Genius Doctor : Black Belly Miss

เรื่ องย่ อ : เธอคือยอดอัจฉริยะแห่ งศตวรรษที่ 24. เพียงเข็มเงินเล่มเดียวเธอก็

สามารถช่ วยชีวติ ใครก็ได้ ให้ พ้นจากความตาย
ทว่ าหลังจากการเกิดระเบิดมันทาให้ เธอหลุดเข้ าไปอีกโลกหนึ่งทีเ่ ธอไม่ ร้ ู จกั คนทีน่ ้ัน
มักเรียกเธอว่ า “คุณหนู”
แต่ ทว่ า “คุณหนู” คนก่อนนั้นของพวกเขานั้นไรซึ่งภูตวิ ญ
ิ ญาณประจาตัว ทั้งยัง
ร่ างกายอ่อนแอและยังไร้ ความสามารถใดๆ
แม้ กระทั้งคู่หมัน่ ก็ยงั พาคนรักใหม่ มาข่ มเหงกัน แต่ ตอนนีม้ เี ธอทีเ่ ป็ นเจ้ าของ
ร่ างกายนี้ ถ้ าใครมันกล้ามาอวดดีใส่ เธอ?
เพียงแค่ มเี ข็มอยู่ในมือเธอ โลกทั้งโลกใบนีก้ ต็ กลงเป็ นของเธอแล้ วทุกหนทุกแห่ งที่
ไปย่ อมเกิดปาฏิหาริย์!
อย่ างไรก็ตามเธอได้ ช่วยชีวติ ชายคนหนึ่งไว้ ไม่ ร้ ู ว่าตอนนั้นเธอคิดอะไรอยู่ถงึ ได้
ยอมช่ วยชีวติ ของเขาคนนั้น
ท่ าทีทสี่ ง่ างาม รู ปลักษณ์ งามทีไ่ ร้ ทตี่ ขิ องเขามันช่ างขัดแย้ งกับการกระทาอัน
โหดเหีย้ มอามหิตของเขานัก
ยิง่ ไปกว่ านั้นคือเขานั้นยอมทาทุกวิถที างเพื่อทีจ่ ะเอาชนะใจเธออีกด้ วย
นีเ้ ป็ นเรื่ องราวทีผ่ สมผสานไปด้ วยความมหัศจรรย์ ความโรแมนติก
ทีม่ คี ุณหนูผู้ร้ายลึกเป็ นตัวละครหลักของนิยายเรื่ องนี้
ตอนที่ 1 อดีตและปัจจุบนั

————————-

ขณะที่ภูเขาซ่อนตัวอยูใ่ นความมืด มีเปลวไฟสี เหลืองส่ อง

ประกายคล้ายกาลังเต้นราเผาผลาญคฤหาสน์ซ่ ึ งเต็มไป
ด้วยเสี ยงกรี ดร้องดังลัน่ ไปทัว่ หุบเขาที่เงียบสงบนี้

เด็กหญิงวัย 14 ปี ผูถ้ ือคบเพลิงไว้ในมือจ้องมองภาพนั้น

ด้วยจิตใจที่วา่ งเปล่า

เปลวไฟตะกละตะกลามกลืนกินทุกสิ่ งเหลือไว้เพียงเสี ยง
แตกหักของไม้ที่โดนเผาเท่านั้น
ลุกไหม้ ทุกอย่างไหม้ไปหมดแล้ว

กรงขังอันแสนเลวร้ายนี้หายไปแล้ว

สุ ดท้ายแล้วกรงแห่งนี้ที่เธออยูม่ านาน 10 กว่าปี ก็

กลายเป็ นทะเลเพลิง

“เราจะไปไหนกันหรื อ” แมวที่นง่ั อยูบ่ นบ่าของเด็กหญิง

มองที่เธอด้วยตาใสๆแล้วถามด้วยเสี ยงอ่อนโยนแผ่วเบา
ขณะเลียที่อุง้ เท้าของมัน

“ที่ไหนสักที แค่ไม่ใช่ที่นี่กพ็ อ” เด็กหญิงมองผลงานชิ้น

เอกของเธอเป็ นครั้งสุ ดท้ายแล้วหันหลังเดินไปทางภูเขา
เสี ยงกระทบของโซ่ขาดที่เคยพันธนาการข้อเท้าเล็กๆของ
เธอดังเท่าไร เธอก็เดินไปยังเส้นทางขรุ ขระของป่ าได้
อย่างไร้ความรู ้สึกเท่านั้น

เมื่อเธอหันหลังก็มีร่างหนึ่งที่โดนไฟคลอกผลุนผลัน
ออกมาจากความโกลาหลนั้น ดวงตาที่เต็มเปี่ ยมด้วยความ
บ้าคลัง่ จ้องเขม็งไปยังภาพข้างหลังที่ค่อยๆถูกกลืนหายไป
ในความมืด ขณะที่หูกไ็ ด้ยนิ เสี ยงร้องแหลมที่ดงั ไปทัว่
บริ เวณ

“อู๋เสี ย*! กลับมา! แกจะไปจากที่นี่ไม่ได้! แกเป็ นของ

ฉัน!”

10 กว่าปี ของการทางานอย่างหนักกลับกลายเป็ นเพียง

ความว่างเปล่า
เด็กสาวค่อยๆหยุดเดิน หันตัวกลับมามองชายผูก้ าลังถูก
ไฟกลืนกิน เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณกาลังจะตาย ขณะที่
ฉันยังมีชีวติ ต่อไป”

ชายผูน้ ้ นั ร้องเสี ยงดังลัน่ ด้วยความโกรธ เธอมองไปยังฝัน

ร้ายที่น่ากลัวที่สุดของเธอเป็ นครั้งสุ ดท้าย ก่อนพูดอย่าง
เฉยเมยว่า “ลาก่อนค่ะ คุณปู่ ”

แมวที่นงั่ อยูบ่ นไหล่ของเด็กหญิงเหน็บแนมหัวเราะเยาะ

คุณปู่ งั้นหรื อ

สาหรับคนที่หมกมุ่นในการศึกษาวิชาแพทย์ ชายเสี ยสติที่

กักขังหลานสาวของตัวเองไว้ลึกเข้าไปในหุบเขาแล้วใช้
งานเธอเหมือนหนูทดลองตัวหนึ่ง เขามีสิทธิ์อะไรที่จะ
เป็ นปู่ ของเจ้านายของมัน

“เจ้านาย ท่านจะทาอย่างไรต่อไป” เจ้าแมวทาหูทวนลม

ต่อเสี ยงที่ค่อยๆถูกไฟดูดกลืนไปแล้วถามเด็กสาว

เธอมองดูมือที่เรี ยวยาวและนุ่มของเธอก่อนตอบว่า “ไป

สอบใบอนุญาตเป็ นสัตวแพทย์”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ตาแก่นนั่ ถ้าเขารู ้วา่ ท่าน ยอดอัจฉริ ยะวงการ

แพทย์ตอ้ งการเป็ นแค่หมอรักษาสัตว์ล่ะก็ เขาต้องตายตา
ไม่หลับแน่นอน” เจ้าแมวตะโกนเสี ยงดัง ขณะที่หวั เราะ
อย่างบ้าคลัง่ บ่นไหล่ของเด็กสาว
“เขาจะตายตาไม่หลับหรื อ” เด็กสาวตาละห้อย แต่มุมปาก
ของเธอกลับยกขึ้นเล็กน้อยจนเกือบจะเป็ นยิม้

หนึ่งปี หลังจากนั้น เธออาศัยอยูท่ ี่เมืองเอ(A) ได้รับ

ใบอนุญาตเป็ นสัตวแพทย์ และใช้ชีวิตบนเส้นทางของ
การดูแลรักษาสัตว์

….

แต่ชีวติ เป็ นอะไรที่คาดเดาไม่ได้ แค่เวลาครู่ หนึ่งตอนที่

เธอยังทาการผ่าตัดอยูใ่ นห้องผ่าตัดจู่ๆก็เกิดการระเบิดขึ้น
และเธอก็ตกลงไปในความมืด
ฝนจานวนมาสาดลงมาในตอนที่เธอรู ้สึกตัว เธอพบว่า
ตัวเองนอนอยูบ่ นพื้นที่เต็มไปด้วยหิ น ขณะนั้นก็วเิ คราะห์
สถานการณ์ปัจจุบนั ด้วยความสงบ

เธอโผล่มาอยูใ่ นโลกที่แปลกใหม่ เข้ามาแทนที่วญ ิ ญาณที่

ตายไปแล้ว และเมื่อเธอได้ตรวจสอบชิ้นส่ วนความทรงจา
ของร่ างนี้ที่ไหลทะลักเข้ามาในหัว เธอก็ได้รู้วา่ เธอ’คน
ใหม่’มีชื่อว่าอู๋เสี ย แต่นามสกุลจวิน จวินอู๋เสี ย

* ชื่อของนางเอกเราเขียนอย่างนี้ค่ะ 无邪 (Wúxié ) มี
ความหมายว่า ผูบ้ ริ สุทธิ์? (Google Translate นะอันนี้ เรา
ไม่รู้ภาษาจีน 555) เป็ นชื่อเดียวกับ”นายน้อย”เรื่ องบันทึก
จอมโจรแห่งสุ สาน/เต้ามู่ปี่จี้ เลยค่ะ
ตอนที่ 2 พึ่งพาตนเอง(1)

————————-

เป็ นที่รู้โดยทัว่ กันว่าหลานสาวของหลินหวาง คุณหนู

ใหญ่ของวังหลินนั้นถูกเลี้ยงมาอย่างประคบประหงม
ตามใจจนเกินเหตุ เธอหยิง่ ยโส ทะนงถือตัว และเป็ นคน
ไม่มีเหตุผลทั้งๆที่ไม่ใช่ราชนิกลุ ด้วยซ้ า คนอื่นเป็ นเพียง
แค่สิ่งมีชีวติ เล็กๆในสายตาเธอเท่านั้น

ส่ วนหลินหวางและจักรพรรดิผกู ้ ่อตั้งรัฐฉี น้ นั เคยปฏิญาณ

ต่อสวรรค์เป็ นพี่นอ้ งร่ วมสาบานกัน เมื่อครั้งที่รัฐฉี ถูก
สร้างขึ้นจักรพรรดิผกู ้ ่อตั้งได้กพ็ ระราชทานบรรดาศักดิ์*
ให้หลินหวางเป็ นการส่ วนพระองค์ ซึ่ งเรื่ องนี้ทาให้เขามี
อานาจเทียบเท่าบุคคลในราชวงศ์เลยทีเดียว

ในรัฐแห่งนี้กย็ งั มีสถานที่น่ายาเกรงที่แม้กระทัง่ จักรพรรดิ

องค์ปัจจุบนั ยังต้องสุ ภาพนอบน้อมด้วยอยูเ่ หมือนกัน
แม้วา่ หลินหวางจะมีลูกชายสองคน แต่มนั ก็ไม่ทาให้
ความรักที่เขามีต่อจวินอู๋เสี ย ผูเ้ ป็ นหลานสาวน้อยลงเลย
กลับมากจนล้นด้วยซ้ า ดังนั้นเมื่อเธอชอบองค์ชายสองเข้า
หลินหวางจึงทาการบีบบังคับจักรพรรดิเพื่อให้ท้ งั สองได้
หมั้นหมายกัน

อย่างไรก็ตามหญิงยโสโอหังผูน้ ้ ีกาลังนอนอยูบ่ นหิ น

ขรุ ขระในสภาพน่าอนาถใจ ถ้าไม่ใช่เพราะวิญญาณของอู๋
เสี ยเข้ามาสิ งล่ะก็ คาดว่าร่ างนี้คงกลายเป็ นแค่ศพที่ถูกทิ้ง
ไว้กลางป่ าเท่านั้น
“ขาหักทั้งสองข้าง ซี่ โครงด้านซ้ายหักอีกสาม ข้อมือข้าง
ขวาเคลื่อน… ตกมาจากที่สูงขนาดนั้นแต่ร่างนี้ยงั คงอยูไ่ ด้
อีก น่าแปลกใจจริ งๆ” มีเสี ยงอื่นดังมาจากในร่ างของจ
วินอู๋เสี ย มันเป็ นเสี ยงคุน้ เคยของแมวดาตัวน้อยที่อยูก่ บั
เธอมามากกว่าสิ บปี แต่ทาไมมันถึงมาอยูใ่ นร่ างเดียวกับ
เธอเล่า

“ยังมีชีวติ อยู”่ จวินอู๋เสี ยพูดพึมพา เธอนอนอยูบ่ นหิ น ไม่

มีท่าทางที่แสดงถึงความเจ็บปวด ราวกับว่าความเจ็บทาง
กายไม่สามารถทาอะไรเธอได้

“ยินดีดว้ ยเจ้านาย ท่านหนีจากความตายได้อีกหนแล้ว”

ควันสี ดาค่อยๆลอยออกมาจากอกของจวินอู๋เสี ย และ
รวมตัวกลายเป็ นแมวดาเดินนวยนาดอยูข่ า้ งๆเธอ
แม้จะรอดจากการระเบิดมาได้ แต่กย็ งั อยูใ่ กล้ประตูแห่ง
ความตายอยูด่ ี

เธอรู ้สึกได้วา่ เรี่ ยวแรงค่อยๆหายไปช้าๆ ร่ างกายก็สนั่ เทา

จากฝนที่กระเทลงมาใส่ ร่างของเธอ

เธอจาเป็ นต้องหาที่หลบฝนอย่างรวดเร็ ว ก่อนที่อุณหภูมิ

ในร่ างกายจะต่าไปกว่านี้! โชคดีอย่างยิง่ ที่มีถ้ าใต้หน้าผา
เตี้ยๆอยูไ่ ม่ไกลนัก

เธอลากตัวเองไปทางถ้ านัน่ ด้วยมือสองข้างและความ

อยากอยูร่ อดที่แน่วแน่ของเธอ
เสื้ อที่ขาดรุ่ งริ่ งของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อและเปี ยกไปด้วย
ฝนที่เทลงมา เลือดสี แดงเข้มที่ไหลเป็ นทางจากแผลที่ขา
ถูกชาระล้างโดยห่าฝนที่กระหน่าใส่ ร่างเล็ก ขณะที่พวก
เธอตรงไปยังถ้ าเจ้าแมวดาก็ดุนดันช่วยกระตุน้ ให้กาลังใจ
เป็ นครั้งคราว

แม้วา่ ระยะทางจะไม่ได้ไกล แต่ดว้ ยกาลังอันน้อยนิดจาก

ร่ างที่เปราะบางนี้ ทาให้เรื่ องง่ายๆกลายเป็ นยาก

ทั้งอาการบาดเจ็บจานวนมากขนาดนี้ รวมถึงลักษณะ
พื้นดินที่ขรุ ขระ ต่อให้คนเป็ นที่มีความอึดถึกสู งแค่ไหนก็
คงจะหมดสติไปนับครั้งไม่ถว้ น
ตอนที่มาถึงถ้ าอันมืดมิดได้ หน้าของเธอก็ซีดเซียว
ปราศจากสี อื่นใดสิ้ น

ในที่สุดก็หลุดพ้นจากพายุฝนสักที เธอเบียดร่ างเข้ากับ

ผนังถ้ าที่หนาวเย็น ถอนหายใจเบาๆด้วยความผ่อนคลาย
ทันใดนั้นก็มีเสี ยงน่ากลัวดังมาจากส่ วนลึกเข้าไปในถ้ า

“นัน่ ใครน่ะ”

เจ้าแมวดาถามด้วยน้ าเสี ยงตื่นตระหนก ร่ างกายโก่งขึ้น

พร้อมพุง่ ตัวไปอยูข่ า้ งหน้าอู๋เสี ย

“ไปดูกนั เถอะ” อู๋เสี ยหายใจลาบากยิง่ ขึ้น เธอรู ้ดีวา่ ตัวเอง

อยูใ่ นสภาพกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก เมื่ออยูล่ าพังใน
สภาวะแวดล้อมเช่นนี้ ทั้งยังไม่มีอุปกรณ์การแพทย์ใดๆ
อีก เธอก็ไม่สามารถรักษาตัวเองได้ ทาได้แค่มองหาทาง
เลือกอื่นที่เป็ นไปได้เท่านั้น

การมีคนอื่นอยูด่ ว้ ยแล้วคอยช่วยเหลือน่าจะดีที่สุดสาหรับ
เธอ

เจ้าแมวดาเดินนาหน้าเข้าไปใกล้ที่มาของเสี ยงนั้น
ท่ามกลางความมืดอู๋เสี ยรู ้สึกถึงตัวตนของคนๆหนึ่ง

“เจ้ากาลังจะตาย” เสี ยงผูช้ ายที่ปนไปด้วยความสนุกสนาน

นั้นดังมาจากเหนือหัวของเธอ
* บรรดาศักดิ์ในที่น้ ีเราคิดว่าคือ หวาง/หวัง (王) ซึ่งเรี ยก
แบบไทยๆก็คือ’อ๋ อง’นัน่ เองค่ะ เป็ นบรรดาศักดิ์ที่ปกติจะ
พระราชทานให้แค่เชื้อพระวงศ์เท่านั้น แต่ในเรื่ องนี้
จักรพรรดิผกู ้ ่อตั้งได้พระราชทานให้กบั พี่นอ้ งร่ วมสาบาน
ส่ งผลให้หลินหวางนั้นมีอานาจขึ้นมาพอๆกับคนใน
ราชวงศ์ค่ะ
ตอนที่ 3 พึ่งพาตนเอง(2)

————————-

ถึงแม้วา่ อู๋เสี ยจะมองไม่เห็นรู ปลักษณ์ของผูช้ ายที่อยูใ่ น

ความมืด เธอก็ยงั ได้ยนิ เสี ยงโลหะกระทบกันของโซ่ที่
คุน้ เคยอย่างชัดเจน

ชายคนนี้ถูกล่ามหรื อ ลึกเข้าไปใต้หน้าผาที่ไร้ผคู ้ นอย่างนี้

เนี่ยนะ

เพียงแค่ได้ยนิ เสี ยง เจ้าแมวดาก็เปลี่ยนร่ างเป็ นกลุ่มควัน

แล้วรี บหนีเข้าอยูไ่ ปในร่ างของอู๋เสี ยทันที ชายคนนี้
อันตราย!
“คุณถูกล่ามโซ่ไว้หรื อ” อู๋เสี ยเพิกเฉยต่อน้ าเสี ยงของเขา
ขณะนั้นความคิดหนึ่งก็ผลุดขึ้นมาในหัว ผูช้ ายคนนี้ช่วย
เธอได้ สิ่ งเดียวที่เธอทาก็คือ …ทาให้เขาเคลื่อนไหวได้
อย่างอิสระ

“อา เจ้าหมายถึงสิ่ งเล็กๆพวกนี้หรื อ” ชายในความมืดดึง

สายโซ่ เสี ยงโลหะสะท้อนดังทัว่ ถ้ า “คงอย่างนั้นกระมัง”

“ฉันจะปลดปล่อยคุณ… แต่คุณต้องสัญญาว่าจะช่วยฉัน”
อู๋เสี ยพูดตะกุกตะกัก พยายามเค้นเสี ยงออกมา เธอตัวสัน่
เพราะความเย็นและความเจ็บ อุณหภูมิร่างกายของเธอ
ต่าลงอย่างน่ากลัว และด้วยสภาพร่ างที่บอบช้ าจากอาการ
บาดเจ็บรุ นแรงที่เกิดขึ้นอย่างปริ ศนานี้ หากไม่รีบทาอะไร
สักอย่างละก็ อีกไม่นานเธอคงจะไม่สามารถพยุงตัวเองได้
อีกต่อไป

ผูช้ ายที่อยูใ่ นความมืดไม่ตอบ เขาคงแปลกใจที่มีเด็กสาว

ใกล้ตายมาพูดอะไรแบบนี้

เงียบแปลว่าตกลง อู๋เสี ยคิดเองเออเองเรี ยบร้อย เธอไม่มี

ทางเลือกอื่นแล้วถึงตัดสิ นใจเดิมพันเสี่ ยงดวงเอา

หลังจากคลาหาตัวล็อคเจอ เธอก็ยนื พิงร่ างชายผูน้ ้ นั แล้ว

ดึงปิ่ นอันน้อยออกมาจากผม แต่เธอเป็ นหมอไม่ใช่ขโมย
แม้เคยมีคนแสดงวิธีสะเดาะกลอนพวกนี้ให้ดู เธอก็ยงั ไม่
แน่ใจว่าจะทาแบบนั้นได้ไหม
อู๋เสี ยลองยืน่ มือเล็กๆของเธอไปหาตัวล็อคอย่างเงอะงะใน
ความมืด และเมื่อคิดจากมุมมองของหมอ เธอ’รู ้สึก’ได้วา่
เรื อนร่ างของชายผูน้ ้ ีน้ นั ยอดเยีย่ มมากจริ งๆ

อู๋เสี ยพยายามที่จะปลดปล่อยเขาด้วยทักษะน้อยนิด และ

กาลังอันเล็กน้อยเฮือกสุ ดท้ายของเธอ เธอไม่เคยรู ้สึก
งุ่มง่ามขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวติ

ด้วยความพยายามอย่างหนัก ในที่สุดเธอก็ปลดล็อคได้
แล้วหนึ่งที่! การลงแรงครั้งนี้ทาให้เธอหายใจแรงขึ้น เป็ น
การดิ้นรนเพื่อไม่ให้หมดสติไป

“ได้ตามที่เจ้าขอ” ท้ายที่สุดชายผูน้ ้ นั กล่าวออกมาพร้อม

ยิม้ อย่างมีเลศนัย เสี ยงต่าของเขากังวานไปทัว่
ก่อนที่เธอจะได้ตอบกลับ ‘คลิก’…’คลิก’…’คลิก’ เสี ยง
โลหะถูกทาลายก็ดงั ขึ้นรอบๆ เขาพังตัวล็อคที่เหลืออีก
สามอันไปแล้ว จากนั้นเธอก็สมั ผัสได้ถึงความอบอุ่น เมื่อ
เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนเหมือนเขากาลังโอบกอดเธอ

เขายกเธอขึ้นช้าๆ และเดินอุม้ เธอไปสู่ แสงสว่างอย่างอิด

โรย

ภายนอกนั้น ฝนยังคงตกแรงอย่างต่อเนื่อง

แม้อากาศจะมืดครึ้ ม แต่มนั ก็เป็ นเวลากลางวันจึงยังมีแสง

เพียงพอจนสามารถมองเห็นใบหน้าที่งดงามของเขาได้
ชายผูน้ ้ ีมีโหนกแก้มสู งช่วยขับเน้นให้รูปหน้าดูสมบูรณ์
แบบ มีผมยาวเงาสวยและนุ่มลื่นที่ผกู ไว้อย่างลวกๆ ยามที่
หยดน้ าฝนไหลลงตามลาคอของเขา นัน่ เป็ นช่วงที่เธอคิด
ว่า นี่แหละผลงานที่ยอดเยีย่ มที่สุดของพระเจ้า

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า กระทัง่ รู ้วา่ เธอจ้องมองอยูจ่ ึงก้ม

ศีรษะลงมาเล็กน้อย ดวงตาสี ม่วงค่อยๆหรี่ ลง ริ มฝี ปาก
ของเขาก็คลี่ยมิ้ กว้าง

อู๋เสี ยมองอย่างเฉยเมยเข้าไปในตาสี ม่วงคู่น้ นั โดยไม่มี

ความรู ้สึกอื่นใดทั้งสิ้ น สายฝนตกลงมาบนแก้มซีดขาว
ขณะที่เธอจ้องเขาอย่างเงียบๆ

คิ้วของเขาค่อยๆยกขึ้น สี หน้าที่สงบเป็ นพิเศษของเธอช่าง

เป็ นปฏิกิริยาที่ทาให้รื่นรมย์ยง่ิ นัก
นี่เป็ นครั้งแรกที่มีคนไม่ตกใจกรี ดร้องเมื่อได้เห็นดวงตา
ของเขา

“เจ้าไม่กลัวหรื อ” เขาถามด้วยเสี ยงแหบห้าว

“ฉันกาลังจะตาย” อู๋เสี ยย้าเตือนความจริ งกับเขา ตาสี เข้ม

ของเธอที่จอ้ งลึกเข้าไปในตาสี ม่วงคู่น้ นั ไม่มีร่องรอยของ
ความสิ้ นหวังหรื อความกลัวอยูเ่ ลย ราวกับว่าความตายที่
เธอพูดถึงนั้นไม่ใช่ของเธอเอง
ตอนที่ 4 วังหลิน(1)

————————-

ชายลึกลับยกคิว้ ของเขาขึ้น เขาพยายามหาทางสงบสติ

อารมณ์ของตน เมื่อพบว่าดวงตาสี ดาเข้มนั้นจ้องกลับมา
อย่างเย็นชาจนเหมือนจะสามารถแช่แข็งเขาได้ อย่างไรก็
ตามเขาต้องการกระตุน้ ท่าทีสงบเงียบนั้น อยากทาให้มนั
หายไปให้หมด! สาวน้อยคนนี้ช่างน่าเหลือเชื่อจริ งๆ เธอ
ยังนิ่งเฉยได้อย่างไรในสถานการณ์เช่นนี้

“อย่าห่วงเลย ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตาย” เขาพูดน้ าเสี ยง

นุ่มนวล
“ส่ งฉันกลับบ้านที” เธอสวนกลับ

เมื่อพิจารณาความเลวร้ายของอาการบาดเจ็บที่เธอเป็ น
แล้ว ทางเลือกที่ดีที่สุดและสิ่ งที่เขาจะทาได้ในตอนนี้มีแค่
การส่ งเธอกลับ’บ้าน’เท่านั้น

เขาส่ งรอยยิม้ ที่ดูชวั่ ร้ายมาให้ ก่อนก้มตัวลงแล้วจุมพิตที่

บริ เวณหว่างคิ้วของอู๋เสี ย

“ได้ตามที่เจ้าปรารถนา” เขาหัวเราะเบาๆ

เจ้าแมวดาที่ซ่อนอยูใ่ นตัวอู๋เสี ยตะลึงงัน เจ้านายมันเพิ่ง

โดนเอาเปรี ยบไป!
….

ในตอนนั้นอู๋เสี ยตระหนักได้วา่ ภาพรอบตัวจางหายไป ไม่

นานก็กลับเข้าสู่ ความมืดมิดอีกครั้ง แต่ในที่สุดเธอก็เริ่ ม
รู ้สึกตัว ขนตายาวของเธอค่อยๆกระพือเปิ ด และเธอก็พบ
ตัวเองนอนอยูบ่ นเตียงที่แสนอุ่นในห้องที่ตกแต่งอย่าง
หรู หรา

มีชายแก่ผมขาวคนหนึ่งนัง่ เฝ้าอยูข่ า้ งเตียงของเธอ และ

เมื่อเห็นเธอตื่น ทัว่ ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความยินดี
แล้วตะโกนเสี ยงดัง “เด็กโง่ ในที่สุดเจ้าก็ฟ้ื น! อย่าทาให้
ท่านปู่ ของเจ้าตกใจสิ !”
“เด็กโง่เอ๋ ย มันก็แค่ภูติประจาตัว เจ้าไม่ตอ้ งมีกไ็ ด้ เจ้าคิด
ว่าข้าเป็ นใครหรื อ ข้าคือหลินหวางผูย้ งิ่ ใหญ่! ข้าจะคอย
สนับสนุนเจ้า ไม่ตอ้ งกลัวสิ่ งใดทั้งสิ้ น!” จวินเสี่ ยน*พูด
เสี ยงขุ่นเคือง

ท่านปู่ หรื อ

อู๋เสี ยขมวดคิ้ว ระหว่างนั้นความทรงจาของร่ างนี้กไ็ หล

ทะลักเข้ามาในหัวเธอ ชายแก่ที่นง่ั อยูข่ า้ งเตียงนั้นไม่ใช่
ใครอื่น เขาคือหลินหวางแห่งแคว้นฉี ท่านปู่ ของเจ้าของ
ร่ างนี้ซ่ ึ งมีนามว่า จวินเสี่ ยน

ส่ วน’ภูติประจาตัว’ที่จวินเสี่ ยนกล่าวถึงนั้นคือสิ่ งที่มี

เฉพาะในโลกแห่งนี้
ที่นี่ เมื่อทารกคลอดออกมา ภูติประจาตัวก็จะทาการ
เชื่อมต่อเข้ากับจิตวิญญาณของมนุษย์ หลังจากนั้นพวกมัน
จะหลับไหลอยูใ่ นจิตวิญญาณนั้น และจะตื่นขึ้นเมื่อมนุษย์
ผูน้ ้ นั อายุครบ 14 ปี เต็ม ทั้งยังมีแหวนปรากฏขึ้นบน
นิ้วนางข้างขวาของมนุษย์อีกด้วย โดยภูติประจาตัวของ
แต่ละคนจะมีรูปร่ างหน้าตาไม่เหมือนกัน บ้างรวมตัว
กลายเป็ นอาวุธร้ายแรง บ้างก็เปลี่ยนเป็ นสัตว์ใหญ่ทรง
พลัง

ไม่กี่วนั ก่อนหน้านี้คือวันเกิดครบรอบ 14 ปี ของอู๋เสี ย ซึ่ง

เป็ นวันที่ภูติประจาตัวของเธอควรตื่นขึ้นมา ทว่าในวันนั้น
กลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย…

หลังจากนั้นเธอก็ถูกตราหน้าว่าเป็ นสวะ
ในโลกใบนี้ ที่ที่อนาคตของแต่ละคนถูกตัดสิ นจากความ
แข็งแกร่ งของภูติประจาตัว คนที่ไม่มีภูติของตัวเองก็จะ
โดนมองว่าเป็ นแค่พวกไร้ประโยชน์

จวินอู๋เสี ยปฏิเสธที่จะยอมรับความจริ ง นอกจากนี้เธอยัง

ไม่เคยเจอความรู ้สึกล้มเหลวมากมายขนาดนี้ในชีวติ และ
เพราะเธอหายตัวไปถึงสองวันเต็ม! จวินเสี่ ยนจึงตกใจ
และสะเทือนใจอย่างสุ ดขีด เขาคิดว่าหลานสาวผูท้ ะนงตัว
ของตนคงจะรับความอัปยศนี้ไม่ไหวจนตัดสิ นใจคิดสั้น
ฆ่าตัวตายไปแล้ว

อู๋เสี ยยังคงนิ่งเงียบ
ฆ่าตัวตายหรื อ ไม่น่าจะเป็ นอย่างนั้นนะ

หลังจากได้รับความทรงจาทั้งหมดของร่ างนี้มา อู๋เสี ยก็รู้

ซึ้ งยิง่ กว่าใครว่ามันไม่ใช่การฆ่าตัวตายอย่างแน่นอน
สาเหตุที่เธอออกจากวังหลินนั้นเรี ยบง่ายมาก มันเป็ น
เพราะสามวันก่อนองค์ชายรองนัดเจอกับเธอนัน่ เอง

ก่อนนั้นอู๋เสี ยต้องเศร้าใจเพราะเธอไม่มีภูติประจาตัว
ดังนั้นเมื่อองค์ชายรองขอนัดพบ เธอจึงตอบตกลงไปด้วย
ใจสัน่ รัว ตื่นเต้นที่จะได้รับการปลอบประโลมจากองค์
ชายที่รักของเธอ

แต่เมื่อมาถึงจุดนัดหมาย เธอกลับพบชายปริ ศนาในชุดดา

ใส่ หน้ากากยืนอยูแ่ ทนที่องค์ชายรู ปงามของเธอ
ตอนที่ 5 วังหลิน(2)

————————-

ผูช้ ายสวมหน้าคนนั้นแท้จริ งแล้วคือคนที่ลงมือทาร้าย

และผลักเธอตกลงไปในเหวลึก ถ้าไม่ใช่เพราะเหล่าต้นไม้
ที่เติบโตบริ เวณหน้าผา ช่วยไม่ให้เธอตกลงไปลึกกว่านั้น
ล่ะก็ คาดว่าเธอคงจะไม่มีโอกาสได้กลับมามีชีวติ อีกครั้ง
เป็ นแน่

ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย แต่เป็ นการฆาตกรรม

จวินอู๋เสี ยพิจารณาไตรตรองถึงสถานกาณ์ที่เกิดขึ้นนั้น
อย่างรวดเร็ ว ชายชุดดาที่สวมหน้ากากนัน่ จะใช่องค์ชาย
รองหรื อไม่ไม่สาคัญ ที่แน่ๆคือพวกเขาต้องมีความ
เกี่ยวข้องกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

จวินเสี่ ยนมีกองทัพรุ่ ยหลินที่เต็มไปด้วยทหารชั้นยอด ซึ่ ง

ทาให้เขากลายเป็ นเรี่ ยวแรงสาคัญในการขยายอาณาเขต
ชายแดนของแคว้นฉี ไม่มีใครอยากต่อสู ้กบั กองกาลังนี้
เว้นเสี ยแต่วา่ พวกเขาอยากตาย! นี่เป็ นสาเหตุที่ทาให้
ฮ่องเต้องค์ปัจจุบนั ยังต้องสุ ภาพนอบน้อมต่อจวินเสี่ ยน

พระองค์ยงั คงปฏิบตั ิอย่างดียง่ิ ต่อวังหลิน แม้วา่ จะ

มองเห็นความตกต่าของตระกูลจวินอย่างชัดเจนก็ตาม
จวินเสี่ ยนนั้นมีลูกชายสองคน ทว่าคนหนึ่งตายไปแล้ว อีก
คนก็พิการ เหลือเพียงแค่จวินอู๋เสี ยคุณหนูผเู ้ อาแต่ใจที่ทา
อะไรไม่เป็ นเท่านั้น ส่ งผลให้อนาคตของตระกูลจวินดูมืด
มัวอย่างมาก
กล่าวได้วา่ ทุกวันนี้วงั หลินเป็ นเพียงแค่เสื อกระดาษ
เท่านั้น เพราะผูท้ ี่เป็ นเสาหลักอย่างจวินเสี่ ยนก็มีอายุปาเข้า
ไป 70 กว่าปี แล้ว

เขาผ่านพ้นเหตุการณ์มามากมาย โดยเฉพาะอย่างยิง่
ช่วงเวลาหลังจากสงครามครั้งใหญ่ สงครามที่นอกจากทา
ให้เขาสู ญเสี ยบุตรชายคนโต ยังทาให้บุตรชายคนเล็กเป็ น
อัมพาตเดินไม่ได้อีกด้วย ในเวลานั้นความทุกข์ทรมานที่มี
ส่ งผลให้สุขภาพของจวินเสี่ ยนทรุ ดโทรมเรื้ อรังจนถึง
ปั จจุบนั อาการป่ วยกระเสาะกระแสะรวมทั้งอายุที่มากขึ้น
ทาให้เขาเกรงว่าจะอยูไ่ ด้อีกไม่นาน ยิง่ ไปกว่านั้นช่วงนี้
ทางราชวงศ์กเ็ ริ่ มแข็งข้อต่อวังหลินขึ้นเรื่ อยๆ
การลอบทาร้ายจวินอู๋เสี ยแสดงให้เห็นชัดเลยว่าราชวงศ์
คิดอย่างไรต่อวังหลินแห่งนี้

‘องค์ชายรองนั้นไม่มีความยาเกรงวังหลินแล้วแน่แท้
ยิง่ กว่านั้นเขายังกล้าแสดงความรู ้สึกออกมาอย่างโจ่งแจ้ง
อีกด้วย’

จวินอู๋เสี ยค่อยๆเลิกคิ้วขึ้น

เจ้าแมวดาขดตัวกลมเหมือนลูกบอล ซุกหัวของมันเข้าไป
ระหว่างอุง้ เท้าที่เต็มไปด้วยขนนุ่มทั้งสองข้าง

เมื่อเห็นหลานสาวไม่พดู อะไร จวินเสี่ ยนจึงคิดว่าเธอ

อาจจะยังรู ้สึกหวาดกลัวอยูเ่ ลยไม่กล่าวว่าอะไรต่อ เขา
มองดูหลานสาวด้วยความรักใคร่ แล้วพูด “แต่ช่างมันเถอะ
ในเมื่อตอนนี้เจ้าก็กลับมาแล้ว พักผ่อนให้มาก หาก
ต้องการสิ่ งใดก็บอกพี่ชายเจ้าแล้วกัน”

พี่ชายรึ

จวินอู๋เสี ยลองค้นความทรงจาที่ได้รับมาอีกที แต่เธอก็ยงั

ไม่เจอ’พี่ชาย’อยูด่ ี จวินเสี่ ยนมีลูกชายแค่สองคน คนโต
คือพ่อของเธอ ส่ วนแม่ของเธอนั้นตายไปหลังจากคลอดจ
วินอู๋เสี ยได้ไม่นาน และสงครามอันโหดร้ายนัน่ ก็ทาให้
เธอเสี ยท่านพ่อไปในสนามรบ ท่านอาของเธอก็บาดเจ็บ
ร้ายแรงจนกลายเป็ นคนพิการ
“อู๋เหย่า* เข้ามาดูแลน้องสาวของเจ้าด้วย ข้าจะไปข้างนอก
สักประเดี๋ยว” จวินเสี่ ยนตะโกนเรี ยก

ประตูถูกผลักให้เปิ ดออกจนมองเห็นชายรู ปร่ างสู งคน

หนึ่ง

เธอจ้องไปที่’พี่ชาย’อย่างประหลาดใจ

เขามีใบหน้าหล่อเหลา รู ปงามราวกับเป็ นชิ้นงานที่

สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่พระเจ้าเคยสร้าง ดวงตาสี เข้ม
เหมือนท้องฟ้ายามค่าคืนคู่น้ นั มีเสน่ห์เต็มเปี่ ยม

“ขอรับ” ชายผูน้ ้ นั ตอบรับด้วยหน้าตายิม้ แย้ม

จวินเสี่ ยนพยักหน้าด้วยความพอใจ เขาพูดย้าให้อ๋ ูเสี ยนอน
พักอีกครั้งก่อนที่จะจากไป ทิ้งให้สองพี่นอ้ งอยูก่ นั ตาม
ลาพัง

อู๋เสี ยอยูด่ า้ นในสุ ดของห้อง ส่ วนอู๋เหย่าผูง้ ดงามสะดุดตา

ยืนอยูใ่ กล้ทางออก

อึดใจต่อมาเงาสี ดาก็พงุ่ ผ่านออกจากร่ างของอู๋เสี ยมาอยู่

ข้างหน้าเธอ เจ้าแมวดายืนทาท่าทางดุร้ายแสดงอาการ
ปกป้อง มันยืนอยูใ่ กล้เตียง ปากเล็กๆดึงโค้งขึ้นจนเห็น
เขี้ยวแหลมคมขณะที่มนั ขู่เสี ยงฟ่ อ
จวินอู๋เหย่าไม่แม้แต่จะมองร่ างเล็กที่ส่งเสี ยงขู่น้ นั เขาเดิน
ตรงเข้ามาอย่างเรื่ อยเฉื่ อย ค่อยๆดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนัง่
ไขว้ขาบนเก้าอี้น้ นั สุ ดท้ายก็เพ่งมองมายังจวินอู๋เสี ย
ตอนที่ 6 วังหวิน(3)

————————-

จวินอู๋เสี ยนิ่งมองไปยังชายเจ้าเสน่ห์ผมู ้ ีกลิ่นไออันตรายแผ่

ออกมา ชายผูอ้ า้ งว่าเป็ น’พี่ชาย’ของเธอ ทว่าทะเบียน
ครอบครัวของวังหลินนั้นไม่เคยมีคนชื่อจวินอู๋เหย่ามา
ก่อน และผูช้ ายที่นง่ั อยูบ่ นเก้าอี้นน่ั คือคนที่เธอช่วยเหลือ
ในถ้ าอย่างแน่นอน สิ่ งเดียวที่ผดิ แปลกไปคือตาทั้งสอง
ข้างที่เคยมีสีม่วงเข้มกลับกลายเป็ นสี ดาแทน

“เจ้าทาอะไรลงไป” เธอถามด้วยท่าทางที่ไม่เป็ นมิตร จ้อง

ตรงเข้าไปในตาของเขา
จวินอู๋เหย่ามองเมินไม่สนใจท่าทีเหล่านั้น เขาเท้าคาง
ค่อยๆเลิกคิ้วขึ้น แล้วก็ส่งรอยยิม้ ยัว่ ยวนเย้าแหย่ไปยังเด็ก
สาว

“กาลังตอบแทนที่เจ้าช่วยข้าไว้” เขาตอบ

“ไม่จาเป็ น” เธอโต้สวนกลับ

“เสี ยใจด้วย เจ้าไม่สิทธิ์เลือก” ว่าแล้วเขาก็ส่งรอยยิม้ ที่ยาก

จะเข้าใจมาให้

จวินอู๋เสี ยขมวดคิ้ว ผูช้ ายคนนี้ไม่ปลอดภัย! เขาใช้วิธีใด

กันถึงทาให้หลินหวางผูย้ งิ่ ใหญ่เชื่อได้วา่ เขาเป็ นหลายชาย
ของตน
“เจ้าทาอะไรกับคนในวังหลินของข้า”

จวินอู๋เหย่าส่ งยิม้ จางๆมาให้เธอ จากนั้นก็ชูมือขึ้น เปิ ดเผย

เส้นเล็กๆที่แลเหมือนงูพนั อยูต่ ามรอบนิ้วมือของเขา “อย่า
กลัวไปเลย ข้าแค่ปล่อยเจ้าตัวเล็กนี่เข้าไปในตัวพวกเขา
เท่านั้น พวกมันจะบิดเบือนครามทรงจาคนเหล่านั้น
เพียงชัว่ คราว ข้าจะไม่ทาอันตรายผูใ้ ด เจ้าวางใจเถอะ”

เจ้าแมวดาตกใจสุ ดขีด

เจ้านายมันช่วยชีวติ ปี ศาจหรื ออะไรไว้กนั แน่ ไหนจะพวก

เส้นสี ดาคล้ายงูที่ทาให้สญ
ั ชาตญาณของมันส่ งสัญญาณ
เตือนนั้นอีก! เจ้าพวกนี้ร้ายไม่ใช่เล่นๆแน่! พวกมัน
สามารถเข้าไปในร่ างกายมนุษย์ได้แล้วยังสามารถ
เปลี่ยนแปลงความทรงจาได้อีกหรื อนี่

“ลูกแมวตัวนี้คือภูติประจาตัวของเจ้าหรื อ” เขาถามพลาง
สารวจสี หน้าที่แสดงอารมณ์ออกมามากมายของเจ้าแมว
ดาอย่างขบขัน

“นัน่ ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า” เธอพูดถากถาง

“เหตุใดจึงเย็นชาต่อข้านักเล่า น้องสาวที่รักของข้า” เขา

หัวเราะเบาๆ

“ที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ของเจ้า กลับไปได้แล้ว” เธอกล่าว

ขณะนั้นความคิดในหัวของเธอก็เต็มไปด้วยความยุง่ เหยิง
ผูช้ ายคนนี้อนั ตรายเกินไป คงไม่ดีแน่หากปล่อยให้เขาอยู่
ที่วงั หลินต่อไป

ชัว่ ขณะนั้นจวินอู๋เหย่าลดเสี ยงลงและหยุดยิม้ คลื่นพลังที่

รู ้สึกได้จากเจ้าเส้นสี ดาพวกนั้นก็เพิม่ ขึ้นอย่างฉับพลัน ทั้ง
ยังเริ่ มสะบัดตัวแรงบนปลายนิ้วของเขา “อย่าใจร้ายไป
หน่อยเลย ตัวข้าก็แค่อยากจะล้างแค้นศัตรู เท่านั้น หากเจ้า
ไม่ยอมรับข้อเรี ยกร้องของข้า เช่นนั้นข้าคงต้องทาลายเจ้า
ตัวเล็กที่อยูใ่ นร่ างของคนในวังหลิน ซึ่ งถ้าข้าทาอย่างนั้น
จริ งเกรงว่าคนเหล่านั้นอาจจะต้องเจ็บปวดทรมานไม่
น้อย… สงสัยเหลือเกินว่าวังหลินแห่งนี้จะมีสภาพ
อย่างไร”

“เจ้ากาลังขู่ขา้ หรื อ” จวินอู๋เสี ยหรี่ ตาลง

“เปล่า นี่คือคาขอร้อง” เขาตอบพร้อมกับยกยิม้ ขึ้น

คาขอร้องรึ ถ้าเธอไม่ตกลงเขาก็จะฆ่าทุกคน นี่ยงั ถือเป็ น

การขอร้องกันอยูห่ รื อ

“อย่ากังวลไปเลย มันก็แค่ขา้ ยังไม่มีที่จะไปเท่านั้นเอง เมื่อ

ถึงเวลาที่สมควรข้าจะจากไปอย่างแน่นอน แต่ก่อนไปข้า
ก็อยากตอบแทนน้ าใจของเจ้าเสี ยก่อน ข้ารับรองว่าจะไม่
ทาร้ายใครที่นี่” จวินอู๋เหย่าพูดไปยิม้ ไป

“แล้วเจ้าก็จะจัดการทุกคนในตอนที่จะไปใช่หรื อไม่” เธอ

ถามด้วยน้ าเสี ยงเย็นชา
“เมื่อเวลานั้นมาถึงข้าจะไม่ทาอย่างนั้นแน่นอน ข้าสัญญา
ว่าจะไม่ทาร้ายใคร” เขาตอบกลับอย่างใจเย็น

“อย่างกับว่าข้ามีทางเลือก” เธอกัดฟันกล่าวอย่างไม่เป็ น
มิตร

จวินอู๋เหย่ายักไหล่ ไม่พดู อะไรต่อ

เธอคงไม่สามารถสลัดผูช้ ายอันตรายคนนี้ไปได้อีกสักพัก
อย่างแน่นอน และเมื่อทาอะไรไม่ได้เธอจึงหลับตา
พักผ่อน ไม่สนใจเขาอีกต่อไป

เมื่อเจ้าแมวน้อยสี ดามัน่ ใจว่าจะไม่มีสิ่งใดทาร้ายเจ้านาย

มันได้อีก จึงถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความโล่งอก
กระโดดขึ้นเตียงอย่างคล่องแคล่วแล้วขดตัวอยูท่ ี่ขา้ ง
หมอนของอู๋เสี ย ทว่ามันยังคงความระแวดระวังไว้ ดวงตา
จ้องเขม็งไปยังชายที่นงั่ อยูบ่ นเก้าอี้

ชายนี้อนั ตราย อันตรายมากๆ เขาเป็ นคนร้ายกาจที่สุด

เท่าที่มนั เคยเจอเลย
ตอนที่ 7 แขกไม่ได้รับเชิญ(1)

————————-

เมื่อจวินอู๋เหย่าเห็นเธอล้มตัวนอนลงบนเตียง จึงรู ้วา่ เธอ

ยอมทาตาม’คาขอ’ของเขาแล้ว

การที่เขาได้รับอิสรภาพคืนมาถือเป็ นโชคดีอย่างยิง่ ใน
เมื่อสวรรค์อานวยพรให้แล้ว เขาจะต้องได้รับทุกสิ่ งที่
สู ญเสี ยไปกลับคืนมาอย่างแน่นอน แต่ก่อนจะไปชาระ
แค้น เขาอยากฟื้ นฟูพละกาลังให้อยูใ่ นจุดที่สูงที่สุดก่อน
และระหว่างรอเวลานั้นการได้พบปะกับเด็กหญิงตัวน้อย
ที่น่าสนใจคนนี้กช็ ่วยแก้เบื่อได้ไม่นอ้ ย เธอไม่เหมือนกับ
คนอื่นๆ ดังนั้นการอยูท่ ี่วงั หลินแห่งนี้คงทาให้สนุกสนาน
เพลิดเพลินไม่นอ้ ย

หลังจากนั้นไม่กี่วนั ต่อมา ยาเม็ดยาน้ าหายากทั้งหลายต่าง

ถูกส่ งมายังห้องของเธอ ขณะเดียวกันหมอฝี มือดีฝีมือ
เยีย่ มทุกคนในประเทศก็โดนเรี ยกตัวให้มาทาการรักษาจ
วินอู๋เสี ย

แต่หากเลือกได้ เธอก็อยากจะเป็ นคนรักษาเอง

เมื่อได้เห็นวิธีการบาบัดรักษาของพวกหมอหัวหงอก
เหล่านั้นแล้ว อู๋เสี ยก็ตวั สัน่ ไปด้วยความโกรธ พวกต้มตุ๋น!
พวกหมอเถื่อน!
ถ้าเป็ นเธอล่ะก็ อาการบาดเจ็บเหล่านี้คงหายได้ภายใน 10
วัน แต่’หมอ’พวกนี้กลับบอกว่าขั้นตอนการรักษาจะกิน
เวลาไม่ต่ากว่าหนึ่งเดือน

แต่เนื่องจากบาดแผลของเธอนั้นสาหัสเกินกว่าที่เธอจะ
ดูแลตัวเองได้ เธอจึงไม่มีทางเลือกนอกจากอดทนจนกว่า
จะผ่านหนึ่งเดือนนี้ไป

ช่วงเวลานั้นท่านปู่ ของเธอได้แวะมาเยีย่ มทุกวันเพื่อ

ตรวจดูการฟื้ นตัวของเธอ ส่ วนอู๋เหย่านั้นมาไม่บ่อยนัก

และเมื่อเธอฟื้ นตัวมากพอจนสามารถเดินด้วยตัวเองได้ อู๋

เหย่าก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตู
“อาการเจ้าดูดีข้ ึนมากเลยนี่” เขาหัวเราะร่ าเริ ง พิงตัวไปกับ
ประตู และส่ งยิม้ ยิงฟันมาให้เธอเร็ วๆ

“ข้ากาลังจะเปลี่ยนเสื้ อ” จวินอู๋เสี ยมองอย่างไร้ความรู ้สึก

ไปที่เขา ส่ งสัญญาณให้เขารี บไปซะ

โชคไม่ดี… คนบางคนกลับไม่เข้าใจคาบอกใบ้น้ ี

แทนที่จะจากไปเขากลับก้าวยาวๆมาอยูข่ า้ งๆอู๋เสี ย
จากนั้นเขาก็ชูมือทั้งสองข้างแล้วยกตัวเธอขึ้น

ขนของเจ้าแมวดาลุกตั้งขึ้นทั้งตัว
ปล่อยเจ้านายของข้าเดี๋ยวนี้นะเจ้าปี ศาจ! มันร้องเสี ยงดัง
ในหัวของมัน

“น้องสาวยังไม่หายขาด ผลัดเสื้ อเองคงจะไม่สะดวก

เท่าไร มันเป็ นเรื่ องธรรมดาที่พี่ชายต้องช่วยเจ้า” จวินอู๋
เหย่าทาเพิกเฉยต่อดวงตาสี ดาที่ลุกเป็ นไฟ เมื่อเขาพูดเสร็ จ
ก็อุม้ ’น้องสาว’ที่รักไปยังเตียงนอน เขาเลือกชุดสะอาดให้
เธอ จากนั้นก็เริ่ มทาการเปลี่ยนเสื้ อผ้าให้จวินอู๋เสี ย

“………………………….” สมองของจวินอู๋เสี ยหยุด

ทางาน เธอนัง่ นิ่งตะลึงงันขณะที่เขาปลดเสื้ อคลุมชั้นนอก
ของเธอ
ไม่วา่ จะในอดีตหรื อปั จจุบนั นอกจากเรื่ องเกี่ยวกับ
การแพทย์แล้ว อู๋เสี ยก็ไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดสนิทสนมกับ
เพศตรงข้ามมาก่อน

เขาช่วยอย่างบริ สุทธิ์ใจจริ งๆหรื อ!

จวินอู๋เสี ยจ้องมองเขาด้วยสายตาฆาตโทษ ปากบึ้งแสดง

ความไม่พอใจ

คน(ตัว)เดียวที่ปฏิบตั ิตวั ถูกต้องในสถานการณ์เช่นนี้คือ

เจ้าก้อนขนสี ดาตัวน้อย เจ้านายของมันกาลังถูกเอารัดเอา
เปรี ยบอย่างใหญ่หลวง! แต่กระนั้นเธอก็ยงั ไม่ทาการ
โต้ตอบใดๆหรื อ นี่ไม่ใช่เวลาตกตะลึงนะ! ตบมันเลย!!!!
……..

จวินอู๋เสี ยนัง่ นิ่งเป็ นหิ น ไม่ต่อต้านขัดขืนเมื่อเขาปลี่ยน

เสื้ อให้เธอ

พฤติกรรมสงบนิ่งของเธอนั้นทาให้เขาทั้งตกใจและแปลก
ใจ หลังจากที่ผลัดเสื้ อผ้าให้เธอเสร็ จเขาก็ส่งยิม้ เย้าแหย่มา
ให้ ก่อนจะอุม้ พาเธอออกจากห้อง

“เราจะไปไหนกัน” อู๋เสี ยรู ้ตวั ในที่สุด เธอโบกมือให้เจ้า

แมว จากนั้นมันก็กระโดดขึ้นในอากาศ เปลี่ยนร่ าง
กลายเป็ นหมอกควันสี ดาแล้วกลับเข้าไปในร่ างของเธอ
“พวกเรามีแขกน่ะ” จวินอู๋เหย่าตอบ แล้วเขาก็ส่งรอยยิม้
บาดตาให้เธอ
ตอนที่ 8 แขกไม่ได้รับเชิญ(2)

————————-

ภายในห้องโถงใหญ่ของวังหลิน ชาร้อนถูกเสิ ร์ฟให้กบั

เหล่าแขก

ผูท้ าหน้าที่ให้การต้อนรับในฐานะเจ้าบ้านคือชายหน้าตาดี
วัย 30 ต้นๆ สวมเสื้ อคลุมสี ฟ้าซีด แต่ทว่าเขากลับนัง่ อยู่
บนเก้าอี้ลอ้ เข็น ช่างน่าเวทนายิง่ นักที่ผชู ้ ายดีพร้อมเช่นเขา
ต้องกลายเป็ นคนพิการ
ทางด้านขวาของเขา มีชายสวมเสื้ อสี เหลืองอ่อนอีกคนนัง่
อยู่ เขาเป็ นคนหล่อเหลาและมีบรรยากาศเย่อหยิง่ อยู่
รอบตัว ถัดจากเขาไปคือสาวงามสง่าที่อยูใ่ นชุดขาว

“องค์ชายรอง*ได้โปรดรออีกสักครู่ เนื่องจากอู๋เสี ยยังไม่

หายดีนกั จึงต้องใช้เวลาเล็กน้อยในการเดินมาที่นี่” ชายผู ้
นัง่ อยูบ่ นเก้าอี้รถเข็นแจ้งให้แขกของเขาทราบอย่างสุ ภาพ
ผูช้ ายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือจวินชิง** บุตรชายคนเล็ก
ของจวินเสี่ ยน

องค์ชายรองโม่ซ่วนเฟย***ผงกศรี ษะรับอย่างไม่ใส่ ใจ
เท่าไรนัก แม้วา่ เขาจะเป็ นคู่หมั้นของอู๋เสี ย แต่นี่กลับเป็ น
ครั้งแรกที่เขามาเยีย่ มเยียน ยิง่ ไปกว่านั้นยังพาหญิงอื่นมา
ด้วยต่างหาก
เป็ นธรรมดาที่ใบหน้าของจวินชิงจะมีสีหน้าไม่ดีนกั

ไม่นานหลังจากนั้นจวินอู๋เหย่าก็มาถึงห้องโถง

ท่าทีเฉยเมยของโม่ซ่วนเฟยเปลี่ยนไปทันที เขาขมวดคิ้ว
ย่นหน้าผาก

กล่าวได้วา่ โม่ซ่วนเฟยคือชายที่หล่อเหลาดูดีที่สุดใน
แคว้นฉี ทว่าตอนนี้คู่หมั้นของเขา จวินอู๋เสี ยกลับถูกอุม้ พา
ตัวมาโดยผูช้ ายอีกคนที่งดงามยิง่ กว่าเขามากนัก

ขณะนี้อ๋ ูเสี ยยังอยูใ่ นช่วงพักฟื้ น ผิวสี ชมพูผอ่ งใสที่เคยอยู่

บนหน้าเธอหายไปกลับกลายเป็ นสี ขาวซีดแทน ทาให้เธอ
ดูเหมือนดอกบัวสี ขาวที่กาลังเบ่งบาน เธอซุกตัวอิงแอบ
เงียบๆอยูใ่ นอ้อมแขนของชายแปลกหน้า ลักษณะของ
คุณหนูผหู ้ ยิง่ ยโสเมื่อก่อนนั้นถูกแทนที่ดว้ ยท่าทางน่ารักดู
บอบบาง

โม่ซ่วนเฟยไม่ได้ชอบจวินอู๋เสี ย นี่เป็ นความจริ งที่รู้กนั ไป

ทัว่ รัฐฉี การหมั้นหมายของพวกเขาเกิดขึ้นก็เพราะความ
หวาดกลัวไม่อยากเป็ นศัตรู กบั หลินหวางผูค้ วบคุม
กองทัพรุ่ ยหลิน

แต่มนั ก็ไม่ได้หมายความว่าโม่ซ่วนเฟยจะมีความสุ ข ยาม

ที่เห็นคู่หมั้นนอกใจเขา!

“และนี่คือ” โม่ซ่วนเฟยถาม น้ าเสี ยงแสดงความไม่พอใจ

“นี่คือจวินอู๋เหย่า พี่ชายของอู๋เสี ย” จวินชิงตอบกลับโดย
ไม่รู้ตวั

“อะไรนะ” สี หน้าของโม่ซ่วนเฟยดูแย่ยงิ่ กว่าเดิม คนรุ่ นที่

สามของวังหลินมีเพียงคนเดียวเท่านั้น แล้วจวินอู๋เหย่าผูน้ ้ ี
ปรากฎมาจากที่ไหนกัน

ไม่ใช่วา่ วังหลินเตรี ยมการระมัดระวังป้องกันหากเกิด

ความขัดแย้งกับราชวงศ์มานานแล้วหรื อ ไม่อย่างนั้นจะ
ปกปิ ดเรื่ องสาคัญเช่นนี้ไว้เพื่ออะไร โม่ซ่วนเฟยหรี่ ตาลง

“ท่านเข้าใจผิดแล้ว อู๋เหย่าหาใช่หลานแท้ๆไม่ เขาเป็ นเด็ก

กาพร้าที่ท่านพ่อของข้าพาตัวมาและเลี้ยงดูอยูข่ า้ งนอกวัง
ยามนี้อ๋ ูเสี ยบาดเจ็บหนัก อีกทั้งสุ ขภาพของท่านพ่อไม่สู้ดี
นัก ส่ วนข้านั้นก็ช่วยเหลืออะไรใครไม่ได้ พวกเราจึง
ตัดสิ นใจเรี ยกอู๋เหย่ามาดูแลนาง” จวินชิงอธิบายตอบ

พวกเขาไม่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดต่อกัน โม่ซ่
วนเฟยถอนใจด้วยความโล่งอก ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้
โม่ซ่วนเฟยก็ยงั ไม่สนใจแสดงความห่วงใยต่อจวินอู๋เสี ย

จวินอู๋เหยาและจวินอู๋เสี ยค่อยๆนัง่ ลงบนที่นง่ั ของพวกเขา

เธอชาเลืองมองคนทั้งคู่ที่อยูฝ่ ่ังตรงข้ามอย่างไม่ใส่ ใจและ
แอบยิม้ เยาะออกมา นี่หรื อผูช้ ายที่เจ้าของร่ างนี้ชื่นชอบลุ่ม
หลง อย่างไรก็ตามเธอไม่มีความทรงจาเกี่ยวกับผูห้ ญิงที่
นัง่ ถัดไปจากเขาแม้แต่นอ้ ย
“ท่านพ่อทรงทราบว่าอู๋เสี ยบาดเจ็บเลยให้ขา้ นายาบารุ ง
จานวนมากมาให้ ส่ วนอวิน๋ เซียน****นั้นข้าบังเอิญเจอ
ระหว่างทางจึงได้ขอให้นางมาช่วยดูบาดแผลให้ อวิน๋
เซี ยนมีฝีมือด้านปรุ งยาเป็ นเลิศ คงดีไม่นอ้ ยหากให้นางดู
เจ้าสักหน่อย” ท่าทีเฉยเมยไม่แยแสของเขากลับมาแล้ว
ทว่าเมื่อพูดถึงหญิงคนนั้น เขาก็จะจ้องไปยังเธอด้วย
สายตาที่เต็มไปด้วยความเสน่หา

ท่าทางเช่นนั้น ราวกับว่าเขากาลังมองคนรักอยูน่ น่ั เอง

* พอดีมีคนคอมเมนต์แนะนามาว่าควรเปลี่ยนจากองค์
ชายสองเป็ นองค์ชายรองค่ะ ซึ่ งเราก็เห็นด้วยเลย ดังนั้น
จากนี้ไปจะขอแก้เป็ นองค์ชายรองแทนนะคะ ขอบคุณที่
แสดงความคิดเห็นค่า♥
ตอนที่ 9 แขกไม่ได้รับเชิญ (3)

————————-

‘เจ้าคนชัว่ !’ เสี ยงเจ้าแมวดาก้องอยูใ่ นความคิดของอู๋เสี ย

ต่อหน้าคู่หมั้นตัวเอง เขายังจะกล้าเกี้ยวพาผูห้ ญิงคนอื่นได้

อีก!

ในที่สุดจวินอู๋เสี ยที่นงั่ เงียบมาตลอดก็พดู ขึ้นมา

“นัน่ มันไม่จาเป็ น”
หมอทั้งหลายในโลกแห่งนี้ทาให้เธอราคาญใจมามาก
พอแล้ว

คาบอกปัดของจวินอู๋เสี ยส่ งผลให้รอยยิม้ ของโม่ซ่วนเฟย

และคนที่มากับเขาสลายหายไป

โม่ซ่วนเฟยเปิ ดปากกล่าวด้วยความไม่พอใจ “นี่คืออวิน๋

เซี ยน นางเป็ นศิษย์เอกของท่านประมุขของตระกูลชิ
งอวิน๋ *”

ตระกูลชิงอวิน๋ หรื อ

จวินอู๋เสี ยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แม้กระทัง่ ใบหน้าเบื่อระอา

ของจวินชิงก็ยงั แสดงความแปลกใจออกมา
ภายนอกรัฐฉี น้ นั ยังมีกลุ่มอานาจอีกเป็ นจานวนมาก หนึ่ง
ในนั้นก็คือตระกูลชิงอวิน๋ ซึ่งมีชื่อเสี ยงเป็ นที่รู้จกั ไปทัว่
แผ่นดินใหญ่ และยังคงมีการสื บทอดความรู ้ทาง
การแพทย์จากรุ่ นสู่ รุ่น

พวกเขาผลิตยอดอัจฉริ ยะออกมามากมาย แต่ละคนมี

กิตติศพั ท์มากจนสามารถสัน่ สะเทือนทั้งทวีปได้ และผูท้ ี่
โด่งดังมีชื่อเสี ยงที่สุดก็คือท่านประมุขของพวกเขา ผูซ้ ่ ึ ง
เปรี ยบเสมือนนักบุญที่ได้รับความเคารพจากทุกอาณาจักร
แม้กระทัง่ รัฐฉี เองก็คงต้องจบสิ้ นลง หากไปทาให้ตระกูล
ชิงอวิน๋ ขุ่นเคืองเข้า

อวิน๋ เซี ยนเป็ นถึงลูกศิษย์ของผูน้ าตระกูล แสดงว่าสถานะ

ของนางในสกุลนั้นจะต้องสู งส่ งมากทีเดียว
หลังจากที่โม่ซ่วนเฟยแนะนาตัวเธอ ไป๋ อวิน๋ เซียน**ก็เชิด
คางขึ้นเล็กน้อย ทาให้เห็นรู ปหน้าของเธอชัดกว่าเดิม มัน
เป็ นใบหน้าที่งดงามตามอุดมคติของโลกแห่งนี้

“ข้าใช้ความพยายามมากทีเดียวกว่าจะเชิญอวิน๋ เซียนมา
ที่นี่ได้ ยิง่ ไปกว่านั้นอู๋เสี ยก็ไม่มีภูติประจาตัว หากนาง
ไม่ได้รับการรักษาที่ดีจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง ถึงแม้วา่ เรา
สองจะไปไม่ถูกลิขิตให้ได้อยูเ่ คียงคู่กนั ก็ตาม แต่อย่างไร
ในฐานะของคนรู ้จกั หรื อเพื่อนแล้ว ข้าก็ควรช่วยเหลือ
นาง” ท้ายที่สุดโม่ซ่วนเฟยก็แสดงเจตจานงของเขาออกมา

หน้าของจวินชิงดาคล้ าเหมือนถ่านหิ น
แต่ก่อนนั้นโม่ซ่วนเฟยยอมรับจวินอู๋เสี ยเป็ นคู่หมั้นก็
เนื่องมาจากกองกาลังทหารของวังหลิน แต่บดั นี้เขาไม่
เกรงกลัวอะไรอีกแล้วเพราะเขาเจอคนหนุนหลังที่
แข็งแกร่ งยิง่ กว่า

แม้วา่ กองทัพของจวินเสี่ ยนจะใหญ่โตแค่ไหน ก็ไม่อาจ

เป็ นคู่ต่อกรของตระกูลชิงอวิน๋ ได้

จุดประสงค์ของโม่ซ่วนเฟยนั้นชัดเจนยิง่ เขาต้องการมา
บอกล้างทาลายสัญญาการหมั้นหมายนี้!

“นี่หมายความว่าองค์ชายรองต้องการยกเลิกการหมั้น
หมายกับอู๋เสี ยของพวกเราเช่นนั้นหรื อ” จวินชิงกายึดเก้าอี้
รถเข็นไว้แน่นจนข้อนิ้วของเขากลายเป็ นสี ขาว
“นี่มนั ช่างน่าลาบากใจยิง่ นัก แม้วา่ ข้าจะไม่ได้มีความสึ ก
ต่ออู๋เสี ย แต่เมื่อได้รับความรักจากนาง ข้าก็อยากลอง
พยายามทาความรู ้จกั สนิทสนมด้วยแล้วดูวา่ เราจะไป
ด้วยกันได้ไกลแค่ไหน ทว่าแม้วา่ เวลาจะผ่านไปนานมาก
แล้ว ข้าก็ยงั ไม่มีความรู ้สึกในใจต่อนางอยูด่ ี แล้วนางก็ไม่
มีภูติประจาตัวอีกด้วย พวกเรานั้นไม่ได้ถูกกาหนดมาเพื่อ
กันและกันจริ งๆ” โม่ซ่วนเฟยอธิบายอย่างไม่รีบร้อน

เขาจะไปแต่งงานกับคุณหนูเอาแต่ใจทั้งยังหยิง่ ทะนง ผูไ้ ม่

มีแม้กระทัง่ ภูติประจาตัวได้อย่างไรกัน เขาน่ะเป็ นถึงองค์
ชายของประเทศแห่งนี้เชียวนะ! จะให้ไปแต่งงานกับคน
ไร้ประโยชน์แล้วกลายเป็ นตัวตลกหรื ออย่างไร
เขาไม่ได้สนใจตัวจวินอู๋เสี ยเลย ทั้งยังทาให้เธอเสี ยเกียรติ
ขายหน้า โดยการพูดเปิ ดเผยความรู ้สึกของเธอที่มีต่อเขา
ออกมา แล้วยังกล่าวเหมือนเธอเป็ นคนใช้การไม่ได้อีก

เขาโบ้ยความผิดทุกอย่างมาที่เธอ แล้วเช็ดกระดานชนวน
ของตัวเองจนสะอาด***

จวินชิงหน้าซี ดเผือดไปเรี ยบร้อยแล้ว เขานิ่งเหมือนถูก

สาป ได้แต่ปรักปราความไร้ประโยชน์ของตนเอง เพราะ
ความพิการของเขาแท้ๆ มีคนอื่นมาระรานหลานสาวถึง
ในบ้านของเขาเอง ทว่าเขากลับทาอะไรสักอย่างเพื่อ
ปกป้องสิ่ งที่เขารักไม่ได้เลย

วังหลินตกต่าลงถึงขนาดนี้เชียวหรื อ
จวินชิงไม่อาจทนมองท่าทีโดดเดี่ยวและสิ้ นหวังของอู๋เสี ย
ได้ เขารู ้ดีวา่ นางหลงรักโม่ซ่วนเฟยมากแค่ไหน แต่ตอนนี้
เธอผูซ้ ่ ึงทะนงตนกลับถูกผูช้ ายที่เธอยึดติดคนนั้นสบ
ประมาทดูถูก นางจะทนได้สกั กี่น้ ากัน

อย่างไรก็ตามแต่ สิ่ งที่เขาเห็นก็ทาให้เขาตะลึงงัน

แทนที่ดวงตาของเขาจะได้เห็นพายุอารมณ์ เขากลับเห็น
สิ่ งที่ตรงกันข้ามกับในความคาดหมายของเขาโดยสิ้ นเชิง
จวินอู๋เสี ย ผูท้ ี่ให้ความรู ้สึกสู งส่ งดูแปลกตาไปนั้น ทาแค่
มองเผินๆไปที่โม่ซ่วนเฟยและไป๋ อวิน๋ เซียนเท่านั้น
ตอนที่ 10 แขกไม่ได้รับเชิญ (4)

————————-

นาง…นางไม่โกรธหรื อ

“แค่น้ นั ใช่ไหม” จวินอู๋เสี ยมองไปทางพวกเขาด้วยสี หน้า

นิ่งเฉย

ความสงบเยือกเย็นของเธอทาให้ท้ งั จวินชิงและโม่ซ่วนเฟ
ยต่างตกตะลึงไม่สามารถกล่าวอะไรออกมาได้ นี่มนั เหนือ
ความคาดหมายของพวกเขาจริ งๆ
เมื่อครั้งที่ตอ้ งการจะหมั้นกับเขา นางยอมทาทุกอย่าง
แม้กระทัง่ ใช้ตาแหน่งและอานาจของท่านปู่ ข่มขู่เพื่อให้
เขายอมตกลงก็ทามาแล้ว ทว่าตอนนี้เมื่อเขาประกาศ
ยกเลิกสัญญาหมั้นหมาย นางกลับทาท่าทางเหมือนมัน
ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตนเลย

“จวินอู๋เสี ย พวกเราต่างก็แยกย้ายกันไปตามทางของ
ตนเองเถิด ให้อวิน๋ เซี ยนรักษาเจ้า แล้วต่อจากนี้ไปเราทั้งคู่
จะไม่มีอะไรติดค้างกันอีก” โม่ซ่วนเฟยขมวดคิ้ว เขาไม่
สามารถอ่านความคิดของเธอออก ครั้งนี้นางมีแผนการ
อะไรอีก

จวินอู๋เสี ยเหลือบมองไปยังอวิน๋ เซียน เธอไล่มองตั้งแต่หวั

จรดเท้า ทาราวกับว่ากาลังประเมินคุณภาพสิ นค้า จากนั้น
ปากของเธอก็โค้งขึ้นเป็ นรอยยิม้ อ่อนหวาน
“โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ยงิ่ นัก เหตุใดท่านถึงไม่ออกไปดูขา้ ง
นอกหน่อยเล่า” จวินอู๋เสี ยถามด้วยน้ าเสี ยงร่ าเริ ง

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” โม่ซ่วนเฟยงุนงง

จวินอู๋เหย่าหัวเราะออกมาเบาๆ “ข้าคิดว่านางต้องการบอก
ว่า ถึงเวลาที่ท่านควรรี บผละไปได้แล้ว” ดวงตาของเขามี
น้ าตาเล็กน้อย พยายามอย่างหนักเพื่อกลั้นเสี ยงหัวเราะ
ขณะที่เขา’ใจดี’อธิบายคาพูดของเธอให้พวกเขาฟัง

ใบหน้าของโม่ซ่วนเฟยเต็มไปด้วยความโกรธในทันที
“จวินอู๋เสี ย แม้วา่ เจ้าจะไม่ยอม แต่อย่างไรการหมั้นหมาย
ก็ตอ้ งถูกยกเลิก ท่านพ่อของข้าได้เตรี ยมพระบรมราช
โองการไว้แล้ว และมันจะถูกประกาศให้ท้ งั โลกได้รู้ใน
วันพรุ่ งนี้”

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่เงียบมาตลอดในที่สุดก็พดู ออกมาด้วย

น้ าเสี ยงสุ ภาพนุ่มนวล “คุณหนูจวิน ครั้งหนึ่งท่านอาจารย์
ของข้าเคยกล่าวไว้วา่ ทุกชีวติ ย่อมมีจุดสิ้ นสุ ด บางอย่างสิ่ ง
บางอย่างเราไม่อาจฝื นได้ ในสถานการณ์เช่นนี้คงไม่ใช่
ทางเลือกที่ดีนกั หากท่านจะยังผลักดันให้การคบหากันนี้
เกิดขึ้นต่อไป” เธอ’ใจดี’ให้คาแนะนาด้วยน้ าเสี ยงที่แอบ
แฝงด้วยความถือตัว

ซึ่ งแปลสั้นๆได้วา่ อย่าหน้าด้านมายุง่ เกี่ยวกับโม่ซ่วนเฟ

ยอีก
“นางกล้าดีอย่างไร! เจ้านาย! หญิงผูน้ ้ ีวา่ ร้ายท่าน!” เจ้า
แมวดาตัวน้อยพลุ่งพล่านไปด้วยความโกรธต่อคู่รักชูส้ าว
คู่น้ ี

“ข้าเหนื่อยแล้ว” จวินอู๋เสี ยแกล้งทาท่าทางอิดโรย ไม่

แม้แต่ส่งสายตาไปที่คนคู่น้ นั แม้วา่ พวกเขาจะอยูต่ รงๆใน
ระยะสายตาก็ตาม เธอหันมองไปยังอู๋เหย่า

จวินอู๋เหย่ายืนขึ้นเองโดยไม่ตอ้ งให้บอก เขาเหยียดแขน

ออกมาช้อนร่ างเล็กบางของอู๋เสี ยเข้ามาอยูใ่ นอ้อมแขน
และออกจากห้องไปโดยไม่หนั กลับมาอีกเลย
สี หน้าของโม่ซ่วนเฟยไม่น่าดูข้ ึนเรื่ อยๆ จวินอู๋เสี ยไม่เคย
เมินเฉยต่อเขามาก่อน แต่วนั นี้นางกลับทาราวกับว่าเขาไม่
มีตวั ตนเสี ยอย่างนั้น

“นี่กใ็ กล้มืดค่าแล้ว ขอแขกผูม้ ีเกียรติได้โปรดกลับไปยังที่

พักของท่านเถิด” จวินชิงพูดอย่างเย็นชา หากไม่ใช่เพราะ
มีสถานะสู งส่ ง พวกเขาก็คงโดนเขาขับไล่ออกไปนาน
แล้ว!

โม่ซ่วนเฟยกาลังจะกล่าวบางอย่าง ทว่าไป๋ อวิน๋ เซียนนั้น

กลับยืนขึ้นด้วยท่าทางขุ่นเคืองไม่พอใจ เขาจึงได้แต่กลืน
อะไรก็ตามที่เขากาลังจะพูดออกมา แล้วเดินตามนางที่
จากไปด้วยความโกรธอย่างเงียบๆ
ในห้องโถงที่เงียบสงบ ใบหน้าของจวินชิงมีสีขาวเหมือน
กระดาษ ตั้งแต่เมื่อไรกันที่วงั หลินต้องยอมอดกลั้นต่อการ
ดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้ เมื่อลองมองดูแต่ละสิ่ งที่
เปลี่ยนแปลงไปก็พบว่า พ่อของเขาแก่ตวั ลงมากแล้ว ทั้ง
ยังไม่มีผสู ้ ื บทอดที่เหมาะสมพอที่จะดูแลกองทัพรุ่ ยหลิน
ได้ ด้วยเหตุเหล่านี้ทางราชสานักจึงเริ่ มแสดงสิ่ งที่พวกเขา
คิดออกมาตรงๆ ยิง่ กว่านั้นจากการกระทาของโม่ซ่วนเฟย
ในวันนี้กส็ ามารถทาให้เห็นได้แล้วว่าเหล่าราชวงศ์ไม่
เหลือความยาเกรงต่อวังหลินอีกต่อไปแล้ว

……

อู๋เหย่ายิม้ ร่ าเริ ง ขณะที่อุม้ อู๋เสี ยไว้ในวงแขนของเขา

“เจ้าไม่โกรธหรื อ” เขาก้มมองลงมายังเธอ เห็นได้ชดั เจน
ว่าวันนี้องค์ชายรองตั้งใจพาคนรักใหม่มาเยีย่ มด้วยความ
ประสงค์ร้าย

แต่นางกลับไม่มีร่องรอยความขุ่นเคืองใดๆให้เห็นเลย

เธอยกศรี ษะขึ้นเล็กน้อย จ้องเข้าไปยังตาทั้งคู่ที่เต็มไปด้วย

เครื่ องหมายคาถามของเขา

จวินอู๋เหย่าอดยิม้ กว้างกว่าเดิมไม่ได้ ดวงตาที่เหมือน

จันทร์เสี้ ยวของเขาดูมีแววระยิบระยับอยูจ่ างๆ ไม่มีใครรู ้
ว่าเขาคิดอะไรอยู่

“อู๋เสี ยเอ๋ ย เจ้าช่างอารมณ์ดีเสี ยจริ ง”

ตอนที่ 11 ลอบโจมตี

————————-

“ข้าหิ วแล้ว” สิ่ งสาคัญสาหรับจวินอู๋เสี ยตอนนี้คือการทา

ให้ร่างกายกลับมาแข็งแรงเป็ นปกติโดยเร็ วที่สุด เธอไม่
ต้องการให้หมอเถื่อนพวกนั้นมารักษาเธออีก…แค่คิดถึง
วิธีการเหล่านั้นเธอก็ตวั สัน่ แล้ว

ส่ วนจวินอู๋เหย่า เขาทิ้งให้เธออยูใ่ นความดูแลของเหล่า

สาวใช้ แล้วก็หายตัวไป

……
หลังออกมาจากวังหลิน ใบหน้าของอวิน๋ เซียนก็ยงั คงเต็ม
ไปด้วยความไม่สบอารมณ์ ไม่วา่ โม่ซ่วนเฟยจะพยายาม
พะเน้าพะนอเท่าไรก็ไม่เป็ นผล เธอไม่สนใจเขาเลยด้วยซ้ า

“นี่ถา้ ไม่ใช่เพราะท่านขอร้องข้าล่ะก็ ท่านคิดว่าข้าจะก้าว

เท้าเข้าไปในที่แห่งนั้นรึ นางคิดว่านางเป็ นใครกัน”
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกัดริ มฝี ปากล่างพูดอย่างขุ่นเคือง เธอเป็ นถึง
ศิษย์เอกของประมุขตระกูลชิงอวิน๋ ผูค้ นจานวนมากต่าง
ต้องการตัวเธอ อย่างไรก็ตามเพราะเป็ นโม่ซ่วนเฟยที่เอ่ย
ปาก ถึงแม้จะไม่เต็มใจแต่เธอก็ยงั ยอมไป ส่ วน
ผลตอบแทนที่ได้รับน่ะหรื อ เธอกลับถูกขับไล่ไสส่ ง! เธอ
ไม่เคยพบเจอความอัปยศเช่นนี้มาก่อนเลย

“อวิน๋ เซี ยน เหตุใดเจ้าจึงเสี ยอารมณ์ไปกับคนไร้

ประโยชน์เช่นนั้นกันเล่า” เขาพยายามโน้วน้าวนาง
“ไม่วา่ อย่างไรท่านก็เป็ นถึงองค์ชายนะ! ต้องก้มหัวยอม
คนอื่นอย่างนั้นน่ะ…ท่านช่าง…” ไป๋ อวิน๋ เซียนพูดถาก
ถางเหน็บแนม

ใบหน้าของโม่ซ่วนเฟยแดงไปด้วยความกระดากอาย

“อย่าโมโหไปเลย ข้าจะกลับไปคิดบัญชีให้เจ้าอย่าง
แน่นอน” การเอาอกเอาใจคือกุญแจสาคัญที่จะทาให้นาง
หายโกรธได้

และแน่นอนว่าเมื่อได้ยนิ คาพูดเหล่านั้นของเขาแล้ว สี
หน้าของไป๋ อวิน๋ เซี ยนก็ดีข้ ึนเล็กน้อย
“อย่าลืมสัญญานี้ของท่านก็แล้วกัน” เธอมองเร็ วๆไปที่เขา

“ข้าจะไม่ทาให้คาสัญญานี้สูญเปล่าแน่นอน” โม่ซ่วนเฟย
แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

เพื่อทาให้นางรื่ นเริ งขึ้น โม่ซ่วนเฟยจึงไม่รีบตรงกลับไปที่

วัง พวกเขานัง่ รถม้าที่มีองครักษ์คอยคุม้ กัน มุ่งหน้า
ออกไปชมทิวทัศน์ขา้ งนอกเมืองแทน รอกระทัง่ นางมี
รอยยิม้ บนใบหน้าเมื่อได้ดูพระอาทิตย์ตกดินที่’ทะเลบุป
ผา’สถานที่ชื่อดังแล้ว พวกเขาถึงเดินทางกลับเข้าเมือง

ภายในรถม้าระหว่างที่เดินทางกลับนั้น โม่ซ่วนเฟยกุมมือ
ของอวิน๋ เซี ยนไว้แน่น ทั้งคู่ต่างนัง่ พิงซบกันและกัน
ทว่าจู่ๆรถม้าก็หยุดวิง่ และด้วยความที่เคลื่อนที่ค่อนข้าง
เร็ ว เมื่อมันหยุดวิง่ กะทันหัน จึงทาให้พวกเขาเกือบตก
ออกมาจากตัวรถ

“พวกเจ้าหยุดกันทาไม!” โม่ซ่วนเฟยตวาดถาม

แต่กลับไม่มีใครตอบรับคาของเขาเลย

เมื่อเขาลงจากรถเพื่อจะไปต่อว่า เขาก็เห็นเงาร่ างของคนๆ

หนึ่งยืนนิ่งเงียบอยูต่ ่อหน้าผูต้ ิดตามของเขา คนผูน้ ้ นั ถูก
ห่อหุม้ ด้วยความมืดยามค่าคืน แสงจากคบเพลิงก็ส่องไป
ไม่ถึงใบหน้าของเขาคนนั้น
“นัน่ ใครน่ะ” โม่ซ่วนเฟยถาม ตั้งท่าเตรี ยมพร้อมรับการ
โจมตี ไม่นานไป๋ อวิน๋ เซียนก็กา้ วตามออกมาจากรถม้า

ผูค้ ุม้ กันที่อยูด่ า้ นหน้าคอยมองระวังท่าทีของคนแปลก

หน้า พวกเขาเห็นคนผูน้ ้ นั ค่อยๆยกมือขึ้น แบมือออกทีละ
นิด แต่ทนั ใดนั้นเขาก็กาหมัดแน่น

เพียงชัว่ อึดใจร่ างของเหล่าองครักษ์ทุกคนก็ระเบิด

ออกเป็ นชิ้นๆ เลือดของพวกเขาสาดกระเซ็นไปทัว่ ทุกหน
ทุกแห่ง

“กรี๊ ดดดดดดดด!” ไป๋ อวิน๋ เซียนส่ งเสี ยงกรี ดร้องโหยหวน

ออกมา เศษซากเนื้อสี แดงฉานกระเด็นมาโดนกระโปรง
ชุดสวยของเธอ
คบเพลิงทั้งหมดตกลงสู่ พ้นื กลายเป็ นเป็ นกาแพงไฟโอบ
ล้อมพวกเขาเอาไว้ ที่กลางวงล้อมนั้นมีสองร่ างยืนกอดกัน
แน่นด้วยความกลัว

คนผูน้ ้ นั มองดูวงแหวนแห่งไฟสักพัก แล้วถึงถอยจากไป

“โชคร้ายที่ขา้ อารมณ์ไม่ดี” เขาพูดเสี ยงแผ่วเบาภายใต้แสง
จันทร์
ตอนที่ 12 ในความทรงจา (1)

————————-

เจ้าแมวดานอนสบายอยูบ่ นตักของจวินอู๋เสี ย เพลิดเพลิน

ไปกับสัมผัสของเจ้านายของมัน

‘เจ้านาย วังหลินแห่งนี้ไม่ปลอดภัย เหตุใดเราถึงไม่ไป

จากที่นี่กนั เล่า’ เจ้าแมวดาพูดพึมพา สิ่ งที่เกิดขึ้นวันนี้เพียง
พอที่จะแสดงให้เห็นแล้วว่าวังหลินนั้นจะหมดอานาจใน
เร็ ววัน พวกเขาไม่สามารถควบคุมท่าทีของราชสานักได้
เช่นเดิมอีกแล้ว

“เราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” จวินอู๋เสี ยตอบแบบลวกๆ

โลกนี้ไม่เหมือนกับโลกที่เธอเคยอยูใ่ นชีวติ ก่อน ถึงแม้วา่
วังหลินกาลังจะสู ญสิ้ นลง แต่ในเวลานี้มนั ก็ยงั คงเป็ นที่
หลบภัยที่ดีที่สุดอยู่

เธออาจจะเป็ นคนที่มีประสบการณ์ช่าชองในด้าน
การแพทย์ แต่อย่างไรเธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความ
จริ งที่ร่างกายปั จจุบนั ของเธอนั้นอ่อนแออย่างมากได้ ยิง่
ไปกว่านั้นในโลกที่ไม่คุน้ เคยแห่งนี้กม็ ีอนั ตรายซ่อนตัว
อยูม่ ากเกินไป

“อานาจหลักของวังหลินคือจวินเสี่ ยน ตราบใดที่ขา้ ยังอยู่

ที่นี่ ข้าจะไม่ปล่อยให้เขาตายจากไปง่ายๆหรอก” จวินอู๋
เสี ยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ใครก็ตามที่เธออยากปกป้อง เธอก็
จะปกป้องให้ได้
“สุ ขภาพของร่ างนี้ยา่ แย่เกินไป ทั้งยังไม่มีภูติประจาตัว
เป็ นของตนเอง ถ้าหากข้ามีมนั ก็คงพอเอาตัวรอดได้บา้ ง
หรอก”

‘ภูติประจาตัวคืออะไรหรื อ’ เจ้าแมวดาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ
โลกใบนี้เลยสักนิด

จวินอู๋เสี ยยกมือขวาของเธอขึ้น แสดงนิ้วนางให้มนั ดู

นิ้วเรี ยวยาวและนุ่มลื่นเหมือนกับหยกขาว

โดยปกติเมื่ออายุครบ 14 ปี ก็จะมีแหวนปรากฏขึ้นบน
นิ้วนางข้างขวา ทว่ากลับไม่มีอะไรอยูบ่ นนิ้วของเธอเลย
“เหมียว?” เจ้าแมวดาเกาะเกี่ยวจับนิ้วเรี ยวของเธอไว้ดว้ ย
อุง้ เท้านุ่มนิ่มของมัน แล้วค่อยๆเลียมัน

แต่แล้วมันก็ตอ้ งหรี่ ลูกตาลงอย่างกะทันหัน!

‘เจ้านาย เหมือนมีพลังแปลกๆอยูบ่ นนิ้วของท่านเลย มัน

อาจจะเป็ นภูติประจาตัวของท่านก็ได้นะ’ เจ้าแมวดารู ้สึก
ถึงร่ องรอยเล็กๆของวิญญาณ

จวินอู๋เสี ยยกคิ้วขึ้น เธอมองไม่เห็นอะไรบนนิ้วนั้นเลย

ทว่าเมื่อลองลูบคลานิ้วนางที่มือข้างขวาดู เธอก็รู้สึกได้ถึง
กระแสวิญญาณที่กระเพื่อมขึ้นลงเป็ นระลอกอยูร่ อบๆ
หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น
ทันใดนั้นเองก็มีแสงสว่างวาบจ้าไปทัว่ ทั้งห้อง!

ปรากฎให้เห็นดอกบัวสี ขาวที่ถูกโอบล้อมด้วยแสงสี เงิน

ยวงลอยอยูก่ ลางอากาศ

‘ดอกไม้รึ’ ดวงตาสี ดากะพริ บอีกสองสามครั้ง ก่อนจะ

มองไปที่อ๋ ูเสี ยด้วยความลังเล

ภูติประจาตัวนั้นแบ่งได้เป็ นสองประเภท พวกมันจะ

แปลงเป็ นอาวุธ หรื อไม่กก็ ลายร่ างเป็ นอสู รร้าย

ทว่าภูติของอู๋เสี ยนั้นกลับกลายเป็ นดอกบัวสี ขาว ……ภูติ

ประจาตัวที่เป็ นพืชหรื อ ไม่เคยได้ยนิ มาก่อนเลย
จวินอู๋เสี ยค่อยๆเอื้อมไปรับบัวสี ขาวที่ลอยลงมาบนอุง้ มือ
ของเธอช้าๆ

ทว่าขณะที่เธอกาลังมองวิเคราะห์เจ้าบัวดอกนี้อยูก่ ม็ ีคนมา
เคาะประตู

แล้วเจ้าบัวขาวก็หายไร้ร่องรอยไปอย่างฉับพลัน

“เข้ามา” เธอตอบรับอย่างฉุนเฉี ยว

จวินอู๋เหย่าก้าวเท้าเข้ามา เขายืนพิงประตูอย่างเกียจคร้าน
ในมือก็ถือถ้วยยา
“ได้เวลากินยาของเจ้าแล้ว”
ตอนที่ 13 ในความทรงจา(2)

————————-

จวินอู๋เสี ยเหลือบมองไปที่เขา เมื่อเขากระโดดทิ้งตัวลงมา

อยูข่ า้ งหน้าเธออย่างนุ่มนวล จากนั้นก็ทาท่าจะป้อนยาให้
เธอเองกับมือ

สาหรับจวินอู๋เสี ยแล้ว เธอไม่ได้คิดมากคิดลึกอะไร

เกี่ยวกับการกระทาพวกนั้นเลย เธอกลับเหมารวมไปว่า
มันเป็ นแค่สิ่งแทนคาขอบคุณของเขาเท่านั้น

ตั้งแต่เกิดมาเธอก็เติบโตอยูใ่ นคฤหาสน์ลบั เป็ นเวลาสิ บ

กว่าปี จากเด็กซื่ อไร้เดียงสาจนกระทัง่ เป็ นวัยรุ่ น เธอไม่
ค่อยมีโอกาสได้เรี ยนรู ้และเข้าใจเรื่ องราวของโลก
ภายนอกมากนัก วิธีการทาอย่างไรเพื่อจะผูกมิตรกับผูอ้ ื่น
นั้นไม่ได้อยูใ่ นขอบเขตความคิดของเธอเลย

ตลอดช่วงเวลานั้น เธอถูกญาติที่มีอยูค่ นเดียวของตัวเอง

กักขังเป็ นนักโทษไว้ลึกเข้าไปในภูเขา มีเพียงแค่หนังสื อ
แพทย์และความรู ้ทางการแพทย์มากมายที่ถูกเติมเข้าสู่
สมอง

ดังนั้นอย่าได้คาดหวังอะไรจากเธอมากนัก เพราะเธอไม่
ประสี ประสาอะไรเอาเสี ยเลย
จวินอู๋เหย่าก้มตัวลงเล็กน้อย มือข้างหนึ่งวางบนหลังของ
เธอช่วยพยุงตัวเธอเอาไว้ ส่ วนมืออีกข้างก็ถือถ้วยป้อนยา
ให้เธออย่างช้าๆ

เธอทาหน้าถมึงทึงเมื่อเขาโน้มตัวมาใกล้

“ข้าไม่ชอบกลิ่นเลือด” เธอพูดหน้าบูดบึ้ง

จวินอู๋เหย่ายิม้ ฝื ด ขณะที่จวินอู๋เสี ยค่อยๆจิบยาต่อไป

แต่ทนั ทีที่จวินอู๋เหย่าออกมาจากห้องพร้อมถ้วยเปล่า
รอยยิม้ เขาก็หายไป เขายกมือขึ้นมาดมกลิ่นที่แขนเสื้ อดูถึง
ได้กลิ่นเลือดจางๆ
ก่อนหน้านี้เขาระวังไม่ให้เหลือคราบเลือดบนตัวแล้วแท้ๆ

“ดูเหมือนว่าครั้งหน้าข้าจะต้องอาบน้ าก่อนซะแล้ว”
รอยยิม้ เล็กๆปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของจวินอู๋เหย่า
อีกครั้ง ทว่าดวงตาสี เข้มลึกกลับไม่สะท้อนอารมณ์ใดๆ
ออกมาเลย

….

ช่วงเช้าวันถัดมา ข่าวๆหนึ่งก็แพร่ กระจายอย่างรวดเร็ ว

เหมือนไฟป่ าไปทัว่ เมืองหลวง

เมื่อคืนระหว่างที่เดินทางกลับจาก’ทะเลบุบฝา’ องค์ชาย
รองและคณะผูต้ ิดตามของเขาถูกโจมตีโดยกลุ่มคน
ปริ ศนา องครักษ์ของเขาโดนฆ่าตายหมดทุกคน ส่ วนองค์
ชายรองนั้นได้ปะทะกับศัตรู ทว่าเขาปกป้องไว้ได้แค่ชีวติ
ของตนและสาวงามเท่านั้น เหตุการณ์น้ ีทาให้จกั รพรรดิ
พิโรธมาก ทรงรับสัง่ ให้ทาการสื บสวน ทั้งยังทรงตั้งเงิน
ค่าหัวของเหล่าทรชนที่กล้าลอบสังหารองค์ชายไว้เป็ น
จานวนสู งมากอีกด้วย

ภายในกาแพงเมืองหลวงเต็มไปวุน่ วายพลุกพล่าน ผูค้ น

ต่างพูดคุยถึงข่าวลือที่ดงั กระฉ่อน

เป็ นที่รู้กนั ดีวา่ องค์ชายรองกับจวินอู๋เสี ยแห่งวังหลินนั้นมี

สัญญาหมั้นหมายกัน ทว่าในคืนเกิดเหตุน้ นั ผูห้ ญิงที่องค์
ชายรองช่วยชีวติ ไว้กลับไม่ใช่คู่หมั้นของเขาจวินอู๋เสี ย! นี่
หมายความว่าก่อนเกิดเรื่ องเขาไป’ทะเลบุปผา’กับหญิง
อื่นน่ะสิ
จวินอู๋เสี ยนั้นเป็ นคนร้ายกาจ!

ทุกคนทราบดีวา่ คุณหนูวงั หลินคนนี้ท้ งั เจ้าอารมณ์และถือ

ตัวมากนัก ทั้งยังชอบก่อกวนสร้างปั ญหาไปทัว่ เมือง

ด้วยเหตุน้ ีผคู ้ นจึงคาดเดากันไปว่าผูท้ ี่อยูเ่ บื้องหลังการจู่

โจมองค์ชายรองนั้นคือจวินอู๋เสี ยไม่ใช่ใครอื่น ยิง่ ไปกว่า
นั้นคู่หมั้นของเธอก็คบหากับหญิงอื่น เรื่ องแบบนี้ผหู ้ ญิง
ธรรมดาที่ไหนก็ทนไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับจวินอู๋
เสี ยผูม้ ีนิสยั เกรี้ ยวกราดเล่า เธอจะคงอดทนได้อยูห่ รอก

เพียงแค่วนั เดียวเท่านั้นเมืองหลวงก็ตกอยูใ่ นความสับสน

อลหม่าน องค์ชายรองไม่ยอมฝื นใจทนอยูก่ บั จวินอู๋เสี ยผู ้
โหดร้ายอีกต่อไป ทั้งยังแอบไปยุง่ เกี่ยวกับหญิงงามคน
หนึ่ง แต่ทว่าเธอก็จบั ได้เสี ยก่อน จึงสัง่ ให้คนในกองทัพ
รุ่ ยหลินไปฆ่าองค์ชายรองและคนรักใหม่ของเขาซะ

ข่าวโคมลอยนี้แพร่ กระจายไปทัว่ ราวกับว่ามีคนเห็น

เหตุการณ์เหล่านั้นด้วยตาตนเองจริ งๆ
ตอนที่ 14 คนที่สามคือส่ วนเกิน

————————-

พระราชโองการยกเลิกการหมั้นหมายระหว่างองค์ชาย
รองกับจวินอู๋เสี ยถูกประกาศในวันถัดมา

เมื่อวานนั้นได้มีการคาดคะเนไว้วา่ การลอบโจมตีองค์ชาย
รองครั้งนี้จวินอู๋เสี ยอาจมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย อย่างไรก็ตาม
การยุติการหมั้นหมายในเวลาเช่นนี้น้ นั ก็พิสูจน์ได้อย่าง
หนึ่งนัน่ ก็คือ เธอต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่ องนี้แน่ๆ!

ในเมืองหลวง ชื่อเสี ยงของจวินอู๋เสี ยนั้นตกต่าลงถึงที่สุด

หลังจากที่ข่าวลือกระจายออกไป เธอก็ถูกกล่าวว่าเป็ น
หญิงชัว่ ช้าเลวทราม ผูห้ ญิงหลายคนที่หลงเสน่ห์ในความ
รู ปงามขององค์ชายรองต่างก็ด่าว่าประณามการกระทา
ของเธอไม่จบไม่สิ้น

ทว่าความสับสนวุน่ วายทั้งหมดกลับไม่เล็ดลอดเข้าไปใน
กาแพงวังหลินแม้แต่นอ้ ย ภายในนั้นทุกอย่างยังคงสงบ
เงียบเช่นเดิม จวินอู๋เสี ยขังตัวเองเอาไว้ในห้อง มัวยุง่ อยูก่ บั
การศึกษาเจ้าบัวขาวภูติประจาตัวของเธอ

ภายในห้องเขียนหนังสื อของวังหลิน จวินเสี่ ยนผูโ้ กรธ

เป็ นฟื นเป็ นไฟต้องข่มจิตอดกลั้นเพื่อที่จะไม่ฉีกพระราช
โองการเป็ นชิ้นเล็กชิ้นน้อย “ดี! ดีมาก! ตอนนี้ขา้ ทั้งแก่
และไร้ประโยชน์ ทุกคนเลยคิดว่าจะสามารถรังแก
หลานสาวของข้าได้!” เขาขบฟัน มือกาพระราชโองการ
แน่น
จวินชิงได้บอกเขาถึงสิ่ งที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนแล้ว และ
แม้วา่ เขาจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าพระราชโองการจะมาไม่
เร็ วก็ชา้ แต่เขาไม่ได้คิดเลยว่ามันจะมาในช่วงที่
เหมาะเจาะขนาดนี้ การรับพระราชโองการในเวลาเช่นนี้
ยิง่ จะทาให้ข่าวโคมลอยที่วา่ จวินอู๋เสี ยมีส่วนร่ วมในการ
ลอบโจมตีน้ นั กระพือมากขึ้นไปอีก

ถึงแม้วา่ จวินเสี่ ยนจะรู ้วา่ หลานสาวของเขาเป็ นคนหยิง่

จองหอง แต่เขาก็รู้ดว้ ยว่านางไม่มีความกล้ามากพอที่จะ
ไปฆ่าใครได้ นอกจากนั้นช่วงนี้นางอยูบ่ า้ นตลอดเวลา
เพื่อพักฟื้ นร่ างกาย ไม่ได้ออกออกจากบ้านแม้แต่ครั้งเดียว
เช่นนี้นางจะสามารถไปทาสัญญาว่าจ้างส่ งคนไปทาร้าย
โม่ซ่วนเฟยได้อย่างไร
ยิง่ กว่านั้นข่าวลือนัน่ ถึงขั้นเชื่อมโยงมายังกองทัพรุ่ ยหลิน
กล่าวหาว่านางสัง่ ให้พวกเขาช่วยแก้แค้นแทนนาง แต่มนั
จะเป็ นไปได้เยีย่ งไร เพราะแม้วา่ เขาจะตามใจนางจนเกิน
ควร และกองทัพรุ่ ยหลินจะอยูใ่ นความดูแลของเขา แต่
อย่างไรก็ตามเขาก็เป็ นคนที่ซื่อตรงและเข้มงวดอย่างมาก
ไม่เคยมีสกั ครั้งที่เขาปล่อยให้นางมาคบหาสมาคมกับคน
ในกองทัพ ทั้งยังไม่เคยปล่อยให้นางแสดงอานาจเหนือ
เหล่าทหาร

โม่ซ่วนเฟยนั้นยังไม่หายสะเทือนใจจากการลอบจู่โจม
ทั้งพระราชโองการยังถูกประกาศออกมาอีก สิ่ งเหล่านี้ยงิ่
ทาให้ผคู ้ นคิดว่าวังหลินข้องเกี่ยวกับเหตุการณ์น้ นั อย่าง
แน่นอน และยังทาให้วงั หลินมีจุดด่างพร้อยจุดใหญ่อีก
ด้วย
“ท่านพ่อ พวกเราจะบอกเรื่ องที่เกิดขึ้นกับนางหรื อไม่
ขอรับ” จวินชิงมีสีหน้าอึมครึ ม เขาเกลียดความจริ งที่เขา
พิการและไม่มีพลังมากพอจะปกป้องครอบครัวของตนได้

จวินเสี่ ยนส่ ายศรี ษะ “ห้ามเจ้าบอกอะไรนางเด็ดขาด! ด้วย

นิสยั ของนาง นางอาจก่อเรื่ องยุง่ เหยิงอีกเป็ นได้
นอกจากนั้นร่ างกายของนางก็ยงั ไม่หายดีอีกด้วย ฮ่องเต้
ทรงแต่งตั้งให้ขา้ เป็ นหัวหน้าหน่วยสื บสวนการลอบทา
ร้ายองค์ชายรองแล้ว ข้าจะตรวจสอบหาความจริ ง แล้ว
ล้างข้อกล่าวหาทั้งหมดให้นางเอง!” หลังจากรับใช้ชาติ
ด้วยความภักดีมานานหลายปี นี่คือสิ่ งที่เขาได้รับเป็ นการ
ตอบแทนหรื อ ลูกชายทั้งสองคนต่างถูกสังเวยให้กบั
สงคราม คนหนึ่งตาย ส่ วนอีกคนพิการ
เวลานี้เขาเหลือเพียงแค่หลานสาวที่รักของเขาเท่านั้น แต่
ว่าประกาศิตของสวรรค์*กลับชะล้างเกียรติยศของนางจน
ไม่เหลือซาก เมื่อราชวงศ์ปฏิบตั ิกบั นางถึงเช่นนี้ แล้วจะยัง
มีใครกล้าแต่งให้นางอีก

“ฮ่องเต้ พระองค์ช่างเลือดเย็นเสี ยจริ ง” จวินเสี่ ยนพูดเบาๆ

เขาหลับตาลงอย่างอิดโรย

เป็ นที่ชดั เจนว่าวังหลินนั้นคงจะไม่มีหวังแน่แล้วใน

อนาคต แต่ไม่วา่ อย่างไรพวกเขาก็ยงั อยากยืนหยัดต่อสู ้
เพื่อหลานสาวคนเดียวของเขาอยูด่ ี
จวินชิงก้มหัวของเขาลง กัดริ มฝี ปากล่างไม่ได้พดู อะไรอีก
เขากาหมัดแน่นบนขาที่ใช้การไม่ได้ของตัวเองโดยไม่
รู ้ตวั

* ประกาศิตของสวรรค์ = พระราชโองการ
ตอนที่ 15 ท่านปู่

————————-

หากเขายังสามารถกลับสู่ สมรภูมิได้อีก แม้วา่ พวกเขาจะ

เผชิญหน้ากับตระกูลชิงอวิน๋ อยูก่ ต็ าม ฮ่องเต้กค็ งไม่ใจไม้
ไส้ระกากับวังหลินเช่นนี้

หลายปี ที่ผา่ นมา จวินเสี่ ยนตระหนักดีวา่ เขามีกองกาลัง

ทหารใต้บงั คับบัญชามากเกินไป จึงได้ลดจานวนพล
ทหารลงไปเรื่ อยๆ ใครจะไปทราบว่าการกระทาเช่นนั้น
จะทาให้ตอ้ งตกอยูใ่ นสถานการณ์เยีย่ งนี้
“ข้าจะปกป้องจวินอู๋เสี ยจนกว่าจะถึงลมหายใจสุ ดท้าย จะ
ไม่มีใครสามารถแตะต้องหลานสาวของข้าได้!” เขาป่ าว
ประกาศด้วยแววตาวูบวาบแน่วแน่

ข้าเสี ยลูกชายไปแล้ว ข้าไม่อาจสู ญเสี ยหลานสาวได้อีก

นางเป็ นหลานสาวเพียงหนึ่งเดียวของข้า เป็ นหลานสาวที่
รักของหลินหวาง!

ในคืนนั้น พ่อลูกคู่น้ ีได้สนทนาปรึ กษากันด้วยน้ าเสี ยง

เงียบสงบถึงสถานการณ์ความไม่มนั่ คงที่ครอบครัวกาลัง
พบเจอ ทว่าใกล้ประตูกลับมีอีกร่ างสองร่ างยืนนิ่งอยู่

จวินอู๋เสี ยกาลังยืนฟังอย่างเงียบๆ เธอจ้องมองไปที่ประตู

นั้น
ปู่ หรื อ…

ในภพก่อน ‘คุณปู่ ’ของเธอทาให้เธอต้องใช้เวลาสิ บกว่าปี

อย่างอ้างว้างในความมืด อะไรคือความทุกข์ทรมาน อะไร
คือความสิ้ นหวัง เธอรู ้ซ้ ึ งถึงพวกมันดี

อย่างไรก็ตาม’ท่านปู่ ’ของร่ างนี้กลับเหมือนแสงตะวันที่

ส่ องผ่านเข้ามาในความมืด ตอนที่เธอพบกับเขาครั้งแรก
เขาก็ได้ถ่ายทอดความรักและความกังวลที่ทว้ มท้นของเขา
มา จนเธอไม่รู้จะแสดงท่าทางตอบสนองอย่างไรดี

เธอไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับสิ่ งพวกนี้มาก่อน
นอกจากนั้นเมื่อไรก็ตามที่เขาพบบางอย่างที่น่าสนใจ สิ่ ง
แรกที่เขาทาก็คือส่ งพวกมันมาที่หอ้ งของเธอ และหากเธอ
มีสีหน้าบูดบึ้ง เขาก็จะพยายามทาทุกอย่างเพื่อเอาใจเธอ

ด้วยจิตใต้สานึกและความทรงจาเกี่ยวกับคุณปู่ ในอดีต
เหล่านั้น เธอจึงเริ่ มหลีกเลี่ยงการสนทนากับเขา เธอไม่รู้
ว่าควรจะตอบสนองต่อเขาอย่างไรดี

แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะยอมทาทุกอย่างเพื่อเธอ
มากมายขนาดนี้

ยิง่ ไปกว่านั้นทางราชสานักก็กาลังระแวงสงสัยวังหลินอยู่
ทว่าด้านวังหลินกลับแสร้งทาเป็ นไม่รู้ไม่เห็นความ
ผิดปกติน้ นั จวินเสี่ ยนผูจ้ งรักภักดียงั คงเชื่อมัน่ ว่า สิ่ งที่เขา
ทามาตลอดหลายปี นี้จะไม่ถูกมองข้ามไป แต่ในเวลานี้หวั
หอกอย่างพวกราชวงศ์กลับมุ่งเป้ามาที่หลานสาวของเขา
ความภักดีซื่อสัตย์ท้ งั หลายไม่อยูใ่ นสายตา

เพื่อหลานสาวของเขาแล้ว เขายอมละทิ้งทุกสิ่ งทุกอย่าง

ความรู ้สึกเหล่านี้ทาให้จิตใจเฉื่ อยชาของเธอสัน่ ไหว เธอ

บีบขยากระโปรงของตนแน่น

“‘ปู่ ’ทุกคนควรจะเป็ นเช่นนั้นหรื อ” เธอหน้านิ่วคิ้วขมวด

ถาม

จวินอู๋เหย่าที่ยนื อยูข่ า้ งๆมองไปยังหน้าเล็กที่ยงั ซีดเซียว

ของเธอ และเขาก็ไม่รู้ดว้ ยว่าทาไมจู่ๆนางก็หน้าตาแดง
ด้วยความตื่นเต้น
“เจ้ายังอยากเข้าไปไหม” เขาถามพลางจ้องนางอย่างสงสัย

“ไม่ล่ะ” เธอส่ ายหัวตอบ สี หน้าท่าทางซึ่ งมักจะสงบนิ่ง

ของเธอมีความอบอุ่นเพิม่ เข้ามาอยูล่ างๆ เธอมาที่นี่เพราะ
อยากจะคุยกับท่านปู่ เรื่ องที่เธอจะขอดูแลรักษาร่ างกาย
ของตัวเองเอง ไม่คาดว่าจะมาได้ยนิ บทสนทนาพวกนี้ผา่ น
ทางประตู

แล้วเธอก็หมุนตัวไปจากห้องเขียนหนังสื อ เดินหาที่เงียบ
สงบเพื่อใช้เวลาคิดทบทวนอะไรสักหน่อย

หลังจากนางจากไปแล้ว ดวงตาสี ดาเข้มที่ดูร่าเริ งของเขาก็

เผยให้เห็นสี ม่วงเข้มจางๆ เขารู ้สึกว่าเจ้าพวกมนุษย์ใน
ราชวงศ์น้ นั ช่างประพฤติตวั โง่เขลายิง่ นัก อยากจะฆ่าพวก
มันเสี ยให้หมด

เปลวเพลิงร้ายกาจในตาสี เข้มลึกของเขาเริ่ มก่อตัวขึ้น แต่

ถ้าหากเขาทาเช่นนั้นจริ ง นางจะต้องเดือดร้อนเป็ นแน่
เมื่อคิดได้เจตจานงความมุ่งมัน่ ที่จะฆ่าก็ค่อยๆเลือน
หายไป

รอดูต่อไปก่อนก็แล้วกัน…
ตอนที่ 16 เจ้าบัวน้อยสี ขาว (1)

————————-

เมื่อเธอกลับถึงห้องของตัวเอง เจ้าแมวดาก็พลันปรากฏตัว
ขึ้น มันกระกระโดดขึ้นมายืนบนไหล่ของเธอ ถูตวั เองไป
มากับแก้มของเธอด้วยความรักใคร่

“จริ งๆแล้วปู่ ทุกคนควรเป็ นเช่นนี้หรื อ” เธอนัง่ ลงหน้า

กระจกทองแดง จ้องมองเงาสะท้อนที่แปลกตาแต่กค็ ุน้ เคย

“ถ้าว่ากันตามความสัมพันธ์ปกติทวั่ ไปมันก็ควรจะเป็ น
แบบนั้นนะ” เจ้าแมวดาแกว่งหางหนานุ่มของมันไปมา มี
แค่มนั เท่านั้นที่รู้วา่ คาว่า’ปู่ ’มีความหมายอย่างไรสาหรับ
เธอ

“อย่างนั้นหรื อ” เธอหลุบตาลง ค่อยๆจับที่อกตัวเอง

ภายในนั้นเธอรู ้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่กระจายออกมา…
ความรู ้สึกที่เธอไม่เคยได้สมั ผัสมาก่อน

แปลกๆ แต่กอ็ ุ่นสบายดี เธอชอบมัน

ครั้งหนึ่งจวินอู๋เหย่าเคยถามเธอว่า เธอโกรธที่โม่ซ่วนเฟย
กับไป๋ อวิน๋ เซี ยนมาเพื่อยกเลิกการหมั้นหมายบ้างหรื อไม่

และคาตอบในใจของเธอก็คือ “ทาไมข้าต้องโกรธด้วย
เล่า”
สาหรับเธอแล้ว สิ่ งที่เคยเกิดขึ้นในอดีตของร่ างนี้ไม่
เกี่ยวข้องอะไรกับเธอทั้งสิ้ น แม้แต่กบั วังหลินเธอก็ไม่ได้
ใส่ ใจ แล้วเหตุใดเธอถึงต้องไม่พอใจด้วย ทว่าตอนนี้
ความรู ้สึกของเธอเปลี่ยนไปแล้ว

เสี ยงของจวินเสี่ ยนยังคงดังก้องในหัวของเธอ เสี ยงที่คอย

บ่นเตือนให้เธอกินยา เสี ยงที่พยายามเล่าเรื่ องตลกเพื่อทา
ให้เธอยิม้ สิ่ งเหล่านี้ลว้ นเป็ นสิ่ งแปลกใหม่สาหรับเธอ

“เขาคือท่านปู่ ของข้า” เงาในกระจกทองแดงแย้มรอยยิม้

เล็กน้อย แต่กลับอุ่นพอที่จะละลายหิ มะและน้ าแข็งได้
พระเจ้าได้ให้ส่ิ งทดแทนเพื่อชดเชยเรื่ องราวที่เธอต้องเจอ
ในชาติก่อนแล้ว ให้เธอมีโอกาสได้เรี ยนรู ้วา่ มันเป็ นเช่น
ไรเมื่อมีคนมาคอยดูแลเธอ ปกป้องเธอ และเธอจะไม่ยอม
ให้ใครหน้าไหนมาทาลายความสุ ขที่เพิง่ ได้พบนี้อย่าง
เด็ดขาด

“ข้าจะไม่ยอมให้มีอะไรเกิดขึ้นกับวังหลิน ตัวข้า หรื อกับ

ท่านปู่ ของข้า” เธอหรี่ ตาลง กล่าวด้วยความรู ้สึกตั้งมัน่
อย่างแรงกล้า

ก่อนหน้านี้ไม่มีสิ่งใดมีค่าพอให้สนใจเอาใจใส่ แต่ตอนนี้
ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว
ขณะนี้วงั หลินกาลังจมอยูใ่ นน้ าโคลน* และเพื่อปกป้องที่
แห่งนี้ เธอจาเป็ นต้องกระทาการอย่างเฉี ยบขาด ทว่าทุก
สิ่ งไม่ง่ายดายเช่นนั้น

“บัวสี ขาวของข้า…สุ ดท้ายแล้ว…เจ้าคือตัวอะไรกันแน่”

เธอพูดกระซิ บแผ่วเบา พลางไล้นิ้วเรี ยวของเธอไปบนจุด
ที่ควรมีแหวนอยู่ ทันใดนั้นเองก็มีแสงอ่อนจางกระจาย
ออกมาจากนิ้วนางขวาของเธอ แล้วดอกบัวสี ขาวก็ปรากฏ
กายขึ้นอีกครั้ง

“เหมียว…ท่านอยากลองทาอะไรบ้างไหม ไหนดูซิวา่ มัน

จะทาอะไรได้บา้ ง” เจ้าแมวดาสะบัดหางด้วยความตื่นเต้น
มันเชิดหัวขึ้น จ้องไปที่เจ้าบัวสี ขาวตาไม่กะพริ บ
เธอรับเจ้าบัวสี ขาวมาไว้ในอุง้ มือ ค่อยๆแตะกลีบของมัว
อย่างอ่อนโยน จู่ๆก็มีกลิ่นหอมหวานฟุ้งไปทัว่ ห้องโดย
ฉับพลัน

“กลิ่นของมันหอมยิง่ นัก” เธอสู ดลมหายใจเข้าลึกๆ ทว่า

เมื่อไรที่สูดดมกลิ่นนี้เข้าไป เธอกลับรู ้สึกว่าเลือดลมของ
เธอไหลเวียนได้ดียง่ิ ขึ้น ราวกับว่ากลิ่นๆนี้ทาให้เป็ นแบบ
นั้น

กลิ่นของดอกบัวดอกนี้แปลกยิง่ นัก มันช่างยัว่ ยวนใจ ทั้ง

ยังส่ งผลต่อเลือดของมนุษย์ บางทีเจ้าบัวนี่อาจจะยังทา
อย่างอื่นได้อีก
เธอเอื้อมมือไปเด็ดกลีบของมัน… แต่ในช่วงเวลานั้น…
ก่อนที่กลีบของดอกบัวจะโดนดึงออก…

“โอ๊ย! เจ็บ…เจ็บ…เจ็บ…” มีเสี ยงนุ่มนวลของเด็กดัง

ออกมา แล้วหมอกควันก็กระจายขึ้นรอบๆตัวเธอ

เมื่อหมอกจางลงก็ปรากฏให้เห็นเด็กผูช้ ายตัวเล็กนัง่
ร้องไห้กอดแขนตัวเองอยูบ่ นพื้น เขามองมาที่จวินอู๋เสี ย
อย่างผิดหวังเศร้าใจ

“เมี้ยว!” การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจ้าเด็กเล็กนี่ทา
ให้เจ้าแมวดาตกใจสติหลุด มันเกือบตกจากบ่าของจวินอู๋
เสี ยเลยทีเดียว
“……………..” จวินอู๋เสี ยมองดูเด็กผูช้ ายที่นง่ั อยูบ่ นพื้นผู ้
คล้ายกับตุก๊ ตาสี ขาวน้ านมตัวจิ๋วอย่างเป็ นเบื้อเป็ นใบ้ เขา
อยูใ่ นชุดเอี๊ยม**ตัวเล็กที่มีลวดลายดอกบัวสี ขาวเด่นชัด
ดอกบัวที่มองอย่างไรก็เหมือนกับเจ้าบัวสี ขาว ภูติ
ประจาตัวของเธอไม่มีผดิ
ตอนที่ 17 เจ้าบัวน้อยสี ขาว (2)

————————-

เจ้าตัวเล็กนี่โผล่มาจากที่ไหนกัน

เขามีใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก ดวงตาคู่โตที่เต็มไปด้วยน้ าตา

ของเขามองมาที่จวินอู๋เสี ยอย่างคับข้องใจ ราวกับว่าเธอทา
เรื่ องผิดมหันต์ลงไปอย่างนั้น

“ปี ศาจ!” เจ้าแมวดาร้องตะโกนเสี ยงดัง มันจ้องเด็กชายตัว

น้อยเขม็ง
“ข้าไม่ใช่ปีศาจนะ!” เด็กชายโต้แย้งด้วยความตกใจ เขา
ส่ ายมือปฏิเสธไปมา

“เจ้าเป็ นใครกัน” จวินอู๋เสี ยมองพิจารณาเด็กน้อยอ่อนต่อ

โลกคนนี้

“ไล่มนั ออกไปเถอะ! เด็กนี่ตอ้ งเป็ นปี ศาจแน่ๆ!” เจ้าแมว

ดารู ้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะเสี ยสติแล้ว นับตั้งแต่พวกมัน
ข้ามภพมาอยูใ่ นโลกนี้ ก็มีสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้นมาก
จนเกินไปแล้ว

เมื่อเด็กชายได้ยนิ เจ้าแมวพูดว่าเขาควรโดนไล่ออกไป เขา

ก็เริ่ มร้องไห้ทนั ที
“ข้าไม่ใช่ปีศาจ พวกท่านจะไล่ขา้ ออกไปไม่ได้นะ! ข้า
เป็ นภูติประจาตัวของท่านนะ! ภูติประจาตัว! ท่านจะทิ้ง
ภูติของตัวเองได้อย่างไรกัน……” เด็กชายพูดท้วงพลาง
ร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วย น้ าตาก้อนใหญ่กห็ ยดแหมะ
ลงมาขณะที่เขามองจวินอู๋เสี ย ฉับพลันกลิ่นดอกบัวก็แผ่
กระจายไปทัว่ ทั้งห้อง

“ข้าไม่เห็นจะรู ้เลยว่า ภูติประจาตัวสามารถแปลงกายเป็ น

มนุษย์ได้ดว้ ย” จวินอู๋เสี ยตะหวาดสวนกลับ ใบหน้าสง่า
งามของเธอไม่มีความอ่อนโยนเลย

เด็กชายอ้าปากค้างมองไปที่จวินอู๋เสี ย ส่ งสายตาเหมือน
มันเป็ นผูถ้ ูกทาร้าย
“ข้าเป็ นภูติของท่านจริ งๆนะ หากท่านไม่เชื่อ ข้าจะเปลี่ยน
ร่ างกลับเป็ นแบบเดิมที่ท่านคุน้ เคยกว่าก็ได้” จากนั้นเขาก็
ลุกขึ้นกลั้นน้ าตา แล้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ทว่า
ตรงที่ที่เขาเคยยืนนั้นกลับมีดอกบัวขาวงดงามลอยอยู่
กลางอากาศแทน

“……” จวินอู๋เสี ยตกใจจนถึงขั้นลืมวิธีแสดงอาการตื่น

ตะลึงในใจเธอออกมาทีเดียว

*พุฟ* เจ้าบัวสี ขาวหายไปอีกครั้ง และเด็กชายก็ปรากฏตัว

ขึ้นมาอีกคราในจุดเดียวกัน

ในช่วงเวลานั้น จวินอู๋เสี ยนึกไปถึงนักมายากลในโลกที่

เธอเคยอยู่
“ทีน้ ีท่านเชื่อข้ารึ ยงั ” เด็กน้อยก้มหน้าก้มตารอคาตอบ
ของจวินอู๋เสี ย

ถึงแม้วา่ ……เขาก็รู้ตวั ดีวา่ ตนเองนั้นแตกต่าง ไม่

เหมือนกับภูติตวั อื่นๆ… แต่วา่ เขาน่ะ…เป็ นภูติประจาตัว
จริ งๆนะ!

อู๋เสี ยทอดสายตามองเจ้าบัวสี ขาว ‘ภูติประจาตัว’ของเธอ

มันยากที่จะยอมรับเพราะนี่เป็ นครั้งแรกเลยที่เธอได้ยนิ
เกี่ยวกับภูติประจาตัวที่เป็ นพืช กระนั้นเจ้าหนูนี่ถึงกับ
แปลงร่ างได้เชียวนะ..! แต่อย่างไรก็ตามเมื่อลองมองดู
แขนกับขาเล็กๆเหล่านั้นแล้ว อย่าว่าแต่ต่อสู ้เลย แค่โดน
ใครสักคนชกมา เขาอาจจะตายในทันทีเลยก็เป็ นได้
“แล้วอย่างไร ในเมื่อเจ้าก็ยงั ไร้ประโยชน์อยูด่ ี” จวินอู๋เสี ย
บ่นออกมาเสี ยงดัง เธอหน้าตาบูดบึ้งไม่ปิดบังความไม่
พอใจ ภูติประจาตัวที่เธอคิดภาพไว้มนั ไม่ใช่แบบนี้นี่

จวินอู๋เสี ยผูห้ น้าง้ างอไม่ได้สงั เกตเลยว่า หลังจากที่เธอ

ปากบอนกล่าวคาพวกนั้นออกไป เจ้าบัวน้อยที่กระวน
กระวายไม่สบายใจนั้นก็ใกล้จะปล่อยโฮอีกรอบแล้ว

“ฮึก…ได้โปรดอย่าทิ้งข้าเลย ข้า..ข้ามีประโยชน์…ข้าใช้
การได้จริ งๆนะ” เมื่อเห็นเจ้านายของตนมีท่าที’รังเกียจ’
เจ้าบัวน้อยก็ทนไม่ได้อีกต่อไป เขาโถมตัวไปกอดขานาง
ไว้ขา้ งหนึ่ง น้ าตาไหลออกมาเหมือนเปิ ดก๊อกน้ า
“ข้ามีประโยชน์มากๆจริ งๆนะ อย่าส่ งข้ากลับเลยนะ” เจ้า
บัวน้อยเกาะขาของนางไว้แน่น กลัวว่านางจะปฏิเสธมัน
อย่างไม่ใยดี

“ส่ งกลับหรื อ ส่ งไปที่ไหน” จวินอู๋เสี ยตอบกลับในที่สุด

คาพูดของเจ้าบัวน้อยปลดปล่อยเธอจากความเงียบ
ตอนที่ 18 เจ้าบัวน้อยสี ขาว (3)

————————-

ในโลกแห่งนี้ เมื่อเด็กทารกคลอดออกมา ภูติประจาตัวก็

จะทาการเชื่อมต่อเข้ากับจิตวิญญาณของเด็กทารก แล้ว
พวกมันก็จะหลับอยูใ่ นจิตวิญญาณนั้น และตื่นขึ้นเมื่อ
มนุษย์มีอายุครบ 14 ปี เต็ม ยิง่ ไปกว่านั้น ไม่มีวธิ ีใด
สามารถแยกพวกเขาออกจากกันได้ เว้นเสี ยแต่ความตาย

ตลอดชีวิตของคนๆหนึ่งจะสามารถเชื่อมต่อได้กบั ภูติแค่
ตัวเดียวเท่านั้น ดังนั้นไม่วา่ ภูติประจาตัวของเธอจะไร้
ประโยชน์มากแค่ไหน เธอก็ทาอะไรไม่ได้ ไม่สามารถ
แม้แต่ทอดทิ้งมันไป
“โลกของภูติขอรับ” เจ้าบัวน้อยตอบน้ าเสี ยงเศร้าสร้อย

“นัน่ คือที่ที่เจ้าจากมาหรื อ” นี่นบั เป็ นครั้งแรกที่เธอได้ยนิ

เกี่ยวกับสถานที่น้ ี

เจ้าบัวน้อยพยักหน้าตอบรับ แต่มนั กังวลว่าจวินอู๋เสี ยจะ

ไม่ชอบใจ จึงกล่าวเสริ มอย่างสุ ภาพเรี ยบร้อย “ก่อนจะตื่น
ขึ้น ภูติประจาตัวจะอาศัยอยูใ่ นโลกของภูติ และถ้าหาก
คนที่เชื่อมต่อด้วยตาย พวกเราก็จะกลับไปยังที่นน่ั อีกครั้ง
แต่ที่นนั่ น่ากลัวมากเลย ข้าเพิง่ ออกมาได้ ท่านได้โปรด
อย่าส่ งข้ากลับไปเลยนะ น้า”
เธออยากทาอย่างนั้นใจจะขาด แต่มนั ทาได้ซะที่ไหนกัน
เล่า

“ข้า……ข้าพิสูจน์ได้นะว่าข้ามีประโยชน์ ได้โปรดรอ
สักครู่ !” เจ้าบัวน้อยตัดสิ นใจทาอย่างโดยฉับพลัน เขา
ปล่อยขาของเธอ ร่ างเล็กบอบบางสัน่ เล็กน้อยตอนยืนขึ้น
เขายืน่ แขนนุ่มเล็กของตนออกมาหน้าจวินอู๋เสี ย

“หื อ” ตาคู่โตของจวินอู๋เสี ยมองที่เขาอย่างสงสัย

เจ้าบัวน้อยหายใจออกมาแรงๆ ใบหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วย
ความทุกข์ทรมานจ้องไปที่เธอ เขารวบรวมความกล้าของ
ตนแล้วตะโกนออกมาเสี ยงดัง “กินซะ!”
“…….” กิน กินอะไร

“ข้าคือบัววิเศษ ถ้าท่านกินกลีบของข้า เลือดของท่านจะ

ถูกชาระล้างจนบริ สุทธิ์ สิ่ งสกปรกแปลกปลอมทั้งหลายก็
จะถูกทาลายทั้งหมด” เจ้าบัวน้อยเปิ ดเผยความลับของมัน
อย่างภาคภูมิใจ

ตาของจวินอู๋เสี ยสว่างวาบขึ้นเมื่อได้ยนิ สิ่ งเหล่านั้น ไม่มี

ใครจะรู ้ดีไปกว่าเธอว่า การทาให้เลือดกลับมาบริ สุทธิ์ได้
มันยากเย็นเพียงใด แม้วา่ ยานั้นจะมหัศจรรย์มากแค่ไหน
แต่มนั ก็ยงั มีขอ้ จากัดอยูด่ ี และหากสามารถชาระสิ่ ง
แปลกปลอมออกไปได้ท้ งั หมดจริ ง มันก็คงเหมือนกับการ
ได้เกิดใหม่เลยทีเดียว!
ในโลกก่อนของเธอ แม้วา่ เทคโนโลยีและการแพทย์จะถูก
พัฒนาก้าวไกลมาก ทั้งยังมีนกั วิทยาศาสตร์หลายคนศึกษา
เกี่ยวกับยีน* พยายามค้นหาว่าพวกมันส่ งผลอย่างไรต่อ
ร่ างกายมนุษย์ แต่ทว่ากลับไม่มีใครเคยค้นพบวิธีการทา
ให้เลือดกลับมาบริ สุทธิ์แบบเดิมเลย

หากสิ่ งที่เจ้าบัวน้อยพูดเป็ นเรื่ องจริ ง เช่นนั้นเขาก็เป็ นสิ่ งที่

สาคัญมากๆ!

เพื่อที่จะตัดสิ นว่าสิ่ งที่เจ้าบัวน้อยกล่าวนั้นจริ งหรื อไม่

จวินอู๋เสี ยจึงจับแขนอ่อนนุ่มของเขาไว้แน่น…ถึงแม้วา่
เธอจะรู ้วา่ ความจริ งแล้วเด็กชายที่อยูต่ รงหน้านี้คือเจ้า
ดอกบัวสี ขาว แต่วา่ ร่ างมนุษย์ของเขาก็ยงั ทาให้เธอลาบาก
ใจไม่นอ้ ยอยูด่ ี เธอค่อยๆยกแขนของเขาเข้ามาใกล้กบั ปาก
แล้วเปรยตามองไปยังเขาที่กาลังร้องไห้เสี ยงดังน้ าตาไหล
เป็ นทาง

“……………” แต่เพราะเธอไม่ใช่ปีศาจ

เธอจึงถอนหายใจเบาๆ ปล่อยแขนที่ท้ งั เล็กและนุ่มของ

เขาลง

แม้วา่ เจ้าบัวน้อยจะ’ตัดสิ นใจ’แล้วว่าจะทาตัวมีประโยชน์

ต่อเจ้านาย แต่เมื่อเห็นว่านางดึงแขนของเขาไปใกล้ปาก
เขาก็ไม่สามารถควบคุมความกลัวของตัวเองได้ แล้วน้ าตา
ก็ไหลลงมาเอง ตอนที่รู้วา่ ไม่มีความเจ็บปวดเกิดขึ้นตามที่
คาดไว้ เขาก็รู้สึกหลายอย่างปนเปไปหมด ที่แน่ๆคือ
ความรู ้สึกดีใจที่ไม่โดนกิน แต่วา่ … เจ้านายต้องคิดว่าเขา
ไร้ประโยชน์ และทอดทิ้งเขาไปอย่างแน่นอน

“ข้า…ข้าไม่กลัวเจ็บจริ งๆนะ” เจ้าบัวน้อยพูดอย่างอ่อน

แรง

จวินอู๋เสี ยมองพิจารณา อ่านดวงตาที่แดงและเต็มไปด้วย

น้ าตาของเขาอย่างรวดเร็ ว

“………” เจ้าบัวน้อยรู ้สึกท้อแท้สิ้นหวังในทันที

ตอนที่ 19 เจ้าบัวน้อยสี ขาว (4)

————————-

“คือ… ถึงมันจะเจ็บ… แต่เดี๋ยวมันก็จะงอกขึ้นมาใหม่เอง

ขอรับ” เจ้าบัวน้อยพูดเสี ยงแผ่วเบา

“กลีบของเจ้าคือส่ วนหนึ่งของร่ างกายรึ ” จวินอู๋เสี ย

พยายามทาความเข้าใจ

เจ้าบัวน้อยผงกหัวรับ

“เช่นนั้นก็หมายความว่า ถ้าข้าดึงกลีบบัว ก็เท่ากับว่าข้าดึง

แขนของเจ้าเช่นนั้นหรื อ”
เจ้าบัวสี ขาวตัวน้อยผงกหัวอีกครั้ง

จวินอู๋เสี ยนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก

นางเพิง่ ค้นพบว่าเจ้าเด็กนี่กใ็ ช้การได้เหมือนกัน ทว่ามัน

กลับกลายเป็ นเหมือน’การกินเนื้อคน’ ซึ่ งมันเกินขีด
ความสามารถของนาง และนางก็คงทาเช่นนั้นไม่ลง
ดังนั้นเขาจึงกลับคืนสู่ สถานะ’คนไร้ประโยชน์’อีกครั้ง

“อา! แต่ขา้ มีนี่!” จู่ๆเจ้าบัวน้อยก็อุทานเสี ยงดัง เขาจับชุด

เอี๊ยมตัวเล็กของเขา แล้วดึงเอาบางอย่างออกมาในกามือ
เขาแบมือออกช้าๆ เผยให้เห็นเมล็ดพืชเล็กๆห้าเมล็ดที่
นอนนิ่งอยูใ่ นอุง้ มือของเขา

“เมล็ดพวกนี้คืออะไรรึ ” จวินอู๋เสี ยถาม

“พวกนี้คือเมล็ดดอกบัว!” เจ้าบัวน้อยกะพริ บตาถี่หลาย

ครั้ง

“ถึงผลลัพธ์ที่ได้จะไม่ดีเท่ากับการกินกลีบบัว แต่มนั ก็
สามารถทาให้กระดูกแข็งแรงยิง่ ขึ้น และยังช่วยชาระล้าง
ไขกระดูกให้กลับมาบริ สุทธิ์เช่นเดิมอีกด้วย อย่างไรก็ตาม
มันยังไม่สามารถซ่อมแซมเส้นเอ็นและผิวเนื้อได้” เสี ยง
ของเขาเบาลงเรื่ อยๆ
“มีแค่หา้ เมล็ดหรื อ” จวินอู๋เสี ยเลิกคิ้วขึ้น รักษาได้ขนาดนี้
ก็ดีมากเหมือนกัน

“ตอนนี้ขา้ มีเหลืออยูแ่ ค่หา้ เมล็ด ข้าผลิตเมล็ดพวกนี้ได้

เดือนละครั้ง แต่ที่เหลือถูกพวกเขากินเรี ยบไปหมดแล้ว
ข้ารักษาไว้ได้แค่หา้ เมล็ดนี้เท่านั้น”

“พวกเขารึ ” จวินอู๋เสี ยพบว่าวิธีการสื่ อสารของมันช่างยาก

จะเข้าใจ แต่อย่างไรก็ตามผลิตได้หนึ่งครั้งต่อเดือนก็ดี
พอแล้ว

หลังจากเก็บเมล็ดห้าเมล็ดนั้นไว้ในที่ปลอดภัยแล้ว จวินอู๋
เสี ยก็ได้ขบคิดเกี่ยวกับเจ้าบัวน้อยของนาง แม้วา่ เขาจะไม่
มีความสามารถด้านการต่อสู ้ แต่ประสาทสัมผัสกลับดีไม่
หยอก นอกจากนั้นยังผลิตเมล็ดบัวพวกนี้ได้อีก ถึงพวก
มันจะไม่ใช่ยาอายุวฒั นะ แต่มนั ก็ยงั สามารถฟื้ นฟูสุขภาพ
ร่ างกายของมนุษย์ได้ และนัน่ คือสิ่ งที่นางต้องการมาก
ที่สุดในตอนนี้!

ทั้งตัวนางเอง จวินเสี่ ยน และจวินชิงต่างก็ตอ้ งการการ

ฟื้ นฟูปรับปรุ งสภาพร่ างกาย

แม้วา่ ยาทั้งหลายจะสามารถนามาใช้รักษาได้ผลก็จริ ง ทว่า

พวกมันก็ยงั ส่ งผลข้างเคียงอื่นๆอีกมากมาย ยิง่ ไปกว่านั้น
การรักษากระดูกนั้นถือเป็ นหนึ่งในเรื่ องที่ยากจะทาสาเร็ จ
อีกด้วย แต่เจ้าเม็ดบัวเหล่านี้กลับแก้ไขปัญหาหลักนัน่ ได้!
ขอแค่มีกระดูกที่แข็งแรงเป็ นฐาน อาการอื่นๆที่เหลือ
สาหรับนางก็รักษาได้ง่ายๆเหมือนเด็กเล่น

ทั้งนี้ท้ งั นั้นการมีภูติประจาตัวก็หมายความได้วา่ นาง

สามารถเริ่ มฝึ กฝนพัฒนาฝี มือในโลกใบใหม่น้ ีได้แล้ว
ถึงแม้วา่ เจ้าบัวน้อยจะใช้ต่อสู ้ไม่ได้ แต่อย่างน้อยนางก็ยงั
สามารถใช้มนั เพื่อการอยูร่ อดได้!

เจ้าบัวน้อยได้แต่รอคอยการยอมรับจากจวินอู๋เสี ยด้วย
ความกังวลใจ ท้ายที่สุดนางก็ยอมพยักหน้ารับ

หลังได้รู้วา่ มันจะไม่ถูกทอดทิ้ง เจ้าบัวน้อยก็ยมิ้ กว้าง

น้ าตาเริ่ มไหลลงมาเป็ นสาย เขาสาบานในใจว่าจะเป็ นภูติ
ประจาตัวที่ดี จะทาทุกอย่างเพื่อเจ้านายของเขาอย่างเต็ม
กาลัง

จากนั้นนางก็เริ่ มก้มหน้าก้มตาศึกษาเขาอย่างเอาจริ งเอาจัง

จนนางได้พบว่าส่ วนต่างๆในร่ างกายของเขาจะให้
ผลลัพธ์ที่แตกต่างกัน เลือดและเนื้อของเขาสามารถทาให้
ร่ างกายของคนๆหนึ่งเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง
แม้กระทัง่ น้ าตาของเขาก็ช่วยปรับสมดุลในเลือดได้

หากไม่กล่าวถึงทักษะการสู ้รบที่เป็ นศูนย์ล่ะก็ มันก็ถือได้

ว่าเป็ นสมบัติล้ าค่าเลยทีเดียว
ตอนที่ 20 ร่ างกายคือสิ่ งมีค่า (1)

————————-

เพื่อเก็บสะสมน้ าตาเจ้าบัวน้อย เจ้าแมวดาจึงกัดเขาไปสอง

สามครั้ง ทาให้น้ าตาของเขาไหลลงมาเหมือนก๊อกน้ า
เพียงเท่านี้กส็ ามารถเก็บน้ าตาพวกนั้นไว้ในขวดเล็กๆได้
ขวดหนึ่ง นี่คือสิ่ งที่นางเตรี ยมไว้สาหรับจวินเสี่ ยนและจวิ
นชิง

ก่อนที่นางจะแข็งแรงมีกาลังมากพอ วังหลินก็ยงั ต้องเป็ น

ภาระหน้าที่ของคนสองคนนี้
หลังจากร้องไห้อย่างหนัก เจ้าบัวน้อยผูเ้ หน็ดเหนื่อยน่า
สงสารก็แปลงกายกลับเป็ นแหวนที่เกือบจะมองไม่เห็น
อยูบ่ นนิ้วของนาง

เมื่อทาการเก็บรวบรวมเสร็ จ จวินอู๋เสี ยก็ตกอยูใ่ นสภาพ

หลับลึก

รุ่ งเช้าถัดมานางก็ไปเข้าพบจวินเสี่ ยน

จวินเสี่ ยนประหลาดใจมากที่ได้รู้วา่ หลานสาวที่รักมาหา

เขาด้วยตัวเอง นับตั้งแต่นางได้รับบาดเจ็บ เขาก็แทบไม่มี
โอกาสได้ใช้เวลาร่ วมกับนางเลย นอกจากนั้นทุกครั้งที่เขา
พยายามเข้าหา นางก็จะนิ่งเงียบแล้วค่อยๆถอนตัวจากไป
ท่าทีเหล่านั้นทาให้ใจของเขาเจ็บปวดเหมือนถูกแทง
“อู๋เสี ยรึ เจ้ามาที่นี่ทาไม มานี่แล้วนัง่ ลงเร็ ว” จวินเสี่ ยนรี บ
บอกให้นางมานัง่ ในตาแหน่งที่ใกล้ที่สุด

จวินอู๋เสี ยนั้นถูกดูแลราวกับเป็ นสิ่ งล้ าค่า นางคือทายาท

เพียงหนึ่งเดียวในคนรุ่ นอายุเดียวกันกับนาง ทั้งนี้เป็ น
เพราะความพิการของจวินชิง จึงทาให้เขามีลูกไม่ได้

นางนัง่ ลงอย่างว่าง่าย เริ่ มที่จะชอบท่านปู่ คนใหม่อย่าง

ช้าๆ

“ท่านปู่ ข้าอยากจะปรึ กษาหารื ออะไรท่านสักหน่อย” นาง

พูดอย่างเคร่ งขรึ ม
คาพูดและท่าทางของนางทาให้หวั ใจของเขาเต้นระส่ า
หรื อว่านางจะได้ยนิ เกี่ยวกับข่าวลือที่กระจายไปทัว่ พวก
นั้นหมดแล้ว

“พูดออกมาเลย ไม่วา่ เจ้าต้องการอะไร ขอแค่บอกมา!

ตราบเท่าที่มนั ไม่เกินขอบเขตอานาจของข้า ข้าจะทาให้
ทุกอย่าง” เขากล่าวกับนางด้วยความรักใคร่

จวินอู๋เสี ยกระไอกระแอม นี่เป็ นการพูดคุยอย่างเป็ น

ทางการกับ’ครอบครัว’ครั้งแรกของนาง

“ท่านปู่ คงทราบแล้วว่าข้าไม่มีภูติประจาตัว และข้าก็รู้ตวั ดี

ว่าไม่สามารถฝึ กฝนวิชาได้ หลังจากคิดทบทวนมาตลอด
ตั้งแต่พกั ฟื้ นในห้องของตัวเอง ข้าก็อยากได้ตาราแพทย์
สักจานวนหนึ่ง เนื่องจากทักษะการเขียนของข้าไม่แย่นกั
นอกจากนั้นก็ยงั ไม่สามารถพัฒนาพลังวิญญาณได้ ข้าก็
เลยคิดอยากจะศึกษาเกี่ยวกับวิชาการแพทย์”

เขามองที่นางด้วยอาการตกตะลึง นาง…นางมาพูด
บางอย่างที่ดูมีเหตุมีผลเช่นนี้กบั เขาจริ งๆหรื อ ถึงแม้วา่ เขา
จะรักหลานสาวของตนมาก ทว่าเขาก็รู้วา่ นางทาอย่างอื่น
นอกจากก่อปั ญหาไม่เป็ น เขาได้แต่นง่ั นิ่งเป็ นหิ น

จวินอู๋เสี ยเห็นว่าเขาตัวแข็งอยูก่ บั ที่ นางจึงยืนกรานอีกครั้ง

“วังหลินหาได้สงบเหมือนกาลก่อน หลังได้รับบาดเจ็บ
ข้าก็เริ่ มทาใจยอมรับในสิ่ งต่างๆได้แล้ว ท่านไม่ตอ้ งกังวล
เกี่ยวกับข้านะ ข้าเปลี่ยนไปแล้วจริ งๆ”
จวินเสี่ ยนยังคงนิ่งเงียบ สถานการณ์กลืนไม่เข้าคลายไม่
ออกในปั จจุบนั ของวังหลินนั้นไม่ดียงิ่ แม้แต่โม่ซ่วนเฟยก็
ยังยุติการหมั้นหมาย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสถานะของพวก
เขานั้นไม่มนั่ คงอีกต่อไป เขาทราบดีวา่ ตนคงจะปิ ดบัง
อะไรจากนางไม่ได้อีกแล้ว
ตอนที่ 21 ร่ างกายคือสิ่ งมีค่า (2)

————————-

หลานสาวของเขาไม่มีความกังวลใจใดๆเลย ทั้งๆที่นาง
เพิ่งจะผ่านความทุกข์ยากมากมากมาย ยิง่ ไปกว่านั้นนาง
กลับกลายเป็ นคนประพฤติตวั ดีท้ งั ยังมีเหตุมีผลมากขึ้นอีก
ด้วย สิ่ งเหล่านี้ทาให้จวินเสี่ ยนรู ้สึกขัดแย้งและเศร้าอย่าง
หลีกเลี่ยงไม่ได้

อย่างไรก็ตามการที่มีเขาเป็ นปู่ นั้นช่างเปล่าประโยชน์ นาง

ต้องสู ญเสี ยทั้งพ่อและแม่ไปตั้งแต่ยงั เล็ก แต่ปู่ของนาง
อย่างเขากลับไม่อาจปกป้องและมอบชีวติ ที่มนั่ คงให้กบั
นางได้
“เรื่ องนี้แล้วแต่เจ้าเลยแล้วกัน ตราบใดที่เจ้าอยากทาอะไร
ก็ทาไปเลย แต่จงจาไว้วา่ หากข้ายังอยู่ จะไม่มีใครหน้า
ไหนมากลัน่ แกล้งเจ้าได้” จวินเสี่ ยนกล่าวชัดในตามีแสบ
วาววาบ การเปลี่ยนแปลงนี้ของอู๋เสี ยทาให้เขามีความสุ ข
มากจริ งๆ

“ขอบคุณท่านปู่ ” เธอก้มศีรษะให้

“พวกเราครอบครัวเดียวกัน ไม่ตอ้ งมีพิธีรีตอง! ตราบใดที่

เจ้ามีความสุ ข ข้าผูเ้ ป็ นปู่ ของเจ้าก็สบายใจแล้ว” หากนาง
สนใจด้านการแพทย์จริ งๆก็ดีไป นางจะได้เลิกคิดถึงชาย
ชัว่ โม่ซ่วนเฟยเสี ยที
“ข้าจะบอกให้คนรับใช้เตรี ยมตาราแพทย์กบั สมุนไพรไว้
ให้เจ้าเอง หากขาดเหลือสิ่ งใดก็แจ้งกับท่านลุงฝู*ของเจ้าก็
แล้วกัน”

ท่านลุงฝูคืออีกหนึ่งคนที่เชื่อถือไว้ใจได้ในวังหลิน เขา
ติดตามจวินเสี่ ยนมาตั้งแต่อายุยงั น้อย และเป็ นถึงแม่ทพั
คนที่สองของกองทัพรุ่ ยหลิน ก่อนที่จะส่ งต่ออานาจของ
เขาให้กบั บิดาของจวินอู๋เสี ย หลังจากออกจากตาแหน่ง
เขาก็มารับหน้าที่พอ่ บ้าน ช่วยจัดการเรื่ องต่างๆในวังหลิน

ก่อนเวลาอาหารเที่ยง ท่านลุงฝูได้ส่งคนบ่าวรับใช้มา
พร้อมกับตาราการแพทย์หลายเล่มและสมุนไพรมากมาย
นอกจากนั้นจวินเสี่ ยนยังสัง่ ให้ปรับปรุ งพื้นที่วา่ งที่อยู่
ใกล้ๆเรื อนของนางให้เป็ นโรงยาแทน
ท่านลุงฝูได้มาตรวจตราว่าของทุกอย่างที่สง่ั ถูกส่ งมา
เรี ยบร้อยแล้ว หลังจากที่เขาออกจากห้องไป นางก็รีบ
พิจารณาตาราสองสามเล่มที่อยูใ่ กล้มือทันที นางอ่านพอ
คร่ าวๆ จบแล้วก็วางพวกมันไว้ดา้ นข้าง

ตาราที่ถูกส่ งมาให้นางพวกนั้นอาจจะไม่ใช่ตาราแพทย์ช้ นั
ดีเยีย่ มที่สุด แต่พวกมันก็ยงั เป็ นตาราที่หายากมากๆ ทว่า
แค่ผา่ นมือนางเพียงครั้งเดียว นางก็จาทุกอย่างได้หมดแล้ว
ยิง่ ไปกว่านั้นยังสามารถบอกวิธีการรักษาล้ าหน้ายิง่ กว่าวิธี
ที่บอกไว้ในตาราอีกด้วย

หลังจากได้รับประสบการณ์โดยตรงจากหมอเถื่อนพวก
นั้น นางก็รู้สึกสิ้ นหวังกับมาตรฐานทางการแพทย์ของ
โลกแห่งนี้เสี ยจริ ง นางแค่ตอ้ งการจะเห็นว่าสมุนไพรและ
วิธีการบาบัดรักษาเหล่านั้นจะแตกต่างจากโลกในภพก่อน
ของนางมากแค่ไหน อย่างไรก็ตามแม้วา่ มันจะเหมือนกัน
บ้างบางส่ วน ทว่าความเข้าใจเรื่ องยาและสมุนไพรของ
โลกนี้และโลกที่แล้วของนางนั้นกลับปะปนผสมกันอย่าง
น่าสะพรึ งกลัวมาก แต่ทา้ ยที่สุดใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งวัน
นางก็สามารถทาความเข้าใจพวกมันทั้งหมดได้ ตารา
เหล่านี้ได้บนั ทึกเกี่ยวกับสมุนไพรไว้เกือบทุกชนิด บอก
ถึงประสิ ทธิภาพของพวกมันในโลกแห่งนี้ ใช่แค่ช่วงเวลา
สั้นๆ นางก็สามารถแบ่งแยกประเภทได้อย่างชัดเจนใน
ความคิดของตน

“ท่านจะเริ่ มลงมือเมื่อไรหรื อ” เจ้าแมวดาเดินกรี ดกรายไป

รอบโรงยา ทัว่ ทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นหอมของ
สมุนไพร ซึ่งเป็ นกลิ่นที่คุน้ เคยในอดีต ทันใดนั้นมันก็นึก
ถึงภาพเหตุการณ์สมัยก่อน ภาพที่เจ้านายของมันนัง่ อยูใ่ น
ห้องที่คล้ายๆกันนี้ รอบตัวนางเต็มไปด้วยสมุนไพรหลาก
ชนิดและหนังสื อแพทย์จานวนมาก นางต้องศึกษาตารับ
ยาและวิธีการรักษาโรคมากมายเป็ นเวลาสิ บกว่าปี

“ข้าไม่ได้รีบร้อนอะไรสักหน่อย” จวินอู๋เสี ยตอบใจเย็น

แล้วนาเจ้าบัวน้อยออกมา เพื่อที่ให้การรักษาอาการของจ
วินเสี่ ยนและจวินชิงเป็ นไปอย่างดีที่สุดนั้น นาง
จาเป็ นต้องรู ้ถึงผลกระทบที่จะได้จากเจ้าบัวน้อยนี่อย่าง
ละเอียดเสี ยก่อน

เจ้าบัวสี ขาวนี่หน้าตาดูเหมือนเพชรพลอยที่อยูบ่ นมงกุฎ

กลีบแต่ละกลีบของมันคล้ายกับผลึกคริ สตัล มันแตกต่าง
กับดอกบัวทัว่ ไปที่เธอเคยเห็นอย่างสิ้ นเชิง นางสู ดหายใจ
เข้าลึกเมื่อสังเกตเห็นความงามนี้สายตา
นางนาเมล็ดดอกบัวอันจ้อยออกมา แล้วค่อยๆกลืนมันลง
ไป วิธีไหนจะดีไปกว่าการทดลองดูผลลัพธ์ดว้ ยตัวนาง
เองเล่า

แล้วมันก็เริ่ มมีปฏิกิริยาบางอย่าง นางรู ้สึกเจ็บปวดอย่าง

มากที่กระดูกของนาง เมื่อถูกอาการนั้นเข้าครอบงานางก็
หลับตาลง ทว่าความเจ็บนี้กลับเพิ่มมากขึ้นอีกจนแทบทน
ไม่ไหว นาทีต่อมาความรู ้สึกนี้กถ็ ูกแทนที่เป็ นความรู ้สึกที่
เหมือนโดนมีดแทง ราวกับว่ามีใครบางคนนามีดคมจ้วง
เข้าใส่ กระดูกทัว่ ทั้งร่ าง ไม่นานตัวของนางก็ชุ่มไปด้วย
เหงื่อ นางกัดริ มฝี ปากล่างของตน

ความรู ้สึกนี้มนั แย่ยงิ่ กว่าโดนมีดแทงเสี ยอีก!

ตอนที่ 22 ร่ างกายคือสิ่ งมีค่า (3)

————————-

นางอดทนต่อความเจ็บปวดจนเลือดตาแทบกระเด็น เป็ น
เวลาเกือบชัว่ โมงกว่าความเจ็บจะบรรเทาลง เสื้ อผ้าแนบ
ติดไปกับโครงร่ างเล็กของนาง เพราะเหงื่อออกเป็ น
จานวนมาก นอกจากนั้นยังมีคราบของเหลวหนืดสี ดาติด
อยูด่ ว้ ย

ในที่สุดก็หลุดพ้นจากความทรมานเสี ยที! นางถอนหายใจ

อย่างโล่งอก แล้วมองดูมือทั้งสองข้างของตน สิ่ งสกปรก
ไม่บริ สุทธิ์พวกนั้นถูกขับออกมาจริ งๆ
“เจ้าเด็กนัน่ ไม่ได้โกหก” จวินอู๋เสี ยพูดพึมพาราวกับยัง
ไม่ได้สติดี พยายามมองหาความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับ
ร่ างกายของตัวเอง นางรู ้สึกได้วา่ กระดูกข้อต่อของนาง
ยืดหยุน่ ยิง่ ขึ้น ร่ างทั้งร่ างก็ให้ความรู ้สึกที่เบามากกว่าเดิม
เช่นกัน

ในภพนี้ หากใครต้องการที่จะฝึ กฝนพัฒนาพลังวิญญาณ

ของตน คนๆนั้นจาเป็ นที่จะต้องมีสภาพร่ างกายที่ดีเยีย่ ม
เสี ยก่อน ก่อนหน้านี้นางไม่ได้รีบร้อนเริ่ มฝึ กฝน ก็เพราะ
นางอยากบารุ งร่ างกายตัวเองให้ดีเสี ยก่อนที่จะเริ่ มเข้าสู่
หนทางที่มีความยากลาบากรออยูข่ า้ งหน้า เริ่ มจากการมี
โครงสร้างพื้นฐานที่แข็งแรงจะสามารถนาไปสู่ สิ่งดีๆ
มากมายในอนาคต!
หลังจากได้ตอ้ งทนกับเจ็บปวดทั้งหมด จนได้รับ
ผลประโยชน์ยง่ิ ใหญ่แก่ตวั นางเองแล้ว จวินอู๋เสี ยมัน่ ใจว่า
นางพร้อมที่จะเริ่ มการรักษาจวินชิงและจวินเสี่ ยนแล้ว ใช้
เวลาสักพักเพื่อพัฒนาสุ ขภาพร่ างกายของพวกเขา แล้วก็
ทาให้วงั หลินกลับมาสงบสุ ขอย่างที่มนั ควรจะเป็ น!

หนึ่งในสาเหตุหลักที่ทาให้ฮ่องเต้มีความกล้าที่จะไม่
เกรงใจกันต่อไป ก็เพราะว่าวังหลินนั้นไม่มีทายาทผูส้ ื บ
ทอด จวินชิงผูพ้ ิการกับจวินอู๋เสี ยผูห้ ยิง่ ทะนงแต่กลับไม่
เอาไหน อนาคตที่ดูจะหมดหวังช่วยส่ งเสริ มให้พวกเขา
ปฏิบตั ิต่อวังหลินอย่างเลวร้ายยิง่ ขึ้น

หากจวินเสี่ ยนและจวินชิงยังคงแข็งแรงอยู่ ด้วยความกล้า

หาญ อานาจ และรัศมีของพวกเขา ใครที่คิดจะต่อต้าน
พวกเขาก็คงต้องคิดซ้ าสอง ยิง่ กว่านั้นจวินเสี่ ยนเป็ นถึง
แกนนาของกองทัพลุ่ยหลิน หากปะทะกันจริ งผลลัพธ์จึง
มีเพียงหนึ่งเดียว นัน่ ก็คือการนองเลือด!

ในระยะนี้จวินอู๋เสี ยจึงใช้เวลาที่ผา่ นไปอย่างรวดเร็ วของ

นางในโรงยาข้างเรื อนนอน นางยุง่ อยูก่ บั การบารุ งรักษา
ร่ างกายตนเองโดยใช้อาหารเข้าช่วย ในที่สุดหน้าซีดขาว
ของนางก็เริ่ มปรากฏสี แดงอมชมพู

ด้านจวินเสี่ ยนนั้นเกิดความกังวลว่า หลานสาวของเขา

อาจจะสนุกกับการเล่นเป็ นหมอแค่เวลาสั้นๆเท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงทั้งเป็ นสุ ขทั้งประหลาดใจ เมื่อได้ยนิ ว่านางยัง
ใช้เวลาอยูใ่ นโรงยานั้น และรู ้สึกเบาใจที่สีหน้าของนางดู
ดีข้ ึนทุกครั้งที่เขาเห็นนาง
ส่ วนทางพระราชวังหลวงนั้น พวกเขายังไม่ได้รับท่าที
หรื อการตอบโต้ใดๆจากวังหลินเลย ซึ่ งมันทาให้ฮ่องเต้ยมิ้
ออก วังหลินนั้นถูกบันทึกว่ามีความดีความชอบด้านการสู ้
รบอย่างมากมายมาตลอดหลายปี ใครจะไปปล่อยให้
โอกาสดีๆที่จะทาให้ชื่อเสี ยงของพวกมันตกต่าลงเช่นนี้
ผ่านไปเล่า และนี่กค็ ือผลที่เขาเฝ้ารอมาตลอด บดขยี้จิต
วิญญาณพวกมันให้หมด

แล้วข่าวลือที่จวินอู๋เสี ยผูเ้ ห็นแก่ตวั สัง่ การให้กองทัพรุ่ ย

หลินไปลอบทาร้ายองค์ชายรองก็แพร่ กระจายไปทัว่ เหนือ
ทั้งกาแพงเมือง

ตลอดช่วงเวลานี้จวินเสี่ ยนได้พยายามมองหาร่ องรอย

และตามหากลุ่มชายชุดดาปริ ศนา เพื่อพิสูจน์ความ
บริ สุทธิ์ให้จวินอู๋เสี ย อย่างไรก็ตามเขากลับมีความรู ้สึกว่า
วังหลินกาลังปิ ดบังบางอย่างที่สาคัญยิง่ จากเขา

องค์รักษ์ทุกคนขององค์ชายรองนั้นไม่มีใครมีซากศพที่
สมบูรณ์สกั คน ราวกับว่าเกิดการระเบิดออกมาจากภายใน
ตัวของพวกเขา ส่ วนองค์ชายรองนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส
เนื่องจากการต่อสู ้และการหลบเลี่ยงการโจมตีของพวก
มัน ทว่าเขากลับไม่ไปเยีย่ มดูอาการองค์ชายรองเลย นัน่
เป็ นเพราะเขาไม่คิดว่าบาดแผลพวกนั้นเกิดจากอาวุธใดๆ
ทั้งสิ้ นะ

เป็ นที่แน่ชดั ว่าพระราชวังหลวงได้ยดึ หลักฐานสาคัญ

ต่างๆไว้ เพื่อทาให้การสื บสวนของเขาดาเนินได้ชา้ ลง
และเพื่อทาให้เกียรติยศของจวินอู๋เสี ยตกต่าลงไปอีก
ตั้งแต่เช้ายันค่าจวินเสี่ ยนออกไปตามหาหลักฐานทุกวัน
ในขณะเดียวกันก็แทบจะไม่ได้เห็นร่ างของจวินอู๋เหย่า
ภายในวังหลินมีเจ้านายเหลืออยูเ่ พียงแค่จวินชิงกับจวินอู๋
เสี ยเท่านั้น
ตอนที่ 23 ยาพิษ (1)

————————-

บ่าวรับใช้เข็นเก้าอี้พาจวินชิงมาหยุดอยูข่ า้ งสระบัวใน
สวนด้านหลังของวัง เพื่อให้เขาได้ชมดอกบัวที่กาลังเบ่ง
บาน อย่างไรก็ตามจวินชิงกลับไม่มีอารมณ์จะชื่นชมอะไร
ทั้งนั้น

ต่อมาเมื่อได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าดังมาจากด้านข้าง จวินชิงจึง

หมุนเก้าอี้รถเข็นของเขาไปทางทิศนั้น แล้วก็ยมิ้ ออกมา
เมื่อเขาได้เห็นจวินอู๋เสี ยที่หน้าแดงเล็กน้อย
“ในที่สุดเจ้าก็ยอมออกมาแล้วรึ ” จวินชิงถามพร้อมแกล้ง
ทาท่าทีเหมือนราคาญ

ตั้งแต่จวินเสี่ ยนเห็นชอบให้จวินอู๋เสี ยศึกษาวิชาแพทย์ได้

นางก็แทบจะเก็บเนื้อเก็บตัวอยูแ่ ค่ในโรงยาเท่านั้น ไม่
บ่อยนักที่จะได้เจอนางเช่นนี้

จวินอู๋เสี ยมองไปยังท่านอาที่ส่งยิม้ มาให้นางด้วยความรัก

ใคร่ นางรู ้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากที่ร่างกายได้
เผชิญกับการรักษาที่แสนทรมานจากการกินเมล็ดและ
น้ าตาของเจ้าบัว แม้วา่ นางจะยังไม่เคยฝึ กฝนพลังงาน
วิญญาณเลย ทว่านางกลับมีฝีเท้าที่เบายิง่ ขึ้น หากไม่ได้อยู่
ในระยะสายตา คนอื่นๆที่อยูห่ ่างไปจากนางเกินห้าก้าวจะ
ไม่สามารถรับรู ้ถึงการมีอยูข่ องตัวตนของนางเลย
อย่างไรตาม ในครั้งนี้นางเพิ่งก้าวเข้ามาในสวนที่แสนจะ
กว้างใหญ่ แต่วา่ ท่านอาที่กาลังหันหน้าเข้าหาสระบัวกลับ
รู ้ต้ งั แต่ตน้ ว่านางมา ทักษะการได้ยนิ ของเขาช่างน่า
อัศจรรย์เสี ยจริ ง!

“ขาของท่านอาได้รับบาดเจ็บมาจากสนามรบหรื อเจ้าคะ”
จวินอู๋เสี ยพยายามค้นหาเศษเสี้ ยวความทรงจาที่เกี่ยวข้อง
กับท่านอาของนางคนนี้ ทว่ากลับหาข้อมูลมาไม่ได้มาก
นัก จากความทรงจาของนาง จวินชิงนั้นนัง่ อยูบ่ นเก้าอี้
รถเข็นมาตลอด ทั้งยังแทบจะไม่เอ่ยถึงขาของเขาเลย มี
เพียงครั้งเดียวในงานเลี้ยงครอบครัวเท่านั้นที่เขาได้กล่าว
ออกมาว่า เขาได้รับบาดเจ็บมาจากสนามรบ

“ใช่แล้ว” จวินชิงตอบกลับ
“มันไม่ใช่อาการบาดเจ็บทัว่ ไปใช่หรื อไม่” จวินอู๋เสี ยถาม
ต่อไป นางมัน่ ใจว่ามันไม่ใช่แค่บาดแผลจากสงคราม
ธรรมดาๆ เพราะเมื่อครั้งที่เขาได้รับบาดเจ็บนั้น วังหลิน
ยังคงมีอานาจสู งสุ ด หมอที่มีฝีมือล้ าเลิศเก่งกาจทุกคนจาก
ทัว่ สารทิศต่างถูกเชิญตัวมาเพื่อรักษาเขา

ในตอนที่จวินอู๋เสี ยตกจากหน้าผานั้น อาการบาดเจ็บของ

นางก็สาหัสมากเช่นกัน กระดูกที่หกั มากมายหลายแห่ง
นั้นสามารถก่อให้เกิดความตายได้ ทว่าใช้เวลารักษาแค่
หนึ่งเดือนนางก็สามารถกลับมาเดินได้อีกครั้ง ดังนั้นเพียง
แค่อาการบาดเจ็บจากสนามรบทัว่ ๆไปคงจะไม่ส่งผลให้
เขาต้องสู ญเสี ยความสามารถในการเดินไปตลอดชีวิต

“พิษน่ะ ข้าโดนอาวุธที่มีพิษร้ายแรงที่ทาให้ถึงตายได้ของ
ศัตรู แทงเข้าไปที่หลัง ถ้าไม่ใช่เพราะท่านปู่ ของเจ้า ข้า
เกรงว่าเจ้าคงจะไม่มีอาไว้ให้พดู คุยด้วยแล้ว สุ ดท้ายเขาก็
สามารถพาตัวผูน้ าตระกูลชิงอวิน๋ มารักษาข้าได้” เขากล่าว
อย่างเศร้าใจ จากนั้นก็ถลกชายผ้าที่เอวของเขาขึ้น เปิ ดเผย
ให้เห็นรอยแผลเป็ นน่าเกลียดน่ากลัว

ถึงบาดแผลจะเกิดขึ้นเมื่อสิ บกว่าปี ที่แล้ว แต่มนั ยังคงทิ้ง

ร่ องรอยเป็ นสี ม่วงเข้มไว้ทวั่

“ตระกูลชิงอวิน๋ หรื อ” นางขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ท่านปู่ ของเจ้ายอมสละมรดกที่ตกทอดมาในตระกูลของ
พวกเรา แลกเปลี่ยนกับการรักษาของเขา” จวินชิงอธิบาย
อย่างรวดเร็ ว พยายามพูดให้เข้าใจง่ายๆ เพราะเขานึกขึ้น
ได้ถึงความเป็ นปฏิปักษ์ต่อกันระหว่างไป๋ อวิน๋ เซียนจาก
ตระกูลชิงอวิน๋ และหลานสาวของเขา

ก่อนหน้านี้ เมื่อจวินอู๋เสี ยเล่าให้จวินเสี่ ยนฟังถึงความ

ตั้งใจที่จะทุ่มเทอนาคตของนางให้กบั วิชาการแพทย์ เขา
ยังอยากจะแนะนาให้นางไปเรี ยนรู ้กบั ตระกูลชิงอวิน๋
เนื่องจากพวกเขาเปรี ยบเสมือนศูนย์กลางที่เก็บรวบรวม
วิชาแพทย์มากมายของโลกแห่งนี้ไว้

โชคร้ายที่โม่ซ่วนเฟยกับไป๋ อวิน๋ เซียนนั้นมีความสัมพันธ์

รักใคร่ กลมเกลียวกัน ดังนั้นการจะให้นางไปเข้าร่ วมกับ
ตระกูนชิงอวิน๋ คงเป็ นไปไม่ได้
“ข้าขอดูขาของท่านอาหน่อยได้หรื อไม่” หารู ้ไม่วา่ จวินอู๋
เสี ยนั้นไม่เคยคิดถึงชูร้ ักคู่น้ นั เลย

“ได้สิ” เขารี บอนุญาต แล้วก็ถกขากางเกงของตนขึ้น

ขาทั้งสองข้างของจวินชิงนั้นทั้งซีดและผอมบาง หาก
ไม่ใช่เพราะการบาดเจ็บนัน่ ขาที่เคยแข็งแรงกายาคู่น้ ีคง
ไม่กลายสภาพเป็ นขาที่ดูลีบและอ่อนแอเช่นนี้ หลังจาก
ไม่ได้ใช้งานกล้ามเนื้อขาเป็ นเวลาสิ บกว่าปี พวกมันจึงหด
ตัวเล็กลง ทาให้ตอนนี้ร่างกายส่ วนบนและขาของเขา
ไม่ได้สดั ส่ วนกันอย่างมาก
ตอนที่ 24 ยาพิษ (2)

————————-

จวินอู๋เสี ยเริ่ มตรวจสอบขาของเขา นางลองออกแรงกดลง

ไปสองสามแห่ง “ท่านไม่รู้สึกอะไรเลยหรื อ”

“ก็รู้สึกหนาวเย็นบ้างเป็ นครั้งคราว แต่ไม่ได้ชดั เจนมาก

นัก” เขาตอบกลับ

นางพิจารณาดูขาของเขาต่อสักพัก จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น
แล้วเอ่ย “ท่านอา ท่านเชื่อใจข้าไหม” นางถามท่าทีสงบ
นิ่ง
“แน่นอน!” เขาส่ งยิม้ อบอุ่นไปให้นาง

จวินอู๋เสี ยกวาดมองรอบตัว แล้วก็หยุดเพ่งมองไปยังสระ

บัว ดวงตาของนางมีประกายวูบวาบแสดงความตื่นเต้น

“ดอกบัวพวกนี้งามยิง่ นัก คงจะบานเต็มที่แล้วสิ นะ

อืมมม… ท่านอาชอบทานเมล็ดบัวไหมเจ้าคะ” นางถามดู
เผินๆ

จวินชิงคิดและตอบอย่างรวดเร็ ว “ข้ากินบ้างเป็ นบางครั้ง”

“ข้าเพิ่งเก็บพวกมันมาเมื่อวาน ยิง่ ไปกว่านั้นรสชาติมนั ก็

เยีย่ มมากจริ งๆ! ท่านอยากจะลองชิมดูหน่อยไหมเจ้าคะ”
นางถามด้วยท่าทางเหมือนไม่ได้ใส่ ใจอะไรมากอีกครั้ง
“แน่นอนอยูแ่ ล้ว เจ้าอุตส่ าห์เก็บมันด้วยมือตนเองเชียว
นะ” เขาตกลงอย่างมีความสุ ข ช่วงนี้หลานสาวตัวน้อย
ของเขาช่างเฉลียวฉลาดน่ารักยิง่ นัก หากเป็ นเมื่อก่อน แม้
นางจะยอมเก็บเมล็ดบัวเอง แต่คนแรกที่นางจะมอบให้ก็
คงจะเป็ นโม่ซ่วนเฟย!

“ท่านอาอ้าปากสิ เจ้าคะ” นางพูดเสริ ม

จวินชิงรู ้สึกประหลาดใจ แม้วา่ เขาจะไม่รู้วา่ เหตุใดนางถึง

เปลี่ยนไปมากเช่นนี้ แต่ในฐานะของอาที่รักหลานมาก สิ่ ง
เดียวที่เขาต้องการก็คือการได้เห็นหลานสาวของเขามี
ความสุ ข ดังนั้นเขาจึงเชื่อฟังนาง แล้วอ้าปากของตน
เมื่อเห็นเขาทาเช่นนั้น จวินอู๋เสี ยก็ดีดเมล็ดบัวเข้าไปใน
ปากของเขาทันที และก่อนที่เขาจะได้ตอบสนองอะไร
นางก็ปิดปากเขา ทั้งยังเอียงหัวของเขา เพื่อบังคับให้เขา
กลืนมันลงไปอีกด้วย

“…………….” วิธี’การป้อนอย่างนุ่มนวล’ของนางทาเอา
เขาเกือบน้ าตาเล็ดเลยทีเดียว

เขาเพิ่งจะคิดว่าในที่สุดนางก็กลายเป็ นคนมีเหตุมีผลขึ้นมา
บ้าง แต่วธิ ีที่นางใช้นี่มนั ยังคงค่อนข้างจะ….รุ นแรง
เล็กน้อย

แต่จะโทษจวินอู๋เสี ยก็ไม่ได้ที่ใช้วธิ ีการดิบเถื่อนในการ

ป้อนยา นางไม่ได้อยากทาเช่นนี้ สาหรับคนไข้ที่ปฏิเสธ
ไม่ยอมกินยา นางคิดเพียงอย่างเดียวว่า ทาอย่างไรก็ได้ให้
คนไข้กินมันเข้าไป และถึงจะดูเป็ นวิธีที่โหดร้ายไปสัก
หน่อย ทว่ามันก็ได้ผลดีเพราะไม่มีใครสามารถต่อต้านขัด
ขืนได้

“ไม่อร่ อยหรื อเจ้าคะ” นางไต่ถาม

จวินชิงจ้องมองนางด้วยสี หน้าตะลึงงัน นางดันมันลงไป

จนถึงคอหอยของเขา! แล้วเขาจะเอาเวลาที่ไหนมารับรส
มันเล่า

“อื้มมม.. อร่ อยสิ ” เขาพูดเอาใจนาง

“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” หลังจากทาสิ่ งที่ตอ้ งการ
เรี ยบร้อยแล้ว นางก็รีบพุง่ ตัวกลับไปที่เรื อนของตนอย่าง
รวดเร็ ว

จวินชิงได้แต่จอ้ งมองแผ่นหลังของนาง รู ้สึกงุนงง

เล็กน้อย เด็กหญิงตัวน้อยมาหาเขาที่นี่เพียงเพื่อจะป้อน
เมล็ดบัวเท่านั้นหรื อ

“ร่ างกายของนายท่านยังมีพิษติดค้างอยูบ่ างส่ วน แต่เมล็ด

บัวพวกนี้มีสรรพคุณลดความร้อน ทาให้ร่างกายเย็น ท่าน
อยากให้ขา้ ต้มซุปขิงเพื่อช่วยให้ร่างกายของท่านอุ่นขึ้น
หรื อไม่ขอรับ” ‘บ่าวรับใช้’ผูย้ นื อยูข่ า้ งหลังเขามาตลอด
กล่าวทาลายความเงียบ หากมองพิจารณาดูดีๆจะพบว่า
ชายผูน้ ้ ีมีรูปร่ างสู งโปร่ งและกายาล่าสัน ทั้งยังมีสีหน้า
ท่าทางไม่ยนิ ดียนิ ร้าย ด้วยลักษณะทั้งหมดนี้ ใครก็คงไม่
คิดว่าเขาเป็ นแค่คนรับใช้คนหนึ่ง

จวินชิงยกมือของตนขึ้น “ไม่ตอ้ งทาให้เป็ นเรื่ องใหญ่ มัน

ก็แค่เมล็ดบัวเม็ดเดียว ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”

ชายผูน้ ้ นั ไม่ได้เซ้าซี้ ต่อ ทว่ากลับพูดแสดงความคิดของ

เขาออกมาเสี ยงดัง “ช่วงนี้คุณหนูนอ้ ยดูท่าทางต่างไปจาก
ปกตินะขอรับ”

นับตั้งแต่จวินชิงได้รับบาดเจ็บ เขาก็อยูเ่ คียงข้างนายท่าน

มาเป็ นเวลาสิ บกว่าปี ทาให้ได้เห็นพัฒนาการการเติบโต
ของคุณหนูไปด้วย แต่เขากลับไม่เคยมีทศั นคติที่ดีต่อนาง
เลย เพราะนางเป็ นคนอวดดีทะนงตน ด้วยเหตุน้ ีเขาจึงไม่
ค่อยสนใจที่จะทาความเคารพทักทายเวลาเจอหน้านาง

“เจ้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันรึ ” ริ มฝี ปากของจวินชิงโค้งขึ้น

เขาครุ่ นคิดถึงความรู ้สึกคุน้ เคยในอดีต แล้วเอ่ยออกมา
อย่างเหม่อลอย “ได้เห็นนางตอนนี้ชกั จะทาให้ขา้ นึกถึง
ท่านพี่”

“โปรดอย่าล้อเล่นเลยขอรับ บางสิ่ งบางอย่างก็ไม่อาจ

นามาเปรี ยบเทียบกันได้” ชายคนนั้นทาหน้านิ่วคิ้วขมวด
ตอบกลับด้วยน้ าเสี ยงเคร่ งครัด เขาดูจะไม่เห็นด้วยกับ
คาพูดของจวินชิง
ตอนที่ 25 ยาพิษ (3)

————————-

จวินชิงหุ บยิม้ ทันทีทนั ใด แล้วก็ส่ายหัวไปมา “จึ๊* คน

เดียวที่สามารถทนรับอารมณ์น้ ีของเจ้าได้คงมีเพียงท่านพี่
เท่านั้น เจ้าอย่าลืมเสี ยล่ะว่าเด็กคนนั้น…นางเป็ นลูกของ
ชายที่เจ้าสาบานความจงรักภักดีไว้ และหากวันหนึ่งท่าน
พ่อกับข้าไม่อยูแ่ ล้ว นางก็จะอยูใ่ นการดูแลของ…..”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ร่ างกายก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดทรมาน
ราวกับว่ามีใครบางคนมาเลื่อยกระดูกของเขาด้วยใบมีด
ทื่อๆ ทาให้เขาต้องคุดคูต้ วั เข้าหากัน เมื่อความรู ้สึกนี้เริ่ ม
กระจายไปยังกระดูกทุกท่อนทัว่ ร่ างเขา
“นายท่าน!” ชายผูน้ ้ นั มองใบหน้าซีดของจวินชิงอย่างวิตก
กังวล

พิษที่จวินชิงโดนในเวลานั้นยังถูกกาจัดไปไม่หมด ยิง่ ไป
กว่านั้นพิษร้ายที่ตกค้างก็ได้แทรกซึมลึกเข้าไปถึงไข
กระดูก แม้กระทัง่ ท่านผูน้ าของตระกูลชิงอวิน๋ ที่แสนโด่ง
ดังก็ยงั ไม่สามารถถอนพิษได้ ทาให้หลายปี มานี้จวินชิง
ต้องระมัดระวังเกี่ยวกับอาหารการกินของเขาเป็ นอย่าง
มาก เมื่อสักครู่ นายท่านยังมีอาการปกติ ทั้งยังตาหนิเขาอยู่
เลย เหตุใดจู่ๆถึง…

ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้บางอย่าง
“หรื อเพราะเม็ดบัวนัน่ แต่จะเป็ นไปได้อย่างไร”

ถึงเขาจะไม่ชอบจวินอู๋เสี ยมากขนาดไหน แต่ภายในตัว

นางนั้นยังคงมีสายเลือดของสกุลจวินไหลเวียนอยู่ นัน่
เป็ นสาเหตุวา่ ทาไมเขาถึงไม่รู้สึกหวาดวิตกอะไร เมื่อเห็น
นางเข้าหาจวินชิงอย่างเมื่อครู่ น้ ี จะเป็ นนางไปได้อย่างไร

จวินชิงกัดฟันแน่น ความปวดร้าวนี้ช่างมากเกินกว่าจะ
บรรยายออกมาได้ มันให้ความรู ้สึกเหมือนกับว่าเขากาลัง
โดนบดจนละเอียด เขาถูกความเจ็บปวดมากมายเข้า
ครอบงา เหงื่อกาฬไหลออกมาท่วมตัว
เมื่อชายผูน้ ้ นั เห็นว่าอาการของจวินชิงนั้นแย่ลงเรื่ อยๆ เขา
จึงรี บอุม้ ตัวจวินชิงขึ้นจากเก้าอี้รถเข็น แล้ววิง่ กลับไปที่
ห้องพักทันที

ทว่าจวินอู๋เสี ยกลับไม่รับรู ้เรื่ องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเลย

นางขังตัวเองอยูใ่ นโรงยาอีกครั้ง ไม่ได้คิดถึงจวินชิงอีก
ในฐานะของคนที่เคยผ่านกระบวนการชาระล้างกระดูก
นัน่ มาก่อน แม้วา่ มันจะให้ประสบการณ์ที่เลวร้ายอย่างยิง่
แต่ในความคิดของนางแล้ว ความเจ็บปวดเหล่านั้นยัง
สามารถจัดการและควบคุมได้

อย่างไรก็ตาม มีสิ่งหนึ่งที่นางไม่รู้นนั่ ก็คือ การชาระล้าง

กระดูกของคนธรรมดาทัว่ ไปกับกระดูกของคนที่เคยถูก
พิษมาก่อนนั้นจะให้เกิดผลที่ต่างกันโดยสิ้ นเชิง
ณ อีกเรื อนหนึ่งในขณะเดียวกัน จวินชิงต้องทรมานกับ
ความเจ็บอย่างรุ นแรง ราวกับมีมีดพันเล่มฟันเข้ามาใส่
กระดูกของเขา แล้วหมายเรี ยกตัวฉุกเฉิ นหลายฉบับก็ถูก
ส่ งออกไปจากวังหลิน เพื่อเรี ยกแพทย์ฝีมือดีทุกคนใน
แคว้นมารักษาเขา

แต่สุดท้ายหมอทุกคนกลับไม่สามารถหาสาเหตุวนิ ิจฉัย
อะไรได้เลย เนื่องจากจวินชิงที่นอนอยูบ่ นเตียงนั้นมี
อุณหภูมิภายในที่พงุ่ สู งขึ้นเรื่ อยๆ ร่ างกายของเขาเกร็ ง
กระตุกไปมา ในไม่ชา้ เหงื่อก็เปี ยกท่วมผ้าปูที่นอน ยิง่ ไป
กว่านั้นนอกจากเหงื่อแล้วก็ยงั มีสสารสี ดาที่ส่งกลิ่น
รุ นแรงไหลตามออกมาอีกด้วย

ภาพเหตุการณ์น้ ีทาให้เหล่าแพยท์ผไู ้ ร้ปัญญาจะทาอะไรที่

คุกเข่าอยูข่ า้ งเตียงทั้งหลายตัวสัน่ ไปด้วยความหวาดกลัว
เมื่อจวินเสี่ ยนได้รับข่าว ก็รีบกลับมาหาบุตรชายผูท้ ี่ตอนนี้
มีผวิ ขาวเหมือนกระดาษ อาการของเขาดูไม่ดียงิ่ เสมือน
ว่าเท้าข้างหนึ่งของเขาได้เข้าไปอยูใ่ นหลุมฝังศพเรี ยบร้อย
แล้ว

เหงื่อกาฬไหลท่วมตัวจวินเสี่ ยน เขาคารามลัน่ “เกิดเรื่ อง

บ้าอะไรขึ้น!” ดวงตาแดงก่าของเขาจ้องเขม็งไปยังเหล่า
หมอที่คุกเข่าอยูข่ า้ งเตียงนอน

“ข..ข้า..ข้าน้อย…ไม่ทราบว่าการ..การไหลเวียนเลือดของ
คุณชายยุง่ เหยิงเช่นนี้ได้อย่างไร นอกจากนั้นจู่ๆพิษที่ฝัง
อยูใ่ นไขกระดูกก็กระจาย..กระจายตัวไปท..ทัว่ ทั้งร่ างกาย
ข้า..ข้าน้อยพยายามถึงที่สุดแล้ว…หลินหวางได้โปรด
เมตตาด้วย!” เหล่าแพทย์ต่างร้องไห้ขอความเมตตาปราณี
พวกเขาทุกคนวินิจฉัยออกมาได้เหมือนกันหมดว่า จวิน
ชิงจะมีชีวติ อยูไ่ ด้อีกไม่นาน!

คาบอกกล่าวนี้ทาให้จวินเสี่ ยนแทบหมดสติ เขาได้แต่

พยายามพยุงตัวอยูก่ บั ที่

ลูกชายคนเล็กของเขากาลังจะตายหรื อ

ไม่!

จะปล่อยให้เป็ นเช่นนี้ไม่ได้!

หลังคิดได้เช่นนั้น เขาก็เร่ งรี บไปยังพระราชวังหลวง

มุ่งมัน่ ที่จะตามตัวไป๋ อวิน๋ เซียน เพราะนางเป็ นศิษย์เอก
ของผูน้ าตระกูลชิงอวิน๋ ทว่าเขากลับต้องผิดหวัง ไป๋ อวิน๋
เซี ยนปฏิเสธการเข้าพบทุกคนด้วยเหตุผลที่วา่ นางยังคง
รู ้สึกหวาดกลัวจากการลอบทาร้ายและยังอยูใ่ นช่วงพักพื้น

เขาเลยรี บรุ ดเข้าไปในท้องพระโรงเพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้แทน

ทางด้านฮ่องเต้น้ นั อยูใ่ นตาแหน่งที่ไม่มีทางเลือกมากนัก
เขาได้แต่มองดูจวินเสี่ ยนนาตัวแพทย์หลวงทุกคนกลับไป
ยังวังหลินอย่างช่วยไม่ได้
ตอนที่ 26 ยาพิษ (4)

————————-

ตลอดทั้งวันและคืนนั้น จวินชิงได้แต่นอนอยูบ่ นเตียง เขา

ตกอยูใ่ นสภาพเหมือนจะตายได้ทุกเมื่อ หมอที่มาและได้
ทาการตรวจชีพจรของเขาแล้วต่างก็มีสีหน้าวิตกกังวล ทุก
คนต่างมีคาวินิจฉัยเดียวกัน นัน่ คือจวินชิงอยูห่ ่างจาก
ประตูแห่งความตายเพียงก้าวเดียวเท่านั้น

เพียงข้ามคืนจวินเสี่ ยนก็ดูเหมือนแก่ข้ ึนไปถึงสิ บปี เขา

ช่วยชีวติ บุตรชายไม่ได้อีกแล้ว สุ ดท้ายจึงโบกมือบอกให้
แพทย์ทุกคนกลับไป เขานัง่ นิ่งอยูก่ บั ที่ ใช้มือสองข้างปิ ด
ใบหน้าของตนเพื่อซ่อนความรู ้สึกของตน
…………..

“เรื่ องจริ งรึ ” ฮ่องเต้ผนู ้ งั่ อยูใ่ นห้องทรงพระอักษรกาลังฟัง

หมอหลวงถวายรายงานเรื่ องอาการของจวินชิง เขาฟัง
อย่างตั้งใจ ใบหน้าไม่แสดงความรู ้สึกใดๆทั้งสิ้ น

“ข้าน้อยมิกล้าโกหกหรอกฝ่ าบาท พิษร้ายในตัวจวินชิง

ปะทุข้ ึนมาจริ งๆ นอกจากนั้นพิษยังได้เข้าไปเล่นงานที่
หัวใจด้วยพะยะค่ะ” แพทย์หลวงรายงานตามความจริ ง

“ช่างน่าสงสารยิง่ นัก เจ้าจงนาโสมภูเขาหิ มะและเห็ด

หลินจือแดงไปส่ งให้วงั หลินด้วย” ฮ่องเต้ทรงมีน้ าพระทัย
งามยิง่ โสมภูเขาหิ มะและเห็ดหลินจือแดงนั้นเป็ นถึง
สมุนไพรหายากที่มีสรรพคุณช่วยยืดอายุขยั ขณะที่ทุกคน
ทราบกันดีวา่ จวินชิงจะอยูไ่ ด้อีกไม่นาน

“รับด้วยเกล้าพระเจ้าค่ะ”

“ไปได้แล้ว” ฮ่องเต้โบกมือตน

เมื่อหมอหลวงจากไปแล้ว ฮ่องเต้จึงเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
ตรวจสอบฎีกามากมายต่อไป ใบหน้าของเขาปรากฏ
รอยยิม้ ขึ้นเล็กน้อย

…………..
ภายในวังหลินเต็มไปด้วยบรรยากาศหดหู่มืดมัว บัดนี้จวิ
นชิงนอนนิ่งไม่เคลื่อนไหวอยูบ่ นเตียง ลมหายใจของเขา
อ่อนลงไปมาก

จวินเสี่ ยนนัง่ อยูท่ ี่ขา้ งตัวเขา ในตามีสีแดงก่า

“ทาไมจู่ๆถึงเป็ นเช่นนี้ไปได้ หลายปี มานี้เจ้าก็ปกติดี เหตุ

ใดพิษถึงปะทุข้ ึนอย่างฉับพลันอีกเล่า” จวินเสี่ ยนไม่
สามารถเข้าใจได้ หลายปี ที่ผา่ นมาอาการของบุตรชายเขา
ก็คงตัวมาตลอด อะไรไปทาให้มนั ปะทุข้ ึนมากันเล่า

ชายผูย้ นื อยูข่ า้ งๆนั้นมีสีหน้าถมึงทึง เขากาหมัดแน่น

“พบผูต้ อ้ งสงสัยที่เข้ามาในวังหลินบ้างหรื อไม่” จวินเสี่ ย
นขมวดคิ้วสอบถาม

ชายคนนั้นส่ ายหัวปฏิเสธ เขามองไปยังจวินชิงที่นอนอยู่

บนเตียง ภายในใจเต็มไปด้วยความขัดแย้ง ก่อนที่จวินชิง
จะหมดสติไปก็ได้บอกเขาไว้วา่ ห้ามพูดถึงเรื่ องที่จวินอู๋
เสี ยหามาเขาให้ใครฟังเด็ดขาด ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึ้นนาย
ท่านก็ยงั เชื่อสุ ดขั้วหัวใจว่า จวินอู๋เสี ยจะไม่ทาร้ายตนอย่าง
แน่นอน เขาแค่ยอมรับว่าชีวติ ตัวเองต้องจบเร็ วไปหน่อย
เพียงเท่านั้น ยิง่ ไปกว่านั้นเขาก็ไม่อยากให้หลานสาวของ
ตนเข้ามาพัวพันกับแผนการร้ายของใครสักคนที่ตอ้ งการ
โยนวังหลินเข้าสู่ ความโกลาหลอีกด้วย

ทว่าบัดนี้แพทย์ทุกคนต่างบอกว่า นายท่านเหลือเวลาอีก
ไม่มากแล้ว เขาต้องเก็บเรื่ องนี้ไปตลอดชีวติ เลยรึ ชายผู ้
นั้นรู ้สึกสับสน ถ้าคนร้ายเป็ นคนอื่น เขาคงจับตัวมา
ซักฟอกเรี ยบร้อยแล้ว แต่ผกู ้ ่อเรื่ องดันเป็ นจวินอู๋เสี ยนี่สิ!

หากจวินชิงตายไปจริ งๆ วังหลินแห่งนี้กค็ งหมดอนาคต

แล้ว

“นี่…เกิดอะไรขึ้นที่นี่” ทันใดนั้นก็มีน้ าเสี ยงงุนงงดังขึ้น

ชายผูน้ ้ นั และจวินเสี่ ยนต่างหันไปมองที่มาของเสี ยงอย่าง

พร้อมกัน พวกเขาได้เห็นจวินอู๋เสี ยที่กาลังอุม้ แมวสี ดาใน
อ้อมแขน ทาหน้ามึนงงยืนอยูท่ ี่ปากประตู

“อู๋เสี ย………” เสี ยงแหบพร่ าของจวินเสี่ ยนนั้นเต็มไป

ด้วยความเศร้าโศก
ขณะที่ชายผูน้ ้ นั กามือที่สนั่ เทาแน่น ได้แต่ทนกลืนคาพูดที่
เขาอยากกล่าวออกไป

“ท่านอาของเจ้าโดนพิษเล่นงาน” จวินเสี่ ยนค่อยๆบอก

ข่าวร้ายให้นางฟัง เขาหลับตาลงอย่างสิ้ นหวัง

พิษรึ จวินอู๋เสี ยประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อนางได้ยนิ เรื่ องนี้

หลังจากนั้นนางก็รีบรุ ดไปที่เตียง ไม่สนใจท่าทีแปลกใจ
ของจวินเสี่ ยนและชายอีกคน แล้วนางก็ลองจับชีพจร
ของจวินชิงดู

อัตราการเต้นของหัวใจของเขาต่ามากจนแทบจะสัมผัส
ไม่ได้แล้ว ใบหน้าของจวินชิงซีดเผือด ทั้งยังเต็มไปด้วย
เหงื่อและสสารสี เข้ม อาการเหล่านี้อธิบายได้วา่ กาลังถูก
พิษ

หากเป็ นคนอื่น พวกเขาคงจะสรุ ปไปแล้วว่าเขาถูกพิษ

ร้ายแรง ทว่าจวินอู๋เสี ยนั้นเป็ นถึงใคร นางสามารถรู ้ได้
ทันทีวา่ เกิดอะไรขึ้น

แม้วา่ ชีพจรของจวินชิงจะเบามาก แต่มนั ก็เต้นอย่างคงที่

สม่าเสมอ

ฉับพลันจวินอู๋เสี ยก็ดึงผ้าห่มและหมอนออกไป

“อู๋เสี ย เจ้าจะทาอะไรน่ะ!”
“ท่านอายังสบายดีอยู”่ ความคิดของจวินอู๋เสี ยนั้นเพ่งเล็ง
ไปที่การรักษา ไม่ได้รับรู ้เลยว่าการกระทาอย่างกะทันหัน
และคาพูดของนางทาให้คนที่เหลือในห้องยืนอ้าปากค้าง
ด้วยความตกใจไปเรี ยบร้อยแล้ว
ตอนที่ 27 มือวิเศษ (1)

————————-

ลักษณะอาการของจวินชิงไม่ได้ยา่ แย่อย่างที่ทุกคนเข้าใจ
ดูเหมือนว่าพิษได้แทรกซึมเข้าไปในไขกระดูกเรี ยบร้อย
แล้วเมล็ดดอกบัวก็ทาการชะล้างกระดูก มันกาจัดพิษ
ทั้งหมดออกมาทางรู ขมุ ขนพร้อมกับเหงื่อไคล แต่เพราะ
สภาพยา่ แย่ของเขาก่อนที่กระบวนการนี้จะเสร็ จสิ้ น จึงทา
ให้ผคู ้ นเข้าใจผิดคิดไปว่า พิษร้ายจานวนมากได้เข้าไปถึง
หัวใจของเขาแล้ว แพทย์ท้ งั หลายเลยได้แต่กล่าวแสดง
ความเสี ยใจ

ทว่าในความจริ ง มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น!
จวินอู๋เสี ยจัดการให้จวินชิงนอนบนเตียงราบเรี ยบที่ไม่มี
หมอน เพราะอยากให้กระบวนการขับสารพิษนี้เป็ นไป
อย่างง่ายดายยิง่ ขึ้น นางหยิบถุงใส่ เข็ม แล้วดึงเข็มที่เพรี ยว
ยาวออกมาอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็ฝังลงไปที่จุดๆหนึ่ง
บนเส้นลมปราณหลัก*อย่างแม่นยา นางฝังเข็มลงไปอีก
สองสามจุด เพื่อทาให้เลือดของเขาไหลเวียนได้สะดวก
กว่าเดิม ช่วยเร่ งกระบวนการให้ความทรมานของเขาจบ
สิ้ นเร็ วขึ้น

นางหมกมุ่นทาการรักษาภายใต้สถานการณ์ที่แสนจะ
เปราะบาง ใช้เข็มบาบัดรักษาเขาอย่างชานาญ ไม่นึกถึงสิ่ ง
รอบข้างโดยสิ้ นเชิง จนกระทัง่ นางเริ่ มดึงเข็มออก ชายผู ้
นั้นก็ไม่สามารถทนนิ่งได้อีกต่อไป เขาก้าวเท้าเข้าไป
หมายจะหยุดนาง ทว่าจวินเสี่ ยนผูท้ ี่ตื่นตระหนกใจพอกัน
กลับยกมือขึ้นห้ามเขาไว้

พวกเขาจึงแค่ยนื อยูข่ า้ งเตียง มองดูนางอย่างเงียบๆ นาง

คล่องแคล่วช่าชองจนสามารถปลดปล่อยการปิ ดกั้นของ
เส้นลมปราณได้เชียวรึ ในฐานะของคนที่ได้เห็นการ
เจริ ญเติบโตของจวินอู๋เสี ย พวกเขาไม่เคยคาดคิดเลยว่า
ทักษะการแพทย์ของนางจะดีเยีย่ มถึงขั้นนี้

“เตรี ยมเตาไฟมาไว้ในห้องนี้สิบเตา แล้วก็ปิดประตูกบั

หน้าต่างให้หมดด้วย” นางสัง่ การอย่างเยือกเย็น

“ท่านจะทาอะไร เขาเป็ นท่านอาของท่านนะ! ไม่เห็นรึ วา่

เขากาลังจะตาย!” ชายผูน้ ้ นั แผดเสี ยงตะโกน เขาทนไม่
ไหวอีกต่อไปแล้ว! จวินชิงนั้นร่ างกายไม่แข็งแรง ทั้งยัง
เหงื่อไหลท่วมกาย เช่นนี้นางยังจะให้เขาปิ ดประตู
หน้าต่าง แล้วเอาเตาไฟมาตั้งไว้อีกรึ

จวินอู๋เสี ยปลายตามองอย่างรวดเร็ ว แล้วกล่าวด้วยน้ าเสี ยง

เย็นชา “ข้าไม่คุยกับคนโง่เขลาเบาปัญญา”

นางไม่ใส่ ใจว่าสี หน้าของเขาจะน่ากลัวน่าสยดสยอง

เพียงใด นางแค่อุม้ เจ้าแมวดาขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน แล้วก็
เดินจากไป

การขับสารพิษในตัวจวินชิงนั้นไม่มีอะไรผิดพลาด ทว่า
ร่ างของเขานั้นอ่อนแอมาก เนื่องมาจากการที่ร่างกาย
ส่ วนล่างของเขาเคลื่อนไหวไม่ได้เป็ นเวลานานเกินไป
อวัยวะภายในทั้งหมดของเขานั้นต่างก็ไม่ปกติ ดังนั้น
แม้วา่ จะชาระล้างกระดูกได้แล้ว แต่นางยังต้องช่วย
ซ่อมแซมระบบร่ างกายของเขาให้กลับเป็ นเหมือนแต่ก่อน
หรื ออาจจะดีกว่าเก่าอีกด้วย! แต่ตอนนี้ เป้าหมายหลักของ
นางคือการกาจัดพิษที่ยงั ตกค้างโดยใช้เวลาที่ส้ นั ที่สุด
เท่าที่จะเป็ นไปได้

ว่าแล้วนางก็รีบรุ ดไปวางแผนขั้นตอนการทาให้ระบบ
ร่ างกายภายในของเขามีเสถียรภาพและแข็งแรงขึ้น

ณ ห้องของจวินชิง บรรยากาศภายในนั้นแทบจะทาให้
หายใจไม่ออก ใบหน้าของชายผูน้ ้ นั ดามืดเหมือนถ่านหิ น
ส่ วนจวินเสี่ ยนก็มีสีหน้าท่าทางหนักอกหนักใจ
จวินเสี่ ยนมองจวินชิงที่ผวิ ขาวซีดเหมือนคนตายอยูบ่ น
เตียง เขาขบคิดอยูช่ วั่ ขณะหนึ่ง สุ ดท้ายก็ตดั สิ นใจเอ่ยสัง่
“จัดเตรี ยมเตาไฟสิ บเตา! งับประตูหน้าต่างทุกบานให้
สนิท!”

“หลินหวาง ท่านจะปล่อยให้คุณหนูลอ้ เล่นกับชีวติ นาย

ท่านได้รึ” เขามองจวินเสี่ ยนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

จวินเสี่ ยนถอนหายใจ “เจ้าเองก็ได้ยนิ ว่าหมอทุกคนพูดว่า

อะไร พวกเขาบอกว่าไม่มีทางรักษาลูกข้าได้ ทุกคนต่าง
ยอมแพ้ที่จะช่วยชีวติ เขา และถึงแม้วา่ จะมีแค่ความหวังจะ
ริ บหรี่ ไม่วา่ วิธีการมันจะดูไร้สาระน่าขันเพียงข้าก็จะลอง
ทา ข้ามีลูกชายเหลืออยูเ่ พียงคนเดียว ข้าจะไม่ปล่อยให้เขา
จากไปอย่างง่ายดาย แม้วา่ โอกาสจะมีแค่หนึ่งในล้าน ข้าก็
จะลองเชื่อมัน่ ดูสกั ครั้ง”
เพราะถูกทาให้จนมุมไม่มีทางออกอื่นอีก เขาจึงยินดีเต็ม
ใจที่จะเสี่ ยง ไม่วา่ สุ ดท้ายเขาจะต้องเสี ยอะไรก็ตาม

ตอนที่เขาได้เห็นฝี มือการฝังเข็มของหลานสาวนั้น แสง

ริ บหรี่ ของความหวังก็ได้ก่อตัวขึ้น เขาควรจะเชื่อใจคน
ครอบครัวของเขามากกว่านี้!

“ท่านเลยจะฝากความหวังทั้งหมดไว้กบั นางเช่นนั้นหรื อ
นางจะตั้งใจศึกษาวิชาแพทย์ไปอีกนานแค่ไหนกันเชียว นี่
มันมากเกินไปแล้ว! ท่านกาลังเล่นอยูก่ บั ชีวติ คนนะ! แล้ว
มิใช่วา่ บัดนี้ลูกศิษย์ของท่านผูน้ าชิงอวิน๋ พานักอยูท่ ี่
พระราชวังหลวงหรื อ ถึงแม้ฮ่องเต้จะไม่ทรงอนุญาต แต่
ข้าก็จะมัดแล้วลากตัวนางมาที่นี่ให้จงได้!” เขาแย้งอย่าง
ขุ่นเคืองใจ
จวินเสี่ ยนส่ ายศรี ษะของเขา “จวินชิงถูกพิษที่มีฤทธิ์
รุ นแรงมาก กระทัง่ ตัวท่านผูน้ าเองก็ยงั ไม่สามารถลบล้าง
มันได้ แล้วจะไปหวังอะไรกับลูกศิษย์ของเขาเล่า แม้วา่ เจ้า
จะมัดนางลากนางมาที่นี่ แต่แล้วอย่างไรเล่า มันเปล่า
ประโยชน์…”
ตอนที่ 28 มือวิเศษ (2)

————————-

ชายผูน้ ้ นั กระแทกมือเข้ากับเตียง เขาขบกัดฟันตัวเองแน่น

เพียงชัว่ ครู่ เตาไฟก็ถูกนามาตั้งไว้ในห้อง บ่าวรับใช้

ทั้งหลายต่างรี บช่วยกันปิ ดหน้าต่างและประตูทุกบาน
อุณหภูมิที่เพิ่มสู งขึ้นอย่างกะทันหันนั้น ทาให้ท้ งั จวิน
เสี่ ยนและชายผูน้ ้ นั ต้องทาการโคจรพลังวิญญาณของตน
ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็ถูกห่อหุม้ อยูใ่ นชั้นพลังบางๆ ที่
จะช่วยปกป้องพวกเขาจากอุณหภูมิที่ร้อนสุ ดขีด
เหงื่อของจวินชิงที่ปะปนไปด้วยสสารสี ดานั้นค่อยๆไหล
ออกมาจนเปี ยกโชกไปทัว่ ร่ าง ราวกับว่าเขาเพิ่งจะถูกนา
ตัวขึ้นมาจากสระน้ า เมื่อหงาดเหงื่อเหล่านั้นหยดลงบน
พื้น มันก็ระเหยหายไปอย่างรวดเร็ ว ในไม่ชา้ ทั้งห้องก็เต็ม
ไปด้วยไอน้ า

มีเสี ยงเอี๊ยดอ๊าดเกิดขึ้นเมื่อจวินอู่เสี ยก้าวเข้ามาในห้อง

พร้อมกับถ้วยยาที่นางทาขึ้นเอง และแมวดาตัวน้อยที่อยู่
ข้างกายนาง

นางหาได้ใส่ ใจคนที่อยูใ่ นห้อง แต่กลับเดินอย่างรวดเร็ ว

และมุ่งมัน่ ตรงไปยังจวินชิง
ทันใดนั้นนางก็รู้สึกถึงแรงจับยึดที่ขอ้ มือของตน เป็ นชาย
ผูน้ ้ นั นัน่ เองที่รีบตรงเข้ามาหยุดนาง

“เขาเป็ นท่านอาของท่านนะ!” เขาจ้องนางด้วยสายตา

ดุเดือด ถึงเขาจะยอมไม่บอกจวินเสี่ ยนว่า สาเหตุท้ งั หมด
ของเรื่ องนี้กค็ ือนางที่ป้อนเมล็ดบัวนายท่าน ทว่าในใจ
ของเขานั้นยังคงกล่าวโทษนางอยู่ แม้จะไม่อยากเชื่อว่า
นางตั้งใจทาร้ายจวินชิง แต่ความจริ งก็ยงั เป็ นควานจริ งวัน
ยันค่า

“ปล่อย” นางทาหน้าถมึงทึง พร้อมกล่าวด้วยเสี ยงเย็น

เยียบ จากนั้นก็เหวีย่ งมือออกมา ทาให้หลุดจากการจับกุม
ของเขาโดยทันที นางเบื่อหน่ายและราคาญเป็ นอย่างยิง่
กับการที่ตอ้ งถูกรบกวนและถูกตั้งคาถามเดิมๆในเวลาที่
นางกาลังรักษาคนไข้อยู่
ชายผูน้ ้ นั ได้แต่ยนื นิ่งอยูก่ บั ที่ดว้ ยสี หน้ามืดครึ้ ม เขามองดู
นางป้อนของเหลวสี ดาในชามนั้นให้จวินชิงอย่างช้าๆ

หลังจากดื่มยาหมดถ้วย ก็ยงั ไม่มีการตอบสนองจากจวิ

นชิง เขายังคงนอนนิ่งอยูบ่ นเตียง

เวลาค่อยๆผ่านไปอย่างเชื่องช้า อุณหภูมิร้อนแรงภายใน
ห้องนั้นทาให้จวินอู๋เสี ยทรมานเป็ นอย่างมาก เนื่องจาก
นางยังไม่ได้เริ่ มฝึ กฝนเลย แล้วนางจะสามารถป้องกัน
ตนเองด้วยชั้นพลังที่มาจากพลังวิญญาณของตนได้
อย่างไร เหงื่อไคลของนางไหลพรากไม่หยุด จนชุดบางๆ
ของนางเปี ยกชุ่มไปหมด แต่ไม่วา่ อย่างไรก็ตาม นางก็ยงั
นัง่ อยูท่ ี่เดิมอย่างเงียบๆ ใส่ ใจอย่างละเอียดละออกับทุกๆ
การเปลี่ยนแปลงของชีพจรของเขา
เจ้าแมวดากระโจนขึ้นไปบนเตียง มันจ้องดูจวินชิง แล้วก็
เงยหน้ามองจวินอู๋เสี ย

“เหมียว” สภาพร่ างกายดูอยูต่ วั แล้วนะ

จวินอู๋เสี ยพยักหน้าตอบเล็กน้อย

หนึ่งชัว่ โมงถัดมา หงาดเหงื่อที่ใสไม่มีสิ่งปนเปื้ อนก็เริ่ ม

เกิดขึ้น มันแตกต่างกับเหงื่อขุ่นมัวที่ไหลออกมาก่อนหน้า
นั้นโดยสิ้ นเชิง

จวินอู๋เสี ยเรี ยกบ่าวรับใช้ให้ขนนาเตาไฟทั้งหมดออกไป

จากห้องในทันนี้
“เตรี ยมน้ าร้อนมา แล้วเช็ดร่ างกายให้นายท่านรองด้วย”
จวินอู๋เสี ยออกคาสัง่

ทุกคนที่อยูน่ อกห้องต่างมองนางด้วยสี หน้างุนงง นี่

คุณหนูนอ้ ยของพวกเขาตั้งใจจะทาสิ่ งใดอีกเล่า อาการ
ของนายท่านรองนั้นไม่สู้ดีนกั หมอเกือบทุกคนในแคว้น
ต่างวินิจฉัยว่าเขากาลังจะตาย แล้วบัดนี้นางยังจะมาแสดง
บทบาทเล่นเป็ นหมออยูอ่ ีกหรื อ

เหล่าคนใช้ต่างก็รู้สึกลังเล พวกเขามองไปยังจวินเสี่ ยน
และเมื่อเห็นเขาผงกศรี ษะรับ พวกเขาถึงจะเร่ งฝี เท้าเข้าไป
ในห้อง เพื่อเก็บกวาดทาความสะอาด
“เจ้าที่อยูต่ รงนั้นน่ะไปที่โรงยาของข้าเร็ ว จงนาหม้อยาที่
ข้าวางไว้บนโต๊ะเทลงไปในน้ าอุ่น แล้วให้นายท่านรองแช่
ตัวในน้ านั้นประมาณสามชัว่ โมง” นางเรี ยกใช้ชายผูน้ ้ นั ที่
ยืนอยูใ่ กล้ตวั นางมากที่สุด

ตลอดช่วงเวลานั้นจวินเสี่ ยนยืนนิ่งเงียบอยูท่ ี่มุมหนึ่ง เขา

ไม่เข้าไปยุง่ กับสิ่ งที่นางทาเลยสักครั้ง เขาเพียงแค่มองนาง
ด้วยสายตาอิดโรย รู ้สึกถึงคลื่นความโล่งใจที่สาดเข้ามาใส่
เขา

ถึงแม้วา่ ท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างที่นางทาลงไปนั้นจะเปล่า
ประโยชน์ แต่อย่างน้อยนางก็ได้ช่วยทาให้เกิดการ
เปลี่ยนแปลงที่ดีข้ ึนไม่นอ้ ยเลยทีเดียว
หลังจากที่สงั่ การสิ่ งที่จาเป็ นเรี ยบร้อยหมดแล้ว นางก็
พบว่าชุดของนางนั้นเต็มไปด้วยรอยเปื้ อนจานวนมาก
รอยพวกนี้น้ นั มาจากสสารสี ดาที่ถูกปล่อยออกมาจาก
ร่ างกายของจวินชิง นอกจากนั้นชุดนางก็ยงั มีกลิ่นเหม็น
น่าขยะแขยง

นางเลยรี บกลับไปอาบน้ าที่หอ้ งของตนอย่างรวดเร็ ว

เกลียดกลิ่นเหม็นพวกนี้เสี ยจริ ง!
ตอนที่ 29 มือวิเศษ (3)

————————-

จวินชิงนอนแช่อยูใ่ นน้ าที่ใช้สาหรับการบาบัดโรคที่จ

วินอู๋เสี ยจัดเตรี ยมไว้ให้เขาโดยเฉพาะ แม้วา่ เขาจะยังไม่ได้
สติ ทว่าก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าอาการของเขานั้นดียงิ่ ขึ้น
การหายใจของเขาไม่อ่อนแรงเช่นเดิมอีกต่อไป และถึงสี
หน้าของเขายังดูซีดอยู่ แต่มนั ก็ไม่ได้ซีดขาวจนเหมือนคน
ตายแบบเมื่อก่อน ชายผูน้ ้ นั มองเห็นการเปลี่ยนแปลงที่ดีน้ ี
ทว่าในอกของเขาก็ยงั คงรู ้สึกฉุนเฉี ยว ยังมีความไม่พอใจ
ในตัวจวินอู๋เสี ยอย่างมากอยูด่ ี
ตลอดช่วงเวลานี้จวินเสี่ ยนอยูข่ า้ งกายบุตรชายตลอดเวลา
และเมื่อได้เห็นความเปลี่ยนแปลงที่ดีข้ ึน เขาก็ทอดถอนใจ
ได้อย่างโล่งอก

“จะอย่างไรก็ตาม อู๋เสี ยก็เป็ นบุตรสาวของลูกชายคนโต

ของข้า แม้ในอดีตนางอาจจะมีนิสยั เหมือนเด็กไปบ้าง แต่
ว่าตอนนี้นางได้เติบโตขึ้นมาแล้ว เจ้าอย่าได้มีอคติต่อนาง
เลย เพราะในอนาคตนางอาจ…นางอาจจะต้องการการ
ปกป้องคุม้ ครองจากพวกเจ้า เพื่อที่จะได้อยูร่ อดปลอดภัย”
เขาค่อยๆอธิบายอย่างใจเย็น เขามองออกว่าชายคนนี้ไม่
ชอบจวินอู๋เสี ยเป็ นอย่างมาก และเขาก็อยากลองพยายาม
เปลี่ยนความรู ้สึกเลวร้ายพวกนั้นให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะ
ทาได้
ชายผูน้ ้ นั ไม่ได้กล่าวอะไร เขาออกจากห้องไปทันทีที่เห็น
ว่าสี หน้าของจวินชิงนั้นดีข้ ึนในที่สุด

หลังจากได้อาบน้ าและเปลี่ยนไปใส่ เสื้ อผ้าชุดใหม่ที่

สะอาดเรี ยบร้อยแล้ว จวินอู๋เสี ยก็กลับไปนัง่ อยูใ่ นโรงยา
นางถือถ้วยชาไว้ดว้ ยมือเดียว ส่ วนมืออีกข้างหนึ่งก็เขียน
บันทึกรายชื่อสมุนไพรด้วยความรวดเร็ ว

อาการของจวินชิงนั้นเสถียรคงที่ดีแล้ว ทว่าการที่จะทาให้
ร่ างกายของเขากลับมาแข็งแรงเช่นสมัยก่อนนั้น
จาเป็ นต้องมีความมุมานะเป็ นอย่างมาก เหมือนกับที่นาง
กาลังยุง่ อยูก่ บั การเขียนตัวยาทั้งหมดที่จาเป็ นจะต้องใช้
และเพื่อให้ตวั ยาเหล่านั้นออกฤทธิ์ได้อย่างเต็มที่ นางจึง
เขียนรายการอาหารควบคู่ไปกับรายชื่อยาด้วย ร่ างกาย
ของเขาจะได้รับการบารุ ง และขั้นตอนการรักษาต่างๆก็
จะดาเนินได้เร็ วยิง่ ขึ้น

จู่ๆเสี ยงเคาะประตูกด็ งั ขึ้นมาขัดความคิดของนาง

“เข้ามาได้”

ประตูที่ถูกเปิ ดส่ งเสี ยงดังเอี๊ยด แต่แล้วนางก็ตอ้ งขมวดคิ้ว

เมื่อได้เห็นชายร่ างสู งผูท้ ี่เข้ามาขัดการรักษาของนางเมื่อ
ครู่ ยนื อยู่
“หากเจ้ามีเรื่ องที่จะพูด ก็พดู ออกมาเลย ไม่เช่นนั้นก็รีบ
ออกไปซะ” สาหรับผูอ้ ื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว นางก็
ไม่สนใจที่จะเลือกใช้คาพูดเลย นางแค่เอ่ยอะไรก็ตามที่อยู่
ในหัวนางออกมา

ทันทีที่นางกล่าวเสร็ จ ชายที่ยนื อยูต่ ่อหน้านางก็คุกเข่าข้าง

หนึ่งลงเสี ยงดังตุบ้

“ข้าหลงฉี * แม่ทพั เอกกองทัพลุ่ยหลินได้สร้างความขุ่น

เคืองใจให้แก่คุณหนูแล้ว ได้โปรดลงโทษข้าตามที่ท่าน
เห็นสมควรด้วย!” เขากล่าวอย่างเคร่ งขรึ ม ร่ างสู งที่คุกเข่า
อยูก่ ม้ ศรี ษะให้นางเล็กน้อย
แม่ทพั เอกของกองทัพลุ่ยหลินรึ … นางมองพิจารณา
หลงฉี อย่างรวดเร็ ว นางรู ้มาตลอดว่าเขามักอยูเ่ งียบๆที่ขา้ ง
กายท่านอาของนาง นอกจากนั้นเขาก็ยงั มักจะจูจ้ ้ ีจุกจิก
วิตกกังวลกับเรื่ องที่เกี่ยวข้องกับท่านอา แม้วา่ นางจะคิด
เสมอว่าเขาไม่ดูเหมือนกับบ่าวรับใช้หรื อแม้กระทัง่
องครักษ์ทวั่ ไป แต่นางก็ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเป็ นถึงแม่
ทัพเอกของกองกาลังทหารรุ่ ยหลิน!

ทว่า…

“จะเอาเช่นนั้นหรื อ” จวินอู๋เสี ยทาหน้าบึ้ง

หลงฉี คุกเข่าอยูบ่ นพื้นต่อไป ไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคา

เขาไม่ปฏิเสธเรื่ องที่เขามีอคติต่อนางมาโดยตลอด และมี
มากจนถึงขั้นสงสัยว่านางเป็ นคนวางยาจวินชิง! แต่เมื่อ
เขาได้เห็นนางดูแลจวินชิง ยิง่ ไปกว่านั้นเมื่อได้เห็น
ผลลัพธ์จากวิธีการรักษาของนางแล้ว เขาก็รู้วา่ เป็ นเขาที่
คิดผิดเอง

ปกติแล้วระเบียบการของกองทัพลุ่ยหลินนั้นเข้มงวด
กวดขันเป็ นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงมาถามหาบทลงโทษ
ของตนเองอย่างที่ทาเป็ นประจา มันเป็ นเหมือนกับกฎ
ตายตัวที่เหล่าทหารทุกคนถูกพร่ าสอนมาตลอดตั้งแต่วนั
แรกที่เข้าร่ วมกองกาลัง หากทหารคนใดกระทาความผิด
ทหารคนนั้นก็ตอ้ งถูกลงโทษ!

“ถ้าไม่มีอะไรอีก เจ้าก็ไปได้แล้ว” นางไม่ได้สนใจทั้ง

ตาแหน่งและคาขอของเขา ชายคนนี้แม้จะเข้ามาขวางนาง
ซ้ าแล้วซ้ าเล่า ทว่าเขาทาเช่นนั้นไปก็เพราะเป็ นห่วงจวิ
นชิง ดังนั้นนางจึงไม่เก็บมาใส่ ใจเมื่อเขาไม่สุภาพต่อนาง

เขานิ่งค้างอยูใ่ นท่าเดิมอยูน่ านพอควร จากนั้นถึงค่อยยืน

ขึ้นและจากไป ในช่วงเวลาที่ผา่ นมา มีเพียงครั้งนี้เท่านั้นที่
เขาแสดงความสุ ภาพนอบน้อมต่อนาง เขาทาแม้กระทัง่
โค้งตัวลงเล็กน้อยให้นางก่อนที่จะปิ ดประตู

“ว้าว เจ้าแสดงอภินิหารอะไรไว้ในช่วงที่ขา้ ไม่อยูก่ นั นี่ ดู

น่าสนใจเสี ยจริ ง…” น้ าเสี ยงที่ดูซุกซนทว่ายากจะอธิบาย
ดังมาจากบริ เวณทางเข้าประตู
ตอนที่ 30 มือวิเศษ (4)

————————-

จวินอู๋เสี ยสะดุง้ ตกใจนิดหน่อย นางหันไปมองด้วย

ใบหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย

เขาค่อยๆเดินไปนัง่ ที่เก้าอี้ที่อยูใ่ กล้ตวั ที่สุด จากนั้นเขาก็

เอามือทาบที่หน้าของตนด้วยท่าทีเกลียดคร้าน แล้วส่ ง
รอยยิม้ ทรงเสน่ห์ให้นาง ผมดายาวที่เงามันและนุ่มเหมือน
ผ้าซาตินนั้นปล่อยตกลงมาล้อมกรอบหน้าสง่างามของเขา

ช่างเป็ นภาพที่ดูชวั่ ร้ายยิง่ นัก

จวินอู๋เสี ยไม่เห็นเขามาสองสามวันแล้ว และเกือบจะลืม
เขาไปแล้วด้วยซ้ า ไม่คิดเลยว่าเขาจะปรากฏตัวขึ้นมา
ฉับพลันเช่นนี้

หลังจากที่เขาเข้ามา นางก็ได้กลิ่นเลือดที่คุน้ เคยเล็กน้อย

แม้วา่ ทั้งห้องจะเต็มไปด้วยกลิ่นสมุนไพร ทว่าด้วย
ประสาทรับกลิ่นที่ดีผดิ ปกติของนาง นางจึงยังได้กลิ่นอื่น
อยูจ่ างๆ

จวินอู๋เหย่ามองนางด้วยท่าทางมีความสุ ข แต่วา่ สี หน้านั้น

ของเขาก็เกือบจะหายไป เมื่อเห็นนางขมวดคิ้วใส่ เขา ทั้ง
ยังใช้มือบีบจมูกอีกด้วย ทาเอารอยยิม้ หล่อเหลาของเขา
แข็งค้าง
“ครั้งหน้าหากเจ้ายังลบกลิ่นนี่ออกไปไม่หมด ข้าจะไม่
ยอมให้เจ้าเข้ามาในโรงยานี้อีก” นางกล่าวเตือนเขาด้วยสี
หน้าถมึงทึง เขาอยากจะทาอะไรก็ทา แต่ขอเพียงแค่เขาไม่
ทาการยัว่ ยุกระตุน้ ให้นางราคาญและไม่ทาร้ายวังหลิน
เท่านั้นก็พอ

จวินอู๋เหย่ายืนขึ้นอย่างช้าๆ เขามองนางด้วยสี หน้าสานึก

ผิดแสดงความเสี ยใจ

กลิ่นคาวเลือดแทบจะไม่มีแล้ว ยิง่ ไปกว่านั้นสถานที่แห่ง

นี้กม็ ีกลิ่นสมุนไพรฉุนจนแสบจมูกไปหมด จมูกของนาง
ยังสามารถค้นพบกลิ่นเลือดนี้ได้อย่างไรกัน
“นี่เจ้าไม่ชอบกลิ่นนัน่ มากขนาดนี้เชียวหรื อ” เขาหัวเราะ
ออกมาเบาๆ

“ใช่!” นางเห็นเขาเดินตรงเข้ามาหาอย่างเชื่องช้า และทุก

ครั้งที่เขาก้าวเข้ามาใกล้ นางก็จะเดินถอยหลังไปอย่างไม่
รู ้ตวั หากไม่ใช่เวลาที่นางรักษาคนไข้ กลิ่นๆนี้จะทาให้
นางรู ้สึกแย่อย่างมาก!

“ข้าขอโทษ…จริ งๆนะ” เขามองไปยังจวินอู๋เสี ยที่พยายาม

ออกไปข้างนอกเพื่อหลีกเลี่ยงเขา รอยยิม้ ชัว่ ร้ายปรากฏ
ขึ้นบนใบหน้า แล้วจู่ๆเขาก็หายตัวไป แต่ก่อนที่จะสนอง
อะไรได้ นางก็ถูกสวมกอดโดยวงแขนแข็งแรงคู่หนึ่ง
ใบหน้าเล็กของนางถูกดันเข้าสู่ อกกว้างของเขา ทาให้
กลิ่นเลือดเข้าเล่นงานจมูกนางเต็มๆ จวินอู่เสี ยได้แต่ยนื นิ่ง
ตัวแข็งทื่อ

“ปล่อยข้านะ!”

“เด็กดี ครั้งหน้าเจ้าจะไม่ได้กลิ่นแน่นอน” จวินอู๋เหย่าไม่

เพียงแค่ไม่ปล่อย แต่เขายังกอดนางแน่นกว่าเดิมอีกด้วย

ร่ างนี้เล็กทั้งยังนุ่มนิ่มยิง่ นัก ดูเหมือนสัตว์ตวั น้อยซึ่ งกาลัง

หลบอยูใ่ นที่ที่ปลอดภัย ทว่าเจ้าตัวจ้อยที่เขากกกอดอยูน่ ้ นั
ดูเหมือนว่าจะมีฟันแหลมคมไม่ใช่นอ้ ย
นางรู ้สึกคลุม้ คลัง่ เมื่อเขากอดนางแน่น ทั้งยังลูบหัวราว
กับว่านางเป็ นสัตว์เลี้ยงอย่างนั้นแหละ! ชุดที่นางเพิ่งจะใส่
ก็ตอ้ งเปลี่ยนใหม่อีกรอบ เพราะมันติดกลิ่นคาวเลือดไป
แล้ว และเมื่อเขายอมปล่อยนางในที่สุด นางก็รีบออกจาก
โรงยาไป พลางเช็ดถูทาความสะอาดตัวเองอย่างแรงหลาย
ครั้งระหว่างเดินกลับเรื อน

หลังจากถูกเจ้านายของตนทอดทิ้ง เจ้าแมวดาก็ถลึงตาใส่ จ
วินอู๋เหย่า ส่ วนจวินอู๋เหย่าก็ได้แต่หวั เราะ เมื่อเขาเห็นจ
วินอู๋เสี ยรี บหนีไป เจ้าแมวดารับรู ้ได้ถึงความปั่นป่ วนของ
พลังที่แข็งแกร่ ง แล้วมันก็ตระหนักได้วา่ ชายคนนี้
อันตรายมากเพียงใด! มันจึงรี บหนีออกจากโรงยา ตาม
รอยเท้าของเจ้านายไปอย่างรวดเร็ ว

เจ้านาย! อย่าทิ้งให้ขา้ อยูต่ ามลาพังกับเจ้าบ้านี่สิ!

…….

ในที่สุดจวินชิงก็รู้สึกตัว เขามองโครงร่ างคุน้ เคยที่นง่ั อยู่

ข้างๆเตียงอย่างมึนงง เมื่อการมองเห็นของเขาชัดเจนเป็ น
ปกติแล้ว เขาถึงรู ้วา่ คนที่นง่ั อยูค่ ือท่านพ่อของเขาที่มีท่าที
วิตกกังวล ท่านดูแก่ข้ ึนมากจากครั้งสุ ดท้ายที่เขาเห็น

“ท่านพ่อ” จวินชิงพยายามที่จะลุกขึ้นนัง่ ทว่าเขากลับรู ้สึก

เหมือนว่ากระดูกในร่ างกายของเขานั้นหักทั้งหมด มัน
รุ นแรงมากจนเขาไม่สามารถขยับตัวได้เลย

“อย่าขยับ! นอนลงซะ!” จวินเสี่ ยนรี บยืน่ มือออกไปห้าม

ทันที
“เกิดอะไรขึ้นกับข้าหรื อ” แม้วา่ เขาจะรู ้สึกว่าร่ างกาย
แตกหักไปหมด นอกจากนั้นก็ยงั ขยับไม่ได้ แต่วา่ เขา
กลับบมีความรู ้สึกสบายตัว ทั้งยังผ่อนคลายแปลกๆอีก
ด้วย

“เจ้าทาให้พอ่ กลัวจนเกือบตายเลยรู ้หรื อไม่!”

“………” จวินชิงได้แต่มองไปยังท่านพ่อผูบ้ ูดบึ้งที่อยู่

ข้างๆเตียงของเขา
ตอนที่ 31 ปรมาจารย์ผลู ้ ึกลับ (1)

————————-

“เลิกนอนได้แล้ว ลุกขึ้นมากินอะไรเสี ยหน่อย!” จวิน

เสี่ ยนดุนดันตัวลูกชายของเขาด้วยอารมณ์เบิกบาน ตอนนี้
อาการของเขาดีข้ ึนมาก จนในที่สุดก็สามารถทานอาหาร
เพื่อฟื้ นฟูความแข็งแรงและบารุ งร่ างกายได้ เช่นนั้นแล้ว
พวกเขาจะรอช้าอยูใ่ ย

ครั้นบ่าวรับใช้เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชามข้าวต้ม
ร้อนๆ กลิ่นหอมของมันก็ทาให้ท้ งั สองพ่อลูกถึงกับเหม่อ
มองชามที่มีควันลอยกรุ่ นอย่างไม่รู้ตวั ไปชัว่ ขณะ
ข้าวต้มชามนั้นมีกลิ่นสมุนไพรอยูเ่ พียงจางๆ ไม่ได้ฉุน
จนเกินไป และเพราะไม่ได้ทานอะไรเลยมานาน
พอสมควร จวินชิงจึงรู ้สึกได้วา่ กระเพาะของเขานั้นหด
เกร็ งไปหมดเมื่อชามถูกวางลงตรงหน้า

แค่สูดหายใจลึกเพียงครั้งเดียว กลิ่นหอมกรุ่ นนั้นก็เข้าจู่

โจมทุกประสาทสัมผัสของเขา ทาให้ความไม่อยากอาหาร
หมดไปทันที เขาพยายามลุกขึ้นนัง่ เพื่อที่จะได้เพลิดเพลิน
ไปกับอาหารมื้อแรกในสองสามวันที่ผา่ นมา

หลังจากทานอาหารเสร็ จ ความยากลาบากเล็กน้อยที่
เกิดขึ้นระหว่างการลุกขึ้นนัง่ บนเตียง ก็ทาให้เขาตระหนัก
ได้วา่ เขาตกอยูใ่ นสถานการณ์ล่อแหลมอันตรายมาก
เพียงใดในระหว่างที่หมดสติไป
“หมอทุกคนที่ได้เห็นเจ้าต่างก็ลงความเห็นว่าเจ้านั้นเป็ น
ตายเท่ากัน..หากไม่ใช่เพราะนางล่ะก็….” จวินเสี่ ยนถอน
หายใจ เมื่อเขานึกถึงความเจ็บปวดจากการเสี ยลูกชายคน
โตไป… ถ้าเรื่ องเช่นนี้เกิดขึ้นซ้ ารอยอีกครั้ง ตัวเขาเองก็ไม่
รู ้วา่ จะสามารถทนรับมันได้หรื อไม่

“แต่วา่ …จวินอู๋เสี ยก็เพิ่งจะเริ่ มศึกษาวิชาแพทย์เมื่อไม่นาน

มานี้เอง นางรู ้ได้อย่างไรกันว่าข้านั้นยังสามารถช่วยชีวติ
ได้อยู”่ หัวของจวินชิงเต็มไปด้วยคาถามมากมาย ดู
เหมือนว่าครั้งนี้จวินอู๋เสี ยจะเปลี่ยนไปแล้วจริ งๆ เด็กหญิง
ตัวน้อยผูห้ ยาบคายและเอาแต่ใจคนก่อนนั้นได้หายไป
แล้วอย่างไร้ร่องรอย แม้กระทัง่ ตอนที่โดนโม่ซ่วนเฟย
รังแก นางก็ยงั ไม่แสดงออกถึงความไม่พอใจเลยสักนิด
ไม่เหมือนนางคนก่อนที่คงจะก่อพายุอารมณ์ไปแล้ว
ตอนนี้นางได้กลายเป็ นคนมีวจิ ารณญาณและสุ ขมุ ขึ้นมา
กอย่างยิง่

“ช่วงนี้เด็กคนนั้นเปลี่ยนไปมาก นางกลายเป็ นคนมีเหตุมี

ผล ข้าคิดว่าอาการบาดเจ็บของนางในคราก่อนนั้นอาจจะ
ไม่ธรรมดาอย่างที่พวกเราเข้าใจ หากไม่ใช่เพราะนางเจอ
เหตุการณ์ที่ทาให้เกิดจุดหักเหแล้ว นางก็คงจะไม่
เปลี่ยนไปมากขนาดนั้นในเวลาอันสั้นเช่นนี้” แม้จวิน
เสี่ ยนจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่เขาก็ครุ่ นคิดถึงเรื่ องนี้
มาได้สกั พักแล้ว ทั้งยังเริ่ มคาดเดาไปต่างๆนาๆ

ทุกอย่างเริ่ มเปลี่ยนไปหลังจากที่นางกลับมาพร้อมกับ
บาดแผลปริ ศนาเหล่านั้น นางพบเจอเรื่ องอะไรมากันแน่
จวินชิงลังเลอยูช่ วั่ ขณะก่อนที่เขาจะตัดสิ นใจบอกความ
จริ งในที่สุด ความจริ งเกี่ยวกับเรื่ องที่จวินอู๋เสี ยได้มอบ
เมล็ดบัวให้กบั เขาก่อนที่พิษจะกาเริ บ

“เมล็ดบัวรึ !” จวินชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ในตอนแรกเขาคิด

ว่าคงมีบางคนตั้งใจลอบทาร้ายเขา ทว่าตอนนี้จวินอู๋เสี ย
กลับเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเสี ยแล้ว

“บางทีนางอาจจะแค่มอบมันให้ขา้ เฉยๆ ไม่ได้มีเจตนา

แฝงใดๆ หรื อไม่กเ็ ป็ นเพราะร่ างกายของข้าเองที่ไม่
สามารถต้านทานพิษพวกนั้นได้ แต่ไม่วา่ อย่างไรก็ตามข้า
ก็ยงั เชื่อมัน่ ว่าอู๋เสี ยจะไม่ทาร้ายข้า ทว่าข้าก็จาเป็ นต้องพูด
เรื่ องนี้ ยิง่ ไปกว่านั้นถึงแม้ตอนนี้ขา้ จะรู ้สึกอ่อนเพลีย
เมื่อยล้ามาก แต่ขา้ กลับรู ้สึกสบายตัวยิง่ กว่าที่เคยรู ้สึกมา
ตลอดช่วงสิ บปี ที่ผา่ นมาเสี ยอีก! ตลอดหลายปี มานี้ พิษ
ร้ายพวกนั้นได้ฝังตัวลึกอยูใ่ นกระดูกของข้า และแม้วา่ มัน
จะไม่ได้พรากชีวติ ข้าไป แต่มนั ก็ทาให้ขา้ หมดหวังท้อแท้
ใจเป็ นอย่างยิง่ ” จวินชิงกังวลว่าเขาจะทาให้จวินอู๋เสี ยต้อง
เข้ามาพัวพันไปมากกว่านี้ เขาเลยพยายามอธิบายอย่าง
รี บเร่ ง

เขาไม่ได้กล่าวเกินจริ งแต่อย่างใด ร่ างกายของเขายังคง

อ่อนแออยู่ ทว่าจิตใจนั้นกลับสดชื่นรื่ นเริ งเป็ นอย่างมาก
เมื่อก่อนพิษร้ายเหล่านั้นทาให้เขาไม่สามารถรวบรวม
พลังวิญญาณได้ แต่ตอนนี้เขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหว
อันบางเบา เมื่อเขาลองเรี ยกพลังวิญญาณของตนดู

“จริ งรึ อย่าคิดว่าเจ้าจะหลอกข้าได้สาเร็ จ เพราะข้าเชื่อมัน่

ในตัวอู๋เสี ยของพวกเรายิง่ กว่าสิ่ งอื่นใด แต่หากว่าเจ้ารู ้สึก
ไม่สบายตัวตรงไหนก็อย่าได้ปิดบังมันไว้เสี ยล่ะ” ไม่วา่
อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งสองต่างก็เป็ นสายเลือดที่ใกล้ชิด
ที่สุดของเขา นอกจากนั้นเขาก็ไม่ตอ้ งการให้อนั ตรายใดๆ
เกิดขึ้นกับสองคนนั้นอีกด้วย

จวินชิงยิม้ แล้วพยักหน้ารับ เขาขยับแขนไปมาแรงๆ

พยายามแสดงให้ท่านพ่อของเขาเห็นว่าเขาสบายดีจริ งๆ

ทว่าในขณะนั้นเอง ความรู ้สึกแปลกประหลาดบางอย่างก็

ได้แล่นปราดขึ้นมา ทัว่ ทั้งร่ างของเขาแข็งทื่อ ในขณะที่
เขาจมลึกลงไปในห้วงความคิด

“เกิดอะไรขึ้นหรื อ” จวินเสี่ ยนรี บเอ่ยถาม เมื่อเขาเห็นสี

หน้าท่าทางแปลกๆของจวินชิง
จวินชิงกลืนน้ าลาย เขามีทีท่าสับสนงุนงงเหมือนกาลัง
แคลงใจอะไรสักอย่าง

“ขาของข้า…”

“เกิดอะไรขึ้นกับขาของเจ้า!” จวินเสี่ ยนถามอย่างร้อนรน

ใจ

“มันรู ้สึก…ปวดเล็กน้อย” เสี ยงของจวินชิงแผ่วเบาลง

เรื่ อยๆ…
ตอนที่ 32 ปรมาจารย์ผลู ้ ึกลับ (2)

————————-

นับตั้งแต่จวินชิงโดนพิษเล่นงาน ขาทั้งสองข้างของเขาก็
ไม่สามารถรับรู ้ความรู ้สึกใดๆได้อีกเลย เว้นเสี ยแต่รู้สึก
หนาวเย็นบ้างเป็ นครั้งคราวในช่วงที่อากาศหนาวจัด ทว่า
ในตอนนี้เขากลับรู ้สึกถึงบางอย่างอย่างชัดเจน บางอย่างที่
หายไปในตลอดหลายปี ที่ผา่ นมา และแม้วา่ มันจะเป็ น
ความเจ็บปวด แต่อย่างไรก็ตามมันก็ยงั ถือเป็ นความรู ้สึก!

“ท่านพ่อ อู๋เสี ยอยูท่ ี่ไหนขอรับ” ภาพเหตุการณ์ในอดีต

วาบเข้ามาในหัวเขาอย่างกะทันหัน
“ท่านอา ท่านเชื่อใจข้าไหม”

ยามที่จวินอู๋เสี ยถามคาถามนั้นกับเขา เขาไม่ได้คิดอะไร

มากเกี่ยวกับมัน แต่บดั นี้ หลังจากเรื่ องราวมากมายได้
เกิดขึ้น…หลังจากที่นางถามเขาเสร็ จ นางก็ป้อน’เมล็ดบัว
นัน่ ’ แล้วต่อจากนั้นร่ างกายของเขาก็มีอาการแปลกๆ

เรื่ องทั้งหมดนี้มนั บังเอิญมากเกินไปเสี ยแล้ว!

จวินเสี่ ยนส่ งคนให้ไปตามจวินอู๋เสี ยมาที่นี่

เมื่อนางก้าวเข้ามาในห้อง กลิ่นสมุนไพรจางๆก็ลอยตาม
เข้ามาด้วย นางอุม้ เจ้าแมวดาตัวเล็กของนางด้วยแขนข้าง
เดียว แล้วเดินไปยังด้านข้างของเตียง
“ท่านอาฟื้ นแล้ว” เพราะเป็ นอย่างนางคาดไว้แต่แรก
น้ าเสี ยงของนางจึงไม่มีร่องรอยแสดงความแปลกใจใดๆ

“อู๋เสี ย ครั้งนี้อาขอบใจเจ้ามากจริ งๆ” จวินชิงส่ งยิม้ อบอุ่น

ให้กบั หลานสาว เขามองเห็นเจ้าแมวที่ดูมีความสุ ขและพึง
พอใจที่อยูใ่ นอ้อมแขนของนาง จวินอู๋เสี ยนั้นชอบสัตว์มา
ตั้งแต่เด็ก ทว่าด้วยความไม่อดทนและใจร้อนของนาง ทา
ให้สตั ว์ท้ งั หลายที่นางเข้าใกล้ต่างไม่อยูน่ ่ิงและวิง่ หนีไป
เสมอ เขาเคยแม้กระทัง่ ไล่จบั ทั้งแมวและสุ นขั มาให้นาง
ได้สมั ผัส แต่มนั ก็จบลงด้วยการที่สตั ว์พวกนั้นวิง่ หนีไป
ทุกครา ดังนั้นนี่จึงถือเป็ นภาพที่หายากยิง่
“ท่านไม่จาเป็ นต้องขอบคุณ เพราะมันเป็ นความผิดของข้า
เอง” นางพูดเสี ยงแผ่วเบา ตามองลงพื้น ส่ วนมืออีกข้างก็
ลูบขนของเจ้าแมว

คาพูดของนางทาให้ท้ งั สองพ่อลูกตกใจสุ ดขีด

“อู๋เสี ย เจ้าหมายความว่าอย่างไร” จวินเสี่ ยนเอ่ยถามอย่าง

ค่อยเป็ นค่อยไป เขากังวลว่าน้ าเสี ยงของเขาจะแข็ง
กระด้างเกินไปจนทาให้หลานสาวของเขาหวาดกลัว

จวินอู๋เสี ยมองไปยังทั้งสองคนด้วยแววตาเป็ นประกาย

แล้วค่อยๆกล่าว “ความจริ งแล้วข้าก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะ
ปิ ดบังเรื่ องนี้จากพวกท่าน ในตอนนั้น ตอนที่ขา้ ตกจาก
หน้าผา กระดูกในร่ างกายของข้านั้นหักเกือบทุกท่อน
และหากไม่ได้ท่านอาจารย์ช่วยชีวติ ไว้ ข้าก็คงต้องตายไป
นานแล้ว”

“ท่านอาจารย์รึ”

จวินอู๋เสี ยพยักหน้า “เขาคือคนที่ช่วยชีวติ ข้าไว้ ทั้งยังช่วย

ส่ งข้ากลับมาที่วงั หลินอีก อย่างไรก็ตามเขาไม่ตอ้ งการให้
ผูอ้ ื่นรู ้เรื่ องราวเกี่ยวกับตัวเขา เขาก็เลยส่ งตัวข้าให้กบั อู๋…
ท่านพี่ และตลอดเวลาระหว่างที่ขา้ พักฟื้ นท่านอาจารย์ก็
ได้เห็นว่าข้ามีความสนใจที่จะศึกษาวิชาแพทย์ เขาจึง
ยอมรับข้าเป็ นลูกศิษย์ แม้วา่ ข้าจะไม่ทราบที่มาของเขา แต่
เขาก็เป็ นผูท้ ี่ช่วยให้ขา้ รอด ยิง่ ไปกว่านั้นข้าก็รู้ซ้ ึ งว่าฝี มือ
ของเขาเก่งกาจเพียงใด เหตุผลที่ขา้ เลือกเรี ยนวิชาแพทย์
นั้นไม่ใช่เพราะว่าข้าชอบมัน ทว่าเป็ นเพราะท่านอาจารย์
ได้บอกกับข้าว่าร่ างกายของข้านั้นอ่อนแอ ทั้งภูติ
ประจาตัวก็ไม่มี การเรี ยนวิชาแพทย์จะเป็ นหนทางที่ทาให้
ข้าสามารถปกป้องตัวเองได้” นางพิจารณาสี หน้าพวกเขา
อย่างรวดเร็ ว เมื่อเห็นพวกเขาจ้องมาที่นางอย่างเอาจริ งเอา
จัง แล้วนางก็เอ่ยต่อ “ที่จริ งแล้วนัน่ ไม่ใช่แค่เมล็ดบัว
ธรรมดาทัว่ ไป มันคือยาที่ท่านอาจารย์มอบให้กบั ข้า ยาที่
มีสรรพคุณช่วยชาระล้างไขกระดูก”
ตอนที่ 33 ปรมาจารย์ผลู ้ ึกลับ (3)

————————-

“แม้วา่ ท่านอาจะเดินไม่ได้ ทว่าก็ยงั สามารถรู ้สึกเย็นขา

บ้างเป็ นครั้งครา นอกจากนั้นเส้นเอ็นก็ไม่ได้ถูกทาลาย
ดังนั้นข้าก็เลยคิดว่าข้าควรจะลองรักษาดู ยิง่ ไปกว่านั้นข้า
เองก็เคยกินเมล็ดบัวนัน่ มาก่อน และถึงจะรู ้สึกไม่สบายตัว
ไปบ้าง แต่ร่างกายของข้าไม่ได้มีการตอบสนองร้ายแรง
เหมือนร่ างกายของท่านอาเป็ น ยามที่พิษของท่านปะทุข้ ึน
นั้นข้ากลัวยิง่ นัก ทว่าโชคดีที่ท่านอาจารย์เคยสอนวิธีการ
รักษาให้กบั ข้า”
จวินอู๋เสี ยกล่าวอย่างใจเย็น ถึงแม้วา่ นางจะยังเยาว์วยั นัก
แต่น้ าเสี ยงของนางกลับน่าเชื่อถืออย่างยิง่

ถ้อยคาเหล่านี้ถูกคิดพิจารณาขึ้นมาอย่างรอบคอบ
เพื่อที่จะนามาใช้อาพรางและบิดเบือนแหล่งที่มาจริ งๆ
ของยา

ตอนแรกนางก็แค่อยากให้สุขภาพร่ างกายของพวกเขา
แข็งแรงดังแต่ก่อน ทว่าใครจะไปรู ้เล่าว่าเมล็ดบัวจะเป็ น
ชนวนที่ทาให้เกิดเรื่ องใหญ่โตเช่นนี้ได้! ตอนนี้นางจึงต้อง
หาข้ออ้างที่พอจะฟังขึ้นมาปิ ดบังทักษะการแพทย์ที่นางมี
อยู่ ด้วยเหตุน้ ีเจ้าแมวดาตัวน้อยกับนางเลยได้คุยถกปัญหา
กัน จนได้ขอ้ สรุ ปเป็ น’ท่านอาจารย์’ในที่สุด การผลักทุก
อย่างไปให้ท่านอาจารย์ผลู ้ ึกลับจะช่วยให้นางไม่ตอ้ งเจอ
ปัญหาใดๆในอนาคตอีก
หลังจากที่ได้ฟังนางอธิบาย จวินเสี่ ยนและจวินชิงต่างก็อยู่
ในอาการตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าอู๋เสี ยจะยอมรับ
ใครสักคนเป็ นอาจารย์ของตนได้

ในวันที่นางกลับมาที่วงั หลินนั้น ความทรงจาของพวกเขา

ก็ถูกสับเปลี่ยนไปด้วย ทั้งหมดที่พวกเขารับรู ้กค็ ือ’พี่ชาย’
ของนางเป็ นคนพาตัวนางกลับมา หาได้ทราบถึง
รายละเอียดลึกๆไม่

สิ่ งที่นางกล่าวมาอาจฟังดูเหลือเชื่อเกินจริ งไปบ้าง ต้องมี

โชคขนาดไหนถึงจะได้พบกับปรมาจารย์เช่นนั้นได้ แต่
อย่างไรก็ตามมันก็สามารถตอบได้ทุกคาถามที่พวกเขามี
อยูใ่ นใจ อย่างเช่นว่า เหตุใดนิสยั ของนางจึงเปลี่ยนไป
และเหตุใดนางถึงสนใจศึกษาเรื่ องยา
“อู๋เสี ย เช่นนั้นตลอดเวลามานี้เจ้าก็พบกับท่านอาจารย์ของ
เจ้าในวังหลินแห่งนี้หรื อ” เขาเอ่ยถามด้วยสี หน้าแปลกใจ

จวินอู๋เสี ยผงกศรี ษะรับ

จวินเสี่ ยนกับจวินชิงต่างแลกเปลี่ยนสายตากันและกัน
หากมีใครมามองใกล้ๆ ก็จะเห็นได้เลยว่าพวกเขาตาเขม่น
คิ้วกระตุกเพียงใด

วังหลินอาจดูเหมือนไม่ได้มีการคุม้ กันที่แน่นหนามากนัก
ทว่าพวกเขาก็มีผทู ้ ี่คอยคุม้ กันอยูใ่ นเงามืดอย่างลับๆที่เป็ น
ทหารมือดีจากกองทัพรุ่ ยหลินจานวนไม่นอ้ ยเลยทีเดียว
อย่าว่าแต่คนแปลกหน้าเลย แค่สตั ว์ตวั เล็กๆล่วงล้ าเข้ามา
ในเขตของวังหลินพวกเขาก็รับรู ้ได้

อย่างไรก็ตามในครั้งนี้พวกเขากลับไม่รู้สึกถึงการบุกรุ ก
ใดๆทั้งสิ้ น นี่หมายความว่าท่านอาจารย์ของนางจะต้อง
เป็ นปรมาจารย์ ผูท้ ี่สามารถเข้าออกป้อมปราการแห่งนี้ได้
ตามใจชอบ ยิง่ ไปกว่านั้นแม้วา่ เขาจะต้องหลีกหนีคนของ
กองทัพรุ่ ยหลินที่คอยสอดส่ องตรวจตรา แต่เขาก็ไม่ได้ทิ้ง
ร่ องรอยอะไรไว้แม้แต่นอ้ ย

เรื่ องแปลกๆเหล่านี้ดึงดูดให้พวกเขาสนใจและสงสัยใน
ตัวของอาจารย์ของนางยิง่ ทว่าพวกเขาก็รู้วา่ ท่านอาจารย์ผู ้
นั้นไม่ได้มาร้าย มิฉะนั้นเขาคงจะไม่ช่วยนางไว้ ยิง่ ไปกว่า
นั้นเขายังสอนวิชาแพทย์ให้นางอีก
“การที่เจ้าได้เจอกับอาจารย์เช่นนี้ช่างเป็ นเรื่ องประเสริ ฐยิง่
นัก ในเมื่อเขาไม่ตอ้ งการพบผูใ้ ด เช่นนั้นเจ้าก็ช่วยแสดง
ความขอบคุณต่อทุกความช่วยเหลือของเขาแทนพวกข้า
ด้วยแล้วกันนะ” จากประสบการณ์จานวนมากของเขา
จวินเสี่ ยนคาดเดาว่าท่านอาจารย์ผนู ้ ้ ีของนางคงไม่อยาก
เข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่ องทางโลกมากนัก ดังนั้นเขาจึงไม่
เรี ยกร้องที่จะขอพบกับเขาผูน้ ้ นั

การได้อาจารย์ที่ดีเช่นนี้นบั เป็ นผลดีต่อทั้งตัวอู๋เสี ยและวัง

หลิน จวินเสี่ ยนรู ้สึกปิ ติยนิ ดียงิ่

“ตกลงเจ้าค่ะ” นางตอบอย่างสุ ขมุ เจ้าแมวดาในอ้อมแขน

มองนางด้วยสี หน้าหวาดหวัน่ มันร้องเหมียวออกมาเบาๆ
เจ้านาย ท่านถูกชักนาไปสู่ ทางที่ไม่ดีแล้วใช่หรื อไม่ เหตุ
ใดท่านจึงโกหกหน้าตายได้เก่งขนาดนี้!
ตอนที่ 34 ปรมาจารย์ผลู ้ ึกลับ (4)

————————-

ท่านอาจารย์อะไรกันล่ะ ให้ตายเถอะ เขาไม่มีตวั ตนอยู่

จริ งด้วยซ้ า!

จวินอู๋เสี ยยังคงสงบนิ่ง นางเก็บอาการต่างๆแล้วแสดงสี

หน้าท่าทีเย็นชาต่อไป

“เดี๋ยวนะ! เจ้าบอกว่าเจ้าก็กินเมล็ดบัวนัน่ เหมือนกันใช่

ไหม แล้วเจ้าเป็ นเช่นไรบ้าง รู ้สึกเจ็บปวดมากหรื อไม่”
จวินเสี่ ยนเคยเห็นบุตรชายผูซ้ ่ ึงเคยเป็ นคนนากองทัพนั้น
ตัวงอเป็ นกุง้ เพราะความเจ็บปวดเหลือจะรับมาแล้ว แล้ว
นับประสาอะไรกับเด็กสาวอายุเพียงสิ บสี่ ปีผูท้ ี่ไม่มีพลัง
วิญญาณเลยแม้แต่นอ้ ยเล่า อารมณ์ของเขาพลุกพล่าน
ในขณะที่เอ่ยปากถามด้วยความกังวล

จวินอู๋เสี ยส่ ายศีรษะ “ข้าไม่เป็ นไร ยามนั้นแค่รู้สึกไม่

สบายตัวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้มีอาการเหมือนอย่าง
ท่านอา ข้าคิดว่าการที่ร่างกายของท่านอาตอบสนองแย่ถึง
เพียงนั้น ก็เพราะท่านเคยถูกพิษมาก่อน และพิษนั้นก็ได้
แทรกตัวลึกเข้าไปในกระดูกมาเป็ นเวลานาน เมล็ดบัวมี
สรรพคุณช่วยชาระล้างไขกระดูก ทาให้กระดูกของท่าน
อาคล้ายกับได้เกิดใหม่อีกครั้ง เช่นนั้นท่านจึงรู ้สึกเจ็บปวด
มาก เมื่อมันเข้าไปบีบเค้นเอายาพิษออกจากทุกซอกทุก
มุมของกระดูก นอกจากนั้นการที่พิษได้ฝังลึกลงไปใน
กระดูก ก็ส่งผลให้กระบวนการชะล้างต้องใช้เวลาเป็ น
นานกว่าปกติในการกาจัดสิ่ งสกปรกและยาพิษออกมา
ส่ วนของเสี ยเหล่านั้นได้ถูกขับออกทางเหงื่อผ่านรู ขมุ ขน
ของท่านแล้ว ดังนั้นท่านจึงไม่จาเป็ นต้องกังวลถึง
ผลข้างเคียงในอนาคตเลยแม้แต่นอ้ ยเจ้าค่ะ”

หากนางไม่สามารถช่วยชีวติ จวินชิงได้ นางก็ไม่สมควรที่

จะมีชีวติ อยูอ่ ีกต่อไปอีกแล้ว

เมื่อจวินเสี่ ยนได้ยนิ ว่าสิ่ งสกปรกและยาพิษทั้งหมดที่อยู่

ในตัวจวินชิงได้ถูกขจัดออกผ่านทางเหงื่อแล้ว ดวงตาของ
เขาก็เกือบจะถลนออกมาจากเบ้า

“ยามที่ขา้ ตื่นขึ้นมา ข้ารู ้สึกได้ถึงความแตกต่างจริ งๆ

ร่ างกายของข้ารู ้สึกเบาขึ้นมาก ยิง่ ไปกว่านนั้นตอนที่ขา้ ลุก
ขึ้นนัง่ เมื่อครู่ ขาของข้าก็สามารถรับความรู ้สึกบางอย่าง
ได้” จวินชิงกล่าวด้วยความตื่นเต้น

หลายปี ที่ผา่ นมานี้มนั ราวกับว่าเขาไม่มีขาแม้แต่ขา้ งเดียว

ทว่าบัดนี้เขาสามารถรู ้สึกได้แล้วแม้จะแค่นอ้ ยนิดก็ตาม
เขาจึงรู ้สึกยินดีเป็ นอย่างมาก

“ท่านอาจารย์กล่าวไว้วา่ หลังจากที่ชาระล้างทุกอย่าง
เรี ยบร้อยแล้ว ถ้าเพิ่มการใช้ยาและการอาบน้ าสมุนไพร
เข้าไป ภายในครึ่ งปี ต่อจากนี้ขาของท่านจะกลับมาดี
เหมือนแต่ก่อนเจ้าค่ะ” นางยืมชื่อ’ท่านอาจารย์’ของนาง
มาใช้ในการแสดงความสามารถของนาง

ทัว่ ทั้งห้องตกอยูใ่ นความเงียบงัน

ชายทั้งคู่ต่างจ้องมองจวินอู๋เสี ยด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

หลังจากต้องดิ้นรนกระเสื อกกระสนกันมานานนับ
ทศวรรษ ในที่สุดพวกเขาก็ได้เห็นประกายแสงแห่ง
ความหวัง!

“อู๋เสี ย เจ้าหมายความว่าอย่างไร…เหมือนแต่ก่อนหรื อ…
หมายความว่าอาของเจ้าจะสามารถกลับมาเดินได้อีกครั้ง
จริ งๆใช่หรื อไม่” จวินเสี่ ยนไม่สามารถระงับความตื่นเต้น
ของเขาได้อีกแล้ว ความกังวลว่าจะทาให้นางกลัวของเขา
นั้นถูกแทนที่ดว้ ยความสุ ขที่กระโดดเข้ามา
นางพยักหน้า “ท่านอาจะกลับมาเดินได้เช่นคนทัว่ ไป แต่
เพราะท่านนัง่ บนเก้าอี้รถเข็นมาเป็ นเวลาสิ บกว่าปี
กล้ามเนื้อของท่านจึงไม่เติบโต ต่อจากนี้ไปหากท่านอยาก
กลับไปเป็ นเหมือนเช่นก่อน ท่านจะต้องใช้เวลาประมาณ
หนึ่งปี เพื่อฝึ กฝนและพัฒนาร่ างกายส่ วนล่างนะเจ้าคะ”

“อะไรนะ…ข้าสามารถกลับไปเป็ นเหมือนเช่นก่อนได้
ภายในหนึ่งปี จริ งๆรึ ” จวินชิงรู ้สึกราวกับเขากาลัง
ล่องลอยอยูใ่ นความฝัน เขาทั้งแปลกใจและยินดีจนตาพร่ า
ความรู ้สึกตกตะลึงของเขาปะปนไปด้วยความสุ ข

เขาเคยคิดว่าตลอดชีวติ นี้ อย่างดีเขาก็คงเป็ นได้เพียงคน

พิการบนรถเข็นเท่านั้น ความหวังที่เขาจะสามารถกลับมา
เดินได้อีกครั้งก็เป็ นเพียงความฝัน เป็ นแค่ความฝันที่เขา
พร้อมจะแลกทุกอย่างเพื่อให้มนั กลายเป็ นจริ ง
แล้วจวินอู๋เสี ยก็เพิ่งจะกล่าวว่าเขาสามารถเดินได้ ทั้งยัง
กลับไปแข็งแรงเหมือนเมื่อก่อนได้อีกด้วย!

นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม

จวินอู๋เสี ยมองชายสองคนที่ใกล้จะร้องไห้ ทัว่ ทั้งใบหน้า

ของพวกเขาแดงก่าไปด้วยความตื่นเต้น นางมองไปที่พวก
เขาอย่างสงสัย มันมีอะไรน่าตื่นเต้นดีใจขนาดนั้นเชียว
หรื อ

นางไม่เข้าใจจริ งๆ ขาของเขาก็ไม่มีปัญหาใดแล้ว เพราะ

ปัญหาเดียวที่มีกค็ ือการกาจัดยาพิษที่ฝังลึกอยูใ่ นกระดูก
ของเขา และตอนนี้มนั ก็ได้ถูกจัดการแล้วเรี ยบร้อย เหตุใด
พวกเขาจะต้องตื่นตระหนกด้วยล่ะ
ตอนที่ 35 ความเปลี่ยนแปลง (1)

————————-

ในมุมมองของจวินอู๋เสี ย การที่ท่านอาของนางนั้นไม่
สามารถเดินได้น้ นั หาใช่เพราะยาพิษร้ายแรงมากอย่างไร
ทว่าเป็ นเพราะ…หมอในโลกนี้มนั ห่วยแตก!

ไม่เคยเลยสักครั้งที่นางจะคิดว่าปัญหานั้นไม่ได้อยูท่ ี่หมอ
ของโลกแห่งนี้ แต่เป็ นเพราะนางไม่ธรรมดาเกินไป
ต่างหาก! ทักษะของนางนั้นอยูใ่ นระดับที่ไม่เคยมีใครเคย
ก้าวถึงมาก่อน มันไม่ต่างอะไรกับการให้บณั ฑิตที่จบ
การศึกษาในระดับมหาวิทยาลัยมาทาการบ้านของเด็ก
นักเรี ยนประถมเลยสักนิด ความสามารถมันห่างไกลกัน
เกินไปจริ งๆ

“จริ งเจ้าค่ะ” นางตอบให้กบั ความตื่นเต้นของพวกเขา

พวกเขายังคงตกอยูใ่ นความเงียบ ทว่าในดวงตาของพวก

เขากลับเต็มไปด้วยประกายราวกับไฟที่ลุกโชน ขณะที่
พวกเขาพยายามทาความเข้าใจเรื่ องราวทั้งหมดอีกครา

วังหลินที่กาลังจะล่มสลายเพราะขาดผูส้ ื บทอด อย่างไรก็

ตามหากจวินชิงสามารถฟื้ นฟูกลับไปสู่ สภาพที่ดีที่สุดของ
เขาได้ภายในเวลาเพียงไม่กี่ปี วังหลินจะต้องกลับมา
รุ่ งโรจน์ได้อีกครั้งเป็ นแน่..
โอกาสดีๆเช่นนี้สาคัญเป็ นอย่างยิง่ สาหรับพวกเขา

“อู๋เสี ย เรื่ องราวสาคัญเหล่านี้เสี่ ยงต่อความเป็ นความตาย

ของพวกเรามากนัก การฟื้ นตัวของท่านอาของเจ้าจะต้อง
ถูกเก็บไว้เป็ นความลับอย่างที่สุด แล้วก็เรื่ องท่านอาจารย์
ของเจ้า…” จวินเสี่ ยนคิดไปถึงเรื่ องสาคัญที่สุดในทันที

“ท่านอาจารย์กล่าวว่าท่านไม่สนกิจทางโลกใดๆเจ้าค่ะ”
คนที่ไม่มีตวั ตนจะปรากฎตัวออกมาได้อย่างไรกันล่ะ

“ข้าดีใจที่ได้ยนิ เช่นนั้น พวกเรารู ้สึกขอบคุณท่านอาจารย์

ของเจ้าเป็ นอย่างมากสาหรับการช่วยเหลือทั้งหมดของเขา
โปรดบอกอาจารย์ของเจ้าด้วยว่า หากต้องการสิ่ งใดแล้ว
วังหลินสามารถช่วยได้ พวกเราก็จะทาทุกอย่างเพื่อทาให้
ความต้องการนั้นเป็ นจริ ง!” จวินเสี่ ยนเริ่ มพูดไม่หยุดด้วย
ความตื่นเต้น

“ข้าจะบอกท่านอาจารย์ให้เจ้าค่ะ” นางตอบรับเสี ยงแผ่ว

เบา

“อู๋เสี ย ขอบใจเจ้ามาก” จวินชิงมองอู๋เสี ยด้วยสายตาอบอุ่น

มอบรอยยิม้ อ่อนโยนให้นาง เขารู ้สึกขอบคุณเป็ นอย่าง
มากสาหรับการสนับสนุนจากครอบครัวที่แสนดีในช่วง
หลายปี ที่ผา่ นมา และในตอนนี้หลานสาวที่รักของเขาก็
กล่าวว่านางสามารถรักษาเขาให้หายดีได้ดว้ ยความ
ช่วยเหลือจากอาจารย์ของนาง เขาแทบจะทนรอให้ถึงวัน
นั้นไม่ไหวแล้ว!
คา’ขอบคุณ’ของเขาทาให้นางรู ้สึกได้ถึงความสัน่ ไหว
บางอย่างจากข้างใน นางรู ้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ใน
อดีตนางเคยช่วยเหลือผูค้ นไว้มากมาย เป็ นผลให้ได้รับคา’
ขอบคุณ’มาแล้วนับครั้งไม่ถว้ นจากคนที่นางเคยช่วยเหลือ
แต่วา่ คา’ขอบคุณ’เหล่านั้นไม่เคยติดตรึ งอยูใ่ นใจนางเลย

อย่างไรก็ตามในคราวนี้ คา’ขอบคุณ’ของจวินชิงกลับทา
ให้นางรู ้สึกอบอุ่นใจ ทั้งยังสัมผัสได้ถึงประกายเล็กๆของ
ความยินดี จนทาให้นางต้องเผยรอยยิม้ อ่อนโยนที่หาได้
ยากออกมา

ดูเหมือนว่าการทาการรักษาให้กบั คนในครอบครัวจะให้
ความรู ้สึกที่แตกต่างไปโดยสิ้ นเชิง
ขณะที่นางกาลังอิ่มเอมกับความรู ้สึกนี้ นางก็ได้กล่าว
ต่อไป “ท่านอาจารย์ได้มอบเมล็ดบัวไว้ให้ขา้ จานวนหนึ่ง
และข้าก็อยากมอบมันให้แก่ท่านปู่ ด้วย แต่เพราะอาการ
ของท่านอานั้นแตกต่างจากผูอ้ ื่น ข้าจึงจาเป็ นที่จะต้องเพ่ง
ความสนใจให้กบั การรักษาท่านอาไปสักระยะหนึ่งก่อน
นะเจ้าค่ะ นอกจากนั้นข้ายังต้องการเวลาอีกเล็กน้อยเพื่อ
เตรี ยมสภาพร่ างกายของท่านปู่ ให้พร้อมกับการรักษาด้วย
เจ้าค่ะ” นางจะไม่ประมาทกับจวินเสี่ ยนที่มีอายุมากแล้ว
และจะเพิ่มความระมัดระวังเป็ นพิเศษอีกด้วย นางอยาก
เตรี ยมทุกสิ่ งให้สมบูรณ์ก่อนที่นางจะเริ่ มและกาจัดตัว
แปรที่อาจเข้ามารบกวนทั้งหมด จวินเสี่ ยนไม่เคยคาดคิด
เลยว่าเขาเองก็จะได้มีส่วนในโชคดีน้ ีดว้ ย ขณะที่ฟังจวินอู๋
เสี ยพูด เขาก็ได้ตระหนักว่านางได้เริ่ มการเตรี ยมการให้แก่
เขาแล้ว
ในอกของเขารู ้สึกอุ่นและฟูฟ่อง เขาหมุนกายอย่างงุ่มง่าม
เพื่อปาดน้ าตาที่คลอเจียนจะหยดออกอย่างเงียบๆ

หลานสาวของเขาโตขึ้นมากแล้วจริ งๆ ในที่สุดนางก็
กลายเป็ นคนที่มีเหตุมีผลเสี ยที

ในอนาคตใครจะกล้ามาเรี ยกหลานสาวของเขาว่าสวะกัน!
เขาจะไม่มีวนั ยอมให้ใครก็ตามได้แตะต้องนางแม้เพียง
ปลายผม! ไม่วา่ จะใครก็ตามก็ไม่มีสิทธิ์มารังแกนาง!

“จะทาอะไรก็ตามใจเจ้าเถิด ข้าจะแจ้งให้ลุงฝูรู้ แล้วให้เขา

ไปอธิบายกับพวกคนครัวเอง จงทาในสิ่ งที่เจ้าต้องการจะ
ทา เจ้าไม่จาเป็ นต้องมาขอความเห็นจากข้าแล้ว” เขา
หัวเราะออกมาจากใจ แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่
งอก

ในอดีตที่ผา่ นมา ถึงแม้วา่ เขาจะหลงหลานของตนเป็ น

อย่างมาก และรักนางโดยไม่มีขอ้ แม้ใดๆก็ตาม ทว่าเขาก็รู้
ว่านางชอบที่จะกลัน่ แกล้งผูอ้ ื่น ทั้งยังมีนิสยั หยิง่ ยโสเจ้า
อารมณ์ ดังนั้นเขาจึงต้องวางกฎระเบียบไว้มากมายเพื่อ
ควบคุมไม่ให้นางก่อเรื่ องได้ แต่ตอนนี้เขารู ้สึกวางใจได้
แล้ว เมื่อเขามองไปยังหลานสาวที่แสนวิเศษของเขา

นางมีเหตุผล ใจเย็น มีทกั ษะทางการแพทย์อนั น่าอัศจรรย์

รักคนในครอบครัวอย่างลึกซึ้งและเบื้องหลังนางยังมี
อาจารย์ที่ทรงพลังอีก ในใบโลกนี้จะหาหลานสาวที่แสน
ดีขนาดนี้ได้จากที่ไหนอีกเล่า
ตอนที่ 36 ความเปลี่ยนแปลง (2)

————————-

เขาอยากจะตะโกนให้โลกรู ้จริ ง ๆ ว่าหลานสาวของเขา

นั้นมหัศจรรย์แค่ไหน! เขาละอยากจะเอานางไปอวดต่อ
หน้าไอ้แก่คนอื่นๆเสี ยเหลือเกิน อยากจะเห็นสี หน้าตก
ตะลึงของเจ้าพวกนั้น แล้วดูสิวา่ จะมีใครมันจะกล้าว่า
หลานสาวเขาเป็ นคนไร้ประโยชน์อีกไหม!

สถานการณ์ของวังหลินในตอนนี้เปลี่ยนแปลงไปจาก
หลังมือเป็ นหน้ามือด้วยความช่วยเหลือของจวินอู๋เสี ย นาง
เป็ นกุญแจสาคัญในการฟื้ นฟูของวังหลิน และเพื่อปกป้อง
นางเอาไว้ พวกเขาจาเป็ นต้องเก็บเรื่ องทุกอย่างไว้เงียบๆ
จนกว่าจวินชิงหายเป็ นปกติดีเสี ยก่อน

จวินเสี่ ยนต้องทุกข์ทนกับเรื่ องราวมากมาย ทั้งความ

สู ญเสี ยครั้งใหญ่ที่ทาให้ลูกชายคนโตของเขาจากไป แล้ว
ยังอาการบาดเจ็บสาหัสเกือบเอาชีวติ ไม่รอดที่ทาให้ลูก
ชายคนเล็กของเขาไม่สามารถใช้ชีวติ ได้อย่างคนทัว่ ไปใน
หลายปี มานี้ เพื่อที่จะปกป้องวังหลินเอาไว้ เขาจาเป็ นต้อง
ลดกาลังของกองทัพรุ่ ยหลินลง หากพวกมันรู ้วา่ จวินชิง
สามารถหายจากอาการที่เป็ นอยู่ และบุคคลที่รักษาเขา
คือจวินอู๋เสี ยละก็ เขาไม่อาจแน่ใจได้เลยว่าเขาจะสามารถ
ใช้เพียงอานาจของเขาปกป้องทั้งคู่ไว้ได้หรื อไม่

สาหรับตอนนี้แล้วการคุม้ ครองให้จวินอู๋เสี ยอยูร่ อด

ปลอดภัยคือสิ่ งสาคัญที่สุด
ภายใต้คาสัง่ ของจวินเสี่ ยน จวินอู๋เสี ยสามารถมีอิสระที่จะ
ทาอะไรตามใจได้โดยไร้ซ่ ึ งคาถามใดๆทั้งสิ้ น เหล่าบ่าว
รับใช้ไม่มีทีท่าอึกอักยึกยักอีกต่อไปเมื่อเธอออกคาสัง่
พวกเขา

เพื่อที่จะป้องกันผลข้างเคียงหลังจากกินเมล็ดบัวเข้าไป
จวินอู๋เสี ยตัดสิ นใจใช้สมุนไพรหลายอย่างในการรักษา
อาการของจวินชิง

จวินอู๋เสี ยคัดเลือกและเตรี ยมสมุนไพรต่างๆสาหรับมื้อ

อาหารเพื่อบารุ งร่ างกายของจวินชิงอย่างพิถีพิถนั
นอกจากนั้นเธอยังใส่ หยดน้ าตาของเจ้าบัวน้อยลงไปด้วย
ในทุกๆครั้ง
ตลอดช่วงเวลาที่ทาการรักษา ทุกวันท่านลุงฝูจะเป็ นคน
นาอาหารและยาจากจวินอู๋เสี ยมามอบให้กบั จวินเสี่ ยน
ด้วยตัวเองทุกวัน ขณะที่ในส่ วนของจวินชิงนั้นหลงฉี จะ
เป็ นคนนาไปให้

จวินอู๋เสี ยจริ งจังกับการรักษาครั้งนี้มาก เธอมีเพียงพวกเขา

สองคนเท่านั้นที่ไว้ใจได้! ไม่ได้มีการติดต่อใดๆกับใคร
อื่นอีก เพราะเกรงว่าไม่แคล้วมันจะเรี ยกแขกไม่ได้รับเชิญ
ผูป้ ระสงค์ร้ายเข้ามาวุน่ วายได้ นางมีทางนี้ทางเดียว
เท่านั้นที่จะดูแลรักษาพวกเขาได้อย่างสบายใจไร้กงั วล

ภายใต้การดูแลของนาง อาการของสองพ่อลูกก็ดีวนั ดีคืน

ขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ จะมีเพียงเจ้าบัวน้อยผูเ้ ดียวเท่านั้นที่
ต้องตกเป็ นเหยือ่ ผูเ้ คราะห์ร้ายไปอย่างสงสาร
เนื่องจากน้ าตาของเขานั้นคือ’ส่ วนผสมพิเศษ’ ซึ่งเป็ นที่
ต้องการอย่างมาก ดังนั้นในทุกๆสองสามวันเขาจึงต้องทา
ในสิ่ งที่เขาทาได้ ทุกครั้งที่เขาปรากฏกาย เจ้าแมวดาก็จะ
กระโจมเข้าใส่ และไล่เขาไปรอบๆ หาเรื่ องรังแกเขาอย่าง
เมามัน แล้วหลังจากนั้นทั้งห้องก็จะเต็มไปด้วยเสี ยง
ร้องไห้สะอึกสะอื้น

เขาสมควรได้รับความเห็นใจบ้างสิ !

เจ้าบัวน้อยผูถ้ ูกรังแกอีกครั้งนัง่ น้ าตาร่ วงอยูท่ ี่มุมห้อง ตัว

ของงเขาสัน่ เมื่อมองไปยังเจ้าแมวดาที่กาลังแลบลิ้นเลียอุง้
เท้าของมันอย่างสงบนิ่งอยูข่ า้ งๆเตียง
จวินอู๋เสี ยเพิ่งจะเก็บน้ าตาเสร็ จก็มีเสี ยงเคาะประตูดงั ขึ้นมา
ด้วยการฝึ กฝนจนชินมือ แค่เธอสะบัดมือทีหนึ่งเจ้าบัว
น้อยก็หายวับกลับกลายเป็ นแหวนที่นิ้วนางข้างขวาของ
เธอ

เข้ามาได้

ประตูเปิ ดออก ทาให้เห็นหลงฉี ที่คอ้ มศีรษะลง เขาก้าวเข้า

มาพร้อมกับม้วนตาราสองม้วนด้วยกัน

นายท่านรองให้ขา้ นาพวกมันมาให้ท่านขอรับ คุณหนู

หลงฉี เป็ นผูช้ ายที่เคร่ งขรึ ม และถึงเขาไม่ได้พดู มากความ
นัก ทว่าน้ าเสี ยงที่ใช้กบั เธอนั้นก็ต่างจากเมื่อก่อนอย่าง
เห็นได้ชดั แม้วา่ มันจะยังฟังดูเย็นชาอยูบ่ า้ ง แต่มนั ก็เจือ
ไปด้วยความเคารพนับถือ

ร่ างกายของจวินชิงนั้นฟื้ นฟูข้ ึนมากอย่างน่าตกใจ และเขา

ก็รู้วา่ ทั้งหมดเป็ นเพราะเด็กสาวตรงหน้าของเขา

วางไว้ตรงนั้น นางชี้ไปโต๊ะใกล้ๆ พลางเงยหน้าขึ้นมา

อย่างช้าๆ

หลงฉี คอ้ มศีรษะอีกครั้ง เขาก้าวเข้ามาโดยไม่สบสายตา

เจ้าของห้องแต่อย่างใด สายตาหลุบลงมองพื้นตลอด
หลังจากที่วางของลงบนโต๊ะเสร็ จ เขาก็ทาท่าจะหันหลัง
เตรี ยมออกจากห้องไป แต่จู่ๆนางก็เอ่ยขึ้นมา ช้าก่อน
เขาหยุดนิ่งอยูก่ บั ที่ในทันที

เอายาบนโต๊ะนี่ไปกับเจ้าด้วย นางว่า

หลงฉี เงยหน้ามามองไปที่โต๊ะก็เห็นขวดกระเบื้องสี ขาว

ขวดเล็กขวดหนึ่ง เขาหยิบมันขึ้นพลางเอ่ยถามนาง ข้าควร
จะใช้มนั กับนายน้อยอย่างไร

นัน่ ของเจ้า นางปรายตามองพิจารณาเขาอย่างรวดเร็ ว

ร่ างกายของเขาพลันเกร็ งแข็งโดยพลัน

ด้วยอาการบาดเจ็บเช่นนี้ เจ้าคิดจะคุม้ ครองท่านอาของข้า

อย่างไรกัน แล้วคราวหน้าก็อย่าได้ทาอะไรโง่ๆอีกล่ะ
เพราะนางเป็ นหมอ ทั้งยังมีประสาทสัมผัสด้านการรับรู ้
กลิ่นที่เฉี ยบคม คิดหรื อว่ากลิ่นเลือดอ่อนจางเช่นนี้จะหลุด
รอดจากนางไปได้
ตอนที่ 37 ความเปลี่ยนแปลง (3)

————————-

หลงฉี ยนื นิ่งอยูก่ บั ที่อยูค่ รู่ หนึ่งก่อนจะยืดหลังตรง วาง

กาปั้ นขวาของเขาที่หน้าอกซ้าย โค้งคานับแล้วออกจาก
ห้องไปอย่างเงียบๆ

จวินอู๋เสี ยปรายตามองประตูหอ้ งที่ถูกปิ ดลง ก่อนจะ

กลับมาสนใจกับสิ่ งที่นางกาลังทาต่อ

“แข็งนอกอ่อนใน นี่คงจะเป็ นคาที่เหมาะกับคนเช่นเจ้า”

น้ าเสี ยงเย้าแหย่ดงั มาจากหน้าต่าง
จวินอู๋เสี ยย่นคิ้วหันมองไปทางต้นเสี ยง จวินอู๋เหยานัง่
กอดอกหลวมๆอยูบ่ นขอบหน้าต่าง มุมปากของเขาหยัก
ยิม้ บางยามเห็นสี หน้างุนงงของนาง

ครั้งนี้นางไม่ได้กลิ่นเลือดใดๆจากเขาแม้แต่นอ้ ย

“ทาผิดแล้วถูกลงโทษหาใช่เรื่ องแปลก แต่กไ็ ม่คิดว่าเจ้าจะ

ใจดีมากถึงขนาดเตรี ยมหยูกยาให้เขาด้วย” ความขบขันใน
แววตานั้นหายไปเมื่อเขาจับจ้องไปที่นาง

วันนั้นหลังจากที่หลงฉี มาขอโทษนาง และขอให้นางมอบ

บทลงโทษให้กบั เขา ทว่านางกลับบอกปัดอย่างไม่ใยดี
ชายหนุ่มผูจ้ ริ งจังและเคร่ งครัดเช่นเขาจึงตัดสิ นใจทาโทษ
ตัวเองโดยการตีดว้ ยไม้จานวน 150 ครั้งจนหลังของเขา
บอบช้ าไปหมด อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ส่งเสี ยงร้อง
ออกมาแม้แต่แอะเดียว ทั้งยังทาตัวปกติราวกับไม่มีสิ่งใด
เกิดขึ้นยามอยูข่ า้ งๆจวินชิงในวันต่อมาอีกด้วย

จวินอู๋เหย่ารู ้เรื่ องนี้เข้าโดยบังเอิญ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ ใจ

อะไร ทั้งยังลืมไปเสี ยสนิท จนกระทัง่ วันนี้ที่มาเห็นการ
กระทาของนางเข้านี่แหละ

“ข้าเกลียดกลิ่นนัน่ ” เธอตอบด้วยสี หน้าทะมึน

จวินอู๋เหย่าหัวเราะในลาคอพลางเข้ามาในห้องของเธอ

“อู๋เสี ยช่างไม่ยตุ ิธรรมเอาเสี ยเลย ตอนข้าบาดเจ็บ ทาไมเจ้า

ไม่ให้ยาแก่ขา้ บ้าง” เขาทาหน้ามุ่ยเบาๆ ขณะเดินที่เข้ามา
หานาง เขายันแขนข้างหนึ่งกับกาแพงข้างหลัง กักขังเธอ
เอาไว้ที่มุมห้อง

เส้นผมสี ดายาวระย้าผ่านใบหน้าอันงดงามประณี ตของ

เขาลงมาจัก๊ จี้แก้มของเธอ

จวินอู๋เสี ยย่นคิว้ แล้วปั ดผมพวกนั้นออกไป

“เป็ นเพราะชื่อของเจ้า*” นางเหลือบตามองเขาแล้วขยับ

หนีออกมาอย่างเฉยชา

[* อู๋เหย่า (无药) แปลว่า ไม่มียา, 无药可救

แปลว่า รักษาไม่หาย]
“ฮ่าๆๆๆ!” หลังจากได้ยนิ คาอธิบายของนาง เขาก็อด
ไม่ได้ที่จะร้องหัวเราะเสี ยงดัง เขากระตุกข้อมือพาร่ างของ
นางมาอยูใ่ นอ้อมแขน แล้วกอดนางเอาไว้อย่างเอาแต่ใจ

ร่ างเล็กบอบบางของนางนั้นนุ่มนิ่ม นอกจากนั้นยังมีกลิ่น
หอมสมุนไพรอ่อนจางทาให้รู้สึกผ่อนคลายยิง่

นางไม่ได้ดิ้นรน ไม่ได้ปฏิเสธ แค่อยูน่ ่ิงๆในอ้อมกอดของ

เขาอย่างนั้น มีเพียงดวงตากระจ่างใสคู่น้ นั ที่จอ้ งมองเขา
อย่างไม่พอใจ

“วันนี้ขา้ ทาความสะอาดมาอย่างดี ลองดมดูสิ ยังมีกลิ่น

เหม็นอยูอ่ ีกหรื อไม่” เขาก้มกระซิบที่ขา้ งหูนาง เสี ยงนุ่ม
ลึกที่ดึงดูดเจือด้วยความชัว่ ร้ายยามที่เขาหยอกล้อนาง
“ไม่” จวินอู๋เสี ยรู ้สึกว่ามันมีบางอย่างแปลกๆ แต่นางก็ไม่
สามารถบอกได้วา่ มันเกี่ยวอะไรกับความใกล้ชิดเช่นนี้
ของเขา

“วางใจเถิด สิ่ งใดที่เจ้าไม่ชอบ ข้าจะทาให้มนั หายไปเอง”

เขาเอ่ยคามัน่ ด้วยรอยยิม้ กอดนางแน่นเข้าไปอีกนิด แล้วก็
พบว่าไม่วา่ จะทาอะไรกับนางก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก
คล้ายกับว่านางไม่รู้ถึงความนัยที่ซ่อนอยูใ่ นการกระทา
ของเขาเลย

ใบหน้าของนางยังคงเรี ยบเฉย ไม่มีความรู ้สึกใดๆเหมือน

ดัง่ กระดาษเปล่า
ทว่ามันกลับทาให้คนบางคนยิง่ อยากจะทิ้งร่ องรอยเล็กๆ
ไว้บนกระดาษแผ่นนั้นเข้าไปใหญ่!
ตอนที่ 38 ราชสานัก (1)

————————-

วังหลินที่อยูใ่ นมือของหลานสาวของหลินหวางนั้นกาลัง
เริ่ มฟื้ นตัวขึ้นอย่างต่อเนื่อง นางเป็ นเหมือนดัง่ ความหวังที่
จะนาวังหลินเมื่อสิ บปี ที่แล้วกลับคืนมา ทว่าในทาง
กลับกัน…

โม่ซ่วนเฟยนั้นเป็ นผูท้ ี่มีชื่อเสี ยงโด่งดังยิง่ ในแคว้นฉี เนื่อง

ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา จึงทาให้เขาเป็ นที่หมาย
ปองของเหล่าหญิงสาววัยแรกแย้มทั้งหลาย และเมื่อยามที่
ข่าวการหมั้นหมายของเขากับจวินอู๋เสี ยแพร่ สะพัด
ออกไป มันก็ส่งผลกระทบให้เหล่าสาวน้อยหลายต่อ
หลายคนถึงกับเป็ นลมล้มพับกันยกใหญ่ หญิงสาวบางคน
ก็แอบสาปแช่งจวินอู๋เสี ยอยูใ่ นใจ จวินอู๋เสี ยเป็ นแค่หญิง
สาวหน้าตาธรรมดาๆแท้ๆ ไม่คู่ควรกับองค์ชายผูง้ ามสง่า
สักนิด!

แต่บดั นี้ เมื่อมีประกาศว่าการหมั้นได้ถูกยกเลิกแล้วนั้นได้

ทาให้เหล่าสาวน้อยทั้งหลายต่างดีใจกันมากเลยทีเดียว

หลังจากการประชุมที่ราชสานักยุติลง จวินเสี่ ยนที่อยู่

กาลังเดินทางออกจากวังหลวงตามปกติกไ็ ด้พบกับเหล่า
ชายชราที่สวมอาภรณ์ขา้ ราชการเป็ นเสื้ อคลุมยาวกาลัง
เดินเข้ามาหา พร้อมกับส่ งรอยยิม้ แจ่มใสมาให้ดว้ ย
“หลินหวาง ท่านมีขอ้ มูลเพิ่มเติมหรื อข่าวสารใดที่
เกี่ยวข้องกับเจ้าคนที่โจมตีองค์ชายรอง หรื อไม่” ชายชรา
รู ปร่ างอ้วนท้วมที่สุดกล่าวขึ้น

จวินเสี่ ยนจ้องมองไปยังคนผูน้ ้ นั ที่กาลังส่ งยิม้ น่ารังเกียจ

มาให้ตนอยู่ เจ้าอ้วนนี่คือน้องชายของฮ่องเต้ ผูม้ ีนามว่า อู๋
หวาง*

ยามนี้อ๋ ูหวางอายุได้หกสิ บปี แล้ว หากแต่เขาเป็ นคนไร้

ความสามารถจึงมิได้รับการสนับสนุนเท่าใดนัก สิ่ งที่เขา
ทาอยูใ่ นปั จจุบนั ก็คือการหยิบยืมอิทธิพลของผูเ้ ป็ นพี่มา
เพื่อใช้ชีวิตอันแสนสุ ขีของเขาไปเรื่ อยๆ ตัวเขานั้นมักจะ
คิดว่าตนเป็ นผูย้ งิ่ ใหญ่อยูเ่ สมอ และไม่เคยก้มลงมองความ
ไร้ประโยชน์ของตนเลยสักครั้ง เนื่องด้วยเขามีสายเลือด
ราชวงศ์อยูใ่ นกาย จึงทาให้เหล่าขุนนางทั้งหลายล้วน
แล้วแต่ตอ้ งคอยประจบและยกย่อง กล่าวชมอยูต่ ลอดไม่
ว่าเขาจะทาเรื่ องอันใดก็ตาม

อย่างไรก็ตามสาหรับจวินเสี่ ยนนั้นเป็ นข้อยกเว้น ตัวเขา

นั้นเป็ นคนซื่ อตรง ทั้งยังเป็ นผูท้ ี่ชอบ

พูดถึงความบกพร่ องของคนตรงหน้ามาตลอด ทาให้เขา

และอู๋หวางมักจะมีเรื่ อง

กระทบกระทัง่ กันอยูเ่ สมอ ยิง่ ไปกว่านั้นทั้งคู่กไ็ ม่เคยมี

ความเห็นที่ตรงกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว

หากย้อนกลับไปในช่วงยุคทองของวังหลิน ในวันที่
บุตรชายทั้งสองของจวินเสี่ ยนยังคงมีสุขภาพสมบูรณ์
แข็งแรงดีอยู่ อู๋หวางที่อยูเ่ บื้องหน้าของเขานั้นมักจะปั้น
หน้าเปื้ อนยิม้ อยูต่ ลอดเวลา หากแต่วา่ เมื่อวังหลินเริ่ มเสื่ อม
ถอยลง เขาก็ได้ละทิ้งความนอบน้อมที่เคยมีต่อวังหลินไป
และเริ่ มแสดงพฤติกรรมหยาบช้าที่อดกลั้นเอาไว้ออกมา

และสาเหตุที่ทาให้ข่าวเรื่ องการยกเลิกการหมั้นหมายของ
โม่ซ่วนเฟยและชวินอู๋เสี ยแพร่ สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ ว
ก็เป็ นเพราะเขาด้วยเช่นกัน

เหล่าขุนนางที่อยูโ่ ดยรอบเริ่ มเข้ามาเบียดเสี ยดกัน เพื่อรอ

รับชมเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น
“เรื่ องนี้ไม่ใช่เรื่ องที่ท่านอู๋หวางต้องเป็ นห่วง ถึงแม้วา่ มัน
จะหนีไปจนสุ ดขอบโลก ข้าก็จะลากตัวมันมาลงโทษให้
จงได้” จวินเสี่ ยนตอบกลับด้วยใบหน้าเรี ยบเฉย

“งานนี้คงทาให้ท่านลาบากไม่ใช่นอ้ ย หลินหวาง ตัวท่าน

เองก็อายุปูนนี้แล้ว แต่กย็ งั คงทางานหนักมิยอมหยุดพัก
ว่าแต่ท่านพอจะมีอะไรให้พวกข้าช่วยหรื อไม่ แต่ขา้ คิดว่า
บางทีท่านก็ควรยกเรื่ องนี้ให้คนรุ่ นลูกจัดการไปจะเป็ น
การดีกว่านะ…” เมื่อพูดจบอู๋หวางก็หวั เราะ แล้วเอาฝ่ ามือ
ไปกุมหน้าผากตัวเอง “โอ ข้าขอโทษ ข้าลืมเรื่ องบุตรชาย
ทั้งสองคนของท่านไปเสี ยได้ ที่คนหนึ่งยอมตายเพื่อ
แคว้น ส่ วนอีกคนก็….”

อู๋หวางไม่กล่าวจนจบประโยค แต่ส่งสายตาเย้ยหยันไป
ให้จวินเสี่ ยนแทน
เห็นได้ชดั ว่าสถานภาพของวังหลินในปัจจุบนั จะเป็ นเรื่ อง
ที่แพร่ กระจายไปทัว่ หล้าแล้ว

บุตรชายคนเล็กของหลินหวางถูกยาพิษร้ายแรง ยิง่ ไป
กว่านนั้นไม่วา่ จะหมอหลวงหรื อหมอคนไหนในแคว้นก็
ล้วนแล้วแต่พดู เป็ นเสี ยงเดียวกันว่า ชีวติ ของจวินชิงนั้น
แขวนอยูบ่ นเส้นด้าย เขาคงอยูไ่ ด้อีกไม่นานแล้ว

“ข้าขอโทษนะ ข้าเนี่ยพูดจาไม่เก่งเอาเสี ยเลย ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ..ข้า

ขอโทษจริ งๆ” อู๋หวางยิม้ เยาะใส่ จวินเสี่ ยนอย่างไม่เกรง
กลัวสิ่ งใด
จวินเสี่ ยนขมวดคิ้ว ตลอดช่วงชีวติ ของเขานั้นได้ฆ่าฟัน
ผูค้ นในสนามรบมาก็นบั ไม่ถว้ น ดังนั้นเขาจึงมีรังสี ฆ่าฟัน
ที่รุงแรงพอสมควร ในยามปกติแล้วเขาจะไม่ปล่อยมัน
ออกมา ทว่าในยามนี้ เขาเริ่ มส่ งรังสี ฆ่าฟันออกมาเล็กน้อย
พร้อมกับชาเลืองมองไปยังเหล่าขุนนางที่อยูโ่ ดยรอบ ขุน
นางพวกนั้นมิอาจทาอันใดได้นอกจากสู ดหายใจเข้าออก
อย่างรุ นแรง พวกเขารู ้สึกถึงอุณหภูมิโดยรอบที่ลดลง
อย่างรวดเร็ ว ในตอนนี้สายตาของจวินเสี่ ยนได้จอ้ งเขม่ง
ไปยังอู๋หวาง

* 吴王 Wúwáng

เฮลโหลลลลล มีใครยังไม่นอนบ้างมั้ยยย 555 สบายดีกนั

ไหมคะ ช่วงนี้ฝนตก(+ท่อตัน น้ าท่วม) ยังไงก็ดูแลสุ ขภาพ
ตัวเองกันดีๆนะคะ♥
อาทิตย์น้ ีมีคนมาช่วยแปลเพิ่ม เลยมาลงได้หลายตอนเลย
จุใจทุกคนกันไหมเอ่ย 555 ตอนนี้เป็ นช่วงขาขึ้นของวัง
หลินแล้วล่ะค่า พี่อ๋ ูเหย่าก็ยงั อยูไ่ ม่หายไปไหนให้สาวๆได้
ชื่นใจกัน เรี ยกได้วา่ ตัวละครโผล่มาแทบครบทุกตัวเลย
ทีเดียว 55555 เอาล่ะจะไม่พอู ะไรมากเดี๋ยวจะเป็ นการส
ปอยอิอิ เจอกันใหม่อาทิตย์หน้านะคะ บายยยย
ตอนที่ 39 ราชสานัก (2)

————————-

อู๋หวางรู ้สึกได้วา่ ขนทั้งหมดที่หลังของเขานั้นลุกชันขึ้น

เหมือนถูกทับด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็นจากสายตาของ
หลินหวาง นี่เป็ นครั้งแรกในชีวติ ที่เขารู ้สึกได้วา่ กาลังถูก
ข่มขู่ เขาอายุได้หกสิ บกว่าปี แล้ว ตลอดช่วงชีวติ ที่ผา่ นมา
ชื่อเสี ยงเรี ยงนามความน่าเกรงขามของหลินหวางนั้นได้
เลื่องลือกระพือไกลไปถึงนอกเขตแดนของแคว้นฉี และ
ในตอนนี้เขาก็ได้รับรู ้เหตุผลของคาเล่าลือเหล่านั้นด้วย
ตนเองแล้ว
เขาเผลอกลืนน้ าลายดังอึก เพื่อพยายามผ่อนคลายความตึง
เครี ยดที่ก่อตัวขึ้น

“จะเกิดเหตุใดขึ้นกับวังหลินของข้าก็หาได้เกี่ยวข้องอันใด
กับท่านไม่ ท่านอย่าได้ลาบากกังวลใจเกี่ยวกับเรื่ องพวกนี้
เลย” เมื่อเห็นว่าเหล่าขุนนางรอบข้างต่างหัวเราะกันอย่าง
ประหม่า เขาจึงสลายแรงกดดันและรังสี อามหิ ตที่
ปลดปล่อยออกมาเมื่อครู่

“เหอะ ข้าแค่กงั วลเกี่ยวกับสิ่ งที่จะเกิดขึ้นกับแคว้นของ

พวกเราต่างหาก” หลังจากที่จวินเสี่ ยนสลายรังสี อามหิ ต
ไปจนหมดแล้ว อู๋หวางก็ได้ขอ้ สรุ ปอย่างหนึ่งนัน่ ก็คือ
จวินเสี่ ยนนั้นได้กลายเป็ นเสื อที่ไร้เขี้ยวเล็บไปแล้ว ยามนี้
เขาแก่ชรา ทั้งยังหมดสิ้ นซึ่ งความกล้าหาญที่เคยมีจนไม่
กล้าแม้แต่จะแสดงออกอย่างออกนอกหน้าเสี ยแล้ว
“โอ ข้ายังได้ยนิ มาว่าระยะหลังมานี้คุณหนูนอ้ ยไม่ได้กา้ ว
เท้าออกนอกวังหลินเลยหรื อ นางยังเด็กนัก ถึงแม้วา่ นาง
และซ่วนเฟยของพวกเราจะไปด้วยกันไม่ได้ แต่นางก็ไม่
จาเป็ นที่จะต้องโศกเศร้าเสี ยใจไป นางควรจะออกมารับ
อากาศบริ สุทธิ์เสี ยบ้าง เด็กสาวอย่างนางไม่ควรจะหมกตัว
อยูใ่ นบ้านทั้งวันทั้งคืนหรอกนะ!” เมื่อคิดได้วา่ จวินเสี่ ยน
ไม่ได้เป็ นพยัคฆ์ร้ายเช่นอดีตแล้ว อู๋หวางก็เริ่ มพูดจาเย้ย
หยันจวินอู๋เสี ยเป็ นรายต่อไปหลังจากจวินชิง

จวินเสี่ ยนจ้องเขม็งไปยังอู๋หวาง

อู๋หวางยิม้ ก่อนจะกล่าวต่อไป “วันคล้ายวันพระราช

สมภพ*ขององค์รัชทายาทนั้นอยูใ่ นเดือนหน้าที่ใกล้จะถึง
นี้ และฮ่องเต้กท็ รงมอบหมายให้ขา้ เป็ นผูร้ ับผิดชอบจัด
งานเลี้ยงเฉลิมฉลอง ในเมื่ออู๋เสี ยของเจ้าไม่ได้ปรากฏตัว
มานานแล้ว เช่นนั้นก็พานางมาร่ วมงานฉลองนี้เพื่อให้
นางได้สดชื่นร่ าเริ งขึ้นเถอะ ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้เองก็ตรัสว่า
พระองค์รู้สึกไม่ดีกบั การยกเลิกการหมั้นหมาย ทั้งยัง
รับสัง่ ให้ขา้ ส่ งคาเชิญพิเศษนี้ให้แก่อ๋ ูเสี ยของเจ้าอีกด้วย”

“ได้” จวินเสี่ ยนไม่ตอ้ งการที่จะเสี ยเวลาอันมีค่าไปกับตา

แก่เหล่านี้ไปมากกว่านี้ เขาสะบัดชายเสื้ อแล้วเดินจากไป

อู๋หวางหัวเราะพลางยิม้ น้อยยิม้ ใหญ่ ขณะจ้องมองจวิน

เสี่ ยนเดินจากไปด้วยท่าทีของ’ผูแ้ พ้’

“ยังจะทาท่าทางอวดดีได้อีกรึ นี่เขาคิดว่าวังหลินของเขา
ยังคงเป็ นเหมือนเช่นในอดีตอีกหรื ออย่างไรกัน” อู๋หวางก
ล่าวเหยียดหยามพลางหยักยิม้ ที่สุภาพแต่ไม่จริ งใจอันเป็ น
เอกลักษณ์ประจาตัวเขา ขณะที่ขนุ นางคนอื่นๆก็ร่วม
ขบขันหัวเราะไปด้วย

“หลินหวางคงไม่อาจยอมรับความจริ งที่แสนโหดร้ายได้
กระมัง ถึงยังวางตัวสู งส่ งอยูเ่ ช่นนั้น เจ้าจวินชิงนัน่ น่าจะ
อยูไ่ ด้อีกไม่นาน แล้วพอเขาตายไป วังหลินก็จะเหลือแต่
พวกสวะ มาคอยดูกนั เถอะว่ากองทัพรุ่ ยหลินจะอยูไ่ ด้อีก
นานแค่ไหนกัน” ขุนนางผูห้ นึ่งยิม้ เยาะ

“เหอะ เขาคงคิดว่าตนเองยังเป็ นแม่ทพั ใหญ่ผบู ้ ญั ชาการ

กองทัพทั้งปวงอยู่ แต่ผลทั้งหมดที่เขาได้รับก็คือการ
สู ญเสี ยลูกชายทั้งสองของเขานัน่ เอง” อู๋หวางและเสนาบดี
คนอื่นๆยังคงกล่าวล้อเลียนต่อไป
ไม่มีผใู ้ ดสังเกตเลยว่า เมื่อจวินเสี่ ยนหันหลังให้กบั พวก
เขา ประกายแสงหนึ่งได้วาบขึ้นในดวงตาขณะที่เขาเดิน
จากไป ท่าที’ถอยกลับ’ของเขาได้เลือนหายไป สับเปลี่ยน
กลายเป็ นการย่างก้าวอย่างทรงอานาจ สี หน้าท่าทาง
เหล่านี้ไม่ต่างจากในตอนที่เขาบัญชาการกองทัพ เขากาลัง
ย้อนกลับไปเป็ นวีรบุรุษผูเ้ ดิม กลายเป็ นผูท้ ี่ทาให้แคว้นฉี
มีวนั นี้ได้อีกครั้ง

เมื่อเขาก้าวเข้าไปยังสวนหลังเรื อนของจวินอู๋เสี ย เขาก็ได้

กลิ่นหอมของสมุนไพรที่คุน้ เคย

จวินอู๋เสี ยกาลังยกหม้อยาสมุนไพรอยูส่ องใบ นางเดิน

ออกมาจากโรงยาอย่างเชื่องช้าเมื่อสังเกตเห็นจวินเสี่ ยน
“ท่านปู่ ” นางเอ่ยเรี ยกอย่างอ่อนโยน ขณะที่เขาพยักหน้า
ส่ งยิม้ อบอุ่นให้นาง

“ยังคงทาเรื่ องพวกนี้อยูห่ รื อ เจ้าอยูบ่ า้ นตลอดไม่เบื่อบ้าง

หรื ออย่างไร ในเดือนหน้านี้จะมีงานเลี้ยงฉลองวันคล้าย
วันพระราชสมภพขององค์รัชทายาท ไว้ขา้ จะพาเจ้าไป
ด้วย” เขายิม้ ให้นางอย่างรักใคร่

“เจ้าค่ะ” นางตอบรับอย่างไม่คิดอะไรมาก

จวินเสี่ ยนยิม้ แล้วตบไหล่นางเบาๆ จากนั้นเขาก็กลับห้อง

ไป ไม่ได้พดู สิ่ งใดอีก
จวินอู๋เสี ยยืนนิ่งอยูต่ รงนั้น นางมองเขาจนลับตาไป ทันที่
เงาร่ างของอีกฝ่ ายหายไปนางก็เริ่ มออกเดินต่อไปยังห้อง
ของจวินชิง

“เหมียว” เจ้าแมวดาไถตัวอย่างออดอ้อนเข้ากับขาของจ
วินอู๋เสี ยระหว่างที่นางกาลังเดิน

[สี หน้าของท่านปู่ ดูผดิ ปกติไปเล็กน้อย]

“อืม” จวินอู๋เสี ยก็สงั เกตได้เช่นกัน

“เหมียว”

[จะเกี่ยวข้องกับวันเกิดขององค์รัชทายาทหรื อไม่นะ]
* วันพระราชสมภพ = วันเกิด

** [..] = คาพูดของเจ้าแมวดาที่อ๋ ูเสี ยได้ยนิ /ฟังออกแค่คน

เดียว (เปลี่ยนตามฉบับภาษาอังกฤษนะคะ น่าจะเข้าใจง่าย
กว่าตัวเอียงเนอะ)
ตอนที่ 40 เมืองผี (1)

————————-

“มีความเป็ นไปได้สูงทีเดียว อู๋เสี ยคนก่อนเป็ นตัวก่อเรื่ อง

สร้างปั ญหาในทุกที่ที่นางไป ท่านปู่ มิน่าใช่ผคู ้ ิดเชิญข้าไป
ยังงานสาคัญเช่นนี้แน่ ในเมื่อท่านเพิ่งจะกลับมาจากราช
สานัก บางทีความคิดนี้อาจจะมาจากผูท้ ี่นง่ั อยูบ่ นบัลลังก์
ผูน้ ้ นั เสี ยมากกว่า” จวินอู๋เสี ยตอบเจ้าแมวดาอย่างแผ่วเบา
ขณะที่นางยังก้าวเดินต่อไป

“เหมียว”
[เหตุใดเขาถึงอยากให้ท่านไปงานเลี้ยงฉลองขององค์รัช
ทายาทด้วยเล่า]

ในสายตาของผูอ้ ื่น ท่านอาของข้าก็เสมือนคนที่ตายไป

แล้ว วังหลินเหลือเพียงข้าผูเ้ ป็ นทายาทรุ่ นสุ ดท้าย ดังนั้น
ในสายตาพวกเขาแล้ว วังหลินจะตกมาอยูใ่ นมือของเด็ก
คนหนึ่งทันทีที่จวินชิงตาย นอกจากนี้ท่านปู่ เองก็ชราภาพ
มากขึ้นทุกที ทาให้พวกเขาไม่ตอ้ งกังวลสิ่ งใดอีกต่อไป
แต่ไม่วา่ พวกเขาจะพยายามทาอะไรก็ตาม พวกเขาก็จะไม่
สามารถเรี ยกเอาข้อมูลใดเกี่ยวกับสภาพอาการของจวินชิง
ออกจากปากของท่านปู่ ได้ท้ งั สิ้ น ทว่าหากเป็ นเด็กสาว
อายุสิบสี่ เช่นข้าก็อาจจะเผลอหลุดปากไปได้บา้ ง… ยิง่ ไป
กว่านั้นเจ้าคิดอย่างไร ถ้าหากเด็กสาวที่ถูกผูช้ ายคนหนึ่ง
ทิ้งได้รับเชิญไปงานวันเกิดของพี่ชายของเขา และได้เห็น
เขาหัวร่ อต่อกระซิ กกับหญิงอื่นอย่างหวานชื่นต่อหน้า
ธารกานัล นี่ไม่ใช่เหตุจูงใจในตัวมันเองหรอกหรื อ จวินอู่
เสี ยนั้นเป็ นคนพูดน้อย แม้แต่กบั ครอบครัวของนางเองก็
ไม่ค่อยได้มีบทสนทนายาวๆกันสักเท่าไหร่

แต่อย่างไรก็ตามกับเจ้าแมวดาตัวน้อยนี่ คาพูดเหล่านั้น
มักจะไหลออกมาเองตามธรรมชาติ

“เหมียว!” ขนของเจ้าแมวดาลุกชันขึ้นทันทีที่ได้ฟังจนจบ

[หน้าไม่อาย! นี่มนั เกินไปแล้ว! ไม่แปลกใจเลยที่เขาและ

องค์ชายรองเป็ นญาติกนั ได้! ฉากหน้าพวกเขาล้วนทาตัว
สู งส่ งเป็ นคนดี ทั้งๆที่ความจริ งแล้วพวกเขาล้วนต้องการ
ฉวยโอกาสนี้ทาให้ท่านต้องอับอายขายหน้า! โลกแห่งนี้มี
คนที่หน้าด้านหน้าทนถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกัน!]
“ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่ องใหญ่อนั ใด ข้าจะปล่อยให้พวก
เขาหลงระเริ งไปกับความสุ ขเล็กน้อยนี้อีกสักพัก จากนั้น
ข้าก็จะแสดงให้พวกเขาได้เห็น…” นางพูดอย่างไม่ใส่ ใจ
ทว่ากลับมีประกายเย็นเยียบวาบขึ้นมาในดวงตาของนาง

จะก่อกวนนางหรื อ นางไม่สนใจอยูแ่ ล้ว

ทว่าคนพวกนั้นกลับกล้าถึงขั้นดึงท่านปู่ และท่านอาของ
นางไปเป็ นตัวหมากในแผนการของพวกเขา เช่นนั้นก็อย่า
มาโทษว่านางโหดเหี้ ยมไร้ปราณี กแ็ ล้วกัน

“คนโง่งมไม่สมควรมีชีวติ อยูบ่ นโลกใบนี้ มันผูน้ ้ นั จะต้อง

ถูกกาจัด” นางมองหม้อยาที่นางถืออยูด่ ว้ ยสายตาเยือกเย็น
“เหมียว!”

[เจ้านาย แสดงให้พวกมันเห็นความสามารถของท่าน! ฆ่า

เจ้าพวกโง่เง่าพวกนั้นทิ้งให้หมดเลย!]

จวินอู๋เสี ยไม่ได้กล่าวสิ่ งใดตอบ นางเดินอย่างสงบขณะที่

ในใจกาลังคิดอะไรบางอย่าง

ร่ างกายของจวินชิงนั้นฟื้ นตัวได้ดีเยีย่ ม แต่ถา้ เขาจะ

กลับไปยังสภาพที่ดีที่สุด เขายังต้องการเวลามากกว่านี้ ใน
ระหว่างนี้นางจะไม่ใช้เวลาอย่างเปล่าประโยชน์ นางมีภูติ
ประจาตัวแล้ว และนางจะฝึ กฝนมัน ขั้นแรกในตอนนี้คือ
นางจะต้องแข็งแกร่ งขึ้น ทั้งนี้นางต้องกาจัดความอ่อนแอ
ที่เรี ยบเสมือนวัชพืชพวกนั้นทิ้งให้หมด

เพื่อที่จะมีพลังมากกว่านี้ นางจะต้องเริ่ มฝึ กฝนร่ างกาย

ตนเอง การมีภูติประจาตัวนั้นเป็ นอาวุธลับที่ไม่มีใครรู ้
ของนาง

นับตั้งแต่จวินเสี่ ยนได้มอบอานาจ ทั้งยังยกเลิกข้อจากัด

มากมายให้แก่นางนั้น ผูค้ นก็มกั ได้เห็นนางพลิกอ่านตารา
วิธีการฝึ กตนอยูใ่ นหอสมุดอยูบ่ ่อยๆ
ตอนที่ 41 เมืองผี (2)

————————-

โชคไม่ดีนกั ที่ไม่มีหนังสื อเล่มไหนในหอสมุดที่เหมาะกับ

นางเลย

ในโลกแห่งนี้ เทคนิคและการฝึ กฝนของแต่ละคนนั้นจะ

แตกต่างกันไป โดยแบ่งได้จากประเภทของภูตประจาตัว
ของตน

ภูติที่มีรูปร่ างเป็ นอาวุธและสัตว์ร้ายนั้นต่างก็มีวธิ ีการที่

แตกต่างกันไปอย่างสิ้ นเชิง
แต่ทว่าภูตประจาตัวของจวินอู๋เสี ยนั้นกลับไม่ได้อยูใ่ น
จาพวกทั้งสองที่กล่าวเลย! ไม่วา่ จะค้นคว้ามากเพียงใด
นางก็ไม่สามารถหาวิธีฝึกฝนที่เหมาะกับตัวเองได้เลย

หากนางยังหาวิธีที่เหมาะสมไม่ได้ นางก็ฝึกฝนยกระดับ
พลังวิญญาณของตนไม่ได้

แล้วจะไปหาวิธีฝึกฝนภูติที่เป็ นพืชพรรณได้จากที่ไหนกัน
เล่า ปั ญหานี้ช่างสร้างความปวดหัวให้แก่นางยิง่ นัก

นางหมดหวังที่จะหามันเจอในวังหลินแล้ว ทว่าจู่ๆ
ความคิดหนึ่งก็ผดุ เข้ามาในสมองของนาง
จากความทรงจาของร่ างนี้ มันมีสถานที่ลึกลับอยูท่ ี่หนึ่ง
ซึ่ งซ่อนตัวอยูใ่ นเมืองหลวงแห่งนี้

มันก็คือตลาดใต้ดินที่มีทางเข้าซุกอยูใ่ นมุมที่เงียบที่สุด
ของเมือง สิ่ งของหายากจานวนมากที่ไม่สามารถหาซื้อได้
ทัว่ ไปนั้นมีอยูท่ ี่นนั่ นอกจากนี้แล้วยังมีของผิดกฎหมาย
อยูอ่ ีกด้วย

สิ่ งที่ทาให้ตลาดแห่งนี้แตกต่างจากตลาดธรรมดาทัว่ ไปก็

คือ สิ่ งของที่วางขายนั้นไม่สามารถซื้อได้ดว้ ยเงินทอง
เพราะพวกเขาใช้วธิ ีแลกเปลี่ยนโดยใช้ส่ิ งของที่มีมูลค่าเท่า
เทียมกันเท่านั้น
มันคือการค้าต่างตอบแทน การแลกเปลี่ยนสิ นค้าด้วย
สิ นค้านัน่ เอง

อู๋เสี ยคนก่อนเคยได้ไป’เดท’กับโม่เซวียนเฟนที่นน่ั ครั้ง

หนึ่ง นางไม่เคยรับรู ้ถึงการมีอยูข่ องมันมาก่อน แม้วา่ นาง
จะเติบโตในกาแพงเมืองนี้กต็ าม จนกระทัง่ เขาพานางไป
ที่นนั่ ซึ่งนางก็ไม่ได้ชื่นชอบนัก เพราะว่ามันทั้งมืดและมี
บรรยากาศชวนหดหู่

อย่างไรก็ตาม สถานที่แห่งนั้นคือที่ที่เดียวที่นางคิดออก
ในตอนนี้ และนางก็ตอ้ งการไปที่นน่ั ด้วยหวังว่าจะได้เจอ
วิชาที่เหมาะที่จะฝึ กกับนาง
รู ปร่ างหน้าตาของนางนั้นเป็ นที่รู้จกั ดีในเมืองหลวง แต่
เพราะนางไม่ตอ้ งการให้ใครจานางได้ อู๋เสี ยจึงนาเอา
สมุนไพรหลายตัวมาบดผสมกับแป้ง รี ดเอาน้ าออกมาแล้ว
เทลงในจานก่อนจะแต่งแต้มลงบนใบหน้า นางค่อยๆ
เปลี่ยนแปลงรู ปหน้าของตัวเองอย่างระมัดระวัง

จนกระทัง่ ภาพเงาที่สะท้อนอยูบ่ นกระจกนั้นกลายเป็ น

เพียงบัณฑิตน้อยคนหนึ่ง ผูใ้ บหน้าหวานแต่ยงั คงความ
เป็ นชายอยู่ อู๋เสี ยเปลี่ยนไปแต่งกายด้วยชุดสี ขาว

ก่อนที่จะไปตลาดใต้ดิน นางก็ตระเตรี ยม’ของ

แลกเปลี่ยน’เอาไว้ เพื่อนาไปใช้ในสถานที่ที่เงินกลายเป็ น
ของไร้ค่าแห่งนั้น หลายวันมานี้นางได้ปรุ งน้ าอมฤตและ
ยาน้ าที่ใช้ฟ้ื นฟูร่างกายให้แก่จวินเสี่ ยนและจวินชิงออกมา
มากมาย นางจึงเลือกหยิบมาสองสามขวดใส่ ไว้ในชุดของ
นาง แล้วออกจากประตูหลังไปสู่ ยามราตรี

เมืองหลวงเงียบสงัดในยามค่าคืน แม้วา่ นี่จะเป็ นครั้งแรก

ที่นางก้าวเท้าออกจากวังหลิน แต่อ๋ ูเสี ยก็เดินตามความทรง
จาของร่ างกายจนไปถึงทางเข้าตลาดใต้ดินนั้นได้

นางหยุดยืนอยูท่ ี่หน้าร้านอาหารหน้าตาธรรมดาๆที่ดูไม่
แตกต่างไปจากร้านรวงอื่นๆบนถนนสายนี้ ที่โต๊ะที่
เหมือนเป็ นเคาน์เตอร์ของร้านมีเสี่ ยวเอ้อ*นอนฟุบหัวลง
อย่างเกียจคร้านอยู่ ทว่าเมื่อเขาสังเกตเห็นนาง เขากลับไม่
พูดจากล่าวต้อนรับ ทั้งยังทาตัวขี้เกียจต่อไปอย่างไม่รู้ร้อน
รู ้หนาว
* เสี่ ยวเอ้อ = บริ กร/บ๋ อยในโรงเตี๊ยมหรื อโรงแรม
ตอนที่ 42 เมืองผี (3)

————————-

ทางเข้าของตลาดใต้ดินนั้นอยูท่ ี่สวนหลังร้านที่ดูเรี ยบๆ

ไม่มีอะไรน่าเตะตาร้านนี้

ที่สวนข้างหลังร้านมีบนั ไดทางเข้าทอดยาวลงไปยังใต้ดิน
ชายสองสามคนที่เพิ่งจะกลับขึ้นมามองไปยังจวินอู๋เสี ย
พวกเขาชะงักไปเล็กน้อย

“เจ้าเด็กนี่จะเข้าไปในเมืองผีเพียงคนเดียวรึ นี่ หายาก

จริ งๆ” พวกเขาซุบซิ บกันแล้วก็เดินจากไป
เมืองผี เป็ นชื่อของตลาดใต้ดินแห่งนี้

จวินอู๋เสี ยเดินตรงเข้าไปในทางเข้าที่มืดสลัวอย่างช้าๆ
และเมื่อถึงสุ ดทาง นางก็ได้พบกับภาพของความคึกคัก
วุน่ วาย

เมืองหลวงยามค่าคืนนั้นช่างเงียบสงัด แต่ที่แห่งนี้ราวกับ
ว่าเป็ นคนโลกเลยทีเดียว

ถนนทุกเส้นเต็มไปด้วยคนขายของ ที่นี่ไม่มีร้านค้า มีเพียง

แค่แผงลอยที่สร้างจากไม้กระจายตัวอยูบ่ นถนน ตัวแผง
พวกนั้นสู งราวๆครึ่ งหนึ่งของตัวคนได้ และสิ นค้าที่จะ
ขายก็ถูกวางไว้บนนั้น
มีชายสองคนยืนประจาการอยูท่ ี่ทางเข้าของเมืองผี พวก
เขาสวมใส่ หน้ากาก และมีเพียงสายตาคมกริ บกราดมอง
ลอดออกมา

ยามที่จวินอู๋เสี ยเดินผ่าน พวกเขาไม่แม้แต่กระพริ บตาด้วย

ซ้ า

“เหมียว” เจ้าแมวดาตัวน้อยไล่ตามเธอมาติดๆ มันมอง

สารวจภาพที่อยูต่ รงหน้า

[เจ้านาย พวกเราจะหาวิธีการฝึ กฝนที่เข้ากับท่านได้

อย่างไรกัน]
“ถ้ามันเหมาะสมกับข้า ยามที่เราเข้าใกล้มนั เจ้าบัวน้อยจะ
สัมผัสได้เอง” จวินอู๋เสี ยกระซิบตอบ วิธีฝึกแต่ละอย่าง
มักจะมีกระแสวิญญาณแฝงอยูเ่ ล็กน้อย หากว่ามันเหมาะ
กับภูติประจาตัว มันก็จะดึงดูดเข้าหากัน ซึ่ งนัน่ ช่วยเธอได้
มากที่เดียวสาหรับการค้นหาในสถานที่ที่เต็มไปด้วย
สิ่ งของมากมายเช่นนี้

“เหมียว”

[ท่านแน่ใจนะว่าเจ้าขี้แยนั้นสามารถรับรู ้ถึงมันได้]

เจ้าแมวดาตัวน้อยค่อนข้างดูแคลนเจ้าบัวน้อยอยูม่ าก
เพราะไม่วา่ เมื่อไหร่ ที่พบกัน เด็กนัน่ มักจะน้ าตาแตกไป
เสี ยทุกที
“เราควรจะเดินดูรอบๆก่อน” จวินอู๋เสี ยยังมีความหวังอยู่
เล็กน้อย

หลังจากขุดคุยทั้งหอหนังสื อที่มีขนาดใหญ่ของวังหลิน
แล้ว เจ้าบัวน้อยก็ยงั ไม่ได้ปฏิกิริยาอะไรเลย ดังนั้นนี่จึง
เป็ นความหวังสุ ดท้ายของนางแล้ว

เมืองผีน้ นั ใหญ่มาก ทว่าจวินอู๋เสี ยกลับมุ่งหาหนังสื อแต่

เพียงอย่างเดียวโดยไม่สนใจสิ่ งอื่น นางเบียดผ่านผูค้ น
ตรวจสอบพวกมันอย่างรอบคอบก่อนจะจากไป

สิ่ งเดียวที่เป็ นปั ญหาในตอนนี้กค็ ือ…

เมื่อกลุ่มคนมารวมตัวอยูด่ ว้ ยกันนั้น กลิ่นอันไม่พึง
ประสงค์กก็ าเนิดขึ้น ทั้งเหงื่อ ทั้งน้ าหอม แถมแต่ละร้าน
คนก็ไม่ใช่นอ้ ยๆ ยิง่ เบียดกันเท่าไหร่ กย็ งิ่ ร้อน ยิง่ ชื้น ยิง่
เหม็นอับเข้าไปอีก

คนอื่นๆต่างก็ตื่นเต้นกับเหล่าสิ่ งค้าที่วางขาย จึงไม่ได้ใส่

ใจอะไรกับเรื่ องพวกนี้

แต่กบั จวินอู๋เสี ยนั้น มันเหมือนเป็ นการรวมกันของสิ่ งที่

ทาให้นางแทบประสาทกิน นางย่นคิ้ว พยายามอย่างมากที่
จะไม่ไปแตะถูกตัวใครเข้ายามเดินฝ่ าฝูงชน

สถานที่น้ ี…นางจะไม่มีวนั มาอีกเป็ นครั้งที่สองแน่!

เจ้าแมวดาตัวน้อยผูต้ ิดตามเจ้านายของมันไปอย่าง
คล่องแคล่วสัมผัสได้ถึงความทรมานของนาง

สาหรับเจ้านายผูม้ ีประสาทสัมผัสไวต่อเรื่ องกลิ่นแล้ว…ที่

แห่งนี้กไ็ ม่ได้ต่างอะไรจากนรกเลย
ตอนที่ 43 เหล่าตาราชารุ ด (1)

————————-

“เหมียว~” เจ้าแมวดาตัวน้อยร้องขึ้น มันพยายามอย่างมาก

ทาให้สติอารมณ์ของนางสงบลง

น่าเสี ยดายที่ท้ งั ใบหน้าอันแข็งกระด้างและริ มฝี ปากที่ปิด

สนิท แสดงให้เห็นถึงความไม่สบอารมณ์อย่างรุ นแรง
การพยายามของเจ้าแมวน้อยจึงไม่มีผลอันใด

เมืองผีมีขนาดใหญ่โตจนเกินพอดี และภายในเมืองที่
แออัดแห่งนี้ นางยังต้องพบกับความยากลาบากในการ
มองหาร้านขายตาราเพื่อการฝึ กฝนของนางอีก ยิง่ ไปกว่า
นั้นที่แห่งนี้ไม่มีร้านขายของเฉพาะทาง มีแต่ร้านขายของ
ที่ใครๆก็ขายนู่นขายนี่ตามใจชอบเต็มไปหมด!

หลังจากฟันฝ่ าความยากลาบากมาได้ ในที่สุดนางก็ได้

มาถึงที่ที่มีคนแออัดน้อยลงกว่าเดิม นัน่ ทาให้นางรู ้สึก
ปลอดโปร่ งขึ้นเล็กน้อย แผงลอยของสถานที่แห่งนี้
ค่อนข้างกระจัดกระจายกันพอสมควร และในระหว่างที่
นางกาลังจะเดินไปต่อ นางก็สมั ผัสถึงความร้อนที่แผ่
ออกมาจากในแหวน นางหยุดเดิน ณ ที่แห่งนั้น รู ้สึกได้ถึง
แหวนที่เริ่ มร้อนขึ้นเรื่ อยๆ

ที่นี่มีตาราสาหรับฝึ กฝนอยูอ่ ย่างนั้นหรื อ นี่เป็ นครั้งแรก

เลยที่เจ้าบัวน้อยแสดงปฏิกิริยาต่อบางสิ่ ง นางหยุดยืนนิ่ง
มองพิจารณาแผงลอยโดยรอบอย่างตั้งใจ
รอบๆจุดที่นางยืนอยูน่ ้ นั มีร้านแผงลอยอยูท่ ้ งั หมดจานวน
สิ บร้านด้วยกัน สายตาของนางกวาดมองไปรอบๆพลาง
พิจารณาร้านแต่ละร้านไปเรื่ อยๆ จนกระทัง่ ไปหยุดอยูท่ ี่
ร้านแผงลอยร้านหนึ่ง ที่มีหนังสื อเก่าแก่เพียงไม่กี่เล่ม
วางขายอยู่

หนังสื อตาราเหล่านั้นทั้งชารุ ดและทรุ ดโทรม บางเล่มถึง

ขนาดไม่สามารถอ่านได้แม้กระทัง่ ชื่อของมัน

เจ้าของร้านแผงลอยคือชายหนุ่มที่แต่งกายมอมแมม ผม
เผ้ารกรุ งรังและมีใบหน้าที่ซีดขาว เขานัง่ อยูบ่ นเก้าอี้ไม้
กาลังเคี้ยวใบไผ่อยู่ เขานัง่ มองตาราที่อยูบ่ นมือของตน
ด้วยใบหน้ายิม้ แย้มดูลุ่มลึก
แม้วา่ จวินอู๋เสี ยจะไปยืนอยูเ่ บื้องหน้าของเขาแล้ว เขาก็ไม่
มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ

คนทั้งสองไม่ยงุ่ เกี่ยวกับอีกฝ่ าย ต่างคนต่างทาสิ่ งที่ตน

ต้องการ

จวินอู๋เสี ยเพ่งความสนใจไปที่หนังสื อตาราตรงหน้าของ

นาง นางรู ้สึกได้ถึงการตอบสนองของเจ้าบัวน้อยอย่าง
รุ นแรงยิง่ กว่าคราแรกเสี ยอีก นางมัน่ ใจแน่แล้วว่า ตาราที่
นางต้องการจะต้องอยูใ่ นหนังสื อพวกนี้อย่างแน่นอน

ตาราที่ทรุ ดโทรมเหล่านี้ แม้สภาพภายนอกจะไม่ดีนกั

ทว่าตัวอักษรที่อยูภ่ ายในก็ยงั คงมีอยูค่ รบถ้วนเฉกเช่นใน
กาลก่อน
อย่างไรก็แล้วแต่…

เมื่อได้ลองพลิกหน้าตาราไปมา คิ้วของนางก็ขมวด
หนังสื อพวกนี้ไม่ใช่ตาราสาหรับฝึ กฝนเลยสักเล่ม

นี่มนั หนังสื อสาหรับพวกชาวสวนชาวไร่ ชดั ๆ!

เนื้อหาในนั้นกล่าวถึงวิธีการเพาะปลูกพืชกับดอกไม้ และ
แน่นอนว่ามันไม่มีส่วนไหนเลยที่ดูเหมือนกับตารา
ฝึ กปรื อที่นางต้องการสักกะผีก

บนใบหน้าที่ดูชาญฉลาดของนาง ริ มฝี ปากของนาง

กระตุก ในตอนนี้นางกาลังพยายามเรี ยบเรี ยงเรื่ องที่เกิด
ขึ้นอยู่ การตอบสนองที่รุนแรงของเจ้าบัวน้อยจะต้อง
เกี่ยวข้องกับตาราชาวสวนเหล่านี้อย่างแน่นอน นางรู ้วา่
หากไม่ใช่เพราะพวกนางอยูข่ า้ งนอก เจ้าบัวน้อยคงกลาย
ร่ างเป็ นมนุษย์ และคว้าตาราพวกนี้ไปแล้ว!

แต่ถึงอย่างนั้น เจ้าบัวน้อยก็ยงั คะยั้นคะยอให้นางรี บซื้อ

หนังสื อตาราพวกนี้ไปให้ได้

“เจ้านายผูน้ ่ารัก ได้โปรดนาตาราเหล่านี้กลับบ้านไปด้วย

เถิด! เจ้านายผูย้ ง่ิ ใหญ่ของข้า ได้โปรดนาพวกมันไปด้วย!
เจ้านายที่รักของข้า ได้โปรดนา…”

จวินอู๋เสี ยกาหมัดแน่น
นางได้ทาสัญญากับภูติดอกบัว ซึ่ งเป็ นภูติประเภทพืชที่หา
ได้ยาก ทั้งยังมอบความไว้วางใจให้เขา แต่เมื่อนาง
ต้องการหาตาราสาหรับฝึ กปรื อของนาง เจ้าบัวตัวน้อย
กลับนาพานางมาหาตาราสอนทาสวนเช่นนั้นหรื อ

จวินอู๋เสี ยอยากผละออกจากร้านเต็มที ทว่าเจ้าบัวน้อยก็ยงั

ขอร้องอ้อนวอนให้นางซื้อตาราพวกนี้กลับไปด้วย

“เหมียว” เจ้าแมวดาตัวน้อยมองไปยังจวินอู๋เสี ยด้วย

ใบหน้ามึนงง

“หื ม” ในที่สุดชายหนุ่มหัวรังนกก็วางตาราบนมือของตน
ลง เหมือนกับว่าเขารู ้สึกได้ถึงใครบางคนกาลังยืนเลือก
ตาราอยู่ เขาจ้องมองไปที่ใบหน้าอันดูชาญฉลาดของนาง
พินิจพิเคราะห์นางตั้งแต่หวั จรดเล็บเท้า
ตอนที่ 44 เหล่าตาราชารุ ด (2)

————————-

“ยินดีตอ้ นรับขอรับ!” ครั้นชายหนุ่มเห็นว่ามีใครบางคน

กาลังเลือกดูสินค้าของตนอยู่ จึงได้วางตาราที่ตนถือลง
แล้วฉี กยิม้ กว้างส่ งให้ ถึงแม้วา่ ใบหน้าของเขาจะสกปรก
ไปหน่อยก็ตาม

“เชิญดูได้เลยขอรับ หากมีสิ่งไหนถูกใจท่านล่ะก็ ขอให้

บอกข้ามาได้เลย!” ชายหนุ่มกล่าวอย่างกระตือรื อร้น

จวินอู๋เสี ยฝื นยิม้ ตอบชายหนุ่มจนริ มฝี ปากขนาบกันเป็ น

เส้นตรง นางยังคงรู ้สึกขัดแย้งกับตาราพวกนี้อยู่ และนาง
ก็ยงั สัมผัสได้ถึงความร้อนจากแหวนบนนิ้วมือของนางไม่
หาย

“เจ้าอยากได้อะไรเป็ นแลกเปลี่ยนกับตาราทั้งหมดนี้”
จวินอู๋เสี ยกล่าวอย่างเย็นชา นางมาที่ตลาดแห่งนี้พร้อมกับ
ความหวัง ไม่นึกเลยว่าอยูด่ ีๆกลับต้องมาซื้อตาราทาสวน
ผุผงั เหล่านี้

“ทั้งหมดเลยรึ ท่านต้องการทั้งหมดเลยหรื อขอรับ” ชาย

หนุ่มหัวรังนกเอ่ยตอบด้วยรอยยิม้ สดใส ในดวงตาของเขา
เต็มไปด้วยประกายความตื่นเต้น ท่าทางดูราวกับแกะ
อ้วนๆตัวหนึ่ง
“ใช่” นางพยักหน้าเร็ วๆ ทั้งหมดที่นางต้องการก็คือรี บๆ
ซื้อ และออกเดินหาร้านขายตาราฝึกปรื อของนางต่อ!

ชายหนุ่มหัวกระเซิ งฉี กยิม้ กว้าง เขาชูนิ้วมือทั้งห้านิ้ว

ขึ้นมา

“ไข่มุกบูรพาห้าเม็ด!”

“……………………..” จวินอู๋เสี ยจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่ม

ด้วยสี หน้าว่างเปล่า ก่อนที่จะวางหนังสื อเหล่านั้นลง หัน
หลังเดินจากไปในทันที
ไข่มุกบูรพาหนึ่งเม็ดมีค่าเท่ากับทองเป็ นตัน! อาจจะเรี ยก
ได้วา่ หลักล้านเลยเสี ยด้วยซ้ า! เจ้าหนุ่มนี่ถึงกลับเรี ยกราคา
ค่าตาราเก่าๆได้แพงหู ฉี่ถึงเช่นนี้!

“เฮ้! เฮ้! อย่าเพิง่ ไป! อย่าเพิง่ ไปสิ ขอรับ!” ชายหนุ่มรี บ

เรี ยกนางทันที เมื่อเห็นนางกาลังเดินจากไป

จวินอู๋เสี ยไม่สนใจคากล่าวของชายหนุ่มและเดินหน้า
ต่อไป แต่เมื่อเดินไปได้พกั เดียว แหวนที่นิ้วของนางก็เริ่ ม
เรื องแสงส่ องสว่างขึ้นเรื่ อยๆ จนมันระเบิดเป็ นแสงสว่าง
จ้าขึ้นมา

“อย่าไป! อย่าไปนะ! ห้ามไปเด็ดขาด!” น้ าเสี ยงกระวน

กระวายทว่ายังอ่อนนุ่มดังมาจากด้านข้างของนาง จวินอู๋
เสี ยตกใจก่อนที่จะชาเลืองมองไปทางแขนเสื้ อข้างขวา
ของตน

เจ้าบัวน้อยนี่กล้าต่อต้านนางถึงขนาดนี้เชียวรึ

เพื่อตาราผุพงั พวกนี้ เจ้าบัวน้อยกลับกล้าท้าทายนางถึง

ขนาดกลายร่ างเป็ นมนุษย์เชียวรึ

นี่ยงั ไม่ได้พดู ถึงการปรากฏตัวอันเป็ นที่สะดุดตาของเขา

ในตอนที่เขาปรากฏร่ าง ก็ได้บงั เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นมา
และในตลาดอันมืดมิดแห่งนี้ การเกิดแสงสว่างนั้นก็เพียง
พอที่จะดึงดูดความสนใจมาได้แล้ว ยิง่ ไปกว่านั้นเมื่อเจ้า
บัวน้อยปรากฏตัว ก็มีกลิ่นฉุนของดอกบัวล่องลอยอยูใ่ น
อากาศ กลิ่นนี้เองก็ได้ทาให้ผคู ้ นรอบข้างหยุดเดิน และหัน
ไปหันมาเพื่อมองหาที่มาของกลิ่น

เพลานี้ หากนางรู ้วธิ ีส่งเจ้าบัวน้อยกลับไปยังโลกแห่งภูติ

แล้วล่ะก็ นางคงไม่รีรอที่จะทามันโดยทันที!

“หุ บปากแล้วอยูน่ ิ่งๆเสี ย!” จวินอู๋เสี ยตะคอกใส่ ในยามนี้

ยังไม่มีใครรู ้วา่ นางได้ทาสัญญากับภูติเอาไว้ ถ้าเกิดความ
ดันแตกขึ้นมาล่ะก็ คงมีเรื่ องยุง่ ยากตามมาเป็ นแน่

ในระหว่างนั้นเอง ชายหนุ่มผูห้ วั ยุง่ ได้ตามนางมา และใน

มือของเขาก็มีตาราทุกเล่มที่นางเคยเลือกหยิบเอาไว้
“โปรดอย่าเพิ่งไปเลย! หากท่านคิดว่ามันแพงเกินไป ข้า
จะลดราคาให้ท่าน เหลือแค่ไข่มุกบูรพาสี่ เม็ดเป็ น
อย่างไร” เขาวิง่ มาหยุดตรงหน้านางเพื่อขวางทางเดินนาง
เอาไว้ ดูท่าทางเขาคงอยากขายตาราบนมือใจจะขาด

จวินอู๋เสี ยรู ้ดีวา่ เจ้าบัวน้อยคงไม่ปล่อยให้นางไปโดยดีแน่

หากนางไม่ยอมซื้ อตาราพวกนี้กลับไปด้วย นางถอน
หายใจแล้วมองไปที่ชายหนุ่ม “ข้าไม่มีไข่มุกบูรพา มีเพียง
แค่น้ าอมฤตเท่านั้น”

“ห๊ะ น้ าอมฤตรึ ” ชายหนุ่มหัวรังนกแสดงความผิดหวัง

ออกมาบนใบหน้าโดยไม่ปิดบังใดๆทั้งสิ้ น เขาเกาหัว
ตนเองแล้วค่อยๆหุบรอยยิม้ ลง พลางบ่นอุบอิบ “ใน
สถานที่แห่งนี้ ข้าจะเอาน้ าอมฤตไปทาไมกัน…”
“ช่างมันเถิด หากท่านไม่มีไข่มุกบูรพา ก็ขอให้ลืมๆมันไป
ซะ” เขาหันหลังกลับแล้วเดินจากไปด้วยท่าทางเฉยเมย

เมื่อเหตุการณ์เป็ นเช่นนี้ เจ้าบัวน้อยจึงเริ่ มแสดงท่าทีงอแง

ไล่เตะไปที่ชายเสื้ อของนาง

ใบหน้าของจวินอู๋เสี ยแปรเปลี่ยนเป็ นสี ดาทะมึนในทันที

ตอนที่ 45 เหล่าตาราชารุ ด (3)

————————-

นางคิดไตร่ ตรองบางอย่างอยูส่ กั พัก สุ ดท้ายก็พดู ออกมา

“รอเดี๋ยว”

ชายหนุ่มกระเซอะกระเซิงคนนั้นหันหัวมามองช้าๆ เขา
มองนางอย่างเฉยชา ทว่ากลับกล่าวด้วยน้ าเสี ยงแสดง
ความหวัน่ เกรง “ขอประทานโทษจริ งๆขอรับ แต่ขา้ ไม่
สนใจน้ าอมฤต…”

“ข้ารู ้” จวินอู๋เสี ยผงกศีรษะ สี หน้าท่าทางที่ขดั แย้งกันของ

เขานั้นเห็นชัดเจนยิง่ นัก
“ข้าแค่อยากให้เจ้าช่วยบอกหน่อยว่า ข้าจะหาร้านที่อยู่
ใกล้ๆแถวนี้ ที่ยอมรับน้ าอมฤตเป็ นของแลกเปลี่ยนกับสิ่ ง
ที่เจ้าต้องการได้จากร้านใดบ้าง” นางถามเขาอย่าง
ตรงไปตรงมาไม่ออ้ มค้อม

เขาจ้องมาที่นาง แตะจมูกครุ่ นคิดอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนเอ่ยตอบ

“จริ งๆแล้วก็มีชายผูห้ นึ่งที่ยอมแลกไข่มุกบูรพากับน้ า
อมฤต ทว่า…ชนิดของน้ าอมฤตที่เขาต้องการนั้นค่อนข้าง
จะ…เอ่อ พูดตามตรงนะขอรับ ข้าไม่คิดว่าเด็กอย่างท่าน
จะมีน้ าอมฤตแบบที่เขาตามหา”

เด็กที่อยูต่ รงหน้าของเขานั้นดูท่าทางอ่อนแอบอบบาง เขา

ไม่ได้อยากทาลายความหวังของเจ้าเด็กนี่ ทว่าเขาก็ไม่
สามารถปล่อยให้เจ้าหนูตอ้ งไปอับอายต่อหน้าฝูงชน
เช่นกัน ถึงแม้วา่ ในเมืองผีจะไม่ค่อยได้พบเจอเด็กเข้ามา
เดินนัก แต่อายุเพียงแค่น้ ี เขาจะใช้น้ าอมฤตชนิดใดมาแลก
กับไข่มุกบูรพากัน

“นาข้าไปที่นนั่ ” จวินอู๋เสี ยกล่าวห้วนๆ

ชายหนุ่มจ้องนางด้วยตาเบิกกว้าง แล้วก็มองกลับไปยัง
แผงลอยที่วา่ งเปล่าของเขา

“หากการแลกเปลี่ยนสาเร็ จ นอกจากไข่มุกบูรพาสี่ เม็ดนัน่

แล้ว ข้าจะให้น้ าอมฤตแก่เจ้าอีกขวดหนึ่งด้วย” จวินอู๋เสี ย
กล่าวเพิ่ม เมื่อเห็นท่าทางไม่เต็มใจของเขา นอกจากนี้นาง
ก็อยากจะยุติเรื่ องนี้ให้เร็ วที่สุดเท่าที่จะเป็ นไปได้ดว้ ย
“ข้าไม่ได้อยากได้น้ าอมฤตของท่านนะขอรับ… แม้หาก
ข้าจะอยากได้มนั ขึ้นมาจริ งๆ ข้าก็ไม่จาเป็ นต้องถ่อมาถึง
ที่นี่หรอก…” เขาบ่นพึมพากับตัวเอง พลางมองตรงไปยัง
เด็กที่อยูต่ รงหน้า ไม่สามารถเก็บความรู ้สึกอยากเหน็บ
แหนมไว้ขา้ งในได้

อย่างไรก็ตาม เขาสัมผัสได้วา่ มีบางอย่างแปลกๆเกี่ยวกับ

เจ้าเด็กที่ยนื อยูต่ รงหน้าเขา ความสงบเยือกเย็นของ
เด็กชายคนนี้แตกต่างจากของคนอื่นๆที่เขาได้พบในเมือง
ผีแห่งนี้ ปกติแล้วพวกคุณชายจากตระกูลที่มีชื่อเสี ยงนั้น
มักจะเดินกร่ างคุยโววางท่าไปทัว่ พร้อมกับกลุ่มคนที่คอย
ตามประจบเอาใจ ทว่าเด็กคนนี้กลับให้มีบรรยากาศ
รอบตัวที่ต่างออกไป
“อา ใช่แล้ว ข้าควรจะพาท่านไปยังร้านชายแก่นน่ั เพราะ
ข้ามาถึงที่นี่กห็ ลายวันแล้ว แต่กลับเพิ่งมีท่านมาเสนอของ
แลกเปลี่ยนคนแรก” เขากล่าวอย่างแน่วแน่ ความหวัน่
เกรงวิตกทั้งหมดที่มีหายไปสิ้ น

เมื่อเปรี ยบเทียบกับแผงลอยของหนุ่มหัวรังนกแล้ว แผง

ลอยที่ขายไข่มุกบูรพานี้กลับเต็มไปด้วยฝูงชน ผูค้ น
ทั้งหลายต่างอ้าปากค้างยามจ้องมองสมบัติล้ าค่าที่เรี ยงราย
ไว้มากมาย

บนแผงนั้น มีไข่มุกเรื องแสงเม็ดใหญ่เก้าเม็ดถูกวางไว้

รอบกล่องกามะหยีใ่ บหนึ่ง การจัดเรี ยงมุกล้อมรอบกล่อง
นั้น ส่ งผลให้ไข่มุกบูรพามีรัศมีส่องแสงเป็ นประกายแวว
วาวดูสวยจนน่าทึ่ง ส่ วนสิ นค้าอื่นนอกจากไข่มุกบูรพา
แล้ว ก็ยงั มีพลอยวิญญาณอีกมากมายหลายระดับวางขาย
อีกด้วย

หลังจากภูติประจาตัวเชื่อมวิญญาณไว้กบั เจ้านายของพวก
เขา และกลายร่ างเป็ นแหวนแล้ว พลอยและไข่มุกพวกนี้ก็
จัดเป็ นสิ่ งที่ใช้กบั การฝึ กฝนได้ดียงิ่ เนื่องจากพวกมัน
สามารถเสริ มสร้างพลังวิญญาณ ทั้งยังเพิ่มความแข็งแรง
ให้กระดูกได้

หิ นพลอยวิญญาณเหล่านี้มีค่ามากมายมหาศาลเมื่อเทียบ
กับหิ นพลอยทัว่ ไป โดยพลอยวิญญาณแต่ละก้อนนั้น
สามารถทาให้การฝึ กตนของคนๆหนึ่งนั้นพัฒนาได้อย่าง
ก้าวกระโดดทีเดียว! อย่างไรก็ตามราคาของมันก็แพงลิบ
ลิ่วด้วยเช่นกัน ดังนั้นแหล่งพลังงานพวกนี้จึงมักถูกใช้แค่
กับเหล่าคนรวยและผูม้ ีอานาจเท่านั้น
วังหลินนั้นมีสิ่งล้ าค่าเหล่านี้อยูใ่ นห้องเก็บของใต้ดินเป็ น
จานวนมาก เนื่องจากฮ่องเต้ผกู ้ ่อตั้งแคว้นเคยพระราชทาน
ไว้เป็ นรางวัลที่กองทัพของพวกเขาสร้างคุณงามความดีไว้
มาก

ตัวจวินเสี่ ยนเองก็ได้ตระเตรี ยมพลอยวิญญาณเกรดสู งไว้

ให้จวินอู๋เสี ยเป็ นพิเศษ เพื่อให้นางได้ใช้ยามที่อายุครบ
กาหนด ทว่านางกลับไม่มีโอกาสได้ใช้มนั

สาหรับตอนนี้ จวินอู๋เสี ยยังไม่ค่อยมีความสนใจต่อพลอย

วิญญาณพวกนั้น มันยังเร็ วเกินไปที่จะใช้พวกมัน
เพราะว่านางยังหาวิธีฝึกฝนที่เหมาะสมไม่ได้เลย หากใช้
มัน นางก็คงเหมือนกับทารกที่พยายามจะวิง่ ทั้งๆที่ยงั ไม่รู้
วิธีคลาน
เจ้าของแผงลอยนั้นอยูใ่ นช่วงอายุหา้ สิ บกว่าแล้ว เขากาลัง
สู บยาเส้น พลางมองประเมินลูกค้าที่รายล้อมร้านของเขา
อยูอ่ ย่างเปิ ดเผย และถึงแม้วา่ เขาจะแสดงพฤติกรรมเช่นนี้
ผูค้ นก็ดูจะไม่ใส่ ใจนัก แต่กลับมีคนมามุงกันมากขึ้นด้วย
ซ้ าไป
ตอนที่ 46 โลกนี้ช่างแคบนัก (1)

————————-

“แตกต่าง…อา…แตกต่างกันยิง่ นัก” ชายหนุ่มหัวรุ งรัง

ราพึงราพันอย่างรวดร้าว เมื่อได้เห็นจานวนลูกค้าที่ร้าน
ของชายแก่

“เจ้าต้องการไข่มุกบูรพาเหล่านั้นหรื อ” จวินอู๋เสี ยชี้ไปยัง

ไข่มุกบูรพาที่วางแสดงอยู่

ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับ
ทว่าขณะที่นางเบียดแทรกผ่านผูค้ นเพื่อไปยังหน้าร้าน
นางก็ตอ้ งประหลาดใจที่ได้เจอกับร่ างสองร่ างที่คุน้ เคยยืน
อยูท่ ่ามกลางฝูงชน

สิ่ งที่นางเห็นคือชายหนุ่มหล่อเหลาผูอ้ ยูใ่ นชุดหรู หราที่ทอ

จากไหมเงินไหมทอง และสาวงามวัยแรกรุ่ นในชุดสี ขาว
แลงามสง่าที่อยูข่ า้ งกายเขานั้นยืนอยูห่ น้าแผงลอยของร้าน
เล็กๆนัน่ คู่รักที่มีเสน่ห์ดึงดูดคู่น้ ีกลายเป็ นเป้าสายตา ผูค้ น
ทั้งหลายต่างลอบมองพวกเขาอย่างชื่นชม

“สถานที่น้ ีกม็ ีของดีๆอยูเ่ หมือนกัน” ชายหนุ่มเอ่ยด้วย

น้ าเสี ยงอ่อนโยน ดวงตาสี น้ าตาลอ่อนของเขาผูกติดอยูก่ บั
สตรี ที่อยูข่ า้ งกาย
หญิงสาวทาเพียงแค่พยักหน้าตอบ ท่าทีแสดงถึงความ
ทะนงตน

เจ้าแมวดาตัวน้อยที่อยูข่ า้ งกายจวินอู๋เสี ยโกรธจัดในทันที

ที่ได้เห็น ขนของมันลุกซู่ท้ งั ตัว ปากก็ส่งเสี ยงขู่ฟ่อ

[เจ้าคู่ชูห้ น้าไม่อายนัน่ !]

คู่รักคู่น้ นั คือโม่ซ่วนเฟยกับไป๋ อวิน๋ เซียนไม่ผดิ แน่

ขณะที่จวินอู๋เสี ยกลับมองผ่านอย่างไม่ใส่ ใจ

“พลอยวิญญาณสองก้อนนี้กบั ไข่มุกบูรพาเก้าเม็ดนี่ยอด
เยีย่ มยิง่ นัก!” โม่ซ่วนเฟยส่ งเสี ยงร้องอย่างร่ าเริ ง นับตั้งแต่
เหตุการณ์ครั้งนั้นไป๋ อวิน๋ เซียนก็เศร้าหมองมาตลอด ทั้งยัง
ไม่ยมิ้ อีกเลย เขาพยายามทาทุกวิธีกแ็ ล้วทาทุกทางก็แล้ว
แต่นางก็ยงั คงไม่ยมิ้ แต่จู่ๆเขาก็มีนึกถึงเมืองผีข้ ึนมา ที่
แห่งนี้เต็มไปด้วยสิ่ งแปลกตาและของหายาก เขามัน่ ใจว่า
เขาจะสามารถหาบางสิ่ งที่จะทาให้นางอารมณ์ดีข้ ึนได้
แน่!

ทว่าหลังจากที่ได้เดินเที่ยวในเมืองผีมาครู่ ใหญ่แล้ว
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนก็ยงั คงเป็ นเช่นเดิม นางเป็ นถึงศิษย์ของท่าน
ผูน้ าตระกูลชิงอวิน๋ เชียวนะ! ยังจะมีของหายากประเภท
ไหนที่นางไม่เคยได้เห็นอีกหรื อ

พวกเขาเดินเกือบจะหมดทุกซอกทุกมุมของตลาดแห่งนี้
และในที่สุดนางก็เจอสิ่ งของที่น่าสนใจเสี ยที
พลอยวิญญาณแต่ละก้อนนั้นมีขนาดเล็กจิ๋วเทียบเท่าเล็บ
บนนิ้วก้อยของนาง แต่พวกมันกลับให้ผลตอบแทน
มากมายมหาศาล หิ นพลอยก้อนเล็กเหล่านี้สามารถเติม
พลังวิญญาณจนเต็มเปี่ ยม ส่ งผลให้ภูติประจาตัวของทั้งคู่
แสดงปฏิกิริยาต่อพลอยพวกนี้

ส่ วนไข่มุกบูรพาที่มีถึงเก้าเม็ดนั้นก็ทาให้แม้แต่องค์ชาย
ของแคว้นต้องคร่ าครวญ โม่ซ่วนเฟยจ้องมองพวกมันด้วย
ความยกย่องชื่นชม ไข่มุกบูรพาที่สวยงามเยีย่ งนี้ใน
ท้องพระคลังหลวงยังมีไม่มากเลย

“ไข่มุกบูรพาเก้าเม็ดนี้ช่างเหมาะที่จะนาไปประดับมงกุฎ
ที่ขา้ เตรี ยมไว้เป็ นพิเศษให้เจ้ายิง่ นัก เจ้าชอบพวกมัน
หรื อไม่” เขาสะกิดแหย่นางอย่างละมุนละม่อม แล้วจ้อง
เข้าไปในตาของนาง เพื่อดูวา่ นางจะเข้าใจความหมายที่
ซ่อนอยูใ่ นคาพูดของเขาไหม

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนผงกศีรษะด้วยทีท่าเอียงอาย สุ ดท้ายนางก็เผย

รอยยิม้ ออกมา

ขณะที่คู่รักคู่น้ ีเกี้ยวพาราสี กนั ผูค้ นก็ยงุ่ อยูก่ ารกระซิบ

กระซาบ ซุบซิบพูดคุยเกี่ยวกับเรื่ องราวข่าวลือที่พวกเขา
ได้ยนิ มา ทุกคนที่อยูร่ อบๆต่างทราบกันนานแล้วว่าชาย
หญิงที่ไม่อายฟ้าดินคู่น้ ีคือใคร

ก่อนหน้านี้ ยามที่โม่ซ่วนเฟยและจวินอู๋เสี ยหมั้นหมายกัน

อย่างเป็ นทางการนั้น โม่ซ่วนเฟยกลายเป็ นคนน่าสังเวช
น่าสงสาร ทุกๆคนต่างเวทนาเขา เห็นอกเห็นใจเขา
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เมื่อเขาได้เคียงคู่อยูก่ บั ไป๋ อวิน๋ เซียน
เขาก็กลายเป็ นที่ริษยาน่าชิงชัง ผูค้ นรอบข้างต่างจ้องมอง
เขาอย่างอิจฉาตาร้อน

จวินอู๋เสี ยนั้นมีชื่อเสี ยงไม่ดีนกั ทั้งยังถูกเรี ยกว่าเป็ นคนกด

ขี่ข่มเหงผูอ้ ื่นมาโดยตลอด แม้วา่ นางจะงดงามเหมือน
ดอกไม้ ทว่านิสยั และการประพฤติตวั ของนางนั้นได้บ่น
ทอนความงามนั้นไปจนสิ้ น มีเพียงไม่กี่คนที่อดทนกับ
อารมณ์ที่ร้อนเป็ นไฟของนางได้!

ในขณะที่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนนั้นให้ความแตกต่างอย่างสิ้ นเชิง

ไม่เพียงแค่รูปงาม แต่นางยังมีรัศมีที่ดูเหมือนนางฟ้านาง
สวรรค์กระจายออกมาอีกด้วย นอกจากนั้นกิริยามารยาท
ของนางก็นุ่มนวล และยังพูดจาไพเราะน่าฟัง ยิง่ ไปกว่า
นั้นก็คือนางเป็ นถึงลูกศิษย์ของท่านผูน้ าตระกูลชิงอวิน๋ !
ในสายตาของพวกผูช้ าย ไม่วา่ มองมุมไหนนางก็เป็ น
เหมือนเทพธิดา และเมื่อข่าวที่วา่ โม่ซ่วนเฟยกับนางมี
ความสัมพันธ์กนั นั้นกระจายออกไป จึงทาให้ความจง
เกลียดจงชังนั้นเพิม่ ขึ้นไปอีก

ผูค้ นต่างนับถือไป๋ อวิน๋ เซียนมากกว่าเดิม เมื่อพวกเขาได้

เห็นนางในชีวติ จริ ง และต่างพูดพล่ามด่าว่าจวินอู๋เสี ยอย่าง
เสี ยๆหายๆไปตามกัน

ทุกคาพูดนั้นจวินอู๋เสี ยได้ยนิ ทั้งหมด แต่นางยังคงสงบ

เยือกเย็น ควบคุมสติของตัวเองไว้ได้ ไม่มีการตอบโต้หรื อ
แสดงสี หน้าใดๆให้เห็นแม้แต่นอ้ ย
กลับเป็ นเจ้าแมวดาตัวน้อยที่ยนื อยูข่ า้ งๆนางที่หมดความ
อดทน และโกรธเคืองไม่พอใจแทนนางเสี ยอย่างนั้น สิ่ งที่
มันอยากทาที่สุดในตอนนี้กค็ ือพุง่ เข้าจู่โจมเจ้าพวกโง่เขลา
เบาปั ญญาที่ยนื อยูข่ า้ งหน้ามันพวกนี้ อยากกาจัดพวกมัน
ไปให้หมด! มันส่ งเสี ยงขู่ฟ่อแสดงความคุกคาม

[เจ้าคนโง่เง่าพวกนี้จะไปรู ้อะไร! พวกมันเอาผูห้ ญิงนัน่ มา

เทียบกับเจ้านายของมันได้อย่างไรกัน]
ตอนที่ 47 โลกนี้ช่างแคบนัก (2)

————————-

“ชิ ตระกูลชิงอวิน๋ ดีงามตรงไหนกันล่ะ พวกมันไม่มีค่าพอ

ให้พดู ถึงด้วยซ้ า” น้ าเสี ยงที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียด
หยามดังมาจากด้านข้างของจวินอู๋เสี ย เมื่อหันไปนางก็
เห็นชายหนุ่มผูส้ กปรกรุ งรังพึมพาเสี ยงแผ่วเบาขณะที่
เคี้ยวใบไผ่ มือทั้งสองของเขาไขว้กนั อยูด่ า้ นหลังศีรษะ
เขามองฝูงชนรอบกายที่กาลังสรรเสริ ญไป๋ อวิน๋ เซียนด้วย
สายตาหยามเหยียด

เขาพูดเสี ยงเบายิง่ นัก ทว่าจวินอู๋เสี ยก็ยงั ได้ยนิ ว่าเขาพูดว่า

อะไร
เมื่อชายหนุ่มสบเข้ากับสายตาของจวินอู๋เสี ย เขาก็ยงิ ฟัน
ยิม้ ให้นางก่อนจะหัวเราะออกมา “ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรื อ
ขอรับว่าข้าไม่สนใจพวกน้ าอมฤต เพราะเช่นนั้นข้าจึงไม่
สนใจพวกตระกูลชิงอวิน๋ ด้วย”

ชายหนุ่มพยายามจะอธิบาย แต่ทว่าจวินอู๋เสี ยก็ไม่ได้ใส่ ใจ

มากนัก นางแค่กา้ วยาวๆผ่านหน้าเขาไป

เขาหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ให้แก่ตนเอง และไม่พดู อะไร

อีก

“เจ้าต้องการสิ่ งใดเพื่อแลกเปลี่ยนกับพลอยวิญญาณสอง
เม็ดนี้และไข่มุกบูรพาทั้งเก้านัน่ กัน” เมื่อโม่ซ่วนเฟยได้
เห็นรอยยิม้ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนรักของเขา เขาก็
ตัดสิ นใจที่จะทุ่มเงินเพื่อนาง

คราที่โม่ซ่วนเฟยพาจวินอู๋เสี ยมายังเมืองผีน้ นั เขาไม่

จ่ายเงินแม้แต่เหรี ยญเดียวด้วยซ้ า พวกเขาทาแค่เพียงเดิน
ไปตามตรอกซอกซอย จากนั้นก็มุ่งหน้ากลับออกไป

ทว่ายามนี้ เมื่อเขามีไป๋ อวิน๋ เซียนอยูข่ า้ งกาย เขาก็กลับใจ

ป้ าขึ้นมามากเลยทีเดียว

ชายชรามองไปยังโม่ซ่วนเฟย เขาพ่นควันบางเบาออกมา
จากกระบอกยาสู บแล้วกล่าวด้วยน้ าเสี ยงเรี ยบเรื่ อย “ข้ารับ
แต่น้ าอมฤตเท่านั้น”
โม่ซ่วนเฟยตระหนกตกใจเล็กน้อย

ในฐานะองค์ชายรองแห่งแคว้นนี้ เขาเคยเห็นทรัพย์สมบัติ
มามากมายนานาชนิด ทั้งยังได้รับอนุญาตให้นาพวกมัน
ไปใช้ได้เป็ นจานวนมากอีกด้วย แต่ทว่า หากพูดถึงยา
วิเศษรักษาทุกโรคและน้ าอมฤตแล้ว แคว้นฉี น้ นั ยังมี
การแพทย์ที่พฒั นาไม่พอที่จะทาพวกมันขึ้นมาเองได้
ดังนั้นมันจึงเป็ นของที่เขาขาดแคลนอย่างหนึ่ง เพราะตัว
ยาและน้ าอมฤตล้ าค่าเหล่านั้นได้ถูกเก็บรักษาไว้ในอีก
คลังหนึ่ง ซึ่งเขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุง่ เกี่ยว

“ข้าจะแลกพวกมันกับหยกนี่” โม่ซ่วนเฟยพูดโต้กลับ เขา

ไม่ตอ้ งการเสี ยหน้าต่อหน้าไป๋ อวิน๋ เซียน เขาหยิบหยกชั้น
ดีที่มีขนาดใหญ่เท่าฝ่ ามือออกมา หยกชิ้นนี้กจ็ ดั ได้วา่ เป็ น
สมบัติหายากเช่นกัน โม่ซ่วนเฟยตั้งใจจะทาให้ไป๋ อวิน๋
เซียนรู ้สึกประทับใจให้ได้

น่าเสี ยดายที่ชายชรานั้นไม่แม้แต่จะชายตามอง ทั้งยังสู บ

กล้องยาเส้นของเขาต่อไป

เห็นได้ชดั เจนว่าชายแก่นนั่ ไม่สนใจเลยสักนิด หาก

เหตุการณ์น้ ีเกิดขึ้นในเขตเมืองหลวง ผูใ้ ดจะกล้าไม่ไว้
หน้า ทาให้โม่ซ่วนเฟยขุ่นเคืองใจกัน เขาคือองค์ชายผูท้ รง
เกียรติ เมื่อเขาต้องการที่จะซื้อบางอย่างจากผูใ้ ด นัน่
หมายความว่าเขาได้เห็นหัวคนผูน้ ้ นั อยูใ่ นสายตา และมัน
ผูน้ ้ นั ก็ควรรู ้สึกว่ามันช่างเป็ นเกียรติอย่างสู งสุ ด ถ้าหาก
ผูใ้ ดขัดขืนไม่ยอมทาตาม เหล่าองค์รักษ์กจ็ ะรื้ อแผงพัง
ร้าน ทั้งยังจัดการโยนตัวเจ้าของร้านไปขังไว้ในคุกอีกด้วย
แต่ที่นี่คือเมืองผี

แม้วา่ สถานที่แห่งนี้จะอยูข่ า้ งใต้เมืองหลวง ทว่ากลับ

ไม่ได้เป็ นที่ของแคว้นฉี เมืองผีถูกเปิ ดและจัดการโดยกลุ่ม
คนลึกลับกลุ่มหนึ่ง พวกเขามียามสวมหน้ากากร่ างกาย
แข็งแรงกายาคอยควบคุมความเรี ยบร้อยในตลาดแห่งนี้อยู่
ที่นี่เป็ นสถานที่แปลกประหลาดที่แฝงตัวอยูน่ อกถนนสาย
หลัก แต่พวกยามเหล่านั้นก็ไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นด้วยได้
เจ้าจะขายอะไรก็ได้ ไม่มีใครสนใจเจ้า อย่างไรก็ตามแต่
หากมีผใู ้ ดก่อกวนสร้างปัญหา เพราะเจรจาการค้าได้ไม่ลง
ตัวแล้วล่ะก็ คนเฝ้ายามจะรี บจัดการโยนมันผูน้ ้ นั ออกไป
ทันที

มีคนที่พยายามเล่นลูกไม้สกปรกอยูห่ ลายคนเหมือนกันที่
ถูก’เชิญ’ออกไป และถูกสัง่ ห้ามไม่ให้กลับเข้ามาในเมือง
ผีได้อีกต่อไป เนื่องจากที่แห่งนี้ไม่มีนโยบายที่จะอดทน
กับพวกสร้างปั ญหาใดๆทั้งสิ้ น

ครั้งหนึ่งบุตรชายของอัครมหาเสนาบดีได้ถูกโยนออกมา
ทิ้งไว้บนถนน และเหตุการน์น้ นั ก็ทาให้ตระกูลของเขา
ต้องอับอายขายหน้าเป็ นอย่างยิง่ อย่างไรก็ตามท่านอัคร
มหาเสนาบดีผนู ้ ้ นั ก็ไม่กล้าสร้างปัญหาใดๆให้แก่เมืองผี
ทั้งยังทาเหมือนไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น

นับตั้งแต่น้ นั มา ผูค้ นก็รับรู ้กนั ว่าผูท้ ี่อยูเ่ บื้องหลังเมืองผี

นั้นจะต้องมีอานาจยิง่ ใหญ่มากเป็ นแน่ ด้วยเหตุน้ ีจึงไม่มี
ผูใ้ ดกล้าที่จะมาก่อเรื่ องวุน่ วายที่นี่อีกเลย
สาหรับโม่ซ่วนเฟยแล้ว เขาไม่ทราบเช่นกันว่าผูใ้ ดคือคน
ที่อยูเ่ บื้องหลังเมืองผี แต่เขาก็รู้ดีวา่ คนผูน้ ้ นั คือผูท้ ี่เขาไม่
สามารถทาให้ไม่พอใจได้ เพราะหากทาเช่นนั้น เขาคงจะ
มีจุดจบแบบเดียวกับบุตรชายของอัครมหาเสนาบดีผนู ้ ้ นั
เป็ นแน่!
ตอนที่ 48 โลกนี้ช่างแคบนัก (3)

————————-

โม่ซ่วนเฟยมีสีหน้าน่าเกลียด ขณะที่เขาพยายามข่มกลั้น
อารมณ์ของตน ไป๋ อวิน๋ เซียนขมวดคิ้วของนางเล็กน้อย
จากนั้นนางก็กา้ วออกมาด้านหน้า ยืน่ ขวดกระเบื้องเคลือบ
ขนาดเล็กให้แก่ชายชราผูน้ ้ นั

“สิ่ งนี้คงเพียงพอแล้วใช่หรื อไม่” นางเชิดหน้าขึ้นถามด้วย

เสี ยงติดจะเยาะหยัน

ชายชราคว้าขวดไป เขาก็เลิกคิ้วขึ้นและจ้องมองมายังนาง
ฝูงชนผูเ้ ห็นเหตุการณ์ต่างชะเง้อคอของตน เพื่อมองว่าสิ่ ง
ที่ศิษย์เอกของท่านประมุขตระกูลชิงอวิน๋ ยืน่ ออกมานั้น
คืออะไร มันจะต้องเป็ นของดีอย่างแน่นอน!

ชายชราเปิ ดขวด แล้วก็สูดดมกลิ่นเข้าไป

ทันทีที่เขาเปิ ดขวด กลิ่นสดชื่นหอมหวานก็แพร่ กระจาย

ออกมารอบด้าน ทาให้ผคู ้ นเคลิบเคลิ้มลุ่มหลง

“สิ่ งนี้คือ…” เขากล่าวถามน้ าเสี ยงแหบพร่ า

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนยิม้ เยาะพลางตอบ “นี่คือเม็ดยาฉี อวิน๋ *อัน

เลื่องชื่อของตระกูลชิงอวิน๋ ”
ทันทีที่คาพูดเหล่านั้นหลุดออกมาจากปากนาง เสี ยงแห่ง
ความตกตะลึงก็ดงั ไปทัว่

ยาฉี อวิน๋ !

มันคือยาอายุวฒั นะที่เป็ นที่ร่ าลือโจษจันไปทัว่ ยาเม็ดชนิด

นี้ถูกปรุ งขึ้นด้วยมือของท่านประมุขของตระกูลชิงอวิน๋
มันถูกรู ้จกั ในฐานะของยายื้อชีวติ ไม่วา่ คนผูน้ ้ นั จะใกล้
ตายมากเพียงใด เขาก็สามารถยืดอายุขยั ของตนได้ดว้ ยการ
ทานยานี้หนึ่งเม็ดทุกวัน

สู ตรการปรุ งนั้นถูกเก็บไว้เป็ นความลับสุ ดยอด และมี

เพียงประมุขตระกูลผูเ้ ดียวเท่านั้นที่มีสิทธิรู้วธิ ีปรุ งยานี้
เหล่าฮ่องเต้และผูป้ กครองต่างพยายามหามันมาไว้ใน
ครอบครอง ทว่าในยามนี้ไป๋ อวิน๋ เซียนกลับเดินทางมายัง
แคว้นฉี เพื่อส่ งมอบตัวยาล้ าค่านี้ให้แก่ฮ่องเต้เป็ นการ
พิเศษ

ขวดที่นางเพิง่ ยืน่ ออกไปนั้นคือ ยาที่ท่านอาจารย์มอบ

ให้แก่นางเป็ นกรณี พิเศษ เพื่อให้นางนาไปใช้เอง

ชื่อเสี ยงของยาเม็ดนี้โด่งดังไปทัว่ ทุกสารทิศ มันเป็ น

เหมือนภาพมายาที่คนมากมายต้องการ แต่ไม่อาจได้มา
ครอบครอง

“ว้าว นางช่างสมกับเป็ นลูกศิษย์ของประมุขตระกูลชิ

งอวิน๋ จริ งๆ นางแค่ยนื่ เม็ดยาฉี อวิน๋ ออกมาอย่างง่ายดาย
ปานนั้น! ตาแก่นี่โชคดีเสี ยจริ ง เขาเรี ยกราคาได้สูงเลย
ทีเดียว” ผูค้ นมากมายได้แต่แอบอิจฉา พวกเขามองไปยัง
ขวดกระเบื้องใบน้อยนัน่ พลางซุบซิ บกันเบาๆ

เพื่อแลกเปลี่ยนของพวกนี้ ถึงกับต้องใช้ยาฉี อวิน๋ ไป๋ อวิน๋

เซี ยนขาดทุนครั้งใหญ่กค็ ราวนี้แล

“เจ้าน่ะไม่รู้อะไร ยาเม็ดพวกนี้ถูกทาขึ้นโดยท่านประมุข
ตระกูลชิงอวิน๋ นะ! เมื่อเสร็ จกิจจากตรงนี้ สิ่ งที่นางต้องทา
ก็แค่ขอเพิ่มจากท่านอาจารย์ของนางเท่านั้น อย่าเอานางมา
เหมารวมกับคนทัว่ ไปอย่างเจ้าสิ ! เม็ดยาเหล่านี้สาหรับ
นางคงไม่ได้มีค่ามากเท่าไหร่ หรอก” ชายหนึ่งในคนที่มุง
ดูกล่าวขึ้น เขามองมาที่คู่กิ่งทองใบหยกที่อยูต่ รงหน้าด้วย
ความอิจฉา
เพื่อที่จะได้เกี่ยวดองกับไป๋ อวิน๋ เซียน องค์ชายรอง
จาเป็ นต้องเพิ่มอานาจอิทธิพลของตนให้มากขึ้น

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนนั้นอยูค่ นละระดับ แตกต่างกับจวินอู๋เสี ยโดย

สิ้ นเชิง

แม้วา่ พวกเขาจะซุบซิ บกันอย่างแผ่วเบา ทว่ามันก็ยงั คงได้

ยินได้ ไป๋ อวิน๋ เซี ยนพยักหน้าอย่างเห็นด้วยในใจ ขณะที่
นางส่ งยิม้ ให้แก่โม่ซ่วนเฟย

แต่ทว่า หลังจากได้ดมกลิ่นยาอายุวฒั นะแล้ว ชายชรากลับ

ปิ ดฝา แล้วโยนขวดนั้นกลับมาให้นาง

ใบหน้ายิม้ แย้มของไป๋ อวิน๋ เซียนแข็งค้างไปในทันที

“ของสิ่ งนี้ขา้ ไม่ตอ้ งการ ไม่แลกเปลี่ยน…ไม่แลกเปลี่ยน”
เขากล่าวอย่างเศร้าสร้อย ก่อนจะนัง่ เอนหลังลง เขาหายใจ
เข้าลึก จากนั้นก็พน่ ควันจากกระบอกยาสู บออกไป

ณ เวลานั้น ทุกคนมองตาแทบจะถลนออกมา

ตาแก่นนั่ มันแก่จนสติเลอะเลือนไปแล้วใช่หรื อไม่!

นัน่ มันยาฉี อวิน๋ เชียวนะ!

รอยยิม้ ของไป๋ อวิน๋ เซี ยนแหลกละเอียดหายไปไปในทันที

ความไม่พอใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของนาง นี่เป็ นครั้ง
แรกที่มีคนกล้าปฏิเสธยาอายุวฒั นะที่ท่านอาจารย์ของนาง
ปรุ งมันขึ้นมาเองกับมือ!

“นี่ท่าน นี่คือยาเม็ดฉี อวิน๋ ยา ฉี -อ-วิ-๋ น นะ อา!! เจ้าแน่ใจ

หรื อว่าเจ้าไม่ตอ้ งการมันน่ะ” นางพูดให้เขาฟังด้วย
อารมณ์ฉุนเฉี ยว

“ไม่ ไม่ ไม่! ถ้าเจ้าไม่มีน้ าอมฤตชนิดอื่นก็อย่ามาขวางทาง

ลูกค้าคนอื่นของข้า” เขาตะคอกออกมาอย่างหงุดหงิด

การกระทาของชายชราทาให้คู่รักได้แต่ยนื นิ่งอย่างเก้กงั สี
หน้าของพวกเขามืดครึ้ มอย่างที่สุด
พวกเขาเริ่ มสงสัยว่าตาเฒ่านี่อาจจะไม่อยากเจรจาการค้า
ด้วยซ้ า เขากล้าที่จะปฏิเสธไม่แยแสเม็ดยาชิงอวิน๋ เชียวรึ

“หากเจ้าไม่ตอ้ งการ เช่นนั้นพวกเราก็จะไม่ทาการ

แลกเปลี่ยน! เจ้าคิดว่าของของเจ้ามีค่ามากมายเท่าใดกัน
เชียว!” โม่ซ่วนเฟยโต้กลับอย่างเย็นชา

ชายชรามองจ้องมายังเขา แล้วก็ยมิ้ เยาะ และไม่สนใจเขา

อีกต่อไป
ตอนที่ 49 ตบหน้าคนๆหนึ่งอีกครั้ง อีกครั้ง…และอีกครั้ง
(1)

————————-

“ไม่ทราบว่าท่านผูเ้ ฒ่าสนใจน้ าอมฤตนี่หรื อไม่ขอรับ”

ขณะที่โม่ซ่วนเฟยกาลังจมอยูก่ บั ความคับข้องใจ เสี ยง
เล็กๆเสี ยงหนึ่งก็ดงั ขึ้นจากฝูงชนที่รายล้อมอยู่ ร่ างเล็กร่ าง
หนึ่งค่อยๆเบียดแทรกตัวขึ้นมา

ในที่สุดเด็กหนุ่มรู ปงามที่อายุประมาณสิ บสี่ ปีก็ปรากฏตัว

ออกมาจากฝูงชน เขาถือขวดกระเบื้องเคลือบสี ขาวใบ
น้อยเอาไว้มือข้างหนึ่ง เดินวางท่าไปยังแผงขายของแล้ว
ยืน่ มันให้กบั ชายชรา
“นี่เจ้าเด็กน้อย เจ้าคิดว่าที่นี่เป็ นงานเลี้ยงสังสรรค์หรื อ
อย่างไร ถึงก้าวขาออกมา แล้วเดินตามรอยเท้าผูอ้ ื่นด้วย
การเสนอน้ าอมฤตที่เจ้ามีอยู่ สวรรค์เถอะ ตาแก่นี่พ่ งึ จะ
ปฏิเสธยาฉี อวิน๋ ไปนะ อา! เม็ดยาฉี อวิน๋ ! เจ้ารู ้ตวั หรื อไม่
ว่าเจ้ากาลังทาอะไรอยู่ ระวังตาแก่นน่ั จะปามันกลับมาใส่
หน้าเจ้าเถอะ!” เสี ยงเอะอะจากคนรอบข้างดังขึ้นไม่ต่าง
อะไรกับการเติมน้ ามันลงบนกองเพลิง

จวินอู๋เสี ยไม่สนใจผูอ้ ื่น นางเพียงจ้องมองไปยังชายชรา

ชายชรามองกลับมายังเด็กหนุ่มที่ยนื อยูต่ รงหน้า และคว้า

ขวดนั้นไป “เจ้าหนุ่ม เจ้าต้องการแลกเปลี่ยนมันกับสิ่ ง
ใด”
“ไข่มุกบูรพาขอรับ” จวินอู๋เสี ยตอบกลับ

“โอ” ชายชราค่อยๆเปิ ดฝาขวดออก ทันทีที่เขาเปิ ดมัน

กลิ่นหวานสดชื่นของสมุนไพรที่ผสมกับกลิ่นดอกบัวก็
ลอยฟุ้งไปรอบด้านทันที ผูท้ ี่อยูใ่ กล้พอที่จะได้สูดดมกลิ่น
นั้นเข้าไปต่างก็รู้สึกได้ทนั ทีวา่ ทั้งใจและกายของพวกเขา
นั้นปลอดโปร่ งขึ้น

เหล่าคนที่ยนื อยูใ่ กล้แผงมากพอนั้นไม่อาจห้ามไม่ให้

ตนเองทอดถอนใจได้เลย เมื่อจิตใจของพวกเขาผ่อนคลาย
และพลังจิตวิญญาณก็เพิ่มระดับมากยิง่ ขึ้น
เมฆหมอกในแววตาของชายชราเลือนไปเหลือเพียงความ
ใสกระจ่าง ความประหวัน่ พรั่นพรึ งทั้งหลายแผ่กระจาย
ออกมา เขายกศีรษะขึ้นมองไปยังจวินอู๋เสี ยด้วยสี หน้า
สับสน

“เจ้าหนุ่ม น้ าอมฤตนี่มนั คืออันใดกัน มันมีชื่อว่าอะไรรึ ”

ชายชราถามด้วยน้ าเสี ยงร้อนรน

“มันไม่มีชื่อขอรับ มันเป็ นเพียงแค่น้ าอมฤตสาหรับบารุ ง

โลหิ ตธรรมดาๆเท่านั้น” จวินอู๋เสี ยไม่ได้สนใจที่จะตั้งชื่อ
ให้กบั มัน เพราะอย่างไรก็ตามมันก็ถูกปรุ งขึ้นเพียงเพื่อ
บารุ งร่ างกายให้แก่จวินเสี่ ยนและจวินชิง เป็ นเพียงส่ วน
หนึ่งของวิธีการที่จะทาให้ร่างกายของพวกเขากลับสู่
สภาพปกติ นางไม่ตอ้ งการเสี ยเวลาไปกับเรื่ องเล็กน้อย
พวกนี้
“เจ้าต้องการจะแลกเท่าใด เอาอย่างนี้ไหม ให้ขวดนี้แก่ขา้
แล้วเจ้าก็เอาไข่มุกบูรพาเก้าเม็ดเหล่านี้ไป พร้อมกับพลอย
วิญญาณเม็ดใดก็ได้ไปอีกสามเม็ดเช่นนี้ดีหรื อไม่” จมูก
ของชายชราบานออก เขาถามด้วยน้ าเสี ยงตื่นเต้น พลาง
มองไปยังจวินอู๋เสี ยด้วยสายตาเป็ นประกาย เขากุมเก็บ
ขวดนั้นไว้ในอุง้ มืออย่างระแวดระวัง แสดงออกอย่าง
ชัดเจนว่า ไม่ตอ้ งการส่ งคืนตัวยานี้เป็ นอันขาด

ทันทีที่ชายชรายืน่ ข้อเสนอออกไป ฝูงชนโดยรอบต่างพา

กันเงียบอึ้งพูดอะไรไม่ออก วินาทีต่อมาก็เกิดการระเบิด
ความคิดเห็นถกเถียงกันทันที ขณะที่พวกเขาจ้องมองไป
ยังเหตุการณ์อนั น่าเหลือเชื่อที่อยูต่ รงหน้า
ตาแก่เพี้ยนนี่กล้าปฏิเสธเม็ดยาฉี อวิน๋ ทว่าเขากลับ
ปรารถนาอยากได้ยาไร้ชื่อที่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ยนะ

แสดงว่ายาของเจ้าเด็กนัน่ ดีเสี ยยิง่ กว่ายาฉี อวิน๋ อันเลื่องชื่อ

ของท่านประมุขตระกูลชิงอวิน๋ อีกหรื อนี่

“ไม่ขอรับ ข้าต้องการแค่ไข่มุกบูรพาเท่านั้น” จวินอู๋เสี ย

ไม่สนใจสิ่ งอื่นทั้งสิ้ น

“เช่นนั้นเจ้าสนใจดูสินค้าตัวอื่นไหมเล่า” ชายชราพยายาม
เกลี้ยกล่อม เขามองนางอย่างกังวล พลางกาขวดในมือ
แน่นขึ้น
“ไม่ล่ะขอรับ” จวินอู๋เสี ยหน้าบึ้งด้วยความราคาญ ตาแก่นี่
ช่างเยิน่ เย้อเสี ยจริ ง!

“ถ้าอย่างนั้น โปรดบอกข้าว่าเจ้าต้องการสิ่ งใด หากมี ข้า

จะแลกเปลี่ยนมันกับเจ้าได้หรื อไม่”เขาก้มตัวลง เริ่ มคุย้ หา
ของบางอย่าง จากนั้นเขาก็คว้ากระเป๋ าขึ้นมา แล้วเปิ ดมัน
ออก

ทันทีที่เขาเปิ ดเผยให้เห็นของที่อยูภ่ ายในกระเป๋ า ดวงตา

ของทุกคนก็เป็ นประกายวาววับ พร้อมกับเสี ยงกลืน
น้ าลายดังอึกที่ดงั ขึ้นไปทัว่ บริ เวณ ข้างในนั้นเต็มไปด้วย
พลอยวิญญาณเลอค่าที่เต็มเปี่ ยมไปด้วยพลังวิญญาณ
หลากหลายชนิด ความดีเลิศของพวกมันนั้นทาให้ของที่
เห็นก่อนหน้านี้จืดจางลงไปในทันที
ชัว่ ขณะนั้น ทุกคนต่างตกตะลึงจ้องมองไปยังกองพลอย
วิญญาณล้ าค่าเหล่านั้น

“ข้าต้องการแค่ไข่มุกบูรพาเท่านั้นขอรับ” น้ าเสี ยงของจ

วินอู๋เสี ยเริ่ มปรากฏร่ องรอยความไม่พอใจ

ชายชราตั้งท่าจะพูดบางอย่างออกมา ทว่าจู่ๆก็มีร่างๆหนึ่ง
ก้าวเข้ามายืนขวางระหว่างพวกเขา
ตอนที่ 50 ตบหน้าคนๆหนึ่งอีกครั้ง อีกครั้ง…และอีกครั้ง
(2)

————————-

“คุณชาย ข้าสงสัยเหลือเกินว่าท่านยังมีน้ าอมฤตแบบขวด

นั้นอีกหรื อไม่ ข้ายินดีที่จะแลกเปลี่ยนสิ่ งใดก็ได้กบั ท่าน
ข้าเพียงอยากให้หญิงคนรักของข้าได้ของขวัญที่คู่ควรกับ
นางเท่านั้น ได้โปรดช่วยให้ขา้ สมความปรารถนาด้วย”
โม่ซ่วนเฟยก้าวเข้ามาขั้นระหว่างคนทั้งคู่อย่างหยิง่ ผยอง
แล้วเอ่ยแจ้งความต้องการของเขา

เขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าเด็กนี่มีใครเป็ นคนหนุนหลัง แต่การ

มาเที่ยวครั้งนี้กเ็ พื่อทาให้ไป๋ อวิน๋ เซียนอามรณ์ดีข้ ึน หาก
ไม่ได้ของพวกนี้ทุกสิ่ งที่ทามาก็จะเปล่าประโยชน์ และเขา
ก็คิดวิธีที่จะทาให้นางร่ าเริ งไม่ออกแล้วด้วย

ตาเฒ่านัน่ ไม่ตอ้ งการของๆเขา ยิง่ ไปกว่านั้นยังไม่ตอ้ งการ

ยาฉี อวิน๋ อีก แต่ทว่าเขากลับมองน้ าอมฤตที่ไร้ชื่อ ทั้งยังไม่
รู ้ที่มาที่ไปนี่ราวกับสมบัติล้ าค่า โม่ซ่วนเฟยต้องการจะ
แสดงทุกคนประจักษ์วา่ สถานะและทรัพย์สินของเขานั้น
สามารถทาให้เขามีทุกอย่างที่ตอ้ งการได้! ตาแก่ที่โง่เขลา
นัน่ ควรจะตื่นจากความโง่เขลาของเขาเสี ยที

จวินอู่เสี ยหรี่ ตาของตนมองไปยังโม่ซ่วนเฟย

เฮอะ หลายปี ที่ผา่ นมานี้ เจ้าพวกคนจากวังหลวงจ้องแต่จะ

หาเรื่ องกับวังหลินของนาง กลัน่ แกล้งรังแกท่านปู่ และ
ท่านอาที่รักของนางมาตลอด พวกมันถามหาเรื่ องใส่ ตวั
แท้ๆ

อยากได้ยาที่นางปรุ งขึ้นมาเองหรื อ ให้นางเอาไปให้สุนขั

รับประทานจะยังดีเสี ยกว่ามอบให้กบั องค์ชายนี่

“ไม่แลก” จวินอู๋เสี ยตอบเสี ยงเย็น

เจ้าต้องการยานี่เช่นนั้นหรื อ รอจนถึงชาติหน้าเถอะ เพราะ

ยามนี้ขา้ คิดอยากกรอกยาพิษใส่ ปากเจ้าเสี ยมากกว่า ด้วย
ความเคารพชื่นชมอย่างยิง่ ข้าจะไม่คิดราคาแพงเลย!

คราที่ตาเฒ่าปฏิเสธเขา โม่ซ่วนเฟยรู ้สึกเหมือนตัวเองโดน

ตบหน้า และในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน เจ้าเด็กนี่ก’็ ตบ’เขาซ้ า
อีกฉาด! โม่ซ่วนเฟยไม่เคยรู ้สึกอับอายขายขี้หน้าเท่านี้มา
ก่อนในชีวติ ! ความโกรธเกรี้ ยวที่มีทาให้ใบหน้าของเขา
ดาคล้ าและน่าเกลียดขนาดหนัก

ทว่าการเข้ามาขัดจังหวะในครั้งนี้ของโม่ซ่วนเฟยก็ทาให้จ
วินอู๋เสี ยเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา

นางขยับตัวเข้าไปถามชายชรา “ข้าจะให้น้ าอมฤตกับท่าน

อีกสองขวดก็ได้! เพียงแค่ให้พลอยวิญญาณทั้งหมด
พร้อมกับของสองอย่างที่ท่านเสนอให้แก่ขา้ ในตอนแรก
มาเท่านั้น” จวินอู๋เสี ยชี้ไปที่หินพลอยกองใหม่ที่ชายชรา
เอาออกมาจากกระเป๋ าอย่างลวกๆ
ทุกสายตาต่างเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง เจ้าเด็กนี่มีน้ า
อมฤตอยูก่ ี่ขวดกัน พวกเขามองดูเด็กหนุ่มผูส้ ุ รุ่ยสุ ร่ายชี้นิ้ว
เลือกเหล่าพลอยวิญญาณราวกับเลือกซื้อปลาในตลาด เขา
เลือกสรรเอาแต่หินพลอยที่คู่กิ่งทองใบหยกหมายตา
เอาไว้เท่านั้น

การเปลี่ยนท่าทีอย่างกะทันหันทาให้ผคู ้ นรู ้สึกมึนงง ใน

ตอนแรกเจ้าหนูนี่ปฏิเสธข้อเสนอของตาเฒ่า แม้แต่โม่ซ่
วนเฟยที่ยอมจ่ายอย่างป๋ า เพื่อน้ าอมฤตที่ไร้ชื่อเสี ยงก็โดน
มันเมินเช่นกัน ที่บา้ ที่สุดก็คือ หลังจากโม่ซ่วนเฟยยืน่
ข้อเสนอ เจ้าเด็กนี่กด็ นั เปลี่ยนใจซะอย่างนั้น

บัดนี้ความสนใจของทุกคนมารวมอยูท่ ี่คู่รักสู งศักดิ์อีก

ครั้ง พวกเขากาลังรอดูปฏิกิริยาของคนทั้งคู่
โม่ซ่วนเฟยผงกศีรษะอย่างพึงพอใจ เขารู ้สึกดีข้ ึนมาก
ทีเดียว

เด็กนี่มนั ฉลาดจริ ง! ดูเหมือนว่าเจ้าหนูจะเข้าใจถึงความ

นัยที่ซ่อนอยูใ่ ต้ขอ้ เสนอของโม่ซ่วนเฟย การปฏิเสธเขา
แบบนี้ เด็กหนุ่มนี่กจ็ ะสามารถแลกเปลี่ยนพลอยวิญญาณ
ทั้งหมดมาได้ ทาให้สามารถมอบมันให้แก่ไป๋ อวิน๋ เซียน
ทั้งยังมีสมบัติชิ้นอื่นให้แก่ตวั เขาเองอีก เจ้าเด็กคนนี้ช่าง
จัดการปั ญหาได้อย่างสวยงามจริ ง ๆ

ตราบเท่าที่ได้เจ้าน้ ายาอมฤตที่แสนวิเศษเหล่านี้เพิ่มอีก
สองขวด ชายชราก็ไม่สนใจว่าต้องแลกเปลี่ยนกับสิ่ ง
ใดบ้าง นี่ถือเป็ นการต่อรองที่ได้กาไรแล้วสาหรับเขา!
“ตกลง ข้าจะนามันมาให้เจ้าเดี๋ยวนี้” ชายชราหยิบหิ น
พลอยไปพลางฮัมเพลงไปพลาง เขาไร้ซ่ ึงความลังเลใจ
และอารมณ์ดียงิ่

จวินอู๋เสี ยหยิบยาส่ งให้เขาอีกสองขวดตามสัญญา

จวินอู๋เสี ยเก็บไข่มุกบูรพาเก้าเม็ดอย่างระวัง แล้วก็หยิบเอา

พลอยวิญญาณจานวนหนึ่งขึ้นมา นางมองดูอญั มณี เม็ด
กลมที่ส่องแสงแวววาวในฝ่ ามือ จากนั้นก็มองไปยังโม่ซ่
วนเฟยและไป๋ อวิน๋ เซียน

คนทั้งคู่มีสีหน้าโล่งอก ในขณะที่ส่งแววตาอันแผดเผาไป
ด้วยความละโมบไปยังพลอยวิญญาณในมือของนาง
ผูค้ นต่างเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ รอให้เด็กหนุ่มยืน่ ของล้ า
ค่าพวกนี้ให้กบั องค์ชายรอง เจ้าเด็กหนุ่มหยิบหิ นพลอย
ขึ้นมาสองชิ้นด้วยนิ้วสองนิ้ว

กร๊ อบ

ทุกคนที่จบั จ้องไปยังพลอยวิญญาณสองก้อนต่างก็ตอ้ งอ้า

ปากค้าง เมื่อได้เห็นเจ้าเด็กนัน่ บดขยี้พวกมัน จนกลายเป็ น
เศษร่ วงลงพื้นเหมือนดาวตกทอแสงแวววาว

จวินอู๋เสี ยมองคู่รักเบื้องหน้าอย่างเฉยชา พร้อมกันนั้นก็

บดขยี้พลอยวิญญาณที่อยูใ่ นมือทีละเล็กทีละน้อย เปลี่ยน
พวกมันให้เป็ นเพียงละอองดาวจนสิ้ น เสร็ จแล้วนางก็ปัด
เศษผงแวววาวเหล่านั้นออกจากมือทั้งสองก่อนที่มนั จะ
เกาะติดผิวหนังของนาง

พลอยวิญญาณนั้นมีราคาที่ไม่อาจประมาณค่าได้เมื่อเทียบ
กับอัญมณี อื่นๆ ทว่าความบอบบางคือข้อเสี ยอันใหญ่
หลวงของมัน นัน่ จึงเป็ นเหตุผลที่วา่ ทาไมมันถึงได้ล้ าค่า
ยิง่ นัก เนื่องจากหากไม่ระวังให้ดี มันก็จะแตกสลาย
กลายเป็ นฝุ่ นผงไปอย่างง่ายดาย
ตอนที่ 51 ตบหน้าคนๆหนึ่งอีกครั้ง อีกครั้ง…และอีกครั้ง
(3)

————————-

ใบหน้าของจวินอู๋เสี ยยามที่ทอดสายตามองละอองผงแวว
วาวที่ร่วงหล่นจากปลายนิ้วของนางนั้นไม่ปรากฏร่ องรอย
อารมณ์ใดๆทั้งสิ้ น

ผูค้ นต่างยืนนิ่งเป็ นหิ น จับจ้องมองนางอย่างโง่งมด้วย

ดวงตาและปากที่เปิ ดกว้าง

โม่ซ่วนเฟยและไป๋ อวิน๋ เซียนมีสีหน้าเขียวคล้ าอย่างเห็น

ได้ชดั
เจ้าเด็กนี่ไม่ได้กะจะเอาใจพวกเขาตั้งแต่ทีแรกแล้ว! ที่มนั
ทาคือการตบหน้าพวกเขาฉาดใหญ่จนแทบคว่าเลย
ต่างหาก!

เมื่อจัดการปั ดเอาเศษฝุ่ นออกจากมือจนหมด นางก็จอ้ ง

มองโม่ซ่วนเฟย พลางกรี ดนิ้วก้อยลากผ่านลาคอของตน
อย่างท้าทาย

โม่ซ่วนเฟยนั้นเดือดจนแทบระเบิด เส้นเลือดที่คอแข็ง
เกร็ งของเขาแทบจะทะลุออกมา

หากที่นี่ไม่ใช่เมืองผีละก็ เขาคงฆ่าสับเจ้าเด็กไม่รู้จกั ที่ต่าที่

สู งนี่ได้เป็ นล้านครั้งแล้ว!
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนขบริ มฝี ปากแน่น นางถลึงตามองจวินอู๋เสี ย
ด้วยสายตาเหี้ ยมโหด

เมื่อมองดูสีหน้าท่าทางของโม่ซ่วนเฟยจนสาแก่ใจแล้ว
จวินอู๋เสี ยก็หนั กลับไปหาชายหนุ่มสภาพมอมแมม แล้ว
ยืน่ กล่องไข่มุกบูรพาเก้าเม็ดนัน่ ให้กบั เขา

“หนังสื อของข้า” นางเอ่ยทวงสิ ทธิ์

ชายหนุ่มนิ่งไปชัว่ ครู่ ก่อนจะส่ งหนังสื อตาราเก่าๆจานวน

หนึ่งให้กบั นางอย่างมึนงง
คนรอบข้างที่มองเห็นการแลกเปลี่ยนนี้พลันรู ้สึกแข้งขา
อ่อนจะหมดแรงขึ้นมา จิตใจของพวกเขาคล้ายกับโดน
ทาลายอย่างย่อยยับ

เด็กนี่…คงไม่โง่ขนาดนั้น…ใช่ไหม

ก่อนหน้านี้ ขยี้อญั มณี ที่ประเมินค่ามิได้จนไม่เหลือชิ้นดี

อย่างไม่ลงั เล แล้วตอนนี้กแ็ ลกเปลี่ยนไข่มุกบูรพาอันล้ า
ค่ากับ…กับหนังสื อเก่าสภาพผุพงั ทรุ ดโทรมไม่กี่เล่มหรื อ
นี่!

ทุกคนรู ้สึกราวกับว่าตัวเองจะประสาทกิน
เจ้าเด็กนี่มนั แปลกยิง่ นัก! ร่ ารวยเกินไปแล้ว! มีอานาจ
เกินไปแล้ว!

ยามที่โม่เซวียนเฟยเห็นว่า จวินอู๋เสี ยได้แลกเปลี่ยนไข่มุก

บูรพาอันล้ าค่าไปกับหนังสื อเก่าสภาพดูไม่ได้อ่านไม่ออก
พวกนั้น เขาก็แทบจะกระอักเลือดออกมา ตาราบางเล่ม
ถึงกับไม่เหลือปกให้เห็น สภาพของพวกมันแย่มากขนาด
ที่วา่ หากมีใครทิ้งมันไว้ขา้ งถนน ก็ยงั ไม่มีคนสนใจแม้แต่
จะชายตามอง หนังสื อพวกนี้แลกกับไข่มุกบูรพาเก้าเม็ด
เนี่ยนะ

วันนี้เขารู ้สึกอัปยศอดสู จนถึงกระดูกเลยจริ ง ๆ

เมื่อจวินอู๋เสี ยรับหนังสื อเหล่านั้นมาไว้ในอ้อมแขน นางก็
รู ้สึกได้วา่ เจ้าบัวน้อยมีความสุ ขเป็ นอย่างมาก ในเมื่อทุก
อย่างเสร็ จสิ้ นแล้ว นางจึงหมุนตัวเดินจากไป

“เจ้าเด็กน้อย! มีเวลาว่างเมื่อไรก็แวะมาอีกนะ! จะไข่มุก

บูรพาหรื อพลอยวิญญาณก็ตามแต่ที่เจ้ามองหา ข้ายังมีอีก
เพียบเลย!” ชายชราตะโกนไล่หลังนางมา

หลังเดินจากมาได้สกั ระยะ จวินอู๋เสี ยก็รู้สึกได้วา่ มีใคร

บางคนกาลังติดตามนางมา เมื่อหันกลับไปมอง นางก็เห็น
ว่าเป็ นชายสกปรกคนขายหนังสื อนัน่ เอง เขากระพริ บตา
ปริ บๆ มองนางเล็กน้อย ก่อนจะส่ งยิม้ แหยๆมาให้

“เจ้าต้องการอะไร” อู๋เสี ยถามเสี ยงเย็นเยียบ

“คือ ข้าสงสัยว่า ท่านยังมีน้ าอมฤตที่เพิ่งใช้แลกเปลี่ยนไป
เหลืออีกหรื อไม่” เขายกมือขึ้นเกาศีรษะของตนอย่าง
กระดากอาย

“เจ้าบอกว่าไม่สนใจไม่ใช่รึไง” จวินอู๋เสี ยย่นคิ้ว เพราะ

ชายคนนี้ปฏิเสธน้ าอมฤตของนาง ทาให้นางต้องเจอเรื่ อง
ยุง่ ยากพวกนั้น

“เอ่อ ข้าไม่รู้วา่ น้ าอมฤตของท่านมันยอดเยีย่ มขนาดนั้นนี่

นา ในที่แห่งนี้ ปกติแล้วก็ไม่ค่อยจะมีของเช่นนี้โผล่
ออกมาสักเท่าไร” ชายหนุ่มตอบตามตรงด้วยน้ าเสี ยง
เจื่อนๆ แม้แต่ยาของตระกูลชิงอวิน๋ นั้นยังไม่อยูใ่ นสายตา
แล้วเขาจะไปสนใจของแลกเปลี่ยนของเจ้าเด็กน้อยนี่ได้
อย่างไรกัน
อย่างไรก็ตามแต่ ยามที่ตาเฒ่านัน่ เปิ ดฝาขวด เขาก็รู้ได้
ทันทีเลยว่าตนเองทาผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง!

“คือ ไม่ใช่ท่านหรื อที่บอกว่าจะมอบให้ขา้ สักขวด” เขา

เอ่ยถาม พลางใช้ความสกปรกรุ่ งรังนั้นซ่อนความอับอาย
ที่เห่อแดงบนใบหน้า

“กล่องใบนั้นก็มีไข่มุกบูรพาตั้งเก้าเม็ด” จวินอู๋เสี ยย้าเตือน

ก่อนหน้านี้ นางสัญญาจะให้น้ าอมฤตแก่เขา ทว่าบัดนี้นาง

ได้จ่ายเขาเป็ นสองเท่าแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่จาเป็ นต้อง
มอบขวดน้ าอมฤตของนางให้แก่เขาอีก
ยิง่ ไปกว่านั้น ก็เป็ นตัวเขาเองไม่ใช่รึที่ไม่ตอ้ งการมันแต่
แรก!

“ข้าให้ไข่มุกท่านห้าเม็ดเลยก็ได้!” ชายหนุ่มรี บเสนอ

“ข้าไม่อยากได้” จวินอู๋เสี ยสวนกลับทันควัน แล้วหันหลัง

กลับทันที นางยังต้องตามหาวิธีการฝึ กฝนที่เหมาะสมกับ
นางต่ออีก

เมื่อเห็นนางเดินจากไปเช่นนั้น ชายหนุ่มผูม้ อมแมมก็เกา

ท้ายทอยด้วยความผิดหวัง ได้แต่กม้ มองกล่องที่บรรจุ
ไข่มุกล้ าค่าในมืออย่างคับข้องใจ
ตอนที่ 52 ถูกสะกดรอย (1)

————————-

“ไม่นะ จบสิ้ นแล้ว ข้าทาพังอีกแล้ว ยามข้ากลับไป คน

พวกนั้นต้องไม่ปล่อยข้าไว้เป็ นแน่” ชายหนุ่มผูม้ อมแมม
ได้แต่เดินคอตกกลับไปที่ร้านของตนอย่างเศร้าใจ

ในครานี้โชคของจวินอู๋เสี ยไม่ดีอย่างยิง่ หลังจากเดิน

สารวจจนทัว่ ทั้งเมืองผีแล้ว นางก็ยงั ไม่สามารถหาตารา
ฝึ กปรื อที่นางต้องการได้เลย

การเดินทางในครานี้เรี ยกได้วา่ นางไม่ได้รับอะไรกลับมา

เลยสักอย่าง ของที่นางได้มาก็มีเพียงตาราผุๆพังๆไม่กี่เล่ม
ยิง่ ไปกว่านั้นยังต้องสู ญเสี ยน้ าอมฤตไปตั้งสามขวด
ด้วยกัน

ยามนี้ดึกมากแล้ว เมืองหลวงจึงปราศจากเงาของผูค้ นสิ้ น

บนถนนอันเปล่าเปลี่ยวของเมืองหลวง จวินอู๋เสี ยและเจ้า

แมวดาตัวน้อยกาลังเดินทางกลับวังหลิน เสี ยงอันเงียบ
สงัดในค่าคืนที่มืดมิดและแสงจันทร์ที่ส่องสกาวลงมาบน
ร่ างของทั้งสองทาให้เงาของทั้งคู่ยดื ยาวออกไป ในความ
เงียบนี้ เสี ยงที่ได้ยนิ มีเพียงเสี ยงฝี เท้าของนางเท่านั้น นาง
เดินกลับอย่างเชื่องช้า ในหัวเต็มไปด้วยความคิดต่างๆ
มากมาย
ขณะที่พวกเขาก้าวเดิน ลมหนาวก็พดั ผ่านไปมาบนถนน
หนทางอันมืดมิด เมื่อทั้งคู่เดินเลี้ยวผ่านหัวมุมถนน คนผู ้
หนึ่งซึ่ งสวมผ้าคลุมสี ดาปกปิ ดมิดชิดทัว่ ร่ างก็โผล่ออกมา
ฉุดกระชากนางเข้าไปในความมืด

“เหมียว!” เจ้าแมวร้องเสี ยงแหลม

จวินอู๋เสี ยถูกดึงเข้าสู่ ออ้ มกอดอบอุ่น ชายผูน้ ้ นั กอดนาง

จากด้านหลัง เขากดนิ้วมือลงไปบนริ มฝี ปากของนางเบาๆ
นางรับรู ้ถึงลมหายใจของเขาที่อยูข่ า้ งๆใบหู ก่อนที่เสี ยง
นุ่มลึกจะบอกให้นางเงียบ

“ชู่ววว์” ครานี้เจ้าของเงาดาส่ งเสี ยงไปให้เจ้าก้อนขนดา

บ้าง
เจ้าแมวน้อยสี ดาตัวแข็งทื่อทันที

“ออกมาข้างนอกตอนกลางค่ากลางคืนคนเดียวไม่ใช่
ทางเลือกที่ดีเลยนะ” เสี ยงลึกลับกล่าวแหย่นางเล่น เพราะ
เขาหายใจรดต้นคอเรี ยวบาง นางเลยตัวสัน่ เทาเล็กน้อย

“จวินอู๋เหย่า ปล่อยข้านะ!” ไม่ตอ้ งหันหลับไปมองข้าง

หลัง จวินอู๋เสี ยก็รู้ได้ทนั ว่าบุรุษผูน้ ้ ีคือใคร

น้ าเสี ยงขี้เล่นนี้ฝังแน่นอยูใ่ นหัวของนาง

“นิ่งๆสิ ตอนกลางคืนของที่นี่ช่างหนาวนัก ดูสิ ร่ างกายเจ้า

เย็นเฉี ยบขนาดนี้ ให้ขา้ ช่วยทาให้เจ้าตัวอุ่นขึ้นเถอะ”
ภายใต้ผา้ คลุมสี ดา จวินอู๋เหยาลอบยิม้ อย่างพอใจ เขา
สวมกอดนางอย่างใกล้ชิด และกอดรัดแน่นขึ้นอีก เขา
ชอบความรู ้สึกนี้ยงิ่ นัก ตัวของนางช่างเล็กกะทัดรัด ทั้งยัง
อ่อนนุ่มละมุนละไมอีกด้วย

“ข้าไม่ได้หนาว” อู๋เสี ยแย้งตอบ

“โอ แต่ขา้ หนาว เช่นนั้นเจ้าก็ช่วยข้าแทนแล้วกัน” เขา

หัวเราะเล็กน้อย ก่อนที่จะโน้มตัวลงมาพักคางของตนไว้
ที่ไหล่ของนาง

“เจ้าเนี่ยนะ ไม่สนใจสิ่ งรอบข้างเอาเสี ยเลย ต่อจากนี้เจ้า

ต้องระมัดระมัวตัวให้มากขึ้นด้วย รู ้ตวั หรื อไม่ ว่าเจ้าน่ะ
ถูกคนสะกดรอยมาทั้งคืนแล้วนะ” ดวงตาสี ม่วงเข้มของ
เขาหรี่ ลง ทั้งร่ างกายเล็กจิ๋วของนางที่พอดีกบั อ้อมแขน
ของเขา ไหนจะกลิ่นหอมจางๆของสมุนไพรอีก การจะ
ปล่อยให้นางออกไปจากอ้อมกอดของเขาช่างยากลาบาก
ยิง่ นัก ตัวนางพอเหมาะพอเจาะกับอ้อมแขนของเลย

“ข้านึกว่าเจ้าไม่ใช่คนเสี ยอีก” อู๋เสี ยตอบกลับอย่างใจเย็น

ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่นางคิดว่าเขาเป็ นคนปกติธรรมดา

“ข้าไม่ได้หมายถึงตัวข้า…” จวินอู๋เหยาใช้นิ้วมือสองนิ้ว
จับคางของนางอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็เคลื่อนใบหน้าของ
นางให้หนั ไปมองยังถนน
บนกลางถนนที่โล่งว่าง พลันปรากฏร่ างสู งที่เหมือนว่า
กาลังมองหาบางสิ่ งอยู่

แสงจันทร์สาดส่ องลงมาโดนใบหน้าของเขา เปิ ดเผยรู ป

โฉมของเขาเล็กน้อย

“หลงฉี ” จวินอู๋เสี ยจาใบหน้าของชายผูน้ ้ นั ได้ในทันที

“วังหลินมีผคู ้ ุม้ กันมากมาย เจ้าลอบออกมากลางดึกเช่นนี้

ทาให้วงั หลินวุน่ วายอย่างมาก ส่ วนจวินเสี่ ยนนั้น เขา
ทราบเรื่ องตั้งแต่เจ้าแอบก้าวขาออกจากวังหลินแล้ว”
จวินอู๋เหยาสวมกอดนางแนบแน่น เขากล่าวด้วยน้ าเสี ยงขี้
เล่น ทว่ายังมีความจริ งจังอยู่
“หลงฉี ช่างเข้าใจหาวิธีแสดงความจงรักภักดีโดยแท้ เขา
คอยคุม้ กันเจ้าอยูใ่ นความมืดมาตลอด” จวินอู๋เหยากล่าว
เย้ยหยัน นัยน์ตาสี ม่วงเข้ามีประกายบางอย่างพลาดผ่าน
แลน่ากลัว
ตอนที่ 53 ถูกสะกดรอย (2)

————————-

ตลอดหลายปี มานี้ หลงฉี ถูกมอบหมายหน้าที่ให้เป็ นผู ้

คอยดูแลจวินชิง เขาไม่เคยเข้าไปยุง่ หรื อแทรกแซงเรื่ อง
ภายในของวังหลินเลย การที่จวินอู๋เสี ยแอบย่องออกไป
กลางดึกนั้น เพียงส่ งยอดฝี มือไปคอยคุม้ กันแค่ไม่กี่คนก็
เพียงพอแล้ว มิจาเป็ นต้องให้หลงฉี เป็ นผูอ้ อกโรงเฝ้า
คุม้ ครองนางเองเลย

ความสามารถทางการแพทย์ของนางแลดูเก่งกาจอย่างไม่
น่าเชื่อ มีนางแค่คนเดียวก็เหมือนพวกเขาได้รับการ
สนับสนุนจากผูค้ นมากมาย!
จวินอู๋เหย่าหรี่ ตาลงเล็กน้อย เขาไม่รอให้นางกล่าวอันใด
ต่อ แล้วออกแรงบังคับให้นางหันกลับมา มือข้างหนึ่งของ
เขาโอบเอวบางเอาไว้ ส่ วนมืออีกข้างก็จบั ที่คาง ก่อนจะ
เชิดใบหน้าของนางขึ้น

ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าที่งามล่มเมืองกลับถูกแทนที่
ด้วยใบหน้าธรรมดาสามัญ

จวินอู๋เหยาใช้ปลายนิ้วหยาบลูบเบาๆที่ริมฝี ปากบางของ
นาง จากนั้นก็ส่งรอยยิม้ เย้าแหย่ข้ ีเล่นมาให้

.
“น่าเกลียดเสี ยจริ ง” ใบหน้าที่ดูแปลกไปนั้นกาลังจ้อง
กลับมาที่เขา มันทาให้เขาอยากขจัดรู ปหน้าจอมปลอมนี้
ออกไปเหลือเกิน

“เช่นนั้นก็อย่ามองสิ ” จวินอู๋เสี ยขมวดคิ้ว นางไม่เข้าใจ

ความคิดของคนผูน้ ้ ีเอาเสี ยเลย

เขาไม่ค่อยจะอยูใ่ นวังหลิน กว่าจะตามตัวเขาได้น้ นั ก็ยาก

ยิง่ ในบางครั้งเขาก็ทาให้นางประหลาดใจ เมื่อจู่ๆเขาก็
ปรากฎตัวขึ้นอย่างกระทันหัน ไม่ทิ้งร่ องรอยจะมาจะไป
ใดๆทั้งสิ้ น ก่อนหน้านี้เขาเคยบอกนางไว้วา่ ตัวเขานั้น
ไม่ได้เป็ นปรปั กษ์ต่อวังหลิน และจะไม่ทาอันตรายคนใน
วังแห่งนี้ สิ่ งเดียวที่เขาทาไปมีเพียงแค่การดัดแปลงความ
ทรงจาของพวกเขาเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ทาให้เมื่อใดก็
ตามที่คนในวังหลินเห็นเขา คนเหล่านั้นก็จะระลึกถึง
สถานะของเขาได้ แต่หากเขาไม่อยูใ่ กล้ๆตัวจวินเสี่ ยน
และจวินชิงแล้ว ผูค้ นก็แทบจะลืมเลือนตัวตนของเขาไป

“ข้าอยากกลับแล้ว” จวินอู๋เสี ยกล่าวออกอย่างกะทันหัน

นางมองลงไปที่มือของเขา บอกเป็ นนัยๆว่าให้ปล่อยได้
แล้ว

“ตกลง เช่นนั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ” จวินอู๋เหย่ายักคิ้ว

ขึ้น ก่อนที่จะยกนางขึ้นอย่างฉับพลัน เขาอุม้ นางราวกับว่า
นางเป็ นเจ้าหญิง

“………………” จวินอู๋เสี ยถลึงตาใส่ เขา

จวินอู๋เหย่ามองเมินสายตาข่มขู่ของนาง เขาเดินอุม้ พานาง
ออกไป โดยมีเจ้าแมวดาตัวน้อยตามมาติดๆ

บนถนน หลงฉี โมโหตัวเองอย่างมากที่ปล่อยให้จวินอู๋เสี ย

หลุดรอดสายตาไปได้ เขามองหาตัวนางอย่างบ้าคลัง่ และ
สุ ดท้ายเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกได้ เมื่อเห็นจวินอู๋
เหย่าอุม้ นางอยูใ่ นอ้อมแขนเดินออกมาจากตรอกมืด

“นายน้อย คุณหนู” เขาตะโกนเรี ยกคนทั้งสอง แอบ

ประหลาดใจอยูเ่ ล็กน้อยว่า เหตุใดก่อนหน้านี้เขาจึงไม่
สามารถสัมผัสรับรู ้ถึงตัวตนของนายน้อยเลย

จวินอู๋เหย่ายังคงอุม้ จวินอู๋เสี ยอยู่ เขามุ่งหน้ากลับวังหลิน

โดยไม่หนั ไปมองหลงฉี เลยแม้แต่นอ้ ย
หลงฉี ได้แต่เดินตามพวกเขาไปอย่างเงียบงัน

……………….

เมื่อดวงอาทิตย์ฉายแสงเริ่ มต้นวันใหม่ เรื่ องราวการหาย

ตัวไปของจวินอู๋เสี ยก็’ถูกลืมเลือน’ไปอย่างง่ายดาย ทั้งจ
วินเสี่ ยนและจวินชิงต่างไม่ได้สนใจจะต่อว่าเอาเรื่ องใดๆ
ส่ วนหลงฉี กย็ งั คงติดตามจวินชิงเหมือนเดิม พวกเขาทา
หน้าที่ของตนต่อไป เสมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

ทันทีที่จวินอู๋เสี ยและเจ้าแมวดาตัวน้อยเดินเข้าสู่ หอ้ งปรุ ง

โอสถ เจ้าบัวน้อยก็ถูกเจ้าแมวน้อยตะโกนเรี ยกให้ปรากฏ
ตัวด้วยน้ าเสี ยงแข็งกร้าว
[เจ้านิสยั เสี ย ออกมาเดี๋ยวนี้!]

ทันใดนั้นร่ างเล็กที่สนั่ เทาก็แสดงตัวให้เห็น มันรี บคุกเข่า

เอามือยันพื้น แล้วโค้งศีรษะอย่างรวดเร็ ว

จวินอู๋เสี ยยืนกอดอก นางจ้องมองร่ างเล็กด้วยสายตาเย็น

ชา

เจ้าบัวน้อยตัวสัน่ เทาโดยไม่รู้ตวั

ภายในห้องนั้นเงียบกริ บ ไร้ซ่ ึ งเสี ยงใดๆทั้งสิ้ น

หลังจากเวลาผ่านไปครึ่ งชัว่ โมง เจ้าบัวน้อยนั้นก็ไม่
สามารถทานทนได้อีกต่อไป เขาเริ่ มร้องไห้และใช้ดวงตา
อันเปี ยกแฉะสุ ดแสนน่าสงสารมองไปที่จวินอู๋เสี ย

“อย่าทิ้งข้าเลยนะ…….ได้..ได้โปรดอย่า…ฮือ..ส..ส่ งข้า
กลับ” น้ าตาอันแสนมีค่าของเจ้าบัวน้อยไหลทะลักออกมา
จนถึงแก้ม และพอเจ้าบัวน้อยมองไปที่จวินอู๋เสี ย ร่ างกาย
ของเขาก็สน่ั ไม่หยุด เจ้าบัวน้อยรู ้ตวั ดีวา่ ในเมืองผี เขาได้
ก่อเรื่ องจนทาให้เจ้านายของเขาโมโห

จวินอู๋เสี ยหรี่ ตาลงขณะกาลังจ้องมองเจ้าบัวน้อยอยู่

เจ้าบัวน้อยเริ่ มตัวสัน่ อีกครั้ง

[ในตอนที่ขา้ บอกว่าเจ้ามันไร้ประโยชน์ ข้าไม่ได้
หมายความอย่างที่ขา้ พูดจริ งๆ ถึงแม้เจ้าจะบีบบังคับให้
เจ้านายข้าต้องซื้ อตาราทาสวนพวกนี้มาก็เถอะ เอาล่ะ
บอกข้ามาซะ ว่าพวกเราควรจะทายังไงกับเจ้าสิ่ งเก่าแก่
พวกนี้]

เจ้าแมวดาตัวน้อยกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะ มันใช้อุง้ เท้า

สัมผัสกับกองตาราเก่าแก่ที่วางอยู่ แล้วจึงมองไปที่เจ้าบัว
น้อยด้วยสายตาน่ากลัว
ตอนที่ 54 วิธีการฝึ กฝนอันแปลกประหลาด (1)

————————-

เจ้าบัวน้อยสะอึกสะอื้นสู ดจมูกฟุดฟิ ดพลางประท้วง

ขึ้นมา “ตะ…ตาราพวกนั้นไม่ได้ไร้ประโยชน์เสี ย
หน่อย…”

[หึ ]

เจ้าแมวดาน้อยยกอุง้ เท้าขึ้น แล้วปัดตาราเล่มที่อยูบ่ นสุ ด

ลงจากโต๊ะเสี ยงดังตุ๊บ
“ม่ายยยยยยยยยยยยย” เจ้าบัวน้อยหน้าซีด รี บวิง่ ถลาเข้า
มา’ป้องกัน’ตาราไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหนราวกับเขา
เป็ นคนที่ซ้ื อมันมา

แมวดาตัวน้อยหรี่ ตาลงขณะที่มองเจ้าบัวน้อยที่กจ็ อ้ งมัน

กลับด้วยสายตาเว้าวอน

ฟิ้ ววว เจ้าแมวดาไม่ได้สนใจเจ้าบัวน้อย มันปัดตาราอีก

เล่มลงจากโต๊ะ

หลังจากนั้นเจ้าแมวดาก็ยงั คงปัดตาราลงจากโต๊ะเล่มแล้ว
เล่มเล่า ส่ วนเจ้าบัวน้อยก็รีบวิง่ ด้วยใบหน้าที่ฉ่ าไปด้วย
น้ าตาและขาสั้นๆที่จ้ าอ้าวอย่างร้อนรนเพื่อปกป้องตารา
ของเขา
“พอได้แล้ว” จวินอู๋เสี ยกล่าวขึ้นในที่สุดเพื่อหยุดการเล่น
ของเจ้าตัวน้อยทั้งสอง

เจ้าบัวน้อยลงตัวลงนอนกองอยูก่ บั พื้นอย่างเหน็ดเหนื่อย
สองแขนยังคงกอดตาราไม่กี่เล่มที่เขาสามารถปกป้องมัน
เอาไว้ได้แน่นพลางใช้สายตาคลอน้ าตาจ้องมายังจวินอู๋
เสี ย

“เหตุใดเจ้าถึงรักตาราเหล่านั้นนัก เจ้าต้องการมันไปเพื่อ
อะไร” จวินอู๋เสี ยเท้าคางจ้องไปยังร่ างที่สะอึกสะอื้นไม่
หยุดบนพื้น
“มันไม่ได้ใช้สาหรับข้าเสี ยหน่อย มันสาหรับท่านนะ นาย
ท่าน” เจ้าบัวน้อยสู ดจมูกดังฟื ด

จวินอู๋เสี ยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

ตอนที่นางไปค้นหาตาราเมื่อวานนั้น พวกมันคือตารา
รวบรวมวิธีการทาสวนที่สอนให้ผคู ้ นสามารถปลูกพืชผัก
ดอกไม้ มิใช่วา่ …เจ้าตัวน้อยนี่อยากให้นางกลายเป็ นคน
สวนเช่นนั้นรึ

“นะ…นี่คือ…สิ่ งที่ท่านเรี ยกว่าวิธีการฝึ กฝน” เจ้าบัวน้อย

ยืน่ ตาราเหล่านั้นให้นางด้วยมือเล็กๆนัน่

“วิธีการฝึ กฝนหรื อ” จวินอู๋เสี ยรู ้สึกประหลาดใจ

เจ้าบัวน้อยพยักหน้า

“ใช่แล้วขอรับ ตัวข้าเป็ นประเภทพืชดังนั้นแล้วนายท่าน

จึงไม่อาจใช้วธิ ีการฝึ กแบบทัว่ ไปที่ท่านเคยอ่านผ่านๆได้
โปรดอย่าดูถูกตาราเหล่านี้เลยนะขอรับ มันเป็ นของที่หา
ได้ยากยิง่ ! เจ้าของคนก่อนของข้าไม่เคยหาของดีเช่นนี้ได้
เจอเลย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถฝึ กฝนพลังวิญญาณ
ได้ ข้าอยากจะบอกว่าโชคของนายท่านช่างดีเหลือเกิน…”
เจ้าบัวน้อยพยายามอย่างมากเพื่ออธิบายให้จวินอู๋เสี ยฟัง
แต่ท่าทางขัดเขินและพฤติกรรมที่ดูเหมือนกาลังเก็บงา
บางอย่างทาให้ไม่อาจเชื่อถือได้มากนัก
จวินอู๋เสี ยมองไปยังตาราในมือเหล่านั้น ถ้าเจ้าบัวน้อยไม่
อธิบายให้นางฟัง นางคงไม่อาจคิดได้วา่ ตาราทาสวน
หน้าตาทรุ ดโทรมเช่นนี้จะเป็ นตาราฝึ กฝนอันมีค่าไปได้!

“การปลูกพืชสามารถเพิม่ พลังวิญญาณได้อย่างนั้นหรื อ”
จวินอู๋เสี ยพลิกหน้ากระดาษของตาราเล่มนั้นดูอย่าง
คร่ าวๆ

เจ้าบัวน้อยรี บพยักหน้าอย่างกระตือรื อร้นทันที

“แล้วข้าควรจะปลูกอะไรดีล่ะ” นางไม่เห็นจะรู ้จกั พืชใน

ตาราเล่มนี้เลยแม้แต่ชนิดเดียว

เจ้าบัวน้อยชูมือขึ้นและชี้ไปยังจมูกของเขาทันที
“ข้า! ปลูกข้า!”

“……………………………….” จวินอู๋เสี ยพูดอะไรไม่

ออก นางอดจิตนาการไม่ได้วา่ นางกาลังหยอดเม็ดบัวลง
บนผืนดินและเมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยว…มันก็จะมีเจ้าบัวน้อย
จานวนมากมายเลยทีเดียว พวกมันมีแค่เพียงหัวเท่านั้นที่
โผล่พน้ ดินออกมาได้ ในขณะที่ลาตัวที่เหลือนั้นต่างฝังลึก
ลงไปในพื้นดิน นางสามารถนึกภาพได้เป็ นฉากๆเลย
ทีเดียว!

“………………………….” นางตัวสัน่ ขนลุกขึ้นมา

ในทันที
“นี่ไงขอรับ มันเขียนอยูต่ รงนี้ แค่ท่านวางข้างลงในน้ า
เอ่อ ไม่ใช่ตวั ข้านะแต่เป็ นเม็ดของข้า พวกมันจะเริ่ มดูด
ซึ ม พัฒนา เติบโตและสัง่ สมพลังวิญญาณที่มีแต่ท่าน
เท่านั้นที่จะสามารถดูดซับมันได้ แล้วเมื่อพวกมันเจริ ญ
ขึ้นเป็ นดอกบัว ถึงจะไม่ดีเท่าข้าแต่การทานพวกมันก็มี
ผลดีมากมายเชียวนะขอรับ!” เจ้าบัวน้อยร้องบอกด้วย
ท่าทีร่าเริ งยินดีพลางกระพริ บตาที่ยงั มีน้ าตาคลอหน่วงอยู่

จวินอู๋เสี ยรู ้สึกได้วา่ ถ้าเขามีหาง ตอนนี้เขาคงกาลังแกว่ง

หางอย่างมีความสุ ขมากๆเลยทีเดียว

“มันดูจะง่ายกว่าวิธีกรฝึ กฝนอื่นๆที่ขา้ เคยพบมานะ?” นาง

เคยพินิจดูตาราหลากหลายเล่ม มันดูซบั ซ้อนและมี
อันตรายได้แม้แต่กบั วิธีการหายใจ! แต่ตาราเหล่านี้ช่าง
แตกต่างและตรงไปตรงมา
ทั้งหมดที่เจ้าต้องทามีเพียงแค่ปลูกดอกไม้เท่านั้น!
ตอนที่ 55 วิธีการฝึ กฝนอันแปลกประหลาด (2)

————————-

จวินอู๋เสี ยค่อยๆอ่านเนื้อหาของตาราในมือนางอย่าง
ระมัดระวัง นอกเหนือไปจากดอกบัวแล้ว มันยังมีพืชอีก
หลายชนิดที่สามารถสัง่ สมพลังวิญญาณได้เช่นกัน แต่วา่
พืชที่มีชื่อแปลกๆเหล่านั้นนางไม่เห็นจะเคยได้ยนิ มาก่อน

“นอกจากเม็ดบัวแล้ว ข้าจะหาเมล็ดพืชชนิดอื่นได้จาก
ไหนอีก” จวินอู๋เสี ยถาม

เจ้าบัวน้อยหน้ามุ่ย มันลังเลอยูส่ กั พักก่อนจะตอบ “ข้าไม่

แน่ใจเท่าไรขอรับ…ชื่อส่ วนใหญ่ในนั้นข้าไม่แน่ใจว่ามัน
มาจากไหน แต่สาหรับบางชื่อนั้นข้ารู ้จกั พวกมันและรู ้
ด้วยว่าจะหาได้จากที่ไหน…ก็แค่….ตอนนี้มนั ยังคงไกล
เกินเอื้อมสาหรับท่าน”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร” จวินอู๋เสี ยยังคงถามต่อพลาง

เลิกคิ้วนิดๆ

เจ้าบัวน้อยก้มหัวลง มือนุ่มนิ่มทั้งสองจับอยูท่ ี่ชายเอี๊ยม

พลางตอบเสี ยงอ่อย “พวกเขายังไม่ได้ออกมาเลยขอรับ…
ดังนั้นแล้วท่านจึงยังหาไม่ได้”

จวินอู๋เสี ยขมวดคิ้วมุ่น สิ่ งที่เจ้าบัวน้อยกาลังอธิบายนั้น

ช่างยากที่จะเข้าใจ เขามักจะพูดถึงอะไรที่มนั ช่างเข้าใจได้
ยากจริ งๆ
ในตอนแรกที่เขาปรากฏกายนั้น เขาบอกว่าเมล็ดบัวของ
เขาถูกบางคนกินมันเข้าไป และตอนนี้ปากเล็กๆนัน่ ก็กพ็ ดู
ถึงใครบางคนออกมาอีกครั้งแล้ว จวินอู๋เสี ยรู ้สึกรู ้สึก
สงสัยนักว่าคนผูน้ ้ นั คือใคร

“พวกเขาคือใคร”

“เหล่าภูติประจาตัวขอรับ….” เจ้าบัวน้อยพึมพาตอบ

“ถ้าเช่นนั้น พวกเขาก็ตอ้ งรอเจ้านายของพวกเขาก่อนที่

พวกเขาจะปรากฏตัวได้เช่นนั้นสิ นะ” นางถาม
เจ้าบัวน้อยพยักหน้า…ก่อนจะส่ ายหน้า…หน้าของเขามุ่ย
ลงขณะที่พยายามหาทางอธิบาย

จวินอู๋เสี ยรู ้สึกสงสัยมากขึ้นไปอีก

“เอ่อ…อืม…คือ…อันที่จริ งถ้านายท่านฝึ กฝนอย่างถูกต้อง

และหนักเพียงพอ…ท่านจะสามารถหาพวกเขาได้
แน่นอน…แต่ยงั ไงสาหรับตอนนี้…มันไม่ดีกว่าหรื อ
ขอรับที่ท่านจะปลูกข้าก่อน” เจ้าบัวน้อยลังเลนิดหน่อย
ก่อนจะจ้องมองมายังจวินอู๋เสี ยอย่างกระวนกระวาย เขา
ก้าวเร็ วๆออกมาสองก้าวจนมาหยุดตรงหน้านาง เงยหน้า
ขึ้นพลางทาสี หน้าน่าสงสาร
“นายท่าน ท่านยังไม่จาเป็ นที่จะต้องรี บหาพืชชนิดอื่นนะ
ขอรับ ข้าจะช่วยท่านอย่างแน่นอน ได้โปรดเริ่ มปลูกข้า
ก่อนเถิด” เจ้าบัวน้อยร้องขอด้วยดวงตาคลอไปด้วยน้ าตา

“……………………..” จวินอู๋เสี ยมีความรู ้สึกว่าถ้านาง

ปฏิเสธ เขาจะต้องเริ่ มร้องไห้โวยวายอย่างแน่นอน

“ก็ได้” นางรับปาก

เจ้าบัวน้อยหัวเราะออกมาในทันที ทัว่ ทั้งห้องกรุ่ นไปด้วย

กลิ่นดอกบัวแสนหวาน

จวินอู๋เสี ยมองไปยังกองตาราเก่าคร่ าคร่ า มองหาเล่มที่มี

วิธีการฝึ กฝนในน้ า
ก่อนหน้านี้นางคิดว่าพวกมันก็เป็ นตาราทาสวนธรรมดาๆ
แต่ทว่าหลังจากที่เจ้าบัวน้อยอธิบาย นางก็ตระหนักได้วา่
‘น้ า’ ที่ถูกเขียนเอาไว้ในตารานั้นไม่ใช่น้ าธรรมดา คาว่า
‘น้ าไร้ราก’ นั้นปรากฏขึ้นมาบางครั้งและ ‘น้ าไร้ราก’ นั้น
เป็ นชนิดที่แย่ที่สุด มันคือน้ าที่ ‘ร่ วงหล่นจากสรวงสวรรค์
แต่ไม่ตกต้องพื้นพสุ ธา’ มันย่อมไม่ใช่น้ าในทะเลสาบ
หรื อแม่น้ า

ตาราอธิบายถึงพืชน้ าหลากหลายชนิด หนึ่งในนั้นคือ

วิธีการพัฒนาบัวหิ มะ

หลังจากที่อ่านสัดส่ วนอุปกรณ์ที่ตอ้ งใช้ หน้าของจวินอู๋

เสี ยก็กลายเป็ นสี ดาทะมึน
ในการปลูกบัวหิ มะนั้น สิ่ งหนึ่งที่ตอ้ งใช้คือ ‘น้ า’ การจะ
หาน้ านั้นเป็ นเรื่ องที่เป็ นไปไม่ได้อย่างยิง่ เมื่อตาราระบุ
เอาไว้อย่างชัดแจ้งว่าน้ าที่ตอ้ งการนั้นคือน้ าจากน้ าพุ
สวรรค์

น้ าพุสวรรค์รึ จวินอู๋เสี ยพยายามนึกย้อนไปในความทรง

จาของทั้งสองโลกแต่มนั ก็เปล่าประโยชน์ นางไม่เคยได้
ยินชื่อนี้ หรื อแม้กระทัง่ ได้ฟังผูอ้ ื่นกล่าวถึงน้ าพุสวรรค์มา
ก่อนเลย

จวินอู๋เสี ยคิดเสมอว่ามันเป็ นสมดุลทัว่ ไปของโลก วิธีการ

ฝึ กฝนของนางง่ายกว่าผูอ้ ื่นนัก แต่เงื่อนไขของมันกลับ
ยากเหลือใจ ผูใ้ ดกันจะบอกนางได้วา่ นางจะไปหาเจ้าน้ าพุ
สวรรค์นี่ได้จากที่ใด
“เจ้ารู ้จกั น้ าจากน้ าพุสวรรค์หรื อไม่” นางถามเจ้าบัวน้อย
พลางหน้านิ่วคิ้วขมวด

เจ้าบัวน้อยส่ ายหัวของเขาไปทางซ้ายและขวาอย่างหนัก
หน่วง
ตอนที่ 56 วันเฉลิมพระชนมพรรษา (1)

————————-

จวินอู๋เสี ยมุมปากกระตุก ตาราได้กล่าวว่าบัวหิ มะนั้นต้อง

ได้รับการดูแลรักษาเป็ นพิเศษ และไม่สามารถปลูกในน้ า
ธรรมดาๆได้ หากเพาะเมล็ดในน้ าธรรมดา บัวจะเหี่ ยวเฉา
ลง ทั้งยังไม่มีโอกาสฟื้ นตัวได้อีก พูดอีกอย่างก็คือ หาก
นางเพาะเมล็ดพวกนั้นในน้ าธรรมดา พวกมันก็จะตาย!

“……”

อย่างที่คิดไว้เลย เจ้าบัวเจ้าปัญหานี่ไม่สามารถเติบโตใน
น้ าธรรมดาแบบใดได้ นอกจากน้ าจากสระสวรรค์แล้ว ยัง
มีของเหลวอีกอย่างที่ใช้ปลูกบัวหิ มะได้ มันเรี ยกว่า’หยก
ทิพย์’

สาหรับในโลกแห่งนี้ มันคือเหล้าองุ่นที่คุณภาพดีเยีย่ ม
ที่สุด แม้แต่จวินเสี่ ยนก็ยงั มีโอกาสได้ลิ้มลองเพียงถ้วย
เล็กๆครั้งเดียวเท่านั้นในงานฉลองชัยชนะแห่งสงครามที่
ฮ่องเต้องค์ก่อนเป็ นผูพ้ ระราชทานให้

“ถึงขนาดต้องใช้เหล้าองุ่นในการปลูกพืชเชียวหรื อ…
หื มมม” จวินอู๋เสี ยนวดขมับขณะครุ่ นคิด แม้วา่ เหล้าองุ่น
ชนิดนี้จะล้ าค่าและหายากมากก็ตาม แต่อย่างน้อยนางก็รู้
ว่ามันคืออะไรละนะ ส่ วนสระสวรรค์อะไรนัน่ นางไม่
แม้แต่จะเคยได้ยนิ มาก่อนเลย!
หยกทิพย์น้ นั ถูกพระราชทานโดยปฐมกษัตริ ย ์ นัน่ แปลว่า
มีความเป็ นไปได้สูงที่มนั จะยังถูกเก็บเอาไว้ในพระราชวัง
หลวง

จวินอู๋เสี ยคิดไปถึงบทสนทนาของนางกับจวินเสี่ ยนในวัน

นั้น ในอีกไม่ชา้ ก็จะมีงานฉลองวันคล้ายวันพระราช
สมภพขององค์รัชทายาท และนางเองก็ได้รับเชิญไป
ร่ วมงานเช่นเดียวกัน นี่จะเป็ นโอกาสเหมาะลาหรับการ
ตรวจดูวา่ พวกเขายังมีเหล้าองุ่นนัน่ เก็บอยูใ่ นพระราชวัง
หรื อไม่

แม้วา่ นางจะมีวธิ ีฝึกวิชามาแล้วในมือ แต่ยงั ไงนางก็ยงั ไม่

อาจเริ่ มฝึ กได้เพราะขาดแคลนทรัพยากร
ในขณะที่อ๋ ูเสี ยกาลังขบคิดอยูก่ บั ปัญหาเรื่ องวัตถุดิบที่
จาเป็ นต้องใช้ในการฝึ กพลังของนาง ตั้งแต่กลับมาจาก
เมืองผี อารมณ์ของโม่ซ่วนเฟยและไป๋ อวิน๋ เซียนก็ดิ่งลง
เหวแบบสุ ด ๆ

ภายใต้กฎของเมืองผี โม่ซ่วนเฟยไม่อาจทาสิ่ งใดกับเด็ก

หนุ่มผูท้ าให้เขาขายขี้หน้าคนนั้นได้! เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
อย่างแค้นเคืองยามที่นึกไปถึงความยากลาบากในการเอา
อกเอาใจปลอบขวัญไป๋ อวิน๋ เซียนหลังจากเหตุการณ์ครั้ง
นั้น เจ้าเด็กสารเลวนัน่ ! มันกล้าดียงั ไง? เขาเรี ยกจิตรกร
หลวงให้มาวาดภาพเหมือนจากคาบอกเล่าของพวกเขามา
อย่างเร่ งด่วน

ถึงแม้ในเมืองผีจะไม่อาจแตะต้องมันได้ แต่เมื่อมันออกมา
จากที่นนั่ แล้ว เขาไม่ปล่อยมันไว้แน่!
ในคืนนั้นโม่ซ่วนเฟยระดุมกองกาลังลับของเขาให้ออก
ค้นหาทัว่ ทั้งเมืองหลวง

แต่แปลกเป็ นอย่างยิง่ ที่ไม่พบเบาะแสอะไรเกี่ยวกับเด็ก

หนุ่มคนนั้นเลย มันเหมือนกับว่าเจ้านั้นหายไปในอากาศ
ทั้งอย่างนั้นงั้นแหละ

โม่ซ่วนเฟยถึงขนาดให้คนของเขารออยูห่ น้าทางเข้าของ
เมืองผีและรายงานแก่เขาหากพบไอ้เด็กนัน่ แต่กระนั้น
กลับไม่มีข่าวคราวอะไรเลยสักอย่าง

……………………………………
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ ว ทัว่ ทั้งเมืองต่างวุน่ ยุง่ อยูก่ บั การ
ตระเตรี ยมงานเฉลิมฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพของ
องค์รัชทายาท

คืนก่อนหน้านั้นหนึ่งคืน จวินเสี่ ยนได้เรี ยกให้จวินชิง

และจวินอู๋เสี ยมาพบเขาที่หอ้ งอักษร

งานเลี้ยงหนนี้ ไม่ใช่เพียงแค่จวินอู๋เสี ย’ผูไ้ ร้ประโยชน์’ที่

ได้รับเชิญ กระทัง่ จวินชิง’ที่ใกล้ตาย’ก็ยงั ไม่รับสารเชื้อ
เชิญด้วย

“วันพรุ่ งนี้คือวันคล้ายวันพระราชสมภพของรัชทายาท
พวกเจ้าทั้งสองจาเป็ นต้องไปกับข้าด้วย และเนื่องจาก
หลงฉี ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้างาน ดังนั้นข้าจะขอฝากให้อ๋ ู
เสี ยดูแลท่านอาของเจ้าด้วย” จวินเสี่ ยนมองไปยังจวินอู๋
เสี ยด้วยสายตาภาคภูมิ สาวน้อยของเขาเติบโตจนสามารถ
พึ่งพาได้ในที่สุด ยามนี้ในใจของเขานั้นได้ฝากความหวัง
ฝากอนาคตของวังหลินไว้ในมือของนางแล้ว

“เจ้าค่ะ” จวินอู๋เสี ยผงกศีรษะ

“มีอีกเรื่ องหนึ่ง ตอนนี้ผคู ้ นข้างนอกต่างยังไม่รู้วา่ อาการ

ของอาเจ้าเป็ นเยีย่ งไร พวกเขาทุกคนยังคงคิดว่าเขาจะอยู่
ได้อีกไม่นาน และหากพวกเขาพบว่าท่านอาของเจ้าฟื้ นตัว
แล้ว ข้าก็เกรงว่า… อู๋เสี ย เจ้าถามท่านอาจารย์ของเจ้า
หน่อยได้หรื อไม่วา่ มีวธิ ีใดบ้างหรื อไม่ที่จะทาให้ท่านอา
ของเจ้าดูเหมือน’คนป่ วยใกล้ตาย'” จวินเสี่ ยนกังวลยิง่ นัก
เขาไม่ทนั ได้เตรี ยมการใดๆ เพราะเพิ่งได้รับสารเชิญให้จวิ
นชิงเข้าร่ วมงานเลี้ยง ก่อนงานวันจริ งเพียงห้าวันเท่านั้น
ตอนที่ 57 วันเฉลิมพระชนมพรรษา (2)

————————-

หลายปี มานี้มีเพียงจวินเสี่ ยนเท่านั้นที่เข้าร่ วมงานเลี้ยง

ฉลองวันเฉลิมพระชนมพรรษาขององค์รัชทายาท ทว่าปี นี้
นั้นต่างออกไป วังหลินมีแขกผูเ้ ข้าร่ วมงานเพิ่มอีกสองคน
ซึ่ งนัน่ ได้สร้างความกังวลใจให้แก่จวินเสี่ ยนเล็กน้อย

จวินอู๋เสี ยได้รับคาเชิญจาก’ความเมตตาของฮ่องเต้’ โดย

พระองค์ทรงอธิบายว่ามันเป็ น’การขอโทษ’ ที่ได้ถอน
หมั้นนางกับโอรสของพระองค์
ทว่าคาเชิญสาหรับจวินชิงนั้นได้มาในหนึ่งเดือนให้
หลังจากที่เขาได้รับการวินิจฉัยโรคและทุกคนต่างคิดว่า
เขาได้ตายไปแล้วในช่วงเวลานี้ แต่เพราะว่าไม่มีข่าวเรื่ อง
การตายของเขาออกมาเลยจึงทาให้หลายคนไม่สบายใจ

ดูเหมือนว่างานเลี้ยงวันเกิดขององค์รัชทายาทจะไม่ใช่
เพียงงานเลี้ยงธรรมดาเสี ยแล้ว

มีหลายคนที่ตอ้ งการใช้โอกาสนี้ในการหยัง่ เชิงสภาพ

อาการปัจจุบนั ของจวินชิง

“ช่วงนี้อาการของอาเจ้าเป็ นเช่นไรบ้าง” จวินอู๋เสี ยไม่ได้

ตอบปู่ ของของนางในทันที ขณะที่กาลังตรวจเช็คสภาพ
ร่ างกายประจาวันของจวินชิง นางหันหน้าเข้าหาอาของ
นางและตรวจดูความก้าวหน้าในการฟื้ นตัวของเขา

อาการของจวินชิงนั้นดีข้ ึนอย่างเห็นได้ชดั หลังจากเลือด

ได้รับการชาระล้างและขับพิษออกจนหมดแล้วก็เริ่ มเข้าสู่
ช่วงของการบารุ งร่ างกาย ด้วยการฝั่งเข็มและยาที่จวินอู๋
เสี ยเป็ นคนลงมือจัดการด้วยตัวเองทั้งหมด ขาทั้งสองของ
เขาได้รับการฟื้ นตัวจนสามารถรู ้สึกได้อีกครั้ง ในตอนนี้
เขายังทาการบาบัดกล้ามเนื้อขาและฝึ กเดินโดยใช้ไม้ค้ า
ช่วยมาได้ระยะหนึ่งแล้ว

แม้วา่ จะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก แต่หากเทียบกับ

เมื่อก่อนแล้วละก็ นี่ถือว่าเป็ นความก้าวหน้าที่ยง่ิ ใหญ่มาก
เลยทีเดียว
“มันดีกว่าเมื่อก่อนมาก ข้าว่าอีกครึ่ งปี ก็สามารถเดินอย่าง
ปกติได้อีกครั้งแล้ว” จวินชิงแย้มยิม้ สดใสพร้อมกับ
หัวเราะไปด้วย ช่วงเวลาแห่งการฟื้ นตัวนี้ช่างเป็ นเวลาที่มี
ความสุ ขที่สุดสาหรับเขาในรอบสิ บปี เลยทีเดียว

“ทุกอย่างไม่ควรที่หุนหัน แม้วา่ ท่านจะฟื้ นตัวได้ดีแต่กไ็ ม่

ควรหักโหม มิเช่นนั้นทุกอย่างจะเสี ยเปล่าได้” จวินอู๋เสี ย
เอ่ยเตือนจวินชิง

แม้จวินชิงจะดูนุ่มนวลอ่อนโยนและว่านอนสอนง่าย แต่
ยามที่ตอ้ งทาสิ่ งใด เขามักจะจริ งจังมากและมีวแี่ ววว่าจะ
ชอบหักโหมทาจนถึงที่สุดอีกด้วย ดูได้จากตอนที่เขาทา
กายภาพบาบัด จวินชิงมักจะทาจนหมดแรงถึงจะหยุดและ
มักเดือดร้อนให้หลงฉี แบกกลับมาเป็ นประจา จวินอู๋เสี ย
ถูกเรี ยกมาดูเขาเพราะเรื่ องเช่นนี้อยูห่ ลายหน
นางเตือนเขาอย่างจริ งจังเคร่ งเครี ยด ไม่อย่างนั้นความ
กระตือรื อร้นมากเกินไปของเขาจะทาให้เกิดผลร้ายแทน
ได้

การโดนบ่นโดยหลานสาวของตัวเอง ทาให้จวินชิงต้อง
ตบเข่าพร้อมกับหัวเราะออกมาเสี ยงดัง ดวงตาเต็มไปด้วย
ชีวติ ชีวาอย่างเปี่ ยมล้น “อู๋เสี ย ที่เจ้าพูดมานั้นข้าล้วนเข้าใจ
ดีท้ งั สิ้ น…เพียงแต่วา่ สิ บปี …ที่ขา้ นั้นต้องเป็ นคนพิกล
พิการ ตั้งสิ บปี ! ในตอนนี้ขา้ มีโอกาสกลับมาเดินได้อีก
ครั้งแล้ว ข้าไม่อาจอดใจได้จริ ง ๆ ความรู ้สึกที่ได้กา้ วเดิน
อีกครั้งเช่นนี้ ข้าไม่คิดว่าคนปกติจะเข้าใจมันได้”

หลังจากที่เขากลายเป็ นคนพิการ ท่ามกลางการเยาะเย้ย

ถากถางและความอัปยศอดสู ที่ได้รับนั้นนับครั้งไม่ถว้ น
ในขณะที่ช่วงเวลาที่เขาหัวเราะกลับนับครั้งได้อย่าง
ง่ายดาย แต่วา่ ความสิ้ นหวังที่เขาเคยรู ้สึกในตอนนั้นก็ได้
ถูกชาระล้างโดยหลานสานที่ปราดเปรื่ องของเขาแล้ว

ในวันที่เขาได้ทะยานกลับขึ้นสู่ ทอ้ งฟ้าอีกครั้งนั้นใกล้เข้า

มาทุกที และมันจะเป็ นช่วงเวลาแห่งการทวงคืน!

“เช่นนั้นก็คิดเสี ยว่าข้าไม่ได้พดู อะไรก็แล้วกัน ข้าจะเพิ่ม

ยาบารุ งให้แก่ท่านแทน” จวินอู๋เสี ยเคยเจอกับคนไข้ที่มี
ความกระตือรื อร้นมาก่อนเช่นกัน แต่วา่ งานในส่ วนการ
ทากายภาพบาบัดนั้นไม่ใช่ความรับผิดชอบของนาง
ทั้งหมด
จวินชิงนั้นแตกต่างออกไปจากคนไข้คนอื่น นางจะไม่
ยอมให้เกิดสิ่ งใดขึ้นกับเขาไม่วา่ จะด้วยวิธีใดก็ตาม

“ลาบากเจ้าแล้ว” จวินชิงมองหลานสาวของเขาอย่างรัก
ใคร่ อ่อนโยน ในอดีตนั้นเขาชื่นชอบหลานคนนี้เพราะว่า
มีสายเลือดเดียวกัน แต่ตอนนี้เขารักหลานคนนี้ของเขา
อย่างหมดหัวใจ

เขาต้องการที่จะหายเร็ ว ๆ เพื่อที่เขาจะได้ปกป้องด้วยสอง
มือของเขา ครอบครัวนี้คือสิ่ งที่สาคัญมากเหลือเกิน
สาหรับเขา
ตอนที่ 58 วันเฉลิมพระชนมพรรษา (3)

————————-

“อย่าห่วงไปเลยท่านปู่ ท่านอาจารย์ได้คิดเรื่ องนี้เอาไว้

แล้วเช่นกัน พรุ่ งนี้ขา้ จะให้ยาชนิดหนึ่งกับท่านอา มัน
ไม่ได้มีอนั ตรายอะไร แต่มนั จะช่วยปกปิ ดอาการที่แท้จริ ง
ให้คนอื่นเห็นว่าชีพจรและอาการป่ วยของท่านอานั้น
แขวนอยูบ่ นเส้นด้าย” อู๋เสี ยคิดเรื่ องนี้มานานแล้ว และได้
เตรี ยมยาเอาไว้สาหรับสถานการณ์ฉุกเฉิ นเช่นนี้ไว้
เรี ยบร้อย
จวินเสี่ ยนและจวินชิงรู ้สึกยินดีที่อาจารย์ของหลานสาว
นั้นเป็ นคนมองการไกลและตระเตรี ยมทุกอย่างไว้
รอบคอบ

ดูเหมือนอาจารย์ท่านนี้ของนางจะอยากช่วยเหลือ
ครอบครัวของเขาจริ ง ๆ

ในช่วงระยะเวลาของการฟื้ นตัวนี้ จวินชิงไม่ใช่แค่ได้ขา

ทั้งสองข้างของเขาคืนมา ทั้งร่ างกายภายในและภายนอก
ต่างก็แข็งแรงมากขึ้น แม้แต่จวินเสี่ ยนเองก็มีสุขภาพที่ดี
กว่าเดิมเช่นกัน ร่ างกายของเขากายากว่าเก่า สติปัญญาก็
เฉี ยบแหลมและปลอดโปร่ งยิง่ นัก
“ท่านอาจารย์ของเจ้าช่างมีบุญคุณต่อวังหลินยิง่ นัก พวก
เราเป็ นหนี้เขาชัว่ ชีวติ ” จวินเสี่ ยนถอนใจ อาจารย์ที่เข้าใจ
ยากของหลานสาวได้ช่วยเหลือครอบครัวของเขาเอาไว้
มากมาย แต่กลับปฏิเสธที่จะเผยกายหรื อทวงบุญคุณอะไร
กับพวกเขา

“เขาไม่สนใจหรอกเจ้าค่ะ” จวินอู๋เสี ยหลุบสายตาลงแล้ว

ลูบแมวดาในอ้อมแขนของนาง

ที่นางทาได้ตอนนี้กค็ ือช่วยเหลือท่านปู่ และท่านอาของ

นางให้แข็งแกร่ งมากขึ้น แต่วา่ มันยังไม่เพียงพอ นาง
ต้องการที่จะเก่งขึ้นด้วยเช่นกัน เก่งพอที่จดั กาจัดทุกขวาก
หนามออกไปจากโลกใบนี้
วันทั้งวันหมดไปกับการเตรี ยมตัวให้พร้อมสาหรับงาน
เลี้ยงอันยิง่ ใหญ่ของทุกคน ยามเมื่อฟ้าสร่ าง ข้ารับใช้วงิ่ วุน่
แปรงขนม้าให้เรี ยบร้อย รถม้าต้องเงาวับ และอาภรณ์
งดงามเตรี ยมไว้พร้อมสรรพ เมื่อตะวันเริ่ มตกดิน ถนน
ของเมืองหลวงก็คึกคักไปด้วยรถม้าหรู หราซึ่ งมุ่งตรงไป
ยังพระราชวัง รถม้าต่อแถวยาวที่หน้าวัง เหล่าขุนนางมา
พร้อมกับของขวัญล้ าค่าเพื่อมาฉลองวันเฉลิมพระ
ชนมพรรษาขององค์รัชทายาท

รถม้าของครอบครัวตระกูลจวินก็มาถึงหน้าประตูวงั
หลงฉีที่นงั่ อยูข่ า้ งนอกรถ มองดูรถม้าที่กาลังเคลื่อนเข้ามา
ใกล้อย่างเย็นชา

รถม้าที่หรู หราฟุ่ มเฟื อยของอู๋หวางตีคู่เข้ามา เสี ยงกรุ ้งกริ๊ ง

ดังขึ้นเมื่ออู๋หวางโผล่หน้าออกมาจากม่านคริ สตัล
“นี่มิใช่หลินหวางหรอกรึ ช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้!” เขา
ถากถางด้วยใบหน้าอวบอิ่มและแสยะยิม้ มันเยิม้

จวินเสี่ ยนเปิ ดม่านออกมาแล้วพยักหน้า

เมื่ออู๋หวางเห็นสมาชิกอีกสองคนของครอบครัวจวินใน
คันรถ หน้าเขายิง่ บานมากขึ้นกว่าเดิม

“คุณชายและอู๋เสี ยก็มาด้วยหรื อ งานจะต้องคึกครื้ นแน่ โห

แต่ขา้ สงสัยเสี ยจริ งว่าร่ างกายของคุณชายจะทนได้ไหม
วางใจได้เลยหลินหวาง ด้วยมิตรภาพอันแน่นแฟ้นของเรา
ข้าได้เตรี ยมข้าราชบริ พารไว้รับใช้บุตรของท่านระหว่าง
งานเลี้ยงแล้ว ไม่ตอ้ งกังวลไป!”
“ขอบคุณในความเมตตา” จวินเสี่ ยนตอบกลับเสี ยงห้วน
พลางกามือแน่นและปิ ดผ้าม่านลง ไม่ตอ้ งการที่จะเห็น
ใบหน้าอันน่าขยะแขยงนั้นนานกว่านี้

“โอ!” อู๋หวางหดหัวกลับเขารถม้าของตนโดยมีเสี ยงดัง

กรุ ้งกริ๊ งของคริ สตัลกระทบกันอย่างน่าราคาญ

ภายในรถม้า จวินอู๋เสี ยเงยหน้าขึ้นถาม “ชายผูน้ ้ นั ไปกิน

ของสกปรกอะไรมา” ปากเขาช่างเน่าเหม็นนัก

จวินเสี่ ยนและลูกชายเข้าใจสิ่ งที่นางสื่ อได้ทนั ที พวกเขา

ส่ งยิม้ เหยเก
“เขาคือพระอนุชาของฮ่องเต้ อู๋หวางไม่ค่อยจะมีอะไรดี
สักเท่าไร ดังนั้นเขาจึงใช้ประโยชน์จากความเป็ นพระ
อนุชาเกาะกินไปเรื่ อย เขาไม่ค่อยจะมีสมองนัก ไม่
จาเป็ นต้องไปสนใจ เสี ยเวลาเปล่าๆ คนที่อนั ตรายจริ งๆ
นั้นคือผูท้ ี่ซ่อนเจตนาร้ายได้อย่างแยบยลและแทงข้างหลัง
ในตอนเจ้าเผลอ” จวินชิงรู ้สึกเป็ นห่วงหลานสาวของเขา
จวินอู๋เสี ยนั้นยังเด็กมากและไม่ค่อยรู ้เรื่ องรู ้ราวของโลก
ภายนอกมากนัก

เขาอยากจะปกป้องนางจากภัยร้ายทั้งปวงเท่าที่เขาทาได้
อยากจะกันนางให้ห่างจากโลกที่โหดร้ายและหลอกลวง
ใบนี้
ตอนที่ 59 งานเลี้ยง (1)

————————-

“ข้าจะไม่ยงุ่ เกี่ยวกับหมาลอบกัดหรอกเจ้าค่ะ” จวินอู๋เสี ย

กล่าวเรี ยบๆ พลางลูบขนนุ่มๆ ของเจ้าแมวดาตัวน้อย

ต้องการที่จะแทงข้างหลังนางเช่นนั้นหรื อ จะทาเยีย่ งนั้น

ได้นางต้องเป็ นคนให้โอกาสพวกมันเสี ยก่อน

ในอดีตนางไว้ใจคนเพียงผูเ้ ดียว แต่ในโลกนี้ นางจะไม่ให้

โอกาสใครอื่นนอกจากจวินเสี่ ยนและจวินชิง

เห็นนางเข้าใจความที่เขาต้องการสื่ อแล้วจวินชิงก็หวั เราะ

บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าหลานสาวผูน้ ้ ีเติบโตเร็ วเกินไป
ตรรกะและจิตใจของนางดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงอย่าง
รวดเร็ วเพียงชัว่ ข้ามคืน ซึ่ งโชคดียงิ่ นักที่มนั เป็ นการ
เปลี่ยนแปลงที่ดี

รถม้าคันแล้วคันเล่าแล่นเข้ามาส่ งบรรดาขุนนางคนสาคัญ
ของแคว้น ฝูงชนค่อยๆหลัง่ ไหลไปเข้าร่ วมงานเลี้ยงฉลอง
วันคล้ายวันพระราชสมภพขององค์รัชทายาท ขณะที่รอ
เข้าร่ วมงานเลี้ยงบรรดาแขกทั้งหลายต่างเข้ามาจากประตู
ข้างและรออยูใ่ นพื้นที่รับรองขนาดใหญ่

ในที่สุดก็ถึงตาของพวกเขาที่จะเข้าร่ วมงาน เมื่อรถม้าจอด

เทียบที่ประตูขา้ ง หลงฉี เตรี ยมรถเข็นและช่วยจวินชิงขึ้น
นัง่ บนนั้น จากนั้นก็ใช้ผา้ ห่มบางๆคลุมขาของจวินชิง
เอาไว้

การมาถึงของตระกูลจวินทั้งสามรุ่ นทาให้เกิดความ
อลหม่านวุน่ วายขึ้น หลายคนเบนความสนใจมายังพวก
เขาที่เพิ่งจะมาถึง

จวินเสี่ ยนนั้นเหมือนเสื อหลับที่แม้วา่ ใบหน้าของเขาจะมี

ริ้ วรอยแห่งกาลเวลามากมาย แต่กไ็ ม่มีใครกล้าดูถูกเขา
ข้างๆเขาคือเด็กสาวผูม้ ีโฉมสะคราญนางหนึ่ง นางเหมือน
ดอกไม้เล็กๆที่ยงั ไม่เบ่งบานเต็มที่ อีกไม่กี่ปีนางคงจะ
งดงามเป็ นที่หนึ่งในแผ่นดิน! นางดูจะสวยขึ้นในทุกๆครั้ง
ที่พวกเขาได้พบเห็น
ในด้านของความงามมีเพียงส่ วนน้อยเท่านั้นที่สามารถ
เป็ นคู่แข่งของบุปผางามแห่งวังหลิน อย่างไรก็ตามทุกคน
ต่างทราบดีวา่ ภายใต้เปลือกนอกอันงดงามนั้นคือเด็กสาว
อารมณ์ร้ายกาจเสี ยยิง่ กว่าไฟ ผูส้ ามารถเผาไหม้พวกเขาได้
อย่างง่ายดาย และยังสามารถสร้างปั ญหาได้ในทุกๆที่ที่
นางไปเยือน! ชื่อเสี ยงอันฉาวโฉ่ของจวินอู๋เสี ยเป็ นที่รู้กนั
ไปทัว่ ไม่มีใครกล้าปฏิบตั ิต่อนางเหมือนเป็ นลูกกระต่าย
เชื่องๆตัวหนึ่ง!

ทว่าในตอนนี้สิ่งที่พวกเขาให้ความสนใจมากที่สุดก็คือ
ชายหนุ่มหน้าตาดีผนู ้ ง่ั อยูบ่ นรถเข็น

แม้วา่ เขาจะนัง่ อยูต่ รงนั้นเงียบๆ ด้วยใบหน้าซีดเผือด ผูค้ น

ต่างบอกได้วา่ เขาจาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการ
หายใจ เสี ยงลมหายใจฟื ดฟาดของเขาดังพอที่จะได้ยนิ
เสี ยงนั้นบีบหัวใจผูค้ นยามที่พวกเขาฟังชายผูน้ ้ ีดิ้นรน
เพื่อที่จะหายใจ

เป็ นที่รู้กนั ว่าจวินชิงมีอาการไม่สู้ดีนกั มาระยะเวลาหนึ่ง

แล้ว และทุกคนต่างทราบว่าเขาเกือบจะตายไปแล้ว
หลังจากที่จวินเสี่ ยนรี บรุ ดมาตามหมอหลวงเมื่อหลายวัน
ก่อน เพียงมองจวินชิงเพียงครั้งเดียว แม้ไม่ได้มีความรู ้
ทางการแพทย์กส็ ามารถบอกได้วา่ ชีวติ ของเขากาลังแขวน
อยูบ่ นเส้นด้าย แม้วา่ จวินเสี่ ยนจะใช้สมุนไพรชั้นดีไป
เท่าไรก็คงจะไม่สามารถช่วยชีวติ บุตรชายของเขาไว้ได้

เพื่อยืนยันความเชื่อของตน พวกเขามองไปที่จวินเสี่ ยน
และเห็นเขาทาสี หน้าวิตกกังวล นี่ยนื ยันการคาดการณ์
ของพวกเขาได้ดี
ขุนนางบางคนเข้ามากล่าวให้กาลังใจ แสดงความจริ งใจ
ต่อหน้า และหายไปในฝูงชนทันทีหลังจากนั้น

ละครยังคงดาเนินต่อไปโดยที่สองพ่อลูกนั้นเล่นบท
ผูถ้ ูกกระทาและดูอ่อนแอ ในทางกลับกันจวินอู๋เสี ยหาได้
ใส่ ใจไม่

เทียบกับสภาพใกล้ตายของจวินชิง การถูกทิ้งโดยโม่ซ่
วนเฟยดูจืดจางไปเลย

อย่างไรก็ตามในขณะที่ยคุ ตกต่าของวังหลินกาลังใกล้เข้า
มา เด็กสาวร้ายกาจตัวเล็กๆจะไปทาอะไรได้ นางดูจะใจ
เย็นลงมากจากครั้งก่อนๆ อย่างน้อยนางก็รู้จกั ประเมิน
ตัวเอง ความคิดหลากหลายและเสี ยงนินทาแพร่ กระจาย
ไปทัว่ โดยถูกปิ ดบังเอาไว้ดว้ ยรอยยิม้ แจ่มใสและ
เสี ยงดนตรี อนั ไพเราะ

พวกเขาเคยครองอานาจมานาน สาแดงอานาจมามากมาย
แต่ท้ งั หมดนัน่ ล้วนเป็ นเรื่ องในอดีต บัดนี้พวกเขาทาได้
เพียงแค่รอดูจุดตกต่าของตนเท่านั้น

หลังจากผ่านบริ เวรรับรองมาแล้ว บรรดาแขกทั้งหลายก็

ถูกนามายังที่นงั่ ของตนในงานเลี้ยง จากนั้นบรรยากาศก็
ครึ กครื้ นขึ้นด้วยเสี ยงดนตรี เสี ยงหัวเราะ และแสงโคมที่
ส่ องสว่างไปทัว่ ทั้งบริ เวณ
ตอนที่ 60 งานเลี้ยง (2)

————————-

หลายคนอ้าปากค้างไปกับขนาดของงานเลี้ยงครั้งนี้ งาน
เลี้ยงถูกจัดขึ้นที่ปีกวังขององค์รัชทายาทและทุกคน
สามารถเห็นได้วา่ องค์จกั รพรรดิทรงรับสัง่ ให้จดั งาน
ฉลองพระราชสมภพขององค์รัชทายาทอย่างเอาใจใส่ เป็ น
อย่างยิง่ โถงงานเลี้ยงหลักถูกประดับประดาอย่างอลังการ
การจัดแต่งก็หรู หรายิง่ นัก ผ้าไหมปักด้ายเงินด้ายทองอัน
งดงามถูกประดับไว้โดยรอบ จอกสุ ราแกะสลักอัน
สวยงามจากวัสดุอนั ล้ าค่าก็เปล่งประกายนวลตา อาหาร
จัดเลี้ยงนั้นก็ลว้ นเป็ นอาหารชั้นเลิศที่ปรุ งจากวัตถุดิบหา
ยากและน่าทาน ประกอบกับการจัดแต่งอย่างงดงามราว
กับงานศิลป์ ก่อนจะนาออกมาให้ผรู ้ ่ วมงานเลี้ยงได้ชื่นชม
แค่การจัดงานเลี้ยงนี้งานเดียว เงินทองจะต้องถูกผลาญไป
มากมายเพียงใดกัน?

จวินอู๋เสี ยเข็นจวินชิงที่กาลังนัง่ อยูบ่ นรถเข็นตามหลังจวิน

เสี่ ยนไปอย่างเงียบๆขณะที่พวกเขาเข้าไปยังโถงงานเลี้ยง
ความทรงจาบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวของนาง ในอดีต
นั้น อู๋เสี ยคนก่อนเคยได้รับเชิญมางานฉลองพระราช
สมภพขององค์รัชทายาทครั้งหนึ่ง ซึ่ งครั้งนั้นทาให้นางได้
พบกับโม่ซ่วนเฟยและตกหลุมรักเขาเข้าอย่างจัง

“องค์รัชทายาทเองก็คงมิได้สบายเท่าไหร่ นกั หรอก”

จวินอู๋เสี ยมองไปยังความหรู หราโอ่อ่าที่รายล้อมรอบตัว
นางขณะที่นางกล่าวสิ่ งที่นางคิดออกมาอย่างเย็นชา
ใบหน้าของจวินเสี่ ยนและจวินชิงต่างก็แข็งเกร็ งขึ้นมา
ทันที

จวินชิงกาลังคิดจะกล่าวบางอย่างออกมา ขณะเดียวกัน
นั้นจวินเสี่ ยนก็เอ่ยตัดหน้าขึ้นมา “อู๋เสี ย ทาไมเจ้าจึงคิด
เช่นนั้นหรื อ?”

จวินอู๋เสี ยตอบ “ถ้าฝ่ าบาททรงรักองค์รัชทายาทจริ งๆ ฝ่ า

บาทจะต้องสร้างภาพลักษณ์ของผูป้ กครองผูม้ ีเมตตา
กรุ ณาซึ่งไม่มีทางนาเงินของประชาชนมาผลาญกับเรื่ อง
พรรค์น้ ีเจ้าค่ะ ในสายตาของข้านั้น มันไม่ได้เป็ นเช่นนั้น
เลย”
“ทั้งเรื่ องวังขององค์รัชทายาทที่หรู หรา แม้กระทัง่ งาน
เลี้ยงเองก็ถูกจัดอย่างใหญ่โตโอ่อ่าถูกกระจายข่าวออกไป
ให้ทุกคนได้เห็นแล้วมิใช่หรื อเจ้าคะ?” นางกล่าวเรื่ องจริ ง
ที่เกิดอย่างตรงไปตรงมา ฉากอันงดงามเบื้องหน้านางนั้น
ก็เป็ นแค่โซ่ตรวนอันมองไม่เห็นได้ดว้ ยตาเปล่าอย่างหนึ่ง
เท่านั้นเอง

จวินเสี่ ยนเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เขาไม่เคยคิดเลยว่าอู๋

เสี ยจะสามารถมองเห็นเรื่ องราวเบื้องลึกเบื้องหลังทั้งหมด
ได้ขนาดนี้

จวินเสี่ ยนปรายตามองไปที่ขา้ รับใช้ที่เดินไปมาเบื้องหน้า

เขาก่อนจะกระซิ บด้วยเสี ยงแผ่วเบา “องค์รัชทายาทนั้นถือ
กาเนิดจากองค์ราชินี ตระกูลของพระนางนั้นมีอานาจมาก
พอที่จะทาให้นางได้นง่ั ในตาแหน่งราชินีได้ แต่แค่ไม่กี่ปี
หลังจากที่พระนางเสี ยชีวิตไป ตระกูลของนางก็เจอกับ
หายนะที่คาดไม่ถึงและอานาจของพวกเขาก็ลดลงอย่าง
มาก”

ในที่สุดจวินอู๋เสี ยก็เข้าใจเรื่ องราวทั้งหมด เหตุผลเดียวที่

องค์รัชทายาทยังสามารถครองตาแหน่งนี้ไว้ได้กเ็ พราะ
อิทธิพลของตระกูลฝั่งมารดา ไม่ใช่เพราะความโปรด
ปรานจากองค์จกั รพรรดิ เมื่อการสนับสนุนของฝั่งรัช
ทายาทเสื่ อมอานาจลง จักรพรรดิเองก็เริ่ มเดินหมากของ
พระองค์เช่นกัน

คงจะไม่เกินไปนักถ้าจะบอกว่าสภาพขององค์รัชทายาท
ตอนนี้เองก็ไม่ต่างอะไรกับวังหลินเลย
เมื่อไม่มีอานาจหนุนหลัง จักรพรรดิผซู ้ ่ ึ งเคยต้องพึ่งพา
พวกเขามาก่อนก็เริ่ มวางแผนการของพระองค์

แต่แผนการของพระองค์น้ นั ช่างลึกล้ านัก ถึงแม้วา่ จะ

วางแผนจัดการกับองค์รัชทายาท พระองค์กย็ งั แสดงท่าที
ว่าพระองค์รักใคร่ ในตัวบุตรชายผูน้ ้ ีเป็ นอย่างมาก

“ถ้าเช่นนั้น ผูใ้ ดคือผูท้ ี่จกั รพรรดิทรงโปรดปรานที่สุด

หรื อเจ้าคะ?” จวินอู๋เสี ยถามเสี ยงเบา

“องค์ชายรอง” จวินเสี่ ยนตอบด้วยน้ าเสี ยงเยือกเย็น

จวินอู๋เสี ยตระหนักได้ในทันทีวา่ ทุกสิ่ งทุกอย่างที่เกิดขึ้น

นั้นเกิดเพราะอะไร ไม่น่าแปลกใจเลยที่โม่ซ่วนเฟยจะ
พยายามตามตื้อไป๋ อวิน๋ เซียนเช่นนั้น ตัวตนของนาง
สามารถช่วยส่ งเสริ มเขาให้เขาได้ตาแหน่งรัชทายาทที่เขา
ปรารถนา ถ้าหากว่าพวกเขาได้หมั้นหมายกัน มันก็จะเป็ น
โอกาสอันดีที่จะได้เปลี่ยนตัวรัชทายาทเป็ นบุตรชายที่ทรง
โปรดปรานอีกด้วย

“มีตาแต่ไร้แวว โง่งมยิง่ นัก” นางกล่าวเยาะหยัน

ถึงแม้วา่ นางจะไม่ได้รู้จกั องค์รัชทายาทดีเท่าไหร่ นกั แต่

ในสายตาของจวินอู๋เสี ย สันดานของโม่ซ่วนเฟยนั้นเน่า
เฟะไปจนถึงแก่นแล้ว

แม้แต่คนไร้ค่านั้นยังดีกว่าโม่ซ่วนเฟยเสี ยอีก
จวินเสี่ ยนหัวเราะ ถึงแม้วา่ องค์หญิงน้อยของเขาจะไม่ค่อย
พูดมากนัก แต่ปากนางก็ช่างคมกริ บเหลือเกิน

หลังจากที่เหล่าขุนนางทั้งหมดมากันครบและนัง่ ประจาที่
จักรพรรดิกห็ นั มาทางด้านขวาของพระองค์ กระซิบ
บางอย่างกับหนุ่มรู ปงามที่นงั่ อยูข่ า้ งๆ
ตอนที่ 61 งานเลี้ยง (3)

————————-

เด็กหนุ่มที่นงั่ อยูเ่ คียงข้างองค์จกั รพรรดิน้ นั มีรูปร่ าง

หน้าตาที่หล่อเหลาและมีความคล้ายคลึงกับโม่ซ่วนเฟย
แต่เขาผูน้ ้ ีดูเปิ ดเผยกว่า เมื่อจักรพรรรดิสนทนากับเขา
หว่างคิ้วของเขาก็เริ่ มปรากฏรอยยับย่น เขาสวมใส่ ผา้ ไหม
สี เงินปั กลวดลายและเสื้ อตัวในสี ขาวหิ มะ แต่ถึงกระนั้น
เมื่อเทียบกับแขกที่มาร่ วมงานทั้งหมดแล้ว เขาก็ดูแต่งกาย
เรี ยบง่ายไปเสี ยหน่อย เขานัง่ อย่างเกียจคร้านโดยมีจอก
สุ ราอยูใ่ นมือ
ถึงแม้วา่ งานเลี้ยงจะยังไม่ได้เริ่ มต้นขึ้น เขาก็ดื่มเข้าไปมาก
พอควรแล้ว ดวงตาของเขาดูเมามายแต่กย็ งั แฝงไว้ดว้ ย
ประกายของความเฉี ยบแหลม

แค่การมองเพียงครั้งเดียว จวินอู๋เสี ยก็รู้สึกได้วา่ มีบางอย่าง

ที่ไม่ปกติเกิดขึ้นกับองค์รัชทายาท แต่นางก็ไม่กล่าวอะไร
และยังคงนัง่ อยูใ่ นที่ของนางอย่างสงบ

ที่นงั่ อยูอ่ ีกด้านหนึ่งขององค์จกั รพรรดิน้ นั คือองค์ชายรอง

โม่ซ่วนเฟย นัง่ อยูก่ บั สหายหญิงคนงาม ไป๋ อวิน๋ เซียน คู่
กิ่งทองใบหยกคู่น้ ีต่างยิม้ และหัวเราะอย่างมีความสุ ขช่วย
เพิ่มบรรยากาศรื่ นเริ งให้กบั งานเลี้ยง
เมื่อมองจากอีกด้านของห้องโถงแล้ว ความแตกต่าง
ระหว่างองค์รัชทายาทกับองค์ชายรองก็เริ่ มปรากฏ

สัญญาณจากนักดนตรี หลวงถูกส่ งขึ้นเพื่อเชื้อเชิญองค์

จักรพรรดิให้ทรงเริ่ มการดื่มอวยพร โม่ซ่วนเฟยยืดตัวตรง
กล่าวอวยพรให้แก่พี่ชายและแสดงความขอบคุณแก่ทุก
ท่านที่มาร่ วมงานและมอบของขวัญอวยพรให้ในค่าคืนนี้

สาหรับตัวหลักในค่าคืนนี้ องค์รัชทายาทโม่เฉี่ ยนเยวียน*

ยังคงนัง่ เงียบ หลบอยูใ่ นมุมและดื่มสุ ราของเขาต่อไป

“เฉี่ ยนเยวียน วันนี้เป็ นวันเกิดของเจ้า ในยามที่เจ้าพึ่งเกิด

นั้นทั้งเจ้าและมารดาของเจ้าต่างก็ประสบกับอันตรายจน
เกือบเอาชีวติ ไม่รอด ต้องขอบคุณจวินกู*้ *ที่ช่วยพวกเจ้า
ทั้งสองเอาไว้! ในวันนี้ หลินหวาง จวินชิง และจวินอู๋เสี ย
ต่างก็อยูท่ ี่นี่แล้ว ทาไมเจ้าไม่อาศัยจังหวะนี้เพื่อกล่าวอวย
พรแก่พวกเขาเสี ยหน่อยล่ะ” องค์จกั รพรรดิทรงยิม้ และ
หันไปตรัสถามโม่เฉี่ ยนเยวียน

โม่เฉี่ ยนเยวียนหน้าบึ้งขึ้นไปอีก เขานิ่งคิดเล็กน้อยก่อนที่

จะวางจอกสุ ราของเขาลงและลุกขึ้น พยายามที่จะทรงตัว
ให้อยู่ เขาทาให้ดูเมามายไม่นอ้ ยจากท่าทางโซเซของเขา

ขุนนางส่ วนใหญ่น้ นั ต่างลอบส่ ายหัว พวกเขาต่างประเมิน

ว่าประชาชนคงไม่อาจคิดถึงองค์จกั รพรรดิในอนาคตผูน้ ้ ี
ในทางที่ดีได้เลย
โม่เฉี่ ยนเยวียนยืน่ จอกสุ ราของเขาขึ้น “เราขอบคุณวัง
หลินสาหรับความกรุ ณาของพวกเจ้า” จากนั้นเขาก็กระดก
สุ ราทั้งจอกลงไปในอึกเดียวโดยที่ไม่รอการตอบสนอง
ใดๆทั้งสิ้ น

การกระทาของเขานั้นช่างสามหาวยิง่ นักและในทันใด
นั้นเอง เขาก็เสี ยการทรงตัวแล้วล้มคว่าลงไปที่โต๊ะ

จวินเสี่ ยนเข้าไปช่วยองค์รัชทายาทซึ่ งมีกลิ่นสุ ราลอยหึ่ ง

มากระทบจมูก จวินเสี่ ยนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
เบาๆ
“ขออภัย” โม่เฉี่ ยนเยวียนยืดตัวตรง ใบหน้าของเขาบึ้งตึง
เขาจับหัวของเขาอย่างเหม่อลอยพลางพึมพาบางอย่าง
ออกมาขณะที่กลับไปยังที่นง่ั ของเขา

จวินอู๋เสี ยมองไปที่เขา ตาของนางวาบเป็ นประกาย

“เมี้ยว!”เสี ยงครางดังแผ่วเบามาจากแขนเสื้ อของนาง

ก่อนที่จะเข้ามาในงานเลี้ยง เจ้าแมวดาตัวน้อยก็ซ่อนตัวอยู่
ในแขนเสื้ อตัวกว้างของนาง นับเป็ นโชคดีที่มนั ตัวเล็ก
มากทาให้สามารถเล็ดรอดเข้ามาได้โดยไม่มีผใู ้ ดสงสัย

[นายท่าน ชายผูน้ ้ นั มีบางอย่างที่น่ารังเกียจอยูใ่ นตัวเขา

ด้วย!]
เจ้าแมวน้อยนั้นมีประสาทการรับกลิ่นอันยอดเยีย่ มเหนือ
ธรรมดา นอกจากกลิ่นสุ ราอันรุ นแรงบนตัวรัชทายาทแล้ว
มันยังมีกลิ่นไอบางอย่างที่เบาบาง มันสู ดหายใจพลาง
สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ไม่ดีเอาเสี ยเลย

“อืม” จวินอู๋เสี ยนัง่ นิ่งโดยไม่ขยับแม้แต่นอ้ ย สาเหตุที่นาง

มีประสาทสัมผัสทางด้านกลิ่นอันยอดเยีย่ มนั้นเกิดจาก
การที่วิญาณของนางนั้นเชื่อมโยงกับเจ้าแมวดาตัวน้อย ใน
โลกก่อนของนางสิ่ งนี้เกิดจากการทดลองอย่างหนักหน่วง
ของคนผูน้ ้ นั ทาให้นางได้พฒั นาประสาทการรับกลิ่นได้
ในเวลาอันสั้น ถึงจะไม่อาจเทียบกับเจ้าแมวดาได้ แต่มนั ก็
ยังมีความไวต่อสัมผัสยิง่ กว่าคนทัว่ ไป
ตอนที่ 62 งานเลี้ยง (4)

————————-

ชัว่ ขณะที่โม่เฉี่ ยนเยวียนล้มลง นางก็ได้กลิ่นจางๆ ของ

ดอกไม้ชนิดหนึ่งที่นางรู ้สึกคุน้ เคย ในโลกก่อนของนาง
มันมีดอกไม้ชนิดหนึ่งที่สารสกัดของมันสามารถนามาใช้
ทายาชนิดหนึ่งได้ หากใครได้รับยาชนิดนี้เข้าไป เสื้ อผ้า
ของเขาจะมีกลิ่นจางๆ ของดอกไม้ชนิดนี้ติดอยู่

หลังจากได้รับยานั้นเข้าไป มันจะทาให้ผคู ้ นรู ้สึกล่องลอย

และมีความสุ ข ลืมเรื่ องกลุม้ ใจต่างๆ ไปจนสิ้ น หากได้รับ
ยานี้นานๆ มันจะบัน่ ทอนความสามารถในการควบคุม
อารมณ์และจิตใจของคนผูน้ ้ นั ได้ ถ้าผูใ้ ดรับประทานยานี้
เป็ นช่วงระยะเวลานาน เขาก็จะกลายเป็ นเหมือนเศษสวะ
คนใช้การไม่ได้คนหนึ่ง เพราะยาไม่เพียงแต่จาทาลาย
ระบบประสาทของเขาเท่านั้น แต่ยงั ทาลายอวัยวะภายใน
ของเขาด้วย ยิง่ ไปกว่านั้นมันยังเป็ นสารเสพติดชนิด
รุ นแรง และถ้าขาดยาจะเกิดอาการคล้ายมีมดนับร้อยๆ ตัว
อยูบ่ นร่ าง และความทรมานอย่างสาหัสนี้สามารถกระทัง่
ทาให้เกิดอาการบุคลิกภาพแปรปรวนได้

จวินอู๋เสี ยไม่คิดเลยว่ายาที่น่ารังเกียจเช่นนี้จะมีอยูใ่ นโลก

นี้ดว้ ยเหมือนกัน และที่ทาให้นางประหลาดใจยิง่ กว่าก็คือ
กลิ่นนี้มาจากองค์รัชทายาท!

ดูจากท่าทางไม่มนั่ คงของเขา มันไม่น่าจะใช่เพราะดื่มสุ รา

มากเกินไป แต่น่าจะเกี่ยวข้องกับกลิ่นดอกไม้ที่ถูกปล่อย
ออกมามากกว่า
“ระยะเวลาที่เขาได้รับยาดูเหมือนว่าจะนานทีเดียว” นาง
ลูบคางของตนขณะที่ประเมินอาการโดยอาศัย
ประสบการณ์ของตน มันดูเหมือนว่าเขาได้รับยานี้มาสอง
สามปี แล้ว เขาไม่สามารถทนต่อไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว
หากเขายังคงได้รับยาต่อไป เขาจะเหลือเวลาอีกเพียงสอง
ปี เท่านั้น

มันไม่มีผลอะไรกับนางหากเขาจะอยูห่ รื อตาย

อย่างไรก็ตาม ฮ่องเต้สามารถกลบเกลื่อนการตายของเขา
ได้ และใช้มนั เป็ นเหตุผลในการเลื่อนตาแหน่งขององค์
ชายรองโม่ซ่วนเฟย
นี่เป็ นสิ่ งที่นางไม่ตอ้ งการให้เกิดขึ้น

“ชายผูน้ ้ ีจะตายไม่ได้” นางตัดสิ นใจได้ในทันทีพร้อมกับ

หรี่ ตาลงด้วยความมุ่งมัน่ มันอาจจะเป็ นโอกาสดีกไ็ ด้ใน
การช่วยองค์ชายผูโ้ ดดเดี่ยวนี้ และบางทีเขาอาจจะ
รับประกันการเปลี่ยนแปลงของแคว้นฉี ในทางที่เป็ น
ประโยชน์กไ็ ด้

อะไรก็ตามที่ทาให้ศตั รู ของนางไม่มีความสุ ข นางนั้นยิง่

กว่ายินดีที่จะยืน่ มือเข้าช่วยเหลือ

“ท่านปู่ ท่านพ่อเคยช่วยชีวติ องค์ชายมาก่อนหรื อ?” นาง

ถามเบาๆ
“นัน่ เป็ นเรื่ องเมื่อนานมาแล้ว พ่อของเจ้าเพิ่งจะขึ้น
บัญชาการกองทัพรุ่ ยหลินได้ไม่นาน ปี นั้น องค์รัชทายาท
ประสู ติ และฮองเฮาอยูร่ ะหว่างทางพาพระองค์กลับไป
เยีย่ มครอบครัวของนาง พวกเขาปะทะกับกลุ่มโจร
ระหว่างทาง โชคดีที่บิดาของเจ้าบังเอิญอยูใ่ นบริ เวณ
ใกล้ๆ นั้นพอดี และได้ช่วยเหลือพวกเขาไว้” จวินเสี่ ยน
ตอบเรี ยบๆ

“ความประพฤติของโม่เฉี่ ยนเยวียนค่อนข้างดีมาโดย
ตลอด แต่สองสามปี มานี้เขาดูจะเปลี่ยนไปมาก หากเขาได้
เป็ นฮ่องเต้แห่งฉี จริ งๆ บางทีวงั หลินของเราคงไม่ตอ้ ง
เผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลาบากก็ได้” จวินเสี่ ยนทอดถอน
หายใจ องค์รัชทายาทที่ดูจะคาดหวังได้ กลับตกอยูใ่ น
สภาพยา่ แย่เช่นนี้
จวินเสี่ ยนและบุตรทั้งสองของเขาได้เคยช่วยเหลือผูค้ นไว้
อีกมาก ทว่าเขาก็ไม่ได้พดู ไปมากกว่านี้

จวินอู๋เสี ยหรี่ ตาลงขณะจับจ้องไปที่องค์รัชทายาท

จากความทรงจาของจวินอู๋เสี ยคนก่อน นางนึกออกเพียง

ข่าวลือเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับเขา โม่เฉี่ ยนเยวียนเกิดก่อน
โม่ซ่วนเฟยหกเดือน ในฐานะที่เป็ นบุตรชายคนโตของ
ฮ่องเต้ เมื่อเขาเกิดมาเขาก็ได้รับตาแหน่งองค์รัชทายาทไป
โดยปริ ยาย ตอนที่เขายังเด็ก ผูค้ นต่างกล่าวว่าเขามี
พรสวรรค์ ฉลาด รอบคอบ และสุ ภาพ หลายคนร้องเพลง
สรรเสริ ญเขา ในตอนนั้นฮ่องเต้ให้ความรักความเอาใจใส่
กับเขาอย่างมาก และทุกๆ คนก็ชื่นชมเขา
ทั้งหมดนี้แน่นอนว่าอยูใ่ นช่วงเวลาที่ฮองเฮายังมีชีวติ อยู่
และตระกูลของนางยังถือครองอานาจอย่างมากมาย ตอน
นั้นนางยังเป็ นผูค้ วบคุมวังหลังด้วย

เพราะการสวรรคตของฮองเฮา ทัว่ ทั้งอาณาจักรต่าง

โศกเศร้า และโม่เฉี่ ยนเยวียนล้มป่ วยลงอย่างหนักถึงสาม
เดือน และหลังจากเขาฟื้ นตัว ลักษณะนิสยั ใจคอของเขาก็
เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก
ตอนที่ 63 งานเลี้ยง (5)

————————-

“วันนี้จวินชิงก็มาด้วยหรื อ? เจ้ารู ้สึกดีข้ ึนบ้างหรื อยัง?”

ฮ่องเต้ส่งยิม้ อ่อนโยนมาที่จวินชิง

จวินชิงนัง่ อ่อนแรงอยูบ่ นรถเข็น ขณะที่เขาพยายามจะพูด

ลมหายใจของเขาก็ปั่นป่ วนแล้วเขาก็เริ่ มหอบหายใจอย่าง
ยากลาบาก

สี หน้าของฮ่องเต้เปลี่ยนไปทันทีและรี บตรัสขึ้นว่า “หมอ

หลวงรี บไปตรวจดูอาการเดี๋ยวนี้! เร็ ว!”
ด้วยคาสัง่ ของฮ่องเต้ หมอหลวงสองคนที่ประจาอยูใ่ น
งานก็รีบเข้ามาหาจวินชิงและตรวจดูอาการให้แก่เขา

ตลอดขั้นตอนทั้งหมด ใบหน้าของจวินชิงซีดขาวและลม
หายใจรวยริ นอย่างยิง่

จวินอู่เสี ยนัง่ อยูต่ รงนั้นเงียบๆ จิบชาของนางไปพร้อมกับ

มองดูหมอหลวงทั้งสองตรวจชีพจรท่านอาของนาง

ท่านอาของนางผูน้ ้ ีไม่เลวเลย เขาแสดงไปตาม

สถานการณ์ได้อย่างชาญฉลาดทีเดียว จุดประสงค์ของการ
ที่ฮ่องเต้เชิญจวินชิงมาร่ วมงานนั้นชัดเจนยิง่ กว่ากลางวัน
เมื่อฮ่องเต้เริ่ มหยัง่ เชิง จวินชิงก็ให้โอกาสเขาทันที
สภาพของจวินชิงไม่ต่างจากครั้งก่อนที่พวกเขาได้ตรวจ
ชีพจรเลย ชีพจรของเขาอ่อนมาก และลมหายใจก็รวยริ น
ชีวิตของเขาดูจะเปราะบางและสามารถดับลงได้ในทุก
วินาที

หลังจากหมอหลวงทั้งสองตรวจอาการอย่างละเอียดแล้ว
พวกเขาก็ซุบซิ บแก่กนั และหันไปทางฮ่องเต้ กล่าวด้วย
น้ าเสี ยงเคร่ งเครี ยดว่า “โปรดทรงอภัยพวกข้ากระหม่อม
แต่พวกกระหม่อมไม่สามารถรักษาท่านอ๋ องได้ พวก
กระหม่อมสามารถทาได้เพียงแนะนาให้ท่านอ๋ องพักผ่อน
ให้มากที่สุดเท่าที่จะทาได้ และไม่ทาสิ่ งใดที่จะสร้างภาระ
ให้แก่หวั ใจ” พวกเขามีความละเอียดค่อนข้างมากในการ
วินิจฉัยของพวกเขา
หมอหลวงทั้งสองจนปั ญญา และจากการวินิจฉัยของพวก
เขา จวินชิงถือได้วา่ ตายไปแล้ว

บรรยากาศหนักอึ้งยามที่บรรดาขุนนางต่างแสดงสี หน้า
เสี ยดายและเสี ยใจออกมา เป็ นสี หน้าที่ตรงกันข้ามกับ
อารมณ์ของพวกเขาที่ซุกซ่อนอยูภ่ ายใน

“เตรี ยมโสมมา” ฮ่องเต้ตรัสสัง่ พลางทอดถอนหายใจ

สร้างภาพของประมุขผูท้ รงภูมิซ่ ึงอับจนหนทาง เขาหันมา
ทางจวินเสี่ ยนและตรัสว่า “หากมีสิ่งใดที่เจ้าต้องการ จง
บอกเราอย่าได้เกรงใจ เนื่องจากวันนี้ไป๋ อวิน๋ เซียนก็อยู่
ด้วย จะเป็ นอย่างไรหากจะให้นางช่วยตรวจดูอาการ
ด้วย?”
จวินเสี่ ยนยืนขึ้นอย่างนอบน้อม “ข้าน้อยรู ้สึกขอบพระทัย
ในความเมตตาของพระองค์เป็ นอย่างยิง่ !”

องค์ฮ่องเต้พยักหน้า ไป๋ อวิน๋ เซียนผูน้ ง่ั อยูข่ า้ งๆ โม่ซ่วนเฟ

ยลุกขึ้นยืนและเดินไปยังที่นงั่ ของจวินชิง

จวินอู๋เสี ยเท้าคางมองดูการมาถึงของไป๋ อวิน๋ เซียน นัยน์ตา

ของนางทอประกายเย็นเยียบดุจน้ าแข็ง

“เหมียว”

[เจ้าแก่โง่นี่น่ารังเกียจยิง่ หากเขาต้องการช่วยอาของท่าน
จริ งๆ เขาควรจะเรี ยกไป๋ อวิน๋ เซียนให้มาตรวจดูอาการแต่
แรก มันจะได้ประโยชน์อะไรในการที่ให้นางมาตรวจดู
ตอนนี้?] เจ้าแมวดาตัวน้อยกล่าวเย้ยหยันพลางยืดอกของ
มันขึ้นอย่างหงุดหงิด มันย่อมต้องเข้าข้างตระกูลของจ
วินอู๋เสี ยอยูแ่ ล้ว และมันก็เป็ นทุกข์กบั การถูกปฎิบตั ิอย่าง
ไม่เป็ นธรรมที่พวกเขาได้รับ

“นางไม่ได้มาที่นี่เพื่อดูวา่ นางสามารถช่วยท่านอาได้หรื อ
เปล่า แต่มาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะตายจริ งๆ” จวินอู๋เสี ย
ประเมินอย่างสงบ ฮ่องเต้คิดว่าพระองค์ฉลาด แต่สาหรับ
นางแล้วเขาโง่มาก

ต้องการใช้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนตรวจอาการจวินชิง? เขาประเมิน

สตรี ผนู ้ ้ ีสูงเกินไป
ศิษย์ตระกูลชิงอวิน๋ ? แล้วอย่างไรเล่า? พวกเขาไม่มีค่าใน
สายตานางด้วยซ้ า

รอบตัวของไป๋ อวิน๋ เซี ยนให้บรรยากาศแลดูเย็นชาห่าง

เหิ น ขณะที่นางคลุมข้อมือของเขาด้วยผ้าผืนบางและแตะ
ข้อมือของเขาอย่างแผ่วเบาเพื่อตรวจชีพจร

จวินเสี่ ยนมองไป๋ อวิน๋ เซียนด้วยความรู ้สึกกระวนกระวาย

นางไม่ใช่หมอทัว่ ๆ ไปแต่มาจากตระกูลชิงอวิน๋ ที่มี

ชื่อเสี ยง เขาไม่แน่ใจว่านางมีฝีมือแค่ไหนเพราะไม่เคย
ประจักษ์ดว้ ยตาของตนเอง แต่เขาก็รู้วา่ พวกเขาจาเป็ นต้อง
เสี่ ยง
ใจของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล แต่เมื่อเขามองไป
ที่จวินอู๋เสี ยเขาก็ตอ้ งแปลกใจที่หลานสาวของตนกาลัง
หมกมุ่นอยูก่ บั ถ้วยชาในมือของนาง และขี้เกียจเกินกว่าจะ
ชายตามองไป๋ อวิน๋ เซี ยน

ด้วยท่าทางสงบของจวินอู๋เสี ยทาให้จวินเสี่ ยนสงบใจลง

ได้เล็กน้อย

ไม่นานหลังจากนั้นไป๋ อวิน๋ เซียนก็ยดื ตัวตรงด้วยท่าทาง

เย็นชาและสู งส่ ง “การวินิจฉัยของแพทย์หลวงนั้นไม่ผดิ
ท่านอาจารย์ของข้าได้พยายามอย่างสุ ดความสามารถแล้ว
ในการถอนพิษให้แก่เขา แต่ท่านอาจารย์กไ็ ม่สามารถ
ถอนพาให้แก่เขาได้อย่างหมดจด ข้าเกรงว่าจะไม่มีผใู ้ ด
สามารถทาได้ มันเป็ นปาฏิหาริ ยท์ ี่ท่านอาจารย์สามารถ
สะกดพิษร้ายได้เป็ นเวลาหลายปี ” หลังจากกล่าว
สรรเสริ ญอาจารย์ของตนแล้ว นางก็มองไปรอบๆ โถง
ด้วยท่าทางภูมิใจ
ตอนที่ 64 งานเลี้ยง (6)

————————-

แม้แต่ตระกูลชิงอวิน๋ ยังไม่สามารถรักษาได้ แล้วใครเล่า

ในโลกนี้ที่จะสามารถทาได้กนั

การวินิจฉัยของไป๋ อวิน๋ เซียนทาให้องค์จกั รพรรดิโล่งอก

เป็ นอย่างยิง่ เขารู ้สึกเหมือนได้ยกหิ นหนักบนบ่าออกไป

จวินเสี่ ยนกระซิ บขอบคุณด้วยใบหน้าซีดขาวนั้น เขานัง่

เงียบๆบนเก้าอี้ ดวงตาอันแหลมคมทั้งคู่สงั เกตมือของเขา
ที่ถือแก้วไวน์กาลังสัน่
ดูเหมือนสุ ขภาพของจวินชิงจะอยูใ่ นจุดไร้ซ่ ึ งความหวัง
ใดๆแล้ว ดูนนั่ แม้แต่มือของจวินเสี่ ยนยังสัน่ เทา! มือของ
เขากาลังสัน่ จริ งๆ แต่ไม่มีใครนึกเอะใจเลยว่ามันไม่ใช่
การสัน่ เพราะความเจ็บปวด แต่มนั เนื่องมาจากเขากาลัง
พยายามกลั้นเสี ยงหัวเราะ

ถ้าหากไม่ใช่เพราะสถานการณ์เช่นนี้ เขาคงไม่รอช้า
ตะโกนให้ดงั ออกไปทัว่ ทั้งโลกว่าพิษร้ายในร่ างของบุตร
ของเขาถูกขจัดหมดสิ้ นแล้วด้วยฝี มือของหลานสาวผูช้ าญ
ฉลาดของเขา! ไม่ใช่แค่น้ นั บุตรชายของเขายังสามารถ
กลับมาเดินได้อีกครั้ง! ตระกูลชิงอวิน๋ ..ช่างโง่..ช่างโง่
อะไรเช่นนี้

แค่หลานสาวของเขาเพียงคนเดียวสามารถขจัดพิษร้ายที่
ตระกูลชิงอวิน๋ เข้าใจว่าไม่สามารถรักษาให้หายได้ภายใต้
การแนะนาของยอดปรมาจารณ์ ไป๋ อวิน๋ เซียนผูน้ ้ ีช่างกล้า
กล่าวว่า หากปั ญหาที่อาจารย์ของเธอผูเ้ ป็ นที่สุดไม่
สามารถรักษาได้ ไม่วา่ ใครก็ไม่อาจรักษาได้! ฮื่ม!

ก่อนนี้เขานับถือตระกูลชิงอวิน๋ เป็ นอย่างมาก อย่างไรก็

ตาม หลังจากได้เห็นความง่ายดายที่หลานสาวของเขาทา
ขณะที่ตระกูลชิงอวิน๋ ไม่สามารถทาได้ ได้ดว้ ยตาของ
ตนเองแล้ว เขาสู ญเสี ยความนับถือทั้งหมดที่มีต่อตระกูลนี้
ไปแล้วแทนที่ดว้ ยคาเยาะเย้ยแทน

เทียบกับตะกูลอู๋เสี ยครอบครัวของเขา ใครอื่นเล่าจะกล้า

พูดว่าพวกเขาเป็ นที่สุดในโลก?!
จวิน๋ เสี่ ยนมองไปรอบๆดูปฏิกิริยาของผูค้ นและสาบานไว้
ในใจว่าหลังจากการกลับมาของวังหลิน เขาจะทาให้คน
พวกนี้รู้วา่ ที่ไหนเป็ นที่ที่พวกมันควรยืน! เขารอไม่ได้ที่จะ
เห็นสี หน้าพวกนั้นหลังจากรู ้ความจริ ง!

สาหรับตอนนี้ เขาต้องเล่นเป็ นคนใจลอยเสี ยก่อน

จวินอู๋เสี ยนับถือทักษะการแสดงของท่านปู่ และท่านอา

ของนางจนต้องให้คะแนนเต็มร้อย

หลังจากเสร็ จสิ้ นงานที่รับผิดชอบ ไป๋ อวิน๋ เซียนกลับไปยัง

ข้างๆองค์ชายรอง เขามองมาทางเธออย่างอ่อนโยนแล้ว
กล่าวว่า “อวิน๋ เซี ยน เจ้าทางานหนักยิง่ นัก”
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนส่ งยิม้ หวานกลับไปยังองค์ชายรอง

“หัวใจน้องข้าช่างหวานหยดย้อยเสี ยจริ ง ดูเหมือน

ความรู ้สึกของเจ้าช่างลึกซึ้งยิง่ นัก” องค์รัชทายาทที่นง่ั อยู่
เงียบๆพลันเอ่ยขึ้นมา ดวงตาคมกริ บทั้งคู่จดจ้องไปยัง
โม่ซ่วนเฟย

“พี่ใหญ่ ท่านช่างรู ้มุขตลกเสี ยจริ ง” เขาไม่ทราบทาไมจู่ๆ

พี่ชายของเขาถึงได้เอ่ยชมพวกเขากัน

“ดี ข้าไม่รู้วา่ หากนี่คือความโรแมนติก มันก็ออกจะไร้ซ่ ึ ง

ความรับผิดชอบเกินไปหน่อย ความชื่นชอบต่อของใหม่
ลืมของเก่านั้นไม่ใช่วสิ ยั ที่ดีของราชวงศ์ ตอนนี้ที่นี่ เจ้า
กาลังแสดงความรักต่อไป๋ เจ้าเคยลองคิดถึงความรู ้สึกของ
ผูอ้ ื่นบ้างหรื อไม่” โม่เฉี่ ยนเยวียนกล่าวเยาะเย้ย

สี หน้าของโม่ซ่วนเฟยพลันแข็งทื่อ

แม้แต่คนโง่ยงั รู ้วา่ โม่เฉี่ ยนเยวียนต้องการสื่ อถึงอะไร

สายตาทั้งหมดย้ายไปอยูท่ ี่จวินอู๋เสี ยที่ถูกเมินเฉยมาทั้งคืน
นี้

หญิงน่ารังเกียจที่กล่าวถึงในคืนนี้กลับเงียบจนน่าตกใจ ถ้า
ไม่ใช่เพราะว่าองค์รัชทายาทกล่าวถึงเธอ ทุกคนคงลืมการ
มีตวั ตนอยูข่ องเธอไปเรี ยบร้อยแล้ว
โม่ซ่วนเฟยและจวินอู๋เสี ยเคยเป็ นคู่หมั้นกัน แต่อย่างไรก็
ตาม หลังจากการปรากฏตัวของไป๋ อวิน๋ เซียน โม่ซ่วนเฟย
ก็ไม่ได้พบกับจวินอู๋เสี ยนานมาแล้ว ตั้งแต่ที่องค์
จักรพรรดิได้ถอนหมั้น

เมื่อการหมั้นของทั้งคู่ถูกยกเลิก เหตุการณ์ที่ตามมาคือการ
แพร่ กระจายข่าวของทั้งคู่กระจายไปทัว่ แคว้นฉี ทุกคนคิด
ว่าปั ญหานี้เธอเป็ นคนสร้างขึ้น อย่างไรก็ตาม แทนที่เธอ
จะอยูอ่ ย่างหลบๆซ่อนๆแล้วแล้วหายตัวไปเงียบๆ กลับ
กลายเป็ นว่า ครั้งนี้เป็ นครั้งแรกที่ผคู ้ นได้พบเห็นเธอ
หลังจากเกิดเหตุการณ์ข้ ึน

อย่างไรก็ตามเธอดูงดงามยิง่ ขึ้นกว่าเดิม แต่ความรู ้สึกของ

พวกเขาต่อเธอกลับมีบางสิ่ งแปลกไปจากครั้งเมื่อในอดีต
ในแคว้นทั้งแคว้นนี้ อาจจะกล่าวได้วา่ เธอเป็ นหนึ่งในคน
ที่งดงามที่สุด อย่างไรก็ตาม ด้วยนิสยั ของเธอที่ข้ ึนชื่อว่า
หยาบคายและหยิง่ ผยองมันขัดกับรู ปลักษณ์ภายนอกของ
เธอ วันนี้เธอนัง่ อยูเ่ งียบๆในมุมที่ทาให้เธอดูเป็ นคนที่ต่าง
จากเดิมโดยสิ้ นเชิง!
ตอนที่ 65 องค์รัชทายาท (1)

————————-

จวินอู๋เสี ยนัง่ เงียบๆหลุบตาลงต่า ไม่มีใครปรากฏอยูใ่ น

ครรลองสายตาของเธอ ราวกับว่าความวุน่ วายนั้นไม่อาจ
ทาอะไรเธอได้แม้แต่นอ้ ย เหมือนราวกับว่าเธออยูใ่ นโลก
ส่ วนตัวของเธอ

สง่างาม บริ สุทธิ์ และความงดงามที่อยูเ่ หนือธรรมชาติ คา

เหล่านี้พลันปรากฏขึ้นภายในจิตใจของพวกเขา

คาที่เคยถูกนิยามถึงไป๋ อวิน๋ เซียน บัดนี้กลับดูเหมาะสมกับ

เธอยิง่ นัก
อากัปกิริยาสงบเสงี่ยมของเธอทาให้ยากที่จะเข้าใกล้ แต่
กลับทาให้ปรารถนาที่จะมองมากยิง่ ขึ้น

แม้พวกเขาจะไม่อยากยอมรับมัน แต่ตามความจริ ง จวินอู๋

เสี ยที่ดูสงบเสงี่ยม ไม่วา่ ในแง่ของอากัปกิริยาหรื อความ
งาม ทาให้เธอดูมีเสน่ห์เพิ่มขึ้นเป็ นอันมาก

เธอที่เคยถูกประเมินไว้ต่ามากๆ ต่าจนในความจริ งคน

แทบจะลืมทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับเธอ แต่หลังจากได้เห็นเธอ
และสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงอันอ่อนโยนของเธอ
พวกเขากลับถูกดึงดูดเข้าหาเธออย่างง่ายดาย

แอบมองที่จวินอู๋เสี ย แล้วย้ายสายตาไปยังไป๋ อวิน๋ เซียน…

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนดูเหมือนจะไม่ได้ดูงดงามเท่าที่พวกเขาคิด
ก่อนหน้านี้

ดูเหมือนตาแหน่งเทพธิดา..จะถูกยกให้จวินอู๋เสี ย มันเป็ น
เวลาที่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนจะต้องก้าวลงมาแล้ว

“เฉี่ ยนเยวียน เจ้าเมาแล้ว” องค์จกั รพรรดิขมวดคิ้ว เขาไม่

เข้าใจว่าทาไมรัชทายาทที่ปกติจะอยูเ่ งียบๆกลับพูดขึ้นมา
เพื่อจวินอู๋เสี ยเขาแน่ใจว่าครั้งนี้เป็ นเพียงครั้งที่สองที่พวก
เขาได้พบกัน และก่อนหน้านี้ที่เจอกัน โม่เฉี่ ยนเยวียนก็
ไม่ได้มีท่าทีดีๆใดๆกับเธอ
“อา ใช่ ข้าเมาแล้ว บุตรชายท่านดื่มไวน์มากเกินไป ข้าจะ
ให้ท่านพ่อจักรพรรดิผยู ้ งิ่ ใหญ่ดูอะไรสนุกๆ ขอให้ขา้ ได้
กลับไปพักผ่อนก่อน” โม่เฉี่ ยนเยวียนยืดตัวขึ้นในขณะที่มี
รอยยิม้ ประดับอยูจ่ างๆ

“ไปซะ” องค์จกั รพรรดิแผดเสี ยง

โม่เฉี่ ยนเยวียนหาได้มีท่าทีลงั เล ลุกขึ้นยืนทันทีและโบก

มือไล่คนรับใช้ที่จะเข้ามาช่วยพยุงเขา เขาหรี่ ตาส่ งเสี ยงขู่
“ข้าเดินเองได้ ไม่อนุญาตให้ใครแตะต้องทั้งนั้น!”

ท่าทางที่รัชทายาทแสดงออกมานั้นทาให้ใครหลายๆคน
ไม่พอใจ
จวินอู๋เสี ยมองตามทางที่เขาเดินออกไป เธอครุ่ นคิดอยู่
ท่ามกลางการดื่มอวยพรที่อยูร่ อบๆ เธอพูดกับท่านปู่ เสี ยง
อ่อน “ท่านอา ข้าอยากออกไปสู ดอากาศบริ สุทธิ์สกั
หน่อย”

จวินชิงรู ้สึกประหลาดใจไปชัว่ ขณะแล้วคิดย้อนกลับไป

ถึงสิ่ งที่หลานสาวของเขาทุ่มเทให้กบั โม่ซ่วนเฟย และ
มองไปยังความรักที่โม่ซ่วนเฟยมีต่อไป๋ อวิน๋ เซียน
ในตอนนี้ เขาถอนหายใจเสี ยงดังแล้วกล่าวว่า “ออกไป
เดินรอบๆเถอะ แต่อย่าออกนอกเขตพระราชวัง แล้วอย่า
ไปนานนักล่ะ”

“เจ้าค่ะ”
“อู๋เสี ย”

“เจ้าคะ”

“อย่าเศร้าเรื่ องโม่ซ่วนเฟยเลย เขาไม่คู่ควรกับเจ้า”

“……….” จวินอู๋เสี ยก้าวย่างค้างไป

เขาสรุ ปออกมาเป็ นเช่นนี้ได้อย่างไร? เขาใช้ตาข้างไหน

มองว่าเธอกาลังอารมณ์เสี ยเรื่ องเจ้าเศษสวะโม่ซ่วนเฟย
นัน่ กัน

แสงจันทร์พาดผ่านสวนและแสงไฟส่ องสว่างเปล่ง
ประกายจากศาลาที่โม่เฉี่ ยนเยวียนกาลังริ นไวน์ลงจาก
เหยือก เขานัง่ อยูบ่ นเก้าอี้หินในขณะที่ยมิ้ อย่างขมขื่นให้
ตัวเอง

“ถ้าท่านอยากตายไวกว่านี้ ก็ดื่มต่อไป ดื่มให้มากกว่านี้!”

เสี ยงนุ่มอันเยือกเย็นทาลายความสงบของค่าคืน

โม่เฉี่ ยนเยวียนประหลาดใจ ภายใต้แสงจันทร์ สาวสวย

น่ารักแต่งกายในชุดผ้าไหมสี เหลืองยืนอุม้ แมวดาตัวน้อย
ในอ้อมแขนอยูต่ รงนั้น รายล้อมไปด้วยดอกไม้และแสง
จันทร์ที่ทอประกายแสงอ่อนๆบนร่ างของเธอ ท่าทางอัน
บอบบางละเอียดละอ่อนของเธอกับฉากหลังที่ดูเหนือ
ธรรมชาติทาให้เธอดูเหมือนเทพธิดาที่เคลื่อนลงมายังโลก
มนุษย์
“จวินอู๋เสี ย?” ริ มผีปากโม่เฉี่ ยนเยวียนโค้งขึ้นขณะมองมา
ที่เธอในอาการมึนงงมึนเมา

“ข้าก็สงสัยว่าจะมีใครกล้าสาปแช่งรัชทายาทให้ตายก่อน
เช่นนี้?”

จวินอู๋เสี ยเดินตรงไปยังศาลา กลิ่นของแอลกอฮอล์เตะ

จมูกเธอทาให้เธอหยุดก่อนที่จะถึงตัวศาลา

“แม้วา่ ข้าจะไม่ได้เอ่ยถึงมัน ท่านก็ยงั ต้องตาย…ยิง่ ไปกว่า

นั้น…จะนานไปอีกสักเท่าไหร่ กนั ที่ท่านจะยังเป็ นรัช
ทายาทได้เช่นนี้” เธอตอบอย่างเย็นชา
ตอนที่ 66 องค์รัชทายาท (2)

————————-

สี หน้าโม่เฉี่ ยนเยวียนพลันเปลี่ยน ดวงตาที่พร่ าเลือนเลือน

ก่อนหน้านั้นกวาดมองรอบด้านอย่างคมกริ บ บรรยากาศ
เริ่ มกดดันขึ้นเรื่ อย ๆ เขาเหมือนจะกลายร่ างเป็ นเสื อดาที่
เฝ้ารออยูใ่ นความมืดพร้อมที่จะกระโจนตะปบเหยือ่

“เจ้าหมายถึงสิ่ งใด?” ดวงตาเขามีประกายวาววับอันตราย

จวินอู๋เสี ยลูบขนแมวดาของนางอย่างไม่อนาทรร้อนใจ
โดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา นางตอบด้วยน้ าเสี ยงเหยียบเย็น
“ดูเหมือนว่าจะมีบางคนที่ไม่ตอ้ งการให้ท่านเป็ นรัช
ทายาท ทั้งยังอยากให้ท่านตายเร็ ว ๆ เสี ยด้วย หากท่านคิด
แบบเดียวกัน และอยากจะหาทางปลดปล่อยตัวเองโดยเร็ ว
ก็จงกระแทกศีรษะของท่านที่โต๊ะหิ นนัน่ ไปซะ อย่าได้ทา
ให้ผอู ้ ื่นเสี ยเวลา”

โม่เฉี่ ยนเยวียนมุมปากกระตุก เขารู ้วา่ นางนั้นขวัญกล้าไม่

เห็นหัวใคร แต่เขาเพิ่งจะรู ้วา่ นางนั้นปากร้ายยิง่ นัก

เด็กสาวคนนี้ นางจะพูดจาอย่างมีมารยาทได้บา้ งหรื อไม่?

จาเป็ นไหมที่ตอ้ งกล่าววาจาร้ายกาจขนาดนี้?

“คาพูดเช่นนี้ไม่สมควรออกมาง่าย ๆ แบบนี้ ข้าจะถือว่า

ข้าไม่ได้ยนิ มันก็แล้วกัน” เขานวดขมับ
“คาที่ไม่สมควรพูด? ดี ในเมื่อข้าได้กล่าวไปแล้วก็ขอ
กล่าวต่ออีกหน่อยก็แล้วกัน หากท่านอยากจะแก้แค้นให้
มารดาของทางและครอบครัวฝั่งมารดาของท่าน ท่าน
จาเป็ นต้องมีชีวติ อยูแ่ ละรักษาตาแหน่งรัชทายาทเอาไว้”
นางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาสบสายตาที่เต็มไปด้วยอานาจ
แรงกล้าตรง ๆ ซึ่งทาให้โม่เฉี่ยนเยวียนผวา

“เจ้ารู ้อะไรมา?” แววตาของเขาเริ่ มมีความตื่นตระหนก

ปรากฏขึ้นมา

“ข้ารู ้วา่ ท่านนั้นมันทั้งขี้ขลาดและไร้ค่า” จวินอู๋เสี ยเลิกคิ้ว

“เจ้า!” โม่เฉี่ ยนเยวียนเดือดดาล เมื่อครู่ เขาไม่น่าชี้ช่องให้

นางด่าเลย!
“หากท่านไม่เต็มใจ เช่นนั้นก็หาทางเอาตัวรอดเสี ย หาก
ไม่กย็ กมือยอมแพ้ไปซะ” นางโต้กลับ

โม่เฉี่ ยนเยวียนสู ดหายใจเข้าลึก ๆ เด็กสาวคนนี้รู้วธิ ีจ้ ีใจดา

เขาดีจริ ง ๆ ด้วยไวน์ที่ดื่มไปเมื่อครู่ ทาให้เขารู ้สึกมึนศีรษะ
ขึ้นมา เขาลุกขึ้นและโยนเหยือกไวน์ลงพื้น

มันแตกกระจายเป็ นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและกลิ่นของไวน์ก็
กระจายไปทัว่

“เจ้าคิดว่าข้าต้องการเป็ นเช่นนี้รึ? ฮึ? เจ้าคิดว่าข้าร้องขอ

มันหรื อ? เป็ นรัชทายาทแล้วอย่างไร? หึ ! ข้าไม่เคย
ต้องการอะไรพวกนี้เลย! ชีวติ ข้า ฐานะของข้า พวกมัน
ล้วนแล้วแต่ไม่ใช่ของข้า! แม้แต่พอ่ แท้ ๆ ของข้ายังอย่าง
ให้ขา้ ตาย! ทุกคนคิดว่าข้ามันเป็ นเจ้าชายที่ไร้
ความสามารถ! แล้วใครให้โลกนี้จะช่วยข้าได้? ข้าไม่
ต้องการเป็ นเช่นนี้แล้วอย่างไร? อย่างกับข้าแก้ไขอะไรได้
อย่างนั้นละ!”

โม่เฉี่ ยนเยวียนตวาดร้องออกมาด้วยดวงตาแดงก่า เขา

ระบายทุกอย่างที่เขาเก็บเอาไว้ในใจตลอดหลายออกมา
อย่างห้ามไม่ได้

“เจ้าพูดถูก! ข้ากาลังจะตาย! กาลังตาย! ยังมีอะไรอีกที่ขา้

ทาได้? ข้าให้ตอนนี้กต็ ายตายไปแล้ว! บอกข้าซิวา่ ข้าควร
จะทาอย่างไร!?”
จวินอู๋เสี ยมองดูองค์ชายรัชทายาทระบายความในใจอย่าง
สงบ

“หากว่าท่านไม่จาเป็ นต้องตายล่ะ?”

“อะไรนะ?” เขาเบิกตามองนาง มันเป็ นกับว่ามันสายฟ้า

แล่นมาผ่าที่กลางหัว

“อืม ง่าย ๆ ก็คือไม่ใช่แค่เจ้าไม่ตาย เอาจริ ง ๆ แล้วเจ้าจะ

ยังมีชีวติ อยูอ่ ย่างดีไปอีกหลายสิ บปี เลยทีเดียว” นางขยาย
ความ
“เจ้า…เจ้า…หมายความอย่างไร?” เขากลืนน้ าลายถาม
อย่างไม่มนั่ ใจนัก ไม่กล้าที่จะได้ยนิ สิ่ งที่เขาเฝ้าหวังมา
ตลอดด้วยความหวัน่ เกรง

จวินอู๋เสี ยไม่สนใจจะตอบเขา นางเข้าถึงประเด็นสาคัญ

อย่างรวดเร็ ว “เจ้าถูกวางยาใช่ไหม?”

“เจ้ารู ้ได้อย่างไร?” เด็กสาวผูน้ ้ ีเป็ นใครกันแน่!?

อู๋เสี ยย่นคิ้ว นางไม่ค่อยเก่งเรื่ องอธิบายอะไรสักเท่าไหร่

สงสัยจะต้องใช้เวลาเป็ นเครื่ องพิสูจน์แทน

“เจ้าดาน้อย จับเขาลง” นางสัง่ เมื่ออยูด่ ี ๆ ก็โยนแมวดา

ออกจากอ้อมแขน
ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่ อง เจ้าแมวดาตัวน้อยที่มีขนาด
เท้ามือของนางก็กลายร่ างกลายเป็ นเสื อดาตัวใหญ่
กระโจนเข้าใส่ โม่เฉี่ ยนเยวียน

ไม่น่าเชื่อว่าโม่เฉี่ ยนเยวียนที่ยนื่ อยูใ่ นตอนแรกนั้นถูกกด

ลงกับพื้นด้วยเสื อดาตัวใหญ่ยกั ษ์ เขาตัวแข็งทื่ออ้าปากค้าง
มองมันตาแทบถลนออกจากเบ้า เด็กหนุ่มพยายามเรี ยบ
เรี ยงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างตื่นตระหนก
ตอนที่ 67 องค์รัชทายาท (3)

————————-

แค่เพียงพริ บตาเดียว เจ้าแมวดาตัวน้อยก็กลายมาเป็ นเสื อ

ดาตัวมหึ มาได้ดว้ ยเช่นนั้นหรื อ

ร่ างกายใหญ่โตของเจ้าเสื อดากดตรึ งร่ างของโม่เฉี่ ยนย

วน*ลงกับพื้น ขณะที่จวินอู๋เสี ยก้าวมาหยุดอยูข่ า้ งๆมัน

“ข้าไม่ชอบพูดจาพร่ าเพรื่ อ ดังนั้นหากว่าท่านไม่ได้โง่

เขลาจริ ง ท่านก็จะเข้าใจในไม่ชา้ เองว่าเกิดอันใดขึ้นกับตัว
ท่าน” จวินอู๋เสี ยโค้งกายลง มือเล็กขาวนวลของนางจับลง
บนปลายคางของเขา นิ้วของนางดูเรี ยวเล็กบอบบางเช่นนี้
ผูใ้ ดจะไปรู ้กนั ว่ามันจะสามารถออกแรงได้มากถึงเพียงนี้!
นางเปิ ดปากของเขา แล้วก็ยดั เม็ดยาเข้าไปด้วยท่าทีวอ่ งไว
มากจนเหมือนกับว่าทาเช่นนี้เป็ นประจา จากนั้นนางก็ปิด
ปากของเขาแล้วทุบอกเขาอย่างแรง ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นใน
เวลาเพียงไม่กี่วนิ าที ท่วงท่าของนางเรี ยบง่ายและแม่นยา
เป็ นอย่างยิง่

ก่อนที่จะได้ตอบโต้อะไร เขาก็ตอ้ งกลืนอะไรก็ตามที่นาง

ยัดปากเขาลงไปเสี ยแล้ว

“จะ…เจ้าจะทาอะไร….” เขาจ้องมองนางด้วยดวงตาที่
แดงก่า หัวใจของเขาเต้นรัวเร็ วจนสัมผัสได้เขาไม่รู้วา่ นาง
กาลังวางแผนอะไรไว้ และนัน่ ก็ทาให้เขาเริ่ มหวาดกลัว
นางเล็กน้อย
“เจ้าดาน้อย จับตาดูเขาไว้” นางเมินเฉยไม่ตอบคาถามของ
เขา แต่กลับเดินตรงไปที่มา้ นัง่ หิ นในศาลา และนัง่ ลงบน
ม้านัง่ ตัวหนึ่งในนั้น

โม่เฉี่ ยนยวนพยายามดิ้นรนหวังให้ตนเป็ นอิสระจากเสื อ

ตัวโตนี่ได้ เจ้าเสื อดาตัวใหญ่อา้ ปากของมันกว้าง แล้วส่ ง
เสี ยงคารามเตือนออกมา หัวของมันก้มลงไปที่คอของโม่
เฉี่ ยนยวน จัดท่าให้คอของเขาอยูร่ ะหว่างฟันอันแหลมคม
ของมัน

“หากเขาอ้าปากพูดแม้แต่คาเดียว เจ้าก็กดั เขาได้เลย” นาง

กล่าวมอบคาสัง่ ให้แก่เจ้าเสื อดาอย่างไร้อารมณ์
เจ้าเสื อดายืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ขณะที่มนั จ้องไปยังชายที่
อยูใ่ ต้ร่างของมัน

จิตใจของโม่เฉี่ ยนยวนสับสนว้าวุน่ ไปหมดขณะที่เขา

คิดถึงสิ่ งที่กาลังเกิดขึ้นกับตน นี่ช่างเป็ นวันเกิดที่ยา่ แย่
เลวร้ายที่สุด คืนนี้จะต้องเป็ นหนึ่งในคืนอันน่าหดหู่ที่สุด
ที่เขาเคยมีมาเลย คืนที่เขาปล่อยให้เด็กสาวคนหนึ่งหลอก
หลวงได้สาเร็ จ!

ภายใต้การข่มขู่ของเจ้าเสื อดา เขาค่อยๆหลับตาลง ฝื นใจ

ยอมรับในชะตากรรมของตนเอง

เห็นได้ชดั แล้วว่า เขามันไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างจริ งๆ เขา

ยอมแพ้อย่าง่ายดาย ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวสักนิดด้วยซ้ า
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า โม่เฉี่ ยนยวนรู ้สึกได้วา่
ความรู ้สึกไม่สบายตัวที่เขาเคยมี ความรู ้สึกที่เสมือนว่ามี
หนามแหลมทิ่มตา ความรู ้สึกอันน่าขยะแขยงราวกับว่ามี
มดนับพันไต่ไปตามร่ างกายของตนมาตลอดหลายปี นั้นดู
จะบรรเทาลง

เขาเบิกตากว้างจนแทบจะถลน มองไปยังจวินอู๋เสี ยด้วยสี

หน้าตกตะลึง

“เจ้า…”

“โฮก!**” เจ้าเสื อดาส่ งเสี ยงคารามเตือนอีกครั้ง กรงเล็บ

ของมันขย้าคอของเขาแน่นขึ้นไปอีก
จวินอู๋เสี ยมองพิจารณาอย่างรวดเร็ วแล้วพูดขึ้น “เจ้าดา
น้อย ปล่อยเขาได้แล้ว”

ทันทีที่นางเอ่ยคานั้น โม่เฉี่ ยนยวนก็รู้สึกได้วา่ แรงกดดัน

บนตัวของเขานั้นหายไปในทันที เงาร่ างมหึ มานั้นโฉบ
หายไปทางจวินอู๋เสี ยอย่างรวดเร็ ว แล้วเจ้าแมวดาตัวน้อย
น่ารักก็ปรากฏขึ้นในอ้อมแขนของนางอีกครั้ง

“เหมียว”

[อี๋ ตัวเขาเหม็นมากเลย! มีแต่กลิ่นเหล้าทั้งนั้น! กลิ่นเหม็น

นัน่ เกือบจะทาให้ขา้ ตายไปแล้ว!]
จวินอู๋เสี ยลูบขนของมันเบาๆอย่างรักใคร่

“มัน…ไม่จริ ง…นี่เจ้า….เจ้าป้อนอะไรให้ขา้ เหตุใดข้า

ถึง….” โม่เฉี่ ยนยวนไม่ได้รู้สึกว่าสมองของเขาปลอด
โปร่ งมากถึงเพียงนี้มานานมากแล้ว สติสมั ปชัญญะของ
เขาที่กลับมาอย่างกะทันหันนั้น มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ ว
เกินไปจนเขาไม่รู้วา่ ควรจะถามอะไรก่อนดี

“บางอย่างที่สามารถช่วยชีวติ ท่านได้กแ็ ล้วกัน” จวินอู๋เสี ย

รู ้สึกว่าวิธีการนี้ช่างเรี ยบง่าย และผลของมันก็ปรากฏ
ออกมาอย่างรวดเร็ วดี
โม่เฉี่ ยนยวนจ้องมองนางอย่างเขม็ง ปลายนิ้วของเขาสัน่
เล็กน้อย ขณะที่ถามออกมาด้วยเสี ยงต่าพร่ า “เหตุใดเจ้าถึง
ช่วยข้า”

จวินอู๋เสี ยตอบกลับไปตามตรง “ข้าต้องการให้ท่านสู ้กบั

พ่อของตนและก็โม่ซ่วนเฟย ข้าต้องการให้ท่านขึ้นครอง
บัลลังก์ เพื่อที่ท่านจะได้สามารถปกป้องตระกูลจวินของ
ข้าให้ปลอดภัยได้”

ตาแหน่งฮ่องเต้น้ นั จะถูกสับเปลี่ยนได้กต็ ่อเมื่อฮ่องเต้องค์

ปั จจุบนั สิ้ นพระชนม์ รวมถึงตัวโม่ซ่วนเฟยด้วย ในเมื่อ
แคว้นนี้ตอ้ งการผูน้ า เช่นนั้นนางก็จะเลือกผูท้ ี่จะสามารถ
ปกป้องตระกูลของนางได้
“เจ้าต้องการให้ขา้ ชิงบัลลังก์อย่างนั้นรึ !” โม่เฉี่ ยนยวนตก
ตะลึงเป็ นอย่างมาก เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่ องต้องห้าม
แบบนี้จะถูกนามาพูดถึงอย่างง่ายดายเช่นนี้ และยิง่ ไปกว่า
นั้นผูท้ ี่เริ่ มต้นพูดถึงเรื่ องนี้กค็ ือจวินอู๋เสี ยซะด้วย คาพูดที่
เต็มไปด้วยการทรยศหวังช่วงชิงบัลลังก์จากปากของนาง
นั้นทาให้เขาตกใจจนมึนงง

จวินอู๋เสี ยเลิกคิ้วของนางขึ้น “ท่านไม่ตอ้ งการเช่นนั้น

หรื อ”

* ขอเปลี่ยนจาก “โม่เฉี่ ยนเยวียน” เป็ น “โม่เฉี่ ยนยวน”

เพื่อความอ่านง่ายนะคะ

** โฮก = อาการคารามของเสื อ
ตอนที่ 68 องค์รัชทายาท (4)

————————-

โม่เฉี่ ยนยวนมองไปยังจวินอู๋เสี ยอย่างตกตะลึงก่อนจะ

ค่อยๆเปลี่ยนเป็ นรอยยิม้ เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลัง่

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ถ้าเจ้าต้องการเช่นนั้น เหตุใดข้าจะไม่ตอ้ งการ

เล่า พวกเขาต้องการจะฆ่าข้า จะเป็ นไรไปหากว่าข้าจะทา
แบบเดียวกันกับพวกเขาบ้าง ไหนบอกข้าสิ เจ้าสามารถ
ช่วยชีวติ ของข้าได้จริ งๆใช่หรื อไม่” เขาจ้องไปที่นางอย่าง
มุ่งมัน่ บัดนี้นางในสายตาของเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว นาง
มิใช่แค่เด็กสาวผูอ้ ุกอาจและชอบระรานผูอ้ ื่นอย่างมากผู ้
นั้นอีกต่อไป
“แน่นอน” จวินอู๋เสี ยตอบสั้นๆ แววตาของนางเต็มไปด้วย
ความมัน่ ใจ

“แต่นนั่ คงยังไม่พอ” เขาขมวดคิ้ว “ยามนี้ขา้ ไม่มีกลุ่ม

อานาจที่จะสามารถสนับสนุนข้าในการต่อสู ้ชิงบัลลังก์
ถึงจะหายดีแล้ว แต่ขา้ ก็ไม่มีทางที่จะชิงบัลลังก์มาจากเขา
ได้อยูด่ ี ยิง่ ไปกว่านั้นถ้าหากว่าเขาต้องการที่จะเอาชีวติ ข้า
จริ งๆ เขาก็ยอ่ มมีวธิ ีอยูแ่ ล้ว”

“มีสิ” นางตอบอย่างไร้อารมณ์

“วังหลินจะคอยหนุนหลังท่าน กองทัพรุ่ ยหลินก็จะคอย

สนับสนุนท่านในการต่อสู ้เพื่อชิงบัลลังก์ แต่มีเพียงสิ่ ง
หนึ่งที่ท่านควรจาเอาไว้ให้ข้ ึนใจ ในเมื่อข้าช่วยชีวติ ท่าน
ได้ ข้าก็ยอ่ มฆ่าท่านได้ วังหลินของพวกข้าช่วยสนับสนุน
ให้ท่านขึ้นครองบัลลังก์ได้ แต่พวกข้าก็มีอานาจมาก
พอที่จะลากท่านออกจากตาแหน่งได้เช่นกัน”

เมื่อบัลลังก์ตอ้ งถูกเปลี่ยนมือ นางต้องการเพียงใครสักคน

ที่มีสายเลือดมังกร เพื่อที่จะสามารถขึ้นครองบัลลังก์เป็ น
คนถัดไปได้ ส่ วนวังหลินก็ทาเพียงแค่เป็ นเงามืดอยู่
เบื้องหลังเท่านั้น

“กองทัพรุ่ ยหลิน…แต่วา่ …” เขามองนางด้วยสายตาไม่

เห็นด้วย อาการของจวินชิงในตอนนี้น้ นั อันตรายเสี ยยิง่
กว่าของตัวเขาเองเสี ยอีก แล้วใครกันที่จะเป็ นผูน้ าคน
ต่อไปหลังจากที่เขาตาย แล้วพวกเขาจะยังคงความ
แข็งแกร่ งเช่นนี้ได้อยูอ่ ีกหรื อไม่
“ท่านไม่ตอ้ งกังวลถึงเรื่ องพวกนั้นหรอก สนใจแค่ปัญหา
ของตัวเองก็พอ ถ้าท่านยังอยากมีชีวติ ต่อไปและอยากล้าง
แค้น ท่านก็ควรที่จะยอมรับเงื่อนไขนี้ แต่หากท่าน
ประสงค์ที่จะตาย ข้าก็จะไม่หา้ ม เม็ดยาที่ท่านกินเข้าไป
นั้นทาได้แค่ช่วยบรรเทาอาการเพียงชัว่ คราวเท่านั้น เลือด
ของท่านมีพิษสะสมอยูม่ ากเกินไป ดังนั้นท่านจึงต้องใช้
เวลามากกว่านี้ในการรักษาให้หายขาด” นางอธิบาย

โม่เฉี่ ยนยวนสู ดหายใจเข้าลึก เขารู ้ดีวา่ ตนไม่มีทางเลือก

ทั้งยังถูกต้อนให้จนมุมด้วยครอบครัวของเขาเอง เขา
จะต้องชาระหนี้แค้นครั้งนี้ให้สาสมแน่นอน! ผูใ้ ดจะสน
กันว่านางจะยืน่ เงื่อนไขอะไรให้แก่เขา ถึงแม้วา่ นางจะให้
เขาลุยฝ่ ากองเพลิงหรื อแม้กระทัง่ กระโดดลงนรกเขาก็จะ
ทา!
“ข้าตกลง” เขาตัดสิ นใจที่จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตตน
ในทันที

“ดีมาก ครั้งหน้าท่านจะต้องหาเหตุผลเพื่อมาพบกับข้า
แล้วข้าจะค่อยๆกาจัดพิษพวกนั้นให้แก่ท่าน” นางมองไป
ในดวงตาของเขาก่อนจะจะเบนสายตาออกแล้วพูดด้วย
น้ าเสี ยงอ่อนโยน “โม่เฉี่ ยนยวน ท่านจะไม่เสี ยใจกับการ
ตัดสิ นใจของตัวเองในวันนี้อย่างแน่นอน”

นางอุม้ เจ้าแมวดาตัวน้อยเอาไว้ในอ้อมแขนของนาง
จากนั้นก็เดินกลับไปยังโถงจัดเลี้ยง
ขณะที่มองไปยังเงาร่ างของนางที่ค่อยๆจางหายไป เขาก็
กาหมัดแน่นเพื่อระงับอารมณ์ท้ งั หลายที่เขามีอยูใ่ นตอนนี้
หลังจากที่ผา่ นมาหลายต่อหลายปี เขารู ้สึกว่าจิตใจและ
วิญญาณของเขากาลังแตกสลายออกเป็ นชิ้นๆอย่าง
เชื่องช้า และเขาก็ยอมแพ้ต่อโชคชะตาไปแล้วด้วยซ้ า เขา
ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่ องในวันนี้จะเกิดขึ้นจริ ง เขารู ้สึก
เหมือนว่าวันนี้เขาได้พบกับชิ้นส่ วนเล็กๆของตน และเขา
ก็จะค่อยๆเก็บรวบรวมพวกมันเพื่อฟื้ นฟูทุกอย่างที่เคย
สู ญเสี ยไปกลับมาอีกครั้ง

จวินอู๋เสี ย ไม่วา่ เจ้าจะต้องการสิ่ งใดก็ตาม ตราบเท่าที่เจ้า

ช่วยให้ขา้ ได้ในสิ่ งที่ปรารถนา ชีวติ ข้าก็จะเป็ นของเจ้า!

ในอ้อมแขนของจวินอู๋เสี ย เจ้าดาน้อยแกว่งหางของมันไป
มาอย่างตื่นเต้น
“เหมียว”

[ข้าเปลี่ยนร่ างได้มาตั้งนานแล้วนะ…แต่ขา้ ก็ยงั ไม่คุน้ ชิน

กับมันสักที นี่เจ้านาย ท่านรู ้ได้อย่างไรว่าฮ่องเต้คือผูอ้ ยู่
เบื้องหลังการตายของฮองเฮาน่ะ ท่านรู ้ได้อย่างไรว่า
ฮ่องเต้เป็ นผูท้ าลายตระกูลของนาง]

เจ้าดาน้อยแน่ใจได้วา่ มันไม่เคยได้ยนิ ข่าวพวกนี้จากปาก

ของจวินเสี่ ยนหรื อจวินชิง เช่นนั้นแล้วนางไปเอาข้อมูลที่
มีประโยชน์พวกนี้มาจากไหนกัน

“ข้าก็ไม่รู้”
[อะไรนะ]

“ข้าก็แค่พดู ไปอย่างนั้นเอง” นางตอบอย่างสงบ

นางกลับเข้าไปในงานเลี้ยงแล้วนัง่ ลงอย่างเงียบเชียบ

ฮ่องเต้ยงั คงนัง่ อยูบ่ นบัลลังก์ สนุกสนานไปกับการพูดคุย

และหัวเราะเสี ยงดังไปกับหมู่ขนุ นาง งานเลี้ยงเต็มไปด้วย
เสี ยงดนตรี และการแสดงเต้นราอันครึ กครื้ นตลอดทั้งค่า
คืน

การที่โม่เฉี่ ยนยวนตัวหลักของงานเลี้ยงนี้เดินออกจากงาน
ไปกลางคันนั้น ทาให้โม่ซ่วนเฟยได้โอกาสงามเพื่อแสดง
ให้ทุกคนเห็นว่าเขาคือหนึ่งในผูม้ ีสิทธิ์ในการครอง
บัลลังก์ที่เหมาะสมเพียงใด เขาและไป๋ อวิน๋ เซียน
สนุกสนานไปกับเหล่าขุนนางมากหน้าหลายตา และทุก
คนเองต่างก็พดู ถึงคู่รักกิ่งทองใบหยกคู่น้ ี พวกเขาเพิกเฉย
ต่อจวินอู๋เสี ยไปโดยสิ้ นเชิง ในทางกลับกัน ผูเ้ ดียวที่ยงั คง
คอยเหลือบมองว่านางยังคงสบายดีอยูห่ รื อไม่น้ นั ก็คือจวิ
นชิงผูท้ ี่กาลังกังวลว่านางจะใจสลาย

แต่อย่างไรก็ตาม ภาพแห่งความจริ งนั้นก็ได้แสดงให้เห็น

แล้วว่าทฤษฎีความคิดของจวินชิงนั้นผิด

ตลอดเวลาที่เหลือของงานเลี้ยง จวินอู๋เสี ยไม่แม้แต่เหลือบ

มองไปยังคู่รักคู่น้ นั ด้วยซ้ า
ตอนที่ 69 ความรัก (1)

————————-

โม่เฉี่ ยนยวนดาเนินการทุกอย่างได้เร็ วดียง่ิ เช้าตรู่ หลังจาก

งานเลี้ยงของเขา องค์รัชทายาทก็รีบใช้ขอ้ อ้าง ‘อู๋เสี ยและ
ข้าถูกใจกันมาก’ เป็ นเหตุผลเพื่อเชิญตัวจวินอู๋เสี ยมาที่วงั
ทันที

จวินเสี่ ยนและจวินชิงต่างประหลาดใจกันใหญ่ พวกเขา

ไมเข้าใจว่าเหตุใดอยูด่ ีๆโม่เฉี่ยนยวนก็ส่งสาส์นมาเชิญ
หลานสาวของพวกเขา แต่ที่น่าแปลกใจขึ้นไปอีกก็คือการ
ที่จวินอู๋เสี ยยอมตอบรับคาชวนนั้น พวกเขาทาได้เพียงแค่
ปล่อยให้นางทาตามใจอย่างเสี ยไม่ได้
ในช่วงบ่าย ณ ห้องทรงอักษรของโม่เฉี่ ยนยวน จวินอู๋เสี ย
นัง่ ลงตรงข้ามกับโม่เฉี่ ยนยวน นางกาลังใช้มือข้างหนึ่งจับ
ตรวจชีพจรที่ขอ้ มือของเขา

“ปู่ ของเจ้ายอมให้เจ้ามาจริ งๆหรื อนี่ ” โม่เฉี่ ยนยวนเอ่ยถาม

ด้วยน้ าเสี ยงไม่อยากเชื่อ ในขณะที่ใช้มืออีกข้างเกยคาง
มองจวินอู๋เสี ยซึ่งกาลังใช้สมาธิอยูก่ บั ชีพจรของเขา

พักหลังมานี้เหล่าราชวงศ์ปฏิบตั ิต่อวังหลินไม่ค่อยดีนกั
ด้วยบรรยากาศที่อึมครึ มกดดัน เขาจึงรู ้สึกประหลาดใจที่จ
วินเสี่ ยนนั้นยอมอนุญาตให้หลานสาวผูเ้ ป็ นแก้วตาดวงใจ
ของตนมาที่นี่เพียงลาพังเช่นนี้
จวินอู๋เสี ยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง นางยังคงสนใจกับการ
วินิจฉัยอาการของเขาต่อไป “กับองค์ชายที่ไม่ได้เรื่ องเช่น
ท่านจะมีอะไรให้หวาดกลัวกัน”

“………………..” โม่เฉี่ ยนยวนถึงกับปากกระตุก สาว

น้อยคนนี้ช่างปากร้ายเสี ยจริ ง จากนั้นเขาก็เหลือบมอง
แมว ‘ตัวน้อย’ ที่ขดตัวอยูบ่ นเท้าของนาง ก่อนภาพ
เหตุการณ์ระทึกขวัญเมื่อคืนจะกลับมาอีกครั้งทาให้เขา
ต้องเผลอกลืนน้ าลายอย่างไม่รู้ตวั องค์รัชทายาทยังคง
ใจเต้นแรง ความหวาดกลัวต่อเจ้าก้อนกลมสี ดานี้ยงั คงไม่
หายไป

“จะว่าไปแล้วหากข้ามีอานาจหนุนหลังอยูบ่ า้ ง ทางวัง
หลินก็คงจะไม่ให้เจ้าออกมาพบเจอกับข้า เพื่อหลีกเลี่ยง
คาครหาเป็ นแน่ แต่วา่ ข้ามันก็แค่รัชทายาทที่กาลังจะถูก
ปลดจากตาแหน่ง ไม่มีคนฉลาดที่ไหนอยากจะใส่ ใจข้า
หรอก” เขาหัวเราะในลาคอ

วังหลินที่ครอบครองกาลังพลทหารครึ่ งหนึ่งของแคว้น
หากพวกเขามาผูกมิตรกับรัชทายาท มองในคราแรกก็ดู
เหมือนจะเป็ นพันธมิตรที่แข็งแกร่ งอยูห่ รอก

ทว่าหากพิจารณาดูดีๆแล้วละก็ มันไม่ต่างอะไรกับจมเรื อ
ที่กาลังจะจมที่มีเสื อป่ วยสองตัวอยูบ่ นนั้นเลยสักนิด

“เจ้าลองเดาดูสิ…ว่าข้ออ้างอะไรที่ขา้ เอาไปขึ้นทูลกับ
ฮ่องเต้จนเขาอนุญาตให้เจ้าเข้ามาได้” โม่เฉี่ ยนยวนมอง
นางด้วยตาเป็ นประกาย ส่ วนตัวแล้วเขาไม่รู้สึกอยากจะ
เรี ยกชายคนนั้นว่าพ่อเลยสักนิด
จวินอู๋เสี ยไม่ตอบ นางยังคงตั้งใจทาสิ่ งที่นางกาลังทาอยู่
ต่อไป

โม่เฉี่ ยนยวนเฉลยออกมาอย่างตื่นเต้น “ข้าบอกกับเขาไป

ว่า ข้าหลงรักเจ้า”

จวินอู๋เสี ยยอมเงยหน้าขึ้นมาในที่สุด สายตาของนางไม่มี

ความแปลกใจอยูเ่ ลยสักนิด นางเพียงมองเขาด้วยดวงตาที่
วางเปล่า

“ที่แท้ท่านก็ทาให้เขาคิดว่า ท่านกาลังสนใจคนที่ถูกโม่ซ่
วนเฟยเขี่ยทิ้งไปนี่เอง”
“…………………..” พอนางเอ่ยขึ้นมาเช่นนี้แล้วก็ทาให้
เขาอับจนคาพูดจะโต้กลับ จนได้แต่จอ้ งมองนางอย่างโง่
งมเท่านั้นแล้วหัวเราะแห้งๆออกมา

“เจ้าพูดจาเช่นนี้ตลอดเลยรึ เจ้าพูดอย่างไร้ปราณี เช่นนี้แม้

กับตัวเจ้าเองเสมอเลยหรื อเปล่า” เหตุใดนางจึงได้ใจร้าย
แม้กระทัง่ กับตัวนางเอง ใช้คาว่า ‘เขี่ยทิ้ง’ อย่างง่ายดายกับ
ตัวเองแบบนี้ทาให้โม่เฉี่ ยนยวนรู ้สึกว่าน้องชายของเขา
ช่างโง่เขลาและพลาดท่าครั้งใหญ่จริ งๆที่ปล่อยจวินอู๋เสี ย
ไป

ในอดีตนางอาจจะไม่น่าชื่นชมเท่าไหร่ นกั แต่จวินอู๋เสี ย

ในตอนนี้ คนที่นงั่ อยูต่ รงข้ามเขานั้นเป็ นหญิงสาวที่
น่าสนใจที่สุดที่เคยพบมา อาใช่…ต้องเรี ยกว่าเด็กสาวสิ ถึง
จะถูก
เด็กผูห้ ญิงที่กล้าทาให้องค์ชายยอมสวามิภกั ดิ์และยัง
บังคับให้แย่งชิงบัลลังก์ ความกล้าหาญแบบไหนกันที่นาง
มี

“ข้าเพียงพูดไปตามความจริ ง” นางกล่าว

โม่เฉี่ ยนยวนหัวเราะเบาๆพร้อมส่ ายหน้าไปมาให้กบั

คาอธิบายของนาง เขาอ่านเด็กสาวผูน้ ้ ีไม่ออกจริ งๆ

“ในงานเลี้ยงวันเกิดข้า ที่ขา้ ช่วยพูดให้เจ้าทั้งหมดก็เพื่อยัว่

โมโหมันเท่านั้น ใครจะไปรู ้กนั ว่ามันจะเป็ นการทาให้
ข้ออ้างของข้านั้นสมเหตุสมผลเป็ นอย่างดีขนาดนี้” เด็ก
หนุ่มกล่าวอย่างรื่ นรมย์เมื่อนึกไปถึงสี หน้าของฮ่องเต้ยาม
ที่เขาบอกว่าเขานั้นมีใจให้กบั จวินอู๋เสี ย เป็ นสี หน้าดูตลก
ขบขันยิง่ นัก

“ยามนี้คนสองคนที่เขาอยากจะกาจัดมากที่สุดมาอยูค่ ู่กนั
แล้ว เขาคงยินดีไม่นอ้ ยเลยว่าหรื อไม่ ทีน้ ีเขาก็จะสามารถ
ฆ่านกสองตัวได้ดว้ ยหิ นเพียงก้อนเดียว ช่างง่ายดายต่อเขา
เสี ยจริ ง” โม่เฉี่ ยนยวนหัวเราะให้กบั ความตลกร้ายของมัน
ตอนที่ 70 ความรัก (2)

————————-

“ท่านนี่พดู มากเสี ยจริ ง” จวินอู๋เสี ยย่นคิ้ว

“………………” ใบหน้าของโม่เฉี่ ยนเยวียนชะงักค้าง

จวินอู๋เสี ยช้อนสายตาขึ้นมาสบมองหลังจากปล่อยข้อมือ
ของเขาแล้ว

“มีพิษอยูใ่ นร่ างกายของท่านจานวนไม่นอ้ ย ท่านคงถูก

วางยามาเป็ นเวลานานมากทีเดียว ตัวข้านั้นสามารถรักษา
อาการของท่านให้กลับมาดีได้แน่ ทว่าข้านั้นไม่ทราบว่า
ยาพิษมันถูกวางเอาไว้ในที่ใด ดังนั้นท่านจะต้องตามหา
มันให้เจอ ไม่อย่างนั้นท่านก็จะถูกลากกลับไปอยูใ่ นวงจร
อุบาทเช่นเดิม”

แต่วา่ น่าแปลกจริ งๆ ชายผูน้ ้ ีเข้าใกล้สู่ประตูความตาย

ขนาดนี้แล้ว เขายังจะมีเรื่ องให้คิดมากมายอยูอ่ ีกหรื อ เขา
ยังพูดไม่หยุดมาตั้งเกือบครึ่ งวันได้อย่างไรกัน

“…………” โม่เฉี่ ยนยวนอับจนคาพูดอีกครา ดูเหมือนว่า

นางจะเห็นคาพูดทุกอย่างของเขาเป็ น ‘เสี ยงรบกวน’ ไป
เสี ยหมด
เด็กสาวคนนี้นี่อย่างไรกัน นางเป็ นผูเ้ ดียวที่บอกให้เขาลุก
ขึ้นมาแย่งชิงบัลลังก์ แต่นางกลับดูจะไม่สนใจเลยสักนิด
ว่าเขาจะทามันอย่างไร

“เจ้า….”

“ท่านอยากจะทาเช่นไรนั้นก็เป็ นปัญหาของท่าน ข้าเป็ น

เพียงหมอเท่านั้น” นางมองเขาด้วยสี หน้าที่วา่ งเปล่า

โม่เฉี่ ยนยวนเงยหน้าปล่อยเสี ยงหัวเราะออกมาดังลัน่

คุณหนูแห่งวังหลินผูน้ ้ ีน่าสนใจยังนัก! นางอายุแค่เท่าไหร่

กัน นางยังเด็กมากแต่กลับใจเย็นและรอบคอบ ยิง่ ไปกว่า
นั้นความคิดของนางก็ช่างล้ าลึก ใช่ นางพูดถูก เขาจะทา
เช่นไรนั้นก็คือปั ญหาของเขา หากเขาทาสาเร็ จ วังหลินก็
ได้รับความนับหน้าถือตาในฐานะผูส้ นับสนุนราชวงศ์
หากเขาทาไม่สาเร็ จ เขาก็จะเป็ นผูเ้ ดียวที่รับผลจากการ
กระทานั้น เพราะเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์อนั ใดระหว่าง
วังหลินและจวินอู๋เสี ยเลย

“จวินอู๋เสี ย เจ้านี่ฉลาดยิง่ นัก ทั้งยังโหดร้ายมากอีกด้วย”

เขาเอ่ยแกมเหน็บแนม

จวินอู๋เสี ยจ้องมองเขา คิ้วของนางยังคงขมวดแน่นไม่

คลายตัว

“เหมียว”
[เจ้านาย คนผูน้ ้ ีเข้าใจสิ่ งที่ท่านจะสื่ อผิดไปแล้ว! เจ้าคนไม่
เต็มบาทผูน้ ้ ีนี่….]

สาหรับเจ้าแมวดาที่อยูก่ บั อู๋เสี ยมานานนั้นเข้าใจอย่าง

ชัดเจนว่านางไม่ได้หมายความเช่นนั้นเลย เด็กสาวหาได้
วางแผนชัว่ ร้ายอะไรอย่างที่องค์ชายปัญญาอ่อนผูน้ ้ ี
กล่าวหาไม่ สิ่ งที่เจ้านายของมันต้องการจะสื่ อจริ งๆก็คือ
ปั ญหายุง่ ยากพวกนี้ควรให้องค์ชายผูซ้ ่ ึ งมีประสบการณ์
ดูแลจัดการจึงจะเหมาะสมกว่า ตอนนี้สิ่งที่นางต้องการมี
เพียงรักษาเขาให้หายพร้อมที่จะลุกขึ้นสู ้อีกครั้งก็เท่านั้น

องค์รัชทายาทผูม้ กั ถูกลากเข้ามาเกี่ยวพันกับปัญหาของวัง
หลวงที่มกั จะมีเข้าประจายิง่ กว่าสามเวลาของมื้ออาหาร
ความคิดของเขาจึงออกจะเต็มไปด้วยแง่ร้ายตาม
สัญชาตญาณการเอาชีวติ รอดในสถานที่ที่เต็มไปด้วยเล่ห์
กลเช่นนี้

ง่ายๆก็คือทั้งสองคนนั้นต่างคิดกันไปคนละทิศคนละทาง
นัน่ เอง

ความเข้าใจผิดนี้ได้ทาให้โม่เฉี่ ยนยวนประทับใจคิดไป
ว่าจวินอู๋เสี ยนั้นช่างเป็ นผูท้ ี่มีไหวพริ บอันชาญฉลาด เป็ น
ผูส้ มรู ้ร่วมคิดที่มองการไกลออกไปถึงอนาคตข้างหน้า
ราวกับเกิดมาเพื่อสิ่ งนี้เลยทีเดียว

จวินอู๋เสี ยไม่อยากให้โม่เฉี่ ยนยวนคิดอะไรแปลกไปกว่านี้

จึงเอ่ยขัด “เลิกพูดเรื่ องไร้สาระเสี ยทีเถอะ หากท่าน
อยากจะอยูต่ ่อก็จงหาที่มาของพิษให้เจอเสี ย”
โม่เฉี่ ยนยวนถอนใจเบาๆ “กล่าวตามตรง ตัวข้าก็ทาได้
เพียงแต่สนั นิษฐานมาเองโดยตลอด ว่าที่ร่างกายของข้า
มันอ่อนแอลงทุกวันนั้นคงเป็ นโดนวางยาพิษ จริ งๆแล้ว
ข้าเพิง่ จะมามัน่ ใจก็ตอนที่เจ้าถามข้าเมื่อคืนนี้นน่ั แหละ ข้า
เองก็ไม่ทราบเช่นกันว่ายาพิษมันถูกวางเอาไว้ที่ใด”

จวินอู๋เสี ยหยิบขวดกระเบื้องออกมา แล้วยืน่ มันไปให้เขา

“ท่านถูกวางยาที่ทามาจากดอกไม้ขา้ วสาลีราตรี ดื่มนี่ซะ
แล้วเมื่อท่านได้สมั ผัสกับสารสกัดจากดอกไม้นน่ั ร่ างกาย
ท่านก็แสดงอาการบางอย่างออกมา” การตามหาว่ายาพิษ
มันถูกวางไว้ที่ใดนั้นไม่ใช่เรื่ องยากเย็นสาหรับนาง แต่
ประเด็นก็คือนางไม่อยากใช้มนั กับตัวเองก็เท่านั้น

เพราะว่า…
อาการที่นางได้กล่าวเอาไว้ก่อนหน้านั้นมันน่าขยะแขยง
เป็ นที่สุด!

เด็กสาวไม่ปรารถนาจะสัมผัสประสบการณ์เช่นนั้นกับ
ตัวเองเลยแม้แต่นอ้ ย

จวินอู๋เสี ยใช้ให้โม่เฉี่ ยนยวนเป็ นคนดื่มมัน หลังจากเขาซด

ไปสองสามอึกเขาก็เริ่ มทาการค้นหาทัว่ ทั้งห้อง

โม่เฉี่ ยนยวนลงมือค้นทุกซอกทุกมุมอย่างละเอียด ทว่าก็

ไม่เจอสิ่ งใดที่ดูน่าสงสัยเลย

ไม่พบสิ่ งใดเลย
องค์ชายผูส้ ง่างามอยูเ่ สมอในตอนนี้กลับเดินวุน่ ไปทัว่
ตาหนักพร้อมทาจมูกฟุดฟิ ดดมกลิ่นหาไปด้วยอย่างกับ
หนู มันทาให้จวินอู๋เสี ยที่มองดูอยูห่ ่างๆจนคาพูดอย่าง
บอกไม่ถูก

นางควรจะบอกเขาดีไหมว่าสารสกัดของดอกข้าวสาลี
ราตรี น้ นั ไม่ทิ้งร่ องรอยอยูน่ าน ฉะนั้นเขาจึงไม่สามารถหา
มันพบบนข้าวของที่เขาหยิบขึ้นมาดู

ทว่าเมื่อได้ทอดสายตามององค์ชายที่กาลังยุง่ วุน่ วายอยูก่ บั

การรื้ อเสื้ อผ้าทุกชิ้นของตนออกมาตรวจดู เด็กสาวก็
ตัดสิ นใจว่านางควรจะปล่อยเอาไว้เช่นนี้ก่อนจะดีกว่า
การออกกาลังกายก็เป็ นวิธีการขับพิษวิธีหนึ่งเช่นเดียวกัน

อา ใช่แล้ว มันเป็ นเช่นนั้นแหละ

ตอนที่ 71 ความรัก (3)

————————-

โม่เฉี่ ยนยวนแทบจะพลิกวังของเขา เพื่อเสาะหา

แหล่งที่มาของพิษ ทว่าเขากลับไม่พบสิ่ งใดที่ดูน่าสงสัย
เลยแม้แต่นอ้ ย ไม่นานหลังจากตั้งใจตามหาอย่างเอาจริ ง
เอาจัง เขาก็เริ่ มรู ้สึกเหนื่อยเพลีย เนื่องจากพิษจากดอกข้าว
สาลีราตรี น้ นั ได้ลุกลามไปทัว่ ทุกระบบในร่ างกายของเขา
กัดกร่ อนสุ ขภาพและความแข็งแกร่ งของเขาไปเป็ น
จานวนมาก ร่ างกายที่กายาสมบูรณ์ของเขากลายเป็ นเพียง
ภาพในอดีตเสี ยแล้ว
เขาทิ้งตัวลงนัง่ เพื่อหยุดพักชัว่ คราว ทัว่ ทั้งหน้าผากถูกปก
คลุมด้วยชั้นเหงื่อบางๆ

“เจ้าแน่ใจจริ งๆรึ วา่ มีของเลวทรามเช่นนั้นอยูใ่ นวังของ

ข้า” เขาหยุดค้นหาแล้วหันมาถามนาง

จวินอู๋เสี ยจิบชาด้วยท่าทีเรื่ อยเฉื่ อย ในที่สุดนางก็วางแก้ว

ลงแล้วตอบคาถามของเขา “พิษจากดอกข้าวสาลีราตรี จะ
เข้าสู่ ร่างกายได้ต่อเมื่อผ่านจากทางปากเท่านั้น”

ใบหน้าของโม่เฉี่ ยนยวนปรากฏร่ องรอยความโกรธเคือง

ทันที ปากของเขาเกร็ งกระตุก เด็กสาวผูน้ ้ ี! ได้ เขายอมรับ
ว่าตนไม่ได้เอ่ยถามนางก่อน ทั้งยังทึกทักไปเองว่ามันคือ
บางสิ่ งบางอย่างที่อยูใ่ กล้ตวั เขา อย่างไรก็ตาม เหตุใดนาง
จึงไม่บอกให้เขารู ้เร็ วกว่านี้ ทาไมเพิ่งมาบอกหลังจากที่
เขาลงแรงไปมากมายเพียงนั้น

“ข้าหิ วแล้ว” จวินอู๋เสี ยไม่สนใจว่าหน้าตาของโม่เฉี่ ยนย

วนจะดาเหมือนถ่านเพียงใด

โม่เฉี่ ยนยวนขบฟันแน่น คอยเตือนตัวเองว่าพวกเขาจับ

มือกันแล้ว ต้องร่ วมมือกันไปอีกนาน เขาจึงทาได้เพียง
เก็บอารมณ์ที่คุกรุ่ นของตนไว้เงียบๆกับตัว เมื่อใจสงบลง
แล้ว เขาก็หนั ไปสัง่ ให้บ่าวรับใช้ไปนาอาหารมื้อเที่ยงมาที่
ห้องอักษร

“เจ้านัน่ …มันอยากกินอะไรหรื อไม่” โม่เฉี่ ยนยวนจ้องไป

ยังเจ้าก้อนขนสี ดาที่นอนขดตัวอยูบ่ นตักนาง มันสะบัด
หางไปมาพร้อมมองกลับมาที่เขา ทาให้ตาของเขากระตุก
ทันที

เจ้านี่มนั ..

หลังเกิดเหตุไม่คาดฝันเมื่อวาน เจ้าแมวดาตัวนี้กท็ ิ้ง

ร่ องรอยไว้ในใจของเขา เขายังไม่เข้าใจว่าเจ้าแมวนี่จริ งๆ
แล้วเป็ นตัวอะไรกันแน่

หากว่ามันเป็ นภูติประจาตัว เดี๋ยวก่อน… ต้องไม่ใช่

เช่นนั้นอย่างแน่นอน ในเมื่อเรื่ องที่จวินอู๋เสี ยไม่มีภูติ
ประจาตัวของตนนั้นดังกระฉ่อนไปทัว่ ทั้งแคว้นเสี ยอย่าง
นั้น
“กินอะไรหน่อยไหม” จวินอู๋เสี ยมองไปยังเจ้าแมวดาตัว
น้อยที่อยูบ่ นตักของตน

“เหมียว” เจ้าแมวดาตัวน้อยกะพริ บตา มันปัดหางที่เป็ น

พวงของตนขึ้นลงช้าๆลงบนแขนของนาง

[ปลา! ข้าอยากกินปลา!]

“ปลา” นางกล่าวตอบ

ปากของโม่เฉี่ ยนยวนกระตุกอีกครั้ง การสนทนาพาที

แปลกๆระหว่างเจ้าแมวกับเด็กสาวคู่น้ ีทาให้เขาได้
มองเห็นโลกในมุมใหม่ๆจริ งๆ
ไม่นานหลังจากนั้นบ่าวรับใช้กเ็ ข้ามาในห้องทรงอักษร
และจัดวางอาหารน่าตาน่ากินจานวนมากเต็มทัว่ ทั้งโต๊ะ ที่
ริ มโต๊ะนั้นมีจานปลาแมนดาริ น*แปดเซียนถูกวางไว้ ยัง
ไม่ทนั ได้เอ่ยเรี ยก เจ้าแมวน้อยก็กระโดดขึ้นมาบนโต๊ะ
และเริ่ มจัดการอาหารของมันอย่างสบายใจ

จวินอู๋เสี ยนัง่ กินอาหารอย่างเงียบเชียบ ทว่าทางด้านโม่

เฉี่ ยนยวนกลับไม่มีความอยากอาหารโดยสิ้ นเชิง เขาไม่มี
อารมณ์จะกิน เพราะว่ายังตามหาที่มาของพิษไม่เจอ เขาจึง
ทาแค่รินสุ ราให้ตนเอง แล้วก็นง่ั เท้าคางมองดูจวินอู๋เสี ยที่
กาลังสุ่ มชิมอาหารที่อยูต่ รงหน้านางไปเรื่ อยๆ

ถึงจวินอู๋เสี ยจะน่ารักบอบบางดูน่าทะนุถนอม แต่วา่

ชื่อเสี ยงที่ไม่ดีของนางก็เป็ นที่รู้กนั ทัว่ จนทาให้ผคู ้ น
หวาดกลัวและหลีกเลี่ยงนาง
ทว่าเด็กสาวที่อยูต่ รงหน้าเขากลับเป็ นเพียงแค่เด็กน้อยที่
กาลังเพลิดเพลินกับมื้ออาหารของตน

ถ้าหากว่านางไม่ได้เกิดในวังหลิน นางก็คงจะได้มีชีวติ ที่

สงบและเรี ยบง่ายกว่านี้

จวินอู๋เสี ยค่อยๆไล่ชิมไปทีละจาน จานวนอาหารที่นาง

ทานเข้าไปจริ งๆแล้วนั้นแทบจะเท่ากับจานวนที่แมวกิน

โม่เฉี่ ยนยวนรู ้สึกว่าตนเองกาลังถูกหญิง ‘เผด็จการ’ ผูน้ ้ ี

ทาให้ประหลาดใจมากขึ้นเรื่ อยๆ แม้วา่ นี่จะเพิ่งเป็ นครั้งที่
สามเท่านั้นที่เขาได้พบนาง แต่ทว่าทุกครั้งที่ได้เจอกัน
กลับให้ความรู ้สึกที่ต่างกันออกไป
ครั้งแรกที่ได้เจอหน้ากันก็เป็ นวันเกิดของเขาเช่นกัน เขา
ยังจาได้ชดั เจนว่า ในปี นั้นนางมีรอยยิม้ ที่เจิดจรัส ดวงตา
เป็ นประกาย นางคอยเดินตามน้องชายของเขาไม่วา่ เขาจะ
ไปที่ไหน แม้วา่ เขาจะไม่สนใจไยดีนางเลยก็ตาม ในหน
นั้นนางคือสาวน้อยที่ตกอยูใ่ นห้วงความรัก

ครั้งที่สองคือเมื่อวานในงานเลี้ยงวันเกิดของเขา ในครั้งนี้
กิตติศพั ท์ของนางฉาวโฉ่ยงิ่ กว่าเดิมเสี ยอีก ชื่อของนางติด
อยูท่ ี่ปลายลิ้นของทุกคนมาได้สกั พักแล้ว ทว่านางกลับทา
เพียงนัง่ เงียบๆอยูใ่ นมุมๆหนึ่ง เงียบเชียบเสี ยจนทุกคน
แทบลืมว่านางก็อยูใ่ นที่แห่งนี้ดว้ ย แม้จะเห็นโม่ซ่วนเฟย
และไป๋ อวิน๋ เซี ยนแสดงความรักต่อกัน นางก็ยงั ไม่ระส่ า
ระส่ าย ยังคงนัง่ นิ่งราวกับว่าไม่เห็นภาพนั้นเสี ยอย่างนั้น
แล้วเขาก็ได้พบนางอีกหนในสวน มันทาให้เขาประหลาด
ใจจริ งๆที่หญิงสาวตัวเล็กอย่างนางมีอุปนิสยั ที่แข็งกร้าว
เช่นนั้น

และครั้งที่สามก็คือในวันนี้ เขายังรู ้สึกว่าตนได้คน้ พบอีก

ด้านหนึ่งที่ไม่มีใครเห็นของนาง นางอาจจะดูเป็ นคนเงียบ
ขรึ ม ทว่าการที่นางแกล้งปั่นหัวให้เขาค้นหาพิษที่นางรู ้วา่
ไม่มีอยูใ่ นที่น้ นั ก็ทาให้เขารู ้วา่ เด็กสาวคนนี้กม็ ีมุมแก่น
แก้วขี้เล่นอยูบ่ า้ งเหมือนกัน

* ปลาแมนดาริ น = ปลาชนิดหนึ่งที่อยูใ่ นวงศ์ปลามังกร

น้อย
ตอนที่ 72 น้ าหยกทิพย์ (1)

————————-

แม้วา่ นางจะถูกจ้องขณะที่กาลังรับประทานอาหาร ทว่าจ

วินอู๋เสี ยก็ยงั คงกินต่อไปเรื่ อยๆด้วยท่าทางสงบเรี ยบร้อย
ตาของนางมองต่า มือก็จบั ตะเกียบคีบอาหาร นางทาตัว
ราวกับว่าอยูใ่ นห้องเพียงลาพัง ไม่ได้อยูใ่ นห้องทรงอักษร
ที่มีองค์รัชทายาทนัง่ อยูต่ รงข้ามกับนาง

หลังจากจ้องมองเป็ นเวลานาน เขาก็เห็นว่านางไม่สนใจ

โต้ตอบอันใดด้วย ทั้งยังไม่เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ า โม่
เฉี่ ยนยวนที่เริ่ มเบื่อเลยยกถ้วยขึ้นดื่มสุ ราเข้าไปอึกใหญ่
เพียงแค่เหล้าองุ่นเข้าไปในปากของเขาเท่านั้น ความรู ้สึก
เผ็ดแสบเผ็ดร้อนก็กระจายไปทัว่ ทั้งคอและลามลงไปถึง
กระเพาะของเขา ทว่าก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าเกิดสิ่ งใดขึ้น
เขาก็สมั ผัสได้ถึงคลื่นความร้อนราวกับว่ามีไฟอยูใ่ นตัวอีก
ครั้งหนึ่ง เขาเซถลาไปข้างหน้าก่อนจะอาเจียนออกมา

ทุกอย่างที่อยูใ่ นกระเพาะของเขาได้ออกมาอยูบ่ นโต๊ะที่

เต็มไปด้วยอาหารเรี ยบร้อยแล้ว

“…………………..” ในที่สุดจวินอู๋เสี ยก็ยอมเงยหน้าขึ้น

มือข้างหนึ่งของนางถือชามแก้วใบเล็ก ส่ วนอีกข้างก็จบั
ตะเกียบที่ทามาจากงาช้าง นางมองไปยังโม่เฉี่ ยนยวนที่
ยังคงไม่หยุดอาเจียนด้วยดวงตาที่สงบนิ่ง
เจ้าแมวดาตัวน้อยตัวแข็งค้าง มันจ้องไปยังจานปลาที่ยงั
ไม่ได้ลิ้มลองที่บดั นี้ถูกปกคลุมไปด้วยของเหลวน่า
ขยะแขยง ซึ่งแอบกระเด็นมาโดนขนของมันเล็กน้อยด้วย

“ข้า…….” โม่เฉี่ ยนยวนรู ้วา่ เขาทาผิดมหันต์และอยากจะ

อธิบายแก้ตวั แต่วา่ ก่อนที่จะได้พดู อะไรออกมา เขาก็รู้สึก
ถึงอาการคลื่นไส้ที่ปะทุข้ ึนมาอีกครั้ง เขาจึงรี บปิ ดปาก
ตัวเอง จากนั้นก็ถลาตัวไปที่ถงั ไม้ที่มุมของห้องแล้ว
อาเจียนใส่ มนั

“…………..” จวินอู๋เสี ยค่อยๆวางถ้วยและตะเกียบในมือ

ลง นางลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปอยูห่ ่างๆโต๊ะที่เต็มไปด้วย
อาหารอร่ อยที่ถูกทาลายไปเรี ยบร้อยแล้ว
“เมี้ยว!” เจ้าแมวดาตัวน้อยสติฟ้ื นคืนในที่สุด หลังของมัน
โค้งขึ้น มันรี บกระโดดลงจากโต๊ะ จากนั้นก็ไถตัวเองกับ
พรมนุ่มสะอาดบนพื้นอย่างบ้าคลัง่

[เจ้านาย! เหตุใดท่านถึงเป็ นเช่นนี้อยูเ่ รื่ อย! ท่านก็รู้ดีวา่ ผล

ของการได้รับพิษดอกข้าวสาลีราตรี น้ นั คือจะทาให้
อาเจียน ทาไมท่านถึงไม่เตือนเจ้าเซ่อนนัน่ ก่อนเล่า!]

เจ้าแมวดาน้ าตาไหลพราก ขณะที่มนั ถูตวั เองอย่างรุ นแรง

กับพื้นพรม เพื่อทาความสะอาดขนสี ดาอันล้ าค่าของมัน

“ข้าลืมไปน่ะ” จวินอู๋เสี ยยืนอยูท่ ี่มุมห้องอย่างสงบ พลาง

มองโม่เฉี่ ยนยวนที่อยูอ่ ีกมุมหนึ่งของห้องจับยึดถังไม้ไว้
แน่น แล้วพ่นอาเจียนใส่ มนั อีกมุมหนึ่งเจ้าแมวดาก็กาลัง
กลิ้งตัวไปมาอยูบ่ นพรม ภาพเหล่านี้ทาให้ริมฝี ปากของ
นางยกขึ้นเล็กน้อย

ภายนอกห้องนั้น เหล่าองครักษ์ต่างได้ยนิ เสี ยงความ

ชุลมุนวุน่ วายดังมาจากข้างใน อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ไม่
กล้าที่จะเข้าไป เพราะยามที่พวกเขาส่ งเสี ยงไถ่ถามถึง
ความเรี ยบร้อย โม่เฉี่ ยนยวนผูท้ ี่กาลังอาเจียนอยูไ่ ด้ตวาด
ให้พวกเขาไปให้พน้

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็ นสี ซีดขาวราวกับกระดาษ

หลังจากที่ได้ดื่มน้ าเข้าไปสิ บถ้วยเขาถึงรู ้สึกดีข้ ึนเล็กน้อย

อาการแสบร้อนเหมือนโดนเผาบรรเทาลงไปมากแล้ว
จากนั้นเขาก็ทรุ ดตัวลงนัง่ อย่างอ่อนแรง รู ้สึกเหมือนพลัง
กายทัว่ ทั้งร่ างได้หายไปทั้งหมด เสื้ อผ้าของเขายับยุง่ คอ
เสื้ อก็แบะออก เขาจ้องเขม็งไปยังจวินอู๋เสี ยด้วยดวงตาที่
ยังมีร่องรอยของน้ าตา

“นี่คือผลจากพิษดอกข้าวสาลีราตรี ใช่หรื อไม่” เขาถาม

อย่างฉุนเฉี ยวเดือดดาล

จวินอู๋เสี ยผงกหัวตอบรับ

“เหตุใดก่อนหน้านี้เจ้าถึงไม่เอ่ยบอกอะไรเลย……” เขา
พูดคร่ าครวญ ต่อให้ใครมาตีเขาจนตายเขาก็จะยอมไม่เชื่อ
ว่านางไม่รู้วา่ ผลข้างเคียงในยามที่เขาได้สมั ผัสกับพิษนั้น
คืออะไร หลังจากได้เห็นว่านางยังคงอยูใ่ นความสงบ เขา
ก็รู้ในทันทีเลยว่านางคาดหวังให้สิ่งนี้เกิดขึ้น!
“บอกหรื อไม่กไ็ ม่ต่างกันนักหรอก” นางนัง่ ลงที่มุมห้อง
ยังคงดูสดใส สดชื่น และสาคัญที่สุดก็คือนางยังสะอาดดี
อยู่ จากนั้นนางก็หยิบขวดกระเบื้องเคลือบขวดเล็กออก
มาแล้วเปิ ดมัน ทาให้กลิ่นหอมสดชื่นกระจายออกมา นาง
เทสิ่ งที่อยูใ่ นขวดนั้นลงในมือจานวนเล็กน้อย แล้วนางก็ถู
มือไปมาเข้าด้วยกัน ส่ งผลให้กลิ่นหอมครอบคลุมไปทัว่
ทั้งห้อง และกลิ่นเหม็นก็ค่อยๆจางหายไป

ถึงนางจะบอกเขาล่วงหน้า แต่ถึงอย่างไรเขาก็ตอ้ งอาเจียน

ออกมาอยูด่ ี เช่นนี้แล้วมันจะแตกต่างตรงไหนกันเล่า

เพราะอย่างนั้นนางถึงคิดว่าไม่จาเป็ นต้องบอกอะไรกับ
เขา
โม่เฉี่ ยนยวนรู ้สึกว่าการเป็ นพันธมิตรกับเด็กสาวคนนี้น้ นั
ช่างเหมือนกับดาบสองคม เขาอาจจะตายด้วยน้ ามือของ
นางแทนที่จะตายในมือของพ่อและน้องชายของตนก็
เป็ นได้!

“แล้วตกลงเมื่อครู่ ท่านทานอะไรเข้าไป” จวินอู๋เสี ยจ้อง

หน้าเขาอย่างไม่สานึกรู ้สึกผิดเลยสักนิด นางถามคาถาม
เขาอย่างไม่แยแสอะไรเลยด้วยซ้ า

โม่เฉี่ ยนยวนดูตกใจและสับสนเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเบน

สายตาที่เต็มไปด้วยรังสี การฆ่าฟันไปยังเหยือกเหล้าที่อยู่
บนโต๊ะ
ตอนที่ 73 น้ าหยกทิพย์ (2)

————————-

ก่อนหน้านี้เขายังไม่ได้ทานอะไรเลย ทาเพียงแค่ดื่มเหล้า
องุ่นไปแก้วหนึ่งก่อนที่เขาจะ…

“มีคนวางยาพิษในน้ าหยกทิพย์เช่นนั้นรึ ” ใบหน้าโม่เฉี่ ยน

เยวียน*พลันบิดเบี้ยวซี ดเซียวไร้ซ่ ึ งสี เลือด เขาไม่ได้มี
ความอยากหรื อสนใจในมื้ออาหารหรู ราคาแพงมากนัก
แต่เขาจะติดนิสยั ชอบดื่มกินราชาแห่งเหล้าองุ่นที่มีชื่อว่า
น้ าหยกทิพย์ นอกจากนั้นเขายังดื่มมันเล็กๆน้อยๆทุกวัน
อีกด้วย
เหล้านี่ แม้วา่ จะดื่มมันในปริ มาณเล็กน้อย แต่อย่างไรก็
ตามมันถูกเขาดื่มสะสมมาเป็ นเวลานาน…

“รอเดี๋ยว” สี หน้าของจวินอู๋เสี ยพลันเปลี่ยนไป

“น้ าหยกทิพย์รึ” เหตุใดนางถึงรู ้สึกว่าชื่อนี้คุน้ หูชอบกล

โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่รู้ถึงสิ่ งที่นางกาลังคิดขณะนี้ เขาจึง

อธิบายเพียงสั้นๆ “นี่เป็ นเหล้าองุ่นชั้นเยีย่ มที่ฮ่องเต้
พระองค์แรกลงมือหมักด้วยตนเอง สู ตรของมัน
สลับซับซ้อนเป็ นอย่างมาก หลังจากการสวรรคตของ
ฮ่องเต้พระองค์แรก นอกจากเสด็จแม่ของข้าแล้วก็ไม่มี
ใครอื่นอีกที่สามารถหมักสุ ราชนิดนี้ได้ ทาให้ในยามที่
ท่านจากไปจึงไม่มีผใู ้ ดในอาณาจักรนี้หมักสุ รานี้อีก
ดังนั้นแล้ว น้ าหยกทิพย์ที่เหลืออยูจ่ ึงเป็ นสิ่ งที่เสด็จแม่ขา้
หมักขึ้นมาเองกับมือทั้งสิ้ น” พวกมันถูกส่ งมอบให้กบั เขา
หลังจากที่นางจากไป ในทุกๆวันเขามักจะดื่มเหล้านี้ใน
ปริ มาณเล็กน้อยเพื่อระลึกถึงมารดาของเขาอยูเ่ สมอ

ใครกันที่จิตใจโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้ ถึงกับใส่ ยาพิษลงใน

ของดูต่างหน้าอันมีค่ายิง่ ที่เขาเหลืออยู!่ โม่เฉี่ ยนเยวียนกา
หมัดแน่นจนมือของเขาเปลี่ยนเป็ นสี ขาว ทั้งยังเห็นเส้น
เลือดที่ปูดโปน ดวงตาฉายแววอยากฆ่าฟันอย่างน่ากลัว

สิ่ งที่มีความทรงจาของเขากับมารดาร่ วมกัน มีเพียงสิ่ งนี้

สิ่ งเดียวเท่านั้นที่นางหลงเหลือทิ้งไว้ให้เขา… ทว่ามัน
กลับถูกทาให้แปดเปื้ อนโดยสิ่ งชัว่ ร้ายพวกนั้น!
เขาไม่เคยคิดสงสัยเลยว่าพิษนัน่ จะอยูใ่ นของดูต่างหน้าอัน
ล้ าค่าของเขา!

“ท่านยังมีน้ าหยกทิพย์เหลืออยูอ่ ีกจานวนเท่าไร” ดวงตา

ของจวินอู๋เสี ยเป็ นประกายเล็กน้อยในขณะที่เธอนางเขา
อย่างใจเย็น

“มีเหลืออยูแ่ ค่ไม่กี่ถงั แล้ว” เขาขบฟันแน่น

“พาข้าไปดูพวกมันหน่อยซิ ” นางลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ ว
เจ้าแมวดาตัวน้อยก็หยุดกลิ้งตัวไปมาบนพรมแล้วก้าว
ตามหลังนางไปในทันที
โม่เฉี่ ยนเยวียนนานางไปยังห้องใต้ดิน เขาไม่ได้คิดใส่ ใจ
ว่าเหตุใดนางถึงอยากไป ในระหว่างทาง เขาก็ไม่ลืมแสร้ง
ทาเป็ นพูดตาหนิถึงอาหารและวัตถุดิบที่ไม่สดใหม่ จนทา
ให้คุณหนูแห่งตระกูลจวินเกิดความรู ้สึกไม่ดีหลังจาก
รับประทานพวกมันเข้าไป

ข้อตาหนิติเตียนทั้งหมดที่เขาโบ้ยมาให้เป็ นของนางนั้น
ช่างไร้สาระสิ้ นดี จวินอู๋เสี ยจึงส่ งสายตาประกายเย็นเฉี ยบ
ไปทางเขา

โม่เฉี่ ยนเหวียนรู ้สึกได้ถึงสายตาอันตรายและหนาวเหน็บ

มาจากด้านหลัง แต่เพราะไม่กล้าหันกลับไปมองต้นตอ
เขาจึงรี บพานางเดินลงไปยังห้องเก็บเหล้าองุ่นที่ช้ นั ใต้ดิน
ในห้องใต้ดินนั้น มีถงั ใบใหญ่อยูด่ ว้ ยกันห้าใบ สี่ ถงั ยังถูก
ปิ ดผนึกไว้แน่น ส่ วนอีกถึงหนึ่งเพียงปิ ดไว้ให้มิดชิด
เท่านั้น เพื่อสะดวกต่อการนาไปดื่มในแต่ละวัน

“ทัว่ ทั้งแคว้นฉี มีน้ าหยกทิพย์เหลือเพียงแค่หา้ ถังนี้

เท่านั้น” เขาพูดเป็ นนัยถึงความภาคภูมิใจที่มีต่อพวกมัน
ยามที่มองไปที่ถงั สุ ราเหล่านี้ เขาก็หวนนึกไปถึงอดีตที่ตวั
เขาสู งเพียงแค่ครึ่ งหนึ่งของถังไวน์พวกนี้เท่านั้น ในตอน
นั้นเขานัง่ อยูข่ า้ งถังพวกนี้ คอยเฝ้ามองเสด็จแม่หมักเหล้า
องุ่นอย่างตั้งอกตั้งใจ

ในวันนี้ มารดาไม่ได้อยูข่ า้ งๆอีกต่อไปแล้ว เขามีเพียงสุ รา

ที่หลงเหลืออยูพ่ วกนี้เท่านั้น
จวินอู๋เสี ยจุ่มนิ้วก้อยเล็กๆลงไปในถังสุ ราที่เขาใช้เก็บสิ่ งที่
ดื่มกินอยูท่ ุกวัน จากนั้นจึงลองดมดู แล้วนางก็ได้กลิ่น
หอมของเหล้าที่ล้ าลึกและหนักแน่นมาก ทว่ามันกลับไม่มี
ร่ องรอยพิษของดอกข้าวสาลีราตรี ปะปนอยูเ่ ลย

“สุ ราพวกนี้ปลอดภัย สามารถดื่มได้ พิษพวกนั้นเพิง่ ถูกใส่

ก่อนที่ท่านจะดื่มมันเข้าไป เพราะพิษชนิดนี้จะหมดฤทธิ์
ไปหากมันถูกทิ้งไว้เป็ นเวลานาน” สายตาของจวินอู๋เสี ย
ไม่ละจากถังน้ าหยกทิพย์ท้ งั ห้าถังเลยแม้แต่นิดเดียว

“จริ งหรื อ” ใบหน้าของโม่เฉี่ ยนเยวียนดูสว่างสดใสขึ้น

เขายังสามารถเก็บเหล้าองุ่นที่เสด็จแม่ของเขาหมักเองกับ
มือไว้ได้ใช่หรื อไม่
จวินอู๋เสี ยพยักหน้า ร่ องรอยความเงียบเหงาสะท้อนอยูใ่ น
ดวงตาของนาง

นางรู ้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของเจ้าบัวน้อย และรู ้ทนั ทีวา่

เหล้าองุ่นนี่คือสิ่ งที่นางกาลังตามหา

ในที่สุดนางก็หาน้ าหยกทิพย์เจอ!

“เหล้านี่ ข้าอยากได้มนั สักส่ วนหนึ่ง” เธอขอเขาตรงๆ

ในทันที

โม่เฉี่ ยนเยวียนประหลาดใจไปครู่ หนึ่งก่อนจะแย้งขึ้นมา

“เจ้ายังเด็ก! เจ้ายังดื่มไม่ได้!”
จวินอู๋เสี ยตอบกลับเสี ยงเรี ยบ “สาหรับปรุ งยา”
ตอนที่ 74 น้ าหยกทิพย์ (3)

————————-

สาหรับคนธรรมดาทัว่ ไปแล้ว การจะมีน้ าหยกทิพย์สกั

หยดนั้นเป็ นได้เพียงแค่ความฝัน แม้แต่ในราชวงศ์เองก็ยงั
มีเพียงแค่โม่เฉี่ ยนเยวียนและฮ่องเต้เท่านั้นที่มีสิทธิ์ดื่มกิน
พวกมันได้ แม้แต่โม่ซ่วนเฟยก็ทาได้เพียงแค่นง่ั เงียบๆ
มองดูพวกเขาดื่มมันเท่านั้น

แต่อย่างไรก็ตาม เหล้าองุ่นนี้มีความหมายลึกซึ้งต่อโม่
เฉี่ ยนเยวียนมาก มันเป็ นเหมือนความทรงจาอันมีค่าของ
เสด็จแม่ของเขา
การที่จวินอู๋เสี ยต้องการใช้สุราพวกนี้เพื่อไปปรุ งยา จึงทา
ให้โม่เฉี่ ยนเยวียนรู ้สึกแปลกใจ

“มันเอามาใช้เป็ นยาได้ดว้ ยรึ ” เหตุผลเดียวที่เขาดื่มนิดๆ

หน่อยๆทุกวันนั้นเป็ นเพราะเขาคิดถึงเสด็จแม่ ไม่ใช่
เพราะเขาเป็ นพวกรักสุ รารักการดื่มตัวยง

ยามนี้ ถ้าพวกชัว่ มันรู ้วา่ เขาพบแหล่งต้นตอของมันแล้ว

พวกมันอาจใช้วธิ ีการอื่น และเพื่อไม่ให้พวกมัน
ระมัดระวังยิง่ ขึ้น เขาจึงจาต้องใช้วธิ ีอื่น

“เอาล่ะ ข้าให้เจ้าเอาไปก็ได้” เขาตัดสิ นใจ

“ที่ขา้ ให้เหล้าพวกนี้แก่เจ้าเป็ นเพราะข้าไม่ตอ้ งการค้นหา
ต้นตอใหม่อีกครั้งหรอก” แค่คิดถึงผลลัพธ์ที่น่าสลดพวก
นั้น เขาก็รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออกอีกครั้ง ความสง่างาม
สู งศักดิ์ของเขาถูกบดขยี้ลงในทันทีเมื่อเขาได้อาเจียน
ออกมาทัว่ ทั้งโต๊ะ เพียงคิดย้อนกลับไปยังทาให้เขารู ้สึก
คลื่นไส้เล็กน้อย ทั้งใบหน้าก็เปลี่ยนเป็ นซีดเซียวไปแล้ว

จวินอู๋เสี ยรู ้วา่ โอกาสนี้ยากที่จะมาถึง สิ่ งของล้ าค่าเช่นนี้

เป็ นเพียงแค่จุดเริ่ มต้นในการฝึ กฝนของนาง! น้ าพุสวรรค์
รึ ใครจะไปรู ้วา่ ชัว่ ชีวติ นี้นางจะหามันพบได้หรื อไม่

“เช่นนั้นช่วยเตรี ยมมันไว้ให้ขา้ หนึ่งไหเล็กๆ ในทุกครั้งที่

ข้ามาหาท่านด้วยก็แล้วกัน” จวินอู๋เสี ยตัดสิ นใจรวบรัดให้
เขาตกลง อย่างไรก็แล้วแต่ เหล้าองุ่นนี้จะยังอยูท่ ี่นี่ ส่ วน
นางก็ยงั สามารถเอามันไปได้ทุกเวลาที่มาหาเขา เพียง
เท่านี้นางก็ไม่ตอ้ งกังวลหา’เสบียง’อีก

“อา.. แต่ถา้ หากพวกมันวางยาพิษไว้ในสุ ราไปแล้วเล่า…

เช่นนั้น..” เขามองไปที่นาง ถ้ายาพิษอยูใ่ นเหล้าแต่แรก
แล้วนางยังจะใช้ยามันทายาได้อีกหรื อ

“อย่าห่วงไปเลย” นางตอบกลับอย่างมัน่ ใจ

โม่เฉี่ ยนเยวียนคิดว่า พวกเลวที่ทาเรื่ องนี้น้ นั คงไม่ตอ้ งการ

ที่จะลากนางเข้าไปในวังวนการต่อสู ้น้ ี เพราะนัน่ หมายถึง
การดึงเอาวังหลินเข้ามาพัวพันด้วย ดังนั้นหากพวกมันรู ้วา่
สุ ราจะถูกส่ งต่อให้นาง พวกมันก็จะไม่วางยาพิษลงใน
สุ ราพวกนี้แน่
“ตกลง ข้าจะคอยเตรี ยมไว้ให้เจ้า” เขาตัดสิ นใจจัดการที
ละขั้นๆ เขาจะปล่อยให้พวกมันรู ้วา่ เขาให้เหล้าองุ่นนี้เป็ น
ของขวัญแก่นาง ร่ างกายของเขาสัน่ สะท้านยามที่คิดว่า
เขาไม่แม้แต่จะรู ้วา่ กาลังถูกวางยาพิษจากภายในที่อยูอ่ าศัย
ของเขาเอง ซึ่งนัน่ ก็แปลว่าทุกสิ่ งในวังแห่งนี้ไม่ได้อยูใ่ น
ความควบคุมของเขา และพวกข้ารับใช้กเ็ ป็ นผูส้ มคบคิด
คอยจับตามองเขาด้วยเช่นกัน

เมื่อวันนั้นมาถึง เขาจะตอบโต้มนั คืนอย่างสาสาม ตาต่อ

ตา ฟันต่อฟัน เลือดต่อเลือด!

เขาสบายใจขึ้นหลังจากที่คน้ พบแหล่งที่มาของพิษพวก
นั้นแล้ว บัดนี้เขาจะเริ่ มสู ้กลับบ้าง! เขารู ้สึกขอบคุณจวินอู๋
เสี ยจริ งๆที่ได้ทิ้งยาที่ช่วยฟื้ นฟูร่างกายของเขาเอาไว้ให้
การที่จะรักษาเขาให้กลับมาอยูใ่ นสภาพสมบูรณ์พร้อม
นั้น เวลาถือเป็ นส่ วนสาคัญ นอกจากนี้นางยังได้เก็บเมล็ด
บัวไว้ให้เขาแล้ว แต่นนั่ ต้องรอจนกว่าร่ างกายของเขาจะ
อยูใ่ นสภาพที่ดีข้ ึนเสี ยก่อน หลังจากนี้นางจะค่อยๆทาให้
ร่ างกายของเขาปรับสภาพด้วยความสามารถทั้งหมดของ
นาง กับคนที่มีประโยชน์ นางก็จะใจกว้างด้วย

โม่เฉี่ ยนเยวียนรับขวดที่นางมอบให้กบั เขา เขารู ้วา่ ลึกๆลง

ไปแล้วนางไม่ตอ้ งใช้ความพยายามมากขนาดนี้เพื่อช่วย
เขาก็ได้ แต่อย่างไรก็ตามนางกลับทุ่มเทกับเขามากทีเดียว

หลังจากจวินอู๋เสี ยทิ้งเขาไว้กบั วิธีการใช้ยาต่างๆแล้ว เขาก็

ได้เตรี ยมน้ าหยกทิพย์เหยือกเล็กๆเอาไว้ให้และเดินไปส่ ง
นางที่รถม้า เขายังคงอยูท่ ี่เดิมจนกระทัง่ รถม้าหายไปจาก
สายตา เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่และยืนอยูต่ รงนั้น
ต่ออีกสักพัก

เขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ในใจเปี่ ยมไปด้วย

ความสุ ข

เสด็จแม่ ข้าได้คน้ พบมิตรอย่างไม่น่าเชื่อ!

เหล่าคนรับใช้มองดูสีหน้าอันซับซ้อนของเขา พวกเขา
เห็นโม่เฉี่ ยนเยวียนยิม้ อย่างมีความสุ ขให้กบั ท้องฟ้า

จากท่าทางของเขา นี่มนั ไม่ได้หมายความว่าเขาตกหลุม

รักหญิงทรราชผูน้ ้ นั จนโงหัวไม่ข้ ึนไปแล้วรึ !
ตอนที่ 75 ข่าวลือ

————————-

จวินอู๋เสี ยไม่ได้คิดเลยว่าการกระทาเหล่านั้นจะก่อให้เกิด
ความโกลาหลครั้งใหญ่ข้ ึน

เพียงแค่ครึ่ งวันเท่านั้น ข่าวลือข่าวใหม่กแ็ พร่ กระจาย

ออกไปทัว่ ทุกสารทิศ

จวินอู๋เสี ยแห่งวังหลินที่เพิ่งถูกองค์ชายรองทอดทิ้งนั้น ใน
ระหว่างงานฉลองพระราชสมภพขององค์รัชทายาท นาง
ได้วางแผนเพื่อขโมยหัวใจของโม่เฉี่ ยนเยวียน ทั้งยัง
ยัว่ ยวนพระองค์! และเมื่อเช้านี้เอง องค์รัชทายาทก็ได้ขอ
พระราชทานอนุญาตจากฮ่องเต้เพื่อเชิญนางไปยังวังของ
เขา ตลอดครึ่ งวันนั้นพวกเขาต่างขลุกกันอยูใ่ นห้องเพียง
ลาพัง… ยิง่ ไปกว่านั้น ก่อนที่นางจะจากไป องค์รัชทายาท
ยังมอบสุ ราหยกทิพย์อนั ล้ าค่าของพระองค์ให้เป็ นของ
กานัลแก่นางเป็ นการส่ วนตัวอีกด้วย! แต่นน่ั ยังไม่น่าตก
ตะลึงเท่ากับการที่พระองค์เดินไปส่ งนางถึงรถม้าด้วยตัว
พระองค์เอง นอกจากนั้นหลังจากที่นางจากไปแล้ว
พระองค์กย็ งั ทรงหยุดยืนอยูต่ รงนั้นแล้วมองส่ งนางเป็ น
เวลาเนิ่นนาน และตลอดเวลานั้นพระองค์ทรงมีรอยยิม้ อยู่
ตลอดเวลา! การกระทาอันส่ อความนัยเหล่านี้หมายถึงสิ่ ง
ใดกัน

ข่าวๆนี้ถูกแพร่ กระจายออกไปอย่างรวดเร็ วราวกับไฟลาม

ทุ่งไปทัว่ ทั้งเมืองหลวง
ฮ่องเต้ทรงมีพระโอรสเพียงสองพระองค์ องค์โตคือองค์
รัชทายาทโม่เฉี่ ยนเยวียน ส่ วนองค์เล็กก็คือโม่ซ่วนเฟย

ชื่อเสี ยงขององค์รัชทายาทนั้นยา่ แย่กว่าองค์ชายรองมาก

นับตั้งแต่การสิ้ นพระชนม์ของฮองเฮา องค์รัชทายาทผูเ้ คย
เป็ นที่รู้จกั ว่ามีบุคลิกอันโดดเด่นและเฉลียวฉลาดก็
เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน ไม่เพียงแต่พระองค์จะ
หย่อนยานขึ้น มารยาทและความสง่างามของพระองค์ก็
ตกต่าลง นิสยั นั้นยิง่ กว่ากลับจากหน้ามือเป็ นหลังเท้า
ชื่อเสี ยงของพระองค์น้ นั ตกต่าลงอย่างมากและในตอนนี้
ชาวบ้านทุกคนต่างก็เห็นว่าองค์รัชทายาทนั้นยากที่จะ
เทียบชั้นกับองค์ชายรองได้

ในด้านรู ปลักษณ์น้ นั พระองค์ไม่มีทางพ่ายแพ้ต่อโม่ซ่

วนเฟยในด้านนี้อย่างแน่นอน แต่ทว่าลักษณะนิสยั ที่เอา
แน่เอานอนไม่ได้น้ ีทาให้ชาวบ้านต่างเว้นระยะห่างกับ
พระองค์ ในทางตรงกันข้าม โม่ซ่วนเฟยที่มีความ
กระตือรื อร้นที่จะมีปฏิสมั พันธ์กบั ชาวบ้านบ่อยครั้งทาให้
เขาค่อยๆรวบรวมแรงสนับสนุนจากประชนได้

แม้กระทัง่ คืนที่มีงานเลี้ยงฉลองที่พระองค์ได้พดู เข้าข้างจ

วินอู๋เสี ย ผูอ้ ื่นต่างก็พากันคิดว่าการกระทาของพระองค์
นั้นช่างไม่เหมาะสมและยิง่ ทาลายภาพลักษณ์ของ
พระองค์เข้าไปใหญ่

แล้วในวันนี้ องค์รัชทายาทที่เป็ นที่รู้จกั ว่ามีนิสยั เอาแน่เอา

นอนไม่ได้และชอบทาตามอาเภอใจได้จบั คู่กบั จวินอู๋เสี ย
ผูถ้ ืออานาจบาตรใหญ่และโหดเหี้ ยม ชาวบ้านก็ได้แต่พา
กันตกตะลึง!
คนคู่น้ ีพ่ งึ ได้พบเจอกันไม่บ่อยครั้ง อันที่จริ งพวกเขาพึ่ง
เคยพบหน้ากันเพียงสองครั้งเท่านั้น และทั้งสองคราต่างก็
เป็ นที่งานฉลองพระราชสมภพของพระองค์

ในงานเลี้ยงครั้งแรก สายตาของจวินอู๋เสี ยนั้นจับจ้องไปที่

องค์ชายรองและนางก็ใช้อานาจของตระกูลเพื่อทาให้นาง
ได้หมั้นหมายกับเขา

ในงานเลี้ยงครั้งที่สอง หลังจากที่การหมั้นหมายกับองค์
ชายรองพึ่งสิ้ นสุ ดไปแค่ไม่นาน นางก็หาเป้าหมายใหม่ได้
อย่างรวดเร็ ว!

แค่ชวั่ ระยะเวลาหนึ่ง ข่าวลือเกี่ยวกับอุปนิสยั อัน

เหลาะแหละของจวินอู๋เสี ยก็ถูกแพร่ กระจายไปอย่าง
รวดเร็ ว พร้อมๆกับข่าวลือที่วา่ โม่เฉี่ ยนเยวียน’เก็บรองเท้า
เก่าของน้องชายมาสวม’

ชาวบ้านบางคนเยาะเย้ยถากถางโม่เฉี่ ยนยวนและกล่าวว่า
เขานั้นช่างมีตาแต่ไร้แวว บ้างก็หวั เราะขบขันกับคู่รัก’ผี
เน่าโลงผุ’คู่น้ ี

อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาเพียงไม่กี่ชวั่ โมง ข่าวลือ

มากมายหลากหลายรู ปแบบก็แพร่ ไปแบบปากต่อปากจน
ทุกคนบนถนนต่างก็ตอ้ งพูดถึงเรื่ องนี้

เมื่อจวินเสี่ ยนเห็นจวินอู๋เสี ยถือเหยือกสุ ราเข้ามา สี หน้า

ของเขาก็ทะมึนขึ้นมาในทันที
เพียงแค่คาเชิญอย่างกะทันหันของโม่เฉี่ ยนเยวียนก็นาพา
ความเข้าใจผิดของผูอ้ ื่นมาอย่างมหาศาล แล้วในตอนนี้เขา
ก็ยงั จะให้น้ าหยกทิพย์อนั ล้ าค่าของตนให้แก่นางอีกรึ

ใครก็รู้วา่ องค์รัชทายาทนั้นหวงแหนน้ าหยกทิพย์นี่ขนาด

ไหน แม้กระทัง่ ฮ่องเต้ถา้ ทรงประสงค์จะดื่มมัน ความไม่
เต็มใจก็จะฉาบอยูบ่ นใบหน้าเขาอย่างเต็มที่ แล้วยัง
เหตุการณ์ในงานเลี้ยงฉลองพระราชสมภพครั้งก่อนนั้นที่
โม่ซ่วนเฟยดื่มไปเพียงจอกเล็กๆ โม่เฉี่ ยนเยวียนก็ถึงกับ
ลุกขึ้นประณามดุด่าเขาออกมาอย่างเกรี้ ยวกราด

ตั้งแต่บดั นั้น ทุกคนต่างก็รู้กนั ว่าเจ้าสุ ราล้ าค่านี้มีไว้เพื่อ

พระองค์แต่เพียงผูเ้ ดียว
แม้กระทัง่ ครอบครัวของพระองค์ยงั ไม่มีสิทธิเพลินเพลิน
ไปกับการลิ้มรสสุ รานี้ แต่พระองค์กลับมอบสุ ราหยกทิพย์
ที่ทรงหวงแหนให้แก่จวินอู๋เสี ย ยิง่ ไปกว่านั้นคือทรงมอบ
ให้ท้ งั ไห! ผูใ้ ดจะอธิบายเกี่ยวกับเรื่ องนี้ให้เขาฟังได้บา้ ง

คาถามนับแสนนับล้านติดอยูท่ ี่ปลายลิ้นของจวินเสี่ ยน
ทว่าเมื่อเขาได้เห็นดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสี ย เขาก็
ได้แต่กลืนสิ่ งที่เขาอยากจะถามกลับลงไป

นับตั้งแต่ที่นางถูกรังแกโดยเจ้าสารเลวโม่ซ่วนเฟย มันจะ
ไม่ดีกว่าหรื อถ้าจะมีคนมาช่วยหันเหความสนใจของนาง
ไปทางอื่น
ตอนที่ 76 พลังวิญญาณ

————————-

เพื่อขจัดเงาร่ างของโม่ซ่วนเฟยออกจากชีวติ ของจวินอู๋เสี ย

ทั้งจวินเสี่ ยนและจวินชิงจึงตัดสิ นใจที่จะไม่เอ่ยอะไร
ออกมาทั้งสิ้ น

จวินอู๋เสี ยไม่ได้ตระหนักเลยถึงข้อสรุ ปที่หมุนวนอยู่

รอบตัวนาง นางไม่เคยคิดเลยว่าสุ ราเพียงเหยือกเดียวจะ
ก่อให้เกิดบทสรุ ปอันวุน่ วายทั้งหมดนี้ได้ ในสายตาของ
ผูอ้ ื่นนั้น นางได้ถูกจับคู่กบั โม่เฉี่ ยนเยวียนเป็ นที่เรี ยบร้อย
แล้ว
นับตั้งแต่นางได้รับน้ าหยกทิพย์มาไว้ในกามือ นางก็ไม่
อาจจะรี รอได้อีก ฉะนั้นจึงรี บเดินกลับไปที่หอ้ งของนาง
อย่างรวดเร็ ว ทันทีที่นางก้าวเข้าไปในห้องและงับประตู
ปิ ดลง นางก็เรี ยกเจ้าบัวน้อยออกมาทันที

เท้าเปลือยเปล่าเล็กๆของเจ้าบัวน้อยปรากฏขึ้นก่อนที่เขา
จะรี บเดินกระย่องกระแย่งไปยังโต๊ะ เขาจับจ้องไปที่ขวด
สุ รา จ้องมองมันอย่างละโมบ ที่มุมปากด้านหนึ่งของเขาก็
มีน้ าลายไหลลงมาเป็ นทาง ดวงตาของเขาเป็ นประกายใน
ขณะที่สูดหายใจเข้าลึก

“อาาาา…กลิ่นเยีย่ มไปเลย….” เจ้าบัวน้อยมองไปยังสุ ราที่

ถูกเทออกมาพลางกลืนน้ าลายอึกแล้วอึกเล่า ดวงตาจ้อง
เป๋ งไปยังของเหลวที่เปล่งประกายงดงาม มือน้อยๆของ
เขาพยายามเอื้อมไปหามัน
จวินอู๋เสี ยมองไปที่เจ้าบัวน้อยที่มีท่าทีกระตือรื อร้นและ
ดวงตาเปล่งประกาย “เจ้าสามารถใช้มนั ในการเติบโตได้
เช่นนั้นสิ นะ”

เจ้าบัวน้อยลังเลไปชัว่ ขณะก่อนที่เขาจะกลืนน้ าลายอึก

แล้วส่ ายหัวไปมาอย่างแรง

จวินอู๋เสี ยเหลือบตาขึ้นมองเขา ทาให้เขาก็ชกั มือเล็กๆนัน่

กลับทันที

หลังจากที่ใช้กบั ตัวนางเองและครอบครัวของนาง ทั้งยัง

ได้ยดั เม็ดบัวเม็ดหนึ่งให้แก่โม่เฉี่ ยนเยวียน จวินอู๋เสี ยก็
เหลือเม็ดบัวเพียงแค่เมล็ดเดียวเท่านั้น ซึ่ งนางก็กาลังคลึง
มันอยูใ่ นฝ่ ามือไปเรื่ อยๆ นางคว้ากระถางกระเบื้องตื้นๆที่
พอเหมาะแก่การปลูกบัวมา แล้วค่อยๆเทน้ าหยกทิพย์ลง
ไปในกระถางนั้น กลิ่นหอมของมันกาจายไปในอากาศ
เพียงสู ดดมแค่ครั้งเดียวก็เพียงพอที่จะทาให้ผคู ้ นต้องกลืน
น้ าลายอย่างห้ามไม่อยู่ ขณะที่ของเหลวนั้นลงไปอยูใ่ น
กระถางและก่อให้เกิดคลื่นกระเพื่อมเล็กๆขึ้น

เจ้าบัวน้อยยังคงมองยังคงตั้งใจมองไปยังการกระทาของ
นาง ริ มฝี ปากของเขาเผยอเล็กน้อย หยาดน้ าลายไหลเป็ น
ทางออกมาจากมุมปากด้านหนึ่ง

แมวดาตัวน้อยกาลังนอนอยูบ่ นโต๊ะ มันเอนตัวพิงกับ

กระถางบัว พลางค่อยๆเลียอุง้ เท้าอย่างเชื่องช้า จงใจเผย
ให้เห็นกรงเล็บคมกริ บพลางจ้องไปที่เจ้าบัวน้อยด้วยแวว
ตาที่เปล่งประกาย
เจ้าบัวน้อยก้าวถอยหลังทันทีพลางปาดน้ าลายที่ยอ้ ย
ออกมาอย่างรวดเร็ วภายในหนึ่งฝ่ ามือ

ตามที่ตาราได้วา่ ไว้ การเพาะปลูกบัวหิ มะนั้น สิ่ งหนึ่งที่

จะต้องให้ความสนใจคืออุณหภูมิในการเพาะปลูก
อุณหภูมิของน้ าหยกทิพย์ที่เหมาะสมนั้นควรจะต้องเย็น
จวินอู๋เสี ยตรวจสอบอุณหภูมิของมันอย่างระมัดระวังด้วย
การจุ่มนิ้วของนางลงไปก่อน หลังจากนั้นนางก็ค่อยวาง
เม็ดบัวตามลงไป

ทันทีที่เม็ดบัวถูกหย่อนลงในสุ ราหยกทิพย์ กลิ่นของ

ดอกบัวและสุ ราก็กระจายไปในอากาศ เพียงไม่นานกลิ่น
หอมอันน่าอัศจรรย์ใจนั้นก็ลอยกรุ่ นไปทัว่ ทั้งห้อง
ใบหน้าของเจ้าบัวน้อยขึ้นสี ระเรื่ อจากกลิ่นหอมนั้น
ดวงตาของเขาเป็ นประกายยิง่ กว่าเดิมเสี ยอีก

จวินอู๋เสี ยจ้องไปยังเม็ดบัวที่แช่อยูใ่ นสุ ราเนิ่นนานก่อนจะ

พบว่ามันก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอย่างอื่นเกิดขึ้นมาอีกนอกจาก
กลิ่นหอมที่แรงขึ้นทุกขณะ ทั้งๆที่นางมีความไวต่อการ
รับกลิ่นมากแต่นางก็พบว่ากลิ่นนี้ไม่ได้ทาให้นางรู ้สึกไม่
สบายเลย ในทางตรงกันข้ามมันกลับทาให้รู้สึก
กระปรี้ กระเปร่ าและสดชื่นเป็ นอย่างยิง่ นางรู ้สึกราวกับ
ได้รับการชาระล้างอย่างสะอาดหมดจดและได้แช่ตวั ใน
บ่อน้ าอุ่นที่ทาให้ความตึงเครี ยดของนางละลายหายไปจน
หมดสิ้ น
สิ่ งนี้ช่วยขจัดความสงสัยทั้งหมดของนางเกี่ยวกับวิธีการ
เพาะปลูกและฝึ กฝน เมื่อนางรู ้สึกได้วา่ จิตใจของนางนั้น
เต็มไปด้วยความสงบ

ถึงแม้วา่ นางจะไม่รู้วา่ พลังวิญญาณนั้นคือสิ่ งใดก็ตาม แต่

ภายใต้กลิ่นหอมนี้ นางสามารถสัมผัสถึงคลื่นอากาศอัน
แสนอบอุ่นที่กาลังไหลเข้าไปยังใจกลางของร่ างกายนาง
ได้อย่างชัดเจน

สิ่ งนี้คือพลังวิญญาณของโลกแห่งนี้เช่นนั้นหรื อ

ดวงตาของจวินอู๋เสี ยเปล่งประกายขณะที่นางนัง่ ลงข้าง

โต๊ะ เพลินเพลินไปกับช่วงเวลานี้พลางหายใจเข้าออก
อย่างสงบ
ถึงแม้วา่ วัตถุดิบจะหาได้ยากยิง่ แต่ผลของมันก็ช่างคุม้ ค่า
เหลือเกิน!

แต่วา่ นางก็ยงั ไม่รู้วา่ น้ าหยกทิพย์เหยือกนี้น้ นั จะเพียงพอ

กับการเติบโตของเม็ดบัวนี้หรื อไม่ โม่เฉี่ ยนเยวียนมี
เหลืออยูอ่ ีกเพียงไม่กี่ถงั เท่านั้น ถ้าหากว่ามันถูกใช้จน
หมดอย่างรวดเร็ ว นางก็ยงั ไม่รู้จริ งๆว่านางควรจะไปหา
ใหม่จากที่ใดกัน

ความเป็ นไปได้ที่จะหามันเพิ่มในแคว้นฉี น้ นั แทบจะเป็ น

ศูนย์เลยทีเดียว
การดูดซึ มพลังวิญญาณครั้งแรกนั้นเป็ นความรู ้สึกที่ยาก
เกินจะบรรยายออกมา บางอย่างที่แสนอบอุ่นและ
บางอย่างที่แสนจะนุ่มนวลห้อมล้อมนางไว้ขณะที่มนั
ค่อยๆผสานเข้ากับกายนางอย่างเชื่องช้า จากนั้นนางก็
ค่อยๆหลับตาลง
ตอนที่ 77 อย่ามากวนใจข้า (1)

————————-

จวินอู๋เสี ยหลงลืมเวลาไปอย่างสิ้ นเชิงขณะที่นางนัง่ อยูต่ รง

นั้นและซึ มซับพลังวิญญาณเข้าไป

ไม่นานด้านนอกก็มืดสนิท แสงจันทร์สีเงินส่ องสาดส่ อง

เข้ามาทางหน้าต่าง

“กลิ่นหอมอะไรเช่นนี้”
จวินอู๋เสี ยเงยหน้าขึ้น ทว่าก่อนที่นางจะได้หนั ไป นางก็ถูก
บุรุษถือวิสาสะใช้สองแขนแกร่ งโอบกอดจากทาง
ด้านหลัง

“เจ้าผอมแห้งถึงเพียงนี้แล้วยังจะอยากดื่มสุ ราอีกหรื อ”
น้ าเสี ยงหยอกเย้าดังขึ้นจากทางด้านหลัง จวินอู๋เหย่ามอง
เด็กสาวในอ้อมอกของเขาอย่างอ่อนโยน

เขาได้กลิ่นหอมจางๆมาตั้งแต่ก่อนจะเข้ามาในห้องแล้ว
มันเป็ นปนไปด้วยกลิ่นที่คุน้ เคย กลิ่นของดอกบัวที่มกั จะ
ติดอยูบ่ นตัวของจวินอู๋เสี ย

It was a very nice intoxicating smell.

และมันก็เป็ นกลิ่นหอมที่น่าหลงใหลยิง่ นัก

นางเงยหน้าขึ้นมองเขาในท่าทางที่เป็ นปกติ ดูเหมือนว่า

นางจะชินกับการกระทาเช่นนี้ของเขาเสี ยแล้ว แม้วา่ ส่ วน
หนึ่งในใจนางจะไม่ชอบใจ แต่มนั ก็ไม่ได้มีอิทธิพลต่อ
นางมากนัก ดังนั้นนางจึงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก นางไม่
อยากเปลืองแรงในการเถียงกับเขามากจนเกินไปจึงไม่คิด
จะหยิบยกเรื่ องนี้ข้ ึนมาพูด

เขาขยับมานัง่ ข้างๆนาง จากนั้นก็ชอ้ นตัวนางขึ้นนัง่ บนตัก

ของตน แล้วกอดนางจากทางด้านหลัง “แล้ว…เจ้าโม่
เฉี่ ยนเยวียนอะไรนัน่ ให้สิ่งนี้แก่เจ้ามาหรื อ” แม้วา่ เขาจะ
ยิม้ แต่มนั ก็ไปไม่ถึงดวงตา ประกายไอสังหารเย็นเยียบ
ปรากฏให้เห็นในดวงตาคู่น้ นั เขาจ้องมองไปยังสุ ราอย่าง
ไม่พอใจ
ไม่รอให้นางตอบ เขาหยิบไหสุ ราขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วส่ ง
สายตาไปทางนาง จากนั้นก็เขยิบไหเข้าไปใกล้ตนขึ้นอีก

“สุ รานี่ไม่มีค่าพอให้เจ้าดื่มหรอก” หลังจากกล่าวเช่นนั้น

เขาก็ขยับข้อมือหมายจะเทมันทิ้ง

จวินอู๋เสี ยหรี่ ตาจ้องเขาด้วยสายตาเย็นเยือก นางอยากจะ

เข้าไปขวางแต่เขารัดตัวนางเอาไว้แน่นด้วยแขนข้างหนึ่ง
ทาให้นางไม่สามารถทาอะไรได้

“เอาคืนมานะ วางมันลงที่เดิมซะ!” นางกล่าวอย่างเดือด

ดาล
จวินอู๋เหย่ามองมาที่นางด้วยรอยยิม้ อันมีเสน่ห์ ไม่ปรากฏ
ร่ องรอบแห่งโทสะให้เห็นแม้แต่นอ้ ย

“อู๋เสี ย…อย่าโกรธไปเลย หากเจ้าชอบเหล้าองุ่น ข้าก็

สามารถหาแบบชั้นดีให้กบั เจ้าได้ เจ้าจะดื่มขยะเช่นนี้ได้
อย่างไรกัน”

“วางมันลง” นางจ้องเขาอย่างขู่เข็ญ

จวินอู๋เหย่ายังคงส่ งยิม้ ให้นางและไม่ขยับแม้สกั นิด

นัยน์ตาสี ดาสนิทของเขาฉายประกายสี ม่วงขึ้นวูบหนึ่ง

“ป….ปล่อย….ปล่อยเจ้านายของข้านะ…” เสี ยงสะอึก

สะอื้นดังมากจากด้านหนึ่ง
ที่มุมกาแพงเจ้าบัวน้อยจ้องมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วย
สี หน้าสับสนและตาแดงนิดๆ ร่ างเล็กของเขาพิงอยูก่ บั
ผนัง ขาทั้งสองข้างสัน่ เล็กน้อย

“เจ้านี่คือ…” จวินอู๋เหย่าเลิกคิว้ ขึ้นอย่างสนใจ

จวินอู๋เสี ยรู ้สึกขุ่นเคือง เจ้าบัวน้อยยังอยูใ่ นร่ างมนุษย์ของ

เขาอีกหรื อ แม้จวินอู๋เหย่าจะปรากฏกายโผล่มาอย่างปุบ
ปั บ แต่เจ้าบัวน้อยก็ยงั รั้งอยูอ่ ีกหรื อ!

สาหรับจวินอู๋เหย่า การคาดเดาว่าเจ้าบัวน้อยเป็ นอะไรนั้น

ง่ายเหมือนเด็กเล่น
“โอ้…ข้าคิดว่าเจ้าแมวดานัน่ เป็ นภูติประจาตัวของเจ้าเสี ย
อีก ดูจากเจ้าสิ่ งนี้แล้ว ดูเหมือนว่าข้าจะคิดผิด” เขาก้มลง
มองจวินอู๋เสี ย มุมปากของเขายกขึ้น

“จ…เจ้า! หากเจ้าไม่ปล่อยเจ้านายของข้า อย่าหาว่าข้าเสี ย

มารยาทกับเจ้านะ!” แก้มของเจ้าบัวน้อยโป่ งพองขึ้น
เล็กน้อย ดูน่ารักน่าชังยิง่ นัก

เจ้าแมวดาที่นงั่ อยูบ่ นโต๊ะเงียบๆ ยกอุง้ เท้าของมันขึ้นปิ ด

ตา

ไม่ใช่วา่ มันอ่อนแอเกินไป แต่เป็ นเพราะศัตรู ของมัน

แข็งแกร่ งเกินไปต่างหาก
เจ้าโง่ตวั น้อยนัน่ สมควรตายแล้ว!

“โอ” จวินอู๋เหย่ามองเด็กชายตัวน้อยอย่างเย็นชา เขายกนิ้ว

ของตนขึ้นเบาๆ แล้วลาแสงสี ดาก็พงุ่ เข้าปะทะหน้าผาก
ของเจ้าบัวน้อย

“โอ๊ย!” เจ้าบัวน้อยรู ้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบที่หน้าผาก

เขาล้มลงกับพื้นและขดตัวด้วยความเจ็บปวด

“ข้ากาลังพูดกับอู๋เสี ย ใช่เรื่ องที่เจ้าจะมาสอดหรื อ” จวินอู๋

เหย่าแค่นหัวเราะ จากนั้นก็ทาราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
เขาหันไปหาจวินอู๋เสี ย แล้วก็ตอ้ งชะงักไปทั้งๆที่ริมฝี ปาก
ยังยกยิม้ อยู่
นัยน์ตาคู่หนึ่งที่เต็มไปด้วยจิตสังหารเย็นเยียบกาลังจ้อง
กลับมาที่เขา นางยังคงถูกกักขังอยูใ่ นอ้อมกอดของเขา
ทว่ามือข้างหนึ่งที่เต็มไปด้วยเข็มของนางได้มาจ่ออยูท่ ี่คอ
ของเขาเรี ยบร้อยแล้ว

“ข้าไม่มีเวลามาเล่นไร้สาระกับเจ้า! หยุดรบกวนข้าเสี ยที”

นางจ้องเขาอย่างเย็นชา ปกติแล้วนางไม่สนใจว่าเขาจะทา
อะไร อย่างไรก็ตามหากมันรบกวนนาง นางก็จะไม่ใจดี
กับเขาแม้แต่นิดเดียว
ตอนที่ 78 อย่ามากวนใจข้า (2)

————————-

จวินอู๋เหย่าประหลาดใจกับการกระทาอันปุบปับของนาง
แววตาเยือกเย็นของเขาจางหายไป เขาดูไม่เดือดร้อนกับ
เข็มเหล่านั้นเลยขณะที่พยายามกลั้นหัวเราะ สาวน้อยคนนี้
น่าสนใจยิง่ ดูท่าทางยามนางกางเขี้ยวเล็บของตนสิ !

จวินอู๋เสี ยปั กเข็มเหล่านั้นลงไปหลายจุด แม้วา่ นางจะไม่

ฆ่าเขา แต่นางจะปล่อยเขาไปง่ายๆไม่ได้!

จวินอู๋เหย่าก้มตัวลงและกดร่ างเข้ากับเข็ม ให้พวกมันทะลุ

ผ่านผิวหนังของเขาเข้าไปในลาคอ เลือดสี สดไหลซึม
ออกมาย้อมมือของนางเป็ นสี แดง ทั้งๆที่เป็ นเช่นนั้นใน
ดวงตาของนางกลับไม่ปรากฏความหวัน่ วิตกใดๆแม้แต่
น้อย

“ข้าผิดเอง ข้าไม่ควรรบกวนเจ้าเลย เจ้าอยากจะลงโทษข้า

อย่างไร ข้าก็แล้วแต่เจ้าเลย” แม้วา่ เข็มสี่ เล่มจะปักคอของ
เขา และเลือดสี แดงเข้มยังไหลอยู่ เขาก็ยงั ส่ งยิม้ ให้นาง
ด้วยสี หน้าออดอ้อน

“วางมันลง” นางตอบอย่างเย็นชา

จวินอู๋เหย่าถอนหายใจพลางวางไหสุ ราลงบนโต๊ะ
“อู๋เสี ย ข้าผิดไปแล้ว หากเจ้าชอบ เจ้าจะเก็บขยะนี้เอาไว้ดู
เล่นก่อนได้ แต่จาเอาไว้วา่ ห้ามดื่มมันเป็ นอันขาด เหล่า
องุ่นนี้ฤทธิ์แรงมาก มันจะบาดคอเจ้าได้ แล้วไว้ขา้ จะหา
สุ ราดีๆมาให้เจ้าภายในพรุ่ งนี้” เขากล่าวอย่างนุ่มนวล
พยายามจะสัพยอกนางที่กาลังโกรธ ไม่สนใจแผลที่คอ
เลยแม้แต่นอ้ ย

“ข้าไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น” นางทาเสี ยงขึ้นจมูก

จวินอู๋เหย่าไม่ได้ดนั ทุรังพูดต่อเมื่อเห็นว่านางยังคงไม่หาย
โกรธ เขายกมือขึ้นและกวักมือเรี ยกวัตถุสีดาที่ฟาด
หน้าผากของเจ้าบัวน้อยกลับคืนมา
“ข้าเพียงแค่ลอ้ เล่นเท่านั้น ไม่ได้ต้ งั ใจจะทาร้ายเขาเลย เขา
เป็ นภูติประจาตัวเจ้า ข้าจะฆ่าเขาได้อย่างไรกัน” เขา
พยายามจะง้อนางพร้อมกับส่ งรอยยิม้ ทรงเสน่ห์ไปให้

เจ้าบัวน้อยค่อยๆลุกขึ้นอย่างงุนงง แรงฟาดที่หน้าผากนั้น
เจ็บปวดราวกับวิญญาณของเขาจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ! นี่
เป็ นครั้งแรกที่เขาได้ประสบเหตุการณ์เช่นนี้ ปกติแล้วการ
โจมตีของมนุษย์เพียงทาให้พลังวิญญาณของพวกเขาอ่อน
ลงเท่านั้น พวกภูติอย่างเขาไม่เคยรู ้สึกเจ็บปวดจากการ
โจมตีของมนุษย์มาก่อน ความเจ็บปวดนี้รุนแรงยิง่ นัก!

เขาจ้องจวินอู๋เหย่าด้วยความหวาดกลัว บุรุษลึกลับผูน้ ้ ีช่าง

ร้ายกาจยิง่ !
“เจ้า มานี่” จวินอู๋เหย่ากวักมือเรี ยกเจ้าบัวน้อย

เจ้าบัวน้อยยืนตัวแข็งด้วยความตื่นตระหนก

“ข้าเพียงแค่หยอกเจ้านิดหน่อย ไม่จาเป็ นต้องกลัวไป เอ้า

นี่สาหรับเจ้า ถือเสี ยว่าเป็ นค่าปลอบขวัญก็แล้วกัน” จวินอู๋
เหย่าโยนลูกประคาสี เขียวเข้มไปให้เจ้าบัวน้อยที่รับมันไว้
ด้วยมืออันสัน่ เทา

จวินอู๋เหย่ามองไปที่จวินอู๋เสี ยด้วยสายตาอ่อนโยน

“ยังโกรธอยูห่ รื อ”

“เจ้ามันน่าราคาญ” จวินอู๋เสี ยจ้องตอบ

“ถ้อยคาของเจาทาให้ขา้ เจ็บปวดยิง่ นัก” จวินอู๋เหย่า
ตอบสนองด้วยน้ าเสี ยงปวดใจพร้อมกับนิ่วหน้าเล็กน้อย

“หากเจ้าชอบความเจ็บปวด ข้ามีเข็มอยูห่ นึ่งร้อยแปดเล่ม”

นางจ้องเขาอย่างเยียบเย็น

จวินอู๋เหย่าหัวเราะเบาๆ พลางดึงมือของของนางมาจรด
จูบ “หากมันทาให้เจ้าพอใจ แม้จานวนจะมากขึ้นอีกสิ บ
เท่า ข้าก็เต็มใจ”

จวินอู๋เสี ยขมวดคิ้วกับคาของเขา นางเคยเห็นแต่ผคู ้ นที่สิ้น

หวัง ไม่เคยเห็นผูใ้ ดมีความสุ ขในยามที่ตวั เองเจ็บปวด
เช่นนี้มาก่อน
“ข้าจะมีความสุ ขตราบเท่าที่เจ้าไม่รบกวนข้า” นางตอบ
หากเขากล้าทาร้ายภูติประจาตัวและน้ าหยกทิพย์ของนาง
อีกครั้งล่ะก็ นางคงยิง่ กว่ายินดีที่จะใช้เข็มหนึ่งร้อยแปด
เล่มนัน่ !

“ข้าจะไม่รบกวนเจ้า ทว่าข้าคงทนไม่ได้หากต้องอยูห่ ่าง

เจ้า” เขากล่าวพร้อมกับยิม้ อ่อน

นางจ้องเขาและไม่ได้พดู อะไรอีกขณะที่ลุกขึ้นยืน

ครั้งนี้เขาไม่กล้าจะรั้งนางไว้และยอมปล่อยนางไป
“ตัวเจ้าเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด เจ้าควรไปได้แล้ว” จวินอู๋
เสี ยขมวดคิ้วกับมือที่เปื้ อนเลือดของเขา รวมไปถึงกลิ่น
เลือดสดๆที่อบอวลไปทัว่ ห้อง กลิ่นของเลือดผสมไปกับ
กลิ่นสุ ราและดอกบัว มันทาให้นางรู ้สึกอึดอัด นาง
ต้องการอาบน้ าและกาจัดกลิ่นน่าขยะแขยงที่ทาร้ายจมูก
ของนางให้หมดไปเดี๋ยวนี้!
ตอนที่ 79 อย่ามากวนใจข้า (3)

————————-

จวินอู๋เหย่าลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้พลางใช้สายตาเศร้า
สร้อยจ้องมองไปที่จวินอู๋เสี ยที่กาลังเมินใส่ เขาอยู่ เขา
เอื้อมมือไปสัมผัสต้นคอของตนเอง แล้วเลือดสี แดงก่าก็
ไหลลงมาที่มือของเขาเป็ นสาย ทว่าเขากลับไม่ใส่ ใจมัน
เลยแม้แต่นอ้ ย

“ดูเหมือนว่าจะเป็ นความผิดของข้าอีกแล้วสิ นะ ที่ทาให้

เจ้าต้องมาได้กลิ่นที่น่าชังเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อน
แล้วกัน” เขาเผยรอยยิม้ ชอบกล ถอนหายใจออกมาแผ่ว
เบา จากนั้นก็หมุนตัวออกจากห้องไปในทันที
หลังจากที่ออกมาจากห้องของนางแล้ว รอยยิม้ ของเขาก็
ค่อยๆเลือนหายไปขณะที่เขาแตะนิ้วลงบนลาคอ แสงสี ดา
สลัววาบขึ้นแล้วเข็มทั้งสี่ เล่มก็ค่อยๆเลื่อนออกมาจาก
ลาคอของเขาและตกลงบนฝ่ ามือ

“นายท่าน!” เงาดาร่ างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในชัว่ พริ บตา

จากนั้นร่ างของชายผูน้ ้ นั ก็คุกเข่าลงที่ขา้ งกายของจวินอู๋
เหย่า

“ท่านได้รับบาดเจ็บ!” เจ้าของเงาดานั้นประหลาดใจเมื่อ
กลิ่นเลือดมาจากนายเหนือหัวของเขา
ในสถานที่แห่งนี้ มันผูใ้ ดกันที่กล้าลงมือสร้างบาดแผล
ให้แก่นายเหนือผูท้ รงเกียรติของเขา

“บาดเจ็บ สิ่ งนี้นบั ว่าเป็ นบาดแผลด้วยรึ ” เขามองไปยังเข็ม

เปื้ อนเลือดสี่ เล่มในมือ ดวงตาของเขาไม่มีประกายสี ดา
หลงเหลืออยูเ่ ลย พวกมันกลายเป็ นสี ม่วงเข้มทั้งหมด

แต่เพราะสิ่ งพวกนี้น้ นั คือ’รอยฟัน’เล็กๆของเด็กสาว

ดังนั้นเขาจึงไม่ถือโทษโกรธเคือง

“เจ้าตามหาคนที่ขา้ สัง่ เจอหรื อยัง” จวินอู๋เหย่าถามด้วย

น้ าเสี ยงเย็นชา

“ทุกอย่างถูกเตรี ยมการไว้เรี ยบร้อยแล้วขอรับ”

“อา ตาเฒ่าพวกนั้น อยากกักขังข้าเอาไว้ที่แห่งนี้อย่างนั้นรึ
พวกมันช่างรู ้จกั คิดฝันเฟื่ องเสี ยจริ ง ไว้สกั วันข้าจะ
กลับไปตอบแทนพวกมันอย่างสาสม” ริ มฝี ปากของเขา
โค้งขึ้นขณะที่จอ้ งมองไปยังเข็มในมือที่สะท้อนประกาย
วาววับในดวงตาของเขา

เขาไม่เคยได้เจอกับการต่อต้านหรื อการต่อสู ้ขดั ขืนจาก

นางมาก่อนเลย แต่อย่างไรก็ตามวันนี้เขาก็ได้เห็นอารมณ์
อื่นของนางนอกจากความเย็นชาและสี หน้าไร้อารมณ์ของ
นางในที่สุด ดวงตาของนาง แววตาของนางนั้นเป็ น
เหมือนสิ่ งที่ประเมินค่าไม่ได้ มันมีค่าเสี ยยิง่ กว่าอัญมณี
ใดๆในโลกนี้
เขาปรารถนาในดวงตาเหล่านั้น…แต่ทว่า ถ้าเขาพราก
พวกมันไปจากนาง พวกมันก็คงจะไม่หลงเหลือความงาม
ใดๆอีก ดวงตาคู่น้ นั เหมือนมันเกิดมาเพื่อนาง พวกมัน
เหมาะสมกับนางเป็ นที่สุด และมีเพียงนางเท่านั้นที่
สามารถดึงความงามของพวกมันออกมาได้

“เจ้าพวกคนโง่งมเหล่านั้นจะเหมาะสมที่จะเป็ นศัตรู ของ

ท่านไปได้อย่างไรกัน” เงาร่ างนั้นกระซิบถาม เสี ยงของ
เขาเต็มไปด้วยความเคารพยกย่องอย่างยิง่

“ปล่อยให้พวกมันหลงระเริ งยินดีไปอีกสักนิดเถอะ มันจะ

ได้น่าสนใจยิง่ ขึ้น ในยามที่ขา้ บดขยี้พวกมัน” ยิง่ พวกมัน
ปี นได้สูงเท่าใด ยามที่ตกลงมาย่อมเจ็บมากเท่านั้น…
จวินอู๋เหย่าหรี่ ดวงตาเย็นเยียบของเขา
“ขอรับ!” เงาดานั้นตอบรับอย่างหนักแน่น

“ในยามนี้ขา้ จะอยูท่ ี่นี่ไปก่อน ถ้าเจ้ามีขอ้ ความใดก็ให้ส่ง

ตรงมาที่นี่” จวินอู๋เหย่าสัง่

“ข้าน้อยรับบัญชา!”

“โอ ใช่ อีกอย่างหนึ่ง” จวินอู๋เหย่านึกอะไรออกมาได้พอดี

“พรุ่ งนี้ เจ้าจงนาไหหยกจันทรากลับมาด้วย”

เงาดานั้นประหลาดใจไปชัว่ ขณะ ถึงแม้วา่ เขาจะไม่รู้วา่

เหตุใดนายเหนือหัวของเขาจึงสัง่ ให้นาสุ รามา แต่เขาก็รีบ
ตอบรับอย่างรวดเร็ ว “ขอรับ!”
“น้ าหยกทิพย์…อย่างนั้นหรื อ” จวินอู๋เหย่าหรี่ ตาลง ไอ
สังหารปรากฏขึ้นรอบกายเขา เขาก็ไม่ได้รังเกียจที่จะบุก
เข้าไปในพระราชวังแล้วจัดการให้เจ้ารัชทายาทจอม
จุน้ จ้านหายไปหรอกนะ

เงาดานั้นยังคุกเข่าเงียบๆอยูท่ ี่ขา้ งกาย เขาไม่กล้าคิดหา

ความหมายเบื้องหลังคาพูดนั้น ในใจรู ้เพียงว่าเขาต้องทา
ในสิ่ งที่ถูกสัง่ เท่านั้น

หลังจากสัง่ เตรี ยมการเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย เพียงครู่ เดียวจ

วินอู๋เหย่าก็หมุนกายจากไป ส่ วนทางด้านเงาดาเองก็ค่อยๆ
เลือนหายไปในความมืดและหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ในห้องของจวินอู๋เสี ย นางกาลังหน้าบึ้งพลางล้างและขัด
มือของนางซ้ าแล้วซ้ าเล่า จนกระทัง่ นางแน่ใจแล้วว่ามัน
ไม่เหลือเค้าลางของกลิ่นเลือดอีกต่อไป นางจึงเดินกลับมา
ที่โต๊ะ

เจ้าบัวน้อยยืนอยูต่ รงนั้นเงียบๆ เขามองไปยังลูกประคาสี

เขียวเข้ม กลิ้งมันไปมาระหว่างนิ้วของตนก่อนจะยกมัน
ขึ้นส่ องกับแสงจันทร์และมองพินิจมัน

“ยังเจ็บอยูห่ รื อไม่” จวินอู๋เสี ยถามเจ้าบัวน้อยเสี ยงเรี ยบ

เจ้าบัวน้อยประหลาดใจขึ้นมาชัว่ วูบ เขาเงยหน้าขึ้นและ

ลูบหน้าผากน้อยๆของเขา “มันไม่เจ็บแล้วขอรับ” ใบหน้า
สี ชมพูกหุ ลาบของเขาประดับไปด้วยรอยยิม้ หวาน ก่อน
หน้านี้ในยามที่จวินอู๋เหย่าเรี ยกคืนเจ้าวัตถุสีดานัน่ กลับไป
ความเจ็บปวดทั้งหลายก็หายไปในทันทีโดยไม่เหลือ
ความรู ้สึกไม่สบายตกค้างเลยแม้แต่นอ้ ย เจ้าบัวน้อยเริ่ มจะ
สงสัยในตนเองแล้วว่าเขาพึ่งจะถูกมนุษย์ทาให้บาดเจ็บ
จริ งๆหรื อ
ตอนที่ 80 ลูกประคาไม้ประดับ (1)

————————-

“มานี่ซิ” จวินอู๋เสี ยกวักมือเรี ยกเจ้าบัวน้อย ใบหน้าของ

นางไร้วแี่ ววของความรู ้สึกใดๆทั้งสิ้ น

เจ้าบัวน้อยรี บจ้ าอ้าวเข้าไปหานางทันที

จวินอู๋เสี ยเกลี่ยผมหน้าม้าของเขาขึ้นเพื่อตรวจดูหน้าผาก
ของเขา หลังจากที่ตรวจดูอย่างระมัดระวังแล้ว และนาง
ไม่พบร่ องรอยบาดแผลใดๆ ในที่สุดนางก็ผอ่ นคลายลง
ขณะที่ดวงตากลับมาเป็ นแววตาอ่อนโยน
“ในภายภาคหน้าเจ้าไม่ตอ้ งทาอะไรทั้งสิ้ น เขาจะทาสิ่ งใด
ก็ปล่อยเขาไป” จวินอู๋เสี ยรู ้สึกได้วา่ จวินอู๋เหย่าไม่ได้
สุ ภาพอ่อนโยนอย่างเปลือกนอกที่เขาแสดงออกมา
แน่นอน ไม่วา่ จะเป็ นเหตุที่เกิดขึ้นกับโม่เซวีย่ นเฟย* หรื อ
บางครั้งที่เขามีกลิ่นเลือดติดกายกลับมา พวกมันคือ
สัญญาณเตือน

จวินอู๋เหย่าแข็งแกร่ ง แข็งแกร่ งกว่าทุกคนที่นางเคยได้

ประสบพบเจอมา เขาเปี่ ยมไปด้วยอานาจแต่กด็ ูลึกลับใน
เวลาเดียวกัน เขามีรังสี อนั ตรายรายล้อมอยูร่ อบตัว นางไม่
ต้องการให้เขากลายมาเป็ นศัตรู ของนางในเวลานี้ ในเวลา
ที่นางยังคงอ่อนแอและไร้กาลัง ดังนั้นตราบเท่าที่เขาไม่
ทาให้นางโกรธขึ้นมา นางก็จะไม่สนใจว่าเขาจะทาอะไร
แต่ทว่าหากเขาล้ าเส้นนาง นางก็จะสัง่ สอนให้เขารู ้วา่ นาง
มิใช่คนที่เขาจะมาล้อเล่นด้วยได้!
“แต่วา่ ….”เจ้าบัวน้อยหายใจไม่ทวั่ ท้อง จากสัญชาตญาณ
ของเขานั้น เขาก็รู้สึกได้วา่ ชายผูน้ ้ นั อันตรายเป็ นอย่างยิง่
และในยามนั้นที่เขาเห็นว่าชายผูน้ ้ นั อยูใ่ กล้กบั เจ้านาย
มากๆ เขากลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยนอกจากรู ้สึก
เย็นวาบไปทั้งหลัง

ถึงชายผูน้ ้ นั จะกาลังยิม้ อยู่ แต่เขาก็ยงั คงให้ความรู ้สึก

หนาวเย็นเข้าไปถึงกระดูก

“เขาจะไม่ทาร้ายข้า” ถ้าเขาตั้งใจที่จะทาอันตรายใดๆต่อ
นาง นางก็คงถูกทาไปนานแล้ว
นางเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงยังคงวนเวียนอยูแ่ ถวๆนี้
เขาเก่งกาจจนผูอ้ ื่นทาบไม่ติดโดยแท้ ถึงแม้วา่ เขาจะไม่ได้
อยูใ่ นวังหลินแห่งนี้ นางก็ไม่คิดว่าจะมีผใู ้ ดในโลกนี้ที่
สามารถพอที่จะทาให้เขาบาดเจ็บสาหัสได้ ยิง่ ไปกว่านั้น
เขาก็ยงั ใช้ขอ้ อ้างในการตอบแทนบุญคุณแก่นางซ้ าแล้วซ้ า
เล่า นี่มนั เรื่ องตลกทั้งเพ

เจ้าแมวดานอนอยูบ่ นโต๊ะเงียบๆ แกว่งหางยาวๆของมัน

ไปมาขณะที่มองไปยังจวินอู๋เสี ย

จวินอู๋เสี ยไม่ได้เป็ นคนเจ้าอารมณ์ ตราบเท่าที่เจ้าไม่ไป

รบกวน หาเรื่ องหรื อทาให้นางโกรธ และปล่อยนางไว้
เพียงลาพัง นางก็จะว่านอนสอนง่ายและอยูอ่ ย่างสันโดษ
แต่หากเจ้าไปก่อกวนนาง ผลลัพธ์ที่จะตามมานั้นไม่
สามารถคาดคิดได้เลยทีเดียว
ในค่าคืนนั้น เพลิงกองใหญ่ลุกโชนขึ้นในหุบเขาและ
ทาลายล้างทุกสิ่ งจนราบคาบ ผูใ้ ดจะคิดว่าคนร้ายจะเป็ น
เด็กสาวผูเ้ งียบขรึ มและไม่มีพิษมีภยั ผูน้ ้ ีกนั นางเผาทาลาย
ทุกอย่างในคฤหาสน์ รวมไปถึงญาติคนเดียวที่เหลืออยู่
คนที่เป็ นเหมือนฝันร้ายของนาง

จวินอู๋เสี ยเป็ นคนเช่นนี้เอง ปกติแล้วนางเป็ นคนสุ ภาพ

และก็ไม่สนใจว่าผูอ้ ื่นจะคิดอะไร แต่ถา้ มีผใู ้ ดทาให้นาง
โกรธ นางก็จะไม่หยุดจนกว่าศัตรู ของนางจะหมดสิ้ น
หนทาง

เจ้าแมวดาตัวน้อยไม่เคยกลัวว่านางจะเจ็บปวดทุกข์ยาก
เพราะว่าถึงแม้วา่ นางจะเป็ นฝ่ ายเสี ยเปรี ยบ แต่นางจะไม่มี
ทางเป็ นผูแ้ พ้ในตอนจบ ศัตรู ของนางจะต้องตกอยูใ่ น
สภาพที่ยา่ แย่ยงิ่ กว่านางอย่างแน่นอน

“นายท่าน ลูกประคานี่…ขอข้าใช้ได้ไหมขอรับ” ถึงแม้วา่

เจ้าบัวน้อยจะไม่รู้วา่ เจ้านายของเขากาลังคิดสิ่ งใดอยู่ เขาก็
สัมผัสได้อย่างเลือนรางว่านางเป็ นห่วงเขา

นี่เป็ นครั้งแรกที่นางแสดงความเป็ นห่วงให้เขาเห็น…

มันช่างเป็ นความรู ้สึกที่ดีนกั …ทั้งอบอุ่นและนุ่มนวล…

“มันคืออะไรหรื อ” จวินอู๋เสี ยทาอะไรไม่ได้นอกจากถาม

ออกมา นางจ้องมองไปยังลูกประคาสี เขียวเข้มในมือของ
เขา
“สิ่ งนี้คือลูกประคาไม้ประดับ! เจ้าสิ่ งนี้สามารถทาให้ภูติ
ประจาตัวสามารถพัฒนาพลังได้! นี่เป็ นครั้งที่สองที่ขา้ ได้
เห็นขอรับ ก่อนหน้านี้ขา้ เคยเห็นครั้งหนึ่งที่โลกวิญญาณ
ข้าไม่เคยคิดเลยว่าข้าจะได้เจอมันที่นี่ดว้ ย” เจ้าบัวน้อยพูด
ออกมาอย่างตื่นเต้น ด้วยการปรากฏของลูกประคาไม้
ประดับชิ้นนี้ เทียบกับความทุกข์ที่เขาได้รับก่อนหน้า เขา
ก็แทบจะลืมเหตุการณ์พวกนั้นไปจนหมดสิ้ น

ผูท้ ี่เคยรู ้จกั มันจะรู ้วา่ ลูกประคาที่ดูเรี ยบง่ายนี้ช่างเป็ นของ

ที่หาได้ยากยิง่ และยังเป็ นสมบัติอนั ล้ าค่าที่ช่วยให้ภูติ
ประจาตัวพัฒนาพลังของพวกเขาได้ดว้ ย

“เจ้าพัฒนาพลังตนเองได้ดว้ ยรึ ” จวินอู๋เสี ยเลิกคิ้วของนาง

ขึ้นอย่างแปลกใจ นางเคยคิดว่าทางเดียวที่จะทาให้ภูติ
ประจาตัวแข็งแกร่ งขึ้นได้คือการพัฒนาพลังของผูเ้ ป็ น
นาย แต่ดูเหมือนว่ามันจะมีวธิ ีอื่นอีก ถ้าหากว่าภูติ
ประจาตัวสามารถพัฒนาได้ดว้ ยตัวของมันเอง มันก็
ประหยัดเวลาและแรงของนางดีมิใช่หรื อ

นางคงต้องยกความดีความชอบบางส่ วนให้กบั จวินอู๋เหย่า

อย่างน้อยเขาก็ให้ค่าชดเชยที่คุม้ ค่าดี

* สรุ ปเปลี่ยนจาก “โม่ซ่วนเฟย” เป็ น “โม่เซวีย่ นเฟย” นะ

คะ
ตอนที่ 81 ลูกประคาไม้ประดับ (2)

————————-

เจ้าบัวน้อยรี บอธิบายเกี่ยวกับวิธีการพัฒนาพลังของพวก
เขาเหล่าภูติให้จวินอู๋เสี ยฟังในทันที

ภูติประจาตัวทั้งหลายนั้นอาศัยอยูใ่ นโลกแห่งภูติ เมื่อมี

การเกิดของมนุษย์เหล่าภูติกจ็ ะรู ้สึกถึงเสี ยงสะท้อนของ
วิญญาณมนุษย์ และเมื่อพวกเขาตอบรับเสี ยงเรี ยกนั้น
พวกเขาก็จะหลับใหลอยูใ่ นวิญญาณของมนุษย์จนกว่าจะ
ถึงเวลาที่มนุษย์ผนู ้ ้ นั มีอายุครบ 14 ปี พวกเขาจะสามารถ
ปรากฏกายในโลกนี้ได้จริ งๆในพิธีตื่นจากหลับใหล
เท่านั้น
ในโลกแห่งภูติพรายนั้น ภูติท้ งั หลายสามารถฝึ กฝน
ยกระดับพลังของตนได้ดว้ ยตัวเอง แต่กบั ในโลกนี้น้ นั
พวกเขาทาได้เพียงให้พลังของมนุษย์เพิม่ พูนพลังของพวก
เขา

เมื่อภูติได้มาอยูใ่ นโลกนี้แล้ว พลังของพวกเขานั้นจะ

เพิ่มขึ้นอย่างเชื่องช้ายิง่

ลูกประคาไม้ประดับนี้ไม่ใช่สิ่งที่สามารถนามาใช้ควบคุม
พลังวิเศษอะไรได้ แต่ทว่ามันมีความสามารถพิเศษอยู่
อย่าง และนัน่ ก็คือการชาระล้าง
ในโลกที่มนุษย์อาศัยอยูน่ ้ ีน้ นั แปดเปื้ อนสกปรกเกินไป จึง
ทาให้เหล่าภูตทั้งหลายไม่อาจฝึ กฝนเพิ่มพูนพลังให้กบั
ตนเองได้ ทาได้เพียงพึ่งพาพลังจากมนุษย์เท่านั้นจึงจะ
สามารถเพิม่ ระดับพลังของตนได้ พลังงานที่พวกเขาดูด
ซับได้จากธรรมชาติน้ นั ปนเปื้ อนเกินกว่าจะคัดแยกเอาแต่
ความบริ สุทธิ์ออกมาได้ เป็ นงานที่เหนื่อยยากจนเกินไป
สาหรับพวกเขา

แต่ปัญหาเหล่านี้จะหมดไปเมื่อมีลูกประคาไม้ประดับ! สิ่ ง
นี้สามารถดึงดูดพลังงานบริ สุทธิ์จากสภาพแวดล้อมที่
แสนสกปรกนี้ได้ ทั้งยังช่วยให้เหล่าภูตดูดซับไปใช้ใน
การเพิ่มพูนพลังของพวกมันได้ง่ายดายยิง่ ขึ้นอีกด้วย
“การชาระล้างอย่างนั้นหรื อ” จวินอู๋เสี ยพึมพาพลางมอง
ลูกประคาที่ดูแสนจะธรรมดาเส้นนั้น แม้หน้าตาจะไม่ให้
นักแต่ดูเหมือนว่าจะมีคุณค่ายิง่

สรรพคุณทาง’ยารักษา’ของเจ้าบัวน้อยนั้นมีประโยชน์
มากอยูแ่ ล้ว หากเขาแข็งแกร่ งกว่านี้ จะเติบโตออกมาเป็ น
เช่นไร จะเกิดสิ่ งใดขึ้น จากที่ดูตอนนี้ความอึดและความ
แข็งแรงทางร่ างกายของเขานั้นยังต้องการการพัฒนาเป็ น
อย่างมาทีเดียวเชียว

“นี่แหละสมบัติล้ าค่า!” เจ้าบัวน้อยยิม้ กว้างจนปากแทบ

ฉี กถึงรู หู เขาประคองลูกประคาไว้ในมืออย่างระมัดระวัง
ถึงแม้จะต้องเจ็บตัวไม่นอ้ ย แต่มนั ก็คุม้ ค่าละนะ นี่ถา้ หาก
ชายผูน้ ้ นั มีของดีอยูอ่ ีก เขาก็ไม่เสี ยใจที่จะโดนทาร้ายเพื่อ
แลกกับสมบัติล้ าค่าพวกนั้นเลยสักนิด

“เช่นนั้นก็รักษามันไว้ให้ดี ข้าจะปล่อยให้เจ้าพัฒนา
ตนเองอย่างที่อยากทา” จวินอู๋เสี ยพยักหน้า จวินอู๋เหย่าผูน้ ้ ี
ช่างลึกลับเสี ยจริ ง เขาดูไม่ใช่คนดีเอื้อเฟื้ อเผือ่ แผ่อะไร
ทว่ากลับสามารถโยนสมบัติล้ าค่าเช่นนี้ทิ้งอย่างง่ายดาย
มันทาให้นางสงสัยนักว่าจริ งๆแล้วเขาเป็ นใครกันแน่…

แม้วา่ นางจะไม่มีความรู ้เกี่ยวกับโลกวิญญาณโลกภูติอะไร

นี่มาก่อนเลยจนกระทัง่ ได้เจ้าบัวน้อยมาอธิบายให้ฟัง แต่
สาหรับจวินอู๋เหย่าที่ครอบครองของล้ าค่าและโยนทิ้ง
อย่างง่ายๆให้เจ้าบัวน้อยนั้น…นางกลับรู ้สึกอับจนคาพูด
ยิง่ นัก
หากคนเช่นนั้นเป็ นศัตรู ล่ะก็ทุกอย่างจะต้องยุง่ ยากมาก
เป็ นแน่…ทว่าหากเป็ นเพื่อนเล่า..

เมื่อจวินอู๋เสี ยคิดถึงคาว่า’เพื่อน’และจวินอู๋เหย่า นางก็ตอ้ ง

ขมวดคิ้วให้กบั ความคิดนั้น

คาว่า’เพื่อน’นี้ทาให้นางคิดถึงคนผูห้ นึ่ง คนๆนั้นจากโลก

ใบเก่าของนาง ว่าแล้วภาพของคนผูน้ ้ นั ก็ปรากฏขึ้นใน
สมอง

“เจ้าโง่นนั่ ” จวินอู๋เสี ยกามืออันสัน่ เทาแน่น แต่เดิมนาง

ทางานเป็ นสัตวแพทย์ในเมืองเอ แต่แล้วนางก็ถูกองค์กร
ลึกลับพบเข้าทาให้ตอ้ งเข้าร่ วมกับองค์กรนั้น ช่วยเหลือ
ชีวิตผูค้ นด้วยใบอนุญาตเป็ นผูป้ ระกอบวิชาชีพการสัตว
แพทย์

นางยังจาวันนั้นได้ดี ตอนนั้นพวกเขาถูกโจมตีโดยคน
กลุ่มหนึ่ง และเจ้าคนโง่เง่านัน่ ได้กระโดดมาขวางหน้า
ปกป้องนางจากการโจมตี

“มือกับขาเธอเล็กแค่น้ ีเอง อยูต่ รงนี้ต่อไปจะมีประโยชน์

อะไร รี บไปซะ…อย่ามัวอ้อยอิ่ง…” คนๆนั้นมีรอยยิม้
ประดับใบหน้า แต่นางกลับ…

จวินอู๋เสี ยยกมือนวดคิ้ว นางไม่มีเรื่ องราวในโลกเก่าใน

จดจามากนัก นางเป็ นคนสันโดษ แม้แต่กบั คนใน
ครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวของนางก็ไม่เว้น นางไม่ค่อยมี
ความสนใจต่อผูอ้ ื่นนัก และไม่เคยให้ความสาคัญกับ
ความเป็ นความตายเท่าไหร่ มีเพียงคนผูน้ ้ นั ที่ยอมสละ
ชีวติ ปกป้องนาง มันเป็ นสิ่ งที่ไม่อาจลืมเลือนได้

เหตุผลที่นางเกลียดกลิ่นคาวเลือดยิง่ นักก็มาจากเหตุการณ์
วันนั้น หน้าอกของคนๆนั้นได้ถูกยมทูตทาเครื่ องหมาย
เอาไว้ ราวกับว่ามีดอกไม้สีแดงที่บานสะพรั่งอยูท่ ี่กลางอก
หลังจากนั้นกลิ่นของเลือดสดๆก็มกั ทาให้นางรู ้สึกไม่ดีมา
ตลอด

“มันไม่คุม้ หรอกที่ช่วยเหลือคนอย่างฉัน…” จวินอู๋เสี ย

พึมพาก่อนจะหลุบตาพลางกัดริ มฝี ปาก หากคนผูน้ ้ นั ไม่
โดดมาช่วยนาง บางทีตอนนี้เขาอาจจะยังคงคอยช่วยเหลือ
ผูค้ นในโลกนั้นอยูก่ เ็ ป็ นได้
ตอนที่ 82 ลูกประคาไม้ประดับ (3)

————————-

ประคาไม้ประดับนี้ทาให้เจ้าบัวน้อยสามารถเพิม่ พูนพลัง
ของตนได้ที่โลกแห่งนี้ ทั้งนี้เนื่องจากภูติพฤกษานั้นได้รับ
พลังวิญญาณมาจากพืชพรรณ ดังนั้นจวินอู๋เสี ยจึงจัดแต่ง
สวนของนางให้เต็มไปดอกไม้นานาชนิดเพือ่ ช่วยให้เขา
ฝึ กได้สะดวกมากขึ้น

เจ้าบัวน้อยกาลูกประคาเดินลงไปในสระบัว เขากลายร่ าง
เป็ นดอกบัวสี ขาวบริ สุทธิ์ที่อยูท่ ่ามกลางดอกบัวสี ชมพู
สวยงามในสระน้ า
นี่แหละที่วา่ เหตุใดพวกภูติพฤกษาจึงเพิ่มระดับพลังได้
ง่ายดายนัก! เพียงแค่มีตน้ ไม้เยอะๆก็เพียงพอแล้ว!

เจ้าบัวน้อยต้องการเวลาในการฝึ กฝน เขาจึงไม่อาจอยูเ่ คียง

ข้างจวินอู๋เสี ยได้ตลอดเวลา ซึ่ งจวินอู๋เสี ยก็ไม่ได้ใยดีนกั
เกี่ยวกับเรื่ องนั้น เพราะตอนนี้นางมีเมล็ดบัวในอ่างบัวใน
ห้องของตนให้ตอ้ งดูแลอยู่

เพียงชัว่ ข้ามคืน อ่างบัวที่เต็มไปด้วยน้ าหยกทิพย์กล็ ดลง

ไปถึงครึ่ งอ่างพร้อมกับเมล็ดบัวที่ปรากฏสัญญาของการ
งอกเงย

นี่มนั เร็ วเกินไปแล้ว!

แม้วา่ จวินอู๋เสี ยจะมีพลังวิญญาณอยูเ่ พียงน้อยนิด ทว่า
ปริ มาณน้ าหยกทิพย์ที่กลับมากเหลือเกิน หากจะเป็ น
เช่นนี้ต่อไปคงเหลือเวลาอีกเพียงสองวันก่อนที่มนั จะหมด
และนางก็จะต้องเข้าวังอีกครั้งเพื่อไปเอามันมาเพิม่

เสี ยงเคาะประตูดงั ขึ้น จวินอู๋เสี ยหันไปทางประตูแล้ว

กล่าว “เข้ามา”

นางรออยูช่ วั่ ครู่ กย็ งั ไม่มีผใู ้ ดเข้ามา เมื่อลองเปิ ดประตู

ออกไปดูกพ็ บว่าไม่มีผใู ้ ดอยูเ่ ลย หากกลับมีไหลวดลาย
งดงามตั้งอยูต่ รงหน้าแทน
เมื่อจวินอู๋เสี ยเปิ ดฝาที่ปิดไหนั้นออก กลิ่นหอมชวน
หลงใหลก็พลันฟุ้งกระจายไปทั้งห้อง มันกลบกระทัง่
กลิ่นของน้ าหยกทิพย์

กลิ่นหอมของมันดีงามยิง่ กว่าน้ าหยกทิพย์ที่วา่ ล้ าค่าหนัก

หนาเสี ยอีก

“…………………………………” นางแทบจะไม่ตอ้ ง
ออกกาลังสมองเดาเลยว่ามันมาจากผูใ้ ด

หลังจากนั้นนางก็ประคองไหเดินออกจากห้องไป แล้ว
เสี ยงกลั้วหัวเราะก็ดงั ขึ้น จวินอู๋เหย่าแย้มยิม้ มองตามแผ่น
หลังของจวินอู๋เสี ยที่หายไป
ในห้องอักษร จวินชิงตวัดพูก่ นั ขีดเขียนบางอย่างอยูใ่ น
ขณะที่หลงฉี ยนื เงียบๆอยูข่ า้ งเขา

ยามเมื่อจวินอู๋เสี ยเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าของจวินชิงก็

สว่างสดใสขึ้น

“อู๋เสี ย”

“ท่านอา สุ ราไหนี้ขา้ ให้ท่าน” แล้วนางก็วางมันลงบนโต๊ะ

“น้ าหยกทิพย์หรื อ” จวินชิงยิม้ รับ เรื่ องที่หลานสาวของ

เขาได้รับพระราชทานน้ าหยกทิพย์จากโม่เฉี่ ยนเยวียนนั้น
เขาทราบดีอยูแ่ ล้ว
“ไม่ใช่เจ้าค่ะ”

“ว่าแต่ยามนี้ขา้ สามารถดื่มสุ ราได้แล้วหรื อ ร่ างกายของข้า

รับมันได้แล้วเช่นนั้นหรื อ” จวินชิงไม่ได้สอบถามเกี่ยวกับ
ที่มาของสุ ราอีก

“เพียงแค่จอกเล็กๆสองสามจอกก็ไม่เป็ นอะไรเจ้าค่ะ อีก

อย่างสุ รานี้ไม่เลวนัก” จวินอู๋เสี ยไม่มีความสนใจในสุ รา
เมรัย น้ าหยกทิพย์ที่ได้มานั้นนางก็เอาไว้ใช้ปลูกต้นไม้
เท่านั้น

สุ รานี้เป็ นของดี แต่มนั เอามาใช้ใน’การทาสวน’ของนาง

ไม่ได้ ดังนั้นจึงถือเป็ นสิ่ งไร้ประโยชน์สาหรับนาง
“เช่นนั้นก็ขอบใจเจ้ามาก” จวินชิงเผยยิม้ กว้าง

จวินอู๋เสี ยพยักหน้ารับแล้วหันหลังจากไป หลงฉี โค้ง

คานับนางอย่างเคารพนับถือพลางมองนางเดินจากไป

ร่ างสู งข้างนอกห้องเฝ้ามองเหตุการณ์ท้ งั หมดผ่านทาง

หน้าต่าง เขาเห็นนางมอบของขวัญของเขาให้แก่ผอู ้ ื่น
ใบหน้างดงามประดับด้วยรอยยิม้ เบิกบานใจ กลับกันหาก
ว่าที่เขาเห็นนั้นเป็ นการเทสุ ราลงอ่างเพาะเมล็ดบัวแล้วล่ะ
ก็ เขาคงจะรู ้สึกหงุดหงิดไม่นอ้ ย

เด็กสาวผูน้ ้ ีไม่ดื่มสุ รา แต่กลับใช้มนั เพาะเมล็ดบัว

น่าสนใจยิง่ นัก
หากใช้มนั เพื่อปลูกดอกไม้เช่นนี้เขาก็ไม่จาเป็ นต้องคิด
มากอีกต่อไป

หยกจันทรานั้นเป็ นสุ ราที่ล้ าค่ายิง่ หยกทิพย์ยง่ิ เมื่อเห็น

นางมอบมันให้แก่ผอู ้ ื่น คนผูไ้ ม่รู้สึกรู ้สากับคาว่า “สุ รานี้
ไม่เลวนัก” จึงจากไปด้วยอารมณ์ที่แจ่มใส

แทนที่จะใช้มนั ปลูกดอกไม้กลับเอาไปให้ผอู ้ ื่นแทน นัน่

ย่อมหมายความมันดีกว่ากันมากเลยมิใช่หรื อ

สองวันให้หลัง จวินอู๋เสี ยไปเข้าเฝ้าองค์รัชทายาทอีกครั้ง

และกลับมาพร้อมหยกทิพย์อีกไห
สุ ราหยกทิพย์อนั แสนล้ าค่าขององค์รัชทายาทนั้นแม้มีเงิน
ก็ไม่อาจซื้ อได้ หากจวินอู๋เสี ยนั้นกลับได้ติดมือกลับบ้าน
เสี ยทุกครั้งที่มาเยือนตาหนักของพระองค์

เมื่อข่าวลือนี้ได้รับการยืนยัน ทุกคนต่างก็พร้อมคิดกันไป
ว่าทั้งสองนั้นเป็ นคู่รักกันอย่างมิได้นดั หมาย

ยิง่ ผูค้ นพูดถึงมากขึ้นเท่าไหร่ เรื่ องราวก็ชกั จะมี

หลากหลายรู ปแบบมากขึ้นเท่านั้น ทั้งยังฟังดูตลกขบขัน
ผิดจากเรื่ องจริ งมากขึ้นเรื่ อยๆอีกด้วย สาหรับเรื่ องที่โม่
เฉี่ ยนเยวียนพูดจากระทบกระทัง่ โม่เซวีย่ นเฟยในงานเลี้ยง
ฉลองนั้นยังแจ่มชัดในสมองของโม่เซวีย่ นเฟยอยูไ่ ม่คลาย
แล้วในวันหนึ่งยามที่จวินอู๋เสี ยเข้าเฝ้าโม่เฉี่ ยนเยวียน โม่เซ
วียนเฟยก็รีบพาตัวไป๋ อวิน๋ เซียนไปยังตาหนักขององค์รัช
ทายาททันที
ตอนที่ 83 เจตนาร้าย (1)

————————-

ภายในตาหนักรัชทายาท จวินอู๋เสี ยกาลังตรวจชีพจรของ

เขาอยู่ หลังจากรักษามาไม่กี่วนั พิษส่ วนใหญ่ในร่ างกายก็
ถูกขจัดออกไปแล้ว โม่เฉี่ ยนเยวียนก็รู้สึกดีข้ ึนมาก
ใบหน้าที่มกั จะซี ดเซี ยวของเขาเริ่ มมีสีสนั มากขึ้น

ครั้นเมื่อมีการประกาศถึงการมาเยือนขององค์ชายรอง สี
หน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความอดทนที่หมดลง

“เลือกมาเวลาเช่นนี้ ข้าแน่ใจว่าเขาคงไม่ได้มาดีแน่” โม่

เฉี่ ยนเยวียนเย้ยหยัน
ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองพี่นอ้ งไม่ลงรอยกันมา
แต่ไหนแต่ไร มารดาของโม่เฉี่ ยนเยวียนเป็ นถึงฮองเฮา
ในขณะที่มารดาของโม่เซวีย่ นเฟยนั้นเป็ นเพียงนางสนม
ซึ่ งหลังจากที่ฮองเฮาสิ้ นพระชนม์ลง นางก็ได้ข้ ึนเป็ น
ผูป้ กครองวังหลัง ทั้งยังเป็ นที่โปรดปรานขององค์ฮ่องเต้
อีกด้วย แม้วา่ ฮองเฮาจะสิ้ นพระชนม์ไปแล้วฮ่องเต้กย็ งั คง
หลงใหลชื่นชมนางสนมผูน้ ้ ีออกนอกหน้าเช่นเดิม และ
นัน่ ก็ได้ทาให้หวั ใจของโม่เฉี่ ยนเยวียนเย็นชาอย่างทุก
วันนี้

จวินอู๋เสี ยดึงมือที่กาลังตรวจชีพจรให้เขากลับมาและกล่าว
“ตอนนี้มีคนล่วงรู ้แล้วว่าร่ างกายท่านกาลังฟื้ นตัว คนบาง
คนเลยกลัวจนไม่สามารถอยูเ่ ฉยได้”
โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่ได้ปกปิ ดเรื่ องการฟื้ นฟูสภาพร่ างกาย
ของเขา ทั้งยังระบุอย่างเฉพาะเจาะจงด้วยว่าถูกรักษาโดยจ
วินอู๋เสี ย

ทว่าใครจะมาสนับสนุนองค์ชายผูโ้ ง่เขลากับวังหลินกัน
เล่า เช่นนั้นเขาจึงต้องสร้างชื่อเสี ยงขึ้นใหม่ เริ่ มจากการ
ฟื้ นฟูความไว้วางใจจากราษฎรและเหล่าขุนนางทั้งหลาย

เรื่ องนี้เป็ นเรื่ องที่ท้ งั จวินอู๋เสี ยและโม่เฉี่ ยนเยวียนต่าง

เข้าใจเห็นด้วยตรงกัน

“ข้าอยากจะเห็นนักว่ามันจะทาอะไรข้า รัชทายาทผูน้ ้ ีได้”

โม่เฉี่ ยนเยวียนพูดเสี ยดสี ดวงตาของเขาแผ่ประกายของ
ความเยือกเย็นออกมา แม้วา่ ตาแหน่งรัชทายาทจะไม่
มัน่ คง ทว่าฮ่องเต้ยงั คงต้องรักษาชื่อเสี ยงความดีงามของ
ตนไว้ ดังนั้นเขาจึงไม่ทาการรุ นแรงใดๆ ซึ่ งตัวโม่เฉี่ ยนเย
วียนเองนั้นก็ไม่กล้าที่จะทาอะไรบุ่มบ่ามต่อหน้าคนอื่น
เช่นกัน

เพียงชัว่ ครู่ ร่างของโม่เซวีย่ นเฟยและไป๋ อวิน๋ เซียนก็

ปรากฏ พวกเขาก้าวเข้ามาด้วยท่าทางสบายๆ

ในเรื่ องของรู ปลักษณ์และนิสยั ใจคอนั้น โม่เซวีย่ นเฟย

นับว่ามีชื่อเสี ยงที่ดีอย่างมากในแคว้นนี้ ส่ วนไป๋ อวิน๋ เซียน
นั้นก็แต่งกายด้วยชุดสี ขาวดูราวกับนางฟ้า เมื่อได้เห็นทั้ง
สองอยูเ่ คียงคู่กนั แล้ว ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศของความ
สง่างามและความภาคภูมิใจรอบๆตัวทั้งคู่
“เสด็จพี่ ข้าไม่ได้เห็นท่านมาหลายวัน สี หน้าของท่านดูดี
ขึ้นมามากทีเดียว” โม่เซวีย่ นเฟยพ่นคาพูดของเขาออกมา
ได้อย่างคล่องแคล่วในขณะที่เดินเข้ามา ทว่าเขากลับรู ้สึก
ตกใจเล็กน้อยยามที่เหลือบตามองจวินอู๋เสี ย

โม่เซวีย่ นเฟยรู ้สึกอึดอัดในหน้าอก จิตใจของเขาเต็มไป

ด้วยความว้าวุน่ ซึ่งเหตุผลหลักนั้นมาจากตัวจวินอู๋เสี ย ใน
อดีต ที่นางไม่ได้ดูโดดเด่นนั้นเป็ นว่าเพราะความโมโห
ร้ายได้บดบังรู ปร่ างหน้าตางดงามของนางไปสิ้ น

ยามนั้นนางมักจะมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่น
ชมและกระตือรื อร้น แต่อย่างไรก็ตาม บัดนี้ดวงตาของ
นางกลับเต็มไปด้วยความเย็นชาและห่างเหิ น และยิง่ ไป
กว่านั้น นางไม่แม้แต่จะมองมาทางเขาด้วยซ้ า
การเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่เห็นได้ชดั นั้นทาให้เขารู ้สึก
ราวกับว่านางเป็ นคนละคนที่แตกต่างกันโดยสิ้ นเชิง
ความงามราวกับมาจากสวรรค์ของนางเมื่อรวมกับบุคลิก
ที่เย็นชาเหมือนน้ าแข็งนั้น ทาให้นางแลเสมือนบัวหิ มะที่
บริ สุทธิ์ สวยงาม และล้ าค่าจนมิอาจเอื้อมถึง

วันนี้จวินอู๋เสี ยก็แต่งกายด้วยชุดขาวเช่นกัน นางกาลังนัง่

อย่างสบายๆบนเก้าอี้ พลางใช้ดวงตาที่แววใสก้มอ่าน
หนังสื อในมือของตน โดยไม่มีท่าทีวา่ จะยกหัวของนาง
ขึ้นเลย

ทั้งคู่ต่างอยูใ่ ส่ เสื้ อผ้าสี ขาว ทั้งคู่ต่างมีบุคลิกท่าทางสงบ

เยือกเย็น นอกจากนั้นทั้งคู่กย็ งั เป็ นหญิงสาวที่สวยสด
งดงาม ทว่าหลังจากเห็นจวินอู๋เสี ยแล้ว โม่เซวีย่ นเฟยกลับ
รู ้สึกว่าไป๋ อวิน๋ เซี ยนนั้นดูหรู หราและงดงามน้อยกว่ายิง่
นัก

จวินอู๋เสี ยไม่แยแสสนใจสิ่ งใด ทาอย่างกับว่าเรื่ องทางโลก

ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาง นางเพียงนัง่ อยูต่ รงนั้นเงียบๆ
ทุกอย่างมันดูเป็ นธรรมชาติ แม้แต่ท่านัง่ ของนางก็ยงั ดู
สมบูรณ์แบบไปด้วย ทว่าในทางตรงกันข้าม ไป๋ อวิน๋ เซียน
กลับดูไม่ค่อยเป็ นธรรมชาติ แม้วา่ คางของนางจะถูกยกทา
ให้ดูเป็ นคนสันโดษถือเนื้อถือตัว แต่ถา้ เทียบกับจวินอู๋เสี ย
แล้ว ท่าทางของนางนั้นจึงดูเหมือนว่าเป็ นสิ่ งที่ต้ งั ใจปรุ ง
แต่งขึ้น ทาให้ความน่ามองลดน้อยลงไป

โม่เซวีย่ นเฟยคิดว่าเขาต้องบ้าไปแล้วอย่างแน่นอนที่รู้สึก
อะไรแปลกๆในยามที่จอ้ งมองไปยังจวินอู๋เสี ย
เป็ นไปไม่ได้! นี่ตอ้ งเป็ นภาพลวงตาแน่!
ตอนที่ 84 เจตนาร้าย (2)

————————-

โม่เซวีย่ นเฟยไม่เคยยอมรับเลยว่าหัวใจของเขามีความคิด
เช่นนี้!

“ขอบใจสาหรับความห่วงใยของเจ้า น้องรองที่รัก” โม่

เฉี่ ยนเยวียนตอบกลับด้วยท่าทีเมินเฉยดูไม่ค่อยเต็มใจ “ข้า
ขอทราบได้หรื อไม่ เจ้าให้เกียรติมาเยีย่ มเยือนเช่นนี้เพราะ
เหตุอนั ใดกัน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้ามีความสุ ขอย่างมากเมื่อได้ทราบว่าพักหลังมา

นี้อารมณ์ของท่านแจ่มใสขึ้น อีกทั้งร่ างกายก็ยงั แข็งแรง
ขึ้นเรื่ อยๆ ดังนั้นข้าจึงมาที่นี่ เพื่อนายาน้ าค้างหยกที่อวิน๋
เซี ยนปรุ งขึ้นเองกับมือมาให้ท่าน ยาตัวนี้ช่วยเสริ มกาลัง
กายได้ ข้าหวังว่าเสด็จพี่จะสาราญใจไปกับสรรพคุณนี้
ของมัน”

โม่เซวีย่ นเฟยหันไปพูดอย่างสุ ภาพกับไป๋ อวิน๋ เซียนที่นง่ั

อยูข่ า้ งๆเขา จากนั้นนางก็วางขวดยาลงบนโต๊ะ

โม่เซวีย่ นเฟยเอ่ยปากอย่างชัดถ้อยชัดคา ทว่า’ความ

ห่วงใย’นี้มนั คงมาช้าไปเสี ยหน่อยกระมัง

ดวงตาของจวินอู๋เสี ยมองต่าอยูต่ ลอด นางไม่ให้ความ

สนใจต่อการแสดงละครเล็กๆที่จะทาให้เวลาของนาง
สู ญเสี ยไปโดยเปล่าประโยชน์
หากเป็ นในอดีต บางทีโม่เฉี่ ยนเยวียนอาจจะรู ้สึกอยากได้
ยาที่ถูกปรุ งแต่งโดยไป๋ อวิน๋ เซียนมาอยูใ่ นมือของตนอยู่
บ้าง แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อจวินอู๋เสี ยก้าวมาช่วยดูแลสภาพ
ร่ างกายของเขา เขาก็รู้สึกได้วา่ ร่ างกายทุกส่ วนของตนนั้น
ได้รับการรักษา ทั้งยังพัฒนาดีข้ ึนมากในเวลาอันแสนสั้น
ประสิ ทธิภาพในการรักษาของนางนั้นช่างน่าอัศจรรย์ใจ
ยิง่ นัก! เพราะเหตุน้ นั ในยามนี้ถึงแม้วา่ มันจะเป็ นยาของ
ไป๋ อวิน๋ เซี ยน หรื อจะเป็ นยาที่อาจารย์ของนางปรุ งขึ้นก็
แล้วแต่ กระทัง่ รอยยิม้ เพียงเล็กน้อยของเขา โม่เฉี่ ยนเย
วียนก็จะไม่ให้ให้เปล่าประโยชน์

ในใจของโม่เฉี่ ยนเยวียนนั้น จวินอู๋เสี ยเปรี ยบเสมือน

นักบวชนักบุญ จิตใจสะอาดยิง่ ! เป็ นแพทย์ยอดอัจฉริ ยะ
เกินหาใครเทียบ!
“เช่นนั้นข้าต้องขอบใจเจ้าแล้ว” โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่แม้แต่
จะทาการเคลื่อนไหวใดๆ เขาเพียงแค่นง่ั อยูต่ รงนั้นโดยไม่
คิดจะเอื้อมมือออกไปหาขวดนัน่ แม้แต่นอ้ ย

สี หน้าของโม่เซวีย่ นเฟยดูไม่ดีนกั เขาหันไปมองไป๋ อวิน๋

เซี ยนอย่างไม่รู้ตวั ครั้นเห็นชัดว่าเขาไม่ได้มีความสนใจ
ในตัวยาของนางเลย ไป๋ อวิน๋ เซียนจึงรู ้สึกไม่มีความสุ ข

“พระองค์รังเกียจยาน้ าค้างหยกที่หม่อมฉันทาขึ้นเองหรื อ
เพคะ” ไป๋ อวิน๋ เซี ยนพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา แม้วา่ ตัวตนของ
อีกฝ่ ายจะเป็ นถึงองค์ชายรัชทายาท แต่นางกลับไม่ได้มี
ความอ่อนน้อมถ่อมตนในน้ าเสี ยงแม้แต่นอ้ ย
นางเป็ นถึงศิษย์ของผูม้ ีอานาจสู งสุ ดในตระกูลชิงอวิน๋ ไม่
ว่านางจะไปที่ไหนก็มีแต่คนเคารพนาง ยิง่ กว่านั้นนางก็
ไม่เคยยกอะไรให้ใครง่ายๆ มีหลายครั้งไปที่มีคนมาอ้อน
วอนขอยาจากนาง อย่างไรก็ตาม ยามที่นางมาอยูใ่ นเมือง
หลวงของแคว้นฉี น้ นั นางกลับได้รับการบอกปัดปฏิเสธ
ไปทั้งหมดถึงสามครั้งสามครา! ครั้งแรกเกิดที่วงั หลิน
นางถูกปฏิเสธโดยจวินอู๋เสี ย ผูท้ ี่ปัดข้อเสนอของนางทิ้ง
แทบจะทันที ครั้งที่สองนั้นพวกเขาเจอดีที่เมืองผี ชายแก่ผู ้
นั้นปฏิเสธยาอายุวฒั นะที่ปรุ งขึ้นโดยอาจารย์ของนาง แต่
กลับไปเลือกยาของเด็กหนุ่มนิรนามที่อายุนอ้ ยกว่านาง!
เหตุการณ์เหล่านี้ทาให้ไป๋ อวิน๋ เซียนที่มีความหยิง่ ใน
ศักดิ์ศรี ของตนเองอย่างมากนั้นเกิดความไม่พอใจมากยิง่
แล้วยามนี้ แม้แต่องค์รัชทายาทก็ยงั แสดงท่าทางดูไม่ใส่ ใจ
ราวกับว่าเขากาลังดูหมิ่นดูแคลนยาน้ าค้างหยกของนาง
เรื่ องนี้ทาให้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนหมดความอดทน นางมีฝีมือด้าน
การแพทย์สูงส่ ง มิฉะนั้นนางคงไม่ได้เป็ นลูกศิษย์ของ
ท่านผูน้ าตระกูลหรอก ไม่วา่ จะเป็ นผูค้ นในตระกูลชิงอวิน๋
เองหรื อคนจากที่อื่นๆนั้นต่างก็ชอบเข้ามาประจบนาง
และมักเห็นดีเห็นงามกับสิ่ งที่นางกล่าวเสมอ

บัดนี้ ทั้งจวินอู๋เสี ยและโม่เฉี่ ยนเยวียนต่างก็เคยตอกลิ่ม

ตอกตะปูใส่ นาง และนัน่ ก็ทาให้หวั ใจที่เต็มไปด้วยความ
ภาคภูมิของนางถูกแทงลงไปถึงสองครั้ง

“คุณหนูไป๋ เหตุใดจึงกล่าวเช่นนั้นเล่า ร่ างกายของข้า

ในตอนนี้มิได้มีปัญหาร้ายแรงอันใด ข้าเลยไม่อาจรับสิ่ ง
ล้ าค่านี้มาให้สูญเปล่าได้” แม้วา่ ปากของโม่เฉี่ ยนเยวียนจะ
พูดเช่นนั้น ทว่าใบหน้าของเขากลับไม่ได้แสดงถึงความ
จริ งใจเลยแม้แต่นอ้ ย
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกัดฟันกรอด นางไม่ได้โง่จนมองไม่ออกว่า
เขาให้เหตุผลแบบขอไปทีแบบนั้น

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของไป๋ อวิน๋ เซียนดามืดขึ้นเรื่ อยๆ โม่

เซวี่ยนเฟยจึงรี บพูดเปลี่ยนเรื่ องในทันที “สองสามวันมานี้
อารมณ์ของเสด็จพี่ดีข้ ึนมากจริ งๆ แต่ในฐานะที่เป็ น
น้องชายของท่าน ข้าอยากจะเตือนท่านสักเล็กน้อยว่าการ
ติดต่อใกล้ชิดกับใครสักคนหนึ่งจนเกินไปนั้นไม่ใช่เรื่ องที่
ควร ไม่ใช่วา่ ทุกสิ่ งที่มีประกายนั้นจะเป็ นทอง* เสด็จพี่
ต้องไม่สบั สน” เมื่อเขากล่าวจบสายตาของเขาก็เลื่อนไป
หยุดอยูท่ ี่จวินอู๋เสี ย
ตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้ามาจนถึงตอนนี้ จวินอู๋เสี ยนั้นไม่แม้แต่
จะชายตามองเขา ซึ่งนัน่ ทาให้โม่เซวีย่ นเฟยเผยความไม่
พอใจของตนออกมา

ทั้งหมดทั้งมวลเป็ นเพราะเขาไม่อาจทนต่อท่าทียโสโอหัง
ที่นางใช้กบั เขาได้

ทั้งที่ก่อนหน้านั้น ความรักความหลงใหลที่จวินอู๋เสี ยมีให้

เขานั้นลึกล้ าเทียบเท่ามหาสมุทร นางหลงรักเขาอย่างหัว
ปั กหัวปา มากเกินจนเขายังรู ้สึกสะอิดสะเอียน
ตอนที่ 85 เจตนาร้าย (3)

————————-

ทว่าบัดนี้จิตวิญญาณของร่ างนี้ได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว
จวินอู๋เสี ยในยามนี้จึงไม่แม้แต่เก็บโม่เซวีย่ นเฟยไว้ใน
สายตานาง วันนี้ท้ งั วันเขาเลยถูกเมินถูกมองข้ามอย่าง
สิ้ นเชิง เรื่ องนี้ทาให้โม่เซวีย่ นเฟยไม่ชอบใจเป็ นอย่างมาก

โม่เซวีย่ นเฟยคิดว่าหลังจากที่เขาทอดทิ้งจวินอู๋เสี ยไปแล้ว

ยามที่เขาได้พบรักครั้งใหม่ นางคงจะร้องไห้อย่างหนัก
และอาจจะถึงขั้นพยายามแขวนคอฆ่าตัวตายด้วยซ้ า นาง
ควรจะคุกเข่าลงอ้อนวอนเขา แต่ใครจะไปรู ้วา่ นางกลับทา
ท่าทางราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และที่แย่กว่านั้นก็คือ
นางปฏิบตั ิกบั เขาเสมือนว่าเขาเป็ นอากาศ ยิง่ ไปกว่านั้น
นางยังเข้าไปมีปฏิสมั พันธ์พวั พันกับองค์รัชทายาท!

นี่มนั ต่างจากที่เขาคิดไว้โดยสิ้ นเชิง!

เมื่อเขาทิ้งจวินอู๋เสี ย นางก็ควรจะผิดหวังช้ าใจมากมิใช่รึ

เหตุใดนางยังดูสงบได้ถึงเพียงนี้

คาพูดของโม่เซวีย่ นเฟยทาให้เกิดประกายอามหิ ตใน

ดวงตาของโม่เฉี่ ยนเยวียน

“ข้าจะเลือกคบกับใครก็แล้วแต่ น้องรองไม่จาเป็ นต้อง

กังวลใจหรอกกระมัง”
ดวงตาของโม่เซวีย่ นเฟยจ้องมองยังจวินอู๋เสี ยตลอดเวลา
เมื่อเห็นว่านางไม่แม้แต่จะตอบสนองใดๆ หัวใจของเขาก็
ยิง่ หงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เขาเลยพูดย้อนอย่างอุอาจ
“เสด็จพี่เข้าใจผิดแล้ว ข้าเป็ นห่วงท่านจริ งๆ ในฐานะที่
ท่านเป็ นองค์ชาย องค์ชายรัชทายาทของแคว้นฉี คนที่
ท่านจะเลือกเป็ นพระชายานั้นก็ตอ้ งสามารถเป็ นมารดา
แห่งแผ่นดินได้ดว้ ย หญิงบางคนอาจจะดูงดงาม แต่ใน
ความเป็ นจริ งแล้วกลับชัว่ ช้ายิง่ นัก เสด็จพี่แค่ยงั ไม่รู้จกั
นางดีพอ ตัวข้าล่ะเป็ นห่วง กลัวว่าท่านจะหลงกลถูก
หลอกเอาได้”

โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่พอใจอย่างมาก ตั้งแต่เมื่อไรกันที่โม่

เซวีย่ นเฟยมีสิทธิ์ที่จะเข้ามายุม่ ย่ามชี้ผดิ ชี้ถูกในตาหนักรัช
ทายาท ทว่าในขณะที่เขากาลังจะกล่าวตาหนิโม่เซวีย่ น
เฟย เขาก็พบว่าจวินอู๋เสี ยที่นงั่ ก้มศีรษะของตนมาตลอด
นั้นได้เงยหน้าขึ้นมามองแล้ว

สายตาเย็นชาที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันกาลังจ้องตรงไป
ยังโม่เซวีย่ นเฟย

“การทาให้ตวั เองเป็ นดูเป็ นคนโง่เง่านั้นสนุกมากหรื อ”

จู่ๆจวินอู๋เสี ยก็เอ่ยขึ้น นางเหลือบมองไปทางโม่เซวีย่ นเฟย
และไป๋ อวิน๋ เซี ยน

“เจ้าพูดเรื่ องอะไร!” โม่เซวีย่ นเฟยจ้องมองไปยังจวินอู๋เสี ย

อย่างไม่อยากจะเชื่อ

จวินอู๋เสี ยชายตามองไปที่ยาน้ าค้างหยก

“เหมียว”

ทันใดนั้นเจ้าแมวดาก็กระโดดขึ้นไปอยูบ่ นโต๊ะ และแล้ว

พวงหางของมันกวาดไปโดนขวดยาโดยไม่ได้ต้ งั ใจ

ขวดยาตกลงบนพื้น แล้วเสี ยงขวดแตกก็ดงั ขึ้น ยาเม็ดสี

ขาวจานวนหนึ่งกลิ้งอยูบ่ นพื้นพรม

“จวินอู๋เสี ย! ดูสิ่งที่เจ้าทา!” โม่เซวีย่ นเฟยตะโกนออกมา

ด้วยความโกธร เขาจ้องมองจวินอู๋เสี ยอย่างดุเดือด เพราะ
ยาของไป๋ อวิน๋ เซี ยนถูกทาลาย!
จวินอู๋เสี ยไม่แม้แต่จะชายตามาทางเขา นางมองแต่เจ้าแมว
ดาตัวน้อยที่กระโดดลงมาบนพรม มันเดินไปสัมผัสและ
ดมกลิ่นเม็ดยาน้ าค้างหยก ทว่าในวินาทีต่อมาจวินอู๋เสี ยก็
ดึงมันกลับเข้ามาในอ้อมกอดของนาง

“อย่ากิน มันสกปรก”

คาวิจารณ์ของจวินอู๋เสี ยทาให้ตาของไป๋ อวิน๋ เซียนและโม่

เซวีย่ นเฟยเปลี่ยนเป็ นสี เขียวปั๊ดในทันที

นางกล่าวว่ายาที่ไป๋ อวิน๋ เซียนปรุ งนั้นสกปรก!

ใบหน้าของไป๋ อวิน๋ เซี ยนดามืด นางรู ้วา่ จวินอู๋เสี ยเป็ นใคร

ทั้งยังทราบถึงความสัมพันธ์ที่มีก่อนหน้านี้ระหว่างโม่
เซวี่ยนเฟยและจวินอู๋เสี ย ผูห้ ญิงคนนี้เคยติดโม่เซวีย่ นเฟ
ยอย่างกับกาว แล้วนางกล้าดีอย่างไรถึงได้กล่าวเช่นนี้

โม่เซวีย่ นเฟยกาลังจะเอ่ยบางอย่าง แต่ไป๋ อวิน๋ เซียนกลับ

ยกมือของนางขึ้นหยุดเขาเอาไว้

“คุณหนูจวิน” ไป๋ อวิน๋ เซียนกล่าวอย่างช้าๆ น้ าเสี ยงของ

นางนั้นเต็มไปด้วยความทะนงตนและความไม่พอใจ

จวินอู๋เสี ยทาเป็ นไม่รู้ไม่ช้ ี นางยังคงมัววุน่ วายอยูก่ บั เจ้า

แมวดาตัวน้อย ทั้งยังเริ่ มการแปรงขนของมัน

“แม้วา่ ยาน้ าค้างหยกนี้จะไม่ใช่ยาที่ดีที่สุด แต่กย็ งั หาได้

ยากมาก และตอนนี้เจ้าก็ได้ทาลายยาของรัชทายาทไป
แล้ว เจ้าไม่คิดว่านี่มนั หยาบคายเกินไปหน่อยบ้างหรื อ”
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนจ้องมองจวินอู๋เสี ยราวกับว่านางเป็ นสิ่ งอุจาด
ตาน่ารังเกียจ จวินอู๋เสี ยเป็ นคุณหนูแห่งวังหลินแล้ว
อย่างไรกันเล่า หากนามาเปรี ยบเทียบกับตระกูลชิงอวิน๋
แล้ว จวินอู๋เสี ยเทียบอะไรไม่ได้สกั อย่าง!

เบื้องหน้าของนางนั้นคือศิษย์ของท่านหัวหน้าตระกูลชิ
งอวิน๋ มาดูกนั ซิ วา่ นางจะสามารถนาอะไรมาตอบโต้ได้
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนแอบยิม้ เยาะอยูใ่ นใจ

จวินอู๋เสี ยมองไปยังไป๋ อวิน๋ เซียนด้วยท่าทีดูจองหอง “หา

ยากรึ ” นางยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อมองเผินๆไปที่ยาน้ าค้าง
หยกของไป๋ อวิน๋ เซี ยน นางก็รู้สึกว่าน่าขันเล็กน้อย
เหตุใดนางจึงมีท่าทางเช่นนี้! ไป๋ อวิน๋ เซียนขมวดคิ้ว
ตอนที่ 86 เจตนาร้าย (4)

————————-

“จวินอู๋เสี ย หากเจ้าไม่เข้าใจ ก็อย่าได้กล่าววาจาน่าอับอาย

เยีย่ งนี้! ยาเม็ดน้ าค้างหยกพวกนี้ถูกปรุ งขึ้นด้วยตารับลับ
ของตระกูลชิงอวิน๋ มีผคู ้ นตั้งเท่าไรที่ใฝ่ ฝันอยากจะได้มนั
แต่ไม่สามารถทาได้” โม่เซวีย่ นเฟยกล่าวขึ้นอย่างอด
ไม่ได้ ในวันนี้จวินอู๋เสี ยนั้นทาให้เขารู ้สึกไม่สบายใจอย่าง
บอกไม่ถูก แม้กระทัง่ กิริยาในการพูดจาของเขาก็ยงุ่ เหยิง
ไปหมด
แม้วา่ เขาจะทอดทิ้งนางไปแล้ว แต่อย่างไรนางก็ควรจะ
ชื่นชมเขาในหัวใจต่อไป เพิกเฉยไม่สนใจเขาเช่นนี้ นาง
กล้าทาเช่นนั้นได้อย่างไรกัน!

ก่อนหน้านี้นางตามประจบสอพลอเคลียคลอเขาไม่ห่าง
ทั้งยังคอยรับใช้เอาอกเอาใจเขามาตลอด นางมัวเมาในรัก
และทุกครั้งที่นางมองมาที่เขา ดวงตาทั้งสองของนางก็จะ
เต็มไปด้วยความชื่นชม แต่ท้ งั หมดนัน่ เป็ นเรื่ องในอดีต
ตอนนี้นางปฏิบตั ิต่อเขาราวกับอากาศ ความแตกต่างนี้ทา
ให้โม่เซวี่ยนเฟยรู ้สึกหงุดหงิดฉุนเฉี ยว

“ใฝ่ ฝันอยากจะได้มนั แต่ไม่สามารถทาได้เช่นนั้นหรื อ”

จวินอู๋เสี ยไม่ใส่ ใจต่อสิ่ งที่โม่เซวีย่ นเฟยพูด นัยน์ตา
กระจ่างใสของนางมองไปที่คู่ชูร้ ักที่กาลังเดือดพล่าน
คากล่าวนั้นคุน้ หู ยงิ่ นัก เมื่อครั้งที่พวกเขาอยูใ่ นเมืองผี
ไม่ใช่วา่ ฝูงชนก็กล่าวประโยค “หลายคนต้องการแต่ไม่
สามารถไขว่คว้าได้” นี้กบั เม็ดยาชิงอวิน๋ หรอกหรื อ

ท้ายที่สุดแล้ว มันก็ยงั ถูกปฏิเสธโดยผูอ้ ื่น เพราะตาเฒ่าคน

นั้นรู ้วา่ อะไรดีจริ ง

“เหมียว” เจ้าแมวดาน้อยนอนขดอย่างสบายในอ้อมแขน
ของจวินอู๋เสี ย มันจ้องมองไปทางคู่รักนัน่ ด้วยสายตา
รังเกียจ

[ช่างน่าขายหน้านัก แห่กนั มาที่นี่เหมือนคนโง่เพื่อ

ยกระดับยานัน่ ให้เป็ นดัง่ โอสถหายาก เจ้านายของข้าปรุ ง
ยาได้คุณภาพดีน้ นั เยอะ และทาได้ดีเหนือกว่าอาจารย์ของ
พวกเจ้าเสี ยอีก แล้วเหตุใดถึงยังมีหน้ามาภูมิอกภูมิใจได้
อีกเล่า นางสามารถทาได้ดีกว่าอาจารย์ของเจ้า เช่นนั้น
แล้วก็ไม่ตอ้ งพูดถึงตัวเจ้าเองเลย] เจ้าแมวดาตัวน้อยกล่าว
เยาะเย้ยพร้อมกับเชิดจมูกของมันขึ้นอย่างภาคภูมิ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนไม่เคยถูกเย้ยหยันดูถูกโดยผูใ้ ดมาก่อนเลยใน

ชีวติ และยิง่ ไปกว่านั้นอีกฝ่ ายก็ยงั เป็ นแค่คุณหนูนอ้ ยที่ไม่
มีแม้แต่สิทธิ์ในการถือรองเท้าให้นาง

“นี่คุณหนูจวินดูถูกยาของข้ารึ แต่วา่ ยาเม็ดนี้ขา้ มิได้มอบ

ให้กบั เจ้า เจ้าทาลายโอสถขององค์รัชทายาทเช่นนี้ ข้า
เกรงว่ามันคงจะไม่เหมาะสมนัก” ไป๋ อวิน๋ เซียนชายตา
มองโม่เฉี่ ยนเยวียนอย่างเย่อหยิง่ วังหลินอาจจะทรง
อานาจในประเทศนี้ แต่หากเทียบกับตระกูลชิงอวิน๋ แล้ว
พวกเขาก็เปรี ยบเสมือนฝูงมดเท่านั้น หากโม่เฉี่ ยนเยวียน
ไม่โง่เง่า เขาก็ควรจะรู ้วา่ ต้องกล่าวเช่นไร

หากจวิน๋ อู๋เสี ยสร้างความขุ่นเคืองใจให้แก่ลูกศิษย์แห่ง

ตระกูลชิงอวิน๋ นี่ยอ่ มไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเลย

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองไปที่คนทั้งคู่ ไล่จากโม่เฉี่ ยนเยวียน และ

ในที่สุดสายตาของนางก็ไปหยุดอยูท่ ี่จวินอู๋เสี ย

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนคิดถูกแล้ว ผูใ้ ดก็ตามที่มีปัญญาย่อมรู ้วา่

สมควรจะเลือกใครระหว่างสองคนนี้ โม่เซวีย่ นเฟยเป็ น
เหมือนตัวอย่างที่ง่ายที่สุด และเขาก็เลือกไป๋ อวิน๋ เซียน

ทว่า……
โม่เฉี่ ยนเยวียนยิม้ หยัน “สิ่ งของของข้าก็เป็ นของอู๋เสี ย
เช่นกัน นางต้องการทาอะไรกับมันข้าย่อมไม่ถือสา”
จากนั้นเขาก็มองไปยังจวินอู๋เสี ยด้วยสายตาอบอุ่นเปี่ ยมไป
ด้วยความรักใคร่ อย่างมากล้น

ตระกูลชิงอวิน๋ แล้วอย่างไรเล่า

เรื่ องที่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกับโม่เซวีย่ นเฟยสนิทชิดเชื้อกันมาก

นั้นเป็ นความจริ งที่รู้กนั ทัว่ ต่อให้ครั้งนี้เขาเลือกที่จะ
เข้าข้างไป๋ อวิน๋ เซี ยน แต่แล้วเขาจะได้อะไรตอบแทนกัน
เล่า
โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่ใช่คนโง่ เขารู ้วา่ จวินอู๋เสี ยเป็ นมิตรแท้
ของตน

ใบหน้าของไป๋ อวิน๋ เซี ยนปรากฏร่ องรอยของความแปลก

ใจเล็กน้อย เมื่อโม่เฉี่ ยนเยวียนแสดงเจตนาอยูข่ า้ งเดียวกัน
กับจวินอู๋เสี ย

โม่เซวีย่ นเฟยลอบกัดฟัน เขาไม่รู้วา่ จวินอู๋เสี ยกับโม่เฉี่ ยน

เยวียนมาเชื่อมสัมพันธ์กนั ได้อย่างไร พวกเขาเพิ่งได้พบ
หน้ากันเพียงไม่กี่ครั้งไม่ใช่หรื อ หากจะกล่าวว่าเป็ นรัก
แรกพบ มันก็ควรจะเกิดขึ้นทันทีเมื่อพวกเขาพบหน้ากัน
ครั้งแรก ทว่ายามที่จวินอู๋เสี ยกับโม่เฉี่ ยนเยวียนพบกันที่
งานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพครั้งก่อนของโม่
เฉี่ ยนเยวียน ในตอนนั้นมันก็ชดั เจนแจ่มแจ้งมากว่าคนที่
นางชอบคือโม่เซวีย่ นเฟย หาใช่องค์รัชทายาทไม่! เรื่ องนี้
เพิง่ เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เอง แต่แล้วตอนนี้พวกเขากลับ
สนิทสนมกันมากได้เยีย่ งไรกัน

คราแรกเขาก็มอบสุ ราหยกทิพย์ให้จวินอู๋เสี ย และตอนนี้

เขายังกล้าขัดใจไป๋ อวิน๋ เซียน เพื่อที่จะปกป้องจวินอู๋เสี ย
อีก

สมองของโม่เฉี่ ยนเยวียนหยุดทางานไปแล้วหรื อ เพื่อที่จะ

ปกป้องจวินอู๋เสี ย เขาเลยไม่กลัวแม้กระทัง่ จะขัดใจ
ตระกูลชิงอวิน๋ เชียวหรื อ

“มันก็แค่ยาเม็ดชนิดหนึ่งมิใช่หรื อ” จวินอู๋เสี ยกล่าวย้อน

เสี ยงแข็ง นางรู ้สึกว่าไป๋ อวิน๋ เซียนนั้นช่างน่าขันยิง่ นัก
นางทาเรื่ องเล็กให้เป็ นเรื่ องใหญ่* แล้วยังสร้างความ
วุน่ วาย**ขึ้นแบบนี้อีก

“แค่ยาเม็ดชนิดหนึ่งเช่นนั้นรึ เจ้าก็พดู ออกมาได้ง่ายๆ รู ้

หรื อไม่วา่ อวิน๋ เซี ยนต้องใช้เวลาและความพยายามมาก
เพียงใดในการปรุ งยาพวกนี้ เจ้าตามใจแมวของเจ้าจนเสี ย
นิสยั เอาอกเอาใจมันจนไม่แม้แต่จะว่ากล่าว แมวของเจ้า
ทาขวดยาตกลงพื้น แล้วเจ้ายังจะไม่รับผิดชอบอีกรึ เสด็จ
พี่ทรงปกป้องเจ้าโดยกล่าวว่าไม่ถือสาหาความใดๆ ซึ่ งข้า
ก็ไม่ได้ขดั ข้องอะไร ทว่าเจ้ากล้าดีอย่างไรถึงกล่าว
ความเห็นไร้สาระนัน่ ออกมา” โม่เซวีย่ นเฟยหัวเราะอย่าง
เย็นชา ด้านโม่เฉี่ ยนเยวียนก็หนั ไปมองสี หน้าที่ไม่
เปลี่ยนแปลงของจวินอู๋เสี ย และพบว่าตาของนางกาลัง
ส่ องประกาย
ตอนที่ 87 ก็แค่ยาเม็ดชนิดหนึ่ง (1)

————————-

“โอ้” จวินอู๋เสี ยเลิกคิว้ ขึ้นเล็กน้อย

“อวิน๋ เซี ยนเป็ นแขกผูท้ รงเกียรติของแคว้นฉี ของพวกเรา

และเป็ นคนที่สาคัญมากๆด้วย! การที่สตั ว์เดรัจฉาน
กระทาสิ่ งอันไม่สมควรต่อหน้านางนั้นย่อมไม่เหมาะสม!
วันนี้เจ้าจะต้องฆ่ามันเพื่อแสดงความขอโทษต่อตระกูลชิ
งอวิน๋ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่ องเช่นนี้ข้ ึนอีก!” นัยน์ตา
ของโม่เซวีย่ นเฟยเป็ นประกายยามที่เขาแสยะยิม้ อย่างมาด
ร้าย ในตาหนักขององค์รัชทายาทเขาอาจจะทาอะไรจวินอู๋
เสี ยไม่ได้ แต่อย่างไรก็ตามการโยนความผิดให้แมวและ
ทาให้มนั ถูกสังหารก็ไม่ใช่เรื่ องยาก

เขารู ้วา่ เจ้าแมวดาตัวเล็กนี่มีความสาคัญต่อจวินอู๋เสี ยมาก

และตอนนี้สิ่งที่เขาอยากทามากที่สุดก็คือการฉี กกระชาก
สี หน้าอันสงบนิ่งของนาง

โม่เฉี่ ยนเยวียนสามารถปกป้องจวินอู๋เสี ยได้ แต่ไม่อาจ

ปกป้องเจ้าแมวดาได้ หากเขาเลือกที่จะช่วยเหลือทั้งคู่ มัน
ก็จะกลายเป็ นการตบหน้าตระกูลชิงอวิน๋

เรื่ องนี้เป็ นเพียงเรื่ องเล็กๆเท่านั้น ทว่าหากมันก็ส่งผลดีอยู่

หากเขาทาให้มนั กลายเป็ นเรื่ องใหญ่ โม่เซวีย่ นเฟยต้อง
การกดดันโม่เฉี่ ยนเยวียนโดยใช้ชื่อตระกูลชิงอวิน๋
โม่เฉี่ ยนเยวียนหรี่ ตาลง ประกายโทสะปรากฏให้เห็นใน
ดวงตาคู่น้ นั

จวินอู๋เสี ยอุม้ เจ้าแมวดาเอาไว้พลางมองโม่เซวีย่ นเฟยพูด

พล่ามไปเรื่ อยๆ

เจ้าแมวดาตัวน้อยหรี่ ตาของมันลง บรรยากาศโดยรอบก็

พลันเปลี่ยนไป เงาร่ างของมันปรากฏเค้าลางว่ามันกาลัง
จะกลายร่ าง จวินอู๋เสี ยผูจ้ บั สัมผัสของการเปลี่ยนแปลงนั้น
ได้จึงรี บกดมือของตนลงบนคอของเจ้าแมวดา นาง
พยายามปลอบให้มนั สงบลง เพื่อป้องกันไม่ให้มนั ทา
อะไรวุน่ วายไปมากกว่านี้
“มันก็แค่ของเล่น แต่หากพวกเจ้าให้ความสาคัญกับมัน
มาก ข้าก็จะชดใช้คืนให้” จู่ๆจวินอู่เสี ยก็โพล่งขึ้นมา

“ชดใช้รึ เจ้าจะเอาอะไรมาชดใช้กนั ยาน้ าค้างหยกนี้ไม่

สามารถหาซื้ อได้ดว้ ยเงิน เจ้าอย่าได้กล่าวบิดเบือน
จุดสาคัญ แล้วทาให้มนั ดูเหมือนเป็ นเรื่ องเล็กน้อยกว่าที่
เป็ นจริ ง” โม่เซวีย่ นเฟยกล่าวอย่างดูถูก

สี หน้าของไป๋ อวิน๋ เซี ยนเปลี่ยนเป็ นไม่น่าดู เมื่อนางได้ยนิ

เด็กสาวเรี ยกเม็ดยาน้ าค้างหยกของนางว่า’ของเล่น’
คุณหนูจากวังหลินนี่ไม่รู้วา่ ควรจะเรี ยกว่าโอหังหรื อโง่เง่า
ดี
แม้วา่ เม็ดยาน้ าค้างหยกจะไม่ล้ าค่าเท่ากับเม็ดยาชิงอวิน๋ ข
องอาจารย์ของนาง ทว่ามันก็ไม่สามารถหาตารับยานี้ได้
จากที่ใดในโลกแล้วนอกจากตระกูลชิงอวิน๋ มันเป็ นถึง
ตารับลับเฉพาะที่ไม่ใช่วา่ ลูกศิษย์ทว่ั ไปจะสามารถเข้าถึง
ได้ เช่นนี้แล้วจวินอู๋เสี ยจะชดใช้ให้นางได้อย่างไรกัน

จวินอู๋เสี ยไม่ใส่ ใจเขาแม้แต่นอ้ ย นางอุม้ เจ้าแมวดาเอาไว้

แล้วเอ่ยสอบถามโม่เฉี่ ยนเยวียน “ที่นี่มีหอ้ งปรุ งยา
หรื อไม่”

คาถามนี้ทาให้โม่เซวีย่ นเฟยนึกระแวงขึ้นมา เขามองไป

ที่จวินอู๋เสี ยด้วยนัยน์ตาที่เบิกกว้างของตน
โม่เฉี่ ยนเยวียนเดาไม่ออกเลยว่าจวินอู๋เสี ยต้องการจะทา
อะไร แม้วา่ เขาจะไม่ชอบไป๋ อวิน๋ เซียน แต่เขาก็ไม่ได้ดูถูก
ความสามารถของนาง เขาเลยรี บกล่าว “อู๋เสี ย เจ้าไม่
จาเป็ นต้องฝื น ไม่ตอ้ งห่วง ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้พวกเขา
แตะต้องเจ้าได้”

“มีหรื อไม่” จวินอู๋เสี ยเมินความหวังดีของเขา ทั้งยังดึงดัน

ถามอีกครั้ง

โม่เฉี่ ยนเยวียนถอนหายใจเล็กน้อยอย่างยอมจานน เขา

เรี ยกคนรับใช้เข้ามา

หลังการจากไปของเสด็จแม่ สุ ขภาพของเขาก็เสื่ อมโทรม

ลง และในช่วงหนึ่งฮ่องเต้กท็ รงแสดงความใส่ ใจต่อเขา
ด้วยการเรี ยกแพทย์ฝีมือดีท้ งั หมดมารักษาเขา และเนื่อง
ด้วยร่ างกายที่อ่อนแอของเขาทาให้เขาไม่ได้ออกไปนอก
ตาหนักบ่อยนัก ดังนั้นเพื่อให้ฟ้ื นจากอาการเจ็บป่ วย
ฮ่องเต้จึงมีพระประสงค์ให้สร้างห้องปรุ งยาขึ้นในตาหนัก
ขององค์รัชทายาท ในตอนแรกกระกระทาของเสด็จพ่อ
ประทับลงในใจของโม่เฉี่ ยนเยวียนเป็ นอย่างมาก เขาคิด
ว่าพระบิดาของเขาต้องการให้เขาหายป่ วยเร็ วๆจริ งๆ ทว่า
ในที่สุดเมื่อเขาค้นพบเจตนาที่แท้จริ งของฮ่องเต้ เขาก็ไล่
หมอทั้งหมดออกไป และทาลายเม็ดยากับโอสถทั้งหมดที่
ถูกปรุ งขึ้นสาหรับเขา

“ให้เขานาทางเจ้าไปที่นน่ั หากมีสิ่งใดที่เจ้าต้องการ แค่

บอกเขาให้ทราบ อย่างไรก็ตามห้องนั้นไม่ได้ถูกใช้มา
นาน ข้าไม่แน่ใจว่าเตาหลอมจะยังคงใช้งานได้อยู่
หรื อไม่” โม่เฉี่ ยนเยวียนยอมให้นางในที่สุด เขามองไปที่จ
วินอู๋เสี ยอย่างยอมจานน

จวินอู๋เสี ยพยักหน้าและหันกายเดินตามบ่าวรับใช้ผนู ้ ้ นั ไป

โม่เฉี่ ยนเยวียนมองตามแผ่นหลังของนางไปพลางกาหมัด
แน่นอย่างลับๆ
ตอนที่ 88 ก็แค่ยาเม็ดชนิดหนึ่ง (2)

————————-

“มีอะไรหรื อเสด็จพี่” โม่เซวีย่ นเฟยมองใบหน้าซีดขาว

ของโม่เฉี่ ยนเยวียนพลางยิม้ หยัน

“นิสยั ของจวินอู๋เสี ยก็เป็ นเช่นนี้เสมอ ท่านไม่รู้หรื อว่านาง

ไม่เคยรู ้จกั ที่ต่าที่สูง พวกเรากาลังพูดถึงตระกูลชิงอวิน๋ ยา
ของพวกเขาจะถูกลอกเลียนแบบได้อย่างง่ายดายได้เช่นไร
กัน หากข้าจาไม่ผดิ จวินอู๋เสี ยนั้นไม่เคยศึกษาวิชาการ
แพทย์ใดๆมาก่อน เหตุผลเดียวที่นางทาเรื่ องในวันนี้กเ็ ป็ น
เพราะนางไม่ตอ้ งการเป็ นตัวโง่งมต่อหน้าท่าน”
ยามที่จวินอู๋เสี ยถามหาห้องปรุ งยา โม่เซวีย่ นเฟยก็รู้สึก
ขบขันยิง่ นัก ถึงเขาจะมิได้ชอบนาง แต่มนั ก็เป็ นเรื่ องจริ ง
ที่พวกเขาเคยหมั้นหมายด้วยกันมาก่อน แม้วา่ มันจะ
เกิดขึ้นเพราะแรงกดดันจากทางวังหลินก็ตาม มีหนึ่งหรื อ
สองสิ่ งที่เขาได้เรี ยนรู ้ในระหว่างช่วงเวลาที่ได้อยูก่ บั นาง
นัน่ ก็คือการรู ้จกั อดทนอดกลั้นและการทาความเข้าใจกับ
อารมณ์ของนาง

จวินอู๋เสี ยนั้นก็เป็ นแค่เด็กสาวหยิง่ ยโสธรรมดาผูห้ นึ่งที่มี

รู ปโฉมอันงดงาม ถ้าหากว่านางไม่ได้เกิดเป็ นคนของวัง
หลิน และด้วยพื้นฐานอารมณ์ของนางแล้ว ผูใ้ ดกันจะรู ้วา่
นางอาจจะตายไปแล้วตั้งกี่ครั้งกี่ครา

หลอมเม็ดยาหรื อ ช่างน่าขันสิ้ นดี

ผูใ้ ดกันจะไม่รู้วา่ ความสามารถพิเศษของคุณหนูแห่งวัง
หลินนั้นคือการก่อปั ญหา นอกจากนั้นนางก็ไร้ประโยชน์
สิ้ นดีในทุกๆเรื่ อง

แล้ววันนี้นางยังอยากจะหลอมยาเพื่อชดใช้ให้กบั ไป๋ อวิน๋

เซี ยน นี่นางยังขายหน้าไม่พออีกหรื อไร

จากมุมมองของโม่เซวีย่ นเฟยแล้ว นางทาสิ่ งเหล่านี้กเ็ พื่อ

รักษาหน้าของนางต่อหน้าคนที่นางชอบพอ นางมักจะทา
ตัวให้สูงส่ งเหนือกว่าความเป็ นจริ งเพื่อให้ดูน่าประทับใจ
การรักษาภาพลักษณ์ให้ดูดีตลอดเวลานั้นเป็ นสิ่ งหนึ่งที่
นางทาอยูเ่ สมอ
แต่ทนั ทีที่เขานึกขึ้นได้วา่ ผูใ้ ดคือ’คนโปรด’คนปัจจุบนั
ของนาง ใบหน้าของเขาก็เริ่ มบูดบึ้งขึ้นมา

“ข้าไม่จาเป็ นต้องให้เจ้ามาบอกว่านางเป็ นคนเช่นไร” โม่

เฉี่ ยนเยวียนตอบกลับอย่างเย็นชา เขารู ้วา่ ในสายตาของ
ผูอ้ ื่นนั้นเห็นว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่คลุมเครื อต่อกัน
ทั้งที่ในความจริ งแล้วพวกเขาก็แค่เป็ นพันธมิตรกันเท่านั้น

จวินอู๋เสี ยมีดีอยูบ่ า้ ง นัน่ คือสิ่ งที่เขารู ้

แต่อย่างไรก็ตาม ศัตรู ของนางคือศิษย์ของประมุขแห่ง

ตระกูลชิงอวิน๋ ยิง่ ไปกว่านั้น ยานี้กย็ งั เป็ นสู ตรลับที่ไม่มี
ผูใ้ ดล่วงรู ้มาก่อน
นางไม่แม้แต่จะเคยสัมผัสกับเม็ดยาน้ าค้างหยกมาก่อน
แล้วนางจะทามันขึ้นมาได้อย่างไรกัน

“ถ้าเสด็จพี่ทรงเป็ นกังวล เช่นนั้นก็ฆ่าเจ้าแมวดานัน่ ซะ

แล้วทุกอย่างจะจบลงด้วยดี และหากว่านางไม่พอใจ ท่าน
ก็แค่หาแมวตัวใหม่มาชดเชยให้นางก็พอ พวกเราจะปล่อย
ให้ผอู ้ ื่นล่วงรู ้ไม่ได้วา่ ราชวงศ์ของเราได้กระทาการ
ล่วงเกินตระกูลชิงอวิน๋ ” โม่เซวีย่ นเฟยหัวเราะเบาๆ แต่
ทว่าในดวงตาของเขานั้นกลับเต็มไปด้วยประกายอันตราย
เขาต้องการให้จวินอู๋เสี ยรู ้วา่ โม่เฉี่ ยนเยวียนนั้นไม่ใช่
ทางเลือกที่ดี ถึงแม้วา่ ตัวเขา โม่เซวีย่ นเฟยจะไม่ตอ้ งการ
นาง แต่เรื่ องระหว่างจวินอู๋เสี ยและโม่เฉี่ ยนเยวียนก็ยงั
เป็ นไปไม่ได้อยูด่ ี
องค์ชายผูไ้ ม่สามารถแม้แต่จะปกป้องนางอันเป็ นที่รัก
และสิ่ งสาคัญของนางผูน้ ้ นั ได้ ก็เป็ นได้แค่ขยะเท่านั้น

โม่เฉี่ ยนเยวียนมองไปที่โม่เซวีย่ นเฟย ชัดเจนแล้วว่า

หลังจากที่อีกฝ่ ายได้เข้ามาเดินเตร็ ดเตร่ อยูใ่ นตาหนักของ
เขาพร้อมกับไป๋ อวิน๋ เซี ยน เขาก็ได้หลงลืมมารยาทอันดี
งามของตน ทั้งยังเริ่ มที่จะทาตัวอวดดีมากขึ้นทุกที

เจ้าโง่นี่คิดจริ งๆหรื อว่าจะสามารถทาให้เกิดความร้าวฉาน

ขึ้นในความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ ช่างโง่เง่าเสี ยจริ ง

เขายังคงจาได้อย่างชัดเจนถึงความกลัวในค่าคืนนั้น ยามที่
เงาดาขนาดใหญ่มหึ มาจู่โจมเข้าใส่ ไม่มีทางที่เขาจะทาผิด
ซ้ าสองโดยการดูถูกเจ้าแมวดาตัวน้อยนัน่ แน่
โม่เฉี่ ยนเยวียนรู ้วา่ หากโม่เซวีย่ นเฟยยังคงทาแบบนี้ต่อไป
เขาก็คงเหมือนกับคนที่กาลังเรี ยกหาความตาย สุ ดท้ายเขา
ก็จะได้เจอกับเจ้าเงาดาที่จะจู่โจมเข้าใส่ และกัดคอของเขา

อีกด้านหนึ่งของตาหนักรัชทายาท จวินอู๋เสี ยเดินตามข้า

รับใช้ไปยังห้องหลอมยา อย่างที่โม่เฉี่ ยนเยวียนได้บอกไว้
เมื่อครู่ ถึงแม้วา่ ห้องนี้จะเป็ นห้องที่สะอาดสะอ้าน ทว่าก็
ยังมีหลักฐานว่าห้องนี้ไม่ได้ถูกใช้งานมาแล้วเป็ น
เวลานาน นัน่ ก็คือการที่กน้ ของเตาหลอมนั้นยังสะอาดอยู่

“นากระดาษกับเครื่ องเขียนมา” จวินอู๋เสี ยสัง่ ข้ารับใช้ที่ยนื

อยูข่ า้ งๆ
เมื่อนางได้เครื่ องเขียนแล้ว นางก็เขียนรายการสมุนไพรที่
นางต้องการอย่างรวดเร็ วและส่ งมันคืน

บ่าวรับใช้รีบรับใบรายการกลับมาและจ้องมองมัน

“นาสมุนไพรตามรายการนี้มาให้ขา้ ”
ตอนที่ 90 ตบหน้าครั้งที่หนึ่ง (1)

————————-

ยาของโลกแห่งนี้น้ นั มีหน้าตาคล้ายเคียงกับยาจีนโบราณ
ในโลกก่อนของจวินอู๋เสี ย แม้นางจะไม่อาจผลิตยาแบบ
ตะวันตกได้ แต่การปรุ งยาจีนนั้นไม่นบั เป็ นอะไรต่อนาง

ยามที่มองดูเหล่าสมุนไพรถูกทยอยขนเข้ามา เจ้าแมวดา
ตัวน้อยที่นอนแกว่งหางอยูน่ ้ นั ก็ไม่อาจสลัดความรู ้สึกอัน
คุน้ เคยต่อภาพตรงหน้าออกไปได้เลย
หลายสิ บปี ที่ผา่ นมานี้ นี่มิใช่สิ่งเจ้านายของมันทามาโดย
ตลอดหรื อ ซุกตัวอยูใ่ นห้อง ทางานไม่หยุดอยูท่ ่ามกลาง
กองภูเขาสมุนไพรที่สูงท่วมหัว

ภายในห้องทรงพระอักษร ไป๋ อวิน๋ เซียนทอดสายตาเย็น

ชาไปยังโม่เซวีย่ นเฟยและโม่เฉี่ ยนเยวียนที่กาลังทา
สงครามน้ าลายกันอยู่

เมืองหลวงและพระราชวังถูกฉาบทาด้วยแสงสี ส้มอัน
อบอุ่นงดงามของพระอาทิตย์ที่กาลังตกดิน

“นี่ขา้ ต้องรออีกนานแค่ไหนกัน” โม่เซวีย่ นเฟยมองไปยัง

ท้องฟ้า ความอดทนของเขาใกล้จะหมดลงแล้ว
นานเกินครึ่ งวันแล้วที่จวินอู๋เสี ยยังไม่ปรากฏตัวออกมา
เขาถึงขั้นแอบเคลือบแคลงใจว่าโม่เฉี่ ยนเยวียนนั้นอาจจะ
ให้คนของเขาพานางไปหลบซ่อนที่ไหนแล้วก็ได้กระมัง

เขาลุกขึ้นยืน ตั้งใจจะลองไปตรวจสอบดู

“ใจร้อนหรื อน้องข้า” โม่เฉี่ ยนเยวียนเลิกคิว้ อย่างยัว่ เย้า

เขาจ้องไปยังโม่เซวีย่ นเฟย แล้วก็เหยียดยิม้ เยาะหยัน

ยามนี้โม่เซวีย่ นเฟยมีไป๋ อวิน๋ เซียนหนุนหลัง เขาจึงกล้า

แสดงท่าทียโสโอหัง มองไม่เห็นคนผูม้ ีตาแหน่งองค์รัช
ทายาทอยูใ่ นสายตา
“ที่นี่คือตาหนักของท่าน ที่ซ่ ึ งท่านจะทาอะไรก็ได้โดยไม่
มีผใู ้ ดรู ้เห็น ข้าเพียงหวังว่าท่านจะไม่ทาสิ่ งใดให้ตระกูลชิ
งอวิน๋ ต้องระคายใจ อย่าลืมว่าตระกูลชิงอวิน๋ นั้นไม่อาจดู
แคลนได้”

“ผูท้ ี่ซ่อนอยูใ่ ต้กระโปรงผูห้ ญิงอย่างท่านยังจะมีทิฐิอะไร

ให้ถือได้อีกหรื อ” เสี ยงเย็นเยียบราบเรี ยบดังขึ้น แม้จะฟัง
ดูยงั อ่อนเยาว์นกั แต่กช็ ดั เจนหนักแน่น ทุกคาพูดล้วนราว
กับน้ าเย็นๆที่ราดรดลงมา

จวินอู๋เสี ยยืนอยูข่ า้ งนอกประตู แสงตะวันที่กาลังตกดินอยู่

ด้านหลังนั้นขับเน้นให้นางดูโดดเด่น ขนสี ดาสนิทของลูก
แมวที่อยูบ่ นไหล่ตดั กับชุดสี ขาวที่นางสวมใส่ มือเรี ยวเล็ก
ของนางถือขวดกระเบื้องใบหนึ่งอยู่ ราวกับว่านางเดิน
ออกมาจากความฝัน
“อู๋เสี ย” โม่เฉี่ ยนเยวียนลุกขึ้นอย่างเงอะงะราวกับร่ างกาย
นี้ไม่ใช่ของเขา ภายใต้ยามเย็นที่งดงาม นางนั้นเป็ นสิ่ งที่
ไม่อาจละสายตาไปไหนได้เลย

โม่เซวีย่ นเฟยเองก็ประทับภาพนี้เอาไว้ในใจอย่างไม่รู้ตวั
เขาเหม่อมองไปยังอดีตคู่หมั้นจนไป๋ อวิน๋ เซียนที่เห็น
ท่าทางนั้นของเขาต้องลอบกัดริ มฝี ปาก

จวินอู๋เสี ยเยื้องย่างเข้ามาในห้อง จากนั้นก็วางขวด

กระเบื้องลงบนโต๊ะ ก่อนจะอุม้ ลูกแมวกลับไปนัง่ ที่

“นี่คือค่าชดเชยของเจ้า” นางไม่มองโม่เซวีย่ นเฟย แต่จอ้ ง

ตรงไปทางไป๋ อวิน๋ เซี ยน
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนขมวดคิ้ว

โม่เซวีย่ นเฟยนั้นยังตกอยูใ่ นภวังค์ ทว่าเขาก็รู้สึกตัวอีก

ครั้งเมื่อได้เห็นสี หน้าไม่พอใจของไป๋ อวิน๋ เซียน เขาแข็ง
ใจก่อนรี บเอ่ยถาม “มันคืออะไร”

“ยาน้ าค้างหยก” จวินอู๋เสี ยตอบกลับ

“…………………….” โม่เซวีย่ นเฟยปากกระตุก เขาคิด

ว่าโม่เฉี่ ยนเยวียนจะพานางหนีไปอย่างเงียบๆ แล้วเสี ยอีก
ไม่นึกเลยว่านางจะยังคงลอยหน้าลอยตาอยูต่ รงนี้ ทั้งยัง
กล้าบอกว่าไอ้ขวดบนโต๊ะนี่เป็ นยาน้ าค้างหยกอีก!
“จวินอู๋เสี ย นี่มนั จะไม่เหิ มเกริ มไปหน่อยรึ ! สิ่ งนี้น่ะหรื อ
ยาน้ าค้างหยก” ต่อให้กระทืบเขาให้ตายเขาก็ไม่เชื่อหรอ
กว่านางปรุ งยานัน่ ได้จริ งๆ

“ไป๋ อวิน๋ เซียนบอกได้” จวินอู๋เสี ยไม่อธิบายอะไรเพิม่ เติม

ถ้าหากผูช้ ายสองคนในห้องนี้เริ่ มพูดจาเย้าแหย่เสี ยงดังใส่
กันอีกก็คงจะใช้เวลาอีกนาน นางไม่อยากเสี ยเวลาให้มาก
ความ

โม่เซวีย่ นเฟยทาท่าจะอ้าปากพูดอะไรออกมา แต่กลับ

โดนไป๋ อวิน๋ เซี ยนขัดลาเสี ยก่อน นางลุกพรวดก่อนจะคว้า
ขวดกระเบื้องที่อยูบ่ นโต๊ะขึ้นมา
“คุณหนูจวิน แมวของท่านทาลายยาของข้า ข้าก็หาได้ถือ
สาอะไร แต่ตอนนี้ท่านกลับกล้าแอบอ้างของสิ่ งที่อยูใ่ น
ขวดนี่คือยาน้ าค้างหยกรึ นี่มนั หยามเกียรติตระกูลชิงอวิ๋
นของพวกเรามากเกินไปแล้ว อภัยให้ไม่ได้!” นางถลึงตา
ใส่ จวินอู๋เสี ย
ตอนที่ 91 ตบหน้าครั้งที่หนึ่ง (2)

————————-

“สู ตรของยาน้ าค้างหยกนั้นตระกูลชิงอวิน๋ ปิ ดเป็ น

ความลับอย่างดี แค่เวลาที่ใช้กผ็ ดิ แล้ว ยาตัวนี้เจ้าต้องใช้
เวลาสามถึงห้าวันในการปรุ ง แต่เจ้าที่ใช้เวลาเพียงครึ่ งวัน
กลับมาบอกว่านี่คือยาน้ าค้างหยกเช่นนั้นรึ เจ้าคิดว่าข้ายัง
เด็กหรื อจึงได้คิดว่าจะหลอกลวงกันได้ง่ายๆ” ไป๋ อวิน๋
เซี ยนหัวเราะเสี ยงเย็น นางไม่มีเชื่ออย่างเด็ดขาดว่า สิ่ งที่
อยูใ่ นขวดกระเบื้องนัน่ คือยาน้ าค้างหยก

กระบวนการปรุ งยาตัวนี้น้ นั เป็ นสู ตรลับเฉพาะของ

ตระกูลนาง ผูอ้ ื่นไม่อาจทราบได้วา่ มันต้องใช้เวลาที่
ยาวนานเพียงใด แม่คุณหนูจากวังหลินก็แค่เร่ งทาอย่าง
ลวกๆ โยนยาชนิดอื่นลงไปแล้วโกหกว่ามันเป็ นยาน้ าค้าง
หยก หากนางยอมปล่อยผ่านเรื่ องนี้ไปละก็ คงได้เป็ นเรื่ อง
ตลกให้คนล้อเลียนไม่จบสิ้ นแน่

“สามถึงห้าวันหรื อ” จวินอู๋เสี ยมองไป๋ อวิน๋ เซียนด้วย

ท่าทางจองหอง ราวกับว่ากาลังท้าทายนาง

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนยิม้ เยาะ

“เหตุใดเจ้าจึงไม่ลองตรวจสอบดูก่อนที่จะพูดอะไร
ออกมาเล่า”
“ไม่จาเป็ นที่จะต้องทาเช่นนั้น” ไป๋ อวิน๋ เซียนพูดเยาะเย้ย
นางยกขวดนั้นขึ้นหวังจะโยนลงพื้น

โม่เฉี่ ยนเยวียนพลันลุกขึ้น “คุณหนูไป๋ เหตุใดจึงต้องลน

ลานด้วยเล่า พวกเราเพียงแค่ตอ้ งการตรวจสอบมันเท่านั้น
คุณหนูไป๋ คงแยกแยะได้กระมังว่าสิ่ งนี้ใช่ยาน้ าค้างหยก
หรื อไม่” เขาลอบกาหมัดที่ซ่อนอยูใ่ ต้แขนเสื้ อของเขา
แน่น หลังจากได้ยนิ ถึงเวลาปรุ งยาแล้ว เขายิง่ กังวลใจมาก
ขึ้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาได้เห็นท่าทางที่เยือกเย็นของจวินอู๋
เสี ยแล้ว ไม่รู้เป็ นเพราะเหตุใดเขาจึงได้ใจเย็นลงโดยพลัน
สี หน้าของนางราบเรี ยบปลอดโปร่ ง ไร้ซ่ ึ งวีแ่ วว
ผลกระทบใดๆที่เกิดจากคาพูดของไป๋ อวิน๋ เซียน

เขาควรจะเชื่อถือนาง เขากล่าวกับตัวเอง

โม่เฉี่ ยนเยวียนเชื่อมัน่ ในจวินอู๋เสี ยอย่างไร้เงื่อนไข คาถาม

ของเขานั้นทาให้ไป๋ อวิน๋ เซียนถูกบังคับให้ตอ้ งทาการ
พิสูจน์

ใช่แล้ว ถูกบังคับให้ทา

“องค์ชาย นี่ท่านหมายความว่าอย่างไรกัน” สี หน้าของ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนน่าเกลียดขึ้นเรื่ อยๆ
“ข้าเชื่อว่าคุณหนูไป๋ สามารถบอกได้อย่างง่ายดายว่านี่ใช่
ตัวยาของตระกูลชิงอวิน๋ หรื อไม่ ยิง่ กว่านั้นท่านเองก็เป็ น
คนมีเหตุผล ไม่วา่ จวินอู๋เสี ยจะปรุ งยาอะไรขึ้นมา หาก
ท่านไม่ยอมตรวจสอบด้วยตัวเอง มันก็อาจจะทาให้ผอู ้ ื่น
เกิดข้อกังขาได้วา่ ที่จริ งแล้วตัวท่านนั้นมีความสามารถ
พิสูจน์ตวั ยาได้จริ งๆหรื อไม่ ผูอ้ ื่นอาจจะคิดว่าท่านรี บร้อน
ตั้งใจจะทาลายหลักฐานก็เป็ นได้” โม่เฉี่ ยนเยวียน
ตัดสิ นใจมุ่งมัน่ จะทาให้มีการตรวจสอบเกิดขึ้นให้จงได้

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนไม่มีทางถอยกลับแล้ว หากนางไม่พิสูจน์ตวั

ยานี้ มันจะยิง่ ทาให้คนอื่นคิดกันไปต่างๆ นานา พวกเขา
อาจมีความคิดบ้าๆเช่นนั้นก็เป็ นได้

“องค์ชายมัน่ ใจแล้วหรื อที่จะปกป้องจวินอู๋เสี ย หากเป็ น

เช่นนั้น ข้าก็จะตามพระประสงค์ ทว่าถ้ายาขวดนี้ไม่ใช่
น้ าค้างหยกจริ งๆล่ะก็ องค์ชายจะต้องรับผิดชอบที่กล่าว
สบประมาทตระกูลชิงอวิน๋ ของข้าในครั้งนี้” ไป๋ อวิน๋ เซียน
กล่าวเสี ยงห้วน

“ตกลง” โม่เฉี่ ยนเยวียนกัดฟันตอบ เขาเดิมพันสุ ดตัวแล้ว

โม่เซวีย่ นเฟยลอบยิม้ เยาะ เขายังไม่ทนั ทาอะไร พี่ชายที่น่า

ชังของเขาก็ขดุ หลุมเตรี ยมฝังศพของตัวเองเสี ยแล้ว

ไม่วา่ องค์รัชทายาทจะมีอานาจหรื อไม่มี ทั้งฮ่องเต้และโม่

เซวีย่ นเฟยก็ไม่อาจเสี ยชื่อเสี ยลงมือทาการอะไรตรงๆได้
แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่จาเป็ นต้องเสี ยแรงลอบแทง
ข้างหลังให้มือเปื้ อนอีกแล้ว เพราะตระกูลชิงอวิน๋ จะ
จัดการกับเขาเอง
โม่เฉี่ ยนเยวียนหนอ โม่เฉี่ ยนเยวียน ดูเจ้าจะโง่งมจนเกิน
เยียวยาเสี ยแล้ว นี่เจ้าถึงขนาดยัว่ โมโหไป๋ อวิน๋ เซียนเพื่อ
ผูห้ ญิงคนนี้เชียวหรื อ
ตอนที่ 92 ตบหน้าครั้งที่หนึ่ง (3)

————————-

ไม่มีใครเชื่อว่าจวินอู๋เสี ยจะสามารถปรุ งยาน้ าค้างหยก

ขึ้นมาได้ ฉะนั้นการจะพิสูจน์วา่ ยานัน่ เป็ นของแท้หรื อไม่
นั้นจึงไม่จาเป็ นเลย

จวินอู๋เสี ยมองไปยังโม่เฉี่ ยนเยวียนพลางคิด หากไป๋ อวิน๋

เซี ยนปฏิเสธที่จะทาการตรวจสอบ ตัวนางเองก็มีวธิ ีที่จะ
บังคับอีกฝ่ ายอยูด่ ี แต่ในเมื่อโม่เฉี่ ยนเยวียนยืน่ มือเข้ามา
แทรก นางจึงเลือกที่จะนิ่งเงียบแทน
เนื่องจากโม่เฉี่ ยนเยวียนนั้นลากเอาชื่อเสี ยงของตระกูลชิ
งอวิน๋ มาเกี่ยวข้องด้วย ไป๋ อวิน๋ เซียนจึงจาใจต้องทาการ
พิสูจน์ยานัน่ ภายใต้เปลือกนอกที่ดูสงบเยือกเย็น ในใจ
ของนางนั้นมีความเกลียดชังต่อจวินอู๋เสี ยและโม่เฉี่ ยนเย
วียนฝังแน่นอยู่ ไม่มีใครเคยกล้ากล่าววาจาด้วยท่าที
เช่นนั้นกับนางมาก่อน

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนยิม้ เย็น จากนั้นก็เปิ ดขวดโอสถ

ชัว่ ขณะที่ฝาขวดถูกเปิ ดออก กลิ่นหอมเย็นก็ฟ้งุ กระจายไป

ทัว่ ในอากาศ มันเป็ นกลิ่นที่คุน้ เคย เหมือนกันอย่างยิง่ กับ
กลิ่นของยาน้ าค้างหยกที่แหลกละเอียดอยูบ่ นพื้น
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนหน้าถอดสี นัยน์ตาเบิกกว้างด้วยความ
ประหลาดใจ

“เป็ นไปไม่ได้…..” ในฐานะที่เป็ นศิษย์ของตระกูลชิงอวิน๋

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเคยปรุ งยาน้ าค้างหยกมานับครั้งไม่ถว้ น จน
กลิ่นๆนี้ฝังแน่นลึกลงไปในหัวใจของนาง

กลิ่นจากขวดนี้ เหตุใดจึงเหมือนกันได้ขนาดนี้

สี หน้าตกใจของไป๋ อวิน๋ เซียนทาให้โม่เซวีย่ นเฟยนัง่ หลัง

ตรงอย่างตึงเครี ยด สี หน้าของเขามืดคล้ าลง
“เจ้าเชื่อหรื อยัง” จวินอู๋เสี ยถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น
เล็กน้อย นางยกถ้วยชาขึ้นจรดปากอย่างช้าๆ ค่อยๆจิบชา
อย่างสงบ

“ข้ายังตรวจสอบไม่เสร็ จ” ไป๋ อวิน๋ เซียนกัดฟันตอบ

เหล่าเม็ดยาที่มนั วาวราวกับหยกขาวถูกเทออกมาจากขวด
ใส่ มือของนางนั้นไม่แตกต่างจากยาที่กระจายเกลื่อน
กลาดอยูบ่ นพื้นเลยแม้แต่นอ้ ย ไป๋ อวิน๋ เซียนพลิกเม็ดยาไป
มาครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะที่พยายามการตรวจสอบอย่าง
ละเอียด ความหวาดหวัน่ ก็เข้ามาเกาะกุมหัวใจของนาง

สิ่ งนี้คือยาน้ าค้างหยกอย่างไม่ตอ้ งสงสัย!

“เป็ นไปได้อย่างไรกัน……” ริ มฝี ปากของไป๋ อวิน๋ เซียน
สัน่ ระริ กอย่างไม่อาจเชื่อตัวเองได้

เมื่อโม่เซวีย่ นเฟยเห็นแววตาตื่นตะลึงของไป๋ อวิน๋ เซียน

แล้วใจเขาก็ดิ่งวูบ เขารี บกระโดดลุกขึ้น และแกล้งกล่าว
เป็ นนัยว่า “ถึงแม้วา่ รู ปลักษณ์และกลิ่นจะคล้ายกัน แต่
อย่างไรยาพวกนี้กเ็ ป็ นของปลอม วางใจเถอะอวิน๋ เซียน
ความอวดดีที่จวินอู๋เสี ยแสดงต่อเจ้า ทั้งยังดูหมิ่นตระกูลชิ
งอวิน๋ เจ้าย่อมต้องได้รับความเป็ นธรรมอย่างแน่นอน”

ข้าไม่ยอมให้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนยอมรับว่ายาน้ าค้างหยกพวกนี้

เป็ นของจริ งหรอก!
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองไปที่โม่ซ่วนเฟยอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่
นางจะฉุกคิดขึ้นมาได้

ใช่แล้ว มันขึ้นอยูก่ บั นางว่าจะกล่าวว่ามันเป็ นยาน้ าค้าง

หยกของจริ งหรื อของปลอม หากนางบอกว่ามันเป็ นของ
ปลอม มันก็ยอ่ มเป็ นของปลอมโดยไม่จาเป็ นต้องพิสูจน์
อะไรอีก

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนตั้งสติใหม่อีกครั้ง จากนั้นก็สวมสี หน้าเยือก

เย็นอันเป็ นปกติของนาง

“คุณหนูจวิน นี่ไม่ใช่ยาน้ าค้างหยกของตระกูลชิงอวิน๋ ”

“ยามนี้ขา้ เห็นชัดแล้วว่าลูกศิษย์ของตระกูลชิงอวิน๋ เป็ นคน
เช่นไร” จวินอู๋เสี ยกล่าวพร้อมกับส่ งสายตาเย็นเยียบไปให้
ไป๋ อวิน๋ เซี ยน ผูท้ ี่พยายามจะรักษาสี หน้าของตนให้เป็ น
ปกติ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนรู ้สึกหนาวยะเยือกเมื่อได้เห็นสายตาคู่น้ นั

“หากพวกมันไม่ใช่ยาน้ าค้างหยก เช่นนั้นมันคือสิ่ งใดกัน

เล่า” จวินอู๋เสี ยถาม นางเอียงศีรษะเล็กน้อย มองจ้องตรง
ไปยังไป๋ อวิน๋ เซี ยน

“พวกมันเป็ นแค่สมุนไพรเท่านั้น เรี ยกว่ายาไม่ได้ดว้ ยซ้ า”

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนพูดเสี ยงแข็ง
“โอ เช่นนั้นรึ ” จวินอู๋เสี ยถามกลับ ดวงตาของนางมีแสง
วาบขึ้น

“คุณหนูจวิน การที่เจ้าพยายามนาของปลอมคุณภาพต่ามา
ทดแทนของจริ งนั้น ข้าคงต้องบอกว่า ข้าถูกดูหมิ่นเสี ย
แล้ว” ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกล่าวเสี ยงต่าเมื่อเห็นว่าจวินอู๋เสี ย
ไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่ม นางมัน่ ใจว่าจะสามารถควบคุม
สถานการณ์เอาไว้ได้

จวินอู๋เสี ยนัง่ ลูบขนเจ้าแมวดาตัวน้อยอย่างสงบ ไป๋ อวิน๋

เซี ยนกาลังจะกล่าวประณามต่อ แต่จวินอู๋เสี ยกลับพูด
พึมพาขึ้นมาว่า “ข้าส่ งไปให้ฮ่องเต้แล้วขวดหนึ่ง”

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนยืนอ้าปากค้าง

นางพูดว่าอะไรนะ!

“ตอนนี้แพทย์หลวงน่าจะพิสูจน์ยาเสร็ จเรี ยบร้อยแล้ว

และคงจะถวายมันให้แก่ฮ่องเต้แล้วเป็ นแน่” จวินอู๋เสี ย
ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าขาวซีดและแข็งเกร็ งของ
ไป๋ อวิน๋ เซี ยน

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนยืนนิ่ง ริ มฝี ปากสัน่ เทา ร่ างกายโอนเอน

เพราะความตกตะลึง

ใบหน้าของโม่เซวีย่ นเฟยดาคล้ า เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

เลยว่าจวินอู๋เสี ยจะซ่อนไพ่ตายเช่นนี้เอาไว้!
ตอนที่ 93 ตบหน้าครั้งที่สอง (1)

————————-

“ตอนนี้แพทย์หลวงน่าจะพิสูจน์ยาเสร็ จเรี ยบร้อยแล้ว

และคงจะถวายมันให้แก่ฮ่องเต้แล้วเป็ นแน่” จวินอู๋เสี ย
ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าขาวซีดและแข็งเกร็ งของ
ไป๋ อวิน๋ เซียน

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนยืนนิ่ง ริ มฝี ปากสัน่ เทา ร่ างกายโอนเอน

เพราะความตกตะลึง

ใบหน้าของโม่เซวีย่ นเฟยดาคล้ า เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

เลยว่าจวินอู๋เสี ยจะซ่อนไพ่ตายเช่นนี้เอาไว้!
ยาน้ าค้างหยกจานวนหลายขวดเคยถูกถวายเป็ นของกานัล
แด่องค์ฮ่องเต้ในยามแรกที่ไป๋ อวิน๋ เซียนมาเยือนเมือง
หลวงของแคว้นฉี โดยปกติยาทุกชนิดที่จะถวายฮ่องเต้น้ นั
จะต้องผ่านการตรวจสอบจากแพทย์หลวงก่อนว่า
ปลอดภัย จึงจะสามารถนาถวายได้ แพทย์หลวงอาจไม่
สามารถปรุ งยาที่เคยผ่านมือพวกเขาไปได้กจ็ ริ ง ทว่าพวก
เขานั้นสามารถแยกแยะคุณลักษณะของมันได้เป็ นอย่างดี

โม่เซวีย่ นเฟยต้องการให้ไป๋ อวิน๋ เซียนยืนยันว่ายาเหล่านั้น

เป็ นของปลอม เพื่อที่จวินอู๋เสี ยจะได้โต้แย้งไม่ได้ อย่างไร
เสี ยก็คงไม่มีผใู ้ ดเชื่อผูไ้ ม่รู้วชิ าอย่างจวินอุ๋เสี ย โดยเฉพาะ
อย่างยิง่ เมื่ออีกฝ่ ายคือศิษย์ของตระกูลชิงอวิน๋ อันยิง่ ใหญ่
ไม่มีใครคาดคิดว่า จวินอู๋เสี ยจะเตรี ยมตัวรับมือกับคาโป้
ปดของพวกเขา ตั้งแต่ก่อนที่จะมีการตรวจพิสูจน์ยาเสี ย
อีก

ยาน้ าค้างหยกที่ไป๋ อวิน๋ เซียนถวายเป็ นของกานัลนั้นต้อง

ผ่านการตรวจสอบคุณสมบัติและส่ วนประกอบจากแพทย์
หลวงก่อนจะถึงมือของฮ่องเต้ ดังนั้นการที่พวกเขาจะ
ตรวจสอบยาชนิดเดียวกันอีกครั้งหนึ่งนั้นย่อมเป็ นเรื่ อง
ง่ายดาย

ดูจากปฏิกิริยาของไป๋ อวิน๋ เซียน โม่เซวีย่ นเฟยก็พอจะเดา

ได้วา่ ยาน้ าค้างหยกที่จวินอู๋เสี ยนามานั้นเป็ นของแท้!

จวินอู๋เสี ยกลายเป็ นคนเฉลียวฉลาดเช่นนี้ต้ งั แต่เมื่อใดกัน

โม่เฉี่ ยนเยวียนมองดูสถานการณ์และความจริ งที่ค่อยๆถูก
เปิ ดเผยจากวงนอก เขามองดูจวินอู๋เสี ยอย่างตั้งใจ สี หน้า
ของเขาปรากฏร่ องรอยแห่งความโล่งใจ แล้วรอยยิม้ จางๆ
ก็ปรากฏให้เห็นที่มุมปากซึ่ งยกขึ้นเล็กน้อยของเขา

เด็กสาวที่ดูเยาว์วยั และเงียบขรึ มผูน้ ้ ีมีความสามารถ

มากกว่าที่เห็น!

จวินอู๋เสี ยสามารถขอให้ไป๋ อวิน๋ เซียนส่ งยาเหล่านี้ไปให้

แพทย์หลวงตรวจสอบได้ แต่นางก็ไม่ทา กลับหลอกล่อ
ให้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนประกาศยืนยันว่ายาเหล่านี้เป็ นของปลอม
ก่อนที่นางจะเปิ ดเผยว่าได้ถวายยาขวดหนึ่งแก่ฮ่องเต้ไป
แล้ว
เมื่อแพทย์หลวงสามารถตรวจสอบได้วา่ มันเป็ นยาน้ าค้าง
หยกของแท้ แต่ทว่าไป๋ อวิน๋ เซียนกลับไม่สามารถพิสูจน์
ได้ นี่มนั แปลความหมายได้อย่างเดียวว่า นางขาด
ความสามารถในการตรวจพิสูจน์ หรื อไม่เช่นนั้น นางก็มี
เจตนาร้าย ถึงจงใจประกาศผลผิดๆออกไป!

สิ่ งที่พดู ไปแล้วไม่สามารถแก้ไขได้ แผนการอัจฉริ ยะ

ของจวินอู๋เสี ยนี้เปรี ยบได้กบั การตบหน้าไป๋ อวิน๋ เซียน

เป็ นการตบหน้าฉาดใหญ่เลยทีเดียว!

แค่การเคลื่อนไหวครั้งเดียว จวินอู๋เสี ยก็สามารถทาได้ท้ งั

ตบหน้าไป๋ อวิน๋ เซี ยน และล้มโม่ซ่วนเฟยลงได้
เขามองไปที่จวินอู๋เสี ยอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับว่านาง
เป็ นคนแปลกหน้าสาหรับเขา

นี่ใช่เด็กสาวจอมสอพลอที่ตามเขาไปทุกหนแห่ง ทั้งยัง
พยายามเรี ยกร้องความสนใจจากเขาจริ งๆรึ ใช่หญิงบ้า
กักขฬะ หยาบคาย ไร้น้ าใจคนนั้นแน่รึ

เหตุใดจวินอู๋เสี ยผูน้ ้ ีถึงให้ความรู ้สึกที่ไม่คุน้ เคยและดู

ห่างไกลยิง่ นัก

เขาเคยคิดว่าการที่จวินอู๋เสี ยแสดงความเย็นชาต่อเขานั้น
เป็ นเพราะนางถูกทิ้ง ทั้งยังมีไป๋ อวิน๋ เซียนเข้ามาแทนที่
และเพื่อที่จะเรี ยกร้องความสนใจจากเขา นางจึง
เลียนแบบท่าทางสงบเยือกเย็นของไป๋ อวิน๋ เซียน นางคง
คิดว่าเขาชอบส่ วนนี้ของไป๋ อวิน๋ เซียน ทว่ายามนี้มนั เป็ นที่
กระจ่างชัดแล้วว่า นัน่ เป็ นเพียงความคิดเข้าข้างตัวเองของ
เขาเท่านั้น

จวินอู๋เสี ยในอดีตนั้นไม่แม้แต่จะรู ้เรื่ องยาด้วยซ้ า แต่นี่…

ปรุ งยาน้ าค้างหยกเพียงลาพัง ถวายยาแก่ฮ่องเต้แบบลับๆ
แล้วแอบซ่อนไพ่เด็ดเอาไว้ จวินอู๋เสี ยที่เขารู ้จกั ไม่สามารถ
ทาสิ่ งเหล่านี้ได้แน่!

ในสถานการณ์เช่นนี้ โม่เซวีย่ นเฟยรู ้สึกเหมือนถูกตบหน้า

อย่างจัง เขาหมดสิ้ นความทะนง และความรู ้สึกสิ้ นหวัง
จากความพ่ายแพ้กแ็ ผ่ซ่านลึกลงไปในใจของเขา
ไม่!

เขาจะไม่ยอมให้มนั เกิดขึ้น!

“จวินอู๋เสี ย เจ้าช่างดื้อรั้นยิง่ นัก เจ้าส่ งสิ่ งนั้นไปให้เสด็จ

พ่อ ส่ งไปให้ฮ่องเต้ได้อย่างไรกัน พระองค์อาจตกอยูใ่ น
อันตรายได้! อวิน๋ เซี ยนมากับข้า เราจะไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ
กัน พวกเราไม่อาจปล่อยให้เกิดสิ่ งใดขึ้นกับพระองค์ได้”
โม่เซวีย่ นเฟยไม่ผอ่ นแรงเลยสักนิดยามที่เขาฉุดมือ
ไป๋ อวิน๋ เซี ยน เขารี บเดินมุ่งตรงไปยังประตูทางออกทันที
ตอนที่ 94 ตบหน้าครั้งที่สอง (2)

————————-

เขาไม่อาจยอมให้จวินอู๋เสี ยเป็ นผูช้ นะได้ ตราบเท่าที่เขา

ไปถึงตัวเสด็จพ่อก่อน แล้วทูลขอให้เสด็จพ่อสัง่ ให้เหล่า
หมอหลวงประกาศว่ายาน้ าค้างหยกเป็ นของปลอมก็พอ
จวินอู๋เสี ยจะต้องทรมานที่ทาให้เขาโกรธเกรี้ ยว!

ด้านไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่ถูกโม่เซวีย่ นเฟยลากมาด้วยกันนั้นก็

ละทิ้งท่าทีเยือกเย็นสู งส่ งของนางเพราะความรี บเร่ ง
เช่นกัน หากพวกแพทย์หลวงตรวจสอบแล้วพบว่าพวก
มันคือยาน้ าค้างหยกของจริ งแล้ว นางจะต้องทนทุกข์ ขาย
หน้า และถูกพูดถึงอย่างเสี ยๆหายๆเป็ นแน่
จวินอู๋เสี ยนัง่ มองดูการแสดงละครของโม่เซวีย่ นเฟยอย่าง
สงบ นางไม่ขยับปากหรื อขยับตัวเพื่อหยุดยั้งเขา

เมื่อเห็นว่าจวินอู๋เสี ยไม่ลงมือทาอะไร โม่เฉี่ ยนเยวียนเลย

ส่ งเสี ยงหัวเราะเย้ยหยันไล่ตามร่ างที่กาลังจะจากไป

“น้องรอง เหตุใดจึงรี บนักเล่า หากตัวยามีปัญหาจริ ง

แพทย์หลวงก็คงไม่ปล่อยให้ยาต้องสงสัยหลุดไปถึงเสด็จ
พ่อของพวกเราหรอก” โม่เฉี่ ยนเยวียนส่ งยิม้ เยาะไปให้โม่
เซวีย่ นเฟยผูล้ ุกลี้ลุกลน เป็ นรอยยิม้ ตอบแทนช่วงเวลาที่
ต้องทุกข์ทรมานจากการถูกกดขี่ในกามือของโม่เซวีย่ น
เฟย ยามนี้เขาหลุดออกจากมือคู่น้ นั แล้ว
บุญตายิง่ นักที่เขาได้เห็นจวินอู๋เสี ย’ตบหน้า’โม่เซวีย่ นเฟย
ซะเสี ยงดังก้อง ภาพนี้ช่างทาให้รู้สึกดีมากจริ งๆ!

โม่เซวีย่ นเฟยไม่มีอารมณ์ที่จะโต้เถียงกับโม่เฉี่ ยนเยวียน

ยามนี้เขาต้องการแค่ขอ้ อ้างสักข้อเพื่อที่จะได้รีบไปจาก
ที่นี่ ไม่วา่ จะหยุดแพทย์หลวงได้หรื อไม่กต็ าม ถ้าหากเขา
รี บออกจากตาหนักของรัชทายาทได้ในตอนนี้ เขาก็
สามารถแสร้งทาเป็ นว่าเหตุการณ์ในวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้นได้
ทั้งยังจะช่วยกอบกูเ้ กียรติศกั ดิ์ศรี ของไป๋ อว๋ นเซียนและ
ของตัวเขาเองได้อีกด้วย

อนิจจา ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่เข้าข้างโม่เซวีย่ นเฟย

เพราะก่อนที่เขาก้าวเท้าถี่ๆไปจากตาหนักองค์รัชทายาท
ได้น้ นั ขันทีสองคนก็รีบจ้ าอ้าวเข้ามาเสี ยก่อน พวกเขาถือ
ถาดที่เต็มไปด้วยเครื่ องประดับมากมาย ใบหน้าของทั้ง
สองมีรอยยิม้ กว้าง

“องค์ชาย คุณหนูไป๋ ข้าคิดแล้วว่าต้องเจอตัวพวกท่านได้

ที่นี่แน่ ยาเม็ดน้ าค้างหยกของคุณหนูไป๋ นั้นได้ถูกนาถวาย
เรี ยบร้อยแล้ว และฮ่องเต้กท็ รงพระราชทานอัญมณี เหล่านี้
แก่คุณหนูไป๋ หวังว่าท่านจะชอบใจ” ขันทีที่นาของกานัล
มาให้น้ นั เป็ นถึงขันทีอาวุโสที่รับใช้ใกล้ชิดฮ่องเต้ เขาส่ ง
ยิม้ ประจบประแจง

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ” โม่เซวีย่ นเฟยไม่อยากเชื่อหูตวั เอง

เหล่าขันทีสะดุง้ รู ้สึกงุนงงกับท่าทางเกรี้ ยวกราดของโม่

เซวีย่ นเฟย จากนั้นก็พดู ตะกุกตะกัก
“ฮ่อง……ฮ่องเต้มีพระราชประสงค์ให้ขา้ …..ข้าน้อย……
นาของกานัลเหล่านี้มาให้กบั ……”

“เจ้าพูดว่าอวิน๋ เซี ยนถวายโอสถให้เสด็จพ่อรึ ” โม่เซวีย่ น

เฟยจ้องมอง ดวงตาเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ส่ วนทาง
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนนั้นก็หน้าซีดเผือดไร้สีเลือด

ขันทีท้ งั สองไม่รู้วา่ อะไรก่อให้เกิดสถานการณ์เช่นนี้ได้

ยาน้ าค้างหยกนั้นเป็ นยาที่มีแต่พวกตระกูลอวิน๋ ชิงที่ปรุ ง
ได้ เพราะฉะนั้นพวกมันก็ยอ่ มต้องมาจากไป๋ อวิน๋ เซียน
แน่นอนอยูแ่ ล้ว
โม่เฉี่ ยนเยวียนมองไปยังพวกโง่งมที่ยนื อยูท่ ี่ทางเข้าออก
ริ มฝี ปากของเขาแสยะโค้งขึ้น จากนั้นเขาก็หนั ไปมองจ
วินอู๋เสี ยที่กาลังก้มหัวจิบชาของนางต่อไปอย่างสงบ

จวินอู๋เสี ยรู ้ดีวา่ โม่เซวีย่ นเฟยจะต้องเกิดอาการปอดแหก

จนต้องหาทางออกเช่นนี้ นางจึงทาการแอบส่ งยาเม็ดพวก
นั้นไปให้ฮ่องเต้ โดยแอบอ้างใช้ชื่อของไป๋ อวิน๋ เซียน!
ฮ่องเต้จะต้องพระราชทานของกานัลให้นางอย่างแน่นอน
เพราะเขาต้องการเอาใจตระกูลชิงอวิน๋ โม่เซวีย่ นเฟยคง
คาดไม่ถึงว่าแผนการของเขาจะถูกขัดจนยุง่ เหยิงไปหมด
เสี ยก่อน

การที่ของกานัลมาอยูท่ ี่นี่น้ นั ก็แสดงว่า ยาเม็ดที่จวินอู๋เสี ย

ส่ งไปนั้นถูกเหล่าแพทย์หลวงตรวจสอบและรับรอง
เรี ยบร้อยแล้ว ยิง่ ไปกว่านั้นก็ยงั ถูกถวายแก่ฮ่องเต้แล้วอีก
ด้วย

เป็ นที่ชดั เจนแล้วว่ายาน้ าค้างหยกพวกนั้นเป็ นของจริ ง

การมาถึงของขันทีพร้อมกับของกานัลนั้นช่างประจวบ
เหมาะนัก ทาให้โม่เซวีย่ นเฟยไม่สามารถปฏิเสธความจริ ง
ได้อีก

“จวินอู๋เสี ย นี่เจ้ากล้าหลอกลวงฮ่องเต้รึ! ยาพวกนั้นไม่

ได้มาจากอวิน๋ เซี ยนแน่ๆ!” ดวงตาของโม่เซวีย่ นเฟยเต็ม
ไปด้วยความอาฆาตพยาบาท เขาจะไม่ยอมให้จวินอู๋เสี ย
ผูห้ ญิงที่เขาเคยทิ้งมาเล่นงานเขาได้ แค่น้ ีกม็ ากเกิน
พอแล้ว!
จวินอู๋เสี ยยกคิว้ ขึ้นเล็กน้อย “ยานัน่ เป็ นของนาง”

“ไร้สาระสิ้ นดี!”

จวินอู่เสี ยตอบอย่างเฉยเมย “ของชดเชยทดแทนขวดที่

แมวของข้าทาแตก”

นางเคยกล่าวไว้แล้วว่า นางจะปรุ งยาน้ าค้างหยกชดเชย

คืนให้ไป๋ อวิน๋ เซี ยน

“เห็นชัดแล้วว่าผลลัพธ์คืออะไร ไป๋ อวิน๋ เซียน ข้อสรุ ป

ของเจ้าเป็ นเช่นใดกันเล่า” จวินอู๋เสี ยเพ่งมองไป๋ อวิน๋ เซียน
ที่ร่างกายซี ดและสัน่ ไหวด้วยดวงตาเย็นเยียบ
ตอนที่ 95 ตบหน้าครั้งที่สอง (3)

————————-

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนยืนกัดปากของตน จาใจต้องยอมรับว่าพวก

มันคือยาน้ าค้างหยกจริ งๆ ยามนี้มนั ยากที่จะตอบโต้
แผนการที่จวินอู๋เสี ยวางไว้

ทว่า มันเป็ นเช่นนี้ไปได้อย่างไรกัน

จวินอู๋เสี ยเป็ นแค่เด็กสาวคนหนึ่งจากวังหลิน ไม่มีทางที่

นางจะรู ้สูตรการปรุ งยาน้ าค้างหยก เป็ นไปไม่ได้ที่นางจะ
สามารถปรุ งยาน้ าค้างหยกพวกนั้นออกมาได้!
ยิง่ ไปกว่านั้น นางยังใช้เวลาเพียงแค่ครึ่ งวันเท่านั้น!
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนจินตนาการไม่ออกเลยว่านางปรุ งยาน้ าค้าง
หยกออกมาสองขวดได้ภายในเวลาแสนสั้นได้อย่างไร!

“เตาหลอมของท่านเก่าจนแทบพังอยูร่ อมร่ อ มันทาให้ขา้

เสี ยเวลาเป็ นอย่างมาก” จวินอู๋เสี ยบ่นอย่างไม่พอใจใส่ โม่
เฉี่ ยนเยวียน

เนื่องจากห้องหลอมนั้นซอมซ่อมากเพราะถูกละเลยไม่ได้
ใช้งานเป็ นเวลานาน และอุปกรณ์หลายอย่างในห้องนั้นก็
เสี ยใช้การไม่ได้ มิเช่นนั้นจวินอู๋เสี ยอาจจะผลิตยาออกมา
ได้มากถึงห้าขวด ไม่ใช่แค่สองเท่านั้น
โม่เฉี่ ยนเยวียนอดกลั้นเสี ยงหัวเราะของตนเมื่อเขานึกถึง
คาพูดของไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่วา่ การปรุ งยาน้ าค้างหยกต้องใช้
เวลาสามถึงห้าวัน ทว่าจวินอู่เสี ยสามารถปรุ งยาออกมาได้
ถึงสองขวดโดยใช้เวลาแค่ครึ่ งวันเท่านั้น นอกจากนั้นนาง
ยังเอ่ยอ้างว่าห้องหลอมยาของเขานั้นทรุ ดโทรม ทั้ง
เครื่ องมือก็ผพุ งั จนทาให้นางปรุ งยาเสร็ จช้า นี่ไม่ใช่วา่
นางกาลังบอกไป๋ อวิน๋ เซียนว่า หากสภาพห้องหลอมยา
ดีกว่านี้ นางก็จะสามารถมากผลิตยาได้มากกว่านี้อีกหรื อ

คาพูดที่ไม่มีการตาหนิด่าว่าและการบ่นพึมพาที่ดูไม่มี
จุดประสงค์เหล่านี้ของนางทาให้ไป๋ อวิน๋ เซียนเหมือนถูก
ตบหน้าเป็ นครั้งที่สอง

ช่างน่าเบิกบานใจเสี ยจริ ง! เจ้าแทบจะได้ยนิ เสี ยงตบนัน่

เลยเชียวล่ะ!
ในที่สุดโม่เฉี่ ยนเยวียนก็เข้าใจว่าทาไมจวินอู๋เสี ยถึงดูถูกยา
เม็ดน้ าค้างหยกพวกนั้นนัก

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมักถูกยกย่องสรรเสริ ญเพราะนางสามารถ

ปรุ งยาน้ าค้างหยกที่ล้ าค่าเกินหาสิ่ งใดเทียบนี้ แต่ทว่าจ
วินอู๋เสี ยกลับเปลี่ยนพวกมันให้เป็ นเพียงแค่กอ้ นหิ นไร้ค่า
แล้วก็ขว้างมันใส่ ที่หน้าของไป๋ อวิน๋ เซียน

“จวินอู๋เสี ย เจ้ารู ้สูตรยาของตระกูลชิงอวิน๋ ได้อย่างไรกัน!”

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเดือดจัด นางไม่เคยถูกทาให้ขายหน้าขายตา
เช่นนี้มาก่อน
จวินอู๋เสี ยตอบกลับอย่างเมินเฉย “เจ้าต้องใช้สูตรในการ
ปรุ งยานี่ดว้ ยรึ แค่ดมกลิ่นข้าก็รู้ท้ งั ส่ วนประกอบและ
ขั้นตอนแล้ว”

“…..” เสี ยงตอบที่ดูเหมือนไม่ใส่ ใจอะไรนั้นทาเอา

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนโกรธแทบคลัง่

โม่เซวีย่ นเฟยสัมผัสได้วา่ สถานการณ์เริ่ มควบคุมไม่อยู่

แล้ว เขาจึงรี บคว้าไหล่ของไป๋ อวิน๋ เซียนไว้

“วันนี้พวกเราแค่หยอกล้อเล่นเท่านั้น นี่มนั ก็มืดค่าแล้ว

พวกเราคงต้องขอตัวก่อน” โม่เซวีย่ นเฟยเอ่ยแทรก
กะทันหัน พวกเขาโดนหยามเกียรติมากพอแล้ว การอยู่
ที่นี่นานกว่านี้ยงิ่ จะทาให้พวกเขาได้อบั อายมากขึ้นเท่านั้น
“อย่ารี บร้อนไปเลยน้องข้า คุณหนูไป๋ ยังไม่ได้ยนื ยันว่าตัว
ยาเป็ นของจริ งเลย”

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนจ้องตรงไปที่จวินอู๋เสี ย ตาของนางเต็มไป

ด้วยรังสี ฆ่าฟัน

นางกัดฟันพูดพึมพาออกมาอย่างแผ่วเบา”เม็ดยาพวก
นั้น…..คือยาน้ าค้างหยก”

คาพูดเหล่านั้นเหมือนจะทาให้พลังกายของนางเหื อด
หายไปหมด นางเสี ยหลักล้มลง เพราะขาทั้งสองข้างของ
ตนหมดเรี่ ยวหมดแรง
“อวิน๋ เซี ยน!” โม่เซวีย่ นเฟยรี บถลาไปประคองนาง
จากนั้นก็กดั ฟันพูด “พวกเราไม่ขอรบกวนท่านอีก อวิน๋
เซี ยนมีอาการไม่ค่อยดีนกั แล้วพบกันวันหน้า”

โม่เซวีย่ นเฟยพยุงอวิน๋ เซียน แล้วก็รีบผลุนผลันจากไป

โดยไม่รอให้โม่เฉี่ ยนเยวียนตอบรับเลย

เหล่าขันทีที่นาของกานัลมาต่างก็มึนงงสับสน พวกเขาเร่ ง
รี บตามหลังองค์ชายรองไป เพื่อที่จะได้มอบอัญมณี พวกนี้
ให้

เมื่อทุกคนจากไปแล้ว โม่เฉี่ ยนเยวียนก็ไม่อาจอดกลั้น

ความเบิกบานใจของเขาได้อีกต่อไป เขาหัวเราะเสี ยงดัง
ลัน่
“จวินอู๋เสี ยเอ๋ ย จวินอู๋เสี ย เจ้าทาให้ขา้ ประหลาดใจมาก
เหลือเกิน ภาพที่เจ้าลูบคมน้องชายของข้าและไป๋ อวิน๋
เซี ยนในวันนี้น้ นั ช่างเป็ นบุญตายิง่ นัก! คราแรกเจ้าก็เก็บงา
ความจริ งไว้ หลอกล่อให้เจ้าพวกนั้นถลาตัวคิดว่าตนจะ
ชนะโดยการปล่อยให้คุยโวโอ้อวดอยูน่ านสองนาน
จากนั้นเจ้าจึงค่อยเหวีย่ งขวานลงมา เจ้านี่โหดเหี้ ยมโดย
แท้! ฮ่าฮ่าฮ่า”

จวินอู๋เสี ยเหลือบตามองยังโม่เฉี่ ยนเยวียนที่หวั เราะท้อง

แข็ง แล้วก็นงั่ คิด

โหดเหี้ ยมหรื อ ข้าไม่เห็นด้วย

การที่พวกเขาต้องละอายและอัปยศในวันนี้น้ นั เป็ นเพราะ
พวกเขาทาตัวเองทั้งสิ้ น ทาชัว่ ก็ยอ่ มต้องได้ชวั่

“ทว่าการกระทาของเจ้าในวันนี้จะนามาซึ่ งไฟแค้นของ
สองคนนัน่ ” โม่เฉี่ ยนเยวียนเอ่ยเตือน

“นัน่ มันแน่นอนอยูแ่ ล้ว” จวินอู๋เสี ยหลุบตาลง ปิ ดซ่อน

แววตามาดร้ายที่วาบขึ้นมาในดวงตาทั้งสองของนาง
ตอนที่ 96 กองทัพรุ่ ยหลิน (1)

————————-

หลังจากได้รับการบารุ งด้วยน้ าหยกทิพย์อย่างต่อเนื่อง

แล้ว เมล็ดบัวที่จวินอู๋เสี ยปลูกไว้กเ็ ริ่ มออกดอกตูมและเบ่ง
บานเป็ นดอกบัว กลิ่นของดอกบัวและสุ ราผสมผสานกัน
กลายเป็ นกลิ่นหอมเข้มข้นที่ปลกคลุมห้องของจวินอู๋เสี ย
เอาไว้ตลอดเวลา

กลิ่นหอมและพลังวิญญาณนั้นซึ มซาบเข้าไปในตัวจวินอู๋
เสี ยแม้กระทัง่ ในยามที่นางหลับ
ภูติประจากายประเภทพืชนั้นอาจจะดูไร้ประโยชน์ แต่
ทว่าวิธีการพัฒนาพลังนั้นก็ง่ายเสี ยจนน่าขัน

ภายในเวลาเพียงแค่สองอาทิตย์ จวินอู๋เสี ยก็สามารถเก็บ

สะสมพลังวิญญาณเอาไว้ในตัวนางได้แล้ว

นางจ้องมองไปยังแสงสี แดงก่าบนฝ่ ามือของนาง ใน

ที่สุดจวินอู๋เสี ยก็ยอมปล่อยให้ประกายของความสาเร็ จ
วาบขึ้นมาในดวงตาเล็กน้อย

พลังวิญญาณในโลกนี้น้ นั แบ่งออกได้เป็ นเจ็ดระดับ ซึ่ งไล่

เรี ยงตามเฉดสี ของสายรุ ้ง
นัน่ ก็คือสี แดง สี ส้ม สี เหลือง สี เขียว สี น้ าเงิน สี คราม และ
สี ม่วง

จวินอู๋เสี ยเพิง่ จะได้สมั ผัสกับพลังวิญญาณเป็ นครั้งแรก

แสงสี แดงเรื องในมือของนางแสดงให้เห็นถึงพลัง
วิญญาณระดับสี แดง

พลังวิญญาณนั้นจะพัฒนาได้กต็ ่อเมื่อภูติประจากายตื่นขึ้น
มาแล้วเท่านั้น นัน่ หมายความว่าผูค้ นในโลกนี้จะเริ่ มการ
ฝึ กฝนของพวกเขาอย่างจริ งจังเมื่ออายุสิบสี่ ปี ทว่าก่อน
หน้านั้นพวกเขาก็ตอ้ งพัฒนาร่ างกาย เสริ มสร้างความ
แข็งแรงให้กบั เส้นเอ็นและเส้นเลือด เพื่อเตรี ยมความ
พร้อมสาหรับการตื่นของภูติประจากาย แรกเริ่ มเดิมทีน้ นั
ก่อนที่นางจะได้ครอบครองร่ างกายนี้ จวินเสี่ ยนก็ได้บารุ ง
และฝึ กสอนจวินอู๋เสี ยอย่างหนักหน่วงมาตั้งแต่นางยังเล็ก
เพื่อเตรี ยมความพร้อมให้กบั การตื่นของภูติประจากาย
ของนาง และนัน่ ก็ส่งผลให้ยามนี้นางสามารถรับการ
พัฒนาพลังวิญญาณอย่างเต็มพิกดั ได้

ตั้งแต่อายุสิบสี่ เป็ นต้นไป ผูค้ นจะพึ่งพาภูติประจากายเพื่อ

การพัฒนาพลังวิญญาณอย่างไม่มีที่สิ้นสุ ด ยิง่ พลัง
วิญญาณของพวกเขามากขึ้นเท่าไร พวกภูติกจ็ ะดูดซับมัน
ได้มากขึ้นเท่านั้น ทาให้พวกเขาสามารถเติบโตไปยังขั้น
ต่อไปได้

พวกเขาจะต้องอยูร่ ่ วมกัน พึ่งพาอาศัยซึ่ งกันและกัน

ยามที่คนทัว่ ไปเริ่ มการพัฒนาพลังวิญญาณของพวกเขา

นั้น ร่ างกายก็จะค่อยๆสะสมพลังทีละเล็กทีละน้อย และ
เมื่อถึงขั้นหนึ่งพวกเขาก็จะสามารถปล่อยพลังวิญญาณ
ออกมาได้ ซึ่งโดยปกติทวั่ ไปมักจะต้องใช้เวลาในขั้นตอน
นี้อย่างน้อยก็ครึ่ งปี

แต่ทว่าจวินอู๋เสี ยกลับใช้เวลาเพียงครึ่ งเดือนเท่านั้นก็

บรรลุข้นั ตอนนี้ หากผูใ้ ดล่วงรู ้เข้า คนผูน้ ้ นั อาจจะ
หวาดกลัวจนตายได้!

ทันใดนั้นจวินอู๋เสี ยก็เรี ยกทุกอย่างกลับคืน แสงสี แดงนั้น

เลือนหายไป และเพียงชัว่ อึดใจต่อมาก็มีเสี ยงเคาะประตู
ดังขึ้น

หลังจากที่นางเริ่ มการฝึ กฝน ประสาทสัมผัสทั้งห้าของ

นางก็เฉี ยบคมขึ้น
“เข้ามา”

เมื่อประตูถูกเปิ ดออก นางก็มองเห็นหลงฉี ยนื อยูด่ า้ นนอก

เขาโค้งคานับให้แก่นางอย่างนอบน้อม “นายท่านรองเชิญ
ให้คุณหนูไปพบขอรับ”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

หลงฉี นาทางนางไปยังลานฝึ กใต้ดิน มันเป็ นพื้นที่

กว้างขวาง ทั้งยังดูน่าเกรงขามเนื่องจากมีอาวุธมากมายอยู่
เต็มตามกาแพงทั้งสี่ ดา้ นของลานฝึ ก
ณ ใจกลางลานนั้นมีเงาร่ างหนึ่งอยูเ่ พียงลาพัง คนผูน้ ้ นั
กวัดแกว่งดาบฝึ กฝนการเคลื่อนไหวไปมาอย่างทรหด
การเคลื่อนไหวของเขานั้นทั้งรวดเร็ วว่องไวและดุร้าย ลื่น
ไหลและเฉี ยบคม ชุดของเขานั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ อย่างไรก็
ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจมัน เมื่อเขายังคงฝึ ก
ต่อไปอย่างมุ่งมัน่

“ท่านอา” จวินอู๋เสี ยส่ งเสี ยงเรี ยกเขา

เมื่อเขาได้ยนิ เสี ยงของนาง จวินชิงก็รีบเก็บดาบเข้าฝักบน

หลังของเขาทันที ก่อนจะแย้มยิม้ สดใสจริ งใจให้แก่นาง

“เจ้ามาแล้วหรื อ อู๋เสี ย”
จวินอู๋เสี ยใช้สายตากวาดตามองเขาตั้งแต่หวั จรดเท้า
ตรวจสอบร่ างกายของเขาอย่างรวดเร็ ว คงไม่มีใครคาดคิด
ว่า ไม่นานมานี้ คนผูน้ ้ ีคือคนพิการที่มีอาการเป็ นตาย
เท่ากัน

นับตั้งแต่จวินชิงพบว่าเขาสามารถยืนได้ เขาก็แอบทาการ
ฝึ กฝน ผลักดันตัวเองจนถึงขีดสุ ดทุกวันที่ลานฝึ กใต้ดิน
แห่งนี้ เขาพยายามชดเชยเวลาที่เสี ยไปในยามที่เขาไม่
สามารถขยับขาของตนได้

“ที่เรี ยกเจ้ามาในวันนี้กเ็ พราะข้าเห็นว่าพักหลังมานี้อากาศ

ดีทีเดียว ข้าเลยคิดว่าคงจะดีมาก หากหลานสาวที่น่ารัก
ของข้าจะร่ วมทางไปชื่นชมฤดูใบไม้ผลิที่แสนงดงามนี้
ด้วยกัน” จวินชิงยิม้ อย่างอบอุ่น จากนั้นก็ส่งดาบให้กบั
หลงฉี
ตอนที่ 97 กองทัพรุ่ ยหลิน (2)

————————-

จวินอู๋เสี ยไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจที่จะออกไปเที่ยวเตร็ ดเตร่ ไป

กับจวินชิง

หลังจากเปลี่ยนชุดเป็ นชุดที่สะอาดแล้ว จวินชิงก็กลับไป

นัง่ รถเข็นที่มีหลงฉี คอยเข็น พวกเขาออกจากประตูของวัง
หลินไปยังรถม้าพร้อมกับจวินอู๋เสี ย

รถม้านั้นวิง่ รอบเมืองหลวงอยูพ่ กั ใหญ่ แต่จวินอู๋เสี ยกลับ

ไม่สนใจไม่ใส่ ใจกับความวุน่ วายและเสี ยงจ้อกแจ้กจอแจ
ในเมืองของพ่อค้าที่กาลังตะโกนเสนอขายสิ นค้าของพวก
เขาหรื อผูค้ นที่กาลังสนทนากันอย่างติดพัน ตลอดเวลานั้น
ดวงตาของนางหลุบต่าลงพลางลูบขนของเจ้าแมวที่นง่ั นิ่ง
อยูบ่ นตักของนางไปเรื่ อยๆ

เมื่อมองไปทางจวินอู๋เสี ย จวินชิงก็อดไม่ได้ที่จะถอน
หายใจออกมา

จวินอู๋เสี ยไม่ได้เป็ นคนช่างพูดมาตั้งแต่ตอนนางยังเล็ก

ทว่าการได้เห็นเด็กสาวในวัยเบ่งบานเก็บตัวเงียบขรึ ม
เช่นนี้น้ นั ทาให้เขากังวล

หลังจากนั้นอีกสักพัก ในที่สุดรถม้าก็หยุดวิง่ หลงฉี ช่วย

พาจวินชิงลงจากรถม้าตามด้วยจวินอู๋เสี ย
เมื่อออกมาจากรถม้าแล้ว นางก็กวาดตามองไปรอบๆเพื่อ
ดูวา่ ตอนนี้นางอยูท่ ี่ใด ก่อนจะต้องตกตะลึง

จากนี้ห่างออกไปไม่ถึงเมตรมีป้อมทหารรักษาการณ์
ตั้งอยู่ เมื่อจวินอู๋เสี ยหันหลังกลับไปนางก็พบว่าเมือง
หลวงนั้นอยูห่ ่างออกไป นางไม่รู้ตวั เลยว่ารถม้าพาพวก
เขาออกมาจากเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อใด

“ตระกูลจวินของพวกเรานั้นมีกองทัพรุ่ ยหลินซึ่ งขึ้นชื่อลือ

ชา ในฐานะบุตรสาวแห่งตระกูลจวิน เจ้าจะต้องมาที่แห่ง
นี้อยูแ่ ล้วไม่ชา้ ก็เร็ ว” จวินชิงเอ่ยชี้แจง เขานัง่ อยูบ่ นรถเข็น
โดยมีหลงฉี คอยเข็นให้ทางด้านหลัง
“คุณหนู โปรดตามข้ามาขอรับ” หลงฉี กล่าวด้วยความ
เคารพพลางเข็นรถเข็นเข้าไปในค่ายทหาร

กองทัพรุ่ ยหลินคือกองทัพที่เก่งกาจห้าวหาญที่สุดใน
แคว้นฉี พวกเขาได้พิสูจน์ความกล้าหาญของตนบนสนาม
รบมาแล้วนับครั้งไม่ถว้ น ชื่อเสี ยงของพวกเขานั้นเป็ นที่
รู ้จกั อย่างกว้างขวาง และมันก็ทาให้เหล่าข้าศึกต้องหดหัว
อยูห่ ลังเขตแดนของตนมานานหลายต่อหลายปี แล้ว

ไม่กี่ปีมานี้ แคว้นฉี มีความมัน่ คงตามแนวชายแดนอย่าง

สู ง จวินเสี่ ยนจึงออกคาสัง่ เรี ยกกองทัพรุ่ ยหลินกลับ และ
เพื่อหลีกเลี่ยงความหวาดระแวงของฮ่องเต้ จวินเสี่ ยนเลย
ย้ายกองกาลังและยกค่ายทหารออกมาอยูท่ ี่ดา้ นนอกของ
เมืองหลวง แต่ยงั ให้คนแซ่จวินทั้งสามอาศัยอยูภ่ ายใน
เมืองหลวง เพื่อให้ฮ่องเต้วางใจว่าจะไม่เกิดการก่อกบฏ
ขึ้น เพราะชีวติ ของพวกเขาทั้งสามนั้นอยูใ่ นกามือของ
ฮ่องเต้

เป็ นที่รู้กนั ว่า มีเพียงทายาทตระกูลจวินเท่านั้นที่จะ

สามารถสัง่ การกองทัพรุ่ ยหลินได้

หากผูใ้ ดมีชีวติ ของคนตระกูลจวินอยูใ่ นกามือแล้วก็กล่าว

ได้วา่ คนผูน้ ้ นั จะสามารถควบคุมกองทัพรุ่ ยหลินได้โดย
ทางอ้อม

นี่เป็ นครั้งแรกที่จวินอู๋เสี ยได้มายืนอยูใ่ นค่ายทหารของ

กองทัพรุ่ ยหลิน ครั้งแรกของตัวเธอเองและของร่ างกายนี้
เช่นกัน
ยามนี้เป็ นช่วงเที่ยงวัน ดวงอาทิตย์ส่องแสงแรงกล้า ใน
พื้นที่กว้างใหญ่ภายในค่ายทหารนั้น มีเพียงทหารกลุ่ม
หนึ่งที่กาลังลาดตระเวนอยูเ่ ท่านั้น ทัว่ ทั้งค่ายนั้นเงียบสงบ

หลงฉี เดินนาพร้อมกับรถเข็น เขาพาจวินอู๋เสี ยเดินลึกเข้า

ไปในค่ายทหาร เมื่อถูกห้อมล้อมด้วยความเงียบ จวินอู๋
เสี ยก็เดินตามเขาไปโดยไม่พดู อะไรออกมาสักคา นาง
สังเกตทุกอย่างที่เห็นอย่างตั้งใจ

ไม่มีใครอยูใ่ นค่ายทหารนี้สกั คน ทั้งยังไม่มีท่าทีวา่ ยามนี้

กองทัพรุ่ ยหลินได้ออกไปด้านนอกค่ายด้วย ชื่อเสี ยงความ
น่ากลัวของกองทัพรุ่ ยหลินนั้นราวกับว่าลอยหายไปใน
อากาศเสี ยอย่างนั้น
แต่ทว่า เมื่อจวินอู๋เสี ยก้าวเข้าไปยังลานฝึ ก ดวงตาของนาง
ก็เบิกกว้าง

แถวแล้วแถวเล่า มีทหารในชุดเกราะเต็มยศภายใต้
แสงแดดที่แผดเผาลงมา อาวุธถูกกาไว้ในกามือ พวกเขา
อยูใ่ นท่าเตรี ยมพร้อมอย่างพร้อมเพรี ยงกัน อากาศที่น่ิง
สงบหนักอึ้งถูกทาให้กลายเป็ นคลื่นลมอุ่นๆจากแรงฟาด
ฟันของอาวุธเหล่านั้น

สัมผัสของคลื่นลมอุ่นๆที่เข้ามาใกล้น้ นั ก่อให้เกิด
ความรู ้สึกถึงอานาจที่ยากจะต่อต้าน

“นี่คือกองทัพรุ่ ยหลินของตระกูลจวินของเรา ดาบที่

แหลมคมที่สุดของพวกเรา อู๋เสี ย จงจาไว้วา่ ดาบเล่มนี้จะ
ถือครองได้เฉพาะคนตระกูลจวินเท่านั้น” จวินชิงหันมา
หานาง รอยยิม้ ของเขาเลือนหายไป ทั้งดวงตาก็แข็งกร้าว
ราวกับเหล็กจนทาให้ผทู ้ ี่มองตอบต้องรู ้สึกสัน่ กลัว

กองทัพรุ่ ยหลินคือเครื่ องรางที่แข็งแกร่ งที่สุดของตระกูลจ

วิน มันคอยปกป้องพวกเขามานานนับศตวรรษ แต่ทว่า
มันก็นามาซึ่งความหวาดระแวงจากฮ่องเต้เช่นกัน
ตอนที่ 98 กองทัพรุ่ ยหลิน (3)

————————-

จวินอู๋เสี ยนั้นได้ยนิ เกี่ยวกับกองทัพรุ่ ยหลินมามากมาย

ตั้งแต่นางหลุดเข้ามาอยูใ่ นร่ างนี้ และวันนี้ ในที่สุดนางก็
ได้ยลโฉมกองทัพทหารที่ข้ ึนชื่อเรื่ องความดุร้ายน่า
หวาดกลัวนี้ดว้ ยตาของตัวเองเสี ยที

พลทหารนับแสนคนกาลังฝึ กฝนกันอยูใ่ ต้แสงแดดอัน

ร้อนระอุโดยไม่มีใครปริ ปากบ่น จวินอู๋เสี ยคงไม่เชื่อถ้า
หากว่านางไม่ได้ร่วมเป็ นสักขีพยานมองเห็นด้วยตา
ตนเองเช่นนี้ ช่างเป็ นกองทัพที่มีระเบียบวินยั และดุดนั น่า
เกรงขามยิง่ นัก!
“กองทัพรุ่ ยหลินนั้นปราบศัตรู ได้หมดไม่วา่ จะเป็ นพวกใด
แม้แต่ทหารยศน้อยก็ยงั ตัดหัวแม่ทพั ของอีกฝ่ ายได้ จวินอู๋
เสี ย เจ้าจงจาไว้ ไม่มีกองทัพใดในแคว้นฉี ที่สามารถต่อกร
กับกองทัพรุ่ ยหลินได้ การที่ฮ่องเต้ยงั ปล่อยวังหลินไว้น้ นั
ก็เพราะพวกเรานั้นครอบครองกองทัพที่แข็งแกร่ งที่สุด
อยู”่ ดวงตาของจวินชิงไม่เหลือร่ องรอยของท่านอาที่
อ่อนโยนอีก แต่มนั เป็ นดวงตาของแม่ทพั ที่เด็ดเดี่ยวและ
ทะนงตน

ทหารทุกนายจากกองทัพรุ่ ยหลินนั้นเปี่ ยมด้วย

ความสามารถ ทหารหนึ่งคนสามารถจัดการกับชาย
ฉกรรจ์หา้ คนได้อย่างง่ายดาย ผูค้ นมากมายต่างเคลือบ
แคลงสงสัยว่า ตระกูลจวินต้องสู ญเสี ยเลือดเนื้อหยาด
เหงื่อไปมากมายเท่าใดจึงจะสามารถสัง่ การควบคุม
กองทัพที่ยงิ่ ใหญ่น่าพรั่นพรึ งนี้ให้อยูภ่ ายใต้อานาจของ
ตระกูลจวินได้

แน่นอนว่าไม่มีผใู ้ ดรู ้

มีหลายคนที่พยายามลอบเข้ามาสื บความลับของกองทัพ
รุ่ ยหลิน แต่คนพวกนั้นหากไม่ตายก็บาดเจ็บสาหัส

พลทหารเหล่านี้คือดาบที่คมที่สุด ดาบที่ไม่มีวนั หันคมมา

ทางตระกูลจวิน!

“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ท่านอา” จวินอู๋เสี ยตอบรับ นางแอบ

ซ่อนความหวัน่ เกรงเอาไว้ในใจ การเดินทางมาชมกองทัพ
รุ่ ยหลินครั้งนี้มิใช่มาเที่ยวเล่น การที่จวินชิงพาจวินอู๋เสี ย
มายังที่แห่งนี้น้ นั ได้แสดงให้เห็นว่า เขามิได้มองนางเป็ น
เพียงเด็กเอาแต่ใจไร้เดียงสาอีกต่อไปแล้ว แต่มองนางใน
สถานะเสาหลักของตระกูลคนหนึ่ง

สายตาของจวินชิงอ่อนโยนขึ้น จากนั้นเขาก็พยักหน้าให้
นาง

“การมาที่ค่ายทหารในครั้งนี้เป็ นความตั้งใจของข้าและ
ท่านปู่ ของเจ้า มีของสิ่ งหนึ่งที่พวกเราต้องมอบให้กบั เจ้า”
จวินชิงแสดงท่าทางให้สญ ั ญาณแก่หลงฉี

หลงฉี กย็ นื่ ถุงผ้าไหมถุงหนึ่งให้จวินอู๋เสี ย

บนเนื้อผ้าสี ดามีตวั ฉี หลิน*เหยียบเมฆที่ปักด้วยด้ายสี เงิน
เป็ นสัญลักษณ์มงคล ข้างในถุงนั้นบรรจุหลอดสามหลอด
ที่มีขนาดเท่านิ้วของนาง จวินอู๋เสี ยเงยหน้ามองท่านอา
ของนางด้วยความสงสัย

ั ญาณของกองทัพลุ่ย
จวินชิงจึงอธิบาย “สิ่ งนี้คือพลุสญ
หลิน หากดึงมันออกพลุกจ็ ะพุง่ ขึ้นไปบนฟ้าแล้วนาพา
กองทัพรุ ยหลินมาหาเจ้า อู๋เสี ย ท่านปู่ ของเจ้าและตัวข้านั้น
รู ้สึกกังวลมาตลอด เจ้ายังเด็กนักพวกเราต่างเกรงว่าเจ้าจะ
ไม่สามารถแบกรับภาระใดได้จึงลังเลที่จะมอบสิ่ งนี้ให้เจ้า
แต่วา่ ในตอนนี้เจ้าได้เปลี่ยนไปแล้ว เช่นนั้นพวกเราจึง
เห็นตรงกันว่าเจ้าโตพอที่จะถือครองเจ้าสิ่ งนี้ได้แล้ว”
สาหรับตระกูลจวินแล้ว พลุสญ ั ญาณพวกนี้เปรี ยบเสมือน
เครื่ องป้องกันภัย เพราะเมื่อจุดขึ้นไปแล้วจะสามารถเรี ยก
ระดมพลกองทัพรุ่ ยหลินทั้งหมดมาได้
การมอบสิ่ งนี้ให้จวินอู๋เสี ยนั้นแสดงให้เห็นถึงความเชื่อใจ
ของจวินเสี่ ยนและจวินชิงที่มีให้ต่อนาง พวกเขาได้หยิบ
ยืน่ ดาบที่แข็งแกร่ งที่สุดให้แก่จวินอู๋เสี ยแล้ว

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” จวินอู๋เสี ยทาตัวไม่ถูก พลุท้ งั สามนั้น

น้ าหนักเบานัก ทว่ามันกลับนาพามาซึ่ งภาระอันหนักอึ้ง

“พวกเราครอบครัวเดียวกัน ไม่จาเป็ นต้องพูดขอบคุณ

หรอก” จวินชิงยิม้ พวกเขารู ้วา่ จวินอู๋เสี ยจะดูแลพวกมัน
เป็ นอย่างดี

พักหลังมานี้ จวินอู๋เสี ยใกล้ชิดสนิทสนมกับองค์รัชทายาท

ยิง่ นัก พระองค์เริ่ มมีพลานามัยที่แข็งแรงขึ้น ทั้งนิสยั ใจคอ
ก็เปลี่ยนไปด้วย ส่ งผลให้ชื่อเสี ยงในแง่ดีท้ งั ในราชสานัก
และกับเหล่าประชาชนนั้นมากยิง่ ขึ้น ซึ่ งถือเป็ นเรื่ อง
น่ายินดียงิ่ แต่ทว่าในสายตาของคนบางคนนัน่ อาจไม่ใช่
เรื่ องดีเท่าไรนัก

วังหลินจะคอยเป็ นกาลังปกป้องนางจากอันตราย หากผูใ้ ด

คิดหาเรื่ องรังแกนางก็ควรไตร่ ตรองให้ดี มิเช่นนั้นแล้ว
อาจจะโดนทหารกล้าทั้งกองทัพรุ่ ยหลินเคลื่อนพลมาล้าง
แค้นเอาได้!
ตอนที่ 99 การผลิตจานวนมาก

————————-

การได้ไปยลโฉมค่ายของกองทัพรุ่ ยหลินนั้นทาให้จวินอู๋
เสี ยเข้าใจถึงอานาจของตระกูลจวินมากขึ้น ดาบคมเล่มนี้
ได้เข่นฆ่าผูป้ ระสงค์ร้ายต่อตระกูลไปแล้วเป็ นจานวนมาก
นอกจากนั้นยังเป็ นสิ่ งเหนี่ยวรั้งไม่ให้ฮ่องเต้คิดลงมืออุก
อาจต่อพวกนางได้

จวินเสี่ ยนและจวินชิงต่างยอมอ่อนข้อวางมือลง แต่พวก

เขากลับไม่อาจหาคนที่เหมาะสมมาเป็ นนายคนใหม่
ให้กบั กองทัพรุ่ ยหลินได้
ทว่าในตอนนี้มนั เป็ นไปแล้ว!

หลังจากกลับจากค่ายทหารของกองทัพรุ่ ยหลิน จวินอู๋เสี ย

ก็มุ่งตรงไปยังโรงยาทันที

ดาบที่คมกริ บของตระกูลจวินจะต้องถูกลับให้คมมากกว่า
นี้

จากวันนั้นเป็ นต้นมา จวินอู๋เสี ยก็ไม่ออกจากวังหลินอีก

เลย นางเก็บตัวอยูใ่ นโรงยาที่ในทุกวันจะมีสมุนไพร
ปริ มาณมากมายส่ งมาให้ และแม้วา่ นางจะไม่ได้ไป
ตาหนักขององค์รัชทายาทอีก กระนั้นโม่เฉี่ ยนเยวียนก็ยงั
ส่ งน้ าหยกทิพย์มาให้นางวันเว้นวัน
กระทัง่ อ่างบัวที่กาลังผลิดอกก็ยงั ถูกย้ายเข้ามาตั้งในโรงยา
ไม่มีใครสักคนที่รู้วา่ นางกาลังทาไรอยูใ่ นนั้น

เมื่อจวินอู๋เหย่าผลักประตูเข้ามา เขาก็มองเห็นร่ างบอบบาง

ที่เอนหลังหลับอยูบ่ นเก้าอี้

จวินอู๋เสี ยนั้นดูงดงามและผ่อนคลายยามตกอยูใ่ นห้วง

นิทรา ไร้ซ่ ึงความเย็นชาและห่างเหิ นเช่นในยามตื่น

จวินอู๋เหย่าเหลือบมองลังไม้จานวนมากที่อยูท่ ี่มุมห้อง
ก่อนจะเดินเข้ามาอุม้ จวินอู๋เสี ยขึ้น
“เหมียว” เจ้าแมวดาตัวน้อยที่หลับอยูบ่ นตักของจวินอู๋เสี ย
พลันสะดุง้ ตื่น แต่เมื่อมันเห็นว่าเป็ นจวินอู๋เหย่าก็กลับไป
ซุกนอนอ้อมแขนของเจ้านายตนเช่นเดิม

[…….]

การเคลื่อนไหวของเจ้าแมวทาให้นางตื่น จวินอู๋เสี ยลืมตา

ขึ้นมาชัว่ ครู่ เมื่อนางได้เห็นใบหน้าเจ้าเล่ห์ของจวินอู๋เหย่า
นางก็เลือกที่จะหลับตาลงอีกครั้ง

“หากข้าไม่มาตาม เจ้าก็คิดจะอยูก่ ินมันที่นี่เลยใช่หรื อไม่”

จวินอู๋เหย่าเอ่ยถาม คิ้วของเขาเลิกขึ้น
“ข้าหลับไปนานเท่าไรแล้ว” จวินอู๋เสี ยขยี้ถูความง่วงออก
จากดวงตาที่มีน้ าตาคลออยู่

“เหตุใดจึงฝื นตัวเองขนาดนี้ ยามนี้กองทัพรุ่ ยหลินก็

แข็งแกร่ งพอแล้ว นี่เจ้าคิดว่าตัวเองทาจากโลหะหรื อ
อย่างไร เจ้าไม่สามารถผลิตยาให้กบั คนทั้งกองทัพได้ดว้ ย
ตัวคนเดียวหรอกนะ!” จวินอู๋เหย่าหย่อนตัวลงบนเก้าอี้
จากนั้นก็วางนางไว้บนตักของตน แล้วเกลี่ยผมนางทัดหู
ให้อย่างเบามือ

“ทาไมจะทาไม่ได้เล่า” จวินอู๋เสี ยเถียง

การผลิตยาให้คนเป็ นแสนอาจฟังดูเกินกาลังไปบ้าง แต่
ด้วยความเร็ วความชานาญของนางแล้ว แน่นอนว่านาง
สามารถทาได้

จวินอู๋เหย่าหัวเราะออกมา เขาก้มลงแนบหน้าผากของ
ตนเองกับของนาง แล้วกว่าวอย่างนุ่มนวล “ข้าคิดว่าเจ้า
สนใจแต่พอ่ ลูกตระกูลจวินเสี ยอีก”

ใช้เวลาเพียงเดือนเดียวยาเสริ มกาลังจานวนสิ บลังก็พร้อม

แจกจ่าย

เหล่าทหารในกองทัพรุ่ ยหลินนั้นต่างเป็ นหนุ่มชายฉกรรจ์

ที่ฝึกฝนพลังวิญญาณมาอย่างยาวนาน การฝึ กอันโหดร้าย
ได้พฒั นาร่ างกายของพวกเขาให้แข็งแกร่ งถึงขีดสุ ด แต่
เส้นเลือดดาและแดงที่มีความสาคัญในการฝึ กพลัง
วิญญาณนั้นกลับทาให้ดีข้ ึนได้ยากยิง่ เป็ นที่รู้กนั ว่าหาก
เส้นเลือดทั้งสองประเภทแข็งแรงมากเท่าใด ก็จะสามารถ
ฝึ กฝนพัฒนาพลังวิญญาณได้เร็ วขึ้นเท่านั้น

ก่อนที่จะเติบโตเป็ นผูใ้ หญ่ ผูค้ นสามารถใช้ยาเพือ่ เพิม่

ความแข็งแกร่ งของหลอดเลือดทั้งสองได้ ทว่าเมื่อเติบโต
เต็มวัยแล้วการจะทาให้พวกมันแข็งแกร่ งมากกว่านี้น้ นั ถือ
เป็ นเรื่ องยาก

ในแผ่นดินกว้างใหญ่น้ ี มีหลายคนที่พยายามค้นหาวิธีการ
พัฒนาความแข็งแกร่ งของเส้นเลือดดาและเส้นเลือดแดง
แต่กม็ ีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ทาสาเร็ จ
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนทาไม่ได้ อาจารย์ของนางก็ทาไม่ได้

แม้แต่ผนู ้ าของตระกูลชิงอวิน๋ ก็ไม่สามารถปรุ งยาที่มี

สรรพคุณเช่นนั้นขึ้นมาได้ แต่จวินอู๋เสี ยกลับปรุ งยานั้น
ออกมา เพื่อแจกจ่ายยานับหมื่นนับแสนให้แก่เหล่าทหาร
ที่เป็ นสามัญชนคนธรรมดา โดยไม่คิดราคาสักแดงเดียว
ตอนที่ 100 อุบายของฮ่องเต้ (1)

————————-

ใครได้ฟังย่อมต้องโกรธ!

จวินอู๋เสี ยไม่โต้ตอบคาพูดของจวินอู๋เหย่า แต่กลับสลัดตัว

ออกจากอ้อมอกของเขา นางเดินไปที่เตาหลอมแล้วเติม
ฟื นเข้าไปอีก

หลังจากไปเยือนค่ายทหาร นางก็ร้องขอเตาหลอมนี้มา
จากจวินชิง
มันใหญ่โต ทว่ายังเต็มไปด้วยรายละเอียดประณี ต เหมาะ
ที่จะใช้ผลิตยาในปริ มาณมากอย่างที่สุด

การปรุ งยาเพื่อเพิม่ ความแข็งแกร่ งให้แก่กองทัพที่มีทหาร

นับแสนนายนั้นเป็ นภารกิจที่แทบจะเป็ นไปไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ภารกิจนี้ถือว่าค่อนข้างง่ายดายสาหรับจ
วินอู๋เสี ย

ปกติแล้วผูฝ้ ึ กหัดปรุ งยาทัว่ ๆไปมักจะหลีกเลี่ยงการปรุ งยา

ออกมาจานวนมาก เนื่องจากพวกเขายังไม่สามารถ
ควบคุมปริ มาณสมุนไพรในตัวยาได้อย่างแม่นยา ซึ่ งจะ
เป็ นเหตุให้เกิดความผิดพลาดขึ้นได้
แต่นนั่ ไม่ถือเป็ นปั ญหาสาหรับจวินอู๋เสี ย ในชีวติ ก่อนของ
นาง ทักษะในการหยิบจับควบคุมปริ มาณยาของนางนั้น
แม่นยายิง่ กว่าเครื่ องจักรเสี ยอีก ยาที่ปรุ งขึ้นด้วยฝี มือนาง
นั้นไม่เคยมีขอ้ ผิดพลาดใดๆ

มาทาให้กองทัพรุ่ นหลินแห่งวังหลิน ให้ดาบคมที่สุดถูก

ลับให้คมยิง่ ขึ้นกันเถิด!

จวินอู๋เหย่าใช้มือจับคางของตน พลางส่ งสายตาจ้องมองจ

วินอู๋เสี ยที่กาลังวุน่ วายกับตัวเองอยูอ่ ย่างเกียจคร้าน เขาถู
นิ้วเรี ยวยาวของตนไปมา ดื่มด่าอย่างอ้อยอิ่งไปกับความ
อบอุ่นจากร่ างกายของจวินอู๋เสี ยที่ยงั หลงเหลืออยู่
เด็กสาวผูน้ ้ ี การกระทาของนางนั้นทั้งนิ่มนวลและ
หาญกล้า! ริ มฝี ปากของเขาโค้งขึ้นยามที่เฝ้ามองนางที่
กาลังตั้งอกตั้งใจพยายามปรุ งยาออกมาจานวนมากขึ้นอีก

ระหว่างที่จวินอู๋เสี ยวุน่ วายอยูก่ บั ตัวยา ในพระราชวังก็มี

เหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้น….

หลังจากที่จวินอู๋เสี ยทาให้พวกเขาต้องเผชิญกับ
สถานการณ์แสนอัปยศในตาหนักองค์รัชทายาท ไป๋ อวิน๋
เซี ยนก็อารมณ์ไม่ดีมาตั้งแต่น้ นั โม่เซวีย่ นเฟยได้พยายาม
ทุกวิถีทางเพื่อที่จะทาให้นางอารมณ์ดีข้ ึนแต่กไ็ ม่เป็ นผล

หลังจากถูกเด็กสาวดูหมิ่น โม่เซวีย่ นเฟยจึงไปเข้าเฝ้า

ฮ่องเต้
“เสด็จพ่อ จวินอู๋เสี ยกาเริ บเสิ บสานใหญ่แล้ว ท่านจะยัง
ยอมลดหย่อนผ่อนปรนตามใจพวกมันต่อไปอีกหรื อ” โม่
เซวีย่ นเฟยคุกเข่าวิงวอนในห้องทรงพระอักษรของฮ่องเต้
คิ้วของเขาขมวดแน่น ขบคิดถึงเรื่ องราวนั้นอย่างปวดใจ

ฮ่องเต้เงยหน้าละสายตาจากฎีกาที่กาลังพินิจพิจารณาอยู่
“ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าให้อยูห่ ่างๆตาหนักรัชทายาท”

โม่เซวีย่ นเฟยกัดริ มฝี ปาก แล้วกล่าวเรี ยกร้องต่อไปอีก

“แต่ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับรัชทายาทในช่วงหลัง
มานี้ช่างแปลกยิง่ นัก! สุ ขภาพของเขาดียง่ิ ขึ้น ด้านอารมณ์
ก็กลับมาเป็ นปกติ ทั้งยังออกจากพระราชวังบ่อยครั้ง
สร้างคุณงามความดีไปทัว่ เมือง…เขากาลังวางแผนการ
บางอย่าง! ตัวลูก…ในฐานะโอรสของท่านและข้ารับใช้ผู ้
ภักดีรู้สึกไม่ดีเลยพ่ะย่ะค่ะ*”

เมื่อกาจัดพิษจากดอกข้าวสาลีราตรี ออกไปได้ กาลังของ

โม่เฉี่ ยนเยวียนย่อมฟื้ นคืน และด้วยไหวพริ บและ
พรสวรรค์ที่มีมาตั้งแต่เกิดของเขา การจะเอาชนะใจ
ราษฎรนั้นก็ง่ายเหมือนปอกกล้วย นอกจากนั้นแล้วมารดา
ของโม่เฉี่ ยนเยวียนก็เป็ นถึงฮองเฮาพระองค์ก่อน ความดี
งามของนางนั้นเป็ นที่เลื่องลือไปทัว่ แผ่นดิน ซึ่ งช่วยทาให้
ผูค้ นยอมรับเขาง่ายยิง่ ขึ้น

เมื่อสัมผัสได้วา่ โม่เฉี่ ยนเยวียนกาลังจะกลับมาได้รับความ

นิยมชมชอบอีกครั้ง โม่เซวีย่ นเฟยก็รู้สึกกระวนกระวายยิง่
นัก
ฮ่องเต้ทรงถอนหายใจ “เมื่อวันก่อน ที่เจ้าบอกว่ายาน้ าค้าง
หยกปรุ งโดยจวินอู๋เสี ยนั้นเป็ นเรื่ องจริ งหรื อ”

โม่เซวีย่ นเฟยลังเลไปชัว่ ขณะ ก่อนกล่าวตอบ “จริ งพ่ะย่ะ

ค่ะ”

“ตารับยาน้ าค้างหยกเป็ นตารับลับเฉพาะของตระกูลชิ

งอวิน๋ จวินอู๋เสี ยไปเรี ยนรู ้มาได้อย่างไร ยิง่ ไปกว่านั้น เจ้า
เองก็รู้จกั นิสยั ของนางดี ทั้งจองหองและโง่เขลา สาหรับ
คนอย่างนางแล้วมันจะเป็ นไปได้เช่นไรกัน” ฮ่องเต้หรี่ ตา
ทอดพระเนตรโอรสที่ยงั คุกเข่าอยู่

“เรื่ องนั้น…ลูกเองก็ไม่ทราบ แต่เคยมีคนบอกลูกมาว่า ไม่

นานมานี้วงั หลินเริ่ มทาการเสาะหารวบรวมตาราแพทย์
มากมาย บางที…วังหลินอาจจะลอบติดต่อกับใครสักคน
ที่เป็ นผูอ้ บรมความรู ้ดา้ นการปรุ งยาให้แก่จวินอู๋เสี ย” คิ้ว
ของโม่เซวีย่ นเฟยขมวดแน่นขึ้น เรื่ องที่จวินอู๋เสี ยสามารถ
ปรุ งโอสถน้ าค้างหยกได้น้ นั ช่างน่าเหลือเชื่อจริ งๆ

“เสด็จพ่อ! เมื่อเร็ วๆนี้ที่จวินชิงถูกพิษ แพทย์หลวงต่างก็

วินิจฉัยว่าเขาคงอยูไ่ ด้อีกไม่นาน ทว่านี่กผ็ า่ นมาระยะหนึ่ง
แล้วแต่กลับยังไม่มีข่าวคราวใดๆจากวังหลินเลย แสดงว่า
ตอนนี้จวินชิงยังมีชีวติ อยู่ เรื่ องทั้งหมดนี่ไม่ชอบมาพากล
เสี ยแล้ว!”

“หื ม หากที่เจ้าพูดเป็ นเรื่ องจริ ง นัน่ ก็หมายความว่ามี

แพทย์ยอดฝี มืออยูใ่ นวังหลินเช่นนั้นหรื อ” ฮ่องเต้ซกั ถาม
แววตาของเขาเยียบเย็นขึ้น
ตอนที่ 101 อุบายของฮ่องเต้ (2)

————————-

“ลูกไม่ได้อยากกล่าวหาพวกเขาอย่างพล่อยๆ เพียงแต่พอ
รู ้วา่ จวินชิงยังมีชีวติ อยู่ มันก็มีทางเป็ นไปได้เพียงทางเดียว
เท่านั้น นอกจากนั้นมันยังตอบคาถามที่วา่ เหตุใดจวินอู๋
เสี ยจึงสามารถปรุ งโอสถน้ าค้างหยกได้ และเหตุใดรัช
ทายาทจึงได้หายดีหลังจากที่พวกเขาสนิทสนมกัน! เรื่ องนี้
ทาให้ลูกเป็ นกังวลเกี่ยวกับเสด็จพ่อเหลือเกินพ่ะย่ะค่ะ!”
โม่เซวีย่ นเฟยตะโกน เขาโขกศีรษะลงกับพื้นอยูใ่ นท่า
คานับอย่างนอบน้อม

ฮ่องเต้ทรงไตร่ ตรองขณะจ้องมองไปยังโม่เซวี่ยนเฟย
“แล้วเรื่ องระหว่างเจ้ากับไป๋ อวิน๋ เซียนล่ะเป็ นเช่นไรบ้าง”
พระองค์ตรัสถาม

โม่เซวีย่ นเฟยรี บทูลตอบ “นางมีใจให้แก่ขา้ ข้าเริ่ มควบคุม

นางได้บา้ งแล้ว แต่เหตุการณ์พิพาทกับจวินอู๋เสี ยที่ตาหนัก
รัชทายาทนั้นทาให้นางโกรธเคืองอย่างมาก นางเลยเย็นชา
ใส่ ลูกมาตั้งแต่ตอนนั้น”

ปกตินางก็เว้นระยะห่างมาตลอด แล้วตอนนี้นางยังทามึน
ตึงเย็นชาใส่ เขาอีก

ฮ่องเต้ทรงขมวดพระขนง*
โม่เซวีย่ นเฟยเอ่ยยืนกรานต่อไป “เสด็จพ่อ! รัชทายาทกับ
วังหลินติดต่อกันบ่อยครั้ง ถ้าหากพวกมันสุ มหัวกันจนรู ้
ความจริ งเกี่ยวกับเรื่ องนั้น…..”

“พอได้แล้ว!” ฮ่องเต้กระแทกม้วนฎีกาลงบนโต๊ะ พระ

ขนงขมวดเข้ากันด้วยโทสะ

“เรื่ องพวกนี้ขา้ จะจัดการเอง แล้วการสื บสวนเรื่ องการ

ทุจริ ตของขุนนางหลิน และการกดดันให้อานาจขุนนางมา
เป็ นของเราเล่าเป็ นอย่างไรบ้าง”

โม่เซวีย่ นเฟยนิ่งงันไปครู่ ใหญ่ เขางงงันไปกับคาถาม

เกี่ยวกับขุนนางหลินที่ถูกยกขึ้นมาพูดอย่างกะทันหัน
ขุนนางหลินนั้นแต่เดิมเป็ นทหารเฝ้าระวังความปลอดภัย
ของเมืองที่แถบชายแดน วันหนึ่งเขาพบการเคลื่อนไหว
ผิดปกติในพื้นที่ และได้รีบรายงานแก่ฝ่ายสื บสวนเพื่อ
แจ้งแก่ผบู ้ ญั ชาการสู งสุ ดหรื อในยามนั้นก็คือจวินกู้ ส่ งผล
ให้ทางกองทัพก็ได้รับชัยชนะ เรื่ องนั้นทาให้เขาได้รับคา
ชื่นชมอย่างมากจากฮ่องเต้ และได้เลื่อนยศจากทหารเฝ้า
ระวังชายแดนมาเป็ นขุนนางในเมืองแทน

นามเต็มของขุนนางหลินคือ หลินเยวี่ยหยาง* เขาเป็ น

บุรุษที่ซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา ผูซ้ ่ ึ งยึดมัน่ ในหลัก
ปฏิบตั ิของตนเอง แม้วา่ จะอยูใ่ นเมืองหลวงมานานหลาย
ปี แต่เขาก็ไม่เคยเผลอไผลหลงในอานาจ อย่างไรก็ตาม
แม้วา่ การที่เขาได้รับการเลื่อนตาแหน่งนั้นจะเป็ นเพราะ
การรายงานต่อจวินกูท้ ี่ถูกจังหวะยิง่ ทว่าเขาไม่ได้แสดง
ตนว่าเป็ นมิตรหรื อศัตรู ของวังหลิน กระทัง่ ยามที่จวินกู้
ตายจากการต่อสู ้ เขาก็ยงั ไม่ได้ไปคานับศพด้วยเองแต่
กลับส่ งผูแ้ ทนไปแทน

หลินเยวีย่ หยางไม่ใช่ขนุ นางชั้นสู ง ทั้งยังไม่เคยทาการ

ทุจริ ต ทว่าอุดมการณ์ที่ตรงไปตรงมาของเขานั้นไปขัด
ผลประโยชน์ของผูค้ นในเมืองหลวงอยูไ่ ม่นอ้ ย

“ลูกได้สงั่ การให้สืบสวนเรื่ องนี้แล้ว แต่ดว้ ยอุปนิสยั เงียบ

ขรึ มของหลินเยวี่ยหยาง และการที่เขารอบคอบในทุกๆ
สิ่ งที่ทานั้น ทาให้ลูกไม่สามารถสื บหาพยานหลักฐานได้
เพียงพอ” โม่เซวีย่ นเฟยรี บอธิบาย
“งี่เง่า!” ฮ่องเต้กล่าวเย้ยหยัน ปิ ดพระเนตรลงอย่างครุ่ นคิด
ก่อนจะกล่าวต่อ “เซวีย่ นเฟย เจ้ายังเยาว์นกั ในโลกนี้ยงั มี
การจับกุมที่ไม่ตอ้ งใช้หลักฐานอะไรอยูม่ ากมายนัก”

โม่เซวีย่ นเฟยสะดุง้ เฮือก เขาเงยหน้าขึ้นและได้เห็นแวว

มาดร้ายในพระเนตรของฮ่องเต้

“หลินเยวีย่ หยางได้รับความดีความชอบก็เพราะตระกูลจ
วิน เขาเคยช่วยชีวติ จวินกูไ้ ว้ครั้งหนึ่ง หากเขาถูกกล่าวหา
ว่าไม่ภกั ดีต่อราชวงศ์ และถูกจับกุมเนื่องจากแรงกดดัน
ของประชาชนในเมืองหลวง วังหลินย่อมต้องทาอะไรสัก
อย่างเพื่อช่วยคนที่เกี่ยวข้องใกล้ชิดแน่!” ริ มฝี ปากของ
ฮ่องเต้โค้งขึ้น ดวงตาของเขาราวกับอสรพิษที่ซุกซ่อนตัว
อยูใ่ นป่ าลึก
โม่เซวีย่ นเฟยพยายามทาความเข้าใจ และเมื่อรู ้สึกกระจ่าง
แจ้ง รอยยิม้ ชัว่ ร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา จากนั้น
เขาก็จรดศีรษะลงพื้น คานับเพื่อแสดงความเห็นพ้อง
ตรงกัน

“วันนี้ลูกได้เรี ยนรู ้มากมายนัก ลูกจะรี บไปจับกุมตัวหลิน

เยวีย่ หยางเดี๋ยวนี้!”

“ช้าก่อน!” ฮ่องเต้ตรัสพร้อมกับยกพระหัตถ์ข้ ึน

“หลินเยวีย่ หยางมีฝีมือไม่เบา องครักษ์ทวั่ ไปมิใช่คู่มือของ

เขา หากว่าเขาหนีรอดการจับกุมไปได้ เจ้าต้องระวังตัวไว้
ให้ดี ไม่จาเป็ นต้องไปปรากฏตัวให้ตกอยูใ่ นอันตราย”
ฮ่องเต้ทรงชี้แนะ
รอยยิม้ ชัว่ ร้ายของโม่เซวีย่ นเฟยกว้างขึ้น

“ขอบพระทัยที่ทรงชี้แนะ!”

จวินอู๋เสี ยเอ๋ ย หนนี้เจ้าไม่มีทางหนีแล้ว! ข้าจะจัดการเจ้า

ให้ได้!
ตอนที่ 102 ยอดโอสถ (1)

————————-

พายุลูกใหญ่พดั มาใกล้ถึงเมืองหลวงอันแสนสงบสุ ขแห่ง

นี้แล้ว

ในที่สุด หลังจากยาเสริ มกาลังทั้งหมดถูกจัดเตรี ยมจน

เสร็ จครบเรี ยบร้อย จวินอู๋เสี ยก็ออกคาสัง่ ให้นาลังไม้ที่
บรรจุยาเหล่านั้นไปส่ งให้แก่จวินชิง

ทว่าก่อนจะจากไป นางได้เดินไปยังสระบัวก่อน จากนั้นก็

จ้องมองเหล่าดอกบัวสี ชมพูแสนสวยที่ลอยอยูเ่ หนือผิวน้ า
ที่นิ่งสงบ แววตาของนางอ่อนลงเมื่อมองเห็นดอกบัวสี
ขาวพิสุทธิ์ที่ลอยอยูท่ ่ามกลางดอกบัวพวกนั้น

“นายท่าน~” เจ้าบัวน้อยเปลี่ยนร่ างกลับมาเป็ นร่ างมนุษย์

แล้วใช้มือใช้แขนตีน้ าเพื่อว่ายมายังขอบสระ เจ้าบัวน้อย
ใช้พลังทั้งหมดของเขาในการดันแขนเล็กๆของตน
เพื่อที่จะสามารถดึงตัวขึ้นมาบนพื้นกรวดริ มขอบสระได้
เขาหอบหายใจอยูส่ กั พัก จ้องมองไปยังจวินอู๋เสี ยด้วย
ดวงตาสุ กใสพลางหัวเราะออกมาอย่างมีความสุ ข

“เป็ นอย่างไรบ้าง เจ้ารู ้สึกเช่นไรบ้าง” จวินอู๋เสี ยถามเจ้า

บัวน้อยผูร้ ่ าเริ ง
“ลูกประคาประดับมันเยีย่ มมากเลยขอรับ! เพราะมันข้า
เลยสามารถชาระพลังได้ในโลกแห่งนี้ ยามนี้ความเร็ วใน
การพัฒนาพลังของข้าอยูใ่ นระดับเดียวกันกับตอนที่อยูท่ ี่
โลกวิญญาณเลยล่ะ” เจ้าบัวน้อยส่ งยิม้ กว้างให้แก่นาง เขา
ยังหัวเราะคิกคักไม่หยุด

จวินอู๋เสี ยพยักหน้า ตราบเท่าที่การฝึ กฝนของนางหรื อ

ของเจ้าบัวน้อยยังคงเป็ นความลับ แม้วา่ พวกเขาจะพัฒนา
ไปอย่างช้าๆ แต่สกั วันหนึ่งการฝึ กนี้จะต้องเป็ นประโยชน์
อย่างแน่นอน

“ฝึ กฝนพัฒนาพลังของเจ้าต่อไป ข้าไปหาท่านอาก่อนนะ”

เมื่อจวินอู๋เสี ยออกไปจากสวน เจ้าบัวน้อยก็แปลงกลับไป
เป็ นดอกบัวขาวลอยอ้อยอิ่งอยูท่ ่ามกลางกอบัวสี ชมพู เขา
ค่อยๆฝึ กฝนด้วยตนเองไปอย่างเงียบๆ
ยามที่นางไปถึงเรื อนของจวินชิง ที่แห่งนี้กเ็ ต็มไปด้วยหี บ
จานวนมากมายที่นางส่ งมา เมื่อเหล่าบ่าวรับใช้มองเห็น
นาง พวกเขาก็รีบกล่าวทักทายนาง ทั้งยังมองนางด้วย
สายตาขอความช่วยเหลือ

“คุณหนู นายท่านและนายท่านรองอยูใ่ นระหว่างการ

หารื อ พวกข้าน้อยไม่กล้าเข้าไปรบกวนขอรับ… ลังไม้
เหล่านี้….” ข้ารับใช้ผหู ้ นึ่งกล่าวรายงานนางอย่าง
ระมัดระวัง

จวินอู๋เสี ยก้าวไปที่ประตูแล้วเคาะมันทันที

“นัน่ ใคร” เสี ยงของจวินเสี่ ยนดังออกมาจากด้านใน

“ท่านปู่ ข้าเองเจ้าค่ะ” จวินอู๋เสี ยตอบกลับ

ชัว่ ขณะต่อมาประตูกถ็ ูกเปิ ดออกให้เห็นจวินเสี่ ยนที่ส่งยิม้

ยินดีผาสุ กให้แก่จวินอู๋เสี ย ทว่าเขาก็ตอ้ งตกใจไปชัว่ ขณะ
เมื่อได้เห็บลังไม้มากมายข้างหลังนาง

“นี่สาหรับท่านอาเจ้าค่ะ”

“เด็กน้อยเอ๋ ย เจ้าคิดถึงแต่เพียงท่านอาของเจ้าเท่านั้นรึ
ของดีๆทั้งหลายจึงถูกส่ งมายังที่นี่เสมอ ข้ายังจาได้วา่ เจ้า
เพิ่งจะมอบสุ รารสเยีย่ มให้แก่เขามิใช่หรื อ แล้วท่านปู่ ที่รัก
ของเจ้าผูน้ ้ ีเล่า” เขาแสร้งทาท่าทางโกรธเคือง แต่แววตาที่
มองไปทางนางนั้นกลับเต็มไปด้วยความรัก
จวินอู๋เสี ยกะพริ บตาปริ บๆ “ท่านปู่ หากท่านชมชอบสุ รา
ข้าก็สามารถ….”

“เด็กโง่…ข้าแค่เย้าแหย่เจ้าเล่นเท่านั้นเอง เจ้าจะจริ งจังไป

ไย” หลังกล่าวจบเขาก็ดึงตัวนางเข้าไปในห้องหนังสื อ

จวินอู๋เสี ยยังคงรู ้สึกสับสน นางจ้องไปที่ท่านปู่ ที่กาลังยิม้

ให้นางแล้วค่อยๆพยักหน้า นางไม่เข้าใจการกระทา
เหล่านั้นเลย

ท่านปู่ มิได้ตอ้ งการสุ ราหรอกหรื อ

“นัง่ ก่อนเถอะ”จวินเสี่ ยนชี้ไปที่เก้าอี้ที่อยูใ่ กล้ที่สุด

จวินอู๋เสี ยนัง่ ลงอย่างเชื่อฟัง

“เอาล่ะ ถึงเวลาที่เจ้าจะบอกพวกเราได้แล้วสิ นะว่าหี บ

พวกนั้นมันคืออะไร ของล้ าค่าชนิดใดกันที่เจ้านามาให้
ท่านอาของเจ้าอีก” จวินเสี่ ยนหัวเราะอย่างเบิกบาน จิตใจ
ของเขาเต็มไปด้วยความสุ ขยิง่ นัก ในที่สุดหลานสาวของ
ตนก็เลิกสร้างเรื่ องราวให้พวกเขาตามเก็บกวาดเสี ยที

“นี่ไม่ใช่ของท่านอาเจ้าค่ะ แต่เป็ นของกองทัพรุ่ ยหลิน”

นางเอ่ยตอบ
ภายในห้องนั้น รอยยิม้ ของจวินเสี่ ยนและจวินชิงแข็งค้าง
ไป ในขณะที่ดวงตาของหลงฉี กเ็ บิกกว้างขึ้นด้วยความ
ประหลาดใจ

“อู๋เสี ย เจ้าว่าอะไรนะ ของกองทัพลุ่ยหลินรึ เจ้า

หมายความว่าอย่างไรกัน” จวินเสี่ ยนถามด้วยน้ าเสี ยงสัน่
เครื อเล็กน้อย

จวินอู๋เสี ยมองท่าทีตอบสนองของจวินเสี่ ยนและจวินชิง

แล้วค่อยๆอธิบายอย่างช้าๆ “ครานี้ขา้ ได้ลงมือปรุ งยาเสริ ม
กาลังเพื่อพัฒนาเส้นเลือดของพวกเขา ยาพวกนี้มี
ประโยชน์มาก เพราะมันจะช่วยทาให้ผทู ้ ี่โตเต็มวัยแล้ว
สามารถฝึ กฝนได้สะดวกง่ายดายมากยิง่ ขึ้นเจ้าค่ะ”
“………………” ทั้งจวินเสี่ ยนและจวินชิงต่างก็มองไป
ยังนางอย่างเหลือเชื่อ

ผูท้ ี่โตเต็มวัยแล้วก็ยงั สามารถพัฒนาเส้นเลือดของพวกเขา

ได้อีกหรื อ

มันจะเป็ นไปได้เช่นไรกัน!

“อู๋เสี ย เจ้าพูดจริ งรึ มันสามารถทาเช่นนั้นได้จริ งๆรึ !”

เสี ยงของจวินชิงสัน่ ไปด้วยความตื่นเต้น
ตอนที่ 103 ยอดโอสถ (2)

————————-

จวินอู๋เสี ยจ้องไปยังคนทั้งสองด้วยสายตางุนงงสงสัย
“ท่านอา ท่านปู่ พวกท่านก็ทานมันอยูท่ ุกวันมิใช่หรื อเจ้า
คะ”

“……..” สองพ่อลูกต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

จวินอู๋เสี ยเป็ นผูจ้ ดั เตรี ยมอาหารที่ผสมสมุนไพรให้แก่

พวกเขาทุกวัน นอกจากนั้นก็ยงั ส่ งยามากมายหลายอย่าง
มาบารุ งร่ างกายของพวกเขา ทาให้ร่างกายของพวกเขาไม่
อ่อนแออ่อนแรงเหมือนเมื่อก่อน และแม้วา่ การ
เปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นนั้นมากมายแค่ไหนก็ตาม แต่พวก
เขากลับไม่ได้สงั เกตเลยว่าสุ ขภาพร่ างกายของตนพัฒนาดี
ขึ้นกว่าเดิมมาก ส่ งผลให้การฝึ กฝนและพัฒนาพลังนั้น
เป็ นไปได้อย่างรวดเร็ ว

เป็ นที่รู้กนั ว่าการพัฒนาของหลอดเลือดดาและแดงนั้นจะ

หยุดลงเมื่อคนผูน้ ้ นั เติบโตเป็ นผูใ้ หญ่ พวกเขาจึงไม่เคยคิด
สักนิดเลยว่า อาหารและยาของตนจะทาให้เกิดการ
เปลี่ยนแปลงเช่นนี้ ทั้งยังมอบผลลัพธ์อนั น่าอัศจรรย์จาก
การฝึ กฝนประจาวันให้แก่พวกเขาอีกด้วย

เรื่ องพวกนี้มนั ช่าง…..น่าเหลือเชื่อ

“อู๋เสี ย สิ่ งที่พวกเรากินเข้าไป….จริ งหรื อนี่….” จวินชิง
พูดไม่ออก เขาไม่เคยสังเกตเลย แต่เมื่อจวินอู๋เสี ยบอก
กล่าว เขาก็ตระหนักได้วา่ หลอดเลือดของตนนั้น
แข็งแกร่ งขึ้นมากจริ งๆ

จวินอู๋เสี ยพูดความจริ ง!

“กองทัพรุ่ ยหลินใหญ่โตเกินไป ข้าเลยทาได้เพียงมอบยา

เม็ดให้แก่พวกเขาเท่านั้น” จวินอู๋เสี ยเองก็อยากจะป้อน
อาหารที่ผสมยาให้แก่พวกเขาเช่นกัน มันจะได้ช่วยลด
อาการฟกช้ าในร่ างกายของพวกเขา แต่วา่ กับคนเป็ นแสน
แล้ว….. พวกเขาไม่มีทุนพอที่จะทาได้ถึงขั้นนั้น แม้วา่
พวกเขาจะขายวังหลินทั้งวังไปแล้วก็ตาม
“……. ” จวินเสี่ ยนรู ้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นเร็ วขึ้นของตน

“ยาเหล่านั้นจะทาได้อย่างที่เจ้าพูดจริ งๆรึ ” จวินชิงถามไถ่

ดวงตาของเขาลุกเป็ นไฟเต็มไปด้วยความกระตือรื อร้น มี
เพียงไม่กี่สิ่งไม่กี่เรื่ องเท่านั้นที่จะสามารถกระตุน้ พวกเขา
พ่อลูกได้มากถึงขั้นนี้!

จวินอู๋เสี ยพยักหน้า

สองพ่อลูกต่างส่ งสายตาหนักใจให้แก่กนั และกัน

“อู๋เสี ย ท่านอาจารย์ของเจ้าสอนเจ้ามาหรื อ” จวินเสี่ ยน

ถามด้วยน้ าเสี ยงเข้มงวด
“เจ้าค่ะ”

“ท่านอาจารย์ของเจ้ามีความรู ้ดา้ นการแพทย์ยอดเยีย่ มมาก

เหลือเกิน สิ่ งที่เจ้าได้เรี ยนรู ้มานั้นข้าไม่เคยได้ยนิ มาก่อน
เลย และตระกูลจวินก็เป็ นหนี้น้ าใจเขาอย่างใหญ่หลวง แต่
ถ้าหากว่าเรื่ องนี้รั่วไหลออกไป มันจะต้องเป็ นชนวน
ก่อให้เกิดพายุครั้งใหญ่แน่ วังหลินอาจจะสามารถเก็บ
รักษาเรื่ องนี้ให้อยูแ่ ค่ภายในแคว้นฉี ได้ ทว่าหากมัน
กระจายไปมากกว่านั้น แคว้นอื่นๆจะต้องไม่น่ิงเฉยกับ
เรื่ องนี้แน่” ปกติแล้วจวินเสี่ ยนไม่เข้มงวดขนาดนี้ ทว่า
ความรู ้ความสามารถของจวินอู๋เสี ยนั้นสามารถเป็ นได้ท้ งั
พรและคาสาป

ตระกูลชิงอวิน๋ นั้นมีชื่อเสี ยงกระจายไปยังหลายแว่นแคว้น

ซึ่ งหาได้เป็ นเช่นนั้นเพราะความแข็งแกร่ ง แต่เป็ นเพราะ
ทักษะทางการแพทย์ พวกเขามีท้ งั หมอที่เก่งที่สุดและผู ้
ปรุ งยาที่ดีที่สุดภายใต้ผนื ฟ้านี้ แม้กระทัง่ ผูท้ ี่มีพลังอานาจ
มากที่สุดก็ยงั ต้องเกรงอกเกรงใจตระกูลชิงอวิน๋ เพราะ
พวกเขามีทกั ษะทางการแพทย์ล้ าเลิศเหนือกว่าทุกคน

สิ่ งต่างๆที่จวินอู๋เสี ยทาขึ้นมานั้นล้ าหน้าเกินความสามารถ

ของตระกูลชิงอวิน๋ เสี ยอีก อย่างยาเสริ มกาลังที่สามารถ
พัฒนาเส้นเลือดของผูใ้ หญ่ได้ตวั นี้น้ นั ก็ไม่เคยมีผใู ้ ดเคย
ได้ยนิ มาก่อนแล้ว

เป็ นที่รู้กนั ดีวา่ การพัฒนาเส้นเลือดจะถูกปิ ดกั้นในที่สุด

เช่นนั้นทุกคนจึงต้องพยายามพัฒนาความแข็งแกร่ งของ
หลอดเลือดของตนให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะเติบโตเป็ น
ผูใ้ หญ่เต็มตัว เนื่องจากเมื่อเติบโตเป็ นผูใ้ หญ่แล้ว หาก
หลอดเลือดยังพัฒนาได้ไม่ดีพอ มันก็จะส่ งผลให้การ
ฝึ กฝนต่างๆเป็ นไปได้อย่างเชื่องช้า ทาให้ตอ้ งฝึ กอย่าง
หนักหน่วงมากขึ้น

ถ้าทุกคนรู ้วา่ มันมียาที่ทาให้ผใู ้ หญ่สามารถพัฒนาหลอด

เลือดของตนเองได้ ผืนแผ่นดินนี้จะต้องสัน่ สะเทือนอย่าง
แน่นอน!

หากว่าเรื่ องนี้หลุดออกไป แผ่นดินจะต้องเกิดกลียคุ วัง

หลินอาจจะมีอานาจแข็งแกร่ งในแคว้นฉี แต่ถา้ มันไป
ดึงดูดสายตาของกลุ่มอานาจจากอาณาจักรแว่นแคว้นอื่น
เข้ามาแล้วล่ะก็ แม้แต่พวกเขาก็คงไม่อาจปกป้องจวินอู๋
เสี ยได้
ตอนที่ 104 ยอดโอสถ (3)

————————-

อานาจของวังหลินนั้นไม่สามารถเทียบเท่ากับตระกูลชิ
งอวิน๋ ได้เลย ยาของจวินอู๋เสี ยตัวนี้เปรี ยบเสมือนดาบสอง
คม!

“นอกจากอาจารย์ของเจ้าแล้ว มีใครอีกบ้างที่สามารถปรุ ง
มันขึ้นมาได้” จวินเสี่ ยนถามเสี ยงแหบห้าว

จวินอู๋เสี ยจ้องมองชายทั้งสามในห้อง นางตอบคาถามโดย

ไม่เอ่ยคาพูดใดๆ
“หลงฉี !” จวินชิงตะโกนเสี ยงดังลัน่

หลงฉี รีบคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “ข้าน้อยไม่เห็นหรื อได้ยนิ

อะไรทั้งนั้นขอรับ” เหงื่อเม็ดหนึ่งไหลลงข้างใบหน้าของ
เขา คุณหนูอาจยังไม่เข้าใจว่าหากยาตัวนี้หลุดออกไป
ภายนอกแล้ว มันจะสามารถสร้างความวุน่ วายได้มาก
ขนาดไหน

“เจ้าอยูก่ บั เรามาแต่เล็ก ข้าไว้ใจเจ้า แล้วก็จาคาข้าให้ดี จง

นาทุกสิ่ งที่ได้ยนิ ในห้องนี้ฝังลงหลุมศพเจ้าไปด้วย ห้าม
แพร่ งพรายสิ่ งใดเกี่ยวกับมันออกไปแม้แต่คาเดียว หาไม่
แล้วมันจะนาภัยพิบตั ิมาสู่ ตระกูลจวิน!”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ”
จวินอู๋เสี ยงุนงงกับความระมัดระวังที่ชายทั้งสามแสดง
ออกมา

ยานี่…..จะก่อให้เกิดปัญหาใหญ่ขนาดนั้นเลยหรื อ

ก่อนหน้านี้นางวางแผนจะปรุ งยาที่ให้ผลดีกว่านี้หลายเท่า
นัก แต่กลับไม่สามารถกระทาได้ ด้วยเหตุที่วา่ มีสมุนไพร
ไม่เพียงพอ แล้วเหตุใดท่านอากับท่านปู่ จึงต้องคิดหนัก
เกี่ยวกับยาธรรมดาๆพวกนี้ดว้ ย

“อู๋เสี ย อาจารย์ของเจ้าจะต้องเป็ นคนที่แข็งแกร่ งและ

ลึกลับมากเป็ นแน่ เขาถึงไม่กงั วลกลัวเลยว่าสรรพคุณยา
ของเขาจะถูกเปิ ดเผยออกไป ส่ วนเจ้า ปู่ รู ้วา่ เจ้าเป็ นห่วงวัง
หลินด้วยใจจริ ง ทว่าความรู ้ในการปรุ งยาชนิดนี้ของเจ้า
นั้นจาเป็ นต้องเก็บไว้เป็ นความลับ จะต้องไม่ให้ผอู ้ ื่น
นอกจากเจ้าและอาจารย์ของเจ้ารู ้สูตรที่ใช้ปรุ งยาอย่าง
เด็ดขาด เจ้าเข้าใจหรื อไม่” หาได้ยากที่จวินเสี่ ยนกล่าว
กับจวินอู๋เสี ยด้วยความเอาจริ งเอาจังเช่นนี้

“อู๋เสี ยเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” แม้จะยังมึนงงกับความกังวลของ

สองพ่อลูก แต่จวินอู๋เสี ยก็ยอมตกลงทาตาม

“ส่ วนเม็ดยาพวกนั้น เราจะส่ งไปที่ค่ายทหารหรื อ” จวิน

ชิงถาม คิ้วขมวดเข้าหากัน

“ใช่เจ้าค่ะ ส่ งพวกมันไปเลย ข้าเชื่อว่าทหารในกองทัพรุ่ ย

หลินจะไม่ทรยศตระกูลจวิน แม้วา่ พวกเขาเผชิญหน้ากับ
ความตายอยูก่ ต็ าม” จวินเสี่ ยนเชื่อมัน่ ในกองทัพรุ่ ยหลิน
อย่างไร้ขอ้ กังขา เขาหันไปหาหลงฉี “ข้าขอฝากหน้าที่น้ ี
ให้แก่เจ้า ห้ามพูดอะไรเกี่ยวกับยาตัวนี้เด็ดขาด แค่บอกให้
พวกเขากินยานี้ตามกาหนดเท่านั้น บอกพวกเขาว่าอย่าตั้ง
คาถามหรื อหารื อกันเกี่ยวกับผลของยาแม้แต่คาเดียว แล้ว
ก็สง่ั ให้พวกเขาลืมไปเสี ยด้วยว่าได้กินยาเข้าไป”

“ขอท่านโปรดวางใจ! คาสัง่ ของท่านจะถูกปฏิบตั ิตาม

อย่างเคร่ งครัด” หลงฉี กล่าวสาบาน หัวใจของเขาลุกไหม้
ด้วยความรู ้สึกเร่ าร้อน เขาเลื่อนสายตาแหลมคมขึ้นไปจับ
จ้องที่ใบหน้าของจวินอู๋เสี ย

จวินอู๋เสี ยจะกลายเป็ นผูน้ าที่กองทัพรุ่ นหลินพร้อมตาย

แทนได้ และมันจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลง!
เนื่องจากสิ่ งที่ถูกขนส่ งนั้นมีความสาคัญอย่างยิง่ จวิน
เสี่ ยนจึงสัง่ ให้องครักษ์ส่วนใหญ่ของวังหลินติดตาม
อารักขาสิ่ งนั้นร่ วมกันกับหลงฉี ดว้ ย รถม้าที่เต็มไปด้วยลัง
ที่บรรจุยาออกจากเมืองไปหลังจากท้องฟ้ามืดสนิท ไม่มี
ใครล่วงรู ้วา่ รถม้าที่ดูธรรมดาเหล่านั้นบรรทุกยาที่สามารถ
สร้างความวุน่ วายอย่างใหญ่หลวงไปทัว่ ทั้งแผ่นดิน!

คืนนั้นคือคืนที่กองทัพรุ่ ยหลินถูกทาให้เปลี่ยนแปลงไป

ในยามราตรี คนตระกูลจวินทั้งสามสนทนากันใต้แสง
เทียน โดยส่ วนใหญ่แล้วจวินอู๋เสี ยทาเพียงแค่นง่ั ฟังเงียบๆ
เท่านั้น
“อู๋เสี ย หากเจ้าง่วงแล้วก็ไปพักเถิด” จวินเสี่ ยนเอ่ย
คะยั้นคะยอ เขาคิดว่าการปรุ งยาถึงหนึ่งแสนเม็ดนั้นคงจะ
ทาให้จวินอู๋เสี ยเหน็ดเหนื่อยไม่นอ้ ย ยิง่ ไปกว่านั้นเขายัง
เห็นวงดาๆที่ใต้ดวงตาของนางอีกด้วย

“เจ้าค่ะ ท่านปู่ ” จวินอู๋เสี ยลุกขึ้น นางรู ้วา่ จวินเสี่ ยนและจวิ

นชิงมีเรื่ องที่ไม่อยากหารื อกันต่อหน้านาง นางจึงอุม้ แมว
ดาตัวน้อยแล้วออกจากห้องไป
ตอนที่ 105 พายุต้ งั เค้า (1)

————————-

หลังจากจวินอู๋เสี ยออกไปแล้ว สี หน้าของจวินเสี่ ยนกับจวิ

นชิงก็มืดคล้ าลง

“เรื่ องเกี่ยวกับหลินเยวีย่ หยางนั้นเป็ นเรื่ องจริ งหรื อขอรับ”

จวินชิงยกเรื่ องที่หารื อกันก่อนหน้าที่จวินอู๋เสี ยจะเข้ามา
ขึ้นมาอีกครั้ง

จวินเสี่ ยนพยักหน้าท่าทีจริ งจัง “มันแปลกมาก หลินเยวี่ย

หยางซื่ อสัตย์ซื่อตรงมาโดยตลอด ทั้งยังไม่ได้อยูใ่ น
ตาแหน่งใหญ่โตมากมาย แต่พกั หลังมานี้ จานวนคาร้อง
ต่อเขานั้นมากจนน่าตกใจ ฮ่องเต้เลยมีพระกระแสรับสัง่
ให้สืบสวนเรื่ องนี้”

“หลินเยวีย่ หยางช่วยชีวติ พี่ชายข้าไว้ หากไม่ใช่เพราะ

รายงานของเขาเรื่ องสายลับในกองทัพที่ร่วมมือกับพวก
ศัตรู พี่ขา้ คงแพ้สงครามครั้งนั้นเป็ นแน่” จวินชิงถอน
หายใจเมื่อนึกถึงบุญคุณที่ตระกูลจวินติดค้างต่อหลินเยวีย่
หยาง

“ใช่ เขาเป็ นชายที่ซื่อสัตย์และไม่ได้โง่เง่า ตอนที่เขาถูก

แต่งตั้งให้เป็ นเจ้าหน้าที่ในเมืองหลวง ตัวเขาก็ได้เว้น
ระยะห่างกับวังหลิน เขาคงจะคาดการณ์อะไรบางอย่างได้
จึงขีดเส้นระหว่างเราไว้อย่างชัดเจน หลายปี มานี้เราไม่ได้
พบหน้าเขาเลยถึงจะอยูใ่ นเมืองหลวงเหมือนกันก็ตาม
หลินเยวีย่ หยางทาตัวจืดจางไม่โดดเด่นมาตลอด ใครจะ
คิดร้ายต่อเขากัน” จวินเสี่ ยนครุ่ นคิด สาหรับชายที่ถือ
ตาแหน่งไม่สาคัญ ไม่มีอานาจ แล้วก็ยงั ไม่ยงุ่ เกี่ยวกับ
การเมืองใดๆ เขาจะไปล่วงเกินใครได้กนั

“ท่านจะสื บเรื่ องนี้ไหมท่านพ่อ” จวินชิงเอ่ยถาม

จวินเสี่ ยนถอนหายใจ “พี่เจ้าติดค้างเขาเอาไว้มาก และเขา

ก็เป็ นคนซื่ อสัตย์ หากไม่ใช่เพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้น
เกี่ยวข้องกับตระกูลจวิน ฮ่องเต้กค็ งไม่สงสัยว่าอดีตทหาร
ชายแดนเช่นเขาจะสมรู ้ร่วมคิดกับตระกูลจวิน พวกเรา
ต้องรับผิดชอบที่ลากเขาเข้ามาในเรื่ องวุน่ วายพวกนี้”

จวินชิงนึกย้อนไปถึงอดีตยามที่ตระกูลจวินยังรุ่ งเรื อง
ก่อนที่พี่ชายของเขาจะสละชีพเพื่อชาติ ก่อนที่ตวั เขาจะ
พิการ ความรุ่ งโรจน์ยงิ่ ใหญ่ของตระกูลเคยช่วยปกป้อง
คุม้ ครองพวกเขาไว้ ทว่าตั้งแต่ตระกูลของพวกเขาเสื่ อม
ถอยลง ภัยอันตรายต่างๆที่ซ่อนตัวอยูก่ เ็ ริ่ มเผยออกมาให้
เห็น

“มีใครตรวจสอบเรื่ องนี้หรื อยังขอรับ” จวินเสี่ ยนส่ าย

ศีรษะอย่างจนปั ญญา เขาไม่สามารถทนมองบุคคลเช่นนั้น
ถูกใส่ ร้ายได้

ทว่าจู่ๆเสี ยงเคาะประตูที่ฟังดูเร่ งด่วนก็ดงั ขึ้นขัดการ

สนทนาของพวกเขา

“เข้ามา” จวินเสี่ ยนส่ งเสี ยงตอบรับ

ยามรักษาการณ์ของวังหลินผูห้ นึ่งคุกเข่าอยูท่ ี่หน้าประตู
สายลมหนาวเย็นยามดึกพัดเข้ามาในห้อง

“รายงานหลินหวาง ท่านแม่ทพั หลีหร่ าน*ต้องการเข้าพบ

ขอรับ”

“แม่ทพั หลีหร่ านรึ เขาต้องการอะไรจากข้าในยามดึกดื่น

เช่นนี้” จวินเสี่ ยนถามพลางขมวดคิ้ว

“ข้าน้อยไม่ทราบขอรับ แต่ท่านแม่ทพั นาทหารมาด้วย

จานวนหนึ่ง ทั้งยังมีท่าทางกระวนกระวายขอรับ”

“ข้าจะไปดู” จวินเสี่ ยนยืนขึ้น แต่แล้วจวินชิงก็กระตุก

แขนเสื้ อของเขา
“กลางดึกเช่นนี้อากาศหนาวเย็นยิง่ นัก ขอท่านพ่อโปรด
ระมัดระวัง” จวินชิงกล่าวเป็ นนัย

จวินเสี่ ยนพยักหน้ารับ

ด้านนอกวังหลิน ทหารสองคนกาลังกวัดแกว่งคบเพลิง
เพื่อขับไล่ราตรี ให้ถอยร่ นไป แม่ทพั หลีหร่ านยืนอยูท่ ี
ข้างหน้าม้าของเขา ท่าทางวิตกกังวล

เมื่อเห็นจวินเสี่ ยนออกมาจากวังหลิน หลีหร่ านก็รีบเข้าไป

หาแล้วยอบตัวลงกับพื้น

“หลีหร่ าน นี่มนั เรื่ องอะไรกัน”

“หลินหวาง! ได้โปรดช่วยด้วยขอรับ!” หลีหร่ านประสาน
มืออ้อนวอน

“จวินเสี่ ยนเลิกคิ้วขึ้น “เกิดอะไรขึ้น อะไรทาให้เจ้ามาที่นี่

ในยามดึกขนาดนี้”

“ครอบครัวของ…เจ้าหน้าที่หลิน…” หลีหร่ านพูดอึกอัก

หัวใจของจวินเสี่ ยนกระตุกวูบ แต่เขายังคงรักษาท่าทีสงบ

นิ่งเอาไว้ได้

“เกิดอะไรขึ้นรึ ”
“ข้าได้รับคาสัง่ จากฮ่องเต้ให้นาตัวเจ้าหน้าที่หลินไป
สอบสวนในข้อหารับสิ นบน ทว่าตอนที่ขา้ ไปถึงเรื่ องร้าย
ในบ้านสกุลหลินก็ได้เกิดขึ้นแล้ว เจ้าหน้าที่หลินฆ่าคนใน
บ้านตัวเองไป 36 คน ตอนที่ขา้ ไปถึงที่นน่ั ข้าก็เห็นเขา
เป็ นบ้ามือจับดาบที่ยงั เสี ยบคาอยูใ่ นอกภรรยาของตน”
หลีหร่ านเหงื่อไหลเย็นเยียบ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่ งที่เขาได้
พบเห็นมาเมื่อครู่
ตอนที่ 106 พายุต้ งั เค้า (2)

————————-

“เจ้าว่าอะไรนะ!” จวินเสี่ ยนจ้องเขม็ง เขาไม่อยากจะเชื่อ

ในสิ่ งที่เพิ่งได้ยนิ

“เจ้าหน้าที่หลินรู ้แล้วว่าฮ่องเต้ทรงสื บสวนคดีการกระทา

ผิดของเขา ข้าไม่ทราบว่าเขารู ้ได้อย่างไร ทว่าจู่ๆเขาก็ฆ่า
ทุกคนในบ้านทิ้ง ข้าก็พยายามจะจับกุมตัวเขา โดยหา
ทราบแม้เพียงนิดว่าฝี มือของเขาเหนือกว่าข้ายิง่ นัก เขา
จัดการทหารของข้าไปถึงสิ บคนแล้วก็หลบหนีไป ข้า
ไม่ใช่คู่มือของเขา ดังนั้นข้าจึงมาร้องขอความช่วยเหลือ
จากท่าน! ขอให้ท่านยืน่ มือเข้ามาช่วย! หากเขาหนีไปได้
ฮ่องเต้ตอ้ งไม่ปรานีขา้ เป็ นแน่ขอรับ” หลีหร่ านอ้อนวอน
เขาคุกเข่าลงตรงหน้าจวินเสี่ ยน

สิ่ งที่ซุกซ่อนอยูภ่ ายใต้แขนเสื้ อของจวินเสี่ ยนคือหมัดที่กา

แน่น เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการปกปิ ด
ความสะเทือนใจที่สนั่ สะท้านไปทัว่ ทั้งร่ างของเขา

เป็ นไปไม่ได้ที่ชายที่ซื่อตรงเช่นหลินเยวีย่ หยาง จะสังหาร

ทุกคนในบ้านเพียงเพราะตนกาลังจะถูกจับกุม!

“ตอนนี้เขาอยูท่ ี่ไหน” จวินเสี่ ยนถามเสี ยงเย็นเยียบ

“ข้าสัง่ ให้คนไล่ตามเขาอยู่ ยามนี้เขาออกจากเมืองหลวง
ไปแล้ว กาลังมุ่งหน้าไปทางตะวันออกเฉี ยงใต้ขอรับ”
หลีหร่ านรี บตอบ

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” จวินเสี่ ยนปฏิเสธที่จะเชื่อว่าหลินเยวีย่

หยางจะสามารถกระทาการชัว่ ช้าเช่นนั้นได้ แต่เพราะ
หลีหร่ านเห็นด้วยตาของตนเองว่าหลินเยวีย่ หยางสังหาร
ภรรยาตน ดังนั้นทหารพวกนั้นจะต้องสังหารหลินเยวีย่
หยางแน่ หากพวกทหารไปถึงตัวเขาก่อน

สกุลจวินติดหนี้หลินเยวีย่ หยาง นี่เป็ นเรื่ องที่จวินเสี่ ยนไม่

มีทางลืมเลือน เขาจะจัดการเรื่ องนี้ดว้ ยตนเอง นาตัวหลิน
เยวี่ยหยางกลับมาพิสูจน์ความจริ ง เพื่อที่จะรักษาชีวิตของ
เขาไว้ให้ได้
บัดนี้ทหารคุม้ กันส่ วนใหญ่ของวังหลินได้ออกไปกับ
หลงฉี เพื่ออารักขายา จวินเสี่ ยนจึงรวบรวมทหารที่เหลือ
ซึ่ งแม้จะมีจานวนน้อย ทว่าทุกๆคนก็ลว้ นแต่เป็ นนักสู ้ช้ นั
แนวหน้าทั้งสิ้ น

จวินเสี่ ยนออกเดินทางไล่ติดตามโดยไม่ลงั เลแม้เพียงครู่

เดียว

ร่ างเงาที่หลบซ่อนอยูม่ องตามจวินเสี่ ยนที่ออกจากประตู

เมืองไป เขาแสยะยิม้ ชัว่ ร้าย ซุกซ่อนตัวอยูใ่ นความมืด

“ท่านช่างเป็ นคนดีเสี ยจริ ง ไม่ยอมปล่อยให้ผมู ้ ีพระคุณ

ต้องตายอย่างอัปยศ” เงาในความมืดหัวเราะเสี ยงต่า
ออกมาก่อนจะหมุนตัวกลับ สองมือของเขาไขว้กนั อยู่
ด้านหลัง ในตรอกที่มืดมิด สายตาเย็นชาและชัว่ ร้ายหลาย
ร้อยคู่จอ้ งมองมาที่เขาอย่างมุ่งมัน่

“เจ้าแน่ใจนะว่าทหารของวังหลินเกือบทั้งหมดออกไป
นอกเมือง” ร่ างเงานั้นถามอย่างรอบคอบ

“ข้ามัน่ ใจขอรับ! ก่อนหน้านี้ขา้ เห็นทหารจานวนมากคุม้

กันรถม้าหลายคันออกไป”

“เจ้ารู ้หรื อไม่วา่ พวกมันไปที่ใด”

“ข้าไม่ทราบขอรับ ทหารในวังหลินมาจากกองทัพรุ่ ย
หลิน เมื่อพ้นประตูเมืองไปแล้วพื้นที่กโ็ ล่งแจ้งมาก ข้าไม่
กล้าตามไปเพราะเกรงว่าจะถูกพบตัว แต่ขา้ ได้ตรวจสอบ
แล้วว่าทหารที่เหลือในวังหลินเกือบทั้งหมดได้ติดตาม
หลินหวางไป บัดนี้วงั หลินไม่น่าจะมีทหารเหลืออยูเ่ กิน
สิ บห้าคนขอรับ”

“ทหารสิ บห้าคนจากกองทัพรุ่ ยหลินเช่นนั้นหรื อ” เงาดา

มืดหัวเราะขบขัน

“ข้าอยากรู ้ยงิ่ นักว่า ในคืนนี้เหล่าทหารเดนตายทั้งสามร้อย

คนของข้าจะสามารถขุดรากถอนโคนวังหลินได้หรื อไม่!
ถ่ายทอดคาสัง่ ข้าออกไป! จงแทรกซึมเข้าไปในวังหลิน
ตรวจค้นให้ทวั่ ข้าไม่ตอ้ งการให้มีผใู ้ ดอยูร่ อดได้ถึงยาม
อาทิตย์ข้ ึน! โดยเฉพาะอย่างยิง่ จวินอู๋เสี ยและเจ้าขยะจวิ
นชิง ข้าต้องการเห็นหัวของพวกมัน!”
“น้อมรับคาสัง่ !”

ภายในพริ บตา เงาทั้งหมดที่ซ่อนเร้นอยูใ่ นตรอกนั้นก็

หายไป

ส่ วนร่ างเงาที่เป็ นผูอ้ อกคาสัง่ ก็ข้ ึนไปอยูบ่ นหอสู งในเมือง

หลวง แล้วจ้องมองไปทางวังหลิน

หลังจากค่าคืนนี้ วังหลินจะสู ญสิ้ นไป! และตระกูลจวินก็

จะไม่มีอีกต่อไปเช่นกัน!

จันทร์กระจ่างเลื่อนหลบหลังเมฆดา แสงจันทราถูกบดบัง
จนหมดสิ้ น
ท่ามกลางความสงบเงียบแห่งราตรี เงามืดทั้งหลายได้
แทรกซึมเข้าไปในวังหลิน
ตอนที่ 107 พายุต้ งั เค้า (3)

————————-

ภายใต้ความมืดมิด ทหารคุม้ กันจากกองทัพลุ่ยหลินที่

ซ่อนตัวอยูร่ ับรู ้ได้ถึงการเคลื่อนไหวที่ผดิ ปกติ พวกเขา
ก้าวออกจากเงามืด เพื่อต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

“หากพวกเจ้ามาที่นี่เพื่อจะเข้าพบหวินหวาง โปรดกลับมา
ใหม่พรุ่ งนี้เช้า วังหลินไม่ตอ้ นรับแขกในยามวิกาล” ท่าน
ลุงฝูผมู ้ ีผมขาวยืนขวาง มือทั้งสองไขว้กนั อยูเ่ บื้องหลัง
สายตาแข็งกร้าว เผชิญหน้ากับเงาที่เร่ งรุ ดเข้ามาของเหล่า
นักฆ่า ที่ดา้ นหลังของเขานั้นคือทหารกล้าสิ บห้าคน ผูเ้ ด็ด
เดี่ยวและซื่อสัตย์ ยืนปิ ดทางอันเป็ นเส้นทางเดียวที่จะ
นาไปสู่ ดา้ นหลังของวัง

“พวกเราไม่ได้มาเพื่อเยีย่ มเยียน แต่พวกเราได้รับคาสัง่ ให้

ส่ งทุกชีวติ ในวังหลินไปลงนรก!” ร่ างในความมืดตะโกน
และหัวเราะอย่างบ้าคลัง่

ดวงตาของท่านลุงฝูฉายประกายขึ้น เขาสลัดรอยยิม้ ใจดี

ทิ้ง พร้อมกับสัญชาตญาณนักฆ่าที่เข้ามาแทนที่

“เช่นนั้นข้าจะไม่เกรงใจ! ผูบ้ ุกรุ กวังหลินมีโทษสถาน

เดียว…..ตาย!”
พริ บตาเดียว ท่านลุงฝูและทหารรุ่ ยหลินทั้งสิ บห้าคนก็กรู
กันเข้าไปที่กลางวงของเงาเหล่านั้น ชุดสี สว่างของทหาร
รุ่ ยหลินเปล่งประกายตัดกับชุดสี ดาของศัตรู

ความสงบยามราตรี ถูกทาลาย กลิ่นของความตายและ

หยาดเลือดโชยชัด

เงาดาสองกลุ่มเล็ดลอดเข้าไปในวังหลินจากทางด้านหลัง
เมื่อการต่อสู ้ที่ดา้ นหน้าของวังอุบตั ิข้ ึน พวกมันสังหาร
ทหารยามผูค้ ุม้ กันบริ เวณด้านหลังของวังหลินอย่าง
รวดเร็ ว แล้วเดินเข้าไปในสวนด้านหลัง พร้อมกับดาบที่
ยังมีเลือดสดๆหยดลงมา
กลิ่นหอมหวานของสมุนไพรอบอวลอยูท่ วั่ สวนหลังวังที่
ทั้งเงียบและสงบ สระบัวกระเพื่อมไหวยามที่สายลม
อ่อนๆพัดพานาพาความหนาวเย็นเข้ามา

ร่ างเงากลุ่มหนึ่งก้าวเข้ามา ทาลายความงามยามค่าคืนลง
สิ้ น ในมือของพวกมันมีใบดาบที่ยงั มีเลือดหยดเป็ นสาย
จนทิ้งร่ องรอยสี แดงเอาไว้บนพื้น

“จิ๊ๆ…พวกเจ้าอย่ารบกวนการพักผ่อนของอู๋เสี ยจะดีกว่า”
เสี ยงอันทรงเสน่ห์ดงั ขึ้นอย่างกระทันหัน ทาลายความ
เงียบของสวนลง เงามืดเหล่านั้นหยุดชะงัก พวกมันหัน
มองรอบๆ เพื่อหาที่มาของเสี ยง
ร่ างสู งโปร่ งก้าวย่างออกมาจากเงาเข้าสู่ แสงจันทร์กระจ่าง
อย่างช้าๆ ชายผูห้ ล่อเหลาส่ งยิม้ ยิงฟันเหมือนเด็กๆที่ดู
ขัดแย้งกับสายตาที่แผ่รังสี อนั ตรายไปให้พวกมัน

จวินอู๋เหย่าจ้องมองไปยังกลุ่มคนที่ต้ งั ท่าอย่างระมัดระวัง
ทว่าเมื่อย้ายสายตาไปยังดาบที่ปล่อยหยดเลือดลงบนพื้น
ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายสี ม่วงเข้มขึ้นมา

“ทาให้สวนของจวินอู๋เสี ยสกปรกถือเป็ นความผิดร้ายแรง

เป็ นความผิดที่ตอ้ งชดใช้ดว้ ย…ชีวิตของพวกเจ้า” รอยยิม้
ของจวินอู๋เหย่ากว้างขึ้น ทว่ามันกลับเป็ นรอยยิม้ ที่ทาให้
รู ้สึกเย็นยะเยือกไปถึงไขสันหลัง
ภายใต้แสงจันทร์ กลุ่มเงามืดมองเห็นร่ างของคนผูน้ ้ นั
อย่างชัดเจน สายตาจากนัยน์ตาสี ม่วงคู่น้ นั ราวกับดาบอัน
คมกริ บที่ทิ่มแทงเข้าไปยังหัวใจของพวกเขา

“ปี ….ปี ศาจ…”

“หยาบคายยิง่ นัก!” จวินอู๋เหย่าส่ ายศีรษะ “ข้าจะเป็ นแค่

ปี ศาจธรรมดาทัว่ ไปได้อย่างไรกัน”

ประกายสี ม่วงในตาของเขาสว่างวาบ จากนั้นร่ างกายของ

เขาก็กลายเป็ นภาพเคลื่อนไหวอันเลือนราง

พริ บตาเดียว ความเงียบสงบก็กลับคืนสู่ สวน…..หยาดฝน

สี แดงสดตกลงมากลายเป็ นหยดน้ าสี แดงอุ่นๆบนพื้น
ตอนนั้นเอง จวินอู๋เสี ยผูย้ งั คงง่วงงุนอยูก่ ไ็ ด้เปิ ดประตูหอ้ ง
ของตน

ท่ามกลางสายฝนสี แดงที่แปลกประหลาด มีร่างสู งสง่า

งามยืนนิ่งไม่ไหวติง เขาเงยหน้าขึ้น ดูงดงามโดดเด่นตัด
กับสายฝนสี แดง

เขากาลังหัวเราะอยู่ และเมื่อตาสี ม่วงซึ่ งทอประกาย

สนุกสนานของเขาเหล่มองมาทางนาง มุมปากของเขาก็
โค้งขึ้น
นัยน์ตาคู่น้ นั เต็มไปด้วยความโหดเหี้ ยมไร้ความปรานี
เสี ยงหัวเราะบ้าคลัง่ ของเขาทาให้ผคู ้ นขนลุกขนชัน ภาพนี้
เป็ นภาพที่จวินอู๋เสี ยจะไม่มีทางลืม

มันช่างงดงาม ทั้งยังมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด ทว่าใน

เวลาเดียวกันก็ทาให้รู้สึกสัน่ สะท้านยามที่ได้มอง
ตอนที่ 108 พายุต้ งั เค้า (4)

————————-

ฝนเลือดตกลงมาพร้อมกับกลิ่นที่รุนแรงชวนให้สาลัก
จวินอู๋เสี ยจ้องไปยังร่ างศพที่นอนระเกะระกะไปทัว่ ด้วย
แววตาที่สงบอย่างน่าประหลาด

“ขอโทษที่ปลุกเจ้านะ อู๋เสี ย” จวินอู๋เหย่ายิม้ ให้อย่างลุแก่

โทษ แล้วมองลงไปยังเสื้ อผ้าที่เปื้ อนเลือดของตนเอง “ข้า
ไม่อยากให้เจ้าเห็นข้าในสภาพเช่นนี้เลย”
จวินอู๋เสี ยหรี่ ตาลง ทว่าเมื่อนางได้ยนิ เสี ยงการต่อสู ้ดงั มา
จากด้านหน้าของวัง ดวงตาของนางก็เปล่งประกายเย็น
เยียบ

[นายท่าน! เกิดเรื่ องแล้ว] เจ้าแมวดาตัวน้อยโก่งตัวด้วย

ความตระหนก

“ฝี มือฮ่องเต้” จวินอู๋เสี ยเอ่ยชี้แจงเสี ยงเย็น “จวินอู๋เหย่า!”

“หื ม” จวินอู๋เหยายิม้ จาง ประกายเร่ าร้อนลุกโชนอยูใ่ น

แววตาของเขา

“ฆ่าพวกมัน”
“ตามที่เจ้าปรารถนา” รอยยิม้ ของจวินอู๋เหย่าและรู ปร่ าง
สมส่ วนของเขาเลือนรางหายไปในเงามืด จากนั้นก็พงุ่ ตรง
ไปยังเรื อนด้านหน้า

[นายท่าน ท่านอาของท่าน!] เจ้าแมวดาตัวน้อยร้องอุทาน

เสี ยงดัง

ทันใดนั้นจวินอู๋เสี ยก็เหวีย่ งเจ้าแมวดาตัวน้อยออกไป

ร่ างกายของมันยืดยาวและใหญ่ข้ ึน กลายเป็ นสัตว์ร้ายสี ดา
ที่น่าเกรงขามยามที่เท้ามันแตะพื้นสนาม จวินอู๋เสี ยรี บ
กระโจนขึ้นไปนัง่ บนตัวสัตว์ร้าย ดวงตาของนางเจิดจ้าไป
ด้วยความโกรธ

“ไป!”
เจ้าสัตว์สีดาที่ดุร้ายออกวิง่ เต็มฝี เท้า รี บเร่ งตรงไปหาจวิ
นชิง

เสี ยงอึกทึกครึ กโครมและเสี ยงโห่ร้องอลหม่านดังฝ่ า

ความเงียบสงบยามค่าคืนของวังหลิน ขณะที่กลิ่นสาบ
ของความตายก็ตลบอบอวลไปทัว่ วัง

จวินชิงนัง่ อยูบ่ นรถเข็นของเขา ดวงตาหรี่ ลงจ้องต่าไปยัง

กลุ่มชายชุดดาที่บุกรุ กเข้ามา เขาถือดาบอยูใ่ นมือ ดาบที่
เต็มไปด้วยของเหลวสี แดงก่าที่กาลังหยดจากปลายคม
ดาบลงบนรถเข็นของเขา สี เดียวกันกับเลือดจากร่ างของ
คนชุดดาห้าคนที่นอนตายอยูร่ อบรถเข็น เงาร่ างหลายร่ าง
ขยับเข้ามาล้อมเขาไว้
“ดูเหมือนว่าคุณชายยังคงเก่งกาจไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย
ทว่าด้วยสภาพของท่านในตอนนี้น่ะ คิดว่าจะสามารถ
เอาชนะพวกเราได้โดยลาพังหรื อ” ชายชุดดาเหยียดยิม้
พลางจ้องไปยังร่ างของจวินชิงที่นง่ั อยูบ่ นรถเข็น

พวกเขาต่างทราบดีถึงความองอาจกล้าหาญและทักษะอัน
น่าเกรงขามที่ตระกูลจวินครอบครองอยู่ ถ้าจวินชิงยังคง
อยูใ่ นสภาพปกติ เขาก็อาจจะสามารถล้มพวกเขาทั้งหมด
ได้ แต่ทว่าตอนนี้ความน่ากลัวของจวินชิงถูกลบไปด้วย
สภาพพิกลพิการ ถึงแม้วา่ จะมีทกั ษะดาบที่ดีเพียงใด เขาก็
ยังขาดอิสระในการเคลื่อนไหวทางขาอยูด่ ี
จวินชิงจับตามองเหล่าชายชุดดาที่อยูร่ ายล้อมรอบตัวเขา
ด้วยสี หน้าที่เย็นชาราวกับเหล็กกล้า ดวงตาของเขาหรี่ ลง
แล้วประกายอามหิ ตก็วาบขึ้น

ชายในชุดดาพวกนี้เลือกช่วงเวลาที่ได้เปรี ยบที่สุดในการ
บุกเข้ามาที่นี่ เห็นได้ชดั ว่าเรื่ องนี้ตอ้ งมีการวางแผนมา
ก่อนอย่างแน่นอน เมื่อยามนี้ทหารส่ วนใหญ่ออกไปนอก
เมือง ทหารที่เหลือเพียงไม่กี่คนก็ตอ้ งประสบกับความ
ยากลาบากในการรับมือกับศัตรู

“เด็กน้อย กล้าสะเออะมาทาตัวโอหังที่วงั หลิน เจ้า

ประเมินตัวเองสู งไปแล้วกระมัง” จวินชิงเอ่ยเสี ยงเย็น
เขาไม่ได้กลัวที่ถูกล้อม แต่เขาเป็ นห่วงจวินเสี่ ยนกับจวินอู๋
เสี ย!

จวินเสี่ ยนถูกบีบให้ตอ้ งออกไปนอกเมือง แล้วชายชุดดา

เหล่านี้กบ็ ุกเข้ามาจู่โจมวังหลินทันที อุบายทั้งหมดนี้ช้ ีเป้า
ตรงมาที่วงั หลิน! เขากังวลเหลือเกินว่าจวินเสี่ ยนจะยังคง
สบายดีหรื อไม่ แล้วหลานสาวของเขา จวินอู๋เสี ยยัง
ปลอดภัยดีอยูไ่ หม

จวินอู๋เสี ยไม่มีแม้กระทัง่ ภูติประจาตัว ทั้งยังไม่อาจพัฒนา

พลังวิญญาณของตนเองได้ นางจะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะ
ขัดขืน หากว่าคนชุดดาพวกนี้พบตัวนางเข้า
“คุณชายยังคงดูสูงส่ งและเข้มแข็งนัก แต่วา่ ที่นี่เหลือ
ทหารรักษาการณ์เพียงไม่กี่คนเท่านั้นในคืนนี้ และทหาร
ที่เหลือยังคงต่อสู ้อยูท่ ี่เรื อนด้านหน้า ข้าเกรงว่าคุณหนู
ของตระกูลท่านอาจจะคอขาดไปแล้วก็เป็ นได้ คืนนี้วงั
หลินจะต้องล่มสลาย จงยอมแพ้เสี ยเถอะ แล้วข้าจะมอบ
ความตายที่ไม่เจ็บปวดให้แก่ท่าน” ชายชุดดาพูดอย่างย่าม
ใจ

ทว่าทันใดนั้นเอง ก็มีแสงสว่างวาววาบขึ้น ดวงตาของชาย

ชุดดาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวก่อนที่จะล้มลง

ถึงจะถูกล้อมไปด้วยเหล่าชายชุดดา แต่จวินชิงก็ยงั สู ้ไม่

ถอย เสื้ อคลุมสี ฟ้าของเขาสะบัดไปตามแรงลม รู ปร่ างที่มี
เสน่ห์น่าดึงดูดของเขาเคลื่อนไหวอย่างคุกคาม ในมือของ
เขากุมดาบ ดวงตาจ้องเขม็งไปทางศัตรู
ตอนที่ 109 พายุต้ งั เค้า (5)

————————-

“ใครบุกรุ กวังหลิน มันต้องตาย!” พายุอารมณ์ที่ถูกข่ม

กลั้นมานานนับทศวรรษในตัวจวินชิงระเบิดออกมา
กลายเป็ นกระบวนท่าดาบอันน่าตกตะลึงในชัว่ พริ บตา
แสงจันทร์ที่ทอประกายตกลงสะท้อนกับดาบสี เงินยวงที่
พุง่ เข้าใส่ ร่างของเงาเหล่านั้นราวกับสายฟ้าฟาด!

พวกเขาได้แต่ยนื นิ่งขยับไม่ได้ราวกับรากงอก ร่ างเงามืด

พวกนั้นไม่มีแม้แต่เวลาจะตอบโต้ดว้ ยซ้ า!
พวกเขาได้แต่ยนื นิ่งอย่างประหลาดใจ พลางมองตรงไป
ยังจวินชิง

เจ้าคนพิการที่ตอ้ งนัง่ รถเข็นผูน้ ้ นั เพิง่ จะสังหารศัตรู ของ

ตนราวกับสายฟ้าฟาดเช่นนั้นรึ เพลงดาบที่ฉบั ไวและ
แม่นยานัน่ ทาให้พวกเขาหนาวเยือกไปจนถึงกระดูก

จวินชิงไม่ได้พิการ! ทั้งยังเคลื่อนไหวได้เร็ วกว่าเดิมเสี ย

อีก!

พวกเขาได้แต่มองเพื่อนพ้องถูกสังหารไปทีละคนสองคน
อย่างขวัญหนีดีฝ่อ ความกลัวคืบคลานเข้าสู่ หวั ใจของพวก
เขา
“นกฮูกหิ มะ!” จวินชิงกล่าวอัญเชิญภูติดว้ ยเสี ยงเบาราว
กับกระซิ บ แล้วแสงเจิดจ้าก็เปล่งประกายออกมาจาก
แหวนบนนิ้วของเขา จากนั้นนกฮูกสี ขาวตัวโตก็ปรากฏ
ตัวขึ้นจากลาแสงนั้น มันเปล่งเสี ยงร้องแหลมก่อนจะพุง่
เข้าจู่โจมศัตรู !

นกฮูกหิ มะกร่ อนกระดูก! ภูติประจาตัวของจวินชิงที่มี

ระดับพลังวิญญาณสู งถึงระดับเจ็ดที่เคยสร้างความ
หวาดกลัวไปทัว่ สนามรบ!

เป็ นเวลาสิ บปี …ที่จวินชิงได้เก็บซ่อนภูติของตนจาก

สายตาผูค้ น จนคนส่ วนใหญ่พากันหลงลืมการมีอยูข่ อง
นกฮูกหิ มะกร่ อนกระดูกตัวนี้!
ด้วยปี กขนาดใหญ่ที่กางกว้างได้มากเกินกว่าสามเมตร มัน
จึงสามารถสร้างพายุหมุนสี เลือดขึ้นเพื่อโจมตีศตั รู ได้!

“โถ่เว้ย! ขาของจวินชิง! มันขยับอย่างนั้นได้อย่างไรกัน

เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!” เหล่าเงาร่ างเริ่ มเบียดเสี ยดกัน พวก
เขาถูกผลักดันให้ตอ้ งถอยจากการไล่สงั หารอันโหดเหี้ ยม
ด้วยเพลงดาบที่เร็ วจนมองไม่ทนั ของจวินชิงและการ
โจมตีที่ดุร้ายของนกฮูกยักษ์ เมื่อสถานการณ์เป็ นเช่นนี้
พวกเขาที่เหลือกันอยูไ่ ม่ถึงครึ่ งจึงเลือกที่จะถอย

“อ๊ากกกกก!!” คนที่ถอยกลับคนแรกกรี ดร้อง จากนั้นกลุ่ม

คนชุดดาก็เริ่ มส่ งเสี ยงร้องด้วยความหวาดกลัว
สัตว์ร้ายสี ดาน่าเกรงขามยืนอยูต่ รงนั้น คมเขี้ยวของมันอยู่
บนคอของชายชุดดาคนหนึ่ง เลือดสี แดงสดไหลพุง่ สาด
กระจายไปทัว่ พื้น

กร๊ อบ

เจ้าสัตว์ร้ายหักคอของคนผูน้ ้ นั เสี ยแล้ว

“คืนนี้จะไม่มีพวกเจ้าคนใดได้ออกไปจากที่นี่อย่างมีลม
หายใจ” ผูท้ ี่เกาะอยูบ่ นหลังของสัตว์ร้ายตนนั้นคือเด็กสาว
หน้าตางดงาม ผูป้ ระกาศคาพูดที่สร้างความแตกตื่นให้แก่
กลุ่มคนชุดดา นางจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตาเยือกเย็น
เหี้ ยมเกรี ยม
สัตว์อสู รสี ดาสัมผัสได้ถึงความกระหายเลือดจากนาย
หญิงของมัน มันจึงกระโจนเข้าใส่ กลุ่มศัตรู

ด้วยการจู่โจมที่รวดเร็ วจนมองไม่ทนั ของจวินชิงที่

ด้านหลังของพวกเขา นกฮูกหิ มะกร่ อนกระดูกจอมดุร้ายที่
บินอยูด่ า้ นบน และสัตว์ร้ายสี ดาที่น่าเกรงขามซึ่ งปิ ดกั้น
ทางหนีของพวกเขาอยู่ เหล่าชุดดาทาได้แค่กรี ดร้อง
โหยหวนออกมา แม้แต่ตอนที่ความตายมาเยือน พวกเขาก็
ยังไม่รู้เลยว่าสิ่ งใดกันที่พรากชีวติ ของพวกเขาไป

วังหลินตกต่าแล้วมิใช่หรื อ พวกเขายังแข็งแกร่ งถึงเพียงนี้

ได้อย่างไรกัน
ชายชุดดาเกือบร้อยคนถูกไล่ฆ่าในชัว่ พริ บตา กลิ่นสาบ
รุ นแรงของเลือดลอยอบอวล บนพื้นเต็มไปด้วยซากศพ
เปลี่ยนวังอันเงียบและสงบสุ ขแห่งนี้เป็ นเหมือนนรก ช่าง
เป็ นภาพอันน่าหวาดกลัวอย่างที่สุด

“อู๋เสี ย! เจ้าไม่เป็ นไรใช่ไหม!” หลังจากที่เข่นฆ่าศัตรู ท้ งั

หมดแล้ว จวินชิงก็มองไปยังหลานสาวของเขาที่เกาะอยู่
ด้านบนของสัตว์ร้ายตัวมหึ มา ดวงตาเต็มไปด้วยความ
พิศวง

นกฮูกหิ มะบินร่ อนลงมา มันจิกกรงเล็บลงบนร่ างๆหนึ่ง

แล้วเอียงคอมองสารวจสัตว์พาหนะของจวินอู๋เสี ย
“ข้าสบายดีเจ้าค่ะ ท่านอา ท่านบาดเจ็บตรงไหนหรื อไม่”
จวินอู๋เสี ยเอ่ยถาม

“ต้องใช้คนที่เก่งกว่าเจ้าขยะพวกนี้ถึงจะทาให้ขา้ บาดเจ็บ
ได้ แค่น้ ีถือว่าเล็กน้อยเท่านั้น” จวินชิงชี้ไปยังสัตว์ที่อยูใ่ ต้
ร่ างของจวินอู๋เสี ย ดวงตาเต็มไปด้วยความสนใจก่อนจะ
ถามขึ้น “แล้วนี่คือ…..”

เจ้าอสู รสี ดาตัวนี้แลคล้ายกับเสื อดาเป็ นอย่างมาก ทว่าเมื่อ

ได้มองใกล้ๆแล้วถึงพบว่า มันตัวใหญ่กว่า มีกล้ามเนื้อที่
แข็งแรงกายากว่า และหูกช็ ้ ีแหลมไม่เหมือนหูที่กลมมน
ของเสื อดา
“เหมียว” เสี ยงนุ่มนวลดังออกมาจากปากที่เต็มไปด้วยคม
เขี้ยวของเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาที่แสนน่าเกรงขาม

จวินชิงประหลาดใจ ตกตะลึงจนพูดไม่ออก

“นี่กค็ ือเจ้าแมวดาตัวน้อย ท่านก็เคยเห็นมันแล้วนี่เจ้าคะ”

จวินอู๋เสี ยอธิบาย

“…..” เมื่อนึกย้อนไปยังตอนที่จวินอู๋เสี ยอุม้ เจ้าแมวดาตัว

จ้อยไปมาในอ้อมแขนของนาง จวินชิงก็ไม่อยากจะเชื่อ
เลยว่าเจ้าสัตว์มหึ มาที่ยนื อยูต่ รงหน้าเขาตัวนี้กบั เจ้าลูก
แมวตัวเล็กกระจิดริ ดนัน่ จะเป็ นตัวเดียวกัน
 ั ญาณที่พงุ่ ทะยาน (1)
ตอนที่ 110 พลุสญ

————————-

“เจ้านี่คือภูตของเจ้าหรื อ” จวินชิงถามอย่างแปลกใจ

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ” จวินอู๋เสี ยไม่รู้จะอธิบายที่มาของเจ้าแมว

น้อยสี ดาตัวนี้อย่างไรดี อีกทั้งเจ้าบัวน้อยก็ยงั คงอยูใ่ นสระ
น้ า ยังเติบโตไม่เต็มที่ นางจึงพยักหน้าเออออไปอย่างส่ ง
เดช

“พลังวิญญาณของเจ้าตื่นแล้วรึ ” ท่านอาเอ่ยถามด้วยความ
ประหลาดใจอีกครั้ง
“ไม่นานมานี้เองเจ้าค่ะ ถึงจะช้าไปหน่อยก็เถอะ” จวินอู๋
เสี ยตอบกลับ

จวินชิงรู ้สึกปลาบปลื้มยินดียงิ่ นัก ทั้งจวินเสี่ ยนและเขา

ต่างพากันคิดว่าอู๋เสี ยนั้นเกิดมาโดยไม่มีสญ ั ญาผูกมัดกับ
วิญญาณ ทว่าสวรรค์ยงั คงเข้าข้างตระกูลจวินอยู!่

ในขณะที่จวินชิงพูดคุยกับจวินอู๋เสี ยอยู่ ท่านลุงฝูที่ร่างกาย

อาบไปด้วยเลือดก็ได้วงิ่ เข้ามาพร้อมกับทหารจากกองทัพ
รุ่ ยหลินอีกสิ บห้านาย ครั้นเห็นว่านายท่านและคณหนูของ
เขาไม่มีบาดแผลใดๆก็คุกเข่าลงข้างหนึ่ง วางดาบไว้ที่ขา้ ง
ตัว
“ความล่าช้าของข้าทาให้พวกท่านต้องลาบากแล้ว นาย
ท่าน คุณหนู!”

“ไม่เป็ นไร พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ” จวินชิงกล่าว พวกศัตรู มุ่ง

เข้าโจมตีที่ดา้ นหน้าของวังเป็ นร้อยคน ชายสิ บหกคนนี้มี
จานวนน้อยกว่าเห็นๆ เสื้ อผ้าของพวกเขาล้วนแต่ฉีกขาด
รุ่ งริ่ ง เลือดที่อาบอยูบ่ นกายนั้นแยกไม่ออกเลยว่าเป็ นของ
ฝ่ ายตรงข้ามหรื อมาจากบาดแผลของพวกเขากันแน่

จวินอู๋เสี ยควักขวดกระเบื้องสี ขาวสองขวดออกจากเสื้ อ

ของนาง แล้วโยนส่ งให้ท่านลุงฝู

“เอาไปกินและทาเสี ย”
ท่านลุงฝูถือขวดทั้งสองไว้ในมือของตน แล้วมองจวินอู๋
เสี ยอย่างซาบซึ้ งใจ

“ขอบพระคุณมากขอรับคุณหนู! หากไม่ได้คุณชายช่วยไว้
พวกข้าคงจะมาถึงช้ากว่านี้เป็ นแน่”

เด็กสาวเลิกคิ้วขึ้นพลางคิด จวินอู๋เหย่าที่รวดเร็ วและ

คล่องแคล่วในการต่อสู ้คนนั้น ยามนี้กลับไม่เห็นหัว

“ค่าคืนนี้ได้ทาให้เรารู ้วา่ มีใครบางคนวางแผนโจมตีวงั

หลินของพวกเรา ถึงพวกเราจะสามารถรับมือพวกมันได้
แต่วา่ ท่านพ่อก็ถูกล่อให้ออกไปนอกเมือง แม้วา่ เขาจะพา
ทหารบางส่ วนไปด้วยก็ตาม เห็นได้ชดั เลยว่าพวกศัตรู น้ นั
วางแผนมาเป็ นอย่างดี” สี หน้าของจวินชิงเคร่ งขรึ มขึ้น
การโจมตีวงั หลินในคืนนี้ถูกวางแผนไว้แล้วทั้งหมด หาก
พวกเขาไม่ได้แสร้งทาเป็ นอ่อนแอแต่แรก เกรงว่าพวก
ศัตรู จะต้องเพิ่มกาลังจนสามารถทาได้ตามแผนที่วางไว้ได้
สาเร็ จเป็ นแน่

มีอยูส่ ามเรื่ องด้วยกันที่ผบู ้ ุกรุ กไม่ได้คาดการณ์เอาไว้

พวกมันไม่ได้คาดคิดว่าจวินชิงจะสามารถใช้ขาของ
ตนเองได้ ไหนจะภูติประจาตัวของจวินอู๋เสี ยที่โผล่มา
อย่างกะทันหัน และยังมีความสามารถในการฆ่าฟันศัตรู
ของจวินอู๋เหย่าอีก….

เรื่ องน่าประหลาดใจเหล่านี้ทาให้วงั หลินสามารถเอาชนะ

ศัตรู ทาลายแผนการชัว่ ร้ายทั้งหมดของพวกมันได้
ทว่าจวินเสี่ ยนนั้นยังตกอยูใ่ นอันตราย!

“รี บตามหาหลินหวางเร็ วเข้า!” จวินชิงออกคาสัง่

ทัว่ ทั้งวังหลินจมอยูใ่ ต้ทะเลสี แดงฉาน ทว่าก่อนที่พวก

ทหารจะได้ขยับตัว ก็มีใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นที่หน้าประตู
วัง

หลีหร่ าน แม่ทพั ที่เพิ่งออกไปจากประตูน้ ีกลับมาด้วยสี

หน้าซี ดเซี ยวอิดโรย เขามาพร้อมกับข่าวร้าย
ในขณะที่จวินเสี่ ยนออกตามหากหลินเยวีย่ หยาง เขาก็ได้
พบกับเหตุไม่คาดฝัน ทหารที่ติดตามไปทั้งหมดล้วนถูก
สังหาร และตัวจวินเสี่ ยนเองก็หายตัวไป

ทันทีที่ทราบข่าว จวินชิงก็เกือบจะไม่สามารถควบคุม
ความโกรธเอาไว้ได้ เขาถลึงตามองหลีหร่ าน พยายามไม่
พุง่ เข้าไปฉี กร่ างของมัน

จวินอู๋เสี ยทอดสายตาเย็นเหยียบให้กบั ข่าวร้าย ก่อนที่นาง

จะลุกพรวดแล้วเดินออกไปที่ประตูใหญ่ของวังหลิน

“อู๋เสี ย!” จวินชิงมองตามจวินอู๋เสี ยอย่างสงสัย

เมื่อจวินอู๋เสี ยก้าวข้ามผ่านประตูวงั นางก็หยิบเอาถุงปัก
ลายที่บรรจุพลุสญ ั ญาณออกมา

ลาแสงสี แดถูกยิงขึ้นสู งสู่ น่านฟ้ายามราตรี เหนือวังหลิน

แล้วมันก็ระเบิดกลายเป็ นแสงสว่างไสวพร้อมกับเสี ยงที่
ดังกึกก้อง ทาลายค่าคืนอันเงียบงันไปจนหมดสิ้ น!

หลีหร่ านผูร้ ่ วมเป็ นสักขีพยานในเหตุการณ์น้ ีถึงกับหงาย

หลังก้นจ้ าเบ้าด้วยความตกใจ เขามองไปที่จวินอู๋เสี ย
ร่ างกายสัน่ เทาด้วยความหวาดกลัวจนฟันกระทบกัน

ั ญาณนี้ กองทัพรุ่ ยหลินทั้งหมดกาลังมา!

พลุสญ

คุณหนูตระกูลจวินคิดสิ่ งใดอยูก่ นั แน่!

“ท่านอา ข้าจาเป็ นต้องตามหาท่านปู่ ” จวินอู๋เสี ยหันหน้า
กลับมา พลุสญั ญาณได้ถูกยิงแล้ว พร้อมกับเปลวไฟที่ถูก
จุดขึ้นในดวงตาเย็นเยียบของนาง
ตอนที่ 111 พลุสญ
ั ญาณเมฆทะยาน (2)

————————-

มีเสี ยงคารามโหมกระหน่าทัว่ เมืองหลวง

ขณะที่ผคู ้ นถูกปลุกให้ตื่นจากนิทราพวกเขาต่างมอง
ออกไปนอกหน้าต่างโดยเร็ ว และเห็นท้องฟ้ายามราตรี
สว่างไสวด้วยพลุสีแดง

คนที่ไม่ทราบเบื้องหลังพลุสีแดงนี้ ต่างรู ้สึกว่ามันเป็ นสิ่ ง

ที่สวยงาม เมื่อแสงประกายสี แดงจางหายไป ขณะที่ท้ งั
ครอบครัวต่างคุยกัน และชื่นชมมัน
อย่างไรก็ตามเจ้าหน้าที่ไม่ได้อยูใ่ นอารมณ์ที่จะ
เพลิดเพลินไปกับแสงสว่างอันสวยงาม นั้นเป็ นเพราะ
แสงสี แดงที่สว่างไสวและเสี ยงที่ดงั สนัน่ นั้นพวกเขาล้วน
คุน้ เคย

ทุกครั้งที่พวกเขาได้ยนิ เสี ยงนี้และเห็นท้องฟ้าสี แดง มันมี

เพียงความหมายอย่างเดียวเท่านั้น คือการนองเลือด

มีการใช้งาน พลุสญ
ั ญาณ ! เป็ นความหมายว่าเรี ยกระดม
กองทัพของวังหลิน!

นี่เป็ นจุดที่ทาให้จิตใจพวกเขา มีแต่ความหวาดกลัว

จะมีสิ่งสาคัญเกิดขึ้นในคืนนี้! อาจจะมีการเปลี่ยนแปลง
ครั้งใหญ่

ในวังหลวง จักรพรรดิทรงกาลังพักผ่อนในห้องบรรทม
ของเขา จักรพรรดิทรงตกใจเมื่อได้ยนิ เสี ยงระเบิดดัง
กังวาน จักรพรรดิทรงวิง่ ออกไปดูวา่ เกิดอะไรขึ้น

ขณะที่จกั รพรรดิทรงเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมา แต่เมื่อเขา

มองไปยังที่มาของเสี ยงเขาก็ยนื นิ่งๆ

ในขณะที่จกั รพรรดิจอ้ งมองไปที่ทอ้ งฟ้า มันเป็ นสี แดงที่

คุน้ เคย ในขณะที่เขากลืนน้ าลายโดยไม่ได้ต้ งั ใจ หัวใจของ
จักรพรรดิเริ่ มรู ้สึกหวาดกลัว มันคือใคร? ใครเป็ นคน
ปล่อยพลุสญ ั ญาณเมฆทะยาน ? !
ภายใต้ผนื แผ่นดิน มีการสัน่ สะเทือนเล็กน้อยในขณะที่ฝงู
ม้าวิง่ ผ่าน มีเสี ยงดังของกีบม้า วิง่ เข้าใกล้เมืองหลวง

ในเมืองหลวง ทหารยามพยายามหลับตาลง และเพ่งมอง

เข้าไปในความมืด เพียงพริ บตา พวกเขาก็ได้เห็นทหารม้า
และคนที่สวมชุดเกราะอย่างเต็มรู ปแบบพร้อมสัญลักษณ์
ของวังหลิน และแววตาที่ดุร้าย ทหารยามรู ้สึกว่าขาของ
พวกเขานั้นไร้ซ่ ึงเรี่ ยวแรง ขณะที่พวกเขาต่างรี บถอยกลับ
เข้าสู่ กาแพงเมือง พวกเขามองไปที่กองทหารทั้งหมดที่
ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาอย่างรวดเร็ ว

กองทัพวังหลิน!
นี่คือกองกาลังของวังหลิน!

ทหารม้าที่ใส่ เกราะหนักขี่มา้ อันงดงาม พวกเขาวิง่ ไปตาม

ทิศทางของวังหลินพวกเขาเป็ นเหมือนกับสายลม ในขณะ
ที่พวกเขาวิง่ ผ่าน พวกทหารยามเฝ้าประตูเมืองก็ยงั คงไม่
หายตื่นจากอาการสับสนในสิ่ งที่พวกเขาได้เห็น

คืนนั้นมันเป็ นคืนที่ทุกคนในเมืองหลวงต่างไม่สามารถ
นอนหลับได้อย่างสนิทใจเหมือนทุกคืนที่ผา่ นมา พวกเขา
ต่างหวาดระแวงว่าจะเกิดเหตุร้ายอันใดขึ้น

ในวังหลิน จวินอู่เสี ย ยืนนิ่งราวกับกาลังคิดอะไรบางอย่าง

สายลมยามค่าคืนพัดกระพือ ขณะที่เปลวไฟพุง่ สว่างไสว
ผ่านใบหน้าที่สวยงามของเธอ อย่างไรก็ตามท่าทางของ
เธอนั้นดูน่ากลัวและดูเยือกเย็นเป็ นอย่างยิง่

เมื่อกองทัพวังหลินเดินทางถึงพวกเขาก็ลงจากหลังม้า
ทันที

พวกเขาแต่ละคนต่างสวมชุดเกราะสี เงินขัดเงาที่มี
สัญลักษณ์หลินอยูบ่ นนั้นและรี บคุกเข่าลงอย่างพร้อม
เพรี ยงขณะที่พวกเขามายืนอยูต่ รงหน้าจวินอู่เสี ย

หลงฉี ที่อยูด่ า้ นหน้าของแถว เขาคุกเข่าลงและกล่าวอย่าง

สุ ภาพว่า ” คุณหนู “
จวินอู่เสี ย หรี่ ตาของเธอ ขณะที่เธอมองไปยังกองกาลังที่
ยอดเยีย่ มที่สุดในอาณาจักรฉี แววตาที่เยือกเย็นของเธอเริ่ ม
ถูกห้อมล้อมไปด้วยเปลวไฟจากความโกรธแค้น

” อู่เสี ย ! เจ้าตั้งใจจะทาอะไร ? ” จวินชิง ที่กาลังนัง่ อยูใ่ น

ห้องโถง ถามในขณะที่เขามองอู่เสี ย ซึ่ งกาลังยืนอยูท่ ี่
ประตูหน้าของวังหลิน

จวินอู่เสี ย หันไปมองจวินชิง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วย

ความคิดฆ่าฟัน

” จักรพรรดิจะสละราชสมบัติ ” จักรพรรดิโง่เขลา! เจ้า

กล้าทามันได้อย่างไร!?!
จวินชิง รู ้สึกตื่นตระหนกต่อคาพูดของนางยิง่ นัก นางคิด
จะบังคับให้จกั รพรรดิสละราชสมบัติ ? นางบ้าไปแล้ว
หรื อไม่ ?

หลีหร่ าน ซึ่งกาลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กาลังนัง่ พิง

กาแพงอยู่ เขาไม่อยากเชื่อในสิ่ งที่เขาเพิ่งได้ยนิ เลยด้วยซ้ า

วังหลินคิดอยากจะให้องค์จกั รพรรดิสละราชสมบัติ ?
ในตอนนี้ตวั เขานั้นถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อที่ชุ่มไปทัว่
ทั้งตัว

” เจ้าดาน้อย ” จวินอู่เสี ย ร้องเรี ยกด้วยเสี ยงที่เยือกเย็น เงา

สี ดาขนาดใหญ่เดินเข้าไปในห้องโถง เขี้ยวของมันยังคง
เปื้ อนเลือดของศัตรู ที่บุกเข้ามาในวังหลินก่อนหน้านี้อยู่
เลย

” นิ่งเฉยอย่างนั้นเหรอ ” จวินอู่เสี ย จ้องตาเขาอย่าง

ใจของหลีหร่ านเต้นระรัว เขารู ้สึกถึงได้ถึงความผิดปกติ

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบสนองอะไร สัตว์สีดาตัวใหญ่ก็
กระโจนมาถึงตัวเขาพอดี

เสี ยงกรี ดร้องดังก้องอยูใ่ นช่วงเวลาสั้นๆ จากนั้นทุกอย่าง

ก็เงียบไป

จวินชิง จ้องมองที่ร่างของหลีหร่ าน ที่ถูกโยนลงบนพื้น

โดยสัตว์ป่าสี ดาขณะที่เดินจากไป
ด้านหลัง

บริ เวณนอกประตูของวังหลิน กองทัพวังหลิน ล้วนได้

เห็นฉากที่น่าสยดสยองนี้ เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็ นแม่ทพั
หลีหร่ าน แต่พวกเขาไม่ทราบว่าแม่ทพั หลีหร่ าน นั้นคิด
ทาร้ายคุณหนูแห่งวังหลินของพวกเขา และจบลงใน
สถานการณ์เช่นนี้

พวกเขาทั้งหมดต่างยืนนิ่ง ไม่พดู อะไรกับสิ่ งที่เห็น

ตรงหน้าแม้สกั คา

กองทัพวังหลิน ล้วนแล้วแต่จะฟังคาสัง่ ของวังหลินอย่าง

เคร่ งครัด และซื่ อสัตย์ต่อวังหลินเป็ นอย่างมาก
ตอนที่ 112 พลุสญ
ั ญาณเมฆทะยาน (3)

————————-

เมื่อครั้งแรกที่เธอก้าวเข้าไปในค่ายทหารรุ ยหลิน จวินอู่

เสี ย ได้อา้ งนามของตระกูล จวิน เพื่อให้ได้รับความเคารพ
จากกองกาลังที่น่าเกรงขามเช่นนี้ !

จวินอู่เสี ย ไม่สนใจร่ างของแม่ทพั หลีหร่ าน และหันไป

เผชิญหน้ากับกองทัพรุ ยหลิน ที่ยนื อยูด่ า้ นหลังของแม่ทพั
หลีหร่ านแทน
” มีคนคิดทรยศต่อองค์รัชทายาท กาลังคุกคามเมืองหลวง
ของพวกเรา ทหารทุกคนจงทาหน้าที่ของพวกเจ้าให้
เต็มที่! คืนนี้เราจะกาจัดพวกกบฏ ! “

“รับทราบ!!!” เหล่าทหารแห่งค่ายรุ ยหลินขานรับเสี ยงดัง

ราวกับฟ้าร้อง

วังหลิน ตั้งอยูบ่ นยอดเขา คล้ายสัตว์ร้ายที่อยูใ่ นเงามืด

จวินอู่เสี ย เรี ยกหา ” หลงฉี “

” ขอรับคุณหนู ! ” หลงฉี ขานรับ เขาคิดว่ามันนาน

นับตั้งแต่มีการใช้สญ
ั ญาณเมฆทะยาน เขาไม่สามารถจา
ได้อย่างชัดเจน แต่เมื่อสัญญาณสว่างทัว่ ท้องฟ้า ด้วยความ
ฉลาดของมันก็จุดไฟค่อยๆภายในเขาเช่นกัน

“พาข้าไปที่พระราชวังวู”

“แต่วา่ มัน…! “

“ออกคาสัง่ ออกไปว่า ให้ผบู ้ ญั ชาการทุกคนกลับเข้าเมือง

หลวง และตามจับกุมผูท้ ี่คิดกบฏทั้งหมด !” จวินอู่เสี ยสัง่
ใครก็ตามที่กล้าทาร้ายข้า กับท่านปู่ ต่อให้เป็ นองค์ฮ่องเต้
ข้าก็จะทาให้เห็นว่าวังหลิน ไม่ใช่สถานที่ที่จะเหยียบยา่ ได้
ง่ายๆ !
จวินชิง เฝ้าดูขณะที่ จวินอู่เสี ย ออกคาสัง่ คาพูดของเธอ
ทุกคาทาให้เขาต้องตกใจ

กบฏ ? กบฏอะไร! ?

จวินอู่เสี ย เรี ยกกองทัพรุ ยหลิน แล้วสัง่ ให้มีการค้นหาทัว่

เมืองหลวง ไม่ใช่เพื่อหาคนที่ก่อการกบฏ แต่เพื่อ จวิน
เสี่ ยน ! เธอต้องการให้เกิดความสับสนวุน่ วายภายในเมือง
หลวง เพื่อสัน่ สะเทือนจักรพรรดิดว้ ยการแสดงพลังให้เขา
เห็นว่าเขากาลังยุง่ อยูก่ บั ใคร!

ทหารนับแสนคนจากกองทัพรุ ยหลิน สามารถสร้างความ

โกลาหลได้
ด้วยจานวนที่วา่ ยังสามารถโยนฮ่องเต้ออกจากบัลลังก์ของ
เขาได้!

ในที่สุด จวินชิง ก็เข้าใจว่าทาไมอู่เสี ย ถึงฆ่าหลีหร่ าน

แม้วา่ เขาจะไม่รู้วา่ หลีหร่ าน เป็ นผูส้ มรู ้ร่วมคิดที่ชกั นา

จวินเสี่ ยน เข้าสู่ กบั ดักหรื อไม่ แต่เมื่อเธอกล่าวถึงการสละ
ราชสมบัติต่อหน้าหลีหร่ าน เธอไม่ไว้ใจที่จะปล่อยให้เขา
มีชีวติ อยูไ่ ด้ หลังจากที่ได้ยนิ เธอพูดได้

มีแต่อาที่ล่วงรู ้เจตนาของหลานสาว ที่เธอพยายามบีบ

บังคับให้ฮ่องเต้ และกองทัพแห่งรุ ยหลินตามหาจวินเสี่ ยน
กองทัพรุ ยหลินทุกคนรู ้เพียงแต่วา่ นี้เป็ นคาสัง่ เพื่อค้นหา
ตัวผูก้ ่อกบฏเท่านั้น
” ท่านอา นี้เป็ นช่วงเวลาที่ตระกูล จวินของเรา จะกลับมา
แข็งแกร่ งดังเดิม ” จวินอู่เสี ย ทิ้งคาพูดเคร่ งขรึ มเหล่านี้
เอาไว้และนากองทัพรุ ยหลินเข้าสู่ ใจกลางเมืองหลวงเพื่อ
ตามหาท่าปู่ ทันที

กองทัพจานวนหนึ่งแสนคน เดินเต็มไปทัว่ ท้องถนน

รวมทั้งตรอกซอกซอย คบเพลิงที่พวกเขาถือได้ทาให้เมือง
สว่างไสวราวกับนี้มิใช่ตอนกลางคืนแต่เป็ นตอนกลางวัน
แทน

ม้าหุม้ เกราะห้อตะบึงดังพายุที่โหมกระหนา!
คืนนี้ทวั่ ทั้งเมืองถูกหลวงต่างปลุกให้ตื่นจากนิทรา เมื่อ
พวกเขามองออกไปภายนอก หน้าต่าง ต่างตกใจที่เห็นม้า
หุม้ เกราะกาลังวิง่ ผ่านไป

เป็ นเวลาหลายปี แล้วนับตั้งแต่ครั้งสุ ดท้ายที่พวกเขาได้

เห็นความน่าเกรงขามของกองทัพรุ ยหลิน พวกเขากาลัง
จะได้เป็ นพยานถึงความกล้าหาญของพวกเขาอีกครั้ง
ภายในเมืองหลวงฉี แห่งนี้อีกครั้ง!

ภายในเมืองหลวง พระราชวังและที่อยูอ่ าศัยของขุนนาง

ชั้นสู งต่างถูกล้อม ด้วยกองทัพรุ ยหลิน
ขุนนางและผูม้ ีอานาจมักจะซ่อนตัวอยูภ่ ายในจวนของเขา
พวกเขานั้นต่างหวาดกลัวกองทัพรุ ยหลินเป็ นอย่างยิง่ ยืน
กรานไม่ยอมให้เปิ ดประตูเข้ามาภายในที่พกั ของพวกเขา

หลงฉี บุกพระราชวังวู เขากับคนของเขาดึงตัววูหวังออก

จากอ้อมกอดอันอบอุ่นของนางสนม และโยนเขาลงไป
บนพื้นอย่างแรง

เขาส่ งเสี ยงร่ าร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว หลงฉี ลาก

ตัวเขาออกไปโดยปราศจากคาพูดใดๆ!

หญิงงามที่ไม่มีใครเทียบ ได้เดินมายืนอยูท่ ี่แถวหน้าของ

กองทัพ และหยุดลงที่หน้าประตูของพระราชวังหลวง
ฮ่องเต้ที่กาลังตกใจจากสัญญาณเมฆทะยาน เสด็จลงไปที่
พระราชวังหลวง ซึ่งมีผชู ้ ุมนุมอยูเ่ ป็ นจานวนมาก
พระองค์เงยพระพักต์ข้ ึนขณะที่พระองค์ทรง
ทอดพระเนตรเห็นจวินอู่เสี ย ยืนอยูห่ น้ากองทัพรุ ยหลิน

มันไม่มีเหตุผลที่ คุณหนูแห่งวังหลิน จะนากองทัพใหญ่

แห่งค่ายรุ ยหลิน มาปิ ดกั้นประตูหน้าของพระราชวังหลวง
อย่างนี้ แถมยังให้พวกทหารของรุ ยหลินถือคบเพลิงตรวจ
ค้นทัว่ ทั้งเมืองหลวง ช่างดูเหมือนมังกรไฟที่อยูภ่ ายใน!

โม่เซวีย่ นเฟย ยืนอยูท่ ่ามกลางฝูงชนมองลงไปที่ จวินอู่

เสี ย จากบนกาแพงพระราชวังดวงตาของเขาเต็มไปด้วย
ความตกใจและแปลกใจ
ตอนที่ 113 พลุสญ
ั ญาณเมฆทะยาน (4)

————————-

กองทัพรุ ยหลินถูกเรี ยกระดมกาลัง!

แสงสว่างจากคบเพลิง สว่างไสวไปทัว่ เมืองหลวง แสดง

ให้เห็นว่ากองทัพรุ ยหลินสามารถควบคุมเมืองหลวงได้
อย่างสมบูรณ์

” จวินอู่เสี ย ! เรื่ องนี้มนั หมายความว่าอย่างไร ? ” โม่

เซวีย่ นเฟย ตะโกนอยูท่ างด้านหลัง ฮ่องเต้ เขาไม่อาจเชื่อ
ในสิ่ งที่เขาเห็นในตอนนี้ได้
จวินอู่เสี ย ยกศีรษะของเธอขึ้นภายใต้แสงไฟที่สาดส่ อง
ความสวยงามของเธอยังคงน่าประทับใจ เว้นแต่สายตาที่
เธอมองมา มันแฝงไปด้วยความเย็นชา ดังฆาตกรที่ไร้
ความปรานี

” วังหลินได้รับคาสัง่ จากฮ่องเต้ ให้ติดตามผูก้ ระทา

ความผิดโทษฐานทาร้ายองค์ชายรอง “จวินอู่เสี ย ตอบด้วย
น้ าเสี ยงเย็นชา

” เจ้ากาลังกล่าวเรื่ องเหลวไหลอะไร!” โม่เซวีย่ นเฟย จ้อง

มองที่ จวินอู่เสี ย ด้วยการแสดงออกอย่างไม่น่าเชื่อ
การโจมตีองค์ชายรอง เกิดขึ้นเมื่อช่วงเวลาที่ผา่ นมา เรื่ อง
นี้ถูกส่ งไปให้จวินเสี่ ยน เพื่อดาเนินการสื บสวน แต่กไ็ ม่มี
ผลใดๆ และทุกคนก็เกือบจะลืมเรื่ องนี้ไปแล้ว

” วังหลินได้ดาเนินการตามคาสัง่ ของฮ่องเต้ และประหาร

ชีวิตผูก้ ระทาความผิด” จวินอู่เสี ย ไม่สนใจอาการโมโห
ของ

โม่เซวีย่ นเฟย ดวงตาที่พลุกพล่านของเธอจับจ้องอยูบ่ น

ร่ างของชายฉกรรจ์

ด้วยคาพูดดังกล่าวทหารกองทัพรุ ยหลินทาให้เกิดซาก
ปรักหักพัง และซากศพนับร้อยศพก่อนที่จะมาถึงประตูวงั
เลือดของพวกเขายังคงไหลปกคลุมไปทัว่ พื้นดินดังสระ
น้ าสี แดงเข้ม

กลิ่นเหม็นไหม้จากร่ างกายลอยไปกับสายลมเต็มไปใน
อากาศ ฉากทั้งหมดทาให้บรรยากาศตึงเครี ยด

เมื่อเห็นฉลองพระองค์ของฮ่องเต้สกปรก โม่เซวีย่ นเฟย ก็

รู ้สึกหงุดหงิด

” คนเหล่านี้คือมือสังหารที่โจมตีองค์ชายรอง ท่านปู่ ของ

ข้า สัง่ ให้จบั กุมตัวพวกมันแต่พวกมันกลับตอบโต้โดย
การพยายามทาลายวังหลิน ข้าได้ให้บทลงโทษกับพวก
มันทั้งหมดแล้ว “
จวินอู่เสี ย อธิบายขณะที่เธอมองอย่างเย็นชาไปที่ฮ่องเต้
และโม่เซวีย่ นเฟย ที่ยนื อยูด่ า้ นบน นอกเหนือไปจาก-

โม่เซวีย่ นเฟย และไป๋ อวิน๋ เซียน ก็ไม่มีพยานคนอื่นแล้ว

จะมีเฉพาะพวกเขาที่รู้วา่ นั้นไม่ใช่กลุ่มนักฆ่าที่เขากล่าว
อ้าง แต่เป็ นบุคคลเพียงคนเดียว

โม่เซวีย่ นเฟย ให้การเท็จกับ จวินเสี่ ยนโดยมีเจตนาแอบ

แฝง และตอนนี้เธอกลับนาอุบายของเขามาบอกกับเขา
เอง!

โม่เซวีย่ นเฟย ถูกปล่อยทิ้งไว้อย่างหงุดหงิด เขาไม่เคยคิด

ว่าเรื่ องตลกและไร้ยางอายที่เขากล่าวกับจวินเสี่ ยน ได้หนั
กลับมาหาตัวเอง! ร่ างกายเหล่านั้นไม่ได้โจมตีเขา พวกเขา
คือมือสังหารที่เขาส่ งไปแทรกซึมวังหลิน!

มือสังหารทั้งสามร้อยตายหมด?

ทหารของวังหลิน ไม่ได้ตกหลุมพรางที่เขาวางไว้? ทหาร

เพียงสิ บห้าคนสามารถสังหารมือสังหารจานวนสามร้อย
คน ?

ฮ่องเต้ ได้เห็นรู ปลักษณ์ของโม่เซวีย่ นเฟย และเห็นได้ชดั

ว่าเกิดอะไรขึ้น พระองค์ทรงยิม้ อย่างเป็ นมิตรและพูดว่า
“เจ้าปฏิบตั ิตามคาสัง่ ของข้าได้ดี ข้าจะให้รางวัลแก่วงั
หลินด้วยตัวเอง ” ด้วยจานวนของทหารแห่งรุ ยหลิน
จานวนหลายแสนคนที่กระจายอยูใ่ นเมืองหลวง แม้แต่
องค์ฮ่องเต้ ก็ไม่กล้าเลือกจะเป็ นศัตรู กบั จวินอู่เสี ย ในเวลา
นี้

กองทัพรุ ยหลิน อาจเป็ นดาบที่แหลมคมของอาณาจักรฉี

แต่ดาบเล่มนั้น สามารถย้อนกลับมาและกดลงบนลาคอ
ของตัวเองได้ และเมื่อถึงเวลานั้นก็ไม่สามารถที่จะ
หัวเราะได้

จวินเสี่ ยน เป็ นขุนนางที่จงรักภักดี เขาจะไม่ยอมให้

กองทัพรุ ยหลินเข้ามาในเมืองหลวงเพียงเพื่อจับตัวฆาตกร
ก็ตาม

ด้านบนของกาแพงพระราชวัง กองทัพรุ ยหลินยืนสัน่

ขณะที่พวกเขาเฝ้ามอง จวินอู่เสี ย คุณหนูแห่งวังหลิน เธอ
เป็ นคนแรกที่นากองทัพรุ ยหลินเข้าไปในเมืองหลวง
ถึงแม้จะเป็ นจวินเสี่ ยน หรื อจวินชิง ก็ไม่กล้าทาเช่นเธอ
*** เธอไม่สนใจที่จะรักษาศีรษะของเธอแล้วหรื อ
อย่างไร?

พวกเขาสามารถเห็นหลอดเลือดดาสี เขียวที่ปรากฏบนมือ
ที่กาแน่นของฮ่องเต้!

จวินอู่เสี ย ต้องกล้าหาญเป็ นอย่างมาก การกระทาของเธอ

จะยิง่ ทาให้สงสัยเกี่ยวกับความจงรักภักดีของเธอ ! ความ
กล้าหาญ! ความหยาบคาย! เธอกาลังคิดอะไร?

แม้จะมีคากล่าวที่เป็ นมิตรจากฮ่องเต้อย่างชัดเจน พระองค์

ทรงมีความกลัวการก่อจลาจลโดยกองทัพรุ ยหลิน และ
เมื่อทหารถอนกาลัง ความโกรธแค้นของพระองค์จะ
กลับมาลงที่วงั หลิน !
ตอนที่ 114 พลุสญ
ั ญาณเมฆทะยาน (5)

————————-

อนิจจาแม้แต่ฮ่องเต้กย็ งั ทรงหมดหนทาง ในขณะนั้นจวิน

อู่เสี ย ก็ยงั คงไม่สนใจพระองค์ แต่อย่างใด ในขณะที่เธอ
ยังกล่าวต่อไปว่า

เหล่ามือสังหารเหล่านี้ ล้วนมีฝีมือกล้าแข็งยิง่ นัก มีหลาย

คนสามารถหลบหนีออกมาได้ และพวกมันก็ทาการซ่อน
ตัวอยูใ่ นเมืองหลวง หม่อมฉันจึงสัง่ ให้กองทัพรุ ยหลิน
ออกค้นหาพวกมัน ดังนั้นแล้วฝ่ าบาทโปรดสบายพระทัย
ได้เพค่ะ !
วังหลินจะไม่มีวนั ยอมให้ผใู ้ ด เข้ามาเข่นฆ่าได้ตาม
อาเภอใจอย่างแน่นอน จวินอู่เสี ยกล่าวขึ้นอย่างรวดเร็ ว
แววตาของเธอสงบนิ่งและเย็นชาดังน้ าแข็ง

จวินอู่เสี ย เธอมักจะเป็ นคนนิ่งๆเงียบๆ แต่ยามใดที่เธอพูด

เธอมักทาให้ผอู ้ ื่นนิ่งเงียบได้เช่นกัน ***

ตะกูลจวิน ช่างเจ้าเล่ห์ ยิง่ นัก ?

อื่ม… เธอชักอยากจะเห็นแล้วสิ ว่าใครจะเป็ นผูช้ นะ ?

พวกเขาเป็ นฝ่ ายเริ่ มก่อน ส่ วนเธอเป็ นฝ่ ายตอบโต้อย่าง

รุ นแรง !
*** ฮ่องเต้ทรงขบพระโอษฐ์อย่างครุ่ นคิด ที่จวินอู่เสี ย
กล่าวมาไม่ผดิ เมื่อมองไปที่ซากศพที่เรี ยงรายอยูด่ า้ นหน้า
ของประตูพระราชวัง พวกมันแม้จะมีจานวนไม่มากนัก
จากจานวนมือสังหาร สามร้อยคนที่ถูกส่ งไปทาลายวัง
หลิน สามารถเห็นสถานการณ์จากสภาพศพได้ ซึ่งสภาพ
ศพแต่ละศพล้วนถูกฟันอย่างรุ นแรง ทาให้พวกเขาไม่
สามารถที่จะมีชีวติ รอดจากการตอบโต้อย่างดุเดือดได้

เธอลุกขึ้นต่อสู ้ดว้ ยกาลังของเธอ อะไรคือสิ่ งที่เป็ น

แรงจูงใจของเธอ?

เรื่ องนี้เห็นได้ชดั ว่าไม่ใช่เพียงแค่การจับมือสังหารเท่านั้น

แต่เป็ นการกดดันเขา!
กองทัพกว่าหนึ่งแสนคนแสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์ในการ
เปล่งประกายไฟบนถนนและตรอกซอกซอยมีเสี ยงปลุก
ภายในราชวงศ์อิมพีเรี ยล

ฮ่องเต้ไม่สามารถตอบโต้สถานการณ์ที่กาลังเกิดขึ้น หรื อ
สัง่ ให้กองทัพรุ ยหลินล่าถอยได้

ด้วยจานวนของกองทัพรุ ยหลินที่มากมาย ทาให้ชาวเมือง

ทั้งเมืองตื่นขึ้นมา และพวกเขามารวมกันด้วยความอยากรู ้
อยากเห็น รอบๆวังหลวง ซึ่งพวกเขาล้วนได้ยนิ คาพูดที่
กาลังพูดคุยกันอยูใ่ นขณะนี้
ฉากที่กาลังแสดงต่อหน้าผูค้ นดูเหมือนจะเป็ นความ
จงรักภักดีที่มากล้นจากวังหลิน ทั้งการทาหน้าที่ และตาม
จับกุมอาชญากรที่หลบหนีมายังเมืองหลวง

ฝูงชนกลุ่มเล็กๆไม่ค่อยรู ้วา่ พวกเขากาลังถูกชักนา เพื่อ

กดดันให้ฮ่องเต้ทาตามคาสัง่ ของเธอ!

เจ้าต้องการครองใจฝูงชน ?

ข้าจะส่ งมอบสิ ทธิ์ให้แก่เจ้า ! ตามความต้องการของเจ้า

ภายใต้คาสัง่ หากว่าเจ้าจัดการกับอาชญากรที่หลบหนีเสร็ จ
สิ้ น เจ้าจะทาอะไรกับข้า ?
จวินอู่เสี ย ได้ใช้คาสัง่ ที่ฮ่องเต้สงั่ การต่อ จวินเสี่ ยน อย่าง
ชาญฉลาด ตอบโต้กลับมาหาเขามันเหมือนกับการตบ
หน้าเขา ผูท้ ี่เป็ นถึงบุตรแห่งสวรรค์

แต่พระองค์ตอ้ งทาได้เพียงอดทนเท่านั้น ซึงในตอนนี้

พระองค์ไม่มีเหตุผลเพียงพอที่จะสัง่ ให้กองทัพรุ ยหลิน
ถอนกาลัง

แต่การต้องเผชิญหน้ากับกองทัพรุ ยหลินภายในเมือง
หลวง ทาให้พระองค์มีความกลัวฝั่งแน่นในหัวใจ

ผูค้ นอาจจะไม่เห็นการต่อสู ้ที่แฝงอยูเ่ บื้องลึกของปัญญา

เหล่านี้ แต่ท้ งั หมดสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนคือเพื่อ
ฮ่องเต้ และโม่เฉี่ ยนเยวียน
ความคิดของเชื่อพระวงค์ที่ตอ้ งการจะทาลายวังหลิน เป็ น
ที่รู้กนั ดีในตระกูลจวินการกระทาของ จวินอู่เสี ย ในคืนนี้
เป็ นการแสดงพลังอันยิง่ ใหญ่และส่ งคาเตือนที่รุนแรงถึงผู ้
วางแผนการในครั้งนี้

เจ้าวางแผนที่จะทาอะไรกับจวินเสี่ ยน ? ฮ่องเต้ ได้ดึงตัว

โม่เซวีย่ นเฟย เข้าไปและกระซิบถามเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่
เกิดขึ้นกับพระองค์

โม่เซวีย่ นเฟย ตอบด้วยเสี ยงแผ่วเบา หม่อนฉันได้รับการ

บอกกล่าวว่าภารกิจนี้ประสบความสาเร็ จ และจวินเสี่ ยน
กาลังถูกพาตัวไปยังถ้ าอย่างลับๆ พะยะค่ะเสร็ จพ่อ
มีสองวิธีในการวางแผนที่จะกาจัดวังหลินออกไป อย่าง
แรกคือการทาลายวังหลินและอย่างที่สองคือล่อให้จวิน
เสี่ ยนออกจากเมืองและซุ่มโจมตีเขา

แผนการที่จะลงมือต่อวังหลินล้มเหลวอย่างเห็นได้ชดั แต่
อย่างน้อยการจับกุมตัวจวินเสี่ ยนก็ประสบความสาเร็ จ

ตรวจสอบให้แน่ใจว่า จวินเสี่ ยน ถูกจับกุมแล้ว และ

ติดตามความเคลื่อนไหว ของจวินอู่เสี ย เห็นได้ชดั ว่านี้คือ
ความพยายามที่จะค้นหาตัว จวินเสี่ ยน นางพยายามบีบ
บังคับให้กองทัพรุ ยหลินทาการค้นหาจวินเสี่ ยน ฮ่องเต้
กล่าวอย่างเย้ยหยันขณะที่ดวงตาของพระองค์ แคบลงด้วย
ความตั้งใจอย่างแน่วแน่ ตราบเท่าที่ไม่มีผใู ้ ดพบจวินเสี่ ยน
ก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้วา่ ผูร้ ้ายที่อยูเ่ บื้องหลังการโจมตีใน
วังหลินในคืนนี้ แท้ที่จริ งแล้วคือราชวงศ์น้ นั เอง !
ตอนที่ 115 ลมแห่งการเปลี่ยนแปลง (1)

————————-

เพียงแค่ฆ่าจวินเสี่ ยน จากนั้นความกล้าหาญของวังหลิน
จะลดลงไปครึ่ งหนึ่ง

ไม่วา่ ความสามารถของ จวินอู่เสี ย จะมีมากเพียงใด เธอก็

ยังเป็ นเพียงเด็กผูห้ ญิงตัวเล็ก ๆคนหนึ่งและจวินชิง ก็เป็ น
คนพิการ

เมื่อพวกเขาเริ่ มตอบโต้ นี้กเ็ ป็ นเส้นทางที่ไม่มี

ผลประโยชน์ตอบแทน
ฮ่องเต้ ทรงทราบถึงความสาคัญของเรื่ องนี้ และถึงแม้วา่ จ
วินอู่เสี ย จะสงสัยว่าการโจมตีวงั หลินในคืนนี้ จะ
เกี่ยวข้องกับพวกเขา แต่เธอก็ไม่มีพยาน ถ้าเธอกล้าที่จะ
ก่อจลาจล พระองค์กม็ ีขอ้ อ้างที่จะสังหารพวกเขา ด้วยการ
ตอบโต้ที่รุนแรงเช่นกัน และจากนี้ไปพระองค์จะกุม
อานาจการสัง่ การกองทัพรุ ยหลินแต่เพียงผูเ้ ดียว

เหตุผลที่พระองค์ทรงระวังกองทัพรุ ยหลินไม่ใช่เพียงแค่
เพราะอานาจทางทหารเท่านั้น แต่เป็ นเพราะชื่อเสี ยงของ
กองทัพรุ ยหลินได้รับการยกย่องอย่างสู งในใจประชาชน
ชาวฉี

และแม้วา่ ฮ่องเต้จะพยายามเก็บงาความคิดเกี่ยวกับการยุบ
พวกเขา แต่เขาก็ตอ้ งคานึงถึงเสี ยงของประชาชนชาวฉี
หากพระองค์ทรงทาตามพระประสงค์ของพระองค์
พระองค์อาจจะต้องถูกประชาชนรุ มด่าและสาปแช่ง และ
จะเกิดความวุน่ วายตามมาอย่างไม่สิ้นสุ ด

พวกเขาไม่สามารถปรับเปลี่ยนแผนการให้ทนั กับการ
เปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นภายในเมืองหลวงได้ ขณะที่ฮ่องเต้
ค่อยๆรับสัง่ ต่อ โม่เซวียนเฟย ในขณะนั้นกองทัพรุ ยหลิน
ก็นากาลังเข้าเมืองมาถึง

กองทหารนี้นาโดยนายกอง หลงฉี เขาลากตัวผูค้ นเข้าไป

ในกระสอบขนาดใหญ่ ขณะที่เขากาลังเดินเข้าไปใกล้
จวินอู่เสี ย ฝูงชนที่มุงดูต่างเห็นว่ามีการต่อสู ้อย่างต่อเนื่อง
จากภายใน และมีเสี ยงกรี ดร้องดังกึกก้อง
อืมม เสี ยงกรี ดร้องดังกล่าวฟังดูไม่ค่อยคุน้ เคยกับองค์
ฮ่องเต้

รายงานคุณหนู เราได้นาคนมาที่นี่แล้ว หลงฉี โยน

กระสอบไปอีกด้านหนึ่งขณะที่เขารายงานว่างานของเขา
เสร็ จสิ้ นตามคาสัง่ แล้ว

สัตว์สีดาขนาดใหญ่ ที่จวินอู่เสี ย ขี่มา กาลังเดินเข้าไปหา

กระสอบ และใช้กรงเล็บที่แหลมคมฉี กกระชากกระสอบ
ออก

มีคนกลิ้งไปบนพื้นเสื้ อคลุมที่หรู หราของเขาได้รับการ

ย้อมไปด้วยเลือดและโคลน เขานอนเหยียดอยูบ่ นพื้น
ทันที และพยายามทาความเข้าใจกับสถานการณ์ก่อนที่จะ
พยายามหลบหนี แต่เขาก็ถูกผลักลงบนพื้นโดยกรงเล็บ
ของสัตว์สีดา ใบหน้าที่อว้ นท้วนของเขาถูกเหยียบยา่ จม
ลงไปโคลน มีเสี ยงกรี ดร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนที่ยนื อยูด่ า้ นบน พวกเขาล้วนแล้วแต่รู้จกั ผูท้ ี่เพิง่

กลิ่งออกมาจากกระสอบในนั้นเป็ นอย่างดี !

จวินอู่เสี ย ! เจ้าคิดว่าเจ้ากาลังทาอะไรอยู่ ! เหตุใดเจ้าถึงได้

จับตัว วูเ่ วย กันล่ะ? พระพักตร์ขององค์ฮ่องเต้กลายเป็ น
พิโรธถึงสุ ดขีด และเสี ยงกรี ดร้องที่พระองค์ทรงได้ยนิ ดัง
กล่าวคือเสี ยงร้องของ วูเ่ วย !
เมื่อ จวินอู่เสี ยเห็นการแสดงออกที่น่าเกลียดน่ากลัวของ
เหล่าเชื่อพระวงค์ ริ มฝี ปากบางของเธอปรากฏรอยยิม้ ที่ให้
ความรู ้สึกหนาวเหน็บ

ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องลงมาทาให้รอยยิม้ ดังกล่าว
ก่อให้เกิดความรู ้สึกที่หนาวเหน็บ ทาให้ทุกคนที่เห็นมัน
รู ้สึกราวกับว่าพวกเขายืนอยูใ่ นที่ราบโล่งและมีลมที่หนาว
เย็นพันผ่านมาทาให้ฟันของพวกเขากระทบกัน

จวินอู่เสี ย มักจะไม่ยมิ้ ไม่วา่ จะเป็ นโลกใบนี้ หรื อโลก

ก่อนหน้า หรื อสามารถกล่าวได้วา่ รอยยิม้ ของเธอเป็ นดัง
สมบัติที่ล้ าค่า!
อย่างไรก็ตามในแต่ละครั้งที่เธอยิม้ มันก็เหมือนกับการ
เปิ ดกล่องของแพนโดร่ า

แม้กระทัง่ ก่อนหน้านั้น รอยยิม้ ของเธอก็ยงั คงน่าหลงใหล

และแฝงไปด้วยความร้ายกาจ

ในขณะที่ผคู ้ นยังคงจมอยูก่ บั รอยยิม้ ของ จวินอู่เสี ย เธอ

ตอบอย่างเฉื่ อยชาว่า

วูเ่ วยได้สมรู ้ร่วมคิดกับผูบ้ ุกรุ กและมีเจตนาร้ายต่อองค์ชาย

รอง จึงมีการดาเนินการจับกุมในทันที!
เสี ยงที่เย็นชาทาให้องค์ฮ่องเต้ตื่นจากอาการสับสน และ
พระองค์จอ้ งมองไปที่จวินอู่เสี ย และร้องตะโกนว่า จวินอู่
เสี ย ! เจ้าไม่ตอ้ งยุง่ … .

อ๊าคคค ! มีเสี ยงกรี ดร้องมาขัดจังหวะฮ่องเต้ วูเ่ วยยังคงถูก

กดลงไปในโคลน ที่ถูกกรงเล็บของสัตว์ร้ายสี ดาโจมตี
อย่างรวดเร็ ว

ภายใต้กรงเล็บของสัตว์ร้ายสี ดา ตอนนี้ วูเ่ วยกาลังกรี ด

ร้องด้วยความหวาดกลัว เขาจ้องมองไปที่ผนังของวัง
หลวง

ท่านปู่ ผูท้ ี่กล้าข่มขู่ท่าน อู่เสี ยจะช่วยกาจัดพวกมันให้เอง !

ตอนที่ 116 ลมแห่งการเปลี่ยนแปลง (2)

————————-

รอยยิม้ ของ จวินอู่เสี ย กว้างขึ้น

การจัดการกับ วูเ่ วย เป็ นเรื่ องที่โหดเหี้ ยมเป็ นอย่างยิง่

ชาวเมืองต่างจ้องมองไปที่ จวินอู่เสี ย คล้ายกับว่าเธอเป็ น

ปี ศาจที่โหดร้าย

ฮ่องเต้ ทรงกริ้ วเป็ นอย่างมาก แม้วา่ พระองค์จะไม่ได้

ใกล้ชิด วูเ่ วย แต่วเู ว่ยก็ยงั คงเป็ นเชื้อพระวงศ์ และเป็ นพระ
เชษฐาที่เกี่ยวพันธ์ทางสายเลือดของพระองค์ การที่ จวินอู่
เสี ยจัดการกับ วูเ่ วย ต่อหน้าพระองค์ โดยปราศจากความ
ยินยอมของพระองค์ ถือเป็ นการดูหมิ่นพระอานาจของ
องค์ฮ่องเต้ !

พระราชกฤษฎีกาของพระองค์ถูกขัดจังหวะและละเลย
จากนั้น จวินอู่เสี ย ได้ฆ่าพระเชษฐาของพระองค์ ก่อนที่
พระองค์จะทรงรับสัง่ เสร็ จสิ้ น !

จวินอู่เสี ย !!! เจ้ากล้า … .. ฮ่องเต้มีความรู ้สึกโกรธเป็ น

อย่างมาก

จวินอู่เสี ย ยังคงพูดอย่างต่อเนื่อง : การสื บสวนที่เกี่ยวข้อง

กับ วูเ่ วย เสร็ จสิ้ นแล้ว กองทัพรุ ยหลินจะนาคนอื่นๆ ที่มี
ส่ วนเกี่ยวข้องกับการโจมตีองค์ชายรองมาลงโทษ ในไม่
ช้านี้

เจ้าวางแผนจะทาอะไร ? ฮ่องเต้กลัวว่า จวินอู่เสี ย จะมี

แผนการขั้นต่อไป

เธอต้องเสี ยสติไปแล้ว !

รอยยิม้ ของ จวินอู่เสี ย เริ่ มสดใสขึ้น และความหนาวเย็นดู

เหมือนจะแผ่กระจายออกไปจากตัวเธอ

หม่อมฉันจะดาเนินการตามบัญชาของพระองค์ให้ เสร็ จ
สิ้ นโดยไว
พระพักตร์ ของฮ่องเต้ ทรงกริ้ วเป็ นอย่างมาก

เมื่อไหร่ กนั ที่เธอได้รับคาสัง่ ให้จดั การกับ วูเ่ วย ?

หลงฉี ! จวินอู่เสี ย เรี ยก

ข้าพเจ้าอยู่ !

” นาข้าไปยัง จวนเวย , จวน ชางกวน จวนซู… “

จวินอู่เสี ย ยังคงเอ่ยนามจวนที่จะต้องเข้าไปตรวจค้น
มากกว่าสิ บจวน อยูใ่ นรายการที่ฝงู ชนฮือฮาทุกคราที่ จวิน
อู่เสี ยประกาศรายชื่อแต่ละจวน นาทาง
คืนนี้จะไม่มีผใู ้ ดรอดพ้น!

นัน่ ก็เพียงพอแล้ว! จวินอู่เสี ย ! ทุกคนเป็ นขุนนางระดับสู ง

และเจ้าได้ประหาร วูเ่ วย ไปแล้ว เรื่ องนี้น่าจะจบลงแล้ว!
ฮ่องเต้ได้ตระหนักแล้วว่านี้เป็ นสาเหตุของการฆ่า วูเ่ วย
ต่อหน้าพระองค์ มันเป็ นการแสดงพลังและการแก้แค้น
สาหรับสิ่ งที่เกิดขึ้นในวังหลวงคืนนี้!

คาสัง่ ให้เข้าไปตรวจสอบผูป้ องร้ายองค์ชายรอง คือการทา

ให้สิ่งที่ยากลาบากสาหรับจุนเซียนโดยการนาเขาไปสู่
ความเป็ นเท็จไม่วา่ จะเป็ นองค์จกั รพรรดิที่คิดว่าคาสัง่
เดียวกันถูกนามาใช้เพื่อทาให้ทุกอย่างเป็ นเรื่ องยาก
สาหรับตัวเอง
ภายใต้ขอ้ อ้างในการดาเนินการตามราชโอการขององค์
ฮ่องเต้ ในมุมมองของชาวเมืองมันสมเหตุสมผลมาก และ
ฮ่องเต้ไม่มีเหตุผลที่จะว่ากล่าว จวินอู่เสี ย ได้

และถ้าเธอเป็ นผูก้ มุ บังเหี ยน เมืองหลวงในคืนนี้คงมีการ

นองเลือดดังท้องทะเล

กราบทูล ผ่าบาท จวินอู่เสี ย มองไปที่ฮ่องเต้ ผูก้ บฏเหล่านี้

มีเจตนาร้ายต่อเชื้อพระวงศ์ และมันเป็ นการลงโทษที่
เหมาะสมกับอาชญากรรมอันน่ากลัวดังกล่าว นอกจากนี้
วังหลินได้รับอานาจในการลงโทษผูก้ ระทาความผิด
ตามที่เห็นสมควร คาพูดเหล่านี้เป็ นเนื้อหาในบทสนทนา
ระหว่างจวินชิง และ จวินเสี่ ยน ขณะที่จวินอู่เสี ย ได้ยนิ เข้า
ความกริ้ วของพระองค์วงิ่ ไปถึงพระเกศาของพระองค์และ
พระองค์เริ่ มรู ้สึกไม่สบายพระทัย ตอนนี้สิ่งที่พระองค์
ทรงหวาดกลัว มันเริ่ มชัดเจนแล้ว !

เหตุผลใหญ่ของกองทัพรุ ยหลินคือการปลุกระดมและ
รวบรวมผูค้ นในเมืองหลวงทั้งเมือง ซึ่ งชาวเมืองอยากรู ้ถึง
ความวุน่ วายในยามค่าคืนที่กาลังเกิดขึ้น จวินอู่เสี ยรู ้วา่ องค์
ฮ่องเต้ ทรงกังวลในเรื่ องชื่อเสี ยง และภาพลักษณ์ของ
พระองค์ในสายตาของชาวเมือง การที่มีฝงู ชนจานวนมาก
จะกดดันให้องค์ฮ่องเต้ มิสามารถจัดการกับ จวินอู่เสี ยได้
โดยไม่กระทบถึงความรู ้สึกของชาวเมือง ด้วยอานาจที่วงั
หลิน ใช้ในการลงโทษกลุ่มผูก้ ่อกบฏ จวินอู่เสี ย ใช้อานาจ
ดังกล่าวภายใต้พระราชโองการของฮ่องเต้ เพื่อขจัดภัย
คุกคามต่อวังหลินและลงโทษพวกเขาตามที่เธอปรารถนา
เว้นเสี ยแต่วา่ ฮ่องเต้มีหลักฐานที่จะปฏิเสธว่าขุนนาง
เหล่านั้นมีความผิด ขณะนี้พระองค์ตอ้ งทนเห็นขุนนาง
เหล่านั้นถูกตัดศีรษะ

หลักฐานอะไรที่พระองค์จะสามารถหามาเพื่อหักล้างได้ ?
ซากศพที่นอนลงกองอยูน่ ้ นั คือเหล่ามือสังหารที่ถูกส่ งไป
ยังวังหลิน มันคือความจริ งซึ่ งเป็ นสิ่ งที่ไม่สามารถหักล้าง
ได้ พระองค์ไม่สามารถกลืนคาพูดของพระเองค์เองได้ ว่า
องค์ชายรอง ถูกโจมตีโดยคนเพียงคนเดียวในตอนนี้ ? โม่
เซวีย่ นเฟย ประกาศว่าเขาถูกโจมตีโดยกลุ่มผูโ้ จมตีดว้ ย
เหตุผลสองประการ ประการแรกคือการช่วยตัวเองให้พน้
จากความอัปยศอดสู และเหตุผลที่สองก็คือการหลอกล่อจ
วินเสี่ ยน ในการสื บสวนของเขา
ไม่มีทางที่พวกเขาจะยอมให้ ชาวเมืองได้รู้วา่ พวกเขาเป็ น
ผูส้ ่ งมือสังหารเหล่านี้ไปฆ่าล้างตระกูล จวิน
ตอนที่ 117 ลมแห่งการเปลี่ยนแปลง (3)

————————-

ความจริ งเหล่านั้นไม่ควรถูกเปิ ดเผยให้พวกชาวเมืองรู ้

อย่างเด็ดขาด

ถ้าหากพวกชาวเมืองรู ้เข้า พวกเขาจะคิดอย่างไร ?

ในสายตาของชาวฉี วังหลิน และกองทัพรุ ยหลิน เป็ นที่

เคารพรักของชาวเมืองเสมอมา ด้วยเหตุผลเดียวกันนี้ จึง
ทาให้ฮ่องเต้ตอ้ งการกาจัดตระกูลจวินให้หายไป และถ้า
พวกชาวเมืองรู ้ถึงความตั้งใจของพระองค์ พระองค์
จะต้องทนทุกข์ทรมานจากการดูถูกและความเกลียดชัง
จากพวกชาวเมืองเป็ นแน่

มันไม่มีขอ้ ยกเว้น ไม่มีเลย.

มิใช่เพียงแค่ชาวเมืองเท่านั้น แต่กบั กองทัพรุ ยหลินที่กาลัง

ยึดครองเมืองหลวงนี้ดว้ ยเช่นกัน หากความจริ งได้ถูก
เปิ ดเผยในเวลานี้ ความจงรักภักดีที่รุนแรงของพวกเขาที่มี
ต่อตระกูลจวิน จะทาให้พวกเขาลากตัวพระองค์ ออกมา
รุ มสังหารได้ !

องค์ฮ่องเต้ทรงกังวลต่อชื่อเสี ยงของพระองค์ในสายตา
ของชาวเมืองและกองทัพรุ ยหลินเป็ นอย่างยิง่ และความ
แข็งแกร่ งของกองทัพรุ ยหลิน ทาให้พระองค์ไม่มีตวั เลือก
ในการกอบกูส้ ถานการณ์ที่กาลังเกิดนี้ได้เลย

กับกองทัพรุ ยหลินแล้ว คาพูดเพียงคาเดียวของ จวินอู่เสี ย

สามารถทาให้พระเศียรของพระองค์มว้ นได้ ( ประมาณ
หัวหลุดจากบ่า )

หลงฉี ดาเนินการต่อไป! จวินอู่เสี ย มองดูองค์ฮ่องเต้ดว้ ย

ความรังเกียจ เมื่อเธอนึกถึงสิ่ งที่พระองค์ได้กระทาร่ วมกับ
โม่เซวีย่ นเฟย เธอรู ้วา่ องค์ฮ่องเต้เริ่ มมีความกังวลเกี่ยวกับ
สิ่ งที่เธอทามากขึ้น พระองค์กาลังหาวิธีในการปกป้อง
ชื่อเสี ยงของพระองค์ มากกว่าที่จะปกป้องชีวติ ของขุน
นางของพระองค์เอง
คืนนี้เธอจะลองทดสอบดูวา่ ฮ่องเต้จะสามารถอดทนได้
นานเพียงใด

การฆ่าขุนนางชั้นสู ง ทาให้เกิดความสับสนวุน่ วายภายใน

เมืองหลวง พวกเขาทั้งหมดกาลังกดดันฮ่องเต้ ให้ส่งตัว
จวินเสี่ ยน กลับคืนมา

ถ้าองค์ฮ่องเต้ ยังคงเพิกเฉย เธอก็พร้อมที่จะสังหาร

แม้กระทัง่ เชื่อพระวงศ์ !

หรื อแม้กระทั้ง บุตรของพระองค์เอง !

จนกว่าเธอจะพบ จวินเสี่ ยน !
หลงฉี นากาลังทหาร เข้าจับกุมขุนนางที่มีรายชื่อที่อู่เสี ย
กล่าวออกมากว่า 10 คน บริ เวณรอบๆจวนขุนนาง และวัง
หลวงต่างถูกกองทัพรุ ยหลินล้อมรอบเพื่อป้องกันการ
หลบหนี

จวินอู่เสี ย ได้สงั่ ให้พวกเขาล้อมรอบสถานที่ต่างๆไว้

ก่อนที่พวกเขาจะเคลื่อนกาลังออกจากวังหลิน

ฮ่องเต้ ได้แต่เฝ้ามอง หลงฉีที่นากาลังเข้ามา พระองค์ทรง

กริ้ วกับสิ่ งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ป็นอย่างมาก แต่เพราะคาสัง่
ของ จวินอู่เสี ย ทาให้พระองค์หมดหนทางที่จะค้านได้

พระองค์ไม่เคยคาดคิดว่าก่อนเลยว่าตระกูลจวิน จะมีบุตร
หลานที่เยือกเย็นและเป็ นอันตรายเช่นนี้ ยิง่ ไปกว่านั้น
คนๆนั้นๆดันเป็ นเด็กผูห้ ญิงตัวเล็กๆที่เคยเดินตามหลัง โม่
เซวีย่ นเฟย เหมือนดัง ลูกสุ นขั ตัวน้อยๆมาก่อนอีกด้วย

สาหรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับคุณหนูตระกูลจริ ว
แล้ว มันช่างเป็ นการเปลี่ยนแปลงที่น่าประหลาดใจยิง่ นัก

ผูท้ ี่แปลกใจที่สุดคงจะหนีไม่พน้ โม่เซวีย่ นเฟย ซึ่งยืนอยู่

ด้านหลังขององค์ฮ่องเต้ การกระทาของจวินอู่เสี ย ในคืน
นี้ทาให้เขามีรอยแผลในหัวใจไปตลอดชีวติ เขาไม่เคยคิด
มาก่อนเลยว่าเธอจะมีความสามารถในการปองร้าย
ดังกล่าว และถ้าเธอรู ้วา่ แผนการลอบสังหารเหล่านั้นเป็ น
ฝี มือของเขาล่ะก็ … ..

โม่เซวีย่ นเฟย ไม่สามารถคิดต่อไปได้ !

จวินอู่เสี ย ที่เขาไม่เคยสนใจมาก่อน ในตอนนี้กลับกาลัง
ทาให้เขาพบกับฝันร้าย อย่างไม่มีที่สิ้นสุ ด

ในคืนนี้พวกเขาต่างได้เห็นความน่าสะพรึ งกลัวของ
กองทัพรุ ยหลิน

พวกเขาเห็นทะเลคบเพลิงที่สว่างไสวไปทัว่ ทั้งเมือง และ

กลุ่มฝุ่ นที่ถูกทัพม้าจานวนมากขี่ไปยังที่พกั อาศัยของขุน
นางต่างๆ

มันเป็ นค่าคืนที่อากาศหนาวเย็น แต่องค์ฮ่องเต้ และโม่

เซวีย่ นเฟย กลับร้อนรุ่ มเหมือนดังว่าพวกเขาถูกจับใส่ ใน
เตาอบ แผ่นหลังของพวกเขาเปี ยกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
โม่เฉี่ ยนเยวียน ยืนอยูท่ างด้านหลังของฝูงชนที่เฝ้าดู
เหตุการณ์ที่กาลังเกิดขึ้นและกาลังพยายามห้ามใจเพื่อ
ไม่ให้ตนเองหัวเราะออกมาได้

จะกระตุน้ สวรรค์กระตุน้ ได้ จะกระตุน้ แผ่นดินก็กระตุน้

ได้ แต่กลับ จวินอู่เสี ย ต้องไม่ถูกกระตุน้ อย่างเด็ดขาด!

เขาละสงสารเสด็จพ่อและเจ้าน้องชายของเขาจริ งๆที่เลือก
ไปหาเรื่ องกับอู่เสี ย พวกเขาน่าจะรู ้ตวั ว่าพวกเขาไม่ควร
ไปยุง่ เกี่ยวกับวังหลินอย่างเด็ดขาด แต่มนั ก็สายเกินกว่าที่
จะแก้ไข น่าเสี ยดายที่มนั สายเกินไป !
ตอนที่ 118 ลมแห่งการเปลี่ยนแปลง (4)

————————-

เป็ นช่วงเวลาค่าคืนที่ชาวเมืองจะจาว่ามีขนุ นางชั้นสู งและ

เหล่าแม่ทพั นายกอง ที่มกั จะทาตัวเย่อหยิง่ ถูกลากตัว
ออกมาจากจวนของพวกเขาพร้อมกับเสี ยงร้องครวญคราง
และเสี ยงสะอื้นไห้ โดยฝี มือของกองทัพรุ ยหลิน

ทั้งทหารยามและทหารรับจ้าง ต่างไม่สามารถรับมือกับ
ทหารจากกองทัพรุ ยหลินได้ พวกเขาฆ่าทุกคนที่พยายาม
จะขัดขวางภารกิจที่พวกเขาได้รับมอบหมายมา
กลิ่นอายของความตายและหยดเลือดที่สาดกระเด็นไปทัว่
เมืองหลวง บรรดาขุนนางและแม่ทพั นายกองที่ต่อต้าน
ขัดขืนการจับกุม ล้วนแล้วแต่แขนหักและถูกลากตัวไปยัง
ประตูพระราชวังหลวง ซึ่งปรากฏรอยเลือดเป็ นทางยาวดู
น่าหวาดกลัว

เอาแต่ใจ ? ใช้อานาจเหนือผูม้ ีอานาจ ?

สิ่ งเหล่านี้ลว้ นไม่สาคัญต่อกองทัพรุ ยหลิน

แม้แต่องค์ฮ่องเต้ ก็มิกล้าที่จะใช้วธิ ีการดังกล่าวกับเหล่า

ขุนนางเหล่านี้ แต่มนั ไม่สาคัญสาหรับกองทัพรุ ยหลิน ใน
สายตาของพวกเขา ไม่มีแม้แต่คาอ้อนวอนและคาร้องขอ
จากผูถ้ ูกจับกุม พวกเขาเพียงทาตามคาสัง่ ของ จวินอู่เสี ย
เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

เมื่อได้รับคาสัง่ กองทัพรุ ยหลินก็พร้อมที่จะนาพาพวกมัน

ไปสู่ ความตาย !

โดยไม่มีการหยุดยั้ง กองทัพรุ ยหลินทาการสัง่ หารพวกเขา

อย่างต่อเนื่อง

ขุนนางชั้นสู งจานวนมาก ถูกมัดและถูกลากตัวออกมาจาก

จวนกลางดึกแบบนี้
พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่า พวกเขาที่ลว้ นแล้วแต่เป็ นผูม้ ี
อานาจ กลับต้องมาอับอาย จากการกระทาอันป่ าเถื่อน
เช่นนี้

ความโหดร้ายของกองทัพที่ดีที่สุดของอาณาจักรฉี เมื่อ
ต่อต้านจากการปฏิบตั ิตามคาสัง่ ของพวกเขา แม้แต่ชายที่
แข็งแกร่ งที่สุดยังต้องหลัง่ น้ าตา

จวินอู่เสี ย ยืนนิ่ง ขณะนั้นมีลมพัดมาทางด้านหลังของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมองพระพักตร์องค์ฮ่องเต้

ฝุ่ นที่ถูกเตะขึ้นขณะที่พลทหารควบม้าวิง่ มาหยุดข้างๆเธอ

มีเสี ยงร้องแหลมคล้ายดังสุ กรถูกฆ่าดังขึ้นก่อนที่เขาจะถูก
โยนลงไปที่พ้นื ข้างๆเจ้าดา
ฮ่องเต้ทรงจาได้วา่ ชายคนนั้น คือปู่ ของกุย้ เฟย ( พระมเหสี
) ซึ่ งเป็ นพระมารดาขององค์ชายรอง ก่อนการล่มสลาย
ของเชื่อพระวงศ์ เขาได้รับการโปรดปรานจากองค์ฮ่องเต้
จนกระทั้งขึ้นเป็ นบุคคลสาคัญของราชวงศ์ และเขาก็มี
บทบาทสาคัญในการวางแผนทาลายวังหลินร่ วมกับวูเ่ วย
ที่ได้ตายไปก่อนหน้านี้

เมื่อเห็นปู่ ของเขาได้รับการปฏิบตั ิจากกองทัพรุ ยหลิน

เช่นนี้ โม่เซวีย่ นเฟย มีความโกรธแค้นและตะโกนว่า

จวินอู่เสี ย! เจ้าจงปล่อยท่านปู่ ของข้าเดี๋ยวนี้ ! เมื่อใดที่เจ้า

จะเลิกบ้าเสี ยที ?! เจ้ารู ้หรื อไม่ ว่าเจ้ากาลังทาอะไรอยู่ !
จวินอู่เสี ย เป็ นบ้าไปแล้ว ! เธอต้องเสี ยสติไปแล้วแน่ๆ !
เธอจับกุมท่านปู่ ของเขา ที่เป็ นถึงเชื่อพระวงศ์ ! มันเป็ น
อะไรที่เลวร้ายมาก !

จวินอู่เสี ย จ้องมองไปที่โม่เซวีย่ นเฟย สายตาของเธอกวาด

ผ่านโม่เซวีย่ นเฟย ที่ยนื ท่ามกลางฝูงชน

โม่เซวีย่ นเฟย เขาจ้องมองไปที่จวินอู่เสี ย ที่กาลังจ้องมอง

เขาอยูเ่ ช่นกัน

ฆ่า จวินอู่เสี ย สัง่ ในขณะที่ตาของเธอยังจ้องตาอยูก่ บั โม่

เซวี่ยนเฟย

ไม่! โม่เซวีย่ นเฟย ตะโกนออกมาสุ ดเสี ยง

หลงฉี ยกดาบของเขาและฟันลงไปบนร่ างปู่ ของโม่
เซวีย่ นเฟย ที่นอนอยูบ่ นพื้นดินขาดเป็ นสองส่ วน

หยดเลือดกระเด็นมาโดน จวินอู่เสี ย

เลือดของคนร้ายที่เธอเกลียดชัง กระเด็ดมาย้อมสี ชุดของจ

วินอู่เสี ย เลือดอุ่นๆที่กระเด็นมาโดนเธอเป็ นดังเช่นคา
สาปร้ายที่มากระตุน้ ความกระหายเลือดของเธอให้ตื่นขึ้น

นี่เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ ! ทหาร ! จงเข้าไปจับกุมจวินอู่เสี ย

ซะ! ข้อหาสังหารขุนนางและเชื่อพระวงศ์ ต่อหน้า
ชาวเมือง ! โม่เซวีย่ นเฟย กรี ดร้องด้วยความบ้าคลัง่ เมื่อเขา
เห็นปู่ ของเขาเสี ยชีวติ ก่อนที่เขาจะละสายตาจาก จวินอู่
เสี ย เขาดึงดาบออกจากเอว และชี้ไปที่จวินอู่เสี ย อย่าง
ต่อเนื่อง

คาตอบรับเพียงอย่างเดียวสาหรับคาสัง่ ของเขาคือเสี ยง
หวีดหวิวของลมหนาวที่พดั ผ่านเท่านั้น

ไม่มีทหารคนใดที่อยูด่ า้ นบนของกาแพงเมืองเปล่งเสี ยง
ตอบรับแม้แต่เสี ยงเดียว พวกเขาต่างจ้องมองที่จวินอู่เสี ย
ด้วยความหวาดกลัว

ไม่เว้นแม้แต่กองทัพรุ ยหลิน
ตอนที่ 119 ศาสตร์แห่งการฆ่า (1)

————————-

แม้แต่องค์ฮ่องเต้ ก็เหมือนจะทรงถูกมัดมือเมื่ออยูต่ ่อหน้า

จวินอู่เสี ย จะมีใครสามารถลุกขึ้นมาต่อต้านเธอได้
แน่นอนว่าย่อมไม่ ?

จวินอู่เสี ย ไม่ได้ตื่นตกใจเมื่อเธอสัง่ ประหาร วูเ่ วย หรื อ

แม้แต่พอ่ ตาขององค์ฮ่องเต้เลยแม้แต่นอ้ ย

พวกเขาล้วนเป็ นขุนนางระดับสู ง ที่อยูเ่ หนือผูค้ นทัว่ ไป

แต่ตอนนี้ร่างกายที่ไม่มีชีวติ ของพวกเขาเหล่านั้นล้วนจม
อยูใ่ นกองซากศพ
โม่เซวีย่ นเฟย ดวงตาเขาปกคลุมไปด้วยน้ าตา เขามองไป
รอบๆ ขณะที่ดาบที่เขาถืออยูใ่ นมือสัน่ สะเทือนด้วยความ
โกรธของเขา

ทาไมมันจึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ข้ ึน ?

ทาไม ?

คนเดียวที่ยนื อยูต่ รงหน้าประตู ผูบ้ ีบบังคับให้เขาหมดสิ้ น

หนทางในคืนนี้ เป็ นเด็กผูห้ ญิง ที่เขาเคยปฏิเสธและถูกเขี่ย
เธอทิ้ง ?
จวินอู่เสี ย ขยับตัวเธอออกห่างจากโม่เซวีย่ นเฟยราวกับไม่
อยากจะเข้าใกล้ ทาให้ใบหน้าของเขาค่อยๆแฝงไปด้วย
ความเจ็บปวด

เธอกาลังรอคอยให้องค์ฮ่องเต้ ทรงมีรับรับสัง่ ปล่อยตัว

จวินเสี่ ยน! ปู่ ของธออยู่

” จวินอู่เสี ย เจ้าอ้างว่าวูเ่ วย วางแผนที่จะลอบสังหารองค์

ชายรอง ซึ่งมันอาจจะเป็ นไปได้ แต่ปู่ของโม่เซวีย่ นเฟย
จะทาเช่นนั้นไปเพื่ออะไร เพือ่ ทาร้ายองค์ชายรองที่เป็ น
หลานชายของตัวเองอย่างนั้นรึ ? องค์ฮ่องเต้พยายามที่จะ
ระงับความกริ้ วของพระองค์ไว้ ในขณะที่พระองค์ทรงกา
พระหัตถ์ไว้ดา้ นหลังอย่างแน่นหนา
เด็กสาวส่ วนใหญ่จะเป็ นเช่นนี้ พวกเธอมักจะมองข้ามสิ่ ง
ต่างๆ และปล่อยให้ผอู ้ ื่นมองเห็นจุดอ่อนในแผนการของ
เธอ ปู่ ย่า ตา ยายที่ไหนกันจะสามารถทาร้ายลูกหลานของ
ตัวเองได้ ?

องค์ฮ่องเต้ ทรงมัน่ ใจในเหตุน้ ี พระองค์รู้สึกว่ากาลังถือ

ไพ่ที่เหนือกว่าในขณะนี้

จวินอู่เสี ย มองเห็นการต่อสู ้ ดิ้นรน เพื่อปิ ดบังความไม่

สบายพระทัย ขององค์ฮ่องเต้ ด้วยความโกรธเธอยกมือขึ้น

หลงฉี .
ข้าน้อยอยูข่ อรับ ! หลงฉี วงิ่ ไปด้านหน้าและคุกเข่าต่อหน้า
เธอ

จวินอู่เสี ย ดึงกระดาษสองแผ่นจากถุงหนังที่อยูบ่ นหลัง

เจ้าดา และโยนให้ หลงฉี

อ่าน

หลงฉี ยืนลุกขึ้นและอ่านกระดาษด้วยเสี ยงที่ดงั ก้อง

เวย ฉื อหัว ปี ไครหยวน ที่ยสี่ ิ บสาม เดือนที่สองในเมือง

ดองหยู่ ได้รับมอบที่ดินสามสิ บสองแห่ง โดยการเข่นฆ่า
ชาวนาทั้งสิ้ น เจ็ดสิ บหกคน ปี ไครหยวน ที่ยสี่ ิ บสาม
เดือนที่หา้ ได้รับทองคาหนึ่งแสนจานวนสามหมื่นจาก …
เสี ยงอันดังก้องของหลงฉี ทาให้ทุกคาดังค้อนที่ตอกลงไป
ในจิตใจของชาวเมือง

ลงบันทึกในวันนี้ เวย ฉื อหัวมีความผิดฐานก่อ

อาชญากรรมรวมถึงการวางเพลิงการฆาตกรรม
ปล้นสะดม ประหัตประหารชีวิตประชาชน รับสิ นบน
และอื่นๆ รวมทั้งสิ้ น สามร้อยหกสิ บเจ็ดครั้ง จานวน
ผูเ้ สี ยชีวติ ที่เกี่ยวข้องกับคดีอาญาของเขามีจานวนทั้งสิ้ น
ห้าร้อยแปดสิ บสามคน และรับสิ นบนทั้งหมดเป็ นจานวน
เงิน เจ็ดล้านสองแสนเจ็ดหมื่นเหรี ยญ …

เมื่อมีการอ่านข้อหาทางอาชญากรรมทีละข้อหา และมี
เสี ยงกระซิ บแผ่กระจายไปทัว่ ฝูงชนที่อยูบ่ ริ เวณกาแพง
พระราชวัง ทุกคนต่างก็จอ้ งมองด้วยความเกลียดชังที่ร่าง
ของพ่อตาขององค์ฮ่องเต้ ที่นอนทอดร่ างเป็ นซากศพอยู่
บนพื้นดินอย่างโกรธแค้น

เวย ฉื อหัวได้ใช้อานาจและความโปรดปรานของเขาจาก
องค์ฮ่องเต้ เขาอาศัยอานาจและตาแหน่งขุนนางชั้นสู ง ทา
ให้ชาวบ้านหลายๆคนหวาดกลัวการตอบโต้ของเขา แต่
ตอนนี้การกระทาความผิดทั้งหมดของเขาได้เปิ ดเผยให้
ชาวเมืองได้รับรู ้โดยทัว่ กัน

ไม่มีผใู ้ ดในฝูงชนที่มีความรู ้สึกสงสารหรื อเห็นอกเห็นใจ

พวกเขามีแต่ความยินดีเป็ นอย่างยิง่ ที่มีการกาจัดขุนนาง
กังฉิ นผูน้ ้ ีได้
องค์ฮ่องเต้ทรงนิ่งเงียบ พระองค์รู้สึกเศร้าเสี ยใจ พระองค์
รู ้ถึงการกระทาที่ชวั่ ร้ายของเขา และพระองค์ทรงมิได้
ห้ามปราม จนกระทั้งมีประชาชนได้รับความเดือนร้อน
และต้องทนทุกข์ยากลาบาก จากการะกระทาของเวย ฉื อ
หัวแต่ที่พระองค์ทรงคาดไม่ถึงคือการสมรู ้ร่วมคิดในการ
โจมตี โม่เซวีย่ นเฟย !

องค์ฮ่องเต้ยงั คงจมอยูใ่ นความคิดของพระองค์ เมื่อเวลา

ผ่านไป ก่อนที่พระองค์จะตระหนักว่า หลงฉี ยงั มีกระดาษ
แผนที่สอง ที่เขากาลังอ่านถึงคดีอาชญากรรมต่างๆของ วู่
เวย !

ขุนนางชั้นสู งสองคนถูกกองทัพรุ ยหลินประหารชีวติ

และพวกเขาล้วนแล้วแต่มีเหตุผลที่สมควรตาย ไม่มี
ชาวเมืองคนใดที่เสี ยงใจให้กบั การตายของ วูเ่ วย และ เวย
ฉื อหัวพวกเขาต่างส่ งเสี ยงให้กาลังใจกองทัพรุ ยหลิน !

สาหรับหลายๆคนในเมืองฉี ถ้าไม่ใช่เป็ นเพราะกองทัพรุ ย

หลิน พวกเขาจะไม่มีวนั ได้เห็น พวกคนที่ชวั่ ช้า นอนตาย
ภายใต้การประหารชีวติ !เช่นนี้แน่นอน
ตอนที่ 120 ศาสตร์แห่งการฆ่า (2)

————————-

ฮ่องเต้ทรงมีความหวาดกลัว ขณะที่พระองค์ทรง
ทอดพระเนตรไปที่ จวินอู่เสี ย

พระองค์ทรงตระหนักถึงตอนที่จวินอู่เสี ยสัง่ ฆ่าคน เธอ

ช่างไร้ความปราณี แต่เธอก็มีความชอบธรรมอย่างเต็มที่
โดยที่พระองค์ไม่สามารถโต้แย้งใดๆได้ !

เสี ยงโห่ร้องจากชาวเมืองเริ่ มดังขึ้นเรื่ อยๆ ฝูงชนต่างรัก

และบูชากองทัพรุ ยหลินที่อยูใ่ นใจของพวกเขามาก
กว่าเดิมขึ้นไปอีก
พวกเขาล้วนประหลาดใจต่อข่าวลือในทางที่เสี ยหายของ
นาง ที่เคยแพร่ กระจายมาก่อนหน้านี้ ในค่าคืนนี้เธอ
กลายเป็ นหญิงสาวที่มีท้ งั ความมัน่ ใจ และโดดเดี่ยวเป็ น
อย่างยิง่

แน่นอนว่าบุตรหลานของตระกูล จวิน ล้วนแล้วแต่สง่า

งามตั้งแต่วยั เยาว์ !

แสงจันทร์อ่อนแสงลงเมื่อเทียบกับความงามของ จวินอู่
เสี ย มันทาให้เธองดงามเปรี่ ยมไปด้วยความสดชื่น และ
ความอ่อนโยน เธอนั้นช่างดูบอบบางแต่กแ็ ฝงไปด้วย
ความงดงามอันน่าหลงไหล คนที่มองเห็นเธอในค่าคืนนี้
ล้วนแล้วแต่จะคิดว่าโม่เซวีย่ นเฟย ที่ชว่ั ร้าย เหตุใดจึงได้
ปฏิเสธหญิงสาวที่น่าหลงใหลเช่นนี้ได้ลง
จวินอู่เสี ย สังเกตพวกเขาอย่างเงียบๆ ดวงตาของเธอคอย
สารวจปฏิกิริยาของพวกเขาเป็ นอย่างไรชื่อเสี ยงของวัง
หลิน ถูกสร้างขึ้นจาก จวินเสี่ ยน เพียงลาพัง ท่านปู่ ของ
เธอ ท่านพ่อและท่านลุงของเธอ ล้วนแล้วแต่อุทิศชีวติ เพื่อ
รักษาศักดิ์ศรี ของวังหลิน

ซึ่ งเธอจะไม่ยอมให้ชื่อเสี ยงของวังหลินต้องหม่นหมอง

เป็ นอันขาด!

แม้วา่ เธอจะต้องบังคับให้องค์ฮ่องเต้ตอ้ งสละราชสมบัติ

เธอก็จะทามันภายใต้กฎแห่งความยุติธรรมและเพิ่มความ
รุ่ งเรื องให้กบั วังหลิน
จวินอู่เสี ย ต้องการให้องค์ฮ่องเต้ได้ทรงทอดพระเนตร
ผูใ้ ต้บงั คับบัญชาของพระองค์ ถูกประหารชีวิต ก่อนหน้า
นี้พระองค์ไม่สามารถจะหยุดยั้งเธอได้ ขณะที่เธอทาให้
ชื่อและศักดิ์ศรี ของวังหลินโด่งดังไปทัว่ แผ่นดิน! ใครก็
ตามที่ต่อต้านวังหลินจะต้องตาย!

การฆ่าคนไม่จาเป็ นต้องสนใจคาวิพากษ์วจิ ารณ์ ตราบ

เท่าที่มนั เป็ นธรรม ก็อาจนามาซึ่ งความรุ่ งโรจน์ในภาย
ภาคหน้าได้

เสด็จพ่อ พระองค์ทรงเห็นชอบให้ จวินอู่เสี ย กระทาการ

ด้วยความโหดร้ายเช่นนี้ ? โม่เซวีย่ นเฟย โกรธมาก
นอกจากที่เธอจะสังหารปู่ ของเขา เธอยังเปิ ดเผยการ
กระทาของปู่ เขาที่เป็ นอาชญากรรม ให้เป็ นที่รู้ทวั่ ทั้ง
เมือง!
ฮ่องเต้ พระองค์ทรงพระพักตร์ซีด พระองค์ไม่ได้คาดคิด
ว่าสาวน้อยคนหนึ่งจะมีแผนการที่รอบครอบ และ
ระมัดระวังแม้ในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ได้ จาก
ช่วงเวลาที่เธอปรากฏตัวหน้าประตูพระราชวังหลวง ทุก
การเคลื่อนไหวของเธอถูกคานวณมาอย่างรอบคอบ และ
มีการเชื่อมโยงกันอย่างถูกต้อง ทาให้พระองค์ตอ้ งกลืน
ความโกรธกริ้ วของพระองค์ และสิ่ งที่ทาให้พระองค์ทรง
ผิดหวังอย่างแท้จริ งก็คือ พระองค์ยงั ทรงหาสาเหตุอนั
สมควรที่จะตาหนิเธอได้ !

จวินอู่เสี ย ได้ทาการฆ่า วูเ่ วย และ เวย ฉื อหัว ด้วย

หลักฐานที่ชดั เจนหนักแน่น ประการแรกวังหลินได้รับ
คาสัง่ จากพระองค์เอง ประการที่สองรายละเอียดในคดี
อาชญากรรมของพวกเขาล้วนแต่ถูกเปิ ดเผยให้ทุกคนรู ้
กาแพงสู งสองข้อนี้ แม้จะไม่ได้ยงิ่ ใหญ่ แต่มนั เป็ นโล่ที่
แข็งแกร่ งมากที่สามารถปกป้อง จวินอู่เสี ย ได้

แม้วา่ องค์ฮ่องเต้ จะไม่ตอ้ งการให้เธอมีชีวติ อยู่ แต่

พระองค์กไ็ ม่สามารถทาได้ โดยปราศจาก ความโกรธ
แค้นของชาวเมือง

พระองค์ไม่เคยประสบความปราชัยเช่นนี้ นับตั้งแต่ที่
พระองค์ทรงขึ้นครองบัลลังก์ การปราบปรามคู่แข่งของ
พระองค์ แต่ในตอนนี้ วังหลินกลับมีการเปลี่ยนแปลง เมื่อ
จวินอู่เสี ยปรากฏตัว!
ฮ่องเต้ ทรงเค้นสมองของพระองค์เพื่อหาช่องทางที่จะส่ ง
ข่าว พระองค์ รู ้วา่ จวินอู่เสี ย จะไม่หยุดเพียงเท่านี้

สัง่ ให้คนสังหาร จวินเสี่ ยน ทิ้งซะ ฮ่องเต้ทรงรับสัง่ ต่อกง

กง ที่ยนื อยูข่ า้ งๆพระองค์ และสับเปลี่ยนหน้าที่ทนั ที

เมื่อ จวินเสี่ ยน เสี ยชีวติ จวินอู่เสี ย ก็จะไม่มีทางสู ้หลังจาก

ผ่านค่าคืนนี้ !

ในยามเช้า ข่าวการเสี ยชีวติ ของ จวินเสี่ ยนจะทาให้วงั

หลินแทบจะพินาศไป!

ข้าจะต้องผ่านคืนนี้ไปให้ได้และข้าจะสับ จวินอู่เสี ย
ออกเป็ นพันๆชิ้น!
องค์ฮ่องเต้ ทรงเต็มไปด้วยความกริ้ ว ในขณะที่ จวินอู่เสี ย
เพิง่ เริ่ มต้นแผนการของเธอ!

ขุนนาง ชั้นสู งได้ถูกลากเข้ามาคุมขังมากขึ้นเรื่ อยๆ พวก

เขาถูกมัดอย่างแน่น และคุกเข่าอยูแ่ ถวหน้าประตูวงั หลวง
ตอนที่ 121 ศาสตร์แห่งการฆ่า (3)

————————-

เหล่าขุนนางที่คุกเข่าอยูห่ น้าประตูพระราชวังต่างมองขึ้น
ไปบนกาแพง และเมื่อพวกเขาเห็นองค์ฮ่องเต้ ทรงตะโกน
สัง่ การ พวกเขาล้วนมัน่ ใจว่าองค์ฮ่องเต้จะทรงช่วยพวก
เขาได้

แต่เมื่อพวกเขาเห็นซากศพที่กองอยูใ่ กล้ๆ พวกเขาถึง

ตระหนักว่าซากศพเหล่านั้นล้วนแล้วแต่เป็ นฝ่ ายเดียวกับ
พวกเขา หัวใจของพวกเขาล้วนจมลงไปในความสิ้ นหวัง
อย่างที่สุด!
เหล่าขุนนางต่างพากันเงียบงัน เพราะแม้แต่ วูเ่ วย และ เว
ยฉื อหัว พวกเขาก็ไม่สามารถหลบหนีการประหารไปได้
หรื อว่าพวกเขาอาจจะไม่มีหวังว่าจะมีทางรอดอื่นกัน ?

เป็ นครั้งแรกในชีวติ ของพวกเขา ซึ่ งเป็ นถึงขุนนางชั้นสู ง

พวกเขากาลังรู ้สึกหวาดกลัวกับการลงโทษที่กาลังจะ
มาถึง

จวินอู่เสี ย ทาไมเจ้าจึงนาพวกเขามายังที่แห่งนี้ ? องค์

ฮ่องเต้ ทรงตรัสถามด้วยน้ าเสี ยงสัน่ ไหว พระองค์ทรงดาริ
ว่าการประหารชีวติ วูเ่ วย และพ่อตาของพระองค์ เป็ นสิ่ ง
ที่สามารถทาได้เมื่อพิจารณาถึงการกระทาที่ผา่ นมาของ
พวกเขา แต่เมื่อพระองค์ทรงทอดพระเนตรเห็น เหล่าขุน
นางชั้นสู ง ที่กาลังคุกเข่าอยูห่ น้าประตูพระราชวัง ทาให้
พระองค์ทรงรู ้สึกประชวร ในขณะที่พระองค์กาลัง
พยายามทรงพระวรกายให้ยนื หยัดอย่างมัน่ คงได้

พระองค์ทรงทอดพระเนตร ใบหน้าของขุนนางทุกคน
พวกเขาล้วนแล้วแต่เป็ นศัตรู ของวังหลินทั้งสิ้ น ขณะที่มี
ป้ายชื่อของพวกเขาคล้องอยูบ่ ริ เวณลาคอ ดูเหมือน จวินอู่
เสี ย พยายามที่จะทาให้พวกเขาเกิดความความอัปยศ และ
ชื่อเสี ยงพังพินาศย่อยยับ

จวินอู่เสี ย ไม่ได้พลาดใครไปแม้แต่คนเดียว และไม่มีผใู ้ ด

ที่ถูกเธอจับผิดตัวเลยสักคน กองทัพรุ ยหลินได้จบั กุม
เจ้าหน้าที่ และขุนนางทั้งหมดที่อยูใ่ นเมืองหลวง ซึ่ งพวก
เขากาลังวางแผนจะจู่โจมตระกูลจวินพร้อมกันในครา
เดียว !
กรงเล็บแห่งความหวาดกลัวเริ่ มปกคลุมเข้ามาในพระ
หทัย(หัวใจ)ของพระองค์ และเมื่อพระองค์ทรง
ทอดพระเนตรไปในดวงตาที่เยือกเย็น และไร้ความปราณี
ของจวินอู่เสี ย พระองค์ทรงรู ้สึกราวกับกาลังจะถูกฉี ก
กระชากพระวรกาย

‘คนบ้าเช่นนี้จะสามารถทาสิ่ งใดได้ !’

อ่านให้พวกเขาฟัง จวินอู่เสี ยโยนม้วนกระดาษลงบนพื้น

ด้านหน้าเจ้าหน้าที่และม้วนกระดาษก็กลิ่งไปทัว่

หลงฉี สัง่ ให้กองทัพรุ ยหลิน ส่ งมอบม้วนกระดาษให้กบั

เจ้าหน้าที่ และให้พวกเขาเปิ ดอ่านเนื้อหาที่อยูภ่ ายใน
ใบหน้าของพวกเขาซี ดจางลง และพวกเขาก็เริ่ มสัน่
สะท้านด้วยความหวาดกลัว

อ่าน ! จวินอู่เสี ย พูดออกมาด้วยน้ าเสี ยงที่แฝงไปด้วย

ความอาฆาตพยาบาท

หลงฉี ชักดาบออกมาจากฝัก และพาดลงบนลาคอของขุน

นางชั้นสู ง ที่นงั่ คุกเข่าอยูท่ างขวาสุ ด ชายคนนั้นเกือบจะ
ส่ งเสี ยงร่ าไห้ออกมาด้วยความกลัว

เจ้าหน้าที่ที่ อ่านม้วนกระดาษอ่านม้วนกะดาษที่ตรงหน้า
อย่างกระอักกระอ่วน
หลิวปู่ … .. ไค่ … ปี ไครหยวน ที่สิบสาม …ฉุดคร่ าหญิง
ชาวบ้านรายหนึ่ง ฆะ … . ฆ่าล้างตระกูล .. ..

แม้เสี ยงที่อ่านจะแผ่วเบาราวกับอ่านอยูใ่ นลาคอ ที่ราวกับ

เสี ยงกระพือปี ก แต่ทุกคนที่อยูใ่ นบริ เวณนั้นล้วนแล้วแต่
ได้ยนิ อย่างชัดเจน

เขาเหงื่อท่วมตัวในค่าคืนที่หนาวเหน็บ และทรุ ดตัวลงข้าง

กองเพลิง

ฆ่ามันซะ! จวินอู่เสี ย สัง่ เบา ๆ

“โปรดเมตตาด้วย ! หม่อมฉันไม่ได้ .. หลิวปู่ ผูท้ ี่คุกเข่าอยู่

ตรงกลางกาลังจะสารภาพ แต่เขาถูกขัดจังหวะโดย
นายทหารรู่ หลินที่ยนื อยูด่ า้ นหลังเขา พร้อมด้วยการลง
ดาบอันรวดเร็ ว

จากนั้น ศีรษะที่เปื้ อนเลือดค่อยๆกลิ่งลงพื้นอย่างช้าๆ

ขุนนางทั้งหลาย ต่างหวาดกลัวกับสิ่ งที่เห็น พวกเขาต่าง

ได้เห็นแววตาของหลิวปู่ ก่อนที่เขาจะถูกประหาร พวก
เขาต่างหวาดกลัวม้วนกระดาษที่วางอยูต่ รงหน้าพวกเขา
เสี ยมากกว่า

พวกเขาไม่รู้วา่ ในม้วนกระดาษนั้นระบุรายละเอียดของ
เรื่ องอาชญากรรมที่ผา่ นมาของพวกเขาไว้มากน้อย
เพียงใด และพวกเขากลัวว่าเจ้าหน้าที่จะอ่านม้วนกระดาษ
ของเขาเป็ นรายต่อไป
เมื่อความตายย่างกายมาถึงเหนือศีรษะ ของพวกเขาทุกคน
ที่นงั่ คุกเข่าลงหน้าประตูพระราชวังหลวง จวินอู่เสี ย จะ
ไม่ละเว้นพวกเขาแม้แต่คนเดียว!อย่างแน่นอน

เมื่อม้วนกระดาษระบุรายละเอียดการก่ออาชญากรรมของ
พวกเขาถูกอ่านออกมานี่จึงเป็ นคาพูดสุ ดท้ายที่พวกเขาจะ
ได้ยนิ เป็ นครั้งสุ ดท้ายของชีวติ

องค์ฮ่องเต้ ! ขอพระองค์ทรงเมตตาหม่อมฉันด้วย !

องค์ฮ่องเต้ !
พวกเขาต่างร่ าร้อง ขอให้องค์ฮ่องเต้ ให้ทรงระงับความ
กริ้ วและขอพระองค์ทรงโปรดประทานความเมตตาให้แก่
พวกตนขณะที่พวกเขาคุกเข่าลงบนพื้นดินที่หนาวเย็น

จวินอู่เสี ย! สาหรับการก่ออาชญากรรมเหล่านี้ จะมีการ

ดาเนินการสอบสวนและมีการลงโทษโดยเจ้าหน้าที่! เจ้ามี
สิ ทธิ์อะไร ถึงได้ทาเช่นนี้ !

โม่เซวีย่ นเฟย ตะโกนถามในขณะที่เขาพยายามระงับ

ความโกรธของเขาเอง และชี้นิ้วไปที่จวินอู่เสี ย

จวินอู่เสี ย เงยหน้าขึ้นมอง และตอบว่า หม่อมฉันทาตาม

คาสัง่
” ไร้สาระ! ใครสัง่ เจ้า ! ?

บุตรแห่งสวรรค์องค์ฮ่องเต้

โกหก! โม่เซวีย่ นเฟยปรารถนาที่จะฉี กร่ างจวินอู่เสี ย ให้

ขาดเป็ นชิ้นๆ

แต่จวินอู่เสี ย ตอบคาถามของโม่เซวีย่ นเฟยกลับอย่างสงบ

บุคคลเหล่านี้ ล้วนมีส่วนร่ วมในการโจมตีองค์ชายรอง
และองค์ฮ่องเต้ ได้ทรงมอบอานาจให้วงั หลินดาเนินการ
สื บสวนและแก้ไขปั ญหาเหล่านี้ได้อย่างเต็มที่

ดังนั้นเธอจึงสามารถฆ่าพวกเขาได้ภายใต้คาสัง่ เหล่านั้น
จริ งหรื อ ?
ตอนที่ 122 ศาสตร์แห่งการฆ่า (4)

————————-

โม่เซวีย่ นเฟยอาจจะดูเลวร้าย แต่กไ็ ม่ได้เลวร้ายเท่า จวินอู่

เสี ย

เธอป่ าวประกาศอย่างโจ่งแจ้งด้วยข้อหาในคดี
อาชญากรรมที่ผา่ นมาของเหล่าขุนนางทั้งหลาย ซึ่ งไม่มี
ส่ วนที่เกี่ยวข้องกับการลอบโจมตีเขา! เจ้าหน้าที่ที่ลงไป
อ่านข้อหาที่ไม่เกี่ยวข้องของการโจมตีเขา! และยังไป
เกี่ยวข้องกับเจ้าหน้าที่ศาลชั้นสู งนี้อีก!

ความกล้าหาญเหล่านี้ คืออะไร!
ในขณะนี้ แม้แต่โม่เซวีย่ นเฟยที่ยนื สังเกตอยูเ่ บื้องหลังก็
เริ่ มสงสัยว่า จวินอู่เสี ย จะไม่ได้เกิดมาจากตระกูลจวิน
แม้วา่ ตระกูลจวินจะยิง่ ใหญ่มากขนาดไหน แต่คนใน
ตระกูล

จวิน ล้วนซื่ อตรง พวกเขาไม่สามารถกระทาการด้วยวิธีที่

น่ารังเกียจเช่นนี้ได้อย่างแน่นอน แต่สิ่งที่ทาให้แปลกมาก
ยิง่ ขึ้น ก็คือการใช้ความเด็ดขาดและรุ นแรง ในการ
ประหารชีวติ เหล่าขุนนางที่ผา่ นมา มันไม่ใช่เรื่ องที่หญิง
สาวตัวคนเดียวจะทาได้อย่างแน่นอน !

เธอได้รับหลักฐานการก่ออาชญากรรมของขุนนางชั้นสู ง
เหล่านี้มาจากที่ใดกัน ? เธอสามารถเตรี ยมพวกมัน
ทั้งหมด และพกพวกมันติดตัวไว้ตลอดเวลา !
แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือการวางแผนอย่างละเอียดรอบ
ครอบ และคานึงถึงสิ่ งที่จาเป็ นทั้งหมด!

โจมตีโดยการ ยืมดาบฆ่าคน ! แผนนี้ช่างล้ าลึกจริ งๆ!

จวินอู่เสี ยเพียงนาพยานหลักฐานเหล่านี้ออกมา หลักฐาน

ทั้งหมดนี้ถูกจัดทาขึ้นโดย

จวินเสี่ ยน เป็ นการส่ วนตัว แต่เขาไม่เคยมีโอกาสที่จะได้

ใช้มนั ถึงแม้วา่ วังหลินจะถูกโจมตีจากพวกเขาทุกวิถีทาง
เขาเก็บพวกมันไว้เพื่อศึกษาหาทางรับมือกับพวกเขา จวิน
เสี่ ยน ไม่เคยคาดคิดว่ามันจะถูกจวินอู่เสี ยนามาใช้ใน
ลักษณะนี้!
จวินเสี่ ยน รู ้ดีวา่ ถึงแม้เขาจะเปิ ดเผยหลักฐานต่อองค์
ฮ่องเต้แล้ว พระองค์กอ็ าจจะไม่มีรับสัง่ ลงโทษอะไร และ
พระองค์อาจเพิม่ แรงกดดันต่อวังหลินของเขาแทน

อย่างไรก็ตาม จวินอู่เสี ยใช้คาพูดเหล่านี้เป็ นข้ออ้างใน

ขณะที่เธอสังหารขุนนางผูห้ นึ่งโดยอ้างตามคาสัง่ ขององค์
ฮ่องเต้ เพื่อให้การประหารนั้นเป็ นไปอย่างถูกต้อง

การใช้เสี ยงของประชาชนเป็ นอาวุธที่น่ากลัวที่สุด

จวินอู่เสี ย ได้ใช้ประโยชน์จากปัจจัยทุกอย่างรอบตัว และ

นามาใช้ในทุกๆแผนการ ตามที่เธอได้คาดการณ์ไว้
สิ่ งที่จวินชิงและจวินเสี่ ยนไม่สามารถทาได้ เธอได้แบก
รับมันไว้ท้ งั หมดแล้ว สิ่ งที่เธอต้องการก็คือการได้พบกับ
ท่านปู่ ของเธอในขณะที่ท่านยังปลอดภัย เธอไม่สนว่าจะ
เกิดอะไรขึ้นกับเธอ สิ่ งที่เธอต้องการคือการกวาดล้างศัตรู
ของวังหลิน ให้หมดไป และบังคับให้องค์ฮ่องเต้ ยอม
ปล่อยตัว จวินเสี่ ยน !

ขุนนางผูห้ นึ่ง ฟุบลงกับพื้นด้วยดาบของกองทัพรุ ยหลิน

ประตูหน้าของพระราชวัง ถูกย้อมด้วยเลือด อย่างช้าๆ มัน
คล้ายกับพรมสี แดงเข้มราวกับทับทิม บรรยากาศเริ่ มตึง
เครี ยดขึ้น ด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย

แต่นี่ยงั ไม่จบ
ตราบเท่าที่องค์ฮ่องเต้ยงั ไม่ยอมจานน จวินอู่เสี ย เธอจะ
สังหารลูกน้องของพระองค์ทีละคน!

ไม่วา่ มันจะเป็ นใคร จวินอู่เสี ยจะไม่ยอมสู ญเสี ยคนใน

ครอบครัวของเธอเป็ นอันขาด!

พระวรกายขององค์ฮ่องเต้ กาลังสัน่ ขณะที่พระโอษฐ์ของ

พระองค์ซีดจาง พระองค์ทรงก้มพระพักตร์ ขณะที่
พระองค์ทรงกริ้ วมาก

ศักดิ์ศรี ของพระองค์ ถูกเหยียบยา่ ซ้ าแล้วซ้ าเล่า โดยสตรี

นางนี้ ทุกๆนาที จวินอู่เสี ยกาลังทาสิ่ งที่คล้ายกับการตบ
พระพักตร์ของพระองค์ !
อย่างไรก็ตามภายใต้ข่มขู่ดว้ ยกองกาลังกองทัพรุ ยหลิน
นับแสนคน พระองค์ไม่สามารถต้านทานได้ !

จวินเสี่ ยน เป็ นผูท้ ี่จงรักภักดีต่อบ้านเมือง แต่เขากลับต้อง

เผชิญกับการประหัตประหารขององค์ฮ่องเต้ ในทาง
ตรงกันข้าม จวินอู่เสี ยไม่สนใจองค์ฮ่องเต้แม้แต่นอ้ ย เธอ
พยายามเหยียบยา่ ศักดิ์ศรี และต้องการที่จะให้พระองค์
ทรงสละราชสมบัติ องค์ฮ่องเต้ทรงไม่สบายพระทัยเป็ น
อย่างมาก …

ตั้งแต่ที่เธอถูกรังแกและกลัน่ แกล้งอยูเ่ สมอ จวินอู่เสี ย

สาบานว่าจะไม่เป็ นคนดีอีกต่อไป!
แม้กระทัง่ หลังจากที่เธอเสี ยชีวติ แล้ว เธอจะทาให้นรกได้
รับรู ้วา่ เธอไม่ใช่ผทู ้ ี่สามารถหยอกล้อได้! เมื่อเธอถูกยัว่ ยุ !
ใครก็ตามที่ทาเช่นนั้น เธอจะพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอเป็ น
ปี ศาจในฝันร้ายของพวกเขา!

ตราบใดที่จวินเสี่ ยนยังไม่ปรากฏตัวเธอก็จะไม่หยุดยั้ง

แม้วา่ เธอต้องทาให้พระราชวังเต็มไปด้วยซากศพ เธอก็จะ

ทาจนกว่าเธอจะพบท่านปู่ ของเธอ!

ความเกลียดชังขององค์ฮอ้ งเต้ และโม่เซวีย่ นเฟย ที่มีต่อ

จวินอู่เสี ย มันกลายเป็ นความหวาดกลัว พวกเขากลัว
วิธีการที่เธอทาอย่างเลือดเย็นและไร้ความปราณี นี่ไม่ใช่
รู ปแบบของวังหลินที่พวกเขารู ้จกั เพราะพวกเขารู ้สึกว่า
ตัวเองกาลังติดกับ

ในขณะนั้นองค์ฮ่องเต้ ทรงเต็มไปด้วยความเสี ยพระทัย

พระองค์ไม่เข้าใจว่าทาไมพระองค์ตอ้ งกระตุน้ ตระกูลจ
วิน ? ถ้าพระองค์ทรงทราบว่าตระกูลเล็กๆของพวกเขา
เป็ นสิ่ งที่อนั ตายเช่นนี้ พระองค์จะไม่พยายามที่จะแตะ
ต้องพวกเขาโดยเด็ดขาด ! ด่วนที่สุด! ส่ งคนไปหยุดพวก
เขา! เราไม่สามารถฆ่า จวินเสี่ ยนได้! ถ้าเขาถูกฆ่าตายหญิง
บ้าผูน้ ้ นั จะต้องหาวิธีแก้แค้นแน่ ! พระองค์ทรงเข้าใจ
พฤติกรรมที่โหดร้าย และป่ าเถื่อนทั้งหมดนี้ เป็ นตัวแทน
ของอะไร ?
ตอนที่ 123 ศาสตร์แห่งการฆ่า (5)

————————-

จวินอู่เสี ย ตั้งใจจะสู ้กบั องค์ฮ่องเต้จนถึงที่สุด เนื่องจาก

เธอได้ทาให้เรื่ องราวลุกรามใหญ่โตจนถึงขั้นนี้แล้ว เธอจึง
ไม่มีอะไรจะต้องหวาดกลัวอีกต่อไป

เธอพร้อมแล้วที่จะดาเนินการสังหารหมู่ต่อไปและกาจัด
ทุกสิ่ งที่ขวางอยูใ่ นเส้นทางของเธอ!

องค์ฮ่องเต้ ทรงมีพระเสโทไหลออกมาก พระองค์ทรง

ทอดพระเนตรเด็กหญิงคนนี้ พระองค์ทรงดาริ วา่ เธอเป็ น
คนที่ไร้เดียงสา และพระองค์ทรงดาริ วา่ หากสามารถถ่วง
เวลาได้พ้นื คืนนี้แล้ว จวินอู่เสี ย จะยอมแพ้ อย่างไรก็ตาม
เมื่อมองไปที่สถานการณ์ที่กาลังดาเนินอยูใ่ นตอนนี้ ถ้าจ
วินอู่เสี ยไม่พบจวินเสี่ ยนในคืนนี้ เธออาจจะฆ่าทุกคนที่มี
ส่ วนเกี่ยวข้องกับแผนการนี้หมดทุกคนก็เป็ นได้ เธอจะ
ลากทุกคนที่เกี่ยวข้องออกมาตายร่ วมกับเธอ

แม้พระองค์จะทรงคานวณทุกสิ่ งทุกอย่างของสถานการณ์
ที่จะเกิดขึ้นไว้แล้ว แต่พวกมันล้วนไร้ประโยชน์เมื่ออยูต่ ่อ
หน้าจวินอู่เสี ย

พระองค์ไม่เคยพบคนที่ประมาท และไม่สนใจผลของการ
กระทาที่ตามมาอย่างสิ้ นเชิงเช่นนี้มาก่อนและ จวินอู่เสี ย ก็
เป็ นศัตรู ที่ร้ายกาจ และไร้ความปรานีที่สุดเท่าที่พระองค์
เคยเจอมา
ขันทีผซู ้ ่ ึงได้รับราชโองการใหม่จากพระองค์ รี บวิง่ อย่าง
ไม่หยุด เพื่อจะห้ามมิให้ทาอันตรายใดๆต่อ จวินเสี่ ยน
ขณะที่ โม่เซวีย่ นเฟย ผูซ้ ่ ึ งได้ยนิ ทุกสิ่ งทุกอย่างมองไปที่
พระบิดาของเขา เขาไม่เคยคิดเลยว่าพระบิดาของเขาจะ
ยอมอ่อนข้อให้กบั วังหลินจริ งๆ!

องค์ฮ่องเต้ผยู ้ งิ่ ใหญ่ พระองค์ทรงพระพิโรธ พระองค์ทรง

ถูกผลักดันเข้าสู่ สถานการณ์คบั ขัน โดยเด็กสาวตัวเล็กๆ
คนหนึ่ง !

พระบิดา จะทาอย่างไรดี . ?

หุ บปาก! เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้ายังไม่เห็นสิ่ งที่

เกิดขึ้นอย่างนั้นหรื อ ถ้าก่อนพระอาทิตย์ข้ ึน จวินอู่เสี ย
ไม่ได้พบ จวินเสี่ ยน เธอจะสัง่ ให้ท้ งั กองทัพรุ ยหลิน บุก
เข้าไปในพระราชวัง ! ในเวลานั้นไม่ใช่เพียงแค่เจ้า แม้แต่
ข้าที่เป็ นถึงฮ่องเต้ ก็จะถูกสังหารโดยไม่ลงั เลเลย! แค่
พระองค์ทรงคิดถึงมัน ก็ทาให้พระองค์รู้สึกปวดพระเศียร
อย่างรุ นแรง เสื้ อคลุมลายมังกรของพระองค์ถูกอาบไป
ด้วยพระเสโท ความโหดร้ายของหญิงสาวคนนี้ ทาให้
พระองค์ทรงรู ้สึกหวาดกลัวเป็ นครั้งแรก

โม่เซวีย่ นเฟย จ้องมองไปที่องค์ฮ่องเต้ดว้ ยความตกตะลึง

มันจะเป็ นได้อย่างไร ? หากเธอกล้า ทาไมเธอไม่เริ่ มต้น
การสังหารหมู่เลย

องค์ฮ่องเต้เริ่ มรู ้สึกกริ้ ว เจ้าคิดว่า นางกาลังทาอะไรอยู่

ตอนนี้ ? นางกาลังเตือน ข้าว่านางนั้นสามารถฆ่าเหล่าขุน
นางจานวนมากต่อหน้าข้า และอยูห่ น้าชาวเมืองจานวน
มาก นั้นหมายความว่า นางไม่กลัวอะไร และถ้านางไม่ได้
รับสิ่ งที่นางต้องการแล้ว นางก็ไม่คานึงถึงความตาย ถ้าเรา
ฆ่าจวินเสี่ ยน นางก็จะบุกเข้าไปในพระราชวังด้วยกองทัพ
รุ ยหลิน ทั้งหมด ! “

แค่คิดถึงการจ้องมองที่ดว้ ยสายตาที่เย็นชาของจวินอู่เสี ย
ก็ทาให้พระองค์สนั่ สะท้านพระวรกาย และรู ้สึกหนาวไป
ั ฐกัฐิ(กระดูกสันหลัง)ของพระองค์
ถึงพระปิ ฐิกณ

เพียงแค่พ่ งึ พาทหารวังหลวง และทหารองค์รักษ์ พวกเรา

จะสามารถป้องกันการโจมตีอย่างรุ นแรงของกองทัพรุ ย
หลินได้อย่างไร ? กองทัพรุ ยหลิน เชื่อฟังคาสัง่ แต่ตระกูล
จวิน และวิธีการที่นางดาเนินการ แม้วา่ นางจะผลักดันให้
เกิดเหตุการณ์นองเลือด

มากมาย แต่ในสายตาของชาวเมืองทัว่ ไป นางกาลัง

กลายเป็ นวีรบุรุษ!

การฆ่าคนไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว แต่การคิดและแก้ปัญหาอย่าง
รวดเร็ วของนางต่างหากที่น่ากลัว เพราะไม่วา่ นางจะฆ่า
คนไปมากเพียงใด นางก็ยงั ยืนอยูบ่ นความถูกต้องและ
ยุติธรรม เจ้าไม่คิดหรื อว่า ด้วยความสามารถของนาง เหตุ
ใดนางถึงสามารถปลุกระดมกองทัพรุ ยหลิน เพื่อให้เกิด
การสังหารหมู่ตามคาสัง่ ของนางได้? อย่าประมาทเพียง
เพราะว่านางไม่พดู มาก สิ่ งที่นางคิดและวิธีการลงมือของ
นาง นั้นคือสิ่ งที่เจ้าไม่สามารถเทียบได้ แม้วา่ เจ้าจะมีอายุ
มากกว่านางหลายสิ บปี ! องค์ฮ่องเต้ได้รับผลกระทบจาก
ความกล้าหาญที่จวินอู่เสี ยได้แสดงให้พระองค์เห็น

หญิงสาวนางหนึ่ง สามารถคิดแผนการอันยิง่ ใหญ่น้ ีได้

หญิงสาวที่ใช้คาพูดเพียงไม่กี่คาก็สามารถปลุกจิตสานึก
ของคนทัว่ ไป …

พระองค์จะสู ้กบั นางได้อย่างไร ?

อานาจที่ยงิ่ ใหญ่ในเมืองหลวงแต่กลับเป็ นเพียงลมที่ผาย

ออกมาในสายตาเธอ สาหรับเธอ เธอสามารถฆ่าองค์
ฮ่องเต้ได้ราวกับฆ่าหมูตวั หนึ่ง หามีความต่างกันไม่!

สิ่ งที่ขวางกั้นวังหลิน ไม่มีความหมายอะไรกับเธอ

องค์ฮ่องเต้ตอนนี้ทรงกังวลมาก เมื่อปี ศาจร้ายปรากฏตัว
ในตระกูลจวิน ในอนาคตการแตะต้องพวกเขาล้วงเป็ น
เพียงแค่ความฝันเท่านั้น

เมื่อพระองค์ทรงคิดย้อนกลับมา พระองค์ทรงต้องการที่
จะบีบคอ โม่เซวีย่ นเฟย ให้ตายคามือ! เขาและจวินอู่เสี ย
เคยติดต่อกันมาก่อนหน้านี้ แล้วเขาไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอ
จะเป็ นตัวอันตรายถึงเพียงนี้ !

ถ้าพระองค์รู้ พระองค์จะไม่เปิ ดกล่องแพนดอร่ าใบนี้โดย

เด็ดขาด และพระองค์จะยินยอมให้เธอเข้ามาในราชวงศ์
ให้เธอทุบตี โม่เซวีย่ นเฟย ถึงที่เลยด้วยซ้ า
แต่ตอนนี้ มันสายเกินแก้ไปแล้ว!
ตอนที่ 124 ตายตกตามกัน (1)

————————-

ไม่ตอ้ งร่ าร้องให้กบั นมที่หกลงพื้น ( สานวนประมาณว่า

อย่าเสี ยใจ กับสิ่ งที่เสี ยไป ) องค์ฮ่องเต้ทรงรู ้ และโม่
เซวีย่ นเฟยก็รู้

พระองค์ทรงอธิษฐานให้คนเพียงคนเดียวสามารถทาตาม
พระประสงค์ของพระองค์มาได้ทนั การณ์ เมื่อขันทีไปถึง
แล้วหากจวินเสี่ ยนยังมีชีวติ อยูก่ ด็ ีไป แต่ถา้ หากจวินเสี่ ยน
ตายไป พระองค์อาจจะต้องสวรรคตตามจวินเสี่ ยนไปเป็ น
แน่!
ลมหนาวที่พดั ผ่านมาแต่กไ็ ม่หนาวเย็นเท่าฉากที่น่ากลัว
ของการฆ่าก่อนขุนนางก่อนหน้านี้ กลิ่นเหม็นคาวของ
เลือดทาให้พวกเขารู ้สึกกระอักกระอวก ค่าคืนนี้ขนุ นาง
แห่งราชอาณาจักรฉี หายไปถึงหนึ่งในสาม หัวของพวก
เขาล้วนถูกวางอยูห่ น้าประตูพระราชวังหลวง

หลังจากซากศพขุนนางคนสุ ดท้ายล้มลงกับพื้น จวินอู่เสี ย

ยกแขนของเธอขึ้น ทหารของกองทัพรุ ยหลินก้าวถอย
หลัง พวกเขาเช็ดดาบและเก็บพวกมันไว้ แม้พวกมันจะถูก
เช็ดจนสะอาด แต่กไ็ ม่สามารถเช็ดความจริ ง ที่วา่ ดาบ
เหล่านั้นได้พดั พรากชีวติ ขุนนางจานวนมากในค่าคืนนี้ได้

จวินอู่เสี ย ยิม้ ให้กบั ฮ่องเต้

รอยยิม้ นั้นทาให้พระองค์ทรงหวาดกลัว ขณะที่พระองค์
ทรงประทับอยูด่ า้ นบนกาแพงพระราชวังหลวง พระองค์
ทรงตรัสอย่างเร่ งรี บว่า

จวินเสี ย เจ้าทาได้ดี เพื่อกาจัดขุนนางที่ชว่ั ร้าย

เปรี ยบเสมือนช่วยข้ากาจัดโรคร้าย ที่อาจจะก่อให้เกิดภัย
พิบตั ิข้ ึนในภายหน้าได้ เจ้าช่างคล้ายกับ จวินเสี่ ยน ยิง่ นัก
วังหลิน จะได้รับการตบรางวัลอย่างดี !

จวินอู่เสี ย ค่อยๆหยุดยิม้ และดวงตาของเธอก็แข็งกร้าวขึ้น

ในขณะที่องค์ฮ่องเต้ทรงมีพระเสโทไหลออกมาภายใต้
การจ้องมองของเธอ
นี่เป็ นครั้งแรกที่ฮ่องเต้ได้รับสัง่ ถึง จวินเสี่ ยน และเธอ
เข้าใจความหมายที่แฝงอยูภ่ ายในคาพูดของพระองค์ ดีนน่ั
คือสิ่ งที่เธอต้องการ!

องค์ฮ่องเต้กาลังจมอยูก่ บั ความหวาดกลัว พระองค์ทรง

ห่วงชีวติ ของพระองค์ และพระองค์เลือกที่จะปล่อยตัว
จวินเสี่ ยน

แต่…. จวินอู่เสี ย ยังคงนิ่งเงียบ เธอไม่แสดงความชื่นชม ที่

องค์ฮ่องเต้ ได้รับสัง่ จะมอบรางวัลให้กบั วังหลิน เธอ
ค่อยๆนัง่ ลงข้างๆเจ้าดา

พระพักตร์ของพระองค์ แดงกร่ า แม้พระองค์จะทรงกริ้ ว

แต่พระองค์ตอ้ งทนกล่ากลืน คาตาหนิที่พระองค์คิดไว้
จวินอู่เสี ย ไม่ได้สนใจคาพูดของพระองค์ เธอต้องการ
เพียง จวินเสี่ ยน เท่านัน่ !

องค์ฮ่องเต้ทรงอธิษฐานด้วยความหวัง ว่าพระองค์จะ
สามารถรับฟังเสี ยงที่บอกว่า จวินเสี่ ยน ยังปลอดภัย

จวินเสี่ ยน เป็ นคนๆเดียวที่สามารถทาให้จวินอู่เสี ย

กลับมารักษาความสัมพันธ์อนั ดีระหว่างผูป้ กครองและ
ขุนนางได้

เวลาค่อยๆล่วงเลยไป โดยที่พระเสโทขององค์ฮ่องเต้
ค่อยๆไหลลงจากพระพักตร์ของพระองค์

‘ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ‘

เสี ยงฝี เท้าที่วง่ิ มาอย่างรวดเร็ ว ได้ยนิ มาจากทางด้านหลัง
และพระองค์ทางหันไปด้วยความคาดหวัง ใบหน้าของเขา
ซีดเหมือนผี

เขาคือ ที่ส่งไปเพื่อหยุดการสังหาร จวินเสี่ ยน แต่เขากับวิง่

กลับมา!

เขาอยูท่ ี่ไหน ? จวินเสี่ ยน อยูไ่ หน ? พระองค์ทรงรับสัง่

ถามอย่างร้อนรน

ขันทีรีบตอบออกมาว่า โอ้ว …ฝ่ าบาท เมื่อ… เมื่อหม่อม

ชั้นไปถึงที่น้ นั ที่…. ที่น้ นั ล้วนว่างเปล่า มี …… มีเพียง
กองเลือดเท่านั้น พะยะคะ … . .”
องค์ฮ่องเต้เกือบทรุ ดตัวลงไปที่หวั เข่าของพระองค์

เลือด….

หรื อว่าเป็ น … เลือดของจวินเสี่ ยน ? ! ?

ตลอดหลายปี ที่ผา่ นมา พระองค์ทรงปรารถนาให้จวิน

เสี่ ยนตาย แต่ดว้ ยข่าวที่ขนั ทีนามา ทาให้พระองค์รู้สึกกลัว
อย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน

จวินเสี่ ยนตายแล้ว ! จวินอู่เสี ยจะไม่มีทางไว้ชีวติ พระองค์

เป็ นแน่ !
ความหวังของพระองค์พงั ทลายลง พระองค์ไม่สามารถ
หันพระพักตร์ไปทอดพระเนตร จวินอู่เสี ยได้ พระจักษุ
ของพระองค์เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

จวินอู่เสี ย จะทาลายพระราชวังหลวง ! นางจะไม่ยอม

ปล่อยให้ผใู ้ ดมีชีวติ รอดเป็ นแน่!

ฝ่ าบาท ! เสี ยงเรี ยกที่เหมือนใบมีดที่แหลมคม ปลุกให้

พระองค์มีสติ

ใช่ … ใช่ใช่ หรื อไม่ ? องค์ฮ่องเต้ทรงรับสัง่ อย่างงุงงง

พระองค์พยายามที่จะทาตัวให้เป็ นปกติ พระองค์ไม่
ต้องการให้ใครรู ้เรื่ องนี้ หาก จวินอู่เสี ย รู ้วา่ จวินเสี่ ยน ถูก
ฆ่าแล้วละก็ !!!!
แววตาที่เย็นชาของนาง ยังคงจับจ้องมองมาที่พระองค์
ตลอดเวลา
ตอนที่ 125 ตายตกตามกัน (2)

————————-

หลงฉี ! ดวงตาและน้ าเสี ยงของ จวินอู่เสี ย ล้วนแต่เฉยชา

ข้าน้อยอยูน่ ้ ีแล้วขอรับ!

ผูท้ ี่ลอบสังหารได้หลบหนีเข้าไปในพระราชวังหลวง เจ้า

จงรี บนากองทัพรุ ยหลินเข้าไปช่วยคุม้ กันองค์ฮ่องเต้!

จวินอู่เสี ย สัง่ หลงฉี ดว้ ยเสี ยงที่ดงั

การแสดงออกขององค์ฮ่องเต้ ได้บอกทุกสิ่ งทุกอย่างกับ
เธอแล้ว

เธอต้องการให้ฮ่องเต้ และองค์ชายรอง ถูกฝังไปพร้อมกับ

ร่ างท่านปู่ ของเธอ !

” สัง่ ทหารทั้งหมดที่อยูร่ อบๆ เหล่าจวนของขุนนางที่

กระทาผิด มิให้ผใู ้ ดหลบหนีไปได้ ! กาจัดความชัว่ ร้ายให้
หมดสิ้ น ! คาสัง่ ของ จวินอู่เสี ย ทาให้พระพักตร์ขององค์
ฮ่องเต้ ซี ดขาวเหมือนผี

จบสิ้ นแล้ว!

ทุกสิ่ ง ทุกอย่างล้วนจบสิ้ น !
รับทราบขอรับ! หลงฉี รับคาสัง่ แล้วรี บลุกออกไป!

ด้วยประโยคสั้นๆของ จวินอู่เสี ย ได้พรากชีวติ ครอบครัว

ของเหล่าขุนนางที่ถูกประหารชีวติ ไปก่อนหน้านี้ ขณะที่
เธอสะกิดเจ้าดาน้อย เพื่อเดินไปที่ประตูพระราชวังหลวง!

ฉันจะฆ่าพวกมันทั้งหมด!

ไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว!

กองทัพรุ ยหลินเดินผ่านหลังจวินอู่เสี ยเข้าสู่ ประตู

พระราชวังหลวง
กองกาลังป้องกันวังหลวง พวกเขาล้วนรู ้สึกหวาดกลัว มัน
เป็ นความต้องการฆ่า ที่แผ่ออกมาจากตัว จวินอู่เสี ย ที่พวก
เขาสามารถรับรู ้ได้ในระยะไกล

ปลงพระชนม์! จวินอู่เสี ย กาลังคิดจะสังหารองค์ฮ่องเต้!

จวินอู่เสี ย ! เจ้าจงถอยกลับไปเดี่ยวนี้!! เจ้าเป็ นเพียงบุตร

หลานของตระกูลจวินเท่านั้น! เจ้าไม่มีสิทธิบุกเข้ามาใน
วังหลวงได้ องค์ฮ่องเต้รู้สึกสยดสยอง ขณะที่พระองค์ทรง
ทอดพระเนตรไปที่ จวินอู่เสี ย

พระองค์ทรงตรัสถูกต้องแล้วเพคะ! หม่อมฉัน เป็ นบุตร

หลานคนหนึ่งในตระกูล
จวิน ริ มฝี ปากของ จวินอู่เสี ย ยิม้ อย่างงดงามและน่า
หลงใหล แต่ตอนนี้กลับคล้ายปี ศาจที่ซุ่มซ่อนอยูภ่ ายใต้
รอยยิม้ มันมีเสน่ห์และน่าอัศจรรย์ใจ

เธอคืบคลานออกมาจากกองไฟ เพื่อลากพวกเขาทั้งหมด
ลงนรก!

ท่านปู่ ! ต้องได้รับการแก้แค้น!

” หยุดพวกเขา !!!”

องค์ฮ่องเต้ตระโกนรับสัง่
กองทัพป้องกันวังหลวง รับคาสัง่ พวกเขาเตรี ยมตั้งข้อหา
บุกรุ กแก่กองทัพรุ ยหลินทันที พวกเขาเกิดการประทะกับ
ในช่วงเวลาสั้นๆ มันแสดงให้เห็นถึงความแตกต่าง
ระหว่างกองกาลังทั้งสอง กองกาลังป้องกันวังหลวงถูก
บดขยี้ในทันทีที่เกิดการประทะ ส่ วนทางกองทัพรุ ยหลิน
ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนใดๆ!

ชาวเมืองที่เฝ้ามองด้านข้างต่างตกตะลึง พวกเขาไม่แน่ใจ
ว่ากาลังเกิดสิ่ งใดขึ้นกันแน่

แต่พวกเขายังคงไว้วางใจ จวินอู่เสี ย ผูช้ ่วยกาจัดเหล่าขุน

นางที่ชวั่ ร้าย ยิง่ ไปกว่านั้น ตระกูลจวินที่รักความถูกต้อง
พวกเขาได้รับความเคารพรักจากชาวเมืองตลอดมา ดังนั้น
คาพูดของ จวินเสี่ ยน ย่อมต้องมีแต่ความจริ ง !
ฆาตกรต้องหลบหนีเข้าไปในพระราชวังหลวง ! ตระกูลจ
วินกาลังเสี่ ยงชีวติ เพื่อปกป้ององค์ฮ่องเต้ !

ในระหว่างที่กองกาลังป้องกันวังหลวงได้พา่ ยแพ้อย่าง
สิ้ นเชิง และกองทัพรุ ยหลิน

ได้บุกเข้าโจมตีประตูพระราชวังหลวง เกิดเสี ยงดังกึกก้อง

ที่บริ เวณกาแพง ส่ งผลให้ผทู ้ ี่อยูด่ า้ นบนกาแพงรู ้สึก
หวาดกลัว

ทาไม … ทาไมจึงเป็ นเช่นนี้ … .. องค์ฮ่องเต้เซพระวรกาย

ขณะที่พระชานุ(หัวเข่า)ของพระองค์สนั่ ไหวและถูก
ประคองโดยโม่เซวีย่ นเฟย
องค์ฮ่องเต้ทรงมีพระชนมพรรษามายาวนานหลาย
ทศวรรษ แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในค่าคืนนี้ ดูเหมือนจะให้
พระองค์ จะทาพระชนมพรรษาของพระองค์ลดลงไปนับ
สิ บปี

จบสิ้ นแล้ว … ..

มีเสี ยงชนที่ดงั สนัน่ และประตูพระราชวังหลวงถูกกระ

แทรกเปิ ด จวินอู่เสี ยมีความตั้งใจในการสังหารเปี่ ยมล้น
เธอนัง่ อยูบ่ นหลังสัตว์ร้ายลาตัวสี ดา เธอกาลังเข้ามาทวง
หนี้ถึงในพระราชวังหลวง และแน่นอนเธอกาลังจะแก้
แค้น!
อู่เสี ย เสี ยงเรี ยกที่คุน้ เคยมาก ก็ดงั ขึ้น ความคิดทั้งหมด
ของการแก้แค้นและการฆ่า และความพยาบาทที่เพิ่งเดือด
ระอุ เมื่อสักครู่ ที่ผา่ นมา หายไปจากตัวเธอในทันที

ขณะนั้น เธอก็หมุนตัวไปรอบ ๆเพื่อมองหาที่มาของเสี ยง

ท่ามกลางฝูงชนจานวนมาก ชายรู ปร่ างสู งใหญ่ ค่อยๆก้าว

เดินออกมา เขามีหน้าตาที่ดุดนั เข้มงวด แต่เสน่หาบน
ใบหน้าของเขา เป็ นสิ่ งที่ผคู ้ นทั้งหมดล้วนคุน้ เคย

จวินอู่เสี ย ร้องไห้ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ าตา

ขณะที่เธอกล่าวเบาๆ
ท่าน … .. ปู่ …

จวินเสี่ ยน จ้องมองไปที่หลานสาวของเขา และค่อยๆเดิน

เข้าไปหาจวินอู่เสี ย กองทัพรุ ยหลินแยกออกจากกันอย่าง
เงียบเชียบ ขณะที่จวินเสี่ ยนเดินผ่านพวกเขาล้วนก้มศรี ษะ
เพื่อแสดงความเคารพไปตลอดทาง

ข้างๆจวินอู่เสี ย มีชายหนุ่มรู ปงาม เดินตามมาอย่างเงียบๆ

เขามีรอยยิม้ กว้างๆ แขวนอยูบ่ นใบหน้าที่หล่อเหล่า
ดวงตาจ้องมองไปที่จวินอู่สีย
ตอนที่ 126 ตายตกตามกัน (3)

————————-

เด็กโง่ จวินเสี่ ยนเดินเข้าไปหาจวินอู่เสี ย เขารู ้สึกปวดร้าว

ในใจ เมื่อได้เห็นชุดกระโปรงของเธอเปื่ อนเลือด แต่เขาก็
รู ้สึกโล่งใจ ขณะที่เขายกมือขึ้น และจัดแต่งทรงผมของ
เธอด้วยความเอ็นดู

ท่านปู่ …ท่านสบายดี ท่านไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม

เจ้าค่ะ

จวินอู่เสี ย กระพริ บตา และรู ้สึกว่าน้ าตาของเธอกาลังร่ วง

หล่น เธอก้มศีรษะและแอบเช็ดน้ าตา
จวินเสี่ ยน วางมือบนไหล่ของ จวินอู่เสี ย และมองขึ้นไป
บนกาแพงที่องค์ฮ่องเต้ทรงประทับอยู่ ขณะที่พระองค์ยนื
ตัวสัน่

ขอให้องค์ฮ่องเต้ ทรงสบายพระทัยได้ กลุ่มผูล้ อบสังหาร

ได้ถูกกาจัดหมดแล้ว และในเวลานี้พระราชวังหลวงก็
ปลอดภัยแล้วพะยะค่ะ

ท่าทางของ จวินเสี่ ยน ทาให้ จวินอู่เสี ยตกใจ และทาให้

องค์ฮ่องเต้ตกตะลึงขณะที่กาลังจ้องมองมาที่เขา

เขายังมีชีวติ อยู?่
” เอ่อ … ..เอ่อ … ขุนนางอันเป็ นที่รักของข้า วังหลินจะ
ได้รับรางวัลพิเศษอีกครั้งและข้าจะไม่ลืมเหตุการณ์ที่
เกิดขึ้นในคืนนี้ ! กงกง! รับคาสัง่ ของข้า! วังหลินจะได้รับ
ผ้าแพร่ ร้อยพับ พร้อมกับทองคา หมื่นตาลึง และกองทัพ
รุ ยหลิน จะได้รับการยกย่องสาหรับการปกป้องข้า ไม่ตอ้ ง
สงสัยเลย จวินเสี่ ยนยังมีชีวติ อยู่ !!

หากสวรรค์รู้ พระองค์อาจจะถูกฆ่า!

ถ้าไม่ใช่เพราะรู ปร่ างของ จวินเสี่ ยน ที่ปรากฏตัวออกมา

ทันเวลา ศรี ษะของพระองค์คงไม่ยดึ ติดกับพระวรกาย
เช่นนี้

องค์ฮ่องเต้รู้สึกดีใจมากที่วนั นี้ จวินเสี่ ยนยังมีชีวติ อยู!่

ก่อนที่ จวินเสี่ ยน จะทันตอบ จวินอู่เสี ย กลับคืนสู่ ความ
สงบและยกเงยหน้าขึ้นมององค์ฮ่องเต้ ฝ่ าบาทเพคะ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนี้ คงไม่ทาให้พระองค์ทรงไม่
ไว้วางใจในกองกาลังของวังหลิน ใช่ไหมเพคะ

……… .. หัวใจขององค์ฮ่องเต้จมลง เมื่อจวินอู่เสี ยพูด

และพระองค์กย็ งั เงียบอยู่

การดาเนินการต่อเหล่าขุนนางที่ทุจริ ตในคืนนี้ เป็ นผลมา

จากการตรวจสอบอย่างละเอียดและรอบครอบ ขององค์
ราชทายาท ด้วยความสู งส่ งของพระองค์ได้ซ่อน
สติปัญญา และภูมิปัญญาไว้ตลอดเวลาโดยไม่ยอ่ ท้อ จึงทา
ให้สามารถวางแผนจับกุมพวกเขาได้ท้ งั หมดโดยไม่ให้
รู ้ตวั และยังสามารถค้นหาหลักฐานยืนยันในการก่อ
อาชญากรรมของพวกเขา! การเข้าใจถึงความชัว่ ร้ายในคืน
นี้ เป็ นไปได้ผา่ นภูมิปัญญาที่ไม่มีใครเทียบ ด้วยความ
เสี ยสละต่อภาพลักษณ์ และชื่อเสี ยง ขององค์รัชทายาท
ทาให้เกิดความเข้าใจผิดโดยสิ้ นเชิง และทุกสิ่ งที่องค์รัช
ทายาททานั้นก็เพื่อที่จะผลักดันราชอาณาจักรฉี ให้มีความ
มัง่ คัง่ และมีความมัน่ คงมากยิง่ ขึ้น!

จวินอู่เสี ย ได้ยกภาพลักษณ์ของ โม่เฉี่ ยนเยวียน ขึ้นไปบน

ฟากฟ้า พร้อมกับคาแถลงของเธอไม่ใช่แค่องค์ฮ่องเต้
แม้แต่ โม่เฉี่ ยนเยวียน เองก็ประหลาดใจเมื่อทั้งคู่ยนื จ้อง
มองไปที่ จวินอู่เสี ย โดยไม่เข้าใจว่าเธอกาลังทาอยู่

สง่าราศีและความน่าเชื่อถือที่เกิดจากการประหารชีวติ
เหล่าขุนนางที่ทุจริ ตได้ถูกส่ งมอบไปให้กบั โม่เฉี่ยนเย
วียน !
หม่อมฉันขอพระกรุ ณาให้องค์ฮ่องเต้ ทรงพระราชทาน
ของขวัญแก่องค์รัชทายาท ส่ วนวังหลิน นั้น ยังไม่สมควร
ที่จะได้รับ จวินอู่เสี ยผลักดันผลงานในค่าคืนนี้ โดยไม่
สนใจความสับสนของผูท้ ี่อยูร่ อบๆตัว

องค์ฮ่องเต้ไม่ทราบว่าจะทาอะไรได้บา้ ง แต่เพื่อหลบหนี
จากหญิงสาวที่น่ากลัวซึ่งยืนอยูต่ รงหน้าพระองค์ พระองค์
ทรงก้มพระพักตร์อย่างลังเล และพยายามอย่างหนักเพื่อ
แสดงภาพแห่งความเมตตากรุ ณาเมื่อพระองค์ทรง
ทอดพระเนตรไปยัง โม่เฉี่ ยนเยวียน

เฉี่ ยนเหวียน เป็ นเรื่ องยากสาหรับเจ้าในปี นี้

โม่เฉี่ ยนเยวียน กลับเข้ามาในความรู ้สึกของเขา เขา
พยายามนึกรวมสถานการณ์ท้ งั หมด และตอบอย่างหนัก
แน่นว่า หน้าที่ของหม่อมฉัน คือ องค์รัชทายาท และนี้
เป็ นเพียงส่ วนหนึ่งที่หม่อมฉันสามารถทาได้เท่านั้นพะยะ
ค่ะ

เจ้าทาได้ดีมาก และเจ้าจะได้รับรางวัลตอบแทนอย่างดี
เยีย่ ม องค์ฮ่องเต้ทรงรับสัง่ ด้วยอาการกระตุกที่มุมปาก
ของพระองค์

เมื่อได้เห็นการพูดคุยอย่างเคารพระหว่างองค์ฮ่องเต้และ
โม่เฉี่ ยนเยวียน แล้วโม่เซวีย่ นเฟย รู ้สึกรังเกียจในความ
พ่ายแพ้ในครั้งนี้
จวินอู่เสี ย สร้างชื่อเสี ยงและสถานะของ โม่เฉี่ ยนเยวียน
ให้สูงขึ้นอย่างเห็นได้ชดั ท่ามกลางชาวเมือง เมื่อข่าวของ
เหตุการณ์ในคืนนี้แพร่ กระจายออกไปด้วยความเร็ ว และ
อดีตของเขาจะถูกลืมเลือน พวกชาวเมืองจะจดจาไว้วา่
องค์รัชทายาทเป็ นผูท้ ี่ยอมเสี ยสละทุกสิ่ งทุกอย่าง เพื่อ
ราชอาณาจักร ! ไม่มีใครจะเอาผิดเขากับพฤติกรรมที่หยิง่
และน่ารังเกียจในอดีตของเขา

การผลักดันของ จวินอู่เสี ย ทาได้อย่างราบรื่ น ถูกต้องและ

แม่นยา!

สิ่ งที่เกิดขึ้นนี้ลว้ นนอกเหนือความคาดเดาของทุกคน!

เธอทาให้ โม่เฉี่ ยนเยวียน สามารถก้าวผ่านปี ที่ เขามีชื่อ
แหลกเหลว และน่า เศร้าโศก ได้อย่างรวดเร็ ว!
ตอนที่ 127 นี่เป็ นเพียงจุดเริ่ มต้น (1)

————————-

พระบิดา ทรงรับสัง่ ชมเชยเกินไปแล้วพะยะค่ะ โม่เฉี่ยนเย

วียน ตอบอย่างสุ ภาพ

ทั้งเจ้าที่เป็ นรัชทายาท และ วังหลินล้วนสมควรที่จะได้

รับคาชมเชย และรางวัล สาหรับเหตุการณ์ในค่าคืนนี้ ข้า
จะพิจารณาปูนบาเหน็จรางวัลที่เหมาะสม มันเป็ นค่าคืนที่
ยาวนาน และ
จวินเสี่ ยนเจ้าต้องเหนื่อยล้ามามากแล้ว กลับไปพักผ่อนได้
อาณาจักรของเราไม่สามารถขาดเสาหลักที่แข็งแรงเช่น
เจ้าได้ องค์ฮ่องเต้รับสัง่ ด้วย

รอยยิม้ ที่เปลี่ยมกรุ ณา แต่ดา้ นในของพระองค์ทรงกริ้ ว

ความอัปยศที่พระองค์ตอ้ งกล่ากลืนลงไป พระองค์ไม่เคย
รู ้สึกกริ้ วและอับอายดังเช่นคืนนี้มาก่อน

พระองค์เพียงต้องการให้ปีศาจออกไปจากที่นี่ และทรง
อธิษฐานว่าจะไม่มีเหตุการณ์ใดๆ เกิดขึ้นอีกในค่าคืนนี้

จวินเสี่ ยนไม่รีบตอบ แต่เขามองไปที่ จวินอู่เสี ยโดย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทาให้เขารู ้สึกใกล้ชิดกับหลานสาวคน
นี้มากขึ้น
จวินอู่เสี ย ได้แก้แค้นด้วยการสร้างความปั่นป่ วนวุน่ วาย
เธอทาทุกวิถี่ทาง จนกระทัง่ ท่านปู่ ของเธอปรากฏตัว และ
เธอยังคงลักษณะเยือกเย็น ขณะที่เธอตอบว่า ขอบพระทัย
ฝ่ าบาท แต่ในขณะนี้ยงั มีผกู ้ ระทาความผิดที่หลงเหลืออยู่
อีกเป็ นจานวนมาก จึงอยากจะขอให้องค์-

รัชทายาท ทรงให้คาแนะนาแก่พวกหม่อมฉัน ด้วย

สติปัญญาของพระองค์จะสามารถแก้ไขเหตุการณ์ที่พวก
หม่อมฉันกระทาผิดพลาดในค่าคืนนี้

องค์ฮ่องเต้ ทรงตื่นตระหนกอีกครั้ง พวกเขาพลาดใคร ! ?

จวินอู่เสี ย ได้ทาการสังหารหมู่ขนุ นางหลายต่อหลายคน
และในขณะนี้ จวินเสี่ ยนได้กลับมาอย่างปลอดภัย แต่เธอ
ก็ยงั ไม่ยอมถอย!?

เธอต้องฆ่าอีกกี่ครั้ง เธอจึงจะพอใจ!?

องค์ฮ่องเต้ ทรงเหนื่อยล้าพระวรกาย เกินกว่าจะทานทน

โม่เฉี่ ยนเยวียน เดินออกจากพระราชวัง และยืนอยูข่ า้ งๆ

จวินอู่เสี ย เหตุการณ์คืนนี้ไม่เพียง แต่ทาให้องค์ฮ่องเต้
และโม่เซวีย่ นเฟย หวาดกลัวเท่านั้น แต่มนั ทาให้เขารู ้สึก
ตกใจ เขากาลังเป็ นมิตรกับความโหดร้ายของจวินอู่เสี ย
หม่อมฉันขอทูลลาเพคะฝ่ าบาท พระองค์ทรงได้รับความ
กระทบกระเทือนพระทัยมากมายในคืนนี้ ขอพระองค์
ทรงถนอมพระวรกายด้วยเพคะ เมื่อกล่าวจบ จวินอู่เสี ย
หันไปทางซ้ายมือ โดยไม่แยแสเหมือนกับว่าเธอคืน
เหตุการณ์ท้ งั หมดที่เกิดขึ้นในคืนนี้แล้ว คาพูดง่ายๆของ-

จวินอู่เสี ยคือสัญญาณให้กองทัพรุ ยหลินถอนกาลังกลับ

ขณะที่พวกเขารวบรวมพล และเคลื่อนทัพออกจากวัง
หลวง ผูค้ นที่ยมื มองเรี ยงรายสองฝั่งถนน พวกเขาล้วน
กล่าวสรรเสริ ญและแสดงความเคารพ

องค์ฮ่องเต้ ไม่สามารถระงับความกริ้ ว และความ

หวาดกลัวของพระองค์ได้ ในเวลานั้น พระองค์ทรง
กระอักพระโลหิ ตออกจากปากของพระองค์ ขณะที่เหล่า
ขันที ที่ถวายการรับใช้ต่างร้องตะโกนตามหาหมอหลวง
เป็ นการใหญ่

จวินอยูเ่ สี ย ได้เดินทางไปกับเจ้าดา ข้างๆตัวของ จวิน

เสี่ ยน ส่ วนจวินอู๋เหย่า ได้หายตัวไปอีกครั้งในกองกาลัง
ทหาร และ จวินอู่เสี ย ไม่สามารถหาเขาพบ

ท่านปู่ ท่านไม่เป็ นอะไรแน่นะเจ้าค่ะ จวินอู่เสี ย ถามอย่าง

ใจเย็น

ปู่ อายุมากแล้ว เกรงว่ากระดูกเก่าๆกองนี้ จะไม่สามารถ

อดทนได้อีกนานนัก จวินเสี่ ยน ที่ยนื อยูห่ น้าพระราชวัง
หลวง แสดงความเหนื่อยล้าออกมา ซึ่ งตอนนี้พวกเขาล้วน
ออกห่างจากสายตาของชาวเมือง
ดวงตาของ จวินอู่เสี ย หดตัวลง

หลงฉี !

ข้าน้อยอยูข่ อรับ ! หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนี้

ผ่านไป หลงฉี ก็ไม่มิได้ทาอะไรเพิ่มเติม นอกจากทา
ความเคารพต่อจวินเสี่ ยน ทหารส่ วนใหญ่ไม่ทราบ
เหตุการณ์ท้ งั หมดที่เกิดขึ้น แต่หลงฉี ที่ยนื เคียงข้างเธอ
ตลอดเวลา เขาได้เห็นว่าทุกอย่างล้วนคลี่คลายลงภายใต้
การควบคุมของเธอ

ถ่ายทอดคาสัง่ ออกไป ก่อนที่ผรู ้ ้ายจะถูกกาจัดให้สิ้นซาก

กองทัพรุ ยหลินจะแทนที่ทหารที่มีหน้าที่ควบคุมเมือง
หลวง และจะไม่มีผใู ้ ดออกไปจากเมืองหลวงได้
แม้กระทัง่ เชื่อพระวงศ์!

ฆ่าทุกคนที่ขดั ขืนคาสัง่ จวินอู่เสี ย ได้สงั่ ปิ ดเมืองหลวง

เพื่อกันไม่ให้คนร้ายเล็ดลอดออกจากเมืองหลวงได้

จวินเสี่ ยน และ โม่เฉี่ ยนเยวียน ตกใจกับคาพูดของ จวินอู่

เสี ย ทั้งคู่ต่างก็สามารถคาดเดาเจตนารมณ์ของ จวินอู่เสี ย
ได้ แต่พวกเขาล้วนนิ่งเฉย

เรื่ องนี้มนั ยังไม่จบ การโจมตีของ จวินอู่เสี ย มันเพิง่ จะ

เริ่ มต้นเท่านั้น
ตอนที่ 128 นี่เป็ นเพียงจุดเริ่ มต้น (2)

————————-

กลับมาที่วงั หลิน จุนเซี ยนที่เก็บซ่อนอาการบาดเจ็บ ก็

ค่อยๆล้มลง หลงฉี เห็นเข้าจึงรี บวิง่ ไปประคองเขากลับ
ห้อง ขณะที่จวินชิงก้าวออกมาจากประตู

ลุงฝู หยิบกล่องยาของฉันมา จวินอู่เสี ย สัง่ ขณะที่เธอเริ่ ม

ขมวดคิ้ว จวินเสี่ ยนร่ างกายแข็งแรงขึ้นมาจากการดื่มยา
และการดูแลสุ ขภาพของเธอ เมื่อเธอเห็นว่าเขาทรุ ดตัวลง
ไปเธอก็คาดเดาได้เพียงว่าเขาได้รับบาดเจ็บ
อู่เสี ย … .. โม่เฉี่ ยนเยวียน มีคาถามมากมายที่จะถาม จวิน
อู่เสี ย

จวินอู่เสี ย มองดูเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า ตามข้ามาถ้าเจ้า

ยังอยากมีชีวติ อยู่ แล้วก็หยุดพูดซะ หรื อจะให้ขา้ ทาให้เจ้า
เงียบ

…… .. โม่เฉี่ ยนเยวียน ทาตามอย่างสุ ภาพ

จวินอู่เสี ย รี บไปเข้าที่หอ้ ง จวินเสี่ ยน และทาการ

ตรวจสอบ ดวงตาของเธอสัน่ วูบวาบเมื่อเสร็ จสิ้ นการ
ตรวจร่ างกายของท่านปู่
ยาพิษ !! น้ าเสี ยงของ จวินอู่เสี ย นั้นสงบนิ่ง แต่มนั ทาให้
หัวใจของทุกคนที่ได้ยนิ เต้นแรง

ปู่ สบายดีไม่ตอ้ งเป็ นห่วง ปู่ สามารถกลับมาได้มิใช่เหรอ ?

จวินเสี่ ยนยิม้ และค่อยๆนอนพิงหมอน เขามัน่ ใจในตัว
จวินอู่เสี ย

ไม่มีคาพูดใด จวินอู่เสี ย ดึงเข็มเงินออกจากกล่องยาของ

เธอที่ลุงฟูนาเข้ามา และเริ่ มฝังเข็มในจุด ต่างๆ เลือดดา
คล้ าค่อยๆไหลลงเข็ม และหยดลงบนเตียง จวินเสี่ ยนหน้า
ซี ดมากขึ้น ริ มฝี ปากของเขาเปลี่ยนเป็ นสี ม่วงดูน่ากลัว

ท่านพ่อ … .. จวินชิง ถามด้วยความเป็ นห่วง

ไม่เป็ นไร จวินอู่เสี ยตอบ จากนั้นเธอก้มหน้าลงไปทาการ
ฝั่งเข็มต่อไป

ตราบเท่าที่เธอยังมีชีวติ อยู่ แม้แต่ปีศาจ ก็ไม่สามารถพราก

ท่านปู่ ไปจากเธอได้

เลือดที่ดาคล่าค่อยๆถูกไล่ออกไปอย่างช้าๆ และ ริ มฝี ปาก

ที่ม่วงค้ าของ จวินเสี่ ยน ค่อยๆจางลง แม้จะยังดูซีดเซียว
แต่ไม่ได้น่ากลัวดังเดิม จวินอู่เสี ย หยิบสมุนไพรบางอย่าง
ไว้ และค่อยๆป้อนให้กบั จวินเสี่ ยน

สี หน้า จวินเสี่ ยน แม้จะยังซีดเซียว เขายังคงขมดคิ้ว

ในขณะที่เขาเริ่ มรู ้สึกค่อยๆฟื้ นตัวขึ้น เล็กน้อย เขายังคง
นอนอย่างเหนื่อยล้าอยูบ่ นเตียง
เมื่อเห็นสภาพของ จวินเสี่ ยน ที่ค่อยๆดีข้ ึนแล้ว จวินชิง ก็
ได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และถามว่า ท่านพ่อเกิด
อะไรขึ้น ในคืนนี้ ? ด้วยทักษะและทหารองค์รักษ์ที่ไปกับ
ท่าน มีเพียงไม่กี่แห่งภายในเมืองหลวงที่สามารถจับกุม
ท่านได้

จิวนเสี่ ยน ค่อยๆผ่อนคลายความโกรธ หลินเยีย่ หยาง ถูก

วางยา ! เมื่อพ่อพบเขา เขาก็กาลังคุม้ คลัง่ เขาเอาแต่พึมพา
ว่าทาไม พวกเขาต้องฆ่าครอบครัวของเขา และทาไมเขา
ต้องถูกข่มเหง ในตอนแรกเขายังจาพ่อไม่ได้ และได้ต่อสู ้
กับทหารองค์รักษ์ พ่อไม่ตอ้ งการทาร้ายเขา จึงสัง่ ทหารทา
ให้เขาสงบ โชคดีที่ได้ยาของอู่เสี ย ทาให้พอ่ ไว้ มันมี
ประโยชน์ตลอดเวลา พ่อให้เขากิน จากนั้นเขาก็ฟ้ื นคืนสติ
มาเล็กน้อย
คิดย้อนกลับไปยังฉากนั้น การที่ได้เห็นผูม้ ีพระคุณต่อ
ตระกูลจวิน ต้องการเป็ นคนวิปลาส หัวใจของ จวินเสี่ ยน
ต้องเจ็บปวดอย่างมาก

เมื่อ หลินเยีย่ หยาง ฟื้ นคืนสติ เขารี บวิง่ ตะโกนบอกให้พอ่

กับคนของพ่อรี บออกไป มีผคู ้ นวางแผนใช้เขาเพื่อทาร้าย
พ่อ ตระกูลของเขา ทั้งเด็กและผูใ้ หญ่ลว้ นตายภายใต้แผน
ในครั้งนี้ จวินเสี่ ยน กาหมัดแน่น ผูท้ ี่เคยช่วยชีวติ ลูกชาย
ของเขา ได้ตายเพราะเขา แม้กระทั้งครอบครัวของเขาก็ไม่
มีใครเหลือรอด

เมื่อเขาพูดเสร็ จ เขาก็พยายามเดินหลบหนีออกไปทางอื่น
ร่ างกายของเขาค่อยๆพองตัวขึ้น และระเบิดออกจากกัน
หลังจากการระเบิด พวกพ่อก็เริ่ มรู ้สึกอ่อนเพลียและตกลง
ไปจากม้า…
ตอนที่ 129 นี่เป็ นเพียงจุดเริ่ มต้น (3)

————————-

หลังจากที่จวินเสี่ ยนกับทหารองครักษ์ของเขาตกจากหลัง
ม้า กลุ่มมือสังหารก็รีบวิง่ ไปหาพวกเขาทันที ทาให้พวก
เขาไม่สามารถป้องกันตัวจากเหล่ามือสังหารได้ในสภาพ
ร่ างกายอ่อนแอเช่นนี้ได้ ทาให้ทหารองครักษ์ทุกคนถูกฆ่า
ตาย และเขาถูกจับตัวไปจากเมืองหลวง

ทหารองครักษ์จากกองทัพรุ ยหลิน ได้ติดตามรับใช้จวิน

เสี่ ยนมาเป็ นเวลานาน อีกทั้งสหายของเขาพร้อม
ครอบครัวล้วนเสี ยชีวิตเพราะเขา จวินเสี่ ยนเสี ยใจอย่างสุ ด
ซึ้ งต่อความตายของพวกเขา
เขาถูกนาตัวเข้าไปที่ถ้ าแห่งหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะจวินอู่
เหย่ามาถึงอย่างทันท่วงทีแล้วละก็ เขาอาจจะยังไม่ได้เจอ
กับบุตรชาย และหลานสาวของเขาเหมือนอย่างนี้กเ็ ป็ นได้

จวินเสี่ ยนเล่าถึงเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองนี้ดว้ ยเสี ยงอัน

ดัง…และนั้นทาให้ผฟู ้ ัง ทั้งหวาดกลัวแล้วหวาดเสี ยวใน
เวลาเดียวกัน

โม่เฉี่ ยนเยวียน มาจากตระกูลเชื่อพระวงค์ เขาก้มศรี ษะลง

ด้วยความรู ้สึกอับอาย เขารู ้ดีกว่าทุกคน ว่าใครที่เป็ น
ผูร้ ับผิดชอบในการสังหารโหดครั้งนี้
ใบหน้าของจวินชิงเคร่ งเครี ยดขึ้น ในความพยายามของ
ตระกูลเชื่อพระวงค์ เพื่อกาจัดตระกูลจวิน พวกเขาถึงกับ
ใช้หลินเยีย่ หยางเป็ นเหยือ่ ล่อ เพราะพวกเขารู ้วา่ ตระกูลจ
วิน จะไม่ยนื ดูผมู ้ ีพระคุณของเขาเสี ยชีวติ โดยไม่ช่วยเหลือ
ตระกูลจวินต้องรับผิดชอบเรื่ องโศกนาฏกรรมของตระกูล
หลิน

เรามีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลหลิน จวินเสี่ ยนหลับตาลง

ด้วยความเจ็บปวดชายชาติทหารทั้งชีวติ ของเขา เขาได้
มอบชีวติ ของเขาให้กบั ประเทศ ให้กบั องค์ฮ่องเต้ เขาได้
ทุ่มเทความจงรักภักดีอย่างไม่ยอ่ ท้อ แต่สิ่งที่เขาได้รับกับ
เป็ นสิ่ งตอบแทนที่ไร้ยางอายเช่นนี้

อาการบาดเจ็บของเขาลุกลามไปทัว่ ร่ าง แต่ไม่อาจเทียบ
ได้กบั ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในหัวใจของเขาเลยสักนิด
ท่านปู่ ท่านจะดีข้ ึนหลังจากพักฟื้ นภายในไม่กี่วนั จวินอู่
เสี ย พูดขึ้นหลังจากที่เธอได้ฟังเรื่ องราวทั้งหมดที่ปู่ของ
เธอเล่า

ตั้งแต่ออกจากพระราชวังหลวง เธอนั้นนิ่งสงบมาตลอด
แต่ความนิ่งสงบนี้ทาให้ โม่เฉี่ยนเยวียน ที่เคยได้เห็นด้าน
ที่โหดร้ายทารุ ณของเธอเกิดความรู ้สึกไม่สบายใจ

ท่านปู่ ท่านเหนื่อยมามากแล้ว ท่านควรพักผ่อนได้แล้ว

จวินอู่เสี ยเตือนขณะที่เธอค่อยๆยืนขึ้น

จวินเสี ยรอก่อน จวินเสี่ ยนหยุดพักและมองไปที่ โม่เฉี่ ยน

เยวียน
โม่เฉี่ ยนเยวียนเข้าใจว่าจวินเสี่ ยนต้องการจะคุยกับ จวินอู่
เสี ยเป็ นการส่ วนตัว เขาจึงค่อยๆลุกขึ้น แต่จวินอู่เสี ยกับ
หยุดเขาและพูดว่า นัง่ ลง

โม่เฉี่ ยนเยวียน หยุดชัว่ คราว และค่อยๆทาตามอย่างสุ ภาพ

ท่านปู่ ข้ารู ้วา่ ท่านต้องการจะพูดอะไร ตัวข้าในวันนี้น้ นั

ไม่ได้เป็ นคนอารมณ์ร้อนเหมือนเช่นในอดีต ข้าได้
ตัดสิ นใจแล้วว่า ผูท้ ี่คิดร้ายต่อตระกูลจวินจะต้องถูกกาจัด
ข้ารู ้วา่ ท่านจะเกลี่ยกล่อมข้า แต่ขอให้ท่านยกโทษให้กบั
ข้า เพราะข้าไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของข้าได้ จวินอู่
เสี ยคุกเข่าลง จวินเสี่ ยน มองสายตาที่มุ่งมัน่ ของเธอ
เธอรู ้วา่ จวินเสี่ ยนเป็ นคนที่ถ่อมตน และได้รับการ
สนับสนุนจากองค์ฮ่องเต้ผลู ้ ่วงลับ จากการที่เขาได้พิสูจน์
ความกล้าหาญในสนามรบ เขาได้รับเกียรติยศมากมาย
ความเห็นอกเห็นใจของ จวินเสี่ ยน ต่อฮ่องเต้องค์ปัจจุบนั
เป็ นเหมือนการตอบแทนบุญคุณของเขาที่ได้รับความ
โปรดปรานจากองค์ฮ่องเต้ผลู ้ ่วงลับองค์ก่อน

แต่ความอดทนของจวินเสี่ ยนนั้น ไม่รวมกับสิ่ งที่จวินอู่

เสี ยกระทา เธอล้วนทาไปตามความเหมาะสม!

จวินเสี่ ยน จ้องมองไปที่ จวินอู่เสี ย ที่นงั่ คุกเข่าอยูท่ ี่ขา้ ง

เตียงของเขา ถึงแม้เขาจะเหน็ดเหนื่อยเขาก็ยงั ฝื นตัวเอง
เพื่อดึงร่ างของ จวินอู่เสี ย ให้ลุกขึ้น
เจ้าคิดอะไรอยู่ ! ?

ท่านปู่ ข้าตั้งใจไว้แล้ว จวินอู่เสี ย ยอมให้ตวั เองถูกดึงขึ้น

แต่เธอจะไม่ยอมเปลี่ยนใจเด็ดขาด

เด็กน้อย …. เจ้าไปเอาความดื้อรั้นนี้มาจากที่ใด ? จวิน

เสี่ ยน ถอนหายใจด้วยความขุ่นเคือง

ข้าอยากให้เจ้าเปลี่ยนใจ เพราะข้าเป็ นห่วงเจ้า เจ้าจะตกอยู่

ในอันตรายด้วยการกระทาของเจ้า เจ้าได้ละเมิดอานาจ
ของเชื่อพระวงค์ มันจะนามาซึ่ งอันตรายต่อตัวเจ้าเอง แต่
ถ้าเจ้าตั้งใจแน่วแน่แล้วละก็ ปู่ ผูน้ ้ ีจะปกป้องเจ้าเองแม้วา่
จะต้องแลกด้วยชีวติ ของข้า เจ้าตั้งใจที่จะสังหารพวกเขา
ให้สิ้นซาก เพื่อปกป้องศักดิ์ศรี ของตระกูลจวิน แม้กระดูก
ผุๆชิ้นนี้อาจไม่มีค่ามากนัก แต่มนั จะแบกรับภาระเหล่านี้
เอง
ตอนที่ 130 นี่เป็ นเพียงจุดเริ่ มต้น (4)

————————-

ความจงรักภักดีที่มีมาตลอดทศวรรษที่ผา่ นมา กลับแลก

มาซึ่งภัยคุกคาม และแผนการที่จอ้ งจะทาลายล้างตระกูล

องค์ฮ่องเต้ ได้ตดั สิ นพระทัยที่จะกาจัดตระกูลจวินอัน

ยิง่ ใหญ่ และถ้าไม่สามารถทาให้เด็ดขาดแล้วละก็
ตระกูลจวินอาจจะตอบโต้อย่างรุ นแรงจนพระองค์ทรง
สิ้ นพระชนม์ได้

เมื่อเห็นว่า จวินเสี่ ยน ยอมรับการตัดสิ นใจของเธอจวินอู่

เสี ย รู ้สึกโล่งใจอย่างมาก แม้เธอจะสามารถเผชิญกับความ
รังเกียจจากชาวเมืองทุกคนและได้รับความอับอายไปทัว่
แผ่นดินได้ แต่เธอไม่สามารถทนได้ หากปู่ และลุงของเธอ
เกลียดเธอ

ท่านปู่ โปรดมัน่ ใจ ข้าได้เตรี ยมสิ่ งที่จาเป็ นไว้แล้วตระกูลจ

วินจะไม่มีอนั ตรายใดใดเกิดขึ้นอีกเป็ นแน่

ข้าได้ยนิ จากลุงของเจ้าว่า เจ้าเป็ นคนปล่อยพลุสญ ั ญาณ

เมฆทะยาน เจ้าช่างกล้าหาญจริ งๆ ข้ารู ้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ในคืนนี้แล้ว และข้าก็มีความสุ ขที่เจ้าสามารถจัดการทุก
อย่างได้ดี และข้าอยากทราบแผนการในอนาคตที่เจ้าวาง
ไว้ อย่าได้คิดที่จะปิ ดบังอะไรปู่ เชี่ยว จวินเสี่ ยนกล่าววาจา
ด้วยความเข้มงวด แม้จะมีความกระวนกระวายแฝงอยูใ่ น
ดวงตาของเขา แต่จิตใจของเขาก็มีแต่ความรักและความ
เอ็นดูหลานสาวผูน้ ้ ีอย่างเต็มเปี่ ยม
ตกลง ข้าจะบอกท่าน จวินอู่เสี ย พยักหน้า

ข้าตั้งใจจะบีบบังคับให้องค์ฮ่องเต้ ทรงสละราชสมบัติ
และให้องค์รัชทายาท เสด็จ ขึ้นครองราชบัลลังก์แทนองค์
ฮ่องเต้

คาพูดสั้นๆ ของ จวินอู่เสี ย ทาให้หวั ใจของผูท้ ี่ได้ยนิ ทุก

คนแทบหยุดเต้น

การสละราชสมบัติ !?

เธอยังต้องการให้องค์ฮ่องเต้ สละราชบัลลังก์ของพระองค์
!
หัวใจของจวินเสี่ ยน แทบจะกระดอนออกมาจากตัวเขา

ทุกสิ่ งทุกอย่างที่ขา้ ทาในคืนนี้ เพื่อเป็ นการบังคับให้องค์

ฮ่องเต้ ทรงปล่อยตัวท่านปู่ ประการที่สองคือการกาจัด
ลูกน้องของพระองค์องค์ และสุ ดท้าย คือให้การ
สนับสนุนและสร้างเงื่อนไขที่ดีสาหรับเรา

การช่วยชีวติ จวินเสี่ ยน เป็ นสิ ทธิพิเศษของเธอ และอีก 2

วัตถุประสงค์หลักคือการเหยียบยา่ ศักดิ์ศรี และการทาลาย
จุดยืนของเชื่อพระวงค์

การสังหารหมู่เหล่าขุนนาง และแม่ทพั ในคืนนี้ ได้กาจัด

พลังที่เคยต่อต้านวังหลินซึ่งหลายคนเป็ นผูส้ นับสนุนที่
แข็งแกร่ งขององค์ฮ่องเต้ เมื่อกาจัดพวกเขาทั้งหมดแล้ว
ตอนนี้จึงเป็ นเรื่ องยากที่องค์ฮ่องเต้จะสามารถวางแผน
กาจัดตระกูลจวินได้

ด้วยหลักฐานที่ชดั เจน การประหารชีวติ เหล่าขุนนางที่

ทุจริ ต ได้สร้างชื่อเสี ยงให้วงั หลิน ก้าวขึ้นไปสู่ ยอดเขาลูก
ใหม่!

เจ้าวางแผนการณ์เพื่อสิ่ งเหล่านี้? ที่เจ้าสร้างภาพลักษณ์

ทั้งหมดในคืนนี้ ก็เพื่อให้บรรลุเป้าหมายสุ ดท้ายของเจ้าใช่
หรื อไม่? จวินเสี่ ยนเข้าใจเจตนาของจวินอู่เสี ยแล้ว
ในตอนนี้ปีกขององค์ฮ่องเต้ถูกตัด และจวินอู่เสี ยก็คว้า
โอกาสที่จะทาให้ผคู ้ นได้จดจา และลืมเรื่ องราวที่ฉาวโฉ่
ของโม่เฉี่ ยนเยวียนที่เคยทามาให้หายไป
ทั้งหมดนี้กเ็ พื่อวางรากฐาน สาหรับการเปลี่ยนแปลง
อานาจ!

ใช่ จุนอู่เสี ย ตอบโดยไม่ตอ้ งปิ ดบังความตั้งใจของเธอ

ตั้งแต่องค์ฮ่องเต้ ไม่สามารถยอมรับ การดารงอยูข่ อง

ตระกูลจวิน เธอก็ต้ งั ใจที่จะเปลี่ยนฮ่องเต้พระองค์ใหม่ !

เพื่อที่จะสามารถขึ้งครองบัลลังก์อย่างถูกต้องตาม
กฎหมาย มีความจาเป็ นที่จะต้องได้รับการสนับสนุนจาก
ประชาชน จวินอู่เสี ย ให้เหตุผล
ทุกคนล้วนนิ่งเงียบ โม่เฉี่ ยนเยวียน นัง่ อยูท่ ี่มุมห้อง รู ้สึก
พุง่ พร่ านใจ เมื่อ จวินอู่เสี ย จัดการกับ เวยฉือหัว เขารู ้สึก
ว่า จวินอู่เสี ย นั้นสามารถเป็ นพันธมิตรได้อย่างแท้จริ ง

ถ้าไม่เป็ นเพราะการลงมืออย่างโหดเหี้ ยมขององค์ฮ่องเต้

จวินอู่เสี ยจะค่อยๆลงมือตามแผนการ

มันเป็ นความชัว่ ร้ายขององค์ฮ่องเต้ ที่ทาให้จวินอู่เสี ย ต้อง

ใช้วธิ ีการสังหารหมู่

เจ้าสัง่ ให้กองทัพรุ ยหลิน ปิ ดล้อมเมืองหลวง เพื่อเตรี ยมที่

จะบังคับให้องค์ฮ่องเต้ทรงสละราชสมบัติ ใช่หรื อไม่ ?
ในขณะที่จวินอู่เสี ยเหล่าถึงแผนการทั้งหมด จวินเสี่ ยน ได้
เห็นถึงความลึกซึ้งของแผนดังกล่าว และเธอก็สามารถวาง
แผนการได้สมบูรณ์แบบ และ นัน่ เป็ นสิ่ งที่เขาไม่สามารถ
ทาได้

ใช่…ข้าเตรี ยมมันไว้ เมื่อข้าเรี ยกกองทัพรุ ยหลิน ถ้าพวก

เขายังไม่ปล่อยท่านปู่ ข้าจะบุกเข้าไปทาลายพระราชวัง
หลวง แต่ถา้ พวกเขาปล่อยปล่อยตัวท่าน ข้าก็จะปิ ดล้อม
เมืองหลวง และบังคับให้องค์ฮ่องเต้ทรงสละราชสมบัติ
ตราบเท่าที่กองทัพรุ ยหลินยังคงควบคุมเมืองหลวง องค์
ฮ่องเต้จะไม่สามารถสัง่ การกองกาลังของพระองค์ได้ และ
เมื่อ โม่เฉี่ ยนเยวียน ขึ้นสู่ บลั ลังก์ ตระกูลจวินของเรา จะ
ไม่ตอ้ งวิตกกังวลอีกต่อไป จวินอู่เสี ย อธิบายแผนการของ
เธอด้วยดวงตาที่ร้อนแรง
การเปิ ดเผยข้อหาของเหล่าขุนนางที่ทาผิดอาชญากรรม
ปิ ดล้อมเมืองหลวง สิ่ งเหล่านี้ลว้ นอยูใ่ นความคาดหมาย
ของจวินอู่เสี ย ก่อนที่เธอจะถอนกองกาลัง

องค์ฮ่องเต้ ต้องทรงสิ้ นพระชนท์ชีพ !

ตอนที่ 131 นี่เป็ นเพียงจุดเริ่ มต้น (5)

————————-

จวินเสี่ ยน ค่อยๆสู ดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาคิดตามแผนการ

ที่จวินอู่เสี ยบอกและรู ้สึกทึ่งในการวางแผนอันลึกซึ้ งของ
หลานสาวคนนี้

นางอายุเท่าไหร่ กนั เหตุใดจึงคิดแผนการเช่นนี้ออกมาได้?

นางช่างน่ากลัวยิง่ นัก ถึงแม้วา่ นี้เป็ นหลานสาวของตัวเอง

ก็ตาม
เด็กหญิงตัวเล็กๆที่หลบซ่อนอยูท่ ี่บา้ น ขณะนี้กลายเป็ น
คนที่เด็ดขาด และมีความสามารถมากกว่าผูช้ ายหลายคน
ที่เขารู ้จกั นางจะลึกซึ้ งมากแค่ไหน ?

จวินอู่เสี ย นางไม่ได้ฆ่าด้วยมือของตัวเอง แต่คาสัง่ ของ

นางทาให้เกิดการนองเลือดไปทัว่ เมืองหลวง

ไม่เพียงแค่จวินเสี่ ยนแต่ท้ งั จวินชิงและโม่เฉี่ ยนเยวียน ต่าง

ก็รู้สึกตกใจกับความสามารถในการควบคุมสถานการณ์
ทั้งหมดที่เกิดขึ้นของจวินอู่เสี ย

โม่เฉี่ ยนเยวียน มองไปที่ จวินอู่เสี ย ด้วยความกลัวและ

รู ้สึกโล่งใจ
โชคดีสาหรับเขา ที่เขาได้เป็ นพันธมิตรกับจวินอู่เสี ย
มิฉะนั้นเขาจะต้องเสี ยชีวติ ในมือของเธอไม่ชา้ ก็เร็ ว

เจ้า … .. ต้องการให้ขา้ อยูท่ ี่นี่ ไม่เพียงแต่เพื่อได้ยนิ

แผนการทั้งหมดนี้ แต่เพื่อจะปกป้องข้าด้วยใช่ม้ ยั ? โม่
เฉี่ ยนเยวียน รู ้ในทันที

จวินอู่เสี ย มองเขาอย่างเงียบ ๆ

เจ้ารู ้วา่ หลังจากเสร็ จเรื่ องทั้งหมดในคืนนี้ เสด็จพ่อจะต้อง

ทรงกริ้ วเป็ นอย่างมาก ถึงแม้เสด็จพ่อจะไม่กล้าแก้แค้นกับ
วังหลิน แต่เสด็จพ่อจะต้องพยายามกาจัดข้า แน่ ถ้าหากว่า
ข้ายังคงอยูท่ ี่ตาหนักรัชทายาท เพราะเสด็จพ่อเห็นว่าเรา
ได้แสดงความเป็ นมิตรต่อกัน ตอนนี้ขา้ จึงตกเป็ น
เป้าหมายและเจ้า ได้เชิญข้ามาที่นี่เพื่ออ้างเหตุผลในการ
วางแผนในอนาคต เพื่อปกป้องข้าจากเสด็จพ่อ!ใช่ม้ ยั ?
โม่เฉี่ ยนเยวียน ยังคงยืนยันในสิ่ งที่ตนคิด

วังหลินได้ทาลายความสัมพันธ์ท้ งั หมดกับตระกูลราชวงศ์
และองค์ฮ่องเต้ ไม่เคยแสดงความโปรดปรานใดๆต่อ โม่
เฉี่ ยนเยวียน นอกจากนี้โม่เฉี่ ยนเยวียนยังพบจวินอู่เสี ย

อยูบ่ ่อยๆ พระองค์จะต้องกาจัดหนามที่อยูข่ า้ งพระวรกาย

ของพระองค์อย่างแน่นอน

เจ้าไม่ใช่คนโง่เลย จวินอู่เสี ย ตอบกลับไปอย่างสุ ภาพ

โม่เฉี่ ยนเยวียน ทรุ ดตัวลงนัง่ บนเก้าอี้ของเขา เขาตะลึงกับ
ความจริ งที่วา่ เสด็จพ่อ มีความต้องการจะสังหารเขา และ
จากความคิดที่ชาญฉลาดของจวินอู่เสี ย นางสามารถคิดถึง
สิ่ งที่จะเกิดขึ้นก่อนที่จะมีใครลงมือทา

เจ้า … .อู่เสี ย จวินเสี่ ยน พูดเบาๆด้วยน้ าเสี ยงขุ่นเคืองและ

มองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียน

อย่างเชื่องช้า

หลานสาวของเขา อาจจะทาให้องค์รัชทายาทโกรธแค้น
ได้
ไม่เป็ นไร เจ้าทาเพื่อความปลอดภัยของข้า เจ้าได้
กลายเป็ นผูม้ ีพระคุณของข้า หากไม่ได้เจ้า ข้าคงจะถูก
สังหารอย่างไร้ความเมตตาไปแล้วก็เป็ นได้ โม่เฉี่ ยนเย
วียน กล่าวด้วยความรู ้สึกเศร้าใจ เมื่อพ่อผูใ้ ห้กาเนิดของ
เขาต้องการให้เขาตาย แต่เขากลับได้รับความช่วยเหลือ
จากคนอื่น

จวินเสี่ ยนถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง เขาเคยได้ยนิ

เกี่ยวกับสิ่ งที่เกิดขึ้นภายในตระกูลราชวงศ์

ดูเหมือนว่าเรื่ องราวเล่านี้พวกเจ้าเคยหารื อกันมาก่อนใช่

หรื อไม่ ? จวินชิงได้ต้ งั ข้อสังเกตจวินอู่เสี ยและโม่เฉี่ ยนเย
วียนไว้อย่างเงียบๆ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าความสนิทสนม
กาลังพัฒนาขึ้นระหว่างพวกเขา ตั้งแต่เขาเห็นจวินอู่เสี ย
เดินทางไปที่ตาหนัก-
รัชทายาทบ่อยครั้ง ดูเหมือนว่าเขาอาจกาลังเข้าใจผิด

ใช่มนั เป็ นเช่นนั้น แต่มนั เกิดขึ้นเร็ วกว่าที่ขา้ คาดไว้ จวินอู่

เสี ย ตอบอย่างใจเย็นและเธอคิดว่ามันเป็ นเรื่ องตลกในสิ่ ง
ที่ลุงของเธอกาลังคิดอยู่

อย่างไรก็ตามโม่เฉี่ ยนเยวียนกับรับรู ้ได้ ทาให้ใบหน้าของ

เขาเกิดริ้ วรอยแดงจางๆที่ขา้ งแก้มของเขา เขาจึงก้มศีรษะ
เพื่อซ่อนใบหน้าของตนจากผูอ้ ื่น

จวินชิงเห็นการกระทาที่แตกต่างกันของทั้งสองคน แต่ปัด
เรื่ องนี้ทิ้งไว้ในตอนนี้ เพื่อหันเผชิญหน้ากับสถานการณ์
สาคัญที่กาลังจะเกิดขึ้นในไม่ชา้ นี้
อู่เสี ย เจ้ามีความตัง่ ใจเช่นนี้ต้ งั แต่เมื่อไหร่ ? จวินชิง ไม่
เข้าใจว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่อยูแ่ ต่ในบ้าน จะ
สามารถคิดวางแผนการณ์อนั ยิง่ ใหญ่เช่นนี้ได้ เพื่อ
ต้องการเปลี่ยนองค์ฮ่องเต้ !

ไม่กี่เดือนที่ผา่ นมา ตั้งแต่เธอกลับมายังวังหลิน ก็นึกถึง

แผนการเหล่านี้ ตอนแรกเธอจะทามันเพื่อตนเอง แต่
ตอนนี้เธอทาเพื่อตระกูลจวิน
ตอนที่ 132 การตอบแทน (1)

————————-

จวินชิงและจวินเสี่ ยน กาลังคิดถึงเหตุการณ์ที่ผา่ นมาอย่าง

เงียบๆพวกเขาไม่เคยคิดว่าเหตุการณ์จะบานปลายมาถึง
เพียงนี้

ในเวลานั้นจวินอู่เสี ยไม่ได้กา้ วออกจากวังหลิน เธอจะ

เริ่ มต้นวางแผนการณ์เช่นนี้ได้อย่างไร ?

บิดาและบุตรชายต่างเก็บคาถามที่มีต่อจวินอู่เสี ยไว้ และ

พวกเขาพยายามทาความเข้าใจกับแผนการของเธอ แล้ว
พวกเขาก็ปล่อยให้เธอพาโม่เฉี่ ยนเยวียนไปที่หอ้ งพัก
ห้องถูกจัดเตรี ยมให้ โม่เฉี่ ยนเยวียน ในบริ เวณใกล้เคียง
กับ จวินเสี่ ยนและเขาสงสัยว่าที่พกั ของเขาอยูห่ ่างจากห้อง
ของ จวินอู่เสี ย มากแค่ไหน!

หลังจากที่ออกมาจากห้องของจวินเสี่ ยน จวินอู่เสี ย
พยายามหายใจเข้าลึกๆ เธอพยายามเอาชนะกลิ่นเหม็น
คาวเลือดจากเสื้ อผ้าที่ปกคลุมร่ างกายของเธอ เจ้าดาน้อยที่
นัง่ อยูข่ า้ งประตูลุกขึ้นยืน เมื่อมันเห็นจุนวูซิว และเดินเข้า
ไปหาเธอพร้อมกับใช้หวั สัมผัสกับตัวเธอ

เหมียว

[ ในวันนี้ เจ้านายของฉันเป็ นวีรสตรี ที่ยงิ่ ใหญ่ ! ]

ออกไปห่างๆ ตัวข้าสกปรกยิง่ จวินอู่เสี ย ย่นจมูกของเธอ
ขณะที่เธอมองชุดของตนเอง และเร่ งรี บเดินกลับไปยัง
ห้องของเธอ

สัตว์สีดาเปร่ งแสงระยิบระยับ และค่อยเปลี่ยนร่ างตัวเอง

กลับเป็ นแมวดาตัวเล็ก ๆ และกระโดดขึ้นไปบนไหล่
ของจวินอู่เสี ย

เมื่อพวกเขากลับมาที่ลานกว้างภายในวังหลิน แม้วา่ ร่ าง
ของมือสังหารจะถูกทิ้งอยูท่ ี่ประตูของพระราชวังหลวง
แต่คราบเลือดยังคงปกคลุมพื้นดิน กลิ่นเหม็นของคาว
เลือดที่ลอยฟุ้งอยูบ่ นลานกว้าง คนรับใช้หลายคนกาลังใช้
แปรงขัด และพยายามล้างคราบเลือดด้วยน้ า แต่มีเลือด
มากเกินไป ทาให้พวกเขาจะต้องใช้เวลาอีกนานในการทา
ความสะอาด

คนรับใช้โค้งคานับในทันที เมื่อพวกเขาเห็นจวินอู่เสี ย
และกล่าวว่า ท่านพ่อบ้านได้เตรี ยมน้ าอุ่นสาหรับอาบน้ า
ของคุณหนูไว้ให้แล้วเจ้าค่ะ

จวินอู่เสี ย พยักหน้า ลุงฟู ช่างรู ้ใจเธอยิง่ นัก กลิ่นเหม็นจาก

เสื้ อผ้าของเธอทาให้เธอแทบสิ้ นสติ กลิ่นคาวเลือดนั้น
หมุนวนไปรอบตัวเธอ ทาให้นึกถึงฉากเมื่อเธอกลับฟื้ น
คืนชีพ ความทรงจาที่เคยถูกกดขี่ข่มเหงเหล่านี้กลับมาหา
เธอเมื่อกลิ่นเลือดลอยเข้าไปในจมูกเธอ
เธอเดินตรงไปที่หอ้ งของเธอและวางแมวลงบริ เวณห้อง
โถง ขณะที่เธอเดินเข้าไปในห้องอาบน้ า น้ าอุ่นที่เต็มอ่าง
ในห้องอบอวนไปด้วยไอน้ า

จวินอู่เสี ย ถอดเสื้ อผ้าออกจนหมดสิ้ น ผิวขาวราวกับหิ มะ

ของเธอสัมผัสกับอากาศหนาว เธอตัวสัน่ เล็กน้อย และรี บ
กระโดดลงไปในอ่างอาบน้ าอย่างรวดเร็ ว

น้ าอุ่นช่วยผ่อนคลายร่ างกายที่ตึงเครี ยดของเธอ ทาให้เธอ

รู ้สึกสดชื่นและสบายตัว

น้ าอุ่นที่ห่อหุม้ ร่ างกาย ทาให้เธอสบายใจ และค่อยๆผ่อน

คลาย
ขณะที่เธอดวงตาของเธอค่อยๆหลี่ลง จนกระทั้งไปหลับ

หลังจากที่น้ าร้อนเสี ยความอบอุ่น เธอตื่นขึ้นมา

ขณะที่เธอลืมตา เธอก็ตอ้ งตกตะลึง!

ใบหน้าที่หล่อเหล่าตั้งอยูบ่ นขอบอ่าง มุมปากของเขา

ยกขึ้นเพียงเล็กน้อย ดวงตาสี ม่วงของเขาจ้องมองเธอ

…………… จวินอู่เสี ย จ้องมองที่จวินอู่เหย่า ที่ไม่รู้วา่ เข้า

มาตั้งแต่เมื่อใด

ข้าคิดว่านี้เป็ นช่วงเวลาที่เจ้า ควรจะกรี ดร้อง จวินอู่เหย่า

วางคางบนฝ่ ามือและใช้นิ้วมือไล่ขยับไปตามขอบอ่าง
ก่อนที่จะดีดน้ า ความแวววาวของน้ าผ่านสายตา และตก
บนใบหน้าของ จวินอู่เสี ย

ทาไมเจ้าถึงเข้ามาที่นี่ ? จวินอู่เสี ยถาม เธอพยายาม

รวบรวมกลีบดอกไม้ที่ลอยอยูใ่ นน้ ามาปกคลุมตัวเธอให้
มากที่สุด

ถ้าข้าไม่ได้อยูท่ ี่นี่ แล้วข้าควรจะอยูท่ ี่ไหน ? จวินอู่เหย่า

หัวเราะและถามกลับ

เจ้าหายไปไหนมา จวินอู่เสี ย ไม่ได้พบ จวินอู่เหย่า

ระหว่างทางกลับจากเมืองหลวง และเธอเคยชินกับการที่
เขาหายไปเป็ นเวลานานแบบนี้แล้ว
จวินอู่เหย่า อมยิม้ เขาใช้นิ้วมือแตะอยูบ่ นน้ าอุ่น

กลิ่นเหม็นของเลือดมันมากเกินไป ข้าต้องรี บทาความ

สะอาดร่ างกาย แล้วข้าจะปล่อย ให้เจ้าเห็นข้า ในสภาพ
นั้นได้อย่างไร ?
ตอนที่ 133 การตอบแทน (2)

————————-

หลังจากนั้น จวินอู่เหย่า ก็ค่อยๆลุกขึ้นยืน เมื่อร่ างสู งชัน

โน้มตัวเข้าหาตัวเธอ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ห่าง
จากใบหน้าเธอเพียงเล็กน้อย

บอกข้ามา ถ้าเจ้ายังคงได้กลิ่นเหม็นคาว

เมื่อเขาขยับตัวลงมาใกล้เธอ มันล้วนดูเป็ นธรรมชาติ

เหมือนกับว่าเขาทาเช่นนี้กบั เธอเสมอ จวินอู่เหย่า เริ่ ม
สับสนอย่างแท้จริ ง กลิ่นเหงื่อที่มีเพียงเล็กน้อยตัวจากตัว
เขาลอยเข้าจมูกเธอ เธอจึงไม่ได้กลิ่นเหม็นจากเลือด แต่
กลับได้กลิ่นเหงื่อของเขาซึ่ งมันทาให้เธอรู ้สึกสดชื่น
แทนที่จะเหม็นมัน

เจ้า … ออกไปข้างนอกเดี่ยวนี้ จวินอู่เสี ย หันหน้าออกไป

ขณะที่เธอรู ้สึกว่าแก้มของเธอร้อนผ่าว เธอรู ้สึกว่ามี
บางอย่างไม่ถูกต้อง

ทาไม ? ข้าล้างตัวได้สะอาดแล้ว ใช่หรื อไม่? จวินอู่เหย่า

ยิม้ ให้เธอ โดยที่เขาไม่มีความตั้งใจที่จะออกไปนอกห้อง
อาบน้ า ขณะที่เขาถามเธอกลับ

จวินอู่เสี ย ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด
อย่าส่ งเสี ยง ปู่ ของเจ้ากลับมาอย่างปลอดภัยแล้วการ
แสดงออกเช่นนี้ไม่เหมาะสมกับตัวเจ้าเลย จวินอู่เหย่า ยก
มือขึ้นเขาค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปหาเธอ และใช้ปลายนิ้วที่
เปี ยกน้ าสัมผัสบริ เวณคิ้วของเธออย่างแผ่วเบา

เธอต้องทนอยูก่ บั ความเศร้าหมองทุกวัน มันไม่เหมาะกับ

เธอเลย

จวินอู่เสี ย จ้องมองเขา ขณะที่สายตาของเธอ จดจ่ออยูบ่ น

ริ มฝี ปากของเขาที่ห่างจากเธอเพียงเล็กน้อย เธอนิ่งเงียบ
อยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะพยายามกล่าว ขอบคุณ

มือของ จวินอู่เหย่า ไม่ได้ยา้ ยออกจากใบหน้าของเธอ

ขณะที่เขาลูบแก้มอันละเอียดอ่อนของเธอเบาๆ ดวงตา
ของเขาค่อยๆดูอบอุ่นขึ้นขณะที่เขามองเธอ ทาให้เธอมี
รอยยิม้ ที่ชวั่ ร้าย

ขอบคุณข้า ?

สาหรับการช่วยชีวติ ท่านปู่ จวินอู่เสี ย ตอบอย่างเฉื่ อยชาถ้า

ไม่ใช่เพราะการไปถึงของ จวินอู่เหย่า เธอจะต้องเสี ยคนที่
มีค่าของเธอไปอย่างแน่นอน

แม้วา่ จวินอู่เหย่าจะเย็นชาและห่างเหิ น แต่เธอก็ยงั คงมี

ความรู ้สึกอยูแ่ ล้วว่า เขาจะต้องช่วยเหลือบุคคลในตระกูล
ที่มีความสาคัญต่อเธอได้อย่างแน่นอน
จวินอู่เหย่า เช็ดละอองน้ าทัว่ ริ มฝี ปากสี แดงของเธอเบาๆ
ด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขา

เจ้าไม่จาเป็ นต้องขอบคุณข้า ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ว่าการที่

ข้าอยูก่ บั เจ้าเป็ นเพราะข้าต่างหากที่ตอ้ งการตอบแทนเจ้า
จวินอู่เหย่า มองเธอด้วยดวงตาที่เป็ นประกาย เขาค่อยๆ
เผยให้เห็นรอยยิม้ เขาจะจดจาว่าจวินเสี่ ยนเป็ นดังขนม
หวาน สาหรับเขาแล้วไม่วา่ จวินเสี่ ยนจะมีชีวติ อยูห่ รื อตาย
ไป ก็ไม่มีความแตกต่างใดๆกับเขา แต่เขารู ้วา่ มันเป็ นเรื่ อง
สาคัญสาหรับเธอ และสิ่ งที่เขาต้องการคือเพื่อให้เธอมี
ความสุ ข

ตราบเท่าที่เธอมีความสุ ขเขาสามารถทาได้ทุกอย่าง
จวินอู่เสี ยมองเขา เธอแทบจะไม่อยากเชื่อ การตอบแทน
ของเขาเป็ นแค่ขอ้ อ้าง ? เธอทิ้งข้ออ้างดังกล่าวออกนอก
หน้าต่างนานแล้ว

อู่เสี ย

อืมมมมมมมมมมมม จวินอู่เสี ย รู ้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่

เขาได้ช่วยชีวติ จวินเสี่ ยน มาก่อน และเธอตัดสิ นใจว่าเธอ
ควรจะอดทนกับเขามากขึ้น

หากเจ้าต้องการขอบคุณข้าอย่างแท้จริ ง ข้าสามารถเปลี่ยน
มันได้หรื อไม่? ดวงตาสี ม่วงเข้มของจวินอู่เหย่า ดูเหมือน
จะสว่างไสวขึ้น ขณะที่เขามองไปที่ริมฝี ปากของเธอ
ได้ ตราบเท่าที่ขา้ มีส่ิ งที่เจ้าต้องการ จวินอู่เสี ย พยายาม
ตอบอย่างใจเย็น ถ้าเธอต้องปรุ งยาเท่าที่เขาต้องการและถ้า
เธอทาได้ เธอก็จะทาให้เขา

จวินอู่เหย่าไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้อีกต่อไป เขา
ปล่อยเสี ยงหัวเราะทันที เมื่อเขาเห็นคาตอบที่จริ งจังของ
เธอ เช่นเดียวกับที่เธอมีการกระทาที่แน่วแน่ ใครจะเชื่อว่า
นี่เป็ นหญิงสาวคนเดียวกับที่ได้เริ่ มต้นการสังหารหมู่ครั้ง
ใหญ่เมื่อไม่กี่ชวั่ ยามที่ผา่ นมา? เขามองดูเธอ ที่ตอนนี้เธอ
เป็ นเหมือนกระดาษขาวที่บริ สุทธิ์

แน่นอนว่าเจ้ามีส่ิ งที่ขา้ ต้องการ

สิ่ งที่ท่านต้องการคืออะไร ? ความรู ้สึกของจวินอู่เสี ย
เปลี่ยนไปทันที เมื่อเธอเห็นสายตาที่เขามองเธอ

เจ้าบอกว่าตราบเท่าที่เจ้ามี เจ้าสัญญาว่าจะมอบมันให้ขา้
ใช่หรื อไม่ ? จวินอู่เหย่าไม่รีบร้อนที่จะตอบคาถามของ
เธอ

ใช่

ดี…นี่เป็ นทางเลือกที่เจ้าได้เลือกเอง เขาหัวเราะอย่าง

อารมณ์ดีทาให้เกิดรอยยิม้ กว้าง ทัว่ ใบหน้าของเขา
ทันใดนั้นเอง จวินอู่เสี ยก็เริ่ มรู ้สึกถึงอะไรบางอย่างใน
หัวใจ แต่ก่อนที่เธอจะคิดทัน จวินอู่เหย่าก็ สวมกอดตัว
เธอไว้ !

ดวงตาของ จวินอู่เสี ย เปิ ดกว้าง เธอรู ้สึกว่ามีบางอย่าง

อบอุ่นและอ่อนโยนสัมผัสกับริ มฝี ปากของเธอ !
ตอนที่ 134 การตอบแทน (3)

————————-

“!!!!!!”

ความอบอุ่นแผ่กระจายไปทัว่ ปากของเธอ ทาให้ร่างกาย

ของเธอหมดแรงอย่างรวดเร็ วในขณะที่ริมฝี ปากของเธอ
กลับตอบสนองรับกับความรู ้สึกดังกล่าว

จวินอู่เสี ย อยากจะหนีออกไปจากจุดนี้ แต่ภายในขอบเขต

ของอ่างไม้ เธอกลับไม่มีที่ให้หนีมากนักและก่อนที่เธอจะ
ทาการขัดขืน จวินอู่เหย่าก็คว้าบริ เวณลาคอของเธอไว้ใน
มือที่แข็งแกร่ งและค่อยๆลูบใบหน้าของเธออย่าง
อ่อนโยน

เจ้าสัญญาแล้วนะ เจ้าไม่สามารถกลับคาได้ และอย่าลืม

ตราบเท่าที่ยงั มีลมหายใจ จวินอู่เหย่า ไม่สามารถถอน
ตัวเองออกไปได้ เขากาลังถล่าลึกเข้าไปในดวงตาที่สว่าง
ไสวของเธอ เขาถอนหายใจเบาๆ ขณะที่เขากระซิบคา
เตือนแก่จวินอู่เสี ย และเขาไม่ตอ้ งรอคาตอบ เขาก็เริ่ มจูบ
เธออีกครั้ง

ความรู ้สึกของจวินอู่เสี ยกับกลายเป็ นว่างเปล่า ลมหายใจที่

อบอุ่นของจวินอู่เหย่าพุง่ ใส่ บริ เวณแก้มของเธอ เรี่ ยวแรง
ทั้งหมดของเธอ ดูเหมือนจะหลุดออกจากร่ างทาให้เธอก็
ไม่สามารถขัดขืนได้
จวินอู่เหย่าค่อยๆก้าวเข้าไปอย่างช้าๆและค่อยๆลิ้มลอง
ความหวานที่อยูต่ รงหน้า เขากาลังดื่มด่ากับความหอม
หวานในช่วงเวลานี้ จวินอู่เหย่าอุม้ เธอขึ้นจากอ่างน้ า และ
ดึงเธอเข้าสู่ ออ้ มแขนที่แข็งแกร่ งของเขา

เจ้าดาน้อย ที่นงั่ อยูข่ า้ งอาบน้ าเห็น จวินอู่เสี ยถูกอุม้ ขึ้นจาก

อ่างน้ า และถูกจวินอู่เหย่ากอดและจูบ มันถึงกับอ้าปาก
ค้างด้วยความตกใจ

มันรู ้วา่ เจ้านายของมันไม่รู้เรื่ องราว เกี่ยวกับความสัมพันธ์

ระหว่างชายหญิง และคนโกงนี้กาลังใช้ประโยชน์จากสิ่ ง
นั้น เขากาลังจะขโมยความบริ สุทธิ์และความไร้เดียงสา
ของเจ้านายผูเ้ ป็ นที่รักของมัน!
[ เจ้านายข้า! ท่านต้องขัดขืนมันสิ ! ]

[ ผลักเขาออกไป !]

[ นี้คือสิ่ งที่เขาต้องการจากท่าน คนผูน้ ้ ีกาลังคดโกง! ]

[ เขาใช้ความอ่อนน้อมถ่อมตนของท่าน มารังแกท่าน ! ]

[ ฆ่าเขา ! ]

[ แทงเขาด้วยเข็มของท่าน ! ]

[ ทาให้เขากลายเป็ นเม่น !]
[ ตาย เจ้าตัวลามก !!!!!]

แต่มนั ไม่มีประโยชน์อะไรในเมื่อสมองของจวินอู่เสี ย ไม่

ทางานและไม่ได้รับฟังความคิดของเจ้าดาน้อยเลยแม้แต่
นิด

เจ้าดาน้อย ตัวเดียวอาจร้องเรี ยกไม่ได้ผล และการสู ญเสี ย

จูบแรกของเจ้านายมัน กับถูกขโมยไปโดยการกระทาที่ต่า
ช้า ไร้ยางอายและน่ารังเกียจเช่นนี้ !

เจ้าดาน้อย กาลังจะเสี ยสติ !

และสิ่ งที่ทาให้มนั เศร้ามากขึ้นคือ … ..

นี้ไม่ใช่การต่อสู ้ในสนามรบ!

มันทาได้เพียงจ้องมองอย่างเงียบๆ พยายามกลืนน้ าตา

และเสี ยใจให้กบั ความไร้เดียงสาของเจ้านายมัน !

หลังจากนั้นไม่นานจวินอู่เหย่า ก็ค่อยๆแยกปากของเขา
ออกจากปากของจวินอู่เสี ย อย่างไม่เต็มใจนัก

จวินอู่เสี ย ยังไม่ฟ้ื นคืนสติ และดวงตาของเธอก็ยงั ดูเหม่อ

ลอย

จวินอู่เหย่ายิม้ เขาสวมเสื้ อคลุมรอบๆตัว อู่จวินเสี ย แล้ว

ค่อยพาเธอออกจากห้องอาบน้ า
จวินอู่เหย่า พาจวินอู่เสี ยไปที่เตียงนุ่มๆของเธอ เขามองไป
ที่แก้มของเธอที่มีสีชมพูจากการอาบน้ าอุ่น ดวงตาของ
เธอยังคงปิ ดอยู่ และเขาใช้นิ้วของเขาลูบไล้ไปทัว่ ใบหน้า
ของเธอ เร็ วเกินไป แม้วา่ จะอร่ อย แต่ยงั ไม่ใช่เวลาที่จะลิ้ม
รส

ผูท้ ี่ชื่นชม มักจะรอจนกระทัง่ ดอกไม้บาน ก่อนที่เขาจะ

หยิบมันขึ้นมาในรู ปร่ างที่สวยงามถึงที่สุด

และจวินอู่เสี ย ยังคงต้องใช้เวลาเพื่อที่จะเติบโต

เติบโตขึ้นอย่างงดงาม จวินอู่เหย่าพูดด้วยเสี ยงแผ่วเบา

เจ้า ! จวินอู่เสี ย ตื่นขึ้นมา เธอยกมือขึ้นทาให้เสื้ อคลุมที่จ
วินอู่เหย่าคลุมให้ หลุดออกจากตัวเธอ ทาให้เกิดความ
เงียบไปทัว่ ห้อง

จวินอู่เหย่า เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่ละสายตา ทาให้ความ

สนุกสนานของเขาก็ยงิ่ เพิ่มขึ้น

ออกไป! จวินอู่เสี ย ดึงเสื้ อคลุมมาคลุมรอบๆตัวเธอ และ

จ้องมองเขาด้วยสายตาอาฆาต

นาเข็มของข้ามา!

แน่นอนว่าข้าได้รับของขอบแทน ด้วยความจริ งใจ … นี่

เป็ นของขวัญที่ดีที่สุดที่ขา้ เคยได้รับมา จวินอู่เหย่า หัวเราะ
อย่างสดชื่นตอนนี้ของเขามีความสุ ขมาก เรายังมีเวลาอีก
ยาวนาน ใช่หรื อไม่?

รสชาติของดอกไม้ที่หอมหวาน ยังคงครุ กลุ่นอยูใ่ นปาก

ของเขา
ตอนที่ 135 การเติบโตของจิตวิญญาณ

————————-

จวินอู่เหย่า หัวเราะชอบใจ เจ้าดาน้อย ที่หลบซ่อนตัวอยูท่ ี่

มุมห้องก็กระโดดขึ้นไปบนเตียง ด้วยท่าทีที่โกรธแค้น เจ้า
ดาน้อยนัง่ อยูบ่ นเตียงนุ่มๆจ้องมอง จวินอู่เสี ยที่มีอาการ
เขินอายจนหน้าแดง

เจ้านาย เรามีเรื่ องต้องพูดกันแล้ว

หื อ ? จวินอู่เสี ย จับเสื้ อคลุม เธอค่อยๆมองไปรอบๆ เธอ

หันไปเผชิญหน้ากับเจ้าดาน้อย เธอตอบด้วยความงุนงง
และค่อยๆขมวดคิ้ว ริ มฝี ปากของเธอยังคงบวมเล็กน้อย
และมีร่องรอยความตื่นเต้น ความรู ้สึกที่เธอได้รับมาก่อน
หน้านี้ยงั คงทิ้งให้เธอจมอยูก่ บั ความเสี ยวซ่าน

‘ ท่านเติบโตในสภาพแวดล้อมที่ปิดกั้นจากโลกภายนอก
ท่านไม่เคยพบอะไรนอกเหนือไปจากยา ท่านไม่เคยมี
ประสบการณ์ และไม่มีความรู ้เกี่ยวกับการความสัมพันธ์
ระหว่างมนุษย์กบั มนุษย์ แม้วา่ ท่านจะเข้าร่ วมองค์กร
หลังจากนั้นท่านก็ซ่อนตัวอยูใ่ นห้องแล็บ และผูช้ ่วย
ทั้งหมดของท่านก็เป็ นผูห้ ญิง และท่านไม่เคยมี
ความสัมพันธ์กบั เพศตรงข้าม ‘ เจ้าดาน้อยคิดอยูใ่ นใจ
ขณะที่มนั จ้องมองที่จวินอู่เสี ย ด้วยความรัก

ในช่วงหลายปี ที่ผา่ นมา ช่วงที่เธออาศัยอยูใ่ นชีวติ ก่อน

หน้านี้ของเธอ เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์กบั ผูช้ ายแม้แต่
คนเดียว และเธอก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองจาก
ความสัมพันธ์เช่นนี้ได้

หากมีพวกลามก จวินอู่เสี ย ได้รับอนุญาตให้สามารถ

จัดการได้ตามต้องการ แต่กไ็ ม่เคยมีเหตุการณ์ใดใดเกิดขึ้น

งั้น .. ?. จวินอู่เสี ย ไม่รู้วา่ เจ้าดาน้อยกาลังพูดถึงสิ่ งใด

[ สิ่ งที่เกิดขึ้นนั้น ท่านยังบริ สุทธิ์ … .. ]

หมอนนุ่มพุง่ ใส่ ใบหน้าของเจ้าดาน้อยก่อนที่มนั จะทัน

กล่าวจบประโยค

เหมียว!!
หยุด ! จวินอู่เสี ย หน้าแดงก่า และเธอก็ไม่อยากฟัง
เรื่ องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

เจ้าดาน้อยถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว [ เจ้านายที่รัก! สี
หน้าบนใบหน้าของท่าน … .. มันช่างไม่เหมาะสมกับ
ท่าน! ท่านต้องรี บเรี ยนรู ้เกี่ยวกับทักษะด้านมนุษย์
สัมพันธ์ระหว่างชายหญิงโดยด่วน!]

จวินอู่เสี ย ไม่ยอมปล่อยให้เจ้าดาน้อยได้พดู อีกต่อไป และ

มันสามารถทาให้เพียงฝน เล็บบริ เวณใต้เตียงเท่านั้น
จวินอู่เสี ย แต่งตัวและฟื้ นคืนสติของเธอ เธอนัง่ ลงที่โต๊ะ
และเธอรวบรวมพลังไว้ในฝ่ ามือตรงหน้าของเธอ ขณะที่
เธอจ้องมองไปที่ดอกบัว

ดอกบัวเริ่ มมีสีสนั และมีกลิ่นที่หอมขึ้น จวินอู่เสี ย รู ้สึกถึง

ความแข็งแกร่ งทางจิตวิญญาณของเธอที่กาลังเติบโตและ
พัฒนาขึ้น พลังที่รวบรวมไว้ในฝ่ ามือของเธอก็ค่อยๆเรื อง
แสงสี แดงและมันก็เริ่ มเข้มขึ้นเช่นกัน

ท่ามกลางกลิ่นหอมระเหยออกมา จิตใจของจวินอู่เสี ย
ค่อยๆกลับมาสงบเหมือนเดิม

แผนการที่จะให้องค์รัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์เกิดขึ้นเร็ ว
กว่าที่คาดไว้ และพลังทางจิตวิญญาณของเธอก็ยงั ไม่
แข็งแกร่ งพอ ในทุกๆเจ็ดขั้นตอน การพัฒนาไปสู่ ข้นั ตอน
ต่อไปเป็ นเรื่ องยากมาก การพัฒนาจิตวิญญาณให้เข้าสู่ ข้นั
สี แดงเป็ นเรื่ องที่ยากลาบากที่สุด

คนบางคนอาจต้องใช้เวลาสามปี ในการพัฒนา จากสี แดง

เป็ นสี ส้มในขณะที่คนที่มีพรสวรรค์อาจจะใช้เวลาเพียง
สองปี เท่านั้น

หากต้องการเลื่อนจากสี ส้มเป็ นสี เหลืองจะต้องใช้เวลา

สองเท่า ประมาณ หกปี … ..

ยิง่ พลังทางจิตวิญญาณยิง่ เติบโตมากเท่าไหร่ กย็ งิ่ ต้องใช้

เวลานานมากขึ้นเท่านั้น และช่องว่างระหว่างคนทัว่ ไป
และคนที่มีพรสวรรค์จะยิง่ ขยายไปอีกขั้น
ผูท้ ี่มีพรสวรรค์ สามารถลดเวลาที่ตอ้ งใช้ในการพัฒนา
พลังจิตวิญญาณ และสามารถก้าวหน้าได้โดยง่ายกว่าคน
ทัว่ ไปนัก

ถ้าคนที่พฒั นาจิตวิญญาณสี ส้มเป็ นจิตวิญญาณสี เหลือง

อาจใช้เวลามากกว่าสิ บสองปี ก็จะเป็ นไปไม่ได้สาหรับเขา
ที่จะพัฒนาจิตวิญญาณสี เหลืองของเขาในชีวติ นี้
ตอนที่ 136 บัลลังก์สนั่ คลอน (1)

————————-

จวินอู่เสี ย ยังไม่ค่อยคุน้ เคยกับพลังทางจิตวิญญาณของ

โลกนี้ เธอไม่สามารถตัดสิ นได้วา่ พลังทางจิตวิญญาณของ
เธอมาจากไหน

สถานการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่มีเวลาให้ต้ งั ตัวมากนัก เธอต้อง

ให้ความสาคัญกับการขจัดภัยคุกคามที่มีต่อตระกูลจวิน

เหลือเวลาอีกไม่มาก ….

…………
องค์ฮ่องเต้ ทรงประทับอยูห่ น้าเตาไฟ ในพระราชวังหลวง
พระพักตร์ของพระองค์ยงั มีความขุ่นเคือง โม่เซวีย่ นเฟย
ทาได้เพียงนัง่ นิ่งๆข้างพระองค์เท่านั้น

เรื่ องทั้งหมดเกิดขึ้นภายในคืนนี้ ทาให้ผคู ้ รองแผ่นดินเช่น

พระองค์ ได้สมั ผัสกับความพ่ายแพ้ พลังและอานาจของ
พระองค์ลว้ นถูกเหยียบยา่ โดยสตรี วยั เยาว์ผหู ้ นึ่ง

เจ้ามันเศษสวะไร้ค่า ! ดูสิ่งที่เจ้าทาลงไปสิ ! จวินอู่เสี ยเดิน

ตามหลังเจ้ามานานเพียงใด แต่เจ้ากลับไม่รู้วา่ นางมี
ความสามารถถึงเพียงนี้ แล้วเจ้าดูส่ิ งที่นางทา นางสาด
โคลนใส่ ขา้ ทาให้ขา้ ต้องทนอับอาย! องค์ฮ่องเต้ทรง
ทอดพระเนตรไปยังโม่เซวีย่ นเฟย ด้วยความกริ้ ว พระองค์
ไม่เคยนึกฝันว่าจะพระองค์ จะต้องถูกประชาชนของ
พระองค์รังเกียจอย่างเช่นในคืนนี้ และจวินอู่เสี ย นางแย่ง
ความเคารพรักจากชาวเมืองของพระองค์ไปอย่างไม่น่าให้
อภัย

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในค่าคืนนี้ นางลงมือโดยไม่เกรงกลัว
ผูใ้ ด

โม่เซวีย่ นเฟย ค่อยๆลดศรี ษะลงของตนลง นับตั้งแต่ที่

พวกเขากลับเข้ามาในพระราชวังหลวง เขาถูกพระบิดา
ทรงตาหนิ และเขาก็ไม่สามารถหาคาใดใดมาโต้แย้งได้
เลย

หม่อมฉัน … หม่อมฉัน ไม่รู้วา่ นางสามารถทาเช่นนี้ได้

อย่างไร … เมื่อครั้งที่นางอยูก่ บั หม่อมฉัน ถึงแม้นางจะไม่
เป็ นใบ้ แต่หม่อมฉันก็สามารถบอกได้วา่ นางไม่ฉลาด
เท่าใดนัก มิเช่นนั้นนางคงไม่ถูกหม่อนฉันหลอกไปยัง
หน้าผาแน่พะยะค่ะ โม่เซวีย่ นเฟย พยายามพูดเพื่อป้องกัน
ตนเอง แต่เขาก็ไม่ทราบว่า จวินอู่เสี ย กลายเป็ นคนฉลาด
เช่นนี้ไปได้อย่างไร? เหมือนกัน

เจ้ายังมีหน้ามากล่าวเช่นนี้อีกรึ ! ข้าเตือนเจ้าแล้วใช่ไหม ว่า

ไม่วา่ เจ้าจะชอบหรื อไม่ชอบจวินอู่เสี ยเพียงใด เจ้าก็ตอ้ ง
อดทนเพื่อใช้วงั หลินให้เป็ นประโยชน์ แต่เจ้ากลับลงมือ
ต่อนางก่อนเวลาอันควร! เจ้าโชคดีที่จวินเสี่ ยน ไม่ได้
สงสัยเจ้า หรื อว่าเขายังไม่อยากแตะต้องเจ้า! แม้เจ้าจะลง
มือกับนางแต่จวินอู่เสี ยก็ยงั มีชีวติ อยู่ ” องค์ฮ่องเต้ ทรง
รับสัง่ ด้วยความกริ้ ว
พระองค์ไม่ได้ทรงกริ้ วที่โม่เซวีย่ นเฟยทาร้ายจวินอู่เสี ยใน
ตอนแรก แต่พระองค์ทรงกริ้ ว ที่เขาไม่สามารถสะสาง
ปั ญหาของพวกเขาได้ ! และที่สาคัญจวินอู่เสี ยยังมีชีวติ อยู่
ถ้าหากว่าโม่เซวีย่ นเฟยทาสาเร็ จ เหตุการณ์ในคืนนี้คงจะ
ไม่เกิดขึ้น

เสด็จพ่อ ! ถ้าหม่อมฉันไม่ลงมือ แล้วหม่อมฉันจะ

สามารถเข้าใกล้อวิน๋ เซี ยนได้อย่างไร? หม่อมฉันไม่ชอบจ
วินอู่เสี ย แต่เสด็จพ่อต้องการให้หม่อมฉันทาดีกบั นาง
เพื่อให้พวกเขาตายใจ จากนั้นเสด็จพ่อต้องการให้หม่อม
ฉันพยายามใกล้ชิดกับ อวิน๋ เซียน เพื่อที่จะปูทางเข้าไป
เป็ นลูกศิษย์ของประมุขตระกูลชิงอวิน๋ แต่เธอคงจะไม่
สนใจหม่อมฉัน หากหม่อมฉันยังคงติดพันอยูก่ บั จวินอู่
เสี ย โม่เซวีย่ นเฟยรู ้สึกท้อใจที่ จวินอู่เสี ย สามารถมีชีวติ
รอดจากการตกหน้าผาที่สูงชันเช่นนั้นมาได้
องค์ฮ่องเต้ ทรงทอดพระเนตรด้วยความกริ้ วไปยังโม่
เซวีย่ นเฟย แต่พระองค์ทราบว่าที่เขากล่าวมาล้วนเป็ น
ความจริ งทั้งสิ้ น

ในความเป็ นจริ งพระองค์ ไม่เคยสนพระทัยต่อการกระทา

ของโม่เซวีย่ นเฟย ดังนั้นจึงเหมือนพระองค์ทรงให้เขา
กระทาได้ โดยปริ ยาย

แต่แผนการของเขากับล้มเหลว และจวินอู่เสี ย สามารถ

รอดชีวิตมาได้ ทาให้ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไป

ในเมื่อทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว ก็ไม่ตอ้ งไปเสี ยใจกลับสิ่ ง

ที่ผา่ นมา แม้ความเกลียดชังของเราที่มีต่อวังหลินจะได้รับ
การเปิ ดเผย หรื อจวินเสี่ ยนจะมีชีวติ รอดหรื อไม่ มันก็ไม่มี
ทางที่เราจะเปลี่ยนความจริ งนี้ไปได้ สิ่ งที่จวินอู่เสี ยกระทา
ในคืนนี้มนั ยิง่ ใหญ่เกินกว่าที่นางจะสามารถกระทาได้ดว้ ย
ตัวเอง และการที่นางติดต่อกับองค์รัชทายาทรวมถึงเชิญ
เขาไปที่วงั หลิน มันดูเหมือนว่าพวกเขาได้ตกลงเป็ น
พันธมิตรกันแล้ว องค์ฮ่องเต้ได้สรุ ปสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
ในคืนนี้

เสด็จพ่อ หมายถึงอะไร … หรื อว่า จวินอู่เสี ย กาลัง

วางแผนที่จะเปลี่ยนผูค้ รองบัลลังก์เป็ นรัชทายาท โม่
เซวี่ยนเฟยราพัน
ตอนที่ 137 บัลลังก์สนั่ คลอน (2)

————————-

ขณะที่องค์ฮ่องเต้กาลังคิดถึงสถานการณ์ต่อไป ในเวลา
นั้นขันทีกเ็ ข้ามาส่ งข้อความให้กบั ระองค์หลังจากอ่าน
ข้อความในมือพระพักตร์ของพระองค์กซ็ ีดลง

จวินอู่เสี ย เจ้ากล้าทาเช่นนี้ เจ้าเห็นว่าข้าโง่เขลาเช่นนั้น

หรื อ !!! พระองค์ทรงบีบพระหัตถ์จนเปลี่ยนเป็ นสี ขาวซีด

เสด็จพ่อ เมืองหลวงเกิดเรื่ องอะไรขึ้นหรื อพะยะค่ะ ? โม่

เซวีย่ นเฟยตกใจที่ได้เห็นเสด็จพ่อของเขา โกรธมากขนาด
นี้
องค์ฮ่องเต้ โยนม้วนกระดาษไปที่โม่เซวีย่ นเฟยด้วยความ
กริ้ ว โม่เซวีย่ นเฟยหยิบขึ้นมา ทาให้ใบหน้าของเขาซีดลด
หลังจากได้อ่านข้อความแล้ว

นาง……สัง่ ให้กองทัพรุ ยหลินปิ ดล้อมเมืองหลวงไว้

ทั้งหมด ตอนนี้นางกาลังวางแผนจะทาอะไรแน่?

นางจะทาอะไรอย่างนั้นหรื อ?..อ่า!!..นางต้องการจะกาจัด
ข้า! ทั้งเมืองหลวง ในขณะนี้อยูภ่ ายใต้การควบคุมของ
กองทัพรุ ยหลิน กองทัพของข้าไม่สามารถฝ่ าเข้ามาเพื่อทา
การปกป้องข้าได้ เห็นได้ชดั ว่านางต้องการให้ขา้ สละราช
สมบัติ! นางจึงวางแผนการณ์เช่นนี้ไว้แต่แรก ช่าง-
โหดเหี้ ยมยิง่ นัก ! องค์ฮ่องเต้ทรงรู ้สึกราวกับว่ามีห่วงรัด
อยูท่ ี่พระศอของพระองค์ ห่วงที่ค่อยๆขยับตัวอย่างช้าๆ
เพื่อรัดพระศอพระองค์ให้แน่นยิง่ ขึ้น จวินอู่เสี ยกาลังต้อน
พระองค์ให้หมดสิ้ นหนทาง

ไม่น่าแปลกใจที่นาง จะเชิญองค์รัชทายาทเสด็จไปที่วงั
หลินพร้อมกับนาง นางกลัวว่าข้าจะกาจัดเขาออกไป หาก
ว่าข้าสามารถคิดถึงแผนการที่นางวางไว้ล่วงหน้าได้
เพราะหากไม่มีผใู ้ ดขึ้นครองบัลลังก์ นางก็ไม่สามารถ
บังคับให้ขา้ สละราชสมบัติได้ ยิง่ คิดถึงแผนการที่นางวาง
ไว้อย่างซับซ้อน องค์ฮ่องเต้ยง่ิ อยากจะอาเจียนเป็ นโลหิ ต!

ใบหน้าของ โม่เซวีย่ นเฟย เปลี่ยนเป็ นสี ขาวเหมือน

กระดาษ เขาไม่เคยคาดฝันว่า จวินอู่เสี ย จะมี
ความสามารถ และสามารถใช้เหตุผลหลายประการ เพื่อ
บีบบังคับให้พวกเขาเดินตามแผนการณ์ของนาง
นางคิดออกได้อย่างไร ? นางทาเพื่อต้องการสิ่ งใด ? นาง
สามารถคิดแผนการณ์มากมายถึงเพียงนี้ ได้อย่างไร ?

หากเป็ นเช่นนั้นตอนนี้เราควรทาอย่างไรดี? เสด็จพ่อ

พระองค์ไม่อาจนาทุกสิ่ งทุกอย่างให้กบั เธอ บนพานเงิน
โดยไม่มีการต่อสู ้

[ @ เสด็จพ่อท่านไม่อาจนาทุกสิ่ งที่ท่านมีใส่ พานถวายให้

นางได้โดยไม่ขดั ขืน .. ]

โม่เซวีย่ นเฟย เริ่ มตระหนักถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขา

และจวินอู่เสี ย ตอนนี้มนั ยา่ แย่ลง ตั้งแต่เขาได้แตกหักกับ
นาง ถ้านางวางแผนการณ์ท้ งั หมดเพือ่ ราชบัลลังก์ขององค์
ฮ่องเต้แล้วละก็ เขาก็จะถูกม้วนเข้าไปพัวพันด้วย และเขา
ไม่มีทางหนีรอดไปได้

หยุดตื่นตระหนกได้แล้ว! สิ่ งต่างๆจะไม่เป็ นไปตาม

แผนการณ์ที่นางวางไว้ ส่ งคนของเราลอบออกไปนอก
เมืองหลวงเดี๋ยวนี้ พระเนตรขององค์ฮ่องเต้ ทรงเต็มไป
ด้วยความอาลัยในขณะที่ทางเลือกของพระองค์แคบลง
เรื่ อยๆ

ดวงจันทร์ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าในขณะที่สายลมหนาว
พัดพาเข้าไปในพระราชวังหลวง องค์ฮ่องเต้ทรงประทับ
อยูข่ า้ งหน้าต่าง ขณะที่พระองค์ทรงทอดพระเนตรไปยัง
ดวงจันทร์ พระองค์ทรงกาลังไตร่ ตรองสถานการณ์ที่
กาลังเกิดขึ้นในตอนนี้
มีการสับเปลี่ยนเวรยามที่ประตูเป็ นเหล่าขันทีคนสนิท
ขององค์ฮ่องเต้เพื่อรอรับข่าวสารที่จะส่ งมา แต่ทุกคนที่
ส่ งออกไปล้วนกลายเป็ นวิญญาณก่อนที่พวกเขาจะได้กา้ ว
ออกจากเมืองหลวง

องค์ฮ่องเต้ รู ้สึกเจ็บปวดในขณะที่พระองค์ กาลังหาทาง

แก้ไขสถานการณ์อยูน่ ้ นั ขันทีกน็ าข่าวร้ายมารายงาน
พระองค์

” พวกมันช่างมีจิตใจที่โหดเหี้ ยมยิง่ นัก “

พระองค์ไม่ได้คาดคิดว่าพวกเขาจะถูกกาจัดได้อย่าง
ง่ายดาย พวกเขาล้วนปลอมตัวเป็ นพ่อค้า และชาวบ้าน แต่
กองทัพรุ ยหลินกลับลงมือต่อพวกเขาอย่างโหดเหี้ ยม
พวกเขาจะไม่กลัวที่จะทาให้ชาวเมืองโกรธแค้น

แม้กระทั้งนกพิราบสื่ อสารที่พวกเขาส่ งออกไป ล้วนถูก

กองทัพรุ ยหลิน ยิงร่ วงลงมาอย่างไร้ความปราณี

องค์ฮ่องเต้ทรงทรุ ดตัวลงพระที่นงั่ ขณะที่ความคิดของ

พระองค์เริ่ มพังทราย เหงื่อเริ่ มไหลท่วมพระพักตร์ของ
พระองค์

ไม่มีผใู ้ ดได้รับอนุญาตให้ออกจากเมืองหลวง กองทัพรุ ย

หลินได้ทาการปิ ดล้อมเมืองหลวงไว้อย่างแน่นหนา พวก
เขาเดินตรวจตราไปทัว่ ทั้งเมือง ทาให้ไม่มีผใู ้ ดสามารถ
ช่วยพระองค์ได้ !
อา!!ไปตามตัวไป๋ อวิน๋ เซียนมาพบข้า! เดี่ยวนี้ องค์ฮ่องเต้
รับสัง่ เมื่อพระองค์ทรงนึกถึงหมากสาคัญที่พระองค์ซ่อน
ไว้

ไม่วา่ อะไรจะเกิดขึ้น ไป๋ อวิน๋ เซียน ยังคงเป็ นศิษย์ของ

ประมุขตระกูลฉี ฉี อวิน๋ แม้กระทัง่ พระองค์กไ็ ม่กล้าที่จะ
สร้างความคับแค้นกับพวกเขา พวกเขาล้วนมีอิทธิพลที่
ยิง่ ใหญ่ ไป๋ อวิน๋ เซี ยน มีนางเพียงคนเดี่ยวที่สามารถช่วย
พระองค์แก้ไขสถานการณ์ตอนนี้ได้ !

โม่เซวีย่ นเฟย นา ไป๋ อวิน๋ เซียน เข้าสู่ พระราชวังหลวง

อย่างรวดเร็ ว
ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความโกธรที่ถูกปลุกกลางดึก
เช่นนี้ นางกาลังโกรธแค้นที่ โม่เซวีย่ นเฟย ลากตัวนาง
ออกมากลางดึก ในขณะที่นางกาลังนอนหลับสบาย! นาง
ยืนอยูห่ น้าองค์ฮ่องเต้ อย่างหยิง่ ผยอง

หม่อมฉันขอทราบว่าสิ่ งใดที่สาคัญมากที่พระองค์ ถึงทรง

เชิญหม่อมฉันเข้าเฝ้าเป็ นการด่วนเช่นนี้

แม่นางไป๋ เวลานี้อยูใ่ นช่วงคับขัน ข้าต้องการให้เจ้า

ช่วยเหลือบางอย่าง องค์ฮ่องเต้ทรงเข้าสู่ ลกั ษณะที่ทรง
เกียรติ เมื่อพระองค์ทรงยิม้ ให้กบั นาง
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนตกใจเล็กน้อยเนื่องจาก วันนี้นางเข้านอนแต่
หัววัน ทาให้นางไม่ทราบว่ามีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่
เพิง่ จะเกิดขึ้นกับราชอาณาจักรฉี
ตอนที่ 138 บัลลังก์สนั่ (3)

————————-

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ไป๋ อวิน๋ เซียน ถามเมื่อเธอเห็นทั้งคู่

หน้าซีด เธอจึงพยายามระงับความโกรธของเธอ เนื่องจาก
เธอถูกขัดจังหวะการนอนหลับอันแสนสุ ข

องค์ฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรไปยังโม่เซวีย่ นเฟยให้เริ่ มทา

ตามแผนที่ได้วางไว้ โม่เซวีย่ นเฟยเริ่ มบอกเล่าเหตุการณ์ที่
เกิดขึ้นในคืนนี้ให้เธอฟังอย่างละเอียด เขาทาการบิดเบือน
ข้อมูลเพื่อต้องการลากไป๋ อวิน๋ เซียนเข้ามาเกี่ยวข้องกับ
เรื่ องนี้ โดยกล่าวว่าเหตุการณ์ท้ งั หมดนั้นเกิดจากการ
กระทาที่ไม่เชื่อใจของจวินอู่เสี ย เป็ นผลมาจากความหึ ง
หวงและความโกรธแค้น ที่เธอถูกทอดทิ้งโดย โม่เซวีย่ น
เฟย เพือ่ ไปหา ไป๋ อวิน๋ เซียน

จวินอู่เสี ย ได้ปิดล้อมเมืองหลวงไว้เพื่อบีบบังคับให้ขา้ ม
อบตัวท่านให้กบั นาง ข้าจะทนทาเช่นนั้นได้อย่างไร?
ท่านมัน่ ใจได้ แม้วา่ จะเกิดอะไรขึ้น ท่านจะปลอดภัย โม่
เซวีย่ นเฟย ได้กมุ มือของ ไป๋ อวิน๋ เซียนไว้อย่างแน่นหนา
ดูราวกับไม่มีอะไรในโลกที่มีความสาคัญต่อเขามากกว่า
ตัวเธอได้

ไป๋ อวิน๋ เซี ยน ตกตะลึง และมองตา โม่เซวีย่ นเฟย

ท่านบอกว่าจวินอู่เสี ยต้องการให้ท่านมอบข้าให้กบั นาง?

ดวงตาของเธอเปิ ดกว้างด้วยความตกใจ
จวินอู่เสี ย นางกล้าที่จะยุง่ เกี่ยวกับข้า!?

หรื อนางไม่รู้จกั พลังของตระกูลอวิน๋ ว่าสามารถทาอะไร

นางได้อย่างนั้นหรื อ!?

อวิน๋ เซี ยน! ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เจ้าตกอยูใ่ นอันตราย!

คนบ้าเช่นนี้ จะต้องไม่คิดร้ายต่อเจ้าแน่! โม่เซวีย่ นเฟยก
อดไป๋ อวิน๋ เซี ยนแน่นไม่ยอมปล่อยมือ

องค์ฮ่องเต้ ทรงทอดพระเนตร และพยักหน้าช้าๆไปที่ โม่

เซวี่ยนเฟย
โม่เซวีย่ นเฟย ยิม้ ใบหน้าของเขาอยูไ่ ม่ห่างจาก ไป๋ อวิน๋
เซียน

‘ จวินอู่เสี ย เจ้าช่างประเมินตัวเองสู งเกินไป นางคิดว่านาง

จะทาให้ขา้ หมดสิ้ นหนทางโดยการปิ ดล้อมเมืองหลวง
เพียงแค่ใช้กองทัพรุ ยหลินเท่านั้นหรื อ! ‘ ไป๋ อวิน๋ เซียน
ค่อยๆดันโม่เซวีย่ นเฟย ออกไปด้วยความโกรธ เธอสัมผัส
ได้วา่ ลึกๆแล้ว โม่เซวีย่ นเฟย ไม่ได้เล่าความจริ งทั้งหมด
ให้เธอฟัง แต่การกระทาของ จวินอู่เสี ย นับเป็ นการ
กระทาที่หยามศักดิ์ศรี ของเธออย่างยิง่

เธอเป็ นเพียงเด็กหญิงจากวังหลินที่จะกล้ามาเผชิญหน้า
กับเธอ ?
มันช่างเป็ นเรื่ องที่ตลกสิ้ นดี !

เมื่อเห็นว่าเธอเชื่อเรื่ องราวที่เขาแล้ว โม่เซวีย่ นเฟย ก็ถูมือ

ของเขาด้วยความยินดี แต่พวกเขายังคงรักษาหน้าของ
พวกเขา และพวกเขาไม่อยากให้ไป๋ อวิน๋ เซียนดูถูกพวก
เขาได้อย่างแน่ขาด

อวิน๋ เซี ยน คุณมีแผนอะไรหรื อไม่ โม่เซวีย่ นเฟยถามเธอ

ด้วยความอยากรู ้

ไป๋ อวิน๋ เซี ยน พยักหน้าลงเล็กน้อยพลางยกมือของเธอขึ้น

เธอลูปแหวนทองที่นิ้วชี้ของเธอ
แหวนสี ทองเริ่ มเปร่ งประกายระยิบระยับ และค่อยๆ
รวมตัวกันเป็ นผีเสื้ อเรื องแสงสี ขาว จากนั้นมันกระพือปี ก
ที่โปร่ งใส

” นี่คือสัญญาแห่งจิตวิญญาณของฉัน ผีเสื้ อแห่งความ

เมตตา ผีเสื้ อของฉันมีความสามารถในการแปลงกาย ใน
เวลากลางคืนจะไม่สามารถมองเห็นได้ แม้แต่กองทัพรุ ย
หลินที่ปิดล้อมเมืองหลวง ก็ไม่สามารถมองเห็นได้
เช่นกัน! ” ไป๋ อวิน๋ เซี ยน หัวเราะ เธอไม่เคยชอบจวินอู่เสี ย
และตอนนี้

จวินอู่เสี ยกับกล้าที่จะกาจัดเธออย่างเปิ ดเผย

ถึงเวลาแล้วที่คุณหนูแห่งวังหลิน จะได้เรี ยนรู ้วา่ สถานที่
ใดที่เธอควรจะอยู่ และเธอสมควรรู ้วา่ วังหลินไม่ได้มีค่า
ในสายตา ของเธอแม้แต่นอ้ ย

เธอสามารถบดขยี้พวกเขาด้วยนิ้วของเธอเพียงนิ้วเดียว!

มันอัศจรรย์มาก! กับผีเสื้ อเช่นนี้ ไม่วา่ จวินอู่เสี ย จะมี

ความสามารถแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถหยุดยั้งเรา จากการ
ส่ งกาลังเสริ มได้อย่างแน่นอน! อวิน๋ เซียนทุกอย่างล้วนอยู่
ในมือของเจ้าแล้ว ตอนนี้! ห่างออกไป สามร้อยลี้ ทาง
ตะวันออกเฉี ยงใต้จากเมืองหลวง ที่น้ นั มีกองทหารอยู่
เมื่อเจ้าส่ งข่าวออกไปกองทัพจะระดมกาลังมาเมืองหลวง
จากนั้นกองทัพรุ ยหลินก็จะไม่เป็ นภัยคุกคามสาหรับพวก
เราอีกต่อไป !
โม่เซวีย่ นเฟย พูดกล่าวด้วยความปิ ติยนิ ดี เขามีสิทธิที่จะ
เลือก ไป๋ อวิน๋ เซี ยน!

ไม่วา่ จวินอู่เสี ยจะโหดเหี้ ยมสักเพียงใด ไป๋ อวิน๋ เซียน

กาลังขอความช่วยเหลือไปยัง กองทัพนับแสนให้มาที่นี่
ส่ วนกองทัพรุ ยหลินที่ประจาชายแดน ต่อให้พวกเขาควบ
ม้าจบตาย พวกเขาก็ไม่สามารถกลับมาได้ทนั การณ์!

ไป๋ อวิน๋ เซี ยน เหลือบมองที่ โม่เซวีย่ นเฟย และค่อยๆ

ปล่อยผีเสื้ อของเธอ มันกระพือปี ก และบินออกไปนอก
หน้าต่างปี กโปร่ งแสงที่ผสานเข้ากับความมืดของยามค่า
คืน มันไม่สามารถมองเห็นได้ และดูเหมือนมันจะหายตัว
ไปอย่างไร้ร่องรอย
‘ กองทหารขององค์ฮ่องเต้? ไม่!…ข้าจะบอกท่านอาจารย์
ข้าจะต้องให้บทเรี ยนแก่จวินอู่เสี ย เพื่อให้นางหลาบจา
ตอนที่ 138 บัลลังก์สนั่ (3)

————————-

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ไป๋ อวิน๋ เซียน ถามเมื่อเธอเห็นทั้งคู่

หน้าซีด เธอจึงพยายามระงับความโกรธของเธอ เนื่องจาก
เธอถูกขัดจังหวะการนอนหลับอันแสนสุ ข

องค์ฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรไปยังโม่เซวีย่ นเฟยให้เริ่ มทา

ตามแผนที่ได้วางไว้ โม่เซวีย่ นเฟยเริ่ มบอกเล่าเหตุการณ์ที่
เกิดขึ้นในคืนนี้ให้เธอฟังอย่างละเอียด เขาทาการบิดเบือน
ข้อมูลเพื่อต้องการลากไป๋ อวิน๋ เซียนเข้ามาเกี่ยวข้องกับ
เรื่ องนี้ โดยกล่าวว่าเหตุการณ์ท้ งั หมดนั้นเกิดจากการ
กระทาที่ไม่เชื่อใจของจวินอู่เสี ย เป็ นผลมาจากความหึ ง
หวงและความโกรธแค้น ที่เธอถูกทอดทิ้งโดย โม่เซวีย่ น
เฟย เพือ่ ไปหา ไป๋ อวิน๋ เซียน

จวินอู่เสี ย ได้ปิดล้อมเมืองหลวงไว้เพื่อบีบบังคับให้ขา้ ม
อบตัวท่านให้กบั นาง ข้าจะทนทาเช่นนั้นได้อย่างไร?
ท่านมัน่ ใจได้ แม้วา่ จะเกิดอะไรขึ้น ท่านจะปลอดภัย โม่
เซวีย่ นเฟย ได้กมุ มือของ ไป๋ อวิน๋ เซียนไว้อย่างแน่นหนา
ดูราวกับไม่มีอะไรในโลกที่มีความสาคัญต่อเขามากกว่า
ตัวเธอได้

ไป๋ อวิน๋ เซี ยน ตกตะลึง และมองตา โม่เซวีย่ นเฟย

ท่านบอกว่าจวินอู่เสี ยต้องการให้ท่านมอบข้าให้กบั นาง?

ดวงตาของเธอเปิ ดกว้างด้วยความตกใจ
จวินอู่เสี ย นางกล้าที่จะยุง่ เกี่ยวกับข้า!?

หรื อนางไม่รู้จกั พลังของตระกูลอวิน๋ ว่าสามารถทาอะไร

นางได้อย่างนั้นหรื อ!?

อวิน๋ เซี ยน! ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เจ้าตกอยูใ่ นอันตราย!

คนบ้าเช่นนี้ จะต้องไม่คิดร้ายต่อเจ้าแน่! โม่เซวีย่ นเฟยก
อดไป๋ อวิน๋ เซี ยนแน่นไม่ยอมปล่อยมือ

องค์ฮ่องเต้ ทรงทอดพระเนตร และพยักหน้าช้าๆไปที่ โม่

เซวี่ยนเฟย
โม่เซวีย่ นเฟย ยิม้ ใบหน้าของเขาอยูไ่ ม่ห่างจาก ไป๋ อวิ๋น
เซียน

‘ จวินอู่เสี ย เจ้าช่างประเมินตัวเองสู งเกินไป นางคิดว่านาง

จะทาให้ขา้ หมดสิ้ นหนทางโดยการปิ ดล้อมเมืองหลวง
เพียงแค่ใช้กองทัพรุ ยหลินเท่านั้นหรื อ! ‘ ไป๋ อวิน๋ เซียน
ค่อยๆดันโม่เซวีย่ นเฟย ออกไปด้วยความโกรธ เธอสัมผัส
ได้วา่ ลึกๆแล้ว โม่เซวีย่ นเฟย ไม่ได้เล่าความจริ งทั้งหมด
ให้เธอฟัง แต่การกระทาของ จวินอู่เสี ย นับเป็ นการ
กระทาที่หยามศักดิ์ศรี ของเธออย่างยิง่

เธอเป็ นเพียงเด็กหญิงจากวังหลินที่จะกล้ามาเผชิญหน้า
กับเธอ ?
มันช่างเป็ นเรื่ องที่ตลกสิ้ นดี !

เมื่อเห็นว่าเธอเชื่อเรื่ องราวที่เขาแล้ว โม่เซวีย่ นเฟย ก็ถูมือ

ของเขาด้วยความยินดี แต่พวกเขายังคงรักษาหน้าของ
พวกเขา และพวกเขาไม่อยากให้ไป๋ อวิน๋ เซียนดูถูกพวก
เขาได้อย่างแน่ขาด

อวิน๋ เซี ยน คุณมีแผนอะไรหรื อไม่ โม่เซวีย่ นเฟยถามเธอ

ด้วยความอยากรู ้

ไป๋ อวิน๋ เซี ยน พยักหน้าลงเล็กน้อยพลางยกมือของเธอขึ้น

เธอลูปแหวนทองที่นิ้วชี้ของเธอ
แหวนสี ทองเริ่ มเปร่ งประกายระยิบระยับ และค่อยๆ
รวมตัวกันเป็ นผีเสื้ อเรื องแสงสี ขาว จากนั้นมันกระพือปี ก
ที่โปร่ งใส

” นี่คือสัญญาแห่งจิตวิญญาณของฉัน ผีเสื้ อแห่งความ

เมตตา ผีเสื้ อของฉันมีความสามารถในการแปลงกาย ใน
เวลากลางคืนจะไม่สามารถมองเห็นได้ แม้แต่กองทัพรุ ย
หลินที่ปิดล้อมเมืองหลวง ก็ไม่สามารถมองเห็นได้
เช่นกัน! ” ไป๋ อวิน๋ เซี ยน หัวเราะ เธอไม่เคยชอบจวินอู่เสี ย
และตอนนี้

จวินอู่เสี ยกับกล้าที่จะกาจัดเธออย่างเปิ ดเผย

ถึงเวลาแล้วที่คุณหนูแห่งวังหลิน จะได้เรี ยนรู ้วา่ สถานที่
ใดที่เธอควรจะอยู่ และเธอสมควรรู ้วา่ วังหลินไม่ได้มีค่า
ในสายตา ของเธอแม้แต่นอ้ ย

เธอสามารถบดขยี้พวกเขาด้วยนิ้วของเธอเพียงนิ้วเดียว!

มันอัศจรรย์มาก! กับผีเสื้ อเช่นนี้ ไม่วา่ จวินอู่เสี ย จะมี

ความสามารถแค่ไหนเธอก็ไม่สามารถหยุดยั้งเรา จากการ
ส่ งกาลังเสริ มได้อย่างแน่นอน! อวิน๋ เซียนทุกอย่างล้วนอยู่
ในมือของเจ้าแล้ว ตอนนี้! ห่างออกไป สามร้อยลี้ ทาง
ตะวันออกเฉี ยงใต้จากเมืองหลวง ที่น้ นั มีกองทหารอยู่
เมื่อเจ้าส่ งข่าวออกไปกองทัพจะระดมกาลังมาเมืองหลวง
จากนั้นกองทัพรุ ยหลินก็จะไม่เป็ นภัยคุกคามสาหรับพวก
เราอีกต่อไป !
โม่เซวีย่ นเฟย พูดกล่าวด้วยความปิ ติยนิ ดี เขามีสิทธิที่จะ
เลือก ไป๋ อวิน๋ เซี ยน!

ไม่วา่ จวินอู่เสี ยจะโหดเหี้ ยมสักเพียงใด ไป๋ อวิน๋ เซียน

กาลังขอความช่วยเหลือไปยัง กองทัพนับแสนให้มาที่นี่
ส่ วนกองทัพรุ ยหลินที่ประจาชายแดน ต่อให้พวกเขาควบ
ม้าจบตาย พวกเขาก็ไม่สามารถกลับมาได้ทนั การณ์!

ไป๋ อวิน๋ เซี ยน เหลือบมองที่ โม่เซวีย่ นเฟย และค่อยๆ

ปล่อยผีเสื้ อของเธอ มันกระพือปี ก และบินออกไปนอก
หน้าต่างปี กโปร่ งแสงที่ผสานเข้ากับความมืดของยามค่า
คืน มันไม่สามารถมองเห็นได้ และดูเหมือนมันจะหายตัว
ไปอย่างไร้ร่องรอย
‘ กองทหารขององค์ฮ่องเต้? ไม่!…ข้าจะบอกท่านอาจารย์
ข้าจะต้องให้บทเรี ยนแก่จวินอู่เสี ย เพื่อให้นางหลาบจา
ตอนที่ 139 บัลลังก์ที่สนั่ คลอน 4

————————-

ฮ่องเต้กบั โม่เซวีย่ นเฟยหน้าคล้ าขึ้นมาทันที

บอกข่าวนี้ให้กบั ตระกูลอวิน๋ ยังงั้นรึ ?

ตระกูลอวิน๋ อยูห่ ่างไปจากแคว้นฉี มาก แล้วนี่พวกเขาต้อง

รอนานแค่ไหนกัน ถึงจะได้รับการช่วยเหลือจากพวกเขา?

หากพวกเขาไปขอความช่วยเหลือจากกองทัพที่
รักษาการณ์ใกล้ๆก็อาจจะต้องใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่วนั
เท่านั้น กาลังเสริ มที่จะมาช่วยพวกเขาก็จะมาถึง แต่ตอนนี้
พวกเขาดันไปขอ ความช่วยเหลือจากตระกูลอวิน๋ ที่อยู่
ห่างไปไกลถึงแปดร้อยลี้…. แล้วพวกเขาจะทาเช่นไรได้
กันล่ะ

นานเท่าไหร่ กว่าที่พวกเขาจะมาถึงกัน?

ในเวลานี้พวกเขาต้องอยูภ่ ายใต้การนาของ จวินอู่เสี ยที่

โหดร้าย อีกนานแค่ไหนกัน?

อวิน๋ เซี ยนนี่เป็ นเรื่ องที่ไม่เหมาะที่จะให้ตระกูลอวิน๋ มา

แก้ปัญหาในยามนี้ เจ้าเป็ นแขกคนสาคัญของแคว้นฉี พวก
เราก็ควรจะแก้ไขปั ญหานี้ดว้ ยตัวเองนะ โม่เซวีย่ นเฟย
ใบหน้าซี ด กว่าเดิมเสี ยอีก เมื่อคิดว่าเวลาที่ตระกูลอวิน๋ อ
มาถึงพวกเขาอาจจะไม่มีชีวติ อีกต่อไป
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนตอบกลับมาว่า ผีเสื้ อแห่งความกรุ ณาของข้า
พูดไม่ได้กจ็ ริ ง แต่มีแค่อาจารย์ของข้าเท่านั้นที่จะสามารถ
ถอนข้อความที่ขา้ ส่ งผ่านไปที่ผเี สื้ อได้ หากข้าส่ งมันไปที่
ค่ายทหารของกองทัพ ก็ไม่มีใครสักคนที่จะเข้าใจมันได้

โม่เซวีย่ นเฟยทรุ ดเข่าลงทันที เขายังจาได้วา่ ภูติที่ทา

สัญญาจะสื่ อสารได้เพียงกับเจ้านายเท่านั้น

ตอนนี้ความหวังของโม่เซวีย่ นเฟยเหมือนถูกปล่อยให้
ลอยเคว้งคว้างไป อย่างไร้จุดหมาย

เขาคิดว่าสักพักความช่วยเหลือก็คงจะมาถึง แต่โอกาสนั้น
กลับน้อยลงมากในยามนี้
เมื่อเห็นโม่เซวีย่ นเฟยสิ้ นหวัง ไป๋ อวิน๋ เซียนก็ขมวดคิ้วแล้ว
พูดออกมาว่า ผีเสื้ อแห่งความกรุ ณาของข้ามันเร็ วมาก
อาจารย์ของข้าคงจะมาช่วยในอีกสัปดาห์ทุกอย่างล้วน
เป็ นไปได้ดว้ ยดี เชื่อข้าสิ

ผีเสื้ อของไป๋ อวิน๋ เซี ยนบินออกไปจากแคว้นฉี ได้อย่าง

รวดเร็ ว

หลังจากนี้หากกองทัพรุ ยหลินที่อยูภ่ ายใต้คาสัง่ ของนาง

เคลื่อนไหว….แล้วละก็ นางคง.. โม่เซวีย่ นเฟยขนลุก
ขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงมัน ในยามที่เขาเห็นจวินอู่เสี ยสังหาร
ผูค้ นไปมากมาย เขากลัวว่านางกาลังจะเคลื่อนไหวในอีก
ไม่กี่วนั ข้างหน้า แค่คิดเขาก็รู้สึกไม่สบายใจแล้ว
นางคงคิดแค่วา่ ด้วยความสามารถของนาง นางคิดจะทา
อะไรข้าได้กนั ต้องให้ใครสักคนได้รู้กนั ไปเลยว่าใคร
เหนือกว่า ข้าจึงได้เอาสิ่ งนี้ออกมาด้วย ตาของไป๋ อวิน๋
เซี ยนหรี่ ลงมาอย่างน่ากลัว

เจ้าคิดจะทาอะไรกัน? โม่เซวีย่ นเฟยไม่เคยเห็นไป๋ อวิน๋

เซี ยนน่ากลัวเช่นนี้มาก่อน และไหนจะยังความเย็นนี้อีก
เขารู ้สึกกังวลใจนิดหน่อย เขารู ้สึกได้ถึงคลื่นความหนาว
เย็นที่แผ่ออกมาจากตัวนางมันให้ความรู ้สึกถึงแรงกดดันอ
น่างไรอย่างนั้น

โม่เซวีย่ นเฟยเม้มปากด้วยความคิดอันชัว่ ร้าย ตาของนาง

เต็มไปด้วยพิษที่น่าสยดสยอง
เจ้าบอกว่าจวินอู่เสี ย ให้กองทัพรุ ยหลินปิ ดล้อมรอบเมือง
หลวงเอาไว้สินะ? งั้นข้าจะทาให้กองทัพรุ ยหลิน
เคลื่อนไหวอะไรไม่ได้อีก เมื่อทหารของนางทาอะไร
ไม่ได้นางก็จะกลายเป็ นคนไร้ประโยชน์ทนั ที เจ้าอย่าสิ วา่
ลืมพิษที่ขา้ ได้มอบให้หลินเย่หยางไปมันมีฤทธิ์อย่างไร

ตัวโม่เซวีย่ นเฟยกระตุกอย่างไม่รู้ตวั ตอนที่พวกเขาจับ

จวินเสี ยนได้ ไป๋ อวิน๋ เซี ยนนางก็ได้ลองพิษตัวใหม่ที่นาง
คิดค้นเป็ นครั้งแรกกับจวินเสี ยนทันที เมื่อพิษชนิดนี้ออก
ฤทธิ์ มันจะทาให้คนที่โดนพิษตัวพองขึ้นจนร่ างระเบิดออ
อกเป็ นเสี่ ยงๆ ทาให้เศษเสี้ ยวของพิษที่อยูใ่ นร่ างของศพ
แพร่ กระจายไปในอากาศ ใครก็ตามที่อยูใ่ นบริ เวณก็จะ
โดนละอองพิษไปด้วย ซึ่ งคนที่โดนละอองพิษก็จะรู ้สึก
อ่อนแอลงเรื่ อยๆจนตายในที่สุด
พิษเช่นนี้โม่เซวีย่ นเฟยไม่เคยได้ยนิ หรื อเคยเห็นจากที่
ไหนมาก่อน นางบอกว่านางเคยหาคนมาทดสอบพิษตัวนี้
มาก่อนแล้ว ก่อนที่จะมอบมันให้หลินเยีย่ หยาง

เพราะพิษตัวนี้ถึงทาให้พวกเขาจับจวินเสี ยนได้อย่าง
ง่ายดาย

พิษนี้มีผลร้ายแรงมาก ทาให้โม่เซวีย่ นเฟยรู ้สึกหนาวสัน่

เมื่อรู ้ผลลัพท์ของมัน

โม่เซวีย่ นเฟยเดาว่า ไป๋ อวิน๋ เซียนนางคงวางแผนอะไรไว้

แน่ อวิน๋ เซี ยนเจ้ามีแผนยังไงให้กองทัพรุ ยหลินนับแสน
เคลื่อนไหวไม่ได้กนั เจ้าพอจะบอกข้าได้รึไม่? โม่เซวีย่ น
เฟยถามด้วยดวงตาที่เปร่ งประกายด้วยความตื่นเต้น

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนหัวเราะเยาะเย้ย การทาพิษมันจะเป็ นเรื่ อง

ยากอะไร เมื่อเทียบกับยาดีๆที่พวกเราทาได้ยงั ไงกันล่ะ
ตอนที่ 140 เจ้าบัวน้อยเมาแล้ว (1)

————————-

ตอนนี้เมืองหลวงถูกปิ ดกั้นโดยกองทัพรุ ยหลิน ทาให้

ชาวเมืองต่างพากันไม่สบายใจ พวกเขาไม่รู้เรื่ องที่วงั หลิน
กับทางราชวงศ์กาลังต่อสู ้กนั อยู่ พวกเขารู ้เพียงว่าคนที่
ลอบทาร้ายองค์ชายรองยังไม่ได้ถูกกาจัดอย่างสิ้ นซาก
ทางวังหลินจึงตั้งใจอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้คนร้ายหนีรอด
ไปได้จึงทาการปิ ดล้อมรอบเมืองไว้ชว่ั คราว

พวกชาวเมืองต่างรู ้สึกกังวลใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
ในตอนนี้เป็ นอย่างมาก ส่ วนโม่เฉี่ ยน-
เยวียนก็เริ่ มออกมาดูแลพวกชาวบ้าน ผ่านไปไม่กี่วนั
ชื่อเสี ยงของเขาในเมืองหลวงก็ดียงิ่ ขึ้นไปอีก มันได้บดบัง
ชื่อเสี ยงของโม่เซวีย่ นเฟยจนถูกลืมเลือนไปจากใจของ
พวกชาวเมืองจนหมด

ส่ วนทางด้านของจวินอู่เสี ยก็ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ ตอนนี้

นางนัง่ อยูใ่ นศาลาข้างสระบัวที่เจ้าบัวน้อยอยูเ่ พื่อฝึ กฝน
พลังวิญญาณของนาง

[ เจ้านาย ท่านไม่คิดจะทาให้มนั คืบหน้าไปมากกว่านี้

หน่อยหรื อ? ] เจ้าแมวน้อยนอนที่นอนอยูร่ ิ มสระบัวถาม
พลางเอาหางแกว่งน้ าสะบัดไปมา
จวินอู่เสี ยนัง่ บนโต๊ะหิ น มองไปที่ดอกบัวที่ค่อยๆแย้ม
บานทีละนิดออกมา แล้วตอบว่ากับเจ้าแมวน้อยของนาง
ว่า ยังไม่ใช่เวลานี้ ตอนนี้ถา้ โม่เฉี่ ยนเยวียนต้องการ
บัลลังก์ละก็ เขาต้องได้รับการสนับสนุนจากประชาชน
เสี ยก่อน

หากมันทาได้ง่ายๆแล้วละก็ เธอก็คงจะให้โม่เฉี่ ยนเยวียน

ได้บลั ลังก์ในคืนนั้นเลย

แม้ฮ่องเต้จะใจดา แต่เขาเองก็ข้ ึนชื่อในด้านดีกบั

ประชาชนเช่นกัน การที่นางคิดจะตัดปี กองค่องเต้ เพื่อ
ไม่ให้พระองค์มีทางหนีไปไหนได้น้ นั นางคิดว่านางจะ
ปล่อยให้เขาลงจากบัลลังก์แล้วให้ โม่เฉี่ ยนเยวียนขึ้น
ครองบัลลังก์แทน ซึ่งมันเป็ นเรื่ องที่ยากมากในตอนนี้
หากนางคิดจะเปลี่ยนฮ่องเต้แล้วละก็ นางอยากจะทาให้
มันถูกต้องและมีผคู ้ นมากมายเห็นชอบด้วยความชอบ
ธรรมมากกว่า

ไม่ใช่เพราะโม่เฉี่ ยนเยวียนแต่เป็ นเพราะชื่อเสี ยงที่ดีของ

วังหลิน

มันไม่ใช่เรื่ องสาคัญอะไร ที่วา่ ใครจะเป็ นคนที่นง่ั อยูบ่ น

บัลลังก์หากว่าวังหลินไม่ได้ถูกกดดันเธอก็คงไม่ทาอย่างนี้

เจ้าแมวน้อยพยักหน้าของมัน มันเข้าใจในความฉลาดของ
เจ้านายมันดีวา่ เจ้านายของมันนั้นฉลาดเพียงใด นาง
มองเห็นรายละเอียดเล็กๆที่เป็ นช่องโหว่ของแผนการ ที่
กาลังใช้ปกป้องวังหลินอยู่ แต่ในช่องโหว่น้ ี ก็ยงั ถือว่ายัง
โง่เขลาอยูบ่ า้ ง

เมื่อเจ้าแมวน้อยนึกไปถึงเรื่ องความสัมพันธ์ระหว่างชาย
หญิงมันก็โกรธเป็ นไฟขึ้นมาทันที

เหมียว!!!

เจ้าแมวน้อยกระโจนเข้าไปที่สระบัวด้านข้างทันทีเมื่อมัน
เห็นแสงแวบหนึ่งแล้วกลายเป็ นฟองอากาศ จากนั้นเจ้า
แมวน้อยมันก็มองเห็นตุก๊ ตาตัวอ้วนตัวหนึ่งกาลังงับหาง
ของมันอยู่
จวินอู่เสี ยมองดูดว้ ยความแปลกใจ และก็คิดว่านั้นต้อง
เป็ นเจ้าบัวน้อยของนางแน่ๆ เพราะว่าตอนนี้เจ้าบัวน้อย
มันกาลังงับหางเจ้าแมวน้อยของนางอย่างเต็มปากเต็มคา
ยังไงล่ะ

[ ปล่อยข้าน่ะ..เจ้าเด็กดื้อ ] ความเจ็บปวดที่อยูบ่ นหางของ

มันทาให้เจ้าแมวน้อยร้องเสี ยงหลงออกมาด้วยความเจ็บ
มันยกกรงเล็บของมันข่วนไปบนผิวนุ่มๆน่าของเจ้าบัว
น้อยทันที

ผิวที่ขาวราวหิ มะของเจ้าบัวน้อย ตอนนี้มีแต่เลือดและรอย

ขีดข่วนเต็มแขนเต็มตัวไปหมด
แงงงงงงงง และด้วยความเจ็บนี้เองทาให้เจ้าบัวน้อยยอม
ปล่อยหางของแมวออกจากปากทันที และลงไปนอนบน
พื้นแล้วร้องไห้ออกมาเสี ยงดังลัน่ ด้วยความเจ็บ หน้าตา
ของเจ้าบัวน้อยตอนนี้จึงเต็มไปด้วยน้ าตาที่ไหลออกมา
อย่างไม่หยุดหย่อน

ทาให้จวินอู่เสี ยรู ้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่านาง

ต้องจัดการกับสิ่ งที่นางกาลังเผชิญอยูใ่ นตอนนี้ นางจึง
ตัดสิ นใจเดินเข้าไปอุม้ เจ้าบัวน้อยและเจ้าแมวน้อยไว้ใน
แขนตัวเองทันที แต่อุม้ ไว้คนละข้าง

[ เจ้าโง่…เจ้ากล้ากัดหางของข้าเรอะ] เจ้าแมวน้อยยกอุง้
เท้าของมันขึ้นลงโดยเพื่อข่มขู่ให้เจ้าบัวน้อยกลัว
ฮ..ฮึก…ฮือข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้วา่ อะไรดาๆอยูใ่ นน้ าข้าก็กาลัง
จะกินมัน… ปากของเจ้าบัวน้อยที่มุ่ยเพราะความเจ็บกาลัง
ร้องครวญคราง

[ เจ้าโกหกบ้าบออะไรกัน เจ้าเป็ นภูติจาพวกพืชเจ้าไม่ตอ้ ง

กินก็ได้นี่ ] เจ้าตัวน้อยนี้ตอ้ งโดนข้าแก้แค้นโทษฐานที่มนั
บังอาจทาร้ายข้า

ไม่…ไม่…ไม่ใช่แบบนั้นนะ เจ้าบัวน้อยรู ้สึกหวาดกลัวเจ้า

แมวน้อยอย่างช่วยไม่ได้จึงก้มหน้าลงไปซบไหล่ของจวิน
อู่เสี ยด้วยความกลัว

เจ้าบัวน้อยไม่รู้วา่ ไอ้ดาๆที่ตนเห็นนั้นเป็ นหางของเจ้าแมว

น้อย เขาคิดว่ามันคงเป็ นอะไรสักอย่าที่กินได้เขาก็เลยเลย
กัดเจ้าสิ่ งนั้นเสี ยเต็มแรง มันจาไม่ได้วา่ ทาไมถึงไปที่ขอบ
สระบัว แล้วทาไมมันถึงกัดลงไปที่หางเจ้าแมวน้อยแบบ
นั้น แล้วสิ่ งที่มนั สงสัยที่สุดคือทาไมมันถึงต้องโดนเจ้า
แมวน้อยข่วนตอบมาแบบนี้ดว้ ย มันไม่เข้าใจจริ งๆ
ตอนที่ 141 เจ้าบัวน้อยเมาแล้ว 2

————————-

จวินอู่เสี ยมองดูเจ้าดาน้อยกับเจ้าบัวน้อยโต้เถียงกันไปมา
อย่างเหนื่อยใจ จากนั้นนางจึงยกเจ้าแมวดาตัวน้อยมาวาง
ไว้บนโต๊ะในศาลา แล้วก็เอาเจ้าบัวน้อยวางที่อ่างดอกบัว
ขนาดเล็กที่วางไว้ในศาลา

เอาเหล้าเทไว้ตรงนี้นะ ในตาราเก่าแก่ที่นางไปหาซื้อมา
มันบอกเอาไว้วา่ เมื่อจักรพรรดิบวั หิ มะเปลี่ยนเป็ นสี เขียว
เข้ม อย่าเอาน้ าหยกทิพย์ที่เหลือในอ่างไปใช้อีก อย่าให้น้ า
หยกทิพย์ตกลงไปสู่ รากของจักรพรรดิบวั หิ มะ จงรี บเอา
น้ าหยกทิพย์ออกให้เร็ วที่สุดเท่าที่จะเป็ นไปได้ นางจึงเท
น้ าหยกทิพย์ออกไปจากบ่อบัวอย่างรวดเร็ ว

เจ้าบัวน้อยพยักหน้าหงึกหงักแล้วเดินเข้าไปกอดอ่างบัว
ไว้แน่น

มันเดินเคลื่อนที่ให้เร็ วที่สุดเท่าที่ขาเล็กๆของมันจะทาได้
กลิ่นหอมของเหล้าที่ลอยมาจากอ่างบัวโชยเข้าจมูกของ
มันอย่างเชิญชวน ว่าแล้วใบหน้าเล็กๆของเจ้าบัวน้อยก็
เปลี่ยนเป็ นสี แดงอย่างเห็นได้ชดั เมื่อมันมองไปรอบๆ ดู
เจ้าจักรพรรดิ บัวหิ มะแล้วแอบกลืนน้ าลาย

อ่า!!!…มันเป็ นเรื่ องที่ช่วยไม่ได้นี่นา?

สักจิบ หรื อสองสามจิบเอง คงไม่เป็ นไรหรอกมั้ง?

เจ้าบัวน้อยเลื่อนอ่างเล็กเข้ามาใกล้ปากเล็กๆของตน…

[ นั้นเจ้าทาอะไรน่ะหา? ] ว่าแล้ว เจ้าแมวดาตัวน้อย

ตะโกนออกมาทันที เมื่อเห็นว่าเจ้าบัวน้อยกาลังจะทา
อะไร

เจ้าบัวน้อยตกใจทันทีเมื่อได้ยนิ เสี ยงตะโกนของเจ้าดา

น้อย ว่าแล้วก็เทน้ าหยกทิพย์เข้าปากไปเต็มๆด้วยความรี บ
ร้อนทาให้เจ้าบัวน้อยสาลักในทันที ตอนนี้หน้าของเจ้าบัว
น้อยเปลี่ยนเป็ นสี แดงแล้วหันไปมองรอบๆ ดูเจ้าดาน้อย
ด้วยความกลัว
ไม่………ม่ายมีอาราย… เจ้าบัวน้อยพูดตะกุกตะกัก

เจ้าแมวดาตัวน้อยกระโดดข้ามโต๊ะไปหาเจ้าบัวน้อยทันที

เจ้าบัวน้อยหันหลังกลับแล้วก็พาขาสั้นๆของตนก้าวตรง
ไปยังขอบสระดอกบัวทันที

จะ…เจ้าอย่าเข้ามานะ… เจ้าบัวน้อยเอ่ยขึ้นอย่างกะตุก
กะตัก

เจ้าแอบขโมยเหล้าไปดื่มงั้นเหรอ เจ้าดาน้อยหรี่ ตาลงใน

แววตาของมันมีเจ้าบัวน้อยอยูใ่ นตอนนี้
ข้า …….ข้าไม่….อ้าก

หลังจากที่เจ้าบัวน้อยกรี ดร้องออกมาด้วยความตกใจแล้ว
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสี ยงของอะไรบ้างอย่างตกลงไป
ในสระบัวทันที

ตูม

เจ้าบัวน้อยตกลงไปที่สระบัวทันทีที่สิ้นเสี ยงร้องของตน

น้ าจากสระบัวที่เจ้าบัวน้อยตกลงไปกระเด็นออกมา
เหมือนมีใครโยนหิ นก้อนใหญ่ลงไปในน้ าอย่างไรอย่าง
นั้น เจ้าบ้านัน่ ตกลงไปในสระบัว ว่าแต่วา่ เจ้านั้นมันว่าย
น้ าเป็ นรึ ป่าวเนี้ย?

หยุดได้แล้ว จวินอู่เสี ยดูเจ้าตัวน้อยทั้งสองเล่นซนกันอย่าง

เหนื่อยใจ

เจ้าดาน้อยหยักไหล่นอ้ ยๆของมันขึ้นแล้วรอให้เจ้าบัวน้อย
ขึ้นมามาจากสระบัว

แต่กย็ งั ไม่เห็นเจ้าบ้าตัวกลมนัน่ มันขึ้นมาสักที

หากเจ้าพืชน้ านัน่ มันจมน้ าจะเป็ นยังไงนะ? เจ้าดาน้อยคิด

อย่างสงสัยว่าแล้วมันก็เดินไปที่ขอบสระน้ าความลาบาก
ใจ
และในตอนที่มนั เดินไปถึงขอบสระบัว มันเห็นเงาสี ดาที่
ในน้ าเป็ นตะคุมๆที่มองเห็นไม่ค่อยชัดนักว่าไอ้เงาตะคุ่มๆ
ที่มนั เห็นคืออะไร มันตึงขยับเข้าไปใกล้สระบัวขึ้นอีกนิด
จากนั้นเจ้าเงาที่เจ้าดาน้อยเห็นก็โผล่ข้ ึนมาที่ผวิ น้ ามาอย่าง
รวดเร็ ว

หยดน้ าที่เกาะอยูบ่ นร่ างของชายที่สวมใส่ ชุดสี ขาวต่างก็

ไหลลงมาจากร่ างที่พ่ ึงขึ้นมาจากน้ า ทาให้บริ เวณโดยรอบ
เต็มไปด้วยน้ าที่กระจายออกมา

เงาที่เจ้าดาน้อยเห็นคือชายหนุ่มหล่อเหลาที่มีผมสี เงิน
สวมใส่ เสื้ อผ้าสี เงิน หากสังเกตุดีๆจะเห็นเหมือนกับว่ามี
หมอกบางๆปกคลุมอยู่ ในตอนที่เขาเดินออกมาจากสระ
บัว แสงแดดที่ส่องลงมาโดนตัวชายตรงหน้าทาให้เขา
เปล่งประกายระยิบระยับ เหมือนกับเพชรที่ส่องประกาย
ออกมายังไงยังงั้น

เหมียว เจ้าแมวดาตัวน้อยเปลี่ยนร่ างเป็ นสัตว์ร้ายสี ดาทันที

ที่เห็นชายแปลงหน้าคนนี้ มันรี บยืนบังหน้าจวินอู่เสี ยกับ
ชายแปลกหน้าคนนี้ทนั ที

ส่ วนชายหนุ่มผมสี เงินก็ค่อยๆเดินเบาๆไปที่กอ้ นหิ นที่อยู่

ข้างสระบัวทันที ว่าแล้วเขาก็สะบัดผมที่เปี ยกน้ าไป
ทางด้านหลังทันที ปรากฏให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของ
เขาที่ข้ ึนสี แดงจางๆตรงข้างแก้มของเขา

เจ้าเป็ นอะไรของเจ้าเนี้ย..ทาไมถึงชอบมาแกล้งข้าตลอด
เลย? ชายหนุ่มผมสี เงินขมวดคิ้วของเขาด้วยความไม่
พอใจแล้วก็ส่งสายตาของเขามองตรงไปที่เจ้าสัตว์ร้ายสี ดา
อย่างไม่สบอารมณ์ทนั ที

เจ้ามันไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น เจ้าแมวบ้าชอบรังแกข้า
เสมอเลย ชายหนุ่มผมสี เงินถลึงตาใส่ ดว้ ยความโกรธ

จวินอู่เสี ยหรี่ ตาลง ใครกันที่มาปรากฏตัวในเรื อนที่พกั

ของนางได้โดยไม่โดนพวกทหารจับได้กนั

เจ้าเป็ นใคร? จวินอู่เสี ยถามชายตรงหน้าด้วยความสงสัย

ทันที
ชายหนุ่มผมสี เงินที่หน้าแดงเปล่งปลัง่ มองมาที่จวินอู่เสี ย
แล้วตอบกลับไปว่า นี้ท่านจาภูติวญิ ญาณที่ทาสัญญาของ
ตัวเองไม่ได้หรื อยังไง?
ตอนที่ 142 เจ้าบัวน้อยเมาแล้ว 3

————————-

……….. จวินอู่เสี ยรู ้สึกตะลึงกับคาพูดของชายที่อยูต่ ่อ

หน้านาง

นางมีภูติที่สญ
ั ญาตนเดียว

เจ้าดาน้อยที่เปลี่ยนร่ างเป็ นสัตว์ร้ายสี ดามองมาที่ชายหนุ่ม

ผมสี เงินที่อยูต่ รงหน้าอย่างแปลกใจ

[ เจ้า…ไขมันน้อยอย่างนั้นหรอ? ] ไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มที่
ยืนอยูต่ รงหน้ามันจะกลายเป็ นเจ้านั้นไปได้
เขาเป็ นเด็กหนุ่มผมสี เงินรู ปงามที่ยากจะละตายตายไปได้

ข้าคือเจ้าอ้วนน้อยเอง ข้าออกจะรู ปงงามปานนี้ ตรงส่ วน

ไหนของข้ากันที่มนั กันนะหา?

[………..] เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาหมดคาพูดในทันที

ใครก็ได้ ช่วยบอกมันทีวา่ นี้มนั เกิดอะไรขึ้นกันแน่

ได้ไงกัน? ทาไมเจ้าอ้วนตัวน้อยถึงกลายเป็ นชายหนุ่มรู ป

งาม? แบบนี้ไปได้อย่างไร

เขาเปลี่ยนไป?
ข้าคือจักรพรรดิบวั หิ มะสี เขียวเรี ยกข้าว่าบัวเมา ข้าไม่ใช่
เจ้าโง่นอ้ ยอย่างที่เจ้าชอบเรี ยก เจ้าอย่าสับวน ชายหนุ่มผม
สี เงินพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสี ย และเนื่องจากเหล้าที่เขาแอบ
ดื่มไปกาลังออกฤทธิ์ทาให้เขาไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้ดี
นักจึงเผลอใส่ อารมณ์กบั เจ้าดาน้อยที่ตอนนี้กลายร่ างเป็ น
สัตว์ร้ายสี ดาอย่างไม่กลัวเกรง

เนื่องจากเจ้าบัวน้อยที่โตขึ้นกลายเป็ นจักรพรรดิบวั หิ มะ
บุคลิกท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไป จากเดิมที่เคยไร้เดียงสา
น่าแกล้ง บัดนี้กบั กลายเป็ นคนที่เต็มเปี่ ยมไปด้วยความ
มัน่ ใจและหยิง่ พยอง ทาให้เจ้าสัตว์ร้ายมองมาที่ชายหนุ่ม
ด้วยความไม่พอใจในทันที
เอาละ เรามาเริ่ มคุยธุระของเรากันเถอะ เจ้าชอบรังแกข้า
อยูเ่ สมอเจ้าคงจะสนุกมากเลยใช่ไหมละ? วันนี้้ แหละข้า
จะมาคิดบัญชีท้ งั หมดกับเจ้า เจ้าบัวเมาหรี่ ตาลงและมอง
ไปที่เจ้าดาน้อยอย่างหมายหมาด

ในขณะที่ชายหนุ่มกับเจ้าสัตว์ร้ายสี ดากาลังจะเคลื่อนไหว
แต่จวินอู่เสี ยกับยืนขึ้นมาเสี ยก่อน ทาให้ท้ งั คู่ตอ้ ง
หยุดชะงักลงทันที

ท่านเป็ นคุณหนูของข้าแน่นอนว่าข้าจะไม่มีวนั ทาร้ายท่าน

แต่นี่เป็ นความอดทนสุ ดท้ายที่ขา้ จะแสดงให้เห็นท่านเห็น
เจ้าบัวน้อยไม่กล้าแสดงอาการดูถูกจวินอู่เสี ยออกมาให้
นางเห็นอย่างเด็ดขาด

อ่างดอกบัวอยูไ่ หน? จวินอู่เสี ยถามเจ้าบัวเมาด้วยเสี ยง

นิ่งๆคล้ายไม่สนใจสิ่ งใด

…. เจ้าบัวเมาลังเลนิดหน่อยว่ามันควรจะบอกนางดีหรื อ
ไหม?

บอกมาซะ จวินอู่เสี ยพูดออกมาง่ายๆ

ในน้ า… เจ้าบัวเมารู ้สึกกระวนกระวายกลับน้ าเสี ยงเย็นๆ

ของจวินอู่เสี ยที่ใช้กบั เขา มันทาให้เขารู ้สึกกลัวนางอย่าง
บอกไม่ถูก มันเป็ นความกลัวที่เขาไม่อาจควบคุมไม่ให้
กลัวนางได้เลย

เอามานี่ จวินอู่เสี ยจ้องไปที่ชายหนุ่มนิ่งๆ ทาเอาเจ้าบัวเมา

ตัวสัน่ ไปด้วยความกลัวเลยทีเดียว สักพักเขาก็กระโดดลง
ไปที่สระบัวทันที

สักพักหนึ่งชายหนุ่มที่เปี ยกน้ าเนื่องจากลงไปที่สระบัว

เพื่อเอาอ่างดอกบัวมาให้นางก็ข้ ึนมาจากสระบัวพร้อมกับ
ยืน่ อ่างบัวออกมาโชว์ต่อหน้าจวินอู่เสี ย
เจ้าเปลี่ยนร่ างได้? จวินอู่เสี ยถามเจ้าบัวเมาด้วยความสงสัย
พร้อมกับสารวจเจ้าบัวเมาตั้งแต่หวั จรดเท้าด้วยสายตา
นิ่งๆ

เจ้าบัวเมาก็ตอบกับจวินอู่เสี ยว่า ข้ากับจักรพรรดิบวั หิ มะสี

เขียวเข้ม รวมกันเป็ นหนึ่งแล้ว แต่เกิดอุบตั ิเหตุในการ
เพาะบ่มของข้า ข้าจึงถูกขังอยูใ่ นร่ างเล็กๆนี้ของเจ้านี้ นับ
แต่น้ นั มาเมื่อไหร่ ที่ขา้ กินเหล้าเข้าไปข้าก็จะกลับไปร่ าง
เดิมของข้าอีกครั้ง

นี้เป็ นเหตุผลที่เจ้ากัดเจ้าดางั้นสิ ? จวินอู่เสี ยรู ้สึกมึนงงเจ้า

บัวน้อยจริ งๆ ก็วา่ ทาไมวันนี้เขาถึงซุกซนนัก เจ้าบัวน้อย
ของนางมันไม่เคยชวนเจ้าแมวดาน้อยทะเลาะมาก่อนเลย
แต่พอกลายร่ างมาเป็ นจักรพรรดิบวั หิ มะก็เป็ นนิสยั ไป
ในทันที
ใช่ มันข่วนข้าทุกวัน จนข้าจะบ้าตายอยูแ่ ล้วเนี้ย!!

แล้วอีกอย่างท่านก็เทเหล้าหยกทิพย์ลงอ่างบัวในแต่ละวัน
น้อยเกินไป ข้าจึงไม่สามารถเอาพลังวิญญาณของข้า
กลับมาได้เท่าไรนัก อีกไม่นาน…… ข้าก็จะกลับร่ าง
กลายเป็ นเด็กอีกครั้ง เจ้าบัวเมาเหล้ากันฟัน ขณะที่เขา
กาลังมองมาที่เจ้าสัตว์ร้ายอย่างโกรธแค้น ซึ่ งเจ้าสัตว์ร้าย
ตัวนั้นกาลังนัง่ อยูข่ า้ งๆจวินอู่เสี ยอย่างไม่ทุกข์ร้อนต่าง
จากเขาที่อยากจะกระโจนเข้าไปแก้แค้นเจ้านั้นเสี ยเต็ม
ประดา

เจ้าดาน้อยที่ตอนนี้อยูใ่ นร่ างของสัตว์ร้ายพยายามเดินเข้า

ไปใกล้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างช้าๆ แล้วก็ระเบิดเสี ยง
หัวเราะออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้
เมื่อรู ปร่ างของเจ้าบัวเมาเปลี่ยนไปทันทีต่อหน้าเจ้าสัตว์
ร้ายเช่นมันที่กาลังก้าวเข้าไปหา

และแล้ว…

ตูม จู่ๆก็มีหมอกหนามาปกคลุมทัว่ ร่ างกายของชายหนุ่ม

ตรงหน้าทันที

เจ้าสัตว์ร้ายรู ้สึกได้ถึงอะไรเปี ยกๆมาโดนหน้าของมัน

เมื่อไอน้ าที่เกิดเป็ นหมอกค่อยๆสลายไป ก็ปรากฏให้เห็น

เจ้าบัวน้อยที่กาลังตกใจมองมาที่ตวั มันอย่างหวดกลัว
แล้วเวลาก็ผา่ นไป…

หวาซซซซซซซซซซซซซ เจ้าบัวน้อยส่ งเสี ยงและ

พยายามตะเกียกตะกายไปจากเจ้าสัตว์ร้าย ที่กาลังก้าวเข้า
มาหามันทาให้ขาเล็กๆของเจ้าบัวน้อยรี บวิง่ ไปหลบหลัง
ของจวินอู่เสี ยทันที และหลังจากที่วงิ่ เข้าไปหลบบนางได้
แล้วเจ้าบัวน้อยจึงยืน่ หน้าออกมามองเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาด้วย
ความกลัวทันที

จบกัน…ชีวติ ของข้าต้องจบแล้วแน่ๆเลย อ่าหวังว่าเจ้านั้น

มันจะไม่เข้ามาตะปบเขาใช่ไหม อ่ามันช่างน่ากลัวจริ งๆ
ตอนที่ 143 ผูห้ ญิงร้ายกาจ 1

————————-

ภายในวังหลวง ตอนนี้โม่เซวีย่ นเฟยกาลังหงุดหงิด เหตุ

เพราะว่าที่ทหารห้าสิ บนาย จากกองทัพ-หยูหลินมายืนอยู่
ข้างๆเขากับไป๋ อวิน๋ เซี ยนด้านหลังของพวกเขามีขา้ รับใช้
ที่ถือถาดเหล้าที่ดื่มเป็ นยาเอาไว้สิบถาด

อวิน๋ เซี ยนเจ้าเรี ยกพวกเขาออกมาทาไมกัน แล้วนี่เจ้าคิด

จะทายังไงกับพวกเขางั้นหรื อ? โม่เซวีย่ นเฟยถามไป๋ อวิน๋
เซียนด้วยความสงสัย
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองไปที่ทหารทั้งห้าสิ บนายของกองทัพหยู
หลินโดยแฝงไปด้วยความน่ากลัวอยู่ ในสายตาของนาง

ข้ามีของดีๆที่จะมอบให้พวกเจ้า นี่คือเหล้าที่ได้มาจาก
ตระกูลอวิน๋ มันจะเพิม่ ความเร็ วในการพัฒนาพลังจิต
วิญญาณของพวกเจ้าที่กาลังฝึ กฝนอยู่ ตอนนี้กองทัพรุ ย
หลินกาลังวิง่ พล่านไปทัว่ เมืองหลวง พวกเราอยากให้
กองทัพหยูหลินมีพลังมากกว่านี้เพื่อที่จะสามารถจัดการ
กับกองทัพรุ ยหลินได้

เมื่อไป๋ อวิน๋ เซี ยนพูดจบโม่เซวีย่ นเฟยก็หนั ไปมองที่

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนทันทีคล้ายกับจะพูดอะไรบางอย่างกับนาง
แต่ดว้ ยความลังเลใจจึงไม่ได้พดู อะไรออกไป ได้แต่ยนื
เงียบๆอยูข่ า้ งนางก็เท่านั้น
ทหารห้าสิ บนายที่มาจากกองทัพหยูหลินเมื่อได้ฟัง
เช่นนั้นก็ทาให้พวกเขาก็มีความสุ ขขึ้นมาทันที เนื่องจาก
พวกเขาเป็ นเพียงทหารธรรมดาไม่ได้มียศใหญ่อะไรเป็ น
เพียงแค่ทหารปลายแถวก็เท่านั้น แต่วนั นี้พวกเขากับถูก
ถูกองค์ชายรองเรี ยกเข้าพบ ตึงทาให้พวกเขารู ้สึกกระวน
กระวาย ยิง่ นัก เมื่อไม่กี่วนั ที่ผา่ นมา กองทัพรุ ยหลินได้ปิด
ล้อมเมืองหลวงเอาไว้ แต่ทหารกองทัพรุ ยหลินก็ไม่ได้ทา
อะไรนอกจากเฝ้าประตูทางเข้ามืองกับคอยตรวจตรา
ภายในเมื่องแล้วพวกเขสก็ไม่เห็นว่ากอองทัพรุ ยหลินจะ
ทาอะไรอีกเลย ทาให้พวกเขารวมถึงพวกชาวบ้านต่างก็
ถูกขังอยูใ่ นเมืองหลวงนี้อย่างไปไหนไม่ได้เพราะไม่
อนุญาตให้ใครออกจากเมือแม้แต่คนเดียว

.
ทางด้านขององค์ฮ่องเต้ พระองค์กท็ รงไม่ได้เคลื่อนไหว
อะไรนอกจากอยูใ่ นวังอย่างคนคิดไม่ตก ในคืนที่ปะทะ
กันนั้นกองทัพรุ ยหลินของวังหลินทาให้กองกาลังหยูหลิน
ต้องกลายเป็ นหนูที่วง่ิ ซุกซนไปทัว่ เมืองหลวง ทาให้พวก
เขาไม่กล้าที่จะประมือเพื่อสร้างความขัดแย้งใดๆกับ
กองทัพรุ ยหลินได้

พวกเขาต่างก็คิดว่าจะได้ไปทาภารกิจที่ยากลาบากเสี ยอีก
แต่กลับไม่ใช่อย่างที่พวกเขาคิดไว้มนั ช่างเป็ นเรื่ องที่
ประหลาดยิง่ นัก ที่พวกเขาจะได้รับพระราชทานของขวัญ
จากสวรรค์แทนที่จะได้รับภารกิจเสี ยได้

ของทุกอย่างที่อยูใ่ นตระกูลอวิน๋ ล้วนแล้วแต่เป็ นสมบัติล้ า

ค่าที่หาที่เปรี ยบไม่ได้
พวกเจ้าเป็ นทหารชั้นดีที่ถูกเลือกมาจากกองทัพหยูหลิน
การปกป้องฮ่องเต้เป็ นหน้าที่ของพวกเจ้า เหล้าพวกนี้จะ
ช่วยเพิม่ ความแข็งแกร่ งให้พวกเจ้าในเวลาสั้นๆ ไป๋ อวิน๋
เซี ยนโบกมือไปข้างหน้าเพื่อให้พวกนางกานัลใน
พระราชวังเอาเหล้าที่เธอเตรี ยมไว้มาให้กบั เหล่าทหาร
ตรงหน้า

เหล่าทหารกองทัพหยูหลินทั้งห้าสิ บนายก็พากันยกถ้วย
เหล้าขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วมองมาที่ถว้ ยด้วยความ
กระหาย

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองดูพวกทหารตรงหน้าของนางด้วยแววตา

สมเพชและมุ่งร้าย สักพักแววตาของนางก็กลับมาเป็ น
เหมือนเดิมราวกับเมื่อสักครู่ นางไม่ได้มองพวกเขาดวง
สายตายแบบนั้นเลย
ดื่มเข้าไปทหารกล้าทั้งหลาย พวกเจ้าจะต้องแข็งแกร่ งขึ้น
เพื่อปกป้ององค์ฮ่องเต้ให้ได้ ไป๋ อวิน๋ เซียนพูดหว่านล้อม
ให้กบั ทหารหยูหลินอย่างอ่อนโยน

ทหารทั้งห้าสิ บคนจึงมองหน้ากันพร้อมทั้งพากันดื่มเหล้า
ที่ยใู่ นมือพร้อมกันในครั้งเดียว เหล้านี้มนั ช่างเป็ นยาที่มี
รสชาติที่ขมยิง่ นัก ตอนนี้มนั กาลังย่างท้องของพวกเขา
ราวกับจะเผาไหม้พวกเขาจากข้างใน จากนั้นร่ างกายของ
พวกเขาก็กลายเป็ นสี แดงเข้ม ตอนนี้พวกเขารู ้สึกได้เลยว่า
พลังจิตวิญญาณที่อยูภ่ ายในร่ างของพวกเขากาลังปั่นป่ วน
เหมือนมันกาลังจะเพิ่มขึ้น ทาให้พวกเขาต่างพากันดีใจที่
พลังของพวกเขากาลังเพิ่มขึ้นจากยาที่สวรรค์มอบให้กบั
พวกเขา
ตระกูลจวินได้ต่อต้านราชวงศ์ พวกเจ้าทั้งหลายตอนนี้
พวกเจ้ากาลังจะได้เป็ นวีรบุรุษที่ช่วยเหลือเมืองหลวงแล้ว
คืนนี้พวกเจ้าต้องกระจายกาลังไปให้ทวั่ เมืองหลวง พวก
เจ้ายืนอยูท่ ี่น้ นั แล้วซ่อนสถานะของพวกเจ้าเอาไว้ ตอนนี้
ข้าได้เตรี ยมห้องพักไว้ให้พวกเจ้าไว้ที่น้ นั แล้วคืนนี้พวก
เจ้าก็จงพักที่น้ นั สักคืนเถิด เมื่อไปถึงห้องพักแล้วพวกเจ้า
จงมีสมาธิในการฝึ กฝนให้มาก จนกว่าจะถึงวันที่พวกเรา
พร้อมจะตอบโต้กบั กองทัพรุ ยหลินได้ เมื่อนั้นพวกเจ้าจะ
ได้รับเกียรติอย่างยิง่ ใหญ่แน่นอน ไป๋ อวิน๋ เซียนเหลือบ
มองเหล่าทหารทั้งหลายที่นางให้กาลังใจ

นอกจากพวกเขาจะได้ดื่มเหล้าที่เป็ นยาของตระกูลอวิน๋
แล้ว พวกเขายังได้รับมอบหมายให้ทางานสาคัญในเมือง
หลวงอีกต่างหาก ดูเหมือนว่าช่วงเวลาแห่งอนาคตที่ดี
กาลังก้าวเข้ามาหาพวกเขาแล้ว
ไม่มีใครสักคนสงสัยการกระทาของไป๋ อวิน๋ เซียนเลยสัก
นิด พวกเขารู ้แต่วา่ ตอนนี้พวกเขามีแต่ความรู ้สึกขอบคุณ
ที่ถูกจดจาใส่ หวั เอาไว้เท่านั้น พวกเขาไม่แม้แต่จะคิดหรื อ
สงสัยเลยว่ายาที่พวกเขากินเข้าไปนั้นมันจะทาให้ชีวติ ของ
พวกเขาจะเป็ นอย่างไร

ตอนนี้พวกเจ้าจงกลับไปที่พกั ของพวกเจ้าแล้วจัดการ
ปลอมตัวเป็ นชาวบ้านธรรมดาซะ จาเอาไว้วา่ พวกเจ้านั้น
กาลังเป็ นความหวังของแคว้นฉี สถานะของพวกเจ้าจะถูก
เปิ ดเผยไม่ได้อย่างเด็ดขาด เนื่องจากความปลอดภัยของ
เมืองหลวงนั้น ยังคงอยูใ่ นมือของพวกเจ้าเข้าใจรึ ไม่?
ใบหน้าที่งดงามของไป๋ อวิน๋ เซียนยังคงยิม้ อย่างเปล่ง
ประกายให้พวกเขาด้วยความภูมิใจ ทหารกองทัพหยูหลิน
ได้แต่มองหน้าอันงดงามของไป๋ อวิน๋ เซียนด้วยความตะลึง
ว่าแล้วพวกเขาก็พากันลาไป๋ อวิน๋ เซียนและโม่เซวีย่ นเฟย
ไปด้วยความยินดี
ตอนที่ 144 ผูห้ ญิงร้ายกาจ 2

————————-

หลังจากทหารพวกนั้นออกไป ก็เหลือเพียงโม่เซวี่ยนเฟย
กับไป๋ อวิน๋ เซี ยนกันสองคนในตาหนัก

เมื่อไม่มีคนอื่นแล้ว ใบหน้าของโม่เซวีย่ นเฟยก็ปรากฏให้

เห็นถึงความกังวลทันที อวิน๋ เซียนเจ้าคิดที่จะทาอะไรอยู่
กันแน่? เหล้าที่เป็ นยาพวกนั้นเจ้าควรจะใช้มนั กับกองทัพ
รุ ยหลินไม่ใช่หรื อ? แล้วทาไม..ทาไม เจ้าถึงเอามันไปให้
ทหารกองทัพหยูหลินแทนล่ะ?
ไม่กี่วนั ที่ผา่ นมาไป๋ อวิน๋ เซียนได้ปรับแต่งบางอย่างที่เป็ น
ความลับสุ ดๆ ที่แม้แต่โม่เซวีย่ นเฟยก็ยงั ไม่รู้ รู ้แต่วา่ นาง
จะต้องใช้มนั กับกองทัพรุ ยหลินแน่ๆ นางไม่ได้บอกอะไร
กับเขา นางใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนเพื่อสกัดกลัน่ ยาชนิดนี้ ใน
ที่สุดนางก็ออกมาหลังจากที่เตรี ยมทุกอย่างเสร็ จเรี ยบร้อย

ทาไมนางต้องเอามันให้กองทัพหยูห่ ลินด้วยละ? หรื อว่า

นางมีเหตุผลอะไรกันแน่

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนหัวเราะเบาๆ ดวงตาของนางมีแต่ความเยือก

เย็นที่ใครเห็นเป็ นต้องหนาวสัน่ ปากของนางยกขึ้นนิดๆ
ราวกับว่า นางคือแมงมุมพิษที่กาลังจ้องจะจับเหยือ่ อัน
โอชะ นางมองมาที่โม่เซวีย่ นเฟยแล้วพูดว่า เหล้าพวกนี้
กองทัพรุ ยหลินจะต้องได้ใช้มนั แน่ๆ เจ้าไม่ตอ้ งกังวลไป
แต่วา่ …

ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เจ้าคิดเหรอว่าพวกทหารกองทัพหยู
หลินจะโง่รึไงกัน? ข้าเอายาพิษให้พวกเขากินแล้วเจ้าคิด
ว่าพวกเขายังจะซึ้ งใจพวกเราอีกหรื อไง? ไป๋ อวิน๋ เซียน
หัวเราะเยาะใส่ โม่เซวีย่ นเฟยโดยย้าเรื่ องง่ายๆนี้ให้เขาฟัง

เจ้ายังจาผลลัพธ์ของยาที่ขา้ ให้เจ้าไปได้ไหม? วันนี้ขา้ ได้

มันมอบมันให้กบั กองทัพหยูห่ ลินแล้วส่ วนผลลัพธ์ของ
มันก็คล้ายๆกัน อีกเพียงนิดเดียวทุกอย่างมันก็จะจบแล้ว
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเลียปากสี ชมพูของนางเบาๆเมื่อนึกถึงสิ่ งที่
กาลังจะเกิดขึ้น
โม่เซวีย่ นเฟยตกใจทันทีที่ได้ยนิ นางบอก เขายังจาฤทธิ์
ของยาที่ใช้กบั จวินเสี่ ยนได้ดี ว่าแต่นางเรี ยกกองทัพหยู
หลินมาเพื่อการนี้เองหรอกเหรอ?

อวิน๋ เซี ยนเจ้าตั้งใจจะให้พวกเขาเป็ นผูเ้ สี ยสละอย่างนั้น

หรอ? ทาไมเจ้าถึงไม่บอกข้ากัน? ข้าจะให้นางกานัลกับ
ขันทีของข้าก็ได้ ตอนนี้ทหารของกองทัพหยูหลินทุกคน
เป็ นสิ่ งจาเป็ นอย่างมาก แล้วเจ้าเอาพวกเขามาใช้แบบนี้
ไม่ใช่วา่ เราต้องสละมากไปเช่นนั้นหรื อ?

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองไปที่โม่เซวีย่ นเฟยด้วยความโกรธ เจ้ารู ้

อะไรไหม ผลลัพธ์ของเหล้าที่เป็ นยานี้มนั จะขยายวงกว้าง
ไปเรื่ อยๆพร้อมด้วยพลังจิตวิญญาณของทหาร แล้วเจ้าคิด
ว่าพวกนางกานัลกับขันทีจะมีพลังจิตวิญญาณเท่าไหร่ กนั
เชียว? มันไม่มีผลมากพอตามที่ตอ้ งการ เมื่อพวกเขา
กระจายกันไปตามสถานที่ต่างๆภายในเมือง เพื่อให้มนั
แพร่ ไปทัว่ เมือง ข้าจะต้องแน่ใจว่ายาพิษจะต้องแพร่ ไปใน
ระยะเวลาที่ส้ นั ที่สุดเท่าที่จะทาได้ ผลลัพธ์มนั ถึงจะ
ออกมาดีมาก

พลังจิตวิญญาณของนางกานัลกับขันทีน้ นั หาได้ยากมาก
เมื่อเทียบกับทหารกองทัพหยูหลินแล้ว พวกเขามีพลังจิต
วิญญาณอยูใ่ นขั้นสี ส้มเป็ นอย่างน้อย พลังจิตวิญญาณยิง่
มากเท่าไหร่ พิษในตัวของพวกเขาก็จะมากขึ้นและ
แข็งแกร่ งขึ้นเท่านั้น

อะไรกัน? เจ้าอยากให้ยาพิษแพร่ กระจายไปทัว่ เมืองหลวง

ไม่ใช่หรื อไงกัน? โม่เซวีย่ นเฟยถอยหลังไปสองสามก้าว
หลังจากที่ได้ยนิ ไป๋ อวิน๋ เซียนบอก ตัวของเขานั้นตกตะลึง
อยูใ่ นภวังค์ความเงียบ เขาคาดไม่ถึงว่า ไป๋ อวิน๋ เซียนจะทา
ให้ทวั่ ทั้งเมืองหลวงเกี่ยวพันกันกับเรื่ องนี้ไปด้วย

นี้นางเสี ยสติไปแล้วหรื อไง? มีคนมากมายแค่ไหนที่อาศัย

อยูใ่ นเมืองหลวง?

ข้ารู ้! กองทัพรุ ยหลินมีถึงแสนคนแล้วอยูไ่ ปทัว่ ทั้งเมือง

หลวง ยาพิษทั้งหมดนี้ มันจะแพร่ กระจายไปอย่างเป็ น
ธรรมชาติ เหล้าที่เป็ นยาที่ขา้ จะเร่ งพลังทางจิตวิญญาณ
ของพวกเขาให้มนั ขยายขอบเขตออกมา เมื่อพลังวิญญาณ
ขยายไปจนถึงขีดจากัด ร่ างกายก็ไม่อาจที่รับพลังจิต
วิญญาณเพิ่มได้ และระเบิดออกมา พิษพวกนี้จะแพร่ ไป
ทัว่ ในอากาศ เมื่อพิษจะกระจายไปทัว่ เมืองหลวง กองทัพ
รุ ยหลินถึงแม้จะมีมากมาย แต่กไ็ ม่สามารถหนีพิษของข้า
ได้แม้แต่คนเดียว
เมื่อโม่เซวีย่ นเฟยได้ฟังในสิ่ งที่ไป๋ อวิน๋ เซียนบอก ก็ทาให้
เขาต้องถอยหลังออกมาสองสามก้าวด้วยความตื่น
ตระหนกทันที ‘บ้า… นางต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทาไมนาง
ถึงต้องทาขนาดนี้กนั ’
ตอนที่ 145 ผูห้ ญิงร้ายกาจ 3

————————-

ตอนที่ 1/3

โม่เซวีย่ นเฟย นากองกาลังทหารจากกองทัพหยูหลินทั้ง

ห้าสิ บคนไปยังสถานที่ต่างๆ ภายใน เมืองหลวงแล้ว พวก
เขากระจายตัวออกไปโดยไม่มีใครที่อยูใ่ กล้ๆบริ เวณนั้น
สังเกตุเห็นแต่อย่างใด พวกเขาทั้งหมดเคลื่อนไหวภายใต้
คาแนะนาจากโม่เซวีย่ นเฟยอย่างเคร่ งครัด
โม่เซวีย่ นเฟยไม่แน่ใจในสิ่ งที่ไป๋ อวิน๋ เซียนตั้งใจทาเท่าไร
นัก แต่ดว้ ยคาอธิบายของนางในที่สุด เขาก็ตอ้ งยอมเข้าใจ
แม้จะไม่ยากเข้าใจก็ตาม

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนต้องการให้พิษแพร่ กระจายไปสู่ ชาวบ้าน

เมื่อคนที่ติดพิษ ห่วงพิษโซ่กจ็ ะระเบิดขึ้นอย่างรวดเร็ ว
และแพร่ ข้ ึนไปในอากาศและทาให้ทหารของกองทัพรุ ย
หลินติดพิษที่ลอยอยูใ่ นอากาศ ไม่วา่ พวกเขาจะอยูส่ ่ วน
ไหนของเมื่องหลวงก็ตาม

แม้กระทัง่ โม่เซวีย่ นเฟยยังแข็งเป็ นหิ น หนาวเหน็บด้วย

วิธีการที่ร้ายกาจของไป๋ อวิน๋ เซียน

เธอลากคนทั้งเมืองหลวงเข้ากับหลุมฝังศพไปกับพวกเขา!
อวิน๋ เซี ยนเจ้า… .. โม่เซวีย่ นเฟยก้าวถอยหลังด้วยความ
สยดสยองและแสดงสี หน้าที่ออกจากใบหน้าของเขาอย่าง
หวาดกลัว

เขารู ้แล้วว่าไป๋ อวิน๋ เซี ยนนั้นเยือกเย็นเพียงใดเพื่อที่จะทา

ให้สิ่งที่เขาต้องการเป็ นจริ ง แม้วา่ นางจะดูเย็นชาและ
สงวนท่าที แต่นางก็ยงั แฝงไปด้วยความลึกลับที่น่าค้นหา

เมื่อเห็นนางในวันนี้เขาจึงตระหนักได้วา่ เขานั้นแทบไม่
รู ้จกั ตัวตนนางเลยสักนิด

ผูค้ นนับแสนที่อยูใ่ นเมืองหลวงและนางตั้งใจที่จะฆ่าพวก

เขาทั้งหมดโดยไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใด!
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองไปที่โม่เซวีย่ นเฟยอย่างเลือดเย็นและ
กล่าวกับเขาว่า นี้ถา้ ไม่ใช่เพราะความไร้ความสามารถของ
เจ้า เจ้าจะขอให้ขา้ ก้าวเข้ามาทาไมกัน? เจ้านะน่าจะหัด
พัฒนาสามัญสานึกของเจ้าเสี ยบ้างนะ เจ้าจะกังวลไป
ทาไมกับอีกแค่ชาวบ้านที่ไร้ค่าพวกนั้นทาไมกัน?

ทุกอย่างมันเริ่ มขึ้นจากเขา นางพูดถูกเพราะว่าเขาขอให้

นางช่วยเรื่ องมันถึงเป็ นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?

แต่เขาไม่เคยคาดหวังว่าไป๋ อวิน๋ เซียนจะน่ากลัวมากถึงพี

ยงนี้
หากเป็ นจวินอู่เสี ยอย่างน้อยทุกคนที่นางฆ่าทุกคนล้วน
วางแผนต่อต้านวังหลินทั้งนั้นและอีกอย่างนางก็ไม่ได้ช้ ี
ใบมีดของนางให้กบั ผูบ้ ริ สุทธิ์ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแต่
อย่างใด แต่สาหรับอวิน๋ เซียน? เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของ
นางแล้ว นางไม่สนใจว่าทุกสิ่ งทุกอย่างที่ตอ้ งแลกนั้นต้อง
จ่ายไปเท่าใด แม้ในขณะที่ชีวติ ของผูบ้ ริ สุทธิ์จานวนนับ
แสนคนกาลัง ตกอยูใ่ นอันตรายและต้องเสี ยสละ อวิน๋
เซี ยนก็หาได้ใส่ ใจสิ ใดไม่?

มัน่ ใจเถอะว่า ข้ามียาแก้พิษอยูใ่ นมือเพียงแค่ให้คนในวัง

หลวงกินมันก่อนที่พิษจะกระจายเท่านี้กไ็ ม่มีผใู ้ ดติดพิษ
แล้ว แต่ถา้ หากเจ้าเป็ นกังวลเรื่ องของพวกชาวชาวเมืองไร้
ค่าที่น่าสมเพชพวกนั้นแล้วละก็ ข้าจะมอบยาแก้พิษให้กบั
เจ้าหลังจากที่พวกทหารกองทัพรุ ยหลินได้รับพิษก็แล้ว
กัน และหลังจากนั้นเจ้าก็เอายาแก้พิษนี้ไปให้พวก
ชาวบ้านนั้นซะ แค่น้ ีเจ้าก็จะกลายเป็ นองค์ชายที่สามารถ
ช่วยผูค้ นให้พน้ จากพิษได้ นี่มนั จะไม่ใช่เรื่ องดีต่อเจ้างั้น
เหรอ? ไป๋ อวิน๋ เซี ยนตอบกลับโม่เซวีย่ นเฟยอย่างไม่แยแส

โม่เซวีย่ นเฟยพิจารณาโอกาสที่กาลังจะมาถึงจึงทาให้
ความกลัวและความกังวลได้จางหายไป เขาต้องการที่จะ
ก้าวขึ้นไปยืนอยูข่ า้ งไปอวิน๋ เซียน และจับมือเคียงคู่นาง

อวิน๋ เซี ยนเจ้าช่างคิดทุกอย่างได้รอบคอบจริ งๆ

ตอนที่ 146 ยาพิษ 1

————————-

ตอนที่ 2/3

ภายใต้ความมืดในยามค่าคืนนี้ มีร่างของชายห้าสิ บคนที่

กาลังเดินออกมาจากประตูหลังของวังหลวง พวกเขารี บ
แยกย้ายกันไปตามส่ วนต่างๆของเมือง จุดหมายปลายทาง
ของแต่ละคนนั้นล้วนแตกต่างกัน พวกเขากระจัดกระจาย
กันไปตามทัว่ เมืองหลวง

ตอนนี้ระเบิดเวลาทั้งห้าสิ บอันที่กระจายตัวไปทัว่ เมือง

หลวงก็พร้อมที่จะระเบิดแล้วเพียงแค่รอเวลาเท่านั้น นี้
นับเป็ นฝันร้ายที่คนในเมืองหลวงไม่เคยคาดคิดว่ามันจะ
เกิดขึ้นได้ มันเป็ นฝันร้ายที่พวกเขาไม่เคยเห็นและไม่เคย
รู ้จกั ฝันร้ายครั้งนี้กาลังจะครอบงาพวกเขาทั้งหมดโดยที่
พวกเขาไม่ทนั รู ้ตวั แม้แต่นอ้ ย และเป็ นฝันร้ายที่พวกเขา
ไม่อยากจดจาที่สุดในชีวติ

ผ่านไปหลายวัน…

กองทัพรุ ยหลินที่อยูภ่ ายใต้การควบคุมของจวินอู่เสี ย ก็

ครบสัปดาห์แล้วในวันนี้ เจ็ดวันที่ผา่ นมาจวินอู่เสี ยก็หมก
ตัวอยูแ่ ต่ในวังหลินตลอดโดยฝึ กฝนพลังจิตวิญญาณของ
นาง จวินเสี ยนที่อยู่ ภายใต้การดูแลของจวินอู่เสี ยก็ฟ้ื นตัว
ได้อย่างสมบูรณ์
วันเวลาที่วงั หลินผ่านไป โม่เฉี่ยนเยวียนเห็นว่าวังหลินนั้น
ได้รับการทาความสะอาดและได้ชื่อเสี ยงที่เคยมีกลับคืน
มาภายใต้การชี้แนะของจวินอู่เสี ย ตลอดเจ็ดวันที่ผา่ นมา
ในที่สุดเขาก็จบหลักสู ตรที่นางแนะนาลง เขาถูกบังคับให้
เห็นถึงความเป็ นจริ งที่ชาวบ้านต้องเจอในแต่ละวัน

จนมันกลายเป็ นกิจวัตรประจาวันที่ในแต่ละวันเขาต้อง
เดินไปตามถนนเพื่อทาผลงานดีๆ เพื่อจัดการให้ตนเป็ น
องค์รัชทายาทแห่งแคว้นที่ประชาชนรัก

ขณะที่เขากาลังเดินผ่านไปที่พกั พร้อมกับผูค้ ุม้ กันของ

ทหาร ประตูที่ถูกปิ ดไว้กเ็ ริ่ มเปิ ดออกมาทันที พร้อมกับมี
ร่ างหนึ่งร่ างกาลังวิง่ ร้องไห้อยูบ่ นถนนเหมือนคนเสี ยสติ
ในตอนเช้าที่ถนนกับฝูงชน มีชายบ้าคนหนึ่งเดินไปชน
กับคนในถนนสองสามคน แล้วตัวเขาก็ระเบิดออกมา
เสี ยงดัง

ตูม้ ม!!!

กรี๊ ดดดด

ไปดูเร็ วเข้า! โม่เฉี่ ยนเยวียนเมื่อเห็นความโกลาหลบนท้อง

ถนนจึงสัง่ ให้ผคู ้ ุม้ กันในกองทัพรุ ยหลินไปตรวจสอบใน
ที่เกิดเหตุทนั ที

*
ท่ามกลางฝูงชนที่มามุงดูเหตุการณ์ตรงหน้า พวกเขาก็พบ
เข้ากับร่ างกายของชายคนหนึ่งที่กาลังบวมเป่ งและมีสีแดง
ขึ้นตามร่ างกาย เขาคร่ าครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด
เสื้ อผ้าของเขาพองขึ้น ร่ างกายของเขาก็พองขึ้นไปตาม ไม่
นานเลือดของชายคนนั้นก็พงุ่ ออกมาตามผิวหนังที่
แตกแยก แล้วเลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผลเพิม่ ขึ้น
เรื่ อยๆ

ใบหน้าของชายคนนั้นบวมไปทัว่ หน้า และมีบาดแผล

มากมายบนร่ างที่เหมือนถูกมีดกรี ด อย่างน่าสยดสยอง

ชายคนนั้นวิง่ ลนลานเข้าหาฝูงชนอย่างเสี ยสติ เขาเอามือ

ข่วนไปตามร่ างกายของตน ผูค้ ุม้ กันที่เป็ นทหารจาก
กองทัพรุ ยหลินก็เข้าไปหยุดการกระทาของเขา แต่แรง
ของชายผูน้ ้ ีน้ นั มีมากมายราวสัตว์ป่า ซึ่ งเป็ นเรื่ องที่
ผิดปกติแล้วล่ะ

การแสดงออกที่บา้ คลัง่ ของเขานั้น ทาให้พวกชาวบ้าน

หวาดกลัว และวิง่ หนีไปทัว่ ทุกแห่งหน

โม่เฉี่ ยนเยวียนขมวดคิ้วกับความสับสนวุน่ วายที่อยู่

ตรงหน้า เขาเรี ยกภูติที่ทาสัญญาของเขาออกมา มันเป็ น
หอกสี เงินที่มีพสู่ ี ดา เขาเตะตัวเองขึ้นไปบนพื้นพุง่ เข้าไป
หาชายบ้าคนนั้นด้วยความเร็ วราวกับมังกรทะยาน แทง
แขนชายบ้าคนนั้นตรึ งเขาไว้บนพื้น เพื่อหยุดยั้งอาการบ้า
คลัง่ ของเขา
แม้เขาจะถูกหอกตรึ งไปกับพื้นเขาไม่รู้วา่ เขาคนนี้เจ็บที่
แขนไม่ ในที่สุดเขาคนนี้จึงเลิกเอา เล็บข่วนตัวเอง เขา
เหมือนกับสัตว์ที่กาลังหาทางรอด

เมื่อโม่เฉี่ ยนเยวียนมองไปที่ชายบ้าคนนั้นแล้ว ลึกๆในใจ

ของเขาคิดว่าชายตรงหน้านี้ช่างเหมือนอสู รร้ายในร่ างของ
มนนุษย์จริ ง และท่าทางที่แปลกประหลาดนั้นอีกนั้นยิง่ ทา
ให้เขายิง่ สงสัยชายบ้าคนนั้นมากขึ้นไปอีก และในขณะที่
เขากาลังจะเอ่ยปากถามชายบ้าคนนั้น…

ทันใดนั้นชายบ้าคนนั้นก็ปล่อยเสี ยงคารามออกมาดังลัน่
ทาให้ประสาทหู ของเขาเกือบแตก และร่ างกายของชายบ้า
คนนั้นก็พองตัวอย่างรวดเร็ ว
หลังจากนั้นก็มีเสี ยงระเบิดดังขึ้น และร่ างกายของชายบ้า
คนนั้นก็กระจัดกระจายไปทัว่ ทุกทิศทุกทาง เศษชิ้นส่ วน
ของชายบ้าคนนั้นกระจายไปทัว่ บริ เวณมีท้ งั เลือดและ
อวัยวะอื่นๆที่ระเบิดออกมาจากร่ างของชายบ้าคนนั้น
กระเด็นไปทัว่ แล้วส่ วนหนึ่งของชายบ้าคนนั้นก็กระะเด็น
มาโดนร่ างของโม่ฉินหยวนทาให้ทวั่ ทั้งตัวของโม่ฉิน
หยวนเต็มไปด้วยเลือดและเศษเนื้อของโม่ฉินหยวนไปทัว่
ตั้งตัวตั้งแต่หวั จรดเท้า

และเหตุการณ์แบบนี้กเ็ กิดขึ้นตามที่ตช้ ่างๆของเมืองหลวง

ทาให้เมืองหลวงตอนนี้ถุกปกคลุมไปด้วยเลือดและเนื้อ
ของมนุยษ์เต็มไปทัว่ ถนน

ในตอนที่แล้วไป๋ อวิน๋ เซียนบอกกับโม่เซียนเฟยว่าจะ

เหลือจวินอู่เสี ยไว้ให้ เพราะพิษทาอะไรนางไม่ได้
เนื่องจากทุกคนรู ้วา่ นางไม่มีภูติที่ใช้ทาสัญญา นางจึงใช้
พลังจิตวิญญาณไม่ได้เพราะฉะนั้นจึงเหลือนางแค่คนเดียว
ที่ไม่ถูกพิษนี้
ตอนที่ 147 ยาพิษ 2

————————-

ตอนที่ 3/3

หน้าของโม่เฉี่ ยนเยวียนที่ถูกละอองเลือดกระเด็นสาดใส่
เข้ามาหน้าคนที่บิดเบี้ยวผูน้ ้ นั ทันใดนั้นความคิดของเขาก็
กลายเป็ นว่างเปล่า เขาเงียบจนไม่รู้จะเอ่ยพูดสิ่ งใดออกมา
ทุกคนเงียบไปหมด ไม่อาจพูดสิ่ งใดกับภาพประหลาดที่
อยูต่ รงหน้านี้ในตอนนี้ มันช่างดูน่าสยดสยองจนเกินไป
เสี ยจริ ง
โม่เฉี่ ยนเยวียนพยายามที่จะรักษาความสงบของเขา เขายก
มือขึ้นเพื่อเช็ดใบหน้าที่เปื้ อนเลือดของเขาออกไป เขาสัง่
ให้ทหารผูค้ ุม้ กันกองทัพรุ ยหลินทันที ทาความสะอาด
พื้นที่น้ ีซะ แล้วตรวจสอบเบื้องหลังของชายคนนี้ดว้ ย

ทหารผูค้ ุม้ กันกองทัพรุ ยหลินจัดการทันที เพื่อไม่ให้ถนน

ตกไปสู่ ความกลัวอีกครั้ง ประชาชนส่ งเสี ยงร้องโห่
ขอบคุณโม่เฉี่ ยนเยวียนทันที หลังจาดที่เขาสัง่ การเสร็ จ
แล้วเขาก็กลับวังหลินทันที

โม่เฉี่ ยนเยวียนเดินผ่านเข้าไปในประตู เขาเพิ่งเจอจวินอู่

เสี ยที่เพิง่ ออกมาจากที่พกั

อู่…
กลับไป

…….. จวินอู่เสี ยพูดออกมาคาเดียวเป็ นรางวัลให้เขา

กลับไป ก่อนที่เขาจะพูดอะไรได้มากกว่านี้ จวินอู่เสี ยก็
หันกลับไป แล้วเข้าไปในเรื อนที่พกั ของนางต่ออย่างไม่
สนใจใยดี

เดี๋ยว! รอก่อนสิ โม่เฉี่ ยนเยวียนรู ้สึกแปลกๆ กับสิ่ งที่กาลัง

เผชิญในตอนนี้ เขาอยากจะบอกเรื่ องนี้ให้นางรู ้ แต่นาง
กลับบอกปั ดด้วยความเย็นชาใส่
ไปล้างตัวก่อน แล้วค่อยมาเจอข้า จวินอู่เสี ยนางไม่สนใจ
อะไรนางพูดแล้วหายไปจากสายตาของโม่เฉี่ ยนเยวียน
ทันที

…….. โม่เฉี่ ยนเยวียนรู ้สึกงงนิดๆ กับปฏิกิริยาแบบนั้น

ของนาง

เขาออกมาเจอผูค้ นเป็ นกิจวัตรประจาวันอย่างมีความสุ ข

ในตอนเช้าทุกครั้ง แต่แล้ววันนี้กลับถูก เลือดของชายบ้า
คนนั้นกระเด็นมาโดนตัวจึงทาให้เขาต้องเร่ งกลับวังหลิน
ทันที เขามาถึงวังหลินได้ไม่นานก็ถูกนางไล่ให้กลับไป
นางทาเหมือนกับว่าเขาองค์ชาย……….นี่เป็ นความทรง
จาที่น่าเศร้าที่สุดของ องค์รัชทายาทในชัว่ ชีวติ นี้เลยก็วา่
ได้
ว่าแล้วโม่เฉี่ ยนเยวียนก็รีบไปล้างตัวให้ตวั เขาทันที เขาเอง
ก็รู้สึกขยะแขยงกับเลือดที่อยูบ่ นตัวของเขาเช่นกัน
หลังจากที่อาบน้ าจนสะอาดแล้วนั้น เขาก็เข้าไปในเรื อนที่
พักของนางทันที เมื่อเขาไปถึงเรื อนที่พกั ของนางเขาก็
เห็นนางนัง่ อยูใ่ นศาลาข้างสระบัวแล้วถือหนังสื อเล่มเก่าๆ
ในมือ ท่าทางกาลังตั้งใจอ่านมันอย่างไม่สนจสิ่ งใด

เมื่อได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าของโม่เฉี่ ยนเยวียน จวินอู่เสี ยก็เงย

หน้าขึ้นมาจากหนังสื อทันที

จวินอู่เสี ย
ไปให้ห่างจากข้า จวินอู่เสี ยมองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียนอย่าง
เย็นชา นางได้กลิ่นเลือดมาจากตัวเขา เนื่องจากเขายังล้าง
ตัวไม่สะอาดพอที่จะกาจัดกลิ่นเลือดบนร่ างของเขาได้

…. โม่เฉี่ ยนเยวียนนั้นตอนนี้รู้สึกเสี ยใจเป็ นอย่างยิง่ เมื่อ

เขาเห็นจวินอู่เสี ยมองเขาด้วยสายตาที่เกลียดชัง เขาเดิน
ถอยหลังไปสองสามก้าว เขาคิดว่ามันเป็ นระยะที่ห่างจาก
นางพอสมควรแล้ว หลังจากนั้นเขาก็พดู ออกมาประโยค
หนึ่ง วันนี้ขา้ ไปเจอเหตุการณ์ที่แปลกยิง่ นัก

ว่ามา จวินอู่เสี ยก้มหน้าลงอ่านหนังสื อเหมือนไม่ใส่ ใจ

และในขณะที่นางกาลังฟังโม่เฉี่ ยนเยวียนพูดอยูน่ ้ นั นางก็
รู ้สึกได้วา่ พลังวิญญาณของนางกาลังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ ว
ซึ่ งมันเร็ วเกินไป นางรู ้สึดได้เลยว่าพลังจิตวิญญาณสี แดง
ของนางกาลังเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ ว นางรู ้สึกได้วา่
ภายในระยะเวลาสองเดือนที่ผา่ นมานั้นพลังวิญญาณของ
นางเพิ่มขึ้นละคิดว่าอีกไม่นานมันคง ทะลวงขึ้นไปเป็ น
ขั้นสี ส้มได้นี่มนั เร็ วมากจนเกินไปแล้ว นางต้อง
ระมัดระวังให้มากไม่เช่นนั้นอาจจะเกิดลมปราณแตกซ่าน
และอาจทาให้ร่างกายของนางเกิดความเจ็บปวดได้

วันนี้เริ่ มต้นมาก็เหมือนกับทุกวัน ข้าเดินไปตามทอง

ถนนฮวาหยุน (ถนนเมฆดอกไม้) ก็มีชายบ้าคนนึงวิง่ เข้า
ชนผูค้ นไปทัว่ ร่ างกายของเขาบวมผิดปกติไม่นานนักตัว
ของเขาก็ระเบิดออกมา โม่เฉี่ ยนเยวียนเล่าเรื่ องราวนี้ให้
นางฟัง

จวินอู่เสี ยเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองโม่เฉี่ ยนเยวียน เจ้าพูดว่า

ยังไงนะ..ตัวเขาระเบิดออกมา?
การระเบิดนี้มนั ต้องเกี่ยวข้องกันกับหลินเยีย่ หยางแน่

สถานการณ์ในวันนี้มนั ดูแตกต่างออกไปจากทุกวัน และ

อีกอย่างพวกทหารของกองทัพรุ ยหลินก็ยนื อยูข่ า้ งๆข้า ทา
ให้พวกเขาและข้าเองก็ถูกระเบิดจนเปื้ อนไปด้วย…แล้ว
อีกอย่างคือข้าหลบแรงระเบิดไม่พน้ จึงทาให้ขา้ โดนผล
ของระเบิด แต่ขา้ ไม่รู้สึกว่าข้าสู ญเสี ยความอ่อนแอไปติ
อย่างใดเลยนะ โม่เฉี่ ยนเยวียนบอกสิ่ งที่เขารู ้ตามข้อสงสัย
ของเขา จวินอู่เสี ยเองก็รู้สึกแปลกๆเช่นกัน แต่การระเบิด
ตัวของหลินเยีย่ หยางที่จวินเสี ยนได้เจอมันแตกต่างกันกับ
สิ่ งที่เกิดขึ้นในวันนี้มากนัก

จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วนิดๆแล้วพูดกับโม่เฉี่ ยนเยวียนว่า เข้า

มาตรงนี้สิ
ตอนที่ 148 ยาพิษ 3

————————-

ตอนที่ 1/3

โม่เฉี่ ยนเยวียนทาตามที่จวินอู่เสี ยสัง่ ทันที เขาค่อยๆเดิน

มาที่โต๊ะหิ นอย่างระมัดระวัง เมื่อเห็น

จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วของเธอนิดๆ เขาก็ลอบกลืนน้ าลายของ

ตนอย่างอย่างฝื ดๆทันที

นัง่ ลง จวินอู่เสี ยสัง่

โม่เฉี่ ยนเยวียนก็นงั่ ลงอย่างเชื่อฟังทันที

ยืน่ มือมา

เพียงจวินอู่เสี ยสัง่ ออกมา เขาก็ทาตามโดยไม่ทกั ท้วงแต่

อย่างใด ในขณะที่จวินอู่เสี ยกาลังตรวจชีพจรให้โม่เฉี่ ยน
เยวียนอยูน่ ้ นั หลงฉี กไ็ ด้เข้าไปในเรื อนที่พกั ของนางด้วย
ความเป็ นกังวลทันที

คุณหนู หลงฉี คุกเข่าลงข้างหนึ่ง

เกิดอะไรขึ้น? จวินอู่เสี ยถาม เพราะว่าจมูกของนางนั้นไว

เป็ นพิเศษต่อกลิ่นเลือดที่มาจากหลงฉี มันไม่ค่อยเหม็น
มากเหมือนกับของโม่เฉี่ ยนเยวียนเท่าไหร่ นกั สิ่ งนี้อาจจะ
ติดจากหลงฉี มาทางอากาศ แน่นอนว่ามันไม่ใช่การสัมผัส

มีปัญหาขอรับ หลงฉี ตอบออกมาง่ายๆ

ในระยะเวลาอันสั้นมีการระเบิดของมนุษย์ในเมืองหลวง
กว่าห้าสิ บจุด พวกเขาตายเหมือนๆกันอย่างที่โม่เฉี่ ยนเยวีย
นอธิบายหากมีแค่คนเดียวก็เป็ นเพียงแค่อุบตั ิเหตุ แต่นี่มี
ถึงห้าสิ บครั้งก็ตดั เรื่ องที่มนั เป็ นอุบตั ิเหตุไปได้เลย

การระเบิดมากมายหลายที่น้ ี ได้สร้างความโกลาหล
วุน่ วายให้กบั ชาวบ้าน มันได้ทาให้พวกเขารู ้สึกกังวลใจ
เป็ นอย่างมาก
ตอนนี้พวกทหารก็ได้แต่ไปปลอบใจผูค้ นที่ตกอยูภ่ ายใต้
ความกลัวนี้ ข้าว่าต้องมีใครบางคนคอยบงการอยู่
เบื้องหลังแน่ หลังจากคืนนั้นที่จวินอู่เสี ยได้โจมตีวงั หลวง
หลงฉี กค็ อยรายงานสถานการณ์ต่างๆภายในวังหลวงให้
นางฟัง

ตาของจวินอู่เสี ยเต็มไปด้วยความเยือกเย็น นางรู ้เรื่ องคน

แรกที่มีร่างกายระเบิดนี้คือหลินเยีย่ หยาง

แต่ผลลัพธ์น้ นั ล้วนต่างกัน แถมยังเป็ นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ใกล้ๆกันอีก
โม่เฉี่ ยนเยวียนฟังรายงานเรื่ องนี้ดว้ ยความตกใจ เขาคิดว่า
เหตุการณ์นี่มนั แปลกๆ เพราะว่ามันเกิดขึ้นหลายสิ บรอบ
ในวันเดียวกัน

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกได้วา่ มือนุ่มๆอุ่นๆของนางที่ดึงข้อมือ

เขาไว้ เขาหันไปมองก็พบว่าจวินอู่เสี ยกาลังเอา
นิ้วหัวแม่มือจับชีพจรของเขาอยู่ ในตอนนั้นเองเขารู ้สึกว่า
ได้เลยว่าเลือดกาลังไหลเวียนมาที่หน้าของเขา ทาให้เขา
รู ้สึกร้อนๆที่หน้า เขารู ้สึกอึดอัดใจด้วยความอาย แต่เมื่อ
ผิวนุ่มของนางมาโดนตัวเขา มันได้ทาให้ใจเขาเต้นแรง
ดัง ตุบ้ ๆ

หลังจากที่นางปล่อยมือของเขาแล้ว หัวใจของเขาก็
กลับมาเต้นช้าลงกว่าเดิมจนกลับมาอยูใ่ นสภาวะปกติเช่น
เคย
เจ้าเจออะไรที่ผดิ ปกติอีกไหม? โม่เฉี่ ยนเยวียนถาม

จวินอู่เสี ยส่ ายหัว โม่เฉี่ ยนเยวียนมีชีพจรที่เต้นตามปกติ

และไม่มีอะไรน่าสงสัย

มีอะไรที่น่าสงสัยไหม? โม่เฉี่ ยนเยวียนถามอีกครั้ง

มีศพก็ตอ้ งมีผี จวินอู่เสี ยนางไม่ลดการป้องกันตัวลง โม่

เฉี่ ยนเยวียนนั้นแตกต่างจากคนอื่น ร่ างกายของเขาได้ยาที่
ทาจากเจ้าบัวน้อย เลยทาให้ร่างกายของเขาเปลี่ยนแปลง
ไปมาก นอกจากนี้นางยังให้ยาบารุ งกับโม่เฉี่ ยนเยวียนทุก
วันอีกด้วย มันเป็ นยาต้านพิษเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่ อง
ใดๆขึ้นกับองค์รัชทายาทอย่างเด็ดขาด
ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่ องที่ดีที่จะมาวินิจฉัยอาการจากเขา
แล้วสิ

ไปพาผูค้ ุม้ กันจากกองทัพรุ ยหลินที่ไปกับเจ้ามาหาข้า

ทั้งหมดเดี่ยวนี้ จวินอู่เสี ยเสี ยงเรี ยบ

โม่เฉี่ ยนเยวียนทาได้เพียงแต่ทาตามที่นางสัง่ เท่านั้น ผ่าน

ไปไม่นานผูค้ ุม้ กันทั้งสิ บคนก็มาอยูต่ รงหน้าของนางทันที
ที่เขาเรี ยกตัว

ทหารผูค้ ุมกันทั้งสิ บคนยังอยูใ่ นช่วงวัยหนุ่ม พวกเขามี

อายุเพียงยีส่ ิ บห้ายีส่ ิ บหกปี เท่านั้น แต่พวกเขาต่างก็รับใช้
ตระกูลจวินมานานกว่าสิ บปี แล้ว
พวกเขายืนตั้งแถวตรงต่อหน้าจวินอู่เสี ย พวกเขาแต่งตัว
เรี ยบร้อยไม่มีตาหนิใดๆ ดวงตาของพวกเขามีแต่ความ
ภักดี พวกเขายืนเหมือนไม้ต้ งั ตรง ด้วยบรรยากาศที่
แข็งแกร่ งของชายชาติทหาร

เจ้ามานี่ จวินอู่เสี ยชี้หน้าไปที่ทหารคนหนึ่งที่มีลกั ษณะ

เด่น

เขาเดินเข้าไปอย่างเข้มแข็งมุ่งหน้าตรงไปยังโต๊ะหิ น
ภายใต้คาสัง่ ของจวินอู่เสี ย เขายกแขนยืน่ ตรงหน้าของนาง
อย่างรู ้หน้าที่
ตอนที่ 149 ยาพิษ 4

————————-

ตอนที่ 2/3

เขาเดินเข้าไปอย่างเข้มแข็งตรงไปที่โต๊ะหิ นที่จวินอู่เสี ยนัง่

อยู่ ภายใต้คาสัง่ ของจวินอู่เสี ยเขายืน่ แขนไปข้างหน้าของ
นางอย่างรู ้หน้าที่

นางตรวจชีพจรเขาอยูส่ กั พักแล้วเรี ยกคนต่อไปมา

การตรวจตราโรคของทหารของกองทัพรุ ยหลินเป็ นไป

อย่างราบลื่นใช้เวลาในการตรวจไม่นานเท่าไหร่ นกั แต่จ
วินอู่เสี ยก็ทามันอย่างรอบคอบทุกคน ใบหน้าของนางก็
ได้แต่แสดงออกมาถึงความเย็นชา

หลงฉี เรี ยกลุงฟูให้ไปรอข้าที่ห้องปรุ งยา จวินอู่เสี ยสัง่

หลงฉี เสร็ จแล้วยืนขึ้น

เป็ นยังไงบ้าง? การแสดงออกของจวินอู่เสี ยทาให้โม่ฉิน

หยวนเป็ นกังวลอย่างมาก

จวินอู่เสี ยตอบกลับไปว่า แค่ของเล่นเด็ก นอกจากระเบิด

ร่ างกายตัวเองแล้วมันจะไปทาอะไรได้? น้ าเสี ยงของนาง
เย็นเฉี ยบเหมือนร่ างกับน้ าแข็ง
โม่เฉี่ ยนเยวียนแสดงออกถึงความสับสน ร่ างของมนุษย์ที่
ระเบิดออกมาในเมืองหลวงมันเป็ นแค่ของเด็กเล่นยังงั้น
เหรอ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่ นี่มนั เป็ นเรื่ องเดียวกันใช่ไหม?

ในตอนนั้นเอง ลุงฟูกเ็ ดินเข้ามาในเรื อนพักของจวินอู่เสี ย

แล้วถามนางด้วยความสุ ภาพว่า ท่านต้องการสัง่ สิ่ งใดหรื อ
ขอรับ คุณหนู?

ใช้ชื่อของท่านปู่ ระดมซื้อสมุนไพรจากร้านขายสมุนไพร
และร้านขายยามาให้หมดที ให้ระดมกักตุนสมุนไพรมาที่
วังหลินทันทีเลยนะ มันเป็ นคาสัง่ ของจวินอู่เสี ยเขาจึงไม่
สงสัยใดๆ ลุงฟูฟังอย่างเงียบๆ แล้วทาตามคาสัง่ ของนาง
ทันที
โม่เฉี่ ยนเยวียนกับหลงฉี ที่ฟังอยูข่ า้ งๆ ก็งุนงงกับคาสัง่
ของจวินอู่เสี ย ภายใต้สถานการณ์ที่กดกันเช่นนี้

อู่เสี ยมีอะไรกันแน่? ทาไมเจ้าถึงต้องการสมุนไพร

มากมายขนาดนี้กนั ? โม่เฉี่ ยนเยวียนถาม

จวินอู่เสี ยอย่างสงสัยพลาง

นางจึงมองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียนและหลงฉี แล้วพูดว่า มีใคร

บางคนคิดอยากจะทาลายเมืองหลวงให้หมดไปนะสิ

อะไรนะ?! โม่เฉี่ ยนเยวียนร้องออกมาด้วยความตกใจ

ร่ างกายของมนุษย์ที่ระเบิดนี้ถูกจัดฉากเอาไว้ท้ งั หมด แม้
มันจะต่างจากที่หลินเยีย่ หยางเจออยูบ่ า้ ง เพราะตัวของ
หลินเยีย่ หยางใช้เวลาระเบิดตัวเองไม่นาน หลังจากที่
ร่ างกายระเบิดออกแล้วคนที่อยูร่ อบๆบริ เวณจะไม่
สามารถเคลื่อนไหวอยูไ่ ด้ชวั่ ขณะ สิ่ งที่เจ้าเห็นในวันนี้ มัน
ไม่ใช่เรื่ องง่ายเลย สารพิษจะแทรกซึมเข้าไปสู่ ร่างแล้ว มัน
จะแพร่ กระจายไปในอากาศ แล้วคนๆนั้นก็จะกลายเป็ น
แหล่งแพร่ พิษอีกคน ในสองสามวันคนที่ถูกพิษ ตัวก็จะ
ระเบิดออกมาและตายไปด้วยเช่นกัน จวินอู่เสี ยพูดโดยไม่
แสดงออกสี หน้าใดๆ นางได้อธิบายอย่างเรี ยบเฉย นาง
บอกข่าวที่น่าสยดสยองนี้ดว้ ยความเย็นชา เลยทาให้ข่าว
มันดูน่ากลัวยิง่ ขึ้นไปอีกเท่าตัว
ข่าวนี้ไม่ทาให้โม่เฉี่ ยนเยวียนหน้าซีดเท่าไหร่ นกั แต่กซ็ ีด
ได้เพียงนิดหน่อย แต่หลงฉี เองนั้น หน้าของเขาก็พลัน
เปลี่ยนสี กลายเป็ นสี ซีดขาว

ทหารของกองทัพรุ ยหลินเป็ นพวกแรกที่เข้าไปถึงสถานที่

ต่างๆที่มีคนร่ างกายระเบิดออกมา สารพิษถูกแพร่ ไปทาง
อากาศนั้นหมายความว่าวันนี้เหล่ากองทัพรุ ยหลินติดพิษ
เข้าให้แล้ว

ใครกันที่ทาเรื่ องที่โหดร้ายถึงเพียงนี้ได้? นี้พวกเขาคิดจะ

ฆ่าคนบริ สุทธิ์นบั แสนที่อยูใ่ นเมืองหลวงไปด้วยเลยใช่
ไหม? หน้าของโม่เฉี่ ยนเยวียนกลายเป็ นซีดขาวทันที
ตามที่จวินอู่เสี ยว่ามานี้ พิษตัวนี้มนั ไม่มีสีไม่มีกลิ่น และ
ยังสามารถติดพิษได้ง่าย เพียงแต่ติดพิษนิดๆหน่อยๆ พวก
เขาก็จะสมารถแพร่ พิษออกมาได้ วันนี้คนห้าสิ บคน
ระเบิดออกมา อีกสองสามวันคงไม่นอ้ ยกว่าหมื่นคนเป็ น
แน่

คนนับแสนจะถูกฆ่าให้ตายในวันเดียว….มันน่ากลัวเกิน
กว่าที่ใครจะหยัง่ ถึง…..

จวินอู่เสี ยมองลงไปสายตาของนางกาลังครุ่ นคิดอะไร

บางอย่าง สายตาของนางที่มองไปที่สระบัวแทบจะทาให้
สระบัวกลายเป็ นน้ าแข็ง

เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่พวกชาวบ้านแต่เป็ นกองทัพ
รุ ยหลินต่างหากที่เป็ นเป้าหมายของพวกมัน หมาจนตรอก
มักกัดไม่เลือก เพียงเพื่อที่จะแก้แค้นแล้วละก็มนั ไม่สน
หรอกว่าต้องใช้วธิ ีไหน แม้วา่ มันจะยากที่จะดาเนินการ
กับกองทัพรุ ยหลินโดยตรง แต่พวกเขาก็เลือกที่จะทาโดย
ทาลายทั้งเมืองหลวงไปพร้อมกับกองทัพรุ ยหลินด้วย
โคลนถาถมเข้ามาแล้วกองทัพรุ ยหลินย่อมไม่อาจหลบหนี
และหลีกเลี่ยงความเสี ยหายไปได้อย่างแน่นอน

ก็ไม่ได้หมายความว่าวิธีน้ ีมนั ไม่ดี แต่ฝ่ายตรงข้ามของ

พวกเขาดันเป็ นนางเท่านั้นเอง
ตอนที่ 150 อวดดีกบั ปรมาจารย์ 1

————————-

ตอนที่ 3/3

แม้วธิ ีการนี้จะร้ายกาจแต่จวินอู่เสี ยก็ไม่มีปฎิกิริยาใดๆกับ

มันทั้งสิ้ น

มือของโม่เฉี่ ยนเยวียนกาหมัดแน่นด้วยความโกรธ พวก

เขาบ้าไปแล้วรึ ไงกัน? พวกเขาถึงคิดจะทาให้คนที่บริ สุทธิ์
ต้องมาตายแบบนี้! เจ้าพวกน่ารังเกียจพวกนี้ ทาตัวเป็ นคน
ดีต่อหน้าคนอื่น พวกเขา ทาแบบนี้ลงไปได้ยงั ไงกัน?
จวินอู่เสี ย มองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียนที่กาลังโกรธ ด้วยแวว
ตาเยือกเย็นเหมือนสายน้ าของนาง นางก็พดู กับโม่เฉี่ ยนเย
วียนว่า ฮ่องเต้กบั โม่เซวีย่ นเฟยทาเรื่ องแบบนี้ไม่ได้หรอก
สิ่ งพวกนี้ เป็ นขอไป๋ อวิน๋ เซียนต่างหาก นางเป็ นคนที่ลง
มือทา

ดีจริ งๆ ตอนที่นางตรวจสอบว่าพิษพวกนี้ ไป๋ อวิน๋ เซียน

เป็ นคนทา เหตุเพราะว่า นางคิดว่า ไป๋ อวิน๋ เซียนได้มอบ
พิษให้กบั หลินเยีย่ หยางแถมนางยังกล้าที่ลงมือทากับท่าน
ปู่ ของนางอีก ไป๋ อวิน๋ เซียนมีฝีมือแค่น้ ี มันเป็ นฝี มือแค่
พวกจาอวด มันไม่ได้มีค่าอยูใ่ นสายตาของนางเลยแม้แต่
น้อย

ทาไมตระกูลอวิน๋ ถึงโหดเหี้ ยมแบบนี้กนั ? โม่เฉี่ ยนเยวียน

ถามด้วยความตกใจ
จวินอู่เสี ยนางไม่แปลกใจเลยจึงบอกเขาไปว่า ยาและยา
พิษล้วนเป็ นสิ่ งเดียวกัน และพวหมันก็มาจากต้นกาเนิด
เดียวกัน

คนที่มีความรู ้ดา้ นการแพทย์ดี ย่อมมีความรู ้เรื่ องพิษดีดว้ ย

เช่นกัน

คุณหนูแล้วพี่นอ้ งในกองทัพของเราละ? หลงฉี ไม่สนใจ

แผนร้ายของคนในวังหลวงแต่อย่างใด ที่เขาจะสนใจนั้นมี
แต่พี่นอ้ งในกองทัพรุ ยหลินเท่านั้น
พวกเขาได้รับพิษ และหากพวกเขาไม่ได้รับยาถอนพิษ
ภายในสามวันพวกเขาก็จะตาย จวินอู่เสี ยบอกอย่างไม่มี
ความลับใดๆ

หลงฉี คุกเข่าก้มหัวขอร้อง ข้าขอร้องคุณหนู ได้โปรดช่วย

พวกเราด้วยขอรับ!!

ทาไมเจ้าคิดแบบนั้นกัน เจ้าคิดว่าข้ากาลังจะทาอะไรให้
พวกเขาอยูร่ ึ ? จวินอู่เสี ยมองหลงฉี อย่างเย็นชา นางคิดว่าที่
นางกาลังทาอยูน่ ้ ีมนั ก็แสดงออกอย่างชัดเจนแล้วนะ

เมื่อหลงฉี ได้ยนิ จวินอู่เสี ยพูดเช่นนั้นก็คุกเข่าเอาหัวก้มลง

ด้วยความขอบคุณทันที
เมื่อได้เห็นทักษะทางการแพทย์ของจวินอู่เสี ย หลงฉี กเ็ ชื่อ
ว่า จวินอู่เสี ยจะต้องทาให้คนของเขารอดตายจากพิษครั้ง
นี้ได้อย่างแน่นอน

อู่เสี ยเจ้ามัน่ ใจกับพิษนี้แค่ไหนกัน? โม่เฉี่ ยนเยวียนถามจ

วินอู่เสี ยอย่างกังวล พิษที่ทาให้ร่างกายระเบิดได้เช่นนี้ เขา
ไม่เคยได้พบเห็นหรื อได้ยนิ มาก่อนเลย พิษนี้มาจาก
ตระกูลอวิน๋ มันจะต้องเป็ นพิษที่ร้ายแรงมากแน่ๆ

จวินอู่เสี ยมองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียนอย่างเย็นชา เพราะ

คาถามของเขาทาให้นางรู ้สึกโกรธ

มันก็แค่ของเด็กเล่นเท่านั้น เจ้าคิดว่ายังไงกันละ?
…… โม่เฉี่ ยนเยวียนรู ้สึกว่าเขาถามคาถามโง่ๆกับนางไป
เสี ยแล้ว จวินอู่เสี ยนางไม่สนใจตระกูลอวิน๋ เลย ตอนเกิด
เรื่ อง ยาน้ าค้างหยกก่อนหน้านี้ ไป๋ อวิน๋ เซียนก็ถูกจวินอู่
เสี ยทาให้กลายเป็ นคนโง่ในทันที เขาเลยเกาจมูกด้วย
ความละอายใจนิดๆที่ได้ถามคาถามนั้นลงไป
ตอนที่ 151 อวดดีกบั ปรมาจารย์ 2

————————-

ตอนที่ 1/3

เรื่ องที่มีร่างคนระเบิดออกมานั้น นับว่าเป็ นสิ่ งที่กระทบ

จิตใจของผูค้ นในเมืองหลวงอย่างมาก แม้ทหารกองทัพรุ ย
หลินจะปลอบใจให้พวกชาวบ้านหวาดกลัวน้อยลงแล้วก็
จริ ง แต่คนที่ได้เห็นภาพเลือดที่กระจายออกมา เกรงว่าจะ
ไม่ลืมภาพนี้ไปตลอดทั้งชีวติ เป็ นแน่

คนที่อยูใ่ นที่เกิดเหตุ ต่างตกใจและล้มป่ วยในตอนบ่าย

ของวันที่เกิดเหตุ พลังจิตวิญญาณของ พวกเขาต่าง
ปั่ นป่ วนราวกับว่ามีน้ าเดือดภายในร่ าง หมอทั้งเมืองถูก
เชิญมาตรวจสอบ แต่ทว่าก็หาสาเหตุที่เป็ นของอาการ
เหล่านี้ไม่ได้

ร่ างกายที่เหมือนถูกแผดเผานี้ ทาให้พวกเขาไม่อาจลุก
ออกจากเตียงได้ พวกเขาไม่รู้วา่ ถูกพิษอยู่

และพิษนี้มนั มีผลกับผูท้ ี่มีพลังจิตวิญญาณสู งอย่างเห็นได้

ชัด ยาพิษนี้จะขยายพลังจิตวิญญาณของพวกเขาทาให้
ร่ างกายของพวกเขาใหญ่ข้ ึน แต่ในทางตรงกันข้ามคนที่มี
พลังจิตวิญญาณน้อย ร่ างกายของพวกเขาไม่บวมหรื อ
ใหญ่ข้ ึนจากเดิมเท่าใด
ในขณะที่วงั หลินกาลังวุน่ กับสมุนไพรที่กาลังขนเข้ามา
เป็ นจานวนมากอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากเมืองหลวง
ในตอนนี้ตกอยูภ่ ายใต้ความควบคุมของวังหลิน ทาให้
เจ้าของร้านสมุนไพรและร้านยาไม่มีทางเลือกแต่อย่างใด
พวกเขาจึงยินดีที่จะทาตามที่ทางวังหลินสัง่ พวกเขาเอา
สมุนไพรที่อยูใ่ นคลังทั้งหมดมาให้กบั ทางวังหลินเท่าที่จะ
ให้ได้

ไม่ใช่วา่ พวกเขาจะให้ไป โดยไม่ได้รับอะไรตอบแทน

ทหารกองทัพรุ ยหลินบอกว่าสมุนไพรเหล่านี้ถูกองค์รัช
ทายาทขอร้องมา และจะจ่ายเงินให้พวกเขาภายในสองถึง
สามวัน

เจ้าของร้านยาและร้านสมุนไพร ก็วา่ อะไรไม่ได้เนื่องจาก

กลัวที่จะเจ็บตัวเอา
ตอนนี้ที่พกั ของจวินอู่เสี ยมีแต่กาแพงสมุนไพรที่วางกอง
สุ มๆกันเต็มไปหมด สมุนไพรถูกนาเข้าไปในที่พกั ของจ
วินอู่เสี ย และไว้ในที่เรื อนอื่นๆ

จวินอู่เสี ยทาการทดลองที่หอ้ งปรุ งยาของนางอยูจ่ นครึ่ ง

ค่อนวัน นางนัง่ วิเคราะห์พิษที่อยูใ่ นตัวของผูค้ ุม้ กันที่เป็ น
ทหารของกองทัพรุ ยหลินทั้งสิ บคน เมื่อชีพจรของผูค้ ุม้
กันทั้งสิ บกลับมาเต้นอย่างปกติส่วนพลังวิญญาณที่เคย
ปั่ นป่ วนตอนนี้กก็ ลับมาเป็ นปกติแล้วเช่นกัน

หลังจากที่วนุ่ อยูก่ บั การทดลองและการตรวจอาการพวก

คนที่โดนพิษเวลาก็ผา่ นไปอย่างรวดเร็ ว เมื่อรู ้ตวั อีกทีก็
พบว่ามืดค่าเสี ยแล้ว
จวินอู่เสี ยสร้างยาแก้พิษขึ้นมาได้ นางได้ให้พวกทหารดื่ม
มันก่อนที่นางจะจับชีพจร ชีพจรของพวกเขาก็ได้เต้น
สม่าเสมอและพลังจิตวิญญาณของพวกเขาก็ไม่ปั่นป่ วน
อีกต่อไป ทุกอย่างก็กลับมาอยูใ่ นสภาพเดิมอย่างปกติ

” พวกเจ้าไปซะ แล้วเรี ยกหลงฉี มาหาข้า “

พวกเขาทาความเคารพจวินอู่เสี ยแล้วจากไปทันที สักพัก

หลงฉี กเ็ ข้ามา

หลังจากที่จวินอู่เสี ยวุน่ วายเรื่ องยาแก้พิษอยูท่ ้ งั วันในที่สุด

นางก็มีเวลาให้พกั สักที แต่เมื่อนางนัง่ บนเก้าอี้กร็ ู ้สึกเจ็บที่
เท้าทันที เนื่องจากวันนี้นางเดินทั้งวันนางที่พ่ งึ ได้พกั ก็นง่ั
ลงเพื่อนวดขาที่ปวดทันที

หลงฉี เดินเข้ามาหานางอย่างเงียบๆ เขาเทน้ าอุ่นลงไปให้

นางแล้วก้มหัวลง

คุณหนูน้ นั เป็ นคนเงียบๆ และไม่ค่อยพูดอะไรมากมาย

ใบหน้าของนางก็มกั จะเย็นชาอยูเ่ สมอ แต่นางก็ช่วยให้ทุก
อย่างจบลงอย่างสวยงาม หลงฉี เห็นทหารที่ออกไปก่อน
จึงได้เข้ามาที่นี่ ดูจากผิวพรรณและสี หน้าของพวกเขาแล้ว
นั้น พวกเขาคงจะหายป่ วยแล้วจริ งๆ จวินอู่เสี ยนางทายา
ถอนพิษได้เสร็ จแล้ว
เขาเป็ นชายชาติทหารมาทั้งชีวติ มีไม่กี่ครั้งที่เขาจะทาเพื่อ
คุณหนู เขาเป็ นเพียงคนตัวโต ที่แสดงความกตัญญู ด้วย
ท่าทางที่งุ่มง่าม จากการแสดงของเขา

ข้าไปตรวจสอบที่มาที่ไปของคนที่ร่างกายระเบิดมาแล้ว
ขอรับ แต่กลับไม่สามารถหาที่มาที่ไปของพวกเขาได้เลย
ขอรับคุณหนู หลงฉี กม้ หัวลงด้วยความอับอาย เขา
ตรวจสอบที่มาที่ไปของคนทั้งห้าสิ บคนไม่ได้และก็ไม่
อาจหาข้อสรุ ปใดๆตามที่จวินอู่เสี ยบอกได้เลย ทาให้เขา
รู ้สึกผิดไม่นอ้ ยที่ไม่อาจทางานที่คุณหนูมอบหมายนี้ให้
สาเร็ จ

จวินอู่เสี ยไม่ได้ประหลาดใจเท่าไรเมื่อหลงฉีบอกว่าหา
สาเหตุไม่ได้ เป็ นธรรมดากับการระเบิดเช่นนี้ แม้แต่
กระดูกของพวกเขายังแตกละเอียดเป็ นผุยผงอีก แม้จะใช้
เทคโนโลยีกบั อุปกรณ์ในชาติที่แล้วของนางก็ไม่อาจมี
ใครตรวจสอบได้
ตอนที่ 152 อวดดีกบั ปรมาจารย์ 3

————————-

ตอนที่ 2/3

ข้าเตรี ยมยาแก้พิษเอาไว้แล้ว พวกเราไม่รู้แน่ชดั ว่ามี

จานวนคนมากแค่ไหนกันที่ถูกพิษ ข้าจึงเตรี ยมมันเอาไว้
ให้กบั ทุกคน ตอนนี้พวกเจ้าต้องรี บนายาแก้พิษนี้ไปส่ งให้
ถึงพวกชาวบ้านให้เร็ วที่สุดเท่าที่จะทาได้

เนื่องจากพิษได้แพร่ กระจายเป็ นบริ เวณกว้างมาก ทาให้จ

วินอู่เสี ยไม่อาจรักษาทุกคนได้อย่างทัว่ ถึง นางจึงเตรี ยมยา
แก้พิษให้กบั ทุกคนเอาไว้ เพื่อทุกคนดูแลตัวเองกันไป
ก่อน

” คิดได้แล้วรึ ยงั ? “

ข้าคิดว่า ข้าไม่จาเป็ นจะต้องบอกเจ้าว่าจะต้องทายังไง

หรอกนะ? ดวงตาที่เย็นเยือกจ้องมองไปที่หลงฉี อย่าง
คาดหวัง

ข้าจะไม่ทาให้ท่านผิดหวังแน่นอนขอรับ!! หลงฉี
ตัดสิ นใจตอบออกมาอย่างไม่ลงั เล

หลังจากวันที่มีคนร่ างกายระเบิดผ่านไป ผูค้ นมากมายก็

เริ่ มล้มป่ วย พวกหมอที่ไม่รู้เรื่ องราวอะไรก็ได้แต่ตื่น
ตระหนกกับเหตุการณ์ที่กาลังเผชิญอยูอ่ ย่างไม่รู้จะทา
อย่างไร

และในตอนเที่ยงของวันเดียวกันนั้นเอง ก็มีการประกาศ
เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่พ่ งึ เกิดขึ้นในเมืองหลวงให้รู้กนั ทัว่
เมือง คนที่อ่านหนังสื อออกก็ได้แต่โกรธแค้น ทาให้ข่าวนี้
ลุกลามไปเหมือนไฟป่ าไปทัว่ เมืองหลวง

คนร้ายที่หลบซ่อนอยูใ่ นเมืองหลวงไม่ยอมออกมาสู ้รบจึง

ใช้ยาพิษแพร่ ไปทัว่ เมืองหลวงเพื่อให้พวกชาวบ้านเสี ย
ขวัญ เมื่อวานที่มีคนห้าสิ บคนร่ างกายระเบิดออกมานั้น
เป็ นเพราะว่าพวกเขาเหล่านั้นถูกวางยาพิษ เมื่อมันออก
ฤทธิ์กจ็ ะทาให้คนที่โดนพิษชนิดนี้ทาให้ร่างกายของคน
โดนค่อยๆขยายใหญ่ข้ ึนจนร่ างกายทนไม่ไหวจึงระเบิด
ออกมา
ในชัว่ พริ บตานั้นบรรดาชาวบ้านที่มามุง้ อ่านประกาศก็
สาปแช่งและสบถด่าคนทาไปทัว่ ทั้งเมือง ส่ วนคนที่มี
สมาชิกนอนป่ วยอยูท่ ี่เรื อน ก็พากันร้องไห้ออกมาด้วย
ความกังวลใจกลัวว่าคนในครอบครัวของตนจะเป็ นเช่น
ไรต่อไป

ท่ามกลางความตื่นตระหนกนั้นเอง องค์รัชทายาทก็นา
กองทัพรุ ยหลินออกมา แจกจ่ายยาแก้พิษให้กบั ชาวบ้าน
มันเป็ นขวดเล็กๆ ที่ช่วยขจัดสารพิษในร่ างกายของพวก
เขาให้หายไปได้

กองทัพรุ ยหลินกว่าแสนคนที่อยูใ่ นเมืองหลวงได้ส่งทหาร

ออกไปแปดหมื่นคน เพื่อแจกจ่ายยาแก้พิษให้กบั พวก
ชาวบ้านไม่หยุดมือ เมื่อผูท้ ี่ติดพิษได้กินยาแก้พิษที่
กองทัพรุ ยหลินแจกมาร่ างกายก็รู้สึกดีข้ ึนมาในทันที อีก
ครึ่ งวันท่าทางและคาพูดที่เปี่ ยมไปด้วยความเมตตาของ
โม่เฉี่ ยนเยวียนก็ติดบนปากของทุกคน ทุกคนร้องเพลง
สรรเสริ ญพระบารมีให้เขาด้วยความรู ้คุณกรุ ณาขององค์
รัชทายา ในวันนี้ที่องค์รัชทายาทได้ยนื หยัดอยูข่ า้ งพวกตน
ความชื่นชมความชอบขององค์รัชทายาทที่ชาวบ้านมีให้
นั้นสู งเทียมฟ้า บดบังฮ่องเต้ที่อยูใ่ นบัลลังก์ในตอนนี้ไป
จนสิ้ น

แล้วก็มีการประกาศภาวะฉุกเฉิ นขึ้นมาอีกครั้ง บรรดาผู ้

ต่อต้านและเกลียดการกระทานี้ ก็ได้เปลี่ยนมาสนับสนุน
กองทัพรุ ยหลินอย่างเต็มที่

ไม่ใช่แค่ชาวบ้านที่ชื่นชอบองค์รัชทายาทอย่างเดียว
เท่านั้น แต่กองทัพรุ ยหลินก็ได้รับความชื่นชมว่าเป็ น
กองทัพที่คอยคุม้ ครองประชาชน ไม่เพียงชื่อเสี ยงจะดีข้ ึน
มาก แต่พวกเขายังกลายเป็ นนักบุญในสายตาของคนใน
เมืองหลวงอีกด้วย

แผนที่จะทาลายเมืองหลวงได้ถูกจวินอู่เสี ยทาลายครั้งแล้ว
ครั้งเล่า ด้วยยาแก้พิษที่นางมอบให้กองทัพรุ ยหลินได้
แจกจ่ายส่ งให้ถึงมือชาวบ้าน มันก็ได้ถอนพิษในร่ างกาย
ของพวกเขาไปจนหมดสิ้ น ทาให้แผนร้ายที่คุกคามเมือง
หลวงล้มเหลวอย่างไม่เป็ นท่า

เพื่อที่จะทาลายวังหลวง ข่าวที่แพร่ กระจายไปอย่าง

รวดเร็ วนี้จึงถูกปิ ดบังเอาไว้ นอกจากคน ที่ตายห้าสิ บคน
แล้วก็ไม่มีใครตายเพราะพิษนี้อีก
เพื่อจะหาสถานที่ที่คนร้ายใช้ในการซ่อนตัวออกมา วัง
หลินจึงได้สืบหาข้อมูลคนตายที่ร่างกายระเบิดออกมาเป็ น
เศษชิ้นส่ วน เป็ นไปไม่ได้เลยที่จะตรวจสอบรู ปพรรณ
ของพวกเขาเหล่านั้นได้ พวกเขาจึงเริ่ มสื บจากครอบครัวที่
มีคนหายไปก่อนเป็ นอันดับแรก

ในวังหลิน จวินชิงกาลังมองจวินอู่เสี ยที่กาลังยุง่ อยูก่ บั ยา

ของนาง โดยที่ใบหน้าของเขากาลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

อู่เสี ยเจ้ารู ้ไหม..ว่าหลงฉี นะประกาศว่าจะหาตัวคนร้ายที่

วางยาพิษนี้ที่กาลังซ่อนตัวอยูใ่ นเมืองหลวงมารับโทษให้
ได้ เจ้ารู ้จุดประสงค์ของเขาไหมว่ามันคืออะไรกันแน่?
จวินชิงไม่เข้าใจสิ่ งที่หลานสาวของเขาต้องการทาเลยสัก
นิด ด้วยความโกลาหลของพิษ ทาให้กองทัพรุ ยหลินมี
เหตุผลในการควบคุมเมืองหลวงมากขึ้น แต่จวินอู่เสี ย
นั้นนนางไม่ได้ต้ งั ใจจะหยุดยั้งปัญหานี้ แล้วนางคิดจะทา
ยังไงต่อไปกัน?

จวินอู่เสี ยที่กาลังยุง่ อยูก่ บั การทายาอยูน่ ้ นั นางก็ตอบ

กลับไปว่า เป็ นธรรมดาที่สิ่งที่ถูกซ่อนเอาไว้มนั จะต้อง
ได้รับการเปิ ดเผย

จวินชิงคิดเองเออเองของเขาว่า ที่จวินอู่เสี ยสัง่ ให้กองทัพ

รุ ยหลินตรวจสอบตัวตนของคนที่ตายไปแล้วทั้งห้าสิ บคน
ซึ่ งมันเป็ นงานที่หนักเอาการ เพราะมันไม่ใช่เรื่ องง่ายเลย
ที่จะมาหาที่มาที่ไปคนหายในหมู่คนที่อาศัยอยูใ่ นเมือง
หลวงนับแสนคนเช่นนี้ได้
ภายใต้สถานการณ์ปกติ ยังยากที่จะหาตัวของพวกเขา แต่
ตอนนี้มนั แตกต่างกันออกไป ผูค้ นต่างกังวลใจเรื่ องพิษ
พวกเขาจะเห็นความปลอดภัยของทุกคนในครอบครัวมา
ก่อน สมาชิกของคนในตระกูลใครก็ตาม อาจไปทาธุระ
ต่างๆในที่สาธารณะ จวินอู่เสี ยอธิบาย โดยมีกระจุกของ
สมุนไพรที่อยูใ่ นมือ
ตอนที่ 153 อวดดีกบั ปรมาจารย์ 4

————————-

ตอนที่ 3/3

จวินชิงตกใจมาก จวินอู่เสี ยใช้ความโกรธเกรี้ ยวของผูค้ น

ก้าวไปสู่ อานาจใช่ไหมนั้น?

เจ้าแน่ใจแล้วเหรอว่า คนห้าสิ บคนนั้นมาจากวังหลวง

จริ ง? จวินอู่เสี ยทาถูกต้อง ภายใต้สถานการณ์ปกติอย่างงี้
ทุกตระกูลต่างๆ จะต้องทางานในที่โล่งแจ้ง ที่ที่มีคนเดิน
พลุกพล่านและให้เห็นหน้าซึ้งกันและกัน ถึงแม้จะไม่
เกี่ยวข้องกันก็ตาม แต่ผลของพิษมันก็คลอบคลุม ไปทัว่
เมืองหลวง คนที่มีสมาชิกในครอบครัวที่อาศัยอยูใ่ น
กาแพงเมืองหลวงจนป่ านนี้ ต้องถามหาความปลอดภัย
ของพวกเขาแล้วสิ

นอกจากนี้หลงฉี และคนอื่นๆ ยังยืนยันว่ายาแก้พิษถูกแจก

ให้กบั พวกชาวบ้านไม่ใช่คนในวังหลวง

คนในตระกูลของข้ารับใช้ท้ งั หลายจะต้องเอายาถอนพิษ
ไปที่วงั หลวงเพื่อความปลอดภัย ของพวกเขา

ในแง่น้ ี จวินอู่เสี ยไม่จาเป็ นต้องกระดิกเอาข่าวมาให้

ชาวบ้านคนอื่นๆก็จะกระจายข่าวไปเอง
พวกเขาทาเรื่ องเลวร้ายที่วา่ มานี้ พวกเขายังจะกล้าใช้คน
ธรรมดามาเอายาเหรอ? จวินอู่เสี ยชี้ให้ตรงจุดเพื่อให้เห็น
ความจริ ง พวกเขาลากคนทั้งเมืองมาเกี่ยวข้องด้วย แม้แต่
ฮ่องเต้กจ็ ะถูก ขับไล่ลงบัลลังก์ดว้ ยความโกรธ พวกเขาไม่
ยอมเสี่ ยงกับการเดิมพันนี้หรอก

หากไม่ใช้นางกานัลหรื อขันที หรื อกองทหารรักษา

พระองค์กองทัพหยูหลิน ทุกอย่างล้วนถูกจวินอู่เสี ย
ตรวจสอบเรื่ องพวกนี้แล้ว

แต่หากเรื่ องที่ถูกตรวจสอบมันเล็ดรอดออกไปละก็…
จวินชิงไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าหากมีคนรู ้วา่ ทั้งห้าสิ บคน
ที่ถูกปล่อยออกมาจากวังหลวงเพื่อแพร่ พิษ ผลที่ตามมา
มันจะน่ากลัวแค่ไหนกัน
เจ้าคิดจะใช้ความโกรธแค้นของพวกชาวบ้านมาต่อต้าน
ฮ่องเต้ยงั งั้นสิ นะ? จวินชิงถามจวินอู่เสี ยอย่างสงสัย

แต่นางกลลับส่ ายหน้าตอบ

เรื่ องแก้แค้นนั้น แน่นอนว่าข้าจะทาด้วยตัวข้าเอง

ถ้ายืมมือคนอื่นทาจะไปมีความสุ ขได้ยงั ไงกันละ?

ยิง่ พวกชาวบ้านโกรธมากเท่าไรมันก็ยงิ่ ส่ งผลกระทบต่อ

อานาจของฮ่องเต้มากยิง่ ขึ้นไปหลายเท่า

จวินชิงมองผ่านไปที่จวินอู่เสี ยด้วยความตกใจ เขาไม่รู้เลย

ว่านางจะเคลื่อนไหวยังไง แต่ที่เขารู ้อย่างแน่ชดั เลยคือ
ใครที่เป้าหมายของนางนั้นต้องตายและต้องถูกกาจัดให้
สิ้ นซากอย่างแน่นอน

เจ้าบอกว่ายาพิษนี้มนั มาจากไป๋ อวิน๋ เซียนสิ นะ? อู่เสี ยเจ้ารู ้

เกี่ยวกับตระกูลอวิน๋ มากแค่ไหนหรื อว่าไม่รู้เลย หาก
เป้าหมายคือให้โม่เฉี่ ยนเยวียนที่เป็ นองค์รัชทายาทได้ข้ ึน
ครองราชย์อย่างชอบธรรม แต่หากเป้าหมายของเจ้าคือ
ตระกูลอวิน๋ เจ้าต้องระวังให้มาก มันยากมากเลยนะที่จะ
จัดการฆ่าพวกเขาได้หมด เพราะพวกเขามีคนหนุนหลัง
อยู่ จวินชิงเตือนนางด้วยความหวังดี เพราะยาพิษที่ทาและ
ได้ใช้กบั หลินเยีย่ หยางกับคนทั้งห้าสิ บคนมาจากไป๋ อวิน๋
เซี ยนและจวินอู่เสี ย นางต้องไม่ปล่อยเสี ยนเอาไว้แน่ๆ

จวินอู่เสี ยนางขมวดคิ้วคิด นางไม่รู้เรื่ องอะไรกับ

ตระกูลอวิน๋ มากนัก นางได้ยนิ เพียงเศษเสี้ ยวจากผูค้ นที่อยู่
รอบข้าง ว่าพวกเขามีพลังอานาจได้จากความรู ้เรื่ องยา
เนื่องจากตระกูลอวิน๋ นั้นได้รับการยอมรับมากมายจาก
หลายๆอาณาจักร ด้วยพลังอานาจที่มากมายนี้มีเพียงไม่กี่
คนที่จะเป็ นศัตรู กบั คนตระกูลอวิน๋ แต่พวกเขากลัว
ตระกูลชิงหยุนผูท้ ี่ทายาได้ดีที่สุดจะจากพวกเขา

ไม่วา่ ใครต่างก็กลัวตายกันทั้งนั้น และหวังว่าเมื่อเวลานั้น

จะได้รับการปฎิบตั ิอย่างดีจากตระกูลอวิน๋

ชัดเจนแล้วว่าพวกเขาล้วนพึ่งพากัน แต่เมื่อถึงเวลานั้น ที่

ตระกูลตระกูลอวิน๋ น่ากลัวนั้นเพราะมีคนติดหนี้บุญคุณ
พวกเขามากมาย และยังสื บเสาะหาผูแ้ ข็งแกร่ งมาเข้าร่ วม
ด้วย
นอกจากแคว้นต่างๆแล้ว ยังมีผเู ้ ชี่ยวชาญจากภายนอก ที่
ไม่อาจประเมินได้กาลังหลบซ่อนตัวอยู่ รวมอยูด่ ว้ ย
เช่นกัน

เป็ นไปได้วา่ พวกเขาอาจถูกตระกูลอวินนามาใช้ทาลาย

ล้างพวกเรา

หากตระกูลอวิน๋ และตระกูลจวินต่อสู ้กนั มันคงเป็ นการ

ต่อสู ้ที่ยากลาบากสาหรับตระกูลจวินเป็ นแน่

เพราะกองทัพและกองกาลังที่อยูฝ่ ังตระกูลอวิน๋ จากทุก

สารทิศจะแห่กนั เข้ามาโจมตีทุกด้านเป็ นแน่ และถ้าหาก
เป็ นอย่างนั้นจริ งกองทัพรุ ยหลินคงไม่อาจจะหยุดยั้งมัน
ได้แน่
ตอนที่ 154 การแสดงดีๆได้เริ่ มขึ้นแล้ว 1

————————-

ตอนที่ 1/3

จวินอู่เสี ยครุ่ นคิดถึงสถานการณ์ที่นางต้องเผชิญ ซึ่งมี

เพียงสองทางเลือกเท่านั้น หนึ่งคือยอมแพ้และปล่อย
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนไปโดยไม่ลา้ งแค้น สองคือไม่ให้ตระกูลอวิ๋
นรู ้ความจริ งเรื่ องนี้แล้ว

ไว้ชีวติ ไป๋ อวิน๋ เซี ยนอย่างนั้นรื อ?

ไม่!! นางทาอย่างนั้นไม่ได้เด็ดขาด
คนที่ทาให้ร้ายท่านปู่ ของนาง มันต้องตายทุกคน

ท่านอาไม่ตอ้ งกังวลไปเจ้าคะ เดี่ยวข้าจะคิดแผนการณ์

ทั้งหมดเองค่ะ จวินอู่เสี ยคิดอย่างที่นางตั้งใจจะทา

จวินเสี ยมองไปที่จวินอู่เสี ย หวังว่าจะหาเบาะแสได้จาก

การแสดงออกของนาง แต่ใบหน้าที่แสนจะเย็นชาของ
นางทาให้จวินเสี ยไม่อาจเดาเงื่อนงาใดๆได้

นางเป็ นคนที่คิดอะไรล้ าลึก จนไม่มีใครคาดเดาได้วา่ นาง

กาลังคิดสื่ งใดอยู่
ดูแลตัวเองให้ดีกแ็ ล้วกัน หากเจ้าอยูใ่ นอันตรายตระกูลจวิ
นและกองทัพรุ ยหลินจะยืนอยูเ่ คียงข้างเจ้าเสมอ

เจ้าค่ะ

ไม่นานก็มีคนจากตระกูลต่างๆนับยีส่ ิ บคนมานัง่ คุกเข่า

ร้องไห้อยูห่ น้าวังหลิน ถือคบไฟแล้วคุกเข่าลงกับพื้น

หลงฉี เดินเข้าไปตรงหน้าพวกเขาทุกคน ครอบครัวพวกนี้

มีสมาชิกในครอบครัวเป็ นทหารใน กองทัพหยูหลิน เมื่อ
พวกเขาได้ยนิ เรื่ องพิษที่แพร่ กระจายไปในเมืองในตอน
เที่ยง พวกเขาได้รับยาถอนพิษจากกองทัพรุ ยหลิน คนใน
ครอบครัวของพวกเขาพากันไปรวมตัวกันเพื่อเอายาแก้
พิษ แล้วก็ไปที่ค่ายทหารกองทัพหยูหลินเหมือนกับที่เคย
ทามาก่อน

แต่พวกเขากลับไม่ได้เจอคนในครอบครัว ที่เป็ นที่รักของ

พวกเขาเลยสักคน พวกเขาก็เริ่ มร้องไห้สะอึกสะอื้น ยาม
ของค่ายทหารก็ได้ผลักพวกเขาออกไปให้พน้ จากตรงค่าย
เมื่อได้ยนิ เรื่ องของพิษที่น่ากลัว พวกเขาจึงรี บมาที่วงั หลิน
เพื่อขอให้องค์รัชทายาท โม่เฉี่ ยนเยวียนช่วยเหลือ

หลงฉี จึงพาคนพวกนี้ไปพบกับโม่เฉี่ ยนเยวียนและจวินอู่

เสี ยที่นงั่ อยูด่ า้ นข้างก็มองดูคนเหล่านี้ร้องไห้ดว้ ยความ
เป็ นห่วงคนในครอบครัว โดยมีสายตาเศร้าหมอง จวินอู่
เสี ยจึงส่ งสายตาให้สญ ั ญาณกับโม่เฉี่ ยนเยวียน
คนตายที่ไม่สามารถหาที่มาที่ไปได้ ตอนนี้ได้มีทหาร
กองทัพหยูหลินหายไปยีส่ ิ บคน นี่มนั ไม่ใช่เรื่ องบังเอิญ
แน่ๆ

จวินอู่เสี ยสรุ ปเรื่ องนี้อยูใ่ นใจเงียบๆ แล้วแสดงละคร

ต่อไป

โม่เฉี่ ยนเยวียน รู ้วา่ จวินอู่เสี ยกาลังบอกใบ้ให้แก่ตนจึง

แสดงความเมตตาอย่างหาที่เปรี ยบไม่ได้ แล้วให้ คามัน่
สัญญาว่าจะพาตัวคนที่พวกเขารักกลับมาอย่างปลอดภัย
และไม่ตอ้ งกังวลแต่อย่างใด เขาจะไปหายามของ
กองทัพหยูหลินให้เปิ ดประตูให้พวกเขาเอง
หลังจากการต่อสู ้ระหว่างกองทัพรุ ยหลินของตระกูลจวิ
นและกองทัพหยูหลินของฮ่องเต้ พวกเขาทาได้เพียงไม่ให้
น้ าตาไหลได้แค่เท่านั้น พวกเขาไม่อาจห้ามปราบศึกครั้งนี้
ได้ แล้วเปิ ดประตูให้พวกเขาผ่านทาง

โม่เฉี่ ยนเยวียน พาคนในแต่ละครอบครัวที่กาลังร้องไห้อยู่

ไปที่ค่ายใหญ่ทนั ที แล้วบังคับให้ยามพวกนั้นส่ งทหาร
ตามบัญชีรายชื่อเหล่านี้ออกมา

เมื่อตรวจสอบในไม่กี่วนั ที่ผา่ นมา ทหารในกองทัพหยู

หลินหายไปห้าสิ บนาย ผูบ้ งั คับบัญชา ก็อบั อายที่เขาบอก
ไม่ได้วา่ ทหารเหล่านั้นตอนนี้ไปอยูท่ ี่ไหน
ในตอนนั้นคนในครอบครัวของทหารที่หายไปก็สร้าง
ความวุน่ วายขึ้นมาทันที

นี่เป็ นเรื่ องบังเอิญงั้นเหรอ? ทหารหายไปห้าสิ บคนมีคน

ตายห้าสิ บคน ในเมืองหลวง แถมพวกเขาก็อธิบายไม่ได้
อีก ว่าพวกเขาหายไปไหน?

ก่อนรุ่ งเช้า ข่าวนี้กแ็ พร่ กระจ่ายไปทัว่ ทั้งเมืองหลวงอย่าง

รวดเร็ ว

พวกเขาคาดเดาได้วา่ คนห้าสิ บคนที่ร่างกายระเบิดออกมา

พวกนั้นคือทหารที่หายไปห้าสิ บคน
ของกองทัพหยูหลิน รึ วา่ จะเป็ นพวกเขาเองที่ปล่อยทหาร
ออกมาแพร่ พิษในเมืองหลวงอย่างงั้นรื อ?

เมืองหลวงก็พดู เรื่ องนี้กนั ทั้งวัน ทหารกองทัพหยูหลินก็

ได้แต่ซ่อนตัวอยูใ่ นค่ายทหาร ไม่กล้าออกมาพบสบ
สายตาชาวบ้านทัว่ ไป

ขณะเดียวกันที่วงั หลิน จวินอู่เสี ยกาลังเตรี ยมเอาน้ าเกสร

หยกทิพย์ใส่ ลงไปที่ตน้ บัว โม่เฉี่ ยนเยวียน ก็บุกเข้ามาด้วย
ใบหน้าที่มีความสุ ขและสดใสยิง่ นัก

ทุกอย่างสาเร็ จหมดแล้ว
ตอนที่ 155 การแสดงดีๆ ได้เริ่ มขึ้นแล้ว 2

————————-

ตอนที่ 2/3

จวินอู่เสี ยส่ งสายตาของนางจ้องมองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียน

นิ่งๆ

” ตอนนี้ พวกชาวบ้านส่ วนใหญ่คงคิดว่าคนในวังหลวง

เป็ นผีร้ายไปแล้ว แถมตอนนี้พวกชาวบ้านต่างก็คงคิดว่า
พวกเขาถูกทรยศจากคนในวังหลวง พวกเขาก็เลยขอร้อง
ให้ขา้ กาจัดพวกนั้นทิ้ง ” โม่เฉี่ ยนเยวียนพูดออกมา อย่าง
ระงับความตื่นเต้นเอาไว้ เขารู ้วา่ ทั้งหมดนี่เป็ นแผนของจ
วินอู่เสี ย ที่นางทาให้กองทัพรุ ยหลินออกหน้าช่วยเหลือก็
เพื่อให้ชาวบ้านสนับสนุนเขามากขึ้นนั้นเอง

ในตอนนี้เพื่อที่จะซื้ อใจชาวบ้านให้มากเพิม่ มากขึ้น จวินอู่

เสี ยจึงทายาแก้พิษเพื่อแจกจ่ายให้กบั พวกชาวบ้าน ทาให้
องค์รัชทายาทได้รับการสนับสนุนอย่างมากจากพวก
ชาวบ้านทั้งหลาย แถมยังช่วยลบภาพขององค์รัชทายาทที่
โง่เง่าคนนั้นให้จางหายไปจากใจของพวกชาวบ้านอีกด้วย
ช่าเป็ นความแตกต่างที่ยงิ่ ใหญ่จริ งๆ

จวินอู่เสี ยวางแผนที่จะเปลี่ยนแปลงอานาจของฮ่องเต้ นาง

รอคอยโอกาสนี้เพื่อให้ชื่อเสี ยงของวังหลินกับตระกูลจ
วินได้รับความชื่นชมจากผูค้ น ตอนนี้ไป๋ อวิน๋ เซียนก็ให้
โอกาสทองเหล่านี้ให้
จวินอู่เสี ยแทนเสี ยได้ นางคงไม่ได้รับของขวัญนี้ถา้ หาก
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนไม่ได้เสนอวิธีโหดร้ายเช่นนี้มาให้กบั จวินอู่
เสี ย ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเอ๋ ย…ไป๋ อวิน๋ เซียนเอ๋ ย เจ้าช่างเป็ นหญิง
สาวที่น่าสารจริ งๆ

เวลานี้โม่เฉี่ ยนเยวียนกับกองทัพรุ ยหลินมีความชอบธรรม

มากพอที่จะเข้าไปในวังหลวงแล้ว

หากฮ่องเต้กล้าจะขัดขวางพวกเขา พระเศียรของฮ่องเต้
ต้องถูกน้ าปฏิกลู สาดเข้าไปบนพระเศียรแน่ๆ เมืองทั้ง
เมืองถูกวางยาพิษ แต่องค์ฮ่องเต้กลับไม่อาจดูแลปกป้อง
ได้แต่อย่างใด
จวินอู่เสี ยตอบโม่เฉี่ ยนเยวียนอย่างเย็นชา เพราะตอนนี้
นางกาลังยุง่ อยูก่ บั ดอกบัวอยู่

หน้าของโม่เฉี่ ยนเยวียนเปลี่ยนไปเป็ นสี แดงอย่างน่า

ตื่นเต้น ” ทาไมเจ้าถึงยังเยือกเย็นอย่างนี้ได้กนั ? นี้เจ้าไม่
ตื่นเต้นเลยบ้างเหรอ? ” เรื่ องต่างๆที่โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่เคย
นึกถึง ตอนนี้ทุกอย่างเป็ นฝี มือของจวินอู่เสี ย นางเป็ นคน
วางแผนมันทั้งหมด นางเป็ นคนที่ทาให้เขากลับมามี
อานาจอีกครั้ง

ตอนนี้ทุกอย่างถูกเตรี ยมพร้อมเรี ยบร้อยแล้ว กองทัพรุ ย

หลินเตรี ยมตัวเข้าสู่ พระราชวังหลวงเพื่อทาให้ฮ่องเต้สละ
พระราชสมบัติ ในยามนี้นบั ว่าเป็ นเรื่ องที่ง่ายมาก
เพื่อที่จะไปถึงเป้าหมายที่ตอ้ งการ นางยังสงบได้ยงั ไงกัน?

” ตื่นเต้นทาไมล่ะ? ” จวินอู่เสี ยเอียงหัวลงเล็กน้อย ดวงตา

ของนางเผยแววตาสงสัยกับสิ่ งที่โม่เฉี่ ยนเยวียนถาม

“….” โม่เฉี่ ยนเยวียนถึงกับพูดอะไรไม่ออก

” ก็แค่แผนธรรมดานี้ ไม่เห็นต้องตื่นเต้นอะไรนักหนา
เลย? ” จวินอู่เสี ยพูดเสร็ จก็กลับไปทางานต่อ เมื่อ
ตรวจสอบแผนที่วางไว้ดูวา่ มีขอ้ บกพร่ องตรงไหนรึ ไม่
และเพื่อไม่ให้มีสิ่งใดมากวนใจนางได้นางจึงต้อง
ตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อไม่ให้มีช่องโหวใดๆใน
แผนการนี้อย่างเด็ดขาด ส่ วนฮ่องเต้ตอนนี้กเ็ หมือนคนที่
ตายไปแล้วในสายตาของนาง
ยามนี้ถึงเวลาที่นางจะ ‘กลับไปล้างแค้นกับไป๋ อวิน๋ เซียน ‘
‘ ด้วยความหวังดี ‘ ซะที

โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่รู้จะพูดอะไรดี เขาไม่รู้วา่ คืนนี้กองทัพ

รุ ยหลินจะบุกเข้าวังหลวงไหม เขาไม่เห็นนางแสดงอาการ
อะไรเลย

รอยยิม้ ของนางในคืนนั้น คืนที่นางได้สงั หารพวกขุนนาง

ชัว่ พวกนั้นทาให้ความตายที่นางยืน่ ให้พวกเขาเหล่านั้น
เป็ นรอยยิม้ ที่เยือกเย็นแต่กแ็ ฝงไว้ดว้ ยความงดงามทาให้
ยากที่จะละสายตาไปได้
” แล้วเมื่อไหร่ เจ้าถึงจะเข้าไปที่วงั หลวงเหรอ? ” โม่เฉี่ ยน
เยวียนเอ่ยปากถามจวินอู่เสี ย เขารู ้ดีวา่ เมื่อไรที่กองทัพรุ ย
หลินเข้าไปที่วงั หลวง เมื่อนั้นขั้วอานาจของแคว้นฉี กจ็ ะ
เปลี่ยนแปลงไปทันที

” ภายในหนึ่งชัว่ ยามที่จะถึงนี้ ” จวินอู่เสี ยบอก (หนึ่งชัว่

ยามคือสองชัว่ โมง)

” ไม่ใช่เร็ วๆ นี้เหรอ? “

” ในตอนที่ชาวบ้านยังไม่พอใจอยู่ ” นี้เป็ นโอกาสทั้งหมด

ของนาง
โม่เฉี่ ยนเยวียนเข้าใจชัดเจน ” ถ้าเช่นนั้น ข้าจะไปบอก
หลงฉีนะ ” พูดจบเขาก็วงิ่ ออกไปอย่างเร่ งรี บ เพื่อเตรี ยม
ความพร้อมทันที

จวินอู่เสี ยที่ยงั นัง่ อยูบ่ นเก้าอี้ ในสายตาของนางล้วนมีแต่

ความเย็นชา

[ เจ้านายข้า ท่านจะฆ่าพวกเขาไหม? ] เจ้าดาน้อยที่น้ งั อยู่

บนโต๊ะมันถามจวินอู่เสี ยพลาง

เลียขนของมันไปพลางโดยไม่มีท่าทีต้ืนเต้นแต่อย่างใด

การเขียนเพลงด้วยเลือดของคนตายไปแล้วนี่ช่างดีจริ งๆ
จวินอู่เสี ยมองไปที่เจ้าดาน้อยแล้วบอกว่ากับมันว่า ” ข้าแค่
อยากให้ตระกูลของข้าจวินปลอดภัยก็เท่านั้น ” และนางก็
ไม่ได้พดู อะไรอีก คนบางคนมีตาแต่ไม่มีแวว ถึงได้กล้า
เข้ามาแหย่นาง นางก็จะเลาะกระดูกของพวกมันให้กบั
พวกคนที่ฝ่ายแพ้ไป แล้วจะไม่ปล่อยให้ร่างกายของพวก
มันลุกไปไหนได้อีกเลยในชาติน้ ี
ตอนที่ 156 การแสดงดีๆ ได้เริ่ มขึ้นแล้ว 3

————————-

ตอนที่ 3/3

นับตั้งแต่ก่อตั้งแคว้นฉี มาไม่เคยมีทหารทัพใดสามารถเข้า
ไปในวังหลวงได้นอกจากกองทัพหยูหลิน

แต่วนั นี้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป

โม่เฉี่ ยนเยวียนพาทหารกองทัพรุ ยหลินตรงเข้าไปที่วงั

หลวง พวกชาวบ้านต่างพากันส่ งเสี ยงให้กบั โม่เฉี่ ยนเยวีย
นอย่างไม่ขาดสาย
ณ ห้องโถงของพระราชวังหลวง ฮ่องเต้ทรงประทับอยู่
บนบัลลังก์โดยที่สีพระพักตร์ไม่สู้ดีนกั ตอนนี้พระพักตร์
ของพระองค์น้ นั ดูหม่นหมอง ส่ วนทหารยามที่ยนื อยูน่ อก
ตาหนักต่างก็มีสีหน้าเคร่ งเครี ยด

นี่หรอเรื่ องดีๆที่พวกเจ้าทากันนะ ฮ่องเต้มองโม่เซวีย่ นเฟย

กับไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่ยนื อยูต่ รงหน้าของพระองค์ เขาไม่เคยรู ้
เรื่ องแผนนี้เลย หากเขารู ้แล้วละก็เขาก็คงไม่ยอมให้พวก
เขาทาอย่างเด็ดขาด นี้มนั เป็ นแผนที่บา้ ชัดๆ

วางยาพิษคนในเมืองหลวงนับแสนอีก นี่มนั แย่มากๆ

ประชาชนก็เหมือนน้ า น้ าดันเรื อได้เช่นไรมันก็สามารถ
คว่าเรื อได้เช่นกัน ตอนนี้ประชาชนกาลังเอนเอียงไปทาง
โม่เฉี่ ยนเยวียนกับตระกูลจวินอย่างเต็มที่ ส่ วนฮ่องเต้กบั
องค์ชายสองไม่อาจคุมเมืองหลวงอีกต่อไปได้ ช่วงเวลาที่
ล่อแหลมเช่นนี้โม่เซวีย่ นเฟยกับไป๋ อวิน๋ เซียนยังทาเรื่ อง
บ้าๆเช่นนี้อีก

ถ้าพวกเขาทาสาเร็ จ พระองค์จะไม่วา่ อะไรเลยด้วยซ้ า แต่

นี้อะไรนอกจากจะทาแผนไม่สาเร็ จแล้วยังโดนกองทัพรุ ย
หลินโต้กลับมาอีกตั้งหากแถมทหารของทัพรุ ยหลินกลับ
ไม่มีใครตายเลยแม้แต่คนเดียว ยังไม่พอพวกเขายังสาดน้ า
โคลนเข้ากองทัพหยูหลินของพระองค์อีก มันสามารถทา
ให้ จวินอู่เสี ยใช้เป็ นข้ออ้างได้อย่างสมบูรณ์แบบที่จะนา
กองทัพรุ ยหลินเข้าไปในวังหลวงของพระองค์เช่นนี้
ตอนนี้โม่เซวีย่ นเฟยรู ้สึกเคร่ งเครี ยดเป็ นอย่างมาก เขารู ้สึก
ได้เลยว่าตอนนี้หวั ใจของเขามันกาลังเต้นระรัวด้วยความ
สิ้ นหวัง

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเหมือนจะดูน่ากังวลไม่นอ้ ยกับแผนการณ์

ของนาง แต่ถา้ มันสาเร็ จมันจะแก้ไขชะตากรรมของพวก
เขาในวันนี้ได้

เขาไม่คิดเลยว่าพิษที่มนั จะไม่แพร่ กระจาย แถมยังทาให้

ทหารตายฟรี ไปห้าสิ บนาย แถมยังไม่สามารถหาเหตุผล
มาอธิบายกับครอบครัวของทหารที่ตายไปแล้วได้อีกด้วย
11
ข้ารู ้วา่ ข้าทาผิดไปแล้ว เสด็จพ่อโปรดช่วยลูกด้วยพะยะคะ
โม่เซวีย่ นเฟยคุกเข่าตัวสัน่ ต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้ดว้ ย
ความกลัว

ช่วยรึ ? ช่วยยังไงกัน? ตอนนี้โม่เฉี่ ยนเยวียนคงใช้โอกาสนี้

นากองทัพรุ ยหลินเข้ามาที่พระราชวังแห่งนี้แล้ว และเมื่อ
พวกเขาสามารถเข้ามาที่หอ้ งว่าราชการแห่งนี้ได้ แล้วข้า
จะยังทาอันใดได้อีกล่ะ? ข้าเคยคิดว่าเจ้านั้นเป็ นคนที่
ฉลาดกว่านี้ แต่ตอนนี้เจ้ากลับกลายเป็ นคนไร้ค่า ส่ วน
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนก็เป็ นคนบ้าแล้วเจ้าก็ดนั ไปเชื่อแผนการ
บ้านๆของนางอีก นางเป็ นถึงศิษย์ประมุขตระกูลอวิน๋ แม้
แคว้นฉี ของเราจะล้มสลายลงไป แต่นางก็ยงั คงมี
ตระกูลอวิน๋ หนุนหลัง ส่ วนตระกูลจวินคงไม่กล้า
เผชิญหน้ากับตระกูลอวิน๋ โดยตรงเป็ นแน่ อย่างนั้นพวก
เขาก็คงเหลือไป๋ อวิน๋ เซี ยนไว้เพียงคนเดียว แล้วเจ้ากับข้า
ละจะเป็ นยังไง? เจ้าคิดบ้สงรัป่าว ฮ่องเต้เอนตัวลงบัลลังก์
เขาไม่เคยอับจนหนทางเช่นนี้มาก่อนในชีวติ

ทุกอย่างมันจบแล้ว

พวกเขาได้แต่รอเวลาที่ตระกูลอวิน๋ มาแล้วจะทาให้พวก
เขาได้เปรี ยบ ไป๋ อวิน๋ เซี ยนนางเองก็ดูไร้เดียงสาเกินไปใน
เรื่ องกสนเมืองเช่นนี้ นางคงคิดว่า นางจะไม่แพ้จวินอู่เสี ย
แต่นี่มนั ช่างตลกสิ้ นดีเสี ยจริ งๆที่นางกล้าคิดแผนพรรณ
นั้นออกมาได้

แล้วนี้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนอยูไ่ หนล่ะ? ฮ่องเต้ถามด้วยความโกรธ

เกรี้ ยว
ในวังหลวงพะยะคะ โม่เซวีย่ นเฟยพูด ตอนที่พดู ปากของ
เขายังคงสัน่ เขารู ้ถึงสิ่ งที่เกิดขึ้นนอกเมืองหมดแล้ว มีแต่
นางเท่านั้นที่ยงั ไม่รู้วา่ แผนการณ์ที่นางสร้างถูกทาลายลง
ไปหมด

พานางมาที่นี่ ในเมื่อนางเป็ นคนเริ่ มเรื่ องนี้นางก็ตอ้ งเป็ น

คนจบเรื่ องนี้ดว้ ยเช่นกันอีกอย่างนางเป็ นลูกศิษย์ของ
ตระกูลอวิน๋ นางคงหยุดกองทัพรุ ยหลินไม่ให้ทาอะไร
บ้าๆได้บา้ ง จนกว่าตระกูลอวิน๋ จะมาถึง พวกเจ้าควรอยู่
เฉยๆไม่ควรก็เรื่ องอีกเข้าใจมั้ย ฮ่องเต้ทรงรับสัง่ ในห้อง
โถงในท้องพระโรง ทุกอย่างมันนอกเหนือเกินกว่าที่เขา
จะควบคุมได้อีกแล้ว ผูห้ นุนหลังของไป๋ อวิน๋ เซียนนั้น
แข็งแกร่ งมาก จึงทาให้นางหยิง่ ยโสโอหัง หากนางส่ งข่าว
ให้กบั กองทัพที่อยูใ่ กล้ๆ ไม่ใช่ตระกูลอวิน๋ มันคงไม่เป็ น
แบบนี้ หากนางไม่ได้วางแผนร้ายกับกองทัพรุ ยหลินพวก
เขาก็คงไม่มีขอ้ อ้างที่จะเข้ามาในวังหลวงได้
ตอนที่ 157 การแสดงดีๆ ได้เริ่ มขึ้นแล้ว 4

————————-

ตอนที่ 1/6

อีกไม่นานไป๋ อวิน๋ เซี ยนก็ถูกเชิญตัวไปที่ทอ้ งพระโรง โม่

เซวีย่ นเฟยก็ได้เล่าถึงแผนร้าย ของนางที่ยงั ไม่ทนั ได้เริ่ ม
หากแต่แผนการนั้นยังไม่ทนั ได้เกิดขึ้นก็ตอ้ งมาจบลงเสี ย
แล้ว

ตอนนี้มนั ยังแก้ไขได้อยูน่ ะ… ไป๋ อวิน๋ เซียนพูด แต่คาพูด

ของนางไม่อาจทาให้ใครเชื่อได้อีก
พิษพวกนี้อาจารย์ของข้าเป็ นคนสอนข้าเอง ทัว่ ทั้งแคว้น
แล้วนอกจากผูอ้ าวุโสของตระกูลอวิน๋ อาจารย์ของข้าและ
เหล่าศิษย์พี่ศิษย์นอ้ ง ทั้งหลายแล้วไม่มีผไู ้ ดรู ้เรื่ องยาแก้พิษ
ตัวนี้อย่างแน่นอน

โม่เซวีย่ นเฟยหันไปสบพระเนตรของฮ่องเต้ ทันทีน้ นั เอง

เมื่อได้ฟังคาพูดของไป๋ อวิน๋ เซียน นางจึงรู ้สึกแปลกใจ

ตระกูลอวิน๋ เป็ นตระกูลศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยเหลือผูค้ นเอาไว้

มากมาย แต่ตระกูลอวิน๋ กลับสอนเรื่ องพิษที่ร้ายกาจเช่นนี้
ให้กบั ลูกศิษย์ยงั งั้นเหรอ?
พวกเขาได้แต่คาดเดาไปต่างๆนานา ในเวลาแบบนี้หาก
พวกเขาฉลาดมากพอ พวกเขาสามารถเลือกที่จะไม่พดู
หรื อถามมันออกมา

จวินอู่เสี ย แม้วา่ นางจะมีพรสวรรค์ที่จะเปลี่ยนวิกฤตเป็ น

โอกาส ตอนนี้นางกับโม่เฉี่ ยนเยวียน

กาลังเอากองทัพรุ ยหลินบุกเข้าพระราชวัง ข้ากลัวว่ามัน

จะเป็ นปั ญหาให้แก่เจ้าได้ วางใจเถอะ ข้าจะปกป้องเจ้าให้
ดีที่สุด โม่เซวีย่ นเฟยจับมือไป๋ อวิน๋ เซียนแน่น สายตาของ
เขาที่ส่งไปนั้นเต็มไปด้วยความรักที่มีแก่นาง

หากนางกล้าที่จะเข้ามา ข้าชักอยากจะเห็นแล้วว่า นางจะ

ทายังไงกับข้ากันแน่ ผีเสื้ อแห่งความเมตตาของข้า ได้
ส่ งไปถึงตระกูลอวิน๋ แล้ว หากนางกล้าแตะแม้แต่ปลายผม
ของข้าแล้วละก็ อาจารย์ของข้าคงจะไม่ละเว้นผูไ้ ดเป็ นแน่
ไป๋ อวิน๋ เซี ยน ได้ฟังก็อดยิม้ ไม่ได้

ข้าจะจัดการปั ญหาพวกนี้ก่อนที่คนจากตระกูลอวิน๋ จะมา

แต่มนั ไม่ใช่เรื่ องสาคัญ ตราบใดที่คนตระกูลอวิน๋ เข้ามาถึง
แล้วละก็ ทุกอย่างก็จบสิ้ นไปเองแน่นอน

ขณะที่ ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกาลังโกรธ นางจึงไม่ได้สงั เกตเห็น

รอยยิม้ บนหน้าของโม่เซวีย่ นเฟยกับฮ่องเต้

พวกเขาดันให้นางเป็ นคนรับหน้าแทน โม่เซวีย่ นเฟย แอบ

หัวเราะเมื่อได้ยนิ สิ่ งนี้
มีแต่คนโง่เง่าเท่านั้นแหล่ะ ที่ไม่รู้จกั กลัว ทันใดนั้นก็ได้มี
เสี ยงเปิ ดประตูทอ้ งพระโรง ทุกคนจึงหันไปมอง

เมื่อเห็นจวินอู่เสี ยยืนอยูท่ ี่ประตูกบั โม่เฉี่ ยนเยวียนที่ยนื อยู่

ข้างๆ โดยมีกองทัพรุ ยหลินอยูข่ า้ งหลัง พวกเขาก็ได้ลด
ระดับเสี ยงลงทันที

ฮ่องเต้ทรงสัน่ พระทัยยิง่ นัก จวินอู่เสี ยนางช่างน่าขนลุก

ขนพองเสี ยจริ งๆใบหน้าของนางไม่แสดงความรู ้สึกใดๆ
ออกมาเลย ภายนอกฮ่องเต้ ตอนนี้ดูกล้าหาญชาญชัยยิง่ นัก
แต่ภายในใจ เขากลับกลัวราชบัลลังก์จะสัน่ คลอนเสี ย
มากกว่า
เสด็จพ่อ โม่เฉี่ ยนเยวียนกล่าว ทันใดนั้นเขาได้เดินไปยัง
ท้องพระโรงอย่างเงียบๆ พร้อมกับจวินอู่เสี ย มันช่างไกล
ห่างจากคาว่าสุ ภาพยิง่ นัก

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกัดฟันแน่น สายตาของนางจ้องมองไปที่จ

วินอู่เสี ย หากไม่ใช่เพราะโม่เซวีย่ นเฟยจับมือนางไว้แล้ว
ละก็ นางอยากที่จะเข้าไปตบสัง่ สอนจวินอู่เสี ยให้รู้แล้วรู ้
รอดไป

เข้ามา… ฮ่องเต้กล่าวขึ้น

เสี ยงของพระองค์ค่อยๆจางหายไปอย่างช้าๆ เสี ยงของ

พระองค์ทรงสัน่ คลอนภายใต้ความกดดันที่รัวเข้ามายังกับ
สายฝนยามมีมรสุ มถล่มในความคิด ดังนั้นเขารี บจัดการ
ควบคุมอารมณ์ของเขาให้กลับเข้ามาสู่ สงบในทันทีทนั ใด

เสด็จพ่อ ท่านคงคงได้รับรายงานถึงเรื่ องที่มีคนทรยศแฝง

ตัวอยูใ่ นกองทัพรุ ยหลินแล้วใช่ไหมพะยะค่ะ เจตนาของ
คนทรยศผูน้ ้ นั อยูท่ ี่การทาร้ายพวกชาวบ้านชาวเมืองและ
คนบริ สุทธิ์นบั ว่าเป็ นเรื่ องที่ร้ายแรงยิง่ ลูกจึงจึงอดเป็ น
ห่วงเสด็จพ่อไม่ได้ เหตุน้ ีลูกจึงนาทหารเข้ามาในวังหลวง
โดยไม่ได้รับอนุญาตเสด็จพ่อ ลูกต้องขออภัยแก่เสด็จพ่อ
ด้วย แต่เพื่อที่จะจับคนทรยศในครั้งนี้

ลูกจึงตัดสิ นใจไปโดยพลการ มันที่บงั อาจใช้ยาพิษเพื่อ

หวังจะทาลายแคว้นฉี กบั เหล่าผูบ้ ริ สุทธิ์ และเมื่อข้าได้ตวั
คนทรยศแล้วนั้น เสด็จพ่อจะลงโทษข้าอย่างไรก็ได้
ตามแต่ประสงค์ของท่านเถิด โม่เฉี่ ยนเยวียนคุกเข่าลง
พร้อมกับคาพูดที่กล่าวกับฮ่องเต้ ด้วยน้ าเสี ยงที่ดงั กึกก้อง
กังวาลไปทัว่ ท้องพระโรง

ฮ่องเต้ทรงพยายามเค้นเสี ยงหัวเราะออกมาที่มุมพระ
โอษฐ์ โม่เฉี่ ยนเยวียนมาเพื่อกาจัดพระองค์จริ งๆ เขาเอา
กองทัพรุ ยหลินเข้ามาที่พระราชวังหลวง แล้วฮ่องเต้อย่าง
พระองค์ยงั จะใช้ความสามารถใดที่จะลงโทษองค์รัช
ทายาทกันเล่า?
ตอนที่ 158 การแสดงดีๆ ได้เริ่ มขึ้นแล้ว 5

————————-

ตอนที่ 2/6

จวินอู่เสี ยยืนอยูน่ ิ่งๆ หลังจากที่นางพูดชื่อสมุนไพรที่เป็ น

ส่ วนผสมของยาพิษเสร็ จ ฮ่องเต้กไ็ ด้แต่ยนื มองดูนางเดิน
เข้ามาในท้องพระโรง ไม่มีแม้แต่คาทักทาย พระองค์ทรง
เสี ยพระทัยยิง่ นัก นี่นางเห็นข้าเป็ นอะไรกันแน่

ฮ่องเต้ทรงไม่ใส่ พระทัย ในสิ่ งที่นางทาเป็ นไม่สน

พระองค์
จวินอู่เสี ยและฮ่องเต้ท้ งั สองคนร่ วมมือกันจนเกือบจะ
กาจัดโม่เฉี่ ยนเยวียนทิ้งได้แล้วแท้ๆ แต่จู่ๆอาการขององค์
รัชทายาทกับดีข้ ึนมาราวกับไม่เคยถูกพิษยังไงยังงั้นอีกทั้ง
ยังได้รับการตอบรับอย่างดีจากเหล่าชาวบ้านชาวเมือง ดู
เหมือนจะเป็ นอะไรที่ท้ งั ยากทั้งหิ นเกินกว่าจะเข้าใจ ทุก
อย่างนี้ มันเกิดเพราะนาง จวินอู่เสี ยนางได้เข้าหาองค์รัช
ทายาท

นางก็เป็ นแค่คุณหนูที่ไม่มีอะไรดีจากวังหลิน ส่ วนเจ้าโม่

เฉี่ ยนเยวียนก็ถูกวางยาจนไม่สามารถทาอะไรไม่ได้อยู่
แล้วแท้ๆ แต่นางกลับทาให้ทุกอย่างมันพังพินาศจนหมด
สิ้ น

ในอดีตพระองค์ทรงสามารถหาเหตุผลที่จะเขี่ยใครทิ้งก็
ได้ แต่ในยามเช่นนี้ท้ งั สองคนดันเข้ากันกันเป็ นปี่ เป็ นขลุ่ย
ใครๆดูกร็ ู ้วา่ พวกเขาอยากจะให้พระองค์สละราชบัลลัง
และออกไปจากวังหลวงซะให้พน้

ฮ่องเต้อยากจะตะโกนออกมาด้วยความพิโรธ แต่เขารู ้ซ้ ึง

สถานการณ์ในตอนนี้ มันไม่ง่ายเหมือนทุกครั้งที่ผา่ นมา

เจ้ายืนขึ้นเถอะ ตอนนี้เจ้ากาลังเป็ นที่จบั ตามองของคนทัว่

ทุกแคว้น ข้าจะกล้าตาหนิเจ้าได้ยงั ไงกันเล่า

ฉิ นเอ๋ อร์ ไม่ค่อยเข้าใจเรื่ องยาและยาแก้พิษจึงเชิญจวินอู่

เสี ยมาให้คาแนะนา นางสามารถบอกชื่อสมุนไพรที่ใช้
เป็ นส่ วนผสมที่ใช้ในการปรุ งยาแก้พิษได้อย่างชานาญการ
พะยะคะ ยามอยูน่ อกวัง จวินอู่เสี ยได้ช่วยเหลือพระองค์
เปรี ยบสเหมือนแขนขา ยามอยูใ่ นวังพระองค์กจ็ ะคอย
สนับสนุนนางเพื่อเป็ นการตอบแทน

เมื่อฮ่องเต้ได้ยนิ เช่นนั้นพระเนตรของพระองค์กก็ ระตุก

ในทันที

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่อยูข่ า้ งๆโม่เซวีย่ นเฟยก็แสดงความไม่

พอใจออกมา นางพยายามทายาถอนพิษยังงั้นเหรอ? ไม่มี
ใครรู ้เรื่ องพิษดีกว่านางเองแน่นอน นางมัน่ ใจ แล้วจวินอู่
เสี ยนางสามารถทายาแก้พิษขึ้นมาได้ยงั ไงกัน?

จวินอู่เสี ยหันมามองที่ไป๋ อวิน๋ เซียนนิ่งๆ สายตาของนาง

ทาให้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนรู ้สึกว่าถูกเข็มนับพันปักไปทัว่ ทั้งร่ าง
ของนางยังไงยังงั้น
น้ าตาคางคกเพลิง, หญ้าน้ าค้างเหมันต์, เกล็ดจิ้งเหลน
หิ มะ……….. จวินอู่เสี ยนางร่ ายชื่อสมุนไพรออกมา
มากมายหลายชนิด มีเพียงสมุนไพรบางตัวเท่านั้นที่พวก
เขาเคยได้ยนิ ส่ วนที่เหลือพวกเขาไม่เคยได้ยนิ มันมาก่อน
เลย

คนอื่นๆต่างพากันสับสนกับชื่อสมุนไพรที่จวินอู่เสี ยพูด
แต่ไม่ใช่กบั ไป๋ อวิน๋ เซี ยน เมื่อนางได้ยนิ เช่นนั้นก็กงั วลใจ
ขึ้นมาในทันที เมื่อได้ยนิ ชื่อสมุนไพรที่จวินอู่เสี ยกล่าว

มันเป็ นไปไม่ได้? ไป๋ อวิน๋ เซียนคิด นางได้แต่เพียงคิด

มันเป็ นไปได้ยงั ไง? ตอบนี้สมองของนางได้แต่คิด ว่าเหตุ
ไดนางผูน้ ้ ีถึงรู ้ตวั ยาพวกนั้นได้

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่ งที่นางได้ยนิ แต่

การที่จวินอู่เสี ยบอกชื่อส่ วนผสมของยาแก้พิษที่เป็ นของ
ตระกูลอวิน๋ ออกมาได้อย่างถูกต้องนั้นทาเอานางไปไม่ถูก
เลยทีเดียว แถมสมุนไพรพวกนั้นยังเป็ นส่ วนผสมที่สาคัญ
ที่ใช้ในการปรุ งยาของนางอีกด้วย

พิษพวกนี้มีแต่คนตระกูลอวิน๋ เท่านั้นที่รู้? แล้วเหตุใดจวิน

อู่เสี ยถึงรู ้สูตรลับได้กนั แน่?

หลังจากที่จวินอู่เสี ยบอกชื่อของสมุนไพรที่เป็ น
ส่ วนประกอบของยาแก้พิษไป ปากของนางก็ยมิ้ มุมปาก
เป็ นนัยๆ ส่ วนสายตาของนางก็มองไปที่ไป๋ อวิน๋ เซียน
อย่างเย็นชาแล้วพูดว่า ของเด็กเล่นพวกนี้ทาให้ขา้ ไม่เกิน
ความสามารถของข้าได้หรอกนะ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองไปที่จวินอู่เสี ย นางได้แต่ระงับอารมณ์

จนตัวสัน่

ของเด็กเล่นอย่างนั้นเหรอ? นางชักจะดูถูกดูแคลนข้า
เกินไปแล้ว อย่าให้ขา้ ให้ได้มีโอกาศมัง่ หละจะเอาคืนให้
สาสมเลยทีเดียวเชียวหละ

โม่เซวีย่ นเฟยที่เห็นว่าสถานการณ์เริ่ มไม่ดีจึงเข้าไปกอด

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนทันที สายตาที่จวินอู่เสี ยมองไปที่ไป๋ อวิน๋
เซี ยนเหมือนนักล่าที่กาลังจ้องมองเหยือ่ มันทาให้เขา
แปลกใจยิง่ นัก

การแสดงออกของนางในวันนี้ เขาจะไม่มีวนั ลืมได้อย่าง

แน่นอน

เขาเคยเห็นจวินอู่เสี ยในลักษณะนี้มาก่อน ในวันที่นาง

สังหารผูค้ นไปมากมายนางก็ทาสายตาเช่นนี้ สายตาที่
เยือกเย็นไม่สนใจสิ่ งใดของนางนั้นช่างเหมือนกับหมาป่ า
น้ าแข็งที่หลุดออกมาจากหุบเขาที่เหน็บหนาวที่สุดยังไง
ยังงั้น
โม่เซวีย่ นเฟยเกือบล้มลงกับพื้นสเหมือนใบไม้ที่ร่วงหล่น
แม้แต่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนก็ยงั หน้าซีด เขากัดฟันเพื่อเผชิญหน้า
กับ จวินอู่เสี ยตรงๆ

จวินอู่เสี ย เจ้าจะต้องไม่ถูกละเว้นจากการลงโทษ ไป๋ อวิน๋

เซี ยนเป็ นแขกคนสาคัญของแคว้นฉี เรา เจ้าควรให้เกียรติ
แก่นาง! เขาต้องปกป้องไป๋ อวิน๋ เซียน ก่อนที่ตระกูลอวิน๋
จะเข้ามาช่วยพวกเขาเอาไว้
ตอนที่ 159 ข้าจะเสี ยสละเป็ นดาบเอง 1

————————-

ตอนที่ 3/6

คุกเข่าลง จวินอู่เสี ยบอกด้วยน้ าเสี ยงหัวเราะและ กังวาล

ไปทัว่ ท้องพระโรง

โม่เซวีย่ นเฟยจ้องมองในสิ่ งที่พระองค์ไม่อยากจะเชื่อ แต่

พระองค์กโ็ ต้ตอบในสิ่ งที่นางพูดออกมาไม่ได้ ไม่เพียงโม่
เซวีย่ นเฟยแม้แต่โม่เฉี่ ยนเยวียนที่อยูฝ่ ่ ายเดียวกับนางก็
เช่นกัน เขาคาดไม่ถึงกับสิ่ งที่นางทา ทุกคนนอกจากจวินอู่
เสี ย พวกเขาล้วนแล้วแต่ตกอยูใ่ นความสับสน
เจ้า.. โม่เซวีย่ นเฟยพยายามที่จะเอ่ยคาพูด แต่จวินอู่เสี ยไม่
อยากจะฟังคาพูดไร้สาระนี้ ปลายนิ้วของนางซัดอะไรสัก
อย่างที่มี แสงสี แดงสองอัน ราวกับเป็ นเข็มพิษ ไปโดนที่
บริ เวณหัวเข่าของโม่เซวีย่ นเฟย

และก่อนที่จะมีใครทันได้สงั เกตุอะไร ทันไดนั้นเอง โม่

เซวีย่ นเฟยก็ส่งเสี ยงกรี ดร้องออกมา ขาของเขาสัน่ จนไม่
อาจยืนอีกต่อไปได้จึงค่อยๆล้มลงมาคุกเข่าตรงหน้าจวินอู่
เสี ย ทาให้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่อยูใ่ นอ้อมกอดของโม่เซวีย่ นเฟย
ก็ถูกลากให้ลม้ ลงไปด้วยเช่นกัน

จวินอู่เสี ยมองลงไปที่ใบหน้าที่เจ็บปวดรวดร้าวของโม่
เซวีย่ นเฟยอย่างเฉยชาก่อนจะกล่าวกับโม่เซวีย่ นเฟยว่า
ข้าแค่บอกให้เจ้าคุกเข่าลง

จวินอู่เสี ยยิม้ กว้างขึ้น ทันใดนั้นเองเลือดเริ่ มไหลออกจาก

หัวเข่าของโม่เซวีย่ นเฟย เข่าของเขาชุ่มไปด้วยเลือดอย่าง
เห็นได้ชดั

เมื่อเชื้อพระวงศ์ ที่ทรงเกียรติและมีความสามารถโดดเด่น
ในราชวงศ์ ต้องมาคุกเข่าอยูต่ รงหน้าของจวินอู่เสี ย ทาให้
คนที่ในท้องพระโรงทุกคนเงียบและตกตะลึง มองในสิ่ ง
ที่จวินอู่เสี ยทา

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนอึดอัดใจ และลุกยืนขึ้น เลือดที่เข่าของโม่

เซวี่ยนเฟยทาให้ชุดของนางเปื้ อน ผมเผ้าของนางยุง่ ไป
หมด นางดึงมือของโม่เซวีย่ นเฟยเพื่อหวังจะช่วยให้เขาลุก
ขึ้นยืน แต่ทว่าการเคลื่อนไหวนี้ทาให้โม่เซวีย่ นเฟยกรี ด
ร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง

ไป๋ อวิน๋ เซี ยน กล่าว จวินอู่เสี ยเจ้าบ้าไปแล้วรึ ?!

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนไม่คิดว่านางจะเป็ นชัว่ ช้าสามารอะไรเช่นนี้

มาก่อน

นางทาให้ โม่เซวีย่ นเฟยต้องคุกเข่าลงไป โดยไม่พดู อะไร

แม้แต่คาเดียว

จวินอู่เสี ยยักคิ้วขึ้นนิดๆ กับสิ่ งที่ไป๋ อวิน๋ เซียนกล่าวมานั้น

นางล้วนแต่คิดว่าเป็ นคาชมเชยสาหรับนาง
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนตรวจชีพจรของโม่เซวีย่ นเฟยด้วยความเป็ น
ห่วง นางพบว่าเส้นเอ็นและหลอดเลือดของโม่เซวีย่ นเฟ
ยถูกทาให้ฉีกขาด ทาให้ตอนนี้มนั ไม่มีการรับรู ้ที่ขาแม้แต่
น้อย

จวินอู่เสี ยนางทาแบบนี้ได้ยงั ไงกัน?

แล้วแสงสี แดงสองอันนี้คืออะไร?

โม่เซวีย่ นเฟยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ทันใดนั้นเอง

ฮ่องเต้กท็ รงเจ็บพระหฤทัยไปด้วย ถึงแม้วา่ โม่เฉี่ ยนเยวียน
จะเอาทหารเข้ามาในวังหลวง แต่คาพูดของเขาอย่างน้อยก็
ไม่ได้คุกคามแต่อย่างใด อย่างน้อยฮ่องเต้กย็ งั ทรงมีความ
เป็ นผูใ้ หญ่อยูบ่ า้ ง

แต่ใครจะไปรู ้วา่ จวินอู่เสี ยนางจะเป็ นคนที่ไม่มีเหตุผล

เช่นนี้

องค์ชายสองที่สง่างาม กลับต้องมาคุกเข่าอยูต่ รงหน้าเธอ

ฮ่องเต้ทรงจับบัลลังก์แน่นด้วยความโทสะ แต่เพื่อไม่ให้
ความโทสะในพระหฤทัยของพระองค์ระเบิดออกมา
พระองค์ทรงได้แต่กดั พระกรรนแน่น

ต่อจากนี้ไปพระองค์ทรงไม่อยากที่จะยุง่ เกี่ยวกับคนบ้า
เช่นนางอีก
จวินอู่เสี ย ยิม้ ออกมาราวกับกุมชัยชนะได้ อีกทั้งยังเป็ น
การกาจัดเสี้ ยนหนามทิ้งได้ในคราวนี้

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนพูดขึ้นมาว่า ข้าได้ยบั ยั้งการไหลของเลือด

ของโม่เซวีย่ นเฟยแล้ว หากโม่เซวีย่ นเฟยไม่ได้รับการ
รักษาในเวลานี้หละก็ ในอีกหนึ่งชัว่ ยาม โม่เซวีย่ นเฟยก็
จะไม่สามารถเดินได้อีกต่อไป

ในขณะเดียวกันมีคนอีกมากมายที่เยาะเย้ยท่านอา ของ
นางจวินอู่เสี ยที่พิการเดินไม่ได้มาหลายสิ บปี แต่ทาง
ราชวงศ์กท็ รงแสดงความห่วงใยมาให้ดว้ ยการส่ งโสม
และเห็ดหลินจือ มาอย่างไม่หยุดหย่อน ท่านอาของจวินอู่
เสี ย พิการเพราะปกป้องบ้านเมืองมาตลอดสิ บปี หาก
ราชวงศ์ชื่นชมกับการเสี ยสละ พวกเขาก็ควรห้ามไม่ให้
คนอื่นพูดจากดขี่พวกเขาได้ แต่ทว่า พวกเขากลับทาเป็ นหู
ทวนลม บัดนี้ นางได้เอาคืนกับสิ่ งที่พวกเขาทาต่อท่านอา
ของนางอย่างสาสมแก่ใจนางแล้ว วันนี้ขา้ จะให้องค์ชาย
สอง องค์ชายที่ฮ่องเต้ทรงรักมากที่สุดลิ้มรสชาติน้ ีดูบา้ ง

แผลเล็กๆนี้ ข้าอยากจะรู ้ยงิ่ นักว่าศิษย์ที่น่านับถือของ

ตระกูลอวิน๋ จะสามารถรักษามันได้หรื อไม่ ? จวินอู่เสี ย
หรี่ ตามองไปที่ ไป๋ อวิน๋ เซียนแล้วพูดขึ้นมา

สิ่ งที่พวกเขารักนักรักหนา บัดนี้ขา้ จะบดขยี้พวกมันให้

แหลกไม่มีเหลือแม้เพียงผุยผง
ตอนที่ 160 ข้าจะเสี ยสละเป็ นดาบเอง 2

————————-

ตอนที่ 4/6

ตั้งแต่โม่เซวีย่ นเฟยถูกยกย่องว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นนั้น
เขาก็ได้วางมาดหัวสู งเหนือกว่าคนทัว่ ไป ในตอนนี้เขาได้
ลิ้มรสชาติ ของการมองคนอื่นจากที่ต่าบ้างแล้ว

จวินอู่เสี ยเจ้ามันบ้าไปแล้ว เมื่อไหร่ เจ้าจะเลิกบ้าสักที?!

หากอาจารย์ของข้ามาถึงเมืองหลวงแล้วละก็ ข้ามัน่ ใจว่า
เจ้าจะ….
เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

ก่อนที่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนจะทันพูดจบ จวินอู่เสี ยยกมือขึ้นไป

ตบหน้าที่แสนบอบบางของไป๋ อวิน๋ เซียนทันที โดยที่นาง
ไม่ทนั ตั้งตัวไปสามรอบ

นี้จวินอู่เสี ยกล้าตบหน้านางอย่างนั้นเหรอ!!

เสี ยงตบนี่แม้แต่โม่เฉี่ ยนเยวียนก็ยงั ต้องกลัว

จสิ นอู่เสี ยนางช่างโหดเหี้ ยมเสี ยจริ งๆ

ข้าขอให้เจ้าช่วยใครคนหนึ่ง ทาไมเจ้าถึงพูดออกมา
มากมายหลายคากัน? จวินอู่เสี ยมองดูรอยนิ้วเล็กๆของ
นางที่ประดับอยูบ่ นหน้าของไป๋ อวิน๋ เซียน ก็ได้หวั เราะ
แทรกทันทีหลังจากที่พดู คานี้จบ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนตกใจมาก นางไม่คิดเลยว่าจะมีคนกล้าที่จะ

เอาชนะนางให้ได้เช่นนี้มาก่อนเลย

รอบดวงตาของไป๋ อวิน๋ เซียนเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชดั

นางยังคงไม่ตื่นหลังจาก ถูกจวินอู่เสี ยตบสามที

ฮ่องเต้ตกตะลึงมากในยามนี้ จวินอู่เสี ย นางไม่ได้บา้ ไป

แล้วจริ งๆใช่ไหม? ทาไมนางถึงได้กล้าตบไป๋ อวิน๋ เซียน
แบบนั้นได้?
นะ..นี่ เจ้า…..เจ้ากล้า? ไป๋ อวิน๋ เซียนชี้ไปที่จวินอู่เสี ยด้วย
ร่ างกายที่สนั่ สะท้าน

จวินอู่เสี ยเดินไปหยุนอยูต่ รงหน้าของไป๋ อวิน๋ เซียนแล้วยก

มือขึ้นมาตบหน้าของไป๋ อวิน๋ เซียนอีกครั้ง ก่อนที่จะเอา
เท้าเตะไปที่ทอ้ งของ นางจนกระเด็นออกไป

เจ้าอยากให้ขา้ ตรวจสอบอีกครั้งไหมละ? ใบหน้าที่ของจ

วินอู่เสี ยคลี่ยมิ้ ขึ้นมา เป็ นรอยยิม้ ที่มีเสน่ห์และสดใสที่ใคร
เห็นเป็ นต้องตกตะลึง

ที่มุมปากของไป๋ อวิน๋ เซี ยนมีเลือดไหลอออกมา ผมของ

นางกระเซอะกระเซิ ง นางมองจวินอู่เสี ยด้วย ความกลัว
เหมือนเห็นวิญญาณร้ายมาหลอกหลอน
ในตระกูลอวิน๋ ไป๋ อวิน๋ เซียนนางเป็ นศิษย์เอก ไม่มีใครใน
ตระกูลอวิน๋ กล้าแตะนาง ทุกคนต่างให้ความเคารพและ
เชื่อฟังนางทุกครั้ง

แต่เมื่อนางเข้ามาแคว้นฉี นางได้พบกับจวินอู่เสี ย นี่มนั

ช่างแตกต่างเสี ยจริ งๆ

จวินอู่เสี ยไม่เพียงเอาชนะนางให้ได้ นางยังไม่ยอมผ่อน

ผันโทษให้นางเลยด้วยซ้ า

นี้เป็ นครั้งแรกที่นางได้ลิ้มรสชาติของความกลัวอย่าง
แท้จริ ง ความเย่อหยิง่ ที่มีอยูท่ ้ งั หมดของนางจางหายไป
หมดสิ้ น
ลากนางไป จวินอู่เสี ยสัง่ กองทัพรุ ยหลินที่อยูข่ า้ งหลัง
ทันที

ทหารสองคนลากไป๋ อวิน๋ เซียนตามคาสัง่ ของจวินอู่เสี ย

ทันที

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนพยายามต่อสู ้ให้หลุดออกจากการจับกุมของ

ทหารทัพรุ ยหลิน แต่ความแข็งแกร่ งที่นางมีกบั กองทัพรุ ย
หลินที่อยูต่ รงข้ามนาง ช่างแตกต่างกันโดยสิ้ นเชิง พวกเขา
จับนางเอาไว้ตามคาสัง่ ของ จวินอู่เสี ย ทาให้นางไม่
สามารถทาอะไรได้ในตอนนี้
เจ้า……..เจ้าลากข้าไปแบบนี้ไม่ได้นะ เจ้าไม่รู้รึไงว่า
อาจารย์ของข้า เขาเป็ นถึงประมุขของตระกูลอวิน๋ ชียวนะ!
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองไปที่ จวินอู่เสี ยนี่เป็ นครั้งแรกที่นางได้
เห็นคนบ้าที่ไม่สนใจผูท้ ี่อยูเ่ บื้องหลังนาง จวินอู่เสี ยเอา
คาพูดเหล่านี้ทิ้งไป ในสายตานางนั้นตระกูลอวิน๋ ก็ไม่ต่าง
จากมดปลวกที่เดินต้อยๆ ตามพื้นดินสาหรับนาง

เพี๊ยะ!

โอ๊ะ? จวินอู่เสี ยยกมือขึ้นมาตบใบหน้าเล็กๆของไป๋ อวิน๋

เซี ยนต่ออีกครั้ง

ตระกูลอวิน๋ คืออะไร?
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองจวินอู่เสี ย ด้วยความเกลียดชังที่มี
ทั้งหมด ก่อนที่มนั จะเปลี่ยนไปเป็ นความกลัว ดวงตาของ
นางเหื อดแห้งเหมือนกับนางกาลังตกอยูใ่ นนรกบนดิน

ช่วยคนรักของเจ้าซะสิ เขาพึ่งพาใครไม่ได้หรอก มีเพียง

เจ้าเท่านั้นที่เป็ นศิษย์ของตระกูลอวิน๋ ที่จะสามารถช่วยเขา
ได้ จวินอู่เสี ยเผยรอยยิม้ ร้ายออกมา พวกเขาจับไป๋ อวิน๋
เซี ยน ไปทางด้านหน้าโม่เซวีย่ นเฟยทันที

ในตอนนี้ความหยิง่ ยโสของไป๋ อวิน๋ เซียนลดลง นางมอง

ไปที่โม่เซวีย่ นเฟย ที่มีเลือดไหลออกมาจากร่ างกายของ
เขาเรื่ อยๆ นางไม่อาจห้ามไม่ให้ร่างกายของนางไม่ให้สนั่
ด้วยความกลัวได้ นางได้แต่สนั่ เทาจากความกลัวมากขึ้น
เรื่ อยๆ
ตอนที่ 161 ข้าจะเสี ยสละเป็ นดาบเอง 3

————————-

ตอนที่ 5/6

ฮ่องเต้ปิดพระเนตรของพระองค์ไว้ เขาไม่อยากเห็นทุก
อย่างในสายตาในตอนนี้

เขาคิดว่าผูท้ ี่อยูเ่ บื้องหลังไป๋ อวิน๋ เซียนคือตระกูลอวิน๋ ที่ท

รงพลัง จวินอู่เสี ยจะไม่กล้าแม้ แต่จะสัมผัสที่ปลายนิ้ว แต่
ในยามนี้เรื่ องพวกนี้กลับเป็ นเรื่ องเปล่าประโยชน์สิ้นดี
จวินอู่เสี ยไม่กล้าทาร้ายไป๋ อวิน๋ เซียนเหรอ?

นี่เป็ นเรื่ องตลกชัดๆ

นางลงมืออย่างรุ นแรงกับไป๋ อวิน๋ เซียนและโม่เซวีย่ นเฟย

โม่เฉี่ ยนเยวียนดูตื่นกลัว จากการบังคับให้ฮ่องเต้สละราช

บัลลังก์ มันดูเป็ นเรื่ องง่ายๆเลย ถ้าหากเทียบกับจวินอู่เสี ย
ที่กาลังทาเรื่ องโหดเหี้ ยมนี้อยู่

อู่เสี ย เจ้าคิดจะทาอะไรนะ? โม่เฉี่ ยนเยวียนได้แต่ถามเสี ยง

เบาๆ
จวินอู่เสี ยเหลือบไปมองเขา แล้วหัวเราะ เจ้าไม่เห็นสิ่ งนี้
งั้นเหรอ?

… จริ งๆแล้วเขาแทบไม่ได้มองด้วยซ้ า

จวินอู่เสี ยทาทุกอย่างเพื่อปกป้องตระกูลจวิน นางสังหาร

ขุนนางไปมากมาย แล้วยังใช้กาลังคนปิ ดล้อมเมืองหลวง
แผนของนางนั้นมีขอ้ ผิดพลาดน้อยมาก

ยามนี้ ในวันที่นางคุมเกมส์ นางหาได้สงบสติอารมณ์ไม่

แลดูเหมือนว่านางกาลังระบายทุกสิ่ งทุกอย่างที่ครอบครัว
ของนางโดนกระทา
โยนเนื้อคนเพื่อเลี้ยงปลา อย่ามาขว้างทางมีดให้เสี ยเปล่า
จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วให้ทุกคน ในท้องพระโรง ทั้งสามคน
ตอนนี้วงั หลวงแห่งนี้ถูกกองทัพรุ ยหลินควบคุมไว้
หมดแล้ว นางโยนเปลือกนอกที่ฉาบออกไป แล้วคนนอก
จะเห็นการกระทานางได้อย่างไร?

…….. หากโม่เฉี่ ยนเยวียนเป็ นฝ่ ายตรงข้ามของจวินอู่เสี ย

เขาเองก็ตอ้ งคุกเข่าลงเช่นเดียวกันเป็ นแน่ นี่เป็ นสิ่ งที่ เด็ก
สาวตัวเล็กๆคนหนึ่ง ที่กาลังละเล่นกับสิ่ งที่ผเู ้ ชี่ยวชาญ
หลายคนต่างคาดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าการเล่นครั้งนี้มนั ช่าง
หยาบคายและบ้าคลัง่ จนทาให้หวั ใจของคนที่เห็นเป็ น
ทุกข์จนแทบบ้าได้ทนั ที

จริ งๆแล้ว อะไรจะเกิดก็ตอ้ งเกิดแต่มนั จะประมาทไม่ได้

หนึ่งชัว่ ยามผ่านไป ไป๋ อวิน๋ เซียนก็เหงื่อออกด้วยความ
วิตกกังวล นางไม่อาจปลดปล่อยการสกัดจุดหลอดเลือด
แดงได้ โม่เซวีย่ นเฟยก็ได้แต่กรี ดร้อง เขาไม่มีแม้แต่แรงที่
จะคุกเข่าอีกต่อไป

ทาไมมันถูกสกัดเอาไว้…ทาไมกัน? ตาของไป๋ อวิน๋ เซียน

แดงก่าด้วยความกังวล นางใช้ทุกอย่างที่นางได้เรี ยนรู ้มา
แล้วแต่มนั ก็ไม่มีประโยชน์ใดๆเลย แม้แต่ยากระษัยที
ได้มาจากตระกูลอวิน๋ ที่ยงั หลงเหลือเอาไว้อยูบ่ า้ ง นางเอา
มันยัดใส่ โม่เซวีย่ นเฟยแต่ผลลัพธ์กค็ ือมันล้มเหลว

เจ้าหลอกข้าใช่ไหม? เขาไม่ได้………… ไป๋ อวิน๋ เซียน

มองจวินอู่เสี ยแล้วตัวสัน่ นางไม่กล้าใช้น้ าเสี ยงแบบ
เดียวกันกับที่จวินอู่เสี ยพูดกับนาง
จวินอู่เสี ยเลิกคิ้วขึ้นนิดๆแล้วมองไปที่ไป๋ อวิน๋ เซียนที่อยู่
ข้างหน้านาง ที่กาลังร้องห่มร้องไห้อยูข่ า้ งๆโม่เซวีย่ นเฟย

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนสะดุง้ ผวาด้วยความกลัวทันทีที่โดนจวินอู่

เสี ยมอง

จวินอู่เสี ยไม่แม้แต่จะมองมือทั้งสองข้างของนางที่จบั เข่า

ของโม่เซวีย่ นเฟยเอาไว้ แล้วพยายามจะดึงเข็มที่เปื้ อน
เลือดออกจากเข่าสองข้างของโม่เซวีย่ นเฟยออก

แต่เข็มกลับหลุดออกมาเองโดยที่นางไม่ตอ้ งดึงทาให้
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนร้องไห้ออกมา ไม่วา่ จะใช้ยาอะไรมันก็ทา
อะไรไม่ได้
ตรวจอาการเขาอีกทีสิ จวินอู่เสี ยบอกนางอย่างเย็นชา

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเอามือไปตรวจชีพจรของโม่เซวีย่ นเฟยทันที

ทันใดนั้นตาของนางก็เบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ

ตอนนี้การสกัดหลอดเลือดคลายออกมาแล้ว แต่มนั ก็สาย

ไปเสี ยแล้วไป๋ อวิน๋ เซี ยนรู ้ดี ว่าตอนนี้ โม่เซวีย่ นเฟยไม่อาจ
ใช้งานขาทั้งสองข้างของเขาได้อีกต่อไป

หนึ่งชัว่ ยาม!!

เพียงแค่หนึ่งชัว่ ยาม
หลอดเลือดของโม่เซวีย่ นเฟยที่ถูกสกัดกั้นเอาไว้หนึ่งชัว่
ยามทาให้ชวั่ ชีวติ ของโม่เซวีย่ นเฟยกลายเป็ นคนพิการ
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนนางนั้นภาคภูมิใจที่นางถูกยกย่องว่าสามารถ
ปรุ งยาที่วเิ ศษล้ าเลิศของตระกูลอวิน๋ ได้ แต่ตอนนี้นาง
กลับไม่อาจแม้แต่จะดึงเข็มที่สกัดจุดของโม่เซวีย่ นเฟยอ
อกมาได้ เป็ นอย่างที่จวินอู่เสี ยพูดจริ งๆว่าพิษของนางมัน
แค่ของเด็กเล่น ของจวินอู่เสี ย

ความภาคภูมิใจของนางหมดแล้ว ตอนนี้น้ าตาของ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนไหล นางมองเห็นความประกายส่ องออกมา
จากตาของจวินอู่เสี ยที่มนั่ ใจ
ตอนที่ 162 ข้าจะเสี ยสละเป็ นดาบเอง 4

————————-

ตอนที่ 6/6

ในหนึ่งชัว่ ยามนี้ โม่เซวีย่ นเฟยทุกข์ทรมานกับเข็มที่ถูกฝัง

เอาไว้โดยฝี มือของจวินอู่เสี ย เมื่อเข็มหลุดออกมา เขาก็
รู ้สึกโล่งใจ แต่ถึงอย่างไรขาของเขาก็ไร้ความรู ้สึกไป
หมดแล้ว นี่มนั ทาให้เขาตกใจยิง่ กว่าเดิม

เขาพยายามจะยืนขึ้นมา แต่ขาของเขากลับไม่รู้สึกอะไร
เขาก็เลยได้แต่ขกุ เข่ามองหน้าทุกคนอยูแ่ บบนั้น
เอาองค์ชายสอง ไปไว้ที่รถเข็นที่จดั เตรี ยมเอาไว้ทีซิ จวิน
อู่เสี ยยิม้ สัง่ ทหารกองทัพรุ ยหลินก็เข็นรถเข็นไปไว้ที่ทอ้ ง
พระโรงทันทีที่ได้ฟัง

โม่เซวีย่ นเฟยมองไปที่รถเข็นที่ทหารเข็นเข้ามา แล้วเขาก็

พบว่ามันช่างดูคุน้ ตายิง่ นัก เพราะมันคือรถเข็นที่ทาง
ราชวงศ์ส่งไปให้ จวินชิง ในปี ที่จวินชิงพิการไม่ใช่หรื อ?

พาองค์ชายสองไปนัง่ รถเข็นสิ จวินอู่เสี ยสัง่

ทหารของกองทัพรุ ยหลินสองคนเข้ามา แล้วดึงตัวโม่

เซวีย่ นเฟยขึ้นแต่เขากลับพยายามใช้แขนทั้งสองข้างผลัก
เหล่าทหารของกองทัพรุ ยหลินไม่ให้มาจับเขาได้
จวินอู่เสี ย นี่มนั หมายความว่ายังไง? เจ้าต้องการอะไรกัน
แน่? สุ ดท้ายแล้วเจ้าคิดจะทาอะไรกัน? ข้าไม่อยากได้
รถเข็น? ไม่ ข้าไม่เอา! โม่เซวีย่ นเฟยพยายามปัดทหารสอง
คนที่ลากเขาขึ้นจากพื้น ขาของเขาที่เต็มไปด้วยเลือดถูก
ลากไปที่รถเข็นทันที ทาให้พ้นื ห้องพระโรงเปื้ อดเลือด
ตามรอยเลือดที่ไหลมาจากขาของโม่เซวีย่ นเฟย

ไม่มีประโยชน์หรอก เจ้าจงยอมรับชะตากรรมของเจ้า
เถอะ จวินอู่เสี ยยิม้ อย่างสดใสยิง่ ขึ้น คาพูดของนางทาให้
ฮ่องเต้ที่ทนฟัง มีอาการหนาวสัน่ ขึ้นมาทันที

ไม่มีประโยชน์ เจ้าจงยอมรับชะตากรรมของเจ้า
เถอะ……….
คาพูดนี้ พระองค์เคยพูดเอาไว้……..

ฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรไปที่จวินอู่เสี ย พระองค์รู้สึก
เหมือนถูกน้ าเย็นแช่เอาไว้ ทุกรู ขมุ ขนของพระองค์หนาว
สัน่ ด้วยความกลัว

เมื่อเห็นพระโอรสกับไป๋ อวิน๋ เซียนกาลังถูกจวินอู่เสี ยเล่น

อยูใ่ นกามือพระองค์กก็ ลัว แม้อยากจะหลบหนีแต่กม็ ิอาจ
หนีไปได้

ทหารกองทัพรุ ยหลิน ล้อมอยูท่ ี่ทอ้ งพระโรง ถึงพระองค์

อยากจะหนีให้ไกลกว่าโม่เซวีย่ นเฟย
โม่เซวีย่ นเฟยที่ถูกบังคับ ให้นงั่ รถเข็น มันช่างดูน่ากลัว
เหมือนคนบ้า ไม่วา่ ยังไง เขาก็ไม่อยากจะนัง่ รถเข็นคันนี้
เลย แต่ทหารทั้งสองคนได้จบั เขาให้นงั่ บนรถเข็นไปแล้ว
ทาให้เขาขยับไปไหนไม่ได้

องค์ชายผูส้ ู งศักดิ์ ผูม้ ีเกียรติได้หายไปแล้ว

โม่เซวีย่ นเฟยมองดูจวินอู่เสี ยอย่างเงียบๆ เขาไม่รู้วา่ นาง

จะกลายมาเป็ นตัวจัญไรแบบนี้ได้ยงั ไงกัน เขาเข้าใจแล้ว
ว่า นี่อาจจะเป็ นเพราะถูกศัตรู กดดันอย่างรุ นแรง เลยทาให้
นางเปลี่ยนไป

หากจะฆ่าโม่เซวีย่ นเฟยกับไป๋ อวิน๋ เซียนนั้นมันง่ายเกินไป

แต่นางไม่ทาแบบนั้น นางเลยทาลายความภาคภูมิใจของ
เขา ที่มนั อาจทาให้พวกเขาเสี ยหน้า ด้วยการบดขยี้ศกั ดิ์ศรี
และความภาคภูมิใจของเขาได้ไม่หยุด นางจะฉี กพวกเขา
ออกเป็ นชิ้นๆ ด้วยความสิ้ นหวังและความกลัว

จิตวิญญาณของพวกเขาถูกทาลายลงไป ร่ างกายของพวก
เขาตกลงมาบนดิน แม้แต่พระเจ้าก็ยงั มิอาจช่วยได้ แม้แต่
หัวใจ นางก็ยงั สัง่ ไม่ให้เขาหยุดเต้น

จวินอู่เสี ย ข้าจะฆ่าเจ้า! นางบ้าโรคจิต!! โม่เซวีย่ นเฟยที่นงั่

บนรถเข็น ดวงตาของเขาเหมือนสัตว์ร้ายที่บา้ คลัง่ จู่ๆเขา
ก็เรี ยกแหวนบนนิ้วของเขา เสี ยงคารามกึกก้องสนัน่ ไปทัว่
ท้องพระโรง
โม่เฉี่ ยนเยวียนสะดุง้ ทันทีที่ได้ยนิ เสี ยงคารามที่เขาคุน้ เคย
โม่เซวีย่ นเฟยปลุกภูติประตัวได้ แต่มนั ก็สร้างความ
ปั่ นป่ วนไปทัว่ ราชวงศ์

สิ งโตตัวใหญ่สีทองปรากฏตัวขึ้นที่หอ้ งโถง แสงสี ทองดู

ปกคลุมมันไปทัว่ ห้องโถง

สิ งโตทองคายักษ์

ในแคว้นฉี มนั เป็ นภูติของราชวงศ์ที่แข็งแกร่ งที่สุด

โม่เซวีย่ นเฟยจะใช้โอกาศสุ ดท้ายนี้ฆ่าจวินอู่เสี ยให้ตาย

ตอนที่ 163 กลืนกินเข้าไปลงท้อง 1

————————-

ตอนที่ 1/3

เจ้าสิ งโตสี ทองยักษ์คู่บารของโม่เซวีย่ นเฟยมีส่งเสี ยง

คารามกึกก้องไปทัว่ ท้องพระโรง ทหารกองทัพรุ ยหลิน
ทั้งสองคนก็กระโดดออกจากรถเข็นทันที โชคดีที่ท้ งั คู่
เป็ นทหารผ่านศึกทาให้พวกเขามีสญ ั ชาตญาณเร็ วกว่าคน
ทัว่ ไปจึงสามารถหลบหนีจากสิ งโตทองยักษ์ได้อย่าง
รวดเร็ ว
โม่เซวีย่ นเฟยมองมาที่จวินอู่เสี ยอย่างโกรธแค้น ดวงตา
ของเขาแดงกล่าด้วยความบ้าคลัง่

เสี ยงคารามของสิ งโตสี ทองยักษ์ดงั ไปทัว่ ท้องพระโรง

ใบหน้าของโม่เฉี่ ยนเยวียนเปลี่ยนเป็ นเคร่ งเครี ยดขึ้นมา
ทันทีกบั สิ่ งที่อยูข่ า้ งหน้าจวินอู่เสี ยในตอนนี้ ” มันเป็ น
สิ งโตยักษ์สีทอง ภูติตนอื่นๆ มักจะแพ้ภูติตวั นี้ “

” ฆ่านาง! ฆ่ามันซะ! ” โม่เซวีย่ นเฟยมองมาที่หน้าโม่

เฉี่ ยนเยวียนพร้อมกับออกคาสัง่ ให้สิงโตสี ทองยักษ์ทา
ตามคาสัง่ ทันที

ฮ่องเต้ในตอนนี้ลุกขึ้นจากบัลลังก์ดว้ ยความกลัว สายตา

ของเขาตอนนี้มีอารมณ์หลากหลายผสมปนเปกันไปหมด
เจ้าสิ งโตยักษ์น้ ี มีชื่อเสี ยงในเรื่ องความกล้าหาญในแคว้น
ฉี มีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะได้เป็ นคู่แข่งของมันได้ นี่
จึงเป็ นไพ่ใบสุ ดท้ายที่เขาเก็บเอาไว้อยูต่ ลอด เจ้าสิ งโตสี
ทองคาราม ต่อหน้าจวินอู่เสี ย ความแข็งแกร่ งของมัน
สามารถฉี กคนเป็ นชิ้นๆ ได้

ทันใดนั้นเอง ก็มีเงาสี ดาออกมายืนขว่างอยูต่ รงหน้าสิ งโต

สี ทอง กั้นระหว่างสิ งโตสี ทองกับจวินอู่เสี ยแม้ร่างกายมัน
จะไม่ใหญ่โตเท่าไหร่ นกั ก็ตาม

มันเป็ นเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาของจวินอู่เสี ยนั้นเอง แม้ตวั มันจะ

ไม่ใหญ่เท่าสิ งโตสี ทองแต่มนั ก็เป็ นสัตว์ร้ายที่เต็มไปด้วย
กลิ่นไอสังหาร
มีเพียงโม่เฉี่ ยนเยวียนเท่านั้นที่ยอมรับต่อสัตว์ร้ายสี ดานี้

มันเป็ นสัตว์ร้ายที่จวินอู่เสี ยขี่มาใช่ไหม?

เจ้าสัตว์สองตัวกัดกันในท้องพระโรงจนเกิดเสี ยงอึกทึก
ครึ กโครมไปทัว่ ถึงแม้พวกมันจะต่อสู ้กนั อย่างรุ นแรง แต่
เลือดของพวกมันก็ไม่ได้ไหลออกมาอย่างที่พวกเขาคิดไว้
แม้แต่ร่างกายของพวกมันก็ไม่มีรอยแผลปรากฏ ไม่มี
แม้แต่กลิ่นเลือด ของพวกมันแม้แต่นอ้ ย

ทุกคนที่อยูใ่ นท้องพระโรงได้แต่จอ้ งมองดูการต่อสู ้ของ

เจ้าสิ งโตยักษ์กบั เจ้าสัตว์ร้ายสี ดา ทหารกองทัพรุ ยหลินที่
ยืนอยูน่ อกท้องพระโรงก็วงิ่ เข้ามาตรงหน้าของโม่เฉี่ ยนเย
วียนและจวินอู่เสี ยแล้วล้อมรอบพวกเขาไว้อย่างหนาแน่น
เพื่อคุม้ กันจากอันตรายที่จะเกิดขึ้นทันที

เจ้าสัตว์ร้ายทั้งสองตัวต่อสู ้กนั อย่างรุ นแรง เสี ยงคาราม

ของพวกมันดังขึ้น ทาเอาแสบแก้วหูจนทาเอาหูพวกเขา
เกือบดับจากเสี ยงคารามของพวกมัน

” เจ้าต้องการความช่วยเหลือไหม? ” โม่เฉี่ยนเยวียนพูด
ออกมาด้วยน้ าเสี ยงเบาๆ เมื่อมองลงไปที่ จวินอู่เสี ยที่
กาลังดูเจ้าสิ งโตยักษ์กบั เจ้าสัตว์ร้ายสี ดากาลังสู ้กนั

จวินอู่เสี ยส่ ายหัวของนางเบาๆ นอกจากภูติที่ทาสัญญา

ของจวินชิงแล้ว นางก็ไม่เคยเจอสัตว์ที่เป็ นภูติประจาตัว
ของผูอ้ ื่นเลย นางอยากจะรู ้ความสามารถของเจ้าแมวน้อย
เพื่อเปรี ยบเทียบกับความสามารถในการต่อสู ้ที่ผา่ นมาเจ้า
สัตว์ร้ายสี ดาไม่มีใครสามารถต่อสู ้กบั มันได้ จวินอู่เสี ยไม่
อาจจะบอกอะไรได้แก่โม่เฉี่ ยนเยวียน ว่านางกาลัง
ทดสอบฝี มือของสัตว์ร้ายสี ดาของนางอยู่
ตอนที่ 164 กลืนกินเข้าไปลงท้อง 2

————————-

ตอนที่ 2/3

” โฮก! ” เจ้าสิ งโตยักษ์คารามออกมาด้วยความเจ็บปวด

ทาให้ทุกคนหันมองมันอย่างตกใจยกเว้นจวินอู่เสี ยที่ท่าที
เฉยเมิน

การต่อสู ้ของสัตว์ประหลาดสองตัวนี้ มันช่างโหดร้ายและ

รุ นแรงมากที่สุด เท่าที่พวกเขาเคยเห็นมา มันช่างเป็ นการ
ต่อสู ้ที่รุนแรงและโหดเหี้ ยมที่สุดในบรรดาภูติที่ทาสัญญา
เลยก็วา่ ได้
มันเป็ นยังไงล่ะ เจ้าสิ งโตยักษ์สีทอง มีวธิ ีปราบเจ้าสัตว์
ร้ายสี ดาได้ดว้ ยเหรอ?

ทันใดนั้นโม่เซวีย่ นเฟยก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุ นแรง

เหมือนกับว่ามีใครกาลังดึงวิญญาณออกไปจากร่ างของ
เขายังไงยังงั้น เขาหายใจอย่างยากลาบากเขายกมือขึ้นมา
กุมอกแน่น เหมือนหน้าอกของเขาจะฉี กออกไป เขาทาได้
แต่เงยหน้าขึ้นมองไปที่เจ้าสิ งโตยักษ์ทนั ที

และก็เกิดเหตุการณ์ที่ทาให้ทุกคนตกใจ

คือ เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาเริ่ มเหยียบเจ้าสิ งโตยักษ์สีทองไว้ในอุง้

เท้าแล้วเริ่ มคารามขู่ มันเริ่ มกลืนกินเจ้าสิ งโตสี ทองยักษ์ที่
พ่ายแพ้ สัตว์ที่เป็ นภูติที่ทาสัญญาไม่มีเลือดและเนื้อ มันจึง
ไม่มีเลือดและเนื้อที่แท้จริ ง ตอนนี้เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาเริ่ มกัด
กินเนื้อเจ้าสิ งโตสี ทองยักษ์กลืนลงท้อง แผลที่เปิ ดออกมา
ไม่ได้มีหยดเลือด มีเพียงแต่แสงสว่างที่ส่องออกมาตาม
แผลนิดๆ ส่ องกระจายออกไปถึงภายนอก

วิธีน้ ีเป็ นไปได้ดว้ ยเหรอ?

ตอนที่ภูติที่ทาสัญญาถูกฉี กออก โม่เซวีย่ นเฟยก็กมุ

หน้าอกแล้วกัดฟันเพื่อเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขามองไปยัง
เจ้าสิ งโตยักษ์สีทองที่กาลังถูกกลืนกิน เจ้าสิ งโตยักษ์สี
ทอง ทาให้ความเจ็บปวดของเขาแพร่ กระจายไปทัว่ ร่ าง
ไม่ตอ้ งพูดถึงโม่เซวีย่ นเฟย แม้แต่โม่เฉี่ ยนเยวียนและ
ทหารกองทัพรุ ยหลินคนอื่นๆ ก็กลัวในสิ่ งที่เจ้าสัตว์ร้ายสี
ดากาลังทาอยูเ่ ช่นกัน

พวกเขาไม่เคยได้ยนิ มาก่อนเลยว่าภูติที่ทาสัญญาจะกลืน
กินภูติที่ทาสัญญาด้วยกันได้

จิตวิญญาณและความแข็งแกร่ งของจิตวิญญาณจะรวมกัน
เป็ นหนึ่งเดียว แต่ตอนนี้มนั ถูกกลืนกินโดยสิ่ งมีชีวติ อื่น?

นี่มนั ช่างเป็ นสิ่ งที่น่ากลัวเสี ยจริ งๆ

โม่เฉี่ ยนเยวียนเปลี่ยนความสนใจจากเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาไปที่

หน้าของจวินอู่เสี ยแทนก็พบว่า รอยยิม้ ที่อยูบ่ นหน้าของ
นางจางหายไปแล้ว สายตาที่นางมองไปที่แมวดาที่กาลัง
กินเหยือ่ อย่างครุ่ นคิด

จวินอู่เสี ยไม่ได้สงั เกตว่าโม่เฉี่ ยนเยวียนจ้องนางอยู่ ตอนนี้

ความสนใจทั้งหมดของนางถูกเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาดึงดูดไว้
อยู่ ไม่วา่ จะอดีตหรื อปั จจุบนั เจ้าดาน้อยก็มกั จะอยูข่ า้ งๆ
นางเสมอ ไม่มีใครรู ้วา่ เจ้าดาน้อยเป็ นส่ วนหนึ่งในจิต
วิญญาณของนาง

ที่ผา่ นมาเจ้าคนบ้าใช้ความรู ้ทางเทคโนโลยีช้ นั สู งทาการ

วิจยั มามากมาย เจ้าดาน้อยก็เป็ นหนึ่งในนั้นเช่นกัน

ร่ างกายของเจ้าแมวดานั้นเกือบจะเป็ นสัตว์ป่า ความ

แข็งแรงของมันจึงมากกว่าสัตว์ทวั่ ไป มันไม่ได้มี
สติปัญญามากนัก มันจึงเป็ นตัวทดลองที่ลม้ เหลว ที่คนบ้า
นั้นทดลองคือการทาให้ จิตวิญญาณของมนุษย์และสัตว์
พิการสามารถเชื่อมโยงกันได้ ฉะนั้นดวงวิญญาณของนาง
กับเจ้าดาตัวน้อยก็เชื่อมโยงกันได้อย่างสมบูรณ์

วิญญาณของจวินอู่เสี ยกับวิญญาณของเจ้าดาน้อยก็หลอม
รวมกัน ทาให้เจ้าดาน้อยมักตามนางอยูเ่ สมอ

เจ้าดาน้อยเป็ นผลมาจากการที่จิตวิญญาณเชื่อมโยงกัน
ของโลกก่อน มันก็คล้ายดัง่ เหมือนภูติในโลกนี้

เจ้าแมวน้อยส่ งข้อความไปที่จวินอู่เสี ย
มันจะกินเจ้าสิ งโตสี ทองยักษ์น้ ีแล้วดูดซับพลังจิตวิญญาณ
ของมันให้เต็มท้อง

นี่เป็ นการค้นพบครั้งใหม่

จวินอู่เสี ยก็อยากรู ้เหมือนกันว่าหลังจากที่กลืนกินเจ้า

สิ งโตยักษ์สีทองลงไปแล้ว ผลลัพธ์จะเป็ นเช่นไร เมื่อย่อย
ออกมาแล้วจะมีสิ่งใดผิดปกติเกิดขึ้นไหม?

นางนัง่ รอผลลัพธ์จนหยดสุ ดท้าย

เจ้าสิ งโตสี ทองยักษ์กาลังถูกกลืนกินต่อหน้าต่อตาทุกคน

ในท้องพระโรง เจ้าสัตว์ร้ายสี ดากาลังกินมันทีละนิด ทุก
คนรู ้วา่ ฉากนี้ช่างน่าตื่นเต้นมาก
สิ งโตสี ทองยักษ์พา่ ยแพ้แล้ว มันถูกเจ้าสัตว์ร้ายสี ดากินจน
หายไป…………นี่เป็ นสิ่ งที่เป็ นไปได้ดว้ ยเหรอ?

ตอนที่ 165 กลืนกินเข้าไปลงท้อง 3

————————-

ตอนที่ 3/3

ในแคว้นฉิ งนั้น สิ งโตสี ทองถือว่าเป็ นสัตว์วิญญาณที่ทรง

พลังที่สุด แต่ตอนนี้มนั กาลังถูกเจ้าสัตว์ร้ายสี ดากลืนลงไป
ที่ทอ้ ง ในท้องพระโรงขณะนี้ ไม่เพียงแต่จวินอู่เสี ยที่มอง
ไปที่เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาคนอื่นๆก็มองไปที่มนั เช่นกัน เจ้า
สัตว์ร้ายสี ดากาลังเลียขาของมันหลังจากที่กินสิ งโตยักษ์สี
ทอง ด้วยท่าทางที่มีความสุ ข

ว่าแล้วเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาก็กระดิกหางไปมาทางจวินอู่เสี ย
อย่างดีใจ แต่เสี ยงของมันที่ร้องออกมาพวกเขาต้องฟังผิด
ไปแล้วแน่ๆ มันร้องคาว่าเหมียวออกมา
เหมียว

ทุกคนแทบตัวล้มตึงเมื่อได้ยนิ เสี ยงนี้

……… ความน่ากลัวของเจ้าสัตว์สีดาที่ปกคลุมหัวใจของ
ทุกคนจางหายไปทันทีที่มนั ร้องออกมา

เจ้าสัตว์สีดาที่กลืนกินเจ้าสิ งโตสี ทองยักษ์ มันมีเสี ยงที่

น่ารักมากๆ……..แบบนี้เลยเหรอ?

ภาพสัตว์ร้ายที่เกาะกุมหัวใจของผูค้ นละลายหายไปทันที
เจ้าเป็ นยังไงบ้าง? จวินอู่เสี ยไม่รู้วา่ เจ้าสัตว์ร้ายสี ดานี้ เป็ น
ยังไงบ้าง เสี ยงนี้มนั ช่างตรงกันข้ามกับรู ปลักษณ์ยง่ิ นัก
นางยกมือขึ้นมาเพื่อลูบหัวของมันแล้วได้ลองตรวจ
ร่ างกายเจ้าแมวน้อยที่นางรู ้จกั ทันทีอย่างเป็ นห่วง

เหมียวว

[ ไม่รู้สึกอะไรเลย ข้าเพียงแต่วา่ มันอิ่มมาก…ข้าว่าข้าชัก

จะชอบกินสัตว์วญ ิ ญาณแบบนี้แล้วสิ มันอร่ อยมากๆเลย
แต่วา่ ตอนนี้ขา้ ง่วงมากเลย ข้าขอนอนได้ไหม? ]

หลังจากที่กินเสร็ จมันก็ง่วงจนยืนแทบไม่ไหว
จวินอู่เสี ยพยักหน้าเป็ นเชิงอนุญาตทันที เมื่อเจ้าสัตว์ร้ายสี
ดาเห็นว่านางอนุญาตก็เข้าไปในร่ างกายของนางทันที มัน
หายไปต่อหน้าผูค้ นอย่างไร้ร่องรอย

หลังจากที่โม่เฉี่ ยนเยวียนเห็นเจ้าสัตว์สีดากินเจ้าสิ งโต

ยักษ์สีทองเข้าไปแล้ว เขารู ้สึกว่าที่โดนมันเหยียบนั้นก็
ไม่ได้น่าอับอายมากนัก

อย่างน้อยเขาก็ไม่ถูกมันกิน

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาหายไปจากท้องพระโรง ทาให้ความ

สับสนวุน่ วายก็กลับมาสงบอีกครั้ง
โม่เซวีย่ นเฟยกรี ดร้องอย่างกระทันหัน เขาล้มลงจาก
รถเข็นแล้วกลิ้งลงบนพื้นที่เย็นเฉี ยบ มือของเขาจับคอของ
ตัวเองด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขาซีดเผือก เหงื่อที่
ได้ขบั ออกมา ทาให้ชุดของเขาที่เปื้ อนเลือดอยูแ่ ล้วเปื้ อน
หนักยิง่ กว่าเดิม

ตั้งแต่สมัยโบราณพวกเขาไม่เคยได้ยนิ มาก่อนเลยว่าภูติ
ประจาตัวจะถูกกลืนกินเข้าไปได้ เจ้าสัตว์ร้ายสี ดากินเข้า
ไปจนไม่เหลือเศษเสี้ ยวของเจ้าสิ งโตยักษ์สีทองเลย นั้น
หมายความว่าโม่เซวีย่ นเฟยสู ญเสี ยภูติประจาตัวไปแล้วใช่
ไหม?

ตอนนี้สายตาของทุกคนที่อยูใ่ นท้องพระโรงจ้องมองไปที่
แหวนของโม่เซวีย่ นเฟยก็เห็นว่าแหวนที่เมื่อก่อนมันเป็ น
สี ทอง ตอนนี้มนั ได้กลายเป็ นสนิมและมีรอยแตกร้าว
เหมือนใยแมงมุม กระจายไปทัว่ แหวน

และทันใดนั้น แหวนก็ได้แตกออกเป็ นผุยผง ลงไปที่พ้นื

หิ นอ่อนทันที

แหวนของภูติประจาตัว…ถูกทาลายหรื อ?!

เหตุการณ์เช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ภูติประจาตัวจะตื่นขึ้นเมื่ออายุสิบสี่ ปี และจะอยูด่ ว้ ยกัน

ไปจนวันตาย แหวนถึงจะหายไป แต่สิ่งนี้ต่างออกไป
แหวนมันได้แตกสลายหายไป
พวกเขาคิดว่าตราบใดที่คนยังมีชีวติ อยู่ จิตวิญญาณก็เพียง
แค่อ่อนแอแต่กไ็ ม่ได้ตาย พวกเขาคิดว่าเพียงแค่ให้มนั
หลับสนิทจิตวิญญาณที่อ่อนแอก็จะกลับมาแข็งแรง
เหมือนเดิม

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้ มันได้เปลี่ยนความคิดของพวกเขา
ทั้งหมด

ภูติประจาตัวอาจไม่ตายแต่ถูกอาจถูกกินเข้าไปได้

หลังจากถูกกินไปนั้น แหวนก็จะแตกสลายหายไป คนก็

จะกลายเป็ น…
โม่เซวีย่ นเฟยมองเศษแหวนที่พ้ืนดินอย่างโศกเศร้า ชีวติ
ของเขาถูกทาลาย ในยามนี้เขาปรี ยบเสมือนคนที่ตายทั้ง
เป็ น
ตอนที่ 166 กลืนกินเข้าไปลงท้อง 4

————————-

ตอนที่ 1/3

ฮ่องเต้ตวั สัน่ ด้วยความกลัว เมื่อพระองค์ทอดพระเนตรไป

ที่โม่เซวีย่ นเฟยที่กาลังล้มตัวลงไปนอนกองกับพื้น
เหมือนกับว่า หัวใจของเขานั้นถูกแทงด้วยมีดจริ งๆ

พระองค์ทรงปฎิเสธไม่ได้เลยว่า ตอนที่โม่เซวีย่ นเฟยเรี ยก

สิ งโตยักษ์ทองคาออกมา พระองค์น้ นั รู ้สึกดีพระหทัย
ขนาดไหน พระองค์คิดว่ามีโอกาสชนะนางมากขนาด
ไหน
ตอนที่พระองค์เฝ้ามองโม่เซวีย่ นเฟยอยูน่ ้ นั เจ้าสัตว์ร้ายสี
ดาของจวินอู่เสี ยก็ทาให้พระหทัยของพระองค์ แทบหลุด
ออกมาจากร่ าง

นางช่างเป็ นปี ศาจที่ชวั่ ร้ายเสี ยจริ งๆ

ฮ่องเต้ไม่ได้มองนาง เป็ นคนปกติดงั เช่นหนุ่มสาวทัว่ ไป

อีกแล้ว เพราะนางสามารถวางแผนการณ์ต่างๆที่
แม้กระทัง่ ผูใ้ หญ่ยงั คิดไม่ได้ แถมนางยังกล้าให้ฮ่องเต้
อย่างพระองค์สละราชสมบัติอีก และนางยังมีเจ้าสัตว์ร้าย
สี ดาที่สามารถกินภูติประจาตัวของผูอ้ ื่นได้อีก
ในตอนนี้นางไม่ใช่คนอีกต่อไป แต่นางเป็ นปี ศาจร้ายที่
พร้อมจะกลืนกินผูค้ นให้ตกอยูใ่ นความกลัว

ฮ่องเต้นงั่ หนาวสัน่ อยูบ่ นบัลลังก์อย่างห้ามไม่อยู่ พระองค์

ไม่กล้าพูดหรื อกล้าทาอะไรให้จวินอู่เสี ยโมโหแล้วหันมา
เล่นงานพระองค์แทนอย่างเด็ดขาด พระองค์จึงปล่อยให้
โม่เซวีย่ นเฟยโดนโทษของเขาไป

เอาเขากลับไป จวินอู่เสี ยขมวดคิ้ว โม่เซวีย่ นเฟยไม่อาจจะ

ต่อต้านอะไรได้อีก น้ าลายของเขาฟูมปาก หน้าของเขาก็
เปลี่ยนไปเป็ นสี แดง
ทหารสองคนของกองทัพรุ ยหลินยกเขาขึ้น คราวนี้เขา
ไม่ได้ต่อต้านใดๆ ปากของเขามีน้ าลายฟูมปากเต็มไป
หมด

ภูติประจาตัวของเขาถูกกลืนกินเข้าไป จึงส่ งผลต่อจิต

วิญญาณของเขาอย่างมาก

การทาลายภูติประจาตัว ถือว่าเป็ นแผลที่ไม่สามารถลบ

ออกหรื อรักษาได้
หลังจากที่ได้เห็นเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นตรงหน้า ไป๋ อวิน๋
เซี ยนก็ตกใจสุ ดขีด นางพยายามซ่อนตัวจากสายตาของจ
วินอู่เสี ย และนางก็หวังว่าจวินอู่เสี ยจะหานางไม่พบ

จวินอู่เสี ย นางจะลืมวิธีการดูแลท่านปู่ ของนางเป็ น พิเศษ

หรื อไม่

จวินอู่เสี ยมองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียน เขาก็เข้าใจได้ในทันที

ว่านางหมายถึงอะไร เขาพาทหารของกองทัพรุ ยหลินไป
ลากตัวไป๋ อวิน๋ เซี ยนออกมา โดยหาได้สนใจเสี ยงกรี ดร้อง
ของนางไม่ เขาจึงสัง่ ให้ทหารที่จบั ตัวนางให้เอาผ้าอุดปาก
นางไว้ เพื่อไม่ตอ้ งได้ยนิ เสี ยงที่น่าราคาญเล็กๆนั้น พวก
เขาลากนางมารอคาตัดสิ นที่หน้าบังลังก์
การที่นางจะลากฮ่องเต้ให้สละราชสมบัติน้ นั ถือว่าเป็ น
อาหารจานหลักของมื้อนี้ แต่ทว่าตอนนี้มนั พึ่งเริ่ มต้น
เท่านั้น

หน้าที่ยมิ้ แย้มของจวินอู่เสี ยหายไป กลายเป็ นหน้าที่แสน

จะเย็นชาขึ้นมาแทน ฮ่องเต้ที่ยงั ประทับอยูบ่ นบัลลังก์กไ็ ด้
แต่หน้าซี ดเผือดด้วยความกลัวทันที

อออ…….อย่าเข้ามาใกล้ขา้ นะ ฮ่องเต้ในวัยห้าสิ บปี กาลัง

ซุกตัวด้วยความกลัว พระองค์ไม่อาจหนีสายตาที่เย็นชา
ของจวินอู่เสี ยได้

ข้ามีคาถามข้อหนึ่ง ที่อยากจะถามท่าน จวินอู่เสี ยมองตา

เขา
คาถามอะไรที่เจ้าจะถามข้า?! พระองค์มองจวินอู่เสี ยด้วย
ความกลัว เหงื่อเย็นๆของพระองค์จึงไหลออกมาจาก
หน้าผากด้วยความเครี ยด

ตอนที่พอ่ ของข้าตาย ส่ วนท่านอาของข้าก็บาดเจ็บ ข้ายาก

รู ้วา่ ใครเป็ นต้นเหตุ? จวินอู่เสี ยมองพระองค์ดว้ ยความเย็น
ชา พลางสอดส่ องอากัปกริ ยาของคนที่นางกาลังถาม

ร่ างกายของฮ่องเต้กาลังสัน่ ด้วยความกลัว เขาพยายาม

เบี่ยงหน้าหนี ในยามนางกาลังจ้องมองมาที่พระองค์

พระองค์ไม่กล้าตอบคาถามของนาง เขาไม่อาจตอบอะไร
นางได้
หากพระองค์ตอบ พระองค์จะต้องตายแน่นอน

มะ…ม…ไม่ใช่ขา้ ไม่ใช่ฝีมือข้า

จวินอู่เสี ยดึงเข็มทั้งห้าเล่มออกจากที่ซ่อน แล้วจิ้มเข้าไปที่

ปากของฮ่องเต้ทนั ที

มันเป็ นใครตอบมา! หากตอบไม่ได้ ถนนแห่งความตาย

ต้องมาเยือนพระองค์แน่ๆ

จวินอู่เสี ยปฎิเสธไม่ได้เลยว่า ที่สมาชิกในตระกูลของนาง

ลดลงจากการเกิดอุบตั ิเหตุ นางคิดว่าฮ่องเต้ตอ้ งเป็ นมือ
และเท้าให้กบั ใครสักคนที่อยูเ่ บื้องหลังเรื่ องนี้อย่าง
แน่นอน

พอจวินกู่ตาย พวกเขาก็เอาสุ นขั ไปทาอาหาร แคว้นก็สงบ

แล้วฮ่องเต้ยงั คิดที่จะกาจัดพวกเขาออกไปอีก

ข้าจะให้โอกาสเจ้าเขียนมันออกมา จวินอู่เสี ยสัง่

โม่เฉี่ ยนเยวียนแปลกใจกับสิ่ งที่นางทา เพราะไม่รู้วา่ อะไร

คือแผนของจวินอู่เสี ยกันแน่ ต่อมาเสี ยงกรี ดร้องก็ดงั ไป
ทัว่ ท้องพระโรง เขาตกใจกลัวจนหอกสี เงิน หลุดจากมือ
ตกลงสู่ พ้นื
ตอนที่ 167 ฟ้าเปลี่ยน 1

————————-

ตอนที่ 2/3

เข็มห้าเล่มถูกแทงอย่างไร้ปราณี ไปที่ดวงตาของฮ่องเต้
โดยไม่มีเสี ยงกรี ดร้องจากฮ่องเต้แต่อย่างใด เขานัง่ ตัวงอ
อยูบ่ นบัลลังก์ในสภาพที่ไร้การป้องกัน

จวินอู่เสี ยมองไปที่เขาอย่างหาได้รู้สึกสงสารแต่อย่างใด
ไม่
นางไม่คิดจะปล่อยให้ฮ่องเต้ตายง่ายๆหรอก เขาติดหนี้
ตระกูลจวินของนางไว้มากมายจนนางก็ไม่รู้วา่ ชาติน้ ีเขา
จะใช้หนี้ตระกูลจวินของนางหมดไหม แต่ไม่วา่ จะยังไง
เขาก็ตอ้ งได้มากกว่าชดใช้ เพราะเขาทาให้ตระกูลของนาง
ต้องเสื่ อมเสี ยชื่อเสี ยงและตกต่าไปอย่างมาก ครั้งนี้นางจะ
ให้เขาจ่ายดอกเบี้ยที่ติดค้างต่อตระกูลของนางไปทีละ
นิดๆ

โยนสามคนนั้น เข้าคุกซะ จวินอู่เสี ยพูดด้วยน้ าเสี ยงที่เย็น

เฉี ยบ

พวกทหารกองทัพรุ ยหลินต่างก็พากันงุนงงกับสิ่ งที่นาง

สัง่ จวินอู่เสี ยนางชัง่ เป็ นสตรี ที่โหดเหี้ ยมยิง่ นัก นางทาราว
กับว่านางไม่เคยเห็นฮ่องเต้อยูใ่ นสายตานางเลยแม้แต่นอ้ ย
นี่นางจะให้พระองค์สละราชสมบัติง้ นั เหรอ? ก็เท่ากับเป็ น
การปลงพระชนม์พระองค์ชดั ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ฮ่องเต้กบั องค์ชายสอง และไป๋ อวิน๋

เซี ยนก็ถูกลากไปขังคุก ทั้งสามคนนี้น้ นั ทั้งสู งส่ งและ
ยิง่ ใหญ่ แค่เพียงคืนเดียวพวกเขาก็เหมือนหมาจนตรอกที่
ตายเพราะพิษของตัวเอง ความภูมิใจและศักดิ์ศรี ที่เคยมี
ล้วนถูกจวินอู่เสี ยทาลายจนหมดสิ้ น

โม่เฉี่ ยนเยวียนมองบัลลังก์ที่วา่ งเปล่าด้วยความตกใจ

จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกัน?
เขาอยากจะพูดอะไรสักอย่างในตอนนี้ แต่เขาก็ไม่รู่วา่ จะ
พูดอะไร จวินอู่เสี ยนางแก้ไขปัญหาทุกอย่างได้….ด้วยวิธี
ง่ายๆ แต่มนั กลับเป็ นแผนที่ซบั ซ้อนเกินกว่าที่เขาหรื อใคร
จะเข้าใจ

คนร้ายได้แทรกซึมเข้ามาในวังหลวง และลอบวางยาพิษ
องค์ฮ่องเต้กบั องค์ชายสอง โชคไม่ดีนกั ที่พวกเราไม่อาจ
ช่วยทั้งสองได้ทนั พวกเขาจึงตายด้วยพิษจองคนร้าย แต่
แคว้นฉี ของเราเดินหน้าต่อไปไม่ได้ถา้ หากไม่มีฮ่องเต้
จวินอู่เสี ยหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดมือของนางแล้วมอง
ไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียน

นางพูดประโยคสั้นๆ เพื่อริ บกลุ่มอานาจเดิม สู่ วงั หลิน

ถึงคาพูดของจวินอู่เสี ยจะมีช่องโหว่ แต่เหตุการณ์ที่มีพิษ
อยูใ่ นเมืองหลวงนี้กเ็ ป็ นเรื่ องจริ ง

พิษที่ออกมาจากกลุ่มทหารรักษาการของพระองค์ ดังนั้น
หากฮ่องเต้กบั องค์ชายสองจะถูกวางยา พิษคืนมันก็ไม่ใช่
เรื่ องแปลก

เจ้าจะทายังไงกับพวกเขาต่อล่ะ? โม่เฉี่ ยนเยวียนมองนาง

ด้วยความหวาดกลัว

ทหารรักษาพระองค์ถูกพิษ และข้ารับใช้ในวังเองก็ถูกพิษ
เช่นกัน นั้นเป็ นสิ่ งที่คนทัว่ ไปคิด แต่จริ งๆแล้วมันไม่ใช่
ตระกูลอวิน๋ จะมาถึงเมืองหลวงในเร็ วๆนี้ ฉะนั้นไป๋ อวิน๋
เซี ยนจะตายไม่ได้อย่างเด็ดขาด จวินอู่เสี ยนึกถึงสิ่ งที่
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนทายาพิษที่สามารถระเบิดร่ างคนเพื่อมาทา
ร้ายท่านปู่ ของนาง

ไม่รู้วา่ นางจะใช้วธิ ีไหน ที่ทาให้ตระกูลอวิน๋ ไว้ชีวติ นาง

เจ้ายังจะให้นางมีชีวติ อยูต่ ่องั้นเหรอ? ถ้าหากนางติดต่อ

พวกเขาแล้วบอกความจริ งขึ้นมาละ…. โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่
กล้าที่จะจิตนาการในสิ่ งที่คิด หากเรื่ องนี้รู้ไปถึง
ประชาชนแคว้นฉี ดมื่อไหร่ ความโกรธแค้นที่มีต่อ
ตระกูลอวิน๋ ก็ยากเกินกว่าจะคาดเดาได้
ข้าว่าประมุขตะกูลอวิน๋ จะต้องปกป้องลูกศิษย์อย่าง
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนแน่นอน เพราะมีกลุ่มลูกศิษย์ของตระกูลอวิ๋
นที่ออกเดินทางมาด้วยหลายสิ บคน แต่กถ็ ูกคนกลุ่มหนึ่ง
ดักปล้นแต่ไม่สาเร็ จ ไม่เพียงแต่โจรพวกนั้นจะถูกฆ่า
แม้แต่ครอบครัวเขาก็โดนฆ่าทั้งตระกูล ไป๋ อวิน๋ เซียนนาง
เป็ นลูกศิษย์ของประมุขตระกูลอวิน๋ โดยตรง เมื่ออาจารย์
นางเห็นว่านางได้รับความเดือดร้อน ข้ากลัวผลลัพธ์ที่ไม่
อาจคาดเดาได้พวกนั้นจะตามมา

จวินอู่เสี ยมองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียนแล้วบอกว่า พวกเขาไม่

รู ้หรอก

เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน? โม่เฉี่ ยนเยวียนถามออกมา

ด้วยความสงสัย
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนนางจะไม่พดู กับประมุขตระกูลอวิน๋ หรื อ
ศิษย์พี่ศิษย์นอ้ งคนไหนเลยสักคา จวินอู่เสี ยบอกกับโม่
เฉี่ ยนเยวียนอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ

โม่เฉี่ ยนเยวียนมองนางด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย นางบอก

ให้รอแล้วเขาจะได้เห็นอะไรดีๆ

เจ้าเตรี ยมตัวขึ้นครองราชย์เถอะ ไม่ตอ้ งเป็ นกังวลเรื่ องอื่น

หรอก จวินอู่เสี ยบอกกับโม่เฉี่ ยน-

เยวียนก่อนจะเดินออกไปจากท้องพระโรงไปอย่าง
สบายๆ
ตอนที่ 168 ฟ้าเปลี่ยน 2

————————-

ตอนที่ 3/3

หลังจากที่องค์รัชทายาทเอากองทัพรุ ยหลินเข้าวังหลวง
ไปครึ่ งวันแล้วนั้น โม่เฉี่ ยนเยวียนก็ได้แจ้งข่าวร้ายของ
ฮ่องเต้กบั องค์ชายรองมาให้ประชาชนได้ฟัง

เจ็ดวันหลังจากนั้นพิธีปราบดาภิเษกก็ถูกจัดขึ้น

แคว้นฉี กไ็ ด้เปลี่ยนฟ้าใหม่อย่างสงบ

ส่ วนเรื่ องที่จวินอู่เสี ยสังหารสุ นขั รับใช้ของฮ่องเต้องค์
ก่อนก็ไม่มีขนุ นางคนไหนยกขึ้นถามอย่างโจงแจ้งเลยสัก
คน

แถมพวกเขาทั้งหลายยังเห็นถึงความสัมพันธ์ที่ผดิ ปกติ
ของโม่เฉี่ ยนเยวียนกับจวินอู่เสี ยอีกด้วย ไม่แน่ตาแหน่ง
ฮองเฮาอาจจะตกเป็ นของนางก็เป็ น และยิง่ ไปกว่านั้นคือ
การที่กองทัพรุ ยหลินที่น่ากลัวก็ยงั คงอยูใ่ นเมืองหลวงที่
ยังไม่ยอมถอนทัพกลับทาให้พวกเขาทั้งหลายไม่กล้าทา
อะไรที่แตกแยก เพราะหากพวกเขาทาจริ งพวกเขาอาจจะ
ไม่มีชีวติ อยูอ่ ีกก็เป็ นได้
การปราบดาภิเษกของโม่เฉี่ ยนเยวียน ทาให้วงั หลวงถูก
ล้างบางครั้งใหญ่ต้ งั แต่ขนั ทีไปจนถึงนางกานัล ที่ก่อน
หน้านี้ฮ่องเต้กบั องค์ชายรองได้ควบคุมไว้ในวังหลวง

การก้าวขึ้นสู่ บลั ลังก์ฮ่องเต้ของโม่เฉี่ ยนเยวียน เพียงไม่กี่

เดือนที่เขารู ้จกั กับจวินอู่เสี ยมันทาให้ชีวติ ของเขาเกิดการ
เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ นางสามารถทาให้ฝันของเขาเป็ น
จริ งได้ภายในระยะเวลากี่เดือนได้

หากไม่ใช่เพราะจวินอู่เสี ย เขาคงจะตายตั้งแต่อยูใ่ น
ตาหนักองค์รัชทายาทไปนานแล้วก็ได้
ฝ่ าบาทมีคาสัง่ ถูกส่ งมาจากวังหลิน ให้ส่งมาหาท่านพะยะ
ค่ะ โม่เฉี่ ยนเยวียนขึ้นครองราชย์ มาแล้วสองวัน ขันทีจะที่
เข้ามาวังหลวงจะมีไว้เพื่อรับใช้ฮ่องเต้ตามปกติเท่านั้น

โม่เฉี่ ยนเยวียนเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง แม้เขาจะนัง่ บน

บัลลังก์แต่เขาก็ไม่ได้มีความสุ ขมากเท่าใดนัก

อืม?….เจ้าเห็นจวินอู่เสี ยไหม? ตั้งแต่ที่นางเดินออกจาก

ท้องพระโรงวันนั้น เขาก็ไม่เห็นจวินอู่เสี ยอีกเลย อีกทั้ง
สามคนนั้นก็ถูกขังไว้ในคุกที่อยูล่ ึกที่สุดในวังหลวง ส่ วน
เขาก็ถูกจวินอู่เสี ยเมตตาปล่อยเอาไว้โดยไม่ได้คิดจะเอา
ชีวติ แต่อย่างใด

ข้าน้อยไม่เห็นพะยะค่ะ
โม่เฉี่ ยนเยวียนพยักหน้ารับ เขาส่ งน้ าเกสรหยกทิพย์ไปให้
วังหลิน เพราะเขารู ้วา่ จวินอู่เสี ยสนใจเจ้าเหล้สนี้ และเขาก็
คิดว่ามันคงมีความหมายบางอย่างกับนางเป็ นแน่

โม่เฉี่ ยนเยวียนกาลังยุง่ อยูก่ บั งานราชกิจหลังจากการขึ้น

ครองราชย์ เขาไม่ค่อยกังวลเลยว่านางจะทาอะไรเพราะว่า
นางมีความคิดความอ่านที่ลึกซึ้งกว่าเขามากนัก

ในส่ วนของวังหลิน ตอนนี้จวินชิงกับจวินเสี ยนกาลังมอง

ไปทางจวินอู่เสี ยอย่างเคร่ งเครี ยด

จวินอู่เสี ย นางไม่ได้ออกไปจากวังหลินมาหลายวันแล้ว
เนื่องจากนางถูกกักตัวไว้ในบ้านเพื่อ
สอบสวน เกี่ยวกับสิ่ งที่เกิดขึ้นโดยชายสองคน

จากการบังคับให้มีการเปลี่ยนแปลงราชบัลลังก์จากพ่อสู่
ลูก พวกเขาให้นางอธิ บายแผนการ์ณทุกอย่างและทุก
ขั้นตอน พวกเขารู ้สึกถึงความโหดร้ายที่นางทา ทาให้ท้ งั
สองคนมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมาไหลออกมาจากหน้าผาก
และหลัง

ตระกูลจวินทุกคนล้วนเป็ นคนกล้าหาญและไม่ยอมพ่าย
แพ้ต่อสิ่ งใด พวกเขาล้วนมีเมตตาและเป็ นปี ศาจร้ายใน
สงคราม แต่พวกเขากลับลีกในด้านการเมือง จวินอู่เสี ยไม่
เพียงยกภูเขาใหญ่ออกจากสถานการณ์ที่ไม่สู้ดี ตลอด
หลายสิ บปี มานี้ สิ่ งเหล่านี้มนั เร็ วและกระทันหัน
จนเกินไป พวกเขาทั้งสองคนยังไม่ทนั ได้ตอบรับสิ่ งใดๆ
เลยด้วยซ้ า ก่อนที่จะได้คิดละอองฝุ่ นก็ตกถึงพื้นแล้ว

ก่อนที่จะได้คิดละอองฝุ่ นก็ตกถึงพื้นแล้ว

เจ้าคุมขังฮ่องเต้ไว้ในคุกงั้นหรื อ? หัวใจจวินเสี ยนเต้นเร็ ว

และแรง พวกเขาจงรักภักดีกบั ราชวงศ์มาหลายชัว่ อายุคน
การกระทาของจวินอู่เสี ยเหมือนผีร้ายตัวน้อยที่ดูถูก
ราชวงศ์ดว้ ยความรังเกียจ

ใช่ จวินอู่เสี ยพยักหน้ายอมรับ

จวินเสี ยนกับจวินชิงสบตากันอย่างช่วยไม่ได้
เจ้าวางแผนเรื่ ององค์รัชทายาทได้สมบูรณ์แบบมาก แต่
เรื่ องไป๋ อวิน๋ เซี ยนละเจ้าจะทายังไง?

จวินเสี ยนไม่ได้เกรงกลัวในสิ่ งที่เกิดขึ้นก็จริ ง แต่เขาก็อด

กังวลเรื่ องที่เกี่ยวกับไป๋ อวิน๋ เซียนไม่ได้ และไหนจะยัง
ตระกูลอวิน๋ ที่ใกล้จะมาถึงเมืองหลวงนี้อีก

ตระกูลอวิน๋ ไม่ใช่พวกที่รับมือได้ง่าย เหมือนอย่างฮ่องเต้ที่

นางเจอมา
ตอนที่ 169 ฟ้าเปลี่ยน 3

————————-

ตอนที่ 1/3

ท่านปู่ ไม่ตอ้ งกังวลไปหรอก รับรองว่านางจะไม่พดู อะไร

ออกมาแน่นอน จวินอู่เสี ยตอบอย่างใจเย็น

นางจะไม่พดู หรื อ? จวินเสี ยนมองจวินอู่เสี ยงอย่างงงวย

มันเป็ นส่ วนหนึ่งของแผนที่ขา้ วางไว้หลังที่องค์รัชทายาท

ขึ้นครองบัลลังก์ เป็ นธรรมดาที่จะให้ ไป๋ อวิน๋ เซียน องค์
ชายรองและอดีตฮ่องเต้ยงั มีชีวติ อยู่ ให้พวกเขารับรู ้วา่
ความเจ็บปวดที่ร้ายแรงยิง่ กว่าการตายมันคืออะไร

พวกเขาทาให้ตระกูลจวินของนางต้องตกอยูใ่ นความทุกข์
มานานนับสิ บปี จะปล่อยให้พวกเขาไปง่ายๆได้ยงั ไงกัน

ทุกอย่างที่นางพูดออกมาล้วนแต่เป็ นความคิดที่อยูใ่ นใจ

ของพ่อลูกตระกูลจวินทั้งสิ น เพียงแต่พวกเขาไม่กล้าที่จะ
ถามนางก็เท่านั้น นอกเหนือจากนี้ยงั มีขอ้ สงสัยต่างๆ ที่ได้
แต่เก็บอยูใ่ นใจของพวกเขาเอาไว้

หลังจากนั้นสองสามวัน โม่เฉี่ ยนเยวียนก็ได้ส่งของขวัญ

มากมายมาให้วงั หลิน ทาให้พวกเขาต้องวิ่งวุน่ พากันเอา
ของขวัญมาเก็บไว้ในเรื อน นี่ไม่ใช่เรื่ องที่แสดงความ
กตัญญู จริ งๆแล้วนี่เป็ นเรื่ องที่น่ากังวลใจยิง่ นัก

จวินอู่เสี ยนางเคยเจอโม่เฉี่ ยนเยวียนมาก่อน นางช่วยให้

โม่เฉี่ ยนเยวียนขึ้นครองราชย์ และโม่เฉี่ ยนเยวียนเองก็ดูจะ
ให้ความสาคัญกันกับจวินอู่เสี ยมากอีกด้วย

..

ความรู ้สึกของคนที่มองเห็นต่างก็รู้สึกแปลกใจกับการ
กระทาของโม่เฉี่ ยนเยวียน

โม่เฉี่ ยนเยวียนเป็ นผูใ้ หญ่แล้ว ตอนที่โม่เฉี่ ยนเยวียนยัง

เป็ นแค่องค์รัชทายาทก็ไม่เคยมีหญิงสาวใดมาเคียงข้างเลย
สักคน แถมในตอนนี้เขาก็ไม่ใช่องค์รัชทายาทอีกแล้ว แต่
เขาก็ยงั ไม่คิดมีแม้แต่นางสนมเพียงองค์เดียว

เขาเคยติดต่อกับผูห้ ญิงมาบ้างนิดหน่อยเพียงเท่านั้น แต่มี

เพียงจวินอู่เสี ยที่เป็ นคนที่เขาใกล้ชิดเป็ นพิเศษ

จวินอู่เสี ยตอนนี้นางก็ยงั ไม่ได้ออกไปจากวังหลินเลยสัก

ก้าวตั้งแต่วนั ที่นางเดินออกจากท้องพระโรงวันนั้น นาง
จึงไม่รู้ข่าวลือนั้นกลับมาอีกครั้ง หลังจากองค์รัชทายาท
ขึ้นครองบัลลังก์ เขาก็จะอภิเษกกับจวินอู่เสี ยแล้วนางก็จะ
กลายเป็ นฮองเฮาของแคว้นฉี

ด้วยวังหลินกับกองทัพรุ ยหลินที่หนุนหลังนาง ไม่ตอ้ ง

สงสัยเลยว่านางคือตัวเลือกที่เหมาะสม
แต่น้ นั …..

เรื่ องนี้ไม่วา่ พ่อลูก ตระกูลจวินจะมองยังไง จวินอู่เสี ยก็มี

ความตั้งใจนี้

หลังจากที่นางให้ฮ่องเต้สละราชสมบัติ จวินอู่เสี ยก็ไม่ได้

ไปเจอโม่เฉี่ ยนเยวียนอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว

นางกาลังคิดอะไรอยูก่ นั แน่ แล้วในหัวเล็กๆของนางมี

เรื่ องอะไรอยูบ่ า้ งกัน?

จวินอู่เสี ยนางไม่ได้นึกถึงเรื่ องนี้เลยแม้แต่นอ้ ย สาหรับ

นางแล้วโม่เฉี่ ยนเยวียนเป็ นเพียงมิตรในแผนการณ์ของ
นางก็เท่านั้น ในการที่จะให้ฮ่องเต้สละราชสมบัติและ
ไม่ให้หนั ดาบเข้าหาตระกูลของนางก็เท่านั้น ส่ วนเหตุผล
จริ งๆที่นางไม่ได้ออกจากวังหลินช่วงนี้ ก็ไม่ใช่อะไรอย่าง
อื่นเลยนอกจากเจ้าดาน้อยของนางก็เท่านั้น

หลังจากที่เจ้าดาน้อยกินเจ้าสิ งโตยักษ์สีทองเข้าไป มันก็

กระสับส่ วยตลอดหกชัว่ ยาม ส่ วนอีกสี่ ชวั่ ยามมันก็นอน
หลับ

เมื่อเห็นเจ้าดาน้อยเป็ นแบบนี้ นางก็รู้สึกไม่สบายใจนิด

หน่อย

หลังจากที่นางลา พ่อลูกตระกูลจวินคู่น้ นั แล้ว นางก็

กลับไปที่พกั ของนางทันที ในตอนเที่ยงตรงแสงตะวัน
สว่างวาบ บนโต๊ะหิ นก็มีลูกบอล ขนของสัตว์สีดานอน
กรนเสี ยงเบาๆ

แสงแดดสี ทองสะท้อนมายังขนสี ดา ทาให้มนั เงาเป็ น

ประกายยิง่ นัก

จวินอู่เสี ยเดินเข้ามาใกล้แล้วอุม้ เจ้าแมวดาไว้ในอ้อมแขน

ใต้แสงแดดที่ส่องลงมาที่เจ้าดาน้อยก็ทาให้มนั รู ้สึกอบอุ่น
อยูไ่ ม่นอ้ ย จวินอู่เสี ยหลังจากอุม้ เจ้าดาน้อยขึ้นมาแล้วก็พา
มันไปที่หอ้ งของนางแล้วแปรงขนของมันเบาๆ

ข้ารู ้สึกไม่ค่อยดีเลย… เจ้าดาน้อยหรี่ ตาลงครึ่ งหนึ่งแสดง

ให้ถึงความรู ้สึกไม่สบายของมัน
.

รู ้สึกยังไงบ้าง? จวินอู่เสี ยถามกลับอย่างเป็ นห่วง

ข้ารู ้สึกเหมือนจะขึ้นอืดและก็ร้อนอยูข่ า้ งใน เจ้าแมวน้อย

พยายามขยับตัวให้มนั รู ้สึกสบาย แต่ความรู ้สึกอึกอัดก็
ไม่ได้จากมันไปไหน

ภูติที่อยูใ่ นร่ างของมันดูเหมือนไฟที่คอยเผาไหม้อยูข่ า้ งใน

ให้มนั ร้อนอยูต่ ลอดเวลา ไม่ยอมให้มนั ได้อยูอ่ ย่างสบายๆ
เลยสักครั้ง

จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วด้วยความกังวล ร่ างกายของเจ้าดาน้อย

กินภูติวญิ ญาณเข้าไปทาให้รู้สึกแบบนี้ แล้วนี้นางควรทา
ยังไงดีเพื่อให้แมวน้อยของนางหายจากอาการเหล่านี้?
นางตรวจสอบร่ างกายของเจ้าแมวน้อยอย่างระมัดระวัง
เมื่อเข้ามาในห้องที่ปิดทึบไม่มีแม้แต่แสงแดดสาดส่ องเข้า
มา แต่ร่างกายของเจ้าแมวก็ยงั มีเรื องแสงสี ทองอ่อนๆ
ปรากฏให้เห็นตามตัวของมัน

สี น้ นั มันคล้ายคลึงกันกับสี ของเจ้าสิ งโตทองคายักษ์ที่มนั

กินเข้าไปไม่มีผดิ
ตอนที่ 170 การควบคุมภูติวิญญาณ 1

————————-

ตอนที่ 2/3

จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วด้วยความเครี ยด เจ้าดาน้อยจริ งๆ แล้ว

มันไม่ใช่ภูติวญิ ญาณเลยด้วยซ้ า เพราะก่อนที่ภูติวญ ิ ญาณ
ที่เจ้าดาน้อยกินเข้าไปจะหลอมรวมกับเจ้าดาน้อยของนาง
มันก็ทาร้ายเจ้าดาน้อยไปมากมายจนบาดเจ็บ

เจ้าสิ งโตยักษ์สีทองมันสามารถเปลี่ยนร่ างของมันได้

เนื่องจากมันเป็ นภูติวิญญาณประจาตัว ที่มาจากพลังจิต
วิญญาณของเจ้าของ เมื่อเจ้าดาน้อยกินมันลงท้องเข้าไป
มันจึงไม่ได้ยอ่ ยเนื้อแต่มนั คือย่อยภูติวญ
ิ ญาณนั้นเอง

ในชีวติ ที่ผา่ นมาของนางไม่วา่ จะเป็ นชาติก่อนหรื อชาติน้ ี

นางได้ทาการทดลองและทดสอบมามากมายทั้งชีวติ แต่
นางก็ได้เรี ยนรู ้เรื่ องพวกนี้นอ้ ยมากๆ แน่นอนว่าตอนนี้ที่
เจ้าดาน้อยของนางกาลังทาอยูค่ ือการสังเคราะห์สารที่มนั
กินเข้าไป

จวินอู่เสี ยถ่ายพลังจิตวิญญาณของตนไปให้กบั เจ้าดาน้อย

เพื่อที่จะช่วยเจ้าดาน้อยของนางสามารถย่อยภูติสิงโตยักษ์
ได้เร็ วขึ้นอีกสักหน่อยก็ยงั ดี
เจ้าดาน้อยหลับลงอีกครั้ง แล้วครั้งนี้มนั ก็ฝัน ในฝันของ
มัน มันเห็นแสงสี ทองที่กาลังส่ องแสงในความมืด

โฮก หลังจากที่มนั เห็นแสงสี ทองได้ไม่นาน เจ้าดาน้อยก็

ได้ยนิ เสี ยงคารามของ เจ้าสิ งโตยักษ์สีทอง หลังจากที่มนั
ได้ยนิ เสี ยงคารามของเจ้าสิ งโตยักษ์ มันก็ปรากฏตัวขึ้นใน
ตรงหน้าทันที

เจ้าดาน้อยที่ตอนนี้กาลังอ่อนแอมองไปเจ้าสิ งโตยักษ์ที่อยู่
ตรงหน้าของมันทันที ไม่ใช่วา่ มันไม่อยากเปลี่ยนร่ างเป็ น
สัตว์ร้ายสี ดา แต่มนั ตอนนี้มนั ไม่อาจเปลี่ยนร่ างได้ซ่ ึ งมันก็
ไม่รู้เหมือนกันว่าทาไมมันถึงเปลี่ยนร่ างไม่ได้
เมื่อเห็นว่าเจ้าแมวน้อยที่อยูต่ รงหน้ามันไม่สามารถเปลี่ยน
ร่ างได้ เจ้าสิ งโตยักษ์กพ็ งุ่ เข้าไปตะปปเจ้าดาน้อยที่อยู่
ตรงหน้ามันทันที

เหมียว!!

เสี ยงของเจ้าดาน้อยที่ร้องออกมามันนั้นเต็มไปด้วยความ
กลัว ทาให้มนั เผลอข่วนแขนของจวินอู่เสี ยเข้าเต็มแรง
จวินอู่เสี ยมองไปที่เจ้าแมวสี ดาตัวน้อยในอ้อมกอดของ
นาง นางเห็นใบหน้าน้อยๆของมันมีรอยย่นลึกเข้าไปใน
ลูกตา กรงเล็บอันแหลมคมของมัน ข่วนแขนของนางจน
เป็ นรอยเลือดอย่างเห็นได้ชดั
แสงสี ทองที่กาลังหุ ม้ ร่ างของเจ้าดาน้อยของนางเริ่ มมาก
ขึ้นและมากขึ้น จวินอู่เสี ยถอนหายใจด้วยความกังวล นาง
กอดเจ้าดาน้อยในอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกนิดคล้ายกับบอก
กับเจ้าดาน้อยที่อยูใ่ นอ้อมกอดของนางว่า ‘ไม่เป็ นไร’
เลือดจากการโดนข่วนยังคงไหลไม่มีหยุด

ไม่วา่ จะอดีตหรื อปั จจุบนั ก็มีแต่มนั เท่านั้นที่อยูเ่ คียงข้าง

นางมาตลอด

ไม่วา่ ยังไง นางก็ไม่อาจปล่อยเจ้าดาน้อยของนางให้

หายไปไหนได้

ข้าว่าเจ้าเลิกอุม้ มัน แล้ววางมันลงเถอะ เจ้าภูติน้ ีกาลัง

เปลี่ยนแปลง เสี ยงหัวเราะและรอยยิม้ นี้มาปรากฏตัวข้างจ
วินอู่เสี ย นางเงยหน้าขึ้นมา มือใหญ่ๆที่อบอุ่นของเขาก็อุม้
เจ้าดาน้อยออกไปจากอ้อมกอดของนางโดยที่จวินอู่เสี ย
ไม่ทนั ตั้งตัว

คืนมันมาให้ขา้ จวินอู่เสี ยบอกคนขโมยแมวน้อยของนาง

ไป ไม่ใช่วา่ นางไม่อยากได้เจ้าดาน้อยของนางคืนแต่
ตอนนี้นางไม่สามารถขยับตัวได้เนื่องจากนางถูกกอด
เอาไว้ ภายใต้ออ้ ม-แขนของจวินอู่เหย่า จวินอู่เสี ยลองขยับ
ตัวเพื่อดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของจวินอู่เหย่าแต่ดู
เหมือนมันจะไม่ได้ผล แถมจวินอู่เหย่ายังกระชับอ้อมกอด
ของตนให้รัดนางแน่นเข้าไปอีก นางทาอะไรเขาไม่ได้จึง
ได้แต่ยนื ให้จวินอู่เหย่ากอดอยูอ่ ย่างนั้น

เมื่อจวินอู่เหย่าเห็นว่านางเลิกดิ้นแล้วจึงเอาคางวางไว้บน
ไหล่บางของจวินอู่เสี ยแล้วพูดกับนางต่ออย่างอารมณ์ดีวา่
เจ้าช่วยอะไรมันไม่ได้หรอกจวินอู่เสี ย เจ้าแมวน้อยของ
เจ้ามันเพิง่ กินเจ้าสิ งโตยักษ์สีทองเข้าไป มันก็ตอ้ งใช้พลัง
ของมันกลืนกินภูติเจ้าสิ งโตยักษ์สีทองที่อยูใ่ นตัวของมัน
ให้หมดด้วยตัวของมันเอง แต่ขา้ ไม่คิดเลยว่าข้าจะได้มา
เห็นการควบคุมภูติในที่แห่งนี้ จวินอู่เหย่าพูดพร้อมกับดม
กลิ่นกายของจวินอู่เสี ยไปด้วย ที่ตวั ของนางมีกลิ่น
สมุนไพรหอมอ่อนๆติดอยู่ ทาให้จวินอู่เหย่าอดไม่ใจ
ไม่ได้ที่จะสู ดดมมันอีกครั้ง

ควบคุมภูติเหรอ? จวินอู่เสี ยหยุดดิ้นทันทีที่จวินอู่เหย่าพูด

ถึงการควบคุมภูติ

จวินอู่เหย่าเป็ นคนลึกลับก็จริ ง แต่วา่ เขาก็ไม่เคยทาร้าย

นางเลยสักครั้ง แล้วอีกอย่างคือเขารู ้อะไรมากกว่าที่ใครๆ
จะรู ้เสี ยอีก อย่างเรื่ องบางอย่างที่คนอื่นไม่รู้แต่อู่เหย่ากลับ
รู ้เรื่ องเหล่านั้นได้

ภูติที่พา่ ยแพ้กจ็ ะถูกภูติที่ชนะกลืนกิน ไม่เพียงแต่มนั จะ

ช่วยเพิม่ พลังของผูท้ ี่ชนะเท่านั้น แต่มนั ยังสามารถส่ ง
ทักษะอื่นๆของภูติที่พา่ ยแพ้ให้แก่ภูติที่ชนะได้อีกด้วย
จวินอู่เหยาอธิบายอย่างอารมณ์ดีให้กบั ข้อสงสัยของนาง

มันคือการทาลายภูติตนอื่นยังงั้นสิ นะ?

จวินอู่เสี ยแปลกใจอยูน่ าน นางไม่เคยรู ้เรื่ องดังกล่าวจริ งๆ

ว่ามันสามารถทาแบบนี้ได้
ความจริ งที่เจ้าแมวน้อยกินเจ้าสิ งโตยักษ์เข้าไป มันก็เกิน
กว่าที่นางจะนึกถึง ดูท่าทางจากโม่เฉี่ ยนเยวียนแล้ว คน
อื่นๆก็คงไม่เคยรู ้มาก่อนเช่นกัน แต่ดูเหมือนจวินอู่เหย่าจะ
มีท่าทีแปลกใจกับสิ่ งนี้ มาก ซึ่ งมันก็เป็ นเรื่ องที่ผดิ ปกติ
จริ งๆ

เรื่ องนี้มนั ไม่ควรให้เจ้ารู ้……แต่ดูเหมือนความสามารถ

ของภูติที่พา่ ยแพ้มนั คงจะช่วยเจ้าได้ในอนาคตแน่นอน
จวินอู่เหยายิม้ อย่างอารมณ์ดี ตอนนี้เขากาลังมีความสุ ขกับ
คนงามในอ้อมแขนของเขาอยู่
ตอนที่ 171 การควบคุมภูติวิญญาณ 2

————————-

ตอนที่ 3/3

จวินอู่เหย่าไม่ปล่อยให้ร่างเล็กๆของจวินอู่เสี ยไป เขา

มองจวินอู่เสี ยที่ขมวดคิ้วเล็กๆของนาง แล้วก็เอาคางของ
เขาไปถูที่คอนาง แล้วกระซิบบอกว่า หากเจ้าสนใจ ข้า
สามารถอธิบายมันให้เจ้าได้นะ

จวินอู่เสี ยเอียงคอหนีจวินอู่เหย่า นางไม่อยากให้เขาเข้ามา

ใกล้นางเท่าไรนัก นางพยายามหันหน้าหนีจวินอู่เหย่าแต่
มันก็ไม่ได้ผลเพราะนางยังคงอยูใ่ นอ้อมกอดของเขาทาให้
นางไม่สามารถหลบออกไปได้

ไหนเจ้าลองว่ามาซิ เมื่อเห็นว่าทาอันใดจวินอู่เหย่าไม่ได้
นางจึงยอมทาตัวนิ่งๆ

ภูติประจาตัวจะอาศัยอยูใ่ นโลกแห่งภูติอย่างสงบ บางตัว

นั้นมีตน้ กาเนิดจากสัตว์ศกั ดิ์สิทธิ์โบราณ บางก็เป็ นทหาร
โบราณที่มาจากสวรรค์ หลังจากที่ร่างกายของพวกเขาตาย
ภูติเหล่านี้กจ็ ะกลับไปที่โลกแห่งภูติ และจะใช้ชีวติ อยูท่ ี่
นั้นจนกว่าจะมนุษย์ที่มีจิตวิญญาณเหมือนกันจะทาสัญญา
และเมื่อทาสัญญาเสร็ จภูติตนนั้นก็จะทาการเชื่อมต่อกัน
จนกระทัง่ คนๆนั้นตาย แต่ไม่ใช่วา่ ภูติประจาตัวจะตายไป
ด้วย ภูติที่ทาสัญญาเมื่อคนทาสัญญาตายมันก็จะกลับไปที่
โลกแห่งภูติต่อไป ยกเว้น…
จวินอู่เหย่ามองไปที่หน้าของจวินอู่เสี ย ก็เห็นว่ารอยขมวด
คิ้วเล็กๆนั้นหายไปแล้ว ตาของนางก็โตขึ้นด้วยความ
ตกใจ จวินอู่เหย่าหัวเราะชอบใจแล้วยังพูดอีกต่อไป แม้วา่
ภูติประจาตัวจะไม่ตาย และคนที่เชื่อมสายสัมพันธ์ไม่ตาย
ด้วยเช่นกัน แต่กม็ ีวธิ ีตดั สายสัมพันธ์ของภูติประจาตัวกับ
กับคนๆนั้นอยู่ นั้นก็คือการยึดภูติประจาตัวของคนอื่น
หลังจากที่เอาชนะมาได้แล้วนั้นเอง

เมื่อไหร่ ที่ภูติประจาตัวออกจากโลกแห่งภูติ ความเร็ วใน

การฝึ กฝนก็จะลดลงไปมาก เพื่อที่จะเพิ่มความเร็ วในการ
ฝึ กฝนหรื อเพื่อค่อยๆดูดกลืนพลัง เพื่อที่จะให้เป้าหมาย
อื่นๆสาเร็ จจะต้องกลืนกินภูติประจาตัวของคนอื่นเข้าไป
จวินอู่เสี ยรู ้วา่ คงไม่มีใครในแคว้นฉี รู้เรื่ องนี้แน่ๆ กับสิ่ ง
ที่จวินอู่เหย่าบอก นางจาที่เขาบอกได้ข้ ึนใจว่า นี่ไม่ใช่
เรื่ องที่เจ้าควรจะรู ้

เจ้าดาน้อยกาลังควบคุมภูติตวั อื่นอยูเ่ หรอ? จวินอู่เสี ยถาม

จวินอู่เหย่าเอาหน้าของเขาถูกบั หน้านุ่มๆของนางแล้ว
ตอบกลับว่า การควบคุมภูติของเจ้าแมวน้อยของเจ้ามัน
พิเศษ ข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย มันไม่มีวงแหวนที่ทา
สัญญา แต่มนั ก็สามารถทาร้ายภูติตวั อื่นได้ แมวของเจ้านี่
ช่างพิเศษจริ งๆเลยนะ

ในการควบคุมภูติอื่นนั้นทาได้ง่ายมาก เพื่อที่จะควบคุม
มันอย่างสมบูรณ์ มันต้องเอาชนะพลังของภูติตวั อื่นให้ได้
ก็เท่านั้น แต่เรื่ องนี่มนั ไม่ง่ายเลย โชคดีที่มนั ได้กินภูติ
ระดับห้า หากว่ามันกินเกินกว่าระดับเจ็ดเข้าไปแล้วละก็
เกรงว่าร่ างกายของมันเองก็ไม่อาจทนได้

ระดับห้า? ระดับเจ็ดคือ? จวินอู่เสี ยถามอย่างไม่เข้าใจ

จวินอู่เหย่าหัวเราเบาๆ แล้วอดทนอธิบายในข้อสงสัยของ
นางอย่างใจเย็น

ในที่นี่ภูติประจาตัวจะมีไม่เกินเจ็ดระดับ ระดับความ
แตกต่างนั้นค่อนข้างไม่ชดั เจน ข้าจะบอกระดับความ
แตกต่างของภูติที่ทาสัญญาให้ทีหลัง หากแมวน้อยของเจ้า
ดูดซับภูติเจ้าสิ งโตยักษ์สีทองสาเร็ จ พลังของมันก็จะ
เพิ่มขึ้น
จวินอู่เสี ยกัดริ มฝี ปากของนางอย่างกังวล จวินอู่เสี ยรู ้สึก
ว่าตัวของจวินอู่เหยายิง่ ลึกลับขึ้นไปอีก

คาพูดที่เขาใช้ ที่ๆพวกเจ้าอยูน่ ี่ มันราวกับว่าเขาไม่ได้เคย

อยูท่ ี่แห่งนี่มาก่อน

เหมือนจวินอู่เหยาจะอ่านความคิดของนางออก เขาเลย
หัวเราะออกมา อย่ากังวลไปเลยไม่วา่ ข้า

จะมาจากไหน ข้าก็จะไม่มีวนั ทาร้ายเจ้าเด็ดขาด จวินอู่

เหย่าบอกกลับจวินอู่เสี ยอย่างหนักแน่น
แล้วเมื่อไรเจ้าถึงจะปล่อยข้าสักที! จวินอู่เสี ยมองลงมาที่
แขนของนางที่โดนเขากอดอยู่ นางก็ไม่เข้าใจว่าทาไมทุก
ครั้งที่จวินอู่เหย่ามาเจอหน้านางทุกครั้ง เขามักจะชอบ
ฉวยโอกาสที่จะกอดนางให้ได้

จวินอู่เสี ยไม่รู้สึกอึดอัดเนื่องจากความใกล้ชิด แต่นางไม่

ชอบมันมากนักกับการโดนเขาสวมกอดแบบนี้
ตอนที่ 172 แค่การหยอกล้อ 1

————————-

ตอนที่ 1/5

เจ้านี่ช่างใจดายิง่ นัก คิดจะสลัดข้าทิ้งหลังจากที่หลอกใช้

ข้าเสร็ จยังงั้นเหรอ? เขาวางเจ้าแมวน้อยลงบนโต๊ะแล้ว
ยกจวินอู่เสี ยขึ้นมาจากพื้นแทนทาให้ตอนนี้ขาของจวินอู่
เสี ยลอยอยูเ่ หนือพื้นห้อง

เจ้าจะทาอะไร? จวินอู่เสี ยมองใบหน้าจวินอู่เหย่าที่กาลัง

ยิม้ แย้มอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งนาง
มีคนบ้างคนบาดเจ็บ และพวกเราจาเป็ นต้องใช้ยานะ จวิน
อู่เหย่ามองไปที่บาดแผลที่เจ้าแมวดาข่วนเข้าไปที่แขน
ของจวินอู่เสี ย

ไม่ตอ้ ง

ทามันทั้งสองแขนของเจ้าซะ จวินอู่เหย่ายิม้ ขณะที่อุม้ นาง

ไว้ในอ้อมแขน

………. ไม่วา่ ยังไงนางก็ไม่ฟังที่เขาบอกเลยสักนิด

เมื่อคนตัวเล็กไม่ดิ้นขัดขืน เขาก็อุม้ นางไปวางที่ขา้ งเตียง

ในห้องพักของนาง แล้วดึงกล่องไม้เล็กๆออกมาหยิบเอา
ยาห้ามเลือดมาทาที่แขนให้กบั นางอย่างเบามือ
กลิ่นหอมอ่อนๆที่น่าหลงใหลออกมาจากตัวยาเมื่อฝายา
ถูกเปิ ดออก เขาดึงแขนเสื้ อของนางขึ้นเหนือแผลเล็กน้อย
แล้วจึงค่อยๆทายาลงบนแผลของนางเบาๆ

เจ้าแมวน้อยนี้กช็ ่างไม่ได้รู้เรื่ องอะไรเลย แต่แผลบนของ

แขนของนางไม่ลึกมากเท่าไหร่ นกั แต่มนั ก็มีบาดแผล
มากมายบนแขนของนางเยอะพอสมควร ปลายนิ้วอุ่นๆ
ของจวินอู่เหย่าลูบไล้ยาเย็นๆบนแขนของนางด้วยปลาย
นิ้วอย่างระมัดระวัง

จวินอู่เสี ยมองลงมาที่จวินอู่เหย่าที่กาลังตั้งใจทายาให้นาง
นางทนให้เขาทาแผลที่แขนของนาง
เขาเอายาที่เหลือออกไป จวินอู่เหย่าไม่อยากให้แขนเสื้ อ
ของนางไปโดนกับตัวยา เขาจึงจับมือของนางอย่างระวัง
แล้วก็จบั ปลายนิ้วสี ขาวนวลของนางอย่างนุ่มนวล

ทายาเสร็ จแล้ว เจ้าก็ปล่อยมือข้าได้แล้ว ใบหน้าของนาง

ค่อนข้างเย็นชา เมื่อรู ้วา่ เขาจับมือนางจากข้างหลัง พร้อม
กับเขาที่ได้กอดร่ างเล็กๆของนาง

นางรู ้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจจากหน้าอกของ
เขา ที่แนบลงกับแผ่นหลังบางของนาง

จวินอู่เหย่าหัวเราะอย่างขบขัน เมื่อเขาสังเกตได้วา่ คนตัว

เล็กที่เขากาลังกอดอยูน่ ้ ีตวั แข็งทื่อเหมือนกับไม่เคยโดน
กอดแบบนี้มาก่อนยังไงยังงั้น
นี่เป็ นกริ ยาตอบกลับของนางใช่ไหม?

เจ้าช่างเป็ นคุณหนูที่ใจร้ายจริ งๆเลยน่า หลังจากที่ขา้ ได้

คลายความสงสัยและใส่ ยาให้แก่เจ้า เจ้าก็สลัดข้าไปแบบ
นี้เหรอ? ข้าพยายามล้างตัวให้สะอาดก่อนจะมาเจอเจ้าทุก
ครั้งเลยนะ เห้อ… จวินอู่เหย่ามีร่องรอยความเศร้าด้วย
ความคับข้องใจ ใบหน้าอันหล่อเหลาเอาคางถูกนั กับคอ
ของนางอย่างคนน้อยใจ

ไม่ใช่ จวินอู่เสี ยปวดหัวนิดๆกับชายหนุ่นที่อยูข่ า้ งหลัง

นางเสี ยจริ งๆ นางไม่อยากให้เขาต้องมาตอบแทนอะไร
เช่นนี้ ชายคนนี้เป็ นตัวตนที่อนั ตรายและลึกลับเกินไป ถ้า
เป็ นไปได้นางก็ไม่อยากยุแหย่อะไรเขาเท่านัก
เห็นได้ชดั ว่าถ้าเขาอยากไปเดี่ยวเขาก็ไปเอง แต่เมื่อไรที่
นางต้องการความช่วยเหลือเขาจะปรากฏตัวออกมาให้
เห็น

อะไรไม่ใช่กนั ? หรื อว่าปี ศาจน้อยเช่นเจ้ารังเกลียดข้ายัง

งั้นเหรอ? เสี ยงของเขาดูเศร้าและกังวลมากจริ งๆ

ข้าไม่ได้เกลียดเจ้า จวินอู่เสี ยพูด นางไม่รู้จะพูดอะไร ทั้ง

สองคนเคยช่วยเหลือกันตอนที่นางตกหน้าผา นางไม่ได้
รักเขา แต่กไ็ ม่ได้ราคาญเขาเช่นกัน

ยิง่ ไปกว่านั้นเขายังช่วยท่านปู่ ของนางไว้อีก นางก็เลยไม่รู้

ว่าจะเกลียดผูม้ ีพระคุณของตัวเองไปทาไมเหมือนกัน?
ตอนที่ 173 แค่การหยอกล้อ 2

————————-

ตอนที่ 2/5

จวินอู่เสี ยในชาติที่แล้วกับชาติน้ ีไม่ได้ต่างกันเท่าไร นาง

เป็ นคนเย็นชาและไร้ความรู ้สึกเหมือนกัน คนที่นางเป็ น
ห่วงจริ งๆนับได้เพียงแค่มือข้างเดียวเท่านั้น

คนเหล่านี้เป็ นเพื่อนร่ วมงานของนางในชีวติ ที่ผา่ นมาและ

ช่วงเวลาที่ตายพร้อมกับนาง และก็มีคนที่เกี่ยวข้องใน
สายเลือดของนางที่รักนางและดูแลนางจริ งๆเท่านั้น นาง
ถึงห่วงใย
แต่จวินอู่เหย่านางไม่รู้วา่ เขาควรอยูฐ่ านะไหนสาหรับนาง
เหมือนกัน

เขาไม่ได้เป็ นเพื่อนของนาง และก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับนาง

ทางสายเลือดอีกด้วย

แต่เขามักจะปรากฏตัวในเวลาที่นางต้องการเสมอ และ
หายไปโดยไม่มีร่องรอยแต่อย่างใด แม้แต่นางก็ไม่อาจหา
เขาเจอเช่น มันเหมือนกับว่าเขาไปอยูท่ ุกที่ที่นางอยูก่ ว็ า่ ได้

เกลียดเขาเหรอ?

ดูเหมือนจะไม่ใช่
หากเจ้าไม่เกลียดข้า ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็รักข้างั้นสิ ? ดวงตา
ของจวินอู่เหย่ามีประกายวิบวับ เขายกนิ้วของนางขึ้น
มาแล้วจูบลงบนนิ้วของนางอย่างแผ่วเบา

ข้ามีความสุ ขมาก ที่รู้วา่ ปี ศาจร้ายตัวน้อยก็ชอบข้า

เหมือนกัน

ไม่ใช่ ใครชอบเขากัน? นางไม่รู้ แต่นางรู ้วา่ ความรู ้สึกของ

นางที่มีต่อจวินอู่เหย่านั้นแตกต่างกับคนในครอบครัว

นางรู ้เพียงแค่วา่ เขากับนางต่างเพศกันเท่านั้น นั้นคือสิ่ งที่

นางรู ้ แต่น้ นั ไม่ใช่วา่ นางชอบเขา
หื อ หมายความว่าเจ้าเกลียดข้างั้นสิ ? น้ าเสี ยงเขาเศร้า
เหมือนกับว่าจะร้องไห้ออกมา

จวินอู่เสี ยนางไม่ได้พดู อะไรสักคา แต่นางยังไม่ได้บอกว่า

เกลียดเขาเลยไม่ใช่เหรอ?

ไม่ ยิง่ คุยนางก็ยงิ่ ปวดหัวมากขึ้นเท่านั้น

ไม่ใช่แบบนั้นก็แปลว่าเจ้ารักข้าสิ นะ?

*
…… นางไม่อยากจะเสี ยคาพูด นางจึงไม่ได้สนใจในสิ่ งที่
เขาถามมากนัก เมื่อเขาแอบดูใบหน้าของจวินอู่เสี ย จวินอู่
เหย่าก็แอบยิม้ ที่มุมปากทันที

เขาเข้าใจว่ามันไม่ใช่เรื่ องสาคัญสาหรับนางเท่าไรนัก เขา

เพียงแค่ตอ้ งใช้เวลาสอนนางเท่านั้นก็พอ

เจ้าไม่ได้ปฏิเสธนี่ ก็หมายความว่าเจ้าเริ่ มยอมรับแล้วใช่

ไหม? จวินอู่เหย่าไม่โกรธทั้งยังอุม้

จวินอู่เสี ยออกไปอีก

จวินอู่เสี ยไม่ได้ตอบกลับนางพยายามคิดหาวิธีที่จะหลุด
จากอ้อมกอดของเขาอยู่ ในขณะที่นางกาลังหาทางหนีอยู่
นั้นนางก็รู้สึกได้ถึงอะไรเปี ยกๆที่มาสัมผัสโดนใบหน้า
ของนาง

จวินอู่เหย่าแอบหอมแก้มตอนนางเผลอแล้วมองหน้าที่
แปลกใจของนางอย่างชอบใจ เขายิม้ ด้วยสายตาเป็ น
ประกายแล้วพูดออกมาว่า ดีจงั เลย ข้าเองก็ชอบเจ้า
เหมือนกัน

ตึกตัก ตึกตัก

เสี ยงของหัวใจของจวินอู่เสี ยเต้นดังจนนางรู ้สึกได้ถึง

จังหวะการเต้นของหัวใจตัวเองได้อย่างชัดเจน
ตาของนางเบิกโพงใกล้กบั ใบหน้าที่หล่อเหลา นางรู ้สึกว่า
ใบหน้าของจวินอู่เหย่านั้นช่างน่าหลงใหลยิง่ นัก

นางอยากจะเอาเข็มเงินเจาะหลอดเลือดเขาเพื่อให้เขาหัน
หน้าไปซักที

แต่เขาก็มีน้ าใจกับนางมาก และนางเองก็ติดหนี้บุญคุณเขา

อีกด้วย นางทาแบบนั้นไม่ได้

ตอนที่นางกาลังสับสนอยูน่ ้ นั นางก็หนั ริ มฝี ปากไปอีก

ทางเพื่อให้หน้าของนางห่างจากเขาอีกนิดก็ยงั ดี

เมื่อเห็นใบหน้างามของนางหันไปอีกทาง จวินอู่เหย่านั้น
รักทุกท่าทางการแสดงออกของนาง จนเขาไม่อยากจะ
ปล่อยนางออกจากอ้อมกอดของเขาเลย เขาเอามือจับคาง
ของนางให้นางหันหน้ามาทางเขา เมื่อเห็นนางขมวดคิ้ว
จางๆรอยยิม้ ของเขาก็กว้างขึ้น

ตอนนี้ได้เวลา รางวัลของการขอบคุณในวันนี้แล้ว

คืออะไรเหรอ? จวินอู่เสี ยถามด้วยความสงสัย ก่อนที่นาง

จะได้ตอบสนองอะไร จวินอู่เหย่าก็เอามือข้างหนึ่งโอบ
เอวนาง ส่ วนอีกข้างก็เอามือโอบหัวด้านหลังของนางไว้
แล้วจูบลงบนริ มฝี ปากของนางอย่างแผ่วเบา

อืม..
จวินอู่เสี ยตกใจที่อยูๆ่ จวินอู่เหย่าก็มาจูบนาง นางเลยทา
ตามสัญชาติญาณการป้องกันตัวด้วยการเอาเข็มแทงเข้าไป
ที่หน้าผากจวินอู่เหยา

เลือดจากเข็มที่ค่อยๆไหลลงบนใบหน้าของเขาไหลจาก
หน้าผากหยดลงบนแก้มของนาง กลิ่นเลือดจากแผลที่
หน้าผากมันไปกระตุน้ จิตสังหารของจวินอู่เหยาเข้า ทาให้
เขาเผลอจูบนางอย่างรุ นแรง จวินอู่เสี ยที่ไม่เคยโดนจูบมา
ก่อนได้แต่ยนื นิ่งให้จวินอู่เหย่าจูบนางอยูอ่ ย่างนั้น
ตอนที่ 174 แค่การหยอกล้อ 3

————————-

ตอนที่ 3/5

เลือดที่ได้ไหลลงบนใบหน้าของเขา เลือดหยดเล็กๆนั้น
ได้เข้าไปในปากของเขา

กลิ่นเลือดกระตุน้ จิตสังหารที่ซ่อนเอาไว้ ดวงตาของเขาก็

เปลี่ยนเป็ นสี ม่วง
กลิ่นและรสชาติของเลือดได้ทาลายประสาทสัมผัสของจ
วินอู่เสี ย มันกระตุน้ ความทรงจาในอดีตชาติของนางและ
นางก็ตอบสนองได้ยากลาบาก

นางรู ้สึกถึงรสชาติของเลือดมากขึ้นในปากของนาง สัก

พักจวินอู่เหยาก็ปล่อยมือของเขาออกจากตัวของนาง
ดวงตาสี ม่วงเข้มมองดูริมฝี ปากที่เย้ายวนที่เต็มไปด้วย
เลือดของจวินอู่เสี ยอย่างคิดหนัก

เมื่อจวินอู่เสี ยหนีออกมาจากอ้อมกอดของจวินอู่เหย่าได้ก็
ยืนหอบเอาอากาศเข้าปอดอย่างเหน็ดเหนื่อย ก่อนที่จะ
มองไปที่จวินอู่เหย่าอย่างมึนงง
จวินอู่เหยายกมือขึ้นเพื่อเช็ดเลือดที่หน้าผาก ความ
เจ็บปวดนี้ได้เตือนสติของเขาให้กลับมา นางช่าง
โหดเหี้ ยมนัก หากเขาไม่ใช่เป็ นคนที่มีไหวพริ บรวดเร็ ว
แล้วละก็ เขาคงโดนนางกัดลิ้นจนขาดแน่ๆ

อุง้ มือแมวน้อยตัวนี่ช่างไม่ตลกเลยจริ งๆ แถมยังอันตราย

ถึงชีวติ อีกต่างหากหากไม่ระวังคงโดนแมวน้อยที่แสนจะ
ร้ายกาจตัวนี้เล่นงานก็เป็ นได้

อย่าโกรธไปเลย เลือดในปากของเจ้ามันเป็ นความผิดของ

ข้าเอง จวินอู่เหย่าพูดออกมาด้วยรอยยิม้ แล้วดึงเข็มเงิน
ออกจากหน้าผากของตนแล้วเอามันไปวางลงมือของจวิน
อู่เสี ยเช่นเดิม
ดูท่าว่าเจ้าแมวน้อยของเจ้าคงจะควบคุมเจ้าสิ งโตยักษ์สี
ทองได้หมดในคืนนี้เป็ นแน่ ถ้างั้นข้าจะอยูใ่ กล้ๆแถวๆนี้
ละกัน ถ้าหากมีอะไรไม่ดีกเ็ รี ยกข้าได้เลยนะ จวินอู่เหยา
ยิม้ และเมื่อมองไปที่-จวินอู่เสี ย จวินอู่เสี ยก็มองเขาด้วย
ความเย็นชาเป็ นการตอบกลับ

หลังจากที่พดู เสร็ จเขาก็ออกไปจากห้องของจวินอู่เสี ย

หลังจากที่เปิ ดประตูออกไปจากห้องของจวินอู่เสี ยแล้ว

จวินอู่เหยายิม้ รสชาติของเลือดยังคงอยูใ่ นปาก เขาไม่อาจ
ระงับแววตาสี ม่วงลึกนั้นได้อีกต่อไป

เงาดาที่คอยเฝ้าดู ในที่น้ ีกป็ รากฏตัวออกมา คุกเข่าเอาเข่า

ข้างหนึ่งยันพื้น ถือขวดยาใส่ แผลเอาไว้
นายท่าน เงาดาหรี่ ตาลงเมื่อเห็นเลือดอยูท่ ี่มุมปากของจวิน
อู่เหยา

มีคนในโลกนี้ไม่กี่คนที่จะสามารถทาร้ายเจ้านายของเขา
ได้ แต่คุณหนูตระกูลจวินนี่กลับทาให้นายท่านของเขา
เลือดออกบ่อยๆได้..

เมื่อเห็นรอยยิม้ ของจวินอู่เหย่าเขาก็เก็บความไม่พอใจ
กลืนลงไปเงียบๆ
เงาดามองเห็นความรู ้สึกพอใจในใบหน้าของเจ้านายของ
เขา มันทาให้เขาหวาดกลัว นายท่านของเขานั้นยังไม่รู้ถึง
ปั ญหาทางความสัมพันธ์ของเขากับคุณหนูจริ งๆใช่ไหม?

นี่ยอ่ มไม่ใช่ขวากหนามของเขาแน่ๆ แต่ร่างกายของเขา

กลับเต็มไปด้วยเลือดบ่อยเช่นนี้คงไม่ดี

…..

ไม่ตอ้ ง จวินอู่เหย่ามองไปที่ขวดยาที่คนชุดดายืน่ ให้ การ

แสดงออกของเขาก็มีความสุ ขมากขึ้น

ความเงียบเหงาและความโดดเดี่ยวของสาวน้อยที่เย็นชา
ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็ นมีอารมณ์ นี่เป็ นสิ่ งที่ดีกบั เขาในยามนี้
นี่ของขวัญเล็กๆ ไม่ตอ้ งเอะอะไป เจ้าดูแลตรงนี้ไว้ให้ดีก็
แล้วกัน จวินอู่เหย่าดมเสื้ อผ้าที่มีกลิ่นเลือดไหลและคิดว่า
นี้คือกลิ่นที่เด็กสาวคนนั้นเกลียด

เงาดาหยักหน้าแล้วหันหลังกลับไป จวินอู่เหย่ายังกังวล
เกี่ยวกับกลิ่นที่ตวั เขา

นายท่าน…….ท่านอาจจะสนใจคุณหนูจวินอู่เสี ย แต่วธิ ีน้ ี

มันออกจะเกินไปหน่อยนะขอรับ ไม่มีใครได้เลือดตลอด
หลังจากที่ไปเจอคนรักหรอกนะขอรับ ท่านแน่ใจแล้ว
หรื อที่ทาแบบนี้วา่ มันจะเป็ นผลดีต่อตัวท่าน?
หลังจากนั้นสักพักเขาก็ไปเปลี่ยนเสื้ อผ้า จวินอู่เหย่า
กลับมาที่ประตูหอ้ งของจวินอู่เสี ยอีกครั้ง เขาทาท่าทาง
สบายๆอยูด่ า้ นหน้าประตูราวกับเมื่อก่อนหน้านี้เขาไม่ได้
ทาอะไร

สาวน้อยของเขา รักเจ้าแมวน้อยมากมันคงไม่เป็ นไร หาก

เข้าจะไปเฝ้าดูมนั นิดๆ?

จวินอู่เหย่ายกมือขึ้นนิดๆมีหมอกสี ดาแพร่ กระจายไปทัว่

อากาศก่อนที่มนั จะผ่านเข้าช่องว่างของประตูเข้าไปใน
ห้อง
ตอนที่ 175 จัดการ 1

————————-

ตอนที่ 4/5

หลังจากที่จวินอู่เหย่าออกจากห้องไป นางก็รีบไปล้างปาก
ทันทีแต่ไม่วา่ จะล้างไปกี่รอบก็ไม่อาจกาจัดกลิ่นเลือดที่
ติดปากของนางให้หายไปได้ นางมองดูเจ้าแมวน้อยที่ดิ้น
ทุรนทุรายอยูบ่ นโต๊ะอย่างเป็ นห่วง นี่เป็ นครั้งแรกที่
ดวงตาของนางรู ้สึกความกังวลที่เกาะกินใจของนาง

นางยกแขนขึ้นมาแล้วลูบขนเจ้าแมวน้อยเบาๆเหมือนที่
นางเคยทากับมัน
ผ่านมันไปให้ได้นะ นางกระซิบบอกมันเบาๆ

เจ้าแมวน้อยมันไม่รู้วา่ ต้องต่อสู ้กบั เจ้าสิ งโตยักษ์อีกนาน

แค่ไหน มันเพียงจาได้วา่ เจ้าสิ งโตยักษ์ทองคามันกาลังเอา
กรงเล็บฉี กมันทีนิดในที่มืด จนมันเป็ นแผลแหวะหวะ มัน
ล้มลงในที่วา่ งเปล่าในตอนนั้นเองที่มนั รู ้สึกเหมือนมันได้
ยินเสี ยงคนๆหนึ่งที่คุน้ เคย

เหมียว

จวินอู่เสี ยตื่นจากการนอน นางลืมตาขึ้นมาก็เห็นแมวน้อย

กาลังเอาแก้มถูใบหน้าของนาง
[ ทาไมเจ้านายทาไมถึงมานอนอยูต่ รงนี้ละ? ] เจ้าแมวน้อย
กระพริ บตาสองสามครั้งแล้วถามจวินอู่เสี ยด้วยความ
สงสัย มันเห็นจวินอู่เสี ยนัง่ อยูบ่ นโต๊ะแล้วผล็อยหลับไป

จวินอู่เสี ยลุกขึ้นนัง่ ด้วยท่าทางรี บร้อนไม่ตอบคาถามของ

เจ้าแมวน้อย นางพบว่าที่หน้าอกของเจ้าแมวน้อยมีแผงคอ
สี ทองที่พนั ไปจนถึงรอบอกของมัน มันดูเหมือนห่วงโซ่สี
ทองที่ฝังอยูบ่ นขนสี ดาของมัน..

เจ้าแมวน้อยเอียงหัวแล้วมองไปที่จวินอู่เสี ยอย่างงงงวย
มันสะบัดขนของมันทันทีที่มนั เห็นขนสี ทองที่อยูบ่ น
หน้าอกของมัน
[ นี่มนั เหมือนของเจ้าสิ งโตทองยักษ์น้ นั มากเลย ] เจ้าแมว
น้อยบ่นพึมพา

ตอนนี้เจ้ารู ้สึกยังไงบ้าง? จวินอู่เสี ยถามมันกลับอย่างเป็ น

ห่วง

[ อืม..ตอนนี้ขา้ รู ้สึกสดชื่นมากเลย แถมในความฝันของข้า

ข้ายังได้กินเจ้าสิ งโตโง่น้ นั อีกรอบหนึ่งด้วยนะฮ่าๆ ] เจ้า
แมวน้อยรี บโอ้อวดด้วยความภูมิใจทันที จมูกของมันสู ด
อากาศ แล้วยืดหน้าอกสี ทองเหมือนกับเป็ นพระเอก
จวินอู่เสี ยลูบหัวของมันเบาๆด้วยความเอ็นดู มันรู ้สึก
เหมือนกับว่าตัวมันกาลังจะลอยขึ้นไปบนอากาศยังไงยัง
งั้น

เจ้าแมวน้อยยังไม่รู้ตวั ว่าบนตัวของมันกาลังมีส่ิ งอื่นๆที่

กาลังเปลี่ยนแปลงไปอย่างที่มนั เองก็คาดไม่ถึงเลยทีเดียว

สองวันหลังจากที่องค์รัชทายาทโม่เฉี่ ยนเยวียนขึ้น
ครองราชย์ ก็เกิดการเฉลิมฉลองแห่งชาติข้ ึนมาให้แก่
ฮ่องเต้องค์ใหม่ แล้วเขาก็พระราชทานอภัยโทษให้แก่นกั
โทษั้โดนขังคุกทั้งหมด

.
ในวันที่เขาเสด็จขึ้นครองราชย์ เขาแต่งตั้งระบบของ
ข้าราชการใหม่หมด โดยไม่ข้ ึนอยูก่ บั ชนชั้นที่กาเนิดหรื อ
ภูมิหลังของครอบครัวแต่อย่างใด ขุนนางที่ได้รับการ
เลื่อนตาแหน่งก็ได้ถ่อมเนื้อถ่อมตัวกันทุกคน

ฮ่องเต้องค์ใหม่แต่งตั้งขุนนางโดยไม่ข้ ึนกับชาติกาเนิด
และภูมิหลังของครอบครัวก็จริ งแต่ทุกอย่างต้องขึ้นอยูก่ บั
ความสามารถของคนๆนั้น เมื่อเขาทาแบบนี้กท็ าให้ได้รับ
เสี ยงตอบรับที่ดีจากประชาชนอย่างมาก

ในตอนที่มีการเฉลิมฉลองให้กบั ฮ่องเต้องค์ใหม่อยูน่ ้ นั ก็มี

ร่ างของคนสองคนที่กาลังโดนทหารของกองทัพรุ ยหลิน
ยืนขวางอยู่ สองคนนั้นมาดูโม่เฉี่ ยนเยวียนที่สวมชุดมังกร
ยืนก้าวไปยัง0000บัลลังก์เพื่อขึ้นเป็ นฮ่องเต้ที่ปกครอง
แคว้น
ฉากนี้ดูดีใช่ไหมล่ะ? จวินอู่เสี ยเดินไปหยุดยืนอยูต่ รงหน้า
ชายคนนึงที่หน้าดาครึ ม

อดีตฮ่องเต้รู้สึกสิ้ นหวังยิง่ นัก พระองค์คอยปกป้อง

บัลลังก์มงั กรของพระองค์อย่างระมัดระวัง แต่บดั นี้เจ้าลูก
ชายที่เขาเกลียดที่สุดกลับได้นงั่ บนบัลลังก์ของพระองค์
บัลลังก์ที่พระองค์อุสาปกป้องมันมาตลอดกลับถูกเจ้าโม่
เฉี่ ยนเยวียนแย่งมันไป ส่ วนพระองค์กลับถูกทหาร
กองทัพรุ ยหลินบังคับให้พระองค์เข้ามาดูพิธีการขึ้น
ครองราชย์ของเจ้าโม่เฉี่ ยนเยวียนมัน พระองค์ที่ไม่อาจขัด
ขืนทหารกองทัพรุ ยหลินก็มิอาจทาอันใดไดด้นอกจากเดิน
ตามพวกเขาเท่านั้น
( ก่อนหน้านี้โม่เฉี่ ยนเยวียนครองบัลลังก์ในฐานะฮ่องเต้
อย่างไม่เป็ นทางการ หลังจัดพิธีกเ็ ป็ นฮ่องเต้อย่างสมบูรณ์
)

ส่ วนเข็มที่จวินอู่เสี ยแทงเข้ามาในตาของพระองค์น้ นั
ไม่ได้ทาให้ตาของพระองค์บอดแต่อย่างใด มันแค่ทาให้
ดวงตาของพระองค์ปิดลงชัว่ คราวก็เท่านั้น ถึงแม้วา่
พระองค์จะไม่อยากเห็นอะไรก็ตาม แต่เข็มที่นางแทงเข้า
มาก็ทาห้ าระองค์ไม่อาจปิ ดตาหนีภาพตรงหน้าได้

จวินอู่เสี ยอยากให้เขาเห็นสิ่ งที่สาคัญที่สุดก็คือ วันที่ลูก

ชายของพระองค์พรากเอาศักดิ์ศรี ของพระองค์ไป นั้นคือ
บัลลังก์ที่เขาหวงแหนนั้นเอง
.

จากฮ่องเต้ที่ยนื อยูเ่ หนือผูค้ น กลับกลายเป็ นนักโทษผูต้ อ้ ย

ต่า เพียงไม่กี่วนั ที่พระองค์โดนขังทาให้เส้นผมที่เคยดกดา
บัดนี้กบั แทนไปด้วยสี ขาวทั้งหัว เหมือนคนแก่ที่จะอยูไ่ ด้
อีกไม่กี่ปีเท่านั้น

จวินอู่เสี ยตอนนี้เจ้าชนะแล้ว! งั้นเจ้าก็ฆ่าข้าซะสิ ให้ขา้ ตาย

ด้วยน้ ามือของเจ้าเถอะ แล้วก็อย่าดีใจให้มากไปนัก เจ้าให้
โม่เฉี่ ยนเยวียนขึ้นครองบัลลังก์ดว้ ยการฆ่าพ่อของตัวเอง
เจ้าคิดว่าวังหลินจะยังประสบความสาเร็ จอยูไ่ ด้อีกนานแค่
ไหนกัน? อดีตองค์ฮ่องเต้มองมาที่นางอย่างโกรธแค้น
เมื่อรู ้วา่ โม่เฉี่ ยนเยวียนได้ทาอะไรลงไป
ตอนที่ 176 จัดการ 2

————————-

ตอนที่ 5/5

หากไม่ใช่เพราะการตัดสิ นใจที่แสนฉลาดของจวินอู่เสี ย
แล้วละก็โม่เฉี่ ยนเยวียนก็ไม่อาจจะขึ้นครองราชย์ได้เลย
ด้วยซ้ า

จวินอู่เสี ยมองไปที่ดวงตาของอดีตฮ่องเต้ที่ตอนนี้ช่าง
เหมือนกับสุ นขั ที่พา่ ยแพ้ยงิ่ นัก จากนั้น นางก็ได้ละสายตา
แล้วมองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียนที่ข้ ึนไปนัง่ บนบัลลังก์
เรี ยบร้อยแล้ว
เจ้าคิดบ้างไหม ว่าทาไมเขาถึงทาแบบนั้นได้?

อดีตฮ่องเต้มองมาที่นางอย่างแปลกใจนิดหน่อยแล้วกัด
ฟันตอบกับนางว่า เพราะความทะเยอทะยานของเขาก็
ได้ม้ งั ?

จวินอู่เสี ยนางไม่ได้หนั หน้าไปมองกลับ เขาเป็ นสุ นขั

หลวงของเจ้า แต่เจ้ากลับเลี้ยงให้เขาเป็ นดังเช่นหมาป่ า เจ้า
ฆ่าแม่ของเขา และจัดการตระกูลแม่ของเขา วางยาพิษเขา
นี่มนั ไม่เกินไปหน่อยเหรอระหว่างความสัมพันธ์ระหว่าง
พ่อลูก แล้วเจ้ายังจะมีหน้ามาอ้างว่าเป็ นพ่อของเขาอีกงั้น
สิ ?
นี่มนั ช่างเหมือนกับครอบครัวในชาติก่อนของนางไม่มีผดิ
ในชาติก่อนของนาง นางไม่ได้ถูกดูแลเหมือนคนใน
ครอบครัวที่มีความเกี่ยวพันธ์กนั ทางสายเลือดเลยแม้แต่
น้อย นางถูกเลี้ยงเหมือนดังสุ นขั บ้านที่ตอ้ งถูกขังให้อยูแ่ ต่
ในบ้านตลอดเวลา และตอนนี้นางก็ได้เรี ยนรู ้จากจวิน
เสี ยนแล้วว่าคนที่เป็ นปู่ จะต้องเป็ นยังไง

เขาปลูกผลไม้เอาไว้กิน

ที่โม่เฉี่ ยนเยวียนทาแบบนี้ ไม่ใช่เพราะว่าเมื่อก่อนอดีต

ฮ่องเต้คอยกดดันเขาให้เป็ นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ

อดีตฮ่องเต้เมื่อได้ฟังที่จวินอู่สียพูดก็ท้ งั ตกตะลึงและสิ้ น
หวังในคราเดียว
ถึงเวลาแล้ว ที่จะจัดการพวกเจ้าทั้งหมดทุกคน เมื่อพูด
จบจวินอู่เสี ยก็ช้ ีนิ้วสัง่ ทหารกองทัพรุ ยหลินให้เคลื่อนไหว
ทันที

ทาให้คลื่นความกลัวกาลีงบุกเข้ามาโจมตีหวั ใจอดีตฮ่องเต้
อย่างจัง เขาอยากจะตะโกนออกมาเหลือเกิน แต่พระองค์
กลับถูกทหารกองทัพรุ ยหลินห้อมล้อมเอาไว้จากมุมหนึ่ง
ในห้องโถง

ในคุกของวังหลวงเป็ นที่ๆ ราชวงศ์เอาไว้ซุกซ่อนไว้ใน

ความมืดที่อยูใ่ นใจ นอกจากคนในวังหลวงบางคนหรื อ
คนในราชวงศ์เท่านั้นที่จะรู ้จกั มันดีวา่ ที่นี่มนั ได้เฆี่ยน
นักโทษของที่นี่แทบทุกวันจนกว่าจะถึงวันที่ตาย
อดีตฮ่องเต้ถูกลากกลับเข้าไปในคุกอีกครั้งหลังจากที่เห้น
โม่เซวีย่ นเฟยขึ้นไปนัง่ บนบัลบังก์

ขาของเขาถูกโซ่เหล็กล่ามเอาไว้กบั พื้นหิ น ทาให้ได้ยนิ

เสี ยงโซ่กระทบกับหิ นดังออกมาอย่างต่อเนื่อง ในคุกใต้
ดินที่วา่ งเปล่าทาให้ได้ยนิ เสี ยงโซ่กระทบกันอย่างชัดเจน

ทางด้านสองฟากของคุกใต้ดินนี้ มีคนที่อยูเ่ บื้องหลังกรง

เหล็กนั้นคือโม่เซวีย่ นเฟยกับ ไป๋ อวิน๋ เซียนที่ถูกขังแยก
ออกจากกัน เสี ยงโซ่ทาให้พวกเขาตื่นจากฝันร้าย พวกเขา
ลืมตาแล้วมองไปข้างนอก
เมื่อถึงจุดนี้โม่เซวีย่ นเฟยที่เคยเป็ นองค์ชายรองที่มีเกียรติ
และสง่างามหายไป สองมือของเขาถูกใส่ กญ ุ แจ ในขณะที่
เขากาลังหลับเขาทาได้แต่เพียงแค่เอียงหัวเท่านั้น ร่ างกาย
ของเขาไปไหนไม่ได้ เสื้ อผ้าของเขามีแต่เลือด มันสกปรก
จนแยกสี แทบไม่ออก ผ้าคลุมผมของเขายุง่ เหยิงเต็มไป
หมด เส้นฟางห้อยลงมาที่หน้าของพวกเขา ใบหน้าของ
เขาทรมานด้วยความเจ็บปวด ใบหน้ารู ปแก้มได้ตอบลง
อย่างเห็นได้ชดั ดวงตาก็เริ่ มกลวงโบ๋ น่ากลัวอย่างไม่
สิ้ นสุ ด

เขาดูไม่เหมือนคนอีกต่อไป แต่เขาดูเหมือนดัง่ ผีร้ายในคุก

เขาทั้งอ่อนแอและพิการ หากโยนเขาลงถนนจะไม่มีใคร
เชื่อว่าเขาคือองค์ชายสองที่ดูสุขมุ และใจเย็นอยูเ่ สมอคน
นั้น
เขาตกใจกับเสี ยงโซ่ที่อยูต่ รงหน้า หน้าของเขาเต็มไปด้วย
ความหวาดกลัว พ่อของเขาถูกลากเข้าคุกใต้ดินเหมือน
สัตว์ที่อยูใ่ นกรงยังไงยังงั้น

องค์ชายรอง ข้าเชื่อว่าท่านคงสบายดีนะ เสี ยงเย็นเฉี ยบที่

ดังอยูน่ อกห้องขัง ทาให้โม่เซวีย่ นเฟยอดตัวสัน่ ด้วยคสาม
กลัวไม่ได้

ฟันของเขากระทบดังกึกกักเมื่อเห็นว่าจวินอู่เสี ยกาลังยืน
มองเขาอยูข่ า้ งนอกกรง

วันนี้นางสวมชุดสี ฟ้าอ่อน ทาให้ดูเขากับนางอย่างไม่น่า

เชื่อแถมมันยังช่วยเสริ มให้นางดูเย็นชาแต่กแ็ ฝงไปด้วย
ความงามอย่างช่วยไม่ได้ เขามองไปที่นางด้วยตาไร้แวว
ในตาของเขามันแห้งผากราวกับคนตายไม่มีผดิ
ตอนที่ 177 การจัดการ 3

————————-

ตอนที่ 1/5

โม่เซวีย่ นเฟยอยากจะไปซ่อนตัวอยูใ่ นมุม แต่ขาของเขา

นั้นติดกันกับรถเข็น ทาให้เขาไม่อาจจะไปไหนได้ดงั่ ใจ
นึก

เจ้……เจ้าต้องการอะไร? โม่เซวีย่ นเฟยกลัวมากจริ งๆใน

ยามนี้ เหตุเพราะว่าภูติประจาตัวของเขาถูกกลืนกินลงไป
ไม่เพียงแต่ความทุกข์ทรมานทางกายเท่านั้นที่เขาได้รับ
แต่เขายังได้รับผลกระทบทางจิตวิญญาณด้วยเหมือนกัน
แต่ความเจ็บปวดนี้ลว้ นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับความ
เจ็บปวดที่เห็น นางกลับมาแก้แค้น

จวินอู่เสี ยมองไปที่เขา แต่กไ็ ม่ได้พดู อะไร จากนั้นนางก็

หันหน้าไปมองทางอื่นเหมือนไม่ตอ้ งการที่จะเห็นหน้าต่อ
อีกสักวินาที

ในที่นน่ั นอกจากโม่เซวีย่ นเฟยแล้วยังมีหญิงสาวคนหนึ่ง

นัง่ กอดเข่าไว้แน่น นางสวมชุดสี ขาวที่ตอนนี้เปื้ อนไป
ด้วยฝุ่ น นางพยายามซ่อนตัวอยูใ่ นมุมกองฟางด้วยอาการ
สัน่ กลัว ทาให้จวินอู่เสี ยได้ยนิ เสี ยงเข้า

หน้าตาของนางซีดเซียว เมื่อเทียบกันกับโม่เซวีย่ นเฟย

แล้วไป๋ อวิน๋ เซี ยนได้รับการปฏิบตั ิที่ดีกว่ากันมาก
แม้วา่ นางจะถูกคุมขังอยูแ่ ละอิสรภาพของนางยังถูกจากัด
ก็จริ ง แต่ทหารของกองทัพรุ ยหลินก็ยงั ให้นางกินอาหาร
ดีๆกับน้ าสะอาดและน้ าอุ่นๆ สาหรับทาความสะอาด
เสื้ อผ้าอย่างน้อยนี่กเ็ พราะว่านางเป็ นลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋ นี้
ถ้าหากนางไม่ใช่คนคนในตระกูลอวิน๋ แล้วละก็ สภาพ
นางคนไม่ต่างกับโม่เซวีย่ นเฟยเป็ นแน่

ถึงแม้นางจะได้รับความดูแลที่แตกต่างกับโม่เซวีย่ นเฟย
ยังไง นางได้แต่หวังว่านางจะรอดออกไปจากที่แห่งนี้ได้
หรื อไม่กเ็ ท่านั้น นางคิดว่าจวินอู่เสี ยจะไม่ฆ่านางอย่าง
แน่นอน แต่มนั ก็เป็ นสิ่ งที่ริบหรี่ มากก็ตาม แม้วา่ นางจะ
คาดหวังว่าตัวเองจะถูกเก็บเอาไว้ต่อรองกับตระกูลอวิน๋
แต่นางก็ไม่กล้าจะไปต่อกรกับจวินอู่เสี ยอย่างเด็ดขาด
เพราะจวินอู่เสี ยเป็ นคงมีวธิ ีมากมายในการใช้สงั หารนาง
อย่างแน่นอน

พานางออกไปได้แล้ว จวินอู่เสี ยสัง่ ทหารกองทัพรุ ยหลิน

ที่มากับนางทันที

ทหารกองทัพรุ ยหลินเปิ ดประตูหอ้ งขังแล้วลากไป๋ อวิน๋

เซี ยนออกมา นางก้มหัวลงนางไม่อาจมองเข้าไปที่ดวงตา
ของจวินอู่เสี ยได้

นางไม่รู้วา่ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป นางทาได้เพียงอธิษฐาน

ไม่ให้จวินอู่เสี ยฆ่านางก็เท่านั้น
พาเขาออกไปด้วย จวินอู่เสี ยบอกแล้วชี้ไปทางโม่เซวีย่ น
เฟย

โม่เซวีย่ นเฟยถูกลากออกมาจากห้องขัง ในตอนนี้อดีต

ฮ่องเต้นงั่ อยูด่ ว้ ยความพ่ายแพ้ในห้องขังแล้วมองดูจวินอู่
เสี ยด้วยความเซื่ องซึ ม ในท่าทีที่หวาดกลัวแม้แต่นอ้ ย

เจ้ามีทกั ษะทางการแพทย์ในตระกูลอวิน๋ มากแค่ไหน?

จวินอู่เสี ยถามไป๋ อวิน๋ เซียนที่ตอนนี้กาลังยืนหน้าซีดอยู่
ตรงหน้านาง

ความตกใจกระโดดเข้ามาหาไป๋ อวิน๋ เซียนทันที นางไม่ได้

ตอบคาถามจวินอู่เสี ยในทันที เพราะความเชื่อมัน่ ทาง
วิชาการแพทย์ของนางนั้นถูกจวินอู่เสี ยทาลายจนหมดสิ้ น
เมื่อเห็นว่าไป๋ อวิน๋ เซี ยนไม่ยอมพูด นางจึงสัง่ ให้ทหาร
กองทัพรุ ยหลินแทน เปิ ดปากองค์ชายรอง

เมื่อได้ยนิ จวินอู่เสี ยพูดเช้นนั้นหัวใจของโม่เซวีย่ นเฟยก็

แทบจะหยุดเต้นทันที ตอนนี้เขาหมดหนทางที่จะต่อสู ้กบั
นาง ขาของเขาก็ไม่อาจใช้งานได้อีก ส่ วนมือทั้งสองข้าง
ของก็จบั รถเข็นไว้แน่น ทหารกองทัพรุ ยหลินที่แขนเขา
ออกมาจากห้องขังก็ดึงผ้าปิ ดปากของเขาออกอย่างรุ นแรง

เมื่อโม่เซวีย่ นเฟยถูกดึงผ้าปิ ดปากออกไปแล้ว จวินอู่เสี ยก็

ชูมือขึ้นแล้วเอายาสี ดากรอกลงปากของโม่เซวีย่ นเฟยด้วย
ความรวดเร็ วทัน เขาที่ไม่อาจขัดขืนนางได้กไ็ ด้แต่กลืนยา
ที่นางบังคับให้เขากินมันอย่างที่เขานั้นไม่อาจทาอะไร
ไม่ได้
ดูซะ จวินอู่เสี ยบอกกับไป๋ อวิน๋ เซียนด้วยท่าทางนิ่งๆ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองดูอย่างเงียบๆ

ไม่นานโม่เซวีย่ นเฟยที่นงั่ อยูบ่ นรถเข็นก็กรี ดร้องออกมา

ด้วยความเจ็บปวด บนใบหน้าของเขาเริ่ มมีรอยแตกจน
เห็นเส้นเลือดสี เขียวลามไปทัว่ ใบหน้า ไม่นานหน้าของ
เขาก็เริ่ มบวมขึ้น เนื้อของเขาเริ่ มเดือดแล้วแยกออกจากกัน
บาดแผลสี แดงคล้ าของเขาเปลี่ยนเป็ นสี เขียวเข้ม รอยแยก
ก็แพร่ กระจายลงไปที่ลาคอของเขา เพียงชัว่ พริ บตาโม่
เซวีย่ นเฟยก็กลายเป็ นสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดน่ากลัว
เขากรี ดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะทรุ ดลงไป
กองกับพื้น
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่เห็นอย่างนั้นนางก็เดาได้ทนั ทีวา่ จวินอูสีย
ต้องการจะบอกอะไรกับนาง นางไม่ใช่คนโง่ถึงได้ไม่กลัว
กับสิ่ งที่จวินอู่เสี ยให้ดู หากไม่ใช่เพราะทหารของกองทัพ
รุ ยหลินที่ยนื ล้อมรอบตัวนางแล้วละก็ นางคงล้มลงไป
กองกับพื้นแล้วแน่ๆ

จากชายหนุ่มที่เคยหล่อเหล่าและร่ าเริ ง บัดนี้กลับ

กลายเป็ นสัตว์ประหลาดที่หน้ากลัวต่อหน้าต่อตานางไป
เสี ยแล้ว

ณ จุดๆนี้ โม่เซวีย่ นเฟยนั้นไม่ต่างอะไรกับซากศพที่ยงั มี

ชีวติ ไม่มีผดิ
ตอนที่ 178 การจัดการ 4

————————-

ตอนที่ 2/5

เปิ ดปากนางออก! จวินอู่เสี ยสัง่ ด้วยน้ าเสี ยงที่เย็นชา ที่ใคร

ได้ยนิ เป็ นต้องขนลุก

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่กาลังจมอยูก่ บั ความกลัวเมื่อได้เห็นภาพที่

โม่เซวีย่ นเฟยกาลังกรี ดร้องอย่างทรมาณตรงหน้า เมื่อได้
ยินที่จวินอู่เสี ยพูด นางเริ่ มกรี ดร้องออกมาอย่างทุรนทุลาย
จนน้ าตาไหลนองหน้า
ไม่….ไม่…..ไม่ ข้ายังไม่อยากจะตาย ข้ายังไม่อยากตาย
ได้โปรดอย่าฆ่าข้าเลย ข้าสัญญาว่าต่อไปข้าจะไม่ก่อเรื่ อง
อีกแล้ว ไป๋ อวิน๋ เซี ยนร้องไห้ออ้ นวอนขอความเมตตากับจ
วินอู่เสี ยให้จวินอู่เสี ยเห็นใจ นางรู ้ดีวา่ มันอาจจะไม่ได้ผล
เนื่องจากนางเห็นสภาพของโม่เซวีย่ นเฟยที่กินยาพิษเข้า
ให้เห็นแล้วต่อหน้าต่อตา แล้วนางเองก็ได้เห็นผลลัพธ์
ของยาพิษนั้นแล้วว่ามันร้ายแรงแค่ไหน

ตอนนี้สภาพร่ างกายของโม่เซวีย่ นเฟยนั้นกาลังเน่าเปื่ อย

ราวกับศพที่ตายมาแล้วหลายวัน ………ซึ่ งนั้นมันเป็ น
อะไรน่ากลัวมาก

นางในฐานะลูกศิษย์ของประมุขตระกูลอวิน๋ แล้วนางไม่
เคยเจอพิษที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลย
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกรี ดร้องจนเสี ยงแหบแห้งแต่กม็ ิอาจหลบหนี
ชะตากรรมที่ตวั เองก่อไว้พน้ ทหารกองทัพรุ ยหลินบังคับ
ให้นางกินยาพิษลงไป ตัวของนางแข็งทื่อเหมือนกับโดน
ฟ้าผ่าเข้าไปที่กลางตัว ตัวของนางนั้นสัน่ ไปหมดหลังจาก
ที่กินยาพิษและก็ลม้ ลงไปที่พ้ืนอย่างแรง

พิษนี้มนั จะไม่ฆ่าเจ้าหรอก แต่มนั จะทาให้เนื้อของเจ้าเน่า

ไปทีละนิดๆก็เท่านั้น แต่ไม่ตอ้ งกังวลไปหรอกนะ เจ้าจะ
ไม่ตายแน่ๆ เพียงแค่เนื้อจะเน่าไปถึงกระดูกแล้วงอกใหม่
ขึ้นมาก็เท่านั้น เจ้ามัน่ ใจได้เลยว่าเจ้าจะไม่ตายแน่นอน
จวินอู่เสี ยบอกกับไป๋ อวิน๋ เซียนถึงผลลัพธ์ของยาที่ให้นาง
กินอย่างเยือกเย็น แต่น้ นั กลับทาให้ไป๋ อวิน๋ เซียนน้ าตา
แตกทันทีที่ฟังจวินอู่เสี ยพูดจบ
มีชีวติ อยูแ่ บบนี้………..สู ้ฆ่าข้าให้ตายไปเสี ยยังจะ
ดีกว่า…….

ถ้าเป็ นแบบที่จวินอู่เสี ยบอกก็หมายความว่าชีวติ ที่เหลือ

ของนางจะต้องกลายเป็ นสัตว์ประหลาดที่มีร่างกายน่า
เกลียดน่ากลัวอย่างนั้นเหรอ?

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่หลุดจากการเกาะกุมของทหารกองทัพรุ ย

หลินได้กท็ ิ้งกายลงบนเท้าของจวินอู่เสี ยทันที ตอนนี้บน
ใบหน้าของนางนีช้ นั เต็มไปด้วยน้ าตาที่ไหลนองหน้าด้วย
ความกลัว นางคุกเข่าอ้อนวอนต่อจวินอู่เสี ยอย่างน่า
สงสารและน่าเวทนา ได้โปรดเถอะจวินอู่เสี ย!!! ได้โปรด
ปล่อยข้าไป!!! ถ้…ถ้าเจ้าปล่อยข้าแล้วละก็ขา้ จะยอมทา
ทุกอย่างที่เจ้าบอกทุกอย่างเลย! เจ้าปล่อยข้าไปเถอะนะ
อีกไม่นานศิษย์พี่ของข้าก็คงจะมาถึงแคว้นฉี แล้ว ได้โปรด
อย่าฆ่าข้าเลยนะ!! ข้าสัญญาว่าจะไม่พดู อะไรทั้งนั้น

ในขณะที่นางกาลังขอร้องอ้อนวอนจวินอู่เสี ยอยูน่ ้ นั ก็
ต้องตกตะลึงเมื่อผีเสื้ อแห่งความเมตตาของนางส่ งข่าว
กลับมาบอกว่าคนจากตระกูลอวิน๋ จะมาถึงแคว้นฉี ในอีก
ห้าวัน ถือว่าข่าวที่นางได้รับนั้นเป็ นความหวังสุ ดท้ายของ
นางเลยก็วา่ ได้ แต่ความหวังสุ ดท้ายของนางก็ตอ้ งดับลง
ด้วยพิษของจวินอู่เสี ย ซึ่ งมันเป็ นการตัดความหวังที่นางมี
ทั้งหมดลงอย่างไรซึ่งทางรอดเลยที่เดียว

หากนางมีชีวติ อยู่ นางก็จะเป็ นเหมือนผีร้ายที่มีร่างกาย

อัปลักษณ์ ถ้าเป็ นอย่างนั้นจริ งนางก็อยากจะตายๆ ไปเสี ย
มากกว่า
จวินอู่เสี ยก้มลงมองไป๋ อวิน๋ เซียนที่เกาะขาของนางอย่าง
เยือกเย็น นางจึงให้ทหารสองคนลากตัวไป๋ อวิน๋ เซียน
ออกไปจากตัวนาง

ยานี้มนั จะช่วยระงับพิษของเจ้าได้ แต่เจ้าจะต้องกินมัน

ทุกๆสามวัน หากเจ้าเล่นไม่ซื่อแล้วละก็ คงไม่มีใครที่
สามารถช่วยอะไรเจ้าได้อีกต่อไป จวินอู่เสี ยหยิบเอายาเม็ด
เล็กๆส่ งให้ไป๋ อวิน๋ เซี ยน เมื่อเห็นดังนั้นไป๋ อวิน๋ เซียนก็ร
รี บเปิ ดปากแล้วกลืนยาที่จวินอู่เสี ยยืนให้เข้าไปในทันที

หลังจากที่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกินยาระงับพิษแล้ว สายตาที่เคย

เย็นชาของจวินอู่เสี ยก็มองไปที่ไป๋ อวิน๋ เซียนด้วยความ
พอใจทันที
จาคาที่เจ้าสัญญาในวันนี้ไว้ให้ดี หากเจ้ากลับคาสัญญา
เมื่อไร วันนั้นเจ้าจะเจ็บปวดยิง่ กว่าโม่เซวีย่ นเฟยแน่นอน!
จวินอู่เสี ยเตือนด้วยน้ าเสี ยงที่เยือกเย็น

หน้าที่เปรอะเปื้ อนไปด้วยน้ าตาของไป๋ อวิน๋ เซียนพยัก

หน้ารับทันที นางไม่กล้าหาเรื่ องกับจวินอู่เสี ยอีกต่อไป
ความเชื่อมัน่ ที่นางเคยมีท้ งั หมดนั้น ถูกทาลายด้วยน้ ามือ
ของจวินอู่เสี ยอย่างไม่มีชิ้นดี

จวินอู่เสี ยสัง่ ให้ทหารเอาไป๋ อวิน๋ เซียนและโม่เซวีย่ นเฟยก

ลับเข้าไปห้องขัง แล้วสัง่ ให้ ไป๋ อวิน๋ เซียนบอกข้อมูล
ทั้งหมดของคนตระกูลอวิน๋ ที่กาลังเดินทางมาเมืองหลวง
ให้หมด
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่ตอนนี้กาลังนัง่ คุกเข่าอยูใ่ นห้องขัง ในมือ
ถือพูก่ นั กับกระดาษปึ กหนึ่งเอาไว้ ในขณะที่นางกาลังจะ
เขียนข้อมูลลงในกระดาษอยูน่ ้ นั นางกลับได้ยนิ เสี ยงกรี ด
ร้องของโม่เซวีย่ นเฟยเข้าเสี ยก่อน นั้นจึงทาให้นางต้องเงย
หน้าขึ้นมามอง และก็ได้เห็นเนื้อที่เน่าไปถึงกระดูกของ
โม่เซวีย่ นเฟย นางมองไปที่โม่เซวีย่ นเฟยอย่างตกตะลึง
ตัวนางในตอนนี้เริ่ มสัน่ ไปด้วยความกลัวกับสิ่ งที่เห็น
ทันที…
ตอนที่ 179 อานาจของตระกูลอวิน๋ 1

————————-

ตอนที่ 3/5

อดีตฮ่องเต้ที่ใช้หอ้ งขังร่ วมกันกับโม่เซวีย่ นเฟย พวกเขา

มองดูไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่อยูห่ อ้ งขัง ฝั่งตรงข้ามอย่างเงียบๆ
เขาหรี่ ตาลงด้วยความเกลียดชังไปที่ไป๋ อวิน๋ เซียน เพราะ
ถ้าหากไป๋ อวิน๋ เซี ยนไม่ได้ส่งผีเสื้ อแห่งความเมตตาไปที่
ตระกูลอวิน๋ อย่างโง่ๆแบบนั้นแล้วละก็ พวกเขาคงถูกช่วย
ออกไปก่อนหน้านี้แล้ว หากนางไม่ใช้พิษร้ายของนางกับ
คนในวังหลวงแล้วละก็ จวินอู่เสี ยกับโม่เฉี่ ยนเยวียนก็คง
ไม่มีเหตุผลใดๆที่จะยกทัพเข้ามาบุกวังหลวงเช่นนี้แน่
เขาก็คงไม่ถูกให้สละราชบัลลังก์แบบนี้ โม่เซวีย่ นเฟยเอง
ก็ไม่ตอ้ งกลายเป็ นสัตว์ประหลาดแบบนี้

ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันเป็ นเพราะผูห้ ญิงคนนี้คนเดียว

ความโง่ของนางเป็ นอันตรายต่อพวกเขา และทาให้พวก

เขาพ่ายแพ้ต่อจวินอู่เสี ย

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนไม่ได้สงั เกตเลยว่าอดีตฮ่องเต้น้ นั กาลังมอง

นางด้วยความประสงค์ร้าย ตอนนี้นางขอเพียงแค่ ไม่ตอ้ ง
เป็ นแบบโม่เซวีย่ นเฟยก็พอแล้ว
ตอนนี้เรื่ องของความรักและความจงรักภักดีไม่ได้อยูใ่ น
สายตาของนางอีกต่อไป ชีวติ ของนางที่พวั พันกับเรื่ องนี้
ต่างหากที่ลว้ นเป็ นเรื่ องสาคัญสาหรับนาง

อดีตฮ่องเต้ มองมาที่ไป๋ อวิน๋ เซียนอย่างเยือกเย็น สิ่ งที่ผา่ น

มานี้ทาให้เขาไม่ได้หวังกับอะไรมากกับตัวเอง แต่การจะ
หลอกตระกูลอวิน๋ โดยใช้ไป๋ อวิน๋ เซียนเป็ นเบี้ยนั้นไม่ใช่
เรื่ องง่ายเลย

ยังมีอีกเรื่ องหนึ่ง เขาได้ติดต่อกับประมุขตระกูลอวิน๋ อย่าง

ลับๆ โดยคนที่ไป๋ อวิน๋ เซียนไม่รู้จกั

คนที่จะมาที่แคว้นฉี ไม่ได้มาเพื่อช่วยไป๋ อวิน๋ เซียน….แน่ๆ

เขาจะค่อยดูในตอนที่จวินอู่เสี ย โม่เฉี่ ยนเยวียน ไป๋ อวิน๋
เซี ยน ตายด้วยน้ ามือของคนตรระกูลอวิน๋ อย่างใจจดใจจอ

อดีตฮ่องเต้หวั เราะเสี ยงต่าออกมาด้วยความชัว่ ร้าย

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่ถูกฮ่องเต้จอ้ งมองมาที่ตนนั้เต็มไปด้วย
ความเกลียดชังนาง จนแทบอยากจะฉี กนางออกเป็ นชิ้นๆ
ยังไงยังงั้น

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนหดไหล่ลงเล็กน้อย นางไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่ ง

ที่นางทาลงไปและทั้งหมดนี่กไ็ ม่ใช่เพราะความโง่เขลา
ของนางแต่อย่างใด นางเป็ นเพียงเหยือ่ ของจวินอู่เสี ยคน
บ้าแห่งแคว้นฉี เพียงเท่านั้น แล้วเพราะความผิดของใคร
กันที่ทาให้นางต้องมาทุกข์ทรมานแบบนี้?
ห้าวันหลังจากนั้น ขบวนรถม้าที่สวยงามก็แล่นเข้ามาถึง
ชานเมืองหลวงของแคว้นฉี ภายนอกของรถม้ามีธงลาย
เมฆปั กอยู่ เมื่อทหารที่คุม้ กันอยูน่ อกเมืองเห็นธงนี้กป็ ล่อย
ให้เข้าไปโดยไม่ตรวจทันที

ธงนี้เป็ นสัญลักษณ์ของตระกูลอวิน๋ ซึ่ งคงไม่มีใครใน

แคว้นฉี กล้าเป็ นศัตรู กบั คนของตระกูล

อวิน๋ อย่างแน่นอน

ตรงใจกลางขบวนมีรถม้าที่สวยที่สุดอยูค่ นั หนึ่ง เป็ นรถม้า

ของหญิงสาวที่สวยงามอย่างที่หาใครเปรี ยบได้ นางสวม
ใส่ ชุดสี ฟ้าอ่อนทาให้นางนั้นดูราวกับเทพธิดาอย่างไร
อย่างนั้น นางนัง่ มองออกไปที่นอกหน้าต่างรถม้ามองดูฝงู
ชนที่มารวมตัวกัน เมื่อเห็นเช่นนั้นนางก็ยกริ มฝี ปากสี แดง
สดของนางขึ้น ช่างเป็ นรอยยิม้ ที่งามสง่าและอ่อนโยน
หากใครเห็นเป็ นต้องเหลียวมองรอยยิม้ นี้ของนางอย่าง
แน่นอน

นี่คือแคว้นฉี อย่างนั้นเหรอ? หญิงสาวชุดสี ฟ้าหันกลับไป

มองที่รถม้าแล้วยิม้ ถาม

ใช่แล้ว คุณหนูใหญ่ คนที่ร่วมขบวนมาด้วยเป็ นชายชรา

ผมขาวที่บอกกับนาง แม้เขาจะแก่แล้ว แต่เขาก็มีแววตาที่
ชัดเจนและดูชาญฉลาดยิง่ พลังงานที่แผ่ออกมาจากตัว
ของเขานั้นไม่ได้นอ้ ยไปกว่าคนหนุ่มสาวแต่อย่างใดเลย
อวิน๋ เซี ยนนางถูกขังเอาไว้ในที่เล็กๆแบบนี้เนี่ยนะ? หญิง
สาวถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วยิม้

ออกมาอย่างเยาะเย้ยด้วยสี หน้าอ่อนๆของนางส่ อง
ประกายด้วยความดูถูกอยูเ่ พียงครู่ ในสายตาของนาง

นั้นคือสิ่ งที่ผเี สื้ อแห่งความเมตตาของแม่นางไป๋ อวิน๋ เซียน

พูด ชายชราตอบกลับนางด้วยความเคารพ

ข้าไม่เห็นว่าจะมีทหารมากมายอยูท่ ี่เมืองนี้เลย เมืองนี้

ไม่ได้ถูกทหารกองทัพรุ ยหลินล้อมอย่างที่อวิ๋นเซียนบอก
อย่างนั้นหรอกเหรอ? นางเอามือยันคางอย่างไม่พอใจ
ขบวนของตระกูลอวิน๋
มองไปทัว่ เมืองหลวงแต่กไ็ ม่เห็นทหารในเมืองนี้ตามที่
ผีเสื้ อแห่งความเมตตาของไป๋ อวิน๋ เซียนบอกเลยสักนิด
ตอนที่ 180 อานาจของตระกูลอวิน๋ 2

————————-

ตอนที่ 4/5

ที่เราเดินทางมาที่นี่ ไม่ใช่เพือ่ มาทวงความยุติธรรมให้แม่

นางไป๋ อวิน๋ เซี ยนแต่อย่างใด เพียงแต่พวกเรายังต้อง
มาตามหาของที่ท่านผูน้ าตระกูลต้องการ คุณหนูใหญ่
ไม่ได้ออกเดินทางมาเป็ นเวลานานแล้ว ท่านน่าจะออกไป
ข้างนอกเพื่อผ่อนคลายบ้างนะขอรับ ชายแก่หวั เราะให้กบั
คุณหนูใหญ่
ซึ่ งหญิงสาวชุดสี ฟ้าก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับนอกจากส่ งยิม้
ไปให้แทนคาตอบ

ในตอนที่พวกเขากาลังเลี้ยวรถม้าไปตามถนน ก็โดน
สายตาของพวกชาวบ้านมองดูอย่างสนอกสนใจ ทาให้
สองข้างทางถนนล้วนแออัดไปด้วยผูค้ น คอของพวกเขาชู
ขึ้นสู งเพื่อให้เห็นขบวนรถม้าได้ชดั ขึ้น บนหน้าต่างชั้น
บนของร้านอาหารริ มถนน ซึ่งจวินอู่เสี ยที่นง่ั อยูข่ า้ งหน้า
ต่างของร้านอาหารแห่งหนึ่งกาลังมองไปที่ขบวนรถม้าที่
กาลังเดินเข้าสู่ เมืองหลวงอย่างเงียบๆ

ตระกูลอวิน๋ อย่างนั้นหรื อ? จวินอู่เสี ยหรี่ ตามองขบวนรถ

ม้าที่มีอยูส่ ิ บคันไม่รวมคนขับ ส่ วนคนที่นง่ั อยูใ่ นรถม้าคง
มีอย่างน้อยก็สองคน
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนบอกพวกเราว่า จะมีคนจากตระกูลอวิน๋ มา
ประมาณสิ บคนและเป็ นลูกสาวของตระกูลอวิน๋ ด้วยกับผู ้
อาวุโสตระกูลอวิน๋ เจียงเฉิ นชิง และลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋ อีก
แปดคนที่มาคุม้ กัน แล้วผูค้ ุม้ กันอีกสิ บห้าที่ไม่ได้มาจาก
ตระกูลอวิน๋ โม่เฉี่ ยนเยวียนที่นง่ั อยูข่ า้ งๆก็ยนื ยันในสิ่ งที่
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนบอก ตระกูลอวิน๋ เป็ นตระกูลที่มีอานาจ
สู งสุ ดทางการแพทย์ ขุมกาลังอานาจทั้งหลายล้วน
ต้องการอานาจของพวกเขา คนทั้งสิ บห้าคนที่ แข็งแกร่ ง
นั้นต้องมาจากขุมกาลังนั้นอย่างแน่นอน

คนทั้งสิ บห้าคนที่มานี้ไป๋ อวิน๋ เซียนคงไม่รู้เรื่ องเป็ นแน่

แต่นางก็ให้รายละเอียดของคนที่มาจากตระกูลอวิน๋ ได้อ
ย่างละเอียดยิบพอสมควร เจียงเฉิ นชิงได้กา้ วขึ้นสู่ ระดับ
จิตวิญญาณขั้น สี น้ าเงินอย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน
นอกจากนี้ศิษย์ที่มาจากตระกูลอวิน๋ คนอื่นๆอย่างน้อยก็มี
ระดับสี เหลือง ด้วยพลังของตระกูลอวิน๋ สามารถรวบรวม
คนที่มีจิตวิญญาณสี น้ าเงินและกองกาลังภายนอกอีกสิ บ
ห้าคนมาได้ ข้าเชื่อว่าอีกสิ บห้าคนนี้ ระดับคงไม่ต่างจาก
เจียงเฉิ นชิงมากเท่าไหร่ นกั

จวินอู่เสี ยนัง่ ฟังอย่างเงียบๆแล้วเวลาก็ผา่ นไป ปกติ

ความเร็ วในการฝึ กฝนของคนที่จะผ่านระดับสี น้ าเงินต้อง
มีมากกว่าหนึ่งร้อยปี แต่ค่าเฉลี่ยลดลงมาเป็ นสามสิ บปี ที่
ผ่านมาเขาต้องเป็ นคนที่มีพรสวรรค์มาก แต่ไป๋ อวิน๋ เซียน
บอกเขาว่าเจียงเฉิ นชิงเพิ่งอายุเจ็ดสิ บปี จากระดับสี แดงไป
จนถึงระดับสี น้ าเงินใช้เวลาเพียงแค่สามสิ บปี นับว่าเขา
เป็ นคนที่มีพรสวรรค์มากคนหนึ่งเลยทีเดียว

ในตอนนี้ทวั่ ทั้งแคว้นฉี ยงั ไม่เจอคนที่มีพลังวิญญาณใน

ระดับสี น้ าเงินมาก่อนเลย ขนาดท่านอาของนางที่วา่ มี
พรสวรรค์แต่ตอนนี้เขายังทาได้แค่บรรลุระดับสี เหลือง
เท่านั้น ส่ วนท่านปู่ ของนางก็อยูใ่ นระดับสี เขียวมานาน
กว่ายีส่ ิ บปี แล้ว ยังไม่อาจไปถึงขึ้นสี น้ าเงินได้เลย

จากสี เขียวไปเป็ นสี น้ าเงิน มันอาจจะต่างกันขั้นหนึ่ง แต่

สาหรับคนที่ไม่มีพรสวรรค์แล้วต้องใช้เวลาอย่างน้อยก็
หกสิ บปี ถึงจะสามารถเลื่อนระดับได้….

คนส่ วนใหญ่หลังจากที่ภูติวญ ิ ญาณตื่นขึ้นแล้วพวกเขาก็

จะฝึ กฝนทุกวันและจะต้องใช้เวลาถึงหนึ่งร้อยเจ็ดปี
เพื่อให้พลังวิญญาณจากระดับสี เขียวกลายเป็ นสี น้ าเงิน
และถ้าหากพวกเขาไม่เจออุปสรรคใดๆ พวกเขาก็จะ
กลายเป็ นระดับสี น้ าเงินได้อย่างสมบูรณ์
การฝึ กฝนพลังวิญญาณไม่จาเป็ นต้องใช้ความสามารถ
มากเท่าไหร่ นกั แต่มนั ต้องใช้เวลาในการ ไต่ระดับพลัง
วิญญาณขึ้นไปในแต่ละขั้นต่างหาก

มันอาจจะง่าย ถ้าหากว่าพลังของภูติที่ทาสัญญาด้วยนั้น
แข็งแกร่ ง แต่การผ่านระดับพลังของขั้นต่างๆ ก็สามารถ
ทาลายความหวังของพวกเขาได้ดว้ ยเช่นกัน

หากไม่มีพรสวรรค์ในการยกระดับพลังวิญญาณของ
ตัวเอง การเลื่อนระดับโดยไม่หยุดยั้งนั้นต่างหากเป็ นสิ่ งที่
สาคัญ

คนหลายคนฝึ กฝนมาครึ่ งชีวิต พลังวิญญาณของพวกเขาก็

ยังอยูแ่ ค่ข้ นั สี ส้ม
จวินอู่เสี ยเม้มริ มฝี ปากอย่างใช้ความคิด ตอนนี้พลัง
วิญญาณของนางยังอยูใ่ นขั้นสี แดงเท่านั้นซึ่ งเป็ นขั้นที่
ต่าสุ ด นางอาจจะเผชิญหน้าได้กบั คนที่มีพลังวิญญาณสี
ส้มเท่านั้น แต่หากนางต้องเผชิญหน้ากับคนที่มีพลัง
วิญญาณระดับสี น้ าเงินขึ้นไปแล้วละก็ นางต้องตายใน
พริ บตาเป็ นแน่

นี่มนั ยังไม่พอ

ตอนนี้นางยังแข็งแกร่ งไม่มากพอ
ตระกูลอวิน๋ นั้นสามารถหาคนที่มีพลังวิญญาณสี น้ าเงินมา
ได้อย่างง่ายๆ ด้วยพลังที่นางกาลังจะเผชิญนี้มนั ช่าง
เหมือนกับภูเขาที่ทบั ตัวนาง ทาให้นางหายใจไม่ออก

พลังของตระกูลอวิน๋ ทาให้จวินอู่เสี ยรู ้สืกเหมือนหัวใจจะ

หยุดเต้นยังไงยังงั้น เพื่อที่จะต้องสู ้กบั ตระกูลอวิน๋ นางขอ
เดิมพันด้วยทุกสิ่ งที่นางมี
ตอนที่ 181 อานาจของตระกูลอวิน๋ 3

————————-

ตอนที่ 5/5

เจ้ากาลังคิดอะไรของเจ้าอยูก่ นั แน่? จวินอู่เสี ยชักสายตา

ของนางกลับไปมองที่โม่เฉี่ ยนเยวียน

โม่เฉี่ ยนเยวียนก็บอกกับจวินอู่เสี ยว่า ตอนนี้ทุกอย่างก็

เป็ นไปตามแผนที่เจ้าวางไว้หมดแล้ว ไป๋ อวิน๋ เซียนตอนนี้
นางเองก็อยูท่ ี่ตาหนักขององค์รัชทายาท ทุกสิ่ งทุกอย่างถูก
เตรี ยมเอาไว้หมดแล้ว ไม่ให้มีใครจากตระกูลอวิน๋ สงสัย
ได้ แม้วา่ พวกเขาจะเจอมันก็ตาม โม่เฉี่ ยนเยวียน
มองมาที่จวินอู่เสี ยอย่างลังเลใจก่อนที่จะถามว่า เจ้าใช้วธิ ี
ไหนกันถึงสามารถทาให้ไป๋ อวิน๋ เซียนเชื่อฟังเจ้าได้กนั ?
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหากนางไม่ยอมรับ แล้วบอกเรื่ องราว
พวกนี้กบั ตระกูลอวิน๋ แล้วถ้าหากมันลุกลามออกไปละ
เราจะทายังไงกันดี?

สองสามวันที่ผา่ นมานี้ นางได้เลือกแล้วว่าจะทาตัวแบบ

ไหน จวินอู่เสี ยค่อยๆจิบชาที่อยูใ่ นถ้วยอย่างชาๆ กลิ่น
หอมของชาที่ลอยอยูใ่ นอากาศทาให้นางรู ้สึกผ่อนคลาย
อย่างยิง่

เจ้าเปลี่ยนโม่เซวีย่ นเฟยให้กลายเป็ นสัตว์ประหลาดเพราะ

เรื่ องนี้ง้ นั เหรอ? โม่เฉี่ ยนเยวียนนั้นตกตะลึงทันทีเมื่อ
คิดถึงรู ปโฉมของโม่เซวีย่ นเฟยปรากฏให้เห็น หลายๆคน
ที่เห็นเขาในสภาพนี้ต่างก็พากันสยดสยองกับภาพลักษณ์
ของเขาในตอนนี้ยงิ่ นัก เนื้อในร่ างของโม่เซวีย่ นเฟยนั้น
เน่าลงหมดแล้ว แถมเขายังถูกขังอยูใ่ นคุกใต้ดินที่สกปรก
ทาให้แผลที่เน่าเปื่ อยของเขานั้นเต็มไปด้วยหนอน
แมลงวัน หนู มดมากมายเข้ามารุ มกัด และไม่วา่ จะเป็ น
อะไรก็ตามที่เขากินเข้าไปมันจะทาให้ตวั ของเขาเน่ามาก
ยิง่ ขึ้น

โม่เฉี่ ยนเยวียนยังจาวันที่เขาเห็นโม่เซวีย่ นเฟยได้ดี ทัว่

ทั้งตัวของโม่เซวีย่ นเฟยนั้นมีแต่เนื้อเน่าจนเห็นไปถึง
กระดูกอยูห่ ลายแห่ง บางแห่งเขาก็เห็นมันว่ายังมีเนื้อที่ยงั
ดีๆหุม้ กระดูกอยูบ่ างๆ ส่ วนเนื้อตรงอื่นๆของโม่เซวีย่ น
เฟยก็เหมือนกับซากศพที่เน่าเปื่ อยไม่มีผดิ และเมื่อเนื้อ
ใหม่มนั สร้างขึ้นมาใหม่ มันก็จะเน่าลงไปอีก เป็ นอย่างนี้
ซ้ าแล้วซ้ าเหล่า
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนนางยอมห่วงแหนชีวติ ของนาง เมื่อนางได้
เห็นสภาพของโม่เซวีย่ นเฟยที่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับ
ซากศพด้วยตาของนางเอง การที่เขาต้องมากลายเป็ น
ซากศพที่ส่งกลิ่นเหม็นหึ่ งไปทัว่ ห้องขัง ทาให้พวกหนูเข้า
มากัดตัวนางตลอด

ไม่วา่ ใครก็ตามที่ได้เห็นความทุกข์ทรมานของโม่เซวีย่ น
เฟยแล้ว คงไม่มีใครอยากที่จะมีชะตากรรมแบบ
เดียวกับเข่หรอก!!

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนนางจะไม่ทาบบนั้นแน่ๆ เป็ นเรื่ องธรรมดาที่

นางจะไม่กลับคาพูด แต่ที่ขา้ ทาแบบนั้น ข้าก็แค่อยากจะ
มัน่ ใจว่าตระกูลอวิน๋ จะไม่สามารถผลิตยาต้านพิษขึ้นได้
จวินอู่เสี ยเอามือกุมระหว่างคิ้วแล้วมองไปที่ขบวนรถม้า
ของตระกูลอวิน๋ ที่แล่นไปไกลและห่างจากสายตาแล้ว

นั้นทาให้ เจ้าต้องปล่อยให้โม่เซวีย่ นเฟยกลับไปเป็ นอ๋ อง

งั้นเหรอ? แล้วเจ้าจะใหเให้ไป๋ อวิน๋ เซียนและให้ โม่เซวีย่ น
เฟยเอาประชาชนที่ไม่รู้เรื่ องรู ้ราวไปทดลองพิษของ
ตระกูลอวิน๋ ดูวา่ จะรักษาหายได้ไหมเช่นนั้นหรื อ? โม่
เฉี่ ยนเยวียนถาม เขาตกตะลึงกับแผนการณ์ที่
ละเอียดละออของนางยิง่ นัก สองวันก่อน จวินอู่เสี ย ไม่
เพียงปล่อยไป๋ อวิน๋ เซี ยนไป แต่นางยังปล่อยโม่เซวีย่ นเฟย
ที่ถือว่าเป็ นคนตายไปแล้วออกมาไว้ที่ตาหนักที่เขาเคยอยู่

โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่รู้วา่ ความตั้งใจของจวินอู่เสี ยนั้นคือ

อะไร แต่ดูเหมือนสิ่ งที่โม่เซวีย่ นเฟยสร้างความเดือดร้อน
ให้กบั จวินอู่เสี ย แต่มนั กลับถูกใช้ส่ิ งนั้นไปคุกคาม
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนแทน

เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าตระกูลอวิน๋ จะทายาแก้พิษไม่ได้? โม่

เฉี่ ยนเยวียนถามจวินอู่เสี ยอย่างระวัง

เรื่ องที่สาคัญที่สุดคือทายังไงก็ได้ที่จะไม่ทาให้ไป๋ อวิน๋

เซี ยนเปิ ดปากพูดเรื่ องนี้ออกมา

นั้นมันก็ข้ ึนอยูก่ บั ความสามารถของพวกเขาแล้วล่ะ จวินอู่

เสี ยตอบคาถามทั้งหมดอย่างเย็นชา

ข้าต้องเตรี ยมคาพูดดีๆ ตระกูลอวิน๋ จะมาถึงพระราชวังอีก

ไม่นานนี้ ฮ่องเต้ตอ้ งเตรี ยมพร้อมที่จะต้อนรับแขกที่มี
เกียรติที่มาเยือน แม้โม่เฉี่ ยนเยวียนจะเป็ นฮ่องเต้แล้วเขาก็
ยังใช้คาว่า ข้า กับจวินอู่เสี ยอยู่

จวินอู่เสี ยโบกมือลา แล้วโม่เฉี่ ยนเยวียนก็หายไป หลงฉีที่

อยูข่ า้ งล่างเห็นเขาเดินออกไปก็เดินขึ้นไปชั้นบนที่จวินอู่
เสี ยนัง่ อยูท่ นั ที

เจ้าเห็นอะไรแปลกๆงั้นเหรอ? จวินอู่เสี ยถามหลงฉีดว้ ย

น้ าเสี ยงนิ่งๆ

หลงฉี กร็ ายงานว่า ขบวนรถม้าเมื่อกี้ถา้ เป็ นคนที่นง่ั อยูข่ า้ ง

ในรถม้าจะไม่เปิ ดเผยตัวเอง แต่ในขบวนรถม้าที่ผา่ นไป
ข้าเห็นหญิงสาวคนหนึ่งตรงหน้าต่างขอรับ
ลูกสาวของประมุขตระกูลอวิน๋ ? จวินอู่เสี ยยกคิ้วขึ้นมา
นิดๆ

ข้าไม่แน่ใจว่าใครที่นงั่ อยูข่ า้ งในรถม้าคันนั้นขอรับ

เฝ้าดูพวกเขาเอาไว้ แล้วก็อย่าทาให้ถูกจับได้ล่ะ
ตอนที่ 182 อานาจของตระกูลอวิน๋ 4

————————-

ตอนที่ 1/5

รถม้าของตระกูลอวิน๋ ได้มาหยุดอยูต่ รงหน้าประตูของ

พระราชวังหลวงแล้ว เหล่าทหารยามเมื่อเห็นว่าเป็ นรถม้า
ของใครก็ทาการต้อนรับอยูห่ น้าพระราชวังเป็ นอย่างดี
โดยมีฮ่องเต้องค์ปัจจุบนั อย่างโม่เฉี่ ยนเยวียนมาให้การ
ต้อนรับกับแขกผูม้ าเยือนจากต่างแคว้นทันที
ฉิ นยูหยานก็กา้ วลงมาจากรถม้า และด้วยใบหน้าที่งดงาม
ราวกับเทพธิดาของนางทาให้ดึงดูดคนให้หนั มามองนาง
เป็ นจานวนมาก

ยินดีตอ้ นรับสู่ แคว้นฉี แม่นางฉิ น โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่ได้

แสดงตัวเป็ นฮ่องเต้ที่เย่อหยิง่ ให้กบั คนตระกูลอวิน๋ เลย
แม้แต่นอ้ ย ตอนนี้เขากาลังยิม้ และทักทายแขกที่มายัง
พระราชวังหลวง

เจียงฉิ นชิงขมวดคิ้วไปที่ฮ่องเต้หนุ่ม เจ้าเป็ นฮ่องเต้แห่ง

แคว้นฉี รึ? น้ าเสี ยงของเจียงฉิ นชิงนั้นไม่มีแม้แต่ความ
เคารพใดๆต่อโม่เฉี่ ยนเยวียนเลยแม้แต่นอ้ ย
โม่เฉี่ ยนเยวียนที่ได้ยนิ แบบนั้นก็ยงั ไม่ได้แสดงท่าที่
ผิดปกติแต่อย่างใด เขาหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีแล้ว
กล่าวกลับไปว่า ตอนนี้อดีตฮ่องเต้ ทรงมีพระอนามัยที่ไม่
ดีเท่าไหร่ นกั พระองค์จึงได้มอบบัลลังก์ให้ขา้ ดูแลแทน
บัดนี้ขา้ นั้นเป็ นฮ่องเต้ของแคว้นฉี แล้ว

เจ้าคือโม่เฉี่ ยนเยวียน? เจียงฉิ นชิงถาม

ถูกต้อง

ด้วยคาตอบของเขา ทาให้เจียงฉิ นชิงปล่อยความกดดัน

ออกมาอย่างรุ นแรงทันที พลังวิญญาณของเจียงฉิ นชิง
แพร่ กระจายออกมาจากร่ างกายทันที โม่เฉี่ ยนเยวียนนั้น
รู ้สึกได้ถึงบรรยากาศที่กดดันของเจียงฉิ นชิง มันทาให้เขา
หายใจอย่างยากลาบาก

ดูเหมือนที่อวิน๋ เซี ยนจะพูดถูกนะ เจ้าร่ วมมือกับคนจาก

ตระกูลจวินค่อยเที่ยวระราน ลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋ ของเรา
เจียงฉิ นชิงตอบกลับอย่างไม่ไว้หน้า

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนส่ งข้อความมาที่ตระกูลอวิน๋ นางบอกว่าจวิน

อู่เสี ยรวมมือกับองค์รัชทายาท ตอนนี้เจียงฉิ นชิง
ตรวจสอบแล้วว่าบัลลังก์ของฮ่องเต้ตกอยูใ่ นมือของโม่
เฉี่ ยนเยวียน เขาจาเป็ นต้องรู ้เรื่ องทั้งหมดนี้ให้ได้วา่ มันเกิด
อะไรขึ้น
ท่านผูอ้ าวุโสขอให้ขา้ ได้อธิบายสักนิด ในแคว้นฉี จะมี
ใครกล้าแตะต้องไป๋ อวิน๋ เซียนได้กนั ? แล้วที่แม่นางส่ ง
ข้อความไปเช่นนั้นเพราะมันมีสาเหตุอื่นที่ต่างออกไป โม่
เฉี่ ยนเยวียนตอบกับเจียงฉิ งชิง

ปล่อยเขาไปเถอะ ท่านลุงเจียง ฉิ นยูหยานที่เงียบอยูน่ านก็

พูดขึ้นมา

เจียงฉิ นชิงเมื่อได้ยนิ ที่ฉินยูหยานพูดเช่นนั้นจึงสลายพลัง

จิตวิญญาณที่ปล่อยออกไปเพื่อข่มโม่เฉี่ ยนเยวียนให้สลาย
ไป แต่ตาของเจียงฉิ งชิงก็ยงั มองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่
วางตา
เมื่อเจียงฉิ นชิงสลายพลังจิตวิญญาณไปแล้วโม่เฉี่ ยนเย
วียนถอนหายใจอย่างโล่งอก จริ งอยูว่ า่ เขาอาจจะประมาท
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเกินไป แต่เมื่อเทียบกันกับเจียงฉิ นชิงแล้ว
เขาเหมือนตกอยูใ่ นกามือของเจียงฉิ นชิงเมื่อไหร่ กไ็ ด้ แต่
กลับไป๋ อวิน๋ เซี ยนกลับกลายเป็ นกระต่ายตัวน้อยไป
ในทันทีเมื่อเทียบกับเจียงฉิ นชิง

ฉิ นยูหยานก้าวไปข้างหน้าเจียงฉิ นชิง แล้วใบหน้าของฉิ น

ยูหยานก็พลันยิม้ อย่างอ่อนโยนให้กบั โม่เฉี่ ยนเยวียน
ฝ่ าบาททรงอย่าได้กงั วลไปเลยนะเพคะ ท่านลุงเจียงเพียง
แค่กงั วลเรื่ องความปลอดภัยของอวิน๋ เซียนเท่านั้น นี่เป็ น
ความเข้าใจผิดเล็กๆน้อยๆที่ตอ้ งแก้ไขอย่างเร่ งด่วน เสี ยง
ฉิ นยูหยานเหมือนกับเสี ยงของภูเขาในฤดูใบไม้ผลิที่ทาให้
คนฟังรู ้สึกผ่อนคลายเมื่อได้ยนิ เสี ยงของนาง

คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลอวิน๋ นั้นทั้งงดงามและสง่าผ่าเผย
บงบอกเลยว่านางนั้นต้องได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดีอย่าง
แน่นอน

ขอบคุณคุณหนูใหญ่ที่เมตตา ด้วยเรื่ องนี้จึงทาให้ท่านต้อง

มาที่เเคว้นฉี ของเรา…..ท่านเดินทางมาเหนื่อยๆ ทาไมไม่
พักในวังหลวงเพื่อรอแม่นางไป๋ ก่อนละ? โม่เฉี่ ยนเยวียน
เชิญพวกเขาด้วยรอยยิม้ แต่ในใจของเขาหาความสุ ขไม่ได้
ในฐานะที่เป็ นผูป้ กครองแคว้นเมื่อต้องเผชิญหน้ากันกับ
ตระกูลอวิน๋ ที่พวกเขาสามารถที่จะฆ่าใครก็ได้ตามที่พวก
เขาต้องการ นี่คือสิ่ งที่พวกเขาแสดงออกมาให้ผคู ้ นทัว่ ไป
รู ้ใช่ไหม?

ฉิ นยูหยานยิม้ แล้วพยักหน้า ข้าคงต้องรบกวนฝ่ าบาทแล้ว

เพคะ

ยอดเยีย่ ม

ฉิ นยูหยานเก็บเรื่ องอื่นๆที่ตนสงสัยไว้

เจียงฉิ นชิงมองมาที่โม่เฉี่ ยนเยวียนแล้วพูดว่า อย่าคิดว่าจะ

มีแค่เพียงเรื่ องนี้เท่านั้น เจ้าอย่าได้เล่นตุกติกเชียว หากเข้า
ไปวังแล้วเจ้าเล่นลูกไม้ใดๆละก็ ตระกูลอวิน๋ จะไม่ปล่อย
เจ้าเอาไว้แน่!

เจียงฉิ นชิงพูดแล้วตามฉิ นยูหยานเข้าไปในวังหลวงอย่าง

ไม่สนใจโม่เฉี่ ยนเยวียนที่เป็ นถึงฮ่องเต้ทนั ที

โม่เฉี่ ยนเยวียนมองคนตระกูลอวิน๋ ที่เดินเข้าไปในวังหลวง

อย่างโล่งอก ที่หลังของเขาเปี ยกโชกไปด้วยเหงื่อจาก
ความตึงเครี ยด และเพือ่ ไม่ให้เห็นร่ องรอยความกลัว เขา
จึงแอบกัดฟันเอาไว้ แล้วมองตามกลุ่มคนคนตระกูลอวิน๋
ที่เดินเข้าไปในวังหลวงอย่างเคร่ งเครี ยด
ตอนที่ 183 ภัยร้ายเงียบ 1

————————-

ตอนที่ 2/5

เมื่อคนของตระกูลอวิน๋ เดินเข้าไปในวังหลวงแล้ว โม่

เฉี่ ยนเยวียนมองพวกเขาอยูต่ อ้ งประตูกต็ ามพวกเขาไป
พวกเขาทั้งยีส่ ิ บคนตอนนี้นง่ั อยูใ่ นห้องโถงหลักของ
พระราชวัง

มีเพียงนางกานัลกับขันทีเท่านั้นที่อยูใ่ นห้องโถงหลักกับ
โม่เฉี่ ยนเยวียนที่เผชิญหน้ากับ แขกผูม้ าเยือน จาก
ตระกูลอวิน๋ โม่เฉี่ ยนเยวียนที่ถูกวางยาพิษมานานทาให้
พลังจิตวิญญาณของเขานั้นยังพัฒนาได้ไม่มากเท่าไรนัก
พลังจิตวิญญาณที่ต่าต้อยของเขาจึงไม่อยูใ่ นสายตาของคน
ของตระกูลอวิน๋ แม้แต่นิดเดียว

อวิน๋ เซี ยนอยูท่ ี่ไหนกัน? เจียงฉิ นชิงนัง่ ลง ใบหน้าทะมึน

ของเขาไม่สนใจน้ าชาที่ถูกวางอยูต่ รงหน้าแม้แต่นอ้ ย

ฉิ นยูหยานที่นง่ั จิบชาอยูด่ า้ นข้างของเจียงฉิ งชิงแล้วคลี่ยมิ้

ออกมาบนริ มฝี ปากแต่กไ็ ม่ได้พดู อะไรสักคา

ข้าให้คนไปเรี ยกนางมาที่นี่แล้ว โปรดรดสักครู่

เมื่อไป๋ อวิน๋ เซี ยนเดินทางมาถึงแคว้นฉี นางได้รับการ

เคารพอย่างสู งสุ ดจากคนในวังหลวงอย่างมาก และโม่
เซวีย่ นเฟยก็พยายามทาให้นางมีความสุ ข ไป๋ อวิน๋ เซียนจึง
หยิง่ ยโสและเย็นชาเป็ นอย่างมาก ซึ่ งแตกต่างจากตอนนี้
อย่างมาก

เจียงฉิ นชิงมาที่แคว้นฉี เขาไม่ได้มาเพื่อล้อเล่นกับฮ่องเต้

แม้แต่นอ้ ย

ผูอ้ าวุโสของตระกูลอวิน๋ นับสาหรับคนทัว่ ไปนั้นถือว่า

เป็ นตัวตนที่พิเศษ

เจียงฉิ นชิงมองไปที่ฉินยูหยาน เขาเห็นว่านางไม่ได้พดู

อะไรมาก เขาก็ได้แต่เก็บอาการไม่พอใจเอาไว้
แคว้นเล็กๆอย่างแคว้นฉี น้ นั ไม่ได้อยูใ่ นสายตาของ
ตระกูลอวิน๋ อย่างพวกเขาเลยแม้แต่นอ้ ย มันก็เป็ นแค่
แคว้นเล็กๆที่อ่อนแอ หากไม่ได้รับข้อความที่ไป๋ อวิน๋
เซี ยนส่ งมา พวกเขาก็ไม่อยากมา

เหยีบที่น้ ีเลยด้วยซ้ า

สักพักก็มีหญิงสาวแต่งตัวด้วยชุดสี ขาว เดินเข้ามาด้วย

ท่าทางสบายๆ

หญิงสาวนางก็คือไป๋ อวิน๋ เซียนที่แต่งกายด้วยชุดสี ขาว

นั้นเอง ผมของนางถูกรวบขึ้นประดับด้วยไข่มุก หน้าตา
สบายๆ ผูค้ นในห้องโถงก็แปลกใจที่เห็นนางเดินมาด้วย
ท่าทางสบายๆ ด้วยท่าทางเช่นนั้น
คุณหนูใหญ่ ท่านผูอ้ าวุโส อวิน๋ เซียนขอคาราวะเจ้าค่ะ
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนคุกเข่าทาความเคารพ

ตั้งแต่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนปรากฏตัว เจียงฉิ นชิงก็มองมาที่นางไม่

วางตา ดวงตาของเขาตรวจสอบร่ างของไป๋ อวิน๋ เซียนอยุห่
ลายรอบ หากไป๋ อวิน๋ เซี ยนได้รับการปฎิบตั ิที่ไม่ดี เขาจะ
ทาให้มนั รู ้ซ้ ึ งถึงการที่คิดมาแตะต้องคนของตระกูลอวิน๋
ว่ามันจะต้องเจอกับอะไร แต่แล้วใบหน้าที่ดูทะมึงของเขา
ก็ได้หายไป เมื่อเห็นว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน

อวิน๋ เซี ยนเจ้าสบายดีหรื อไหม? รู ้ไหมว่าท่านพ่อเป็ นกังวล

มากเพียงใดเมื่อได้รับข้อความจากเจ้า ตอนนี้ท่านพ่อยัง
พักผ่อนอยู่ เขาเลยไม่อาจออกมาจากตระกูลได้ ท่านพ่อจึง
ให้ขา้ กับท่านลุงเจียงมาหาเจ้าแทน ว่าแต่เจ้าได้รับการ
ปฎิบตั ิที่ดีรึป่าว? ฉิ นยูหยานหัวเราะแล้วลุกไปหาไป๋ อวิน๋
เซี ยน รอยยิม้ ของนางช่างอ่อนโยนทาให้สมั ผัสได้ถึง
ความอบอุ่นในสายตาของผูอ้ ื่น แต่หน้าของไป๋ อวิน๋ เซียน
ดูแข็งนิดๆเมื่อได้ยนิ ที่ฉินยูหยานพูดแบบนั้น

ไม่นานนัก ฉิ นยูหยานก็ลุกขึ้นจากที่นง่ั แล้วเดินไปหา

ไป๋ อวิน๋ เซี ยน เอานิ้วไปจับชีพจรของนาง

ข้าเสี ยใจที่ทาให้ท่านอาจารย์ตอ้ งลาบาก ตอนนั้นข้ารู ้สึก

สับสนและเป็ นกังวลอย่างมากจึงได้สส่ งจหมายไปหา
พวกท่าน ข้าต้องขอโทษพี่ใหญ่ กับท่านผูอ้ าวุโสด้วยที่ทา
ให้พวกท่านต้องเดือนร้อน ไป๋ อวิน๋ เซียนก้มหัวลงไม่ขยับ
ข้อมือ
ฉิ นยูหยานั้นมีความรู ้ทางด้านการแพทย์มากมาย ไม่นอ้ ย
ไปกว่านาง ถึงแม้วา่ นางจะเป็ นลูกศิษย์โดยตรงของ
ประมุขตระกูลอวิน๋ แต่นางก็ยงั เทียบกับลูกสาวของเขา
ไม่ได้ ไม่แน่ฉินยูหยานอาจจับชีพจรของนางแต่แกล้งทา
เป็ นไม่รู้ เพราะตอนนี้หวั ใจของนางกาลังเต้นดังตึกๆด้วย
ความกังวล

ตอนที่จวินอู่เสี ยเอายาพิษให้นางกิน เมื่อนางตรวจชีพจร

ของตัวเอง มันก็ไม่มีอาการของคนถูกพิษแต่อย่างใด

แที่กาลังจับชีพจรของนาง นางจะตรวจสอบถึงพิษได้
ไหม? หากนางเจอ นางจะแก้พิษได้หรื อป่ าว?
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเงยหน้าขึ้นมองไปที่ฉินยูหยานอย่างมี
ความหวัง?

ไม่นานมือของฉิ นยูหยาน ที่จบั ชีพจรของไป๋ อวิน๋ เซียนก็

ดึงกลับแล้วยิม้ อย่างอ่อนโยนให้กบั นาง

ตาของไป๋ อวิน๋ เซี ยนเบิกโพรงด้วยความตกใจ

เป็ นอย่างที่นางคิดไว้ไม่ผดิ เลยว่า แม้แต่ฉินยูหยานเองก็

ไม่อาจตรวจสอบพิษของจวินอูเ้ สี ยได้
ตอนที่ 184 ภัยร้ายเงียบ 2

————————-

ตอนที่ 3/5

สาวน้อย? เจ้าส่ งผีเสื้ อแห่งความเมตตามาบอกข่าวที่น่า

กลัวแบบนี้ ใครกันที่มนั กล้ามารังแกเจ้า บอกข้ามาสิ ขา้ จะ
ให้ความเป็ นธรรมกับเจ้าเอง ฉิ นยูหยานหัวเราะเบาๆ ด้วย
น้ าเสี ยงที่อ่อนโยนและผ่อนคลาย

ชีพจรของไป๋ อวิน๋ เซี ยน เต้นเป็ นปกติบ่งบอกได้วา่ นาง

ไม่ได้รับบาดเจ็บภายใน
สถานการณ์น้ ีมนั ต่างจากที่ไป๋ อวิน๋ เซียนได้ส่งข้อความไป
บอกตระกูลอวิน๋ มากนัก มันเหมือน กับการล้อเล่นของ
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเท่านั้น

ตอนนี้ในใจของไป๋ อวิน๋ เซียนนั้นกาลังร้องไห้ เนื่องจาก

นางนั้นไม่สามารถบอกความจริ งกับคนในตระกูลอวิน๋ ได้
ว่าความจริ งนั้นเป็ นยังไง นางจึงต้องโกหกออกไปว่า
ข้า…ข้าไม่มีทางเลือกจริ งๆ ตอนนั้นโม่เซวีย่ นเฟยกาลัง
ถูกพิษบางอย่างเข้า ข้าพยายามทาทุกอย่างที่ขา้ ทาได้ แต่
ข้าก็สามารถรักษาเขาได้ แถมตอนนี้เขานั้นยังอยูใ่ กล้
ประตูแห่งความตาย ข้าคิดว่ามีแต่อาจารย์เท่านั้นที่ช่วยเขา
ได้ ดังนั้น…ข้าเลยทาเรื่ องแบบนี้

ในห้องโถงหลักเงียบ ทุกคนได้ยนิ สิ่ งนี้จากไป๋ อวิน๋ เซียน

ทาให้ทุกคนตกตะลึง
ข้อความที่ถูกส่ งออกไปก่อนหน้านี้มนั ต่างจากที่พวกเขา
ได้ยนิ …

เมื่อพวกเขาออกไปจากตระกูลอวิน๋ พวกเขารู ้วา่ คนบาง

คนจากแคว้นฉี ที่ช่างกล้าทาร้าย ไป๋ อวิน๋ เซียนแต่เรื่ องที่
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนบอกมันแตกต่างกันโดยสิ้ นเชิง

โม่เซวีย่ นเฟย? ใครกัน? ฉิ นยูหยานแสดงอาการตกใจ

นิดๆ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนหน้าขึ้นสี นิดหน่อย ชวนให้ดูเหมือนกับว่า

อาย แก้มของนางเปลี่ยนเป็ นสี แดงอย่างเห็นได้ชดั นางจึง
ตอบกลับไปว่า เขาเป็ นองค์ชายรองแห่งแคว้นฉี ในตอนนี้
เขาเป็ นถึงท่านอ๋ องของฮ่องเต้องค์ใหม่ และเขายังสัญญา
กับข้าอีกด้วยว่าเขาจะแต่งงานกับข้า

สิ่ งที่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนบอกนั้นแน่นอนว่ามันเป็ นเรื่ องโกหก

แต่นอกจากโม่เฉี่ ยนเยวียนแล้วก็ไม่มีใครสักคนที่รู้วา่
ความจริ งนั้นเป็ นอย่างไร คาพูดนั้นกลับทาให้คนของ
ตระกูลอวิน๋ พากันตกตะลึง

ถ้าหากว่าไป๋ อวิน๋ เซี ยนไม่พดู ออกมาเอง พวกเขานั้นล้วน

จะเชื่อในสิ่ งที่ได้ยนิ

ในฐานะศิษย์ของตระกูลอวิน๋ เพื่อที่จะช่วยคนรัก จึงได้ให้

ข้อมูลปลอมๆเพื่อที่จะมาช่วยเหลือคนรักของนางยังงั้น
เหรอ?
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่ตอนนี้ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็ นสี แดงทา
ให้ทุกคนเกิดความสนใจ และในขณะนั้นรอยยิม้ ของฉิ น
ยูหยานก็หายไปจากใบหน้าของนางทันที

ที่แม่นางไป๋ ทาแบบนั้นเป็ นเพราะน้องชายของข้า ข้าเองก็

ต้องมีส่วนรับผิดด้วย หากแขกผูม้ ีเกียรติท้ งั หลายพยายาม
รักษาน้องชายของข้าสุ ดความสามารถ ข้าจะขอบคุณพวก
ท่านมาก โม่เฉี่ ยนเยวียนเอ่ยออกมาให้มีความน่าเชื่อถือ
เพิ่มมากขึ้น ก่อนจะเล่นละครรันทดนี้ต่อไป

สิ่ งหนึ่งที่เคยถูกคิดว่าเป็ นคนที่ถูกกดดัน จริ งๆแล้วเป็ น

การหมดหวังที่จะช่วยคนรัก พวกเขาเร่ งรี บพากันออกมา
ไม่เพียงแต่ส่งคุณหนูใหญ่มาเท่านั้น แต่ยงั ส่ งผูอ้ าวุโสมา
ด้วยอีก แถมยังมี ผูเ้ ชี่ยวชาญบางคนมาร่ วมอีกด้วย ตอนนี้
มันเลยกลายเป็ นเรื่ องตลกไปเลยแถมยังเป็ นเรื่ องตลกที่
ใหญ่มากอีกด้วย

หน้าของเจียงฉิ นชิงกลายเป็ นดาคล้ าในทันทีที่ได้ฟังสิ่ งที่

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนพูดออกมา เขากัดริ มฝี ปาก อย่างเคร่ งเครี ยด
แต่ไม่ได้พดู อะไรออกไปสักคา

ข้าได้เตรี ยมการต้อนรับทุกท่านเรี ยบร้อยแล้ว เชิญพวก

ท่านไปพักผ่อนตามสบาย ส่ วนเรื่ องน้องชายข้า แม้วา่
พวกท่านจะยังไม่ได้ยนื ยันว่าจะรักษาน้องชายของข้าก็
ตามที โม่เฉี่ ยนเยวียนกล่าวจบก็ยมิ้ ให้กบั ทุกคนทันที

หลังจากที่มอง ไป๋ อวิน๋ เซียนมาเป็ นเวลานาน ฉิ นยูหยานก็

พูดว่า แคว้นฉี กบั ตระกูลอวิน๋ ของพวกเราเป็ นมิตรกันมา
นาน เราอยูท่ ี่นี่แล้วจะละเลยเรื่ องนี้กไ็ ม่ได้ หลังจากที่กิน
อาหารแล้วพวกเราจะไปดูกบั ท่านลุงเจียงให้เอง

โม่เฉี่ ยนเยวียนทาให้ทุกคนทาหน้าแปลกใจและตกใจ
พวกเขาพยักหน้าอย่างรวดเร็ วแล้ว พาพวกเขาไปที่หอ้ ง
จัดงานเลี้ยงทันที เขาจึงใช้โอกาสนี้ไปยังตาหนักเก่าของ
เขาทันที

ตั้งแต่ที่เขาครองบัลลังก์ เขาก็ได้ยา้ ยออกมาจากตาหนัก

เก่าที่เคยอยูต่ อนเป็ นรัชทายาท เขาทิ้งทุกสิ่ งทุกอย่างเอาไว้
ตรงนี้ ทิ้งเอาไว้ให้จวินอู่เสี ยใช้เป็ นฐานบัญชาการ

จวินอู่เสี ยนางได้เตรี ยมการมาเป็ นอย่างดี เพื่อจัดการกับ

ตระกูลอวิน๋ นางต้องระมัดระวังและรอบคอบเป็ นพิเศษ
วิธีการจัดการศัตรู ที่ดีที่สุดคือ รู ้เขารู ้เรา รบร้อยครั้งชนะ
ร้อยครั้ง นางจึงตัดสิ นใจให้พวกเขาพักที่วงั หลวงชัว่ คราว
เพื่อสังเกตถึงความแข็งแกร่ งของแต่ละคน
ตอนที่ 185 ภัยร้ายเงียบ 3

————————-

ตอนที่ 4/5

หลังจากที่เคาะประตูแล้วโม่เฉี่ ยนเยวียนก็เปิ ดประตูเขาไป

ทันทีโดยไม่รอให้คนข้างไหนได้เอ่ยตอบกลับมา ทันทีที่
เปิ ดประตูเข้าไปสิ่ งที่เขาเห็นในห้องคือขันทีคนหนึ่งที่มี
ท่าทางละเลียดละไมกาลังนัง่ อยูใ่ นห้อง

เมื่อเห็นอย่างนั้นโม่เฉี่ ยนเยวียนก็คิดขึ้นมาทันทีเลยว่าเขา
คงเปิ ดผิดห้อง เขาจาได้วา่ เขาเลือกนางกานัลและขันทีที่
เคยทาหน้าที่ในตาหนักเดิมของเขาให้มาคอยรับใช้จวินอู่
เสี ย และเขาก็จาได้อีกด้วยว่าเขาไม่เคยเห็นขันทีคนนี้มา
ก่อน

พวกเขาเชื่อเจ้าไหม? ขันทีหนุ่มน้อยมองหน้าของโม่เฉี่ ยน
เยวียนที่มีท่าทีแปลกใจนิดๆอย่างไม่สนใจ

เจ้า..อู่เสี ยเหรอเนี้ย? โม่เฉี่ ยนเยวียนแปลกใจที่เห็นจวินอู่

เสี ยแต่งตัวเป็ นผูช้ าย หากไม่ใช่เพราะเข่จาเสี ยงนางได้
แล้วละก็ เขาคงไม่มีวนั รู ้เลยว่าขันทีหนุ่มที่อยูต่ รงหน้า
ของเขานั้นเป็ นจวินอู่เสี ย

แม้แต่ลกั ษณะท่าทางกับหน้าตาก็ดูเปลี่ยนไปจนไม่มีใคร
คาดเดาได้เลยว่านางเป็ นผูห้ ญิง
จวินอู่เสี ยขมวดคิ้ว แม้หน้าตาของนางจะเปลี่ยนไปแต่
ท่าทีที่เย็นชาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

เจ้าเปลี่ยน…….หน้าตาเป็ นแบบนี้ได้ยงั ไงกัน? โม่เฉี่ ยนเย

วียนจ้องมองไปที่จวินอู่เสี ยไม่วางตา

พวกเขาเชื่อในสิ่ งที่ไป๋ อวิน๋ เซียนพูดไหม? จวินอู่เสี ยไม่

สนคาถามที่โม่เฉี่ ยนเยวียนถามแล้วถามเขากลับไป พวก
เขาเชื่อในสิ่ งที่ไป๋ อวิน๋ เซียนพูดอย่างไม่สงสัยเลย มันเป็ น
ผลงานที่ยอดเยีย่ มมาก โม่เฉี่ยนเยวียนพูดอย่างมีความสุ ข
เมื่อนึกถึงใบหน้าที่มืดหม่นของเจียงฉิ นชิงผูส้ ู งส่ ง
หลังจากที่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนบอกความเท็จแก่พวกเขา
แล้วพวกเขาจะไปรักษาโม่เซวีย่ นเฟยใช่ไหม? จวินอู่เสี ย
ถามคาถามอื่น

พวกเขาเห็นด้วย เจียงฉิ นชิงเลยกลายเป็ นไอ้งง่ั ทันที

แม้แต่คุณหนูใหญ่ฉินยูหยานก็เห็นด้วย เช่นกัน แม้ขา้ ไม่
คิดว่าพวกเขาจะเห็นด้วย แต่สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยดี
โม่เฉี่ ยนเยวียนคิดถึงเหตุการณ์น้ ีที่เกิดขึ้นกันกับ
ตระกูลอวิน๋ แล้วเขารู ้สึกว่ามีเพียงฉิ นยูหยานคนเดียว
เท่านั้นที่น่ามอง

จวินอู่เสี ยหันไปทางโม่เฉี่ ยนเยวียนแล้วบอกว่า ข้าจะไปดู

พวกเขารักษาโม่เซวีย่ นเฟยด้วย
โม่เฉี่ ยนเยวียนแปลกใจนิดหน่อยที่จวินอู่เสี ยพูดอย่างนั้น
แต่สกั พักก็เข้าใจทันทีวา่ ทาไมจวินอู่เสี ยถึงเปลี่ยนแปลง
รู ปลักษณ์ของนาง คุณหนูแห่งตระกูลจวิน อย่างจวินอู่เสี ย
ไม่มีเหตุผลที่ตอ้ งมาที่นี่ หากเป็ นขันทีนอ้ ยทัว่ ไปก็จะไม่มี
ใครค้นพบตัวจริ งของนางได้

เจ้ากลัวว่าพวกเขาจะทายาแก้พิษได้ง้ นั เหรอ?

จวินอู่เสี ยส่ ายหัว ข้ามัน่ ใจเหมือนอย่างที่เคย แต่ขา้

อยากจะเข้าใจตระกูลอวิน๋ อีกหน่อยเพียงเท่านั้น

นางยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตระกูลอวิน๋ มากนัก นางรู ้

เพียงแต่วา่ ความรู ้ทางการแพทย์ของไป๋ อวิน๋ เซียนที่อยูใ่ น
เมืองหลวงตอนนี้เท่านั้น นางคาดว่าคนที่มาที่นี่น่าจะมี
พื้นฐานทางการแพทย์กบั สมุนไพรต่างจากนางอยู่ ยาที่ใช้
รักษาของที่นี่เป็ นยาของแพทย์จีนแผนโบราณ ในชาติ
ก่อนนางไม่เพียงเรี ยนรู ้ผลข้างเคียงของสมุนไพรอย่าง
เดียวเท่านั้น แม้แต่ยนี ส์ของสมุนไพรนางก็เปลี่ยนได้หาก
มีหอ้ งทดลอง สิ่ งที่นางทามันน่ากลัวเกินกว่าทุกคนในที่นี่
จะจินตนาการออกได้

ช่องว่างความสามารถทางการแพทย์ของนางกับคนในที่นี่
ห่างกันไปเป็ นกาแล็กซี่

พิษที่นางมอบให้โม่เซวีย่ นเฟยกับไป๋ อวิน๋ เซียนกินนั้น

นอกจะทาให้เนื้อเน่าเสร็ จแล้วมันยังรักษาตัวเองได้ และ
หากคนที่กินพิษนั้นไปเมื่อได้รับบาดเจ็บเมื่อไรจะทาให้
บาดแผลไม่อาจรักษาตัวได้ แม้บาดเจ็บนิดหน่อยก็รักษา
ไม่ได้ มันเป็ นผลกระทบที่เลวร้ายที่สุดในร่ างกายของ
มนุษย์ และมันก็จะวนเป็ นวงจรเช่นนี้ไปเรื่ อยๆ ไม่มีท่าที
จะหยุด

และคนพวกนี้กไ็ ม่อาจตรวจสอบได้เช่นกัน หากไม่มี

เครื่ องมือทางวิทยาศาสตร์ช้ นั สู ง พวกเขาก็จะหาว่า
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกับโม่เซวีย่ นเฟยถูกพิษ คงเป็ นได้แค่ฝัน
กลางวันเท่านั้น

คนจากตระกูลอวิน๋ ไม่มีทางรู ้เรื่ องการแพทย์สมัยใหม่

เพราะมันเป็ นเรื่ องที่ยากมากเกินไปสาหรับพวกเขา
แน่นอน
ตอนที่ 186 ภัยร้ายเงียบ 4

————————-

ตอนที่ 5/5

โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่เคยรู ้ความลับพวกนี้ของจวินอู่เสี ยมา

ก่อนเลย เขารู ้เพียงแต่วา่ ตลอดชีวติ ของเขา จวินอู่เสี ยมี
ความสามารถมากกว่าคนทั้งหมดที่เขาเคยเห็นจนเทียบไม่
ติด

ตอนนี้ปัญหานั้นมันก็ได้ผา่ นมาแล้ว แต่เจ้าต้องระวังฉิ น

ยูหยานให้ดี นางมีพลังจิตวิญญาณที่น่านับถือยิง่ นัก แม้แต่
เจียงฉิ นชิงเองก็มีพลังจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ งมากเช่นกัน
จวินอู่เสี ยพยักหน้าแล้วคิดบางสิ่ งบางอย่างในทันที คนที่
ขอให้รักษาโม่เซวีย่ นเฟยคือ ไป๋ อวิน๋ เซียนใช่ไหม?

โม่เฉี่ ยนเยวียนส่ ายหัว ไม่ เป็ นข้าเองที่ต้ งั ใจถ่วงเวลาใน

งานเลี้ยง จึงแกล้งขอความช่วยเหลือในระหว่างที่พดู
จริ งๆแล้ว ข้าว่าไป๋ อวิน๋ เซียนคงไม่พลาดโอกาสนี้แน่ นาง
จะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะได้คาตอบที่ชดั เจนจาก
ตระกูลอวิน๋ เมื่อพวกเขายืนยันว่าไม่อาจกาจัดพิษของโม่
เซวีย่ นเฟยได้ นางจะย่อมแพ้ต่อชะตากรรมของนาง ข้าไม่
รู ้ เพราะข้าไม่ได้ถาม ไป๋ อวิน๋ เซียนแกล้งยืน่ มือให้ฉินยูห
ยานจับเพื่อที่จะดูสถานการณ์วา่ จะทายังต่อไปด้วย
โม่เฉี่ ยนเยวียนหยุดก่อนสักพักนึง ก่อนที่จะพูดต่อ ข้าไม่
คิดว่าไป๋ อวิน๋ เซี ยนจะพูดอะไรกับคนในตระกูลอวิน๋ มาก
ในตอนนี้

การที่ตระกูลอวิน๋ ยืน่ มือเข้ามาช่วยแบบนี้ มันง่ายเกินไป

เขารู ้สึกประทับใจฉิ นยูหยานมาก แต่เขาก็รู้สึกว่าเป็ นปกติ

แล้วที่ตระกูลอวิน๋ จะทาแบบนั้น

ก่อนที่ขา้ จะเห็นเจียงฉิ นชิงหน้าคล้ าแลดูโกรธ ข้านึกว่า

เขาจะระบายความโกรธออกมาแล้ว แต่น่าแปลกนักที่จู่ๆ
ฉิ นยูหยานก็ตกลง

.
จวินอู่เสี ยหรี่ ตาคิด นางไม่ได้อยูด่ ว้ ย จึงไม่ได้รู้วา่ เกิด
อะไรขึ้นบ้าง นางคิดว่าข้อความที่ ไป๋ อวิน๋ เซียนส่ งไปนั้น
พวกเขาจะตามติดสถานการณ์น้ ีเสี ยอีก นี่มนั แตกต่างจาก
ที่นางคิดไว้

หากจะบอกว่าตระกูลอวิน๋ จะช่วยชีวติ ของคนทุกคนนี่ก็

เป็ นเรื่ องตลก

คนมากเท่าไหร่ ที่ตายในมือของคนในตระกูลอวิน๋ พวก

เขาไม่ช่วยคน หากไม่เห็นว่ามีค่า พวกเขาไม่เห็นใจใคร
หรอก แม้จะพยายามแค่ไหนก็ตาม
.

แคว้นฉี และตระกูลอวิน๋ ไม่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกัน โม่

เฉี่ ยนเยวียนขึ้นครองราชย์แล้ว โม่เซวีย่ นเฟยไม่มีโอกาส
จะได้ครองบัลลังก์อีกต่อไป ตระกูลอวิน๋ จะไม่เสี ยเวลากัน
กับ ท่านอ๋ องที่ไร้ค่าเช่นนี้ ยิง่ ไปกว่านี้ ท่านอ๋ องคนนี้ทาให้
พวกเขาขายหน้าอีกต่างหาก

ไม่วา่ มองไปทางไหนความคิดที่ตระกูลอวิน๋ นั้นจะช่วย

ล้วนเป็ นศูนย์

แต่พวกเขาก็ยงั ไม่ได้ลงมือทาแต่อย่างใด
เจ้าก็คอยให้พวกนางกานัลกับขันทีจบั ตามองคนของ
ตระกูลอวิน๋ เอาไว้ล่ะ แล้วค่อยให้พวกเขามาบอกข้าว่าได้
ยินอะไรบ้าง จวินอู่เสี ยดาเนินการนี้อย่างระมัดระวัง หาก
ตระกูลอวิน๋ รู ้วา่ นางอยูเ่ บื้องหลังเรื่ องนี้ท้ งั หมด ตระกูลจ
วินและนางต้องทนทุกข์

ก่อนที่นางจะแข็งแกร่ งขึ้น นางต้องทาทุกอย่าง อย่าง

ระมัดระวังและต้องไม่มีช่องโห่วใดๆอย่างเด็ดขาด

บางทีพวกเขาอาจจะเมตตาก็ได้? เห็นว่าอีกสองสามวัน
พวกเขาก็จะไปแล้วมั้ง โม่เฉี่ ยนเยวียนพูด

จวินอู่เสี ยมองเขา ถ้าปี ศาจทาแบบนั้น มันก็แปลกแล้ว

โม่เฉี่ ยนเยวียนงุนงงแล้วพยายามทาความเข้าใจเหตุผล
ของจวินอู่เสี ย ถ้าเช่นนั้น ข้าจะคอยจับตาดูพวกเขาอย่าง
ระมัดระวังก็แล้วกัน
ตอนที่ 187 ศัตรู ในที่มืด 1

————————-

ตอนที่ 1/5

หลังจากที่ดื่มสุ ราและอาหารจากงานเลี้ยงเสร็ จแล้ว โม่

เฉี่ ยนเยวียนกับไป๋ อวิน๋ เซียนก็พา ฉิ นยูหยานกับเจียงฉิ น
ชิงไปยังตาหนักที่โม่เซวีย่ นเฟยอาศัยอยู่

และเมื่อพวกเขาเดินมาถึงห้องที่โม่เซวีย่ นเฟยอยูแ่ ล้ว

ก่อนที่จะเปิ ดประตู ฉิ นยูหยานและเจียงฉิ นชิงก็ได้กลิ่น
เหม็นเน่าที่ผสมกับกลิ่นของสมุนไพรที่ลอยปนกันออกมา
แต่กม็ ิอาจกลบกลิ่นเหม็นเน่าได้ เพราะว่ามันได้กลบกลิ่น
สมุนไพรจนหมดสิ้ น

และเมื่อประตูเปิ ดออก สิ่ งที่ฉินยูหยานและจียงฉิ นชิงเห็น

ก็คือ ภายในห้องมีร่างของชายที่พิการนัง่ อยูบ่ นรถเข็น

‘ ไม่..ทาไม่ได้ ‘ ทันทีที่ฉินยูหยานเห็นภาพของคนที่นง่ั
อยูบ่ นรถเข็น คาว่า ‘ ทาไม่ได้ ‘ ก็ปรากฏขึ้นมาทันที

ภาพที่ฉินยูหยานเห็นมันเป็ นศพที่เน่าเปื่ อยแล้ว ชิ้นเนื้อ

ตามร่ างกายนั้นห้อยต่องแต่งจนเห็นถึงกระดูกที่อยูใ่ ต้
ผิวหนังที่เปื่ อย ตามร่ างกายของเขาล้วนเป็ นแบบนี้ ไม่มี
จุดไหนที่ไม่เป็ น น้ าหนองสี เหลืองติดกับแผลที่เขียวช้ า
หยดลงจากใบหน้าลงไปที่คอแล้วก็หยดลงมือ หาก
หน้าอกเขาไม่เต้นอยูเ่ บาๆ คงไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเขายัง
มีชีวติ อยู่

แม้กระทัง่ เจียงฉิ นชิงที่แทบจะไม่มีความรู ้สึก ยังต้องอ้า

ปากค้างเมื่อมองไปที่โม่เซวีย่ นเฟย

ลมหายใจ ที่หายใจออกมาจากปอด กลิ่นของมันเหม็น

มากจนแทบจะเป็ นลม

คนๆนี้ยงั มีชีวติ อยู?่ ถ้าบอกว่าคนตรงหน้าเขาเป็ นศพที่เน่า

ไปแล้วยังดูน่าเชื่อกว่าอีก

ร่ างกายที่เน่าเปื่ อยของโม่เซวีย่ นเฟยจนทาให้หนังหัวของ

เขาหลุดออกมาจนเห็นกระโหลกได้อย่างชัดเจน
รอยยิม้ ของฉิ นยูหยานกลายเป็ นแข็งค้างเมื่อได้เห็นสภาพ
ของโม่เซวีย่ นเฟย มือทั้งสองข้างของนางสัน่ เทาอย่างไม่
อาจห้ามควบคุมได้

โม่เฉี่ ยนเยวียนสังเกตท่าทางของพวกเขาอย่างรอบคอบ
หัวใจของเขาไม่อาจควบคุมความสุ ขที่กาลังเกิดขึ้น
ในตอนนี้ได้เลยแม้แต่นอ้ ย เขามองไปรอบๆดูจวินอู่เสี ยที่
ปลอมตัวเป็ นขันทีตวั เล็กที่ยนื อยูต่ รงมุมห้อง มันช่างซ่อน
ลักษณะความเป็ นหญิงของนางได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ใบหน้าเล็กๆของนางซ่อนอยูใ่ นกลุ่มคนของวังหลวงอย่าง
กลมกลืน

นี่เป็ นน้องชายของข้า เขาถูกวางยาพิษอยูช่ ่วงหนึ่ง หาก

ไม่ใช่เพราะความพยายามของ แม่นางไป๋ แล้วละก็ เขาคง
ไม่ได้อยูน่ านมาจนถึงตอนนี้ ข้าขอร้องให้แม่นางฉิ นช่วย
ดูเขาหน่อยจะได้ม้ ยั ?

ฉิ นยูหยานตัวแข็งทื่อ ตอนที่นางได้ยนิ ว่าโม่เซวีย่ นเฟยถูก

วางยาพิษ นางก็เตรี ยมตัวเองมาบ้างแล้ว แต่นางไม่คิดว่า
โม่เซวีย่ นเฟยจะกลายเป็ นสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียด
เช่นนี้….

นี่นะเหรอคน?

ที่นางเห็นนี่มนั กองเนื้อเน่าชัดๆ

ท่านลุงเจียงเป็ นผูอ้ าวุโสที่น่านับถือของตระกูลอวิน๋ และ

มีวชิ าการแพทย์ที่เหนือกว่าใคร ให้ท่านเป็ นคนตรวจดู
เถอะ ฉินยูหยานที่แม้ใบหน้านางจะมีรอยยิม้ แต่นางก็
ไม่ได้ขยับตัวเองไปหาโม่เซวีย่ นเฟยแม้แต่นิดเดียว

องค์ชายรองที่ทาให้ผหู ้ ญิงทั้งแคว้นฉี หลงเสน่ห์ หากพวก

นางได้มาเห็นสภาพของโม่เซวีย่ นเฟยในตอนนี้จะต้อง
ตกใจเป็ นแน่

เจียงฉิ นชิงมองดูโม่เซวีย่ นเฟยด้วยความตกใจ เขาสัญญา

กับตัวเองแล้วว่าจะไม่ทาอะไรนอกจากยืนมือไปตรวจ
เท่านั้น

เจียงฉิ นชิงเดินเข้าไปหาโม่เซวีย่ นเฟยแล้วมองไปที่ไปที่

ฉิ นยูหยานกับไป๋ อวิน๋ เซียน ตาของไป๋ อวิน๋ เซียนตอนนี้
มองไปด้านหน้าด้วยความคาดหวังและความกลัว
อวิน๋ เซี ยนดูเหมือนเจ้าจะรักเขามากจริ งๆสิ นะ ฉิ นยูหยาน
พูดแล้วยิม้ ออกมา

ตอนนี้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนสนใจเพียงแค่วนิ ิจฉัยของเจียงฉิ นชิง

เท่านั้น นางไม่สนใจในคาพูดของ ฉิ นยูหยานเท่าไหร่ นกั
นางได้แต่ร้องไห้แล้วพยักหน้ารับคาพูดของฉิ นยูหยาน
เท่านั้น

ในมุมเล็กๆ จวินอู่เสี ยที่ปลอมตัวเป็ นขันทีกค็ อย

สังเกตเห็นท่าทางของคนทั้งสามอยูเ่ งียบๆ แม้วา่ เจียงฉิ น
ชิง จะเป็ นผูอ้ าวุโสในตระกูลอวิน๋ แต่เขาก็ยงั เชื่อฟังฉิ นยูห
ยาน เห็นได้ชดั เลยว่า นางคือผูม้ ีอานาจในการตัดสิ นใจใน
ตระกูลอวิน๋ อย่างแน่นอน
ฉิ นยูหยานทาเหมือนว่าเป็ นห่วงในเรื่ องความสัมพันธ์ของ
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกับโม่เซวีย่ นเฟย แต่ความจริ งแล้วนาง
ต้องการที่จะยืนยันว่า ไป๋ อวิน๋ เซียนนั้นอยากจะช่วยโม่
เซวีย่ นเฟยจริ งหรื อไม่ต่างหาก
ตอนที่ 188 ศัตรู ในที่มืด 2

————————-

ตอนที่ 2/5

ฉิ นยูหยานไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ า ต่างจากไป๋ อวิน๋ เซียนที่

แสดงออกมาอย่างชัดเจน ไป๋ อวิน๋ เซียนพยายามดูวา่ พวก
เขาจะช่วยโม่เซวีย่ นเฟยได้รึเปล่า

หากพวกเขารักษาโม่เซวีย่ นเฟยได้ นางก็จะเป็ นอิสระ

จากจวินอู่เสี ยแต่ถา้ หากพวกเขาไม่สามารถรักษาโม่
เซวีย่ นเฟยได้ นางก็คงต้องอยูภ่ ายใต้อานาจของจวินอู่สีย
ต่อไป
จวินอู่เสี ยมองดูทุกอย่างทุกการกระทาของพวกคน
ตระกูลอวิน๋ แต่นางก็หาได้กงั วลใจไม่

ตระกูลอวิน๋ ประกาศไปทัว่ ทั้งโลกว่าเป็ นตระกูลที่มีวชิ า

ทางการแพทย์ที่ดีที่สุดในโลก จวินอู่เสี ยอยากเห็นสิ่ ง
เหล่านี้ นางอยากจะรู ้นกั ว่าพวกเขาจะใช้สิ่งใดมาหยุดพิษ
ของเขาและนางได้กนั

เจียงฉิ นชิงพยายามห้ามตัวเองไม่ให้อาเจียนออกมาอย่าง
สุ ดกาลัง เจียงฉิ นชิงตรวจชีพจรของ

โม่เซวีย่ นเฟยแล้วแสดงอาการรังเกียจอย่างไม่ปิดบังเลย
สักนิด แต่เมื่อเขาตรวจชีพจรของ
โม่เซวีย่ นเฟยสักพัก เขาก็ตกใจ

เป็ นไปได้ยงั ไงกัน?

เจียงฉิ นชิงอุทานออกมาสร้างความสนใจให้กบั ฉินยูห

ยานและไป๋ อวิน๋ เซี ยนเป็ นอย่างมาก

ท่านลุงเจียง มีอะไรงั้นรึ ? ฉิ นยูหยานถามอย่างสงสัย

หน้าของเจียงฉิ นชิงนั้นเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เขาลืม

ความรังเกียจที่กาลังจับแขนของโม่เซวีย่ นเฟย แล้วตรวจ
ชีพจรเขาอีกครั้งอย่างระมัดระวัง การแสดงออกด้วยท่าที
ที่ตกใจของเขานั้นเพิ่มมากขึ้นเรื่ อยๆ
คุณหนูขา้ คิดว่ามันคงจะดีกว่า…..หากท่านมาตรวจดูดว้ ย
ตัวเอง เจียงฉิ นชิงไม่เต็มใจที่จะบอกกับฉิ นยูหยาน

เมื่อเห็นเจียงฉิ นชิงแสดงท่าทางแบบนั้น ไป๋ อวิน๋ เซียนก็

เริ่ มกังวลใจมากขึ้น แต่นางก็ไม่อาจถามอะไรออกไปได้
ได้แต่มองด้วยความสิ้ นหวัง

ฉิ นยูหยานนั้นลังเลอยูส่ กั พักก่อนที่จะปรับตัวให้หวั ใจ
นางเต้นอย่างสงบ แล้วเดินไปวินิจฉัยโรคให้กบั โม่เซวีย่ น
เฟยที่นงั่ อยูบ่ นรถเข็น

ภายใต้การวินิจฉัยของนาง แววตาของนางนั้นฉายแวว
ตกใจขึ้นมา เหมือนกับเจียงฉิ นชิงไม่มีผดิ
เป็ นไปได้ยงั ไงกัน ผูช้ ายคนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสจน
หายใจแทบไม่ได้ แต่ชีพจรของเขานั้นแทบไม่ต่างจากคน
ธรรมดาเลย ถ้าหากเขาไม่มีสภาพนี้ นางก็คงวินิจฉัยว่าเขา
เป็ นคนธรรมดาที่ไม่มีปัญหาสุ ขภาพเลยด้วยซ้ าไป

มันเป็ นแบบนี้ได้ยงั ไงกัน?

พี่ใหญ่ ท่านช่วยเขาได้ไหม? ไป๋ อวิน๋ เซียนที่ทาอะไร

ไม่ได้เลยถามขึ้นมา

ฉิ นยูหยาน กัดริ มฝี ปากบางอย่างเคร่ งเครี ยดแล้วก้าวออก

ห่างจากโม่เซวีย่ นเฟย
ชีพจรของเขาเป็ นปกติ นี่มนั ไม่ได้เกิดจากพิษ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนได้ยนิ เช่นนั้นก็รู้สึกแปลกใจอยูส่ กั พักหนึ่ง

ความหวังที่นางเพิง่ สัมผัสได้จางหายไปกับตา

หลังจากที่จวินอู่เสี ยเอาพิษนี้มาให้นางกิน นางก็วินิจฉัย

ปั ญหานี้ให้กบั ตัวเองบ้างแล้วแต่ผลลัพธ์ของมันก็
เหมือนกันกับที่ฉินยูหยานพูดเมื่อกี้

มันไม่เจออะไรเลย

ก็เท่ากับว่าฉิ นยูหยานกับท่าอาจารย์น้ นั ไม่สามารถชาระ

ล้างพิษนี้ให้นางได้
ฝ่ าบาท ในมุมมองของพวกเราที่ได้วนิ ิจฉัยเขาแล้วนั้น เขา
ไม่ได้ถูกพิษแต่อย่างใด เราทาได้เพียงแต่แก้ปัญหาให้ลด
เวลาความเจ็บปวดของเขาให้นอ้ ยลงเพียงเท่านั้น โม่เฉี่ ยน
เยวียนมอง ไปที่โม่เซวีย่ นเฟยด้วยท่าทางที่เจ็บปวดที่
แม้แต่จะดูแลตัวเองก็ยงั ดูแลก็ไม่ได้

โม่เฉี่ ยนเยวียนถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก นี่เป็ น

ปั ญหาที่พวกเราทั้งสองฝ่ ายต้องเจอ

ฉิ นยูหยานอารมณ์ไม่ดีนกั นางไม่สนใจว่าจะรักษาโม่
เซวีย่ นเฟยได้หรื อไม่ได้ นี่เป็ นความตั้งใจที่จะรักษาโม่
เซวีย่ นเฟยให้โม่เฉี่ ยนเยวียนเพื่อให้เขาติดหนี้ตระกูลอวิน๋
และให้เขาทราบซึ ง ในบุญคุณครั้งนี้แล้วเป้าหมายของ
นางก็จะลุล่วงได้ง่ายขึ้น แต่นางนั้นไม่อาจรักษาเขาให้
หายได้ทางเลือกเดียวที่เหลืออยูค่ ือบอกโม่เฉี่ ยนเยวียนไป
ตามตรง

ด้วยเหตุผลนี้นางจึงดึงเอายากระษัยมอบให้กบั โม่เฉี่ ยนเย

วียน

นี่คือยาเม็ดมังกรเงียบ สู ตรของมันนี้ทาให้เขายังมีชีวติ อยู่

ได้อีกนานและบารุ งพลังจิตวิญญาณของเขาได้ ฉิ นยูห
ยานอธิบายให้กบั โม่เฉี่ ยนเยวียนฟัง

โม่เฉี่ ยนเยวียนแปลกใจนิดหน่อยที่นางมอบยาให้กบั เขา

แบบนี้ โม่เฉี่ ยนเยวียนนั้นไม่อาจคาดเดาการกระทาของ
ฉิ นยูหยานได้อย่างแท้จริ ง นางเสนอตัวที่จะช่วยชีวติ
ให้กบั โม่เซวีย่ นเฟย แล้วก็มอบยากระษัยที่ดีเช่นนี้ให้อีก
คงยากที่จะปฏิเสธได้วา่ นางไม่ตอ้ งการอะไรจากเขา นาง
แสดงความเมตตาและมีน้ าใจแบบนี้ทาให้โม่เฉี่ ยนเยวียน
ไม่อาจที่จะเชื่อมันได้

ข้าจะยอมรับสมบัติล้ าค่าแบบนี้ได้ยงั ไงกัน? โม่เฉี่ ยนเย

วียนปฏิเสธอย่างสุ ภาพ หลังจากที่เขาได้พบกับจวินอู่เสี ย
เขาจึงเลิกสนใจยาของตระกูลอวิน๋ ไปเลย
ตอนที่ 189 หยกวิญญาณ 1
————————-
ตอนที่ 3/5
จวินอู่เสี ยสงสัยมานานแล้วว่า ตระกูลอวิน๋ นั้นมีเป้าหมาย
อื่นมาด้วยรึ เปล่า?
ฉิ นยูหยานที่เห็นว่าโม่เฉี่ ยนเยวียนปฎิเสธ นางก็พดู จา
แบบไม่ออ้ มค้อมทันที ฝ่ าบาทด้วยความสัตย์จริ ง การ
เปลี่ยนฮ่องเต้ในแคว้นฉี น้ นั เป็ นสิ่ งที่พวกเราคาดไม่ถึง
จริ งๆ อดีตฮ่องเต้น้ นั เคยมีขอ้ ตกลงกับท่านพ่อของหม่อน
ฉัน ที่เรามาเยีย่ มอวิน๋ เซี ยนเพราะเราต้องการของสิ่ งนั้น
ท่านอาจไม่รู้แม้วา่ อดีตฮ่องเต้ไม่อยูแ่ ล้ว แต่พวกเราก็ขอ
ยืนกรานในข้อตกลงเดิม ข้าหวังว่าฝ่ าบาท จะทาตาม
ข้อตกลงร่ วมกันที่บรรพบุรุษของท่านให้ไว้ตามสัญญา
ของทั้งสองฝ่ ายด้วยเพค่ะ
อะไรคือของสิ่ งนั้นกัน? ตอนนี้โม่เฉี่ ยนเยวียนสับสน
จริ งๆ เขาไม่เคยได้ยนิ เรื่ อข้อตกลงลับๆ กับตระกูลอวิน๋
มันคือหยกวิญญาณเพคะ ฉินยูหยานตอบสั้นๆ
เจ้าบอกว่าหยกวิญญาณ? โม่เฉี่ ยนเยวียนแปลกใจนิดๆกับ
สิ่ งที่ฉินยูหยานบอก
ถูกต้อง แคว้นฉี ของเรามีหยกวิญญาณอยูส่ องชิ้น มันเป็ น
หยกของอดีตฮ่องเต้ผกู ้ ่อตั้งแคว้น เมื่อก่อนหยกทั้งสองชิ้น
นั้นเป็ นชิ้นเดียวกัน อดีตฮ่องเต้ผกู ้ ่อตั้งแคว้นเก็บมันไว้
ครึ่ งหนึ่งไว้ที่พระราชวังหลวง อีกครึ่ งหนึ่งให้กบั จวิน
เสี่ ยนผูบ้ ญั ชาการทหารให้เก็บรักษาอีกครึ่ งเอาไว้ หยก
วิญญาณนั้นเป็ นสัญลักษณ์ในการพิชิตข้าศึก แต่มนั มี
ความสาคัญของตระกูลอวิน๋ ตระกูลอวิน๋
ของเรากับอดีตฮ่องเต้ได้ตกลงกัน เอามันแลกเปลี่ยนกับ
ยากระษัยและยาอื่นๆ ที่ขา้ มาในครั้งนี้กเ็ พื่อมารับไป๋ อวิน๋
เซี ยนกลับไป แล้วทาข้อตกลงเอายากระษัยของตระกูลอวิ๋
นแลกกับหยกวิญญาณสองชิ้นอย่างที่เคยได้ตกลงกับอดีต
ฮ่องเต้เอาไว้ ฉิ นยูหยานพูดด้วยน้ าเสี ยงนุ่มนวลน่าฟัง แต่
พวกเขาก็ไม่อาจปกปิ ดสิ่ งที่จะต้องการในตอนท้ายไปได้
โม่เฉี่ ยนเยวียนรู ้สึกปวดหัวยิง่ นัก เขาคิดไม่ถึงเลยว่าของที่
พวกเขาอยากได้คือหยกวิญญาณ
หยกวิญญาณนั้นมีมานานหลายทศวรรษแต่ก่อตั้งแคว้นฉี
มันเป็ นสัญลักษณ์ของก่อตั้งแคว้นที่สง่างาม การเอามัน
มอบให้ตระกูลอวิน๋ ไม่ใช่เรื่ องใหญ่
แต่ปัญหาคือมันมีอยูอ่ ีกครึ่ งหนึ่งที่จวินเสี่ ยน
เขาจามันได้แม่นว่ามันอยูใ่ นมือลูกชายคนโตของจวิน
เสี่ ยน ซึ่งเป็ นพ่อของจวินอู่เสี ยที่ตายในสนามรบแล้วหยก
วิญญาณอีกครึ่ งหนึ่งก็ถูกฝังเอาไว้ดว้ ยกัน หากต้องการนา
มันมาหมายความว่าต้องไปขุดหลุมฝังศพของจวินกู่
เหงื่อเย็นๆไหลเต็มหน้าผากของเขา เขารู ้วา่ จวินอู่เสี ยต้อง
ได้ยนิ ทั้งหมดนี้แน่
เขาไม่กล้าบอกตระกูลอวิน๋ ว่าหยกอีกครึ่ งหนึ่งอยูท่ ี่
ตระกูลจวินมันถูกฝังไว้กบั จวินกู่ เขากลัวว่าตระกูลอวิน๋
จะสัง่ ให้คนไปขุดหลุมฝังศพจวินกู่ทนั ที
นี่เป็ นเรื่ องธรรมดา ข้าจะหาหยกวิญญาณทั้งสองชิ้นเจอ
ให้เร็ วที่สุดแล้วจะทาการส่ งไปให้ตระกูลอวิน๋ เร็ วที่สุด
เท่าที่จะทาได้ โม่เฉี่ ยนเยวียนตกลงทันทีเขารับปาก
เพื่อที่จะแก้ไขสถานการณ์น้ ีเท่านั้น
ฉิ นยูหยานพยักหน้าด้วยความพอใจ แล้วพูดอะไร
บางอย่างกับเจียงฉิ นชิงแล้วกลับไปพักผ่อน
ในพระราชวัง ไป๋ อวิน๋ เซียนมองโม่เซวีย่ นเฟยที่เหมือน
คนตายไปแล้วด้วยความหมดหวัง ความเสี ยใจมากมายถา
โถมเข้าสู่ ร่างของนาง
ความหวังของเจ้ายังไม่หมดอีกเหรอ? น้ าเสี ยงเย็นชามา
พร้อมกับร่ างที่คุน้ เคย เมื่อได้ยนิ น้ าเสี ยงเย็นๆของจวินอู่
เสี ยก็ทาให้ร่างของไป๋ อวิน๋ เซียนสัน่ ด้วยความกลัวทันที
.
จวินอู่เสี ยก้าวออกมาจากเงามืด นางยังแต่งตัวเป็ นขันทีอยู่
แต่ท่าทางของนางที่แสดงออกนั้นช่างดูหนาวเหน็บ ทาให้
ขาของนางสัน่
ข้า…ข้า… ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองจวินอู่เสี ยด้วยความกลัว
ในโลกนี้ไม่ใครช่วยเจ้าได้ยกเว้นข้า ตอนนี้เจ้ารู ้แล้วสิ นะ
ว่าเจ้านะควรทายังไง จวินอู่เสี ยมองไปที่ไป๋ อวิน๋ เซียน
อย่างเฉยชา
ตอนที่ 190 หยกวิญญาณ 2

————————-

ตอนที่ 4/5

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนล้มลงกับพื้น ตัวของนางสัน่ ซึ่ งไม่อาจจะ

ช่วยอะไรได้

ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะเชื่อฟังทุกอย่างที่เจ้าพูด ตราบใดที่เจ้า

ปล่อยให้ขา้ มีชีวติ อยูแ่ ละไม่เป็ นสัตว์ประหลาดที่น่า
เกลียดนั้น ข้าก็ยอม

จวินอู่เสี ยหันกลับไปมองนางด้วยสายตาที่เยือกเย็น ไปสิ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนกลัว จึงได้ยกขาขึ้นไปแล้ววิง่ ไปชนกับโม่
เฉี่ ยนเยวียน ซึ่งหันหลังกลับให้กบั แขก ผูม้ าเยือน เมื่อเห็น
หน้านาง เขาก็รู้ได้เลยว่านางถูกคนบางคนข่มขู่อีกครั้ง

เมื่อเขากลับเข้าไปในวังหลวง โม่เฉี่ ยนเยวียนก็เห็นโม่

เซวีย่ นเฟยถูกขันทีพาไปที่คุกใต้ดิน นางกานัลก็ได้จุด
กายานและของเครื่ องหอมเพื่อไล่กลิ่นเหม็นเน่า และ
กาจัดคราบที่เปื้ อนพื้นในตาหนักให้กลับมาสะอาด
เหมือนเดิม

จวินอู่เสี ยยืนอยูก่ ลางห้องมองเขาเงียบๆ

โม่เฉี่ ยนเยวียนกระแอม เมื่อกี้ เจ้าได้ยนิ ที่ฉินยูหยานพูด
ไหม?

จวินอู่เสี ยพยักหน้า

เจ้าคิดว่าพวกเราควรจะทายังไงกันดี? โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่

กล้าถามนางว่า นางจะขุดหลุมฝังศพของพ่อนางเองไหม

ให้ในสิ่ งที่พวกเขาต้องการ จวินอู่เสี ยพูดโดยไม่คิดอะไร

มาก มันเป็ นแค่หยกสองชิ้นที่ ตระกูลอวิน๋ รอเพื่อที่จะมา
เอามันไป

ทาไมละ? โม่เซวีย่ นเฟยจ้องมาที่นางอย่างไม่เชื่อ

เจ้า..มัน่ ใจแน่นะว่าจะเอาหยกวิญญาณให้พวกนั้น

ทาไมจะไม่ให้ไปละ? จวินอู่เสี ยเอียงคอถามด้วยความ

ประหลาดใจ นางไม่เคยได้ยนิ เรื่ องหยกวิญญาณจากจวิน
เสี่ ยนและจวินชิงเลย หากว่ามันเป็ นสิ่ งสาคัญพวกเขาก็
น่าจะบอกนาง แต่นี่พวกเขาไม่ได้บอก มันก็แค่
เครื่ องประดับ

เอาแค่เอาเครื่ องประดับไปแค่น้ นั แล้วจะไปเป็ นศัตรู กบั

ตระกูลอวิน๋ เหรอ? นางไม่โง่แบบนั้นหรอก

โม่เฉี่ ยนเยวียนมองจวินอู่เสี ยเหมือนนรกฟื้ นคืนชีพมา แต่

ละวันที่ขา้ พบเจ้า ข้าเข้าใจเจ้าน้อยลงทุกวันๆ เพื่อปกป้อง
ตระกูลจวิน…ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะยอมขุดหลุมศพของจวินกู่
ข้าคิดว่าถ้าหาก

จวินเสี่ ยนรู ้เข้าคงจะเสี ยใจน่าดู แต่ตรงกันข้ามเจ้าไม่

อยากจะเผชิญหน้ากับตระกูลอวิน๋ .. ก็ไม่เป็ นไร

ก่อนที่โม่เฉี่ ยนเยวียนจะพูดจบ จวินอู่เสี ยก็มองไปที่เขา

อย่างงงๆ

เจ้าว่าไงนะ?

เออ..ข้า..ไม่ได้พดู อะไร โม่เฉี่ยนเยวียนปิ ดปาดอย่าง

รวดเร็ ว
เจ้าว่าขุดหลุมฝังศพใครนะ? จวินอู่เสี ยหรี่ ตาลง

โม่เฉี่ ยนเยวียนกลืนน้ าลายลงคออึกหนึ่งอย่างฝื ดๆก่อนจะ

พูดว่า จวินกู่ จอมทัพตระกูลจวิน หยกอีกชิ้นอยูท่ ี่เขา
ตระกูลจวินเอาให้เขาเก็บไว้ และมันถูกฝังไปกับเขาแล้ว
ไม่ใช่เหรอ?

หน้าของจวินอู่เสี ยเปลี่ยนไปนิดหนึ่ง

เจ้าไม่รู้หรอกเหรอ? โม่เฉี่ ยนเยวียนถามเมื่อพบความไม่

ชอบมาพากลนี้
ข้าไม่รู้ จวินอู่เสี ยขมวดคิ้ว พ่อของนางตายเมื่อนางยังเด็ก
จึงจาเรื่ องของพ่อตัวเองไม่ได้ ยิง่ ไม่ตอ้ งพูดเรื่ องของที่ฝัง
ไปกับเขาด้วยเลย

ตอนนี้โม่เฉี่ ยนเยวียนเห็นเหตุผลที่จวินอู่เสี ยตอบตกลง

อย่างง่ายดายแล้ว

ตอนนี้เจ้าจะทายังไงละ? โม่เฉี่ ยนเยวียนถาม

จวินอู่เสี ยหน้ามุ่ยนางไม่เคยที่จะได้พบกับจวินกู่มาก่อน
ความรู ้สึกที่มีให้กบั คนในครอบครัวของนางมีให้เฉพาะจ
วินเสี่ ยนกับจวินชิงเท่านั้น
นางไม่คิดมากเรื่ องหลุมฝังศพ แต่น้ นั คือหลุมฝังศพลูก
ชายของจวินเสี่ ยน พีช่ ายของจวินชิง นี่ไม่ใช่เรื่ องที่นาง
ตัดสิ นใจเองได้

จวินอู่เสี ยไม่อยากจะทาร้ายพ่อลูกตระกูลจวิน

ข้าจะบอกให้เจ้ารู ้ในวันพรุ่ งนี้กแ็ ล้วกัน จวินอู่เสี ยกาลังจะ

คิดว่าจะทายังไงต่อไป นางต้องคุยกับท่านปู่ ของนางและ
ท่านอาของนางอย่างรอบคอบ แต่นางต้องแน่ใจก่อนว่า
หยกวิญญาณถูกฝังไว้กบั ร่ างของพ่อของนางจริ งๆ

ดีละข้าช่วยถ่วงเวลาตระกูลอวิน๋ เอาไว้ก่อน โม่เฉี่ ยนเย

วียนพูดออกมาด้วยรอยยิม้ เขาตัดสิ นใจแล้ว ถ้าหากจวินอู่
เสี ยไม่มีหยกอีกครึ่ งหนึ่ง เขาก็ตอ้ งมอบหยกอีกครึ่ งหนึ่ง
ให้ฉินยูหยานในวันพรุ่ งนี้ไปก่อนแทน เพือ่ จะได้ซ้ือเวลา
ให้กบั จวินอู่เสี ย

จวินอู่เสี ยพยักหน้ารับ ตอนนี้มีเพียงสิ่ งเดียวที่นางตั้งใจจะ

ทาคือกลับไปวังหลินเพื่อคุยกันกับ จวินเสี่ ยนและจวินชิง
ในเรื่ องนี้
ตอนที่ 191 ข้าอยากจะแข็งแกร่ งขึ้น 1

————————-

ตอนที่ 5/5

จวินอู่เสี ยรี บกลับไปที่วงั หลิน เพื่อไปเจอกับจวินชิงกับจ

วินเสี่ ยนที่หอ้ งอักษร เพื่อพูดคุยกันเรื่ องหยกวิญญาณที่
ทางตระกูลอวิน๋ ต้องการ

ใบหน้าของจวินเสี่ ยนเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยนิ สิ่ งที่จวินอู่

เสี ยถาม เขาถอนหายใจออกมาเบาๆทีหนึ่งแล้วพูดกับนาง
ว่า หยกวิญญาณที่ถูกฝังไว้น้ นั ได้ถูกฝังไปพร้อมกับพ่อ
ของเจ้าแล้ว
จวินอู่เสี ยนิ่งอยูส่ กั พัก นางดูการแสดงออกของจวินเสี่ ยน
กับจวินชิง ก็รู้ได้ทนั ทีเลยว่าทั้งสองพ่อลูกไม่อยากให้ไป
รบกวนเวลาพักผ่อนของพ่อนาง

นางได้รู้จากปากของจวินเสี่ ยนว่า คนในโลกแห่งนี้จะเอา

หยกชิ้นเล็กๆใส่ เข้าไปในปากของคนตายเพื่อปัดเป่ า
วิญญาณชัว่ ร้าย ก่อนวิญญาณผูต้ ายจะออกจากร่ าง หยก
พวกนั้นจะทาให้วญ ิ ญาณผูต้ ายบริ สุทธิ์ จวินอู่เสี ยเองก็เคย
ได้ยนิ แบบนี้เหมือนกัน มันเป็ นประเพณี โบราณในชาติ
ก่อนของนาง

หยกวิญญาณถูกมอบให้โดยองค์ฮ่องเต้ผกู ้ ่อตั้งแคว้น มัน

เป็ นสัญลักษณ์ที่ทรงเกียรติของแคว้นฉี ในตอนที่จวินกู่
ถูกฆ่าตายในสนามรบ เขาเลยเอาสิ่ งนี้ที่เป็ นหัวใจแห่ง
ความภาคภูมิใจของเขาฝังไว้ดว้ ยกันกับจวินกู่

ใครจะคิดว่าหลังจากผ่านมาหลายปี ตระกูลอวิน๋ จะเข้า

เมืองมาเพื่อมาเอาหยกวิญญาณนี้?

สิ่ งนี้ให้เจ้ากับท่านอาของเจ้าจัดการเถอะ จวินเสี่ ยนถอน

หายใจ เขาตัดสิ นใจเรี ยบร้อยแล้วจากภายในใจของเขา

คนตายจากไปแล้ว แต่คนเป็ นยังมีความยากลาบากในชีวติ

ความแข็งแกร่ งของตระกูลอวิน๋

วังหลินไม่อาจจะต้านทานได้ แม้พวกเขาจะปฏิเสธว่าหยก
วิญญาณไม่ได้ถูกฝังไปกับจวินกู่ แต่เรื่ องนี้ประชาชน
ทัว่ ไปก็รู้ดว้ ย เพียงแค่สอบถามพวกชาวบ้านนิดหน่อยก็
จะรู ้ได้ทนั ที

ตระกูลอวิน๋ ก็จะกดขี่ข่มเหงเพื่อเอาในสิ่ งที่พวกเขา

ต้องการ

พวกเขาไม่สนใจว่าจะต้องขุดหลุมศพคนของตระกูลจวิน
ว่ามันจะเสี ยเกียรติของพวกเขารึ เปล่า

จวินอู่เสี ยนัง่ เงียบ นางกามือแน่น มองไปที่จวินชิงและจ

วินเสี่ ยนที่มีใบหน้าโศกเศร้า นางกาหมัดแน่นทั้งสองข้าง
อย่างเงียบๆ
พลังที่แข็งแกร่ งกลายเป็ นช่องว่างที่โหดร้าย

คนอ่อนแอได้แต่เพียงรอความเมตตาของคนแข็งแกร่ ง
โดยที่ไม่อาจจะทาอะไรได้

เพียงแค่บีบให้ฮ่องเต้สละราชสมบัติได้เท่านั้นงั้นเหรอ?
โลกใบใหญ่น้ ีมีขมุ พลังอานาจมากมายที่จะทาให้ตระกูลจ
วินยอมจานนได้อีกมาก

ดังเช่นวันนี้ ตระกูลอวิน๋ บังคับให้ตระกูลจวินขุดหลุมฝัง

ศพของจวินกู่ หากพวกเขารู ้เรื่ องที่ จวินอู่เสี ยทากับ
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนพวกเขาจะต้องทาลายตระกูลจวินลงทั้งหมด
แน่ๆ
แม้จะมีทหารที่แข็งแกร่ งในกองทัพรุ ยหลินนับแสน แต่
คนทั้งยีส่ ิ บคนของตระกูลอวิน๋ ก็แข็งแกร่ งมาก หากเจียง
ฉิ นชิงจะฆ่าคนในครอบครัวนางทั้งสามคน แม้แต่ทหาร
นับแสนของกองทัพรุ ยหลินก็ไม่อาจจะหยุดได้

จวินอู่เสี ยได้แต่กดั ฟัน นางไม่อยากให้ครอบครัวของนาง

ตกอยูใ่ นสถานการณ์เหล่านั้น

เจ้าควรจะไปพักผ่อนบ้างนะ อู่เสี ย จวินเสี่ ยนถอนหายใจ

ด้วยความหนักใจ แม้วา่ เขาจะไม่เต็มใจที่จะทาแบบนั้น
แต่เขาก็ไม่พร้อมที่เสี่ ยงชีวติ เพื่อลูกชายของเขากับ
หลานสาวสุ ดที่รักเช่นกัน
ที่พวกเขาถูกข่มเหงนั้น มันไม่ใช่ความผิดของพวกเขาแต่
อย่างใด

ตระกูลจวินที่ทรงเกียรติตอ้ งตกอยูใ่ นสถานการณ์ที่

ลาบาก

หากตระกูลอวิน๋ รู ้วา่ หยกวิญญาณอีกครึ่ งหนึ่งอยูท่ ี่

ตระกูลจวินละก็ ตระกูลอวิน๋ ไม่ยอมแพ้และต้องมาเคาะ
ประตูหน้าบ้านของตระกูลจวินแน่

จวินอู่เสี ยจากไปโดยไม่ได้พดู อะไรสักคา

นางเดินออกมาจากห้องอักษรแล้วมองไปทีทอ้ งฟ้าตอน
กลางคืน ดวงจันทร์มีแสงสว่างนุ่มนวล ดาวบนฟ้าก็ส่อง
แสงกระจ่างใส แต่ไม่อาจชื่นชมในความหมายของความ
งดงามของมันได้

เจ้าคิดอะไรอยูง่ ้ นั เหรอ? เสี ยงและรอยยิม้ จางๆของจวินอู่

เหย่าก็เดินเข้ามาหา

จวินอู่เสี ยไม่ตอ้ งหันหัวก็รู้วา่ เป็ นใคร

จวินอู่เหยา สายตาของนางยังคงมองไปที่ดวงดาวบน
ท้องฟ้าเมื่อเรี ยกเขา

หื ม?

เจ้าแข็งแกร่ งไหม?
เขาเดินไปหยุดอยูด่ า้ นหลังของจวินอู่เสี ย เขาไม่ได้เดินไป
ข้างหน้านาง เขากอดนางด้วยรอยยิม้ แล้วมองไปที่
ด้านหลังที่บอบบางของนาง บรรยากาศรอบตัวนางนั้น
เต็มไปด้วยความเย็นและความกังวลที่แผ่ออกมาจากตัว
นาง โดยที่นางไม่รู้ตวั

อา…อาจจะใช่
ตอนที่ 192 ข้าอยากจะแข็งแกร่ งขึ้น 2

————————-

ตอนที่ 1/5

แข็งแกร่ งแค่ไหน? จวินอู่เสี ยถามโดยไม่ได้หนั กลับไป

มอง

จวินอู่เหยายิม้ รับอย่างอารมณ์ดีก่อนจะถามจวินอู่เสี ย
กลับไปว่า เจ้าอยากให้ขา้ แข็งแกร่ งแค่ไหนละ?

แข็งแกร่ งพอที่จะฆ่าคนพวกนั้นได้ไหม ? จวินอู่เสี ยหัน

มาจ้องตาเขาอย่างชัดเจน ด้วยความเด็ดเดี่ยว
ไม่มีใครเข้าใจเมื่อได้เห็นแววตาจวินเสี่ ยนและจวินชิงที่
เศร้าและหมดหวัง หัวใจของนาง เจ็บปวดมากแค่ไหน ไม่
มีใครรับรู ้

ตระกูลของนางไม่ควรจะอ่อนน้อมต่อพวกเขา

จวินอู่เหยายกคิ้วขึ้นมา นี่เป็ นครั้งแรกที่จวินอู่เสี ยขอร้อง

ให้เขาฆ่าคน เขารู ้สึกสงสัย เขาคิดเสมอว่า สาวน้อยตัวเล็ก
คนนี้ไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไหร่ นกั

หากเจ้าต้องการละก็ ไม่มีอะไรมาหยุดยั้งข้าได้แน่ จวินอู่

เหยายิม้ แหย่
พวกเขาต้องการของบางอย่างจากตระกูลจวินของข้า แต่
ถ้าหากพวกเขาได้ไป ท่านอากับท่านปู่ ของข้าต้องเสี ยใจ
มาก จวินอู่เสี ยกัดปากของนาง นางไม่เข้าใจความรู ้สึกนี้
มันเหมือนกับว่ามีคนมาแทงที่อกของนาง ทาให้นาง
เจ็บปวดมาก

จวินอู่เสี ยไม่รู้วา่ ทาไม นางจึงบอกเรื่ องนี้กบั จวินอู่เหยา

นางรู ้วา่ ชายคนนี้ช่างลึกลับและอันตรายมาก แต่นางรู ้สึก

ว่าถ้านางบอกสิ่ งที่นางต้องการ เขาก็จะทาให้อย่างไม่มีคา
ปฏิเสธ

ทาไมนางถึงไว้ใจคนลึกลับนี้กนั แม้แต่ตวั ของนางเองก็ยงั

สงสัย
หากเจ้าไม่อยากเอามันให้พวกเขา เจ้าก็ไม่ตอ้ งให้กไ็ ด้นี่
จวินอู่เหยาเห็นแววตาของ จวินอู่เสี ยในคืนนี้มนั ช่าง
แตกต่างกันออกไปกว่าคืนก่อนๆ ดวงตาของนางมีแต่
ความสับสน และกังวล นางคิดอะไรอยูม่ ากมาย และใน
เวลาเดียวกันสายตาของนางก็เหมือนอยากจะเรี ยนรู ้อะไร
บางอย่าง

อีกฝ่ ายหนึ่งเป็ นกองกาลังที่แข็งแกร่ งมาก แข็งแกร่ งกว่า

วังหลิน ถ้าปฏิเสธพวกเขาไป พวกเขาก็จะบุกมาที่วงั หลิน
จวินอู่เสี ยมัน่ ใจว่าวังหลินไม่มีค่าในสายตาของ
ตระกูลอวิน๋ ในความจริ งแล้ว ไม่ใช่แค่วงั หลินอย่างเดียว
แต่อาจจะเป็ นแคว้นฉี อีกด้วย
นางรู ้ได้จาก การที่เจียงฉิ นชิงปฏิบตั ิกบั โม่เฉี่ ยนเยวียนที่
เป็ นฮ่องเต้องค์ปัจจุบนั ของแคว้นฉี

นี่มนั ใช่การต่อต้านหรื อว่าการอ่อมน้อมถ่อมตนเพื่อ

ช่วยเหลือซึ่งกันและกันไม่?

ก็แค่ฆ่าพวกมันให้หมดก็สิ้นเรื่ องแล้ว จวินอู่เหยาหัวเราะ

น้ าเสี ยงของเขายามพูดนั้นช่างโหดเหี้ ยม เขาพูด
เหมือนกับว่าการฆ่าคนเป็ นเรื่ องง่ายๆ ไม่ใช่เรื่ องสาคัญ
อะไรกับเขามากนัก

เจ้าคิดว่า เจ้าต้องอดทนกับความเจ็บปวดเพื่อหลีกเลี่ยงผล
ที่จะตามมาใช่ไหม? จวินอู่เหยาถามจวินอู่เสี ยที่ยงั คงนิ่ง
เงียบ
จวินอู่เสี ยลังเลนิดๆหน่อยๆ ก่อนที่จะพยักหน้าตอบ

ถ้าเป็ นอดีตฮ่องเต้กบั องค์ชายรองแล้วละก็ นางมัน่ ใจมาก

เลยว่าจะจัดการพวกเขาได้โดยไม่ส่งผลลัพธ์ใดๆต่อ
ตระกูลจวินของนางอย่างแน่นอน แต่น้ ีเป็ นตระกูลอวิ๋
นซึ่ งนางไม่ค่อยแน่ใจ ในเรื่ องพลังของตระกูลอวิน๋ มาก
นัก

ฆ่าคนพวกนี้ในเมืองหลวงไม่ยากเลยด้วยซ้ า แต่การตอบ
โต้ของตระกูลอวิน๋ อาจจะน่ากลัวอยูบ่ า้ ง

จวินอู่เหยาเดินเข้าไปข้างๆจวินอู่เสี ย จับไหล่ของนางให้
หันมา แล้วมองไปที่แววตาที่เศร้าหมองของนาง
การย่อมแพ้เป็ นทางเลือกของคนอ่อนแอเท่านั้น หากเจ้า
ยอมรับมัน เจ้าก็ตอ้ งทนกับบางอย่างที่เจ้าไม่อยากจะทน
ได้ในอนาคตด้วย เจ้าไม่อยากทาแบบนั้นใช่ไหม?

อืม จวินอู่เสี ยพยักหน้า ตระกูลจวินต้องอดทนมามากกว่า

สิ บปี ที่ผา่ นมา นางไม่อยากให้ท่านปู่ กับท่านอาของนาง
ต้องทนอีกต่อไป เมื่อพวกนางมอบหยกวิญญาณให้
ตระกูลอวิน๋ อาจจะสงบสุ ขอยูแ่ ค่สกั พักหนึ่ง แต่ความ
เชื่อมัน่ ของพวกชาวบ้านที่มีต่อตระกูลจวินจะต้องหายไป
เป็ นแน่

ทั้งๆที่นางเพิ่งทาให้พวกชาวบ้านกลับมาเชื่อมัน่ ตระกูล
ของนางได้แล้วแท้ๆ
เจ้าอย่าได้ยอมแพ้ต่ออุปสรรค ข้าติดหนี้บุญคุณเจ้าอยู่
ดังนั้น…จงใช้ประโยชน์จากมันตามที่เจ้าต้องการได้เลย
จวินอู่เหยาคลี่ยมิ้ กว้าง พลางเอามือเล็กๆของนางมากุมไว้
แล้วจูบที่หลังมือของนางอย่างแผ่วเบา

ข้าจะเป็ นดาบที่ฟันศัตรู ให้กบั เจ้า และจะเป็ นโล่ที่ปกป้อง

เจ้าจากศัตรู ของเจ้า เจ้าจะใช้ขา้ ยังไงก็ตามแต่ที่เจ้าต้องการ

จวินอู่เสี ยมองเขา ทาไม? พวกเราไม่ได้เป็ นหนี้กนั แล้ว

แล้วทาไมเขาถึงเต็มใจช่วยนางมากขนาดนี้?
ตอนที่ 193 ข้าอยากจะแข็งแกร่ งขึ้น 3

————————-

ตอนที่ 2/5

จวินอู่เหยาหัวเราะกับคาถามของนาง มันเป็ นความสุ ข

ของข้า

ช่างเป็ นคาตอบที่เอาแต่ใจและเย่อหยิง่ เสี ยจริ งๆ

จวินอู่เสี ยมองเขาอย่างเงียบๆ นางพยายามที่จะเข้าใจ

ความคิดของคนตรงหน้า ว่าเขากาลังคิดอะไรอยู่
ข้านั้นได้ทุกอย่างตามที่เจ้าต้องการได้เสมอ ข้าจะคอย
ปกป้องเจ้าไม่วา่ จะเวลาไหนก็ตาม ก็ขา้ เป็ นพี่ชายของเจ้า
ไม่ใช่ คนเป็ นพี่เช่นข้าก็ตอ้ งคอยปกป้องคนที่เป็ นน้องสาว
เช่นเจ้าใช่ไหมล่ะ? จวินอู่เหยาเงยหน้าขึ้นจากไหล่บาง
แล้วลูบหัวนางเบาๆ หากเด็กน้อยคนนี้พดู จาดีๆกับเขา
เหมือนในวันนี้ แม้ไม่ได้กอดหรื อจูบเขาก็มีความสุ ขมาก
แล้ว

จวินอู่เสี ยรู ้สึกแปลกใจนิดๆ

พี่ชาย?

นี่นบั เป็ นครอบครัวเดียวกันใช่ไหม?

จวินอู่เสี ยพยักหน้าอย่างครุ่ นคิด นางมองดูจวินอู่เหยา
แตกต่างกันจากแต่ก่อน นางพยักหน้าให้

จวินอู่เหยาแล้วเดินไปยังห้องอักษรทันที

นางเดินไปบอกจวินเสี่ ยนกับจวินชิงว่า นางไม่อยากขุด

หลุมฝังศพบิดาของนางเพื่อเอาหยกวิญญาณออกมา

แม้การต่อสู ้กบั ตระกูลอวิน๋ จะไม่ทาให้กระดูกงอลง

เมื่อเห็นจวินอู่เสี ยหายไปจากสายตาไกลแล้ว จวินอู่เหยาก็

ไม่อาจหยุดยิม้ ได้เลย
นี่เป็ นครั้งแรกที่ปีศาจน้อยพูดจาดีๆกับข้า จวินอู่เหยาพูด
อยูค่ นเดียวในที่พกั

หลังจากที่เขาพูดจบก็มีเงาสี ดาปรากฏตัวข้างๆเขาเป็ นเงา

ดาของเขานั้นเอง

ข้าเห็นคุณหนูปฏิบตั ิกบั นายท่านดีจริ งๆ ชายชุดดาพูด

เบาๆ เขานั้นเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้หมดแล้ว
ในใจของเขารู ้สึกได้เลยว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ไม่
ถูกต้อง แต่เขาก็ไม่รู้วา่ บางอย่างนั้นคืออะไร

นอกจากจวินเสี่ ยนกับจวินชิงแล้ว นางก็ไม่เคยพูดกับคน

อื่นดีๆด้วยเลย จวินอู่เหยานั้นรู ้สึกอารมณ์ดีมากในยามนี้
เมื่อคิดถึงนางที่สงั่ ฮ่องเต้ให้เป็ นผูน้ าของเขาอยูต่ ลอดเวลา
ตาของจวินอู่เสี ย ที่จากไปนั้น นางได้ทิ้งแววตาเย็นชา
ออกไปแล้วอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

คุณหนูช่างเป็ นคนที่ให้ความสาคัญกับครอบครัวยิง่ นัก

เงาดาเตือนจวินอู่เหย่าอย่างระมัดระวัง

แต่นายท่านของเขาที่กาลังอารมณ์ดีอยูน่ ้ นั ไม่เห็นว่ามัน
จะแปลกอะไร

อืม

เงาดานั้นได้มองไปที่รอยยิม้ ที่สดชื่นของนายท่านดู
ท้ายที่สุดเขาก็คิดที่จะอดเตือนไม่ได้ที่จะบอกว่าความคิด
ของคุณหนูต่างไปจากที่นายท่านของเขาคิดหรื อไม่?
เห็นได้ชดั ว่านางได้ยนิ นายท่านของเขาบอกว่า พี่ชาย

เห็นได้ชดั นางพยายามคิดว่า นายท่านของเขาเป็ นพี่ชาย

เห็นได้ชดั ว่าคุณหนูคิดว่านายท่านเป็ น พี่ชายที่รักน้องสาว

เพียงเท่านั้น

ไปตรวจสอบตระกูลเล็กๆ อย่างตระกูลอวิน๋ ให้แน่ชดั ทีซิ

จวินอู่เหยาหันไปสัง่ เงาดาของเขาด้วยท่าทีสบายๆ หากจ
วินอู่เสี ยคิดที่จะกาจัดตระกูลอวิน๋ นี่อาจเป็ นเพียงแค่
จุดเริ่ มต้นเท่านั้น เขารู ้วา่ จวินอู่เสี ยกลัวพวกมันแค่ไหน
นางคงกลัวว่าพวกมันจะขุดรากถอนโคนตระกูลจวินของ
นางให้หายไปจากโลกนี้เป็ นแน่ถา้ หากตระกูลจวินของ
นางไม่ยอมมอบหยกวิญญาณให้กบั พวกมัน

ขอรับนายท่าน เมื่อเห็นว่านายท่านของเขาได้รับความ
สนใจในสายตาของคุณหนูเมื่อกี้น้ ีแล้ว

เขาไม่รู้วา่ ตัวเองควรจะหัวเราะหรื อร้องไห้ดีกนั แน่ นาย

ท่านที่แสนจะโหดร้ายคนนั้นของเขาหายไปไหนกัน

ความใกล้ชิดและความใส่ ใจใครสักคนแบบนี้น้ นั ไม่เคย

ปรากฏออกมาจากนายท่านมาก่อน ยกเว้นก็แต่คุณหนูจ
วินอู่เสี ยคนเดียวเท่านั้น ที่สามารถทาให้นายท่านของเขา
รู ้จกั แสดงอารมณ์ในด้านอื่นบ้าง
นายท่าน ข้าเคยได้ยนิ มาว่าตระกูลอวิน๋ นั้นเกี่ยวข้องกันกับ
พระราชวังแห่งหนึ่ง ดูเหมือน..

ชายที่เป็ นเงาของจวินอู่เหย่าพูดยังไม่ทนั จบ รอยยิม้ บน

หน้าของจวินอู่เหยาก็เปลี่ยนไปทันที พลังจิตวิญญาณของ
เขาแผ่กระจายออกมาด้วยความเกลียดชัง

สิ บสองพระราชวังยืนมือมาไกล (หมายถึง การฉวย

ผลประโยชน์) แม้กระทัง่ สามแคว้นที่อยูข่ า้ งล่างนี้มนั ยังมี
ส่ วนร่ วมด้วยอีกรึ ?

เงาดาเมื่อเห็นใบหน้ามืดหม่นของนายท่าน และพูดกับเขา
เบาๆ พวกเขายืนมือมาไกล เหรอ? แล้วมือของท่านสั้นไป
หรื อไงกัน
ไม่วา่ มันจะเกี่ยวข้องกับพระราชวังไหน พวกมันก็จะต้อง
ตายอยูด่ ี! ฮ่าๆ จวินอู่เหยาหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น
ตอนที่ 194 เปิ ดหลุมศพ 1

————————-

ตอนที่ 3/5

จวินอู่เสี ยเข้าไปในห้องเขียนอักษร จวินเสี่ ยนกับจวินชิงก็

จากไปแล้ว แม้กระทัง่ หลงฉี กบั ทหารกลุ่มองค์รักษ์ก็
หายไปด้วย จวินอู่เสี ยเข้าไปหาลุงฟูและรู ้จากเขาว่าจวิน
เสี่ ยนกับจวินชิงตัดสิ นใจที่จะปกป้องตระกูลจวิน และได้
ออกเดินทางไปยังหลุมฝังศพจวินกู่ พ่อของนางแล้ว

แน่นอนเขามีเป้าหมายที่ชดั เจน
ไปกันเถอะ จวินอู่เสี ยพาเจ้าดาน้อยออกไปข้างนอกและ
เปลี่ยนร่ างของมันเป็ นสัตว์สีดา ที่มีแผงหน้าอกสี ทองเพิ่ม
เข้ามา รู ปร่ างของมันที่เปลี่ยนไปนั้น ช่างทาให้มนั ดูสง่า
งาม และมีอานาจมากขึ้นกว่าเก่า

คนของตระกูลจวินเข้าไปหลุมฝังศพของจวินกู่เพื่อไปขอ
พรทุกปี เป็ นธรรมดาที่จวินอู่เสี ยจะรู ้จกั ทางไป ภายใต้
ท้องฟ้ายามค่าคืน จวินอู่เสี ยนัง่ ลงบนหลังสัตว์ร้ายสี ดา
เพื่อไปยังสุ สานของ

จวินกู่

ตระกูลจวินหลังต้องไม่คด หลุมฝังศพของจวินกู่จะถูกดู
หมิ่นไม่ได้
เจ้าสัตว์สีดานาจวินอู่เสี ยออกไปนอกเมืองเพื่อไปยังสุ สาน
ของจวินกู่ คนหลายคนที่ถูกฝังไว้ในที่นี่ลว้ นเป็ นทหาร
และผูท้ ี่รับใช้ตระกูลจวินทั้งนั้น พวกเขาล้วนสละชีวติ ใน
สนามรบอย่างกล้าหาญ

จวินเสี่ ยนเคยพูดกับนางไว้วา่ พี่นอ้ งในอ้อมแขนและ

เพื่อนฝูงจะถูกฝังรวมกันเพื่อใช้ชีวติ หลังความตาย ไว้
ด้วยกันจะไม่ไม่รู้สึกเหงา

ยามที่ยนื เฝ้าอยูใ่ นที่พกั สองคนในวังหลิน เป็ นอันต้อง

ตกใจเมื่อเห็นว่าจวินอู่เสี ยกับเจ้าสัตว์สีดาวิง่ ผ่านหน้าไป
ก่อนที่พวกเขาจะได้เปิ ดปากถามอะไร
เพียงแค่เห็นจวินอู่เสี ยจากผ่านหน้าไป ก็เล่นเอาหัวใจของ
ยามเฝ้าประตูแทบจะหยุดเต้น….

ลึกเข้าไปในสุ สานที่ไว้ฝังศพของคนตระกูลจวินและ
นายท ทหารสิ บนายของกองทัพรุ ยหลินกาลังยืนล้อมรอบ
หลุมศพของจวินกู่ ในมือของทหารทั้งสิ บนายถือคบไฟ
และจอบขุดไว้คนละอัน ใบหน้าของพวกเขานั้นเต็มไป
ด้วยเศร้าเสี ยใจ ถ้าเป็ นไปได้พวกเขาก็ไม่อยากจะทาแบบ
นี้เลย

หลงฉี สง่ั ให้ทหารทั้งสิ บนายขุดหลุมศพจวินกู่ ทุกๆครั้งที่

ขุดลงไปตาของเขาก็จะแดงขึ้นมา
ในใจของพวกเขา จวินกู่ถือว่าเป็ นเทพเจ้าแห่งสงครามที่
พวกเขาเคารพและบูชาอย่างยิง่ แต่ในวันนี้พวกเขากลับ
ต้องมาขุดหลุมศพของคนที่พวกเขานับถือ นับว่าเป็ นการ
รบกวนการพักผ่อนของเขาอย่างยิง่

จวินเสี่ ยนปิ ดตาของตนแน่น เขาไม่อาจทนดูได้จริ งๆ จวิน

ชิงก็อยูข่ า้ งๆ พ่อของเขา

ลูกของข้า ที่ขา้ มารบกวนเจ้าเช่นนี้กเ็ พื่อตระกูลจวินของ

เรา ข้ารู ้สึกผิดต่อเจ้านัก จวินเสี่ ยนบอกกับจวินกู่อย่างรู ้สึก
ผิด น้ าเสี ยงของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและรู ้สึกผิด
ฝุ่ นคลุง้ ไปทัว่ โลงศพถูกยกขึ้น จวินเสี่ ยนเหลือบมองไปที่
โลงศพของจวินกู่แล้วร่ างของเขาก็เซไปข้างหลังสองสาม
ก้าว

นายท่านเราจะทา…..จริ งๆ เหรอขอรับ หลงฉี หนั ไปถามจ

วินเสี่ ยนด้วยน้ าเสี ยงสัน่ เทา

จวินเสี่ ยนสู ดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยายามเก็บ

ความรู ้สึกเจ็บแค้นเอาไว้ในใจ ปิ ดตาแล้วกัดฟันพูด
ออกไปว่า เปิ ดฝาซะ

ที่อู่เสี ยต้องเข้ามาปกป้องตระกูลจวินจากอดีตฮ่องเต้
ในตอนนี้เขาไม่อยากให้เด็กสาวที่ น่าสงสารคนนั้นมา
เกี่ยวข้องกันกับเรื่ องนี้อีก แต่น้ ีเป็ นหลุมฝังศพบิดาของ
นาง เขาไม่อยากให้เด็กคนนั้นต้องมาเห็นหลุมฝังศพของ
บิดาของนางต้องมาถูกทาลายต่อหน้าต่อตาของนาง

จวินเสี่ ยนกับจวินชิงนั้นออกเดินทางทันทีที่นางออกไป
จากห้องเขียนอักษร พวกเขาไม่อยากบอกเรื่ องนี้ให้นางรู ้
เพราะพวกเขารู ้วา่ ถ้าบอกนางไป นางจะต้องขอมาด้วย
อย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะไม่บอก
นาง

หลงฉี เมื่อได้ยนิ คาสัง่ เช่นนั้นก็กดั ฟันแน่นเพื่อเปิ ดฝาโลง

ศพที่หนักอึงพร้อมกับทหารอีกหลายนาย

.
ยังไม่ทนั ที่พวกเขาจะได้เปิ ดฝาโลงศพของจวินกู่ จู่ๆก็มี
เสี ยงของอะไรบางอย่างดังขึ้น ก็ปรากฏเงาดาของอะไร
บางอย่างที่เคลื่อนไหวออกมาจากความมืดทันที

อย่าพึ่งเปิ ด เสี ยงของจวินอู่เสี ยดังออกมา จวินเสี่ ยนและจ

วินชิงหันไปมองยังที่มาของเสี ยงนั้น พวกเขาเห็นจวินอู่
เสี ยนัง่ บนหลังสัตว์ร้าย หน้าตาของนางนั้นเต็มไปด้วย
ความกังวล

อู่เสี ย? ทาไมเจ้าถึงมาที่นี่? จวินเสี่ ยนแปลกใจยิง่ นักที่

เห็นจวินอู่เสี ยมาอยูท่ ี่นี่ ส่ วนจวินชิงก็มองดูนางด้วยความ
สงสัยเช่นเดียวกัน
จวินชิงก้าวไปหาจวินอู่เสี ยทันทีเพื่อห้ามไม่ให้นางเดินไป
ที่โลงศพของจวินกู่

อู่เสี ยเจ้ามาทาอะไรที่นี่? ที่น้ ีไม่ใช่ที่ๆเจ้าจะมาได้ เจ้า

กลับไปซะ? เป็ นครั้งแรกที่จวินชิงเตือนนางอย่าง เข้มงวด
เขาไม่อยากให้นางเห็นหลุมฝังศพบิดาของนางถูกทาลาย
เช่นนี้
ตอนที่ 195 เปิ ดหลุมฝังศพ 2

————————-

ตอนที่ 4/5

จวินอู่เสี ยโดดลงมาจากหลังของเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาของนาง

แล้วมองไปที่หน้าของจวินชิงแล้วพูดว่า ท่านอา ข้า
ตัดสิ นใจแล้วว่าจะไม่มอบหยกวิญญาณให้กบั คน
ตระกูลอวิน๋ แต่อย่างใด ได้โปรดอย่าได้แตะต้องหลุมศพ
ของบิดาข้าเถิด

เจ้าว่าอะไรนะ? จวินชิงถามจวินอู่เสี ยอย่างแปลกใจ ไม่ใช่

แค่จวินชิงเท่านั้นที่แปลกใจกับคาพูดของจวินอู่เสี ย
เท่านั้น แต่ทุกคนที่อยูท่ ี่น้ ีต่างก็ตกใจในคาพูดนั้นของนาง
เช่นกัน

หวางหลินท่านมาดูนี่สิ

เมื่อเขาเปิ ดโลงศพของจวินกู่ดู ภาพที่เห็นมันทาให้เขา

รู ้สึกแปลกใจยิง่

เมื่อได้ยนิ เช่นนั้นคนทั้งสามคนจากตระกูลจวินก็รีบวิง่ เข้า

ไปดูทนั ที

สิ่ งที่พวกเขามองเข้าไปในโลงศพ มันทาให้พวกเขาแปลก

ใจยิง่ นัก
เป็ นไปได้ไงกัน… จวินเสี่ ยนที่เห็นภาพในโลงศพของลูก
ชายตัวเองก็รู้สึกตกใจเป็ นอย่างมาก

ภาพที่พวกเข้เห็นก็คือ ชายหนุ่มรู ปงามที่นอนอยูใ่ นโลง

ศพ หน้าตาสงบนิ่ง พวกทหารกองทัพรุ ยหลินที่อยูร่ อบๆ
โลงศพ ที่เห็นภาพเช่นนี้กแ็ ทบจะทรุ ดตัวลงไปกองกับพื้น
ทันที

สิ บปี

ทั้งหมดสิ บปี

หน้าที่ไม่ได้เห็นมานานนับสิ บปี สิ บปี มาแล้วที่ร่างนี้นอน

อยูใ่ นโลงศพแล้วมันก็เป็ นความทรงจาสุ ดท้ายของเขา
แต่ใครจะคิดว่าผ่านไปสิ บปี จวินกู่ที่นอนอยูใ่ นโลงศพจะ
มีสภาพอย่างกับคนที่มีชีวติ อยู่ มันเหมือนกับว่า เขาแค่
กาลังนอนหลับพักผ่อนเท่านั้น มันไม่เหมือนกับคนที่ตาย
มาแล้วกว่าสิ บปี เลยด้วยซ้ า นี้ถา้ พวกเขาไม่มาเห็นกับตา
เช่นนี้พวกเขาก็คงจะไม่เชื่อในสิ่ งที่เห็นตรงหน้าเป็ นแน่

หากว่านี่ไม่ใช่สุสานของจวินกู่และเขานอนในโลงศพ
เฉยๆแล้วละก็ คงไม่มีใครคิดว่าเขาตายไปแล้วอย่าง
แน่นอน

สิ บปี แม้แต่คนที่มีชีวติ อยูย่ งั มีการเปลี่ยนแปลง แล้วจะ

นับประสาอะไรกันกับคนตายกัน
จวินกู่ที่อยูต่ รงหน้าของพวกเขาช่างเหมือนกันกับเมื่อสิ บ
ปี ก่อนไม่มีผดิ ผิวของเขาที่เหมือนเปลือกข้าวสาลีมนั ดู
แน่นและยืดหยุน่ ผมสี ดาสนิท ดวงตาที่ปิดเอาไว้ คิ้วที่
เรี ยวยาวเหมือนกับดาบคู่ ปลายจมูกตรงสวย ในปากของ
เขามีหยกโผล่ออกมาครึ่ งหนึ่ง ส่ วนมือทั้งสองข้างของเขา
ก็ไขว้กนั อยูบ่ นท้อง จับดาบที่ผา่ นสนามรบนับร้อยมา
ด้วยกันในมือ

ดาบเย็นๆที่ตอ้ งแสงจันทร์ แม้มนั จะถูกฝังมานับสิ บปี แต่

มันก็ยงั คงความคมวาวเหมือนเมื่อสิ บปี ก่อนไม่มีผดิ

จวินเสี่ ยนกับจวินชิงที่เห็นภาพเช่นนี้กต็ าแดงขึ้นมาทันที

เวลาที่ผา่ นไปนับสิ บปี ไม่ทาให้ร่างกายของจวินกู่
เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด เขาดูอายุนอ้ ยกว่า จวินชิงผูเ้ ป็ น
น้องชายของเขาเสี ยอีก

เป็ นไปไม่ได้ร่างของจวินกู่ถูกเก็บเอาไว้นานกว่าสิ บปี ….

มีวธิ ีอะไรที่เก็บศพของเขาให้อยูใ่ นสภาพนี้ได้กนั ? จวิน
เสี่ ยนพูดออกมาด้วยเสี ยงแหบแห้ง มันเหมือนกับว่าตัวเขา
นั้นถูกดึงเข้าไปในวันที่จวินกู่ถูกฝังยังไงยังงั้น

สิ บปี ผ่านไปแล้ว แต่ศพของจวินกู่กบั ไม่มีอะไรเปลื่ยน

แปลงไปจากวันที่ฝังร่ างของเขาเลย

ผ่านมาแล้วสิ บปี แต่ร่างกายของเขากลับไม่ได้เน่าสลาย

ตั้งแต่วนั ตาย มันเหมือนกับว่าร่ างของเขานั้นถูกเก็บเอาไว้
ในที่ที่มีอากาศหนาวเย็นที่มีท้ งั หิ มะและน้ าแข็งอย่างไร
อย่างนั้น

แต่ร่างกายของจวินกู่ไม่ได้ถูกดูแลรักษาแบบนั้น

เมื่อถูกกดดันให้มาเอาหยกที่หลุมฝังศพของจวินกู่ ตอนนี้
ทุกคนดูเหมือนจะเงียบไปเมื่อเห็นสภาพศพของจวินกู่
สภาพศพของเขาไม่เหมือนกับคนที่ตายไปแล้วนับสิ บปี
สภาพศพของเขามันดูเหมือนจวินกู่นอนอยูท่ ี่บา้ นของเขา
เพื่อพักผ่อนมากกว่า จวินเสี่ ยนและจวินชิงที่เห็นแบบนี้ก็
แอบเช็ดน้ าตาพร้อมกับทหารกองทัพรุ ยหลินที่มา

ชายคนนั้นจากไปสิ บปี แล้วแต่ไม่เคยจากไปจากใจของ

พวกเขา
จวินอู่เสี ยมองไปที่โลงศพของจวินกู่ดว้ ยอารมณ์ที่
ซับซ้อน

จวินกู่น้ นั เหมือนจวินชิงอยูส่ ามส่ วนจากห้าส่ วน เพียงแต่

ว่าเขานั้นรู ปงามกว่ามาก เขายังดูเหมือน จวินเสี่ ยนอยูบ่ า้ ง
แต่ดูท่าทางเขาจะเหมือนกับมารดาของเขามากกว่า

เมื่อเปรี ยบเทียบในด้านต่างๆ เขาก็รูปงามมากซะจนแทบ

จะไม่มีคู่แข่งคนใดเทียบได้เลย

จวินอู่เสี ยมองดูร่างตรงหน้าพลางพิจารณาคนตรงหน้า
อย่างสนใจ ดูเหมือนว่านางจะเหมือนกันกับคนเป็ นพ่อซะ
ส่ วนมาก จึงมีลกั ษณะที่สวยงามฉายออกมา
จวินกู่จากไปเมื่อตอนอายุยสี่ ิ บแปดซึ่ งถือว่าหนุ่มมาก

สิ บปี ผ่านไปจวินชิงมีอายุยสี่ ิ บปี แต่เขาก็ดูเหมือนอายุ

มากกว่าจวินกู่ที่ตายไปแล้วเสี ยอีก
ตอนที่ 196 เปิ ดหลุมศพ 3

————————-

ตอนที่ 5/5

นี่เป็ นครั้งแรกที่นางได้เห็น พ่อ จวินอู่เสี ยมีความรู ้สึก

ซับซ้อนมาก

หากร่ างของจวินกู่กลายเป็ นกองกระดูกนางจะไม่รู้สึก

อะไร แต่เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่คล้ายกัน จวินอู่เสี ยรู ้สึก
หนักอึ้งแม้จะไม่ได้มีอดีตร่ วมกัน
ให้ขา้ ดูหน่อย จวินอู่เสี ยมองไปที่จวินชิงที่ตอนนี้ไม่มี
อารมณ์โกรธแล้ว ในยุคนี้ไม่มีความรู ้ในการเก็บรักษา
ร่ างกาย จวินกู่ที่ตายไปแล้วร่ างของเขาถูกฝังลงดินไป
นานกว่าสิ บปี ร่ างของเขาน่าจะกลายเป็ นกองกระดูก แต่นี่
กลับเหมือนกับว่าเขาตายไปใหม่ๆ

จวินชิงได้หลีกทางให้จวินอู่เสี ยทันที จวินชิงได้เชื่อจวินอู่

เสี ยว่านางเป็ นคนมือทอง (ทาอะไรที่ไม่น่าเชื่อได้)

จวินอู่เสี ยได้ตรวจสอบร่ างกายของเขาอย่างรอบคอบ นาง

ไม่พบสัญญาณชีพจร หัวใจของเขาก็ไม่เต้น ร่ างกายของ
เขาเย็นเฉี ยบ เขาตายไปแล้ว แต่นางก็สงั เกตว่ามีบางสิ่ ง
แปลกๆ
เนื้อของจวินกู่ไม่ได้แข็ง แขนขาของเขาก็ไม่แข็งตัว นี่มนั
ไม่เหมือนกับกับคนตาย สภาพร่ างกายของเขาเหมือนกับ
คนที่เพิง่ จะตาย

สิ บปี มาแล้ว เนื้อก็ไม่เน่า นี่เป็ นเรื่ องที่ยากจะเข้าใจได้

ร่ างของจวินกู่กไ็ ม่มีอะไรผิดปกติ ดังนั้น…

จวินอู่เสี ยมองชิ้นส่ วนหยกที่อยูใ่ นปากของจวินกู่มนั

ไม่ใช่อุบตั ิเหตุแต่อย่างใด แต่มนั เป็ น เพราะชิ้นส่ วนของ
หยกวิญญาณ

ตระกูลชิงหยุนพยายามอย่างมากที่จะมาเอามัน มันต้อง
เป็ นสิ่ งที่ตาไม่อาจจะบอกได้แน่ชดั
เป็ นไปได้ไหมที่ร่างกายของจวินกู่ไม่เน่าเปื่ อยมันเป็ น
เพราะหยกวิญญาณ?

จวินอู่เสี ยยืน่ มือไปแตะหยกวิญญาณ

นางเอาปลายนิ้วของนางไปจับหยกที่เย็นเฉียบ

ในหัวของจวินอู่เสี ยเหมือนมีเสี ยงระเบิดทุกสิ่ งทุกอย่าง

พังทลาย พลังความแข็งแกร่ งทั้งหมดก็สลายไป

พลังที่แข็งแกร่ งดึงดูดวิญญาณของนางอย่างต่อเนื่อง
เหมือนแอ่งน้ าวนขนาดใหญ่ดูดวิญญาณของนางไป
เหมียว เจ้าแมวน้อยสี ดากรี ดร้องอย่างแสบแก้วหู

ความทรมานไม่อาจจะบรรยายได้และมันเป็ นไปอย่าง
ต่อเนื่อง

อู่เสี ย เมื่อเห็นจากด้านข้างของอู่เสี ยนางเจ็บปวดเขาก็พา

นางถอยออกมาทันที

จวินชิงดึงจวินอู่เสี ยมาไว้ในอ้อมแขนของเขา

เมื่อปลายนิ้วของนางหลุดจากหยกวิญญาณ แรงดึงดูดนั้น
มันก็หมดไป จวินอู่เสี ยนอนหอบ อยูู่ในอ้อมแขนของจ
วินชิงอย่างเหนื่อยหอบ ตาของนางเบิกกว้างสิ่ งที่เกิดขึ้น
ทาให้นางกลัว
วิญญาณของนางถูกดึงไปอย่างไม่อาจควบคุมได้ นาง
ทรมานยิง่ นางไม่เคยรู ้สึกแบบนี้มาก่อน

เพียงระยะเวลาสั้นๆที่นางจับหยกวิญญาณมันดูดวิญญาณ
ของนางทั้งหมด เหงื่อไหลออกมาท่วมเสื้ อผ้า หน้าเล็ก
ของนางซี ดจนไม่มีสีเลือด

จวินอู่เสี ยหน้าซี ดจวินชิงกับจวินเสี ยนแสดงความเป็ น

ห่วง

อู่เสี ย เจ้าเป็ นยังไงบ้าง? ใจของจวินเสี ยนร้องไห้ เมื่อเห็นจ

วินอู่เสี ยล้มลง เขาจาได้วา่ นางกาลังทาอะไรอยู่ เขามองไป
ที่หยกวิญญาณที่อยูใ่ นปากของจวินกู่
อู่เสี ยจับหยกวิญญาณก่อนที่มนั จะกลายไปเป็ นแบบนี้ เขา
มองไปที่หยกวิญญาณหรื อว่ามันจะมีความสามารถพิเศษ
ของมันกันแน่?

จวินเสี ยนมองไปที่ร่างของหลานสาวที่กาลังอ่อนเพลีย
แล้วมองไปที่ร่างของลูกชายที่อยูใ่ นหลุมศพ และเขาก็ยนื
มือออกไปที่หยกวิญญาณ

ท่านปู่ อย่า จวินอู่เสี ยเอามือจับหน้าอกแล้วกรี ดร้อง

จวินกู่ตายไปแล้วเขาถูกฝังดินไว้สิบปี แล้วยังเหมือนคนที่
มีชีวติ อยู่
ตอนที่ 197 เปิ ดหลุมศพ 4

————————-

ตอนที่ 1/6

จวินอู่เสี ยหยุดเขาไม่ได้ เจียนเสี่ ยนเอื้อมมือไปจับหยก

วิญญาณที่เย็นเฉี ยบที่ส่งผ่านมายังนิ้วของเขา ทาให้เขา
ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ทาไหมเขาจับแล้วไม่เห็นรู ้สึกถึง
ความผิดปกติแต่อย่างใด

อู่เสี ย เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากัน? ไม่ตอ้ งกลัวหรอกเจ้าเป็ น

อะไรบอกพวกเรามาเถอะ ตาของ
จวินชิงมองไปที่จวินอู่เสี ยด้วยความห่วงใย

จวินอู่เสี ยที่ได้รับผลกระทบจากหยกวิญญาณเมื่อกี้ ทาให้

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาได้รับความทรมานไม่ต่างจวินอู่เสี ย
ตอนนี้มนั ยังนัง่ หอบหายใจอยูท่ ี่พ้นื ข้างๆกับจวินอู่เสี ย
พวกเขาดูไม่ดีเท่าใดนัก

สถานการณ์ในตอนนี้จวินอู่เสี ยกับเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาช่างน่า

เป็ นห่วงยิง่ นัก

ไม่เป็ นไร ข้าสบายดี จวินอู่เสี ยส่ ายหัวเพื่อให้ไล่อาการมึน

หัวของตน ความเจ็บปวดทางกายนั้นมาจากความเจ็บปวด
ทางจิตวิญญาณนับว่าเป็ นสิ่ งที่น่ากลัวมากเลยทีเดียว นาง
พยายามลุกขึ้นเพื่อเดินไปหาจวินเสี่ ยน
ท่านปู่ ท่านสบายดีไหม? นางมองไปที่มือของจวินเสี่ ยนที่
จับหยกวิญญาณเอาไว้

จวินเสี่ ยนหันไปทางหลานสาวของเขา แล้วปล่อยมือออก

จากหยกวิญญาณ

ข้าสบายดี เจ้าละรู ้สึกดีข้ ึนบ้างหรื อยัง?

จวินอู่เสี ยพยักหน้า ก่อนรู ้สึกแปลกใจ เมื่อหยกวิญญาณ

มันดึงดูดวิญญาณของนางอย่างรุ นแรง และเมื่อมองไปที่จ
วินเสี่ ยนเขากลับไม่เป็ นอะไร อะไรเป็ นสาเหตุของสิ่ งนี้
กัน?
เหมียว เจ่าสัตว์ร้ายสี ดาคลานไปหานาง หลังจากที่เห็น
นางกระเสื อกกระสนยืนขึ้นมา มันก้มหัวถูกบั หลังมือของ
นางอย่างน่าสงสาร

[ ข้ารู ้สึกไม่ดีเลยนายท่าน ข้าไม่อยากเจอความรู ้สึกนี้

อีก……… ]

เจ้าสัตว์สีดารู ้สึกไม่ดีและหดหู่

นางมองไปที่เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาแล้วถามมันว่า อีกครั้ง?

เจ้าสัตว์สีดาพยักหน้า

เหมียว
[ ก่อนที่วญ
ิ ญาณของท่านกับข้าจะเชื่อมโยงกัน วิญญาณ
ของข้ามันถูกแยกส่ วนก่อนที่จะได้รวมกับวิญญาณของ
เจ้า ]

เมื่อได้ยนิ เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาพูดเช่นนั้น จวินอู่เสี ยก็เข้าใจใน

สิ่ งที่มนั เคยเจอมาก่อนทันที หากนางเดาไม่ผดิ หยก
วิญญาณนี้มีความสามารถในการดึงเอาวิญญาณของ
สิ่ งมีชีวติ ได้ แต่การจะคิดถึงความสามารถที่เหลือของมัน
ก็ช่างมีอยูอ่ ย่างจากัดยิง่

ไม่ใช่วญ ิ ญาณของเจ้าของร่ างคนเดิมนี้ วิญญาณของนาง

ยังไม่มนั่ คงและวิญญาณของนางก็ยงั ไม่ได้สมบูรณ์มาก
จวินเสี่ ยนนั้นเป็ นพลังวิญญาณของร่ างกายของเขาเอง
หยกวิญญาณจึงไม่มีผลกระทบใดๆกับเขา
ชิ้นส่ วนของหยกวิญญาณนี้มีความสามารถในการดูดซึม
วิญญาณที่ไม่สมบูรณ์ แน่นอนวิญญาณที่ยงั ไม่สมบูรณ์น้ ี
คือวิญญาณของจวินอู่เสี ย

แต่ความสามารถของหยกวิญญาณคือดูดวิญญาณที่ไม่
มัน่ คงและอ่อนแอ แต่ทาไมร่ างกายของ

จวินกู่ถึงได้ไม่สลายตัวล่ะ

เป็ นไปได้วา่ หยกวิญญาณมีความลับที่ยงั ไม่เคยได้เปิ ดเผย

มาก่อนใช่ไหม?
จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วนิดๆ ร่ างกายของจวินกู่ยงั อยูใ่ นสภาพ
ที่สมบูรณ์ หยกวิญญาณนี้ตอ้ งมีส่วนเกี่ยวข้องอย่าง
แน่นอน หากเอาหยกวิญญาณออกไปจากร่ างกายของจวิน
กู่ ร่ างของเขาก็สลายและเน่าไปตามเวลา

เมื่อมองมาที่ร่างของจวินกู่ที่ยงั อยูด่ ีในโลงศพ จวินอู่เสี ยก็

อยากจะรบกวนเวลาพักผ่อนของเขา

ท่านปู่ ข้ามีเรื่ องอยากจะคุยกันกับท่าน จวินอู่เสี ยนเดินไป

ตรงหน้าจวินเสี่ ยน

ข้าไม่อยากจะเอาหยกวิญญาณให้ตระกูลอวิน๋ ไป ร่ างกาย
พ่อของข้ายังอยูใ่ นสภาพดีเพราะ
หยกวิญญาณ ถ้าหากเราเอาหยกวิญญาณออกไปละก็…
จวินอู่เสี ยไม่ตอ้ งอธิบายจนหมดประโยค จวินเสี่ ยนก็
เข้าใจความหมายที่นางต้องการจะสื่ อทันที

ของที่ทาให้ร่ายกายที่ตายไปแล้วนับสิ บปี ยังคงอยูส่ ภาพดี

อยูไ่ ด้ ของสิ่ งนี้ตอ้ งไม่มีอีกแล้วในโลกใบนี้แน่ๆ

จวินเสี่ ยนก็เช่นเดียวกัน เขาทนหยิบหยกวิญญาณจาก

ใบหน้าของจวินกู่ที่นอนอยูอ่ ย่างสงบ

ไม่ได้แน่ ไม่อย่างนั้นหัวใจของเขาต้องสลายเพราะความ
เสี ยใจอย่างแน่นอน
ตอนที่ 198 เปิ ดหลุมศพ 5

————————-

ตอนที่ 2/6

จวินอู่เสี ยมองไปที่หน้าของจวินเสี่ ยนที่ฉายแววสับสน

ออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน จวินเสี่ ยนไม่อยากให้
ตระกูลอวิน๋ ยืน่ มือเข้ามาหาตระกูลจวินของตนสักเท่าไร

ที่ผา่ นมาความคิดของจวินอู่เสี ยทาให้เรื่ องของไป๋ อวิน๋

เซี ยนสงบลงไปได้ หากเรื่ องที่จวินอู่เสี ย ทามาทุกอย่าง
แตกเข้า ตระกูลอวิน๋ ก็ตอ้ งเข้ามาค้นหาความจริ งเรื่ องนี้
อย่างแน่นอน
เมื่อเวลานั้นตระกูลอวิน๋ ก็จะมาที่ตระกูลจวินทุกอย่างก็จะ
เหมือนเดิมและไม่ปล่อยพวกเขาเอาไว้อีกแน่นอน

เมื่อถึงตอนนั้นก็คงไม่อาจจะปกป้องอะไรได้

เอาเถอะ จวินเสี่ ยนถอนหายใจด้วยความหนักใจ เขาเองก็

ไม่อาจจะพูดให้พวกเขาเอา หยกวิญญาณออกไปได้

จวินอู่เสี ยพยักหน้า แล้วสัง่ ไปที่หลงฉี ที่ยนื่ อยูข่ า้ งๆ เอา

ท่านพ่อข้ากลับไปไว้ในโลงเหมือนเดิมเสร็ จแล้วก็พาท่าน
กลับวังหลินซะ อย่าให้ใครเห็นแหละ
เอากลับไป? คาพูดของจวินอู่เสี ยทาให้ท้ งั สองพ่อลูกตา
เบิกกว้างมองไปที่จวินอู่เสี ยด้วย ความแปลกใจ อู่เสี ยเจ้า
อย่าบอกนะว่าเจ้ารู ้วธิ ี ที่จะทาให้พอ่ ของเจ้า… ไม่มีใคร
อยากตาหนิ จวินเสี่ ยนกับลูกชายในความหวังนี้ ร่ างกาย
ของจวินกู่อยูใ่ นสภาพดีมาก แล้วอู่เสี ยก็ทาเรื่ องให้
ประหลาดใจมานักต่อนักแล้ว

ตั้งแต่ขาของจวินชิง แล้วในจะยังพิษที่อยูใ่ นร่ างของโม่

เฉี่ ยนเยวียน ….

พ่อลูกตระกูลจวินช่วยอะไรไม่ได้ พวกเขาคิดว่าอู่เสี ย
อาจจะรู ้วธิ ีคืนชีพจวินกู่ใช่ไหม?
ในตอนนี้…ข้ายังไม่รู้วธิ ี ความคิดของจวินอู่เสี ยนั้นมี
หนทางที่จะชุบชีวิตคนที่ตายไปแล้ว เมื่อลมหายใจ
สุ ดท้ายของพวกเขาหยุดเคลื่อนไหว อวัยวะภายในก็จะ
เริ่ มแตกสลาย จวินกู่ตายไปนับสิ บปี แล้ว แม้วา่ หยก
วิญญาณจะทาให้สภาพร่ างกายของเขาอยูใ่ นสภาพที่
สมบูรณ์กต็ าม แต่มนั ก็ตอ้ งมีเทคนิคที่จะใช้คืนชีพคนตาย
เช่นกัน

คนตายวิญญาณก็ออกจากร่ างไปแล้ว หากจวินอู่เสี ยฟื้ นฟู

ร่ างของจวินกู่กลับมามีชีวติ แล้ววิญญาณของเขาละ?

ิ ญาณ แต่ร่ายกายของจวินกู่กลับมาสมบูรณ์ดี
เมื่อไม่มีวญ
แล้ว
จวินกู่ตายไปสิ บปี แล้ว วิญญาณของเขาน่าจะกลับชาติมา
เกิดแล้ว

มีอีกเรื่ องหนึ่งที่จวินอู่เสี ยอยากจะรู ้มากกว่านี้

หยกวิญญาณมีความสามารถในการดึงวิญญาณและการ
ดูดวิญญาณเก็บเอาไว้ เมื่อตอนที่จวินกู่ตายก่อนหน้านั้น
หยกวิญญาณได้ดูดซับวิญญาณของเขาเอาไว้หรื อไม่?

หากวิญญาณของจวินกู่ถูกหยกวิญญาณดูดซับเก็บเอาไว้
มันก็อาจจะมีหนทางคืนชีพก็ได้

แต่คาตอบนี้ยงั ไม่ค่อยจะถูกมากเท่าใดนัก นางไม่อยากให้

ทั้งสองคนคาดหวัง
สองพ่อลูกตระกูลจวินไม่อยากจะเผชิญหน้ากันกับความ
สู ญเสี ย เรื่ องที่คนตายไปแล้วฟื้ นคืนชีพนี่เองก็ไม่เคยได้
ยินมาก่อน

ข้าไม่อยากจะทิ้งท่านพ่อของข้าเอาไว้ที่นี่ ตระกูลอวิน๋ ถาม

นิดๆหน่อยๆก็จะรู ้วา่ หยกอีก

ครึ่ งหนึ่งอยูท่ ี่พวกเรา พวกตระกูลอวิน๋ มันรู ้วา่ หยก

วิญญาณอีกครึ่ งถูกฝังไว้กบั ท่านพ่อ เพราะฉะนั้นพวกมัน
ต้องมาขุดหลุมศพท่านพ่อเพื่อมาเอาหยกวิญญาณนี้เป็ น
แน่

จวินอู่เสี ยบอกเหตุผลให้กบั จวินเสี่ ยนและจวินชิงไป

ศพของจวินกู่ที่เคยถูกขุดขึ้นมาครั้งนึงแล้วเป็ นไปไม่ได้
เลยที่มนั จะกลับมาเป็ นเหมือนเดิม

จวินเสี่ ยนเข้าใจในสิ่ งที่จวินอู่เสี ยกังวลเป็ นอย่างดี แต่

เหตุผลที่อยูเ่ บื้องหลังของเรื่ องนี้ เป็ นเพราะว่าเขาได้เห็น
ร่ างของจวินกู่ในสภาพนั้น เขาก็เห็นด้วยกับการตัดสิ นใจ
ของจวินอู่เสี ยผูเ้ ป็ นหลานสาวทันที

ทหารกองทัพรุ ยหลินพยายามขนย้ายศพของจวินกู่ไปที่
รถม้า จากนั้นพวกเขาก็เอาดินกลบหลุมศพให้เหมือนกับ
ว่าไม่เคยโดนขุดมาก่อน
จวินอู่เสี ยปี นขึ้นไปบนหลังของเจ้าสัตว์ร้ายสี ดา แล้ว
ปล่อยให้ความคิดของนางลอยไปไกล หากหยกวิญญาณ
สามารถเอาชีวติ ของจวินกู่กลับมาได้ นางก็จะได้คนใน
ครอบครัวกลับมาอีกครั้ง นางต้องไม่ให้ตระกูลอวิน๋ ได้
หยกวิญญาณอีกครึ่ งหนึ่งที่อยูใ่ นมือโม่เฉี่ ยนเยวียนไปด้วย
เช่นกัน
ตอนที่ 199 หยกวิญญาณ 1

————————-

ตอนที่ 3/6

จวินอู่เสี ยขอให้พาร่ างของจวินกู่ไปไว้ในเรื อนของนาง

ตราบใดที่นางยังไม่สามารถสัมผัสหยกวิญญาณได้ จวินอู่
เสี ยก็ได้แต่ตรวจร่ างกายของจวินกู่เท่านั้น

การค้นพบของนางอยูเ่ หนือความคาดคิดของนาง ดู
เหมือนว่าร่ างกายของจวินกู่ถูกแช่แข็งทันทีที่ตาย อวัยวะ
ทุกอย่างของเขายังสมบูรณ์ดี ไม่มีสญั ญาณว่าทางาน
ล้มเหลว
10ปี ไม่ใช่ 10วัน มันต้องเป็ นเพราะหยกวิญญาณนั้นแน่ๆ
จวินอู่เสี ยไม่ได้คิดหาเหตุผลอื่นที่ร่างกายของจวินกู่ถูก
ปกป้องเอาไว้นอกจากหยกวิญญาณ

นางรู ้จากการที่สมั ผัสหยกวิญญาณว่ามันต้องใช้ความ

พยายามอย่างมากที่จะบังคับวิญญาณที่ไม่เสถียรเอาไว้
ตอนที่จวินกู่ตาย ร่ างของเขาก็ถูกส่ งกลับไปยังวังหลวง
ในทันทีและนอนอยูเ่ ช่นนั้นจนถึงเช้าวันถัดไป ครึ่ งหนึ่ง
ของหยกวิญญาณอยูใ่ นปากของเขาจากนั้นมาก็อยูท่ ี่น้ นั
ตลอด

จวินอู่เสี ยมีเหตุผลดีๆที่จะเชื่อว่าวิญญาณของจวินกู่ไม่ได้
กระจายหายไปหมด และถูกดึงเอาไว้ในหยกวิญญาณ
หากนางรู ้วา่ หยกวิญญาณของจวินกู่อยูท่ ี่ไหน และด้วย
ร่ างกายของเขาที่สมบูรณ์ดี การฟื้ นคืนชีพก็ไม่ใช่เรื่ องที่
เป็ นไปไม่ได้

แต่นางต้องเผชิญกับอุปสรรคใหญ่

นางไม่สามารถสัมผัสถึงหยกวิญาณได้เลย หากนางสัมผัส
มัน มันก็จะดึงวิญญาณของนางเข้าไปด้วย นางพิจารณา
มันอย่างถี่ถว้ น นางกลับมองไม่เห็นด้านหลังของหยก
วิญญาณ

เกี่ยวกับหยกวิญญาณ จวินอู่เสี ยมองมันและโมโหที่คาด

เดาได้วา่ มันพรากเวลานอนของนางไปมากแค่ไหน
เจ้าบัวน้อยเดินเตาะแตะมาด้วยเท้าเปล่าและเข้ามาข้างโลง
ศพ เขาเขย่งปลายเท้าแล้วยืดร่ างกายเล็กๆของมันเต็มที่
เพื่อจะมองหน้าของจวินกู่ มันมองจวินกู่แล้วหันมามองจ
วินอู่เสี ย ดวงตาละห้อยของมันนั้นเต็มไปด้วยความ
ประหลาดใจ

” นายหญิง พี่ใหญ่คนหน้าดูคล้ายกับท่านมากเลย! “

เจ้าบัวน้อยที่เคยพบจวินเสี ยน จวินชิงและจวินอู่เหยา เขา

เห็นว่าคนเหล่านั้นมีความสัมพันธ์กบั นางทางสายเลือด
แต่นี่เป็ นครั้งแรกที่เขาเห็นคนบางคนที่เหมือจวินอู่เสี ย
มาก
พี่ใหญ่หรื อ..จวินอู่เสี ยมองใบหน้าไร้เดียวสาของเจ้าบัว
น้อยและยืน่ มือออกไปลูบผมของเขาพลางกล่าวว่า ” เขา
เป็ นบิดาของข้า “

พี่ใหญ่..คนเดียวก็พอ

” ท่านพ่อหรื อ? ” เจ้าบัวน้อยถามพลางเอียงคอไปด้วย

” ทาไมท่านพ่อของนายหญิงถึงมีส่ิ งของที่มาจากโลกภูติ
ของข้าล่ะ? “

จวินอู่เสี ยนัง่ ลง ” สิ่ งของจากโลกภูติของเจ้าหรื อ? “

จวินอู่เสี ยไม่ได้ฟังเจ้าบัวน้อยพูดถึงโลกแห่งภูติครั้งแรก
นางไม่รู้วา่ ที่แห่งนั้นอยูท่ ี่ไหน แต่จากที่นางได้ยนิ จากเจ้า
บัวน้อย มันไม่ยากนักที่จะคาดเดาว่าภูติพนั ธะสัญญาอยูท่ ี่
ใด

เกี่ยวกับสถานที่อาศัยของภูติพนั ธะสัญญา นางเคยถามจ

วินเสี่ ยนและจวินชิงเกี่ยวกับเรื่ องนี้ ตอนที่นางได้ยนิ
เกี่ยวกับมันครั้งแรกจากเจ้าบัวน้อย พวกเขาก็ไม่เคยได้ยนิ
เรื่ องใดๆเกี่ยวมันมัน

มันเป็ นอย่างที่คิดไว้ แม้วา่ คนส่ วนใหญ่จะมีภูติพนั ธะ

สัญญา พวกเขาก็จะมีอาวุธภูติหรื อไม่กส็ ตั ว์ภูติกนั ทั้งนั้น
พวกเขาสามารถสร้างรู ปแบบของมันจากพันธะที่
เชื่อมโยงกันไว้ แต่พวกเขาไม่สามารถสื่ อสารเป็ นคาพูด
มากๆได้ เจ้าบัวน้อยอาจเป็ นภูติพฤษาก็จริ ง แต่เขาก็มี
ความสามารถในการแปลงร่ างเป็ นมนุษย์ได้
ความสามารถนี้ทาให้จวินอู่เสี ยถามข้อมูลที่ไม่มีใครรู ้จาก
ภูติพนั ธะสัญญาได้

” นั้นไม่ใช่หยกเก็บวิญญาณหรอกหรื อ? ” เจ้าบัวน้อยปี น
ขึ้นไปยืนข้างๆโลงศพอย่างงุ่มง่ามด้วยขาและแขน
ทั้งหมด นิ้วเล็กๆของเขาชี้ไปยังหยกเก็บวิญญาณในปาก
ของจวินกู่พลางร้องออกมาว่า ” อ่าห์..นี่หยกเก็บวิญญาณ
นี้มนั หักนี่น่า ทาไมมันถึงหักครึ่ งล่ะ? ” เจ้าบัวน้อยเกา
ศรี ษะเล็กๆของมันอย่างงุนงง
ตอนที่ 200 หยกวิญญาณ 2

————————-

ตอนที่ 4/6

หยกเก็บวิญญาณ? ไม่ใช่หยกวิญญาณ? จวินอู่เสี ยมองเจ้า

บัวน้อย ชื่อที่เขาพูดออกมาแค่ เพิ่มคาไปอีกคาหนึ่ง

เจ้าบัวน้อยกระพริ บตาที่ไร้เดียงสาของเขา แล้วตอบอย่าง

เร็ วว่า หยกวิญญาณอะไร? ข้าไม่เคยได้ยนิ นะขอรับ ข้า
เคยเห็นรู ปวาดหยกเก็บวิญญาณในโลกแห่งภูติมนั
เหมือนกับหยกอันนี้เลย และ…ข้างในหยกนี้คือพลัง
วิญญาณแห่งโลกแห่งภูติขอรับ
พลังจิตวิญญาณ? จวินอู่เสี ยเริ่ มสับสน เจ้าบัวน้อยใช้คาที่
มีเฉพาะในโลกแห่งภูติเยอะเกินไปแล้ว

เจ้าบัวน้อยมองท่าทางที่สบั สนของจวินอู่เสี ย เขายิม้ อย่าง

พอใจ และลงมายืนบนพื้นพลางวางมือเล็กไปไพล่หลัง
แล้วพูดเป็ นการเป็ นงานอย่างภาคภูมิใจว่า นายหญิงดู
เหมือนขอบเขตความรู ้เกี่ยวกับโลกแห่งภูติของท่านคงไม่
มากเท่าไหร่ ก็ได้ขา้ จะอธิบายให้ท่านฟังอย่างช้าๆนะ
ขอรับ

พลังจิตวิญญาณคือสิ่ งที่ภูติพนั ธะสัญญาได้รับมาหลังการ

ฝึ กฝนและบ่มเพาะพลัง รู ้จกั กันว่าพลังภูติ เราทาพันธะ
สัญญาภูติให้พลังจิตวิญญาณเป็ นจริ ง และพลังของเราก็
สร้างขึ้นจากจิตวิญญาณของพวกเราเอง หยกเก็บวิญญาณ
คือ 1ใน 7 สมบัติของโลกแห่งภูติ มันครอบครอง
ความสามารถในการปกป้องและรักษาวิญญาณ ภายใต้
พลังของหยกเก็บวิญญาณนี้ มันจะค่อยๆฟื้ นฟูวญ ิ ญาณที
ละนิดและค่อยๆฟื้ นตัว แต่ขา้ ไม่เคยเห็นของจริ ง หยกนี้ขา้
ได้ยนิ มาจากคนอื่นอีกที สมบัติท้ งั 7ได้สูญหายไปใน
สงครามและหายไปจากโลกแห่งภูติเหลือเพียงแค่
ภาพวาดของพวกมัน เจ้าของแห่งภูติจึงส่ งภูติพนั ธะ
สัญญามากมายออกไปตามหาที่อยูข่ องสมบัติเหล่านั้น
ขอรับ

หลังจากการอธิบายที่ยดื ยาวของเจ้าบัวน้อยจบลง มันดูจะ

ภูมิใจกับความสาเร็ จของตน แล้วยิม้ ยิงฟันให้กบั จวินอู่
เสี ย
ข้าไม่ได้หวังว่าจะโชคดี ข้ากลับค้นพบหยกเก็บวิญญาณ
เสี ยได้ หากข้านามันกลับไปโลกแห่งภูติ ข้าคงได้รับ
รางวัลมากมายมหาศาลสิ นะ เจ้าบัวน้อยพูดกับตนเอง
อย่างปลื้มปริ่ ม โดยไม่ได้ตระหนักถึงใบหน้าของจวินอู่
เสี ยที่มืดคล้ าลงที่ละนิดๆเลยด้วยซ้ า

เจ้าภูติเซ่อซ่า ยิม้ น้อยยิม้ ใหญ่ที่บอกว่าต้องการนาสมบัติ

ของนายหญิงกลับไป ต่อหน้านายหญิงของตน

พูดแบบนั้นก็เหมือนเล่นกับความตาย ไม่มีทางอื่นที่จะมา
อธิบายได้แล้ว
[ เจ้านาย ให้ขา้ บดเขาให้บ้ ีแบนเลยดีไหม? ] สายตาของ
เจ้าแมวน้อยจับจ้องไปยังเจ้าบัวน้อยที่ทาพลาดครั้งใหญ่
อย่างไม่วางตา

ในที่สุดเจ้าบัวน้อยก็รู้สึกตัว เขารี บซ่อนร้อยยิม้ พลางหน้า

แดงเขินอายต่อเจ้าแมวน้อยทันที

เจ้า…ห่างเหิ นจัง

[ เจ้าจะโง่ได้อีกหรื อไม่? ข้าจะทิ้งเจ้าให้อยูโ่ ดดเดียวหาก

เจ้าใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้ แต่เจ้ากลับเป็ นสมบัติของ
นายหญิงข้า ตัวเคราะห์ร้ายอะไรอย่างนี้ ไม่ดีเลยที่เจ้า
วนเวียนอยูร่ อบๆเจ้านายของข้า มันอาจจะดีกไ็ ด้ที่จะให้
ข้ากินเจ้าซะ ] เจ้าแมวดากัดเจ้าบัวน้อยนั้นเบาๆก่อนจะ
เลียเขี้ยวของมันอย่างมาดหมาย

เจ้าดอกไม้โง่นี่ค่อนข้างสะเพร่ าจริ งๆ

เจ้าบัวน้อยตัวแข็งทื่อ มองอย่างว่างเปล่าไปทางเจ้าแมวดา
ถัดมาน้ าตาขนาดเท่าเม็ดถัว่ ก็ไหลอาบใบหน้าน้อยของเขา
เขารู ้สึกถึงฝี เท้าของจวินอู่เสี ยแล้วร้องไห้คร่ าครวญ มือ
เล็กสะอาดสะอ้านของเขาจับชายกระโปรงของจวินอู่เสี ย
มาเช็ดจมูกตัวเองพลางสะอึกสะอื้น แล้วพยายามจะ
อธิบาย ข้า…ข้าไม่ได้หมายความ…แบบนั้นนะ…ข้าไม่
เคยคิดนาของๆนายหญิงไป…ข้าหมายความว่า…หลังจาก
ที่ท่านหมดอายุไข ข้าค่อยนามันกลับไปโลกแห่งภูติ
เขาเป็ นภูติพฤษาที่ภกั ดี ไม่มีวนั คิดขโมยของจากนายหญิง
นะ!

ใบหน้าจวินอู่เสี ยยิง่ มืดครึ้ มมากขึ้นมากขึ้นไปอีก

จากความต้องการฉกฉวยง่ายๆจากนายหญิง เจ้าบัวน้อยโง่
งมเพิ่งจะสาปแช่งให้นายหญิงผูเ้ ป็ นที่รักตายก่อนวัยอัน
ควร!!!

เจ้าแมวดาฝนกงเล็บแล้วกระโดดไปทางเจ้าบัวโง่งมทันที

ในช่วงเวลานั้น กลิ่นหอมของดอกบัวก็ลอยฟุ้งไปทัว่ ห้อง

ตามมาด้วยเสี ยงร้องด้วยความเจ็บของเจ้าบัวน้อย
จวินอู่เสี ยกุมขมับด้วยความเครี ยดพลางมองเจ้าบัวน้อย
และเจ้าแมวน้อยที่วง่ิ ไล่กนั อย่างพล่ามัว

นางจะสามารถหาคาตอบที่นางมองหาอยูไ่ ด้หรื อไม่นะ?

ตอนที่ 201 หยกวิญญาณ 3

————————-

ตอนที่ 5/6

หลังจากถูกขยา่ ด้วยกงเล็บของเจ้าแมวน้อยแล้ว เจ้าบัว

น้อยก็หนีไปนัง่ กอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยูท่ ี่มุมห้อง

จวินอู่เสี ยอุม้ เจ้าบัวน้อยที่ร้องไห้อย่างหนักจนลมหายใจ

ติดขัดขึ้นมาพลางกอดแน่อย่างปลอบประโลม

เจ้าแน่ใจนะว่ามันคือหยกเก็บวิญญาณ? จวินอู่เสี ยรู ้สึก

แปลกๆเกี่ยวกับหยกวิญญาณนี้ นางหมายถึงหยกเก็บ
วิญญาณนี้ หากครึ่ งหนึ่งของหยกวิญญาณชิ้นนี้คือหยก
เก็บวิญญาณของโลกแห่งภูติ มันก็อธิบายความสามารถ
ในการดึงวิญญาณได้

หยกเก็บวิญญาณถูกใช้เพื่อปกป้องและรักษาวิญญาณ
และจะทางานกับวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์เท่านั้น ดังนั้นเมื่อ
คนธรรมดาสัมผัสมันจึงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

ในกรณี ของนางนั้นต่างออกไป ก่อนหน้านี้วญ ิ ญาณของ

นางและเจ้าแมวดารวมเป็ นหนึ่งเดียวกันและถูกส่ งมายัง
โลกอื่น มาอยูใ่ นร่ างของจวินอู่เสี ยวิญญาณของนางยังเข้า
กันได้ไม่สมบูรณ์กบั ร่ างนี้ แล้วหยกเก็บวิญญาณพบว่า
วิญญาณยังไม่สมบูรณ์จึงพยายามดึงวิญญาณของนางเข้า
มาในหยกเพื่อรักษา
ข้า…ไม่แน่ใจนะ ข้ารู ้เพียงมันเหมือนกับภาพวาดที่ขา้ เคย
เห็น แล้วมันก็บรรจุพลังภูติจากโลกแห่งภูติอยูด่ ว้ ย ด้วย
มือที่กาลังปลอบโยนของจวินอู่เสี ยเจ้าบัวน้อยก็สงบลง
เขาเหลือบมองไปทางเจ้าแมวดาแล้วพบว่ามันยังจ้องมอง
เขาอยูไ่ ม่ละสายตา เขาจึงรี บหันหน้าเก็บมาซ่อนตัวใน
อ้อมกอดของจวินอู่เสี ยแทน

เจ้าแมวนิสยั แย่!

จากลักษณะและพลัง เจ้าบัวน้อยยืนยันเรื่ องนี้ได้ 2

ประเด็น และอีกอย่างด้วยสัมผัสของจวินอู่เสี ยกับหยก
เก็บวิญญาณนางแทบจะมัน่ ใจว่ามันคือหยกเก็บวิญญาณ
ของจริ ง
วัตถุจากโลกแห่งภูติมาอยูท่ ี่แคว้นฉี ได้อย่างไร?

โลกแห่งภูติเป็ นสถานที่แบบไหนกันนะ? แล้วทาไม

ตระกูลอวิน๋ ถึงกระวนกระวายอยากจะได้หยกวิญญาณมา
ไว้ในครอบครอง พวกเขาจะรู ้หรื อไม่นะว่าจริ งๆแล้วหยก
วิญญาณก็คือหยกเก็บวิญญาณ?

หยกชิ้นเล็กๆนี้นาความเคลือบแคลงมามากมาย จวินอู่เสี ย
ก็ไม่สามารถจะความคืบหน้าสรุ ปอะไรใดๆได้เลย

ถ้าหยกวิญญาณคือหยกเก็บวิญญาณ หากนางเป็ นเจ้าของ

หยกเก็บวิญญาณที่สามารถปกป้องและรักษาวิญญาณได้
มันก็ดีที่มีวธิ ีจะคืนชีพให้จวินกู่
ตอนนี้มีสิ่งหนึ่งที่นางมัน่ ใจ ว่านางยังไม่ได้ครอบครอง
หยกเก็บวิญญาณอีกครึ่ งหนึ่งที่ตระกูล

อวิน๋ ครอบครองไว้อยู่ นางจะต้องได้อีกครึ่ งมาโดยโม่

เฉี่ ยนเยวียน

ขณะที่กาลังตัดสิ นใจ จวินอู่เสี ยก็พร้อมจะออกเดินทางไป

วังหลวงแล้ว

มันดึกมากแล้วนะ เจ้าจะไปไหน? จวินอู่เหยายืนพิงกรอบ

ประตูอย่างเกียจคร้านพลางมอง จวินอู่เสี ยในห้อง มอง
ผ่านไปยังโลงศพที่เปิ ดอยูด่ า้ นหนึ่งของมุมห้อง
สาวน้อยให้ความสนใจมันเป็ นพิเศษถึงกับย้ายมาไว้ใน
ห้องเลยหรื อ?

จวินอู่เสี ยตกใจที่เห็นจวินอู่เหยา แต่ตอนนี้นางไม่ได้

แสดงท่าทางเย็นชาดุจเยือกแข็งดัง่ ปกติ แต่มีอย่างหนึ่งที่
ไม่เปลี่ยนแปลง

ไปกับข้า จวินอู่เสี ยสบตาจวินอู่เหยา

ตอนนี้จวินอู่เหยารู ้สึกประหลาดใจ

เขาได้ยนิ ว่าอะไรนะ?

ไปกับนางหรื อ?
สาวน้อยที่เพิ่งจะแสดงด้านที่เป็ นมิตรกับเขาเมื่อหลายชัว่
ยามที่แล้ว อยากจะหนีไปกับเขาหรื อ?

ความสุ ขล้นปรี่ ในทันที เขาฉี กยิม้ จนเกือบจะถึงหู

อารมณ์ที่ดียงิ่ ของเขาพุง่ พรวด พลางเดินไปยืนข้างๆจวินอู่

เสี ย คนๆหนึ่งเกือบจะจมดิ่งไปในแววตาที่อ่อนโยนของ
เขา

ที่ไหนในโลกนี้ ที่เจ้าต้องการจะไปหรื อ สาวน้อย?

จวินอู่เสี ยมองคนที่ยมิ้ อย่างแจ่มใสพลางตอบห้วนๆว่า วัง

หลวง
…………

มันก็ดีแล้วที่เจ้าอยูท่ ี่นี่ ด้วยทักษะของเจ้าที่สามารถหนี

จากประกาศจับของพวกตระกูลอวิน๋

ได้ และการแอบลักลอบพาข้าเข้าวังหลวงนัน่ ก็ง่ายดาย

มากสาหรับเจ้า จวินอู่เสี ยกล่าวอย่างเคร่ งเครี ยด นางไม่รู้
ว่าทาไหมเขาถึงมาที่นี่ แต่พลังของจวินอู่เหยานางไม่เคย
สงสัยเลย
ตอนที่ 202 หยกวิญญาณ 4

————————-

ตอนที่ 6/6รอยยิม้ ยังคงประดับอยูบ่ นใบหน้าของจวินอู่

เหยา แต่แสงในนัยตาของเขาจางลงดัง่ สายน้ าที่ไม่กระทบ
ฝั่งจวินอู่เสี ยไม่ได้ตระหนักถึงความเปลี่ยนแปลง พลาง
พูดเรื่ อยเปื่ อย ไม่จาเป็ นต้องทาร้าย พวกเขาในตอนนี้ ข้า
แค่จะไปพบโม่ฉินหยวนเท่านั้น ดีเยีย่ ม! ข้ากาลังพานาง
ไปส่ งในอ้อมกอดของเจ้ารัชทายาทน่ารังเกียจผูน้ ้ นั !แวว
ตาล้ าลึกของจวินอู่เหยาค่อยๆฉายแววสังหาร ก็ได้เขาจะ
พานางไปที่นนั่ และเวลาเดียวกันก็จะได้กาจัดสิ่ งอุจาดตา
นั้นทิ้งเสี ย เจ้าว่าที่ฮ่องเต้คนใหม่!เมื่อนางไม่ได้ยนิ คาตอบ
จากจวินอู่เหยา นางจึงเงยหน้าขึ้นมองเห็นความ
เปลี่ยนแปลงในแววตาของเขาพลางกัดริ มฝี ปากอย่าง
ใคร่ ครวญนางลืมเรื่ องระหว่างตนเองกับจวินอู่เหยา พวก
เขาไม่ใช่แค่คนแปลกหน้าที่ต่างฝ่ ายต่างช่วยกันบรรลุเป้า
ของตนเองนางนึกถึงทุกอย่างที่เรี ยนรู ้มาตั้งแต่นางเกิด
ใหม่ในตระกูลจวินของท่านพ่อ บุตรชายทั้งสองคนก็ตอ้ ง
มีคาที่ใช้สื่อสารระหว่างกันอยูแ่ ล้ว จวินอู่เสี ยตัวแข็งทื่อ
และกล่าวคาที่ทาให้นางแทบจะล้มคว่าออกมาจากปาก พี่
ใหญ่? ……. สายฟ้าฟาดเปรี้ ยงลงมาที่หวั ใจจวินอู่เหยาเข้า
อย่างจังฤดูหนาวผ่านพ้นไปแล้ว น้ าแข็งและหิ มะก็ละลาย
และฤดูใบไม้ผลิเป็ นช่วงเวลาของการเริ่ มต้นใหม่!ไอ
สังหารเยือกเย็นในหัวใจของเขาหลอมละลายไปพร้อมกับ
การมาถึงของฤดูใบ้ไม้พลิและหัวใจของเขาก็อบอุ่นขึ้นจ
วินอู่เหยาไม่พดู จาขณะที่ร่างสู งโปรงของเขาหายวับมาอยู่
ข้างๆจวินอู่เสี ย เขากางแขนแข็งแรงโอบรอบร่ างเล็กๆ
ของจวินอู่เสี ยไว้แน่น และกระโดดหายไปในอากาศ!จวิน
อู่เสี ยยืน่ แขนไปโอบรอบคอของจวินอู่เหยาโดย
สัญชาตญาณ ขณะแค่การโดดครั้งเดียวพาพวกเขาไปไกล
ถึงครึ่ งทางบนท้องฟ้าแล้ว เขาอุม้ นางพลางเหาะไปใน
อากาศ ดวงดาวที่ปรากฏเหนือพวกเขาอยูใ่ กล้แค่นางเอื้อม
มือออกไป อู่เสี ย เสี ยงจองเขาก้องอยูใ่ นหูนางท่ามกลาง
สายลมที่จู่โจมมา หื ม พูดมันอีกครั้งสิ เสี ยงกระซิบแหบ
ห้าวของเขาเจือปนความคาดหวังจวินอู่เสี ยจ้องมองอย่าง
เงอะงะและนึกถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่พวกเขาคุยกัน
นางจึงเข้าใจว่าเขาพูดถึงอะไร พี่ใหญ่ แขนที่กอดรัดจวินอู่
เสี ยกระชับแน่นขึ้น แน่นเสี ยจนจะบีบนางให้แหลกแล้ว
ไม่วา่ เจ้าอยากไปที่ไหน ไม่วา่ เจ้าอยากจะทาอะไร พี่ใหญ่
จะอยูก่ บั เจ้าดีไหม? จวินอู่เหยาก้มหน้ามองจวินอู่เสี ยใน
อ้อมแขน นางช่างบอบบางและเปล่งประกาย แต่ขณะนี้
นางหนักมากเขาต้องเรี ยกความแข็งแกร่ งทั้งหมดมายึดจับ
นางเอาไว้หรื อไม่นางก็อาจหายไปจากมือของเขาจวินอู่
เสี ยสัมผัสถึงอารมณ์สบั สนของจวินอู่เหยาและความรู ้สึก
งุนงง และการฉุกคิดถึงนางอย่างกระทันหันคนตัวโตนี้
อาจแข็งแรงก็จริ ง แต่หวั ใจของเขาก็เหมือนกันกับของ
นางครั้งแรกนางรู ้สึกถึงความห่วงใยและกังวลจากจวิน
เสี ยนและจวินชิง ครั้งนี้นางก็มีปฏิกิริยาแบบเดียวกันจวิน
อู่เหยามีปฏิสมั พันธ์กบั นางและไม่มีคนอื่น เขาปฏิบตั ิกบั
นางดัง่ ผูม้ ีพระคุณที่ช่วยชีวติ เขาและพัฒนาความไว้วางใจ
ต่อนางจวินอู่เสี ยปราศจากความรัก เป็ นธรรมดาที่จะ
เชื่อมโยงพฤติกรรมแปลกๆของเขากับประสบการณ์ที่
เลวร้ายของนาง ก็ได้ นางพยักหน้าเล็กน้อยนางมีปู่ มีอา
และอาจมีพอ่ ในอนาคต เพิ่มพี่ชายเข้ามาในครอบครัวอีก
สักคนคงไม่ใช่คาขอที่มากเกินไปจวินอู่เหยายิม้ อย่างพึ่ง
พอใจ เขาไม่รู้วา่ อะไรทาให้สาวน้อยที่เฉยชาคนนี้ยอม
เปิ ดใจในท้ายที่สุด แต่ไม่สาคัญหรอกว่าอะไร เขารู ้สึก
อัศจรรย์มาก!เขาทั้งสองมีดวงชะตาที่ใกล้ชิดผูกมัดเข้า
ด้วยกัน ทั้งสองนิยามความหมายของคา2คาต่างกันโดยคา
สิ้ นเชิงคือ พี่ใหญ่ ภายในวังหลิน เจ้าแมวดานัง่ อยูท่ ี่ลาน
ด้านหลัง กาลังจ้องมองไปยังท้องฟ้ากว้าง ดูเหมือนกับจุด
ดาเล็กๆที่กาลังสัน่ ไหว[ โอ้…ไม่นะ เจ้านายของข้าถูก
ลักพาตัวอีกแล้ว! ][ เจ้านาย!! ท่านทิ้งข้าไว้หรอ!!? ][ พา
ข้าไปด้วย!! ]เจ้าบัวน้อยที่อยูอ่ ีกด้าน วิง่ อย่างเร็ วด้วยขา
สัน่ ๆของเขา มุ่งหน้าไปที่หอ้ ง ปี นขึ้นบนตูท้ ี่เก็บหยกทิพย์
ไว้
ตอนที่ 203 หยกวิญญาณ 5

————————-

ตอนที่ 1/2

ภายใต้ความมืดมิดของท้องฟ้าในยามราตรี ทหารปกป้อง
วังหลวงทั้งภายในและภายนอกต่างได้รับคาสัง่ ให้รักษา
ความปลอดภัยในพื้นที่ๆพวกเขาเดินลาดตระเวร ไม่มีใคร
สังเกตเห็นเงาที่พงุ่ ผ่านไปเหนือศรี ษะของพวกเขาเลย
แม้แต่นอ้ ย
จวินอู่เสี ยถูกโอบไว้ในวงแขนของจวินอู่เหยา นี้นบั เป็ น
ประสบการณ์การบิน ครั้งแรก ของนางตั้งแต่มาอยูโ่ ลกนี้
เลยก็วา่ ได้

ตรงนั้น จวินอู่เสี ยชี้ออกไปยังตาหนักบรรทมของโม่เฉี่ ยน

เยวียนโดยไม่ลงั เล

ใบหน้าจวินอู่เหยามืดครึ้ มทันทีเมื่อเห็นว่าจวินอู่เสี ยให้เขา

พามาที่ไหน เขาร่ อนลงมายังจุดที่จวินอู่เสี ยชี้โดยไม่ปริ
ปากบ่นสักคา

ทหารยามด้านนอกที่เห็นเงาดาบินลงมาจากท้องฟ้าอย่าง
เร็ วก็ตกใจทันที พวกเขาเกือบจะทิ้งอาวุธของตนเพราะ
ตกใจ พวกเขาจ้องไปยังผูบ้ ุกรุ กก่อนจะร้องตระโกน
ออกไป พวกเขาเห็นเงาดาอุม้ ใครบางคนไว้ในอ้อมแขน
และจาได้วา่ นางคือคุณหนูแห่งวังหลิน จวินอู่เสี ย!

เป็ นที่รู้กนั อย่างกว้างขว้างในเมืองหลวงว่าโม่เฉี่ ยนเยวียน

และจวินอู่เสี ย หลงรักกันอย่างคลัง่ ไคล้ พวกเขากาลังรอ
ให้โม่ฉินหยวโม่เฉี่ ยนเยวียนออกคาสัง่ เรี ยกตัวจวินอู่เสี ย
มาพานักอยูท่ ี่วงั ตะวันออก นั้นถือเป็ นการจองตัวนางให้
เป็ นว่าที่ฮ่องเฮา

พอพวกเขารู ้วา่ ว่าที่ฮ่องเฮาในอนาคตมาเยือนตาหนัก

บรรทมของโม่เฉี่ ยนเยวียนในยามค่าคืนเช่นนี้ พวกทหาร
ยามที่ตกใจก็รีบหุ บปากของตัวอย่างรวดเร็ ว แล้ว
ทอดสายตามองชายที่กาลังอุม้ ว่าที่ฮ่องเฮาอย่างสงสัย
เพียงแค่สบเข้ากับนัยตาสี ดาลึกลับคู่น้ นั ก็ทาเอาพวกเขา
แข้งขาอ่อนแรงจนยืนแทบไม่อยู่

ความน่ากลัวของชายคนนั้นแผ่กระจายออกมาพร้อมรัศมี
เรื องรองอันสง่าผ่าเผย แววตาของเขาทาให้ทหารเหล่านั้น
สัน่ ไหวด้วยความหวาดผวา

ฝ่ าบาททรงประทับอยูด่ า้ นในหรื อไม่? จวินอู่เสี ยถามขณะ

กระโดดออกจากอ้อมแขนจวินอู่เหยา โดยที่ไม่ได้สงั เกต
แววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าจากจวินอู่เหย่าที่ยนื อยู่
ด้านหลังเลยด้วยซ้ านางหันไปถามองครักษ์ที่ยนื อยูห่ น้า
ห้องของโม่เฉี่ ยนเยวียน

อยูข่ อรับ องครักษ์ตอบอย่างหนักแน่น

จวินอู่เสี ยเดินมุ่งหน้าไปที่หอ้ งบรรทมของโม่เฉี่ ยนเยวียน
ทันที ทหารที่ยนื อยูห่ น้าห้องบรรทมเมื่อเห็นจวินอู่เสี ยก็
กาลังขอให้ประกาศแจ้งถึงการมาของนางให้คนในห้อง
ได้รับทราบ

จวินอู่เหยาตามหลังนางมา องครักษ์จึงก้าวขึ้นมาตั้ง
คาถามถึงเจตนาของเขา พวกเขากลับพบว่าตนเองขาด
ความกล้าที่จะก้าวเข้าไปใกล้ชายผูน้ ้ นั พวกเขาได้แต่กล้ า
กลืนขณะที่ชายผูน้ ้ นั เดินผ่านพวกเขาไป และยืนอยูเ่ งียบๆ
ตรงประตูเท่านั้น

ฝ่ าบาท พวกกระหม่อมไม่ได้ละเลยหน้าที่นะพ่ะย่ะค่ะ
เพียงแต่ชายคนที่วา่ ที่ฮ่องเฮาพามาด้วย เขาน่ากลัวเกินไป
นะพ่ะย่ะค่ะ
จวินอู่เสี ยผลักประตูเข้าไปอย่างแรงแล้วเดินทอดน่องเข้า
ไปในห้องบรรทมโม่เฉี่ ยนเยวียนอย่างไม่รู้สึกรู ้สาอะไร
ตอนนี้โม่เฉี่ ยนเยวียนรู ้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัวโดยที่เขา
ไม่ใส่ เสื้ อผ้าเข้านอนด้วยซ้ า

โม่เฉี่ ยนเยวียนหันหน้ามามองผูท้ ี่บุกรุ กห้องนอนของเขา

อย่างไม่เกรงใจทันที เมื่อเห็นว่าผ่ที่บุกรุ กห้องนอนของ
เขาคือใครก็ทาเอามุมปากเขาตระตุกทันทีที่เห็นจวินอู่เสี ย
ยืนอยูใ่ นห้องนอนของเขา ใบหน้าของเขาดูบูดบึ้งยิง่ แขน
ของเขายังคงเกาะเกี่ยวกับสายคาดเอวของตนอย่างเหนียว
แน่น เสื้ อของเขาร่ นลงมาจากไหล่จนเผยให้เห็นหน้าอกที่
เต็มไปด้วยหมัดกล้าม
แม้วา่ โม่เฉี่ ยนเยวียนจะถูกทาร้ายอย่างทุกข์ทนมาเป็ น
เวลานาน แต่ภายใต้การดูแลรักษาจองจวินอู่เสี ยและความ
พยายามอย่างหนักอย่างที่ไม่ลดละของเขา ทาให้ร่างกาย
ของเขาก็ไม่ได้แย่ไปเสี ยทีเดียว

“หยก…อืมมม” จวินอู่เสี ยไม่เห็นสถานการณ์ที่น่าอับอาย

นี้ นางเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อจะพูดคุยถึงหยกวิญญาณ
ขณะที่อุง้ มืออันอบอุ่นปิ ดดวงตาของนางเอาไว้

โม่เฉี่ ยนเยวียนมองอย่างสงสัยไปที่ชายแปลกหน้าที่เอา
มือปิ ดตาจวินอู่เสี ยจากทางด้านหลังของนาง เขาเห็นการ
วางตัวที่เหมาะสมและกิริยาท่าทางที่น่าเกรงขามของชาย
คนนั้นแล้ว เขามัน่ ใจเลยว่าเพวกเขานั้นไม่เคยพบกันมา
ก่อนอย่างแน่นอน
แต่สิ่งที่ทาให้โม่เฉี่ ยนเยวียนตกใจที่สุดดูเหมือนจะเป็ น
ดวงตาสี ดาล้ าลึกสุ ดจะหยัง่ ของเขาคนนั้นมากกว่า

“อุจาดสายตา” จวินอู่เหยาพูดเบาๆกับจวินอู่เสี ยแต่แววตา

สี ดาขลับของเขากลับพุง่ ออกมาดัง่ ดาบสองคมทิ่มแทงไป
ที่โม่เฉี่ ยนเยวียนทัว่ ทัง่ ร่ าง สายตาคู่น้ นั แทบอยากจะสับ
เขาเป็ นชิ้นๆ แล้วไหนจะยังแววตาที่เหมือนกับ “นักฆ่า”
นั้นอีก

โม่เฉี่ ยนเยวียน ไม่ใช่คนโง่ และจับความหมายที่ซ่อนอยู่

หลังแววตาของเขาคนนั้นได้ เขากระวีกระวาดสวมเสื้ อผ้า
ขณะที่กาลังหยิบเสื้ อที่เพิ่งจะถอดออก สายตาที่ท่ิงแทงเขา
เมื้อครู่ กห็ ายไปตอนที่เขาสวมเสื้ อผ้าเสร็ จเรี ยบร้อย
จากนั้นจวินอู่เหยาก็ยนิ ดีปล่อยมือที่ปิดตาจวินอู่เสี ยออก
เมื่อเห็นว่าเขานั้นแต่งตัวเรี ยบร้อยดีแล้ว

หลังจากปรับสายตาตนเองได้แล้ว จวินอู่เสี ยก็ยงั คงไม่รู้

เรื่ องกับสิ่ งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้แม้แต่นิด นางมองจวินอู่
เหยาขณะที่ไม่เข้าใจปฏิกิริยาจากเขามากนัก แต่นางก็
ไม่ได้สนใจเรื่ องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้สกั เท่าไร นางมาที่น้ ี
เพราะเรื่ องหยกวิญญาณอีกครึ่ งที่อยูก่ บั โม่เฉี่ ยนเยวียน
ต่างหาก นางเดินเข้าไปในห้องบรรทมของโม่เฉี่ ยนเยวีย
นอย่างรวดเร็ ว และกระตือรื อล้นที่จะคุยเรื่ องหยก
วิญญาณอีกครึ่ งกับโม่เฉี่ ยนเยวียนอย่างทนไม่ไหว
ตอนที่ 204 พลังอานาจ

————————-

ตอนที่ 2/2

แล้วนี่คือ โม่เฉี่ ยนเยวียนถอยหลังห่างจาก จวินอู่เหยาที่ยนื

อยูด่ า้ นหลังของจวินอู่เสี ยเล็กน้อยเขาสัมผัสได้ถึงความ
อันตรายที่ยากจะต้านทานจากชายคนนั้นได้เป็ นอย่างดี

จวินอู่เหยา…พี่ชายใหญ่ของข้า นี่เป็ นแรกที่นางแนะนาจ

วินอู่เหยากับผูอ้ ื่น
พี่ใหญ่? เมื่อได้ยนิ นางพูดเช่นนั้นความสงสัยที่มีต่อจวินอู่
เหย่าก็ลอยเข้ามาในหัวของโม่เฉี่ ยนเยวียนทันที เขาจา
ไม่ได้วา่ ตระกูจจวินมีคนเช่นนี้อยูด่ ว้ ย แต่เขาเห็นความปิ ติ
ยินดีวาบผ่านสายตาอันตรายของชายผูน้ ้ ี ตอนที่จวินอู่เสี ย
พูดคาว่า พี่ชาย

คืนตอน ตอนที่จวินอู่เหยาช่วยชีวติ จวินเสี่ ยนและพาเขา

กลับมาที่ประตูเมืองหลวง สายตา

ทั้งหมดล้วนจับจ้องไปยังจวินเสี่ ยนจึงไม่มีใคร
สังเกตเห็นจวินอู่เหยาที่อยูท่ ี่น้ นั เลยสักคน

มีอะไรสาคัญรึ ป่าว เจ้าถึงมาหาข้าดึกดื่นเช่นนี้? โม่เฉี่ ยนเย

วียนเดินออกห่างจวินอู่เสี ยด้วยจิตใต้สานึกทันที เพื่อที่จะ
รักษาระยะห่างตนเองจากจวินอู่เหยาที่แผ่รังสี อนั ตราย
ออกมาขู่เขา เพื่อไม่ให้เขาเข้าใกล้จวินอู่เสี ย

จวินอู่เสี ย ตอบกลับมาเรี ยบๆว่า หยกวิญญาณ

หยกวิญญาณ?….เจ้าจริ งๆแล้วก็…

จวินอู่เสี ยรู ้วา่ ไป๋ อวิน๋ เซี ยน จะพูดอะไร นางสัน่ ศรี ษะ

อย่างมัน่ คง

ข้าจะไม่ส่งหยกวิญญาณให้กบั ตระกูลอวิน๋ และข้า

ต้องการหยกวิญญาณอีกครึ่ งที่อยูก่ บั เจ้า
อะไรนะ? โม่เฉี่ ยนเยวียนตระโกนออกมาเสี ยงดัง ดวงตา
ของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ มองจวินอู่เสี ยอย่างไม่น่า
เชื่อในสิ่ งที่นางบอกแก่เขาเมื่อครู่ น้ ี

นางอยากเก็บหยกวิญญาณของตระกูลจวินเอาไว้…และ
ยังจะต้องการหยกวิญญาณอีกครึ่ งที่เป็ นของทางราชวงค์
อีกด้วยอย่างนั้นหรื อ?

นี้นางเสี ยสติไปแล้วหรื อไร?

อู่เสี ย เจ้าต้องการหยกวิญญาณไปทาอะไร? มันเป็ นแค่

หยกที่มีสญ ั ลักษณ์พ้ืนๆธรรมดาชิ้นหนึ่ง หากเจ้าต้องการ
ข้าสามารถให้คนไปเสาะหาหยกคุณภาพดีกว่านี้มาให้เจ้า
ก็ยงั ได้ เจ้าคิดจะไปต่อกรกับตระกูลอวิน๋ เพราะหยกเล็กๆ
ชิ้นเดียวอย่างนั้นหรอ ข้าว่ามันไม่ใช้การตัดสิ นใจที่ดีเลย
นะ โม่เฉี่ ยนเยวียนที่เชื่อในการตัดสิ นใจของจวินอู่เสี ยมา
โดยตลอด ตอนนี้เขาอยากจะทึ้งผมตัวเองออกให้หมด
ด้วยความหงุดหงิดกับสิ่ งที่นางคิดยิง่ นัก

จวินอู่เสี ยต้องตระหนักถึงผลลัพธ์ดว้ ย ใช่ไหมเล่า?

เจ้าจะให้หรื อไม่ให้? จวินอู่เสี ยถามเขาเสี ยงด้วยน้ าเสี ยง

นิ่งๆ ดวงตาของนางหรี่ ลงอย่างต้องการคาตอบ หยก
วิญญาณก็คือหยกเก็บวิญญาณ นางไม่สนใจจะอธิบายให้
โม่เฉี่ ยนเยวียนฟังตราบใดที่นางไม่อาจหมดห่วงเรื่ อง
ของจวินกู่ได้
นี่จึงเป็ นครั้งแรกที่จวินอู่เสี ยจ้องมองไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียนอ
ย่างเยือกเย็นและเขาก็รับรู ้รสชาติของความกลัวนั้น นัน่
เหมือนกับการจ้องมองที่มอบให้โม่เซวีย่ นเฟยกับเสด็จพ่อ
ของเขาไม่มีผดิ

เหงื่อเย็นๆเริ่ มผุดขึ้นบนหน้าผากของเขา หากเจ้าต้องการ

มัน ข้าจะให้กไ็ ด้ แต่พวกตระกูลอวิน๋ เล่า? เจ้าก็เคยเห็น
ด้วยตนเองแล้วแล้วหนิ ว่าพวกเขามุ่งมัน่ ที่ครอบครอง
หยกวิญญาณและไม่มีอะไรจะมายับยั้งความต้องการของ
พวกเขาได้

นามันมาให้ขา้ แล้วข้าจะจัดการกับพวกนั้นเอง จวินอู่เสี ย

ไม่มีความตั้งใจที่จะร่ วมมือและสงบศึกกับตระกูลอวิน๋ อยู่
แล้ว
ตอนที่นางสัง่ ให้ไป๋ อวิน๋ เซียนมอบยาพิษให้ นางก็รู้แล้วว่า
ตนและตระกูลอวิน๋ ไม่อาจอยูร่ ่ วมโลกกันได้อีก

ตอนนี้หวั ใจของโม่เฉี่ ยนเยวียนนั้นหดหู่ไปกับคาพูดของจ

วินอู่เสี ย เจ้าอยากจะไปต่อกรกับตระกูลอวิน๋ ?……ไม่นะ
อู่เสี ย เจ้าก็เคยเห็นพลังของเจียงฉิ นชิงแล้ว แม้แต่กองทัพ
รุ ยหลินก็ไม่อาจต้านทานาด้ พวกเราต้านทานอานาจของ
12 ผูแ้ ทนที่สนับสนุนพวกเขาได้…..

โม่เฉี่ ยนเยวียนยังพูดไม่ทนั จบ กลับมีความกดดันมหาศาล

แผ่กระจายออกมาในทันที และในนาทีต่อมาเขาก็รู้สึกได้
ถึงพละกาลังที่หนักแน่นกดทับลงมาที่ไหล่ท้ งั สองข้าง
ของเขา ชัว่ ขณะนั้นร่ างกายทั้งหมดของเขาก็สนั่ ไหวอย่าง
ไม่สามารถควบคุมได้ ทาให้ขาของเขาสู ญเสี ยกาลัง เขา
ล้มลงกับพื้นเสี ยงดังสนัน่ เหงื่อที่ไหลออกมาไม่ลด
น้อยลงเลยจนสร้างแอ่งน้ าหย่อมๆบนพื้นรอบๆตัวเขาได้

ทาตามที่นางบอกซะ น้ าเสี ยงที่เต็มไปพลังดังก้องอยู่

ภายในหูของเขา ถึงแม้วา่ เสี ยงนั้นจะไม่ได้ดงั อะไรมาก
แต่มนั กลับทิ่มแทงหู ของเขาจนปวดและมีเลือดไหลหยด
ลงมาจากมุมปากของเขา
ตอนที่ 205 เดิมพัน 1

————————-

ตอนที่ 1/4

เสี ยงของเขาเพียงลาพังได้ส่งเสี ยงที่ราวกับบาดเจ็บหนัก

ไปทัว่ ร่ างกายของเขา กองกาลังต่างถอยห่างด้วยความ
กลัวแสงที่ถูกส่ งออกมาจากชายผูน้ ้ นั จิตวิญญาณสี เขียว?
จิตวิญญาณสี ฟ้า? หรื อว่าสี น้ นั คือสี ม่วงในตานาน…

โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่อาจคิดได้ถึงระดับพลังของ จวินอู่เหยา

ได้แต่อย่างใด เขาไม่อาจชี้วดั ถึงพลังอานาจจากการ
ส่ งออกมาได้ เพียงแค่มองตัวบุคคลมันก็น่าเกรงขามมาก
พอโดยไม่จาเป็ นต้องปล่อยพลังอานาจของเขาออกมาเลย
ก็ตาม!

พลังอานาจเช่นนี้ ยังมีอยูภ่ ายใต้สวรรค์อีกหรื อ?

“พอได้แล้ว” จวินอู่เสี ยส่ งเสี ยงออกมาทันที นางไม่รู้วา่

การกระทาของจวินอู่เหยาส่ งผลกระทบอันใดต่อโม่เฉี่ ยน
เยวียนรึ ไม่ เพราะว่าตัวของจวินอู่เสี ยนั้นไม่ได้รับ
ผลกระทบแต่อย่างใด แต่นางก็พอคาดเดาได้ถึงพลังของจ
วินอู่เหยาว่าน่ากลัวมากเพียงไหน เธอพอคาดเดาได้ถึงสิ่ ง
ที่โม่เฉี่ ยนเยวียนได้รับมัน

หลังจากคาพูดของ จวินอู่เสี ย ทั้งพลังที่ถูกส่ งออกมาจาก

ร่ างกายของเขานั้นก็ได้หายไปอีกครั้ง เขาส่ งพลังอานาจ
ออกมาให้คนได้ประจักษ์เห็นและให้ความกลัวนั้นถูก
สลักลึกลงไปในหัวใจ ในขณะทุกครั้งที่พวกเขานั้นมอง
ไปที่จวินอู่เหยา

ใครจะไปคาดคิดว่า ผูช้ ายที่มีความแข็งแกร่ งพร้อมกับ

เสน่ห์ที่น่าค้นหาเช่นนี้ จะอยูภ่ ายใต้การควบคุมของจวินอู่
เสี ย? การมีเขา จวินอู่เสี ยก็ไม่จาเป็ นต้องกลัวตระกูลอวิ๋
นอีกต่อไป

ถึงแม้วา่ อานาจของผูต้ ิดตามทั้งยีส่ ิ บคนของตระกูลอวิน๋

จะแข็งแกร่ งก็ตามแต่ แต่ถา้ หากตระกูลอวิน๋ ได้มาสู ้กบั เขา
แล้วละก็ เขาเองก็อาจจะพ่ายแพ้ได้เช่นกัน

“หยกวิญญาณ” จวินอู่เหยาได้ถามโม่เฉี่ ยนเยวียน

โม่เฉี่ ยนเยวียนเอาหลังมือเช็ดเลือดออกจากมุมปากของ
เขาและจ้องมองไปที่จวินอู่เหยา ไม่มีความลังเลแต่อย่าง
ใดในช่วงเวลานี้ เขาสัง่ ให้นาหยกวิญญาณออกมา

“อู่เสี ย” หลังจากที่เสร็ จสิ้ นการสิ่ งที่ถูกมอบหมายให้ทา

เขาก็ได้ถามไปที่จวินอู่เสี ยในท่าทีที่กงั วลใจ “ตอนที่เจ้า
กล่าวว่าเจ้าจะจัดการกับตระกูลอวิน๋ เจ้าตั้งใจจะขอให้….
พี่ชายของเจ้าเป็ นคนลงมือใช่ไหม? ” โม่เฉี่ยนเยวียนถาม
จงินอู่เสี ยอย่างอยากรู ้

“ใช่” จวินอู่เสี ยตอบอย่างตรงไปตรงมา

โม่เฉี่ ยนเยวียน ตัวหดลงด้วยความตกใจ

เป็ นแบบนั้นสิ นะ?

แบบนั้นมันจะไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ?

“ตระกูลอวิน๋ อาจไม่ได้แสดงความจริ งใจมากเท่าไหร่ นกั

แต่พวกเขานั้น ก็หาได้กระทาความผิดที่อุกอาจแต่อย่างใด
และเจ้าตัดสิ นใจ..เร็ วเช่นนี้เลยหรื อ..? โม่เฉี่ ยนเยวียนรู ้ดี
ว่า ตระกูลอวิน๋ คงไม่ยอมแพ้เรื่ องหยกวิญญาณแน่ๆ แต่จ
วินอู่เสี ย นางได้ตดั สิ นใจแล้ว

นอกเหนือไปจากนี้หากพวกตัวแทนตระกูลอวิน๋ เป็ น
อะไรไปแล้วละก็ ตระกูลอวิน๋ ทั้งตระกูล คงเคลื่อนทัพมา
โจมตีแคว้นฉี ได้ทนั ทีแน่
แล้วเช่นนี้ จวินอู่เหยาจะยังต่อกรกับตระกูลอวิน๋ ได้โดย
ลาพังอีกยังงั้นเหรอ?

ถ้าเป็ นไปได้ โม่เฉี่ ยนเยวียนอยากจะให้เรื่ องพวกนี้จบลง

อย่างสงบแท้ๆ

จวินอู่เสี ยไม่ได้ตอบแต่อย่างใด แต่นางกลับมองเห็น

อารมณ์ที่ขดั แย้งของโม่เฉี่ ยนเยวียนออก นางเข้าใจดี
สาหรับสิ่ งที่เขาต้องการอธิบาย แน่นอนว่าเขาพึ่งขึ้นเป็ น
ฮ่องเต้ของแคว้นฉี เขาต้องทาทุกๆอย่างเพื่อปกป้องแคว้น
ให้ปลอดภัย เพื่อปกป้องประชาชนมากมายในแคว้น และ
ต้องอ่อนน้อมถ่อมตนและเป็ นคนดีต่อไป
จวินอู่เสี ยหรี่ ตาของนางลงแล้วถามเขาว่า “เจ้าคิดว่า ข้า
โหดร้ายไปหน่อยหรื อเปล่า?”

ด้วยคาถามของจวินอู่เสี ย ทาให้เขารู ้สึกได้ถึงความหนาว

เหน็บอีกครั้ง

“ไม่ใช่ ข้าแค่เพียงคิดว่า เราไม่ควรฆ่าคนโดยไร้ความ

ยุติธรรม”

จวินอู่เสี ย มองสารวจไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียน นางได้เลือกโม่

เฉี่ ยนเยวียนให้ครองบัลลังก์ เหตุเพราะว่า เขาเป็ นคนที่
สุ ขมุ ใจเย็น ซึ่งแตกต่างกับพ่อของเขาและน้องชายของ
เขา เขาถูกดูแลอย่างดีเพื่อเป็ นโล่ให้แก่ตระกูลจวิน และ
โล่น้ ีตอนนี้ได้แสดงให้เห็นถึงความทื่อของมัน
มันสามารถป้องกันได้ แต่กม็ ิอาจโจมตีได้เช่นกัน

นางเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดว่า “เจ้ามันอ่อนแอสิ้ นดี”

ใบหน้าของโม่เฉี่ ยนเยวียนมืดหมองลงอย่างเห็นได้ชดั คา
ว่าอ่อนแอจากปากของจวินอู่เสี ยมันช่างแทงใจเขายิง่ นัก

“เรามาลองเดิมพันกันดูไหม” จวินอู่เสี ยหันหน้ากลับไป

ยังโม่เฉี่ ยนเยวียน มันถึงเวลาแล้วที่ตอ้ งลับคมโล่น้ ี ให้ถึก
และทนยิง่ ขึ้น

“เดิมพันอะไร?”
“เดิมพันว่า ตระกูลอวิน๋ จะแสวงหาความตายด้วยตัวเองรึ
ไม่” จวินอู่เสี ยพูด ดวงตาของนางหรี่ ลงอีกครั้ง
ตอนที่ 206 เดิมพัน 2

————————-

ตอนที่ 2/4

เจ้าหมายความว่ายังไง? หัวใจของโม่เฉี่ ยนเยวียนเต้นแรง

ข้าจะเก็บหยกวิญญาณเอาไว้ไม่ให้ใคร หากเจ้าคิดว่าพวก
เขาจะไม่ฆ่าคนโดยไม่มีเหตุผล เรามาดูกนั ว่าถ้าเราสอง
คนไม่ส่งมอบหยกวิญญาณในมือเราให้พวกเขาจะทา
ยังไง? แต่เดิมตอนแรก
จวินอู่เสี ยคิดที่จะปะทะกันกับพวกเขาแต่ตอนนี้นาง
เปลี่ยนใจแล้ว

ไม่ใช่เพราะอะไรนางอยากให้โม่เฉี่ยนเยวียนเป็ นโล่และ
เป็ นดาบไปพร้อมๆกัน

เขาเป็ นคนที่อบอุ่นอ่อนโยนนี่จึงเป็ นทั้งข้อดีและข้อเสี ย

ของเขา

ตระกูลจวินต้องเผชิญหน้ากับปัญหาต่างๆและศัตรู จวินอู่
เสี ยไม่อยากจะเผชิญหน้ากับความเมตตาที่มาจากหัวใจ
ของโม่เฉี่ ยนเยวียนตลอดเวลา เพื่อไม่ให้ฝันร้ายเกิดขึ้นใน
อนาคต นางเลือกจะขัดเกลาโม่เฉี่ ยนเยวียนดีกว่า
เมื่อเขาเห็นความโหดร้ายและโหดเหี้ ยมของศัตรู แล้ว นาง
ต้องให้เขาเข้าใจว่าหัวใจที่เมตตาของเขาสามารถ
ย้อนกลับมาฆ่าเขาได้เช่นกัน

บอกกับตระกูลอวิน๋ ว่าหยกวิญญาณอีกครึ่ งหนึ่งถูกฝังไว้

กับผูอ้ าวุโสตระกูลจวิน และบอกให้พวกเขายอมแพ้เสี ย
เถอะ เจ้าดูซิพวกเขาจะทายังไง

ตอนนี้ในตาของโม่เฉี่ ยนเยวียนนั้นแสดงออกถึงอารมณ์ที่
ผสมปนเปกัน เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจวินอู่เสี ยจะไม่ยอมง่ายๆ
เหมือนในตอนแรก เขารู ้สึกว่าสิ่ งที่จวินอู่เสี ยหวังเอาไว้
มันเรื่ องง่ายๆอย่างแน่นอน
ข้าจะพยายาม โม่เฉี่ ยนเยวียนตอบพร้อมกลับถอนหายใจ
ออกมาด้วยความจายอม

เจียงฉิ นชิงดูเหมือนกับว่าจะเป็ นที่รับมืออะไรไม่ง่ายนัก

แต่ฉินยูหยานนั้นดูเหมือนจะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ

ในขณะที่ท้ งั สองกาลังพูดกันอยูน่ ้ นั องครักษ์ที่โม่เฉี่ ยนเย

วียนสัง่ ให้ไปเอาของที่จวินอู่เสี ยต้องการก็มา แล้วยอม
หยกวิญญาณให้โม่เฉี่ ยนเยวียน ก่อนที่เขาจะมอบให้ จวิน
อู่เสี ยอีกที

หยกวิญญาณอีกครึ่ งหนึ่งมันถูกวางไว้ในกล่องผ้า
หลังจากจวินอู่เสี ยตรวจสอบแล้วนางก็ปิดฝาและเอาเก็บ
มันไว้อย่างดี
โม่เฉี่ ยนเยวียนเคยเห็นหยกวิญญาณมาก่อนและคิดว่ามัน
ไม่ใช่ของสาคัญอะไร เขาคงนึกไม่ถึงว่าของชิ้นเล็กๆนี้จะ
ทาให้จวินอู่เสี ยสู ้กนั กับตระกูลอวิน๋ ได้ เขาไม่อยากจะสื บ
สาวราวเรื่ องมากเนื่องจากเขาไว้ใจจวินอู่เสี ย ไม่วา่ นางทา
อะไรคงจะเหตุผลของนางแน่

นางเอามือถือมันเอาไว้แน่น บงบอกว่าเป็ นการเริ่ มเดิมพัน

จวินอู่เสี ยก็ไม่ได้พดู อะไรอีก นางเดินออกจากห้องไป
พร้อมกันกับจวินอู่เหยา แล้วพวกเขาก็หายตัวไปอย่าง
รวดเร็ ว

เมื่อเดินออกมาจากห้องของโม่เฉี่ ยนเยวียน จวินอู่เสี ยก็เงย

หน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าที่มีดาวส่ องสว่างอยูเ่ ต็มไปหมด
แล้วหันไปหา จวินอู่เหยาที่เดินตามนางมาข้างหลัง จวินอู่
เหยายิม้ อย่างอ่อนโยนแล้วเอาแขนของเขาอุม้ จวินอู่เสี ยใน
ท่าเจ้าสาว แล้วกระโดดพุง่ ตัวขึ้นไปบนอากาศอีกครั้ง

องครักษ์กอ็ า้ ปากค้างมองภาพที่สวยงามนั้นผ่านไปกับลม
แล้วกลืนน้ าลายเงียบๆ

พวกทหารที่เฝ้าอยูห่ น้าห้องบรรทมของโม่เฉี่ ยนเยวียน

ภายใต้ทอ้ งฟ้าในค่าคืนนี้ลมหนาวเย็นพัดผ่านมา ความ

หนาวเย็นนี้ไม่มีผลกับจวินอู่เหยาเลยแม้แต่นอ้ ย หญิงสาว
ในอ้อมแขนของเขาก็ไม่รู้สึกหนาว เพราะว่าอ้อมแขน
และหน้าอกที่อบอุ่นของเขาแพร่ กระจายความอุ่นไปที่ตวั
นาง
ทาไมเจ้าต้องเดิมพันกับกับเจ้าโง่นี่ดว้ ย?

ทาไมเจ้าไม่คิดว่าจะทิ้งมันหรื อไม่ทิ้งมันเมื่อไหร่ กไ็ ด้

ดาบนั้นหากฝนมันให้คมก็มีเพียงแต่โอกาสนี้เท่านั้น
หัวใจของจวินอู่เสี ยเริ่ มมีความหมายกับ

จวินอู่เหยาเพราะนางกับเขาคุยกันมากขึ้น

ดาบดี จวินอู่เหยายักคิ้วแล้วไม่พดู อะไรต่อ

โม่เฉี่ ยนเยวียนเป็ นอัจฉริ ยะ ที่อดีตฮ่องเต้ไม่ได้คิดจะสอน

แคว้นฉี ตอ้ งการฮ่องเต้ ข้าอยากจะให้เขาเป็ นหนี้ตระกูลจ
วินแล้วให้เขาตอบแทนด้วยความกตัญญูเสี ยมากกว่า
เส้นทางการเป็ นฮ่องเต้ไม่ได้เมตตากรุ ณาและสะอาด
บริ สุทธิ์ โม่เฉี่ ยนเยวียนที่ถูกอดีตฮ่องเต้ทิ้งเขาจึงไม่ได้
เรี ยนรู ้อะไรมากนัก เนื่องจากไม่มีใครสอนให้เขาเป็ น
ฮ่องเต้ที่ทรงอานาจนั้นเอง

สาวน้อยเจ้าดีกบั เขาจริ งๆ จวินอู่เหยายิม้ แต่ตาของเขาไม่ดี

ใจเลยแม้แต่นอ้ ย
ตอนที่ 207 เดิมพัน 3

————————-

ตอนที่ 3/4

ดี? จวินอู่เสี ยคิดกับตัวนางเอก นางไม่รู้ดว้ ยซ้ าว่านางทาดี

โม่เฉี่ ยนเยวียนนั้นดียงั ไงกัน

พวกเขาก็ทาในสิ่ งที่ตอ้ งการ

ที่ขา้ ทามันเพราะว่ามีท่านอยู่ จวินอู่เสี ยเงยหน้าไปมองจ

วินอู่เหยา หากนางไม่ได้รับการสนับสนุนจากคนที่มีพลัง
มากอย่างจวินอู่เหยา นางคงไม่กล้าต่อต้านแต่แรก แต่ต่อ
หน้าจวินอู่เหยาตระกูลอวิน๋ เองก็ไม่อาจจะเอาชนะเขาได้
นางเองก็ได้ประโยชน์จากสิ่ งนี้อย่างเต็มที่

เพื่อให้ทุกอย่างเป็ นไปได้ดีที่สุดนั้นคือนิสยั ของนาง

จวินอู่เหยาแปลกใจที่นางพูดแบบนั้นแต่สกั พักตาของเขา
ก็แสดงออกถึงความสุ ขทันที

อะไรที่จวินอู่เสี ยไม่ชอบ ก็กาจัดทิ้งก็พอ

อะไรก็ตามที่เจ้าต้องการ ข้าก็จะทามัน จวินอู่เหยาหัวเราะ

เขาจะอนุญาตให้พวกสวะพวกนี้ มีชีวติ อยูไ่ ด้นานขึ้นอีก
หน่อยก็แล้วกัน
จวินอู่เสี ยกระพริ บตานางคิดว่าเขาตามใจนางจนนาง ใจ
แตก ยิง่ กว่าจวินเสี่ ยนตามใจนางอีก

พี่ใหญ่ของนางนี่ดีจงั เลย

เปิ ดปากท่านสิ จวินอู่เสี ยพูดออกมาทันที

เมื่อได้ยนิ นางพูดเช่นนั้นจวินอู่เหยาก็เปิ ดปากกว้างอย่าง

ไม่ลงั เล เมื่อนางเห็นว่าเขาอ้าปากแล้วก็เอายากระษัยรส
หวานใส่ เข้าปากเขาทันที เมื่อเข้ากลืนมันลงคอเข้าไปก็
เหลือเพียงกลิ่นหอมจางๆพร้อมกับคลื่นความรู ้สึกอบอุ่น
ที่เริ่ มแพร่ กระจายไปทัว่ ร่ างของเขา เส้นเลือดของเขารู ้สึก
สบายเมื่อได้รับการบารุ งที่อบอุ่นนี้
จวินอู่เหยาก็ยมิ้ กว้างขึ้นมาทันที ทาไมเขาไม่รู้วา่ จวินอู่เสี ย
ให้เขากินอะไรเข้าไป

นี่เป็ นยากระษัยที่จวินอู่เสี ยทาขึ้นมาเอง และมีเพียงพ่อลูก

ตระกูลจวินเท่านั้นที่ได้กินยาของนาง

คืนนี้เป็ นคืนที่จวินอู่เสี ยห่วงใยเขา มันช่างเป็ นคืนที่ดีที่สุด

เมื่อถึงวังหลินในค่าคืนที่เงียบสงัดนี้ จวินอู่เหยาก็ปล่อยจ
วินอู่เสี ยทันทีเมื่อถึงลานที่พกั จวินอู่เสี ยได้กลิ่นเหล้าที่
หอมโชยมาอย่างหนาแน่นที่ลอยมาจากห้องของนาง
กลิ่นหอมที่รุนแรงในที่พกั นี้ ทาให้คนบางคนเมาหนัก
มาก

นี่มนั กลิ่นน้ าเกสรหยกทิพย์ใช่ไหม? จวินอู่เสี ยย่นจมูก

นางทันทีเมื่อรู ้วา่ กลิ่นที่ลอยเข้าจมูกเป็ นกลิ่นของอะไร
นางปลูกดอกบัวหิ มะทุกวันนางจึงคุน้ เคยกับกลิ่นนี้ดี แต่
กลิ่นที่ลอยมานี้มนั ช่างรุ นแรงนัก

ก่อนที่จวินอู่เสี ยจะรู ้วา่ มีอะไรเกิดขึ้นก็มีเสี ยงดังกระหึ่ ม

ออกมาจากในห้องของนาง

[ปล่อยข้านะเจ้าเหมียว ปล่อยข้าเร็ วๆสิ ] เสี ยงร้องของเจ้า

บัวน้อยที่ดงั ออกมาจากในห้อง ทาให้จวินอู่เสี ยอดสงสัย
ไม่ได้วา่ มันเกิดอะไรขึ้นในระหว่างที่นางไม่อยูห่ อ้ งกัน
แน่

จวินอู่เหยาเมื่อได้ยนิ เสี ยงที่อยูใ่ นห้องของจวินอู่เสี ยก็

ขมวดคิ้วอย่างสงสัยพลางเดินตามจวินอู่เสี ยไปที่หอ้ ง
อย่างสงสัย

สิ่ งที่เขากับจวินอู่เสี ยเห็นเมื่อเปิ ดประตูหอ้ งเข้ามาคือภาพ

ของชายหนุ่มรู ปงามที่หน้าแดงก่าด้วยความเมา เท้าที่
เปลือยเปล่าสี ขาวของเขากาลังขี่เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาบนพื้นที่
หนาวเย็น ผิวของเขาช่างตรงกันข้ามกับเจ้าสัตว์สีดาที่มี
ขนมันวาวยิง่ นัก
เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาที่มีชายหนุ่มนัง่ อยูบ่ นหลังมัน มันก็
พยายามสะบัดตัวเพื่อให้ชายหนุ่มตกจากหลังมัน

ชายหนุ่มที่ดูอ่อนแอพยายามกดน้ าหนักลงเรื่ อยๆ เพื่อนัง่

บนเจ้าสัตว์ร้ายสี ดา มือซ้ายของเขาถือไหเหล้าไว้ หน้า
ของเขาแดงมาก

มาสิ ทาไมไม่ตีขา้ อย่างที่เจ้าชอบทาละ? หา เจ้าบัวน้อยที่

ตอนนี้กลายร่ างเป็ นหนุ่มขี้เมากาลังกดขากรรไกร แล้วก็
ขาของเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาไว้กบั พื้น ชายหนุ่มหน้าตาดีใช้มือ
เปล่าจับหางเจ้าสัตว์สีดาเล่น แล้วดึงหางที่อยูใ่ นมือลาก
มันออกมา

เหมียว เสี ยงเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาคารามออกมาด้วยความเจ็บ

ตอนที่ 208 เจ้าบัวสู ้ 1

————————-

ตอนที่ 4/4

สายตาของจวินอู่เสี ยในตอนนี้มีแต่ความยุง่ เหยิง นางมอง

ไปที่เจ้าบัวน้อยที่กลายเป็ นชายหนุ่มกับเจ้าดาน้อยที่กลาย
ร่ างเป็ นเจ้าสัตว์ร้ายสี ดา สายตาที่เย็นเยียบของนางมองไป
ยังมุมห้องที่มีช้ นั วางเหล้าที่มีไหเหล้าน้ าเกสรหยกทิพย์อยู่
เต็มไห มันเป็ นที่ๆนางได้จดั วางเรี ยงกันไว้อย่างเป็ น
ระเบียบ ตอนนี้มนั กลับยุง่ เหยิงไปหมด แล้วไหนจะยังมี
ไหเหล้าที่วา่ งเปล่ากระจายอยูเ่ กลื่อนพื้น น้ าเกสรหยก
ทิพย์ที่มีค่ากาลังไหลลงพื้นอย่างเสี ยเปล่า ไม่ตอ้ งสงสัย
เลยว่าทาไมกลิ่นของมันถึงหอมโชยไปในถึขา้ งนอก

สายตาที่เย็นเยียบของนางเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ ว ตาของ
นางหรี่ ลงอย่างน่ากลัว

จับพวกเขาแยกออกจากกัน จวินอู่เสี ยพูดเสี ยงเบาๆ

จวินอู่เหยารู ้ทนั ทีเลยว่านางกาลังพูดอยูก่ บั เขา ปราศจาก

คาพูดใดๆที่ตอบกลับมา เขาก็เข้าไปใน สนามรบ ที่
เกิดขึ้นตรงหน้าทันที แขนที่ยาวของเขาก็เอื้อมมาถึงเจ้าบัว
เมาก่อนเป็ นคนแรก
เจ้าบัวเมาที่กาลังสนใจแต่เรื่ องแก้แค้นอยูน่ ้ นั ไม่ได้รู้เลย
ว่าจวินอู่เสี ยนั้นกลับมาถึงแล้ว มันมารู ้สึกตัวก็เมื่อตอนที่จ
วินอู่เหยาเดินเข้ามาใกล้ๆ เมื่อมันเห็นมามีบางอย่างยืน่ อยู่
ข้างหลังมัน มันก็เงยหน้าขึ้นมามองทันที เมื่อเห็นว่าใครที่
อยูข่ า้ งหลังมัน มันก็มองด้วยความตกตะลึง

แต่มนั ก็สายเกินไปแล้ว

ตอนที่เจ้าบัวเมาเงยหน้าขึ้นมา จวินอู่เหยาเอาแขนยกเขา
ไปวางไว้บนไหล แขนที่แข็งแกร่ งจับตัวเขาเอาไว้แน่นจน
รู ้สึกเหมือนกระดูกจะหักยังไงยังงั้น

บ้าเอ่ย เจ้าบัวเมาด่า เขาบิดตัวไปมาตอบโต้จวินอู่เหยา เขา

เอาศอกกับขาของเขาผลักดัน จวินอู่เหยาออกไป
แต่จวินอู่เหยาก็แทบไม่ขยับเลยสักนิด แถมเขายักคิ้วมอง
ชายหนุ่มรู ปงามนี้อย่างกวนโมโหอีกด้วย

เป็ นการเคลื่อนไหวที่ดี แต่มนั ไม่เหมาะที่จะใช้กนั กับฝ่ าย

ตรงข้าม จวินอู่เหยายิม้ กว้างขึ้นมือที่แบกเจ้าบัวเมาเริ่ มบีบ
แรงขึ้น เจ้าบัวเมาปวดร้าวทันทีที่ขยับ

เจ้าสัตว์สีดากระโดดจะไปแก้แค้นทันทีที่ถูกปล่อยออกมา
มันถูกคว้าคอขึ้นมา มันหันหน้าไปอย่างโกรธ
เกรี๊้ ยว………..

แต่ดวงตาสี ม่วงที่มองมาคู่น้ นั ทาให้เจ้าแมวดากลัวอย่าง

จับใจ
พอได้หรื อยัง? จวินอู่เสี ยถามอย่างสงบ นางมองเจ้าหนึ่ง
คนกับอีกหนึ่งตัวที่ถูกถือไว้ในมือของจวินอู่เหยาด้วย
สายตาเรี ยบนิ่ง

นานแค่ไหนกันที่นางออกไป?

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดากับเจ้าบัวเมาหน้าสี หน้าอ่อนลง เมื่อเห็นจ

วินอู่เสี ยมองมาทางมันอย่างไม่กล้าสบสายตา

สายตาที่เย็นเยียบของนางนั้นมันทาให้พวกมันต่างพากัน
ทาตัวสงบเสงี่ยมทันที ตาของนางกวาดมองหน้าทั้งสองที่
รู ้สึกผิด ดวงตาที่เย็นเฉี ยบมองเจ้าสัตว์ร้ายสี ดากับชาย
หนุ่มรู ปงาม แล้วหันไปมองเจ้าดาสลับกันอีกที
พูดมา น้ าเสี ยงของนางที่พดู ออกมามันช่างเย็นเฉี ยบไปถึง
หัวใจของพวกมันจริ งๆ

และแล้วเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาก็พดู กับนางว่า [เจ้านาย เจ้านี่มนั

ขโมยเหล้าที่แสนมีค่าของท่าน ข้าพยายามจะหยุดเจ้าบัว
น้อย แต่มนั ก็ไม่ฟังไม่นานมันก็เปลี่ยนร่ างและตี
ข้า……….]

นี่เป็ นการเผชิญหน้าครั้งที่สองของเจ้าบัวเมากับเจ้าแมว
น้อย ครั้งแรกพวกมันไม่เคยสู ้กนั ต่อหน้าจวินอู่เสี ย ใน
วันนี้จวินอู่เสี ยก้าวเท้าออกไป เจ้าบัวน้อยที่ตะกละก็เข้ามา
ในห้องแล้วเดินไปที่ช้ นั วางเหล้า มือของมันค่อยๆวางลง
บนไหน้ าเกสรหยกทิพย์อย่างดีใจ แต่เผอิญเจ้าแมวดาพบ
เข้าและพยายามจะหยุดเขา เจ้าบัวน้อยก็เปลี่ยนร่ าง
กลายเป็ นเจ้าบัวเมา ไม่สนใจคาพูดของเจ้าแมวน้อยแต่
อย่างใด เขาเทไหน้ าเกสรหยกทิพย์ลงปากทันที

เจ้าแมวดาไม่คิดอะไร มันก็เปลี่ยนร่ างเป็ นเจ้าสัตว์ร้าย

แล้วเผชิญหน้ากับเจ้าบัวเมาทันที

แต่ผลลัพธ์มนั ช่างน่าเศร้า

เจ้าบัวน้อยกล้าหาญและแตกต่างไปจากเดิม เพียงแค่
กาปั้ นเดียวก็ทาให้เจ้าสัตว์ร้ายทรุ ดลงไปนอนกับพื้นอย่าง
ง่ายดาย
ถึงแม้วา่ มันจะกินเจ้าสิ งโตยักษ์สีทองเข้าไปแล้ว แต่กย็ งั
แพ้เจ้าดอกไม้หน้าด้านอยูด่ ี นี่มนั ช่างเป็ นเรื่ องที่น่าอาย
เสี ยจริ งๆ

จวินอู่เสี ยอยากจะให้ท้ งั สองแยกออกจากกัน แต่เมื่อฟังที่

เจ้าแมวน้อยอธิบายในตาของนางก็เต็มไปด้วยความโกรธ
อย่างห้ามไม่อยู่ ว่าแล้วนางก็เดินมาหยุดอยูข่ า้ งหน้าเจ้าบัว
เมาที่โดนจวินอู่เหย่าจับอยู่ พร้อมมองมันดวงสายตาที่
วาววับราวกับนักล่าที่กาลังจ้องมองเหยือ่ อยูย่ งั ไงยังงั้น ทา
เอาเจ้าบัวเมาสะดุง้ ทันทีที่โดนนางจ้องเช่นนี้
ตอนที่ 209 เจ้าบัวสู ้ 2

————————-

ตอนที่ 1/4

จวินอู่เสี ยนางรู ้ดีวา่ เจ้าแมวน้อยของนางแข็งแกร่ งเพียงใด

แล้วยิง่ มันได้กินเจ้าสิ งโตยักษ์สีทองลงไปพลังของมันก็
เพิ่มสู งขึ้น แต่กไ็ ม่อาจสู ้เจ้าบัวเมาที่กาลังนัง่ กดมันอยูจ่ น
มันตอบโตอะไรไม่ได้

จวินอู่เสี ยคิดอยูเ่ สมอว่าเจ้าบัวน้อยจะต้องมีประโยชน์ใน

ด้านอื่นๆอยูบ่ า้ ง ความกล้าในการต่อสู ้ของเขามีนอ้ ย แต่
ทว่าสิ่ งที่เจ้าบัวน้อยทาในวันนี้เห็นทีนางจะต้องคิดใหม่
เสี ยแล้ว

เจ้าสู ้ได้ไหม? จวินอู่เสี ยหรี่ ตามองเจ้าบัวเมาที่หน้าแดง

ด้วยฤทธิ์ของน้ าเกสรหยกทิพย์ที่มนั ดื่มเข้าไป

เจ้าบัวน้อยตอนเมาช่างหยิง่ ยโสโอหังและไม่สนใจผูอ้ ื่น

เขาเดินมาตรงหน้าเจ้าเหมียวแล้วไปหา จวินอู่เสี ย เขาพูด
เบาๆว่า ได้…ข้าสู ้กบั เจ้าเหมียวได้ไม่มีปัญหา

ตอนปกติกบั ตอนเมามันแตกต่างกันชัดเจนมาก จวินอู่เสี ย

พูด
เจ้าบัวน้อยกับเจ้าบัวขี้เมามีนิสยั และความกล้าที่จะสู ้
แตกต่างกันมาก

ดอกบัวหิ มะจะเติบโตได้ดีหากได้เหล้าดีๆ หากไม่มีเหล้า

ข้าก็จะไม่อาจแสดงพลังให้เห็นได้

เจ้าบัวขี้เมาพูดเสี ยงเบาๆ อย่างหดหู่หากไม่ใช่วา่ เจ้าเหมียว

บ้านี่จะข่มขู่เขาทุกวันละก็

เขาพูดความจริ ง จวินอู่เหยาพูดออกมาทันที เขาเห็นเจ้าตัว

เล็กนี่กลายเป็ นเจ้าบัวขี้เมา แล้วอธิบายมากขึ้น เจ้าบัวนี่ยง่ิ
ดื่มเหล้ามากมันก็จะยิง่ เก่งขึ้น มันเกิดมาเพื่อเหล้ามันจะ
ตามเหล้าไปทุกที่ เรื่ องที่มนั ขโมยเหล้าจึงเป็ นเรื่ องที่คาด
ไม่ถึง
จวินอู่เสี ยพยักหน้า ถ้าเป็ นอย่างนั้นภูติประจาตัวของนาง
ไม่ได้ไร้ค่า

แต่…

แต่มนั ไม่ใช้ขอ้ อ้างของเจ้าบัวขี้เมานี่ที่จะทาลายน้ าเกสร

หยกทิพย์ท้ งั หมด

จวินอู่เสี นเชยคางของเจ้าบัวเมาขึ้น แล้วหรี่ ตาพูดออกมา

ว่า หากเจ้าอยากดื่มก็ใช่วา่ จะได้ดื่ม แต่เหล้าที่อยูท่ ี่นี่ไม่
อนุญาตให้เจ้าดื่ม เข้าใจไหม!!!
เจ้าบัวขี้เมามองไปที่ตาคู่คม มันพูดอะไรไม่ออกแม้แต่
ครึ่ งคา มันได้แต่พยักหน้ารับอย่างเดียว

เมื่อจวินอู่เสี ยพอใจแล้วจึงปล่อยมืออกไปจากค้างของเขา
นางลาบากจากการขาดความสามารถในการต่อสู ้ แม้นาง
จะมีเจ้าแมวน้อยอยูแ่ ต่นางก็ไม่พอใจ หากได้ความ
แข็งแกร่ งของเขามาเพิ่มก็ถือว่าเป็ นเรื่ องดี อย่างน้อยเจ้า
บัวน้อยเองก็ไม่ได้แย่ไปทั้งหมด

เขาแข็งแกร่ งแค่ไหน? จวินอู่เสี ยถามจวินอู่เหยาเสี ยงเรี ยบ

จวินอู่เหยาตอบกลับว่า ขึ้นอยูก่ บั ว่าเขาดื่มไปมากแค่ไหน

หากเขาได้ดื่มเหล้าดีๆไปมากๆ เขาจะไม่เสี ยเหงื่อเลยแม้
จะสู ้กบั ผูม้ ีพลังวิญญาณสี ม่วง เจ้าบัวขี้เมาน่าจะแข็งแกร่ ง
มาก อย่างที่จวินอู่เหยาบอกดูเขาพอใจเจ้าตัวซนตัวน้อยนี่

ในโลกใบนี้ พลังวิญญาณสี น้ าเงินก็ถึงขีดจากัดแล้ว ใน

ศตวรรษที่ผา่ นมามีคนที่มีพลังวิญญาณขั้นสี ม่วงมีแค่คน
เดียว พลังในการต่อสู ้ของเจ้าบัวขี้เมานั้นอาจจะเก่งที่สุด
ในแคว้นฉี เลยก็วา่ ได้

เหล้าที่ท่านเอาให้ก่อนหน้านี้ยงั มีอีกไหม? จวินอู่เสี ยถาม

แล้วมองไปที่จวินอู่เหยา

จวินอู่เหยายิม้ กับสาวน้อยตัวร้ายที่แสนขี้เกียจของเขา นาง

ไม่อายเลยที่จะบอกว่าอยากได้เหล้า บางทีนางอาจจะทน
กับน้ าเกสรหยกทิพย์อีกต่อไปไม่ได้แล้ว นางจึงสนใจน้ า
หยกจันทราของเขาแทน

ได้ตราบใดที่เจ้าต้องการ

ท่านเอาพวกมันลงมาได้แล้ว จวินอู่เสี ยบอก

เมื่อนางอนุญาต เจ้าสัตว์สีดากับเจ้าบัวขี้เมาก็เป็ นอิสระ

ต่อหน้าจวินอู่เสี ยพวกมันสงบนิ่งอย่างผิดปกติ

หากเจ้าอยากดื่มอีก ต่อไปก็ไปขอเขา จวินอู่เสี ยบอกเจ้า

บัวขี้เมา

เจ้าบัวขี้เมามองจวินอู่เหยาด้วยความกลัว
เขาไม่มีทางเอาชนะคนๆนี้ได้

จวินอู่เหยานั้นมีกลิ่นอายชัว่ ร้ายมาก โชคดีที่เขาเป็ นภูติ

ไม่ใช่มนุษย์ มนุษย์อาจแขนขาดไม่กต็ ายตอนที่เขาจับมัน
เอาไว้

คุณหนูของเขาบอกเขาให้ไปขอกันกับเจ้าคนที่น่ากลัวนี่?

เจ้าบัวขี้เมานึกถึงอนาคต แล้วรู ้สึกไม่ดีดว้ ยความกลัวที่ถา

โถมเข้ามา….
ตอนที่ 210 อานาจที่กดดัน 1

————————-

ตอนที่ 2/4

เช้าวันต่อมาในพระราชวัง ตระกูลอวิน๋ ก็ส่งคนมากดดัน

เรื่ องหยกวิญญาณกับโม่เฉี่ ยนเยวียน

โม่เฉี่ ยนเยวียนที่นงั่ อยูบ่ นบัลลังก์หนั หน้าไปทางขุนนาง

และแม่ทพั ทั้งหลาย ความโดดเด่นตระกูลอวิน๋ ทาให้พวก
เขาถอยออกมาด้วยความกลัว โม่เฉี่ ยนเยวียนเห็นแบบนั้น
ก็หน้าคล้ าลงทันที
หยกวิญญาณอยูท่ ี่ไหน? เจียงฉิ นชิงไม่ได้สนใจเลยว่านี่จะ
เป็ นการทาให้โม่เฉี่ ยนเยวียนเสี ยหน้าและความภาคภูมิใจ
ในตาแหน่งฮ่องเต้ของเขารึ เปล่า เขาโพล่งสิ่ งนี้ออกมา
ด้วยไม่บอกหรื อเตือนเอาไว้ก่อน ขุนนางกับแม่ทพั ต่างก็
ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเงียบๆ

เจียงฉิ นชิงไม่ได้ให้ความสนใจใดๆกับแคว้นเล็กๆอย่าง
แคว้นฉี น้ ีอยูแ่ ล้ว แต่ที่มานี้เป็ นเพราะเรื่ องของหยก
วิญญาณก็เท่านั้น

โม่เฉี่ ยนเยวียนเก็บอารมณ์ข่นุ มัวเอาไว้ แล้วยิม้ ออก

มาแล้วพูดว่า หาที่นงั่ ให้กบั แขกที่มีเกียรติขอเราเร็ วเข้า

กลุ่มขันทีเอาเก้าอี้มาให้คนของตระกูลอวิน๋
เราจะปล่อยเรื่ องที่อวิน๋ เซียนทาไปอย่างโง่ๆไป แต่
ข้อตกลงที่มีกบั ฮ่องเต้องค์ก่อนยังคงมีอยู่ พวกเราไม่ได้
อยากจะสร้างความวุน่ วายในแคว้นฉี เท่าใดนัก ฝ่ าบาท
โปรดส่ งหยกวิญญาณมาให้พวกเราเร็ วๆเถิด พวกเราจะ
ได้กลับไปที่ตระกูลอวิน๋ แล้วงานของพวกเราจะได้เสร็ จ
สักที เจียงฉิ นชิงพูดอย่างตรงไปตรงมา เขาอาจใช้น้ าเสี ยง
ต่าด้วยท่าทางที่สุภาพ แต่ไม่ได้ให้ความเคารพยาเกรงใดๆ
เลยหากเป็ นธรรมดาโม่เฉี่ ยนเยวียนต้องโกรธจนเลือด
เดือดไปแล้ว แต่เพราะความแข็งแกร่ งของตระกูลอวิน๋ ทา
ให้เขาต้องกลืนมันลงท้องแล้วทาท่าทางสงบเข้าไว้

ตอนนี้จริ งๆเขาไม่อาจจะหวนคืนไปที่ขอ้ เสนอของจวินอู่

เสี ยที่ให้ฆ่าพวกเขา แต่พวกเขากลับมามาหยิง่ จองหองใน
ที่นี่
เมื่อวานข้าก็อยากจะเอาหยกวิญญาณให้ แต่มนั ดันมี
ปั ญหาบางอย่าง โม่เฉี่ ยนเยวียนได้เตรี ยมคาพูดของเขาเมื่อ
คืนนี้

ปัญหา? ปั ญหาอะไรกัน? เจียงฉิ นชิงหน้าคล้ าลงทันที

หากไป๋ อวิน๋ เซี ยนไม่ส่งข่าวลวงมาให้ พวกเขาคงไม่เรี ยม

ระดมคนมามากมายแบบนี้หรอก

ในฐานะที่เป็ นผูอ้ าวุโสที่ได้รับความนับถือในตระกูลอวิน๋

เขาก็ดูกดดันแคว้นเล็กๆอย่างแคว้นฉี ได้ เขาเข้ามาเพื่อ
ค้นหาของบางอย่างก็ท่านั้น เมื่อได้แล้วเขาก็จะรี บออกไป
จากแคว้นนี้ให้เร็ วที่สุด
หยกวิญญาณอีกครึ่ งนั้นยังอยูใ่ นแคว้นฉี อยู่ ฮ่องเต้ผกู ้ ่อตั้ง
แคว้นได้แบ่งหยกออกเป็ นสองชิ้น ครึ่ งหนึ่งให้วงั หลิน
อีกครึ่ งหนึ่งอยูท่ ี่วงั หลวง แต่เมื่อสิ บปี ก่อนลูกชายคนโต
ของจวินเสี่ ยนได้ตายไปเพราะถูกสังหารในสนามรบ จวิน
เสี่ ยนเสี ยใจมากเลยฝังหยกวิญญาณไว้กบั ลูกชายของเขาจ
วินกู่ ส่ วนอีกครึ่ งหนึ่งมันอยูก่ บั ฮ่องเต้ที่อยูใ่ นสุ สานหลวง
หลังจากที่เขาทนกับความเจ็บป่ วยได้ไม่นาน.. โม่เฉี่ ยนเย
วียนเล่าในไม่ชา้ จริ งๆแล้วอดีตฮ่องเต้ยงั ถูกขังไว้ที่คุก
หลวงที่อยูใ่ ต้ดินอยูเ่ ลย สิ่ งที่อยูใ่ นหลุมฝังศพนั้นเป็ นร่ าง
ของนักโทษคนหนึ่งที่เขาใช้เป็ นศพแทนอตีตฮ่องเต้
เท่านั้นเอง

เรื่ องนี้มีคนรู ้กนั เพียงแค่จวินอู่เสี ยกับโม่เฉี่ ยนเยวียน

เท่านั้น
ในตอนที่โม่เฉี่ ยนเยวียนพูดคาพูดที่เขาได้เตรี ยมเอาไว้ ตา
ของเขาหันไปมองฉิ นยูหยานทันที เขาไม่หวังอะไรทั้งนั้น
จากเจียงฉิ นชิงที่หยิง่ ยโส เขาคาดหวังว่านางจะให้อภัยคน
ที่ตายไปแล้วได้ แล้วไม่ฉวยมือเอามันไป

เมื่อโม่เฉี่ ยนเยวียนพูดออกมาเสร็ จหน้าของเจียงฉิ นชิงก็

คล้ าลง เขามองมาที่โม่เฉี่ ยนเยวียน พูดจาไร้สาระ เจ้าฝัง
หยกวิญญาณลงไปได้ยงั ไงกัน? เจ้ามันโง่มาก เอาหยก
วิญญาณขึ้นมาตอนนี้เลย ข้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้นว่าเจ้า
จะต้องขุดหลุมฝังศพใคร ตอนนี้ขา้ ต้องมัน่ ใจว่าเจ้าจะ
สามารถเอาหยกวิญญาณมาไว้ในมือของข้าให้ได้

เพื่อไม่ให้เรื่ องนี้คา้ งคาเจียงฉิ นชิงจึงกดดันให้โม่เฉี่ยนเย

วียนกับตระกูลจวินเปิ ดหลุมฝังศพของ
จวินกู่เพื่อขุดเอาหยกวิญญาณอีกครึ่ งนึงมาให้เขา
ตอนที่ 211 อานาจที่กดดัน 2

————————-

ตอนที่ 3/4

ฉิ นยูหยานกาลังนัง่ อยูเ่ งียบๆ นางกาลังสวมหน้ากากสร้าง

รอยยิม้ ที่อ่อนโยนอยู่

เมื่อได้ยนิ คาพูดของเจียงฉิ นชิง หน้าของโม่เฉี่ ยนเยวียนก็

แข็งลงอย่างรวดเร็ ว แล้วรี บพูดว่า นี่ไม่ใช่…ความคิดที่ดี
เลยนะ บรรพบุรุษของเราพักผ่อนอย่างสงบอยูต่ ลอดไป
หากพวกเราไปขุดหลุมศพมันก็จะ….
คนก็ตายไปแล้วฝ่ าบาทจะกังวลไปทาไม ฉิ นหยีเ่ หยีย่ นพูด
เบาๆ อดีตฮ่องเต้กบั จวินกู่ตายไปแล้วไม่ได้อยูใ่ นโลกอีก
ฝ่ าบาทอย่าให้แคว้นฉี เสี่ ยงอันตรายเพื่อคนตายไปแล้ว
สองคนนั้นเลย?

โม่เฉี่ ยนเยวียนตะลึงเขามองไปที่ฉินยูหยาน เขาไม่

อยากจะเชื่อในสิ่ งที่ได้ยนิ

ทั้งแคว้นฉี กาลังตกอยูใ่ นอันตราย?

คาพูดนี้คุกคามอย่างเห็นได้ชดั

โม่เฉี่ ยนเยวียนไม่คิดว่าฉิ นยูหยาน ที่สุภาพเรี ยบร้อยจะดู

น่ากลัวกว่าเจียงฉิ นชิงเสี ยอีก
โดยไม่เจรจาใดๆทั้งสิ้ นนางยืนคาขาดมาให้

หากไม่ส่งหยกวิญญาณมาให้แคว้นฉี ท้ งั แคว้นจะต้องตก
อยูใ่ นอันตราย หากไม่มอบให้แคว้นฉี จะต้อง…

ในที่สุดโม่เฉี่ ยนเยวียนก็เข้าใจว่าเขาเป็ นคนที่อ่อนต่อโลก

แค่ไหน เขาคิดว่าผูน้ าของกลุ่มตระกูลอวิน๋ จะจัดการได้
ง่ายๆเหรอ?

เมื่อมองไปที่ไป๋ อวิน๋ เซี ยน นอกจากนั้นแล้วใครใน

ตระกูลอวิน๋ บ้างที่จะเจรจากันได้?
โม่เฉี่ ยนเยวียนจาได้ไป๋ อวิน๋ เซียนเกือบจะทาให้เมืองนี้
กลายเป็ นเมืองร้างด้วยยาพิษ ไม่ใช่ยาพิษจากที่ไหนมันมา
จากตระกูลอวิน๋ ….

หากฝ่ าบาทอายที่จะทามันละก็ เราจะทามันเอง ฉิ นยูห

ยาน ไม่ได้รอคาตอบจาก โม่เฉี่ ยนเยวียนนางมองไปที่
เจียงเฉิ นชิง ท่านลุงเจียง ลาบากท่านแล้ว ท่านพาพวกเขา
ไปที่สุสานหลวงกับสุ สานตระกูลจวินเอาหยกวิญญาณ
ออกมา

รอก่อน แม่นางฉิ น.. ฉิ นยูหยาน ขัดจังหวะก่อนที่โม่เฉี่ ยน

เยวียนจะพูดเสร็ จ
ฝ่ าบาทอย่าพยายามทาอะไรอีกเลยเพคะ หม่อมฉันคิดว่า
ฝ่ าบาทคงไม่อยากให้มีคนมาทาลายแคว้นใช่ไหม? นาง
ยิม้ อย่างอ่อนโยนแต่แผ่ความกดดันที่เป็ นภัยคุกคาม
ออกมาจนรู ้สึกได้อย่างชัดเจน

เมื่อฉิ นยูหยาน พูดเสร็ จคนในตระกูลอวิน๋ คนอื่นๆก็จาก

ไป

หลังจากที่คนในตระกูลอวิน๋ กลับไปคนนางและคนอื่นๆ
ที่ยนื อยูข่ า้ งนอกก็เข้ามาท้อง พระโรงด้วยความกังวลใจ
เมื่อเห็นใบหน้าโม่เฉี่ ยนเยวียนที่คล้ าพวกเขาก็ไม่กล้าถาม
ว่าทาไมพวกเขาถึงบุกเข้ามาในตอนเช้า
ในท้องพระโรงมีแต่เสี ยงเงียบ โม่เฉี่ยนเยวียนนัง่ บน
บัลลังก์มองคนตระกูลอวิน๋ ที่จากไปด้วยใจที่หนาวเหน็บ

ข้าจะเก็บหยกวิญญาณเอาไว้ไม่ให้ใคร หากเจ้าคิดว่าพวก
เขาจะไม่ฆ่าคนโดยไม่มีเหตุผล เรามาดูกนั ว่าถ้าเราสอง
คนไม่ส่งมอบหยกวิญญาณในมือเราให้พวกเขาจะทา
ยังไง? เสี ยงของจวินอู่เสี ยที่ดงั มาเมื่อตอนกลางคืนดัง
ออกมาในใจของพวกเขา เขาจาแว่วตาของ จวินอู่เสี ยที่
มองมาอย่างมัน่ ใจโดยไม่ลงั เลแม้แต่นอ้ ย

โม่เฉี่ ยนเยวียนหัวเราะออกมาทันที จวินอู่เสี ยมองตระกูล

ชิงหยุนออกไม่อย่างนั้นนางคงไม่เดิมพันกับเขา
ตัวของเขาเองที่ทาตัวไม่มีค่าใดๆ เขาถูกอดีตฮ่องเต้กบั โม่
เซวีย่ นเฟยข่มเหงมานานทาไมเขาจะต้องเก็บความเมตตา
ที่ไร้ค่าพวกนั้นไปทาไมกัน?

จวินอู่เสี ยข้าโง่เองไม่ตอ้ งสงสัยใครเลย

ในตอนเช้าที่เงียบสงบเสี ยงหัวเราะของฮ่องเต้ดงั ออกมา

ขุนนางทั้งหลายพากันมองฮ่องเต้ดว้ ยความหวาดหวัน่
ตอนที่ 212 อานาจที่กดดัน 3

————————-

ตอนที่ 4/4

หลังจากที่ตระกูลอวิน๋ เดินออกไปจากท้องพระโรง พวก

เขาก็แบ่งกันไปเป็ นสองกลุ่มเพื่อไป หาหยกวิญญาณทันที

มันเป็ นเรื่ องตลกสิ้ นดี ฮ่องเต้นอ้ ยคิดอะไรอยูก่ นั ถึงไม่

ยอมเอาหยกวิญญาณออกมาให้? ที่บอกว่าหยกวิญญาณ
ถูกฝังลงไปกับศพแล้วนี่เรื่ องจริ งหรื อหลอกกัน? คนอื่นๆ
ในตระกูลอวิน๋ ที่ตามเจียงฉิ นชิงและฉิ นยูหยานมาก็พดู
ออกมาอย่างช่วยไม่ได้
เจียงฉิ นชิงยิม้ เย็นแล้วพูดเยาะเย้ยออกมาว่า เขากล้าเหรอ?
แคว้นฉี มนั ก็เป็ นแค่แคว้นเล็กๆแคว้นหนึ่งที่ไม่ได้สาคัญ
อะไร พวกมันจะต้องเสี ยใจที่กล้าหลอกลวงพวกเรา พวก
เขากล้าขัดใจพวกเราตระกูลอวิน๋ หรื อ

แคว้นฉี มีมาไม่ถึงร้อยปี รากฐานก็ไม่มนั่ คง กองทัพก็ไม่

แข็งแกร่ ง ท่ามกลางขุมกาลังอานาจต่างๆ มันเป็ นเพียงแค่
แคว้นเล็กๆเท่านั้น การป้องกันดินแดนของแคว้นจึง
ขึ้นอยูก่ บั ตระกูลจวินก็เท่านั้น

เรื่ องหยกวิญญาณอีกชิ้นที่อยูก่ บั ตระกูลจวินที่ถูกฝังไว้

กับจวินกู่เหมือนว่าอดีตฮ่องเต้จะเคยพูดเอาไว้แล้ว
เหมือนกันนะ ดูเหมือนพวกเขาจะไม่รู้วา่ หยกชิ้นนี้มนั ทา
อะไรได้บา้ ง มันเลยถูกฝังไว้กบั คนตาย ฉิ นยูหยานพูด
ออกมาเบาๆ

นางไม่เชื่อว่าโม่เฉี่ ยนเยวียนจะกล้าโกหกเรื่ องหยก

วิญญาณกับพวกนาง

ข้าได้ยนิ มาว่าประมุขตระกูลอวิน๋ กับอดีตฮ่องเต้ยงั ไม่ได้

หยกอีกครึ่ งหนึ่งของตระกูลจวินเลย อดีตฮ่องเต้เลยคิดจะ
กาจัดบ้านตระกูลจวินแล้วใช้หยกวิญญาณในการ
แลกเปลี่ยนกับพวกเราตระกูลอวิน๋ ข้าเชื่อว่าโม่เซวีย่ นเฟย
ก็คงคิดเหมือนกันกับพ่อของเขา ไม่อยากนั้นเขาจะ
พยายามเอาชนะใจไป๋ อวิน๋ เซียนในเวลาไม่นานหลังจากที่
นางมาที่นี่ได้อย่างไร นั้นก็เพื่อใช้อวิน๋ เซียนให้พวกเขาได้
ใกล้ชิดกับตระกูลอวิน๋ พวกของเรายังไงละ เจียงฉิ นชิงยิม้
ร้ายดูถูก
คนอื่นๆที่ตามมาก็อยากฟังมากไปกว่านี้ แล้วถามเพื่อให้รู้
มากกว่านี้ดว้ ยความสงสัย อดีตฮ่องเต้น้ ีโง่รึปล่าว? หาก
แคว้นฉี ไม่มีกองทัพรุ ยหลินดูแลอยูแ่ ล้วละก็ พวกเขาก็คง
ถูกขุมอานาจอื่นกลืนกินอย่างแน่นอน แล้วอีกอย่างการ
กาจัดตระกูลจวินกับอาณาจักรที่เพิง่ วางรากฐานสิ่ งต่างๆ
ยังไม่มนั่ คงพอ นี่ไม่เท่ากับว่าเป็ นการฆ่าตัวตายตัวเอง
หรอกหรื อ?

แคว้นเล็กๆอย่างแคว้นฉี ถา้ หากไม่มีการป้องกันที่เข้มแข็ง

ก็ยากนักที่รอดพ้นจากขุมอานาจใหญ่ๆที่จอ้ งจะกลืนกิน

ตระกูลจวินที่มีกองทัพรุ ยหลินอยูค่ ือดาบที่คมที่สุด ที่ช้ ีไป

ที่ศตั รู ของแคว้นเพื่อปกป้องการรุ กรานและทาให้
ชายแดนสงบมาจนถึงทุกวันนี้
อดีตของฮ่องเต้คิดจะทาลายอาวุธที่แข็งแกร่ งที่สุดของ
พระองค์ นี่ถือเป็ นความคิดที่โง่มาก

จิตใจของคนเราช่างซับซ้อน ข้าไม่สนใจหรอกว่าแคว้นฉี
จะเป็ นยังไง ในเมื่ออดีตฮ่องเต้ตายไปแล้วก็ช่างมันเถอะ
แต่ขอ้ ตกลงของเรากับแคว้นฉี กย็ งั ไม่เปลี่ยนแปลง เรา
มอบยากระษัยให้แล้วพวกเราก็แค่ไปเอาหยกวิญญาณมา
ตามที่เคนตกลงกันก็พอแล้ว ส่ วนเรื่ องของแคว้นฉี ใน
อนาคตนั้นไม่เกี่ยวกันกับพวกเราแต่อย่างใดอยูแ่ ล้ว ฉิ น
ยูหยานพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี

คุณหนูใหญ่ ไม่แน่บางทีฮ่องเต้นอ้ ยอาจไม่รู้ขอ้ ตกลงของ

อดีตฮ่องเต้ที่เคยตกลงกับตระกูลอวิน๋ ของพวกเราก็เป็ นได้
แล้วอีกอย่างนี้กเ็ ป็ นเวลายีส่ ิ บปี แล้วที่แคว้นฉี ไม่ถูก
รุ กรานจากแคว้นอื่นๆที่อยูร่ อบนอกเลย เจียงฉิ นชิงยิม้
ออกมา

ฉิ นยูหยานยิม้ พวกเรารี บไปเอาหยกวิญญาณแล้วรี บไป

จากที่นี่เถอะ ยังไงเราก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับที่นี่อยูแ่ ล้ว

ฉิ นยูหยานยิม้ อย่างอารมณ์ดีหลังพูดเสร็ จ พวกเขาแบ่ง

ออกเป็ นสองกลุ่มไปตามเป้าหมายของพวกเขา

คนของตระกูลอวิน๋ นั้นมัวแต่คุยกันจึงไม่ได้สงั เกตเห็น

ชายหนุ่มร่ างสู งที่สง่างามกับสาวน้อยที่ลอยอยูเ่ หนือหัว
ของพวกเขาเลยแม้แต่นอ้ ย แถมพวกเขาทั้งสองยังได้ยนิ
ในสิ่ งที่พวกตนพูดคุยกันทุกคา
คนพวกนี้คือคนตระกูลอวิน๋ ? จวินอู่เสี ยเห็นแผ่นหลังของ
พวกเขาที่เริ่ มไกลออกไปอย่างเฉยชา ในดวงตาของนางก็
ดูเย็นเฉี ยบขึ้นมาทันทีทนั ใด วันที่ของตระกูลอวิน๋ มาถึง
นางไม่ได้อยูท่ ี่ทอ้ งพระโรงในวันนั้นเลยไม่รู้วา่ คน
ตระกูลอวิน๋ นั้นมีรูปร่ างตาหน้าตาอย่างไร แต่ฟังจากการ
พุดคุยของพวกเขาแล้ว นางเดาว่าโม่เฉี่ ยนเยวียนคงไม่อาจ
ทาอะไรคนตระกูลอวิน๋ ได้แม้แต่นอ้ ย

หึ เจ้าพวกนี้มนั ก็แค่มด เจ้าไม่ตอ้ งไปใส่ ใจหรอก แต่ถา้

หากสุ ดที่รักตัวน้อยของข้าอยากให้พวกเขาตายเมื่อไหร่ ดี?
จวินอู่เหยาเผยรอยยิม้ ออกมา หากเลือดของคนพวกนั้น
มันทาให้จวินอู่เสี ยยิม้ ได้ ความตายของพวกมันก็ถือว่า
สมเกียรติแล้ว
ตอนที่ 213 ความก้าวหน้า 1

————————-

ตอนที่ 1/4

จวินอู่เสี ยหันหลังกลับ ไม่ตอ้ งกังวลพวกเราสอนโม่เฉี่ ยน

เยวียนตามปกติ

นางจะทาให้ดีที่สุดนาง ไม่มีมากพอที่จะสอนฮ่องเต้ได้

จวินอู่เหยายักคิ้วขึ้นแต่กไ็ ม่พดู อะไร

กลับกันเถอะ จวินอู่เสี ยพูดนางมองไปที่คนของ
ตระกูลอวิน๋ ความสงบสุ ขของสุ สานตระกูล

จวินจะถูกทาลายลงอีกไม่นานนี้

นางให้โม่เฉี่ ยนเยวียนเอาศพของนักโทษประหารไปฝังไว้
ในสุ สานแทนอดีตร่ างของอดีตฮ่องเต้ และจวินกู่แล้ว นาง
ไม่กงั วลนักหากตระกูลอวิน๋ จะรู ้วา่ อดีตฮ่องเต้ยงั ไม่ตาย

เมื่อกลับไปที่วงั หลิน จวินอู่เสี ยทาเหมือนไม่มีอะไร

เกิดขึ้นนางเดินไปหาต้นบัวที่ตอนนี้ดอกบัวได้บานออก
มาแล้ว อ่างดอกบัวมีกลิ่นหอมโชยออกมา กลิ่นหอมนี้กบั
กลิ่นของเหล้ามันช่างหอมอย่างน่าดึงดูดใจ การเพาะบ่ม
พลังวิญญาณของจวินอู่เสี ยช่างง่ายดายนัก พลังวิญญาณ
มันค่อยๆผ่านเส้นเลือดและเส้นเอ็นของนาง ไม่กี่วนั ที่
ผ่านมานางสังเกตเห็นว่าพลังวิญญาณของนางที่เติบโตได้
หยุดชะงักไปทันที ไม่ได้เติบโตคืบหน้ามาหลายวันแล้ว

ข้าไปถึงขั้นสู งกว่านี้ไม่ได้เหรอ? จวินอู่เสี ยสงสัยขณะที่

มองดูแสงของพลังวิญญาณสี แดงที่เรื องแสงในฝ่ ามือของ
นางในตอนนี้ ตอนนี้นางยังไม่มีพลังวิญญาณที่จะใช้ต่อสู ้
ได้เลย

จวินอู่เหยานัง่ อีกฟากหนึ่งของเก้าอี้ เขาเหยียดขาตรง เอา

มือเท้าคาง แล้วมองหน้าจวินอู่เสี ยอย่างเงียบๆ

ตั้งแต่ตอนที่นางเรี ยกเขาว่า พี่ใหญ่ เวลาที่ท้ งั สองคนเจอ

กันก็มีท่าทีที่เปลี่ยนไป อย่างน้อยในตอนนี้เมื่อจวินอู่เสี ย
กับจวินอู่เหยาอยูใ่ ต้หลังคาเดียวกันนางก็ไม่ได้ขบั ไล่เขา
ออกไปหรื อมีท่าทางที่ไม่ดี

การเพาะบ่มวิญญาณพืชนั้นช่างพิเศษมันต่างจากเพาะบ่ม
วิญญาณอื่นๆ แม้พลังวิญญาณของนางจะเติบโตได้อย่าง
รวดเร็ ว แต่การเลื่อนระดับพลังของมันยากกว่าคน
ธรรมดามากนัก จวินอู่เหยายิม้ บางๆเตือนเจ้าโง่นอ้ ย

จวินอู่เสี ยเงยหน้าขึ้นไปมองจวินอู่เหยา นางรู ้สึกว่าระดับ

พลังวิญญาณของนางในตอนนี้ไม่มีความคืบหน้าใดๆ แม้
นางจะถามจวินชิงกับหลงฉีพวกเขาก็คิดว่านางคิดผิดไป

ความยากในการเลื่อนระดับ?
คนทัว่ ไปต้องใช้เวลาหลายปี ในการเลื่อนระดับพลัง
หลังจากสี ของพลังขั้นต่างๆอิ่มตัวแล้ว มันจะกลายเป็ นสี
ขั้นต่อไปที่สูงขึ้น การที่จะเลื่อนขั้นพลังต่อไปก็ยากขึ้น
มันไม่ยากหากคนๆหนึ่งจะเลื่อนระดับจากสี แดงเป็ นสี ส้ม
หากคนๆนั้นมีพรสวรรค์

จริ งๆไม่ใช่ปัญหาของการที่ขาดพรสวรรค์ แต่เนื่องจาก

เส้นเลือดและเส้นเอ็นต่างหากที่รับพลังที่แข็งแกร่ งที่ไป
สะสมกันได้ไม่มากพอ พลังจิตวิญญาณจึงก้าวขึ้นไปใน
แต่ละขั้นได้ชา้

พลังวิญญาณของคนปกติจะพัฒนาอยูต่ ลอดเวลาและ
สะสมมากขึ้น แต่เส้นลมปราณของคนเรานั้น พลังจะดูด
ซับน้อยลง ทาให้การเพาะบ่มพลังวิญญาณช้าลง เส้นเอ็น
ก็ไม่อาจจะรับพลังวิญญาณที่ไหลเวียนมาได้มากขึ้น ทา
ให้ความสามารถในการดูดซับวิญญาณน้อยลง มันจะ เล็ด
รอดออกไป ต้องสะสมพลังวิญญาณให้มากพอจึงจะ
ทะลวงระดับต่อไปได้

แต่ร่างกายของจวินอู่เสี ยกลับถูกดูแลมาเป็ นอย่างดี นาง

บารุ งเส้นเอ็น เส้นลมปราณ หลอดเลือดมาอย่างดี เป็ นไป
ไม่ได้ที่พลังของนางจะเล็ดรอดออกไปและไม่สามารถจะ
สะสมพลังวิญญาณได้

จวินอู่เหยายิม้ เขายกแขนขึ้น ฝ่ ามือของเขามีหมอกสี ม่วง

ปกคลุมอยู่ เขาปั ดหมอกนั้นให้เป็ น วงกลมแล้วให้มนั
ลอยอยูเ่ หนือหัวจวินอู่เสี ย
ตอนที่ 214 การพัฒนา 2

————————-

ตอนที่ 2/4

หมอกสี ดาค่อยๆกระจายไปทัว่ ตัวจวินอู่เสี ยมันค่อยๆเล็ก

ลงแล้วจางหายไป ตัวของจวินอู่เสี ยค่อยๆเปล่งประกายสี
แดงจางๆ ที่ออกมาผิวหนังและหลอดเลือดของนางซึ่ง
มองเห็นประกายแสงสี แดงอย่างเห็นได้ชดั

พลังจิตวิญญาณของเจ้าอยูใ่ นจุดที่สูงที่สุดแล้ว แต่การ

เพาะบ่มภูติประจาตัวที่เป็ นพืชต่างจากภูติประจาตัวอื่นๆ
เพื่อให้มนั ทะลวงขั้นต่อไป มันต้องใช้สิ่งอื่นที่ไม่ใช่พลัง
วิญญาณ จวินอู่เหยาพูดออกมาแล้วหรี่ ตาลง

มันต้องการอะไร? จวินอู่เสี ยถาม

ภูติประจาตัว

…….

พลังวิญญาณพืชนั้นมันจะเติบโตตลอดไปไม่มีที่สิ้นสุ ด
แต่มนั จะขวางหนามกั้นตลอดเวลาที่จะก้าวผ่านพลัง
วิญญาณขั้นต่อไป ถ้าหากเจ้าต้องการเลื่อนระดับขั้นพลัง
เจ้าต้องกลืนกินภูติประจาตัวของผูอ้ ื่น มันจะช่วยให้เจ้า
เลื่อนขั้นพลังได้ จวินอู่เหยาอธิบาย
จวินอู่เสี ยงงทันที ข้า? ต้องกลืนกินภูติ?

สิ่ งนี้ทาได้จริ งๆเหรอไม่น่าเชื่อ

เจ้ารู ้ไหมทาไมไม่เคยมีภูติพืชออกมาก่อนแม้แต่ตนเดียว?

ทาไม? จวินอู่เสี ยอยากรู ้ ตั้งแต่นางเกิดมานางไม่เคยได้ยนิ

เรื่ องภูติประจาตัวที่เป็ นพืชมาก่อน
ตามความทรงจาที่ผา่ นมาของนาง โลกนี้มีภูติสญั ญาเพียง
สองประเภทคืออาวุธกับสัตว์ต่างๆ เจ้าบัวน้อยเป็ นภูติที่
เป็ นพืชที่นางรู ้จกั เพียงตนเดียว

จวินอู่เหยายิม้ แล้วอธิบายต่อไปว่า ก่อนที่ภูติประจาตัวกับ

คนจะเชื่อมโยงกันนั้น มันจะเลือกคนที่มีวิญญาณและ
ร่ างกายที่เหมาะสม ภายใต้ผนื ฟ้านี้มีคนที่ดูดซับพลัง
วิญญาณของพืชได้มีไม่มากนัก ภูติจาพวกพืชมันไม่เคยลง
มาที่โลก หากมันปรากฏลงมา เจ้านายของมันจะไม่มีทาง
เลื่อนระดับขั้นพลังได้อีกต่อไป และมันจะกลายเป็ นภูติที่
ไร้ประโยชน์ นอกจากนี้ยงั มีคนที่ภูติไม่ตื่นขึ้นมาก็มี พวก
เขาใช้ชีวติ อย่างธรรมดาอย่างไร้ค่า

เขาไม่ได้พดู ความจริ งบางอย่างออกมา อย่างหนึ่ง…

ปากของเขาพูดถึงโลกที่จวินอู่เสี ยอาศัยอยูเ่ ท่านั้นเขา
ไม่ได้พดู ถึงโลกกว้างใหญ่ที่เขารู ้จกั

แต่เจ้านั้นแตกต่างกันออกไปเจ้ามีภูติท้ งั สองอย่าง แมวดา

ตัวน้อยของเจ้าเป็ นภูติที่ทาสัญญาของเจ้า เจ้าเองก็ทามัน
ได้เหมือนกัน? จวินอู่เหยายืนขึ้นแล้วเดินไปตรงหน้าจวิน
อู่เสี ย เมื่อเขาพูดคาสุ ดท้ายจบเขาก็ช้ ีนิ้วมาที่หน้าผากของจ
วินอู่เสี ย

หากเจ้าอยากจะพัฒนาขึ้น เจ้าก็ตอ้ งกลืนกินภูติที่ทาสัญญา

จวินอู่เสี ยเอียงหัวแล้วมองผ่านนิ้วไปที่ใบหน้าอันหล่อ
เหลาของจวินอู่เหยาที่ยมิ้ ให้กบั นาง
เขารู ้!เขารู ้วา่ วิญญาณของนางกับเจ้าแมวน้อยผสานกัน

ยิง่ เจ้ากลืนกินภูติที่แข็งแกร่ งเข้าไปมากเท่าใด เจ้ายิง่

ทะลวงระดับต่อไปได้มากขึ้น อย่าได้ทิ้งโอกาสนี้ไป มัน
จะช่วยให้เจ้าได้กา้ วหน้าขึ้น เจ้าจะได้พบผลลัพธ์ที่เจ้าไม่
คิดไม่ถึงเลยทีเดียว จวินอู่เหยาก้มหัวลงมา นิ้วหัวแม่มือ
ของเขาก็ค่อยๆลูบตามจมูกแล้วไล้ลงมาที่คางของนาง
แล้วเชยหน้านางขึ้นมามองตานางแล้วพูดขึ้นว่า เจ้าไม่
ต้องเป็ นห่วงเรื่ องนี้ พี่ใหญ่ของเจ้าจะเตรี ยมทุกอย่างให้เจ้า
เอง เมื่อเจ้าทะลวงระดับแรกได้ เจ้าแค่ดูดซับแล้วทาตามก็
พอ

ภูติประจาตัวที่เป็ นพืช ครั้งแรกที่นางดูดซับพลังมันจะมี

ผลกระทบอย่างรุ นแรงของเจ้านายของมัน จวินอู่เหยาไม่
อยากให้นางกลืนกินภูติประจาตัวที่ไร้ค่า
ปี ศาจน้อยของเขาต้องได้สิ่งที่ดีที่สุด

ข้าจะดูดซับได้ยงั ไงกัน? จวินอู่เสี ยไม่รู้เกี่ยวกับเรื่ องนี้เลย

แม้แต่นอ้ ย เจ้าแมวน้อยต่างหากที่กลืนกินเจ้าสิ งโตทองคา
ยักษ์ลงไป นางไม่เคยได้ดูดซับมาก่อน คนอื่นๆก็ไม่เคย
ได้ยนิ นับประสาอะไรนางที่ตอ้ งมาทาแบบนี้กนั

ข้าจะสอนเจ้า จวินอู่เหยาพูดแล้วยกปากขึ้น เขามองหน้า

จวินอู่เสี ยที่สบั สน แววตาของเขาก็ปรากฎรอยยิม้ ขึ้นมา
ทันที
ตอนที่ 215 การพัฒนา 3

————————-

ตอนที่ 3/4

ใบหน้าเล็กๆของจวินอู่เสี ยซีดลงทันที จวินอู่เหยาก็อาจ

ทนได้จึงพานางมาไว้ในอ้อมแขน แล้วเอามือข้างหนึ่งเชย
คางเอาไว้ มืออีกข้างส่ งลูกบอลกลมๆไปให้นาง

ข้าได้เตรี ยมภูติประจาตัวไว้ให้เจ้าแล้ว มันอยูข่ า้ งในนี้

จวินอู่เหยายิม้ บอก
จวินอู่เสี ยมองลูกบอลคริ สตัลที่อยูใ่ นมือของจวินอู่เหย่า
มันส่ องประกายดูบริ สุทธิ์ เมื่อมองเข้าไปใกล้ๆนางก็
สังเกตได้วา่ มีอะไรบางอย่างอยูข่ า้ งใน และเมื่อนางมองดู
ดีๆจึงเห็นว่าข้างในลูกบอลเหมือนจะมีส่ิ งมีชีวติ บางอย่าง
อยูข่ า้ งในนั้น

นี่เป็ นภูติประจาตัวใช่ไหม? ลูกบอลนี้ท้ งั เย็นและแข็ง มัน

เหมือนลูกแก้วทัว่ ไปที่สวยงาม แต่มนั ต่างออกไป ซึ่ งนาง
เองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่ามันคืออะไร

มันเรี ยกว่าที่คุมขังภูติ ไว้ใช้สาหรับขังภูติที่ผทู ้ าพันธะ

สัญญาตาย หลังจากที่เจ้าของตายหนึ่งชัว่ ยามหลังจากที่
เจ้าของภูติตาย ภูติกจ็ ะกลับไปที่โลกแห่งวิญญาณ
หลังจากนั้นวงแหวนของภูติกจ็ ะทาในเวลานี้ ทาการขัง
พวกมันไว้ที่คุมขังภูติทาให้พวกมันหนีออกไปไม่ได้ เขา
อธิบายสิ่ งที่อยูใ่ นมือให้นางฟังอย่างใจเย็น จริ งๆแล้วเขา
เตรี ยมเจ้าสิ่ งนี้ให้นางนานแล้ว เผือ่ ว่านางจะใช้มนั สักวัน
หนึ่ง

แล้ววงแหวนภูติชนิดใดกันที่อยูใ่ นนี้? จวินอู่เสี ยถามแล้ว

มองไปที่ ที่คุมขังภูติ แม้แสงจะส่ องผ่านเข้าไปได้แต่มนั ก็
มองเห็นได้ไม่ชดั เท่าไรนั้น นางเห็นข้างในเพียงราง
เท่านั้น

งูทะยาน (ลอยขึ้นฟ้า) จวินอู่เหยาหรี่ ตาลงนิดหน่อยก่อน

จะตอบจวินอู่เสี ย มันเป็ นงูบรรพกาลที่เกิดมาตั้งแต่ยคุ
ก่อตั้งโลก
แม้วา่ การกลืนกินเจ้างูทะยานนี้จะทาได้ยาก แต่วงแหวน
สัญญาแรกนี่สาคัญมาก แต่เจ้าไม่ตอ้ งห่วง ข้าจะช่วยให้
เจ้าพัฒนาเอง จาเอาไว้แม้วา่ ความเจ็บปวดจะมากเพียงใด
เจ้าก็ตอ้ งอดทน เมื่อเริ่ มดูดซับเจ้าจะยอมแพ้ไม่ได้ เจ้า
อย่าได้ทาครึ่ งๆกลางๆ หากเจ้าคิดอยากจะกลืนกินมัน
เพื่อที่จะทาให้พลังขั้นสี แดงทรงพลัง การดูดซับเจ้างู
ทะยานนี้มีความเสี่ ยงอยูม่ าก แต่จวินอู่เหยาไม่มีทางเลือก
ที่สอง

สาหรับคนที่มีภูติเป็ นพืช ครั้งแรกที่พวกเขาจะเลื่อนขั้น

ต่อไป พวกเขาต้องดูดซับพลังภูติใน วงแหวนของใครสัก
คน นี่เป็ นภูติวงแหวนที่ดีที่สุดสาหรับนาง จวินอู่เหยาไม่
อยากให้เสี ยโอกาสนี้ไป
งูทะยานนั้นอาจจะทรงพลังมาก แต่เพื่อที่จะทาให้พลังใน
อนาคตของจวินอู่เสี ยสู งขึ้น

มันก็คุม้ ค่ากับความเสี่ ยงครั้งนี้เช่นกัน

ตราบใดที่ทาให้สาวน้อยของเขาดีข้ ึนไปได้ มากกว่านี้เขา

ก็ทาให้นางได้

เจ้าเชื่อข้าไหม? จวินอู่เหยาถาม

จวินอู่เสี ยพยักหน้าลงนิดๆ นางมองไม่เห็นว่าจวินอู่เหยามี

สี หน้าแบบไหนเนื่องจากเขายืนอยูข่ า้ งหลังนาง จึงไม่รู้วา่
จวินอู่เหย่าทาหน้าแบบไหนอยู่
เชื่อ

จวินอู่เหยาดีใจมาก เขากดนางลงกาแพงและกอดนางให้
นางเข้ามาอยูใ่ นวงแขนทั้งตัว

เปิ ดที่คุมขังภูติ

จวินอู่เสี ยทาตามที่จวินอู่เหยาบอก นางวางมือลงบนที่คุม

ขังภูติทนั ทีที่เขาบอก ในเวลานั้นเอง ลูกแก้วกลมเกลี้ยงไร้
ตาหนิในมือของนาง ก็มีงูทะยานหลบลี้หนีรอดมาจากรู ที่
เป็ นเส้นทางเล็กๆของลูกแก้วเพื่อที่จะออกจากที่ที่ขงั มัน
ไว้
ทามันเลยในตอนนี้ ทาเหมือนที่เจ้าทามันทุกวันด้วยพลัง
ภูติของบัวหิ มะ ดึงภูติงูทะยานเข้าไปในร่ างของเจ้า อย่า
รี บ ปล่อยให้ภูติเข้าไปรวมกับเส้นเลือด กับเส้นเอ็นของ
เจ้า แล้วค่อยๆปรับแต่งมันทีละนิด เมื่อปล่อยเจ้างูทะยาน
ออกจากลูกแก้ว จวินอู่เหยาก็ปลดปล่อยพลังออกมาทันที
เพื่อที่จะกีดกันเจ้าภูติที่อยูใ่ นที่คุมขังไม่ให้หลบหนี
ออกไปได้

จวินอู่เสี ยปิ ดตาแล้วเริ่ มดึงวิญญาณของเจ้างูทะยานเข้าไป

ในร่ างกาย

เมื่อเริ่ มทามันจวินอู่เสี ยรู ้สึกได้ถึงคลื่นพลังวิญญาณที่เข้า

ปะทะกันในร่ างของนางอย่างรุ นแรง
ตอนที่ 216 การพัฒนา 4

————————-

ตอนที่ 4/4

มันเป็ นพลังจิตวิญญาณที่แปลกประหลาด มันเอาแต่ใจ

ก้าวร้าว ปั่ นป่ วนและทาลายล้าง ในตอนที่จวินอู่เสี ยดึงภูติ
เข้ามานั้น นางรู ้สึกว่าสมองของนางกาลังสับสน
เส้นประสาทของนางกาลังจะฉี กขาด

เหงื่อเม็ดใหญ่กเ็ กิดขึ้นในร่ างกายของนางทันที เสื้ อผ้าที่

นางใส่ อยูก่ เ็ ปี ยกชื้น
วิญญาณของนางเจ็บปวดทุกข์ทรมานอย่างมากจนไม่อาจ
พูดออกมาได้ มันเทียบกับความเจ็บปวดทางกายที่นางเคย
เจอยังไม่ได้เลย

จวินอู่เสี ยไม่เคยกลัวความเจ็บปวด แต่ความเจ็บปวดครั้ง

นี้มนั ทาให้ใบหน้าของนางซี ดเป็ นสี ขาว

ตอนนี้ความเจ็บปวดทางร่ างกายทาให้นางหมดสติไปชัว่
ขณะหนึ่ง แต่ความเจ็บปวดทาง จิตวิญญาณไม่ได้ทาให้
นางหมดความทรมานไป ตอนนี้สิ่งที่อยูใ่ นจิตสานึกของ
นางมันเริ่ มจะชัดเจนขึ้น ความรับรู ้กด็ ูเหมือนจะมากขึ้น
เมื่อสัมผัสอย่างอ่อนโยนก็เหมือนกับโดนหิ นทุบนาง

.
ร่ างเล็กๆที่อยูใ่ นอ้อมแขนของเขาอยูๆ่ ก็ตวั ร้อนขึ้น สี หน้า
ของนางก็ซีดลงไปทันที แต่จวินอู่เหยาไม่ได้ทาอะไร
นอกจากโอบกอดนางเบาๆในอ้อมแขนของเขาไว้เท่านั้น

เขารู ้ดีวา่ การสัมผัสนางในตอนนี้อาจจะทาให้นางบาดเจ็บ

วิญญาณของนางถูกทาร้ายอย่างแสนสาหัส จวินอู่เสี ยกัด

ฟันทนอย่างไม่เต็มใจ คนส่ วนใหญ่อาจจะไม่ได้เจอกับ
ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานนี้เลยในชีวติ แต่นี่ไม่ใช่เรื่ อง
แปลกสาหรับนาง

เมื่อดวงวิญญาณแมวดากับนางได้เชื่อมโยงกันนั้นนางก็
เคยเจ็บปวดทุกข์ทรมานแบบนี้มาแล้ว
ตอนนั้นนางยังเด็กมาก เมื่อนางลุกขึ้นจากโต๊ะที่ทาการ
ทดลอง นางเสี ยความเป็ นมนุษย์ไป ตอนนี้ความรู ้สึกนี้
กลับมาอีกครั้ง เป็ นความเจ็บปวดที่คุน้ เคยในใจของนาง
แต่นางก็ไม่ได้กลัวอะไร

กลัวตายจากสิ่ งนี้เหรอ ไม่เลย?

จวินอู่เสี ยบิดปากแข็งทื่อ นางไม่ได้กลัว นางเพิ่มความเร็ ว

ในการดูดซับขึ้นไปอีก

ถ้าเจ้ามีความสารถก็ฆ่าข้าสิ ไม่อย่างนั้นข้าจะกลืนกินเจ้า
แล้วทาให้เจ้าเชื่อฟังข้า
วิญญาณงูทะยานวิง่ พล่านเนื่องจากไม่อยากถูกมนุษย์ดูด
ซับไป แต่มนั ถูกกักขังจากโลก ภายนอกไม่ให้มนั
หลบหนี ภายใต้คาแนะนาของชายคนนั้นมันก็ถูกมนุษย์
ผูห้ ญิงที่อยูด่ า้ นหน้าดูดมันเข้าไปในร่ างกาย

งูทะยานเริ่ มโจมตีวิญญาณของสาวน้อยคนนี้อย่างบ้าคลัง่
มนุษย์น้ นั มีจิตใจเปราะบาง มันจะทาลายวิญญาณของสาว
น้อยคนนี้แล้วหลบหนีไปได้

ิ ญาณของจวินอู่เสี ยแข็มแข็งกว่าที่มนั คิด ไม่วา่ มัน

แต่วญ
โจมตีวิญญาณนี้ไปเท่าไหร่ มนั ก็ไม่ได้อ่อนแอลงเลย แถม
ยังไม่แสดงออกมาให้เห็นแม้แต่นิ้วเดียว แล้ววิญญาณของ
นางก็ไม่แตกกระจายไป
เมื่อวิญญาณของงูทะยานถูกจวินอู่เสี ยดูดซับนางก็ยงั คง
ปิ ดตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จิตสานึกของวิญญาณของนางเริ่ มจมลงไปในที่ๆมีความ
มืดอย่างไม่สิ้นสุ ด

นางเห็นสัตว์ยกั ษ์สีดาที่น่ากลัวมาก

ตัวมันใหญ่เหมือนมังกรในตานานแต่ร่างกายของมันกลับ
เป็ นงู ปี กของมันทั้งคู่ทะยานขึ้นสู่ ฟ้าส่ วนตัวของมันก็ลอย
อยูบ่ นอากาศ

ตั้งแต่มาเกิดใหม่ จวินอู่เสี ยได้เห็นภูติที่ตวั ใหญ่ที่สุดคือ

สิ งโตยักษ์สีทอง แต่สิ่งที่นางเห็น ตรงหน้านางนี้เพียงแค่
หัวอย่างเดียวของมันก็ใหญ่กว่าเจ้าสิ งโตยักษ์สีทองนั้น
แล้ว ลมหายใจของมันที่พน่ ออกมาก็เผยให้เห็นความ
แข็งแกร่ งของมันแล้ว

เจ้ามนุษย์ที่หยาบคาย เจ้าพยายามจะกลืนกินวิญญาณของ
ข้า? เจ้างูทะยานมองจวินอู่เสี ยเหมือนมองจุดเล็กๆบน
พื้นดิน วิญญาณของนางช่างเล็กเหลือเกิน มันเล็กกว่า
เขี้ยวซี่ เดียวที่อยูใ่ นปากของมัน

จวินอู่เสี ยเงยหัวขึ้นมองเจ้างูทะยานที่กดขี่ข่มเหง ดวงตาสี

ดาของนางนั้นเป็ นคลื่นทะเลแห่งความสงบ
ตอนที่ 217 ความก้าวหน้า 5

————————-

ตอนที่ 1/4

จวินอู่เสี ยนัง่ ท่าขัดสมาธิในความมืดมิด โดยไม่มีแผนที่จะ

สู ้กนั กับเจ้างูทะยานที่อยูต่ รงหน้าเลยแม้แต่นอ้ ย

เจ้างูทะยานที่หยิง่ ยโสเมื่อเห็นจวินอู่เสี ยไม่สนใจมันทาให้

มันโกรธมาก ที่วญ ิ ญาณของมนุษย์ตวั เล็กๆที่อยูต่ รงหน้า
เมื่อเห็นร่ างของมันแล้วไม่รู้สึกกลัวมันเลยสักนิด
เจ้า! ไม่กลัวว่าข้าจะฉี กร่ างของเจ้าเป็ นชิ้นๆเหรอ? งู
ทะยานคาราม

จวินอู่เสี ยเปิ ดตาด้วยท่าทางที่สงบนิ่ง

เจ้าอยูใ่ นร่ างข้า เจ้าจะฉี กข้าได้ยงั ไงกัน?

เจ้างูทะยานแปลกใจ สาวน้อยคนนี้ไม่ใช่วา่ นางมีระดับ

พลังต่ามากไม่ใช่เหรอ?

ตอนนี้มนั ยังไม่รู้วา่ ตัวมันอยูท่ ี่ไหน แต่ที่ๆมันอยูน่ ี่ไม่ใช่ที่

เดิม…….ตอนนี้เห็นได้ชดั ว่าที่ตรงนี้ น่าจะเป็ นโลกเบื้อง
ล่าง
ในโลกเบื้องล่างวงแหวนของภูติจะมีไม่เกินกว่าระดับเจ็ด
วิญญาณของมนุษย์ที่เห็นมัน ยังไม่กลัวจนอึราดไปอีก
เหรอ?

นอกจากนี้นางยังรู ้ได้ยงั ไงว่ามันเข้ามาอยูใ่ นร่ างกายของ

นาง?

เจ้ารู ้ได้ยงั ไง? เจ้างูทะยานแปลกใจกับท่าทีที่สงบของจวิน

อู่เสี ย

ตาของจวินอู่เสี ยที่ปิดตาลงก็เปิ ดขึ้นมาอีกครั้ง นางมองไป

ที่เจ้างูทะยานแล้วพูดขึ้นมาอีกว่า เจ้าไม่ใช่ภูติตวั แรกที่เข้า
มาที่นี่ อย่ามากวนข้า
สาหรับคนอื่นๆในช่วงแรกที่ดูดซึมร่ างของภูติน้ นั จะ
หวาดกลัว แต่กบั จวินอู่เสี ยนี่ไม่ใช่ เรื่ องแปลกใหม่แต่
อย่างใด

ตอนที่มนั เชื่อมวิญญาณของนางกับเจ้าดาน้อย มันก็เป็ น

เหมือนในตอนนี้ ในโลกที่มืดมิดนี้ดูเหมือนจะเป็ น
ช่องว่างที่อยูใ่ นตัวนาง ที่เจ้างูทะยานเข้าไป ครั้งแรกที่นาง
มาที่ช่องว่างนี้ นางก็ได้เห็นเจ้าดาน้อยเป็ นครั้งแรก จวินอู่
เสี ยนางได้เรี ยนรู ้คาว่าสู ญเสี ยและทาอะไรไม่ได้มาแล้ว
แต่ตอนนี้สถานการณ์มนั ไม่เหมือนกัน

ในวิญญาณของนาง แม้สถานการณ์จะต่างกันแต่เป็ นไป

ไม่ได้ที่นางจะไม่คุน้ เคยกับที่แห่งนี้มาก่อน หรื อจะเกิด
อันตรายใดๆขึ้นมากับนาง ที่นางทาในตอนนี้คือนัง่ ลง
เงียบๆ แล้วค่อยดูดซับวิญญาณของเจ้างูทะยานนี้ทีละ
นิดๆ

นี่เป็ นเรื่ องที่สาคัญ

และชัยชนะนี้กต็ อ้ งตกเป็ นของนางเท่านั้น!!

เจ้างูทะยานจ้องจวินอู่เสี ยที่นง่ั นิ่งๆอยูบ่ นพื้น มันรู ้สึกว่า

วิญญาณของมันกาลังถูกดูดซับไป ทีละเล็กละน้อย

เจ้างูทะยานเริ่ มสู ญเสี ยความสงบที่มนั มีไปทีละนิดๆ

เจ้างูทะยานที่สง่างามและน่าภูมิใจกาลังถูกสาวน้อยบอบ
บางที่อยูต่ รงหน้ามันกาลัง กลืนกิน มัน
เดี๋ยวก่อน เจ้าอย่าทามันนะ เจ้างูทะยานพยายามอ้อนวอน
ไม่ให้มนั ถูกกลืนกินเข้าไป

มันไม่ได้กลัวคน แต่ตวั ของมันกาลังถูกดูดซับไปทีละนิด

เป็ นแบบนี้ต่อไปละก็….

จวินอู่เสี ยไม่สนใจคาวิงวอนของเจ้างูทะยาน นางกาลังดูด

ซับวิญญาณของเจ้างูทะยานทีละนิด

เมื่อเจ้างูทะยานถูกดึงเข้ามันก็ไม่มีทางหลบหนีไปได้ แต่
เจ้างูทะยานก็ไม่ยอมให้ถูกกลืนกินมันทาได้เพียงแต่
ยอมรับชะตา
เวลานั้นร่ างของจวินอู่เสี ยก็หายไป นางลืมตาขึ้นออกจาก
การทาสมาธิ นางเปิ ดตาออกมาก็ไม่ใช่ที่ๆมืดมิดไม่มีที่
สิ้ นสุ ด แต่เป็ นภาพของห้องที่นางคุน้ เคย

เสี ยงล้อเล่นดังมาจากความเงียบ ข้ารู ้วา่ เจ้าทาได้ไม่มี

ปั ญหา จวินอู่เสี ยหันไปมองข้างๆ ก็เห็นว่าร่ างของนางอยู่
ในอ้อมกอดของเขา เพื่อมองหน้าเขา

หน้าของจวินอู่เสี ยเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ตากลมๆ ของ

นางยังลืมตาได้ไม่เต็มที่นกั นางยังตื่นได้ไม่เต็มที่ จวินออู่
เหยาก็อยูต่ รงหน้านาง นางพยายามนัง่ ให้ตวั ตรง แล้วมอง
ไปที่ฝ่ามือของนาง ไฟพลังวิญญาณสี ส้มก็ออกมา
ตอนที่ 218 ความก้าวหน้า 6

————————-

ตอนที่ 2/4

แสงไฟสี ส้มเข็มส่ องแสงสว่างออกมา มันสว่างเข้าไปใน

ตาของจวินอู่เสี ย นางพูดอะไรไม่ออกด้วยความแปลกใจ

ข้าเพิ่งเลื่อนขั้นใช่ไหม? นางหายใจหอบเบาๆ

ใช่แล้ว เจ้าเก่งมาก จวินอู่เหยาจูบหน้าผากนางเบาๆ อย่าง

มีความสุ ขแต่กไ็ ม่ได้ทาอะไรไปมากกว่านี้
สาวน้อยคนนี้เพิ่งเปลี่ยนท่าทีการแสดงออกที่มีต่อเขาไป
เขาไม่อยากจะทาลายบรรยากาศที่สวยงามของพวกเขา

จวินอู่เสี ยใช้เวลาดูดซับเจ้างูทะยานน้อยกว่าที่เขาคิด และ

การดูดซับงูทะยานก็ไม่ได้สร้างปัญหาใดๆให้แก่นาง

ดวงตาของเขาดูเหมือนจะชอบมันมาก

นางใช้เวลาเลื่อนขั้นพลังวิญญาณตั้งแต่สีแดงไปจนถึงสี
ส้มในเวลาไม่กี่เดือนเท่านั้น นางลดเวลาที่คนมากมายต้อง
ทะลวงขั้นดังกล่าวเป็ นปี ๆได้อย่างไม่น่าเชื่อ

หากจวินอู่เหยาไม่ได้เตรี ยมพร้อมให้นางล่วงหน้ามันคง
จะไม่ง่ายแบบนี้
เจ้าเลื่อนขั้นพลังวิญญาณเป็ นระดับสี ส้มแล้ว เจ้าต้องบ่ม
เพาะมากขึ้นเป็ นสองเท่ารู ้ม้ ยั ตอนนี้เจ้ายังเด็กอยูไ่ ม่
จาเป็ นต้องรี บก็ได้ จวินอู่เหยาเอามือลูบผมนุ่มของนาง
อย่างถนุถนอม

จวินอู่เสี ยพยักหน้ารับทันที ตอนแรกที่บวั หิ มะบานเต็มที่

แล้ว หลังจากที่บวั หิ มะบานพลังวิญญาณ ของนางก็ลดลง
โชคดีที่ไม่กี่เดือนที่ผา่ นมาเจ้าบัวน้อยผลิตเมล็ดได้เพียง
ไม่กี่เมล็ด แต่กเ็ พียงพอให้นางใช้ทาประโยชน์ได้แล้ว
ในตอนนี้

ตามที่ตาราโบราณนั้นเขียนเอาไว้ น้ าจากฤดูใบไม้ผลิแห่ง
สวรรค์หากใช้มนั มาปลูกดอกบัวหิ มะก็จะบานในเดือน
เดียวเท่านั้น หากไม่ได้น้ าเกสรหยกทิพย์ผลมันคงจะ
เลวร้ายมาก

จวินอู่เสี ยยังไม่เร่ งรี บเพาะบ่ม หลังจากที่นางดูดซึ มงู

ทะยานผ่านไปสามวัน ในตอนนี้เมืองหลวงก็กาลังเกิด
ความวุน่ วาย

ตระกูลอวิน๋ ได้ไปจากวังหลวง แล้วแอบเข้าไปขุดสุ สาน

หลวงและหลุมฝังศพของจวินกู่ข้ ึนมา

แต่พวกเขาก็คน้ หาร่ องรอยของหยกวิญญาณไม่เจอ พวก

เขาจึงได้อาวะวาดไปที่ตรงนั้น
จวินอู่เสี ยยังไม่ได้ทนั ได้ลา้ งหน้านางก็ได้ยนิ เสี ยงฟ้าผ่า
ทาให้นางขมวดคิ้วอย่างสงสัย นางเอาเสื้ อผ้ามาปกปิ ดร่ าง
ของนางแล้วก้าวออกมาจากประตู

เจ้าดาน้อย

เจ้าดาน้อยที่ยนื อยูห่ น้าประตูเมื่อได้ยนิ เสี ยงเรี ยกเจ้านาย

ของมัน มันก็รีบเปลี่ยนร่ างเป็ นสัตว์ร้ายสี ดาแล้วพาจวินอู่
เสี ยขี่บนหลัง แล้ววิง่ ไปที่แหล่งกาเนิดของเสี ยงฟ้าผ่านั้น
ทันที

จวินอู่เหยาเดินออกมาจากห้องอย่างอารมณ์ดี แต่แล้ว
รอยยิม้ ของเขาก็จางหายไปเมื่อเห็นว่าจวินอู่เสี ยขี่เจ้าสัตว์
ร้ายสี ดาไปยังทิศที่เกิดเสี ยงฟ้าผ่าเมื่อครู่
เจ้าแมลงพวกนี้มนั กล้ารบกวนเวลาสาวน้อยของเขา….

ตาสี ดาของเขาก็เปลี่ยนเป็ นแววตาสี ม่วงที่อนั ตราย

บรรยากาศรอบๆตัวเขานั้นทาให้แทบหายใจไม่ออก เงา
มืดเห็นความโกรธของจวินอู่เหยา ก็ปรากฏตัวออกมาจาก
ความวุน่ วาย แล้วคุกเข่าต่อหน้าเขา

นายท่าน

ใครทามัน? ปากจวินอู่เหยาขดเป็ นเส้นตรง

พวกมันคือตระกูลอวิน๋ ขอรับ
ดี พวกมันกระตือรื อร้นอยากจะตายดีนกั ข้าก็จะให้พวก
มันตาย เสี ยงจวินอู่เหยาหัวเราะด้วยความหนาวเหน็บที่
ปกคลุมไปทัว่ ตาสี ม่วงเข้าหันมามองที่อ่างดอกบัวที่อยู่
ตรงมุม

เจ้าบัวน้อยรู ้สึกตัวแข็ง ความหวาดกลัวแล่นไปทัว่ ตัวของ

เขา คลื่นพลังที่จวินอู่เหยาปล่อยออกมาด้วยความโกรธ
กดดันไปทัว่ เขาอยากจะกลายร่ างเป็ นมนุษย์แล้วหลบหนี
ออกไป แต่ดูเหมือนสายตาของจอมมารผูย้ ง่ิ ใหญ่จอ้ งมา
ทางเขา

เอาไหหยกจันทราของข้ามา จวินอู่เหยามองไปที่เจ้าบัว
น้อยก่อนที่จะสัง่ เจ้าเงาที่อยูด่ า้ นข้าง
ตอนที่ 219 ตบครั้งที่สาม

————————-

ตอนที่ 3/4

ควันลอยขโมงที่ดา้ นหน้าวังหลิน ทหารกองทัพรุ ยหลิน

กลุ่มใหญ่อยูเ่ ต็มด้านหน้าประตู ที่มีชายสิ บคนที่เป็ น
ผูแ้ ทนจากตระกูลชิงหยุน

ข้าจะบอกไม่ให้พวกเจ้าต้องเสี ยเวลา ความแข็งแกร่ งของ

พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์ส่งหยกวิญญาณมาซะ พวกเจ้าจะ
ได้ไม่ตอ้ งขมขื่น ลูกศิษย์ตระกูลชิงหยุนคนหนึ่งหมุน
ข้อมือของเขาที่มีสีดาปกคลุมแล้วชกไปที่ทหารกองทัพรุ ย
หลินคนหนึ่งที่อยูห่ น้าประตูวงั หลินอย่างดูถูก

ด้านหลังเขามีลูกศิษย์ตระกูลชิงหยุนอีกสามคนที่แต่ง
เครื่ องแบบของตระกูลชิงหยุน และอีกหกคนที่แต่งกาย
ด้วยชุดที่แตกตางกันออกไป เห็นได้ชดั ว่าพวกเขาเป็ น
พันธมิตรกันกับตระกูลชิงหยุนที่เดินทางมาแคว้นฉี พร้อม
กันกับพวกเขา

คนรอบด้านกลับกลัว เมื่อวานนี้คนของตระกูลชิงหยุนก็ด
จมตีวงั หลินอย่างกระทันหัน ในเวลานี้กองทัพรุ ยหลินไม่
อยากจะทาร้ายแขกต่างบ้านต่างเมืองที่บุกรุ กวังหลินมา
ในตอนนี้
กองทัพรุ ยหลินอยูต่ รงหน้าประตูวงั หลินนับร้อย กองทัพ
รุ ยหลินได้เปรี ยบเรื่ องจานวนที่มากกว่า แต่พวกเขาก็ถูก
คนจากตระกูลชิงหยุนกดดันอยู่

ไม่ถึงวัน กองทัพรุ ยหลินนับร้อยก็ได้รับบาดเจ็บ ตระกูล

ชิงหยุนทั้งสิ บคนไม่มีใครบาดเจ็บเลย

ในตอนนั้นจวินเสี ยนต้องเผชิญกับความสับสนวุน่ วายที่

อยูต่ รงหน้า คนที่เป็ นลูกศิษย์ตระกูล ชิงหยุนมีเพียงแค่สี่
คน อีกหกคนนั้นเป็ นคนที่มาจากแคว้นอื่น

ทั้งสี่ คนที่เข้าไปต่อสู ้น้ นั อายุประมาณสามสิ บปี พวกเขามี

พลังวิญญาณในระดับสี เขียวกันทุกคน
ตระกูลชิงหยุนคงจะให้ความสาคัญกับหยกวิญญาณชิ้นนี้
มากจึงส่ งคนที่มีพลังแข็งแกร่ งมาก

ท่านพ่อให้ขา้ ออกไป จวินชิงที่แกล้งทาตัวเป็ นคนพิการ

ไม่สามารถระงับความโกรธนี้ไว้ได้อีกต่อไป ทั้งวันเขาถูก
บังคับให้ดูทหารทั้งหลายที่เป็ นเหมือนพี่นอ้ งถูกคน
ตระกูลชิงหยุนกดขี่และทาร้ายจนบาดเจ็บ พวกเขาตัวบิด
ตัวงอให้ความเจ็บจะให้เขามานัง่ ทนดูแบบนี้ได้ยงั ไง
ต่อไปกัน

ตระกูลชิงหยุนแข็งแกร่ งมากเกินไป

จวินเสี ยนมองไปที่คนที่อยูข่ า้ งหลังตระกูลชิงหยุน

ทั้งหกคนนั้นมีอายุมากกว่าห้าสิ บปี มีไม่กี่คนที่มีอายุ
มากกว่าจวินเสี ยน พวกเขาไม่ได้กา้ วเข้ามาไม่ใช่เพราะ
พวกเขาแก่ชรา แต่พวกเขาเห้นว่าลูกศิษย์ตระกูลชิงหยุน
จัดการเรื่ องพวกนี้ได้ ผูเ้ ชี่ยวชาญเช่นพวกเขาไม่
จาเป็ นต้องมายืน่ มือช่วย

จวินเสี ยนมัน่ ใจว่าคนที่ยนื อยูข่ า้ งหลังทั้งหกคน เขาไม่

อาจจะจัดการพวกมันได้แม้แต่คนเดียว

จวินเสี ยนมีพลังวิญญาณในขั้นสี เขียว แต่เมื่อร่ วมมือกัน

กับนกฮูกสี ขาวกัดกร่ อนกระดูกของ ลูกศิษย์ตระกูลชิง
หยุนได้ แต่…

แต่อีกหกคนนั้นจวินชิงคงจัดการพวกมันไม่ได้แน่
จตวินเสี ยนกับจวินชิงจิตใจรวดร้าวเมื่อเห็นคนจาก
กองทัพรุ ยหลินต่อสู ้อย่างไม่ถึงชีวติ แต่เมื่อเขาหรื อจวิ
นชิงเขาไปต่อสู ้อีกหกคนนั้นจะไม่อยูเ่ ฉย

จากการคานวณของพวกเขาคนที่อ่อนแอที่สุดของพวก
เขาต้องอยูใ่ นระดับสี น้ าเงิน หากพวกเขาเคลื่อนไหววัง
หลินจะต้องนองเลือด

อะไรกัน? ยังไม่ยอมแพ้อีก? ชายคนที่สวมถุงมือสี ดาเชิด

หัวขึ้น ถุงสี ดานั้นเป็ นวงแหวนของภูติประจาตัวของเขา
เพียงแค่หมัดเดียวมันก็เจาะสิ งโตให้ลม้ ได้ ทหารธรรมดา
จึงไม่อาจยืนได้เมื่อรับหมัดนี้ไป
วังหลินเล็กๆอย่างพวกเจ้าอย่าพยายามต่อต้านตระกุลชิง
หยุน หากเจ้ายังต่อต้านอยูพ่ วกเราจะไม่สุภาพกับพวกเจ้า
แล้วนะ หลังจากที่สู้กนั มานานเหล่าลูกศิษย์ของตระกูลชิง
หยุนก็เริ่ มใจร้อน
ตอนที่ 220 ตบครั้งที่สาม 2

————————-

ตอนที่ 4/4

อย่าทาให้เรื่ องมันยากไปกว่านี้เลยดีกว่า แค่น้ ีพวกข้าก็

เสี ยเวลามากแล้ว กะอีแค่จบั เจ้าคนไร้ค่านั้นไว้คนหนึ่ง
ก่อน ข้าไม่เชื่อหรอกว่าวังหลินจะไม่ยอมส่ งหยกวิญญาณ
ให้กบั พวกเรา ลูกศิษย์ของตระกูลอวิน๋ เปิ ดเผยแผนการณ์
ออกมา โดยไม่สนใจว่าทหารกองทัพรุ ยหลินที่อยู่
ข้างหน้าและพ่อลูกตระกูลจวินจะโกรธแค้นพวกเขารึ ไม่
คนไร้ค่า ที่พวกเขาพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากจวินชิง
ที่นงั่ อยูบ่ นรถเข็น

จวินชิงได้ยนิ ดังนั้นก็โกรธอย่างที่สุด ในแววตาของเขา

นั้นเต็มไปด้วยความโกรธ เขาอยากจะฆ่าเจ้าสองคนนี่ให้
ตายโหดเหี้ ยม และให้มนั ใช้ชีวติ ที่เหลืออยูด่ ว้ ยความ
ทรมานยิง่ กว่าที่เขาเป็ น

จู่ๆคนจากตระกูลอวิน๋ ก็มาที่ประตูแล้วบุกเข้ามาโจมตีโดย
ไม่ได้บอกอะไรเลยล่วงหน้า มันไม่ได้มีการเจรจาหรื อ
ต่อรองใดๆ ทหารมากมายนอนกองอยูบ่ นพื้นหน้าประตู
พวกเขาบาดเจ็บจากการโจมตีอย่างไร้ความเมตตาของคน
ตระกูลอวิน๋ ตอนนี้ชีวติ ของพวกเขากาลังแขวนอยูบ่ น
เส้นด้าย
พวกเขาได้ยนิ ว่าตระกูลอวิน๋ นั้นช่างโหดร้ายและ
โหดเหี้ ยม เมื่อพวกเขาได้พบกันในวันนี้เรื่ องที่พวกเขาได้
ยินมานั้นล้วนเป็ นความจริ ง

อย่าให้พวกมันเข้าไปใกล้กว่านี้ได้ ทหารกองทัพรุ ยหลิน

ที่เหลือจากการบุกโจมีต่างพากันจับอาวุธไว้ดว้ ยความ
โกรธ พวกเขายืนอยูต่ รงหน้าจวินเสี ยนและจวินชิงเพื่อ
รักษาความปลอดภัยให้กบั ทั้งสอง

พวกเขาอาจไม่ได้แข็งแกร่ งเท่าลูกศิษย์ของตระกูลอวิน๋
แต่ไม่ตอ้ งสงสัยเรื่ องความภักดีของพวกเขาที่มีต่อ
ตระกูลจวินแม้แต่นอ้ ย
หากพวกเจ้าจะเข้าไปหานายท่าน พวกเจ้าต้องฆ่าข้าให้
ตายไปก่อน หลงฉี กา้ วเข้าไปข้างหน้าท่ามกลางสายฝนที่
เยือกเย็น เขาถือดาบของเขาตั้งฉากอยูข่ า้ งหน้า

ฮา ฮา ฮา ลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋ ต่างพากันหัวเราะกับสิ่ งที่

หลงฉี พดู เสี ยงหัวเราะอย่างดูถูก ฝ่ ายตรงข้ามที่ยนื
เผชิญหน้ากันกับพวกเขา

เจ้า? เจ้าคิดว่าคนอย่างเจ้าจะหยุดพวกเราได้อย่างงั้นเหรอ?
หากเจ้าอยากตายข้าจะทาให้เจ้าสมหวัง และมัน่ ใจได้เลย
ว่าพวกเจ้าจะต้องสนุกกับการตายที่พวกข้ามอบให้ ข้าจะ
ทาให้ร่างกายของพวกเจ้ากลายเป็ นคนพิการที่ไร้ค่า แล้ว
ลากพวกเจ้าอยูก่ บั ดินทรุ ดแทบเท้าข้า ร้องขอชีวติ กับข้า?
เสี ยงเยาะเย้ยดูถูกอย่างรุ นแรงคมมีดของทุกคนที่อยูใ่ นใจ
ของกองทัพรุ ยหลินหันดาบไปที่เขา

คนๆหนึ่งที่พวกเขาสัญญาว่าจงรักภักดีและซื่อสัตย์
ตลอดไป พวกเขาไม่อาจทนฟังคาลบหลู่เกียรติน้ ีได้

หลงฉี พงุ่ ไปข้างหน้าด้วยดาบที่อยูใ่ นมือ ดาบที่ส่องแสง

เหมือนสายฟ้าฟาด เมื่อคนๆหนึ่งพูดจาลบหลู่จวินชิง

ศิษย์ของตระกูลอวิน๋ ไม่ได้ถอยห่างออกไป เขาเผชิญหน้า

กับหลงฉี อย่างเต็มที่ เขาถือภูติที่เป็ นอาวุธไว้ในมือ ใน
ตอนที่ดาบของหลงฉี เข้าใกล้เขา เขาก็หลบไปอย่าง
คล่องแคล่วไปที่ดา้ นข้าง แล้วพยายามจะพุง่ เข้าไปที่
ร่ างกายของหลงฉี
ในตอนนี้ หลงฉี กส็ ู ้กนั กับชายคนนี้อย่างเต็มที่

ศิษย์คนอื่นๆในตระกูลอวิน๋ ก็ยนื มองดู พวกเขามัน่ ใจว่า

การต่อสู ้น้ ีจะจบลงเหมือนกันกับก่อนหน้านี้ ด้วยความอับ
อายของกองทัพรุ ยหลินอีกครั้งหนึ่ง

ผ่านไปสักพัก รอยยิม้ เหล่านี้กจ็ างหายไปจากใบหน้า

ขอลศิลษ์ตระกูลอวิน๋ ทุกคน

หลงฉี ถูกโจมตีดว้ ยมีดสั้นทั้งสองเล่มของศิลษ์

ตระกูลอวิน๋ ที่สู้กบั เขา ใบมีดปักเข้าไปที่ไหล่ซา้ ยกับไหล่
ขวาของเขาจนมิดด้าม แต่เขาก็ไม่สนใจความเจ็บปวดที่
ไหล่ เขาตะโกนคารามเสี ยงดังลัน่ เพื่อที่จะแทงดาบไปที่
หัวใจของอีกฝ่ ายหนี่ง

บ้าเอ๊ย!! ศิษย์ของตระกูลอวิน๋ ที่สู้อยูถ่ ึงกับสถบออกมา เขา

ไม่เคยเจอใครที่สู้อย่างไม่เห็นแก่ชีวติ ของตัวเองเหมือน
หลงฉี มาก่อน เขาเบี่ยงอาวุธมากันตัวแล้วเบี่ยงตัวหลบ ทา
ให้ดาบของหลงฉี แทงที่แขนซ้ายของเขาแทนที่จะเป็ น
หัวใจได้อย่างฉิ วเฉี ยด

เมื่อเผชิญกับคู่ต่อสู ้มาแล้วนับสิ บคน อต่ศิลษ์ตระกูลอวิน๋

ก็แทบไม่มีรอยขีดข่วนบนเสื้ อผ้าหรื อร่ างกายแต่อย่างใด
เขามองมาที่หลงฉี ที่ทาให้เขาเลือดไหล ใบมีดคู่กก็ ลับมา
ในสภาพเดิม มันกลับมาอยูใ่ นมือของเขาอีกครั้งหลังจาก
ที่ใช้ปักไหล่ของหลงฉี
หลงฉี ยนื นิ่งอย่างไม่สนใจบาดแผลของเขาที่ตอนนี้เลือด
ไหลกาลังไหลออกจากจาก สายตาที่น่ากลัวของเขามอง
ไปใบหน้าของคนที่ปาอาวุธสองชิ้นมามีเพียงสิ่ งนี้ในตา
ของเขาเท่านั้น
ตอนที่ 221 ตบครั้งที่สาม 3

————————-

ตอนที่ 1/8

ดาบหน้าข้าจะฆ่าเจ้า หลงฉีหรี่ ตาลงพร้อมกับพูดท้าทาย

ศิษย์ตระกูลอวิน๋ ที่ตนสู ้ดว้ ย

ชายคนนั้นเมื่อได้ยนิ หลงฉี พดู ท้าทายตนก็หน้ามืดครึ ม

ทันที เขาไม่อยากจะเชื่อว่าหลงฉี จะทาให้เขาได้รับ
บาดเจ็บได้เช่นนี้
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเรามาเล่นกับเจ้าพวกคนไร้ค่าพวก
นี้ เราต้องทาตามคาสัง่ ของคุณหนูใหญ่ก่อน ถึงเวลาแล้ว
ค่อยออกไปเล่นกันกับพวกเขาก็ได้ ศิษย์ตระกูลอวิน๋ คน
หนึ่งที่เห็นเพื่อนของตนได้รับบาดเจ็บลูกศิษย์อีกคนของ
ตระกูลอวิน๋ ก็กา้ วเข้ามาแทรกการต่อสู ้ของทั้งสองคน

ยังไงซะตอนนี้พวกเขาไม่มีเวลามากพอที่จะมาเล่นกับคน
ตระกูลจวินได้

อย่าพึ่งฆ่าเจ้าบ้านั้นนะ ข้าอยากให้มนั มีชีวติ ที่น่าสงสาร

เพื่อทดสอบยาพิษบางอย่างของข้า… ศิษย์คนที่บาดเจ็บ
พูดเสี ยงต่า พลางกระซิ บคุยกับเพื่อนตนที่เดินเข้ามาหา
แล้วมองไปทางหลงฉี อย่างคลัง่ แค้น
ได้ตามที่เจ้าต้องการ

ในเวลาต่อมาลูกศิษย์ท้ งั สี่ คนของตระกูลอวิน๋ ก็วงิ่ ตรงไป

ทางที่หลงฉี ยนื อยูท่ นั ที

ทันใดนั้นเขาก็ตกอยูใ่ นวงล้อมการโจมตีของพลังวิญญาณ
ขั้นสี เขียวของทั้งสี่ คน ตอนนี้แค่หายใจก็ลาบากแล้วไหน
จะยังโดนล้อมในสภาพร่ างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลแบบ
นี้อีก ถ้าสู ้กนั เขาคงทนได้ไม่นานแน่

เสี ยงหวีดออกมาจากตรงหน้าของเขา (เสี ยงนกฮูก) นกฮูก

สลายกระดูกสี ขาวก็บินมาจากประตูวงั หลิน และร่ างที่สูง
สมส่ วนก็ตามมันมา
ท่านพ่อ ข้าทนมันอีกต่อไปไม่ได้แล้ว จวินชิงขยับตัวลุก
ขึ้น

หลงฉี เป็ นเสมือนพี่ชายของเขา พี่ชายคนนั้นกาลังต่อสู ้

เพื่อปกป้องเขา เป็ นไปไม่ได้ที่จะทนดูพี่ชายสู เ้ พื่อปกป้อง
เขาอยู่

จวินเสี ยนถอนหายใจออกมาด้วยความโกรธ ในแววตา

ของทั้งคู่น้ นั เต็มไปห้วยเปลวเพลิงแห่งความโกรธแค้น
ก่อนจะตะโกนสัง่ การทหารกองทัพรุ ยหลินว่า

กองทัพรุ ยหลินบุกเข้าไป แล้วฆ่าพวกมันให้หมด จวิน

เสี ยนสัง่ ทหารกองทัพรุ ยหลินเสี ยงดัง ทหารกองทัพรุ ย
หลินที่ได้ยนิ คาสัง่ เช่นนั้นก็รีบไปล้อมคนสิ บคนที่มาจาก
ตระกูลอวิน๋ ทันที

คนนับร้อยพุง่ เข้าไปต่อสู ้ภายในไม่กี่วนิ าที คนทั้งหกคน

เฝ้ามองดูพวกเขาเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ

จวินเสี ยนหวาดกลัวตัวตนของคนตระกูลอวิน๋ ก็จริ ง แต่

ชายแก่ท้ งั หกที่ยนื อยูน่ ้ นั แต่ละคนมีทกั ษะและพลัง
เหนือกว่าศิษย์สี่คนที่ตอนนี้ยนื ล้อมหลงฉี อยูม่ ากนัก ใน
หกคนที่เหลือนั้นมีพลังวิญญาณสี น้ าเงินซึ่ งถือว่าเป็ นพลัง
ที่ยงิ่ ใหญ่สะท้านฟ้าเป็ นอย่างมาก แต่หนึ่งในนั้นกลับมี
คนหนึ่งที่มีพลังเหนือกว่าคนทั้งห้า เพราะว่าในหมู่พวก
เขามีคนที่มีพลังวิญญาณสี ครามอยูค่ นหนึ่ง
รองจากสี ม่วงที่แข็งแกร่ งที่สุดก็มีสีครามที่แข็งแกร่ ง
รองลงมาเท่านั้น

ภายใต้พลังวิญญาณสี ครามของศิษย์ตระกูลอวิน๋ ทาให้

ทหารกองทัพรุ ยหลินรู ้สึกกดดันกับพลังของศิษย์
ตระกูลอวิน๋ เป็ นอย่างมาก

พลังวิญญาณสี ครามทาให้คนทั้งหมดที่มีพลังวิญญาณต่า
กว่าสี เขียวรู ้สึกกดดัน และทาให้พวกเขาหายใจได้อย่าง
ยากลาบาก แถมยังทาให้ความสามารถในด้านการต่อสู ้
ของพวกเขาหายไปชัว่ ขณะ
แสงสี ครามเปล่งออกมาออกมาจากหัวจรดปลายเท้าที่มา
จากชายชราที่มีเคราสี เทายาวออกมา เขาเอามือไขว้กนั ไว้
ข้างหลัง และยืนอยูข่ า้ งหลังทุกคนที่ทาการต่อสู ้

คนจากตระกูลอวิน๋ แบ่งผูม้ ีพลังวิญญาณไว้ดว้ ยกันเป็ น

สองกลุ่ม กลุ่มแรกไปที่พระราชวังไปกับฉิ นยูหยานและ
เจียงฉิ นชิง ส่ วนอีกกลุ่มหนึ่งพุง่ ตรงมาที่วงั หลิน

ภายใต้แรงกดดันนี้ต่อให้เป็ นทหารกองทัพรุ ยหลนก็ไร้

ความสามารถที่จะต่อกรด้วย มีเพียงหลงฉี จวินเสี ยน จวิน
ชิง และอีกสองสามคนที่ต่อสู ้อยู่ พวกเขาต้องเผชิญกับผูม้ ี
พลังวิญญาณสี เขียวในระดับสู ง และผูใ้ ช้พลังวิญญาณสี
น้ าเงินอีกห้าคนพร้อมๆกัน
ช่างเป็ นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเจอมา
เลย

ตระกูลจวินต่อสู ้อย่างยากลาบาก แผลเล็กแผลใหญ่ลว้ นมี

ทัว่ ทั้งร่ างกาย กลิ่นคาวเลือดแพร่ กระจายไปทัว่ อากาศ แค่
หายใจก็ยงั ลาบาก

ในตอนนั้นเองจู่ๆก็มีเสี ยงคารามของสัตว์ร้ายดังขึ้นจาก
ด้านหลังประตูวงั หลิน

หลังจากสิ้ นเสี ยงคาราม พวกเขาก็เห็นเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาวิง่

ออกมาจากประตูวงั หลิน ที่บนหลังของมันมีร่างเล็กๆนัง่
อยู่
ใครกันที่กล้าทาร้ายท่านปู่ กับท่านอาของข้า เสี ยงเย็น
เฉี ยบกระแทกเข้าใส่ หูของคนที่ชุลมุนกับคนที่วนุ่ วายกับ
การต่อสู ้กห็ นั ไปมองยังที่มาของเสี ยงทันที

เมื่อเห็นเจ้าสัตว์ร้ายสี ดากับสาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้นง่ั
บนหลังมัน ดวงตาของนางที่จอ้ งมองมามีแต่ความหนาว
เหน็บ

เมื่อหันไปยังทิศทางของเสี ยงที่พวกเขาได้ยนิ สิ่ งที่พวก

เขาเห็นก็คือภาพของเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาที่มีแผงคอสี ทอง
ส่ วนบนหลังของมันก็มีสาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้นง่ั อยู่
บนหลังของมัน ในดวงตาของนางจ้องที่จอ้ งมองมาที่พวก
เขานั้นมีแต่ความเยือกเย็น ชวนให้คนถูกมองรู ้สึกเหมือน
ร่ างทั้งร่ างโดนแช่อยูใ่ นน้ าแข็งยังไงยังงั้น
ตอนที่ 222 ตบครั้งที่สาม 4

————————-

ตอนที่ 2/8

จวินอู่เสี ยกวาดตามองสนามรบอย่างเยือกเย็น นางมองไป

ที่จวินเสี ยนกับจวินชิงและก็รอยแผลที่พวกเขาได้รับ ทา
ให้ความโกรธในใจของนางระเบิดออกมา

เดิมทีนางจะใช้ความหยิง่ ยโสของตระกูลอวิน๋ เป็ น

บทเรี ยนเพื่อที่จะสอนโม่เฉี่ ยนเยวียนในการเป็ นฮ่องเต้
และจะยืมมือจวินอู่เหยาหยุดยั้งความขัดแย้งกับ
ตระกูลอวิน๋ แต่นางไม่คิดเลยว่าตอนที่นางดูดกลืนพลัง
วิญญาณของเจ้างูทะยานเสร็ จแล้ว ในตอนที่นางไม่ได้สติ
ศิษย์ตระกูลอวิน๋ ก็บุกมาที่หน้าประตูวงั หลินแบบนี้

จวินอู่เหยาก็มวั่ แต่สนใจที่จะปกป้องนาง ตลอดเวลาที่

วิญญาณของนางกาลังดูดซับพลังจนสาเร็ จจึงไม่รู้วา่ วัง
หลินกาลังถูกล้อมอยู่

เมื่อเห็นเลือดจวินชิงกับจวินเสี ยน ก็ทาให้จวินอู่เสี ยก็มี

ความคิดหนึ่งขึ้นมาในใจของนางทันที

นางอยากจะสับตระกูลอวิน๋ ให้เป็ นพันๆชิ้น และจะไม่ไว้

ชีวติ ใครแม้แต่คนเดียว
เด็กสาวกับเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาที่โผล่มาอย่างกระทันหัน ทา
ให้ศิษย์ตระกูลอวิน๋ รู ้สึกตกใจ แต่เมื่อเห็นลักษณะจวินอู่
เสี ยพวกเขาก็พากันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ทันที

ดูเหมือนว่านางจะอายุแค่สิบสี่ สิ บห้าปี เท่านั้น แต่

อย่างไรจวินเสี ยนกับจวินชิงก็ยงั บาดเจ็บ แล้วเด็กสาว
อย่างนางจะทาอะไรได้?

ในบรรดาพวกเขามีเพียงคนที่พลังวิญญาณสี ครามเท่านั้น
ที่ตกใจกับการปรากฏตัวออกมาฉับพลันของจวินอู่เสี ย

เขาได้ปล่อยแรงกดดันในการต่อสู ้ออกไปในบริ เวณ

รอบๆนี้แล้ว คนที่มีพลังวิญญาณต่ากว่าสี เขียวจะได้รับ
ผลกระทบกาลังแรงกดดันของเขาที่ปล่อยออกไปอย่าง
มาก แต่เด็กสาวคนนี้ นางดูเหมือนจะไม่ได้รับผลอะไร
เลย สิ่ งที่เขาประหลาดใจมากขึ้นคือภูติวญ
ิ ญาณที่นางขี่มา
นั้นเป็ นสัตว์อะไร เขาเองก็ไม่อาจบอกได้

ด้วยระดับพลังของเขาทาให้เขาขมวดคิ้วคิด เขารู ้ระดับ

พลังวิญญาณของใครก็ตามด้วยการมองเพียงแค่ครั้งเดียว
และเมื่อเขามองไปที่นางก็ทาให้เขาตกใจเป็ นอย่างมาก

สาวน้อยคนนี้แม้อายุยงั น้อย แต่นางกับมีระดับพลังอยูใ่ น

ขั้นสี ส้มแล้วเหรอ?
ด้วยอายุของนาง ภูติของนางที่เพิ่งตื่นขึ้น ในเวลาสั้นๆ
นางได้สะสมพลังจนเลื่อนระดับเป็ นสี ส้มได้ นี่ถือเป็ น
เรื่ องที่ไม่น่าเชื่อเป็ นอย่างยิง่

อายุสิบปี นางเลื่อนระดับพลังวิญญาณเป็ นสี ส้ม และทน

ต่อแรงกดดันพลังวิญญาณของเขาได้ เขามองนางด้วย
ความกลัวในการเลื่อนระดับขั้นของนาง

เจ้าดาน้อย จวินอู่เสี ยเรี ยกเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาอย่างเยือกเย็น

ฆ่า

เมื่อเสร็ จสิ้ นคาสัง่ ของนาง จวินอู่เสี ยก็ลงจากหลังเจ้าสัตว์

ร้ายสี ดาทันที นางเพิ่งเลื่อนระดับพลังวิญญาณเป็ นสี ส้ม
แต่คนในครอบครัวของนางกับได้รับบาดเจ็บหนัก ความ
เกลียดชังและคัง่ แค้นที่มีต่อผูท้ ี่ทาร้ายครอบครัวของนาง
ไม่อาจจะควบคุมเอาไว้ได้อีกต่อไป

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาตัวยักษ์กก็ ระโจนเข้าหาศิษย์ของ

ตระกูลอวิน๋ เป้าหมายแรกก็คือศิษย์ของตระกูลอวิน๋ ที่
กาลังทาร้ายจวินเสี ยนอยู่

ชายคนนั้นเห็นเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาของสาวน้อยที่เป็ นภูติที่ทา

สัญญาของจวินอู่เสี ยเขาจึงไม่สนใจอะไรนัก เพราะตอนนี้
เขากาลังยุง่ อยูก่ บั จวินเสี ยนจึงไม่ได้สนใจเจ้าสัตว์ร้ายสี ดา
เท่าไรนัก แต่ตอนที่เจ้าสัตว์ร้ายมันเข้ามาใกล้ๆตัวเขา มัน
ทาให้เขาอดตะลึงไม่ได้
มันเร็ วแค่ไหนกัน?

ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบอะไร เขาได้ประมาทเจ้าสัตว์สี
ดานี่มากจนเกินไป มันได้ตดั คอเขาจนขาดออกจาตัวด้วย
การโจมตีเดียว

โฮก!! เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาคารามเสี ยงดังพร้อมทั้งสะบัดหัว

ลอยเขาไปมา จนมันลอยขึ้นไปบนอากาศ

ขณะที่หวั กาลังลอยขึ้นไปในอากาศ เลือดก็ไหลกระเด็น

สาดไปทัว่ จนโดนศิษย์ตระกูลอวิน๋ คนอื่นๆ
มันเกิดขึ้นเร็ วมาก พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าภูติที่ไม่อาจบอก
ได้วา่ มันอยูร่ ะดับไหน มันสามารถเข้ามาเล่นงานพวกเขา
ได้เร็ วแบบนี้

วันนี้จะไม่มีใครมีชีวติ รอดกลับไป จวินอู่เสี ยหรี่ ตามอง

นางอาจมีพลังวิญญาณอยูใ่ นระดับสี ส้มแต่นางก็ไม่ได้
อ่อนแอ ชายชรามองสายตาที่พร้อมจะฆ่าคนของนางด้วย
ความหวาดกลัว สายตาที่นางใช้มองพวกเขานั้นมันช่าง
เป็ นสายตาที่เยือกเย็นอะไรเช่นนี้ส่วนบนของฟอร์ม
ตอนที่ 223 ตบครั้งที่สาม 5

————————-

ตอนที่ 3/8

พลังวิญญาณสี ส้มหลัง่ ไหลออกมาจากร่ างกายของนาง

และเป็ นแสงแผ่กระจายไปทัว่ ทาให้ชายทั้งเก้าคนที่มา
จากตระกูลอวิน๋ ตกใจ

ผูใ้ ช้พลังวิญญาณระดับสี ส้มสามารถปลดปล่อยพลัง

ออกมาได้?

เป็ นไปไม่ได้!!
เด็กสาวที่อยูต่ รงหน้าเขามีพลังวิญญาณแค่ระดับสี ส้ม
เท่านั้น พลังของนางอ่อนแอกว่า จวินเสี ยนและคนอื่นๆ
อีกหลายคน ไม่รู้เพราะอะไรดวงตาที่เยือกเย็นของนางหัน
มามอง มันเหมือนกับว่าอยากจะส่ งพวกเขาให้ตกลงไป
ในนรกที่มีปีศาจร้ายอาศัยอยูย่ งั ไงยังงั้น

พลังวิญญาณสี ส้มนั้นเป็ นพลังที่ไม่แน่นอน แต่มนั กลับ

ปลดปล่อยพลังได้ ทาให้ยากที่จะเชื่อว่ามีคนสามารถ
ปล่อยพลังสี ส้มออกมาได้แบบนาง นางช่างเป็ นคนที่น่า
กลัวยิง่ นัก

ในระหว่างที่กาลังต่อสู ้อยูน่ ้ นั จวินชิงก็หนั ไปมองที่จวินอู่

เสี ย เขารู ้วา่ ภูติประจาตัวของนางได้ตื่นขึ้นมาไม่นานนี้
เพียงไม่กี่เดือน แต่ตอนนี้นางกลับเลื่อนขั้นผ่านมาอยูใ่ น
ระดับสี ส้มแล้วเหรอ!?

ความเร็ วในการเลื่อนขั้นของนางทาให้จวินชิงตกใจยิง่ นัก

จวินอู่เสี ยหันตัวไปทางศิษย์ตระกูลอวิน๋ ในตอนนั้นเองก็

มีร่างสี ขาวร่ างหนึ่งพุง่ จากด้านหลังประตูวงั หลินออกมา
หยุดอยูท่ ี่ดา้ นหลังนาง

พวกตัวเล็กๆพวกนี้ให้ขา้ เป็ นคนจัดการมันเถอะ มือ

คุณหนูจะได้ไม่ตอ้ งเปื้ อน ชายหนุ่มพูดเสี ยงใสข้างหูจวิน
อู่เสี ย สายลมก็พดั เอากลิ่นเหล้ารสกลมกล่อมฟุ้งเข้ามาที่
จมูกเล็กๆของจวินอู่เสี ย
จวินอู่เสี ยรู ้สึกแปลกใจจึงหันไปมองด้านหลังของตนก็ไม่
เห็นคนพูดแล้ว แล้วเมื่อมองไปรอบๆก็เจอชายหนุ่มชุด
ขาวที่กาลังก้าวไปทางความวุน่ วายที่อยูต่ รงหน้า

เจ้าบัวขี้เมา!

ชายหนุ่มชุดสี ขาวมีใบหน้าหล่อเหลาที่อยูด่ า้ นหลัง แก้ม

เขาเป็ นสี แดง ก้าวเข้าไปในสนามรบ เหมือนพายุพดั ไป
ที่จวินเสี ยนและคนอื่นๆตกอยูใ่ นอันตรายจากแรงกดดันที่
ปล่อยออกมา แล้วเขาก็พงุ่ ตัวเข้าไปในสนามรบที่อยู่
ตรงหน้าทันที
พริ บตาหลงฉี กบั เพื่อนที่ตกอยูใ่ นวงล้อมก็พบว่าตัวพวก
เขาลอยอยูไ่ ปบนอากาศ พวกเขาถูกโยนออกไปสนามรบ
อย่างไม่ทนั ตั้งตัว

ตอนนี้มีเพียงชายหนุ่มชุดสี ขาวเพียงคนเดียวยืนอยูก่ ลาง

วงล้อมของคนตระกูลอวิน๋ เสื้ อของเขาเปิ ดออกมานิดๆทา
ให้เห็นไหล่สีขาวที่อยูข่ า้ งใน มือที่งดงามของเขาถือไห
เหล้าไว้ขา้ งหนึ่ง

เจ้าบัวขี้เมายืนอยูบ่ นพื้นเท้าของเขาเปลือยเปล่าไม่ได้สวม
ใส่ อะไร เลือดเหนียวๆเลอะเต็มเท้าของเขา เขาเงยหน้า
ขึ้นมามองคนที่มาจากตระกูลอวิน๋ ด้วยความโกรธ
ท่านปู่ ท่านอา พ่อลูกตระกูลจวินก็ถูกโยนออกมา
เหมือนกัน จวินอู่เสี ยหยุดปลดปล่อยพลังวิญญาณทันทีที่
ทั้งสองคนตกลงบนพื้น

อู่เสี ย เจ้าหนุ่มนั้นใคร? จวินชิงถาม จวินชิงและจวินเสี ย

นมองไปดูเจ้าบัวขี้เมาที่อยูใ่ นวงล้อมของคนตระกูลอวิน๋
เขายังไม่ทนั ได้เห็นอะไร ก็เห็นชายหนุ่มชุดขาวถือเหล้า
ไว้มือหนึ่ง ชายหนุ่มคนนั้นชายหนุ่มคนนั้นยิม้ ออกมา
นิดๆแล้วค่อยๆดื่มเหล้าลงไปเพื่อกระตุน้ พลังวิญญาณเพื่อ
ทาให้เขาบ้าคลัง่

เจ้าเป็ นใครกัน? ชายหนุ่มคนนี้จู่ๆก็เข้ามาขัดขวางการ

ต่อสู ้ของพวกเขา ทาให้เหล่าศิษย์ตระกูลอวิน๋ มองไปที่เขา
ด้วยความไม่พอใจ
ตอนแรกก็เป็ นเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาที่อยูๆ่ ก็ปรากฏตัวขึ้นมา มา
ตอนนี้ยงั จะมีชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นมาอีก การ
ปรากฏตัวของเขานั้น แม้แต่พวกเขาก็ไม่อาจจะรับรู ้ได้วา่
ชายคนนี้น้ นั มาอยูท่ ี่ต้ งั แต่เมื่อไร

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดามาเร็ วมากจนเห็นไม่ทนั ก็จริ ง แต่เจ้าคนๆ

นี้ปรากฏตัวออกมาตั้งแต่ตอนไหน?

ไม่ใครทันได้เห็น

แม้แต่ผมู ้ ีพลังวิญญาณขั้นสี ครามที่แข็งแกร่ ง ก็เห็นเพียง

แผ่นหลังของชายหนุ่มคนนี้กเ็ ท่านั้น
เจ้าบัวขี้เมามองไปรอบๆ พร้อมกับยกไหเหล้าขึ้นมาจ่อที่
ปาก แล้วเทเหล้าเข้าปากอย่างรวดเร็ ว แล้วเอาหลังมือเช็ด
ปาก ก่อนตะโกนออกมาว่า จาไว้ขา้ นี่แหละ ราชันย์บวั ขี้
เมา เจ้าแก่ท้ งั หลาย
ตอนที่ 224 ตบครั้งที่สาม 6

————————-

ตอนที่ 4/8

ทาเป็ นอวดเบ่ง เจ้าเปี๊ ยกบ้าบิ่นนี่…. เหล่าศิษย์ตระกูลอวิน๋

กัดฟันกรอดพลางทาหน้าเบ้ เมื่อเห็นเจ้าบัวนี้โผล่ออกมา
แสดงท่าทางหยิง่ ยโส

เจ้าบัวขี้เมาหยักคิ้วสี ขาวให้ชายคนที่พดู ออกมา แล้วยิม้

ชุดสี ขาวของเขาเคลื่อนไหวเหมือนพายุหิมะที่พกั
กระหน่า เจ้าบัวขี้เมาเคลื่อนที่อย่างรุ นแรงมาอยูต่ รงหน้า
เขา
ชายคนนั้นตกตะลึงเขาไม่อาจมองการเคลื่อนไหลของเจ้า
บัวขี้เมาได้

มันเร็ วกว่าเจ้าสัตว์ร้ายสี ดา …ที่มาก่อนหน้านั้นอีก

แสงสี ขาวปรากฏอยูต่ รงหน้าชายคนนั้น หน้าของเจ้าบัว

เมาก็เมาแบบสุ ดๆ แล้วยกหมัดขึ้น ต่อยชายคนนั้น
กระเด็น

ศิษย์ตระกูลอวิน๋ ยิม้ เหมือนเห็นเจ้าบัวขี้เมาปล่อยหมัดพุง่

เข้ามา เขารวบรวมพลังจิตวิญญาณทั้งหมดไว้ที่มือให้
ครอบคลุมกาปั้นของเขาไว้ท้ งั หมด ตลอดทั้งวันภูติของ
เขาทาให้ทหารกองทัพรุ ยหลินที่เป็ นชายฉกรรจ์ท้ งั หมด
พ่ายแพ้ เขาคิดว่าไม่ตอ้ งกังวลกับฝ่ ายตรงข้ามที่เป็ น
เด็กผูช้ ายที่อ่อนแอคนนี้เลยด้วยซ้ า

เขามัน่ ใจในหมัดของเขามากกว่าใครๆ เขาจึงเอาหมัดของ

เขาเข้าปะทะตรงๆกับหมัดของเจ้าบัวขี้เมา

ทันใดนั้นเสี ยงกระดูกหักของมือที่สวมถุงมือสี ดาก็ผา่ นหู

ของเขาเมื่อตอนที่หมัดของเขากับเจ้าบัวขี้เมาปะทะกัน
ตรงๆ ความเร็ วของมันอัดกระดูกให้บิดเบี้ยวจนเห็นรอย
กระดูกที่แตกตรงที่เจ้าบัวขี้เมาชกลงไป

แต่น้ นั ไม่ใช่ท้ งั หมด เจ้าบัวขี้เมายิม้ แล้วส่ งแรงหมัดเขาไป

อีก มันทะลุผา่ นเข้าไปที่กระดูกแขนจนแตกละเอียด
เสี ยงกระดูกที่แตกออกจากกันเหมือนเสี ยงฝ่ าไม้ฟืน เลือด
สี แดงพวยพุง่ ออกจากอากาศ หมัดเดียวเท่านั้นมันฉี กมือ
และแขนไปจนถึงข้อศอก

กระดูกสี ขาวและเลือดสี แดงที่ไหลออกมากองอยูบ่ นพื้น

นี่นะ…เหรอความแข็งแกร่ งของเจ้า คางของเจ้าบัวขี้เมา

เชิดขึ้นมาเล็กน้อย เขาเบ้ปากด้วยความดูถูก

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาที่กาลังยุง่ อยูก่ บั การต่อสู ้กบั ลูกศิษย์

ตระกูลอวิน๋ คนอื่นๆอยู่ เห็นกระดูกชายคนนั้นมันหน้าที่มี
ของมันเบี้ยวด้วยอาการดูถูก
มันยังหยุดหมัดเจ้าบัวขี้เมานี่ไม่ได้ นับประสาอะไรกันกับ
คนธรรมดา?

อ๊ากกกกกกกกก ศิษย์ตระกูลอวิน๋ ที่น่าสงสารจมอยูก่ บั

เศษเนื้อ เศษกระดูก และกองเลือดของตัวเอง ความหยิง่
ยโสและดูถูกที่ปรากฏออกมานั้นหายไปหมดสิ้ น หน้าเขา
ซี ดตัวของเขานอนสัน่ อยูบ่ นพื้นดิน

ฝันร้ายของเขายังไม่จบลง ชายหนุ่มก้มลงไปมองที่พ้นื
เจ้าบัวขี้เมายกกาปั้นขึ้นชก ฝนเลือดก็ตกลงมา ชายหนุ่ม
ต่อยเขาไปไม่หยุด

หมัดแต่ละหมัดชกจนกระดูกหัก เนื้อฉี กขาด

หมัดแต่ละหมัดย้อมเสื้ อสี ขาวของกลายเป็ นเสื้ อเปื้ อน
เลือดที่ยงั อุ่นๆ ใบหน้าที่สง่างามของเขาคล้ายกับภูตปี ศาจ

พริ บตาคนที่เจ้าบัวขี้เมาชกก็กลายเป็ นแอ่งเลือดหากระดูก

แทบจะไม่เจอ

ฉากตรงนี้ทาให้ลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋ คลื่นไส้ แม้แต่จวิน

เสี ยนที่ไหนเห็นคนตายมากมายในสนามรบมาหลาบสิ บ
ปี ตาของเขาก็หนั ไปมองจวินอู่เสี ยด้วยความตกใจ
ใบหน้าของนางแสดงออกมาอย่างหนาวเหน็บและเยือก
เย็น ดูเหมือนนางจะไม่กระวนกระวายแม้แต่นอ้ ย

ท่านปู่ พวกเขาสมควรได้รับมันแล้ว จวินอู่เสี ยมองออกไป

ด้วยความโกรธ ถ้านางแข็งแกร่ งพอนางจะหักกระดูกพวก
เขาด้วยตัวนางเอง นางจะทาให้กระดูกพวกมันแหลก
สลายกลายเป็ นขี้เถ้า

เจ้าบัวขี้เมายิม้ อย่างพอใจแล้วลุกขึ้นยืนชมผลงานตัวเอง
อย่างพอใจ คนอื่นๆในตระกูลอวิน๋ เอียงหัวมองเขาอย่าง
ตกตะลึงกับสิ่ งที่เห็นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาถ่มน้ าลาย
แล้วพูดขึ้นว่า ใครจะเป็ นคนต่อไป?
ตอนที่ 225 ตบครั้งที่สาม 7

————————-

ตอนที่ 5/8

คาพูดของเจ้าบัวขี้เมาทาให้ใบหน้าของคนที่มาจาก
ตระกูลอวิน๋ คล้ าขึ้นมาทันทีที่ได้ยนิ ตอนนี้ศิษย์คนหนึ่ง
กลายเป็ นเศษเนื้อเศษกระดูกกองอยูบ่ นพื้นไปแล้ว จริ งอยู่
ที่ชายคนนั้นเขาอาจไม่ใช่นกั สู ้ที่เก่งที่สุด แต่หมัดของเขา
นั้นแข็งแกร่ งที่สุดในหมู่พวกเขา พวกเขาภูมิใจกับหมัดที่
ทรงพลังอย่างยิง่ ของเขา แต่หมัดนั้นถูกทาลายด้วยการ
โจมตีเดียวของชายหนุ่มคนหนึ่ง หมัดของเขานั้นถูกขยี้
จนเละ เนื้อและกระดูกแตกละเอียดไปหมด พวกเขานึก
ภาพไม่ออกถึงความแข็งแกร่ งของหมัดที่ชายหนุ่มคนนั้น
ปล่อยออกมา

พวกเขาทุกคนที่มีพลังวิญญาณในระดับสี เขียวไม่มีใคร
กล้าเผชิญกับหมัดนั้นเป็ นคนที่สองแน่

ด้วยคาสัง่ ของจวินอู่เสี ยแม้วา่ พวกเขาอยากจะหลบหนีแต่

เจ้าบัวขี้เมาคงไม่ปล่อยให้ พวกเขามีโอกาสนั้น

เมื่อเห็นเจ้าบัวขี้เมาเข้ามา ศิษย์คนหนึ่งของตระกูลอวิน๋ ก็ก

รี ดร้อง ฆ่าเขา ท่านผูอ้ าวุโสเวิน ฆ่าเขาเร็ วเข้า

ชายคนนั้นตะโกนอยูข่ า้ งๆผูม้ ีพลังวิญญาณสี ครามที่

แข็งแกร่ งที่สุด เขากาลังรู ้สึกสับสนอยู่ จริ งอยูท่ ี่วา่ เขานั้น
ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลอวิน๋ เขามาที่นี่เพื่อขอ
ความช่วยเหลือจากตระกูลที่ยงิ่ ใหญ่ที่สุดในดินแดนแห่ง
นี้ เขาถูกเชิญให้เข้าร่ วมกับคณะผูท้ ี่ไปยังแคว้นฉี เมื่อ
เผชิญหน้ากับทหารกองทัพรุ ยหลิน เขาจึงไม่ได้ไปแตะ
ต้องพวกเขาแต่อย่างใด แต่เมื่อเขาเห็นจวินเสี ยนกับ

จวินชิงสองพ่อลูกสัง่ ให้ทหารกองทัพรุ ยหลินเคลื่อนไหว

เขาแค่เพียงปลดปล่อยแรงกดดันของพลังวิญญาณเพื่อ
หยุดยั้งการโจมตีของอีกฝ่ าย เขาไม่ยอมเคลื่อนไหวอะไร
กับวังหลินไม่ใช่วา่ เขาทาไม่ได้ แต่เพราะเขาไม่อยากจะ
ทา เนื่องจากเขามีพลังวิญญาณสี ครามเขาจึงได้รับการ
ปฏิบตั ิแตกต่างจากคนธรรมดา

เขามีชีวติ อยูเ่ กือบร้อยปี เขาได้เห็นโลกมามากแล้ว

ชื่อเสี ยงและความแข็งแกร่ งนิดๆหน่อยๆของตระกูลจวิน
อาจไม่ได้อยูใ่ นสายตาของเขาก็จริ ง แต่เขาก็ชื่นชมตระกูล
นี้เป็ นอย่างมาก นี่จึงเป็ นเหตุที่เขาไม่ได้ลงมือ

เขาปล่อยให้พวกศิษย์ตระกูลอวิน๋ เป็ นคนจัดการเรื่ องนี้ไป

เขาจะได้ไม่ตอ้ งทาเรื่ องที่โหดร้ายกับตระกูลจวิน แต่
ตอนนี้สถานการณ์มนั เปลี่ยนไป ตอนนี้เจ้าบัวขี้เมากับเจ้า
สัตว์ร้ายสี ดานั้น ฆ่าศิษย์ตระกูลอวิน๋ ตายไปแล้วสองคน
เหลือศิษย์ตระกูลอวิน๋ แค่สองคน ผูเ้ ชี่ยวชาญบางคนก็เริ่ ม
ต่อสู ้กบั กับเจ้าสัตว์ร้ายสี ดากับชายหนุ่มขี้เมาแล้ว เมื่อมอง
ไปก็รู้แล้วว่าเรื่ องจะจบยังไง

เขาจะเคลื่อนไหวหรื อว่าปล่อยพวกเขาไปดี?
แต่หลังจากที่จาได้วา่ มีคนสองคนจากตระกูลจวินบาดเจ็บ
เขาช่วยอะไรไม่ได้จึงถอนหายใจแล้วมองไปที่จวินอู่เสี ย

เขามองไปที่คนๆหนึ่งที่สงั่ เจ้าสัตว์ร้ายสี ดากับเด็กหนุ่ม

คนนั้นได้ นั้นก็คือสาวน้อยที่ยนื ห่างออกไป

ทิ้งหยกวิญญาณไว้แล้วทุกอย่างจะจบ เขาพูดกับจวินอู่เสี ย
ด้วยน้ าเสี ยงเรี ยบนิ่ง

จวินอู่เสี ยมองไปที่เขาอย่างเย็นชา แล้วก้าวไปข้างหน้า ทา

ให้คนที่ขา้ รักต้องอับอาย ดูถูกชื่ อเสี ยงของตระกูลจวิน
เรื่ องในวันนี้มนั ไม่จบง่ายๆหรอก ข้าจะพูดออกมาในวันนี้
ไม่เพียง ลูกศิษย์ของตระกูลอวิน๋ จะตายที่น้ ีเท่านั้น แต่จะ
ไม่มีใครรอดออกไปจากแคว้นฉี เมื่อข้าปรากฏตัวที่ประตู
ตระกูลอวิน๋ แล้วจะไม่มีใครมีชีวติ รอด

ผูม้ ีพลังวิญญาณระดับสี ครามถึงกับตกใจกับที่นางพูด

ทันที เขาเห็นแววตาที่เยือกเย็นของนาง สิ่ งที่สาวน้อยคน
นี้เปิ ดเผยออกมา เขาแทบจะไม่อยากจะเชื่อ มันบ้ามากที่
จะพูดแบบนี้!?

ภายใต้ตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในโลก ที่นางพูดออกมานี้ไม่
อวดดีเกินไปหรื อไง

สาวน้อยเอ่ยเจ้าไม่รู้หรอกว่าเจ้ากาลังจะทาอะไรอยู?่ ผูม้ ี
พลังวิญญาณสี ครามพูดออกมาอย่างอ่อนโยน
จวินอู่เสี ยตอบออกไปด้วยความเย็นชา ท่านเองก็ควรจะ
ถามกับตระกูลอวิน๋ ว่าพวกเขารู ้ไหมว่ากาลังเผชิญกับ
อะไรอยู?่

จวินอู่เสี ยพูดสาทับออกไปอีกว่า ข้าเห็นว่าท่านไม่ได้ทา

ร้ายอะไรพวกเรา หากท่านจากไปตอนนี้ท่านจะมีชีวติ อยู่
แต่หากท่านกล้าทาร้ายท่านอากับท่านปู่ ของข้า ท่านก็จง
เอาชีวติ มาทิ้งตรงนี้เสี ย

ผูม้ ีพลังจิตวิญญาณครามตกใจเขาไม่เคยนึกเคยฝันมาก่อน
ว่าวันหนึ่งเขาจะถูกสาวน้อยที่มีพลังวิญญาณขั้นสี ส้ม
กดดัน
ในตอนนั้นเองเขาก็ตกใจเมื่อเห็นเจ้าบัวเมาทาให้ศิษย์
ตระกูลอวิน๋ คนอื่นกลายเป็ นเศษเลือดและกองเนื้ออยูบ่ น
พื้น
ตอนที่ 226 คนที่น่าเคารพ 1

————————-

ตอนที่ 6/8

หน้าของผูม้ ีพลังวิญญาณสี ครามกลายเปลี่ยนเป็ นซีดขาว

ทันที เมื่อศิษย์ตระกูลอวิน๋ ถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ ยมต่อ
หน้าต่อตา ศิษย์คนสุ ดท้ายกาลังดิ้นร้นต่อสู ้กบั เจ้าสัตว์ร้าย
สี ดาที่รวดเร็ วปานสายฟ้า แต่ที่น่ากลัวยิง่ กว่านั้นคือชาย
หนุ่มชุดขาวที่คนที่ชื่อเวินที่มีพลังจิตวิญญาณได้จบั ตาดู
อยูน่ ้ นั แม้วา่ แรงกดดันที่เขาปล่อยออกมาจะกดดันให้คน
ที่มีพลังวิญญาณขั้นต่ากว่าสี เขียวได้รับผลกระทบ แต่ชาย
หนุ่มขี้เมาก็ไม่ได้ชา้ ลงเลย เขายังเผชิญหน้ากับผูใ้ ช้พลัง
จิตวิญญาณขั้นสี น้ าเงินกับผูใ้ ช้พลังวิญญาณขั้นสี เขียว ไม่
ว่าจะสี เขียวหรื อสี น้ าเงินก็ไม่ต่างกันสาหรับเจ้าบัวขี้เมา
เท่าไรนัก

เมื่อเห็นความสามารถที่ชายหนุ่มแสดงออกมา ทาให้ผใู ้ ช้
พลังจิตวิญญาณสี น้ าเงินคิดว่า หากไม่ใช่ผใู ้ ช้พลังจิต
วิญญาณขั้นสี ครามแล้วละก็คงไม่ใช่คู่ต่อสู ้ของเขาอย่าง
แน่นอน

แต่ในที่สุดสิ่ งที่โหดเหี้ ยมก็เกิดขึ้น

แม้ผมู ้ ีพลังจิตวิญญาณสี ครามไม่รู้วา่ เจ้าบัวขี้เมาคือภูติ

ประจาตัว
ในโลกนี้มีภูติที่รู้จกั กันดีสองอย่างคือที่เป็ นสัตว์กบั ที่เป็ น
อาวุธ คงไม่มีใครจะคิดว่าชายหนุ่มที่หล่อเหลานี้คือภูติ
ประจาตัวที่เป็ นพืช? นอกจากนี้เจ้าบัวขี้เมายังมี
ความสามารถกลายร่ างเป็ นมนุษย์

เจ้าบัวขี้เมามีรูปร่ างที่ปรากฏออกมาเหมือนคนอายุสิบเจ็ด
ปี …หรื อสิ บแปดปี พลังจิตวิญญาณของมันไม่ได้ถูก
ปลดปล่อยออกมา ทาให้คาดเดาพลังความแข็งแกร่ งที่
แท้จริ งของชายหนุ่มคน

แม้เขาจะถูกผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณสี น้ าเงินหลายคนโจมตี

แต่เขาก็สู้กนั กับพวกเขาอย่างง่ายดาย เขาเป็ นผูใ้ ช้พลังจิต
วิญญาณขั้นสี ครามหรื อไม่?
เป็ นไปไม่ได้

เขายังอยูใ่ นวัยรุ่ นเขาจะมีพลังจิตวิญญาณขั้นสี ครามได้

ยังไง? ไม่มีทาง

ฉิ งหยวน เซิ้น เจ้ารออะไรอยู?่ หากพวกเราตาย เจ้าจะ

ตอบตระกูลอวิน๋ ว่ายังไง เจ้ายังอยากจะช่วยหลานชายของ
เจ้าอยูอ่ ีกต่อไปไหม? ผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณสี น้ าเงินหลาย
คนอดทนต่อความแข็งแกร่ งของเจ้าบัวขี้เมาอีกไม่ได้ เขา
จึงตะโกนไปที่ฉิงหยวน เซิ้นที่เป็ นผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณสี
ครามที่แข็งแกร่ งที่สุดในหมู่ของพวกเขา พวกเขาไม่เคย
เห็นคนหนุ่มคนใดที่มีพลังต่อสู ้กบั ผูม้ ีพลังจิตวิญญาณขั้น
สี น้ าเงินทีเดียวพร้อมกันทั้งห้าคนแล้วปักป้องการต่อสู ้ได้
ทั้งหมด
มีเพียงผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณสี ครามเช่นเขาคนเดียวที่ยงั
ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร

เขาคือฉิ งหยวน เซิ้น? จวินเสี ยนที่อยูข่ า้ งหลังที่กาลังรักษา

แผลอยูไ่ ด้ยนิ ชื่อนั้น ตาของเขาก็โพล่งเปิ ดกว้าง ต่างจากผู ้
ที่มีพลังจิตวิญญาณสี น้ าเงินที่อยูต่ รงหน้า

ท่านพ่อ ท่านรู ้จกั เขาเหรอ? จวินชิงสอบถาม

จวินเสี ยนขมวดคิ้ว ข้ารู ้ เขาเป็ นอัจฉริ ยะที่มาจากแคว้น

เยียน เมื่ออายุยสี่ ิ บปี เขาก็มีพลังจิตวิญญาณอยูใ่ นขั้นสี
เหลือง พ่อของเขาทางานเป็ นขุนนางในแคว้นเยียน แต่
ตระกูลของพวกเขาถูกฮ่องเต้สงั่ ฆ่าอย่างลับๆ คนทั้ง
ตระกูลของเขาถูกสังหารจนหมดมีเพียงเขาคนเดียวที่หนี
รอดออกมาได้ ทาให้ชื่อของเขาหายไปจากโลกนี้ ข้าเองก็
ไม่คิดว่าเขายังมีชีวติ อยู่ ตระกูลฉิ ง จงรักภักดีกบั ราชวงศ์
มาก และไม่นอ้ ยไปกว่าตระกูลจวินของเรา ตอนที่ขา้ ยัง
เด็กข้าได้ยนิ เรื่ องตระกูลฉิ งมาแค่น้ ี

เมื่อพูดเรื่ องของฉิ งหยวน เซิ้นเสร็ จเขาก็หนั หน้าไปทางจ

วินอู่เสี ย อู่เสี ยอย่าทาร้ายฉิ งหยวน เซิ้น เขาไม่ได้บุกเข้ามา
ต่อสู ้กนั กับพวกเรา เขาทาลงไปเพราะต้องการช่วยเหลือ
ครอบครัวที่อบอุ่น เขาไม่ได้ทาไปเพราะนิสยั ที่ชว่ั ร้าย

ในการต่อสู ้ครั้งนี้ ฉิ งหยวน เซิ้นไม่ได้มีส่วนร่ วมในการ

ต่อสู ้ หากผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณสี ครามบุกเข้ามาต่อสู ้ดว้ ย
พ่อลูกตระกูลจวินก็คงจะตายไม่ได้มาอยูต่ รงหน้าจวินอู่
เสี ยที่มาถึงนี้
จวินอู่เสี ยมองไปที่ท่านปู่ ของนาง ฉิ งหยวน เซิ้นไม่ได้บุก
เข้ามาร่ วมต่อสู ้ดว้ ย เขาเป็ นเพียงผูช้ มเหตุการณ์ นางจะไว้
ชีวติ เขา หากเขาร่ วมมือกับตระกูลอวิน๋ ทาเรื่ องชัว่ ช้า นาง
จะไม่ปล่อยเขาเอาไว้แน่

แต่เมื่อจวินเสี ยนพูด นางก็ไม่อยากจะขัดขืนเขา

หากท่านปู่ ของนางเมตตานางก็จะต้องทาตาม

เมื่อตอนที่ฉิงหยวน เซิ้นจะเข้าร่ วมต่อสู ้ จวินอู่เสี ยก็พดู

ออกมาทันที ท่านผูอ้ าวุโสฉิ ง ตระกูล

อวิน๋ ต้องการให้ท่านลุยโคลน (บังคับให้ทาเรื่ องที่ไม่ดี)

เพราะท่านสิ้ นหวัง ท่านเลยต้องขอความช่วยเหลือจาก
ตระกูลอวิน๋ อย่างนั้นหรื อ ตอนนี้ขา้ มีทางเลือกใหม่ให้
ท่าน ท่านสนใจหรื อไม่?

ฉิ งหยวน เซิ้นหันมามองที่จวินอู่เสี ยทันที

จวินอู่เสี ยยกมือขึ้นโยนขวดยากระษัยไปทางฉิ งหยวน

เซิ้น ทันทีแล้วเขาก็รับมันไปไว้ในมือ

ตราบใดที่ท่านต้องการช่วยคนตายไม่ให้ตาย ยานี้จะช่วย
ให้เขามีชีวติ อยูต่ ่อไป แต่ท่านต้องไม่ช่วยพวกเขาสู ้ หาก
ท่านช่วยคนพวกนั้น ท่านก็จะต้องตายอยูต่ รงนี้เหมือนกับ
พวกนั้น จวินอู่เสี ยหรี่ ตาลงมองไปที่ฉิงหยวน เซิ้น
ตอนที่ 227 คนที่น่าเคารพ 2

————————-

ตอนที่ 7/8

ฉิ งหยวน เซิ้น มองไปที่จวินอู่เสี ยด้วยความแปลกใจแล้ว

หันไปมองขวดยาที่อยูใ่ นมือ

สาวน้อยคนนี้หมายความว่ายังไง?

หลังจากที่เข้าใจทักษะของเจ้าบัวขี้เมา ฉิ งหยวน เซิ้นเขาก็

ไม่มนั่ ใจว่าถึงเขาออกไปต่อสู ้แล้วเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ
เขารู ้แม้แต่ตอนที่จวินอู่เสี ยบอกว่าเขาจะต้องตายที่นี่เขาก็
ไม่ได้ตกใจอะไร

แต่นางเพิง่ บอกว่า….ยากระษัยจะช่วยชีวติ ได้…..นี่เป็ น

ความจริ งเหรอ?

เมื่อเห็นว่าฉิ งหยวน เซิ้นรับขวดยากระษัยที่จวินอู่เสี ยส่ ง

มาด้วยท่าทางที่งงงวยไม่ทาอะไร กลุ่มผูบ้ ุกรุ กก็ทาอะไร
ไม่ได้ถูกเจ้าสัตว์ร้ายสี ดากับเจ้าบัวขี้เมาอย่างหมดหนทาง

ฉิ งหยวน เซิ้นเจ้าอย่าได้ฟังนางแพศยานี่พดู แม้แต่ประมุข

ตระกูลอวิน๋ ก็ไม่มนั่ ใจว่าจะรักษาหลานชายของเจ้าหาย
นางก็แค่อยากจะถ่วงเวลาตาย เจ้าอย่าได้หลงกลนาง
ฉิ งหยวน เซิ้นมองไปที่จวินอู่เสี ย นางยังเป็ นเด็กสาวเขา
ไม่ควรจะเชื่อนาง แต่แววตาของนางดูสงบราบลื่น เขาจึง
รู ้สึกได้ถึงความมัน่ ใจของนาง

การต่อสู ้น้ ีลว้ นเดิมพันด้วยชีวติ หรื อว่าจะปล่อยความหวัง

สุ ดท้ายนี้จากไปจากอ้อมแขน?

หากเขาตาย หลานชายของเขาก็ไม่มีทางที่จะมีชีวติ อยู่

ต่อไป เขารู ้วา่ ตระกูลอวิน๋ ใจดาแค่ไหน แม้วา่ เขาต้องตาย
ไปในการต่อสู ้ในวันนี้ให้กบั พวกเขา พวกเขาจะไม่
เสี ยเวลาไปกับหลานชายของเขาที่ไม่มีปู่

หากเป็ นเช่นนี้จะเสี่ ยงชีวติ ตัวเองไปทาไมกัน?

เจ้าชื่อว่าจวินอู่เสี ยใช่ไหม? ฉิงหยวน เซิ้นหันหัวไปมองจ
วินอู่เสี ย

ใช่

ข้าจะจาเจ้าเอาไว้ แม้วา่ เรื่ องในวันนี้จะไม่เกี่ยวข้องกันกับ

ข้า แต่หากยากระษัยรักษาได้จริ งๆข้าจะเป็ นหนี้ชีวติ เจ้า
แต่หากเจ้าหลอกลวงข้า ข้าจะทาให้ตระกูลจวินจากไป
พร้อมกันกับกระดูกเก่าๆของข้า ฉิ งหยวน เซิ้นตัดสิ นใจที่
จะเสี่ ยง เขาไม่มนั่ ใจว่าเขาจะรอดชีวติ จากการต่อสู ้กบั เจ้า
บัวขี้เมาได้ หากเขาตายหลานชายของเขาก็ไม่ทางที่จะมี
ชีวติ อยูอ่ ีกต่อไป
การยอมรับข้อเสนอของจวินอู่เสี ยคือการรักษาชีวติ ของ
หลานชายของเขาได้ดีที่สุด หากไม่เช่นนั้นเขาจะให้นาง
ชดใช้ดว้ ยเลือด

ข้าไม่ได้ตอ้ งการชีวติ ของท่าน จวินอู่เสี ยปฏิเสธทันทีคาที่

ฉิ งหยวน เซิ้นพูด

ฉิ งหยวน เซิ้นระเบิดหัวเราะออกมา สาวน้อยคนนี้หยิง่

และมัน่ ใจอย่างมากถึงแม้วา่ ในใจของเขาจะไม่ชอบนางก็
ตาม

ถ้ามันดีจริ ง ในอนาคตข้าจะปกป้องตระกูลจวินจนกว่าข้า
จะตายดีไหม?
เจ้าคิดว่าปกป้องตัวเองได้รึไง?

อ่า…นางช่างหยิง่ ยโสเหลือเกิน

นี่เป็ นครั้งแรกที่ฉิงหยวน เซิ้นเจอแบบนี้ เขาไม่เคยเห็น

เด็กที่ด้ือด้านแบบนี้มาก่อน เมื่อมองจริ งๆ

จวินอู่เสี ยทะลวงระดับขั้นพลังจิตวิญญาณสี ส้มด้วยอายุ

แค่น้ ี นางเป็ นคนที่มีความสามารถมาก

วันนี้ขา้ ได้มาล่วงเกินแล้ว แล้วเจอกันใหม่ ฉิ งหยวน เซิ้น

ไม่อยากจะเกี่ยวข้องกันกับตระกูล
อวิน๋ อีกต่อไป หากว่าหลานชายของเขาชีวติ ไม่แขวนอยู่
บนเส้นด้ายละก็ เขาจะไม่ยอมเข้าร่ วมตระกูลอวิน๋ ทาเรื่ อง
เลวร้ายและไม่เป็ นธรรมแบบนี้อย่างเด็ดขาด

ด้วยคาพูดนี้ ฉิ งหยวน เซิ้นได้หยุดปล่อยแรงกดดันจาก

พลังจิตวิญญาณออกมาด้วยการสะบัดแขน ตัวเขาก็พงุ่
ทะยานสู่ อากาศ โดยมีเสี ยงสาปแช่งจากผูม้ ีพลังจิต
วิญญาณสี น้ าเงินทิ้งเอาไว้ขา้ งหลัง

เขาไปแล้วจริ งๆ? จวินชิงดูฉากที่เกิดต่อหน้าด้วยความไม่

เชื่อ ว่าฉิ งหยวน เซิ้นจะจากไปง่ายๆเพียงไม่กี่คาพูดของจ
วินอู่เสี ย
จวินอู่เสี ยอธิบาย ความแข็งแกร่ งของเจ้าบัวขี้เมานั้นก็เห็น
ได้ชดั เขารู ้หากไม่หลบหนีไปเขาก็ตอ้ งบาดเจ็บหรื อไม่ก็
ตาย หากเขาตายตระกูลอวิน๋ จะไม่ช่วยชีวติ คนของเขา เขา
ออกไปจากที่นี่ดว้ ยความเสี่ ยง ย่อมเป็ นทางเลือกที่ดีกว่า
จวินอู่เสี ยมองฉิ งหยวน เซิ้นออกทางเลือกนี่มนั ชัดเจน
และยุติธรรมกว่ามาก

คนที่อยูร่ อดจากการที่ถูกแคว้นเยียนฆ่าจนถึงทุกวันนี้ แม้

จะมีพลังวิญญาณสี ครามที่แข็งแกร่ งฉิ งหยวน เซิ้นต้อง
รู ้จกั ทางเลือก
ตอนที่ 228 คนที่น่าเคารพ 3

————————-

ตอนที่ 8/8

เจ้าบัวขี้เมานั้นแข็งแกร่ งมาก มันทาให้ผมู ้ ีพลังจิตวิญญาณ

สี ครามหวาดกลัว ข้อเสนอของจวินอู่เสี ยต่างนาความสุ ข
มาให้ใครคนหนึ่งที่ไม่ชอบตระกูลอวิน๋ จึงได้เลือกที่จะ
จากไป

ด้วยความแข็งแกร่ งและกลยุทธ์ของจวินอู่เสี ยนี้ทาให้เขา

จากไปอย่างรวดเร็ ว
ความกดดันที่จากไปแล้ว เท้าของทหารกองทัพรุ ยหลินก็
กลับมายืนขึ้นได้อีกครั้ง พวกเขาก็ลอ้ มรอบตัวแทนจาก
ตระกูลอวิน๋ เอาไว้ แล้วบังคับให้พวกเขาจะสู ้กบั เจ้าสัตว์
ร้ายสี ดาหรื อเข้าบัวขี้เมา

พวกเขาไม่ได้มีพลังจิตวิญญาณสี ม่วงจึงไม่ใช่คู่ต่อสู ้ของ

เจ้าบัวขี้เมา แล้วก็มีการฆ่าล้างบางขนานใหญ่เกิดขึ้น

ไม่ถึงครึ่ งชัว่ ยามลูกศิษย์ท้ งั สี่ คนจากตระกูลอวิน๋ และ

ผูเ้ ชี่ยวชาญที่แข็งแกร่ งทั้งห้าก็ตายด้วยฝี มือเจ้าบัวขี้เมากับ
เจ้าสัตว์ร้ายสี ดา

หยดเลือดเต็มเท้าของเจ้าบัวขี้เมา เสื้ อผ้าสี ขาวของเขาถูก

ย้อมไปด้วยสี แดง หน้าตาหล่อเหลาของเขาไม่ได้มี
ความรู ้สึกไม่ดีแม้แต่นอ้ ย แต่กลับสนุกสนานหลังจากที่
ได้ฆ่าคนไปแล้ว

ย๊ากกกก เจ้าบัวขี้เมาคารามอย่างมีความสุ ขเขาเอากาปั้น

ทุบหน้าอกครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยมือทั้งสองข้างสลับกันไป
เท้าเพรี ยวบางที่สวยงามก็พงุ่ ตรงเข้าไปอยูต่ ่อหน้าจวินอู่
เสี ย

คุณหนูขา้ ฆ่าพวกมันหมดแล้ว เจ้าบัวขี้เมายิม้ อย่าง

สนุกสนาน

จวินอู่เสี ยพยักหน้าลงนิดๆ ภัยคุกคามวังหลินถูกกาจัดไป

หมดแล้ว ห่างออกไปจากจวินอู่เสี ยมีทหารมากมายที่
ได้รับบาดเจ็บ ตราบใดที่พวกเขายังหายใจนางก็ยงั คง
ช่วยชีวติ เขาได้

จวินเสี ยนกับจวินชิงบาดเจ็บไม่มากนัก หลงฉี กระดูก

ซี่ โครงหัก เขากัดฟันทนอาการบาดเจ็บเอาไว้ เขาเงียบ
ตลอดแม้วา่ จะเจ็บปวด

จากนั้นนางก็ให้ยาเพือ่ ให้พวกเขาที่มีอาการบาดเจ็บคงตัว
นางไม่ได้กลับเข้าไปที่วงั หลิน นางมองศพคนตระกูลอวิ๋
นด้วยท่าทางเย็นชา

สาวน้อย เจ้าคิดว่าที่เกิดขึ้นนี่เป็ นไง? จวินอู่เหยาปรากฏ

ตัวเงียบๆด้านหลังจวินอู่เสี ย
ท่านปล่อยเจ้าบัวขี้เมาออกมา? จวินอู่เสี ยถาม

จวินอู่เหยายิม้ แล้วมองไปที่ กองเนื้อ ที่อยูบ่ นพื้นแล้วยิม้

กว้างขึ้น เจ้าไม่อยากรู ้เหรอว่าเจ้าบัวขี้เมามีพลังมากแค่
ไหน? เขาให้โอกาสเจ้าบัวเมา

ดูเหมือนเจ้าบัวเมาจะฆ่าคนจริ งๆ นี่เป็ นสิ่ งที่เขาคิด

ข้าจะไปที่วงั หลวง จวินอู่เสี ยพูด

รอยยิม้ บนใบหน้าของจวินอู่เหยาแข็งขึ้นมานิดๆ

ไม่ใช่ทุกคนที่มาจากตระกูลอวิน๋ จะยอมหยุดค้นหาหยก
วิญญาณจนกว่าจะได้มนั ไว้ในมือ ข้าคิดว่าพวกเขาต้องไป
หาโม่เฉี่ ยนเยวียน จวินอู่เสี ยหรี่ ตาลง นี่เป็ นสิ่ งที่หลงฉี
รวบรวมมาได้เมื่อวานนี้ ตระกูลอวิน๋ ออกค้นหาหยกเมื่อ
วานนี้ ดูเหมือนว่าวันนี้โม่เฉี่ ยนเยวียนจะตกอยูใ่ นมือของ
ตระกูลอวิน๋ วันนี้

ฮ่องเต้นอ้ ยผูไ้ ร้เดียงสาจะเรี ยนรู ้อะไรบ้างจาก

ตระกูลอวิน๋ ?

เจ้าอยากจะช่วยเขา จวินอู่เหยายักคิ้วขึ้น

ใช่

รอยยิม้ ของจวินอู่เหยาหายไปจากใบหน้า…….
ข้าจะไปกับเจ้า สาวน้อยคนหนึ่งไปช่วยหมีคงจะลาบาก
ไม่นอ้ ย

จวินอู่เสี ยพยักหน้า นางสัง่ ให้เจ้าสัตว์สีดากับเจ้าบัวขี้เมา

เดินทางไปเมืองหลวง เมื่อสัง่ เสร็ จจวินอู่เหยาก็อุม้ นาง
เอาไว้ในอ้อมแขนแล้วเหาะลอยไปที่วงั หลวง

ตรงหน้าวังหลินเจ้าสัตว์สีดามองกองเลือดที่เปื้ อนเจ้าบัวขี้
เมาอย่างลาบากใจแล้วขากรรไกรของมันก็ขยับ

เจ้าบัวขี้เมาก็มองไปที่เจ้าสัตว์สีดา แล้วยักคิ้วข้างหนึ่ง
ขึ้นมา มันกระโดดลงบนหลังของเจ้าสัตว์ร้ายสี ดา มือข้าง
หนึ่งมันจับเนื้อกับขนที่คอไว้ในมือ จากนั้นก็หวั เราะ เจ้า
เหมียวโง่ พาข้าไปอย่างที่เจ้าเคยทาสิ
…… หัวใจของเจ้าสัตว์สีดาเกือบสลาย

คุณหนูท่านอย่าทิ้งข้ากับเจ้าดอกไม้ที่ไม่เต็มบาทนี่อีก
ตอนที่ 229 การเปลี่ยนแปลง 1

————————-

ตอนที่ 1/2

กลิ่นคาวเลือดแพร่ กระจายไปทัว่ ท้องพระโรงในวังหลวง

ฉิ นยูหยานกาลังนัง่ บนบัลลังก์ที่เป็ นสัญลักษณ์ของฮ่องเต้
อย่างไม่ทุกข์ร้อน ใบหน้าที่งดงามของนางกาลังยิม้ อย่าง
อ่อนโยน แต่ดวงตาของนางกลับไม่ยมิ้ เหมือนกับปากของ
นาง

ด้านล่างบัลลังก์ในท้องพระโรง มีกลุ่มศิษย์ของ
ตระกูลอวิน๋ ที่นาโดยเจียงฉิ นชิงนัง่ อยูร่ อบๆ ปากของเขา
หัวเราะเยาะเย้ยร่ างของชายคนหนึ่งที่นอนตัวงออยูท่ ี่พ้นื
ของท้องพระโรง

นางกานัลและขันทีต่างก็พากันนัง่ หดตัวอยูม่ ุมหนึ่งของ

ท้องพระโรง ใบหน้าของพวกเขาไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มา
ยืนมองความโหดร้ายที่อยูต่ รงหน้าแบบนี้

เสื้ อผ้าที่หรู หราของชายคนนั้นตอนนี้ขาดรุ่ งริ่ ง ผมของเขา

ยุง่ เหยิง แผลเล็กแผลใหญ่อยูบ่ นตัวของเขานับไม่ถว้ น
ร่ างกายของเขางอด้วยความเจ็บ เลือดสี แดงจางๆไหล
ออกมาจากบาดแผลหยดลงบนพื้นหิ นอ่อน หลังที่ต้ งั ตรง
ของเขาขดตัวกลมตัวเขาสัน่ เทาด้วยความทรมาน
ฝ่ าบาททาไมท่านยังไม่วา่ หยกวิญญาณนั้นอยูท่ ี่ไหน?
ทาไมท่านต้องมาทนทุกข์ทรมานแบบนี้กนั ? ตระกูลอวิน๋
กับแคว้นฉี เคยเป็ นพันธมิตรกันมาก่อน ทาไมท่านถึงทา
เรื่ องน่าราคาญแบบนี้? ฉิ นยูหยานนัง่ อยูบ่ นบัลลังก์ของ
ฮ่องเต้แล้วถอนหายใจ นางหัวเราะอย่างเย่อหยิง่ มองร่ างที่
อยูบ่ นพื้นเหมือนสุ นขั ที่เป็ นอัมพาตและกาลังจะตาย

เขาไม่เหลือเรี่ ยวแรงใดๆเหลืออีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขาทา

ได้แต่เพียงหายใจหอบอย่างรวยริ นบนพื้นที่หนาวเย็น
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามีรอยแผลอยูส่ องอันอยูท่ ี่แก้ม
ซ้ายและขวา มันเป็ นแผลยาวไขว้กนั จากใบหน้าลามไป
จนถึงขากรรไกร เลือดยังคงไหลไม่หยุดความเจ็บปวดที่
ได้ของเขายังไม่หายไป โม่เฉี่ยนเยวียนรู ้สึกว่าร่ างกายของ
เขาเจ็บปวดไปทัว่ ทุกแห่งมีแต่ความทุกข์ทรมาน
โม่เฉี่ ยนเยวียนรู ้วา่ ตัวเขายังมีสติอยูแ่ ละยังไม่ได้หมดสติ
ไป

เขาไม่รู้วา่ เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดนี้นาน
แค่ไหน เขาจาได้วา่ เมื่อตอนเช้าตรู่ คนของตระกูลอวิน๋ ได้
เข้ามาที่วงั หลวง แล้วไล่ขนุ นางทั้งหมดออกไป แล้วปิ ด
ประตูทอ้ งพระโรง จากนั้นก็ดึงเขาลงมาจากบัลลังก์ แล้ว
เอาพิษที่เขาไม่รู้จกั กรอกลงลาคอของเขา

จากนั้นความทุกข์ทรมานก็เริ่ มขึ้น…..

เขาถูกตัดเส้นเอ็นที่มือและเท้า กระดูกสันหลังของเขาก็
หัก เขาไม่อาจจะนับจานวนที่เขาถูกเฉื อนไปได้ ความ
เจ็บปวดมันมากกว่าที่เขาคิด แต่ศิษย์ตระกูลอวิน๋ บังคับให้
เขากินยาทาให้มีสติอยูต่ ลอด ไม่วา่ จะเจ็บแสบปวดร้อน
หรื อทรมานเท่าใดเขาก็ไม่ตาย ทุกข์ครั้งที่หวั ใจของเขา
เต้น ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานจะมีอยูท่ ุกครั้งไป

โม่เฉี่ ยนเยวียนหัวเราะให้กบั ความไร้เดียงสาของตัวเอง

หัวเราะให้กบั ความโง่เง่าของตัวเขาเอง ทั้งหมดที่เขาต้อง
มาทนทุกข์ทรมานเช่นนี้เพราะความเมตตาที่โง่เขล่าของ
ตัวเขาเอง….

หากเขาเชื่อจวินอู่เสี ยแล้วโจมตีพวกเขาก่อน เขาคงไม่ตก

อยูใ่ นเงื้อมมือของตระกูลอวิน๋ เช่นนี้

เขาไม่เคยคิดว่าก่อนเลยตระกูลอันดับหนึ่งของโลก ที่ข้ ึน
ชื่อด้านการแพทย์จะโหดร้ายเช่นนี้กบั ศัตรู พวกเขา
สวมกอดความตายที่หอมหวานมาให้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่
ต้องทนทุกข์ทรมานกับมัน

เขาคิดว่าจวินอู่เสี ยโหดเหี้ ยม แต่ที่ตระกูลอวิน๋ ทามันทา

ให้จวินอู่เสี ยนั้นกลายเป็ นเทพธิดาไปเลย

อย่างน้อยจวินอู่เสี ยนางก็ไม่เคยทากับผูบ้ ริ สุทธิ์เหมือน

อย่างที่คนตระกูลอวิน๋ ทา

นี่ใช่ไหมที่เขาเดิมพันกันกับนาง?

เดิมพันว่าตระกูลอวิน๋ จะรักษาชื่อเสี ยงที่ดีงามเอาไว้ใน

แคว้นนี้? ฉิ นยูหยานที่อ่อนโยนจะเป็ นเช่นนี้เหรอ?
โม่เฉี่ ยนเยวียนกลืนเลือดลงลาคอ ปากของเขาหัวเราะเยาะ
เย้ยตัวเขาเองที่นาความลาบากมาให้ ความมีน้ าใจของเขา
ถูกตอบแทนด้วยความทุกข์ทรมาน
ตอนที่ 230 การเปลี่ยนแปลง 2

————————-

ตอนที่ 2/2นางไปที่สุสานหลวงกับสุ สานของตระกูลจ

วินมา นางขุดหลุมศพไปทัว่ แต่กห็ าชิ้นส่ วนของ หยก
วิญญาณไม่เจอฉิ นยูหยานคิดว่าโม่เฉี่ ยนเยวียนหลอกนาง
การชดใช้สาหรับคนที่กล้ามาหลอกลวงตระกูลอวิน๋ ไม่ใช่
ว่าทุกคนจะจ่ายมันได้นางจะไม่ฆ่าโม่เฉี่ ยนเยวียน แต่นาง
จะเก็บชีวติ เล็กๆของเขาไว้ หลังจากที่นางบังคับให้โม่
เฉี่ ยนเยวียนบอกที่อยูข่ องหยกวิญญาณแล้ว นางจะพาเขา
กลับไปที่ตระกูลอวิน๋ แล้วแยกส่ วนเขาออกเป็ นชิ้นๆ แล้ว
เอาเข้าใส่ ในหม้อยาที่มีแต่พิษร้ายให้เขาต้องทนทรมานทั้ง
เป็ นนี่คือค่าชดใช้ที่บงั อาจหลอกลวงตระกูลอวิน๋ อวิน๋
เซี ยน ฉิ นยูหยานพูดอกมาทันทีไป๋ อวิน๋ เซียนที่นง่ั อยูข่ า้ งๆ
ก็จบั ความรู ้สึกของนางได้ เข่าของนางทรุ ดอยูต่ รงหน้าฉิ น
ยูหยานที่นงั่ อยูบ่ นบัลลังก์ของฮ่องเต้ พี่ใหญ่ ศิษย์ผนู ้ อ้ ง
ยอมรับความผิดพลาด ข้าจะไม่ทาเรื่ องไร้สาระแบบนี้
ขึ้นมาอีกแล้ว เหงื่อเย็นๆไหลออกมาจากร่ างกายของ
ไป๋ อวิน๋ เซี ยน คนภายนอกมักจะสับสนกับท่าทางที่
อ่อนโยนของฉิ นยูหยาน แต่นางที่เป็ นศิษย์ของ
ตระกูลอวิน๋ ยอมรู ้ดีถึงรอยยิม้ ที่ซ่อนไว้เบื้องหลังหน้ากาก
นั้นภายนอกคุณหนูใหญ่น้ นั มีท่าทางที่อ่อนโยนก็จริ ง แต่
จริ งๆแล้วนางคือหญิงแพศยาที่ร้ายกาจสิ่ งที่ฉินยูหยาน
เชี่ยวชาญที่สุดไม่ใช่ยา แต่คือการสร้างพิษร้ายในที่พกั
ของฉิ นยูหยานเก็บหม้อยาไว้มากมาย ในหม้อยาแต่ละอัน
ก็มีแต่พิษร้ายแรงมากมายที่เก็บไว้ นางนั้นตัดแขนขา ควัก
ลูกตาแล้วก็ตดั ลิ้นคนที่นางไม่ชอบใจ แล้วเอาคนพวกนั้น
ใส่ ไว้ในหม้อยาเพื่อทดลองพิษที่นางสร้างขึ้น คนที่นาง
เก็บไว้ใช้ทดลองพิษทุกคนจะมีชีวติ อยูด่ ว้ ยความเจ็บปวด
ยิง่ กว่าตายทั้งเป็ นเสี ยอีกแม้แต่ศิษย์ของตระกูลอวิน๋ ก็ยงั
กลัวฉิ นยูหยานฉิ นยูหยานไม่เคยผ่อนผันใคร แม้แต่ศิษย์
ตระกูลอวิน๋ นางก็ไม่เว้นฉิ นยูหยานยิม้ ส่ งไปให้ไป๋ อวิน๋
เซี ยนที่กาลังเหงื่อไหลพราก แล้วโบกมือให้ลูกศิษย์สอง
คนจากตระกูลอวิน๋ ผลักรถเข็นมาที่ทอ้ งพระโรง คนที่นง่ั
อยูใ่ นรถเข็นคือโม่เซวีย่ นเฟยที่พิการและมีรูปร่ างที่น่า
เกลียดน่ากลัว เจ้ายอมรับความผิดแล้วเจ้าก็น่าจะรู ้วา่ เจ้า
ควรจะทายังไง เจ้าเป็ นศิษย์ของพ่อของข้า พ่อของข้า
คาดหวังกับเจ้าไว้สูงมาก แต่เจ้ากลับมารักกันกับเจ้าอ๋ องนี่
เรื่ องนี้ท่านพ่อของข้าไม่อยากจะฟัง เมื่อพูดเสร็ จฉิ นยูห
ยานก็โยนกริ ชมาตรงเท้าของไป๋ อวิน๋ เซียน ฆ่าเขาแล้ว
กลับไปรับโทษของเจ้าซะ ไป๋ อวิน๋ เซียนตะลึงแล้วมอง
กริ ชที่ถูกโยนไปที่ปลายเท้าของนาง นางลังเลอยูส่ กั พัก
แล้วหยิบกริ ชขึ้นมา ตัวนางสัน่ เทาด้วยความกลัวจึง นาง
เดินไปที่โม่เซวีย่ นเฟยแล้วร้องไห้ออกมาเขาเป็ นคนหล่อ
เหลามีเสน่ห์ช่างเอาอกเอาใจนางทุกอย่าง แต่ตอนนี้
หน้าตาของเขาที่เคยหล่อเหลานั้นไม่เหลือแล้ว ความ
อบอุ่นของเขาก็จากไป ตอนนี้ร่างกายของเขาเน่าเปื่ อยมี
แต่กลิ่นเหม็นเน่า เจ้าไม่อยากจะทา? ฉิ นยูหยานถาม
ขณะที่มองดูไป๋ อวิน๋ เซี ยน ไม่ใช่ ไป๋ อวิน๋ เซียนตกใจ ที่
ผ่านมานางช่างรู ้สึกดีกบั เขาเหลือกิน แต่หลังจากโม่
เซวีย่ นเฟยอยูใ่ นสภาพนี้ นางก็อยากจะเก็บเอามาคิด ฆ่า
เขาแล้วข้าจะบอกผูอ้ าวุโสให้ปล่อยเจ้าไป ไป๋ อวิน๋ เซียน
ไม่ลงั แลอีกต่อไปนางเอามีดแทงไปที่หน้าอกของโม่
เซวีย่ นเฟย สักพักหนึ่งสติของเขาที่ขาดหายไปก็กลับคืน
มา โม่เซวีย่ นเฟยมองไปหน้าอกอย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตา
ของเขาเต็มไปด้วยความแค้น แต่กไ็ ม่ได้เกลียดชัง ข้าไม่มี
ทางเลือก เจ้าตายดีกว่าข้าต้องตาย เสี ยงไป๋ อวิน๋ เซียน
กระซิ บลอดฟัน นางมองดูโม่เซวีย่ นเฟยสู ดลมหายใจ
สุ ดท้าย ก่อนที่ไป๋ อวิน๋ เซียนจะคุกเข่าลงตรงหน้าฉิ นยูห
ยาน พี่ใหญ่ เขาตายแล้ว
ตอนที่ 231 การเปลี่ยนแปลง 3

————————-

ตอนที่ 1/3

ฉิ นยูหยานพยักหน้าอย่างพอใจ ไป๋ อวิน๋ เซียนรี บถอยไป

ตรงด้านข้างด้วยความโล่งอกจากภาระ นางเงยหน้าขึ้นมา
ทั้งน้ าตา ฉิ นยูหยานชี้นิ้วไปให้ลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋ แล้วสัง่
ให้ดึงโม่เซวีย่ นเฟยที่อยูบ่ นพื้นขึ้นมาแล้วกระชากผมเขา
ขึ้นไปนัง่ บนรถเข็น เขาตัวนัง่ นิ่งไม่ขยับเขยือ่ นเนื่องจาก
ตายไปแล้ว
ฝ่ าบาท ในเมื่อน้องชายของท่านก็ตายแล้ว หากท่านไม่
อยากจะเป็ นเหมือนเขาละก็ ท่านน่าจะบอกให้พวกเราได้
แล้วมัง่ ว่ามันอยูท่ ี่ไหน ฉิ นยูหยานเม้มปากอย่างครุ่ นคิดว่า
จะเอาพิษชนิดไหนให้เขากินดี พิษธรรมดาคงไม่ดีแน่ มัน
แรงเกินไปเขาจะตายในทันที แต่มนั ก็ทาให้อวัยวะภายใน
เขาเจ็บปวดจนเขาอยากตายได้

แต่นางก็พดู ออกไปให้เขากลัวตายจะได้คายสิ่ งที่รู้ออกมา

จริ งๆแล้วฉิ นยูหยานราคาญมาก

ดูเหมือนว่าฝ่ าบาทยังไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้สินะ
ฉิ นยูหยานพูดเบาๆ แล้วให้ลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋ ยกโม่
เฉี่ ยนเยวียนขึ้น บางทีเราอาจจะอ่อนโยนกันกับท่านมาก
เกินไป งั้นข้าคงต้องทาให้มากกว่านี้สินะ ท่านถึงจะยอม
คุยกับพวกเรา ท่านลุงเจียงเป็ นเกียรติท่านแล้วที่ท่านจะได้
ทา?

เจียงฉิ นฉิ นเดินเข้ามาจับแขนขวาของโม่เฉี่ ยนเยวียน แล้ว

ปล่อยพลังจิตวิญญาณเข้าไปที่แขนของโม่เฉี่ ยนเยวียนที
ละนิดๆ…

อ๊ากก เสี ยงกรี๊ ดร้องของโม่เฉี่ ยนเยวียนดังไปทัว่ ท้องพระ

โรง

ตอนนี้กระดูกที่แขนของโม่เฉี่ ยนเยวียน เริ่ มแหลกละเอียด

ทีละน้อย เลือดและเนื้อไหลนองเต็มพื้น นางกานัลและ
ขันทีต่างหลบเข้าไปอยูใ่ นมุมห้องทันทีเมื่อฉากที่น่ากลัวนี้
อยูต่ รงหน้าของพวกเขา

เจ็บแค่น้ ีพอรึ ปล่าว? เสี ยงฉิ นยูหยานถามด้วยความ

อ่อนโยน ที่แฝงไปด้วยความโหดร้ายที่นางมอบให้

โม่เฉี่ ยนเยวียน เจ็บปวดอย่างสาหัส เขาทุกข์ทรมานอย่าง

ไม่จบสิ้ น เขาอยากให้เรื่ องพวกนี้จบลงเสี ยที

หากเขาฟังที่จวินอู่เสี ยพูดก็คงดี……….หากเขาฟัง
นาง……….เรื่ องพวกนี้คงไม่เกิดขึ้น…..

เอาอีก ฉิ นยูหยานบอกกับเจียงฉิ นชิงด้วยน้ าเสี ยงนิ่งๆ แต่

มันช่างเป็ นคาพูดที่โหดร้ายสาหรับคนฟัง
ในขณะที่เจียงฉิ นชิงกาลังจะทรมานโม่เฉี่ ยนเยวียนตาม
คาสัง่ ของฉิ นยูหยาน จู่ๆประตูใหญ่ที่ปิดสนิทของท้อง
พระโรงก็เปิ ดออกอย่างแรง

ทันทีที่ประตูหอ้ งห้องพระโรงเปิ ดออก พวกเขาก็เห็นเด็ก

หนุ่มที่มีใบหน้าสะสวยขี่เจ้าสัตว์สีร้ายดาเข้ามาที่ทอ้ งพระ
โรง

โฮกกกก เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาส่ งเสี ยงคารามเหมือนกับฟ้าผ่า

ขึ้นมาทีหนึ่ง

หลังจากที่เจ้าสัตว์สีร้ายดากินเจ้าสิ งโตสี ทองยักษ์ลงไป

มันก็สามารถส่ งเสี ยงคารามได้เหมือนกับเจ้าสิ งโตทองคา
ยักษ์ของโม่เซวีย่ นเฟย ซึ่ งเสี ยงคารามของมันตอนนี้มนั น่า
เกรงขามกว่าเสี ยงเหมียว ของมันเสี ยอีก

เจ้าเป็ นใคร? เจียงฉิ นชิงปล่อมมือที่กาลังจับแขนของโม่

เฉี่ ยนเยวียนลง แล้วหันไปเผชิญหน้ากับผูบ้ ุกรุ กแล้วมอง
ไปที่ชายหนุ่มกับเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาทันที

คาถามนี้ ข้าควรจะถามเจ้ามากกว่ามัง่ น้ าเสี ยงเย็นชาที่อยู่

ด้านนอกประตูดงั เข้ามา จวินอู่เสี ยเดินก้าวไปตรงประตู
โดยมีจวินอู่เหยาเดินตามมาข้างหลังอยูเ่ งียบๆโดยมี
รอยยิม้ อยูท่ ี่มุมปากประดับอยูบ่ นใบหน้าหล่อเหลา
ใครกันที่กล้าเข้ามาที่แคว้นฉี แล้วทาเรื่ องอุกอาจเช่นนี้?
จวินอู่เสี ยมองต่าลงมาที่โม่เฉี่ ยนเยวียน ที่นอนอยูก่ ลาง
ห้องโถง ที่ทาหน้าของนิ่วขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

ตีสุนขั ต่อหน้าเจ้าของ ต้องรู ้ก่อนว่าใครเป็ นเจ้าของ จริ ง

อยูท่ ี่นางอยากจะให้บทเรี ยนกับโม่เฉี่ ยนเยวียน ในที่สุด
นางก็ประเมินถูก ตระกูลอวิน๋ ช่างโหดเหี้ ยมนัก

อะ…อู่…เสี ย เขาพูดออกมาแทบไม่ได้ ทันทีที่เขาเห็นจ

วินอู่เสี ยปรากฏตัวอยูต่ รงหน้าแบบนี้ มันทาให้ความ
เจ็บปวดที่เขาได้รับก่อนหน้านี้หายไปทันที แล้วถูกแทนที่
ด้วยรอยยิม้ ขึ้นมาโดยที่เขาไม่รู้ตวั

สุ ดท้ายนางก็อยูท่ ี่นี่จริ งๆ….

ตอนที่ 232 การเปลี่ยนแปลง 4

————————-

ตอนที่ 2/3

ตอนนี้ร่างของโม่เฉี่ ยนเยวียน ขยับไม่ได้แม้แต่นอ้ ย แต่

น้ าเสี ยงเย็นๆที่พดู ขึ้นมานั้น ทาให้เขาเงยหน้าขึ้นมามอง
ร่ างของจวินอู่เสี ยที่ยนื อยูต่ รงประตูทอ้ งพระโรงด้วยความ
ยินดีทนั ที

อู่เสี ยเหรอ?
ตามความทรงจาแล้ว ตระกูลจวินมีคุณหนูเพียงคนเดียว
และนางก็น่าจะชื่อจวินอู่เสี ย

นางส่ งคนไปที่วงั หลินแล้ว แล้วทาไมจวินอู่เสี ยนางถึงยัง

อยูท่ ี่นี่ได้กนั ?

แม้นางจะสงสัยว่าทาไมจวินอู่เสี ยถึงอยูท่ ี่น้ ี แต่สิ่งที่นาง

สนใจมากที่สุดในตอนนี้กค็ ือจวินอู่เหยาที่ยนื ข้างๆจวินอู่
เสี ยอย่างสนใจ

ช่างหล่อเหล่าอะไรเช่นนี้

เขาช่างดูดีอะไรเช่นนี้ แม้จะยืนอยูใ่ นหมู่คนที่ดูดีแล้วก็ยงั

ไม่อาจข่มเขาได้ เขาช่างเป็ นชายหนุ่มที่รูปงามอะไรเช่นนี้
เด็กที่พ่ งึ หัดเดินอย่างเจ้าจะต้องตาย ข้าจะสอนให้รู้วา่
อะไรที่คู่ควรไม่คู่ควรแก่เจ้าเอง เจียงฉิ นชิงไม่สนใจว่า
นางเป็ นใครและเข้ามาในนี้ได้ยงั ไง เขารู ้แต่วา่ นางกล้าดู
ถูกตระกูลอวิน๋ ของเขา ดังนั้นนางจะต้องตายอย่างไม่อาจ
ชดใช้ได้

เจียงฉิ นชิงเดินตรงไปที่จวินอู่เสี ยโดยไม่สนใจเจ้าบัวขี้เมา

แม้แต่นอ้ ย คนสามคนกับภูติทาพันธะสัญญาหนึ้งตัวมัน
จะทาอะไรเขาได้ จากที่เขาดูๆแล้วดูเหมือนภูติของชาย
หนุ่มหน้าสวยจะมีทกั ษะการต่อสู ้เล็กน้อย พวกเขาสาม
คนอายุยงั น้อย ส่ วนคนที่อายุมากที่สุดก็อายุประมาณยีส่ ิ บ
ปี ไม่วา่ จะมองยังไง ก็ไม่มีใครคู่ควรที่จะเป็ นคู่ต่อสู ้ของ
เขาเลยแม้แต่นอ้ ย
แต่ก่อนที่เจียงฉิ นชิงจะเดินไปถึงจวินอู่เสี ย ก็มีประกาย
แสงสี เลือดก็ส่องแสงออกมาต่อหน้าต่อตาเขาอย่างไม่ทนั
ตั้งตัว

ชายหนุ่มรี บชกหมัดอย่างรวดเร็ วมาที่หน้าของเจียงฉิ นชิง

การเคลื่อนไหวของเขาช่างรวดเร็ วยิง่ นัก เจียงฉิ นชิงยก
แขนขึ้นมาป้องกันการชกของเจ้าบัวขี้เมาที่โจมตีพงุ่ เข้ามา
ที่แขนของเขา แผลของเขาบวมขึ้นมา ทัว่ ร่ างของเขา
สัน่ สะเทือนด้วยแรงชกนั้น

ในชัว่ พริ บตาเจียงฉิ นชิงก็กระเด็นออกมา แขนของเขาที่

ป้องกันการโจมตีของเจ้าบัวขี้เมาก็มีเลือดไหลออกมา
กระดูกของเขาหักแนบติดกับเสื้ อผ้าเป็ นทางยาวจนเห็น
เนื้อที่ปูดออกมาได้ชดั
พลังมากมายขนาดขนาดไหนกัน?

เจียงฉิ นชิงมองเจ้าบัวขี้เมาด้วยความตกตะลึงไม่เชื่อ

เขาเป็ นผูใ้ ช้พลังวิญญาณสี น้ าเงินที่แข็งแกร่ ง แต่แขนของ

เขาไม่อาจจะทนต่อแรงชกเบาๆของเจ้าหนุ่มที่อยูต่ รงหน้า
เขาได้ เพียงแค่หมัดเดียวก็สามารถทาให้เขาที่เป็ นถึงผูใ้ ช้
พลังจิตวิญญาณสี น้ าเงินบาดเจ็บได้? แถมยังเป็ นแค่ผเู ้ ยาว์
อีกด้วย

การโจมตีของเจ้าบัวขี้เมาไม่เพียงสร้างแรงกดดันให้เจียง
ฉิ นชิงเท่านั้น แต่ทาให้คนทั้งหมดที่มาจากตระกูลอวิน๋
แปลกใจกับสิ่ งที่เกิดขึ้นด้วยอีกตั้งหาก
พวกเขารู ้ดีถึงความแข็งแกร่ งของเจียงฉิ นชิง แม้วา่ เจ้าเด็ก
นี่จะลอบทาร้ายเจียงฉิ นชิงก็ตาม เป็ นไปไม่ได้ที่เขาจะทา
ให้เจียงฉิ นชิงมีแผลได้ดว้ ยการโจมตีเดียว

เจ้าบัวขี้เมายกหมัดขึ้นมาทุบอกของตัวเองแล้วดัดนิ้วมือ
ส่ งเสี ยงดังกรอบแกรบไปทัว่ ท้องพระโรง ท่าทางเขานั้น
หยิง่ ยโสเป็ นอย่างมาก เขาเพียงทาเหมือนภูติประจาตัว
ทัว่ ไปทาเท่านั้นคือปกป้องเจ้านาย เจ้าแก่น้ ีกล้าทาร้ายจวิน
อู่เสี ยต่อหน้าต่อตาเขา สงสัยท่านคงจะมีชีวติ อยูน่ าน
เกินไปสิ นะ ถึงกล้ามาหาเรื่ องเจ้านายของเขาแบบนี้ ท่าน
คงเหนื่อยที่จะมีชีวติ ต่อไปอยูแ่ ล้วสิ นะ

เจ้าเป็ นใครกัน? เจียงฉิ นชิงถามเจ้าบัวขี้เมาด้วยความ

สงสัย ตอนนี้แขนของเขาเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมา
เขามองไปที่เจ้าบัวขี้เมาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กหนุ่มที่
ยืนอยูต่ รงหน้าเขายังเป็ นแค่ผเู ้ ยาว์เท่านั้น

คงไม่ดีที่เจ้าจะรู ้ เจ้าบัวขี้เมาหัวเราะด้วยความรังเกียจ

ฉิ นยูหยานมองลงมาจากบัลลังก์สายตาของนางหันไป
มองจวินอู่เหยา เจียงฉิ นชิงมีพลังจิตวิญญาณในระดับสี น้ า
เงินคนธรรมดาย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู ้ของเขา เว้นแต่วา่ อีกฝ่ าย
จะเป็ นผูม้ ีพลังจิตวิญญาณสี ครามถึงจะสามารถทาอะไร
เขาได้ และถ้าต่ากว่าสี น้ าเงินก็จะไม่มีใครสามารถทาร้าย
เจียงฉิ นชิงได้

หนุ่มน้อยคนนี้อายุเท่าไรกันแน่ เพียงหมัดเดียวก็ทาให้ผู ้
อาวุโสตระกูลอวิน๋ อยูใ่ นสภาพนี้ได้?
ฉิ นยูหยานเปลี่ยนท่าทีของนางทันที พร้อมกับลุกขึ้นยืน
นางยิม้ ส่ งไปให้เจ้าบัวขี้เมาอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า
ทาไมคนที่น่ายกย่องเช่นท่านจึงมาอยูท่ ี่นี่ในตอนนี้ คงมี
บางอย่างที่ผดิ พลาดเกี่ยวกับตระกูลอวิน๋ เป็ นแน่?
ตระกูลอวิน๋ กาลังจัดการกับธุระส่ วนตัวอยู่ หากท่านยอม
อยูอ่ ย่างสงบตระกูลอวิน๋ จะไม่ลืมน้ าใจที่เกิดขึ้นในวันนี้
อย่างแน่นอน

ไม่วา่ ชายคนนี้จะอายุเท่าไหร่ นางก็ไม่อยากจะเป็ นศัตรู กบั

เขา นางใช้ชื่อตระกูลอวิน๋ เพื่อความน่าเชื่อถือให้ชายหนุ่ม
ยอมรับคาขอร้องของนาง แต่กบั โม่เฉี่ ยนเยวียนและจวินอู่
เสี ย นางจะไม่มีวนั ปล่อยพวกเขาไปอย่างเด็ดขาด

ส่ วนบนของฟอร์ม
ส่ วนล่างของฟอร์ม
ตอนที่ 233 ตบหน้าครั้งที่สี่ 1

————————-

ตอนที่ 3/3

ฉิ นยูหยานเดาว่านี่คงเป็ นกาลังเสริ มที่จวินอู่เสี ยเตรี ยมมา

จากภายนอก

นางคิดว่าจวินอู่เสี ยเป็ นคุณหนูจากวังหลินคงเสนอ

ข้อเสนอดีๆให้กบั ขุมกาลังภายนอกได้? ถ้าอย่างนั้น
ตระกูลอวิน๋ ของนางจะจ่ายให้เป็ นสองเท่า
โลกนี้ไม่มีสิ่งที่เรี ยกว่ามิตร หรื อจงรักภักดี มีแต่สิ่งที่
เรี ยกว่าข้อเสนอที่ดึงดูดใจที่มีเท่าไหร่ กไ็ ม่พอ

ฉิ นยูหยานมัน่ ใจว่า หากให้เลือกระหว่างวังหลินกับ

ตระกูลอวิน๋ แม้แค่คนโง่ที่สุด ย่อมเลือกอย่างหลังอย่าง
แน่นอน

เจ้าบัวขี้เมามองนางอย่างดูถูก แล้วเบ้ปากใส่ นางด้วยความ

รังเกียจ

เจ้าพูดเรื่ องไร้สาระเสร็ จรึ ยงั ? ถ้าเจ้าพูดเสร็ จแล้วก็หุบปาก

แล้วรอความตายได้เลย ตระกูลอวิน๋ อะไร? มันไม่มีค่า
พอที่จะถือรองเท้าให้ขา้ เสี ยด้วยซ้ า มนุษย์อย่างนางกาลัง
หลอกล่อให้ภูติประจาตัวของคนอื่นไปเป็ นของตัวเอง
เช่นนี้ นางคนนี้เป็ นบ้าไปแล้วเหรอ?

ฉิ นยูหยานหน้าแข็งค้างไปในทันทีที่โดนปฏิเสธเช่นนี้
นางไม่เคยเจอใครที่กล้าปฏิเสธข้อเสนอของตระกูลอวิน๋
เช่นนี้มาก่อนเลย นี่เป็ นครั้งแรกที่นางเจอ ทาเอานางแทบ
จะสาลักคาพูดไปเลย

ตระกูลอวิน๋ สามคานี้ไม่เคยถูกปฏิเสธมาก่อน นี่จึงเป็ น

ครั้งแรกที่มีคนมาปฏิเสธนาง มันเหมือนกับว่านางถูกตบ
ที่หน้าเข้าฉาดใหญ่

เจ้าบัวขี้เมา จวินอู่เสี ยเรี ยกเจ้าบัวเมาด้วยน้ าเสี ยงนิ่งๆ

ข้าอยูน่ ี่แล้วขอรับ คุณหนู

อย่าพูดมาก แล้วจัดการพวกมันซะ จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วมุ่น

นางไม่อยากจะสนใจเรื่ องที่พวกเขาพูดออกมาก่อนหน้านี้
เท่าไรนัก เมื่อตระกูลอวิน๋ เล่งมาที่สองพ่อลูกตระกูลจวิน
ชะตากรรมของพวกเขาก็ถูกกาหนดเอาไว้แล้วว่า พวกเขา
จะต้องตาย

ทาไมนางต้องฟังคนที่ตายไปด้วย นี่เป็ นเรื่ องไร้สาระ

ไม่ใช่หรื อไง?

ได้เลยขอรับคุณหนู เจ้าบัวขี้เมายกยิม้ ที่มุมปากขึ้นเมื่อจ

วินอู่เสี ยสัง่ เมื่อได้ยนิ คาว่าให้ฆ่า แววตาที่กดขี่และเผด็จ
การคู่น้ นั ก็มองไปที่เจียงฉิ นชิงที่เลือดกาลังไหลอยูท่ นั ที
เจ้าดาน้อย

เหมียว…….โฮก

พาเขาออกไป จวินอู่เสี ยสัง่ เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาด้วยความสงบ

นิ่ง

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดามันกับเจ้านายมันล้วนเชื่อมโยงกัน มันรู ้

ว่าจวินอู่เสี ยหมายความว่ายังไง คนที่นางพูดถึงก็ไม่ใช่
ใครคนอื่น เขาคนนั้นคือโม่เฉี่ ยนเยวียนที่ตอนนี้ที่อยูใ่ กล้
ประตูแห่งความตายเข้าทุกที
เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาเดินไปที่กลางท้องพระโรงแล้วจัดการ
ลากโม่เฉี่ ยนเยวียนไปทางจวินอู่เสี ยทันที

ฉิ นยูหยานได้แต่มองดูดว้ ยความประหลาดใจ นึกไม่ถึง

เลยว่าชายหนุ่มคนนี้จะยอมทาตามคาสัง่ ของจวินอู่เสี ย เขา
ไม่พดู ไม่จาอะไรแล้วเริ่ มฆ่าศิษย์ตระกูลอวิน๋ ทันที

วิธีการเย่อหยิง่ ของนางที่ใช้ชื่อตระกูลอวิน๋ เข้ามาอ้าง กลับ

ถูกปฏิเสธอย่างไม่เห็นค่า

นี่มนั จะมากเกินไปแล้วนะ จวินอู่เสี ยเจ้าอย่ายโสให้มนั

มากนัก เจ้ากล้าดีนิที่แสดงอาการรังเกียจตระกูลอวิน๋ ทุก
คน ข้ามีเงื่อนไขจะเสนอให้พวกท่าน หากใครเอาหัวจวิน
อู่เสี ยกับหนุ่มขี้เมามาให้ขา้ ได้ในท้องพระโรงนี้
ตระกูลอวิน๋ จะเป็ นหนี้บุญคุณพวกท่าน พวกเราจะทาตาม
คาขอขอพวกท่านในภายภาคหน้า ข้าขอยืนยันเงื่อนไขนี้
ในนามพ่อของข้า ฉิ นยูหยานโกรธมากจนไม่อาจจะทน
ต่อไปไหว นางอุตส่ าห์เสนอเงื่อนไขดีๆมอบให้ แต่พวก
เขากลับไม่สนใจมัน

นอกจากศิษย์ตระกูลอวิน๋ ที่เหลืออยูไ่ ม่กี่คน นอกจากนี้กม็ ี

ผูเ้ ชี่ยวชาญทั้งสิ บคนที่ตระกูลอวิน๋ เชิญมา พวกเขาอยาก
ได้ความช่วยเหลือจากตระกูลอวิน๋ พวกเขาจึงตกลงใน
เงื่อนไขที่ฉินยูหยานเสนอมา ทุกคนไม่ลงั เลที่จะเข้าร่ วม
ต่อสู ้ครั้งนี้

ไม่นานคนทั้งสิ บคนที่นงั่ อยูก่ ล็ ุกขึ้น ทุกคนมีระดับพลัง

จิตวิญญาณขั้นต่าอยูท่ ี่ข้ นั สี น้ าเงิน แล้วก็ดูเหมือนจะมีคน
หนึ่งที่มีพลังอยูใ่ นขั้นสี ครามเหมือนกับฉิ งหยวน เซิ้น
ฉิ นยูหยานขบขากรรไกรแน่น นางอุตส่ าห์ยนื่ ข้อเสนอไป
ให้ แต่เจ้านั้นมันกับเสี ยสติอยูร่ ึ ไง ทาไมถึงยังยืนอยูข่ า้ งจ
วินอู่เสี ยอีก

ที่พวกเขายังคงนิ่งเงียบมาจนถึงตอนนี้ เป็ นเพราะพวกเขา

ต้องการหว่านเมล็ด (หวานพืชย่อมหวังผล,รอฉวยโอกาส
ที่ฉินยูหยานจะยืน่ ข้อเสนอให้ก่อน ถึงจะเข้าไปช่วย หาก
ไม่ได้ผลตอบแทนที่พวกเขาต้องการก็จะไม่ช่วย)
ไม่เช่นนั้นนางไม่ยนื ข้อเสนอดีๆเมื่อกลับไปที่ตระกูลอวิน๋
ให้หลังจากที่จบั จวินอู่เสี ยไป พวกเขานึกไม่ถึงความโชค
ดีน้ ีจะเข้ามา…..

ตาของฉิ นยูหยานเปลี่ยนเป็ นเยือกเย็นทันที นางยังมีหม้อ

ยาอีกมากมายในที่พกั ของนาง
ตอนที่ 234 ตบหน้าครั้งที่สี่ 2

————————-

ตอนที่ 1/2

ความวุน่ วายในท้องพระโรงก็ยงั ดาเนินต่อไป นางกานัล

และขันทีในวังหลวงที่ซ่อนตัวอยูต่ รงมุมห้องโถงก็เริ่ ม
กรี ดร้อง เมื่อเห็นว่าไม่มีทางหนี

หื ม? พวกเจ้าทุกคนอยากเข้ามาหาข้าทั้งหมดเลยอย่างนั้น
เหรอ? อือดี เมื่อเจ้าบัวขี้เมาเผชิญหน้ากับคนมากกว่าสิ บที่
พุง่ เข้ามา มันก็ไม่ยอมถอยไปแม้แต่นอ้ ยหรื อแสดงท่าทีที่
หวาดกลัวออกมา มันยกไหเหล้าดื่มลงไปอย่างบ้าคลัง่ จน
ไหเหล้าเหลือเพียงกลิ่นเหล้าที่หอมหวานของเหล้า
ชั้นหนึ่งเท่านั้น ก่อนที่มนั จะเอาไหเหล้าโยนกาแพงปาไป
เหล้าที่เจ้าบัวขี้เมาดื่มเข้าไปทาให้ร่างกายมีผวิ สี แดงขึ้น
เจ้าบัวขี้เมาก็ตะโกนด้วยความชอบใจ อ๊ากกก! ข้าราชัน
บัวขี้เมากาลังสนุกกับการฆ่าพวกเจ้าให้หมด

ข้าจะคอยดูวา่ เจ้าจะหยิง่ ยโสไปได้สกั กี่น้ า! ทุกคนไปเอา

หัวมันมา! เจียงฉิ นชิงหน้ามองไปที่เจ้าบัวขี้เมาแล้วขบ
กรามแน่น ในชีวติ ที่ผา่ นมาหลายปี นี้เขาไม่เคยอับอายขาย
ขี้หน้าแบบนี้มาก่อน เขาทนรอไม่ไหวที่จะบดขยี้กระดูก
เจ้าบัวขี้เมาจนแตกเป็ นเสี่ ยงๆ

เหล่าลูกศิษย์ของตระกูลอวิน๋ ได้เข้าร่ วมกลุ่มกับผูม้ ีพลังจิต

วิญญาณในระดับสี น้ าเงินเข้าต่อสู ้กบั เจ้าบัวขี้เมา ส่ วนเจ้า
สัตว์ร้ายสี ดาก็ใช้โอกาสนี้ฝ่าผูค้ นไป ผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณ
สี น้ าเงินสองคนพยายามขวางไม่ให้มนั ผ่านไปได้ แต่เจ้า
สัตว์ร้ายสี ดาก็หลบหลีกพวกเขาได้อย่างรวดเร็ ว จนพวก
เขาไม่รู้วา่ เจ้าสัตว์สีดาผ่านตัวพวกเขาไปแล้ว

[ เจ้าพวกโง่สนุกกับเจ้าดอกไม้บา้ นั้นไปเถอะ ส่ วนข้า

จะต้องไปช่วยคนตามคาสัง่ ของเจ้านายข้าก่อน ]

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดากระดิกหางไปมาอย่างอารมณ์ดี มันไม่ได้

เข้าไปต่อสู ้กบั คนจากตระกูลอวิน๋ แล้ว มันพยายามไปเอา
ตัวโม่เฉี่ ยนเยวียนตามคาสัง่ ของจวินอู่เสี ย

ผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณสี ครามเพียงคนเดียวมองไปที่จวินอู่

เสี ยพร้อมกับผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณสี น้ าเงินสามคน เห็นได้
ชัดว่าสาวน้อยคนนี้สง่ั เจ้าสัตว์ร้ายสี ดากับชายหนุ่มคนนั้น
ได้อย่างสงสัย ตราบใดที่พวกเขาฆ่าสาวน้อยคนนี้ได้ พวก
เขาก็มีเวลาอีกมากมายที่จะจัดการเจ้าหนุ่มคนนั้นกับเจ้า
สัตว์ร้ายสี ดาได้

พวกเขามองข้ามชายตัวสู งหน้าตาหล่อเหลาที่ยนื อยูข่ า้ งๆ

จวินอู่เสี ยไปอย่างไม่สนใจ

จวินอู่เหยาที่กาลังยิม้ อยูต่ ลอดเวลา มองดูคนสี่ คนที่พงุ่ เข้า

มาหาจวินอู่เสี ยอย่างรวดเร็ ว เขายกคิ้วขึ้นนิดๆ ตอนที่ผมู ้ ี
พลังจิตวิญญาณระดับสี ครามกาลังจะเข้ามาหาจวินอู่เสี ย
เขาก็สะบัดแขนขึ้นในอากาศตรงหน้าจวินอู่เสี ยด้วย
ท่วงท่าที่สง่างาม
ปี ศาจน้อยเจ้าอย่าทาให้เสื้ อผ้ากับมือของเจ้าสกปรกเลย
จวินอู่เหยาพูดออกมาด้วยรอยยิม้ แต่ตาของเขากลับไม่ยมิ้
ด้วย

ผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณสี ครามเขามองไปที่ตาของจวินอู่เหยา

ด้วยท่าทางที่สนใจ

จวินอู่เหยาสะบัดปลายนิ้วขึ้นเล็กน้อย เส้นสี ดาเล็กๆก็พงุ่

ออกไปรวดเร็ วราวกับฟ้าผ่าไปที่ดา้ นหน้าคนทั้งสี่

ใบหน้าของคนทั้งสี่ มีเส้นสี ดาเล็กๆขนาดเท่าปลายนิ้วมือ

มันคงเหมือนใบมีดเจาะเข้าไปที่หน้าผากของพวกเขา
แสงสี ดาเล็กๆเจาะหน้าผากของพวกเขาจนเป็ นสี แดง สัก
พักก็มีควันสี ดาลอยออกมาจากรู ตรงหน้าผากของพวกเขา
ตอนที่พวกเขาถูกแสงสี ดาของจวินอู่เหยาชอนไชอยูบ่ น
หน้าผาก ผูเ้ ชี่ยวชาญทั้งสี่ คนก็ส่งเสี ยงกรี ดร้องออกมาด้วย
ความเจ็บปวดทันที

เนื้อบนใบหน้าของพวกเขาเป็ นสี แดงเหมือนถูกเหล็กนาบ

พวกเขาทนความเจ็บปวดแทบไม่ไหว ความเจ็บปวด
แพร่ กระจายจากใบหน้าพวกเขาลงไปทุกส่ วนของร่ างกาย

นี้มนั คือ งูพิษ รี บใช้พลังจิตวิญญาณป้องกันมันเร็ ว ผูม้ ี

พลังจิตวิญญาณสี สีครามเริ่ มปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณ
ออกมา แสงสี ครามก็ครอบคลุมทัว่ ทัง่ ร่ างของเขาทันที
เมื่อเห็นดังนั้นทั้งสามคนที่เหลือก็ทาตามที่ชายคนแรก
บอกทันที
ใช้พลังจิตวิญญาณเพื่อที่จะขับงูของข้าออกไปรึ ? จวินอู่
เหยาหัวเราะเบาๆ

ทั้งสี่ คนปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณออกมาห้อหุม้ ตัวของ

พวกเขาเอาไว้ เพื่อป้องกันงูสีดาที่ก่ากรายเข้ามา แต่พลัง
จิตวิญญาณของพวกเขาทาอะไรเจ้างูเล็กๆพวกนี้ไม่ได้เลย
มันเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ ว ทุกที่ที่มนั ผ่านไปมันก็จะฉี ก
เนื้อในร่ างกายของพวกเขา สร้างความเจ็บปวดและ
ทรมานอย่างยิง่ ให้อย่างไม่มีที่สิ้นสุ ด

แต่พลังจิตวิญญาณของพวกเขากลับช่วยอะไรไม่ได้แม้แต่
น้อย
ไม่เพียงผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณสี น้ าเงินเท่านั้นที่เจ็บปวดแต่
ผูใ้ ช้พลังจิตวิญญาณสี ครามเองก็เจ็บปวดจากเจ้างูเล็กๆที่
ชอนไชอยูใ่ นร่ างเขาเหมือนกัน

งูสีดาพวกนี้มนั มีขนาดเล็กและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ ว
มันเคลื่อนไหวใต้เสื้ อผ้าของพวกเขาอย่างราบลื่น ไม่นาน
นักเสื้ อผ้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยสี แดงเลือด ไม่นาน
พวกเขาก็ลม้ ลงไปนอนกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

จวินอู่เหย่าที่เห็นแบบนั้นก็ยมิ้ อย่างอารมณ์ดีแล้วมองลง
มาที่จวินอู่เสี ยที่อยูใ่ นอ้อมแขนของเขา

หน้าของเขายิม้ กว้างที่เขาได้ทางานของเขาแล้ว
ตอนที่ 235 ตบหน้าครั้งที่สี่ 3

————————-

ตอนที่ 2/2

สี่ ผเู ้ ชี่ยวชาญนอนกองลงไปบนพื้นเริ่ มชักกระตุกด้วย

ความเจ็บปวด

ฉิ นยูหยานที่นง่ั ดูอยูบ่ นบัลลังก์ที่เห็นแบบนั้นก็เริ่ มนัง่ ไม่

ติด นางไม่อยากจะเชื่อกับสิ่ งที่เกิดอยูต่ รงหน้านี่ ชายหนุ่ม
รู ปหล่อนี่มีความสามารถมากขนาดไหนกัน ถึงสามารถ
ป้องกันผูเ้ ชี่ยวชาญที่แข็งแกร่ งได้พร้อมกันถึงสี่ คนได้
ง่ายๆแบบนี้
แค่เขาขยับนิ้วเบาๆ ก็สามารถเรี ยกงูตวั เล็กๆหลายตัว
ปล่อยออกมา ใส่ ผเู ้ ชี่ยวชาญขั้นสี น้ าเงินสามคน และ
ผูเ้ ชี่ยวชาญขั้นสี ครามหนึ่งคน หยุดยั้งการโจมตีของพวก
เขาที่เข้ามาเพียงแค่ครั้งเดียว

เขาเป็ นใครมาจากไหนกัน?

หัวใจของนางที่ชื่นชมความหล่อเหลาของเขาหายไปใน
มันที ใบหน้าฉิ นยูหยานนั้นเต็มไปด้วยความกลัว

จวินอู่เหยาประคองจวินอู่เสี ยไว้ในอ้อมแขนอย่าง
อ่อนโยน เขากาลังยุง่ อยูก่ บั การมองหยดเลือดไม่ให้มา
เปื้ อนที่จวินอู่เสี ยแม้หยดเดียว
ในท้องพระโรงของวังหลวง ตอนนี้เจ้าบัวขี้เมากาลังต่อสู ้
อย่างเร้าร้อน ดวงตาของเขามีแต่ไฟในการต่อสู ้ เขาเดิน
โซเซไปมาด้วยความเมามาย การโจมตีของเขาเร็ วเกินไป
กว่าที่จะมีใครมองเห็น กลุ่มคนที่ลอ้ มรอบเขาก็เริ่ ม
ทรมานไปทีละคน

ร่ างของเขามีพลังจิตวิญญาณครอบคลุมไปทัว่ เหรอ?

เขาเป็ นผูเ้ ชี่ยวชาญสี น้ าเงินระดับสู ง?

จะต้านทานหมัดของเจ้าบัวขี้เมาที่ดูอ่อนแอนี่ได้เหรอ
คาพูดนี้กลายเป็ นเรื่ องตลก
เพียงหมัดเดียวศิษย์ตระกูลอวิน๋ ก็หวั ก็ระเบิดออกมาจน
เลือดกระเด็นมาโดนเจ้าบัวขี้เมาไปทัว่ เสื้ อคลุมสี ขาวของ
เขา กลิ่นคาวเลือดทาให้เจ้าบัวขี้เมาคลัง่ ขึ้นกว่าเดิม
ร่ างกายของเขาปล่อยจิตสังหารออกมาทัว่ แถมการโจมตี
ของเขายิง่ รุ นแรงขึ้น เจียงฉิ นชิงที่บอกให้ไปเอาหัวของ
เจ้าบัวขี้เมามานั้น เขานั้นทั้งกระดูกแขนหัก กระดูกสัน
หลังเบี้ยว เขาเสี ยใจที่เห็นเจ้าเด็กคนนี้ฆ่าคนตายราวกับ
ใบไม้ร่วง

เจียงฉิ นชิงก็เข้าใจว่าทาไมจวินอู่เสี ยที่เป็ นคนของบ้าน

ตระกูลจวินถึงได้มาปรากฏตัวที่พระราชวังแบบนี้

เมื่อดูการโจมตีที่รุนแรงของเจ้าบัวขี้เมา เขาก็รู้ได้ทนั ทีวา่

คนที่ถูกส่ งไปวังหลินตายไปหมดแล้ว
เจียงฉิ นชิงคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่ฆ่าผูแ้ ข็งแกร่ งเหนือคน
ทัว่ ไปเหมือนใบไม้ร่วงนี้ จะมาอยูท่ ี่แคว้นฉี ที่ก่อตั้งไม่ถึง
ร้อยปี แบบนี้

ไม่มีใครคิดว่าจะมีคนรุ่ นใหม่ที่น่ากลัวอยูใ่ นแคว้นฉี เช่นนี้

มาก่อน

ความแข็งแกร่ งของชายหนุ่มขี้เมาที่แม้แต่ผใู ้ ช่พลังจิต

วิญญาณสี ครามก็ไม่ใช่คู่ต่อสู ้ มีเพียงผูม้ ีพลังจิตวิญญาณสี
ม่วงในตานานเท่านั้นที่อาจจะสู ้กนั กับเขาได้

ความเย่อหยิง่ และความภูมิใจที่เขาคิดว่าเป็ นผูเ้ หนือกว่า

ถูกทาลายไปพร้อมกับหมัดของเจ้าบัวขี้เมา เขานอนอยู่
บนพื้นอย่างไร้ค่าใดๆ ทาได้แต่เพียงมองเจ้าบัวขี้เมาไล่ฆ่า
ฟันผูอ้ ื่นอย่างบ้าคลัง่

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาเคลื่อนตัวหลบหนีความวุน่ วายออก

มาแล้วลากโม่เฉี่ ยนเยวียนที่กาลังทนทุกข์ทรมาน ปาก
ของมันค่อยๆคาบโม่เฉี่ ยนเยวียนจากด้านหลังไป มันค่อย
เดินไปอย่างระมัดระวังยิง่ เพื่อไม่ให้กระเทือนถึงอวัยวะ
ภายในของโม่เฉี่ ยนเยวียน

ตาของจวินอู่เสี ยหรี่ ลงเมื่อมองที่โม่เฉี่ ยนเยวียน นางเห็น

เลือด และสายตาที่น่าสงสารโม่เฉี่ ยน-

เยวียน ทาให้นางขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตวั
นี่ไม่ใช่ความโหดร้ายแบบที่คนปกติเขาทา ช่างไร้ปรานี
นัก

โม่เฉี่ ยนเยวียน ชีวติ ของเขาแขวนอยูบ่ นเส้นด้าย ริ มฝี ปาก

ของเขาห่อตัวแน่น เลือดยังคงไหลออกมาจากมุมปากและ
บาดแผลไม่หยุด

จวินอู่เสี ยหายใจเข้าไปลึกๆมองดูเจ้าบัวขี้เมาที่ฆ่าคนอย่าง
สนุกสนาน นางก็พดู อย่างเร่ งรี บ รี บๆ ทาให้จบซะที

นางรอได้แต่โม่เฉี่ ยนเยวียนรอไม่ได้
ตอนที่ 236 ตบครั้งที่สี่ 4

————————-

ตอนที่ 1/5

เจ้าบัวขี้เมากาลังสนุกสนานอยูค่ นเดียว มันเอาแต่สนใจ

การต่อสู ้กบั พวกคนที่มากับตระกูลอวิน๋

อย่างไม่สนใจอะไรจนกระทัง่ จวินอู่เสี ยสัง่ มัน มันถึงหยุด

สู ้ไปสักพักหนึ่ง

เมื่อได้ยนิ ดังนั้น เหล่าผูเ้ ชี่ยวชาญที่มาพร้อมกับ

ตระกูลอวิน๋ ก็พากันตกใจกับคาพูดของจวินอู่เสี ยทันที
นางพูดว่าไงนะ ให้มนั จบเร็ วๆ?

เจ้าตัวประหลาดนี้ยงั จะสู ้ได้เก่งกว่านี้อีกเหรอ?

เหล่าผูเ้ ชี่ยวชาญอยากจะให้ตระกูลอวิน๋ ชื่นชมพวกเขา เลย

จะออกไปจดการชายหนุ่มที่อยูต่ รงหน้านี่ เพราะคิดว่าเขา
อ่อนแอ แต่เอาเข้าจริ งๆพวกเขากลับรู ้สึกเศร้ามากที่
ตัดสิ นใจผิด มานึกเสี ยใจตอนนี้มนั ก็สายเกินไปแล้ว

พวกเขาทุกคนเป็ นผูเ้ ชี่ยวชาญในระดับสี น้ าเงิน ตัวตน

ของพวกเขาล้วนพิเศษต่อแคว้นของพวกเขาแคว้นอื่น
หากไม่ใช่วา่ ตระกูลอวิน๋ กาลังหาคนที่จะมาร่ วมในการ
เดินทางครั้งนี้ พวกเขาคงไม่มีทางที่จะมาแคว้นเล็กๆอย่าง
แคว้นฉี นี่อย่างแน่นอน แต่พวกเขากับคาดไม่ถึงเลยว่านี่
จะเป็ นการเดินทางครั้งสุ ดท้ายในชีวติ ของพวกเขา

สาหรับแคว้นที่พ่ งึ ก่อตั้งใหม่ได้ไม่ถึงหนึ่งร้อยปี อย่าง

แคว้นฉี นั้นถูกมองว่าไม่มีพลังมากมายเหมือนขุมกาลัง
ใหญ่ๆอย่างแคว้นอื่นหรื อตระกูลใหญ่บางตระกูล ด้วย
ระยะทางที่ห่างไกลทาให้แคว้นที่อยูข่ า้ งเคียงไม่กล้า
ปะทะด้วย ในตอนที่แคว้นข้างเคียงกาลังวุน่ วายทาให้
แคว้นฉี ก่อตั้งแคว้นได้สาเร็ จท่ามกลางความสับสนและ
วุน่ วายของแคว้นอื่นๆ
ในสายตาของเหล่าผูเ้ ชี่ยวชาญ แคว้นเล็กๆอย่างแคว้นฉี
ไม่อาจเทียบกับแคว้นที่พวกเขาขึ้นอยูด่ ว้ ยได้เลยแม้แต่
น้อย

เมื่อพวกเขามาที่แคว้นเล็กๆแห่งนี้ ที่ไม่ได้มีความสาคัญ
อะไร นั้นเป็ นเพราะปี ศาจที่หน้ากลัวยังไม่ได้ปรากฏตัว
ออกมาให้พวกเขาเห็นนั้นเอง และตอนนี้พวกเขาก็กาลัง
เผชิญกับปี ศาจร้ายที่พวกเขาไม่เคยเจอมาก่อนอย่างทา
อะไรไม่ถูก

เพียงแค่ชายหนุ่มขี้เมาตรงหน้าพวกเขาก็สามารถฆ่า
ผูเ้ ชี่ยวชาญที่มีพลังจิตวิญญาณขั้นสี น้ าเงินได้แล้ว แม้วา่
เหล่าผูเ้ ชี่ยวชาญเหล่านั้นจะโจมตีพร้อมกันก็ยงั ไม่อาจทา
อะไรชายหนุ่มได้แม้แต่รอยขีดข่วน แต่พวกเขานี้สิกลับ
โดนชายหนุ่มตรงหน้าเล่นงานพวกเขาอยูฝ่ ่ ายเดียว
คนๆนี้ยงั เป็ นมนุษย์อยูอ่ ีกเหรอ?

แน่นอนว่าคนที่รู้วา่ เจ้าบัวขี้เมาไม่ใช่มนุษย์มีเพียงแค่ จวินู่

เสี ย จวินอู่เหย่าและเจ้าแมวน้อยของนางเท่านั้น ส่ วนเหล่า
ผูเ้ ชี่ยวชาญที่หยิง่ ยโสและไม่รู้อะไรมากนักจึงไม่มีทางรู ้
เรื่ องนี้ได้

ปล่อยพวกเราไป แล้วสิ่ งที่เกิดขึ้นในวันนี้ตระกูลอวิน๋ ก็

ต้องขอโทษด้วย และข้าขอสัญญาในนามผูอ้ าวุโสใน
ตระกูลอวิน๋ หากเจ้าปล่อยพวกเราไปตระกูลอวิน๋ จะมอบ
ยากระษัยและยาล้ าค่านับไม่ถว้ นให้กบั เจ้า จวินอู่เสี ยชื่อนี้
ได้ปลุกความคิดของเจียงฉิ นชิงที่นอนกองอยูบ่ นพื้นที่ตวั
สัน่ เทาด้วยความกลัว เจ้าเด็กหนุ่มที่บา้ คลัง่ นี้ทาตามที่นาง
สัง่ ทุกอย่าง
เขาเชื่อว่าเด็กหนุ่มคนนี้จะต้องทาตามที่จวินอู่เสี ยสัง่ อย่าง
แน่นอน

เห็นได้ชดั ว่าเจ้าหนุ่มนี่ไม่สนว่าจะถูกตระกูลอวิน๋ จะมาแก้

แค้นเขาในอนาคตอย่างแน่นอน

เจียงฉิ นชิงไม่เคยเข้าใกล้ความตายมาก่อนในชีวติ ช่วย

ไม่ได้ที่มนั จะทาให้เขารู ้สึกกลัวขึ้นมา

เจ้าบัวขี้เมาขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ชอบใจจึงมองไปที่เจียง
ฉิ นชิงแล้วหันไปทางจวินอู่เสี ย เขาไม่รู้เรื่ องข้อตกลงของ
มนุษย์ที่ทาเอาไว้ เขาฟังแต่คาสัง่ ของคุณหนูของเขาว่าจะ
ฆ่าหรื อว่าจะปล่อยไปก็แค่น้ นั
เจียงฉิ นชิงเห็นว่าคาพูดของเขาได้ผล เมื่อชายหนุ่มหันไป
มองทางจวินอู่เสี ย เขาก็รีบพูดออกไปอีกว่า คุณหนูจวิน
หากท่านปล่อยพวกเราไปวันนี้ ประมุขตระกูลอวิน๋ จะ
รักษาขาของท่านอาของท่านให้กลับมาเดินได้อีกครั้ง
อย่างแน่นอน เขาเกือบจาไม่ได้แล้วว่ามีนายน้อยตระกูลจ
วินที่พิการอยู่

จวินอู่เสี ยที่กาลังจะพูดอะไรสักอย่างออกไปเป็ นต้องหยุด

ไป เมื่อคาพูดของเจียงฉิ นชิงทาให้นางตาของนางหรี่ ลง
และมองไปที่เจียงฉิ นชิงอย่างเยือกเย็น

แล้วการรักษาท่านอาของข้าก่อนหน้านี้ละ
เจียงฉิ นชิงพูดอย่างเร่ งรี บว่า ครั้งนี้ตอ้ งต่างออกไป ครั้ง
นั้นประมุขตระกูลอวิน๋ ไม่ได้ต้ งั ใจรักษาขาให้เขาอย่าง
จริ งจัง แต่ขา้ สัญญาได้วา่ ครั้งนี้ท่านประมุขตระกูลอวิน๋ จะ
รักษาขาท่านอาของเจ้าให้หายดีจนกลับมาเป็ นเหมือนเดิม
ได้แน่นอน

เมื่อเจียงฉิ นชิงพูดจบ ตาของจวินอู่เสี ยก็พลันมืดลงและ

เต็มไปด้วยความเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวนาง สายตาที่
เยือกเย็นของนางมองมาที่เจียงฉิ นชิงด้วยความต้องการฆ่า
อย่างไม่อาจจะควบคุมได้

เจ้าบัวขี้เมา
ข้าอยูน่ ี่

ฆ่าเขาซะ

เมื่อคาพูดของจวินอู่เสี ยจบลง ตาของเจียงฉิ นชิงก็ถลน

ออกมาอย่างไม่เชื่อ เขามองไปที่จวินอู่เสี ยด้วยความแปลก
ใจปนสงสัยว่าทาไมต้องฆ่าเขา…

เขาไม่รู้เลยว่าที่เขาพูดออกไป จะทาให้ฟางเส้นสุ ดท้าย

ของเขาขาดสะบัดโดยที่เขาไม่รู้ตวั …
หากเขาเงียบและไม่พดู อะไรออกมา เขาจะต้องมีชีวติ อยู่
นานกว่าคนอื่นแน่นอน ถึงแม้วา่ พวกเขาทุกคนจะถูก
ตัดสิ นว่าจะต้องตายในวันนี้กต็ าม
ตอนที่ 237 ตบหน้าครั้งที่สี่ 5

————————-

ตอนที่ 2/3

ก่อนที่เจียงฉิ นชิงจะทันได้ตอบอะไร จวินอู่เสี ยก็โผล่มา

อยูข่ า้ งหน้าเขาแล้ว แถมเจ้าบัวขี้เมาก็มาอยูข่ า้ งหลังของ
เขาเมื่อไหร่ กไ็ ม่รู้ เจ้าบัวเมาไม่ได้พดู อะไรมันมาถึงก็จด
การดึงกระดูกสันหลังของเขามากองบนพื้นด้วยความเร็ ว
ทันที คนอื่นเฝ้ามองเจ้าบัวเมาที่กระทาการอย่างสยดสยอง
ต่อหน้า หน้าของเจียงฉิ นชิงเริ่ มเขียวจนเป็ นขี้เถ้า แล้วการ
แสดงออกทางสี หน้าก็หายไป
ถ้าจะโทษก็จงโทษตัวเองซะเถอะ หากเจ้าอยูเ่ งียบๆข้าก็วา่
จะฆ่าเจ้าเป็ นคนสุ ดท้าย แต่เจ้ากับทาให้คุณหนูของข้าไม่
พอใจทาไมกัน? เจ้าเป็ นคนปิ ดกั้นโชคชะตาของเจ้าเองนะ
เจ้าบัวขี้เมาหัวเราะเยาะเย้ยเจียงฉิ นชิงอย่างสมเพช จวินอู่
เสี ยนางเป็ นคนเย็นชาไม่มีสิ่งใดในโลกที่ทาให้นางโกรธ
ได้

แต่หากมันเป็ นเรื่ องที่เกี่ยวกับตระกูลจวินหรื อครอบครัว

ของนาง นี่สิถึงจะจุดกลิ่นอายสังหารในตัวนางได้

แต่เจ้าโง่นี่ดนั มาพูดออกมาได้วา่ ตระกูลอวิน๋ ไม่ได้ต้ งั ใจ

จะรักษาจวินชิงในสมัยก่อน
พวกเขาปล่อยให้จวินชิงตายทั้งเป็ นนานกว่าสิ บปี ไม่มี
ทางที่จวินอู่เสี ยจะเมตตาพวกเขาอยูแ่ ล้ว

นี่เป็ นความแค้นใหม่ ที่คนตระกูลอวิน๋ จะต้องรับผิดชอบ

ด้วยความตาย

ไม่นะ!!! เจียงฉิ นชิงรู ้สึกกลัวจนตัวสัน่ ความเย่อหยิง่ ที่มา

ยังแคว้นฉี ครั้งแรกนั้นหายไปจากตัวเขาตั้งแต่ตอนไหนก็
ไม่รู้เช่นกัน?

ข้าจะบอกอะไรดีๆให้อย่างหนึ่งเอาไหม คุณหนูของข้านะ
มีท้ งั ความรู ้และทักษะทางการแพทย์ที่เหนือกว่าประมุข
ตระกูลอวิน๋ ของเจ้าเสี ยอีก และนางก็รักษาขาของท่านอา
นางหายแล้วด้วย เจ้าบัวขี้เมามองดู เจียงฉิ นชิงที่มีท่าทาง
กลัวและตกใจก่อนตายด้วยท่าทางชอบใจ จะฆ่าให้ตาย
ทีเดียวมันง่ายเกินไป นี่อาจสร้างความไม่พอใจให้กบั
คุณหนูของเขาได้ เจ้าบัวขี้เมาอยากให้มนั ได้รับ
ประสบการณ์ดีๆที่เขาจะมอบให้ก่อนตาย

หน้าเจียงฉิ นชิงนั้นกลายเป็ นขาวซีดทันทีที่เจ้าบัวเมาพูด

จบ เจ้าบัวขี้เมาทาตามที่มนั ต้องการสาเร็ จแล้ว ไม่มีเหตุผล
อะไรที่จะต้องให้เจียงฉิ นชิงมีชีวติ อยูต่ ่อไป

เขาเอากาปั้นชกที่กะโหลกของเจียงฉิ นชิงอย่างแรงจน
กระโหลกร้าว จนกระดูกเปิ ดออกมาเห็นสมองข้างใน

อา!!! การฆ่าคนนี่มนั รู ้สึกดีจริ งๆ

เจ้าบัวเมาโยนศพของเจียงฉิ นชิงออกไป แล้วตรงเข้าไปที่
เป้าหมายต่อไปทันที

เสี ยงกรี ดร้องจากท้องพระโรง ผูร้ ุ กรานที่ทรงพลังเข้ามา

เหยียบย้าแคว้นฉี เพือ่ ทาลายศักดิ์ศรี ของวังหลวงกับ
ตระกูลจวิน เท้าที่เหยียบยา่ มาในตอนนี้กลับกลายเป็ นลูก
แกะให้เจ้าบัวขี้เมาเชือด แล้วจบลงด้วยชะตากรรมที่
เจ็บปวดของพวกเขาแทน

เด็กหนุ่มที่ถูกมองว่ามีเสน่ห์น่ารักน่าชัง แต่การฆ่าของเขา
นองเลือดมากกว่าที่เคยได้เห็นในชีวติ

ภายในเวลาไม่นานเจ้าบัวขี้เมาก็ทาให้ศิษย์ตระกูลอวิน๋
และเหล่าผูเ้ ชี่ยวชาญที่มากลับตระกูล
อวิน๋ กลายสภาพเป็ นเนื้อชิ้นเล็กๆจนนึกสภาพก่อนหน้า
ไม่ออก

กลิ่นเหม็นคาวเลือดยิง่ เพิม่ มากขึ้น ทุกคนในตระกูลอวิ๋

นถูกฆ่าหมดยกเว้นฉิ นยูหยาน

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่เห็นการฆ่าของเจ้าบัวเมาก็ตวั สัน่ เทาด้วย

ความกลัวอยูต่ รงมุมห้องพระโรง

ฉิ นยูหยานพูดไม่ออกสักคา ฉากการฆ่าที่น่ากลัวยังคงติด
อยูใ่ นตาของนางอย่างที่ไม่อาจสลัดให้มนั หลุดออกไป
จากความคิดของนางได้
เจียงฉิ นชิงและศิษย์ตระกูลอวิน๋ ทั้งหลาย แม้แต่เหล่า
ผูเ้ ชี่ยวชาญชั้นสู งที่พอ่ ของนางเชิญมาทุกคนต่างตายกัน
หมด…

นางมองไปที่จวินอู่เสี ยอย่างหวาดระแวง เด็กสาวตัวเล็กๆ

นี้เป็ นผูอ้ อกคาสัง่ เรื่ องทั้งหมด นางเป็ นแค่คุณหนูตระกูล
เล็กๆที่มาจากวังหลินเท่านั้น แล้วทาไมนางถึงสามารถ
เชิญผูท้ ี่แกร่ งเหล่านี้มาได้ยงั ไง?

คุณหนูจะให้ขา้ ฆ่ามันเลยไหม? เจ้าบัวขี้เมาชี้ไปตรงหน้าจ

วินอู่เสี ย หน้าของเขายิม้ แย้มไปให้ ฉิ นยูหยาน ที่นง่ั อยูบ่ น
บังลังก์
ปลายนิ้วที่เปื้ อนเลือดชี้ไปทางฉิ นยูหยาน ตัวของนางแข็ง
ทื่อด้วยความตกใจแล้วทรุ ดตัวลงบัลลังก์ดว้ ยความอึกอัด
ใจ

ตรงทางขึ้นไปบนบัลลังก์ที่ฉินยูหยานนัง่ อยูล่ ว้ นเต็มไป

ด้วยเลือดที่ติดเต็มพรมที่เป็ นทางเดินแน่นอย่างน่ากลัว
ตอนที่ 238 ตบครั้งที่สี่ 6

————————-

ตอนที่ 3/3

เจ้าฆ่าข้าไม่ได้นะ ข้าถึงเป็ นบุตรี คนโตของประมุข

ตระกูลอวิน๋ หากเจ้ากล้าที่จะฆ่าข้า พ่อของข้าจะไม่ปล่อย
พวกเจ้าทุกคนแน่ แล้วตระกูลอวิน๋ ของข้าก็จะกวาดล้าง
แคว้นฉี ให้หมดเลย นางใช้คาพูดหยิง่ ยโสที่ยงั คงเหลืออยู่
แล้วจ้องไปที่จวินอู่เสี ยอย่างยโสโอหัง นางพยายามกดดัน
ให้น่ากลัวเผือ่ จะเอาชนะสถานการณ์น้ ีไปได้ แต่มือของ
นางกลับทรยศ นิ้วหัวแม่โป้งของนางที่จบั อยูต่ รงที่พกั
แขนบนบัลลังก์จบั แน่นเสี ยจนข้อเปลี่ยนเป็ นสี ขาว
จวินอู่เสี ยยักคิ้วขึ้นอย่างสงสัย นางไม่เคยได้สมั ผัสหรื อรู ้
เรื่ องอะไรเกี่ยวกับกับตระกูลอวิน๋ มาก่อน แต่ที่ฉินยูหยาน
พูดกดดันมานี้คล้ายกับตอนที่ไป๋ อวิน๋ เซียนเคยกดดันนาง
มาก่อน

เมื่อนึกถึงเรื่ องนี้ นางจึงหันไปมองไป๋ อวิน๋ เซียนที่ซ่อนตัว

อยูเ่ งียบๆในมุมห้องท้องพระโรงมุมหนึ่ง หากไม่พยายาม
มองให้ดีกไ็ ม่อาจจะมองเห็นไป๋ อวิน๋ เซียนได้

เพียงแค่จวินอู่เสี ยจ้องมองไป๋ อวิน๋ เซียน ก็เข่าอ่อนล้มลง

ไปกับพื้นจนเกิดเสี ยงดังขึ้นทันที ใบหน้าของนางนั้นเต็ม
ไปด้วยกังวลและความกลัว
นอกจากเสี ยงพูดของฉิ นยูหยานแล้วก็ไม่มีใครพูดอะไร
อีก ทาให้ทอ้ งพระโรงในยามนี้เงียบเสี ยงจนได้ยนิ เสี ยงลม
หายใจเลยที้เดียว

นานางลงมา จวินอู่เสี ยสัง่ เจ้าบัวเมาทันที

เจ้าบัวขี้เมาเมื่อได้รับคาสัง่ ก็เดินขึ้นไปบนบัลลังก์แล้วดึง
คอฉิ นยูหยานที่นงั่ อยูบ่ นบังลังก์อย่างไม่ปราณี จนนางส่ ง
เสี ยงกรี ดร้องออกมาด้วยความกลัวเข้ากุมหัวใจ

นางเคยแต่ถูกผูคนเอาอกเอาใจสารพัดไม่มีเคยมีใครกล้า
เป็ นคู่ต่อสู ้ของนางมาก่อน แต่เจ้าบัวขี้เมากับลากนางลง
มา จิกผมของนางลงมาจากบัลลังก์ให้มาอยูต่ ่อหน้าจวินอู่
เสี ย
คุณหนูใหญ่ตระกูลอวิน๋ ถูกเจ้าบัวขี้เมาลากกับพื้นราวกับ
นางไม่ใช่คนอย่างไงอย่างงั้น

พิษที่อยูใ่ นตัวเขา เจ้าจะแก้มนั ได้ยงั ไง? จวินอู่เสี ยถาม

พลางชี้ไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียนที่อยูข่ า้ งๆเจ้าสัตว์ร้ายสี ดา

ริ มฝี ปากฉิ นยูหยานสัน่ ไปด้วยความกลัว นางคิดจะโยน

ความผิดไปให้เจียงฉิ นชิง แต่สายตาที่เย็นเฉี ยบของจวินอู่
เสี ยทาให้นางเปลี่ยนใจแล้วรี บกลืนแผนร้ายนี้ลงคอนาง
ไป

ข้ามียาถอนพิษ ฉิ นยูหยานพูดออกมาอย่างเร่ งรี บ

เสี ยงหัวเราะเยาะเย้ยของไป๋ อวิน๋ เซียน ที่อยูใ่ นมุมห้องก็
หัวเราะออกมา นางไม่ได้อยูใ่ กล้กบั ฉิ นยูหยาน และนางก็
ไม่ใช่ลูกสาวคนโตที่ถูกเอาอกเอาใจจนยโสโอหังผูน้ ้ นั จน
มีจิตใจบิดเบี้ยว

ยาถอนพิษ?

ความรู ้ทางการแพทย์ของจวินอู่เสี ยมีมากมายขนาดนี้นาง

จะไปสนใจยาแก้พิษของ ฉิ นยูหยานได้ยงั ไงกัน?

เอายาพิษกับยาถอนพิษ ที่อยูใ่ นมือเจ้าเอามาให้หมด จวิน

อู่เสี ยสัง่ เสี ยงเรี ยบ
ฉิ นยูหยานเอายาพิษและยาถอนพิษทั้งหมดส่ งให้จวินอู่
เสี ยทันที

หมดแล้ว จวินอู่เสี ยถามเพื่อความมัน่ ใจ

ฉิ นยูหยานตกใจอยูส่ กั พักหนึ่ง ไม่นานนางเจ็บหัว

เนื่องจากถูกดึงหัวอยู่ ร่ างของนางสัน่ ไปทัว่ ทั้งร่ าง น้ าตาก็
ร่ วงหล่นลงมาจากตาคู่สวย สายตาของนางมองไปยังชาย
หนุ่มที่ยนื อยูด่ า้ นหลังของ

จวินอู่เสี ยด้วยความวิงวอนเพื่อขอให้เขาช่วยนางอย่างน่า
สงสาร
จวินอู่เหยายิม้ ออกมาอย่างมีเสน่ห์ให้กบั นางทีหนึ่งแต่ก็
ไม่ได้พดู อะไรออกมา

ยังไม่เข้าใจอีก? เอาพิษกับยาถอนพิษที่มีอยูใ่ นตัวของเจ้า

ออกไปให้หมด เจ้าบัวขี้เมาดึงผมของฉิ นยูหยานอย่าง
รุ นแรงด้วยความหงุดหงิด แต่ทว่าเขาดันออกแรงมาก
เกินไปจนผมของนางหลุดติดมือเขามากระจุกหนึ่ง

นางเจ็บปวดเหลือเกินที่ผมของนางถูกกระชากอย่างแรง
จากเด็กหนุ่ม เจ้าบัวขี้เมาก็ดึงผมนางไว้ไม่ยอมปล่อยทั้งยัง
เพิ่มแรงดึงอีกด้วย
จะเอาออกมาเองหรื อจะให้ขา้ เอามันออกมาให้ จวินอู่เสี ย
อาจจะไม่ฆ่าฉิ นยูหยาน แต่นางอาจทรมานฉิ นยูหยานให้
ตายทั้งเป็ นยิง่ กว่าอะไรเสี ยอีก

เจ้าบัวขี้เมาตะคอกเตือน ฉิ นยูหยานก็กลัวมากขึ้น นางรี บ

หยิบเอาขวดยากระษัยชนิดต่างๆทุกขวดที่นางเก็บเอาไว้
ส่ งให้จวินอู่เสี ยอย่างรวดเร็ ว

ขวดมากมายหลายสิ บขวดก็ปรากฏขึ้น จวินอู่เสี ยมองไปที่

หน้าฉิ นยูหยานที่ขาวซี ดและอ่อนเพลียแวบหนึ่ง ก่อนจะ
หันไปดูยาแต่ละขวดๆแล้วหยิบมันขึ้นมาดูทีละขวดอย่าง
พิจารณา
หากเจ้าต้องการละก็ขา้ จะเอายากระษัยหรื อยาอื่นๆที่เจ้า
ต้องการมาให้มากตราบที่เจ้าต้องการ และข้าจะบอกให้
ท่านพ่อเอาทุกสิ่ งทุกอย่างที่เจ้าต้องการมาให้กไ็ ด้นะ โอ้ย
นางรี บพูดอย่างเอาอกเอาใจจวินอู่เสี ยทันทีพร้อมกับร้อง
ออกมาเสี ยงหลง เมื่อโดนเจ้าบัวขี้เมาดึงผมของนาง นางก็
ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด หน้าที่สง่างามและ
งดงามที่เคยเฉิ ดฉายในอดีตได้หมดสิ้ นไปแล้ว ตอนนี้
ใครๆก็ไม่อยากจะนึกว่านางจะเป็ นคนๆเดียวกันที่
เหี้ ยมโหดอามหิ ตและน่ารังเกียจมากมาย ทั้งๆที่เป็ นถึง
คุณหนูใหญ่ของตระกูลอวิน๋ ที่น่ายกย่องแท้
ตอนที่ 239 ทั้งหมดนี่เจ้าเก็บมันไว้เถอะ 1

————————-

ตอนที่ 4/5

จวินอู่เสี ยไม่สนใจที่ฉินยูหยานที่ส่งเสี ยงร้องไห้ออกมา

นางโยนยากระษัยในขวดลงบนพื้น

ยากระษัยที่ผคู ้ นต่างแย่งชิงกันฆ่าฟันเพื่อที่จะได้มนั มาหก

กระจัดกระจายเต็มพื้น กลิ่นหอมหวานของมันอบอวล
ทันทีที่เปิ ดขวดออกมา
ตาของฉิ นยูหยานแปลกใจนิดๆนางไม่รู้วา่ ทาไมจวินอู่เสี ย
ขว้างยากระษัยออกไปและไม่รู้วา่ มียาอะไรบ้างที่ขว้างมัน
ออกไป

จวินอู่เสี ยโยนยากระษัยและยาบารุ งอื่นๆทิ้งไป ยาถอน

พิษก็ดว้ ย แต่ที่นางยังถืออยูใ่ นมือของนางคือยาพิษ
ทั้งหมด

เปิ ดปากนางออกมา จวินอู่เสี ยบอกเจ้าบัวขี้เมา

ฉิ นยูหยานตื่นตระหนกหวาดกลัวนางพยายามต่อสู ้ดว้ ย
แรงทั้งหมดของนาง แต่ฝ่ายตรงข้ามของนางคือเจ้าบัวขี้
เมา
เจ้าบัวขี้เมาเปิ ดปากฉิ นยูหยานออกมาได้อย่างง่ายดาย
น้ าตาของนางไหลออกมามากมายจากดวงตาของนาง ไม่
ใครผูใ้ ดยืน่ มือเข้ามาช่วยนาง ปากของนางส่ งเสี ยงอ้อน
วอนตลอดเวลาที่เจ้าบัวขี้เมาจับปากของนางเอาไว้ให้อา้
ออกมา

กลัวรึ ? จวินอู่เสี ยมองไปที่ฉินยูหยานแล้วถามอย่างเยือก

เย็น

ฉิ นยูหยานกระพริ บตาหลับตาลง นางไม่ใช่แค่กลัวความ

เจ็บปวดแต่นางกลัวความตายด้วย
ฉิ นยูหยานไม่เคยเจอใครที่บา้ คลัง่ เช่นจวินอู่เสี ยมาก่อน
แม้กระทัง่ รู ้วา่ นางเป็ นคุณหนูใหญ่ของประมุขตะกูลอวิน๋
นางยังกล้าทา

ตาของจวินอู่เสี ยหรี่ ลงมองหน้าของฉิ นยูหยานที่เปื้ อน

น้ าตาแล้วบอกว่า ตอนที่เจ้ากล้าแตะโม่เฉี่ ยนเยวียนก็ถือว่า
เจ้าก็กล้ามากแล้ว ยาพิษที่อยูใ่ นมือของจวินอู่เสี ย นี้ฉินยูห
ยานได้บงั คับให้โม่เฉี่ ยนเยวียนกลืนลงไป ฉิ นยูหยานรู ้สึก
หนาวเหน็บความหวาดกลัว นางเอายาพิษนี้ให้กบั โม่
เฉี่ ยนเยวียน เพือ่ เห็นเขาทรมานและเจ็บปวด ดิ้นรนไปมา
ด้วยความสุ ขใจ

จวินอู่เสี ยเทยาพิษนี้ลงไปในปากของฉิ นยูหยานที่อา้ กว้าง

มาโดยไม่ลงั เล เจ้าบัวขี้เมาก็ปิดปากนางบังคับให้นางกลืน
พิษลงคอลงไป
ปล่อยนาง จวินอู่เสี ยสัง่

เจ้าบัวขี้เมาโยนนางทิ้งลงไปด้วยความรังเกียจ แล้วเช็ดมือ
เหมือนกับจับของที่สกปรกมาก

ไม่นานพิษที่อยูใ่ นกระเพาะอาหารของนางก็เริ่ มแทรกซึม

ร่ างนาง ฉิ นยูหยานรู ้สึกทรมานขึ้นมาทันที ความเจ็บปวด
ทรมานแพร่ ไปทัว่ ร่ างกายของนาง นางนอนขดตัวแน่น
บนพื้นแล้วรู ้สึกตัวหนาวสัน่ เสี ยงร้องไห้ของนางเปล่ง
ออกมาด้วยความเจ็บปวด เสี ยงกรี๊ ดร้องหวีดดังขึ้นเหมือน
เสี ยงวิญญาณร้าย
จวินอู่เสี ยมองไปที่ฉินยูหยานอย่างหนาวเหน็บ แววตา
ของนางไม่มีความสงสารหรื อว่าเห็นใจใดๆทั้งสิ้ น

เมตตาต่อศัตรู คือสิ่ งที่โหดร้ายต่อตัวเอง

ตระกูลอวิน๋ เองก็ไร้ความปราณี ต่อตระกูลจวินกับโม่เฉี่ ยน

เยวียน ทาไมนางไปเมตตากับพวกมันด้วย จะเป็ นนักบุญ
ไปได้ยงั ไงกัน?

ทาแบบนี้จะให้ใครมากราบเท่าหรื อ?

คนทาร้ายนางครั้งหนึ่งนางจะตอบแทนมันร้อยเท่า
เจ้าบาดเจ็บสาหัสนี่ เจ้าเป็ นคนตระกูลอวิน๋ ข้าจะให้เจ้า
ช่วยตัวเองในท้องพระโรงนี้ ข้าจะเอายาถอนพิษทั้งหมดนี่
ให้เจ้า จวินอู่เสี ยบอกับฉิ นยูหยาน

ในตอนที่นางกาลังพูดอยูน่ ้ ีเจ้าบัวขี้เมาก็ไปหาไป๋ อวิน๋

เซี ยนที่ซ่อนตัวอยูใ่ นมุมในตอนนี้

จวินอู่เสี ยพูดว่ายังไงนะ? นางบอกว่าจะปล่อยฉิ นยูหยาน

ไว้กบั ยาพิษใช่ไหม? ถ้านางถอนพิษได้นางก็จะหนีชะตา
ที่เลวร้ายนี้พน้ ใข่ไหม?

ฉิ นยูหยานกาลังทรมานจนทนแทบไม่ได้ ดวงตาของนาง
ที่มีประกายความหวังริ บหรี่ ถูกปลุกไฟขึ้นมาอีกครั้ง
จริ งๆแล้วจวินอู่เสี ยไม่อยากจะฆ่านาง
จวินอู่เสี ยมองดูฉินยูหยานแล้วยกฝ่ ามือขึ้น ลูกบอลสี ส้มที่
เกิดจากพลังจิตวิญญาณก็ก่อตัวออกมา นางเอาฝ่ ามือของ
นางขว้างใส่ ยากระษัยและยาถอนพิษกลายเป็ นกองขยะที่
ไหม้เกรี ยม มันกลายเป็ นฝุ่ นผงจนไม่เหลือเค้าเดิมเลย

ทั้งหมดนี่เจ้าเก็บมันไว้เถอะ
ตอนที่ 240 ทั้งหมดนี่เจ้าเก็บมันไว้เถอะ 2

————————-

ตอนที่ 5/5นางที่จวินอู่เสี ยให้สญ

ั ญากับนางแล้วทิ้งยาถอน
พิษทั้งหมดไว้ให้ฉินยูหยาน แต่นางบอกได้ยงั ไงว่าสิ่ ง
ไหนคือยาถอนพิษเมื่อมันกลายเป็ นฝุ่ นผงกับเถ้าถ่านไป
จนหมดแล้วแม้ฉินยูหยานไม่ได้รับพิษจนทรมานเช่นนี้
นางก็ไม่อาจหายาถอนพิษจากเศษขี้เถ้าเหล่านี้ได้ประกาย
แสงแห่ งความหวังที่ลุกโชนถูกดับทิ้งอย่างไร้ความปราณี
ฉิ นยูหยานเหมือนถูกขว้างลงในหลุมลึกแห่งความสิ้ นหวัง
นางตกลงบนเมฆสู งลงมาบนโคลนี่ตอ้ ยต่าบนพื้นโลก
สถานการณ์ที่นางเจอนี้ช่างแตกต่างกันกับอดีต ฉิ นยูห
ยานนางถูกทาลายและยา่ ยีจ่ นสิ้ นความเจ็บปวด
เหลือหลายจากพิษที่อยูใ่ นร่ างกายของนาง จวินอู่เสี ยยิง่
เพิม่ ความหวังเพื่อที่จะเยาะเย้ยให้สะใจยิง่ ขึ้น มันทาลาย
ความหวังของฉิ นยูหยานทั้งหมดจนป่ นปี้ ไม่เหลือชิ้นดีจ
วินอู่เสี ยให้ทางต่อชีวติ นาง?เจ้าฝันไปแล้วรึ ไง….เมื่อเห็น
สภาพของโม่เฉี่ ยนเยวียน จวินอู่เสี ยก็ยงั อยากให้เขามีชีวติ
อยูอ่ ีกต่อไปจวินอู่เสี ยพยายามอย่างหนักที่จะบารุ ง และ
ให้โม่เฉี่ ยนเยวียนมีสุขภาพที่แข็งแรง แต่ฉินยูหยานกลับ
ทาให้ทุกอย่างที่นางทาเสี ยไปหมด ในฉากเดียวฉิ นยูห
ยานไม่กล้าที่จะเก็บเศษเสี้ ยวความหวังเล็กๆไว้อีกต่อไป
นางจมลงไปในความเจ็บปวดทรมานยิง่ กับร่ างกายของ
นาง ความเจ็บแสบนี้เหมือนมีมดล้านตัวอยูใ่ นร่ างกายนาง
ทาให้นางชักกระตุกเหมือนถูกกัดแทะร่ างของนางไปที
ละนิดพิษทั้งหมดนี้นางทามาจากมือของนางเอง ฉิ นยูห
ยานใช้คนนับไม่ถว้ นทดลองยาพิษถึงแม้คนเหล่านั้นจะ
ไม่ใช่ศตั รู ของนาง นางไม่เคยคิดว่าพิษที่นางคิดค้นวัน
หนึ่งจะหันมาให้นางลิ้มรสชาติของมันเอง ทุกคนออกไป
จากท้องพระโรง ปล่อยให้แม่นางฉิ นหายาแก้พิษได้ตามที่
นางต้องการเถอะ จวินอู่เสี ยสัง่ ออกทันที คาพูดของนาง
เปรี ยบเสมือนเพลงที่ไพเราะสร้างความปิ ติให้กบั นาง
กานัลและขันทีที่อยูใ่ นพระราชวังดีใจทั้งน้ าตา พวกเขา
รี บวิง่ หนีออกไปจากท้องพระโรงที่มีแต่เลือดและเนื้อของ
ศพเจิ่งนองไปทัว่ ไป๋ อวิน๋ เซียนยังคงหลบอยูท่ ี่มุมเสาไม้ไม่
ไปไหน ตาของนางมองจวินอู่เสี ยด้วยความน่ากลัวจวินอู่
เสี ยรี บเดินไปหานางไป๋ อวิน๋ เซียนรี บคุกเข่าอยูต่ รงหน้าจ
วินอู่เสี ยทันที ก่อนที่จวินอู่เสี ยจะพูดอะไรนางก็พดู
ออกไปตรงหน้า ข้ายังไม่ได้บอกอะไร ข้าสาบานได้ ฉิ น
ยูหยานบังคับให้ขา้ ฆ่าโม่เซวีย่ นเฟย ข้า…ข้า…ไม่ได้พดู
อะไรจริ งๆ แม้แต่คาเดียว จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วนางไม่รู้วา่
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนจะกลัวนางมากขนาดนี้แต่…โม่เซวีย่ นเฟย
ตายแล้ว? เขาไม่ตายง่ายไปหน่อยรึ ไง ลุกขึ้น จวินอู่เสี ยพูด
ออกมาด้วยความเย็นชา ไป๋ อวิน๋ เซียนยังคงมีประโยชน์อยู่
นางจะยอมให้นางมีชีวติ อยูใ่ นตอนนี้หากไป๋ อวิน๋ เซียน
บอกอะไรให้กบั ฉิ นยูหยานรู ้นางคงมีชีวติ อยูไ่ ด้อีกไม่นาน
แต่ดูเหมือนว่านางไม่ได้โง่ไป๋ อวิน๋ เซียนตัวสัน่ นาง
พยายามทรงตัวขึ้นตามคาสัง่ ของจวินอู่เสี ย ดูเหมือนนาง
จะรู ้วา่ ชีวติ น้อยๆของนางยังมีชีวติ อยูไ่ ด้ชวั่ คราว เจ้าอยู่
ที่นี่ ดูเพื่อให้แน่ใจว่านางไม่ได้ฆ่าตัวตาย จวินอู่เสี ยพูด
แล้วหันไปมองที่ฉินยูหยานไป๋ อวิน๋ เซียนพยักหน้าลงแล้ว
ก้มหัว นางไม่พยายามจะแสดงความเห็นแม้แต่นอ้ ยเมื่อ
นางพูดทุกอย่างแล้วนางก็หนั ไปทางจวินอู่เหยาที่เดินไป
พร้อมกับนาง เจ้าสัตว์สีดาก็ลากโม่เฉี่ ยนเยวียนตามไป เจ้า
บัวขี้เมาก็เดินตามไปแล้วปิ ดประตูใหญ่ของท้องพระโรง
ไว้ โดยมีฉากนองเลือดที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังในท้องพระ
โรงฉิ นยูหยานตัวกาลังสัน่ อย่างหนัก ไป๋ อวิน๋ เซียนก็ถอน
หายใจด้วยความโล่งใจเลือดสี แดงไหลออกจากมุมปาก
ของฉิ นยูหยาน ตาของนางมองมาที่ไป๋ อวิน๋ เซียนอย่าง
โหดร้าย นางกาลังจะส่ งเสี ยงว่าไป๋ อวิน๋ เซียนร่ วมมือกัน
กับจวินอู่เสี ยในตอนนี้สายตาไป๋ อวิน๋ เซียนมองไปที่ฉิน
ยูหยานแล้วขมวดคิ้วพูด พี่ใหญ่ท่านอย่าตาหนิขา้ เลย
ไม่ใช่วา่ อาจารย์กบั ท่านสอนข้าไว้ไม่ใช่เหรอ คนฉลาด
รู ้จกั เปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์?
ตอนที่ 241 ทั้งหมดนี่เจ้าเก็บมันไว้เถอะ 3

————————-

ตอนที่ 1/6

อย่ามองข้าแบบนั้นสิ ข้าไม่ได้ทรยศต่อตระกูลอวิน๋ ซะ
หน่อย เพียงแต่พวกเจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู ้ของ

จวินอู่เสี ยจริ งๆหรอกนะ ไป๋ อวิน๋ เซียนลังเลอยูส่ กั พักหนึ่ง

ก่อนที่จะพูดกับฉิ นยูหยาน นางไม่มีความจาเป็ นแม้แต่
น้อยที่จะหลบซ่อนเรื่ องพวกนี้ แล้วนางก็พดู เสี ยงเบาๆ
ขึ้นมาว่า ที่จริ งแล้วพิษที่โม่เซวีย่ นเฟยโดนเข้าไปนั้นจวิน
อู่เสี ยเป็ นคนทามันขึ้นมา ข้าเองก็ถูกบังคับให้กินยาพิษ
ชนิดเดียวกัน ข้าเลยตั้งใจพาท่านกับเจียงฉิ นชิงไปวินิจฉัย
โม่เซวีย่ นเฟยว่าท่านสามารถตรวจสอบพิษที่เขาโดนได้
ไหม หากพวกท่านตรวจพบข้าก็คงบอกความจริ งกับพวก
ท่านไปแล้ว

แต่น่าเสี ยดายที่พวกท่านทั้งสองคนตรวจสอบมันไม่พบ
แล้วข้าจะบอกพวกท่านได้ยงั ไงกัน? ท่านผูอ้ าวุโสอย่าง
พวกท่านสอนนางก็มองเหมือนเป็ นของเล่นเด็กสาหรับ
นางเท่านั้นแหละ? หลังจากที่ ไป๋ อวิน๋ เซียนอธิบายทุก
อย่างแล้วนางก็คลี่ยมิ้ ออกมา

นกที่ตายไปแล้วยังเป็ นอาหารของคน คนที่ตายไปก็เป็ น

อาหารของวิญญาณร้าย (ประมานว่าผูท้ ี่อ่อนแอกว่าต้อง
ยอมจานนต่อผูท้ ี่แข็งแกร่ งกว่า)
นางเพียงแค่ใช้ชีวติ ของพวกเขา เพื่อที่จะมีชีวติ อยูต่ ่อไป
ได้อีกนานที่สุด

แม้แต่ตระกูลอวิน๋ ที่ยงิ่ ใหญ่และแข็งแกร่ งจวินอู่เสี ยก็ยงั

กล้าเผชิญหน้า นี่เป็ นสิ่ งที่แม้แต่ไป๋ อวิน๋ เซียนมีร้อยชีวติ ก็
ไม่กล้าทา ในทางกลับกันนางกลับกลัวจวินอู่เสี ยมากยิง่
กว่าเดิม

ด้วยทักษะทางการแพทย์ของตระกูลอวิน๋ ที่ทุกคนได้แต่
ฝันถึง จึงมีผเู ้ ชี่ยวชาญที่แข็งแกร่ งยืนอยูข่ า้ งๆนับไม่ถว้ น
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนขอเพียงแค่มีชีวติ อยูน่ านงก็พอใจแล้ว ความ
เกลียดชังที่นางเคยมีต่อจวินอู่เสี ยนั้นไม่มีแล้ว สิ่ งที่นางมี
ให้กบั จวินอู่เสี ยมีเพียงความกลัวที่เพิ่มขึ้นทุกขณะก็
เท่านั้น
ฉิ นยูหยานพูดอะไรไม่ออกเนื่องจากความเจ็บปวดที่ได้รับ
จากพิษที่โดนจวินอู่เสี ยบังคับให้นางกิน นางทาได้เพียง
แค่มองไป๋ อวิน๋ เซี ยนด้วยความแค้นปานจะกลืนกิน

เจ้า..ส….สวะ นางพูดออกมาพร้อมกับฟันที่หกั จนหล่น

ลงพื้น นางด่าไป๋ อวิน๋ เซี ยนไปได้ไม่กี่คาก็สาลักเลือดที่
ค้างอยูใ่ นคอออกมา

พี่ใหญ่ขา้ แนะนาให้ท่านเก็บความพยายามอันน้อยนิดของ
ท่านเอาไว้ดีกว่า จวินอู่เสี ยไม่ยอมให้ท่านตายง่ายๆหรอก
ตอนที่ขา้ เห็นยาเข้าไปในปากของท่าน มันถูกทาด้วยมือ
ของท่านเองมิใช่รึ ? ท่านน่าจะรู ้จกั มันดีกว่าใครๆ หาก
ท่านนอนอยูน่ ิ่งๆ ท่านก็จะไม่ตายในวันนี้แม้ท่านจะ
ทรมานอย่างแสนสาหัสก็ตาม ถึงแม้วา่ จวินอู่เสี ยนางยัง
เด็ก แต่นางก็เป็ นคนวางแผนการณ์ได้ฉลาดและรอบคอบ
ที่สุดเท่าที่ขา้ เคยเห็นมา สิ่ งที่พวกท่านเห็นทั้งหมดเป็ น
นางที่เป็ นคนวางแผน ส่ วนอดีตฮ่องเต้กถ็ ูกขังไว้ที่คุก
หลวงทรมานทั้งเป็ นยิง่ กว่าตาย หากท่านคิดว่านางเป็ น
เด็กสาวธรรมดาๆ นี่กอ็ ่อนต่อโลกเกินไปแล้ว ไป๋ อวิน๋
เซี ยนเอาแต่เย้ยหยันฉิ นยูหยานที่นอนอยูก่ บั พื้นอย่างสะใจ

ตลอดเวลาที่นางอยูใ่ นตระกูลอวิน๋ นางถูกฉิ นยูหยาน

กดดันจนไม่มีแม้แต่ทางสู ้

นางจึงหัวเราะเยาะเย้ยฉิ นยูหยานด้วยความแค้นทั้งหมดที่
มี นี่นบั ได้วา่ เป็ นความสุ ขเล็กๆของไป๋ อวิน๋ เซียนเลยก็วา่
ได้
ฉิ นยูหยานอยากจะฆ่าไป๋ อวิน๋ เซียนหลังจากที่รู้วา่ นาง
ทรยศต่อตระกูลอวิน๋ นัก แต่เมื่อได้ยนิ คาพูดของไป๋ อวิน๋
เซี ยน ความกลัวก็แล่นเข้ามาจับใจนาง

พิษที่นางทาขึ้นมาจะทาให้นางตายอีกในกี่วนั แต่ความ
ทรมานของพิษร้ายนี้เลวร้ายยิง่ กว่าตายเสี ยอีก

พิษที่นางสกัดขึ้นมาอย่างดีเพื่อทรมานคนให้เจ็บปวดที่สุด
ถูกนามาใช้กบั นางเองในวันนี้

ถูกของไป๋ อวิน๋ เซี ยนนางย่อมรู ้เรื่ องนี้ดีกว่าคนอื่น

จวินอู่เสี ยไม่ได้ฆ่านาง แต่นางก็ไม่ปราณี สกั นิด นาง
จะต้องเจ็บปวดทรมานที่สุดจนกว่าความตายจะค่อยๆมา
เยือนทีละนิด

ความตายในตอนนี้คือความเมตตาอย่างยิง่ ของฉิ นยูหยาน

ที่จวินอู่เสี ยมอบให้นาง

อวิน๋ ….ซ….เซียน..ข..ฆ่าข้า น้ าตาของนางไหลใน

ขณะเดียวกันเลือดก็ไหลออกไปจากปากนาง

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนจับแขนนางไว้แล้วกับนางว่า พี่ใหญ่ท่าน

น่าจะสนุกกับงานอดิเรกของท่านเองนะ ท่านไม่รู้เหรอ?
จวินอู่เสี ยกาลังเอาคืนที่ท่านทากับโม่เฉี่ ยนเยวียนไง?
ตอนที่ 242 กลับมามีชีวิต 1

————————-

ตอนที่ 2/6

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาลากโม่เฉี่ ยนเยวียนตามหลังจวินอู่เสี ยไป

ในห้องพักของเขาในวังหลวง ขันทีและนางกานัลเมื่อ
เห็นจวินอู่เสี ยต่างก็หลีกทางให้กบั นาง พวกเขาทาได้เพียง
หันคอไปดูโม่เฉี่ ยน-

เยวียนที่มีสภาพที่ไม่น่าดูเท่าไรนักตามหลังจวินอู่เสี ยไป
ในห้องพัก
โม่เฉี่ ยนเยวียนได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่ใช่แค่เฉพาะยาพิษ
เท่านั้น แต่ยงั มีบาดแผลขนาดเล็กและขนาดใหญ่ตามตัว
เขาที่พร้อมจะพรากชีวติ ของเขาไปได้ทุกเมื่อ แต่ทกั ษะ
ทางการแพทย์ที่มหัศจรรย์ของนางสามารถยื้อชีวติ ของเขา
เอาไว้ได้

จวินอู่เสี ยสัง่ ให้เจ้าบัวขี้เมาเอาโม่เฉี่ ยนเยวียนขึ้นไปนอน

บนเตียงทันที นางหยิบเอายากระษัยและยาอื่นๆออกมาใส่
ปากของโม่เฉี่ ยนเยวียน นางถือเข็มเงินฝังลงไปบนร่ าของ
เขาอย่างรวดเร็ วด้วยความชานาญตรงจุดชีพจรต่างๆของ
เขาอย่างแม่นยา

เลือดสี แดงเข้มที่เกือบจะกลายเป็ นสี ดาก็ไหลออกมาจาก

ร่ างของโม่เฉี่ ยนเยวียนตรงที่จวินอู่เสี ยแทงเข็มเงินลงไป
นางเอายากระษัยเข้าปากของโม่เฉี่ ยนเยวียนเข้าไปสาม
เม็ดอย่างไม่ลงั เล นางให้เขากินมันเพื่อรักษาบาดแผลที่
มากมายของเขา

จวินอู่เหยายืนยิม้ อยูต่ รงหน้าต่างพลางเอามือกอดอก

มองดูจวินอู่เสี ยที่เคลื่อนไหวมืออย่างรวดเร็ วเพื่อที่
ช่วยชีวติ โม่เฉี่ ยนเยวียนอย่างไม่วางตา

เหมียว

[เจ้านาย เจ้าฮ่องเต้โง่เง่านี้บาดเจ็บสาหัสจริ งๆ]

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาเลียอุง้ เท้าของมันทันทีหลังจากที่แบกโม่

เฉี่ ยนเยวียนเข้าไปในห้อง มันรู ้สึกได้เลยว่าโม่เฉี่ ยนเยวียน
นั้นหายใจเบาขนานไปไหน แถมหน้าของเขายังซีด
เหมือนคนที่ตายไปแล้วไม่มีผดิ

กระดูกของเขาหักในหลายๆจุด เส้นเลือดของเขาถูกสกัด
กั้นเอาไว้ อวัยวะภายในของเขาเริ่ มล้มเหลว แผลของเขาที่
ยังไม่รับการรักษาก็เริ่ มอักเสบและติดเชื้อ สิ่ งเหล่านี้ส่ง
สัญญาณให้เขามีอาการขาดน้ าและไข้ข้ ึนสู ง ส่ วนพิษร้าย
ก็เริ่ มออกฤทธิ์มากขึ้นมันเริ่ มส่ งผลทาลายอวัยวะภายใน
ของโม่ฉินหยวน เขาคงอยูไ่ ด้ไม่นานหากเขาไม่ได้รับการ
รักษาทันที

เหมียว?
[เจ้านายท่านช่วยเขาไว้ทาไมกัน? ท่านต้องพยายามอย่าง
หนักเลยนะ ทาไมพวกเราไม่ให้คนอื่นขึ้นเป็ นฮ่องเต้แทน
ละ?]

คาพูดของเจ้าแมวน้อยทาให้แววตาของนางเปลี่ยนเป็ น
เยือกเย็นทันที

หากไม่ใช่เพราะตระกูลอวิน๋ โหดเหี้ ยมไร้มนุษย์ธรรม นาง

คงไม่เจอปั ญหาวุน่ วายมากมายขนาดนี้

อดีตฮ่องเต้คานวณเวลาให้เขาตายในเวลาอีกไม่กี่ปี ด้วย
การเอาน้ าหยกเกสรทิพย์ใส่ พิษข้าวสาลีราตรี ลงไปทาให้
ร่ างกายของโม่เฉี่ ยนเยวียนอ่อนแอมาก หากไม่ใช่วา่ จวินอู่
เสี ยเอายากระษัยบารุ งเขานับไม่ถว้ น แล้วเอาเมล็ดบัวหิ มะ
เพื่อเสริ มสร้างความแข็งแรงของร่ างกายของเขา โม่เฉี่ ยน
เยวียนคงจะไม่มีชีวติ อยูม่ าจนถึงบัดนี้แน่ ถึงแม้ร่างกาย
ของเขาจะสุ ขภาพดี แต่เมื่อตระกูลอวิน๋ ยืนมือเข้ามาแตะ
ต้องเขา ความตายก็อยูไ่ ม่ไกลเกินเอื้อมเลย

เขาได้รับความทรมานมามากพอแล้ว เจ้าบัวขี้เมายืนอยู่
ข้างเตียงโดยไม่อาจจะช่วยอะไรได้ เขามองไปที่โม่เฉี่ ยน
เยวียนด้วยความสงสาร ชีวติ ของเขาช่างแสนเศร้า เจ้าบัวขี้
เมาแม้ช่วยเขาไม่ได้ แต่รู้สึกถึงชีวติ ที่น่าสงสารของโม่
เฉี่ ยนเยวียนได้

พ่อแท้ๆของเขาฆ่าแม่ของเขา ฆ่าคนทั้งตระกูลแม่ของเขา
จนแทบจะล้างบาง พ่อกับน้องชายของเขาร่ วมมือกัน
วางยาพิษเขา ทาให้เขาต้องมีชะตากรรมลาบากมากมาย
ก่อนที่จะมาเจอกับจวินอู่เสี ย เขาขึ้นครองบัลลังก์ได้ไม่
เท่าไหร่ ก็ถูกคนตระกูลอวิน๋ ทาให้เขาเป็ นแบบนี้ นี่มนั จะ
ไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ?

หยุดพูด จวินอู่เสี ยพูดด้วยเสี ยงเย็นๆ ตอนนี้อาการของโม่

เฉี่ ยนเยวียนนั้นสาหัสมาก นางต้องจัดการแก้ปัญหาที่อยู่
ในมือของนางให้เสร็ จก่อน นางไม่อยากให้เจ้าบัวเมากับ
เจ้าแมวน้อยพูดกันมากมายนัก

ตอนนี้นางอยากจะเอาเข็มแทงพวกมันทั้งสองนัก แต่ติด
ตรงที่นางไม่วา่ งที่จะทามันนี้สิ

เจ้าแมว้อยกับเจ้าบัวขี้เมารู ้วา่ จวินอู่เสี ยตั้งใจจะช่วยโม่

เฉี่ ยนเยวียนให้รอดไปได้แน่ๆ
จวินอู่เสี ยเร่ งมือไปที่โม่เฉี่ ยนเยวียนอย่างไม่หยุด มือของ
นางขยับเข็มเหมือนการร่ ายราในอากาศแทบไม่หยุด

อย่างแรกที่ตอ้ งทาก็คือการถอนพิษ ก่อนจะเอายากระษัย

ให้เขากินเพื่อชดเชยเลือดที่เสี ยไป และเอาน้ าอุ่นกับเลือด
ให้เขาเพื่อชดเชยอาการขาดน้ า ต่อเส้นเอ็น ส่ วนการรักษา
กระดูกที่หกั จะเป็ นขั้นตอนสุ ดท้ายในกระบวนการรักษา
นี้

…….

ลาดับขั้นตอนการรักษาที่นางร่ างเอาไว้ เกิดขึ้นเป็ นฉากๆ

ในใจนางนับเสี้ ยววินาทีเลยก็วา่ ได้…….
ตอนที่ 243 กลับมามีชีวิต 2

————————-

ตอนที่ 3/6

การฟื้ นตัวของโม่เฉี่ ยนเยวียนเป็ นไปได้ดว้ ยดีตามลาดับ

ชีวติ ก่อนหน้านี้ของจวินอู่เสี ยเคยผ่านสนามรบและความ
ตายมานับไม่ถว้ น ตอนนี้จิตใจของจวินอู่เสี ยจึงสงบนิ่งยิง่
นัก

ตอนนี้พิษที่โม่เฉี่ ยนเยวียนโดนก็ถูกขับออกมาทางเลือด
จวินอู่เสี ยเฝ้ามองด้วยดวงตาที่เยือกเย็น นางค่อยใส่ ใจเอา
ยากระษัยผสมน้ าอุ่นให้เลือดของเขาฟื้ นตัว ร่ างกายของ
โม่เฉี่ ยนเยวียนนั้นอ่อนแออย่างยิง่ จวินอู่เสี ยพยายาม
ชดเชยเลือดที่เสี ยไปให้ได้มากที่สุด เพื่อให้ร่างกายที่
อ่อนแอของเขาไม่ทรุ ดตัวลงไป และไม่ให้พษิ ที่อยูใ่ นร่ าง
แพร่ กระจายไปยังส่ วนอื่นของร่ างกายเขาเพิม่ และรอให้
เลือดหยุดไหลจากแผล

ยาพิษที่อยูใ่ นตัวโม่เฉี่ ยนเยวียนค่อยๆไหลออกมาจากเข็ม

ผ้าปูที่นอนที่เคยขาวสะอาดตอนนี้กบั เต็มไปด้วยเลือด
ของโม่เฉี่ ยนเยวียนที่ไหลออกมาจากเข็มเรื่ อยๆทาให้ใน
ห้องมีแต่กลิ่นคาวเลือดเหม็นไปทัว่

เมื่อเห็นว่าเลือดสี ดาเริ่ มเปลี่ยนเป็ นสี แดงสดเหมือนเดิมจ

วินอู่เสี ย ก็เริ่ มให้ยาเพือ่ ฟื้ นฟูเลือดของเขามากขึ้น แล้วให้
น้ าโม่เฉี่ ยนเยวียนเป็ นระยะๆ
โม่เฉี่ ยนเยวียนนอนนิ่งอยูบ่ นเตียง กระดูกของเขาแตก
หลายที่ทาให้เขาไม่อาจเคลื่อนไหวร่ างกายของเขาได้มาก
นัก จวินอู่เสี ยรักษาสภาพเขาไว้ให้คงที่และเริ่ มฟื้ นฟู
อวัยวะภายในของเขา แล้วนางก็เริ่ มต่อเส้นเอ็นของโม่
เฉี่ ยนเยวียนทันที แผลที่เปิ ดออกจนมองเห็นกระดูกได้
ช่างน่าหวาดเสี ยวยิง่ นักแต่ไม่ใช่กบั นาง จวินอู่เสี ยถือเข็ม
เงินไว้ในมือข้างหนึ่งเอาด้ายที่เล็กกว่าเส้นผมค่อยๆเย็บ
เส้นเอ็รของโม่เฉี่ ยนเยวียนเข้าด้วยกันอย่างเบามือ นาง
เคลื่อนไหวขข้อมือได้อย่างรวดเร็ วและคล่องแคล่ว ราว
กับว่านางกาลังร่ ายรายังไงยังงั้น

นี่เป็ นครั้งแรกที่เจ้าบัวขี้เมาได้เห็นคนต่อเส้นเอ็น ตาของ

เขาเปิ ดกว้างเขาไม่เคยได้เห็นทักษะการแพทย์ที่ยากจะ
เข้าใจของคุณหนูของเขามาก่อน
มือของจวินอู่เสี ยเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ วหลังจากต่อเส้น
เอ็นแล้ว นางก็ไปเย็บแผลที่กล้ามเนื้อต่อไป

ที่จวินอู่เสี ยทากับโม่เฉี่ ยนเยวียนเหมือนกับนางเย็บตุก๊ ตา

ผ้า ทักษะทางการแพทย์ของนางจะช่วยต่อชีวติ ให้กบั โม่
เฉี่ ยนเยวียนให้รอดพ้นจากประตูแห่งความตาย

จัดการกับอวัยวะก่อน ต่อไปก็เส้นเอ็นหลอดเลือดและ
กระดูกที่หกั

หลังจากที่จวินอู่เสี ยเย็บแผลให้กบั โม่เฉี่ ยนเยวียน นางก็

รี บเย็บแผลเพื่อปิ ดปากแผลของเขาทันที บาดแผลของเขา
นั้นบวมแดงจนเห็นรอยเลือดได้อย่างน่ากลัว จวินอู่เสี ย
พยายามจัดการทุกอย่างใน ร่ างกายของโม่เฉี่ ยนเยวียนให้
เขาปลอดภัย นางจัดการตาแหน่งกระดูกของเขาให้
ถูกต้องเพื่อรักษาเขาให้หายและปลอดภัย

เวลากว่าครึ่ งวันที่จวินอู่เสี ยต้องต่อสู ้กนั กับความตายที่เข้า

ย่างกรายมาหาโม่เฉี่ ยนเยวียนทุกวินาที ก่อนที่สุดท้ายจวิน
อู่เสี ยจะก้าวลงมาจากเตียง

โม่เฉี่ ยนเยวียนมองดูป่วยซีดแต่ลมหายใจของเขายังเป็ น
ปกติอยู่ แต่เขาก็ถูกผ้าพันแผลพันเอาไว้ต้ งั แต่หวั จรดเท้า
ผ้าพันแผลที่เต็มตัวเขาทาให้สภาพของเขาดูน่าสงสารและ
แลดูคล้ายกับมัมมี่เช่นกัน

เรี ยกทหารที่อยูน่ อกประตูมา จวินอู่เสี ยพูดอย่างอ่อนแรง

หน้าตานางค่อนข้างซี ดนางลากเอาเก้าอี้ที่อยูข่ า้ งๆมานัง่
เพื่อพักเหนื่อย และก็มีถว้ ยชาที่มีกลิ่นหอมปรากฏขึ้นต่อ
หน้านาง

นางเงยหน้าไปมองแววตาที่ห่วงใยของจวินอู่เหยา นางรับ
ชาที่จวินอู่เหยายืนมาให้ แล้วจิบลงไปให้คอที่แห้งผาก
ของนางชุ่มคอ

นางรู ้สึกว่านางไม่ได้รักษาโม่เฉี่ ยนเยวียนนานสักเท่าใด

นัก ก่อนหน้านี้นางเคยยืนอยูใ่ น

ห้องทดลองผ่าตัดติดต่อกันสามวันมาแล้ว หลังจากผ่าตัด
เสร็ จนางก็เดินออกจากห้องผ่าตัดทันที
นางรักษาคนอย่างไม่รู้จกั เหน็ดเหนื่อยเลย ตราบใดที่นาง
ทาตามสิ่ งที่นางหวังเอาไว้ เครื่ องมือทางการแพทย์ที่อยู่
ตรงหน้าก็จะกลายเป็ นอุปกรณ์ที่น่ากลัวทีเดียว

เรื่ องนี้มนั จบแล้วอย่างนั้นเหรอ? แต่ทาไมนางถึงรู ้สึกว่า

มันยังไม่จบกัน
ตอนที่ 244 กลับมามีชีวิต 3

————————-

ตอนที่ 4/6

เจ้าบัวขี้เมารี บเรี ยกทหารยามทั้งสองคนที่ยนื อยูน่ อก

ประตูที่พกั ของโม่เฉี่ ยนเยวียนเข้าไปในห้องนอนของโม่
เฉี่ ยนเยวียนทันที ตอนที่เข้าไปพวกเขาแปลกใจที่ได้กลิ่น
เหม็นฉุนของเลือดที่คาวไปทัว่ พวกเขาเห็นเจ้าสัตว์ร้ายสี
ดาแบกฮ่องเต้ไว้หลัง เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดความรู ้สึกของ
พวกเขาก็วา่ งเปล่าขึ้นมาทันที
ในสองวันนี้ พวกเจ้าจงดูแลฮ่องเต้ให้ดี ให้เขาดื่มน้ าอุ่น
ทุกสองชัว่ โมง.. จวินอู่เสี ยวางขวดยากระษัยไว้สองสาม
ขวด แล้วแนะนาการใช้ยาให้พวกเขา ตอนนี้สภาพของโม่
เฉี่ ยนเยวียนคงตัวดีแล้ว เพียงแต่วา่ เขายังไม่รู้สึกตัวก็แค่
นั้น ดังนั้นต้องมีคนค่อยอยูเ่ พื่อคอยทาในสิ่ งต่างๆตอนที่
เขายังไม่รู้สึกตัวนี้

จวินอู่เสี ยคิดว่านางจะไม่ใช่คนที่แบกรับเรื่ องนี้

ทหารของวังหลวงทั้งสองคนต่างก็ลงั เลแต่กไ็ ม่กล้าที่จะ

ถามคาถามใดๆ พวกเขาจดจาคาพูดของจวินอู่เสี ยเอาไว้
แล้วฝังมันไว้ลงในใจของเขา โดยไม่ขาดตกบกพร่ อง
แม้แต่อย่างเดียว
หลังจากที่นางได้ให้คาแนะนากับพวกเขาจวินอู่เสี ยก็จาก
ไป ทิ้งโม่เฉี่ ยนเยวียนไว้คนเดียวในห้อง กลิ่นคาวเลือดทา
ให้อาการของนางไม่สู้ดีเท่าไรนัก

หลังจากนั้นทุกคนก็ตามจวินอู่เสี ยออกไปจากห้อง
บรรทมของฮ่องเต้ ตาของพวกเขาทั้งสองก็มองไปที่โม่
เฉี่ ยนเยวียนด้วยความตกใจจนแทบจะสะดุดเท้าของ
ตัวเอง

ภาพที่พวกเขาสองคนเห็นคือฮ่องเต้ที่มีผา้ พันแผลที่พนั อยู่

เต็มตัว ผ้าปูที่นอนที่จมกองเลือด หากหน้าอกของเขาไม่
ขยับขึ้นลงเพราะหายใจออกมาละก็ ทหารทั้งสองคนคง
คิดว่าเขาเป็ นคนที่นอนตายอยูบ่ นเตียงแทน
ในตอนที่พวกเขาเห็นโม่เฉี่ ยนเยวียนครั้งแรกในตอนที่เจ้า
สัตว์ร้ายสี ดาแบกเข้ามา พวกเขาก็คิดไปว่าฮ่องเต้……คง
สิ้ นพระชนม์ไปแล้ว

แต่ที่พวกเขาเห็นคือฮ่องเต้ยงั มีลมหายใจเข้าออกอยู่ แถม

ยังหายใจอย่างสม่าเสมออีกด้วย สภาพของเขานั้นไม่
เหมือนคนที่จะตายเลยแม้แต่นอ้ ย มันเหมือนกับว่าเขาแค่
หลับไปเท่านั้น แต่สภาพนั้นค่อนข้างจะ….อนาถสาหรับ
ผูพ้ บเห็นอย่างพวกเขายังไงก็ไม่รู้

ทหารยามทั้งสองคนกาลังแปลกใจ คุณหนูตระกูลจวินมา
พร้อมกับชายแปลกหน้าสองคน พวกเขาสองคนไม่เห็นจ
วินอู่เสี ยเรี ยกหมอหลวงคนใดเข้ามาเลยสักคน แต่พวกเขา
กลับรักษาและชุบชีวติ ฮ่องเต้ได้ภายในครึ่ งวัน?
เป็ นไปได้ไหม…..ที่ชายแปลกหน้าสองคนนั้น มีคนใด
คนหนึ่งเป็ นหมอเทวดา?

ทหารยามทั้งสองคนกาลังสงสัยเจ้าบัวขี้เมากับจวินอู่เหยา
ว่าใครคือหมอเทวดากันแน่ แต่พวกเขาไม่คิดแม้แต่นอ้ ย
ว่าคนที่ช่วย โม่เฉี่ ยนเยวียนให้กลับมาชีวติ ก็คือจวินอู่เสี ย
ถ้าหากพวกเขารู ้วา่ เป็ นนางต้องตกใจมากแน่ๆ

จวินอู่เสี ยนั้นอยากกลับไปวังหลินเพื่อพักผ่อนเร็ วๆ แต่

เมื่อนางออกมาจากประตูหอ้ งโถงนางก็เห็นกลุ่มขุนนาง
กลุ่มใหญ่ ที่มองนางด้วยสายตาที่ชวนอึดอัด

เหล่าขุนนางมาถึงพระราชวังแต่เช้า แต่พวกเขากลับถูกลุ่ม
คนของตระกูลอวิน๋ ขับออกไปจากท้องพระโรง พวกเขาก็
ไม่อาจต่อกรกับตระกูลอวิน๋ ได้ สิ่ งเดียวที่พวกเขาทาได้คือ
อธิษฐานให้องค์ฮ่องเต้ทรงปลอดภัยก็เท่านั้น

พวกเขาที่รออยูข่ า้ งนอกได้ยนิ เสี ยงกรี ดร้องของพนะองค์

ละพวกนางกานัลกับขันทีดงั ออกมาจากด้านในและกลิ่น
คาวเลือดที่ลอยออกมา

ก่อนหน้านี้จวินอู่เสี ยได้ประหารคนมากมายครึ่ งหนึ่งของ

ขุนนางของอดีตฮ่องเต้ที่ประตูวงั หลวงทาให้แคว้นฉี
สะอาดขึ้น คนที่ยงั เหลืออยูก่ ม็ ีแต่คนที่จงรักภักดีกบั
แคว้นฉี จริ งๆ หลังจากที่ โม่เฉี่ ยนเยวียนขึ้นครองบัลลังก์
เขาก็ยกเลิกอภิสิทธิ์พิเศษของขุนนาง แล้วคัดเลือกขุนนาง
จากชนชั้นต่า คนหนุ่มหลายคนที่ไม่เห็นด้วยก็นอ้ ยลง โม่
เฉี่ ยนเยวียนได้รับความภักดีและการสนับสนุนแทบจะไม่
หยุด และตอนนี้คนเหล่านี้กม็ ารวมตัวกันอยูท่ ี่หน้าท้อง
พระโรง

พวกเขาได้ยนิ เสี ยงกรี ดร้องโหยหวนด้านในท้องพระโรง

ของฮ่องเต้ที่พวกเขารักยิง่ แล้วยังได้ยนิ ความยโสของ
ตระกูลอวิน๋ ที่พวกเขาหวังอยากให้เอาชีวติ พวกเขาไป
แทนฮ่องเต้เสี ยอีก

ความเกลียดชังที่มีต่อตระกูลอวิน๋ ของพวกเขาเพิ่มมากขึ้น
ไม่สามารถทาอะไรคนตระกูลอวิน๋ ได้ที่พวกเขาทาได้
อย่างเดียวคือยืนฟังเสี ยงกรี ดร้องขององค์ฮ่องเต้ที่โดนคน
ตระกูลอวิน๋ ทรมานเท่านั้น พวกเขาได้แต่เจ็บปวดทรมาน
เมื่อได้ยนิ เสี ยงกรี ดร้องของพระองค์
แต่เมื่อจวินอู่เสี ยมาถึงมันก็ช่วยให้พวกเขาหลุดออกจาก
ความสิ้ นหวังได้อย่างโล่งอก
ตอนที่ 245 ความอึดอัดใจเล็กๆ 1

————————-

ตอนที่ 5/6

ก่อนหน้านี้เขาเห็นคนของจวินอู่เสี ยเข้าไปท้องพระโรง
แล้วมองดูพวกเขาฆ่าคนตระกูลอวิน๋ แล้วก็ออกไป ทุกคน
ต่างอ้าปากด้วยความตกใจกลัวจวินอู่เสี ย

เมื่อจวินอู่เสี ยกาลังเดินผ่านท้องพระโรงเพื่อที่จะกลับไป
วังหลิน ชายชราผมขาวคนหนึ่งก็จอ้ งมองมาที่จวินอู่เสี ย
จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วแล้วหยุดเดิน นางรู ้จกั ชายชราคนนี้ดี
ชายชราคนนี้นบั ตั้งแต่โม่เฉี่ ยนเยวียนเขาทางานต่างๆให้
ราชวงศ์มาสามชัว่ อายุคนแล้ว ตาแหน่งของเขาเป็ น
ตาแหน่งกลางๆไม่สูงไม่ต่าเกินไป แม้โม่เฉี่ ยนเยวียนจะ
วินิจฉัยว่าเขาทางานและก็จงรักภักดีกบั ราชวงศ์มานานไม่
เคยเปลี่ยนไป เขาจึงได้รับการเลื่อนตาแหน่งแต่กย็ งั เป็ น
ตาแหน่งขุนนางเล็กๆ

ชายชราคนนี้อาจไม่ค่อยมีความสามารถมากแต่ดว้ ยการ
ทางานที่ยาวนาน ทาให้เขาได้รับความเคารพในวังหลวง
เขาไม่รู้จกั วิธีพดู จึงได้พดู จาขวานผ่าซากไปที่โม่เฉี่ ยนเย
วียนหลายต่อหลายครั้งในพระตาหนัก

ชายชราเข้ามาใกล้จวินอู่เสี ย แต่ตอนนี้นางเหนื่อยมากแล้ว
จึงไม่อยากจะฟังที่เขาพูด แต่นางก็ไม่ได้ตอ้ งทนฟังเพราะ
จู่ๆเขาก็คุกเข่าอยูต่ รงหน้านาง การเคลื่อนไหวอย่างทันที
ของเขาทาให้

จวินอู่เสี ยแปลกใจ

ขอบคุณคุณหนูจวินผูม้ ีพระคุณ

หลังจากนั้นก็มีขนุ นางอื่นๆคุกเข่าขอบคุณนางแม้แต่
เจ้ากรมใหญ่ๆเองก็ทาด้วย

ในวันที่จวินอู่เสี ยสังหารขุนนางที่อยูน่ อกพระราชวัง

แม้วา่ ที่นางทาจะเป็ นสิ่ งดี แต่พวกเขาก็ยงั อับอาย
แม้กระทัง่ ตอนที่โม่เฉี่ ยนเยวียนขึ้นครองบัลลังก์ พวกเขา
ก็ยงั คิดว่านางเป็ นคนไม่ดี
หากจวินอู่เสี ยไม่ตดั สิ้ นใจทาเรื่ องโหดเหี้ ยมแบบนี้
แคว้นฉี ไม่จมอยูใ่ นโคลนไปแล้วหรอกเหรอ?.

เหล่าขุนนางที่คิดว่าตัวเองดีมีศีลธรรม ต้องทนดูฮ่องเต้ถูก
เหยียบยา่ นี่เป็ นความอับยศไม่ใช่เหรอ?

แคว้นฉี อาจเป็ นแคว้นเล็กๆ แต่จิตวิญญาณช่างกล้าแกร่ ง

นัก

หากตระกูลอวิน๋ ทาร้ายโม่เฉี่ ยนเยวียนจนไม่รอดชีวติ เมื่อ

พวกเขาตายไปจะมีหน้าไปเจอบรรพบุรุษได้ยงั ไง
เหล่าขุนนางพากันขอบคุณจวินอู่เสี ย โดยไม่สนใจ
ตาแหน่งที่พวกเขารู ้เพียงอย่างเดียวคือขอบคุณจวินอู่เสี ย

พวกเขาตระหนักถึงปัญหาร้ายแรงได้ทนั ทีแคว้นฉี เป็ น

เพียงแค่เคว้นเล็กๆที่ไม่มีใครให้ความสาคัญ

จวินอู่เสี ยแปลกใจอยูส่ กั พักหนึ่งก่อนที่จะตระหนักได้ถึง

ความเข้าใจที่พวกเขามอบให้ นางขมวดคิ้วแล้วมองไปที่
เหล่าขุนนางแล้วพูดว่า ข้าทาในสิ่ งที่ขา้ ต้องทาพวกท่าน
ไม่ตอ้ งมาขอบคุณข้าหรอกนะ นางรี บจากไปโดยไม่
สนใจขุนนางที่อยูข่ า้ งหลังแม้แต่นอ้ ย
จวินอู่เหยามองไปที่เหล่าขุนนาง แล้วรี บเดินไปให้ทนั จ
วินอู่เสี ย สายตาที่ชวั่ ร้ายมองออกไปโดยไม่สนใจขุนนาง
เหล่านั้น

ตาของเข้าจ้องไปทางจวินอู่เสี ยที่ตอนนี้ช่างน่าสนใจยิง่
นัก

ใบหูและหนาของนางแดงด้วยความอายนางเลยรี บจากไป
นี่คือสิ่ งที่นางแสดงออก

จวินอู่เสี ยทรยศต่อความรู ้สึกตัวเอง นางค่อนข้างจะอายที่

เห็นคนรุ่ นปู่ ของนางคุกเข่าแสดงความเคารพต่อนางแบบ
นี้
ตอนที่ 246 ความอึดอัดใจเล็กๆ 2

————————-

ตอนที่ 6/6

ทันทีที่จวินอู่เสี ยกลับไปถึงวังหลิน ก็เจอกับจวินเสี ยน

กับจวินชิงที่กาลังรอนางกลับมาอย่างกระวนกระวาย พวก
เขาถอนหายใจเมื่อเห็นว่าจวินอู่เสี ยกลับมาสักที จวินชิง
อยากจะไปถามนางเรื่ องที่วงั หลวงอย่างอยากรู ้เห็น และ
ยังไม่ทนั ที่เขาจะได้พดู อะไร จวินเสี ยนก็พดู กับจวินอู่เสี ย
ว่า เจ้ารี บไปอาบน้ าเถอะ ที่เหลือค่อยมาเล่าในวันพรุ่ งนี้ก็
แล้วกัน
จวินอู่เสี ยลังเลอยูแ่ ปปนึงก่อนที่จะพยักหน้าตกลง นาง
เกลียดทุกสิ่ งที่วนุ่ วาย ที่นางต้องการในตอนนี้คือแช่ตวั ใน
อ่างอาบน้ าอุ่นๆ จะได้หลุดพ้นจากกลิ่นสาบคาวเลือดนี้
ซะที

ท่านพ่อ… จวินชิงมองจวินเสี ยนด้วยความแปลกใจ

จวินเสี ยนส่ ายหัวแล้วพูดออกมาว่า เจ้าไม่เห็นเหรอว่านาง

เหนื่อยมากแค่ไหน?

จวินชิงคิดกลับไปจวินอู่เสี ยดูท่าทางสบายดีแต่หน้าของ
นางนั้นดูซีดมาก
เด็กน้อยที่น่าสงสาร นางคงจะเครี ยดกับสิ่ งที่เกิดขึ้นมาก
เป็ นแน่ แค่นางกลับมาจากวังหลวงอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว
วันพรุ่ งนี้พวกเราค่อยถามนางก็ได้ไม่ใช่รือไร จวินเสี ยน
ถอนหายใจอย่างแรงเด็กสาวอายุสิบสี่ ที่ควรจะมีความสุ ข
ตามวัยของนาง แต่นางไม่มีโอกาสที่จะได้ทาแบบนั้นเลย

เขาอยากดูแลหลานสาวของเขาด้วยความเป็ นผูใ้ หญ่ที่

พึ่งพาได้และความแข็งแกร่ งของเขาที่จะปกป้องนางแต่
เขาไม่มีโอกาสที่จะได้ทาเช่นนั้นเลย

ข้าคงห่วงนางจนเกินไป ข้าจะให้คนรับใช้เตรี ยมอาหาร

อุ่นๆมาไว้ให้อู่เสี ยได้กิน จวินชิงรู ้สึกไม่ดีจึงให้คนรับใช้
เตรี ยมของบางอย่าง
เมื่อจวินอู่เสี ยกลับมาที่หอ้ ง อ่างอาบน้ าก็ถูกเตรี ยมเอาไว้
แล้ว นางแช่น้ าด้วยความรู ้สึกที่อบอุ่นและผ่อนคลาย
ร่ างกายของนางรู ้สึกสบายที่สุด

นางเพิง่ ทะลวงพลังจิตวิญญาณระดับสี ส้ม ก่อนที่จะ

ออกไปสู ้อีกสองครั้ง แล้วนางยังต้องรักษาคนที่บาดเจ็บ
สาหัส…เรื่ องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทาให้นางเหนื่อยมาก

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดาก็เปลี่ยนร่ างมาเป็ นแมวสี ดาตัวน้อย

เรี ยบร้อย ในตอนที่จวินอู่เสี ยที่กาลังถอดเสื้ อคลุมแขวน
เอาไว้ เจ้าบัวขี้เมาก็อยากจะเข้ามา แต่น้ าหยกจันทราที่เขา
กินลงไปเพิ่งหมดฤทธิ์ ทาให้เขาก็กลับร่ างมาเป็ นเจ้าบัว
น้อยอีกครั้ง เมื่อเห็นเล็บที่ยาวแสนจะคมของเจ้าแมวน้อย
เจ้าบัวน้อยก็ร้องไห้วงิ่ ลงสระบัวไป
เจ้าแมวน้อยหันจะไปพูดกันกับจวินอู่เสี ย แต่ตาของมัน
เห็นร่ างสู งของจวินอู่เหยายืนอยูท่ ี่ประตูหอ้ งอาบน้ าเข้าสะ
ก่อน ทาให้มนั มองด้วยความตกใจทันที

จวินอู่เหยาเดินไปที่อ่างน้ าไม้แล้วมองไปที่จวินอู่เสี ย
ดวงตาของนางนั้นปิ ดสนิท มุมปากของเขายกขึ้นนิ้วเรี ยว
งามของเขาจับไหล่กบั แผ่นหลังสี ขาวนุ่มของนาง ไม่นาน
เขาก็จบั ไหล่นางเล่น

อาจเป็ นเพราะจวินอู่เสี ยเหนื่อยมากเกินไป เมื่อจวินอู่เหยา

นวดให้นางเลยไม่ตื่นขึ้นมาโวยวายเหมือนทุกที นางยังคง
หลับตาผ่อนคลายอยูใ่ นอ่างน้ าไม้ หัวของนางพิงข้างหนึ่ง
ของอ่างไม้ ตลอดเวลาที่จวินอู่เหยาค่อยๆนวดนาง
กลิ่นหอมของน้ าในอ่างที่มีกลีบดอกไม้อยูแ่ ละไอน้ าที่
กระจายไปทัว่ รอบห้อง มือของเขาที่จบั ผิวเนียนนุ่ม แต่
แพร่ กระจายความอบอุ่น มันทาให้หวั ใจของเขาเต้นเร็ ว
ขึ้นนิดๆ

เจ้าแมวน้อยมองดูจวินอู่เหยาแทบจะไม่เคลื่อนไหวอะไร
มันตัดสิ นใจไม่ได้วา่ มันจะเข้าไปหรื ออยูน่ ่ิงๆ

ในความคิดของมันๆทาอะไรไม่ได้ หากจวินอู่เหยาทา
อะไรไม่ดีเพื่อที่จะปกป้องความบริ สุทธิ์ของเจ้านายของ
มัน แน่นอนมันจะ…ปลุกเจ้านายของมันให้ตื่น

มันโล่งใจที่ยงั ไม่มีเรื่ องที่น่ารังเกียจที่มนั คิดเกิดขึ้น จวินอู่

เหยาเห็นน้ าในอ่างเริ่ มเย็นลง เขาก็ถอดเสื้ อคลุมเขาออก
แล้วยกจวินอู่เสี ยขึ้นด้วยมือข้างเดียว แล้วเอาเสื้ อคลุมพัน
ร่ างของนาง ก่อนจะเอานางไปวางไว้บนเตียงนุ่มๆของ
นาง

ต่อจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เจ้าแมวน้อยที่ซ่อนตัวอยูใ่ ต้โต๊ะก็เดินออกมา มันอายที่วา่

มันคิดของมันไปฝ่ ายเดียว

เจ้าปี ศาจนี่เปลี่ยนไปแล้ว? หรื อว่ามันพยายามทาตัวเป็ น

สุ ภาพบุรุษกัน?
ตอนที่ 247 แผนร้ายที่ยงั ไม่เกิด 1

————————-

ตอนที่ 1/9

เช้าวันต่อมาจวินอู่เสี ยตื่นขึ้นมาพบว่าตัวนางถูกเสื้ อคลุมที่

อบอุ่นสวมใส่ ท้ งั คืน นางจาไม่ได้วา่ นางปี นขึ้นเตียงมาได้
ยังไง

เช้าวันต่อมา จวินอู่เสี ยตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่นของนางอย่าง

สงสัย ที่นางเองก็จาไม่ได้วา่ นางขึ้นมานอนบนเตียงได้
อย่างไง และเมื่อนางสารวจตัวเองก็พบกับเสื้ อคลุมตัวนึง
ที่คอยให้ความอบอุ่นแก่นางเมื่อคืน
ในตอนที่ตระกูลจวินทั้งสามรุ่ นมาทานอาหารเช้าด้วยกัน
ที่โต๊ะ จวินอู่เหยาก็ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งแล้วก็หายตัว
ไป

ในตอนเช้า จวินอู่เสี ยก็พดู ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนใน

วังหลวงกับพ่อลูกตระกูลจวินอย่างไม่ปิดบัง เมื่อพูดเสร็ จ
สองพ่อลูกตระกูลจวินก็ทาท่าทางตกใจกับสิ่ งที่นางบอก
ส่ วนจวินอู่เสี ยก็นงั่ จิบชาอย่างสบายอารมณ์

เจ้าบอกว่าฝ่ าบาทกาลังประชวรอยูท่ ี่วงั หลวงใช่ไหม? งั้น

เจ้าออกมาเช่นนี้กห็ มายความว่าตอนนี้ฉินยูหยานก็ยงั อยู่
ในท้องพระโรงใช่ไหม? จวินชิงอดไม่ได้ที่จบั ตัว
หลานสาวด้วยความตกใจ นางเพิ่งจะทากับฮ่องเต้ของ
แคว้นฉี โม่เฉี่ ยนเยวียนที่ตกกาลังวิกฤติจวินอู่เสี ยกลับ
ทอดทิ้งเขาอย่างไม่ใยดี นางเพิ่งโยนความรับผิดชอบใน
การดูแลฮ่องเต้ไปให้กบั ทหารยามสองคนในวังหลวง นี่
มันไม่เกินไปหน่อยใช่ไหม?

แล้วตอนนี้คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลอวิน๋ ก็ถูกจวินอู่เสี ยขัง

เอาไว้ในท้องพระโรง ส่ วนโม่เฉี่ ยน-

เยวียนตอนนี้กไ็ ม่อาจออกว่าราชการได้ นี่มนั ไม่ใช่การ

กระทาที่มุทะลุเกินไปหน่อยเหรอ

จวินอู่เสี ยไม่รู้วา่ นางทาอะไรผิดไป

โม่เฉี่ ยนเยวียนยังมีชีวติ อยู่ ส่ วนฉิ นยูหยานจะอยูไ่ ด้อีก
สองสามวัน จวินอู่เสี ยบอกกับท่านอาของนางด้วยน้ าเสี ยง
นิ่งๆราวกับกาลังพูดคุยเรื่ องดินฟ้าอากาศ

….. จวินชิงยกมือยอมแพ้หลานสาวตัวน้อยของเขา

เจ้าเอานางไปขังไว้ที่ไหน? เจ้าคงไม่อยากให้นางอยูว่ งั
หลวงอีกตลอดไปใช่ไหม?

ข้าให้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนพานางไปขังที่คุกวังหลวงในวันนี้ อดีต

ฮ่องเต้ยงั อยูใ่ นนั้น จะมีผหู ้ ญิงอยูใ่ นนั้นเพิ่มอีกคนคงไม่
ต่างกันเท่าไหร่ จวินอู่เสี ยจิบชาแล้วเริ่ มคุยกับท่านอากับ
ท่านปู่ ของนางในรายละเอียดนี้
ฉิ นยูหยานอีกไม่นานนางก็จะตาย ข้ามีเรื่ องจะคุยกันกับ
ท่านทั้งสองคน

จวินเสี ยนกับจวินชิงรอฟังเพื่อที่จะได้ช่วยแบ่งปัน
ความรู ้สึกเหนื่อยล้าของนางได้สกั นิดก็ยงั ดี

ข้าจะออกเดินทางไปที่ตระกูลอวิน๋ จวินอู่เสี ยเปิ ดปากพูด

ออกมาอย่างใจเย็น

อะไรนะ?

ไร้สาระ
ทั้งสองคนดูเหมือนจะไม่เห็นด้วยจึงพยายามอ้าปาก
อธิบายเหตุผลที่จะไม่ให้นางไป

ตระกูลอวิน๋ มาที่ตระกูลจวิน แล้วคงไม่อาจจะลืมได้ที่จวิน

อู่เสี ยฆ่าคนของตระกูลอวิน๋ ในแคว้นฉี เมื่อรู ้วา่ ลูกสาว
ของประมุขตระกูลอวิน๋ และลูกศิษย์หลายคนถูกฆ่า ถ้า
ข่าวนี้ไปถึงตระกูลอวิน๋ เมื่อไหร่ ตระกูลอวิน๋ ก็จะประกาศ
สงครามกับตระกูลจวินทันที ถ้าเป็ นอย่างนั้นพวกเขาก็คง
ไม่อาจจะยืนหยัดอยูไ่ ด้แน่

เรื่ องนี้นางต้องตรี ยมตัวอย่างเต็มที่ ตอนนี้นางก็ยงั ไม่ได้

ให้บทเรี ยนกับโม่เฉี่ ยนเยวียนเลย

นอกจากนี้จวินอู่เสี ยมีเหตุผลอื่นที่ตอ้ งไปตระกูลอวิน๋

นั้นก็คือหยกวิญญาณแห่งโลกภูติ

ตระกูลอวิน๋ มีทรัพยากรมากมายอยูใ่ นมือ แล้วพวกเขา

ระดมคนมากมายเพื่อที่จะมาเอาหยกวิญญาณที่มาจากโลก
แห่งภูติ นี่เป็ นเหตุผลที่ดีที่นางจะไปที่น้ นั เจ้าบัวน้อยบอก
ว่า หยกวิญญาณนั้นเป็ นหยกที่มาจากโลกแห่งภูติ แต่กไ็ ม่
อาจจะหาข้อมูลใดๆเพิ่มเติมให้กบั จวินอู่เสี ยได้ นางรู ้วา่
หยกวิญญาณจากโลกแห่งภูติอาจจะทาให้พอ่ ของนาง
กลับมามีชีวติ ได้อีกครั้งก็ได้ นั้นคือเหตุผลที่นางจะต้อง
ไปตระกูลอวิน๋ เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับหยกวิญญาณที่มา
จากโลกแห่งภูติเพิ่มเติม

นางไม่ได้บอกเหตุผลข้อที่สองให้สองพ่อลูกตระกูลจวินรู ้
เพราะนี่อาจเป็ นเพียงการคาดคะเนของนางเองเท่านั้นก็ได้
นางไม่อยากให้พวกเขาผิดหวังและตั้งความหมดหวังกับ
เรื่ องนี้

จวินอู่เสี ยปกปิ ดเหตุผลนี่เอาไว้ และบอกเพียงเหตุผลเดียว

ที่นางต้องไปจัดการกับศัตรู ให้สองพ่อลูก

จวินอู่เสี ยอยากรู ้สิ่งนี้ แต่สองพ่อลูกคิดว่าตระกูลอวิน๋ คือ

อะไร พวกเขาคือตระกูลอันดับหนึ่งของแผ่นดิน?

ผูห้ ญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งคิดจะกาจัดตระกูลอวิน๋ ให้หายไป

จากแผ่นดินอย่างนั้นเหรอ?
ตอนที่ 248 แผนร้ายที่ยงั ไม่เกิด 2

————————-

ตอนที่ 2/9

แผนการณ์ที่จวินอู่เสี ยคิดอย่างรอบคอบนั้นไม่ผดิ พวกเขา

ได้ฆ่าคนจากตระกูลอวิน๋ ไปมากมาย หากไม่ฆ่าพวกเขา
ด้วยความเกรี้ ยวโกรธของพวกเขาก็ทาให้แคว้นฉี มีสภาพ
ไม่ต่างจากเดิมมากนัก

หากรอจนถึงตอนนั้นตระกูลอวิน๋ ก็ต้ งั ตัวได้แล้วจัดการ

กับแคว้นฉี อย่างแน่นอน และนี่จะกลายเป็ นสถานการณ์ที่
อันตรายในภายภาคหน้าอย่างยิง่
ตระกูลอวิน๋ ไม่เพียงมีลูกศิษย์ที่แข็งแกร่ งเท่านั้น แต่พวก
เขายังมีแคว้นต่างๆที่ยกย่องให้เกียรติพวกเขา และอยู่
เบื้องหลังคอยสนับสนุนพวกเขาอีก ถ้าหากตระกูลอวิ๋
นต้องระดมพลแล้วละก็จะมีคนที่แข็งแกร่ งนับสิ บทัพมา
สนับสนุนพวกเขาอย่างแน่นอน

อู่เสี ยพวกรารู ้วา่ เจ้าเป็ นคนที่เก่งมาก แต่การไป

ตระกูลอวิน๋ นั้นมันจะเสี่ ยงมากเกินไป ช่วงเวลาที่เงียบ
สงบพอที่จะหายใจได้น้ นั แทบจะไม่มี

ท่านปู่ โปรดมัน่ ใจว่าข้าจะผ่านมันไปได้ ข้าจะไม่

เผชิญหน้ากับพวกเขาอีกทั้งอาจารย์ของข้าก็ยงั อยูด่ ว้ ยกัน
กับข้าด้วย เขาจะต้องช่วยข้าอย่างแน่นอน จวินอู่เสี ยไม่มี
ทางเลือกอื่นนอกจากเอาอาจารย์มาแอบอ้างเพื่อให้จวิน
เสี ยนคลายความกังวลลง

นอกจากนี้พวกเรายังหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากันกับพวก
เขาไม่ได้ มีโอกาสลงมือก่อนย่อมเป็ นผลดี ก่อนที่
ตระกูลอวิน๋ จะรู ้แล้วข่มเหงพวกเราให้ร้องหาชีวติ

อู่เสี ย นี่เป็ นเรื่ องที่อนั ตรายมาก ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นเจ้า

ต้องไม่ปิดบังพวกเรา จวินชิงเตือนด้วยท่าทางที่ไม่สบาย
ใจ

จวินเสี ยนพยักหน้าตกลง
การเดินทางไปตระกูลอวิน๋ นั้นจะต้องเดินทางในเวลาไม่
อีกกี่เดือน นางจะต้องหายไปไม่ได้เห็นกันหลายเดือน
สายตาของท่านปู่ และท่านอาของนางยากที่จะบอกได้
จวินอู่เสี ยได้อา้ งอาจารย์พวกเขาคิดว่าที่นางทานั้นอาจจะ
เป็ นเรื่ องสาคัญจริ งๆ

เที่ยงวันนั้นนางเดินทางไปที่วงั หลวง ฉิ นยูหยานที่ถูกทิ้ง

เอาไว้ในท้องพระโรง สติของนางเลื่อนลอย ผิวของนาง
ขาวซีดจนดูคล้ายคนป่ วยหนัก นางชักกระตุกตลอดเวลา

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเห็นจวินอู่เสี ยนางก็รีบเดินไปอีกฟากหนึ่ง

ของท้องพระโรง นางมองดูยามที่ลากฉิ นยูหยานออกไป
กลุ่มนางกานัลและขันทีกเ็ ข้ามาทาความสะอาด เลือดและ
น้ าเหลืองที่กระจัดกระจายไม่ให้เหลือสักจุด
ตามข้ามา จวินอู่เสี ยมองไปที่ไป๋ อวิน๋ เซียนแล้วก็ให้นาง
ตามไปที่ตาหนักองค์รัชทายาท

พระราชวังนี้ให้โม่เซวีย่ นเฟย ยืม ใช้ พักได้ชวั่ คราว

ตอนนี้โม่เซวีย่ นเฟยตายไปแล้ว ที่นี่เลยเงียบสงบ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเดินตามจวินอู่เสี ยโดยไม่พดู อะไรออกมา

แม้แต่คาเดียว ก้มหัวเดินตามไปตลอดทาง

เมื่อไปถึงตาหนักขององค์รัชทายาทจวินอู่เสี ยก็นง่ั ลง แล้ว

มองไปที่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนแล้วพูดขึ้นมาว่า บอกทุกอย่างที่เจ้า
รู ้เกี่ยวกับตระกูลอวิน๋ มาให้หมด

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนมองจวินอู่เสี ยอย่างแปลกใจ

แม้จวินอู่เสี ยไม่ได้พดู แต่นางก็เดาเจตนาของฝ่ ายตรงข้าม
ได้

สาวน้อยคนนี้วางแผนอย่างรอบคอบไม่ใช่วา่ จะเป็ น
โอกาสที่นางจะจากไปเหรอ นางฆ่าคนจากตระกูลอวิน๋
ที่มาทั้งหมดเหมือนกับฆ่ามดฆ่าแมลง

นางรู ้ดีวา่ ตระกูลอวิน๋ ไม่มีความเมตตากรุ ณาและ

โหดเหี้ ยม นางไม่อยากให้ภยั อันตรายนี้มาถึงแคว้นฉี นาง
จึงตัดสิ นใจจะสู ้กบั ตระกูลอวิน๋ ก่อนอย่างนั้นหรื อ?
จวินอู่เสี ยคาดเดาบางอย่างเอาไว้แล้ว ว่าไป๋ อวิน๋ เซียน
จะต้องกังวล นางต้องกินยาชะลอพิษทุกๆสามเดือน
หากจวินอู่เสี ยไปตระกูลอวิน๋ แล้วนางจะทายังไง?

ข้ามียาชะลอพิษเพียงพอสาหรับหกเดือน ข้าจะเอามันให้
ท่านอาของข้า แล้วเขาจะส่ งคนเอายามาให้เจ้าทุกสามวัน
ตอนที่ขา้ ไม่อยูเ่ จ้าจะต้องอยูแ่ ต่ในวังหลวงเท่านั้น จวินอู่
เสี ยพูดออกมาเหมือนกับว่าอ่านใจไป๋ อวิน๋ เซียนได้ ดังนั้น
นางจึงหยิบขวดกระเบื้องสี ขาวออกมาเปิ ด และเมื่อนาง
เปิ ดฝาขวดออก กลิ่นยาชะลอพิษที่หอมหวนก็ส่งกลิ่นมา
ทันที จวินอู่เสี ยก็ยนื่ เม็ดยาให้ไป๋ อวิน๋ เซียนไปเม็ดหนึ่ง

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนที่เห็นเม็ดยาก็ไม่รอช้า ก็หยิบเม็ดยาขึ้มมากิน

ทันที
ตอนที่ 249 แผนชัว่ ร้ายที่ยงั ไม่ได้เกิด 3

————————-

ตอนที่ 3/9

ด้วยคารับรองของจวินอู่เสี ย ไป๋ อวิน๋ เซียนก็ถอนใจด้วย

ความโล่งอก นางตัดความสัมพันธ์ใดๆกับทาง
ตระกูลอวิน๋ ไปแล้ว คนที่มีสมองครึ่ งหนึ่งก็ยงั รู ้วา่ คน
อื่นๆในตระกูลอวิน๋ ตายไปแล้ว นางต้องร่ วมมือกับจวินอู่
เสี ยเท่านั้นจึงรอดชีวติ มาได้ นางไม่อาจกลับไปที่
ตระกูลอวิน๋ ได้อีกต่อไป
หลายวันมานี้ ไป๋ อวิน๋ เซียนรู ้วา่ ถ้านางทาตามที่จวินอู่เสี ย
บอก แล้วไม่ทาอะไรที่ขดั แย้งกันกับ

จวินอู่เสี ยนางก็ยงั คงมีชีวติ ที่สุขสงบอยูไ่ ด้

นอกจากยาพิษแล้ว ในวังหลวงก็มีทุกอย่างที่ไป๋ อวิน๋ เซียน

ต้องการไม่มีสิ่งใดขาดตกบกพร่ อง

ถึงแม้นางไม่ได้ออกไปไหน แต่นางก็พอใจกับสิ่ งที่

เป็ นอยู่

ที่ตระกูลอวิน๋ มียอดเขาอยูส่ ิ บสองลูก ยอดเขาที่สูงที่สุดจะ

ถูกประมุขตระกูลอวิน๋ ดูแลควบคุมอยู่ อีกสิ บเอ็ดยอดเขา
ถูกผูอ้ าวุโสคนอื่นๆควบคุมเอาไว้ แต่ละคนมีความ
เชี่ยวชาญแต่ละอย่างโดยเฉพาะ ในตอนนี้ผอู ้ าวุโสสู งสุ ด
เป็ นลูกชายของประมุขตระกูลอวิน๋ คนก่อน ประมุข
ตระกูลอวิน๋ คนปั จจุบนั ไม่ใช่คนในตระกูล แต่เป็ นลูกศิษย์
ของประมุขตระกูลอวิน๋ คนก่อน เป็ นที่รู้กนั กันดีวา่ ผู ้
อาวุโสสู งสุ ดไม่ยอ่ มให้ความร่ วมมือใดๆกับประมุข
ตระกูลอวิน๋ ยังไม่มีใครค่อยรู ้นกั ว่าตาแหน่งประมุข
ตระกูลอวิน๋ ได้ตกมาอยูใ่ นมือของลูกศิษย์อย่างเขาได้
อย่างไร แต่เขาก็มีความสาคัญที่ขาดไม่ได้ ไม่กี่ปีที่ผา่ นมา
ผูอ้ าวุโสหลายคนไม่ได้สนับสนุนผูอ้ าวุโสสู งสุ ดเท่าไร
ทาให้สถานการณ์ภายในตระกูลอวิน๋ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
หากท่านจะไปตระกูลอวิน๋ ข้าแนะนาให้ท่านไปที่ยอดเขา
เมฆร่ ายราที่เป็ นของผูอ้ าวุโสสู งสุ ดที่เป็ นลูกของประมุข
คนก่อนน่าจะดีที่สุด เขาชื่อว่ามู่เฉิ น พวกเขาจะรับคนที่มี
พรสวรรค์เรื่ องยาเข้าไปทุกปี เป็ นเรื่ องง่ายที่คุณหนูจะผ่าน
หารสมัครเข้าทดสอบไปได้
จวินอู่เสี ยหยักหน้าไป๋ อวิน๋ เซียนทาตัวได้ดีมากจนน่า
พอใจ

จวินอู่เสี ยใช้ประโยชน์จากความเห็นแก่ตวั ของนางเพื่อให้

ได้ผลประโยชน์ที่จากคาบอกเล่าให้ได้มากที่สุด

จวินอู่เสี ยพอใจมาก ไป๋ อวิน๋ เซียนรู ้วา่ ตระกูลอวิน๋ จะต้อง

ล่มสลายลงแน่ๆนางจึงเล่าทุกอย่างเอาไว้อย่างไม่ปิดบัง

คนที่แข็งแกร่ งที่สุกในตระกูลอวิน๋ น่าจะเป็ นประมุข

ตระกูลอวิน๋ ที่มีชื่อว่าฉิ นยู พลังจิตวิญญาณของเขาทะลวง
ขึ้นไปเป็ นพลังจิตวิญญาณขั้นสี คราม นอกจากศิษย์บาง
คนในตระกูลอวิน๋ แล้ว พวกเขายังเชิญคนบางคนมาอาศัย
อยูท่ ี่น้ นั เป็ นการพิเศษ คนเหล่านี้มีพลังจิตวิญญาณล้วนอยู่
ในระดับสี คราม พวกเขามักจะหลบซ่อนตัวอยู่ จนกว่าจะ
มีใครที่สร้างปั ญหาขึ้นมาในตระกูลอวิน๋ พวกเขาถึงจะ
ออกมาจัดการปัญหาให้

ทุกเดือนตระกูลอวิน๋ จะคัดเลือกคนที่มีพรสวรรค์เข้ามา
เดือนละหนึ่งวัน ผูม้ ีพรสวรรค์จะถูกคัดเลือกให้ไปศึกษา
วิชาทางการแพทย์ ผูท้ ี่มีพรสวรรค์โดดเด่นจะได้เข้าไป
ศึกษาในตระกูล หากโชคดีผอู ้ าวุโสทั้งสิ บสองเลือกพวก
เขาอาจจะได้เลื่อนตาแหน่งและฝึ กฝนตัวเองจนเป็ นศิษย์
ภายใน

จวินอู่เสี ยไม่อยากจะเสี ยเวลาไปเปล่าปี หนึ่งใน

ตระกูลอวิน๋ แค่สามเดือนก็พอแล้วที่จะลบคนจาก
ตระกูลอวิน๋ ให้หายไปจากโลกนี้
วันไหนของเดือน? จวินอู่เสี ยถาม

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนตอบอย่างไม่ลงั เล ทุกวันที่สิบห้าของเดือน

พวกเขาจะคัดเลือกผูม้ ีพรสวรรค์

จวินอู่เสี ยพยักหน้าลงนิดๆ

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนคิดอะไรบางอย่างแล้วบอกกับจวินอู่เสี ยว่า มี

สิ่ งหนึ่งที่ขา้ อยากจะขอให้ท่านจาเอาไว้ จวินอู่เสี ยขมวด
คิ้วอย่างสงสัยทันที

มียอดเขาหนึ่งที่มีชื่อว่ายอดเขาเมฆาลี้ลบั มีผอู ้ าวุโสคน

หนึ่งชื่อว่า เคอฉางจู ในยอดเขาเมฆาลี้ลบั เขาชอบพร่ าอวด
ว่าเขาศึกษาค้นคว้าสมุนไพร แต่จริ งๆแล้วเขาศึกษา
ค้นคว้าสารพิษ เขามักจะเอาลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์ต่า แล้ว
ก็รับลูกศิษย์มากที่สุด แต่…จริ งแล้วศิษย์พวกนั้นตายไป
ยังไงก็ไม่มีใครรู ้ ไป๋ อวิน๋ เซียนขมวดคิ้วมุ่นอย่างคนคิด
หนัก
ตอนที่ 250 หนทางสู่ การเป็ นฮ่องเต้ 1

————————-

ตอนที่ 4/9

คุณหนูหากท่านไปที่ตระกูลอวิน๋ อย่าได้ไปที่ยอดเขาเมฆา
ลี้ลบั เลย ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเตือนอย่างระวัง ลูกศิษย์หลายคน
ในตระกูลอวิน๋ หายไปอย่างลึกลับหรื อก็พบว่าตายอย่างไม่
มีสาเหตุ นี่ไม่ใช่เรื่ องที่คนที่อยูน่ อกตระกูลอวิน๋ จะรู ้ได้
แต่หลายคนที่ไม่มีความสามารถอะไร ก็ถูกเคอฉางจู
ยอมรับเป็ นลูกศิษย์ แล้วพาไปที่ยอดเขาเมฆาลี้ลบั คน
พวกนี้คิดว่านี้เป็ นโอกาสที่ดีของพวกเขา แต่จริ งๆพวกเขา
กาลังจะเข้าสู่ ประตูแห่งความตาย
ทาไมพวกเขาถึงสนับสนุนเคอฉางจู? จวินอู่เสี ยคิดว่า
ตระกูลอวิน๋ ไม่ค่อยมีอะไรไป๋ อวิน๋ เซียนก็ไม่เท่าไหร่ ฉิ น
ยูหยานก็แค่เผด็จการหาอะไรดีไม่ได้นอกจากเป็ นลูกสาว
ของประมุขตระกูลอวิน๋

เคอฉางจูไม่ได้เป็ นคนของตระกูลอวิน๋ เขาเข้ามา

ตระกูลอวิน๋ หลังจากที่ฉินยูได้เป็ นประมุขตระกูลอวิน๋ แต่
เขาก็ถูกยกฐานะขึ้นเป็ นผูอ้ าวุโสภายในเวลาเพียงไม่กี่ปี
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนตอบตรงๆ

ข้าไม่รู้วา่ จริ งๆว่าเคอฉางจูเป็ นคนยังไง เขาเป็ นคนลึกลับ

ข้าไม่เคยเห็นใครในยอดเขาเมฆาลี้ลบั เลย มันถูกปิ ดบังไว้
แม้แต่ลูกศิษย์คนอื่นๆก็ยงั ไม่รู้ ขนานฉิ นยูจะไปที่น้ นั เขา
ยังต้องบอกให้เคอฉางจูรู้ก่อนเขาถึงจะขึ้นไปได้
จวินอู่เสี ยได้ฟังเรื่ องราวภายในมากมายที่ตระกูลอวิน๋ ป
กปิ ดเอาไว้จากไป๋ อวิน๋ เซียน แล้วเดินไปที่หอ้ งพักของโม่
เฉี่ ยนเยวียนทันที

หลังจากที่ไม่ได้สติมาหลายคืนในที่สุดวันนี้โม่เฉี่ ยนเย
วียนก็ฟ้ื นขึ้น แต่ความเจ็บปวดก็ยงั ไม่ได้หายไปไหนทา
ให้เขารู ้สึกทรมานอยูต่ ลอดเวลา ตั้งแต่หวั จรดปลายเท้า
ของเขาก็ถูกผ้าพันแผลพันเอาไว้ แม้แต่จะนัง่ ก็ยงั ทาไม่ได้

จวินอู่เสี ยเดินเข้าไปในห้อง นางเห็นทหารยามทั้งสองคน

ของวังหลวงที่นางเรี ยกให้เข้ามาอยูข่ า้ งเตียงวันนั้น ที่วาง
อยูข่ า้ งเตียงก็มีกาน้ าชา ขวดยาอื่นเต็มไปหมด หน้าของ
พวกทหารยามดูซีดๆ เห็นได้ชดั ว่าพวกเขาไม่ได้หลับ
ไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว
แม่นางจวิน ทหารยามทั้งสองคนเมื่อเห็นจวินอู่เสี ยก็ทา
ความเคารพยางทันที

ไปได้แล้ว จวินอู่เสี ยพูดด้วยความเย็นชา

ทหารยามทั้งสองคนก็ออกไปโดยทิ้งของที่อยูใ่ นมือเอาไว้
บนโต๊ะข้างเตียงทันที

เจ้าอยูน่ ี่…. โม่เฉี่ ยนเยวียนเคลื่อนไหวไม่ได้ เขาทาได้แต่

เพียงขยับตามองดูจวินอู่เสี ยเท่านั้น
เจ้าเข้าใจชัดรึ ยงั ? จวินอู่เสี ยไม่ได้มาเพื่อตรวจสอบ
บาดแผลของโม่เฉี่ ยนเยวียน นางมาถึงก็เดินไปนัง่ ลงเก้าอี้
ที่อยูข่ า้ งๆเตียงที่โม่เฉี่ ยนเยวียนนอนอย่างไม่รีบร้อน

โม่เฉี่ ยนเยวียนทาได้เพียงแค่ยมิ้ บางๆส่ งให้นางเป็ น

คาตอบเท่านั้น เพราะถ้าหากเขาเคลื่อนไหวร่ างกาย
มากกว่านี้แล้วละก็คงทาให้ทรมานมากแน่

หากตอนนี้เจ้ายังเข้าใจไม่ชดั เจนละก็ควรจะถามข้าไหม
ละ? หากเขาไม่หา้ มจวินอู่เสี ยเขาคงไม่ตอ้ งมาตกอยูใ่ น
สภาพนี้ ตระกูลที่ยงิ่ ใหญ่ที่สุดในโลก กลับกระทาการดุ
ร้ายและไร้ปราณี เหมือนสัตว์ป่า
ไม่ตอ้ งรอจวินอู่เสี ยตอบกลับโม่เฉี่ ยนเยวียนเป็ นคนมี
ความสามรถก็คิดเองได้

ข้าโง่จริ งๆ ไม่ง้ นั ข้าคงไม่ได้มาอยูใ่ นสภาพนี้ แล้วยังต้อง

ให้เจ้ามาช่วยข้าตั้งหลายครั้ง แม่ของข้าที่เป็ นฮองเฮาบอก
ข้าอยูเ่ สมอว่าคนเราจะต้องมีดา้ นที่ดีและด้านที่เลวร้าย เรา
ต้องมีหวั ใจที่จริ งใจต่อกันถึงจะได้รับสิ่ งดีๆกลับมา แต่
เหตุการณ์ในวันนี้แม่ของข้านั้นอาจจะคิดผิด นางได้
ปฏิบตั ิกบั ชายคนนั้นอย่างดี ไม่ได้อิจฉาแม้จะมีสนมอยู่
มากมาย โดยไม่คิดว่าพวกนางเป็ นแค่สตั ว์เลี้ยง นางมีแต่
รอยยิม้ ไม่เคยทาร้ายสนมคนใด นางช่วยชายคนนั้นดูแล
พวกนาง มันเป็ นแค่สานวนที่ค่อนกล่อมเกลาข้า แต่นางก็
ตายครอบครัวก็ถูกทาลายด้วยน้ ามือของเขา โม่เฉี่ ยนเย
วียนพูดเสี ยงนุ่มลึก แต่ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ขา้ งใน
ตอนที่ 251 หนทางการเป็ นฮ่องเต้ 2

————————-

ตอนที่ 5/9

ตอนที่ขา้ ยังเด็ก ข้าคิดว่าพ่อกับแม่ของข้ารักใคร่ กนั จึง

แต่งงานกัน แม้วา่ เขาคนนั้นจะมีสาวงามรายล้อมอยู่
ตลอดเวลา แต่เขาก็ดีกบั ท่านแม่ของข้าอย่างเป็ นมากและ
สารภาพกับนาง ก่อนที่ขา้ จะได้รู้วา่ ชายนั้นหลอกลวง
เรื่ องนี้มนั ชัดขึ้นเมื่อแม่ของข้าตาย ครอบครัวของแม่ขา้ ถูก
ฆ่า ตาของข้าก็ตาย คนในครอบครัวแม่ขา้ ที่ร่ ารวยก็ถูก
เนรเทศไปชายแดน ขันทีกค็ ุมขังข้าเอาไว้ แล้วเอายาพิษ
มาให้ขา้ กิน หัวใจของข้าจึงมีแต่ความเกลียดชังที่เปี่ ยมล้น
ตอนนี้เจ้าจะว่าข้าโง่ขา้ ก็ไม่คดั ค้านเจ้าเลย ข้าเองก็ติดหนี้
ชีวติ เจ้ามากมาย ต่อไปนี้เจ้าจะทาอะไรข้าก็จะไม่คดั ค้าน
เจ้าอีก โม่เฉี่ ยนเยวียนที่คิดได้วา่ การใจดีกบั ศัตรู คือเรื่ องที่
โหดร้ายกับตัวเองขนานไหน

เขาช่างโหดร้ายกับตัวเองเหลือเกิน เขาไม่ได้อยากเป็ น
แกะที่รอให้คนอื่นมาเชือด เขาไม่ตอ้ งการรอให้ใครมา
ช่วยเขาทุกๆครั้งที่เขาต้องเจออันตราย

โม่เฉี่ ยนเยวียนพูดด้วยเสี ยงแหบพร่ า สุ ดท้ายจวินอู่เสี ยก็

พูดตอบกลับไปอย่างให้เกียรติวา่

ชีวติ ของเจ้าข้าไม่ตอ้ งการ ฮ่องเต้แห่งแคว้นฉี ไม่จาเป็ นที่

จะต้องมาช่วยเหลือข้า
โม่เฉี่ ยนเยวียนที่อยากจะตอบกลับไป แต่ลาคอที่แห้งผาก
ของเขาทาให้เขาตอบกลับคาพูดของนางออกไปไม่ได้

ทุกอย่างของแคว้นฉี ข้ ึนอยูก่ บั เจ้า เจ้าไม่ตอ้ งทาตามคาสัง่

ของใครมีแต่คนต้องทาตามคาสัง่ เจ้า แต่เจ้าต้องรู ้จกั เรี ยนรู ้
หนทางการเป็ นฮ่องเต้ เมื่อเจ้าได้เผชิญหน้ากันกับ
ตระกูลอวิน๋ เจ้าน่าจะรู ้ได้แล้วว่าอะไรที่ควรจะทาหรื อไม่
ควรจะทา เดือนหน้าข้าจะไม่อยูท่ ี่นี่แล้ว ข้าจะออก
เดินทางไปสักสามเดือนเป็ นอย่างน้อยอย่างมากก็หกเดือน
แล้วข้าจะกลับมา ข้าจะให้ไป๋ อวิน๋ เซียนมาช่วยดูแลเจ้า ถึง
นางจะเชื่อถือไม่ได้ แต่ทกั ษะทางการแพทย์ของนางก็ยงั
ดีกว่าหมอหลวงของเจ้ามากนัก และข้าก็จะฝากยาชะลอ
พิษให้กบั ท่านอาของข้าแล้วบอกสู ตรของมันกับเจ้า เจ้าก็
ใช้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนให้เป็ นประโยชน์แก่เจ้าเสี ย นี่เป็ นงานที่
ข้ามอบมันให้กบั เจ้า จวินอู่เสี ยพูดออกไปโดยไม่เปลี่ยนสี
หน้า

นางไม่ได้อยากจะฆ่าไป๋ อวิน๋ เซียนอีกต่อไป จวินอู่เสี ยไม่

อยากจะใส่ ใจเรื่ องนี้มากนัก ตอนนี้นางต้องเตรี ยมตัวออก
จากแคว้นฉี ให้เร็ วที่สุด แถมทักษะทางการแพทย์ของ
แคว้นฉี ยงั เป็ นเรื่ องที่น่าหัวเราะต่อผูอ้ ื่นอยูม่ าก ถึงแม้วา่
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนจะมีทกั ษะทางการแพทย์ที่ดีแต่มนั ก็เทียบ
กันกับนางไม่ได้ แต่ไม่ใช่กบั หมอทุกคนในแคว้นฉี แค่
ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเพียงคนเดียวก็สามารถเอาชนะพวกเขาได้
แบบก้าวกระโดดแล้ว

พูดได้วา่ ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเป็ นดาบสองคมก็วา่ ได้ โม่เฉี่ ยนเย

วียนจะปรับดาบให้ใช้การได้ไหมนั้น นี่จะเป็ นสิ่ งที่พิสูจน์
ความสามารถของเขา
ฮ่องเต้แห่งแคว้นฉี มีสกุลว่าโม่ ไม่ใช่สกุลจวิน

เมื่อนางพูดเสร็ จนางก็ตรวจสอบอาการของโม่เฉี่ ยนเยวียน

ทันที

ส่ วนโม่เฉี่ ยนเยวียนก็มีเรื่ องมากมายที่อยากจะถามนางว่า

นางจะไปไหน แต่เมื่อเห็นการแสดงออกของจวินอู่เสี ยที่
เย็นยะเยือกเขาก็รีบกลืนคาพูดของเขาและปิ ดปากให้เงียบ
สนิททันที

จวินอู่เสี ยอยากจะให้เขาเป็ นอิสระต่อการตัดสิ นใจ เขาก็

ไม่อยากจะทรยศความไว้ใจของนาง
ตอนนี้ร่างโม่เฉี่ ยนเยวียนบาดเจ็บสาหัสมาก โชคดีที่ก่อน
หน้านี้เขาได้กินเมล็ดบัวหิ มะลงไป แต่มนั ก็ปกป้อง
ร่ างกายของเขาได้ไม่มากเท่าไร ส่ วนที่ช่วยเขาไว้จริ งๆก็
คือยากระษัยที่มีค่าของจวินอู่เสี ยนั้นเอง

ภายใต้มือที่แสนวิเศษของจวินอู่เสี ย โม่เฉี่ยนเยวียนไม่มี
ผลค้างเคียงใดๆในการฟื้ นตัว แต่ความเจ็บปวดและความ
ทรมานเป็ นสิ่ งที่เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้

เนื่องจากโม่เฉี่ ยนเยวียนล้มป่ วย พวกขุนนางทั้งหลายจึง

ไม่ได้ไปเข้าเฝ้า แต่พวกเขามีสถานที่ใหม่ที่ไปบ่อยๆ นั้นก็
คือ…

วังหลิน
นับตั้งแต่จวินอู่เสี ยไปวังหลวงเพื่อช่วยเหลือโม่เฉี่ ยนเย
วียน กลุ่มขุนนางเก่าๆที่ด้ือรั้นก็เริ่ มมอง

จวินอู่เสี ยอยูใ่ นทางที่ดีข้ ึนและคิดว่าวังหลินก็ไม่ใช่ภยั

คุกคามต่อพวกเขาอีกต่อไป ดังนั้นในแต่ละวันพวกเขาจะ
มาเยีย่ มเยือนวังหลินกันอย่างน้อยวันละหนึ่งครั้ง
ตอนที่ 252 เตรี ยมตัวให้พร้อม

————————-

ตอนที่ 6/9

ไม่กี่วนั มานี้จวินเสี ยนมีเรื่ องกังวลให้ตอ้ งปวดหัว วังหลิน

นั้นไม่คุน้ เคยกับการต้อนรับขุนนางในพระราชสานัก
เท่าไหร่ นกั แม่ทพั ที่รังเกียจพวกเขาก็หยุดนินทาไม่ได้ที่
ขุนนางไปเข้ากับฝ่ ายทหาร

แต่ครั้งนี้เหล่าข้าขุนนางไม่วา่ จะเป็ นฝ่ ายทหารหรื อฝ่ าย

พลเรื อนก็ดูเหมือนจะไปเยีย่ มเยือนวังหลินทุกวัน พวกเขา
พูดถึงจวินอู่เสี ยด้วยรอยยิม้ ทุกครั้ง
จวินเสี ยนไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่พวกเขาก็พดู ถึงแต่
หลานสาวของเขาเรื่ องนี้เรื่ องเดียวกับจวินเสี ยน

ขุนนางทั้งหลายตั้งตารอการหมั้นหมายของจวินอู่เสี ยให้
เกิดขึ้นในเร็ ววัน

ชื่อเสี ยงของจวินอู่เสี ยในแคว้นฉี ที่เคยเลวร้ายจนไม่อาจ

เปลี่ยนแปลงมันได้ นางเป็ นคนเกเรและดื้อด้าน นางเคย
ไล่ตามติดองค์ชายสองโม่เซวีย่ นเฟยจนขุนนางหลายคน
เบือนหน้าหนี แม้แต่ตอนที่องค์รัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์
ชื่อเสี ยงของนางยังไม่ดีข้ ึนเท่าไหร่ นกั

แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป
จวินอู่เสี ยผูก้ ล้าหาญและน่ายกย่องได้บุกเข้าไปที่วงั หลวง
เพื่อช่วยเหลือฮ่องเต้แคว้นฉี เรื่ องนี้ได้แพร่ กระจายไปทัว่
เมืองหลวง ทาให้นางได้รับการยกย่องจากขุนนางทาง
ทหารและขุนนางพลเรื อน ชื่อเสี ยงที่เลวร้ายของนางได้
เปลี่ยนไปแล้ว

นางเป็ นหญิงสาวที่งดงามและเฉลียวฉลาด ใครๆก็อยาก

ได้นางเป็ นลูกสะใภ้กนั ทั้งนั้น

ทุกคนที่มีลูกชายหรื อว่าหลานชาย สายตาของพวกเขาเริ่ ม

มองจวินอู่เสี ยเปลี่ยนไป จวินอู่เสี ยนางเปรี ยบเสมือนก้อน
กรวดที่กาลังกลายเป็ นหยกชั้นดี ถ้าหากไม่ใช่เพราะ
อานาจของวังหลิน พวกเขาอาจจะลักพาตัวนางมา
แต่งงานกับบุตรหลานของพวกเขาแล้ว
แต่วงั หลินมีกองทัพรุ ยหลินคอยรักษาการณ์ไว้อยู่ ทาให้
ความคิดที่จะทาเช่นนั้นของพวกเขาเป็ นงั้นต้องถูกล้มเลิก
ไป อารมณ์ของพวกเขาล้วนกระเจิดกระเจิง พวกเขามา
พูดเรื่ องจวินอู่เสี ยแล้วต่อว่าคู่แข่งคนอื่นด้วยข้อบกพร่ อง
ที่ไม่ดี เพื่อกาจัดคู่แข่งออกไป

วังหลินก็กลายเป็ นมีชีวติ ชีวา

จวินเสี ยนแทบจะหมดแรงเพราะเขาต้องปั้ นหน้ายิม้ แย้ม

ไปทัว่ เมื่อเหล่าขุนนางได้มาแสดงท่าทีที่สนิทสนมจวิน
เสี ยนก็ไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้ เขาปรากฏกายอย่างสง่างาม
ด้วยท่าทางที่อดทน พวกเขาทุกคนต่างเสนอแผนการณ์ที่
จะพรากหลานที่มีค่าของเขาไป
.

จวินอู่เสี ยนางไม่ได้รู้เรื่ องนี้ จวินเสี ยนกักตัวพวกเขาไว้

ตรงด้านหน้าเรื อนรับรอง ผูใ้ ดก็ตามที่เข้ามาก็จะเห็น
หลงฉี ที่ยนื อยูต่ รงหน้าประตู

อีกยีส่ ิ บสามวันตระกูลอวิน๋ จะเปิ ดประตูตอ้ นรับผูส้ มัครที่

มีพรสวรรค์ให้มาอยูใ่ นการควบคุมของพวกเขา ในเวลา
นี้จวินอู่เสี ยก็ไม่ได้ทาอะไรนอกจากเตรี ยมตัวเพื่อที่จะเดิน
ทางไกล
ก่อนที่นางจะออกจากแคว้นฉี นางต้องมัน่ ใจว่ามียากระษัย
และยาอื่นๆให้เพียงพอใช้กบั วังหลิน และที่น่ากังวลอีก
อย่างคือการพัฒนาพลังจิตวิญญาณของนาง

การพัฒนาพลังจิตวิญญาณของนางมีพ้นื ฐานมาจากการ
ปลูกดอกบัวหิ มะตามตาราโบราณบันทึกไว้ ทาให้พลังจิต
วิญญาณของนางพัฒนาไปได้ นางต้องใช้น้ าเกสรหยก
ทิพย์เพื่อปลูกดอกบัวหิ มะ เมื่อนางเข้าไปจระกูลอวิน๋ แล้ว
นางคงเอาไหน้ าหยกเกสรทิพย์เข้าไปไม่ได้แน่

เมื่อไม่มีน้ าหยกเกสรทิพย์นางก็ไม่อาจปลูกบัวหิ มะได้

และนางก็ไม่อาจเพาะบ่มพลังจิตวิญญาณได้ ในเวลาหลาย
เดือนที่นางต้องเข้าไปอยูใ่ นตระกูลอวิน๋
นี่ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ

จวินอู่เสี ยไม่หมดหวัง นางอ่านตาราโบราณ เพื่อค้นหาพืช

อื่นๆที่ใช้เพาะบ่มพลังจิตวิญญาณของนางได้

แต่ชื่อพืชทั้งหมดที่นางเจอ นางไม่เคยได้ยนิ ชื่อของมันมา

ก่อน ดูเหมือนว่าการเพิ่มพลังจิตวิญญาณของนางไม่ได้
เป็ นหนทางที่ง่ายมากนัก

เจ็ดวันหลังจากที่ฉินยูหยานถูกขังไว้ในคุกใต้ดินของ
พระราชวัง โม่เฉี่ ยนเยวียนก็ส่งข้อความไปหาจวินอู่เสี ย
บอกข่าวการตายของฉิ นยูหยาน
ฉิ นยูหยานคิดไม่ถึงว่าวันสุ ดท้ายของนางในฐานะของ
คุณหนูตระกูลอวิน๋ ที่ยงิ่ ใหญ่จะต้องมาตายในคุกใต้ดิน
ของแคว้นเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรสาคัญอย่างแคว้นฉี มาก่อน
ตอนที่ 253 เดินทาง

————————-

ตอนที่ 7/9

เมื่อไม่มีทางอื่นจวินอู่เสี ยจึงหันความสนใจไปที่พืชชนิด
อื่นๆ

พลังจิตวิญญาณของนางเติบโตขึ้นด้วยการปลูกบัวหิ มะ
หากนางปลูกพืชอย่างอื่นมันจะให้ผลแบบเดียวกันไหม?

เพื่อพิสูจน์ในสิ่ งนี้จวินอู่เสี ยคิดนางจึงเริ่ มทดลองปลูกพืช

สมุนไพรต่างๆ หลังจากที่ผา่ นไปสิ บวันหลังจากการ
ทดลองปลูกพืชและดอกไม้ มันทาให้นางบ่มเพาะพลังจิต
วิญญาณใดๆไม่ได้ แต่สมุนไพรและพืชหายากทาให้นาง
สะสมพลังจิตวิญญาณได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ความเร็ ว
ในด้านการพัฒนาพลังจิตวิญญาณนั้นมีไม่มากเมื่อเทียบ
กับการปลูกบัวหิ มะ

แต่เล็กน้อยก็ดีกว่าไม่มีเลย….

อีกสิ บเจ็ดวันก็จะถึงวันที่สิบห้าในเดือนหน้า เมื่อถึงเวลา

ที่จวินอู่เสี ยก็ตอ้ งออกเดินทาง จวินเสี ยนกับจวินชิงก็ไป
ส่ งนางที่รถม้าที่จะไปยังตระกูลอวิน๋ อย่างอดห่วงไม่ได้
โม่เฉี่ ยนเยวียนเอง
ก็ออกมาดูนางที่ประตูเมือง คนตระกูลจวินมองนางออก
เดินทางไปอย่างใจหาย เมื่อเห็นจวินอู่เสี ยนัง่ รถม้าอกไป
จากเมืองหลวง

การจากกันในครั้งครั้งนี้ไม่รู้วา่ จะได้เจอกันอีกนาน
เท่าไหร่ โม่เฉี่ ยนเยวียนมองรถม้าที่จากไปจนลับสายตา

ในรถม้ามีสาวน้อยนัง่ อยูน่ ง่ั ๆลูบหัวเจ้าแมวดาน้อยที่อยู่

ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน

ก่อนที่นางจะจากวังหลินไปนางก็เปลี่ยนแปลงใบหน้า
ของนาง นางปลอมตัวเป็ นชายหนุ่มที่เหมือนกับที่นางเคย
ทาในเมืองผี นางเอามาแต่เจ้าแมวดาน้อย เจ้าบัวน้อย กับ
น้ าเกสรหยกทิพย์มาไว้บนรถม้าเพื่อให้นางพัฒนาพลังจิต
วิญญาณให้ได้ตลอดเวลาที่นางเดินทางอยู่ ก่อนที่นางจะ
ไปนางก็อยากจะราลาจวินอู่เหยา แต่นางก็หาตัวเขาไม่พบ
จึงได้แต่ยอมแพ้ไป

[เจ้านายท่านจะไปเป็ นศิษย์ของตระกูลอวิน๋ จริ งๆเหรอ?]

เจ้าแมวน้อยถามแล้วถูตวั อย่างสบายไปที่ออ้ มแขนของจ
วินอู่เสี ย มันรู ้วา่ จวินอู่เสี ยมีเป้าหมายอะไรที่จะไป
ตระกูลอวิน๋ แต่การจะให้พวกมันมาเป็ นอาจารย์หลอกๆ
นั้นมันรู ้สึกไม่ค่อยจะดี

อาจารย์ของจวินอู่เสี ยในโลกนี้คงจะยังไม่เกิด

ตระกูลอวิน๋ จวินอู่เสี ยพูดออกมาอย่างระมัดระวัง

จากที่ฟังจากไป๋ อวิน๋ เซี ยน จวินอู่เสี ยตัดสิ นใจไปที่
ตระกูลอวิน๋ เป้าหมายของนางคือไปหา มู่เฉินที่ยอดเขา
เมฆาร่ ายรา ศัตรู ของศัตรู คือมิตร แต่จวินอู่เสี ยไม่ตอ้ งการ
มิตร

รถม้าค่อยออกเดินทางจากไปจนมองไม่เห็นเมืองหลวงได้
อีก

นอกประตูเมือง ตาของจวินอู่เหยาค่อยๆมองไปที่รถม้าที่
กาลังเลื่อนหายไป ตาสี ดาของเขาก็ครุ่ นคิด

เงาดาก็เข้ามาคุกเข่าที่ปลายเท้าของจวินอู่เหยาสายตาของ
เขาบอกได้ถึงความแปลกใจ นายท่านของเขารู ้วา่ คุณหนู
จะออกเดินทางในวันนี้ แต่เขาก็ซ่อนตัว เมื่อคุณหนูจาก
ไปเขาก็ยนื มองรถม้าที่ออกไปนอกเมืองเป็ นเวลานาน
แสนนาน เขารู ้วา่ นายท่านของเขาอยากจะออกเดินทาง
ร่ วมกันกับคุณหนู

เยีย่ ฉา จวินอู่เหยารี บกออกมาทันที

ข้าอยูน่ ี่ ชายชุดดาเยีย่ ฉาตอบออกมาอย่างรวดเร็ ว

ตามนางไปแล้วปกป้องนางให้ดี จวินอู่เหยาหรี่ ตาลง หาก

เขาไม่มีธุระที่ตอ้ งจัดการที่นี่ เขาคงไม่ปล่อยให้สาวน้อย
ของเขาออกไปตามลาพังเช่นนี้หรอก

ขอรับ ข้าน้อยรับบัญชา เยีย่ ฉายอมรับคาสัง่

นางจะต้องไม่เป็ นอันตรายใดๆ แล้วเจ้าก็อย่าเปิ ดเผย
ตัวตนของเจ้าให้นางรู ้อย่างเด็ดขาด จวินอู่เหยาพูดออกมา
ด้วยน้ าเสี ยงเยือกเย็นราวกับน้ าแข็ง

ตระกูลอวิน๋ เป็ นเพียงแค่ตระกูลเล็กๆในสายตาของเขา

หากเป็ นแค่ตระกูลอวิน๋ น้องสาวตัวน้อยของเขาก็สามารถ
ที่จะจัดการได้ ที่เขากังวลคือขุมพลังที่ซ่อนอยูเ่ บื้องหลัง
ตระกูลอวิน๋

เบื้องหลังของมันคือหนึ่งในวิหารทั้งสิ บสอง ซึ่ งจวินอู่เสี ย

ไม่อาจรับมือมันได้ดว้ ยตัวเอง

*ขอเปลี่ยนจากพระราชวังทั้งสิ บสองเป็ นวิหารทั้งสิ บสอง

แทนจร้า
ตอนที่ 254 หุบเขาเมฆา 1

————————-

ตอนที่ 8/9

วันที่สิบห้าของทุกเดือนเป็ นวันที่หุบเขาเมฆาใน
ตระกูลอวิน๋ มีชีวติ ชีวามากที่สุด หุบเขาเมฆาถูกแคว้น
ต่างๆรายล้อม แต่มนั เป็ นอิสระไม่ข้ ึนตรงต่อแคว้นใด
เนื่องจากหุ บเขาเมฆามียอดเขาทั้งหมดสิ บสองยอด แต่ละ
ทางที่จะไปถึงยอดต้องเดินด้วยเท้าเท่านั้น

ในหุ บเขานี้ต้ งั ตระหง่านอยูส่ ู งเทียมเมฆ ในตระกูลอวิน๋ นี้

มียอดเขาอยูก่ ว่าสิ บสองยอดเขา
ผูม้ ีทกั ษะทางการแพทย์ที่ดีที่สุดต้องการจะเปิ ดประตูเข้า
ไปยังดินแดนแห่งนี้ แต่พวกเ

ตระกูลอวิน๋ นัง่ อยูเ่ หนือแผ่นดินต่างๆนับร้อยๆปี

เบื้องหลังเพราะว่ามีทกั ษะพิเศษของผูอ้ าวุโสที่อยูใ่ นยอด
เขาแต่ละแห่ง

ขาต้องผ่านการทดสอบเสี ยก่อน สาหรับผูท้ ี่ผา่ นการ

ทดสอบจะมีสิทธิ์เข้าไปเป็ นศิษย์ข

องตระกูลอวิน๋
มีบนั ทึกทางการแพทย์นบั ไม่ถว้ นที่ซุกซ่อนไว้ใน
ตระกูลอวิน๋ แถมยังเป็ นที่เก็บยาวิเศษที่ผคู ้ นมากมายใน
โลกล้วนฝันถึง เมื่อพวกเขาเข้าสู่ ตระกูลอวิน๋ สถานะของ
พวกเขาก็จะสู งขึ้น เมื่อพวกเขากลายเป็ นศิษย์ภายในฐานะ
ของพวกเขาก็จะพุง่ ทะยานทันที

มีคนนับไม่ถว้ นที่อยากจะให้ตระกูลอวิน๋ รักษาให้ ใน

วันที่เปิ ดประตูรับสมัครลูกศิษย์ ท้องถนนกว้างก็มีผคู ้ น
จากทัว่ ทุกสารทิศมาอยูเ่ ต็มไปหมด

รถม้าคันหนึ่งก็หยุดอยูท่ ี่เชิงเขา ชายหนุ่มที่เหมือนบัณฑิต

ที่มีท่าทางอ่อนโยนก็สวมใส่ เสื้ อผ้าธรรมดาที่หาได้ทว่ั ไป
ก็กา้ วลงมา หลังจากที่พดู ไม่กี่คากับคนขับรถม้า บัณฑิต
หนุ่มก็ออกเดินทางไปที่หุบเขาเมฆาทันที
.

ทางเดินที่ถนนมีแต่ผคู ้ นที่มุ่งหน้าไปยังหุบเขาเมฆา ทุก

คนดูมีอายุมากที่สุดไม่เกินสิ บแปดปี คนที่มีอายุนอ้ ยที่สุด
ก็อายุสิบสี่ ปี

ตระกูลอวิน๋ มีกฎที่เคร่ งครัดมากในการรับสมัครคนที่จะ

มาเป็ นศิษย์ พวกเขาจะรับศิษย์ที่มีอายุสิบสี่ ถึงสิ บแปดปี
เท่านั้น หากอายุมากกว่าสิ บแปดปี หรื อน้อยกว่าสิ บสี่ ปี ไม่
ว่าคนๆจะมีทกั ษะทางการแพทย์มากแค่ไหนก็ตอ้ งจากไป

กฎข้อนี้ดูจะไม่เหมือนกับที่อื่นๆ แต่จวินอู่เสี ยกลับคิดต่าง

ออกไป
อายุสิบสี่ ถึงสิ บแปดปี คือช่วงเวลาที่สาคัญที่สุดที่ภูติ
ประจาตัวจะถูกปลุกขึ้นมา เป็ นช่วงเวลาที่กาลังจะก้าวไป
เป็ นผูใ้ หญ่ ตระกูลอวิน๋ ต้องการศิษย์ที่มีอายุดงั กล่าวเพื่อ
จะได้ลา้ งสมองพวกเขา แล้วปลูกฝังความจงรักภักดีและ
หลักการที่มีต่อตระกูลอวิน๋ ได้อย่างง่ายดาย

ในตอนนี้มนั ช่างมีฝงู ชนคึกคัก คนหนุ่มสาวหลายคนก็มา

ด้วยความหวังของตระกูล พวกเขาก้าวไปข้างหน้าอย่าง
ภาคภูมิใจ

มีเพียงคนสมัครเท่านั้นที่จะก้าวไปที่หุบเขาเมฆาได้ คน
ในตระกูลของพวกเขาได้แต่เพียงยืนรอฟังข่าวเท่านั้น
หากฝ่ าฝื นจะต้องถูกไล่ออกไปจากตระกูลอวิน๋ ทันทีโดย
ผูร้ ักษาการณ์ที่ยนื เฝ้าอยูท่ ี่เชิงเขา
หลายคนก็ขยี้ผมจนยุง่ เหยิง พวกเขาพยายามจาตาราทาง
การแพทย์เข้าสู ้สมองจนวินาทีสุดท้ายก่อนที่จะเข้าไปใน
เชิงเขา

จวินอู่เสี ยไม่สนใจสิ่ งใดๆนางเอาแต่เฝ้ามองไปรอบๆ นาง

ไม่เข้าใจว่าตระกูลที่มีทกั ษะทางการแพทย์ระดับกลางๆ
ถึงดึงดูดคนส่ วนมากที่เข้ามาต่อสู ้กนั เพื่อที่จะเข้าไปยัง
ตระกูลนี้

จวินอู่เสี ยยังคงอยูใ่ นความสงบขณะที่ผคู ้ นมากมายกาลัง

หัวเสี ย นางเห็นคนๆหนึ่งที่ยนื ห่างไปจากคนอื่นๆ นาง
เห็นคนนั้นหัวเราะเยาะคนที่อยูใ่ นรุ่ นราวคราวเดียวกับเขา
แล้วหัวเราะเยาะเย้ยทุกคนด้วยความโกรธ
เจ้าเด็กนี่เห็นทีจะหลงบูชาตระกูลอวิน๋ มาเกินไปแล้ว?

ไม่สิท่าทางเขาเพิง่ จะเห็นโลก ดูเหมือนกับว่าเขาไม่ได้มา

มือเปล่าด้วย?

แม้วา่ พวกเจ้าจะเข้าไปตระกูลอวิน๋ ไม่ได้ขา้ ก็จะสอนให้

พวกเจ้าแข็งแกร่ งขึ้นเอง…ตระกูลอวิน๋ ไม่ได้ตอนรับคน
ไร้ค่า เจ้ายังกล้าจะไปที่น้ นั อยูอ่ ีก ชายหนึ่งที่แต่งตัวดีบ่อ
บอกได้วา่ มาจากตระกูลทางการแพทย์ที่ยง่ิ ใหญ่ช้ ีนิ้วมา
ทางจวินอู่เสี ยอย่างดูถูก
ไม่รู้ทาไมชายหนุ่มคนนั้นถึงดูถูก หากพวกเขารู ้ความจริ ง
พวกเขาจะต้องสลายกลายเป็ นผุยผงแน่ๆ
ตอนที่ 255 หุบเขาเมฆา 2

————————-

ตอนที่ 9/9

จวินอู่เสี ยจ้องไปที่กลุ่มคนพวกนั้นแล้วขมวดคิ้ว พลังจิต

วิญญาณให้ระดับสี ส้มของนางทาให้ประสาทการรับรู ้ท้ งั
ห้าของนางพัฒนาขึ้น คาพูดดูถูกทั้งหลายก็ยงั คงดังก้องอยู่
ในหู แต่นางก็ไม่สนใจพวกเขา

ทาไมต้องฟังคาพูดของพวกมดตัวเล็กๆด้วยละ
เนื่องจากมีผคู ้ นจานวนมากตระกูลอวิน๋ ไม่อาจจะคัดเลือก
ทีละคนได้ดงั นั้นมันจึงต้องใช้เวลาสองหรื อสามสัปดาห์
ทางตระกูลอวิน๋ จึงเตรี ยมการทดสอบแบบง่ายๆเอาไว้

นั้นก็คือการเลือกสมุนไพรที่เป็ นพื้นฐาน

ใจกลางภูเขา มีโต๊ะนับร้อยแบ่งออกเป็ นสองแถววางเรี ยง

รายกัน มีกองสมุนไพรและพืชหลากหลายชนิดกองซ้อน
กัน ผูส้ มัครต้องหยิบชื่อสมุนไพรที่ตระกูลอวิน๋ บอก
ภายในห้านาที

สมุนไพรที่วางอยูบ่ นโต๊ะมีโคลนติดอยูเ่ ห็นได้ชดั ว่า

สมุนไพรพวกนี้เพิ่งเก็บมาสดๆ แต่สมุนไพรพวกนี้ลว้ น
เสี ยหาย เนื่องจากตัวใบของพวกมันถูกฉี กเป็ นชิ้นเล็กชิ้น
น้อยทาให้ยากต่อการจาแนกชนิดของมัน หลายๆคนที่
เห็นต่างก็พากันตะลึง พวกเขาแทบจะจาลักษณะเดิมของ
พวกมันไม่ได้เลย

พวกเขาคอยบอกชื่อสมุนไพร อย่างแรกก็ตอ้ งดูลกั ษณะ

ภายนอกก่อน แต่สมุนไพรที่อยูใ่ นที่สุมอยูก่ องถูกทาลาย
เป็ นชิ้นๆ แล้วบอกเขาจะรู ้ได้ยงั ไงว่าเป็ นสมุนไพรชนิด
ไหนๆ?

การทดสอบแรกที่ดูเหมือนจะง่ายแต่กไ็ ม่มีใครทาอะไรได้
เลยนอกจากยืนนิ่งๆ

ในกลุ่มของคนที่อยูใ่ นวัยแรกรุ่ นแม้วา่ พวกเขาจะมาจาก

ตระกูลทางการแพทย์ที่รู้จกั กับสมุนไพรตั้งแต่เล็กๆ เป็ น
ไม่ได้ที่พวกเขาจะจดจาสมุนไพรทุกอย่าง และมีจุดสาคัญ
ที่แตกต่างกันอีกมากมาย ไม่ตอ้ งพูดถึงว่าจะหยิบเศษ
สมุนไพรเล็กๆพวกนี้แล้วแยกประเภทได้

พวกเขาเห็นกองสมุนไพรที่อยูต่ รงหน้าพวกเขาไม่รีรอที่
จะหา เนื่องจากเวลาที่ตระกูลอวิน๋ ให้นอ้ ยมากและมัน
กาลังจะหมดไปอีกไม่นานนี้

จวินอู่เสี ยเดินมาเรื่ อยๆจนกระทัง่ มาถึงโต๊ะหนึ่ง แล้วนาง

ก็คน้ หาสมุนไพรที่ตระกูลอวิน๋ บอกชื่อให้หา

เหมือนกับว่ามองหาเศษหญ้า
สมุนไพรที่กองสุ มกันเหมือนกับกองหญ้า ตอนที่พวกเขา
เห็นชื่อสมุนไพรที่ตอ้ งไปหาใบหน้าของพวกเขาก็ยมิ้ แย้ม
แต่เมื่อให้หาชื่อสมุนไพรใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป
เป็ นเศร้าหมอง

คิดว่าจะมีใครที่หามันได้รึไง? ชายหนุ่มคนหนึ่งกาหญ้าที่
อยูใ่ นมือแล้วมองหญ้าอื่นๆผ่านๆไป

คนหลายคนเริ่ มเสาะหาสมุนไพรไปที่กองโต๊ะต่างๆหลาย
โต๊ะ จวินอู่เสี ยค่อยๆเดินผ่านโต๊ะแล้วค่อยๆหยิบสมุนไพร
ที่มีขนาดเท้านิ้วก้อยแล้วเดินผ่านไปโดยไม่พกั
ชายหนุ่มสองสามคนที่เดินอยูข่ า้ งหลังนางเห็นว่านางหยิบ
สมุนไพรไปอย่างรวดเร็ ว แล้วเดินจากไปด้วยความมัน่ อก
มัน่ ใจ

จวินอู่เสี ยเดินไปอีกสองสามก้าวนางเห็นคนสองคนยืน
ขวางหน้านาง นางเงยหัวขึ้นไปมองนางจาได้วา่ เขาคือคน
ที่แต่งตัวอย่างหรู หราที่ดูถูกนางด้วยความรังเกียจ

ไปซะ จวินอู่เสี ยพูดออกมาอย่างเย็นชา

ชายหนุ่มทั้งสองคนไม่ยอมให้จวินอู่เสี ยผ่านไป ตาของ

พวกเขาจับจ้องอยูท่ ี่สมุนไพรที่อยูใ่ นมือของจวินอู่เสี ย แม้
มันจะเป็ นชิ้นเล็กๆ แต่พวกเขาก็แน่ใจว่ามันเป็ นของแท้
เจ้าเด็กน้อยนี่ทาได้ยงั ไง? เพียงแค่รู้ชื่อ เพียงแค่พริ บตาเจ้า
เด็กนี่กห็ าสมุนไพรขึ้นมาจากกองหญ้าได้? ในขณะที่พวก
เขาแทบจะไม่รู้อะไรเลย
ตอนที่ 256 หุบเขาเมฆา 3

————————-

ตอนที่ 1/7

นี่จะบอกว่าโชคดี? หรื อว่าอะไร?

แถมตระกูลอวิน๋ ยังให้เวลาน้อยอีกต่างหาก พวกเขา

พยายามหาสมุนไพรแล้วแต่ดว้ ยเวลาที่จากัดเช่นนี้ พวก
เขาที่เห็นจวินอู่เสี ยที่หาสมุนไพรครบแล้วอย่างรวดเร็ ว
ความคิดทั้งหมดของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที
คนที่อยูต่ ่อหน้าพวกเขานี้ใส่ เพียงเสื้ อผ้าธรรมดาๆ และดู
เหมือนว่าจะไม่ได้มาจากตระกูลที่ทรงอานาจอะไร แสดง
ว่าเบื้องหลังของเด็กน้อยตรงหน้าพวกเขาต้องเป็ นคนที่มา
จากตระกูลที่ยากจนแน่ๆ

ในสายตาของคนอื่นๆที่จะเข้าไปเป็ นศิษย์ตระกูลอวิน๋
จวินอู่เสี ยดูเหมือนจะอ่อนแอและตกเป็ นเหยือ่ ชั้นดี
สาหรับพวกเขาเลยก็วา่ ได้

ตระกูลอวิน๋ บอกให้หาสมุนไพรตามชื่อ แต่ไม่ได้บอกว่า

ห้ามชิงสมุนไพรหรื อขโมยจากผูอ้ ื่น

น้องชายเจ้าจงส่ งสมุนไพรที่อยูใ่ นมือของเจ้ามาซะ มันคง

จะง่ายกว่าหากเจ้าไปเอามันมาใหม่ หนึ่งในกลุ่มชายหนุ่ม
คนนั้นพูดออกมา เขาตั้งใจจะมาปล้นนางตั้งแต่กลางวัน
แสกๆ

จริ งๆแล้วเรื่ องแบบนี้เกิดขึ้นทุกเดือนที่มีการรับสมัครคน

ที่จะเข้าไปในหุบเขา ผูน้ อ้ ยที่หาสมุนไพรได้มากกว่าใน
การทดสอบแรกจะต้องถูกคนที่มีอายุมากกว่ารังแกเอา
สมุนไพรไป ศิษย์ตระกูลอวิน๋ ที่มาจับตาดูแต่กไ็ ม่ได้สนใจ
เรื่ องนี้ คนอายุสิบสี่ หรื อสิ บห้าก็ตกเป็ นเหยือ่ ถูกข่มขู่โดย
คนที่มีอายุมากกว่าหรื อฐานะสู งกว่าเอาสมุนไพรไป
เพื่อให้พวกเขาได้มีโอกาสได้เข้าไปในตระกูลอวิน๋ เมื่อถูก
เอาสมุนไพรไปพวกเขาก็จะไม่ผา่ นการทดสอบแรก

คนที่มีอายุยงั ไม่มากนักและไม่มีผหู ้ นุนหลังที่แข็งแกร่ ง

พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นใด พวกเขาต้องถูกบังคับให้ส่ง
สมุนไพรไปให้ผทู ้ ี่แข็งแกร่ ง
คนสองคนที่อยูต่ รงหน้าจวินอู่เสี ยนี่กเ็ หมือนกัน

ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าทาไมเป้าหมายของมันจะเป็ นจวินอู่

เสี ย นางอายุสิบสี่ ปีรู ปร่ างของนางก็เล็ก แม้นางจะ
เปลี่ยนเป็ นตัวเป็ นเด็กผูช้ ายในวัยแรกเริ่ ม แต่นางก็
เปลี่ยนแปลงรู ปร่ างโครงกระดูกไม่ได้ นี่เป็ นเรื่ องที่ใครๆ
ก็มองเห็นได้ คนหนุ่มสาวมากมายที่เข้ามาคัดเลือกไม่ใช่
แค่นางเท่านั้น แล้วนางก็แต่งตัวธรรมดาทาให้ทุกคนคิด
ว่านางมีภูมิหลังที่ต่าต้อย นี่ทาให้นางกลายเป็ นเป้าหมายที่
จะถูกรังเก

จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วแล้วมองไปที่วยั รุ่ นทั้งสองคน

พวกเขากล้าข่มขู่นางงั้นเหรอ?

จวินอู่เสี ยกาลังจะอ้าปากพูด แต่กร็ ่ างๆคนหนึ่งมายืนอยู่

ข้างหน้า ยืนแขนออกไปขวางแล้วโยนพวกเขากระเด็น
ออกไปไกลจากที่ยนื อยู่

เจ้าพวกชั้นต่า เจ้าเบื่อที่จะมีชีวติ อยูแ่ ล้วรึ ไง? ถึงได้มา

ขโมยของกลางวันแสกๆ อย่าให้ขา้ ได้ฆ่าเจ้า ชายหนุ่มคน
หนึ่งแต่งกายที่ชุดผุปะไปทั้งตัวท้าทายอย่างกล้าหาญ ชี้ไป
ที่คนที่เขาขว้างออกไปและคนอื่นๆอีกเจ็ดแปดคนที่มายืน
ล่อมรอบ แล้วมองคนที่ตะโกนด่าอย่างตกตะลึง

……. หน้าจวินอู่เสี ยแข็งขึ้นมาทันที

หลังจากที่เหวีย่ งชายคนนั้นไปแล้วเขาก็หมุนตัวมา
ใบหน้าของของที่อ่อนโยนงดงามก็ปรากฏตัวต่อหน้าจวิน
อู่เสี ย

บังเอิญจังเลยที่ได้มาเจอกันกับเจ้าที่นี่ ไม่ตอ้ งกังวลนะ

ต่อไปข้าจะปกป้องเจ้าเอง ใครที่กล้ามาแกล้งเจ้าข้าจะทา
ให้หน้ามันแดงเป็ นเลือดไปเลย เขายิม้ แย้มแจ่มใสมองไป
ที่จวินอู่เสี ยอย่างอารมณ์ดี

จวินอู่เสี ยขมวดคิ้ว พยายามค้นหาตามความทรงจา

เกี่ยวกับชายหนุ่มตรงหน้า แต่นางก็นึกอะไรไม่ออกเลย

เจ้าจาผิดคนแล้ว จวินอู่เสี ยยิม้ เย็น

ชายหนุ่มที่ยมิ้ ออกมานิดๆใบหน้าของเขาก็กลายเป็ นมุ่ย
เขานึกว่าจวินอู่เสี ยจะจาเขาได้ก่อนหน้านี้ เขานัง่ อยูบ่ น
พื้นดินที่สกปรก แล้วคาบหญ้าไว้ในปาก แล้วถามจวินอู่
เสี ย เจ้าลองคิดอีกทีสิ
ตอนที่ 257 เชียวชู (1)

————————-

ตอนที่ 2/7

เมื่อมองไปที่เด็กหนุ่มที่อยูต่ รงหน้า จวินอู่เสี ยก็เริ่ มแปลก

ใจชายคนนี้เป็ นคนที่ขายตาราโบราณให้นางที่เมืองผี
ไม่ใช่เหรอ?

เพียงแค่เขาล้างหน้านางก็แทบจาเขาไม่ได้เลย

จาข้าได้รึยงั ? ชายหนุ่มถามนางอย่างมีความหวัง
เจ้าเองเหรอ? จวินอู่เสี ยตอบเสี ยงเรี ยบ

เขาเช็ดใบหน้าของเขาแล้วพูดว่า ในที่สุดเจ้าก็จาได้

จวินอู่เสี ยพยักหน้ารับ นางไปเมืองผีดว้ ยการแปลงโฉม

ครั้งเดียว หลายเดือนผ่านไปแล้วเจ้าหนุ่มที่ร่าเริ งคนนี้กย็ งั
จานางได้

ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะมาที่ตระกูลอวิน๋ พวกเขาไม่น่าจะมีอะไร
ที่เจ้าต้องการ ชายหนุ่มพูดแล้วเอาแขนเสื้ อเช็ดหน้าเช็ดตา
ก่อนหน้านี้เขาทาได้แต่เพียงมองจวินอู่เสี ยไกลๆ ไม่กล้าที่
จะเข้าใกล้นาง เขาสงสัยว่าคนที่ปรุ งยาได้ดีกว่า
ตระกูลอวิน๋ ทาไมถึงต้องมาฝึ กฝนทักษะทางการแพทย์
กับตระกูลอวิน๋ ด้วย
ตาของจวินอู่เสี ยมองไปที่ขา้ งหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง แต่
นางก็ไม่ได้ตอบอะไร

ราวกับว่าจมูกของเขายาวออกมา เขาขีดข่วนตัวเองอย่าง
เร่ งรี บแล้วพยายามอธิบายว่า ข้าไม่ได้พยายามสอดรู ้สอด
เห็นเรื่ องส่ วนตัวเจ้า แต่ขา้ ดีใจที่มีคนที่ขา้ รู ้จกั ข้าเลย
ตื่นเต้นนิดหน่อย

จวินอู่เสี ยยักคิ้วขึ้น นางไปสนิทสนมกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

กัน?
ชายหนุ่มทาเหมือนมองไม่เห็นแววตาที่เย็นชาของจวินอู่
เสี ย แล้วเขาก็พยายามที่จะใกล้ชิดสนิทสนมกับนางมาก
ขึ้นเรื่ อยๆ

คนอื่นๆที่ถูกโยนออกไปเหยือดเท้าลุกขึ้นยืน แล้วเอามือ
จับก้นเอาไว้ แล้วมองชายหนุ่มจมูกยาวที่โยนพวกเขาออก
ด้วยความโกรธ

เจ้าทาบ้าอะไรของเจ้า? เจ้ากล้าเอามือจับข้าเหรอ? ชาย

หนุ่มที่ถูกโยนออกไปกับสหายของเขาชี้นิ้วสาปแช่งชาย
หนุ่มที่โยนพวกเขา

เจ้าคนยากจนใส่ เสื้ อผ้าปุปะโยนเขาออกไปบนพื้นดิน

โดยไม่เตือนอะไรเขาเกือบจะหน้ามืดเป็ นลมไป
ชายหนุ่มไม่สนใจคนที่กาลังด่าอยู่ เขาหันหัวไปทางจวินอู่
เสี ยแล้วพูดว่า ข้าเชียวชู แล้วเจ้าละ?

จวินอู่เสี ยหยุดมองไปที่เชียวชูสกั พักหนึ่งก่อนที่จะบอกว่า

อู่เสี ย

ชายที่กาลังด่าว่าอยูน่ ้ นั เห็นจวินอู่เสี ยกับเชียวชูไม่ได้

สนใจเขาเลย เขารี บเดินมาอยูต่ รงหน้าพวกเขาเชียวชูกเ็ อา
หมัดชกไปที่เขาทันที

เจ้าไก่อ่อนปวกเปี ยกแบบนี้มีเป็ นสิ บคนข้าก็จดั การได้

เชียวชูข่อู ย่างน่ากลัว
ชายหนุ่มที่เจ็บปวดกับการชกของเชียวชูเมื่อกี้ หวาดกลัว
หดหัวไม่กล้าทาอะไร เอาแต่ตะโกนด่าดังไม่หยุด

จวินอู่เสี ยที่ราคาญกับเสี ยงดังนี้ มีเวลาเหลืออีกสองสาม

นาทีนางไม่ควรมาเสี ยเวลากับเจ้าโง่นี่

จวินอู่เสี ยก้าวไปข้างหน้าแล้วเอาสมุนไพรที่อยูใ่ นมือให้

ชายหนุ่มที่ตะโกนอยูต่ รงหน้าอย่างเย็นชา

ไปได้แล้ว

ชายหนุ่มที่ใบหน้าเปื้ อนดินแปลกใจกับสิ่ งที่จวินอู่เสี ยทา

ตาของเขาเบิกกว้าง เขาคิดว่าเขากาลังจะเป็ นผูม้ ีพระคุณ
ของเด็กคนนี้ แต่เจ้าเด็กคนนี้กลับยืนสมุนไพรให้กบั เจ้า
โจรที่น่ารังเกียจไป แล้วไม่แสดงท่าทีที่น่าตกใจแต่อย่าง
ใด ตอนนี้เจ้านองชายตัวน้อยก็ยงั มุ่งหน้าหาสมุนไพร
ต่อไปไม่สนใจอะไรบ้างหรื อไง?

ข้าจะปล่อยเจ้าเด็กนี่ไป พวกเราไปกันเถอะ แม้วา่ เขาจะ

ได้สมุนไพรไปแต่ร่างกายของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดไปหมด
ก้นของเขาก็เจ็บ แล้วเขาก็คุยกันกับสหายของเขาว่าจะเอา
สมุนไพรจากคนอื่นๆได้ยงั ไง

เชียวชูแปลกใจในสิ่ งที่จวินอู่เสี ยทาอยู่

ทาแบบนี้…ไม่โง่ไปหน่อยเหรอ?

……
ตอนที่ 258 เชียวชู 2

————————-

ตอนที่ 3/7

จวินอู่เสี ยไม่สนใจท่าทางที่หดหู่ของเชียวชู นางหันไปหา

สมุนไพรที่กองสมุนไพรที่กองใหญ่กว่าเดิม แล้วเดินไป
ทางานให้เสร็ จ

เชียวชูยนื นิ่งอยูก่ บั ที่ เมื่อจวินอู่เสี ยเดินห่างออกไป เขาก็

ได้สติจากอาการกังวลแล้วรี บวิง่ ตามไป
ข้ารู ้วา่ เจ้ามีความสามารถ แต่เจ้าอย่าให้ตระกูลอวิน๋ ใช้
ประโยชน์จากเจ้าเลยนะ เจ้าพวกนั้นมันเป็ นคนสารเลว
เชียวชูไม่สงสัยความสามารถและความแข็งแกร่ งของจวิน
อู่เสี ย แต่มนั ไม่มีเหตุผลที่จะข้าไปเรี ยนรู ้กบั คนที่โง่กว่า
แบบนั้นจะมีความสุ ขได้ยงั ไงกัน

ในตอนที่เจอจวินอู่เสี ยนั้นเขาแปลกใจมากๆ

ครั้งแรกที่เจอกันที่เมืองผีเขาได้ไข่มุกตะวันออกกลับไป
เขาเล่าเรื่ องทุกอย่างในเมืองผีให้สหายของเขาฟัง ว่าเขาได้
เห็นผูม้ ีความสามารถทางการแพทย์ในเมืองผี แต่กม็ ีเสี ยง
ด่าว่าเขางี่เง่าเล่าเรื่ องโม้ เชียวชูตอ้ งทนรอที่เมืองผีอีกหนึ่ง
เดือนแต่กไ็ ร้วแี่ ววใดๆ
ใครจะไปรู ้ได้? คนที่เขาหามาทั้งเดือนที่หายากหาเย็นนั้น
กลับมาเจออีกครั้งในการทดสอบเป็ นศิษย์ของ
ตระกูลอวิน๋ นี่?

เชียวชูตดั สิ นใจแล้ว เขาจะไม่ยอมอยูห่ ่างจวินอู่เสี ยอีก เขา

จะไม่ปล่อยให้อจั ฉริ ยะที่เขาตามหานั้นหลุดมือไปอีกครั้ง

เขาแสร้งทาตัวเป็ นคนคอยปกป้องจวินอู่เสี ย แต่จริ งๆแล้ว

เขาแทบอยากจะลักพาตัวนางไปกลับเขา จริ งๆแล้วเขา
อยากจะลากตัวเจ้างี่เง่าสองคนนั้นไปตีในป่ านักหากแต่
ที่น้ ีเป็ นตระกูลอวิน๋ เขาก็เลยทาแบบนั้นไม่ได้

จวินอู่เสี ยที่กม้ หน้าก้มตาหาสมุนไพรจนเสร็ จ ขณะที่เชียว

ชูถอนหายใจลึกๆมองไปรอบๆเพื่อดู
จวินอู่เสี ย

เชียวชูกระพริ บตาไม่กี่ครั้งด้วยความแปลกใจ

พวกเขาได้สมุนไพรไปจากข้า แต่มนั คงไม่ง่ายขนาดนั้น

หรอก จวินอู่เสี ยยืน่ มือส่ งสมุนไพรไปให้กบั ลูกศิษย์
ตระกูลอวิน๋ เพื่อให้พวกเขาตรวจสอบ จวินอู่เสี ยก็ถูก
อนุญาตให้ผา่ นไปได้ เชียวชูกส็ ่ งสมุนไพรของตัวเขาเอง
แล้วสงสัยว่าจวินอู่เสี ยหมายความว่ายังไงกันแน่ที่นางพูด
ออกมา

ตอนนี้เชียวชูรู้สึกแปลกใจ เขาได้ยนิ เสี ยงตะโกนดังมาแต่

ไกล เขาเงยหน้าขึ้นเห็นลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋ กาลังเถียงกับ
คนที่ปล้นของจวินอู่เสี ยที่กาลังตรวจดูสมุนไพรของพวก
เขา

ในมือของเจ้าคนที่ปล้นของคนหนึ่งไม่ได้ถือสมุนไพร
ของจวินอู่เสี ยแต่มนั เป็ นเพียงแค่หญ้าแห้ง ผิวของเขาเริ่ ม
หมองคร่ าเนื่องจากอาการของพิษ

เพียงแค่คิดเขาก็กลัวจนหัวหด

เด็กคนนี้ต้ งั ใจไว้แต่แรกที่จะเอาหญ้าให้พวกเขา แล้ว

ปล่อยให้พวกเขาฝันหวาน แต่แล้วก็เปลี่ยนฝันหวานนั้น
ให้กลายเป็ นฝันร้ายที่พวกเขาคาดไม่ถึง
จวินอู่เสี ยแอบเอายาพิษใส่ ไว้ในสมุนไพรใช่ไหม? เชียวชู
เงียบแล้วพยายามนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น

ตั้งแต่เมื่อไหร่ กนั ? ที่นางใส่ พิษลงในกองหญ้าพวกนั้น

พลังจิตวิญญาณของนางพัฒนาขึ้นมาในช่วงสั้นๆก็จริ ง
แต่พลังระดับสี ส้มก็ไม่มีความสาคัญอะไรนักสาหรับโลก
ใบนี้ สิ่ งที่นางต้องการคือการขจัดตระกูลอวิน๋ ให้หายไป
จากโลกใบนี้น้ นั คือสิ่ งที่นางต้องการ นางต้อง
เตรี ยมพร้อมเพราะอาจจะมีสถานการณ์ที่อาจถึงชีวิตของ
นางได้

จวินอู่เสี ยใส่ กาไลไว้ในแขนเสื้ อ จึงไม่มีใครสังเกตเห็นสิ่ ง

นี้
ในกาไลที่นางใส่ อยูน่ ้ นั มีพิษอยูถ่ ึงเจ็ดชนิดที่ถูกซ่อน
เอาไว้ ถ้าหากโดนพิษตัวใดตัวหนึ่งในเจ็ดชนิดนี้กก็ ฆ็ ่าคน
ได้ไม่กี่อึดใจ
ตอนที่ 259 ยอดเขาทั้งสิ บสอง 1

————————-

ตอนที่ 4/7

ตระกูลอวิน๋ มีการทดสอบที่งหมดสามครั้งเพื่อที่จะเข้าไป
เป็ นศิษย์ ครั้งแรกจวินอู่เสี ยเจอเจ้าหัวขโมยทั้งสองคน
นอกจากนั้นการทดสอบอีกสองครั้งนางก็ผา่ นมันไปอย่าง
ง่ายดาย

หลังจบการทดสอบทั้งสามครั้ง ทาให้ผเู ้ ข้าทดสอบนับพัน

เหลือเพียงไม่กี่ร้อยคนเท่านั้น ทาให้เนื้อที่บนภูเขาที่เคย
แออัดตอนนี้กลับมาโล่งขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
แต่ที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือ เชียวชูเองก็ผา่ นการทดสอบ
ทั้งหมดมาเหมือนกัน ตอนนี้เขาเดินยิม้ ตามหลังจวินอู่เสี ย
อย่างอารมณ์ดีพลางชวนนางคุยไปตลอดทาง

บรรดาผูท้ ี่ผา่ นการทดสอบเพื่อเข้าเป็ นศิษย์ตระกูลอวิน๋ ที่

มีไม่กี่ร้อยคนได้มาเห็นทัศนียภาพที่งดงามบนห้องโถง
ใหญ่ของตระกูลอวิน๋ ในยอดหุบเขา ทาให้หวั ใจของทุก
คนก็เต้นรัวด้วยความตื่นเต้น แต่ยกเว้นกับจวินอู่เสี ยที่ได้
ตื่นเต้นกับภาพที่เห็นเท่าไร

ตราบใดที่พวกเขาเข้าไปในตระกูลอวิน๋ อนาคตของพวก
เขาต้องก้าวไกลแน่ๆ
ศิษย์ที่เป็ นคนนาทางส่ งสัญญาณมือให้คนที่สอบผ่านที่ส่ง
เสี ยงดังในห้องโถงให้เงียบเสี ยงลง

ร่ างสู งที่เดินผ่านเข้ามาในห้องโถงใหญ่เป็ นชายวัย

กลางคนที่มีอายุประมาณสามสิ บต้นๆ แต่จริ งๆของเขา
อายุสี่สิบปี แล้ว นั้นก็คือประมุขตระกูลอวิน๋ ชิงยวินเชียร

คนที่เดินตามหลังชิงยวินเชียรมาหลายสิ บคน บางคนก็มี

ผมขาวอยูเ่ ต็มหัว บางคนก็อยูใ่ นวัยกลางคน แต่ละคนต่าง
มีบรรยากาศที่ไม่ธรรมดา ทุกคนแต่งกายอย่างสง่างาม
เดินตามหลังชิงยวินเชียรเข้ามาอย่างน่าเกรงขาม

เชียวชูที่ยนื อยูข่ า้ งหลังจวินอู่เสี ยหันไปมองผูท้ รงอานาจ

ในตระกูลอวิน๋ แล้วบอกกับจวินอู่เสี ยไม่ได้ คนที่อยู่
ด้านหน้าคือประมุขตระกูลอวิน๋ ชิงยวินเชียร แล้วก็ท่านผู ้
อาวุโสทั้งสิ บเอ็ดคนในตระกูลอวิน๋ เห้ย!! ทาไมมีกนั แค่
สิ บคนละ? เจียงฉิ นชิงแห่งหุบเขาเขียวไปไหน?

เจียงฉิ นชิงอยูท่ ี่ไหน? ทาไมวันนี้ถึงไม่มากัน?

เขาคงมาได้หรอก ในเมื่อเขาถูกภูติวิญญาณของคนที่ยนื
อยูข่ า้ งๆนี้เล่นงานจนเละไปแล้ว

จวินอู่เสี ยตวัดสายตาไปมองชิงยวินเชียรและคนที่อยูข่ า้ ง
หลังเขา ไป๋ อวิน๋ เซี ยนได้บอกเอาไว้เพื่อจดจาผูอ้ าวุโส
หลายคนที่นางได้อธิบายให้จวินอู่เสี ยฟัง นางสนใจมู่เฉิ น
แห่งหุ บเขาเมฆาร่ ายราเป็ นพิเศษ กับเค่อชางจูแห่งหุบเขา
เมฆาลี้ลบั
มู่เฉิ นดูเป็ นผูอ้ าวุโสที่อายุนอ้ ยที่สุดในเทือกเขาทั้งสิ บเอ็ด
และเป็ นที่จดจาได้ง่าย จวินอู่เสี ยเห็นเขาเกือบจะทันที
ท่ามกลางผูอ้ าวุโสคนอื่นๆ เขาสวมชุดผ้าไหมสี ฟ้า ที่เสริ ม
ให้เขาหล่อเหลาและดูดี เขาดูเงียบสงบและไม่ค่อยพูดคุย
กันกับผูอ้ าวุโสคนอื่นๆเท่าไร แถมเขายืนอยูห่ ่างๆเกือบจะ
ท้ายแถว เห็นได้ชดั ว่าเขาไม่ค่อยลงรอยกับผูอ้ าวุโสคนอื่น
เท่าไร

เช่นเดียวกับมู่เฉิ น เค่อชางจูกด็ ูแตกต่างจากผูอ้ าวุโสคน

อื่นๆเหมือนกัน เขาดูไม่สูงเท่าใดนัก หลังโก้งค่อม เขา
สวมชุดผ้าไหมสี ม่วงเข้มหน้าหนวดเคราเขายาวมากหน้า
เหมือนผีที่คลานออกมาจากหลุมศพ ตามที่ไป๋ อวิน๋ เซียน
พูดเค่อชางจูไม่มีค่อยจะยุง่ กับใครมากนัก เขาไปมาหาสู่
กับประมุขตระกูลอวิน๋ ชิงยวินเชียรเสี ยมากกว่า แถมเขายัง
ไม่ได้ให้ความสนใจกับผูอ้ าวุโสคนอื่นอีกด้วย

เขาลึกลับและดูหม่นหมอง เขาหลีกเลี่ยงที่จะไม่ติดต่อกับ
ผูอ้ าวุโสคนอื่น ด้วยรู ปร่ างหน้าตาของเขาผูอ้ าวุโสคน
อื่นๆก็ไม่ได้สนใจเขาด้วยเช่นเดียวกัน

จริ งๆแล้วเค่อชางจูเป็ นผูอ้ าวุโสที่ประมุขตระกูลอวิน๋ ให้ค

วามสาคัญมากที่สุด เขาให้ความสาคัญเค่อชางจูยง่ิ กว่าผู ้
อาวุโสคนอื่นๆเสี ยอีก ยิง่ กว่าเจียงฉิ นชิงที่อยูก่ บั ชิงยวิน
เชียร เขาไม่ค่อยจะดีใจนักที่ให้เขาได้สิทธิพิเศษแก่เค่
อฉางจูเช่นนี้
ฉิ นเยว่จดั เตรี ยมสิ่ งของต่างๆที่ดีที่สุดของตระกูลอวิน๋ ไป
ให้เค่อชางจู แถมยังสัง่ ไม่ให้ผอู ้ าวุโสและคนอื่นๆเข้าไปที่
หุ บเขาเมฆาลี้ลบั อีกด้วย ส่ วนบนของฟอร์ม
ตอนที่ 260 ยอดเขาทั้งสิ บสอง 2

————————-

ตอนที่ 5/7

การปรากฏตัวของประมุขตระกูลอวิน๋ ทาให้กลุ่มคนหนุ่ม
สาวที่ผา่ นการทดสอบทั้งสามด่านต่างพากันตื่นเต้นกับ
การได้พบประมุขและผูอ้ าวุโสตระกูลอวิน๋ พวกเขา
พยายามยืดตัวให้สูงที่สุดเท่าที่ร่างกายของพวกเขาจะยืด
ได้ พวกเขาต้องการที่จะสร้างความประทับใจให้ประมุข
และผูอ้ าวุโสตระกูลอวิน๋ ด้วยการแสดงออกท่าทางที่สง่า
งามด้วยความ กล้าหาญ และ ภูมิใจ
คนหนุ่มสาวนับร้อยที่เพิ่งผ่านการทดสอบทั้งสามนั้นไม่รู้
ว่าเลยว่าในอีกไม่กี่นาทีขา้ งหน้าจะมีการทดสอบที่แท้จริ ง
รอพวกเขาอยู่ ส่ วนคนที่มีหน้าที่รับผิดสอบในการ
ทดสอบครั้งนี้กไ็ ม่มีใครรู ้แม้แต่คนเดียว

ชิงยวินเชียรที่ยนื อยูด่ า้ นหน้ายกคางขึ้น มองคนหนุ่มสาว

ที่กาลังตื่นเต้นเหมือนกับวัตถุดิบ เขาพยักหน้า ศิษย์คน
หนึ่งก็กา้ วไปข้างหน้าเพื่อประกาศการทอสอบครั้ง
สุ ดท้าย

เพื่อที่พวกเจ้าจะได้กา้ วเข้าสู่ การเป็ นศิษย์ตระกูลอวิน๋ พวก

เจ้าต้องมีความสามารถพิเศษ หากไม่เช่นนั้นตระกูลอวิน๋
จะไม่ยอมรับพวกเจ้าเข้ามาเป็ นศิษย์อย่างเด็ดขาด แม้จะ
ผ่านการทดสอบสามครั้งแรกมาได้ แต่น้ นั ไม่ได้
หมายความว่าพวกเราจะยอมรับเจ้า ความสามารถที่เจ้า
แสดงออกจะเป็ นตัวกาหนดว่าพวกเจ้ามีความสามารถที่
จะเข้าร่ วมตระกูลอวิน๋ ได้หรื อไม่?

การทดสอบครั้งล่าสุ ดนี้ไม่มีขอ้ กาหนดใดๆ ตระกูลอวิ๋

นต้องการให้คนที่อยูต่ รงนี้หลายร้อยคนแสดง
ความสามารถทางการแพทย์ออกมา ส่ วนผูท้ ี่มี
ความสามารถมากที่สุดจะถูกผูอ้ าวุโสกับประมุขเลือกไป
เป็ นศิษย์ของตัวเอง

มันอาจจะเป็ นความสามารถในการทายากระษัยและยา
รักษาโรคต่างๆ ตราบใดที่สิ่งนั้นดูโดดเด่นพวกเขาก็จะถูก
ตระกูลอวิน๋ รับเข้าเป็ นศิษย์
จวินอู่เสี ยหรี่ ตาลงเล็กน้อย การทดสอบง่ายๆนี้จะทาให้
เหล่าผูอ้ าวุโสเลือกศิษย์เข้าไปได้ง่ายๆ

ผูอ้ าวุโสทั้งสิ บคนนั้นต่างมีความสามารถในด้านยาที่

แตกต่างกัน การเลือกศิษย์ของพวกเขาจึงขึ้นอยูก่ บั
ความสามารถเฉพาะทางที่พวกเขาต้องการ

มู่เฉิ นเชี่ยวชาญการพัฒนาหลอดเลือดแดงและหลอดเลือด
ดาให้แข็งแรง เค่อชางจูเชี่ยวชาญในการการปลูกพืช
สมุนไพรที่นามาใช้ทายา

จวินอู่เสี ยตัดสิ นใจที่จะเข้าไปยังยอดเมฆาร่ ายราของมู่เฉิ น

นางเลยจะแสดงความสามารถพิเศษทางด้านหลอดเลือด
และเส้นเลือดของนางให้เขาเห็น
อืม…เจ้าจะไปที่ยอดเขาไหนเหรอ? เชียวชูเห็นจวินอู่เสี ย
เงียบไปเลยสะกิดถามนางอย่างอยากรู ้

จวินอู่เสี ยมองเขาอย่างไม่พอใจ แต่นางก็ไม่ได้ตอบเชียวชู

ว่านางเลือกที่จะไปยอดเขายอดไหน

คนหลายคนหันไปมองเชียวชูที่พดู ขึ้นมาด้วยความตกใจ
พวกเขาพากันมองไปที่จวินอู่เสี ยกับเชียวชูต้งั แต่หวั จรด
เท้าทันที พวกเขาเห็นจวินอู่เสี ยที่สวมเสื้ อผ้าแบบธรรมดา
แต่เชียวชูกลับเสื้ อเสื้ อผ้าที่ปะทั้งตัว เหมือนขอทานจริ งๆ
ถึงแม้จะเป็ นอย่างนั้นแต่กไ็ ม่ได้ทาให้เชียวชูดูแย่แต่อย่าง
ใด
ทุกคนคิดว่าพวกเขาทั้งสองคนช่างหน้าด้านเสี ยจริ ง คิดว่า
จะเลือกหุ บเขาไหนก็ได้ที่พวกเขาชอบทั้งๆที่แต่งตัวต้อย
ต่าแบบนั้นนะเหรอ

สุ ดท้ายเชียวชูกส็ งั เกตเห็นสายตาที่จอ้ งมองมาที่พวกเขา

สองคนได้ เขาหรี่ ตาลงน้อยๆแล้วยกหมัดขึ้นมาให้กบั คน
ที่มองอยูร่ อบตัวเขา ที่กาลังยืนสาปแช่งพวกเขาที่ดูท่าทาง
ยากจนออกนอกหน้า

หึ เจ้าพวกโง่

เชียวชูไม่สนใจพวกเขา เขามองไปที่จวินอู่เสี ยเพื่อที่จะหา

เบาะแส จวินอู่เสี ยตอบกลับด้วยท่าทางที่เหนื่อยหน่าย
ยอดเขาเมฆาร่ ายรา
ยอดเขาเมฆาร่ ายราเหรอ? ทาไมเจ้าถึงอยากจะไปที่ยอด
เขาเมฆาร่ ายรากัน? เชียวชูงงกับสิ่ งที่นางตอบกลับ

ยอดเขาเมฆาร่ ายราเป็ นยอดเขาที่มีพ้นื ที่เล็กที่สุดใน

บรรดายอดเขาทั้งสิ บสอง และมีชื่อเสี ยงน้อยที่สุดด้วย
เช่นกัน แถมผูอ้ าวุโสเองก็มีอายุแค่ยสี่ ิ บปี เท่านั้น แล้วเขา
จะมีความสามารถมากแค่ไหนกัน? อย่าไปที่ยอดเขาเมฆา
ร่ ายราเลย ทาไมเราไม่ไปยอดเขาเมฆาลี้ลบั กัน? ยอดเขา
เมฆาลี้ลบั พวกเราต้องปลูกพืชสมุนไพร มันดีกว่าไม่ใช่
เหรอ? พวกเราเป็ นศิษย์ใหม่พวกเขาคงไม่ให้พวกเราทา
อะไรมากนักหรอก

‘แถมยังคนรับคนเข้าไปน้อยมาก’ ประโยคสุ ดท้ายนี้เชียว

ชูไม่กล้าที่จะบอกออกไป
ข้าไม่ไป จวินอู่เสี ยตอบกลับมาอย่างเย็นชา

หุ บเขาเมฆาลี้ลบั เป็ นที่ๆดีเหรอ? มีคนตายไปอย่างลึกลับ

อย่างอธิบายไม่ได้มนั จะไป ดีกว่า ได้ยงั ไงกัน
ตอนที่ 261 ยอดเขาทั้งสิ บสอง 3

————————-

ตอนที่ 6/7

เมื่อการทดสอบรอบสุ ดท้ายเริ่ มต้นขึ้น คนรุ่ นเยาว์

ทั้งหลายต่างก็พากันกังวล พวกเขาแสดงทุกอย่างที่เขามี
ในชีวติ ตรงหน้าผูอ้ าวุโสและประมุขตระกูลอวิน๋ บางคน
เชี่ยวชาญด้านการฝังเข็ม บางคนเอาภาพวาดร่ างกาย
มนุษย์มาให้ดู บางคนเอายากระษัยที่พวกเขาทาขึ้นเองมา
ให้ดู
ลักษณะที่พวกเขาแสดงให้ดูมีมากมายมองดูคล้ายกันกับ
ตลาดปลา

จวินอู่เสี ยไม่ได้เร่ งรี บอะไรนางคอยจับตาดูต้ งั แต่แรก คน

หนุ่มสาวคนสุ ดท้ายพยายามอย่างหนักที่จะแสดง
ความสามารถที่มีออกไปเท่าที่จะทาได้ แล้วส่ งเสี ยงดัง
ขึ้นมา

ชิงยวินเชียรขมวดคิ้วจนเป็ นรู ปหยดน้ าตอนที่มีเสี ยงดัง

วุน่ วายเกิดขึ้น

ไร้สาระ! ต่อจากนี้อย่าทาให้ขา้ ต้องมารอเก้อ หากมีใครที่

โดดเด่นก็พาพวกเขาไปอยูก่ บั พวกเจ้า ข้าจะกลับไป
พักผ่อนที่หุบเขาแล้ว ชิงยวินเชียรไม่อยากเห็นการแสดงที่
เอะอะนี้ หนุ่มสาวไร้เดียวสาพวกนี้ต่างก็งี่เง่า พรสวรรค์ก็
ไม่ค่อยจะมี เขาจากไปด้วยอารมณ์โกรธ

แต่ละเดือนในวันที่สิบห้าก็จะมีการจัดการทดสอบ เขามา
ดูเป็ นครั้งคราวเท่านั้น แต่ละครั้งเขาก็เดินจากไป
เหมือนกับวันนี้

มู่เฉิ นส่ งสายตาที่เยือกเย็นมองไปที่ชิงยวินเชียร แล้วยิม้ อยู่

ที่มุมปาก

ชิงยวินเชียรก็มาพอเป็ นพิธีให้คนมาเคารพนับถือเท่านั้น
แหละ เขาหว่านเมล็ดก่อนที่จะขุดลงไป เขากลับเข้าไปใน
หุบเขานี่เป็ นเรื่ องที่ผดิ ธรรมชาติ เขาจะกังวลไปทาไมนี่ก็
แค่การเลือกศิษย์ใหม่ของตระกูลอวิน๋ เท่านั้น
ชิงยวินเชียรก็แค่แสดงบทบาทของเขาให้ผอู ้ าวุโส
ทั้งหลายได้เห็นว่าเขาให้โอกาสผูอ้ าวุโสทั้งหลายเลือก
ศิษย์ได้เต็มที่โดยที่เขาจะไม่ไปแย่งแต่อย่างใด

ในสายตาของมู่เฉิ น ชายคนนี้ไม่มีแม้ความเมตตาและ
น้ าใจให้กบั ผูอ้ ื่นใดๆทั้งสิ้ น

คนหนุ่มสาวเหล่านี้ลว้ นไม่ผดิ ไม่ใช่วา่ พวกเขาไม่มีสมอง

หรื อโง่แต่อย่างใด แต่พวกเขาก็แค่อยากแสดง
ความสามารถที่พวกเขามีเพื่อที่จะได้เข้าตระกูลอวิน๋ จนไม่
เห็นสถานการณ์วา่ อะไรที่ตระกูลอวิน๋ นั้นต้องการ

ในขณะนั้นเองมู่เฉิ นก็สงั เกตเห็นบางอย่างที่น่าสนใจเข้า

ร่ างเล็กๆที่ยนื ท่ามกลางฝูงคนโดยไม่ได้สนใจอะไร ทั้งๆ
ที่ทุกคนกาลังพูดคุยเสี ยงดังเพื่อให้มีคนมาสนใจ แถม
สายตาของนางที่จบั จ้องมองมาก็ไม่เหมือนกับคนที่ยงั เป็ น
เด็ก สายตาของนางมันเหมือนสายตาของผูใ้ หญ่ที่เคยผ่าน
โลกมาแล้วยังไงยังงั้น

ไม่มีเหตุผลที่แน่ชดั ว่าทาไมมู่เฉิ นถึงสนใจหนุ่นน้อยคน

นั้น บางทีอาจเป็ นเพราะลักษณะที่หนุ่นน้อยคนนั้นแสดง
ออกมามันช่างเย็นชา หรื อว่าอาจจะเป็ นสาตตาที่ไม่แยแส
สิ่ งใดคู่น้ นั แต่มู่เฉิ นรู ้สึกว่าชายหนุ่มที่อยูต่ รงหน้าเขานี้
ช่างแตกต่างกันกับคนอื่นๆที่เขาเคยเจอเลยก็วา่ ได้
ชายหนุ่มคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองเข้าไปตรงตา
ของมู่เฉิ น แล้วเดินผ่านฝูงชนไปตรงหน้ามู่เฉิ นอย่างไม่รีบ
ร้อนอะไร

มู่เฉิ นมองชายหนุ่มร่ างเล็กๆคนนั้นแต่ไกล แต่เขาก็ไม่

สนใจจะทาอะไร

เหล่าศิษย์ของตระกูลอวิน๋ หลายคนเห็นจวินอู่เสี ยเดิน

ออกไปจากฝูงชนเพื่อเข้าไปใกล้ๆผูอ้ าวุโส พวกเขาก็รีบ
เข้าไปขว้างเพื่อไม่ให้เข้าไปใกล้เหล่าผูอ้ าวุโสทันที

การทดสอบยังไม่จบ เจ้าจะไปไหนตามใจชอบใน
ตระกูลอวิน๋ ไม่ได้ ชายคนหนึ่งขมวดคิ้วมองมาที่จวินอู่เสี ย
ด้วยความโกรธ เจ้าหนุ่มนี่กล้ามากที่เดินไปหาผูอ้ าวุโส
เคยมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง แต่ศิษย์ตระกูลอวิน๋
ก็ได้พดู เตือน ให้คนที่เข้าไปใกล้ถอยออกไป

แต่จวินอู่เสี ยก็ไม่ได้จากไป นางเดินมาหยุดอยูต่ รงหน้า

แล้วเงยหน้าขึ้น

ขอโทษด้วย พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้แหละ เชียวชูที่

ตามหลังจวินอู่เสี ยสังเกตเห็นหน้าของลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋
ที่ดาขึ้น แล้วยืนข้างจวินอู่เสี ยพยายามดึงนางออกมา
ตอนที่ 262 ความประทับใจครั้งแรก 1

————————-

ตอนที่ 7/7

จวินอู่เสี ยยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวใดๆเลย ก่อนที่เชียวชูจะ

ตอบสนองได้ทนั จวินอู่เสี ยก็ยนื่ มือไปจับข้อมือของศิษย์
ตระกูลอวิน๋ ที่ยนื ขว้างหน้าเธอของข้างหนึ่ง

ทันใดนั้นศิษย์คนนั้นก็ถูกจวินอู่เสี ยโยนลงพื้นทันที
เจ้ากล้าเหรอ เจ้าไม่อยากจะมีชีวติ อยูต่ ่อไปแล้วใช่ไหม?
ตระกูลอวิน๋ จะไม่เปิ ดรับเจ้าเข้าเป็ นศิษย์แน่ กล้าแตะต้อง
พวกเขาก่อนที่จะถูกรับเป็ นลูกศิษย์? ช่างกล้านัก

เสี ยงตะโกนดังลัน่ ของศิษย์ตระกูลอวิน๋ ที่ถูกจวินอู่เสี ย

โยนลงพื้นทาให้ผคู ้ นพากันตกใจ พวกเขาต่างแสดง
พรสวรรค์ที่ดีที่สุดของพวกเขาให้กบั เหล่าผูอ้ าวุโส
ตระกูลอวิน๋ ดูเพียงที่พวกเขาจะได้รับตนเข้าเป็ นศิษย์ แต่
เสี ยงตะโกนที่ดงั นี้ทาให้พวกเขาตกใจ ทุกคนที่กาลัง
แสดงความสามารถของตัวอยูน่ ้ นั ก็ต่างพากันเงียบเสี ยงลง
แล้วหันไปมองยังที่เกิดเหตุทนั ที

สิ่ งที่พวกเขาได้เห็นทาให้พวกเขาตะลึง
เจ้าเด็กนี่หาเรื่ องตายในห้องโถงหรื อไง? นี้เขากล้าลงมือ
กับลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋ ต่อหน้าเหล่าผูอ้ าวุโสและศิษย์
ตระกูลอวิน๋ คนอื่น? เขายังอยากที่เป็ นศิษย์ตระกูลอวิน๋ อยู่
อีกไหม?

บางคนก็ตกใจกับสิ่ งที่เห็นบางคนก็หวั เราะออกมา ตอนนี้

พวกเขากาลังแข่งขันเพื่อที่จะได้เข้าไปเป็ นศิษย์
ตระกูลอวิน๋ กาจัดคู่แข่งไปได้หนึ่งคนก็ดี นี้ถือว่าเป็ นข่าว
ดีสาหรับพวกเขาเลยก็วา่ ได้

ทุกคนคิดว่าจวินอู่เสี ยเสี ยโอกาสไปแล้ว

เชียวชูตวั แข็งอยูก่ บั ที่ เหงื่อไหลย้อยลงมาที่ใบหน้าของ
เขา เด็กคนนี้เงียบตลอดและไม่ได้บอกเตือนอะไร พวก
เขาก็จมอยูก่ บั ภัยครั้งใหญ่แล้ว

พวกเขากาลังทาดีอย่างสุ ดความสามารถเพื่อที่จะให้ผา่ น
การทดสอบ จวินอู่เสี ยกล้าที่จะทาสิ่ งนี้ต่อผูอ้ าวุโส นี่มนั
เหมือนกับการรอให้ภูเขาไฟระเบิดยังไงยังงั้น

พี่ชายนี่มนั จบแล้ว ข้าคงต้องชดใช้ดว้ ยความตายของข้า

เชียวชูร้องไห้โดยไม่มีน้ าตา เขายืนข้างๆจวินอู่เสี ยแม้จะรู ้
ดีวา่ จวินอู่เสี ยก่อปั ญหา เชียวชูเตรี ยมตัวรับมือกับศิษย์
ตระกูลอวิน๋ เขาจะไม่ปล่อยอัจฉริ ยะคนนี้ไป เขายืนเคียง
ข้างแม้ตระกูลอวิน๋ จะเตะพวกเขาออกไป
เมื่อมองไปที่แขนและขา จวินอู่เสี ยคงจะไม่ถนัดเรื่ องการ
ชกต่อย ถ้าเขาเสี ยโอกาสที่จะเจอกับอัจฉริ ยะคนนี้เขาต้อง
จ่ายมากกว่าที่เสี ยไปแน่

การกระทาของจวินอู่เสี ยไม่เพียงแต่จะดึงดูดผูอ้ าวุโสใน

หุ บเขานี้เท่านั้นแต่กย็ งั ดึงดูดคนหนุ่มสาวที่เข้ามาทดสอบ
ในครั้งนี้อีกด้วย สายตาทุกคู่ลว้ นมองไปที่จวินอู่เสี ย

ผูอ้ าวุโสเคราสี เทาก็เตือนออกมาด้วยความไม่พอใจว่า เจ้า

เด็กนี่ไม่รู้กฎระเบียบและข้อบังคับ นี่เป็ นเรื่ องที่น่า
หัวเราะเย้ยจริ งๆ
มู่เฉิ นแอบมองจวินอู่เสี ยโดยไม่ได้พดู อะไร ไม่มีใคร
สังเกตเห็นแววตาของเค่อชางจูที่ฉายแสงประกายออกมา
แวบหนึ่ง แต่กถ็ ูกความวุน่ วายในตอนนั้นบดบังไป

เมื่อศิษย์คนนั้นกาลังจะเคลื่อนไหว จวินอู่เสี ยก็พดู ออกมา

ทันทีวา่ พลังจิตวิญญาณของเจ้าอยูใ่ นขั้นสี ส้ม เส้นเอ็น
ของเจ้าเบี้ยว เส้นเลือดของเจ้าก็หดตัวเมื่อเย็นลง

เมื่อได้ยนิ ที่จวินอู่เสี ยพูดเกี่ยวกับเส้นเลือดของเขาตัวของ

เขาก็แข็งทื่อเหมือนกับว่าลอยไปบนอากาศ เขาอ้าปากค้าง
มองจวินอู่เสี ยด้วยความทึ่ง

ที่จวินอู่เสี ยพูดก็คือเส้นเอ็น ที่มีผลต่อการยกระดับพลังจิต

วิญญาณ ในฐานะลูกศิษย์ของตระกูลอวิน๋ เข้าเข้าใจสภาพ
ของร่ างกายและเส้นเอ็นของเขาดี เขามีพลังจิตวิญญาณสี
ส้ม

เขานั้นไม่เก่งเรื่ องการปรุ งยาและระดับพลังจิตวิญญาณ

แต่อาจารย์ของเขาตรวจสอบเส้นเอ็นของเขาแล้ววินิจฉัย
แบบเดียวกันกับที่จวินอู่เสี ยพูด

เจ้ารู ้ได้ยงั ไง? คนที่ถูกถามมีใบหน้าแข็งทื่อทันที

จวินอู่เสี ยจับข้อมือของเขาแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเบาๆ
แล้วบอกว่า ด้วยกลีบดอกสะเก็ดไฟเจ้าสามารถรักษา
อาการเส้นเอ็นที่งอปิ ดกั้นพลังของเจ้าได้ แล้วเจ้าก็ใช้
ใบไม้อุดมโชคแช่ตวั ตอนที่อาบน้ าให้สะอาด หลังจากนั้น
ร่ างกายของเจ้า….
จวินอู่เสี ยพูดออกไปโดยไม่หยุด วิธีการรักษาที่นางพูด
ออกมาทาให้คนๆหนึ่งต้องตะลึง เมื่อพูดเสร็ จนางก็ถอย
หลังไปอยูใ่ นแถวเหมือนเดิม ลูกศิษย์ในตระกูลก็มองนาง
ด้วยความตะลึง

นางพูดออกมายาวเหยียดคนหนุ่มสาวมากมายที่อยูข่ า้ ง
หลังนางไม่รู้อะไรเลย แต่เหล่าผูอ้ าวุโสที่มีความรู ้ทาง
การแพทย์มากมายล้วนเข้าใจ พวกเขาฟังคาพูดนั้นเพราะ
มันเป็ นสิ่ งที่พวกเขาเชื่อถือได้
ตอนที่ 263 ความประทับใจครั้งแรก2

————————-

ตอนที่ 1/8

ความไม่พอใจและดูถูกจางหายไปจากสายตาของผูอ้ าวุโส
ทั้งหมด แม้แต่ใบหน้าผูอ้ าวุโสที่มีอายุมากที่สุดก็ยงั รู ้สึก
ตกใจเมื่อได้ยนิ สิ่ งนี้จากจวินอู่เสี ยบอกกับศิษย์คนนั้น

การพัฒนาและการรักษาเส้นเอ็น เส้นลมปราณเป็ นเรื่ องที่

ซับซ้อนที่สุดในวิชาการแพทย์ เพียงแค่เส้นเลือดและ
หลอดเลือดที่มีมากมายในร่ างกายก็ปวดหัวมากพอแล้ว นี่
ยังไม่ได้พดู ถึงการรักษาและความรู ้ที่จะแก้ปัญหาหลอด
เลือดได้อย่างถูกต้องอีกด้วย

เส้นเลือดและหลอดเลือดที่มีอยูม่ ากมาย แม้จะเป็ นส่ วน

เล็กๆแต่มนั ก็มีส่วนที่สมั พันธ์กนั หากมีปัญหาแม้เพียงนิด
ก็อาจมีผลกระทบไปทัว่ ทั้งตัว แม้วา่ จะรักษาให้
เฉพาะเจาะจงเป็ นอย่างๆไปแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่อาจจะ
มัน่ ใจว่าการรักษาของพวกเขาจะไม่ส่งผลกระทบไปยัง
เส้นเลือดและหลอดเลือดส่ วนอื่นๆเพื่อไม่ให้มี
ผลข้างเคียงได้ ดังนั้นการรักษาหลอดเลือดจึงไม่ส่งผล
กระทบต่อร่ างกายในที่เดียว แต่มนั จะส่ งผลกระทบ
ทั้งหมดไปทัว่ ร่ างกาย

เด็กคนนี้ไม่เพียงวินิจฉัยอาการของศิษย์คนนั้นในเวลา
สั้นๆได้อย่างถูกต้อง แต่ยงั สามารถบอกถึงแผนการรักษา
ได้อีกด้วย แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือการที่แด็กคนนั้นให้
คาแนะนาการรักษาด้วยวิธีการที่ร้ายแรงนี้แบบง่ายๆ
วิธีการรักษานั้นช่างได้ผลดีและไม่ตอ้ งเจ็บปวดอีกด้วย
แถมมันยังชะล้างสิ่ งที่อุดตันอยูใ่ นหลอดเลือดให้หายไป
และเสริ มสร้างส่ วนที่ยากแก่การการแก้ไขและบารุ งให้
มันดีข้ ึนได้อีกด้วย

จริ งอยูท่ ี่จวินอู่เสี ยพูดออกมาทุกอย่างล้วนเชื่อมโยงกัน

หากนาการรักษานี้มาแยกกันก็จะไม่ได้ผลแต่อย่างใด แต่
เมื่อทุกอย่างถูกนามารวมกันการรักษานี้กจ็ ะมีผลที่
สมบูรณ์ และเหล่าผูอ้ าวุโสก็ไม่อาจมองเห็นผลค้างเคียง
จากการรักษานี้ได้
เด็กคนนี้อายุเท่าไหร่ กนั ? เขาเข้าใจเส้นเลือดและหลอด
เลือดที่มีอยูใ่ นร่ างกายมากมายได้ยงั ไง แล้วในจะยังรู ้จกั
การบารุ งและรักษาหลอดเลือดอีก?

ผูอ้ าวุโสมู่ที่เจ้าเด็กน้อยคนนี้พดู เป็ นความจริ งเหรอ? ผู ้

อาวุโสคนอื่นๆที่เข้าใจเรื่ องหลอดเลือดและเส้นเลือดน้อย
กว่าผูอ้ าวุโสมู่กห็ นั ไปถามมู่เฉิ นเพื่อความแน่ใจทันที
เพื่อที่จะตรวจสอบในสิ่ งที่จวินอู่เสี ยพูดว่าเป็ นจริ งไหม
พวกเขาจึงได้สอบถามผูอ้ าวุโสมู่เฉิ น

ในตอนนั้นมู่เฉิ นเองก็ไม่ได้สนใจผูอ้ าวุโสคนอื่นๆมาก

นัก ตอนที่เด็กหนุ่มคนนั้นพูดถึงวิธีการรักษา ดวงตาของ
เขามองไปที่จวินอู่เสี ยอย่างไม่ละสายตา
เขาศึกษาเกี่ยวกับพวกเส้นเลือดและหลอดเลือดมาเกือบ
สิ บปี นับได้วา่ เขาเป็ นคนที่มีพรสวรรค์ต้ งั แต่อายุยงั น้อย
เขาทางานอย่างหนักเพื่อที่จะได้เข้าใจเกี่ยวกับพวกหลอด
เลือดและเส้นเลือด เขากล้าบอกได้เลยว่าคนทั้ง
ตระกูลอวิน๋ นั้นไม่มีใครรู ้เรื่ องพวกนี้ดีไปกว่าเขาแน่นอน
แต่สิ่งที่

จวินอู่เสี ยพูดนั้นช่างสมบูรณ์แบบ

ที่แม้แต่เขาก็ไม่อาจจะเข้าใจในสิ่ งที่จวินอู่เสี ยพูดได้เลย

ด้วยซ้ า

เจ้าหนุ่มคนนั้น ข้าต้องการเขา เขาพูดออกมาโดยไม่

อธิบายให้ผอู ้ าวุโสคนอื่นๆรู ้เลย ผูอ้ าวุโสคนอื่นๆเริ่ มอยู่
อย่างไม่สงบ เมื่อรู ้วา่ เขาต้องการเอาจวินอู่เสี ยเก็บไว้ใน
ยอดเขาเมฆาร่ ายรา

ตอนนี้แม้แต่มู่เฉิ นเองก็ยงั ไม่เข้าใจ แล้วผูอ้ าวุโสคนอื่นๆ

จะเข้าใจได้ยงั ไงกัน?

แสดงว่าที่เจ้าเด็กคนนี้พดู มาเป็ นความจริ ง ไม่อย่างนั้นมู่

เฉิ นจะรับเขาเอาไว้ทาไม

เป็ นที่รู้กนั ดีวา่ มู่เฉิ นนั้นไม่ค่อยรับศิษย์เขาไปที่หุบเขา

เมฆาร่ ายราสักเท่าไร หลายเดือนที่ผา่ นมาคนที่เขารับเป็ น
ศิษย์น้ นั แทบจะนับได้ดว้ ยมือข้างเดียวเลยก็วา่ ได้
สายตาผูอ้ าวุโสคนอื่นๆมองมู่เฉิ นด้วยสายตาที่น่าเกลียด
เขาหยิบสมบัติที่ดีไปแล้ว เมื่อเทียบกับเด็กคนอื่นที่
พยายามแทบเป็ นแทบตาย ด้วยการแสดงความสามารถ
ทางด้านยา ด้านการแพทย์ แต่ความสามารถของพวกเขา
ยังไม่ดีพอ น่าอิจฉาที่มู่เฉิ นคว้าตัวเด็กคนนี้ไว้ได้

เมล็ดพันธุ์ที่หายากนี้นานๆทีถึงจะปรากฏตัวขึ้นสักคน
แต่มู่เฉิ นช่างโหดร้ายนัก เขาไม่เปิ ดโอกาสให้พวกเขาได้
เลือกเลย เขาก็รีบคว้าเมล็ดพันธุ์เม็ดนี้ไปครองเสี ยแล้ว

ผูอ้ าวุโสคนอื่นๆหน้าหมองด้วยความอิจฉาเป็ นอย่างมาก

แต่พวกเขาก็พดู อะไรมากไม่ได้ เนื่องจากมู่เฉิ นมีความรู ้
ทางด้านเส้นเลือดและหลอดเลือดมากที่สุดในบรรดาพวก
เขา พวกเขาคงไม่ยอมให้เขาได้เด็กคนนี้ไปแน่

กลุ่มคนหนุ่มสาวคนอื่นทนรอแทบไม่ได้ที่จะได้เห็นผู ้
อาวุโสโยนจวินอู่เสี ยออกไปจากหุบเขา พวกเขาทนรอ
ด้วยหัวใจที่มาดมัน่ ที่จะหัวเราะเย้ยใส่ จวินอู่เสี ยอย่างมี
ความสุ ข
ตอนที่ 264 ความประทับใจแรก 3

————————-

ตอนที่ 2/8

มู่เฉิ นเดินมายืนอยูต่ รงหน้าจวินอู่เสี ย เขามองดูร่างเล็กๆ

ด้วยความเงียบสงบสุ ดท้ายเขาก็เผยรอยยิม้ ออกมา

เจ้าชื่อว่าอะไร?

อู่เสี ย จวินอู่เสี ยตอบ

ดูเหมือนจะมีสถานการณ์แปลกกับชายหนุ่มที่คิดว่าจะถูก
ขับไล่ออกไป ผูอ้ าวุโสกลับยอมอ่อนข้อให้ ทาไมกัน?
ทาไมเขาไม่เฉดหัวโยนเจ้าเด็กนั้นออกไป?

เจ้าสนใจที่จะเข้ามาอยูท่ ี่หุบเขาเมฆาร่ ายราไหม? มู่เฉิ น

ถามออกไปอย่างสุ ภาพ

จวินอู่เสี ยแม้จะแปลกใจ แต่ใบหน้าที่แสดงออกกลับเย็น

ชา

คาพูดของมู่เฉิ นทาให้คนหนุ่มสาวที่เข้ามาสมัครเป็ นศิษย์

ของตระกูลอวิน๋ ต่างพากันแปลกใจ พวกเขาหวังว่าจะได้
เห็นจวินอู่เสี ยถูกโยนออกไปจากหุบเขา แต่มนั กลับไม่ใช่
อย่างที่พวกเขาคิด
มันกลายเป็ นแบบนี้ไปได้ยงั ไงกัน?

เด็กคนนี้กล้าทาร้ายศิษย์ตระกูลอวิน๋ ต่อหน้าเหล่าผูอ้ าวุโส

และเหล่าศิษย์ตระกูลอวิน๋ คนอื่นๆ เขาไม่ควรไปแตะต้อง
ตระกูลอวิน๋ แล้วทาไมเด็กนั้นถึงไม่ถูกโยนออกไปกัน?
กลับกันพวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่านอกจากเจ้าเด็กนั้นจะไม่
ถูกโยนออกไปแล้ว มันยังถูกท่านผูอ้ าวุโสชวนด้วยตนเอง
อีก? เป็ นเพราะอะไรกัน?

หากเขาเข้าไปที่หุบเขาเมฆ่าร่ ายรา เขาก็ตอ้ งเป็ นศิษย์ของ

ตระกูลอวิน๋ อย่างเต็มตัว
ใครจะคิดเล่าว่าเทพธิดาแห่งโชค กาลังยิม้ แย้มให้หนุ่ม
น้อยคนนี้อยู?่

หากจวินอู่เสี ยเห็นด้วยก็จะกลายไปเป็ นศิษย์ภายในทันที

ไม่มีใครคาดคิดว่าโชคจะเข้าข้างคนที่ต่าต้อยอย่างเจ้า
หนุ่มนี่

เพียงแค่จวินอู่เสี ยพยักหน้าก็จะเข้าไปเป็ นศิษย์ในของหุบ

เขาเมฆาร่ ายราทันที

หนุ่มสาวหลายคนที่มาทดสอบต่างรู ้สึกว่าความโชคดีน้ ี
ช่างเหมือนฝันที่ยากจะพบเจอและอยากให้มนั เกิดขึ้นกับ
ตนบ้าง แต่กย็ งั มีอีกหลายคนที่อิจฉาจนหน้าดาหน้าแดง
ระหว่างที่ฟังจวินอู่เสี ยตอบ ก็มีเสี ยงหนึ่งดังขึ้นมาทันที

ผูอ้ าวุโสมู่รอก่อน เสี ยงแหลมที่ฟังดูมืดหม่นดังออกมาจน

แสบแก้วหู ทุกคน ตอนนี้เค่อชางจูหน้าหม่นหมอง เดินไป
หามู่เฉิ นด้วยสี หน้าที่อ่านไม่ออกเพราะหน้าของเขาน่า
เกลียด

มู่เฉิ นขมวดคิ้วนิดๆ เพราะเขาไม่ค่อยจะชอบเค่อฉางจู

เท่าใดนัก

มีอะไรเหรอผูอ้ าวุโสเค่อ?
เค่อชางจูเดินไปเหมือนคนก้มหัวตลอดเพราะหลังค่อมนี่
ทาให้เขาน่ากลัวยิง่ ขึ้น กระดิ่งที่อยูข่ า้ งเอาของเขาสัน่ ทุก
ครั้งที่เขาก้าวเท้ามา

ข้าอยากจะได้เจ้าสองคนนี้ เค่อชางจูยกแขนขึ้นชี้ไปทางจ
วินอู่เสี ย กับเชียวชูที่ยนื อยูข่ า้ งๆนาง

สี หน้าของมู่เฉิ นนั้นสลดลงทันที

ผูอ้ าวุโสเค่อนี่หมายความว่ายังไงกัน? ข้าบอกพวกเขาไป

ก่อนว่าพวกเขาจะต้องเข้ามาที่หุบเขาเมฆาร่ ายราเพื่อเป็ น
ศิษย์ หากท่านผูอ้ าวุโสเค่อต้องการศิษย์กไ็ ปหาคนอื่นสิ
หมายความว่าข้ากาลังทาให้ผอู ้ าวุโสมู่ลาบากใช่ไหม? ข้า
ต้องการเจ้าสองคนนี่ภายในวันนี้ หากท่านผูอ้ าวุโสมู่มี
อะไรจะขัดค้านละก็ ท่านก็ไปบอกท่านประมุขเองสิ ถ้า
ท่านประมุขเห็นด้วยข้าก็จะส่ งอู่เสี ยให้ท่าน แต่ถา้ ท่าน
ประมุขไม่เห็นด้วยท่านก็เงียบไปซะ เค่อชางจูทาท่าเยาะ
เย้ยใส่ มู่เฉิ น

มู่เฉิ นกาหมัดไว้ในแขนเสื้ อ เขารู ้ดีวา่ เค่อชางจูมีขอ้ ตกลง

ลับๆกับชิงยวินเชียร แล้วหุบเขาเมฆาร่ ายราของเขาก็
ได้รับทรัพยากรต่างๆเพียงน้อยนิดเท่านั้น ตรงกันข้ามเค่
อชางจูที่ได้รับแต่ทรัพยากรที่ดีที่สุดไป หากให้เขาไปถาม
ชิงยวินเชียร ชิงยวินเชียรไหนเลยจะต้องอยูข่ า้ งเขา

นี่คือการปล้นกันกันชัดๆ
ในขณะที่ผอู ้ าวุโสทั้งสองกาลังถกเถียงกันต่อหน้าทุกคน
อยูน่ ้ นั คนหนุ่มสาวที่อยู่ ณ ตรงที่น้ ีกย็ งิ่ อิจฉาจวินอู่เสี ย
มากขึ้นไปอีก

เจ้าคนนี้มนั มีดีอะไรนัก ทาไมผูอ้ าวุโสทั้งสองคนของ

ตระกูลอวิน๋ ถึงได้ถกเถียงกันเพื่อแย่งชิงตัวเขากัน?

ในขณะที่ทุกคนกาลังอิจฉาจวินอู่เสี ยอยูน่ ้ นั จวินอู่เสี ย

กลับรู ้สึกไม่สบายใจเท่าไรที่เค่อชางจูจะเข้ามาปาดหน้ามู่
เฉิ นเพื่อมาเอาตัวนางไป
ตอนที่ 265 หุบเขาเมฆาลี้ลบั 1

————————-

ตอนที่ 3/8

เค่อชางจูมองมาที่มู่เฉิ นอย่างเยาะเย้ย เขามองมาที่ใบหน้า

ของจวินอู่เสี ยที่ไม่มีร่องรอยแห่งความสุ ขแต่อย่างใด
ใบหน้าของนางนั้นขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

เจ้าเด็กน้อย นี้ถือเป็ นเกียรติของเจ้าที่จะได้เข้าหุบเขาเมฆา

ลี้ลบั ของข้า หากเจ้าปฎิเสธละก็ไสหัวไปจากตระกูลอวื๋น
ซะตอนนี้เลย
การคุมคามที่เค่อชางจูทานั้นถือเป็ นการสบประมาทซึ่ งๆ
หน้ากับมู่เฉิ นที่แสดงสี หน้าน่าเกลียดออกมา ส่ วนผู ้
อาวุโสคนอื่นๆแม้จะไม่เห็นด้วยกันกับเค่อชางจู แต่พวก
เขาทุกคนทาได้แค่ปิดปากเงียบเท่านั้น ชิงยวินเชียร
พยายามจะแสดงออกมาว่าเขาดูแลผูอ้ าวุโสแต่ละคนเท่า
เทียมกัน แต่ทุกคนก็รู้วา่ เขาชื่นชอบเค่อชางจูเป็ นพิเศษ

เค่อชางจูพยายามฉกเอาลูกศิษย์ไปจากมู่เฉิ น โดยเฉพาะ
เด็กที่มีชื่อว่าอู่เสี ย แต่วา่ ก็ไม่มีผอู ้ าวุโสคนใดในตระกูลอวิ๋
นกล้าที่จะว่าเขา

จวินอู่เสี ยหรี่ ตาลง ตานางมองไปที่เค่อชางจูดว้ ยสายตาที่

อยากฆ่า เชียวชูดึงแขนจวินอู่เสี ยแล้วมากระซิบที่ขา้ งหู อู่
เสี ยเจ้าอย่าทาอะไรบุ่มบ่ามเลยนะ เจ้าจะไปอยู่
ตระกูลอวิน๋ หุบเขาเมฆาร่ ายราหรื อว่าหุบเขาเมฆาลี้ลบั มัน
ก็ไม่ได้ดีกว่ากันเลย?

เสี ยงของเชียวชูเผยให้เห็นร่ องรอยความกังวลในน้ าเสี ยง

ของเขา ด้วยทักษะทางการแพทย์ของ

จวินอู่เสี ยตระกูลอวิน๋ จะสอนอะไรได้ หากเขาปฎิเสธเค่

อชางจูนางก็จะถูกปฏิเสธเข้าตระกูลอวิน๋ การที่เขาเข้ามาที่
ตระกูลอวิน๋ นั้นย่อมมีสิ่งอื่นเป็ นเบื้องหลังอยูแ่ ล้ว จะเป็ น
การดีกว่าที่จะไม่ปฎิเสธเค่อชางจู

จวินอู่เสี ยซ่อนความหม่นหมองเอาไว้ แล้วซ่อนความ

ต้องการที่จะฆ่าเค่อชางจูเอาไว้
ข้าจะไป นางพูดออกมาอย่าเสี ยไม่ได้ดว้ ยความเย็นชา

สี หน้าของเค่อชางจูจากที่โกรธก็ยมิ้ ออกมากด้วยความ
พอใจทันที

เด็กน้อย อีกไม่นานเจ้าก็จะรู ้วา่ เจ้าเลือกถูกแล้ว เค่อชางจู

พูดออกมาอย่างน่าขนลุก ประกายน้ าเสี ยงของเขาเยาะ
เย้นมู่เฉิ นแล้วเดินจากไปด้วยอย่างมีความสุ ข

จวินอู่เสี ยมองไปที่แผ่นหลังของเค่อชางจูดว้ ยแววตาที่

ชวนให้หนาวเหน็บ

แล้วเจ้าจะได้รู้วา่ เจ้านั้นตัดสิ นใจพลาดที่สุด ที่มาเลือกข้า

มู่เฉิ นสู ดลมหายใจเข้าไปลึกๆ เพื่อไม่ให้หวั ใจร้อนรุ่ มด้วย
ความโกรธและเพื่อรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ แต่ความ
โกรธของเขาก็ยงั คงมีอยู่

ในภายภาคหน้าหากเจ้ามีอะไรที่ตอ้ งการ เจ้าก็ไปหาข้าที่

หุ บเขาเมฆาลี้ลบั ได้ทุกเมื่อ ข้ายินดีตอ้ นรับเจ้าเสมอ มู่เฉิ น
บอกจวินอู่เสี ยอยูเ่ บาๆ

เขาไม่สนใจเรื่ องที่เค่อชางจูทา แต่ตาของเขามองหนุ่ม

น้อยที่อยูต่ รงหน้าเขาเป็ นคนที่มีพรสวรรค์มากมาย เขาไม่
อยากจะเสี ยคนที่มีความสามารถเช่นนี้ให้กบั เค่อชางจู
หากเป็ นไปได้แม้จะมีโอกาสเพียงเล็กน้อยเขาก็อยากให้
เด็กชายคนนี้รอดตายจากหุบเขาเมฆาลี้ลบั
ขอบคุณท่านมาก จวินอู่เสี ยมองไปที่มู่เฉิ น จวินอู่เสี ยรู ้สึก
ได้ถึงความจริ งใจของมู่เฉิ นที่มีต่อนางได้

มู่เฉิ นหยักหน้าอย่างช่วยอะไรไม่ได้ ด้วยการที่เค่อชางจู

เข้ามาแทรกแซงทาให้มู่เฉิ นไม่อยากจะรับศิษย์ใหม่ คนที่
เข้ามาทดสอบที่ดีที่สุดถูกเอาตัวไปแล้ว ส่ วนคนอื่นๆที่
เหลือก็เป็ นแค่เพียงขยะ

เท่านั้น มู่เฉิ นไม่รู้วา่ ความหวังดีของเขาในวันนี้ มันจะ

เปลี่ยนชีวติ ในอนาคตข้างหน้าของเขาไปอย่างสิ้ นเชิง

เมื่อผูอ้ าวุโสทั้งสองคนจากไป คนหนุ่มสาวที่เหลือต่างก็มี

ความสุ ขมาก พวกเขาพยายามแสดงความสามารถที่ดี
ที่สุดของพวกเขาออกมาอย่างเต้มที่ เพื่อที่จะไม่ได้โดนดู
ถูกว่าเป็ นขยะแล้วรับส่ งๆไปเท่านั้น

เชียวชูและจวินอู่เสี ยถูกเลือกให้มาที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั
พวกเขาเดินจากไปจากกลุ่มคนหนุ่มสาวที่รอการคัดเลือก
ไปอย่างเงียบๆ ตรงกันข้ามกับคนหนุ่มสาวพวกนั้น พวก
เขาช่างลาบากใจเสี ยจริ งๆ

ข้ารู ้เจ้าอยากจะไปหุบเขาเมฆาร่ ายรา แต่เราไม่มีทางเลือก

มัน่ ใจได้วา่ ข้าจะปกป้องเจ้าและจะไม่ยอมให้หุบเขาเมฆา
ลี้ลบั แตะเจ้าได้อย่างเด็ดขาด เชียวชูพดู ให้จวินอู่เสี ยฟัง
อย่างมัน่ ใจ
ตอนที่ 266 หุบเขาเมฆาลี้ลบั 2

————————-

ตอนที่ 4/8

จวินอู่เสี ยไม่ตอบกลับแปลว่ายอมรับ

เค่อชางจูอยากจะได้ขา้ ไปใช่ไหม?

นางจะรอดูวา่ เขาหรื อนางที่ฉลาดกว่ากัน

เกมส์มนั เพิ่งเริ่ มต้น อย่าเพิ่งรี บแพ้ซะละ

เป็ นตามที่คาดการณ์เอาไว้จากคนนับร้อยมีเพียงไม่กี่สิบ
คนที่ได้เป็ นศิษย์ช้ นั ในที่ผอู ้ าวุโสเรี ยกให้เข้าไปในที่พกั
ส่ วนอีกร้อยคนก็อยูใ่ นที่พกั ชั้นน้อย และคนอื่นๆที่เหลือก็
ถูกให้ออกไปจากภูเขา

วันนี้หมดลง หลายคนที่ไม่ผา่ นก็ได้แต่คอตกกลับบ้านไป

ส่ วนคนที่ผา่ นก็จะถูกศิษย์ตระกูลอวิน๋ พาคนที่ถูกเลือกไป
ที่หุบเขาต่างๆ

จวินอู่เสี ยเดินทางไปกับเชียวชูและศิษย์คนหนึ่งที่เกือบจะ
สู ้กนั กับจวินอู่เสี ย ตอนนี้เขาก็ไม่ได้มีท่าทีหยิง่ จองหอง
อีกต่อไป เพราะว่าจวินอู่เสี ยนั้นวินิจฉัยโรคได้อย่าง
แม่นยา เขาจึงปฏิบตั ิกบั นางและเชียวชู่อย่างสุ ภาพ
หุบเขาเมฆาลี้ลบั เป็ นที่ๆดีแต่เจ้าก็อย่าทาอะไรเหมือน
ก่อนหน้านี้ มันร้ายแรงเกินไป ศิษย์คนนั้นเดินขึ้นไปแล้ว
มองไปรอบๆ เมื่อไม่มีใครอยูแ่ ถวนั้นเขากระแอบมา
กระซิ บกับพวกเขาว่า จาไว้เมื่อพวกเจ้าไปถึงหุบเขาเมฆา
ลี้ลบั เจ้าอย่าได้ไปกับผูอ้ าวุโสเค่อเด็ดขาด

จวินอู่เสี ยมองไปศิษย์ตระกูลอวิน๋ คนนั้น นางได้ยนิ จาก

ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเรื่ องอันตรายที่ซ่อนอยูใ่ นหุบเขาเมฆาลี้ลบั
แต่นางไม่คิดว่าศิษย์ตระกูลอวิน๋ คนนี้จะมาเตือนนาง

จวินอู่เสี ยมองไปที่หน้าชายคนนั้น เขาก็หนั หน้ากลับไป

พวกเราสู ้กนั ก่อนที่จะกลายมาเป็ นเพื่อนกัน อย่าโกรธข้า
เลยข้ารู ้เจ้าไม่ผดิ ศิษย์คนนั้นพูดออกมาด้วยท่าทางที่อาย

เจ้าเป็ นศิษย์ของผูอ้ าวุโสสู งสุ ดหรื อ? จวินอู่เสี ยถามทันที

ข้าเหรอ? ข้ามาจากหุ บเขาเมฆาร่ ายรา แต่ขา้ ไม่ใช่ศิษย์ของ

ผูอ้ าวุโสมู่ แต่ขา้ ได้รับมอบหมายงานที่ดีสุดๆมา ข้าชื่อ
หรงเหิ ง หรงเหิ งหัวเราะด้วยความภูมิใจ ก่อนที่เขาจะพูด
อย่างลังเลใจต่อไปอีกว่า ข้าอยากจะขอบคุณเจ้า ข้าจดทุก
อย่างที่เจ้าพูดเอาไว้ แต่ขา้ ไม่อาจหาสมุนไพรทั้งหมดที่เจ้า
พูดมาได้ ข้าต้องไปขอมันกับอาจารย์ของข้า

การเปลี่ยนแปลงอย่างทันทีของหรงเหิ งไม่ใช่วา่ ไม่มี

เหตุผล ที่จวินอู่เสี ยพูดคือการเปลี่ยนแปลงหลอดเลือด
ของเขา นี่จะช่วยให้เขาก้าวพ้นขีดจากัดในตอนนี้และหาก
มันสาเร็ จ มันจะเปลี่ยนแปลงชีวติ ของเขาไปทั้งชีวติ เขา
ช่างไร้เดียงสา เป็ นธรรมดาที่เขาจะขอบคุณจวินอู่เสี ย

จวินอู่เสี ยหยักหน้ารับทีหนึ่ง นางเงียบไปสักพักก่อนที่

นางจะพูดขึ้นมาว่า อีกครึ่ งเดือนหากท่านผูอ้ าวุโสมู่มีเวลา
ให้เขามาที่ประตูยอดเขาเมฆาลี้ลบั แล้วให้เขารอข้าสัก
หนึ่งชัว่ ยามก่อนเที่ยง เจ้าช่วยข้า ไปบอกเขาแบบนั้นด้วย

จวินอู่เสี ยไม่รู้สึกว่าหรงเหิ งติดหนี้อะไรนาง นางทาแบบ

นั้นเพื่อเรี ยกความสนใจจากมู่เฉิ นต่างหาก ที่หรงเหิ งเตือน
พวกเขาทั้งสองคนให้ระวังนั้นเป็ นเรื่ องจริ ง นี่ถือเป็ น
รางวัลที่เขาได้รับ
จวินอู่เสี ยไม่เคยลืมว่าใครร้ายกับนาง แต่นางจะจาเฉพาะ
คนที่ดีดว้ ยกับนางเท่านั้น เพราะนางถือคติที่วา่ ดีมาดีตอบ
ร้ายมาร้ายตอบ

หรงเหิ งไม่รู้วา่ ภายภาคหน้าเขาจะได้รับโชคใหญ่อย่างที่

เขาคาดไม่ถึงอยู่ เขาไม่รู้วา่ จวินอู่เสี ยจะมอบอะไรให้เขา
เขาจึงพยักหน้ารับแล้วเดินต่อไป

เมื่อถึงประตูของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั พวกนางก็ได้พบกับ

ผูส้ มัครอีกกลุ่มหนึ่งที่มาถึงก่อนหน้าพวกนาง

พวกเขาไม่ได้รับการคัดเลือกเป็ นศิษย์ช้ นั ในและก็ไม่ได้

รับอนุญาตให้ออกไปจากหุบเขา แต่เหล่าศิษย์ของ
ตระกูลอวิน๋ กลับนาพวกเขามาที่นี่แทน เมื่อพวกเขาเห็น
หน้าของจวินอู่เสี ยและคนที่ตามมา คนทั้งยีส่ ิ บคนหรื อ
สามสิ บคนก็มีใบหน้าที่ยโสและมองมาที่พวกนางอย่าง
เยาะเย้ยและดูแคลน

นี่เพื่อน เจ้าไม่ได้ตามผูอ้ าวุโสมาเหรอ? หรื อเขาไม่วา่ งเจ้า

ถึงได้มาช้านัก? พวกเขาหัวเราะเยาะเย้ยจวินอู่เสี ยแล้วมอง
มาด้วยเจตนาที่ไม่ดี
ตอนที่ 267 หุบเขาเมฆาลี้ลบั 3

————————-

ตอนที่ 5/8

คนหนุ่มสาวพวกนี้เคยอิจฉาจวินอู่เสี ยที่ผอู ้ าวุโสทั้งสอง

คนแย่งกันตอนที่ทดสอบเลือกลูกศิษย์ พวกเขาไม่ได้
คาดหวังว่าตนเองจะถูกเลือก เมื่อพวกเขาเดินออกจาก
ห้องโถงก็มาเจอกับลูกศิษย์จากหุ บเขาเมฆาลี้ลบั ที่บอกว่า
พวกเขาถูกเค่อชางจูเลือก แล้วให้พวกเขาเข้าไปที่หุบเขา
เมฆาลี้ลบั เพื่อเป็ นศิษย์ต่อไปตั้งแต่บดั นี้

แต่สถานการณ์ที่พลิกผันนี่คืออะไร?
ข่าวนี้ทาให้พวกเขาถูกดึงออกมาจากความสิ้ นหวัง ตอนนี้
ทุกคนก็ได้เจอจวินอู่เสี ย ความอิจฉาและความไม่พอใจที่
มีต่อนางก็ถูกแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชดั

ทาไมผูอ้ าวุโสทั้งคนถึงเลือกนาง? นางได้รับเลือกให้เข้า

ไปที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั พวกเขาทุกคนสงสัยว่านางมีทกั ษะ
อะไรที่พวกเขาไม่มีกนั ?

คนหนุ่มสาวพวกนี้ลว้ นแต่ไม่ชอบท่าทางของจวินอู่เสี ย
กับเชียวชูในตอนที่ถูกทดสอบคัดเลือก พวกเขาทั้งสอง
คนต้องเผชิญกับความไม่พอใจของหนุ่มสาวพวกนี้
จวินอู่เสี ยไม่สนใจคาพูดถากถางและเยาะเย้ย หรงเหิ งก็
ถอนหายใจแล้วพูดกับจวินอู่เสี ยว่า ข้ามาส่ งพวกเจ้าได้ถึง
แค่ตรงนี้ จากนี้ไปศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั จะต้องดูแล
ตัวเองแล้ว

จวินอู่เสี ยพยักหน้าให้หรงเหิ งแล้วเดินเข้าไปพร้อมกับ

เชียวชู โดยมีสายตาของคนหนุ่มสาวเหล่านั้นที่มองมายัง
พวกนางราวกับคมใบมีดที่พร้อมจะโจมตีพวกนางทุกเมื่อ
แต่จวินอู่เสี ยกับเชียวชูกไ็ ม่สนใจคนกลุ่มนั้นราวกับพวก
เขาเป็ นเพียงอากาศธาตุ

เจ้าคิดว่าตัวเจ้ามีอะไรดีกว่าพวกเราทุกคนนักหรื อไง? (อู่

เสี ยของเรามีดีกว่าเยอะเลย เจ้าพวกตัวประกอบ) กลุ่มคน
หนุ่มสาวที่ดูท่าทางจะมีอายุมากกว่าใครพูดขึ้นมา พวก
เขาต่างก็รู้สึกกังวลเมื่อเห็นท่าทางที่เหิ นห่างและเย็นชา
ของจวินอู่เสี ย เขาพยายามใช้ร่างกายที่สูงใหญ่ของตน
หวังจะกดดันให้จวินอู่เสี ยกลัว

แม้วา่ ชายคนนั้นจะยังไม่ได้แตะต้องตัวจวินอู่เสี ย เชียวชูก็

ก้าวมาข้างหน้าเขาไว้ทนั ทีพร้อมกับจับไหล่ของเขาแล้ว
บิดแขนขึ้น แล้วเอาเท้าเตะไปที่ตน้ แขนจองชายคนนั้น
อย่างแรง

แกร๊ ก!!! เสี ยงเตะของเชียวชูดงั ขึ้นแล้วแขนของชายคน

นั้นข้างที่โดนเชียวชูจบั ก็หกั ทันที

เสี ยงกรี๊ ดร้องด้วยความเจ็บปวดของเขาดังก้องไปที่หูของ

ทุกคนที่อยูใ่ นบริ เวณนั้น
หน้าตาของเชียวชูน้ นั ดูเบื่อหน่ายและขี้เกียจคร้าน เชียวชู
หรี่ ตาลงท่าทางของเขาอันตรายมากต่างจากการ
แสดงออกในอดีตของเขาโดยสิ้ นเชิงราวกะคนละคน

อย่าเข้ามาดีกว่า ถ้าหากเจ้าไม่อยากตาย

ชายหนุ่มที่แขนหักก็ส่งเสี ยงร้องต่อไป ส่ วนคนอื่นๆก็เริ่ ม

มีเหยือ่ เย็นๆก็ไหลออกมาจากใบหน้า การลงมือของเชียว
ชูช่างโหดเหี้ ยมยิง่ นัก ลูกศิษย์ของตระกูลอวิน๋ เพียงแค่ดู
เชียวชูทาแต่กไ็ ม่ได้พดู อะไรทั้งนั้น

เชียวชูเปลี่ยนการแสดงออกทันทีเขาเดินกลับไปข้างๆ
จวินอู่เสี ย ท่าทางที่อนั ตรายที่เขาปลดปล่อยมันออกล้วน
จางหายไป จากนั้นเขาก็พดู ด้วยน้ าเสี ยงหัวเราะว่า หมัด
ของข้าแข็งแกร่ งพอที่สู้กบั เจ้าได้ในหุบเขาเมฆาลี้ลบั

จวินอู่เสี ยตั้งข้อสังเกตว่าเชียวชูน้ นั ไม่มีความรู ้สึกกังวลแต่

อย่างใดเลย

นางไม่คิดว่าเชียวชูลงมือโหดเหี้ ยมอย่างนี้ หากเขาไม่ได้

อยูท่ ี่หุบเขาในตระกูลอวิน๋ นางก็จะทาแบบเดียวกับที่เชียว
ชูทา ต้องขุดรากถอนโคนต้นตอที่เลวร้ายนี้แล้วไม่ปล่อย
ให้พวกเขามีชีวติ อยูต่ ่อไป แต่วา่ จะปล่อยให้เขามีชีวติ อยู่
ต่อไปหรื อไม่กไ็ ม่ต่างกัน ตระกูลอวิน๋ ก็คงอยูไ่ ด้อีกไม่
นานแล้วหลังจากที่นางมาอยูท่ ี่นี่
หากเจ้าอยากจะมาเล่นก็มาเล่นกันกับข้าอย่ามาสร้าง
ปั ญหา ศิษย์ตระกูลอวิน๋ พูดออกมาโดยไม่มีร่องรอยความ
เมตตาและเห็นใจ

เชียวชูลงมือต่อสู ้กบั กลุ่มคนหนุ่มสาวที่เหยียดหยาม ไม่มี

ใครกล้าพูดอะไรกับเขาสักคาตอนที่พวกเขาก้าวเข้าไปที่
ประตูของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั

หุ บเขาเมฆาลี้ลบั นี้มีความกว้างใหญ่เป็ นอันดับที่สองรอง

จากพื้นที่ของประมุขตระกูลอวิน๋ อย่างชิงยวินเชียร เมื่อ
ก้าวเข้าไปในหุบเขาเมฆาลี้ลบั หมอกในอากาศและป่ าไม้
ที่หนาทึบขนาบอยูท่ ้ งั สองด้านจากพื้นที่ๆพวกเขายืนอยู่
มันห้อมล้อมพวกเขาเอาไว้ในหมอก ท่ามกลางหมอกจะ
เห็นโรงเรื อนปลูกสมุนไพรทั้งสองด้าน
ยอดเขาเมฆาลี้ลบั เป็ นที่รู้จกั กันดีจากคนภายนอกว่าเป็ น
ที่ๆผูเ้ ชี่ยวชาญด้านการเพาะปลูกสมุนไพร หากมีใครคน
หนึ่งบอกว่าสมุนไพรชนิดใดหาได้ยากยิง่ ในโลก
สมุนไพรนั้นก็มีเพียงที่แห่งเดียวคือยอดเขาเมฆาลี้ลบั
ตอนที่ 268 หุบเขาเมฆาลี้ลบั 4

————————-

ตอนที่ 6/8

กลุ่มคนหนุ่มสาวที่กระวนกระวายใจเริ่ มแสดงความ
ประหลาดใจออกมา เมื่อพวกเขามองไปรอบๆบริ เวณที่
พวกเขาอยู่ พวกเขาก็เห็นสมุนไพรล้ าค่ามากมายที่อยูใ่ น
หุ บเขาเมฆาลี้ลบั ที่กาลังรอให้พวกเขาได้ เรี ยนรู ้ พวกมัน
อยูอ่ ย่างตื่นเต้น
จวินอู่เสี ยไม่ได้พดู อะไรกับพวกเด็กกระจอกและโง่เง่า
พวกนี้ พวกเขาก็เป็ นได้เพียงแค่ลูกแกะที่รอให้ถูกเชือดก็
เท่านั้น แล้วนางจะสนใจเจ้าลูกแกะพวกนี้ทาไมจริ งไหม

ศิษย์ของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั พาพวกเขาไปยังที่พกั หุบเขา

เมฆาลี้ลบั นั้นมีขนาดใหญ่เป็ นอันดับสอง ในบรรดาหุบ
เขาทั้งสิ บสองเลยก็วา่ ได้ ส่ วนที่พกั ของเหล่าลูกศิษย์ก็
กว้างขวางใหญ่โต และกระจัดกระจายกันออกไป เหล่าที่
ศิษย์เก่าที่เคยเข้ามาก่อนก็เงยหน้ามองพวกศิษย์ใหม่ที่เดิน
เข้ามาอย่างไม่สนใจ

หุ บเขาเมฆาลี้ลบั ต่างดูแลห้องพักเป็ นอย่างดี ศิษย์แต่ละ

คนจะมีหอ้ งพักกันคนละหนึ่งห้อง มีแค่ศิษย์ของชิงยวิน
เชียร เท่านั้นที่มีสิทธิ์จะได้หอ้ งพักคนละห้องใน
ตระกูลอวิน๋ เหล่าผูอ้ าวุโสและผูท้ ี่ได้รับการต้อนรับอย่าง
เป็ นพิเศษจากท่านประมุขเท่านั้นที่จะใช้หอ้ งพักเดี่ยวได้
ส่ วนศิษย์จากที่อื่นต้องใช้หอ้ งพักร่ วมกันห้องละสองถึง
สามคน

เมื่อเดินเข้าไปที่หอ้ งพักของตัวเอง คนหนุ่มสาวที่กาลัง

หัวเราะอยูเ่ มื่อครู่ เมื่อเห็นที่พกั ที่หรู หราตระการตาเช่นนี้
พวกเขาต่างก็ดีใจเป็ นอย่างมาก พวกเขาคิดว่าโชคชะตา
ของพวกเขากาลังจะเปลี่ยนแปลงไป

ตั้งอยูต่ รงเหนือสุ ดของเขตที่พกั ห้องเขาพวกเขาติดกับ

สระน้ า และมีภูเขาจาลองอยูม่ นั ดูหรู หราอย่างมาก

จวินอู่เสี ยนัง่ อยูบ่ นเก้าอี้ภายในห้องตัวหนึ่งพลางสอดส่ อง

สายตามองไปรอบๆห้อง ภายในห้องที่นางอยูม่ ีชุดเครื่ อง
เรื อนที่คุณภาพไม่ค่อยจะดีเท่าใด แต่อย่างน้อยมันก็
สะอาด แล้วมีรูปลักษณ์ที่สวยงาม และกลิ่นเลือดจางๆที่
ผ่านเข้าไปในจมูกของนาง จริ งๆกลิ่นเลือดนี้มนั เกือบจะ
จางหายไปหมดแล้ว หากไม่ใช่เพราะประสาทสัมผัสที่
เฉี ยบคมของนาง นางคงไม่อาจทราบได้

หลังจากที่สูดกลิ่นเหม็นน่ารังเกียจเข้าไป จวินอู่เสี ยก็

ตัดสิ นใจเดินตรงไปที่โต๊ะที่อยูข่ า้ งๆเตียง แล้วมองดูมุม
โต๊ะมุมหนึ่งที่ทาสี ใหม่อยูแ่ ปปนึง แล้วนางก็หยิบมีดเล่ม
เล็กๆออกมาจากกระเป๋ าเสื้ อ นางค่อยๆขูดสี น้ าตาลที่
เคลือบมุมต๊ะออกมาจนเห็นเนื้อไม้ที่แท้จริ ง นางมองไปที่
ไม้ที่มีเลือดสี น้ าตาลอมดาติดอยู่ ที่มนั อาจจะล้างไม่ออก
แม้จะผ่านไปนานแต่กไ็ ม่อาจจะล้างมันออกจากเนื้อไม้ได้
นี่น่าสนใจจริ งๆ จวินอู่เสี ยกลับไปนัง่ บนเก้าอี้แล้วมอง
คราบเลือดที่ยงั ติดอยู่ แล้วหรี่ ตามองด้วยประกายตาที่ชวน
ให้คนหนาวเหน็บ

หุ บเขาเมฆาลี้ลบั เป็ นสถานที่ที่อนั ตรายอย่างที่นางได้ยนิ

มาจาหไป๋ อวิน๋ เซี ยนไม่ผดิ เจ้าของห้องเก่านี้คงตายไปเมื่อ
ไม่นานหรื อว่ากลิ่นเลือดนี้มนั ไม่ยอมจางหายไปกันแน่

เค่อชางจูรับศิษย์มามากมายทุกวันที่สิบห้าในแต่ละเดือน
แต่เมื่อเข้ามาในที่พกั ลูกศิษย์ของเขากลับมีนอ้ ยกว่าสอง
ร้อยคน เค่อชางจูรับลูกศิษย์ใหม่เข้ามาทุกเดือน แต่
จานวนศิษย์ที่อยูใ่ นหุ บเขากลับมีไม่มากเท่าที่ควร
เค่อชางจูยอมรับนางเป็ นศิษย์ในครั้งนี้ตดั หน้ามู่เฉิ นอย่าง
เปิ ดเผย แต่เขาก็แอบรับศิษย์อีกสามสิ บคน ที่ไม่ได้รับ
เลือกในการทดสอบ แล้วพาพวกเขากลับมาที่หุบเขาเมฆา
ลี้ลบั

หากเค่อชางจูทาแบบนี้ตลอดทาไมคนอื่นไม่มีใครสงสัย
เรื่ อที่เกิดขึ้นในหุ บเขาเมฆาลี้ลบั

หลังจากที่ทุกคนที่เข้ามาไม่ได้ออกไป หุบเขาเมฆาลี้ลบั
เองก็ไม่ได้มีลูกศิษย์มากมายนัก

ทุกร่ องรอยการมีอยูถ่ ูกลบออกไปเหมือนกับว่าไม่มีตวั ตน

จวินอู่เสี ยลุกขึ้นหยิบขวดกระเบื้องสี ขาวเทของเหลวที่มีสี
น้ าตาลแห้งขึ้นมาคนมันเบาๆ แล้วทาลงไปตรงรอยที่นาง
ขูดสี ออก ทาให้มนั เหมือนเดิม
ตอนที่ 269 ฝันร้ายที่น่าหวาดหวัน่ 1

————————-

ตอนที่ 7/8

[เจ้านายที่นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่ที่ที่ดีเท่าไรนะ เมี๊ยว]

หลังจากพูดกับจวินอู่เสี ยจบเจ้าแมวน้อยสี ดาตัวอ้วนกลม

ก็กระโดดขึ้นไปบนเตียงนุ่มๆ แล้วส่ ายหางของมันไปมา
พลางสู ดกลิ่นที่น่าอึดอัดในอากาศเข้าปอดทีหนึ่ง

อืม ห้องนี้คงมีคนตายมาแล้วหลายคนแน่ จวินอู่เสี ยพูด

ออกมาอย่างไม่ใสใจ กลิ่นแห่งความตายที่นางคุน้ เคยมัน
ซ่อนอยูใ่ ต้ดินนี่ หุ บเขาเมฆาลี้ลบั คงซ่อนศพศิษย์ที่ตาย
เอาไว้ ที่น้ ีกเ็ ป็ นเพียงนรกบนดินที่ไม่มีใครรู ้จกั ก็เท่านั้น

[เจ้าตัวน่าเกลียดนั้นดูท่าจะไม่ใช่คนดี] เจ้าแมวดาน้อย
เห็นเค่อชางจูตอนที่มนั ซ่อนตัวอยูใ่ นร่ างของจวินอู่เสี ย
มันเห็นเขาเป็ นสัตว์ประหลาดที่กาลังดีใจที่กาลังจะได้กิน
เหยือ่ ที่หลงเข้ามา

จวินอู่เสี ยไม่พดู อะไร เพียงนัง่ อยูเ่ งียบๆบนเก้าอี้

พวกเขาเพิ่งเข้ามาที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั แห่งนี้เป็ นครั้งแรก

หลังจากเดินออกจากลานหน้าประตูของหุบเขาเมฆาลี้ลบั
แล้วพวกเขาก็เดินตามศิษย์ตระกูลอวิน๋ มายังที่พกั ทันที
พวกเขาเดินเข้ามาด้วยความตื่นเต้นเมื่อมาถึงที่พกั พวกเขา
ต่างก็พากันไปหาห้องของตัวเองเพื่อที่จะพักผ่อน

ในตอนบ่ายไม่มีใครกล้าออกไปไหนหากไม่มีคาสัง่ พวก
เขาพยายามรักษาโอกาสที่จะอยูท่ ี่นี่อย่างหวงแหน

เมื่อตะวันลาลับฟ้าพวกเขาก็เริ่ มเดินออกมาจากที่พกั เพื่อ

ไปขออาหารจากศิษย์ตระกูลอวิน๋ เนื่องจากตอนบ่ายพวก
เขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องตอนนี้กเ็ ลยหิ ว แต่พวกเขาก็ไม่
มีใครกล้าออกไปขออาหารจากศิษย์ตระกูลอวิน๋ สักคน
ตอนนี้พวกเขาต้องการผูก้ ล้าสักคน แต่สถานการณ์แบบนี้
กลับไม่มีใครกล้าออกไปเลยสักคน
ยามกลางคืนได้เข้ามา เหล่ากลุ่มคนหนุ่มสาวที่ถูกเลือก
ต่างก็พากันออกมาจากที่พกั อย่างรวดเร็ ว ตามเสี ยงของ
ศิษย์ของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั เรี ยกให้ศิษย์ใหม่ออกมา

มีเพียงจวินอู่เสี ยกับเชียวชูที่ออกมาจากห้องโดยสายตา
ของพวกเขาล้วนไม่มีความหิ ว

ศิษย์พี่…นี่กค็ ่าแล้ว….เมื่อไหร่ พวกเราจะได้กินข้าว? คน

หนุ่มสาวที่กาลังหิ วก็ถาม พวกเขาลูบท้องแล้วมองไปที่
เหล่าลูกศิษย์ตระกูลอวิน๋

ศิษย์เหล่านั้นมองดูแล้วยิม้ อย่างเหยียดหยาม เจ้าอยากจะ

กินแล้วหรื อ?
เด็กๆพวกนั้นพยักนั้น

ศิษย์คนนั้นก็ยกมือขึ้นแล้วชี้ไปที่ขา้ งนอกแล้วพูดว่า นอก

เรื อนนี้มีถงั น้ านับร้อยใบวางอยูข่ า้ งนอก จากนี้ไปห้าลี้ เจ้า
ต้องตักน้ าใส่ ถงั ไม้ให้เต็ม ถ้าทาไม่เสร็ จอย่าได้กินอาหาร
ข้าวเย็นหรื อว่าข้าวเช้าในวันพรุ่ งนี้เลย

อะไรนะ? เด็กๆพวกนั้นตกใจ พวกเขาเห็นถังน้ าก่อนที่จะ

เข้ามาในที่นี่มนั สู งและกว้างยิง่ กว่าตัวของพวกเขาเสี ยอีก
แล้วอีกอย่างระยะทางห้าลี้กถ็ ือว่าไกลมากด้วย ตลอดทั้ง
วันพวกเขาหิ วมาตลอด แม้แต่น้ าสักหยดก็ยงั ไม่มีจะดื่ม
พวกเขาต้องแบกน้ าผ่านภูเขาแล้วต้องตักน้ ามาให้เต็มสาม
ถัง ต้องเดินไปมานับสิ บเที่ยวนี่มนั เป็ นไปไม่ได้
เส้นทางไปหุ บเขาก็ไม่ใช่ที่ราบ ต่อให้เป็ นที่ราบก็ไม่มี
ทางที่จะทาให้เสร็ จได้หรอก

อะไรกัน? พวกเจ้ากล้าบ่นอย่างนั้นเหรอ? ข้าบอกให้พวก

เจ้าตักน้ ามาให้เต็มถัง น้ าพวกนี้จะถูกเอามาแช่สมุนไพร
ในวันพรุ่ งนี้ หากพวกเจ้าทามันไม่ได้พวกเจ้าก็ไสหัวไป
ซะ หุ บเขาเมฆาลี้ลบั ไม่ใช่ที่ๆเด็กๆอย่างพวกเจ้าที่ทา
อะไรไม่เป็ นอยู่ ศิษย์คนนั้นหายใจออกมาดวงตาของเขา
ยิม้ ย่องกระหายเลือด

เด็กๆพวกนี้กาลังฝันหวาน แต่พวกเขากลับถูกน้ าเย็นสาด

ให้ตื่นจากฝันของพวกเขา

นี่ไม่ใช่แค่ฝันแต่มนั เป็ นจุดเริ่ มต้นของฝันร้าย

พวกเขาปฏิเสธละก็คงยากที่อยูใ่ นหุบเขาเมฆาลี้ลบั ต่อไป
พวกเขาไม่ยอมทิ้งโอกาสนี้ไปพวกเขาจึงต้องกัดฟันเผชิญ
กับความยากลาบากนี้
ตอนที่ 270 ฝันร้ายที่น่าหวาดหวัน่ 2

————————-

ตอนที่ 8/8

เด็กๆพวกนั้นเดินไปบ่นไป แล้วหยิบถังน้ าคนละใบเพื่อ

ไปแบกน้ าจากตาน้ าด้วยความเหนื่อยล้า

คนขี้เกียจสองคนเดินตามท้ายกลุ่มแต่พวกเขาทั้งสองคน
ไม่มีร่อยรอยความเหนื่อยล้าเลย แต่พวกเขาก็ไม่ได้หยุด
หาบน้ าแต่อย่างใด
หิ วไหม? เชียวชูถามหลังจากที่คนอื่นๆจากไปเหลือเพียง
ทั้งสองคนเท่านั้นที่ยงั อยูใ่ นเรื อนที่พกั

จวินอู่เสี ยส่ ายหน้า นางตัวเล็กจึงไม่ตอ้ งการอาหาร

มากมายนัก นางแค่ตอ้ งการสารอาหารและคาร์โบไฮเดรต
ในแต่ละวันก็พอแล้ว นอกจากนี้ยากระษัยนางเตรี ยมมา
เท่านี้กพ็ อแล้ว นางไม่รู้สึกว่าหิ วแต่อย่างใด

นี่ เจ้าเอามันเก็บไว้ หากเจ้าไม่กินมันในวันนี้เจ้าก็เก็บมัน

เอาไว้กินในเวลาอื่น ความทุกข์น้ ีจะดาเนินไปสักพักหนึ่ง
เชียวชูเอาอาหารแห้งนี่ออกมาจากถุง แล้วยัดลงใส่ มือ
ของจวินอู่เสี ย
จวินอู่เสี ยยักคิ้วขึ้นแล้วมองไปที่เชียวชู เขาพูดจาไปเรื่ อยๆ
เหมือนกับนักต้มตุ๋น เขาเป็ นคนที่คาดเดาอะไรไม่ได้ ดู
จากการที่เขาเตรี ยมตัวมาที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั ดูเหมือนเขา
จะรู ้จกั ที่นี่เขาเลยเตรี ยมตัวมาอย่างดี เนื้อแห้งชิ้นเล็กๆมัน
ไม่ดูเด่นมากนัก คนส่ วนใหญ่ไม่ค่อยจะเก็บอาหารพวกนี้
เอาไว้ แม้มนั จะมีนอ้ ยแต่มนั ก็เก็บไว้กินได้นาน

เชียวชูส่งสัญญาณบอกนางก่อนที่จะเข้ามาที่หุบเขาเมฆาลี้
ลับว่าจะปกป้องนาง ดูเหมือนว่าเขาจะรู ้บางสิ่ งบางอย่างที่
เกิดขึ้นในที่นี่ เนื้อแห้งถูกเตรี ยมเอาไว้จดั การกับเรื่ องนี้ใน
คืนนี้

เชียวชูเข้ามาที่ตระกูลอวิน๋ มาทาไมกัน?
เชียวชูเห็นว่าจวินอู่เสี ยไม่ยอมเอาเนื้อแห้งที่เขายืนให้ เขา
รี บเอามันยัดลงถุงของเขา หากเจ้าหิ วก็บอกให้ขา้ รู ้ ข้ายังมี
มันมากกว่านี้ แต่เป็ นไปไม่ได้ที่พวกเราจะไม่หิวน้ า ทาไม
เจ้าไม่เดินเล่นข้างนอก? หากเจ้าอยูท่ ี่นี่ขา้ กลัวว่าพวกศิษย์
พี่จะว่าเอาได้

เห็นได้ชดั เชียวชูอยากจะซ่อนตัวไม่ให้คนของหุบเขา
เมฆาลี้ลบั รู ้

เจ้าจะไปที่ไหนละ? จวินอู่เสี ยถามทันที

เชียวชูลงั เลสักพักที่จะให้จวินอู่เสี ยเดินทางไปด้วย

เจ้าให้ขา้ ไปเดินเล่น แล้วเจ้าจะไปไหนละ? จวินอู่เสี ยชี้เป้า
มาตรงคาพูดที่เขาพลาดหลุดออกมา

เชียวชูเอามือตบหน้าผากด้วยท่าทางที่หม่นหมอง ไม่ตอ้ ง
สงสัยเลยว่าข้าถึงถูกศิษย์พี่ด่าข้าอยูเ่ สมอ? เขามองไป
รอบๆเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเขาก็กระซิบออกมาว่า ข้าจะ
ไปหาคนๆที่ซ่อนตัวอยูใ่ นที่ๆอันตรายที่สุดของหุบเขา
เมฆาลี้ลบั เจ้าไม่ตอ้ งตามมาหรอกรอข้ากลับมาที่นี่เถอะ

ตาของเชียวชูไม่มีร่องรอยความเจ้าเล่ห์ปรากฏ เขามอง
แขนขาของจวินอู่เสี ยที่บอบบาง มันคงจะเป็ นอันตราย
หากปล่อยเขาทิ้งไว้คนเดียวที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั หากไม่จบั
ตามองจวินอู่เสี ยเอาไว้ เขาอาจจะถูกคนอื่นๆฆ่าเขาได้
ข้าจะไปกับเจ้าด้วย จวินอู่เสี ยบอกเชียวชู

ตอนนี้เชียวชูตกตะลึง

เจ้าอยากจะมาด้วยกันกับข้า?

จวินอู่เสี ยพยักหน้า

เชียวชูรู้จกั หุ บเขาเมฆาลี้ลบั มากกว่านาง ไม่วา่ เชียวชูจะ

เป็ นใคร เขาก็ไม่ได้ชอบตระกูลอวิน๋ นัก นางเองไม่คิดจะ
ยืมมือเชียวชู แต่นางอยากจะรู ้จกั หุบเขาเมฆาลี้ลบั
เชียวชูมองมาที่จวินอู่เสี ยด้วยความอับอายก่อนที่จะพูด
กับจวินอู่เสี ยอย่างลังเลว่า เจ้าต้องสัญญากับข้าว่าเจ้าจะไม่
บอกใครในสิ่ งที่เจ้าเห็น

คงจะดีกว่าหากพาจวินอู่เสี ยไปด้วยเขาไม่อยากทิ้งนางไว้
ที่ถ้ าเสื อเพียงคนเดียว

เห็นได้ชดั ว่าเชียวชูเข้าใจนางผิดไปเขาคิดว่าจวินอู่เสี ยเป็ น

เพียงแค่เด็กน้อยที่อ่อนแอ เขาคงลืมไปว่าเขาได้เห็นจวินอู่
เสี ยใช้พิษมากับตาของเขามาแล้ว
ตอนที่ 271 ฝันร้ายที่น่าหวาดหวัน่ 3

————————-

ตอนที่ 1/5

จวินอู่เสี ยที่ถูกเชียวชูเข้าใจผิดคิดวาเป็ นสาวน้อยบอบบาง

จึงไม่อยากให้นางไปด้วย แต่นางก็ไม่ยอมเชียวชูจึงต้อง
พานางเข้าไปพื้นที่ภายในของหุบเขาเมฆาร่ ายรา

เชียวชูพานางเดินผ่านทางลัดเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะเจอศิษย์
ภายในที่มาลาดตระเวนในพื้นที่ลบั
เชียวชูตอ้ งคุน้ เคยกับเส้นทางนี้แล้วแน่นอน จวินอู่เสี ยคิด
ในใจ

เชียวชูอาจจะรู ้เรื่ องหุ บเขาเมฆาลี้ลบั ไม่นอ้ ยกว่าไป๋ อวิน๋

เซี ยนเลยก็วา่ ได้

นางเดินตามเชียวชูผา่ นไปที่ต่างๆมากมายในหุบเขาเมฆา
ลี้ลบั จมูกที่รับกลิ่นได้ไวเป็ นพิเศษของจวินอู่เสี ยบอกว่า
ภายในนั้นมีกลิ่นสมุนไพรและกลิ่นยาที่ลอยอยูใ่ นอากาศ
กลิ่นนั้นไม่ได้เป็ นกลิ่นสมุนไพรที่เกิดจากการนามาปรุ ง
ยา แต่เป็ นกลิ่นสมุนไพรหลากหลายชนิดรวมกัน กลิ่น
สมุนไพรฉุนขึ้นเรื่ อยๆ แต่ไม่ใช่กลิ่นที่เกิดจากการสร้างยา
ในที่สุดเชียวชูกม็ าหยุดที่หน้าต่างอาคารหนึ่งในหุบเขา
เมฆาลี้ลบั มีศิษย์อยูส่ องคนที่เฝ้าอยูห่ น้าประตูดว้ ยท่าทาง
เหนื่อยล้าและสะลืมสะลือจวนจะหลับ

เชียวชูเดินผ่านร่ างทั้งสองคนที่นง่ั เฝ้าไปเหมือนกับสายฟ้า

ฟาด เมื่อของเขาฟาดไปที่ท้ งั สองคนโดยไม่ทนั รู ้ตวั

เมื่อยามที่เฝ้าถูกกาจัดไป เชียวชูกโ็ บกมือเรี ยกจวินอู่เสี ยที่

ซ่อนตัวอยูใ่ นความมืด แล้วเปิ ดประตูเข้าไปข้างใน

จวินอู่เสี ยก็เดินเข้าไป ทั้งตัวอาคารหลังนี้มีแต่กลิ่นคาว

เลือดเต็มไปหมด จวินอู่เสี ยเกือบจะหายใจไม่ออก
ภายในอาคารมีแสงไฟสว่างออกมาตลอดไปทัว่ ทั้งอาคาร
บนผนังก็มีช้ นั วางสมุนไพรเต็มไปหมด ที่นี่ไม่มีอะไรที่
ชวนน่าสงสัยเลยสักอย่าง ยกเว้นแต่กลิ่นคาวเลือดที่ทา
ให้จวินอู่เสี ยเข้าใจว่าทั้งหมดนี้เป็ นแค่ฉากบังหน้าเท่านั้น

เชียวชูเดินเข้าไปที่มุมหนึ่งในห้องแล้วดึงแผ่นรองพื้น
ออก มันเป็ นทางเดินใต้ดินเล็กๆที่มีขนาดให้ผชู ้ ายสองคน
พอเข้าไปได้ เมื่อมองเข้าไปข้างในนั้นมืดมาก กลิ่นคาว
เลือดก็โชยขึ้นมาอย่างรุ นแรงออกมาจากทางที่มืดมิดนั้น
กลิ่นเลือดก็ยงั คงโชยออกมาอย่างต่อเนื่อง

ตามข้ามา เชียวชูพดู กับจวินอู่เสี ยเบาๆ เขาหยิบตะเกียง

เล็กๆที่ส่องสว่างออกมาแล้วค่อยก้าวลงไปที่บนั ไดที่มืด
มิด
จวินอู่เสี ยเดินตามเชียวชูไปในทางที่มืดมิดโดยไม่ส่งเสี ยง
อะไรออกมา ความมืดมิดที่หอ้ มล้อมนั้นเหมือนกับเงา
มรณะที่ตามหลอกหลอนวิญญาณมนุษย์ พวกมันเหมือน
จะคอยจับจ้องอยูเ่ สมอ

ไม่นานบันไดก็พาพวกเขาตรงไปที่นรก

ในห้องใต้ดินมีอ่างน้ ามากมาย ทุกถังมีฟองอากาศสี เขียว

เข็มลอยขึ้นมาจากในน้ าข้างใน ทุกถังมีคนที่ยงั คงมีชีวิต
อยูถ่ ูกแช่ในน้ าสี เขียว

คนพวกนี้ยงั มีชีวติ อยูแ่ ต่ดูเหมือนคนที่ตายไปแล้ว

มากกว่า…
คนที่แช่อยูใ่ นอ่างน้ าพวกนี้ร่างกายของทุกคนเปลือยเปล่า
ผิวพรรณของพวกเขาถูกของเหลวที่มีพิษทาลาย ตาของ
พวกเขาถูกควักออกจึงกลวงโบ๋ วา่ งเปล่าด้วยความมืด ปาก
ของพวกเขาถูกผ้าสี ดาปิ ดแล้วมัดเอาไว้ มีคราบเลือดแห้ง
ไหลออกมาจากปากของพวกเขาเป็ นสี น้ าตาลเข็ม พวกเขา
อยูใ่ นอ่างน้ าขยับเขยื้อนอะไรไม่ได้ ผมของพวกเขาถูก
โกนออกมา มีเพียงหน้าอกของพวกเขาเท่านั้นที่
เคลื่อนไหวขึ้นลง บ่งบอกว่าพวกเขายังคงมีชีวติ อยู่

ยังมีอ่างน้ าที่มีคนอยูอ่ ีกมากมายอยูข่ า้ งใน และยังมีคนรุ่ น

เยาว์มากมายถูกล่ามโซ่เอาไว้และถูกถอดเสื้ อผ้าออก ตัว
เขาพวกเขามีบาดแผลอยูเ่ ต็มตัว และบาดแผลนั้นก็มีน้ า
หนองไหลส่ งกลิ่นเหม็น แผลพวกนี้ดูเน่ามาเป็ นสิ บปี แล้ว
มีชายหนุ่มคนหนึ่งถูกถูกถลกหนังตั้งแต่เอวขึ้นมา แต่เขา
ยังมีชีวิตอยู่
ตอนที่ 272 พี่ฮวั่ 1

————————-

ตอนที่ 2/5

สิ่ งที่อยูต่ รงหน้าจวินอู่เสี ยนี้ทาให้นางรู ้สึกเหมือนถูก

ย้อนกลับไปในกรงแห่งฝันร้ายของนาง ปี ศาจร้ายที่บงั คับ
ให้นางดูการทดลองกับมนุษย์ที่ไร้มนุษย์ธรรมนี้

เชียวชูสงั เกตเห็นว่าหน้าของจวินอู่เสี ยซีดขาวนิดๆ จึงทา

ให้เขาอดรู ้สึกผิดกับนางไม่ได้
ข้าไม่ได้อยากจะให้เจ้ามาเห็นสิ่ งนี้… เขารู ้วา่ ที่นี่เป็ น
สถานที่ๆโหดร้ายของหุบเขาเมฆาลี้ลบั

ข้าไม่เป็ นไร จวินอู่เสี ยโบกมือให้เชียวชู นางจับเจ้าปี ศาจ

นั้นโยนลงไปในกองไฟแล้ว

นางไม่มีอะไรต้องกลัวมากขนาดนั้น

เชียวชูไม่รู้อะไรเขาเกาหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด พวก
เขาเดินลึกเข้าไปในชั้นใต้ดิน

พวกเขาเดินเข้าไปลึกมากเท่าไร พวกเขาก็ยงิ่ เจอกองเลือด

และเศษชิ้นส่ วนของร่ างกายมนุษย์มากขึ้นเท่านั้น ใน
สถานที่แห่งนี้นบั เป็ นนรกบนดินสาหรับใครหลายคนเลย
ก็วา่ ได้

สุ ดท้ายเชียวชูกห็ ยุดอยูต่ รงหน้าผนังที่หนึ่งของชั้นใต้ดิน

นี้ บนผนังมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่โดนตะปูตอกเข้าที่มือไว้
บนแขนทั้งสองข้าง มือทั้งสองข้างของเขาถูกโซ่แขวน
เอาไว้ ตามร่ างของเขามีเลือดสี แดงสดที่ไหลจากบาดแผล
ของเขาลงไปตามร่ างของเขาไปจนถึงปลายเท้า จน
กลายเป็ นแอ่งเลือดแอ่งหนึ่ง

หัวของเขาพับลงเหมือนกับคนตาย

เจ้ามาทาไมที่นี่? ชายหนุ่มที่ถูกแขวนไว้บนผนังก็เงยหน้า
ขึ้นมา ถามด้วยน้ าเสี ยงเย็นๆและแผ่วเบาราวกับเสี ยงลม
เขาดูเหมือนผูห้ ญิงใบหน้าของเขาช่างงดงามมากจนหัวใจ
ของคนทัว่ ไปอยากจะทาลายความงามนี่ไป ตาเรี ยวงาม
ของเขามีไฝเล็กๆอยูข่ า้ งล่าง นี่ทาให้เขาดูงดงามเหมือน
ดอกไม้ที่บานออกมา

พะ..พี่ฮว่ั … เชียวชูมองชายหนุ่มที่มีท่าทางทางน่าสงสาร
แต่เขาก็ยงั ดูงดงาม

จวินอู่เสี ยหรี่ ตามองชายคนที่ถูกแขวนอยูบ่ นผนัง ชายคน

นี้ได้รับอาการบาดเจ็บแปดถึงสิ บส่ วน นางยังแปลกใจที่
ชายคนนี้ยงั ควบคุมสติไว้อยู่ ชายคนนี้ช่างมีจิตใจที่
แข็งแกร่ งยิง่ นัก
ชายหนุ่มที่โดนแขวนอยูบ่ นผนังขมวดคิ้วมุ่น ในขณะที่
สายตาของเขามองไปที่จวินอู่เสี ยที่ยนื อยูห่ ลังเชียวชู

นั้นใคร?

เชียวชูกลืนน้ าลายแล้วพูดว่า นี่คือเด็กชายที่ขา้ เคยเล่าให้

ท่านฟังมาก่อน เขาเป็ นอัจฉริ ยะที่ขา้ เจอที่เมืองผีไง

อัจฉริ ยะ? จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วด้วยความสงสัยนิดๆ

ชายรู ปงามที่ถูกเรี ยกว่าพี่ฮ้ วั ก็หรี่ ตาลงมองไปที่จวินอู่เสี ย

ชายหนุ่มที่ถูกโซ่และตะขอเกี่ยวก็เริ่ มเคลื่อนไหว มือของ

เขาที่ถูกโซ่มดั เอาไว้กบั ตะขอที่แขวนเขาเอาไว้กห็ ลุดออก
ลงพื้น สัดส่ วนและท่าทางของเขาที่งดงามก็เคลื่อนไหว
อยูต่ รงหน้าจวินอู่เสี ย โดยที่ปลายเท้าของเขานั้นมีกอง
เลือดของเขาเองอยูต่ รงหน้า

มือของพี่ฮ้ วั ที่ถูกมัดเอาไว้กเ็ ริ่ มหลุดออกมาอย่างเชื่องช้า

และสง่างามเหมือนปลาโลมาที่ร่ายราอยูใ่ นน้ า

ดวงตาของเขายิม้ ออกมาแล้วมองมาที่จวินอู่เสี ยด้วย

ท่าทางที่สง่างาม

เขาปลดเครื่ องพันธะการด้วยท่าทางที่งดงามและผ่อน
คลาย
ทาไมเจ้าถึงพาเขามาที่นี่ พี่หวั พูดออกมาแล้วหันไปมอง
เชียวชูอย่างเยือกเย็น ท่าทางของชายรู ปงามคนนี้ไม่ได้
แสดงออกถึงความโกรธไปที่เชียวชู แต่กลับแสดงความมี
เสน่ห์ที่อ่อนโยนน่าหลงใหลไปแทน
ตอนที่ 273 พี่ฮวั่ 2

————————-

ตอนที่ 3/5

เชียวชูกระแอมออกมาอย่างกระวนกระวายแล้วพูดว่า พี่
ฮัว่ ท่านน่าเชื่อข้าให้มากกว่านี้ ข้าเพิ่งจะเจออู่เสี ยตอนที่
เดินทางเข้ามาที่หุบเขาในตระกูลอวิน๋ เราต่างสมัครเข้ามา
เป็ นศิษย์ของตระกูลอวิน๋ ท่านก็น่าจะรู ้ดีวา่ ในหุบเขาเมฆา
ลี้ลบั นี้อนั ตรายแค่ไหนในตอนกลางคืน หากข้าปล่อยให้
เขาอยูค่ นเดียว เขาอาจจะตกอยูใ่ นอันตรายก็ได้ ข้าเลยพา
เขามาด้วย
ชายหนุ่มรู ปงามก็หนั ไปทางจวินอู่เสี ยแล้วขมวดคิ้ว ข้าชื่อ
ว่าฮัว่ เหยา เจ้าโง่เชียวชูเคยเล่าเรื่ องของเจ้าให้ขา้ ฟังมาก่อน
พวกเราไม่คิดว่าจะได้มาเจอเจ้าที่นี่ นี่ไม่ใช่ๆที่เหมาะสม
เพื่อที่จะพบปะกัน แต่ขา้ ก็อยากจะคุยเรื่ องราวต่างๆกับเจ้า
ให้มากไปกว่านี้

ฮัว่ เหยาค่อยๆพูดออกมาด้วยน้ าเสี ยงนุ่มลึก ไม่ชา้ ไม่เร็ ว

เกินไปเป็ นน้ าเสี ยงนุ่มนวลน่าฟัง แต่หน้าที่งดงามของเขา
นั้นตกใจเหมือนกับเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก

หากเป็ นอย่างที่เชียวชูพดู มาจริ ง เจ้าคงเข้ามาที่ตระกูลอวิ๋

นด้วยเหตุผลอื่น ไม่ใช่แค่เพียงเข้ามาเป็ นศิษย์เท่านั้น หุบ
เขาเมฆาลี้ลบั ไม่ใช่สถานที่ๆปลอดภัยเท่าไรนัก ข้าแนะนา
ให้เจ้าอย่าเพิ่งเคลื่อนไหวในตอนนี้จะดีกว่า และจงอยูใ่ ห้
ห่างจากเค่อชางจู ไม่ตอ้ งไปสนใจข้อเสนอของผูอ้ าวุโส
คนไหนทั้งนั้น เจ้าอย่าได้ใช้ยากระษัยที่ไม่มีใครรู ้จกั หรื อ
รู ้ที่มา อย่าได้กินหรื อดื่มอะไรก็ตามที่มาจากพวกเขา
เด็ดขาด เขาพูดแล้วยกคิ้วขึ้นลงจนสุ ดท้ายก็เปลี่ยนไปเป็ น
ขมวดคิ้ว

เมื่อเชียวชูได้เจอเด็กหนุ่มคนนี้ครั้งแรกในเมืองผี เขาไม่
อยากจะเชื่อว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง เขาอยากรู ้เกี่ยวกับยา
กระษัยที่พวกเขาต้องการนั้นจะปรุ งมาก

พวกเขาพยายามหาคนๆนั้นให้เจอ แต่แน่นอนตอนนี้ที่นี่
และเวลานี้ไม่ใช่ที่ๆจะมาคุยกันเรื่ องนี้

พวกเขามีงานอื่นที่ตอ้ งทา พวกเขาไม่อาจจะพาจวินอู่เสี ย

ไปกับพวกเขาได้ พวกเขาจะพยายามทาให้ดีที่สุดเพื่อ
ไม่ให้จวินอู่เสี ยตกอยูใ่ นอันตรายก่อนสิ่ งที่พวกเขาทาจะ
สาเร็ จ

คนที่เข้ามานั้นเป็ นศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั ที่ไม่มีชื่ออยู่

ในรายชื่อของผูท้ ี่ถูกเลือกเข้าเป็ นศิษย์ เมื่อพวกเขาตาย
หรื อหายตัวไปมันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหุบเขาเมฆาลี้ลบั
ศิษย์ของเค่อชางจูจะพาพวกเขาทุกคนลงไปตายที่ใต้ดิน
แห่งนี้เพื่อศึกษาทดลองยาพิษของพวกเขา หากข้าจาไม่ผดิ

ในคืนแรกที่พวกเขาก้าวเข้ามาในหุบเขาเมฆาลี้ลบั แห่งนี้
ศิษย์ใหม่ที่เข้ามาจะต้องโดนทรมานด้วยการสัง่ ให้ทางาน
อะไรบ้างอย่าง ฮัว่ เหยาพูดออกมา
ข้าเห็นพวกเขาแล้ว พี่ฮวั่ เจ้าปี ศาจร้ายนั้นใช้ทุกคนไปตัก
น้ าที่อยูห่ ่างจากที่พกั ไปห้าลี้ เชียวชูพยักหน้า เขาเปิ ดเผย
ว่าข้อมูลที่เขาได้รับก่อนที่จะเตรี ยมตัวมาที่นี่

ริ มฝี ปากของฮัว่ เหยาคลี่ยมิ้ ออกมานิดๆด้วยรอยยิม้ ที่ชวน

ให้หนาวเหน็บ

ให้คนออกกาลังมากๆในตอนที่หิวมากๆ ไม่แปลกที่หลาย
คนจะล้มป่ วย เค่อชางจูต้ งั ใจจะฆ่าคนพวกนั้น แต่เขาจะ
ไม่ทามันทันที แต่จะเริ่ มทามันทีละนิดๆเพื่อไม่ให้เป็ นที่
สังเกต เขาจะเริ่ มลดคนลงทีละนิดๆ เมื่อถึงตอนที่พวกเขา
อ่อนแอมากๆ พวกเขาก็จะกลายเป็ นแกะที่รอถูกเชือด
และเค่อชางจูกจ็ ะใช้ขอ้ อ้างอย่างสองอย่างว่าต้องการพา
ไปรักษาคนที่ป่วย คนที่ยงั เหลือก็จะไม่สงสัยใช่ไหม?
จวินอู่เสี ยถาม ตาของนางมองต่าลงในตอนที่กาลังคิดอยู่
นั้น

เพื่อไม่ให้เป็ นการเตือนฝูงแกะที่เหลือ เค่อชางจูจะใช้

วิธีการที่โหดร้ายเพื่อกาจัดพวกเขาออกไป เหล่าศิษย์ที่
ต้องการจะไปรักษาหรื อได้รับบาดเจ็บจะถูกส่ งไปหาผู ้
อาวุโสคนอื่น อะไรที่พวกเขาคิดก็ไม่เป็ นไปตามที่
คาดหวัง

ผูท้ ี่ถูกคัดเลือกเข้ามาเป็ นศิษย์ใหม่น้ นั ต่างโง่เง่าและใสซื่อ

ตอนที่เข้ามาที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั ใครคนหนึ่งก็จะจบลง
ด้วยการตายจากไป เมื่อถึงเวลาที่พวกเขารู ้สึกถึงความ
ผิดปกติน้ นั ก็สายเกินไปแล้ว
ตอนที่ 274 พี่ฮวั่ 3

————————-

ตอนที่ 4/5

ฮัว่ เหยามองจวินอู่เสี ยอย่างไม่น่าเชื่อ เขาไม่คิดว่าเด็กคนนี้

จะคาดการณ์การกระทาของเค่อชางจูได้ถึงขนาดนี้ เขาอยู่
ที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั เพียงแค่ครึ่ งวันเท่านั้น การที่เขา
คาดการณ์ได้เช่นนี้ลว้ นไม่ใช่คนธรรมดา

ทั้งหมดที่เจ้าเดานั้นถูกต้องทั้งหมดนี่เป็ นการณ์ของเค่
อชางจู ทุกสองสามวันเขาก็จะพาคนออกไปทีละนิด แล้ว
ค่อยๆฆ่าพวกเขาอย่างช้าๆ ในหุบเขาเมฆาลี้ลบั จะเพียงคน
ที่แต่งตัวด้วยชุดของศิษย์ภายในเท่านั้นที่ปลอดภัย พวก
เขาสุ นขั รับใช้ที่ทาหน้าที่เฝ้ายามกับเก็บกวาดในสิ่ งที่

เค่อชางจูทา ฮั้วเหยายืนยันในสิ่ งที่จวินอู่เสี ยคาดการณ์

เอาไว้

เจ้ามาที่นี่เมื่อเดือนที่แล้ว? จวินอู่เสี ยมองฮัว่ เหยานางเห็น

อาการของเขาบาดเจ็บอย่างร้ายแรง แต่มนั ก็ดีกว่าเมื่อ
เทียบกับคนอื่นๆในห้องใต้ดิน อย่างน้อยตัวเขาเองก็ยงั คง
มีสติอยู่

ฮัว่ เหยาพยักหน้า ข้าเป็ นคนสุ ดท้ายที่ได้เข้ามาในห้องนี้

ถัดมาจากคนชุดเดิม ข้าให้ภูติของข้าส่ งข้อมูลไปให้ก่อนที่
เชียวชูจะมาที่นี่
จวินอู่เสี ยสังเกตเห็นบาดแผลตามร่ างกายของฮัว่ เหยา แม้
ร่ างกายเขาจะบาดเจ็บแต่สภาพจิตใจของเขาช่างแจ่มใส
หากเขาไม่ถูกแขวนเอาไว้อย่างอนาถคงไม่มีใครคิดว่าเขา
บาดเจ็บแน่

คนทัว่ ไปเมื่อถูกเจาะกระดูกเชิงกราน แม้จะไม่ตายก็เหลือ

ชีวิตอีกครึ่ งเดียวเท่านั้น แต่สภาพของเขากลับยังดีอยู่

ดูเหมือนตาของจวินอู่เสี ยจะมองดูขา้ งหน้า เชียวชูวางมือ

บนไหล่ของฮัว่ เหยา พี่ฮวั่ ยังสุ ขสบายดีอาการบาดเจ็บแค่น้ ี
ไม่ตอ้ งพูดถึงหรอก
จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วฮัว่ เหยาคนนี้ปลดโซ่และหมุดที่ตอกตัว
เขาติดผนังได้ ชายหน้าสวยคนนี้อาจมีบางอย่างที่พิเศษ

ข้ามีความสามารถที่ควบคุมกระดูกของข้าได้ เพื่อให้คลาย
ความสงสัยของจวินอู่เสี ย ฮัว่ เหยาก็ยกมือขึ้นต่อหน้านาง
กระดูกเหมือนกับว่าจะหายไป แขนที่มือของเขาก็พบั งอ
ลง

ตาของจวินอู่เสี ยมีแต่ประกายแสงวาบมานางรู ้สึกแปลก

ใจอยูบ่ า้ ง นางได้เห็นนักกายกรรมในชีวติ ก่อนของนางที่
มีวธิ ีเคลื่อนย้ายกระดูกได้บางวิธี แต่มนั เทียบไม่ได้กบั ที่
ฮัว่ เหยาทาได้ เขาไม่เพียงควบคุมกระดูกให้บิดไปมาได้
แต่ดูเหมือนจะทาให้กระดูกของเขาโตขึ้นหรื อว่าใหญ่ข้ ึน
ได้ตามใจของเขา
ทาไมพวกเจ้าถึงเข้ามาที่นี่? จวินอู่เสี ยถามด้วยความแปลก
ใจ ที่ฮว่ั เหยากับเชียวชูทาพวกเขาไม่ได้มาดีกบั
ตระกูลอวิน๋ แน่นอน

ตราบใดที่พวกเขาไม่ใช่มิตรกับศัตรู นางก็ยงั ใช้พวกเขา

ได้

เรามาที่นี่เพื่อที่จะมาเอาของบางอย่าง แล้วเจ้าละ? ฮัว่ เหยา

พลางบิดกระดูกมือไปมาเพื่อให้มนั คืนรู ป เขาไม่ได้
ปกปิ ดเป้าหมายของเขาที่มาที่นี่ พวกรู ้วา่ จวินอู่เสี ยไม่
ได้มาดีกบั ตระกูลอวิน๋
ต่างคนต่างมีเป้าหมายของตัวเอง พวกเขาสามารถร่ วมมือ
กันได้ชวั่ คราว นอกจากนี้กย็ งั เป็ นข้อดีที่จวินอู่เสี ยถาม
มิตรที่ดียอ่ มจริ งใจต่อกัน

ไม่วา่ จะเป็ นจวินอู่เสี ย ฮัว่ เหยา เชียวชูพวกเขาล้วนเป็ นที่

ฉลาด

ข้ามาที่นี่เพื่อล้างบางตระกูลอวิน๋ ทิ้ง จวินอู่เสี ยพูดออกมา

ง่ายๆ แต่คนที่ได้ฟังต่างพากันตกตะลึง

เชียวชูเงยหน้าขึ้นมามองจวินอู่เสี ยด้วยความตกใจ หน้า

ของฮัว่ เหยาเองก็ตกใจไม่แพ้กนั
เจ้า…เจ้าแค่ลอ้ เล่นใช่ไหม? เชียวชูเอานิ้วแคะหู
เหมือนกับว่าเขาได้ยนิ จวินอู่เสี ยพูดผิดไป

ล้างบางตระกูลอวิน๋ ทิ้ง? นางกล้าที่จะทาแบบนั้นจริ งเหรอ

อ๊า!!

ข้าคิดว่าเป้าหมายของพวกเราไม่ได้ขดั แย้งกัน เราควรจะ

ร่ วมมือกันต่อสู ้ จวินอู่เสี ยไม่สนใจที่จะอธิบายมาก ฮัว่
เหยาที่รู้จกั หุ บเขาเมฆาลี้ลบั ดีเป็ นคนที่มีประโยชน์กบั นาง
หากเขาตกลงเวลาที่นางจะล้างบางตระกูลอวิน๋ ก็จะลดลง
หากไม่ตกลงนางก็จะไม่บงั คับ
ตอนที่ 275 วันแห่งการเปลี่ยนแปลง 1

————————-

ตอนที่ 5/5

การเป็ นพันธมิตรกันเพื่อหาประโยชน์ร่วมกันไม่ใช่เรื่ อง
ใหญ่ แม้จะไม่ได้ลงเรื อลาเดียวกับนางก็ไม่ใช่เรื่ องใหญ่

ตอนแรกนางวางแผนจะแก้แค้นด้วยตัวเอง

แต่….
ที่นางทาไม่ใช่วา่ ……นางกาลังแส่ หาความตายรึ ไง?

ฮัว่ เหยากับเชียวชูมองหน้ากันไปมา พวกเขาก็มีคาตอบอยู่

ในสายตาของพวกเขา

ฮัว่ เหยาจ้องไปที่จวินอู่เสี ยแล้วพูดว่า เราอาจจะร่ วมงาน

กันได้ หลังจากที่พวกเราทางานเสร็ จเราอาจจะขอให้เจ้า
ช่วยอะไนบางอย่าง

บอกมา จวินอู่เสี ยไม่ได้แปลกใจอะไรมากนัก เชียวชู

พยายามไม่ให้มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับนางตลอดเวลา
นางไม่คิดว่าการพบกันครั้งนั้นครั้งเดียวจะทาให้เชียวชู
ปกป้องนาง
เชียวชูเคยบอกว่าเจ้าปรุ งยากระษัยด้วยมือของเจ้าเอง เรา
อยากให้เจ้าปรุ งยากระษัยสู ตรนั้นให้พวกเรา พวกเราจะ
เตรี ยมสมุนไพรที่จาเป็ นจะต้องใช้ตามสู ตรให้เจ้า เจ้าก็แค่
ทามันให้เสร็ จเท่านั้น ฮัว่ เหยาหยุดพูด ก่อนจะพูดต่อไปว่า
พวกเราไม่ได้หวังว่ามันจะสาเร็ จ แต่อยากให้เจ้าทาให้ดี
ที่สุด หากมันสาเร็ จพวกเราจะขอบคุณเจ้ามาก แต่ถา้ หาก
มันล้มเหลวพวกเราก็จะไม่บงั คับเจ้าต่อไป

จวินอู่เสี ยพยักหน้านิดๆ ดูเหมือนว่ายากระษัยที่นางทา

แล้วเอาเข้าไปในเมืองผีจะทาให้เชียวชูสนใจมันมากพอดู

เรื่ องที่ฮ้ วั เหยากับเชียวชูขอร้องมันไม่ได้ยากหรื อว่าง่าย

นางไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธคาขอของพวกเขา
ในด้านการแพทย์จวินอู่เสี ยมัน่ ใจทักษะการทายากระษัย
มากที่สุด

นางเชื่อว่าในโลกนี้จะไม่มีใครที่สร้างยากระษัยได้เก่งไป
กว่านางได้อย่างแน่นอน

ดีขา้ สัญญาว่าจะทาตามที่พวกเจ้าพูด จวินอู่เสี ยตอบตกลง

โดยไม่ลงั เล

หน้าของเชียวชูคลี่ยมิ้ ออกมาอย่างดีใจ ข้ารู ้ ว่าเจ้าจะต้อง

ตอบตกลง

“……” จวินอู่เสี ยเงียบแล้วมองมาที่เชียวชู นี่เป็ นข้อตกลง

ที่ร่วมมือเป็ นพันธมิตรกันอย่างนั้นเหรอ?
ฮัว่ เหยาไม่สนใจท่าทางที่ดีใจของเชียวชู เขาก็เล่า
สถานการณ์ที่ซบั ซ้อนของหุบเขาเมฆาลี้ลบั ให้

จวินอู่เสี ยรู ้อย่างไม่ปิดบัง

เขาอยูท่ ี่หุบเขาเมฆาลี้ลบั มาทั้งเดือน ฮัว่ เหยานั้นรู ้ดียงิ่ กว่า

ที่ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเล่าให้นางฟังเสี ยอีก

เค่อชางจูจะอยูท่ ี่หอ้ งใต้ดินนี่ทุกเช้าและจะไม่ออกไปไหน

เขาจะใช้เวลาสั้นๆออกไปสอนศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั
ในตอนบ่าย ส่ วนใหญ่เขาจะอยูท่ ี่พกั ของเขาเพียงแค่คน
เดียว นอกจากลูกศิษย์ของเขาจริ งๆเท่านั้นที่เขาจะคุยด้วย
นอกนั้นเขาก็ไม่ค่อยยุง่ กับใคร ทันทีที่พระอาทิตย์ตกดิน
เค่อชางจูกจ็ ะมาที่นี่เพื่อทรมานคนรุ่ นเยาว์ที่เข้ามาที่นี่

ในห้องใต้ดินจะคนหรื อว่าสัตว์กไ็ ม่ต่างกัน ในสายตาของ

เค่อชางจูเขาจะมาคว้านท้องของพวกเขาและเอายาพิษเข้า
ใส่ เข้าไปทุกวัน

หลังจากดวงอาทิตย์ตกดินแน่นอนว่าที่นี่จะกลายเป็ นนรก
ใต้ดินทันที

คนที่ตายในการทดลอง เหล่าลูกศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั
จะเอามาฝังไว้ใต้สมุนไพรให้กลายเป็ นปุ๋ ย
คนที่กา้ วเข้ามาในหุ บเขาเมฆาลี้ลบั ไม่ค่อยจะได้กลับ
ออกไปแม้จะตายไปแล้ว นอกจากคนพวกนั้นจะ
กลายเป็ นศิษย์ที่แท้จริ งของเค่อชางจู

ตั้งแต่โชคชะตาบันดาลให้กา้ วมาที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั พวก

เขาถูกลิขิตแล้วว่าจะต้องตาย

จวินอู่เสี ยนัง่ ฟังที่ฮวั่ เหยาพูดออกมาอย่างเงียบๆ นางกาลัง

ครุ่ นคิดในข่าวที่เล่ามา นางเงยหัวขึ้นมาแล้วถามฮั้วเหยา
ว่า เจ้าเคลื่อนไหวกระดูกได้ตามใจ แล้วเจ้าสามารถทาให้
มันเปลี่ยนรู ปร่ างได้ไหม?

ฮัว่ เหยาตกใจนิดๆ ในใจของเขาตระหนักถึงอะไร

บางอย่าง แต่เขาก็ไม่แน่ใจจริ งพยักหน้าให้จวินอู่เสี ย
ตอนที่ 276 วันแห่งการเปลี่ยนแปลง 2

————————-

ตอนที่ 1/5

ฆ่าเค่อฉางจู แล้วเจ้าก็ไปแทนที่เขา จวินอู่เสี ยบอกถึง

แผนการณ์ที่นางคิดไว้กบั เชียวชูและฮัว่ เหยาฟัง

เมื่อได้ฟังแผนของจวินอู่เสี ย ฮัว่ เหยากับเชียวชูกพ็ ากัน

ตกใจจนตาโปน

พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าจวินอู่เสี ยที่เพิง่ เคยมาที่หุบเขาเมฆา

ลี้ลบั เป็ นครั้งแรก นางก็คิดที่จะฆ่าเค่อชางจูแล้ว
จวินอู่เสี ยบอกว่าที่นางเข้ามาตระกูลอวิน๋ ก็เพื่อที่จะล้าง
บางตระกูลอวิน๋ ทั้งหมด แต่แผนการณ์ที่นางคิดจะไม่เร็ ว
ไปหน่อยรึ ไง?

จะทายังไงละ? เชียวชูหนั ไปมองจวินอู่เสี ยอย่างสงสัย มัน

เป็ นเรื่ องที่ยากมากสาหรับเด็กหนุ่มที่จะทาเรื่ องแบบนี้ได้

จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วนิดๆ

ฮัว่ เหยาก็ถามนางกลับไปว่า เจ้าจะทายังไงกัน? จริ งอยูท่ ี่

ข้าควบคุมกระดูกได้ แต่กไ็ ม่อาจเปลี่ยนหน้าตาของข้าได้
แม้โครงหน้าของข้าจะเหมือนเค่อชางจูแต่หน้าของข้าก็
ไม่เหมือนกับหน้าเขาซะทีเดียว
ข้ามีวธิ ีของข้าก็แล้วกัน จวินอู่เสี ยมองไปที่ฮวั่ เหยานิ่งๆ
ก่อนจะพูดกับเขาว่า เจ้าไม่จาเป็ นต้องทาอะไรทั้งนั้น เจ้า
แค่รอข้าอยูท่ ี่นี่กพ็ อแล้ว

ฮัว่ เหยามองเห็นสิ่ งที่จวินอู่เสี ยตั้งใจจะทาออก แต่เขาก็

ไม่ได้พดู อะไร แต่กไ็ ม่เห็นด้วยกับสิ่ งที่นางจะทา

แล้วทั้งสามคนก็ได้ทาข้อตกลงกันภายในห้องลับใต้ดิน
มืดๆแห่งหนึ่งในหุ บเขาเมฆาลี้ลบั โดยที่พวกเขาไม่รู้เลย
ว่าข้อตกลงนี้มนั คือจุดเริ่ มต้นที่จะนาพาเรื่ องยุง่ ยากมาสู ้
ชีวิตของพวกเขาและมันจะผูกมัดชีวิตและความตายของ
พวกเขาด้วยกันโดยที่พวกเขาไม่รู้ตวั
ในตอนเช้ามืดจวินอู่เสี ยกับเชียวชูกอ็ อกไปจากห้องลับใต้
ดิน ก่อนที่จะไปจวินอู่เสี ยเห็นฮัว่ เหยาเอาร่ างกายของเขา
ไปแขวนไว้บนผนังเหมือนเดิม

เขาทาให้ทุกอย่างเหมือนเดิมราวกับไม่เคยมีอะไรเกิด
ขึ้นมาก่อน

หลังจากคืนแห่งความทุกข์ทรมานผ่านพ้นไป คนรุ่ นเยาว์

ทั้งหลายก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะพูดไหว ก่อนที่จวินอู่เสี ยกับ
เชียวชูจะกลับมาที่หอ้ งพัก พวกเขาเห็นคนหนุ่มสาว
ประมาณยีส่ ิ บคนนอนอยูข่ า้ งๆถังน้ า ดูเหมือนว่าพวกเขา
จะหมดสติไปแล้วพวกเขานอนปวกเปี ยกหมดแรงเหมือน
ตุก๊ ตาผ้า หลายคนร่ างกายเปี ยกโชกโดยมีถงั ตักน้ าอยู่
ข้างๆ พวกเขาไม่มีเรี่ ยวแรงที่เดินได้อีกต่อไป พวกเขาหิ ว
มาทั้งวันทั้งคืนต้องเหนื่อยแบกน้ าไปมาหลายเที่ยว พวก
เขามีท้ งั คนที่นงั่ และนอนอยูห่ ลับไป

โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นจวินอุ่เสี ยกับเชียวชูเลยสักคน
พวกเขาหาที่นง่ั หลังจากนั้นจวินอู่เสี ยก็เอายากระษัยยืน
ให้กบั เชียวชู

นี่อะไร? เชียวชูมองยากระษัยที่จวินอู่เสี ยยืนให้เขาด้วย

ความสับสนและมึนงง

จวินอู่เสี ยมองไปที่เชียวชูโดยไม่ได้อธิบายอะไร แล้วหยิบ

เอายากระษัยในมือของเชียวชูยดั ใส่ ปากของเขาอย่างแรง
ทาให้เชียวชูตอ้ งกลืนมันลงลาคอไปอย่างช่วยไม่ได้
……. ยากระษัยที่แสนจะขมเข้าไปลาคอของเชียวชูเขา
แทบที่จะสาลักน้ าตา จวินอู่เสี ยบังคับให้เขากลืนยา
กระษัยลงไป

เด็กคนนี้เป็ นคนเงียบๆและโหดร้าย

เมื่อแสงสว่างยามเช้าสาดส่ องลงมาที่ผนื ดิน ปลุกเหล่า

หนุ่มสาวที่นอนแผ่อยูต่ รงลานให้ตื่นขึ้นมารับเช้าวันใหม่
เหล่าหนุ่มสาวที่เหนื่อยล้าจากการหามน้ าก็ตื่นขึ้นมาอย่าง
เหนื่อยอ่อนและอยากจะกลับไปพักผ่อนที่หอ้ งของตนแต่
ก็ไม่อาจไปได้
ตอนนี้พวกเขาอยากจะกลับไปนอนอยูบ่ นเตียงพวกเขาใจ
จะขาด แล้วดื่มน้ าสักสองสามอึกเพื่อดับความหิ วโหยแล้ว
ล้มตัวนอนลงบนที่นอนเพื่อพักผ่อนเอาแรง

ไม่มีใครสักคนที่กล้าไปตามศิษย์พี่ที่อยูใ่ นหุบเขาเมฆาลี้
ลับเพื่อขออาหารเลยสักคน จึงทาให้พวกเขาไม่มีใครได้
กินข้าวเช้ากันเลยสักคน
ตอนที่ 277 วันแห่งการเปลี่ยนแปลง 3

————————-

ตอนที่ 2/5

พวกเจ้าทาเสร็ จหมดแล้วรึ ยงั ? เหล่าศิษย์เก่าของหุบเขา

เมฆาลี้ลบั ถามพลางมองไปที่กลุ่มเด็กใหม่ที่อ่อนล้าและ
เหน็ดเหนื่อยอย่างพอใจ แล้วรอยยิม้ ชัว่ ร้ายแกมเจ้าเลห์ก็
ปรากฏขึ้นบนหน้าของเหล่าศิษย์เก่าทันที

เด็กๆที่ฟุบหลับไปแล้วก็ไม่อาจจะส่ งเสี ยงใดๆออกมาได้

เจ้าพวกไร้ประโยชน์งานแค่น้ ีกท็ าไม่เสร็ จ ตอนนี้ลืมเรื่ อง
อาหารเช้าไปได้เลย ไปตักน้ าใส่ ถงั น้ าให้หมด แล้วตักน้ า
รดสมุนไพรซะ เขาไม่ปล่อยโอกาสให้เด็กๆเหล่านี้ได้มี
โอกาสหายใจ

เสี ยงบ่นจากเด็กเหล่านั้นดังขึ้นทันที

ศิษย์พี่พวกเราเหนื่อยจะตายอยูแ่ ล้ว แล้วอีกอย่างเมื่อคืน

พวกเราก็ยงั ไม่ได้นอนกันเลย…ให้พวกเราหลับงีบก่อนที่
จะไปรดน้ าสมุนไพรเถอะ? เด็กหนุ่มคนนี้ขอร้องอ้อน
วอนขอความเมตตาด้วยความกล้า
ทันทีที่คาพูดนี้ออกมาจากปากศิษย์ใหม่ ศิษย์เก่าของหุบ
เขาเมฆาลี้ลบั ก็เดินมาเข้าไปเตะท้องของเด็กคนนั้นให้ลม้
ลงไปกองที่พ้ืนทันที

เจ้าพวกขี้เกียจ นี่เป็ นกฏของหุบเขาเมฆาลี้ลบั ที่พวกเจ้าเข้า

มาแล้วต้องทาตาม หากปฎิเสธพวกเจ้าก็ออกจากหุบเขานี้
ไปซะ เหล่าศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั จ้องมองพวกเขา
ด้วยสายตาที่รังเกียจแล้วหัวเราะเยาะอย่างเยือกเย็น ใน
สายตาของพวกเขากลุ่มคนที่เข้ามาใหม่น้ ีไม่ใช่คนแต่เป็ น
หนูทดลองยาให้กบั พวกเขา

ภายใต้การคุกคามและข่มขู่ของศิษย์เก่า………ทาให้เด็กๆ
เหล่านี้หมดแรงที่จะพูดอีกต่อ พวกเขาได้แต่ลากสังขาร
ตัวเองไปที่ถงั น้ าเพื่อตักน้ าไปรดสมุนไพรตามที่ศิษย์พี่สง่ั
เท่านั้น
หุ บเขาเมฆาลี้ลบั ไม่ได้อนุญาตให้คนจากภายนอกเข้ามา
จึงไม่มีใครรู ้วา่ มีอะไรอยูห่ ลังบานประตูที่ปิดสนิทบานนี้

เมื่อลูกแกะเหล่านี้เข้าไปภายในประตู ก็จะไม่มีทางได้
ออกมาอีกต่อให้พวกเขาร้องขอให้คนช่วยก็จะไม่มีใคร
ช่วยพวกเขาได้

หากคนพวกนี้รู้วา่ ตัวเองจะถูกทรมานจนตาย พวกเขาจะ

ยังดีใจที่ได้มาหุ บเขาเมฆาลี้ลบั นี้อีกหรื อไม่? เชียวชูที่เดิน
ออกมาจากเรื อนที่พกั ของตนเองก่อนที่จะมองหน้าเด็กๆ
พวกนี้ที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ ก่อนที่ดวงตาของเขาจะยิม้
ออกมาอย่างคนขี้เล่น
เค่อชางจูที่หลบซ่อนตัวอยูน่ ้ ีไม่ใช่คนดี เจ้าพวกนี้กไ็ ม่ใช่
คนดีเหมือนกัน เมื่อพวกเขามาถึงหุบเขาเมฆาลี้ลบั พวก
เขาก็หวั เราะเยาะเย้ยและดูถูกจวินอู่เสี ย ตอนนี้นางสงสัย
ว่าพวกเขายังมีเรี่ ยวแรงที่จะทาแบบนั้นอีกต่อไปไหม

จวินอู่เสี ยไม่ได้พดู อะไร นางมองพื้นดินที่อยูข่ า้ งหน้าของ

นางอย่างไม่สนใจ

ทุกคนคงไม่รู้วา่ นางรังเกียจทุกช่วงเวลาที่นางอยูท่ ี่นี่

เพราะมันน่ารังเกียจแบบนี้ยงั ไงละนางถึงอยากจะลบล้าง
ที่แห่งนี้ให้หายออกไป
เชียวชูรอจวินอู่เสี ยตอบกลับ แต่นางก็ไม่ได้พดู อะไรเลย
สักคา เขาจึงหันไปมองนางและเมื่อเขาเห็นว่าแก้มที่เคย
เป็ นสี ชมพูของจวินอู่เสี ยตอนนี้กลับขาวซีดไปหมด ริ ม
ฝี ปากที่เคยแดงอย่างคนสุ ภาพดีกซ็ ีดราวกับศพยังไงยังงั้น

อู่เสี ย เจ้า…… เชียวชูพดู ออกมาได้ไม่กี่คาเขาก็รู้สึก

เหมือนโลกทั้งใบกาลังหมุนรอบตัวเขา ก่อนที่เขาจะทัน
ได้พดู อะไรตัวเขาก็ฟุบลงไปนอนกับพื้นทันที

เสี ยงคนทั้งสองคนปลุกเด็กๆพวกนั้นให้ตื่นจากความง่วง
เมื่อพวกเขาหันไปดูกพ็ บว่าจวินอู่เสี ยกับเชียวชูลม้ ลงกับ
พื้น ใบหน้าของพวกเขาขาวซีดราวกับศพ
ช่วยได้ ใครก็ได้พาพวกเขาไป เสี ยงกรี๊ ดร้องตะโกนขอ
ความช่วยเหลือดังออกมาจากฝูงชน

ศิษย์ของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั ที่ได้ยนิ เสี ยงกรี๊ ดร้องออกจาก

เรื อนที่พกั ของศิษย์ใหม่ เมื่อพวกเขาเดินไปถึงก็เห็นจวินอู่
เสี ยกับเชียวชูลม้ ลงไปนอนกับพื้น

เมื่อเห็นแบบนั้นใบหน้าของพวกเขาก็มีประกายชอบใจ
แต่แล้วมันก็หายไปทันที พวกเขาเดินมาหยุดอยูต่ รงหน้า
ของทั้งสองคน เจ้าพวกไร้ค่านี่ แค่โดนใช้งานนิดๆ
หน่อยๆก็เป็ นลมซะแล้ว เอ้า!!แล้วนั้นพวกเจ้าจะยืนงงกัน
อีกนานไหมรี บพาเจ้าพวกโง่สองคนนี้ไปหาท่านผูอ้ าวุโส
เค่อเร็ วๆ
กลุ่มศิษย์ใหม่ที่พึงมาต่างก็พากันสับสนกับสิ่ งที่เกิดขึ้น
เมื่อได้ยนิ ศิษย์พี่สงั่ เช่นนั้น พวกเขาก็คิดว่าถ้าพวกเขาไป
หาท่านผูอ้ าวุโสเค่อแล้วพวกเขาจะปลอดภัย แต่หารู ้ไมว่า
สิ่ งที่พวกเขาคิดกับความเป็ นจริ งนั้นต่างกันราวฟ้ากะเหว
เพราะไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่ปลอดภัยแต่พวกจะโดน
ทรมานยิง่ กว่าตกนรกทั้งเป็ นเลยก็วา่ ได้
ตอนที่ 278 วันแห่งการเปลี่ยนแปลง 4

————————-

ตอนที่ 3/5

ความจริ งมันต้องเป็ นแบบนี้แน่ หุบเขาเมฆาลี้ลบั คงไม่

ทรมานพวกเขาอย่างไร้ซ่ ึ งเหตุผล นี่ตอ้ งเป็ นบททดสอบที่
พวกเขาต้องผ่านไปให้ได้ หากผ่านไปได้พวกเขาต้อง
กลายเป็ นลูกศิษย์ของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั จริ งๆอย่างแน่นอน

หลังจากที่พวกเขาเหนื่อยอ่อนจนไม่สบายผูอ้ าวุโสเค่อก็
จะช่วยรักษาให้กบั พวกเขา แล้วอาการเหนื่อยล้าของพวก
เขาก็จะหายไป เมื่อคิดได้น้ นั นี้เหล่าคนหนุ่มสาวที่ถูก
เลือกก็เริ่ มมีความหวังอีกครั้ง หากพวกเขาทางานจนจน
เกินขีดจากัดพวกเขาก็จะได้รับ การรักษา จากผูอ้ าวุโสเค่
อหลังจากนั้นพวกเขาก็จะกลายเป็ นลูกศิษย์จริ งๆสักที

เมื่อคิดได้ดงั นั้นพวกเขาจึงพยายามหักโหมร่ างกาย

เพื่อที่จะเปิ ดประตูแห่งความสาเร็ จตามที่พวกเขาคาดหวัง
ไว้

เจ้าพวกโง่ ลูกศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั ต่างดูถูกพวกแกะ

โง่ที่จะต้องมาตายอย่างทรมานโดยที่ลูกแกะเหล่านี้ไม่รู้
เรื่ องอะไร

เราจะพาเจ้าสองคนนี่ไปหาท่านผูอ้ าวุโสเค่อไหม? ลูก

ศิษย์หุบเขาเมฆาลี้ลบั ถามเพื่อนอีกคนพลางเตะร่ างของจ
วินอู่เสี ยและเชียวชูที่นอนนิ่งไม่ไหวติงใดๆบนพื้นอย่าง
ไม่สนใจว่าเจ้าของร่ างจะตื่นขึ้นมาไหม

ส่ งพวกมันไปเถอะ ข้าไม่คิดว่าแกะที่อ่อนแอและหมดสติ
ในคืนแรกจะมีประโยชน์อะไร เป็ นเรื่ องของเจ้าสองคนนี่
ที่โชคร้ายเอง เหล่าลูกศิษย์แห่งหุบเขาเมฆาลี้ลบั ไม่เคยมี
ความเมตตาให้กบั เหล่าศิษย์ใหม่ที่เข้ามาเลยแม้แต่นอ้ ย
พวกเขาพาเชียวชูกบั จวินอู่เสี ยไปที่หอ้ งลับใต้ดินที่พวกจ
วินอู่เสี ยพึ่งออกมาเมื่อเช้า แล้วโยนทั้งสองคนไว้ในห้อง
อย่างไม่สนใจใยดี

พวกเขาไม่สนใจว่าทั้งคู่ที่เจ็บป่ วย พวกเขาแบกจวินอู่เสี ย
กับเชียวชูไปไว้ที่อาคารเดียวกับเมื่อคืนที่พวกเขาแอบเข้า
มาในชั้นใต้ดินที่อยูล่ ึกที่สุด
เมื่อยามเฝ้าประตูหอ้ งใต้ดินเห็นลูกศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้
ลับเดินเข้ามาก็เปิ ดประตูอาคารให้พวกเขาเข้าไป พวกเขา
แบกคนสองคนที่นอนป่ วยอยูบ่ นไหล่ไปตลอดทางโดย
ไม่หยุดพัก

หลังจากที่แบกเชียวชูกบั จวินอู่เสี ยมาถึงห้องปรุ งยาแล้ว

พวกเขาก็ถูกโยนลงบนพื้นเหมือนกระสอบใบหนึ่ง

และเสี ยงปิ ดประตูหอ้ งใต้ดินก็ดงั ขึ้นดัง

ปัง!!!

หน้าของเชียวชูที่ถูกโยนลงไปบนพื้นแลดูซีดเซียวก็จริ ง
แต่บนมุมปากของเขากับยิม้ แย้มอยู่
ใครบอกได้บา้ งว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา?

ทาไมเขาถึงหมดสติลงไป? ที่หน้ากลัวไปกว่านั้นเขาหมด
สติลงไปแล้วแต่เขาก็ได้ยนิ เสี ยงทุกอย่างที่ศิษย์พี่คุยกัน
แต่ไม่วา่ เขาจะพยายามมากแค่ไหนเขาก็ไม่อาจจะขยับตัว
ได้

เขายังคงมีสติอยูต่ ลอดเวลาแม้ตาของเขาจะปิ ดอยูแ่ ต่เขาก็

ได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น เพียงแต่เขาขยับตัวไม่ได้ก็
เท่านั้นส่ วนที่เหลือของร่ างกายยังทางานได้ปกติ

จวินอู่เสี ยเอายากระษัยให้เขาได้กินจริ งเหรอ? ทาไมเขาอยู่

ในสภาพเช่นนี้?
เชียวชูรู้สึกสับสนและหมดหวังสุ ดท้ายเขาก็เห็นเงาดา
เล็กๆที่เดินผ่านหน้าเขาไป ก่อนที่มนั จะเดินไปหยุดอยูท่ ี่
ชั้นวางยาบนหิ้ง

มันเป็ นแมวสี ดาตัวน้อยที่ตรงหน้าอกของมันมีสีทองเปล่ง

ประกายราวกับแผงคอของสิ งโต

เมื่อเจ้าแมวน้อยเห็นเปลือกตาของเชียวชูขยับ มันก็รีบวิง่
ไปซ่อนที่ช้ นั วางยาที่อยูใ่ กล้ๆมันทันที

เขาไม่รู้วา่ เขากับจวินอู่เสี ยจะต้องรออยูใ่ นห้องนี้นานแค่

ไหน
ผ่านไปสักพักประตูหอ้ งที่พวกเขานอนอยูก่ ถ็ ูกเปิ ดขึ้นมา
อีกครั้ง ทาให้แสงของดวงอาทิตย์ส่องสว่างผ่านเข้ามาที่
ห้องที่มืดมิด ทาให้เห็นรู ปร่ างที่ไม่สมประกอบของชาย
คนหนึ่งที่กาลังเดินเข้ามาในห้องได้รางๆ

เฝ้าไว้ แล้วอย่าให้ใครเข้ามารบกวนข้าเด็ดขาด เสี ยงเย็น

ยะเยือกที่ฟังแล้วชวนให้รู้สึกราวกับถูกแช่ลงไปในน้ าแข็ง
ยังไงยังงั้น

ก่อนที่แสงแดดที่อบอุ่นจะหายไปประตูกถ็ ูกปิ ดลงอีกครั้ง

เสี ยงกระดิ่งดังเข้ามาใกล้หูของจวินอู่เสี ยกับเชียวชูเข้ามา

เรื่ อยๆพร้อมกับการปรากฏตัวของคนๆหนึ่ง ที่เริ่ มเดินเข้า
มาใกล้มากขึ้นเรื่ อยๆจนพวกเขาได้ยนิ เสี ยงหัวใจของ
ตนเองที่เต้นระรัวจนแทบระเบิด
ตอนที่ 279 ตบห้าครั้ง 1

————————-

ตอนที่ 4/5

เค่อชางจูกม้ ลงมองเด็กสองคนที่นอนอยูบ่ นพื้น ริ มฝี ปาก

สี ม่วงของเขายิม้ กว้างออกมาอย่างน่าขนลุก มือของเขาถือ
โซ่ขนาดใหญ่ แล้วเอาโซ่พนั ไว้รอบท้องของเชียวชูกบั จ
วินอู่เสี ยแล้วลากทั้งสองคนไปที่หอ้ งใต้ดินห้องหนึ่ง

ระหว่างที่เชียวชูกบั จวินอู่เสี ยถูกลากไปไปยังห้องใต้ดิน

เจ้าแมวน้อยที่ซ่อนตัวอยูใ่ นชั้นวางยาก็แอบย่องตามเข้าไป
ในห้องใต้ดินอย่างเงียบๆ
ห้องใต้ดินมีแต่กลิ่นเหม็นเลือดที่น่าสะอิดสะเอือนผสม
กับกลิ่นเหม็นเน่าที่น่าสะอิดสะเอียนที่ลอยคลุง้ อยูใ่ น
อากาศ

เสี ยงกระดิ่งที่เค่อชางจูหอ้ ยอยูก่ ด็ งั ตามไปทุกที่ ที่หอ้ งลับ

ใต้ดินมีลูกศิษย์สองคนที่อยูใ่ นห้องใต้ดิน เมื่อพวกเขาเห็น
เค่อชางเดินเข้ามาจูกร็ ี บหยุดมือแล้วก้มหัวทาความเคารพ
เขาทันที

ท่านอาจารย์ ศิษย์ท้ งั สองคนคานับเขาด้วยความเคารพ

เค่อชางจูปล่อยโซ่ที่มดั จวินอู่เสี ยกับเชียวชูออกมา แล้ว

บอกกับศิษย์อีกสองคนว่า ยกพวกมันไป
ได้ครับท่านอาจารย์

ลูกศิษย์ท้ งั สองคนมองไปที่จวินอู่เสี ยกับเชียวชูแล้วแบก

ทั้งสองขึ้นไปบนโต๊ะ

ทั้งสองคนถูกโยนลงไปบนโต๊ะที่วางอยูก่ ลางห้องอย่างไม่
สนใจใยดี

พาพวกเขาไปทาความสะอาดซะ ข้ามีพิษตัวใหม่ที่
อยากจะลองกับพวกเขาหน่อย เค่อชางจูสง่ั งานลูกศิษย์ที่
อยูใ่ นห้องเสร็ จก็หวั เราะด้วยความตื่นเต้นแล้วเดินลึกเข้า
ไปข้างในห้องใต้ดิน
ภายในห้องใต้ดินมีโคมไฟที่แขวนอยูเ่ ป็ นจุดๆทาให้มีเงา
วูบวาบไปมา เมื่อเขาเดินมาได้สกั พักเขาก็เจอเข้ากับหนุ่ม
หน้าสวยที่ถูกแขวนไว้บนผนังที่มีท่าทางที่อ่อนเพลีย ตัว
ของเขาขาวซี ดราวกับศพและลมหายใจแผ่วๆที่ดูเหมือน
จะหมดลมเมื่อไรก็ได้

เค่อชางจูที่เห็นดังนั้นจึงหยิบเอาถังน้ าสาดใส่ ร่างที่ถูก

แขวนไว้บนผนังอย่างแรง

น้ าเย็นที่สาดลงมาปลุกให้เขาตื่นขึ้น ตาของเขาก็ลืมขึ้น
อย่างช้าๆ ร่ องรอยความไม่พอใจปรากฏขึ้นในสายตาของ
เขามาทันที
เจ้ามีจิตใจที่เข้มแข็งมากวันนี้เราจะเล่นกันอีกนะ เค่อชางจู
ยิม้ แล้วเอาถังไม้ที่มีของเหลวสี ดาออกมา เขาเอาต้นอ้อยที่
มือความหนาประมาณนิ้วมือคนที่อยูใ่ นถังของเหลว ต้น
อ้อยต้นนั้นคงแช่อยูใ่ นถังนั้นนานแล้วแกนกลางของมัน
จึงเปลี่ยนเป็ นสี ดาไปด้วย แล้วไหนจะยังหนามคมๆของ
มันที่ทาให้คนมองต้องสัน่ ไหวด้วยกลัว

ชายหนุ่มคนนี้คือคนที่ได้รับเลือกให้เข้ามาที่หุบเขาเมฆาลี้
ลับเมื่อเดือนที่แล้ว คนทั้งหมดที่มาชุดเดียวกันกับชายคน
นี้ตายไปหมดแล้วจะเหลือก็เพียงเด็กคนนี้เท่านั้นที่ยงั มี
ชีวิตอยู่ นั้นแสดงให้เห็นแล้วว่าเด็กคนนี้มีพลังชีวติ
มากกว่าคนธรรมดาอยูห่ ลายเท่า แม้กระทัง่ หลังจากถูก
ทรมานมากกว่าสองสัปดาห์เขายังมีชีวติ อยู่
อ้อยที่แช่อยูใ่ นของเหลวสี ดาก็ถูกฟาดลงบนร่ างของบน
ร่ างของเด็กหนุ่มที่แขวนอยูบ่ นผนัง เมื่อมันกระทบกับผิว
ของเด็กหนุ่มก็ทิ้งรอยแผลไว้บนร่ างของเด็กหนุ่ม ไม่นาน
แผลที่เด็กหนุ่มได้รับก็เริ่ มเปลี่ยนไปเป็ นสี ม่วงทันที

นี่เป็ นต้นอ้อย ที่ข้ ึนอยูใ่ นหุบเขาตะวันออกแต่มนั ไม่ใช่ไม้

อ้อยธรรมดาแต่มนั คือไม้ออ้ ยที่มีพษิ อยูข่ า้ งใน แล้วยังมี
หนามที่แหลมคม ข้อดีของพิษตัวนี้มนั คืออะไรเจ้ารู ้ไหม
ข้อดีของมันก็คือไม่ได้ฆ่าเจ้าแต่มนั จะทาให้เจ้าเจ็บปวด
ทรมานเหมือนโดนมดกัดกินอวัยวะภายในของจ้า ฮัว่
เหยาเจ้าจาเอาไว้นี่คือสิ่ งที่อาจารย์ สอน เจ้า เจ้าจามัน
ทั้งหมดได้ไหม? เค่อชางจูเอาอ้อยสี ดาฟาดเขา แล้ว
หัวเราะออกมาด้วยความตื่นเต้น
ตอนที่ 280 ตบห้าครั้ง 2

————————-

ตอนที่ 5/5

เสี ยงแส้ฟาดลงไปร่ างของเขาเรื่ อยๆ ถึงแม้หวั ของเขาจะ

ก้มลงแต่สายตาของเขาก็ไม่ได้แสดงถึงการหวาดกลัวแต่
อย่างใดเลย มีเพียงความสงบแล้วแสดงท่าทางที่ทา้ ทาย
ออกมา

เสี ยงฟากดังกระจายออกไปเรื่ อยๆ ลูกศิษย์ของเค่อชางจูก็

กาลัง เตรี ยม แกะตัวใหม่อยู่
เจ้าเด็กนั้นดีจริ งๆที่มนั ยังไม่ตาย ศิษย์คนหนึ่งพูดออกมา
เหมือนกับว่าเรื่ องพวกนี้เกิดขึ้นทุกวันในห้องใต้ดินตอนนี้
มีแค่ฮวั่ เหยาคนเดียวในรุ่ นที่ยงั ไม่ตาย ผ่านมาครึ่ งเดือน
แล้วเขาก็ยงั ไม่ตาย ปกติคนที่แข็งแรงมากห้าวันก็จะต้อง
ตายแล้ว แต่เขายังอยูร่ อดและโชคดีที่ไม่ถูกจับมาแช่ถงั ยา
กับควักลูกตาออก

ข้ายังเห็นเขามีชีวติ อยูไ่ ด้เช้านี้เท่านั้น เขาคงอยูไ่ ด้อีกไม่

นานหรอก ศิษญือีกคนหนึ่งตอบโดยไม่สนใจอะไร

ข้าสงสัยว่าพวกแกะใหม่นี่จะอยูไ่ ด้อีกกี่วนั สองวัน? สาม

วัน…เจ้าคนนี้ดูผอมแต่กระดูกของเขาแข็งแรงมาก ศิษย์
คนหนึ่งกาลังตัดเสื้ อผ้าที่ขาดรุ่ งริ่ งของเชียวชูออก หน้าอก
ที่แข็งแกร่ งและเรี ยบเนียนของเขาเผยออกมาต่อหน้า
บรรดาศิษย์ลูกอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาเอามือจับหน้าอก
เชียวชูแต่ไม่ได้สงั เกตเห็นว่าร่ างของเขากาลังสัน่ อยู่

ลูกศิษย์อีกคนกาลังมองไปที่ร่างผอมบางของจวินอู่เสี ย
อย่างน่าเบื่อหน่าย

ข้าไม่รู้วา่ เจ้าเด็กนี้อยูร่ อดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ยงั ไง

ตอนที่เขากาลังจะตัดเสื้ อผ้าของจวินอู่เสี ย ก็มีอนั ต้อง

ชะงักเพราะโดนมือเล็กๆของคนร่ างบางที่นอนไม่ได้สติ
มาจับข้อมือของเขาไว้

เจ้าดาน้อย จวินอู่เสี ยที่เพิ่งตื่นจากการ นอนหลับ ก็เบิกตา

คมของนางขึ้นมามองศิษย์ท้ งั สองคนของเค่อชางจูดว้ ย
สายตาที่ชวนให้คนมองรู ้สึกหนาวเหน็บ แล้วเงาสี ดา
ขนาดใหญ่กป็ รากฏตัวขึ้นทันที

ทันทีที่เห็นเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาตัวใหญ่ที่อยูๆ่ ก็ปรากฏตัวมัน

ทาให้พวกเขาตกใจ ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ตอบสนอง
อะไรพวกเขาก็ถูกตรึ งเอาไว้บนพื้นเลย มันเคลื่อนไหวเร็ ว
จนพวกเขามองไม่ทนั

เจ้านี่มนั มาอยูท่ ี่หอ้ งใต้ดินลับนี่ได้ยงั ไงกัน?

ทาไมพวกเขาถึงไม่เห็นรู ้สึกได้ถึงสิ่ งผิดปกติอะไรเลยสัก

อย่าง
มีดที่อยูใ่ นมือของพวกเขาตกลงสู่ พ้นื ดังแกรก พร้อมกับ
กรงเล็บของเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาที่จบั พวกเขาเอาไว้ เล็บของ
มันกดลงไปบนลาคอของพวกเขาหากมันกดลงมาอีก
หน่อยเจ้าสัตว์ร้ายสี ดานี่ตอ้ งทาให้พวกเขาคอหักตายแน่

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็ วมาก รู ้ตวั อีกทีพวกเขาก็ถูกตึงเอาไว้กบั

พื้นเสี ยแล้ว

ถ้าพวกเขาพูด ก็ฆ่าพวกเขาซะ เสี ยงเยือกเย็นดังออกมาทา

ให้ลูกศิษย์ของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั เริ่ มตกใจกลัวว่าต้นเสี ยงนี้
มาจากไหน
ไม่นานร่ างเล็กๆที่นอนอยูบ่ นโต๊ะไม้กล็ ุกขึ้นมา เด็กหนุ่ม
ที่ไม่ได้สติน้ นั กาลังส่ งสายตาที่หนาวเหน็บไปถึงกระดูก
จ้องลงมาที่พวกเขาที่กาลังนอนอยูท่ ี่พ้นื
ตอนที่ 281 ตบห้าครั้ง 3

————————-

ตอนที่ 1/3

*แอดจะเปลี่ยนคาว่า เจ้าแมวน้อยกับสัตว์ร้ายสี ดา เป็ นคา

ว่า เจ้านิลแทนนะคะ จะเริ่ มใช้ต้ งั แต่ตอนหน้าเป็ นต้นไป
แอดจึงบอกก่อนล่วงหน้าจร้า ^_________^

จวินอู่เสี ยลุกขึ้นยืนมองมีดสองเล่มที่หล่นอยูข่ า้ งๆเท้าของ

นาง สายตาที่หนาวเย็นของนางมองมาที่เชียวชู ก่อนจะ
เปิ ดปากเขาแล้วเอายากระษัยใส่ เข้าไป
เชียวชูที่นอนแข็งอยูบ่ นโต๊ะไม้กเ็ ด้งตัวขึ้นมาทันที

อ้าก แหวะ เชียวชูเอามือสองข้างเช็ดหน้าอกของตนอย่าง

แรงเพื่อที่จะลบสัมผัสของศิษย์ของเค่อชางจูที่มาลูบ
หน้าอกของตนเมื่อครู่ อย่างขยะแขยง

ให้ตายเถอะมันจับหน้าอกข้า

เจ้าบ้านี่วิปริ ตรึ ไง?

ภาพที่ปรากฏออกมาในตอนที่เขายังมีสติอยู่ เพื่อแต่เขาแค่
เคลื่อนไหวไม่ได้ได้แต่นอนนิ่งๆอยูบ่ นโต๊ะไม้ แล้วถูกเจ้า
คนที่น่ารังเกียจนี่สมั ผัส ความโกรธของเขาพวยพุง่ ขึ้นต่อ
หน้าเจ้าสัตว์สีดาที่ยนื อยูข่ า้ งๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วย
ความโกรธและความขยะแขยง

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดามองไปที่เชียวชูที่โกรธแล้วกระพริ บตา

ปริ บๆพลางหันไปมองที่จวินอู่เสี ยเหมือนกับว่าจะถาม
ความเห็นจากนาง

จวินอู่เสี ยพยักหน้า

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดายกกรงเล็บข้างขวาของมันขึ้นมา

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดายกขาของมันขึ้นมาเพื่อให้ลูกศิษย์ของหุบ
เขาเมฆาลี้ลบั ที่โดนมันกดไว้ได้มีลมหายใจสุ ดท้าย แต่
เชียวชูที่กาลังโกรธก็แตะศิษย์ที่โดนเจ้าสัตว์ร้ายสี ดากดไว้
ออกไปในเสี้ ยววินาที

ทาให้เขาเงียบซะ จวินอู่เสี ยมองมาที่เชียวชูแล้วพูดเตือน

เขาด้วยน้ าเสี ยงเย็นๆทันที

เชียวชูที่ได้ยนิ คาพูดของอู่เสี ยก็ยกมือขึ้นปิ ดปากศิษย์ที่

กาลังจะกรี๊ ดร้องแล้วกดเขาลงพื้นทันที มือเปล่าของเขา
นั้นแข็งแกร่ งมากกว่าคนทัว่ ไป เขาใช้มือข้างหนึ่งกดตัว
อีกฝ่ ายเอาไว้แน่นส่ วนมืออีกข้างก็ชกลงไปที่ศิษย์คนนั้น
เพื่อระบายความโกรธและขยะแขยงที่โดนเขาลูบไล้ตวั
ก่อนหน้านี้
ศิษย์คนนั้นไม่อาจหนีเชียวชูที่กดตัวเขาไว้ได้ เขาพยายาม
จะหลบหมัดของเชียวชูที่กระหน่าชกลงมาอย่าง
ยากลาบาก ความแข็งแกร่ งของเชียวชูยามโกรธนั้นน่าจะ
เทียบกับเจ้าบัวขี้เมาได้เลยทีเดียว เขาชกศิษย์คนนั้นจน
เลือดออก กระดูกช่วงล่างและช่วงบนของเขาแตกหักจาก
แรงชกของเชียวชู

ศิษย์หุบเขาเมฆาลี้ลบั ที่ถูกเจ้าสัตว์ร้ายสี ดาตรึ งเอาไว้ เห็น

เพื่อนของเขาถูกชกจนกระดูกหักไปทั้งตัว ตัวเขาเองก็เริ่ ม
สัน่ ด้วยความกลัว

ชายคนนั้นสู ดลมหายใจเฮือกสุ ดท้ายเข้าไปก่อนที่จะหมด

ลมหายใจ เชียวชูเมื่อเห็นว่าเขาตายแล้วก็ปล่อยมือที่จบั เขา
ออกอย่างไม่สนใจ ก่อนจะยืนขึ้นอย่างช้าๆแล้วเช็ดมือที่
เต็มไปด้วยเลือดกับเสื้ อของเขาที่ขาดเป็ นชิ้นๆ แล้วพูด
อย่างเซ็งๆ เฮ้อ!! ชุดข้า นี่เป็ นชุดที่ดีที่สุดที่ขา้ มีเลยก็วา่ ได้
แต่ดนั โดนเจ้าบ้านี้ตดั ซะได้

ว่าแต่อู่เสี ยเจ้าเอาอะไรให้ขา้ กิน ทาไมข้าถึงขยับตัวไม่ได้

ตลอดเวลาที่มาที่นี่? เชียวชูถามอย่างสงสัย เขาสงสัยยาตัว
นี้ของนางมากว่ามันคือยาอะไรทาไมเขาถึงไม่ขยับตัว
ไม่ได้ เมื่อตอนที่

เค่อชางจูเข้ามาเขาก็กอ็ ยากจะชกเค่อชางจู แต่ร่างกายของ

เขานั้นไม่ยอมขยับเลยแม้แต่นอ้ ยราวกับมันไม่ใช่ร่างกาย
ของเขา จนกระทัง่ จวินอู่เสี ยเอายากระษัยเม็ดที่สองป้อน
ให้เขา เขาถึงกลับมาขยับตัวได้อีกครั้ง
เจ้าไม่ตอ้ งสนใจหรอก จวินอู่เสี ยตอบกลับเชียวจูเบาๆ
ก่อนมองไปที่ลูกศิษย์อีกคนของหุบเขาเมฆาลี้ลบั ที่อยูใ่ ต้
กรงเล็บของเจ้าสัตว์ร้ายสี ดานิ่งๆ

ลูกศิษย์อีกคนของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั มองตาจวินอู่เสี ยด้วย

ความกลัว แล้วตัวของเขาก็เริ่ มสัน่ แล้วมองจวินอู่เสี ย
กลับไปด้วยความหวาดกลัว พลางส่ ายหัวร้องขอชีวติ

ฆ่า จวินอู่เสี ยสัง่ เจ้าแมวน้อยฆ่าศิษย์อีกคนอย่างไม่สนใจ

ทันที

ก่อนที่ศิษย์อีกคนของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั จะกรี๊ ดร้องก็โดน

เจ้าสัตว์ร้ายสี ดากัดเข้าที่คอของเขาอย่างแรงด้วยความเร็ ว
ที่เขามองไม่ทนั บนใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความ
กลัวและความอ้อนวอนขอความเมตตาจากนางก่อนที่เขา
จะหมดลมหายใจ

เมื่อลูกศิษย์ท้ งั สองคนตาย จวินอู่เสี ยกับเชียวชูจึงพากันลง

ไปที่หอ้ งลับใต้ดินที่พวกเขาไปมาเมื่อคืนทันที

ตอนนั้นฮัว่ เหยากาลังถูกสอน บทเรี ยนในแต่ละวัน ที่เค่

อฉางจูกาลัง สอน ให้ลูกศิษย์ของเขา เขาเห็นท่าทางของ
ชายหนุ่มที่เป็ นเหยือ่ ในการทรมานของเขาเงยหน้าขึ้นมา
จ้องมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่ อง

ในที่สุดเจ้าก็จะถึงขีดจากัดแล้ว? เค่อชางจูเยาะเย้ยด้วย
น้ าเสี ยงชัว่ ร้ายที่สะท้อนก้องไปทัว่ ในห้องใต้ดิน
ตลอดเวลาที่ฮว่ั เหยาโดนทรมานเขาไม่ได้แสดงกิริยาใดๆ
ออกมาเมื่อเขาถูกทรมานแต่อย่างใด แต่ในที่เขากาลัง
ทรมานเด็กหนุ่มตรงหน้านี้อยูๆ่ สายตาของเด็กหนุ่มก็
เปลี่ยนไป นั้นหมายความว่าเจ้าเด็กนี่ไม่อาจทนได้อีก
ต่อไป?
ตอนที่ 282 ตบห้าครั้ง 4

————————-

ตอนที่ 2/3

หากเจ้าขอร้องข้า เจ้าอาจไม่ตอ้ งทนทรมานแล้วกลายเป็ น

ศิษย์รักของข้าก็ได้ เค่อชางจูพดู พลางหัวเราะเยาะ สิ่ งที่เขา
ชื่นชอบมากที่สุดคือการที่คนทีมีใบหน้างดงามราวกับ
ดอกไม้ผลิบาน ต้องมาทนทุรนทุลายด้วยความทรมาน

ภาพความเจ็บปวดและหวาดกลัวบนใบหน้าที่งดงามนี้
ต้องมีน้ าตาเพราความเจ็บปวดมันช่างทาให้เขามีความสุ ข
ซะจริ ง
ฮัว่ เหยาไม่สงสัยเลยว่าในบรรดา ลูกศิษย์ ที่เค่อชางจูเลือก
เข้ามานั้นเขาถือได้วา่ เป็ นคนที่ดูโดดเด่นที่สุดในรุ่ นนั้น
เลยก็วา่ ได้ ครั้งแรกที่แค่อชางจูได้เห็นดวงตาอันแสนสวย
ของฮัว่ เหยาก็ทาให้เขารู ้สึกสนใจ จนเค่อชางจูอยากจะฉี ก
หน้าของเขาเป็ นชิ้นๆ ก่อนจะใช้ยาพิษนี้กดั กร่ อนใบหน้า
ของเขาให้เนื้อ และกระดูกบนใบหน้าของเขาให้
กลายเป็ นคนอัปลักษณ์

ช้าจริ ง ชายหนุ่มหน้าสวยที่มีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก
พูดออกมาช้าๆ

เค่อชางจูที่ได้ยนิ ดังนั้นจึงชะงัก เขาไม่เข้าใจว่าที่ชายหนุ่ม

พูดนั้นมันหมายความว่ายังไง
ข้าคิดว่าเจ้าคงสนุกอยูเ่ ลยไม่อยากขัด ข้ามีของเตรี ยมให้
เจ้าเป็ นพิเศษเลยเจ้าตัวน่ารังเกียจ เสี ยงน่ากลัวดังขึ้นมา
จากตรงข้างหลังของเค่อชางจู

เค่อชางจูหนั กลับไปมองทันทีดว้ ยความสับสน ที่อยูๆ่ ก็มี

เด็กหนุ่มสองคนยืนอยูข่ า้ งหลังเขาโดยที่เขาไม่รู้ตวั

เด็กสองคนเหล่านี้ไม่ได้สติและตกอยูใ่ นอาการที่ไม่สู้ดี
ก่อนหน้านี้หรื อไม่?

หว่า มองใกล้ๆแล้วหน้าของเจ้าน่าเกลียดมากเลยนะเนี่ย
เชียวชูจบั คางของเขาพร้อมกับทาท่าเยาะเย้ย แล้วทาท่า
ตกใจเมื่อได้หน้าของเค่อชางจู
น่าเกลียด? เจ้าว่าใครน่าเกลียดนะ? เจ้าเด็กบ้า ใบหน้าของ
เค่อชางจูน้ นั เต็มไปด้วยความโกรธ

ตลอดทั้งชีวติ ของเค่อชางจูเขาเกลียดคนที่พดู ถึงลักษณะ

หน้าตาของเขามากที่สุด จึงทาให้เขาเกลียดคนที่มี
พรสวรรค์และหน้าตาดีที่สุด ไม่เว้นแม้แต่เด็กก็ไม่รอด
พ้นจากความเกลียดของเขาด้วยเช่นกัน

เจ้าเด็กบ้านี่กล้าพูดว่าเขาหน้าตาน่าเกลียด?

เขาจะทาให้มนั ตายจนเอาศพไปฝังไม่ได้เลย!!!
เค่อชางจูขยับตัวขว้างเข็มสี เงินทั้งสามเล่มไปทางเชียวชู
กับจวินอู่เสี ยยืนอยูท่ นั ที เนื่องจากเขาไม่อาจควบคุมความ
โกรธของเขาไว้อีกต่อไปและในตอนที่เค่อชางจู
เคลื่อนไหวนั้นแสงสี เงินทั้งสามอันก็ส่องประกายสี ดาพุง่
ทะยานไปทางเชียวชูทนั ที

กริ๊ ง!! กริ๊ ง!! กริ๊ ง!!

เสี ยงเข็มกระทบกันดังขึ้นดังกริ๊ งสามครั้งติดกัน

เข็มสี เงินพุง่ เข้าไปเป็ นแสงสี ดา เข็มสี เงินของเขาทั้งสาม

อันก็ตกลงมาที่พ้ืนส่ องประกายเมื่อต้องกับไฟ
แววตาของเค่อชางจูน้ นั เต็มไปสงสัยปนแปลกใจ ไม่น่า
เชื่อว่าคนที่อยูต่ รงหน้าเขานี่เป็ นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น

เข็มพิษของเขาไม่เคยพลาดเป้ามาก่อน แม้กระทัง่ ตอนที่

เขาใช้มนั กับผูท้ ี่พลังจิตวิญญาณสี คราม แต่ความสงสัย
ของเขายังไม่หมดลง เด็กที่อยูต่ รงหน้าเขาหยุดเข็มสาม
เล่นที่พงุ่ ไปได้ยงั ไงกัน? และที่เขาแปลกใจที่สุด คือเด็กที่
ยืนเงียบอยูด่ า้ นข้างของเด็กหนุ่มอีกคนสามารถหยุดเข็ม
พิษของเขาทั้งสามเล่มได้ยงั ไงกัน??

แต่สิ่งที่ทาให้เขาต้องตะลึงคือเด็กชายที่อยูย่ นื อยูต่ รงเขานี้

คือคนที่เขาไปแย่งเอามาจากมู่เฉิ น นี่เขาเป็ นแค่คนที่แค่มา
สมัครเป็ นลูกศิษย์ของตระกูลอวิน๋ จริ งๆหรื อ?
เค่อชางจูเกลียดชายหนุ่มที่หน้าตาดีเป็ นที่สุด ทุกเดือนเขา
จะเลือกคนเหล่านั้นเข้ามาเป็ นศิษย์เพื่อที่จะกาจัดพวกเขา
เหล่านั้น เขาไม่ได้ให้ความสาคัญกับคนที่มีความสามารถ
อย่างจวินอู่เสี ยสักเท่าไร แต่ที่เขาเลือกจวินอู่เสี ยเข้ามาก็
เพราะอยากจะตัดหน้ามู่เฉิ นเท่านั้น เขาเกลียดมู่เฉิ นเลยไป
ฉกเอาจวินอู่เสี ยมา เพราะมู่เฉิ นทั้งสง่างามและมี
พรสวรรค์ที่โดเด่นมันเลยทาให้เขาอิจฉา แต่เขาก็ทาอะไร
ไม่ได้เนื่องจากเขาเป็ นผูอ้ าวุโสของตระกูลอวิน๋

ตอนนี้จวินอู่เสี ยยังเด็กแต่เมื่อเขาเติบโตขึ้น เขาจะต้องเป็ น

คนที่หล่อเหลาแน่ ซึ่งเค่อชางจูเกลียดคนลักษณะแบบนี้
มากที่สุด
ตอนที่ 283 ตบห้าครั้ง 5

————————-

ตอนที่ 3/3

เดิมเขารับจวินอู่เสี ยมาที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั เพือ่ ที่จะทาให้มู่

เฉิ นขายหน้า ตอนนี้เค่อฉางจูกาลังแปลกใจมาก

เจ้าเด็กนี้มีทกั ษะการขว้างเข็มพอๆกับเขา

นี่มนั เป็ นไปได้ยงั ไง?

การลอบโจมตีดว้ ยเข็มพิษเป็ นสิ่ งที่เค่อฉางจูถนัดที่สุด
การโจมตีโดยที่อีกฝ่ ายที่แข็งแกร่ งกว่าไม่ทนั จะระวัง แต่
มันกลับล้มเหลวโดยเจ้าเด็กนี่ ?

แต่นี่เป็ นจวินอู่เสี ยแค่น้ ีทาไมจะทาไม่ได้?

เจ้านี่มนั น่ารังเกียจจริ งๆ จวินอู่เสี ยหน้านิ่งอยูต่ ลอดเวลา

โดยไม่มีท่าทีที่กงั วลเลยแม้แต่นอ้ ย เจ้านี่กเ็ หมือนกับ
ปี ศาจในฝันร้ายของนางในชาติก่อนไม่มีผดิ การวิจยั ที่น่า
กลัวและไร้มนุษยธรรมที่เจ้าปี ศาจบังทาให้นางทามันทา
ให้นางไม่เคยลืมภาพพวกนั้นเลย คนแบบนี้ไม่สมควรที่
จะมีชีวติ อยูบ่ นโลกเลยด้วยซ้ าไป
ภายใต้การจ้องมองที่เยือกเย็นของจวินนอู่เสี ย ทาให้เค่
อชางจูรู้สึกตัวสัน่ ตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นไปทัว่ ทั้งร่ างกายของ
เขา

เพียงแค่เจ้าเด็กนี่จอ้ งมองมาความอัปยศที่น่ากลัวก็พรุ่ งพรู

เข้ามา

เจ้าปี ศาจน้อย ปากเจ้านี้ช่างโสโครกยิง่ นัก ไม่วา่ เจ้าจะเป็ น

ใครเมื่อเจ้าก้าวเข้ามาในหุบเขาเมฆาลี้ลบั แล้ว เจ้าอย่าได้
คิดว่าเจ้าจะหนีออกไปได้ เค่อชางจูหวั เราะเยาะ เขาไม่
อยากเชื่อว่าเจ้าเด็กน้อยสองคนนี้จะกล้าเข้ามาก่อกวนถึง
ที่นี่

หุ บเขาเมฆาลี้ลบั แห่งนี้คือที่อยูข่ องเขา

เจ้าคิดว่าเจ้าจะหยุดข้าได้เหรอ? จวินอู่เสี ยเงยหน้าขึ้น ที่
มุมปากของนางคลี่ยมิ้ ออกมาเป็ นรอยยิม้ ที่ชวั่ ร้าย

ใบหน้าของจวินอู่เสี ยที่นิ่งเงียบมาตลอดก็พลันยิม้ ออกมา

นิดๆแต่เป็ นรอยยิม้ ที่แสนจะชัว่ ร้าย

กล้ามาลองดีกบั ข้าแล้วเจ้าจะได้เห็นดีกนั เจ้าจะต้องมีชีวติ

ไปอีกนานไปพร้อมกับความทุกข์ทรมานตลอดทุกเวลาที่
ข้าจะเตรี ยมมันให้เจ้า เค่อชางจูยมิ้ ออกมาด้วยรอยยิม้ อัน
เยือกเย็น เขาเกือบจะเคลิบเคลิ้มเมื่อเห็นรอยยิม้ ที่งดงาม
ของจวินอู่เสี ยที่ยมิ้ มาให้

ความงดงามนี้มนั ต้องถูกทาลายให้หมด
เชียวชูกอ็ อกมายืนอยูข่ า้ งหน้าเขาอยากจะสอนบทเรี ยนให้
เจ้าตัวน่าเกลียดนี้เต็มที

แต่จวินอู่เสี ยก็ยกมือขึ้นห้ามหยุดยั้งการกระทาของเชียวชู
ไว้ก่อน

ถอยไป จวินอู่เสี ยเผยรอยยิม้ ที่ดูมีชีวติ ชีวาต่างจากปกติที่

มักจะชอบทาหน้านิ่งๆออกมา

เชียวชูลงั เลใจอยูพ่ กั หนึ่ง จริ งอยูท่ ี่เขารู ้สึกว่าจวินอู่เสี ยนั้น

แตกต่างไปจากคนอื่น แต่เมื่อได้เห็นรอยยิม้ ที่สดใสของ
นางทาให้เขาเผลอจ้องมองรอยยิม้ ของนางโดยที่เขาก็ไม่
รู ้ตวั เชียวชูตกใจจนยอมทาตามคาสัง่ ของจวินอู่เสี ยถอย
กลับไป

เจ้าเด็กนี่ร้นหาที่ตาย เค่อชางจูไม่คิดว่าจวินอู่เสี ยจะ

อันตรายแต่อย่างใด ต่อหน้าเขามันก็เป็ นเพียงแค่เด็กอวด
เก่งคนหนึ่งก็เท่านั้น แม้วา่ เขาจะมีความสามารแต่น้ นั ก็
ไม่ใช่เรื่ องสาคัญอะไร

จริ งๆแล้วความสามารถของเค่อชางจูไม่ใช่การสู ้รบ แต่

เป็ นพิษ

พิษที่ฆ่าศัตรู ได้โดยที่ศตั รู ไม่ทนั รู ้ตวั

ภายใต้ทอ้ งฟ้านี้ไม่มีใครรู ้เรื่ องการใช้พิษฆ่าคนไป
มากกว่าเขาแล้ว เขาสามารถฆ่าใครเมื่อไรก็ได้โดยที่คน
เหล่านั้นไม่รู้ตวั ว่าถูกเขาฆ่า

เจ้ามารน้อย พวกเจ้าสองคนไม่มีโอกาสรอดกลับไปได้
หรอก แม้แต่ทหารทั้งกองทัพก็ยงั ล้มข้าไม่ได้ ความตาย
อยูต่ ่อหน้าพวกเจ้าแล้วพวกเจ้าจะได้รู้วา่ ความทรมานที่
แท้จริ งนั้นเป็ นยังไง ใบหน้าของเค่อชางจูบิดเบี้ยวด้วย
ความโกรธ ทาให้ใบหน้าของเขาในตอนนี้ดูหน้าเกลียด
ราวกับผีร้ายในนรกที่ลุกขึ้นมาหลอกหลอนผูค้ นก็ไม่ปาน

กระดิ่งสี ทองสัมฤทธิ์ที่อยูป่ ลายเสื้ อคลุมของเขาดังกังวาน

ขึ้น แล้วควันสี เขียวก็ถูกปล่อยออกมากระจายไปทัว่ ทั้ง
ห้อง
ในตอนที่ควันสี เขียวถูกปล่อยออกมา ฮัว่ เหยาที่เห็นดังนั้น
ก็ตะโกนบอกกับจวินอู่เสี ยกับเชียวชูดว้ ยความตกใจทันที
รี บออกไปจากที่น้ ีเร็ ว นั้นคือพิษควันเดียวดาย

เสี ยงหัวเราะของเค่อชางจูดงั ขึ้นจนถึงที่สุด เขามองไปที่จ

วินอู่เสี ยกับเชียวชูอย่างโหดเหี้ ยม

เจ้าขยะที่อยูต่ ่ากว่าดินแดนสามอาณาจักร นี่ถือเป็ นเกียรติ

ของพวกเจ้าแล้วที่ตอ้ งตายอยูใ่ นเงื้อมมือของควัน
เดียวดายนี้
ตอนที่ 284 ตบห้าครั้ง 6

————————-

ตอนที่ 1/3

เค่อชางจูมองมาที่จวินอู่เสี ยกับเชียวชูเหมือนคนที่ตายไป
แล้ว ไม่มีใครรู ้จกั ควันนั้นดีเท่าเขาอีกแล้วว่าพิษควัน
เดียวดายนี้เป็ นยังไง พิษนี้ถึงแม้วา่ มันจะเป็ นควันแต่เมื่อ
มันซึ มเข้าสู่ ผวิ หนังแม้เพียงเล็กน้อยก็ตายได้

ในห้องใต้ดินที่ปิดสนิทและไม่มีอากาศถ่ายเทเช่นนี้ แม้
เด็กทั้งคนนี้คิดจะหนี ก็สายเกินไป
พิษควันเดียวดายนี้จะแพร่ กระจายไปทัว่ ทั้งชั้นอย่าง
รวดเร็ ว อย่าให้พดู ถึงเด็กพวกนี้เลยแม้แต่ทหารทั้งกองทัพ
ก็ตายได้หมดไม่มีใครรอดแม้แต่คนเดียว

ถึงแม้วา่ พิษนี้จะทาให้คนโดนตายอย่างช้าๆ แต่เขาก็สนุก

ที่จะได้เห็นคนพวกนี้พยายามทาทุกอย่างเพื่อไม่ให้ตวั เอง
ตายอย่างทรมาน

หน้าของเค่อชางจูยมิ้ กว้างด้วยความน่ากลัวขึ้นมา เขา

อยากจะให้เจ้าสองคนที่มีความกล้านี้ลม้ ลงแทบเท้าด้วย
ความน่าสมเพชใจจะขาด

นี่เป็ นครั้งแรกที่เค่อชางจูใช้มนั เขามอบมันให้จวินอู่เสี ย

เขามอง ควันเดียวดาย ที่กาลังพวยพุง่ แพร่ กระจายไป
ตอนนี้มนั แพร่ กระจายอยูท่ ี่ปลายเท้าไปจนถึงคอของเขา
แล้ว

ไป ควันเดียวดายนี้หากสัมผัสมันแม้แต่นิดมันก็จะฆ่า
พวกเจ้า เชียวชูพยายามดึงจวินอู่เสี ยออกไปด้วยใบหน้าที่
กังวล

เขาไม่คิดว่าเค่อชางจูมีสิ่งที่ร้ายกาจแบบนี้ซ่อนเอาไว้

เชียวชูดึงจวินอู่เสี ยอยูน่ านแต่จวินอู่เสี ยก็ไม่ขยับเลยแม้แต่

นิ้วเดียว เขาแปลกใจที่เห็นจวินอู่เสี ยคลี่ยมิ้ มุมปากขึ้นมา
นิดๆ
อู่เสี ยทาไมยังไม่ไปอีก? เชียวชูงง เขาอยากจะพานางหนี
ไปนี่เดี่ยวนี้

นี่คือควันเดียวดายเหรอ? จวินอู่เสี ยคลี่ยมิ้ ออกมาในแวว

ตาของนางนั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน นางไม่มีท่าทางที่
ตกใจ นางมองควันพวกนี้เหมือนกับควันบุหรี่ ธรรมดา
เท่านั้น

เชียวชูที่ได้ยนิ นางพูดเช่นนั้นก็ตกใจ เขามองไปที่จวินอู่

เสี ยอย่างโง่งมไม่ใช่วา่ เด็กคนนี้สมองผิดปกติไปแล้วรึ ไง
นี่คืออาการของคนที่เห็นพิษร้ายรึ ไงกัน? ทาไมถึงยังไม่วงิ่
หนี นางไม่ยอมขยับตัวแม้แต่นิดเดียว…แล้วมองมันอย่าง
กับว่าเป็ นเรื่ องสนุกงั้นเหรอ?
รอยยิม้ ของเค่อชางจูกลายเป็ นยิม้ ค้างทันที พิษนี้ขา้ จะใช้
มันกับคนที่อยูภ่ ายใต้ดินแดนสามอาณาจักร เจ้าน่าจะดีใจ
นะที่ขา้ ใช้พิษที่ล้ าค่านี้กบั เจ้า

หากเจ้าเด็กคนนี้ไม่ได้มีรอยยิม้ ที่งดงามเช่นนี้เขาคงไม่
อยากใช้พิษควันเดียวดายที่มีค่านี้กบั เขา แต่วา่ หากได้เห็น
ใบหน้าที่ตายลงอย่างบิดเบี้ยวนั้นก็ถือว่าคุม้ ค่าแล้ว

พิษกาลังแพร่ กระจายไปเรื่ อยจนปกคลุมไปทัว่ ห้อง เค่

อชางจูระงับความตื่นเต้นจนแทบไม่อยู่ พิษควันเดียวดาย
ได้แพร่ กระจายไปที่จวินอู่เสี ยแล้ว เจ้าเด็กบ้าที่กล้าท้าทาย
เขามันจะต้องกลายไปเป็ นกองกระดูก
ล่าค่า? จวินอู่เสี ยหัวเราะเหมือนกับว่าได้ฟังเรื่ องตลกดีๆ
ไปแล้ว นางเอียงหัวมองไปที่ควันเดียวดายที่อยูร่ อบๆตัว
นางอย่างเฉยชา สายตาของนางเริ่ มหนาวเย็นขึ้นมาแล้ว

แค่ของเล่นพวกนี้เจ้าก็คิดว่ามันเป็ นของล้ าค่าแล้ว งั้นข้า

จะให้เจ้าได้เห็นอะไรดีๆ คาพูดของ

จวินอู่เสี ยพูดออกมาด้วยความสนุกสนาน นางสะบัดแขน

เสื้ อทีหนึ่งแล้วก้าวไปข้างหน้าไปหาควันเดียวดายที่อยู่
ตรงหน้านาง

ทาไมเจ้าถึงไม่เป็ นอะไรเลย? สี หน้าของเค่อชางจู

กลายเป็ นแข็งค้างทันที พิษควันเดียวดายของเขาโดนถูก
ตัวนางแล้ว แต่ทาไมนางถึงไม่เป็ นอะไรเลย?
ไปไม่ได้!!

พิษควันเดียวดายมันจะกัดกร่ อนร่ างกายมนุษย์ทนั ทีที่

สัมผัสถึงตัว แต่ทาไมเจ้าเด็กนี่ถึงไม่เป็ นอะไรเลย?

เจ้าคิดว่าของเด็กเล่นนี้จะทาให้ขา้ บาดเจ็บ แล้วหยุดข้าได้

อย่างนั้นเหรอ? จวินอู่เสี ยถามด้วยความสงบ
ตอนที่ 285 ตบห้าครั้ง 7

————————-

ตอนที่ 2/3

คาพูดของจวินอู่เสี ยทาให้ทุกคนต่างตกใจ แม้แต่เชียวชู

กับฮัว่ เหยาก็พากันตกใจ

เมื่อเค่อชางจูใช้พิษควันเดียวดาย ทั้งสองคนก็เปิ ดพลัง

วิญญาณออกไปเป็ นเกราะป้องกัน แม้จะป้องกันควัน
เดียวดายไม่ได้แต่อย่างน้อยก็ชะลอความเร็ วของพิษที่ส่ง
มาได้กย็ งั ดี
แต่ถึงอย่างไรก็ตามเชียวชูกบั ฮัว่ เหยาอาการก็ไม่ค่อยจะดี
นัก เพราะพิษควันเดียวดายที่แทรกซึมเข้ามาเมื่อถูก
ผิวหนังของพวกเขา ก็รู้สึกเหมือนผิวหนังกาลังไหม้และ
ปวดแสบปวดร้อนเหมือนโดนไฟเผา พลังวิญญาณของ
พวกเขาไม่อาจป้องกันควันเดียวดายได้หมด ตอนนี้ผวิ
ของพวกเขาเริ่ มเปลี่ยนเป็ นสี แดงแล้ว พวกเขารู ้สึกได้เลย
ว่ามันกาลังแผดเผาอวัยวะภายในของพวกเขาอยู่

แต่ใบหน้าของจวินอู่เสี ยกลับไม่ปรากฏร่ องรอยของความ

กังวลหรื อไม่สบายให้เห็นเลยแม้แต่นิด

ความแตกต่างนี้ทาให้ทุกคนตกตะลึง
ที่มุมปากของเค่อชางจูบิดเบี้ยวไปด้วยความไม่พอใจ เขา
ไม่อาจหาร่ องรอยผลกระทบจากสารพิษในร่ างกายของจ
วินอู่เสี ยได้เลย

ในห้องใต้ดินนี้ ตั้งแต่หวั จรดเท้าของจวินอู่เสี ยไม่ได้รับ

บาดเจ็บใดๆเลยแต่ที่น่าแปลกใจก็คือนางไม่ได้ใช้พลัง
วิญญาณเข้ามาป้องกันควันเดียวดายเลย นางยืนนิ่งอย่าง
เป็ นปกติดว้ ยท่าทางที่สบายๆ

ปะ…เป็ นไปไม่ได้…. เค่อชางจูมองมาที่จวินอู่เสี ยอย่าง

ไม่เชื่อสายตาของเขาเอง
พิษควันเดี่ยวดายไม่มีอะไรผิดพลาดดูจากปฏิกิริยาของฮัว่
เหยากับเชียวชูที่เหงื่อตกแล้วแสดงว่าพิษควันเดียวดาย
ของเขายังใช่ได้ผล

แล้วทาไมเจ้าหนุ่มคนนี้ถึงไม่ได้รับพิษจากควันเดียวดาย
เลย?

เจ้ามียาถอนพิษใช่ไหม? เค่อฉางจูกดั ฟันถามจวินอู่เสี ย ที่

นางไม่เป็ นอะไรเลยต้องเป็ นเพราะว่านางเคยกินยาถอน
พิษมาก่อนแน่ๆ ไม่เคยมีใครรอดจากพิษควันเดียวดาย
ของเขาไปได้นอกจากคนที่มีพลังจิตวิญญาณสี ม่วงเท่านั้น
ที่จะไม่ได้รับผลกระทบใดๆจากพิษนี้ อายุเช่นนางจะมี
พลังจิตวิญญาณสี ม่วงไปได้ยงั ไงกัน
ยาถอนพิษ? จวินอู่เสี ยหัวเราะแล้วส่ ายหน้า แววตาที่เย็น
ยะเยือกของนางมองไปที่เค่อชางจูอย่างเฉยชา

ก็แค่ของๆคนโง่ที่เอามาเล่น? พิษนิดหน่อยๆของเจ้านี่
เหรอจะฆ่าข้าได้?

จวินอู่เสี ยเดินเข้าไปหาเค่อชางจูอย่างช้าๆ เนื่องจากพิษ

ควันเดียวดายไม่อาจทาอะไรนางได้แม้แต่นอ้ ย

ใบหน้าของเค่อชางจูดูซีดขึ้นมานิดๆ เขาสะบัดแขนเสื้ อ
อกไปก็มีเข็มพิษสี ดาหลายเล่มพุง่ ไปหา

จวินอู่เสี ยทันที จวินอู่เสี ยก็ยกมือขึ้นขว้างเข็ม เข็มพุง่ เข้า

ชนกันจนตกลงพื้นไป
เจ้าไม่มีอะไรใหม่ๆเลยรึ ไง?

เข็มที่อยูเ่ ค่อชางจูขว้างมามันช่างไร้ค่าสาหรับนางยิง่ นัก

ทักษะของนางเองก็รวดเร็ วและแม่นยา ฮัว่ เหยากับเชียวชู

เองก็ยงั ตกใจเมื่อเห็นเข็มที่ขว้างออกไปจากมือของจวินอู่
เสี ย

เขาไม่อาจรับรู ้ได้ถึงพลังจิตวิญญาณของนางเลยแม้แต่
น้อย แต่นางก็ยงั ขว้างเข็มออกมาได้อย่างรวดเร็ วและ
แม่นยา

ใครที่อยูเ่ บื้องหลังของเจ้าเด็กนี่กนั แน่?

เค่อฉางจูหน้าคล้ าขึ้นมาทันที

พิษควันเดียวดายที่ผา่ นไปในร่ างกายเด็กคนนี้ กลับไม่

สามารถทาอะไรนางได้เลย เข็มพิษที่เขาขว้างออกไปก็ไม่
เร็ วเท่าของนางที่ขว้างกลับมา

เข็มของเค่อชางจูถูกหยุดเอาไว้ถึงสองครั้ง แถมทั้งสอง
ครั้งเขาก็ยงั ไม่อาจมองเห็นเข็มเงินที่จวินอู่เสี ยขว้าง
กลับมาเลยแม้แต่นอ้ ย

ตอนนี้เหงื่อเย็นๆเริ่ มผุดขึ้นมาตามใบหน้าและแผ่นหลัง
ของเขา หุ บเขาเมฆาลี้ลบั นั้นเป็ นที่ของเขา แต่นี่เป็ นครั้ง
แรกที่เขาถูกกดดันในที่แห่งนี้
ความรวดเร็ วและความแม่นยาที่แทบจะไม่น่าเชื่อ

เขาอายุเท่าไหร่ กนั ? แล้วเขารู ้วธิ ีการนี้ได้ยงั ไง?

ตอนที่ 286 ตบห้าครั้ง 8

————————-

ตอนที่ 3/3

เค่อชางจูไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกเจ้าปี ศาจน้อยนี่กดดันขนาด
นี้ เมื่อจวินอู่เสี ยเข้ามาใกล้ๆเขาก็รู้สึกกดดันมากขึ้น มือ
ของเค่อชางจูตกลงไปทันที เขาพยายามปัดควันสี เขียวเข้ม
เข้าไปที่จวินอู่เสี ย

ตลอดทั้งชีวติ ของเขา เขาเชื่อมัน่ ในพิษของเขามาก ฝ่ ายที่

อยูต่ รงกันข้ามกับเขาตายมาแล้วนับไม่ถว้ น
ถึงแม้วา่ พิษควันเดียวดายจะเป็ นพิษที่ร้ายแรง แต่มนั ก็ไม่
มีผลใดๆกับจวินอู่เสี ย และในตัวเขาเองก็ยงั มีพิษอีก
มากมายที่เตรี ยมใช้ฆ่าเด็กคนนี้ให้ตายอย่างทรมาน

จวินอู่เสี ยก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ หมอกควันก็ปกคลุม

ตัวนาง มีเพียงดวงตาของนางเท่านั้นที่ยงั คงเห็นได้ผา่ น
หมอกควันที่หนาทึบ

ดวงตาเช่นนี้ไม่ใช่วา่ เป็ นการดูถูกใช่หรื อไม่?

นี่หมดแล้วเหรอ? จวินอู่เสี ยมองพิษที่ดีที่สุดของเค่อชางจู

อย่างดูแคลน นางถามเขา นี่คือทุกสิ่ งทุกอย่างที่ดีที่สุดที่
เขามีแล้วใช่ไหม
เค่อชางจูมองไปที่จวินอู่เสี ยอย่างคนทาอะไรไม่ถูก เขา
ปล่อยพิษออกมามากมายหลายชนิดผสมกันจนเป็ นสี ม่วง
แม้แต่ผทู ้ ี่แข็งแกร่ งเมื่อต้องโดนพิษพวกนี้เขาไปก็ยงั ต้อง
สยบ

แต่จวินอู่เสี ยก็ยงั คงยืนอยูต่ รงหน้าเขาด้วยรอยยิม้

ตลอดเวลาที่เหมือนจะหัวเราะเยาะความโง่เขลาและความ
ไร้ความสามารถของเขา

เป็ นไปไม่ได้…ข้าไม่อยากจะเชื่อ เค่อชางจูทรุ ดลงไปที่

พื้นทันที ใบหน้าที่น่าเกลียดของเขาก็กลายเป็ นซีดเผือด

นี้เขาต้องมาแพ้เด็กหนุ่มตรงหน้านี้จริ งๆหรื อ เขาใช้เวลา

ตลอดทั้งชีวติ ในการศึกษาและสกัดกลัน่ พิษขึ้นมา แม้ตวั
เขาจะไม่มีพลังจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ งเหมือนคนอื่นๆ แต่
เขาก็ไม่สนใจแค่มียาพิษเขาก็สามารถฆ่าคนที่เป็ นศัตรู กบั
เขาได้อย่างง่ายดายแล้ว

แต่สิ่งที่เขาทาทั้งหมดกลับเสี ยป่ าวเพราะเด็กที่อยูต่ รงหน้า

นี้

สิ่ งที่เขาภูมิใจที่สุดคือพิษ แต่มนั กลายเป็ นเรื่ องตลกเมื่ออยู่

ต่อหน้าจวินอู่เสี ย พิษที่เขาเรี ยนรู ้มาตลอดชีวติ ไม่อาจจะ
ทาลายจวินอู่เสี ยได้แม้แต่เส้นผม

แค่เด็กเพียงคนเดียวเขาก็ยงั ไม่อาจมันฆ่าได้?
เจ้าทาเสร็ จแล้วใช่ไหมต่อไปก็ตาข้า ว่าแล้วจวินอู่เสี ยก็ดึง
ขวดเล็กๆสี ขาวออกมาจากถุงผ้าของนาง

เมื่อเค่อชางจูเห็นจวินอู่เสี ยเปิ ดขวดกระเบื้องออกมา เขาก็

เริ่ มคิดทันทีวา่ อะไรที่อยูใ่ นขวดนั้น

เมื่อเห็นจวินอู่เสี ยเทเม็ดยาเล็กๆขนานเท่าปลายนิ้วออกมา
จากขวดกระเบื้อง เขาเห็นมันแล้วก็โล่งใจ

เด็กคนนี้ทนต่อพิษร้ายแรงที่เค่อชางจูใช้ทาร้ายได้ เพราะ
งั้นเขาจึงคิดว่าเด็กคนนี้จะเอายาพิษที่ร้ายแรงออกมา แต่
เมื่อมองรู ปร่ างกับกลิ่นของมันแล้วมันก็เป็ นแค่ยากร่ อน
กระดูกธรรมดาๆเท่านั้น
ยากร่ อนกระดูกเป็ นยาพิษที่ร้ายแรงและน่ากลัวมากก็จริ ง
เพราะสาหรับคนธรรมดาๆแล้วเมื่อกินหรื อถูกมันเข้า มัน
ก็จะกัดกร่ อนเนื้อและกระดูกให้สลายหายไป แต่
สาหรับเค่อชางจูแล้วนี่ถือว่าเป็ นพิษธรรมดาๆเท่านั้น

ยาพิษกร่ อนกระดูกเป็ นหนึ่งในงานที่เขาศึกษามาตลอดทั้ง

ชีวติ แม้เหล่าศิษย์ตระกูลอวิน๋ จะช่วยด้วยแต่พิษส่ วนใหญ่
ก็เป็ นผลงานที่เขาได้เรี ยนรู ้เองมาโดยตลอด

เจ้าเด็กนี่เอายากร่ อนกระดูกที่เขาสร้างขึ้นมาเองมาใช้กบั
เขา นี่ช่างเป็ นเรื่ องที่ไร้สาระยิง่ นัก นี่เป็ นพิษที่เขาสร้างขึ้น
เขารู ้ทุกเรื่ องเกี่ยวกับมันแล้วเขาเองก็กินยาต้านพิษนี้เข้า
ไปด้วย พิษของเขาเองจะมีผลกับเขาได้ยงั ไงกันละ?

เจ้าปี ศาจน้อย เจ้ารู ้ไหมยากร่ อนกระดูกที่เจ้าถืออยูใ่ นมือ

มันมีตน้ กาเนิดมาจากไหน? เค่อชางจูอยากจะหัวเราะเย้ย
ตัวเองที่ประสาทเสี ยมากเกินไป เมื่อเด็กคนนี้รู้ถึงต้น
กาเนิดของพิษนี้จะต้องแปลกใจมาก เขาตกใจมากเกินไป
แต่น้ นั ไม่ใช่เรื่ องใหญ่เขารู ้ถึงสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว
ตัวเขาเองก็เริ่ มสงบลง ตอนนี้ไม่มีสถานการณ์ใดๆที่เป็ น
อันตรายต่อเขาเลย ( แน่ใจว่าไม่เป็ นอันตรายต่อตัวเอง ไป
เอาความมัน่ ใจนี้มาจากไหนกัน)
ตอนที่ 287 ตบห้าครั้ง 9

————————-

ตอนที่ 1/3

เด็กคนนี้เอาเข็มธรรมดาขว้างเข้ามามันเป็ นเข็มที่ไม่มีพิษ
แม้แต่นอ้ ย โดนเข้าไปร้อยเข็มก็ไม่อาจทาให้เขามี
อันตรายใดๆได้

แม้วา่ เค่อชางจูจะไม่มนั่ ใจว่าจะหลบเข็มที่จวินอู่เสี ยขว้าง

มาได้หมด แต่หากเลี่ยงไม่ให้ถูกจุดสาคัญคงจะไม่มี
ปัญหาใดๆ
แม้วา่ เด็กคนนี้จะไม่ถูกพิษ แต่สหายของเขาก็ใช่วา่ จะไม่
ถูกพิษไปด้วยเสี ยเมื่อไหร่

แววตาที่ชวั่ ร้ายของเค่อชางจูเมื่อมองไปที่เชียวชูที่อยูข่ า้ ง
หลังจวินอู่เสี ย

เชียวชูปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณออกมาปกป้องร่ างของ
เขา แต่พิษควันเดียวดายก็ยงั กัดกร่ อนตัวได้อยูด่ ี ผิวของ
เขาเปลี่ยนเป็ นสี แดงหลังจากที่ถูกพิษควันเดียวดายเข้าไป

อีกไม่นานเชียวชูจะต้องตายด้วยความทุกทรมานจากพิษ
ควันเดียวดายของเขา
นอกจากความสามารถทางด้านพิษแล้วเค่อชางจูกไ็ ม่มี
ความสามารถด้านอื่นๆอีก หากคนที่เข้ามาเป็ นผูม้ ีพลังจิต
วิญญาณขั้นสู งเขาก็มีแต่ตอ้ งตายเท่านั้น

แต่คนที่ยนื ยิม้ อยูต่ รงหน้าเขานั้นเป็ นเพียงเด็กผูช้ ายตัว

เล็กๆ ที่พลังวิญญาณก็ไม่ได้แข็งแกร่ งอะไรดูๆแล้วน่าจะ
มีพลังจิตวิญญาณขั้นสี แดงที่พ่ งึ ตื่นขึ้น ก็แค่คนตัวเล็กๆที่
มีพลังจิตวิญญาณสี แดงแล้วแบบนี้เค่อชางจูจะต้องกลัว
อะไร

ความหวาดหวัน่ ของเค่อชางจูค่อยๆหายไป ใบหน้าของ

เขาก็มีรอยยิม้ ที่น่าเกียจขึ้นมาอีกครั้ง
จวินอู่เสี ยไม่ได้สนใจท่าทางที่เปลี่ยนไปของเค่อชางจูแต่
อย่างใด นางมองยาพิษที่อยูใ่ นมือนางแล้วบอกกลับเขาว่า
เจ้าบอกว่านี่คือยาพิษกร่ อนกระดูกเหรอ?

คาถามของจวินอู่เสี ยช่วยตอกย้าความเชื่อมัน่ ของเค่อชาง

จูเป็ นอย่างดี พิษร้ายที่นางเอาออกมานี้คือพิษกร่ อน
กระดูกแค่น้ ีกไ็ ม่รู้จกั ? แค่ยากร่ อนกระดูกก็ไม่รู้จกั แล้วจะ
ทาอะไรเขาได้?

เมื่อได้ยนิ เช่นนั้นใบหน้าของเค่อชางจูกก็ ลับมาหยิง่ ผยอง

อีกครั้ง

เจ้าปี ศาจน้อย เจ้ากล้าเอาพิษของข้ามาใช้กบั ข้า เจ้านี้มนั

ช่างไร้เดียงสาเสี ยจริ ง
ยาพิษนี่ของเจ้า? จวินอู่เสี ยขมวดคิ้วด้วยความตกใจแล้ว
โบกมือเรี ยก เจ้านิล

เงาดาตัวใหญ่กพ็ งุ่ ออกมาจากข้างหลังเชียวชูแล้วพุง่ เข้าหา

เค่อชางจูที่มีความมัน่ ใจกลับคืนมาเมื่อกี้น้ ีอย่างรวดเร็ ว

เค่อชางจูไม่อาจหลบได้ทนั เขาจึงถูกเจ้าสัตว์สีดาตัวใหญ่
จับกดลงไปกับพื้นในพริ บตา แล้วเจ้าสัตว์สีดาก็เอากรง
เล็บทั้งสองข้างกดไหล่ของเขาไว้กบั กับพื้น เหนือหัวของ
เขาก็มีหวั เจ้าสัตว์สีดาขนาดใหญ่อา้ ปากเห็นเขี้ยวแหลม
คมที่อยูใ่ นปากของมันอย่างชัดเจน
ตอนที่ถูกเจ้านิลเหยียบยา่ อยูน่ ้ นั สี หน้าที่มนั่ ใจของเขาก็
ฉี กเป็ นชิ้นๆกลายเป็ นสี หน้าที่ตื่นตระหนกขึ้นมาแทน
อย่างรวดเร็ ว

เจ้าบอกว่ามันเป็ นของเจ้าทาไมเจ้าถึงไม่ลองมันเองละ?
จวินอู่เสี ยเดินไปข้างๆอย่างช้าๆ เจ้าแก่ที่สกปรกนางไม่
อยากจะจับตัวเขาแม้แต่นอ้ ย ทางที่ดีที่สุดนางเลยให้เจ้า
นิลทาแทน

จวินอู่เสี ยมองไปที่แผ่นหลังของเจ้านิลนิ่งๆ มันคาราม

แล้วเอาขาหลังของมันเตะไปที่ทอ้ งของ

เค่อชางจูดว้ ยความเร็ วที่ใองไม่ทนั

เค่อชางจูที่โดนเจ้านิลเตะก็ส่งเสี ยงร้องออกมาด้วยความ
เจ็บปวด เมื่อปากของเขาอ้าออกมาจวินอู่เสี ยก็ยดั ยากร่ อน
กระดูกลงไปที่ปากของเขาทันที เจ้านิลก็ยกเท้าขึ้นมาวาง
บนหน้าอกของเค่อชางจูเพื่อให้เขากลืนยาลงคอแล้วผ่าน
ไปยังช่องท้องทันที

เมื่อเม็ดยาถูกกลืนเข้าไปแล้วเจ้านิลก็ผละออกมาจากตัว
ของเค่อชางจูดว้ ยความรังเกียจทันที

เค่อชางจูหายใจหอบออกมาแล้วลุกยืนขึ้น เอามือจับอก
แล้วมองไปที่จวินอู่เสี ยด้วยแววตาที่มืดครึ ม
ตอนที่ 288 ตบห้าครั้ง 10

————————-

ตอนที่ 2/3

ยากร่ อนกระดูกนี่ทาอะไรข้าไม่ได้หรอก อย่าเสี ยเวลาเลย

หากเจ้าฆ่าข้าที่นี่ ชิงยวินเชียรจะไม่ปล่อยเจ้าออกไปที่นี่
แล้วเจ้าก็จะเดินออกไปจากตระกูลอวิน๋ ไม่ได้ เค่อฉางจู
พูดกับจวินอู่เสี ยอย่างชัว่ ร้าย

อะ! จริ งเหรอ? จวินอู่เสี ยมองไปที่เค่อชางจูแล้วยิม้ ออกมา

การโต้ตอบของจวินอู่เสี ยทาให้เค่อชางจูเริ่ มเป็ นกังวล แต่
เจ้าสัตว์สีดานี้กไ็ ม่ได้เข้ามาคุกคามและมันยังคงยืนอยู่
นิ่งๆข้างจวินอู่เสี ย

หมายความว่าเจ้าเด็กนี่ไม่ได้ต้ งั ใจจะฆ่าเขา?

ตอนที่เค่อชางจูกาลังจะคิดอยูเ่ ขาก็รู้สึกแสบร้อนที่ใบหน้า
เขาเอามือกุมหน้าของเขาที่ร้อนเหมือนถูกไฟเผาที่หน้า
ของเขายังไงยังงั้น

เขายืน่ มือออกมาเมื่อมองดูเขาก็ตกใจ เขาเห็นมือของเขา

เต็มไปด้วยเลือด เลือดเต็มมือทั้งสองข้างของเขา เขามอง
มันด้วยความหวาดกลัว เนื้อที่อยูใ่ นมือเขาแน่นอนว่ามัน
ต้องเป็ นชิ้นเนื้อตรงใบหน้าของเขาอย่างแน่นอน
อ๊ากกกก เค่อชางจูส่งเสี ยงกรี๊ ดร้องออกมาเมื่อรู ้มนั คือชิ้น
เนื้อของใบหน้าของเขา หน้าของเขามันร้อนเหมือนเอา
หน้าไปจุ่มลงในกองไฟยังไงยังงั้น ความเจ็บปวดมากมาย
ที่ถาโถมเขาจนเขาแทบจะทนไม่ไหว

หน้าข้า…หน้าข้า… เค่อชางจูครวญครางร้องลัน่ อยูบ่ นพื้น

เลือดและเนื้อบนใบหน้าของเขาตกลงมา ภาพที่น่า
คลื่นไส้เหล่านี้ลว้ นเกิดขึ้นภายในห้องลับใต้ดินแห่งนี้

เขาเกิดมามีลกั ษณะที่น่ารังเกียจ แต่เขาก็ยงั เป็ นคนอยู่ เค่

อชางจูไม่อาจนึกภาพใบหน้าของเขาที่ถูกทาลายลงไปได้
มันจะเป็ นการเมตตามากหากฆ่าเขาเลยในตอนนี้
แม้หน้าตาของเขาจะน่าเกลียด แต่หน้าตาของเค่อชางจูไม่
อาจนึกภาพหน้าที่ถูกทาลายได้ หากถูกมันทาลายไปอีกสู ้
ฆ่าเขาให้ตายร้อยครั้งดีกว่าปล่อยให้เขาเจ็บปวดทรมาน
แบบนี้

คนที่น่าเกลียดเช่นเขาแม้ใบหน้าจะถูกทาลายนิดๆหน่อยๆ
เขาก็ไม่อาจจะทนมันได้

ไม่มีใครก้าวไปด้านหน้าเค่อชางจูเพื่อหยุดไม่ให้เขาซ่อน
ตัว จวินอู่เสี ยยืนนิ่งๆมองดูเค่อชางจูวงิ่ ไปซ่อนตัวที่ขา้ งๆ
อ่างน้ า

เขาดูเหมือนซากที่เน่าเปื่ อยที่กาลังตะเกือกตะกายคลานอยู่
บนพื้น
ตอนที่เค่อชางจูไปถึงอ่างน้ า เขาลากตัวเขาเองคุกเข่าจ้อง
มองลงไปในน้ า สิ่ งที่สะท้อนในน้ าทาให้เขาแทบไม่อยาก
เชื่อสายตาของตัวเอง

เนื้อที่เน่าเปื่ อยท่อยูบ่ นหน้าเขามันหายไปอย่างไร้ร่องรอย

แม้แต่ผวิ ที่เรี ยบเนียนและเปลือกตาที่บวมโตก็หายไป
ตอนนี้ดวงตาของเค่อชางจูสดใสส่ องประกาย จนเขาไม่
อยากจะเชื่อในส่ งที่เขาเห็น

นี่ขา้ เหรอ?

ตัวข้า???
.

แม้นี่จะไม่ได้ถูกเรี ยกว่ารู ปงาม แต่อย่างน้อยมันก็ยงั ดีกว่า

ใบหน้าน่าเกลียดที่เป็ นหน้าเดิมของเขา หน้าที่เปื้ อนคราบ
เลือดนี้มนั ดูดีอย่างมาก

ในตอนนี้เค่อชางจูลืมความเจ็บปวดบนใบหน้าทั้งหมดไป
เขามองใบหน้าใหม่ของเขานี้อย่างหลงใหล

นี่คือข้า……ข้าดูดีจงั เค่อชางจูมองอย่างหลงใหล ทั้งชีวติ

ของเขา เขาเกลียดคนอื่นๆที่หน้าตาดี เขาอิจฉาเพราะเขามี
ใบหน้าที่น่าเกลียด

แต่ท้ งั หมดนี้มนั กาลังจะหายไป

เนื้อเน่าชิ้นสุ ดท้ายของเขาหลุดลงมาจากหน้า ดวงตาของ
เขามองแก้มที่ส่องประกายจากน้ าด้วยความหลงใหล

เค่อชางจูมวั แต่ดีใจจึงไม่ได้สนใจจวินอู่เสี ยที่อยูข่ า้ งหลัง

ตนเลยแม้แต่นอ้ ย ในสายตาของนางมีแต่ความเยาะเย้ยเขา
และแววตาที่อยากจะฆ่าเขา
ตอนที่ 289 ยาแห่งความงาม 1

————————-

ตอนที่ 3/3

เจ้าชอบมันไหม? เสี ยงของจวินอู่เสี ยถามเค่อชางจูออกมา

ทีเล่นทีจริ งในห้องลับใต้ดิน

ปากของเค่อชางจูกาลังยิม้ เหมือนคนบ้า เขาไม่รู้วา่ จวินอู่

เสี ยพูดเรื่ องอะไรบ้าง เขาจ้องมองไปที่เงาที่สะท้อน
ออกมา แล้วเอามือเช็ดเลือดบนใบหน้าออกเพื่อที่จะได้
มองใบหน้าใหม่ของเขาชัดๆ
ความงามนี้แทบจะไม่มีขอ้ บกพร่ องแม้แต่นอ้ ย

เค่อชางจูค่อยๆเช็ดเลือดออกไปทีละนิดๆ และเขาก็ยงิ่ ดีใจ

มากขึ้นเมื่อเห็นหน้าของเขาที่ไม่มีคราบเลือดเกาะอยู่

ทันใดนั้นเงาใบหน้าที่หล่อเหลาที่สะท้อนอยูใ่ นน้ าก็แตก

ออกมา จู่ๆเลือดก็พงุ่ ออกมาจากปากและแก้มของเขา

ไม่ ไม่ อย่า!! เค่อชางจูมองไปที่ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ

ของเขาที่ค่อยๆมีรอยแตกออกมาอย่างน่ากลัว เขาแทบที่
จะไม่เชื่อสายตา เขาเอามือทั้งสองข้างกุมหน้าเอาไว้เพื่อ
กันไม่ให้เนื้อหลุดออกมา แต่เนื้อก็ยงั คงแตกออกมาและ
เริ่ มลามต่อไปเรื่ อยๆ
ทั้งหมดนี้มนั แทบจะช่วยอะไรไม่ได้เลย ผิวของเค่อชางจู
เหมือนกลองที่ขึงจนตรึ งแล้วขาดออกจากกัน

รอยแตกนี่เหมือนกับมีใบมีดนับโหลค่อยๆเฉื อนมันออก
จากกันจนมองดูน่าเกลียด

เค่อชางจูที่เห็นแบบนั้นก็แทบบ้า หน้าของเขาที่ถูกทาลาย
ทาให้เขากลัว มันเป็ นความกลัวที่เขาไม่เคยเจอหรื อเคย
กลัวมาก่อน

ใบหน้าที่หล่อเหล่าไร้ที่ติของเขาถูกทาลายลงไปแล้ว

ไม่….
ไม่มมมมมมม

เจ้าเอาอะไรให้ขา้ กินกัน? เค่อชางจูหนั ไปถามจวินอู่เสี ย

อย่างสงสัย เขารู ้ดีวา่ การเปลี่ยนแปลงนี้มนั เกิดจากการที่
เขากินยากร่ อนกระดูกที่มาจากจวินอู่เสี ย

จวินอู่เสี ยยืนมือกอดอกแล้วยิม้ บางๆให้เค่อชางจู

เจ้าบอกว่ามันคือยากร่ อนกระดูกไม่ใช่เหรอ?

เค่อชางจูตกใจ ก่อนหน้านี้เขาคิดว่ามันเป็ นยากร่ อน

กระดูกเพราะมันมีลกั ษณะและกลิ่นที่เหมือนกัน

แต่ตอนนี้เขาเชื่อแล้วว่ามันไม่ใช่
ยาถอนพิษในร่ างกายของเขาไม่มีผลกับยาของจวินอู่เสี ย
แน่นอนเพราะมันไม่ใช่ยากร่ อนกระดูกอย่างที่เขาคิดแต่
มันคือยาที่เขาไม่รู้จกั และเขาก็เชื่อว่ายังไม่มีใครรู ้จกั ยาเม็ด
นี้อย่างแน่นอน

เจ้าเอาอะไรให้ขา้ กิน? เมื่อกี้มนั อะไร? เอาหน้าของข้าคืน

มา มือของเค่อชางจูยงั กุมหน้าตลอด แล้วมองจวินอู่เสี ย
หน้าของเขามีชิ้นเนื้อกับเลือดผสมกันไหลออกมา

จวินอู่เสี ยตอบเบาๆด้วยน้ าเสี ยงที่ไม่พอใจว่า

ยาแห่งความงาม
มันคืออะไร? เค่อชางจูไม่เคยได้ยนิ ชื่อยาพิษนี้มาก่อน

มันมีชื่อเรี ยกว่ายาแห่งความงาม.. ไม่วา่ ใครที่หน้าตาหน้า

เกลียดเมื่อกินยานี้เข้าไป พวกเขาก็จะมีใบหน้าที่งดงาม
จวินอู่เสี ยอธิบายพลางส่ งรอยยิม้ ที่สว่างสดใสเสมือนอญุ่
ในฤดูใบไม้ผลิ

แต่ความงามนั้นอยูไ่ ด้เพียงแค่ชวั่ ระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น

สั้นกว่ากระพริ บตาเสี ยอีก

เค่อชางจูมองจวินอู่เสี ยด้วยความไม่เชื่อ ตอนแรกเขาคิด

ว่ายาที่จวินอู่เสี ยเอาให้เขากินเป็ นยา
กร่ อนกระดูก แต่มนั กลับเป็ นยาพิษที่เขาไม่เคยได้ยนิ ชื่อ
มาก่อน…..ใบหน้าที่งดงาม

ด้วยพิษใบหน้าที่งดงามทาให้เขาเจ็บปวดยิง่ กว่าตาย

ทาให้หน้าของข้ากลับมาเถอะ…ทาให้กลับมา… ความ
เจ็บปวดตรงใบหน้าของเขามันเพิ่มมากขึ้นและเจ็บมาก
ขึ้น เค่อชางจูลม้ ตัวลงกับพื้น เขาไม่อาจจะปกป้องหน้า
ของเขาได้อีกต่อไป เขาพยายามคลานไปหาจวินอู่เสี ย
พร้อมกับใบหน้าที่เปื้ อนเลือดและเศษก้อนเนื้อ สภาพของ
เขาในตอนนี้ไม่เหมือนผูอ้ าวุโสของตระกูลอวิน๋ ที่คดั เลือก
ศิษย์ดว้ ยความหยิง่ ผยองอย่างเมื่อวันก่อนเหลืออยูเ่ ลย
ข้าจะให้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการเพียงแค่เอาใบหน้าของข้า
กลับมา….เอามันกลับมาให้ขา้ เค่อชางจูไม่เคยกลัวอะไร
มาก่อนในชีวติ ใบหน้าที่เขาต้องการมาตลอดถูกทาลายลง
ในเวลาสั้นๆ มันทาให้หน้าของเขาในตอนนี้น่าเกลียดยิง่
กว่าเดิมเสี ยอีก

จากใบหน้าที่น่าเกลียดกลายมาเป็ นหล่อเหล่า และกลับมา

น่าเกลียดยิง่ กว่าเดิมมันทาให้เขาหดหู่ลยิง่ กว่าเดิม เขา
ปรารถนาที่จะมีใบหน้าที่หล่อเหลามาชัว่ ชีวติ และตอนนี้
เขาก็ไม่มนั มาแต่มนั ก็อยูก่ บั เขาได้ไม่นานใบหน้าของเขา
ก็กลับมาหน้าเกลียดอีกครั้ง
ตอนที่ 290 ยาแห่งความงาม 2

————————-

ตอนที่ 1/3

จวินอู่เสี ยมองดูเค่อชางจูที่นอนอยูต่ รงปลายเท้า แล้วพูด

ออกมาอย่างเย็นชาว่า

หน้านั้นไม่ใช่ของเจ้า

ไม่ มันเป็ นของข้า ได้โปรดเอามันมาให้ขา้ เถอะ แล้วข้าจะ

ให้ทุกสิ่ งที่เจ้าต้องการ ข้าจะเชื่อฟังเจ้า เค่อชางจูขอร้อง
ด้วยท่าทางที่น่าสงสาร น้ าตาของเขาผสมกันกับเลือด
หน้าของเขามีรอยปริ แตกทาให้เลือดและเศษเนื้อไหล
ออกมากลายเป็ นชิ้นเล็กๆ

จวินอู่เสี ยหันหลังให้เค่อชางจูที่เกือบจะแตะชุดของนาง
ได้แล้ว แล้วเดินไปหาเชียวชู

กลืนนี่ จวินอู่เสี ยเอากระษัยในมือของนางส่ งให้กบั เขา

เชียวชูกลืนมันลงคอโดยไม่ลงั เล สักพักอาการบาดเจ็บ
ที่มาจากควันเดียวดายก็หายไป แต่ใบหน้าของเขาก็ยงั คง
ซี ดขาว แต่ความทรมานที่ได้จากพิษนั้นหายไปแล้ว
เจ้าสนุกนักรึ ไงที่ถูกแขวนเอาไว้แบบนั้น? จวินอู่เสี ยยักคิ้ว
ไปมองร่ างสู งของฮัว่ เหยาที่ถูกแขวนอยูบ่ นกาแพงอย่าง
สงสัย

ฮัว่ เหยาหลับตาลงช้าๆ แล้วปลดปล่อยตัวเองที่ถูกมัด

เอาไว้

เมื่อขาของเขาแตะลงถึงพื้น จวินอู่เสี ยก็โยนยากระษัย

ส่ งไปให้เขาเม็ดนึ่งทันที

ฮัว่ เหยาเมื่อได้รับเม็ดยาของนางมาเขาก็กินมันลงไปโดย
ไม่พดู อะไรสักคา ความเจ็บปวดที่แพร่ กระจายไปทัว่
ร่ างกายของเขาก็หายไป จากนั้นเขาก็ดึงเหล็กที่ตรึ งเขา
ออกแล้วบอกจวินอู่เสี ยว่า ขอบคุณมาก
เขาสองคนได้รับการถอนพิษจากนางแล้ว ตอนนี้ความคิด
ของพวกเขาก็มาหยุดอยูท่ ี่เค่อชางจูทนั ที

เค่อชางจูที่นอนชักอยูก่ บั พื้นหนังตาของเขากระตุกด้วย
ความเจ็บปวด ตาของเขาแดงก่าและเต็มไปด้วยความ
เจ็บปวด เมื่อเขาเห็นฮัว่ เหยากับเชียวชูถูกถอนพิษหลังจาก
ที่กินยากระษัยของจวินอู่เสี ยเข้าไป ดวงตาของเขาก็เบิก
ว้างขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ เขาพยายามอ้าปากจะพูดอะไร
บางอย่าง แต่ความทรมานที่มากมายที่กาลังทิ่มแทงร่ าง
ของเขา ทาให้เขาต้องกัดฟันและกัดลิ้นของเขาเองเพื่อ
ไม่ให้หลุดเสี ยงร้องออกมา
เขากระอักเลือดออกมาจากปากของเขา ราวกับว่าปากของ
เขาเต็มไปด้วยเลือด และด้วยความตกใจทาให้เขาหอบ
หายใจ ซึ่งทาให้สูดหายใจเอาเลือดเข้าไปในปอด

เขาขยุม้ ลาคอและหน้าอกของเขา พยายามดิ้นรนเพื่อที่จะ

สู ดลมหายใจเข้าไปในปอด แต่แล้วอาการกระตุกของเขา
ก็เริ่ มรุ นแรงขึ้น

เด็กทั้ง 3 คนเฝ้ามองการตายของเค่อชางจูอย่างใจเย็น

ก่อนที่จะตายแววตาของเค่อชางจูบอกได้วา่ สิ้ นหวังจนถึง

ขีดสุ ด…
หากจวินอู่เสี ยไม่ปล่อยให้เขาเห็นใบหน้าที่ไร้ที่ติของเขา
ก่อนตาย ที่เป็ นส่ งที่เขาต้องการมาตลอดชีวติ เขาคงไม่
รู ้สึกผิดหวังและเสี ยใจมากมายขนาดนี้ นี่เห็นได้ชดั ว่าเขา
เหมือนชีวิตน้อยๆมากมายที่ถูกเขาทาลายลงไป

หากไม่รู้จกั ความสุ ขของสวรรค์กจ็ ะไม่รู้จกั ความทรมาน

ของนรก

เจ้านิลที่นงั่ อยูข่ า้ งๆก็ยกอุง้ เท้าขึ้นมาเลียทาความสะอาด

[คุณหนูนี่รสนิยมดีไม่เปลี่ยนเลย]
[สิ่ งที่ศตั รู ของนางหวงแหนที่สุด และเห็นว่าเป็ นสิ่ งที่
สาคัญที่สุดคุณหนูของมันบดขยี้มนั จนกลายเป็ นฝุ่ นทีละ
นิด]

[นี่มนั เลวร้ายจริ งๆ]

เค่อชางจูตายไปแล้วด้วยความสิ้ นหวังและเสี ยใจ เขาตาย

ไปด้วยใบหน้าที่อาบเลือด มันน่าเกลียดจนไม่อาจจะ
อธิบายได้

เชียวชูมองไปที่ศพของเค่อชางจูแล้วแอบกลืนน้ าลายจาก
ความน่ากลัวของจวินอู่เสี ย
น้องอู่เสี ยใบหน้าที่งดงามที่เจ้าพูดถึงมันคืออะไร…เจ้าทา
มันได้ยงั ไง มันเป็ นสิ่ งที่กลัวมาก

มันเชือดเขายิง่ กว่าเอามีดจากนรกมาเชือด เขาตายอย่างน่า

อนาถจริ งๆ

ข้ามีอยูเ่ ยอะเลยหากเจ้าสนใจจะลองมันไหมละ? จวินอู่

เสี ยเอาใบหน้าที่งดงามยืนไปให้เชียวชูดูอย่างไม่หวง

เชียวชูที่เห็นนางยืนมาให้กห็ น้าซีดส่ ายหัวของเขาทันทีจน

หัวแทบจะหลุด
ตอนที่ 291 ยาแห่งความงาม 3

————————-

ตอนที่ 2/3

ข้าพอใจกับหน้าของข้าอยูแ่ ล้ว เจ้าเอาเก็บไว้เถอะมันเป็ น

ของมีค่าเจ้าเก็บไว้ให้กบั คนที่ตอ้ งการมันจะดีกว่า เชียว
ชูปฎิเสธอย่างสุ ภาพ แล้วดันมือจวินอู่เสี ยที่ถือเม็ดยาไป
ให้ห่างๆจากตัวเขา

เขาไม่อยากแม้แต่จะมอง ยา นี่แม้แต่นิดเดียวหลังจากที่
ห่างออกไปมีศพเค่อชางจูตาย นี่ทาให้เขากลัวจนแทบไม่
เคยเป็ นมาก่อน หน้าของเค่อชางจูที่ดูเหมือนผียงิ่ น่ากลัว
กว่าเดิมไปอีก

พิษของยาแห่งความงามของจวินอู่เสี ยไม่ใช่แค่ฆ่าเค่อชาง
จู แต่มนั ก็ยงั ทิ้งความประทับใจนี้ไว้ในใจของเชียวชูไป
อีกนาน

ตอนนี้เขารู ้แล้วว่าเขาไม่ควรจะสนใจใบหน้าของเขามาก
นัก

จวินอู่เสี ยเอายาแห่งความงามเก็บไป

เชียวชูถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่….
อู่เสี ยแค่ลอ้ เล่นกับเขาเหรอ? นี่มนั เกินไปแล้ว

เจ้านิลที่เห็นอย่างนั้นก็อยากจะตะโกนใส่ เชียวชูวา่
ความคิดของเขามันแสดงออกมาบนใบหน้าหมดแล้ว เจ้า
นิลอยากจะบอกชายหนุ่มที่มีความคิดตื้นๆนี่วา่ คุณหนู
ของมันไม่เคยล้อเล่น หากเชียวชูพยักหน้าเจ้านายของมัน
ก็จะเอายาแห่งความงามให้

นี่เป็ นเรื่ องจริ ง

ตอนนี้พวกเราจะทาอะไรกันต่อละ? เชียวชูกลืนน้ าลายลง

คอ เขาไม่อยากจะหันไปมองศพของเค่อชางจูเลยสักนิด
เดียว
หุ บเขาเมฆาลี้ลบั นี้เค่อชางจูไม่อนุญาตให้คนภายนอกเข้า
มา เค่อชางจูแค่ใช้ศิษย์ในหุบเขาเมฆาลี้ลบั ในแต่ละวัน
ตามปกติแต่เมื่อเขาไม่ออกมาให้เห็นหน้าเหล่าศิษย์จะต้อง
สงสัยแน่ๆ ฮัว่ เหยาขมวดคิ้ว เขาไม่ได้มีความรู ้สึกอะไร
เมื่อเค่อชางจูตาย แต่เขากาลังคิดถึงปัญหาที่จะตามมา
เท่านั้น

ฮัว่ เหยาคิดอยูเ่ สมอว่าเรื่ องนี้คงทาอะไรไม่ได้ แต่เขามอง

ไปที่จวินอู่เสี ยแต่ก่อนที่เขาจะพูดว่าจวินอู่เสี ยจะ
เคลื่อนไหวยังไง นางก็พดู ออกมาก่อนว่า

เค่อชางจูยงั ไม่ตาย จวินอู่เสี ยพูดออกมาช้าๆ

เชียวชูมองจวินอู่เสี ยอย่างประหลาดใจ เขาชี้ไปที่ศพที่
นอนกองอยูท่ ี่พ้นื แต่กพ็ ดู อะไรออกมาไม่ได้

นี่ยงั ไม่ตาย?

คนตายไปแล้วยังจะตายได้อีกเหรอ

แต่ทนั ใดนั้นฮัว่ เหยาก็พดู ออกมาทันที เจ้าอยากให้ขา้

กลายเป็ นเค่อชางจู?

จวินอู่เสี ยพยักหน้า

ตาของเชียวชูเบิกกว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่ งที่ได้ยนิ

เจ้าอยากให้พี่ฮวั่ กลายเป็ นเจ้าคนน่ารังเกียจนี่? พี่ฮวั่ เปลี่ยน
กระดูกได้ แต่เปลี่ยนหน้าไม่ได้นะ

เค่อชางจูไม่ใช่คนที่มีอายุนอ้ ย ผิวหนังก็ไม่เรี ยบเนียน

เหมือนฮัว่ เหยา แล้วแบบนี้จะปลอมได้ยงั ไง

ข้ามีวธิ ี จวินอู่เสี ยตอบ

เชียวชูเงียบเขาคิดว่าจวินอู่เสี ยเพียงแค่เก่งในการทายา
กระษัยเท่านั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะมี
ความสามารถที่ซ่อนไว้อีกมาก
เขาเงียบเพราะคาพูดของจวินอู่เสี ย ฮัว่ เหยาไม่ได้พดู อะไร
มากไปกว่านี้ หากเขาเดาจวินอู่เสี ยเองก็มีแผนการณ์อื่นอยู่
แล้ว

หลังจากที่ถูกเค่อชางจูทรมานมากว่าครึ่ งเดือนแล้ว ฮัว่

เหยาก็จดจารายละเอียดลักษณะรู ปร่ างของเค่อชางจูได้
เขาเปลี่ยนรู ปร่ างกระดูกของเขาให้เหมือนกับเค่อชางจู

ไม่นาน ร่ างของฮัว่ เหยาก็เปลี่ยนไป กระดูกของเขาก็หด

ตัวลง รู ปร่ างหน้าตาของเขาก็เริ่ มเปลี่ยนแปลงไปทีละ
น้อย

จวินอู่เสี ยมองดูฮวั่ เหยาเปลี่ยนร่ างของเขาด้วยความสนใจ

อย่างมาก สิ่ งนี้ได้เปลี่ยนมุมมองในทักษะของนาง ทักษะ
ของนางไม่มีสิ่งไหนที่จะทาได้เหมือนกับที่ฮวั่ เหยาทาได้
นางสามารถใช้ยาเปลี่ยนแปลงกระดูกได้เพียงเล็กน้อย
เท่านั้น แต่รูปร่ างและโครงสร้างร่ างกายก็ไม่อาจ
เปลี่ยนแปลงได้ แต่ฮวั่ เหยาทาได้ ไม่วา่ จะหดตัวหรื อ
ขยายตัวเขาก็ทาได้

วิธีการนี้แม้แต่แพทย์ในยุคปัจจุบนั ก็ไม่อาจจะอธิบายสิ่ งนี้

ได้

ขั้นตอนการเปลี่ยนแปลงนี้ใช้เวลาไม่นานนัก ฮัว่ เหยา

เปลี่ยนรู ปร่ างของเขาให้น่าเกลียดเหมือนเค่อชางจู แต่ผวิ
ที่เรี ยบเนียนและสวยงามของเขาไม่เหมือนผิวที่เหี่ ยวและ
หยาบกรานเหมือนกับของเค่อชางจู
ตอนที่ 292 การแทนที่ 1

————————-

ตอนที่ 3/3

การเปลี่ยนแปลงรู ปร่ างที่สง่างามของฮัว่ เหยากลายเป็ น

รู ปร่ างที่น่าเกลียด เชียวชูรู้สึกว่าตัวเองเมาที่เห็นการ
เปลี่ยนแปลงนี้

จากนี้จะทาอะไรต่อไป? ฮัว่ เหยาไม่สนใจที่เขาต้องเปลี่ยน

รู ปร่ างให้กลายเป็ นเค่อชางจูเลยแม้แต่นอ้ ย เขาหันไป
ถามจวินอู่เสี ย เมื่อเปลี่ยนแปลงรู ปร่ างเสร็ จ
จวินอู่เสี ยไม่พดู อะไรสักคาแล้วดึงขวดยาออกมาจากถุงผ้า
ที่อยูข่ า้ งตัวนาง

ภาพที่เกิดขึ้นต่อหน้าเชียวชูแทบทาให้เขาเป็ นกลายเป็ น
คนโง่ไปทันที

ยาแปลกๆมากมายถูกนามาผสมกันแล้วทาลงบนหน้าของ
ฮัว่ เหยา ในพริ บตาใบหน้าที่เรี ยบเนียนของเขาก็
เปลี่ยนเป็ นหยาบกร้าน ผิวที่นุ่มเนียนของเขาก็ตกกระ
กลายเป็ นสี ดา ผิวรอบดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็ นถุงใต้ตา
มือและผิวที่ต่างๆในเสื้ อคลุมก็เริ่ มเปลี่ยนแปลงไป

สักพักต่อมาฮัว่ เหยาก็กลายเป็ น เค่อฉางจู อย่างสมบูรณ์

เอาเสื้ อของเขามาใส่ จวินอู่เสี ยพูดแล้วชี้ไปที่เค่อชางจูที่
เป็ นศพกองบนพื้นอย่างน่าสยดสยอง

ฮัว่ เหยาเห็นเชียวชูแสดงท่าน่ารังเกียจ แต่เขาก็เดินก้มหัว

ลงไปหยิบเสื้ อผ้าของเต่อชางจูมาใส่ ……..

เขาเปลี่ยนมาใส่ ชุดของเค่อชางจู ฮัว่ เหยาก็กลายเป็ นเค่

อฉางจู เชียวชูมองตาแทบไม่กระพริ บ นี่เป็ นเค่อฉางจูไม่
ว่าจะเป็ นความสู งรู ปร่ างหน้าตา เชียวชูจอ้ งมองอยูน่ าน
ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา

เจ้าดูเหมือนเขามากจนข้าอยากจะเข้าไปต้อยจริ งๆ
เค่อชางจูที่ถูกเอาเสื้ อผ้าไปทาให้ร่างของเขาที่อยูบ่ น
พื้นดินดูไม่ได้เลยจริ งๆ

จวินอู่เสี ยดึงขวดบนชั้นวางของที่อยูข่ า้ งศพ แล้วเทบนร่ าง

ของเค่อฉางจูเพื่อทาลายหลักฐานทันที

ร่ างของเค่อชางจูสลายหายไปอย่างรวดเร็ วจนเหลือเพียง
แอ่งเลือดที่อยูบ่ นพื้นเท่านั้น

ถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องกลับไปดูหุบเขาเมฆาลี้ลบั ท่านผู ้
อาวุโสเค่อ จวินอู่เสี ยมองไปที่ฮวั่ เหยาที่กาลังยิม้ กว้าง
ทันที หลังจากนั้นรอยยิม้ ที่สดใสก็หายไปแล้วแทนที่ดว้ ย
เยือกเย็นจับใจไปแทน
หุ บเขาเมฆาลี้ลบั ของเขา? ฮัว่ เหยายิม้ กับความฉลาดของจ
วินอู่เสี ยที่เปลี่ยนเขาเป็ นผูน้ าของหุบเขาเมฆาลี้ลบั ของ
ตระกูลอวิน๋ ที่หายไปไม่มีใครหาเจอ เขาเริ่ มเชื่อจวินอู่เสี ย
ที่บอกเขาว่าจะล้างบางตระกูลอวิน๋ ด้วยทักษะและความ
ฉลาดของเขาต้องทาได้แน่

ยามของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั กาลังยืนอยูน่ อกตัวเรื อน เมื่อ

ประตูถูกเปิ ดขึ้นพวกเขาก็ยนื ตรงทันที

เมื่อเปิ ดประตู เค่อชางจู ก็กา้ วออกมาด้วยหน้าตาที่น่า

เกลียดน่ากลัว ยามทั้งสองคนก้มหัวลงไปทันที พวกเขา
ตกใจเมื่อเห็นร่ างทั้งสองร่ างที่ตามผูอ้ าวุโสเค่อมา
ทั้งสองคนนี่ไม่ใช่วา่ เป็ นลูกแกะที่รอถูกเชือดไม่กี่ชวั่ โมง
ก่อนหน้านี้หรอกเหรอ? ทาไมทั้งสองคนนี่ถึงไม่เป็ น
อะไรเลย?

ลูกแกะที่เดินเข้ามาออกไปอย่างมีชีวติ มาก่อน พวกเขาจะ

ออกมาหลังจากที่ตายไปแล้วเขาจะถูกฝังไว้ใต้สมุนไพรที่
ปลูกเอาไว้น้ ี?

มันช่างแปลกประหลาดและชวนให้สงสัย

ลูกศิษย์สองคนของ เค่อฉางจู รู ้สึกแปลกใจ เขาหรี่ ตาลง

แล้วมองไปอย่างเย็นยะเยือกก่อนที่เขาจะด่าลูกศิษย์ดว้ ย
ความโกรธว่า มองมาดีนกั ข้าจะควักตาพวกเจ้าซะ
ลูกศิษย์ท้ งั สองคนก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ วแทบจะไม่หนั
ไปมองพวกเขาอีก

เค่อชางจูเป็ นคนที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้ และอาจจะถูกฆ่า

ตายหากไม่พอใจ หากเขาโกรธใครในหุบเขาเมฆาลี้ลบั จะ
ไม่มีใครรอดไปเลยแม้แต่คนเดียว

ลูกศิษย์ที่ซื่อสัตย์เริ่ มไปทาตามที่ เค่อฉางจู สัง่ ด้วยใบหน้า

หมอง เชียวชูกบั จวินอู่เสี ยก็ตามเขาไป ก่อนที่จะไปเขาได้
ออกคาสัง่ ให้ศิษย์ท้ งั สองคนดูแลอาคาร

ไปเอาปุ๋ ยที่หอ้ งใต้ดินไปจัดการซะ

ตอนที่ 293 การแทนที่ 2

————————-

ตอนที่ 1/3

ฮัว่ เหยาพาจวินอู่เสี ยกับเชียวชูมายังที่พกั ของเค่อฉางจู

พวกเขาเดินผ่านศิษย์หุบเขาเมฆาลี้ลบั ไปหลายคน พวก
เขาทุกคนล้วนแต่คานับให้และไม่เหลือความเย่อหยิง่ แต่
อย่างใดที่มีอยูก่ ่อนหน้านี้ คาพูดจาดูถูกอย่างรุ นแรงต่าง
ไม่เหลืออีก จวินอู่เสี ยกับเชียวชูเดินตามหลัง ผูอ้ าวุโสเค่อ

ที่ผา่ นมาจวินอู่เสี ยกับเชียวชูเล่นละครแกล้งทาเป็ นเป็ นลม

ไปในตอนเช้าเหล่าศิษย์ที่เข้ามาต่างพากันรู ้เรื่ องนี้ดี และ
ไม่คิดว่าจะได้เห็นหน้าทั้งสองคนนี้อีกครั้ง แต่เพียงหนึ่ง
ชัว่ ยามทั้งสองคนนี้ยงั มีชีวติ อยูแ่ ละยังเดินตามหลังผู ้
อาวุโสเค่อกลับมาอีก

ภายใต้ชื่อของเค่อชางจูผเู ้ ป็ นอาจารย์ของเหล่าศิษย์
ทั้งหลาย ไม่มีใครกล้าตามผูอ้ าวุโสเค่อไปยังหุบเขาเมฆาลี้
ลับเท่าไรนัก

ผูอ้ าวุโสเค่อนั้นคาดเดาอารมณ์ไม่ค่อยจะได้เรื่ องนี้เป็ นที่รู้

ดีไปทัว่ ตระกูลอวิน๋ แม้จะเป็ นเวลาไม่นานนักแต่พวกเขา
ก็รู้ดีวา่ เค่อชางจูเกลียดเหล่าลูกศิษย์ที่ชอบตามเขาไปไหน
มาไหนอยูต่ ลอดเวลา

ไม่ตอ้ งพูดถึงทั้งสองคนนี่ที่ตามเขาไปตลอดทัว่ ทั้งภูเขา

ทั้งสองคนนี้ทายังให้ให้ท่านผูอ้ าวุโสเค่อยอมรับกัน?
ทาไมพวกเขาถึงไม่กลายเป็ นปุ๋ ยของสมุนไพรไปซะละ?
แล้วทาไมทั้งสองคนนี้ถึงยังมีชีวติ อยูแ่ ละอยูด่ ีอยูอ่ ีกกัน?
เหล่าลูกศิษย์ของเค่อชางจูต่างพากันสงสัย

เรื่ องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในหุบเขาเมฆาลี้ลบั

เหล่าลูกศิษย์พากันมองด้วยความแปลกใจ ฮัว่ เหยาพาจวิน

อู่เสี ยกับเชียวชูเข้าไปที่พกั ของเค่อฉางจู

ห้องของเค่อฉางจูมีขนาดใหญ่และงดงาม กว้างขวางโออ่า
หรู หรา มีเพียงที่เดียวในตระกูลอวิน๋ ที่หรู หราและกว้าง
ขว้างกว่านี้คือที่หอ้ งพักของประมุขชิงยวินเชียรเอง
ในที่พกั มีขา้ รับใช้หลายคนสวมชุดสี เทากาลังกวาดพื้นอยู่
พวกเขาจึงไม่ได้สงั เกตเห็นฮัว่ เหยากับจวินอู่เสี ยกับเชียวชู
ที่เข้ามา พวกคนรับใช้พากันเงยหน้าขึ้นเมื่อเห็นฮัว่ เหยา
เข้ามา

เชียวชูตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของข้ารับใช้

หน้าคนพวกนี้ไม่อาจจะเรี ยกว่าใบหน้าได้นอกจากตาและ
ริ มฝี ปากส่ วนอื่นของใบหน้าเหมือนกับถูกเผาไหม้ เนื้อก็
บิดเบี้ยว ริ มฝี ปากถูกตัดออกไปครึ่ งหนึ่งแล้วเย็บเอาไว้มี
เพียงช่องเล็กๆที่อยูต่ รงกลาง หูและจมูกของพวกเขาถูก
ตัดออกไปแทบจะไม่เห็น หน้าพวกเขาถูกเผาจนเกลี้ยง
เหมือนลูกบอล
หน้าของเค่อฉางจูวา่ ดูน่ารังเกียจแล้ว เหล่าข้ารับใช้ของ
เขากับน่ารังเกียจยิง่ กว่า

คนพวกนี้… เชียวชูเองรู ้สึกกลัวหน้าของข้ารับใช้พวกนี้

พวกเขาเหล่านี้เคยเป็ นลูกศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั มา
ก่อน แต่พวกเขาทาผิดเค่อฉางจูเลยให้พวกเขากลายมา
เป็ นคนรับใช้ที่ต่าต้อยในที่พกั ของเขาแทนนะ ฮัว่ เหยาพูด
ด้วยเสี ยงเดิมของเขาที่ชดั เจนและกังวาน

พวกเขาไม่ได้ยนิ อะไร พวกเขาพูดไม่ได้ ไม่ตอ้ งกังวลว่า

พวกเขาจะเปิ ดเผยอะไรออกมา ในสายตาพวกเขาข้าคือเค่
อฉางจู ฮัว่ เหยาพูดออกมา
จวินอู่เสี ยมองไปที่หน้าคนรับใช้เหล่านั้น พวกเขาแทบไม่
มีอาการตอบสนองใดๆ ต่อการพูดคุยกันของฮัว่ เหยากับ
เชียวชูและดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยนิ พวกเขาต่างก็ตกใจ
ที่เห็นสายตาที่ดุร้ายของฮัว่ เหยาเท่านั้น เห็นได้ชดั ว่าคน
พวกนี้กลัวเค่อฉางจูเหมือนหนูที่กลัวแมว
ตอนที่ 294 การแทนที่ 3

————————-

ตอนที่ 2/3

เจ้าเค่อชางจูน้ ีมนั น่ารังเกียจจริ งๆมันสมควรที่จะตายแล้ว

เชียวชูพดู ออกมาอย่างโกรธแค้น

ทั้งสามเข้าไปอยูใ่ นห้องฮัว่ เหยาก็เปลี่ยนเสื้ อผ้าที่สวมใส่

เป็ นตัวใหม่ทนั ที เค่อชางจูชอบสวมใส่ เสื้ อสี ดาทาให้ไม่มี
ใครสังเกตเห็นร่ องรอยบนเสื้ อผ้า
เค่อชางจูมีตาราทางการแพทย์มากมาย ตาราพวกนี้ท้ งั เก่า
และฉี กขาดเห็นได้ชดั ว่ามีการพลิกอ่านหลายรอบ แต่
หนังสื อที่มีมากที่สุดเป็ นหนังสื อเกี่ยวกับพิษ จวินอู่เสี ย
พลิกอ่านอย่างรวดเร็ วแล้วโยนพวกมันเข้าไปตรงมุมอย่าง
ไม่แยแส

พี่ฮวั่ เปลี่ยนเสี ยงเป็ นเสี ยงของเขาได้ยงั ไงกัน? ข้าไม่เคยรู ้

มาก่อนเลย เชียวชูที่นงั่ เก้าอี้อีกด้านหนึ่งก็พดู ออกมา
เหมือนพึ่งนึกขึ้นได้ เมื่อเขาได้ยนิ เสี ยงฮัว่ เหยาพูดออกมา
เหมือนน้ าเสี ยงของเค่อฉางจูจนแยกแทบไม่ออก

ฮัว่ เหยาไม่ตอบแต่หนั ไปหาจวินอู่เสี ยแทน เจ้าจะทายังไง

ต่อไป?
เมื่อสิ่ งที่จวินอู่เสี ยต้องการไม่ขดั แย้งกับพวกเขาก็จริ ง แต่
มันก็ไม่ได้เหมือนกันซะทีเดียว

ทาไมพวกเจ้าไม่บอกละว่าพวกเจ้าต้องการจะทาอะไร?
จวินอู่เสี ยเดินไปข้างๆ พวกเขาคอยให้ให้ความร่ วมมือ
อย่างดี

ฮัว่ เหยากับเชียวชูมองกันก่อนที่ฮวั่ เหยาจะพูดออกมาสั้นๆ

ว่า พวกเราอยากจะได้แผนที่

จวินอู่เสี ยยกคิ้วขึ้นนิดๆ

ตอนแรกข้าสงสัยว่าแผนที่อยูใ่ นมือของเค่อชางจู ข้าเลย

เข้ามาเป็ นศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั แต่เมื่อข้ามาที่นี่ขา้
กลับไม่เจออะไร หากข้าเดาไม่ผดิ ตอนนี้แผนที่น่าจะอยู่
กับชิงยวินเชียร ฮัว่ เหยาอธิบายออกมา

ข้าจะฆ่าพวกเขาส่ วนพวกเจ้าก็หาแผนที่ไป

…….. เชียวชูเงียบพูดอะไรไม่ออก คาพูดของจวินอู่เสี ย

พูดออกมาเหมือนกับว่าแผนการฆ่าและการขโมยครั้งนี้
จะไม่ลม้ เหลว

จวินอู่เสี ยช่างเป็ นคนที่สงบนิ่งยิง่ นัก

แล้วเมื่อไหร่ ที่เจ้าจะเคลื่อนไหว? ฮัว่ เหยาถาม

ยังไม่ใช่ในตอนนี้ ข้าจะต้องทาทั้งตระกูลอวิน๋ จวินอู่เสี ย
พูดแล้วหลับตาลง นางยังรี บเคลื่อนไหวที่จดั การ
ตระกูลอวิน๋ ที่เป็ นตระกูลใหญ่ การกวาดล้างทั้งตระกูล
ไม่ใช่งานที่ง่ายๆ ไม่ยากหากจะฆ่าผูอ้ าวุโสคนอื่นๆหรื อ
ชิงยวินเชียร แต่ที่ยากคือต้องส่ งตระกูลอวิน๋ ทั้งหมดไปลง
นรกในเวลาเดียวกัน

ภายในตระกูลอวิน๋ มีศิษย์นบั พันคน ทัว่ ยอดเขาก็มีหุบเขา

ต่างๆกระจายกันออกไป หากจะฆ่าทั้งหุบเขาหนึ่งผู ้
อาวุโสคนอื่นๆก็จะรู ้มนั ไม่ง่ายขนาดนั้น

อีกอย่างนางไม่ได้ต้ งั ใจจะทากับทุกคน
ทุกคนจะเรี ยกนางว่าโหดร้ายใจหิ นแต่มนั ก็ไม่สาคัญมาก
นัก

เหล่าศิษย์ของตระกูลอวิน๋ ไม่ใช่ผบู ้ ริ สุทธิ์ในสายตาของ

นาง

ฉิ นยูหยานเองก็เคยจะสัง่ ฆ่าคนทั้งแคว้นฉี ท้ งั แคว้นมาแล้ว

เพื่อหยกวิญญาณ คนที่จะฆ่าผูค้ นนับล้านยังเป็ นผูบ้ ริ สุทธิ์
อีกเหรอ?

ในมุมมองของจวินอู่เสี ยคนที่ทาร้ายท่านปู่ และท่านอา

ของนางให้ตาย การแก้แค้นเท่านี้ยงั ไม่พอ มันต้องจัดการ
คนที่อยูเ่ บื้องหลัง คนอื่นๆที่เกี่ยวข้องหรื อมีส่วนร่ วมใน
เรื่ องนี้ดว้ ย
นางอยากจะลบตระกูลอวิน๋ ให้หายไปจากแผ่นดินนี้นาง
ต้องเตรี ยมตัวให้พร้อม

เค่อชางจูกบั ชิงยวินเชียรมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากเป็ น
พิเศษ ด้วยรู ปลักษณ์น้ ีของข้าอาจจะช่วยเจ้าได้ ฮัว่ เหยา
ยินดีใจที่จะได้ทาตามความต้องการของนาง หากไม่ใช่
เพราะจวินอู่เสี ยเขาคงไม่อาจจะปลอมตัวเป็ นเค่อชางจูได้
การฆ่าเค่อชางจูกเ็ ป็ นงานที่ง่ายสาหรับนาง หากเขาปลอม
ตัวเป็ นเค่อชางจูไม่ได้ และจวินอู่เสี ยไม่ช่วยนี่กเ็ ป็ นสิ่ งที่
ยากลาบากของพวกเขาเช่นกัน

หากเจ้าต้องการอะไรก็บอกให้พวกเรารู ้ ตราบใดที่พวก
เราทาได้เราจะทามันให้ดีที่สุด ฮัว่ เหยาพูด
ตอนที่ 295 การแทนที่ 4

————————-

ตอนที่ 3/3

จวินอู่เสี ยพยักหน้า นางชอบที่ร่วมงานกับคนที่ฉลาด

ชิงยวินเชียรเชื่อใจเค่อชางจูมากเขามอบอานาจและที่
ขนาดใหญ่ให้ เค่อชางจูชอบพิษ ข้าคิดว่าหากเขาขอคน
อื่นๆที่มาสมัครจากหุ บเขาอื่นๆ ชิงยวินเชียรก็คงไม่ไม่
บอกปั ดเขาแน่ จวินอู่เสี ยพูดออกมาเบาๆ
ตาของฮัว่ เหยาสว่างขึ้นมา ตอนนี้ขา้ แน่ใจแล้วที่เจ้าพูดว่า
เจ้าจะล้างบางตระกูลอวิน๋

จวินอู่เสี ยยกคิว้ ขึ้น เชียวชูมองมาที่จวินอู่เสี ยแล้วหันไป

มองฮัว่ เหยาแล้วเกาหัวออกมา ดูท่าแล้ว…..เขายังไม่เข้าใจ
การตกลงกันของทั้งสองคน

รอก่อน รอก่อน เชียวชูพดู ออกมาทันที พวกเจ้าพูดให้ขา้

เข้าใจได้ง่ายขึ้นอีกสักนิด ข้าคิดว่าข้าคงไม่ฉลาดพอที่จะ
เข้าใจ? เขายอมรับออกมาว่าเขาไม่ฉลาดพอเหมือนกับอู่
เสี ยหรื อว่าพี่ฮว่ั เขาไม่เข้าใจคาพูดที่แฝงความนัยน์ของทั้ง
สองคน
ในที่สุดเจ้าก็ยอมรับว่าสมองของเจ้าโง่ ฮัว่ เหยายิม้ ออกมา
อย่างชัว่ ร้าย

เจ้าคิดว่าทุกคนจะเหมือนเจ้ากับอู่เสี ยเหรอ? พูดเป็ นนัยน์

ใครจะเข้าใจ เชียวชูตอกกลับ

ฮัว่ เหยาถอนหายใจแล้วอธิบายอย่างอดทน อู่เสี ยตั้งใจจะ

สร้างความแตกแยกในตระกูลอวิน๋ ชิงยวินเชียรปกป้องเค่
อชางจูมาก และเขาทาผิดในตระกูลอวิน๋ ก็ไม่ได้มีการ
ลงโทษ เป็ นความจริ งที่เราเห็นเค่อชางจูเอาศิษย์ที่มู่เฉิ น
เลือกไปต่อหน้าต่อตา ถึงแม้เค่อชางจูจะหยิง่ ยโส แต่เขาก็
ไม่ได้โง่ เขาปิ ดกั้นหุบเขาเมฆาลี้ลบั เอาไว้ แต่ถา้ เขาทากับ
หุ บเขาอื่นชิงยวินเชียรก็คงจะเลือกปิ ดตาเอาไว้ แต่หากเค่
อชางจูพยายามเอาศิษย์คนอื่นจากผูอ้ าวุโสคนอื่นๆไป
ยอดเขาอื่นคงอยูไ่ ม่สุขนัก
เชียวชูรู้ข้ ึนมาทันที ที่อู่เสี ยต้องการคือเอาลูกศิษย์ของผู ้
อาวุโสในหุ บเขาคนอื่นๆมาทดลองพิษให้กบั เค่อชางจู นี่
จะให้ผอู ้ าวุโสคนอื่นๆโกรธข้าพูดถูกไหม? ในที่สุดเขาก็
เข้าใจว่าต้องทายังไง

จวินอู่เสี ยพยักหน้าแล้วค่อยๆพูดกับเชียวชูวา่ เมื่อศิษย์รัก

ของพวกเขาถูกพาตัวไป แล้วผูอ้ าวุโสเองก็ไม่อาจจะ
ปกป้องได้ นี่เหมือนกับว่าเป็ นการตบหน้าผูอ้ าวุโสคน
อื่นๆ พวกเขาจะไม่อดทนไม่ใจดีกบั การดูถูกอีกต่อไป
หากชิงยวินเชียรยังเข้าข้างยอดเขาเมฆาลี้ลบั ตระกูลอวิน๋ ก็
จะไม่สามัคคีกนั เหมือนในอดีต

ตาของจวินอู่เสี ยเศร้าลงนิดๆ แต่ดวงตาของนางก็กลับมา

เย็นชาเหมือนเดิม
การสร้างความขัดแย้งระหว่างผูอ้ าวุโสและชิงยวินเชียรนี่
เป็ นแค่จุดเริ่ มต้นเท่านั้น สิ่ งที่นางต้องการนั้นมากกว่า
ความขัดแย้งกันของคนในตระกูลอวิน๋

เจ้ารู ้ได้ยงั ไงว่าชิงยวินเชียรจะยอมทาที่เค่อชางจูตอ้ งการ?

เขาไม่ได้โง่การเคลื่อนไหวครั้งนี้จะสร้างความแตกแยก
ให้กบั ผูอ้ าวุโสในหุ บเขาอื่นๆ เชียวชูพยายามให้อธิบาย
เหตุผลนี้

เขาจะต้องทาแน่ จวินอู่เสี ยพูดเบาๆ คนอื่นๆอาจจะไม่รู้

เรื่ องราวภายในของตระกูลอวิน๋ แต่ไป๋ อวิน๋ เซียนที่เป็ น
ศิษย์ของชิงยวินเชียรโดยตรงรู ้เรื่ องนี้ และเรื่ องต่างๆของ
เค่อชางจูที่คนนอกไม่รู้
หากไม่ทาเค่อชางจูจะทาให้ชื่อเสี ยงของเขาถูกทาลาย

นี่หมายความว่ายังไงกัน? เชียวชูถามจวินอู่เสี ยด้วยความ

อยากรู ้ แม้แต่ฮวั่ เหยาเองก็อยากที่จะถามจวินอู่เสี ย

เหตุที่ชิงยวินเชียรเป็ นประมุขตระกูลอวิน๋ ได้ในตอนนี้

เป็ นเพราะยาพิษของเค่อชางจู หาก

เค่อฉางจูไม่ช่วยเขาฆ่าอดีตประมุขตาแหน่งประมุข
จะต้องตกไปอยูใ่ นมือของมู่เฉิ น จวินอู่เสี ยพูดออกมา
อย่างสั้นๆ
ประมุขของตระกูลที่ท้ งั แผ่นดินยกย่องฆ่าอาจารย์ของเขา
เพื่อตาแหน่งประมุขตระกูลอวิน๋

ชิงยวินเชียรจะกล้าทนที่จะถูกประณามความผิดอยูห่ รื อ
เขากลัวที่จะต้องชดใช้กนั
ตอนที่ 296 การแทนที่ 5

————————-

ตอนที่ 1/5

เค่อชางจูช่วยให้ชิงยวินเชียรกลายเป็ นประมุขตระกูลอวิน๋
เขาก็ได้เตรี ยมแผนรับมือเอาไว้เผือ่ ชิงยวินเชียรจะเผา
สะพานที่ช่วยให้เขาก้าวขึ้นไปเป็ นประมุขตระกูลอวิน๋
ด้วยเหตุน้ ีชิงยวินเชียร จึงยอมทาตามที่เค่อชางจูบอกทุก
อย่าง เขาจึงไม่ลงมือกระทาหรื อห้ามปรามสิ่ งชัว่ ร้ายใดๆ
ที่
เค่อชางจูทาในหุ บเขาเมฆาลี้ลบั เพราะจะทาให้ชื่อเสี ยง
ของชิงยวินเชียรถูกทาลายลงได้

ความลับนี้ไป๋ อวิน๋ เซี ยนเคยได้ยนิ ตอนที่ชิงยวินเชียรกับเค่

อชางจูทะเลาะกัน จวินอู่เสี ยไม่ตอ้ งการจะใช้ประโยชน์
จากสิ่ งนี้ เขาบังคับให้ตวั เขาตายเอง เขาคงไม่อาจจะโทษ
คนอื่นได้

เส้นทางที่พาดผ่านมาอย่างไม่คาดฝันนี้จวินอู่เสี ยคานวณ
เอาไว้หมดแล้ว

นี่เป็ นความลับที่ตระกูลอวิน๋ ซ่อนเอาไว้ ฮัว่ เหยากับเชียวชู

ต่างก็ตกใจกับสิ่ งที่ได้ยนิ ชิงยวินเชียรใช้วธิ ีการที่น่า
รังเกียจก้าวขึ้นเป็ นผูน้ าตระกูล แต่ที่พวกเขาคาดไม่ถึงเลย
ว่าวิธีการที่น่ารังเกียจนั้นคือการฆ่าอาจารย์ของตัวเอง

ในโลกใบนี้ไม่มีอะไรน่ารังเกียจเท่ากับการที่ฆ่าอาจารย์ที่
ถือได้วา่ เป็ นผูม้ ีพระคุณของตัวเอง

หากเรื่ องนี้หลุดออกไปชิงยวินเชียรไม่เพียงแต่จะเสี ย
ตาแหน่งประมุขของตระกูลไปเท่านั้น เขาจะถูกประณาม
และสาปแช่งไปทัว่ แผ่นดินอีกด้วย

ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าไม่กงั วล เพราะยังไงชิงยวินเชียรก็
จะต้องทาตามแผนที่เจ้าบอก เชียวชูเกือบจะปรบมือแล้วที่
เด็กคนนี้รู้ความลับเรื่ องนี้ อย่างงี้ชิงยวินเชียรก็เหมือนกับ
ถือระเบิดไว้กบั มือนะสิ ?
จวินอู่เสี ยยังพูดอีกต่อไปว่า เค่อชางจูเก็บหลักฐานที่ชิงย
วินเชียรฆ่าอดีตประมุขเอาไว้ ชิงยวินเชียรพยายามหามัน
แต่กห็ าไม่เจอ เราไม่รู้วา่ หลักฐานนั้นอยูท่ ี่ไหน แต่น้ นั ก็
ไม่ได้ทาให้เราหยุดสร้างข้อต่อรองโดยใช้ความลับของอีก
ฝ่ ายได้

ถึงพวกเราจะไม่มีหลักฐานอยูใ่ นมือแต่พวกเราก็ข่มขู่เขา
ได้ เขาเองก็ไม่รู้วา่ เค่อชางจูเก็บความลับของเขาไว้ที่ไหน

ฮัว่ เหยาพยักหน้ารับ เขาเข้าใจเป็ นอย่างดีวา่ จวินอู่เสี ย

หมายความว่ายังไง
พวกเราจะทามันเหมือนที่เจ้าพูด พวกเราจะคอยสร้าง
ความวุน่ วายในตระกูลอวิน๋ ให้

ภายใต้ความสับสนจวินอู่เสี ยก็จะใช้โอกาสนี้ลา้ งบาง

ตระกูลอวิน๋ ให้สิ้นสาก พวกเขาก็จะพลิกแผ่นดินหาแผ่น
ที่ๆพวกเขาต้องการ

นอกจากนี้ความสัมพันธ์พิเศษของเค่อชางจูกบั ชิงยวิน
เชียรก็จะสามารถถามถึงที่อยูข่ องแผนที่แล้วเสาะหาได้
รวดเร็ วยิง่ ขึ้น

เมื่อมองย้อนกลับไปเด็กชายตัวเล็กๆที่เชียวชูพามานี้ช่วย
ให้แผนการณ์ของพวกเขาเดินหน้าได้อย่างรวดเร็ ว
ไม่วา่ เรื่ องยากระษัยจะทาสาเร็ จหรื อไม่ พวกเขาก็ติดหนี้
น้องชายตัวน้อยคนนี้มากเกินกว่าที่จะชดใช้คืนได้

ตอนนี้การตัดสิ นใจที่จะสร้างความวุน่ วายในตระกูลอวิน๋

เป็ นที่ตกลงกันเรี ยบร้อยแล้ว จนกว่าวันที่จะล้างบาง
ตระกูลอวิน๋ มาถึงจะไม่มีใครรู ้วา่ เกิดภัยพิบตั ิต่อตระกูลอวิ๋
นอย่างแน่นอน

ด้านนอกประตูที่พวกจวินอู่เสี ยกาลังคุยกันก็มีเงาดาของเย่
เชอที่ฟังอยูก่ ต็ กใจมากขึ้น

ความพยายามของคุณหนูน้ ีช่างไม่ธรรมดา นางมาถึง

ตระกูลอวิน๋ นานแค่ไหนกัน? ทุกอย่างเปลี่ยนไปจาก
แผนการณ์แรกของนาง นางเปลี่ยนแปลงแผนการณ์ใหม่
ในเวลาไม่นาน แค่ฟังอยูด่ า้ นนอกเงาดาก็รู้วา่ ตระกูลอวิน๋
เสร็ จแน่

หลังจากที่คุณหนูโกรธแค้น นี่ไม่ใช่วา่ ตระกูลอวิน๋ ยืนมา

แส่ หาความตายเองไม่ใครตาหนิได้

การกระทาของเค่อชางจูในหุบเขาเมฆาลี้ลบั ถ้าพูดกันตาม
ตรงใครๆก็ยอมรับไม่ได้

นายท่านสัง่ ให้เย่เชอปกป้องนางในเงามืด แต่เท่าที่เขาได้

เห็นนางไม่ตอ้ งจาเป็ นจะต้องได้รับการปกป้องเลยด้วยซ้ า
ด้วยทักษะทางด้านยาและยาพิษที่เป็ นพรสวรรค์ของนาง
ความคิดและแผนการณ์ที่ละเอียดรอบคอบของนางจะทา
ให้ตระกูลอวิน๋ ถูกต้มลงน้ าเดือด
ตอนที่ 297 พลังจิตวิญญาณสี ส้ม 1

————————-

ตอนที่ 2/5

วันต่อมาจวินอู่เสี ยก็เข้าไปหุบเขาเมฆาลี้ลบั นางและเชียว

ชูกส็ วมเครื่ องแบบของศิษย์ภายใน เพือ่ หลีกเลี่ยงข้อสงสัย
กับศิษย์ภายในคนอื่นๆ

เมื่อพวกเขาปรากฏตัวในที่พกั ด้วยชุดใหม่ของศิษย์ภายใน
ที่มีไว้สาหรับศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั ตาของคนอื่นๆที่
ถูกทรมานมาสองวันแทบจะหลุดออกมาจากหัว
ทั้งสองคนนี้ข้ ีเกียจตั้งแต่วนั แรกและไม่ได้ทางาน พวกเขา
ไปตักน้ าด้วยความเหน็ดเหนื่อยมาเจ้าสองคนนี่กห็ ายไป
เช้าวันต่อมาพวกเขาต้องไปตักน้ ารดสมุนไพรเจ้าสองคน
นี่กไ็ ม่มาช่วย จึงช่วยไม่ได้เลยที่ความเกลียดชังที่มีต่อเจ้า
สองนี้จะเพิม่ มากขึ้นเรื่ อยๆ

พวกเขาหลับตาแล้วสลบไป

พวกเขาก็ถูกส่ งไปให้ผอู ้ าวุโสเค่อรักษาอย่างมีความสุ ข

แล้ววันต่อมา

พวกเขาก็กลับมา
พวกเขาก็หน้าด้านกลับมาพร้อมกับชุดของศิษย์ภายใน
แก้มของทั้งสองคนชมพูสุขภาพดี

นี่ลอ้ เล่นรึ ไง? พวกเจ้าเอาชุดนี้มาจากไหนกัน? ทุกคนต่าง

จ้องมองด้วยความเหน็ดเหนื่อยไปที่จวินอู่เสี ยกับเชียวชู
พวกเขามองดูชุดจนตาแทบจะทะลุแล้ว

นี่ไม่ยตุ ิธรรม คนขยันถูกรังแก คนขี้เกียจได้รับรางวัล

แบบติดปี ก นี่มนั จะมากเกินไปแล้ว

คนอื่นๆต่างอิจฉาและโกรธแค้นอย่างยิง่ พวกเขาขบกราม
ไว้ระงับความโมโห อีกสองสามคนยอมเรื่ องนี้ไม่ได้วงิ่
ขึ้นไปหาศิษย์พี่แล้วเล่าเรื่ องความไม่ยตุ ิธรรมที่พวกเขา
ได้รับ
ศิษย์พี่เจ้าสองคนนี้ช่างขี้เกียจและเจ้ามารยา.. พวกเขาเล่า
เรื่ องของจวินอู่เสี ยกับเชียวชูราวกับว่ามันเป็ น
อาชญากรรม พวกเขาขี้เกียจและไม่ทางานอะไร

ลูกศิษย์ของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั ขมวดคิ้วและไม่ทนฟัง เจ้า

หุ บปากให้สนิท ผูอ้ าวุโสเค่อได้ให้ได้เห็นความสาคัญ
ของร่ างกายที่อ่อนแอของเจ้าให้พวกเจ้าได้รับการปฏิบตั ิที่
ดีจะได้รับการยอมรับ เจ้าไม่น่าจะเอาเวลามาเปิ ดปากพูด
ข้าจะบอกให้เจ้ารู ้อย่างหนึ่งนี่เป็ นชุดของศิษย์ภายในที่ผู ้
อาวุโสเค่อให้การยอมรับจริ งๆของหุบเขาเมฆาลี้ลบั อู่เสี ย
กับเชียวชูได้รับการยอมรับจากผูอ้ าวุโสเค่อแล้ว อย่าถาม
อะไรมาก ถ้าผูอ้ าวุโสเค่อสอบสวนพวกเจ้าก็จะถูกขับ
ออกไปจากหุ บเขาเมฆาลี้ลบั ทันที
หลังจากที่ศิษย์พี่พดู หน้าของคนที่พดู ออกไปก็แสดงสี
หน้าโกรธมาก

แกะพวกนี้กล้าเถียงเรื่ องความลาเอียง? ผูอ้ าวุโสเค่อไม่ใช่

คนที่จะมีเมตตา ช่วยพวกเขาให้หลุดพ้นความทรมานพวก
นี้ในแต่ละวัน แต่วา่ ก็ไม่ใช่วา่ จะมีใครสักคนที่หนีรอดไป
ได้ท้ งั ที่มีชีวติ อยูจ่ ากที่นี่

เมื่อวานเค่อชางจูได้เรี ยกหัวหน้าศิษย์ภายในแล้วบอกให้
เขารู ้วา่ หุ บเขาเมฆาลี้ลบั ไม่ตอ้ งการจะหาแกะมาเพิ่ม
ชัว่ คราว เขาได้คน้ พบสิ่ งใหม่จึงไม่มีเวลามาสนใจคนพวก
นั้น แล้วให้ลดการทรมานคนที่มาใหม่ลง
ด้วยคาสัง่ ของเค่อชางจูทาให้ศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั ได้
หยุดตัวเองไม่ให้ทรมานแกะพวกนี้

พวกบ้านั้นไม่รู้นึกว่าถูกช่วยเหลือด้วยความเมตตา แล้วยัง
ทะลึ่งลนลานมาถึงที่นี่อีก

คนที่ถูกศิษย์พี่ด่านั้นยืนนิ่งมองด้านหลังของศิษย์พี่แล้ว
มองเสื้ อผ้าของตัวเองด้วยความไม่เป็ นธรรม สิ่ งที่เกิดขึ้น
ในตอนนี้ทาให้หวั ใจของพวกเขาเจ็บปวด

เจ้าสองคนนั้นได้รับความเมตตาจากผูอ้ าวุโสเค่ออย่างไม่
น่าเชื่อ? เรื่ องทั้งหมดนี้ยากที่จะเป็ นไปได้ คนอื่นๆที่รู้
ข่าวสารเหมือนกับว่าต้องทนทุกข์ทรมานจากความอ
ยุติธรรม ในสายตาของพวกเขาเชียวชูกบั อู่เสี ยนั้นไร้ค่า
นอกจากการแสดงท่าทีที่น่าสงสารแล้วพวกเขาทาอะไร
ได้บา้ ง? คนไร้ค่าพวกนี้ตดั หน้าพวกเขาเป็ นศิษย์ของหุบ
เขาเมฆาลี้ลบั ก่อนหน้าพวกเขา
ตอนที่ 298 พลังจิตวิญญาณสี ส้ม 2

————————-

ตอนที่ 3/5

ทาไมพวกเขาต้องได้รับการยอมรับและถูกเลือกไป? คน
อื่นๆที่ไม่พอใจต่างก็แล้วอยากจะไปถามผูอ้ าวุโสเค่อด้วย
ความหวัง เจ้าสองคนนั้นมันมีอะไรดีกว่าพวกเขา ทาไม
แต่ผอู ้ าวุโสเค่อก็ยงั ยอมรับพวกเขาเข้ามาเป็ นศิษย์?

คนอื่นก็ต่างพากันโกรธแต่ไม่กล้าไปถามต่อหน้าผูอ้ าวุโส
เค่อพวกเขาตัดสิ นใจเผชิญหน้ากันกับเชียวชูและจวินอู่
เสี ย
แต่พวกเขาเคยเห็นความร้ายกาจของเชียวชูและความ
แข็งแกร่ งของเขามาก่อน พวกเขา ฉลาดพอ ที่จะเลือกถาม
คนที่บอบบางและอ่อนแออย่างอู่เสี ยแทนที่จะถามเชียวชู

เมื่อจวินอู่เสี ยกลับมาที่หอ้ งหลังจากที่ปรึ กษาแผนการณ์

แล้วก็มีเสี ยงเคาะประตูหอ้ งของนางดังๆขึ้นมาขัดขวาง
ความคิดของนาง

เมื่อนางเข้าไปเปิ ดประตู ก็มีคนกลุ่มหนึ่งกรู เข้ากันมาที่

ห้อง หน้าของพวกเขาฉายแววเกลียดชังอย่างชัดเจน

ปิ ดประตูเร็ ว ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดออกมาอย่างเร่ งรี บ

จวินอู่เสี ยก็ยนื ประจันหน้ากับคนกลุ่มนั้นที่ส่งสายตามา
ให้นางอย่างแข็งกร้าว นางมองพวกเขาปิ ดประตูอย่าง
เยือกเย็น

คนหกถึงเจ็ดคนเข้ามาที่หอ้ งของนางด้วยร่ างกายอัน

เหนื่อยล้า

จวินอู่เสี ยยังคงยืนนิ่งมองพวกเขาที่บุกรุ กเข้ามาอย่างบ้า

คลัง่

เจ้าเอาชุดนี้มาได้ยงั ไง? คนหนึ่งในกลุ่มถามออกมาด้วย

แววตาที่โหดร้าย พวกเขารู ้ดีวา่ จวินอู่เสี ยเอาชุดนี้มาจาก
ไหน แต่พวกเขาตั้งใจก่อปัญหาเพื่อที่จะ สอน เรื่ องนี้ให้
นางเข้าใจ
ผูอ้ าวุโสสองคนต่างสู ้กนั เพื่อแย่งเจ้าเด็กนี่? ด้วย
ความสามารถของเขาทาให้ได้รับการยอมรับเป็ นศิษย์ใน
สองวันเท่านั้นกกลายเป็ นศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้ลบั แล้ว
จากพวกเขาทั้งหมด?

เมื่อคิดเรื่ องนี้พวกเขาก็โมโหเอามากๆ

จวินอู่เสี ยกวาดตามองคนพวกนั้นแล้วรักษาความเยือก
เย็นเอาไว้

ทาไม!? เจ้ายังกล้าที่วางมาดอยูอ่ ีก? เจ้าขโมยเสื้ อผ้าของ

ศิษย์ภายในอย่างอุกอาจ หากเจ้าเชื่อฟังพวกเราแล้วมอบ
ชุดนี้ให้กบั พวกเรา แล้วขอโทษพวกเราจะไม่เอามันไป
จากร่ างของเจ้าหรอกนะ พวกเราจะไม่ลากเจ้าขโมยหน้า
ด้านอย่างเจ้าไปให้ศิษย์พี่ลงโทษ เจ้าคนหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่ น
เห็นจวินอู่เสี ยเงียบไม่พดู อะไรก็พดู ออกมาด้วยความหน้า
ด้านและไร้ยางอายยิง่ ขึ้น

พวกเขาแค่ตอ้ งการระบายความเกลียดชังของพวกเขาโดย
ไม่สนใจกับความวุน่ วายที่จะเกิดขึ้น

จวินอู่เสี ยพึ่งเป็ นศิษย์ใหม่มนั คงดูไม่ดีนกั หากไปบ่นเล่า

เรื่ องนี้ให้ท่านผูอ้ าวุโสเค่อฟัง

ในแววตาของจวินอู่เสี ยเริ่ มจะเย็นชามากขึ้นเรื่ อยๆดวงตา

ของนางจ้องมองคนกลุ่มนี้ที่บุกเข้ามาในห้องอย่างบ้าคลัง่
ไม่ตอ้ งขอมันพี่นอ้ ง มันหน้าด้านขโมยเสื้ อผ้ามาพวกเราก็
ต้องถอดมันออก ดูสิวา่ เจ้าขยะนี่จะยื้อได้ถึงขนาดไหน

พวกเขามีกนั หลายคนและมัน่ ใจในความแข็งแกร่ งของ

ตนเองอย่างมาก พวกเขาพุง่ เข้าหาร่ างบอบบางของจวินอู่
เสี ยทันที

ดวงตาของจวินอู่เสี ยเปล่งแสงออกมาทันที พลังจิต

วิญญาณในร่ างของนางถูกปลดปล่อยออกมา

พลังจิตวิญญาณของนางระเบิดออกมาเป็ นเปลวเพลิงสี ส้ม

และลูกบอลสี ส้มก็เปล่งแสงอยูภ่ ายในฝ่ ามือของนาง นาง
หันไปหลบเท้าของคนที่อยูด่ า้ นหน้า แล้วเอาพลังจิต
วิญญาณสี ส้มของนางปาไปที่ขากรรไกรของเขา แล้วปลิว
ออกไปทันทีแล้วตกลงมากับพื้น นางเพิ่มพลังที่อยูใ่ นฝ่ า
มือของนางทันที นางเหวี่ยงพลังจิตวิญญาณเข้าไปคน
ทั้งหลายก็นอนราบลงกับพื้น

เสี ยงกรี ดร้องโหยหวนดังขึ้นมาในห้อง

แสงสี ส้มระเบิดบนร่ างของเขานามาซึ่ งความเจ็บปวดที่

ทาลายล้างพวกเขา

พวกเขาสังเกตได้วา่ แสงที่ปลดปล่อยออกมาเป็ นแสงสี ส้ม

ของพลังจิตวิญญาณพวกเขาก็ต่างก็มองดูยง่ิ ไปกว่าเดิม

สิ่ งนี้เกิดขึ้นกับตาของพวกเขา?
เจ้าเด็กนี่จริ งๆแล้วมีพลังจิตวิญญาณขั้นสี ส้ม
ตอนที่ 299 พลังจิตวิญญาณสี ส้ม 3

————————-

ตอนที่ 4/5

พวกเขายังเป็ นคนหนุ่มสาวที่ยงั คงเป็ นวัยรุ่ นอยู่ พลังจิต

วิญญาณของพวกเขาจะตื่นขึ้นเมื่ออายุสิบสี่ ปี พวกเขามี
เวลาฝึ กฝนและพัฒนาพลังจิตวิญญาณแค่สามปี เท่านั้น
เป็ นเวลาสั้นๆ ส่ วนใหญ่พลังจิตวิญญาณของพวกเขาก็
ยังคงติดอยูใ่ นระดับสี แดง ระดับสี ส้มนั้นยังคงอยูห่ ่างไกล
และเป็ นความฝันที่เกินเอื้อม
เด็กๆที่เขามาในตระกูลอวิน๋ ส่ วนใหญ่พวกเขาจะเป็ นที่มี
ความสามารถทางการแพทย์ที่มากมายพวกเขาใช้เวลาไป
กับความพยายามในด้านนี้ พวกเขาจมอยูก่ บั การศึกษา
ทางการแพทย์ ทาให้พวกเขาไม่ค่อยจะสนใจการพัฒนา
พลังจิตวิญญาณ ศิษย์หลายคนจานวนมากที่มีอายุนอ้ ยกว่า
ยีส่ ิ บปี ในตระกูลอวิน๋ จึงมีพลังจิตวิญญาณสี แดง

แต่นี่มนั ยังไงกัน?

เขาดูเหมือนคนที่มีอายุสิบสี่ หรื อสิ บห้าปี แต่เขาก็มีพลัง

จิตวิญญาณขั้นสี ส้มแล้ว

พลังจิตวิญญาณจะตื่นขึ้นมาตอนอายุสิบสี่ ปี แต่เขาก้าว
ผ่านระดับสี แดงมาเป็ นระดับสี ส้มในเวลาไม่ถึงปี ?
เด็กพวกนั้นตกใจจนพูดอะไรไม่ออก การแสดงออกของจ
วินอู่เสี ยที่แสดงถึงความรู ้ในเส้นลมปราณที่ซบั ซ้อนต่อ
หน้ามู่เฉิ นแล้วยังมีเวลาพัก? แถมยังทาให้พลังจิตวิญญาณ
ก้าวหน้าอีก เป็ นไปได้ไงกันที่จะมีคนบรรลุท้งั ในระดับ
การแพทย์และพลังจิตวิญญาณไปด้วยในขั้นนี้

ทายังไงระดับพลังถึงพุง่ ขึ้นมาขนาดนี้?

เขาแสดงให้เห็นว่ามีความสามารถทางการแพทย์แล้วพลัง
จิตวิญญาณที่เติบโตนี้อีก นี่มนั เป็ นไปได้จริ งๆเหรอ?

ความต่างกันทางด้านพลังจิตวิญญาณของพวกเขาทาให้
เด็กที่มีอายุมากกว่าจวินอู่เสี ยคุกเข่ายอมแพ้ แม้จะต่างกัน
เพียงหนึ่งระดับ แต่การพัฒนาพลังจิตวิญญาณแล้วเลื่อน
ระดับเป็ นสี ส้ม แล้วยังกล้าที่จะเผชิญหน้ากับคนเช่นนี้
ความต่างของพวกเขาไม่อาจจะอธิบายด้วยคาพูด แต่ก็
เข้าใจได้ถึงผูท้ ี่กา้ วผ่านมันไปแล้ว

เป็ นครั้งแรกที่จวินอู่เสี ยได้ใช้พลังจิตวิญญาณของนางใน

การต่อสู ้ ความรู ้สึกที่ดีในการมีพลังและความโกรธเกรี้ ยว
ที่ทรงพลังในร่ างกายของนาง ได้หลอมร่ วมกันเป็ น
ความรู ้สึกที่ลึกลับ

นางมองมาที่ใบหน้าของเด็กๆพวกนั้นที่ซีดเซียวที่อยูบ่ น
พื้น ตัวเขาพวกเขาก็เริ่ มสัน่ กับพื้นเมื่อเห็นสายตาที่หนาว
เหน็บนั้นมองลงมา
ในเวลาไม่นานกลุ่มคนพวกนั้นก็เสี ยความมัน่ ใจที่บุกมา
ท้าทายทั้งหมดไป ในตอนแรกพวกเขาคิดว่าคนที่ชื่อเชียว
ชูจดั การได้ไม่ง่าย แต่ไม่คิดว่าเด็กตัวเล็กอย่างจวินอู่เสี ยที่
สงบเสงี่ยมนี้จะเป็ นคนที่โหดเหี้ ยม

พวกเขาไม่ควรจะถูกด่าว่าว่าเป็ นคนตาบอด เพราะเมื่อ

มองไปที่จวินอู่เสี ยเหมือนกับว่าเขาจะไม่ใช่คนที่มีพลังจิต
วิญญาณที่แข็งแกร่ งเช่นนี้แม้แต่นอ้ ย

แต่ความจริ งนั้นช่างโหดร้ายคนที่มีพลังจิตวิญญาณสี ส้ม

นั้นเอาชนะพวกเขาได้หมดทุกคน และได้ทาร้ายพวกเขา
จนใบหน้าของพวกเขาบวมเหมือนกันกับหมู
พวกเจ้าทุกคนแส่ หาเรื่ องตายเหรอ? จวินอู่เสี ยหรี่ ตาลง
แคบเมื่อเห็นพวกเขาช็อกตกใจจนตัวแข็งไม่กล้าออกไป
จากห้องของนาง นางก็ยงิ่ ขมวดคิ้วมากขึ้น

พวกเขาก็ตื่นขึ้นมาจากความตกตะลึงพวกเขาวิง่ ออกไป
จากประตูเหมือนกับเห็นผีที่น่าสยดสยองอยูข่ า้ งหลังพวก
เขา

เชียวชูเคาะประตูเมื่อเห็นกลุ่มคนพวกนั้นออกไปจาก
ห้องจวินอู่เสี ยจนแทบจะบินได้ดว้ ยความแปลกใจ เขายืน
ตะลึงหน้าของเขามีเครื่ องหมายคาถามแสดงออกมาที่
ใบหน้า
พวกเขาอยากได้อะไรจากเจ้า? เชียวชูถามหัวของเขายืน
ติดกับประตู เขาเห็นว่าน่าจะเป็ นเพราะเสื้ อผ้า ถึงถูกมา
ป่ วน แต่สิ่งที่เห็นเห็นได้ชดั ว่าเขาไม่ได้ถูกรังแก คนพวก
นั้นวิง่ หนีไปเหมือนนกนกพิราบที่ตกใจกลัวถลาไปตาม
ลม เขาก็แสดงความกังวลออกมา

ตาย จวินอู่เสี ยพูดออกมาแล้วแสงสี ส้มก็กระจายออกจาก

ฝ่ ามือของนางออกไป

ตาของเชียวชูจบั จ้องฝ่ ามือของจวินอู่เสี ยที่มีแสงสี ส้มส่ อง

ประกายออกมาเขาพระพริ บตาแทบจะไม่เชื่อในสิ่ งที่เห็น
อู่เสี ยเพิง่ จะอายุสิบสี่ ปีไม่ใช่เหรอ? พลังจิตวิญญาณของ
เขาเพิ่งตื่นขึ้นมาไม่ถึงครึ่ งปี เขาเองก็มีพลังจิตวิญญาณ
ระดับสี ส้มในเวลาไม่นานได้ยงั ไงกัน?

ต้องมีอะไรที่ผดิ พลาดแน่

เชียวชูเพิ่งเดินผ่านมาในตอนที่จวินอู่เสี ยกาลังปิ ดประตู

เชียวชูถูกประตูทบั ทันที จมูกของเขาเปลี่ยนเป็ นสี แดง
และน้ าตาของเขาก็ไหลนองลงจากใบหน้า

ข้าอยากจะพักผ่อน จวินอู่เสี ยพูดออกมาจากด้านหลัง

ประตู เชียวชูกถ็ ูจมูกสี แดงก่าของตัวเองอย่างแปลกใจ
แล้วค่อยๆเดินกลับไปที่หอ้ งของตัวเอง
บุคลิกที่จวินอู่เสี ยแสดงออกนั้นน่าสงสัยเกินไป
ตอนที่ 300 ทิวทัศน์ที่งดงามในฤดูใบไม้ผลิ 1

————————-

ตอนที่ 5/5

วันรุ่ งขึ้นจวินอู่เสี ยเดินออกมาจากห้อง ตรงเข้าไปในที่

เพาะปลูกสมุนไพรในหุบเขาเมฆาลี้ลบั

เค่อชางจูหลงใหลการพัฒนาสารพิษและปลูกสมุนไพรใน
หุ บเขาเมฆาลี้ลบั เต็มไปด้วยสมุนไพรมากมาย

นางไม่อาจใช้น้ าเกสรหยกทิพย์มาปลูกบัวหิ มะได้เพื่อดูด

ซับพลังจิตวิญญาณได้ จวินอู่เสี ยมาที่เพาะปลูกสมุนไพร
เพื่อดูวา่ สมุนไพรที่นางสามารถใช้พฒั นาพลังจิตวิญญาณ
ให้สูงขึ้นได้ไหม

หลังจากที่นางใช้พลังจิตวิญญาณต่อสู ้ครั้งแรก นางก็เริ่ มรู ้

ว่าการมีพลังที่แข็งแกร่ งนั้นไม่มีอะไรในโลกนี้มาเทียบ
แม้วา่ นางจะมีทกั ษะทางการแพทย์แต่มนั ก็ช่วยนางไม่ได้
มากนัก

คาแนะนาของฮัว่ เหยาใหม่ๆเกี่ยวกับหุบเขาเมฆาลี้ลบั คน
หนุ่มสาวที่อาศัยอยูใ่ นนี้จะมีชีวติ อยูอ่ ย่างคนธรรมดา พวก
เขาไม่อดอยากหรื อว่าหิ วหรื อทางานหนักจนเกินไป งาน
ของพวกเขาส่ วนใหญ่คือปลูกพืชสมุนไพรในหุบเขาเมฆา
ลี้ลบั
ทุกวันพวกเขาหลายสิ บคนจะต้องแบกถังน้ าไปรด
สมุนไพรที่อยูร่ อบๆ

น่าแปลกในวันก่อนพวกเขาไม่เห็นจวินอู่เสี ยกับเชียวชูอยู่
ในสายตา ทั้งสองคนก็ไม่ได้แยกออกจากกัน ในวันรุ่ งขึ้น
พวกเขาก็หนีท้ งั สองคนไปเหมือนกับหนู ในที่แห่งหนึ่งจ
วินอู่เสี ยกาลังยืนมองสมุนไพร ไม่มีสมุนไพรแม้แต่อนั
เดียวที่ไม่ดี เชียวชูทาได้แค่ยนื มอง และแบกถังน้ ามารด
น้ าต้นพืชสมุนไพรพวกนี้

อู่เสี ยทาไมพวกเราไม่ไปดูพี่ฮวั่ แทนที่จะมามองสมุนไพร

และดอกไม้พวกนี้? ถังน้ าของเชียวชูเริ่ มว่างเปล่า เขาไป
นัง่ พิงต้นไม้เล่น แล้วคาบหญ้ายาวๆไว้ในปากเอามือ
ประสานรองหัวไว้ เขามองดูจวินอู่เสี ยที่ง่วนอยูก่ บั
สมุนไพร
สาหรับคนที่ทกั ษะการสร้างยากระษัยที่น่าอัสจรรย์และ
สร้างพิษ และออกอุบายแผนการณ์ต่างๆมากมาย กาลังนัง่
ยองๆสมุนอยูก่ บั แปลงเพาะปลูกสมุนไพร เชียวชูไม่
อาจจะเข้าใจมันได้ท้ งั หมด

จวินอู่เสี ยไม่สนใจที่เชียวชูพดู นางสนใจแปลงสมุนไพร

ที่อยูต่ รงหน้า สมุนไพรที่ปลูกอยูท่ ี่นี่ช่างมีค่าและหายาก
มาก จวินอู่เสี ยเคยได้ยนิ แต่ในชื่อหนังสื อมาก่อน เมื่ออยูท่ ี่
วังหลินจวินอู่เสี ยไม่สามารถทายากระษัยและยาอื่นๆได้
เหตุผลก็ไม่ใช่อะไรเนื่องจากสมุนไพรนั้นมีไม่มากพอ

ที่แคว้นฉี น้ นั มีสมุนไพรจากัด แม้แต่โม่เฉี่ ยนเยวียนเองก็

หาสมุนไพรบางอย่างไม่ได้ แม้จวินอู่เสี ยจะเอาสมุนไพร
มาทั้งหมดวังหลวง แต่นางก็ยงั มีมนั ไม่มากพออยูด่ ี
นางนึกไม่ถึงว่าจะเจอสมุนไพรที่หายากนี้อย่างมากมายที่
หุ บเขาเมฆาลี้ลบั ตาของนางจ้องอยูน่ าน จวินอู่เสี ย
สามารถพัฒนาพลังจิตวิญญาณและทายากระษัยทุกอย่าง
ได้ และนางก็สามารถทายาชนิดต่างๆได้

นางพบว่านางสามารถดูดซับพลังจิตวิญญาณจาก
สมุนไพรล้ าค่าได้ แม้มนั จะไม่ดีเท่าบัวหิ มะแต่กด็ ีกว่าดูด
ซับพลังจิตวิญญาณใดๆ

การค้นพบนี้ทาให้จวินอู่เสี ยตื่นเต้นมาก เนื่องจากการ

พัฒนาพลังวิญญาณของนางนั้นไม่ต่างจากการทาสวน
มันไม่เป็ นปั ญหาเลยหากนางจะปลูกพืช
จวินอู่เสี ยอยูท่ ี่แปลงสมุนไพรตลอดทั้งวัน เชียวชูไม่อาจ
ทนต่อความเบื่อหน่ายได้จึงวิง่ ไปหาฮัว่ เหยาแทน

ทั้งคืนนั้นจวินอู่เสี ยก็ยงั ไม่ไปจากแปลงสมุนไพร หุบเขา

เมฆาลี้ลบั จะจุดไฟให้ความสว่างแทบจะทุกคืน เพือ่ ให้ลูก
ศิษย์ดูแลสมุนไพรที่มีค่าตลอดทั้งคืน

ภายใต้แสงจันทร์จวินอู่เสี ยนัง่ ขัดสมาธิอยูข่ า้ งๆแปลง

สมุนไพร นางเห็นหญ้าน้ าแข็งมากมายแต่ความอบอุ่นก็
แพร่ กระจายจากแขนของนาง นางใช้มืออีกข้างไปจับมัน
ลูกปั ดหยดสี เขียวก็ปรากฏในมือฝ่ านาง

ประคาไม้เป็ นของที่เจ้าบัวน้อยได้มาจากจวินอู่เหยาที่
ชดเชยเล็กน้อยๆ ตอนที่เจ้าบัวน้อยกลายร่ างเป็ นบัวหิ มะ
เพื่อพัฒนาพลังจิตวิญญาณลูกประคาไม้น้ ีเคยอยูก่ บั เขา แต่
เมื่อเขากลับเข้าไปในร่ างของจวินอู่เสี ย เขาเอาลูประคาไป
ด้วยไม่ได้ เขาจึงเอามันมอบให้จวินอู่เสี ยเพื่อความ
ปลอดภัยแทน
ตอนที่ 301 ความหวังยังมี (2)

จวินอู๋เสี ยไม่ได้ใส่ ใจลูกประคาไม้มากนัก เนื่องจากมัน

เป็ นของที่พวกภูติใช้กนั และนางก็ไม่จาเป็ นต้องใช้มนั
ด้วย

แต่ในคืนนี้ ลูกประคามีท่าทีแปลกพิกล พวกมันที่ปกติจะ

เย็นอยูเ่ สมอนั้นได้เริ่ มปล่อยคลื่นความอบอุ่นออกมา
จวินอู๋เสี ยวางลูกประคาไว้ในฝ่ ามือของนางและภายใต้
แสงจากคบไฟและแสงจันทร์ นางสามารถมองเห็นแสง
จางๆของหมอกควันที่ออกมาจากลูกประคาไม้ หมอก
ควันนั้นเลือนรางมาก ต้องเพ่งมองอย่างหนักจึงจะ
สามารถมองเห็นมันได้ หมอกควันอันเลือนรางนั้นได้ปก
คลุมแปลงสมุนไพรข้างหน้าจวินอู๋เสี ย ครอบคลุมพวก
สมุนไพรไปทีละน้อย
ทันใดนั้น ดวงตาของจวินอู๋เสี ยก็สว่างวาบขึ้นขณะที่นาง
รู ้สึกว่าพลังวิญญาณที่ไหลเข้ามาในร่ างได้เพิม่ ขึ้นอย่าง
มาก

หากเปรี ยบพลังวิญญาณที่นางดูดซับมาตอนนางบ่มเพาะ
บัวหิ มะเป็ นเช่นทะเลสาบ พลังที่ได้จากสมุนไพรทัว่ ไปก็
เป็ นแค่กระบวยทัพพีเท่านั้น และพวกสมุนไพรที่มีค่า
ขึ้นมาหน่อยก็เทียบได้กบั ถังน้ า แต่บดั นี้ พลังวิญญาณที่
นางกาลังดูดซับอย่างช้าๆนั้นได้เพิ่มปริ มาณไปเป็ นลาธาร

มันอาจจะเทียบไม่ได้กบั ทะเลสาบ แต่ลาธารก็ยอ่ มดีกว่า

กระบวยหรื อถังน้ าหลายเท่า!
การค้นพบนี้สร้างความงุนงงให้แก่จวินอู๋เสี ย เธอจึงเรี ยก
เจ้าบัวน้อยออกมาทันที

เจ้าบัวน้อยที่ถูกเรี ยกออกมาอย่างเร่ งด่วนยังคงงัวเงียจาก

การถูกปลุกขึ้นมา ใบหน้าอ้วนกลมนุ่มนิ่มของเขาแสดง
ถึงความงุนงงสับสน เขาขยี้ตาและหาวหวอดใหญ่ ขณะที่
เท้าเล็กๆของเขายืนโงนเงนอยูบ่ นดิน

“นายหญิง ท่านเรี ยกข้าทาไมหรื อขอรับ?” เจ้าบัวน้อยที่

ง่วงงุนเกาหัวของตัวเอง ดูเหมือนว่าเขาจะยืนหลับไปตอน
ไหนก็ได้

“เกิดอะไรขึ้นกับลูกประคาไม้?” จวินอู๋เสี ยยืน่ ลูกประคา

ไปไว้ตรงหน้าเจ้าบัวน้อย พอเห็นลูกประคาไม้ เจ้าบัว
น้อยก็กระฉับกระเฉงขึ้นมา ความคิดที่จะนอนหายไป เขา
มองมันอย่างโหยหา แล้วหยิบมันขึ้นมา ยิม้ กว้างในขณะที่
ถูลูกประคาไปมาบนท้องของเขา

“ข้าไม่ได้เจอเจ้ามาตั้งนาน คิดถึงจังเลย” เจ้าบัวน้อยฉี กยิม้

จนเห็นฟัน ขณะที่ชูลูกประคาไม้ข้ ึนมาในระดับสายตา

จวินอู๋เสี ยคิ้วกระตุก นางเข้าไปคว้าตัวเจ้าบัวน้อยที่ถูก

ลูกประคาไม้หนั เหความสนใจไปโดยสมบูรณ์ แล้วจ้อง
เข้าไปในตาของเขา

“จริ งจังหน่อย!”
เจ้าบัวน้อยตัวสัน่ ยืนกะพริ บตามองจวินอู๋เสี ย ไม่เข้าใจว่า
เขาได้ทาอะไรผิดไป

จวินอู๋เสี ยสงบอารมณ์ตวั เองลงแล้วอธิบายอย่างอดทนถึง

ปฏิกิริยาแปลกประหลาดของลูกประคาไม้ก่อนหน้านี้ เจ้า
บัวน้อยฟังแล้วพยักหน้า พยายามแสดงความฉลาดและ
พูดว่า “นัน่ มันปกติมากขอรับ ลูกประคาไม้มีไว้เพื่อให้ภูติ
พฤกษาใช้ และภูติพฤกษาก็คือการสาแดงตนของพืช
ดังนั้นเมื่อมันมีปฏิกิริยาต่อภูติพฤกษา มันก็มีปฏิกิริยาต่อ
พวกพืชและดอกไม้ทวั่ ไปด้วย แต่พืชและดอกไม้ทวั่ ไป
นั้นไม่ได้ครอบครองพลังวิญญาณหรื อมีการรับรู ้ใดๆ ด้วย
เหตุน้ ีพวกมันจึงไม่สามารถใช้ลูกประคาไม้มาบ่มเพาะ
พลังได้ แต่มนั ก็ยงั ช่วยให้พวกพืชโตเร็ วขึ้นได้ขอรับ”
เจ้าบัวน้อยจงใจหยุดและยกลูกประคาไม้ข้ ึนสู งเท่าที่ร่าง
สั้นๆอวบอ้วนของเขาจะทาได้ แล้วพูดว่า “ในตอน
กลางวัน ลูกประคาไม้จะดูดซับพลังงานจากพื้นดินและ
ท้องฟ้า และเมื่อยามกลางคืนมาเยือน หากว่าพลังวิญญาณ
ไม่ได้ถูกเอาไปใช้บ่มเพาะ มันก็จะกระจายออกมา พลัง
วิญญาณที่ลูกประคาไม้ปล่อยออกมานั้นคือสิ่ งที่ให้พลัง
มากที่สุดที่นายหญิงจะสามารถให้แก่พืชได้ขอรับ”

พอพูดอย่างนั้นแล้ว เจ้าบัวน้อยก็ยน่ จมูก

ช่างเสี ยเปล่ายิง่ นัก พลังวิญญาณมากมายเหล่านี้ ทั้งหมด

นัน่ ถูกป้อนให้กบั พวกพืชธรรมดาพวกนี้ เป็ นการใช้
ของขวัญจากสวรรค์ได้สูญเปล่ายิง่
เจ้าบัวน้อยไม่ได้รู้ตวั เลยว่า การอธิบายยาวเหยียดของเขา
นั้นมีผลกระทบกับจวินอู๋เสี ยอย่างมาก ถ้าลูกประคาไม้
ทางานเช่นที่เจ้าบัวน้อยว่าไว้จริ งๆ มันจะไม่ได้เป็ น
ประโยชน์แค่กบั ภูติพฤกษาเท่านั้น แต่นางก็สามารถยืม
พลังของลูกประคาไม้น้ ีมาใช้ได้ดว้ ย และใช้ประโยชน์
จากสมุนไพรในหุ บเขาเมฆาลี้ลบั นี้มาช่วยพัฒนาพลัง
วิญญาณของนาง
ตอนที่ 302 ความหวังยังมี (3)

มันเป็ นการดูดซับพลังที่ชา้ กว่าที่นางทาได้ที่วงั หลิน แต่

ภายใต้สถานการณ์ที่จากัดในตอนนี้ พลังวิญญาณที่
ลูกประคาไม้ได้เพิม่ มาให้น้ นั ก็ทาให้จวินอู๋เสี ยประหลาด
ใจและยินดียง่ิ

ด้วยลูกประคาไม้น้ ี การพัฒนาพลังวิญญาณของเธอ
ในช่วงระยะเวลาที่อยูท่ ี่ตระกูลชิงอวิน๋ จะไม่ชา้ มากอีก
ต่อไป!

จวินอู๋เสี ยหยิบลูกประคาไม้มาจากมือเล็กๆของเจ้าบัวน้อย
นางรู ้สึกว่าลูกประคายังคงปล่อยความอบอุ่นออกมา
เล็กน้อย และทันใดนั้นเอง ใบหน้าชัว่ ร้ายทรงเสน่ห์ก็
ปรากฏขึ้นภายในใจของนาง

ในขณะนั้น จวินอู๋เสี ยก็แข็งทื่อไปทั้งร่ าง

“จวินอู๋เหยา…” คาพูดหลุดออกมาจากปากของจวินอู๋เสี ย
ด้วยเสี ยงกระซิ บที่แทบจะไม่ได้ยนิ ขณะที่นางทาหน้านิ่ว
คิ้วขมวด

ทาไมอยูด่ ีๆนางก็นึกถึงจวินอู๋เหยาขึ้นมา?

จวินอู๋เสี ยไม่เข้าใจว่าทาไม และใบหน้านั้นก็หายไปอย่าง

รวดเร็ ว นางปัดมันออกจากใจ และดูดซับพลังวิญญาณ
ด้วยลูกประคาไม้ต่อไป
เย่ฉาผูค้ อยปกป้องคุม้ ครองจวินอู๋เสี ยอยูอ่ ย่างลับๆยืนซ่อน
ตัวอยูใ่ นเงามืด เสี ยงกระซิบของคาสามคาที่แทบจะไม่ได้
ยินของจวินอู๋เสี ยทาให้เขาตกตะลึง มันเบามาก แต่เขาก็
แน่ใจในสิ่ งที่ได้ยนิ

นัน่ ไม่ใช่ชื่อ “ปลอม” ของนายท่านหรอกหรื อ!?

ในตอนนั้นเอง เย่ฉาก็สะบัดมือ งูสีดาขนาดเท่านิ้วของเขา

หล่นจากแขนเสื้ อลงมาที่พ้นื เขาเอากระดาษออกมาจาก
เสื้ อและเขียนบางอย่างลงไป แล้วผนึกมันด้วยขี้ผ้ งึ ก่อน
จะให้งูตวั นั้นกลืนมันลงไป
เขามองมันเลื้อยเข้าไปในพงหญ้า และไม่ชา้ มันก็หายตัว
ไป เย่ฉาถอนใจยาวออกมาในทันที

นายท่าน! ข้าช่วยท่านได้เท่านี้ล่ะนะ!

หลังจากคืนนั้น จวินอู๋เสี ยก็แทบจะไม่ถูกพบแถวๆแปลง

สมุนไพรในตอนกลางวันอีก แต่ในตอนกลางคืน
หลังจากที่ทุกคนกลับจากการทางานในช่วงกลางวันกัน
แล้วนั้น ก็จะพบจวินอู๋เสี ยกาลังเดินตรงไปที่แปลง
สมุนไพร

ด้วยพฤติกรรมชวนสงสัยของจวินอู๋เสี ย บรรดารุ่ นเยาว์ที่

ถูกรับเข้ามารุ่ นเดียวกับนางจึงพากันกระซิบกระซาบ
นินทา และไม่กล้าเข้าไปหาเรื่ องนางอย่างเปิ ดเผยอีก
เชียวชูเคยตามจวินอู๋เสี ยมาสองครั้ง แต่เขาก็เห็นแค่วา่ นาง
ทาเพียงแค่ตดั แต่งและขลิบเล็มใบสมุนไพรเท่านั้น และ
เมื่อเขาพบว่ามันสุ ดแสนจะน่าเบื่อจึงหยุดตามนาง และเอา
เวลาไปก่อกวนฮัว่ เหยาแทน

หลังจากปลอมตัวเป็ นเค่อชางจู ภารกิจประจาวันของฮัว่

เหยาคือการทาท่าหยิง่ ยโสเย็นชา และกระทาการรุ นแรง
ต่อพวกลูกศิษย์ รวมทั้งใช้ชีวติ ไปแบบเรื่ อยๆตามสบาย
ในตอนกลางคืนหรื อกลางวัน เชียวชูจะปี นผ่านทาง
หน้าต่างเข้ามาอย่างไร้เสี ยง และปรากฏตัวขึ้นในห้องของ
ฮัว่ เหยา คืนนี้ฮวั่ เหยาเพิ่งจะเปลี่ยนชุดเพื่อเตรี ยมตัวเข้า
นอน เขาก็เห็นเจ้าวายร้ายปี นผ่านหน้าต่างเข้ามาอีกครั้ง
ใบหน้าของเขาจึงปรากฏความมุ่งร้ายขึ้น
“หวา พี่ฮวั่ อย่ามองข้าเช่นนั้นซิ มันเจ็บปวดนะ” เชียวชู
ปิ ดตาตัวเอง แล้วถอยไปจากสายตาของฮัว่ เหยา

หวีไม้ในมือฮัว่ เหยาแหลกละเอียดเป็ นฝุ่ นผง

“เจ้ามาทาอะไรที่นี่อีก!?” ฮัว่ เหยาอยากจะบีบคอเจ้าโง่นี่

ให้ตายนัก เชียวชูทาให้เขามีแต่โทสะ จะมีใครกวนบาทา
เท่านี้อีกบ้าง?

เชียวชูนง่ั ลงที่โต๊ะอย่างวางท่า เทน้ าดื่มใส่ ถว้ ยให้ตวั เอง

“ข้ามาที่นี่เพื่อดูสถานการณ์ แผนที่ท่านทั้งสองวางไว้ก่อน
หน้านี้กฟ็ ังดูดี แต่ทาไมถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาหลายวัน
แล้ว? น้องเสี ยก็เอาแต่อยูใ่ นห้องปรุ งยา ไม่กว็ งิ่ ไปที่แปลง
สมุนไพรแล้วนัง่ จ้องอยูอ่ ย่างงั้น ส่ วนท่านก็ลอยชายไปมา
ทั้งวัน เมื่อไหร่ เราจะลงมือกันซะที? ข้าเบื่อจะตายอยู่
แล้ว!”

เชียวชูไม่เข้าใจ ทุกคนก็ตื่นเต้นกันดีตอนที่วางแผนเมื่อ
หลายวันก่อน แต่หลังจากนั้น อีกสองคนก็ไม่พดู ถึงมันอีก
เลย

พวกเขาไม่ได้พดู หรอกหรื อว่าจะมีการยุยงปลุกปั่นให้เกิด

ความขัดแย้งกันระหว่างผูอ้ าวุโสกับฉิ นเยว่ และ
ดาเนินการกวาดล้างตระกูลชิงอวิน๋ ? แล้วทาไมพวกเขาถึง
ไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย?
ฮัว่ เหยาสู ดลมหายใจเข้าลึก เขาตระหนักได้วา่ ต้องอธิบาย
ให้เจ้าโง่นี่เข้าใจอย่างชัดแจ้ง ไม่เช่นนั้นมันก็คงตาม
กวนใจเขาจนตาย

“ฉิ นเยว่จะมาที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั พรุ่ งนี้” ฮัว่ เหยาพูด

***ชื่อตอน silver lining มาจากสานวนที่วา่ Every cloud

has a silver lining. แปลว่า ในเมฆที่มืดมนย่อมมีแสง
สว่างอยูเ่ สมอ silver lining จึงหมายถึงความหวัง
ท่ามกลางสถานการณ์ที่ยากลาบาก นัน่ คืออู๋เสี ยได้
ลูกประคามาช่วยดูดซับพลังวิญญาณเพิ่มขึ้นใน
สถานการณ์ที่ขยับตัวทาอะไรได้ลาบากนัน่ เอง
ตอนที่ 303 การแลกวิญญาณ (1)

ดวงตาของเชียวชูสว่างขึ้นกับข่าวที่ได้ยนิ ในที่สุด
ก็จะเริ่ มแล้วใช่หรื อไม่?

“กลับไปบอกให้จวินอู๋เสี ยรู ้ เผือ่ ว่าเขาจะต้องการ

ให้เราเตรี ยมสิ่ งใด” จวินอู๋เสี ยคือมันสมองเบื้องหลังอุบาย
นี้ และฮัว่ เหยารู ้สึกว่าจวินอู๋เสี ยต้องการรู ้เรื่ องนี้

“ที่ท่านทั้งสองรออยูค่ ือสิ่ งนี้หรื อ?” ในที่สุดเชียวชู

ก็เข้าใจเหตุผลที่พวกเขาไม่ขยับทาอะไรเลย ฮัว่ เหยาเพิ่ง
จะปลอมตัวเป็ นเค่อชางจู และแม้วา่ เขารู ้วา่ เค่อชางจูเป็ น
ใคร เขาก็ตอ้ งการเวลาเพื่อที่จะลอกเลียนบุคลิกท่าทาง
ของเค่อชางจูได้อย่างสมบูรณ์ ยิง่ ไปกว่านั้น เค่อชางจูก็
ค่อนข้างได้รับการรู ้เห็นเป็ นใจจากฉิ นเยว่ และแทบจะ
ไม่ได้ไปหาฉิ นเยว่ดว้ ยความตั้งใจของตัวเองเลย ถ้าพวก
เขาตรงเข้าไปหาฉิ นเยว่และเรี ยกร้องต่อเขา ฉิ นเยว่อาจจะ
สงสัยได้ ดังนั้นพวกเขาจึงอยูก่ บั ที่และรอคอยฉิ นเยว่มา
หาพวกเขาเอง

ฮัว่ เหยาพยักหน้าตอบรับ

เชียวชูจึงเริ่ มตื่นเต้น “ได้เลย! ข้าจะไปบอกน้องเสี ย

เดี๋ยวนี้”

เชียวชูลุกขึ้นทันทีและไถลตัวออกทางหน้าต่าง วิง่ ไปบอก

ข่าวแก่จวินอู๋เสี ย
มุมปากของฮัว่ เหยากระตุกขณะที่จอ้ งไปยังหน้าต่างที่เปิ ด
อยู่ คิดอย่างจริ งจังว่าจะให้คนมาปิ ดผนึกมันในเร็ วๆนี้

เชียวชูพงุ่ ไปตามหาจวินอู๋เสี ย และอย่างที่เขาคาดไว้ เด็ก

นัน่ กาลังยุง่ อยูท่ ี่แปลงสมุนไพร เขาพรวดพราดเข้าไปหาจ
วินอู๋เสี ยและร้องออกมาอย่างตื่นเต้น “ฉิ นเยว่จะมาพบฮัว่
...เค่อชางจู พี่ฮวั่ ให้ขา้ มาถามเจ้าว่าต้องการให้เราเตรี ยมสิ่ ง
ใดหรื อไม่”

จวินอู๋เสี ยยืนขึ้น ดวงตาของนางใสกระจ่างด้วยความ

เข้าใจ

“นามันไปให้ฮวั่ เหยาพรุ่ งนี้ และให้ฮวั่ เหยาทาให้แน่ใจว่า

มันจะถูกนาเข้าไปในการพบปะพูดคุยกันของพวกเขา”
อยูๆ่ จวินอู๋เสี ยก็เอาแมวสี ดาตัวเล็กออกมาจากไหนก็ไม่รู้
และเจ้าแมวนัน่ ก็ใช้ดวงตากลมของมันจ้องไปที่เชียวชู
แบบไม่ละสายตา

เชียวชูตกตะลึง เขาพบว่าเจ้าแมวดาตัวน้อยนี่ช่าง
คลับคล้ายคลับคลานัก

“นัน่ คือภูติประจาตัวของเจ้างั้นหรื อ?” ในที่สุดเขาก็จา

ได้! ตอนที่พวกเขาถูกโยนเข้าไปในห้องใต้ดิน เจ้าแมวนี่
ซ่อนตัวเองอยูห่ ลังชั้นวางของ แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่
เห็นเจ้าแมวตัวนี้อีกเลย

“ก็ไม่เชิงนัก ฉิ นเยว่จะไม่รู้สึกผิดปกติใดๆจากมันแน่”
แมวดาตัวน้อยนี้ไม่ใช่ภูติประจาตัว และไม่เคย
ครอบครองพลังวิญญาณใดๆเช่นภูติประจาตัว ฉิ นเยว่จะ
ไม่รู้สึกถึงความแตกต่างและจะเห็นมันเป็ นเพียงแมวดา
ธรรมดาเท่านั้น

เชียวชูพยักหน้าและยืน่ มือออกไปเพื่อจะลูบเจ้าแมวดา
ขณะที่ถามจวินอู๋เสี ยว่า “ภูติประจาตัวของเจ้าคืออสู รสี ดา
ที่ปรากฏตัวเมื่อตอนนั้นใช่หรื อไม่?” เขายังไม่ลืมสัตว์
อสู รสี ดาที่น่าเกรงขามที่ปรากฏตัวขึ้นในห้องใต้ดิน

“ฟ่ อ!” เจ้าแมวดากางกรงเล็บออกมาขู่เชียวชูที่ยนื่ มือ

ออกมา เขารี บหดมือกลับทันที เชียวชูจอ้ งมองไปที่เจ้า
ลูกบอลขนฟูดว้ ยความรู ้สึกเจ็บปวด
ทันใดนั้นเขาก็ชะงักเมื่อสังเกตเห็นขนสี ทองรู ปสายฟ้าที่
หน้าอกของเจ้าแมวตัวนั้น เขาจาได้วา่ เคยเห็นสิ่ งเดียวกัน
นี้ที่ตวั สัตว์อสู รสี ดานัน่ มาก่อน มันมีรูปร่ างแบบเดียวกัน
และอยูท่ ี่ตาแหน่งเดียวกัน

“นี่....” เชียวชูไม่อยากจะเชื่อสิ่ งที่เขาคิดอยูข่ ณะที่ช้ ีนิ้วไป

ที่แมวสี ดาตัวน้อย ดวงตาของเขาแสดงความตกใจสุ ดขีด

“ใช่” จวินอู๋เสี ยเดาได้วา่ เชียวชูคิดอะไร จึงยืนยันต่อเขา

อย่างไม่ลงั เล

“..............” เชียวชูยนื อ้าปากค้าง ไม่สามารถหาคาใดมา

แสดงความตกใจของเขาได้ เจ้าแมวดาตัวน้อยไม่ได้ให้
ความรู ้สึกของภูติประจาตัวและเชียวชูกล็ งความเห็นไปว่า
มันไม่ใช่ แต่...แมวสี ดาที่สามารถแปลงร่ างเป็ นสัตว์อสู ร
สี ดาได้กไ็ ม่ใช่แมวธรรมดาอยูด่ ี!

เขาไม่รู้วา่ ทาไมจวินอู๋เสี ยถึงต้องการให้เขาส่ งเจ้าแมวน้อย

นี่ไปให้ฮวั่ เหยา แต่เขาก็ทาตามที่จวินอู๋เสี ยสัง่ เขาเรี ยนรู ้
ว่าเด็กเงียบๆที่ไม่พดู มากคนนี้ทาหลายสิ่ งที่คนทัว่ ไปไม่
สามารถเข้าใจได้ และเขาเดาว่าแม้แต่พี่ฮวั่ ก็ไม่เข้าใจ
เหตุผลในการตัดสิ นใจของจวินอู๋เสี ยในครั้งนี้

นาแมวไป....

เพื่ออะไรอ่ะ?

“อีกอย่างหนึ่ง” จวินอู๋เสี ยพูด ราวกับว่าเพิ่งนึกออก

“อะไร?” เชียวชูมองไปที่จวินอู๋เสี ย รอฟังบางสิ่ งที่ยาก
จะเข้าใจมากขึ้น

“ยืนเฝ้าหน้าห้องของข้าพรุ่ งนี้ และอย่าให้ใครเข้าไปข้าง

ใน เจ้าเองก็ดว้ ย” พูดจบจวินอู๋เสี ยก็หนั กลับแล้วเดินจาก
ไปพร้อมเจ้าแมวดาในอ้อมแขน
ตอนที่ 304 การแลกวิญญาณ (2)

เชียวชูพดู ไม่ออกขณะที่มองจวินอู๋เสี ยเดินหายไป

เขาทิ้งมือลงกับการไปอย่างกระทันหันของจวินอู๋เสี ย

เขาไม่ใช่สิ่งของที่เอาไว้กนั ไม่ให้เข้าห้องของจ
วินอู๋เสี ยนะ แล้วอย่างน้อยเขาก็ควรจะทิ้งเจ้าแมวเอาไว้
ด้วยซิ ! เขาจะเอาแมวไปให้พฮี่ วั่ ได้ยงั ไงถ้าเขาไม่ได้รับ
อนุญาตให้เข้าห้องของจวินอู๋เสี ย!

อย่างน้อยก็ควรทาให้มนั ชัดเจนก่อนไปซิ!

ในตอนเช้าตรู่ ของวันรุ่ งขึ้น เชียวชูที่ยงั คงหลับอยู่

ก็ตอ้ งตื่นตกใจขึ้นมาด้วยเสี ยงข่วนแสบแก้วหูที่ประตูหอ้ ง
ของเขา พอเขาเปิ ดประตูออกมาอย่างเกรี้ ยวกราด เชียวชู
ก็พบแค่แมวดาตัวน้อยนัง่ อยูข่ า้ งหน้าเขาอย่างไร้เดียงสา

“เจ้านายเจ้าให้เจ้ามารึ ?” เชียวชูมองขึ้นไปบน
ท้องฟ้า ทางทิศตะวันออกเพิง่ เริ่ มสว่าง ประตูหอ้ งของ
ลูกศิษย์คนอื่นๆยังคงปิ ดแน่น ซึ่ งเชื่อได้วา่ พวกเขากาลัง
หลับฝันหวานกันอยู่

เจ้าแมวดาตัวน้อยหรี่ ตาของมัน ท่าทางไม่เป็ น

มิตรต่อเขาเมื่อคืนนี้ดูเหมือนจะหายไปแล้ว แต่มีความ
เย็นชาเข้ามาแทนที่

เชียวชูหนั กลับมาที่เจ้าแมวดา และก้มลงอุม้ มัน

ขึ้นมาในอ้อมแขน เขามองเห็นสายตาที่สงบเยือกเย็นของ
เจ้าแมวดาตัวน้อยในขณะที่กม้ ตัวลง และเขาก็นึกออก
ในทันที ที่กาลังยืนอยูต่ ่อหน้าเขานี้ไม่ใช่เจ้าแมวดาตัว
น้อย แต่เป็ นตัวจวินอู๋เสี ยเอง

ดวงตานัน่ ! ดูเหมือนกันไม่มีผดิ !

เมื่อจ้องเข้าไปในตาคู่น้ นั เชียวชูกห็ มดความกล้า

ที่จะอุม้ มันขึ้นมาในทันที มันทาให้เขารู ้สึกเหมือนกับว่า
เขากาลังจะอุม้ จวินอู๋เสี ย

เจ้าแมวดาตัวน้อยไม่ได้กางเล็บของมันออกมาในครั้งนี้
แต่มนั เยื้องย่างอย่างสง่างามมายืนอยูข่ า้ งๆเชียวชู และ
ด้วยการกระโดดครั้งเดียว มันก็ข้ ึนมาอยูบ่ นบ่าของเชียวชู
ได้อย่างรวดเร็ ว และทาตัวตามสบายบนบ่าของเขา
เจ้าแมวดาตัวน้อยยังคงเงียบ อุง้ เท้าของมันเหยียบอยูบ่ น
เสื้ อของเชียวชู มันนัง่ เชิดหน้า ดวงตายังคงเย็นชาอย่าง
ชัดเจน

“สายตาอะไรกันเนี่ย! ทาไมข้ารู ้สึกว่าเจ้ากับเจ้านายของ

เจ้าถูกสร้างออกมาจากเบ้าหลอมเดียวกัน?” ดวงตานัน่
และท่าทางแบบนั้น ยังกับว่าถอดแบบเจ้านายของมันมา
เลย!

เขาไม่มีเวลาสะสางข้อสงสัยของเขา เชียวชูใช้ทอ้ งฟ้ายาม

เช้าตรู่ ที่ยงั คงมืดอยูม่ ุ่งหน้าไปยังที่อยูข่ องฮัว่ เหยา
ฮัว่ เหยายังคงหลับลึกอยูต่ อนที่เสี ยงแตกหักดังลัน่ ได้ปลุก
เขาขึ้นมา เขาผุดลุกขึ้นนัง่ ทันที จ้องอย่างดุร้ายไปยังเจ้า
วายร้ายที่พงั หน้าต่างที่ถูกปิ ดผนึกไว้เข้ามา!

“พี่ฮวั่ ! อรุ ณสวัสดิ์!” เชียวชูส่งเสี ยงดังขณะที่ตบไล่

น้ าค้างยามเช้าบนเสื้ อผ้าของเขาหลังจากนาเจ้าแมวดาเข้า
มาที่นี่ เสื้ อผ้าพวกนั้นยังพอจะอวดได้และเขาก็ให้ค่าพวก
มันอย่างมาก

ฮัว่ เหยานวดขมับของเขา รู ้สึกปวดหัวขึ้นมา เขาพยายาม

ใช้ทุกอย่างที่มีสะกดความต้องการที่จะเข้าไปบีบคอเจ้า
บ้องตื้นนี้ให้ตายคามือ
นี่มนั จะทาตัวให้เหมือนชาวบ้านปกติไม่ได้รึไง?
ชาวบ้านเขาเคาะประตูกนั นะเว้ย!

ฮัว่ เหยากล้ ากลืนความโกรธของเขาลงไป ตาจับจ้องไปที่

รู ปร่ างสี ดามันขลับ

ตอนที่เชียวชูพงั หน้าต่างเข้ามา แมวดาตัวน้อยก็กระโดด

จากบ่าของเขาลงบนโต๊ะข้างๆอย่างนุ่มนวล และตอนนี้
มันก็กาลังเผชิญหน้าโดยตรงกับฮัว่ เหยาที่ยงั คงนัง่ อยูบ่ น
เตียง

“นี่คือ...?” ฮัว่ เหยาขมวดคิ้วไปที่แมวดาที่สงบนิ่งอย่างไม่

ธรรมดานี้
เชียวชูทิ้งตัวลงบนเก้าอี้และพูดพร้อมรอยยิม้ ว่า “น้องเสี ย
บอกให้ขา้ นามันมา เขาบอกว่าให้เอาเจ้าเหมียวนี่ไปพบ
กับฉิ นเยว่ดว้ ย พี่ฮวั่ พี่คิดว่าเป้าหมายของการเอาแมวไป
ด้วยนี่มนั คืออะไรเหรอ?”

คราวนี้กระทัง่ ฮัว่ เหยาก็สบั สน ด้วยความเฉลียวฉลาดหัว

ไวของเขา ฮัว่ เหยายังคงงุนงง คิดหาเหตุผลดีๆที่จวินอู๋
เสี ยให้นาแมวดาตัวน้อยไปด้วยไม่ออก

ไม่ตอ้ งเตรี ยมการอย่างอื่น แค่นาแมวไปด้วยเท่านั้น?

ขณะที่ฮวั่ เหยากาลังเค้นสมองคิดหาเหตุผลอยูน่ ้ นั เจ้าแมว

ที่นงั่ สังเกตพวกเขาอยูอ่ ยูอ่ ย่างเย็นชาก็เปิ ดปากพูดขึ้น
อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า
“ฉิ นเยว่จะมาเมื่อไหร่ ?”

น้ าเสี ยงกระจ่างใสเย็นชาเช่นนั้น พวกเขาคุน้ เคยเป็ นอย่าง

ยิง่ และดูเหมือนพวกเขาจะตกตะลึงราวกับถูกสายฟ้า
ฟาดกะทันหัน จิตวิญญาณของพวกเขาแทบจะบินออก
จากร่ างเนื่องจากความตกใจ!
ตอนที่ 305 การแลกวิญญาณ (3)

เจ้าแมวนัน่ พูดได้!!

และพูดด้วยเสี ยงที่เหมือนของจวินอู๋เสี ยเป๊ ะ!

เชียวชูเกือบจะตกจากเก้าอี้ ปากของเขาอ้ากว้าง

ฮัว่ เหยาเองก็ไม่ได้ดีกว่ากันนัก เขาปลอมตัวเป็ นเค่อชางจู

และสี หน้าของเขานั้นดูน่ากลัวอย่างแท้จริ ง

“น้องเสี ย?” ใบหน้าตกใจของเชียวชูแข็งค้างไปพักใหญ่

ก่อนที่เขาจะหาเสี ยงของตัวเองเจอและถามอย่างลังเล
“อืม” เจ้าแมวดาตัวน้อยยืนยันคาตอบ

เชียวชูยงั คงรู ้สึกว่าตัวเขากรี ดร้องอยูภ่ ายใน!

“พี่ฮวั่ ตีขา้ ที ดูซิวา่ ข้าฝันอยูร่ ึ เปล่า” เชียวชูกาลังจะเสี ย

สติแล้ว

ฮัว่ เหยาตอบรับคาขออย่างยินดี และตบหน้าเขาอย่าง

รุ นแรง

เสี ยงตบฉาดใหญ่นนั่ แทบจะได้ยนิ ไปถึงหุบเขาข้างเคียง

ทีเดียว!
“เจ็บไหม?” ฮัว่ เหยาถามอย่างเจ้าเล่ห์ รู ้สึกดีข้ ึนที่ได้แก้
แค้น

เชียวชูเอามือกุมแก้มที่ร้อนฉ่าจนแดงเถือกของเขา และ
เกือบจะร้องไห้ในขณะที่พดู ว่า “เจ็บมาก.....”

เจ้าแมวดา....ไม่สิ พูดให้เจาะจงขึ้นก็ จวินอู๋เสี ยที่

ครอบครองร่ างของเจ้าแมวดาตัวน้อย เฝ้าดูการเล่นตลก
ของเชียวชูและฮัว่ เหยาอยูเ่ งียบๆ ดวงตาของมันสงบเยือก
เย็น ปราศจากคลื่นอารมณ์ใดๆแสดงออกมา

ไม่มีใครรู ้วา่ นางสามารถแลกเปลี่ยนวิญญาณของนางกับ

เจ้าดาน้อยได้ หลังจากที่วิญญาณของพวกเขารวมเข้า
ด้วยกัน นางก็ตระหนักว่าพวกเขาทั้งสองสามารถ
แลกเปลี่ยนวิญญาณกันได้ แต่กม็ ีความเสี่ ยงอยู่ วิญญาณ
ของเจ้าแมวดาตัวน้อยไม่สามารถประคองร่ างของจวินอู๋
เสี ยได้ และเมื่อจวินอู๋เสี ยอยูใ่ นร่ างของเจ้าแมวดา ร่ าง
ของนางเองก็มีความเสี่ ยงอย่างมาก ถ้ามีใครเข้ามาทา
อันตรายร่ างของนางในช่วงเวลานั้น นางก็จะไร้การ
ป้องกันตัวใดๆ ยิง่ กว่านั้น ระหว่างที่แลกวิญญาณกัน
จวินอู๋เสี ยจะไม่สามารถเปลี่ยนร่ างเจ้าแมวดาตัวน้อยไป
เป็ นสัตว์อสู รสี ดาได้

พูดได้วา่ การแลกวิญญาณนั้นนามาซึ่ งความเสี่ ยงอย่าง

ใหญ่หลวงต่อเจ้าแมวดาน้อยและต่อตัวนางเอง

การแลกวิญญาณสามารถทาได้กต็ ่อเมื่อร่ างของทั้งคู่

สมบูรณ์ครบถ้วนเท่านั้น ตอนที่นางเพิ่งเกิดใหม่ ร่ าง
ของจวินอู๋เสี ยเสี ยหายอย่างหนัก นางจึงไม่สามารถ
ดาเนินการแลกเปลี่ยนวิญญาณได้ วิญญาณของเจ้าแมวดา
ตัวน้อยไม่สามารถประคองร่ างมนุษย์ได้ และวิญญาณ
ของมันจะตายไปพร้อมกับร่ าง จวินอู๋เสี ยไม่ยอมขังตัวเอง
ไว้ในร่ างของเจ้าแมวดาตัวน้อยไปตลอดชีวติ หรอก แถม
ยังแปลงร่ างไม่ได้อีกด้วย

ครั้งนี้จวินอู๋เสี ยตัดสิ นใจทาเช่นนี้เพราะความไว้ใจที่นางมี

ให้กบั เชียวชู พวกเขาอาจจะร่ วมมือกันได้ไม่นาน แต่
จากการกระทาของพวกเขาในช่วงที่ผา่ นนี้ นางก็รู้วา่ ทั้ง
สองคนนั้นสามารถไว้ใจได้ในช่วงที่ยงั เป็ นพันธมิตรกัน
อยู่ อย่างไรก็ดี นางก็ไม่คิดจะบอกพวกเขาถึงอันตราย
และความเสี่ ยงที่มีในการแลกวิญญาณ เพื่อป้องกันพวก
เขาไม่ให้คิดสิ่ งใด ยิง่ กว่านั้น การทาร้ายนางก็ไม่ได้มี
ผลดีอะไรกับพวกเขา
ทุกการกระทาของจวินอู๋เสี ยเป็ นไปอย่างระมัดระวังและ
ละเอียดรอบคอบผ่านการไตร่ ตรองครั้งแล้วครั้งเล่า
หลังจากที่นางแน่ใจแล้วเท่านั้น นางจึงจะเคลื่อนไหว

และความสงบเยือกเย็นของนางในตอนนี้กท็ าให้เชียวชู
และฮัว่ เหยาพูดไม่ออกมากยิง่ ขึ้น

แม้วา่ เจ้าแมวดาตัวน้อยจะไม่ใช่ภูติประจาตัว และพัวพัน

อยูใ่ กล้ชิดกับจิตวิญญาณของมนุษย์ ก็ไม่มีใครอื่นที่จะ
สามารถแลกเปลี่ยนวิญญาณได้

การกระทาของจวินอู๋เสี ยได้เปลี่ยนความเข้าใจของเชียวชู
และฮัว่ เหยาในเรื่ องการทางานของสิ่ งต่างๆในโลกนี้ไป
อย่างสิ้ นเชิง
ภายหลังความเงียบที่น่าอึดอัดอันยาวนาน ในที่สุดฮัว่
เหยาก็ได้สติ เขาจ้องไปที่แมวดาตัวน้อย พยายามอย่าง
หนักที่จะพูดกับมันเช่นเดียวกับที่เขาพูดกับจวินอู๋เสี ย

“เจ้าอยากเข้าไปฟังสิ่ งที่ฉินเยว่จะพูดรึ ?” ฮัว่ เหยาถาม

เจ้าแมวดาพยักหน้า ดูสง่างามยิง่ นัก

“ข้าต้องการพิจารณาระดับความอดกลั้นของฉิ นเยว่ที่มีต่อ
เค่อชางจู” เมื่อสถานการณ์เปลี่ยนไป นางก็ตอ้ งการใช้
ตัวตนของเค่อชางจูให้เต็มที่
“ข้าเข้าใจแล้ว” ฮัว่ เหยาเข้าใจในทันที การพบกันของเค่
อชางจูกบั ฉิ นเยว่น้ นั ไม่อนุญาตให้บุคคลที่สามเข้าไปด้วย
แต่ถา้ มันเป็ นเพียงแค่แมวดาตัวเล็กๆแล้วล่ะก็ ไม่วา่ ฉิ น
เยว่จะระวังแค่ไหน เขาก็จะไม่สงสัยอะไรเลย ก็ไม่มีใคร
เคยได้ยนิ ว่ามนุษย์สามารถสลับวิญญาณกับสัตว์ได้มา
ก่อนนี่นา
ตอนที่ 306 ทำลำยให้สิ้น (1)

เมื่อท้องฟ้ำสว่ำง เชียวชูกก็ ลับไปยืนเฝ้ำอยูห่ น้ำห้องของจ

วินอู๋เสี ย

ฮัว่ เหยำและจวินอู๋เสี ยรอคอยกำรมำของประมุขตระกูล

ฉิ นเยว่ อยูภ่ ำยในหุ บเขำเมฆำลี้ลบั

เมื่อฉิ นเยว่ปรำกฏกำยขึ้นที่หุบเขำเมฆำลี้ลบั บรรดำลูก

ศิษย์ใหม่กพ็ ำกันเกรงกลัว พวกเขำเดินตำมหลังประมุข
ตระกูลด้วยควำมเคำรพบูชำที่เปี่ ยมล้นอยูใ่ นดวงตำของ
พวกเขำ
ชำยผูอ้ ยูเ่ บื้องหลังควำมยิง่ ใหญ่ของตระกูลชิงอวิน๋ ชำยผู ้
ถูกกล่ำวขำนว่ำมีควำมสำมำรถทำงกำรแพทย์ที่สูงที่สุดใน
ดินแดน

ตลอดหลำยชัว่ อำยุคนของประมุขตระกูลชิงอวิน๋ นั้น

พวกเขำล้วนครอบครองควำมสำมำรถทำงกำรแพทย์ที่
โดดเด่น ในช่วงเริ่ มต้นนั้น ผูก้ ่อตั้งตระกูลชิงอวิน๋ เป็ นที่
รู ้จกั กันอย่ำงกว้ำงขวำงว่ำเป็ นหมอเทวดำ และหลังจำกที่
เขำก่อตั้งตระกูลชิงอวิน๋ แล้ว ต่อมำอีกหลำยต่อหลำยรุ่ น
ผูค้ นทัว่ ดินแดนก็ตอ้ งขึ้นชื่อของประมุขตระกูลชิงอวิน๋ ไว้
ว่ำเป็ นหมออันดับต้นๆของโลก

แทบทุกวันจะมีผคู ้ นโผล่มำโดยไม่ได้รับเชิญ ด้วย

ควำมหวังว่ำฉิ นเยว่จะช่วยบรรเทำควำมเจ็บปวดและ
อำกำรป่ วยของพวกเขำได้ นอกจำกควำมต้องกำรกำร
รักษำแล้ว ยังมีผคู ้ นอีกมำกมำยแห่กนั มำหำเขำเพรำะ
ต้องกำรยำอำยุวฒั นะ

กำรรักษำและกำรบ่มเพำะพลังนั้นไม่ห่ำงไกลกันนัก
หมอที่มีควำมสำมำรถมักจะมีสูตรยำเฉพำะของตัวเองสัก
สู ตรหรื อสองสู ตร

ที่ตระกูลชิงอวิน๋ นั้น เชื่อกันว่ำควำมสำมำรถในกำรรักษำ

ของฉิ นเยว่ช่วยให้คนที่ยนื อยูข่ อบเหวแห่งควำมตำย
กลับมำมีชีวิตและหำยจำกบำดแผลทั้งหมดได้ ยำของเขำ
เป็ นที่ตอ้ งกำรอย่ำงสู ง ในขณะที่ผคู ้ นที่ตกเป็ นเหยือ่ ของ
โรคร้ำย ควำมเจ็บป่ วย และอำกำรทุพพลภำพ หรื อ
กระทัง่ อำกำรบำดเจ็บสำหัส อำจจะไม่สำมำรถมีชีวติ อยู่
ได้นำนพอที่จะเดินทำงมำถึงตระกูลชิงอวิน๋
ยิง่ กว่ำนั้น ฉิ นเยว่กร็ ับรักษำให้คนไข้แค่เดือนละหนึ่งคน
เท่ำนั้น สิ ทธิพเิ ศษนี้ยอ่ มเป็ นที่ตอ้ งกำรอย่ำงสู ง และ
โอกำสนั้นมักจะเกินเอื้อมของผูค้ นส่ วนใหญ่ เว้นแต่วำ่
พวกเขำจะมีส่ิ งที่ตระกูลชิงอวิน๋ ต้องกำร

ในกำรขอร้องเพื่อโน้มน้ำวให้ฉินเยว่ยอมรักษำนั้น ผู ้
เก่งกำจมำกมำยได้อำสำที่จะพำนักอยูใ่ นตระกูลชิงอวิน๋
เพื่อเป็ นทหำรรับจ้ำงให้แก่ตระกูล และครอบครัวที่
ร่ ำรวยอีกนับไม่ถว้ นต้องยกทรัพย์สมบัติมำกมำยให้
เพื่อที่จะได้ยำรักษำ

ในสำยตำของผูค้ น ประมุขตระกูลชิงอวิน๋ นั้นมีมำกกว่ำ

ควำมสำมำรถทำงกำรแพทย์เพียงอย่ำงเดียว
ไม่แค่ควำมสำมำรถทำงกำรแพทย์ของประมุขตระกูลชิ
งอวิน๋ จะเป็ นที่ตอ้ งกำรอย่ำงสู งเท่ำนั้น ผูค้ นต่ำงต่อสู ้กนั
เพื่อทำให้เขำประทับใจเพียงเพื่อจะได้รับกำรยอมรับให้
เป็ นลูกศิษย์ของตระกูลชิงอวิน๋

บรรดำผูเ้ ยำว์ต่ำงกระหำยที่จะสร้ำงควำมประทับใจให้แก่
ฉิ นเยว่ และเฝ้ำติดตำมมำไม่หยุด แต่เมื่อใบหน้ำอันน่ำ
เกลียดน่ำกลัวของเค่อชำงจูปรำกฏขึ้นรำงๆในใจของพวก
เขำ พวกเขำก็พำกันยอมแพ้ไป

รอยยิม้ อ่อนโยนปรำกฏขึ้นบนใบหน้ำที่มีเมตตำของฉิ น
เยว่ขณะที่เขำเดินอยูใ่ นหุบเขำเมฆำลี้ลบั ท่ำทำงอันสู งส่ ง
ของเขำทำให้เกิดระยะห่ำงระหว่ำงตัวเขำและเหล่ำลูกศิษย์
ที่ยำเกรงเขำ หลำยคนสำบำนว่ำจะมุ่งมัน่ เลียนแบบ
ท่ำทำงที่มีอำนำจเหนือผูค้ นของเขำให้ได้
ภำยใต้สำยตำชื่นชมของฝูงชน ฉินเยว่มำถึงที่พกั ของเค่
อชำงจูและเดินเข้ำไปข้ำงใน รอยยิม้ บนใบหน้ำของเขำ
หำยไปทันที สี หน้ำเมตตำปรำณี กม็ ืดครึ้ มลง คิ้วของเขำ
ขมวดเข้ำหำกัน เห็นได้ชดั ถึงอำรมณ์ที่ไม่พอใจและบูด
บึ้ง

สี หน้ำของเขำมืดหม่น ฉิ นเยว่กำ้ วยำวๆไปข้ำงหน้ำ

โดยเร็ ว ดูคุน้ เคยกับหนทำงแถวนี้ดี เขำยืนอยูใ่ นห้อง
หนังสื อครู่ หนึ่ง แล้วพบว่ำเค่อชำงจูกำลังพลิกอ่ำนตำรำ
โบรำณของเขำอยู่

ฉิ นเยว่กระแทกประตูปิดเสี ยงดังปัง
ฮัว่ เหยำเงยหน้ำขึ้นจำกโต๊ะหนังสื อ ใบหน้ำอัปลักษณ์
ของเขำฉี กยิม้ ชัว่ ร้ำยออกมำ แมวดำตัวน้อยนอนเหยียด
ยำวอย่ำงขี้เกียจอยูบ่ นโต๊ะ ตำของมันปิ ดอยู่ ดูเหมือน
กำลังหลับ

“ประมุขของเรำดูเหมือนจะอำรมณ์ไม่ค่อยดีนะวันนี้?”
ฮัว่ เหยำพูด เลียนแบบน้ ำเสี ยงเหน็บแนมของเค่อชำงจู

“ข้ำต้องกำรให้เจ้ำปรุ งยำพิษให้ขำ้ ยำพิษที่ทำให้คนต้อง

ทรมำนยิง่ กว่ำตำย ให้พวกมันต้องเจ็บปวดแสนสำหัส
อย่ำงที่ไม่อำจจินตนำกำรได้!” ใบหน้ำฉิ นเยว่บิดเบี้ยว
ด้วยควำมเกลียดชังอย่ำงไม่ปิดบัง และถ้อยคำของเขำก็
เต็มไปด้วยพิษร้ำย
ตอนที่ 307 ทำลำยให้สิ้น (2)

“โอ้? ให้ใครงั้นหรื อ?” ฮัว่ เหยำถำมอย่ำงไม่ใส่ ใจ

ฉิ นเยว่สูดหำยใจลึก สะกดกลั้นควำมโกรธที่ท่วมท้นใน
อกของเขำ

“ยูหยำนกับผูอ้ ำวุโสเจียงตำยแล้ว”

ฮัว่ เหยำแข็งทื่อไปครู่ หนึ่ง ฉิ นยูหยำนที่ฉินเยว่พดู ถึงเป็ น

ลูกสำวคนเดียวของเขำ เขำคอยประคบประหงมตำมใจ
ลูกสำวคนนี้ของเขำมำก ใช้อำนำจของเขำทำทุกอย่ำง
เพื่อให้นำงได้ทุกสิ่ งที่ตอ้ งกำร ในฐำนะคุณหนูใหญ่ของ
ตระกูลชิงอวิน๋ ฉิ นยูหยำนคือดวงใจของตระกูล เป็ นที่
รักของทุกคน รู ปลักษณ์สวยงำมและใจดีของเธอคือสิ่ งที่
ถอดแบบมำจำกฉิ นเยว่แทบทั้งหมด

ฮัว่ เหยำเคยพบกับฉิ นยูหยำนมำก่อนตอนที่เขำแอบเข้ำมำ

ในหุ บเขำเมฆำลี้ลบั ครั้งแรกเพื่อหำแผนที่ ในขณะที่เขำ
กำลังซ่อนอยูใ่ นเงำมืด เขำก็เห็นฉิ นยูหยำนกับเค่อชำงจู
ในห้องใต้ดิน กำลังทรมำนพวกผูเ้ ยำว์ที่บริ สุทธิ์ ใบหน้ำ
สวยงำมของนำงเป็ นเพียงหน้ำกำกหลอกลวง นำงร่ วมมือ
กับเค่อชำงจู ฉิ นยูหยำนแสดงตนตรงข้ำมกับเค่อชำงจู
โดยสิ้ นเชิง ควำมเมตตำอ่อนโยนที่เป็ นเปลือกจอมปลอม
บนใบหน้ำเธอนั้นเหมือนกันกับฉิ นเยว่ แต่แอบกระทำ
กำรชัว่ ร้ำยเลวทรำมร่ วมกับเค่อชำงจูที่อปั ลักษณ์น่ำ
รังเกียจ
แต่จู่ๆนำงที่เป็ นดัง่ แก้วตำดวงใจของฉิ นเยว่โดนฆ่ำได้
อย่ำงไรกัน?

เจ้ำแมวดำตัวน้อยบนโต๊ะกระดิกหูของมันและลืมตำขึ้น
ช้ำๆ ประกำยควำมเกลียดชังวำบขึ้นในขณะที่มนั มอง
อย่ำงเย็นชำข้ำมห้องไปยังฉิ นเยว่

ฉิ นเยว่ได้ข่ำวกำรตำยของฉิ นยูหยำนเร็ วกว่ำที่นำงคำดไว้

“แคว้นฉี เล็กๆกล้ำกำแหงต่อต้ำนพวกเรำ! ตระกูลจวินส

วะนัน่ บังอำจฆ่ำลูกสำวของข้ำ! ข้ำต้องกำรให้พวกมัน
ตำยทั้งตระกูล และสับพวกมันเป็ นพันๆชิ้น! เค่อชำงจู
เอำยำพิษที่ดีที่สุดที่เจ้ำเคยทำมำให้! ข้ำต้องกำรให้
ตระกูลจวินและรำชวงศ์ฉีถูกฝังอยูก่ บั ลูกสำวข้ำ!” กรำม
ของฉิ นเยว่ขบกันแน่นขณะที่ควำมโกรธครอบงำเขำ เขำ
ไม่ใช่หนุ่มน้อยอีกแล้ว เขำเป็ นชำยวัยกลำงคนแล้ว เขำมี
เพียงฉิ นยูหยำนเท่ำนั้น ลูกสำวเพียงคนเดียวที่เป็ นสมบัติ
ล้ ำค่ำที่สุดของเขำ ลูกสำวที่รักที่สุดของเขำถูกฆ่ำอย่ำง
โหดเหี้ ยมในแคว้นฉี ที่ห่ำงไกล ควำมอัปยศอดสู และ
ควำมโกรธเกรี้ ยวเป็ นแรงกระตุน้ อย่ำงรุ นแรงให้เขำนำ
กองกำลังไปถล่มแคว้นฉี และฉี กศัตรู ของเขำให้เป็ นชิ้น
เล็กชิ้นน้อย

ฮัว่ เหยำตกตะลึงหลังได้ยนิ ฉินเยว่โวยวำย และควำมคิด

อันน่ำเหลือเชื่อก็ผดุ ขึ้นในใจของเขำ เขำชำเลืองมองเจ้ำ
แมวดำ แล้วควำมสงสัยของเขำก็รุนแรงขึ้น

ตระกูลจวิน...จวินเสี ยก็ใช้ชื่อเดียวกันนี้ไม่ใช่หรื อ?
และ เชียวชูกพ็ บกับจวินเสี ยครั้งแรกที่เมืองหลวงของ
แคว้นฉี ไม่ใช่หรื อ?

ฮัว่ เหยำอยำกรู ้วำ่ อะไรเป็ นสำเหตุให้จวินเสี ยเกลียดชัง

ตระกูลชิงอวิน๋ ลึกล้ ำเช่นนั้น จนถึงขนำดที่ตอ้ งกำรทำลำย
พวกเขำทั้งตระกูล บัดนี้ดูเหมือนว่ำถ้ำสิ่ งที่เขำสงสัยนั้น
ถูกต้อง จวินเสี ยมีควำมสัมพันธ์ใกล้ชิดกับตระกูลจวินที่
ฆ่ำฉิ นยูหยำน ควำมตั้งใจของจวินเสี ยในกำรกวำดล้ำง
ตระกูลชิงอวิน๋ ก็คือกำรชิงลงมือโจมตีศตั รู ก่อนที่จะได้
เตรี ยมตัวนัน่ เอง

ถ้ำหำกว่ำตระกูลชิงอวิน๋ ยังคงอยูล่ ่ะก็ ตระกูลจวินเองนัน่

แหละที่จะเป็ นฝ่ ำยถูกขุดรำกถอนโคนจนสิ้ น!
ในฐำนะคนที่ร่วมมือกัน ไม่วำ่ จวินเสี ยจะเกี่ยวโยงกับ
ตระกูลจวินหรื อไม่ ฮัว่ เหยำก็ตดั สิ นใจที่จะหยัง่ ท่ำทีให้
แทนจวินเสี ย “ท่ำนไม่จำเป็ นต้องให้ขำ้ ทำเช่นนั้น แค่
ทหำรรับจ้ำงเก่งๆของตระกูลชิงอวิน๋ ไม่กี่คนก็เกินพอที่จะ
บดขยี้พวกมันให้สิ้นซำกแล้วไม่ใช่รึ?”

เสี ยงหัวเรำะเย็นชำหลุดออกจำกลำคอของฉิ นเยว่ “กำร

ตำยทันทีมนั ง่ำยเกินไปสำหรับพวกมัน ข้ำต้องกำรให้
พวกมันเจอกับควำมทรมำนยิง่ กว่ำตำย! ข้ำจะเอำตัวพวก
มันกลับมำที่ตระกูลชิงอวิน๋ ให้พวกมันรับรู ้ทุกๆควำม
เจ็บปวดทรมำนที่ขำ้ จะมอบให้จนพวกมันต้องร้องขอ
ควำมตำย! หำไม่แล้วก็ไม่อำจทำให้ควำมโกรธเกลียดใน
หัวใจของข้ำสงบลงได้!”
พวกที่ฆ่ำลูกสำวของข้ำต้องไม่อยูบ่ นโลกนี้อีก! ถ้ำผูท้ ี่ฆ่ำ
นำงไม่ได้รับกำรทรมำนอย่ำงแสนสำหัสล่ะก็ วิญญำณ
ลูกสำวของเขำจะไม่พบกับควำมสงบ!

ฮัว่ เหยำพยักหน้ำเป็ นเชิงเห็นด้วย

วิญญำณของจวินอู๋เสี ยในร่ ำงเจ้ำแมวดำตัวน้อยหรี่ ตำลง

หลังจำกได้ยนิ คำพูดของฉิ นเยว่ นำงชื่นชมท่ำทีใส่ ใจของ
ฮัว่ เหยำในกำรช่วยสื บว่ำฉิ นเยว่ไม่ได้คิดที่จะส่ งกองกำลัง
ไปยังแคว้นฉี

แต่ถึงเขำจะทำ ก็ไม่อำจขัดขวำงจวินอู๋เสี ยได้

กำรที่นำงกล้ำจำกแคว้นฉี มำย่อมหมำยควำมว่ำนำงมี
ควำมมัน่ ใจเต็มที่ ก่อนที่นำงจะทำลำยตระกูลชิงอวิน๋ ลง
ได้ ไม่วำ่ ฉิ นเยว่จะส่ งใครไปก็ตำม พวกเขำจะไม่
สำมำรถแตะต้องตระกูลจวินได้แม้แต่ปลำยเล็บ
ตอนที่ 308 ทำลำยให้สิ้น (3)

“แค่กำรฆ่ำคนไม่กี่คน ข้ำตกลงตำมนั้น แต่ขำ้ อยำกให้

ท่ำนตกลงเงื่อนไขของข้ำหนึ่งอย่ำงเป็ นกำรแลกเปลี่ยน”
ฮัว่ เหยำพูดขึ้น มองฉิ นเยว่ตำไม่กะพริ บ

“เงื่อนไขอะไร?” ฉิ นเยว่ถำมหน้ำบึ้ง ใจของเขำมุ่งอยูก่ บั

กำรแก้แค้นให้ฉินยูหยำน เขำจะตกลงในเงื่อนไขใดก็
ตำมที่เค่อชำงจูตอ้ งกำร

ฮัว่ เหยำเรี ยกควำมมัน่ ใจขึ้นมำอีกนิดและยิม้ “ข้ำอำจจะ

เรี ยกมันว่ำเงื่อนไข แต่จริ งๆแล้วมันเป็ นสิ่ งจำเป็ นสำหรับ
ข้ำเพื่อทำให้กำรแก้แค้นให้แก่ลูกสำวท่ำนสำเร็ จลุล่วง
ตำมควำมเห็นของข้ำ มีคนไม่มำกนักที่จะสำมำรถฆ่ำ
เจียงเฉิ นชิงได้ และถ้ำข้ำจำไม่ผดิ มีผสู ้ นับสนุนที่เก่งกำจ
อีกหลำยคนได้เดินทำงไปกับคณะของเจียงเฉิ นชิงและ
คุณหนูใหญ่ดว้ ย และพวกเขำทั้งหมดก็ถูกฆ่ำตำย นัน่ ทำ
ให้ขำ้ สงสัยว่ำแคว้นฉี มีผเู ้ ชี่ยวชำญอยูห่ ลำยคน ข้ำแน่ใจ
ว่ำท่ำนตระหนักดีวำ่ ผลของพิษจะอ่อนลงเมื่อใช้กบั ผูม้ ี
ควำมสำมำรถ และยิง่ มีควำมสำมำรถสู งส่ งขึ้นเท่ำใด ผล
ของพิษก็ยงิ่ อ่อนลงเท่ำนั้น ถ้ำท่ำนต้องกำรแก้แค้นให้กบั
กำรตำยของลูกสำวท่ำน ท่ำนจะต้องช่วยข้ำ”

ฉิ นเยว่จอ้ งไปที่ฮวั่ เหยำและพูดอย่ำงหมดควำมอดทน

“เจ้ำต้องกำรอะไรจำกข้ำ? พูดมำตรงๆเลย!”

ฮัว่ เหยำหัวเรำะเบำๆและพูดว่ำ “ควำมจริ งมันก็ง่ำยมำก

พวกลูกศิษย์ใหม่น่ะอ่อนแอเกินไป และข้ำก็หมดควำม
สนใจที่จะใช้พวกมันเป็ นตัวทดลองงำนวิจยั ของข้ำแล้ว
ข้ำไม่สำมำรถได้ผลทดลองที่เพียงพอจำกพวกมัน พวก
ศิษย์ในของ12หุ บเขำนั้นมีควำมสำมำรถ และพวกเขำก็
บำรุ งและพัฒนำร่ ำงกำยอยูเ่ สมอ พลังวิญญำณของพวก
เขำอำจจะเทียบไม่ได้กบั ผูเ้ ชี่ยวชำญ แต่สุขภำพของพวก
เขำดีกว่ำคนอื่นๆ ถ้ำข้ำใช้พวกเขำทดลองยำพิษของข้ำ
ผลที่ได้จะแม่นยำขึ้น และจะลงโทษพวกที่ฆ่ำลูกสำวของ
ท่ำนให้เจ็บปวดทรมำนได้มำกขึ้นด้วย ท่ำนเห็นด้วย
หรื อไม่?”

คำพูดของฮัว่ เหยำทำให้ฉินเยว่ลงั เลอยูน่ ำน เขำหันมำ

เผชิญหน้ำกับใบหน้ำอัปลักษณ์นน่ั

“เจ้ำต้องกำรใช้ศิษย์ของตระกูลชิงอวิน๋ มำทดสอบพิษของ
เจ้ำงั้นหรื อ?” เสี ยงของฉิ นเยว่เย็นชำ
ฮัว่ เหยำชักจูงต่อ “ทำไมไม่ได้ล่ะ? ตระกูลชิงอวิน๋ มีลูก
ศิษย์ต้ งั มำกมำย ข้ำแค่เอำพวกเขำมำหุบเขำละสองสำม
คน มันไม่ส่งผลอะไรกับพวกเขำมำกนักหรอก มัน่ ใจได้
เลยว่ำข้ำจะไม่เลือกลูกศิษย์ท่ำนแน่นอน”

“เค่อชำงจู! ครั้งนี้เจ้ำทำเกินไปหน่อยแล้ว!” ฉิ นเยว่ลุก

ขึ้นยืนอย่ำงเกรี้ ยวกรำด เค่อชำงจูรู้หรื อไม่วำ่ เขำกำลังขอ
อะไร!? ใช้ศิษย์ที่รับมำอย่ำงเป็ นทำงกำรของตระกูลชิ
งอวิน๋ ให้เป็ นหนูทดลองยำพิษ และยังจะใช้ศิษย์ของผู ้
อำวุโสคนอื่นอีกด้วย? นัน่ จะเป็ นกำรตบหน้ำผูอ้ ำวุโสคน
อื่นฉำดใหญ่เลยทีเดียว!

ศิษย์ในของตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งหมดรู ้วำ่ หุบเขำเมฆำลี้ลบั

เป็ นสถำนที่เช่นไร ถ้ำพวกเขำถูกเอำตัวมำอย่ำงนั้น แล้ว
ศิษย์คนอื่นๆของผูอ้ ำวุโสแต่ละคนจะมองอำจำรย์ของ
พวกเขำยังไง!?

ฮัว่ เหยำหัวเรำะเย็นชำ “อำนำจของข้ำในตระกูลชิงอวิน๋

ไม่อำจเทียบได้กบั ท่ำน ข้ำกำลังถำมหำคำยินยอมเพื่อให้
บรรลุควำมต้องกำรของท่ำน และข้ำต้องกำรอำนำจจำก
ท่ำนจริ งๆ อำนำจที่มำจำกตำแหน่งประมุขของตระกูลชิ
งอวิน๋ ซึ่งเป็ นท่ำนที่เป็ นคนสัง่ กำร ถ้ำท่ำนไม่ปรำรถนำใน
อำนำจนั้น ตำแหน่งประมุขตระกูลชิงอวิน๋ ก็อำจจะหล่น
ลงสู่ มือของมู่เฉิ นแห่งหุบเขำเมฆำร่ ำยรำก็เป็ นได้” ฮัว่
เหยำเลียนแบบเสี ยงแหลมสู งของเค่อชำงจูได้สมบูรณ์
แบบยิง่

กำรพูดเป็ นนัยของฮัว่ เหยำทำให้ฉินเยว่ซีดลง เขำกำหมัด

แน่น ใช้เรี่ ยวแรงทั้งหมดของเขำกดควำมต้องกำรที่จะ
ต่อยปำกชัว่ ๆของเค่อชำงจูให้ยบั ที่กล้ำพ่นถ้อยคำข่มขู่เขำ
เช่นนั้น

เขำอยำกฆ่ำเค่อชำงจูมำนับครั้งไม่ถว้ น แต่กต็ อ้ งยับยั้ง

ตัวเองไว้ดว้ ยสองเหตุผล หนึ่งคือเค่อชำงจูมีหลักฐำนที่
ฉิ นเยว่ได้วำงยำพิษอำจำรย์ของตัวเอง และเหตุผลที่สอง
คือเค่อชำงจูน้ นั เชี่ยวชำญเรื่ องพิษเป็ นอย่ำงยิง่ แม้วำ่ เขำจะ
ไม่มีพลังวิญญำณใดๆ พิษนับไม่ถว้ นที่เค่อชำงจูซ่อนไว้
ในตัวอำจจะทำให้พวกเขำทั้งคู่ตำยไปด้วยกัน

ด้วยเหตุผลสองอย่ำงนี้ทำให้ฉินเยว่ย้งั มือไว้ และบังคับ

ให้ตวั เองยอมทำตำมที่เค่อชำงจูตอ้ งกำร

ฉิ นเยว่สูดลมหำยใจยำวก่อนที่จะนัง่ ลงบนเก้ำอี้
“ข้ำแน่ใจว่ำเจ้ำต้องรู ้อยูแ่ ล้วว่ำ ถ้ำข้ำยอมทำตำมข้อ
เรี ยกร้องของเจ้ำ ข้ำจะไม่สำมำรถตอบคำถำมของผู ้
อำวุโสคนอื่นได้...” เมื่อจำนนต่อคำขู่ของเค่อชำงจู ฉิ น
เยว่กไ็ ม่มีทำงเลือกมำกนักนอกจำกยอมทำตำมแต่โดยดี
ตอนที่ 309 ทำลำยให้สิ้น (4)

“ข้ำจะปล่อยให้ท่ำนประมุขของเรำตัดสิ นใจว่ำจะทำ
อย่ำงไรให้ทุกอย่ำงรำบรื่ นสำหรับเรำ” ฮัว่ เหยำปฏิเสธที่
จะเคลื่อนไหวใด ๆ เขำไม่ใช่เค่อชำงจู และเขำก็ไม่สนว่ำ
จะทำให้ฉินเยว่โกรธหรื อไม่ ไม่สนกระทัง่ ว่ำมันจะทำให้
ฉิ นเยว่อยำกฆ่ำเขำ สิ่ งเดียวที่ฮวั่ เหยำสนใจคือเขำจะก่อ
ควำมโกลำหลให้ตระกูลชิงอวิน๋ ได้หรื อไม่

ฉิ นเยว่จอ้ งเค่อชำงจูอย่ำงโกรธเคือง และนิ่งเงียบอยูเ่ ป็ น

นำนก่อนที่จะโพล่งออกมำในที่สุด “ก็ได้! ข้ำตกลง! แต่
เจ้ำต้องสัญญำว่ำจะไม่แตะต้องศิษย์สำยตรงของผูอ้ ำวุโส
คนใด และเจ้ำต้องเอำยำพิษให้ขำ้ เร็ วที่สุดเท่ำที่จะทำได้
เพรำะข้ำจะไม่ยอมรอ!” ควำมต้องกำรที่จะแก้แค้นให้แก่
ลูกสำวที่ถูกฆ่ำของเขำทำให้เขำตำบอด และกำรยอม
จำนนต่อคำขู่ของเค่อชำงจูทำให้ฉินเยว่ไม่มีทำงเลือก
นอกจำกยอมให้ตำมควำมต้องกำรที่ไร้เหตุผลของเค่อชำง
จู

แม้วำ่ ฉิ นเยว่จะตระหนักดีวำ่ ควำมต้องกำรของเค่อชำงจู

จะทำให้ผอู ้ ำวุโสคนอื่น ๆ ต่อต้ำนและโกรธเคืองอย่ำง
มำกมำย เขำก็ยงั คงมัน่ ใจว่ำตระกูลชิงอวิน๋ อยูภ่ ำยใต้กำร
ควบคุมของเขำอย่ำงมัน่ คง ควำมไม่พอใจของผูอ้ ำวุโสจะ
ไม่ก่อให้เกิดหำยนะใด ๆ

ควำมยโสของฉิ นเยว่จะทำให้เขำต้องกลืนคำพูดของ
ตัวเองในไม่ชำ้ เขำคิดว่ำถึงแม้เค่อชำงจูจะเย่อหยิง่
จองหอง เขำก็รู้ขอบเขตและจะไม่ล้ ำเส้น ถ้ำเพียงแต่เขำ
จะรู ้สกั นิดว่ำเค่อชำงจูเบื้องหน้ำเขำได้ถูกแทนที่ดว้ ย
บุคคลอื่น และฮัว่ เหยำคนนี้พร้อมด้วยจวินอู๋เสี ยไม่ได้
ต้องกำรอะไรมำกไปกว่ำทำให้ตระกูลชิงอวิน๋ จมลงสู่
หำยนะอย่ำงที่พวกเขำไม่เคยได้พบเจอ!

“มัน่ ใจเถอะว่ำข้ำจะทำให้แน่ใจว่ำท่ำนจะพอใจกับมัน”
เป้ำหมำยของเขำบรรลุแล้ว ฮัว่ เหยำไม่พดู ให้มำกควำม
แค่ผงกหัวเป็ นเชิงตกลงขณะที่ฉินเยว่ยงั คงโวยวำยต่อไป
แต่ภำยในใจของเขำนั้น เขำกำลังหัวเรำะอยูอ่ ย่ำงเงียบ ๆ

ถึงแม้เขำจะมีแผนกำรใหญ่สำหรับตระกูลจวินและฮ่องเต้
แคว้นฉี ฉิ นเยว่กไ็ ม่ได้ตระหนักเลยว่ำชำยที่นง่ั อยูต่ ่อหน้ำ
เขำ ผูซ้ ่ ึงกำลังวำงแผนร่ วมกันกับเขำนั้น กำลังวำงอุบำย
ให้เขำตำยอยูใ่ นตระกูลชิงอวิน๋ นี้
หลังจำกที่ฉินเยว่ดูจะพอใจกับคำตอบที่เขำได้รับ เขำก็ลุก
ขึ้นเพื่อจะจำกไป

ในขณะที่ฉินเยว่เดินไปใกล้ประตูหอ้ งหนังสื อ จู่ ๆ ฮัว่

เหยำก็พดู ขึ้นว่ำ “อย่ำลืมเก็บแผนที่นน่ั ให้ดีล่ะ”

ฉิ นเยว่กำ้ วเดินช้ำลงและแข็งทื่อไปชัว่ ครู่ หลังของเขำ

เหยียดตรง เขำเงียบอยูส่ กั พักก็ตอบมำเบำ ๆ ว่ำ “ข้ำรู ้
มันถูกเก็บไว้อย่ำงดี”

เนื่องจำกฉิ นเยว่หนั หลังให้ฮวั่ เหยำ ไม่เช่นนั้นเขำอำจจะ

จับประกำยยินดีแวบหนึ่งในดวงตำของฮัว่ เหยำได้
ฉิ นเยว่จำกไปแล้ว เหลือเพียงแค่ฮวั่ เหยำกับเจ้ำแมวดำตัว
น้อยในห้องตำมลำพัง

ควำมเงียบได้แผ่กระจำยไปทัว่ แล้วในที่สุดฮัว่ เหยำก็วำง

หัวของเขำลงบนฝ่ ำมือและจ้องไปที่เจ้ำแมวดำตัวน้อยซึ่ง
ยังคงเงียบอยูต่ ลอดเวลำ แล้วถำมว่ำ “ตระกูลของเจ้ำคือผู ้
อยูเ่ บื้องหลังกำรฆ่ำฉิ นยูหยำนและเจียงเฉิ นชิงใช่ไหม?”

จวินอู๋เสี ยหันหน้ำมำมองฮัว่ เหยำอย่ำงสงบเยือกเย็น ฮัว่

เหยำเป็ นคนหัวไว จึงไม่ยำกที่จะปะติดปะต่อเรื่ องรำวเข้ำ
ด้วยกัน

“เป็ นข้ำเอง” นำงตอบตำมตรง

ฮัว่ เหยำตกใจกับคำตอบอันซื่อตรงของนำงและทันใดนั้น
เขำก็หวั เรำะออกมำเสี ยงดัง

“นัน่ จึงเป็ นสำเหตุที่เจ้ำต้องกำรกวำดล้ำงตระกูลชิงอวิน๋ ซิ

นะ เจ้ำคำดไว้อยูแ่ ล้วว่ำเหตุกำรณ์ในวันนี้จะต้องเกิดขึ้น
หำกปล่อยให้ฉินเยว่ได้ลงมือก่อนเจ้ำ เจ้ำจะไม่มีกำลัง
พอที่จะโต้กลับ ดังนั้นเจ้ำจึงตัดสิ นใจที่จะกวำดล้ำง
ตระกูลชิงอวิน๋ ก่อนที่พวกเขำจะได้ลงมือ”

“ใช่” จวินอู๋เสี ยพูดเรี ยบ ๆ

ฮัว่ เหยำมองที่เจ้ำแมวดำตัวน้อยอย่ำงตั้งใจ ในดวงตำเย็น

ชำคู่น้ นั ดูเหมือนเขำจะมองเห็นเสี้ ยววิญญำณที่อยูภ่ ำยใน
ร่ ำงเล็ก ๆ นัน่
“หลังจำกเสร็ จเรื่ องกับตระกูลชิงอวิน๋ แล้ว ถ้ำเจ้ำมีเวลำ
จะกลับไปด้วยกันกับพวกเรำหรื อไม่?” เขำคิด ด้วยอำยุ
น้อยเช่นนี้ และมีควำมสงบนิ่งและละเอียดถี่ถว้ นเช่นนี้
ช่ำงเป็ นส่ วนผสมที่น่ำเหลือเชื่อ

“ข้ำไม่ได้ตอบตกลงไปแล้วหรอกรึ ?” เจ้ำแมวดำหรี่ ตำ
แล้วกระโดดลงจำกโต๊ะ

“ฉิ นเยว่ดูจะไม่มีขอ้ จำกัดในกำรเรี ยกร้องเอำแต่ใจของเค่

อชำงจู ตรำบใดที่มนั ไม่ได้คุกคำมตำแหน่งประมุขของ
เขำ เรำมีอิสระที่จะทำสิ่ งใดก็ได้ที่ตอ้ งกำรในหุบเขำอื่น
ทุกวิธีที่เรำต้องกำรเลย อย่ำผลำญโอกำสนี้ให้สิ้นเปลือง
ไปล่ะ” จวินอู๋เสี ยทิ้งคำพูดเหล่ำนี้ไว้เบื้องหลัง และ
กระโดดออกไปอย่ำงว่องไวด้วยร่ ำงของเจ้ำแมวดำ
ฮัว่ เหยำมองดูเจ้ำแมวดำกระโดดออกไปต่อหน้ำต่อตำเขำ
รอยยิม้ ของเขำส่ งผ่ำนไปถึงดวงตำคู่น้ นั อย่ำงหำได้ยำก
ถ้ำเป็ นจวินเสี ย เขำอำจจะปรุ งยำนั้นได้
ตอนที่ 310 ความกลัวแพร่ กระจาย (1)

ข่าวการตายของฉิ นยูหยานทาให้ฉินเยว่โกรธแค้นจนแทบ
ควบคุมไม่ได้ เขาไม่สามารถรอแก้แค้นอย่างบ้าคลัง่ แก่
ตระกูลจวินและราชวงศ์ของแคว้นฉี ได้ เขาจึงทาการ
ทรมานที่ไม่อาจจะจินตนาการได้แก่ผทู ้ ี่ฆ่าลูกสาวคนเดียว
ของเขาในความฝัน

น่าเศร้าสาหรับเขายิง่ นัก ในฝันเหล่านั้นเขาไม่เคยแม้แต่

จะคิดว่าจวินอู๋เสี ยผูซ้ ่ ึงมีส่วนรับผิดชอบในการตายของลูก
สาวสุ ดที่รักของเขาโดยตรงนั้น จะอยูใ่ นตระกูลชิงอวิน๋
นี่เอง และกาลังฟังทุกๆคาพูดในแผนการแก้แค้นของเขา
ฉิ นเยว่ตอ้ งการฆ่าล้างตระกูลจวิน และจวินอู๋เสี ยก็ต้ งั ใจที่
จะฝังตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งตระกูล

คนหนึ่งซ่อน อีกคนเผยทุกอย่างให้ศตั รู ได้รู้ เกมได้เริ่ ม

ขึ้นแล้ว ณ ที่แห่งนี้ในซอกหลืบของหุบเขาเมฆา

อานาจของตระกูลชิงอวิน๋ ทาให้จวินอู๋เสี ยไม่อาจจะ

ผิดพลาดได้ หากนางไม่สามารถกวาดล้างตระกูลชิงอวิน๋
ได้หมดทั้งตระกูลล่ะก็ ความหายนะจะต้องมาเยือน
ตระกูลจวินอย่างแน่นอน

เมื่อกลับมาถึงที่พกั ของลูกศิษย์ เจ้าแมวดาตัวน้อยก็เข้ามา

ในห้องภายใต้การเฝ้ามองของเชียวชู และแลกเปลี่ยน
วิญญาณกลับคืนสู่ ร่างเดิมของนาง
เมื่อกลับเข้าร่ างตัวเองแล้ว จวินอู๋เสี ยก็ลุกขึ้นนัง่ อย่างช้าๆ
ดวงตาไม่บ่งบอกอารมณ์ใด เจ้าแมวดาตัวน้อยนอนอยู่
บนตักของนาง รู ้สึกเหน็ดเหนื่อยที่วิญญาณเล็กๆของมัน
ต้องใช้พลังงานไปอย่างมากมายเพื่อค้ าจุนร่ างที่ใหญ่กว่า
ของจวินอู๋เสี ย

จวินอู๋เสี ยมองไปที่แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา
ก็เหมือนภารกิจของนาง มันเพิ่งจะเริ่ มขึ้นเท่านั้น

ฮัว่ เหยาทาให้ฉินเยว่ยนิ ยอมได้ในขั้นแรก และตระกูลชิ

งอวิน๋ ก็ไปอยูใ่ นรายชื่อผูท้ ี่จะพบเจอกับคลื่นแห่งความ
โกลาหลที่กาลังเข้ามา ในความโกลาหลนั้น จวินอู๋เสี ย
เพียงแค่กระตุน้ ตระกูลชิงอวิน๋ เบาๆเท่านั้น พวกเขาก็จะ
มุ่งหน้าไปสู่ หายนะ
ต่อมาในวันเดียวกันนั้นเอง ฮัว่ เหยาที่ปรากฏตัวในร่ างเค่
อชางจูผชู ้ ว่ั ร้าย ก็นาจวินอู๋เสี ยและเชียวชู “ศิษย์” คน
โปรดในปัจจุบนั ของเขาสองคนไปเยีย่ มเยียนเพื่อนบ้านที่
อยูใ่ กล้ที่สุด หุ บเขาธุลีเมฆา

หุ บเขาธุลีเมฆาเคยอยูใ่ นอานาจของเจียงเฉิ นชิงมาก่อน

ภายหลังการตายของเจียงเฉิ นชิง หุบเขาธุลีเมฆาก็ตกอยู่
ในมือของลูกศิษย์ที่อาวุโสที่สุดของเขา เกาเซียง เมื่อข่าว
การตายของฉิ นยูหยานมาถึง ข่าวการจากไปของเจียงเฉิ น
ชิงก็มาถึงหุ บเขาธุลีเมฆาด้วย ลูกศิษย์ท้ งั หมดในหุบเขา
ยังคงโศกเศร้าอาลัย และศิษย์สายตรงสามคนของเจียง
เฉิ นชิงก็ยงิ่ เศร้าหนักที่พวกเขาไม่สามารถจัดการพิธีศพ
ให้แก่อาจารย์ที่พวกเขานับถือได้อย่างถูกต้องเหมาะสม
เมื่อฮัว่ เหยาและ “ศิษย์” สองคนของเขาปรากฏกายที่หน้า
หุ บเขาธุลีเมฆา เกาเซี ยงกาลังพูดคุยกับศิษย์ที่เป็ นสหาย
ของเขาด้วยดวงตาแดงก่า เมื่อเห็น “เค่อชางจู” เขาก็เอา
แขนเช็ดดวงตาของเขาและรี บเร่ งเข้ามาทักทาย

“ผูอ้ าวุโสเค่อ”

ฮัว่ เหยาชาเลืองมองเกาเซียงอย่างเฉยเมยและพูดว่า
“ภายใต้คาสัง่ ของท่านประมุข ข้ามาที่ธุลีเมฆานี่เพื่อพา
ศิษย์สองสามคนไปช่วยงานที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั ”

เกาเซี ยงตัวแข็ง เขารู ้วา่ แท้จริ งแล้วหุบเขาเมฆาลี้ลบั เป็ น

สถานที่เช่นไร
มันคือที่ๆลูกศิษย์ทุกคนจากหุบเขาอื่นๆพากันหลีกเลี่ยง
มาตลอด ไม่เพียงแต่ศิษย์ทว่ั ไปของหุบเขาเมฆาลี้ลบั
เท่านั้น กระทัง่ ศิษย์สายตรงของเค่อชางจูเองก็ดว้ ย เป็ นที่
รู ้กนั ดีวา่ พวกเขามักจะหายตัวไปอย่างลึกลับอยูบ่ ่อยครั้ง
และไม่จาเป็ นต้องพูด พวกเขาทุกคนก็รู้วา่ ลูกศิษย์พวก
นั้นหายตัวไปอยูท่ ี่ไหน

บัดนี้ ผูอ้ าวุโสเค่อได้มายืนอยูห่ น้าหุบเขาธุลีเมฆาเพื่อ

“เลือก” ศิษย์ดว้ ยตัวเอง ข้อเรี ยกร้องที่ไม่คาดคิดนี้ทาให้
เกาเซียงเย็นยะเยือกไปตามสันหลัง

คานิยามคาว่า ช่วย ของเค่อชางจูยอ่ มหมายถึงว่าลูกศิษย์ที่

ถูกเลือกเหล่านั้นจะต้องตายในไม่ชา้ !
“ผูอ้ าวุโสเค่อ ท่านอาจารย์ของเราเพิ่งจะจากไป ท่านจะ
...” เสี ยงของเกาเซี ยงแหบแห้งและเหงื่อก็ไหลลงมา
ตามหลังของเขา ตอนที่เจียงเฉิ นชิงยังอยู่ เขาไม่ตอ้ งกลัว
สิ่ งใดแม้จะเผชิญหน้ากับเค่อชางจู เนื่องด้วยเจียงเฉิ นชิง
จะหนุนหลังพวกเขา แต่เมื่อเจียงเฉิ นชิงเสี ยชีวติ ลง เค่
อชางจูไม่ยอมเสี ยเวลาที่จะมายังหุบเขาธุลีเมฆา และ
เรี ยกร้องให้พวกเขาส่ งลูกศิษย์ให้แก่เขา มันเป็ นการรังแก
หุ บเขาที่ไร้การปกป้องจากผูอ้ าวุโสอย่างชัดเจน

เกาเซี ยงไม่กล้าแสดงความโกรธของเขาออกมา และทา

ได้เพียงมองไปที่เค่อชางจูอย่างหมดหนทาง

“ถูกต้องที่วา่ อาจารย์ของเจ้าไม่อยูอ่ ีกต่อไป ดังนั้นข้าใน

ฐานะผูอ้ าวุโสคนหนึ่งของตระกูลชิงอวิน๋ ได้เสี ยใจยิง่ นัก
และข้าจะให้การดูแลเหล่าลูกศิษย์ที่น่าสงสารแทน
อาจารย์ของเจ้าเอง เกาเซียง เจ้าควรรู ้ที่ทางของตน ข้ามา
ที่นี่เพื่อเลือกศิษย์ไปแค่สองสามคนเท่านั้น จงมัน่ ใจเถอะ
ว่า เจ้าและเพื่อนศิษย์อาวุโสอีกสองคนของเจ้าจะถูกละ
ไว้ ข้านั้นมีน้ าใจมากพอที่จะปล่อยศิษย์สายตรงคนโปรด
ของผูอ้ าวุโสเจียงเอาไว้ อย่างน้อยก็เพื่อสื บทอดบทบาท
หน้าที่ของเขาต่อไป” ฮัว่ เหยาแสดงอานาจข่มขู่ออกมา
ตอนที่ 311 : ความกลัวแพร่ กระจาย (2)

ใบหน้าของเกาเซี ยงซี ดเซียวอย่างเห็นได้ชดั คาพูดพวก

นั้นไม่อาจจะชัดเจนไปไปกว่านี้ได้แล้ว เค่อชางจูบอก
เป็ นนัยอย่างชัดแจ้งว่าเขาจะไม่ไปโดยไม่มีศิษย์ของธุลี
เมฆากลับไปกับเขาด้วย ไม่มีเจียงเฉิ นชิงคอยกางปี ก
ปกป้องหุบเขาธุลีเมฆาอีกแล้ว ถ้าเขายังยืนกรานที่จะ
ต่อต้านเค่อชางจู เขาก็จะกลายเป็ นคนที่ตอ้ งเจอปัญหาซะ
เอง

“นี่...ทางนี้ขอรับ ผูอ้ าวุโสเค่อ” เกาเซียงทาใจแข็งขณะที่

พูดอย่างไม่เต็มใจ
ฮัว่ เหยาพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วเดินนาจวินอู๋เสี ยและ
เชียวชูล่วงล้ าเข้าไปในหุบเขาธุลีเมฆา

ทั้งสามคนดึงดูดสายตาอยากรู ้อยากเห็นจากเหล่าศิษย์ของ
ธุลีเมฆา ในตอนนั้น เกาเซียงก็เปิ ดเผยจุดประสงค์ในการ
มาเยือนของผูอ้ าวุโสเค่อ คือเพื่อ “เลือก” ศิษย์จากในหมู่
พวกเขา และข่าวก็แพร่ กระจายไปอย่างรวดเร็ วและ
รุ นแรง

ในเวลานั้น สายตาอยากรู ้อยากเห็นก็เปลี่ยนเป็ นโกรธ

เคือง พวกเขาทั้งหมดรู ้สึกได้ถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามา
พวกเขารู ้ดีถึงผลที่จะตามมาจากการถูกเลือก และอะไร
คือความตั้งใจที่แท้จริ งของเค่อชางจู
ถ้าถูกเลือกและถูกพากลับไปที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั พวกเขา
จะได้เผชิญกับโชคชะตาแห่งการทรมานที่ไม่อาจ
หลีกเลี่ยงได้

ลูกศิษย์ท้ งั หมดต่างพากันภาวนาขอให้ผอู ้ าวุโสเค่อไม่ม

อบ “ความเมตตา” ให้แก่พวกเขา

เชียวชูเดินตามหลังฮัว่ เหยา มองไปที่ลูกศิษย์ที่กาลังหด

ตัวด้วยความกลัว แล้วเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็ นคนขาย
เนื้อที่กาลังเดินเลือกสัตว์มาเชือด

“ทาไมข้ารู ้สึกเหมือนข้าเป็ นผูร้ ้าย?” เชียวชูถามพลางถู

จมูกตัวเอง
“ถ้าพวกเขามีโอกาสตอบโต้ พวกเขาก็จะกลายเป็ นผูร้ ้าย
เช่นกัน เหตุผลที่เจ้ารู ้สึกสงสารพวกเขาก็เพราะว่าเราถือ
ไพ่เหนือกว่าในตอนนี้ พวกเขาเลยถูกทาให้เป็ นเหยือ่ ได้
แต่ยอมทาไปตามอาเภอใจของเรา หากไม่ใช่เพราะความ
เฉลียวฉลาดของจวินเสี ย เราจะเป็ นฝ่ ายที่ถูกข่มเหงและ
กลายเป็ นเหยือ่ แทน” ฮัว่ เหยาไม่รู้สึกผิดแม้แต่นอ้ ย เขา
มาที่ตระกูลชิงอวิน๋ ก่อนหน้าเชียวชู และในช่วงเวลาครึ่ ง
เดือนสั้น ๆ นั้น เขาได้เห็นอย่างชัดเจนถึงใบหน้าชัว่ ร้าย
อัปลักษณ์ที่ซ่อนอยูข่ องตระกูลที่ทรงอานาจที่สุดใน
แผ่นดิน

ลูกศิษย์ที่ดูน่าสงสารที่กาลังหวาดกลัวจนตัวสัน่ อยูต่ ่อ
หน้าพวกเขาในตอนนี้น้ นั ก็เคยหยิง่ ยโสอวดดีจน
เหลือทนมาก่อน
เคยมีหมู่บา้ นอยูด่ า้ นล่างหุบเขาเมฆาหลายหมู่บา้ น แต่
ตอนนี้หมู่บา้ นทั้งหมดได้หายไป ไม่เหลือคนให้เห็นสัก
คนเดียว พวกชาวบ้านหายไปไหนกันหมด? และทาไม
พวกเขาถึงหายไป?

ภายในหุบเขาเมฆา คนทุกคนในตระกูลล้วนมีความผิด

“ท่านพูดถูก หากเป็ นเช่นนั้น ข้าขอเลือกเป็ นผูร้ ้ายตั้งแต่

ต้นดีกว่า ไม่ให้ตวั เองต้องตกเป็ นเหยือ่ ถ้าผูร้ ้ายตัวจริ งได้
ลงมือก่อนข้า” เชียวชูพดู พลางหัวเราะ

แสดงความเห็นใจต่อตระกูลชิงอวิน๋ งั้นหรื อ?
ช่างน่าขัน มีศิษย์คนไหนในหุบเขาเมฆาลี้ลบั สงสารพวก
ลูกศิษย์ใหม่ที่ถูกเค่อชางจูทรมานจนตายบ้าง พวกมัน
ล้วนมีส่วนร่ วมในการส่ งให้เหล่าศิษย์ใหม่ไปสู่ หายนะ
ทั้งนั้น

ศิษย์ของตระกูลชิงอวิน๋ ทุกคนไม่มีความรู ้สึกผิดชอบชัว่ ดี

ใด ๆ ทั้งสิ้ น

ภายในตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งตระกูล คนที่ยงั มีความรู ้สึกผิด

ชอบชัว่ ดีหลงเหลืออยูแ่ ม้เพียงเศษเสี้ ยวได้ถูกฆ่าโดย
ตระกูลที่ทรงอานาจที่สุดในแผ่นดินไปแล้ว

ฮัว่ เหยาและเชียวชูพดู คุยกันด้วยเสี ยงกระซิบ จวินอู๋เสี ย

มองพวกเขาสองคนเงียบ ๆ นางได้ยนิ บทสนทนาของ
พวกเขา และเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งขณะจ้องมองไปที่ผเู ้ ยาว์
สองคนที่ดูเหมือนกาลังคิดอะไรอยูเ่ งียบ ๆ

พวกเขาเด็กกว่าโม่เฉี่ ยนเยวียนเล็กน้อย แต่ดูจะมีความคิด

ที่โตกว่า

พันธมิตรใหม่ของเธอในครั้งนี้อาจจะจัดการได้ไม่ยากนัก

พวกเขาด้อม ๆ มอง ๆ รอบหุบเขาธุลีเมฆาอยูค่ รึ่ งวัน

เกือบจะทาให้พวกลูกศิษย์ท้ งั หลายเป็ นบ้าไปด้วยความ
กลัว ก่อนที่พวกเขาจะเลือกเอาศิษย์มา 2 คนแบบไม่ได้
ใส่ ใจนัก
ศิษย์สองคนที่ถูกเลือกทิ้งตัวลงคุกเข่าในทันที ใบหน้าซีด
ขาวราวกระดาษ น้ าตาไหลลงมาตามใบหน้า พวกเขาส่ ง
สายตาอ้อนวอนไปทางเกาเซี ยงซึ่ งยืนสังเกตการณ์อยูด่ า้ น
หนึ่ง หัวใจของเขาปวดร้าวสับสน

เกาเซี ยงเป็ นแค่ศิษย์ที่อาวุโสที่สุดของเจียงเฉิ นชิง เขาไม่

มีอานาจรวมถึงไม่กล้าที่จะปฏิเสธคาสัง่ ของเค่อชางจู
เมื่อรวมกับความจริ งที่วา่ เจียงเฉิ นชิงไม่อาจปกป้องพวก
เขาได้อีก เกาเซี ยงก็ทาได้แค่เบือนหน้าหนีสายตาวิงวอน
ของศิษย์ท้ งั สอง และคงสี หน้าไม่ยนิ ดียนิ ร้ายเอาไว้ใน
ขณะที่มองเค่อชางจูออกจากหุบเขาธุลีเมฆาไป
ตอนที่ 312 : ความกลัวแพร่ กระจาย (3)

ศิษย์สองคนถูกนากลับมาที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั ใบหน้าพวก
เขาซี ดขาวและยอมจานน และเมื่อมายืนอยูห่ น้าประตู
ทางเข้าหุ บเขาเมฆาลี้ลบั พวกเขาก็เริ่ มสัน่ อย่างไม่อาจ
ควบคุมได้ ช่างเป็ นภาพที่น่าเวทนานัก

ข่าว “เค่อชางจู” เดินทางไปยึดเอาลูกศิษย์จากหุบเขาธุลี

เมฆาแพร่ ไปทัว่ หุ บเขาเมฆาทั้งหลายอย่างรวดเร็ ว ข่าวไป
ถึงหู ของพวกผูอ้ าวุโสแต่พวกเขาก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดมาก
นัก
หุบเขาธุลีเมฆาได้เสี ยผูอ้ าวุโสเจียงเฉิ นชิงของพวกเขาไป
ซึ่ งก็เป็ นที่คาดได้อยูแ่ ล้วว่าพวกเขาจะต้องเจอกับความอ
ยุติธรรม

ตอนที่เจียงเฉิ นชิงยังอยูน่ ้ นั ศิษย์ของหุบเขาธุลีเมฆาได้ใช้

ประโยชน์จากความสัมพันธ์ใกล้ชิดของผูอ้ าวุโสของพวก
เขากับฉิ นเยว่ และวางท่าหยิง่ ยโสล่วงเกินศิษย์จากหุบเขา
อื่น ๆ

ครั้งนี้การทาตามอาเภอใจของเค่อชางจูได้ลงโทษเหล่า
วายร้ายพวกนั้นแล้ว ผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ ต่างคิดว่าหุบเขา
ธุลีเมฆาสมควรได้รับมันแล้ว และรู ้สึกเพียงแค่วา่ เค่อชาง
จูพงุ่ เป้าไปที่พวกเขาหลังการเสี ยชีวติ ของผูอ้ าวุโสของ
พวกเขาเร็ วไปหน่อย
แต่ฉินเยว่มกั จะสนับสนุนเค่อชางจูอยูเ่ สมอ ผูอ้ าวุโสคน
อื่น ๆ จึงไม่คิดอะไรมากนัก

หุ บเขาอื่น ๆ ถูกละเว้นและเมินเฉย มีแค่ศิษย์หุบเขาธุลี

เมฆาที่ยงั คงว้าวุน่ ใจเกี่ยวกับเรื่ องทั้งหมดนี้

ในวันที่สองที่ศิษย์สองคนถูกนาไปยังหุบเขาเมฆาลี้ลบั
เกาเซี ยงพยายามหาข่าวคราวของพวกเขาอย่างลับ ๆ เค่
อชางจูอาจจะอ้างว่าพวกเขาถูกเกณฑ์ไปช่วยงานเท่านั้น
ถึงอย่างนั้นเกาเซี ยงก็ยงั กังวล ผูอ้ าวุโสเค่อนั้นเป็ นที่เลื่อง
ลือกันว่าเจ้าเล่ห์หลอกลวง เขาอาจจะกลับมาในอีกสอง
สามวัน และเกาเซี ยงก็ไม่อาจจะหยุดเขาได้
ดังนั้นเขาจึงทาได้แค่หาข่าวศิษย์สองคนนั้นอย่าง
ระมัดระวัง และภาวนาให้พวกเขาไม่ตอ้ งพบกับชะตา
กรรมที่เลวร้ายเกินไปนัก ซึ่ งอย่างน้อยก็จะช่วยให้เขา
ปลอบใจศิษย์คนอื่น ๆ ได้บา้ งเล็กน้อย

หลังจากวันนั้น หุบเขาธุลีเมฆาก็พากันหดหู่เศร้าซึม การ

สู ญเสี ยเจียงเฉิ นชิงก็ทาให้เหล่าศิษย์สบั สนอลหม่านกัน
มากแล้วในตอนที่ข่าวการเสี ยชีวติ ของเขามาถึง และเค่
อชางจูกม็ าเคาะประตูบา้ นพวกเขาในทันทีแล้วรังแกหุบ
เขาที่ไร้ทางสู ้!

เมื่อปราศจากอานาจของผูอ้ าวุโสในการต่อต้าน หุบเขา

ธุลีเมฆาก็ทาได้แค่ถูกบีบให้เชื่อฟัง
ในวันที่สามหลังจากเค่อชางจูไปเยือนหุบเขาธุลีเมฆา เกา
เซี ยงก็ไม่ได้รับข่าวใด ๆ ของศิษย์ท้ งั สองคนนั้นจาก
แหล่งข่าวของเขาอีก และเขาก็รู้ดีวา่ มันหมายความว่า
อย่างไร!

ลูกศิษย์ที่หายตัวไปจากหุบเขาเมฆาลี้ลบั นั้นหมายความ
ได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น นัน่ ก็คือพวกเขาถูกฆ่าตายไป
แล้วและศพของพวกเขาตอนนี้กก็ ลายเป็ นปุ๋ ยให้ตน้ ไม้ไป
เรี ยบร้อยแล้ว

เกาเซี ยงไม่ได้พยายามปิ ดกั้นความจริ งนั้น ไม่นานศิษย์

ของหุ บเขาธุลีเมฆาก็รู้เรื่ องนี้ และมันก็คือฟางเส้นสุ ดท้าย
หลังการสู ญเสี ยเจียงเฉิ นชิง ผูอ้ าวุโสคนอื่นก็ทาตาบอด
มองไม่เห็นความอ่อนแอของพวกเขา แม้กระทัง่ ประมุขก็
ยอมตามใจปล่อยให้เค่อชางจูฆ่าศิษย์ของตระกูลชิงอวิน๋
ขณะนี้พวกลูกศิษย์พากันหวาดกลัวต่อความปลอดภัยของ
ตัวเองและพัฒนาความเกลียดชังต่อหุบเขาอื่น ๆ

พวกเขากลัวว่าตัวเองจะเป็ นเป้าหมายต่อไป และพวกเขา

ก็เอามันไปลงที่ผอู ้ าวุโสคนอื่นและประมุขที่เมินเฉยต่อ
สถานการณ์อนั เลวร้ายของพวกเขา

พวกเขาก็เป็ นศิษย์ของตระกูลชิงอวิน๋ เช่นเดียวกับคนอื่น

ๆ แล้วทาไมพวกเขาถึงถูกทิ้งและถูกปล่อยให้เค่อชางจู
กดขี่เอาอย่างเปิ ดเผยเช่นนี้?
ความโกรธแค้นเกลียดชังกระจายไปทัว่ ไม่นานนักพวก
เขาก็ตดั ขาดการติดต่อกับหุบเขาอื่น ๆ หุบเขาธุลีเมฆาอยู่
ในสถานะปิ ดตาย เหล่าศิษย์ไม่ออกมาข้างนอกอีกเลย

พวกเขาถูกตระกูลทอดทิ้ง ไม่ได้รับความเห็นใจใด ๆ ใน
สถานการณ์อนั เลวร้ายที่เกิดขึ้น พวกเขาไม่ยอมเป็ นแกะ
บูชายัญให้กบั หุ บเขาอื่น ๆ หรอก

หลายวันต่อมาหลังความอยุติธรรมต่อหุบเขาธุลีเมฆา ผู ้
อาวุโสคนอื่นที่พากันเมินเฉยนั้นก็ตอ้ งหุบยิม้ ในทันที

เมื่อ “เค่อชางจู” เริ่ มพาศิษย์สองคนของเขาปรากฏตัวขึ้น

หน้าประตูของหุ บเขาต่าง ๆ พวกเขามาเรี ยกร้องสิ่ ง
เดียวกันกับที่พวกเขาขอไปจากหุบเขาธุลีเมฆา
หุ บเขาแรกที่โดนก็คือหุบเขาธงเมฆา!
ตอนที่ 313 : ความกลัวแพร่ กระจาย (4)

ผูอ้ าวุโสของหุ บเขาธงเมฆาคือ ไช่โจว เป็ นชายชราอายุ

มากกว่าห้าสิ บ ก่อนที่ฉินเยว่จะขึ้นเป็ นประมุข เขาก็เป็ น
ผูอ้ าวุโสของตระกูลชิงอวิน๋ แล้ว จากความอาวุโสของเขา
คาสัง่ ของไช่โจวจึงเป็ นที่เคารพในหมู่ผอู ้ าวุโสคนอื่น
กระทัง่ ฉิ นเยว่กย็ งั ต้องยอมทาตามเขาในหลาย ๆ ครั้ง

ไม่มีใครคาดคิดว่าเค่อชางจูจะหาญกล้าตรงไปที่หุบเขาธง
เมฆา และยืนอยูต่ รงหน้าหนวดเคราสี ขาวของไช่โจว
พร้อมกับฉกเอาศิษย์สองคนไปภายใต้จมูกของเขา การ
กดขี่ของพวกเขาเช่นนี้แทบจะทาให้ผอู ้ าวุโสเป็ นลมด้วย
ความเดือดดาล!
ยโสจองหอง! ใช้อานาจกดขี่โดยแท้จริ ง!

โศกนาฏกรรมที่ตกสู่ หุบเขาธุลีเมฆาได้เกิดขึ้นซ้ าอีกครั้งที่

หุ บเขาธงเมฆาในเวลาห่างกันแค่ไม่กี่วนั ! ที่ยงิ่ รับไม่ได้ก็
คือการที่เค่อชางจูยดึ เอาลูกศิษย์ไปต่อหน้าไช่โจว เพิกเฉย
ต่ออานาจของผูอ้ าวุโสโดยสิ้ นเชิง

ตอนที่ศิษย์ของหุบเขาธุลีเมฆาโดนเอาไป หุบเขาอื่น ๆ
คิดว่าเป็ นเพราะขาดการปกป้องจากผูอ้ าวุโสทาให้เค่อชาง
จูกล้าทาตามอาเภอใจกับพวกเขาได้

แต่ในกรณี ของหุ บเขาธงเมฆา การใช้อานาจกดขี่ของเค่

อชางจูสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน!
ผูอ้ าวุโสของพวกเขายังอยูแ่ ละแข็งแรงดี แต่เค่อชางจูกไ็ ด้
ฉกเอาลูกศิษย์ไปต่อหน้าต่อตาเขา เขาทาราวกับว่าเขา
เป็ นเจ้าของหุบเขาเมฆา!

ไช่โจวโกรธมากและศิษย์ของเขาก็เกลี้ยกล่อมให้เขาไป
หาฉิ นเยว่ ผูอ้ าวุโสเล่ารายละเอียดความจองหองและการ
ใช้อานาจกดขี่ของเค่อชางจูให้ประมุขฟัง และขอร้องเขา
จนเสี ยงแหบแห้ง แต่กย็ งั คงไม่อาจโน้มน้าวให้ฉินเยว่ทา
ตัวต่อต้านเค่อชางจูได้

ฉิ นเยว่เพียงแค่พยายามปลอบใจไช่โจว และสัญญาว่าใน
การคัดเลือกศิษย์ครั้งหน้า เขาจะอนุญาตให้ไช่โจวได้
เลือกผูม้ ีพรสวรรค์ก่อนเป็ นคนแรก และไม่พดู อะไร
เพิ่มเติมอีกในเรื่ องที่เกิดขึ้น
เมื่อไช่โจวแยกจากฉิ นเยว่ ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวจาก
การข่มกลั้นความโกรธอยูเ่ นิ่นนาน และเมื่อกาลังจะก้าว
พ้นประตู เขาก็เป็ นลมล้มไปและต้องถูกหามกลับมายัง
หุ บเขาธงเมฆาโดยลูกศิษย์ที่วนุ่ วายสับสนของเขา!

เมื่อมีหุบเขาธงเมฆาเป็ นตัวอย่าง ผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ ก็เริ่ ม

เป็ นกังวล เค่อชางจูแสดงให้เห็นว่าเขาสามารถชัว่ ร้ายได้
ขนาดไหนและประมุขก็ยงั คงเลือกที่จะรักษาระยะห่าง
จากเรื่ องที่เกิดขึ้น จากนี้ไปเค่อชางจูกไ็ ด้รับอนุญาตให้ทา
การใด ๆ ก็ได้โดยไม่ตอ้ งรับโทษ

หุ บเขาธุลีเมฆาและหุ บเขาธงเมฆาโดนไปแล้ว ไม่ชา้ ไม่

นานเหตุร้ายก็คงมาเคาะประตูบา้ นพวกเขา!
การเสี ยศิษย์ไปคนหรื อสองคนไม่ได้กระทบอะไรผู ้
อาวุโสมากนัก พวกเขาห่วงเรื่ องการละเว้นโทษที่ทาให้เค่
อชางจูได้กระทาการชัว่ ร้ายต่อไปมากกว่า! การมาถึงที่
ประตูของหุ บเขาต่างๆแล้วยึดเอาศิษย์ของผูอ้ าวุโสไปต่อ
หน้าต่อตาพวกเขาเอง พวกเขาไม่สามารถกล้ ากลืนอดทน
ต่อการทาร้ายศักดิ์ศรี ของพวกเขาเช่นนั้นได้!

การกระทาของเค่อชางจูที่ดาเนินไปภายในหุบเขาเมฆาลี้
ลับนั้นเป็ นความลับที่รู้ไปทัว่ ในหมู่ลูกศิษย์ของตระกูลชิ
งอวิน๋ ถ้าผูอ้ าวุโสทั้งหลายยินยอมให้เค่อชางจูลกั พาตัว
ศิษย์ของพวกเขาเองไปต่อหน้าต่อตาได้ พวกเขาก็จะเสี ย
ความน่าเชื่อถือต่อเหล่าศิษย์ เพราะมันจะเท่ากับบอกศิษย์
ของพวกเขาเองว่าอาจารย์ของพวกเขานั้นไร้ประโยชน์
ไร้อานาจต่อกรกับทรราช และไม่สามารถปกป้องลูกศิษย์
ของตัวเองได้!
มันคือการตบหน้าเหล่าผูอ้ าวุโสทั้งหลาย!

พอกันที ไม่ทนอีกต่อไปแล้ว!

จากนั้นมา พวกผูอ้ าวุโสก็เริ่ มบันทึกการเคลื่อนไหวของ

หุ บเขาเมฆาอย่างจริ งจังไม่วา่ จะเป็ นข่าวลือใด ๆ ก็ตาม
และศิษย์ท้ งั หมดก็เริ่ มหวาดกลัวเกี่ยวกับความปลอดภัย
ของตัวเอง

แต่เหตุการณ์ร้าย ๆ ก็ยงั คงตามมาหลอกหลอนพวกเขา

ภายในไม่กี่สปั ดาห์ เค่อชางจูกวาดไปแล้ว 6 หุบเขา ตบ

หน้าผูอ้ าวุโสทั้งหลายด้วยวิธีบงั คับขู่เข็ญ
เค่อชางจูท้ งั ไม่ระมัดระวังและไม่เมตตาใด ๆ เขาแสดง
ความยโสโอหังและอ้างคาอนุญาตของฉิ นเยว่ ทาการ
บังคับเอาตัวศิษย์ไปต่อหน้าผูอ้ าวุโสตามลาดับ

ชื่อเสี ยงและความน่าเคารพนับถือของพวกผูอ้ าวุโสถูกฉี ก

เป็ นชิ้น ๆ จนไม่เหลืออะไรในเวลาไม่กี่สปั ดาห์ เหล่า
ศิษย์เริ่ มมองผูอ้ าวุโสของพวกเขาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ
และผูอ้ าวุโสทั้งหลายก็ไม่สามารถทาอะไรได้นอกจาก
ยอมหน้าแดงด้วยความอับอาย

เกียรติศกั ดิ์ศรี ของพวกเขาในฐานะผูอ้ าวุโสกลายเป็ น

ผ้าขี้ริ้ว ความเคารพนับถือที่ลูกศิษย์มีให้แก่อาจารย์ของ
พวกเขาถูกฉี กขาด ความโกรธเกลียดระเบิดขึ้นภายใน
ตระกูลชิงอวิน๋ พวกผูอ้ าวุโสพากันสาปส่ งเค่อชางจูไม่
หยุดด้วยความโกรธ และความเกลียดนั้นก็ลามไปยังฉิ น
เยว่เนื่องจากการยอมตามใจและเมินเฉยต่อสถานการณ์
เลวร้ายอันน่าเศร้าของผูอ้ าวุโสคนอื่น!
ตอนที่ 314 : ความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวของมู่เฉิ น (1)

ขณะที่ฮวั่ เหยาซึ่งปลอมตัวเป็ นเค่อชางจูก่อหายนะและ

โหมกระพือไฟแห่งความเกลียดชังและความหวาดกลัว
ไปทัว่ ตระกูลชิงอวิน๋ จวินอู๋เสี ยก็ไม่ได้อยูเ่ ฉย ๆ นางใช้
เวลาตอนกลางคืนพัฒนาพลังวิญญาณด้วยลูกประคาไม้
และเอาสมุนไพรที่เหมาะสมในหุบเขาเมฆาลี้ลบั มาปรุ งยา
หลาย ๆ อย่าง

ท่ามกลางสิ่ งเหล่านั้นทั้งหมด นางยังเดินทางลงจากหุบ

เขาเมฆาลี้ลบั เป็ นพิเศษเพื่อส่ งยาและสมุนไพรบางอย่าง
เพื่อปรับปรุ งและบารุ งหลอดเลือดดาและแดงที่มีปัญหา
ของหรงเหิ ง
หรงเหิ งคาดไว้วา่ ผูเ้ ยาว์ที่เขาพาไปส่ งที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั
เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนนั้นตายไปแล้ว เมื่อเขาได้รับห่อ
พัสดุ เขาก็สบั สนและทาได้แค่ขอบคุณจวินอู๋เสี ยอย่าง
มากมาย ก่อนที่เขาจะจากไป เขาก็ไม่ลืมเตือนจวินอู๋เสี ย
ให้ระวังตัวให้มากขึ้นในหุบเขาเมฆาลี้ลบั และจากการที่
เค่อชางจูได้สร้างปั ญหาไว้กบั หุบเขาอื่น ๆ ดังนั้นเขาควร
จะอยูแ่ ต่ภายในหุ บเขาเมฆาลี้ลบั เพื่อหลีกเลี่ยงการกระทา
ที่จะไปเกี่ยวข้องกับหุ บเขาอื่น ๆ

ศิษย์ของหุ บเขาอื่นนั้นหวาดกลัวและเกลียดชังหุบเขา
เมฆาลี้ลบั เป็ นอย่างมาก พวกเขาอาจจะแก้แค้นเอากับ
ศิษย์ของเมฆาลี้ลบั ที่พลัดหลงมาได้
จวินอู๋เสี ยฟังคาเตือนจากความปรารถนาดีของเขา แต่นาง
ก็ยงั คงเงียบ นางยินดีมากที่ความโกลาหลวุน่ วายได้
กระจายไปทัว่ หุ บเขาต่าง ๆ

และเมื่อตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งตระกูลถูกครอบงาด้วยความ
หวาดกลัว แผนของนางก็จะดาเนินไปตามที่วางไว้!

ในทุก ๆ สองสามวัน นางจะไปกับฮัว่ เหยาและเชียวชูเพื่อ

ดาเนินการ “ก่อการร้าย” จวินอู๋เสี ยจัดการได้ดีภายใต้
สถานการณ์ที่แตกต่างกันไปในแต่ละหุบเขาตาม
บุคลิกลักษณะที่แตกต่างกันของผูอ้ าวุโสแต่ละคน บาง
คนใจเย็น บางคนใจร้อน บางคนหดหู่ แต่พวกเขา
ทั้งหมดก็ตกเป็ นเหยือ่ การกดขี่ของฮัว่ เหยาในขณะที่เขา
ถือตราคาสัง่ ประมุขที่อนุมตั ิการกระทาของเขาไว้เหนือ
หัว ชื่อเสี ยงอันน่ายาเกรงของพวกเขาถูกฉี กเป็ นชิ้น ๆ จน
แทบไม่เหลือ

คลื่นแห่งความโกลาหลโหมกระหน่าไปทัว่ หุบเขาเมฆา
และศิษย์ทุกคนรวมทั้งผูอ้ าวุโสก็ไม่อาจข่มตาหลับได้
ท่ามกลางเหตุร้ายทั้งหมดนี้

หลังจากหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความกลัวลงไปในหุบเขา
ต่าง ๆ ของเหล่าผูอ้ าวุโสแล้ว จวินอู๋เสี ยก็จบั จ้องไปที่
เป้าหมายสุ ดท้ายของนาง หุบเขาเมฆาร่ ายราของมู่เฉิ น

หุ บเขาเมฆาร่ ายราเป็ นหุบเขาที่โดดเด่นน้อยที่สุดในสิ บ

สองหุ บเขา และมีลูกศิษย์นอ้ ยที่สุด ทั้งหุบเขามีจานวน
ลูกศิษย์แค่ยสี่ ิ บกว่าคนเท่านั้น หุบเขาอันกว้างใหญ่มีเพียง
มู่เฉิ นและศิษย์ยสี่ ิ บกว่าคนพักอาศัยอยูต่ ลอดทั้งปี และ
มันมักจะดูโหรงเหรงและร้างผูค้ นอย่างน่าเวทนา

ยิง่ เมื่อเปรี ยบเทียบกับหุ บเขาอื่น ๆ ซึ่ งมีศิษย์อยูห่ ลายร้อย

แล้ว จานวนศิษย์ของมู่เฉิ นก็ช่างน่าสงสารเป็ นยิง่ นัก

มู่เฉิ นไม่ค่อยจะรับศิษย์ เขายอมไม่มีศิษย์ดีกว่าจะต้องรับ

คนที่ไม่เหมาะสมเข้ามา ถ้าพวกเขาทาได้ไม่ถึงเกณฑ์ เขา
จะเลือกจากไปโดยไม่รับใครสักคนเดียว เมื่อรวมกับการ
ที่ฉินเยว่มกั จะกดอานาจของมู่เฉิ นเอาไว้อย่างลับ ๆ ก็ยงิ่
ทาให้สถานการณ์ของหุบเขาเมฆาร่ ายราน่าหดหู่เข้าไปอีก

“ผูอ้ าวุโสมู่ดูค่อนข้างแตกต่างจากผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ อยู่

นะ” เชียวชูต้ งั ข้อสังเกต พลางถูคางไปมา เขาอยูอ่ ย่าง
หรู หราและสาราญไปกับการกดขี่ข่มเหงที่พวกเขาทาต่อ
หุ บเขาต่าง ๆ พร้อมกับฮัว่ เหยา และเขารู ้สึกว่าคางของ
เขาเริ่ มจะกลมขึ้นนิดหน่อยแล้ว

“อืม ถ้าตระกูลชิงอวิน๋ มีดา้ นที่สะอาด มันก็คงเป็ นหุบเขา

เมฆาร่ ายรานี่เท่านั้นแหละ ผูอ้ าวุโสอาจจะอายุนอ้ ย แต่
เขาก็เป็ นคนมัน่ คงและซื่อสัตย์ ความเที่ยงธรรมและทุก
สิ่ งทุกอย่างที่ขา้ เคยได้ยนิ เกี่ยวกับเขาไม่มีการพัวพันใน
เรื่ องเลวทรามต่าช้าหรื อการกระทาที่น่าสงสัยเลย เขาเป็ น
ข้อยกเว้นเดียวในจานวนหุบเขาอื่น ๆ ที่ขา้ รู ้จกั เลย” ฮัว่
เหยาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ขณะที่แบ่งปั นความ
ประทับใจที่ดีที่เขามีต่อมู่เฉิ น

จวินอู๋เสี ยยืนอยูท่ ี่ตีนเขาของหุบเขาเมฆาร่ ายรา และเงย

หน้าขึ้นมองไปยังยอดเขา
ณ ยอดเขานั้น นางเหมือนจะมองเห็นร่ าง ๆ หนึ่งในชุดสี
ฟ้า ชุดคลุมของเขาโบกสะบัดไปตามลม

ชายคนนั้นดูเหมือนกาลังมองมาทางพวกเขาเช่นกัน

“เราจะใช้ประโยชน์จากมู่เฉิ นหรื อไม่?” ฮัว่ เหยามองจวิน

เสี ยที่เงียบอยู่ ลาดับของผูอ้ าวุโสที่จะถูกคุกคามจะถูก
เลือกโดยจวินเสี ย และเขาได้วางมู่เฉิ นไว้เป็ นคนสุ ดท้าย
ตลอดทางที่มาที่นี่ จวินอู๋เสี ยได้บอกใบ้ดว้ ยคาพูดที่ทาให้
ฮัว่ เหยาเข้าใจว่ามู่เฉิ นได้รับการมองว่าแตกต่างจากผู ้
อาวุโสคนอื่น ๆ ของตระกูลชิงอวิน๋
ไม่วา่ จะลักษณะของเขาหรื อพฤติการณ์ของเขา เขาไม่ได้
เหมาะกับตระกูลชิงอวิน๋ ในปัจจุบนั นี้เลย

“เขาจะใช้ประโยชน์ได้หรื อไม่ นัน่ คือสิ่ งที่เขาต้องเลือก

ด้วยตัวเอง” จวินอู๋เสี ยก้มหัวลง ดูเหมือนกาลังครุ่ นคิด

ฮัว่ เหยายิม้ อย่างเห็นด้วยเงียบๆ

เชียวชูหวั เราะเสี ยงดังและตะโกนว่า “มาทาหน้ายโส

โหดร้ายแล้วออกเดินทางกันเถอะ!”

คาตอบที่เขาได้รับจากการตะโกนเอะอะโวยวายคือสายตา
เย็นชาทั้งสองคู่ที่จอ้ งตรงมาที่เขา!
ตอนที่ 315 : ความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวของมู่เฉิ น (2)

ภายในหุ บเขาเมฆาร่ ายรา มู่เฉิ นยืนอยูบ่ นยอดเขาพร้อม

ด้วยศิษย์ท้ งั หมดรายล้อมรอบตัวเขา สายตาของเขาแน่ว
แน่เด็ดเดี่ยวขณะที่เฝ้าดูการมาถึงอย่างช้า ๆ ของเค่อชางจู

“ผูอ้ าวุโสมู่ ไม่ได้พบกันนาน” ฮัว่ เหยาเลียนเสี ยงแหลม

สู งของเค่อชางจูได้ดียงิ่ และเมื่อรวมกับน้ าเสี ยงชัว่ ร้าย
ของเขา ก็ทาให้พวกลูกศิษย์พากันเย็นวาบไปตามสันหลัง

“หุ บเขาเมฆาร่ ายราไม่ตอ้ นรับผูอ้ าวุโสเค่อ ขอให้ผู ้

อาวุโสเค่อไปจากที่นี่เถอะ” ใบหน้าของมู่เฉิ นไม่ยนิ ดียนิ
ร้าย และเขาก็ไม่ลงั เลที่จะขอให้พวกเขาจากไป
จวินอู๋เสี ยสังเกตมู่เฉิ นอยูเ่ งียบ ๆ นางคิดว่าเขาต่างจากผู ้
อาวุโสคนอื่นอย่างแท้จริ ง

ในหุ บเขาอื่นนั้น พวกผูอ้ าวุโสต่างรู ้ถึงความตั้งใจของเค่

อชางจู แต่กย็ นิ ยอมตามคาอนุมตั ิของฉิ นเยว่และปล่อยให้
ศิษย์ของพวกเขาถูกสังเวย ไม่มีใครทาเช่นมู่เฉิ น ผูซ้ ่ ึ ง
ปฏิเสธพวกเขาในทันทีและปกป้องศิษย์ของเขาโดย
ปราศจากความเกรงใจและความลังเลใด ๆ

เหล่าศิษย์ที่ยนื อยูข่ า้ งมู่เฉิ นก็ไม่ได้แสดงสายตาหวาดกลัว

แต่อย่างใด แต่เป็ นสายตาที่กล้าหาญและต่อต้านท้าทาย

ในลูกศิษย์พวกนั้น จวินอู๋เสี ยพบหรงเหิ งที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ มู่

เฉิ น เขาตกใจที่เห็นจวินอู๋เสี ยอยูค่ รู่ หนึ่ง แต่กไ็ ด้สติอย่าง
รวดเร็ วและท่าทีของเขาก็ต่อต้านเช่นเดียวกับเพื่อนศิษย์
ของเขา

“เค่อชางจู” ได้ฟังคาพูดเสี ยมารยาทของมู่เฉิ น สี หน้าชัว่

ร้ายของเขาก็กลายเป็ นโกรธอย่างรวดเร็ ว เขาพูดอย่างเย้ย
หยันว่า “มู่เฉิ น เห็นว่าเราเป็ นผูอ้ าวุโสด้วยกันทั้งคู่ ข้าจะ
ไม่ถือสาท่าทีของท่าน แต่อย่างน้อยท่านควรจะรู ้ที่ทาง
ของตนเอง! จุดประสงค์ในการมาที่นี่ของข้าเพื่อเลือก
ศิษย์จากท่านเป็ นความคิดของท่านประมุข ท่านกล้าพูด
หรื อว่าอานาจของท่านในฐานะผูอ้ าวุโสนั้นเหนือกว่า
ประมุข?”

สี หน้าของมู่เฉิ นมืดครึ้ มลง และหน้าของพวกลูกศิษย์

เบื้องหลังมู่เฉิ นก็เริ่ มแดงด้วยความโกรธหลังได้ยนิ ถ้อยคา
น่ารังเกียจพวกนั้น
“ข้าเพิ่งพบว่าพี่ฮวั่ นี่เชี่ยวชาญการดึงดูดความเกลียดเข้าใส่
ตัวอยูไ่ ม่นอ้ ย” เชียวชูที่ประทับใจคาด่ายืดยาวของฮัว่
เหยาที่ส่งให้ความโกรธของเหล่าศิษย์หุบเขาเมฆาร่ ายรา
เดือดพล่าน ก็อดกระซิ บชมเชยเขากับจวินอู๋เสี ยไม่ได้

“เขาไม่ได้เป็ นอย่างนี้อยูเ่ สมอหรื อไง?” จวินอู๋เสี ยเลิกคิ้ว

ขึ้นอย่างข้องใจ บุคลิกของฮัว่ เหยาดูเย็นชาและไร้
ความรู ้สึก เขามักจะปากร้ายอยูเ่ สมอ และดูจะมี
ความสามารถในการทาให้ชาวบ้านปรอทแตกด้วยทักษะ
การพูดของเขาเพียงอย่างเดียว

“นัน่ ก็จริ ง” เชียวชูพยักหน้าอย่างไตร่ ตรอง เขาเคย

ประสบกับตัวเองมาแล้วหลายครั้ง
ฮัว่ เหยาพูดต่อไป “ผูอ้ าวุโสมู่ ข้าขอแนะนาให้ท่าน
ยอมรับข้อเรี ยกร้องอย่างสันติของเราตอนนี้และไม่สร้าง
เรื่ องยุง่ ยากให้ตวั เอง งานคัดเลือกศิษย์จากหุบเขาต่าง ๆ
ของข้านั้นเป็ นคาสัง่ โดยตรงจากท่านประมุข ผูอ้ าวุโสคน
อื่นต่างให้ความร่ วมมือเป็ นอย่างดี ข้าขอให้ผอู ้ าวุโสมู่
ของเราอย่าได้ดิ้นรนโดยเปล่าประโยชน์เลย มันจะเป็ น
อะไรนักกับศิษย์เพียงแค่ 2 คน”

กรามของมู่เฉิ นขบกันแน่น ใบหน้าของเขามืดลงด้วย

ความโกรธ เขาตอบเรี ยบ ๆ ว่า “ข้าจะไม่ยอมรับคาสัง่
พวกนั้น!”

สี หน้าของฮัว่ เหยายิง่ ดูชวั่ ร้ายมากขึ้น “ดูเหมือนว่าผู ้

อาวุโสมู่ของเราจะแน่วแน่ในการขัดคาสัง่ ของท่าน
ประมุขเหลือเกิน ถึงจะเป็ นผูอ้ าวุโส การขัดคาสัง่ ของ
ประมุขก็เป็ นความผิดที่แม้แต่ท่านก็ไม่อาจแบกรับได้
หรอกนะ”

หลังจากฉิ นเยว่เข้ารับตาแหน่งประมุขของตระกูลชิงอวิน๋
อานาจของผูอ้ าวุโสทั้งหลายก็ลดลงอย่างช้า ๆ ไม่นาน
ฉิ นเยว่กถ็ ืออานาจในการว่ากล่าวและลงโทษผูอ้ าวุโสอยู่
ฝ่ ายเดียว ยิง่ กว่านั้นมู่เฉิ นและฉิ นเยว่กบ็ าดหมางกันอยูซ่ ่ ึ ง
ก็เป็ นที่รู้กนั ทัว่ ในตระกูลชิงอวิน๋

มู๋เฉิ นมักจะถ่อมตัวและหลีกเลี่ยงการดึงดูดความสนใจมา
ที่เขาและหุ บเขาเมฆาร่ ายราอยูต่ ลอดเวลา เพื่อจะไม่ให้
ฉิ นเยว่มีขอ้ อ้างมาปะทะกับเขา แต่ถา้ เขาทาความผิดฐาน
ขัดคาสัง่ ประมุข ฉิ นเยว่กจ็ ะได้เหตุผลที่สมบูรณ์แบบใน
การกาจัดมู่เฉิ นนับตั้งแต่น้ ีไป
ทุกคนที่อยูต่ รงนี้ลว้ นฉลาดพอที่จะรู ้วา่ “เค่อชางจู”
หมายถึงอะไร

โดยไม่รอ มู่เฉิ นตอบกลับ หรงเหิ งซึ่ งยืนอยูข่ า้ งเขาก็กา้ ว

ขึ้นมาข้างหน้า

“ผูอ้ าวุโสเค่อ ท่านไม่ตอ้ งพูดอะไรอีกแล้ว ข้าจะไปกับ

ท่าน”

มู่เฉิ นพูดอะไรไม่ออก เขาจ้องไปที่หรงเหิ งที่อาสา

เสี ยสละตัวเองเพื่อทุกคน ไม่ชา้ ศิษย์อีกคนของหุบเขา
เมฆาร่ ายราก็กา้ วออกมาแสดงความตั้งใจที่จะตามผู ้
อาวุโสเค่อกลับไปยังหุบเขาเมฆาลี้ลบั
สถานการณ์เช่นนี้ยอ่ มไม่เคยได้ยนิ ! ในหุบเขาอื่น ๆ ศิษย์
ทุกคนล้วนอยูใ่ ห้ห่างจากฮัว่ เหยา ด้วยความกลัวว่าพวก
เขาจะถูกเลือกให้ไปที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั และผูท้ ี่ถูกเลือกก็
จะหวาดกลัวและคุกเข่าตรงหน้าอาจารย์ของพวกเขา
สะอึกสะอื้นวิงวอนขอให้ผอู ้ าวุโสช่วยพวกเขาจากชะตา
กรรมที่ไม่อาจเลี่ยงได้น้ ี
ตอนที่ 316 : ความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวของมู่เฉิ น (3)

ลูกศิษย์ทุกคนของตระกูลชิงอวิน๋ รู ้วา่ ถ้าพวกเขาไปลงเอย

ที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั นัน่ หมายถึงชีวติ ของพวกเขาจะจบสิ้ น

แต่ศิษย์ของหุ บเขาเมฆาร่ ายรานั้นได้ทาตัวต่างออกไป

พวกเขารู ้วา่ ความตายเท่านั้นที่รออยูห่ ากพวกเขาไปที่หุบ
เขาเมฆาลี้ลบั แต่เพื่อที่จะป้องกันฉิ นเยว่ไม่ให้มีขอ้ อ้างใน
การทาร้ายมู่เฉิ น พวกเขาเลือกที่จะเสี ยสละตัวเองเพื่อ
ปกป้องมู่เฉิ น!

มันจึงสร้างความประหลาดใจว่าพวกลูกศิษย์มีความ
เคารพนับถือมู่เฉิ นสู งขนาดไหนถึงทาให้พวกเขาเต็มใจ
มองข้ามความปลอดภัยของตัวเองและยกชีวิตของตัวเอง
ให้แก่เขา

จวินอู๋เสี ยเฝ้าดูทุกสิ่ งอย่างเงียบ ๆ และมองไปที่มู่เฉิ น

ศิษย์พวกนั้นเต็มใจตายเพื่อเขา แล้วเขาล่ะจะทาอย่างไร?

มู่เฉิ นเอามือจับหรงเหิ งและศิษย์อีกคน และดันพวกเขา

ไปข้างหลังก่อนพูดกับฮัว่ เหยาว่า “ข้าจะไม่ยอมให้ท่าน
เอาศิษย์ไปจากหุ บเขาเมฆาร่ ายราแม้แต่คนเดียว ถ้าท่าน
ยืนกรานจะพาไปให้ได้ ก็ขา้ มศพข้าไปก่อน! โปรดไป
จากที่นี่เถอะผูอ้ าวุโสเค่อ จะไปหาฉิ นเยว่กไ็ ด้ หรื อทา
อะไรก็ได้ที่ท่านต้องการในตระกูลชิงอวิน๋ แต่ขา้ มู่เฉิ น
จะอยูท่ ี่นี่ จะยืนหยัดต่อต้านท่าน ข้าพูดในส่ วนของข้า
แล้ว ตราบใดที่ขา้ ยังคงเป็ นผูอ้ าวุโสแห่งหุบเขาเมฆาร่ าย
รา เป็ นอาจารย์ของลูกศิษย์พวกนี้ จะไม่มีใครสามารถ
บังคับลูกศิษย์ขา้ ให้ทาในสิ่ งที่พวกเขาไม่เต็มใจทาได้! ”

มู่เฉิ นไม่รอคาตอบจากฮัว่ เหยา เขาหันกลับ ดันศิษย์ของ

เขาให้กลับไป เขาแจ้งจุดยืนของเขาอย่างชัดเจนแล้ว
และศิษย์ของเขาต้องไม่ถูกฆ่า!

“ข้ารู ้สึกชอบมู่เฉิ นมากขึ้นไปอีก เขาเป็ นคนดีกว่าพวกเส

แสร้งขี้โอ่ในหุบเขาอื่นเยอะเลย” เชียวชูดูมู่เฉิ นจากไป
พร้อมศิษย์ของเขา แล้วยกย่องคุณธรรมของเขาอยูใ่ นใจ
“นิสยั เช่นนั้นของมู่เฉิ นจะทาให้เขาถูกฆ่าถ้าหากข้าเป็ นเค่
อชางจูตวั จริ ง” ฮัว่ เหยาเอาสี หน้าชัว่ ร้ายออกและกลับคืน
สู่ ความสงบเยือกเย็นเช่นปกติ

“มังกรมีเกล็ดย้อน มนุษย์กเ็ ช่นกัน มู่เฉิ นแบกรับความ

กดดันบีบคั้นทั้งหมดไว้ที่ตวั เขา แต่ถา้ มีใครไปโดนเกล็ด
ย้อนของเขาเข้า เขาจะไม่ยอมทนอีกต่อไป” จวินอู๋เสี ยดี
ใจที่มู่เฉิ นทาเช่นนี้ หากว่ามู่เฉิ นทาเช่นเดียวกับผูอ้ าวุโส
คนอื่นและยอมให้ฮวั่ เหยาพาศิษย์ของเขาไป นางก็จะไม่
ร่ วมมือกับเขาแน่นอน

“แล้วของพวกนี้ล่ะ ข้ายังต้องเอามันไปซ่อนในหุบเขา
เมฆาร่ ายราอยูห่ รื อไม่?” เชียวชูถาม มีถุงผ้าเล็ก ๆ อยูใ่ น
มือของเขา
จวินอู๋เสี ยส่ ายหน้า

“เราต้องคุยกับมู่เฉิ น คุยปรึ กษากันจริ ง ๆ ” จวินอู๋เสี ยพูด

“ก็ถา้ มู่เฉิ นยังอยากเจอเราอยูน่ ่ะนะ ดูจากปฏิกิริยาของเขา

เมื่อกี้น้ ี ดูเหมือนว่าเขาแทบจะฆ่าพี่ฮว่ั อยูแ่ ล้ว” เชียวชูไม่
คิดว่าจะมีโอกาสไหนให้พวกเขามานัง่ พูดคุยเจรจากันดีๆ

“เขาจะมาพบเรา” จวินอู๋เสี ยมัน่ ใจ

“เจ้ามีแผนหรื อ?” ฮัว่ เหยาหันมาหาจวินอู๋เสี ย รู ้สึกว่าเจ้า

หนูนี่มีความคิดฉลาด ๆ อยูใ่ นหัวไม่จบไม่สิ้น

จวินอู๋เสี ยกวักมือเรี ยกฮัว่ เหยา และเขาก็เอียงหูเข้ามา

นางกระซิ บแผ่วเบาข้างหูเขา แล้วดวงตาของฮัว่ เหยาก็
ส่ องประกาย เขาพูดว่า “นี่อาจจะได้ผล”

ในเวลาต่อมา ฮัว่ เหยาและศิษย์ของเขายังคงรั้งอยูใ่ นหุบ

เขาเมฆาร่ ายรา แม้วา่ จะได้รับการขอร้องจากมู่เฉิ นให้จาก
ไป พวกเขาเริ่ มเดินเตร่ ไปรอบ ๆ หุบเขาและศิษย์ของหุบ
เขาเมฆาร่ ายราก็คิดว่าพวกเขาจากไปแล้ว จึงกลับไปทา
หน้าที่ประจาวันของตัวเองและไม่ได้คิดเลยว่า...

มู่เฉิ นนัง่ อยูใ่ นห้องหนังสื อของเขา ใบหน้ามืดครึ้ ม เขา

กาหมัดแน่นแล้วทุบลงบนโต๊ะอย่างแรง! เขากัดฟันแน่น
ขณะที่จอ้ งไปยังประตูที่ลอ็ กอยูต่ รงหน้าเขา ดวงตาเต็ม
ไปด้วยความโกรธเกลียดที่พร้อมระเบิดออก
ทันใดนั้น หรงเหิ งก็พรวดพราดเข้ามาในห้อง

“ผูอ้ าวุโสมู่! ผูอ้ าวุโสเค่อลักพาตัวน้องหลินกลับไปที่หุบ

เขาเมฆาลี้ลบั แล้วขอรับ!”

มู่เฉิ นลุกขึ้นยืนในทันที เก้าอี้ลม้ กระแทกลงกับพื้น ความ

ไม่เชื่อปรากฏอยูใ่ นแววตาของเขา

เค่อชางจูทาเกินไปแล้ว!

“ให้ศิษย์ทุกคนอยูใ่ นหุบเขาเมฆาร่ ายรา และห้ามทุกคน

ออกไปข้างนอก! ข้าจะไปที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั !” มู่เฉิ นขบ
ฟัน เขาไม่คิดว่าเค่อชางจูจะต่าช้าเช่นนี้ท้ งั ที่เขาปฏิเสธไป
อย่างชัดเจนแล้ว เค่อชางจูยอมลดเกียรติของตน มองข้าม
เขาโดยสิ้ นเชิง แล้วลักพาตัวศิษย์ของหุบเขาเมฆาร่ ายรา
ไป!

มู่เฉิ นไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป หลายปี แห่งการเก็บ

กดเป็ นเหมือนเชื้อไฟที่ทาให้ความโกรธในอกของเขาพุง่
ออกมา หลังออกคาสัง่ แก่หรงเหิ งแล้ว เขาก็รีบเร่ งไปยัง
หุ บเขาเมฆาลี้ลบั อย่างเร็ วที่สุดเท่าที่จะทาได้!

ถ้าเค่อชางจูกล้าทาร้ายแม้เพียงเส้นผมศิษย์ของเขาล่ะก็
เขาจะฝังคนในหุ บเขาเมฆาลี้ลบั ทั้งหมดไว้ดว้ ยกันเลย!
ตอนที่ 317 : แกะกลายเป็ นผูล้ ่า (1)

ในหุ บเขาเมฆาลี้ลบั เชียวชูมองดูศิษย์หุบเขาเมฆาร่ ายราที่

นอนอยูพ่ ้นื ซึ่งเขาชกสลบมาแบบไม่เต็มใจ

“ข้าว่าตอนที่มู่เฉิ นเห็นเจ้านี่ สิ่ งแรกที่เขาจะทาคือโจมตี

เราด้วยดาบเพลิง และไม่....นัง่ ลงเจรจากันหรอก” เชียวชู
นึกว่าจวินอู๋เสี ยจะมีความคิดฉลาด ๆ อย่างอื่น แต่มนั ดัน
กลายเป็ นการลักพาตัวอย่างป่ าเถื่อนเท่านั้น

แค่จบั ศิษย์หุบเขาเมฆาร่ ายรามาสักคนและชกให้สลบ

ก่อนพาตัวกลับมาเนี่ยนะ นัน่ มันแผนแบบไหนกัน!?
พวกเขาอยากร่ วมมือกับมู่เฉิ น ไม่ใช่ทาให้เขาเกลียดมาก
ขึ้นไม่ใช่หรื อ?

“ผ่อนคลายหน่อย ศิษย์ของเขาอยูใ่ นมือเรา เขาไม่ทา

อะไรหุนหันหรอก” จวินอู๋เสี ยนัง่ จิบชาอยูท่ ี่ดา้ นหนึ่ง
อย่างใจเย็น

เชียวชูอยากจะร้องไห้ เขากลายเป็ นพวกผูร้ ้ายลักพาตัวไป

แล้ว! น้องเสี ยแสดงความฉลาดพิถีพิถนั ของเขาด้วยการ
ทาให้เขาเป็ นผูร้ ้ายอย่างต่อเนื่อง...

“เขาอาจจะไม่หุนหันพลันแล่นหรื อทาอะไรรุ นแรง แต่

หลังจากนี้เขาจะยังร่ วมมือกับเราอีกหรื อ?” พวกเขายัง
ไม่ได้พดู คุยกันเรื่ องร่ วมมือกันเลยสักคา แล้วมาลอบ
ลักพาตัวศิษย์ของมู่เฉิ นเช่นนี้ แม้จะเพื่อทาให้มู่เฉิ นมาหา
พวกเขาเท่านั้นก็เถอะ แต่วธิ ีการนี้กอ็ อกจะรุ นแรงเกินไป
นิด

“เขาจะทา ตราบใดที่เรามีเป้าหมายเดียวกัน” จวินอู๋เสี ย

มัน่ ใจเป็ นอย่างยิง่

หลังจากนั้นครู่ นึง เสี ยงตะโกนก็ดงั มาจากลานนอกบ้าน

และประตูที่ลอ็ กอยูก่ ถ็ ูกเตะออกอย่างแรง มู่เฉิ นที่โกรธ
จัดยืนจ้อง “เค่อชางจู” ในห้อง ดวงตามีรังสี ฆ่าฟัน เขา
ชาเลืองมองไปที่ลูกศิษย์ที่นอนหมดสติอยูบ่ นพื้นอย่าง
รวดเร็ ว ตรวจสอบว่ามีบาดแผลหรื อไม่ แล้วถอนใจ
ออกมาอย่างโล่งอกเมื่อไม่พบบาดแผลใด ๆ
“เค่อชางจู! เจ้าจะทาอะไร!? ปล่อยศิษย์ขา้ มาเดี๋ยวนี้!” มู่
เฉิ นตะโกน ภูติประจาตัวของเขาถูกเรี ยกออกมา มันคือ
ดาบอันแหลมคมที่อยูใ่ นมือเขา

แต่มู่เฉิ นไม่ได้คาดคิดว่า “เค่อชางจู” จะยังคงนิ่งเงียบ

คาตอบกลับออกมาจากผูเ้ ยาว์ที่เขาเลือกรับเข้าหุบเขา
เมฆาร่ ายราในตอนแรกแทน

“ผูอ้ าวุโสมู่ ศิษย์ของท่านอยูใ่ นมือเรา ถ้าท่านไม่ตอ้ งการ

ให้เกิดอะไรขึ้นกับเขา ท่านก็ควรทาตามที่เราบอกดี ๆ”
จวินอู๋เสี ยใช้สายตาเย็นชาของนางข่มขู่มู่เฉิ น

เชียวชูเกือบสาลัก กระทัง่ คาพูดของจวินอู๋เสี ยก็ฟังเหมือน

พวกโจรห้าร้อยจริ ง ๆ แล้ว!
มู่เฉิ นจ้องมองจวินอู่เสี ยอย่างโกรธจัดและผิดหวัง เขา
โกรธที่ไม่อาจทาอะไรได้ต่อสถานการณ์น้ ี และเขา
ผิดหวังที่จวินอู๋เสี ยที่เขาเคยเห็นนั้นได้เปลี่ยนไปมาก

ตอนที่เขาพบผูเ้ ยาว์ตวั เล็กคนนี้เป็ นครั้งแรก มู่เฉิ นตกใจ

มากกับการวินิจฉัยโรคอย่างถูกต้องแม่นยาและการ
กาหนดวิธีการรักษาของจวินอู๋เสี ย เขาคาดหวังมากว่าจะ
ได้ผเู ้ ยาว์คนนี้มาเข้าร่ วมกับหุบเขาเมฆาร่ ายราในฐานะ
ศิษย์ แต่อนิจจา โชคชะตาช่างโหดร้าย จวินอู๋เสี ยถูกเค่
อชางจูบงั คับเอาตัวไป

ในช่วงวันแรก ๆ เขาเป็ นกังวลเกี่ยวกับจวินอู๋เสี ย กลัวว่า

ผูเ้ ยาว์ตวั เล็กที่มหัศจรรย์คนนั้นจะถูกเค่อชางจูทรมาน แต่
ไม่นานนัก เค่อชางจูกพ็ าจวินอู๋เสี ยและศิษย์อีกคนไปตาม
หุ บเขาต่าง ๆ อยูบ่ ่อย ๆ นัน่ ทาให้มู่เฉิ นตระหนักว่าความ
กังวลของเขาช่างเหลวไหลนัก เค่อชางจูอาจจะโหดเหี้ ยม
น่าชัง แต่ความรู ้ทางการแพทย์ของผูเ้ ยาว์ตวั เล็กนั้นพิเศษ
ยิง่ และยากที่จะหาได้ เขาโล่งอกที่แม้แต่เค่อชางจูกย็ งั
ลังเลที่จะทาลายอัจฉริ ยะที่เข้าร่ วมกับตระกูลชิงอวิน๋

ถึงกระนั้น มู่เฉิ นก็ไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากที่จวินอู๋เสี ยได้

เป็ นศิษย์ของเค่อชางจูแล้ว เขาจะได้รับความไว้วางใจ
และในตอนนี้เขาก็ยงิ่ ทาท่าเหมือนเค่อชางจู และยังเรี ยนรู ้
การข่มขู่อีกด้วย

ในตอนนั้นมู่เฉิ นรู ้สึกเสี ยใจเป็ นอย่างยิง่ ผูเ้ ยาว์ที่ควรจะ

เป็ นเลิศด้านการแพทย์แต่กลับถูกเค่อชางจูบิดเบือนจน
กลายเป็ นเช่นนี้ ความเกลียดชังที่เขามีต่อเค่อชางจูยงิ่ ลึก
ล้ าขึ้นไปอีก เขาราพึงราพันถึงการเปลี่ยนแปลงของจวินอู๋
เสี ย

“จวินอู๋เสี ย เจ้ารู ้หรื อไม่วา่ คนที่เจ้าติดตามอยูน่ ้ นั เป็ นเช่น

ไร? เค่อชางจูคือปี ศาจร้าย! มีคนในตระกูลชิงอวิน๋ ตาย
ด้วยมือเขาไปกี่คนแล้ว!? อย่าทาผิดคุณธรรมอีกต่อไปเลย
เจ้ายังเด็กนัก และยังมีเส้นทางอีกยาวไกล” มู่เฉิ นเกลี้ย
กล่อมจวินอู๋เสี ย เขาจาได้ถึงความประทับใจที่ดีที่ผเู ้ ยาว์
คนนั้นทิ้งไว้ให้ตอนพบกันครั้งแรก และเป็ นความผิด
ของเขาด้วยที่ไร้ความสามารถ ไม่อาจช่วยจวินอู๋เสี ยจากเค่
อชางจูได้ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพยายามดึงผูเ้ ยาว์คนนั้น
กลับขึ้นมาจากขุมนรก
ตอนที่ 318 : แกะกลายเป็ นผูล้ ่า (2)

เชียวชูพยายามกลั้นไม่ให้หวั เราะออกมาเสี ยงดังอย่าง

ยากลาบาก

มู่เฉิ นคิดจริ ง ๆ หรื อว่าจวินอู๋เสี ยเป็ นลูกแกะตาบอดที่ถูก

“เค่อชางจู” จอมเจ้าเล่ห์พาให้หลงทาง!? โอ้ สวรรค์! ลืม
ตาตื่นขึ้นซะที! เจ้าแกะนัน่ เขมือบศัตรู ของมันไป
หมดแล้ว!

จวินอู๋เสี ยไม่สนใจการเกลี้ยกล่อมด้วยความตั้งใจดีของมู่
เฉิ น และส่ งสายตาเย็นชาไปที่เชียวชู ซึ่ งกาลังพยายาม
สะกดกลั้นความขบขันของเขาไว้อย่างทรมาน และ
ในทันทีน้ นั เอง เชียวชูกด็ ึงมีดสั้นของเขาออกมาและกด
มันลงไปที่ลาคอของศิษย์ที่นอนหมดสติอยูบ่ นพื้น

“เอาล่ะ ปิ ดประตูซะ” จวินอู๋เสี ยหรี่ ตาลงขณะที่ออก

คาสัง่ แก่มู่เฉิ น

มู่เฉิ นถอนใจด้วยความเศร้า มองจวินอู๋เสี ยอย่างไม่อยาก

เชื่ออยูค่ รู่ หนึ่งแล้วปิ ดประตู

“นัง่ ลง” จวินอู๋เสี ยพูดห้วน ๆ

สี หน้ามู่เฉิ นมืดครึ้ ม เขามองไปที่ฮวั่ เหยาที่นง่ั เงียบอยู่ ใน

สายตาของเขา การกระทาของจวินอู๋เสี ยนั้นมาจากคาสัง่
ของเค่อชางจู
“เค่อชางจู ปล่อยลูกศิษย์ขา้ เดี๋ยวนี้ เอาความโกรธของเจ้า
ทั้งหมดมาลงที่ขา้ แทนเถอะ”

“....................” ฮัว่ เหยายักไหล่แสดงความบริ สุทธิ์

ขณะที่ยงั คงไม่พดู สิ่ งใด

“มู่เฉิ น ท่านเกลียดฉิ นเยว่ใช่หรื อไม่?” จู่ ๆ จวินอู๋เสี ยก็

ถามออกมา

สายตาของมู่เฉิ นเปลี่ยนเป็ นเย็นชา เขากัดริ มฝี ปาก ไม่

พูดอะไร
“ถ้าท่านได้รับโอกาสแก้แค้นให้แก่บิดาของท่านที่ถูกฆ่า
อย่างเลือดเย็น ท่านจะทาอย่างไร?” จวินอู๋เสี ยพูดต่อ

ดวงตาของมู่เฉิ นแสดงความสับสน เขานึกไม่ออกว่า

คาพูดของจวินอู๋เสี ยจะพาไปในทิศทางไหน หรื อมันเป็ น
อุบายของเค่อชางจู? แท้จริ งแล้วเค่อชางจูต้ งั ใจจะทา
อะไร?

“เค่อชางจู! ถ้าเจ้ามีเรื่ องจะพูดก็จงพูดออกมา! อย่าเล่น

เกมกับข้า!” มู่เฉิ นพูดอย่างเกรี้ ยวกราด

“.................” ฮัว่ เหยาหันหน้าหนีมู่เฉิ น ไม่ยอมให้ความ

กระจ่างใด ๆ แก่เขา
ทาไมตอนที่จวินอู๋เสี ยเป็ นคนพูด แต่คนที่โดนต่อว่ากลับ
เป็ นเขาแทน!?

“เค่อชางจู!” มู่เฉิ นยืนขึ้นอย่างโกรธจัด “ข้ารู ้วา่ ฉิ นเยว่อ

ยากกาจัดข้ามาโดยตลอด เจ้าเองก็ช่วยเขาฆ่าพ่อของข้า
ถ้าเจ้าตั้งใจจัดการข้าที่นี่วนั นี้เพื่อฉิ นเยว่ ก็เข้ามา! ข้าจะ
ไม่หนี แต่เรื่ องนี้ไม่เกี่ยวกับลูกศิษย์ขา้ ! ปล่อยเขาไป!”

ฮัว่ เหยาสู ดหายใจลึก และมองไปที่มู่เฉิ นที่กาลังพลุ่ง

พล่านด้วยความโกรธ และโดยที่ไม่ได้ดดั เสี ยงตัวเองให้
ยุง่ ยาก เขาพูดว่า “โง่เง่า นี่ท่านยังไม่เข้าใจอีกรึ ?”

“??? อะไรนะ?” มู่เฉิ นนิ่งอึ้ง เสี ยงของเค่อชางจูฟัง

แตกต่างจากปกติโดยสิ้ นเชิง มันชัดเจน มีชีวติ ชีวา ไม่
เหมือนเสี ยงของชายวัยกลางคนเลย แต่เหมือนเสี ยงของ
ผูเ้ ยาว์ที่กระตือรื อร้น เต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉง

“ไม่ใช่ความคิดของข้าที่ให้ท่านมาที่นี่วนั นี้หรอก และ

ไม่ใช่ของฉิ นเยว่ดว้ ย แต่เป็ นเด็กผูช้ ายที่ยนื อยูข่ า้ งหน้า
ท่านต่างหาก!” ฮัว่ เหยายกมือขึ้นชี้ตรงไปที่จวินอู๋เสี ย

จวินอู๋เสี ยยืนนิ่งอยูต่ รงทางที่ช้ ีมาโดยไม่ขยับไปไหน

และพยักหน้าอย่างเมินเฉย

มู่เฉิ นยิง่ ตกใจมากขึ้น ขณะที่มองไปยังจวินอู๋เสี ยอย่าง

สับสน ไม่สามารถโยงเหตุการณ์ที่เปิ ดเผยต่อหน้าเขาเข้า
กับเด็กชายที่เพิ่งจะเข้าตระกูลชิงอวิน๋ มาไม่ถึงเดือนได้
เด็กคนนี้น่ะหรื อคือคนที่เป็ นผูร้ ับผิดชอบต่อการลักพาตัว
ศิษย์ของเขา?

เด็กที่ถูกบังคับให้มาที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั นี่น่ะนะ?

แต่ทาไมกันล่ะ?

มู่เฉิ นคิดไม่ออกจริ ง ๆ ทาไมจวินอู๋เสี ยถึงทาเรื่ องทั้งหมด

นี้? เขาเคยพบเด็กชายก่อนหน้านี้แค่ครั้งเดียว ทาไมจ
วินอู๋เสี ยต้องทาการแสดงใหญ่โตอะไรขนาดนี้ดว้ ย?

และสิ่ งที่ทาให้เขาสับสนมากยิง่ ขึ้นก็คือ...เมื่อไหร่ กนั ที่

“เค่อชางจู” กลายเป็ นคนหัวอ่อนจนถึงขนาดที่ยอมให้
ศิษย์คนหนึ่งสร้างความวุน่ วายต่อหน้าเขาเช่นนี้?
“นี่มนั เกิดอะไรขึ้น?” มู่เฉิ นไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ข้าอยากให้ตระกูลชิงอวิน๋ หายไปจากแผ่นดินนี้” จวินอู๋

เสี ยพูดง่าย ๆ

มู่เฉิ นทาตาถลน เหลือเชื่อซะจนพูดไม่ออก และสงสัยว่า

เขาได้ยนิ ถูกหรื อไม่

เจ้าผูเ้ ยาว์ตวั เล็กนี่อยากทาลายตระกูลชิงอวิน๋ !!?

ตอนที่ 319 : แกะกลายเป็ นผูล้ ่า (3)

มู่เฉิ นหันไปมอง “เค่อชางจู” โดยไม่ต้ งั ใจ เค่อชางจูคือมือ

ขวาที่ฉินเยว่ไว้ใจ และถ้าคาพูดพวกนั้นไปถึงหูฉินเยว่
เขาไม่เก็บผูเ้ ยาว์นี่เอาไว้แน่

น่าประหลาดที่ “เค่อชางจู” ไม่มีทีท่าอะไร คล้ายกับว่า

คาพูดพวกนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

“ท่านไม่อยากหรื อ? แก้แค้นให้บิดาท่านอย่างไรล่ะ?
ทาลายตระกูลชิงอวิน๋ ที่ยงิ่ ใหญ่ที่เน่าจนถึงแก่นให้สิ้น
ซาก” จวินอู๋เสี ยถามมู่เฉิ น
มู่เฉิ นหันหน้ามามองจวินอู๋เสี ย แล้วความคิดหนึ่งก็ผดุ
ขึ้นมาในหัวของเขา “เจ้าเป็ นคนของตระกูลจวินจาก
แคว้นฉี ใช่หรื อไม่?”

“ใช่”

ในที่สุดมู่เฉิ นก็เข้าใจว่าทาไมจวินอู๋เสี ยจึงเกลียดตระกูลชิ

งอวิน๋ มากนัก ข่าวการเสี ยชีวติ ของฉิ นยูหยานและเจียง
เฉิ นชิงกระจายไปทัว่ ตระกูลชิงอวิน๋ และถึงแม้ฉินเยว่
ไม่ได้เริ่ มดาเนินการแก้แค้นต่อแคว้นฉี แต่เขาก็ตดั สิ นใจ
แล้วว่าแคว้นฉี จะต้องถูกทาลายจนสิ้ นซาก

การเคลื่อนไหวที่ต่อต้านตระกูลชิงอวิน๋ ของจวินอู๋เสี ยก็

เนื่องมาจากความต้องการปกป้องตระกูลจวินนัน่ เอง
“เจ้าจะไม่บา้ บิ่นเกินไปหน่อยรึ ? ถ้าฉิ นเยว่รู้ถึงความ
เป็ นมาของเจ้าล่ะก็ เจ้าจะไม่ได้ออกไปจากหุบเขานี้อีก
เลย” มู่เฉิ นพูดอย่างเป็ นห่วง เขาไม่มีความรู ้สึกเป็ นศัตรู
กับจวินอู๋เสี ย แต่กอ็ ย่างที่จวินอู๋เสี ยพูดไว้ ความเกลียดชัง
ที่เขามีต่อฉิ นเยว่น้ นั ไม่นอ้ ยกว่าจวินอู๋เสี ยเลย

จวินอู๋เสี ยยักไหล่และตอบว่า “ข้าดั้นด้นมาจนถึงตระกูลชิ

งอวิน๋ และพัวพันกับเรื่ องนี้ลึกเกินกว่าจะมาเป็ นห่วงตัวเอง
แล้ว ถ้าตระกูลชิงอวิน๋ ยังรอดอยู่ ก็หมายความได้อย่าง
เดียวว่าข้าได้ตายไปแล้ว แต่ขา้ เชื่ออย่างยิง่ ว่าข้าจะเดิน
ออกจากหุ บเขาเมฆาไปอย่างมีชีวติ ”

ท่านปู่ และท่านอาของของนางยังคงรอนางอยูท่ ี่วงั หลิน

ดังนั้นนางต้องไม่ลม้ เหลว และไม่อาจจะล้มเหลวได้!
“เค่อชางจูและฉิ นเยว่เป็ นมิตรที่ดีต่อกัน เจ้าไม่กลัวว่าเขา
จะเล่นงานเจ้ารึ ?” มู่เฉิ นกล่าวเป็ นนัยขณะที่หนั ไปสังเกต
“เค่อชางจู” ที่เงียบอยู่ เค่อชางจูในตอนนี้น้ นั ให้ความรู ้สึก
ต่างออกไปจากเดิมอย่างมาก แต่เขากับฉิ นเยว่น้ นั มีนิสยั
เหมือนกันเด๊ะ

มู่เฉิ นไม่อยากจะเชื่อว่าจวินอู๋เสี ยจะเปิ ดเผยแผนการ

ทั้งหมดของเขาต่อหน้า “เค่อชางจู” โดยไม่ห่วงกังวลใด ๆ
และ “เค่อชางจู” คนนั้นก็ไม่แสดงท่าทีอะไรเลย

ดวงตาของจวินอู๋เสี ยส่ องประกายเย็นชา นางพูดเบาๆว่า

“คนตายแล้วไม่อาจเล่นงานข้าได้”
มู่เฉิ นจ้องอย่างว่างเปล่าไปที่จวินอู๋เสี ย ไม่เข้าใจว่าเขา
หมายความว่าอะไร

“ข้าขอโทษ แต่ขา้ ไม่ใช่เค่อชางจูที่ท่านพูดถึงหรอก” ฮัว่

เหยาพูดแทรกขึ้นมา และพับแขนเสื้ อขึ้น เมื่อไม่มีแขน
เสื้ อปกปิ ด ผิวหนังบนแขนทั้งสองข้างของฮัว่ เหยาที่
ไม่ได้ปลอมแปลงไว้กเ็ ปิ ดเผยต่อสายตาของมู่เฉิ น ผิว
เรี ยบเนียนที่แขนนั้นตรงข้ามกันกับผิวหยาบกระด้างเหี่ ยว
ย่นที่มือของเขาเป็ นอย่างยิง่ ความแตกต่างโดยสิ้ นเชิงนี้
ได้บอกทุกสิ่ งทุกอย่างแก่มู่เฉิ น

“เจ้าไม่ใช่เค่อชางจู?” น้ าเสี ยงของมู่เฉิ นเต็มไปด้วยความ

ไม่อยากเชื่อ ถึงเขาไม่ได้พบกับเค่อชางจูมากนัก แต่เขาก็
จาใบหน้าเจ้าเล่ห์น้ นั ได้เป็ นอย่างดี ชายที่ยนื อยูต่ รงหน้า
เขานี้ หากไม่พดู ถึงสี หน้าท่าทางหรื อรู ปร่ าง เขาดูเหมือน
เค่อชางจูตวั จริ งเป๊ ะ มู่เฉิ นเชื่อว่าแม้แต่ฉินเยว่กไ็ ม่
สามารถบอกความแตกต่างได้

“ไม่ใช่” ฮัว่ เหยาพยักหน้า

“เป็ นไปได้อย่างไร? ไม่มีเคล็ดวิชาใดในโลกที่สามารถ

ถอดแบบหน้าตาคนได้สมบูรณ์แบบเช่นนี้!” มู่เฉินไม่อาจ
เชื่อในสิ่ งที่เขาเห็นได้ แต่ความจริ งที่วา่ ชายที่ยนื อยู่
ตรงหน้าเขานั้นได้ถอดแบบเค่อชางจูมาเป๊ ะก็ยงั อยู่ และ
ไม่วา่ การปลอมตัวของเขาจะละเอียดประณี ตเพียงใด การ
ลอกแบบมาได้โดยสมบูรณ์เช่นนี้กไ็ ม่เคยได้ยนิ มาก่อน!

“แล้วถ้าอย่างนี้ล่ะ?” จวินอู๋เสี ยส่ งสายตาให้ฮว่ั เหยา

และฮัว่ เหยาก็ชูแขนขึ้นมาตรงหน้ามู่เฉิ น เขาให้มู่เฉิ นดู
ข้อต่อนิ้วของเขาชัดๆก่อนที่จะทาให้นิ้วของเขายาวขึ้นอีก
ครึ่ งนิ้ว ตามู่เฉิ นเบิกกว้าง เขาพูดอะไรไม่ออกหลังฮัว่
เหยาหดนิ้วของเขากลับสู่ ปกติ

มู่เฉิ นพูดไม่ออกอยูเ่ ป็ นนาน เขาไม่เคยพบใครที่สามารถ

เปลี่ยนโครงสร้างของกระดูกได้ตามใจมาก่อน

“ถ้าเจ้าไม่ใช่เขา แล้วเค่อชางจูตวั จริ งอยูท่ ี่ไหน?” มู่เฉิ น

ถาม

จวินอู่เสี ยเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยน้ าเสี ยงไร้ความรู ้สึกว่า

“ตายไปแล้ว”
ตอนที่ 320 : แกะกลายเป็ นผูล้ ่า (4)

มู่เฉิ นอ้าปากค้าง ตอนที่จวินอู๋เสี ยพูดว่า “คนตายแล้วไม่

อาจเล่นงานข้าได้” เขาก็คิดว่าเรื่ องนี้เป็ นไปได้ แต่เมื่อจ
วินอู๋เสี ยยืนยันคาตอบนั้น ความจริ งที่ได้รู้กท็ าให้เขา
ตกใจจนหัวใจแทบวาย

“ถึงแม้เค่อชางจูจะไม่มีพลังวิญญาณ แต่เขาก็เชี่ยวชาญ
เรื่ องพิษเป็ นอย่างยิง่ เจ้าฆ่าเขาได้อย่างไรกัน?” มู่เฉิ น
สงสัยเป็ นอย่างมาก ตอนเขายังเด็กกว่านี้ เขาคิดที่จะฆ่า
เค่อชางจูเพื่อแก้แค้นให้บิดาของเขาที่ถูกฆ่าอย่างเลือดเย็น
แต่คลังพิษของเค่อชางจูป้องกันไม่ให้เขาทาเช่นนั้น
จวินอู๋เสี ยที่อยูต่ รงหน้าเขานี้เป็ นเพียงผูเ้ ยาว์เท่านั้น!
ถึงแม้เขาจะมีพรรคพวกอีกสองคน แต่จากน้ าเสี ยงและ
ผิวที่ไร้มลทินของคนที่ปลอมเป็ นเค่อชางจู เขาก็ควรจะ
อายุราว ๆ เชียวชูเท่านั้น

เค่อชางจูที่น่าหวาดกลัวคนนั้นถูกผูเ้ ยาว์ 3 คนนี้ฆ่างั้น

หรื อ? นัน่ มันเหลือเชื่อจริ งๆ

เชียวชูที่ยนื อยูด่ า้ นหนึ่งแอบยิม้ เยาะ เค่อชางจูเชี่ยวชาญ

พิษมากงั้นรึ ? นัน่ มันก่อนที่เขาจะพบกับจวินอู๋เสี ย จวินอู๋
เสี ยน่ะเหนือกว่าเค่อชางจูโดยสิ้ นเชิง เค่อชางจูไม่อาจทา
ร้ายเขาได้แม้ปลายเส้นผม!
จู่ ๆ เขาก็คิดถึงภาพของเค่อชางจูตอนตาย แล้วก็เย็นยะ
เยือกไปตามสันหลัง

จวินอู๋เสี ยเป็ นแกะที่ล่าหมาป่ า และเขมือบพวกมันลงไป

ทั้งตัวไม่เหลือแม้แต่กระดูก!

“เขาถูกฆ่าอย่างไรไม่ใช่เรื่ องสาคัญ สิ่ งสาคัญคือเขาตาย

แล้ว และฮัว่ เหยาก็ได้แทนที่ตาแหน่งผูน้ าของหุบเขา
เมฆาลี้ลบั แล้ว” จวินอู๋เสี ยพูดเรี ยบ ๆ โดยไม่อธิบาย
รายละเอียดให้ยงุ่ ยาก

มู่เฉิ นไม่ถามต่อ หลังจากรู ้เป้าหมายของจวินอู๋เสี ยและ

ยืนยันว่านางมีความสามารถกาจัดเค่อชางจูได้ เขาก็เพิ่ม
ระดับความไว้วางใจต่อจวินอู๋เสี ย
แค่เรื่ องที่จวินอู๋เสี ยได้ฆ่าเค่อชางจู จวินอู๋เสี ยก็ได้
กลายเป็ นผูม้ ีพระคุณของเขาแล้ว ที่ได้แก้แค้นให้บิดาที่
ถูกฆ่าตายอย่างเลือดเย็นแทนเขา!

“ความตั้งใจของเจ้าในการกวาดล้างตระกูลชิงอวิน๋ อาจจะ
ไม่ง่ายนัก เพราะฉิ นเยว่เป็ นคนที่ระมัดระวังตัวเป็ นอย่าง
มาก ผูม้ ีฝีมือทั้งหมดพานักอยูใ่ นหุบเขาเมฆาครามที่เขา
สัง่ การอยู่ กระทัง่ ผูม้ ีพลังวิญญาณสี ฟ้าหากมาโจมตีเขา
ก็เท่ากับพาตัวเองมาสู่ ความตาย เจ้าไม่สามารถเข้าใกล้เขา
ได้เลย อย่าว่าแต่จะฆ่าเขา เว้นแต่วา่ เจ้าจะมีผใู ้ ช้พลัง
วิญญาณสี ม่วงอยูก่ บั เจ้า” คิ้วของมู่เฉิ นขมวดเป็ นปม ถ้า
สามารถฆ่าฉิ นเยว่ได้ง่ายนัก เขาก็ไม่ตอ้ งมานัง่ เก็บกดอยู่
หลายปี แบบนี้หรอก
“เราไม่ห่วงเรื่ องพวกนั้นหรอก ผูม้ ีฝีมือที่พานักอยูจ่ ะมี
สักกี่คนก็ไม่มีผลอะไรกับแผนของเรา” เชียวชูบ่นงึมงา
มาจากด้านข้าง แม้แต่เค่อชางจูที่เชี่ยวชาญพิษยังถูกขยี้อยู่
ต่อหน้าจวินอู๋เสี ยโดยที่ไม่จาเป็ นต้องใช้ดาบสักกระบวน
ท่า แล้วกับพวกนักสู ้บา้ กล้ามไม่มีสมองทั้งหมดนัน่ มัน
จะยากสักเท่าไรกัน?

มู่เฉิ นหันมาทางเชียวชู มองไปที่มีดสั้นที่ยงั จ่ออยูท่ ี่คอ

ศิษย์ของเขา สี หน้าของเขาก็มืดครึ้ มลงทันที

“เมื่อเป้าหมายของเราตรงกัน เช่นนั้นเจ้าก็ปล่อยศิษย์ขา้
ได้แล้วใช่ไหม?” มู่เฉิ นกัดฟันถาม
เชียวชูไม่ขยับ เขาหันหน้าไปทางจวินอู๋เสี ย และพอจ
วินอู๋เสี ยพยักหน้า เชียวชูกเ็ ก็บมีดสั้นของเขาเข้าฝัก แล้ว
แบกศิษย์ที่หมดสติข้ ึนบ่าเดินออกนอกห้อง จากนั้นก็โยน
ศิษย์คนนั้นลงพื้นเอาดื้อ ๆ

ปากมู่เฉิ นกระตุก แต่เขาก็ไม่ได้พดู อะไรออกมา

“ท่านไม่ตอ้ งทาอะไรเพื่อฆ่าฉิ นเยว่ ข้าจะจัดการเรื่ อง

นั้นเอง แม้แต่การทาลายตระกูลชิงอวิน๋ ท่านก็ไม่
จาเป็ นต้องทาอะไรมาก แค่เพียงช่วยกระพือพายุอารมณ์
ของผูอ้ าวุโสคนอื่นให้บา้ คลัง่ เท่านั้น นัน่ ก็เพียงพอแล้ว”
จวินอู๋เสี ยกล่าวช้า ๆ ด้วยการปลอมตัวเป็ นเค่อชางจูได้
อย่างสมบูรณ์แบบของฮัว่ เหยา ได้ช่วยให้พวกเขาไม่ตอ้ ง
เปลืองแรงมาก และนางก็ไม่จาเป็ นต้องดาเนินการตาม
แผนที่วางไว้กบั มู่เฉิ นในตอนแรกอีกต่อไป
การเอามู่เฉิ นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยจะช่วยให้แผนของพวก
เขาราบรื่ นขึ้น และเพราะหุบเขาเมฆาร่ ายราของมู่เฉิ น
ยังคงรักษาคุณธรรมเอาไว้ท่ามกลางตระกูลชิงอวิน๋ ที่เน่า
เฟะ จวินอู๋เสี ยอาจจะวางแผนกวาดล้างตระกูลชิงอวิน๋
ทั้งหมด แต่นางก็มีหลักการของตัวเอง นางจะไม่ทาร้ายผู ้
บริ สุทธิ์
ตอนที่ 321 : แกะกลายเป็ นผูล้ ่า (5)

ไม่ใช่แค่ศิษย์หุบเขาเมฆาร่ ายราเท่านั้น กระทัง่ ศิษย์นอก

ของตระกูลชิงอวิน๋ ก็จะถูกละเว้น ศิษย์พวกนั้นไม่ใช่คน
ของตระกูลที่แท้จริ ง ไม่มีความจาเป็ นที่จะต้องทาร้ายผู ้
บริ สุทธิ์

“กระพือพายุอารมณ์?” มู่เฉินงุนงง

จวินอู๋เสี ยจึงอธิบายว่า “ในช่วงนี้เค่อชางจูจะโอ้อวด

อานาจที่ฉินเยว่ให้เขามาและเล่นงานผูอ้ าวุโสตระกูลชิ
งอวิน๋ ทุกคน ฉิ นเยว่ปกป้องการกระทาของเค่อชางจูอย่าง
แน่นหนา และพวกผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ กาลังรู ้สึกหงุดหงิด
กระวนกระวาย ถ้าลูกชายของประมุขคนก่อนยืนหยัด
ออกหน้าในช่วงเวลานี้ล่ะก็ ผูอ้ าวุโสคนอื่นจะกระโดด
เข้ามาร่ วมสนับสนุนท่าน ทาให้ตระกูลชิงอวิน๋ เข้าสู่ ความ
ปั่ นป่ วนโกลาหล ตอนนั้นเอง เวลาของฉิ นเยว่ในตระกูล
ชิงอวิน๋ ก็จะหมดลง”

“เจ้าจะทาอย่างไร?” ยิง่ ได้ฟัง มู่เฉิ นก็ยงิ่ ตกใจมากขึ้น เขา

ตระหนักได้วา่ ความสับสนอลหม่านที่ก่อตัวขึ้นภายใน
ตระกูลชิงอวิน๋ ถูกกระตุน้ ขึ้นโดยผูเ้ ยาว์ 3 คนนี้นี่เอง และ
ถ้าเขาคิดไม่ผดิ คนที่เป็ นผูต้ ดั สิ นใจในสามคนนี้กน็ ่าจะ
เป็ นจวินอู๋เสี ย คนที่เด็กที่สุดนัน่ เอง!

เขาสามารถวางแผนการใหญ่โตด้วยอายุนอ้ ยเช่นนี้ได้ มู่

เฉิ นไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าจวินอู๋เสี ยเติบโตขึ้นมาใน
สภาพแวดล้อมแบบไหน
และเขาก็สงสัยว่าตระกูลจวินนั้นยิง่ ใหญ่เพียงใดถึงได้กล้า
มาจัดการกับตระกูลชิงอวิน๋ ที่เป็ นตระกูลอันดับหนึ่งของ
แผ่นดินได้!

“ถึงข้าอธิบายไป ท่านก็ไม่เข้าใจอยูด่ ี” จวินอู๋เสี ยโบกมือ

อย่างเหนื่อยใจ นางไม่เก่งเรื่ องอธิบายรายละเอียดเอาซะ
จริ ง ๆ

พอเห็นจวินอู๋เสี ยไม่ยอมพูด มู่เฉิ นก็หยุดถาม

“หลังจากตระกูลชิงอวิน๋ ล่มสลาย ถ้าหากว่าท่านไม่มีธุระ

เร่ งด่วนหรื อไม่มีที่อื่นไป ท่านสามารถไปที่วงั หลินที่
แคว้นฉี ได้” จวินอู๋เสี ยให้ความเห็นและตัดสิ นใจหา
ทางเลือกที่ดีไว้ให้มู่เฉิ นหลังเสร็ จเรื่ อง นางเชื่อว่ามู่เฉิ น
ไม่มีความตั้งใจที่จะอยูใ่ นตระกูลชิงอวิน๋ ที่เน่าเฟะไป
จนถึงแก่นภายใต้เงื้อมมือของฉิ นเยว่

มู่เฉิ นอาจจะอายุนอ้ ย แต่เขาก็มีความสามารถและความรู ้

ที่น่านับถือในด้านการบารุ งและพัฒนาเส้นเลือดดาและ
แดง และไม่วา่ จวินอู๋เสี ยจะมีความสามารถทางการแพทย์
ที่สูงเพียงใดก็ตาม นางก็ไม่สามารถแยกร่ างได้ เพื่อ
สนับสนุนความต้องการด้านการแพทย์ให้เพียงพอกับ
ทหารนับแสนในกองทัพรุ่ ยหลิน ก็จาเป็ นต้องมีมากกว่า
ความแข็งแกร่ งของจวินอู๋เสี ยเพียงคนเดียว

ถ้านางได้ความช่วยเหลือจากมู่เฉิ นและศิษย์ของเขา
กองทัพรุ่ ยหลินจะแข็งแกร่ งได้เร็ วขึ้น!
จวินอู๋เสี ยไม่ได้วางแผนให้ตวั เองแข็งแกร่ งขึ้นเพียงคน
เดียว แต่ยงั วางแผนเพื่อทุก ๆ คนในกองทัพรุ่ ยหลินด้วย
เมื่อตระกูลจวินมีไพ่ในมือมากขึ้น นางถึงจะมัน่ ใจได้วา่
ท่านปู่ และท่านอาของนางจะมีชีวติ ที่สุขสบายโดยไม่ตอ้ ง
กังวลสิ่ งใด

มู่เฉิ นจ้องมองไปที่จวินอู๋เสี ย เขานิ่งเงียบอยูค่ รู่ หนึ่ง “ถ้า

เจ้าช่วยข้าฆ่าฉิ นเยว่ ข้าจะพาคนของข้าไปที่วงั หลินและ
อยูท่ ี่นนั่ 3 ปี ภายใน 3 ปี ข้าจะใช้ทุกสิ่ งทุกอย่างที่ขา้ มี
ตอบแทนที่ขา้ ติดค้างเจ้า”

จวินอู๋เสี ยฆ่าเค่อชางจูและถ้าเขาฆ่าฉิ นเยว่ดว้ ย ความแค้น

ของมู่เฉิ นก็ได้รับการชาระ เขาไม่ตอ้ งการติดหนี้บุญคุณจ
วินอู๋เสี ย และตัดสิ นใจว่าจะตอบแทนด้วยความสามารถ
ทางการแพทย์ของเขา
“งั้นก็ตกลง” จวินอู๋เสี ยพยักหน้าด้วยความพอใจ ไม่
สนใจว่ามู่เฉิ นมองออกถึงความตั้งใจที่ซ่อนอยูข่ องนาง

คนฉลาดย่อมรู ้วา่ พวกเขาควรจะทาอะไรโดยไม่ตอ้ งไป

กระตุน้ พวกเขา

การปรึ กษาหารื ออย่างลับ ๆ ของพวกเขาเสร็ จสิ้ นแล้ว

แต่มู่เฉิ นยังลังเลที่จะจากไป เขาหันไปหาจวินอู๋เสี ยแล้ว
พูดว่า “ข่าวที่ขา้ มาที่หุบเขาเมฆาร่ ายราอย่างโกรธจัดเป็ น
พายุน้ นั ต้องไปเข้าหู ผอู ้ าวุโสคนอื่นแน่ ข้าไม่สามารถเดิน
ออกไปจากที่นี่แบบนี้ได้”

จวินอู๋เสี ยเอายาออกมาเม็ดหนึ่งแล้วโยนไปให้มู่เฉิน
“กลืนมันซะ”

มู่เฉิ นกลืนยานัน่ ทันทีโดยไม่ลงั เลและก้าวออกไปพาตัว

ศิษย์ที่หมดสติของเขากลับหุบเขา

“เจ้าให้อะไรเขา?” เชียวชูมองตามหลังมู่เฉิ นขณะที่เขา

จากไป ความอยากรู ้อยากเห็นของเขาถูกกระตุน้ จนต้อง
หันไปกวนจวินอู๋เสี ย

“มู่เฉิ นและเค่อชางจูเป็ นศัตรู กนั มานาน เค่อชางจูไม่ยอม

ให้มู่เฉิ นพาตัวศิษย์ของเขากลับไปง่ายนักหรอก ดังนั้น...
เขาจะต้องจ่ายค่าตอบแทนที่เหมาะสม” จวินอู๋เสี ยหลุบตา
ต่า พวกเขาต้องเริ่ มลงมือ และต้องลงมือให้เสร็ จสมบูรณ์
มู่เฉิ นเป็ นพันธมิตรที่ดี และเขาฉลาดกว่าโม่เฉี่ ยนเยวียน
ตอนที่ 322 : ดึงอวนขึ้น (1)

ไม่นานข่าวก็แพร่ กระจายไปในตระกูลชิงอวิน๋ เค่อชางจู

ไปที่หุบเขาเมฆาร่ ายราและบังคับเอาตัวลูกศิษย์มาคน
หนึ่ง ผูอ้ าวุโสแห่งหุ บเขาเมฆาร่ ายรา มู่เฉิ น ได้บุกไปที่
หุ บเขาเมฆาลี้ลบั เพียงลาพังเพื่อช่วยศิษย์ของเขา หลังจาก
กลับมาเขาก็ลม้ ป่ วยกะทันหันและไข้ของเขาก็ข้ ึนสู งโดย
ไม่ลดลงเลย แม้แต่ฉินเยว่มาทาการรักษา มู่เฉิ นก็ยงั คง
ล้มหมอนนอนเสื่ ออยูถ่ ึง 3 วันและยังอยูใ่ นสภาพที่แย่

การตกอยูใ่ นสภาพเช่นนั้นหลังกลับมาจากหุบเขาเมฆาลี้
ลับ ผูอ้ าวุโสคนอื่นย่อมเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าต้นเหตุ
ต้องมาจากความเชี่ยวชาญทางด้านพิษของเค่อชางจู มู่
เฉิ นและเค่อชางจูเป็ นศัตรู กนั มานาน และในการที่เค่
อชางจูยอมให้มู่เฉิ นเอาตัวศิษย์ของเขากลับหุบเขาเมฆา
ร่ ายรา มู่เฉิ นย่อมต้องเจ็บปวดทรมานจากความมุ่งร้าย
ของเค่อชางจู ถูกวางยาพิษจนต้องล้มป่ วยกะทันหัน!

ผูอ้ าวุโสคนอื่นที่พากันงุนงงก่อนหน้านี้วา่ มู่เฉิ นพาศิษย์

ของเขากลับมาได้อย่างไร คาตอบนั้นไม่อาจจะชัดเจนไป
กว่านี้ได้อีกแล้ว!

และข่าวนี้กท็ าให้ความกลัวและความเกลียดชังที่ผอู ้ าวุโส

คนอื่นมีต่อเค่อชางจูได้พงุ่ สู งขึ้นไปอีกระดับ!

ไม่วา่ เค่อชางจูจะเกลียดมู่เฉิ นมากเพียงใดก็ตาม มู่เฉิ นก็

ยังคงเป็ นผูอ้ าวุโสของตระกูลชิงอวิน๋ แต่เค่อชางจูกย็ งั
วางยาพิษมู่เฉิ นโดยปราศจากความลังเล ไม่ใส่ ใจสถานะ
อันน่าเคารพนับถือของการเป็ นผูอ้ าวุโสแห่งตระกูลชิ
งอวิน๋ เลยแม้แต่นอ้ ย!

กระทัง่ ผูอ้ าวุโสที่ไม่ได้เป็ นศัตรู กบั เค่อชางจูกเ็ ริ่ มรู ้สึกถูก

คุกคามจากการกดขี่ของเขา

มู่เฉิ นถูกเค่อชางจูวางยาพิษอย่างเปิ ดเผย และผูอ้ าวุโสคน

อื่นก็เริ่ มรู ้สึกไม่ปลอดภัย เค่อชางจูบงั อาจเอาตัวลูกศิษย์
ของพวกเขาไปแล้ว แล้วเขาจะทาเรื่ องชัว่ ร้ายอะไรอีก?

พวกผูอ้ าวุโสย้อนคิดไปถึงความโกลาหลวุน่ วายและความ

กลัวที่กระจายไปทัว่ ก่อนหน้านี้ สายตากดดันและผิดหวัง
ของลูกศิษย์ของตนเองที่แสดงออกมา ทาให้ความเกลียด
ชังที่พวกเขามีต่อเค่อชางจูน้ นั เดือดพล่าน
ผูอ้ าวุโสคนหนึ่งได้ไปที่หุบเขาเมฆาร่ ายรา นายาบารุ งไป
ให้เป็ นของขวัญ สี หน้าของเขาเต็มไปด้วยความเสี ยใจ
และห่วงใย การเสแสร้งมาเยีย่ มอาการป่ วยของมู่เฉิ นนั้น
แท้จริ งแล้วเพื่อมาดูวา่ เค่อชางจูทรมานมู่เฉิ นอย่างไร

มู่เฉิ นทาสี หน้าน่าสงสารและพูดอย่างอ่อนแรงว่า “เค่

อชางจูได้รับความไว้วางใจจากประมุขเป็ นอย่างมาก
ขณะที่ขา้ เป็ นเพียงผูอ้ าวุโสแต่ในนามที่ไร้อานาจ เมื่อเขา
ตัดสิ นใจที่จะเอาตัวศิษย์ของข้าไปหรื อทาอย่างอื่นเพื่อ
เล่นงานข้า ข้าก็ทาอะไรไม่ได้นอกจากยอมทนทุกข์
ทรมานจากการกดขี่ของเขา ประมุขเองก็หนุนหลังเค่
อชางจู แล้วข้าจะทาอะไรได้? คงต้องรอวันตายกระมัง”
ถ้อยคายอมแพ้ของมู่เฉิ นทาให้จิตใจของผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ
เจ็บปวด บ่งบอกถึงสถานการณ์ที่ไร้ความหวัง

ในเวลาเดียวกัน ก็เกิดคาถามอื่นขึ้นมา ผูอ้ าวุโสที่ตอ้ ง

ทรมานจากการกดขี่ในครั้งนี้คือมู่เฉิ น แต่ถา้ เค่อชางจูหนั
เป้าหมายมาทางพวกเขาล่ะ พวกเขาก็คงตกอยูใ่ นชะตา
กรรมเดียวกันแน่นอน

ถึงเวลานั้นพวกเขาคงต้องถูกบังคับให้กล้ ากลืนอดทนต่อ
การกดขี่ข่มเหง และตกเป็ นเหยือ่ ที่ไร้ทางสู ้ของเค่อชางจู
โดยไม่มีการปกป้องใด ๆ ใช่หรื อไม่?

ไม่!
มันจะเกิดขึ้นไม่ได้!

สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นท่ามกลางผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ ผู ้
อาวุโสที่พยายามปลอบใจศิษย์จากเหตุการณ์ก่อนหน้าก็
เริ่ มรู ้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา

สภาพเลวร้ายของมู่เฉิ นได้จุดไฟแห่งความโกลาหลขึ้นมา
อีกครั้งหลังจากสงบอยูส่ องสามวัน สถานการณ์ในครั้งนี้
รุ นแรงยิง่ กว่าและทาให้ผคู ้ นหวาดกลัวได้มากกว่า

ฉิ นเยว่เริ่ มรู ้สึกร้อนรุ่ มและกระวนกระวายใจ เขาส่ งคน

ไปที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั เพื่อส่ งสารให้ “เค่อชางจู” บอกให้
เขาหยุดกระทาการโหดร้ายและไม่ก่อความวุน่ วายอีก
บุคคลที่ปลอมตัวเป็ นเค่อชางจูไม่ใส่ ใจคาเตือนนั้น และ
โยนมันทิ้งไปในสายลม

สองวันต่อมา เหนือประตูทางเข้าสู่ หุบเขาทั้งหลาย ได้มี

ศพเน่าเฟะคู่หนึ่งถูกแขวนไว้ ศพเหล่านั้นคือร่ างของศิษย์
ที่ถูกเค่อชางจูเอาตัวกลับไปที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั

แล้วความปั่ นป่ วนโกลาหลก็เดือดพล่านไปทัว่ ตระกูลชิ

งอวิน๋ !

เมื่อผูอ้ าวุโสได้เห็นร่ างโชกเลือดที่ถูกทาลายเหล่านั้น

ใบหน้าของพวกเขาก็ซีดขาว!
“เค่อชางจู เจ้าคนสารเลว! ข้า…ไม่ปล่อยเรื่ องนี้ไว้แน่!”
คาสบถสาปแช่งได้ประสานเสี ยงไปทัว่ หุบเขาทั้งหลายใน
เวลาเดียวกัน!
ตอนที่ 323 : ดึงอวนขึ้น (2)

ภายในหุ บเขาเมฆาลี้ลบั เชียวชูนงั่ อย่างสบายบนเก้าอี้

เอาขายันไว้อย่างเกียจคร้าน เขามองจวินอู๋เสี ยที่กาลังลูบ
ขนเจ้าแมวดาตัวน้อยอยู่ ตาของมันส่ องประกายรื่ นเริ ง
“น้องเสี ย นัน่ มันชัว่ ร้ายไปหน่อยนะ เจ้าส่ งศพพวกนั้น
กลับคืนไปให้หุบเขาของพวกเขาก็จริ ง นี่พอพวกผู ้
อาวุโสเห็นเข้า พวกเขาได้คลัง่ กันแน่!”

ศิษย์ของพวกเขาถูกบังคับเอาไปจากพวกเขา แล้วไม่กี่วนั
ต่อมา พวกเขาก็ตายและถูกโยนไว้ที่ตีนเขาของพวกเขา
และสิ่ งที่เกินจะทนได้จริ งๆก็คือ ในศพแต่ละศพมี
จดหมายจาก “เค่อชางจู” อยูด่ ว้ ย
ในจดหมายมีเพียงคาง่าย ๆ เขียนไว้ไม่กี่คา “ศิษย์ของเจ้า
ถูกส่ งคืนให้อย่างถูกต้องแล้ว ข้าจะกลับมาเอาเพิม่ !”

คาพูดไม่กี่คานั้นช่างยโสโอหังยิง่ นักและต่าช้าอย่างที่สุด
ผูอ้ าวุโสคนอื่นไม่อาจสงบใจได้อีกต่อไป แม้แต่เชียวชูก็
แทบอยากจะอัดจวินอู๋เสี ยเข้าให้สกั ทีตอนที่ได้อ่าน
จดหมาย!

นัน่ มันมากเกินกว่าที่ใครจะรับได้! ร่ างของศิษย์พวกนั้น

ถูกทาลายเละเทะในสภาพที่น่าสังเวช แล้วจวินอู๋เสี ยยังมี
หน้ามาบอกว่าพวกเขา “ถูกส่ งคืนอย่างถูกต้อง” และเขา
จะกลับไปอีก!!? ……คาพูดพวกนั้นแทบจะฆ่าพวกผู ้
อาวุโสให้ตายทั้งเป็ นได้เลยเมื่อพวกเขาได้อ่านจดหมาย!
“คนพวกนั้นสมควรได้รับสิ่ งที่พวกเราทาแล้ว” จวินอู๋เสี ย
พูดเบา ๆ นอกจากหุ บเขาเมฆาร่ ายราแล้ว ศิษย์ในของ
ตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งหมดได้กระทาการชัว่ ร้ายไว้มากมาย
ภายใต้การนาอันเน่าเฟะของพวกระดับสู ง หมู่บา้ นและ
ชาวบ้านที่หายไปก็เนื่องมาจากการกระทาของศิษย์พวก
นั้นทั้งหมด มันน่าคลื่นไส้ที่ได้ยนิ ศิษย์ของหุบเขาเมฆาลี้
ลับคุยโวโอ้อวดกันเรื่ องผูห้ ญิงในหมู่บา้ นทั้งหมดต้องตก
อยูใ่ นความหวาดกลัวอันเลวร้ายที่ไม่อาจพูดออกไปได้
ภายใต้เงื้อมมือของพวกลูกศิษย์ในขณะที่พวกเขาออกไป
ทาภารกิจ ศิษย์ของตระกูลชิงอวิน๋ ช่างโหดร้ายยิง่ นัก

มีไม่กี่อย่างที่สามารถทาให้จวินอู๋เสี ยยินดีหรื อเกลียดชัง

ได้ในอดีตชาติของนาง แต่มีสิ่งหนึ่งที่นางชิงชังและ
เหยียดหยามอย่างที่สุด นัน่ คือการสร้างความอัปยศให้
ผูห้ ญิง
แม้แต่ตอนที่นางอยูใ่ นองค์กร ถ้ามีสมาชิกคนใดกระทา
ความผิดเช่นนี้ นางจะปฏิเสธที่จะให้การรักษาและ
ช่วยชีวติ พวกเขา แม้วา่ จะมีคาสัง่ ลงมาจากเบื้องบนก็ตาม
นางจะทาเพียงแค่ดูพวกเขาเจ็บปวดทรมานอย่างเย็นชา
จนกระทัง่ ความตายที่ไม่อาจหลีกหนีได้มาเยือนพวกเขา
โดยปราศจากการรักษาจากนาง

การรู ้เรื่ องนี้ยงิ่ ทาให้ความตั้งใจของจวินอู๋เสี ยแน่วแน่

มัน่ คงมากขึ้นไปอีก

ถ้าสวรรค์ไม่อาจลงโทษพวกมันได้ นางก็ยนิ ดีให้ยมื มือ!

“แหะ ๆ ข้าเดาว่าถึงเวลาที่ผอู ้ าวุโสพวกนั้นจะบุกเข้าไป
หาประมุขแล้วก่อปั ญหาใหญ่แล้วซิ ถึงตอนนั้นก็เป็ น
เวลาที่พวกเราจะดึงอวนขึ้นมาล่ะ” เชียวชูพดู ถูมืออย่าง
สะใจ มันทั้งหวาดเสี ยวและตื่นเต้นในการทาตามแผน
ของจวินอู๋เสี ย มันยากที่จะจินตนาการได้วา่ ผูเ้ ยาว์ตวั เล็ก
ๆ ข้างหน้าพวกเขานี้ คนที่แทบจะไม่พดู อะไร จะ
ละเอียดรอบคอบและมีประสิ ทธิภาพในการทาภารกิจ
เช่นนี้

เขาอยากจะเปิ ดหัวจวินอู๋เสี ยออกดูวา่ มีอะไรอยูข่ า้ งในจริ ง

ๆ

“เอาของไปวางและติดตั้งแล้วใช่ไหม?” ฮัว่ เหยาถามจาก

อีกด้านหนึ่ง เขาไม่ได้ไม่ห่วงกังวลเหมือนเชียวชู เขารู ้
ความร้ายแรงของสถานการณ์ ถ้าพวกเขาไม่อาจกวาดล้าง
ศัตรู ได้ในคราวเดียว พวกเขาจะเป็ นฝ่ ายที่ตอ้ งตายอยูท่ ี่นี่

“ข้าเอาทั้งหมดไปติดตั้งไว้ต้ งั นานแล้ว หน้าที่ซ่ ึงน้องเสี ย

มอบหมายให้ขา้ ข้าจะทาตามที่บอกทุกประการ” เชียวชู
หัวเราะ ทุบอกตัวเองอย่างมัน่ ใจ

“ในสามวัน พวกผูอ้ าวุโสจะเคลื่อนไหว ให้มู่เฉิ นเตรี ยม

ตัวให้พร้อม ข้าไม่ตอ้ งการให้เกิดเหตุผดิ พลาด” จวินอู๋
เสี ยพูดขณะที่เงยหน้าขึ้นมา หลังการเตรี ยมตัวอยูเ่ กือบ
เดือน ก็ถึงเวลาดึงอวนขึ้นแล้ว

นางจะทาให้ตระกูลชิงอวิน๋ ชดใช้บาปของพวกเขาทั้งหมด
หลังจากมาเป็ นเวลานาน นางก็รู้สึกคิดถึงบ้านบ้างแล้ว

ท่านปู่ ท่านอา…จวินอู๋เหยา…

ได้เวลากลับบ้านแล้ว

เมื่อสิ่ งต่างๆที่นี่ถูกจัดการเรี ยบร้อยแล้ว นางจะเดินทาง

กลับไปที่วงั หลิน ก่อนจะออกเดินทางอีกครั้งเพื่อปรุ งยา
ที่เชียวชูและฮัว่ เหยาต้องการ

“เอาล่ะ ข้าจะไปที่หุบเขาเมฆาร่ ายราคืนนี้ ข้าไม่กล้าไปที่

นัน่ ตอนกลางวัน พวกศิษย์ของหุบเขาเมฆาร่ ายราตอนนี้
ไม่ยอมให้ศิษย์คนไหนของหุบเขาเมฆาลี้ลบั เข้าไปในเขต
ของพวกเขาได้เลย” เชียวชูอธิบายพลางเกาหัว การเป็ น
พันธมิตรกันของจวินอู๋เสี ยและมู่เฉินนั้นรู ้กนั แค่พวกเขา 4
คนเท่านั้น ศิษย์ของหุ บเขาเมฆาร่ ายรายังคงคิดว่าผูอ้ าวุโส
ของพวกเขาต้องประสบกับความอยุติธรรมที่หุบเขาเมฆา
ลี้ลบั และเมื่อพวกเขาพบกับศิษย์ของเมฆาลี้ลบั คนใดเข้า
ก็ตาม พวกเขาก็จะบันดาลโทสะและชกศิษย์ของเมฆาลี้
ลับคนนั้นอย่างไม่ลงั เล!
ตอนที่ 324 : ดึงอวนขึ้น (3)

สิ่ งเป็ นปั ญหาของเชียวชูคือ ถ้าศิษย์จากหุบเขาเมฆาร่ าย

ราโจมตีเขา เขาก็ไม่สามารถตอบโต้ได้! จากนิสยั ที่
ปกป้องลูกศิษย์ของมู่เฉิ น จะทาให้มู่เฉิ นตามมาเอาหัวเขา
แน่นอน!

ทุกอย่างเตรี ยมพร้อมเอาไว้หมดแล้ว พวกเขาเพียงแค่รอ

พายุที่จะเกิดขึ้น

และช่วงเวลาสุ ดท้ายก็มาถึง สองวันต่อมา พวกผูอ้ าวุโส

ที่ประสาทกินเต็มที่กไ็ ม่สามารถระงับตัวเองได้อีกต่อไป
พวกเขารวมกลุ่มกันและพากันไปที่หุบเขาเมฆาคราม
เพื่อต่อสู ้กบั ความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นกับศิษย์ของพวกเขา
พวกเขาถูกตบหน้า และถ้าพวกเขายังคงกล้ ากลืนศักดิ์ศรี
ของตัวเองโดยไม่โต้ตอบ พวกเขาจะสู ญเสี ยตาแหน่งผู ้
อาวุโสในสายตาศิษย์ของพวกเขาเอง

ผูอ้ าวุโสคนอื่นๆไปด้วยกันทั้งหมด แม้กระทัง่ มู่เฉิ นที่ยงั

ไม่ฟ้ื นตัวเต็มที่กถ็ ูกลากไปด้วย ยกเว้นเพียงคนเดียวคือ
“เค่อชางจู” ที่เป็ นเป้าหมายของพวกเขา

ฉิ นเยว่กาลังนัง่ อยูใ่ นห้องโถงใหญ่ของหุบเขาเมฆาคราม

อาการปวดหัวจนแทบแตกกาลังเล่นงานเขา

เขามีผอู ้ าวุโสอยูใ่ ต้อานาจเขา 11 คน นอกจากเจียงเฉิ นชิง

ที่เสี ยชีวติ ไปแล้ว และเค่อชางจูเจ้าตัวร้ายที่ทาให้เขานัง่
ปวดหัวอยูน่ ี่ พวกเขาทั้งหมดกาลังยืนอยูต่ ่อหน้าเขาที่นี่
ตอนนี้!

ผูอ้ าวุโสทั้ง 9 คนนัง่ อยูส่ องฟากของห้องโถง ใบหน้าของ

พวกเขามืดครึ้ มและหดหู่

ไช่โจวที่อายุมากที่สุดในบรรดาพวกเขา และได้รับความ
เคารพนับถือสู งที่สุด ได้เริ่ มพูดเป็ นคนแรก

“ท่านประมุข เค่อชางจูกาลังทาอะไร? เขาอ้างว่าทาตาม

คาสัง่ ของท่านในการขอยืมตัวลูกศิษย์จากหุบเขาต่าง ๆ
ไปสองสามคนเพื่อนากลับไปที่หุบเขาเมฆาลี้ลบั พวกเรา
ฝื นใจตกลงก็เพราะนัน่ เป็ นความคิดของท่าน แต่หลังจาก
นั้นเขาทาอะไร!? ศิษย์ที่เขาเอากลับไปตอนนี้ตาย
หมดแล้ว! แม้แต่ศพที่เสี ยหายยับเยินของพวกเขาก็ถูกทิ้ง
ไว้หน้าประตูเข้าหุบเขา!”

ไช่โจวถอนใจอย่างหนัก เสี ยงของเขาติดขัดขณะที่พดู ว่า

“พวกเราเลี้ยงดูสงั่ สอนศิษย์พวกนั้นด้วยความรักและ
พิถีพิถนั ด้วยมือของเรา! แต่พวกเขาต้องกลายมาเป็ นหนู
ทดลองการทรมานที่โหดร้ายผิดมนุษย์ของเค่อชางจู! ศพ
ของศิษย์อนั เป็ นที่รักของพวกเราถูกโยนทิ้งอย่างไม่ใส่ ใจ
อยูห่ น้าประตูของเรา ร่ างของพวกเขาเสี ยหายอย่างหนัก
ไม่มีสกั คนที่ครบถ้วนสมบูรณ์! พวกเขาเป็ นศิษย์ที่ได้รับ
เลือกมาอย่างพิถีพิถนั และได้รับการยอมรับเข้าตระกูลชิ
งอวิน๋ อย่างถูกต้องชอบธรรม! แล้วพวกเขาถูกปล่อยให้
ตกเป็ นเหยือ่ ของฆาตกรเลือดเย็นเช่นนี้ได้อย่างไร แถมยัง
เป็ นผูอ้ าวุโสคนนึงของตระกูลชิงอวิน๋ เราเองอีกด้วย!
เหตุการณ์น้ ีจะไม่ทาให้หวั ใจแห่งความภักดีของเหล่าศิษย์
ที่บริ สุทธิ์ของเราต้องสัน่ สะท้านหรื อ? แล้วตะปูตวั
สุ ดท้ายที่ตอกลงบนหัวใจที่เต็มไปด้วยเลือดของศิษย์เรา
คืออะไร? ก็การที่เค่อชางจูบงั อาจทิ้งจดหมายไว้บนร่ างที่
เย็นชืดไร้ชีวติ น่าเวทนาพวกนั้น บอกว่าศิษย์ของเราถูก
ส่ งคืนมาอย่างถูกต้อง และเขาจะกลับมาอีก! ประมุข!
การทรยศหักหลังและการกระทาที่โหดร้ายทารุ ณเช่นนี้
ถูกปล่อยให้เกิดขึ้นในหุบเขาเมฆาอันศักดิ์สิทธิ์ของเรา
ภายใต้การนาอันยิง่ ใหญ่ของท่านได้อย่างไร!?”

ฉิ นเยว่เอามือกุมหัว ขมับของเขาปวดตุบ ๆ เขาไม่เคยคิด

ฝันเลยว่าเค่อชางจูจะทาให้ทุกสิ่ งเลยเถิดมาถึงขั้นนี้

ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าผูอ้ าวุโสจะรวมตัวกันได้เพราะเรื่ องนี้

การกระทาของเค่อชางจูน้ นั เกินกว่าจะทนได้ แม้แต่ตวั
ฉิ นเยว่เองก็รู้สึกเช่นนั้น
ฉิ นเยว่รู้วา่ เค่อชางจูจะฆ่าศิษย์พวกนั้น แต่การฆ่าพวกเขา
ทิ้งแล้ววางศพไว้ตรงหน้าผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ นั้นมันมาก
เกินไป เป็ นการตบหน้าพวกเขาฉาดใหญ่เลยทีเดียว!

ตอนที่เค่อชางจูแค่พาตัวศิษย์ไป เขาก็ยงั สามารถเกลี้ย

กล่อมและปลอบประโลมผูอ้ าวุโสพวกนั้นได้บา้ ง ว่าศิษย์
ที่ไปอยูห่ ุ บเขาเมฆานั้นแค่ไปช่วยงานบางอย่างและจะไม่
มีอนั ตรายใด ๆ และถ้าสุ ดท้ายพวกเขาตายขึ้นมา ตราบ
ใดที่ไม่พบศพ พวกเขาก็ไม่มีหลักฐานการฆ่าใด ๆ

แต่ที่เค่อชางจูทาในครั้งนี้
เขาต้องรู ้สึกว่าชีวติ ในตระกูลชิงอวิน๋ นั้นสงบสุ ขเกินไป
เป็ นแน่!

เขากล้าเข้าไปตบหน้าผูอ้ าวุโสทีละคนจริ ง ๆ !

ครั้งนี้กระทัง่ ฉิ นเยว่กไ็ ม่รู้วา่ จะปกป้องเค่อชางจูอย่างไร

สถานการณ์ตรงหน้าเขานั้นเกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้
แล้ว เห็นได้ชดั ว่าผูอ้ าวุโสทั้งหมดกาลังโกรธเป็ นฟื นเป็ น
ไฟ ความมัน่ ใจในตัวเองและจุดยืนของพวกเขาใน
ตระกูลชิงอวิน๋ ถูกทาร้ายและท้าทาย และครั้งนี้พวกเขาจะ
ไม่กลับลงไปง่าย ๆ แน่!

“เนื่องจากเรื่ องที่เกิดขึ้นนี้ ข้าจะทาให้แน่ใจว่าพวกเขาจะ

ได้รับคาตอบที่น่าพอใจ ไปพาผูอ้ าวุโสเค่อมาพบข้า!”
ฉิ นเยว่ตระหนักว่าถ้าเขายังคงปกป้องเค่อชางจูต่อไป ผู ้
อาวุโสคนอื่นจะเริ่ มคิดก่อกบฏ เขาจะเรี ยกเค่อชางจูมา
ที่นี่ และให้เขาตอบคาถามถึงการกระทาของเขาด้วย
ตัวเอง!

หลังจากนั้นครู่ หนึ่ง ศิษย์ที่ถูกส่ งไปหุบเขาเมฆาลี้ลบั ก็นา

เค่อชางจูเข้ามา

และที่ตามหลังเค่อชางจูมาด้วยนั้นคือศิษย์ผเู ้ ยาว์ 2 คน ทั้ง

สามร่ างยืนอย่างท้าทายอยูข่ า้ งนอกห้องโถงใหญ่ของ
ตระกูลชิงอวิน๋ !
ตอนที่ 325 : พายุเมฆตั้งเค้า (1)

โดยไม่มีสญ
ั ญาณของความรู ้สึกผิดหรื อหวาดกลัว เค่
อชางจูนาศิษย์ของเขาปรากฏตัวขึ้นหน้าห้องโถงใหญ่

แค่ชาเลืองมองพวกเขาเพียงครั้งเดียวก็ทาให้ผอู ้ าวุโสคน
อื่น ๆ เกือบจะกระโจนขึ้นด้วยความโกรธ ถ้าไม่ใช่เพราะ
ฉิ นเยว่นง่ั อยูล่ ่ะก็ พวกเขาอาจจะเข้าไปเล่นงานเค่อชางจู
แล้วถลกหนังเขาทั้งเป็ น

“ผูอ้ าวุโสเค่อ วันนี้เรามีเรื่ องต้องคุยกัน ให้ศิษย์ของท่าน

ไปจากที่นี่ซะ” ฉิ นเยว่พดู เขาคิดว่าเค่อชางจูชกั จะทาเกิน
เหตุมากขึ้นเรื่ อย ๆ ทาไมเขาจะต้องพาศิษย์มาร่ วมการ
ประชุมระหว่างประมุขและผูอ้ าวุโสด้วย?
เค่อชางจูตอบอย่างไม่แยแส “ไม่มีอะไรที่พวกเขาจะฟัง
ไม่ได้ และเมื่อประมุขต้องการให้ขา้ มา ข้าก็มาแล้ว และ
ไม่วา่ ข้าจะพาศิษย์มาด้วยหรื อไม่ นัน่ ก็ไม่ทาให้ประมุข
ของเรายุง่ ยากได้หรอก”

ด้วยคาตอบที่ยโสโอหังของเขา ใบหน้าผูอ้ าวุโสคนอื่นก็

เปลี่ยนเป็ นสี ม่วง กระทัง่ ฉิ นเยว่กย็ งั โกรธอย่างเห็นได้ชดั

เค่อชางจูปฏิเสธคาสัง่ ของฉิ นเยว่ต่อหน้าทุกคน น้ าเสี ยง

ของเขาก็ยโสเป็ นอย่างยิง่ และแสดงความเพิกเฉยต่อ
ตาแหน่งและอานาจของฉิ นเยว่โดยสิ้ นเชิง
สี หน้าของฉิ นเยว่มืดลง และถ้าไม่ใช่เพราะหลักฐานการ
ทาผิดของเขาที่อยูใ่ นมือเค่อชางจูล่ะก็ ฉิ นเยว่กค็ งระเบิด
ลงตรงนั้นไปแล้ว

ฉิ นเยว่ฝืนระงับความโกรธของเขาลง และพูดต่อไป
เหมือนว่าไม่มีสิ่งใดผิด

“ผูอ้ าวุโสเค่อ ท่านรู ้หรื อไม่วา่ ทาไมข้าถึงเรี ยกท่านมาที่นี่

วันนี้?” ฉิ นเยว่ฝืนพูดด้วยน้ าเสี ยงราบเรี ยบ

“ข้ารู ้” ฮัว่ เหยาตอบกลับขณะที่โบกมืออย่างไม่ใส่ ใจ

และพาจวินอู๋เสี ยกับเชียวชูเข้ามาแล้วนัง่ ลงบนเก้าอี้ที่อยู่
ด้านหนึ่ง ไม่ใส่ ใจสายตาโกรธเคืองที่ผอู ้ าวุโสคนอื่น ๆ
ส่ งมาที่เขา
“ถ้าเจ้ารู ้วา่ นี่เป็ นเรื่ องอะไร งั้นเจ้าก็ควรจะมีคาตอบ
สาหรับข้อกล่าวหาของเจ้าในวันนี้ใช่หรื อไม่?” ฉิ นเยว่
ถามอย่างระมัดระวัง ความปั่นป่ วนวุน่ วายที่เขย่าตระกูลชิ
งอวิน๋ ในตอนนี้ได้ไปถึงขั้นที่ไม่เคยเจอมาก่อน ไม่
เพียงแต่ผอู ้ าวุโสเท่านั้น กระทัง่ ศิษย์ในก็หวาดกลัวและ
เป็ นทุกข์ ฉิ นเยว่ไม่ได้คาดคิดว่าเรื่ องจะมาถึงขั้นนี้ และ
ถ้าเขารู ้ เขาจะไม่ตกลงในสิ่ งที่เค่อชางจูเรี ยกร้องมา

แต่มนั สายเกินกว่าจะยกเลิกแล้ว

“คาตอบ? คาตอบอะไร?” ฮัว่ เหยาถามหน้านิ่วคิ้วขมวด

ท่าทีของเขาช่างท้าทายและยโสโอหัง
มุมปากของฉิ นเยว่บิดกระตุก ใบหน้าของผูอ้ าวุโสคนอื่น
ๆ ก็เต็มไปด้วยความโกรธและเกลียดชัง

ไช่โจวที่ไม่สามารถอดกลั้นได้พดู ขึ้นว่า “เค่อชางจู คา

โบราณกล่าวไว้ ไม่ล้ าเส้นกันเมื่อพบหน้ายังคงไปกันได้
ดี! แต่เจ้าฆ่าลูกศิษย์ที่เอาไปจากหุบเขาของเรา วันนี้หาก
เจ้าไม่ให้คาตอบที่น่าพอใจแก่เราล่ะก็ อย่าหวังจะได้
ออกไปจากที่นี่เลย!”

ฮัว่ เหยามองไปที่ไช่โจวแล้วแสร้งยิม้ เขายกมือขึ้นชี้ไป

ที่จวินอู๋เสี ยซึ่งนัง่ อยูข่ า้ ง ๆ เขา แล้วพูดกับคนอื่น ๆ ว่า
“พวกเจ้าต้องการให้ขา้ ตอบเรื่ องเล็กน้อยเช่นนี้น่ะหรื อ?
ศิษย์ของข้าคนนี้จะบอกให้พวกเจ้ารู ้เองว่าข้าจะพูดว่า
อะไร” แล้วเขาก็เอนหลังลงพิงเก้าอี้ เหมือนว่าจะไม่ยอม
พูดอะไรไปมากกว่านี้
นัน่ ทาให้ผอู ้ าวุโสคนอื่นโกรธยิง่ นัก!

พวกเขามาที่นี่เพื่อชาระหนี้แค้นกับเค่อชางจู แต่เขากลับ
ผลักศิษย์เขามาข้างหน้าเพื่อตอบคาถามให้เขา นัน่
หมายความว่าอะไร? ท่าทีเมินเฉยและไม่สนใจใยดีของ
เขานั้นช่างเลวร้ายอย่างที่สุด!

ดันแค่ศิษย์คนหนึ่งขึ้นมาข้างหน้าเพื่อพูดกับผูอ้ าวุโส
ทั้งหลายงั้นหรื อ? เรื่ องตลกอะไรกันนี่! นัน่ เป็ นการลบ
หลู่ดูหมิ่นอย่างแท้จริ ง! ศิษย์ต่าต้อยจะมาตอบหรื อ
ถกเถียงในระดับเดียวกับผูอ้ าวุโสได้อย่างไร!?
จวินอู๋เสี ยถูกดันขึ้นมาให้เป็ นเป้าสายตาขณะที่นง่ั อยูใ่ น
ห้องโถงใหญ่ เผชิญกับสายตาไม่เป็ นมิตรจากทุกทิศทาง
แต่กระนั้นนางก็ยงั คงใจเย็น เสี ยงเย็นชาชัดเจนของนาง
ดังก้องอยูใ่ นห้องโถง

“ท่านผูอ้ าวุโสทั้งหลายต้องการคาตอบ ข้าก็จะตอบให้ ผู ้

อาวุโสเค่อได้กระทาการภายใต้คาสัง่ และทุก ๆ การ
กระทาของเขาได้รับอนุมตั ิจากท่านประมุขแล้ว
ยิง่ กว่านั้น การกระทาของผูอ้ าวุโสเค่อก็ไม่ได้ทาเพื่อตัว
เขาเอง แต่เพื่อแก้แค้นให้กบั คุณหนูใหญ่และผูอ้ าวุโส
เจียง” จวินอู๋เสี ยพูดอย่างช้า ๆ

ฉิ นเยว่ที่นงั่ อย่างยิง่ ใหญ่อยูห่ ลังเก้าอี้แห่งอานาจตกใจมาก

ขึ้นเรื่ อย ๆ ในขณะที่จวินอู๋เสี ยพูด ดวงตาของเขาจ้อง
อย่างไม่อยากเชื่อไปที่ร่างเล็ก ๆ ซึ่ งนัง่ อยูข่ า้ ง ๆ เค่อชางจู
ผูซ้ ่ ึ งพูดหน้าตาเฉยอย่างตรงไปตรงมาและชัดเจน

เจ้าเด็กนัน่ ! มันรู ้รึไม่วา่ กาลังพูดอะไรอยู!่ ?

ตอนที่ 326 : พายุเมฆตั้งเค้า (2)

ฉิ นเยว่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าศิษย์ต่าต้อยคนหนึ่งจากหุ บ
เขาเมฆาลี้ลบั จะกล้าเปิ ดเผยข้อตกลงลับที่เขาทากับ “เค่
อชางจู” ให้ฝงู ชนรู ้ง่ายดายเช่นนี้! เขาต้องไม่อยากมีชีวติ
อยูแ่ ล้วเป็ นแน่!

ฉิ นเยว่ตื่นตระหนก ถ้าปล่อยให้จวินเสี ยพูดพล่ามไปเรื่ อย

แน่นอนว่ามันจะต้องออกมาไม่น่าดูแน่ แต่จวินเสี ยไม่ให้
ฉิ นเยว่มีโอกาสขัดจังหวะและพูดต่ออย่างรวดเร็ วว่า
“ประมุขพูดว่า เขาอยากแก้แค้นให้คุณหนูใหญ่และผู ้
อาวุโสเจียง และต้องการให้ผอู ้ าวุโสเค่อพัฒนายาพิษตัว
ใหม่ ศิษย์พวกนั้นที่เราเอาไปถูกสังเวยเพื่อพัฒนายาพิษ
ใหม่ มันก็แค่ศิษย์ไม่กี่คนเท่านั้น การแก้แค้นให้คุณหนู
ใหญ่และผูอ้ าวุโสเจียงต้องมาก่อน”
ถ้อยคาของจวินอู๋เสี ยดังชัดเจนในหูของเหล่าผูอ้ าวุโสที่นงั่
อยูใ่ นห้องโถง นางพูดโดยไม่หยุด ไม่เร็ วเกินไปหรื อช้า
เกินไป เพื่อให้แน่ใจว่าทุก ๆ คาจะถูกได้ยนิ อย่างชัดเจน

ใบหน้าของฉิ นเยว่เปลี่ยนเป็ นสี แดง

สี หน้าของพวกผูอ้ าวุโสเปลี่ยนเป็ นตกตะลึงขณะที่มองไป

ยังฉิ นเยว่อย่างไม่อยากจะเชื่อ ดวงตาของพวกเขาลุกเป็ น
ไฟ

ข่าวการเสี ยชีวติ ของคุณหนูใหญ่และผูอ้ าวุโสเจียงมาถึงผู ้

อาวุโสคนอื่น ๆ เมื่อหนึ่งเดือนก่อน พวกเขาคิดว่าบิดาที่
หลงลูกอย่างฉิ นเยว่จะยกกองกาลังไปแก้แค้นในทันที แต่
หลังจากรออยูห่ นึ่งเดือน ก็ยงั ไม่มีการลงมือทาอะไร
พวกเขายังคิดว่าฉิ นเยว่ได้เปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้ นเชิง

แต่ดว้ ยการเปิ ดเผยของจวินอู๋เสี ยก็ทาให้พวกเขาได้

ตระหนักว่า ฉิ นเยว่ไม่ได้คิดที่จะปล่อยฆาตกรให้
ลอยนวล แต่กาลังวางแผนการแก้แค้นให้สมบูรณ์อย่าง
ที่สุดอยูต่ ่างหาก!

ความกระหายอยากแก้แค้นของฉิ นเยว่ไม่ควรจะเกี่ยวข้อง
กับหุ บเขาอื่น ๆ แต่ใครจะคิดว่าฉิ นเยว่จะอยากล้างแค้น
จนตาบอด จนถึงขนาดเพิกเฉยพวกเขาและอนุญาตให้
“เค่อชางจู” ใช้ชื่อประมุขมาฉี กหน้าผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ!?
ถ้าพวกเขาต้องการการเสี ยสละเพื่อทดลองยาพิษตัวใหม่
พวกเขาก็สามารถใช้ศิษย์นอกได้ง่าย ๆ ทาไมพวกเขายืน
กรานที่จะใช้ลูกศิษย์ของพวกเขาด้วย? ชัดเจนแล้วว่าฉิ น
เยว่รู้แต่แรกว่าเค่อชางจูกาลังทาอะไร และเขาก็ยนิ ยอม
ตามเจตนาร้ายนั้น เขาอ้างว่าทาไปเพื่อแก้แค้นให้ฉินยูห
ยานและเจียงเฉิ นชิง แต่เจตนาแท้จริ งของเขาก็แค่เพื่อฉิ น
ยูหยานเท่านั้น เจียงเฉิ นชิงก็เป็ นแค่ขอ้ แก้ตวั ที่สะดวกดี!

ในฐานะประมุข เขากลับทาเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง
เท่านั้นและฆ่าศิษย์ในตระกูล ไม่สนใจเกียรติและ
ชื่อเสี ยงของผูอ้ าวุโส และปล่อยให้พวกเขาถูกเหยียบยา่
ตามใจชอบ นัน่ ไม่เหมาะสมที่จะเป็ นผูน้ าอย่างที่สุด!

สายตาที่พวกผูอ้ าวุโสมองดูประมุขนั้นเต็มไปด้วยความ
ไม่พอใจและเจือไปด้วยความโกรธแค้น
“เจ้าเด็กหน้าด้าน! หยุดโกหกเดี๋ยวนี้! ในฐานะประมุข
ตระกูลชิงอวิน๋ ข้าจะทาการชัว่ ร้ายไร้เหตุผลเช่นนั้นได้
อย่างไร!?” ฉิ นเยว่หน้าเผือดสี เขาไม่ตอ้ งการอะไรมาก
ไปกว่าการบีบคอเจ้าเด็กตัวเล็กตรงหน้าเขา

เขาอาจจะอนุญาตตามข้อเรี ยกร้องอันเจ้าเล่ห์ของเค่อชางจู
แต่นน่ั เป็ นการทาอย่างลับ ๆ ถ้าผูอ้ าวุโสยืนยันความจริ ง
ได้ เขาย่อยยับแน่!

ฉิ นเยว่ปกป้องเค่อชางจูอยูเ่ สมอ แต่เขาก็ทาอย่าง

รอบคอบอยูต่ ลอดเวลา และวางท่ายุติธรรมไม่ลาเอียง

เขารู ้ดีวา่ ข้อตกลงนั้นไม่อาจปล่อยให้ถูกเปิ ดเผยได้

เขาเรี ยกเค่อชางจูมาที่นี่วนั นี้เพราะคิดว่าถึงเค่อชางจูจะ
ยโสโอหัง แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เพื่อทาให้เหตุการณ์สงบ
ลง เค่อชางจูกแ็ ค่ขอโทษผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ พอเป็ นพิธี
และด้วยคาพูดจากประมุขอีกสองสามคา เขาก็จะแก้
สถานการณ์ที่ตึงเครี ยดนี้ได้

แต่ใครจะรู ้วา่ อะไรเข้าสิ ง “เค่อชางจู” ในวันนี้ เค่อชางจู

ไม่แสดงความสานึกผิดหรื อรู ้สึกผิดต่อการกระทาของ
ตัวเองแต่อย่างใด แต่กลับแสดงการเหยียดหยามอย่าง
ที่สุดด้วยการดันเจ้าศิษย์ปากโป้งขึ้นมาเปิ ดเผยทุก
รายละเอียดที่พวกเขาสองคนตกลงกันอย่างลับๆ!

เค่อชางจูโง่ขนาดนี้ต้ งั แต่เมื่อไรกัน!? เขาไม่รู้ถึงผลที่จะ

ตามมาเลยหรื อ!?
“ผูค้ ุม้ กัน! ลากเจ้าคนโกหกที่พดู จาไร้สาระออกไปจาก
ที่นี่!” ฉิ นเยว่ไม่อยากได้ยนิ คาพูดจากจวินอู๋เสี ยเพิม่ อีก
แม้แต่คาเดียว เพราะนัน่ จะทาให้สถานการณ์ที่เขาเผชิญ
อยูย่ งิ่ เลวร้ายลงไปอีก
ตอนที่ 327 : พายุเมฆตั้งเค้า (3)

ศิษย์หุบเขาเมฆาครามหลายคนพุง่ เข้ามาทันที แต่ก่อนที่

พวกเขาจะสามารถแตะต้องแม้แต่เสื้ อผ้าของจวินอู๋เสี ยได้
เชียวชูกพ็ งุ่ เข้าปะทะอย่างรวดเร็ วและกระโดดเข้ากลางวง
ขายาวๆของเขาเตะกวาดอย่างรุ นแรงส่ งพวกศิษย์ลอยละ
ลิ่วไปในอากาศในทิศทางที่พวกเขาเข้ามา!

การโจมตีอย่างดุเดือดของเชียวชูทาให้ผคู ้ นในห้องโถงตัว
แข็งทื่อ!

ศิษย์ท้ งั สองที่เค่อชางจูนามานั้นใจกล้าทั้งคู่ และพวกเขา

ได้สร้างความปั่ นป่ วนขึ้น!
คนหนึ่งเผยความลับระหว่างฉิ นเยว่และเค่อชางจูต่อหน้า
ทุกคนโดยไม่มีการผงะถอยหนี และอีกคนก็เพิ่งโจมตี
ศิษย์ของหุบเขาเมฆาครามและโยนพวกเขาออกนอกห้อง
โถง!

ต่อสู ้ในห้องโถงของประมุข ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าเชียวชู

เป็ นคนแรกที่กล้าทา!

ในตอนนั้น ฉิ นเยว่โมโหมาก! เขายืนขึ้นอย่างโกรธจัด

นิ้วของเขาสัน่ ขณะชี้ไปที่เค่อชางจูและตะโกนว่า “เค่
อชางจู! เจ้าคนชัว่ สองคนนัน่ คืออะไร!? เจ้ายังนับถือข้า
ในฐานะประมุขอยูอ่ ีกหรื อไม่!?”

กบฏ!
นี่มนั ก่อกบฏ!

เค่อชางจูอาจจะยโสโอหังอยูต่ ลอด แต่เขาก็ยงั คงรักษา

ระดับความเคารพต่อฉิ นเยว่อยูเ่ สมอ และรู ้ขอบเขตของ
ตัวเอง แต่บดั นี้ เค่อชางจูพาศิษย์สองคนของเขามาท้า
ทายอานาจของประมุขโดยตรง และฉิ นเยว่กไ็ ม่สามารถ
อดกลั้นความโกรธได้อีกแล้ว!

ทั้งหมดที่ฉินเยว่ตอ้ งการในตอนนั้นก็คือบีบคอเค่อชางจู
ให้ตายคามือ!

เค่อชางจูนง่ั อย่างใจเย็นอยูท่ ี่ดา้ นหนึ่ง มองดูฉินเยว่ที่

โกรธจนควันออกหู แล้วเขาก็พดู อย่างเมินเฉย “ท่าน
ประมุข ท่านไม่จาเป็ นต้องโกรธเลย ก็แค่ศิษย์สองสาม
คนถูกเตะกระเด็นออกไปจากที่นี่ ท่านน่าจะใจกว้างกับ
ศิษย์ของหุบเขาอื่น ๆ บ้างนะ แค่ทาร้ายศิษย์สองสามคน
ของหุ บเขาเมฆาครามไม่ได้มากอะไรเลย ยิง่ กว่านั้น ตาม
คาสัง่ ของท่าน ศิษย์ของท่านได้ถูกละเว้นจากการทดสอบ
ยาพิษ และตอนนี้กแ็ ค่โดนเตะทีเดียว ไม่ใช่เรื่ องใหญ่เลย
จริ งไหม?” ถ้าเค่อชางจูไม่พดู ผูอ้ าวุโสคนอื่นก็คงไม่ลุก
เป็ นไฟมากขึ้น แต่คาพูดพวกนั้นได้บอกถึงความเห็นแก่
ตัวของฉิ นเยว่และการเห็นแก่ลูกศิษย์ของตัวเองเท่านั้น

เจ้าต้องการแก้แค้นให้ลูกสาวของเจ้า และอยากได้ศิษย์
ตระกูลชิงอวิน๋ มาสังเวย แล้วเจ้าก็เอาศิษย์ของเราจากหุบ
เขาต่าง ๆ ไป แต่ให้ศิษย์ของตัวเองอยูร่ อดปลอดภัย
ศิษย์จากหุ บเขาต่าง ๆ ถูกฆ่า ร่ างของพวกเขาถูกทาลาย
และฉิ นเยว่กไ็ ม่ได้กระทบกระเทือนใจอะไรมาก แต่พอ
ศิษย์ของหุบเขาเมฆาครามถูกเตะทีเดียว เขากลับกระโจน
ขึ้นด้วยความโกรธ ความยุติธรรมอยูต่ รงไหน?

ผูอ้ าวุโสของตระกูลชิงอวิน๋ รู ้นิสยั ของฉิ นเยว่ไม่มากก็นอ้ ย

พวกเขารู ้วา่ เขาเป็ นคนหน้าไหว้หลังหลอกและคาพูดของ
เค่อชางจูกท็ าให้ตาของพวกผูอ้ าวุโสเบิกกว้างด้วยความ
ประหลาดใจเท่านั้น

เช่นนั้นการที่ฉินเยว่ตามใจเค่อชางจูกไ็ ม่ใช่เพื่อแก้แค้นให้
ฉิ นยูหยานเพียงอย่างเดียว แต่เพื่อใช้เป็ นข้ออ้างในการ
บ่อนทาลายตาแหน่งของผูอ้ าวุโสด้วย?
ความคิดนั้นผุดขึ้นในใจของผูอ้ าวุโสทั้งหลาย และความ
ไม่พอใจของพวกเขาต่อฉิ นเยว่กย็ กระดับไปเป็ นความ
คลางแคลงใจ และพวกเขาก็เริ่ มระวังตัว

ฉิ นเยว่หน้าซี ด เขาจ้องมองเค่อชางจูพลางคิดว่า เค่อชาง

จูตอ้ งเสี ยสติไปแล้วแน่! คาพูดของเขาเกือบทาให้
สถานการณ์ท้ งั หมดรุ นแรงขึ้น!

ฉิ นเยว่กดั ฟันแน่น เขายังไม่กล้าไล่เค่อชางจูให้จนมุมใน

ขณะที่เค่อชางจูยงั มีหลักฐานที่สามารถดึงเขาลงจากเก้าอี้
ประมุขได้

ฉิ นเยว่ไม่เคยอยูใ่ นสภาพที่น่าอึดอัดเช่นนี้มาก่อน เค่

อชางจู คนที่ช่วยเขาช่วงชิงตาแหน่งประมุขตระกูลชิ
งอวิน๋ เมื่อก่อนนี้ วันนี้กลับเป็ นต้นเหตุที่เขาเกลียดที่
สุ ดแต่เขาก็ไม่อาจจะแตะต้องใด ๆ ได้

ฉิ นเยว่สูดหายใจเข้าลึก สะกดกลั้นความโกรธเอาไว้ขา้ ง
ในจนตาแดงก่า ในที่สุดเขาก็พดู ขึ้น “ผูอ้ าวุโสเค่อ ศิษย์
สองคนของเจ้าขาดความเคารพยาเกรงประมุข ตามกฎ
ของตระกูลชิงอวิน๋ พวกเขาต้องถูกลงโทษ”

ถ้าเขาแตะต้องเค่อชางจูไม่ได้ เขาก็จะฆ่าศิษย์เพื่อระงับ
โทสะของเขา! เพื่อตอบโต้เค่อชางจู

เค่อชางจูเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งและมองไปที่จวินเสี ยที่นง่ั อยู่

เงียบ ๆ ปากของเขาโค้งขึ้นเป็ นรอยยิม้
“ประมุขฉิ น ท่านแน่ใจหรื อว่าท่านต้องการทาเช่นนั้น?”
ดูเหมือนฉิ นเยว่จะไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป
ตอนที่ 328 : พายุเมฆตั้งเค้า (4)

ฉิ นเยว่หน้าบึ้ง ดวงตาส่ องประกายเย็นยะเยือก

“ข้าแน่ใจ”

เหตุการณ์ในวันนี้ตอ้ งการเลือดมายับยั้งมันไว้ คาพูด

ของจวินอู๋เสี ยทาให้ความลับระหว่างฉิ นเยว่และเค่อชางจู
กลายเป็ นหนังสื อที่ถูกเปิ ดออกให้ทุกคนได้ดู ถ้าฉิ นเยว่
ไม่ทาอะไรเลยเพื่อแสดงอานาจของเขา ผูอ้ าวุโสคนอื่น
อาจเห็นเขาอ่อนแอและใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ที่ลุก
เป็ นไฟนี้
ถ้าเพียงแต่ศิษย์หุบเขาเมฆาลี้ลบั สองคนนี้ชดใช้ดว้ ยเลือด
ซะ เขาจะสามารถทาให้ความโกลาหลครั้งนี้สงบลงได้

ประการแรก มันจะเป็ นการแสดงว่าฉิ นเยว่ไม่ได้โปรด

ปรานหรื อให้การป้องกันเค่อชางจูเป็ นพิเศษ แม้แต่ศิษย์
ของหุ บเขาเมฆาลี้ลบั ที่อยูภ่ ายใต้การปกป้องของเค่อชางจู
ก็ถูกฆ่าได้เมื่อทาความผิด มีศิษย์จากหุบเขาต่าง ๆ
เสี ยชีวิตในเหตุการณ์น้ ีและการฆ่าศิษย์หุบเขาเมฆาลี้ลบั 2
คนนี้จะทาให้ความโกรธของพวกผูอ้ าวุโสสงบลง

ประการที่สอง......

เจ้าเด็กเลวสองคนนัน่ ..... คนหนึ่งปากโป้ง ส่ วนอีกคน

โจมตีศิษย์ของเขา นัน่ เป็ นการท้าทายเกียรติของเขาใน
ฐานะประมุขเป็ นอย่างมาก และถ้าเขาไม่ฆ่าพวกมัน
ตาแหน่งประมุขของเขาจะถูกบัน่ ทอนอานาจลงอย่างมาก
ในวันนี้

และประการที่สาม......

ฉิ นเยว่หรี่ ตามองเค่อชางจู

ประการที่สามคือเพื่อตอกสานึกเข้าไปในตัวเค่อชางจูที่
ยโสโอหังและจองหองจนมากเกิน

ศิษย์เมฆาครามลุกขึ้นยืน ดวงตาของพวกเขาเจือความ
หวาดกลัวในขณะที่มองไปยังเชียวชู ฉิ นเยว่ออกคาสัง่ แก่
พวกเขาแล้ว และนัน่ หมายความว่าจวินอู๋เสี ยและเชียวชู
ต้องถูกกาจัด

แต่ศิษย์พวกนั้นล้มลงด้วยการเตะเพียงแค่ครั้งเดียวของ
เชียวชู และตอนนี้พวกเขาก็ถูกความกลัวเข้าเกาะกุม

ศิษย์พวกนั้นอยากจะจับกุมผูเ้ ยาว์ท้ งั สอง แต่ทว่า......

ทั้งสองคนนั้นแข็งแกร่ งกว่าพวกเขามากเกินไป!

“เหตุใดพวกเจ้าจึงยังยืนอยูอ่ ีก! กาจัดพวกมันสองคน

เดี๋ยวนี้!” ฉิ นเยว่ตะโกน
ศิษย์หุบเขาเมฆาครามหลายคนมองหน้ากัน สลดใจใน
ความไร้ประโยชน์ของตัวเอง

พวกเขาพยายามอยูน่ านก่อนที่จะก้าวเข้าไปหาเชียวชูอย่าง
ระมัดระวัง

อย่างไรก็ตาม.........

ในชัว่ พริ บตา ศิษย์เมฆาครามเหล่านั้นก็พา่ ยแพ้แก่เชียวชู

อย่างสิ้ นเชิงและถูกโยนออกไปนอกห้องโถงใหญ่ พวก
ศิษย์นอนกระจัดกระจายกันอยูบ่ นพื้นด้านนอกโดยไม่
ขยับ พวกเขาทุกคนหมดสติไปแล้ว!
ศิษย์ของตระกูลชิงอวิน๋ มักจะฝึ กฝนด้านการแพทย์
มากกว่า และมีความสามารถด้านพลังวิญญาณไม่สูงนัก
ตระกูลชิงอวิน๋ เชิญยอดฝี มือมากมายมาเป็ นทหารรับจ้าง
ให้ตระกูลเพื่อชดเชยการขาดแคลนกาลัง ความสามารถ
ด้านการต่อสู ้ที่อ่อนด้อยของศิษย์ต่อหน้าหมัดทั้งสองของ
เชียวชูน้ นั ช่างน่าสังเวชนัก

หลังจัดการศิษย์ที่อ่อนแอและน่าราคาญแล้ว เชียวชูกป็ ัด
ฝุ่ นออกจากมือของเขาแล้วยิม้ เยาะ

สี หน้าของฉิ นเยว่มืดลงทันที เขาไม่คิดว่าศิษย์ของเค่อชาง

จูจะแข็งแกร่ งขนาดนี้ ศิษย์ของหุบเขาเมฆาครามถูกโยน
ออกนอกห้องโถงทั้งกลุ่มและสลบไปในทันที
“เค่อชางจู!! เจ้าจะไม่ควบคุมศิษย์ของเจ้าเลยรึ !?” ฉิ นเยว่
ร้องตะโกน

เค่อชางจูยนื ขึ้นช้า ๆ และตอบว่า “ท่านประมุข ท่านเป็ น

คนที่ตอ้ งการให้ขา้ พัฒนายาพิษ และท่านก็เป็ นคนที่
เห็นชอบให้ใช้ศิษย์ของหุบเขาอื่นมาทดลองยาพิษ แต่
ตอนนี้ ท่านกลับต้องการใช้ชีวติ ของศิษย์ขา้ มาระงับ
โทสะจากหุ บเขาอื่น ๆ แทน ข้าไม่อาจเห็นด้วยกับท่าน
ได้จริ ง ๆ ”

ฉิ นเยว่ตาถลน จ้องมองเค่อชางจูอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่ งที่

ได้ยนิ ! เค่อชางจูกาลังโยนความผิดทั้งหมดมาที่เขา!
เค่อชางจูหนั ไปหาผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ แล้วพูดว่า “ถามหา
ความเป็ นธรรมจากท่านผูน้ าเถอะ ตระกูลชิงอวิน๋ นาโดย
ท่านประมุขของเรา เขาเป็ นผูม้ ีอานาจในการตัดสิ นใจ
ถ้าเขาไม่เห็นด้วย ข้าจะสามารถแตะต้องศิษย์ของพวกเจ้า
ได้อย่างไร? ฉิ นเยว่เป็ นคนออกคาสัง่ แก่ขา้ แต่ตอนนี้เขา
ต้องการให้ขา้ แบกรับความผิดทั้งหมด ข้าไม่เต็มใจและ
ไม่สามารถแบกความรับผิดชอบที่ใหญ่ขนาดนี้ได้”

ฉิ นเยว่ตวั สัน่ ด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชดั และพวกผู ้

อาวุโสก็พากันโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ

เค่อชางจูน้ นั เกินจะเยียวยาแล้ว แต่คาพูดของเขา

สมเหตุสมผล ถ้าเขาไม่ได้รับการอนุมตั ิจากฉิ นเยว่ เขาก็
ไม่สามารถแตะต้องศิษย์จากหุบเขาต่าง ๆ ได้!
โศกนาฏกรรมทั้งหมดนี้เริ่ มต้นจากฉิ นเยว่และเกิดขึ้นได้
เพราะการอนุมตั ิของเขา!

ความไม่พอใจของผูอ้ าวุโสคนอื่นต่อฉิ นเยว่น้ นั

เนื่องมาจากการเลือกที่รักมักที่ชงั และการตามใจเค่อชางจู
เท่านั้น แต่ในวันนี้มนั ได้เพิม่ พูนขึ้นไปสู่ จุดที่ไม่เคยพบ
เจอมาก่อน!
ตอนที่ 329 : ตบหน้าครั้งที่หก (1)

มู่เฉิ นซึ่ งนิ่งเงียบอยูต่ ลอดเวลาได้ส่งสายตาให้กบั จวินอู๋

เสี ยโดยไม่มีใครสังเกตเห็น มู่เฉิ นยืนขึ้นและพูดว่า “ท่าน
ประมุข ข้าขอถามท่านว่าเราผูอ้ าวุโสแห่งหุบเขาทั้งหลาย
ได้ล่วงเกินสิ่ งใดให้ท่านไม่พอใจเราหรื อไม่ ถ้าท่านตั้งใจ
จะลดความแข็งแกร่ งและอานาจของผูอ้ าวุโส ท่านก็แค่
ออกคาสัง่ มา ไม่จาเป็ นต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมเช่นนี้เลย ท่าน
เป็ นประมุขและคาพูดของท่านคือกฎ เพียงแค่ท่านพูด
ออกมาก็เพียงพอที่จะทาให้ผอู ้ าวุโสหายไปได้”

ถ้อยคาของมู่เฉิ นทาให้พวกผูอ้ าวุโสหวนระลึกถึงการตี

สองหน้าของฉิ นเยว่ในเหตุการณ์น้ ีซ่ ึ งนามาซึ่ งการตาย
ของลูกศิษย์ของพวกเขา
ฉิ นเยว่หนั ไปเผชิญหน้ากับศัตรู อีกคนของเขา ทั้งหมดที่
พูดนัน่ นามาซึ่ งหายนะของเขา

ผูอ้ าวุโสคนอื่นเริ่ มเคลื่อนไหว พวกเขาประสานเสี ยงกัน

ว่ากล่าวประณามฉิ นเยว่

ฉิ นเยว่เป็ นใคร? ตาแหน่งผูน้ าตระกูลชิงอวิน๋ ตกสู่ ในมือ

เขาอย่างไม่ชดั เจนได้อย่างไร ผูอ้ าวุโสทั้งหลายต่างเดาได้
ว่าแท้จริ งแล้วเกิดอะไรขึ้น

คนที่ทะเยอะทะยานต้องการอานาจอย่างมากมายจนถึงกับ
ฆ่าอาจารย์ของตัวเอง คนเช่นนั้นย่อมสามารถลงมือเล่น
งานผูอ้ าวุโสของเขาเองได้เพื่อลดทอนอานาจของพวกเขา
ในเวลานั้นความโกรธได้ปะทุข้ ึนในห้องโถงใหญ่ของ
ตระกูลชิงอวิน๋ ขณะที่ผอู ้ าวุโสคนอื่นทั้งหมดชี้นิ้วของ
พวกเขาไปที่ฉินเยว่!

ทันใดนั้นฉิ นเยว่กก็ ลายเป็ นศัตรู ร่วมกันของพวกเขา

จวินอู่เสี ยเฝ้ามองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้านางด้วยสายตา
เย็นชา

ภายใต้การด่าว่าจากผูอ้ าวุโสทั้งหมด ฉิ นเยว่กโ็ พล่ง

ออกมา เขาตะโกนใส่ เค่อชางจูที่เฝ้าสังเกตอยูเ่ งียบๆว่า
“เค่อชางจู! ในฐานะที่เป็ นผูอ้ าวุโสแห่งหุบเขาเมฆาลี้ลบั
เจ้าได้ยแุ หย่ให้ผอู ้ าวุโสคนอื่นต่อต้านข้า! จุดประสงค์ที่
แท้จริ งของเจ้าคืออะไรกันแน่!?”
ฉิ นเยว่กาลังคลัง่ เขารู ้วา่ เค่อชางจูไม่โง่พอที่จะดูเขาพัง
พินาศ เขาควรรู ้วา่ ควรจะทาอะไร! เค่อชางจูควรรู ้วา่ ถ้า
ฉิ นเยว่ไม่สามารถปกป้องตาแหน่งประมุขเอาไว้ได้ เค่
อชางจูเองก็คงไม่ถูกผูอ้ าวุโสคนอื่นปล่อยไปง่ายดายนัก

ผูอ้ าวุโสคนอื่นๆจะมาลงที่เขาอย่างหนักเลยทีเดียว!

เค่อชางจูยนื ขึ้นช้า ๆ มองฉิ นเยว่ที่โกรธจนควันออกหู

อย่างใจเย็น ก่อนจะพูดว่า “ข้าไม่มีจุดประสงค์ใดแอบ
แฝง มีแค่ความเป็ นจริ งเท่านั้น”

ฉิ นเยว่ขบกรามแน่นแล้วพูดว่า “ความจริ งอะไร!? ทาไม

เจ้าต้องต่อต้านข้า!? ทาไม!!?”
เค่อชางจูยมิ้ แต่ไม่ตอบ จวินอู๋เสี ยจึงยืนขึ้นในตอนนั้น
สายตาเย็นชาของนางจ้องมองที่ฉินเยว่ และกล่าวตอบ
อย่างใจเย็น

“เพราะว่าเขาไม่ใช่ผอู ้ าวุโสแห่งหุบเขาเมฆาลี้ลบั ”

“อะไรนะ!?” ฉิ นเยว่ตวั แข็งในขณะที่จอ้ งอย่างไม่เชื่อไป

ยังร่ างเล็ก ๆ ตรงหน้าเขา

“ฮัว่ เหยา ให้ประมุขเห็นตัวจริ งของเจ้าซิ ” จวินอู๋เสี ยยิม้

ความหายนะใกล้จะเริ่ มขึ้นแล้ว ทัว่ ทุกหนทุกแห่งในหุบ
เขาของตระกูลชิงอวิน๋ !
เมื่อคนที่อยูท่ ี่นนั่ ได้ยนิ คาพูดของจวินอู๋เสี ย พวกเขาก็ได้
เป็ นพยานในภาพที่เหลือเชื่อ!

พวกเขาเห็นหลังที่โค้งงออย่างมากของเค่อชางจูเริ่ มยืด
ตรงขึ้นมา ส่ วนสู งที่เตี้ยก็เริ่ มสู งขึ้น โฉมหน้าอัปลักษณ์
ถูกถอดออก และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็ นใบหน้า
หล่อเหลาและเฉลียวฉลาด

ฮัว่ เหยาดึงผ้าคลุมสี ดาบนตัวออก รู ปร่ างสู งของเขาอยูใ่ น

ชุดสี ม่วงสดใส

ชัว่ ครู่ ต่อมา ชายหลังค่อมวัยกลางคนที่แสนอัปลักษณ์ก็

กลายร่ างเป็ นผูเ้ ยาว์รูปงามต่อหน้าต่อตาทุกคนที่อยูใ่ น
ห้องโถง!
ทันใดนั้นก็เกิดความเงียบสงัดขึ้นภายในห้องโถงใหญ่
และสายตาทั้งหมดก็จอ้ งมองไปที่ผเู ้ ยาว์แปลกหน้าผูห้ ล่อ
เหลาที่ยนื อยูต่ ่อหน้าพวกเขาในทันที!

การปลอมตัวที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขานั้นช่างน่า
เหลือเชื่อและไม่เคยได้ยนิ มาก่อน!

“เจ้า......เจ้าไม่ใช่เค่อชางจู!” ใบหน้าของฉิ นเยว่ซีดขาว

ราวกับศพ ขณะที่ช้ ีนิ้วสัน่ เทาไปที่ฮว่ั เหยา

“เขาไม่เคยใช่” จวินอู๋เสี ยหัวเราะเบาๆ เสี ยงหัวเราะของ

นางส่ งให้ใบหน้าที่งดงามนุ่มนวลของนางนั้นสว่างเจิดจ้า
ตอนที่ 330 : ตบหน้าครั้งที่หก (2)

“เจ้าเป็ นใคร!” ความโกรธของฉิ นเยว่แปรเปลี่ยนเป็ น

ความกลัว เค่อชางจูถูกเอาตัวไปโดยไม่รู้ และถูกคนอื่น
สวมรอยเข้ามาแทน! เรื่ องนี้เริ่ มขึ้นเมื่อไรกัน? ตั้งแต่
เมื่อไรที่เค่อชางจูที่เขาเห็นอยูต่ ลอดนั้นถูกผูเ้ ยาว์ตรงหน้า
เขาสลับตัวไป!

ยิง่ กว่านั้น เขาไม่สงั เกตเห็นความแตกต่างใด ๆ มาก่อน

หน้านี้เลย!

การไม่รู้วา่ เกิดอะไรขึ้นทาให้เขาเสี ยศูนย์และหวาดกลัว

ยิง่ ขึ้น
“เรามาที่นี่เพื่อเอาชีวิตเจ้า!” จวินอู๋เสี ยจ้องฉิ นเยว่ สังเกต
สี หน้าหวาดกลัวของเขา

ประมุขตระกูลชิงอวิน๋ ตระกูลที่ยงิ่ ใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน

กับใบหน้าที่บิดเบี้ยวจากความกลัว เป็ นภาพที่หาดูได้ยาก
จริ งๆ

และนางก็เชื่อมัน่ ว่า สี หน้าหวาดกลัวเช่นนั้นจะอยูบ่ น

ใบหน้าเขาไปจนถึงวินาทีแห่งความตาย!

“บังอาจนัก! ตลอดเวลาเป็ นเจ้าที่ปลอมตัวเป็ นเค่อชางจู!?

เจ้าเป็ นผูท้ ี่ตอ้ งรับผิดชอบต่อการตายของศิษย์จากหุบเขา
อื่น ๆ!” ฉิ นเยว่กดั ฟันพูด แสงแห่งความหวังเริ่ มส่ อง
แสงริ บหรี่ ในหัวใจของเขาท่ามกลางความหวาดกลัว!
“ก็คงเป็ นเช่นนั้น” จวินอู๋เสี ยพูดกับฉิ นเยว่ รอยยิม้
ประดับบนใบหน้าของนาง

“เจ้ามันชัว่ ร้ายเลวทรามนัก! เจ้าบังอาจยุยงให้เกิดความ

เกลียดชังขึ้นระหว่างประมุขกับผูอ้ าวุโส!? ผูอ้ าวุโส
ทั้งหลาย พวกเจ้าได้ยนิ แล้ว ความปั่นป่ วนทั้งหมดนี้ถูก
ก่อขึ้นโดยคนร้ายพวกนี้! พวกมันวางแผนแบ่งแยก
อานาจในตระกูลชิงอวิน๋ และลงมือตามแผนการลับของ
พวกมัน!” ฉิ นเยว่คว้าความหวังสุ ดท้ายนี้อย่างสิ้ นหวัง
และพยายามโยนความผิดจากข้อกล่าวหาทั้งหมดไปที่
พวกผูเ้ ยาว์!

อย่างที่คาดไว้ ด้วยลักษณะที่เจิดจ้าบาดตาของฮัว่ เหยา

พวกผูอ้ าวุโสเริ่ มที่จะได้สติจากอาการมึนงง มันเกิดขึ้น
กะทันหันเกินไปและเหตุการณ์ที่เปิ ดเผยออกมาก็ท้ งั น่า
ตกใจและเหลือเชื่อ ความเกลียดชังที่มีต่อฉิ นเยว่ถูก
เบี่ยงเบนไปยังศัตรู ที่ไม่รู้จกั

พวกผูอ้ าวุโสที่ตระหนักได้ถึงความจริ งในเวลาเช่นนี้

สาหรับพวกเขาแล้วมันเป็ นการรวมตัวกันต่อต้านภัย
คุกคามจากภายนอก!

“ข้าคิดอยูแ่ ล้วว่าผูอ้ าวุโสเค่อของเราไม่มีวนั กระทาการชัว่

ช้าเลวทรามเช่นนี้! คนร้ายเป็ นเจ้านี่เอง! บอกความจริ ง
มา เจ้าทาอะไรกับผูอ้ าวุโสเค่อ!?” ฉิ นเยว่เห็นว่าความ
โกรธของพวกผูอ้ าวุโสได้บรรเทาลง เขาจึงพยายาม
เบี่ยงเบนความโกรธของพวกเขาออกไปให้เต็มที่
ผูเ้ ยาว์พวกนี้จะเป็ นใครก็ช่าง พวกเขาจะไม่ได้ออกไป
จากหุ บเขาเมฆาครามอย่างมีชีวติ !

ฉิ นเยว่หวั เราะอยูใ่ นใจ คิดว่าผูเ้ ยาว์สามคนนี้ยงั ไร้

ประสบการณ์ ถ้าพวกเขาไม่เผยตัวออกมา และใช้ตวั ตน
ของเค่อชางจูกระตุน้ ความโกรธของผูอ้ าวุโส เขาจะต้อง
ทุกข์ทรมานจากความโกรธแค้นของพวกผูอ้ าวุโสอย่าง
มากแน่

แต่พอสิ่ งต่างๆไปไกลเกินกว่าจะรับมือได้ เจ้าโง่พวกนี้ก็

ดันเผยตัวเองออกมาทาให้พวกผูอ้ าวุโสตกใจ และความ
โกรธแค้นของพวกเขาก็บรรเทาลงอย่างสมบูรณ์!
ฉิ นเยว่เกือบหัวเราะออกมาดังๆ แม้แต่สวรรค์กย็ งั อยูข่ า้ ง
เขา!

จวินอู๋เสี ยเห็นฉิ นเยว่กาลังสะกดกลั้นความปิ ติยนิ ดี

รอยยิม้ ของนางก็กว้างยิง่ ขึ้น “เค่อชางจู? อีกไม่นานเจ้าก็
จะพบกับเขาแล้ว---ในขุมนรกนะ”

ฉิ นเยว่ตวั แข็ง “เจ้าฆ่าเขาแล้ว?” ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

อย่างตกตะลึง

ฉิ นเยว่รู้ความสามารถของเค่อชางจูเป็ นอย่างดี แม้แต่ยอด

ฝี มือที่มีพลังวิญญาณสี ฟ้าก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู ้ของเขา
เขาอาจจะไม่ได้ครอบครองพลังวิญญาณ แต่ความ
เชี่ยวชาญทางด้านพิษของเขาก็ไม่ใช่สิ่งที่จะถูกมองข้าม
ได้!

แค่ผเู ้ ยาว์สามคนย่อมไม่อาจฆ่าผูใ้ ช้พิษที่มีความเชี่ยวชาญ

สู งเช่นนี้ได้อย่างง่ายดาย

“ใช่” จวินอู๋เสี ยตอบตรง ๆ

ฉิ นเยว่หรี่ ตาลงด้วยความโกรธและพูดว่า “เจ้าบังอาจฆ่าผู ้

อาวุโสของตระกูลชิงอวิน๋ และศิษย์ของเรา! และยังกล้ายุ
ยงให้เกิดความเกลียดชังระหว่างผูอ้ าวุโสกับข้า พยายาม
ตอกลิ่มใส่ พวกเรา! วันนี้พวกเจ้าอย่าหวังจะได้ออกไป
จากที่นี่อย่างมีชีวติ เลย!”
ตอนที่ 331 : ตบหน้าครั้งที่หก (3)

จวินอู๋เสี ยพูดด้วยรอยยิม้ ว่า “ไม่ตอ้ งห่วง ไม่ใช่ทุกคนใน

ตระกูลชิงอวิน๋ จะต้องตายหรอก และเรายังไม่คิดจะจาก
ไปตอนนี้”

ฉิ นเยว่มองไปที่จวินอู๋เสี ย ไม่อยากจะเชื่อว่าผูเ้ ยาว์ตวั เล็ก

ที่ดูธรรมดาคนหนึ่งจะกล้าพูดจาโอหังใส่ เขาเช่นนี้!

เขาบอกว่าไม่ใช่ทุกคนในตระกูลจะต้องตาย และพวกเขา
ไม่ได้จะหนี!

เจ้าผูเ้ ยาว์ตวั เล็กนี่กาลังบอกเขาว่าเขาตั้งใจจะทาลาย

ตระกูลชิงอวิน๋ ให้พินาศงั้นรึ !?
“เจ้าคิดฝันไกลเกินตัวไปแล้ว! ทาลายตระกูลชิงอวิน๋ งั้น
รึ ? คิดว่าตัวเจ้ามีความสามารถทาเช่นนั้นได้รึ!?” ฉิ นเยว่
หัวเราะอย่างเย็นชา

ผูอ้ าวุโสทั้งหมดลุกขึ้นยืนตามคาพูดยัว่ ยุของจวินอู๋เสี ย

ถึงเกิดเรื่ องวุน่ วายระหว่างพวกผูน้ าในตระกูลชิงอวิน๋ ขึ้น
อย่างไรก็ตาม แต่เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู จากภายนอก
พวกเขารู ้วา่ การรวมกลุ่มกันจะทาให้เอาชนะคู่ต่อสู ้ลงได้

“เจ้าเด็กเลว แล้วเจ้าจะต้องกลืนคาพูดของตัวเอง พวกเจ้า

แค่สามคนจะทาลายตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งหมดงั้นรึ ? ตลกสิ้ น
ดี!” ไช่โจวยิม้ เยาะ เขามองดูผเู ้ ยาว์สามคนตรงหน้าพวก
เขา หลังจากการเปิ ดเผยที่น่าตกใจในตอนแรก เขาก็มี
เวลามากพอที่จะสงบใจตัวเองลง
ในสายตาของพวกผูอ้ าวุโส พวกเขารู ้วา่ ผูเ้ ยาว์ท้ งั สามมี
ความสามารถที่ดีบางอย่างเมื่อพวกเขาสามารถฆ่าเค่อชาง
จูได้ แต่พวกเขาบังอาจเล่นตลกกับผูน้ าของตระกูลชิ
งอวิน๋ ที่ยงิ่ ใหญ่ และพวกผูอ้ าวุโสที่หยิง่ ทะนงก็ไม่ชอบ
ความคิดที่วา่ พวกเขาถูกใช้เป็ นหมากในแผนของผูเ้ ยาว์
พวกนี้

“จะเรื่ องตลกของเจ้าหรื อของข้า เดี๋ยวก็รู้” จวินอู๋เสี ยพูด

เบาๆ

“โอ้! ข้าเองก็อยากจะรู ้เช่นกัน แสดงให้ขา้ เห็นซิวา่ เจ้ามี

อะไรมาสนับสนุนคาพูดโอหังพวกนั้น!” ความกังวลของ
ฉิ นเยว่ค่อย ๆ ลดลง และความโกรธก็เข้ามาแทน ถ้า
ไม่ใช่เพราะผูเ้ ยาว์สามคนนี้ เขาก็ไม่ตอ้ งทนทรมานกับ
ความสงสัยและไม่ไว้ใจที่เกือบทาให้ตาแหน่งผูน้ าของเขา
อยูใ่ นภาวะวิกฤต และความโกลาหลก็ไม่กระจายไปทัว่
ตระกูลชิงอวิน๋ พวกผูอ้ าวุโสก็จะไม่หนั มารวมกลุ่มกัน
ต่อต้านเขา!

ฉิ นเยว่ตะโกนออกคาสัง่ และพวกศิษย์ที่ยนื คุม้ กันอยูข่ า้ ง

นอกก็พงุ่ เข้ามาในห้องโถง ศิษย์มากกว่าร้อยคนเข้าล้อมจ
วินอู๋เสี ย เชียวชู และฮัว่ เหยา ตัดเส้นทางหนีท้ งั หมด

“ไม่วา่ เจ้าจะคิดว่าตนเองเก่งเพียงใดก็ตาม อย่าคิดฝันว่า

จะหนีรอดออกไปจากที่นี่ได้!” ดวงตาของฉิ นเยว่ส่อง
ประกายโหดเหี้ ยม
จวินอู๋เสี ยมองศิษย์หุบเขาเมฆาครามรอบตัวพวกเขา แล้ว
มุมปากนางก็โค้งขึ้น

“หนีเหรอ? ไม่จาเป็ นต้องทาเช่นนั้น”

“ศิษย์ทุกคนฟังคาสัง่ ข้า! จับเจ้าสามคนนั้นเดี๋ยวนี้!” ฉิ น

เยว่ตะโกนเสี ยงดัง

ตอนนั้นเอง ศิษย์หุบเขาเมฆาครามทั้งหมดก็กระโดดเข้า
ใส่ คนทั้งสาม!

และในเวลาเดียวกับที่พวกศิษย์ออกหมัด ก็มีเงาเส้นสอง
เส้นขึ้นราง ๆ และปรากฏตัวออกมาท่ามกลางฝูงคน!
งูกระดูกสองหัวขนาดมหึ มาเลื้อยอย่างรวดเร็ วราวสายฟ้า
ตรงเข้าไปกลางวง งูกระดูกสองหัวนั้นไม่มีเนื้อหนังอยู่
บนร่ างกาย มีเพียงกระดูกสี ขาวส่ องประกายเท่านั้น
ดวงตาแดงฉานสี เลือดของมันจ้องอย่างมุ่งร้ายไปที่พวก
ลูกศิษย์ หัวแต่ละข้างของมันใหญ่เท่าหัวผูช้ ายที่โตเต็มที่
แล้ว! งูกระดูกสองหัวตวัดหางไปที่พวกลูกศิษย์ กระดูก
ที่เป็ นฟันเลื่อยของมันตัดร่ างกายของทุกคนที่อยูใ่ น
เส้นทางขาดออก มันคมราวกับดาบที่ลบั มาอย่างดี! เลือด
และเนื้อสาดกระจายไปทัว่ !

ในอีกด้านหนึ่ง หมีอุย้ อ้ายขนาดมหึ มาได้ส่งเสี ยงคาราม

ออกมาดังลัน่ จนแก้วหู แทบแตก ทาให้พวกศิษย์ที่
ล้อมรอบคนทั้งสามร้องโหยหวนออกมาด้วยความ
หวาดกลัว หลายคนตื่นเต้นลุกลนจนเกินไป พวกเขา
พยายามเรี ยกภูติประจาตัวออกมาอย่างงุ่มง่าม ภูติ
ประจาตัวที่น่าสงสารพวกนั้นเมื่อเทียบขนาดหรื อพลัง
โจมตีแล้วพวกมันช่างน่าสังเวชนัก และพวกมันก็ไม่
อาจจะเป็ นภัยคุกคามสัตว์อสู รตัวใหญ่ท้ งั สองตัวนั้นได้
เลย!

ดวงตาฉิ นเยว่เบิกกว้าง ไม่อาจละสายตาจากสัตว์อสู รที่

กาลังอาละวาดไปทัว่ ห้องโถงใหญ่ได้ เขาเห็นโลกมามาก
แต่กไ็ ม่เคยเห็นอะไรที่ใกล้เคียงภูติวญ
ิ ญาณสองตัวนี้! ทั้ง
สองน่าจะแข็งแกร่ งกว่าภูติวิญญาณของพวกยอดฝี มือ
ทั้งหลายของตระกูลด้วยซ้ า!

“เร็ วเข้า! ไปพาพวกยอดฝี มือที่เชิญไว้มาที่นี่!” ฉิ นเยว่

เหงื่อออกชุ่มโชก ใครจะคาดว่าผูเ้ ยาว์แปลกหน้าสามคน
นี้จะครอบครองภูติวญิ ญาณที่น่าเกรงขามและทรงพลัง
เช่นนี้!? ถ้ายังปล่อยพวกเขาไว้ ศิษย์ในตระกูลชิงอวิน๋ คง
ไม่พอให้พวกเขาฆ่าแน่!
ตอนที่ 332 : ตบหน้าครั้งที่หก (4)

ผูอ้ าวุโสคนหนึ่งมีสีหน้าสะพรึ งกลัวต่อฉากนองเลือดที่

ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา และทาได้เพียงเฝ้ามองอย่าง
หวาดกลัวเท่านั้น และเมื่อได้ยนิ เสี ยงตะโกนของฉิ นเยว่
เขาก็ได้สติข้ ึนมาอีกครั้งและวิง่ ออกจากที่นน่ั เพื่อไปขอ
ความช่วยเหลือ

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะสามารถก้าวผ่านประตูหอ้ ง
โถงใหญ่ออกไปได้ เงาร่ างสี ดาขนาดใหญ่กป็ รากฏขึ้น
และกระแทกเขากลับเข้ามาข้างใน!

สัตว์อสู รสี ดาขนาดใหญ่ตวั นั้นใช้ร่างของมันปิ ดกั้น

ทางเข้าออก มันก้มหัวลงคาราม ปากที่อา้ กว้างของมัน
เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคม ผูอ้ าวุโสที่เกือบหมดสติจาก
การกระแทกมองตรงไปที่ประตู เมื่อเขาเห็นอสู รสี ดา ขา
ของเขาก็หมดแรงในทันที

เลือดสาดกระจายไปทัว่ ห้องโถงใหญ่ และศิษย์หุบเขา

เมฆาครามก็ลม้ ลงทีละคน ภายใต้การโจมตีของสัตว์อสู ร
ขนาดมหึ มาสองตัว ผูเ้ ยาว์ท้ งั สามยืนอยูต่ รงกลางโดยไร้
รอยขีดข่วน มองดูศพที่กองสู งขึ้นอย่างใจเย็น

จวินอู๋เสี ยยืนอยูต่ รงใจกลางพายุ และเฝ้าสังเกตฉิ นเยว่ที่

หน้าซี ดราวกับศพ นางดูเขาอย่างเงียบๆและความเย็นชา
ในดวงตาของนางก็รุนแรงขึ้น
ฉิ นเยว่รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งร่ างเมื่อเขามองเห็นสายตา
เย็นชาคู่น้ นั

เขาจาไม่ได้เลยว่าเขาได้ไปล่วงเกินทูตแห่งความตายพวก
นี้เมื่อไรกัน เห็นได้ชดั ว่าพวกเขายังเด็กมาก แต่ภูติ
ประจาตัวของพวกเขานั้นแข็งแกร่ งอย่างยิง่ !

เห็นพวกเขาแล้ว แม้แต่ฉินเยว่ที่มีฝีมือสู งก็ยงั ไม่กล้าก้าว

เข้าไปร่ วมวงต่อสู ้ดว้ ย

เขาได้เห็นความสามารถของพวกเขาแล้ว และรู ้แก่ใจ

ดีกว่าเขายังไม่ใช่คู่ต่อสู ้ของภูติประจาตัวทั้งสามที่กาลังฆ่า
ศิษย์ของเขา!
ความกลัวของฉิ นเยว่เพิ่มขึ้นอีกครั้ง ความหวาดกลัวได้
เข้าเกาะกุมเขาขณะที่เขารู ้สึกถึงความตายที่กาลังคืบคลาน
เข้ามาใกล้

เขารู ้ซ้ ึ งแก่ใจเป็ นอย่างดี ศิษย์ของเขาทั้งหมดถูกสังหาร

และเลือดของพวกเขาก็ปกคลุมไปทัว่ ทุกพื้นที่ของพื้น
ห้องโถงใหญ่ ศพของพวกเขากองสู งอยูร่ อบ ๆ พื้นที่ขาว
สะอาดเพียงแห่งเดียวคือข้างใต้เท้าของผูเ้ ยาว์ท้ งั สาม

การต่อสู ้ที่ราวกับภัยพิบตั ิเบื้องหน้าเขานั้นไม่อาจสร้าง

รอยข่วนให้คนสามคนที่ยนื อยูต่ รงกลางได้เลย

ฉิ นเยว่และพวกผูอ้ าวุโสทั้งหมดตกอยูใ่ นความหวาดกลัว

พวกเขาได้รับความเคารพนับถือจากผูค้ นทัว่ แผ่นดินอยู่
เสมอ และไม่เคยคิดเลยว่าเพียงแค่เด็กสามคนจะสามารถ
ทาให้พวกเขาลิ้มรสความกลัวได้

ในช่วงเวลานั้นความหยิง่ ทระนงและศักดิ์ศรี ไม่สาคัญกับ

พวกเขาอีก พวกมันได้แตกออกเป็ นเสี่ ยงๆ จมูกที่เชิด
ขึ้นอยูเ่ สมอของพวกเขาและท่าทีทระนงตนได้หายไป
ขณะที่พวกเขาเอาแต่ยนื สัน่ โดยไม่สามารถขยับได้ และ
หวังอย่างไร้ประโยชน์วา่ ทั้งหมดนี้จะเป็ นเพียงแค่ฝันร้าย
ตื่นหนึ่ง

“ตอนนี้ใครกันนะที่อยากจะหนี?” จวินอู๋เสี ยส่ งยิม้ กว้าง

ให้ฉินเยว่และผูอ้ าวุโสที่ยนื เบียดกันอยู่
มีผอู ้ าวุโสคนเดียวเท่านั้นในห้องโถงที่ยงั นัง่ อยูก่ บั ที่อย่าง
สงบ เขาสบตากับจวินอู๋เสี ยแล้วก็ลุกขึ้นเดินช้า ๆ มายืน
อยูข่ า้ ง ๆ ผูเ้ ยาว์ท้ งั สาม

“มู่เฉิ นกาลังทาอะไร?” ไช่โจวถาม เขาหลบอยูข่ า้ งหลังผู ้

อาวุโสอีกคนขณะที่แอบมองมู่เฉิ นเดินตรงไปหาจวินอู๋
เสี ย

สายตาของฉิ นเยว่จอ้ งมองตามหลังของมู่เฉิ น

“เจ้าเก่งกว่าที่ขา้ คิดไว้ เป็ นเกียรติของข้าที่ได้ร่วมมือกับ

เจ้า” มู่เฉิ นก้าวผ่านแอ่งเลือดที่นองอยูบ่ นพื้นมายืนอยู่
ตรงหน้าจวินอู๋เสี ย เขายิม้ ออกมาจากใจเป็ นครั้งแรกใน
รอบเกินกว่าทศวรรษ
“มันยังไม่จบหรอก” จวินอู๋เสี ยยิม้ ตอบ

ฉิ นเยว่ได้ยนิ ทุกถ้อยคาสนทนาระหว่างมู่เฉิ นและจวินอู๋

เสี ย เขาโกรธจัดกับการทรยศของมู่เฉิ น ใบหน้าของเขา
กลายเป็ นสี แดง

“มู่เฉิ น! เจ้าสมคบคิดกับพวกมันเรอะ!? เจ้าจะทาลาย

ตระกูลชิงอวิน๋ หรื อไง!? เจ้าทาได้อย่างไรกัน? เจ้าเป็ นผู ้
อาวุโสของตระกูลชิงอวิน๋ นะ!!” มู่เฉิ นเป็ นคนสุ ดท้ายที่
เขาจะคาดคิดว่าจะหันมาต่อต้านตระกูลชิงอวิ๋น
บิดาของมู่เฉิ นเป็ นประมุขคนก่อนของตระกูลชิงอวิน๋
และมู่เฉิ นก็โตขึ้นมาในหุบเขาเมฆา ความรักของเขาต่อ
ตระกูลชิงอวิน๋ นั้นเหนือกว่าใครในที่น้ ี
ตอนที่ 333 : ตบหน้าครั้งที่หก (5)

คนที่อุทิศทั้งชีวติ ของเขาเพื่อทาให้ตระกูลชิงอวิน๋ ดีข้ ึน

คือคนเดียวกับที่สมคบคิดกับบุคคลภายนอกเพื่อทาลาย
ตระกูลชิงอวิน๋ !

นัน่ เป็ นเรื่ องที่น่าเหลือเชื่อสาหรับประมุขและผูอ้ าวุโสคน

อื่น ๆ !

เพื่อตอบคาถามของฉิ นเยว่ มู่เฉิ นหันไปเผชิญหน้ากับเขา

อย่างช้า ๆ เสี ยงของเขาแสดงถึงความรังเกียจในตอนที่
เขาพูดออกมาเบา ๆ ว่า “ที่แห่งนี้ไม่ใช่ตระกูลชิงอวิน๋ ที่ขา้
เคยรู ้จกั และรักใคร่ อีกต่อไป ถ้าตระกูลชิงอวิน๋ ยังคง
สภาพเช่นตอนนี้อยูล่ ่ะก็ ข้าขอเลือกให้มนั จบสิ้ นลงซะ
ดีกว่า”

ตระกูลที่สูงส่ งและศักดิ์สิทธิ์ในอดีตได้แปดเปื้ อนและเน่า

เฟะไปแล้ว สิ่ งโสโครกได้ฝังรากลึกและแพร่ ไปทัว่ มา
นานหลายปี จึงควรกาจัดทุกอย่างให้สิ้นซาก!

ฉิ นเยว่มองมู่เฉิ นอย่างโกรธจัด เขาไม่สามารถเข้าใจและ

เจาะจงลงไปได้วา่ มู่เฉิ นเริ่ มเป็ นพันธมิตรกับผูเ้ ยาว์ท้ งั สาม
คนนี้เมื่อไร มู่เฉิ นป่ วยหนักจากการโดนยาพิษมา
ตลอดเวลา แล้วเขาไปร่ วมมือกับผูเ้ ยาว์พวกนี้ได้อย่างไร?

คาถามมากมายหมุนวนอยูใ่ นใจที่สบั สนของฉิ นเยว่ และ

ไม่นานเขาก็ได้คาตอบ
ตอนที่มู่เฉิ นล้มป่ วยด้วยยาพิษเป็ นแค่กลอุบายเรี ยกความ
สงสารจากผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ! มู่เฉิ นไม่ได้พดู อะไรมาก
แต่ทุก ๆ คานั้นได้เติมเชื้อไฟให้เผาไหม้ฉินเยว่!

“เจ้าคิดว่าถ้าเจ้าฆ่าข้าและพวกผูอ้ าวุโสที่นี่ เจ้าจะยัง

สามารถเดินออกไปจากตระกูลชิงอวิน๋ อย่างมีชีวติ ได้รึ!?
ข้าจะบอกให้นะ เลิกฝันเฟื่ องซะ! ลูกศิษย์มากมายภายใน
หุ บเขาทั้งสิ บสองจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่! หุบเขาเมฆา
จะเป็ นที่พกั ผ่อนสุ ดท้ายของเจ้า!” ในความโกรธและ
ความกลัว ฉิ นเยว่ร้องตะโกนออกมาด้วยความคับข้องใจ
เพื่อระบายอารมณ์ พยายามซ่อนความกลัวของเขาเอาไว้

จวินอู๋เสี ยหัวเราะ เสี ยงหัวเราะอันไพเราะน่าฟังนั้นดัง

ชัดเจนภายในห้องโถง นางส่ ายหัวอย่างเหนื่อยใจให้กบั
คาขู่อนั ไร้ความหมายของฉิ นเยว่ ขณะที่ฉินเยว่ยงั คงยืน
นิ่ง สี หน้าซี ดเผือด

“เป็ นไปไม่ได้! เจ้าจะไม่รอดออกไปแน่!” ฉิ นเยว่

พยายามตั้งสติ แต่เสี ยงเย้ยหยันนัน่ ดูเหมือนมันกาลังบอก
เขาว่าผูเ้ ยาว์ตรงหน้าเขานี้สามารถทาได้ทุกอย่างที่พดู มา

จวินอู๋เสี ยยิม้ พลางเอายาที่เคลือบด้วยขี้ผ้ งึ ในมือให้ดู

“ยานี้บรรจุควันพิษเอาไว้ ภายในหนึ่งชัว่ ยาม เมื่อพระ

อาทิตย์ข้ ึนสู งสุ ด ความร้อนจะละลายขี้ผ้ งึ ที่เคลือบอยู่
ออกและควันพิษจะกระจายออกไป เพียงสัมผัสบางเบา
หรื อแค่หายใจเข้าไปก็จะทาให้เสี ยชีวติ ได้”
จวินอู๋เสี ยแสดงยาพิษต่อหน้าฉิ นเยว่และผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ
รอยยิม้ ของนางยิง่ เจิดจ้ามากขึ้น นางพัฒนาควันพิษนี้โดย
ปรับปรุ งจากพิษควันเดียวดายของเค่อชางจู มันไร้รูปร่ าง
และไม่สามารถหนีพน้ ยอดฝี มือขั้นสู งที่เหนือกว่าผูใ้ ช้
พลังวิญญาณสี ครามเท่านั้นถึงจะสามารถสะกดผลที่ทาให้
ถึงตายไว้ได้และมีความหวังที่จะรอดชีวิต

“ยานี้ถูกวางไว้ทวั่ หุบเขาทั้งสิ บเอ็ดในตระกูลชิงอวิน๋ มัน

จะส่ งศิษย์ที่รักของพวกเจ้าตรงไปยังนรก” จวินอู๋เสี ยยิม้
กว้างในขณะที่พดู ดวงตาของนางมีรังสี ฆ่าฟัน

“เจ้า......เจ้าวางแผนทั้งหมดนี่เมื่อไร......” ฉิ นเยว่จอ้ งมอง

ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว และเริ่ มตัวสัน่ อย่างรุ นแรง
ถ้าทุกสิ่ งที่นางพูดไม่ใช่การขู่ให้กลัว......ตระกูลชิงอวิน๋
อันยิง่ ใหญ่พร้อมด้วยศิษย์จานวนมาก.......จะต้องจบสิ้ น
.......!

จวินอู๋เสี ยตอบอย่างเฉยเมย “หลังจากที่เจ้ายอมให้เค่อชาง

จูเอาตัวศิษย์ไปจากหุบเขาอื่น ๆ”

ฉิ นเยว่สูดหายใจเข้าลึก ทรุ ดตัวลงอย่างพ่ายแพ้!

หุ บเขาทั้งหมดมีผคู ้ ุม้ กันคอยปกป้องไม่ให้ใครบุกรุ กเข้า

ไปได้ การที่ผเู ้ ยาว์สามคนนั้นเข้าไปวางยาพิษในหุบเขา
ย่อมไม่สามารถทาได้โดยไม่ถูกตรวจพบ แต่ดว้ ยคาสัง่
และตราอนุมตั ิของประมุข มันก็กลายเป็ นภารกิจที่
ง่ายดายสาหรับพวกเขา!
ในที่สุดฉิ นเยว่กฉ็ ุกคิดขึ้นมาได้ สิ่ งที่ผเู ้ ยาว์ตวั เล็กคนนี้
ต้องการไม่ใช่การยุยงให้ผอู ้ าวุโสต่อต้านประมุข สิ่ งที่
นางต้องการคือการเลือกศิษย์จากหุบเขาต่าง ๆ เพื่อดึง
ความสนใจจากผูอ้ าวุโส และทาให้พวกเขามีอิสระในการ
วางยาพิษพวกนั้นในหุ บเขาโดยไม่มีใครสังเกตเห็น เพื่อ
ทาให้แผนการทาลายล้างตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งหมดเสร็ จ
สมบูรณ์!
ตอนที่ 334 : ตบหน้าครั้งที่หก (6)

แผนการนั้นลึกซึ้ งจนเหลือเชื่อ! และไม่สามารถป้องกัน

ได้เลย!

ฉิ นเยว่พดู ไม่ออกและอับจนหนทาง ผูเ้ ยาว์ท้ งั สามปล่อย

ให้ประมุขตระกูลชิงอวิน๋ ที่ยงิ่ ใหญ่สิ้นหวังอย่างเต็มที่
ความอัปยศอดสู ได้ทาลายความภาคภูมิใจของฉิ นเยว่จน
แหลกละเอียด

การที่พวกเขาสามารถวางยาพิษทั้งหมดได้ไม่ใช่เพราะ
ใครที่ไหนแต่เป็ นเพราะตัวเขาเอง
ไม่วา่ ความโกรธเกรี้ ยวของผูอ้ าวุโสคนอื่นที่พงุ่ ตรงมายัง
เขาจะรุ นแรงเพียงใดก็ตาม ก็ไม่มีผลอะไรอีกต่อไปแล้ว
สิ่ งที่ทาให้เขาผิดหวังและรู ้สึกอยากทึ้งผมตัวเองมากที่สุด
ก็คือความโง่ของตัวเขาเอง และความจริ งนั้นก็ทาให้
เจ็บปวดอย่างยิง่

เขาภูมิใจในตัวเองว่าฉลาดกว่าคนส่ วนใหญ่มาตลอดชีวิต
ของเขา และความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวก็ทาให้เขา
สู ญเสี ยทุกสิ่ งที่เขามี เขาเสี ยกระทัง่ ตระกูลชิงอวิน๋ ที่มีค่า
ที่สุดของเขาให้กบั ผูเ้ ยาว์สามคนนี้

ในชัว่ ยามเดียว ทุกอย่างก็จะสลายหายไป และศิษย์ใน

ของตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งหมดก็จะตาย ผูร้ อดชีวติ จะมีเพียงมู่
เฉิ นและศิษย์เมฆาร่ ายราของเขาเท่านั้น ภูติประจาตัวที่
แข็งแกร่ งสามตัวที่กาลังอาละวาดอยูใ่ นห้องโถงใหญ่
ตอนนี้ ได้ปิดกั้นเส้นทางหลบหนีท้ งั หมดแล้ว

ในท้ายที่สุด เมื่อตระกูลชิงอวิน๋ หายไปเหลือเพียงมู่เฉิ นที่

เป็ นผูอ้ าวุโสแค่คนเดียว เขาจะมีอานาจตัดสิ นใจสู งสุ ดใน
ตระกูล และเป็ นผูอ้ ยูร่ อดคนสุ ดท้าย เป็ นพยานเพียงคน
เดียวในเรื่ องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่ยอดเขาเมฆาครามในวันนี้
ความจริ งจะถูกกลบฝังไปตลอดกาล และตระกูลชิงอวิน๋
จะสิ้ นสุ ดลงนับจากนี้ไป

ฉิ นเยว่รู้สึกได้ถึงกรงเล็บแห่งความตายที่คืบคลานเข้ามา
ในหุบเขาเมฆา!

จู่ ๆ ผูอ้ าวุโสคนหนึ่งก็ลุกขึ้น สี หน้าของเขาตื่นกลัว

“ข้าขอตัดขาดจากตระกูลชิงอวิน๋ ! ข้าไม่อยากเป็ นผู ้
อาวุโสอีกแล้ว! ไว้ชีวติ ข้าด้วย! ข้าจะไม่พดู สิ่ งใดเป็ น
การต่อต้านท่าน!” ผูอ้ าวุโสคุกเข่าอ้อนวอนอย่างน่า
เวทนา

พลังและอานาจไม่สาคัญอีกต่อไป ไม่มีค่าเท่ากับชีวิต
เมื่อถึงจุดสิ้ นสุ ด ทุกอย่างก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป

“ข้าด้วย!”

พวกผูอ้ าวุโสเริ่ มประกาศความตั้งใจที่จะสละอานาจและ

ตาแหน่งผูน้ า และอ้อนวอนขอชีวติ
สี หน้าฉิ นเยว่มืดครึ้ ม ใบหน้าของเขาเริ่ มกระตุก

เขายกเท้าขึ้นด้วยความโกรธและเตะผูอ้ าวุโสที่เปิ ดปาก

อ้อนวอนเป็ นคนแรกแล้วพูดอย่างโกรธจัดว่า “เจ้าคิดว่า
พวกมันจะปล่อยเจ้าไปแค่เพราะเจ้าบอกว่าจะตัดขาดกับ
ตระกูลชิงอวิน๋ น่ะรึ ? ซื่ อบื้อเกินไปแล้ว! สมองเจ้ายัดขี้
เลื่อยไว้รึไง? พวกมันจะไม่หยุดจนกว่าพวกเราทุกคนจะ
ตายกันหมด!”

ผูอ้ าวุโสคนอื่นหันไปมองจวินอู๋เสี ยด้วยสายตาวิงวอน

แต่พวกเขาทุกคนก็เห็นเพียงรอยยิม้ อันเจิดจ้าจากจวินอู๋
เสี ย และแววตาฆ่าฟันอันโหดเหี้ ยมของนาง
ตอนนั้นเอง ความหวังของพวกเขาทุกคนก็หายไป พวก
ผูอ้ าวุโสทาได้เพียงร้องไห้คร่ าครวญถึงความอยุติธรรมที่
ตนได้รับ

มันถูกกาหนดมาตายตัวแล้วว่า........พวกเขาต้องตายใน
วันนี้

“ถูกต้อง พวกเจ้าคนใดอย่าได้หวังเลยว่าจะรอดออกไป
จากที่นี่ได้ ศัตรู ตอ้ งถูกขุดรากถอนโคนทั้งหมด ข้าคิดว่า
อย่างน้อยพวกเจ้าทุกคนต้องเข้าใจเรื่ องนั้น” คาพูดของจ
วินอู๋เสี ยได้ย้าอีกครั้งว่าความหวังทั้งหมดได้หายไปแล้ว
และพวกผูอ้ าวุโสก็พากันนิ่งเงียบ
ฉิ นเยว่จอ้ งเขม็งไปที่จวินอู๋เสี ย แต่กไ็ ม่อาจจดจาใบหน้า
นั้นได้ ทาไมผูเ้ ยาว์ตวั เล็กคนนี้ถึงได้มุ่งมัน่ จะฆ่าเขามาก
ขนาดนั้น? และการแน่วแน่ในภารกิจทาลายล้างตระกูลชิ
งอวิน๋ ทั้งหมดนี่อีก?

“เจ้าเป็ นใคร? มีเรื่ องอะไรกับตระกูลชิงอวิน๋ กันแน่!?

ทาไมเจ้าต้องกาจัดตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งหมดด้วย!?”

จวินอู๋เสี ยตอบกลับเบา ๆ แต่คาพูดพวกนั้นกลับ

สัน่ สะเทือนฉิ นเยว่อย่างรุ นแรง “แคว้นฉี ตระกูลจวิน”

ฉิ นเยว่รู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงมาที่ตวั เขา เขาไม่

สามารถพูดอะไรได้ และรู ้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัว
“เป็ นเจ้า! เจ้าฆ่าลูกสาวข้า!” แคว้นฉี ตระกูลจวิน.......พ
วกที่ฆ่าฉิ นยูหยาน!

จวินอู๋เสี ยยักไหล่ “ตระกูลชิงอวิน๋ ไม่ให้ทางเลือกอื่นแก่

ข้า ข้าจึงต้องลงมือก่อน จงโทษตัวเองที่หาเรื่ องใส่ ตวั ซะ
เถอะ”

จวินอู๋เสี ยไม่ได้มีเรื่ องกับตระกูลชิงอวิน๋ มาก่อน ถ้า

ตระกูลชิงอวิน๋ ไม่ตอ้ นนางจนมุม นางก็ไม่มีความ
จาเป็ นต้องจากบ้านมาไกลถึงภูเขานี่เพื่อวางแผนการตาย
ของพวกเขา

ทุกสิ่ งที่นางทาก็เพื่อปกป้องครอบครัวของนางจาก
อันตราย
ถ้าตระกูลชิงอวิน๋ ไม่ตกสู่ มือของฉิ นเยว่ ก็คงไม่กลายเป็ น
ตระกูลที่กดขี่ผคู ้ นทัว่ แผ่นดินเช่นนี้ และความหายนะ
ทั้งหมดนี้กจ็ ะไม่เกิดขึ้น

แต่ทว่า พวกเขาได้หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความชัว่ ร้าย

เอาไว้ และพวกเขาก็กาลังจะได้กินผลไม้พษิ ที่เกิดจาก
การกระทาของพวกเขาเอง
ตอนที่ 335 : ตบหน้าครั้งที่หก (7)

ฉิ นเยว่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้

ใครจะคิดว่าตระกูลชิงอวิน๋ ที่ยงิ่ ใหญ่มีชื่อเสี ยงไปทัว่

แผ่นดิน จะถูกแคว้นเล็ก ๆ อย่างแคว้นฉี ชิงลงมืออย่าง
รวดเร็ วและนาพาไปสู่ ความพินาศ?

แคว้นเล็ก ๆ ที่ไม่เป็ นที่สะดุดตาได้ซ่อนปี ศาจร้ายที่

สามารถทาลายตระกูลชิงอวิน๋ ได้ท้ งั ตระกูล!

ถ้าเขารู ้ เขาจะยอมวางมือจากหยกวิญญาณ และหวังว่า

จะไม่ตอ้ งพบเจอกับจวินอู๋เสี ย !
แต่มนั สายเกินกว่าจะมานัง่ เสี ยใจแล้ว เขาไม่สามารถย้อน
สิ่ งต่าง ๆ กลับไปได้

“ฮัว่ เหยา เจ้ามีเวลาไม่ถึงหนึ่งชัว่ ยาม” จวินอู๋เสี ยหันไป

มองผูเ้ ยาว์ที่ยนื อยูข่ า้ ง ๆ นาง การตายของฉิ นเยว่และ
ตระกูลชิงอวิน๋ ที่กาลังมาถึงเป็ นความจริ งที่จะไม่
เปลี่ยนแปลง แต่นางไม่ลืมข้อตกลงที่ทาไว้กบั ฮัว่ เหยา
และเชียวชู

ฮัว่ เหยาพยักหน้าและด้วยการโบกมือครั้งเดียว งูกระดูก

สองหัวก็เลื้อยอย่างรวดเร็ วเข้าใส่ ฉินเยว่ พวกผูอ้ าวุโสที่
กาลังตื่นกลัวอยูใ่ กล้ ๆ ประมุขส่ งเสี ยงกรี ดร้องและวิง่ หนี
ไปคนละทิศละทาง ใบหน้าของฉิ นเยว่ซีดขาวราว
กระดาษ และเมื่อเขามองเห็นงูกระดูกสองหัว ฉินเยว่ที่
พ่ายแพ้อย่างสิ้ นเชิงก็ไม่อยากแม้แต่จะวิง่ หนี
ด้วยความสามารถของฉิ นเยว่ ถ้าเขาใช้ทุกอย่างที่มีเข้า
ต่อสู ้ เขาจะสามารถก่อกวนจวินอู๋เสี ยกับสหายของนาง
ได้สกั เล็กน้อย

แต่ดว้ ยสิ่ งที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันได้ทาลายกาลังใจและ

ความหวังที่เขาเคยมีไปจนสิ้ น

ความปั่ นป่ วนโกลาหลที่สร้างหายนะขึ้นในตระกูลชิ

งอวิน๋ การประท้วงของผูอ้ าวุโส และความตายที่กาลัง
ใกล้เข้ามา ทั้งหมดนี้เป็ นส่ วนหนึ่งของแผนการของจวิน
เสี ยผูซ้ ่ ึงได้วางแผนและควบคุมทุกอย่างไว้ในมือ
เหตุการณ์ท้ งั หมดนี้ได้ทุบทาลายความภาคภูมิใจตลอด
ชีวติ ของประมุขลงอย่างไร้ความปราณี
แค่ฆ่าศัตรู ให้ตายน่ะมันง่ายสาหรับจวินอู๋เสี ย แต่ถา้ ศัตรู
ของนางตายสิ้ นในดาบเดียว มันจะเป็ นการง่ายเกินไป
สาหรับพวกเขา

ดังนั้นจวินอู๋เสี ยจึงให้มู่เฉิ นและฮัว่ เหยาจัดการยุยงปลุก

ปั่ นให้เกิดความปั่ นป่ วนวุน่ วายขึ้นจนถึงช่วงเวลาสุ ดท้าย
เพื่อทาลายขวัญกาลังใจของทุก ๆ คน จวินอู๋เสี ยต้องการ
ให้ตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งหมดรู ้สึกท้อแท้สิ้นหวังจนถึง
ช่วงเวลาแห่งความตายของพวกเขา

งูกระดูกสองหัวเอาหางรัดตัวฉิ นเยว่ กระดูกที่คมเหมือน

ดาบเฉื อนเข้าไปในเนื้อของเขา ในใจของฉิ นเยว่เต็มไป
ด้วยความเจ็บปวดเสี ยใจ ดวงตาสี แดงคู่หนึ่งจ้องมองเขา
สี แดงของมันราวกับพวกมันชุ่มโชกไปด้วยเลือด ฉินเยว่
กาลังอยูใ่ นฝันร้าย เลือดของเขาไหลออกจากบาดแผล
เสื้ อผ้าราคาแพงของเขาเปี ยกชุ่มจนกลายเป็ นสี แดงสด งู
กระดูกสองหัวนาตัวฉิ นเยว่มาตรงหน้าฮัว่ เหยา ประมุข
ตระกูลชิงอวิน๋ ผูส้ ู งส่ งถูกนาลงมาจากเก้าอี้ของเขา และ
เขาดูน่าเวทนา ไม่เหลือร่ องรอยของความยโสโอหังที่เคย
มี ใบหน้าซี ดเผือดและแววตาหดหู่ของเขาไม่มีร่องรอย
ของอารมณ์

“แผนที่ที่เค่อชางจูให้เจ้าอยูท่ ี่ไหน?” ฮัว่ เหยาถามตรง ๆ

เมื่อฉิ นเยว่ที่ยอมจานนและหดหู่ได้ยนิ คาถามของฮัว่ เหยา

ดวงตาของเขาก็ส่องประกายตกใจอยูช่ วั่ ครู่ เขาได้สติ
อย่างรวดเร็ วและดวงตาก็กลับมาไร้อารมณ์อีกครั้งก่อนจะ
ตอบอย่างอ่อนแรงว่า “ข้าไม่รู้วา่ เจ้าพูดถึงอะไร”
ฮัว่ เหยาหน้าบึ้งอย่างราคาญและส่ งสัญญาณมือเล็กน้อย
กระดูกที่พนั รอบตัวฉิ นเยว่กร็ ัดแน่นเข้า ส่ วนที่คมเฉื อน
ลึกขึ้นจนฝังเข้าเนื้อของฉิ นเยว่ไปครึ่ งหนึ่ง!

ฉิ นเยว่ร้องคร่ าครวญอย่างน่าสงสาร เส้นเลือดที่คอและ

หน้าของเขาโป่ งนูนขึ้น หน้าของเขาแดงเข้ม และเหงื่อ
ไหลชุ่มโชกลงมาตามใบหน้าของเขา ขณะที่เขาร้อง
โหยหวนอย่างเจ็บปวด

เลือดสี แดงสดหยดกระจายลงบนพื้น

“มันอยูท่ ี่ไหน?” ฮัว่ เหยาถามอย่างน่ากลัวอีกครั้ง

ฉิ นเยว่กาลังจะหมดสติจากความเจ็บปวด ร่ างกายของเขา
เริ่ มกระตุก กระทัง่ พูดก็ไม่สามารถทาได้ เขาได้แต่สนั่
หัวอย่างอ่อนแรง

เสี ยงกรี ดร้องที่ตามมาดังขึ้นเรื่ อยๆ เสี ยงโหยหวนนั้น

เสี ยดแทงเข้าไปในใจของผูอ้ าวุโสคนอื่น ๆ พวกเขา
หวาดกลัวและสิ้ นหวัง ไม่อาจขยับออกจากจุดที่ยนื อยูไ่ ด้
พวกเขามองฉิ นเยว่ถูกทรมานอย่างตื่นกลัว พลางภาวนา
ให้พวกเขาไม่ใช่คนต่อไปที่พบชะตากรรมเดียวกัน

เวลาเดินไปเรื่ อย ๆ ผ่านไปหนึ่งในสามของชัว่ ยาม และ

ลมหายใจของฉิ นเยว่กาลังอ่อนลง แต่เขายังคงไม่ยอมปริ
ปากเรื่ องแผนที่เลยสักคา
ตอนที่ 336 : ตบหน้าครั้งที่หก (8)

“เฮ้ พี่ฮว่ั ถ้ายืดเยื้อไปมากกว่านี้ เขาจะตายเอานะ” เชียว

ชูเห็นฉิ นเยว่อ่อนแอลงเรื่ อย ๆ และเวลาก็กาลังจะหมด
พวกเขาไม่คิดว่าฉิ นเยว่จะไม่ยอมพูดอะไรเลยแม้แต่ตอน
ที่เขากาลังจะตาย พวกเขาไม่สนใจว่าฉิ นเยว่จะตาย
หรื อไม่ แต่ถา้ เขาตาย ที่อยูข่ องแผนที่กจ็ ะไปกับเขาด้วย

ฮัว่ เหยาขมวดคิ้วอย่างยุง่ ยากใจ

ตระกูลชิงอวิน๋ กว้างขวางมาก ถ้าฉินเยว่ปิดปากเงียบจน

ตาย พวกเขาจะต้องค้นหุบเขาเมฆาทั้งหมด ซึ่ งต้องใช้
เวลานานในการทาเช่นนั้น
“ให้ขา้ จัดการเอง” จวินอู๋เสี ยพูดขึ้นทันที

ฮัว่ เหยามองจวินอู๋เสี ยอย่างสงสัย

“ข้าบอกแล้วนี่ เรามีเวลาแค่ 1 ชัว่ ยาม” จวินอู๋เสี ยพูดช้า

ๆ ฉิ นเยว่จะตายอย่างที่นางได้บอกไว้ ภายใน 1 ชัว่ ยาม
ไม่มากไปกว่านั้น

ฮัว่ เหยาสัง่ ให้งูกระดูกสองหัวปล่อยฉินเยว่ลงกับพื้น

ร่ างกายของฉิ นเยว่เต็มไปด้วยเลือดของเขาเอง และลม
หายใจของเขาก็แผ่วเบาลงทุกที ดูเหมือนเขาไม่อาจจะพูด
ได้ ขณะที่ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวโดยไม่รู้ตวั
จวินอู๋เสี ยนัง่ ลงกับพื้นและมองไปที่ฉินเยว่ที่อ่อนแออย่าง
มาก นางดึงเอาเข็มเงินของนางออกมา และแทงไปที่เส้น
เลือดใหญ่ 12 เส้นเพื่อหยุดเลือดชัว่ คราว ต่อมานางก็งดั
ปากของฉิ นเยว่และยัดยา 3 เม็ดเข้าปากของเขา บังคับให้
เขากลืนพวกมันลงไปก่อนที่นางจะลุกขึ้น

ฮัว่ เหยามองจวินอู๋เสี ยอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขา

เคยเห็นจวินอู๋เสี ยลงมือมาก่อนและเขาก็เชื่อใจนางเต็มที่
ตอนที่เขาส่ งฉิ นเยว่ให้นาง ถึงแม้วา่ เขาจะไม่แน่ใจว่านาง
จะทาอะไร

ทาไมต้องหยุดเลือด เอายาให้กิน แล้วทิ้งไว้เฉย ๆ อย่าง

นั้น?
เชียวชูชะเง้อคอมองฉิ นเยว่ที่ตวั แข็งทื่อ เขาอยากรู ้อยาก
เห็นมากว่ายาแปลก ๆ ของจวินอู๋เสี ยจะมีฤทธิ์ตา้ นสวรรค์
เช่นไร เขาเคยเห็นความน่ากลัวของ “ยาโฉมงาม”
มาแล้วและเขาก็สงสัยว่ายาอื่น ๆ จะออกฤทธิ์อย่างไรต่อ
ฉิ นเยว่

เวลาเหมือนจะหยุดลง ณ ตอนนั้น ผูอ้ าวุโสยังคงตัวสัน่

และเกาะกลุ่มกันอยูเ่ งียบ ๆ ทางด้านหนึ่ง พวกเขาจ้อง
มองร่ างที่ไม่เคลื่อนไหวของฉิ นเยว่ที่นอนอยูบ่ นพื้นอย่าง
ตั้งใจ

จวินอู๋เสี ยไม่สนใจอะไรเลย นางแค่ดึงผ้าเช็ดหน้าออกมา

เช็ดมือของนางอย่างพิถีพิถนั
ไม่มีใครรู ้วา่ จวินอู๋เสี ยป้อนอะไรให้ฉินเยว่และทาไมถึง
ไม่มีผลอะไรเลย

ครู่ ต่อมา ภาพที่เห็นก็ทาให้ทุกคนอ้าปากค้างอย่างตกใจ!

ร่ างกายของฉิ นเยว่จู่ ๆ ก็กระเด้งขึ้น แขนและขาของเขา

บิดโค้งในมุมแปลกๆ และเสี ยงร้องโหยหวนอย่างน่า
สยดสยองก็ดงั ขึ้นท่ามกลางความเงียบในห้องโถง! แขน
ขาของฉิ นเยว่เหมือนถูกบิดด้วยแรงมหาศาลไปในมุมที่
เป็ นไปไม่ได้ และนี่เพียงแค่เริ่ มต้นเท่านั้น นิ้วของเขาเริ่ ม
ฉี กขาดและบาดแผลมากมายก็ปรากฏขึ้น ผงสี ขาวทะลัก
ออกมาผสมกับเลือดจากบาดแผลเหล่านั้น ร่ างของฉิ นเยว่
กระตุกและสัน่ อย่างรุ นแรงราวกับถูกสายฟ้าฟาด
“สลายกระดูกงั้นหรื อ?” ตาของเชียวชูเบิกกว้างในทันที
จ้องไปยังผงสี ขาวที่ทะลักออกมาจากบาดแผล เขาคิดว่า
มันน่าจะเป็ นกระดูกที่สลายกลายเป็ นผง

กระดูกนิ้วของฉิ นเยว่สลายกลายเป็ นผงและทะลักออกมา

พร้อมเลือด เปรอะเปื้ อนพื้นสี ขาว

นิ้วทุกนิ้วของเขามีเลือดไหล และคนอื่น ๆ สามารถ

จินตนาการความเจ็บปวดทรมานได้จากเสี ยงร้อง
โหยหวนอย่างต่อเนื่องของฉิ นเยว่ซ่ ึงอ่อนแรงเกินกว่าจะ
พูด

ใบหน้าสี แดงของฉิ นเยว่เปลี่ยนเป็ นสี เทา ตากลายเป็ นสี

แดงเลือด น้ าตาและน้ ามูกไหลลงมาตามใบหน้าอย่างไม่
อาจควบคุมได้ และเสี ยงกัดฟันอย่างแรงของเขาแสดงให้
เห็นถึงความเจ็บปวดทรมานที่ไม่อาจจินตนาการได้

“อย่างแรกมือ ต่อมาขา เริ่ มจากแขนขาทั้งสี่ ขา้ ง จากนั้น

ก็กระดูกสันหลังและซี่ โครง ไม่ตอ้ งห่วง เจ้าจะไม่
เป็ นไร ตราบใดที่มีขา้ อยู่ ข้ายังไม่ปล่อยให้เจ้าตายแค่น้ ี
หรอก” ในที่สุดจวินอู๋เสี ยก็พดู กับเขา มุมปากของนาง
โค้งขึ้นราวปี ศาจร้ายอีกครั้ง
ตอนที่ 337 : ตบหน้าครั้งที่หก (9)

ดวงตาแดงก่าของฉิ นเยว่จอ้ งนิ่งไปที่จวินอู๋เสี ย มันเต็มไป

ด้วยความเกลียดชังและเจ็บปวด ไม่มีใครสามารถ
จินตนาการความเจ็บปวดที่เขาได้รับได้ เขาไม่สามารถ
ขยับได้และความเจ็บปวดรุ นแรงได้ฉีกกระชากไปทัว่ ร่ าง
ของเขาอย่างไม่จบไม่สิ้นจนเขาแทบจะเสี ยสติอยูแ่ ล้ว

เขาไม่เคยคาดคิดว่าการทรมานที่ทารุ ณโหดร้ายผิดมนุษย์
เช่นนี้จะสามารถเป็ นไปได้ในร่ างของมนุษย์

มันรู ้สึกเหมือนมีมดนับล้านตัวกาลังกัดแทะกระดูกของ
เขาทีละนิด ๆ และเนื้อของเขาก็แยกตัวออกจากกระดูก
ในช่วงเวลานั้น ความปรารถนาเดียวของฉิ นเยว่คือความ
ตายอย่างรวดเร็ ว!

ความเจ็บปวดจากการทรมานโดยงูกระดูกสองหัวไม่มีวนั
เทียบได้กบั ความเจ็บปวดทรมานเกินจินตนาการที่เขา
กาลังรู ้สึกอยูใ่ นขณะนี้!

เขารู ้สึกเหมือนจะหมดสติอยูห่ ลายครั้งจากความทรมาน

แต่เข็มเงินที่ฝังอยูใ่ นตัวเขาได้รักษาสติของเขาไว้ และไม่
ยอมให้เขาได้พกั ใด ๆ

แม้วา่ จะเป็ นช่วงเวลาสั้น ๆ แต่มนั ก็รู้สึกเหมือนยาวนาน

เป็ นปี สาหรับฉิ นเยว่ การถูกบังคับให้มีสติท่ามกลาง
ความเจ็บปวดจนแทบขาดใจทาให้เขาปรารถนาความตาย
อย่างรุ นแรง แต่ประตูแห่งความตายยังคงไม่ตอ้ นรับเขา

กาลังใจของฉิ นเยว่แตกสลายกลายเป็ นผงในช่วงเวลาสั้น

ๆ เลือดไหลออกจากปากของเขา เสี ยงร้องของเขาดังไม่
หยุด และในที่สุดเขาก็ยอมเปิ ดปาก

“ใต้กอ้ นหิ นหลังเก้าอี้ในห้องหนังสื อของข้า!”

ปล่อยให้ขา้ ตายเถอะ!

เร็ ว ๆ เข้า!
ความทรมานที่มากมายเกินกว่าจะรับได้น้ ี เขาทนมันไม่
ไหวอีกต่อไปแล้ว!

เสี ยใจ!

เสี ยใจเหลือเกิน!

ถ้าเขารู ้วา่ จะมีวนั นี้ เขาจะไม่แย่งชิงเก้าอี้ประมุข! เขาจะ

พอใจกับการเป็ นศิษย์ต่าต้อยและไม่ตอ้ งโดนทรมาน
เช่นนี้!

จวินอู๋เสี ยหันไปมองฮัว่ เหยา เขายืนตกใจอยูค่ รู่ หนึ่งก่อน

จะประสานมือเป็ นการขอบคุณจวินอู๋เสี ย และออกไป
พร้อมเชียวชูในทันที ตรงไปยังห้องหนังสื อของฉิ นเยว่
เพื่อเอาของ

ในห้องโถงใหญ่ จวินอู๋เสี ยกวาดสายตามองพวกผูอ้ าวุโส

ที่ใบหน้าซีดขาวด้วยความกลัว พวกเขาทุกคนยืนเบิก
ตาโตมองฉิ นเยว่ที่กาลังกรี ดร้องขอความตาย แล้วจวินอู๋
เสี ยก็หนั มาหามู่เฉิ นพร้อมรอยยิม้

“ท่านอยากลงมือเองหรื อไม่?”

มู่เฉิ นหรี่ ตาที่เต็มไปด้วยความพยาบาทมองดูฉินเยว่ที่

กาลังนอนตัวสัน่ อย่างรุ นแรงอยูบ่ นพื้น เขาไม่มี
ความรู ้สึกสงสารแม้แต่นอ้ ย
ฉิ นเยว่อาจจะดูน่าสงสารเป็ นอย่างยิง่ ในตอนนี้ แต่ความ
สงสารทั้งหมดนัน่ ถูกบดบังด้วยความเกลียดชังจนหมด
สิ้ น!

เขาไม่เคยลืมช่วงเวลาที่บิดาของเขาต้องตายด้วยยาพิษต่อ
หน้าฉิ นเยว่ เขาจาใบหน้าของฉิ นเยว่ตอนนั้นได้ติดตา
ใบหน้าที่น่ากลัวจากความประสงค์ร้ายและความสะใจใน
ชัยชนะ เขาจาได้วา่ ผูอ้ าวุโสคนก่อน ๆ ที่ภกั ดีกบั อดีต
ประมุขถูกฉิ นเยว่ฆ่าอย่างโหดเหี้ ยมทีละคน ๆ

ฉิ นเยว่ไม่สมควรมีชีวติ อยู!่

แต่การตายของเขาต้องไม่ง่ายนัก!
ชีวติ ของเขาเพียงอย่างเดียวไม่สามารถไถ่บาปที่เขาทามา
ตลอดชีวิตได้!

ฉิ นเยว่ทาลายชีวติ เขา และฉินเยว่กย็ งั ทาลายตระกูลชิ

งอวิน๋ !

“ไม่ ข้าอยากให้เขามีชีวติ อยูแ่ ละเจ็บปวดทรมานจนถึง

ช่วงเวลาสุ ดท้าย” มู่เฉิ นกัดฟันพูด ความเกลียดชังของเขา
ส่ องประกายอยูใ่ นดวงตา

จวินอู๋เสี ยไม่พดู อะไรอีกและหันหลังให้ฉินเยว่ นางทิ้งมู่

เฉิ นไว้เพียงลาพังเพื่อให้เขาดื่มด่ากับการแก้แค้นอย่างช้า
ๆ และไม่ขโมยช่วงเวลาอันหอมหวานนี้ไปจากเขา
ฉิ นเยว่คิดว่าถ้าเขาเปิ ดเผยที่ซ่อนของแผนที่แล้ว เขาจะ
ได้รับการปลดปล่อยจากความทรมานนี้ แต่คาตอบของมู่
เฉิ นได้ทาให้เขาสิ้ นหวังอย่างที่สุด ประมุขที่ผคู ้ นเคารพ
นับถือมากมายแห่งตระกูลที่ยงิ่ ใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน
บัดนี้ร่างของเขากองอยูบ่ นพื้น ตัวสัน่ และบิดไปมาด้วย
ความเจ็บปวด

สายตาของเขาวิงวอนขอความตายอย่างรวดเร็ ว

แต่จนกระทัง่ เวลาของเขาหมดลง ความปรารถนาของเขา

ก็ไม่เป็ นจริ ง

เสี ยงฆ้องดังขึ้นบ่งบอกเวลาเที่ยงวัน และดวงอาทิตย์กข็ ้ ึน

สู่ จุดสู งสุ ดตรงศีรษะ ความร้อนแผดเผาลงมา และ
ควันพิษก็แพร่ กระจายไปทัว่ หุบเขาเมฆาทั้งสิ บเอ็ด
ในทันที ศิษย์ในของหุ บเขาต่าง ๆ ไม่รู้ตวั เลยว่าหายนะ
กาลังเข้ามา พวกเขากาลังกินอาหารเที่ยงและคุยโม้ถึง
อาชญากรรมอันชัว่ ร้ายเลวทรามของตนอย่างภูมิใจ

จวินอู๋เสี ยก้มลงมอง และดึงเอาเข็มที่ช่วยรักษาชีวติ ของ

ฉิ นเยว่ไว้ออกมาด้วยการกวาดมือเพียงครั้งเดียว!

เมื่อปราศจากเข็ม ตาของฉิ นเยว่กถ็ ลนออกมาในทันที

ร่ างของเขากระตุกแรง ๆ 1 ครั้ง แล้วลมหายใจสุ ดท้าย
ของเขาก็หมดไป!
ตอนที่ 338 : ความแข็งแกร่ งที่เหนือกว่า (1)

ตอนที่เชียวชูและฮัว่ เหยากลับมา พวกเขาเห็นฉิ นเยว่

หายใจเป็ นเฮือกสุ ดท้าย แต่กไ็ ม่ได้ใส่ ใจเลยแม้แต่นอ้ ย
แม้วา่ นัน่ จะเป็ นถึงประมุขของตระกูลชิงอวิน๋ ที่ยงิ่ ใหญ่

“เราได้มาแล้ว” ฮัว่ เหยาพยักหน้าให้จวินอู๋เสี ย

“ได้เวลาส่ งทุกคนไปตามทางของตัวเองแล้ว มู่เฉินไปพา

ศิษย์ของท่านลงจากภูเขา” จวินอู๋เสี ยเดินจากมาอย่างแน่ว
แน่ และคนอื่น ๆ ที่เหลือก็ตามหลังนางมา

ในห้องโถงใหญ่ สมาชิกตระกูลชิงอวิน๋ ยังคงหวาดกลัว

เกินกว่าจะขยับ ตอนที่พวกเขามองดูจวินอู๋เสี ยเดินจากไป
พวกเขาอยากถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่คาพูดของจ
วินอู๋เสี ยก่อนจากไปทาให้พวกเขาตัวสัน่ อย่างไม่อาจ
ควบคุมได้

สัตว์อสู รขนาดใหญ่ท้ งั สามตัวเสร็ จสิ้ นการสังหารหมู่ใน

ห้องโถงใหญ่แล้ว ในห้องเจิ่งนองไปด้วยเลือดสี แดงสด
แอ่งเลือดที่ดูเหมือนจะใช้ลา้ งบาปและสิ่ งสกปรกโสมม
ของตระกูลที่ยงิ่ ใหญ่น้ ีให้สะอาด

ในขณะที่พวกเขาเดินลงหุบเขาเมฆาครามนั้น ศพของ
พวกลูกศิษย์กระจัดกระจายไปทัว่ จนถึงวินาทีสุดท้าย
ของชีวติ พวกเขาก็ยงั ไม่รู้วา่ ตนเองตายเพราะอะไร
หุ บเขาเมฆาที่เคยวุน่ วายพลุกพล่าน บัดนี้ปกคลุมไปด้วย
ความเงียบ ตลอดเส้นทางจากหุบเขาเมฆาครามจนถึงหุบ
เขาเมฆาร่ ายรา มู่เฉิ นไม่พบใครที่ยงั มีชีวติ อยูเ่ ลย

จวินอู๋เสี ยได้ทาตามสัญญาของนาง สังหารทุกคนใน

ตระกูลชิงอวิน๋ !

“เจ้าวางแผนจะทาอะไรต่อ?” ฮัว่ เหยาถาม หันไปหาจ

วินอู๋เสี ย พวกเขาจบเรื่ องกับตระกูลชิงอวิน๋ แล้ว และนับ
จากนี้ ตระกูลชิงอวิน๋ จะไม่มีอยูอ่ ีกต่อไป

จวินอู๋เสี ยครุ่ นคิดอยูค่ รู่ หนึ่งขณะมองสารวจหุบเขาใหญ่ที่

ครั้งหนึ่งเป็ นที่อยูข่ องตระกูลชิงอวิน๋ แล้วตอบเบาๆว่า
“ข้าอยากกลับบ้านก่อน”
นางได้จากบ้านมาเป็ นเวลานาน ตอนนี้ได้เวลาที่นางจะ
กลับไปแล้ว

“เช่นนั้นเราจะไปกับเจ้าด้วย! มู่เฉิ นบอกว่าเขาต้องอยูต่ ่อ

อีกสักพักเพื่อจัดการเรื่ องศิษย์นอกกับทหารรับจ้าง และ
จะไปหาเจ้าที่แคว้นฉี ในอีกสองสัปดาห์ เราจะกลับไปกับ
เจ้า และหลังจากที่เจ้าจัดการเรื่ องของตัวเองเรี ยบร้อยแล้ว
เจ้าก็จะช่วยเราปรุ งยาได้” เชียวชูพดู อย่างตื่นเต้น
หลังจากอยูใ่ กล้ ๆ จวินเสี ยมาสักพัก เขาก็รู้สึกว่าจวินเสี ย
เป็ นเพื่อนร่ วมทางที่ดีคนหนึ่ง

จวินเสี ยยังเด็กมาก แต่แผนการอันละเอียดรอบคอบที่คิด

ขึ้นทาให้เขาประหลาดใจเป็ นอย่างยิง่
แม้จะเผชิญหน้ากับตระกูลชิงอวิน๋ ที่ทรงอานาจ ก็ยงั
สามารถทาให้ศตั รู พงั พินาศและตกสู่ ขมุ นรกได้ การเป็ น
เพื่อนกับปี ศาจน้อยเช่นนี้ ต้องทาให้เขาตื่นเต้นมากยิง่ ขึ้น
แน่!

จวินอู๋เสี ยมองเชียวชูที่กระตือรื อร้นแล้วก็พยักหน้า

หลังจากคิดอยูค่ รู่ หนึ่ง

ครั้งนี้ดว้ ยความช่วยเหลือของฮัว่ เหยาและเชียวชู นางจึง

ทาตามเป้าหมายที่จะทาลายล้างตระกูลชิงอวิน๋ ได้สาเร็ จ
อย่างราบรื่ นมากขึ้น เปรี ยบเทียบกับแผนการแรกของ
นางแล้ว นางสามารถดาเนินการได้เร็ วขึ้นถึง 2 สัปดาห์
ไม่วา่ จะร่ วมมือกันทาอะไรก็ตาม พวกเขาก็ตอ้ งรักษา
คาพูด

ในใจของจวินอู๋เสี ย นางจัดฮัว่ เหยาและเชียวชูเป็ น

พันธมิตรชัว่ คราวในการร่ วมมือกันของพวกเขา ไม่ได้รู้
แม้แต่นอ้ ยว่าการพบกันครั้งนี้จะผูกพันชีวติ ของพวกเขา
เข้าด้วยกันตลอดไป

พวกเขาสามคนเดินทางลงจากภูเขา และทิ้งให้มู่เฉิน
จัดการเรื่ องที่ยงั ไม่เรี ยบร้อย

ขณะที่ท้ งั สามเดินทอดน่องลงจากภูเขาช้า ๆ เชียวชูที่

กาลังตื่นเต้นพูดคุยไม่หยุด ส่ วนฮัว่ เหยาและจวินอู๋เสี ย
ยังคงเงียบ
เมื่อทั้งสามเดินมาถึงครึ่ งทาง ร่ างสองร่ างก็ปรากฏตัวขึ้น
ที่ยอดเขาของหุบเขาเมฆา

ทั้งสองร่ างมองเห็นหุบเขาที่มีศพอยูเ่ กลื่อนกลาด ดวงตา

พวกเขาก็ทอแววสนใจ

“เกิดอะไรขึ้นกับตระกูลชิงอวิน๋ ? แค่ครึ่ งปี พวกเขากลับ

ตกอยูใ่ นสภาพที่น่าสังเวชเช่นนี้?” ชายที่ดูมีเสน่ห์พดู ขึ้น
พร้อมหัวเราะขณะที่สารวจศพที่กระจัดกระจายไปทัว่
แววตาของเขาส่ องประกายชัว่ ร้ายเย็นชา
ชายอีกคนทาหน้านิ่วคิ้วขมวด และในตอนนั้นเอง กาไล
ข้อมือที่เขาใส่ อยูก่ เ็ ปล่งแสงสี เขียวออกมา ทาให้ชายคน
นั้นอ้าปากค้าง

“ภูติพฤกษาอยูท่ ี่อาณาจักรล่างนี่จริ ง ๆ !!”

ตอนที่ 339 : ความแข็งแกร่ งที่เหนือกว่า (2)

“เจ้าแน่ใจหรื อ?” ชายคนที่กาลังหัวเราะถามอย่างตกใจ

“มีปฏิกิริยาจากพลอยวิญญาณ คน ๆ นั้นต้องอยูใ่ กล้ ๆ

แถวนี้ ! เราน่าจะยังตามทัน !” ชายคนที่พดู มองไปที่
พลอยวิญญาณที่ส่องแสงสี เขียวออกมา แล้วเขาก็หรี่ ตาลง

“ฮ่า ๆ! เราหากันจนรองเท้าสึ กขาดหมดแล้วยังไม่ได้

อะไร แล้วตอนนี้โอกาสพบมันก็มาอยูต่ รงหน้าเราแล้ว!
เราจะปล่อยให้มนั หนีไปไม่ได้!” ชายคนนั้นหัวเราะหนัก
ขึ้น
ทันใดนั้นร่ างทั้งสองร่ างก็พร่ าเลือนและหายตัวไปจาก
ยอดเขาของหุบเขาเมฆาทันที!

ที่กลางภูเขา จวินอู๋เสี ยมองไปที่ภูติวิญญาณตัวโตที่

ตามหลังพวกเขามา ขนสี ดาและขาวของสัตว์อสู รดู
เหมือนสมบัติแห่งชาติของประเทศ ๆ หนึ่งในชาติก่อน
ของนาง แต่ขนาดของมันใหญ่กว่าที่นางเคยเห็นมาก

“รอลลี่ของข้าน่าเกรงขามแล้วก็สง่างามใช่ไหมล่ะ!?”
เชียวชูเห็นจวินเสี ยจ้องมองภูติวิญญาณของเขา เขาจึงพูด
ยกย่องมันอย่างภูมิใจและตบเบา ๆ ที่พงุ ของมัน พุงกลม
ๆ ปุกปุยนัน่ ช่างเชิญชวนให้สมั ผัสยิง่ นัก
เจ้าแมวดาตัวน้อยที่อยูบ่ นบ่าของจวินอู๋เสี ยยกอุง้ เท้าของ
มันขึ้นมาปิ ดหน้า

เอาแล้วไง!

เจ้านายของมันเอาอีกแล้ว!

จวินอู๋เสี ยจ้อง “แพนด้า” ยักษ์อย่างไม่ละสายตา นางนิ่ง

เงียบอยูน่ านก่อนจะถามว่า “ขอข้าแตะได้ไหม?”

“แน่นอน!” เชียวชูพดู อย่างเริ งร่ า รู ้สึกใจกว้างเป็ นพิเศษ

จวินอู๋เสี ยเดินไปหารอลลี่และมองหมีตวั ใหญ่ที่สูง
มากกว่าสองเมตรตรงหน้านาง สายตาเย็นชานัน่ เพ่งมอง
อย่างสนใจ

รอลลี่เอียงคอมองร่ างเล็ก ๆ ตรงหน้ามันอย่างงุนงง จิต

ของมันเชื่อมกับเจ้านายและรู ้วา่ คนตรงหน้ามันคือเพื่อน
ไม่ใช่ศตั รู และห้ามโจมตี

พวกเขายืนจ้องกันอยูน่ านจนเชียวชูคิดว่าจวินเสี ยจะไม่

แตะรอลลี่แล้ว ตอนนั้นเอง จวินอู๋เสี ยก็ร้องเสี ยงแหลม
อย่างดีใจและโผเข้าใส่ พงุ กลม ๆ ของรอลลี่ มือของนาง
ยืดออกเต็มที่ พยายามอย่างหนักที่จะโอบเจ้าหมียกั ษ์ไว้
ในอ้อมแขนเล็ก ๆ ของนาง
จวินอู๋เสี ยซุกตัวลงไปในขนนุ่ม ๆ ดื่มด่ากับความนุ่มลื่น
ราวกามะหยี่ นางหลับตาอย่างเพลิดเพลินและสาราญใจ

เจ้าแมวดาตัวน้อยบนหลังของจวินอู๋เสี ยรู ้สึกอยากจะ

ร้องไห้

โรคของเจ้านายมันกาเริ บอีกแล้ว!

จวินอู๋เสี ยไม่ค่อยชื่นชอบกับอะไรมากนัก แต่นางไม่อาจ

ต้านทานเจ้าพวกขนปุยได้เลยแม้แต่นอ้ ย ตอนที่นาง
สมัครเป็ นสัตวแพทย์น้ นั เหตุผลแรกคือเพื่อแก้แค้น และ
เหตุผลที่สองคือนางรักเจ้าสัตว์ขนปุยพวกนี้
คงมีแต่สวรรค์ที่รู้วา่ ใบหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ของจวินอู๋
เสี ยนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับแมวและหมาตัวเล็ก ๆ ทั้งหลาย
มันจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้ นเชิง ตาของนางจะจ้องเขม็งและ
เป็ นประกายวิบวับสดใส ซึ่งมันทาให้เจ้าแมวดาตัวน้อย
อยากร้องไห้อยูเ่ สมอ

ดูเหมือนว่าถึงแม้จะกลับมาเกิดใหม่ โรคของนางก็ไม่ได้
หายไป!

จวินอู๋เสี ยไม่ได้มีความสนใจใด ๆ ต่องูกระดูกสองหัว แต่

นางไม่อาจต้านทานเจ้าแพนด้าน่ากอดและเสน่ห์อนั ไร้
เดียงสาของมันได้เลย นางมีจุดอ่อนกับพวกสัตว์ขนปุย
น่ารักพวกนี้
เชียวชูอา้ ปากค้างขณะมองจวินเสี ยที่มกั จะเย็นชาและทา
ตัวเหิ นห่างอยูเ่ สมอซุกตัวลงไปที่พงุ ของภูติประจาตัวของ
เขา แล้วเชียวชูที่พดู ไม่หยุดก็พดู อะไรไม่ออกในทันที

เอ่อ......

การเปลี่ยนแปลงนี้มนั ....น่าตกใจเกินไปแล้ว!

ความสงบนิ่งไม่หวัน่ ไหวและความเฉลียวฉลาดอัน
มากมายของจวินอู๋เสี ยมักจะทาให้ผคู ้ นลืมไปว่านางยังเด็ก
แต่สิ่งที่นางทากับรอลลี่ได้ดึงเอาเด็กหญิงตัวน้อยที่ซ่อน
อยูอ่ อกมา
“รอลลี่ของข้า.......น่ารัก......เป็ นพิเศษเนอะ......” เชียวชู
พยายามอยูน่ านกว่าจะพูดออกมาได้ เขาคิดว่าจวินเสี ย
ประทับใจในรู ปร่ างใหญ่โตและพลังอันน่าเกรมขามของ
รอลลี่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจผิดโดยสิ้ นเชิง

มุมปากของฮัว่ เหยากระตุก แต่เขาก็ไม่ได้พดู อะไรออกมา

และสู งขึ้นไปบนต้นไม้ดา้ นข้างของพวกเขา เย่ฉาที่ซ่อน

ตัวอยูม่ องเห็นการเปลี่ยนท่าทีอย่างรุ นแรงและกะทันหัน
ของจวินอู๋เสี ย ทาให้เขาตกใจจนเกือบตกลงมา

เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่า คุณหนูที่เย็นชาและฉลาดเป็ นกรด

คนนั้น จะมีจุดอ่อนเป็ นภูติประจาตัวขนปุยเช่นนี้!
ตอนที่ 340 : ความแข็งแกร่ งที่เหนือกว่า (3)

“นายท่านน่าจะสนใจเรื่ องนี้” เย่ฉาถูคางในขณะที่ปล่อยงู

ดาตัวจิ๋วลงไปตามต้นไม้

หน้าที่หลักของเย่ฉาคือปกป้องจวินอู๋เสี ยอย่างลับ ๆ แต่

คุณหนูน้ นั ช่างโหดเหี้ ยมนักและไม่มีสิ่งใดในตระกูลชิ
งอวิน๋ ที่นางจัดการด้วยตัวเองไม่ได้ การปกป้องของเย่
ฉาจึงเป็ นสิ่ งไม่จาเป็ น และหน้าที่หลักของเขาก็กลายเป็ น
การรวบรวมข้อมูลสิ่ งที่นางชอบและไม่ชอบ รวมถึงสิ่ งที่
นางทาในแต่ละวันแทน เขาเขียนข้อมูลลงกระดาษชิ้น
เล็ก ๆ และให้งูดาส่ งมันไปให้จวินอู๋เหยาที่แคว้นฉี
ในขณะที่เย่ฉาปล่อยงูดาออกไปนั้นเอง จู่ ๆ ใบหน้าของ
เขาก็แข็งค้าง!

บุคคลที่มีพลังน่าสะพรึ งกลัวสองคนกาลังพุง่ เข้ามาด้วย

ความเร็ วที่น่าตกใจ!

เย่ฉาตื่นตัวขึ้นมา ร่ างของเขาเครี ยดเกร็ ง ดวงตาของเขา

สอดส่ ายไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง

จวินอู๋เสี ยกาลังเพลิดเพลินอยูก่ บั พุงนุ่มนิ่มปุกปุยของรอล

ลี่ และกาลังผ่อนคลายเป็ นอย่างมาก ทันใดนั้นเสี ยงของ
คนแปลกหน้าก็ดงั ขึ้นขัดความสาราญของนาง

“เจ้าอยูท่ ี่นี่เอง”
ทั้งสามคนหันไปทางเสี ยงที่ดงั ขึ้นกะทันหัน

พวกเขาเห็นชายที่ดูมีเสน่ห์สองคนยืนอยูห่ ่างจากพวกเขา
ชายทั้งสองกาลังประเมินพวกเขาสามคนอย่างระมัดระวัง
และสายตาของพวกเขาค่อนข้างแปลกพิกล พวกมันดู
เหมือนกาลังประเมินสิ นค้ามากกว่ากาลังมองดูผเู ้ ยาว์ท้ งั
สาม

การดูถูกเหยียดหยามของพวกเขานั้นเห็นได้อย่างชัดเจน
และพวกเขาไม่สนใจที่จะซ่อนมันไว้
“เป็ นเจ้ารึ ? หรื อเจ้า? หรื อว่า.....เจ้าตัวเล็กตรงนี้” ชายที่
กาลังยิม้ ถามขึ้น และมองไปที่ฮวั่ เหยา เชียวชู และจวินอู๋
เสี ย

สายตาของจวินอู๋เสี ยเย็นชา โดยไม่รู้วา่ ทาไม ชายสอง

คนที่อยู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมา ทาให้นางรู ้สึกแย่มาก

ฮัว่ เหยาและเชียวชูระวังตัวในทันที รอลลี่มายืนอยูข่ า้ ง ๆ

เชียวชู และงูกระดูกสองหัวก็ต้ งั ท่าเตรี ยมป้องกัน

“หื อ? นี่ขา้ เจออะไรที่นี่เนี่ย? คนของเผ่ากระดูกมายาใน

อาณาจักรล่าง เจ้าหนู งูกระดูกสองหัวนัน่ เป็ นภูติ
ประจาตัวของเจ้าใช่หรื อไม่?” ชายคนนั้นหรี่ ตามองฮัว่
เหยาอย่างมุ่งร้าย
ฮัว่ เหยาตัวแข็งทื่อ สายตาของเขาจ้องกลับอย่างอันตราย

“หมีหยินหยาง......จุ๊ ๆ ภูติประจาตัวพวกนี้มาโผล่ที่
อาณาจักรล่างได้อย่างไร พวกเจ้าเปิ ดตาข้าจริ ง ๆ วันนี้”
สายตาของเขาหันกลับไปมองรอลลี่ขณะที่พดู

“งูกระดูกสองหัว หมีหยินหยาง เจ้าทั้งสองไม่ใช่คนที่เรา

ตามหา......” ดวงตาของชายคนนั้นหันไปมองจวินอู๋เสี ย
อย่างช้า ๆ มุมปากของเขาโค้งขึ้น

“เฮ้ เจ้าหนู ข้าเดาว่าเป็ นเจ้าซินะที่มีภูติพฤกษาเป็ นภูติ

ประจาตัว”
จวินอู๋เสี ยสะดุง้ อยูใ่ นใจ นางไม่ได้ปล่อยเจ้าบัวน้อย
ออกมา แล้วพวกเขาพบภูติพฤกษาที่ซ่อนอยูใ่ นร่ างของ
นางได้อย่างไร?

“พวกเจ้าเป็ นใคร?” จวินอู๋เสี ยถามอย่างเย็นชา ความรู ้สึก

ที่สมั ผัสได้จากชายสองคนนี้แตกต่างจากทุกคนที่นางเคย
พบมาโดยสิ้ นเชิง แค่ยนื อยูต่ รงหน้าเท่านั้น พวกเขาก็ส่ง
แรงกดดันที่หนักหน่วงมาเกาะกุมหัวใจของนาง ทาให้
นางหายใจอย่างยากลาบาก

มันเป็ นความรู ้สึกที่จวินอู๋เสี ยเพิ่งได้สมั ผัสเป็ นครั้งแรก

หลังจากการเกิดใหม่
“พวกเราเป็ นคนดีน่าเจ้าหนู แค่บอกข้ามาดี ๆ คิดซะว่า
ข้าเป็ นพี่ชายของเจ้า ภูติประจาตัวของเจ้าคือภูติพฤกษา
ใช่หรื อไม่?” รอยยิม้ กว้างของเขาทาให้ตาเขาแคบลง
ขณะที่เขาเกลี้ยกล่อมอย่างนุ่มนวล

จวินอู๋เสี ยขมวดคิ้วลึกและสี หน้าของนางแสดงความเป็ น

ศัตรู

“เฮ้อ......ไม่ตอ้ งตื่นเต้นเกินไปนักหรอกน่า เรามาที่นี่แค่

อยากถามเจ้าสองสามเรื่ องเท่านั้น” ชายคนนั้นเห็นว่าท่าที
ของเขาไม่ได้ผลกับจวินอู๋เสี ย จึงแสร้งถอนใจอย่างช่วย
ไม่ได้
ชายอีกคนที่ยนื เงียบอยูข่ า้ ง ๆ จ้องมองไปที่จวินอู๋เสี ยด้วย
แววตาอันตราย

“พวกเราไม่รู้จกั กัน และเราไม่มีเรื่ องอะไรต้องคุยกัน”

จวินอู๋เสี ยเฝ้าสังเกตการกระทาของชายสองคนนั้น

“เมื่อเจ้าไม่ยอมให้ความร่ วมมือ เช่นนั้นเราก็ทาได้แค่

......” ชายคนที่ยมิ้ พูดขึ้น และทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็
ส่ องประกายเย็นยะเยือก
ตอนที่ 341 : ความแข็งแกร่ งที่เหนือกว่า (4)

ก่อนที่ผเู ้ ยาว์ท้ งั สามจะทันได้ยนิ คาพูดสุ ดท้ายของเขา

ทันใดนั้นเขาก็หายไปจากจุดที่ยนื อยู่

จวินอู๋เสี ยรู ้สึกแปลกใจในขณะที่ความเย็นยะเยือกพุง่ เข้า

ใส่ หน้าอกของนาง แต่แล้วก็มีเงาดาเข้ามาดึงนางถอย
หลัง

ทุกสิ่ งเกิดขึ้นเร็ วมาก ฮัว่ เหยาและเชียวชูที่ยนื อยูข่ า้ งๆยัง

ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น จนพวกเขาเห็นชายคนที่หายตัว
ไปจู่ๆก็โผล่มายืนอยูต่ รงจุดที่จวินอู๋เสี ยยืนอยูก่ ่อนหน้านี้
พร้อมด้วยเศษผ้าฉี กขาดในมือของเขา
อีกด้านหนึ่ง ชายหล่อเหลาเย็นชาในชุดสี ดาซึ่ งปรากฏตัว
ขึ้นจากที่ไหนไม่รู้ กาลังจ้องมองอย่างเคร่ งเครี ยด จวินอู๋
เสี ยยืนอยูเ่ งียบๆข้างหลังเขา เสื้ อคลุมของนางที่ขาดไป
ส่ วนหนึ่งกาลังโบกสะบัดตามลม

“อืม ไม่เลวนี่” ชายที่กาลังยิม้ ประเมินชายในชุดดาที่

โผล่ข้ ึนมากะทันหัน เขายิม้ มากขึ้นและดวงตาของเขาก็
ส่ งรังสี ฆ่าฟัน

จวินอู๋เสี ยมองหลังของชายชุดดาด้วยสายตาครุ่ นคิด ทุก

อย่างเกิดขึ้นชัว่ เสี้ ยววินาที นางยังไม่รู้สึกว่ามีใครเข้า
ประชิดตัวเลย แต่จู่ๆชายสองคนก็ปรากฏตัวขึ้นมา!
นางเห็นเสื้ อคลุมด้านหน้าของนางถูกชายที่กาลังยิม้ ฉี ก
ขาด ถ้าไม่ใช่เพราะชายชุดดายืน่ มือเข้าช่วยในทันที สิ่ งที่
ถูกฉี กกระชากออกคงไม่ได้มีแค่เสื้ อคลุมของนาง แต่
หัวใจของนางก็ดว้ ย!

เหงื่อไหลลงมาตามหลังของจวินอู๋เสี ย ตั้งแต่นางเกิดใหม่
มานี้ นี่เป็ นครั้งแรกที่รู้สึกถึงกรงเล็บมัจจุราชที่ใกล้เข้า
มา!

ชายคนที่ยมิ้ อยูต่ ลอดนั้นตั้งใจจะฆ่าทันทีในการโจมตีครั้ง

แรก!

“ข้าคงต้องขอร้องให้คุณหนูไปจากที่นี่ทนั ทีขอรับ” เย่ฉา

หันหลังให้จวินอู๋เสี ย ใบหน้าของเขาเคร่ งเครี ยดจริ งจัง
ดวงตาของเขาจ้องเขม็งไปที่ชายในชุดคลุมสี ขาวที่มี
รอยยิม้ อยูบ่ นใบหน้า

ถ้าเขาดึงตัวคุณหนูถอยกลับมาไม่ทนั พวกเขาคงเสี ย
คุณหนูไปแล้ว

“เจ้าเป็ นใคร?” จากที่เย่ฉาหันหลังให้จวินอู๋เสี ย นางจึง

ไม่สามารถเห็นหน้าของเขาได้ แต่นางรู ้สึกได้วา่ ชายชุด
ดานั้นไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อนาง และยังปกป้องนางจาก
อันตรายอีกด้วย

เย่ฉาไม่ได้หนั กลับมา แต่ตอบกลับอย่างสงบว่า “ข้า

ทางานตามคาสัง่ ของนายท่านอู๋เหยาให้คอยปกป้อง
คุณหนูจากอันตรายขอรับ ชื่ออันต่าต้อยของข้าไม่ควร
แปดเปื้ อนหู ของคุณหนู ข้าเพียงขอร้องคุณหนู ได้โปรด
ไปจากที่นี่ทนั ทีเถิดขอรับ ชายสองคนนั้นแข็งแกร่ งเกิน
กว่าที่คุณหนูจะรับมือได้”

จวินอู๋เสี ยชะงักนิ่งไปชัว่ ครู่ นางไม่ได้ยนิ ชื่อของจวินอู๋

เหยามาสักพักแล้ว และการได้ยนิ มันกะทันหันเช่นนี้กท็ า
ให้หวั ใจของนางกระตุก

พี่ใหญ่ส่งคนมาคุม้ ครองนางจริ ง ๆ

เย่ฉาลังเลอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนจะพูดกับฮัว่ เหยาและเชียวชูวา่

“ข้าขอรบกวนท่านทั้งสองช่วยคุม้ กันคุณหนูไปจากที่นี่
ด้วยขอรับ ให้ขา้ จัดการชายสองคนนี้เอง”
ฮัว่ เหยาและเชียวชูไม่ทนั คิดถึงความผิดปกติที่จวินอู๋เสี ย
ถูกเรี ยกว่าคุณหนู แต่คาพูดของเย่ฉาทาให้พวกเขารู ้สึก
สังหรณ์ใจไม่ดีข้ ึนมาทันที

“ได้สิ” ทั้งสองคนตอบตกลงในทันที

เย่ฉาพยักหน้าอย่างเคร่ งเครี ยด

ชายชุดขาวมองเย่ฉาอย่างไม่เห็นด้วย

“เจ้าคงไม่คิดว่าเจ้าสามารถหยุดพวกข้าสองคนได้ดว้ ยตัว
เจ้าเองคนเดียวหรอกนะ?” ระดับที่แข็งแกร่ งที่สุดใน
อาณาจักรล่างมีถึงแค่พลังวิญญาณสี ม่วงเท่านั้น
“เจ้าจะรู ้ในไม่ชา้ ” เย่ฉาหัวเราะเย็นชา และทันใดนั้นก็
ตะโกนขึ้น “ไป!”

ฮัว่ เหยาและเชียวชูลงมือทันที พวกเขายกจวินอู๋เสี ยขึ้น

และวิง่ ลงมาตามภูเขา ชายสองคนนั้นจะเป็ นใครก็ตาม
ทั้งสองก็ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะจัดการได้ ชายชุดดาที่
ปกป้องจวินเสี ยเห็นได้ชดั ว่าแข็งแกร่ งกว่าพวกเขาสองคน
มาก ในการต่อสู ้ของยอดฝี มือที่แข็งแกร่ งเช่นนี้ พวกเขา
สองคนจะเป็ นแค่ตวั ถ่วงเท่านั้นถ้ายังขืนรั้งอยู่

“หนีเรอะ!? ไม่ง่ายนักหรอก!” ชายชุดขาวหรี่ ตาลงอย่าง

อันตราย และกาลังจะไล่ตามไป แต่เขากลับถูกเย่ฉา
ขวางทางเอาไว้!
ตอนที่ 342 : ความแข็งแกร่ งที่เหนือกว่า (5)

เย่ฉายืนปิ ดเส้นทางลงภูเขาเอาไว้ ไม่ยอมให้ชายสองคน

นั้นผ่านไปได้

ชายชุดขาวซัดฝ่ ามือเข้าใส่ เย่ฉาอย่างหงุดหงิด มิคาด เย่

ฉาสวนกลับด้วยการซัดฝ่ ามือเข้าใส่ เช่นกัน!

พลังแข็งแกร่ งทั้งสองสายปะทะกันและเกิดระเบิดขึ้น
ชายชุดขาวจ้องมองเย่ฉาอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อพบว่า
พลังของเย่ฉาเสมอกับเขา!

“เจ้าไม่ใช่คนของอาณาจักรล่าง! เจ้ามาจากที่ไหน!?”
ชายชุดขาวตกใจ รอยยิม้ ของเขาหายไปจากใบหน้า
เย่ฉาหัวเราะอย่างเย็นชา แต่ไม่ตอบอะไร

“บัดซบ!” ชายชุดขาวสบถ และไม่นานก็เข้าต่อสู ้กบั เย่ฉา

พลังแข็งแกร่ งทั้งสองปะทะกัน หญ้าและต้นไม้รอบ ๆ
ล้วนถูกทาลาย สายลมพัดขึ้นจากการเคลื่อนไหวของ
พวกเขา และพื้นดินก็สนั่ สะเทือนเบา ๆ อยูใ่ ต้เท้าพวก
เขา!

ชายชุดขาวพบว่าเขาไม่สามารถล้มเย่ฉาลงได้ และเขาก็
สบถไม่หยุด

เย่ฉาจดจาการโจมตีและการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู ้ของเขา
แล้ววิเคราะห์อย่างรวดเร็ วเพื่อระบุตวั คู่ต่อสู ้ของเขา
ในขณะที่ท้ งั สองกาลังหมกมุ่นอยูก่ บั การต่อสู ้ของพวกเขา
ชายในชุดสี เทาที่นิ่งเงียบอยูต่ ลอดเวลาก็พงุ่ เข้าสู่ การต่อสู ้
พลังอันแข็งแกร่ งระเบิดออกจากฝ่ ามือของเขาตรงไปที่
จุดสาคัญของเย่ฉา การโจมตีที่ดุเดือดรุ นแรงของชายชุด
ขาวได้ตรึ งเย่ฉาไว้ ทาให้เขาขยับหลบได้เพียงเล็กน้อย
แรงระเบิดกระแทกหน้าอกเขาตรง ๆ เย่ฉากระอัก
เลือดออกมาในทันที

“ข้าจัดการชายคนนี้เอง อย่าปล่อยให้ภูติพฤกษาหนีไป
ได้” สายตาของชายชุดเทาเย็นชาขณะที่เขาแนะนาชายชุด
ขาว

ชายชุดขาวจ้องมองเย่ฉาขด้วยความโกรธ และหัน
กลับไปวิง่ ลงภูเขาอย่างรี บเร่ ง เย่ฉาอยากจะไล่ตามเขาไป
แต่ชายชุดเทาที่เข้ามาต่อสู ้กบั เขาไม่ปล่อยให้เย่ฉามี
ทางเลือกอื่น นอกจากสู ้!

และเมื่อสู ้กนั เย่ฉาก็รู้สึกท้อใจมากขึ้น ชายชุดเทานั้นมี

ความสามารถสู งกว่าชายชุดขาวมากมายนัก

ด้วยความสามารถระดับนี้ แม้แต่ในอาณาจักรกลางก็ยงั
ถือว่าเป็ นผูท้ ี่แข็งแกร่ งมาก

...........................

ฮัว่ เหยาและเชียวชูไม่ยอมปล่อยจวินอู๋เสี ย พวกเขาวิง่

อย่างรวดเร็ วโดยไม่หยุด ความเร็ วของเขานั้นมากกว่าจ
วินอู๋เสี ย ในที่สุดพวกเขาก็มองเห็นตีนเขาอยูต่ รงหน้า
แต่ร่างในชุดขาวจอมตื้อก็โผล่มาตรงหน้าพวกเขาอย่าง
กะทันหัน

“พวกเจ้าคิดว่าจะไปไหนกันหา?” ชายชุดขาวหรี่ ตาลง

ความเย็นยะเยือกกระจายออกมาในขณะที่เขาจ้องนิ่งไป
ที่จวินอู๋เสี ย

เร็ วอะไรปานนี้! ฮัว่ เหยาและเชียวชูตกใจเป็ นอย่างมาก

พวกเขาเอาตัวบังจวินอู๋เสี ยไว้ ปกป้องสหายของเขาไว้
ด้านหลัง งูกระดูกสองหัวและหมีหยินหยางยืนขนาบข้าง
อยูค่ นละด้าน

จวินอู๋เสี ยมองหลังของฮัว่ เหยาและเชียวชู หน้าของนาง

บึ้งเล็กน้อย
“เป้าหมายของเขาคือข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเจ้า พวก
เจ้าควรไปซะ” จวินอู๋เสี ยหายใจเข้าลึก พิจารณาจากท่าที
ของฮัว่ เหยาและเชียวชู ดูเหมือนว่าถึงแม้ท้ งั คู่จะโจมตี
พร้อมกัน พวกเขาก็ยงั ไม่ใช่คู่มือของชายชุดขาว

ศัตรู จอ้ งมาที่เจ้าบัวน้อยที่ซ่อนอยูใ่ นตัวนาง และมันไม่

เกี่ยวอะไรกับสองคนนัน่

ฮัว่ เหยาและเชียวชูไม่แม้แต่จะหันหน้ามา พวกเขายืนไม่

ยินดียนิ ร้ายอยูข่ า้ งหน้าจวินอู๋เสี ย

“น้องเสี ย เหตุผลของเจ้าไม่ถูกต้องนัก พวกเราเป็ นพี่

น้องกัน ไม่วา่ เหตุผลอะไรก็ทาให้เราทอดทิ้งพี่นอ้ งของ
เราแล้วหนีเอาตัวรอดไม่ได้หรอก” น้ าเสี ยงของเชียวชูน้ นั
รื่ นเริ งและไร้กงั วล

ฮัว่ เหยาตอบว่า “เราสัญญากับชายคนนั้นแล้วว่าเราจะพา

เจ้าไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย”

จวินอู๋เสี ยพูดอะไรไม่ออก นางอ้าปากแล้วมองผูเ้ ยาว์สอง

คนที่นางเพิ่งรู ้จกั ได้แค่เดือนเดียว นางไม่รู้ดว้ ยซ้ าว่าพวก
เขาเห็นนางเป็ นพี่นอ้ ง......

ในเวลานั้น หลังของฮัว่ เหยาและเชียวชูกถ็ ูกซ้อนทับด้วย

ร่ างเพรี ยวบางที่อยูใ่ นใจของนาง
ตอนที่พวกเขาตกอยูใ่ นอันตรายเช่นเดียวกันนี้ คนโง่นน่ั
ก็ทาแบบเดียวกัน ยืนไม่รู้ไม่ช้ ีอยูข่ า้ งหน้านาง......

“ไปซะ!” จวินอู๋เสี ยกัดฟัน และทันใดนั้นก็แทรกตัวผ่าน

สองคนนั้น ส่ วนเจ้าแมวดาบนบ่าของนางก็กลายร่ างเป็ น
อสู รสี ดา

จวินอู๋เสี ยไม่อยากเห็นอีกแล้ว ไม่อยากเห็นใครตายเพราะ

ปกป้องนางอีกแล้ว!
ตอนที่ 343 : ความแข็งแกร่ งที่เหนือกว่า (6)

ฮัว่ เหยาและเชียวชูมองจวินอู๋เสี ยอย่างประหลาดใจ ร่ าง

เล็ก ๆ ตรงหน้าพวกเขานั้นมีความกล้ายิง่ กว่าผูใ้ ด!

“ข้าไม่ตอ้ งการให้พวกเจ้ามาปกป้องข้า ระหว่างเราเป็ น

เพียงแค่พนั ธมิตรที่ร่วมมือกันเท่านั้น พวกเจ้าไม่
จาเป็ นต้องยกชีวติ เจ้าให้ขา้ เพราะข้าไม่อาจตอบแทนเจ้า
ได้” นางติดหนี้คนโง่นนั่ คนหนึ่งแล้ว และนางไม่อยาก
ติดหนี้ใครเพิ่มอีก

ฮัว่ เหยาและเชียวชูพดู ไม่ออก พวกเขามองจวินอู๋เสี ยอย่าง

สับสน
คาพูดของจวินอู๋เสี ยเย็นชาและเกือบเรี ยกได้วา่ ไร้หวั ใจ
แต่ท้ งั สองก็รู้อยูแ่ ก่ใจว่าจวินอู๋เสี ยพูดเช่นนั้นก็เพื่อให้พวก
เขาถอยไป และไม่ตอ้ งถูกดึงเข้ามาสู่ อนั ตราย

“เราไม่ตอ้ งการตอบแทน เราแค่อยากทา” เชียวชูหวั เราะ

ขณะที่พดู

จวินอู๋เสี ยยังคงยืนอยูท่ ี่เดิม หลังของนางตั้งตรง ไม่คิดที่

จะหันกลับไป

ชายชุดขาวมองผูเ้ ยาว์ท้ งั สามอย่างหงุดหงิด “เจ้าหนู ข้า

เพียงต้องการภูติประจาตัวของเจ้า ถ้าเจ้าไม่อยากให้สหาย
ของเจ้าตาย ก็อยูเ่ ฉย ๆ ให้ขา้ เอาภูติของเจ้าไปซะดีๆ”
จัดการผูเ้ ยาว์สามคน ใช้นิ้วเดียวก็เกินพอ

“เลิดพูดไร้สาระได้แล้ว! ถ้าเจ้าจะแตะต้องน้องเสี ย เจ้าก็

ต้องข้ามศพพวกข้าไปก่อน!” เชียวชูกา้ วมาข้างหน้าอย่าง
ไม่ลงั เล และปลดปล่อยพลังวิญญาณของเขา มิคาด พลัง
วิญญาณรอบตัวเขาคือสี ม่วง!

ฮัว่ เหยาขยับตามมาและปลดปล่อยพลังวิญญาณของเขา
แสงสี ม่วงส่ องสว่างออกมาจากร่ างของเขา!

พลังวิญญาณของทั้งคู่บรรลุถึงระดับขั้นสี ม่วงแล้ว!

จวินอู๋เสี ยมองดูฮวั่ เหยาและเชียวชูอย่างประหลาดใจ

พวกเขาแก่กว่านางแค่ไม่กี่ปี แต่บรรลุถึงขั้นสี ม่วงแล้ว!
เป็ นร้อยปี แล้วตั้งแต่เมื่อครั้งที่พลังวิญญาณสี ม่วงปรากฏ
ขึ้น และทั้งสองคนนี้ยงั เป็ นผูเ้ ยาว์อยูเ่ ลย พวกเขาบรรลุ
ถึงขั้นนี้ได้อย่างไร?

ชายชุดขาวมองอย่างประหลาดใจเช่นกันเมื่อเขาเห็นแสง
สี ม่วงปกคลุมร่ างของฮัว่ เหยาและเชียวชู แต่ไม่นาน
รอยยิม้ ก็ปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของเขา

“บังคับเลื่อนระดับพลังวิญญาณ......เจ้าทาได้ไม่นาน
หรอก ใช่ไหมล่ะ? พลังสี ม่วง......ฮ่า! ข้าเดาว่านัน่ เป็ น
ระดับขั้นที่สูงที่สุดที่เจ้าบังคับเพิ่มมาได้ น่าสมเพช.......
พลังสี ม่วงสองคน ก็ยงั ไม่อยูใ่ นสายตาข้าอยูด่ ี!” ชายชุด
ขาวหรี่ ตาลงและพุง่ เข้าหาฮัว่ เหยาและเชียวชู!
เชียวชูและฮัว่ เหยาใช้พลังวิญญาณของพวกเขาทั้งหมดเข้า
ต่อสู ้กบั ชายชุดขาว แม้แต่งูกระดูกสองหัวและหมีหยินห
ยางก็ร่วมต่อสู ้ดว้ ย จวินอู๋เสี ยเองก็ไม่อาจอดกลั้นได้นาน
กว่านี้และพุง่ เข้าร่ วมการต่อสู ้พร้อมกับอสู รสี ดา!

มันคือหนึ่งต่อหก และมันก็ควรจะเป็ นที่แน่นอนอยูแ่ ล้ว

ว่าใครได้เปรี ยบ แต่ผลลัพธ์ที่ออกมากลับน่าเหลือเชื่อ!

ชายชุดขาวที่ตกอยูภ่ ายใต้การโจมตีของทั้งหก ได้จดั การ

พวกเขาอย่างง่ายดาย!

แม้วา่ จะมีระดับพลังวิญญาณขั้นสี ม่วงสองคนร่ วมต่อสู ้

ด้วย ก็ยงั ไม่ใช่คู่มือของชายชุดขาว
จวินอู๋เสี ยที่เพิง่ เข้าสู่ ข้ นั สี ส้มย่อมไม่สามารถช่วยเหลือ
อะไรได้มาก

ชายชุดขาวจัดการคู่ต่อสู ้ของเขาด้วยรอยยิม้ เย็นชาบน

ใบหน้า เขาซัดฝ่ ามือทาลายหางของงูกระดูกสองหัว
และกระโดดเตะหมีหยินหยางกระเด็น ร่ างของชายชุด
ขาวยังลอยอยูก่ ลางอากาศ เขายืดแขนออกมาจนสุ ด มือ
ข้างหนึ่งคว้าไหล่ของฮัว่ เหยาแล้วขยุม้ เสี ยงกระดูกแตก
ได้ยนิ ชัดเจน จากนั้นเขาก็เหวีย่ งฮัว่ เหยาออกไปจากการ
ต่อสู ้ ส่ วนมืออีกข้างกาหมัดแล้วเหวีย่ งเข้าใส่ ใบหน้าของ
เชียวชู!

ชัว่ พริ บตา!

เลือดสาดกระจาย!

เชียวชูขมับแตก เลือดกระเซ็นออกจากบาดแผล ใบหน้า

ของเขาฟกช้ าไปครึ่ งหน้า

สัตว์อสู รสี ดากระโจนเข้าใส่ ชายชุดขาวจากด้านหลัง แต่

ก็ถูกคว้าเข้าที่คอและยกขึ้น

“เจ้าหนู ถ้ายังขืนสู ้ต่อ สหายเจ้าได้ตายกันหมดจริ ง ๆ

แน่” ชายชุดขาวพูดพร้อมหัวเราะอย่างชัว่ ร้าย ยังคงกา
ลาคอของอสู รสี ดาเอาไว้
จวินอู๋เสี ยถูกซัดจนฟกช้ าสะบักสะบอม มือซ้ายของนาง
หักจากการต่อสู ้เมื่อกี้ นางกัดริ มฝี ปากและมองอย่างเย็น
ชาไปที่ชายชุดขาวผูแ้ ข็งแกร่ งจนน่ากลัว
ตอนที่ 344 : ความแข็งแกร่ งที่เหนือกว่า (7)

“จะดิ้นรนไปทาไม? เจ้าตายคนเดียวย่อมดีกว่าพวกเขา
ทั้งหมดถูกฆ่าตายไปพร้อมกับเจ้าไม่ใช่รึ?” ชายชุดขาว
หัวเราะรื่ นเริ ง แต่สายตามุ่งร้ายของเขาทาให้พวกเขารู ้สึก
ราวกับว่าถูกจับแช่ลงไปในยาพิษร้ายแรง

จวินอู๋เสี ยขบกรามแน่น ตั้งแต่นางมาเกิดใหม่ นี่เป็ นครั้ง

แรกที่นางรู ้สึกพ่ายแพ้

ในโลกแปลก ๆ นี้ ยอดฝี มือมีอยูม่ ากมายและยาพิษของ

นางก็ใช้ไม่ได้ผลกับพวกเขาทุกครั้ง!
“เราจะอยูห่ รื อตายย่อมไม่เกี่ยวกับเจ้า! ฆ่าข้าได้กเ็ อาเลย!
ไม่ตอ้ งขี้โม้!” เชียวชูพยายามดิ้นรนลุกขึ้น ใบหน้าด้าน
หนึ่งของเขาเขียวช้ าอย่างหนัก เหนือตามีบาดแผลแตก
และเลือดไหล เขาไม่สามารถใช้ตาข้างนั้นมองได้อีก แต่
ยังคงไม่ยอมล้ม และลากตัวเองมายืนอยูข่ า้ ง ๆ จวินอู๋เสี ย
เขาหอบเล็กน้อยจากความพยายามนั้น และวางมือข้าง
หนึ่งลงบนบ่าของจวินอู๋เสี ย

“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วตอนที่อยูใ่ นตระกูลชิงอวิน๋ ว่าข้าจะ

คอยระวังให้เจ้า ตอนนี้เรายังอยูใ่ นหุบเขาเมฆาใช่ไหม
ล่ะ?” เชียวชูช้ ีไปที่เส้นทางลงเขา ใบหน้าอาบเลือดของ
เขาพยายามที่จะยิม้

“เราตกลงกันแล้วว่าจะกลับไปปรุ งยา และถ้าเจ้าไม่ไป

เราก็ไม่ไป” ฮัว่ เหยาลากตัวเองให้เดินมาที่พวกเขา
กระดูกหัวไหล่ของเขาแตกละเอียด และถึงแม้เขาจะ
สามารถควบคุมกระดูกของเขาได้ แต่เขาก็ไม่สามารถ
เคลื่อนย้ายกระดูกที่แตกได้

ลมหายใจของจวินอู๋เสี ยช้าลงในตอนนั้น ความรู ้สึก

แปลก ๆ แผ่ซ่านไปทัว่ หัวใจ มันรู ้สึกแปลก......แต่ก็
คุน้ เคย

“ถ้าพวกเจ้าอยากตาย ข้าก็จะให้พวกเจ้าทุกคนได้ตาย!”
ชายชุดขาวส่ งพลังไปที่มือ และหักคออสู รสี ดา สัตว์อสู ร
สี ดาหยุดดิ้นรน ขาสี่ ขา้ งของมันห้อยตกลงมา
เชียวชูและฮัว่ เหยาขยับจะพุง่ เข้าใส่ อีกครั้ง แต่ครั้งนี้จ
วินอู๋เสี ยผลักพวกเขาลง นางเตะพื้นและกระโจนเข้าใส่
ชายชุดขาว

นางไม่แข็งแกร่ งพอ และอาจจะไม่รอดไปจากที่นี่ แต่ถา้

นางใช้ชีวติ แลกชีวติ อย่างน้อยก็อาจจะพอทาได้!

ท่านปู่ ท่านอา......อู๋เสี ยขอโทษ......

ดวงตาของจวินอู๋เสี ยเคร่ งเครี ยดและเด็ดเดี่ยว เข็มเงินที่

ปรากฏขึ้นในมือถูกฝังเข้าที่เส้นเลือดใหญ่ในร่ างของนาง
เอง นางเข้าประชิดตัวชายชุดขาวอย่างรวดเร็ ว ชายชุด
ขาวตกใจอยูค่ รู่ หนึ่ง ไม่แน่ใจว่าทาไมจวินอู๋เสี ยถึงเข้ามา
รนหาที่ตาย ระหว่างที่เขาลังเลอยูน่ ้ นั สัตว์อสู รสี ดาที่เขา
ได้หกั คอมันไปแล้ว ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นมาแล้วตะครุ บลง
บนหลังของเขา มันกัดเข้าที่คอของชายคนนั้นก่อนที่เขา
จะทันได้ตอบโต้

ชายชุดขาวโกรธจัดที่ถูกอสู รสี ดากัดเลือดออก เขาคว้าหัว

ของอสู รสี ดาด้วยมือข้างหนึ่ง และตั้งใจจะโยนมัน
ออกไปจากหลังของเขา ทันใดนั้น พลังแปลก ๆ สาย
หนึ่งก็ไหลไปทัว่ ร่ างของชายชุดขาว เขารู ้สึกราวกับว่ามี
วิญญาณอื่นแทรกแซงเข้ามาในร่ างของเขา! และมันก็ทา
ให้เขาสู ญเสี ยสติสมั ปชัญญะโดยสิ้ นเชิง

“เจ้าอยากได้ภูติประจาตัวของข้ามากนักรึ ? ได้สิ! ข้าจะ

ให้เจ้า! เมื่อเจ้าตายแล้วนะ! ข้าจะให้เจ้าแน่ ๆ!” จวินอู๋
เสี ยมายืนอยูด่ า้ นข้างของชายชุดขาว นางเชิดหน้าขึ้น
ดวงตาเย็นชาของนางเย็นยะเยือกอย่างน่ากลัวด้วยความ
ตั้งใจอันเด็ดเดี่ยว

ด้วยดวงตาเย็นชาที่จอ้ งมองเขา ชายชุดขาวพบว่าตัวเขา

ไม่อาจขยับได้ !

เขี้ยวของอสู รสี ดาเจาะลึกลงไปในเนื้อ เปิ ดช่องให้เข้าสู่

จิตวิญญาณของชายชุดขาว

จวินอู๋เสี ยและเจ้าแมวดาตัวน้อยใช้วญ
ิ ญาณร่ วมกัน และ
เมื่อทั้งคู่เผาผลาญวิญญาณของตน มันจะหลีกเลี่ยงพลัง
วิญญาณและเข้าทาลายจิตวิญญาณโดยตรง
ชายชุดขาวแข็งแกร่ งกว่าพวกเขามากเกินไป แต่การหลบ
หลีกการโจมตีจิตวิญญาณนั้นก็ไม่อาจทาได้ง่ายนัก

จวินอู๋เสี ยให้อสู รสี ดาแกล้งทาเป็ นตายเพื่อเปิ ดช่องว่างให้

พวกเขา

นางขอเสี ยสละตัวเองเพื่อลากศัตรู ไปกับนางดีกว่าทาให้

สหายต้องตายจากการต่อสู ้เพื่อปกป้องนาง!

ไม่อีกแล้ว! ต้องไม่มีใครตายเพื่อปกป้องนางอีก!

ครั้งเดียวก็ไม่เอา! นางจะแบกรับทั้งหมดเอง!
ตอนที่ 345 : สู ้เพื่อรอด (1)

ทุก ๆ วินาทีที่เผาผลาญจิตวิญญาณของพวกเขา มันจะกิน

พลังชีวิตของจวินอู๋เสี ยและอสู รสี ดาไปด้วย การโจมตีที่
เผาผลาญพลังชีวติ ของพวกเขาเองย่อมไม่อาจหยุดยั้งได้

มันคือท่าไม้ตายของจวินอู๋เสี ย และนางสามารถใช้ได้
เพียงครั้งเดียวในชีวติ

จิตวิญญาณของชายชุดขาวนั้นแข็งแกร่ งเป็ นอย่างมาก

และเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของเขา จวินอู๋เสี ยและอสู รสี
ดาต้องใช้พลังชีวติ ของพวกเขาไปเป็ นจานวนมาก ในชัว่
พริ บตา ร่ างของจวินอู๋เสี ยก็ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ใบหน้า
ของนางซีดขาว ปราศจากสี เลือดโดยสิ้ นเชิง ขนของอสู ร
สี ดาหม่นแสงลง และทุก ๆ เส้นก็แห้งแตก

ฮัว่ เหยาและเชียวชูเห็นจวินอู๋เสี ยดูแย่เป็ นอย่างมาก พวก

เขาอยากเข้าไปใกล้ แต่พลังที่มองไม่เห็นก็ผลักพวกเขา
ออกมา

เมื่อจวินอู๋เสี ยใช้วญ
ิ ญาณของนางโจมตี โล่วญ ิ ญาณจะถูก
สร้างขึ้นห่อหุม้ ร่ างกายของนางเอาไว้ ซึ่ งจะไม่อนุญาต
ให้ใครก็ตามเข้ามาใกล้ได้

“น้องเสี ย! เจ้าจะตายเอานะ! หยุดเดี๋ยวนี้!” เชียวชูตื่น

ตระหนก และตะโกนใส่ จวินเสี ย เขาไม่รู้วา่ จวินเสี ย
กาลังทาอะไร แต่กเ็ ดาได้จากการเห็นใบหน้าที่ปราศจาก
สี เลือดของจวินเสี ย ว่าเขาต้องกาลังใช้เคล็ดวิชาต้องห้าม
บางอย่างที่เป็ นอันตรายต่อชีวติ ของตัวเองเพื่อหยุดการ
โจมตีของชายชุดขาว

ดวงตาของผูเ้ ยาว์ท้ งั สองเต็มไปด้วยความกังวลที่ไม่อาจ

ช่วยอะไรได้ ฮัว่ เหยาพยายามทุกวิถีทางแต่กย็ งั ไม่
สามารถเข้าใกล้ได้

จวินอู๋เสี ยไม่ขยับ หรื อพูดให้ถูก ไม่อาจจะขยับได้

นางไม่ได้ปกป้องคนโง่นน่ั ในชาติก่อน และเมื่อนางมี

โอกาสอีกครั้งในชาติน้ ี นางจะไม่ยอมให้เกิดเหตุร้าย
เช่นเดิมขึ้นอีก
ชีวติ ของนางที่โลกนี้เป็ นสิ่ งที่เหนือการคาดหมาย และ
ชีวติ ใหม่ของนางอาจจะไม่ยาวนานนัก แต่นางก็ได้พบ
กับความผูกพันในครอบครัวที่นางไม่เคยได้รับมาก่อน
สิ่ งนั้นได้ช่วยละลายหัวใจอันเย็นชาของนางและทาให้
นางรู ้สึกถึงความอบอุ่น นางคิดว่านางได้รับมาพอแล้ว!

เจ้าบัวน้อยที่ถูกจวินอู๋เสี ยสะกดไว้ในร่ างของนางกาลัง

กระวนกระวาย เชียวชูและฮัว่ เหยาไม่เข้าใจสถานการณ์
แต่เขารู ้ดีกว่าใคร การเชื่อมโยงจิตวิญญาณของเขากับจ
วินอู๋เสี ยทาให้เขารู ้สึกได้ถึงจิตวิญญาณที่อ่อนกาลังลง
เรื่ อย ๆ ของจวินอู๋เสี ย นัน่ ทาให้เจ้าบัวน้อยเกือบจะ
ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

นายหญิงจะต้องไม่เผาผลาญจิตวิญญาณของนางไป
มากกว่านี้ มิเช่นนั้นนางจะต้องตาย!
เมื่อจิตวิญญาณของนางถูกเผาผลาญไปจนหมดสิ้ น จะไม่
มีใครทาให้จวินอู๋เสี ยเกิดใหม่ได้อีกครั้ง!

“ไม่......อย่าตาย......” เจ้าบัวน้อยร้องไห้อยูใ่ นร่ างของจ

วินอู๋เสี ย เขารักนายหญิงคนนี้ และเขาไม่อยากให้นาง
ตายไปเช่นนี้

เขารวมจิตวิญญาณของเขาทีละนิด ๆ และทันใดนั้นเจ้า
บัวน้อยก็ออกมาจากร่ างของจวินอู๋เสี ยได้

แสงสี เขียวเจิดจ้าระเบิดออกมาจากนิ้วของจวินอู๋เสี ย!
แรงระเบิดกระแทกจวินอู๋เสี ยกระเด็นออกจากชายชุดขาว
และการโจมตีจิตวิญญาณก็ถูกทาลายในทันที!
เลือดทะลักออกจากปากของจวินอู๋เสี ย จิตวิญญาณที่ถูก
เผาผลาญจนอ่อนกาลังของนางและการล่าถอยจากการถูก
ขัดจังหวะกะทันหันเกือบทาให้อวัยวะภายในของนาง
เสี ยหาย!

ร่ างที่ปกคลุมด้วยเปลวไฟร่ างหนึ่งรี บเข้ามาอุม้ จวินอู๋เสี ยที่

กาลังล้มลง!

ตาของจวินอู๋เสี ยแทบจะลืมไม่ข้ ึนด้วยความอ่อนแรง นาง

มองเจ้าบัวน้อยที่รีบเร่ งออกมาอย่างร้อนใจ เขาออกมา
จากร่ างของนางได้ดว้ ยความตั้งใจของตัวเอง
ใบหน้าอ้วนกลมเล็ก ๆ นั้นเต็มไปด้วยน้ าตา บอลเพลิงสี
ฟ้ารายล้อมร่ างเล็ก ๆ ของเขา เพลิงสี ฟ้าสะท้อนอยูใ่ นตา
ของเขาและทาให้เด็กน้อยที่ข้ ีกลัวอยูเ่ สมอดูเด็ดเดี่ยวแน่ว
แน่ข้ ึนมา

“อย่าตายนะขอรับ ข้าไม่อยากให้นายหญิงตาย” เจ้าบัว

น้อยมองดูจวินอู๋เสี ยอย่างสิ้ นหวัง จวินอู๋เสี ยไม่สามารถ
พูดอะไรได้ในตอนนั้น นางขมวดคิ้วใส่ เจ้าบัวน้อยและ
ส่ ายหัวอย่างอ่อนแรง

การเผาผลาญจิตวิญญาณทาให้ร่างกายของนางบอบช้ า
อย่างหนัก และจิตวิญญาณที่หายไปไม่สามารถรักษาได้
ด้วยยาใด ๆ
น้ าตาคลออยูเ่ ต็มดวงตาของเจ้าบัวน้อย เขาอ้าปาก มอง
แขนอ้วนกลมที่กาลังกอดจวินอู๋เสี ย แล้วหรี่ ตาลงด้วยการ
ตัดสิ นใจอย่างแน่วแน่ จากนั้นเขาก็กดั เนื้อที่แขนของเขา
ออกมาแล้วป้อนมันให้จวินอู๋เสี ย

ดวงตาของจวินอู๋เสี ยมีแววไม่ยนิ ยอม หัวใจของนางก็

เจ็บปวด แต่นางอ่อนแรงเกินกว่าจะปฏิเสธได้ เจ้าบัว
น้อยป้อนเนื้อจากแขนของเขาให้จวินอู๋เสี ย คุณสมบัติใน
การรักษาของบัวหิ มะนั้นไม่มีอะไรมาเทียบได้

“ต้องรอดให้ได้นะ"
ตอนที่ 346 : สู ้เพื่อรอด (2)

เจ้าบัวน้อยวางจวินอู๋เสี ยลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล มองร่ าง

ที่อ่อนแอของนางแวบนึง ก่อนที่จะหันไปดูสตั ว์อสู รสี ดา
ที่เขี้ยวของมันยังคงฝังอยูท่ ี่คอของชายชุดขาว!

เพลิงสี ฟ้าระเบิดออกจากร่ างของเขาและลุกไหม้ในทันที!

เจ้าบัวน้อยที่ร่างปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงส่ งเสี ยงคาราม

ทลายสวรรค์ออกมา!

ในตอนนั้นเอง ร่ างอ้วนกลมเล็ก ๆ นั้นก็เริ่ มโตขึ้นด้วย

เพลิงโทสะ!
เจ้าบัวเมาปลดปล่อยความโกรธออกมา เพลิงแห่งความ
เกลียดชังลุกไหม้อยูใ่ นดวงตาของเขาในขณะที่มองไปยัง
ชายชุดขาว!

“เจ้าดาน้อย” บัวเมาพูดคาสองคานั้นลอดไรฟัน

อสู รสี ดาหรี่ ตาของมัน แสงจากตัวพวกเขากาลังจาง

หายไป การโจมตีจิตวิญญาณของจวินอู๋เสี ยถูกทาลายจาก
การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจ้าบัวน้อย แต่อสู รสี ดา
ก็ไม่ยอมขยับแม้แต่นิ้วเดียว เพราะถ้ามันปล่อย ชายชุด
ขาวจะลงมือสังหารหมู่ และจวินอู๋เสี ยจะต้องตายอย่าง
แน่นอน
แต่การเสี ยจวินอู๋เสี ยที่เป็ นเสาหลักในการโจมตีไปนั้น
จิตวิญญาณของอสู รสี ดาก็ทาได้เพียงหยุดการเคลื่อนไหว
ของคู่ต่อสู ้ในชัว่ ระยะเวลาสั้น ๆ เท่านั้น ไม่สามารถสร้าง
ความเสี ยหายใด ๆ ได้

“หนี้ระหว่างเราเอาไว้ชาติหน้าแล้วกัน มาฆ่าเจ้านี่กนั
ก่อนเถอะ!” เจ้าบัวเมาที่เหลือแขนอยูข่ า้ งเดียวกาหมัด
แน่นจนข้อนิ้วส่ งเสี ยงลัน่ กรอบแกรบ

อสู รสี ดาคารามเสี ยงต่าราวกับเป็ นคาตอบแก่เจ้าบัวเมา

เจ้าบัวเมาไม่ลงั เลอีกต่อไป เขาพุง่ เข้าใส่ ชายชุดขาวที่ถูก

อสู รสี ดาตรึ งเอาไว้ดว้ ยเขี้ยวที่สละจิตวิญญาณของมัน เจ้า
บัวเมาโจมตีชายชุดดาอย่างแรง ใส่ ทุกอย่างที่เขามีลงไป
ในหมัดนี้

ชายชุดขาวส่ งเสี ยงครางต่า ๆ ออกมา ดวงตาของเขาแดง

ก่าในทันที เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บจาก
เจ้าพวกขยะในอาณาจักรล่างกลุ่มนี้!

“เช่นนั้นเจ้าก็คือภูติพฤกษาซินะ? ในที่สุด.....” เขา

พยายามจะยิม้ และจู่ ๆ ชายชุดขาวก็ระเบิดพลังวิญญาณ
ออกมา แรงระเบิดได้ผลักอสู รสี ดากระเด็นออกไปจาก
ตัวเขา! เขากระโจนเข้าใส่ เจ้าบัวเมาและคว้าคอเขาไว้

“รอจนเจ้าถูกกลืนกินก่อนเถอะ แล้วจะได้เห็นกันว่าเจ้า
จะยโสโอหังได้แค่ไหน!”
เจ้าบัวเมาที่ถูกจับอยูด่ ว้ ยพลังอันแข็งแกร่ งไม่สามารถดิ้น
รนเพื่อเป็ นอิสระได้ แต่เขาไม่สนใจพลังที่เหนือกว่านั้น
และเตะเข้าไปที่หน้าอกของชายชุดขาวด้วยแรงทั้งหมดที่
เขามี!

ชายชุดขาวถอยหลังไปสองสามก้าวจากลูกเตะของเจ้าบัว
เมา แต่มือที่การอบคอของเจ้าบัวเมาก็ไม่ได้คลายออก
และเขาก็ลากเจ้าบัวเมาไปด้วยกัน

“บัดซบ!” ชายชุดขาวโกรธจัด เขาไม่เคยต้องตกอยูใ่ น

สถานการณ์เช่นนี้มาก่อน
มือที่การอบคอของเจ้าบัวเมาบีบแน่นขึ้น ชายชุดขาวไม่
ต้องการอะไรมากไปกว่าหักคอเจ้าบัวเมาทิ้งซะ “ยังไงซะ
ในฐานะที่เป็ นภูติประจาตัว เจ้าจะไม่ตาย เชิญสนุกกับ
ความทรมานที่ขา้ จะทากับเจ้าเถอะ!”

ชายชุดขาวยืน่ มือไปที่หวั ของเจ้าบัวเมา!

ในตอนนั้นเอง เสี ยงคารามของสัตว์อสู รก็ดงั ขึ้น อสู รสี

ดาที่กระเด็นออกไปได้กระโจนเข้าใส่ ชายชุดขาวและฝัง
เขี้ยวของมันลงบนต้นแขนของเขา

ตาของชายชุดขาวส่ องประกายโกรธจัดจากความเจ็บปวด
เขาไม่คิดว่าคู่ต่อสู ้ของเขาจะหันมาร่ วมมือกันฆ่าตัวตาย
และดื้อแพ่งเช่นนี้
เขารวบรวมพลังวิญญาณไปที่มือทั้งสองข้างของเขา และ
ซัดพลังเข้าใส่ หวั ของอสู รสี ดา เขี้ยวของมันยังฝังแน่นอยู่
ในแขน แต่แรงระเบิดจากการโจมตีของชายชุดขาวได้ฉีก
เนื้อตรงฟันกรามของมันออกมาครึ่ งหนึ่ง ทาให้เกิด
บาดแผลฉกรรจ์และสร้างความเจ็บปวดให้กบั อสู รสี ดา
เป็ นอย่างมาก

เจ้าบัวเมากระตุกจากการเพิ่มพลังวิญญาณอย่างรวดเร็ ว
เขากัดลิ้นตัวเองอย่างแรงเพื่อให้ความเจ็บปวดบังคับให้
เขายังมีสติ เขายกมือที่กาลังสัน่ ขึ้นจับแขนของชายชุด
ขาวเอาไว้แน่นเพื่อจากัดการเคลื่อนไหวของมัน

“โจมตีเลย!” จู่ ๆ เจ้าบัวเมาก็ตะโกนขึ้นด้วยเรี่ ยวแรง

ทั้งหมดที่รวบรวมได้
ฮัว่ เหยาและเชียวชูซ่ ึงฟื้ นพลังมาได้เล็กน้อยกระโดดเข้า
ใส่ โอกาสสุ ดท้ายที่ได้รับมาจากการทุ่มเทชีวติ ของสหาย
และโจมตีชายชุดขาวด้วยทุกสิ่ งที่พวกเขามี!

เสี ยงระเบิดดังสนัน่ ไปทั้งภูเขา และพลังวิญญาณของชาย

ชุดขาวก็ส่องแสงสว่างจ้า!
ตอนที่ 347 : สู ้เพื่อรอด (3)

ในชัว่ พริ บตา ยกเว้นเจ้าบัวเมาแล้ว ทุกคนต่างถูกแรง

ระเบิดจากการปลดปล่อยพลังวิญญาณทาให้กระเด็น
ออกไป!

“สวะเช่นพวกเจ้าไม่มีพลังพอจะฆ่าข้าได้หรอก” ชายชุด
ขาวหัวเราะอย่างเย็นชา สายตาของเขาโกรธเป็ นฟื นเป็ น
ไฟ เขาแทงฝ่ ามือทะลุทอ้ งของเจ้าบัวเมาด้วยการโจมตี
เพียงครั้งเดียว ใบหน้าของเจ้าบัวเมาบิดเบี้ยวด้วยความ
เจ็บปวด พลังวิญญาณระเบิดผ่านร่ างกายเขา จากนั้นร่ าง
ของเจ้าบัวเมาก็ทรุ ดฮวบลงแน่น่ิง เพลิงสี ฟ้าที่ปกคลุมร่ าง
ค่อย ๆ ลดลงทีละน้อย ร่ างของเขาเริ่ มสลายไปเป็ นแสงสี
ทองระยิบระยับ และกลายเป็ นบัวหิ มะที่เสี ยหายอย่าง
หนักในมือของชายชุดขาว
ชายชุดขาวโยนบัวหิ มะที่เหี่ ยวเฉาลงบนร่ างของจวินอู๋เสี ย
แล้วพูดเย้ยหยันว่า “ข้าจะให้พวกเจ้าทุกคนต้องเจ็บปวด
อย่างไม่อาจจินตนาการได้”

จวินอู๋เสี ยนอนอยูบ่ นพื้น ไม่อาจขยับได้แม้ปลายก้อย

นางมองอย่างอ่อนแรงไปที่บวั หิ มะซึ่งกลิ้งมาพิงอยูท่ ี่แก้ม
ของนาง ดอกไม้ที่ควรเป็ นสี ขาวสะอาดบริ สุทธิ์และ
งดงามเปล่งประกาย บัดนี้นอนเหี่ ยวเฉาและสู ญเสี ยกลีบ
ไปครึ่ งหนึ่ง ดูราวกับว่าจะตายได้ทุกเมื่อ

“นี่เจ้ายังไม่เสร็ จอีกหรื อ?” เสี ยงเย็นชาอีกเสี ยงดังขึ้น

และชายในชุดสี เทาก็ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของคนที่อยู่
ใกล้ตีนเขา เขาก้าวเข้ามาช้า ๆ โดยลากร่ างโชกเลือดของ
เย่ฉาที่หมดสติตามมาด้านหลัง
“ก็แค่อุ่นเครื่ องนิดหน่อย ข้าจะจัดการให้เสร็ จเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ชายชุดขาวตอบ

ชายชุดสี เทาแค่มองเขาอย่างหงุดหงิดแต่กไ็ ม่ได้พดู อะไร

ออกมา

ทันใดนั้น เย่ฉาที่หมดสติกด็ ีดตัวขึ้นมา!

เขาสะบัดหลุดจากมือของชายชุดเทา และรวบรวมพลัง
ชีวติ ของเขามาที่ฝ่ามือ ลาแสงสี แดงสดใสพุง่ เข้าใส่ ชาย
ชุดขาว เจาะทะลุหน้าอกของเขาทันที!
เย่ฉาใช้พลังของเขาไปจนหมดสิ้ น และปลดปล่อยงูยกั ษ์
สี ดาออกมา งูสีดาเลื้อยอย่างรวดเร็ วและม้วนเอาทุกคนที่
นอนอยูบ่ นพื้นมาอยูท่ ี่หางของมัน!

“คุณหนู! ให้ขา้ ส่ งพวกท่านไปจากที่นี่นะขอรับ!”

ทันทีที่จบประโยค ร่ างของเขาก็ระเบิดออกอย่างรุ นแรง!

แรงระเบิดอันทรงพลังปกคลุมชายชุดเทาที่ยนื อยูใ่ กล้เขา
ที่สุด และสร้างความเสี ยหายร้ายแรงแก่เขา

ในเวลาเดียวกัน...........

หุ บเขาเมฆาก็สนั่ สะเทือน!
งูดาใช้หางของมันพาจวินอู๋เสี ยและคนอื่น ๆ ออกไปจาก
ภูเขา!

สายลมโหมกระหน่ารุ นแรงก่อให้เกิดหายนะ หมอกสี ดา

ที่ปกคลุมไปทัว่ ภูเขาถูกแต้มด้วยสี แดงจากเลือดของเย่ฉา
เขาระเบิดตัวเองเป็ นการเสี ยสละครั้งสุ ดท้าย

จวินอู๋เสี ยถูกหางของงูดาพันเอาไว้ บัวหิ มะที่เหี่ ยวเฉาอยู่

ในอ้อมแขนของนาง สายตาเย็นชาของนางจ้องนิ่งไปยัง
หมอกเลือดที่เกิดจากการระเบิดนัน่

จนถึงตอนที่เย่ฉาระเบิดตัวเองเพื่อช่วยชีวติ นาง นางยังไม่

รู ้ชื่อของเขาเลย เขาเป็ นใคร.....
จวินอู๋เสี ยที่บาดเจ็บสาหัสจนถึงจิตวิญญาณ ไม่อาจครอง
สติไว้ได้นานกว่านี้ นางยอมจานนและปล่อยตัวเองลงสู่
ห้วงนิทรา

.............................

จวินอู๋เสี ยไม่รู้วา่ ตนเองหลับไปนานเพียงใด นางตื่นขึ้น

ด้วยความตกใจ

หมอกเลือดนัน่ ทิ้งรอยประทับลึกลงในจิตใจของนาง ราว

กับว่านางกลับไปยังสถานที่ที่นางเกือบจะตาย

“เจ้าตื่นแล้ว!” เสี ยงนุ่มอ่อนโยนดังขึ้นข้าง ๆ หูของจวินอู๋

เสี ย นางหันหน้าไปและเห็นเด็กสาวหน้าตางดงามน่ารัก
คนหนึ่งนัง่ อยูข่ า้ งเตียง ดวงตาของนางราวกับสระน้ าที่ใส
กระจ่าง นางกาลังส่ งยิม้ ยินดีมาให้จวินอู๋เสี ย

จวินอู๋เสี ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่กไ็ ม่รู้สึกถึงอันตรายจาก

เด็กสาวคนนั้น นางหลุบตาลงพบร่ างเล็ก ๆ กาลังนอน
หลับอยูข่ า้ ง ๆ นาง ร่ างที่คุน้ เคย

เจ้าแมวสี ดาตัวน้อยกาลังหลับสนิท ร่ างเล็ก ๆ ของมัน

เต็มไปด้วยผ้าพันแผล และขดตัวกลมราวกับลูกบอลพิง
อยูด่ า้ นหนึ่งของหมอนของจวินอู๋เสี ย

“ท่านอาจารย์ตอ้ งการพามันไปรักษาแต่มนั ไม่ยอมไปจาก

เจ้า แต่แน่ใจเถอะว่าท่านอาจารย์ได้ช่วยทาให้จิตวิญญาณ
ที่ขาดไปของมันมัน่ คงขึ้นแล้ว และมันจะฟื้ นตัวขึ้นหลัง
ได้รับการรักษาและพักผ่อน” สาวน้อยน่ารักคนนั้น
สังเกตเห็นสายตาของจวินอู๋เสี ย นางยิม้ ให้อย่างอบอุ่น
ตอนที่ 348 : สำนักศึกษำหงษ์เพลิง (1)

จวินอู๋เสี ยมองร่ ำงเล็ก ๆ และอุม้ มันขึ้นมำไว้ในอ้อมแขน

จำกนั้นจึงลุกขึ้นนัง่ เพื่อจะลุกออกจำกเตียง

เฟยหยำนอ้ำปำกค้ำงอย่ำงตกใจ และรี บเข้ำมำหยุดนำงไว้

“เจ้ำยังไม่ค่อยดีนะ!”

ถึงกระนั้นจวินอู๋เสี ยก็ยงั ยืนกรำนที่จะลุก และเมื่อเท้ำของ

นำงแตะพื้น นำงก็เวียนศีรษะจนร่ ำงโอนเอนไปมำ เฟย
หยำนเข้ำมำจะช่วยพยุง แต่จวินอู๋เสี ยก็ยนื อย่ำงมัน่ คงได้
ด้วยตัวเองและเดินตรงไปที่ประตู
ภำพที่เห็นภำยนอกนั้นค่อนข้ำงน่ำเศร้ำ ลำนฝึ กอันว่ำง
เปล่ำ ตึกที่ชำรุ ดทรุ ดโทรม และวัชพืชที่ข้ ึนรกอยู่
ระหว่ำงแผ่นหิ นที่เป็ นทำงเดิน ตึกที่นำงเดินออกมำดู
คล้ำยกับว่ำนำงอยูใ่ นสำนักศึกษำ แต่สภำพที่ทรุ ดโทรม
ของมันดูเหมือนมันจะถูกทิ้งร้ำงมำกกว่ำจะมีเด็กสำวข้ำง
หลังนำงและอำจำรย์ของนำงอำศัยอยู่

จวินอู๋เสี ยเคยได้ยนิ เรื่ องสำนักศึกษำ และผูเ้ ยำว์มำกมำย

สมัครเข้ำเรี ยนในสำนักศึกษำหลังจำกภูติประจำตัวของ
พวกเขำตื่นขึ้นโดยมีอำจำรย์เป็ นผูส้ อน พวกเขำจะเรี ยน
ทุกอย่ำงที่เกี่ยวกับภูติประจำตัวและเรื่ องของพลังวิญญำณ

ตำมอำยุของจวินอู๋เสี ย นำงก็ควรจะได้สมัครเข้ำสำนัก
ศึกษำเช่นกัน แต่ปัญหำยุง่ ยำกในแคว้นฉี กท็ ำให้โอกำส
ในกำรเรี ยนของนำงล่ำช้ำลงไป
ลมพัดมำอ่อน ๆ ที่ลำนฝึ ก จวินอู๋เสี ยได้กลิ่นของสุ รำลอย
มำ นำงเงยหน้ำขึ้นและเดินตำมกลิ่นนั้นไป

ที่มุมหนึ่งของลำนฝึ ก ข้ำง ๆ สระบัว ชำยที่มีหนวดเครำ

อยูเ่ ต็มคนหนึ่งนัง่ อยูบ่ นม้ำนัง่ หิ น เขำดื่มสุ รำในมือไปอึก
ใหญ่ ใบหน้ำของเขำครึ่ งหนึ่งปกคลุมไปด้วยหนวดเครำ
แต่กย็ งั มองเห็นผิวสี แดงที่หน้ำเขำได้ ตำของเขำปรื อด้วย
ควำมเมำ แต่สิ่งที่ดึงดูดควำมสนใจของจวินอู๋เสี ยกลับอยู่
ข้ำงหลังชำยคนนั้น ดอกบัวเหี่ ยวเฉำดอกหนึ่งในสระที่
เต็มไปด้วยจอกแหน

“เฮ้! เจ้ำไม่ควรเคลื่อนไหวมำกแบบนี้นะ! เจ้ำยังไม่หำยดี

เลย!” เฟยหยำนวิง่ มำถึงและเห็นจวินอู๋เสี ยยืนอยูข่ ำ้ งสระ
บัว นำงหันไปมองชำยมีเครำที่อยูข่ ำ้ ง ๆ ซึ่ งกำลังเฝ้ำดูจ
วินอู๋เสี ยสลับกับดื่มสุ รำและพูดว่ำ “ท่ำนอำจำรย์! เขำไม่
ฟังเลย เขำยืนกรำนจะออกมำถึงแม้วำ่ จะยังไม่หำยดี”

ชำยที่มีเครำซึ่งเฟยหยำนเรี ยกว่ำท่ำนอำจำรย์น้ นั จ้องมองจ

วินอู๋เสี ย และโบกมืออย่ำงไม่ใส่ ใจ “ปล่อยเขำดูไป ถึง
อย่ำงไรนี่กค็ ือภูติประจำตัวของเขำ และเมื่อมันตกอยูใ่ น
สภำพเช่นนี้ ก็เป็ นเรื่ องปกติที่เขำจะกังวล”

มีดอกบัวอยูใ่ นสระเพียงดอกเดียว และมันคือบัวหิ มะ

หลังจำกถูกชำยชุดขำวโจมตีจนบำดเจ็บสำหัส บัวหิ มะ
ได้สูญเสี ยพลังชีวติ ไปมำก และไม่สำมำรถแปลงร่ ำงเป็ น
มนุษย์ได้ กลีบที่สวยงำมของมันเหี่ ยวย่นหงิกงอ ปลำย
กลีบกลำยเป็ นสี น้ ำตำล และได้สูญเสี ยควำมงดงำมเปล่ง
ปลัง่ จำกเมื่อก่อนไปเกือบหมด
จวินอู๋เสี ยมองบัวหิ มะเงียบ ๆ สี หน้ำของนำงไม่แสดง
อำรมณ์ใด หนึ่งชัว่ ยำมต่อมำ นำงจึงหันหน้ำไปมองชำย
ที่มีเครำซึ่งเฝ้ำสังเกตนำงอยูต่ ลอดเวลำด้วยควำมสนใจ

“มันจะปลอดภัยหรื อไม่?”

“แก่นและพลังชีวติ ของมันเสี ยหำยอย่ำงหนัก แต่กำรบ่ม

เพำะมันในสระนี้อำจจะยังพอช่วยมันไว้ได้ ถ้ำมันถูกย้ำย
ออกไปภำยในสองสัปดำห์ แก่นของมันจะหำยไปและจะ
กระจัดกระจำยไปตำมลม” ชำยที่มีเครำพูดออกมำตรงๆ
โดยไม่ออ้ มค้อมสักนิด

จวินอู๋เสี ยขมวดคิ้วนิ่วหน้ำ นำงก้มหน้ำลงมองเจ้ำแมวดำ

ตัวน้อยในอ้อมแขนของนำงและนิ่งเงียบ
“แทนที่จะมัวแต่ห่วงมันอย่ำงเดียว เจ้ำควรห่วงตัวเองบ้ำง
อำกำรบำดเจ็บของเจ้ำค่อนข้ำงรุ นแรง ข้ำได้ยนิ มำจำก
เชียวชูวำ่ พวกเจ้ำปะทะกับคนจำกอำณำจักรกลำง เจ้ำใช้
เคล็ดวิชำพิเศษบำงอย่ำงโจมตีคู่ต่อสู ้ใช่หรื อไม่?” ชำยไว้
เครำลังเลอยูช่ วั่ ครู่ ก่อนจะพูดขึ้นว่ำ “อย่ำเพิง่ ตกใจไป ข้ำ
เป็ นอำจำรย์ของฮัว่ เหยำกับคนอื่น ๆ”

จวินอู๋เสี ยมองดูชำยที่มีเครำและยังคงไม่พดู อะไร

ชำยไว้เครำมองใบหน้ำเย็นชำของจวินอู๋เสี ยอย่ำงจน
ปั ญญำก่อนจะพูดว่ำ “ก็ได้ ถ้ำเจ้ำไม่ตอ้ งกำรจะพูดถึงมัน
ก็ไม่ตอ้ งพูด จิตวิญญำณที่ไม่สมบูรณ์น้ นั ยำกจะรักษำ
จำกนี้ไปเจ้ำต้องระวังให้มำก”
จวินอู๋เสี ยหันกลับไปมองบัวหิ มะและถำมว่ำ “ท่ำนช่วย
มันได้ใช่หรื อไม่?” นำงไม่อำจสัมผัสถึงแก่นวิญญำณของ
เจ้ำบัวน้อยและบัวเมำจำกบัวหิ มะได้ แต่นำงก็รู้สึกได้วำ่
บัวหิ มะที่อยูใ่ นสระเพียงลำพังนั้น เหมือนจะมีพลังชีวติ
มำกขึ้นกว่ำวันแห่งควำมเป็ นควำมตำยนั้นเล็กน้อย
ตอนที่ 349 : สำนักศึกษำหงษ์เพลิง (2)

ชำยที่มีเครำเลิกคิ้วขึ้นข้ำงหนึ่ง “มันจะรอดถ้ำเจ้ำปล่อย
มันไว้ในนั้น”

“ฮัว่ เหยำกับเชียวชูอยูท่ ี่ไหน?” จวินอู๋เสี ยถำมคำถำม

ต่อมำ

“เฟยหยำน พำเขำไปพบพวกนั้นที” ชำยไว้เครำพูดพลำง

พยักเพยิดหน้ำ

ขณะที่เขำมองจวินอู๋เสี ยเดินจำกไป ชำยที่มีเครำขมวดคิ้ว

คิดหนักและดื่มสุ รำเข้ำไปอีกอึกใหญ่ ขณะที่สุรำลงไป
เผำลำคอของเขำ สำยตำของเขำก็หนั ไปมองบัวหิ มะที่อยู่
ในสระ

“ภูติพฤกษำ......ไม่น่ำแปลกใจเลยที่พวกเขำดึงดูดควำม
สนใจคนจำกสิ บสองวิหำร ภูติพฤกษำที่บำรุ งเลี้ยงดูมำดี
เช่นนั้น ถ้ำอำณำจักรบนได้ยนิ เรื่ องนี้เข้ำล่ะก็ มีหวังได้
นองเลือดกันอีกแน่” เขำพึมพำกับตัวเองและหัวเรำะ
ให้กบั ควำมไร้ประโยชน์สถำนกำรณ์น้ ี

เฟยหยำนนำจวินอู๋เสี ยกลับมำที่ลำนฝึ ก และตรงไปที่

ประตูที่ถูกลงกลอนเอำไว้ นำงกำลังจะเคำะประตู แต่
ประตูกเ็ ปิ ดออกก่อน
ผูเ้ ยำว์ที่มีเสน่ห์และนิสยั อ่อนโยนคนหนึ่งยืนอยูห่ ลัง
ประตู แววตำยิม้ แย้มของเขำถูกแทนที่ดว้ ยควำม
ประหลำดใจเมื่อเขำเห็นเฟยหยำนและจวินอู๋เสี ยที่อยูข่ ำ้ ง
นอก จำกนั้นเขำก็พดู พลำงหัวเรำะ “เจ้ำมำพบพวกเขำ
หรื อเฟยหยำน? และนี่ตอ้ งเป็ นสหำยที่พี่ฮว่ั พำกลับมำ
ด้วยแน่”

เฟยหยำนกระโดดไปยืนอยูข่ ำ้ งผูเ้ ยำว์คนนั้น ทั้งสองคนดู

เหมือนว่ำมีควำมสู งเกือบเท่ำกันเป๊ ะ

“นัน่ เขำล่ะ เขำเพิ่งตื่นขึ้นมำ แล้วก็ยนื กรำนจะลุกออก

จำกเตียง ข้ำไม่อำจหยุดเขำไว้ได้ ท่ำนอำจำรย์เลยบอกให้
ข้ำพำเขำมำพบพี่ฮวั่ กับเชียวชู”
ผูเ้ ยำว์คนนั้นยิม้ ควำมสว่ำงไสวของรอยยิม้ นั้นสำมำรถ
ทำให้มวลหมู่ดอกไม้อำยได้เลยทีเดียว

ผูเ้ ยำว์กำลังจะพูดต่อ ก็มีเสี ยงที่คุน้ เคยเสี ยงหนึ่งดังมำจำก

ในห้อง

“น้องเสี ยมำหรื อ? เดี๋ยว ๆ! ข้ำยังไม่ได้ใส่ กำงเกงเลย!!”

เสี ยงของเชียวชูตื่นตระหนก

เฟยหยำนที่ยงั อยูข่ ำ้ งประตูพดู ล้อเลียนพร้อมหัวเรำะ

“ควำมโง่ของเจ้ำอำจจะแพร่ เชื้อได้นะ รี บ ๆ ใส่ เสื้ อผ้ำซะ
ให้เรี ยบร้อย”
ผูเ้ ยำว์หวั เรำะอย่ำงน่ำฟัง เขำมองดูจวินอู๋เสี ยแล้วพูดว่ำ
“โปรดรอสักครู่ ชื่อของข้ำคือหลงลัว่ ข้ำได้ยนิ เชียวชู
เรี ยกเจ้ำว่ำน้องเสี ย เจ้ำจะรังเกียจหรื อไม่หำกข้ำจะเรี ยก
เจ้ำเช่นนั้นบ้ำง?”

จวินอู๋เสี ยพยักหน้ำเล็กน้อย

หลงลัว่ มองขึ้นไปบนท้องฟ้ำ สำยตำของเขำเหมือนจะ

ล่องลอยไปไกล

“ตอนที่พี่ฮวั่ กับเชียวชูพำเจ้ำกลับมำหำเรำวันนั้น พวกเรำ

ตกใจกันมำก งูสีดำที่มำส่ งพวกเจ้ำที่นี่วนั นั้นตำยหลังจำก
มำถึงได้ไม่นำน และเหลือแค่กระดูกงูทิ้งไว้กองหนึ่ง ข้ำ
ฝังพวกมันที่เนินด้ำนหลังสำนักศึกษำ”
จวินอู๋เสี ยไม่ตอบ ควำมทรงจำของนำงหยุดอยูต่ รงที่เย่ฉำ
ได้เสี ยสละตัวเอง นำงไม่สำมำรถเรี ยกควำมทรงจำอื่น ๆ
ที่เกิดขึ้นหลังจำกนั้นได้

งูสีดำตัวนั้นอำจจะเป็ นภูติวญ
ิ ญำณของชำยชุดดำคนนั้น
เมื่อเจ้ำของตำย ภูติวญ
ิ ญำณของพวกเขำจะหำยไปและไม่
เหลือกระดูกทิ้งไว้เช่นงูดำตัวนี้ นัน่ เป็ นเรื่ องที่ค่อนข้ำงน่ำ
งุนงง

ครู่ ต่อมำ เชียวชูกเ็ รี ยกมำจำกข้ำงในห้องอีกครั้ง

“เรี ยบร้อยแล้ว! เข้ำมำเลย!”

หลงลัว่ เชิญจวินอู๋เสี ยเข้ำไปอย่ำงสุ ภำพและอ่อนโยน

จวินอู๋เสี ยเดินเข้ำไปในห้องและเห็นเตียงสองหลังวำงอยู่
คนละด้ำนของห้อง โดยมีฮวั่ เหยำและเชียวชูนอนอยูค่ น
ละเตียง

ใบหน้ำของเชียวชูครึ่ งหนึ่งถูกพันไว้ดว้ ยผ้ำพันแผล และ

เขำสวมเสื้ อคลุมไว้หลวมๆ เขำฉี กยิม้ เห็นฟันให้จวินอู๋
เสี ย ส่ วนฮัว่ เหยำลุกขึ้นนัง่ ที่เตียงของเขำอย่ำงเงียบๆ ดู
เหมือนจะอยูใ่ นสภำพที่ดีกว่ำเชียวชูเล็กน้อย เมื่อจวินอู๋
เสี ยมองสบตำกับเขำ ฮัว่ เหยำก็พยักหน้ำทักทำยแต่ไม่พดู
อะไร
“อุม้ มันไว้ให้หน่อย” อยู่ ๆ จวินอู๋เสี ยก็หนั ไปส่ งแมวที่
ยังคงไม่ได้สติให้กบั หลงลัว่ หลงลัว่ งุนงงและหันไป
สบตำกับเฟยหยำน ทั้งสองต่ำงมองเห็นสำยตำคำถำมจำก
อีกฝ่ ำย

แมวสี ดำต้องสำคัญมำกสำหรับจวินอู๋เสี ย แล้วทำไมเขำ

ถึงส่ งมันให้กบั หลงลัว่ ไม่ใช่เฟยหยำนที่เป็ นคนที่จวินเสี ย
ตื่นขึ้นมำเจอเป็ นคนแรก?

คนทั้งสองต่ำงไม่เข้ำใจจริ ง ๆ

“น้องเสี ย เจ้ำหลับไปตั้งสำมวันแน่ะกว่ำจะตื่น” เชียวชู

พูดพร้อมหัวเรำะ เขำเห็นจวินเสี ยเข้ำมำใกล้ข้ ึนเรื่ อย ๆ
ทุก ๆ ก้ำวที่ใกล้เข้ำมำ รอยยิม้ กว้ำงได้ปรำกฏบนใบหน้ำ
ครึ่ งหนึ่งที่ไม่ได้ถูกปิ ดไว้
ตอนที่ 350 : สำนักศึกษำหงษ์เพลิง (3)

จวินอู๋เสี ยเดินตรงไปหำเชียวชูและยืนอยูข่ ำ้ งเตียงของเขำ

และโดยไม่พดู อะไร นำงยกผ้ำห่มที่คลุมตัวเชียวชูออก

เชียวชูที่นอนอยูบ่ นเตียงสะดุง้ ตกใจ

ภำยใต้ผำ้ ห่มนั้น มีผำ้ พันแผลเปื้ อนเลือดและขวดยำ

มำกมำยวำงอยู่ เห็นได้ชดั ว่ำถูกกวำดรวบมำกองไว้
ด้วยกันอย่ำงรี บเร่ งเพื่อเอำมำซ่อนใต้ผำ้ ห่ม

สำยตำของจวินอู๋เสี ยเย็นชำขึ้นทันทีที่เห็น
เชียวชูกลืนน้ ำลำยดังอึก และดึงผ้ำห่มกลับมำคลุม
หลักฐำนไว้มิด

“พวกมันถูกโยนทิ้งไว้อย่ำงนี้หลำยวันแล้ว ข้ำขี้เกียจเกิน
จะจัดเก็บมันให้ดีน่ะ ฮ่ำๆ.....ฮ่ำ.....” เชียวชูหวั เรำะ
เจื่อนๆ

จวินอู๋เสี ยจับเสื้ อคลุมของเชียวชูและเปิ ดมันออกกว้ำง

ภำยใต้เสื้ อคลุมนั้น มีผำ้ พันแผลเปื้ อนเลือดพันร่ ำงกำย
ส่ วนใหญ่ของเขำไว้ เลือดยังคงไหลซึมผ่ำนผ้ำพันแผล
พวกนั้น
เชียวชูอำ้ ปำกค้ำง แต่รู้วำ่ มันสำยเกินไปที่จะซ่อนอำกำร
บำดเจ็บของเขำ เขำไม่ขยับเขยื้อนเมื่อมองเห็นใบหน้ำ
ของจวินอู๋เสี ยซีดขำว

“แผลพวกนั้น.....เดี๋ยวก็หำยแล้ว.....เร็ ว ๆ นี้แหละ”

จวินอู๋เสี ยไม่สนใจเขำ และเงยหน้ำขึ้นอย่ำงเด็ดเดี่ยว นำง

หันไปทำงฮัว่ เหยำซึ่งถอนใจยำวออกมำอย่ำงช่วยไม่ได้
ก่อนจะยอมเปิ ดเสื้ อให้จวินอู๋เสี ยดูผำ้ พันแผลหนำทึบที่
ร่ ำงกำยด้ำนบนของเขำ

เขำบอกกับคนอื่น ๆ ก่อนหน้ำนี้แล้วว่ำจวินเสี ยจะต้องรู ้

แน่นอน
“กรรไกร” จวินอู๋เสี ยพูดด้วยเสี ยงเย็นชำ

เชียวชูไม่มีทำงเลือกนอกจำกคุย้ ของที่เกะกะอยูบ่ นเตียง

ของเขำแล้วหยิบเอำกรรไกรออกมำส่ งให้

จวินอู๋เสี ยถือกรรไกรไว้ในมือ และตัดผ้ำพันแผลออก

อย่ำงชำนำญ เผยให้เห็นบำดแผลนับไม่ถว้ นบนร่ ำงของ
เชียวชู

จวินอู๋เสี ยหรี่ ตำลง

“ข้ำ.....ไม่เป็ นไร......” เชียวชูที่เห็นสำยตำเคร่ งเครี ยด

ของจวินอู๋เสี ยรี บพูดอย่ำงรวดเร็ ว พยำยำมจะทำเป็ นไม่
ใส่ ใจ
“หนังข้ำหนำ แผลแค่น้ ีไม่เป็ นอะไรมำกหรอก”

ใบหน้ำหล่อเหลำดื้อรั้นของเชียวชูฟกช้ ำดำเขียว และ

เลือดยังคงจับตัวเป็ นก้อนอยูบ่ นครึ่ งหนึ่งของใบหน้ำของ
เขำ แผลเปิ ดพวกนี้ดูน่ำกลัวอย่ำงยิง่

ห้องตกอยูใ่ นควำมเงียบสงัด บำดแผลและอำกำรบำดเจ็บ

ของเชียวชูน้ นั แย่กว่ำที่เขำอ้ำงว่ำมันเป็ น

หลงลัว่ และเฟยหยำนยืนอยูท่ ำงด้ำนหนึ่ง รู ้สึกหมด

หนทำงอย่ำงแท้จริ ง ตอนที่สองคนนั้นกลับมำวันนั้น
อำกำรบำดเจ็บของพวกเขำไม่นอ้ ยไปกว่ำจวินอู๋เสี ย มันก็
แค่อำกำรของจวินอู๋เสี ยนั้นเป็ นกำรบำดเจ็บที่จิตวิญญำณ
และกำรรักษำจะซับซ้อนกว่ำมำก เมื่อมำถึงสำนักศึกษำ
ทั้งคู่พดู ออกมำได้ประโยคเดียวเท่ำนั้นก็หมดสติไป

พวกเขำพูดว่ำ......

ช่วยจวินเสี ยด้วย

พวกเขำสองคนไม่รู้วำ่ ใครคือจวินเสี ย แต่มนั ก็ชดั เจนเมื่อ

พบว่ำทั้งสองคนยังคงกอดจวินอู๋เสี ยไว้แน่น

พวกเขำไม่ได้คำดคิดเลยว่ำกำรเดินทำงไปตระกูลชิงอวิน๋
จะทำให้ฮวั่ เหยำและเชียวชูจะบำดเจ็บหนักกลับมำเช่นนี้
จวินอู๋เสี ยไม่พดู อะไรสักคำ แค่เอำยำที่นำงมีออกมำ งัด
ปำกเชียวชูให้อำ้ ออกแล้วเทยำลงไป

เชียวชูสำลักอย่ำงหนักด้วยควำมตกใจ และพอจะทักท้วง
เขำก็เห็นสี หน้ำเย็นชำของจวินอู๋เสี ย เขำรี บกลืนคำพูดลง
คอและนัง่ สงสำรตัวเองอยูเ่ งียบๆ

หลังจำกเชียวชูกินยำเสร็ จ จวินอู๋เสี ยก็เริ่ มลงมือจัดกำร

บำดแผลของเขำ

เฟยหยำนและหลงลัว่ เฝ้ำดูอยูเ่ งียบ ๆ จำกด้ำนข้ำงมำตั้งแต่

ต้น และเมื่อพวกเขำเห็นว่ำเชียวชูดูดีข้ ึนกว่ำเดิมอย่ำง
รวดเร็ วภำยใต้กำรรักษำที่รวดเร็ วของจวินอู๋เสี ย พวกเขำก็
ตกใจจนพูดไม่ออก
“นี่.....นี่มนั .....” เฟยหยำนกะพริ บตำถี่ ๆ สำยตำของนำง
เริ่ มส่ องประกำยเลื่อมใสในตัวจวินอู๋เสี ย

กำรรักษำของนำงทำเอำวันคืนแห่งกำรตรำกตรำของท่ำน
อำจำรย์ของพวกเขำไร้ควำมหมำยไปโดยสิ้ นเชิง!

หลงลัว่ พยักหน้ำอย่ำงเห็นด้วย ควำมสำมำรถทำง

กำรแพทย์ที่เกือบเป็ นเวทมนตร์ของจวินอู๋เสี ยนั้นช่ำงเปิ ด
หู เปิ ดตำและเปิ ดโลกใบใหม่ให้แก่พวกเขำจริ ง ๆ

หลังจัดกำรบำดแผลและพันผ้ำพันแผลใหม่ให้เชียวชูเสร็ จ
แล้ว จวินอู๋เสี ยก็เดินตรงไปที่เตียงของฮัว่ เหยำที่อยูอ่ ีกฝั่ง
ของห้องในทันที
ฮัว่ เหยำมองขวดยำในมือจวินอู๋เสี ยและรี บพูดออกมำว่ำ
“ข้ำจะกินยำเอง”
ตอนที่ 351 : สำนักศึกษำหงส์เพลิง (4)

รี บหยิบขวดยำจำกมือของจวินอู่เสี ย ฮัว่ เหยำเทยำทั้งหมด

ใส่ ปำกของเขำและแกะผ้ำพันแผลออกจำกร่ ำงของเขำเอง
ตำมลำพัง นัง่ ลงบนเตียงอย่ำงเงียบ ๆ เขำโน้มร่ ำงของเขำ
ไปยังจวินอู่เสี ยโดยไม่มีคำพูด

อำกำรบำดเจ็บของฮัว่ เหยำมีควำมแตกต่ำงกันเล็กน้อย
ส่ วนใหญ่แล้วเป็ นอำกำรบำดเจ็บที่กระดูกของเขำ และจ
วินอู่เสี ยใช้เวลำดูแลเขำอีกหน่อย แต่กำรรักษำของนำง
ยังคงรวดเร็ วเหมือนเดิม

หลังจำกจวินอู่เสี ยรักษำมือแล้ว ฮัว่ เหยำและเชียวชูดู

เหมือนแก้มมีเลือดฝำดเพิ่มขึ้น
“ขอบคุณ” ฮัว่ เหยำพูด

จวินอู่เสี ยส่ ำยหัวของนำงเบำ ๆ เป็ นกำรตอบรับและเดิน

ไปหำหลงลัว่ ด้วยใบหน้ำซีดเซียว อุม้ เจ้ำดำน้อยเข้ำมำใน
อ้อมอกของนำง

กำรเห็นหน้ำซี ดของจวินอู่เสี ย ฮัว่ เหยำและเชียวชูกลัวว่ำ

จวินอู่เสี ยยังไม่ดีข้ ึนเท่ำพวกเขำ แต่พยำยำมดูแลรักษำ
อำกำรพวกเขำทั้งสองคน จวินอู่เสี ยอำจจะไม่พดู อะไรแต่
พวกเขำเข้ำใจเจตนำที่ไม่ได้ต้ งั ใจของเขำ

จวินอู่เสี ยขอบคุณสำหรับควำมช่วยเหลือที่ไม่ลงั เลใจของ

พวกเขำในแบบของเขำเอง
"อืม น้องเสี ย เจ้ำก็พกั ที่นี่กบั พวกข้ำสักพักหนึ่งแล้วค่อย
กลับบ้ำนตอนที่เจ้ำรู ้สึกดีข้ ึนแล้ว" เชียวชูกล่ำวทันที

"ข้ำไม่รีบร้อน" จวินอู่เสี ยตอบอย่ำงนุ่มนวล อำจำรย์ของ

ฮัว่ เหยำบอกว่ำสระน้ ำที่นี่สำมำรถช่วยเจ้ำบัวหิ มะได้ และ
นำงก็ไม่ตอ้ งรี บไปไหน

เจ้ำบัวน้อยได้เสี ยสละแขนเพื่อช่วยชีวติ นำงและเปลี่ยนไป

เป็ นเจ้ำบัวขี้เมำโดยปรำศจำกเครื่ องดื่มแอลกอฮอล์ แก่น
แท้จิตวิญญำณของเขำได้รับควำมเสี ยหำยอย่ำงมำกโดย
ชำยชุดขำว จวินอู่เสี ยไม่ทรำบวิธีกำรรักษำเจ้ำบัวหิ มะ
และถ้ำผูช้ ำยที่มีเครำสำมำรถรักษำมันได้ จวินอู่เสี ยก็เต็ม
ใจที่จะยอมรับทุกอย่ำงสำหรับมัน
จวินอู่เสี ยกังวลมำก หลังจำกช่วงเวลำที่เจ็บปวดเช่นนี้
นำงถูกบังคับให้ตอ้ งตระหนักว่ำโลกนี้ซบั ซ้อนกว่ำที่นำง
คิด ทำงด้ำนพลังของชำยลึกลับทั้งสองเหนือกว่ำพวกเขำ
และถึงแม้วำ่ ฮัว่ เหยำและเชียวชูได้ปล่อยพลังวิญญำณ
ระดับสี ม่วงของพวกเขำอย่ำงเต็มที่ พวกเขำก็ยงั สู ้ไม่ได้
กับชำยชุดขำว ยิง่ ไปกว่ำนั้นพลังของคนชุดสี เทำยังคงอยู่
เหนือชำยชุดขำว

หลำยคนที่มีพลังอำนำจอยูใ่ นโลกนี้และอำจจะมำกกว่ำ
พลังวิญญำณระดับสี ม่วงเห็นได้ชดั ว่ำมีแน่ กับคนที่
แข็งแกร่ งเช่นนี้พิษของนำงไม่สำมำรถทำอะไรได้เลย

หรี่ ตำของนำง และพวกมันกระพริ บเป็ นประกำย

นำงหลบหนีไม่ได้ถำ้ ต้องสู ญเสี ยชีวติ ของคนอื่น ถ้ำชำย
ชุดดำไม่ปรำกฏตัวทันเวลำและระเบิดตัวเองของเขำ นำง
คงตำยไปแล้ว

แล้วครั้งต่อไป?

เป้ำหมำยของศัตรู คือกำรจับเจ้ำบัวหิ มะของนำงและตรำบ

เท่ำที่เจ้ำบัวหิ มะอยูก่ บั นำง แน่นอนนำงจะได้พบกับพวก
มันอีกครั้ง และนำงอำจจะไม่ได้โชคดีในครั้งต่อไป !

นำงไม่ได้รู้วำ่ ทำไมพวกมันต้องกำรเจ้ำบัวหิ มะ แต่นำงไม่

ยอมเป็ นเป้ำนิ่งแน่นอน
นำงต้องแข็งแกร่ งยิง่ ขึ้น!

นี่ตอ้ งไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง!

จวินอู่เสี ยลุกขึ้นยืนทันที ควำมเงียบของนำงก่อนหน้ำนี้

ทำให้ท้ งั สี่ คนในห้องเงียบและตำทั้งสี่ คู่มองไปที่นำง
ขณะที่นำงลุกขึ้นยืน

"พำข้ำไปที่เจ้ำฝังกระดูกงู" จวินอู่เสี ยพูด มองไปที่หลงลัว่

หลงลัว่ ลังเลอยูค่ รู่ หนึ่งแต่พยักหน้ำ หลังจำกนั้นเขำก็นำจ

วินอู่เสี ยออกจำกห้อง
ภำยในห้อง เชียวชูผซู ้ ่ ึงพยำยำมอย่ำงหนักเพื่อรักษำควำม
อ่อนล้ำต่อหน้ำจวินอู่เสี ย ทันใดนั้นก็ทรุ ดอ่อนลงไปใน
เตียง

บำดแผลบนร่ ำงกำยของพวกเขำร้ำยแรงกว่ำสิ่ งที่พวกเขำ

คำดไว้ พวกเขำโชคดีที่ได้รับกำรรักษำอย่ำงมหัศจรรย์
จำกจวินอู่เสี ยก่อนหน้ำ หรื อตอนนี้พวกเขำอำจจะ
กลำยเป็ นคนตำยไปแล้วก็ได้

"พวกข้ำโชคดีจริ ง ๆ ที่ยงั มีชีวติ อยู"่ เชียวชูกล่ำวอย่ำง

กะทันหัน ขณะที่เขำนอนบนเตียงอย่ำงอ่อนแรง

จำได้วำ่ วันโชคร้ำยนั้น เขำยอมรับว่ำชีวติ ของเขำจะ

สิ้ นสุ ดบนภูเขำ
"ข้ำไม่สำมำรถตำยได้หรอก" ฮัว่ เหยำจ้องมองที่เพดำน
และดวงตำของเขำก็เต็มไปด้วยควำมเกลียดชังชัว่ ครู่

เฟยหยำนถอนหำยใจหนัก และรอยยิม้ สดใสหำยไปจำก

หน้ำของนำง "ถ้ำเจ้ำยังจำคำสำบำนที่พวกเรำกล่ำวไว้ เจ้ำ
ต้องให้ควำมสำคัญกับชีวติ นี้ของเจ้ำ เรำทุกคนจะตำยใน
วันหนึ่ง แต่นี่ไม่ใช่สถำนที่เหมำะสม "
ตอนที่ 352 : ข้ำอยูน่ ี่แล้ว (1)

ในเนินเขำด้ำนหลังสำนักศึกษำหงษ์เพลิง มีหลุมฝังศพ
ใหม่ที่ไม่มีเครื่ องหมำยระบุ ใต้พ้ืนดินไม่มีร่ำงกำยแต่มี
กองกระดูกงูหกั

หลงลัว่ พำจวินอู่เสี ยมำที่หลุมฝังศพที่ไม่มีเครื่ องหมำย

จวินอู่เสี ยยืนอยูข่ ำ้ งหน้ำและมองไปที่หลุมฝังศพด้วย
สำยตำว่ำงเปล่ำ

เมื่อนำงเกิดใหม่ มือของนำงก็เต็มไปด้วยเลือด เพือ่

ปกป้องตระกูลจวินและเพื่อให้แน่ใจว่ำวังหลินยืนหยัดใน
แคว้นฉี นำงฆ่ำคนเป็ นจำนวนมำก
นำงไม่ได้ฆ่ำชำยชุดดำ แต่คนผูน้ ้ นั ตำยเพรำะนำง

ถึงกระนั้นนำงก็ไม่อำจทำให้เขำได้รับกำรฝังศพที่ดีเมื่อ
ร่ ำงของเขำระเบิด ภำยในหลุมฝังศพนี้มีเพียงกองกระดูกงู
เท่ำนั้น

จวินอู่เสี ยเป็ นหนี้ชีวติ เขำ แม้วำ่ เขำจะทำตำมคำสัง่ ของจ

วินอู๋เหยำเพื่อปกป้องนำง นำงก็รู้สึกว่ำต้องรับผิดชอบต่อ
ควำมตำยของเขำ

เพื่อปกป้องชีวิตนำง เขำต้องสละชีวิตของเขำ

นี่คือควำมภักดี?
จวินอู่เสี ยยืนอยูต่ รงหน้ำหลุมฝังศพที่ไม่มีเครื่ องหมำยเป็ น
เวลำนำน และลมที่เนินเขำพัดผ่ำนผมยำวสี ดำของนำง
นำงเงยศีรษะขึ้นและมองไปที่สำยฝน ฝนเริ่ มตก และฝนก็
ไหลลงสู่ ร่ำงของนำง

ร่ ำงกำยของนำงเย็น แต่กไ็ ม่มีอะไรเทียบกับหัวใจนำงรู ้สึก

"กลับกันก่อนเถอะ" หลงลัว่ มองไปที่จวินอู่เสี ยด้วย

ควำมเห็นอกเห็นใจ จวินอู่เสี ยยังอ่อนแอมำกและตอนนี้
ฝนตกชุก ร่ ำงกำยของนำงไม่สำมำรถทนต่อไปได้

จวินอู่เสี ยไม่ได้ตอบและจ้องมองไปที่ทอ้ งฟ้ำเท่ำนั้น ฝน

ตกลงมำบนใบหน้ำและกระทบดวงตำของเธอ ฝนตกเย็น
รู ้สึกสดชื่น แต่ควำมหนำวเริ่ มซึมเข้ำไปในกระดูกของ
นำง

"ถ้ำข้ำไม่ได้คอยติดตำมเจ้ำ เจ้ำจะทรมำนตัวเองขนำด
ไหน?" เสี ยงนุ่มลึกลับดังขึ้นอย่ำงกะทันหัน

จวินอู่เสี ยตัวแข็งทื่อและก่อนที่นำงจะหันศีรษะ นำงถูก

โอบกอดไว้อย่ำงอบอุ่นและคุน้ เคย

หลงลัว่ ตกใจมองไปที่ชำยตกมำจำกฟำกฟ้ำ เหมือนพระ

เจ้ำ ไร้เสี ยงแต่คนเรำไม่สำมำรถเพิกเฉยได้ ในขณะที่เขำ
รู ้สึกได้ถึงกลิ่นอำยมำกล้นที่ชำยคนนั้นแผ่ออกมำ ซึ่ งขับ
ไล่ควำมกลัวที่ไม่สำมำรถอธิบำยได้และลึกลงไปในหัวใจ
ของเขำ และหลงลัว่ พบว่ำตัวเองไม่สำมำรถเข้ำไปใกล้ได้
"ที่รัก ไม่รู้วำ่ หัวใจมันเต้นแรงเมื่อเจอเจ้ำแบบนี้ได้
อย่ำงไร?" เสี ยงที่คุน้ เคยมำจำกด้ำนหลังนำงและจวินอู่เสี ย
ก็พดู เบำๆ ว่ำ "พี่ใหญ่?"

เขำหันจวินอู่เสี ยมำเผชิญหน้ำของเขำ และใบหน้ำหล่อ

เหลำอย่ำงสมบูรณ์แบบของจวินอู๋เหยำสะท้อนให้เห็นใน
ดวงตำของนำง

ร่ องรอยของฝนเปี ยกโชกผมดำสนิทของจวินอู๋เหยำและ
ไหลสู่ ใบหน้ำที่สวยงำมไม่มีที่ติ ลงลึกตำมลักษณะคม
และสมบูรณ์แบบ
"ที่รัก ตอนนี้เจ้ำไม่มีอะไรต้องกลัว ข้ำอยูน่ ี่แล้ว" เขำกอดจ
วินอู่เสี ยในอ้อมแขนและปลอบโยนเธอด้วยเสี ยงอ่อนโยน

จำกเพียงไม่กี่เดือนเกือบจะกลำยเป็ นพรำกจำกกันนิรันดร
ดวงตำของจวินอู๋เหยำโอบอุม้ อ่อนโยนถนอมไว้สำหรับจ
วินอู่เสี ย และซ่อนลึกไว้ดว้ ยควำมโกรธอย่ำงไม่น่ำเชื่อ
และอยำกฆ่ำ

ไม่วำ่ จะเป็ นใคร ถ้ำพวกมันกล้ำที่ทำอันตรำยใด ๆ กับเด็ก

น้อยที่รักของเขำ พวกมันก็ตอ้ งเตรี ยมพร้อมรับมือกับ
ควำมโกรธที่ไม่สำมำรถคำดเดำได้
มันอำจเป็ นได้วำ่ นำงเหนื่อยเกินไป และอำจเป็ นเพรำะ
อำกำรบำดเจ็บที่ร้ำยแรงของนำง จวินอู่เสี ยหมดสติใน
อ้อมแขนของเขำโดยไม่มีคำพูดใด ๆ

จวินอู๋เหยำกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขำ และทันใดนั้น
อำกำศก็หมุนไปรอบ ๆ ตัวเขำทำให้เกิดทรงกลมที่
สมบูรณ์แบบ กระแสอำกำศหมุนวนระเหยน้ ำฝนออกมำ
จำกสองร่ ำงภำยในทรงกลมและฝนก็ไม่ได้ทะลุผำ่ นเข้ำ
ไปอีก กำรสร้ำงทรงกลมที่ทำให้น้ ำฝนเย็นไม่ผำ่ นเข้ำไป
ถึงจวินอู่เสี ย

เมื่อจวินอู่เสี ยอยูใ่ นอ้อมแขนของเขำ จวินอู๋เหยำกระโดด

ขึ้นและบินตรงไปที่สำนักศึกษำหงษ์เพลิง
หลงลัว่ ยืนอยูใ่ นสำยฝนเงียบงันในขณะที่เขำจ้องมองร่ ำง
ที่จำกไป ร่ ำงที่มีขนำดเล็กลงตำมระยะทำง และมีเพียง
ย้อนกลับไปช่วงเวลำแห่งควำมรู ้สึกของเขำ หลังจำกร่ ำง
นั้นหำยไป

"คนนั้น ... .. เขำมำจำกอำณำจักรกลำง?"

ตระหนักถึงควำมเป็ นไปได้ หลงลัว่ ตื่นตระหนกและ

ควำมรู ้สึกอ่อนโยนจำกใบหน้ำของเขำจำงหำยไป และรี บ
วิง่ ตรงกลับไปที่สำนักศึกษำหงษ์เพลิง

กำรนัง่ อยูอ่ ย่ำงเงียบๆ ริ มสระน้ ำและเพลิดเพลินกับไวน์

ของเขำที่กำบังจำกฝนที่ตกหนัก ชำยที่มีเครำตกใจเมื่อเขำ
รู ้สึกว่ำมีพลังรุ นแรงมำกกำลังเข้ำใกล้มำด้วยควำมเร็ วที่น่ำ
ตกใจ ควำมขี้เกียจและดวงตำเฉื่ อยชำ ทันใดนั้นแข็งกล้ำ
และแวววำวอย่ำงรวดเร็ ว!
ตอนที่ 353 : ข้าอยูน่ ี่แล้ว (2)

การเคลื่อนที่เหมือนสายฟ้าแลบ แสงกระพริ บนาลม

กระโชกแรงเข้าสู่ สานักศึกษาหงษ์เพลิง จวินอู๋เหยาเดิน
ตามรอยของจวินอู่เสี ยไปที่สนาม

ในสนามร่ างสู งยืนรออยูท่ ่ามกลางสายฝน

จวินอู๋เหยายกคิ้วขึ้น ชายผูย้ นื อยูข่ วางทางของเขาและมุม

ปากของเขาเหยียดขึ้น

ใครก็ตามที่กล้ามาปรากฏตัวต่อหน้าต่อตาในเวลานั้น
จะต้องเผชิญกับความตาย!
อย่างไรก็ตามชายที่มีเคราอยูใ่ นสนามยืนราวกับโดนฟ้าผ่า
เมื่อเขาเห็นจวินอู๋เหยา ตาของเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความ
กลัวและเขาเริ่ มสัน่ โดยไม่สามารถควบคุมได้ ขณะที่จ
วินอู๋เหยากาลังจะยกมือขึ้น ชายมีหนวดเคราก็คุกเข่าข้าง
หนึ่งต่อหน้าจวินอู๋เหยา!

"นายท่าน!"

จวินอู๋เหยาหรี่ ตาลง “เจ้าเป็ นใคร?”

ในอาณาจักรล่าง มีคนรู ้จกั เขาอยูบ่ า้ งไหม?

"วิหารแห่งชีวติ เหยีย่ นบุกยุ " ชายที่มีเคราตอบทันที

ปากของจวินอู๋เหยาหยักเป็ นรอยยิม้ อันตรายและเมฆ
หมอกดาที่เกิดขึ้นใต้เหยีย่ นบุกยุ ซึ่งทาให้ร่างที่คุกเข่าลอย
ขึ้นกลางอากาศ!

"วิหารแห่งชีวติ จากวิหารทั้งสิ บสอง ดี ... ข้าแค่คิดว่าใคร

ในอาณาจักรล่างนี้สามารถทาร้ายเจ้าตัวน้อยที่น่ารักของ
ข้าได้"

ในขณะนั้นเหยีย่ นบุกยุ ซีดเผือด เส้นเลือดของเขาโผล่

ขึ้นมาบนใบหน้าซี ดนั้น

"อู่เสี ย ... .. ข้าไม่ได้ทาร้ายเขา ... .. " เหยีย่ นบุกยุ เค้นคาพูด

เหล่านั้นออกจากคอหอยของเขาด้วยความหวาดหวัน่
และถ้าเขาช้าลงสักนิดเขาจะตายทันที
จวินอู๋เหยาขุ่นเคือง แต่หมอกดาขว้างเหยีย่ นบุกยุ ลงบน
พื้น

"พูด ! ใครที่ทาแบบนี้?"

หิ นวิญญาณเยีย่ ฉาถูกทาลายและนัน่ หมายความว่าเป็ นการ

ตายของเขา เขาถูกส่ งไปเพื่อปกป้องจวินอู่เสี ย และการ
เสี ยชีวติ อย่างกะทันหันของเยีย่ ฉา ทาให้เกิดความรู ้สึก
กลัวในจวินอู๋เหยา เขาได้ทิ้งทุกสิ่ งทุกอย่างที่เขากาลังทา
อยูโ่ ดยไม่คานึงถึงผลที่ตามมาและรี บไปที่ตระกูลชิงอวิน๋
ทันที
ที่หุบเขาเมฆา เขาเห็นเพียงตระกูลชิงอวิน๋ ทั้งหมดถูก
ทาลายและเขาได้ติดตามร่ องรอยของจวินอู่เสี ยไป และ
ตามร่ องรอยของนางมาที่นี่เพื่อหานาง

สวรรค์เท่านั้นที่รู้วา่ ตอนที่เขาเห็นจวินอู่เสี ยยังปลอดภัย

และมีชีวติ อยู่ จิตใจที่กาลังคลัง่ ของเขาก็สงบลง เมื่อจวินอู่
เสี ยจู่ ๆ ก็เป็ นลมในอ้อมแขนของเขา ความโกรธในการ
ทาลายล้างทุกสิ่ งทุกอย่างก่อนหน้านี้ เคยถูกห้ามปรามมา
นานนับศตวรรษก็กลับมาอีกครั้ง !

"มันเป็ นคนจากวิหารเปลวเพลิงปี ศาจ .. " เหยีย่ นบุกยุ

กล่าว เหนื่อยหอบอย่างหนัก
"วิหารเปลวเพลิงปี ศาจ ... " แววตานักฆ่าของจวินอู๋เหยา
ปรากฏขึ้นและงูดายิงออกมาจากแขนเสื้ อของเขาตรงเข้า
ไปในหัวของเหยีย่ นบุกยุ

ความเจ็บปวดอันน่าสะพรึ งกลัวเกิดขึ้นในหัวของเขา และ

เหยีย่ นบุกยุ ก็หดเกร็ งขึ้น

ครู่ ต่อมาอาการปวดหายไปโดยสิ้ นเชิงโดยไม่ทิ้งร่ องรอย

และเหยีย่ นบุกยุ ลุกขึ้นยืน ใบหน้าขาวซีดและร่ างกายของ
เขาเซไปมา

"วิหารทั้งสิ บสองมีความเสื่ อมโทรมมากขึ้นและมากขึ้น

และพวกเขากาลังกระทาทารุ ณเอย่างโหดร้าย การ
หลบหนีจากวิหารแห่งชีวติ ได้โชคดีจริ ง ๆ สาหรับเจ้า" งู
ดาส่ งข้อมูลทั้งหมดที่รวบรวมไว้จากหัวของเหยีย่ นบุกยุ
ไปยังจวินอู๋เหยา เขารู ้วา่ เหยีย่ นบุกยุ ไม่ได้โกหกและ
นอกจากนั้นเขาได้พบสิ่ งอื่นที่น่าสนใจมากกว่า

"ขอบคุณนายท่านที่ไว้ชีวติ ต่าต้อยของข้า" เหยีย่ นบุกยุ

ไม่ได้แสดงความรังเกียจ แต่รู้สึกขอบคุณที่ยงั มีชีวติ อยู่

คนที่อยูข่ า้ งหน้าเขาไม่ลงั เลที่จะฆ่า จานวนคนที่ยงั มีชีวติ

อยูห่ ลังจากที่จวินอู๋เหยามีเจตนาที่จะฆ่ามีจานวนน้อยมาก

เหยีย่ นบุกยุ จ้องมองที่อู่เสี ยซึ่งถูกกอดแน่นอยูใ่ นแขน

ของจวินอู๋เหยาและมันก็นึกถึงเขา
จวินอู๋เหยาต้องไว้ชีวติ เขาด้วยการที่เขาเคยช่วยอู่เสี ยให้
รอดพ้น ถ้าไม่เคยเกิดขึ้นเขาจะกลายเป็ นศพที่ไร้ชีวติ ใน
ขณะนี้

ในทางตรงกันข้ามหัวใจของเขาเปลี่ยนไปจากความเย็นชา
เป็ นอย่างอื่น

นายท่านยังมีชีวติ อยู.่ ....

อาณาจักรกลางกาลังเผชิญหน้ากับการนองเลือดที่กาลัง
ใกล้เข้ามา การลงโทษที่กาลังจะเกิดขึ้นกับวิหารทั้งสิ บ
สอง ตอนนี้แขวนอยูเ่ หนือหัวของพวกเขา
ตอนที่ 354 : ข้าอยูน่ ี่แล้ว (3)

"คิดถึงสิ่ งที่เจ้าพูด" จวินอู๋เหยาได้เตือนอย่างชัดเจนและ

นาจวินอู่เสี ยเข้าไปในห้องของนาง

หลงลัว่ ปรากฏตัวในเวลาต่อมาและตกใจเมื่อเห็นเหยีย่ นบุ

กุยยืนหน้าซีดจาง ฝนตกหนัก

“อาจารย์!”

เหยีย่ นบุกยุ ยกมือขึ้นและส่ ายหัว "ไม่วา่ เจ้าจะมองเห็น

อะไรก็ตาม อย่าบอกเรื่ องนี้กบั ใคร เขาไม่ใช่คนที่เรา
สามารถจะล่วงเกินได้"
จักรพรรดิแห่งความมืดยังคงมีชีวติ อยูแ่ ละถ้าอาณาจักรมืด
กาลังหาคาตอบ พวกเขาจะได้รับจักรพรรดิที่นบั ถือเพื่อ
นาทางพวกเขาพร้อม ๆ กัน แต่ ... ทาไมองค์ชายแห่ง
ความมืดยังอยูท่ ี่นี่ในอาณาจักรล่าง? เกิดอะไรขึ้นจริ งใน
เวลานั้น? ข่าวการสิ้ นชีพขององค์ชายแห่งความมืดได้
แพร่ กระจายไปอาณาจักรแล้ว เขามาที่อาณาจักรล่างได้
อย่างไร?

เหยีย่ นบุกยุ เก็บความคิดสับสนของเขาและเขาก็หวั เราะ

ทันที

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ! วิหารทั้งสิ บสองตายแน่"

งูดาขององค์ชายแห่งความมืดมีความสามารถในการ
เจาะลึกจิตใจของคนและรู ้ทุกอย่างที่คนนั้นรู ้ องค์ชายแห่ง
ความมืดรู ้วา่ เหยีย่ นบุกยุ แยกตัวจากวิหารแห่งชีวติ นัน่
หมายความว่า ... .. เขารู ้เรื่ องอื่นเช่นกัน

หลงลัว่ จ้องมองที่เหยีย่ นบุกยุ ที่หวั เราะออกมาดัง ๆ ด้วย

ความตกตะลึง แต่เขาก็ตดั สิ นใจอยูเ่ งียบ ๆ

......

เมื่อจวินอู่เสี ยตื่นขึ้นมา นางเห็นหน้าคุน้ เคยต่อหน้านาง

นางกระพริ บตาสองสามครั้งก่อนที่นางจะตื่นขึ้นจริ ง
"ครั้งต่อไป อย่าทาสิ่ งที่เป็ นอันตรายอีก" จวินอู๋เหยานอน
อยูข่ า้ งเตียง มืออิงหัวของเขา ขณะที่เขาพูดยิม้ แย้มแจ่มใส

ขณะที่จวินอู่เสี ยกาลังหมดสติ เขาได้ตรวจสอบจิต

วิญญาณของเธอ เขาพบว่าวิญญาณที่ยงั ไม่สมบูรณ์เดิม
กลายเป็ นอ่อนแอมาก จวินอู่เสี ยไม่ได้บาดเจ็บจากแผล
ภายนอกมากนัก แต่ร่างกายของเธออ่อนแอมาก และ
ความอ่อนแอที่เกิดขึ้นจากความบกพร่ องในจิตวิญญาณ
ของเธอ บาดแผลบนร่ างกายรักษาง่ายกว่าแต่การบาดเจ็บ
ของจิตวิญญาณ ... ..

จวินอู๋เหยาหรี่ ตาขณะที่กาลังครุ่ นคิด แต่รู้วา่ จวินอู่เสี ย

กาลังเฝ้าดูเขา เขาทิ้งความกังวลออกจากใบหน้า
"เขาตายเพราะข้า" จวินอู่เสี ยลุกขึ้นนัง่ "และข้าก็ไม่ได้รู้
ชื่อของเขา"

จวินอู๋เหยาขยับตัวขึ้นนัง่ ข้างเตียง และในมือเขา เขาจับ

กระดูกงูที่อยูใ่ นฝ่ ามือของเขา

"เจ้าต้องการให้เขาฟื้ นขึ้นมา?"

จวินอู่เสี ยจ้องมองที่ชิ้นส่ วนกระดูกงูในมือของจวินอู๋เหยา

และดวงตาของเธอเป็ นประกาย หลงลัว่ กล่าวว่างูดาได้ส่ง
พวกเขากลับมาที่นี่ ทิ้งกองกระดูกงูไว้หลังจากตายแล้ว
จวินอู่เสี ยไม่เห็นกระดูก แต่เธอค่อนข้างมัน่ ใจว่าชิ้นส่ วน
ในมือของจวินอู๋เหยาเป็ นสิ่ งเดียวกับที่หลงลัว่ พูดถึง
สังเกตเห็นดวงตาของจวินอู่เสี ย จวินอู๋เหยากามือของเขา
แน่น และมีหมอกดาปกคลุมกระดูกไว้ กระดูกขยายใหญ่
ขึ้นและค่อย ๆ เปลี่ยนรู ปร่ างไปเป็ นมนุษย์

รู ปร่ างมารวมกันทีละเล็กทีละน้อยและกลายเป็ นรู ปแบบ

ของมัน ชายคนหนึ่งสวมชุดสี ดาก็ปรากฏตัวขึ้นในห้อง
ดวงตาของเขาถูกปิ ดและใบหน้าของเขาดูคล้ายกับชายคน
หนึ่งที่ระเบิดตัวเองเพื่อช่วยชีวติ เธอไว้หลายวันก่อน!

จวินอู่เสี ยเฝ้าดูโดยปราศจากคาพูด ชายชุดดาเปิ ดตาของ

เขา ตาดาของเขามีเพียงรอยแตกเหมือนงู

"นับแต่น้ ีไปเจ้าชื่อว่าเยีย่ ฉา" จวินอู๋เหยาพูดกับชายชุดดา

“ขอรับ! นายท่าน!” เยีย่ ฉาก้มลงด้วยเข่าข้างหนึ่ง ใบหน้า
ของเขาไม่แสดงออก

จวินอู๋เหยาเงยหน้าขึ้นและหันไปหาจวินอู่เสี ย ใบหน้า
ของเขายิม้ แย้มแจ่มใส

“เยีย่ ฉา คือชื่อของเขา”

จวินอู่เสี ยหลับตาลง ลูบเจ้าแมวดาน้อยไว้ในอ้อมแขน

ของเธอ

มันไม่ใช่เขา.....
เขาดูเหมือนคนเดียวกัน และจวินอู่เสี ยก็รู้สึกได้ถึงกลิ่น
อายเดียวกันที่เล็ดลอดออกมาจากตัวเขา แต่เยีย่ ฉาที่อยู่
หน้าเธอก็ยงั คงไม่ใช่เยีย่ ฉาคนเดียวกันที่ปกป้องเธอด้วย
ความเสี ยสละในหุบเขาเมฆา

จวินอู๋เหยาสังเกตเห็นปฏิกิริยาของจวินอู่เสี ย นางไม่ได้
พูดอะไรและนางไม่ได้แสดงความรู ้สึกเช่นเดียวกัน แต่
เขารู ้ดีวา่ จวินอู่เสี ยรู ้สึกอย่างไรในขณะนั้น

“วิญญาณของเยีย่ ฉาถูกรวบรวมมาจากกระดูกงูที่ถูกทิ้งไว้
เขาเกิดใหม่ และทั้งสองคนคือเยีย่ ฉา และไม่ใช่เยีย่ ฉาใน
เวลาเดียวกัน"
ตอนที่ 355 : ข้าอยูน่ ี่แล้ว (4)

เยีย่ ฉาที่เกิดใหม่ไม่เคยมีความทรงจาในอดีต และรู ้เพียง

สิ่ งเดียวเท่านั้น ความจงรักภักดีที่แท้จริ งต่อจวินอู๋เหยา

จวินอู๋เหยาสัง่ ให้เยีย่ ฉาปกป้องจวินอู่เสี ยต่อไปอย่างลับ ๆ

"เจ้ารู ้ไหมว่าคนที่ทาร้ายข้ามาจากไหน?" จวินอู่เสี ยมอง

ไปที่จวินอู๋เหยาถามอย่างที่นางเคยรู ้สึกว่าเขารู ้ทุกสิ่ งทุก
อย่าง

ใบหน้าของจวินอู๋เหยาเปลี่ยนเป็ นเย็นชา “อาณาจักรกลาง

วิหารเปลวเพลิงปี ศาจ”
“อาณาจักรกลาง” จวินอู่เสี ยถามต่อ เธอเคยได้ยนิ คาว่า
"อาณาจักรล่าง" หลายครั้ง และตอนนี้จวินอู๋เหยากาลังพูด
ถึงว่ามี "อาณาจักรกลาง" ทุกอาณาจักรที่แตกต่างกันนี้
หมายความว่าอย่างไร?

จวินอู๋เหยาสังเกตเห็นความสับสนของจวินอู่เสี ย และ
อดทนอธิบายว่า "ภายใต้สวรรค์น้ ีมี 3 อาณาจักร
อาณาจักรต่างๆ จะถูกแบ่งออกโดยพลังของพวกเขา มี
อาณาจักรบน อาณาจักรกลาง และอาณาจักรล่าง เจ้าตัว
น้อยของข้ามาจากอาณาจักรล่าง และคนที่ทาร้ายเจ้ามา
จากอาณาจักรกลาง เจ้ายังจาได้ไหมเมื่อพูดถึงการกลืนกิน
พลังวิญญาณ?"

จวินอู่เสี ยพยักหน้า
"ทักษะการกลืนกินพลังวิญญาณไม่เป็ นที่รู้จกั ของผูค้ นใน
อาณาจักรล่าง เนื่องจากถูกค้นพบโดยเฉพาะผูค้ นใน
อาณาจักรกลางเท่านั้น เพื่อเพิม่ พลังของแหวนภูติ
ประจาตัว พวกมันติดตามทุกวิถีทางโดยมองแหวนภูติ
ประจาตัวของคนอื่น ๆ การกลืนกินพลังวิญญาณชนิดต่าง
ๆ ทาให้เกิดผลกระทบและอิทธิพลที่แตกต่างกัน และใน
บรรดาแหวนภูติประจาตัว แหวนที่ตอ้ งการมากที่สุดคือ
แหวนวิญญาณภูติพฤกษา" จวินอู๋เหยาหรี่ ตาลงในขณะที่
ความคิดเหล่านั้นผ่านหัวของเขา พวกมันกล้าที่จะเฝ้ามอง
เจ้าตัวน้อยที่น่ารักของเขา ... พวกมันไม่มีชีวติ เพียง
พอที่จะจ่ายหนี้น้ ี ...

"แหวนวิญญาณภูติพฤกษามีอานาจในการรักษาตัวเองที่
แข็งแกร่ งมาก และหากกลืนกิน พวกเขาสามารถเร่ งการ
พัฒนาการเจริ ญเติบโตของพวกเขา ด้วยเหตุน้ ีแหวน
วิญญาณภูติพฤกษากลายเป็ นเป้าหมายที่มีค่ามากที่สุด
อนิจจาการมีชีวติ อยูข่ องแหวนวิญญาณภูติพฤกษามีนอ้ ย
มากและพวกมันก็ไม่ส่งสัญญาณใด ๆ ที่จะแสดงให้เห็น
ว่าพวกมันตื่นขึ้น ผูค้ นอาศัยอยูท่ ้ งั ชีวติ โดยไม่ได้ตระหนัก
ว่าแหวนวิญญาณภูติพฤกษาตื่นขึ้นมา"

ภายใต้การล่าสังหารแหวนวิญญาณภูติพฤกษาทั้งหมด
อย่างไม่หยุดยั้งจากวิหารทั้งสิ บสอง คนเหล่านี้ไม่รู้
เกี่ยวกับการตื่นขึ้นของแหวนวิญญาณภูติพฤกษา จะ
สามารถใช้ชีวติ ได้อย่างสงบสุ ขในเหตุผลที่ไม่รู้เรื่ อง

"วิหารเปลวเพลิงปี ศาจได้ตระหนักถึงแหวนวิญญาณภูติ
พฤกษาของเจ้าในขณะเจ้ากาลังหลบหนีจากพวกมัน และ
พวกมันก็จะส่ งคนจานวนมากลงมาที่อาณาจักรล่างเพื่อ
ค้นหา" ดวงตาของจวินอู๋เหยาเปล่งประกายเหมือนเปลว
ไฟ ด้วยรอยยิม้ ที่ชวั่ ร้ายบนริ มฝี ปากของเขา การล่อลวง
ด้วยแหวนวิญญาณภูติพฤกษาไม่อาจต้านทานได้และพวก
เขาเต็มใจจ่ายเพื่อค้นหาจวินอู่เสี ย

จวินอู่เสี ยมองไปที่จวินอู๋เหยาและตระหนักว่าทุกสิ่ งทุก

อย่างที่จวินอู๋เหยากาลังบอกว่าเกิดขึ้นพร้อมกันกับการคง
อยูข่ องผูช้ ายสองคนที่ทรงพลังและมีพลังในการฆ่า
นางในหุบเขาเมฆา

ถ้าเยีย่ ฉาไม่ได้เข้าแทรกแซงและเสี ยสละตัวเองเพื่อช่วย

นาง นางคงเสี ยชีวติ ในภูเขาเหล่านั้น

"พลังของพวกมันอยูเ่ หนือพลังวิญญาณระดับสี ม่วง"

จวินอู๋เหยายังคงพูดต่อไปว่า "พลังวิญญาณระดับสี ม่วง
เป็ นเพียงจุดสู งสุ ดสาหรับคนในอาณาจักรล่างเท่านั้น"

สายตาของจวินอู่เสี ยเยือกเย็น ความจริ งที่วา่ นางถูก

กาหนดเป็ นเป้าหมายโดยคนพวกนั้นเป็ นข่าวร้ายสาหรับ
นาง

ถ้าพวกมันทุ่มเทความพยายามในการค้นหานาง ก็มี
โอกาสสู งที่นางจะโดนค้นพบ นางไม่มีเวลาเหลือมากนัก
และนางต้องการเพิ่มพลังของตัวเองอย่างเร็ วที่สุด

สิ่ งที่เกิดขึ้นในวันนั้นจะต้องไม่เกิดซ้ าอีก !

ถ้าวิหารเปลวเพลิงปี ศาจหยุดไล่ล่าแล้ว จะไม่มีใครรู ้เลย
ว่ามีแหวนวิญญาณภูติพฤกษาอยูใ่ นอาณาจักรล่าง" จวินอู่
เสี ยยกหัวเพื่อพูด นางกวาดล้างตระกูลชิงอวิน๋ นางจะทา
เช่นเดียวกันกับวิหารเปลวเพลิงปี ศาจ!

ถ้าแหวนวิญญาณภูติพฤกษามีค่าและหายาก ชายทั้งสอง
คนจากวิหารเปลวเพลิงปี ศาจจะไม่เปิ ดเผยเรื่ องแหวน
วิญญาณภูติพฤกษามีอยูใ่ นอาณาจักรล่างกับวิหารอื่น ๆ
ถ้าวิหารเปลวเพลิงปี ศาจถูกทาลายแล้วเธอก็จะปลอดภัย

จวินอู๋เหยาหัวเราะดังมาก หลังจากได้ยนิ จวินอู่เสี ยพูด

ทาลายล้างวิหารเปลวเพลิงปี ศาจ? เจ้าตัวน้อยที่น่ารักของ

เขามีความกระหายที่จะทาลาย
"การทาลายวิหารเปลวเพลิงปี ศาจ สิ่ งแรกที่เจ้าต้องทาคือ
ฝึ กได้ถึงระดับพลังวิญญาณสี ม่วง ทุกคนในอาณาจักรล่าง
ต้องพัฒนาพลังวิญญาณของพวกเขาให้อยูใ่ นระดับสี ม่วง
ก่อนที่พวกเขาจะสามารถเข้าไปในอาณาจักรกลางได้"

"ระดับพลังวิญญาณสี ม่วง?" จวินอู่เสี ยถาม นัยน์ตาของ

นางหรี่ ลง การแก้แค้นของนางกับวิหารเปลวเพลิงปี ศาจ
จะเกิดขึ้นในไม่ชา้ !
ตอนที่ 356 : ข้าอยูน่ ี่แล้ว (5)

“ก่อนจะประสบความสาเร็ จ อู่เสี ย เจ้าไม่สามารถ

กลับไป" จวินอู๋เหยาพูดอย่างฉับพลัน

จวินอู่เสี ยเงยหน้าขึ้นมองไปที่จวินอู๋เหยา เมื่อจวินอู๋เหยา

กล่าวว่ากลับไป เขาหมายถึงวังหลิน !

นางไม่สามารถกลับไป ?

ทาไม ?

"จิตวิญญาณของเจ้าไม่สมบูรณ์ เจ้าใช้มนั ในโจมตีและเผา

ผลาญจิตวิญญาณของเจ้า ถ้าฝ่ ายตรงข้ามของเจ้ายังมีชีวิต
อยู่ มันสามารถใช้เสี้ ยวจิตวิญญาณของเจ้า ติดตามไปหา
เจ้า และหาที่อยูข่ องเจ้าได้" จวินอู๋เหยาอธิบายอย่างจริ งจัง
ในขณะที่เขามองจวินอู่เสี ย เขาไม่ได้คาดหวังว่าจวินอู่เสี ย
จะใช้จิตวิญญาณของตัวเองเพื่อทาการโจมตี เนื่องจาก
ราคาสาหรับการโจมตีดงั กล่าวมีราคาสู งเกินไป

ดวงตาของจวินอู่เสี ยเบิกกว้างประหลาดใจ

เมื่อนางใช้จิตวิญญาณของนางในการโจมตีฝ่ายตรงข้าม
ด้วยสัตว์ร้ายสี ดา นางตั้งใจไว้วา่ จะฆ่าเขาด้วยมัน ถ้าเจ้า
บัวน้อยไม่ได้เข้ามาแทรกแซง นางอาจจะเสี ยชีวิตไป
พร้อมกับเจ้าแมวดาน้อยและชายชุดขาว เนื่องจากถูก
บังคับให้หยุดโจมตีของนาง ที่นางเผาจิตวิญญาณของนาง
เพื่อให้บรรลุผล เป็ นไปได้วา่ นางอาจจะเหลือแค่เศษเสี้ ยว
จิตวิญญาณไว้ในร่ างของชายชุดขาว
เขาตายแล้ว?

จวินอู่เสี ยไม่แน่ใจ แม้วา่ เยีย่ ฉาทาการระเบิดรุ นแรงและ

เป็ นอันตรายแก่ชายชุดขาวในวันนั้น เมื่อเรื่ องมาถึงคนใน
อาณาจักรกลางที่เธอไม่รู้อะไรเลย จวินอู่เสี ยไม่กล้าที่จะ
ประมาทพวกเขา

จวินอู๋เหยาวาดภาพเพียงครึ่ งเดียวด้วยคาพูดของเขา แต่จ

วินอู่เสี ยรู ้วา่ อีกครึ่ งหนึ่งประกอบด้วยอะไร

ถ้านางกลับไปที่วงั หลิน ผูค้ นจากวิหารเปลวเพลิงปี ศาจจะ

พบนางที่นนั่ จวินเสี่ ยนและจวินชิงจะต้องเสี ยสละทุกสิ่ ง
ทุกอย่างเพื่อป้องกันนาง และวังหลินจะโดนทาลาย !
นางตั้งใจมากที่จะกลับไป แต่ทางกลับบ้านถูกตัดขาดเสี ย
แล้ว บ้านกลายเป็ นสถานที่ที่เธอปรารถนาแต่กไ็ ม่
สามารถกลับไป ...

จวินอู่เสี ยรู ้สึกเสี ยใจมาก เจ็บปวดทั้งหัวใจของนาง ตอนนี้

นางอ่อนแอและใบหน้าของนางซีดขาว

จวินอู๋เหยามายืนเคียงข้างจวินอู่เสี ย และพานางเข้าสู่ ใน
อ้อมกอดเขา

“อย่ากังวล วันหนึ่งเจ้าจะกลับไป ข้าจะหาทางทาให้จิต

วิญญาณของเจ้าสมบูรณ์แบบอีกครั้ง" จวินอู๋เหยาลูบหลัง
จวินอู่เสี ยปลอบโยนนาง เหมือนกับการกล่อมเด็กที่ตกใจ
ให้สงบและนอนหลับ

มันเป็ นการคานวณผิดพลาดครั้งนี้ของเขา เขารู ้วา่ ตระกูล

ชิงอวิน๋ เชื่อมโยงกับวิหารแห่งหนึ่ง แต่เขาไม่คาดหวังให้
พวกมันเจอกับจวินอู่เสี ย

“หลังจากนี้ เจ้าสามารถอยูท่ ี่นี่ในสานักศึกษานี้ได้ สถานที่

แห่งนี้ค่อนข้างพิเศษ สามารถปิ ดกั้นจิตวิญญาณของเจ้า
จากการถูกตรวจพบได้" จวินอู๋เหยารับรองด้วยน้ าเสี ยง
อบอุ่น

สถานที่น้ ีถูกใช้โดยเหยีย่ นบุกยุ เพื่อซ่อนตัวเองอยู่

ตลอดเวลา สมาชิกทั้งหมดของพวกเขามีป้ายวิญญาณที่มี
เครื่ องหมายวิหารทั้งสิ บสองและในกรณี ใด ๆ ของการ
ทรยศหรื อการถูกทอดทิ้ง พวกเขาอาจสื บหาป้ายวิญญาณ
ได้ ไม่วา่ พวกเขาจะซ่อนตัวและถูกฆ่า หากต้องการหา
สถานที่แบบนี้ เหยีย่ นบุกยุ ต้องใช้เวลามากพอสมควร

"ที่นี่เหรอ?" จวินอู่เสี ยถาม

"ใช่ เจ้าไม่จาเป็ นต้องทิ้งเจ้าบัวหิ มะไว้ที่นี่เพื่อรักษาตัว เอา

มันไปด้วยเหมือนกับมีเจ้าตัวเล็กก็ดี" จวินอู๋เหยารู ้ดีวา่
ความรู ้สึกลึกซึ้ งของจวินอู่เสี ยมีต่อพ่อและลูกของ
ตระกูลจวินอย่างไร ทุกสิ่ งทุกอย่างที่นางมีจนถึงตอนนี้
อาจเชื่อมโยงนางเพื่อปกป้องพ่อและลูกชายของตระกูลจ
วิน นางคงจะไม่ชอบอะไรมากไปกว่าการกลับบ้านและ
พบเจอกันอีกครั้ง แต่วิหารเปลวเพลิงปี ศาจก็ปรากฏตัวขึ้น
และเผาความหวังที่จะทาให้ความปรารถนานั้นเป็ นจริ ง
อย่างสิ้ นเชิง

จวินอู่เสี ยยังเงียบ บ้านที่นางไม่สามารถกลับไป ที่

ความรู ้สึกโดนยับยั้งยากที่จะหายใจออก แต่ในเวลา
เดียวกัน มันเตือนให้นางระลึกถึงทุกสิ่ งทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ในหุ บเขาเมฆาในวันนั้น

นางจะไม่ยอมให้เกิดขึ้นที่วงั หลิน !

นางพยักหน้าโดยไม่มีคาพูดและตัดสิ นใจ
"วันนี้จะมาถึง หลังจากที่ขา้ ทาลายวิหารเปลวเพลิงปี ศาจ
แล้วกลับบ้านด้วยความภาคภูมิใจ" นางเงยหน้าขึ้นมอง
และสายตาของนางเต็มไปด้วยความตั้งใจและความมุ่งมัน่

จวินอู๋เหยาหัวเราะขณะที่เขาได้ยนิ คาประกาศของนาง
และแขนของเขากอดแน่นขึ้นรอบ ๆ จวินอู่เสี ย

เขารู ้วา่ จวินอู่เสี ยไม่พา่ ยแพ้อย่างง่ายดาย

ตอนที่ 357 : ลูกศิษย์ (1)

เช้าวันรุ่ งขึ้นเมื่อจวินอู่เสี ยตื่นขึ้นมา จวินอู๋เหยาหายตัวไป

อีกครั้งและนางเดินออกไปข้างนอก เยีย่ ฉาปรากฏตัวต่อ
หน้าเธอ

“คุณหนู”

จวินอู่เสี ยจ้องคนที่คุน้ เคย แต่ในเวลาเดียวกันใบหน้าที่ไม่

คุน้ เคยอยูใ่ นความเงียบ

"นายท่านอู๋เหยาออกไปหาบางอย่าง โปรดอย่ากังวลและ
รออยูท่ ี่นี่" เยีย่ ฉากล่าวโดยไม่มีความรู ้สึก
จวินอู่เสี ยกาลังคิดครู่ นึง ก่อนที่นางจะเดาว่าจวินอู๋เหยา
กาลังหาอะไรอยู่

เขาได้กล่าวเมื่อวานนี้วา่ เขาจะหาหนทางที่รักษาจิต
วิญญาณของนางให้สมบูรณ์แบบอีกครั้ง แต่จิตวิญญาณที่
ไม่สมบูรณ์น้ นั ไม่สามารถแก้ไขได้ง่ายและสิ่ งที่อาจทา
ให้จวินอู๋เหยาออกไปค้นหา อาจเป็ นเพียงบางสิ่ งที่
สามารถรักษานางหายได้

จวินอู่เสี ยรู ้สึกถึงความอบอุ่นจากหัวใจของนางทันใดและ

พยักหน้าให้เยีย่ ฉา เยีย่ ฉาก็หายตัวไปและการปรากฏตัว
ของเขาถูกลบทิ้งไปในชัว่ พริ บตา
ก่อนหน้านี้เยีย่ ฉาได้ทาสิ่ งเดียวกัน การปกป้องนางใน
ความเงียบและไม่มีใครสังเกตเห็น

จวินอู่เสี ยหันไปสนใจกับปัจจุบนั และเดินออกไปข้าง

นอก ถ้านางไม่สามารถกลับไปที่วงั หลินได้ นางก็มี
แผนการอื่นอยูใ่ นใจ

ในสวน เหยีย่ นบุกยุ นัง่ อยูบ่ นม้านัง่ หิ นพร้อมกับขวดไวน์

ที่อยูใ่ นมือ ขณะที่เขาสังเกตเห็นเฟยหยานและหลงลัว่
ฝึ กซ้อมกัน ข้างๆ เขา ฮัว่ เหยาและเชียวชูยงั คงอ่อนแออยู่
พวกเขาไม่ได้รับการพักฟื้ นเพียงพอจากการบาดเจ็บของ
พวกเขาเพื่อรับการฝึ กอบรมอย่างเข้มข้นต่อ
ทั้งสองคนเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ วในการต่อสู ้ ความเร็ วของ
พวกเขามองไม่ชดั เจนต่อเนื่อง การกระทาของพวกเขาเร็ ว
เกินไปที่จะถูกจับตามอง

เมื่อจวินอู่เสี ยเดินเข้ามา นางกาลังเฝ้าดูการฝึ กซ้อม

ระหว่างเฟยหยานและหลงลัว่ ทาให้นางตระหนักว่าพลัง
ของทั้งสองไม่ได้ต่ากว่าฮัว่ เหยาและเชียวชู

ในช่วงวัยหนุ่มสาวและมีพลังระดับเช่นนั้น มันก็น่า
แตกตื่นกับคนทัว่ ไปมาก

"น้องเสี ย ?" เชียวชูเห็นจวินอู่เสี ยกาลังใกล้เข้ามาทันที

และเขาพุง่ เข้าไปหานางโดยไม่ลงั เล
"เจ้ามาทันเวลาพอดีเลย การฝึ กซ้อมระหว่างเฟยหยาน
และหลงลัว่ กาลังรุ นแรง อย่าพลาดฉากนี้ละ" เชียวชูถึงกับ
ดึงจวินอู่เสี ย แต่เขาก็หดมืออย่างรวดเร็ ว

จวินอู่เสี ยพยักหน้าและเดินตามเชียวชูเข้าไปในสวน

ฮัว่ เหยาและจวินอู่เสี ยพยักหน้าทักทาย

เหยีย่ นบุกยุ พยายามสังเกตุจวินอู่เสี ยอย่างเงียบ ๆ เมื่อเขา

พบว่าดวงตาเย็นชามองไปทางเขา เหยีย่ นบุกยุ รี บเลี่ยง
สายตาของเขาและจ้องไปทางคู่ฝึกซ้อมด้านหน้าของเขา

จวินอู่เสี ยหันมาถามเชียวชูที่อยูข่ า้ งนาง "ข้าจะเข้าเรี ยนที่

สานักศึกษาหงษ์เพลิงฟี นิกซ์ได้อย่างไร?"
เชียวชูกาลังเพลิดเพลินกับการเฝ้าดูการฝึ กซ้อมอย่างตั้งใจ
เมื่อจวินอู่เสี ยถามทาให้เขาหันมามองด้วยดวงตาเบิกกว้าง
จ้องมองไปที่จวินอู่เสี ยด้วยความไม่เชื่อ

"เจ ... .. เจ้าพูดอะไรนะ?"

"ข้าอยากจะฝึ กฝนตัวเองที่นี่" จวินอู่เสี ยไม่สนใจการ

แสดงออกที่ตกใจของเชียวชู และพูดด้วยใบหน้าที่ไร้
ความรู ้สึก

"... .. " ปากของเชียวชูขยับแต่ไม่มีคาพูดใดออกมา

เขาเพิ่งได้ยนิ อะไร?
จวินอู่เสี ยต้องการพักที่สานักศึกษาหงษ์เพลิง ?

แม้แต่ฮวั่ เหยาก็ตกใจกับคาพูดของจวินอู่เสี ย

"เจ้าแน่ใจหรื อ?" เชียวชูฟ้ื นตัวขึ้นและถามอีกครั้ง

จวินอู่เสี ยพยักหน้ารับ

ใบหน้าของเชียวชูได้สร้างรอยยิม้ กว้างขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
ในขณะนั้น!

"เยีย่ มมาก! เจ้าสามารถเป็ นลูกศิษย์ของอาจารย์ได้! เขาเก่ง

จริ ง ๆ ! "
เชียวชูไม่สามารถลดความตื่นเต้นและผลักดันจวินอู่เสี ย
ให้มายืนอยูต่ ่อหน้าเหยีย่ นบุกยุ ได้ เหยีย่ นบุกยุ เพิง่ จะวาด
รู ปที่ขวดไวน์ของเขา เมื่อเขาเกือบจะสาลักตายโดยการ
กระทาของศิษย์ของเขา !

แม้วา่ เขาจะไม่ทราบว่าความสัมพันธ์ระหว่างเด็กคนนี้กบั
นายท่านอย่างไร เขาก็ได้เห็นว่านายท่านปกป้องอย่างไร
เด็กคนนี้ถือเป็ นบุคคลพิเศษในหัวใจของนายท่าน

ถ้าเขายอมรับเด็กคนนี้เป็ นศิษย์ ... ..

เพียงแค่คิดเกี่ยวกับมันทาให้เลือดของเขาเกือบแข็งตัว
แต่จวินอู่เสี ยยืนต่อหน้าเหยีย่ นบุกยุ และนางคิดได้เมื่อ
เห็นพลังของฮัว่ เหยาและเชียวชู เพื่อที่จะแข็งแกร่ งมากขึ้น
นางต้องรับทุกโอกาสที่นางเจอ

ก่อนที่เหยีย่ นบุกยุ จะพูดท้วงอะไรออกไป จวินอู่เสี ยกล่าว

ว่า "ศิษย์อู่เสี ย ขอคานับอาจารย์"
ตอนที่ 358 : ลูกศิษย์ (2)

ปากที่เต็มไปด้วยไวน์ของเหยีย่ นบุกยุ พ่นออกมาอย่างแรง

ที่เชียวชู ขณะที่เขาสาลักอย่างหนัก

เชียวชูตะลึงงัน

"แคก, แคก, แคก ... .. เจ้าพูดอะไรนี่?" เหยีย่ นบุกยุ ถาม

แววตาของเขาหวาดกลัว ขณะที่เขาจ้องมองด้วยความไม่
เชื่อไปที่จวินอู่เสี ย

เขาโดนเรี ยกว่าอะไร

อาจารย์ ! ?
เหยีย่ นบุกยุ สัน่ ไปทั้งตัว เส้นผมทุกเส้นของเขาชี้ชนั เขา
มองไปรอบ ๆ อย่างกระวนกระวายเกี่ยวนายท่านผูไ้ ร้
ความปราณี

"อาจารย์" จวินอู่เสี ยย้าอีกครั้งอย่างสงบ ขณะที่จอ้ งมองที่

เหยีย่ นบุกยุ ซึ่งตื่นตะหนก

เหยีย่ นบุกยุ เพียงแค่นงั่ สัน่ อย่างควบคุมไม่ได้ ใบหน้าของ

เขาแดงและไม่สามารถพูดสักคาได้

เชียวชูเช็ดที่ใบหน้าของเขาอย่างแรงเพื่อเอาไวน์ที่โดนพ่น
ใส่ ออกและมองดูอาจารย์อย่างเศร้าหมอง
"น้องเสี ยอาจจะยังเด็กมาก แต่เขาก็น่าทึ่งจริ ง ๆ ! อย่า
ปฏิเสธเขาแบบนี้" เชียวชูกล่าวด้วยความรังเกียจ เหยีย่ นบุ
กุยมีศิษย์แค่สี่คนเท่านั้น และสถานการณ์ที่นาไปสู่ การ
เป็ นศิษย์ของพวกเขาเป็ นเรื่ องผิดปกติอย่างมาก ไม่วา่ จะ
เป็ นเหยีย่ นบุกยุ จะยอมรับว่าอู่เสี ยไม่รู้จกั พวกเขา

ถ้าเป็ นคนอื่น เชียวชูไม่ค่อยใส่ ใจเท่าไหร่ แต่เขาเห็นอู่เสี ย

เป็ นเหมือนพี่นอ้ งแล้วและเขาอยากให้อู่เสี ยเรี ยนกับ
อาจารย์คนเดียวกันกับพวกเขา

เหยีย่ นบุกยุ กาลังตัวสัน่ โดยไม่มีความหนาวเย็น

ยอมรับอู่เสี ยเป็ นศิษย์? เขายอมรับความจริ งว่าศีรษะของ

เขายังติดอยูก่ บั ตัวของเขา
แต่ขอให้เขาปฏิเสธอู่เสี ยเป็ นเรื่ องที่น่ากลัวสาหรับเขา

ถ้าจักรพรรดิแห่งความมืดรู ้วา่ เหยีย่ นบุกยุ กล้าปฏิเสธอู่

เสี ย ไม่รับเขาเป็ นศิษย์ ชะตากรรมของเขาจะไม่ดีข้ ึน

และถ้าเขายอมรับอู่เสี ยเป็ นศิษย์ ... .. อ๊ากกกกก !!

เหยีย่ นบุกยุ จะพบกับชะตากรรมที่ไม่สามารถทนได้ไม่วา่

เขาจะเลือกแบบไหน

หลังจากลังเลอยูน่ าน เหยีย่ นบุกยุ ก็ลุกขึ้นยืน เฟยหยาน

และหลงลัว่ หยุดการฝึ กซ้อมและหันศีรษะไปดูอาจารย์
ของพวกเขา
“ให้ขา้ คิดดูอีกทีนะ” เหยีย่ นบุกยุ รี บหนีจากสวน ไม่
สามารถที่จะทาให้ตวั เองอยูต่ ่อได้แม้แต่สกั ครู่ เดียว

ความหวาดกลัวในใจของเขาไม่ได้ทาให้เขาตัดสิ นใจ
ผิดพลาดได้ ซึ่งทาให้เขาต้องจ่ายคืนด้วยเลือดของเขา

เขาไม่ยอมรับและไม่กล้าปฏิเสธ สถานการณ์ที่ทาให้เชียว
ชูหงุดหงิด เนื่องจากเขารู ้วา่ อู่เสี ยจะกลายศิษย์พิเศษ
สาหรับอาจารย์ของเขา นอกจากความจริ งที่วา่ บุคลิกของ
อู่เสี ยยังค่อนข้างแปลก เขาก็ไม่เห็นอะไรที่ผดิ ปกติ

"น้องเสี ย ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง ปล่อยให้อาจารย์คิดเรื่ องนี้

สักครู่ เขามักจะระมัดระวังในเรื่ องการยอมรับลูกศิษย์อยู่
เสมอ" เชียวชูกลัวว่าความอวดดีของอู่เสี ยอาจถูกเสี ยด
แทง เขาพยายามปลอบโยน

ใบหน้าของจวินอู่เสี ยนั้นสงบและดูเหมือนจะไม่ได้รับ
ผลกระทบใด ๆ นางไม่เคยรู ้สึกกังวลใจเมื่อตัดสิ นใจไป
แล้ว จากมุมมองของนาง ใครก็ตามที่สามารถมีลูกศิษย์
เช่นเชียวชูและฮัว่ เหยาซึ่ งมีความสามารถในระดับนี้ได้
มันเป็ นเรื่ องปกติธรรมดาที่พวกเขาเป็ นคนเจ้าอารมณ์ไป
บ้าง

หลงลัว่ มองที่จวินอู่เสี ย เขาเกือบจะเปิ ดปากของเขาเพื่อ

พูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พดู คนอื่น ๆ ไม่รู้
เหตุผล แต่เขารู ้ดีแล้ว
ชายคนที่นาอู่เสี ยกลับมาที่สถาบันศึกษาในวันก่อนเป็ น
ใครบางคนที่แม้แต่เหยีย่ นบุกยุ ยังกลัว ภาวะที่กลืนไม่เข้า
คายไม่ออกดังกล่าวในปัจจุบนั ของเหยีย่ นบุกยุ ต้อง
เกี่ยวข้องกับชายคนนั้น

ความเงียบสงบเต็มสวน ทันใดนั้นเสี ยงตะโกนหลายเสี ยง

ใบหน้าของเชียวชูและศิษย์ท้ งั สามคนนั้นแสดงถึงเบื่อ
หน่าย

"พวกเขามาอีกแล้ว! เมื่อไหร่ จะจบเรื่ องนี้?" เชียวชูกล่าว

เมื่อไหล่ของเขาตกลง

ไม่ชา้ ก็เร็ วกว่าที่เขาพูดเสร็ จ กลุ่มของเยาวชนที่สวม

เครื่ องแบบตะโกนไปที่กลุ่ม
“เชียวชู! ผ่านมากี่วนั แล้ว? ไอ้พวกเด็กอันธพาลที่เจ้าพามา
วันก่อนหน้านั้นก็ยงั อยูท่ ี่นี่!" หัวหน้ากลุ่มเยาวชนไม่สูง
มากนักและใบหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจอย่างมาก
เขาจ้องไปที่จวินอู่เสี ยที่กาลังยืนอยูข่ า้ ง ๆ เชียวชู สายตา
ของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

จวินอู่เสี ยดูเย็นชากับหนุ่มยโสโอหังและลักษณะคล้ายกับ
ดูหมิ่นเหยียดหยามกลุ่มเยาวชนคนอื่น ๆ ในกลุ่ม
เหมือนกัน

"แคก ผ่านมาไม่กี่วนั เอง เจ้าเร่ งรี บหรื อ?" เชียวชูถามด้วย

อารมณ์โกรธ
ผูน้ ากลุ่มเยาวชนถลึงตาของเขาด้วยความโกรธและชี้ไปที่
จมูกของเชียวชูตะโกนเสี ยงดังว่า "แค่ไม่กี่วนั !? เจ้ารู ้ไหม
ว่ามีคนเพิม่ มาอีกคนหนึ่ง พวกข้าต้องเสี ยค่าใช้จ่ายเพิม่
มากขึ้นแค่ไหนในแต่ละวัน ! ? อาหาร เสื้ อผ้า จิปาถะ
ค่าที่พกั ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเป็ นเงินทั้งนั้น! ตึกฝั่งตะวันออก
ติดหนี้ตลอด ขาดดุลและผ่านไปอย่างน้อยหนึ่งปี แล้ว!
พวกเจ้าเอารัดเอาเปรี ยบคนอื่นและดูเหมือนว่าเขาจะไม่
จ่ายเงินด้วยเหมือนกับเจ้า ! "
ตอนที่ 359 : ฉันจัดการพวกมันเอง ดังนั้น? (1)

สานักศึกษาหงษ์เพลิงไม่ได้มีอาณาเขตขนาดใหญ่และ
หลายสิ บปี ที่ผา่ นมา มันเคยเป็ นสานักศึกษาที่ร่ ารวย แต่
ไฟไหม้รุนแรงทาลายทุกสิ่ งของลูกศิษย์และอาจารย์ แค่
คืนเดียวสานักศึกษาที่เคยต้องการเข้าเรี ยนโดยเยาวชน
หลายคนทัว่ ทั้งดินแดนถูกทิ้งไว้เหลือแค่ซากปรักหักพัง
ถึงแม้วา่ ผูค้ นช่วยบริ จาคเงินให้สานักศึกษาที่สร้างขึ้นมา
ใหม่ในภายหลัง แต่สานักศึกษาที่มีชื่อเสี ยงในอดีตไม่ได้
กลับคืนมา

สานักศึกษาหงส์เพลิงในปัจจุบนั แบ่งตึกเป็ นปี ก 4 ด้าน

และลูกศิษย์ท้ งั หมดมีจานวนทั้งสิ้ นประมาณร้อยคน เมื่อ
เทียบกับสานักศึกษาหลายแห่งที่สามารถรับลูกศิษย์ได้นบั
พันคน สานักศึกษาหงษ์เพลิงถือว่าน่าสงสารมาก
หลังจากสานักศึกษาหงษ์เพลิงสร้างใหม่ สานักศึกษาแห่ง
นี้ไม่ได้มีลูกศิษย์แม้แต่คนเดียวเป็ นเวลา 3 ปี ระยะเวลาที่
ยาวนานนี้ทาให้อาจารย์ที่มีชื่อเสี ยงหลายคนย้ายไปที่
สานักศึกษาอื่น ๆ และเพื่อให้แน่ใจว่าสานักศึกษาหงษ์
เพลิงจะอยูร่ อด อาจารย์ใหญ่ของสานักศึกษาถูกบังคับให้
ลดเกณฑ์การคัดเลือกลูกศิษย์เข้าเรี ยน

ในเบื้องต้นรับบุคคลที่มีความสามารถจริ ง ๆ เท่านั้น พวก

เขาได้ลดเกณฑ์ในการรับบางคนเข้าเรี ยนและรับทุกคนที่
มีความสามารถในการจ่ายค่าธรรมเนียมให้สานักศึกษา
หงษ์เพลิงได้

สานักศึกษาหงษ์เพลิงมีอาจารย์เพียง 4 คนและมีหน้าที่
ดูแลตึกทั้ง 4 ด้านตามทิศ คือทิศเหนือ ทิศตะวันออก ทิศ
ใต้ และทิศตะวันตก อาจารย์ใหญ่เป็ นคนโลภมาก ตราบ
เท่าที่ลูกศิษย์ยงั สามารถที่จะจ่ายเงินได้ เขาก็ไม่ใส่ ใจอะไร
มากนัก

ลูกศิษย์จานวนมากของพวกเขามาจากครอบครัวธรรมดา
หรื อเด็กที่ไม่มีความสามารถพิเศษอะไรจากครอบครัวที่
ร่ ารวยซึ่งถูกปฏิเสธโดยสานักศึกษาที่มีชื่อเสี ยงและรับเข้า
มาในสานักศึกษาหงษ์เพลิง

เหยีย่ นบุกยุ เป็ นหนึ่งในครู ของสานักศึกษาหงษ์เพลิง และ

เป็ นผูร้ ับผิดชอบตึกด้านทิศตะวันออก และจานวน
นักเรี ยนเข้าในทิศตะวันออกเพิ่มขึ้นถึง 4 ครั้ง พวกเขาคือ
เชียวชู ฮัว่ เหยา เฟยหยาน และหลงลัว่ ถ้าหากไม่ใช่ตวั เลข
ที่ต่ามากสาหรับการรับเข้าของสานักศึกษาหงษ์เพลิง พวก
เขาจะไม่อนุญาตแม้แต่เหยีย่ นบุกยุ ให้ครอบครองตึกทิศ
ตะวันออกกับลูกศิษย์ 4 คนเท่านั้น

พวกเขาครอบครองสถานที่ และคาดว่าจะได้รับเงินเป็ น
ค่าตอบแทนคืนมา

แต่.....

การแลตามองของจวินอู่เสี ยไปที่ลูกศิษย์ท้ งั สี่ คนของตึก

ทิศตะวันออก 2 ครั้งที่นางได้พบกับเชียวชู เขาสวมเสื้ อผ้า
ที่ขาดรุ่ งริ่ งและเสื้ อผ้าของเขาเต็มไปด้วยรอยปะชุน
เสื้ อผ้าของฮัว่ เหยาอาจดูเนียบและสะอาดกว่า แต่เนื้อผ้า
บางมากจากการซักผ้าซ้ า ๆ และนางคาดว่าสถานการณ์
ทางการเงินของพวกเขาไม่ดี
จากเสี ยงตะโกนของลูกศิษย์ตึกอื่นที่กา้ วร้าวอยูต่ ่อหน้า
พวกเขา นางรวบเอาว่าฮัว่ เหยาและคนที่เหลือยังไม่ได้
จ่ายเงินแม้แต่อีแปะเดียวเป็ นค่าธรรมเนียมของพวกเขา
ให้กบั สานักศึกษา และอาจารย์ใหญ่ได้ส่งคนมาที่นี่เพื่อไล่
พวกเขาไปจ่ายเงิน แต่กถ็ ูกยับยั้งโดยเหยีย่ นบุกยุ หลายครั้ง

แต่สถานการณ์ในวันนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะ

“อาจารย์ใหญ่ให้คาขาด! หากพวกเจ้ายังไม่สามารถ
จ่ายเงินได้ พวกเจ้าต้องเก็บข้าวของและออกไปทันที! อย่า
คิดว่าพวกเจ้ายังคงสามารถพึ่งเหยีย่ นบุกยุ เพื่อปกป้อง
พวกเจ้าได้ตลอดเวลา! อาจารย์ใหญ่รู้สึกไม่พอใจเขามาก
นัก และเขาอาจจะไม่ได้อยูท่ ี่นี่อีก!” หัวหน้ากลุ่มเยาวชน
แหกปากออกด้วยคาสาปแช่ง
จวินอู่เสี ยมองอย่างเงียบ ๆ จากด้านข้าง และเห็นว่าพลัง
วิญญาณของเยาวชนนั้นอยูแ่ ค่ระดับสี แดงต่าสุ ดเท่านั้น
แต่วา่ เชียวชูและคนอื่น ๆ ก็ยอมโดนทาร้ายและถูกด่า

นางไม่ค่อยแน่ใจในเรื่ องของเฟยหยานและหลงลัว่ แต่

นางค่อนข้างมัน่ ใจว่าพวกเขาสามารถเทียบเคียงได้กบั
เชียวชูและฮัว่ เหยา

ด้วยทักษะความสามารถสู งของพวกเขาการเอาชนะลูก
ศิษย์ตึกอื่นเหล่านั้นง่ายแค่ปลอกกล้วยเข้าปาก แต่ทาไม
พวกเขาไม่ยา้ ยไปที่อื่น?
จวินอู่เสี ยไม่เข้าใจเลย นางขาดความรู ้ความเข้าใจเกี่ยวกับ
ความยุง่ ยากของการปฏิสมั พันธ์ระหว่างมนุษย์ดว้ ยกัน ทา
ให้มีเพียงประเด็นเดียวเท่านั้นที่โผล่ออกมา ถ้าคนไม่
ต่อต้านนาง นางจะไม่ทาร้ายพวกเขา ถ้ามีใครต่อต้านนาง
นางเอาคืนจากพวกเขากลับมาเป็ นร้อยเท่า

ความเย้อหยิง่ และท่าทีที่อยูเ่ หนือกว่าจากกลุ่มลูกศิษย์ตึก

อื่นกับทั้งสี่ คนตกอยูใ่ นความเงียบจางหายไป

"เจ้าสุ นขั ไร้ยางอาย พวกเจ้าเองมีหนี้สินเป็ นจานวนมาก

เนื่องจากไม่จ่ายค่าเล่าเรี ยนให้กบั สานักศึกษาและพวกเจ้า
ก็ยงั ยืนยันที่จะอยูฟ่ รี ต่อไปอีก พวกเจ้ายังมีหน้าเอาขยะ
กลับมาอีก เพราะคิดว่านี่เป็ นที่พกั พิงสาหรับคนตาบอด
และขอทานที่ไร้บา้ น?" ผูน้ ากลุ่มลูกศิษย์ตึกอื่นหันไปหาจ
วินอู่เสี ย เมื่อเขาเห็นร่ างผอมบางของเด็กผูช้ ายและไม่ได้
เห็นว่าจวินอู่เสี ยเป็ นภัยคุกคาม
ตอนที่ 360 : ฉันจัดการพวกมันเอง ดังนั้น? (2)

เชียวชูและคนอื่น ๆ ขบฟันกรามของพวกเขา มือของพวก

เขากาหมัดแน่น แต่ไม่ได้พดู แม้คาเดียว

พวกเขาโดนด่าอย่างนี้หลายครั้งก่อนหน้านี้ และพวกเขา
ไม่สามารถทาอะไรได้นอกจากคุมตัวเองและอดทนต่อคา
สบประมาท

"ขอเวลาให้พวกเราสักสองสามวันด้วยเถอะ" หลงลัว่ อ้อน

วอนด้วยน้ าเสี ยงเป็ นมิตรของเขา

ใครจะคาดหวังว่าผูน้ าลูกศิษย์ตึกอื่นจะด่าไม่ไว้หน้า
หลงลัว่ "แม้วา่ พวกข้าจะให้เวลาเป็ นเดือน พวกเจ้าก็ไม่
สามารถที่จะหาเงินมาได้แม้แต่อีแปะเดียว! ออกจาก
สานักศึกษาหงษ์เพลิง! พวกข้าไม่ตอ้ งการให้คนขอทาน
เหมือนพวกเจ้าอยูท่ ี่นี่!"

ในขณะนั้นมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นบนใบหน้าของทั้งสี่
คน เชียวชูกระโจนขึ้นและเขาก้าวไปข้างหน้าด้วยความ
โกรธที่ไม่สามารถตอบสนองได้ อย่างไรก็ตามเขาได้กา้ ว
ไปเพียงก้าวเดียวเมื่อหลงลัว่ แตะไหล่และส่ ายหน้า

“โอ้? เมื่อกี้จะทาอะไร? เจ้าต้องการตีขา้ ใช่ไหม?" ลูกศิษย์

ตึกอื่นจ้องมองที่เชียวชู ใบหน้าของเขาเยาะเย้ยด้วยความ
ชิงชัง
เขาคิดย้อนกลับไปนับครั้งไม่ถว้ นที่เขาทาเช่นนี้กบั พวก
มัน และทุกครั้ง พวกขอทานของตึกทิศตะวันออกไม่กล้า
ที่จะแก้แค้น

เชียวชูกาหมัดของเขาแน่นมากมีเลือดไหล ถ้าไม่ใช่คาสัง่
ของเหยีย่ นบุกยุ เขาก็จะฉี กหน้าพวกมัน

อนิจจาก่อนที่หวั หน้าลูกศิษย์ตึกอื่นจะมีความสุ ขในเสี ยง

เชียร์ที่ปะทุข้ ึนจากเพื่อนร่ วมทีมของเขา หมัดหนักรัวขึ้น
ลงบนใบหน้าของเขาและเขาก็พบว่าตัวเองกาลังบินอยูใ่ น
อากาศ!

ดวงตาทั้งหมดหันไปหาคนที่ปล่อยหมัด
จวินอู่เสี ยยังอุม้ แมวดาตัวเล็กไว้ในแขนข้างหนึ่ง ขณะที่
แขนอีกข้างหนึ่งยังคงอยูใ่ นช่วงกลางอากาศ ใบหน้าเย็น
ชาของนางไม่มีอารมณ์แสดงออก แต่ดวงตาเหล่านั้นเต็ม
ไปด้วยความอยากฆ่า!

"น้องเสี ย... .. " ความโกรธของเชียวชูกห็ ายตัวไปเหมือน

ลูกโป่ งที่แฟบลง ในขณะนั้นเขาก็จอ้ งมองที่อู่เสี ยพูดไม่
ออก อารมณ์หลากหลายผสมปนเปผ่านเขาไป

ลูกศิษย์ที่โดนต่อยถูกช่วยโดนลูกศิษย์คนอื่น ๆ ใน
ระหว่างที่เขาร้องครวญครางขณะที่มือของเขาลูบใบหน้า
ที่บวม ตาของเขาจ้องมองด้วยความโกรธที่จวินอู่เสี ย
"เจ้าเหมือนขอทานยังกล้าตีขา้ อีก ! ? เจ้าเหนื่อยกับการใช้
ชีวิต! พวกเราจัดการเขาซะ!" หัวหน้าศิษย์ตึกอื่นร้องด้วย
ความโกรธและศิษย์ตึกอื่น ๆ กระโดดเข้าไปหาจวินอู่เสี ย

ดวงตาของจวินอู่เสี ยมีแววอันตรายและผลักเจ้าแมวดา
น้อยลงในแขนของฮัว่ เหยา ร่ างกายเปรี ยวของนางก็สว่าง
เรื องแสงสี ส้มและนางคิดตรงเข้าโจมตีท่ามกลางศิษย์ตึก
อื่น ๆ !

ศิษย์ร่างใหญ่กว่าคาดว่าตัวเองสามารถจัดการกับอันธพาล
ตัวน้อยจึงเข้าไปลุยโดยไม่กลัว และเมื่อแสงสี ส้มเกิด
ขึ้นมาอย่างกะทันหันบนตัวเจ้าอันธพาลน้อย ศิษย์ตึกอื่น
ๆ ตื่นตะหนก!
อะไร?

เจ้าอันธพาลนี่มีพลังวิญญาณระดับสี ส้ม?

สายเกินไปสาหรับพวกเขาที่จะหยุดโจมตีไปข้างหน้าของ
พวกเขาและไฟสี ส้มกระพริ บในหมู่พวกเขาและศิษย์ตึก
อื่นทั้งหมดก็เริ่ มบาดเจ็บ!

มันเป็ นเพียงแค่พริ บตาเดียวเท่านั้น แต่ศิษย์ตึกอื่นๆ ที่เคย

หยิง่ และน่ารังเกียจเมื่อครู่ น้ ี ตอนนี้ท้ งั หมดกาลังนอนอยู่
บนพื้นด้วยด้วยน้ าตา ความเจ็บปวด ความโกรธและความ
ยโสโอหังบนใบหน้าของผูน้ าศิษย์ตึกอื่นจางหายไปและ
ตาของเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความกลัวร่ างของจวินอู่เสี ย
"เจ้า…. เจ้าต้องการอะไร!? ข้า ... ข้าเป็ นหัวหน้าลูกศิษย์
ชั้นนาของตึกทิศใต้ ... .. คนอย่างเจ้ากล้าทาร้ายข้าเหรอ ...
"

“ปัง ! ”

ก่อนที่หวั หน้าศิษย์ของตึกทิศใต้จะพูดเสร็ จสิ้ น จวินอู่เสี ย

ต่อยออกไป 1 หมัดบนใบหน้าของเขาและคว้าคอของเขา
ด้วยมืออีกข้างของนาง ก่อนที่เขาจะใช้กาลังอันใดได้ !

หลังจากนั้น คอเสื้ อของเขาโดนจับอย่างแน่นหนาและ

ศีรษะของเขายังคงหมุนด้วยหมัดจวินอู่เสี ย เขาต้องการ
ประท้วงแต่กาปั้นที่โหดร้ายของจวินอู่เสี ยก็ปรากฏขึ้นบน
ใบหน้าของเขา และการต่อยที่ไร้ความปราณี ทาให้หน้าตา
ปูดบวมและมีเลือดไหล

ศิษย์ตึกอื่น ๆ ไม่กล้าเคลื่อนไหวและยังคงนิ่งงันด้วยความ
ตกใจ จ้องไปที่การกระทาของจวินอู่เสี ยด้วยอาการอ้าปาก
ค้าง

มันโหด ! โหดมากเกินไป!

หยุดเขา ! หรื อไม่อย่างนั้นจะมีคนตายจริ ง ๆ !

ตอนที่ 361 : ข้าจัดการพวกมันเอง ดังนั้น? (3)

หัวหน้าศิษย์ตึกอื่นอ่อนแอเกินกว่าที่จะทาให้เกิดเสี ยงดัง
และศิษย์ตึกอื่นๆ ก็ตกใจเกินไปที่ช่วยได้

แม้แต่เชียวชูและคนอื่นก็ตกใจ

การโจมตีอย่างฉับพลันนั้น ... โหดร้ายมาก!

หลงลัว่ เห็นความเป็ นจริ งในทันทีและกระซิบไปยังเชียวชู

อย่างเร่ งด่วน: "เราไม่ควรให้อู่เสี ยชกต่อยเขาไปมากกว่านี้
ผลที่ตามมาเป็ นเรื่ องน่ากลัวจริ ง ๆ "
เชียวชูรู้วา่ หลงลัว่ กาลังพูดอะไรอยูแ่ ละรี บวิง่ ไปขวาง
ระหว่างจวินอู่เสี ยและหัวหน้าศิษย์ตึกอื่นที่ถูกชกต่อย
"น้องเสี ยพอได้แล้ว" เชียวชูมองไปที่อู่เสี ย แววตาของเขา
อ่อนโยน อู่เสี ยปกป้องพวกเขาทั้งสี่ คน

พวกเขาไม่สามารถสู ้กลับได้และอู่เสี ยก็ทาเพื่อพวกเขา

เขาไม่สามารถหาคาพูดที่เหมาะสมที่จะพูดในขณะนั้น
และอารมณ์ดุเดือดของเขาก็เพิ่มขึ้นภายในตัวเขา

กาปั้ นของจวินอู่เสี ยยกสู งขึ้นเรื่ อย ๆ และเรื องแสงสี ส้ม

ยังคงหมุนรอบ ๆ กาปั้นทั้งหมดของนางปกคลุมไปด้วย
เลือดขณะที่นางเงยหน้าขึ้นมองเชียวชู นางจับหัวหน้า
ศิษย์ตึกอื่นที่ไม่ได้สติไว้สกั ครู่ ก่อนที่นางจะปล่อยให้เขา
ล้มลงกับพื้นเหมือนกองขยะ นางหันไปหาศิษย์ตึกอื่น ๆ
ที่น่ากลัวรอบตัวเธอและพูดง่าย ๆ ว่า "ไปซะ"

ศิษย์ตึกอื่นๆ ลากเพื่อนที่หมดสติของพวกเขาทันทีและวิง่
หนีหางจุกตูด

ไม่มีใครคาดหวังว่าพวกขี้ขลาดที่ไร้เดียงสาในตึกทิศ
ตะวันออก ผูไ้ ม่เคยกล้าที่จะแก้แค้นใด ๆ แม้วา่ พวกเขาจะ
ถูกรังแกมากแค่ไหน พวกเขากลายเป็ นเผด็จการที่ไร้
เหตุผลและน่ารังเกียจอย่างฉับพลันตั้งแต่เจ้าเด็กอ่อนแอ
คนนี้เข้ามาอยูก่ ลุ่มพวกเขา ช่วยเหลือพวกเขา และทาให้
พวกเขาไม่ได้มีโอกาสอธิบายอะไรเลย
หลังจากที่พวกศิษย์ตึกอื่น ๆ เหล่านั้นจากไป อากาศใน
สวนมีกลิ่นของเลือดและความเงียบสงบ

เชียวชูเช็ดจมูกและยับยั้งอารมณ์ของเขา โดยไม่มีคาใด ๆ
เขาจับมือของจวินอู่เสี ยไว้และเช็ดเลือดออกอย่าง
ระมัดระวังด้วยมุมเสื้ อของเขาที่ขาดรุ่ งริ่ ง

"ทาไมเจ้าต้องชกต่อยพวกเขา? ตอนนี้พวกเขาทาให้มือ
ของเจ้าสกปรกแล้ว"

"อยากทาแบบนั้น" จวินอู่เสี ยกล่าวอย่างสงบ ขณะที่

ความรู ้สึกอยากฆ่าในดวงตาของนางลดลง
เชียวชูเช็ดจมูกอีกครั้งและไม่ได้พดู อะไรอีก หลังจากเช็ด
ทาความสะอาดมือของจวินอู่เสี ยแล้ว เชียวชูจอ้ งที่จวินอู่
เสี ยแต่ไม่ได้พดู อะไร แต่เพียงเกาหัวของตัวเอง

จวินอู่เสี ยหันมาแล้วเดินไปหาหลงลัว่ และให้ผา้ เช็ดหน้า

ผืนนึง

หลงลัว่ รู ้สึกประหลาดใจก่อนที่เขารับมันและพึมพา
ขอบคุณของเขาเบา ๆ ขณะที่เขาเช็ดน้ าลายออกจาก
ใบหน้าของเขา

"รู ้สึกดีมาก" ฮัว่ เหยานาเจ้าแมวดาน้อยมาอยูต่ ่อหน้าจวินอู่

เสี ยและส่ งแมวที่ไม่ได้สติกลับเข้าไปในอ้อมแขนของ
นาง
จวินอู่เสี ยอุม้ เจ้าแมวดาไว้ในอ้อมแขนและลดสายตาลง
ดวงตาเหล่านั้นสงบเงียบซึ่ งแตกต่างจากสิ่ งที่พวกเขาเห็น
เมื่อสักครู่ มานี้ ความรุ นแรงและความอยากฆ่า

"ข้าสาบานว่า ถ้าเชียวชูไม่หยุดอู่เสี ยก่อนหน้านี้ หลิวฉ่าน

ก็คงจะตายไปแล้ว" เฟยหยานกระซิบเบา ๆ ข้างหูของ
หลงลัว่

ร่ างกายของจวินอู่เสี ยมีรูปร่ างผอมบางและเขาไม่ได้พดู

มากนัก แต่อารมณ์เป็ นอย่างอื่น เขาพูดด้วยกาปั้นของเขา
อย่างเรี ยบง่ายและตรงไปตรงมา
หลงลัว่ ตวัดสายตาที่อู่เสี ยอย่างมีความคิด รอยยิม้ ยกขึ้นที่
มุมปากของเขา

เขาช่าง...... ดี

"เฮ้ย ! พวกเจ้าทาผิดอีกแล้ว ! " เหยีย่ นบุกยุ ที่เพิง่ ทิ้งพวก

เขาไว้เมื่อไม่นาน พึ่งกลับมาหลังจากที่ได้ยนิ ความวุน่ วาย
ที่เกิดขึ้น เมื่อเขาเห็นจวินอู่เสี ยยืนอยูก่ ลางลูกศิษย์ท้ งั สี่
ของเขา เขาก็หยุดลง แต่กลิ่นคาวเลือดในอากาศยังคงอยู่
และเขามองไปรอบ ๆ และเห็นเลือดที่สาดกระเซ็น
ออกไปนอกทางเข้าสวน
"อาจารย์ หลิวฉ่านพาคนจากตึกทิศใต้ มาที่นี่อีกครั้ง"
เชียวชูตวั แข็งเมื่อเห็นเหยีย่ นบุกยุ และเขาตอบอย่างซื่อ
ตามคาถาม

เหยีย่ นบุกยุ ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เคราของเขาขึ้นเกือบคลุม

ใบหน้า พวกเขาไม่สามารถอ่านสี หน้าของอาจารย์ได้

"พวกเจ้าแก้แค้น?" เสี ยงเหยีย่ นบุกยุ ก็เปลี่ยนไป

เชียวชูเปิ ดปากของเขาขึ้นเล็กน้อยและหยุดลง จากนั้นเขา

ก็กม้ หัวลงและพึมพาด้วยเสี ยงต่า: "พวกเขาหยาบคายกับ
หลงลัว่ และข้าไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีก"

เชียวชูรับผิดชอบทั้งหมดด้วยตัวของเขาเอง
ดวงตาของเหยีย่ นบุกยุ แทบหลุดออก มีแสงแวบจากมือ
ของเขา ตบเชียวชูบนหน้าอก เขากระเด็นข้ามไปอีกฟาก
ของสวน

"ข้าเตือนพวกเจ้าหลายครั้ง! พวกเจ้าไม่ควรแตะต้องศิษย์
อื่น ๆ ของสานักศึกษาหงษ์เพลิง! คาพูดของข้าไม่ได้เข้า
ไปในหัวของพวกเจ้าบ้างหรื อ?"
ตอนที่ 362 : ข้าจัดการพวกมันเอง ดังนั้น? (4)

เหยีย่ นบุกยุ เดินข้ามไปอย่างรวดเร็ วและยืนอยูห่ น้าเชียวชู

เขายกมือขึ้น

ที่สวน ฮัว่ เหยาและคนอื่น ๆ ก้มหัวต่าลงไม่สามารถทนดู

ได้

มือที่ยกขึ้นของเหยีย่ นบุกยุ ยังคงอยูใ่ นอากาศและไม่ลดลง

จวินอู่เสี ยจับมือของเหยีย่ นบุกยุ ด้วยดวงตาของเธอ

ใบหน้าเล็ก ๆ เงยหน้าขึ้นมองเหยีย่ นบุกยุ ดวงตาของเธอ
เย็นเยือก
"ข้าจัดการพวกมันเอง มันเป็ นเพราะข้า" นางพูดอย่าง
ห้วน ๆ

เหยีย่ นบุกยุ ลังเล

"ถ้าเจ้าต้องการที่จะลงโทษก็ควรจะเป็ นข้า" จวินอู่เสี ย

กล่าว หรี่ ตาของนาง

เหยีย่ นบุกยุ มองไปที่จวินอู่เสี ย ความโกรธจางหายไปจาก

เขา เขาลดมือลงหันเดินออกไป เขาเดินไปสองก้าวและ
หันกลับมาราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่สามารถหา
คาพูดที่ถูกต้องได้

แต่จวินอู่เสี ยก็มีบางอย่างที่จะพูดแทน
"ข้าขอถอนคาพูดของข้า" จวินอู่เสี ยกล่าว

เหยีย่ นบุกยุ รออย่างเงียบๆ เพื่อฟังต่อไป

"อาจารย์อย่างเจ้าไม่สมควรที่จะให้ขา้ เป็ นศิษย์ของเจ้า"

จวินอู่เสี ยกล่าวอย่างเย็นชา นางเห็นอย่างชัดเจนว่าเชียวชู
และคนอื่น ๆ ต้องทนทุกข์ทรมาน นางไม่เคยมีอาจารย์
แต่นางรู ้วา่ ถ้าเป็ นอาจารย์ หากพวกเขาไม่สามารถปกป้อง
ลูกศิษย์ของตัวเอง และแทนที่ดว้ ยคาดหวังว่าพวกเขาจะ
ฝื นทนกับความภาคภูมิใจ และความโกรธเมื่อพวกเขา
ได้รับความเดือดร้อนภายใต้ความอัปยศนับครั้งไม่ถว้ น
และไม่อนุญาตให้ต่อสู ้กลับ ... ..
นี่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเป็ นความไร้สามารถของ
อาจารย์!

อาจารย์อย่างนั้น แม้มีพลังอานาจก็ไม่สมควรได้รับความ
เคารพนับถือจากนาง!

เหยีย่ นบุกยุ ยังคงเงียบอยู่ เขาจ้องมองที่จวินอู่เสี ย ใบหน้า

และการแสดงออกที่เย็นชา ดวงตาเหล่านั้นรู ้สึกแช่แข็ง
ขณะที่เหล่าลูกศิษย์จอ้ งมองเขาและรู ้สึกราวกับกาลังจม
อยูใ่ นทะเลสาบใสกระจ่างที่เย็นเยือก

เชียวชูและคนอื่น ๆ ตกใจกับคาพูดมากกว่า
จวินอู่เสี ยหันไปเดินหนี แต่เหยีย่ นบุกยุ ก็พดู "อาจารย์
อย่างข้า? นัน่ หมายความว่าอย่างไร?"

จวินอู่เสี ยจ้องมองที่เหยีย่ นบุกยุ ด้วยสายตาที่หนาวเย็น

เช่นเดียวกันและกล่าวว่า "ในฐานะอาจารย์ ถ้าพวกเขาไม่
สามารถปกป้องพวกลูกศิษย์ของพวกเขา ยอมให้ลูกศิษย์
ของพวกเขาได้รับความอับอายและโดนกลัน่ แกล้งไม่มีที่
สิ้ นสุ ดจากผูอ้ ื่น อาจารย์อย่างนั้น ข้าไม่ตอ้ งการ"

เสี ยงของจวินอู่เสี ยนั้นนุ่มนวล แต่ทุก ๆ คาของนาง

กระทบใจอย่างแรง

เหยีย่ นบุกยุ หรี่ ตาของเขาลง แต่เคราสี ดาของเขาปกปิ ด

การแสดงออกบนใบหน้าของเขา
เชียวชูมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็ วมากและยืนอยูห่ น้าจวินอู่
เสี ย "น้องเสี ย ! เจ้าเข้าใจผิด ! บางสิ่ งบางอย่างไม่ได้ดู
เหมือนจะเป็ นเช่นนั้น! อาจารย์ของพวกเรา ... .. เขาทาทุก
อย่างเพื่อปกป้องเรา ! "

จวินอู่เสี ยหันไปหาเชียวชูและพูดอย่างเย็นชาว่า "ถ้าข้าถูก

กดขี่ข่มเหงอย่างต่อเนื่องโดยคนอย่างเช่นคนเหล่านั้น ข้า
ต้องยอมแบกรับความอับอายและยิม้ ให้กบั มัน แม้วา่ ข้าจะ
บรรลุเป้าหมายที่ขา้ ต้องการในท้ายที่สุดแล้วก็ตาม ก็จะไม่
มีความภูมิใจจากมัน การมีชีวติ อยู่ เจ้าควรมีชีวติ อยูอ่ ย่าง
ทรงเกียรติ แม้วา่ จะท้องฟ้าแตกดับ หลังยังคงตั้งตรงอย่าง
สง่างาม! ปราศจากความเย่อหยิง่ แต่ความภาคภูมิใจต้อง
มัน่ คง!" ความอดทนไม่ได้หมายถึงการทนทุกข์ทรมาน
ภายใต้การข่มขู่และการถูกข่มเหงไร้ความปราณี การสร้าง
ลักษณะที่ดีไม่ได้หมายความว่าจะต้องพ่ายแพ้ตลอดเวลา

จวินอู่เสี ยอาจถูกขังอยูใ่ นห้องมานานกว่า 10 ปี และไม่มี

อิสรภาพ ถูกข่มขู่และถูกบังคับโดยความคิดของปี ศาจ
ตลอดช่วงเวลาดังกล่าว จวินอู่เสี ยไม่เคยยอมแพ้ต่อเขา
และไม่เคยได้รับความอับอายจากมันเลย

แม้วา่ กระดูกของนางจะโดนบดขยี้ แต่นางก็ยงั คงอยูจ่ นถึง

วินาทีสุดท้าย!

คาพูดของจวินอู่เสี ยทาให้เกิดอาการช็อกจากเชียวชู และ

ทาให้เหยีย่ นบุกยุ ดูเหมือนคิดบางอย่างได้
การใช้ชีวติ เช่นสุ นขั การทารุ ณและการอับอายขายหน้า
ของใครก็ตามที่ตอ้ งการ คือการมีชีวติ ที่คุม้ ค่า?

บางทีเจ้าหนุ่มตัวน้อยนั้นพูดถูก

ชีวติ เช่นนี้ พวกเขาตายดีกว่า

"เจ้าคืออู่เสี ยใช่ม้ ยั ?" เหยีย่ นบุกยุ ยกหัวขึ้นในขณะนั้นและ

ดวงตาของเขาดูแตกต่างออกไป

จวินอู่เสี ยมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนเดิม

"ถ้าเจ้าคิดว่าพวกเราสามารถมีชีวติ อยูไ่ ด้อย่างถูกต้องและ

ภาคภูมิใจ อย่าถอนคาพูดของเจ้า ทาให้ขา้ เห็นว่าเจ้า
สามารถทามันได้ในแบบของเจ้า และเปลี่ยนชะตากรรม
ของเชียวชูและคนอื่น ๆ " เหยีย่ นบุกยุ กล่าวยิม้ แย้มแจ่มใส
ตอนที่ 363 : แผนที่หนังมนุษย์ (1)

เป็ นที่น่าสนใจที่รู้วา่ เมื่อเด็กหนุ่มคนหนึ่งต้องการเป็ นลูก

ศิษย์ เหยีย่ นบุกยุ ลังเลที่จะยอมรับ และตอนนี้เจ้าเด็กหนุ่ม
ตัวน้อยไม่เต็มใจ เหยีย่ นบุกยุ ยอมรับการเป็ นศิษย์

แต่......

ถึงตอนนี้จวินอู่เสี ยก็ตดั สิ นใจเอง

จวินอู่เสี ยไม่ตอบและเชียวชูกห็ งุดหงิด เขาคว้าแขนของจ

วินอู่เสี ยและดึงนางเข้าไปในห้องของเขา
คนอื่น ๆ ยืนนิ่งอยูแ่ ละไม่ได้เคลื่อนย้ายไปไหน พวกเขารู ้
ดีวา่ เชียวชูกาลังทาอะไรและไม่ได้เข้าไปห้ามปรามเขา

เมื่อพวกเขาเข้าไปในห้อง เชียวชูคน้ และหยิบกล่องผ้าปัก

ขึ้นมา จวินอู่เสี ยเคยเห็นกล่องนั้นมาก่อน พวกเขาค้นพบ
มันเมื่อพวกเขาอยูใ่ นตระกูลชิงอวิน๋

"นี่เป็ นเหตุผลที่พี่ฮวั่ และข้าแทรกซึมเข้าไปในตระกูลชิ

งอวิน๋ " เชียวชูนากล่องมาแสดงต่อหน้าจวินอู่เสี ยและ
อนุญาตให้นางเปิ ดมันออก

จวินอู่เสี ยเปิ ดกล่องและมีแผนที่วางไว้ภายใน นางมองเข้า

ไปใกล้ๆ และนางก็เห็นว่าแผนที่ถูกวาดบนผิวมนุษย์ !
"ชิ้นส่ วนของผิวมนุษย์ถูกตัดขาดจากด้านหลังพ่อของข้า"
เสี ยงของเชียวชูเริ่ มดังขึ้น

จวินอู่เสี ยจ้องแผนที่ที่วาดบนผิวมนุษย์ไม่สมบูรณ์และ
นางเห็นว่ามันเป็ นเพียงส่ วนหนึ่งของแผนที่เท่านั้น

"ข้า พี่ฮวั่ , เฟยหยาน, หลงลัว่ และอาจารย์พวกเรา ทุกคน

มาจากอาณาจักรกลาง อานาจของอาณาจักรกลางแตก
ออกเป็ น หนึ่งแคว้น สี่ ภูมิภาค เก้าวัด และวิหารทั้งสิ บ
สอง แคว้นเดียวในหมู่พวกเขาหมายถึงอาณาจักรมืด
ภายใต้คาสัง่ ของจักรพรรดิแห่งความมืด มันเป็ นพลังที่มี
ประสิ ทธิภาพมากที่สุดในอาณาจักรกลาง คนที่ทาร้าย
พวกเราก่อนหน้านี้เป็ นคนสองคนจากวิหารเปลวเพลิง
ปี ศาจจากวิหารทั้งสิ บสอง ศตวรรษที่ผา่ นมาอาณาจักรมืด
ได้ควบคุมอาณาจักรกลาง และทั้งสี่ ภูมิภาค เก้าวัด และ
วิหารทั้งสิ บสอง ซึ่งยอมแพ้และสวามิภกั ดิ์ต่อสิ่ งวิเศษและ
อาวุธให้กบั จักรพรรดิแห่งความมืด แต่จกั รพรรดิแห่ง
ความมืดได้สิ้นพระชนม์อย่างฉับพลัน ทรัพย์สมบัติและ
สิ่ งวิเศษทั้งหมดของพระองค์ถูกฝังไว้กบั เขาในสุ สานของ
จักรพรรดิแห่งความมืด"

เชียวชูอธิบายเพิ่มเติมอย่างช้า ๆ "สุ สานของจักรพรรดิ

แห่งความมืดมีสิ่งวิเศษที่มีพลังมากที่สุดและความร่ ารวย
ที่ไม่สามารถอธิบายได้ในอาณาจักรกลาง และเป็ นสมบัติ
ล้ าค่าที่ทุกคนในอาณาจักรกลางฝันถึงการครอบครอง แต่
สาหรับสมุนที่ซื่อสัตย์ที่ไม่มีวนั จบสิ้ นและความเข้มงวด
ของจักรพรรดิแห่งความมืด ไม่มีใครทราบว่าสุ สานของ
จักรพรรดิแห่งความมืดอยูท่ ี่ไหน อาณาจักรมืดได้สูญเสี ย
จักรพรรดิแห่งความมืดและอาจจะไม่เคยเป็ นเช่นนั้นมา
ก่อน แต่จกั รพรรดิแห่งความมืดเป็ นคนเดียวที่ครอง
อาณาจักรกลางทั้งหมดและแม้กระทัง่ หลังจากการ
สวรรคตของเขาแล้ว ชื่อเสี ยงยังมีอานาจเหนือกว่าของเขา
ยังคงอยู่ ถ้าใครกล้าที่จะเดินไปที่สุสานของจักรพรรดิแห่ง
ความมืด อาณาจักรมืดจะจับกลุ่มออกมาจากที่ซ่อนและ
ทาลายพวกเขา"

"แต่ความโลภของมนุษย์มกั จะไม่รู้จกั พอและคนอื่นก็

ยังคงค้นหาสมบัติของจักรพรรดิแห่งความมืด ด้วยการ
ตรวจสอบอย่างละเอียดรอบคอบเป็ นระยะเวลาที่ยาวนาน
พวกเขาก็ได้คน้ พบว่าสุ สานของจักรพรรดิแห่งความมืด
ตั้งอยูใ่ นอาณาจักรล่าง เพื่อไม่ให้ใครรู ้และต้องการเก็บ
สมบัติไว้ให้ตวั พวกเขาเอง วิหารทั้งสิ บสองได้ส่งกลุ่มคน
เข้าไปในอาณาจักรล่างเพื่อค้นหาสุ สานของจักรพรรดิ
แห่งความมืด การค้นหาดาเนินไปเป็ นเวลาหลายร้อยปี ใน
การเดินทางไม่มีที่สิ้นสุ ด ในที่สุดมีคนเจ็ดคนในจานวนที่
ส่ งไปค้นหาได้พบที่ต้ งั ของสุ สาน พวกเขามาจากขั้ว
อานาจที่แตกต่างกันและเพื่อที่จะกีดกันและจากัดกันเอง
พวกเขาแยกแผนที่และสักรอยบนหลังพวกเขาทั้งเจ็ดคน

เมื่อเล่าเรื่ องนี้ ใบหน้าของเชียวชูมวั หมองลง ในขณะที่เขา

กล่าวต่อว่า "คนที่เจอสุ สานของจักรพรรดิแห่งความมืด
ทั้งหมดกลับมายังอาณาจักรกลาง และส่ งมอบแผนที่ส่วน
ที่ตนมีให้กบั ผูท้ ี่มีอานาจด้วยความเคารพ พวกเขาคิดว่า
ภารกิจของพวกเขาประสบความสาเร็ จด้วยการทางาน
อย่างหนักที่พวกเขาได้ทาไปในอาณาจักรล่าง และพวก
เขาสมควรได้พกั ผ่อนอย่างเต็มที่ แต่สิ่งที่รอคอยพวกเขา
แทนคือการสังหารหมู่ ! "

"วิหารทั้งสิ บสองกลัวการแก้แค้นจากอาณาจักรมืด และ

ประนามการกระทาทั้งหมดของการทาลายสุ สานอัน
ศักดิ์สิทธิ์ของจักรพรรดิแห่งความมืดลงบนชายเจ็ดคน ไม่
มีใครรอดชีวิตและรอยสักแผนที่บนหลังของพวกเขาถูก
ถลกออกมาและเก็บโดยเจ็ดในวิหารทั้งสิ บสอง ในขณะที่
แผนที่ถูกแยกออกไปและวิหารแต่ละแห่งเห็นแก่ตวั
ต้องการผูกขาดทรัพย์สมบัติเป็ นของตัวเอง จนถึงวันนี้
พวกเขายังไม่ได้พบตาแหน่งที่แน่นอนของสุ สาน"
ตอนที่ 364 : แผนที่หนังมนุษย์ (2)

"คนเหล่านั้นยอมใช้ท้ งั ชีวติ ในการค้นหาหลุมฝังศพของ

จักรพรรดิแห่งความมืดเพื่ออานาจที่พวกเขาจะได้รับ พวก
เขายอมรับการสาปแช่งและการดูถูกเหยียดหยาม ในขณะ
ที่ยงั มีชีวติ อยูแ่ ละไม่สามารถพักผ่อนได้อย่างสงบ
หลังจากการเสี ยชีวิตของพวกเขา พวกเขาเสี ยชีวิตภายใต้
การทรมานและวิญญาณของพวกเขาถูกทาลายอย่าง
สิ้ นเชิง ครอบครัวของพวกเขาไม่มีใครเหลือรอดและโดน
สังหารทั้งหมดโดยไม่มีขอ้ ยกเว้น" เชียวชูหวั เราะเสี ยงดัง
อย่างฉับพลันหลังจากที่เขาเล่าเรื่ อง น้ าตาเอ่อล้นออกมา
จากดวงตาของเขา ในขณะที่เขามองไปที่จวินอู่เสี ย

"เจ้าไม่คิดว่าคนเหล่านั้นเป็ นคนโง่มากเหรอ? พวกเขารู ้วา่

สุ สานของจักรพรรดิแห่งความมืดไม่ควรทาให้เสื่ อม
ความศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาโดนกับตัวเอง และครอบครัว
ทั้งหมดของพวกเขาที่ถูกสังหารทั้งหมดเพราะความ
จงรักภักดีอย่างไม่ลืมหู ลืมตาต่ออานาจต่าง ๆ ที่พวกเขา
ทาหน้าที่ดว้ ยความเคารพ วิหารทั้งสิ บสองแสวงหาสมบัติ
ของจักรพรรดิแห่งความมืด แต่พวกเขาไม่ตอ้ งการ
รับผิดชอบต่อการทรยศและใช้คนกลุ่มนี้เป็ นแพะรับบาป
คนเหล่านั้นเป็ นคนโง่จริ ง ๆ ที่ตกหลุมพรางของวิหารทั้ง
สิ บสอง"

จวินอู่เสี ยฟังทุกคาด้วยความเงียบ เชียวชูหวั เราะ ดูเหมือน

จะเยาะเย้ยตัวเองขณะที่น้ าตาไหลลงมาไม่หยุดยั้งในเวลา
เดียวกัน

"ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์ยนื่ มือเข้ามาช่วยเหลือพวกเราทั้งสี่
คนที่อยูท่ ี่นี่ในเวลาที่เหมาะสม พวกเราคงไม่ได้อยูท่ ี่นี่ใน
เวลานี้ อาจารย์ลกั ลอบพาพวกเราออกจากอาณาจักรกลาง
และนาเราไปสู่ อาณาจักรล่างที่มีความเสี่ ยงมาก ที่นี่ เขา
สอนพวกเราถึงวิธีการพัฒนาพลังจิตวิญญาณของพวกเรา
และเพื่อปกปิ ดอัตลักษณ์ของพวกเราให้ทนั เวลา ตั้งแต่
ช่วงที่ครอบครัวของพวกเราถูกสังหารทั้งหมด พวกเรา
หมดความสาคัญกับชีวติ สิ่ งเดียวที่ผลักดันให้พวกเราก้าว
ไปข้างหน้าคือการแก้แค้นวิหารทั้งสิ บสอง! อาจารย์ของ
พวกเราห้ามมิให้เราสู ้กบั ลูกศิษย์คนอื่น ๆ เพือ่ ไม่ให้พวก
เราสนใจตัวเองและเปิ ดเผยตัวตนของพวกเราซึ่งจะทาให้
พวกเราถึงฆาตอย่างแน่นอน ดังนั้นน้องเสี ยโปรดอย่า
ตาหนิเขา ถ้าไม่ได้เขา ตอนนี้พวกเราอาจจะไม่มีชีวติ อยู่
อีกแล้ว" เชียวชูกล่าวขณะที่เขาเช็ดน้ าตาจากใบหน้าของ
เขาและลดอารมณ์ที่ข่นุ เคืองภายในตัวเขา
เขาได้เล่าถึงบาดแผลที่เจ็บปวดที่สุดในชีวติ ของเขาไปยัง
อู่เสี ย ในขณะที่เขาไม่อยากซ่อนเร้นอคติใด ๆ กับอาจารย์
ที่นบั ถือของเขาต่อพี่นอ้ งคนใหม่ของเขา

พวกเขาทั้งสองมีค่ากับเขา และเขาก็อยากให้พวกเขาดีกนั

จวินอู่เสี ยหรี่ ตาของเธอและยืนขึ้นเพื่อเดินไปที่ประตู

เหยีย่ นบุกยุ จ้องมองที่จวินอู่เสี ย ขณะที่เธอเดินเร็ วเข้าหา

เขา ใบหน้าของเขาหงุดหงิดกังวล

จวินอู่เสี ยหยุดหน้าเหยีย่ นบุกยุ และเธอพูดด้วยเสี ยงที่

ชัดเจน
“อาจารย์”

“ศิษย์ขา้ ”

เหยีย่ นบุกยุ ไม่ใช่แค่อ่อนแอ แต่ทาทุกอย่างเพื่อป้องกันลูก

ศิษย์ท้ งั สี่ ของเขา วิธีการของเขาอาจจะรุ นแรงเล็กน้อย แต่
ความตั้งใจของเขายังคงมีเกียรติสูง

สาหรับเหยีย่ นบุกยุ การหนีออกจากอาณาจักรกลางกับ

เด็กหนุ่มสี่ คนที่พว่ งมาด้วย เพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้วา่ เขา
ต้องผ่านความยากลาบากมากแค่ไหนเพื่อซ่อนและ
ปกป้องเด็กหนุ่มทั้งสี่ คนจากการไล่ตามและการ
ประหัตประหารจากวิหารทั้งสิ บสอง ขณะที่เขาพาพวก
เขามาและสอนพวกเขา
แบบอย่างง่าย ๆ ของความหมาย "อาจารย์" ทาให้การ
เครี ยดของฮัว่ เหยาและคนอื่นก็ถอนหายใจโล่ง การ
ป้องกันโดยไม่ลงั เลของจวินอู่เสี ยต่อหลงลัว่ ที่ทาให้เกิด
ความอัปยศอดสู โดยศิษย์คนอื่นได้ทิ้งรอยประทับลึกลง
ไปในใจของพวกเขา และพวกเขายินดีที่เปลี่ยนไปแบบนี้

"แค่ก ... .. ตั้งแต่ที่เจ้าได้ยอมข้าเป็ นอาจารย์ของเจ้า นัน่

หมายความว่าเจ้าควรเชื่อฟังอาจารย์ต้ งั แต่บดั นี้เป็ นต้นไป
? เมื่อสิ่ งต่าง ๆ เช่นเดียวกับวันนี้เกิดขึ้นในอนาคต ..." เห
ยีย่ นบุกยุ รู ้สึกยินดีเป็ นอย่างยิง่ ที่ศิษย์ใหม่ของเขาเริ่ มสอน
ให้ความรู ้เกี่ยวกับ "วิธีการที่จะอยูร่ อดในสานักศึกษาหงษ์
เพลิง" เมื่อจวินอู่เสี ยขัดจังหวะเขาด้วยการพูดว่า:
"ถ้าบางสิ่ งเช่นนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ข้าจะสู ้กลับเช่นเดียวกับที่
ข้าทาในวันนี้" ใบหน้าของเธอสงบและไร้อารมณ์

เหยีย่ นบุกยุ หมดคาพูด

"ข้าขอบคุณเจตนารมณ์อนั สู งส่ งของอาจารย์และความ

ห่วงใยที่เป็ นธรรมสาหรับพวกเราเหล่าศิษย์ของท่าน แต่
ข้าไม่เห็นด้วย" ดวงตาของจวินอู่เสี ยถูกประเมิน นาง
ได้รับการยอมรับถึงตัวตนที่ดีงามและมีเกียรติของเหยีย่ น
บุกยุ แต่วธิ ีการจัดการเรื่ องดังกล่าวของเขายังไม่ดีพอ

"สาหรับเรื่ องเช่นนี้โปรดทิ้งไว้ให้ลูกศิษย์ของท่านรับมือ
ในอนาคต" จวินอู่เสี ยกล่าวในที่สุด
ตอนนี้พวกเขาอยูใ่ นเรื อลาเดียวกันแล้ว นางยอมรับเห
ยีย่ นบุกยุ เป็ นอาจารย์ นางจะไม่มีวนั เป็ นเวลานับล้าน ๆ ปี
อนุญาตให้อาจารย์และศิษย์พี่ของนางอยูภ่ ายใต้ความ
ละอายและการดูหมิ่นเหยียดหยามของคนอื่น

เหยีย่ นบุกยุ อ้างปากค้างคล้ายปลาทองและไม่มีคาพูด

ออกมา

เชียวชูยนื อยูข่ า้ งหนึ่งกาลังยิม้ แย้มแจ่มใสเหมือนดวง

อาทิตย์ข้ ึนใหม่ พวกเขาซ่อนและลดความโกรธของพวก
เขาในการถูกรังแกอย่างต่อเนื่องมาเป็ นเวลานาน และพวก
เขาต้องการอะไรมากกว่าที่จะเห็นว่าศิษย์นอ้ งใหม่ของ
พวกเขาสอนเด็กไร้มารยาทเหล่านั้นจากตึกอื่น ๆ บทเรี ยน
ที่พวกเขาจะไม่มีวนั ลืม
ทั้งสี่ หนุ่มที่เคยปฏิบตั ิตามคาพูดของเหยีย่ นบุกยุ และไม่
เคยคัดค้านเขาสักครั้งเดียว ไม่ได้สงั เกตเห็นว่าการที่จวินอู่
เสี ยเข้ามาอยูด่ ว้ ย ชีวติ ของพวกเขาเริ่ มเปลี่ยนแปลง นี่เป็ น
ก้าวแรกที่มีต่อชะตากรรมของพวกเขาและชีวติ ของพวก
เขาเปลี่ยนไปอย่างมาก ในอนาคตอันใกล้น้ ี 6 คนที่
วางแผนจะมารวมตัวกันทาให้เกิดมรสุ มที่ไม่น่าเชื่อตลอด
ทั้งสามอาณาจักร ตอนนี้มี 5 คนแล้ว!
ตอนที่ 365 : แผนที่หนังมนุษย์ (3)

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับ "การยืนกราน" ของจวินอู่เสี ย เห

ยีย่ นบุกยุ ก็หมดหนทางและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้อง
ยอมแพ้ แต่เขาสัง่ ให้คนอื่น ๆ คอยเฝ้าดูอู่เสี ยและปกป้อง
เขาจากอันตราย

เนื่องจากจวินอู่เสี ยมีแหวนจิตวิญญาณที่ไม่เหมือนใคร เห
ยีย่ นบุกยุ จึงไม่ได้ให้คาแนะนาในการพัฒนาพลังจิต
วิญญาณของเขา แต่ให้อยูข่ า้ งสระบัวและดูแลการฟื้ นฟู
เจ้าบัวหิ มะ

เชียวชูและคนอื่น ๆ กาลังค้นหาวิธีหาแผนที่หนังมนุษย์
อีก 6 แบบ วิหารทั้งสิ บสองอาจครอบครองพวกมัน แต่
พวกเขาไม่กล้าที่จะเก็บเผือกร้อนไว้ในมือ วิหารทั้งสิ บ
สองได้สมรู ้ร่วมคิดลับกับอานาจต่าง ๆ ของอาณาจักรล่าง
และได้ให้แผนที่เพื่อทาภารกิจที่สกปรกในการค้นหา
สุ สานของจักรพรรดิมืดในนามของพวกเขา

กลยุทธ์น่ารังเกียจเช่นนี้ ถูกจ้างโดยทัว่ ไปจากวิหารทั้งสิ บ

สอง

สมบัติในสุ สานของจักรพรรดิแห่งความมืดจะมอบให้กบั
ใครที่พบอานาจที่สามารถกาจัดวิหารทั้งสิ บสอง

เชียวชูและคนอื่น ๆ พยายามแก้แค้น และวัตถุประสงค์

ของจวินอู่เสี ยสอดคล้องกับพวกเขาอย่างสมบูรณ์แบบ
ขณะที่นางค้นหาการทาลายวิหารเปลวเพลิงปี ศาจ
ในทางตรงกันข้ามการเป็ นลูกศิษย์ของจวินอู่เสี ย ทาให้
เธอตระหนักถึงเหยีย่ นบุกยุ และความอดอยากอันเจ็บปวด
ของลูกศิษย์ของเขา

เชียวชูและคนอื่น ๆ มีพลังเข้มแข็ง แต่พวกเขาถูกบังคับ

ให้ซ่อนตัวด้วยกลัวการดึงดูดความสนใจที่ไม่พึงประสงค์
วัตถุประสงค์ของภารกิจเดียวทั้งหมดมีความชัดเจนมาก
และเป็ นเพียงการตามหาแผนที่อื่น ๆ จากเบาะแสที่พวก
เขารวบรวมได้

นอกเหนือจากนั้น ห้าคนในตึกทิศตะวันออกของสานัก
ศึกษาหงษ์เพลิง ไม่มีทกั ษะการอยูร่ อดในเรื่ องอื่น ๆ อย่าง
น้อยก็ในแง่ของการหารายได้ ความสามารถของพวกเขา
ในด้านนี้เป็ นศูนย์
มันไม่ได้เลวร้ายเพียงไม่กี่ปีที่ผา่ นมา เหยีย่ นบุกยุ ได้จานา
สมบัติบางอย่างที่เขานามาจากอาณาจักรกลาง แต่กไ็ ม่ได้
ใช้เวลานานและในไม่ชา้ พวกเขาก็ใช้จ่ายทุก ๆ อีแปะจน
หมด เหยีย่ นบุกยุ ไม่มีอะไรอย่างอื่นที่เขาสามารถแลกเงิน
ได้และในช่วงไม่กี่ปีที่ผา่ นมา ทั้งห้าคนแทบขูดเลือดเนื้อ
กิน โดยอาศัยอยูใ่ นความยากจน

ตัวอย่างที่เห็นได้ชดั ก็คือว่าพวกเขาบางคนไม่มีเสื้ อผ้าใหม่

เป็ นเวลาอย่างน้อยสองปี ที่ผา่ นมา

ในทางตรงกันข้าม จวินอู่เสี ยไม่เข้าใจความลังเลของพวก

เขา ในขณะที่นางไม่เคยถูกกดดันในเรื่ องเงินทั้งในอดีต
และปั จจุบนั ในชีวติ ที่ผา่ นมาของนาง นางอาจจะยังเด็ก
เมื่อนางออกจากถ้ าของปี ศาจ แต่ดว้ ยทักษะที่ไร้ขีดจากัด
ของนางในด้านการแพทย์ ทาให้นางมีชีวิตที่อุดมสมบูรณ์
และหลังจากการเกิดใหม่ของนาง ถึงแม้วา่ วังหลินได้รับ
ภัยพิบตั ิโดยไม่มีที่สิ้นสุ ด แต่พวกเขาก็ยงั ไม่ประสบ
ปั ญหาขาดแคลนเมื่อเกี่ยวกับเงิน

เมื่อถึงตอนที่จวินอู่เสี ยกาลังมองอาจารย์ใหม่ของนาง
และศิษย์พี่กาลังนัง่ ขัดสมาธิลอ้ มวงกลมในสวน คุยกันว่า
พวกเขากาลังพยายามที่จะหาเงินบริ จาคเพื่อมอบให้กบั
อาจารย์ใหญ่ของนางได้อย่างไร นางคิด ในโอกาสที่หา
ยากที่สุดนี้ และเป็ นครั้งแรกในสองชีวติ ของนาง ยังอยูใ่ น
รู ปว่างปล่าวอย่างสมบูรณ์แบบ

"ทาไมไม่ให้เฟยหยานและข้าเดินทางออกไปอย่าง
รวดเร็ ว? พวกเราลองไปขโมยได้ไหม?" เชียวชูแนะนา
อย่างไร้เดียงสา
โดยไม่มีคาพูด เหยีย่ นบุกยุ ตีเขาอย่างแรงบนศีรษะ!

เชียวชูลูบหัวแล้วและยักไหล่ของเขา พยายามชี้แจงว่าเขา
กาลังล้อเล่น

“เจ้างูกระดูกหัวคู่ยงั อยูใ่ นภาวะฟื้ นตัวหรื อบางทีอาจจะ

สามารถรวบรวมสมุนไพรบางอย่างจากเนินเขาได้" ฮัว่
เหยากาลังขมวดคิ้ว ลึกลงไปในความคิด เมื่อตอนที่พวก
เขากดดันอย่างหนักก่อนหน้านี้ ฮัว่ เหยาได้ส่งเจ้างูกระดูก
หัวคู่เข้าไปสารวจในเนินเขาอย่างเงียบ ๆ ในเวลากลางคืน
เพื่อขุดหาสมุนไพรสาหรับขายเป็ นเงินหลายครั้ง
แต่เจ้างูกระดูกหัวคู่ไม่ได้ฟ้ื นตัวจากอาการบาดเจ็บและฮัว่
เหยาไม่อาจทนต่อการทาให้แหวนจิตวิญญาณของเขา
ประสบกับความยากลาบากในขณะนั้น

"พวกเราไม่มีอะไรเหลือจริ ง ๆ .. .. เฮ้อ .. .." เฟยหยา

นต้องการร้องไห้

หลงลัว่ เป็ นคนสงบในหมู่พวกเขา แต่คิ้วของเขากดเป็ น

ร่ องลึกเช่นกัน

"เฮ้อ ... .. ลืมไปซะเถอะ! ฉันจะไปพบอาจารย์ใหญ่และ

ขอให้เขาเลื่อนอีกสักสองสามวันด้วยความเกรุ ณาอีกครั้ง"
หัวใจของเหยีย่ นบุกยุ เสี ยวแวบ ขณะที่เขามองเห็นใบหน้า
สิ้ นหวังของเหล่าศิษย์ของเขาและเขาพยายามปัดมัน
ออกไป ในฐานะที่เป็ นอาจารย์ของเด็กที่น่าสงสารเหล่านี้
เขารู ้สึกว่าปั ญหาเหล่านี้ควรได้รับการจัดการด้วยตัวเขา
คนเดียว

อนิจจา อะไรที่ผดิ พลาดมักจะผิดพลาด ก่อนที่เหยีย่ นบุกยุ

จะไปพบอาจารย์ใหญ่ดว้ ยคาวิงวอนของเขา คนที่
รับผิดชอบตึกทิศใต้ เหอชิวเชิงรี บไปทางตึกทิศ
ตะวันออกอย่างพายุเข้า ใบหน้าของเขามืดทมิฬเหมือนฟ้า
ร้อง

เหอชิวเชิงเป็ นอาจารย์ของตึกทิศใต้ และลูกศิษย์ที่จวินอู่

เสี ยได้ชกต่อยราวกับก้อนเนื้อเป็ นศิษย์ของเขา เมื่อศิษย์
ของเขามาที่ตึกทิศตะวันออกเพื่อกดดันการชาระหนี้ของ
พวกเขาตามปกติ ใครจะคาดว่าตอนนี้ลูกศิษย์ป่าเถื่อนของ
ตึกทางทิศตะวันออกจะโจมตีลูกศิษย์ของเขาอย่างโจ่งแจ้ง
ศิษย์ของเขายังคงล้มหมอนนอนเสื่ ออยูจ่ นถึงปัจจุบนั !
ตอนที่ 366 : การยกระดับของตึกทิศตะวันออก (1)

ความโกรธของเหอชิวเชิงปรากฏชัดบนใบหน้าของเขา
และดวงตาลุกเป็ นไฟขณะที่เขาจ้องมองที่เหยีย่ นบุกยุ และ
ศิษย์ของเขา

"เหยีย่ นบุกยุ ! เจ้ายังเป็ นหนี้ค่าธรรมเนียมของสถาบัน

ศึกษาของพวกเขาและเจ้ายังปล่อยปะละเลยให้ลูกศิษย์
ของเจ้าใช้ความรุ นแรงอีก!? แล้วเจ้ายังนัง่ ดื่มไวน์อย่าง
สบายใจ!"

การตาหนิอย่างชัว่ ร้าย เหยีย่ นบุกยุ กาขวดไวน์ในมือของ

เขาและยิม้ อย่างอ่อนล้า ไวน์? เขาจะมีเงินซื้อไวน์ที่ไหน?
ขวดไวน์เต็มไปด้วยน้ าและกลิ่นหอมไวน์เป็ นเพียงกลิ่นที่
ซึ มผ่านเข้าไปในขวดไวน์เท่านั้น

แต่เหยีย่ นบุกยุ ไม่ได้จะแก้ตวั ให้ตวั เอง

"ชิวเชิง ข้าเห็นสิ่ งที่นาเจ้าไปตึกทิศตะวันออกของข้าที่นี่

ในวันนี้? เจ้าอยากจะเข้ามานัง่ ที่นี่หรื อ? " เหยีย่ นบุกยุ ยิม้
ให้

รู ปลักษณ์เหยีย่ นบุกยุ ให้ความรู ้สึกอ่อนน้อมถอมตน แต่

เชียวชูและคนอื่นๆ รู ้เหตุผลที่แท้จริ งว่าทาไมเขาละทิ้ง
ความภาคภูมิใจของเขาจึงรู ้สึกยิง่ ขมขื่นมากขึ้นเท่านั้น
ถ้าไม่ใช่สาหรับลูกศิษย์สี่คนที่ฉุดเขาให้ต่าลงและมัดมือ
ของเขาไว้ดว้ ยกัน ด้วยพลังจิตวิญญาณของเหยีย่ นบุกยุ
เขาสามารถมีชีวิตที่หรู หราได้ทุกที่ที่เขาเลือกในอาณาจักร
ล่าง

"เจ้าดูเหมือนเป็ นคนง่าย ๆ ข้าจะบอกอะไรให้ เหยีย่ นบุ

กุย! ถ้าเจ้าไม่ให้คาตอบที่น่าพอใจเกี่ยวกับเรื่ องนี้ แม้วา่
อาจารย์ใหญ่จะช่วยเจ้า เจ้าและข้าไม่สามารถ
ประนีประนอมกันได้! เจ้าคิดว่าข้าไม่ราคาญที่จะก้าวไป
ใกล้กบั พวกโง่ของเจ้ารึ ? ถ้าไม่ใช่อาจารย์ใหญ่อยากให้ขา้
ไปเชิญเจ้ามา ข้าก็ไม่อยากทาให้รองเท้าของข้าสกปรก
โดยการมาที่นี่ " ทัศนคติของเหอชิวเชิงคือแบบเดียวกับ
ของอาจารย์ใหญ่ ในสายตาของพวกเขา ตึกทิศตะวันออก
เพียงบ้านของพวกขอทานที่ปฏิเสธที่จะออกไป เมื่อสานัก
ศึกษาหงษ์เพลิงเป็ นพวกโดนหลอกง่ายเพราะความใจดี
ทั้งหมดเป็ นพวกอ่อนแอและไร้ประโยชน์ แสดงความ
โง่เง่าและขู่กรรโชกอาจารย์ใหญ่

เหยีย่ นบุกยุ ยังงงอยู่ เขาอาจจะอยูใ่ นสถานการณ์อื่น ๆ ได้

อย่างราบรื่ น แต่ตอนนี้เขาต้องเผชิญกับข้อกล่าวหาของลูก
ศิษย์ที่ทาร้ายลูกศิษย์ของเหอชิวเชิง สถานการณ์กค็ ่อนข้าง
ยุง่ ยาก ถ้าเขาจาได้อย่างถูกต้องว่าลูกศิษย์ของชิวเชิงส่ วน
ใหญ่ขาดพรสวรรค์ แต่พวกเขาสร้างกลุ่มที่มี “คุณค่าดัง
ทองคา” สู งที่สุดในบรรดาลูกศิษย์ของสานักศึกษาหงษ์
เพลิง ประมาณว่าเกือบครึ่ งหนึ่งของทุนสานักศึกษาหงษ์
เพลิงมาจากครอบครัวของเหล่าศิษย์ตึกทิศใต้

"ถ้าเจ้าไม่ชอบอยูท่ ี่นี่ งั้นก็ไปซะ" ทันใดนั้น เสี ยงเย็นชา

ทาให้ความคิดชิวเชิงแตกกระเจิง
ตาของเหอชิวเชิงหรี่ ลงและเขาหันไปหาแหล่งที่มาของ
เสี ยงนั้น

เขาเห็นเฉพาะเด็กหนุ่มร่ างเล็กกระทัดรัด ผูก้ าลังจ้องมอง

ด้วยความเย็นชามาที่เขา

"เจ้าคิดว่าเจ้าเป็ นใคร!? เจ้ากล้าพูดกับข้าด้วยมารยาทนัน่

ได้ยงั ไงล่ะ?" เหอชิวเชิงตอนนี้สนั่ ด้วยความโกรธ เขาไม่
เคยคิดเลยว่าศิษย์เพียงคนเดียวในตึกทิศตะวันออกจะกล้า
ฉี กหน้าเขาอย่างนั้น

จวินอู่เสี ยยกคางขึ้นและยังคงจ้องมองอย่างเย็นชาที่เหอชิว
เชิง
"ศิษย์ของตึกทิศตะวันออก, อู่เสี ย"

"ข้ารู ้ ! เจ้าเป็ นขอทานน้อยที่พวกเขาเพิง่ พาเข้ามา ! เจ้าได้

อยูใ่ นสานักศึกษาหงษ์เพลิงเป็ นเวลานานพอสมควรและ
พวกเรายังไม่ได้รับเงินจากเจ้า! และยิง่ ไปกว่านั้น เจ้าก็มี
ความกล้าที่เอาชนะลูกศิษย์ของข้า" เมื่อเหอชิวเชิงได้ยนิ
ชื่อดังกล่าว เขารู ้วา่ นัน่ คือผูร้ ้ายที่อยูท่ างตึกทิศตะวันออก
คนที่เอาชนะศิษย์ของเขาจนไม่สามารถลุกจากเตียง เขา
โมโหขึ้นทันทีและก้าวไปหาอู่เสี ยอย่างน่ากลัว ยกมือของ
เขาขึ้น ตั้งใจจะสอนเจ้าอันธพาลน้อยด้วยบทเรี ยนเล็ก ๆ
น้อย ๆ

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่มือนั้นจะลดลง พบว่าข้อมือนั้นถูก

จับไว้แน่นด้วยความแข็งแกร่ งอย่างกับเหล็กของเหยีย่ นบุ
กุย
"เหอชิวเชิง ลูกศิษย์ของข้าไม่ใช่คนที่เจ้าสามารถแตะต้อง
เพียงเพราะเจ้าต้องการ" สายตาเหยีย่ นบุกยุ แสดงความ
แข็งแกร่ ง คาพูดของจวินอู่เสี ยทาให้เกิดเสี ยงภายในตัวเขา
และเขาก็ไม่ได้หยุดคิดเรื่ องนี้ คาพูดเหล่านั้นได้เปลี่ยน
หัวใจเป็ นแข็งแกร่ ง

เมื่อมันเป็ นเป้าหมายเพียงอย่างเดียวที่เขาสามารถอดกลั้น
ได้ เขาจะยอมรับผิดกับมัน แม้ในขณะที่มนั ทาให้เขา
อัปยศ แต่เขาไม่ยอมให้ใครใช้แม้กระทัง่ นิ้วแตะไปที่ลูก
ศิษย์ของเขาได้!

นัน่ เป็ นครั้งแรกที่เหอชิวเชิงได้เห็นตาของเหยีย่ นบุกยุ มัน

เป็ นเพียงการมองครั้งเดียว เหอชิวเชิงหน้าจืดทันที
ตลอดเวลาที่ผา่ นมา คนขี้เมาไม่เคยตอบโต้กบั การยัว่ ยุ
และความอัปยศที่ไม่มีสิ้นสุ ดของเขา แต่วนั นี้ดวงตาทั้งคู่
เปล่งประกายแข็งกล้าทาให้เขาเสี ยขวัญ เหอชิวเชิงหยุดยั้ง
การข่มขู่เด็กอ่อนแอเล็กกระจ่อยร่ อยอย่างรวดเร็ ว

"เจ้า ! ดีมาก ! เหยีย่ นบุกยุ นัน่ ยอดเยีย่ มมาก ! เจ้าจะ

ป้องกันให้อนั ธพาลน้อยอยูใ่ นขอบเขตดังกล่าว ให้ขา้ พา
เขาไปหาอาจารย์ใหญ่ดว้ ยกัน ปล่อยให้อาจารย์ใหญ่ใหญ่
เห็นว่าตัวเองเป็ นขยะประเภทไหนที่พวกขอทานของเจ้า
เก็บงาไว้ในปั จจุบนั ! " ราวกับว่าเขาได้รับความอ
ยุติธรรมอย่างไม่น่าเชื่อ เขาโกรธมากขณะที่เขาดึงมือของ
เขากลับมาและยังคงตะโกนคาด่ายืดยาว
ตอนที่ 367 : การยกระดับของตึกทิศตะวันออก (2)

หน้าผากของเหยีย่ นบุกยุ มีร่องย่นขึ้น เขาไม่ตอ้ งการให้จ

วินอู่เสี ยเกี่ยวข้องกับเรื่ องดังกล่าว

แต่จวินอู่เสี ยก็เห็นดีดว้ ย "ไปกันเถอะ"

แม้กระทัง่ ตระกูลชิงอวิน๋ ทาร้ายเธอมาก่อน อาจารย์ใหญ่

ของสถาบันศึกษาที่เสื่ อมโทรมจะทายังไง ?

"ดี! ข้าจะรอทั้งสองคนในห้องของอาจารย์ใหญ่ ! "

เหอชิวเชิงจากไปอย่างรี บเร่ ง หลังจากพูดจบ
หลังจากที่เหอชิวเชิงจากไป แววตาอ่อนโยนของเหยีย่ นบุ
กุยเหล่ไปที่จวินอู่เสี ยในความไร้อานาจ

"อู่เสี ย เจ้าไม่จาเป็ นต้อง ... "

"ข้าจะไป" จวินอู่เสี ยกล่าวเสี ยงห้วน ภาวะจายอมในฐานะ

ศิษย์ของอาจารย์คือรู ้สึกแปลกและไม่คุน้ เคยของจวินอู่
เสี ย นางเพิ่งเรี ยนรู ้จากการสังเกตจากเชียวชูและคนอื่น ๆ
และนัน่ เป็ นเพียงสิ่ งเดียวที่เธอเรี ยนรู ้ในช่วงเวลานั้น

เหยีย่ นบุกยุ ถอนหายใจหนัก เขารู ้วา่ จวินอู่เสี ยไม่ได้พดู

อะไรมากนัก แต่เห็นได้ชดั สาหรับเขาว่าเป็ นลูกศิษย์ที่พดู
น้อยคนหนึ่งของเขา สิ่ งที่ผา่ นมาริ มฝี ปากเหล่านี้กลายเป็ น
ความจริ งแน่นอนและไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ง่าย
จวินอู่เสี ยส่ งเจ้าแมวดาน้อยเข้ามาอยูใ่ นความดูแลของ
หลงลัว่ อีกครั้งและไปพบอาจารย์ใหญ่กบั เหยีย่ นบุกยุ

ระหว่างทางพวกเขาได้ผา่ นลูกศิษย์สานักศึกษาหงษ์เพลิง
หลายคน เมื่อศิษย์เหล่านั้นเห็นจวินอู่เสี ยกับเหยีย่ นบุกยุ
พวกเขาก็เริ่ มชี้และกระซิบกระซาบระหว่างพวกเขาเอง
อย่างเปิ ดเผย ไม่สนใจหรื อแสดงความเคารพต่อเหยีย่ นบุ
กุยในฐานะอาจารย์ในสถาบันศึกษา

เหยีย่ นบุกยุ คุน้ เคยความไม่สุภาพของพวกเขาและไม่เคย

ได้รับผลกระทบจากสิ่ งนั้นเลย แต่คราวนี้ดวงตาของเขา
เหลือบไปที่จวินอู่เสี ย รู ้สึกเสี ยใจที่จวินอู่เสี ยต้องเผชิญกับ
การโดนชี้และเสี ยงกระซิบกระซาบเหล่านั้น
แต่จวินอู่เสี ยดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย เห
ยีย่ นบุกยุ เห็นว่าหลังของลูกศิษย์ตวั เล็กของเขาสามารถยืด
ตรงและไม่งอตัวแม้แต่นอ้ ย แม้วา่ ท้องฟ้าถล่มลงบนพวก
เขา

เขากังวลใจในขณะที่เขาคิดว่าจวินอู่เสี ยอาจไม่ตอ้ งทน

ทุกข์ทรมานจากการโดนจ้องมองมากมายที่เต็มไปด้วย
ความรังเกียจ

แต่ความจริ งก็คือเหยีย่ นบุกยุ คิดไม่ผดิ !

ก่อนที่จวินอู่เสี ยลงมือปฏิบตั ิภารกิจเพื่อบังคับให้รัฐบาล

เปลี่ยนระบอบสังคมในรัฐฉี ชื่อเสี ยงของเธอเสี ย พวกเขา
มองประชาชนของรัฐฉี ที่มอบให้เธอในสมัยนั้นแย่กว่านี้
หลายเท่า แต่.....

เธอไม่เคยใส่ ใจพวกเขาเลย สายตาของเธอไม่ได้ใส่ ใจ

แม้แต่กบั คนเหล่านั้นแม้แต่วนิ าทีเดียว

สานักศึกษาหงษ์เพลิงเคยมีอาณาเขตขนาดใหญ่ แต่
ดินแดนของโรงเรี ยนได้ลดลงฮวบฮาบหลังจากที่ได้รับ
การสร้างขึ้นใหม่ เนื่องจากขาดเงินทุน อาคารของสถาบัน
ศึกษาไม่ได้รับการตกแต่งใหม่หรื อได้รับการบารุ งรักษา
อย่างถูกต้องมานานหลายปี และอาคารที่เสื่ อมโทรมแสดง
ให้เห็นอย่างเจ็บปวดถึงสถานการณ์ทางการเงินที่น่าอาย
ของสถาบันศึกษา
ห้องของอาจารย์ใหญ่เป็ นสถานที่เล็ก ๆ และสี บนประตู
ลอกออก วัชพืชขึ้นในรอยแยกของบันไดที่ทอดขึ้นสู่
ประตูและสถานที่ท้ งั หมดดูหดหู่

ขณะที่พวกเขาผลักให้ประตูเปิ ดออก ชายชราคนหนึ่งมี

เคราสี ขาวอยูใ่ นห้อง นัง่ อยูห่ ลังโต๊ะ คนแก่ใบหน้าเหี่ ยว
ย่น ดวงตาหรี่ แคบลงขณะที่เหอชิวเชิงยืนอยูข่ า้ งหนึ่ง
วิจารณ์เหยีย่ นบุกยุ และศิษย์ใหม่ของเขา จวินอู่เสี ย ด้วย
เสี ยงแหลมสู งขึ้นลงไม่มีที่สิ้นสุ ด

เมื่อเขาเห็นเหยีย่ นบุกยุ และจวินอู่เสี ยเข้ามา ข้อร้องเรี ยน

ของเหอชิวเชิงทวีความรุ นแรงมากขึ้นและเสี ยงของเขา
เริ่ มสู งขึ้นอีก
การแสดงออกของเหยีย่ นบุกยุ ได้รับการเยาะเย้ยอย่าง
ชัดเจน แต่จวินอู่เสี ยเป็ นคนสงบเงียบ ดูราวกับว่าข้อ
ร้องเรี ยนเหล่านั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนาง

"อาจารย์ใหญ่ มองไปที่นี่ คนสองคนนี้เป็ นคนที่ดูหมิ่นกฎ

ของท่าน ! ข้าเพิง่ จะนับตัวเลขก่อนหน้านี้และในช่วงสอง
สามวันที่ผา่ นมา ความสู ญเสี ยของตึกทิศตะวันออก
เพิ่มขึ้นเป็ นเงินสิ บกว่าเท่า ! ถ้าพวกเรายังคงยอมสละ
ต่อไป พวกเขาอาจลากสานักศึกษาหงษ์เพลิงทั้งหมดลง
ไปกับพวกเขา" เหอชิวเชิงพูดต่อเนื่องไปเรื่ อย ๆ

ขณะที่กล่าวถึงเงิน การแสดงถึงความเบื่อหน่ายของ
อาจารย์ใหญ่ผดุ ขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้นมองเหยีย่ นบุกยุ
และจวินอู่เสี ย
"บุกยุ เมื่อไหร่ ที่เจ้าจะจ่ายเงินที่ยงั คงค้างอยู?่ เราไม่
สามารถอนุญาตให้เจ้าเลื่อนการชาระเงินไปเรื่ อย ๆ ได้
เจ้ายอมให้ศิษย์ของเจ้าคนนี้ทาร้ายศิษย์อื่นของตึกทิศใต้
และเมื่อข่าวเหตุการณ์น้ ีไปถึงหูครอบครัวของเขา
ครอบครัวเขาจะไล่ล่าเจ้า! ถ้าพวกเขาตัดสิ นใจให้ลูกของ
พวกเขาลาออกจากสถาบันศึกษา พวกเราก็จะสู ญเสี ย
รายได้อีก!" อาจารย์ใหญ่ต่อว่าเหยีย่ นบุกยุ หน้าของเขา
เสี ยใจอย่างสุ ดซึ้ ง
ตอนที่ 368 : การยกระดับของตึกทิศตะวันออก (3)

การแสดงออกของเหยีย่ นบุกยุ เริ่ มหดหู่มากขึ้นขณะที่

ครู ใหญ่ดุด่าต่อไป และเหอชิวเชิงยืนอยูข่ า้ งหนึ่งด้วยความ
ยินดี

"ถ้าข้าขอเพิ่มจากอาจารย์ใหญ่ ข้าคิดว่าตึกทิศตะวันออก
ควรนาโดยบุคคลที่โดดเด่น ดูสิ่งที่เหยีย่ นบุกยุ ทาอะไร
ตอนนี้? เขาดึงดูดเหล่าศิษย์ไม่กี่คนเท่านั้นในหลายปี ที่
ผ่านมา นอกจากบรรดาพวกขอทานน้อย ใครที่ยอมรับว่า
เขาเป็ นอาจารย์ของพวกเขา? และตอนนี้ สถานการณ์ใน
ตึกทิศตะวันออกกาลังแย่ลงเท่านั้น พวกเขาตัดสิ นใจที่
เลือกเอาขอทานเล็ก ๆ คนหนึ่งจากที่ไหนสักแห่ง ผูซ้ ่ ึ งจะ
ไม่สามารถเสี ยค่าใช้จ่ายใด ๆ เจ้าขอทานน้อยคนนี้มีความ
กล้าที่จะทาร้ายลูกศิษย์ของข้าจากตึกทิศใต้! ถ้าอาจารย์
ใหญ่อนุญาตให้ทาต่อไป สถาบันศึกษาแห่งนี้จบสิ้ น ! "
เหอชิวเชิงกล่าวด้วยคาพูดหยาบคาย คาพูดของเขาอาบ
ด้วยยาพิษ

"นี่ ... .. " อาจารย์ใหญ่ขมวดคิ้วอย่างขุ่นเคือง

จวินอู่เสี ยสังเกตเห็นความผิดปกติในทุกเรื่ องที่เกิดขึ้นใน

ห้อง และความเย็นเยือกในดวงตาของนางทวีความรุ นแรง
ขึ้น

“อาจารย์ใหญ่ ท่านต้องไม่ลงั เลอีกต่อไป ท่านต้องการรอ

จนกว่าปลิงในตึกทิศตะวันออกจะขับเหล่าลูกศิษย์ในตึก
ทิศใต้ท้ งั หมดออกจากสถาบันศึกษาก่อนที่ท่านจะจัดการ
หรื อไม่? เหล่าลูกศิษย์ท้ งั หมด ... .." เหอชิวเชิงไม่ได้พดู
จบเมื่อ ... ..

จวินอู่เสี ยวางมือของเธอลงบนโต๊ะของอาจารย์ใหญ่ เสี ยง

ของเธอชัดเจนและมันทาให้สายตาทุกคู่ในห้องหันไปหา
นาง พวกเขามองไปที่มือเล็กๆ บนโต๊ะและเห็นตัว๋ แลก
เงินใบเดียวอยูใ่ ต้มือ

"พอหรื อไม่?" จวินอู่เสี ยถามอย่างเย็นชา

ในขณะนั้น ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ
ดวงตาของอาจารย์ใหญ่เพ่งมองบนตัว๋ แลกเงินและเขาไม่
ขยับ แต่ดวงตาของเขาเป็ นประกายสว่างขึ้นเมื่อเขาเห็น
มัน

ตัว๋ แลกเงิน 1 ใบ.....

ครั้งสุ ดท้ายเมื่อไหร่ ที่เขาได้เห็นตัว๋ แลกเงิน ?

เหอชิวเชิงที่ได้รับการผลักดันอย่างฉุนเฉี ยวจากอาจารย์
ใหญ่เพือ่ ไล่เหยีย่ นบุกยุ ออก และที่เตะลูกศิษย์ของเขา
ก่อนที่เขาจะถูกขัดจังหวะกะทันหัน กลายเป็ นกระดาษสี
ขาวแผ่นนึงเมื่อเขาเห็นตัว๋ แลกเงิน !
ใบหน้าของเขากระตุกและเขาพยายามจะสงบสติอารมณ์
ก่อนที่เขาจะพูดต่อ: "ตึกทิศตะวันออกมีค่าธรรมเนียมที่ยงั
ไม่จ่ายมาหลายปี แล้ว อย่าคิดว่าเจ้าสามารถระงับ
สถานการณ์ได้ดว้ ยเงินไม่กี่ร้อย ลูกศิษย์ของข้าคนนั้นมา
จากครอบครัวที่ร่ ารวยและครอบครัวของเขาคงจะไม่คิด
มากกับเงินแค่ไม่กี่ร้อย มันไม่ใช่เรื่ องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่
ขอร้อง ... "

เสี ยงของเหอชิวเชิงหายไปเหมือนกับมีอะไรติดในลาคอ
ของเขา

อาจารย์ใหญ่เอื้มมือของเขาไปทางตัว๋ แลกเงินขณะที่
เหอชิวเชิงกาลังพูดและตรวจสอบอย่างใกล้ชิด เมื่อเขา
เห็นจานวนที่ระบุในตัว๋ แลกเงิน เขาหายใจเข้าลึก ๆ !
เหอชิวเชิงแอบมองรวดเร็ วในขณะที่เขาบังคับใบหน้าของ
เขาให้ดูเฉยเมย เมื่อดวงตาของเขาเห็นจานวนในตัว๋ แลก
เงิน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เขาแลดูดว้ ยความไม่เชื่อและ
หัวเข่าของเขาเกือบจะทรุ ดลง

ในตัว๋ แลกเงินสี ขาวเหมือนกับหิ มะ ตัวเลขที่น่าตกใจถูก

เขียนไว้อย่างชัดเจน ...

100,000 !

มือของอาจารย์ใหญ่สนั่ ขณะที่เขาถือตัว๋ แลกเงินไว้และ

เคราของเขาพองขึ้น
รายได้ประจาปี ของสานักศึกษาหงส์เพลิงหักด้วย
ค่าใช้จ่ายแล้วมีจานวนเพียง 3-40,000 ตาลึง และจวินอู่เสี ย
ได้โยนเงินออกมาเป็ นแสนโดยไม่สะดุง้ !

นัน่ คือรายได้ 3 ปี ของสานักศึกษาหงษ์เพลิงในมือของ

อาจารย์ใหญ่!

ไม่น่าแปลกใจอาจารย์ใหญ่กาลังสัน่ เหมือนต้นหลิวใน
สายลม

เหอชิวเชิงดูเหมือนเขากาลังกลืนอุจจาระและเขาไร้
เสี ยงพูด
เหล่าลูกศิษย์ของเขาอาจจะสามารถให้ได้ 2-300 แต่เจ้า
อันธพาลโยนมันออกไปอย่างง่ายดายเป็ นแสน

เหอชิวเชิงสงสัยสายตาของเขาต้องเล่นกลอะไรกับเขาสัก
อย่าง

"นัน่ …. ตัว๋ แลกเงินนั้นต้องเป็ นของปลอม!" เหอชิวเชิงตะ

โกนด้วยความไม่เชื่อ เป็ นไปไม่ได้คนที่ยงั เด็กจะมีเงิน
มาก!

จวินอู่เสี ยได้ยกคิ้วขึ้นและจ้องมองที่เหอชิวเชิง แต่ไม่ใส่

ใจที่จะพูดกับเขา
อาจารย์ใหญ่ได้ยนิ เหอชิวเชิง และเขาจ้องด้วยตาของเขา
ขณะที่เขาตรวจสอบอย่างรอบคอบชื่อร้านแลกเงิน

หลังจากนั้นสักครู่ เขาก็ยมิ้ กว้าง: "ตัว๋ แลกเงินเป็ นของจริ ง!

นี่คือตราประทับของร้านแลกเงินวิญญาณดวงจันทร์! มัน
ของแท้แน่นอน!"

เหอชิวเชิงนิ่งงันในเวลานี้ ร้านแลกเงินวิญญาณดวงจันทร์
เป็ นร้านแลกเงินที่ใหญ่ที่สุด และสาขาของพวกเขาอยูท่ วั่
แผ่นดิน และตราประทับของพวกเขาถูกตรึ งด้วยพลัง
วิญญาณและไม่สามารถทาซ้ าได้โดยผูอ้ ื่น
ตอนที่ 369 : ต้องการเพิ่มอีกไหม? (1)

ใบหน้าของเหอชิวเชิงเป็ นสี เขียวและริ มฝี ปากของเขา

เปลี่ยนเป็ นสี ม่วง เขารู ้สึกราวกับว่าเขาโดนตบหน้าและ
รู ้สึกอับอายกว่าคาพูด

อาจารย์ใหญ่หนั กลับไปมองจวินอู่เสี ย สี หน้าของเขา

เปลี่ยนไปอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อและน่าหลงใหล สายตา
เหล่านั้นเห็นแค่การเดินและพูดเรื่ องทองกับจวินอู่เสี ย

"อู่เสี ยเป็ นชื่อของเจ้าใช่ไหม? เจ้าสามารถอยูใ่ นตึกทิศ

ตะวันออกได้นานเท่าที่เจ้าต้องการและหากเจ้าพบอะไรที่
ไม่เป็ นที่พอใจ เจ้าสามารถแจ้งให้เราทราบได้" อาจารย์
ใหญ่หนั มาทาดีต่อเด็กชายที่ใจกว้างและฟุ่ มเฟื อยอย่างไม่
น่าเชื่อ และหวังว่าในวันนั้นสาหรับจวินอู่เสี ยอยูใ่ นสานัก
ศึกษาหงษ์เพลิงไปตลอดชีวิต

จวินอู่เสี ยไม่ให้เกียรติเขาด้วยการตอบ

อาจารย์ใหญ่กระแอมและบอกเหอชิวเชิงอย่างเคร่ งขรึ ม
"เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับศิษย์ของเจ้าเป็ นเรื่ องของอดีตและ
ข้าไม่ตอ้ งการฟังคาอื่นใดอีก อู่เสี ยเพิ่งมาเรี ยนที่สานัก
ศึกษาหงษ์เพลิงและเพิ่งปรับตัวเองให้เข้ากับที่นี่ ดูแลลูก
ศิษย์ของเจ้าไว้ให้ดีและอย่าปล่อยให้พวกเขาหลงทางไกล
เกินไป จะไม่สะดวกกับผูอ้ ื่น ถ้าข้าได้ยนิ ว่าศิษย์ที่ไม่เกรง
กลัวของเจ้าไปข่มขู่เขา ข้าจะไม่ลงโทษมันเบา ๆ อีก"
ภายใต้การล่อลวงด้วยกลิ่นสกปรกของเงิน ตาม
สถานการณ์ภายใต้การชักชวนที่ต่อต้านไม่ได้ อาจารย์
ใหญ่ตกภายใต้มนต์สะกดของมัน!

เหอชิวเชิงยังคงยืนอยูด่ า้ นข้าง กลายเป็ นหิ น และเขาไม่

สามารถเปล่งถ้อยคาออกมาได้แม้แต่คาเดียว

ถูกรังแก!? เด็กผูช้ ายที่ยนื อยูข่ า้ งหน้าพวกเขามีชีวติ อยูแ่ ละ

แข็งแรงปราศจากรอยขีดข่วน! ศิษย์ของเขาคือคนที่ยงั
นอนอยูบ่ นเตียง!

ใครกาลังทาการข่มขู่ที่นี่!?
อย่างไรก็ตามเหอชิวเชิงช่วยอะไรไม่ได้ที่เขารู ้ตลอดเวลา
ว่าอาจารย์ใหญ่มีเพียงสายตาสาหรับเงินเท่านั้น ใครมี
มากกว่าจะได้รับความโปรดปรานจากเขา! ตึกทิศใต้ได้
ครอบงาสานักศึกษาหงษ์เพลิงทั้งหมดนี้เพราะลูกศิษย์
หลายคนที่อยูใ่ ต้เขามาจากครอบครัวที่ร่ ารวย แต่ตอนนี้สิ่ง
ต่าง ๆ เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ห้องพวกขอทานได้รับ
การยอมรับว่าเป็ นคนสมัยใหม่และคว้าตาแหน่งสู งสุ ดใน
สถาบันศึกษาจากเขา!

ค่าธรรมเนียมทั้งหมดของเหล่าลูกศิษย์ในตึกทิศใต้ จะไม่
เพิ่มขึ้นเป็ นแสนในสองสามปี ไม่มีทางใดที่พวกเขา
สามารถเอาชนะได้

หลังจากที่ตาหนิเหอชิวเชิง อาจารย์ใหญ่มาหาจวินอู่เสี ย
ส่ งยิม้ เหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิที่สดใสอีกครั้งและกล่าว
ว่า "ถ้าเจ้าคิดว่าเหยีย่ นบุกยุ ไม่เหมาะสมในทางใด ๆ
โปรดแจ้งให้เราทราบเพื่อให้ขา้ สามารถจัดหาอาจารย์จาก
ตึกอื่น ๆ สาหรับเจ้า ถ้าเจ้าชอบ"

จวินอู่เสี ยตอบว่า "ตึกทิศตะวันออกดีอยูแ่ ล้ว"

"ใช่ ใช่ ใช่ เหยีย่ นบุกยุ ต้องได้รับคาอวยพรที่สามารถรับ

ศิษย์ที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ได้ เขาต้องทาอะไรบางอย่างที่ดี
ในชีวติ ที่ผา่ นมาของเขา" อาจารย์ใหญ่กาลังก้มหัวลงจน
ศีรษะเกือบจะแตะพื้น

"ถ้าไม่มีอะไรอื่น ข้าขอตัวก่อน" จวินอู่เสี ยไม่ได้สนใจ

อาจารย์ใหญ่
"เเน่นอน กรุ ณากลับไปพักผ่อน บุกยุ เร็ วและส่ งลูกศิษย์
กลับไปเพื่อพักผ่อน ที่นี่ลมแรง อย่าทาให้ศิษย์ของเจ้าไม่
สบาย เขาดูตวั เล็กนิดเดียว ข้าจะให้หอ้ งครัวเตรี ยมอาหาร
ที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้กบั ตึกทิศตะวันออกในวัน
พรุ่ งนี้" อาจารย์ใหญ่กาลังแสดงความเอื้อเฟื้ อ

ใบหน้าของเหยีย่ นบุกยุ ว่างเปล่าขณะที่เขานาจวินอู่เสี ย

ออกไป แม้กระทัง่ หลังจากที่พวกเขาเดินออกจากห้อง สี
หน้าของเขายังคงตกใจอยู่

"เด็กน้อย เจ้าหาเงินมาได้มากขนาดไหน?" เหยีย่ นบุกยุ

เห็นจวินอู่เสี ยดึงตัว๋ แลกเงินออกมาและมันไม่เพียงแต่ทา
ให้เหอชิวเชิงและอาจารย์ใหญ่เกือบตาบอด แม้เหยีย่ นบุ
กุยรู ้สึกว่าโลกนี้น่าอัศจรรย์ สถานที่ที่เต็มไปด้วยสิ่ ง
มหัศจรรย์และผูค้ น
ศิษย์ตวั เล็กของเขาสวมเสื้ อผ้าธรรมดาและดูเหมือนว่าเขา
มาจากครอบครัวที่เรี ยบง่าย แต่เขาดึงตัว๋ แลกเงินมูลค่า
หนึ่งแสนออกมาโดยไม่กระพริ บตา ... ..

เหยีย่ นบุกยุ มาที่อาณาจักรล่างหลายปี แล้วและเขาไม่เคย

เห็นเงินมากกว่าร้อยเหรี ยญเงิน

"มากเหรอ?" จวินอู่เสี ยหันไปมองเหยีย่ นบุกยุ นางสงสัย

หลังจากที่นางเกิดใหม่ นางไม่เคยซื้ออะไรและไม่
จาเป็ นต้องจ่ายอะไร ทุกอย่างที่นางต้องการ จวินเสี่ ยน
เตรี ยมให้กบั นาง และนางไม่เคยจัดการเงินมาก่อนในโลก
นี้ ตัว๋ แลกเงินที่เธอมีเป็ นเพียงสิ่ งที่จวินเสี่ ยนได้ยดั เข้าไป
ในมือของนางก่อนที่นางจะจากไป ตัว๋ แลกเงินเหล่านั้นมี
คุณค่าเหมือนกระดาษเปล่าในสายตาของนาง

"อาจารย์ตอ้ งการตัว๋ แลกเงินเพิม่ เหรอ? ข้ามีตว๋ั แลกเงินอยู่

นี่อีก" จวินอู่เสี ยห็นว่าเหยีย่ นบุกยุ มีความสนใจเป็ นอย่าง
มากในตัว๋ แลกเงิน เธอดึงพวกมันออกจากแขนเสื้ อของ
นาง ...ปึ กตัว๋ แลกเงินอย่างหนา

มูลค่าต่าสุ ดระหว่างปึ กหนา มีมูลค่าอย่างน้อย 50,000 !

หลังจากที่จวินอู่เสี ยทาเสร็ จแล้ว โม่เฉี่ ยนเยวียนได้ทาสิ่ ง

เดียวกันและยัดตัว๋ แลกเงินเข้าไปในมือของจวินอู่เสี ย
ก่อนที่เขาจะปล่อยเธอไป
อ๋ องและจักรพรรดิ ... พวกเขาไม่ได้อยูใ่ นความ
ครอบครองตัว๋ แลกเงินในนิกายน้อยกว่าหมื่นได้อย่างไร
............ ..
ตอนที่ 370 : ต้องการเพิ่มอีกไหม? (2)

ดวงตาของเหยีย่ นบุกยุ เกือบพลัดหลุดออกมาจากเบ้าตา

ของเขา เขารู ้สึกตกใจจนพูดไม่ออก มูลค่าเงินที่จวินอู่เสี ย
ได้ผลักเข้ามาในอ้อมแขนของเขา ดวงตาของเขากวาด
ผ่านธนบัตรเหล่านั้น เขานับและประเมินจานวนเงินใน
หัวของเขา มีอยูอ่ ย่างน้อย 1,000,000 ในมือของเขา ... ..

ราวกับว่าอู่เสี ยได้ทิ้งถ่านหิ นร้อนไว้ในอ้อมแขนของเขา

เหยีย่ นบุกยุ รี บคืนพวกมันกลับไปที่อู่เสี ย

"ข้าไม่ตอ้ งการมัน เจ้าเก็บสิ่ งเหล่านี้ไว้ดีกว่า" คาพูด

เหล่านั้นออกมาจากปากของเขา แม้กระนั้นหัวใจของเขา
ยังคงมีหยดเลือด ... ..
เด็กตัวเล็กกระทัดรัดได้ถือเงินจานวนมากไว้กบั เขา!

ทาให้ความทะยานแข็งแกร่ งของเหยีย่ นบุกยุ รู ้สึกน้อยกว่า

เมื่ออยูต่ ่อหน้าจวินอู่เสี ย

จวินอู่เสี ยเก็บเงินไว้ในแขนเสื้ อของนาง เพื่อไม่ให้

ความรู ้สึกผิดของเหยีย่ นบุกยุ และหัวใจที่ขดั แย้งกันอย่าง
ลึกซึ้ ง

เมื่อพวกเขากลับมาที่ตึกทิศตะวันออก เชียวชูและคนใน
กลุ่มที่เหลือกาลังรออย่างใจจดใจจ่ออยูท่ ี่สวน เมื่อพวกเขา
เห็นจวินอู่เสี ยและเหยีย่ นบุกยุ ที่รีบกลับมาอย่างรวดเร็ ว
พวกเขาก็รีบวิง่ ไปหาทั้งคู่ที่เข้ามาทางประตู
"มันไปได้อย่างไร? ครู ใหญ่พดู ว่าอย่างไร?" เชียวชูถาม
ด้วยความห่วงใย

เหยีย่ นบุกยุ ถอนหายใจอย่างหนักและใบหน้าของเขาเป็ น

หน้ากากของความเศร้าโศก ทาให้สี่หวั ใจของลูกศิษย์ของ
เขาตกลงอย่างหนักเกือบจะถึงนิ้วเท้าของพวกเขา

"ในอนาคต….."

เชียวชูและคนอื่นๆ มองขึ้นไปที่เสี ยงหนักของเหยีย่ นบุกยุ

จ้องมองเขาด้วยน้ าตาเออล้นจากตาของพวกเขา
"เหอชิวเชิงจะไม่มาหาเรื่ องกับเราอีก!" ใบหน้าของเหยีย่ น
บุกยุ แผ่กว้างออกไปเป็ นรอยยิม้

"อะไรนะ ? " เชียวชูและศิษย์ท้ งั สามคนของเขาก็จอ้ งมอง

ที่อาจารย์ของพวกเขา

ในขณะนั้นดวงตาของเชียวชูกว้างขึ้นในขณะที่เขาหันไป
หาจวินอู่เสี ย เพื่อถามว่า "เสี ยน้อย! อย่าบอกข้า เจ้า ... ..
เจ้าตีเหอชิวเชิงและอาจารย์ใหญ่เช่นกัน!"

ด้วยนิสยั ของอู่เสี ยต้องเป็ นเช่นนั้น!

"ไม่" จวินอู่เสี ยตอบ

"เจ้า ... .. เจ้าไม่ตอ้ งหนักใจ ถ้าพวกเขาทาอะไรกับเจ้า
เยียนน้อยกับข้าจะลักพาตัวเขาและแก้แค้นให้เจ้าโดยไม่
บอกให้อาจารย์รู้" เชียวชูสญ ั ญาอย่างกังวลโดยไม่ได้คิด

มือใหญ่ของเหยีย่ นบุกยุ คว้าเชียวชูไว้ที่ดา้ นหลังศีรษะของ

เขาอีกครั้งและเขาก็กลอกลูกตาของเขาราวกับเวทนา
ความโง่เขลาของศิษย์ "เจ้าคิดว่าข้าเป็ นคนหูหนวกหรื อ
อย่างไร ! "

จวินอู่เสี ยหมดคาพูดกับคาตลกของเชียวชู นางไม่เข้าใจว่า

เรื่ องง่าย ๆ เช่นนี้กลายเป็ นเรื่ องที่ซบั ซ้อนมากในจิตใจ
ของพวกเขา
"เอาล่ะไม่เป็ นไร ตอนนี้ทุกสิ่ งทุกอย่างดีแล้ว เด็ก ๆ เพิ่ม
การฝึ กซ้อมของพวกเจ้า อย่าอยูท่ ี่นี่แล้วขี้เกียจ" เหยีย่ นบุ
กุยกระจายกลุ่มด้วยคาพูดของเขา รอยยิม้ กว้าง ๆ ซ่อนอยู่
หลังเคราของเขา

ศิษย์คนใหม่ของเขา จริ ง ๆ แล้วเกินความคาดหวังทั้งหมด

ของเขา!

เหยีย่ นบุกยุ ไม่ได้เตรี ยมที่จะอธิบายทุกอย่างใน

รายละเอียดและจวินอู่เสี ยก็ดูเหมือนจะไม่ตอ้ งการเล่า
อะไรเช่นกัน เชียวชูและคนอื่น ๆ ไม่สามารถละทิ้งความ
พยายามที่จะฝึ กฝนต่อไป แต่จิตใจของพวกเขาก็เต็มไป
ด้วยความกังวล พวกเขาเตรี ยมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับ
เหอชิวเชิงและอาจารย์ใหญ่ ปกป้องลูกศิษย์ตวั เล็กของ
พวกเขาเมื่อพวกเขามาสร้างปัญหา
จวินอู่เสี ยเดินกลับไปที่หอ้ งของนางและนัง่ ลงอุม้ แมวดา
ตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของนาง นางเรี ยกออกมาอย่าง
นุ่มนวลและเยีย่ ฉาก็โผล่เข้ามาทางประตู

"นายสาว ท่านจะสัง่ อะไร?" เยีย่ ฉาถาม คุกเข่าลงบนเข่า

ข้างเดียว

จวินอู่เสี ยหยิบปึ กธนบัตรออกมาวางไว้บนโต๊ะ นาง

กระซิ บสักสองสามคาให้เยีย่ ฉาและช่วงต่อมา เยีย่ ฉาเก็บ
เงินไว้อย่างระมัดระวังก่อนที่เขาจะหายตัวไปอย่างเงียบ
เชียบ
จวินอู่เสี ยยังคงนัง่ อยูบ่ นเก้าอี้และมองไปที่แมวดาที่หลับ
อยู่

ถ้ามันตื่นอยู่ บางทีมนั อาจจะบอกนางว่าควรจัดการกับ

สถานการณ์ก่อนหน้านี้ได้อย่างไร

เช้าวันรุ่ งขึ้น เชียวชูและคนอื่นๆ เดินออกจากห้องพร้อม

กับวงดารอบตา พวกเขาไม่ได้นอนตลอดคืนทั้งคืนและ
ต้องพลิกไปทั้งคืนด้วยความกังวล แต่ไม่มีใครออกมาห้อง
ตลอดทั้งคืน ความอยากรู ้อยากเห็นของพวกเขาถูกกระตุน้
ด้วยสิ่ งที่เกิดขึ้นกับอาจารย์ใหญ่และเมื่อพวกเขาเห็น
ดวงตาสี เข้มของกันและกันพวกเขาก็ยมิ้ ให้กนั และกัน
"ดูเหมือนอาจารย์ใหญ่จะไม่มาสร้างความเดือดร้อน
หลังจากนี้ แต่อาจารย์และเสี ยน้อยทาอย่างไร" เชียวชูเกา
หัวของเขาด้วยความสับสน

ผิวที่ดูอ่อนเยาว์ของฮัว่ เหยาทาให้ดวงตาของเขาดูหมอง
คล้ าและเขาก็ลุกขึ้นส่ ายศีรษะเหมือนกัน สับสน
เหมือนกัน

"ดีที่พวกเขาไม่ได้มา ไม่ตอ้ งกังวลเรื่ องนี้อีก" เฟยหยาน

เหยียดตัวลงอย่างเฉื่ อยชา หน้าตาหวานและสวยของนางก็
ยังคงแต่งแต้มด้วยอาการง่วงนอน

หลงลัว่ เพียงแค่ดึงเสื้ อผ้าของเขาเพื่อทาให้เป็ นระเบียบ

เรี ยบร้อยและไม่ได้พดู อะไร
ตอนที่ 371 : ต้ องการเพิ่มอีกไหม? (3)
————————-
ลูกศิษย์ทงสีั ้ ่ของตึกทิศตะวันออกไม่ได้ มีปฏิกิริยาแต่
อย่างใด ไม่สามารถพูดได้ ในส่วนที่เหลือของสานักศึกษา
หงษ์ เพลิง!
ความวุน่ วายจากกลุม่ คนก็แตกออกและลากคนขี ้เซาทัง้
สี่ไปยังแหล่งที่มาของเสียง อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาไป
ถึงที่นนั่ พวกเขาก็ตกใจกับสายตา
พวกเขาเห็นผู้ชายหลายสิบคนแต่งชุดสีเทา พวกเขาแบก
เกี ้ยวเดินเข้ ามายังตึกทิศตะวันออกของสานักศึกษาหงษ์
เพลิง เบื ้องหลังคนเหล่านี ้ มีคนอีกกลุม่ กาลังหามหีบ
ใหญ่ที่ต้องใช้ ผ้ ชู าย 2 คนเพื่อหาม พวกเขารี บไป
ข้ างหน้ าเมื่อเห็นเชียวชูและคนอื่น ๆ ที่ออกมาจากตึกทิศ
ตะวันออกและวางสัมภาระของพวกเขาลง
เราพบสถานที่ถกู ต้ องในที่สดุ โปรดช่วยเราลงลายมือชื่อ
ลงในใบรับสินค้ าที่นี่ มีทงหมด
ั้ 8 ลัง เป็ นเสื ้อผ้ าชันดี
้
จากร้ านศาลาพระจันทร์ ทอผ้ า เสื ้อผ้ าผู้ชาย 7 ลังและ
เสื ้อผ้ าผู้หญิง 1 ลัง เราผสมผสานระหว่างรองเท้ า ถุงเท้ า
และเครื่ องประดับ เป็ นของขวัญของเจ้ าของร้ านของเรา
ส่งให้ กบั ลูกค้ าที่น่านับถือ โปรดตรวจสอบสินค้ าที่จดั ส่ง
และดูวา่ ทุกสิง่ ทุกอย่างเป็ นไปตามที่สงั่ พวกเราจึงจะ
กลับไปได้ หัวหน้ ากลุม่ แต่งตัวด้ วยชุดดีมาก เขามีรอยยิ ้ม
สดใสบนใบหน้ าของเขา ขณะที่เขาส่งใบรับสินค้ าให้ กบั
เชียวชู
เชียวชูตะขิดตะขวงใจ ขณะที่เขาจ้ องเขม็งอย่างไม่ลงั เล
ไปที่ลงั ทังแปดใบต่
้ อหน้ าของเขา
ด้ วยความสนใจทังหมดที ้ ่ดงึ ดูดโดยชายกลุ่มใหญ่อยู่
ด้ านหน้ าของตึกทิศตะวันออก เหล่าลูกศิษย์จากตึกอีก
ข้ างหนึง่ กาลังพูดเสียงดังด้ วยการคาดเดาและเมื่อผู้นา
คนเหล่านันได้ ้ กล่าวถึงจุดประสงค์ของเขา การพูด
เหลวไหลกลายเป็ นเสียงอุทานดังมาก!
ร้ านศาลาพระจันทร์ ทอผ้ า!
นัน่ เป็ นร้ านค้ าเครื อข่ายเสื ้อผ้ าที่มีชื่อเสียงอย่าง
กว้ างขวางสาหรับเสื ้อผ้ าชันดี ้ !
ในสถานที่นนั ้ ผ้ าเช็ดหน้ าเพียงผืนเดียวขายได้ กว่า 10
ตาลึง !
พวกเขาได้ ยินเขาถูกต้ องหรื อไม่?
พวกขอทานได้ สงั่ ซื ้อของจากพวกเขาไป 1 ครัง้ ….. 8
ลัง ….. 8 …..
มันต้ องใช้ เงินจานวนเท่าไร ? ปากของศิษย์ที่อยูร่ อบ ๆ
แห้ งผากขณะที่พยายามคานวณค่าใช้ จ่าย
พวกเขาส่วนใหญ่พดู ไม่ออกเมื่อเห็นของต่อหน้ าพวกเขา
จ้ องมองด้ วยความสงสัยและไม่เชื่อหูของพวกเขา
เชียวชูแข็งทื่อเป็ นรูปปั น้ เขาเข้ าใจทุกคาพูดที่ชายคนนัน้
พูดออกมา แต่เมื่อนามารวมเป็ นประโยคเดียวกัน เขาไม่
เข้ าใจสิง่ ที่พวกเขาหมายถึงอะไรในขณะนัน้
พวกเขาไม่ได้ มีเงินพอที่จะจ่ายเล่าเรี ยน แล้ วพวกเขาจะ
จ่ายค่าสินค้ าฟุ่ มเฟื อยเหล่านี ้จากร้ านศาลาพระจันทร์ ทอ
ผ้ าได้ อย่างไร?
หลังจากรอสักครู่แล้ ว เมื่อชายคนนันเห็
้ นว่าเชียวชูไม่ได้
ลงชื่อรับสินค้ า เขาหันศีรษะและส่งใบรับสินค้ าไปที่ฮวั่
เหยา
ฮัว่ เหยาตะลึงสักครู่ก่อนที่เขาจะมองไปที่ใบรับสินค้ าและ
สินค้ า ขมวดคิ ้วบนใบหน้ าของเขา ในที่สดุ เขาก็กล่าวว่า
มีข้อผิดพลาดอยูท่ ี่ไหนสักแห่ง? พวกเราไม่ได้ ซื ้อสิ่งของ
เหล่านี ้ ข้ าคิดว่าคงเป็ นการดีกว่า ถ้ าเจ้ าส่งพวกมัน
กลับไปทังหมดเลย
้
มันตัง้ 8 ลัง ! แม้ วา่ พวกเขาจะเลือกรายการใดรายการ
หนึง่ จากพวกมัน พวกเขาก็ไม่สามารถจ่ายได้
ชายคนนันยั้ งคงยิ ้มกล่าวว่า ไม่มีข้อผิดพลาด มันคือตึก
ทิศตะวันออกของสานักศึกษาหงษ์ เพลิง รายการทังหมด ้
ได้ รับการชาระเงินแล้ วและเจ้ าต้ องลงลายมือชื่อชื่อในใบ
รับสินค้ า และนัน่ คือทังหมด
้
จ่ายเงินทังหมดแล้
้ วเหรอ? ฮัว่ เหยามองไปที่หลงลัว่
แต่หลงลัว่ ยังคงไม่เข้ าใจ
ชายยิ ้มชี ้ไปที่ชื่อผู้รับที่ด้านล่างของใบรับสินค้ าและบอก
ว่า:
ใช่ มันถูกซื ้อโดยลูกค้ าชื่ออูเ่ สีย
“อูเ่ สีย!?”
ทังสี
้ ่คนโห่ร้องดังขึ ้นพร้ อมเพรี ยงเมื่อได้ ยินชื่อและจิตใจ
ของพวกเขาถูกเป่ าออกไปอย่างสมบูรณ์โดยการเปิ ดเผย
ที่น่าตกใจ !
ศิษย์จากตึกอื่นๆ ยังสับสน พวกเขาไม่เคยได้ ยินว่ามี
ศิษย์ในตึกทิศตะวันออกชื่ออูเ่ สีย คิดเพิ่มเติมเกี่ยวกับ
เรื่ องนี ้ พวกเขาคิดว่ามันเป็ นความผิดพลาด พวกขอทาน
ในตึกทิศตะวันออกไม่สามารถซื ้อสินค้ าฟุ่ มเฟื อยดังกล่าว
จากร้ านศาลาพระจันทร์ ทอผ้ าได้
ก่อนที่เชียวชูและคนอื่น ๆ จะฟื น้ ตัวจากอาการตกตะลึง
คนที่มีกาลังมากเดินมาหาพวกเขาซึง่ แบกไม้ หามเกี ้ยว
บนไหล่ของเขาพร้ อมกับใบรับสินค้ าหลายใบไว้ ในมือ
มันเป็ นอะไรที่แปลก ลูกค้ าคนหนึง่ ชื่ออูเ่ สีย ได้ วา่ จ้ างให้
เรามาที่ตกึ ทิศตะวันออกของสานักศึกษาหงษ์ เพลิงเพื่อ
ทาการตกแต่งและปรับปรุงใหม่ จะมีปัญหาอะไรไหมถ้ า
ให้ พวกเจ้ าลงลายมือชื่อในสัญญาเหล่านี ้ เพื่อให้ คนงาน
ของข้ าสามารถเริ่ มทางานได้ ?
…… .. เชี่ยวชูซงึ่ กลายเป็ นรูปปั น้ ตอนนี ้ตัวแข็งกับอ้ า
ปากค้ าง ตาของเขาปูดโปน
ใบหน้ าของฮัว่ เหยาแสดงความแปลกใจ แต่ดวงตาของ
เขาแวววาว
หลงลัว่ และเฟยหยานได้ ชาเลืองแลกเปลี่ยนความรู้ ใน
ที่สดุ ก็คิดออกผู้ที่อยูเ่ บื ้องหลังทังหมดนี
้ ้

ตอนที่ 372 : ต้ องการเพิ่มอีกไหม? (4)

————————-
มันคือน้ องเสีย … ในที่สดุ เชียวชูฟืน้ ขึ ้นมาพอที่จะพูด
ไม่กี่คาในขณะที่เขาจ้ องอยูด่ ้ วยความประหลาดใจ เป็ น
ความรู้สกึ ที่ไม่สามารถอธิบายได้ ในหัวใจของเขา
ฮัว่ เหยาพยักหน้ า ปั ญหากับอาจารย์ใหญ่ต้องได้ ใช้ วิธี
เดียวกันเช่นนี ้
เหยี่ยนบุกยุ อ้ างว่าปั ญหาทังหมดได้
้ หมดไปแล้ วเมื่อเขา
กลับมา แต่เหตุผลที่ชดั เจนในขณะนี ้ เหมือนที่พวกเขารู้
ว่าอาจารย์ใหญ่เป็ นพวกละโมบและเขาเพียงฟั งคนที่มี
เงินและละเว้ นเหตุผลทังหมดเมื
้ ่อเขาได้ กลิน่ เงิน
และสถานการณ์ตรงหน้ าพวกเขายืนยันว่าพวกเขาคิดถูก
จวินอูเ่ สียได้ แก้ ปัญหากับอาจารย์ใหญ่และใช้ ภาษาโปรด
ของอาจารย์ใหญ่ เงิน….
ข้ าไม่คิดว่าหนุ่มน้ อยของพวกเราจะร่ ารวยอย่างเหลือเชื่อ
เช่นนี ้ เฟยหยานยิ ้มจนดวงตาของนางหยีลงเป็ นรอยแยก
ขณะที่นางแอบดูในลังนึง บอกว่า เอ่อ … .. เจ้ าคิดว่าลัง
ของชุดผู้หญิง มีความหมายสาหรับข้ าไหม?
เชียวชูมองไปที่เฟยหยานขึ ้นลง และเห็นเสื ้อขนสัตว์
ธรรมดาของเฟยหยาน เขายิ ้มในใจอย่างชัว่ ร้ าย
ฉันจะบอกว่าใช่ (*TL อย่าพึง่ งงนะ เฉลยตอนหน้ า)
ใบหน้ าของเฟยหยานซีดลง
เฟยหยานที่น่ารักเดินหลบหน้ าอย่างอารมณ์บดู ทันทีไป
ยังมุมหนึง่ ความร่าเริ งหายไปอย่างกะทันหันโดยไม่มี
ร่องรอย
แคก … .. ให้ ฉนั ทาเอง หลังจากที่ฮวั่ เหยารู้วา่ เกิดอะไร
ขึ ้นที่นี่ เขายกมือขึ ้นและเอาดินสอถ่านจากชายคนนัน้
แล้ วเซ็นต์ชื่อ ฮัว่ เหยา ลงในทังสองใบรั
้ บสินค้ า
หลังจากที่พวกเขารับใบรับสินค้ าที่ได้ ลงลายมือชื่อ ชาย
จากร้ านศาลาพระจันทร์ ทอผ้ ายิ ้มและสัง่ คนของเขาให้ นา
เสื ้อผ้ าเข้ ามาข้ างใน และชายร่างกายาตะโกนใส่คนงาน
ของเขาเพื่อเริ่ มต้ นการตกแต่งในตึกทิศตะวันออก
เมื่อเหยี่ยนบุกยุ ก้ าวออกจากตึก เขาถูกครอบงาและตก
ตะลึงกับการปรากฏตัวของกลุม่ คนแปลกหน้ าอย่าง
ฉับพลัน การตัดและการทุบตึกทิศตะวันออกทาให้ เขา
เกือบจะทิ ้งขวดไวน์ที่เขาถือไว้ ในมือ
เขาเพิ่งจะเปิ ดปากของเขาเพื่อตะโกนเมื่อจมูกเหี่ยวย่น
ของเขาได้ กลิน่ หอมยัว่ ยวนของไวน์รสเลิศและดวงตา
ของเขาสว่างสุกใส
ฮัว่ เหยากาลังเซ็นต์ชื่อในใบรับสินค้ าอีกใบเมื่อเขาโดนตบ
ที่ท้ายทอยด้ านหลังศีรษะของเขา เขาหันศีรษะอย่าง
กราดเกี ้ยวของเขา แต่เห็นร่างสูงตระหง่านของอาจารย์
ของเขา ทาให้ เขาเงียบลงเหมือนหนู
ไวน์นี ้มาจากไหน? เหยี่ยนบุกยุ ถาม ตาของเขาหรี่ ลงเมื่อ
เขาเห็นไวน์หลายขวดต่อหน้ าฮัว่ เหยา ในขณะที่เขา
เกือบจะน ้าลายไหลในหัวใจของเขา
น้ องเสียซื ้อมันมา ฮัว่ เหยาเสร็ จสิ ้นการลงลายมือชื่อชื่อ
และส่งคืนให้ เจ้ าหน้ าที่สง่ ของ
เช้ าวันนัน้ เขาเจ็บข้ อมือจากการลงลายมือชื่อรับสินค้ า
และลานบ้ านเกือบเต็มไปด้ วยสินค้ าทุกประเภท
เมื่อเหยี่ยนบุกยุ ได้ ยินว่าอูเ่ สียซื ้อมา เขาหยิบไปสองขวด
ทันทีแล้ วก็หายตัวไปอยูใ่ นห้ องของเขาและไม่ได้ ถาม
อะไรเกี่ยวกับเรื่ องนี ้อีก
ฮัว่ เหยามองด้ วยความปวดหัว ขณะที่เขาสารวจสิ่งต่าง ๆ
ที่พวกเขาได้ รับมาตังแต่้ เช้ านี ้ไม่หยุดหย่อนและทุกอย่าง
ถูกวางเรี ยงซ้ อนกันในลานบ้ าน อาหาร เสื ้อผ้ า ของใช้
ประจาวัน และอุปกรณ์สาหรับการเดินทาง … ..
มันเป็ นมากกว่าที่เขาจะนับได้ และมันรวมถึงทุกสิง่ ที่พวก
เขาคิดเอาไว้ !
ของทังหมดมี
้ คณ
ุ ภาพดีมากและไม่ได้ ราคาถูก พวกเขา
อาศัยอยูใ่ นความยากจนเป็ นเวลานานและมันไม่น่าเกิด
ขึ ้นกับพวกเขา แม้ แต่เยาวชนที่มาจากตึกอื่น ๆ ที่เฝ้าดู
อยูไ่ กล ๆ ก็โมโหในที่สงิ่ ที่พวกเขาเห็น
พวกเขาได้ เห็นคนรวยโอ้ อวดความมัง่ คัง่ ของพวกเขา แต่
พวกเขาไม่เคยเห็นใครอวดมันด้ วยวิธีที่น่าประหลาดใจ
เช่นนี ้!
หลังจากเช้ าวันนัน้ ทุก ๆ คนในสานักศึกษาหงษ์ เพลิง
ทราบว่าในตึกทิศตะวันออก ลูกศิษย์ที่มีเงินมากล้ นได้
เข้ ามาอยู่ และชื่อของเขาคืออูเ่ สีย!
เกือบไม่มีใครรู้อย่างแน่นอนเมื่อไหร่ที่เขาเข้ ามาอยูใ่ นตึก
ทิศตะวันออกหรื อเขามาจากไหน ก่อนที่เขาจะแสดงตัว
เขาให้ ของขวัญที่ไม่ร้ ูจบท่วมตึกทิศตะวันออก
ทุกคนประมาณค่าใช้ จ่ายเกี่ยวกับของขวัญสาหรับเช้ าวัน
นันและมั
้ นน่าอยูใ่ กล้ เคียง 1 ล้ านตาลึง !
ตัวเลขดังกล่าวทาให้ ทกุ คนแทบเสียสติ …
พวกขอทานได้ สญ ู เสียชื่อเช่นผู้ที่ตงชื
ั ้ ่อตึกทิศตะวันออก
เหมือนกับว่าพวกเขาเองเป็ นที่อิจฉาและริ ษยาของตึกทิศ
ตะวันออก
ถ้ าตึกทิศตะวันออกเป็ นที่อยูข่ องพวกขอทานที่สามารถ
ใช้ เงินเป็ นจานวนล้ านตาลึงได้ สถานที่ที่พวกเขาอยูค่ ง
เป็ นแค่เล้ าหมู
ลูกศิษย์จากตึกอื่น ๆ ได้ ออกมาข้ างนอกดูตกึ ทิศ
ตะวันออกด้ วยความอยากรู้อยากเห็น แต่หลังจากที่เห็น
การกระหน่าใช้ เงิน พวกเขาวิ่งกลับไปที่ตกึ ของตัวเอง
ด้ วยหางจุกตูด และหยุดเรี ยกตึกทิศตะวันออกว่าเป็ นที่
อยูข่ องพวกขอทานตังแต่ ้ นนเป็
ั ้ นต้ นมา แต่พวกเขาได้ ชื่อ
เล่นอูเ่ สียเป็ น คนโง่ที่มีเงินมากเกินไป ด้ วยความอิจฉา
พวกเขาคิด … ..
ถ้ าเจ้ ามีเงินมาก ทาไมไปตึกทิศตะวันออก? ทุกคนรู้วา่ เห
ยี่ยนบุกยุ ของตึกทิศตะวันออกเป็ นเพียงแค่คนขี ้เหล้ าและ
มีลกู ศิษย์ที่น่าสงสารเพียงแค่ 4 คนเท่านันในตอนนี
้ ้!
ตอนที่ 373 : สลับชุด (1)
————————-
จวินอูเ่ สียตื่นขึ ้นมาจากการนอนหลับและเดินออกไปที่
ลานบ้ าน นางเห็นกลุม่ คนงานร่างกายกายากาลังซ่อม
ตึกทิศตะวันออก นางก้ าวเดินไม่ช้าขณะที่นางมุง่ ตรงไป
ยังสระน ้าที่เจ้ าบัวหิมะกาลังพักฟื น้
สองสามวันนี ้นางเฝ้าอยูท่ ี่สระน ้าทันทีที่ตื่นขึ ้น นางเคย
ทามาก่อนหน้ านี ้เพราะเหยี่ยนบุกยุ บอกกับนางว่าเฝ้า
มองเจ้ าบัวหิมะที่ออ่ นแอ แต่เมื่อไม่นานมานี ้นางรู้สกึ ได้
ถึงกระแสพลังวิญญาณที่ไหลเข้ าสูร่ ่างกายของนางอย่าง
ไม่มีที่สิ ้นสุด พลังวิญญาณยิ่งพรั่งพรูรุนแรงขึ ้นกว่าเมื่อ
เธอใช้ น ้าหยกทิพย์เพื่อปลูกเมล็ดพันธุ์เจ้ าบัวหิมะใน
ช่วงแรก !
ในเวลาเพียงไม่กี่วนั พลังวิญญาณในร่างกายของนาง
ประสบผลสาเร็ จมากกว่าการเพิ่มขึ ้นอย่างมากและ
สถานการณ์นี ้ทาให้ เธองงงวย
ขณะที่เธอนัง่ อยูข่ ้ างสระน ้า อุ้มแมวดากาลังหลับ สายตา
ของจวินอูเ่ สียเพ่งไปที่เจ้ าบัวหิมะที่กาลังส่องประกาย
แห่งชีวิตไปทัว่
การแห้ งเหี่ยวและผลิบาน ได้ แสดงให้ เห็นสัญญาณของ
การกลับมามีชีวิต กลีบบัวแห้ งเหี่ยวลดลงทีละหนึง่ และ
ได้ เติบโตขึ ้นออกกลีบใหม่เช่นกัน
น้ องเสีย เสียงที่ดงั มาจากข้ างหลังจวินอูเ่ สีย
จวินอูเ่ สียหันไปมองและเห็นชุดที่โดดเด่นสะดุดตา 4 คน
ที่ยืนอยูข่ ้ างหลังเธอ
พวกเขาเปลี่ยนจากเสื ้อผ้ าที่ถกู ซักสะอาดจนขาดรุ่งริ่ ง
หมดแล้ ว ไปเป็ นชุดใหม่อย่างดี เสื ้อผ้ าที่ถกู ออก
แบบอย่างง่าย แต่วสั ดุที่ใช้ มีคณ ุ ภาพดีมาก
เสื ้อผ้ าทาให้ คนดูดี และมันเห็นได้ ชดั ในขณะนี ้
ทังสี
้ ่คนดูโดดเด่นแต่ชดุ เสื ้อผ้ าเก่า ๆ ทาให้ รูปลักษณ์ของ
พวกเขาดูแย่ลง ตอนนี ้เสื ้อผ้ าใหม่ ๆ เหล่านี ้ได้ กาจัดสิง่
ทุเรศทังหมดออกไปและพวกเขาทุ
้ กคนดูราวกับเป็ นคน
สูงศักดิท์ กุ กระเบียดนิ ้ว สง่างามและหล่อเหลา ซึง่ ดึงดูด
สายตาทังหมดไปหาพวกเขาอย่
้ างต้ านไม่อยู่
เฟยหยานสวมชุดยาวสีน ้าเงินและนางเล่นชายเสื ้ออย่าง
เอียงอาย เมื่อเทียบกับสามรอยยิ ้มที่หล่อเหลา การ
แสดงออกของเฟยหยานกระวนกระวายเพียงเล็กน้ อย
สามใบหยกสีเขียวเหมาะกับดอกไม้ สีแดงสดใส เฟย
หยานยืนดูน่ารักและน่าสนใจเปรี ยบเทียบดวงตารูปอัล
มอนด์ของพวกเขาหรี่ ลงเล็กน้ อย มองอึดอัดใจนิดๆ
พวกเราดูดีหรื อไม่? เชียวชูถามขณะที่เขาดึงเสื ้อคลุมตัว
นอก เครื่ องประดับหยกที่ห้อยลงมาจากสะโพกของเขา
จวินอูเ่ สียกวาดตามอง หยุดลงที่เฟยหยานและหลงลัว่ ครู่
หนึง่ ก่อนที่เธอจะกล่าวว่า สลับชุดกันซะ
อะไร? เชียวชูถามงงงวย
หรื อพวกเจ้ าชอบแต่งตัวแบบนันเหรอ?
้ จวินอูเ่ สียถาม
เอียงหัวของนาง ขณะที่นางมองไปที่หลงลัว่ และเฟย
หยาน
เฟยหยานและหลงลัว่ ตกใจอย่างมาก สักพักก่อนที่พวก
เขาจะตอบสนองต่อสิ่งที่จวินอูเ่ สียกล่าว
“เจ้ ารู้เหรอ? เฟยหยานถาม เบิกตาอย่างตะลึง จ้ องมอง
ที่จวินอูเ่ สีย
รู้อะไรเหรอ? จวินอูเ่ สียถามเฟยหยาน
ข้ า … .. ข้ าเป็ นเด็กผู้ชายและลัว่ น้ อยนี่เป็ นเด็กผู้หญิง …
.. เฟยหยานชี ้ตัวเองและชี ้ไปที่หลงลัว่
หลงลัว่ กาลังส่งยิ ้มที่หล่อเหลาอย่างผิดปรกติบนใบหน้ า
ของเขา
จวินอูเ่ สียพยักหน้ า
เห็นไหม!? เชียวชู! เจ้ าและความคิดงี่เง่าของเจ้ า! เจ้ า
บอกข้ าว่าน้ องเสียไม่เคยรู้เรื่ องเพศที่แท้ จริ งของเรา! เฟย
หยานร้ องไห้ และกระโจนเข้ าใส่เชียวชูและทุบตีเขา
ในช่วงเริ่ มต้ นเมื่อเหยี่ยนบุกยุ พาพวกเขามาที่นี่ เฟย
หยานตัวเล็กที่สดุ เสื ้อผ้ าที่พวกเขาสวมคือเสื ้อผ้ าเก่า ๆ
ที่เหยี่ยนบุกยุ ขอจากอาจารย์ใหญ่ หนึง่ ในนันเป็ ้ นผู้หญิง
แต่เฟยหยานมีตวั เล็กที่สดุ ในหมูพ่ วกเขาและหลงลัว่ ไม่
สามารถใส่ชดุ ยาวของผู้หญิงได้ จึงทาให้ เฟยหยานต้ อง
สวมใส่ และตังแต่ ้ นนเป็
ั ้ นต้ นมา ทุก ๆ ครัง้ เหยี่ยนบุกยุ
ออกไปหาเสื ้อผ้ าให้ พวกเขา ทุกชุดผู้หญิงที่มีขนาดเล็ก
ถูกนาไปให้ เฟยหยานสวมใส่ และยิ่งไปกว่านัน้ เฟย
หยานเลยเป็ นเด็กชายที่สวมชุดผู้หญิง ดูหวานมากเมื่อ
แต่งตัวเป็ นเด็กหญิง ด้ วยความจาเป็ นเนื่องจากการขาด
เครื่ องแต่งกายของเด็กผู้ชายที่เพียงพอ เฟยหยานเคยถูก
เข้ าใจผิดว่าเป็ นเด็กผู้หญิงโดยลูกศิษย์คนอื่น ๆ ของ
สานักศึกษาหงษ์ เพลิง รูปโฉมหล่อเหลาและร่างสูงผอม
ของหลงลัว่ มีหลายคนคิดว่านางเป็ นเด็กผู้ชายที่หล่อ
เหลาแทน … ..
ตอนที่ 374 : สลับชุด (2)
————————-
เฟยหยานคิดว่าจวินอูเ่ สียไม่ร้ ูและซื ้อชุดผู้หญิง 1 ลัง
เพื่อให้ เขาสวมใส่ มันกระตุ้นให้ เขายอมทนต่อการกลัน่
แกล้ งของเชียวชู เพื่อให้ ปรากฏตัวต่อหน้ าจวินอูเ่ สียใน
ชุดนัน้
ใครจะคาดหวังว่าจวินอูเ่ สียจะรู้เรื่ องเพศที่ไม่ได้ เจตนา
แต่ปกปิ ดไว้ อย่างดี!?
คิดย้ อนกลับไปในวันแรกที่อเู่ สียถูกปลุกให้ ตื่นขึ ้น เขา
ฝากเจ้ าแมวดาน้ อยไว้ ในมือของหลงลัว่ และไม่ใช่เฟย
หยาน ซึง่ เป็ นคนแรกที่เขาได้ เห็น ตอนนี ้ดูเหมือนว่าอูเ่ สีย
ทาอย่างนันด้
้ วยเหตุผลที่ดี!
เห็นได้ ชดั ว่าอูเ่ สียได้ รับรู้เกี่ยวกับเรื่ องเพศของหลงลัว่
และเฟยหยานแล้ ว!
นอกจากนี ้ อูเ่ สียยังเคยปฏิบตั ิตอ่ หลงลัว่ แตกต่างไปจาก
คนอื่นอยูต่ ลอดเวลา
ในขณะนันเฟยหยานรู้ ้ สกึ อึดอัดใจชะมัด แต่หลงลัว่ ยังคง
รอยยิ ้มอยูเ่ สมอ หลงลัว่ ถูกลากไปทันทีโดยเฟยหยานอ
ย่างแน่วแน่ ช่วงเวลาต่อมา พวกเขากลับมาแต่งตัวด้ วย
เสื ้อผ้ าที่อเู่ สียตังใจซื
้ ้อมาให้ ตามความเหมาะสม
แต่…..
เฟยหยานยังคงมองเหมือนเป็ นเด็กผู้หญิงคนหนึง่ ที่
แต่งตัวผิดเพศ และแม้ วา่ หลงลัว่ ไม่ได้ ดผู ิดปกติ การได้
เห็นเธอแต่งตัวในชุดผู้หญิงหวาน ๆ แม้ กระนันท ้ าให้
เชียวชูขนลุก หลังจากที่เคยเห็นหลงลัว่ สวมชุดเด็กผู้ชาย
นานตราบเท่าที่เขาจาได้
ในที่สดุ ทังคู
้ ก่ ็ไม่อาจทนกับคนอื่นๆ ที่คอยจ้ องมอง
ตลอดเวลา เดินกลับเข้ าไปเปลี่ยนเสื ้อผ้ าที่พวกเขาสวม
ใส่เป็ นครัง้ แรก
เมื่อเห็นเฟยหยานกลับมาแต่งกายชุดผู้หญิงอีกครัง้ เชียว
ชูไม่สามารถช่วยอะไรได้ ได้ แต่หวั เราะแบบควบคุม
ตัวเองไม่ได้ ทาให้ เขาโดนทุบตีจากเฟยหยานอีก
เฟยหยานมีรูปร่างขนาดเล็กที่สดุ ในหมูพ่ วกเขาทังสี้ ่ แต่
เขามีความแข็งแรงมากที่สดุ เขายกเชียวชูด้วยมือข้ าง
เดียวและทาร้ ายเขาด้ วยการชก 1 ครัง้ ถ้ าใครที่จะไม่
สนใจเพศจริ งของเขา เฟยหยานจะให้ ความยุติธรรม
อย่างยิ่งกับคาว่า โลลิต้ารุนแรง
ขณะที่เชียวชูกาลังวิ่งไปรอบ ๆ ที่ถกู ไล่ตามโดยเฟย
หยานเหมือนเป็ นเงา หลงลัว่ นัง่ ลงข้ างอูเ่ สีย และยิ ้ม
ขอบใจนะ
แม้ หลังจากที่ได้ ทามามาก จวินอูเ่ สียไม่เคยพูดถึงเรื่ องนี ้
ไม่จาเป็ น จวินอูเ่ สียตอบอย่างนุ่มนวล ในใจของนาง นาง
ไม่คิดว่าจะใช้ เงินได้ ดีกว่านี ้
ฮัว่ เหยาจ้ องที่แต่งชุดสลับกันของ น้ องสาว และเขาก็
พบว่ามันน่าขบขันมาก เขาลบความสนุกสนานออกจาก
หน้ าของเขา และเขาก็หนั ไปหาอูเ่ สียอย่างจริ งจังใน
ขณะที่เขากล่าวว่า มันอาจจะไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีที่สดุ ใน
ขณะนี ้ แต่น้องเสียมีอีกอย่างหนึง่ ที่เราหวังว่าเจ้ าจะ
สามารถช่วยเราได้
ยาอายุวฒ
ั นะ? จวินอูเ่ สียถาม ยกคิ ้วขึ ้น
ฮัว่ เหยาพยักหน้ า
ใบสัง่ ยา จวินอูเ่ สียถามโดยไม่ลงั เลเลย
ฮัว่ เหยาหยิบใบสัง่ ยาจากในเสื ้อของเขาและยื่นให้ กบั จ
วินอูเ่ สีย ให้ นางดูผา่ นตาของนางอย่างรวดเร็ ว
ยาตัวนี ้เป็ นของใคร? จวินอูเ่ สียถาม ขณะยกหัวของเธอ
อย่างสนเท่ห์
“อาจารย์ เขาได้ รับบาดเจ็บสาหัสหลายปี มาแล้ ว ขณะที่
ปกป้องพวกเราและสามารถทาให้ ร้ ูสกึ ชาความเจ็บปวด
ด้ วยไวน์ในตอนนี ้เท่านัน้ ใบหน้ าของฮัว่ เหยาคล ้าเมื่อเขา
พูดคาเหล่านัน้ เนื่องจากความยากจน พวกเขาไม่
สามารถแม้ แต่จะซื ้อไวน์ให้ กบั เหยี่ยนบุกยุ และความ
เจ็บปวดจากการบาดเจ็บเหล่านี ้ทาให้ ทรมาน
ใบสัง่ ยาถูกนาออกมาพร้ อมกับพวกเขา เมื่อพวกเขาหนี
จากอาณาจักรกลางและจะรักษาอาการบาดเจ็บของเห
ยี่ยนบุกยุ เมื่อเชียวชูได้ ไปเมืองผีเพื่อไปซื ้อไข่มกุ
ตะวันออก มันเป็ นหนึง่ ในส่วนผสมที่จาเป็ นสาหรับยา
อายุวฒ ั นะ แต่ยาอายุวฒ ั นะเป็ นเรื่ องยากมากที่จะหลอม
และแม้ กระทัง่ ภายในอาณาจักรกลาง มีเพียงไม่กี่คน
เท่านันที
้ ่ประสบความสาเร็ จในการหลอม
เมื่อพวกเขาเจออูเ่ สีย พวกเขายังคงสงสัย แต่พวกเขาจะ
ไม่ปล่อยให้ ความหวังหลุดลอยไป ไม่วา่ จะเล็กขนาดไหน
จวินอูเ่ สียก้ มศีรษะลง มองผ่านใบสัง่ ยาอีกครัง้
ช่วงเวลาแห่งความเงียบทาให้ ฮวั่ เหยากังวลมาก และ
ดวงตาของหลงลัว่ เริ่ มมีความหวัง
สมุนไพร จวินอูเ่ สียกล่าวทันที
“อะไร?”
ให้ สมุนไพรทังหมดแก่
้ ข้า จวินอูเ่ สียพูดซ ้า มองไปที่ฮวั่
เหยา
ในที่สดุ ฮัว่ เหยาก็เข้ าใจว่าอูเ่ สียหมายความอย่างไร และ
ความรู้สกึ สงบปกติตามมารยาทของเขาแตกเล็กน้ อยเมื่อ
เขารู้สกึ ตื่นเต้ น
“เจ้ าทาได้ เหรอ?”
จวินอูเ่ สียพยักหน้ า ใบสัง่ ยามีความซับซ้ อนกว่าปกติ
เล็กน้ อย แต่ก็ยงั ไม่เกินกว่าความสามารถของนาง ส่วนที่
ยากก็คือใบสัง่ ยาที่มีสมุนไพรหายากมากและหลายอย่าง
ที่แม้ จวินอูเ่ สียไม่เคยเห็นมาก่อน
มันเยี่ยมจริ ง ๆ ! พวกเราจะทาทุกอย่างเพื่อให้ ได้
สมุนไพร! ใบหน้ าของฮัว่ เหยายิ ้มไม่หบุ แล้ ว ไม่วา่ มันจะ
ยากแค่ไหนก็ตามอย่างน้ อยก็ตอนนี ้ พวกเขาได้ เห็น
หนทางแห่งความหวังในตอนท้ าย !
ตอนที่ 375 : นา้ พุสวรรค์ (1)
————————-
นับตังแต่
้ พวกเขาได้ รับความเอื ้อเฟื อ้ เผื่อแผ่อนั ลึกซึ ้ง
จากจวินอูเ่ สีย ตึกทิศตะวันออกดูเหมือนจะโผล่ขึ ้นมา
จากกองขี ้เถ้ าและส่องขึ ้นมาด้ วยความสง่างามภูมิฐาน
อาคารที่เสื่อมโทรมสิ ้นหวังถูกตกแต่งใหม่ทงหมด ั้ ในลาน
บ้ านสระน ้ามีขนาดเหมาะกับภูเขาขนาดเล็กและหน้ าผา
พื ้นทังหมดของอาคารปู
้ ด้วยหินอ่อนทังหมด
้ … ..
เมื่อเห็นจากระยะไกล ระหว่างทางเดินในอาคารของ
สานักศึกษาหงษ์ เพลิง ตอนนี ้ตึกทิศตะวันออกตังอยู ้ โ่ ดด
เด่นแตกต่างเช่นดอกทานตะวันสดใส ที่ดงึ ความสนใจ
ทังหมดไป
้
พลังวิญญาณของจวินอูเ่ สียได้ เพิ่มขึ ้นอย่างรวดเร็ ว
ในช่วงเดือนที่ผา่ นมาและกาลังใกล้ ถงึ จุดสูงสุดของ
ระดับสีส้ม!
อย่างไรก็ตาม นางไม่สามารถเลื่อนขันพลั ้ งต่อไปได้
วิธีเดียวที่เธอสามารถเลื่อนระดับคือการกลืนกิน
วิญญาณภูตของผู้อื่น!
จวินอูเ่ สียถือที่คมุ ขังภูติไว้ ในมือของเธอ อันเดียวกับที่จ
วินอูเ่ หย่าได้ มอบไว้ ให้ เธอ ดวงตาของเธอหรี่ ลงเมื่อคิดลึก
ลงไป
นางต้ องจาเป็ นต้ องแข็งแกร่งขึ ้น
เพื่อที่จะเลื่อนระดับพลังของนาง ถ้ านางกินภูติวิญญาณ
ในแหวนของคนอื่นจะเทียบเท่ากับการฆาตกรรม
คิ ้วของจวินอูเ่ สียถูกยกขึ ้น นางไม่กลัวที่จะฆ่า แต่ทาไม
ต้ องฆ่าคนบริ สทุ ธิ์?
เหยี่ยนบุกยุ เคาะประตูของจวินอูเ่ สีย ณ ตอนนันนางก็
้ ลกุ
ขึ ้นยืนเพื่อเปิ ดประตู
ในเดือนที่ผ่านมา เขาแทบไม่เคยปรากฏตัวขึ ้น แต่บาง
คราวก็มาถึงบ่อบัวเพื่อดูวา่ เจ้ าบัวหิมะกาลังทาอะไรอยู่
แหวนจิตวิญญาณพฤกษาพัฒนาอย่างรวดเร็ ว แต่
ปั ญหาอุปสรรคที่ต้องเผชิญกับการเลื่อนระดับนันเป็ ้ น
เรื่ องยากที่จะผ่าน พลังจิตวิญญาณของเจ้ าได้ แสดงให้
เห็นร่องรอยพลังทะลุออกมา เจ้ ากาลังจะเลื่อนระดับ
พลังใช่ไหม? เมื่อเหยี่ยนบุกยุ นัง่ ลง เขามองไปที่จวินอู่
เสียอย่างจริ งจังและเขายังไม่เมาในโอกาสที่หายากเช่นนี ้
จวินอูเ่ สียพยักหน้ า
สาหรับการเลื่อนระดับ เจ้ าต้ องจดบันทึกจิตวิญญาณที่
เจ้ ากิน ยิ่งจิตวิญญาณภูติที่เจ้ ากินสูงกว่าระดับของเจ้ า
เท่าไหร่ ผลของมันจะดีขึ ้นสาหรับเจ้ ามากขึ ้นเท่านัน”
้ เห
ยี่ยนบุกยุ กล่าว เขาดึงถุงผ้ าฝ้ายออกจากสะโพก ก่อนที่
เขาจะวางมันลงบนโต๊ ะตรงหน้ าจวินอูเ่ สีย
“เปิ ดออกและดูมนั ”
จวินอูเ่ สียเปิ ดออกโดยไม่มีคาพูด ขณะที่นางมองเข้ าไป
ข้ างใน ดวงตาของนางก็เป็ นประกายสดใส
มันเป็ นเพียงถุงผ้ าฝ้ายขนาดเล็กและมันมหัศจรรย์เมื่อ
เจ้ าเปิ ดมันดูภายใน พื ้นที่ภายในถุงที่มีขนาดใหญ่มาก ดู
เหมือนมันลึกเข้ าไปไกล!
มันเรี ยกว่าถุงจักรวาลและเป็ นสินค้ าจากอาณาจักรกลาง
สิง่ ที่เจ้ าใส่ไว้ ในนันจะถู
้ กเก็บไว้ ได้ เป็ นเวลานานและจะ
ไม่ได้ รับความเสียหายใด ๆ ถุงจักรวาลคือของชิ ้นท้ ายสุด
ของเหยี่ยนบุกยุ ที่เขานามาจากอาณาจักรกลาง ไม่วา่
พวกเขาจะยากจนแค่ไหนในอดีต เขาไม่เคยจานาหรื อ
ขายมัน ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอื่นใดนอกเหนือจากความจริ ง
ที่วา่ ถุงจักรวาลไม่เคยมีอยูใ่ นอาณาจักรล่างและถ้ าเขา
เปิ ดเผยเรื่ องนี ้ออกไป มันอาจดึงดูดความสนใจของ
ประชาชนในอาณาจักรกลาง
ในถุงจักรวาล มีขวดไวน์ที่ประณีตและสวยงามแกะสลัก
ออกจากหยกจักรพรรดิ
หยิบขวดออกมา
จวินอูเ่ สียหยิบขวดออกจากถุง
เหยี่ยนบุกยุ หยิบถ้ วยหนึง่ ถ้ วยและวางไว้ ตอ่ หน้ าจวินอู่
เสีย ก่อนที่เขาจะกล่าวว่า เทออกมา 1 ถ้ วย
จวินอูเ่ สียยกขวดและเทน ้าลงไป นางเห็นว่าของเหลว
จากขวด สีใสและเปล่งประกายราวกับดวงดาว เติมเต็ม
ถ้ วย และกลิ่นหอมในอากาศเต็มไปหมด แทรกซึมเข้ าไป
ในหัวใจ
กลิน่ หอมดูเหมือนจะรู้สกึ คุ้นเคย เหมือนสิ่งที่นางเคยได้
กลิน่ มาก่อน แต่นางไม่สามารถจาได้ อย่างชัดเจน
นี่คือขวดสวรรค์และข้ างในเป็ นน ้าพุสวรรค์ น ้าที่ไม่ที่
สิ ้นสุดและไม่เคยหมด น ้าพุสวรรค์อาจไม่สามารถฟื น้ ฟู
จิตวิญญาณของเจ้ าได้ แต่อย่างน้ อยก็สามารถช่วยบารุง
ร่างกายให้ เพียงพอเพื่อป้องกันไม่ให้ เกิดความเสียหาย
อีก ข้ ารู้วา่ เจ้ าได้ รับบาดเจ็บจากคนจากวิหารเปลวเพลิง
ปี ศาจ ในขณะที่น ้าพุสวรรค์ช่วยบารุงจิตวิญญาณของ
เจ้ าได้ นอกจากนี ้ยังสามารถปกปิ ดการแสดงจิต
วิญญาณของเจ้ าได้ ชวั่ คราว เจ้ าจะต้ องดื่มเพียงวันละ 1
แก้ วและจะใช้ เวลาตลอดทังวั
้ น เหยี่ยนบุกยุ จ้ องมองที่อู่
เสียด้ วยสายตาอันห่างเหินจากดวงตาของเขา อูเ่ สีย
แตกต่างจากเชียวชูและคนอื่น ๆ และเขาก็ไม่ควรถูก
กักขังในสานักศึกษาหงษ์ เพลิงที่ไม่คอ่ ยมีใครรู้จกั
ใบหน้ าของจวินอูเ่ สียแสดงให้ เห็นถึงการยอมรับ น ้าพุ
สวรรค์?
ไม่ใช่ชื่อที่บนั ทึกไว้ ในหนังสือเก่า ๆ ที่นางได้ มาเหรอ? สิง่
หนึง่ ที่เหมาะสมที่สดุ สาหรับการบ่มเพาะเจ้ าบัวหิมะ?
ทันใดนันนางก็
้ จาได้ ทนั ที ที่นางเคยได้ กลิน่ หอมมาก่อน
เจ้ าเทน ้านี ้ลงในสระน ้า? จวินอูเ่ สียถาม ขณะมองขึ ้นไป
ที่เหยี่ยนบุกยุ
เหยี่ยนบุกยุ ตอบด้ วยเสียงหัวเราะ อย่าลืมว่าหนังสือเล่ม
นันของเจ้
้ าได้ จากเชียวชู เจ้ าใช้ สาหรับการฝึ กฝนและบ่ม
เพาะ โดยที่ข้าฝากไปขาย

ตอนที่ 376 : นา้ พุสวรรค์ (2)

————————-
ข้ าได้ พลิกดูหนังสือทุกเล่ม แต่น่าสงสารที่ข้าไม่ได้ มี
แหวนจิตวิญญาณพฤกษาและไม่สามารถนาไปใช้
ประโยชน์ได้ ตังแต่ ้ พวกมันตกอยูใ่ นมือของเจ้ า มัน
หมายความว่ามันเป็ นโชคของเจ้ า เหยี่ยนบุกยุ กล่าวใน
ขณะที่เขาลูบเครา
เจ้ าไม่ควรอยูท่ ี่นี่ในสานักศึกษาหงษ์ เพลิง เจ้ าควรออกไป
และทาในสิ่งที่เจ้ าต้ องการ
จวินอูเ่ สียก้ มหน้ าและมองไปที่ขวดสวรรค์ในมือของนาง
สิง่ หนึง่ ที่นางเคยค้ นหามานานแล้ ว และพยายามทุกวิธี
ทางที่จะหามาให้ ได้ ตอนนี ้ได้ ถกู ส่งมาอยูใ่ นมือของนาง
โดยเหยี่ยนบุกยุ
เมื่อใช้ ขวดสวรรค์ นางสามารถกลับไปที่วงั หลินด้ วย
ความอุน่ ใจและไม่ต้องกลัวการไล่ฆา่ จากวิหารเปลว
เพลิงปี ศาจ
แต่….
อะไรคือสิ่งที่นางต้ องการ?
ใช้ ชีวิตอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ และอาศัยน ้าพุสวรรค์เพื่อหนี
การไล่ฆา่ ? เฝ้าดูศตั รูของนางมีชีวิตอยูอ่ ย่างอดทน
ขณะที่นางซ่อนตัวในที่กาบังกอดขวดสวรรค์ไว้ แน่น?
อาจารย์ จวินอูเ่ สียจู่ ๆ ก็เงยหน้ าขึ ้น สุสานจักรพรรดิแห่ง
ความมืดเป็ นสถานที่ที่ข้าต้ องไป
นางคว้ าขวดสวรรค์ไว้ ในมือของนาง ดวงตาของจวินอู่
เสียเปล่งประกายด้ วยความตังใจแน่้ วแน่ การใช้ ชีวิต
อย่างทะนุทะนอมไม่ใช่สงิ่ ที่นางต้ องการ เนื่องจากมีคนที่
ต้ องการชีวิตของนาง นางจะเอาชนะศัตรูของนางแบบ
จัดการไปถึงต้ นตอ!
เหยี่ยนบุกยุ รู้สกึ ทึง่ ในขณะที่จ้องมองที่จวินอูเ่ สียกับ
ความประหลาดใจ
เมื่อวันนันมาถึ
้ ง ข้ าจะทาลายวิหารเปลวเพลิงปี ศาจ จวิน
อูเ่ สียเปล่งเสียงอย่างเย็นชา
เหยี่ยนบุกยุ หมดคาพูดชัว่ ครู่ ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา
ดัง ๆ อย่างฉับพลัน
ดี ดี ดี เจ้ าอาจจะตัวเล็ก แต่ความทะเยอทะยานของเจ้ า
น่ายกย่อง! ไม่น่าแปลกใจที่เจ้ าเป็ น … .. แคก เนื่องจาก
เจ้ าได้ เลือกเส้ นทางของเจ้ า ข้ าจะไม่รัง้ เจ้ ากลับ เก็บขวด
สวรรค์และกระเป๋ าจักรวาลให้ ดี จาไว้ ! เจ้ าต้ องไม่
เปิ ดเผยเรื่ องขวดสวรรค์ให้ ใครรู้ สิง่ นี ้จะดึงดูดคนของ
วิหารทังสิ ้ บสองพุง่ มาที่เจ้ า ถึงแม้ วา่ เจ้ าจะไม่ได้ มีแหวน
จิตวิญญาณพฤกษา เจ้ าจะไม่ได้ รับการละเว้ นชีวิต
จวินอูเ่ สียหรี่ ตาลง ต้ นกาเนิดของขวดสวรรค์จะต้ องมี
ความซับซ้ อนมากกว่าที่เหยี่ยนบุกยุ บอกเอาไว้
ในความเป็ นจริ ง จวินอูเ่ สียเคยสงสัยมาตลอด เจ้ าบัว
น้ อยเคยกล่าวไว้ วา่ หยกเก็บวิญญาณเป็ นหนึง่ ในเจ็ด
สมบัติของโลกแห่งภูติ แต่จู่ ๆ มันก็หายไปในวันหนึง่
นอกจากนี ้เหยี่ยนบุกยุ และลูกศิษย์ของเขายังกล่าวด้ วย
ว่าอาวุธเวทมนตร์ ทงหมดของอาณาจั
ั้ กรกลางได้ ถกู ฝัง
อยูล่ กึ เข้ าไปในสุสานของจักรพรรดิแห่งความมืดและนัน่
ควรรวมถึงหยกเก็บวิญญาณ
แต่ถ้าหยกเก็บวิญญาณควรจะอยู่ในสุสานของจักรพรรดิ
แห่งความมืด แล้ วมันมาตกอยูใ่ นมือของคนอื่นได้
อย่างไร?
และทาไมขวดสวรรค์ถงึ ต้ องเจอการไล่ลา่ จากวิหารทังสิ
้ บ
สอง?
ขอบคุณอาจารย์ จวินอูเ่ สียไม่ได้ คิดถึงเรื่ องนี ้อีกแล้ ว ไม่
ว่าอะไรคือเหตุผล ข้ อเท็จจริ งที่วา่ นางต้ องการทาลาย
ล้ างวิหารเปลวเพลิงปี ศาจจะไม่เปลี่ยนไป
ความจริ งที่เจ้ าเรี ยกข้ าว่าเป็ นอาจารย์นนั ้ มันยิ่งกว่าคา
ขอบคุณ เหยี่ยนบุกยุ เดินออกจากห้ อง หัวเราะเสียงดัง
กับตัวเอง
จวินอูเ่ สียหยิบถ้ วยที่มีน ้าพุสวรรค์ขึ ้นมาและกลืนกินเข้ า
ไปในครัง้ เดียว!
จากนี ้ไปนางจะไม่จากัดตัวเองให้ เข้ าร่วมสานักศึกษา
หงส์เพลิงเล็ก ๆ !
สวรรค์ดเู หมือนจะรู้สกึ เจตนาของจวินอูเ่ สีย สองสาม
สัปดาห์ตอ่ มา เฟยหยานก็มาหาพร้ อมข่าวดี
เขาได้ พบเงื่อนงาสาหรับแผนที่หนังมนุษย์อีกส่วน
และแผนที่หนังมนุษย์ถกู ซ่อนไว้ ในสานักศึกษาอื่น!
สานักศึกษาเฟิ งหัว!
มันเป็ นหนึง่ ในสามสานักศึกษาชันน ้ า ชื่อเสียงของพวก
มันแพร่กระจายไปทัว่ ทุกมุมโลก!
เชียวชูและคนอื่น ๆ จัดกระเป๋ าและเตรี ยมพร้ อม ภารกิจ
นี ้จะไม่เกี่ยวข้ องแค่กบั เชียวชูและฮัว่ เหยาเท่านัน้ แต่
รวมถึงเฟยหยานและหลงลัว่ ด้ วย ก่อนพวกเขาจะออก
เดินทาง พวกเขาตกใจกับข่าวอีกชิ ้น !
อูเ่ สียจะไปกับพวกเขา!
น้ องเสีย เจ้ า … .. จะมากับเราจริ ง ๆ เหรอ? เชียวชูถาม
ด้ วยความระมัดระวัง ขณะที่เขากลืนน ้าลายเสียงดัง
จวินอูเ่ สียมองเชียวชูแบบสบาย ๆ
ถ้ าไม่มีข้า เจ้ าจะไม่สามารถเข้ าสานักศึกษาเฟิ งหัวได้
สานักศึกษาเฟิ งหัวตังมาตรฐานที
้ ่สงู มากสาหรับการ
ลงทะเบียนเรี ยนของเหล่าลูกศิษย์ และค่าใช้ จ่ายของ
พวกเขาก็สงู เกินไป
ด้ วยคากล่าวของจวินอูเ่ สีย นางได้ ปิดคาคัดค้ านจาก
เชียวชูและคนอื่น ๆ ได้ ทนั ที
ถ้ าไม่มีเงินไป พวกเขาไม่สามารถที่จะจ่ายค่าเล่าเรี ยน !
ช่วงเวลาต่อไป เชียวชูก้มต่าลงใกล้ เท้ าของจวินอูเ่ สียและ
ร้ องไห้ ออกมาด้ วยความตื ้นตันใจ: น้ องเสีย ! เจ้ าใจดีกบั
พวกเรามากไปแล้ ว

ตอนที่ 377 : สานักศึกษาเฟิ งหัว (1)

————————-
สานักศึกษาเฟิ งหัวตังอยู ้ ท่ างตอนเหนือของแคว้ นดาดู
พื ้นที่สว่ นใหญ่เป็ นที่ราบซึง่ ครอบคลุมดินแดนอันกว้ าง
ใหญ่
มีข่าวลือว่าถ้ าเจ้ ายืนอยู่ที่ประตูของสานักศึกษาเฟิ งหัว
เจ้ าจะไม่สามารถเห็นจุดสิ ้นสุดของมันได้
การเป็ นหนึง่ ในสามสานักศึกษาชันน ้ า ทาให้ เมื่อใดก็
ตามที่สานักศึกษาเฟิ งหัวเปิ ดประตูสาหรับลงทะเบียนใน
เดือนเก้ า ผู้คนจากทัว่ ทุกมุมโลกต่างแห่มาที่ประตู ผู้คน
เยอะแยะกลับกลายเป็ นภาพที่งดงาม
ม้ าลากรถบรรทุกทังครอบครั
้ วหมุนวนไปไม่มีที่สิ ้นสุด
เด็กหญิงและเด็กชายวัยในเหมาะสมได้ มาพร้ อมกับ
ครอบครัวของพวกเขาจากทุกทิศทาง เดินทางหลายพันลี ้
ไปสานักศึกษาเฟิ งหัว ทุก ๆ ปี ในช่วงระหว่างเดือนแปด
ถึงต้ นเดือนเก้ า ไม่เพียงแต่ในสานักศึกษาเฟิ งหัวเท่านัน้
แต่โรงเตี ้ยมและโรงน ้าชาในบริ เวณโดยรอบจะเต็มไป
ด้ วยความวุน่ วายของผู้คนที่เข้ ามา
มีสานักศึกษามายมายเกือบเท่าที่มีดาวอยูบ่ นท้ องฟ้า แต่
มีเพียง 3 แห่งที่อยูด่ ้ านบนของพีระมิด ท่ามกลางสาม
สานักศึกษา เฟิ งหัวเป็ นหนึง่ ในนัน้
สานักศึกษาชันน
้ าได้ ตงเกณฑ์
ั้ การลงทะเบียนอย่าง
เคร่งครัดเสมอ พวกเขาจะยอมรับเยาวชนระหว่าง 14-
16 ปี และผู้สมัครที่ไม่ได้ อยูใ่ นประเภทนี ้ได้ ถกู เชิญ
ออกไปโดยไม่มีข้อยกเว้ น
สานักศึกษาเฟิ งหัวถูกแยกออกเป็ นส่วนหลักและส่วนรอง
ส่วนหลักยอมรับเพียงลูกศิษย์ที่มีแหวนจิตวิญญาณ
ระดับสูงและลูกศิษย์ที่แสดงให้ เห็นถึงการเติบโตที่โดด
เด่นในพลังจิตวิญญาณของพวกเขา ทุกคนที่มีพรสวรรค์
ธรรมดาทาได้ แค่ฝันถึงการเข้ าเรี ยนในส่วนหลักเท่านัน้
เกณฑ์การแบ่งรับส่วนรองมีความผ่อนปรนมากขึ ้น
โดยทัว่ ไปทุกคนที่สามารถจ่ายค่าธรรมเนียมได้ จะได้ รับ
โอกาสในการศึกษาภายใต้ สว่ นรอง ถ้ าใครในส่วนรอง
แสดงความสามารถที่ยอดเยี่ยมและเก่งในส่วนรองได้
พวกเขาจะได้ รับการเลื่อนขันให้
้ ไปอยูก่ บั ส่วนหลักทันที
ในขณะที่คนอยูใ่ นระดับปานกลางจะอยูต่ อ่ และจบ
การศึกษาของพวกเขาในเวลาส่วนที่เหลือของ 1 ปี ถ้ า
พวกเขาไม่ได้ เข้ าเรี ยนในส่วนหลักก่อนจะครบปี ในฤดู
ใบไม้ ผลิภาคการศึกษาถัดไป พวกเขาทังหมดจะถู
้ กโดน
ไล่ออกจากสานักศึกษา
เมื่อเด็กลงทะเบียนในโรงเรี ยน พวกเขาคาดว่าจะต้ อง
จ่ายค่าธรรมเนียมล่วงหน้ าเต็มจานวนเป็ นเวลา 3 ปี และ
แม้ วา่ จะถูกไล่ออกเนื่องจากขาดพรสวรรค์ ก็ไม่มีการคืน
เงินที่จ่ายไปแล้ ว
โดยทัว่ ไป ปี แรกที่เข้ าเรี ยนในสานักศึกษาเพียงหนึง่ ใน
สิบของพวกเขาจะได้ รับเข้ าในส่วนหลักและศิษย์ที่เหลือ
มักจะนับมากกว่า 1,000 คน จะถูกโยนไปที่สว่ นรอง
อายุได้ สบิ สี่เท่านัน้ แหวนจิตวิญญาณของคนก็ตื่น สานัก
ศึกษาเฟิ งหัวจากัดอายุของเหล่าลูกศิษย์ที่มีสทิ ธิ์รับได้ ไม่
เกินอายุ 16 ปี นัน่ ก็หมายความว่าสาหรับทุกคนที่จะ
พยายามใช้ ประโยชน์จากช่องว่าง 2 ปี ในการฝึ กฝน
อย่างจริ งจังเพื่อเพิ่มพลังพวกเขาเพื่อกลับมาเรี ยนที่
แผนก ในเวลาสันๆ ้ ไม่เพียงพอสาหรับพวกเขาที่จะสร้ าง
ความแตกต่างในประเมินความสามารถของพวกเขา
สาหรับเด็กเหล่านี ้ได้ รับเข้ าโดยตรงในส่วนหลัก เกือบ
ทังหมดของพวกเขาได้
้ เพราะแหวนจิตวิญญาณมีความ
พิเศษ
เหตุผลที่สานักศึกษาเฟิ งหัวสามารถรักษาจุดสูงสุดของ
การจัดอันดับสานักศึกษาชันน ้ า 3 อันดับแรกได้
เนื่องจากประวัติที่แข็งแกร่งของอาจารย์พวกเขา และที่
สาคัญกว่านันคื ้ อความเป็ นเอกลักษณ์ของพวกเขาซึง่
เป็ นส่วนหนึง่ ที่มีการฝึ กฝน หมอเยียวยาจิตวิญญาณ
สานักศึกษาถูกแบ่งออกเป็ น 3 แผนกที่สืบทอดกันมา
คือ สัตว์วิญญาณ อาวุธวิญญาณ และหมอเยียวยาจิต
วิญญาณในท้ ายที่สดุ
แผนกสัตว์วิญญาณรับลูกศิษย์ที่มีแหวนจิตวิญญาณของ
สัตว์ อาวุธวิญญาณรับลูกศิษย์ที่มีแหวนจิตวิญญาณ
เป็ นอาวุธ คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณไม่ได้ เลือก
ปฏิบตั ิตามประเภทของแหวนจิตวิญญาณของลูกศิษย์
ของพวกเขาครอบครอง พวกเขาเลือกลูกศิษย์ที่มี
แนวโน้ มในการฝึ กฝนต่อการรักษาจิตวิญญาณ
แหวนจิตวิญญาณและวิญญาณของเจ้ านายมนุษย์ถกู
รวมเข้ าด้ วยกันเป็ นหนึง่ เดียว และถึงแม้ วา่ แหวนจิต
วิญญาณจะไม่มีเลือดออก การต่อสู้ที่ยืดเยื ้อหรื อความ
เสียหายจากอุบตั ิเหตุสามารถนามาซึง่ แผลเรื อ้ รังหรื อการ
บาดเจ็บของแหวนจิตวิญญาณ อาจไม่สง่ ผลถึงตายแต่
อาจส่งผลให้ พลังของพวกเขาลดลงอย่างมากในระหว่าง
การต่อสู้ และกลุม่ หมอเยียวยาจิตวิญญาณมีอยูท่ ี่นี่ด้วย
เหตุผลอย่างนี ้
หมอเยียวยาจิตวิญญาณเพิ่งจะกลายเป็ นดาวรุ่งที่พงุ่ แรง
พอ ๆ กับเป็ นอาชีพในฝัน และสานักศึกษาที่มีชื่อเสียง
อย่างสานักศึกษาเฟิ งหัว เป็ นสานักศึกษาเพียงแห่งเดียว
ที่ร้ ูวิธีการดูแลรักษาผู้ป่วยจิตวิญญาณ
มันเป็ นความรู้ทวั่ ไป ที่มีความต้ องการหมอเยียวยาจิต
วิญญาณมากกว่าผู้ปรุงยา !
มีหลายคนที่สามารถปรุงยาได้ แต่คนน้ อยมากมีความรู้
เกี่ยวกับการรักษาแหวนจิตวิญญาณและความสาคัญที่
ผู้คนวางไว้ บนแหวนจิตวิญญาณของพวกเขา ปฏิเสธ
ไม่ได้ และไม่สามารถถูกแทนที่ได้
เพื่อเป็ นหมอเยียวยาจิตวิญญาณ ไม่ใช่เรื่ องจาเป็ นที่
จะต้ องมีพลังจิตวิญญาณที่เข้ มแข็ง แต่ต้องการพลังจิต
วิญญาณของคนนันสามารถหลอมรวมกั
้ บแหวนจิต
วิญญาณได้ ดี ในระยะสันหมอเยี
้ ยวยาจิตวิญญาณใช้
พลังจิตวิญญาณของตนเองในการฟื น้ ฟูสว่ นบกพร่อง
ของแหวนจิตวิญญาณด้ วยพลังดังเดิ ้ ม

ตอนที่ 378 : สานักศึกษาเฟิ งหัว (2)

————————-
การหลอมพลังจิตวิญญาณด้ วยแหวนจิตวิญญาณภูติ
ด้ วยตัวเองนันเป็
้ นแนวคิดที่น่าทึง่ และไม่เคยมีการทดลอง
มาก่อน ไม่จาเป็ นต้ องพูด ไม่มีใครรู้วา่ จะทามันได้
อย่างไร นัน่ คือเหตุผลว่าทาไมสานักศึกษาเฟิ งหัวจึงเป็ น
สถานที่เดียวที่อยู่ใต้ ท้องฟ้าเดียวกันที่ใครก็สามารถ
เรี ยนรู้ที่จะกลายเป็ นหมอเยียวยาจิตวิญญาณได้
แม้ วา่ จะมีเพียงคนเดียวในครอบครัวที่ประสบ
ความสาเร็ จกลายเป็ นหมอเยียวยาจิตวิญญาณได้ ทัง้
ครอบครัวก็สามารถมีชีวิตที่หรูหราได้
ในบรรดาเด็กทุกคนหวังว่าจะมาที่สถาบันสานักศึกษา
เฟิ งหัว อย่างน้ อยแปดหรื อเก้ าในสิบของพวกเขามี
เป้าหมายที่จะกลายเป็ นหมอเยียวยาจิตวิญญาณ
เด็กในวัยหนุ่มสาวจานวนมากกาลังแออัดที่ประตูหน้ า
ของสานักศึกษาเฟิ งหัว
พวกเขาทังหมดแหงนคอ
้ เกาะกลุม่ เล็ก ๆ พูดกระซิบ
กระซาบในกลุม่ เจ้ าจะได้ เห็นใบหน้ าที่ยิ ้มแย้ มแจ่มใส
เต็มไปด้ วยความคาดหมาย
ร่างเล็กพุง่ ผ่านฝูงชนขนาดใหญ่ แบ่งกลุม่ คนที่ผ่านมา
หลายคนและในที่สดุ ก็หยุดอยูใ่ ต้ ต้นไม้ ที่คนไม่เยอะมาก
ใต้ ต้นไม้ ต้นนันมี
้ อีก 4 คนกาลังรออย่างอดทน
เชียวชูเก็บกระดาษชิ ้นหนึง่ ไว้ ในมือเขา ใบหน้ าของเขา
มืดหม่นขณะเดินขึ ้นไปหาเพื่อนฝูง นี่เป็ นสานักศึกษา
หรื อเป็ นโรงฆ่าสัตว์กนั แน่? พวกเขากาลังฆ่าคนโดยไม่
กระพริ บตา!
มันคืออะไร? เฟยหยานถามพลางมองไปที่เชียวชู
ดวงตาของเธอกระพริ บอย่างไม่เข้ าใจ
เชียวชูสง่ กระดาษให้ พวกเขา และเฟยหยานก็มองไปที่
กระดาษพร้ อมกับเพื่อนคนอื่น ๆ ของเขา
ใบหน้ าของพวกเขาทังหมดมื
้ ดหม่นในเวลาเดียวกัน
ค่าธรรมเนียมสาหรับ 3 ปี … .. 300,000 … .. ค่าที่
พักและอาหารไม่รวม ! ? นี่ … .. นี่มนั ขูดรี ดกันชัด ๆ !
เฟยหยานจ้ องมองที่แผ่นกระดาษ ดวงตาของเขาเบิก
กว้ างเต็มไปด้ วยความไม่น่าเชื่อ
กับกลุม่ คนที่แตกต่างเหล่านี ้ที่ต้องการจะจ่าย 1 ตาลึง
อย่างระมัดระวังเพื่อเป็ นค่าใช้ จ่าย 300,000 ตาลึง
เป็ นไปไม่ได้ สาหรับพวกเขาเลย … ..
พวกเขาไม่สามารถหาเงินจานวนนี ้ได้ แม้ วา่ เขาจะขาย
ทุกสิง่ ทุกอย่างจนทังหมด
้
ในขณะนันตาของพวกเขาหั
้ นไปทางร่างเล็กที่สดุ ในหมู่
พวกเขา มองไปที่จวินอูเ่ สียซึง่ เป็ นคนเดียวในหมูพ่ วกเขา
ที่มีเงิน!
น้ องเสีย … .. เงิน … .. เชียวชูเกือบจะร้ องไห้
สาหรับทังห้้ าคนของพวกเขา มันเป็ นเงินจานวน
1,500,000 ตาลึง และนี่เป็ นเพียงการค่าลงทะเบียน
เรี ยนในสานักศึกษาและพวกเขายังไม่ได้ รวมค่าอาหาร
และที่พกั มองไปที่จานวนเงินที่สานักศึกษาร้ องขอ พวก
เขาคาดว่าพวกเขาจะต้ องมีอย่างน้ อย 2,000,000
ตาลึง หรื อพวกเขาไม่ควรแม้ แต่จะคิดเกี่ยวกับมัน
จวินอูเ่ สียยกหัวขึ ้นท่ามกลางความคาดหวังที่ถกู โยนไปที่
นาง นางตอบด้ วยความสงบ: ไม่พอ
“……..”
อีกสี่คนกาลังตกใจ เงินจานวนดังกล่าวอาจเป็ นได้ แม้ แต่
เจ้ าของถุงเงินในหมูพ่ วกเขาก็ยงั มีไม่พอ
เมื่อจวินอูเ่ สียออกเดินทางจากแคว้ นฉี นางมีเงินกว่าล้ าน
ตาลึงนิดหน่อย นางได้ สละเงินส่วนใหญ่ของนางขณะอยู่
ที่สานักศึกษาหงษ์ เพลิง และนางมีเพียง 80,000
ตาลึงติดตัวนางตอนนี ้ ซึง่ น้ อยกว่าครึ่งหนึง่ ของจานวน
เงินที่พวกเขาต้ องการสาหรับการลงทะเบียนสาหรับ 5
คน
โหดร้ ายมาก!? จานวนเงินที่ไร้ สาระสาหรับ
ค่าธรรมเนียมของพวกเขาและสถานที่ยงั คงเต็มไปด้ วย
คน ! พวกเขาทังหมดขุ ้ ดเงินจากทะเลได้ หรื ออย่างไร?
เชียวชูจ้องมองที่กาแพงคนล้ อมรอบผู้คนไว้ และหัวใจ
ของเขาก็เริ่ มมีเลือดซึมออกมา ในขณะที่เขานับยอดเงิน
ที่ไม่น่าจะเป็ นไปได้ จากที่นี่ พร้ อมกับผู้สมัครมากกว่า
หนึง่ พันคนก่อนหน้ าเขา จากพวกนัน้ เพียงน้ อยกว่าหนึง่
ในสิบส่วนของพวกเขาจะถูกเลือกให้ เข้ ารับการคัดเลือก
เข้ าสูส่ ว่ นหลัก อีกเก้ าในสิบส่วนของพวกเขาก็จะโยนเงิน
ทิ ้งลงไปในทะเล
300,000 ตาลึง พอที่จะทาให้ ครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ ้น
โดยไม่ต้องกังวล พนันว่าเป็ นเงินเดิมพันจานวนมากที่ทมุ่
ลงที่เด็กที่มีศกั ยภาพ เกือบทาลายหัวใจที่เปราะบางของ
เชียวชู
ถ้ าค่าธรรมเนียมของพวกเขายังไม่สงู พอ ข้ าคิดว่าแม้ วา่
สานักศึกษาเฟิ งหัวจะมีขนาดใหญ่กว่านี ้สิบเท่า พวกเขา
ก็ยงั คงไม่มีที่วา่ งพอสาหรับลูกศิษย์จานวนมากที่จะมา
ที่นี่ ฮัว่ เหยาให้ เหตุผลด้ วยเสียงนุ่มนวล
สถานที่แห่งเดียวที่เป็ นแหล่งกาเนิดหมอเยียวยาจิต
วิญญาณที่ต้องการ จุดเดียวนันเองก็ ้ พอสาหรับกลุม่ ของ
คนที่จะต่อสู้เพื่อได้ ที่เรี ยนสักหนึง่ ที่ในสานักศึกษา
แต่ … พวกเรายังไม่มีเงินพอเลย … .. ไหล่ของเชียวชู
ทรุดลงทันที
สายตาของจวินอูเ่ สียหรี่ ลงและถามอย่างกะทันหันว่า มี
โรงประมูลที่อยูใ่ กล้ ๆ แถบนี ้ไหม?
เชียวชูร้ ูสกึ ผวากับคาถามของจวินอูเ่ สีย
น้ องเสีย ทาไมเจ้ าถึงอยากไปโรงประมูล? พวกเราไม่มี
สมบัติที่มีคา่ ในตัวพวกเราที่จะนาออกมาขาย สิง่ ที่แพง
ที่สดุ ที่พวกเขามีอยูค่ ือเสื ้อผ้ าเหล่านันจากร้
้ านศาลา
พระจันทร์ ทอผ้ าที่พวกเขาสวม และแม้ วา่ พวกเขาจะขาย
มันไป มันก็ยงั ไม่ได้ จานวนเงินที่พวกเขาต้ องการ
บอกข้ าสิ จวินอูเ่ สียยืนยัน

ตอนที่ 379 : สานักศึกษาเฟิ งหัว (3)

————————-
มีอยูร่ อบ ๆ ที่นี่สกั แห่งหนึง่ แต่พวกเราไม่เคยไปที่นนั่ มา
ก่อน เชียวชูตอบ เกาหัวของเขา พวกเขาเคยไปโรงรับ
จานาบ่อยพอสมควร แต่โรงประมูล … พวกเขาไม่เคยมี
ประสบการณ์มาก่อน
มันมากกว่า 1,000,000 ตาลึง และมันก็ไม่ใช่เรื่ อง
ง่ายที่จะหาจานวนเงินดังกล่าว พวกเขารี บมาที่นี่ภายใน
เดือนเก้ าและเวลาที่สานักศึกษาเฟิ งหัวเปิ ดให้ ลงทะเบียน
เหลืออีกเพียง 3 วัน หากพลาดไป พวกเขาจะต้ องรอ
จนถึงปี หน้ า
หลายคนในสานักศึกษาเฟิ งหัวมีทกั ษะสูงที่ทาให้ เชียวชู
และคนอื่น ๆ ลังเลที่จะรี บเร่งไปทันที
ในขณะที่ทงห้ ั ้ าคนได้ รวมกลุม่ คุยกันว่าพวกเขาจะหาเงิน
เพิ่มอย่างไร เด็กหนุ่มสาวหลายคนที่เดินผ่านต้ นไม้ ได้ ยิน
เสียงพวกเขาและร้ องตะโกนเสียงดังเหยียดหยัน
ถ้ าเจ้ าไม่มีเงิน เจ้ าไม่ควรมาที่สานักศึกษาเฟิ งหัว เจ้ าไม่
สามารถแม้ แต่จะจ่ายค่าธรรมเนียมดังกล่าว ยังต้ องการ
ไปโรงประมูลเพื่อความอยูร่ อด! พวกบ้ านนอก ! ให้ ข้า
บอกตรงนี ้ แม้ วา่ พวกเจ้ าไปถึงโรงประมูลก็ไม่มี
ประโยชน์! มีโรงประมูลเพียงแห่งเดียวในบริ เวณนี ้ และ
พวกเขาจะเปิ ดการประมูลครัง้ ต่อไปในอีก 3 วันข้ างหน้ า
ดังนันจึ
้ งไม่สามารถช่วยอะไรพวกเจ้ าได้ แม้ วา่ เจ้ าจะไป
ถึงแล้ วก็ตาม เด็กที่สวมใส่เสื ้อผ้ าที่เต็มไปด้ วย
เครื่ องประดับทองและหยก และเด็กหนุ่มสาวคนอื่น ๆ
อีกหลายคนที่ติดตามหลังเขาหัวเราะเสียงดัง ขณะที่เด็ก
หนุ่มแต่งตัวหรูหราพูด
ทุกคนที่มาที่สานักศึกษาเฟิ งหัวสาหรับการลงทะเบียน
เรี ยนเป็ นประจาทุกปี มีอยูแ่ ล้ ว
พวกคนจนที่สิ ้นเนื ้อประดาตัวควรเลิกฝันกลางวัน
สถานที่อย่างสานักศึกษาเฟิ งหัว มันไม่ใช่สถานที่สาหรับ
แมวและสุนขั จรจัดหลงทาง เด็กหนุ่มที่แต่งตัวหรูหราหัน
มาพูดและเดินจากไป
ใบหน้ าของเชียวชูมืดขึ ้นในขณะนัน้ และฮัว่ เหยาจับเขา
หันมาด้ วยไหล่และส่ายหน้ า
คาพูดของเขาอาจจะเป็ นเรื่ องยากที่จะทนทาน แต่เขาก็
ยังช่วยให้ เราไม่เสียเวลาเดินทาง และตอนนี ้เราก็ร้ ูแล้ วว่า
โรงประมูลยังไม่ใช่ทางเลือกอีก หลงลัว่ กล่าวขณะที่นาง
ถอนหายใจ เมื่อเทียบกับสานักศึกษาเฟิ งหัวแล้ ว ตอนนี ้
พวกเขาเห็นได้ ชดั ว่าพวกเขาได้ รับความทุกข์ทรมานจาก
สานักศึกษาหงษ์ เพลิง
ตอนนี ้เราจะทาอย่างไร? เฟยหยานถาม
จวินอูเ่ สียหรี่ ตาไปอีกครัง้ ขณะที่เธอก้ มหัวใช้ ความคิด
และถามเฟยหยานว่า มูเ่ ฉินอยูท่ ี่ไหนในขณะนี ้?
หลังจากที่ตระกูลชิงอวิ๋นโดนกาจัดไป นางก็พกั อยูท่ ี่
สานักศึกษาหงษ์ เพลิงและไม่ได้ ให้ ความสนใจกับสิง่ ที่
เกิดขึ ้นภายนอก เมื่อเดือนที่ผ่านมา จวินอูเ่ สียได้
สังเกตเห็นว่าเชียวชูและคนอื่น ๆ ทังหมดได้
้ รับข่าวจาก
เฟยหยาน
เฟยหยานคิดสักครู่แล้ วตอบว่า มูเ่ ฉินประกาศว่าตระกูล
ชิงอวิ๋นถูกทาลายประมาณ 2 สัปดาห์ก่อนและนัน่ ทาให้
เกิดความสับสนวุน่ วาย เขาไล่ออกลูกศิษย์ฝ่ายนอกออก
และนาลูกศิษย์ของหุบเขาเมฆาร่ายราไปกับเขาเมื่อเขา
จากไป และไม่มีใครรู้วา่ เขาอยูท่ ี่ไหนตอนนี ้
ดวงตาของจวินอูเ่ สียส่องประกายแวบและเธอส่ง
สัญญาณไปที่ฮวั่ เหยาให้ มาหา จวินอูเ่ สียกระซิบเข้ าที่หู
ของเขาและใบหน้ าของฮัว่ เหยาตกตะลึงอย่างมากก่อน
จะค่อย ๆ เปลี่ยนเป็ นรอยยิ ้ม
ความคิดดีมาก แต่ถ้าไม่มีใครที่นี่ได้ เคยพบกับมูเ่ ฉินแล้ ว
อาจไม่สามารถใช้ ประโยชน์ได้ ฮัว่ เหยาหยิบยกข้ อเสนอ
ของจวินอูเ่ สียอย่างระมัดระวัง
จวินอูเ่ สียส่งมอบชิ ้นส่วนหยกที่แกะสลักไว้ ในตัวอักษร
จีนสาหรับ เมฆ ฮัว่ เหยาตะลึงครู่นงึ ในขณะที่เขา
ค่อนข้ างคุ้นเคยกับหยกชิ ้นแกะสลักในลักษณะดังกล่าว
นัน่ เป็ นชิ ้นส่วนของหยกที่มีเพียงคนที่เป็ นสมาชิกของ
ตระกูลชิงอวิ๋นเท่านันที้ ่จะได้ ครอบครอง
น้ องเสีย เจ้ ามีมนั ได้ ยงั ไง? เชียวชูจ้องมองไปที่จวินอูเ่ สีย
ด้ วยความประหลาดใจ เมื่อตอนที่พวกเขาอยูใ่ นหุบเขา
เมฆาลี ้ลับ พวกเขาเก็บชิ ้นส่วนของหยกไว้ แต่เมื่อพวก
เขาออกจากหุบเขาเมฆา เชียวชูไม่ได้ นาของเขาติดมา
ด้ วย
ข้ าลืมโยนมันทิ ้งไป จวินอูเ่ สียตอบพร้ อมกับยักไหล่ของ
นาง ทุกอย่างเกิดขึ ้นในทันทีและนางก็ไม่มีเวลาที่จะทา
อะไรอีกแล้ ว เมื่อนางตื่นขึ ้นมา นางก็อยูใ่ นสานักศึกษา
หงษ์ เพลิงและชิ ้นส่วนของหยกก็ยงั คงอยูก่ บั ของใช้ อื่น ๆ
นางไม่ได้ คาดหวังว่าจะได้ ใช้ มนั ในวันนี ้

ตอนที่ 380 : ผู้อาวุโสปรากฏตัว (1)

————————-
ดวงอาทิตย์สว่างจ้ าอยู่จดุ สูงสุด สถานที่ที่แออัดเต็มไป
ด้ วยผู้คน เป็ นวันแรกของการลงทะเบียนลูกศิษย์ใหม่
ของสานักศึกษาเฟิ งหัว ทุกคนรี บวิ่งไปที่ประตูเพื่อรักษา
ตาแหน่งที่จองไว้ สาหรับตัวเอง ดวงอาทิตย์ที่สาดส่อง
ประกายแสงสว่างลงมา ความร้ อนเพิ่มขึ ้น เด็กหนุ่มสาว
ที่ร่ ารวยจากครอบครัวที่ร่ ารวยซึง่ เต็มไปด้ วยชีวิตชีวาส่ง
เสียงครวญครางพึมพาเมื่อเหงื่อไหลลงมา แต่เพื่อที่จะ
รักษาลักษณะอันสง่างามของพวกเขา พวกเขาอดทนต่อ
ความร้ อนด้ วยวิธีการมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
สาหรับผู้ที่อยูด่ ้ านท้ ายของแถว พวกเขารู้วา่ มันต้ องรอ
นาน แต่ก็ไม่เต็มใจที่จะให้ ทิ ้งจุดยืนของพวกเขา บริ วาร
ของพวกเขาเข้ าแถวต่อถือร่มให้ และลูกน้ องพัดให้
บรรดานายน้ อยและคุณหนูภายใต้ ความร้ อน มี
แม้ กระทัง่ บางคนที่มีน ้าแข็งเก็บไว้ ในรถของพวกเขา และ
บริ วารหลายคนกาลังวิ่งไปมาในขณะที่พวกเขาเตรี ยมน ้า
บ๊ วยเย็นใส่น ้าแข็ง
เดือนเก้ าอาจไม่ใช่เดือนที่ร้อนที่สดุ ในปี นี ้ แต่ดวงอาทิตย์
ช่วงบ่ายกว่าทาให้ เกิดอาการวิงเวียนได้ ด้วยความร้ อน
เด็กสาวหลายคนที่ร่างกายอ่อนแอกว่าเป็ นลมที่จดุ นัน้
พวกนางถูกนาเข้ าไปในรถม้ าของพวกนางหลีกหนีจาก
ความร้ อนที่เห็นได้ ชดั
คลื่นความร้ อนส่งผลให้ ฝงู ชนอยูใ่ นความเงียบ เด็กหนุ่ม
สาวเหล่านันก ้ าลังคุยกันอยูต่ อนนี ้ก็ถกู ครอบงาด้ วย
ความร้ อนและเสียงเพียงเสียงเดียวที่พวกเขาทาขึ ้นก็คือ
สัง่ ให้ บริ วารของพวกเขาเก็บพัด อารมณ์เสียไปกับการ
คุยอย่างไร้ ประโยชน์
กาลังอยูใ่ นความเงียบ มีเสียงคารามดังและเสียงตื่นเต้ น
สายตาทังหมดหั ้ นไปยังแหล่งที่มาของเสียงตะโกน
ทุกคนไม่สบายใจอยูแ่ ล้ วด้ วยความร้ อน แต่พวกเขาก็ยงั
เงยหัวขึ ้นด้ วยความอยากรู้อยากเห็น ขมวดคิ ้วบน
ใบหน้ าของพวกเขาหันหน้ าไปหาสองร่างใต้ ต้นไม้ ขนาด
ใหญ่ที่อยูใ่ กล้ ๆ ร่างสูงภูมิฐานแต่งชุดสีขาวยืนอยูก่ บั มือ
ของเขาอยูด่ ้ านหลังของเขาอยูใ่ ต้ ต้นไม้ และเด็กหนุ่มที่
กาลังตื่นเต้ นยืนอยูด่ ้ านหน้ าเขาด้ วยมือของเขาปิ ดปาก
ของเขาเอง เสียงตะโกนตื่นเต้ นดังมาจากเด็กหนุ่ม
หนุ่มสาวที่อยูใ่ นแถวก่อนที่สานักศึกษากาลังมองหาสิง่ ที่
ได้ ก่อให้ เกิดความสับสนวุน่ วายและสิง่ ที่เด็กหนุ่มตื่นเต้ น
พูดหลังจากนันท ้ าให้ พวกเขาตะแคงหูฟัง และให้ ความ
สนใจกับสิง่ ที่เกิดขึ ้นภายใต้ ต้นไม้ ต้นนัน้
มูเ่ ฉิน! ท่านใช่มเู่ ฉิน ผู้อาวุโสของตระกูลชิงอวิ๋นหรื อไม่ !
? ข้ าได้ พบท่านในที่สดุ ผู้อาวุโสมู!่ ข้ าขอให้ ทา่ นขายยา
เม็ดให้ กบั ข้ าก่อนหน้ านี ้ หลังจากพี่ชายของข้ าทานมัน
ความเร็ วของการเพิ่มพลังจิตวิญญาณก้ าวข้ ามขอบเขต !
ข้ าขอร้ องท่าน ! ขายให้ ข้าอีกเม็ดหนึง่ ! เด็กหนุ่มที่
ตื่นเต้ นสารภาพกับชายที่แต่งชุดขาว
บรรดาเด็กหนุ่มสาวที่ยืนอยูเ่ บื ้องหน้ าสถาบันการศึกษา
กระพริ บตา เด็กหนุ่มสาวคนอื่นๆ จ้ องมองด้ วยความไม่
เชื่อในสิง่ ที่ได้ ยินจากการแลกเปลี่ยนใต้ ต้นไม้
จิตใจของพวกเขาร่ าร้ องขึ ้นเมื่อได้ ยินคาสามคาว่า
ตระกูลชิงอวิ๋น และคาพูดสามคาดังกล่าวฟั งชัดๆ เหมือน
เสียงฟ้าร้ องในหู!
ใครไม่เคยได้ ยินเกี่ยวกับตระกูลชิงอวิ๋น ตระกูลชันน ้ าใต้
ท้ องฟ้า? และสิ่งที่เกิดขึ ้นกับตระกูลดังกล่าวเมื่อเร็ ว ๆ นี ้!
ผู้อาวุโสแห่งหุบเขาเมฆาร่ายรา มูเ่ ฉินได้ ประกาศยุบ
ตระกูลชิงอวิ๋นอย่างฉับพลัน ประมุขและผู้อาวุโสของ
ยอดเขาอื่นๆ ได้ จากไปแล้ ว มูเ่ ฉินเป็ นผู้อาวุโสคนเดียวที่
อยูข่ ้ างหลังและหลังจากการประกาศแล้ ว มูเ่ ฉินก็หายตัว
ไปและไม่มีใครรู้เรื่ องที่อยูป่ ั จจุบนั ของเขา
ตระกูลสูงสุดได้ ประกาศยุบตัวและข่าวต่าง ๆ ก็ทาให้ ตื่น
ตระหนกทัว่ โลก การคาดเดาไปต่าง ๆ นา ๆ แต่ไม่มีใครรู้
เหตุผลที่แท้ จริ งเบื ้องหลัง
การยุบของตระกูลชิงอวิ๋นทาให้ หลาย ๆ คนที่ยงั รอการ
รักษาน ้าตาไหลทัว่ โลก และเหนือสิ่งอื่นใด ผู้คนใน
ดินแดนเหล่านี ้ยังไม่แค่ค้นหาการการรักษาจากตระกูลชิ
งอวิ๋นแต่ยงั รวมไปถึงยาเม็ดของพวกเขาที่หาได้ ยากอีก
ด้ วย!
เด็กคนนี ้พึง่ เรี ยกชายชุดขาว มูเ่ ฉิน หรื อไม่??
ไม่ใช่ชื่อของผู้อาวุโสแห่งหุบเขาเมฆาร่ายราที่เป็ นคน
สุดท้ ายที่ออกจากตระกูลชิงอวิ๋น?
เมื่อพวกเขารู้วา่ ผู้ชายชุดขาวใต้ ต้นไม้ อาจเป็ นผู้อาวุโส
จากตระกูลชิงอวิ๋น ทุกสายตาของพวกเขาถูกตรึงอยูก่ บั ที่
เกิดเหตุภายใต้ ต้นไม้ ต้นนัน้
หุบเขาเมฆาร่ายรามีความเชี่ยวชาญในการบารุงและ
พัฒนาหลอดเลือดดาและหลอดเลือดแดง ไม่คอ่ ยมีคน
เห็นมูเ่ ฉินเป็ นการส่วนตัว หลายคนสงสัยเกี่ยวกับสิง่ ที่
พวกเขาได้ เห็นจนกระทัง่ พวกเขาเห็นเครื่ องประดับหยกที่
ห้ อยลงมาจากสะโพกของชายชุดขาว ความสงสัย
ทังหมดของพวกเขาหายทั
้ นที!
นัน่ คือหยกแกะสลักเป็ นตัวอักษร เมฆ ซึง่ เป็ นสัญลักษณ์
ของตระกูลชิงอวิ๋น!
ป้ายดังกล่าวถูกนามาใช้ โดยประมุข ผู้อาวุโสและลูกศิษย์
ฝ่ ายในโดยเฉพาะ และแม้ แต่ลกู ศิษย์ฝ่ายนอกได้ แค่ฝัน
ถึงการได้ ครอบครองเท่านัน้
ประมุขและผู้อาวุโสหลายท่านดูเหมือนจะหายกลายเป็ น
อากาศในชัว่ ข้ ามคืนและเหลือคนจากหุบเขาเมฆาร่ายรา
เท่านัน!
้

ตอนที่ 381 : ผู้อาวุโสปรากฏตัว (2)

————————-
ใครจะกล้ าปลอมตัวเป็ นผู้อาวุโสของตระกูลชิงอวิ๋น? ใน
ความคิดของพวกเขาไม่มีใครจะกล้ าทา
ยิ่งไปกว่านันคนนั
้ นมี
้ สญั ลักษณ์ของตระกูลชิงอวิ๋น ซึง่
เป็ นจุดเริ่ มต้ นของพยานที่ตื่นตระหนกเหลือเชื่อพวกเขา
กับการหายตัวไปของตระกูลชิงอวิ๋น ความหมายที่อยู่
เบื ้องหลังคาสามคาเหล่านี ้ได้ รับความสนใจในระดับคาด
ไม่ถงึ
ชายชุดขาวมองไปยังเด็กหนุ่มที่ร้องขอต่อหน้ าเขาและ
กล่าวว่า ตระกูลชิงอวิ๋นไม่มีอีกแล้ ว และข้ าไม่ได้ เป็ นผู้
อาวุโสของตระกูลชิงอวิ๋นอีกต่อไป ต้ องเป็ นโชคชะตาที่
เราพบกันที่นี่ในวันนี ้ ข้ ามีเม็ดยาจานวนหนึง่ ที่เจ้ า
ต้ องการ แต่ข้ามีเหลือไม่มากนัก ถ้ าเจ้ าต้ องการมันมาก
ข้ าสามารถแบ่งขายในราคาเดียวกับที่เจ้ าเคยจ่ายมา
ก่อนหน้ านี ้
เด็กหนุ่มที่ร้องขอปลาบปลื ้มใจและไม่สามารถหยุด
คานับด้ วยความนับถือ เขาเอื ้อมมือเข้ าไปในแขนเสื ้อ
ของเขาและดึงตัว๋ แลกเงิน 3 ใบ ๆ ละ 100,000
ตาลึงออกมาส่งมอบให้ กบั มูเ่ ฉิน
วัยรุ่นคนอื่นๆ ที่เฝ้าดูพวกเขาอย่างตังใจ
้ เบิกตากว้ างของ
พวกเขาทังหมด
้ 300,000 ตาลึงสาหรับยา 1 เม็ด!?
เป็ นราคาเม็ดยาอะไรกัน ! ?
นอกจากเม็ดยาของตระกูลชิงอวิ๋น แล้ วใครจะสามารถ
ขายราคาได้ เช่นกัน!?
ใครก็ตามที่ต้องการลงทะเบียนเรี ยนในสานักศึกษาเฟิ ง
หัวมาจากครอบครัวที่มีความมัง่ คัง่ มหาศาลและหลาย
แสนตาลึงเป็ นสิ่งเหมาะสม ตอนนี ้พวกเขาถูกนาเสนอต่อ
สายตาของพวกเขาที่มีโอกาสพบกับผู้อาวุโสตระกูลชิ
งอวิ๋นที่หายตัวไปและเขาได้ ตกลงที่จะขายเม็ดยาจาก
ตระกูลชิงอวิ๋น ไปให้ กบั เด็กหนุ่มคนนัน!
้
เกิดความโกลาหลขึ ้น!
กลุม่ วัยรุ่นลุกขึ ้นจากแถวและรี บวิ่งไปที่ต้นไม้
มูเ่ ฉิน เพิ่งสรุปข้ อตกลงกับเด็กหนุ่มเมื่อเห็นกลุม่ วัยรุ่นที่
เหงื่อไหลรี บเข้ าหาตัวเขาและก่อนที่เขาจะรู้เรื่ องนี ้ พวก
เขาทังหมดคุ
้ กเข่าลงที่เท้ าของเขา
ผู้อาวุโสมู!่ พวกเราขอถามว่าเม็ดยาที่ทา่ นขายให้ กบั เด็ก
คนนันคื ้ อยาอะไร เยาวชนที่รอบคอบถาม มูเ่ ฉิน ด้ วย
ความกล้ าโดยไม่บง่ บอกเจตนารมณ์ของเขา แต่ถาม
เกี่ยวกับการใช้ และผลกระทบของเม็ดยาอย่างไม่เกรงใจ
300,000 ตาลึงไม่ได้ เป็ นเงินจานวนน้ อยและมีไม่มาก
ที่เม็ดยาทัว่ แผ่นดินใหญ่เหล่านี ้มีมลู ค่าราคาสวรรค์!
หากพวกเขาจ่ายเงินจานวนมาก ได้ ยากระษัยที่พวกเขา
ไม่ได้ ใช้ พวกเขาคงกลายเป็ นคนโง่
มูเ่ ฉิน จ้ องที่กลุม่ วัยรุ่นที่จู่ ๆ ล้ อมรอบตัวเขา ใบหน้ าอัน
หล่อเหลาของเขาจดจาช่วงเวลาแห่งความประหลาดใจ
แต่ถกู ยับยังอย่
้ างรวดเร็ ว เขาสงบลง ก่อนพูดด้ วย
น ้าเสียงเบาๆ ว่า มันเป็ นเม็ดยาที่ขยายเส้ นเลือดและ
หลอดเลือดแดงของเจ้ าที่ช่วยเพิ่มพลังจิตวิญญาณให้ มี
ประสิทธิภาพมากขึ ้นในการฝึ ก และไม่มีอะไรอื่นอีกแล้ ว
เสียงของ มูเ่ ฉิน เฉย ๆ แต่เมื่อคาพูดเหล่านันได้ ้ ฝังลงใน
จิตใจของวัยรุ่น หัวใจของพวกเขาเริ่ มเต้ นเร็ วขึ ้น!
การขยายเส้ นเลือดและหลอดเลือดแดง!?
ผลที่ได้ น่าสนใจเหลือเกิน!
นัน่ หมายความว่าความคืบหน้ าในการฝึ กในอนาคตของ
พวกเขาจะเร็ วกว่าเพื่อน! สาหรับเม็ดยาเช่นนี ้ ผลของ
มันดีกว่าเมื่อพวกเขากินมันในวัยหนุ่มสาวเพื่อเสริ มสร้ าง
รากฐานของพวกเขา วัยรุ่นทุกคนอายุต่ากว่า 16 ปี และ
มันเป็ นเวลาที่เหมาะสาหรับพวกเขาที่จะกินมัน
นอกจากนี ้ ก่อนหน้ า พวกเขายังไม่เคยรู้วา่ เม็ดยามีผล
ดังกล่าว!
ดังนัน้ ใครจะมีความสามารถในการผลิตเม็ดยาที่มี
ผลลัพธ์ท้าทายสวรรค์เช่นนี ้ นอกเหนือจากตระกูลชิ
งอวิ๋น!?
แต่ตระกูลชิงอวิ๋นก็ยบุ ไปแล้ ว สวรรค์เท่านันที
้ ่ร้ ูวา่ เมื่อไหร่
พวกเขาได้ พบใครจากตระกูลชิงอวิ๋นอีกครัง้ มันอาจจะ
กลายเป็ นโอกาสเดียวในชีวิตของพวกเขาที่ได้ ซื ้อเม็ดยา !
ผู้อาวุโสมู!่ โปรดขายเม็ดยาให้ ข้า 1 เม็ด! ข้ าจ่าย! ตาม
จานวนเงินที่ทา่ นต้ องการ! เด็กคนหนึง่ คิดอย่างรวดเร็ ว
อ้ อนวอนทันที โบกมือหยิบตัว๋ แลกเงินไว้ ในมือของเขา!
สถานะของหลอดเลือดดาและหลอดเลือดแดงของพวก
เขาจะมีผลต่อการพัฒนาในอนาคตของพลังจิตวิญญาณ
ของพวกเขาในการฝึ ก ใครสามารถปฏิเสธโอกาสอัน
ยิ่งใหญ่ดงั กล่าว?
ผู้อาวุโสมู!่ ขายให้ ข้าด้ วย!
ข้ า! ข้ า! ผู้อาวุโสมู!่ ข้ าต้ องการ 1 เม็ดด้ วย! ราคา
เท่าไหร่ก็ได้ !
หลังจากที่แสดงออกจากวัยรุ่นคนหนึง่ วัยรุ่นคนที่สอง
ตามมาอย่างรวดเร็ ว และคนที่สาม … ..
ฝูงชนรอบ มูเ่ ฉิน ยังคงมากขึ ้น วัยรุ่นคนแรกที่ได้ ซื ้อไป
แล้ วถูกผลักออกจากกลุม่
พวกวัยรุ่นทุกคนกาลังคุกเข่าอยู่ ขณะที่พวกเขาลุกขึ ้น
รอบ ๆ มูเ่ ฉิน ขณะที่โบกปึ กตัว๋ แลกเงินในอากาศ ร้ องขอ
เม็ดยา 1 เม็ด

ตอนที่ 382 : ผู้อาวุโสปรากฏตัว (3)

————————-
เด็กหนุ่มที่ถกู ผลักดันออกไปข้ างหลังฝูงชน จ้ องมองที่ปึก
ตัว๋ แลกเงินโบกในอากาศ และชูนิ ้วหัวแม่มือขึ ้นให้ เพื่อน
3 คนของเขายืนอยูห่ ลังต้ นไม้
เสียงตะโกนของความต้ องการที่เกิดขึ ้นอย่างต่อเนื่องเป็ น
เวลานานและความสับสนวุน่ วายได้ ดงึ ดูดสายตาขึ ้นไป
ในทิศทางของต้ นไม้ ในช่วงเวลานี ้ แถวที่เรี ยบร้ อยของ
สานักศึกษาแตกออกเป็ นหลายกลุม่ วัยรุ่นพากันวิ่งไปใต้
ต้ นไม้
มูเ่ ฉิน ก็กล่าวว่ามีความต้ องการมากเกินไปและเขามีเม็ด
ยาแค่ 4 เม็ด
เมื่อได้ ยินดังนัน้ ฝูงชนอยูใ่ นความสับสนวุน่ วาย!
มันน่าจะเป็ นเหตุผลว่าเม็ดยาที่มีผลลัพธ์น่าตกใจดัง
กล่าวหายากและมีจานวนจากัดมาก แต่เนื่องจากพวก
เขามีโอกาสที่จะได้ รับโอกาสดังกล่าว พวกเขาจึงเตรี ยม
ตัวให้ พร้ อม!
ในขณะที่ราคาถูกกาหนดก่อนหน้ านี ้ที่ 300,00 ตาลึง
ความต้ องการปริ มาณมากผลักดันราคาขึ ้นและมัน
เพิ่มขึ ้นไปเป็ น 500,000 ตาลึงได้ อย่างง่ายดาย
สาหรับการขายเม็ดยาแต่ละเม็ด
หลังจากที่เม็ดยาทังสี ้ ่เม็ดขายออกไปหมดแล้ ว กลุม่
วัยรุ่นที่ผิดหวังเหลือปฏิเสธที่จะยอมแพ้ และยังตื ้อเพื่อขอ
ซื ้อยาอีกด้ วยเช่นกัน แต่ไม่มีใครได้ รับเม็ดยาดังกล่าวอีก
ถูกต้ อง พวกเขาร้ องขอความเมตตา …..
แสนตาลึงที่จ่ายออกมา พวกเขารู้สกึ ว่า มูเ่ ฉิน ขายพวก
มันด้ วยความสงสาร
เม็ดยาเหล่านี ้จะเปลี่ยนชีวิตของพวกเขาให้ สมบูรณ์
พร้ อมกับความมัง่ คัง่ อันมหาศาลของครอบครัวของพวก
เขาที่อยูเ่ บื ้องหลัง เงินที่ใช้ ไปเหมือนเป็ นน ้าหยดหนึง่ ของ
ทะเล
อย่างไรก็ตามผู้อาวุโส มูเ่ ฉิน กล่าวว่าเขาขายเม็ดยา
หมดแล้ วและความเศร้ าโศกของความสิ ้นหวังภายหลัง
พาดผ่านเด็กหนุ่มสาวก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ ายกันไปใน
ความอลหม่าน … ..
ขณะที่ มูเ่ ฉิน จากไป สายตาหลายคูก่ ็จ้องมองที่หลังของ
เขาด้ วยความเสียใจ
ทังหมดยกเว้
้ นสายตา 4 คู่ เด็กหนุ่ม 4 คนกาลังหัวเราะ
อยูห่ ลังต้ นไม้
น้ องเสีย! นัน่ มันชัว่ ร้ ายเกินไป! กับเม็ดยา เจ้ าโกงพวก
เขา 500,000 ตาลึง ! พวกเราได้ มา 2,000,000
ตาลึงจากเม็ดยาแค่ 4 เม็ด! ผลตอบแทนที่ได้ รับมัน
มหาศาล ! เชียวชูมองไปที่เด็กๆ เหล่านันมองตามหลั
้ ง
ของ มูเ่ ฉิน ในขณะที่เขาออกจากไป และเขาก็หวั เราะ
หนักขึ ้นเรื่ อย ๆ เชียวชูสงสัยว่าถ้ าเด็ก ๆ เหล่านันรู
้ ้ วา่ มู่
เฉิน ที่พวกเขาเห็นว่าแท้ จริ งแล้ วคือฮัว่ เหยาที่ปลอมตัว
จะคิดแบบไหนกัน …
ความสามารถของฮัว่ เหยาในการควบคุมกระดูกได้ อย่าง
อิสระควบคูก่ บั พรสวรรค์ของอูเ่ สีย ในการเปลี่ยนมุมมอง
ของคนทาให้ พวกเขาเลียนแบบคนที่พวกเขาได้ พบกัน
อย่างสมบูรณ์และพวกเขาก็ไม่มีปัญหาในการคัดลอก
รูปลักษณ์ของมูเ่ ฉินที่พวกเขาได้ สมั ผัสกับตระกูลชิงอวิ๋น!
ข้ าเห็นเด็กที่เยาะเย้ ยพวกเราและเขาก็สามารถซื ้อยาได้
เม็ดนึง ฮ่าฮ่า … ถ้ าเขารู้วา่ เขาใช้ เงิน 500,000ตาลึง
เพื่อซื ้อเม็ดยาธรรมดาไป ข้ าสงสัยว่าเขาจะอาเจียนเป็ น
เลือดหรื อไม่ เชียวชูร้ ูสกึ ดีขึ ้นมากเมื่อเขาคิดถึงเรื่ องนี ้
แผนโกงของอูเ่ สียเป็ นเรื่ องที่มากเกินไป ! ถ้ ามีคนอื่นอ้ าง
ว่ามีเม็ดยาสวรรค์เหล่านี ้ จะไม่มีใครเชื่อคาพูดอีก แต่
พวกเขาได้ นามูเ่ ฉินออกจากตระกูลชิงอวิ๋น ซึง่ เป็ น
ผู้เชี่ยวชาญด้ านเส้ นเลือดดาและเส้ นเลือดแดง เพื่อ
ยืนยันว่าเป็ นของแท้
ไม่วา่ ความเน่าเสียของตระกูลชิงอวิ๋นเป็ นความจริ ง แต่
ในสายตาของผู้คนทัว่ ทังดิ ้ นแดนพวกเขาเป็ นปรมาจารย์
ด้ านยา!
จวินอูเ่ สียจ้ องการหัวเราะของเชียวชูและพูดด้ วยน ้าเสียง
สบาย ๆ ว่า พวกนี ้ไม่ใช่เม็ดยาธรรมดา
อะไร? เชียวชูร้ ูสกึ งงงวย
เฟยหยานที่ได้ ยินจวินอูเ่ สีย มองนางตกใจ ในขณะที่เขา
ถาม น้ องเสีย เจ้ าหมายถึงเม็ดยาเหล่านี ้จริ ง ๆ จะ
เปลี่ยนสถานะของหลอดเลือดดาและหลอดเลือดแดง
ของพวกเขา ! ?
จวินอูเ่ สียพยักหน้ า
เชียวชูและคนอื่น ๆ พูดไม่ออก
เด็กหนุ่มสาวเหล่านี ้ในอาณาจักรล่างอ้ างว่าพวกเขาไม่
เคยได้ ยินเรื่ องนี ้ แม้ กระทัง่ ทังสี
้ ่คนที่มาจากอาณาจักร
กลางไม่ทราบว่ายากระษัยช่วยเปลี่ยนแปลงสภาพหลอด
เลือดดาและหลอดเลือดแดงได้ !
เจ้ า … .. เจ้ าหมายถึงมันทาได้ จริ ง? เชียวชูยงั ไม่ได้ ฟืน้
ตัวจากอาการช็อก เขาคิดว่าพวกเขาขายเม็ดยาธรรมดา
และไม่เคยอยู่ในความคิดของเขาว่ามีผลลัพธ์ตามที่พวก
เขาอวดอ้ าง !
จวินอูเ่ สียพยักหน้ าอีกครัง้
มันเป็ นไปได้ อย่างไร? เชียวชูตะโกนด้ วยความไม่เชื่อ
เสียงตะโกนของเขาทาให้ ฮวั่ เหยาซึง่ เพิ่งจะกลับมาที่กลุม่
หลังจากเลิกปลอมตัวตกใจ

ตอนที่ 383 : ผู้อาวุโสปรากฏตัว (4)

————————-
เกิดอะไรขึ ้นที่นี่? ฮัว่ เหยาถามขณะที่เขามองใบหน้ าที่
ตกใจของเชียวชูและจากการแสดงออกที่น่ากลัวของเฟย
หยานและหลงลัว่
เชียวชูไม่สามารถพูดได้ ชี ้นิ ้วสัน่ เทาไปที่จวินอูเ่ สีย
หลงลัว่ กระแอม ที่นางจะพูดว่า น้ องเสียบอกว่า .. .. เม็ด
ยาเหล่านันที้ ่เราขายไปเป็ นของจริ ง
แม้ ฮวั่ เหยาปกติมกั สงบยังหน้ าซีดที่ได้ ยิน
อูเ่ สีย เจ้ าทายาเหล่านันเองเหรอ?
้ ตอนที่ฮวั่ เหยาหันไป
จ้ องมองอย่างไม่เชื่อที่อเู่ สีย ถามอีกครัง้ ยังไม่อยากเชื่อ
กับหูของเขาเอง เมื่ออูเ่ สียแนะนาว่าให้ เขาปลอมตัว
เป็ นมูเ่ ฉินและใช้ ชื่อตระกูลชิงอวิ๋นเร่ขายเม็ดยา เขาคิด
แบบเดียวกับสหายของเขาว่าอูเ่ สียตังใจจะหลอกพวก
้
เด็กร่ ารวยที่น่ารังเกียจด้ วยเม็ดยาทัว่ ไป เขาไม่คาดหวัง
ว่า …
เด็กน้ อยคนนี ้ให้ ข้อเสนอที่แท้ จริ งแก่เขา … ผลของเม็ด
ยาเหล่านันเป็ ้ นเหมือนที่พวกเขาอวดอ้ าง!
จวินอูเ่ สียพยักหน้ าเล็กน้ อยและตาของนางปราศจาก
ความรู้สกึ นางไม่เข้ าใจว่าทาไมยาแค่ไม่กี่เม็ดทาให้
เกิดปฏิกิริยาน่าทึง่ จากสหายของนาง
แม้ แต่ฮวั่ เหยาผู้ซงึ่ เตรี ยมพร้ อมทางจิตใจก็พบว่าตัวเอง
ไม่สามารถตอบสนองต่อการตอบกลับที่ซื่อสัตย์ของอู่
เสียได้ ราวกับโดยสายฟ้าฟาดใส่เขา
ดวงตาทังสี ้ ่จ้องไปที่จวินอูเ่ สียอย่างไม่เชื่อ เด็กคนนี ้มา
จากอาณาจักรล่างจริ งเหรอ? พวกเขาเป็ นคนที่มาจาก
อาณาจักรกลาง … ..น้ องเสียของพวกเขาเอาเม็ดยา
ออกมาทังหมดโดยที
้ ่พวกเขาไม่ร้ ูด้วยตัวเองว่ามันมีอยู่
จริ งได้ อย่างไร?
จวินอูเ่ สียมองไปที่เพื่อนสี่คนของนางที่จ้องมองนางราว
กับว่านางเป็ นสัตว์ประหลาดน่าเกลียด นางเงียบครู่หนึง่
ก่อนที่นางจะหยิบเข้ าไปในถุงจักรวาลและดึงขวด
กระเบื ้องเคลือบสีขาว
พวกเจ้ าต้ องการมันไหม?
ในเวลาเดียวกัน ดวงตา 4 คูเ่ ปล่งประกายสดใส !
พวกเขาเพิ่งเห็นขวดที่คล้ าย ๆ กันก่อนหน้ านี ้ มันดูคล้ าย
กับขวดที่อเู่ สียได้ สง่ มอบให้ กบั ฮัว่ เหยาเพื่อขาย
มีสงิ่ ที่อยูข่ ้ างใน พวกเขารู้ดี
มัน … ให้ พวกเราจริ ง ๆ เหรอ? เชียวชูได้ กลืนน ้าลาย
เสียงดัง เขาไม่สามารถละสายตาออกจากขวดกระเบื ้อง
เคลือบสีขาวในมือของอูเ่ สียได้
จวินอูเ่ สียดันขวดที่บรรจุเม็ดยาท้ าทายสวรรค์ไว้ ในมือ
ของเชียวชูโดยไม่มีคาพูด
สาหรับนาง มันเป็ นเพียงส่วนเกินของเม็ดยาที่ตกค้ างอยู่
ในชุดที่เธอทาไว้ สาหรับกองทัพรุ่ยหลินและไม่สาคัญ
อะไร
ในเวลานันจวิ้ นอูเ่ สียได้ ทาเม็ดยา 100,000 เม็ด
สาหรับกองทัพรุ่ยหลิน!
จวินอูเ่ สียก็ร้ ูสกึ ประหลาดใจที่เม็ดยาของนางขายดี นาง
ไม่เคยต้ องกังวลเกี่ยวกับเงินและนางไม่ได้ พิจารณาราคา
ของเม็ดยามีมลู ค่าเท่าใด ลักษณะที่นางให้ แก่ฮวั่ เหยา
ก่อนหน้ านันขึ้ ้นอยูก่ บั จานวนที่พวกเขาต้ องการ นางไม่มี
ทางรู้เลยว่าพวกมันมีคา่ มากหรื อไม่
แต่ความสับสนวุน่ วายที่เกิดขึ ้นได้ พิสจู น์แล้ วว่า … ..
คุ้มค่าทุกอีแปะ!
จวินอูเ่ สียตัดสินใจที่จะขโมยภาพลักษณ์มเู่ ฉินเพียงครัง้
เดียว แต่นางไม่ได้ ตงใจทีั ้ ่จะยืมชื่อของชายคนนันใน ้
ขณะที่เขาไปเมืองหลวงของแคว้ นฉี
เมื่อคิดถึงแคว้ นฉี ศีรษะของจวินอูเ่ สียก้ มลง นางให้ เยี่ย
ฉาส่งส่งข่าวไปยังจวินอูเ่ หย่าและเพื่อให้ จวินอูเ่ หย่าแจ้ ง
ให้ พอ่ และลูกตะกูลจวินทราบว่านางได้ ฝึกงานกับ
อาจารย์และไม่จาเป็ นต้ องเป็ นห่วงนาง
แต่การที่จวินอูเ่ สียเป็ น ผู้ระดมทุน โดยไม่ได้ ตงใจอาจท
ั้ า
ให้ มเู่ ฉินปวดหัว
จนถึงขณะนี ้ข่าวเกี่ยวกับความสามารถของมูเ่ ฉินในการ
ทาเม็ดยาท้ าทายสวรรค์เหล่านี ้กระจายไปทัว่ อาณาจักร
ล่างและเมื่อคนที่ต้องการยาเหล่านี ้ได้ ยินว่ามูเ่ ฉินอยู่ใน
แคว้ นฉี พวกเขาก็พากันไปที่เมืองที่มเู่ ฉินหลบซ่อนตัวอยู่
ในวังหลิน ไม่กล้ าที่จะก้ าวออกไปข้ างนอก
นัน่ คืออนาคตและจะไม่พดู ถึงตอนนี ้
ตอนนี ้พวกเขามีเงินแล้ ว ทังห้
้ าคนไม่ต้องห่วงเรื่ อง
ค่าธรรมเนียมอีกต่อไป จวินอูเ่ สียได้ มอบเงินจานวน
500,000 ตาลึงให้ แต่ละคนและกระจายกลุม่ ให้ เข้ า
แถว
หลังจากที่ความวุน่ วาย มูเ่ ฉิน สิ ้นสุดลง แถวของสานัก
ศึกษาเฟิ งหัวกลับคืนมาตามลาดับ
ตอนที่ 384 : ผู้อาวุโสปรากฏตัว (5)
————————-
อนิจจา….
หลังจากเข้ าแถวแล้ ว 1 วัน ทังห้
้ าคนไม่ยงั สามารถแตะ
ประตูของสานักศึกษาเฟิ งหัวได้ ในท่ามกลางฝูงชน จวิน
อูเ่ สียตัดสินใจที่จะออกไปยืนอยูข่ ้ างหนึง่ การลงทะเบียน
ของสานักศึกษาเฟิ งหัวจะยุติเมื่อมืดค่าลง กลับมา
ทางานในเช้ าวันรุ่งขึ ้น นางเฝ้ามองขณะที่ดวงอาทิตย์ลบั
ขอบฟ้าและตัดสินใจว่าพวกเขาไม่ได้ มีโอกาสในวันนี ้
เช่นเดียวกับที่ดวงอาทิตย์กาลังลับลง กลุม่ คนที่สวม
เสื ้อผ้ าสีขาวตัดสีฟา้ เดินผ่านประตูของสานักศึกษาเฟิ ง
หัว คนที่นาพวกเขาอยูใ่ นวัยสามสิบต้ น ใบหน้ าของเขา
พร้ อมกับดวงตาที่เต็มไปด้ วยพลัง คนอื่น ๆ ที่อยูข่ ้ างหลัง
เขาเป็ นเด็กวัยรุ่นอายุระหว่าง 18-19 ปี ทุกคนสวม
เสื ้อกัก๊ หยกเป็ นรูปดาว
เมื่อกลุม่ นี ้ก้ าวผ่านประตูของสานักศึกษาเฟิ งหัว วัยรุ่น
ทุกคนที่อยูใ่ นแถวตลอดทังวั ้ นก็ร้ ูสกึ ตื่นเต้ น
ผู้อาวุโสมูข่ องตระกูลชิงอวิ๋นอยูท่ ี่ไหน? หัวหน้ ากลุม่ ถาม
ยามที่ยืนอยู่ที่ประตู
หนึง่ ในยามที่ประตูกระซิบไม่กี่คา ดวงตาของชายคนนัน้
ถมึงทึง ใบหน้ าของเขาดูผิดหวัง เขากลับเข้ าไปในสานัก
ศึกษา
เฟยหยานเฝ้ามองคนอื่น ๆ แอบซ่อนอยูเ่ บื ้องหลังคน
หนุ่มสาวอื่น ๆ ด้ วยรูปลักษณ์สวยของเขาซึง่ ไม่ได้
กาหนดเพศ เขาเดินไปรอบ ๆ กลุม่ คนและกลับมาชุมนุม
กับจวินอูเ่ สียและคนอื่น ๆ หลังจากนัน้
ดูเหมือนว่าเหยื่อของน้ องเสียไม่เพียงแต่ได้ เงิน แต่มีเหยื่อ
ปลาตัวใหญ่ติดด้ วย เฟยหยานกล่าวด้ วยรอยยิ ้ม ขณะที่
เขาพิงกิ่งไม้
เจ้ าเจออะไรบ้ าง? เชียวชูถามอย่างตื่นเต้ น
เฟยหยานไม่ได้ อายและบอกทุกอย่างที่เขารวบรวมไว้ :
คนที่เพิ่งออกมาเป็ นหนึง่ ในอาจารย์จากสาขาอาวุธ
วิญญาณ อาจารย์ใหญ่ของสานักศึกษาเฟิ งหัวมี
บุตรชายคนหนึง่ ที่ได้ รับความทุกข์ทรมานจากร่างกายที่
อ่อนแอและป่ วยหนักตังแต่ ้ อายุยงั น้ อย เขาได้ รับการ
รักษาชีวิตด้ วยความช่วยเหลือจากยานับไม่ถ้วนที่นามา
ทุกวันเช่น สมุนไพรที่หายากและเม็ดยา เมื่อร่างกายของ
เด็กหนุ่มอ่อนแอและไม่สามารถเดินทางได้ ไกล อาจารย์
ใหญ่ดแู ลเขาไว้ ที่บ้านเพื่อช่วยให้ เขาแข็งแรงขึ ้น เด็กชาย
ฟื น้ ตัวดีขึ ้นมากพอที่จะเดินทางไปยังตระกูลชิงอวิ๋น
เพื่อให้ ฉินยวี ้รักษาเขา ไม่คาดฝันตระกูลชิงอวิ๋นได้ ถกู
ทาลาย ! ผู้ชายคนนันต้ ้ องเป็ นมูเ่ ฉินดูจากลักษณะ รี บ
ออกมาดู แต่น่าเสียดาย …
รอยยิ ้มของเฟยหยานกว้ างมากเมื่อเทียบกับข้ อมูลอื่น ๆ
ที่ใดก็ตามที่มีฝงู ชน เขามักจะได้ รับข้ อมูลที่ต้องการเสมอ
เฮ้ เจ้ าคิดว่าอาจารย์ใหญ่ของสานักศึกษาเฟิ งหัว พบว่า
ผู้กระทาความผิดเดียวกันที่รับผิดชอบการทาลายล้ าง
ของตระกูลชิงอวิ๋นกาลังสมัครเข้ าสูส่ านักศึกษาของเขา
ไหม เขาจะส่งคนของเขาไปฆ่าเราหรื อไม่? เชียวชูเพิ่ม
เชื ้อเพลิงลงในกองไฟด้ วยเสียงหัวเราะ
ตระกูลชิงอวิ๋นไม่ได้ ใจดีเท่าที่พวกเขาดูเหมือน การรับ
ฉินยวี ้เพื่อช่วยใครคนหนึง่ ต้ องเสียค่าใช้ จ่ายหนัก
แน่นอน! น้ องลัว่ และข้ าไม่เป็ นไร แต่เจ้ า … .. เฟยหยา
นกล่าวด้ วยเสียงหัวเราะที่ชวั่ ร้ าย
แต่ในทางตรงกันข้ าม บุตรชายของอาจารย์ใหญ่ต้อง
ประสบกับความโชคร้ าย เขาอาศัยอยูม่ าหลายปี แล้ ว เขา
ไม่สามารถฟื น้ ตัวได้ มากพอ และร่างกายของเขาเริ่ มดีขึ ้น
จวินอูเ่ สียได้ ทาลายตระกูลไปแล้ ว
มันเป็ นความน่าละอาย
ฉันได้ ยินมาว่าอาจารย์ใหญ่เคยให้ ปรมาจารย์แพทย์มาที่
สานักศึกษาเฟิ งหัว เพื่อรักษาลูกชายของเขาและไม่มีใคร
รู้ได้ วา่ อาการดีขึ ้นหรื อไม่ เฟยหยานกล่าว ถูคางขึ ้น
ขณะที่เบนสายตาไป
หลังจากที่เฟยหยานกล่าว ดวงตาของอีกสามคนมองมา
พร้ อมกันที่ร่างเล็ก ๆ ของอูเ่ สีย
ปรมาจารย์แพทย์
ไม่ใช่ร่างเล็ก ๆ ที่อยูข่ ้ าง ๆ พวกเขาเป็ นปรมาจารย์แพทย์
ยิ่งใหญ่ที่สดุ มีพรสวรรค์ที่ซอ่ นไว้ !?
หลังจากที่เห็นอูเ่ สียรักษาเชียวชูและฮัว่ เหยา พวกเขา
เกือบจะคุกเข่ากราบทักษะด้ านการแพทย์ของเขา
อูเ่ สียหันไปมองหน้ าที่จ้องมองนางและหันเดินตรงไปยัง
โรงเตี ้ยมที่จดั เตรี ยมไว้ ก่อน
สายแล้ ว
ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจอะไรเลย!

ตอนที่ 385 : การลงทะเบียน (1)

————————-
กลับไปที่โรงเตี ้ยม เฟยหยานส่งผลึกใสเป็ นประกายไป
กับจวินอูเ่ สีย
การลงทะเบียนสานักศึกษาเฟิ งหัวจะขอตรวจสอบแหวน
จิตวิญญาณของเจ้ า เจ้ าไม่จาเป็ นต้ องเรี ยกมัน แต่เพียง
เพื่อเอามือของเจ้ าวางบนนี ้และมันจะทาให้ เลียนแบบ
แหวนจิตวิญญาณของเจ้ าและยืนยันระดับของมัน จะ
ดีกว่าถ้ าเจ้ าใช้ แมวดาตัวน้ อยแทนเจ้ าบัว เฟยหยานได้
ค้ นพบทุกอย่างที่ต้องใช้ สาหรับการลงทะเบียนเรี ยนใน
เวลาครึ่งวันและไม่มีอะไรที่จะต้ องกังวลกับคนอื่น แต่
แหวนจิตวิญญาณของอูเ่ สียต้ องไม่ถกู เปิ ดเผย
เชียวชูบอกข้ าว่าเจ้ าแมวดาน้ อยเป็ นแหวนจิตวิญญาณ
เช่นกัน เจ้ าควรลองดูนะ ต้ นกาเนิดของแมวดาตัวน้ อย
ของอูเ่ สียเป็ นเรื่ องลึกลับ เฟยหยานและคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้
ถามอะไรมากเกินไป
จวินอูเ่ สียพยักหน้ าและหลังจากเฟยหยานจากไป นาง
เอามือวางลงบนคริ สตัล ภาพลวงตาของดอกบัวจาง ๆ
ปรากฏขึ ้นในคริ สตัลเกือบจะไม่เด่นชัด
จวินอูเ่ สียหรี่ ตาของนางและเปิ ดถุงจักรวาลของนางเพื่อ
เอาทรงกลมปิ ดผนึกใหญ่ ครึ่งล่างของทรงกลมเต็มไป
ด้ วยน ้าพุสวรรค์และเจ้ าบัวหิมะลอยอยูบ่ นพื ้นผิวของน ้า
ภายในทรงกลม
เมื่อนางออกจากสานักศึกษาฟี นิกซ์ จวินอูเ่ สียได้ พาเจ้ า
บัวหิมะมากับนาง เช่นเดียวกับที่นางได้ รับขวดน ้าสวรรค์
และนางไม่จาเป็ นต้ องกังวลว่าน ้าพุสวรรค์จะหมด
มันเป็ นเพราะเจ้ าบัวหิมะไม่ได้ อยูใ่ นร่างของจวินอูเ่ สีย
แต่วา่ คริ สตัลได้ สร้ างรูปลักษณ์ที่คลุมเครื อไว้ แต่รูปของ
ดอกบัวก็ยงั ดูจางๆ
จวินอูเ่ สียได้ ประสบกับความหายนะครัง้ แรกเกี่ยวกับการ
ดารงอยูข่ องแหวนจิตวิญญาณพืชภายในตัวนางนา
ปั ญหามาได้ อย่างไร แผนที่หนังมนุษย์แสดงตาแหน่ง
สุสานของจักรพรรดิแห่งความมืดเกิดขึ ้นจากเจ็ดวิหาร
ของวิหารทังสิ ้ บสอง ตอนนี ้มันเป็ นที่ร้ ูกนั ดีวา่ มีบางส่วน
ของแผนที่อยูภ่ ายในสานักศึกษาเฟิ งหัว นางมัน่ ใจว่า
พวกเขาได้ รับแผนที่จากวิหารทังสิ ้ บสอง ดวงตาของจวิน
อูเ่ สียสว่างไสวไปด้ วยความหนาวเย็น สานักศึกษาเฟิ ง
หัวต้ องกุมความลับบางอย่างกับหนึง่ ในวิหารทังสิ ้ บสอง
เฟยหยานเข้ าใจถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ ้นและได้ นาผลึก
มาให้ จวินอูเ่ สียเพื่อเตรี ยมตัวให้ พร้ อม
การใช้ เจ้ าแมวดาน้ อยเพื่อทดแทนแหวนจิตวิญญาณที่
แท้ จริ งของนาง จวินอูเ่ สียไม่เคยพยายามทาแบบนี ้มา
ก่อนและนางรู้สกึ ได้ ถงึ ความรู้สกึ ของตัวเองเท่านัน้ นาง
มุง่ ความสนใจไปที่พลังจิตวิญญาณในมือของนาง เมื่อจ
วินอูเ่ สียวางมือบนคริ สตัลอีกครัง้ ภาพลักษณ์ที่บอบบาง
ของดอกบัวก็หายไปและภาพลักษณ์ของแมวตัวน้ อยๆ ก็
ปรากฏตัวขึ ้นแทน
มันใช้ เวลาเพียงครู่เดียวของนาง แต่สมาธิและความ
พยายามทาให้ เธอหายใจเหนื่อยหอบ
เจ้ าแมวดาน้ อยยังคงอยูใ่ นอาการโคม่าและจิตวิญญาณ
ของมันใกล้ หมดสิ ้น จวินอูเ่ สียไม่กล้ าที่จะขยับมันมาก
นักและสามารถใช้ จิตวิญญาณของนางเชื่อมต่อกับพลัง
จิตวิญญาณของเจ้ าแมวดาน้ อยเหมือนเป็ นการป้องกัน
จิตวิญญาณของนางไม่ได้ อยูใ่ นรูปที่ดีขึ ้นและมี
ระยะเวลาสัน้ ๆ ที่การใช้ พลังจิตวิญญาณของนางทาให้
นางหมดแรง
นางสวมแหวนปลอมบนนิ ้วมือและจวินอูเ่ สียกลับมานัง่
บนเก้ าอี ้เพื่อหายใจ
เช้ าวันรุ่งขึ ้น จวินอูเ่ สียและเพื่อน ๆ ของนางเดินไปที่
สานักศึกษาเฟิ งหัว เนื่องจากจานวนคนที่คาดว่าจะมีการ
ลงทะเบียนมีมาก สหายทังห้ ้ าจึงตัดสินใจแยกตัวออก
มันยังเช้ ามากเมื่อพวกเขาไปถึง มีคนไม่มากที่ประตู
สหายทังห้ ้ าแยกไปตามจุดเพื่อทาตรวจสอบในช่วงเวลา
สัน้ ๆ จวินอูเ่ สียไปที่สถานที่ปลายสุดและชายคนหนึง่ ที่
อยูเ่ บื ้องหลังสถานที่มองไปที่จวินอูเ่ สียตังแต่
้ หวั จรดเท้ า
ก่อนที่เขาจะเหยียดมือยึดคริ สตัลที่ห้อยกับตาของจวินอู่
เสีย
จวินอูเ่ สียวางมือของนางลงบนคริ สตัลโดยไม่มีคาพูดใด
และผลักดันจิตวิญญาณของนางเข้ าไปในนัน้ ทันทีที่
ภาพมัวของแมวปรากฏขึ ้นภายในคริ สตัลและชายคนนัน้
ก็เหลือบมองอย่างรวดเร็ วและพูดว่า: วิญญาณสัตว์ … ..
รอ!
ผู้ชายดูเหมือนจะสังเกตเห็นบางสิง่ บางอย่างและความขี ้
เกียจบนใบหน้ าของเขาก็หายไป เขาจ้ องมองไปที่ภาพที่
โปร่งแสงในคริ สตัลและเมื่อเขาหันไปมองจวินอูเ่ สีย เขา
กาลังมองหาอะไรบางอย่างจากนาง
ใส่พลังจิตวิญญาณของเจ้ าลงไปในผลึกนี ้ ชายคนนันเอา ้
คริ สตัลอีกอันหนึง่ วางไว้ หน้ าจวินอูเ่ สียอีกครัง้

ตอนที่ 386 : การลงทะเบียน (2)

————————-
จวินอูเ่ สียหลับตาลงและผลักพลังจิตวิญญาณลงไปใน
ผลึก
ช่วงเวลานันแสงสี
้ ส้มสดใสสว่างจ้ า แสงดึงดูดความ
สนใจของวัยรุ่นทุกคนที่มาเข้ าลงทะเบียนที่หน้ าประตู
ของสานักศึกษา
เชียวชูและคนอื่นๆ ที่เดินตามทางของพวกเขา มาหาอู่
เสียหลังจากพวกเขาเสร็ จสิ ้นการลงทะเบียนแล้ ว รู้สกึ
ตกใจเมื่อเห็นแสงสีส้ม!
แสงจ้ าที่ดงึ ดูดความสนใจของทุกคนและดวงตาของพวก
เขาก็จ้องมองไปที่อเู่ สียอย่างประหลาดใจ
สีส้ม!?
หินวิญญาณเป็ นสีส้ม?!
นัน่ หมายความว่าพลังจิตวิญญาณของเด็กตัวเล็กถึง
ระดับสีส้ม?
ในหมูพ่ วกเขาทุกคนที่นนั ้ พวกเขาไม่สามารถหาใครที่มี
ร่างเล็กมาก ลักษณะของเขาแสดงให้ เห็นว่าเขายังอยูใ่ น
วัยเด็กมาก เขาตัวเล็กและผอม มันเห็นได้ ชดั ว่าเขาเป็ น
หนึง่ ในคนอายุน้อยที่สดุ ที่นนั่ ถ้ าไม่ใช่เพราะความจริ ง
ที่วา่ แหวนจิตวิญญาณตื่นขึ ้นมาตอนอายุสบิ สี่เท่านัน้
ด้ วยรูปร่างของเขา ทุกคนคงจะคิดว่าเขายังอายุสบิ สอง
หรื อสิบสาม!
แต่ความจริ งที่วา่ คนที่อายุน้อยที่สดุ ในหมูพ่ วกเขามีพลัง
ระดับสีส้ม เหมือนกับว่าพวกเขาโดนตบหน้ า!
เสียงพึมพาคาดเดาอายุที่แท้ จริ งของเขาแตกออกเป็ น
กลุม่
เฟยหยานที่กาลังเดินไปในทิศทางนัน้ เอามือตบหน้ าผาก
เมื่อเขาเห็นแสงสีส้ม
มันจบสิ ้นแล้ ว! คราวนี ้มันจบสิ ้นแล้ วจริ ง ๆ !
การลงทะเบียนของสานักศึกษาเฟิ งหัว มักขอตรวจสอบ
แหวนจิตวิญญาณเท่านัน้ และเมื่อผู้สมัครประกาศ
ตัวเองว่าสามารถเลื่อนระดับพลัง สานักศึกษาจะทาการ
ทดสอบอีกครัง้ ในฐานะคนที่มีความสามารถในการ
พัฒนาพลังจิตวิญญาณของพวกเขาในช่วงอายุ 14-16
ปี เป็ นเรื่ องที่หายากมาก ไม่มีใครซ่อนความจริ งนี ้หาก
พวกเขาประสบความสาเร็ จ
เชียวชูและคนอื่น ๆ ได้ ตดั สินใจที่จะเริ่ มต้ นการค้ นหา
ของพวกเขาจากส่วนรอง เนื่องจากพวกเขามัน่ ใจว่าพวก
เขาสามารถก้ าวเข้ าสูส่ ว่ นหลักได้ อย่างง่ายดายด้ วย
ความสามารถของพวกเขาเมื่อพวกเขาเลือก พวกเขาจึง
ยังคงเงียบเรื่ องพลังจิตวิญญาณของพวกเขา
แต่พวกเขาไม่เคยคาดหวังให้ อเู่ สียมาพบกับเหตุการณ์ที่
คาดไม่ถงึ นี ้
ทาไมสานักศึกษาเฟิ งหัวจึงขอให้ ทดสอบระดับพลังจิต
วิญญาณของอูเ่ สีย?
อายุ 14 ปี ที่บรรลุระดับสีส้มของพลังจิตวิญญาณ ไม่
จาเป็ นต้ องพูด เขาจะเข้ าสูส่ ว่ นหลักโดยไม่ต้องถาม!
อย่างไรก็ตามอีกสี่คนได้ รับการลงทะเบียนแล้ วและพวก
เขาได้ รับสัญลักษณ์ของพวกเขาสาหรับส่วนรองแล้ ว มัน
ก็สายเกินไปสาหรับพวกเขาที่จะเปลี่ยน!
ในตอนสุดท้ ายชายคนหนึง่ ซึง่ ได้ ทาการทดสอบอูเ่ สีย ทา
ให้ เขาเหลือบไปอย่างรวดเร็ วและในที่สดุ ก็หนั ไปกระซิบ
กับเพื่อนเจ้ าหน้ าที่ของสานักศึกษาก่อนที่เจ้ าหน้ าที่จะวิ่ง
ออกไปอย่างรวดเร็ ว
หลังจากนันสั ้ กครู่ชายหนุ่มคนหนึง่ ที่สวมเสื ้อผ้ าสีฟา้ อ่อน
เดินช้ า ๆ ไปที่ประตูหลัก เขาเดินไปตามทิศทางที่สอ่ ง
แสงสีส้มออกมาและเดินไปทางจวินอูเ่ สีย
แม้ กระนันจวิ
้ นอูเ่ สียยังคงสงบ ขณะที่ดวงตาของนางใส
เย็น
ชายเสื ้อสีฟ้ายกคิ ้วขึ ้นเมื่อเขาเห็นจวินอูเ่ สีย เขาเอื ้อมมือ
ไปจับข้ อมือของจวินอูเ่ สียขึ ้นเหนือมือที่ถือหินวิญญาณ
ไว้
เชียวชูและคนอื่นๆ เตรี ยมพร้ อมรับมือ ขณะที่พวกเขา
เฝ้ามองแอบซ่อนในหมูว่ ยั รุ่นอื่นอีกมากมาย
จวินอูเ่ สียหรี่ ตาของนาง แต่ไม่ได้ ทาอะไรอีก
ชายคนนันจั
้ บข้ อมือของจวินอูเ่ สียและไม่ได้ ทาอะไรอื่น
อีก หลังจากนันสั
้ กครู่ เขายิ ้มและพูดว่า: พลังจิต
วิญญาณสีส้มตอนอายุ 14 เป็ นต้ นกล้ าที่ยอดเยี่ยมมาก
ข้ าขอบอก
คาพูดของผู้ชายคนนัน้ ทาให้ ฝงู ชนแตกออกเป็ นความ
โกลาหล!
การบรรลุระดับสีส้มที่อายุ 16 ปี เป็ นเรื่ องแปลก แต่ก็ไม่
น่าตกใจ แต่บรรลุระดับสีส้มที่อายุ 14 ปี … ..
มันเสียสติแน่นอน!
เมื่ออายุ 14 คนส่วนใหญ่กาลังทาอะไร?
เมื่อแหวนจิตวิญญาณของพวกเขาตื่นขึ ้น พวกเขาก็จะได้
เรี ยนรู้วิธีการฝึ กและเพิ่มพลังของพวกเขา พยายามที่จะ
เข้ าใจความสามารถของแหวนจิตวิญญาณ ใช้ เวลาไม่
น้ อยกว่าครึ่งปี จะทาอย่างนัน้ และหลังจากที่พวกเขา
พร้ อมที่จะเข้ าร่วมการฝึ กจริ งแล้ ว พวกเขาจะต้ องใช้
เวลานานในการดัดแปลงและปรับตัวก่อนที่พวกเขาจะ
ก้ าวเข้ าสูเ่ ส้ นทางแห่งพลัง
สาหรับอายุ 14 ปี เพื่อให้ บรรลุระดับสีส้มเป็ นเรื่ อง
ผิดปกติ … ..
และพวกเขาไม่เคยเจออะไรแบบนี ้มาก่อน!
ใครจะคิดว่าคนที่ไม่สาคัญจะประสบความสาเร็ จเช่น
ความเร็ วในการพัฒนาพลังจิตวิญญาณอย่างน่ากลัวของ
เขา!?

ตอนที่ 387 : การลงทะเบียน (3)

————————-
แม้ สายตาของทุกคนจ้ องมองที่นาง จวินอูเ่ สียยังคงไม่
ตอบสนองในเรื่ องเล็กน้ อย นางรู้สกึ ได้ วา่ ชายที่สวมเสื ้อ
คลุมสีฟา้ ต่อหน้ านางไม่ออ่ นแอและขึ ้นอยูก่ บั ว่าคนอื่นๆ
จากสานักศึกษาเฟิ งหัวรี บไปหาเขา มันไม่ใช่เรื่ องยากที่
จะยืนยันได้ วา่ ตาแหน่งของผู้ชายนันอยู ้ ค่ อ่ นข้ างสูง
ด้ วยพรสวรรค์แบบนี ้ เจ้ าสามารถเข้ าสูส่ ว่ นหลักโดยตรง
ชายเสื ้อสีฟ้ากล่าวอย่างตรงไปตรงมาด้ วยเสียงหัวเราะ
และรับจวินอูเ่ สียตรงไปที่สว่ นหลัก
คาพูดของเขา ทาให้ วยั รุ่นหลายคนอิจฉา
ทุกปี มีผ้ สู มัครเพียงไม่กี่คนผ่านเข้ าสูส่ ว่ นหลักโดยตรง
วัยรุ่นคนอื่น ๆ อิจฉา แต่พวกเขารู้วา่ พวกเขาไม่มีระดับสี
ส้ มของพลังจิตวิญญาณของพวกเขา ชายเสื ้อคลุมสีฟา้
ไม่ได้ ให้ สทิ ธิ์พิเศษใด ๆ แก่เด็กหนุม่ สาหรับอายุ 14 ปี ที่
ผ่านระดับสีส้มและยอมรับสูส่ ว่ นหลักโดยตรงเป็ นเพียง
คาดหวัง
ในหมูว่ ยั รุ่นก่อนเข้ าสานักศึกษา ไม่ใช่ทกุ คนอิจฉา เชียว
ชูและเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ของเขาเกือบจะอาเจียน
ออกมาเป็ นเลือด เมื่อชายเสื ้อคลุมสีฟา้ รับจวินอูเ่ สียเข้ า
ไปอยูท่ ี่สว่ นหลัก ตอนนี ้สิง่ ที่เกิดขึ ้นกับพวกเขาที่ได้ รับ
การยอมรับเข้ าส่วนรองแล้ ว ! ?
การทดสอบของพวกเขาได้ สิ ้นสุดลงและพวกเขาไม่
สามารถย้ อนกลับไปบอกสานักศึกษาว่าพวกเขาต้ องการ
ให้ ทดสอบพวกเขาอีกครัง้ … ..
ชายเสื ้อคลุมสีฟา้ คิดว่าเด็กน้ อยคนนี ้จะดีใจที่ได้ ยิน
คาพูดของเขา แต่ร้ ูสกึ แปลกใจมากกว่าในการแสดงออก
ของถึงความเย็นชาและเฉยเมยไม่ได้ เปลี่ยนไปสักนิด ทา
ให้ เขามองไปที่จวินอูเ่ สียแตกต่าง
พรสวรรค์ของคนอาจจะยากที่จะได้ มา แต่ถ้าบุคลิกภาพ
ของพวกเขาหยิ่งหรื อมัน่ ใจมากเกินไปก็จะขัดขวางความ
คืบหน้ าของพวกเขาในการพัฒนาการฝึ ก เขาได้ เห็น
เยาวชนที่มีพรสวรรค์เพียงไม่กี่คนที่จะส่องแสงพร้ อมกับ
ความสามารถในตอนเริ่ ม แต่ต้องเผชิญกับอุปสรรคนับ
ไม่ถ้วนในการฝึ กเมื่อพวกเขาก้ าวหน้ า ในตอนแรก
พัฒนาการและความคืบหน้ าในการฝึ กฝนต่อพลังจิต
วิญญาณของพวกเขาเป็ นเรื่ องง่ายที่สดุ ที่จะสาเร็ จ
พรสวรรค์นนจะท
ั ้ าให้ พวกเขาได้ รับความตื่นเต้ นอย่าง
รวดเร็ วในการเลื่อนระดับก่อนหน้ านี ้ แต่ความคืบหน้ า
ไปสูร่ ะดับสูงต่อมา ความต้ องการอย่างรวดเร็ วเป็ น
ธรรมชาติของคนเราจะเพิ่มขึ ้นเมื่อกระบวนการฝึ ก
กลายเป็ นเรื่ องที่เรี ยบง่ายและใช้ เวลานาน ถ้ าพวกเขาไม่
สามารถทนความเหนื่อยยากและยอมจานนต่อสิง่ ล่อลวง
ของโลกแห่งการบ่มเพาะ ไม่วา่ จะเป็ นพรสวรรค์ของพวก
เขาสูงเท่าไหร่ พวกเขาก็จะไม่สามารถก้ าวหน้ าได้ อีก
ต่อไป
ในท้ ายที่สดุ พวกเขาก็จะกลายเป็ นผู้ที่มีคนกระซิบ
ตามหลังของพวกเขาว่า คนที่มีพรสวรรค์มากในวัยรุ่น
แต่ได้ ทิ ้งมันไปทังหมดไม่
้ มีอะไรเหลือ
เด็กน้ อย เจ้ าชื่ออะไร? ชายเสื ้อคลุมสีฟา้ ถามด้ วย
รอยยิ ้ม
อูเ่ สีย อูเ่ สียตอบอย่างง่ายๆ
ชายเสื ้อคลุมสีฟา้ หัวเราะ
ในขณะที่เสียงหัวเราะของชายคนนัน้ จวินอูเ่ สียรู้สกึ ถึง
ความอบอุน่ อย่างฉับพลันจากมือที่จบั ข้ อมือของนางไว้
อย่างไม่หยุดหย่อนและนางตัวแข็ง
ผ่อนคลาย เจ้ าไม่ต้องกังวล ด้ วยพรสวรรค์ที่โดดเด่น
แหวนจิตวิญญาณได้ รับความเสียหายมันจะสูญเปล่า
ผู้ชายคนนันกระซิ
้ บอ่อนนุ่ม แต่งแต้ มด้ วยเสียงหัวเราะ
เข้ าในหูของนาง
จวินอูเ่ สียยกศีรษะขึ ้น ดวงตาที่หนาวเย็นของเธอสะท้ อน
ให้ เห็นถึงความน่าสนใจของผู้ชาย
กระแสของความอบอุน่ เกือบจะไม่อาจสังเกตได้ เมื่อพลัง
หลอมรวมเข้ ากับจิตวิญญาณของนาง กระจายไปสูส่ ว่ น
ที่เป็ นจิตวิญญาณของแมวดาตัวน้ อย
ดวงตาของจวินอูเ่ สียจ้ องไปด้ วยความสนเท่ห์ นางรู้สกึ ได้
ชัดเจนว่าดวงวิญญาณของแมวดากาลังค่อย ๆ ฟื น้ ตัว
ขึ ้นภายใต้ กระแสของความอบอุน่ และเพิ่มขึ ้นทีละนิดที
ละนิด!
หมอเยียวยาจิตวิญญาณ!
จิตใจของจวินอูเ่ สียเริ่ มเข้ าใจถึงคาพูด 5 คา
แมวดาตัวเล็ก ๆ อาจแตกต่างจากแหวนจิตวิญญาณอื่น
ๆ เล็กน้ อย แต่พวกมันก็เหมือนกันในรูปแบบของจิต
วิญญาณ หากหมอเยียวยาจิตวิญญาณสามารถรักษา
แหวนจิตวิญญาณได้ นัน่ ก็หมายความว่าพวกเขา
สามารถรักษาวิญญาณของแมวดาได้ !
ในขณะนัน้ เจ้ าบัวหิมะไม่ได้ อยูใ่ นร่างของจวินอูเ่ สียและ
วิญญาณอื่นภายในร่ างกายของนางเป็ นเพียงแมวดาตัว
เดียว !
พลังงานจากความอบอุน่ ได้ รักษาอย่างช้ า ๆ และไม่หยุด
หย่อนให้ กบั ดวงวิญญาณของแมวดา!
นี่เป็ นพลังของหมอเยียวยาจิตวิญญาณหรื อไม่? ดวงตา
ของจวินอูเ่ สียแสดงออกถึงความประหลาดใจ และไม่น่า
แปลกใจว่าหมอเยียวยาจิตวิญญาณของสานักศึกษาเฟิ ง
หัวมีความโดดเด่นกว่าแผนกอื่น ๆ ถ้ าหมอเยียวยาจิต
วิญญาณอยูท่ า่ มกลางพวกเขา ผู้คนเมื่ออยูใ่ นสนามรบ
ไม่จาเป็ นต้ องถูกยับยังอย่
้ างที่แหวนจิตวิญญาณได้ รับ
บาดเจ็บ พวกมันอาจได้ รับการเยียวยารักษาและ
ยืดเวลาที่พวกเขาสามารถมีสว่ นร่วมในการต่อสู้ได้ !
ตอนที่ 388 : การลงทะเบียน (4)
————————-
หลังจากนัน้ ชายแต่งตัวสีฟา้ ปล่อยมือของจวินอูเ่ สีย
หน้ าตาที่น่าดึงดูดใจของเขาค่อนข้ างซีด มีเงาบางๆ ของ
เหงื่อคลุมคิ ้วของเขา
คนที่มาจากสานักศึกษาเฟิ งหัวอยู่รอบชายคนนัน้ เห็นว่า
ชายที่สวมชุดสีฟา้ กาลังแสดงอาการอ่อนเพลีย ก้ าวเข้ า
มาประคองตัวเขา
ชายที่แต่งตัวด้ วยสีฟา้ โบกมือให้ เบา ๆ และยืนยันให้ พวก
เขาถอยออกไป
การรักษาแหวนจิตวิญญาณของเด็กหนุ่มใช้ พลังงาน
มากกว่าที่เขาคาดไว้ และเขาไม่จาเป็ นต้ องทาให้ หมดสิ ้น
พลังจานวนมากออกไปเป็ นเวลานาน เขารู้สกึ เหมือนกับ
ว่าไม่ได้ รักษาแค่แหวนจิตวิญญาณบาดเจ็บสาหัส แต่
เหมือนกับว่าเขาได้ ชบุ ชีวิตแหวนจิตวิญญาณให้ ฟืน้
ขึ ้นมาจากความตาย
ผู้ชายหัวเราะอย่างขมขื่นข้ างใน โอกาสที่หาได้ ยาก เขา
ตัดสินใจที่จะแสดงความเมตตากรุณาที่เขาต้ องเจอกับ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ ้น เขาอาจจะช่วยได้ ครึ่งทางเมื่อตอนที่
เขารู้สกึ แย่ แต่เขาไม่ร้ ูวา่ ทาไม เมื่อเขามองไปที่ใบหน้ า
ของเด็กหนุ่มอยูห่ น้ าเขา และดวงตาของเด็กชายคนนี ้
แสดงให้ เห็นว่ามีความประหลาดใจเล็กน้ อย เขาไม่
สามารถยับยังตั ้ วเอง แต่ได้ มงุ่ มัน่ ทาการรักษา
จนถึงตอนนี ้เขารู้สกึ หมดแรงและเหนื่อยล้ า
ข้ าเหนื่อยแล้ ว เจ้ าทุกคนก็จดั การต่อไป ผู้ชายที่แต่งตัวสี
ฟ้าปฏิเสธการช่วยเหลือและมองไปที่จวินอูเ่ สียอีกครัง้
ก่อนที่เขาจะหันจากไป
จวินอูเ่ สียรู้สกึ ว่าจิตวิญญาณของนางแข็งแกร่งขึ ้นเรื่ อย ๆ
นางเงยหน้ าขึ ้นมองด้ วยความกตัญญู จ้ องมองที่
ด้ านหลังของชายที่แต่งตัวชุดสีฟา้ และกล่าวว่า ขอบคุณ
ชายที่แต่งตัวด้ วยสีฟา้ หยุดลงและหันกลับ เขามองไปที่
ใบหน้ าไร้ อารมณ์ของจวินอูเ่ สียและตอบด้ วยรอยยิ ้ม ไม่
จาเป็ น ตอนนี ้เจ้ าเป็ นศิษย์ของสานักศึกษาเฟิ งหัวและข้ า
เป็ นอาจารย์ที่นี่ ข้ าควรช่วยงานรับศิษย์ใหม่ได้ เล็กน้ อย
เจ้ าคืออูเ่ สียใช่มย?
ั ้ ถ้ าเจ้ าสนใจ หลังจากที่เจ้ าเข้ าเรี ยน
แล้ วมาที่คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ เพื่อหาข้ า ข้ าชื่อ
กู้หลี่เชียง
หลังจากนันกู้ ้ หลี่เชียงหันและเดินออกไปโดยไม่หยุด รู้สกึ
ไม่มนั่ คงเล็กน้ อย
กู้หลี่เชียง? คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ? จวินอูเ่ สีย
ยังคงพิจารณาคาพูดบางส่วนของกู้หลี่เชียง เมื่อฝูงชน
อยูห่ น้ าประตูของสานักศึกษาเฟิ งหัวทาความสับสน
วุน่ วายขึ ้น!
ถ้ าวัยรุ่นทุกคนที่อยูต่ รงประตูสานักศึกษาเฟิ งหัวรู้สกึ
อิจฉาจวินอูเ่ สียก่อนหน้ านี ้ วัยรุ่นที่ได้ ยินคาพูดของกู้หลี่
เชียงได้ เปลี่ยนความอิจฉาของพวกเขาไปสูค่ วามโกรธ
อาฆาตดุเดือด!
กู้หลี่เชียง! นัน่ คือผู้ก่อตังคณะหมอเยี
้ ยวยาจิตวิญญาณ!
มีคนกล่าวว่าหมอเยียวยาจิตวิญญาณทัว่ ทังดิ ้ นแดน
ตอนนี ้ทังหมดเป็
้ นศิษย์ของกู้หลี่เชียง!
ก่อนหน้ ากู้หลี่เชียง หมอเยียวยาจิตวิญญาณไม่เคยมีมา
ก่อน
มันเป็ นเพียงเพราะกู้หลี่เชียง ที่สานักศึกษาเฟิ งหัวจึงมี
คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณที่มีเอกลักษณ์เฉพาะและ
มีความพิเศษอย่างสูง!
อะไรที่น้องเล็กอูเ่ สียทาเพื่อที่จะได้ รับเกียรติเช่นกัน!?
เพียงอายุ 14 ปี ระดับสีส้มไม่สมควรได้ รับการเคารพ
นับถืออย่างสูง กู้หลี่เชียงมาเพียงเพื่อดูเขา! และกู้หลี่
เชียงไม่ได้ ทาแบบนัน้ แต่เขายังเชิญเป็ นการส่วนตัวให้ อู่
เสียเข้ าร่วมกับคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณของเขาจริ ง
ๆ!
เมื่อได้ ยินว่าเด็กคนอื่นๆ ไม่พอใจ! พวกเขาจ้ องมองที่อู่
เสียทุกคน หวังว่าพวกเขาจะกลืนเขาไปได้ ทงตั ั้ ว
ทุกคนปรารถนาอย่างแรงกล้ าว่าจะถูกผลักดันเข้ าไปใน
คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ และน้ องชายคนนี ้ก็ได้ รับ
การยอมรับเข้ าคณะอย่างง่ายดาย!
เด็กหนุ่มคนนี ้ได้ รับความสนใจของกู้หลี่เชียง และทาให้ อู่
เสียได้ สอ่ งสว่างอย่างแจ่มแจ้ งก่อนที่เขาจะก้ าวเข้ าไปใน
สานักศึกษาเฟิ งหัว!
วัยรุ่นที่โกรธและไม่พอใจได้ หนั เหความสนใจของพวกเขา
ไปด้ วยความอิจฉาริ ษยาที่ชายสองคนที่นากู้หลี่เชียงมา
ที่นี่ พวกเขาทังหมดลงทะเบี
้ ยนเรี ยนในสานักศึกษาเฟิ ง
หัว ในฐานะลูกศิษย์ทาไมพวกเขาจึงไปเชิญกู้หลี่เชียง
เพื่อมาดูผ้ สู มัครเพียงคนเดียวที่เหมือนพวกเขา !
ผู้ชายทังสองคนที
้ ่ไม่ร้ ูเรื่ องต้ องทนทุกข์ทรมานภายใต้
ความไม่พอใจและโกรธจากการจ้ องมอง เมื่อสิ่งที่พวก
เขาทาคือการเชิญอาจารย์มาดู เมื่อพวกเขาพบว่าอูเ่ สียมี
พรสวรรค์สงู แต่ก็มีแหวนจิตวิญญาณที่ออ่ นกาลังลง
เรื่ อย ๆ ใครจะรู้วา่ อาจารย์ที่พวกเขาเชิญมาจะกลายเป็ น
กู้หลี่เชียง และเขาเลือกที่จะปรากฏตัวต่อหน้ าทุกคน
ที่นี่? ไม่มีใครคาดหวังว่ากู้หลี่เชียงต้ องตาเด็กหนุ่มตัว
เล็ก ๆ และเด็กหนุ่มก็ยอมรับเขาทันทีด้วยเช่นกัน … ..

ตอนที่ 389 : การลงทะเบียน (5)

————————-
การได้ รับอนุญาติเข้ าคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณเป็ น
สิง่ ที่ไม่คาดคิดสาหรับตัวจวินอูเ่ สียเองอย่างสิ ้นเชิง โดย
ไม่ต้องเอ่ยถึงทุกคนที่หน้ าประตูของสานักศึกษา
วัตถุประสงค์ของนางสาหรับการเดินทางครัง้ นี ้คือการ
ค้ นหาชิ ้นส่วนที่ 2 ของแผนที่หนังมนุษย์กบั เชียวชูและ
คนอื่น ๆ นางไม่เคยคิด … ว่านางจะได้ รับข้ อเสนอโดย
ไม่ร้ ูตวั จากผู้ก่อตังคณะหมอเยี
้ ยวยาจิตวิญญาณและ
ได้ รับเชิญให้ เข้ ารับการสัง่ สอนจากเขา
ภายใต้ สายตาของความอิจฉาหึงหวงจากทุกคน จวินอู่
เสียจากไป หน้ าของนางสงบ เดินไปสมทบกับเชียวชูและ
คนอื่น ๆ ภายใต้ ต้นไม้ ขนาดใหญ่ตามที่ได้ นดั ไว้ ก่อนหน้ า
นี ้
แต่….
ดวงตาทัง้ 4 คูท่ ี่เจอนางค่อนข้ างแปลกใจ
น้ องเสีย … .. เจ้ าเคยรู้จกั กู้หลี่เชียงมาก่อนหน้ านี ้ใช่
ไหม? เชียวชูถามจวินอูเ่ สียทันทีที่นางเข้ ามาถึง ไม่
สามารถระงับความอยากรู้ของเขาได้ แม้ สกั ครู่
จวินอูเ่ สียตอบอย่างไม่ลงั เลว่า ไม่เคยเจอเขา
เจ้ าไม่เคยเจอเขาหรอกหรื อ? ดวงตาของเชียวชูกว้ าง
อย่างประหลาดใจ
เขาทาอะไรกับเจ้ าก่อนหน้ านี ้ ? หลงลัว่ สารวจหัวจรด
เท้ าของอูเ่ สียและหลังจากที่เห็นว่าอูเ่ สียดูดีแล้ ว นางก็
รู้สกึ โล่งใจ
รักษาจิตวิญญาณของข้ าไว้ จวินอูเ่ สียพูดอย่างสบาย
ความตกตะลึงปรากฎบนใบหน้ าของทังสี ้ ่
หลงลัว่ ถามอีกครัง้ ว่า: มันเป็ นยังไงบ้ าง?
จวินอูเ่ สียไม่ตอบ แต่ยกมือขึ ้น พวกเขาเห็นลูกบอล
หมอกดาบนมือเหล่านันและค่
้ อย ๆ มีแมวดาตัวเล็ก ๆ ที่
สง่างามปรากฏตัวขึ ้นในอ้ อมแขนของนาง
เหมียว?
[ฉันนอนหลับนานไหม?]
แมวสีดาตัวเล็กๆ ตัวหนึง่ เดินเข้ าไปในแขนของจวินอูเ่ สีย
และหลับตาลงเพื่อหาที่สบาย หางยาวของมันห้ อยลง
เหนือแขนของจวินอูเ่ สียและส่ายไปในอากาศอย่างเฉื่อย
ชา
จวินอูเ่ สียก้ มศีรษะลง ดวงตาของนางมองไปที่แมวดาตัว
เล็ก ๆ ที่อยูใ่ นอ้ อมแขนของนางและความรู้สกึ สูญเสียที่
หนาวเหน็บหลัง่ ไหลเข้ ามาภายในตัวนางเป็ นเวลานาน
จนเริ่ มจางหายไปเรื่ อย ๆ
เชียวชูและคนอื่น ๆ ได้ เห็นแมวดาทุกครัง้ แต่
นอกเหนือจากเชียวชูและฮัว่ เหยา เฟยหยานและหลงลัว่
ได้ เห็นแมวตัวนันหมดสติ
้ เท่านัน้ นี่เป็ นครัง้ แรกที่พวกเขา
ได้ เห็นแมวตัวน้ อยตื่นขึ ้นมา
เมื่อแมวดาถูกนาตัวกลับมายังสานักศึกษาหงษ์ เพลิง แม้
เหยี่ยนบุกยุ ได้ แจ้ งว่าแมวดาตัวน้ อยได้ รับบาดเจ็บสาหัส
กว่าอูเ่ สียและอาจจะไม่ตื่นขึ ้น แต่แมวดาตัวเล็ก ๆ ตอนนี ้
เห็นได้ ชดั ว่าอยูใ่ นแขนของอูเ่ สียอย่างมีความสุข และทา
ให้ ทกุ คนประหลาดใจอย่างมาก!
โลกเป็ นสถานที่ที่กว้ างใหญ่จริ ง ๆ มีคนที่สามารถรักษา
แหวนจิตวิญญาณได้ จริ ง ๆ หรื อนี่ ? ฮัว่ เหยาสงสัยพูด
กับตัวเองมากกว่าพูดกับคนอื่น ด้ วยนัยน์ตาของเขาหรี่
ลงในความคิด ไม่ใช่แค่ในอาณาจักรล่าง แม้ แต่ใน
อาณาจักรกลางก็ไม่มีใครเคยได้ ยินเรื่ องนี ้มาก่อน
เมื่อได้ ยินครัง้ แรกเกี่ยวกับหมอเยียวยาจิตวิญญาณ พวก
เขาค่อนข้ างสงสัย แต่การฟื น้ ตัวของแมวดาตัวน้ อยก็เป็ น
ตัวอย่างที่สาคัญอย่างยิ่งต่อสายตาของพวกเขาซึง่ เป็ น
ความจริ งที่ปฏิเสธไม่ได้
ตอนนี ้พวกเราทังสี ้ ่คนได้ ถกู จัดให้ อยูใ่ นส่วนรอง ดังนัน้
น้ องเสีย เจ้ าไม่จาเป็ นต้ องทาอะไรในส่วนหลัก แต่ต้องรอ
ให้ พวกเราได้ รับการเลื่อนตาแหน่งไปที่นนั่ อืม … .. ไม่วา่
กู้หลี่เชียงเชิญเจ้ าเข้ าร่วมคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ
ไหม? ถ้ าเจ้ าสามารถเรี ยนรู้เทคนิคและกลายมาเป็ น
หมอเยียวยาจิตวิญญาณได้ นัน่ น่าจะมหัศจรรย์มาก
เฟยหยานกล่าวด้ วยเสียงหัวเราะ
จวินอูเ่ สียพยักหน้ า ในช่วงเวลานัน้ นางสามารถเรี ยนรู้ที่
จะทาความเข้ าใจเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีการใช้ เพื่อฝึ กฝน
พลังจิตวิญญาณของนาง ขณะที่นางเคยอาศัย
ความสามารถโดยธรรมชาติของนางเมื่อใช้ พลังจิต
วิญญาณของนางเท่านัน้
ส่วนรองมีการประเมินทุกไตรมาสและสาหรับผู้ที่แสดง
การเลื่อนระดับขึ ้นอย่างเห็นได้ ชดั ในพลังจิตวิญญาณ
ของพวกเขาได้ ภายในระยะเวลานันมี ้ โอกาสที่จะได้ รับ
การเลื่อนเข้ าไปในส่วนหลัก ฮัว่ เหยาและคนอื่น ๆ จะต้ อง
รออย่างน้ อย 3 เดือนหลังจากที่การเป็ นศิษย์ของพวก
เขาเริ่ มต้ นเพื่อเข้ าร่วมกับอูเ่ สียในส่วนหลัก
และนันเป็้ นข้ อตกลงโดยห้ าสหายใต้ ต้นไม้ ใหญ่
สาหรับผู้สมัครที่ประสบความสาเร็ จทังหมดในส
้ านัก
ศึกษาเฟิ งหัว พวกเขาได้ รายงานไปยังสานักศึกษาเฟิ งหัว
ในวันที่ 4 หลังจากเริ่ มลงทะเบียนสานักศึกษา
จวินอูเ่ สียกลับไปที่โรงเตี ้ยมและวางเจ้ าแมวดาน้ อยไว้ บน
โต๊ ะก่อนที่นางจะเปิ ดถุงจักรวาลของนางเพื่อดึงทรงกลม
ที่มีเจ้ าบัวหิมะอยู่
[การได้ รับบาดเจ็บเล็ก ๆ น้ อย ๆ นี ้ … ดูเหมือนจะไม่
ร้ ายแรงกว่าที่ฉนั คาดไว้ ] เจ้ าแมวดาน้ อยนัง่ บนโต๊ ะและ
พูดด้ วยสายตาหรี่ ลงขณะจ้ องมองที่เจ้ าบัวหิมะอย่าง
กะทันหัน ความจาสุดท้ ายที่เกิดขึ ้นคือการสู้รบในหุบเขา
เมฆาและการต่อสู้ครัง้ นี ้คงจะเป็ นบาดแผลที่ฝังอยูใ่ น
จิตใจของมันตลอดไป
ตอนที่ 390 : การลงทะเบียน (6)
————————-
ฉันจะรักษาเขาให้ หาย จวินอูเ่ สียกล่าวอย่างแน่วแน่ เมื่อ
พวกเขายังคงอยูท่ ี่สานักศึกษาหงษ์ เพลิง นางอาจจะไม่
สามารถหาทางได้ และขึ ้นอยูก่ บั น ้าพุสวรรค์เท่านัน้ แต่
ตอนนี ้นางได้ เห็นวิธีการรักษาของกู้หลี่เชียงเป็ นหมอ
เยียวยาจิตวิญญาณและนางได้ ตดั สินใจที่จะเรี ยนรู้มนั
เจ้ าแมวดาน้ อยถูตวั เองกับมือของจวินอูเ่ สีย
……………
สามวันสาหรับการลงทะเบียนเรี ยนในสานักศึกษาเฟิ งหัว
สิ ้นสุดลงในที่สดุ ส่วนใหญ่ของวัยรุ่นถูกจัดไปอยูใ่ นส่วน
รอง ในขณะที่มีเพียงหนึง่ ในสิบส่วนของพวกเขาเข้ าไปที่
ส่วนหลัก
จวินอูเ่ สียเข้ าประตูไปยังส่วนหลักพร้ อมกับอีกลูกศิษย์
หลายสิบคน แต่เมื่อช่วงที่พวกเขาก้ าวเข้ ามาทังหมด ้
นางถูกขัดขวางและผลักดันออกไปอยูท่ ี่ด้านหลังของ
กลุม่
เหตุการณ์ที่เกิดขึ ้นเมื่อจวินอูเ่ สียได้ รับการรักษาพิเศษ
ของกู้หลี่เชียงได้ แพร่กระจายไปในหมูว่ ยั รุ่น ทุกคนที่
ได้ รับการยอมรับโดยตรงในส่วนหลักมีพรสวรรค์สงู และ
พวกเขาก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่จะได้ รับการยกย่องมากกว่า
คนอื่น ๆ เมื่อพวกเขามาถึงสานักศึกษาเฟิ งหัว พวกเขา
ได้ ตงเป้
ั ้ าหมายที่จะเข้ าสูแ่ ผนกหมอเยียวยาจิตวิญญาณ
ไม่ใช่แผนกอื่น แต่พวกเขาพบว่าคนที่ไม่เด่นชัดได้ คว้ า
ตาแหน่งนันไปจากพวกเขาแทนและรู
้ ้ สกึ ขมขื่นเล็กน้ อย
เด็กหนุ่มที่นาลูกศิษย์ใหม่เข้ าไปในสานักศึกษาเฟิ งหัวดู
อายุราว ๆ 18-19 ปี แล้ ว เขาสวมแผ่นหยกที่แกะสลัก
เป็ นรูปดาว 3 ดวง เด็กหนุ่มไม่ได้ แม้ แต่พดู แม้ วา่ ลูก
ศิษย์ใหม่คนหนึง่ ก้ าวเข้ าไปหาเขาเพื่อพูดคุยเล็กน้ อย คน
หนุ่มอายุมากกว่าให้ ความรู้สกึ ราวกับว่าหนุ่มสาวพูดไร้
สาระ
สานักศึกษาเฟิ งหัวได้ ชื่อว่าเป็ นหนึง่ ในสาม
สถาบันการศึกษาชันน ้ าทัว่ อาณาจักร สถาปั ตยกรรม
บริ เวณภายในมีความหรูหราและไม่ร้ ูสกึ โอ้ อวด แต่เก๋ไก๋
และสูงส่ง ขณะที่พวกเขาเดินผ่านห้ องโถง ตาของเหล่า
ศิษย์ใหม่เปิ ดกว้ างและตะลึงในความสง่างาม ขณะที่
พวกเขาหันศีรษะไปรอบ ๆ ด้ วยประหลาดใจไร้ ที่สิ ้นสุด
ของความงดงาม
ในที่สดุ พวกเขาก็ถกู นาตัวเข้ าไปในห้ องโถงใหญ่เมื่อเด็ก
หนุ่มนาพวกเขาหยุดลงตามขันบั ้ นไดและหันไปมองดู
ศิษย์ใหม่ เขากล่าวโดยไม่มีความรู้สกึ แสดงออกว่า ศิษย์
ที่เพิ่งเข้ าเรี ยนใหม่จะได้ รับการสอนโดยเหล่าศิษย์พี่ของ
พวกเรา
หลังจากที่เด็กหนุ่มที่มีอายุมากกว่าได้ จบประโยคเสร็ จ
แล้ ว วัยรุ่นหลายคนก็เดินออกมาจากหลังห้ องโถง อายุ
ระหว่าง 18-19 ปี และหยกตราสัญลักษณ์ที่พวกเขา
สวมอยูบ่ นทรวงอกของพวกเขาถูกแกะสลักเป็ นดาว 3
ดวงเหมือนกัน
เป็ นประเพณีเก่าแก่ในสานักศึกษาเฟิ งหัวว่าศิษย์ที่รับเข้ า
เรี ยนใหม่จะได้ รับการสอนโดยศิษย์พี่ เพื่อทา
ความคุ้นเคยกับพวกเขาในตอนต้ น เป็ นเรื่ องที่แน่นอนว่า
สิทธิพิเศษนี ้ถูกส่งไปให้ กบั ศิษย์ที่ผา่ นการทดสอบ
ระหว่างการลงทะเบียนและได้ รับการยอมรับโดยตรงเข้ า
ส่วนหลักเท่านัน้ สาหรับผู้ที่ได้ รับให้ อยูใ่ นส่วนรองพวก
เขาถูกทิ ้งไว้ เพื่อดูแลตัวเอง
เข้ าใจว่าพวกเขาจะพึง่ พาศิษย์พี่มากในช่วงต่อ ๆ ไป
วัยรุ่นที่อายุน้อยกว่าทุกคนลุกขึ ้นยืนและมองไปที่กลุม่
ศิษย์พี่ตอ่ หน้ าพวกเขา
เหล่านี ้เป็ นศิษย์ใหม่ในปี นี ้? ข้ าไม่เห็นอะไรพิเศษ
เกี่ยวกับพวกเขา ศิษย์พี่คนหนึง่ กล่าวด้ วยการหาว ดู
เหมือนจะไม่กระตือรื อร้ นอย่างเต็มที่ในการให้ คาปรึกษา
แก่ศิษย์รุ่นใหม่ที่เพิ่งเข้ าเรี ยน
การเป็ นพี่เลี ้ยงให้ ศิษย์ใหม่ฟังดูยิ่งใหญ่ แต่ในความเป็ น
จริ ง มันเป็ นงานที่น่ารังเกียจจากศิษย์พี่ทงหมดั้
สาหรับหนุ่มสาวที่เพิ่งมาเรี ยนที่สานักศึกษาเฟิ งหัว พวก
เขาไม่เข้ าใจและไม่นกึ ถึงกฎใด ๆ ที่นนั่ ศิษย์พี่นนไม่
ั้
เพียงแต่อธิบายกฎเหล่านันที ้ ละข้ อ พวกเขายัง
จาเป็ นต้ องใช้ เวลาในการฝึ กอบรมเพื่อเป็ นแนวทางใน
การแบ่งงานให้ กบั ศิษย์ใหม่ งานที่ไม่ได้ เรี ยกร้ องเหล่านี ้
เป็ นเรื่ องน่าเบื่อและเสียเวลาของพวกเขา และยิ่งไปกว่า
นัน้ เมื่อพวกเขารับงาน พวกเขาก็ติดอยูก่ บั ศิษย์ใหม่
อย่างน้ อย 2 ปี ก่อนที่พวกเขาจะสามารถปลดหน้ าที่นี ้ได้
เว้ นเสียแต่วา่ ศิษย์พี่ได้ รับการคัดเลือกเป็ นพิเศษ ไม่มีใคร
ยินดีที่จะรับงานที่ไร้ คา่ เช่นนี ้
เนื่องจากปั จจัยเหล่านี ้ ทาให้ ศิษย์พี่ของสานักศึกษาเฟิ ง
หัวไม่สามารถแสดงความปรารถนาดีตอ่ ศิษย์ที่รับเข้ า
เรี ยนใหม่และมองดูคนเหล่านี ้ด้ วยความรังเกียจ
อย่างไรก็ตามศิษย์พี่ไม่ได้ มีทางเลือกมากมายในเรื่ องนี ้
และพวกเขาก็เลือกคนที่ดไู ม่คอ่ ยพอใจจากกลุม่ ศิษย์ใหม่
อย่างรวดเร็ ว
เกณฑ์ของพวกเขาสาหรับการเลือกง่ายมาก มันขึ ้นอยู่
กับอายุ พวกเขาอายุมากขึ ้นความอิสระที่คาดว่าจะเป็ น
มากขึ ้น และยิ่งพวกเขาอายุน้อยเท่าไหร่ ปั ญหาก็ยิ่งมาก
ขึ ้น ทาให้ พวกเขามัน่ ใจในการเลือก

ตอนที่ 391 : การลงทะเบียน (7)

————————-
อย่างรวดเร็ ว ศิษย์พี่เกือบเสร็ จสิ ้นการเลือกศิษย์น้องที่
พวกเขาจะต้ องให้ คาปรึกษา และในที่สดุ คนเดียวที่เหลือ
เป็ นคนอายุน้อยที่สดุ จวินอูเ่ สีย
ศิษย์พี่คนหนึง่ ไม่ได้ เร็ วพอที่จะรับศิษย์ใหม่ที่มีอายุ
มากกว่าและตอนนี ้เขากาลังมองร่างผอมบางของจวินอู่
เสียตังแต่
้ ศีรษะจรดปลายเท้ าดูไม่เต็มใจที่จะเลือกจวินอู่
เสีย
เจ้ าอายุสบิ สี่แล้ ว? ศิษย์พี่ย้ายไปยืนต่อหน้ าจวินอูเ่ สีย
ใบหน้ าของเขาโมโห
จวินอูเ่ สียพยักหน้ าเล็กน้ อยละเลยความไม่พอใจของ
ศิษย์พี่
แหวนจิตวิญญาณของเจ้ าเป็ นประเภทไหน? ศิษย์พี่ถาม
ต่อไป
สัตว์วิญญาณ
อี ้อออออ เขาสบถเบา ๆ และหันไปหาเด็กหนุ่มที่นาศิษย์
ใหม่เข้ ามาและกล่าวว่า แหวนจิตวิญญาณของข้ าอยูใ่ น
กลุม่ อาวุธ ดังนันข้
้ าจึงไม่สามารถให้ คาปรึกษาแก่เด็กคน
นี ้ได้
เด็กหนุ่มที่นาศิษย์ใหม่เหล่านันมาขุ
้ ่นเคืองกับความไม่
พอใจ โดยปกติศิษย์ใหม่ได้ รับการจับคูก่ บั ศิษย์พี่ที่มี
วิญญาณประเภทเดียวกันกับวิญญาณของพวกเขา เป็ น
วิธีการฝึ กอบรมที่แตกต่างกันในแต่ละประเภท แม้ วา่
ศิษย์พี่จะรับศิษย์น้อง ศิษย์พี่จะไม่สามารถให้ คาแนะนา
ในการฝึ กฝนพลังจิตวิญญาณของตนเองได้
ศิษย์ใหม่คนอื่น ๆ ที่ได้ รับการจับคูก่ นั ทังคู
้ ก่ ็ยิ ้มด้ วย
ความยินดีในสถานการณ์ที่จวินอูเ่ สียถูกทิ ้งไว้ คนเดียว
ความรู้สกึ อิจฉาและความหึงหวงได้ กลายเป็ นเรื่ องที่เยาะ
เย้ ยอย่างรวดเร็ ว
ดังนันถ้
้ าเด็กเล็ก ๆ คนหนึง่ ได้ รับความสนใจจากกู้หลี่
เชียง? เขาจบลงด้ วยความรังเกียจของศิษย์พี่ทกุ คน
กลุม่ ลูกศิษย์เริ่ มหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง
เมื่อเจอกับการเยาะเย้ ยจากเหล่าศิษย์ใหม่และการดูถกู
จากศิษย์พี่ จวินอูเ่ สียไม่ได้ รับผลกระทบอะไรอย่างน้ อย
นางเฝ้าดูทงหมดนี
ั้ ้ด้ วยการจ้ องมองที่เย็นชาโดยไม่
ปรากฏอะไรในดวงตาของนาง
“ประเภทสัตว์วิญญาณ? นี่เป็ นประเภทเดียวกับของข้ า
ทันใดนันเสี
้ ยงร่าเริ งภายในห้ องโถงใหญ่และเด็กสูงที่น่า
ประทับใจและน่าสนใจก้ าวเข้ ามาพร้ อมกับแสงเช้ าอยู่
เบื ้องหลังเขา รอยยิ ้มเหมือนสายลมฤดูใบไม้ ผลิที่สะอาด
ประดับประดาอยู่บนใบหน้ าของเขาทาให้ เขาเป็ นที่ชื่น
ชอบของผู้คนอย่างรวดเร็ ว
ศิษย์พี่ฟ่าน! ท่านมาทาอะไรที่นี่? ศิษย์พี่ที่ยงั คง
พยายามหาเหตุผลที่จะปฏิเสธจวินอูเ่ สียก็มนึ งงเมื่อเห็น
ร่างสูงเข้ า
ฟ่ านฉี่หวั เราะเบา ๆ และตบไหล่ศิษย์พี่อย่างเป็ นกันเอง
และกล่าวว่า ข้ าได้ ยินมาว่าเจ้ าพร้ อมที่จะต้ อนรับเหล่า
ศิษย์ใหม่ของพวกเราเข้ าสานักศึกษาเฟิ งหัว และข้ าคิด
ว่าข้ าควรเจอพวกเขาด้ วยเช่นกัน
ขณะกล่าวฟ่ านฉี่จ้องมองไปที่จวินอูเ่ สียซึง่ ยืนอยูค่ นเดียว
ด้ านหนึง่ ดวงตาของเขาได้ สารวจจวินอูเ่ สียขึ ้นลงต่อหน้ า
ทุกคนและเขาถามด้ วยรอยยิ ้มสดใสว่า มีศิษย์พี่คนหนึง่
รับเจ้ าหรื อยัง?
จวินอูเ่ สียมองดูฟ่านฉี่ อย่างเย็นชา แต่ไม่ตอบ
เจ้ าแมวดาน้ อยในจวินอูเ่ สียโกรธแล้ วกระโดดออกมาที่
เขา …..
[เจ้ าหมายถึงการรับอะไร!?]
[นายของข้ าไม่ได้ เป็ นของใคร!]
ศิษย์พี่ฟ่าน ข้ าควรจะยอมรับเด็ก แต่ … .. แหวนจิต
วิญญาณของเราเป็ นแหวนต่างประเภทกันและแม้ วา่ ข้ า
จะยอมรับเขา ข้ าจะกลายเป็ นการขัดขวาง
ความก้ าวหน้ าของเขาในการฝึ กฝน ความเย่อหยิ่งและ
ความรังเกียจของเขาก่อนหน้ านี ้หายไปอย่างฉับพลันต่อ
หน้ าฟ่ านฉี่ และดูเหมือนจะเป็ นห่วงเรื่ องสวัสดิภาพของจ
วินอูเ่ สีย
ฟ่ านฉี่หวั เราะและโบกมือให้ เลิกพูด: เจ้ าไม่ต้องห่วงเรื่ อง
นี ้ เนื่องจากแหวนจิตวิญญาณของเจ้ าเป็ นประเภท
ต่างกัน ปล่อยให้ เด็กคนนี ้อยูใ่ นความดูแลของข้ า ถึง
เวลาแล้ วที่ข้าควรให้ คาปรึกษากับศิษย์น้องอยูด่ ี
ฟ่ านฉี่พดู ในขณะที่เขามองไปที่จวินอูเ่ สียด้ วยรอยยิ ้มที่
เป็ นมิตรบนใบหน้ าของเขาตลอด
อะไร? ศิษย์พี่ฟ่าน … ..ท่าน … .. ท่านจะให้ คาปรึกษา
เขา? ศิษย์พี่ถามด้ วยดวงตาเบิกกว้ างด้ วยความตกใจ
คิดว่าเขาอาจหูฝาดได้ ยินฟ่ านฉี่กล่าวผิดไป
ใช่ ! ข้ าคิดว่าข้ าชอบเด็กน้ อยคนนี ้และสามารถให้
คาปรึกษากับเขาได้ ฟ่ านฉี่กล่าวด้ วยเสียงหัวเราะ
ตอนที่ 392 : การลงทะเบียน (8)
————————-
ในทันทีเสียงลมหายใจลึก ๆ ที่ทอดถอนออกโดยทุกคน
ในห้ องโถง ใบหน้ าของศิษย์พี่ทงหมดช็ ั้ อก
มันเริ่ มสายแล้ ว ทุกคนควรนาศิษย์ใหม่ของพวกเราไป
รอบ ๆ เพื่อทาความคุ้นเคย สาหรับเด็กคนนี ้ ข้ าจะพาเขา
ไป เมื่อพูดจบ ฟ่ านฉี่ไม่สนใจการแสดงออกที่ตกใจของ
ศิษย์พี่คนอื่น ๆ และแตะจวินอูเ่ สียเบา ๆ บนไหล่และส่ง
สัญญาณให้ เขาเดินตาม ขณะเดินออกจากห้ องโถงใหญ่
แม้ วา่ จวินอูเ่ สียไม่ร้ ูวา่ ใครคือ ศิษย์พี่ฟ่าน ผู้ซงึ่ ปรากฏตัว
ออกมาทันทีทนั ใด แต่เมื่อเปรี ยบเทียบกับศิษย์พี่คนอื่น ๆ
ในห้ องโถงใหญ่แล้ ว ผู้ชายคนนี ้ก็เป็ นทางเลือกที่ดีมาก
แม้ หลังจากที่ฟ่านฉี่นาจวินอูเ่ สียห่างจากห้ องโถง แต่
ศิษย์พี่คนอื่น ๆ ในห้ องโถงยังไม่ร้ ูสกึ ตัว
ศิษย์คนหนึง่ ในกลุม่ ศิษย์ใหม่ใช้ ความกล้ าหาญของเขา
และถามศิษย์พี่ที่เขาจับคูด่ ้ วย: ศิษย์พี่ มีอะไรผิดพลาด
กับศิษย์พี่ฟ่านนี ้หรื อไม่? เพราะเหตุใดการแสดงออก
ของเจ้ าจึง … ..
ศิษย์พี่ก็หายใจออกอย่างหนักและกล่าวว่า: นัน่ คือฟ่ านฉี่
บุตรบุญธรรมของอาจารย์ใหญ่! และเขาก็เข้ ามาเป็ น
อันดับ 4 ในการประลองสู้ด้วยจิตวิญญาณของสานัก
ศึกษาเฟิ งหัว!” เด็กคนนี ้ช่างโชคดีที่ฟ่านฉี่ยอมที่จะเป็ นที่
ปรึกษาของเขา
ลักษณะของฟ่ านฉี่เป็ นเอกลักษณ์ เขาไม่เพียงแต่มีรัศมี
ของการเป็ นบุตรบุญธรรมของอาจารย์ใหญ่ เขา
ครอบครองแหวนจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งอีกด้ วย
นอกเหนือจากการฝึ กฝนพลังจิตวิญญาณของเขาทาให้
เหล่าลูกศิษย์อีกหลายคนของสานักศึกษาเฟิ งหัว
หลงใหล
อะไรนะ ! คาตอบดังกล่าวทาให้ ลกู ศิษย์ใหม่ตกใจตะโกน
ออกมาด้ วยความตกใจ
ศิษย์พี่ของเขาจ้ องมองเต็มไปด้ วยความอดทนและหัน
เดินออกไป ศิษย์ใหม่ของพวกเขาตกใจและไม่มี
ทางเลือกอื่น ๆ ได้ แต่ต้องรี บวิ่งไปอย่างรี บร้ อน
ศิษย์ใหม่คนอื่น ๆ ที่ได้ ยินข่าวลุกขึ ้นยืนราวกับโดนฟ้าผ่า
ทุกใบหน้ าของพวกเขาแข็งค้ าง คาพูดของศิษย์พี่ซ ้า ๆ
อยูใ่ นหัวของพวกเขา
บุตรบุญธรรมของอาจารย์ใหญ่ … อันดับที่ 4 ในการ
ประลองสู้ด้วยจิตวิญญาณ.. ..
พวกเขาเพิ่งหัวเราะเยาะจวินอูเ่ สียว่าเป็ นเผือกร้ อนทาให้
ทุกคนหลีกเลี่ยง แต่ตอนนี ้พวกเขานิ่งงันแล้ ว ไม่ว่าพวก
เขาจะละเลยเกี่ยวกับการทางานด้ านในของสานักศึกษา
เฟิ งหัว แต่ก็เห็นได้ ชดั ว่าฟ่ านฉี่มีเจตนาอะไรบ้ างสาหรับ
คนในความคุ้มครองของเขา
จากบรรดาศิษย์พี่ทกุ คนเคยผัดผ่อนกับฟ่ านฉี่ก่อนหน้ านี ้
ศิษย์น้องทุกคนรู้ดีวา่ ไม่มีศิษย์พี่คนใดในห้ องโถงแม้ แต่
น้ อยสามารถเปรี ยบเทียบกับฟ่ านฉี่ได้
ประการแรกคือการรับเข้ าเรี ยนอย่างพิเศษของกู้หลี่เชียง
และต่อไปก็ถกู อ้ างโดยฟ่ านฉี่ … ..
ความโชคดีของจวินอูเ่ สียทาให้ ศิษย์ใหม่ทกุ คนเกือบจะ
เอาหัวของพวกเขาโขกเข้ ากับกาแพงอย่างหงุดหงิดและ
เกลียดความจริ งที่วา่ ไม่มีโชคใด ๆ เกิดขึ ้นกับพวกเขา !
…………..
จวินอูเ่ สียเดินตามหลังฟ่ านฉี่ออกไปนอกห้ องโถงอย่าง
รวดเร็ วและเดินผ่านเส้ นทางหลักผ่านสานักศึกษาเฟิ งหัว
ทังคู
้ เ่ ดินไป ฟ่ านฉี่นาหน้ าและจวินอูเ่ สียตามหลัง ดึงดูด
ความสนใจเป็ นอย่างมาก
เจ้ าชื่ออูเ่ สียรึ? ฟ่ านฉี่ถามจวินอูเ่ สียเดินตามหลังเขา
ขณะที่พวกเขาเดินต่อไป
ใช่
ฮ่า ๆ ไม่จาเป็ นต้ องกังวลใจ ข้ าเป็ นคนง่าย ๆ เสมอ และ
เป็ นลุงกู้ที่ขอให้ ข้าไปตามหาเจ้ า คาอธิบายของเขาเป็ นที่
จดจา! มองหาเด็กหนุ่มที่มีขนาดตัวเล็กที่สดุ และก็จะ
เป็ นเจ้ า ฟ่ านฉี่มีอารมณ์ร่าเริ งและคาพูดของเขามา
พร้ อมกับเสียงหัวเราะเล็กน้ อย
ก้ าวเดินของจวินอูเ่ สียแทบสะดุดและนางมองไปที่ฟ่านฉี่
ด้ วยความคิดไตร่ตรอง
เป็ นอะไร ? ฟ่ านฉี่หนั ไปมองจวินอูเ่ สียที่จู่ ๆ ก็หยุดเดิน
ไม่มีอะไร จวินอูเ่ สียตอบแล้ วนางก็ก้มหัวลงเพื่อสลัด
ความคิดออกไป
ความจริ งที่วา่ กู้หลี่เชียงจัดให้ มีคนมารับนางหมายความ
ว่าเขาได้ คาดการณ์วา่ คาพูดของเขาที่พดู ต่อหน้ าทุกคน
ในวันที่นางลงทะเบียนจะทาให้ นางเดือดร้ อนเล็กน้ อย
การทาข้ อตกลงดังกล่าวหมายความว่ากู้หลี่เชียงยังคง
กระตือรื อร้ นที่จะรับนางเข้ าคณะหมอเยียวยาจิต
วิญญาณซึง่ เหมาะสมกับความตังใจของนาง
้
ส่วนหลักของสานักศึกษาเฟิ งหัวประกอบด้ วย 3 คณะ
คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ คณะแหวนจิตวิญญาณ
อาวุธและคณะแหวนจิตวิญญาณสัตว์ โฉมหน้ าของจวิน
อูเ่ สียคือแหวนจิตวิญญาณสัตว์ แต่แหวนจิตวิญญาณที่
แท้ จริ งของนางคือเจ้ าบัวหิมะ แม้ วา่ นางจะเข้ าร่วมกับ
คณะอื่น ๆ ก็ยงั คงเป็ นประโยชน์ตอ่ นางอยู่ดี

ตอนที่ 393 : เพื่อนร่ วมห้ องไม่ พอใจ (1)

————————-
สานักศึกษาเฟิ งหัวจัดห้ องในหอพักสาหรับ 2 คนต่อห้ อง
หลังจากที่ฟ่านฉี่นาจวินอูเ่ สียมาขอเครื่ องแบบของนาง
เขาก็พานางไปที่ห้องพัก
ภายในห้ องพัก เด็กหนุ่มหน้ าซีดนัง่ อยู่ หน้ าของเขา
มืดมนและหัวของเขาหนุนหนังสืออยูข่ ้ างหน้ าต่าง เมื่อ
เขาได้ ยินเสียงก้ าวเข้ ามาใกล้ เขาก็เงยหน้ าขึ ้นและจ้ อง
มองอย่างเกรี ย้ วกราด การมองทาให้ ร้ ูสกึ ไม่สบายใจ เขา
จ้ องไปที่จวินอูเ่ สียและจ้ องมองอย่างลึกซึ ้ง เมื่อเห็นฟ่ าน
ฉี่ที่อยู่หลังจวินอูเ่ สีย การกวาดสายตาหยุดครู่หนึง่ ตา
ของเขากระพริ บอย่างรวดเร็ ว เขาหลบสายตาหลัง
จากนันหั ้ นกลับไปหาหนังสือโดยไม่มีคาพูด
เจ้ าอยูห่ ้ องนี ้เป็ นต้ นไป ข้ าอยูบ่ นชัน้ 7 ห้ องสุดท้ ายอยู่
ทางขวาสุด ถ้ ามีอะไรที่เจ้ าต้ องการจากข้ า เจ้ าสามารถ
หาข้ าได้ ที่นนั่ ฟ่ านฉี่กล่าวด้ วยรอยยิ ้มและตบไหล่ของจ
วินอูเ่ สียให้ ความมัน่ ใจ
จวินอูเ่ สียพยักหน้ าและฟ่ านฉี่จากไป
จวินอูเ่ สียสารวจเครื่ องเรื อนในห้ องและไม่ร้ ูสกึ อยากพูด
อะไร
หอพักแยกสาหรับศิษย์ชายและศิษย์หญิง ศิษย์หญิงใน
สานักศึกษาเฟิ งหัวมีจานวนน้ อยกว่าหนึง่ ในสิบของศิษย์
ชาย
เตียงของจวินอูเ่ สียอยูท่ างด้ านขวาและตรงข้ ามกับชาย
หนุ่มที่มืดมน นางไม่ได้ สนใจคนอื่นและจัดของใช้ สว่ น
อย่างเป็ นระเบียบเรี ยบร้ อย
นอกจากเสื ้อผ้ า ฟ่ านฉี่ได้ เตรี ยมสิ่งของจาเป็ นใน
ชีวิตประจาวันไว้ ด้วยเช่นกัน
ตังแต่
้ ช่วงที่จวินอูเ่ สียเข้ าไปในห้ องจนกระทัง่ นางจะเก็บ
ข้ าวของนางทุกอย่างเสร็ จ เพื่อนร่วมห้ องของนางก็ไม่ได้
พูดอะไรสักคา ห้ องเงียบสนิท เฉพาะบางครัง้ มีเสียงพลิก
หน้ าของหนังสือ
หลังจากนันไม่้ นานเด็กหนุ่มที่มีเครื่ องหมายหยกบน
หน้ าอกของเขาเข้ ามาและเมื่อเขาเห็นจวินอูเ่ สียในห้ อง
เขาก็สะดุ้งครู่หนึง่ ก่อนที่เขาจะเดินไปทางเด็กหนุ่มหน้ า
หมองมัว
ยี่เหยี่ยน เด็กคนนี ้เป็ นเพื่อนร่วมห้ องใหม่ของเจ้ าหรื อ เด็ก
หนุ่มที่เพิ่งมาถามยี่เหยี่ยน ซึง่ หัวของเขายังคงก้ มลงดู
หนังสือ
ยี่เหยี่ยนเงยหน้ าขึ ้นและพยักหน้ าเล็กน้ อยท่าทางแสดง
ความรู้สกึ อึดอัดออกมา
เจ้ าอยูใ่ นสถานการณ์คอ่ นข้ างยุง่ ยาก ศิษย์ใหม่ทงหมด
ั้
ค่อนข้ างดูแลยาก เมื่อพวกเขาถูกรับเข้ าที่นี่ ข้ าไม่ร้ ูวา่
อาจารย์ใหญ่คิดอะไร เขาควรจะทิ ้งศิษย์ใหม่เหล่านี ้ลง
ไปในส่วนสาขาเพื่อขัดเกลาให้ ดีขึ ้นหน่อย ข้ าไม่ร้ ูวา่ พวก
เขาอยูท่ ี่นี่เพื่ออะไร เด็กหนุ่มพูดเยาะเย้ ย ดูเหมือนจะส่ง
คาพูดของเขาไปที่จวินอูเ่ สีย
ยี่เหยี่ยนตอบโดยไม่ลงั เลว่า ถ้ าพวกเขามีปัญหามาก
พวกเขาควรจะเรี ยนรู้จดุ ยืนของพวกเขา คาพูดเหล่านันดู ้
เหมือนจะส่งไปที่หขู องจวินอูเ่ สียมากกว่าคนอื่น
ใช่ ข้ าได้ ยินมาว่าศิษย์พี่ฟ่านพาศิษย์ใหม่มาที่นี่ในวันนี ้
ฟ่ านฉี่คิดอะไรได้ บ้าง! พวกเรากาลังจะเริ่ มการไล่ลา่ จิต
วิญญาณเร็ ว ๆ นี ้ ทาไมเขาถึงตัดสินใจที่จะลากตัวเองลง
ไปกับสัมภาระที่ไร้ ประโยชน์?
สายตาของยี่เหยี่ยนได้ เปลี่ยนเป็ นอันตรายอย่างฉับพลัน
สายตาของเขาจ้ องไปที่จวินอูเ่ สียซึง่ กาลังนัง่ อยูบ่ นเตียง
อย่างเงียบ ๆ จวินอูเ่ สียได้ เรี ยกเจ้ าแมวดาน้ อย และนาง
นัง่ อิงหมอนกับแมวดาที่อยูบ่ นตักของนางเหมือนภาพ
ของความเงียบสงบ
ยี่เหยี่ยนลุกขึ ้นยืนและเดินไปที่จวินอูเ่ สีย
เงาของเขาทาบลงบนเตียงแล้ วจวินอูเ่ สียก็คอ่ ย ๆ เงย
หน้ าขึ ้นมองช้ า ๆ ดวงตาเย็นชาของนางจ้ องมองเข้ าไปใน
ดวงตาที่เป็ นอันตรายและมืดครึม้
สานักศึกษาเฟิ งหัวไม่อนุญาตให้ มีการเรี ยกแหวนจิต
วิญญาณออกมาจากภายในของตัวเอง เจ้ าตาบอด
เหรอ? เจ้ าไม่เห็นมันในกฎของสถาบันหรื อ ? เสียงยี่เห
ยี่ยนฟั งดูอนั ตรายมากจนทาให้ เกิดอาการขุ่นมัวกับเด็ก
หนุ่ม
ดวงตาของจวินอูเ่ สียไม่ได้ แสดงออกมาใดๆ และนางก็
แค่จ้องที่เพื่อนร่วมห้ องที่ก้าวร้ าวของนางโดยไม่พดู อะไร
สักคา
เด็กหนุ่มที่เข้ ามาภายหลังรู้สกึ ประหลาดใจที่ความเป็ น
ศัตรูในสิง่ ที่เห็นอยูข่ องยี่เหยี่ยน ซึง่ เป็ นเรื่ องที่เห็นได้ ชดั
ในตอนนี ้
แม้ วา่ ศิษย์พี่ทกุ คนไม่ชอบศิษย์ใหม่ แต่เขารู้สกึ ว่าเสียงยี่
เหยี่ยนในคาพูดของเขาฟั งดูเร่าร้ อนมากเกินไป
จวินอูเ่ สียกล่าวด้ วยเสียงอันชัดเจน: ต่ากว่า 3 ฉื่อ
หลังจากพูดแบบนันนางก้ ้ มหัวลงและไม่สนใจกวาดตา
มองอีกครัง้ ที่ยี่เหยี่ยน
ตอนที่ 394 : เพื่อนร่ วมห้ องไม่ พอใจ (2)
————————-
ยี่เหยี่ยนขุ่นเคืองทันที มีกฎในสานักศึกษาเฟิ งหัวที่ศิษย์
ไม่ได้ รับอนุญาตให้ เรี ยกภูตจากแหวนจิตวิญญาณที่พวก
เขามีอยูแ่ ต่มีข้อยกเว้ น กฎที่ใช้ เฉพาะภูตที่มีขนาดใหญ่
กว่า 3 ฉื่อห้ าม แต่ไม่รวมถึงภูตที่มีขนาดเล็กกว่า
จวินอูเ่ สียเพิ่งได้ รับการยอมรับในวันนันและนางเพิ
้ ่งอ่าน
หนังสือกฎไม่กี่ครัง้ ยี่เหยี่ยนได้ คว้ าโอกาสที่จงใจทาสิง่ ที่
ยุง่ ยากสาหรับนางโดยคาดเดาว่าจวินอูเ่ สียไม่ได้
ตระหนักถึงกฎ แต่เขาไม่ได้ คาดหวังว่าจวินอูเ่ สียจะรู้เรื่ อง
นี ้ แต่ก็ใช้ ข้อยกเว้ นเพียงอย่างเดียวที่ปิดปากเขาได้
ดังนันทั
้ ศนคติของจวินอูเ่ สียจึงอวดดีอย่างไม่น่าเชื่อ !
จวินอูเ่ สียเพิ่งอ่านกฎจากหนังสือเพียงไม่กี่ครัง้ แต่สงิ่ ที่ยี่
เหยี่ยนไม่ทราบคือสมองของจวินอูเ่ สียสามารถจาทุก
อย่างในหนังสือเหมือนกับรูปภาพ และนางได้ อา่ น
หนังสือกฎทังหมด
้ 3 ครัง้ ตังแต่
้ นางเข้ ามาในห้ อง กฎทุก
ข้ อสาหรับศิษย์ตอนนี ้ได้ ถกู จดจาไว้ หมดแล้ ว
การต่อต้ านครัง้ แรกของยี่เหยี่ยนกับจวินอูเ่ สียเป็ นไปตาม
สมมติฐานที่วา่ นางไม่คอ่ ยคุ้นเคยกับกฎข้ อบังคับที่สง่ ผล
กระทบต่อเขา
เจ้ ากล้ าโต้ แย้ ง ? สายตาของยี่เหยี่ยนมุง่ ปองร้ ายยิ่งขึ ้น
ศิษย์ใหม่ที่เพิ่งเข้ ารับการศึกษาในสานักศึกษาเฟิ งหัวรู้สกึ
กระวนกระวายใจและกังวลใจกับศิษย์พี่ ถึงแม้ วา่ ยี่เห
ยี่ยนได้ พยายามหาข้ ออ้ างเพื่อสอนบทเรี ยนให้ จวินอูเ่ สีย
ศิษย์ใหม่ถกู คาดหวังว่าอ่อนน้ อมให้ กบั ศิษย์พี่ของพวก
เขา ด้ วยความอ่อนน้ อมถ่อมตนไม่วา่ จะมีเหตุผลที่
ถูกต้ องหรื อไม่ !
การพบปะกับศิษย์น้องที่ไร้ มารยาทเป็ นครัง้ แรกสาหรับยี่
เหยี่ยน
เจ้ าเสียงดังเกินไป จวินอู่เสียกล่าว ขณะที่นางปะทะ
สายตากับยี่เหยี่ยน
ใบหน้ ายี่เหยี่ยนซีดลง
เด็กหนุ่มที่ด้านข้ างเห็นว่ายี่เหยี่ยนกาลังจะสูญเสียการ
ควบคุม เขารี บวิ่งขึ ้นมาดึงแขนของยี่เหยี่ยนเพื่อพูดว่า
ศิษย์พี่หนิงขอให้ เจ้ าไปพบ อย่าเสียเวลากับเด็กใหม่คนนี ้
เมื่อได้ ยินคาว่า ศิษย์พี่หนิง ความหยาบคายบนใบหน้ ายี่
เหยี่ยนจางหายไป เขาจ้ องมองอย่างชัว่ ร้ ายที่จวินอูเ่ สีย
และหันออกไปพร้ อมกับเด็กหนุ่ม
ความเงียบกลับมาอีกครัง้ ภายในห้ อง
เจ้ าแมวดาถูตวั เองกับมือของจวินอูเ่ สียและพูดว่า: [เจ้ า
โง่นนดู
ั ้ เหมือนว่าจะซ่อนความเกลียดชัง เจ้ าทาร้ ายคน
อื่นในขณะข้ าอยูใ่ นอาการโคม่าใช่ไหม?]
ในเรื่ องที่เกี่ยวกับอารมณ์ความรู้สกึ ของนายหญิงนันเจ้ ้ า
แมวดาน้ อยรู้ได้ เป็ นอย่างดี นางไม่เคยเข้ าไปยุง่ เกี่ยวกับ
เรื่ องของคนอื่นและไม่ชอบที่ก่อกวนความยุง่ ยาก แต่
บุคลิกที่เป็ นเยือกเย็นและเป็ นอิสระอย่างแรงของนางมัก
ดึงดูดความไม่พอใจของคนอื่น ๆ เช่นแม่เหล็ก
เช่นเดียวกับสถานการณ์ช่วงเวลาที่ผ่านมา ทัศนคติของ
ยี่เหยี่ยนต่อจวินอูเ่ สียอาจไม่เป็ นที่พอใจมากนัก แต่
สาหรับศิษย์ใหม่ที่สามารถโต้ ตอบกับศิษย์พี่ด้วยคาว่า
เจ้ าเสียงดังเกินไป ต่อหน้ าศิษย์พี่คนอื่น ไม่มีใครอื่น
นอกจากนายหญิงของตัวเอง
การสื่อสารและความรู้สกึ ต่อคนอื่นไม่เคยมี เป็ น
ลักษณะเฉพาะสามารถพบได้ ในจวินอูเ่ สียและเจ้ าแมว
ดาน้ อยไม่ได้ หวังว่านายหญิงจะมีในชีวิตนี ้
ไม่เคยเจอเขาเลย จวินอูเ่ สียตอบอย่างง่าย ๆ
เจ้ าแมวดาน้ อยถอนหายใจหนัก นายหญิงไม่เคยมีใครที่
ทาให้ ร้ ูสกึ ดีตงแต่
ั ้ แรกเห็น นี่เป็ นเพียงการพบกันครัง้ แรก
ของพวกเขาและคนอื่น ๆ ก็ปิดบังความเป็ นปฏิปักษ์ อนั
รุนแรงดังกล่าวไว้ กบั นางแล้ ว
เจ้ าแมวดาน้ อยยังคงเสียใจอยูก่ บั บุคลิกที่น่าโมโหของ
นายหญิง เมื่ออยู่อีกฟากหนึง่ ของประตู เด็กหนุ่มเพิ่ง
ออกไปจากห้ องกับยี่เหยี่ยนที่ไม่สามารถหยุดยังตั
้ วเอง
ได้ แต่ถามว่า
เกิดอะไรขึ ้นกับเจ้ า? ถึงไปทะเลาะกับศิษย์ใหม่อย่างนัน้
ถ้ าเจ้ าพบว่าเขาเป็ นคนน่ารังเกียจเพียงแค่หาคนที่จะ
จัดการกับเขาอย่างรอบคอบ ! เจ้ าไม่จาเป็ นต้ องลด
ตัวเองทาอย่างนัน้ เด็กหนุ่มพูดง่าย ในสานักศึกษาเฟิ ง
หัว การสอนบทเรี ยนให้ กบั ศิษย์ใหม่เป็ นเรื่ องปกติ
ยี่เหยี่ยนบึ ้งตึงและพูดว่า: เขาถูกนาตัวมาโดยฟ่ านฉี่
เด็กหนุ่มตกใจในขณะที่เขาเข้ าใจเหตุผลของการกระทา
ของยี่เหยี่ยน
ถึงกระนันเจ้้ าก็สามารถทามันได้ เอง เขายังเป็ นศิษย์ใหม่
อีกด้ วย แม้ วา่ ฟ่ านฉี่ให้ ความคุ้มครอง มันก็ง่ายสาหรับ
เจ้ า ถ้ าเจ้ าต้ องการให้ เด็กคนนี ้อยูใ่ นช่วงเวลาที่
ยากลาบาก เจ้ ายังเป็ นศิษย์ของคณะหมอเยียวยาจิต
วิญญาณและแม้ วา่ จะมีอะไรผิดพลาด แต่ก็ไม่มีใครกล้ า
ทาอะไรกับเจ้ าได้
หน้ าตาของยี่เหยี่ยนดีขึ ้นมา หลังจากได้ ยินคาพูดของ
เด็กหนุ่ม และปากของเขาบิดเป็ นรอยยิ ้มอันตรายใน
ขณะที่เขากล่าวว่า แม้ ไม่มีฟ่านฉี่ วิธีที่เด็กใหม่พดู กับข้ า
ก่อนหน้ านี ้ก็ไม่ทาให้ ข้าสามารถปล่อยเขาออกไปได้ ง่าย
เลย

ตอนที่ 395 : เพื่อนร่ วมห้ องไม่ พอใจ (3)

————————-
เด็กหนุม่ พยักหน้ าแต่เขารู้สกึ เฉยเมยในใจ ยี่เหยี่ยนดู
เหมือนสุภาพเรี ยบร้ อยและอ่อนโยนจากภายนอก แต่
ซ่อนความชัว่ ร้ ายอยูภ่ ายใน
ศิษย์พี่หนิงต้ องการอะไรจากข้ าเหรอ? ยี่เหยี่ยนโยนเรื่ อง
ไร้ สาระกับอูเ่ สียออกไปสักพักเพื่อถามเด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มสัน่ ศีรษะเพื่อตอบว่า ศิษย์พี่หนิงไม่ได้ พดู แต่
ขอให้ ข้าพาเจ้ าไปหานาง
ยี่เหยี่ยนไม่ได้ ไต่ถามเรื่ องนี ้อีกต่อไป
ครู่ตอ่ มาทังสองคนก็
้ มาที่ห้องสมุดของคณะจิตวิญญาณ
สัตว์และในชันที
้ ่ 2 ของห้ องสมุด เด็กสาวคนหนึง่ สวม
เครื่ องแบบสานักศึกษาเฟิ งหัวกาลังนัง่ อยูข่ ้ างหน้ าต่าง
แสงส่องผ่านหน้ าต่างและตกลงไปบนเด็กสาวคนหนึง่ ซึง่
ปกคลุมเด็กสาวด้ วยแสงที่จบั ใจ
นัยน์ตาของเด็กสาวถูกลดลง หมกหมุน่ กับหนังสือที่นาง
ถือไว้ ในมือ
ยี่เหยี่ยนจ้ องมองร่างที่หมกมุน่ กับหนังสือของนางและ
กระแอมเบา ๆ ก่อนที่จะพูดว่า: ศิษย์พี่หนิง
เด็กสาวคนนี ้เงยหน้ าขึ ้นมองจากหนังสือของนาง และ
รูปร่างที่สวยงามของนางทาให้ ยี่เหยี่ยนประทับใจ
สายตาของนางจากข้ างบนทาให้ เขาหายใจไม่ออกและ
เขารู้สกึ ว่ายากที่หายใจได้
ภายใต้ การจ้ องมองของหญิงสาว ยี่เหยี่ยนไม่สามารถ
ช่วยได้ แต่ก้มหัวลง
เด็กสาวชาเลืองไปที่เด็กหนุ่มข้ าง ๆ ยี่เหยี่ยน และเด็ก
หนุ่มรี บออกไปอย่างรู้ตวั
เด็กสาวถามช้ า ๆ ว่า: ศิษย์ใหม่ที่อยูภ่ ายใต้ ฟ่านฉี่อยู่กบั
เจ้ าใช่ไหม?
ยี่เหยี่ยนตอบว่า ใช่ ข้ าเพิ่งเจอก่อนออกมา
เด็กสาวยังคงถามต่อ: เจ้ าได้ เห็นศิษย์ใหม่หรื อไม่
“ใช่”
เขาเป็ นยังไงบ้ าง?
ยังเด็ก อายุสบิ สี่หรื อสิบห้ าปี และรูปร่างผอมบาง ดู
ธรรมดา ยี่เหยี่ยนกล่าวอย่างตรงไปตรงมา ถ้ าไม่ใช่
เพราะความจริ งที่วา่ ฟ่ านฉี่พาเข้ ามาในห้ อง เขาจะไม่
เตือนศิษย์ใหม่ก็ได้
เด็กสาวคนนี ้ชาเลืองยี่เหยี่ยนอย่างรวดเร็ ว: ถ้ าเขาเป็ น
คนธรรมดาสามัญ ฟ่ านฉี่เลือกที่จะให้ คาปรึกษากับเขา
ได้ อย่างไร?
แม้ วา่ สานักศึกษาเฟิ งหัวมีธรรมเนียมของศิษย์พี่ให้
คาปรึกษากับศิษย์ใหม่ ธรรมเนียมมาพร้ อมกับข้ อยกเว้ น
บางประการ การเลือกพี่เลี ้ยงได้ ทาโดยการสุม่ และไม่มี
ใครรู้วา่ ใครจะได้ รับการคัดเลือก
แต่ในโอกาสเหล่านันมี ้ 2 ข้ อยกเว้ น
ประการแรกศิษย์ของคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ
ได้ รับการยกเว้ น มีศิษย์ไม่มากอยูใ่ นคณะหมอเยียวยา
จิตวิญญาณ และไม่มีใครรู้วา่ เกณฑ์ใดที่อาจารย์ก้ หู ลี่
เชียงกาหนดไว้ สาหรับการเลือกศิษย์ของเขา ทุกปี มีหนึง่
คน สองคน หรื อสามคน ที่ได้ รับการยอมรับเข้ าเป็ นศิษย์
ในคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ การยอมรับไม่ได้
หมายความว่าคนนันจะยั ้ งคงอยูใ่ นคณะเสมอ ถ้ ากู้หลี่
เชียงพิจารณาศิษย์ที่ไม่เหมาะที่จะศึกษาเพื่อเป็ นหมอ
เยียวยาจิตวิญญาณในระหว่างการฝึ กของพวกเขา เขา
จะไม่ลงั เลที่จะไล่ลกู ศิษย์ออกจากคณะหมอเยียวยาจิต
วิญญาณ จากประวัติที่ผา่ นมาได้ แสดงให้ เห็นว่ามี 2-3
คนที่ได้ รับคัดเลือกทุกปี มักจะจบลงด้ วยศิษย์เพียง 1
คนที่เหลืออยูก่ บั คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ
ณ ขณะนี ้จานวนศิษย์ในคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณมี
จานวนประมาณแปดหรื อเก้ าคนเท่านัน้
แต่นนั่ คือพวกศิษย์แปดหรื อเก้ าคนที่ถกู อิจฉาที่สดุ ใน
สานักศึกษาเฟิ งหัวทังหมด!
้ ได้ มีการกล่าวกันว่าศิษย์
เหล่านันไม่
้ จาเป็ นต้ องปฏิบตั ิภารกิจอื่นนอกเหนือจาก
การฝึ กของพวกเขา เป้าหมายเดียวของสานักศึกษาเฟิ ง
หัวคือการทาให้ พวกเขากลายเป็ นหมอเยียวยาจิต
วิญญาณที่โดดเด่น
และนอกเหนือจากศิษย์ของคณะหมอเยียวยาจิต
วิญญาณ ยังมีอีกกลุม่ คนที่ได้ รับการยกเว้ นจากการเป็ น
ผู้ให้ คาปรึกษา
และนัน่ คือผู้ที่อยูใ่ นอันดับทังสิ
้ บของการประลองสู้ด้วย
จิตวิญญาณ!
สานักศึกษาเฟิ งหัวตังการประลองสู
้ ้ ด้วยจิตวิญญาณใน
ทุกสิ ้นปี แหวนจิตวิญญาณต่าง ๆ ไม่ได้ จดั หมวดหมูแ่ ละ
เหล่าลูกศิษย์ทงหมดได้
ั้ รวมตัวกันเพื่อการต่อสู้และจะ
เลือกจากสิบอันดับแรกที่โดดเด่นที่สดุ
เหล่าศิษย์สบิ คนแรกจะได้ รับรางวัลโดยการจัดหา
ทรัพยากรที่ดีที่สดุ จากสานักศึกษาเฟิ งหัวไม่วา่ จะเป็ น
การฝึ กหรื อในพื ้นที่อื่น ๆ พวกเขาก็จะได้ รับการดูแลที่
ดีกว่าเหล่าลูกศิษย์ทกุ คน การประลองสู้ด้วยจิต
วิญญาณประจาปี เมื่อปลายปี เป็ นช่วงเวลาที่ลกู ศิษย์ของ
สานักศึกษาเฟิ งหัวเข้ าร่วมการแข่งขันกันอย่างดุเดือด
ที่สดุ
ฟ่ านฉี่ได้ รับการจัดอันดับเป็ นอันดับ 4 ในการประลองสู้
ด้ วยจิตวิญญาณเมื่อปี ที่แล้ ว และเขาไม่จาเป็ นต้ องให้
คาปรึกษาแก่ศิษย์ใหม่เนื่องจากได้ รับการยกเว้ นจากการ
ทางานที่ลาบากซึง่ ทาให้ เสียเวลาและความพยายาม

ตอนที่ 396 : เพื่อนร่ วมห้ องไม่ พอใจ (4)

————————-
ยี่เหยี่ยนพยักหน้ าด้ วยความเข้ าใจ คาพูดของศิษย์พี่หนิง
ทาให้ เขามองไปที่สถานการณ์ทงหมดในอี
ั้ กมุมมองนึง
แต่ข้าได้ เห็นแหวนจิตวิญญาณของเด็กหนุ่มเช่นกันและ
มันเป็ นเพียงแมวสีดาธรรมดาสามัญ … .. มันไม่ได้ ดู
เหมือนจะวิเศษในทางใดทางหนึง่
แค่เป็ นแมวดาตัวเล็ก ๆ ธรรมดา? หน้ าตาที่ดงึ ดูดใจของ
ศิษย์พี่หนิงกลายเป็ นการเยาะเย้ ย ตาของนางมองไปที่ยี่
เหยี่ยนเจือด้ วยความเสียใจ เจ้ าคิดว่าถ้ าเด็กหนุ่มนัน้
ไม่ได้ มีความสามารถใด ๆ และครอบครองแมวดาตัวเล็ก
เขาถูกรับเข้ าโดยตรงในส่วนหลักของสานักศึกษาเฟิ ง
หัว? เหยี่ยนน้ อย เจ้ ายังเด็กเกินไป
คาพูดของศิษย์พี่หนิงเหมือนกับสาดน ้าเย็นออกไปโดน
เขา ทาให้ ยี่เหยี่ยนตื่นตระหนก
เขามองเฉพาะอายุของจวินอูเ่ สียและแมวดาตัวเล็ก ๆ ที่
ไม่ธรรมดา แต่เขาลืมเรื่ องความจริ งที่วา่ จวินอูเ่ สียเคย
เป็ นหนึง่ ในผู้สมัครเพียงไม่กี่รายที่ประสบความสาเร็ จใน
การเข้ าสูส่ ว่ นหลักของสานักศึกษาเฟิ งหัวโดยตรง
ยี่เหยี่ยนเองเป็ นผู้สมัครที่ได้ รับการยอมรับโดยตรงใน
ส่วนหลักและธรรมชาติของเขารู้วา่ มันยากที่จะบรรลุถงึ
ความสาเร็ จ
หลังจากที่ได้ รับการเตือนแล้ ว การดูถกู ของเขาสาหรับจ
วินอูเ่ สียดูเหมือนจะลดลงเล็กน้ อย
คาของศิษย์พี่หนิงถูกต้ อง ศิษย์น้องอยูน่ ี่ได้ เรี ยนรู้อะไร
บางอย่าง ยี่เหยี่ยนอ่อนน้ อมถ่อมตนตอบ
ศิษย์พี่หนิงหัวเราะ เสียงกรุ๊งกริ๊ งเบา ๆ และไม่มีการตอบ
รับใด ๆ นางก็ลดสายตาของนางลงบนหนังสือเล่มนี ้ใน
มือ อย่างไรก็ตามโดยไม่ได้ เงยหน้ าขึ ้นมอง นางกล่าวต่อ
ว่า ความจริ งที่วา่ ฟ่ านฉี่ได้ ตกลงในการรับและคุ้มครอง
ศิษย์ใหม่เข้ ามา ทาให้ เจ้ ารู้สกึ แย่ไม่ใช่หรื อ? เขาได้ ละทิ ้ง
เจ้ าไปโดยสิ ้นเชิง ก่อนหน้ านี ้และตอนนี ้เขากาลังแสดง
ความห่วงใยกับศิษย์ใหม่ที่เข้ ามา ข้ ารู้สกึ เจ็บปวดที่ได้
เห็นความแตกต่างในการกระทาของเขาในแบบที่เขา
ปฏิบตั ิกบั เจ้ าทังสองคน”
้
คาของศิษย์พี่หนิงเหมือนเป็ นมีดกรี ดบนหัวใจของยี่เหยี่ย
นขณะที่ฉากน่าอับอายโผล่ขึ ้นมาอีกครัง้ ในใจของเขา
และเขาก็นกึ ถึงภาพลักษณ์ของความขายหน้ าของเขาอีก
ครัง้ ในวินาทีตอ่ มาใบหน้ าของยี่เหยี่ยนคล ้าขึ ้นและมือ
ของเขากาหมัดแน่นอีก แขนของเขากอดแนบกับลาตัว
และเส้ นเลือดของเขาโผล่ขึ ้นมา เป็ นสัญญาณเดียวที่เผย
ให้ เห็นความโกรธที่แสดงออกอย่างรุนแรงของเขา
ใบหน้ าของศิษย์พี่หนิงกระพริ บด้ วยรอยยิ ้มที่ไม่อาจ
สังเกตเห็นได้ เกือบทังหมด ้ แต่มนั จางหายไปอย่าง
รวดเร็ ว
แต่นี่เป็ นเรื่ องที่ผ่านมาแล้ ว และข้ าคิดว่าฟ่ านฉี่ต้องรู้สกึ
เสียใจอย่างสุดซึ ้ง เจ้ าไม่ได้ เป็ นศิษย์ใหม่ที่โง่เขลาอีก
ต่อไปและได้ อยูใ่ นคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ เมื่อ
เทียบกับศิษย์อื่น ๆ แล้ วเจ้ าเป็ นเหมือนหอคอยสูงสาหรับ
ความสาเร็ จจากพวกเขา ไม่จาเป็ นต้ องไปหมกหม่นอยู่
กับความสมเพชตัวเองอีกต่อไป ศิษย์พี่หนิงปลอบโยน
เบาๆ กับยี่เหยี่ยน หลังจากที่ได้ ปลุกความโกรธและ
ความเกลียดชังของเขาภายใต้ หน้ ากากแห่งความเห็นอก
เห็นใจ
ยี่เหยี่ยนหลงลืมความจริ งที่วา่ อารมณ์ของเขาถูกควบคุม
โดยคาพูดเพียงไม่กี่คาโดยเด็กสาวคนหนึง่ ซึง่ อยูใ่ นการ
ควบคุมของนาง
ใช่! ขอขอบคุณศิษย์พี่หนิงสาหรับความห่วงใยของท่าน !
ข้ าจะไม่มีวนั ลืมความอัปยศที่ข้าประสบในวันนัน้ วันนี ้ข้ า
เป็ นแบบที่ข้าเป็ น เพราะความเมตตากรุณาของศิษย์พี่ห
นิง ยี่เหยี่ยนกล่าวพร้ อมกับหัวเราะเย็น ๆ ดวงตาของเขา
หรี่ ลงด้ วยความทรงจา
[ใช่แล้ ว เขา ยี่เหยี่ยนเป็ นศิษย์ในคณะหมอเยียวยาจิต
วิญญาณอยูแ่ ล้ ว การได้ รับความอิจฉาอันเหลือเชื่อของ
ศิษย์อื่น ๆ นับไม่ถ้วน เขาไม่ใช่ขยะที่คนอื่นดูถกู !]
[ฟ่ านฉี่ ข้ าจะทาให้ เจ้ าเห็นว่าศิษย์ที่เจ้ าเลือกเอง จะ
กลายเป็ นขยะต่อหน้ าข้ า ยี่เหยี่ยน!]
ดวงตาของยี่เหยี่ยนขยายใหญ่ขึ ้นและดูอนั ตรายมากขึ ้น
ศิษย์พี่หนิงตังข้
้ อสังเกตว่าการเปลี่ยนแปลงและรอยยิ ้มที่
หนาวเย็นของนางขยายใหญ่ขึ ้น
ข้ ายินดีที่จะให้ โอกาสแก่เจ้ า ไม่ใช่ด้วยความสงสาร แต่
เพราะความเชื่อที่ข้ามีตอ่ ศักยภาพของเจ้ า และมันก็
คุ้มค่าสาหรับข้ าที่จะปูทางให้ กบั เจ้ า เจ้ าต้ องไม่ทิ ้งความ
พยายามที่ข้าพยายามให้ เสียงของศิษย์พี่หนิงสัมผัสได้
ว่ามันมีเสียงที่ทาให้ เกิดความผิดพลาดไม่ได้
จงมัน่ ใจศิษย์พี่หนิง ความปรารถนาของท่านคือความ
ปรารถนาของข้ า ข้ าจะไม่ทาให้ ทา่ นผิดหวัง ยี่เหยี่ยนต
อบด้ วยรอยยิ ้มที่เป็ นอันตราย
ศิษย์พี่หนิงยิ ้มและเงยหน้ าขึ ้นมองเขา: จากนัน้ อันดับ
แรกให้ ไปหาทุกอย่างที่เจ้ าสามารถทาได้ เกี่ยวกับศิษย์
ใหม่ภายใต้ ความคุ้มครองของฟ่ านฉี่
ตอนที่ 397 : อิจฉา ริษยา และเกลียดชัง (1)
————————-
ได้ ยี่เหยี่ยนพยักหน้ า
ศิษย์พี่หนิงได้ รับความพึงพอใจในที่สดุ และโบกมือ
ลาออกอย่างไม่ใส่ใจให้ ยี่เหยี่ยน เขาไม่กล้ าท้ วงติงแม้ แต่
น้ อย เชื่อฟั งและออกจากห้ องสมุดของคณะวิญญาณ
สัตว์
กลับมาที่หอพัก จวินอูเ่ สียมิได้ คาดคิดทุกอย่างถึงปั ญหา
ที่ตามมาเข้ าทางของนาง การนามาเกี่ยวกับความสนใจ
เตรี ยมการเป็ นอย่างดีของกู้หลี่เชียงได้ จดั ทาขึ ้นเป็ น
พิเศษสาหรับจวินอูเ่ สีย
เมื่อเห็นว่ายี่เหยี่ยนไม่กลับมาอีกแล้ ว จวินอูเ่ สียจึง
เปลี่ยนชุดเป็ นเครื่ องแบบของสานักศึกษาเฟิ งหัว มีการ
กล่าวกันว่า สานักศึกษาเฟิ งหัวมีคา่ ใช้ จ่ายที่มากเกินไป
ดูแลรายละเอียดทุกอย่างอย่างละเอียด แม้ กระทัง่
เครื่ องแบบของเหล่าลูกศิษย์ยงั ใช้ ผ้าที่ดีที่สดุ อย่างน้ อย
ที่พวกเขาสามารถทาได้ หลังจากนัน้
ในวันแรกเหล่าลูกศิษย์ใหม่เข้ าเรี ยน พวกเขาจะถูกย้ าย
ไปยังคณะตามลาดับในวันรุ่งขึ ้น และในคืนแรก พวกเขา
ทังหมดได้
้ เข้ าร่วมการบรรยายเรื่ องสานักศึกษาเฟิ งหัว
ก่อนอาหารเย็น ลูกศิษย์ใหม่มากกว่าสิบคนรวมกันเป็ น
กลุม่ เล็ก ๆ 3-5 คนและเดินไปฟั งการบรรยาย ทุกคน
เปลี่ยนไปเป็ นชุดเครื่ องแบบของสานักศึกษาเฟิ งหัว
วัยรุ่นหนุ่มสาวทุกคนยิ ้มแย้ มแจ่มใสและมีอารมณ์ร่าเริ ง
จวินอูเ่ สียเดินเข้ าไปในห้ องคนเดียว ในห้ องขนาดใหญ่
ศิษย์ใหม่ทกุ คนนัง่ และการมาของจวินอูเ่ สียได้ ดงึ ดูด
ความสนใจของทุกคน
ศิษย์ทกุ คนที่ได้ เข้ าเรี ยนในรุ่นเดียวกันในสานักศึกษาเฟิ ง
หัวกับจวินอูเ่ สีย ทาให้ เกิดความเป็ นปฏิปักษ์ กบั เด็กหนุ่ม
ที่โชคดีอย่างไม่น่าเชื่อ พวกเขาทังหมดรู้ ้ วา่ คณะหมอ
เยียวยาจิตวิญญาณรับลูกศิษย์เพียง 3 คนต่อปี และจ
วินอูเ่ สียได้ เอา 1 ที่ไปก่อนที่พวกเขาได้ รับเข้ าเรี ยนอย่าง
เป็ นทางการ นัน่ หมายความว่าการแข่งขันสาหรับที่นงั่
เหล่านี ้จะทวีความรุนแรงมากขึ ้น
ข้ าไม่เห็นสิ่งที่พิเศษสาหรับเด็กคนนัน้ นอกเหนือจาก
พลังจิตวิญญาณของเขา เขาด้ อยกว่าในทุกด้ านอื่น ๆ
เมื่อเทียบกับพวกเรา ทาไมเขาถึงต้ องโชคดี? ศิษย์ใหม่
คนหนึง่ บ่น ขณะที่เขาจ้ องไปที่จวินอูเ่ สียที่อยู่มมุ ห้ อง บ่น
กับเพื่อนของเขา
จวินอูเ่ สียเป็ นคนมีอายุน้อยที่สดุ ในหมูพ่ วกเขาทุกคนที่
นัน่ และคนที่อายุน้อยที่สดุ ถัดไปในกลุม่ ศิษย์ใหม่ที่เข้ า
รับโดยตรงในส่วนหลักนัน้ มีอายุ 15 ปี 6 เดือนแล้ ว
พลังจิตวิญญาณของพวกเขาทังหมดยั ้ งคงติดอยูใ่ น
ระดับสีแดง และเหตุผลที่พวกเขาได้ รับการเข้ าโดยตรง
เนื่องจากความจริ งที่วา่ พวกเขาครอบครองแหวนจิต
วิญญาณที่มีพลังสูง
เป็ นความจริ งที่วา่ ในตอนเริ่ มต้ น ผลกระทบที่พลังจิต
วิญญาณของพวกเขามีเพียงเล็กน้ อยและคนวางใจใน
แหวนจิตวิญญาณของพวกเขา แหวนจิตวิญญาณที่มี
พลังแข็งแกร่งในช่วงก่อนหน้ านี ้แสดงให้ เห็นได้ ชดั เจน
ยิ่งขึ ้นเมื่อเทียบกับแหวนจิตวิญญาณที่ออ่ นแอในระดับ
ใกล้ เคียงกัน และจุดแข็งของพลังจิตวิญญาณของผู้มี
แหวนจิตวิญญาณในขันตอนนั ้ นไม่
้ สาคัญ
จนกว่าจะถึงระดับสีเขียว พลังจิตวิญญาณจะค่อย ๆ
แสดงประสิทธิผลที่มากขึ ้น สาหรับคนที่อยูต่ ่ากว่าระดับสี
เขียว พวกเขาจะยังคงช่วยอะไรไม่ได้ หากพวกเขาพบ
แหวนจิตวิญญาณที่มีพลังจากฝ่ ายตรงข้ าม
เช่นถ้ าคนที่อยูใ่ นระดับสีแดงของพลังจิตวิญญาณของ
เขา และเขามีแหวนจิตวิญญาณระดับ 3 เขาจะสามารถ
เอาชนะอย่างสมบูรณ์แม้ วา่ ฝ่ ายตรงข้ ามอยูร่ ะดับสีส้มก็
ตาม
ดังนันถึ
้ งแม้ วา่ ความสาเร็ จของจวินอูเ่ สียในระดับสีส้ม
เมื่ออายุ 14 ปี ได้ ลดลงอย่างมากแล้ วก็ตาม สาหรับ
วัยรุ่นเหล่านี ้ที่สามารถเข้ าสูส่ ว่ นหลักได้ โดยตรง พวกเขา
มีแหวนจิตวิญญาณที่ทรงพลัง คนที่ออ่ นแอที่สดุ ในหมู่
พวกเขามีแหวนจิตวิญญาณระดับสามและพวกเขาไม่
จาเป็ นต้ องกลัวใครสักคนเพียงเพราะเขาบรรลุระดับสีส้ม
โชคของเขาจะไม่อยูก่ บั เขาไปตลอด เจ้ าคิดว่าเจ้ าจะ
กลายเป็ นหมอเยียวยาจิตวิญญาณ เมื่อเจ้ าเข้ าเรี ยนที่
คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ? สาหรับลูกศิษย์ทงหมด ั้
ที่ได้ เข้ าเรี ยนในคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณทุกปี มี
เพียง 1 คนเท่านันที
้ ่จะยังคงอยูท่ ี่นนั่ มองไปที่เขา ข้ าไม่
คิดว่าเขาจะอยูไ่ ด้ นานในคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ
กลุม่ วัยรุ่นหัวเราะเมื่อพวกเขามองร่างเล็ก ๆ ที่ยงั คงเงียบ
อยูม่ มุ ห้ อง
ด้ วยความริ ษยากัดกินหัวใจของพวกเขา มันทาให้ พวก
เขาปรารถนาให้ จวินอูเ่ สียตกต่าอย่างเร็ วจากความโชคดี
เป็ นที่ทราบกันดี คนหนึง่ เคยถูกไล่ออกจากคณะหมอ
เยียวยาจิตวิญญาณ พวกเขาจะไม่ได้ รับอนุญาตให้ อยู่
ในสานักศึกษาเฟิ งหัวและถูกไล่ออกอย่างสมบูรณ์
การมองที่ไม่เป็ นมิตรมาจากทุกทิศทุกทาง แต่จวินอูเ่ สีย
ก็นงั่ อยูต่ รงมุมห้ องอย่างไม่สะทกสะท้ าน นางเพียงแค่นงั่
เงียบ ๆ และค่อย ๆ ลูบเจ้ าแมวดาน้ อยอยู่ในอ้ อมแขน
ของนาง
ตอนที่ 398 : อิจฉา ริษยา และเกลียดชัง (2)
————————-
เสียงดังเงียบลงอย่างรวดเร็ ว การสวมเครื่ องแบบ
อาจารย์ของสานักศึกษาเฟิ งหัว อาจารย์ชายคนหนึง่ เดิน
ขึ ้นไปบนเวที ด้ วยใบหน้ าที่เข้ มงวด เขาเริ่ มอธิบายให้
ศิษย์ใหม่เกี่ยวกับ 3 คณะหลัก
ลูกศิษย์เหล่านี ้ถูกเลือกและแยกออกไปตามคณะต่าง ๆ
ตามประเภทของแหวนจิตวิญญาณ ยกเว้ นคณะหมอ
เยียวยาจิตวิญญาณ เกณฑ์แตกต่างกันเล็กน้ อย เมื่อ
ชายคนนันกล่
้ าวถึงคาว่า คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ
กลุม่ คนต่างพากันหูผงึ่ ทังหมด
้
ก่อนที่เหล่าศิษย์ใหม่จะมาที่นี่ พวกเขาก็ได้ ยินมากมาย
จากศิษย์พี่ การเลือกศิษย์เพื่อเข้ าสูค่ ณะหมอเยียวยาจิต
วิญญาณได้ ดาเนินการหลังจากพบกันในคืนแรกของการ
รับเข้ าเรี ยนในสถาบันศึกษาและกู้หลี่เชียงจะเลือกลูก
ศิษย์ด้วยตัวเอง
นัน่ เป็ นเหตุผลหลักที่วยั รุ่นหนุ่มสาวยินดีที่จะนัง่ อดทน
ตลอดการบรรยายยาวเกี่ยวกับคุณลักษณะของสัตว์
วิญญาณ และอาวุธวิญญาณซึง่ ศิษย์ที่รับเข้ าเรี ยน
โดยตรงรู้ดีอยูแ่ ล้ ว!
พวกเขากาลังรอทังคื ้ น! เพียงในขณะนี ้!
กู้หลี่เชียง!
ผู้ก่อตังคณะหมอเยี
้ ยวยาจิตวิญญาณและผู้ก่อตังหมอ ้
เยียวยาจิตวิญญาณ ชายที่ด้านบนสุดของพีระมิดสีทอง
ที่ดเู หมือนเขาอายุ 20 ปี เท่านัน้
ไม่มีใครเคยคิดเลยว่าหมอเยียวยาจิตวิญญาณคนเดียว
และเป็ นคนเดียวเท่านัน้ จะเป็ นชายหนุ่มที่มองเหมือนอยู่
ในวัยยี่สบิ ผู้ค้นพบการเป็ นหมอเยียวยาจิตวิญญาณ
ขึ ้นมา
แต่ไม่มีใครจะเชื่อได้ อย่างซื่อ ๆ ว่ากู้หลี่เชียงอยูใ่ นวัย
ยี่สบิ ต้ นๆ
ในสายตาของผู้คนทัว่ ทังแผ่้ นดินใหญ่ พวกเขารู้เฉพาะ
ตัวตนของเขาในฐานะผู้ก่อตังหมอเยี้ ยวยาจิตวิญญาณ
และคนอื่น ๆ ก็ร้ ูวา่ เขาอยูใ่ นสานักศึกษาเฟิ งหัว
แต่ในแง่ของต้ นกาเนิด ภูมิหลัง อายุและความกล้ าหาญ
ของเขา คนอื่น ๆ ถูกปิ ดบังไปด้ วยความลึกลับและไม่มี
ใครรู้อย่างแน่นอน
หมอเยียวยาจิตวิญญาณไม่เคยได้ ยินมาก่อน กู้หลี่เชียง
ได้ ให้ ความช่วยเหลือในการรักษาแหวนจิตวิญญาณผู้นา
ของอาณาจักรของเขา เขากลายคนดังข้ ามคืนหลังจาก
นันและในไม่
้ ช้าเขาก็มีชื่อที่คนต้ องการมากที่สดุ หลังจาก
นันมั้ นกลายเป็ นอาชีพของเขา
เขาเริ่ มต้ นในสานักศึกษาเฟิ งหัว ในขณะที่ไม่เคยได้ ยิน
ชื่อคณะ กลายเป็ นสถานที่ที่ศิษย์ของสานักศึกษาเฟิ งหัว
ต้ องการที่จะเป็ น
สาหรับลูกศิษย์เหล่านันที ้ ่กาลังศึกษาในคณะหมอ
เยียวยาจิตวิญญาณ ก่อนที่วยั รุ่นที่นนั่ จะกลายมาเป็ น
หมอเยียวยาจิตวิญญาณเต็มรูปแบบ ทุกคนจะได้ รับคา
เชิญจากหลายขัวอ ้ านาจภายในเวลาเพียงหนึง่ เดือนแรก
ที่พวกเขาเข้ าสูค่ ณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ
กู้หลี่เชียงไม่กวดขันกับลูกศิษย์มากและนอกเหนือจาก
การสอนและการแนะนาพวกเขาในการเป็ นหมอเยียวยา
จิตวิญญาณ เขาไม่ได้ เข้ ามาแทรกแซงการเป็ นอยูข่ องลูก
ศิษย์และไม่จากัดทางใดทางหนึง่ ดังนัน้ สาหรับศิษย์เข้ า
เรี ยนในคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ ไม่วา่ พวกเขา
เลือกที่จะทาหน้ าที่ภายใต้ ชื่อครอบครัวของตัวเองหรื อ
เพื่อรับงานที่ถกู เสนอโดยขัวอ
้ านาจต่าง ๆ ชื่อเสียงและ
มาตรฐานทางสังคมของพวกเขาได้ เติบโตขึ ้นแล้ วก่อนที่
พวกเขาจบการศึกษา!
เห็นได้ ชดั ว่าการมีหมอเยียวยาจิตวิญญาณในกลุม่ พวก
เขาจะหมายถึงพลังใด ๆ และถ้ าพวกเขาประสบ
ความสาเร็ จในการกลายเป็ นหมอเยียวยาจิตวิญญาณที่
สมบูรณ์แบบ พวกเขาจะได้ รับสิง่ ที่พวกเขาต้ องการ
ทังหมดและอนาคตก็
้ เป็ นไปได้ อย่างไม่มีที่สิ ้นสุด
ศิษย์ใหม่ทกุ คนที่อยูด่ ้ านล่างเวทีรอดูช่วงเวลาที่กาลังจะ
มาถึง แม้ วา่ จวินอูเ่ สียได้ ขโมยไป 1 ที่แล้ ว อย่างน้ อย
หนึง่ หรื อสองคนในหมูพ่ วกเขาก็ยงั คงมีโอกาสเข้ าเรี ยนใน
คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ ไม่วา่ จะเป็ นในที่สดุ หมอ
เยียวยาจิตวิญญาณก็จะขึ ้นอยูก่ บั ความสามารถของ
ตัวเอง!
คนที่อยูด่ ้ านหน้ าของเวทียืนอย่างอดทนจนเสร็ จสิ ้น
กาหนดการเต็มรูปแบบด้ วยเสียงที่น่าเบื่อหน่ายก่อนที่
เขาจะมองขึ ้นมาและตรวจสอบกลุม่ ศิษย์ใหม่ซงึ่ จ้ องมอง
เขาด้ วยไฟในสายตา
ทุก ๆ ปี เมื่อมาถึงจุดนี ้ ชายคนนี ้ก็ร้ ู วา่ หนุ่มสาวทุกคนคิด
อะไรอยู่
แต่……
คราวนี ้เขากาลังจะทาให้ พวกศิษย์ใหม่ผิดหวัง
ชายคนนันเงี
้ ยบครู่หนึง่ ก่อนที่เขาจะถอนหายใจอย่าง
หนักก่อนที่จะพูดว่า ข้ ารู้ดีวา่ ทุกคนกาลังรอคอยการ
มาถึงของอาจารย์ก้ ู แต่ข้าขอโทษที่ต้องบอกว่าเขาจะไม่
มาวันนี ้

ตอนที่ 399 : อิจฉา ริษยา และเกลียดชัง (3)

————————-
คาพูดของผู้ชายคนนันกระทบหู
้ ของกลุม่ ศิษย์ใหม่เมื่อมี
เสียงคารามดังขึ ้นจากพื ้น !
ศิษย์เหล่านี ้ได้ รับการคาดหวังอย่างมากและตอนนี ้พวก
เขาจ้ องที่ชายคนนันด้ ้ วยความไม่เชื่ออย่างที่สดุ และไม่
สามารถนัง่ อยูบ่ นที่นงั่ ได้
กู้หลี่เชียงไม่มา!?
ทาไมถึงเป็ นเช่นนัน!?
้
หากพวกเขาเปลี่ยนรูปแบบและวิธีการในการเลือกลูก
ศิษย์ที่จะเข้ าเรี ยนในคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ? วัย
หนุ่มสาวกาลังวุน่ วายเมื่อมองไปที่ชายคนนันขอให้
้
อธิบายเพิ่มเติม
ชายคนนันมองกลั
้ บไปที่ฝงู ชนที่ไม่สามารถจะบอกได้ วา่ :
อาจารย์ก้ ไู ด้ ถ่ายทอดข้ อความของเขาว่า ศิษย์หมอ
เยียวยาจิตวิญญาณในปี นี ้ได้ รับการคัดเลือกแล้ ว
เลือกแล้ ว!?
ศิษย์ใหม่ทกุ คนตะลึง
การเลือกดาเนินการเมื่อไร?
ทาไมพวกเขาไม่ได้ รับแจ้ ง!?
เยาวชนเริ่ มถกเถียงกันเองและหลายคนเดาว่ากู้หลี่เชียง
ได้ เปลี่ยนแปลงวิธีการเลือกศิษย์ของเขาและได้ แอบดู
การกระทาทังหมดของพวกเขาทุ
้ กครัง้ เมื่อเข้ าสูห่ ้ อง
บรรยาย
ไม่มีใครในหมูพ่ วกเขารู้วา่ เกณฑ์ที่แท้ จริ งที่ก้ หู ลี่เชียงได้
ตังไว้
้ ในการเลือกศิษย์ของเขา ตอนนี ้ มีการประกาศว่า
การเลือกเสร็ จสิ ้นแล้ ว พวกเขาสามารถคาดเดาได้ วา่ กู้ห
ลี่เชียงอยูภ่ ายในห้ องและแอบดูพวกเขาทังหมด ้
ข้ อสรุปดังกล่าวทาให้ ศิษย์ใหม่หลาย ๆ คนกังวลอย่าง
มากเนื่องจากพวกเขานึกถึงการกระทาทังหมดของพวก ้
เขาตลอดการบรรยาย พวกเขาพยายามที่จะคิด
ย้ อนกลับไปว่าพวกเขาให้ ความสาคัญกับการบรรยาย
หรื อทาตัวไม่มีสมาธิ พวกเขากังวลว่าอาจทาให้ ก้ หู ลี่เชียง
รู้สกึ แย่
ชายหนุ่มไม่สามารถช่วยได้ แต่ถอนหายใจอีกครัง้ ก่อนที่
เขากระแอมและพูดว่า: อาจารย์ก้ ไู ด้ บอกกล่าวแก่ศิษย์ที่
เขาเลือกที่จะเข้ าเรี ยนในคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณ
และสาหรับทุกคน ผู้ที่ยงั ไม่ได้ รับคาบอกเล่าในตอนนี ้ก็
หมายความว่าเจ้ ายังไม่ได้ รับการคัดเลือกและไม่
จาเป็ นต้ องคาดเดาอีกต่อไป
ศิษย์ใหม่ได้ จ้องมองคนที่อยูข่ ้ างหน้ า เป็ นการเปิ ดเผย
อย่างชัดเจนส่งถึงพวกเขาทังหมด้
ชายคนดังกล่าวว่า อาจารย์ก้ ไู ด้ แจ้ งให้ ศิษย์แล้ ว เขา
กล่าวว่า ศิษย์ และไม่ใช่ ศิษย์หลายคน … ..
ท่านครับ อาจารย์ก้ ู … .. รับศิษย์ในปี นี ้กี่คน? เด็กหนุ่มที่
คิดเร็ วกว่าคนอื่น ๆ ถามอย่างระมัดระวัง เป็ นความจริ งที่
น่ากลัวเกิดขึ ้นภายในความคิดของเขา
ชายคนนันตอบว่
้ า แค่คนเดียว น ้าเย็นสาดลงบนจิตใจ
เด็กหนุ่มสาวทังปวงภายในห้
้ องและหัวใจของพวกเขา
หล่นลงสูเ่ ท้ าของพวกเขา ความหวังริ บหรี่ เล็ก ๆ ของพวก
เขา ในที่สดุ ก็หมดหวัง!
หนึง่ !?
คณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณได้ รับเข้ าเรี ยนเพียงคน
เดียวในปี นี ้!?
เป็ นอย่างนันได้
้ อย่างไร?
เยาวชนทุกคนเสียใจอย่างสุดซึ ้ง!
“ใคร? ใครเป็ นคนที่โชคดีที่สดุ คนนี ้!? ความโปรดปราน
พิเศษนี ้แสดงให้ เห็นเพียง 1 คนในหมูพ่ วกเขาขับดันให้
คนอื่น ๆ เข้ าสูค่ วามบ้ าคลัง่ พวกเขาหันไปมองในทุก
ทิศทางเพื่อหาคนที่โชคดีที่สดุ ในหมูพ่ วกเขา
ขณะที่พวกเขาหันไปรอบ ๆ การมองของพวกเขากวาดไป
ที่ร่างเล็ก ๆ คนหนึง่ นัง่ อยูม่ มุ ห้ อง ทันใดนันหั
้ วใจของ
พวกเขาก็แข็งและพวกเขายืนนิ่งไม่ไหวติง เหมือนกับ
หยัง่ รากลึกลงไปในดิน
ใคร?
ใครอื่น!
บัดซบ ! ก่อนที่เด็กหนุ่มคนนี ้ได้ เข้ าเรี ยนในสานักศึกษา
เฟิ งหัว เขาได้ รับเชิญจากกู้หลี่เชียงให้ มาพบเขาที่คณะ
หมอเยียวยาจิตวิญญาณ! ใครที่ไหนจะเป็ นคนที่ถกู เลือก
แต่เจ้ าเด็กหนุ่มคนเดียวนัน้
พวกหนุ่มสาวอิจฉาริ ษยาที่จวินอูเ่ สียได้ รับเชิญก่อนหน้ า
นี ้ แต่เมื่อทราบว่าเด็กที่ออ่ นแอได้ ขโมยที่เรี ยนที่นงั่ เดียว
ในคณะหมอเยียวยาจิตวิญญาณไป ความโกรธของพวก
เขาเกิดขึ ้นและทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ ้น
ทุกคนมีความสามารถพอที่จะเข้ าสูส่ ว่ นหลักได้ โดยตรง
และพวกเขาก็เป็ นเยาวชนที่มีพรสวรรค์โดดเด่นได้ รับการ
ยกย่องว่าเป็ นอัจฉริ ยะจากที่ซงึ่ พวกเขาจากมา แต่แม้ จะ
มีความเลิศทังหมดของพวกเขา
้ พวกเขาทังหมดถู
้ กถือว่า
ต่ากว่าเจ้ าตัวเล็ก ๆ ผู้ที่ออ่ นแอ เย็นชาและเหินห่าง ทา
ให้ สญู เสียโอกาสเดียวที่จะกลายเป็ นหมอเยียวยาจิต
วิญญาณให้ กบั เจ้ าเด็กนัน่ ! นันคื
้ อการทาลาย !
แม้ วา่ คณะอื่น ๆ ดีกว่าและมีอานาจมากขึ ้น อย่างไรก็
ตามพวกเขาไม่พอใจว่าแม้ จะมีจานวนมากของพวกเขา
พวกเขาถูกผลักออกโดยคนลักษณะเช่นนัน!!! ้
กลุม่ ศิษย์ใหม่หลายสิบคนจ้ องมองด้ วยดวงตาลุกเป็ นไฟ
ทุกคนจ้ องไปที่ร่างเล็ก ๆ ของจวินอูเ่ สียที่มมุ ห้ อง โดย
หวังว่าเจ้ าเด็กหนุ่มนัน่ ถูกเผาลุกเป็ นไฟ!

ตอนที่ 400 :อิจฉา ริษยา และเกลียดชัง (4)

————————-
แม้ แต่เจ้ าแมวดาน้ อยที่หลับอยูบ่ นตักของจวินอูเ่ สียก็
รู้สกึ ถึงความเกลียดชังที่เกิดขึ ้นจากบรรดาศิษย์ใหม่ที่เต็ม
ไปด้ วยความเกลียดชัง มันเปิ ดตาและมองไปที่ความสงบ
ของนายหญิง
หน้ าของจวินอูเ่ สียไม่ได้ แสดงอารมณ์ใด ๆ และมันก็สงบ
ราวกับแกะสลักออกมาจากหิน
เจ้ าแมวดาน้ อยปิ ดตาด้ วยตีนของมัน จากมุมมองอื่น
ปฏิกิริยาของนายหญิงเกือบจะเหมือนกับเด็กออทิสติก
ก่อนที่เจ้ าแมวดาน้ อยจะเสียใจกับการให้ อภัยของนาย
หญิงให้ คนอื่น ๆ เสร็ จสิ ้น คนหนึง่ เดินออกไปและเดินไป
ทางจวินอูเ่ สีย
คนที่อาจารย์ก้ เู ลือกคือเจ้ าใช่มย!?
ั ้ เด็กคนนี ้ยังคงปฏิเสธ
ที่จะยอมแพ้ และไม่สามารถช่วยตัวเอง ได้ แต่ถาม
จวินอูเ่ สียยกหัวของนางช้ า ๆ และมองไปที่หนุ่มที่
ก้ าวร้ าวต่อหน้ านาง นางเพียงแต่มองเขาสัน้ ๆ ก่อนที่
นางจะก้ มหัวลงอีกครัง้ เพื่อกลับมาลูบเจ้ าแมวดาน้ อย
พบว่าตัวเองถูกละเลยอย่างโหดร้ าย ความโกรธปะทุ
อย่างฉับพลันในเด็กหนุ่ม เด็กคนนี ้หยิ่งจองหองอย่างไม่
น่าเชื่อ ! ไม่ได้ ตอบสักคาเดียวแต่ทาให้ เขาดูน่ารังเกียจ !
ทุกคนจะเหยียบมันลงได้ อย่างไร?
ถ้ าเจ้ าแมวดาน้ อยพูด มันจะบอกกับเด็ก ๆ นี ้ว่า:
เด็กชาย เจ้ าเข้ าใจผิดทังหมด
้ .. .. นายหญิงของข้ าไม่ได้
หยิ่ง นางเป็ นคนพูดน้ อย !
ในชีวิตทังก่
้ อนหน้ าและปั จจุบนั ของนาง นางไม่เคยมี
ตัวตนหรื ออาศัยอยูใ่ นสภาพแวดล้ อมทางสังคมใด ๆ
แม้ กระทัง่ หลังจากที่เข้ าร่วมในองค์กรแล้ ว นางยังทางาน
คนเดียว ในกรณีที่สถานที่ดงั กล่าว เช่น
สถาบันการศึกษาที่มีผ้ คู นจานวนมากอาศัยอยูใ่ นที่
เดียวกันนี่เป็ นครัง้ แรกที่นางได้ เข้ ารับการศึกษา
เมื่อนางอยูใ่ นสานักศึกษาฟี นิกซ์ ตึกทิศตะวันออก
ทังหมดมี
้ เพียงไม่กี่คนที่อาศัยอยูใ่ นนันและมั
้ นก็ไม่ได้
เลวร้ ายมาก แต่ที่นี่ในสานักศึกษาเฟิ งหัว สถานที่นี ้เต็ม
ไปด้ วยสายตาที่น่ากลัวและความเกลียดชังจากผู้คน ตัว
ของจวินอูเ่ สียเองก็ก่อกาแพงรอบตัวซึง่ เป็ นธรรมชาติใน
การป้องกันตัวเอง
ผลกระทบจากกาแพงเหล่านันท ้ าให้ จวินอูเ่ สียถูกตรา
หน้ าว่าเป็ นคนหยิ่งและอวดดี ที่ทาให้ ทกุ คนดูถกู !
เมื่อเห็นว่าเด็กเหล่านันก้ าลังจะจู่โจมที่จวินอูเ่ สีย ชายคน
นันเตื
้ อนให้ พวกเขาหยุดยัง้ ป้องกันไม่ให้ โศกนาฏกรรม
กาลังจะเกิดขึ ้น เขาบอกเด็กทังหมดอย่
้ างเคร่งครัด
ป้องกันการทะเลาะวิวาทจากสถานการณ์ตงึ เครี ยด
ในขณะที่เขาตาหนิเด็กหนุ่มทังหลาย
้ สายตาของเขาถูก
ดึงดูดโดยไม่สะดุดกับรูปร่างที่ไม่คอ่ ยเด่นซึง่ นัง่ อยูม่ มุ
ห้ อง
นัน่ คือเด็กที่ก้ หู ลี่เชียงได้ เลือกแล้ ว?
บุคลิกภาพนันยากที้ ่จะผ่านไปได้
ก่อนที่ชายคนนี ้มาบรรยาย เขาได้ พบกับกู้หลี่เชียงก่อน
หน้ านี ้และพบว่าศิษย์ที่ก้ หู ลี่เชียงได้ รับคือกลุม่ คนเหล่านี ้
เขาได้ มาบรรยายด้ วยความอยากรู้ของเขาถูกกระตุ้น แต่
ตลอดทังการบรรยาย
้ เขาไม่ได้ สงั เกตเห็นอะไรพิเศษ
เกี่ยวกับเด็กชาย อูเ่ สีย สิง่ เดียวที่โดดเด่นคือบุคลิกภาพ
ของเขา ตังแต่
้ ที่เขาได้ ปรากฏตัวจนถึงตอนนี ้ เด็กคนนัน้
ไม่ได้ ยกศีรษะแม้ แต่ครัง้ เดียว และมีเพียงอย่างเดียวคือ
การเล่นกับแหวนจิตวิญญาณของเขา เขาไม่เข้ าใจอะไร
คือสิ่งที่โดดเด่นเกี่ยวกับเด็กนี ้
ชายคนนี ้คิดว่าตังแต่
้ ก้ หู ลี่เชียงได้ ตดั สินใจที่จะยอมรับ
เฉพาะศิษย์คนเดียวในปี นี ้ ศิษย์ต้องโดดเด่นมาก แต่
ตอนนี ้ที่เขาได้ เห็นแค่เด็กผู้ชายที่ดเู หมือนจะไม่เป็ น
เช่นนัน้
ถึงแม้ เขาจะหยุดยังลู ้ กศิษย์คนอื่น ๆ ด้ วยการวางมือบนอู่
เสีย เขารู้สกึ ว่าเขาไม่ได้ ชื่นชมบุคลิกของอูเ่ สียมากนัก
เด็กที่เป็ นปั จเจกบุคคลจะไม่ได้ มีเวลาที่ง่ายในวันของเขา
ในอนาคตในสานักศึกษาเฟิ งหัว
ก่อนอาหารค่า ชายคนนี ้ตัดสินใจปล่อยตัวศิษย์ใหม่
ทังหมดในที
้ ่สดุ
ศิษย์ใหม่ไม่กล้ าที่จะต่อต้ านชายคนนี ้และไม่ได้ ทาอะไร
กับจวินอูเ่ สียในห้ อง แต่ตงใจที
ั ้ ่หามุมร้ างและสอนเด็กที่
หยิ่งเป็ นบทเรี ยน อย่างไรก็ตาม เมื่อศิษย์ใหม่เดินผ่าน
ประตู พวกเขาก็ตวั แข็ง
ด้ วยรอยยิ ้มกระพริ บสดใสของเขา ฟ่ านฉี่ยืนอยู่ตรงหน้ า
ประตู ร่างสูงของเขาช่วยให้ เขาสามารถมองผ่านศิษย์
ใหม่และในไม่ช้าเขาก็ได้ เห็นจวินอูเ่ สียที่เดินออกมาคน
เดียว ภายใต้ การจ้ องมองอย่างประหลาดใจของศิษย์
ใหม่อื่น ๆ ฟ่ านฉี่เดินก้ าวยาวไปทางจวินอูเ่ สีย
เกิดอะไรขึ ้น….
ศิษย์พี่ฟ่านฉี่เดินมาถึงที่นี่จริ ง ๆ เพียงเพื่อจะพาเจ้ าเด็ก
อ่อนแอไปด้ วย !!?