ตอนที 111 เชิญพวกท่ านมาดูงวิ

ยามดึกสงัดทีมืดสลัว จันทราส่องแสงสว่างเรื องรอง สาด

ส่องจนพืนดินอาบไปด้ วยสีเงินยวง ดูเลือนรางทว่างด
งามจับตา ครู่หนึงก็มีเมฆดําล่องลอยมาตรงขอบฟ้า
บดบังดวงจันทร์ จนมืดมัวสลัวราง

1
ราตรี นียิงมืดมิดลงไปอีก

ทังหมูบ่ ้ านตกอยูใ่ นความเงียบสงัด ไม่มีแม้ แต่ทหารยาม

ทีเคยลาดตระเวนเป็ นปกติทกุ วัน เหลือเพียงตะเกียงกัน
ลมแขวนไว้ ใต้ ชายคาทีแกว่งไกวไปมาตามสายลมทอด
เงาลงมาอย่างโดดเดียว ดูช่างหนาวเหน็บและเปล่า
เปลียวยิงนัก

ในความเงียบสงัด จู่ๆ ก็มีเงาร่างสองสามเงาปรากฏขึน

บนหลังคาบ้ านเหาะทะยานมาอย่างว่องไว และเพิม

2
จํานวนมากขึนเรื อยๆ จากนันก็โผนลงมาถึงพืนอย่าง
เงียบกริ บราวกับแมว ร่างประเปรี ยวฉับไวราวกับเหยียว
ผลุบๆ โผล่ๆ แล้ วกระจายกันออกไป รวดเร็วเสียจนหาก
ใครมาเห็นเข้ าก็อาจคิดไปว่าตัวเองตาฝาด

สายลมพัดวูบ คําคืนเหน็บหนาวก็ยิงเยือกเย็น ความ

รู้สกึ กดดันแผ่ไปทัวทุกหนแห่ง

เงาร่างดําสนิททีโผลงมาในหมูบ่ ้ านต่างแยกย้ ายกันไป

3
ในทันที ทะยานเข้ าไปในลานบ้ านแต่ละหลัง คนกลุม่
หนึงในพวกนันไปหยุดอยูด่ ้ านหน้ าตึกแห่งหนึง ดวงตา
อันชัวร้ ายจับจ้ องบานประตูทีปิ ดสนิท ไม่มีแม้ แสงไฟ
ลอดออกมาจากข้ างในเลย บรรยากาศอันแปลกแปร่ง
แผ่ไปทัว

เมฆดําเคลือนออก จันทราเผยโฉมเต็มดวง แสงสีเงิน

ส่องลอดหมูเ่ มฆดําจนความมืดสลายไป แล้ วเห็นคนใน
ชุดดําโบกมือให้ สญ
ั ญาณ ก็เห็นเงาร่างดํามืดทยอยกัน
กระโจนขึนไป คมดาบสะท้ อนแสงจันทร์ วบู วาบเปล่ง
ประกายอย่างอํามหิต

กระแทกเปิ ดบานประตูหน้ าต่างแล้ วเข้ าไปในห้ อง แสง

จันทร์ สาดส่องลอดหน้ าต่างเข้ ามา พอให้ เห็นรางๆ ว่า
4
บนเตียงทีมีผ้าห่มคลุมไว้ โป่ งนูนขึน ราวกับหลับใหลไม่ร้ ู
ตัว ดวงตาของคนชุดดําทอประกายอํามหิต เดินเข้ าไป
ใกล้ แล้ วฟาดคมกระบีเ**◌้ยมเกรี ยมลงไปบนโปงผ้ าห่ม
นันอย่างโหดร้ าย กระบีฟาดฟั นลงไปอีกหลายครัง เช่นนี
แล้ วเกรงว่าคนทีอยูบ่ นเตียงคงถูกสับจนร่างขาดกระจาย
ไม่มีโอกาสรอดชีวิตแน่แล้ ว

คนชุดดํารู้สกึ กระหยิมใจ ต่อให้ อีกฝ่ ายจะมีกําลังภายใน

ลําลึกแค่ไหน คราวนีเกรงว่าจะเหลือเพียงแต่วิญญาณ
ใต้ คมกระบีเสียแล้ ว ทว่าพอดึงกระบีออกมาแล้ ว กลับไม่
ได้ กลินคาวเลือดอย่างทีคาดไว้ เลย ตรงกันข้ าม กลับรู้สกึ
อ่อนยวบราวกับไม่มีอะไรอยูต่ รงนัน คนชุดดําตกใจ รู้สกึ
5
ได้ ถงึ ความไม่ชอบมาพากลจึงรี บเก็บกระบี แล้ วตะคอก
สังเบาๆ “ไม่ได้ การแล้ ว หนีเร็ว !”

ทันใดนันคนชุดดําทียังไม่ทนั ได้ ถอย ก็ได้ ยินเสียง ‘พรื บ’

แสงโคมไฟสว่างขึนขับไล่ความมืด ในห้ องพลันสว่างจ้ า
ขึนมาทันทีจนเห็นทุกสิงทุกอย่างชัดเจน

“ลําบากทุกท่านแล้ ว ช่างเป็ นงิวดี น่าสนุกจริ งๆ” ด้ าน

หลังมีเสียงปรบมือดังก้ องขึน เสียงพูดสดใสราวกับสาย
ลมเย็นยะเยือกดังขึนให้ ได้ ยิน

คนชุดดําเจ็ดแปดคนหันขวับไปมองทีมาของเสียง ใต้
แสงโคมไฟสว่างจ้ า มองแล้ วตาพร่าไปหมด

6
“ในเมือมาแล้ ว ไยต้ องรี บร้ อนกลับไปเล่า อย่างไรเสียข้ า
ในฐานะเจ้ าบ้ านก็ต้องกล่าวทักทายบ้ าง ไม่เช่นนันหาก
ลือกันออกไปแล้ ว ผู้คนเขาจะไม่หวั เราะเยาะเอาหรื อ”
แล้ วเห็นหญิงสาวสีหน้ ายิมแย้ ม นังตัวตรงอยูบ่ นเก้ าอี
มือหนึงถือกานําชา ริ นนําชาให้ ตวั เองอยู่ ควันร้ อนกรุ่น
ลอยขึน กลินชาหอมก็คอ่ ยๆ กําจาย สีหน้ ายัวเย้ า ยาม
ยกมือขึนดูสง่างามมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถกู เพียงแต่รอบ
กายแผ่รังสีเยือกเย็นจนใครก็ไม่กล้ าดูแคลน

คนผู้นีหากมิใช่อวินชิงแล้ วจะเป็ นใครได้ อีก คนชุดดํา

ประหลาดใจ ไม่ร้ ูวา่ เหตุใดนางจึงยังนังอยูต่ รงนีได้ ด้วย
อาการสงบ แล้ วสายตาก็ทอดมองไปยังด้ านตรงข้ ามกับ
หญิงสาว ก็ตืนตระหนกจนดวงตาเบิกกว้ างขึน สีหน้ า

7
ราวกับเห็นผี ชายในชุดขาวผมดําเรี ยบลืนดุจแพรไหม
แผ่รัศมีอนั สูงศักดิทีติดตัวมาแต่กําเนิด หากไม่ใช่ประมุข
แห่งอวินเซียวกงแล้ วจะเป็ นใครได้ !

“ประมุขแห่งอวินเซียวกง ! มาอยูท่ ีนีได้ อย่างไร ! เหตุใด

พวกเจ้ าไม่เป็ นอะไรเลย !” อวินชิงกับอวินเชียนเช่อ !
ทําไมพวกเขาไม่เป็ นอะไรเลย ซํายังทําลอยหน้ าลอยตา
ถูกพิษของพวกเขาแล้ วเหตุใดจึงไม่เป็ นอะไรเลย หรื อว่า
การเคลือนไหวของพวกเขาจะถูกเปิ ดโปง อีกฝ่ ายจับได้
นานแล้ วหรื อว่าพวกเขาจะทําอะไร จึงได้ จงใจใช้ แผน
ซ้ อนแผน เพือให้ พวกเขากลายเป็ นฝ่ ายติดกับเสียเอง

“ชาหลงจิงทีเก็บก่อนฝนตก กลินหอมสดชืน สูดดมแล้ ว

ชวนเคลิบเคลิม ลิมรสแล้ วหอมกรุ่น ทุกท่านเดินทางมา
8
ไกล เร่งรี บเดินทางมาอย่างนี คิดแล้ วคงกระหาย สู้นงลง
ั
ดืมชาสักหน่อยไม่ดีกว่าหรื อ” ราวกับเมินเฉยต่อคําถาม
ของอีกฝ่ าย อวินชิงเพียงยิมให้ น้อยๆ นําเสียงเยือกเย็น
และเรี ยบเฉยแฝงไว้ ด้วยความเชือมันว่ายังควบคุมทุก
เรื องไว้ ในมือได้

“หอมมากจริ งๆ” อวินเชียนเช่อยิมบางๆ นําเสียงแฝงไว้

ด้ วยอารมณ์เสียดสี “อวินเอ๋อร์ เจ้ านีช่างลําเอียงจริ งๆ”

อวินชิงเหลือบมอง แล้ วพูดขึนอย่างไม่ใส่ใจ “เช่นนันก็

ดืมให้ มากๆ หน่อย” พอพูดจบ ชาทีชงไว้ ก็ได้ ทีพอดี จึง
เลือนชาไปให้ ตอ่ หน้ าอวินเชียนเช่อ

9
อวินเชียนเช่ออดหยักยิมมุมปากไม่ได้ แล้ วพูดว่า “ใน
เมือจะรับแขก ข้ าจะแย่งของดีไว้ คนเดียวเหมือนคนเห็น
แก่ตวั ได้ อย่างไรกัน เหลือไว้ ให้ แขกบ้ างเถอะ” แล้ วเลือน
ชากลับคืนด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย

“ไม่ต้องกังวล ทีนีมีชามากมาย แค่สองถ้ วยข้ าไม่หวง

หรอก” มือเรี ยวงามยกขึนอย่างแช่มช้ อย ถ้ วยกระเบือง
ลายครามก็เลือนกลับไปหาอวินเชียนเช่ออีกครัง

เมือมองดูถ้วยชาสองใบตรงหน้ าทีมีนําชาริ นไว้ เกือบเต็ม

ส่งกลินหอมชืนใจ มุมปากของอวินเชียนเช่อก็กระตุก
คราวนีแม้ แต่หางตาก็พลอยกระตุกไปด้ วย เหลือบมองอ
วินชิง ดวงตาเยือกเย็นราวกับดวงดาวในคืนเหมันต์ก็
ฉายแววระอาใจ “อวินเอ๋อร์ ละก็...” สาวน้ อยผู้นีช่าง
10
ร้ ายกาจ ในใจอดหงุดหงิดขึนมาไม่ได้ อยูด่ ีๆ เหตุใดต้ อง
หาเรื องให้ ตวั เองไม่สบายใจด้ วย

นําเสียงทีเต็มไปด้ วยความอาทรนันแฝงอารมณ์ตดั พ้ อ
อวินชิงถึงกับเหลือบมองอย่างมีความหมาย ดวงตามี
ชีวิตชีวาราวกับเขียนบอกอย่างชัดเจนว่าเจ้ าเริ มก่อนนะ
สมนําหน้ า ! เห็นดังนันอวินเชียนเช่อได้ แต่สา่ ยศีรษะ
แล้ วยิมขืน

คนชุดดําหันมามองหน้ ากัน แววตาตืนตะลึง ท่าทางไม่

อยากจะเชือ ไม่ร้ ูวา่ เพราะเหตุใด เห็นสองคนตรงหน้ าทํา
เหมือนไม่มีใครอยูร่ อบข้ างก็ร้ ูสกึ ได้ วา่ บรรยากาศช่าง
แปลกแปร่ง แล้ วอดสังหรณ์ใจในทางร้ ายไม่ได้

11
“ทีแท้ พวกท่านคิดอะไรอยู”่

ท่าทางของอวินชิงเฉยเมย ไม่ตอบคํา อวินเชียนเช่อ

เพียงแต่มองดูอวินชิงด้ วยแววตารักใคร่ ราวกับคําถาม
ของอีกฝ่ ายไม่ได้ เข้ าสูโ่ สตประสาท คนชุดดําได้ แต่ร้ ูสกึ
ทะแม่งๆ ความกระวนกระวายใจนับทียิงมากขึน ต่างส่ง
สายตามองกัน แล้ วพยักหน้ าอย่างแนบเนียนแทบจับไม่
ได้ อวินชิงเฝ้าจับสังเกตท่าทีทกุ อย่างไว้ ได้ หมดแล้ ว แต่
กลับไม่แสดงออกทางสีหน้ า เพียงแต่รอยยิมทีมุมปาก
ชัดขึนทุกที แต่ทว่านัยน์ตานันไม่ได้ ยมไปด้
ิ วย

มีการเคลือนไหวเล็กน้ อย สองสามร่างเคลือนไหว เดิน

กําลังภายในอย่างช้ าๆ หมายจะลอบจู่โจมพร้ อมๆ กัน
12
หากเกิดเหตุไม่คาดฝั นขึน ในเมือบรรยากาศแปลกแปร่ง
ถึงเพียงนี หากเกิดเรื องอะไรขึน ใครจู่โจมเร็วกว่าย่อม
เป็ นฝ่ ายชนะ

มือยกขึน กระบีถูกชักออกมา

“เคร้ งๆ ๆ---” เสียงดาบเสียงกระบีร่วงหล่นลงพืน

“ผลักๆ ๆ---” เสียงของหนักๆ ตกลงพืนติดๆ กัน แล้ วเห็น

คนชุดดําหลายคนทีเมือครู่ยงั แผ่ไอสังหารพากันล้ มลง
กับพืนใบหน้ าซีดขาว หันมามองคนทังสองอย่างตืน
ตระหนก ดวงตาดุจเหยียววาวโรจน์ จ้ องมองคนทังสอง
“คิดไม่ถงึ ว่าเป็ นถึงประมุขแห่งอวินเซียวกง กลับใช้

13
อุบายตําช้ าเยียงนี !”

คําพูดนีโพล่งขึนอย่างอวดดี ราวกับว่าลืมไปว่าใครกัน
แน่ทีใช้ อบุ ายอันชัวร้ ายก่อน และนีก็เป็ นแค่เพียงวิธีตา
ต่อตาฟั นต่อฟั นเท่านันเอง เช่นนันก็เห็นอวินชิงหัวเราะ
ร่า ริ มฝี ปากแดงเผยอตอบ “ทุกท่านมาเยือนกลางดึก
เพือแสดงงิวน่าตืนตาตืนใจให้ อวินชิงได้ ชม ไม่วา่ จะ
คํานึงเรื องนําใจหรื อหลักเหตุผล อวินชิงก็ควรจะตอบ
แทนอย่างมีมารยาทเช่นกัน จะได้ ไม่เสียมารยาท ถูก
ไหม” ถ้ อยคําเสียดสีอย่างไม่ปิดบัง

คนชุดดําหมดคําพูด ได้ แต่จ้องมองนางอย่างโกรธแค้ น

“พูดบ้ าอะไร ในเมือตกอยูใ่ นเงือมมือพวกเจ้ าแล้ ว อยาก
จะฆ่าจะแกงก็ตามใจเจ้ าเถิด”
14
อวินชิงส่ายศีรษะ ทําเสียงจึกจักราวกับเสียดาย “ข้ าเป็ น
คนมีเมตตาเสมอมา จะทําเรื องโหดร้ ายเยียงนันได้ อย่าง
ไร วางใจเถอะ ข้ าเพียงเชือเชิญพวกเจ้ ามาดูงิวเท่านัน
ทุกท่านไม่ต้องกังวล อย่างมากถ้ างิวไม่สนุก ก็เพิมบท
เฉือนเนือถอดกระดูก เข้ าไปสักหน่อยก็พอแล้ ว” ในใจ
ลอบสบถ ประโยคพวกนีพูดกันจนเกร่อ นีช่างไม่มีความ
คิดสร้ างสรรค์กนั บ้ างเลย หากพวกเขารู้วา่ นางคิดอะไร
อยู่ คงจะกระอักเลือดออกมาแน่

อวินชิงพูดจบ คนชุดดําก็หน้ าถอดสี สายตาทีมองอวิน

ชิงเผยให้ เห็นความหวาดผวาทียากจะจับสังเกตเห็นได้
เฉือนเนือถอดกระดูกงันรึ ! พวกเขาจะไม่ร้ ูได้ อย่างไร ที
เรี ยกว่าเฉือนเนือถอดกระดูก ก็คือการลงทัณฑ์ด้วยการ

15
เฉือนเนือออกทีละชินๆ ระหว่างนีผู้ถกู ลงทัณฑ์จะรู้สกึ ได้
ถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจนไม่หยุดหย่อน และเห็นกับ
ตาเวลาทีเนือถูกเฉือนออกจากร่างทีละชิน กระทังสุด
ท้ ายเหลือเพียงกระดูกขาวโพลน การลงทัณฑ์ทรมานที
บันทอนทังร่างกายและจิตใจเช่นนีช่างน่าขนลุก !

ตอนนันพระสนมคนโปรดของจวินเยวียหานวางยาพิษ
ลูกชายของนาง ผลก็ถือถูกนางลงทัณฑ์อย่างโหดเ**
◌้ยมด้ วยวิธีนี สร้ างความเจ็บปวดทังเป็ นจนกระทังตาย
ไป นางเองยังเป็ นผู้ลงมือด้ วยตัวเองอีกด้ วย

16
คิดถึงตรงนีในใจพวกเขาก็อดสันสะท้ านด้ วยความหวาด
กลัวไม่ได้ สายตาประหวันพรันพรึงมองไปยังอวินชิง
รู้สกึ เพียงว่าหญิงสาวทีดูภายนอกแล้ วงดงามนันเป็ น
ปี ศาจทีผุดขึนมาจากขุมนรก ช่างโหดเ**◌้ยมกระหาย
เลือดน่าขนพองสยองเกล้ ายิงนัก ในเมือตัวเองเป็ นนัก
ฆ่า พวกเขาย่อมรู้วา่ ช้ าเร็วก็ต้องตายวันยันคํา นีคือชีวิต
ของพวกเขา จึงต่างไม่กลัวตาย ทว่าคนเราล้ วนกลัวว่า
จะต้ องตายทังเป็ น โดยเฉพาะอย่างยิงพวกทีได้ รับการ
ฝึ กฝนมาอย่างหนัก ย่อมเข้ าใจความกลัวจากการตาย
ทังเป็ นได้ อย่างลึกซึง เวลานีเมือภารกิจล้ มเหลวแล้ ว
พวกเขาก็ขอแค่ได้ ปลิดชีวิตตัวเองก็พอ

17
ทว่าพวกเขาต่างเข้ าใจ เกรงว่าความคิดทีว่านีจะกลาย
เป็ นความหวังทีไกลเกินเอือมไปเสียแล้ ว ดูจากการที
พวกเขาตกหลุมพรางสองคนนีตังแต่เมือไรก็ไม่ร้ ู ก็เห็น
ได้ แล้ วว่าอุบายของทังสองแยบยลเพียงใด

ได้ แต่กดั ฟั นกรอดๆ ในเมือยากจะหลบให้ พ้นความตาย

พวกเขาก็ขอตายอย่างทะนง แต่ไม่ช้าจู่ๆ พวกเขาก็ร้ ูสกึ
ปวดทีฟั น รู้สกึ หมดเรี ยวแรง ไม่มีแม้ แต่แรงสักนิดพอให้
กัดเม็ดยาพิษทีซ่อนไว้ ในฟั นได้ จนถึงตอนนีพวกเขาจึง
รู้สกึ สินหวังแล้ วอย่างแท้ จริ ง จะขอตายยังไม่สําเร็จเลย !

18
อวินชิงยิมน้ อยๆ เพียงแต่รอให้ คนพวกนีงัดเอาแผน
ต่างๆ ออกมาใช้ ตังแต่ความพยายามทีจะหลบหนีใน
ตอนแรก จนถึงการหาทางจะฆ่าตัวตายในภายหลัง สุด
ท้ ายต่างก็ผิดหวัง จําต้ องก้ มหน้ ารับชะตากรรมเพราะจน
ปั ญญา อารมณ์ความรู้สกึ ตังแต่ไม่ยอมแพ้ เกรี ยวกราด
กระวนกระวายใจ จนถึงสินหวังในทีสุด ต่างคนต่างหน้ า
ซีด อวินชิงมองดูอย่างไม่ทกุ ข์ไม่ร้อน ตลอดเวลาสีหน้ ามี
แต่รอยยิม เพียงแต่ในสายตาคนเหล่านีเห็นแล้ วกลับ
ชวนให้ ขนลุกซูย่ ิงกว่าปี ศาจทีผุดขึนจากขุมนรกเสียอีก

“ราตรี นียังอีกยาวไกล งิวเพิงจะเริ ม ทุกท่านทําใจให้

รื นเริ งไว้ จะดีกว่า” ภายในห้ องเงียบกริ บ ไม่มีผ้ ใู ดตอบคํา

“ความต้ องการของข้ านันเรี ยบง่ายเหลือเกิน พวกเจ้ าเอง

19
ก็ร้ ูวา่ คืออะไร” ว่าแล้ วเหลือบมองทีหนึง พูดขึนอย่าง
เรี ยบๆ

“หึ เจ้ าไม่ต้องได้ ใจไป วันนีเราควบคุมทังหมูบ่ ้ านไว้ หมด

แล้ ว ต่อให้ พวกเจ้ าติดปี กก็ยากจะบินหนี ขอเพียงพวก
เจ้ าตาย ข้ าก็ถือว่าตายอย่างคุ้มค่า ฮ่าๆ ๆ ๆ” หลังจาก
ไม่พดู ไม่จาไปครู่หนึง หนึงในคนเหล่านันทีดูเหมือนเป็ น
หัวหน้ าก็ตะคอกขึนมาอย่างเกรี ยวกราด จากนันก็ระเบิด
เสียงหัวเราะอย่างบ้ าคลังออกมาจนดังก้ องไปทัวห้ อง

อวินชิงเลิกคิว สายตาจับจ้ องไปทีร่างของผู้พดู จ้ อง

มองดวงตาคูน่ นที
ั ดูชวร้
ั าย ดวงตาเยือกเย็นก็มีความเข้ า
ใจสว่างวาบขึน มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิมหยัน “จริ งรึ
ประมุขลูด่ จู ะมีความมันใจมากสินะ เพียงแต่ความมันใจ
20
อันมืดบอดก็เป็ นได้ แค่เพียงความโง่งมเท่านันแหละ”

ขาดคํา เสียงหัวเราะบ้ าคลังก็พลันชะงัก คนชุดดํามองอ

วินชิงด้ วยความแปลกใจ นีหมายความว่าอะไร อย่าบอก
นะว่านางรู้แต่แรกแล้ วว่าเป็ นเขา

21
ตอนที 112 - 1 กลับบ้ าน

ดวงตาของคนชุดดําทีเผยออกมาจากใบหน้ าซึงปิ ดบัง

อําพรางไว้ ดเู รี ยวยาวแฝงด้ วยประกายหม่นอันลีลับ
เวลานีจ้ องมองอวินชิงด้ วยแววตาประดุจอสรพิษอันชัว
ร้ ายและเยือกเย็นไร้ แววของความอบอุน่ แม้ แต่น้อย ใน
เมือฐานะถูกเปิ ดโปงแล้ ว เขาก็ไม่จําเป็ นทีจะต้ องปิ ดบัง
อีก ตรงกันข้ าม เวลานีเขาตกตะลึงว่านางล่วงรู้ฐานะ
และการเคลือนไหวของเขาในคืนนีได้ อย่างไร “เจ้ ารู้ได้

1
อย่างไร”

ในใจพยายามคาดเดาว่าฐานะของเขาถูกเปิ ดโปงตังแต่
เมือไร ทีสําคัญก็คือ การเคลือนไหวของเขาปิ ดลับขนาด
นัน และแผนการนีก็เรี ยกได้ วา่ วางไว้ อย่างแยบยลแล้ ว
นางรู้ได้ อย่างไร เห็นสีหน้ าท่าทางทีบอกว่าล่วงรู้ทกุ อย่าง
ของนางนันราวกับจะบอกว่ารู้ฐานะของเขามาตังแต่แรก
แล้ ว ก็ยิงทําให้ งนุ งงว่านางรู้ได้ อย่างไร ดวงตากวาดมอง
รอบหนึง หรื อว่าข้ างกายเขามีหนอนบ่อนไส้ ใครกันนะ
ในใจคิดทบทวนครังแล้ วครังเล่า เอารายชือคนทีดูน่า
สงสัยทังหมดมาขบคิดทบทวนในสมอง กลับไม่อาจแน่
ใจได้ วา่ เป็ นใคร เพราะความภักดีของทุกคนทีมีตอ่ นาย
ท่านไม่มีวนั เปลียนแปลง !

2
หากไม่ใช่เพราะมีหนอนบ่อนไส้ ก็อาจเพราะมีจดุ อ่อนที
เผยพิรุธ ว่าแต่จดุ อ่อนทีว่านีอยูท่ ีไหน ลูอ่ ีหยางขบคิด
อย่างไรก็ขบไม่แตก ดวงตาคมปลาบจับจ้ องแน่วนิงไป
ยังอวินชิงราวกับกระบีอาบยาพิษ คิดอยากจะมองให้
ทะลุเข้ าไปในจิตใจของนาง ทว่าสีหน้ าอวินชิงดูเรี ยบเฉย
ไม่เผยความรู้สกึ ใดๆ ทังสิน

ความคิดลูอ่ ีหยางแล่นไปอย่างรวดเร็ว หากทังสองล่วงรู้

แผนการทังหมดของพวกเขาจริ ง ถ้ าเช่นนันนีก็อาจเป็ น
หลุมพรางอย่างหนึง เป็ นหลุมพรางอันไร้ ช่องโหว่ทีเหนือ
กว่าแผนการของพวกเขา เมือมองดูทงสองคนที
ั ยังนัง
เฉยกันอยูต่ รงนัน ขณะทีพวกเขาทังกลุม่ กลับถูกวางยา
พิษจนล้ มลงกับพืนอย่างไม่ร้ ูเนือรู้ตวั ก็เกรงว่าคนในตึก

3
นีทังหมดคงไม่ได้ ถกู วางยาสลบเหมือนอย่างทีพวกเขา
คิดไว้ แต่แรกเสียแล้ ว ถ้ าเป็ นเช่นนัน......ลูอ่ ีหยางตก
ประหม่า รู้สกึ เสียววาบจากฝ่ าเท้ าขึนมาเลยทีเดียว ท่าม
กลางอากาศหนาวเย็น กลับมีเหงือผุดพราวขึนบนหน้ า
ผาก เกรงว่าคนทีเขาพามาด้ วยก็คงจะ...คิดแล้ วอดทีจะ
เหลือบมองไปนอกประตูไม่ได้ สายตานันทังร้ อนรนและ
เป็ นกังวล

อวินชิงเลิกคิว แววตาดูเยือกเย็น “ประมุขลูส่ นใจอยากรู้

งันหรื อ ทีจริ งข้ าก็อยากรู้วา่ คนอย่างข้ าอวินชิงมีความ
เก่งกาจสามารถอย่างไร ประมุขลูจ่ งึ ยอมเจียดเวลามา
เยียมเยียนในยามวิกาลเช่นนี เพียงแต่การมาครังนีทําให้
ประมุขลูต่ ้ องลําบาก อวินชิงเลยไม่คอ่ ยสบายใจนัก”

4
ถ้ อยคําเสียดสีกระทบกระแทกแดกดันทําเอาสีหน้ าลูอ่ ี
หยางแปรเปลียนครังแล้ วครังเล่า จะอย่างไรเขาก็คาด
ไม่ถงึ ว่าแผนการทีวางไว้ อย่างรัดกุมไร้ ช่องโหว่นนั กลับ
ถูกอีกฝ่ ายยึดกุมไว้ ได้ จนหมดสิน เรื องนีพวกเขาไม่เพียง
แต่ไม่ระแคะระคายสักนิด ยังแอบกระหยิมใจเสียด้ วยซํา
หารู้ไม่วา่ ทุกการกระทําของพวกเขาล้ วนอยูใ่ นสายตา
ของอีกฝ่ ายหมดแล้ วราวกับเห็นพวกเขาเป็ นแค่ตวั ตลก
นีทําให้ เขาหงุดหงิดยิงนัก ดวงตาทีหรี แคบฉายประกาย
ชัวร้ ายจ้ องมองทีอวินชิงราวกับจะกินเลือดกินเนือ “หึ ผู้
ชนะย่อมได้ ทกุ อย่างไป วันนีในเมือตกอยูใ่ นเงือมมือของ
เจ้ าแล้ ว จะฆ่าจะแกงก็เชิญ หากข้ านิวหน้ าสักนิด อย่า
มาเรี ยกข้ าว่าลูอ่ ีหยาง”

เห็นความกังวลและร้ อนใจวาบขึนในดวงตาลูอ่ ีหยาง

5
อวินชิงก็มองทะลุถงึ หัวใจเขาแล้ ว แต่นางไม่พดู ออกมา
เพียงแค่ยมแล้
ิ วว่า “ประมุขลูช่ ่างห้ าวหาญ อย่ารี บร้ อน
ไปเลย งิวเพิงจะเบิกโรง ค่อยๆ ลิมรสความสนุกไปเถอะ”
ในใจกลับยิมหยันว่า งิวน่ะสนุกแน่ แต่คงจะชําระค่าดูงิว
ง่ายๆ ไม่ได้ หรอกนะ

ลูอ่ ีหยางตกตะลึง ลางสังหรณ์ในทางร้ ายนับทียิงชัดเจน

ขึน อดทอดสายตาออกไปข้ างนอกไม่ได้ กลับมีเพียง
ลานว่างเปล่าไร้ ผ้ คู นทีอาบไปด้ วยแสงจันทร์ สายลมเย็น
พัดผ่านยิงชวนให้ ร้ ูสกึ วังเวงและกดดันยิงขึน

เงียบสงัด ! เงียบเกินไปแล้ ว เป็ นความเงียบทีผิด

6
ธรรมดา เงียบอย่างน่าประหลาด !

แผ่นหลังของลูอ่ ีหยางชุ่มไปด้ วยเหงือ ท่ามกลางอากาศ

ยามคําคืนทีหนาวเหน็บกลับมีเหงือโซมร่าง ภายในใจ
หวาดหวันอย่างไม่อาจควบคุม คิดอยากจะส่งสัญญาณ
ออกไป แต่จนใจทีมือเท้ าหมดเรี ยวแรง ได้ แต่นอนรอให้
เขาเชือดเหมือนปลาบนเขียง แต่อย่างไรก็เป็ นถึงประมุข
พรรค แม้ จะเป็ นปลาก็ยงั มีความน่าเกรงขาม “ไม่ต้องทํา
มาพูดท่านันท่านี ต่อให้ พวกเจ้ าจับพวกเราได้ ก็ไม่มี
ประโยชน์ เวลานีเกรงว่าหมูบ่ ้ านนีคงกลายเป็ นหมูบ่ ้ าน
ร้ างนานแล้ ว” นําเสียงเยือกเย็นและเฉียบขาดไม่มีแวว
ขุ่นเคืองหงุดหงิดเหมือนตอนแรก แต่คนทังสองตรงหน้ า
กลับทําเหมือนไม่ได้ ยิน ยังคงนังอย่างสงบสีหน้ าเรี ยบ

7
เฉยดังเดิม เหมือนกําลังนังทอดหุย่ รอชมการแสดงงิว
สนุกๆ ก็ไม่ปาน

“นายท่าน จัดการทุกอย่างเรี ยบร้ อยแล้ วขอรับ ทัวหมู่

บ้ านยังปกติสขุ ดี” เสวียนเฟิ งรายงานด้ วยเสียงหนักแน่น
มีพลัง แต่ละคําราวกับเสียงอสนีบาตฟาดใส่ลอู่ ีหยาง
และพวก

สีหน้ าของลูอ่ ีหยางแปรเปลียนอย่างฉับพลัน ในหมูบ่ ้ าน

ยังปกติสขุ ดี แสดงว่าแผนการของพวกเขาย่อยยับแล้ ว
หรื อมิใช่ พวกทียําแย่ก็คงเป็ นคนของเขาสินะ คนอืนๆ
ต่างเบิกตากว้ าง ตะลึงมองเสวียนเฟิ งทีเสมือนเทพแห่ง
รัตติกาล อวินเชียนเช่อยกมือขึนอย่างสง่างาม นําเสียง
สงบเย็นราวกับปลอบประโลมใจ “อืม คนทีมาก็คือแขก
8
พาประมุขลูแ่ ละผู้ติดตามไปดูงิวเถอะ”

“ขอรับ” เสวียนเฟิ งโบกมือทีหนึงก็มีกลุม่ คนปรากฏตัว

ขึน เข้ ามาหิวปี กพวกลูอ่ ีหยางออกไปราวกับเหยียวโฉบ
จับนกน้ อย แล้ วพาไปโยนไว้ กบั พืน มีเสียงกระแทกพืน
หนักๆ ดัง ‘ผลักๆ’

“อวินเอ๋อร์ เราออกไปดูกนั เถอะ” อวินเชียนเช่อลุกขึนยืน

ท่าทางสง่างาม แล้ วยืนมือไปประคองอวินชิง อวินชิงยิม
ให้ แล้ วว่า “ไปสิ”

สายลมยามคําคืนพัดมา กลินคาวเลือดคละคลุ้งโชยเข้ า

9
มาในลานบ้ านทีเงียบสงัด จากนันได้ ยินเสียง ‘ผลักๆ’
ร่างในชุดดําก็ทยอยกันก่ายกองทีพืน อาศัยแสงจันทร์
มองดู เห็นเป็ นร่างคน

กลินคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศ ในความเยือกเย็นและ
เงียบสงัดแฝงด้ วยไอสังหาร

“อ๊ า---” เสียงร้ องอย่างตืนตระหนกดังขึนท่ามกลางคํา

คืนทีเงียบสงัด ชวนให้ ขนลุกซู่ จากนันก็มีเสียงต่อสู้อนั ดุ
เดือดดังขึนจากลานด้ านตะวันออกเฉียงใต้ แทรกด้ วย
เสียงกรี ดร้ องของหญิงสาวเป็ นพักๆ

“ดังมาจากลานทีพักของเฮ่าหวังขอรับ” เสวียนเฟิ งเงย

10
หน้ าขึน กะดูทิศทางของเสียง

เสียงต่อสู้ดงั อยูไ่ ม่นานนัก ร่างทีสูงใหญ่ก็ทะยานขึน

อย่างฉับพลัน แล้ วโฉบลงมายังลานทีพักของพวกอวินชิง
ราวกับเค้ าแมว ในลานบ้ าน องครักษ์ ลบั ต่างตังท่า
เตรี ยมพร้ อมทีจะจู่โจมอย่างเด็ดขาดทุกเมือ

“อ๊ า---” เสินอวินซีทีตกใจจนขวัญกระเจิงก็ร้องขึนอีก

อย่างตืนตระหนก ซุกหน้ าเข้ ากับอกของจวินเยวียเฮ่า
สองมือจับเสือผ้ าจวินเยวียเฮ่าไว้ แน่นไม่ยอมปล่อย หัว
ใจจวินเยวียเฮ่าเหมือนมีอะไรมาจุกไว้ มือใหญ่จงึ ลูบ
ปลอบร่างทีสันเทาในอ้ อมอกเบาๆ “ซีเอ๋อร์ ไม่ต้องกลัว
ข้ ายังอยู”่

11
เมือรู้ฐานะของผู้ทีมา เหล่าองครักษ์ ลบั ต่างก็เก็บดาบคืน
ฝั ก จวินเยวียเฮ่าปลอบประโลมเสินอวินซีทีกําลัง
ตระหนก สายตาเย็นชากวาดมองไปรอบๆ สังเกตดู
สถานการณ์ทีเกิดขึนในลานแห่งนัน สายตาก็ปะทะกับ
ร่างในชุดขาวทีโดดเด่นท่ามกลางผู้คน เขาจึงถอน
หายใจอย่างโล่งอก หัวใจทีตึงเครี ยดพลันผ่อนคลายลง
รี บเดินไปอยูต่ อ่ หน้ าอวินชิง “เจ้ าไม่เป็ นอะไรใช่ไหม”

สีหน้ าของอวินชิงเหมือนจะยิมแต่ก็หาไม่ เหลือบมอง

เสินอวินซีทีร่างสันระริ กใบหน้ างดงามซีดเผือดอยูข่ ้ าง
กายจวินเยวียเฮ่า ดูเหมือนนางยังคงไม่อาจเรี ยกสติกลับ
มาจากเหตุน่าสะพรึงกลัวทีเพิงเกิดนันได้ อวินชิงยิมให้
แล้ วว่า “ข้ าไม่เป็ นไร ดูแล้ วพวกเจ้ าก็คงไม่เป็ นไร เช่นนัน

12
ก็อยูร่ อดูด้วยกันเถอะ”

จวินเยวียเฮ่าจึงค่อยคลายใจ แล้ วหันไปประสานสายตา

กับอวินเชียนเช่อเข้ าพอดี เขาพยักหน้ าให้ เล็กน้ อยเป็ น
เชิงทักทาย ตอนทีมือลอบสังหารจู่โจมเมือครู่ สิงแรกที
คิดถึงคือความปลอดภัยของนาง แม้ ร้ ูดีวา่ ข้ างกายนางมี
คนคอยปกป้องคุ้มครองอยูแ่ ล้ ว แต่ก็ยงั อดเป็ นห่วงไม่ได้
แล้ วกวาดตามองไปยังลูอ่ ีหยางกับพวก ดวงตาเยือกเย็น
ก็หรี ลง รังสีอํามหิตทีเย็นยะเยือกราวกับธารนําแข็งพันปี
ก็แผ่ออกมา ใครทําร้ ายนาง ต้ องตาย !

ทว่าเสินอวินซีถกู สายตาทีดูเหมือนจะยิมแต่ก็หาไม่ขอ
งอวินชิงจ้ องมองจนตกตะลึงไป ใบหน้ าทีซีดขาวเพราะ
ความตกใจก็ยิงซีดเผือดลงไปอีก พยายามข่มใจแล้ ว
13
ถามออกไปด้ วยเสียงสันเครื อ “ประมุข...ประมุขอวิน แม่
นางมูห่ รง พวกเจ้ าเจอกับพวกมือลอบสังหาร ไม่ได้ เป็ น
อะไรใช่ไหม”

“ช่างเถอะ ก็แค่ตวั ตลกไม่กีตัว ไม่ต้องไปกลัวหรอก”

มุมปากเสินอวินซีแข็งค้ างไป “ไม่เป็ นไรก็ดีแล้ ว ไม่เป็ นไร

ก็ดี”

ระหว่างทีพูดคุยกัน โคมไฟในลานบ้ านก็ถกู จุดขึน เพียง

ชัวพริ บตาก็ขบั ไล่ความมืดออกไปจนทัวทังลานบ้ าน
สว่างไสว แสงโคมไฟสีเหลืองนวลสว่างเรื องราวกับเพิม
ความอบอุน่ ให้ แก่คําคืนทีมืดสลัวนี

14
ในชัวอึดใจ เงาร่างหลายคนก็โผทะยานลงมา ลัวชิงหลี
ในชุดสีแดงอันหล่อเหลาค่อยๆ ร่อนลงมา ดวงตาเรี ยว
งามเพียงกวาดมองจนทัวก็เข้ าใจสถานการณ์ในตอนนี
ได้ ทนั ที “ฮ่าๆ เฮ่าหวังก็อยูด่ ้ วย ดูแล้ วข้ าคงมาช้ าไป
สินะ” สายตาจับจ้ องทีใบหน้ างดงามอันเยือกเย็นของอ
วินชิง “แต่แม่นางอวินไม่เป็ นอะไร ข้ าก็สบายใจทีสุด
แล้ ว” แล้ วขยิบดวงตางดงามให้ ประกายตาระยิบระยับ

สีหน้ าของอวินเชียนเช่อเปลียนไปทันที ดวงตาเยือกเย็น

วาบประกายขุ่นมัวออกมา สายตาเจ้ าคนนีส่อแววมิดีมิ
ร้ าย จึงขยับขึนหน้ าไปก้ าวหนึง เอาตัวแทรกไว้ ข้างหน้ า
อวินชิง กีดกันสายตาคนทังสอง “หลีหวังไม่ต้องเป็ นห่วง
หรอก ข้ าจะรับผิดชอบดูแลความปลอดภัยของอวินเอ๋อร์

15
เอง”

สายตาสองคนปะทะกัน ต่างคนต่างไม่มีใครยอมลดรา
วาศอก จนราวกับมีลกู ไฟปะทุขนมา
ึ “ประมุขอวินกล่า
วผิดไปแล้ ว มิตรภาพระหว่างข้ ากับแม่นางอวินนันลึกซึง
เรื องของแม่นางอวินก็ยอ่ มเป็ นเรื องของข้ า แม่นางอวิน
ประสบเหตุร้าย ข้ าจะอยูเ่ ฉยได้ อย่างไร”

“ฮ่าๆ ทุกคนไม่เป็ นอะไรก็ดีแล้ ว เพียงแต่ไม่ร้ ูวา่ คนทีบุก

มานีเป็ นพวกไหนกันแน่” ขณะทีบรรยากาศกําลังคุกรุ่น
เฟิ งเซียงหรูก็หวั เราะร่าออกมา แล้ วฉวยโอกาสเปลียน
เรื องอย่างได้ จงั หวะพอดี

16
อวินชิงกําลังจะตอบ กลับเห็นอวินเชียนเช่อมายืนขวาง
ข้ างหน้ าก็นิงอึงไป มุมปากหยักขึนทันที ตาบ้ า ชอบทํา
ตัวเป็ นเจ้ าข้ าวเจ้ าของนัก เวลานีได้ ยินคําถามของ
เฟิ งเซียงหรูจากด้ านหลัง “ท่านมหาเสนาบดีเซียงสบาย
ใจได้ ก็แค่หนูตวั ใหญ่ตวั หนึงเท่านันเอง”

ลูอ่ ีหยางได้ ยินเข้ า ก็นกึ เกลียดจนต้ องขบเขียวเคียวฟั น

“ประมุขอวิน แม่นางอวิน เฮ่าหวัง หลีหวัง มหาเสนาบดี

เฟิ ง ผู้แซ่เมิงมาช้ า ทําให้ ทกุ ท่านต้ องตกใจ” เมิงฝูเซินนํา
กําลังทหารยามประจําหมูบ่ ้ านกลุม่ หนึงรี บรุดเข้ ามา

เมือเห็นทุกคนไม่เป็ นอะไร ก็หนั ไปหาอวินเชียนเช่อแล้ ว

17
พูดขึน “เรื องวันนี โชคดีทีทังสองท่านให้ ความช่วยเหลือ
ไม่เช่นนันหมูบ่ ้ านจะต้ องยําแย่แน่ ผู้แซ่เมิงขอขอบคุณ
ทังสองท่านไว้ ณ ทีนี”

“หัวหน้ าเมิงเกรงใจเกินไปแล้ ว แค่เรื องเล็กน้ อยเท่านัน

เอง” อวินเชียนเช่อเผยยิมอันงดงาม “หัวหน้ าเมิงมาแล้ ว
เรื องนีก็คงยุติแล้ วละ”

“ทังหมดล้ วนขึนอยูก่ บั การให้ ความช่วยเหลืออย่างใจ

กว้ างของทังประมุขอวินและแม่นางอวิน ไม่เช่นนันเรา
คงตกหลุมพรางคนชัวไปแล้ ว” เมิงฝูเซินพูดขึนมา ใน
ถ้ อยคําทีว่านีมีทงการแสดงความขอบคุ
ั ณต่อทัง
สองอย่างซาบซึงใจ ทังยังดูหมินเหยียดหยามและเกรี ยก
ราดต่อคนสารเลวพวกนัน
18
“ในหมูบ่ ้ านไม่เกิดการสูญเสียก็ดีแล้ ว ยังมีปลาทีหลุด
ลอดจากตาข่ายออกมาได้ ขอยกให้ หวั หน้ าเมิงช่วย
จัดการ”

เมิงฝูเซินกวาดตามองพวกลูอ่ ีหยางรอบหนึง “ในเมือเป็ น

เช่นนี ผู้แซ่เมิงก็จะไม่เกียงงอน จะต้ องสืบหาความจริ ง
เพือหาคําอธิบายมาให้ พวกท่านให้ ได้ ” กล้ ามาวาง
อํานาจบาตรใหญ่ในหมูบ่ ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ าของ
เขา ชักจะสามหาวเกินไปแล้ ว

ลูอ่ ีหยางทําเสียงเย้ ยหยัน “ช้ าก่อน แล้ วพวกข้ าคนอืนๆ

เล่า”

19
ได้ ยินดังนัน ทุกคนก็หนั ไปมองเขาด้ วยสายตาประหนึง
กําลังมองดูคนปั ญญาอ่อนกระนัน เรื องราวเป็ นอย่างไร
ก็ชดั เจนถึงเพียงนีแล้ วยังจะถามอีกหรื อ ลูอ่ ีหยางไม่
สนใจสายตาของทุกคน หันไปจ้ องมองอวินชิงแล้ วว่า
“ข้ าอยากรู้วา่ เจ้ ารู้ทนั แผนการของข้ าได้ อย่างไร”

อวินชิงจับจ้ องแววตาทีดูไม่ยอมจํานนนัน ริ มฝี ปากแดง

ระเรื อค่อยๆ เผยอขึนตอบคํา “พวกเจ้ าวางแผนกันอย่าง
ไร พวกข้ าก็เข้ าใจทะลุปรุโปร่งตามนัน” คําพูดประโยค
เดียวอธิบายได้ ทกุ อย่าง

ลูอ่ ีหยางตกตะลึง นีเท่ากับเป็ นการบอกว่านางเข้ าใจ

แผนทังหมดมาตังแต่แรกแล้ ว แต่พวกเขากลับคิดกันไป
20
เองว่าตนฉลาดเฉลียว นีจึงเป็ นเพียงแค่การละเล่นแมว
ไล่จบั หนูก็เท่านันเอง นีทําให้ เขาทังอับอายและไม่อาจ
ยอมจํานนได้ จึงขบเขียวเคียวฟั นแล้ วแค่นเสียงออกมา
ด้ วยความโกรธ “แล้ วพวกข้ าถูกวางยาพิษได้ อย่างไร”
หากเมือครู่เขาไม่ได้ ฟังผิดไป มีเสียงคนต่อสู้กนั ดังมา
จากด้ านตะวันออกเฉียงใต้ ซงเป็
ึ นทีพักของจวินเยวียเฮ่า
เท่านัน บริ เวณอืนล้ วนเงียบกริ บ คนของเขาล้ มหายตาย
จากกันไปหมดแล้ วหรื อ

“ดูเจ้ ากําลังสับสนกับบทบาทตัวเองนะ นีไม่ใช่เวลาให้

พวกเจ้ ามาถามซักไซ้ แต่เจ้ า---” อวินชิงหรี ตา สีหน้ าดู
เยือกเย็น “เจ้ าควรจะเป็ นฝ่ ายบอกอะไรข้ าหรื อมิใช่”

“เจ้ าอย่าคิดจะได้ อะไรจากปากข้ า อย่าคิดว่าฆ่าข้ าแล้ ว

21
พวกเจ้ าจะอยูไ่ ด้ อย่างสงบสุข ขอบอกให้ ร้ ู สักวันพวก
เจ้ าจะต้ องตายอย่างไร้ ทีฝั ง !” คําสบถอย่างร้ ายกาจ
โพล่งออกมา สีหน้ าอวินเชียนเช่อเ**◌้ยมเกรี ยม สะบัด
ชายแขนเสือ พลังวูบหนึงก็ซดั ใส่หน้ าอกลูอ่ ีหยาง ลูอ่ ี
หยางไม่มีแรงจะหลบ จึงรับพลังฝ่ ามือทีซัดมาอย่างจัง
ร่างกระเด็นไปอย่างแรงแล้ วร่วงลงอย่างสินท่าราวกับ
ตุ๊กตาผ้ า

“รนหาทีตายนัก !” ถ้ อยคํานันเยือกเย็นประหนึงนําค้ าง
แข็งเดือนสิบสอง ไร้ ความอบอุน่ แม้ แต่น้อย อากาศรอบ
ข้ างก็ราวกับจะแข็งค้ างไปด้ วย อวินเชียนเช่อเหลือบ
มองลูอ่ ีหยางอย่างเฉยชา ดวงตาดุจนําแข็งขัวโลกไร้ แวว
แห่งชีวิต ราวกับกําลังจ้ องมองศพศพหนึงเท่านัน

22
ตอนที 112 - 2 กลับบ้ าน

23
ความเปลียนแปลงนันเกิดขึนอย่างกะทันหันจนทุกคน
ต่างตกตะลึง แล้ วก็เข้ าใจได้ วา่ เหตุใดอวินเชียนเช่อจึง
บันดาลโทสะ จ้ องมองลูอ่ ีหยางอย่างโกรธขึง ทุกคนต่าง
รู้กนั ดีวา่ ในปี นันเมือมูห่ รงอวินชิงเดินทางไปยังภูเขาหิมะ
ได้ พลัดตกหน้ าผาลงไป ไม่มีใครทราบว่าเป็ นตายร้ ายดี
อย่างไรถึงสามปี บัดนีรอดกลับมาได้ อย่างมีชีวิต ลูอ่ ี
หยางทีชัวช้ ายังกล้ าสาปแช่งนางอย่างร้ ายกาจ ไม่เพียง
แต่อวินเชียนเช่อหรอก แม้ แต่พวกเขาเองก็ตา่ งอยากจะ
ซัดฝ่ ามือใส่เขาด้ วย

“ฮ่าๆ ๆ” ลูอ่ ีหยางลูบหน้ าอกทีบาดเจ็บ มองดูอวินเชีย

นเช่อด้ วยสายตาทีชัวร้ าย หัวเราะร่า ทุกครังทีเปล่งเสีย
24
หัวเราะ แรงสะเทือนก็ทําให้ เลือดไหลออกมาจากมุม
ปากไม่หยุด สีหน้ าทีแต่เดิมก็ดวู ิปลาสอยูแ่ ล้ วก็ยิงชัว
ร้ ายกว่าเดิม “วันนีตกในเงือมมือของพวกเจ้ า เป็ นความ
ผิดของข้ าลูอ่ ีหยางเอง แต่จะต้ องมีสกั วันทีพวกเจ้ าล้ วน
ต้ องตายกลายเป็ นผีตามข้ าไป ฮ่าๆ ๆ ๆ...”

“ข้ าจะกลายเป็ นผีหรื อไม่ เจ้ าก็ไม่มีโอกาสได้ ร้ ูหรอก แต่

ว่า...” เสียงอันเ**◌้ยมเกรี ยมเต็มไปด้ วยความกระหาย
เลือด “ข้ าทําให้ เจ้ ากลายเป็ นผีได้ ตอนนีเลย ! ทังยังจะ
ขุดรากถอนโคนเจ้ านายผู้นนของเจ้
ั าให้ สนซากด้
ิ วย !”

ได้ ยินดังนัน เสียงหัวเราะอันบ้ าคลังของลูอ่ ีหยางก็หยุด

ชะงักลง มองดูอวินเชียนเช่อทีเวลานีดูเ**◌้ยมเกรี ยมราว
กับอสูรอย่างไม่อยากจะเชือ เขารู้อะไรมาอย่างนันหรื อ
25
แล้ วรู้จริ งใช่ไหม เมือตกอยูใ่ นมือพวกเขา ลูอ่ ีหยางก็ร้ ูตวั
ว่าไม่เหลือทางรอด เพียงต้ องการจะยัวให้ เขาโมโห จน
ลงมือฆ่าเขาเพราะบันดาลโทสะ ทําเช่นนีจึงจะปกป้อง
นายท่านไว้ ได้ แต่ไม่คิดว่า......แม้ จะประหลาดใจ แต่
เพียงคิดเขาก็ร้ ูได้ แล้ ว ทว่าลูอ่ ีหยางนันไม่ใช่คนธรรมดา
เขาสลัดโฉมหน้ าประมุขพรรคออก แล้ วสวมวิญญาณ
นักฆ่า เพียงพริ บตาก็สงบเยือกเย็นลงได้ อย่างรวดเร็ว

“ข้ าไม่เข้ าใจว่าเจ้ ากําลังพูดอะไร”

ในยุทธภพไม่มีใครทีรู้ตืนลึกหนาบางเกียวกับพรรคเทียน
โหมว และยิงไม่มีใครรู้วา่ นายของเขาคือใครกันแน่ วันนี
เขาทําภารกิจล้ มเหลว ยอดฝี มือจากแคว้ นต่างๆ ล้ วนมา
รวมตัวทีนี แต่ละคนล้ วนแล้ วแต่เป็ นยอดคนในหมูผ่ ้ คู น
26
ทัวไป เขาไม่อาจตืนตระหนกจนเสียการได้ หากเผย
ฐานะออกมา จะยิงทําให้ นายท่านต้ องเจอกับความยุง่
ยาก เขาไม่อาจทําให้ แผนการใหญ่ของนายท่านต้ องล้ ม
เหลว !

อวินชิงรู้สกึ เจ็บปวดในใจ ชายทีดูราวกับเซียนผู้นี เวลานี

ถึงกับเปลียนเป็ นอสูรทีแผ่กระไอกระหายเลือดและไอ
สังหารออกมาเพียงเพราะคําพูดไม่คิดเพียงประโยค
เดียว นางรู้วา่ ในใจเขาหวาดหวัน ยิงกว่านันคือโทษตัว
เอง ทีตอนนันไม่ได้ ปกป้องคุ้มครองนางและลูกให้ ดี มือ
เล็กๆ จึงเกาะกุมมืออวินเชียนเช่อทีกําแน่นในชายแขน
เสือไว้ เบาๆ ความรู้สกึ เย็นก็ซา่ นจากปลายนิวเข้ าสูห่ วั ใจ
ของอวินเชียนเช่อ ดับเพลิงแค้ นในใจเขา เสียงอันอ่อน

27
โยนราวกับสายนําราวกับเสียงสวรรค์ทีไพเราะน่าฟั ง
“อย่าเก็บคําพูดเหลวไหลของคนทีไร้ คา่ มาใส่ใจ นันไม่คู่
ควรหรอก”

อวินเชียนเช่อก้ มลงมอง ในดวงตาเยือกเย็นนันสะท้ อน

ภาพของตัวเขาออกมา ดูสขุ สงบ ทําให้ ใจทีร้ อนรนของ
เขาค่อยๆ สงบลง ใช่แล้ ว เขาหวาดกลัว กลัวว่าจะต้ อง
สูญเสียอีกครัง และยิงโทษตัวเองทีตอนนันปกป้องนาง
ไว้ ไม่ได้ ทําให้ นางต้ องเผชิญความเป็ นความตาย บัดนี
สวรรค์นกึ สงสาร จึงได้ สง่ นางกลับมาอีกครัง เขาจะไม่
ปล่อยให้ ใครทําร้ ายนางได้ อีก แม้ แต่คําพูดสบถก็ห้าม
พูด !

อวินเชียนเช่อยิมให้ อย่างอ่อนโยน เข้ าใจดีวา่ นางพูด

28
ด้ วยความห่วงใย จึงรวบมือของนางมากุมไว้ “ข้ ารู้” สอง
คนประสานสายตา ปราศจากคําพูด สิงงดงามไม่ต้อง
การคําพูด ขอเพียงสายตาทีมองกัน ก็เข้ าใจซึงกันและ
กันได้ แล้ ว

ภาพอันอบอุน่ อ่อนโยนนี แม้ งดงามทว่าบาดตาบาดใจ

คนถึงสองคน แววตาของจวินเยวียเฮ่าหม่นหมอง เบือน
หน้ าไปอย่างยากเย็นไม่มองอีก แม้ แต่ชดุ ม่วงทีพลิวไหว
ก็ยงั พลอยหมดราศีไปด้ วย ลัวชิงหลีหลุบตาลง ปิ ดบัง
อารมณ์ในแววตา กลับยิงทําให้ ผ้ คู นสัมผัสได้ ถงึ ความ
โดดเดียวทีแผ่ออกมา

เมือระงับความรู้สกึ ได้ แล้ ว อวินเชียนเช่อก็ก้าวออกไป

29
ข้ างหน้ า จ้ องมองลูอ่ ีหยางสายตาเขม็ง มุมปากหยักขึน
อย่างเย้ ยหยัน ริ มฝี ปากบางเผยอออกน้ อยๆ เป็ นคําสอง
คํา “เทียนซา”

ลูอ่ ีหยางถึงกับสันสะท้ าน ตะลึงมองอวินเชียนเช่อตรง

หน้ าทีกลับมาดูสขุ มุ สง่างามดังเดิม ดวงตาทีหรี แคบเต็ม
ไปด้ วยความตืนตระหนกและไม่อยากจะเชือ เพียงสอง
คํานีก็ทําลายแผนการทีลูอ่ ีหยางคิดไว้ ในใจ และยัง
ทําลายความหวังว่าจะรอดตัวไปได้ ของเขาลงด้ วย

“ว่าอย่างไรเล่า อยากให้ ข้าอธิบายให้ กระจ่างอีกสักนิด

ไหม”

30
สีหน้ าของอวินเชียนเช่อดูสงบราบเรี ยบ ทังทีในใจไฟ
โกรธกําลังพลุง่ พล่าน เทียนซาเป็ นกลุม่ นักฆ่าทีตอนนัน
บุกกันเข้ ามาเพือล้ อมสังหารพวกอวินชิง และเพราะรู้วา่
เขาก็คือหนึงในนักฆ่าเทียนซา อวินเชียนเช่อจึงไม่อาจ
ทนให้ เขาพูดโพล่งจาบจ้ วงอวินเอ๋อร์ ได้

ฐานะทีแท้ จริ งของลูอ่ ีหยางก็คือหนึงในนักฆ่าเทียนซา

สามปี ก่อน หลังการต่อสู้ครังใหญ่ทีภูเขาหิมะ ขุมกําลัง
ของกลุม่ เทียนซาต้ องสูญเสียอย่างหนักจึงได้ หายไปจาก
ยุทธภพ ต่อมามีการสถาปนาพรรคเทียนโหมวขึน
กระทําการบ่อยครังด้ วยวิธีการอันร้ ายกาจ เถลิงอํานาจ
ขึนในยุทธภพ คราวนีได้ รับคําสังให้ มาช่วงชิงตําแหน่งผู้
นํายุทธภพ เพือจะได้ เข้ าควบคุมยุทธภพทังหมด แต่เอ้ า

31
เฉินกลับสอดขึนมาขวางกลางคัน จนสุดท้ ายต้ องพลาด
จากตําแหน่งผู้นํายุทธภพไป เพืองานใหญ่ของนายท่าน
ภายหลังจึงคิดวางแผนลอบสังหารในครังนี หวังจาก
สองแคว้ นและมหาเสนาบดีจากหนึงแคว้ น รวมทังอวิน
เซียวกงและหมูบ่ ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ า หากสามารถ
กําจัดทังหมดไปได้ ในคราวเดียวย่อมถือว่าเยียมยอด
จากนันจวินกัวและลัวกัวย่อมจะต้ องทวงความยุติธรรม
จากเยียกัว สถานการณ์ระหว่างสามแคว้ นก็จะต้ องตึง
เครี ยด ถึงเวลานันขอเพียงพวกเขาก่อกวน สถานการณ์
สามแคว้ นจะต้ องโกลาหล และพวกเขาก็เพียงแค่มองหา
จังหวะเหมาะเพือฉวยโอกาส การครอบครองทัวหล้ าก็
จะทําได้ อย่างง่ายดาย

พวกเขาจ้ างสายสืบให้ วางยาสลบและยาสลายพลังใน

32
บ่อนํา เมือดืมเข้ าไปแล้ ว เหล่ายอดฝี มือแห่งยุทธภพก็จะ
สลบไสลไม่ได้ สติและไม่อาจต่อต้ าน จนตกในเงือมมือ
พวกเขาอย่างง่ายดาย เช่นนีแล้ วพวกเขาก็จะลอบเข้ า
มาในหมูบ่ ้ านได้ โดยไม่กระโตกกระตาก

เรื องพิษนัน มีเอ้ าเฉินศิษย์รักของปรมาจารย์แห่งพิษอยู่

ทีนีด้ วย ยาพิษทีไหนจะทําอันตรายเขาได้ พวกเขาเข้ า
มาวางยาไว้ เอ้ าเฉินก็ตามมาถอนพิษ ตัวแปรนีแหละที
เป็ นจุดเปลียนสําคัญทําให้ พวกเขาต้ องพ่ายแพ้ ขณะ
เดียวกันคนของอวินเชียนเช่อก็ตามสืบจนล่วงรู้ความ
เป็ นมาของพวกเขาหมดสิน วิธีแผนซ้ อนแผนนีสุดท้ าย
แล้ วจึงเรี ยกได้ วา่ เป็ นแผนการชันยอด

ทว่าลูอ่ ีหยางเพราะอาฆาตแค้ นอวินชิง จึงคิดจะกําจัด

33
สองแม่ลกู ด้ วยตัวเอง ไม่คิดว่าอีกฝ่ ายไม่เพียงรู้ความ
เป็ นมาของพวกเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง ยังใช้ วิธีแผนซ้ อน
แผน วางกับดักจนพวกเขาติดกับของตัวเอง และยิงกว่า
นันยังกําจัดพวกเขาได้ ทงหมดในคราวเดี
ั ยว วิธีการนีช่าง
แยบคาย และคิดคํานวณได้ อย่างเก่งกาจยิงนัก

เพราะลูอ่ ีหยางประเมินศัตรูตําเกินไปและมันใจในตัวเอง
มากเกินจึงทําให้ พา่ ยแพ้ ยบั เยินในวันนี และตัวแปร
สําคัญอย่างเอ้ าเฉินก็ยิงทําให้ พวกเขาต้ องพ่ายแพ้ อย่าง
ไม่อาจแก้ ไข

34
“ไม่ ไม่ถกู ต้ อง ข้ ายังมีกลุม่ ทหารเดนตาย ยาพิษของ
พวกเจ้ าใช้ กบั พวกนันไม่ได้ ข้ ายังไม่แพ้ !” ลูอ่ ีหยาง
ตะโกนขึนทันที มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิมอันชัวร้ าย ดู
กระหยิมใจอย่างปิ ดไม่มิด เวลานีเพือจะได้ รับประกันว่า
จะไม่แพ้ เขาจึงตังใจระดมพลทหารเดนตายเข้ าด้ วยกัน
บัดนีดูแล้ ว พวกเขาก็ไม่ใช่วา่ จะไม่มีโอกาสพลิก
สถานการณ์

“หึ ฝี มือกระจอกงอกง่อยอย่างพวกเจ้ ายังกล้ ามาอวดดี

ต่อหน้ านายน้ อยอย่างข้ าอีก ไม่ร้ ูจกั กลัวขายหน้ าซะ
บ้ าง” ใต้ แสงจันทร์ ร่างเล็กๆ ของเอ้ าเฉินยืนหยัดอยู่ ก้ าว
ย่างอย่างมันคงเข้ ามาหาทีละก้ าว กระไอแห่งผู้สงู ศักดิที
มีมาแต่กําเนิดแผ่ซา่ น ด้ านหลังยังมีคนชุดดําสองแถว
เดินตามมาทางนีอย่างเป็ นระเบียบ

35
ลูอ่ ีหยางถลึงตาจ้ องมองคนทีเดินตามหลังเอ้ าเฉิน ท่า
ทางตืนตะลึงจนไม่ได้ สติ ปากพรํ าพูดแต่วา่ “นี นี
มัน......”

ทุกคนต่างจ้ องมองคนทีเดินตามหลังเอ้ าเฉินมา จากสี

หน้ าลูอ่ ีหยาง พวกเขาก็พอจะเดาได้ คนเหล่านีคือใคร
แต่ทว่าจะเป็ นไปได้ หรื อ ทหารเดนตายของพรรคเทียน
โหมวทีเพียงแต่ผ้ คู นทัวหล้ าได้ ยินชือก็สนสะท้
ั านด้ วย
ความหวาดกลัว กลับเดินตามหลังเด็กสีขวบคนหนึง
อย่างว่าง่าย เรื องนีช่างเหลือเชือและชวนให้ ขนลุกขน
พอง

“หยุด !” เอ้ าเฉินยกมือน้ อยๆ ท่าทางน่าเกรงขาม คนที

36
เดินตามก็หยุดทันที ไม่พดู ไม่จาและไม่เคลือนไหว

“บอกซิวา่ ใช่พวกนีไหม” เอ้ าเฉินกลอกตาใส่อย่างเหยียด

หยาม ปั ญญาอ่อนจริ งๆ คิดจะมาเล่นสงครามประสาท
ต่อหน้ าเขา ช่างไม่ประมาณตนจริ งๆ

เอ้ าเฉินไม่สนใจลูอ่ ีหยางทียังตืนตะลึง แล้ วเดินไปต่อ

หน้ าอวินชิง เผยยิมยิงฟั น “ท่านแม่ ข้ ากลับมาแล้ ว”

“เอ้ าเฉินเก่งมาก เหนือยไหม” อวินเชียนเช่อยืนมือไปอุ้ม

ร่างน้ อยๆ ของเอ้ าเฉินขึนมา พูดขึนด้ วยความรักใคร่และ
แสนภาคภูมิใจ

37
“อืม ก็ไม่เท่าไหร่หรอก” แล้ วหันไปมองเหล่าทหารเดน
ตาย หัวคิวน้ อยๆ ของเอ้ าเฉินก็ขมวดมุน่ ดวงตาใสแจ๋ว
แฝงด้ วยความสงสาร หันไปมองอวินชิง “ท่านแม่ เอ้ า
เฉินแก้ ไขคนพวกนีไม่ได้ ”

อวินชิงลูบไล้ ใบหน้ านุ่มละมุนของเอ้ าเฉิน ยิมให้ แล้ วว่า

“ไม่เป็ นไรจ้ ะ แม่ร้ ูวา่ เอ้ าเฉินพยายามสุดความสามารถ
แล้ ว สําหรับแม่ เอ้ าเฉินเก่งทีสุดเลย”

“อืม” เอ้ าเฉินเงยหน้ าเล็กๆ ขึน แต่สีหน้ านันก็ยงั ดูหมอง

เศร้ า เขาควบคุมจิตใจคนพวกนีได้ แต่ไม่อาจทําให้ กลับ
มามีชีวิต พวกเขาล้ วนต้ องอยูใ่ นร่างทีเป็ นเสมือนศพเดิน
ได้ เป็ นคนตายทังเป็ นทีไร้ วิญญาณ

38
เมือปลอบประโลมเอ้ าเฉินแล้ ว อวินชิงก็เดินเข้ าไปหาลูอ่ ี
หยาง “บอกข้ าซิ หญิงผู้นนเป็
ั นใคร นางมีจดุ ประสงค์
อะไร หรื อจะบอกว่านายของเจ้ าทําเช่นนีมีจดุ ประสงค์
ใดกันแน่”

“อย่าคิดว่าจะได้ ข้อมูลอะไรจากข้ าแม้ แต่นิดเดียว ข้ าไม่

บอกเจ้ าหรอก วันนีพ่ายแพ้ แล้ ว เป็ นเพราะข้ าลูอ่ ีหยางไร้
สามารถ แต่ไม่ได้ หมายความว่าพวกเจ้ าจะโชคดีเช่นนี
ตลอดไป ยังมีครังหน้ า และครังต่อๆ ไปอีก ต้ องมีสกั ครัง
ทีจะทําให้ พวกเจ้ าต้ องถูกทําลายจนแหลกสลายเป็ น
ผุยผง” เรื องมาถึงขันนี ทุกอย่างได้ กําหนดไว้ แล้ ว การ
ปรากฏตัวของทหารเดนตายราวกับสูบพลังทังหมดไป
จากลูอ่ ีหยาง

39
“หึ เจ้ าคิดจริ งๆ หรื อว่าแผนร้ ายของเขาจะสําเร็จ ข้ า
ทําลายเขาได้ ครังหนึงแล้ ว ก็จะทําลายเขาครังทีสอง ที
สามได้ อีก หนีเลือดเมือสามปี ทีแล้ ว ข้ าจะต้ องทวงคืน !
และวันนีก็เป็ นแค่การถอนดอกเบียมาก่อนเท่านัน !”

ลูอ่ ีหยางถูกสยบลงทังๆ ยังโกรธเกรี ยวและไม่ยอมจํานน

เมิงฝูเซินได้ สงการให้
ั คนของเขาจัดการห้ องพักแขกเสีย
ใหม่ ลานบ้ านเล็กๆ แห่งนีก็กลับคืนสูค่ วามสงบอย่าง
รวดเร็ว ราตรี ทีไม่ปกตินีในทีสุดก็กลับคืนสูค่ วามเงียบ
สงบดังเดิม

40
อวินชิงยืนมองจันทราสีเงินทีค่อยๆ ลาลับขอบฟ้าอยูใ่ น
ลานบ้ าน ความคิดล่องลอยไปไกล อวินเชียนเช่อถอน
หายใจออกมาเบาๆ โอบกอดหญิงสาวทีเข้ มแข็งและ
เยือกเย็นจากด้ านหลังเงียบๆ ความรู้สกึ รักทะนุถนอม
ท่วมท้ นใจ “อวินเอ๋อร์ คิดอะไรอยูห่ รื อ”

อวินชิงชะงักไปเล็กน้ อย แล้ วเอนซบลงในอ้ อมอกทีช่วย

ให้ ใจสงบ ทอดถอนใจเบาๆ “คราวนีก็ยงั จับนางไม่ได้ ”

“อย่าร้ อนใจไป สามปี ผ่านมาแล้ ว ยังไม่ถงึ เวลา ให้ นาง

ได้ รอดตัวไปก่อนสักสองวัน” อวินชิงไม่พดู อะไรอีก ดวง
ตาเยือกเย็นไร้ อารมณ์กระเพือมไหวดูลกึ ลําดังบ่อนําอัน

41
เยือกเย็น

“ไม่พดู เรื องนีแล้ ว อวินเอ๋อร์ พรุ่งนีเรากลับกันเถอะ”

อวินชิงนิงอึงไป ลมหายใจร้ อนผ่าวเป่ ารดอยูข่ ้ างหูชวน

ให้ สนสะท้
ั าน สุ้มเสียงทุ้มตําน่าหลงใหลดังต้ องมนตร์ ดงั
ขึน “เรากลับด้ วยกันเถอะ หากท่านพ่อรู้วา่ เจ้ ายังอยู่ เขา
จะต้ องดีใจมาก” สิงสําคัญก็คือรี บกลับไป ข้ าจะได้ ไปขอ
เจ้ าแต่งงานกับท่านพ่อตา

บ้ าน คําทีศักดิสิทธิและอบอุน่ หัวใจพลันอุน่ ซ่านขึน มุม

ปากอวินชิงหยักขึนน้ อยๆ “จ้ ะ !” ในทีสุดก็จะได้ กลับ
บ้ านแล้ ว ดีเหลือเกิน !

42
ตอนที 113 - 1 เรื องราวในครั งนัน

วันถัดมา อากาศแจ่มใส งานเลียงจัดขึนอย่างคึกคักใน

ห้ องโถงใหญ่ ณ หมูบ่ ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ า ลัวชิงหลี
เฟิ งเซียงหรู จวินเยวียเฮ่าและเสินอวินซีนงร่
ั วมโต๊ ะกัน
สายตาเห็นพวกอวินชิงและอวินเชียนเช่อเดินเข้ ามา
เมิงฝูเซินก็รีบลุกขึนต้ อนรับ อวินเชียนเช่อและอวินชิงไม่
ปฏิเสธคําเชิญชวนนี พาเอ้ าเฉินเข้ าไปนังทีโต๊ ะ เหลี
ยนเอ๋อร์ กบั หมินเอ๋อร์ ทีเดินตามคนทังสามมา จึงเข้ ามา

1
ร่วมโต๊ ะจัดเลียงด้ วย

“เรื องเมือคืนวาน เป็ นความผิดของผู้แซ่เมิงเอง ทําให้ ทกุ

ท่านตกใจแล้ ว ผู้แซ่เมิงขอใช้ โอกาสนีชดเชยความผิด
สุราอาหารทีเตรี ยมไว้ นนเป็
ั นของพืนๆ ขอทุกท่านโปรด
อย่าถือสา” รอจนทุกคนนังลงทีโต๊ ะเลียงแล้ ว เมิงฝูเซิน
จึงลุกขึนยกจอกเหล้ าคารวะพร้ อมกับกล่าวคําขอโทษ

“พูดอะไรอย่างนัน หัวหน้ าเมิงให้ ข้าเฟิ งเซียงหรูพํานักทีนี

ก็ถือว่ารบกวนท่านแล้ ว ยังต้ องขอโทษอะไรอีกกัน”
เสียงอบอุน่ และสุภาพของเฟิ งเซียงหรูฟังแล้ วสบายใจ

“ปกติข้าเองก็ชอบเรื องสนุก ไม่เคยรู้สกึ ตกใจอะไร ได้

2
เปิ ดหูเปิ ดตาเสียมากกว่า หัวหน้ าเมิงต้ อนรับอย่างมี
นําใจ ข้ าเองรู้สกึ ซาบซึงยิงนัก” ลัวชิงหลีเหลือบมองอวิน
ชิงอย่างมีเลศนัย ยิมให้ นางอย่างมีเสน่ห์น่าหลงใหล

สองคนพูดตามกัน ฟั งแล้ วเหมือนเป็ นการพูดไปอย่าง

นันเอง แม้ จวินเยวียเฮ่าจะไม่ชอบพูดอะไรมาก แต่ใน
ฐานะทีเป็ นหวังแห่งแว่นแคว้ นหนึง จึงแทบไม่ต้องพูดถึง
เรื องปฏิภาณไหวพริ บ เมือเห็นสองคนพูดจบแล้ ว จึงพูด
ต่ออย่างสุขมุ “หัวหน้ าเมิงไม่ต้องใส่ใจหรอก ท่านเป็ น
ชาวยุทธ์ผ้ กู ล้ าและมีคณ
ุ ธรรม การขจัดพรรคเทียนโหม
วเรี ยกได้ วา่ เป็ นการช่วยขจัดภัยให้ ยทุ ธภพ นับว่ามีใจใฝ่
คุณธรรมน่านับถือ ข้ าขอดืมคารวะหัวหน้ าเมิงหนึงจอก
เชิญ”

3
“ได้ ทุกท่านไม่ถือโทษ นับเป็ นโชคของผู้แซ่เมิง เชิญ !”
เมิงฝูเซินหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน ท่าทางเปิ ดเผย

เฟิ งเซียงหรูกบั ลัวชิงหลีหนั ไปสบตากัน ต่างฝ่ ายต่างมี

ความเข้ าใจในแววตา ทังสองย่อมไม่อาจดูแคลนเฮ่าหวัง
ทีได้ รับความเคารพเป็ นอย่างมากจากราษฎรจวินกัว จึง
ต่างยกจอกเหล้ าขึนดืมรวดเดียวหมด อวินชิงกับอวิน
เชียนเช่อยิมน้ อยๆ แล้ วต่างก็ยกจอกเหล้ าตรงหน้ าขึน
เช่นกัน

ส่วนเอ้ าเฉินเลือกดูอาหารทีตนชอบ ให้ สาวใช้ ข้างๆ ตัก

ให้ พลางรับประทานอย่างเพลิดเพลิน

4
“เหตุการณ์นียังต้ องขอบพระคุณประมุขแห่งอวินเซียวกง
และแม่นางอวิน เรื องเมือคืน ต้ องขอบพระคุณท่านทัง
สองทีช่วยเหลือ ไม่อย่างนันต้ องเกิดการสูญเสียครังใหญ่
ในหมูบ่ ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ าอย่างแน่นอน ผู้แซ่เมิง
ซาบซึงในพระคุณยิงนัก วันนีผู้แซ่เมิงขอให้ สญ
ั ญาไว้ ณ
ทีนี ต่อไปหากท่านทังสองมีเรื องใดให้ ข้ารับใช้ ขอเพียง
ออกปาก ผู้แซ่เมิงจะไม่เกียงงอนสักคํา” หลังจากพูดจา
กันอย่างมีมารยาทแล้ ว เมิงฝูเซินก็แสดงความขอบคุณ
จากใจจริ งต่อทังสอง ถ้ อยคํานันเต็มไปด้ วยความจริ งใจ

สายตาของอวินเชียนเช่อกวาดมองสองสามคนในทีนัน
สีหน้ าเรี ยบเฉย มุมปากหยักขึนน้ อยๆ “ข้ าเคยบอกแล้ ว
นีเป็ นเพียงเรื องเล็กน้ อย หัวหน้ าเมิงไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ
หรอก”

5
“ประมุขอวินต่างหากทีมีจิตใจเยียงผู้กล้ าอย่างแท้ จริ ง
ทังยังใจกว้ าง ผู้แซ่เมิงรู้สกึ เลือมใสยิงนัก แต่เรื องนําใจ
ยิงใหญ่นี ผู้แซ่เมิงไม่อาจลืมได้ ประมุขอวินไม่ปรารถนา
จะรับความชอบไว้ ผู้แซ่เมิงก็จะขอจดจําไว้ ในใจ มา
วันนีให้ ข้าทําหน้ าทีเจ้ าบ้ าน เชิญทุกท่านดืมกินให้ เต็มที”
เมิงฝูเซินเป็ นคนโผงผางตรงไปตรงมา เห็นดังนันก็ไม่พดู
เรื องเดิมให้ มากความอีก แล้ วเชือเชิญทุกคนให้ ร่วมดืม
กิน

ลัวชิงหลี เฟิ งเซียงหรูและจวินเยวียเฮ่าต่างไม่พดู สักคํา

ยุทธภพและราชสํานักเป็ นเหมือนสองระบบทีแยกกัน ดัง
นันการทีเมิงฝูเซินให้ คํามันสัญญาไว้ กบั อวินเชียนเช่อ
6
พวกเขาต่างก็ไม่ได้ ใส่ใจ ขอเพียงไม่สง่ ผลกระทบมาถึง
พวกเขาจนเกินไป ย่อมเป็ นสิงทีรับได้ จึงต่างยกจอก
เหล้ าขึนทันที

“อวินซีเองก็ขอคารวะแม่นางมูห่ รงและประมุขอวินด้ วย
หนึงจอก ขอบพระคุณทีท่านทังสองช่วยเหลือท่านหวัง
อวินซีซาบซึงใจยิงนัก ข้ าร่วมกับเฮ่าหวังขอขอบคุณท่าน
ทังสองด้ วย” ขณะทีทังแขกและเจ้ าบ้ านกินดืมกันอย่าง
เต็มที บรรยากาศสมัครสมานกลมเกลียว เสียงอันอ่อน
โยนประดุจสายนําของเสินอวินซีก็ดงั ขึน เสินอวินซีมองดู
อวินชิงอย่างอ่อนโยน ดวงตางามทอประกายวาววาม
ประดุจผืนนํา นางจงใจเน้ นคําว่า ‘แม่นางมูห่ รง’ ด้ วย
เจตนาจะเตือนอวินชิงถึงฐานะของอวินชิงในปั จจุบนั ทัง

7
จะอวดตําแหน่งและฐานะของนางเอง เพียงแต่นาง
ประเมินตัวเองสูงเกินไปสักหน่อย

ทีโต๊ ะจัดเลียงต่างเงียบกันไปครู่หนึง ทุกคนหยุดชะงัก

แล้ วมองดูคนสองคนทีมองกันและกันอยูเ่ งียบๆ

อวินชิงเหลือบมอง ดวงตาแจ่มใสดูนิงสงบไร้ อารมณ์

กระเพือมไหว มองไม่ออกถึงความยินดียินร้ าย ตอนที
นางเพิงเข้ ามาในห้ องโถงก็เหลือบมองเสินอวินซีเพียง
แวบเดียวจากนันก็ไม่มองอีก เดิมทีคิดว่านางคงจะรู้จกั
เจียมตัวบ้ าง ไม่คิดว่าจะอดรนทนไม่ไหวจนต้ องพูดจา

8
ท้ าทายขึนมา อวินชิงเลิกคิว ในเมือคิดจะแสดงตนว่า
เป็ น ‘กุลสตรี ผ้ แู สนดี’ อย่างนี ก็ไม่เห็นจําเป็ นต้ องหัก
หน้ าอีกฝ่ ายมิใช่หรื อ เช่นนันจึงยิมน้ อยๆ แล้ วว่า “ ‘แม่
นางเสิน’ เกรงใจเกินไปแล้ ว ก็เหมือนกับทีเช่อเพิงพูดไป
นีก็แค่เรื องเล็กน้ อยเท่านัน ‘แม่นางเสิน’ ไม่จําเป็ นต้ องใส่
ใจ อีกอย่าง เฮ่าหวังก็มีวรยุทธ์สงู ส่ง กําราบโจรกระจอก
แค่ไม่กีคนย่อมไม่ต้องขอแรงผู้อืน ‘แม่นางเสิน’ กล่าว
ขอบคุณเช่นนีดูจะเป็ นการขอบคุณทีมากไปสักหน่อย”
ต่อให้ ร้ ูแก่ใจว่าคําพูดเชิงถ่อมตนของอีกฝ่ ายทีแท้ มี
เจตนาจะยกสถานะตัวเอง แต่นางก็ทําเป็ นไม่ร้ ู แล้ ว
ตอบกลับแบบตาต่อตาฟั นต่อฟั น

คําพูดนีร้ ายกาจไม่เบา ความหมายก็คือสิงทีเจ้ าเห็นว่า

สําคัญ ข้ าเห็นมันเป็ นเพียงเรื อง ‘เล็กน้ อย’ เท่านัน และที

9
เจ้ าแสดงการขอบคุณพร้ อมทังยกฐานะตัวเองก็เป็ น
เพียงเรื องน่าขัน ‘แค่นน’
ั คนทีนังอยู่ ณ ทีนันล้ วนทรง
ปั ญญา ย่อมเข้ าใจความหมายโดยนัยของคําพูดนีอย่าง
แจ่มแจ้ ง แต่ก็แสดงความเป็ นผู้ดี ไม่ถือสาหาความ ‘ก็
เท่านัน’ ส่วนเรื องฐานะของทังสองฝ่ ายและความแค้ นที
ทังสองมีตอ่ กัน พวกเขาก็พอจะรู้มาบ้ าง คําพูดทีเสินอ
วินซีเอ่ยขึนมาดูเหมือนจะฉลาด แต่แท้ ทีจริ งแล้ วเป็ นการ
หาเรื องให้ ตวั เองต้ องเสียหน้ าจากการประเมินตัวเองสูง
เกินไป สองสาวปะทะกัน เห็นได้ ชดั ว่าเวลานี อวินชิงดู
จะมีภาษี กว่านิดหน่อย ส่วนพวกเขา ก็คิดเสียว่ามาดูงิว
ก็แล้ วกัน !

ลัวชิงหลีสะบัดกางพัดออกดัง ‘พรึบ’ มองดูสองคนโต้

10
คารมกันอย่างไม่ทกุ ข์ไม่ร้อน มุมปากประดับยิม ดูหล่อ
เหลาชวนมอง เฟิ งเซียงหรูไม่พดู สักคํา เพียงแค่ยมอย่
ิ าง
สุภาพ มือเรี ยวยาวยกจอกเหล้ าตรงหน้ าขึนมา จิบเหล้ า
ด้ วยท่าทีอนั สง่างาม ลอยหน้ าอย่างผ่อนคลาย

เอ้ าเฉินเงยศีรษะเล็กๆ ขึน เหลือบมองเสินอวินซีทีมีสี

หน้ าเหมือนคาดไม่ถงึ ด้ วยแววตาเหยียดๆ พลางพูดกับ
ตัวเองในใจ ผู้หญิงปั ญญาอ่อน อยูด่ ีๆ ก็มาหาเรื องท่าน
แม่ จะตายอย่างไรยังไม่ร้ ูเลย

ส่วนอวินเชียนเช่อนันกําลังปลาบปลืมเพราะคําว่า ‘เช่อ’
ทีอวินชิงพูดไปเมือครู่ ริ มฝี ปากงามจึงหยักยิมสมบูรณ์
แบบ มองดูอวินชิงเจรจาพาทีอย่างรื นรมย์เสมือนไม่มี
อะไรเกิดขึนด้ วยแววตารักใคร่ ต่อให้ มีหน้ ากากหยกปิ ด
11
บังใบหน้ าไว้ คนอืนๆ ก็ยงั รู้สกึ ได้ ถงึ ความรื นเริ งอันสดใส
ประดุจแสงตะวันอันเจิดจ้ าในเหมันตฤดู

ดวงตาอันลําลึกของจวินเยวียเฮ่าฉายแววเจ็บปวดออก
มาทันที ความรักของคนทังสองลึกซึงถึงขันนีตังแต่เมือ
ไหร่ ชิงเอ๋อร์ ได้ พบกันอีกครัง ข้ าช้ าไปก้ าวหนึงแล้ วใช่
หรื อไม่

คําว่า ‘แม่นางเสิน’ ทีเน้ นยําครังแล้ วครังเล่า เสินอวินซี

ฟั งแล้ วเหมือนมีเข็มคอยทิมแทงหัวใจก็ไม่ปาน สามปี
มานีจวินเยวียเฮ่าไปประจําการทีด่านชายแดน และ
ปฏิบตั ิกบั นางราวกับคนแปลกหน้ า แม้ กลับมาอยูท่ ีจวน
แล้ วตังแต่เมือสามเดือนก่อน แต่ก็กลับไม่มาพบหน้ านาง
คําพูดตอกยําว่า ‘แม่นางเสิน’ ของอวินชิงได้ ยินแล้ ว
12
เหมือนการประจานให้ อบั อาย ใบหน้ าขาวเนียน
ประเดียวก็ดําคลําประเดียวก็ซีดเผือด มุมปากทีแข็ง
ค้ างแทบจะรักษาอาการสงบเยือกเย็นไว้ ไม่ไหว มือเล็ก
เรี ยวงามซึงบีบจอกเหล้ าไว้ แน่นด้ วยแรงโทสะนันสัน
ระริ ก

“ ‘แม่นางมูห่ รง’ ลืมแล้ วหรื อ อวินซีเป็ น...ชายารองของ

เฮ่าหวัง หญิงทีมีสามีแล้ ว ไยเจ้ ายังเรี ยกว่า ‘แม่นาง’ ข้ า
ต่างจากแม่นางมูห่ รงทีบัดนีมีอิสระเสรี จะไปไหนมาไหน
ก็ได้ ตามใจชอบ” เสินอวินซีเหลือบมองเฮ่าหวัง สุดท้ าย
ก็แก้ คําว่า ชายาหวัง ทีจวนจะมาถึงปากแล้ วให้ เป็ น
ชายารอง

“หืม” อวินชิงเลิกคิว ดวงตาสดใสเหลือบไปมองจวินเย

13
วียเฮ่าทีนังเงียบแวบหนึง แล้ วหันมามองดูสีหน้ าของ
เสินอวินซีทีพยายามรักษาอาการอ่อนโยนไว้ ทันใดนันก็
ทําหน้ าเหมือนเพิงนึกขึนได้ “ทีนีไม่ใช่จวินกัวและไม่ใช่
จวนหวัง อวินชิงเลยลืมนึกถึงฐานะของแม่นางเสินไปชัว
ขณะ ชาวยุทธ์มกั ไม่ทนั ได้ สนใจรายละเอียดเล็กๆ น้ อยๆ
คิดว่าชายารองเสินผู้ ‘สุภาพอ่อนโยน’ คงจะไม่ถือสา
หรอกนะ”

เห็นสีหน้ าไม่ประสีประสาของอวินชิง ไฟโกรธของเสินอ

วินซีก็พลุง่ พล่าน ขบเขียวเคียวฟั น นังคนชันตําช่าง
บังอาจนัก นีมันจงใจชัดๆ จงใจจะทําให้ นางต้ องอับอาย
ต่อหน้ าผู้คน แม้ ในใจโกรธเกรี ยวแต่ไม่อาจบันดาลโทสะ
ได้ เพียงคําว่า สุภาพอ่อนโยน จากนังคนชันตํา นางก็
หมดหนทางให้ ถอย ถ้ านางถือสาก็เท่ากับบอกว่านางไม่

14
ได้ สภุ าพอ่อนโยน หากแต่เป็ นคนใจแคบ ภาพลักษณ์อนั
อ่อนโยนทีนางเพียรรักษาไว้ ตอ่ หน้ าท่านหวังย่อมต้ องถูก
ทําลายจนไม่เหลือดี ดังนันนางจึงได้ แต่ต้องอดกลันไว้
แล้ วพยายามฉีกยิม ตอบไปว่า “ไม่หรอก ข้ าไม่ถือ”

“ชายารองเสินทีแท้ มีความอดกลัน ช่างสูงส่งนัก ส่วน

เรื องอิสระเสรี นน”
ั มุมปากอวินชิงหยักยิม “คนทีหัวใจถูก
กักขังคิดดูแล้ วชัวชีวิตนีคงได้ แต่เหม่อมองท้ องฟ้าทว่าไม่
อาจเห็นความงามได้ ช่างน่าสงสาร น่าสงสารจริ งๆ”

เหลียนเอ๋อร์ หลุดขํา ‘พรึด’ ออกมา อย่างนีต้ องเรี ยกว่าชา

ยารองเสินอยูด่ ีไม่วา่ ดี คุณหนูไม่ทําให้ นางเดือดร้ อน
นางก็ควรยินดี กลับยังคอยหาเรื องเดือดร้ อนไม่จบไม่สนิ
15
ช่างเป็ นหญิงโง่ทีน่าสงสารนัก

“นังคนใช้ นีกล้ าดีนกั เจ้ าหัวเราะเยาะข้ ารึ” เสินอวินซีพดู

ขึนอย่างเกรี ยวกราด ขนาดสาวใช้ ตําต้ อยยังกล้ ามาเยาะ
เย้ ยนาง ช่างน่าอับอายนัก !

เมือเห็นดวงตาคูง่ ามของเสินอวินซีราวกับจะพ่นไฟได้
กําลังจับจ้ องตัวเองอยู่ เหลียนเอ๋อร์ ก็ถลึงตามองกลับ
จากนันก็คีบอาหารใส่ชามหมินเอ๋อร์ ท่าทางราวกับไม่ใส่
ใจ ยิมแย้ มแล้ วพูดว่า “หมินเอ๋อร์ กินให้ มากๆ หน่อย กิน
อิมแล้ วจะได้ มีอารมณ์ดงู ิว” ส่วนทีว่าทําไมต้ องคีบอา
หารให้ หมินเอ๋อร์ นนั นางก็แค่ทําไปอย่างนันเอง

16
หมินเอ๋อร์ ก้มหน้ าท่าทางกระอักกระอ่วน กินอาหารใน
ชาม หูก็แดงกําขึนมาอย่างน่าสงสัย เสวียนเฟิ งยืนมอง
เหตุการณ์อยูด่ ้ านหลัง ดวงตาดําขลับก็วาวโรจน์อย่างไม่
ค่อยสบอารมณ์ จ้ องมองสองคนทีทําท่าทางกระหนุงก
ระหนิงตาเขม็ง ราวกับจะจ้ องให้ แผ่นหลังทังสองคนทะลุ
เป็ นรูกระนัน

บังอาจ ! ทําอย่างนีเหมือนไม่เห็นนางอยูใ่ นสายตาชัดๆ

เสินอวินซีพยายามสะกดกลันความโกรธทีพลุง่ พล่าน
เมือได้ เห็นอวินชิงพูดคําว่า ‘สุภาพอ่อนโยน’ ออกมา

นังคนชันตํา อะไรทีบอกว่าลืมนึกถึงฐานะของนาง เห็น

อยูช่ ดั ๆ ว่าอวินชิงจงใจทําให้ นางต้ องขายหน้ า สักวัน
17
นางจะต้ องเอาศีรษะอวินชิงมาเซ่นสังเวยวิญญาณพี
สาวในสวรรค์ให้ จงได้ ยังนังคนใช้ ชนตํ
ั านันด้ วย กล้ ามา
หัวเราะเยาะนาง ไม่ช้าก็เร็วสักวันจะต้ องถลกหนังนังนี
ให้ ได้ คอยดูเถอะ !

เสินอวินซีพยายามสะกดกลันความโกรธไว้ แล้ วสงบใจ

ลง เก็บอาการฉุนเฉียวแล้ วเอ่ยปากอย่างอ่อนโยน “แม่
นางมูห่ รงความคิดอ่านเรี ยบง่ายไม่ซบั ซ้ อน อวินซียอ่ ม
ไม่อาจถือสาแม่นางมูห่ รง สาวใช้ คนนีอาจไม่ร้ ูประสี
ประสาไปบ้ าง แต่เห็นแก่แม่นางมูห่ รง ข้ าก็จะไม่เอาเรื อง
ไม่วา่ จะพูดอย่างไร คราวนีก็นบั ว่าเป็ นโชคดีทีทังสอง
ท่านยืนมือมาช่วยเหลือ ท่านหวังและข้ าผู้เป็ นภรรยาจึง
รอดพ้ นจากภยันตรายมาได้ ” สีหน้ ายิมแย้ มอ่อนหวาน

18
สง่างาม แล้ วก็เปลียนเรื อง “แต่วา่ อวินซีสงสัยนัก แม่
นางมูห่ รงรู้ได้ อย่างไรว่าจะมีมือลอบสังหารบุกมา”

อวินชิงเลิกคิว ความคิดอ่านเรี ยบง่ายไม่ซบั ซ้ อนงันรึ ก็

คือแอบเหน็บว่านางไม่ร้ ูประสาสินะ ยัยงีเง่า ประโยค
หลังก็คงไม่แคล้ วบอกเป็ นนัยว่านางรู้เห็นเป็ นใจกับพวก
มือลอบสังหาร มุมปากจึงหยักขึนอย่างเหยียดหยาม
“ฮ่าๆ ถ้ าอย่างนันตามความคิดเห็นอันสูงส่งของชายา
รอง คิดว่าเป็ นอย่างไรเล่า”

“ซีเอ๋อร์ ---” จวินเยวียเฮ่านิวหน้ าน้ อยๆ ดวงตาทีมองไป

ยังเสินอวินซีมีประกายหม่น

19
เสินอวินซียมแย้
ิ มอ่อนหวาน แล้ วพูดด้ วยนําเสียงอ่อน
โยน “ซีเอ๋อร์ ก็แค่แปลกใจ แม่นางมูห่ รงกับประมุขอวิน
ล่วงรู้ความเคลือนไหวของคนพวกนันได้ อย่างไร แล้ วยัง
เรื องพิษ กับทหารเดนตายกลุม่ นันทีดูเหมือนจะติดตาม
คุณชายน้ อยมา ไม่ทราบว่าเหตุใดพวกเขาจึงเชือฟั งคํา
สังของคุณชายน้ อย หรื อทุกคนไม่สงสัยอยากรู้กนั บ้ าง
เลยหรื อ”

ต้ องบอกว่าคราวนีเสินอวินซีทําทีเหมือนจะขอความรู้ ไม่
เพียงดึงอวินเชียนเช่อให้ ออกมา ยังฉลาดพูดเรื องทีอยูใ่ น
ความสนใจของทุกคน

พอเสินอวินซีพดู จบก็ดงึ ดูดความสนใจของทุกคนไว้ ได้

จริ งๆ ทุกคนมองดูสองคนตอบโต้ ประชันไหวพริ บกัน
20
อย่างเพลิดเพลินก็จริ ง แต่เมือเทียบกับเหตุการณ์เมือคืน
นีแล้ ว พวกเขากระหายใคร่ร้ ูเรื องนีมากกว่า แม้ พอจะ
สืบพบเงือนงําบางอย่างในทางลับ แต่ดจู ากสถานการณ์
เมือคืนนีแล้ ว เห็นได้ ชดั ว่าข่าวทีอวินเชียนเช่อสืบมาได้
นันละเอียดกว่าของพวกเขามาก โดยเฉพาะเรื องของ
ทหารเดนตาย สิงทีพวกเขาเห็นกับตาก็ยิงน่าประหลาด
ดังนันจึงไม่มีใครขัดขึนมา ตรงกันข้ ามกลับจ้ องมองอวิน
ชิงและอวินเชียนเช่ออย่างตืนเต้ น

มีเพียงจวินเยวียเฮ่าทีขมวดคิวอย่างแทบไม่ทนั สังเกต
เห็น ดวงตาเยือกเย็นมีประกายหม่นทียากจะเข้ าใจ

21
ตอนที 113 - 2 เรื องราวในครั งนัน

22
เหลียนเอ๋อร์ เหลือบมองทุกคนซึงมีสีหน้ ากระตือรื อร้ น
ปากเล็กๆ ก็หยักยิมบางๆ เกิดความรู้สกึ ยินดี คุณชาย
น้ อยมีความสามารถมากเชียวนะ พูดแล้ วพวกเจ้ าจะ
ตกใจเอาน่ะสิ

เอ้ าเฉินดูผอ่ นคลาย ก้ มหน้ าก้ มตารับประทานอาหารใน

ชามตลอดเวลา ไม่สนใจว่าใครจะมีทา่ ทีอย่างไร ทังไม่
สนใจการโต้ ตอบบนโต๊ ะอาหาร ปากเล็กๆ เอาแต่เอ่ยชม
“อร่อยจัง อร่อยมากๆ เลย”

อวินเชียนเช่อลูบศีรษะน้ อยๆ ของเอ้ าเฉิน แล้ วพูดอย่าง

อ่อนโยน “ชอบก็กินมากๆ นะ” เสียงนันอ่อนโยน ท่าทาง
สุขมุ ราวกับเซียน เวลานีกลับชวนให้ ขนลุกอย่างบอกไม่
ถูก “ทุกท่านอย่าทําให้ เจตนาดีของหัวหน้ าเมิงต้ องเสีย
23
เปล่า เมือยังมีของดีๆ ให้ กินก็กินให้ เสียมากๆ เถอะ”
แล้ วเหลือบมองเสินอวินซีด้วยสีหน้ าเรี ยบเฉย สายตานัน
แฝงด้ วยพลังกดดันเหลือจะเอ่ย “อยากจะได้ คําอธิบาย
จากข้ า เจ้ ายังไม่คคู่ วรหรอก”

เสินอวินซีนิงอึงไป แววตาตืนๆ ยิมหยันแล้ วว่า “นี ข้ า...

ข้ าและท่านหวังก็แค่อยากรู้เท่านันเอง”

อวินชิงหรี ตา มองดูสีหน้ าเสินอวินซีทีไม่เผยพิรุธใดออก

มาสักนิด ดวงตาเยือกเย็นวาบประกายคมปลาบ บาง
ครังการไม่เผยพิรุธก็เป็ นพิรุธอย่างหนึง แล้ วดวงตาเจิด
จ้ าก็คอ่ ยๆ เผยแววเยือกเย็น ไม่รอให้ จวินเยวียเฮ่าพูดขึน
ก็ชิงตัดหน้ า “บางทีความอยากรู้อยากเห็นทีมากเกินไปก็
ไม่ใช่เรื องดี ไม่เคยได้ ยินหรื อทีเขาว่ากันว่าความอยากรู้
24
อยากเห็นฆ่าแมวได้ ”

เสินอวินซีถงึ กับสะดุ้ง รังสีของทังสองคนชักจะแกร่งกล้ า

เกินไปเสียแล้ ว ทําให้ คนอืนรู้สกึ ถึงความกดดัน
อย่างบอกไม่ถกู จนนางไม่กล้ าประสานสายตากับคนทัง
สอง

“มาๆ ทุกคนรี บกินกันเถอะ อาหารเย็นแล้ วจะไม่อร่อย

ลองชิมดูวา่ ฝี มือพ่อครัวหมูบ่ ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ าของ
ข้ าเป็ นอย่างไรบ้ าง จะถูกปากแขกผู้มีเกียรติบ้างหรื อไม่”
เมือเห็นบรรยากาศชักจะไม่ดี เมิงฝูเซินจึงหัวเราะร่าแล้ ว
เชือเชิญทุกคนให้ รับประทานเพือทําลายบรรายากาศที
อึดอัด

25
“ชิงเอ๋อร์ เหตุใดความอยากรู้อยากเห็นถึงทําให้ แมวตาย
ได้ เล่า เรื องนีเกียวกับแมวอย่างไรกันรึ” ลัวชิงหลีเหลือบ
มองเสินอวินซี แล้ วทันใดก็ยมออกมา
ิ ดวงตาเจิดจ้ าเต็ม
ไปด้ วยแววรื นเริ ง เขาละอยากจะรู้นกั เชียว เหตุใดนาง
จึงมักจะมีคําพูดทีน่าสนใจอย่างนัน

เอ่อ...อวินชิงเลิกคิวจนหน้ าผากย่น ดวงตาดําขลับจ้ อง

มองลัวชิงหลี แล้ วถามอย่างจริ งจัง “เจ้ าอยากรู้จริ งๆ
หรื อ”

ลัวชิงหลีตะลึงงันเมือถูกสะกดด้ วยสายตาอันจริ งจังของ

นาง ดวงตาทีสดใสเยือกเย็นคูน่ ีเมือสามปี ก่อน คราใดที
ได้ พบกันก็มกั ดึงดูดสายตาเขาไว้ จนต้ องมองตามอย่าง
26
ไม่ร้ ูตวั หัวใจเริ มเต้ นรัว ความปลาบปลืมทียากจะ
อธิบายพลุง่ ขึนในหัวใจ เขาปรารถนาจะมีหวั ใจทีเต้ นรัว
เพราะนางไปชัวชีวิต มุมปากจึงหยักขึน เผยรอยยิมอัน
เปี ยมเสน่ห์ “อยากสิ”

เหลียนเอ๋อร์ เกือบจะสําลักนําออกมา จ้ องมองชายหนุ่ม

ทีจ้ องมองคุณหนูของนางอย่างเคลิบเคลิม แล้ วแอบพูด
กับตัวเอง หลีหวังรู้ตวั หรื อเปล่าว่าพูดอะไร แล้ วหันไป
มองเอ้ าเฉิน หัวใจก็เต้ นตึกตักๆ แย่แล้ ว แย่แล้ ว ได้ แต่
ภาวนาในใจ ขอให้ เจ้ าโชคดีก็แล้ วกัน ให้ คณ
ุ ชายน้ อยมี
เมตตากับเจ้ าบ้ าง

สําหรับคนทีอยากรู้อยากเห็นเช่นนี อวินชิงมักจะชอบใช้
27
วิธีให้ เขาได้ ลมรสด้
ิ วยตัวเอง ทําอย่างนีจึงจะเข้ าใจอย่าง
ลึกซึงและจดจําประทับใจไปอีกนาน ลัวชิงหลีตอบรับ
อย่างไม่ลงั เล ผลก็คือต้ องเสียใจจนนําตาเล็ดเลยทีเดียว

เอ้ าเฉินเงยหน้ าขึน ดวงตาดําขลับเปล่งประกายราวกับ

ดวงดาวทีเจิดจ้ าทีสุดบนฟากฟ้าเหมันตฤดู ปากเล็กๆ
เอ่ยออกมา “เจ้ าอยากรู้จริ งๆ หรื อ”

ลัวชิงหลียมยั
ิ วแล้ วบอกว่า “เจ้ าอยากจะบอกหรื อเปล่า
ล่ะ”

เอ้ าเฉินมองเขาอย่างเหยียดๆ คนปั ญญาอ่อน หาเรื อง

28
เดือดร้ อนให้ ตวั เองอย่างนี แล้ วจะไม่ช่วยให้ สมปรารถนา
ได้ รึอย่างไร ไม่หรอก เขาจะทําให้ ลวชิ
ั งหลีได้ ตามทีใจ
ปรารถนาเลยล่ะ ! มือเล็กๆ ยกขึน แล้ วบอกว่า “เช่นนัน
ก็ได้ เลย ตามทีเจ้ าต้ องการ” พูดจบก็ก้มหน้ าก้ มตากิน
ของอร่อยต่อ ทีจริ งเอ้ าเฉินนันมีมารยาทบนโต๊ ะอาหาร
จะหยิบจับทําอะไรก็สภุ าพเรี ยบร้ อยเป็ นผู้ดีตามชาติ
กําเนิด

ลัวชิงหลีองไป
ึ แค่นีเองหรื อ ดวงตาเรี ยวงามกะพริ บ
ปริ บๆ แววตาดูสบั สนงงงวยไม่น้อย ทุกคนต่างมองดู
เด็กน้ อยทีก้ มหน้ าก้ มตากิน มีเพียงเมิงฝูเซินทีจ้ องมอง
ใบหน้ าด้ านข้ างของเอ้ าเฉินราวกับครุ่นคิดอะไรอยู่ จะ
พูดให้ เจาะจงลงไปก็คือเขาเห็นอะไรบางอย่างสีขาวๆ
อยูท่ ีคอของเอ้ าเฉิน เหลียนเอ๋อร์ สา่ ยศีรษะ ในใจเตรี ยม

29
ไว้ อาลัยให้ ลวชิ
ั งหลีเรี ยบร้ อยแล้ ว

หลังรับประทานอาหาร ลัวชิงหลีก็ได้ จ่ายให้ กบั ความ

อยากรู้อยากเห็นของตนจริ งๆ ตัวของเขาแข็งค้ าง มีแต่
ลูกตาทีกลอกไปมาได้ จึงได้ ลมรสประสบการณ์
ิ ของคนที
ตายทังเป็ นด้ วยตัวเอง จากนันเป็ นต้ นมา เขาก็ไม่กล้ า
บุม่ บ่ามหาเรื องกับเจ้ าปี ศาจน้ อยอีกเลย หากไปล่วงเกิน
เข้ าเมือไหร่ ก็จะได้ ร้ ูวา่ เสียใจจนนําตาเล็ดนันเป็ นอย่าง
ไร

หลังกินเลียงมือนัน อวินเชียนเช่อก็ขอลาจะเดินทางกลับ
เมิงฝูเซินคะยันคะยอให้ อยูต่ อ่ แต่ก็ไม่สําเร็จ จึงได้ แต่
ช่วยทุกคนจัดเตรี ยมข้ าวของ พวกจวินเยวียเฮ่าได้ ยินว่า
30
อวินชิงจะไปแล้ ว ก็รีบบอกว่าตนก็จะออกเดินทางด้ วย
เฟิ งเซียงหรูเดิมอยากจะรังอวินชิงให้ อยูเ่ ป็ นแขกทีเยียกัว
ต่อไป แต่จนใจทีอวินชิงจากบ้ านมานานสามปี แล้ วนาง
จึงโหยหาอยากจะกลับไป เฟิ งเซียงหรูไม่อาจทัดทาน จึง
ได้ แต่บอกว่าเมือมีโอกาส คราวหน้ าขอให้ มาเป็ นแขก
ของเยียกัว ถึงเวลานันเขาจะต้ อนรับขับสู้นางเป็ นอย่างดี

......

ยามคําคืน แสงไฟจากตะเกียงให้ ห้องหนังสือของหมู่

บ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ าดูสว่างไสว เมิงฝูเซินนังอยูใ่ น

31
ห้ องหนังสือ สองมือลูบคลําหยกสีขาวนวลราวกับไขมัน
แพะ สายตาดูเลือนลอยอยูน่ าน สุดท้ ายก็ทอดถอนใจ
ออกมา แล้ วลุกขึนเดินไปยังประตูแล้ วออกไปข้ างนอก
ชายแขนเสือสะบัด ไฟตะเกียงก็ดบั วูบ ทังห้ องจมอยูใ่ น
ความมืดมิด

เดินไปยังห้ องพักแขก แล้ วเมิงฝูเซินก็เคาะประตูเบาๆ

เสียงเคาะดังทึบหนักได้ ยินชัดเจนในคําคืนทีเงียบสงัด
เช่นนี

เหลียนเอ๋อร์ เปิ ดประตู เมือเห็นเมิงฝูเซินก็ยมแล้

ิ วว่า “หัว

32
หน้ าเมิง ดึกดืนป่ านนีแล้ ว มีเรื องอะไรหรื อ”

สีหน้ าของเมิงฝูเซินฉายแววเคร่งเครี ยด บอกว่า “ผู้แซ่

เมิงมาหาแม่นางอวิน ไม่ทราบว่าสะดวกให้ พบหรื อไม่”

เหลียนเอ๋อร์ ตกตะลึง เหตุใดหัวหน้ าเมิงจึงดูเคร่งเครี ยด

นัก ขณะทีเหลียนเอ๋อร์ มวั แต่ตะลึงอยูน่ นั ก็มีเสียงอัน
เยือกเย็นทีไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ดังออกมาจากในห้ อง
“เหลียนเอ๋อร์ เชิญหัวหน้ าเมิงเข้ ามาเถอะ”

“เจ้ าค่ะ คุณหนู” เหลียนเอ๋อร์ รับคําแล้ วหันไปพูดกับ

เมิงฝูเซิน “หัวหน้ าเมิง เชิญเข้ ามาเจ้ าค่ะ”

33
ใต้ แสงตะเกียงเหลืองนวล อวินชิงกับอวินเชียนเช่อนังอยู่
ตรงข้ ามกัน เมือเห็นเมิงฝูเซินเดินเข้ ามาก็ยมให้
ิ แล้ วว่า
“หัวหน้ าเมิง เชิญนัง เหลียนเอ๋อร์ ยกนําชา”

“ขอบคุณแม่นางอวิน ประมุขอวิน ข้ ามารบกวนยาม

วิกาล ต้ องขออภัยด้ วย” เมิงฝูเซินเข้ ามาในห้ องก็มอง
สํารวจรอบๆ สีหน้ าเคร่งเครี ยด “ผู้แซ่เมิงมาเพราะมีเรื อง
หนึงทียังไม่กระจ่าง จึงอยากจะมาขอคํายืนยันจากแม่
นางอวิน หวังว่าแม่นางอวินจะช่วยคลายความสงสัยให้
ผู้แซ่เมิงได้ ”

“หืม” อวินชิงเลิกคิวน้ อยๆ “หัวหน้ าเมิงมีอะไรก็เชิญ

บอกกล่าวมาตรงๆ เถอะ”

34
เมิงฝูเซินสีหน้ านิงขึง ราวกับคิดหนักอยูว่ า่ จะพูดอย่างไร
ดี อวินชิงเองก็ไม่เร่งเร้ า พอเหลียนเอ๋อร์ ยกชามาให้ แล้ ว
ห้ องก็ตกอยูใ่ นความเงียบไปชัวขณะ ครู่ใหญ่ เมิงฝูเซิน
จึงหยิบชินหยกขาวนวลออกมายืนให้ ตอ่ หน้ าอวินชิง

อวินชิงหรี ตาลง ชัวพริ บตาดวงตาก็เปล่งประกาย พินิจดู

หยกชินนันอย่างถีถ้ วน แล้ วก็พบจุดทีน่าแปลก
ประหลาดเล็กๆ ดวงตาวาบประกายเหมือนจะเข้ าใจ
อะไรบางอย่าง แต่ยงั ต้ องการให้ แน่ใจก่อน อวินเชีย
นเช่อเหลือบมองป้ายหยก แววตาก็วาบประกายเหมือน
จะเข้ าใจอะไรบางอย่างเช่นกัน เขาจับฝาถ้ วยชา เป่ าลม
ผ่านขอบถ้ วยจนนําชาเกิดระลอกน้ อยๆ

35
“แม่นางอวินเคยเห็นป้ายหยกนีหรื อไม่” เมิงฝูเซินมองดู
อวินชิงด้ วยแววตาเป็ นประกาย มีแววคาดหวังอยูใ่ นนัน

อวินชิงมองดูเขา ไม่แสดงท่าทีอะไร “ไม่เคย” ได้ ยินดัง

นัน เมิงฝูเซินก็มีแววผิดหวัง เป็ นเพราะเขาคาดหวังมาก
เกินไปจนมองผิดไปหรื อนี

“ป้ายหยกนีมีความหมายอย่างไรหรื อ”

เมิงฝูเซินลูบป้ายหยก เผยรอยยิมขืน “แม่นางอวินคงไม่

ทราบ นีคือป้ายหยกของตระกูลเมิง พ่อของข้ าแกะมัน
ขึนมา ภายหลังจึงได้ สง่ มอบให้ ข้า”

36
ทีแท้ เป็ นอย่างนี “ทีหัวหน้ าเมิงมาก็เพือ...”

“เฮ้ อ” เมิงฝูเซินถอนหายใจ แล้ วเริ มเล่าเรื องในอดีตที

ผ่านมาเนินนานแล้ ว “พ่อข้ ามีพีน้ องอยูค่ นหนึง ว่าไป
แล้ วข้ าควรเรี ยกเขาว่าลุงใหญ่ ตอนห้ าขวบลุงใหญ่หาย
ตัวไปเนืองจากเหตุไม่คาดฝั นครังหนึง ภายหลังปู่ ส่งคน
กลุม่ ใหญ่ออกไปตามหา แต่น่าเสียดายทีไร้ ข่าวคราว
ตลอดเวลาทีผ่านมา เราไม่ทราบชะตากรรมท่านลุงใหญ่
เลย พ่อข้ าเล่าให้ ฟังภายหลังว่า ย่ายังเอาแต่กอดพ่อแล้ ว
ร้ องไห้ อยูบ่ อ่ ยๆ เพราะในใจของย่ายังห่วงใยความเป็ น
ไปของลุงใหญ่อยูเ่ สมอ ปู่ ได้ แต่แอบมานังทอดถอนใจ
คนเดียว ตอนนันพ่อยังเล็กจึงไม่เข้ าใจ จนกระทังวันหนึง
ได้ เห็นภาพลุงใหญ่ในห้ องหนังสือของปู่ จึงวิงไปถามปู่
จากนันจึงค่อยเข้ าใจว่าทีแท้ ตวั ท่านยังมีพีชายใหญ่อยู่

37
ร่วมโลกด้ วย น่าเสียดายทีไม่พบเบาะแสเลย แม้ พอ่ จะ
รู้สกึ เสียใจ แต่เมือเห็นย่าและปู่ ก็ต้องสะกดกลันความ
ปรารถนาในใจไว้ พ่อรู้วา่ ในใจพวกท่านต่างก็เจ็บปวด
จึงเริ มออกตามหา

“ในทีสุดวันหนึงก็มีคนผู้หนึงมาถึงบ้ าน ปู่ ดีใจมาก พ่อ

เองก็ดีใจ ในบ้ านมีเสียงหัวเราะเพิมขึนมา แต่ไม่นานนัก
จู่ๆ ปู่ ก็บนั ดาลโทสะจะสังหารคนผู้นนด้
ั วยมือตัวเอง สุด
ท้ ายพ่อมาขอร้ องไว้ ปู่ จึงไม่ได้ ลงมือ แต่ก็ได้ ขบั ไล่คนคน
นันออกไป ถึงตอนนีก็ไม่ได้ ข่าวคราวของเขาอีกเลย คน
คนนันก็คือท่านลุงใหญ่นนเอง
ั ย่านึกกล่าวโทษท่านปู่
อยูใ่ นใจ และเฝ้าแต่คิดถึงลุงใหญ่ ไม่นานก็ล้มป่ วยนอน
ซมกับเตียงไม่ลกุ ขึนอีก จากนันไม่นานก็จากโลกนีไป ปู่
ไล่ลงุ ใหญ่ไปแล้ วก็มานึกเสียใจและรู้สกึ ผิด ทังยังเป็ น

38
ห่วงลุงใหญ่ จึงสังให้ คนออกไปตามหา จนแล้ วจนรอดก็
ไม่ได้ ข่าวคราว กระทังตอนทีปู่ จากโลกไป ลุงใหญ่ก็ไม่
กลับมา นีคือเรื องทีปู่ นึกเสียใจมาโดยตลอด จึงสังเสีย
พ่อไว้ ก่อนตายว่าจะต้ องตามหาลุงใหญ่ให้ พบ แล้ วพา
ลุงใหญ่มาจุดธูปหน้ าหลุมฝั งศพของปู่ กับย่า อย่างน้ อย
พวกท่านทีอยูใ่ นปรโลกจะได้ ตายตาหลับ

“พ่อรับปากท่านปู่ และสาบานว่าจะต้ องตามหาลุงใหญ่

แต่น่าเสียดาย จนกระทังพ่อตายไปแล้ วก็ยงั ไม่ได้ ข่าว
คราวของลุงใหญ่ ก่อนตาย พ่อบอกข้ าว่า ลุงใหญ่พก
หยกแบบนีติดตัวไว้ ชินหนึง เป็ นหยกทีปู่ แกะสลักไว้ แล้ ว
ให้ ลงุ ใหญ่พกติดตัวตังแต่ยงั เล็ก ถือเป็ นของแทนใจไว้ ให้
ระลึกถึง”

39
เมิงฝูเซินเล่าพลางเหมือนติดอยูใ่ นภวังค์ นําเสียงเต็มไป
ด้ วยความเจ็บปวด ราวกับกําลังครํ าครวญถึงความสูญ
เสียทีเกิดแก่ครอบครัวของตน

นอกห้ องแสงจันทร์ เยือกเย็นประดุจสายนํา ในห้ องแม้ มี

เตาไฟให้ ความอบอุน่ แต่คนในห้ องกลับรู้สกึ หนาวเหน็บ
จนซ่านเข้ าไปถึงในกระดูก เรื องราวในอดีตทีผ่านมาเนิน
นานเหมือนภาพเขียนแห่งความเจ็บชําทีค่อยๆ คลีออก
ฟั งแล้ วชวนให้ เจ็บปวดหัวใจไปด้ วย.....

40
ตอนที 114 ออกเดินทางกลับบ้ าน

หิมะโปรยปรายทีนอกหน้ าต่างตังแต่เมือใดก็ไม่ร้ ู หิมะ

ปลิวว่อนไปทัว ไม่ช้าก็ตกลงมาจนกลายเป็ นสีเงิน ความ
หนาวเหน็บค่อยๆ แผ่ซา่ นไปทัว

อวินชิงทีฟั งอยูเ่ งียบๆ ก็คอ่ ยๆ ประมวลข้ อมูลทีได้ ฟังเข้ า

ด้ วยกัน คิดไม่ถงึ ว่าผู้เฒ่าพิษทีแท้ ก็เป็ นนายแห่งหมูบ่ ้ าน
อันดับหนึงในใต้ หล้ า นีเป็ นเรื องทีเหนือความคาดหมาย

1
ของนางมากนัก เป็ นลูกชายคนโปรดแท้ ๆ แต่กลับมี
ชะตาชีวิตทีผกผัน ต้ องร่อนเร่พเนจร อยูอ่ ย่างโดดเดียว
มาชัวชีวิต ฟั งแล้ วนางก็อดทอดถอนใจไม่ได้

ห้ าขวบต้ องพลัดพรากจากครอบครัว จนภายหลังกลาย

มาเป็ นปรมาจารย์แห่งพิษทีผู้คนหวาดผวา เขาคงเผชิญ
ความยากลําบากบนหนทางนีมาไม่น้อย ยามเด็กเขา
เป็ นอย่างไร ดูจากความเชียวชาญเรื องพิษและนิสยั อัน
แปลกประหลาด ก็พอรู้ได้

จากทีเมิงฝูเซินเล่ามานัน ประกอบกับสิงทีผู้เฒ่าพิษเคย
เผยให้ ทราบ นางก็พอจะสรุปสถานการณ์ในเวลานัน
คร่าวๆ ได้ หลังจากทีเมิงหานชิวหายตัวไป เขาก็ได้ ไป
2
คํานับคนผู้หนึงเป็ นอาจารย์ ได้ รําเรี ยนการปรุงยาพิษ
และหลงใหล หมกมุน่ อยูก่ บั มันอย่างบ้ าคลัง จนกระทัง
รํ าเรี ยนเรื องพิษจนประสบผลสําเร็จ ด้ วยความทีโหยหา
ความรักจากครอบครัว จึงอาศัยความทรงจําเดิน
ทางกลับมา เพือมีความสุขกับชีวิตครอบครัวเพียงชัว
เวลาหนึง

ทว่าเรื องราวในโลกล้ วนไม่อาจคาดเดา สําหรับตระกูล

ชาวยุทธ์ทีมีใจเทียงธรรมแล้ ว จะทนอยูร่ ่วมกับผู้ทีเป็ น
ภัยต่อยุทธภพได้ อย่างไร โดยเฉพาะอย่างยิงวายร้ ายที
ใครๆ ก็อยากจะฆ่าผู้นีมาจากครอบครัวของตัวเอง แค่
คิดก็ร้ ูได้ แล้ วว่าจะต้ องโกรธแค้ นมากขนาดไหน แม้ ทา่ น
ผู้อาวุโสเมิงทําเรื องไร้ เหตุผลลงไปเพราะแรงโทสะ แต่ก็
เป็ นเรื องทีพอจะให้ อภัยได้

3
เพียงแต่เรื องนีสําหรับผู้เฒ่าพิษแล้ วออกจากโหดร้ าย
เกินไปเสียหน่อย ลองคิดคํานวณเวลาแล้ ว ตอนทีผู้เฒ่า
พิษกลับบ้ านตระกูลเมิง น่าจะเป็ นตอนทีพิษหลีซงั เป็ นที
รู้จกั แล้ ว เดิมทีเขาคงคิดว่าวิชาพิษทีตนชืนชอบประสบ
ผลสําเร็จแล้ ว หากได้ รับความรักความอบอุน่ จากครอบ
ครัว ชีวิตนีคงสมบูรณ์พรังพร้ อม ไหนเลยจะรู้วา่ ครอบ
ครัวกลับไม่อาจยอมรับฐานะทีเขาเป็ นได้ แม้ แต่คนใกล้
ชิดในครอบครัวยังอยากจะลงมือสังหารเพือกําจัดเขา
เสีย เรื องนีสําหรับเมิงหานชิวทีโหยหาความรักจากครอบ
ครัวแล้ วไม่ตา่ งจากการถูกฝั งร่างในหิมะอันเยือกเย็น จน
หัวใจเยือกแข็ง

4
เมือออกจากบ้ านตระกูลเมิงแล้ ว ผู้เฒ่าพิษก็ได้ พบกับ
หญิงทีครอบครองใจของเขาไปชัวชีวิต ซูซ่ ิน นางเป็ น
หญิงสาวทีทําให้ ผ้ เู ฒ่าพิษหลงรักปั กใจ เป็ นหญิงที
เปลียนแปลงชะตาชีวิตของเขาไปอย่างสินเชิง เพราะ
ต้ องสูญเสียความรักอันอบอุน่ เพียงหนึงเดียวในโลกนี
เวลานีการปรากฏตัวของซูซ่ ินจึงช่วยเติมเต็มส่วนทีขาด
หายไปได้ อย่างพอดี สําหรับเมิงหานชิวแล้ ว นางเป็ น
เหมือนดวงตะวันอันอบอุน่ ท่ามกลางเหมันตฤดูทีหนาว
เหน็บ เขาจึงทุม่ เทให้ นางจนหมดใจ ไม่คิดว่าหญิงผู้นีซึง
มีนามกรว่าซูซ่ ินอันหมายถึง ดวงใจพิสทุ ธิ กลับมีจดุ
ประสงค์แอบแฝงอันไม่บริ สทุ ธิ และเมิงหานชิวก็จําต้ อง
จ่ายด้ วยราคาทีแพงเกือบจะเทียบเท่าชีวิตหนึงเลยที
เดียว ในทีสุดจึงต้ องอยูอ่ ย่างโดดเดียวจนแก่เฒ่า

5
เมือฮูหยินผู้เฒ่าเมิงตรอมใจด้ วยความคิดถึง จนท่านผู้
เฒ่าเมิงต้ องออกตามหา ผู้เฒ่าพิษก็ถกู วางยาพิษจน
จวนจะสินชีพและพลัดตกลงไปในหุบเหว เมือเป็ นเช่นนี
เขาจะรู้ได้ อย่างไรว่าท่านผู้เฒ่าเมิงเกิดรู้สกึ สํานึกเสียใจ
แล้ ว และท่านผู้เฒ่าเมิงจะหาเบาะแสของเขาพบได้
อย่างไรในโลกทีกว้ างใหญ่นี

คิดแล้ วเวลานันหากผู้อาวุโสเมิงมีความอดกลันและยอม
รับด้ วยใจกว้ างมากกว่านีอีกนิด เรื องเศร้ าเหล่านีก็คงไม่
เกิดขึน ผู้เฒ่าพิษก็ไม่ต้องชะตาชีวิตผกผันจนต้ องอยูค่ น
เดียวมาชัวชีวิต และท่านผู้เฒ่าเมิงเองก็ไม่ต้องจากโลกนี
ไปพร้ อมกับความเสียใจ

6
ทังการพลัดพรากจากครอบครัวของตนและการถูกคนที
รักหักหลัง เป็ นความเจ็บชําทีกรี ดลงบนหัวใจเมิงหานชิ
วอย่างทีไม่อาจจะลบเลือน ดังนันต่อให้ มีฐานะเป็ นนาย
น้ อยแห่งหมูบ่ ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ า และต่อให้ ชีวิต
ของเขาเดินมาถึงจุดสินสุด เขาก็ไม่เคยเล่าเรื องราวเหล่า
นีให้ นางฟั งเลย คิดแล้ วเรื องครอบครัวนีในทีสุดแล้ วก็คง
จะเหลือไว้ ให้ แต่ความเจ็บปวดในหัวใจเขากระมัง

“วันนีบังเอิญได้ เห็นหยกทีคุณชายน้ อยพกติดตัว ผู้แซ่

เมิงรู้สกึ คุ้นตามาก จึงได้ มารบกวนเอาป่ านนี เพียงเพือ
จะคลายข้ อสงสัยในใจเท่านัน หากหาตัวลุงใหญ่พบ
จริ งๆ ก็คงช่วยปลอบประโลมดวงวิญญาณของปู่ และพ่อ
7
บนสวรรค์ได้ ” เมิงฝูเซินยิมขืน “วันนีดูแล้ วผู้แซ่เมิงคงจะ
คาดหวังมากเกินไป ต้ องขออภัยทีมารบกวนประมุขอวิน
และแม่นางอวิน ผู้แซ่เมิงจะขอร้ องอะไรบางเรื องทีดู
เหมือนไม่มีเหตุผลหน่อย ให้ ผ้ แู ซ่เมิงดูหยกของคุณชาย
น้ อยได้ หรื อไม่ขอรับ”

อวินเชียนเช่อเหลือบมองอวินชิง สีหน้ าฉายแววครุ่นคิด

“ได้ คลายข้ อสงสัยในใจหัวหน้ าเมิงย่อมเป็ นเรื องดี แต่หวั
หน้ าเมิงแน่ใจได้ อย่างไรว่าท่านลุงใหญ่ยงั มีชีวิตอยู”่

เมิงฝูเซินตกตะลึง แล้ วพูดขึนทันที “ไม่ปิดบังประมุขอวิน

ผู้แซ่เมิงเองก็ไม่แน่ใจ แต่วา่ ขอเพียงมีความหวัง ผู้แซ่เมิง
จะไม่ยอมถอดใจ ดังนันแม่นางอวินจะกรุณาช่วยเหลือ
ข้ าได้ หรื อไม่”
8
เมือมองแววตาคาดหวังของเมิงฝูเซิน อวินชิงก็นิงคิดไป
ครู่หนึงแล้ วพูดขึน “หัวหน้ าเมิงพอจะเคยได้ ยินชือเมิง
หานชิวบ้ างหรื อไม่”

“ก็คือท่านลุงใหญ่นนเอง
ั !” เมิงฝูเซินผุดลุกขึนทันที มอง
ดูอวินชิงด้ วยสีหน้ าตืนเต้ น “ลุงใหญ่มีชือว่าเมิงหานชิว !
ขอถาม แม่นางอวินรู้ได้ อย่างไร อย่าบอกนะว่า......”

ดวงตาอวินชิงหม่นลง “หัวหน้ าเมิงเชิญนังลงก่อน ท่านผู้

อาวุโสเมิงก็คืออาจารย์ผ้ มู ีพระคุณของลูกข้ าเอง”

“จริ งรึ ทีแท้ คณ

ุ ชายน้ อยก็เป็ นศิษย์ของลุงใหญ่ อะไรจะ

9
ประจวบเหมาะปานนี ไม่คิดเลยว่าท่านลุงใหญ่ไม่เพียง
ยังมีชีวิตอยู่ แต่ยงั ได้ รับเด็กทีเก่งกาจโดดเด่นเช่นนีไว้
เป็ นศิษย์ด้วย หากปู่ และพ่อข้ าได้ ร้ ู ก็ไม่ร้ ูวา่ จะดีใจขนาด
ไหน แม่นางอวิน รี บบอกข้ าเร็วเถิด เวลานีท่านลุงใหญ่
อยูท่ ีใดกัน” อารามดีใจมากไปสักหน่อย ทําให้ เขาไม่ทนั
เห็นประกายหม่นหมองในดวงตาอวินชิง

“ท่านผู้อาวุโสเมิง...เสียชีวิตแล้ ว”

“อะไรนะ !” เมิงฝูเซินชะงักไปทันใดราวกับถูกฟ้าผ่า
ความตืนเต้ นยินดีก่อนหน้ านียังไม่ทนั จะหายก็ต้องตกใจ
แทน แล้ วถามอย่างไม่อยากจะเชือ “แม่นางอวินพูดอะไร
หรื อว่าผู้แซ่เมิงฟั งผิดไป”

10
อวินชิงมองดวงตาของเมิงฝูเซินแล้ วตอบอย่างชัดถ้ อย
ชัดคํา “ท่านผู้อาวุโสเมิงเสียชีวิตไปเมือสองเดือนก่อน
แต่เขาก็จากไปอย่างสงบ” แม้ อวินชิงจะไม่คอ่ ยเห็นด้ วย
กับสิงทีท่านผู้เฒ่าเมิงทําลงไป แต่ไหนๆ คนก็ตายไปแล้ ว
นางจึงไม่ได้ วา่ กระไร อีกอย่างนีก็เป็ นเรื องภายในครอบ
ครัวของผู้อืน นางจึงได้ แต่ทอดถอนใจ โชคชะตาช่างเล่น
ตลกกับมนุษย์ หากผู้เฒ่าพิษทีอยูใ่ นปรโลกรับรู้ได้ น่าจะ
สบายใจได้ แล้ ว !

ได้ ยินดังนัน เมิงฝูเซินก็ตกตะลึง อวินชิงรู้วา่ ตอนนีเขา

อาจจะยังรู้สกึ รับไม่ได้ ต้ องให้ เวลาสักพักเพือประมวล
ข้ อมูล ดังนันจึงไม่พดู อะไรทีเป็ นการรบกวน เพียงรอให้
เขายอมรับความจริ งให้ ได้ เสียก่อน

11
ผ่านไปครู่ใหญ่ เมิงฝูเซินก็เงยหน้ า แล้ วพูดขึนด้ วยนํา
เสียงแหบตํา “หลุมฝั งศพของท่านลุงใหญ่อยูท่ ีใด ข้ า
อยากไปเคารพศพท่าน หากเป็ นไปได้ ผู้แซ่เมิงหวังว่าจะ
สามารถนําร่างของท่านกลับมาฝั งทีสุสานตระกูลเมิง”

หลังจากทีได้ ครุ่นคิดแล้ ว อวินชิงก็กล่าวขอโทษ “โปรด

อภัยทีอวินชิงไม่อาจบอกได้ ก่อนท่านผู้อาวุโสเมิงจากไป
ได้ สงเสี
ั ยไว้ วา่ ไม่ปรารถนาให้ ใครมารบกวนความสงบ
ของท่าน” นีไม่ใช่วา่ อวินชิงพูดออกไปพล่อยๆ ตอนใกล้
จะตาย เมิงหานชิวได้ บอกกับอวินชิงว่า ตลอดชีวิตที
ผ่านมา ช่วงเวลาทีเขามีความสุขมากทีสุดก็คือสามปี สุด
ท้ ายในหุบเขาแห่งนี ดังนันเมือเขาตายไปแล้ วก็ให้ ฝังร่าง
ของเขาไว้ ในดินแดนบริ สทุ ธิในหุบเขาแห่งนี อีกอย่างหุบ

12
เขาอวินกู่นนเป็
ั นสถานทีพิเศษ หากถูกเปิ ดเผย และเรื อง
บัวโลหิตแพร่ออกไป จะทําให้ เกิดความโกลาหล ถึงเวลา
นันจะกระตุ้นให้ เกิดความขัดแย้ งไปทัว ดังนันอวินชิงจึง
ได้ แต่กล่าวคําขอโทษต่อเมิงฝูเซิน

“เป็ นอย่างนันหรอกหรื อ ลุงใหญ่ทีแท้ ยงั ขุ่นเคือง จึงไม่

อยากกลับมายังสุสานบรรพชนสินะ” เมิงฝูเซินถอน
หายใจออกมาอย่างขมขืน จะอย่างไร ตอนนันท่านปู่ ก็
ทําร้ ายลุงใหญ่ไว้ อย่างแสนสาหัส ดังนันลุงใหญ่จากไป
หลายปี จึงไม่สง่ ข่าวคราว วันนีท่านปู่ และลุงใหญ่ตา่ งก็
ไม่อยูแ่ ล้ ว จึงให้ เขามาช่วยชดเชยความเสียใจชัวชีวิตนี
แทน “แม่นางอวิน ผู้แซ่เมิงเคารพความต้ องการของลุง
ใหญ่ แต่ผ้ แู ซ่เมิงยังหวังว่าสักวันจะได้ นําร่างของลุงใหญ่
กลับมาฝั งไว้ ในสุสานตระกูลเมิง ตังป้ายชือไว้ บชู าใน

13
ศาลบรรพชน อย่างไรเสียลุงใหญ่ก็เป็ นคนตระกูลเมิง ผู้
แซ่เมิงไม่อยากให้ ลงุ ใหญ่กลายเป็ นวิญญาณเร่ร่อนไร้
ญาติ”

อวินชิงพูดกับตัวเองในใจ ต่อให้ ตอนนันท่านผู้เฒ่าเมิงมี

ความผิดจริ ง วันนีท่านก็ไม่อยูแ่ ล้ ว อีกอย่างเขาก็ร้ ูสกึ
สํานึกผิดในใจแล้ ว บุญคุณความแค้ นนีจึงควรให้ ผา่ น
พ้ นไป ผู้เฒ่าพิษแม้ จะไม่ได้ พดู แต่ทีจริ งแล้ วในใจท่านก็
ยังโหยหาความรักของครอบครัว บางทีนางควรจะให้ เขา
ได้ กลับมายังสถานทีทีชีวิตของเขาได้ เริ มต้ นขึน

14
“ได้ ข้ าจะลองไปคิดดู”

เมิงฝูเซินพยักหน้ า “ขอบคุณแม่นางอวิน ในเมือคุณชาย

น้ อยเป็ นศิษย์ของลุงใหญ่ของข้ า ก็ถือเสมือนเป็ นญาติ
ของข้ าเมิงฝูเซิน นับจากวันนีไปคุณชายน้ อยจะมีหมู่
บ้ านอันดับหนึงในใต้ หล้ าคอยหนุนช่วย”

คืนนีหิมะตกกระหนํา หิมะตกตลอดทังคืน ปกคลุมจน

เหมันต์นีดูอ้างว้ าง กลายเป็ นโลกทีเต็มไปด้ วยเกล็ดหิมะ
ระยิบระยับ

15
วันถัดมา หลังหิมะตก ฟ้าก็เปิ ด อากาศสดชืน ท้ องฟ้า
แจ่มกระจ่าง เมืออําลาเมิงฝูเซินแล้ ว พวกอวินชิงก็ออก
เดินทางกลับบ้ าน เนืองจากเมิงฝูเซินมีความสัมพันธ์
เกียวข้ องกับเมิงหานชิว ทังยังปฏิบตั ิตอ่ เอ้ าเฉินอย่างจริ ง
ใจ อวินชิงจึงได้ มอบบัวโลหิตทุง่ นําแข็งทีเติบโตเต็มที
แล้ วให้ แก่เขาดอกหนึง ซึงทําให้ เมิงฝูเซินรู้สกึ ซาบซึงเป็ น
อย่างมาก

เมิงฝูเซินยังได้ ช่วยส่งหมินเอ๋อร์ กลับหมูบ่ ้ านทีเชิงเขา

หิมะ เพราะทีนันยังมีคนรอคอยให้ เขากลับไปดูแล แต่
ตอนทีหมินเอ๋อร์ จะจากไปนัน เขาเม้ มปากทีดูดือรันนัน
ไว้ แน่น แล้ วบอกเพียงว่า “แม่นางอวินและคุณชายน้ อย
โปรดดูแลตัวเองให้ ดี ชีวิตของหมินเอ๋อร์ เป็ นของแม่นา

16
งอวิน หากแม่นางอวินต้ องการ หมินเอ๋อร์ จะยอมบุกนํา
ลุยไฟอย่างไม่นกึ เสียดายชีวิต” เมือพูดจบก็หนั หลังขึน
ม้ าสะบัดแส้ แล้ วจากไป แผ่นหลังนันยืดตรงอย่างแน่วแน่

หัวใจอวินชิงรู้สกึ อบอุน่ และเก็บความรู้สกึ ซาบซึงนีไว้ ใน

ใจลึกๆ

จวินเยวียเฮ่าและเสินอวินซีโดยสารในรถม้ าคันหนึง
เสินอวินซีนิงเงียบไปตลอดทาง ไม่ลกุ ขึนมาโต้ แย้ งหรื อ
หาเรื องอะไรกับอวินชิงอีกราวกับจงใจจะหลบหน้ า อวิน
ชิงก็เพียงแค่ยมแต่
ิ ไม่แสดงความเห็นใดๆ จวินเยวียเฮ่าก็

17
เอาแต่มองอวินชิงและเอ้ าเฉินด้ วยดวงตาลึกลําทีซับ
ซ้ อน ทว่าทังสองต่างมีทา่ ทีเรี ยบเฉยต่อเขา ทําให้ เขา
รู้สกึ ขมขืนอยูใ่ นใจ

เพราะความอยากรู้อยากเห็น ลัวชิงหลีจงึ ถูกพิษของเอ้ า

เฉินจนแขนขาของเขาต่างแข็งทือ ไร้ เรี ยวแรง จึงได้ เข้ า
ใจความหมายของคําว่าความอยากรู้อยากเห็นฆ่าแมว
ให้ ตายได้ อย่างถึงแก่น เมือรู้วา่ อวินชิงต้ องการจะกลับ
แคว้ นจวินกัว ก็หมายใจว่าจะขอติดตามอวินชิงไปด้ วย
เรื องนีทําให้ เอ้ าเฉินไม่คอ่ ยสบอารมณ์นกั เขาเกลียดขี
หน้ าชายทุกคนทีมีความปรารถนาในตัวแม่ของเขา ดัง
นันจึงไม่ยอมให้ ยาถอนพิษ ลัวชิงหลีทีน่าสงสารจึงได้ แต่
ตัวแข็งอยูอ่ ย่างนัน แม้ ไม่ได้ ร้ายแรงถึงชีวิต ทว่าก็ขยับ
ตัวไม่ได้ แค่คิดตามก็ร้ ูได้ วา่ เขาจะเศร้ าขนาดไหน ในใจ

18
นึกก่นด่าว่าเจ้ าหนูนีช่างร้ ายกาจนัก ดังนันตลอดทางจึง
ต้ องอาศัยองครักษ์ ช่วยยกตัวขึนๆ ลงๆ ได้ แต่ตามอยู่
ห่างๆ ไม่กล้ าเข้ าไปใกล้ ทุกครังทีเห็นอวินชิงเป็ นต้ องส่ง
สายตาตัดพ้ อ ดวงตาเรี ยวงามก็ดเู หมือนจะเฉาไปไม่สด
ใสเป็ นประกาย

เอ้ าเฉินไม่สนใจเรื องนีเลย ขอเพียงแค่ไม่ตายก็พอ ก็ใคร

ให้ เขาคอยมาตามพวกเขาอย่างโง่เง่าและหน้ าไม่
อายขนาดนัน อย่าคิดว่าเขาจะรู้ไม่ทนั ว่าในใจลัวชิงหลี
คิดอะไรอยู่ หึ โดนลงโทษบ้ างก็สมควรแล้ ว

ได้ กลับไปยังแคว้ นจวินกัว เหลียนเอ๋อร์ ร้ ูสกึ ดีใจอย่างไม่

มีอะไรจะเปรี ยบ อย่างไรเสียนางก็เป็ นคนในยุคโบราณ
ความคิดทีว่าสุดท้ ายคนเราต้ องหวนคืนสูร่ ากเหง้ าเป็ น
19
ความคิดทีไม่อาจเปลียนแปลงได้ และจวินกัวก็เป็ นราก
เหง้ าของนาง ฝ่ ายเสวียนเฟิ งนัน ตังแต่อาหารกลางวัน
มือนันเป็ นต้ นมาก็ร้ ูสกึ ไม่คอ่ ยเป็ นมิตรกับหมินเอ๋อร์ ยังดี
ทีวันต่อมาหมินเอ๋อร์ จากไปก่อน และเหลียนเอ๋อร์ ก็มีทา่
ทีสนิทสนมคุ้นเคยกับเขาเหมือนทีผ่านมา ความไม่พอใจ
ในใจของเขาจึงค่อยๆ สลายไป ตลอดการเดินทาง ทัง
สองต่างพูดคุยหัวร่อต่อกระซิก จนความรู้สกึ ขุ่นใจ
บรรเทาเบาบางลงไม่น้อย

อวินเชียนเช่อไม่มีทา่ ทีใดๆ ต่อเรื องทีเอ้ าเฉินทําให้ ลวชิ

ั ง
หลีตวั แข็งจนขยับไม่ได้ ในใจยังแอบคิดอย่างร้ ายกาจว่า
สมแล้ วทีเป็ นลูกชายของเขา กล้ ามาวอแวกับผู้หญิงของ
เขาก็สมควรได้ รับความลําบากเสียบ้ าง ทุกครังทีพบหน้ า
ริ มฝี ปากได้ รูปนันเป็ นต้ องหยักยิมขึนน้ อยๆ เป็ นรอยยิม

20
ทีสดใส ทว่าลัวชิงหลีไม่อาจนิงสุขมุ อยูไ่ ด้ ชายชาตรี
อย่างเขาไม่อาจได้ ชืนชมสาวงามอย่างใกล้ ชิด ยังต้ องให้
คนคอยมาแบกพาไปโน่นมานี อย่างนีใช้ ได้ ทีไหนกันเล่า
หนําซํายังมีแต่ผ้ ชู ายทีมาคอยอุ้มเขา เคยมีคนบอกไว้ วา่
หากไม่พดู อะไรขึนมาบ้ าง ก็คงต้ องเก็บเงียบไว้ อย่างนัน
เห็นได้ ชดั ว่าเขาเลือกประการแรก ดังนันเมือแวะหาทีพัก
อีกครัง ลัวชิงหลีจงึ โพล่งออกมา

และเป็ นการพูดโพล่งทีชวนให้ ขนลุกอย่างยิง...

“ชิงเอ๋อร์ ...”

21
หน้ าโรงเตียม ทุกคนต่างลงจากรถม้ า กําลังจะเข้ าไปข้ าง
ใน ก็ได้ ยินเสียงออดอ้ อนน่าฟั งดังแว่วมาจากด้ านหลัง
“แขนขาข้ าขยับไม่ได้ เลย เจ้ าช่วยมีใจสงสาร อุ้มข้ าลง
จากรถม้ าทีไม่ได้ หรื อ......”

22
 ตอนที 115 พีสาวคนงาม

“ชิงเอ๋อร์ ...”

เสียงไพเราะน่าฟั งดังแว่วมา อวินชิงถึงกับตัวสัน อ้ อร้ อ

อะไรขนาดนี เมือหันไปมอง ก็เห็นลัวชิงหลีนงอยู
ั บ่ นรถ
ม้ า มือขาวเรี ยวยาวข้ างหนึงค่อยๆ เลิกม่านขึน แล้ วใบ
หน้ าหล่อเหลาหมดจดก็ปรากฏออกมาให้ ทกุ คนได้ เห็น
จะนิวหน้ าหรื อแย้ มยิมล้ วนมีเสน่ห์น่าหลงใหล ดวงตา

1
เรี ยวงามทีเต็มไปด้ วยความรักใคร่ดแู วววาวระยิบระยับ
กําลังมองอวินชิงอย่างเก้ อๆ และราวกับจะตัดพ้ อนางไป
ด้ วยในที ริ มฝี ปากงามแดงระเรื อประดุจดอกท้ อกําลัง
เบ้ ออกอย่างขัดใจ “ชิงหลีของเจ้ าขยับมือเท้ าไม่ได้ เจ้ า
ไม่นกึ สงสารชิงหลีบ้างหรื อ......”

คําพูดคําจากํากวมฟั งแล้ วชวนให้ คิด ราวกับจะบอกว่า

หากอวินชิงไม่สนใจเขา คงเลวร้ ายพอๆ กับการทําเรื องที
ขัดต่อหลักเหตุผลกระนัน อวินชิงจึงเลิกคิวจนหน้ าผาก
ย่น มุมปากกระตุก ช่างร้ ายกาจนัก ! เป็ นพวกวายร้ าย
ตัวจริ งเสียงจริ ง ! ร้ ายกาจแท้ ๆ !

เมือเห็นสีหน้ าอวินชิงทีดูเหมือนกับว่าคาดไม่ถงึ เขาก็อด

ทีจะอารมณ์ดีไม่ได้ ดวงตางามซ่อนประกายวาววาม
2
“ชิงเอ๋อร์ ชิงหลีมือเท้ าไม่มีแรง ช่วยพาเค้ าลงจากรถ
หน่อยสิ”

เรี ยกตัวเองว่า เค้ า เนียนะ อวินชิงอดทีจะขนลุกไม่ได้

เขายังคงเป็ นลัวชิงหลีผ้ งู ดงามดุจบุปผาและสุภาพนุ่ม
นวลอยูห่ รื อไม่ ทําตัวออดอ้ อนอย่างนี นีมัน เคะ ใน
นิยาย Y ชัดๆ !

ใบหน้ าของอวินเชียนเช่อเคร่งเครี ยดจนคลําทันที ดวงตา

ดําขลับเหมือนมีพายุโทสะพัดกระหนํา เขาหัวเราะออก
มาอย่างร้ ายกาจแล้ วว่า “ดูทา่ แล้ วใต้ เท้ าหลีหวังคงขยับ

3
มือเท้ าไม่สะดวกจริ งๆ ต้ องมีคนคอยช่วย เช่อเองก็ช่วย
ท่านได้ ไม่ได้ ถือสาอะไร”

ลัวชิงหลีทําราวกับไม่ได้ ยิน ดวงตาเรี ยวงามจ้ อง

มองอย่างแน่วแน่ไปยังอวินชิง “ชิงเอ๋อร์ ช่วยเค้ าลงจาก
รถหน่อยนะ......”

องครักษ์ ทียืนอยูข่ ้ างรถม้ าเดิมจะเข้ ามาอุ้มนายของตน

ลงจากรถ ทว่านายกลับหลบอยูไ่ ม่ยอมออกมา จากนันก็
ได้ ยินเจ้ านายพูดอะไรทีน่าตกใจอย่างนี จึงนิงอึงกันไป
ราวกับจู่ๆ ก็ได้ ยินเสียงฟ้าร้ อง เหงือเย็นไหลซึมออกมา
ตรงหน้ าผาก แต่เมือเป็ นเพียงองครักษ์ พวกเขาจึงไม่
อาจยุง่ เรื องของเจ้ านาย จึงได้ แต่ก้มหน้ ายืนเงียบๆ ไม่
พูดอะไรออกมา
4
“เสวียนเฟิ ง เข้ าไปช่วยใต้ เท้ าหลีหวังซิ” นําเสียงนันไม่สอ่
เค้ าอารมณ์ใดๆ แต่กลับทําให้ คนทีได้ ยินรู้สกึ ถึงความกด
ดันทีแผ่ซา่ น

เสวียนเฟิ งทําท่าจะเข้ าไป เขาไม่ชอบหน้ าเจ้ าหมอนีมา

นานแล้ ว คงถือว่าตัวเองมีใบหน้ าหล่อเหลา จึงบังอาจ
มาวอแวกับนายหญิง คงจะเบือโลกซะแล้ วสินะ ช่างรน
หาทีตายจริ งๆ ยิงวันนีถึงกับกล้ าขอร้ องอะไรไร้ มารยาท
เช่นนีออกมา อยากให้ คนมาอุ้มนักใช่ไหม ดีมาก เขาจะ
ช่วยสนองให้ หลีหวังได้ สมปรารถนา จะทําให้ เขาต้ อง
อาศัยคนอุ้มไปตลอดชีวิตเสียเลย

เมือเห็นประกายตาอันร้ ายกาจของเสวียนเฟิ ง นัยน์ตา

5
ของลัวชิงหลีก็วาววับ มีประกายวาบขึนแล้ วหายไป แล้ ว
จู่ๆ ก็เห็นเขาทําตาโต ขนตางอนยาวกะพริ บปริ บๆ ราว
กับความสดใสทีเคยมีในวันวานเลือนหายไปหมด สีหน้ า
ดูอ้างว้ าง ตัดพ้ อโอดครวญดูน่าสงสาร “ชิงเอ๋อร์ ......เจ้ า
จะใจร้ ายอย่างนีจริ งหรื อ ทีชิงหลีเป็ นอย่างนีก็เพราะเจ้ า
ถ้ าหากชิงเอ๋อร์ ร้ ูสกึ ว่าชิงหลีร่างกายอ่อนแอเป็ นภาระ
ต่อไปชิงหลีจะมุง่ มันฝึ กฝนร่างกายให้ แข็งแรงจนชิงเอ๋อร์
พอใจ ชิงเอ๋อร์ อย่าทิงชิงหลีเลยนะ”

ถ้ อยคําตัดพ้ อประกอบกับสีหน้ าท่าทางครํ าครวญ ใครที

ได้ ยินเข้ าต่างก็คิดว่า คุณชายท่านนีร่างกายอ่อนแอจึง
ไม่อาจสนองให้ หญิงสาวพึงพอใจได้ จนอยากจะทอดทิง
ไป ส่วนอวินชิงก็กลายเป็ นหญิงสาวทีลวงชายผู้นีให้ หลง
รักแล้ วกลับจะทอดทิง

6
เวลานีตรงประตูโรงเตียมมีคนมามุงดูกนั ไม่น้อย เดิมที
หนุ่มหล่อสาวงามกลุม่ นีก็ดงึ ดูดสายตาผู้คนอยูแ่ ล้ ว ยาม
นีลัวชิงหลีทีทําทีตดั พ้ อด้ วยสีหน้ าหวาดหวันเช่นนี อีกทัง
ยังพูดจาชวนให้ คิด ความหล่อเหลานันเดิมก็ยากจะ
ต้ านทานอยูแ่ ล้ ว ผู้คนจึงถูกโน้ มน้ าวจนพากันรู้สกึ เห็น
อกเห็นใจ แล้ วก่นด่าความไร้ นําใจของอวินชิง

“โลกเรานีมันเลวร้ ายลงเรื อยๆ สินะ ไม่อย่างนันจะมีเรื อง

ทํานองนีได้ อย่างไร แค่เพราะผู้ชายร่างกายอ่อนแอก็
ทอดทิงกันเสียได้ คิดจะไปหาหลักเกาะใหม่ ช่างน่าไม่
อายจริ งๆ”

7
“นันสิ ดูสิ คุณชายท่านนันก็ออกจะหล่อเหลา ไม่คิดว่า
จะได้ พบกับหญิงทีน่าไม่อายเช่นนี น่าเจ็บใจจริ งๆ”

“แม่นางคนนันก็ดแู ล้ วเป็ นคนงามทีหาได้ ยาก ไม่คิดว่า

จะทําเรื องพรรค์นีได้ เสียทีทีได้ เกิดมามีหน้ าตางดงาม
จริ งๆ”

“ดูชายรูปร่างสูงใหญ่หน้ าตาดีทีอยูข่ ้ างๆ นางสิ ดูแล้ วคง

กําลังวังชาดี มิน่าเล่าถึงได้ ทิงคุณชายทีหล่อเหลาปาน
นันได้ คุณชายท่านนันช่างเป็ นคนรักทีมันคง หญิงทีไม่
รู้จกั มียางอายไม่ต้องการเขาก็ช่างเถอะ”

8
สีหน้ าของอวินเชียนเช่อดูไม่ดีแล้ ว เดิมทีตวั เขาเองก็ไม่
ค่อยจะชอบหน้ าลัวชิงหลีสกั เท่าไรอยูแ่ ล้ ว ในเมือมา
วอแวกับอวินเอ๋อร์ โดนลงโทษเสียบ้ างเขาก็ชอบใจ ที
สําคัญก็คือชิงเอ๋อร์ ไม่ได้ ร้ ูสกึ ดีกบั เขา แต่ไม่คิดว่าเวลานี
เขากลับทําให้ ชิงเอ๋อร์ ต้องตกเป็ นขีปากชาวบ้ าน คําพูด
เหล่านันฟั งแล้ วบาดหูนกั ทําอย่างนีไม่อาจให้ อภัยได้ จึง
ยิมเหยียดแล้ วว่า “คุณชายลัวอย่าพูดจาพล่อยๆ ทําลาย
ชือเสียงอวินเอ๋อร์ ไม่อย่างนันก็อย่าหาว่าเช่อไม่เกรงใจ”
ต่อให้ เป็ นถึงหวังแห่งลัวกัว เขาก็ไม่ยอมละเว้ นให้ หรอก !

เสินอวินซีมองไปรอบๆ เม้ มปากแล้ วยิมขึนน้ อยๆ “คุณ

ชายลัวท่านนีช่างเป็ นคนมีหวั ใจรักมันคง ความรักทีมีตอ่
แม่นางมูห่ รงน่าซาบซึงใจจริ งๆ” แล้ วเหลือบมองจวินเย
วียเฮ่าอย่างแทบไม่ทนั สังเกตเห็น ดวงตาวาววามมีแวว

9
หม่น หัวคิวจวินเยวียเฮ่าขมวดมุน่ ดวงตาเปล่งรังสี
อํามหิต มือทีกําเป็ นหมัดแน่นบ่งบอกว่าอารมณ์เขา
กําลังพลุง่ พล่าน

ลัวชิงหลีจงใจทําเป็ นไม่เห็นเสวียนเฟิ งทีกําลังขบเขียว

เคียวฟั น ถลึงตามองอย่างโกรธแค้ นและจ้ องมองเขา
เหมือนอยากจะเข้ ามาฉีกทึงร่างอยูร่ อมร่อ ยังคงกะพริ บ
ดวงตาทีดูวาววามจับจ้ องอวินชิง ท่าทางน่าสงสาร “ชิง
เอ๋อร์ ......” ทว่าลึกๆ ในนันฉายแววเจ้ าเล่ห์ “อย่าทิงข้ า
นะ......”

สีหน้ าอวินเชียนเช่อบึงตึงลงทุกที ต่อให้ สวมหน้ ากากอยู่

แต่ผ้ คู นก็ยงั รู้สกึ ได้ ถงึ รังสีอํามหิต ทัวร่างแผ่รังสีน่าเกรง
ขาม แล้ วเหลือบมองด้ วยสายตาเย็นชา ทุกคนต่างก็ร้ ูสกึ
10
เหมือนมีนําเย็นจัดมาราดลงบนศีรษะ ความหนาวยะ
เยือกแล่นวาบไปตามสันหลัง สายตานันจับจ้ องไปยังลัว
ชิงหลีอย่างเยือกเย็น

แล้ วจู่ๆ ริ มฝี ปากอวินเชียนเช่อก็เผยยิมออกมา

“อวินเอ๋อร์ ในเมือคุณชายลัวอยากจะตามพวกเราไป
ขนาดนี เจ้ าก็ช่วยให้ เขาสมหวังหน่อยเถอะ” ดวงตาที
จ้ องมองลัวชิงหลีมีประกายทียากจะเข้ าใจ มุมปากหยัก
ขึนอย่างร้ ายกาจ

อวินชิงมองดูผ้ คู นทีรายล้ อม มุมปากก็อดทีจะกระตุกไม่

ได้ แม้ แต่หางตาก็พลอยกระตุกไปด้ วย มองดูอวินเชีย
นเช่อทียามนีแผ่รังสีอํามหิตออกมาราวกับว่าอีก
ประเดียวก็อาจบันดาลโทสะออกมาได้ ลัวชิงหลีพดู ออก
11
มาอย่างนีเพียงเพือจะให้ ได้ ยาถอนพิษเท่านันสินะ ช่าง
ร้ ายกาจจริ งๆ เขาลดศักดิศรี ตวั เองลงอย่างไม่สะทก
สะท้ านใดๆ แต่การทีกล้ ามาเล่นแง่กบั นางอย่างนี......
“ไม่ทราบว่าคุณชายลัวจะตามมาอยูเ่ คียงข้ างข้ าใน
ฐานะอะไรหรื อ”

ลัวชิงหลีกะพริ บตาจนขนตายาวสันไหว “ข้ าจะขอเป็ น

คนดูแลชิงเอ๋อร์ ไปชัวชีวิต” ดวงตาวาววาม นําเสียงจริ ง
จัง

“ดี” มุมปากของอวินชิงหยักขึนน้ อยๆ ดวงตาฉายแวว

เจ้ าเล่ห์ออกมา “เอ้ าเฉิน ให้ ยาถอนพิษเขาไป”

12
เอ้ าเฉินเบ้ ปากเล็กๆ ในเมือท่านแม่เป็ นคนออกปาก เขา
ก็จําเป็ นจะต้ องให้ ยาถอนพิษนีไป แต่วา่ ...... เขากลอก
ตามอง แล้ วเดินไปต่อหน้ าลัวชิงหลี ยิมหวานให้ แล้ วว่า
“พีสาวคนงาม เจ้ างามมากจริ งๆ แต่ทา่ นแม่ข้ามีน้า
เหลียนคอยอยูเ่ คียงข้ างแล้ ว ไม่ต้องมีผ้ อู ืนมาคอยดูแล
อีก พีสาวก็ไปทํามาหากินทีอืนเถอะนะ” รอยยิมนัน
ช่างบริ สทุ ธิไร้ เดียงสา น่ารักมากทีเดียว “อ่ะ ลูกกวาดอัน
นีอร่อยดีนะ”

ได้ ยินเช่นนัน ความไม่สบอารมณ์ในใจของอวินเชียนเช่อ

ก็คลายคงบ้ างในทีสุด แอบเหลือบมองลัวชิงหลีทีหน้ า
ม้ าน แล้ วพูดขึนอย่างน่าคิดตาม “ก็งามจริ งๆ น่ะแหละ
!”

13
มุมปากลัวชิงหลีกระตุกแล้ วกระตุกอีก รอยยิมค้ างแข็ง
บนใบหน้ า พีสาวคนงามเนียนะ เขางดงามก็จริ ง แต่ก็
เป็ นผู้ชายทังแท่งนะ ! แต่เมือต้ องเผชิญกับใบหน้ าแย้ ม
ยิมอันไร้ เดียงสา เขาก็เลือกจะทําเป็ นไม่ได้ ยินคําพูด
เหล่านัน สะกดความไม่พอใจเอาไว้ ยิมให้ แล้ วว่า “เอ้ า
เฉินเด็กดี อาลัวเป็ นชาย ไม่ใช่พีสาวคนงาม ต้ องเรี ยกว่า
ท่านอา จําได้ รึยงั ” ไอ้ หนูเอ๊ ย ไม่แน่หรอก สักวันเจ้ าอาจ
ต้ องเรี ยกข้ าว่าพ่อ

“จําได้ แล้ ว พีสาวคนงาม” เอ้ าเฉินยิมยิงฟั นด้ วยท่าทาง

แสนจะน่ารัก “พีสาวคนงามรี บกินเถอะ” เสียงใสๆ เรี ยก
พีสาวคนงามครังแล้ วครังเล่า ทําเอาลัวชิงหลีหวั เราะไม่
ได้ รําไห้ ไม่ออก จะอย่างไรเขาก็ห้ามทะเลาะกับเจ้ าเด็ก
แสบ ทีสําคัญก็คือเขาจะผิดใจกับเจ้ าเด็กแสบนีไม่ได้ เด็ด

14
ขาด !

ในเมือผิดใจไม่ได้ ก็ได้ แต่ต้องทนเอา

เมือได้ ยาถอนพิษมาแล้ ว ลัวชิงหลีก็ดีใจเหลือเกิน ในที

สุดก็ไม่ต้องเอาแต่นอนแบ๊ บราวกับคนพิการแล้ ว จึงได้
รี บกลืนยาถอนพิษในมือเข้ าไป เมือกลืนลงคอไปแล้ วยา
ก็ออกฤทธิ เพียงครู่เดียวก็ร้ ูสกึ เย็นสบายไปทัวร่าง ลอง
ขยับมือเท้ า กําลังวังชาก็กลับมาจริ งๆ มุมปากลัวชิงหลี
จึงเผยรอยยิมอันงดงามประหนึงสายลมวสันต์ในเดือน
สาม โพล่งออกมาอย่างไม่ได้ คิด “ทีแท้ ชิงเอ๋อร์ ช่างดีกบั

15
ข้ าจริ งๆ !”

ลัวชิงหลีทีกําลังลิงโลดจู่ๆ ก็ร้ ูสกึ หนาวเยือก อดหันไป

มองไม่ได้ ก็เห็นสายตาอวินเชียนเช่อทีกําลังมองมา สี
หน้ าเหมือนจะยิมแต่ก็หาไม่ สายตานันคมปลาบ
ประหนึงนักล่าจ้ องมองเหยืออยูก่ ็ไม่ปาน ลัวชิงหลีตก
ตะลึง พอหันไปมองให้ ดี อีกฝ่ ายก็เบือนหน้ าเดินอาดๆ
เข้ าโรงเตียมไปแล้ ว เช่นนันจึงส่ายศีรษะ สะกดความ
รู้สกึ ไม่สบายใจ แล้ วก้ าวเท้ าตามเข้ าไป

......

16
ราตรี เยียบเย็นดุจสายนํา จันทราสีเงินโค้ งงามราวกับ
ตะขอ

ก่อนหน้ านีไม่นานทีเยียกัวหิมะแรกตกแล้ ว ทว่าเมือข้ าม

เขตแดนมา แม้ จะเข้ าสูห่ น้ าหนาว แต่เมือเทียบกับเยีย
กัวทีมีหิมะตก อากาศในจวินกัวก็เพียงแค่เย็นขึนเท่านัน
และยิงพวกเขาเดินทางใกล้ จะถึงเมืองหลวงมากขึน
เท่าไร อากาศก็ยิงอบอุน่ ขึนเท่านัน

อวินเชียนเช่อเงยหน้ ามองพระจันทร์ ร่างในชุดขาวดูโดด

เด่น สง่างามและล่องลอย แสงจันทร์ เยือกเย็นสาดส่อง
ลงมาบนตัวเขา ดูราวกับหลอมรวมเป็ นหนึงเดียวกับ

17
ราตรี นี

“นายท่าน” เสวียนเฟิ งเรี ยกขึนอย่างนอบน้ อม

“หืม ทีสํานักมีข่าวคราวอะไรหรื อ” อวินเชียนเช่อ

ตอบกลับเรี ยบๆ แต่ไม่ได้ หนั หน้ าไปมอง

“เรี ยนนายท่าน ทีสํานักเรี ยบร้ อยดีขอรับ นายท่านไม่

ต้ องกังวล เพียงแต่วา่ ......” คําพูดของเสวียนเฟิ งแฝง
ด้ วยความวิตก “ท่านผู้อาวุโสให้ ข้ามาถ่ายทอดว่า ใน
เมือนายท่านชัวคราวนียังไม่กลับไป เขาจึงได้ จดั การให้
แม่นางอวินหลัวเดินทางมายังจวินกัวแล้ ว คงจะไปถึง
เมืองหลวงพร้ อมๆ กับพวกเรา”

18
อวินเชียนเช่อชะงักไปเล็กน้ อย แล้ วเงียบไปนานครู่หนึง
ทว่าดูเย็นชาขึนบ้ าง “ทางนันคงจะมีข่าวคราวอะไรบ้ าง
ใช่ไหม”

เสวียนเฟิ งตะลึง แล้ วตอบไปว่า “ชัวคราวนียังไม่มีขอรับ

ฐานะของคนผู้นนยั
ั งเป็ นความลับ สามปี ก่อนจู่ๆ ก็
ปรากฏตัวขึนทีแคว้ นเยียกัว แล้ วเดินทางลัดเลาะจากที
นันไปทีนีจนกระทังไปถึงหลีกวั ตอนนีไปอยูแ่ ห่งหนใดยัง
เป็ นปริ ศนา ตังแต่หลังงานชุมนุมชาวยุทธ์เป็ นต้ นมาก็
หายเข้ ากลีบเมฆไป ไม่มีเบาะแสใดให้ ค้นหาได้ ขอรับ”

ไม่มีข่าวคราวเลยหรื อ แม้ แต่เบาะแสก็ไม่มี อวินเชีย

นเช่อนิวหน้ า แม้ แต่เครื อข่ายการข่าวของอวินเซียวกงก็
19
ยังสืบไม่พบเชียวหรื อ คนผู้นีทีแท้ เป็ นใครกันแน่ แต่ไม่วา่
จะอย่างไร ก็ไม่อาจปล่อยให้ มีอนั ตรายแฝงเร้ นคอยรัง
ควานอวินเอ๋อร์ ได้ *!*“ตรวจสอบต่อไป อย่าละเลยแม้ แต่
เบาะแสเล็กๆ น้ อยๆ”

“ขอรับ บ่าวทําตามคําสัง”

“แล้ วเรื องในตอนนันตรวจสอบไปถึงไหนแล้ ว”

“กําลังจับตามองอยูข่ อรับ สามปี มานีจิงจอกเฒ่าเจ้ าเล่ห์

นันเอาแต่เก็บเนือเก็บตัว ไม่ได้ ออกมาสําแดงฤทธิเดช
อะไร แต่จากข่าวสารทีได้ รับมาช่วงนี คนของเราพบว่า
ไอ้ จิงจอกเฒ่ามีการเคลือนไหวบ้ างแล้ ว นายท่านโปรด

20
วางใจ ขอเพียงเขาทําอะไรทีผิดปกติ ธาตุแท้ ของเขาจะ
ต้ องเผยออกมาแน่” กล้ าคิดจะมาโจมตีอวินเซียวกง
ผลลัพธ์นนย่
ั อมต้ องพบแต่ความสูญเสียจนไม่อาจฟื น
คืน !

“นายท่าน หลีหวัง...” ใครๆ ก็ร้ ูวา่ หลีหวังคิดอะไร ยังมี

เฮ่าหวังทีคอยจับตามองอยูร่ าวกับเสือจ้ องมองเหยือ

“ไม่ต้องไปสนใจเขา ข้ าจะรับมือเขาเอง” ดวงตาเยือก

เย็นมีประกายวาบขึนแล้ วหายไปอย่างรวดเร็ว เสวี
ยนเฟิ งแอบมองเห็นแวบหนึงก็ยงั อดตัวสันไม่ได้ รอยยิม
ของนายท่านช่างน่าหวาดหวันเสียจริ ง

21
ได้ พกั ผ่อนอย่างเต็มทีหนึงคืน เช้ าวันรุ่งขึนพอเก็บข้ าว
ของแล้ วก็เตรี ยมพร้ อมจะเดินทางต่อ

สิงทีแตกต่างไปก็คือลัวชิงหลีทีดูเหมือนจะเปลียนจาก
หน้ ามือเป็ นหลังมือจากช่วงก่อนหน้ านี หลังจากผ่านช่วง
ทีลมหายใจเหมือนแขวนอยูบ่ นเส้ นด้ าย จะตายก็ไม่ตาย
บัดนีสีหน้ าแดงระเรื อ อารมณ์แจ่มใสเบิกบาน ในมือถือ
พัดจีบทีดูไม่เหมาะกับสภาพอากาศ ท่าทางสง่างามและ
หล่อเหลา ร่างในชุดสีแดงดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลอย่างเป็ น
ธรรมชาติ ดวงตาเรี ยวงามดูวาววาม งดงามราวกับบุ
ปผา พละกําลังฟื นคืนมาอีกครัง ดูทา่ ทางอารมณ์ดี

22
พอเห็นพวกอวินชิงเดินลงมา เขาก็หบุ พัดจีบดัง ‘พรึบ’
แล้ วร้ องทักเสียงดัง “ชิงเอ๋อร์ เมือคืนนอนหลับดีหรื อ
เปล่า”

พอเสียงร้ องทักดังขึน ก็เรี ยกสายตาคมปลาบทีวาววับ

ประหนึงคบไฟหลายต่อหลายคู่ ลัวชิงหลีตกตะลึงแล้ ว
แสร้ งทําท่าถูจมูก ยิมเก้ อๆ แล้ วว่า “ทุกท่าน อรุณ
สวัสดิ......”

23
ตอนที 116 - 1 เดินหมากเหนือกว่ าขันหนึง

“คุณชายลัวดูดีมาก ร่างกายคงจะหายดีแล้ วสินะ” อวิน

เชียนเช่อเหลือบมองอย่างเย็นชาแล้ วทักขึนเรี ยบๆ

จวินเยวียเฮ่าเองก็หนั ไปมองอย่างเย็นชาพร้ อมรังสี

อํามหิต ส่วนเสินอวินซีมองสํารวจสีหน้ าแต่ละคนทีต่าง
กันออกไป แววตาก็วาบประกาย หันไปมองจวินเยวีย
เฮ่าอย่างไม่ร้ ูตวั ตาทีหลุบลงมีประกายอันเยือกเย็นวาบ

1
ขึน ท่านเป็ นห่วงนังนันจริ งๆ ด้ วย ! เมือเงยหน้ าขึนอีก
ครังก็เก็บงําอารมณ์ทงมวลเอาไว้
ั แล้ วยิมแย้ มให้ อย่าง
อ่อนโยน “ยินดีด้วย...เอ่อ...คุณชายลัวร่างกายแข็งแรงดี
แล้ ว คงได้ กําลังใจดีมากทีเดียว”

อวินชิงเงยหน้ าขึนเห็นก็หยักยิม “สีหน้ าดีขนมากที

ึ เดียว”

ลัวชิงหลีขยิบตาให้ อวินชิง “ทังหมดนีต้ องขอบคุณชิง

เอ๋อร์ หากไม่ใช่เพราะเจ้ าสงสารชิงหลี ชิงหลีก็คงไม่หาย
ป่ วยได้ เร็วอย่างนี จึงต้ องขอบคุณ ชิงหลีขอรักษาสัญญา
จะคอยดูแลชิงเอ๋อร์ ไปชัวชีวิต” ขณะพูดถ้ อยคําเหล่านี
ดวงตางามก็ทอประกายฉายความจริ งใจออกมา

2
อวินเชียนเช่อชักจะไม่ชอบใจเสียแล้ ว แต่เมือได้ เห็น
ประกายตาเจ้ าเล่ห์จากนัยน์ตาอวินชิง เขาก็เปลียนเป็ น
อารมณ์ดี มุมปากหยักยิมอย่างมีเลศนัย คอยอุ้มเอ้ าเฉิน
แล้ วมองดูสาวน้ อยของเขาอย่างรักใคร่

อวินชิงมองดูลวชิ
ั งหลีแล้ วจู่ๆ ก็ยมขึ
ิ น “อย่างนันก็ดี”
จากนันก็หนั กลับไปแล้ วเดินลงชันล่าง “ถ้ าเช่นนันก็ขอ
ให้ คณ
ุ ชายลัวช่วยจัดการชําระบัญชีทีคังค้ างก่อน ตระ
เตรี ยมข้ าวของเครื องใช้ ทีจําเป็ นในการเดินทาง เตรี ยม
รถม้ าให้ เรี ยบร้ อย เรากินข้ าวเช้ าเสร็จแล้ วก็ออกเดินทาง
ได้ เลย”

ตอนทีได้ ยินอวินชิงบอกว่าก็ดี ในใจของลัวชิงหลีก็มี

ความหวังประดังขึนมา ยิงเมือได้ เห็นอวินชิงส่งยิมอัน
3
เปี ยมเสน่ห์ให้ ลัวชิงหลีก็ตกอยูใ่ นภวังค์อย่างไม่ร้ ูตวั แต่
พอได้ ฟังทีอวินชิงพูดมาทังหมดแล้ วก็ยมค้
ิ าง ส่วนอวิน
ชิงพอพูดจบแล้ วก็ไม่หนั มามองเขาอีกเลย ในใจจึงได้ แต่
ยิมขืน นางก็จดั การไปตามเหตุผลอย่างทีควรจะเป็ นนัน
แหละ แต่วา่ เมือเป็ นเช่นนี เขาก็คืบเข้ าใกล้ นางได้ อีกก้ าว
หนึงแล้ วสินะ คิดได้ เช่นนีความมันใจก็ฟืนกลับคืนมาอีก
ครัง จึงยิมให้ แล้ วว่า “ได้ สิ ขอเพียงเป็ นสิงทีอวินชิงคิด
ชิงหลียอ่ มจะต้ องทําให้ สําเร็จอย่างสุดความสามารถ”
เขาอมยิมแล้ วเดินออกไปอย่างมาดมัน

อวินชิงไม่ได้ พดู อะไรอีก มุมปากมีรอยยิมบางๆ ไม่

เปลียน

4
“คุณชายลัวช่างอ่อนโยนและใส่ใจ ข้ าล่ะอิจฉาจริ งๆ”
เสินอวินซีแย้ มยิมอย่างอ่อนหวานแล้ วพูดขึนราวกับไม่
ได้ ตงใจ
ั ทําเป็ นมองไม่เห็นสายตาคมปลาบจากคนข้ างๆ
ทีมองมา

จวินเยวียเฮ่าไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย ดวงตาหม่นทีทอ
ประกายลําลึกหันไปมองหน้ าเสินอวินซีราวกับคิดอะไร
อยู่ คําพูดของซีเอ๋อร์ มกั ชวนให้ คนคิดฟุ้งซ่าน ทีแท้ จงใจ
หรื อแค่พดู ไปเท่านันเอง

“ชายารองเสินจะหมายความว่าท่านหวังไม่คอ่ ยอ่อน
โยนและใส่ใจงันหรื อ” อวินชิงถาม สีหน้ าเหมือนจะยิม

5
แต่ก็หาไม่

สีหน้ าของเสินอวินซีนิงขึงในทันใด รี บหันไปมองจวินเย

วียเฮ่า เห็นอีกฝ่ ายดูเหมือนครุ่นคิด ก็ยมอย่
ิ างอ่อนหวาน
แล้ วว่า “แม่นางมูห่ รงเข้ าใจผิดแล้ ว ท่านหวังปฏิบตั ิตอ่
ข้ าดีมาก”

“เป็ นอย่างนันหรอกหรื อ เช่นนันก็ดีแล้ ว” อวินชิงตอบ

เรี ยบๆ แล้ วไม่พดู อะไรอีก

หางเสียงทีลากยาวนันเสินอวินซีได้ ยินแล้ วเหมือนเป็ น

การเชือดเฉือนอย่างหนึง แต่จวินเยวียเฮ่าไม่ได้ มีทา่ ที
อะไรเลยกับเรื องนี นางจึงได้ แต่ก้มหน้ า เก็บความเคียด

6
แค้ นไว้ ในใจ

อวินเชียนเช่อเพียงแต่หยักยิมขึนอย่างมีเลศนัย แล้ วคีบ

ขนมหน้ าตาน่ากินชินหนึงวางลงในจานเล็กให้ อวินชิง
“ขนมอวินซือเกานีอร่อยดี เจ้ าลองชิมดูสวิ า่ ชอบหรื อ
เปล่า” อวินชิงหันไปมองแล้ วยิมให้ คอยรับการเอาอก
เอาใจนีด้ วยสีหน้ าสงบ อวินเชียนเช่อหัวเราะร่า แล้ วคีบ
ขนมอีกชินให้ เอ้ าเฉิน เอ้ าเฉินเบิกตากลมโตจ้ องมองอวิน
เชียนเช่อแล้ วก็เบ้ ปากออก กินขนมในจานไปเงียบๆ แต่
มุมปากหยักขึนเผยรอยยิมน้ อยๆ

เหลียนเอ๋อร์ เห็นดังนันก็ยมอย่
ิ างเข้ าอกเข้ าใจ เวลานีนาง
เฝ้ามองประมุขแห่งอวินเซียวกงแสดงความรักต่อคุณหนู
7
พอจะมองออกว่าเขารักใคร่คณ
ุ หนูอย่างจริ งใจ ทังยัง
เอ็นดูคณ
ุ ชายน้ อยด้ วย คุณหนูได้ รับความทุกข์ยาก
ลําบากมามากแล้ ว บัดนีในทีสุดความทุกข์ก็จบสินลง
ความสุขเข้ ามาแทนที นางจึงรู้สกึ ดีใจไปกับคุณหนูด้วย
จริ งๆ

ทว่าเมือมองไปยังเฮ่าหวังซึงนังอยูต่ รงข้ ามกับคุณหนู

ดวงตาทีแฝงประกายหม่นคูน่ นกลั
ั บฉายความเจ็บปวด
ออกมา เหลียนเอ๋อร์ ได้ แต่ลอบถอนหายใจ หากรู้วา่ จะ
เป็ นอย่างนี เขาคงไม่ทําอย่างนันไปตังแต่แรก เมือก่อน
คุณหนูหลงรักเฮ่าหวังถึงเพียงนันแต่กลับไม่ได้ รับรักตอบ
มาบัดนีคุณหนูตีจากเขาแล้ ว เฮ่าหวังกลับเปลียนใจ แต่
ก็สายเกินไปเสียแล้ ว

8
เสินอวินซีแอบบีบมือ สะกดกลันความโกรธและไม่ยอม
แพ้ ทีพลุง่ พล่านในใจ หลุบตาลงปิ ดบังความอาฆาตแค้ น
ในดวงตา รับประทานอาหารด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย อวิน
ชิงเหลือบมองเสินอวินซีทีแสร้ งทําเป็ นนิงเงียบทางหาง
ตา แล้ วจับสังเกตเห็นประกายตาของนาง มุมปากก็หยัก
ขึนเหมือนจะยิมแต่ก็หาไม่

ทุกคนรับประทานอาหารมือเช้ าจนเสร็จขณะทีต่างก็มี
เรื องคิดในใจ ลัวชิงหลีจดั การทุกอย่างเรี ยบร้ อยแล้ ว ก็
มารับประทานอาหารอย่างเรี ยบง่าย แล้ วทุกคนก็ออก
เดินทาง

การเดินทางครังนีไม่ได้ เร่งรี บเหมือนตอนขามา เรี ยกได้

9
ว่าเป็ นการเดินทางกลับอย่างผ่อนคลายสบายใจเหมือน
เป็ นการท่องเทียวเสียมากกว่า เพียงแต่อวินชิงคิดถึง
บ้ านมาก คณะเดินทางจึงเร่งรี บเดินทางให้ ไวขึน

องครักษ์ ของลัวชิงหลีได้ ยินทีอวินชิงกําชับนายของพวก

เขา ต่างคนต่างก็เบิกตากว้ างสีหน้ าไม่อยากจะเชือ นาย
ของพวกเขากลายเป็ นคนรับใช้ ทีคอยรับคําสังผู้อืนไป
ตังแต่เมือใดกัน แม้ แต่ประมุขแห่งแคว้ นกับฮองเฮาก็ยงั
ไม่เคยตรัสอย่างไม่เกรงใจขนาดนี เดิมทีพวกเขาก็คิดว่า
เจ้ านายคงไม่ยอมทําตาม แต่ไม่คิดว่าเจ้ านายไม่เพียง
ยินยอมเท่านัน ยังมีทา่ ทีเต็มอกเต็มใจทีจะทําอีกด้ วย
เช่นนันจึงพากันเบือนหน้ า ไม่มองอีก ในใจจึงอดสงสาร
เจ้ านายของตนไม่ได้ ขณะเดียวกันก็ร้ ูสกึ อับอายผู้คนจน
ใบหน้ าร้ อนผ่าว

10
ทว่าหลายวันผ่านมานี พวกเขาต่างก็คอ่ ยๆ คุ้นชิน ไม่
เห็นเป็ นเรื องแปลกอะไรอีกแล้ ว ได้ แต่คอยช่วยทุกครังที
เจ้ านายรับคําสังมา

ท่าทีของลัวชิงหลีนนไม่
ั แยแสอย่างสินเชิง ขอเพียงเป็ น
คําสังของอวินชิง เขาก็จะต้ องทําให้ สําเร็จโดยไม่กลัว
เหนือยยาก และเทียวมาโผล่หน้ าให้ อวินชิงเห็นอยูเ่ รื อยๆ
เรี ยกนางด้ วยถ้ อยคําหวานหู คอยรับคําสังอยูต่ ลอด
และบ่อยครังก็มกั จะเป็ นเวลาทีอวินเชียนเช่อกับอวิน
ชิงอยูด่ ้ วยกัน

11
อย่างเช่นเวลาหยุดแวะพักเพือรับประทานอาหาร ลัวชิง
หลีจะคอยมาอยูข่ ้ างๆ อวินชิง ไม่ยอมห่างเลยสักก้ าว
โดยบอกว่า เจ้ าจะได้ หาข้ าเจอตลอดเวลาอย่างไรล่ะ......

ถึงยามหยุดรถเพือแวะพัก อวินเชียนเช่อคิดจะหาเวลา
มาใกล้ ชิดอวินชิงเสียหน่อย ลัวชิงหลีก็จะต้ องโผล่หน้ า
ยิมแป้น แล้ วยืนเสือคลุมสักตัว ไม่ก็ถงุ หนังใส่นําดืมมา
ให้ ...

ขณะเดินทาง เมืออวินเชียนเช่อกําลังจะดึงร่างหญิงสาว
ผู้เงียบขรึมผู้นนเข้
ั ามาโอบกอด เป็ นต้ องได้ ยินเสียงสดใส

12
อันหวานหูของลัวชิงหลีดงั ขึนจากนอกรถ บอกว่า ชิง
เอ๋อร์ ข้ างหน้ าใกล้ จะถึง...แล้ วนะ เจ้ าอยากออกมาชม
ทิวทัศน์เสียหน่อยไหม......

เรื องทํานองนีเกิดขึนซําแล้ วซําเล่า...

เวลาทีจะได้ อยูด่ ้ วยกันตามลําพังถูกรบกวนเช่นนี เป็ น

ใครก็ต้องอารมณ์เสีย จึงเห็นสีหน้ าอวินเชียนเช่อบึงตึง
ขึนทุกวัน ในทีสุดอารมณ์ทีว่านีก็ก่อตัวสะสมมากเข้ าราว
กับเมฆดําหนาทึบปกคลุมเหนือศีรษะ

13
และแล้ วก็ถงึ เวลาแวะพักอีกครังหนึง...

“ดูแล้ วการทําตัวประหนึงเด็กรับใช้ เยียงนี ใต้ เท้ าหลีหวัง

ดูเหมือนจะทําได้ อย่างคล่องแคล่ว หากประมุขลัว
กัวและองค์ฮองเฮาทรงทราบเข้ า จะต้ องพอพระทัยไป
ด้ วยเป็ นแน่” อวินเชียนเช่อพูดอย่างเรื อยเปื อย ทว่าฟั ง
แล้ วช่างเสียดสีเหลือเกิน สายตาของทังสองจึงหันมา
ประสานงากันพอดี ดูราวกับมีลกู ไฟมาปะทะกันจน
สว่างวาบ

ทังสองคนต่างก็เป็ นยอดคน มีความคิดอ่านทีลําลึก

ละเอียดอ่อน ย่อมจะเข้ าใจแจ่มแจ้ งว่าอีกฝ่ ายต่างคิด
อะไรอยู่ แล้ วจู่ๆ ก็เห็นลัวชิงหลีหวั เราะร่า ส่งสายตาตอบ
โต้ อย่างไม่ลดราวาศอก “ได้ ทําอะไรให้ ชิงเอ๋อร์ ข้ าก็
14
พร้ อมจะทําเต็มที จะว่าไปแล้ วโชคดีทีประมุขอวินช่วย
พูดให้ ชิงเอ๋อร์ จงึ ให้ โอกาสข้ าได้ อยูเ่ คียงข้ าง ข้ าซาบซึง
ใจจริ งๆ” แกล้ งเปลียนคําพูดจากคอยรับใช้ ข้างๆ เป็ นอยู่
เคียงข้ าง โจมตีเข้ าจุดอ่อนอวินเชียนเช่อพอดี

อวินเชียนเช่อกลับไม่โกรธ ทําทีเหมือนเพียงแค่เหลือบ
มองลัวชิงหลีแล้ วว่า “หลีหวังเก่งจริ งๆ เพียงแต่ข้าเพิงได้
ข่าวมาว่าประมุขลัวกัวและฮองเฮาทรงรักใคร่ในตัวเจ้ า
มาก จึงได้ ตกลงกําหนดวันฤกษ์ ดีจดั เตรี ยมพิธีวิวาห์ให้
เจ้ า วันวิวาห์ใกล้ เข้ ามาแล้ ว ข้ ากับอวินเอ๋อร์ จะทําเป็ นไม่
รู้เรื องรู้ราวจนทําให้ เสียฤกษ์ ดีของหลีหวังได้ อย่างไร”

ทังสองต่างก็เป็ นคนเจ้ าปั ญญา รู้ดีวา่ จะพูดจาอย่างไร

จึงจะมีพลังเชือดเฉือนให้ เจ็บปวด และต่างก็ร้ ูวา่ จะต้ อง
15
ทําอย่างไรตนจึงจะได้ เปรี ยบ

และก็เป็ นเช่นนันจริ งๆ พอเขาพูดจบ ก็เห็นสีหน้ าของลัว

ชิงหลีเปลียนไป ดวงตาวาบประกายโกรธเกรี ยวขึนมา
แวบหนึง แล้ วสีหน้ าก็กลับเป็ นปกติดงั เดิม ยิมให้ น้อยๆ
แล้ วว่า “ประมุขอวินกังวลเกินไป ทําให้ ประมุขอวินต้ อง
ใส่ใจเอาเรื องของข้ ามาเป็ นกังวล ข้ ารู้สกึ ไม่สบายใจเลย
แต่เรื องนีข้ าได้ คิดไว้ เรี ยบร้ อยแล้ ว คงไม่ต้องรบกวนให้
ประมุขอวินต้ องครุ่นคิดหรอก” หยุดไปครู่หนึงแล้ วจึงพูด
ต่อว่า “แต่วา่ การได้ อยูเ่ คียงข้ างชิงเอ๋อร์ สําหรับข้ าถือ
เป็ นความสุขทีสุด”

“หลีหวังพูดอะไรอย่างนัน หลีหวังคือผู้มีพระคุณทีช่วย
ชีวิตของอวินเอ๋อร์ ข้ าเคยบอกแล้ ว ในงานวิวาห์ใหญ่ของ
16
เจ้ า ข้ ากับอวินเอ๋อร์ จะเตรี ยมของขวัญชินใหญ่เพือเป็ น
การอวยพร” เขายังคงพูดอย่างเรี ยบเรื อย ทว่าแต่ละถ้ อย
คําเฉียบคมยิง “อีกไม่กีวันคงมีราชโองการลงมาเรื องการ
วิวาห์ ข้ าว่าหลีหวังคงต้ องเร่งเดินทางกลับไปก่อนแต่
เนินๆ เพือจัดแจงงาน”

หากความสุขทีเจ้ าว่านันล่วงลํามาถึงผู้หญิงของข้ า เจ้ า

คงไม่ได้ สขุ สมใจหรอก !

17
ตอนที 116 - 2 เดินหมากเหนือกว่ าขันหนึง

สีหน้ าของลัวชิงหลีดหู ม่นหมองลง รอยยิมงดงามค่อยๆ

เลือนหาย ดวงตาเรี ยวงามดูลกึ ลําดุจมหาสมุทร ตอนนัน
เพราะอวินชิงพลัดตกเหว เขาเจ็บปวดเสียใจมากจึงไม่
18
พูดถึงการแต่งงาน พระบิดาและพระมารดาต่างร้ อน
พระทัยและมีพระประสงค์จะให้ เขาเลือกชายาสักคน
เดิมทีคิดว่าชัวชีวิตนีคงไม่อาจได้ ใช้ ชีวิตอยูก่ บั หญิงทีรัก
ไปจนแก่เฒ่า เพือให้ พระบิดาและพระมารดาคลาย
พระทัยจึงเชือฟั งทุกอย่างตามการจัดการของทังสอง ไม่
เก็บมาใส่ใจ การวิวาห์จงึ ถูกกําหนดไว้ แล้ วว่าจะจัดขึน
เมือเขาเดินทางกลับไปถึง

แต่ไม่คิดว่าการเดินทางมาร่วมงานชุมนุมชาวยุทธ์ที
แคว้ นเยียกัวครังนีกลับทําให้ เขาได้ พบกับนางอีกครัง
เขาไม่อาจควบคุมหัวใจตัวเองเพราะนางรอดชีวิตกลับ
มาแล้ ว เสมือนสิงทีสูญเสียไปได้ กลับคืนมา เขารู้วา่ ตัว
เองจะไม่ยอมวางมือแน่ เช่นนันจึงรี บส่งสารกลับไป
อธิบายทุกอย่างกับพระบิดาเพือขอให้ ยกเลิกงานวิวาห์

19
เสีย และบอกว่าเขามีความสุขยิงนักทีได้ อยูเ่ คียงข้ างนาง
เพียงรอให้ สกั วันนางเปิ ดใจให้ เขา แล้ วก็จะพานางกลับ
ไปวิวาห์เป็ นชายาเพียงหนึงเดียวของเขา

แต่ไม่ร้ ูวา่ เพราะเหตุใด เมือเขากําลังรอฟั งข่าวด้ วยความ

ยินดีเปี ยมล้ น กลับได้ ทราบว่าวันวิวาห์ถกู กําหนดขึน
แล้ ว มีคําสังให้ เขารี บเดินทางกลับไปร่วมพิธีอย่างไม่
อาจบิดพลิว นีต่างจากสิงทีเขาคาดไว้ จากหน้ ามือเป็ น
หลังมือเลยทีเดียว เขาไม่เข้ าใจว่าเกิดความผิดพลาดใด
ขึนระหว่างนีกันแน่ พระบิดาทีทรงรักใคร่ตามใจเขา
ตลอดมา คราวนีกลับตัดสินพระทัยเช่นนี เขากําลังคิด
หาหนทางจัดการแก้ ไขเรื องนี คิดไม่ถงึ ว่าอวินเชียนเช่อ
จะสืบข่าวนีมาจนได้

20
อิทธิพลของอวินเซียวกงทีแท้ ไม่อาจดูแคลน สามารถสืบ
ข่าวได้ ลงลึกถึงรายละเอียดเช่นนี ตัวเขาเองยังเพิงทราบ
ข่าวเมือเช้ าวันนีเอง เพียงไม่นานเขากลับรู้เรื องทังหมด
อย่างกระจ่างแจ้ ง น่าตกใจจริ งๆ ชายผู้นีขณะทีพูดจา
ยิมหัวร่อกลับปิ ดทางถอยของเขาเสียหมด เรี ยกได้ วา่ มี
ความคิดอ่านลําลึกอย่างยิง

“เรื องนีข้ าเองก็จดั การได้ ” ลัวชิงหลีมองไปยังอวินเชีย

นเช่ออย่างงุนงงสงสัย เรื องทังหมดนีออกจะประจวบ
เหมาะเกินไปเสียแล้ ว

21
จะให้ เขาตัดใจจากชิงเอ๋อร์ นนย่
ั อมเป็ นไปไม่ได้ แม้ จะ
สงสัยว่าเรื องนีอาจเกียวข้ องกับคนผู้นี แต่ก็จําต้ องยอม
รับว่าเขาพูดจามีเหตุผล เรื องนีจําเป็ นต้ องสะสางอย่าง
เร่งด่วน ไม่เช่นนันหากมีราชโองการจากพระบิดาลงมา
ก็ไม่อาจเปลียนแปลงอะไรได้ อีกแล้ ว เขาย่อมไม่ลืมว่า
ตอนนันกลางตําหนักใหญ่ทีจวินกัว นางได้ ประกาศข้ อ
เรี ยกร้ องอย่างมันใจออกมาต่อหน้ าขุนนางบู๊และบุน๋ กับ
ทูตทังสามแคว้ นว่า ชัวชีวิตนีจะครองคูอ่ ยูก่ นั เพียงสอง
คนไปชัวชีวิต !

ใช่แล้ ว ครองคูอ่ ยูก่ นั เพียงแค่สองคนไปชัวชีวิต เขาย่อม

ไม่อาจทําให้ นางผิดหวัง ! เช่นนันจึงต้ องสะสางปั ญหานี
มีเพียงแต่ต้องกลับไปทูลอธิบายเรื องทังหมดต่อหน้ าพระ

22
พักตร์ พระบิดาด้ วยตัวเองเท่านัน และคําพูดของอวินเชีย
นเช่อก็ทําให้ เขาตัดสินใจได้ แล้ ว

“ข้ าต้ องขอขอบคุณประมุขอวินทีมีเมตตา ของขวัญนีข้ า

จะขอรับไว้ ” ในแววตาทีแย้ มยิมอย่างน่าหลงใหลแฝงไว้
ด้ วยความแน่วแน่ทีไม่อาจตังคําถาม “แต่งานวิวาห์นีจะ
ต้ องเป็ นงานวิวาห์ระหว่างข้ ากับชิงเอ๋อร์ ”

“ผู้หญิงของข้ าอวินเชียนเช่อ จะยอมให้ ผ้ อู ืนมายุม่ ย่าม

ได้ ง่ายๆ หรื อ !” อวินเชียนเช่อมองตามด้ านหลังกลุม่
องครักษ์ ทีเดินทางจากไปพร้ อมกับลัวชิงหลี มุมปากก็
เผยยิมออกมาน้ อยๆ ขบคิดคําพูดสุดท้ ายนัน ใครก็ตาม
ทีมายุง่ กับผู้หญิงของเขา เขาจะตัดไฟเสียแต่ต้นลม
23
อย่างไม่ปรานี

ลัวชิงหลีเป็ นฝ่ ายทีวิงชนปั งตอเอง จึงถูกตลบหลังเข้ า

อย่างจัง การทีประมุขลัวกัวปฏิเสธคําขอของลัวชิงหลีก็
ล้ วนมีอวินเชียนเช่อเป็ นผู้ผลักดันอยูเ่ บืองหลัง แม้ ภาย
นอกแล้ วอวินเชียนเช่อจะดูเหมือนไม่ได้ ทําอะไรสักอย่าง
เพียงแต่รอโอกาสทีจะได้ โจมตีเข้ าเป้าในคราวเดียว ทํา
อย่างนีจึงจะจัดการปั ญหาได้ ตรงจุด

ทว่าอวินเชียนเช่อไม่ได้ เห็นประกายทีวาบจากนัยน์ตา
กับรอยยิมอันมีเลศนัยทีมุมปากยามลัวชิงหลีจากไป
อวินเชียนเช่อ ต่อให้ ข้าไปแล้ วก็ใช่วา่ เจ้ าจะชนะ ! ข้ าจะ

24
รอการมาปรากฏตัวของเจ้ า !

......

“กลับมาแล้ วหรื อ” อวินชิงเงยหน้ าขึนมองแล้ วร้ องทัก

ด้ วยนําเสียงเรี ยบๆ

“อืม” อวินเชียนเช่อก้ าวขึนมาบนรถม้ า แขนยาวๆ ยืนมา

รวบร่างทีบอบบางของนางเข้ ามาไว้ ในอ้ อมอก สูดดม
กลินหอมอันคุ้นเคยทีราวกับซึมซ่านเข้ าไปในกระดูก
แล้ วพูดขึนอย่างรักใคร่ “ข้ ากลับมาแล้ ว”
25
“งันก็ออกเดินทางต่อเถอะ” นางไม่เคยนึกกังขาความ
สามารถของอวินเชียนเช่อเลย โดยเฉพาะอย่างยิง เขา
เป็ นถึงประมุขแห่งอวินเซียวกง การเดินทางในครังนีทํา
ให้ นางยิงซาบซึงว่าชายทีดูสขุ มุ ประหนึงเซียนผู้นี ทีแท้
แล้ วก็เจ้ าเล่ห์เพทุบายไม่เบา การทีเขาไม่ทําอะไรอยูช่ วั
ระยะเวลาหนึงทีแท้ แล้ วเขากําลังวางแผนต่างหาก และ
เห็นได้ ชดั ว่าการจากไปของลัวชิงหลีอธิบายสิงนีได้ ทงั
หมด

อวินเชียนเช่อยิม สาวน้ อยของเขามักจะเฉลียวฉลาด

และอบอุน่ เช่นนีเสมอ เขารู้สกึ ซาบซึงจากใจจริ งทีสวรรค์
ส่งนางกลับคืนมาอีกครัง แล้ วบรรจงจูบลงทีหน้ าผาก
เกลียงเกลาของอวินชิง แม้ กําลังยินดี แต่อวินเชียนเช่อก็

26
ไม่ลืมเจ้ าเด็กน้ อยทีนังอยูใ่ นรถด้ วย จึงเอือมมือไปโอบ
ร่างน้ อยๆ ทีแอบอยูข่ ้ างๆ เข้ ามาไว้ ในอ้ อมกอด หัวใจก็
เต็มตืนด้ วยความอบอุน่

“จากนีไปครอบครัวเราจะไม่พรากจากกันตลอดไป”

ดวงตาดําขลับทีเจิดจ้ าราวกับนิลกวาดมองไป
มาระหว่างคนทังสอง แล้ วจึงซุกตัวอยูใ่ นอ้ อมกอดทีทํา
ให้ เขารู้สกึ สงบ ริ มฝี ปากเล็กๆ เผยยิม เป็ นรอยยิมที
หวานชืน ถ้ าชายผู้นีเป็ นพ่อของเขาจริ งๆ ก็ไม่เลวนะ

อวินชิงหยักยิมมุมปาก มองดูร่างเล็กร่างใหญ่ทีต่างก็งด
งามจนไม่อาจละสายตาและเหมือนกันราวกับแกะ

27
หัวใจก็มีความอบอุน่ ซ่านขึนมา สิงทีนางต้ องการในชีวิต
นีมีไม่มาก และพวกเขานีแหละคือบ้ านแท้ แห่งจิต
วิญญาณของนาง

“จ้ ะ เราจะอยูด่ ้ วยกันไปตลอด...” ทันใดนันรถม้ าก็หยุด

ลงกะทันหัน อวินชิงยังพูดไม่ทนั จบด้ วยซํา

จากนันก็ได้ ยินเสียงทีฟั งดูเคร่งเครี ยดของเสวียนเฟิ งดัง

ขึนจากด้ านนอกตัวรถ “เรี ยนนายท่าน เพิงได้ ข่าวมาขอ
รับ ว่าแม่นางอวินหลัวมาถึงแล้ ว......”

28
ตอนที 117 - 1 ต้ องลองช่ วงชิง

นําเสียงกระอึกกระอักของเสวียนเฟิ งทีดังแว่วมาฟั งดู

เหมือนกังวลใจ

อวินเชียนเช่อนิวหน้ า ดวงตาฉายประกายทียากจะเข้ า
ใจ อวินชิงจับสังเกตความเปลียนแปลงเล็กน้ อยนีได้
1
อย่างรวดเร็วก็นกึ สงสัย เพราะความรู้สกึ ทีจับสังเกตได้
นันไม่เหมือนปกติ ดวงตาเจิดจ้ าจึงหม่นลง แล้ วลุกนังตัว
ตรงทว่าสีหน้ ายังเรี ยบเฉย

เอ้ าเฉินกะพริ บดวงตากลมโตปริ บๆ มองออกไปนอกรถสี

หน้ าครุ่นคิด

อวินเชียนเช่อนังตัวตรง ท่าทีอบอุน่ เมือครู่หายไป “เกิด

อะไรขึน”

เสวียนเฟิ งตัวสัน หางตาก็พลอยกระตุกไปด้ วย ใน

จดหมายทีผู้อาวุโสทังสามส่งมา บอกชัดๆ ว่าแม่นางอ
วินหลัวจะเดินทางตรงไปยังจวินกัว นอกจากนีหาก

2
คํานวณเวลาแล้ ว น่าจะอีกหลายวันกว่าทีนางจะไปถึง
เขาจะรู้ได้ อย่างไรว่าจู่ๆ นางจะปรากฏตัวมาอย่างปุบ
ปั บราวกับร่อนลงมาจากฟ้ากระนัน

“เล่ามาซิ” นําเสียงเรี ยบๆ กลับทําให้ เสวียนเฟิ งตัวสันขึน

มาอีกครา เวลาเจ้ านายนิงเช่นนี เขารู้สกึ กดดัน
อย่างบอกไม่ถกู เช่นนันจึงเงยหน้ าขึนมองไปยังรถม้ าที
จอดนิงแล้ วรายงาน “นายท่าน แม่นางอวินหลัว นาง...”

“พีอวิน...” เสียงแจ่มใสราวกับนกขมินพร้ อมกับเสียง

หัวเราะร่วนเหมือนกระดิงเงินลอยมา ตัดบทคําพูดเสวี
ยนเฟิ งทียังพูดไม่ทนั จบทันที “เสวียนเฟิ ง พีอวินอยูใ่ นรถ
ม้ าใช่ไหม”

3
สีหน้ าของเสวียนเฟิ งดูไม่สบายใจ เขาลอบมองไปทางรถ
ม้ า “แม่นางอวินหลัว นายท่าน...”

ไม่ต้องรอให้ เสวียนเฟิ งพูดจบก็มีเสียงหัวเราะร่วนดังขึน

อีก “ข้ ารู้แล้ ว พีอวินต้ องอยูใ่ นนันแน่ ข้ าจะขึนไปหาเอง”

รถม้ าหยุดกะทันหัน มีเสียงบทสนทนาจากนอกรถดังเข้ า

มาจนจวินเยวียเฮ่าได้ ยินทังหมด เขาขมวดคิว มือหนึงก็
เลิกม่านรถขึน พอดีเห็นอวินหลัวเลิกม่านแล้ วขึนไปบน
รถม้ า ดวงตาทีลึกลําวาบประกาย เสินอวินซีเงยหน้ าขึน
มอง ก็เห็นร่างในชุดสีเหลืองอ่อนแวบหายเข้ าไปในรถม้ า

4
คันข้ างหน้ า “หญิงคนนันคือใครกัน ดูแล้ วเหมือนจะคุ้น
เคยกับพวกเขา”

จวินเยวียเฮ่าไม่พดู อะไร ดวงตาทีลึกลํายิงจ้ องมองอย่าง

มีความหมาย แล้ วค่อยๆ ปล่อยม่านรถลง เสินอวินซี
เหลือบมองสีหน้ าเขาแล้ วหลุบตาลง ไม่พดู อะไร

ม่านรถขยับ สายลมเย็นพัดเข้ ามา หญิงสาวน่ารักผู้หนึง

ปรากฏกายขึนต่อหน้ าอวินชิง พอเห็นอวินเชียนเช่อ ดวง
ตาของหญิงสาวก็เป็ นประกาย เสียงหัวเราะร่าเริ ง
เหมือนกระดิงเงินดังขึนในรถ “พีอวิน พีอยูใ่ นนีจริ งๆ
ด้ วย”

5
อวินหลัวตืนเต้ นมาก เป็ นพีอวินจริ งๆ มองดูหน้ ากาก
หยกทีปิ ดบังใบหน้ าก็ตืนเต้ นขึนมา พีอวินยังคงมีเสน่ห์
น่าดึงดูด นางย่อมรู้วา่ ใบหน้ าทีซ่อนอยูใ่ ต้ หน้ ากากหยก
นันงดงามน่าหลงใหล สง่างามโดดเด่น หล่อเหลาไม่เป็ น
รองผู้ใด

เป็ นเด็กสาววัยขบเผาะอย่างนันหรื อ

อวินชิงมองสํารวจด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย สาวน้ อยผู้นีมีดวง

ตาทีกลมโตเจิดจ้ า สดใสวาววามราวกับลําธารทีไหลรี ลง

6
มาตามโตรกผา ดวงตายามกะพริ บวิบวับราวกับจะพูด
ได้ ใบหน้ าบริ สทุ ธิสดใสเผยรอยยิมอันงดงาม ทว่า
นางกลับดูเหมือนจะเขม่นอวินชิงอยูใ่ นที

“พีอวิน อวินหลัวมาแล้ ว” เพิงจะปรากฏตัว แต่ร่างบอบ

บางของนางก็โผเข้ าไปอยูใ่ นอ้ อมอกอวินเชียนเช่อเสีย
แล้ ว

อวินหลัวทําทีไม่แยแสอีกสองคนทีอยูใ่ นรถ แล้ วตรงเข้ า

สูอ่ ้ อมอกอวินเชียนเช่อทันที เบียดจนอวินชิงและเอ้ าเฉิน
ต้ องหลบไปข้ างๆ

อวินชิงเลิกคิว มองดูทกุ อย่างด้ วยอาการสงบ ดวงตา

7
เยือกเย็นราวกับบ่อนําโบราณดูลกึ ลําและเรี ยบเฉยไม่
แสดงอารมณ์ใดๆ

เอ้ าเฉินก็มองภาพนีอย่างไม่แสดงท่าทีใดๆ เช่นกัน หัว

คิวขมวดน้ อยๆ ดวงตาดําขลับเสมือนมีความรู้สกึ
บางอย่างทีไม่ชดั เจนวาบขึน

อวินเชียนเช่อค่อยๆ ประคองอวินหลัวในอ้ อมกอดทียัง

ทําท่าเอาแต่ใจ แล้ วถามไถ่อย่างอ่อนโยน “เหตุใดเจ้ ามา
คนเดียวเล่า ผู้อาวุโสทังสามปล่อยให้ มาคนเดียวหรื อ”

อวินหลัวเงยหน้ า ยิมแป้นแล้ วว่า “ข้ าได้ ข่าวมาว่าพีอยูท่ ี

นี ถึงได้ รีบมา พีอวินอย่าโกรธนะ อวินหลัวก็มาถึงทีนี

8
อย่างปลอดภัยแล้ วนีนา” อวินหลัวเขย่าแขนอวินเชีย
นเช่อท่าทางเอาแต่ใจ ในใจรู้สกึ ยินดี ทีแท้ พีอวินก็รักนาง

อวินเชียนเช่อลอบถอนหายใจออกมา ยิมแล้ วว่า “ต่อไป

อย่าทําอะไรดือรันแบบนีอีก เข้ าใจหรื อไม่” เจ้ าเด็กคนี
แอบดอดออกมา ตอนนีไม่แน่วา่ ท่านผู้อาวุโสทังสามคง
จะร้ อนใจมาก

อวินหลัวแลบลินแล้ วทําหน้ าทะเล้ น “รู้แล้ วเจ้ าค่ะ ข้ าก็

แค่อยากพบพีเร็วๆ เท่านันเอง”

“อวินหลัว มา ข้ าจะแนะนําเจ้ า” อวินเชียนเช่อดึงตัวอวิน

หลัวแล้ วหันไปหาอวินชิง “นีคืออวินเอ๋อร์ เป็ นว่าทีภรรยา

9
ในอนาคตของพี เจ้ าควรเรี ยกนางว่าซ้ อ”

อวินหลัวตกตะลึง แล้ วหันไปมองอวินชิง นางทราบข่าว

นานแล้ วว่าข้ างกายของพีอวินมีสตรี นางหนึงอยูด่ ้ วย
เป็ นนางเองน่ะหรื อ คิดพลางแล้ วมองสํารวจอวินชิงขึนๆ
ลงๆ ก็เห็นว่าอวินชิงสวมใส่ชดุ ขาว มีรังสีอนั เยือกเย็น
สุขมุ แผ่ออกมาทัวร่าง ใบหน้ างดงามส่งประกายแห่ง
ความมันใจ ดวงตาเยือกเย็นราวกับบ่อนําทีลึกสุดจะ
หยัง อวินหลัวตกตะลึง ช่างเป็ นหญิงทีงดงามและเยือก
เย็นเหลือเกิน

แต่วา่ ...

10
ริ มฝี ปากของนางเบะอย่างไม่คอ่ ยพอใจ พีอวินบอกว่า
นางคือภรรยา จะเป็ นอย่างนันได้ อย่างไร เพราะภรรยา
ของพีอวินนันมีเพียงแต่นาง และนางเท่านันทีเป็ นได้
“สวัสดี ข้ าชืออวินหลัว โตมาด้ วยกันกับพีอวิน”

อวินชิงพยักหน้ า “อวินชิง มูห่ รงอวินชิง”

“เรารู้จกั กันมาตังแต่เด็ก” อวินหลัวตะลึง จ้ องมองอวิน

ชิง แล้ วพูดอย่างไม่ยอมจํานน

“อืม” ในใจของอวินชิงรู้สกึ ขํา ช่างเป็ นเด็กสาวทีจริ งใจ

11
เสียเหลือเกิน แต่ถงึ จะจริ งใจเพียงใด หากมาวอแวกับ
ผู้ชายของนาง นางย่อมไม่ปลืม

“เจ้ าเป็ นภรรยาของพีอวินไม่ได้ หรอก เพราะข้ าเท่านันที

จะเป็ นภรรยาของพีอวินได้ ” ไม่ยอมหรอก นางต้ องยืน
กรานต่อไป

นีเรี ยกว่าท้ าทายใช่หรื อไม่ “ข้ าจะเป็ นภรรยาของเขาหรื อ

ไม่ ไม่จําเป็ นต้ องอธิบายกับเจ้ า ส่วนเจ้ า---” อวินชิง
เหลือบมองอวินเชียนเช่อทางหางตา แล้ วพูดขึนอย่าง
เรี ยบๆ “เจ้ าจะเป็ นภรรยาใคร ก็ต้องถามคนทีจะขอเจ้ า
แต่งงานเสียก่อนสิ”

12
เอาล่ะ เดินทางได้ ครึงทางก็หาเรื องรักๆ ใคร่ๆ มาให้ เสีย
อย่างนัน อีกทังยังเป็ นรักทีหยังรากลึกมาแต่เล็กแต่น้อย
เสียอีก

“อวินหลัว---” นําเสียงของอวินเชียนเช่อเจือด้ วยความ

ขุ่นมัว ไม่ร้ ูเพราะเหตุใดสายตาทีเรี ยบเฉยของอวินชิงจึง
ทําให้ เขารู้สกึ ว้ าวุน่ “อวินเอ๋อร์ เป็ นภรรยาของพีอวิน
ภรรยาเพียงคนเดียว”

อวินหลัวเบะปาก ในใจยิงขุ่นเคือง พีอวินถึงกับทําเรื องที

โหดร้ ายกับตัวเองก็เพราะนาง เรื องแบบนีไม่เคยเกิดขึน

13
มาก่อน ตลอดมาพีอวินยังรู้จกั ถนอมตัวเอง แต่หญิงผู้นี
ทําลายความรักความรู้สกึ ทีนางกับพีอวินมีตอ่ กัน และ
ยังฝั นหวานคิดจะมาแย่งพีอวินไปอีก นางไม่มีทางยอม
หรอก

เมือหันไป ก็เห็นเอ้ าเฉินทีนังอยูข่ ้ างๆ เช่นนันดวงตาขอ

งอวินหลัวก็เบิกกว้ างขึนในทันใด น...นี นีมันเด็กน้ อยนี
นา......นางหันกลับไปมองอวินเชียนเช่อ แววตาและท่า
ทางตืนตกใจ “พีอวิน นีใครกัน”

อวินเชียนเช่อยิมออกมาน้ อยๆ แล้ วยืนมือไปอุ้มเอ้ าเฉิน

เอามากอดไว้ แนบอก ลูบผมอันนุ่มมืออย่างรักใคร่ “นีก็
คือลูกสุดทีรักของพีอวินเอง”

14
อวินหลัวตะลึงมองอวินเชียนเช่อทียังคงยิมน้ อยๆ นาน
ครู่หนึงจึงค่อยได้ สติ แล้ วพูดขึนด้ วยนําเสียงสันเครื อ
“เขา...จริ งหรื อ...”

“จริ งสิ !” อวินเชียนเช่อยืนกรานอย่างหนักแน่น มุมปาก

ของเขาเผยรอยยิมสดใส แล้ วหันไปมองชิงเอ๋อร์ กบั ลูกซึง
เปรี ยบเสมือนสิงลําค่าในใจเขา “อวินหลัวฟั งนะ เจ้ า
ห้ ามทําตัวเสียมารยาทกับอวินเอ๋อร์ รอสักครู่ เดียวจะให้
เสวียนเฟิ งจัดเตรี ยมรถม้ าคันใหม่ให้ เจ้ า”

“ไม่ ข้ าอยากนังรถคันเดียวกับพีอวิน” อวินหลัวพูดขึน

อย่างดือรัน ถลึงตาจ้ องมองอวินชิง ต่อให้ มีลกู กับพีอวิน
แต่นางก็ไม่ชอบใจอวินชิงอยูด่ ี นางเข้ าใจแล้ ว สามปี
15
ก่อนหญิงผู้นีแต่งงานไปกับคนอืน แล้ วยังกล้ ามาล่อลวง
พีอวินอีก แสดงว่าเป็ นหญิงทีไร้ จรรยา อยากแต่งงานกับ
พีอวินงันหรื อ นางไม่คคู่ วรหรอก

อวินชิงเลิกคิว สายตาทีทอดมองไปยังอวินเชียนเช่อดู
เรี ยบเฉยและสุขมุ อวินเชียนเช่อจึงพูดขึน “อวินหลัว ฟั ง
นะ พีอวินจะจัดเตรี ยมรถม้ าอีกคันให้ เจ้ า อีกประเดียว
เจ้ าค่อยนังไปคันหลัง”

“เสวียนเฟิ ง จัดให้ อวินหลัวนังรถม้ าคันหลังตามไป”

“ขอรับ แม่นางอวินหลัว เชิญ---!” เสวียนเฟิ งค้ อมคํานับ

พลางกล่าวเชิญ

16
“ข้ าไม่ไป พีอวินไม่รักอวินหลัวแล้ ว เพราะสองคนนีใช่
ไหม พีถึงได้ ไม่ต้องการอวินหลัว” ดวงตากลมโตของอวิน
หลัวเต็มไปด้ วยแววติเตียน “อวินหลัวจะไม่พดู มากแล้ วก็
ได้ แต่พีอวินอย่าไล่อวินหลัวไปเลยนะ ได้ หรื อไม่”

อวินชิงไม่พดู อะไร แม้ วา่ การปรากฏตัวของสาวน้ อยผู้นี

จะทําให้ นางรู้สกึ อึดอัดอยูบ่ ้ าง แต่ทว่านางก็ไม่อาจมอง
ข้ ามสีหน้ าท่าทางของอวินเชียนเช่อได้ ทีจริ งอวินหลัวก็
เป็ นแค่เด็กสาวเท่านัน ย่อมไม่ร้ ูประสีประสาอะไรมาก
เท่าตัวนาง ในเมือเขาเรี ยนผูก ก็ต้องเป็ นคนเรี ยนแก้ นาง
เองก็ยินดีทีจะให้ เป็ นไปเช่นนัน จึงเพียงแต่นงอยู
ั ข่ ้ างๆ
มองดูความเป็ นไปอย่างเงียบๆ
17
เอ้ าเฉินมองอวินเชียนเช่อ สีหน้ าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
แล้ วหันหน้ าไปมองท่านแม่ ก็เห็นว่านางมีสีหน้ าเรี ยบ
เฉย ดวงตาดําขลับจึงหรี ลง ถ้ ากล้ ามาทําให้ ทา่ นแม่
เสียใจ เจ้ าตายแน่ !

อวินเชียนเช่อมองดูอวินหลัวทีมีสีหน้ าหม่นหมองอยูน่ าน
เช่นนันจึงถอนหายใจแล้ วว่า “เอาเถอะ เจ้ าก็นงรถคั
ั นนีก็
แล้ วกัน”

อวินหลัวฉีกยิมออกมาในทันใด แล้ วส่งสายตาท้ าทายใส่

18
อวินชิง จากนันก็มดุ หัวกลับเข้ าไปในอ้ อมอกของอวิน
เชียนเช่ออีกครัง “ข้ ารู้ พีอวินรักข้ าทีสุด”

หัวคิวเล็กๆ ของเอ้ าเฉินขมวดมุน่ มองดูหญิงสาวทีกําลัง

เกลือกกลิงอยูใ่ นอ้ อมกอดทีเขาชอบ แต่กลับไม่ได้ พดู
อะไร ดวงตาดําขลับเป็ นประกายวาวโรจน์ ค่อยๆ ถอย
ออกจากอ้ อมกอดอบอุน่ นัน แล้ วเดินไปนังข้ างๆ มารดา
ของตน

อวินชิงขมวดคิวแต่ไม่พดู อะไร ทําทีราวกับไม่เห็น

อวินเชียนเช่อลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ดวงตาเยือก
เย็นมองไปยังอวินชิงด้ วยความเป็ นกังวล แต่อวินชิงหลุบ

19
ตาอยู่ ไม่ยอมสบตาเขาแม้ สกั นิดเดียว เช่นนันในใจขอ
งอวินเชียนเช่อเริ มเป็ นทุกข์ร้อน แต่ก็ทําอะไรไม่ได้ จึงได้
แต่ร้องสังเสียงเศร้ าๆ “ออกเดินทางได้ ”

เสวียนเฟิ งนิงเงียบ เหม่อมองฟ้าไม่ได้ พดู อะไร เจ้ านาย

เพิงจะไล่มารขวางหูขวางตาไปได้ อุตส่าห์คิดว่าคราวนี
คงจะได้ อยูก่ นั ตามลําพังกับแม่นางอวินอย่างไม่มีผ้ ใู ด
รบกวน ไม่สิ ต้ องบอกว่าได้ ใช้ เวลาอันหวานชืนด้ วยกัน
สามคนพ่อแม่ลกู แต่ไม่คิดเลยว่าจะกลับมีอปุ สรรคขัด
ขวางทีใหญ่หลวงยิงกว่าโผล่ขนมา
ึ เสวียนเฟิ งได้ แต่นกึ
สงสารเจ้ านาย นายท่าน ขอให้ ทา่ นโชคดีก็แล้ วกันนะ

จากนันก็โดดขึนหลังม้ า สะบัดแส้ รถม้ าก็เคลือนออก มุง่

เดินทางกลับต่อไป
20
ตอนที 117 - 2 ต้ องลองช่ วงชิง

21
ตลอดทาง อวินหลัวเอาแต่วนุ่ วายซ้ ายขวาอยูก่ บั อวิน
เชียนเช่อ พูดคุยอย่างเบิกบานใจไม่หยุดไม่หย่อน พลาง
คอยเหลือบมองอวินชิง ส่งสายตากระหยิมใจและ
ท้ าทายอย่างไม่ปิดบัง อวินชิงกับเอ้ าเฉินจะทําอะไรนาง
ก็ไม่สนใจ ทําราวกับว่าทังสองไม่ได้ อยูด่ ้ วย ฝ่ ายอวินเชีย
นเช่อก็ดสู ลดหดหูย่ ิงนัก เพิงจะไล่ไปได้ คนหนึง อีกคนก็
มา และเขาไม่อาจใช้ วิธีไล่ให้ กลับไปได้ เหมือนทีทํากับ
ลัวชิงหลี อวินเอ๋อร์ ทงไม่
ั พดู อะไรและไม่สนใจเขา ราวกับ
ว่าทังเขาและอวินหลัวไม่ได้ อยูด่ ้ วย แม้ แต่เอ้ าเฉินเองก็
ค่อยๆ ทําตัวห่างเหินออกไป หัวใจเขามีแต่ความหดหู่
ราวกับถูกหินก้ อนใหญ่มากดทับไว้

22
เมือถึงเวลาจอดรถแวะพัก จวินเยวียเฮ่าก็มองดูหญิง
สาวทีลงมาจากรถของอวินชิง สายตาก็เป็ นประกาย หัน
ไปมองอวินชิงก็เห็นเพียงสีหน้ าทีเรี ยบเฉย ดวงตาทีลึก
ลําดูหม่น เสินอวินซีเหลือบมามอง แล้ วคอยเดินตาม
หลังจวินเยวียเฮ่าไปอย่างเงียบๆ

หลังจากทีรับประทานมือเย็นแล้ ว จวินเยวียเฮ่าเมือหา
ตัวอวินชิงพบก็ชวนนางออกไปเดิน อวินชิงก็ไม่ปฏิเสธ
นางเดินตามเขามาถึงป่ าไผ่ทีเงียบสงบ จันทราสาดแสง
ลงมาปกคลุมสรรพสิงจนสว่างเรื อง ดูพร่างพรายเลือน
รางราวกับไม่ใช่ความจริ ง

เขาเงยหน้ าขึนมองอวินชิงอย่างมีความหมาย ดวงตาลึก

23
ลําอันหม่นมัวราวกับมหาสมุทรทียากจะหยัง มองไม่
ออกว่ารู้สกึ อย่างไร

จวินเยวียเฮ่าไม่พดู อะไร อวินชิงเองก็สงวนถ้ อยคําอย่าง

สงบ สายลมยามราตรี พดั มา จันทราสีเงินแขวนค้ างอยู่
กลางฟากฟ้า แสงจันทร์ เยือกเย็นสาดส่องต้ องร่างของ
คนทังสอง ยิงชวนให้ เงียบเหงา เวลาผ่านไปเนินนาน จวิ
นเยวียเฮ่าก็ถอนหายใจยาวแล้ วพูดขึน “ชิงเอ๋อร์ สามปี ที
ผ่านมานี เจ้ าเป็ นอย่างไรบ้ าง”

“ขอบคุณเฮ่าหวังทีเป็ นห่วง อวินชิงสบายดี” อวินชิงตอบ

คําถามอย่างเรี ยบๆ

24
“ชิงเอ๋อร์ เจ้ ายังฝั งใจกับเรื องในตอนนันอยูห่ รื อ” จวินเย
วียเฮ่าถาม ด้ วยความรู้สกึ เคร่งเครี ยด

อวินชิงเหลือบไปมอง ประกายตาไม่สือความหมาย
ชัดเจน สุดท้ ายจึงถอนหายใจออกมา เรื องราวในครังนัน
ใครเล่าจะรู้ชดั เดิมทีนางคิดว่าเขาติดค้ างมูห่ รงอวินชิง
ทว่าตัวเขาเองก็ได้ รับบาดเจ็บ บัดนีในสถานการณ์เช่นนี
นางไม่ร้ ูวา่ หากเขาได้ ร้ ูความจริ งจะรู้สกึ อย่างไร ต่อให้
เขาเคยทําให้ นางเจ็บชํา ตอนทีเอ้ าเฉินถูกพิษ เขาทําให้
นางรู้สกึ โกรธแค้ น ทว่าตอนนันทีหุบเขาอวินกู่ เขาก็เคย
ช่วยชีวิตสองแม่ลกู ไว้ อย่างไม่คํานึงถึงชีวิตของตัวเอง
นางรู้วา่ ในใจของเขาได้ บงั เกิดความรู้สกึ รักใคร่ทีแตก
ต่างจากเมือก่อนให้ กบั พวกนางสองแม่ลกู แล้ ว ทุกครังที
ได้ เห็นเขาใช้ สายตาทีปะปนไปด้ วยความรักและอ้ างว้ าง

25
มองดูพวกนาง นางเองก็พลอยเศร้ าไปด้ วย เมือนางไม่
ใช่มหู่ รงอวินชิง นางจึงไม่อาจรับรักเขาได้ ดังนันนางจึง
ได้ แต่คอยหลีกให้ ไกล ในใจกลับยิงรู้สกึ ผิด

“เรื องทีผ่านไปแล้ วก็ให้ แล้ วไปเถอะ อย่าได้ พดู ถึงอีก

เลย”

จวินเยวียเฮ่าตกตะลึง ความโศกเศร้ าแผ่ออกจากก้ นบึง

ของใจ สายไปแล้ วสินะ หากแต่ในใจยังรํ าร้ องว่าไม่
อยากจะปล่อย อย่าปล่อยนาง “ชิงเอ๋อร์ ข้ าอยากให้ เอ้ า
เฉินได้ มีครอบครัว เจ้ าเองคงไม่คิดอยากจะให้ เขาต้ อง
ปราศจากความรักจากบิดาไปตลอดชีวิตหรอก”

26
อวินชิงตกตะลึง เงยหน้ าขึนมองจวินเยวียเฮ่า ชีวิตใน
กองทัพสามปี ทําให้ ใบหน้ าทีแต่เดิมนันเย็นชาดูเด็ดเดียว
ขึนมาก ใต้ แสงจันทร์ ทาบทาจนสว่างเรื อง แววเยือกเย็น
ในดวงตาเวลานีซ่อนแฝงด้ วยความรักใคร่และคาดหวัง
คนผู้นียังคงเป็ นเฮ่าหวังจวินเยวียเฮ่าผู้เด็ดขาดและเย็น
ชาอยูห่ รื อไม่

นางไม่อาจทําใจดํากับชายเช่นนีได้ ลง ทว่าเรื องความรัก

นางเองก็ไม่อาจรับไว้ ได้ ต่อให้ สามารถปล่อยวางความ
ขุ่นเคืองใจทีเคยมีตอ่ เขาได้ แต่นางก็ไม่อาจรับรักเขาได้
อยูด่ ี เช่นนันจึงรวบรวมความคิด แล้ วพูดขึน “เอ้ าเฉิน
สบายดี เจ้ าไม่ต้องเป็ นห่วง ข้ าจะดูแลเขาเอง ท่านหวัง
อย่างเจ้ าต่างหาก ทีต้ องคิดวางแผนให้ ตวั เองให้ ดี” บัดนี
ข้ างกายเขามีแต่เสือสิงห์กระทิงแรด อันตรายอยูร่ อบตัว

27
จวินเยวียเฮ่ายิมขืน เขาจะไม่ร้ ูเชียวหรื อว่าอวินชิงหาทาง
เปลียนเรื อง “ข้ าไม่เป็ นไร”

อวินชิงนิวหน้ า ทีสุดแล้ วก็เก็บคําพูดทีคิดไว้ ในเมือเป็ น

เช่นนี นางก็ไม่จําเป็ นต้ องพูดอะไรอีก

“ชิงเอ๋อร์ เป็ นเพราะเขาใช่หรื อไม่” เงียบอยูน่ าน ในทีสุด

จวินเยวียเฮ่าก็ถามสิงทีเขานึกสงสัย

เป็ นเพราะเขาหรื อไม่ ใช่สิ อวินชิงพยักหน้ า เขาร่วมทาง

ผ่านความเป็ นความตาย คอยรักใคร่เอาใจใส่ดแู ล นาง
28
ไม่นกึ คลางแคลงใจในรักนีเลย ทว่า...แล้ วคิดถึงท่าทาง
ท้ าทายของสาวน้ อยผู้นนั กับท่าทีทีนางทํากับอวินเชีย
นเช่ออย่างเปิ ดเผย เช่นนันอวินชิงก็หยักยิม ในเมือคน
อย่างนาง...อวินชิงได้ ปักใจอะไรแล้ ว ก็จะไม่ยอมปล่อย
มือง่ายๆ หรอก

จวินเยวียเฮ่ารู้สกึ สินหวัง แววตาของเขาค่อยๆ ดูหม่น

หมองลง เขาช้ าไปแล้ วจริ งๆ เขาควรจะปล่อยนางไปได้
แล้ วใช่หรื อไม่ “สายไปแล้ วจริ งๆ หรื อ”

“ท่านหวัง...”

29
“ชิงเอ๋อร์ ข้ ารู้ เมือก่อนข้ าติดค้ างเจ้ ากับเอ้ าเฉิน สามปี
มานี ไม่มียามใดเลยทีข้ าไม่คิดถึงเจ้ า พวกเจ้ าแม่ลกู ได้
เข้ ามาประทับอยูใ่ นส่วนลึกของใจข้ า ช่วงเวลาทีข้ าไปอยู่
ชายแดน ยามดึกสงัดไร้ ผ้ คู นก็มกั จะมีภาพทีเจ้ าร่วงตก
หน้ าผาไปผุดขึนมา ในใจของข้ าเจ็บปวดระทมทุกข์ยิง
นัก ข้ าจึงค่อยได้ ร้ ูวา่ เมือไม่มีเจ้ าทังสอง หัวใจข้ าก็ไม่อาจ
เป็ นหัวใจทีครบสมบูรณ์ สามปี มานีมีแต่ภาพเจ้ าสองแม่
ลูกอยูใ่ นความคิดข้ า เวลานีพวกเจ้ ากลับมาแล้ ว ข้ าไม่
อาจจะพลาดจากเจ้ าอีก ไม่อยากจะเหลือแต่ความ
เสียใจ ช่วงเวลาทีขาดหายไป ข้ าติดค้ างพวกเจ้ าทังสอง
คน อยากจะใช้ เวลานับจากนีไปชดเชยให้ พวกเจ้ า ชิง
เอ๋อร์ อย่าปฏิเสธข้ าเลยนะ ให้ โอกาสข้ าสักครัง และช่วย
ให้ เอ้ าเฉินได้ มีครอบครัวด้ วย” จวินเยวียเฮ่าตัดบทอวิน
ชิง ไม่วา่ จะพูดอย่างไร เขาก็อยากจะลองช่วงชิงโอกาส
มาให้ ตวั เองสักครัง
30
ตอนที 118 - 1 หายโกรธข้ าได้ ไหม

อวินชิงอึงไป นิงเงียบไปนานไม่ได้ พดู อะไร หัวใจของจวิ

นเยวียเฮ่าก็เหมือนจะจมดิงลงไปเรื อยๆ ตามเวลาทีล่วง
เลย ชิงเอ๋อร์ เจ้ าคงกําลังโทษข้ าอยูใ่ ช่ไหม เจ้ ายังโกรธ
แค้ นข้ าอยูห่ รื อ ข้ ารู้ดี ตอนนันผิดต่อเจ้ าสองแม่ลกู เจ้ า
จะนึกแค้ นข้ าก็สมควร แต่วา่ ... “ชิงเอ๋อร์ เพือเอ้ าเฉิน ให้
โอกาสข้ าอีกสักครังได้ ไหม”

1
นําเสียงจวินเยวียเฮ่าเต็มไปด้ วยความเจ็บปวดทีกดดัน

“ท่านหวังควรรักถนอมคนทีอยูต่ รงหน้ า” อวินชิงเบือน

หน้ าไปไม่มองจวินเยวียเฮ่าแล้ วพูดขึนเรี ยบๆ

ร่างสูงใหญ่ของจวินเยวียเฮ่าโงนเงน หัวใจของเขาเต็มไป
ด้ วยความขมขืน คําพูดของอวินชิงบอกเขาอย่างชัดแจ้ ง
ระหว่างเขากับนางได้ กลายเป็ นอดีตไปแล้ ว ความรู้สกึ ที
จวินเยวียเฮ่ามีตอ่ อวินชิงนอกจากความรักทีก่อตัวขึน
แล้ ว ยังคงมีความละอายใจ ในห้ วงคิดยามนีมีแต่ภาพ
เหตุการณ์ทีเขาทอดทิงพวกนางสองแม่ลกู ครังแล้ วครัง

2
เล่าเพือซีเอ๋อร์ สายตาทีโดดเดียวและอ้ างว้ างของนาง
ยามพรากจากกันครังสุดท้ ายกําลังกรี ดเฉือนหัวใจของ
เขาซําแล้ วซําเล่า

ใช่แล้ ว เขาหมดโอกาสแล้ ว โอกาสตังแต่เมือสามปี ทีแล้ ว

ทีเขาทอดทิงมันเองกับมือ เขานีเองเป็ นคนผลักไสสอง
แม่ลกู ออกไป

ให้ รักถนอมคนทีอยูต่ รงหน้ าอย่างนันหรื อ คนทีเขารักที

สุดก็คือนาง แต่เขารู้วา่ คนทีนางพูดถึงไม่ใช่ตวั นางเอง
หากแต่เป็ นซีเอ๋อร์ เมือคิดถึงซีเอ๋อร์ ใจเขาก็สนไหวอี
ั ก

3
แม้ วา่ สิงต่างๆ ทีซีเอ๋อร์ ทําลงไปจะทําให้ เขาผิดหวัง แต่
หลังจากชิงเอ๋อร์ ตกเหวไปแล้ ว เขาก็หลีกลีไปอยูช่ าย
แดนนานถึงสามปี ไม่ยอมกลับ ซีเอ๋อร์ ก็เฝ้ารอเขานานถึง
สามปี เช่นกัน แม้ ใจเขาจะไม่ได้ ยินดี ทว่านีก็เป็ นความ
รักทียาวนานนับสิบปี เขาจะทําเป็ นหมางเมินไม่สนใจ
นางอย่างสินเชิงได้ อย่างนันหรื อ

จวินเยวียเฮ่าถามใจตัวเองแล้ วก็ไม่อาจทําได้

ชิงเอ๋อร์ ปฏิเสธเขาอีกครัง ในใจจึงมีแต่ความขมขืน

เพราะเขาได้ ประจักษ์ แล้ วว่าสองแม่ลกู ได้ เข้ ามาอยูใ่ น

4
หัวใจเขา และแทรกซึมเข้ าสูเ่ ลือดเนือของเขาแล้ วอย่าง
ไม่ร้ ูเนือรู้ตวั หากไม่มีทงสองคน
ั เขาก็มีแค่ความเจ็บปวด
ราวกับถูกคว้ านเนือเลาะกระดูก ทว่าบัดนีในใจของนาง
มีผ้ อู ืนแล้ ว เขายังจะพูดอะไรได้ อีก

มีเพียงบรรยากาศอันเศร้ าสลดโอบล้ อมตัวเขาไว้ ......

......

อีกด้ านหนึง

5
อวินหลัวลากตัวอวินเชียนเช่อ เร่งรี บเดินไปยังป่ าไผ่ สี
หน้ าของนางดูร้อนรน “พีอวิน รี บหน่อยสิ ไม่อย่างนันจะ
พลาดนะ”

“มีอะไรกันแน่ พลาดอะไรกัน” อวินเชียนเช่อมองดูอวิน

หลัวทีดูมงุ่ มันอย่างนึกขัน แล้ วถามขึนอย่างเรี ยบๆ

“โธ่ พีอวินก็อย่าถามเลย อีกประเดียวก็ร้ ูเอง” อวินหลัว

เดินจําอ้ าว ท่าทางน่ารักไร้ เดียงสา ลากตัวเขาไปอย่าง
มุง่ มัน พลางพูดกับตัวเองในใจ ถ้ าให้ พีอวินรู้วา่ จะไป
แอบดูผ้ หู ญิงคนนัน ประเดียวจะไปทําอะไรให้ ไก่ตืนกัน
พอดี พลอยทําให้ เสียแผนจับไม่ได้ คาหนังคาเขา

6
หลังมือเย็น อวินหลัวเห็นจวินเยวียเฮ่าออกไปหาอวินชิง
เมือทังสองเดินไปทางป่ าไผ่ แววตาของนางก็วาบ
ประกายอย่างเจ้ าเล่ห์ เย็นยําคําป่ านนีสองคนออกไป
ด้ วยกัน ทําท่าทางลับๆ ล่อๆ อย่างนีต้ องมีอะไรแน่
นางกลอกตาคิด แล้ วรี บวิงไปหาอวินเชียนเช่อ ลักลอบ
ทําอะไรกับสามีเก่า จะต้ องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่
นางจะต้ องให้ พีอวินได้ เห็นโฉมหน้ าทีแท้ จริ งของผู้หญิง
คนนัน

เมือคิดถึงตรงนี อวินหลัวก็ยิงร้ อนรน นางรี บลากตัวขอ

งอวินเชียนเช่อเดินไปทางป่ าไผ่ แล้ วกระซิบบอก “พีอวิน
รี บเดินหน่อยสิ ไม่อย่างนันจะไม่ได้ เห็นอะไรเลย”

“เด็กคนนีนี มีเรื องอะไรกันแน่ ทําเป็ นมีลบั ลมคมในไป

7
ได้ ” อวินเชียนเช่อหัวเราะร่วนแล้ วไม่วา่ กระไร ได้ แต่เดิน
ตามนางไป

เมือทังสองลับตาไปแล้ ว ร่างเล็กๆ ก็คอ่ ยๆ เดินออกมา

มองไปทางทีทุกคนเดินไปด้ วยสีหน้ าสงบ

“คุณชายน้ อย พวกเขาไปกันอย่างนี จะมีเรื องอะไรหรื อ

เปล่าเจ้ าคะ” เหลียนเอ๋อร์ เดินออกมา มองไปทางทีอวิน
เชียนเช่อทีเดินลับตาไป แล้ วพูดขึนอย่างกังวล นางจําได้
ว่าคุณหนูกบั ท่านหวังก็เดินไปทางนี เอ้ าเฉินมองตามไป
แล้ วถามขึนอย่างไร้ เดียงสา “จะมีเรื องอะไรล่ะ น้ า

8
เหลียนก็ เขาโตเป็ นผู้ใหญ่กนั หมดแล้ ว มีปัญหาอะไรคง
จัดการกันเองได้ น้ าเหลียนมาถามเด็กอย่างข้ าทําไม”

เหลียนเอ๋อร์ หน้ าแดง คําถามแบบนีนางมาถามคุณชาย

น้ อยได้ อย่างไรกันนะ จะว่าไปแล้ วต่อให้ คณ
ุ ชายน้ อย
ฉลาดแค่ไหนก็เป็ นแค่เด็กคนหนึง แต่คณ
ุ ชายน้ อยเป็ น
แค่เด็กธรรมดาจริ งๆ น่ะหรื อ สีหน้ าเหลียนเอ๋อร์ ดคู ลาง
แคลงใจ แล้ วลอบมองสีหน้ าทีดูน่าพิศวงของเอ้ าเฉิน
แวบหนึง ในใจของเหลียนเอ๋อร์ ภาวนาให้ พวกเขา ไม่วา่
จะอย่างไร ก็ขออย่าได้ ลามมายุง่ เกียวกับปี ศาจน้ อยตน
นีก็แล้ วกัน

“เราต้ องตามไปดูไหมเจ้ าคะ”

9
เอ้ าเฉินก้ มหน้ าอย่างครุ่นคิด จากนันก็เชิดหน้ าขึน มุม
ปากมีรอยยิมเจ้ าเล่ห์ บอกว่า “ไปสิ มีงิวสนุกให้ ดู จะไม่
ไปได้ อย่างไร”

มุมปากของเหลียนเอ๋อร์ กระตุก มีเด็กทีไหนทีอยากไปดู

งิวสนุกของแม่ตวั เองด้ วยหรื อ จากนันก็เดินตามหลังเอ้ า
เฉินไปเงียบๆ ได้ แต่ภาวนาให้ คนเหล่านีในใจ ขอให้ พวก
เขาโชคดีก็แล้ วกัน

......

10
“ชิงเอ๋อร์ ถ้ านีเป็ นสิงทีเจ้ าเลือก ข้ าก็ยอมรับ” จวินเยวีย
เฮ่าพูดขึนอย่างขมขืน ดึงตัวของอวินชิงมากอดไว้ เบาๆ
สูดกลินกายทีเป็ นของนางอย่างโหยหา

ชิงเอ๋อร์ การต้ องปล่อยวางยากเย็นเพียงใดเจ้ ารู้ไหม คิด

เสียว่านีเป็ นการแสดงความปรารถนาในตัวเจ้ าเป็ นครัง
สุดท้ ายของข้ าก็แล้ วกัน ต่อให้ เจ้ าไม่รักข้ าแล้ ว ขอเพียง
ให้ เจ้ ามีความสุข แม้ ใจข้ ายากจะรับไหว แต่ข้าก็จะยอม
ตามแต่ใจเจ้ าปรารถนา

เงาร่างของจวินเยวียเฮ่าทาบลงมา บดบังแสงจันทร์ ไป
เกินครึง ร่างของเขาถูกปกคลุมด้ วยแสงจันทร์ สะท้ อน
ความเปล่าเปลียวและโดดเดียวออกมา ตอนแรกอวิน
11
ชิงอยากจะปฏิเสธอ้ อมกอดนี ทว่าพอเห็นสีหน้ าอันอ้ าง
ว้ างก็ต้องหยุดชะงัก ยอมให้ เขาดึงตัวเองเข้ าสูอ่ ้ อมกอด
กอดบอกลาสักครังคงไม่เป็ นไร

เสินอวินซีมองเห็นจากทีไกลๆ สีหน้ าของนางฉายแวว

อํามหิต เนืองจากอยูไ่ กล นางจึงไม่ได้ ยินว่าพวกเขาพูด
อะไรกัน ทว่าเมือเงาร่างทังสองค่อยๆ เข้ าใกล้ จนซ้ อนทับ
และแนบชิดในทีสุด ใบหน้ างดงามของนางก็บิด
เบียวอย่างชัวร้ าย สองตาทีจ้ องมองชายหญิงคูน่ นซึ
ั ง
กําลังสวมกอดอย่างแนบแน่นราวกับจะปะทุเปลวไฟ
ออกมาได้

ตอนบ่าย นางเห็นว่าท่านหวังมีทา่ ทีกระวนกระวายใจ

12
หลังจากรับประทานมือเย็นแล้ วก็บอกว่าอยากจะออกไป
เดินเสียหน่อย นางตามเขามา เพราะรู้สกึ ไม่สบายใจ
เดิมทีคิดว่าจะตามมาเพือคอยดูเท่านัน แต่กลับเห็นเขา
มาหามูห่ รงอวินชิง และยิงไม่คิดว่าจะได้ มาเห็นภาพนี
นางคนชันตําสารเลวนัก ทีแท้ เจ้ ายังคิดมิดีมิร้ายกับท่าน
หวังอยู่ ในเมือเป็ นเช่นนี ก็อย่ามาโทษข้ าเลย!

แล้ วนางก็หนั กลับ ถอยออกไปจากทีทีทําให้ ร้ ูสกึ อึดอัด

แทบหายใจไม่ออก

13
ตอนที 118 - 2 หายโกรธข้ าได้ ไหม

อวินเชียนเช่อทีถูกอวินหลัวลากตัวมาตลอดทางเดินเข้ า
ไปในป่ าไผ่ ในใจก็ร้ ูสกึ ขํา เด็กสาวคนนีมักจะชอบทํา
อะไรแปลกๆ แบบนีอยูเ่ สมอ แต่ไม่วา่ จะอย่างไร ขอ
14
เพียงนางมีความสุขก็พอ เมือกําลังนึกอยากจะพูดจา
สัพยอกเล่น ทันใดนันเขาก็พบว่าเบืองหน้ ามีกระไอ
บางอย่างทีแตกต่าง อวินเชียนเช่อจึงขมวดคิวน้ อยๆ
แล้ วจ้ องมองไปข้ างหน้ า ไม่มีคําใดทีเปล่งออกมา จาก
นันจึงหันไปมองใบหน้ าเล็กๆ ของอวินหลัวทียังคงฉาย
แววกระตือรื อร้ น ราวกับมีความเข้ าใจบางอย่างผุดขึน
ในใจ แล้ วหันไปมองภาพเหตุการณ์ทีเห็นได้ อย่างชัดแจ้ ง
แม้ เพียงแค่กวาดตามองแวบเดียว

ใต้ แสงจันทร์ กระจ่าง ชายคนนันจับจ้ องมองใบหน้ าอัน

งดงามหมดจดของหญิงสาวแน่วนิงด้ วยสายตาทีเปี ยม
ด้ วยความรักลึกซึง หญิงสาวคนนันก็เงยหน้ าขึนน้ อยๆ สี
หน้ าเรี ยบเฉย ชุดม่วงพลิวไหว ชุดขาวงดงามดูลอ่ งลอย

15
ช่างเหมาะสม ช่างน่ามอง เป็ นภาพทีเห็นแล้ วงดงามจน
ชวนตะลึง

ราวกับหัวใจของอวินเชียนเช่อหยุดเต้ นไปชัวขณะ ความ

รู้สกึ ทียากจะอธิบายปั นป่ วนอยูใ่ นนัน

อวินหลัวหันไปทําท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่นางกลับ
พบว่าอวินเชียนเช่อกําลังจ้ องมองไปยังทีทีหนึงไม่ขยับ
ตัวสักนิด ในใจพลอยอยากรู้อยากเห็นไปด้ วยจึงหันไป ก็
ได้ เห็นภาพอันงดงามนัน ในใจก็ตกตะลึง เมือตังสติได้ ก็
ยินดี ทีแท้ ก็เป็ นหญิงทีไร้ ยางอาย ลักลอบนัดพบกับชาย

16
คนหนึงในยามวิกาล ซํายังตระกองกอดกันแนบ
แน่นออกอย่างนัน คนแบบนีจะคูค่ วรกับพีอวินได้ อย่าง
ไร!

หึ จับได้ คาหนังคาเขาอย่างนีแล้ ว ดูซิวา่ เจ้ าจะยังมีหน้ า

มาพัวพันกับพีอวินอีกไหม

“พีอวิน---” อวินหลัวมองดูสีหน้ าของอวินเชียนเช่ออย่าง

ระมัดระวัง ทว่าในแววตาเต็มไปด้ วยความกระหยิมใจ
“คราวนีพีก็ได้ เห็นโฉมหน้ าทีแท้ จริ งของนางแล้ วสินะ
หญิงทีหน้ าไม่อายอย่างนีจะคูค่ วรเป็ นภรรยาของพีได้

17
อย่างไร”

อวินเชียนเช่อนิงเงียบไม่พดู อะไร สีหน้ ายากจะคาดเดา

ไม่มีใครมองออกว่าเขากําลังคิดอะไร “ทีเจ้ าอยากให้ ข้า
มาดูก็คือสิงนีหรื อ”

ภาพทีเห็นงดงามมากก็จริ ง แต่เมือได้ เห็น เขาก็ร้ ูสกึ ขุ่น

ใจเหมือนมีใครอืนมายุง่ กับสิงทีเป็ นของเขา

จู่ๆ ภาพงามนันก็เคลือนไหว ชายร่างสูงใหญ่ดงึ ร่างอัน

บอบบางของหญิงสาวเข้ าไว้ ในอ้ อมอก กิริยานุ่มนวล
ราวกับกําลังตระกองกอดสิงลําค่า ใบหน้ าถูกเงามืด
บดบังไว้ จึงไม่อาจเห็นสีหน้ า

18
อวินเชียนเช่อหัวใจสันไหว มือเรี ยวยาวกําเป็ นหมัดแน่น
หน้ ากากหยกขาวปิ ดบังสีหน้ าเขาไว้

อวินหลัวรู้สกึ ยินดียิงนัก กําลังอยากจะโผล่เข้ าไปเปิ ด

โปงการลักลอบนัดพบของอวินชิงกับชายอืน ถ้ าดูจาก
นิสยั ของพีอวินแล้ ว เขาคงไม่ต้องการนางอีกแล้ ว แต่
แล้ วจู่ๆ ก็เห็นคนทังสองตระกองกอดกัน ยังไม่ทนั ได้ เก็บ
ความกระหยิมใจในแววตาก็ต้องตกตะลึง เมือผ่านไปครู่
ใหญ่จงึ เรี ยกสติได้ ใบหน้ าเล็กๆ ทีงดงามหมดจดเต็มไป
แล้ วแววขึงโกรธ

ถึงแม้ นางจะชิงชังอวินชิงสุดจิตสุดใจ แต่เมือเกิดเรื อง

เช่นนีย่อมทําให้ พีอวินตัดใจจากอวินชิงได้ โอกาสของ
19
นางก็จะมีมากขึน แต่เมือได้ เห็นเหตุการณ์เป็ นไปเช่นนี
ในใจนางกลับมีแต่ความโกรธขึง

ผู้หญิงคนนีช่างน่าไม่อายนัก พีอวินถึงกับยอมรับนางก็
ถือว่าเป็ นโชคดีแล้ ว แล้ วเหตุใดจึงทรยศพีอวินมา
ลักลอบมีสมั พันธ์ลบั ได้ นีเรี ยกว่าทําให้ พีอวินขายหน้ า
หรื อมิใช่ พีอวินโดดเด่นออกปานนัน นางไม่ยอมให้ ใคร
มามาหักหน้ าพีอวินได้ หรอก

จักรวาลน้ อยๆ ของเด็กสาวพลันระเบิดออกทันใด นาง

กํามือแน่น ชัวพริ บตาก็ถลันออกไป ตอนทีอวินเชียนเช่อ
รู้สกึ ได้ ถงึ ความผิดปกติ นางก็ถลันออกไปแล้ ว เขาจึงได้

20
แต่เดินตามหลังออกมา

สองตาของอวินหลัววาวโรจน์จ้องมองอวินชิง สีหน้ า
เหมือนจับคนเล่นชู้ได้ คาหนังคาเขา “เสียทีทีพีอวินรักเจ้ า
มาก เจ้ ากลับหน้ าไม่อาย ลักลอบนัดพบชายอืนกลางดึก
มูห่ รงอวินชิง นีเจ้ ารู้สกึ ละอายบ้ างหรื อไม่!” สาวน้ อย
ตะคอกออกมาอย่างเกรี ยวกราด

จวินเยวียเฮ่าคลายกอดอวินชิง หัวคิวขมวดมุน่ ดวงตา

อันเยือกเย็นทีกวาดมองไปยังอวินหลัวนันราวกับธารนํา
แข็งพันปี หญิงสาวคนนีสมควรตายนัก กล้ ามาดูหมิน
นาง! “รนหาทีตายจริ งๆ!” แล้ ววาดมือขับเคลือนกําลัง

21
ภายในซัดใส่อวินหลัว

อวินเชียนเช่อรี บดึงตัวของอวินหลัวไว้ โบกมือเบาๆ ก็

สลายพลังจู่โจมของจวินเยวียเฮ่าได้ แล้ ว แล้ วผัน
กายอย่างสง่างามร่อนลงพืน จ้ องมองจวินเยวียเฮ่าด้ วย
แววตาลึกลํา “อวินหลัวไม่ร้ ูประสีประสา ท่านหวังลงมือ
รุนแรงเกินไป ไม่เห็นอวินเซียวกงของข้ าอยูใ่ นสายตาเลย
หรื ออย่างไร” พลังฝ่ ามือทีซัดมาเมือครู่หากอวินหลัว
หลบไม่ทนั ถ้ าไม่ตายก็ต้องได้ รับบาดเจ็บแน่

อวินชิงค่อยๆ ถอยออกจากอ้ อมกอดจวินเยวียเฮ่า สาย

ตาทอดมองไปยังอวินเชียนเช่ออย่างเงียบงัน อวินหลัว
ตบอกตัวเอง มองไปยังจวินเยวียเฮ่าทีแผ่รังสีเฉียบขาด
ออกมาอย่างหวาดหวัน ยังตกใจกลัวไม่หาย ชายผู้นีช่าง
22
ร้ ายกาจนัก

“ใครทีดูหมินนางต้ องตาย” นําเสียงเยือกเย็นราวกับธาร

นําแข็งจากขัวโลก

อวินเชียนเช่อมองดูอวินชิงแล้ วว่า “ท่านหวังไม่ต้องเป็ น

กังวลเรื องอวินเอ๋อร์ หรอก”

“ข้ าไม่อาจนิงดูดายเรื องของชิงเอ๋อร์ ได้ ” เขาตอบกลับตา

ต่อตาฟั นต่อฟั น ไม่มีใครยอมใคร

“ท่านหวังอาศัยฐานะอะไรจึงพูดเช่นนี”

23
จวินเยวียเฮ่ารู้สกึ บีบหัวใจ เขาจะเอาฐานะอะไรมาพูดได้
เขากับชิงเอ๋อร์ ไม่มีสมั พันธ์อนั ใดต่อกันอีกแล้ ว แต่ไม่วา่
อย่างไร เขาก็ไม่อาจให้ ใครมาดูหมินนางได้ “จะฐานะ
อะไร ประมุขอวินก็ไม่ต้องกังวลหรอก เพียงประมุขอวินรู้
ฐานะของตนก็พอ” แล้ วเหลือบมองร่างในอ้ อมกอดอวิน
เชียนเช่อเพียงแวบเดียวเหมือนไม่ได้ มอง

คําพูดทีมีเลศนัยนันทําให้ อวินเชียนเช่อนิงอึง ดวงตา

วาบประกายบางอย่างทีไม่อาจเข้ าใจ มองดูจวินเยวีย
เฮ่าอย่างมีความหมายลึกซึงทว่าไม่ได้ พดู อะไรออกมา
สายตาของทังสองคนปะทะกันกลางอากาศ ต่างฝ่ าย
ต่างไม่มีใครยอมใคร

เมือเรี ยกสติกลับมาได้ แล้ ว อวินหลัวก็ดีใจทีพบว่าตน

24
เองอยูใ่ นอ้ อมกอดของพีอวิน ใบหน้ าเล็กๆ แดงระเรื อ
เกิดความรู้สกึ ขวยเขิน จนอดทีจะเอือมมือไปกอดอวิน
เชียนเช่อไว้ แน่นไม่ได้ แล้ วซบร่างแนบชิดกับอ้ อมอกที
นางปรารถนา อวินเชียนเช่อรัดวงแขนแน่นเข้ าอย่างไม่ร้ ู
ตัว

ดวงตาของอวินชิงวาบประกาย มุมปากของนางก็หยัก
ขึนอย่างยากจะเข้ าใจ...เอ้ าเฉินจับจ้ องทีอ้ อมแขนของอ
วินเชียนเช่อทีกําลังประคองอวินหลัว ทันใดนันดวงตาดํา
ขลับก็วาบประกายอันประหลาดออกมาแล้ วหายไป
อย่างรวดเร็ว ใบหน้ าเล็กๆ เผยรอยยิมหยัน กล้ าทําร้ าย
จิตใจท่านแม่ เจ้ าตายแน่!

เรื องทีเกิดขึนกะทันหันนันทําให้ เหลียนเอ๋อร์ มีสีหน้ า

25
แปลกแปร่ง เหตุใดคุณหนูจงึ ได้ ใกล้ ชิดกับท่านหวังถึง
เพียงนี เหลียนเอ๋อร์ ร้ ูสกึ สับสน แล้ วเหลือบมองไปยังเอ้ า
เฉินอย่างไม่ได้ ตงใจ
ั ก็ยิงตกตะลึง สีหน้ าคุณชายน้ อยน่า
กลัวเหลือเกิน แล้ วมองตามไปก็เกิดความรู้สกึ ทะแม่งๆ
อดจะนึกสงสารอวินเชียนเช่อขึนมาไม่ได้ ขอให้ ทา่ นโชค
ดีก็แล้ วกันนะ

พอจับความรู้สกึ จากกิริยาท่าทางของอวินหลัวได้ อวิน

เชียนเช่อก็ปล่อยนางออกทันทีอย่างไม่มีปีมีขลุย่ อวิน
หลัวทีถูกปล่อยกะทันหันอย่างนันก็ร้ ูสกึ ใจหายวาบ สี
หน้ าผิดหวังอย่างปิ ดไม่มิด

“เรื องของข้ า ท่านหวังเองก็ไม่ต้องเป็ นกังวล” นําเสียง

ราบเรี ยบทว่าฟั งแล้ วน่าเกรงขามยิงนัก “อวินเอ๋อร์ เป็ น
26
ภรรยาของข้ า ขอท่านหวังอย่าได้ ทําอะไรน่าสงสัยเลย”

จวินเยวียเฮ่าหัวเราะหยัน “ชิงเอ๋อร์ ยงั ไม่ได้ แต่งงานกับ

เจ้ า ประมุขอวินอย่าพูดเร็วเกินไปนัก”

มุมปากของอวินชิงหยักขึน ดวงตาแจ่มใสมีแววนึกขํา
เปล่งประกายออกมา

“ไม่ได้ นะ---” อวินหลัวโพล่งเสียงดัง แล้ วเดินไปต่อหน้ า

อวินเชียนเช่อ ชีไปทีอวินชิงแล้ วว่า “หญิงผู้นีทําเรื องน่า
ไม่อาย นางไม่คคู่ วรกับพีอวิน!”

อวินชิงเลิกคิว ดวงตาเจิดจ้ าเปล่งประกายอํามหิต แต่

27
แววตาของจวินเยวียเฮ่ายิงเยือกเย็นกว่า อวินเชียนเช่อ
ขึนเสียงสังให้ หยุด “อวินหลัว อย่าพูดจาเหลวไหล ขอ
โทษอวินเอ๋อร์ เดียวนี”

อวินหลัวตกตะลึง แววตาบอกว่าไม่อยากจะเชือ สายตา

ตัดพ้ อทอดมองไปยังอวินเชียนเช่อ แล้ วขึนเสียงอย่างไม่
ยอมจํานน “ข้ าพูดเหลวไหลตรงไหน เหลวไหลทีไหนกัน
ก็เห็นๆ กันอยูว่ า่ นางไม่รักษาจรรยา กลางคํากลางคืน
ลอบนัดพบคน พีอวินไม่ตอ่ ว่านาง แต่มาลงทีข้ าอย่าง
นันหรื อ” ดวงตาวาวโรจน์มีนําเอ่อคลอจนพร่ามัว แล้ ว
ตําหนิเสียงดัง “พีอวิน ตืนเสียที ในใจของนางไม่มีพี นาง
ไม่คคู่ วรเลย เหตุใดพีจึงเข้ าข้ างนาง วันนีนางลักลอบ
มากอดกับเฮ่าหวัง วันหน้ ายากจะรับประกันว่าจะไม่ทํา
เรื องทีเกินเลยยิงกว่านี แค่ฐานะของหญิงม่ายสามีหย่าก็

28
ไม่คคู่ วรกับพีแล้ ว ต่อให้ นางให้ กําเนิดลูกของพี...”

“อวินหลัว...” อวินเชียนเช่อรี บตัดบทอวินหลัว สายตา

เยือกเย็น “ขอโทษอวินเอ๋อร์ ซะ!”

อวินหลัวถูกรังสีอนั น่าเกรงขามจากอวินเชียนเช่อสะกด
จนตืนตระหนก จึงชะงักไปครู่หนึง ดวงตาเยือกเย็นของอ
วินชิงหรี ลง แววอํามหิตยิงแผ่ซา่ น เมือครู่นางหวันใจขึน
มาแวบหนึง อวินหลัวพูดยังไม่ทนั จบ นางก็เข้ าใจแล้ ว
ยังดีทีอวินเชียนเช่อตัดบททัน ไม่อย่างนันหากความจริ ง
เปิ ดเผยออกมาในสถานการณ์เช่นนี จวินเยวียเฮ่าจะตก
ในสภาพกระอักกระอ่วนสักเพียงใด

29
อวินชิงอดจะบ่นว่าในใจไม่ได้ ทีอวินหลัวโวยวายขึนมา

“พีอวิน พีอยากให้ ข้าขอโทษนาง ข้ าบอกพีได้ เลยว่าไม่มี

ทาง! ยังมีข้าอยู่ ถ้ าพียังฝั นหวานจะขอนางแต่งงาน ข้ า
จะส่งข่าวบอกท่านผู้อาวุโสทันที...” แล้ วอวินหลัวก็
สะบัดหน้ าหนี ใช้ วิชาตัวเบาโผจากไป

อวินเชียนเช่อมองตามทางทีอวินหลัวหนีไปแล้ วกํามือ
แน่น หันไปมองดวงตาเย็นชาของอวินชิง ในใจก็อด
กระวนกระวายใจไม่ได้ คืนนีอวินเอ๋อร์ ไม่พดู อะไรเลย
นางดูนิงจนเกินไป “อวินเอ๋อร์ ไม่วา่ จะเมือไหร่ เจ้ าก็เป็ น
ภรรยาของข้ าอวินเชียนเช่อ เป็ นภรรยาเพียงคนเดียว
อวินหลัวยังเด็ก เจ้ าอย่าถือสาหาความเลย”

30
มุมปากของอวินชิงหยักขึน “ไปตามนางเถอะ” อวินเชีย
นเช่อตกตะลึง แล้ วพูดขึน “ขอโทษด้ วย...รอข้ านะ......”
เมือพูดจบ เขาก็จากไปแล้ ว

“ทําไมไม่อธิบาย” จวินเยวียเฮ่าถามอย่างเย็นชา

“แล้ วทําไมต้ องอธิบาย” เรื องทีเขารู้อยูแ่ ล้ ว เหตุใดต้ อง

อธิบาย

“ทําไมไม่รังเขาไว้ ”

“แล้ วทําไมจะต้ องรังไว้ ” เขาได้ ตดั สินใจแล้ ว คําว่าขอ

31
โทษ บ่งบอกแล้ วว่านางมีความสําคัญเพียงใดในใจเขา
เขาจําเป็ นต้ องตามไป คําว่ารอ บอกให้ ร้ ูวา่ เขาจะจัดการ
ให้ เรี ยบร้ อย แล้ วจะมาอธิบายให้ ฟัง

หัวคิวของจวินเยวียเฮ่าขมวดมุน่ ดวงตาทีลึกลําหม่นลง
ไม่พดู อะไรอีก

“ไปเถอะ งิวจบแล้ ว” เอ้ าเฉินลุกขึนยืนอย่างเงียบๆ ทําที

เป็ นปั ดฝุ่ นทีไม่มี แล้ วหันกลับไปอย่างสง่างาม ก้ าวเดิน
อาดๆ กลับไป

เหลียนเอ๋อร์ นิงอึง ทําไมจะไปแล้ วล่ะ เห็นอยูช่ ดั ๆ ว่าคุณ

32
หนูถกู ต่อว่า ทําไมประมุขอวินจึงได้ ทิงคุณหนูแล้ ววิง
ตามเด็กสาวคนนันไป เมือเห็นสีหน้ าเยือกเย็นของคุณ
หนู เหลียนเอ๋อร์ ก็อดทีจะรู้สกึ ขุ่นเคืองอวินเชียนเช่อไม่ได้

“คุณชายน้ อย ไม่ไปดูคณ
ุ หนูหน่อยหรื อเจ้ าคะ” นางนึก
เป็ นห่วงจริ งๆ

เอ้ าเฉินโบกมือเล็กๆ ทําเป็ นไม่ได้ ยินสิงทีเหลียนเอ๋อร์ พดู

แม่ของเขาเป็ นคนแบบไหน เรื องเล็กน้ อยแค่นีต้ องให้ เขา
ไปปลอบด้ วยหรื อ! ส่วนผู้ชายคนนัน...คิดจะมาเป็ นพ่อ
ของเขา ยังต้ องผ่านการพิสจู น์กนั หน่อย!

33
เหลียนเอ๋อร์ ไม่ได้ พดู อะไรอีก เพียงแต่หนั กลับไปมองอีก
ครัง แล้ วเดินตามเอ้ าเฉินไป......

34
ตอนที 118 - 3 หายโกรธข้ าได้ ไหม

นอกป่ าไผ่ อวินเชียนเช่อรังตัวของอวินหลัวไว้ รังสีแห่ง

ความน่าเกรงขามอันเยือกเย็นแผ่ออกจากร่าง ต่อให้
สวมหน้ ากากหยกขาว ก็ยงั รู้สกึ ได้ วา่ เขากําลังโกรธ

“รู้หรื อยังว่าทําผิดอะไร” อวินหลัวสะบัดหน้ า กัดฟั นไว้ ไม่

35
พูด

“พรุ่งนีข้ าจะให้ คนส่งเจ้ ากลับไปอวินเซียวกง”

อวินหลัวรี บเงยหน้ าขึนมองด้ วยสายตาลนลาน เสียง

เล็กๆ พูดงึมงําขึนมาทันที “ข้ าผิดไปแล้ ว...”

“ผิดอย่างไร”

นางขบฟั นแน่นแล้ วว่า “ไม่ควรต่อว่าใคร ไม่ควรโกรธ

แล้ ววิงหนีมา ทําให้ พีอวินเป็ นห่วง”

อวินเชียนเช่อถอนหายใจออกมาเบาๆ “อวินหลัว เจ้ าอยู่

36
ในอวินเซียวกงตังแต่เด็กจนโต เป็ นน้ องสาวทีพีอวินรัก
มากทีสุด พีอวินไม่อยากให้ เจ้ าได้ รับบาดเจ็บ และไม่
อยากให้ เจ้ าพูดอะไรทีเป็ นการดูหมินเหยียดหยามผู้อืน
อวินเอ๋อร์ คือหญิงสาวทีพีอวินรักมากทีสุดชัวชีวิตนี เป็ น
คนทีพีปั กใจว่าจะให้ เป็ นภรรยาแล้ ว เจ้ าต้ องเคารพนาง
เข้ าใจหรื อไม่”

“แล้ วข้ าล่ะ! พีอวินไม่ชอบข้ าหรื อ” อวินหลัวดึงชายแขน

เสืออวินเชียนเช่ออย่างตืนตระหนก ไม่มีอะไรสําคัญไป
กว่าเรื องทีพีอวินไม่รักนางอีกแล้ ว พีอวินบอกว่ารักหญิง
คนนัน หมายความว่าต่อไปจะไม่รักนางอีกแล้ วหรื อมิใช่

“เด็กโง่เอ๊ ย” อวินเชียนเช่อยิมบางๆ “เจ้ าคือญาติสนิท

ของพีอวิน พีจะไม่ชอบเจ้ าได้ อย่างไร”
37
“ไม่อย่างนันอวินหลัวก็แต่งงานไปเป็ นภรรยาพีอวินดี
ไหม” อวินหลัวเงยใบหน้ าเล็กๆ ขึนอย่างระแวดระวัง
แล้ วถามขึนอย่างเอียงอาย แก้ มชมพูของนางมีสีแดง
ซ่านขึน ดูน่ารักยิงนัก

“อวินหลัว พีอวินเห็นเจ้ าเป็ นน้ องสาวตลอดมา เมือก่อน

เป็ นอย่างไร ต่อไปก็จะเป็ นอย่างนัน อวินเซียวกงจะเป็ น
บ้ านของเจ้ าตลอดไป รอให้ พีอวินแต่งงานกับอวินชิง
ก่อน ก็จะมีคนทีรักอวินหลัวเพิมขึนมาอีกคน” อวินเชีย
นเช่อปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน

น้ องสาว... “แต่อวินหลัวอยากจะเป็ นแต่ภรรยาของพีเท่า

38
นัน”

“อวินหลัว” ในสุ้มเสียงทีแจ่มชัดแฝงด้ วยความเคร่งครัด

“พีอวินจะไม่พดู อีก อวินเอ๋อร์ จะเป็ นภรรยาเพียงคนเดียว
ชัวชีวิตนีของพี!”

“ทําไมล่ะ แค่เพราะนางให้ กําเนิดบุตรชายให้ พีงันหรื อ

แต่ฐานะของนาง...”

“อวินหลัว เรื องราวไม่ได้ เป็ นอย่างทีเจ้ าคิด อีกหน่อยเจ้ า

ก็จะรู้ นางเป็ นสตรี ทีหาได้ ยากในโลกนี เป็ นหญิงทีคูค่ วร
ได้ รับความรักและการดูแลใส่ใจไปตลอดชีวิต” แววตา
อวินเชียนเช่อเต็มไปด้ วยความอบอุน่ นําเสียงก็พลอย

39
อ่อนโยนไปด้ วยโดยไม่ร้ ูตวั

อวินหลัวเงยหน้ ามอง แล้ วก้ มหน้ าลงไปพักใหญ่ไม่พดู ไม่

จา รู้สกึ เศร้ าสลดหดหู่

ตอนทีอวินเชียนเช่อและอวินหลัวกลับมา พวกอวินชิงก็
ต่างไปพักผ่อนกันแล้ ว อวินเชียนเช่อมองไป เห็นไฟจาก
ตะเกียงยังสว่างอยูก่ ็ถอนหายใจเบาๆ เขารู้วา่ วันนีนาง
โกรธ ทังอวินหลัวและตัวเขาด้ วย เสวียนเฟิ งเข้ ามา
รายงานเสียงเบาว่าเพิงได้ รับข่าวมา อวินเชียนเช่อ

40
ลังเลอยูค่ รู่หนึงแล้ วเดินไปทางห้ องพักของอวินชิง

ผลักประตูเข้ าไป อวินชิงก็กําลังนังอยูด่ ้ านหน้ าโต๊ ะ อ่าน

หนังสือในมือโดยอาศัยแสงจากโคมไฟ ซีกใบหน้ าด้ าน
ข้ างสะท้ อนแสงไฟเปล่งประกายเป็ นนวลใย ทังงดงาม
และดูสงบนิง รังสีแห่งความสงบเงียบและสุขมุ ราวกับ
เคลือนไปมารอบๆ

อวินเชียนเช่อยิมน้ อยๆ แล้ วเดินเข้ าไปหา “รอข้ าอยูห่ รื อ”

เขายกถ้ วยกระเบืองลายครามบนโต๊ ะขึนจิบ ช่างหอมชืน
ใจยิงนัก

อวินชิงไม่พดู อะไร พลิกหน้ าหนังสือในมือเบาๆ

41
อวินเชียนเช่อวางถ้ วยชาลง แล้ วลุกขึนก้ าวไปยืนอยูต่ อ่
หน้ าอวินชิง เงาของเขาก็ทาบลงบนหนังสือ บดบังสาย
ตาของอวินชิง แล้ วยืนมือออกไป ดึงร่างอวินชิงมากอด
ไว้ ซุกไซ้ คางทีซอกคออวินชิง สูดกลินหอมทีคุ้นเคย ใน
ใจของอวินเชียนเช่อพลันอุน่ ซ่านขึน รัดวงแขนแน่นเข้ า
เขาโหยหาสิงนีมาทังชีวิต

“หายโกรธข้ าได้ ไหม” เสียงทุ้มตําช่างน่าฟั ง ในคําคืนที

เงียบสงัดเช่นนียิงชวนให้ หลงใหล

“ข้ าจะโกรธอะไรหรื อ” อวินชิงบอกเรี ยบๆ ไม่ปฏิเสธอ้ อม

กอดของอวินเชียนเช่อ

42
“อืม---” อวินเชียนเช่อโอบร่างของอวินชิงไว้ แล้ วนังลง
“อวินหลัวยังเด็ก จะพูดจาหรื อทําอะไรล้ วนไม่ร้ ูหนักเบา
เจ้ าก็อย่าเอาแต่ใจเป็ นเด็กๆ เหมือนนางจะได้ ไหม” อวิน
ชิงไม่พดู อะไร อวินเชียนเช่อจึงกุมมือเรี ยวงามของอวิน
ชิงมาแตะทีใบหน้ าของตน กดลงเล็กน้ อยแล้ วปลด
หน้ ากากหยกออก ทันใดนันใบหน้ าทีหล่อเหลางามสง่า
ก็เผยออก ทัวทังห้ องราวกับสว่างไสวขึนมา

อวินชิงตะลึงไปเล็กน้ อย อวินเชียนเช่อจับมือของอวินชิง
มาประทับทีใบหน้ าเกลียงเกลาราวกับหยกของเขา จับ
มือนันลูบไล้ ไปบนใบหน้ าทีงดงามดุจวาด

43
มุมปากอวินชิงถึงกับกระตุก รู้สกึ ดีจริ งๆ ให้ ตายเถอะ!
แม้ ร้ ูมาตลอดว่าเขามีใบหน้ าทีหล่อเหลาจนแม้ แต่สวรรค์
และเหล่ามนุษย์ยงั ต้ องร้ องอุทธรณ์ แต่เมือได้ มามองใน
ระยะประชิดเช่นนีก็ยิงงดงามหมดจดไร้ ซงริ
ึ วรอยใดๆ ผิว
ขาวเนียนละเอียดไม่เห็นแม้ แต่รูขมุ ขน ผิวสัมผัสนุ่ม
ละมุนมือแทบจะเหมือนกับเอ้ าเฉิน หลังจากทีนึกอิจฉา
แล้ วก็เกิดความรู้สกึ ไม่พอใจ แล้ วเอามือมาลูบหน้ าตัว
เองอย่างไม่ร้ ูตวั เขารูปร่างหน้ าตาดีออกอย่างนี ผิว
พรรณหรื อก็ดีถงึ เพียงนี หญิงสาวพวกนันจะทานทนได้
อย่างไร

เมือเหลือบเห็นท่าทางของอวินชิงทีทําไปโดยไม่ร้ ูตวั แวว

44
ขบขันอันอ่อนโยนก็ผดุ ขึนในดวงตาอันเจิดจ้ า มีใบหน้ าที
งดงามยิงกว่าผู้หญิงนีก็เป็ นเรื องทีดี เขาคิดขึนมาทังๆ ที
ไม่เคยคิดเช่นนีมาก่อน ทําให้ ผ้ หู ญิงของเขาเผลอตัวทําสี
หน้ าเช่นนีออกมาได้ ช่างไม่ง่ายนัก ดวงตาจึงเต็มไปด้ วย
แววรื นเริ ง ทว่านําเสียงกลับตัดพ้ อ “เจ้ าก็ร้ ูวา่ ใบหน้ าของ
ข้ างดงามขนาดนี อวินหลัวเติบโตมาในอวินเซียวกง
ตังแต่เล็กๆ ได้ เห็นใบหน้ านีตลอดมา นางเห็นใบหน้ า
เล็กๆ ของเอ้ าเฉินก็เข้ าใจแล้ ว นีย่อมมิใช่ความผิดของข้ า
อวินเอ๋อร์ เจ้ าไม่อาจโทษข้ าสําหรับทุกเรื อง เจ้ าลองคิดดู
สิ ข้ าไม่กล้ าเผยใบหน้ านีออกมา ก็เพือ ‘ไม่ให้ เป็ นทีน่า
สงสัย’ เจ้ าว่าง่ายดายนักหรื อ”

มุมปากของอวินชิงกระตุกอย่างแรงอีกครัง เขาเป็ นคน

พูดถ้ อยคําพวกนีออกมาอย่างนันหรื อ อวินเชียนเช่อ

45
สง่างามดุจเซียน ดูน่าเกรงขามอย่างไม่อาจปิ ดบัง จวิ
นเยวียเฉินหล่อเหลาประหนึงจันทรา มีเสน่ห์น่าหลงใหล
อันร้ ายกาจ นางรู้สกึ เหมือนไม่อยากจะเชือมาโดยตลอด
คนคนเดียวกันกลับเผยบุคลิกทีแตกต่างเป็ นสองขัวได้
แต่ยามนี คนผู้นีกลับหลอมรวมทังสองบุคลิกเข้ าไว้ ด้วย
กัน ใบหน้ าทีสงบงามราวกับเซียนบัดนีเผยรอยยิมน่า
หลงใหลอันร้ ายกาจ เสียงอันทุ้มตํากําลังแฝงด้ วยอาการ
ตัดพ้ ออย่างไม่พอใจ ชวนให้ ลมุ่ หลงยิงนัก

อะไรทีเรี ยกว่าไม่กล้ าเผยใบหน้ านีออกมาเพราะ ‘เกรง

จะเป็ นทีน่าสงสัย’ นางว่าเขาน่ะกล้ าหาญอย่างร้ ายกาจ
ต่างหาก!

46
 ตอนที 119 เรื องราวทังหมด

สีหน้ าของอวินชิงเหมือนจะยิมแต่ก็ไม่เชิง มือเรี ยวงาม

ลูบจับทีคางอันได้ รูปของอวินเชียนเช่อ แล้ วเชยคางเล่น
เบาๆ พูดสัพยอกว่า “ใบหน้ านีหล่อเหลาไม่มีใครเทียบ
จริ งๆ งดงามหาใดเปรี ยบ ต่อให้ เป็ นเสินอวินซีสาวงาม
อันดับหนึงก็ยงั สู้ไม่ได้ ”

อวินเชียนเช่อตกตะลึง เมือเห็นแววขีเล่นในดวงตาคูน่ นั

1
มุมปากก็พลันกระตุก สาวน้ อยผู้นีไม่ยอมเสียเปรี ยบ
ใครเลยจริ งๆ ถึงกับเอาเขาไปเปรี ยบกับผู้หญิงเชียวหรื อ

เขายิมออกทันที “ถ้ าอย่างนันอวินเอ๋อร์ ก็คงชอบสินะ”

รอยยิมอันร้ ายกาจทีเผยออกมานีช่างไม่เข้ ากันเลยกับ

ราศีแห่งเทพเซียน นางคิดมาตลอดว่าลัวชิงหลีหล่อเหลา
ไม่มีใครเทียบได้ สมฉายามารหน้ าหยก แต่ไม่คาดคิดว่า
มารหน้ าหยกทีแท้ แล้ วสงวนท่าที คนเราดูกนั แต่รูป
ลักษณ์ภายนอกไม่ได้ จริ งๆ อวินชิงเหลือบมองด้ วยหาง
ตา แล้ วพูดขึนอย่างเรี ยบๆ “หากเผยใบหน้ านีของประมุ
ขอวินออกไป ก็คงมีคนชืนชอบไม่น้อยเลยทีเดียว”

2
อวินเชียนเช่อหัวเราะขึนอย่างขบขัน แตะปลายจมูกอวิน
ชิง ท่าทางนุ่มนวลแฝงไว้ ด้วยความรักใคร่เอ็นดู “เจ้ านี
ล่ะนะ ไม่ยอมใครเลยจริ งๆ” แต่ถงึ อย่างไรเขาก็อยาก
เอาใจนาง ขอเพียงทําให้ นางพึงพอใจก็พอแล้ ว เช่นนัน
จึงขยับเปลียนท่าทาง ดึงตัวอวินชิงให้ นงตั
ั กและซบใน
อ้ อมอกเขาอย่างแสนสบาย

อวินชิงรู้สกึ ได้ วา่ อวินเชียนเช่อมีอะไรบางอย่างจะเล่า

เช่นนันจึงหลุบตาลงแล้ วนิงเงียบ

“อวินเซียวกงดํารงสถานะพิเศษ แม้ ไม่อาจพูดได้ วา่ มี

อิทธิพลยิงใหญ่เหนือแคว้ นทังสี แต่ใครก็ไม่อาจดูแคลน
อิทธิพลของอวินเซียวกงแพร่ไปทัวทังสีแคว้ น เจ็ดในสิบ
ส่วนของการค้ าระหว่างสีแคว้ นล้ วนกระทําในนามของอ
3
วินเซียวกง เรี ยกได้ วา่ กุมชะตากรรมของสีแคว้ นและ
ควบคุมทุกแคว้ นอยู่ แม้ สีแคว้ นหาทางจะควบรวมแต่ก็
ยังครันคร้ าม ไม่กล้ าบุม่ บ่ามเป็ นศัตรูกบั อวินเซียวกง
แต่อวินเซียวกงก็เรี ยกได้ วา่ เป็ นเนือติดมัน ทังยังเป็ น
หนามยอกอกทีทิมแทงราชวงศ์แห่งแคว้ นทังสี แม้ ทกุ ปี
อวินเซียวกงจะสนองสินค้ าต่างๆ ให้ ทกุ แคว้ นเป็ นจํานวน
มาก แต่ก็ยงั ไม่มากพอทีจะดับความกระหายอยากทีจะ
กําจัดทิง เพราะหากล่วงเกินอวินเซียวกง ขอเพียงได้ รับ
คําสังคําเดียว การค้ าขายของแคว้ นแคว้ นหนึงก็อาจถึง
ขันชะงักงันได้ และอาจถูกแคว้ นอืนซึงมีใจทะเยอ
ทะยานถือโอกาสเข้ าแทรกแซง การมีอยูข่ องอวินเซียว
กงจึงเป็ นการควบคุมสมดุลระหว่างแคว้ น ดังนันจึงไม่มี
ใครคิดทีอยากจะหาเรื องทําลายอีกฝ่ ายจนเป็ นเหตุให้
มือทีสามเข้ ามาชุบมือเปิ บ แต่วา่ หากไม่กําจัดอวินเซียว
กงเสีย ความปรารถนาทีจะขึนเป็ นใหญ่ก็ไม่อาจเป็ นจริ ง
4
ได้ เช่นกัน

“ความมังคังมหาศาลของอวินเซียวกงทําให้ คนพวกนี
กระหายอยากจะเข้ าครอบครอง แต่อิทธิพลทีอยูเ่ บือง
หลังก็ทําให้ พวกเขายังหวันเกรง ดังนันทุกคนจึงเฝ้ารอ
รอโอกาส โอกาสทีจะตีกินทังหมดในคราวเดียว โอกาสที
จะโค่นล้ มและแบ่งแยกอวินเซียวกงลงได้ อย่างสินเชิง”

นําเสียงของอวินเชียนเช่อแฝงด้ วยความเคร่งเครี ยดจน

ต้ องสะกดใจนิงเงียบรอฟั ง อวินชิงรู้สกึ ได้ วา่ สิงทีเขาจะ
เล่าต่อนันเป็ นเรื องทีไม่น่าดีใจเท่าไรนัก

“การก่อกบฏครังหนึงเปลียนแปลงทุกอย่าง และพราก

5
ชีวิตพ่อแม่ของข้ าไป อวินเซียวกงถูกทําลายและสูญเสีย
อย่างหนัก ผู้อาวุโสทังสีคุ้มกันข้ าแหวกฝ่ าวงล้ อมออกมา
เดินทางรอนแรมเสียงอันตราย”

"เพือจะปกป้องสายเลือดแห่งตระกูลอวิน พวกเขาได้ ให้

ข้ าแปลงโฉมแล้ วส่งตัวเข้ าสูว่ งั หลวงแห่งจวินกัว ตอนนัน
เหยากุ้ยเฟย พระมารดาขององค์ชายสีกับแม่ข้าเป็ น
เพือนรักกัน และเพราะองค์ชายสีเสียชีวิตไปเนืองจาก
เหตุไม่คาดฝั น ขณะทีกําลังระทมทุกข์เมือได้ ทราบว่าเกิด
เรื องขึนกับแม่ของข้ า จึงยอมเสียงอันตรายเก็บข้ าไว้ ข้าง
กายและให้ สวมฐานะแทนองค์ชายสี ตังแต่นนมาข้
ั าก็
กลายเป็ นจวินเยวียเฉิน”

6
“ข้ าอยูใ่ นราชวงศ์แห่งจวินกัว เหยากุ้ยเฟยรักใคร่และ
เห็นข้ าเป็ นเหมือนลูกของนางเอง จนกระทังผู้อาวุโสทังสี
กลับคืนสูอ่ วินเซียวกงแล้ วสืบหาความจริ ง ลงโทษหนอน
บ่อนไส้ แล้ วสร้ างอวินเซียวกงขึนมาใหม่ จึงได้ รับข้ ากลับ
คืนสูอ่ วินเซียวกง ตอนนันเหยากุ้ยเฟยอ้ างว่าร่างกาย
ของข้ าไม่แข็งแรง ต้ องพาออกไปหาหมอ จึงได้ สง่ ข้ าออก
จากวังหลวง แต่อนั ทีจริ งเป็ นการพาข้ ากลับอวินเซียว
กง”

“ส่วนเหยากุ้ยเฟยตรอมใจจนล้ มป่ วยเพราะการตายของ

องค์ชายสีในวัยแบเบาะ ทนใช้ ชีวิตอยูไ่ ด้ ไม่กีปี ก็ลาโลก
จากนันมาข้ าจึงใช้ ชีวิตส่วนใหญ่อยูท่ ีอวินเซียวกง”

“อวินหลัวเป็ นเด็กทีข้ าช่วยชีวิตกลับมาอย่างบังเอิญ

7
ตอนนันนางเพิงอายุได้ สามขวบ จึงได้ อยูใ่ นอวินเซียวกง
ตังแต่เล็กจนเติบใหญ่ นิสยั ของนางร่าเริ งน่ารัก เป็ นทีรัก
ใคร่ของทุกคน เนืองจากเห็นว่านางมีชีวิตทีน่าสงสาร จึง
ให้ ใช้ แซ่เดียวกับข้ า ตลอดหลายปี มานี ข้ าจึงเห็นนาง
เป็ นเหมือนน้ องสาว นางเองก็เป็ นเด็กทีน่ารักและเฉลียว
ฉลาด คอยอยูข่ ้ างกายข้ ามานานหลายปี เป็ นเพือนข้ า
ในช่วงเวลาทีอ้ างว้ างโดดเดียว นางเป็ นน้ องสาว ข้ าจึง
ไม่อาจปล่อยปละละเลยไม่สนใจนาง ข้ าเองก็ไม่ร้ ูวา่ นาง
จะโพล่งพูดเรื องเหล่านีออกมา แต่อวินเอ๋อร์ เชือข้ านะ
เนือแท้ ของอวินหลัวไม่ใช่คนเลวร้ าย เจ้ าก็อย่าดึงดันคิด
แค้ นราวกับเด็กเล็กๆ เหมือนนางจะได้ ไหม”

อวินชิงค่อยๆ โอบกอดอวินเชียนเช่อ นีเป็ นครังแรกที

อวินเชียนเช่อเล่าเรื องเหล่านีให้ นางฟั ง ทีแท้ อวินเชีย

8
นเช่อเคยประสบเคราะห์กรรมเช่นนีด้ วย เวลานันเขายัง
เป็ นแค่เด็กคนหนึง หลายปี ทีผ่านมาคงจะใช้ ชีวิตอย่าง
ยากลําบากสินะ แม้ เขาไม่ได้ เล่าละเอียดมาก แต่ถงึ จะ
เล่าแค่คร่าวๆ อวินชิงก็รับรู้ได้ ถงึ ภยันตรายอันน่าตืน
ตระหนกเหล่านัน รวมทังความเศร้ าโศกเสียใจของเขา
จนนางอดรู้สกึ สงสารชายผู้นีไม่ได้

ชายผู้นีมีนําใจและมีคณ
ุ ธรรม ตลอดมาเขาดูสง่างาม
โดดเด่นเหนือผู้ใด ใครเลยจะรู้วา่ สิงทีเขาแบกรับไว้ นนั
หนักหนาสาหัส ด้ านทีอ่อนแอและเปราะบางนีใครทีได้
รับรู้ก็ต้องรู้สกึ เจ็บปวดไปด้ วย แต่สําหรับอวินหลัวนัน...
นางลอบถอนหายใจ

9
“เช่อ เรื องทีผ่านไปแล้ วก็ให้ แล้ วกันไป ต่อไปข้ าจะ
คอยอยูเ่ คียงข้ างเจ้ าเอง” อวินชิงรู้สกึ ได้ วา่ วงแขนทีโอบ
รอบตัวรัดแน่นเข้ า เช่นนันก็กอดตอบแบบเดียวกัน
“อวินเอ๋อร์ ชีวิตนีขอมีเพียงเจ้ าก็พอแล้ ว” นําเสียงพึงพอ
ใจช่วยผ่อนคลายบรรยากาศทีกดดัน

“เรื องอวินหลัว ข้ าไม่ได้ อยากจะโทษเจ้ า และไม่ได้ อยาก

จะถือสาหาความ แต่นางบุม่ บ่ามเกินไป บางเรื องไม่อาจ
พูดออกไปโดยไม่คํานึงถึงผลทีจะตามมา” อวิน
ชิงบอกอย่างเรี ยบๆ

“เป็ นความผิดของข้ าในฐานะพีชาย ไม่ได้ ดแู ลสังสอน

นางให้ ดี ข้ าเลยจะขอโทษต่อเจ้ าในฐานะพีชายแทนน้ อง
10
สาว เจ้ าไม่โกรธแล้ วใช่ไหม”

อวินชิงไม่พดู อวินเชียนเช่อจึงบอกว่า “รอให้ กลับถึงจวิ

นกัว ข้ าจะขอแม่ทพั มูห่ รงแต่งงานกับเจ้ า ข้ าอยากให้ เจ้ า
อยูใ่ นฐานะภรรยาอย่างถูกต้ อง และให้ เอ้ าเฉินได้ มี
ครอบครัว”

ดวงตาของอวินชิงเปล่งประกายเจิดจ้ า ใบหูแดงกําอย่าง
ยากทีจะได้ เห็น ทันใดนันเหมือนจะคิดถึงอะไรบางอย่าง
ขึนมา อวินชิงจึงมองดูอวินเชียนเช่อด้ วยสีหน้ าแปลกๆ

อวินเชียนเช่อทีถูกสายตานางจ้ องมองจนขนลุก มีลาง

11
สังหรณ์บางอย่างผุดขึนมา

อวินชิงเหลือบมองเขาด้ วยหางตา “เหตุใดเอ้ าเฉินจึงเป็ น

ลูกชายของเจ้ า”

อวินเชียนเช่อรู้สกึ ชาวาบทีศีรษะ สีหน้ ากระอักกระอ่วน

นีนางมองผิดไปใช่ไหม อวินชิงได้ เห็นสีแดงซ่านขึนบนใบ
หน้ าของเขาอย่างมีพิรุธ ดวงตาของนางจึงเบิกกว้ าง
ทันที เฝ้ามองภาพทียากจะได้ เห็น แล้ วแอบพูดกับตัวเอง
ในใจ ทีแท้ เรื องราวในตอนนันก็มีเบืองหลังทีน่าตกใจจริ ง
หรื อนี

12
อวินเชียนเช่อยิงดูอบั อายขึนทุกที ไม่กล้ ามองสบดวงตา
ทีเจิดจ้ าของอวินชิง มีประกายบางอย่างวาบขึนมา
“อวินเอ๋อร์ ขอเพียงเจ้ ารู้ไว้ วา่ เอ้ าเฉินคือลูกชายของข้ า
อวินเชียนเช่อก็พอแล้ ว”

อวินชิงหรี ตาลง ในถ้ อยคําแฝงด้ วยความเยือกเย็น “ต่อ

ให้ เจ้ าไม่ใช่องค์ชายสี แต่ก็ยงั สวมฐานะของเขาอยู่ ไม่
รู้สกึ เลยหรื อว่าเจ้ าควรจะมีคําอธิบายให้ มหู่ รงอวินชิง
บ้ าง”

“อวินเอ๋อร์ ---” สีหน้ าอวินชิงยังคงไม่แปรเปลียน อวินเชีย

นเช่อไม่ร้ ูจะทําอย่างไร จึงต้ องเอียงหน้ ากระซิบสองสาม
ประโยคทีข้ างหูนาง อวินชิงตกตะลึง เกิดเรื องบ้ าบอ
พรรค์นีขึนได้ ด้วยหรื อ
13
อวินเชียนเช่อมองสบตาทีดูประหลาดใจของอวินชิงแน่ว
นิง แล้ วพูดอย่างเด็ดเดียว “ไม่วา่ อย่างไร เอ้ าเฉินก็เป็ น
ลูกชายข้ า เรื องนีจริ งแท้ แน่นอนไร้ ข้อกังขา ข้ าไม่เคยรู้สกึ
ผิดสําหรับเรื องในคืนนัน”

อวินชิงได้ แต่นิงงัน......

อวินหลัวตังแต่กลับมาก็ไม่ได้ พดู อะไรเลย วันถัดมาเมือ

ออกเดินทางแล้ ว นางก็ไม่ได้ พดู อะไรกับอวินชิง เอาแต่
นังเงียบตลอดทาง มีเพียงใช้ สายตาไม่เป็ นมิตรมอง

14
สํารวจอวินชิงเป็ นครังคราว จวินเยวียเฮ่าทุกครังทีเห็น
อวินชิงก็มีทา่ ทีเรี ยบเฉย มีเสินอวินซีทีดูออ่ นน้ อมและ
สงบเสงียมอยูเ่ คียงข้ าง อวินชิงคิดว่าเขาคงจะปล่อยวาง
ได้ แล้ ว ถึงอย่างไรเวลาก็ไม่อาจย้ อนกลับ เรื องทีผ่านมา
แล้ วล้ วนต้ องผ่านไป

อวินชิงและเอ้ าเฉินย้ ายไปนังรถม้ าคันหลังคันเดียวกับเห

ลียนเอ๋อร์ ปล่อยทีว่างไว้ ให้ อวินหลัวและอวินเชียนเช่อ
นางรู้วา่ อวินหลัวยังติดค้ างในใจ และไม่อยากทําให้ อวิน
เชียนเช่อต้ องลําบากใจ ทีสําคัญทีสุดคือนางไม่อยากให้
เกิดเรื องยุง่ ยาก จึงให้ อวินเชียนเช่อคอยปลอบใจนาง
แม้ อวินเชียนเช่อไม่ยินยอมพร้ อมใจ แต่ก็ยอมทําตามใจ
อวินชิง

15
รถม้ าเดินทางต่อไป ข้ างหน้ าคือประตูเมืองของเมือง
หลวง อวินชิงเลิกม่านรถขึนแล้ วมองออกไปข้ างนอก ก็
เห็นถนนหนทางทีคุ้นตา ดูคกึ คักเต็มไปด้ วยผู้คน เมือได้
เห็นภาพคุ้นตา อวินชิงก็อดอารมณ์ดีไม่ได้ มุมปากหยัก
ขึนน้ อยๆ ท่านพ่อ ชิงเอ๋อร์ กลับมาแล้ ว เหลียนเอ๋อร์ เอง
ก็ตืนเต้ นจนชะโงกหน้ าออกไป มองดูภาพทีคุ้นตาทัง
หมดนีด้ วยสายตาโหยหา ดวงตาแจ่มใสมีนําเอ่อคลอ
กลับมาแล้ ว พวกนางได้ กลับมาแล้ ว สามปี ผ่านไป ในที
สุดก็ได้ กลับมา

ส่วนเอ้ าเฉินก็มองไปทางโน้ นทีทางนีทีด้วยความอยากรู้

อยากเห็น ทุกอย่างคือความแปลกใหม่ เห็นท่านแม่ดีใจ
เขาเองก็พลอยดีใจไปด้ วย

16
เมือเข้ าไปในเมือง อวินชิงกับจวินเยวียเฮ่าก็แยกกัน จวิ
นเยวียเฮ่ากลับไปยังจวนหวัง อาบนําแต่งตัวใหม่แล้ วเขา
ก็ต้องการจะเข้ าวังเพือเข้ าเฝ้าทูลถวายรายงาน
สถานการณ์ในงานชุมนุมชาวยุทธ์ โดยเฉพาะอย่างยิง
ข่าวลือทีเกียวกับของลําค่านัน

มูห่ รงเสียวเทียนได้ ทราบข่าวแต่เช้ าตรู่วา่ วันนีอวินชิงจะ

เดินทางมาถึงบ้ าน จึงรี บนําฮูหยินรองและบ่าวไพร่ออก
มารอทีหน้ าประตูแต่หวั วัน ในวันทีเขาได้ รับข่าวว่าอวิน
ชิงยังมีชีวิตอยู่ นําตาร้ อนผ่าวก็เอ่อคลอขึนมา ขับไล่
ความทุกข์ระทมใจก่อนหน้ านีไปจนหมดสิน ในใจพรํ า
ขอบคุณสวรรค์ทีประทานความเมตตามาให้ สามปี ผ่าน
ไปไม่ร้ ูวา่ ลูกสาวจะเป็ นอย่างไรบ้ าง

17
รถม้ าแล่นกุบกับมาหยุดลงตรงหน้ าประตูจวนแม่ทพั มูห่
รงเสียวเทียนมองดูรถม้ าแล่นเข้ ามาตาไม่กะพริ บ มือใน
ชายแขนเสือกําแน่น ยังตัวเองไว้ ไม่ให้ บมุ่ บ่ามถลันออก
ไป

“แม่นางอวิน ถึงจวนแม่ทพั แล้ วขอรับ” สารถีจอดรถม้ า

นิงสนิทแล้ วก็รายงานเสียงเบา

ม่านรถเลิกขึน อวินชิงปรากฏตัวออกมาจากในรถ เพียง

กวาดตามองแวบเดียวก็เห็นร่างทีสูงใหญ่งามสง่าท่าม
กลางผู้คน ขอบตาก็พลันแดงระเรื อ เห็นสายตาลําลึกอัน
เต็มไปด้ วยความรักใคร่เมตตาก็ปวดแปลบในใจ ท่าน
พ่อดูเหมือนจะซูบผอมไปไม่น้อย “ชิงเอ๋อร์ เจ้ ากลับมา
18
แล้ ว”

ราวกับว่านางเพียงแค่ออกไปท่องเทียวกระนัน หัวใจ
อวินชิงพลันอบอุน่ ความรู้สกึ อันรุนแรงแทบจะหลังล้ น
ออกมาทางสายตา อวินชิงกะพริ บไล่นําตา แล้ วค่อยๆ
โดดลงจากรถม้ า ริ มฝี ปากแดงเผยอขานรับ “ท่านพ่อ ข้ า
กลับมาแล้ ว”

มูห่ รงเสียวเทียนมองสํารวจอวินชิงไปทัวตัว ยิมรับแล้ ว

ว่า “ดี กลับมาแล้ วก็ดี”

เมือฮูหยินรองได้ เห็นอวินชิง ก็ร้ ูสกึ เลือนลอย หญิงสาวที

ดูประเปรี ยวและสง่างามตรงหน้ า จะใช่มหู่ รงอวินชิงคน

19
เดียวกับเมือวันวานหรื อ นางกลับมาแล้ ว บอกไม่ถกู ว่า
ในใจรู้สกึ อย่างไร ฮูหยินรองถึงกับตะลึงงันไปครู่หนึง
ทว่าเวลานีไม่มีใครจับสังเกตนาง

มูห่ รงอวินสุย่ ตรงเข้ ามาจับมืออวินชิงด้ วยท่าทางสนิท

สนม “พีสาว เจ้ ากลับมาแล้ ว พวกเราเป็ นห่วงพีมากนะ”

ประกายตาอวินชิงวาบขึน ยิมให้ น้อยๆ แล้ วว่า “ทําให้

น้ องต้ องเป็ นห่วงแล้ ว” มูห่ รงอวินสุย่ ส่ายศีรษะ สีหน้ า
เต็มไปด้ วยความยินดี

เหลียนเอ๋อร์ โดดลงจากรถ มองดูภาพตรงหน้ าอย่างตืน

เต้ น เอ้ าเฉินยืนอยูบ่ นรถม้ า ดวงตาดําขลับจ้ องมองท่าน

20
แม่จากด้ านหลัง อวินเชียนเช่อลงจากรถม้ า ท่าทาง
สุภาพงามสง่าราวกับดอกบัว ล่องลอยดุจเซียน อุ้มเอ้ า
เฉินขึนแล้ วเดินไปต่อหน้ าทุกคน

ทุกคนต่างรู้สกึ ราวกับว่าตรงหน้ าสว่างวาบขึนมา เหมือน

กับได้ เห็นเซียนกระนัน

“ท่านแม่ ท่านน่าจะแนะนําลูกรักให้ ร้ ูจกั ท่านตาก่อนนะ”

21
 ตอนที 120 บ้ าน

นําเสียงเด็กน้ อยของเอ้ าเฉินเรี ยกความสนใจจากทุกคน

ใบหน้ าอ่อนโยนประดับด้ วยรอยยิมหวาน ดวงตาสีดํา
ขลับเปล่งประกายวิบวับ ช่างน่ารักเหลือเกิน น่ารักเสีย
จนแทบจะอดใจคว้ าตัวเขามากอดไว้ อย่างทะนุถนอมไม่
ได้

“ท่านตา สวัสดีขอรับ ข้ าคือเอ้ าเฉิน ข้ ากับท่านแม่กลับ

1
มาแล้ ว” เอ้ าเฉินเผยยิมให้ มหู่ รงเสียวเทียน

มูห่ รงเสียวเทียนเงยหน้ าขึนมองอย่างตกใจ ก็เห็นเด็ก

น้ อยทีดูงดงามน่ารักราวกับหยกแกะสลัก ประกายทีดู
งุนงงสับสนก็วาบขึนในดวงตา ทว่าไม่อาจทีจะปิ ด
บังความตืนเต้ นยินดีได้ ชายทีมักจะสุขมุ เยือกเย็นเสมอ
แม้ ต้องเผชิญข้ าศึกนับหมืนพันก็ไม่เคยนิวหน้ าแม้ แต่
น้ อย พลันนันกลับมีสีหน้ ากระตือรื อร้ นขึนมา สีหน้ าเช่น
นีเหมือนได้ เห็นสิงลําค่าทีหายไปแล้ วกลับคืนมากระนัน
เขายืนมือไปรับตัวเอ้ าเฉิน เอาแต่พดู ซําๆ ว่า “ดี ดี ดี
เหลือเกิน!”

เอ้ าเฉินเหมือนจะรับรู้ความตืนเต้ นยินดีของมูห่ รงเสียว

เทียนได้ ใบหน้ าเล็กๆ จึงเผยยิมทีเจิดจ้ าสดใส “คิกๆๆ
2
ท่านตา หลานคิดถึงท่านจังเลย ท่านตายังหล่อมาก
เหมือนเมือก่อนไม่มีผิด”

มูห่ รงเสียวเทียนถึงกับตกตะลึง แม้ จะฟั งไม่เข้ าใจว่า

หล่อมาก หมายความว่าอะไร แต่นีไม่อาจมีผลต่อ
อารมณ์ชืนชมยินดีของเขาได้ ตังแต่ทีได้ ทราบข่าวว่าวัน
นีอวินชิงจะกลับมา เขาก็ร้ ูสกึ เหมือนว่าทุกอย่างนีไม่ใช่
เรื องจริ ง จนกระทังได้ อ้ มุ ร่างน้ อยๆ ทีนุ่มนิมนีไว้ เช่นนัน
จึงค่อยแน่ใจ ชิงเอ๋อร์ ของเขากลับมาแล้ วจริ งๆ แม้ แต่
หลานรักของเขาก็กลับมาด้ วย เขารู้สกึ ว่าไม่มีอะไรอีก
แล้ วทีจะทําให้ เขาดีใจได้ มากกว่านี หมอกทีปกคลุมจิต
ใจของเขาได้ สลายไปแล้ ว ดวงตาเต็มไปด้ วยความรื นเริ ง

มูห่ รงเสียวเทียนเห็นอวินเชียนเช่อ ร่างในชุดขาวทีสง่า

3
งามโดดเด่นราวกับเซียนออกปานนี คงยากทีจะทําเป็ น
มองไม่เห็น เขาก็ยงั รู้ฐานะของคนผู้นีด้ วย เพียงแต่ไม่ร้ ู
ว่าคนผู้นีและชิงเอ๋อร์ มีความเกียวข้ องต่อกันอย่างไร
อวินเชียนเช่อยืนอย่างสง่างาม ดูสภุ าพเป็ นผู้ดี ปล่อยให้
เขามองประเมิน แววตามูห่ รงเสียวเทียนก็สว่างวาบ แวว
รื นเริ งในนันยิงมากขึน

อวินชิงเห็นแววรื นเริ งทีชัดเจนในดวงตาของมูห่ รงเสียว

เทียนก็ร้ ูสกึ อบอุน่ ขึนในใจ ขณะเดียวกันก็ร้ ูสกึ เจ็บปวด
ไปด้ วย นีคงเป็ นครังแรกในรอบสามปี นีทีท่านพ่อได้ ยมิ
อย่างเต็มทีกระมัง เช่นนันจึงหันไปยิมให้ บิดาของตน
แล้ วแนะนําเขา “ท่านพ่อ นีคืออวินเชียนเช่อ” แล้ วหันไป
พูดกับอวินเชียนเช่อ “เช่อ นีคือท่านพ่อของข้ า”

4
อวินเชียนเช่อผงกศีรษะ นําเสียงสุภาพแฝงด้ วยความ
เคารพ “ได้ ยินชือเสียงของแม่ทพั มูห่ รงมานานแล้ ว ผู้
น้ อยอวินเชียนเช่อตังใจมาเยียมเยียน หากเป็ นการ
รบกวนอย่างกะทันหันก็ขอให้ ทา่ นแม่ทพั มูห่ รงโปรดให้
อภัยด้ วย”

มูห่ รงเสียวเทียนเป็ นคนทีไม่ธรรมดา ย่อมรับรู้ได้ ถงึ

ความสัมพันธ์ของทังสองคนอย่างรวดเร็ว ดวงตาอัน
เฉียบแหลมหรี ลง แล้ วพูดขึนอย่างร่าเริ ง “คุณชายอวิน
ถ่อมตัวเกินไปแล้ ว คุณชายอวินบุคลิกงามสง่า ท่าทาง
ไม่ธรรมดาสามัญ มีคณ
ุ ชายอวินช่วยปกป้องคุ้มครองชิง
เอ๋อร์ ตลอดการเดินทางนี ผู้เฒ่าอย่างข้ าซาบซึงใจยิงนัก
จะบอกว่ารบกวนได้ อย่างไร”

5
ตังแต่มหู่ รงอวินสุย่ ได้ เห็นอวินเชียนเช่อปรากฏตัว สาย
ตาของนางก็เอาแต่จบั จ้ องทีเขา ดวงตาวาบประกายเจิด
จ้ า สามปี ผ่านไป สาวน้ อยในตอนนัน บัดนีได้ ละทิง
ความเป็ นเด็กและมีทา่ ทียวนเสน่ห์แบบหญิงสาว แล้ ว
เห็นนางดึงชายแขนเสือฮูหยินรองเบาๆ สายตาทอดมอ
งอวินเชียนเช่อเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง ในแววตา
นันดูขวยเขินทว่าไม่อาจบอกออกไป

“นายท่าน ชิงเอ๋อร์ เพิงจะกลับมา คงเดินทางมาอย่าง

ยากลําบาก ยังมีคณ
ุ ชายอวินเป็ นแขกทีดันด้ นมาไกล ให้
ทุกคนเข้ าไปในบ้ านก่อนแล้ วค่อยพูดคุยกันเถอะ” ตังแต่
ได้ เห็นอวินชิง ฮูหยินรองก็ตกตะลึง เวลานีมีมหู่ รง
อวินสุย่ ช่วยดึงให้ กลับจากภวังค์ ต้ องบอกว่าฮูหยินรอง
นันก็เป็ นคนมีไหวพริ บคนหนึง ปกติแล้ วก็เป็ นผู้ที

6
สามารถอ่านสีหน้ าเดาจิตใจคนได้ เก่ง เวลานีเมือเห็นลูก
สาวส่งสายตาเป็ นนัย เพียงกลอกตาคิดก็เข้ าใจ เวลานี
จึงยิมแย้ มอย่างอ่อนโยน

“คุณชายอวิน เชิญ”

มูห่ รงเสียวเทียนหัวเราะร่า ขานรับว่าได้ ติดๆ กัน แล้ วพา

พวกอวินชิงกับอวินเชียนเช่อเข้ าไปในจวน อวินหลัวลง
จากรถนานแล้ ว นางเดินตามอวินเชียนเช่อเข้ าไป สาย
ตาทีมองอวินชิงยังคงไม่เป็ นมิตร แต่อวินชิงไม่ถือสา ยิม
แย้ มแล้ วเดินเข้ าไปในจวน เหลียนเอ๋อร์ ตืนเต้ นจนใบ
หน้ าเล็กๆ แดงระเรื อ ดวงตาทีกลมโตบ่งบอกถึงความ
ตืนเต้ นอย่างไม่ปิดบัง เดินตามหลังผู้เป็ นนายเข้ าไปใน
จวนพร้ อมกับเสวียนเฟิ ง เสวียนเฟิ งชําเลืองมองใบหน้ า
7
เล็กๆ ทีแดงระเรื อของเหลียนเอ๋อร์ ดวงตาก็ฉายแวว
รื นเริ ง

ความยินดีทีได้ พบกันอีกครังทําให้ พวกเขาต่างมองข้ าม

นัยยะแปลกๆ ทีแทรกอยูใ่ นคําพูดของเอ้ าเฉิน เอ้ าเฉิน
หยักยิม ดวงตาดําขลับเต็มไปด้ วยแววรื นเริ ง ให้ มหู่ รง
เสียวเทียนอุ้มพาเข้ าจวนแม่ทพั ไป

ณ ห้ องโถงใหญ่ของจวนแม่ทพั มูห่ รงเสียวเทียนเชือเชิญ

ให้ ทกุ คนเดินเข้ ามา เมือทักทายกันตามมารยาทแล้ ว มูห่

8
รงเสียวเทียนก็ยิมแล้ วว่า “ฮ่าๆๆ ข้ าขอจัดสุราอาหาร
ต้ อนรับอวินชิง และขณะเดียวกันก็อยากจะแสดงความ
ขอบคุณคุณชายอวินด้ วย หวังว่าคุณชายอวินคงจะไม่
ว่าอะไร”

“แม่ทพั มูห่ รงเกรงใจเกินไปแล้ ว ทุกอย่างก็ให้ แล้ วแต่

ท่านแม่ทพั มูห่ รงจะจัดการเถอะ” อวินเชียนเช่อยิมน้ อยๆ
แล้ วตอบ

มูห่ รงเสียวเทียนอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ ชดั จากนันก็สงให้

ั
คนยกอาหารเข้ ามา ไม่ช้าอาหารทีปรุงอย่างประณีตก็
จัดวางไว้ เต็มโต๊ ะ บรรยากาศเป็ นไปอย่างสงบ

9
อวินเชียนเช่อไม่มีความเห็นเป็ นอืนกับการจัดการของ
มูห่ รงเสียวเทียน ยังคงมีรอยยิมทีงดงามดุจเซียนอยู่
เสมอ แม้ จะมีหน้ ากากหยกปิ ดบังไว้ แต่รังสีอนั งามสง่า
และท่าทางแสนสบายก็ไม่ได้ ด้อยลงแม้ แต่น้อย สําหรับ
เขาแล้ ว ขอเพียงมีอวินเอ๋อร์ อยูด่ ้ วย จะอยูท่ ีไหนก็ได้ ทงั
นัน มุมปากของอวินเชียนเช่อหยักหยิม สายตาทอดมอง
ไปยังอวินชิงทีอยูข่ ้ างๆ เต็มไปด้ วยความรู้สกึ รักใคร่อนั
อ่อนโยน

อวินชิงยิมออกมาน้ อยๆ ตังแต่ได้ พบพ่อ ในใจก็มีแต่

ความอบอุน่ รอยยิมทีมุมปากค่อยๆ อ่อนโยนขึนทุกที

ทีโต๊ ะอาหาร มูห่ รงเสียวเทียนไต่ถามถึงสถานการณ์ที

10
อวินชิงเผชิญมาตลอดสามปี ทีผ่านมา อวินชิงก็เล่าเพียง
คร่าวๆ ว่าพบเจออะไรมาบ้ าง นางเพียงแค่บอกว่าตอน
นันหลังจากตกเหวไปก็ได้ รับการช่วยเหลือจากผู้อาวุโสที
แสนดีทา่ นหนึง ซึงท่านยังได้ ช่วยถอนพิษในตัวเอ้ าเฉิน
ให้ ด้วย มูห่ รงเสียวเทียนได้ ฟังก็ร้ ูสกึ สงสารจับใจ

ฮูหยินรองต้ อนรับขับสู้อวินชิงและอวินเชียนเช่อ ท่า

ทางกระตือรื อร้ นราวกับเป็ นเจ้ าบ้ าน ทีสําคัญยิงกว่าคือ
คอยไต่ถามเรื องราวต่างๆ ของอวินเชียนเช่อ แต่น่า
เสียดายทีคนทีนางพบคืออวินเชียนเช่อ ไม่เพียงเขา
เอาแต่ยมน้
ิ อยๆ ยังถามคําตอบคํา มีแต่ทา่ ทางนิงสุขมุ
ฮูหยินรองไม่อาจสืบถามจนได้ คําตอบทีต้ องการ เวลานี
จึงพูดขึนว่า

11
“คราวนีต้ องขอบคุณคุณชายอวินทีเป็ นเพือนอวินชิงเดิน
ทางกลับมา ชิงเอ๋อร์ คนนีต้ องตกระกําลําบากตังแต่ยงั
เล็ก พีสาวก็รีบด่วนจากไป นายท่านก็ไม่คอ่ ยอยูท่ ีจวน
เด็กคนนีไม่ได้ สนิทสนมกับข้ า เมือหาสามีได้ ใครจะรู้วา่
จะเกิดเรื องพวกนันขึนมา ข้ าเองก็ร้ ูสกึ สงสารจับใจ” เมือ
พูดจบก็ไม่ลืมเอาผ้ าเช็ดหน้ าขึนมาซับหัวตาทีมีนําตา
เอ่อคลอ แสดงท่าทีรักและห่วงใยอย่างจริ งใจ ใครทีไม่ร้ ูก็
อาจไขว้ เขวไปกับการแสดงออกเหล่านีได้ จนพาลหลง
คิดไปว่านางสงสารอวินชิงจริ งๆ แต่ใครๆ ทีอยูใ่ นทีนัน
ต่างก็ร้ ูความจริ งกันหมด จึงต่างไม่สนใจสิงทีนางพูด

มูห่ รงอวินสุย่ คอยพูดปลอบใจอย่างอ่อนโยนอยูข่ ้ างๆ

“ท่านแม่วางใจเถอะเจ้ าค่ะ พีรองเป็ นคนดี สวรรค์ยอ่ ม
ส่งคนดีๆ มาคอยช่วยเหลือ วันนีพีรองปลอดภัยกลับมา

12
ได้ ต่อไปคงได้ ใช้ ชีวิตอย่างดีงามหลังผ่านเรื องร้ ายๆ มา
แน่”

อวินชิงเงยหน้ าขึนมอง แววเย้ ยหยันก็วาบขึนในดวงตา

แล้ วเลือนหายในชัวพริ บตา ยิมน้ อยๆ แล้ วว่า “ทําให้ แม่
รองต้ องเป็ นห่วงแล้ ว ทีน้ องสามพูดมาก็ถกู คราวนีโชคดี
ทีได้ คนดีมาช่วยเหลือ อวินชิงจึงรอดจากหายนะมาได้
เรี ยกได้ วา่ รอดชีวิตผ่านพ้ นภยันตรายครังใหญ่ ต่อไป
ย่อมต้ องได้ รับความสุข คงได้ ใช้ ชีวิตอย่างดีงามหลังผ่าน
เรื องร้ ายๆ แล้ วจริ งๆ แม่รองไม่ต้องเป็ นห่วงหรอกเจ้ าค่ะ”

ฮูหยินรองเช็ดนําตาแล้ วว่า “ชิงเอ๋อร์ พดู ไปถึงไหนแล้ ว

แม่รองเป็ นห่วงเจ้ าก็เป็ นเรื องทีสมควร”

13
“พีรองพูดถูก” มูห่ รงอวินสุย่ อดทีจะทําตาแดงๆ ไม่ได้ ดึง
มืออวินชิงมาแล้ วบอกว่า “ทีสําคัญก็คือพีรองกับเอ้ าเฉิน
กลับมาแล้ ว ต่อไปพ่อกับแม่คงจะวางใจได้ แล้ ว”

สีหน้ ามูห่ รงเสียวเทียนดูสะเทือนใจ เขาไม่คาดหวังว่า

พวกนางจะต้ องปฏิบตั ิตอ่ กันอย่างจริ งใจ แต่อย่างน้ อยก็
ขอให้ อยูร่ ่วมกันอย่างสันติ ไม่หาความลําบากมาให้ อวิน
ชิง “ชิงเอ๋อร์ กลับมาก็ดีแล้ ว ต่อไปบ้ านของพ่อจะเป็ น
บ้ านของเจ้ า”

อวินชิงรู้สกึ อบอุน่ ในหัวใจ สายตาก็พลอยอ่อนโยนลงไป

แล้ ว คําพูดนีทําให้ นางอดหวนคิดถึงเมือวันทีมีงานเลียง
พระราชทานไม่ได้ ท่ามกลางเสียงหัวเราะหยันและ
14
ประชดประชันของเหล่าขุนนางใหญ่ ท่านพ่อก็พดู
ประโยคนีขึนมา เขาบอกว่า ชิงเอ๋อร์ บ้ านของพ่อก็คือ
บ้ านของเจ้ า คํานีช่วยเติมไออุน่ ให้ หวั ใจทีปิ ดตายอย่าง
เยือกเย็น บัดนีสามปี มาแล้ ว ท่านพ่อยังคงพูดประโยคที
ว่า บ้ านของพ่อก็คือบ้ านของเจ้ า ไม่ใช่จวนแม่ทพั แต่
หมายถึงทีใดก็ตามทีเขาอยู่ ทีนันก็คือบ้ านทีเขาจะคอย
ปกป้องนางไว้

แววตาของอวินเชียนเช่อชะงักไปครู่หนึง จากนันจึงยิม
แล้ วว่า “แม่ทพั มูห่ รงโปรดวางใจ นับจากนีไป ข้ าจะคอย
ดูแลอวินเอ๋อร์ และเอ้ าเฉินให้ ดี จะไม่ให้ นางต้ องได้ รับ
อันตรายใดๆ อีก” นําเสียงเรี ยบๆ ทีสุขมุ ทว่าแฝงด้ วย
ความแน่วแน่ทีไม่อาจสันคลอน

15
อวินชิงเหลือบมองแล้ วเผยยิมทีอบอุน่ ราวกับวสันตฤดู
สองคนส่งสายตาทีมีเพียงต่างฝ่ ายทีต่างก็เข้ าใจ

มูห่ รงเสียวเทียนตกตะลึง มองประเมินกลับไปกลับ

มาระหว่างคนทังสอง ทันใดนันแววตาคมปลาบก็จ้อง
มองไปทีอวินเชียนเช่อ อวินเชียนเช่อยิมให้ แววตาสงบ
เยือกเย็นไม่หวันเกรง จ้ องมองตอบไม่หลบตาสายตาดู
มุง่ มัน สองสายตาทีปะทะ หนึงนันมีแววแห่งความน่า
เกรงขาม อีกหนึงคมปลาบเฉียบแหลม ต่างไม่มีใครยอม
ใคร นีเป็ นเสมือนการประลองกันระหว่างชายสองคน
ผ่านไปเนินนาน สีหน้ ามูห่ รงเสียวเทียนก็ดผู อ่ นคลายลง
แววกังวลในนันก็คอ่ ยๆ จางหายไป “ทีแท้ คณ
ุ ชายอวิน
เป็ นชายทีเปิ ดเผยตรงไปตรงมา ท่านคงเดินทางมาอย่าง
ยากลําบาก รับประทานให้ มากๆ เถอะ”

16
ฮูหยินรองรู้สกึ ร้ อนใจ ทว่าไม่กล้ าแสดงออกทางสีหน้ า
มากจนเกินไป ประกายตาของมูห่ รงอวินสุย่ วาววับ มุม
ปากยังคงมีรอยยิม อวินหลัวมองดูมหู่ รงอวินสุย่ อย่างไม่
ชอบใจ แล้ วขึนเสียงอย่างขึงโกรธ “นี เหตุใดเจ้ าเอาแต่
จ้ องพีอวิน สนใจพีอวินอยูใ่ ช่ไหม” อวินหลัวรู้สกึ ไม่พอใจ
จริ งๆ มูห่ รงอวินชิงครอบครองหัวใจพีอวินไปแล้ ว พีอวิ
นบอกว่ามูห่ รงอวินชิงคือภรรยาของเขา นางจึงทําอะไร
ไม่ได้ แค่เรื องนีนางก็ไม่พอใจอยูแ่ ล้ ว บัดนีหญิงผู้นียัง
มองพีอวินด้ วยสายตามีเลศนัยอีก นางจึงยิงขุ่นใจ ไม่
ชอบใจเอาเสียเลย

อวินชิงเลิกคิว โอ้ โห ไปกินรังแตนมาจากไหน แล้ วก็

เหลือบมองอวินเชียนเช่อ สีหน้ าเหมือนจะยิมแต่ก็ไม่เชิง

17
อวินเชียนเช่อได้ แต่ลอบถอนหายใจ มองตอบสายตาที
คล้ ายๆ จะยิมของอวินชิง ไม่ร้ ูสกึ ถึงความรื นเริ งหรื อ
อารมณ์ดีใดๆ จึงได้ แต่เหลียวไปมองอวินหลัว “อวินหลัว
อย่าเสียมารยาท” อวินหลัวส่งเสียงหึออกมาอย่างเย้ ย
หยัน พลางทําหน้ ามุย่ แล้ วเบือนหน้ าหนีอย่างไม่สนใจ
อวินเชียนเช่อได้ ยมน้
ิ อยๆ แล้ วว่า “แม่นางมูห่ รงอย่าได้
ใส่ใจ อวินหลัวถูกตามใจมาตังแต่เด็ก พูดจาอะไรยากจะ
รู้จกั หนักเบา”

มูห่ รงอวินสุย่ อมยิมแล้ วว่า “แม่นางอวินหลัวร่าเริ งราว

กับเด็กๆ ใครเห็นใครก็เอ็นดู อวินสุย่ ไม่เก็บเรื องเล็กๆ มา
ใส่ใจหรอกเจ้ าค่ะ”

อวินชิงหลุบตาลง ปิ ดบังความรู้สกึ ในนันไว้ มูห่ รงเสียว

18
เทียนจึงเชิญให้ ทกุ คนรับประทานอาหารต่อ เมือไม่มีใคร
พูดอะไรอีก บรรยากาศก็กลับดูเหมือนราบรื นดี สิง
สําคัญทีสุดทีอวินชิงคิดก็คือ ได้ มากินข้ าวพร้ อมหน้ า
พร้ อมตากับบิดา ไม่ควรจะต้ องมีเรื องไม่สบายใจใดๆ มา
ทําให้ เสียบรรยากาศ

“ชิงเอ๋อร์ ในเมือเจ้ ากลับมาแล้ ว ก็ไปอยูท่ ีเรื อนอวินเยียน

เถอะ อีกสักพักพ่อจะให้ คนพาเจ้ าไป” หลังรับประทาน
อาหารเสร็จ จู่ๆ มูห่ รงเสียวเทียนก็พดู ขึน

อวินชิงจึงยิมพลางพยักหน้ า กําลังจะตอบ เหลียนเอ๋อร์ ก็

ชิงพูดขึนก่อน “นายท่าน ไม่ต้องให้ ใครพาไปหรอกเจ้ า
ค่ะ บ่าวพาคุณหนูไปก็ได้ ”

19
มูห่ รงเสียวเทียนชะงักไปครู่หนึง แล้ วก็หวั เราะร่าขึนทัน
ใด “จริ งสิ ดูความจําของพ่อสิ ใช้ ได้ ทีไหนกัน ชิงเอ๋อร์
กลับมาบ้ านตัวเอง ทําไมจะต้ องให้ คนพาไปด้ วยเล่า”

อวินชิงรู้สกึ อบอุน่ ในใจ ท่านพ่อ ชิงเอ๋อร์ กลับมาแล้ ว!

20