ตอนที่ 951

นางจะอ่อนแอต่ อไปไม่ ได้ แล้ ว

“จิ้งจอกน้อย…” จมูกของเชียนหลิงวีแ่ สบร้อน เขาเคยทอดทิ้งสหายทั้งสองเพราะความเคียดแค้นชิงชัง

ของบ้านเมือง แต่สหายทั้งสองของเขากลับไม่เคยทอดทิ้งเขาเลย
ช่วงที่ผา่ นมานี้เมื่อจิ้งจอกน้อยเห็นเขาจะร้องเหอะคราหนึ่งแล้วเดินผ่านไปด้วยสี หน้าเหยียดหยาม ไม่
แต้แต่จะทักทายเขา เขายังนักว่านางคงเกลียดเขาไปแล้ว ที่แท้ยามตกอยูใ่ นอันตรายเข้าจริ ง ๆ นางยังคง
ห่วงใยเขายิง่ นัก ยอมสละชีวติ เพื่อเขาได้!
อันที่จริ งในสมองเขาประเดี๋ยวก็แจ่มใสประเดี๋ยวก็เลอะเลือน เล็บมือก็เดี๋ยวงอกเดี๋ยวหด เขาถึงขั้นเกิด
ความปรารถนาจะฉี กทึ้งทุกอย่าง แต่กลับฝื นข่มตัวเองไว้ตลอด ถึงแม้จะต้องกัดลิ้นเพื่อรักษาสติไว้อยู่
บ่อยครั้งก็ตาม…
จิตตานุภาพของมนุษย์ช่างแข็งแกร่ งเหนือทุกสิ่ งโดยแท้
ยามที่กซู้ ี จิ่วร่ อนลงมา ได้เห็นว่าถึงแม้สองตาของเขาจะเต็มไปด้วยเส้นเลือดสี แดง แต่สติสมั ปชัญญะ
กลับแจ่มใสยิง่ นัก ยังส่ งยิม้ ให้กซู้ ีจิ่วด้วย “ซี จิ่ว! ข้างบน…ข้างบนเป็ นยังไงบ้าง?”
กูซ้ ี จิ่วมองนํ้าลายที่ไหลยืดของเขา ทราบว่าการกลายร่ างเป็ นผีดิบของเขาอยูใ่ นภาวะวิกฤต รอจนรอด
ออกไปถึงค่อยรักษาเขาไม่ได้แล้ว
เธอสูดหายใจเบา ๆ ให้อิงเหยียนนัว่ คอยคุม้ กันอยูด่ า้ นข้าง เธอจัดแจงเชียนหลิงอวีท่ ี่จิ้งจอกน้อยกอดไว้
ให้อยูใ่ นท่าตะแคง ฉี กแขนเสื้ อทั้งแขนของเขาออกเสี ยงดังแควก เผยให้เห็นบาดแผลที่น่าสยดสยอง
ของเขา
บาดแผลนี้ยาวครึ่ งฉื่อ ทั้งบวมทั้งดํา โลหิ ตหนืดข้นสี ดาํ ทะลักออกมาจากปากแผล
“เชียนหลิงอวี่ ข้าต้องทําการรักษาเจ้าตอนนี้ จะค่อนข้างเจ็บปวด เจ้าต้องยืดหยัดไว้นะ!” กูซ้ ี จิ่วจ้องตา
เชียนหลิงอวี่
เชียนหลิงอวีพ่ ยักหน้า “ได้ ข้า…ไม่กลัว! เจ้าลงมือได้เต็มที่ลย!”
ยามที่บาดแผลเพิ่งถูกข่วนเกิดอาการเจ็บปวด แต่ต่อมาก็แปรเปลี่ยนเป็ นด้านชาขึ้นเรื่ อย ๆ หลังจากกิน
ยาของกูซ้ ีจิ่วเข้าไป บาดแผลนั้นกลับเปลี่ยนเป็ นไวสัมผัสขึ้นมาอีกครั้ง แตะเพียงนิดก็เจ็บปวดปาน
โดนแมงป่ องต่อย
กูซ้ ีจิ่วล้วงมีดเงินเล่มหนึ่งออกมา ขณะที่กาํ ลังจะลงมือ ทันใดนั้นก็เห็นว่าใบหน้าของจิ้งจอกน้อยซี ด
เซียว จึงหยุดการเคลื่อนไหวครู่ หนึ่ง “จิ้งจอกน้อย หันหน้าไปซะ เจ้าอย่ามองเลย!”
จิ้งจอกน้อยค่อนข้างกลัวเลือด จิตใจก็อ่อนแอ กูซ้ ีจิ่วเกรงว่าถ้านางเห็นขั้นตอนการลงมือแล้วจะเป็ น
ลมไปทันที…
หลานไว่หูส่ายหน้า “ไม่ ซีจิ่ว ข้าจะดู! ข้าจะศึกษาไว้…” นางจะอ่อนแอต่อไปไม่ได้แล้ว นางจะต้อง
เรี ยนรู ้ทกั ษะไว้ให้มาก ยามคับขันจะได้ช่วยเหลือสหายได้…
กูซ้ ี จิ่วถอนหายใจเบา ๆ “ได้!”
ความยากลําบากทําให้คนเติบโตอย่างรวดเร็ ว ในที่สุดหลานไว่หูกเ็ ติบโตขึ้นแล้ว
“จิ้งจอกน้อย เจ้าต้องร่ วมมือกับข้า อย่ากลัว ทุกอย่างล้วนมีขา้ อยู!่ ” กูซ้ ี จิ่วยัดอุปกรณ์ส่วนหนึ่งใส่ มือ
หลานไว่หู
หลานไว่หูพยักหน้าอย่างหนักแน่นดวงตาเบิกขึ้นทั้งกว้างทั้งกลม
อันที่จริ งวิธีรักษาของกูซ้ ี จิ่วค่อนข้างเลือดสาดอยูบ่ า้ ง ต้องกรี ดเปิ ดบาดแผลนั้นอีกครั้ง ขูดเนื้อเน่าทิ้ง
เชื่อมต่อหลอดเลือดและเส้นเอ็นเป็ นต้น…
การผ่าตัดนี้ทารุ ณยิง่ กว่าการขูดกระดูกรี ดพิษเสี ยอีก และไม่อาจใช้ยาชาได้
ฝี มือของกูซ้ ีจิ่วชํ่าชองว่องไว พยายามทุกวิถีทางเพื่อลดความเจ็บปวดของผูป้ ่ วยให้นอ้ ยลง แต่ภายใต้
การผ่าตัดครั้งนี้ หยาดเหงื่อเย็นเฉียบหลัง่ ชโลมทัว่ ร่ างเชียนหลิงอวีซ่ ้ าํ ๆ ร่ างกายหดเกร็ งอย่างไม่อาจ
ควบคุมได้ แต่เขาก็กดั ฟันแน่น ไม่ร้องออกมาสักแอะ
ใบหน้าพริ้ มเพราของจิ้งจอกน้อยก็ซีดเผือดเช่นกัน แต่นางก็จบั จ้องอยูต่ ลอดเวลา ไม่กะพริ บตาเลยด้วย
ซํ้า ยืน่ อุปกรณ์ผา่ ตัดบางอย่างส่ งให้กซู้ ี จิ่วบ้างเป็ นครั้งคราว แถมยังช่วยเช็ดเหงื่อให้เชียนหลิงอวีด่ ว้ ย
ตัวยาที่กซู้ ีจิ่วให้เชียนหลิงอวีก่ ินเข้าไปก่อนหน้านี้ไม่เพียงแต่มีฤทธิ์ระงับพิษผีดิบเท่านั้น ยังขับพิษใน
จุดที่บาดเจ็บได้ดว้ ย ขัดขวางไม่ให้มนั รุ กเข้าสู่ สมอง
แน่นอนว่าตัวยามีฤทธิ์สกัดกั้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าจะชําระล้างพิษอย่างแท้จริ งต้องใช้คู่กบั วิธีรักษา
แบบพิเศษ ใช้พลังวิญญาณขับออกมาโดยเฉพาะ ค่อย ๆ ขับพิษที่กระจายไปทัว่ ร่ างให้ มาอยูท่ ี่บาดแผล
เขา…
 ตอนที่ 952

ต่ อไปไม่ มใี ครคอยแบกเจ้ าแล้วนะ

อันที่จริ งการรักษาเช่นนี้สิ้นเปลืองพลังวิญญาณยิง่ นัก หลังจากเสร็ จสิ้ นการรักษา กูซ้ ี จิ่วก้เหน็ดเหนื่อย

จนเหงื่อชุ่มไปทั้งศีรษะ
ระหว่างขั้นตอนรักษา อิงเหยียนนัว่ เฝ้ าอยูข่ า้ งกายพวกเธอสามคนตลอด บางครั้งแนวป้ องกันของพวก
เยีย่ นเฉิ นก็ถูกทะลวงแตกบ้าง ผีดิบชุดขาวที่กระโจนเข้ามาใกล้หมายจะโจมตีลว้ นตกตายทั้งสิ้ น…
ผ่านไปประมาณหนึ่งชัว่ ยาม โลหิ ตที่ไหลออกมาจากบาดแผลของเชียนหลิงอวีเ่ ป็ นสี แดงแล้ว เล็บมือ
ที่ดาํ คลํ้าของเขาก็กลับมามีสีสนั ตามปกติ
กูซ้ ีจิ่วถึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เย็บแผลให้เขา จากนั้นก็ทาตัวยาบางอย่างที่สมั พันธ์
กันให้แล้วพันแผลไว้
เนื่องจากสถานการณ์ฉุกละหุก เพื่อทําการรักษาให้เชียนหลิงอวี่ กูซ้ ี จิ่วต้องกึ่ง ๆ คุกเข่าอยูข่ า้ งกายเขา
ตลอด เมื่อผ่าตัดเสร็ จ แข็งขาเธอล้วนเมื่อยล้าไปหมด ไอเย็นแทรกเข้าไปในหัวเข่า พอลุกขึ้นมาก็ส่าย
โงนเงน
เชียนหลิงอวีม่ องเธอด้วยหัวใจที่ตุม้ ๆ ต่อม ๆ เบ้าตาแดงกํ่า “ซี จิ่ว!”
“พูดไร้สาระให้นอ้ ย ๆ หน่อย รี บโคจรพลังรักษาอาการบาดเจ็บ ต่อไปไม่มีใครคอยแบกเจ้าแล้วนะ!”
กูซ้ ีจิ่วตัดบทเขา
“ได้!” เชียนหลิงอวีเ่ ริ่ มนัง่ สมาธิโคจรพลังทันที
….
พวกเยีย่ นเฉินวิง่ พล่านอยูใ่ นเขตแดนนี้หนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว โดยพื้นฐานย่อมเข้าใจที่นี่อย่างแจ่มแจ้ง
ขณะนั้นผีดิบชุดขาวสองสามร้อยตัวไล่ล่าพวกเขา เนื่องจากทราบวิธีสงั หารเจ้าพวกนี้แล้ว ทั้งสี่ คนจึง
ลงมือปานหัน่ ผักหัน่ แตงอยูร่ อบนอก สังหารได้มากมาย กองระเกะระกะเกลื่อนพื้น
ผีดิบชุดขาวเหล่านี้แต่ละตัวล้วนมิใช่ตะเกียงไร้น้ าํ มัน เคลื่อนไหวว่องไว กระบวนท่าดุร้าย ซํ้าทุกตัวยัง
ได้รับการฝึ กฝนมาอย่างดี ไม่นบั ว่ารับมือได้ง่าย ๆ
เคราะห์ดีที่พวกเยีย่ นเฉินล้วนเป็ นสุ ดยอดนักสู ้ ความสามารถของทุกคนล้วนลํ้าเลิศ เงาร่ างของพวกเขา
ซอกซอนไปมาในฝูงผีดิบชุดขาว ประหนึ่งเงาภูตผี โรมรันสังหารได้ไม่ถึงสองชัว่ ยาม พวกเขาก็กาํ จัด
ผีดิบชุดขาวไปแล้วสองร้อยตัว…
หลังจากกูซ้ ีจ่ิวรักษาเชียนหลิงอวีเ่ รี ยบร้อยแล้ว ก็เข้าร่ วมขบวนสังหารผีดิบชุดขาวเช่นกัน และอิงเห
ยียนนัว่ มักจะอยูไ่ ม่ห่างเธอเสมอ ระหว่างที่ลงมือก็ดุเดือดเฉียบขาด ไม่อืดอาดยืดยาดสักนิด ความเร็ ว
ในการสังหารผีดิบชุดขาวไม่ดอ้ ยไปกว่าคนอื่นเลย…
หลานไว่หูเฝ้ าอยูข่ า้ งกายเชียนหลิงอวี่ เพื่อปกป้ องเขา
พวกกูซ้ ีจิ่วกระจายตัวโอบล้อมเสาธงไว้ สกัดพวกผีดิบชุดขาวทั้งหมดไว้วงนอก ไม่ปล่อยให้ล้ าํ เส้นเข้า
ไปได้สกั ตัว
เนื่องจากมีพวกกูซ้ ีจิ่วทั้งสองเข้าร่ วมทัพด้วย ความเร็ วในการสังหารผีดิบชุดขาวจึงเร็ วขึ้นมาก
สังหารเช่นนี้อยูห่ นึ่งชัว่ ยามเต็ม ๆ ผีดิบชุดขาวที่ถูกพวกเขาสังหารก็เกือบสามร้อยตัวแล้ว
แต่รอบข้างยังคงสลัวมัวซัว มีผดี ิบกระโจนเข้ามาอยูเ่ นือง ๆ เช่นเคย
ไม่ปกติแล้ว!
จํานวนของผีดิบเหล่านี้ผดิ ปกติ! ราวกับเกิดใหม่ได้เรื่ อย ๆ ไม่มีที่สิ้นสุ ด
ถึงกลุ่มของของเยีย่ นเฉิ นจะเป็ นยอดฝี มือทุกคน แต่การสังหารอย่างไม่หยุดมือในสภาวะที่มีความ
กดดันสู งเช่นนี้กท็ าํ ให้พวกเขาอ่อนล้า ผีดิบรอบข้างดาหน้าเข้ามาไม่ขาดสาย ทําให้พวกเขาไม่มีแม้แต่
เวลาจะพักหายใจ
ถ้าเป็ นแบบนี้ต่อไป ในไม่ชา้ พวกเขาจะมีช่วงที่เหนื่อยล้าทั้งกายใจจนพลาดท่าถูกฉี กเป็ นชิ้น ๆ
“ซี จิ่ว นี่ไม่ปกติแล้ว หรื อสถานที่ผสี างแห่งนี้จะมีผดี ิบใหม่ ๆ เพิ่มขึ้นมาตลอด?” เยีย่ นเฉิ นกล่าวข้อ
สงสัยของตนออกมา “ก่อนหน้านี้ที่นี่ไม่ได้มีผดี ิบมากมายขนาดนี้…”
กูซ้ ี จิ่วสูดลมหายใจเบา ๆ เธอก็สงั เกตความเคลื่อนไหวของผีดิบเหล่านี้อยูเ่ ช่นกัน พวกมันจู่โจมเข้ามา
เป็ นระลอก คล้ายกับมีใครคอยควบคุมอยูเ่ บื้องหลัง
เธอนึกถึงเหล่าคนที่คอยควบคุมหุ่นตายชุดเขียวคราวก่อน เป็ นการใช้วชิ าขลุ่ยมาควบคุม และเสี ยงขลุ่ย
นั้นก็เป็ นคลื่นเสี ยงที่มนุษย์ไม่ได้ยนิ ยามนี้ยากจะบอกได้วา่ ในส่ วนลึกของเมืองพายุหิมะแห่งนี้มีคน
เช่นนี้หลบซ่อนอยูด่ ว้ ยหรื อไม่…
 ตอนที่ 953

ควานหาตัวผู้บงการอยู่หลังม่ าน

“เยีย่ นเฉิ น เจ้าจํากัดขอบเขตการสูใ้ ห้เล็กลงหน่อย รักษากําลังไว้ก่อน ข้าจะไปค้นหารอบ ๆ !” กูซ้ ีจิ่ว

สัง่ การ
สี หน้าเยีย่ นเฉินแปรเปลี่ยนนิด ๆ “ไม่ได้! เจ้าไปคนเดียวอันตรายเกินไป!”
“ไม่เป็ นไร ข้ามีวชิ าเคลื่อนย้าย พวกมันทําร้ายข้าม่ได้หรอก” ร่ างกายกูซ้ ี จิ่วส่ องแสงวูบ หายลับไป
ทันที
“ข้าจะไปกับนาง!” หลังจากอิงเหยียนนัว่ ทิ้งประโยคนี้ไว้ ก็เลือนหายไปทันที
เยีย่ นเฉินพูดอะไรไม่ออกแล้ว
อิงเหยียนนัว่ ผูน้ ้ ีกห็ ายตัวไปว่องไวยิง่ นัก! หรื อว่าเขาก็เป็ นวิชาเคลื่อนย้ายด้วย?
เป็ นไปไม่ได้กระมัง? เขาจําได้วา่ เคยได้ยนิ กูซ้ ี จิ่วบอกไว้ วิชาเคลื่อนย้ายของนางเป็ นความสามารถ
พิเศษอย่างหนึ่ง มิใช่วชิ าที่สามารถฝึ กฝนกันได้
เว้นแต่เขาจะฝึ กฝนวิชาเหิ นหาวถึงขั้นแปดแล้ว
แต่วชิ าประเภทนี้ผทู ้ ี่มีพลังวิญญาณขั้นเก้าเท่านั้นถึงจะบรรลุได้มิใช่หรื อ?
และพลังวิญญาณของอิงเหยียนนัว่ ในยามนี้เพิง่ ฝึ กฝนถึงขั้นหกสองส่ วนเท่านั้น…
ที่สาํ นักศึกษาชุมนุมสวรรค์เยีย่ นเฉินได้รับการยอมรับว่าเป็ นยอดอัจฉริ ยะในหมู่อจั ฉริ ยะ เป็ นคนพิเศษ
ในหมู่คนพิเศษมาโดยตลอด หลังจากกูซ้ ีจิ่วมาถึง ก็ชิงเอาคําว่าคนพิเศษสามคํานี้ไป ตอนนี้มีอิงเห
ยียนนัว่ โผล่มาอีกคน มงกุฎของยอดอัจฉริ ยะก็ดูเหมือนจะถูกยื้อแย่งไปด้วย…
เขารู ้สึกมาเสมอว่าอิงเหยียนนัว่ ศิษย์นอ้ งเล็กผูน้ ้ ีค่อนข้างประหลาด บัดนี้ความรู ้สึกนี้ยงิ่ หนักขึ้นกว่าเก่า
อิงเหยีนนัว่ ผูน้ ้ ีคงมิใช่คนชัว่ ที่แฝงตัวอยูใ่ นที่มืดอันใดนั้นปลอมตัวมากระมัง?!
หน้าผากของเยีย่ นเฉินมีหยาดเหงื่อผุดพรายออกมาทันที ตัดสิ นใจว่าถ้ากูซ้ ี จิ่วกลับมาจะเตือนให้นาง
ระวังตัวสักหน่อย…
ในเมื่อผีดิบเหล่านี้สงั หารเท่าไหร่ กไ็ ม่สิ้น เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่จาํ เป็ นต้องสิ้ นเปลืองพลังงานทุ่มเทต่อสู ้
ถึงเพียงนั้น
เยีย่ นเฉินตะโกนบอกทุกคนอย่างรวดเร็ วว่าจํากัดขอบเขตให้เล็กลง ให้ทุกคนรักษากําลังไว้ ไม่ตอ้ ง
เป็ นฝ่ ายบุกโจมตีอีก
จางฉูฉู่ติดใจการสังหารแล้ว ถึงแม้จะถอยกลับมา สี หน้านางก็ยงั คงดุดนั อยู่ “มารดามันเถอะ! สรุ ปแล้ว
เจ้าพวกนี้โผล่มาจากไหนกันแน่? ทําไมมากมายถึงเพียงนี้”
เยีย่ นเฉินตอบด้วยสี หน้าเคร่ งขรึ ม “พวกเขาก็คือทหารที่เสี ยชีวติ แล้วหายตัวไปเหล่านั้น!”
จางฉูฉู่ตะลึง
เล่อชิงซิ่งเอ่ยขึ้นว่า “คนที่คอยควบคุมพวกมันอยูเ่ บื้องหลังไม่ธรรมดาเลย! หากว่าเจ้าพวกนี้ถูกปล่อย
ออกไปยังโลกภายนอก เกรงว่าทหารทัว่ ไปคงต้านรับไม่ไหว จะมีคนที่ถูกกัดเพิม่ มากขึ้น…”
เยีย่ นเฉินสูดหายใจเบา ๆ “ด้านนอกมีทหารธรรมดาที่ถูกกัดแล้ว ทหารม้ากองหนึ่งของอาณาจักรเฟ
ยซิงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย พวกข้าสามคนได้ตรวจสอบเรื่ องนี้ เมื่อติดตามร่ องรอยไปพบว่ามี
ประชาชนของเมืองชายแดนแห่งหนึ่งถูกกัดเข้า ที่ตายก็ตาย ที่เจ็บก็เจ็บ พวกเราคิดจะดูอาการผูบ้ าดเจ็บ
เหล่านั้น ก็พบตัวคนน่าสงสัยคนหนึ่งอยูไ่ ม่ไกล จึงรี บไล่ตาม ตามมาจนถึงที่นี่…”
พายุหิมะพัดโหม หัวใจของทุกคนก็หนาวเหน็บไปหมดเช่นกัน
หากถูกเจ้าสิ่ งนี้กดั ก็จะกลายเป็ นแบบเดียวกับเจ้าสิ่ งนี้ เช่นนั้นมิใช่หายนะของแผ่นดินนี้หรอกหรื อ?
….
ณ ส่ วนลึกของเมืองร้างแห่งนี้ มีบา้ นพักที่ดูธรรมดายิง่ นักหลังหนึ่ง บ้านดินกําแพงดิน เครื่ องเรื อน
ภายในบ้านเสื่ อมโทรม
ลึกลงไปใต้พ้นื ของบ้านดินหลังนี้ กลับแตกต่างกันอย่างสิ้ นเชิง ที่ใต้พ้นื มีสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่แห่ง
หนึ่งที่กินพื้นที่ครึ่ งหนึ่งของตัวเมืองอยูใ่ ต้ดิน
กําแพงศิลาหนาหนัก เฉลียงทางเดินเทียบกับสุ สานของจักรพรรดิได้เลย ที่ส่วนลึกของเฉลียงทางเดินมี
ประตูศิลาบานหนึ่ง ประตูศิลาจะเปิ ดออกบ้างเป็ นครั้งคราว ทุกครั้งที่เปิ ดออกล้วนมีผดี ิบชุดขาวสิ บ
กว่าตัวพุง่ ออกมา มุดออกไปผ่านช่องทางแห่งหนึ่ง…
ที่ส่วนลึกของเฉลียงทางเดินมีพระวังใต้ดินแห่งหนึ่งที่แข็งแกร่ งยิง่ กว่าปราการเหล็กกล้าเสี ยอีก
การตกแต่งภายในพระราชวังใต้ดินค่อนข้างประหลาด บนผนังสี่ ดา้ นฝังกระจกฉาบปรอทไว้ ภาพที่
สะท้อนออกมาจากกระจกมิใช่การจัดแต่งภายในวัง แต่เป็ นฉากสถานการณ์ภายนอก บ้านเรื อนทุก
หลัง ถนนทุกสาย ลานกว้างทุกแห่งล้วนปรากฏออกมาภายในกระจกฉาบปรอทเหล่านั้น ไม่มีจุดอับ
สายตาเลยสักแห่ง
และภายในวังจัดวางอุปกรณ์หน้าตาประหลาดส่ วนหนึ่งไว้ เสมือนห้องทดลองขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
 ตอนที่ 954

ควานหาตัวผู้บงการอยู่หลังม่ าน 2

ในวังใต้ดินมีคนสองคนกําลังมองกระจกฉาบปรอทเหล่านั้นอยู่ หนึ่งในนั้นรู ปร่ างผอมแห้ง เรื อนกาย

สูงโปร่ ง เครื่ องหน้าหล่อเหลาโดดเด่น สวมเสื้ อคลุมสี ขาวตัวหนึ่ง บุคลิกเสมือนคงแก่เรี ยนผูห้ นึ่ง รู ป
โฉมเหมือนกับหลงซี ในชาติก่อนทุกประการ!
ขณะนี้สายตาของเขาจับจ้องร่ างของกูซ้ ีจิ่วที่เข้า ๆ ออก ๆ บ้านร้างเหล่านั้นปานพายุหมุน ก้นบึ้งดวงตา
ฉายแววซับซ้อนและร้อนแรงแวบหนึ่ง
บุรุษชุดสี มรกตคนหนึ่งยืนอยูด่ า้ นข้างเขา รู ปร่ างผอมกระหร่ อง มือทั้งสองราวกับท่อนกระดูก สายตา
ของเขาจับจ้องอยูท่ ี่กลุ่มของพวกเยีย่ นเฉิน พูดให้ถูกคือ สายตาเขาจ้องมองร่ างของเชียนหลิงอวีท่ ี่กาํ ลัง
นัง่ สมาธิอยูต่ รงนั้น
บุรุษชุดสี มรกตกําหมัดแน่น “ผูอ้ าวุโสหลง ไอ้เด็กนัน่ ใกล้จะกลายเป็ นผีดิบแล้วใช่ไหม? ข้ารู ้สึกว่า
ท่านน่าจะเอาไอ้เด็กนัน่ มาศึกษาทดลองนะ บางทีอาจะทลายปั ญหายุง่ ยากได้!”
บุรุษชุดขาวผูน้ ้ นั เหลือบมองเชียนหลิงอวีแ่ วบหนึ่ง กล่าวเรี ยบ ๆ “จับไม่ได้ พิษศพบนร่ างเขาถูกขจัด
ออกไปแล้ว จับมาก็ไม่มีประโยชน์ ซํ้ายังเป็ นการแหวกหญ้าให้งูตื่น”
บุรุษชุดสี มรกตจ้องกูซ้ ีจิ่วในกระจกปรอทเขม็งแวบหนึ่ง “ล้วนเป็ นนังเด็กตัวเหม็นคนนี้ที่ทาํ ลาย
แผนการของพกเรา! ต้องกําจัดนังเด็กตัวเหม็นคนนั้นทิ้งก่อนไหม?”
ท่าทางของผูอ้ าวุโสหลงสงบยิง่ ทว่าถ้อยคําที่เอื้อนเอ่ยกลับเย็นชา “ห้ามแตะต้องนาง!”
บุรุษชุดสี มรกตเลิกคิว้ ขึ้น “เพราะเหตุใดเล่า? นางทําลายแผนการของพวกเราครั้งแล้วครั้งเล่า…”
ผูอ้ าวุโสหลงเอ่ยด้วยนํ้าเสี ยงเยียบเย็น “ห้ามก็คือห้าม ไม่มีวา่ เพราะเหตุใด นางคือเส้นตายของผูอ้ าวุโส
เช่นข้า ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องนางแม้สกั เส้นขน ข้าจะทําให้เจ้าเสี ยใจที่เกิดมาบนโลกใบนี้!”
บุรุษชุดสี มรกตตะลึง
เขากระอึกกระอักอยูต่ รงนั้นครู่ ใหญ่ถึงถามออกมา “ที่แท้นางเป็ นใครกัน? เหตุใดผูอ้ าวุโสหลงต้อง
ปกป้ องนางถึงเพียงนี้?”
สายตาของผูอ้ าวุโสหลงร่ อนลงบนร่ างกูซ้ ีจิ่ว เด็กสาวคนนั้นกําลังตรวจค้นบ้านเรื อนทุกหลัง บางครั้งก็
เงยหน้าขึ้นมาแวบหนึ่งราวกับกําลังมองเข้ามาในกระจก สายตาเฉียบคมนั้นทําให้บุรุษชุดสี มรกตสัน่
สะท้านขึ้นมาอย่างอดไม่อยู!่
ผูอ้ าวุโสหลงมองกูซ้ ี จิ่วด้วยสายตาที่เจือแววหลงใหลเอ็นดูราง ๆ “นางคือผลงานที่ยอดเยีย่ มที่สุดของ
ข้า…เป็ นคนสําคัญที่สุด…”
บุรุษชุดสี มรกตนิ่งงัน
เห็นได้ชดั ว่าเขากริ่ งเกรงผูอ้ าวุโสหลง จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเสี ย “ผูอ้ าวุโสหลง เมื่อไหร่ ผฟู ้ ้ื นจาก
ความตายของท่านจะสามารถปรับปรุ งจนใช้งานจริ งได้?”
ผีดิบชุดขาวเหล่านั้นกัดและข่วนคน ทว่าไม่อาจทําใคนผูน้ ้ นั กลายเป็ นพวกเดียวกันได้ คนที่ถูกพวกมัน
กัดข่วนจนบาดเจ็บล้วนสิ้ นชีพหมด
ไม่ง่ายเลยกว่าจะคนพิเศษอย่างเชียนหลิงอวีส่ กั คน หลัจากเขาถูกกัดก็มีมีอาการว่าจะกลายเป็ นผีดิบ
นึกไม่ถึงว่าจะถูกนังเด็กตัวเหม็นคนนั้นรักษาจนหายอีกแล้ว!
ในที่สุดสายตาของผูอ้ าวุโสหลงก้กวาดผ่านเชียนหลิงอวีแ่ วบหนึ่ง นัยน์ตาฉายแววใคร่ ครวญแวบหนึ่ง
เอ่ยเรี ยบ ๆ ว่า ข้าผูอ้ าวุโสกําลังศึกษาเรื่ องนี้อยู่ การทดลองทางวิทยาศาสตร์มิใช่สิ่งที่จะสําเร็ จได้ในชัว่
ข้ามคืน เจ้าร้อนใจอันใด?“
บุรุษชุดสี มรกตยิม้ หยัน “มิใช่ขา้ ที่ร้อนใจเป็ นท่านเจ้าของพวกเราต่างหากที่ค่อนข้างร้อนใจ เขาส่ งข้า
มาเร่ งท่าน”
ผูอ้ าวุโสหลงเม้มปากแน่นไม่พดู อะไรอีก
บุรุษชุดสี มรกตผูน้ ้ นั กล่าวต่อว่า “ระยะนี้จาํ นวนครั้งที่พวกเราล่อลวงผูค้ นเข้ามาทดสอบมากพอแล้ว
แต่คนที่ถูกขังไว้ที่นี่ลว้ นถูก ‘ผูฟ้ ้ื นจากความตาย’ ของพวกเราฉี กทึ้งเป็ นอาหารโดยตรง ยังไม่มีเลยสัก
คนที่กลายเป็ นผีดิบอย่างแท้จริ ง…อีกทั้งวิธีการสร้าง ‘ผูฟ้ ้ื นจากความตาย’ ขึ้นมาสักตัวก็สิ้นเปลือง
กําลังเหลือเกิน ไม่อาจแพร่ พิษศพไปทัว่ แผ่นดินอย่างรวดเร็ วได้…ถ้าเป็ นเช่นนี้ต่อไปเกรงว่าการศึกษา
ทดลองของท่านยังไม่ทนั ประสบความสําเร็ จก็จะถูกคนของเทพศักดิ์สิทธิ์พบเข้าเสี ยก่อน…”
ผูอ้ าวุโสหลงตอบอย่างเฉยชา “ข้าก็พยายามอยู!่ ข้าจะฝ่ าด่านนี้ให้ได้ จะทําให้ท่านเจ้าพึงพอใจ!”
บุรุษชุดสี มรกตเสนอความคิดขึ้นมา “เป็ นไปได้หรื อไม่วา่ เกี่ยวข้องกับระดับสูงตํ่าพลังวิญญาณ? ยิง่ มี
พลังวิญญาณสู ง พอถูกกัดหรื อข่วนก็มีความเป็ นไปได้ที่จะกลายเป็ นผีดิบ แต่เนื่องจากชาวบ้าน
ธรรมดาทนรับความรุ นแรงของพิษไม่ไหว พอถูกกัดถูกข่วนจึงสิ้ นชีพผุพงั ไปทันที แทนที่จะ
กลายเป็ นผูฟ้ ้ื นจากความตาย?”
 ตอนที่ 955

เดีย๋ วข้ าจะออกไปจับตัวนางเอง

ผูอ้ าวุโสหลงเอ่ยอย่างเย็นชา “วิทยาศาสตร์ไม่ยอมรับการอนุมานส่ งเดช”

บุรุษชุดสี มรกตพูดไม่ออก
เขาสูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่งแล้วกล่าว “ไม่วา่ อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้เข้ามาในสถานที่แห่งนี้แล้วไม่อาจ
ปล่อยให้รอดชีวติ ออกไปได้ มิเช่นนั้นที่นี่ของพวกเราจะถูกเปิ ดเผย! เจ้าผีนอ้ ยพวกนี้เมื่อรอดออกไป
ได้จะต้องรายงานสํานักศึกษาชุมนุมสวรรค์แน่นอน ชักนําให้พวกเขามาปิ ดล้อมปราบปรามพวกเรา
สถานที่แห่งนี้ของพวกเราก็จะรักษาเอาไว้ไม่ได้!”
ผูอ้ าวุโสหลงมุ่นคิว้ นิด ๆ ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างลําบากใจ สายตามองไปที่กซู้ ี จิ่ว นัยน์ตาฉายแวว
ซับซ้อนราง ๆ
เด็กสาวคนนี้กล้าหาญรอบคอบเสมอมา ไม่วา่ คดียงุ่ ยากอะไรขอเพียงมาถึงมือเธอ เธอสามารถไขปม
คลี่คลายให้กระจ่างแจ้งได้ท้ งั สิ้ น ต่อกรกับเธอไม่อาจพลาดได้แม้แต่นอ้ ย มิเช่นนั้นจะมีเพียงความพ่าย
่
แพ้ยบั เยินที่รอคอยอยู…
บุรุษชุดสี มรกตผูน้ ้ นั มองผูฟ้ ้ื นจากความตายข้างนอกที่ถูกหักคอตัวแล้วตัวเล่า ค่อนข้างปวดใจยิง่ นัก
“ว่าก็วา่ เถอะ นังเด็กคนนั้นรู ้จุดอ่อนของผูฟ้ ้ื นจากความตายได้อย่างไร? พวกเราสูญเสี ยผูฟ้ ้ื นจากความ
ตายไปมากกว่าสามร้อยตัวแล้ว! ถ้าคิดจะกําจัดเจ้าผีนอ้ ยพวกนี้เกรงว่าคงต้องใช้การลอบสังหารถึงจะ
ได้เรื่ อง ควรปล่อยราชาผูฟ้ ้ื นจากความตายออกไปหรื อไม่?”
ผูอ้ าวุโสหลงขมวดคิ้ว “รอไปก่อน”
“ยังต้องรออีกหรื อ?! รอฝ่ ายเราบาดเจ็บล้มตายไปมากกว่านี่หรื อไง! รู ้ไหมว่าไม่ง่ายเลยกว่าพวกเราจะ
สร้างผูฟ้ ้ื นจากความตายได้สกั ตัว…” บุรุษชุดสี มรกตร้อนใจ “ขอเพียงปล่อยราชาผูฟ้ ้ื นจากความตาย
หลายตัวนั้นออกไป จะต้องฉี กเจ้าผีนอ้ ยพวกนี้เป็ นชิ้น ๆ ได้แน่นอน!”
ผูอ้ าวุโสหลงหรี่ ตาลงนิด ๆ “ราชาผูฟ้ ้ื นจากความตายเหล่านั้นเมื่อถูกปล่อยออกมาก็จะโจมตีไม่เลือก
หน้า พอถึงเวลานั้นพวกเราก็ควบคุมไว้ไม่อยู!่ คนอื่นโดนก็แล้วไปเถิด แต่กซู้ ี จิ่วจะบาดเจ็บไม่ได้
เด็ดขาด!”
บุรุษชุดเขียวเงียบไป
เขากํามือแน่น “เช่นนั้นจะทําอย่างไร? เบิกตามองพวกเขากําจัดแรงกายแรงใจของพวกเราไปทีละตัว
งั้นหรื อ?”
ผูอ้ าวุโสหลงสูดหายใจนิด ๆ “เดี๋ยวข้าจะออกไปจับตัวนางเอง!”
บุรุษชุดสี มรกตถอนหายใจอย่างโล่งอก “ควรทําเช่นนี้ต้ งั นานแล้ว!” เขามองกระจกฉาบปรอท จู่ ๆ
สายตาก็ร่วงลงบนร่ างอิงเหยียนนัว่ ที่สุ่มอยูไ่ ม่ไกลจากกูซ้ ีจิ่วมาโดยตลอด
เด็กหนุ่มคนนั้นสง่างามปานลําไผ่เขียวขจีตามหลังกูซ้ ีจิ่วโดยไม่ปรากฏตัวออกมา แถมยังซ่อนตัวอยู่
รอบกายนางคอยกําจัด ‘ผูฟ้ ้ื นจากความตาย’ เหล่านั้นให้นาง
เห็นกันอยูช่ ดั ๆ ว่าเด็กหนุ่มดูอ่อนแอนัก ทว่าการเคลื่อนไหวกลับดุดนั เฉี ยบขาดอย่างยิง่ เรื อนกายวูบ
ไหวดัง่ สายฟ้ าแลบ ทุกครั้งที่ขยับจะมีผฟู ้ ้ื นจากความตายตัวหนึ่งอยูใ่ นกํามือเขา…
‘ผูฟ้ ้ื นจากความตาย’ ที่ร้ายกาจถึงเพียงนั้นเมื่ออยูต่ ่อหน้าเขาก็ราวกับตุก๊ ตากระดาษทันที อ่อนแอ
ปวกเปี ยก
เห็นได้ชดั ว่าก่อนหน้านี้ยามอยูต่ ่อหน้าผูอ้ ื่นเขาเก็บงําฝี มือเอาไว้ ยามนี้ได้ปลดปล่อยออกมาอย่าง
สมบูรณ์ ร่ างกายดัง่ ควันไฟ ลงมือว่องไวปานเสื อดาว ทําให้บุรุษชุดสี มรกตมองจนตาพร่ าไปหมด
เมื่อเห็น ‘ผูฟ้ ้ื นจากความตาย’ เหล่านั้นถูกจับหักคอ บุรุษชุดสี มรกตผูน้ ้ นั ก็รู้สึกเย็นวาบที่ตน้ คอของตน
เช่นกัน…
อิงเหยียนนัว่ ที่เพิ่งหักคอผีดิบชุดขาวตนหนึ่งไป ทันใดนั้นคล้ายว่าสัมผัสถึงบางอย่างได้ ดวงตาคู่หนึ่ง
มองตรงมาทันที!
บุรุษชุดสี มรกตประสานสายตากับเขาที่อยูใ่ นกระจกฉาบปรอท หนาวสะท้านขวัญผวาในทันใด!
ทราบชัดเจนว่าอีกฝ่ ายมองไม่เห็นเขา ทว่าเขายังคงสัน่ สะท้านไปทั้งใจ เกือบจะถอยหลังไปแล้ว เอ่ย
โพล่งออกมา “คนผูน้ ้ ีต่อกรได้ยาก!”
ผูอ้ าวุโสหันมองตามเสี ยง จ้องอิงเหยียนนัว่ ครู่ หนึ่งเช่นกัน
อิงเหยียนนัว่ พลันยกมือขึ้น แสงเพลิงสายหนึ่งวาบเข้ามา กระจกฉาบปรอทบานนั้นกลายเป็ นเกล็ด
หิ มะหนาทึบกลุ่มหนึ่งทันที ชัดเจนยิง่ นักว่ากระจกที่ติดตั้งไว้ตรงจุดนั้นถูกอิงเหยียนนัว่ ทําลายแล้ว
ผูอ้ าวุโสหลงหน้าเปลี่ยนสี เล็กอ้ ย เด็กหนุ่มคนนี้ประหลาดนัก! เกรงว่าจะเป็ นบุคคลที่รับมือได้ยากผู ้
หนึ่ง…
มีคนผูน้ ้ ีอยูข่ า้ งกายเธอ เกรงว่าการจับกุมกูซ้ ีจิ่วโดยที่ตนไม่บุบสลายสักเส้นขนคงไม่ง่ายดายเสี ยแล้ว…
 ตอนที่ 956

เด็กสาวผู้นีห้ นีไปเช่ นนีเ้ ลยหรือ?!

แต่หากว่าไม่จบั ตัวเธอ เธอจะค้นหาที่นี่พบในไม่ชา้ นี้ เมื่อถึงเวลานั้นก็จะยุง่ ยากตามเคยสถานที่แห่งนี้

คือฐานทัพสําคัญของเขา เขาไม่คิดจะปล่อยให้ถูกทําลายเช่นนี้…
สายตาเขาร่ อนลงบนร่ างกูซ้ ีจิ่วในกระจกอีกครั้ง เด็กสาวคนนั้นปราดเปรี ยวว่องไว ตรวจค้นบ้านเรื อน
ไปหลายสิ บแห่งแล้ว ดูเหมือนจะค้นมาจนถึงเรื อนหลังนี้แล้ว
เธอละเอียดลออรอบคอบ เมื่อมาถึงที่นี่ จะต้องค้นพบพระราชวังใต้ดินแห่งนี้ แล้วบุกเข้ามาแน่นอน…
มือของผูอ้ าวุโสหลงกําแน่นเล็กน้อย นัยน์ตามีแววโหดเหี้ ยมวาบผ่าน สัง่ การบุรุษชุดสี มรกตคนนั้น
“อีกเดี๋ยวถ้านางมาตรวจค้นเรื อนนี้ ให้รีบปล่อยราชาผูฟ้ ้ื นจากความตายออกไปตัวหนึ่งทันที!”
ดวงตาบุรุษชุดสี มรกตเปล่งประกาย “ท่านไม่กลัวว่าราชาผูฟ้ ้ื นจากความตายจะทําร้ายนางเข้าหรื อ?”
ผูอ้ าวุโสหลงไอเบา ๆ สองครา กล่าวอย่างเฉยเมย “ข้ามีแผนการเป็ นของตัวเอง”
เด็กหนุ่มคนนั้นปกป้ องเธอยิง่ นัก เมื่อปล่อยราชาผูฟ้ ้ื นจากความตายออกไป เด็กหนุ่มคนนั้นจะต้องพุง่
เข้ามารับหน้าก่อนเป็ นแน่ จากการคาดคะเนของเขา ทั้งสองอาจจะต่อสูก้ นั จนล้มเจ็บทั้งสองฝ่ าย พอ
ถึงเวลานั้นเขาค่อยออกไปลอบโจมตีกซู้ ีจิ่ว แล้วพาเธอลงมา…
เขามองกูซ้ ีจิ่วในบานกระจก เสมือนจิตกรที่มองภาพวาดที่น่าพอใจที่สุดของตน มุมปากค่อย ๆ ยกขึ้น
เป็ นรอยยิม้
ซีจิ่ว ประเดี๋ยวพวกเราจะได้เจอกันแล้ว ฉันจะดูแลเธออย่างดี และจะให้เธอได้เห็นตัวจริ งของฉันชัด ๆ
…
สายตาเขามองกูซ้ ีจิ่วที่กาํ ลังค้นบ้านเรื อนหลังแล้วหลังเล่า อีกสามหลังเธอก็จะค้นมาถึงที่นี่แล้ว!
ปลายนิ้วของผูอ้ าวุโสหลงเย็นนิด ๆ ทว่าดวงตากลับฉายแววเร่ าร้อน
บุรุษชุดสี มรกตมองดูเขา แววตาซับซ้อนยิง่ นักเช่นกัน ผูอ้ าวุโสหลงคนนี้เป็ นบุคคลที่ท่านเจ้าให้
ความสําคัญที่สุด รู ปลักษณ์คล้ายคลึงกับหลงซือเย่เจ้าสํานักถามสวรรค์ถึงเก้าส่ วน ดูเหมือนอายุกไ็ ม่
ต่างกับหลงซือเย่เท่าไหร่ เช่นกัน แต่กลับดูอ่อนเยาว์กว่าหลงซือเย่ บุคลิกก็ดูสาํ อางกว่า…
ทุกครั้งที่บุรุษชุดสี มรกตต้องเรี ยกเขาว่าผูอ้ าวุโส ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก รู ้สึกอยูเ่ สมอว่าตนต้องฝื น
จํานนต่อเด็กคนหนึ่ง…
เมื่อเห็นกูซ้ ี จิ่วใกล้จะตรวจค้นมาถึงเรื อนหลังนี้แล้ว นิ้วของบุรุษชุดสี มรกตจึงแตะลงบนปุ่ มหนึ่งบน
แท่น ขอเพียงกดลงไป ประตูใหญ่ที่อยูใ่ นส่ วนลึกของวังใต้ดินก็จะค่อย ๆ เปิ ดออก ‘ราชาผูฟ้ ้ื นจาก
ความตาย’ ที่สามารถฉีกกระชากทุกคนที่หลงเข้ามาในเขตแดนนี้ให้เป็ นชิ้น ๆ ได้กจ็ ะพุง่ ทะยาน
ออกมา…
นังหนู มาเถอะ! ขอเพียงเจ้าเข้ามาที่นี่ จะต้องสํานึกเสี ยใจไปชัว่ ชีวติ ! เจ้าจะต้องจ่ายค่าตอบแทน
มหาศาลสําหรับการอวดฉลาดของตัวเอง!
ทันใดนั้นกูซ้ ี จิ่วที่กาํ ลังตรวจค้นอยูก่ ห็ ยุดชะงัก ร่ างกายอรชรอ้อนแอ้นยืนอยูบ่ นหลังคาเรื อนหลังหนึ่ง
สายตากวาดมองไปทัว่ รอบหนึ่ง จู่ ๆ ก็ถอนหายใจออกมา พึมพํากับตัวเอง “พวกเยีย่ นเฉิ นมองผิดไป
หรื อเปล่า? ผีดิบชุดขาวพวกนี้จะเกิดขึ้นใหม่ได้อย่างไร เห็นกันอยูช่ ดั ๆ ว่าพายุหิมะแค่รุนแรงเกินไป
พวกเขามองเห็นไม่ชดั เจนไปชัว่ ขณะ บ้านเรื อนผุพงั พวกนี้มิใช่อ่างกําเนิดทรัพย์อะไรพรรค์น้ นั เสี ย
หน่อย ที่สงั หารไปหนึ่งตัวแล้วจะเพิม่ ขึ้นมาอีกหนึ่งตัว…”
เธอยกมือเคาะขมับตัวเองเบา ๆ “ตัวโง่งม เจ้าก็ประสาทไปแล้ว ถึงได้วงิ่ ออกมาตามหาจริ ง ๆ …ช่าง
เถอะ กลับไปหารื อกับพวกเขาดีกว่าว่าจะออกไปข้างนอกได้อย่างไร” เธอเหิ นกายขึ้น ใช้วชิ า
เคลื่อนย้ายจากไปในชัว่ พริ บตา…
บุรุษชุดสี มรกตตกตะลึง
ผูอ้ าวุโสหลงนิ่งงัน
ทั้งสองมองหน้ากัน เด็กสาวผูน้ ้ ีหนีไปเช่นนี้เลยหรื อ?!
“ทํายังไงดี? ยังต้องปล่อย ‘ราชาผูฟ้ ้ื นจากความตาย’ ออกมาหรื อไม่?” บุรุษชุดสี มรกตถาม
ผูอ้ าวุโสหลงส่ ายหน้าเล็กน้อย “ไม่ตอ้ งแล้ว”
ขอเพียงเด็กสาวคนนี้หาที่นี่ไม่พบ ฐานทัพของเขาก็จะไม่ถูกเผยออกไป และเขาก็ไม่จาํ เป็ นต้องปล่อย
‘ราชาผูฟ้ ้ื นจากความตาย’ ออกไปก่ออันตราย
ถึงอย่างไรเจ้าสิ่ งนั้นก็ไม่อาจควบคุมได้ พลังทําลายล้างแข็งแกร่ งเกินไป ถ้าปล่อยออกไปคิดจะจับมัน
กลับมาอีกก็ยากแล้ว
ที่สาํ คัญกว่านั้นคือแม้วา่ คนกลุ่มนั้นจะถูกสังหาร แต่กซู้ ีจิ่วก็จะตกอยูใ่ นอันตรายเช่นกัน เขาอาจไป
ช่วยเหลือไม่ทนั กาล…
 ตอนที่ 957

ข้ าทําลายพวกมันทิง้ รวดเดียวได้ !

บุรุษชุดสี มรกตขมวดคิ้ว “เช่นนั้นยามนี้จะทําเช่นไร?”

ผูอ้ าวุโสหลงใคร่ ครวญครู่ หนึ่ง “ระงับการปล่อยผูฟ้ ้ื นจากความตายออกไปข้างนอก จากนั้นก็รอ!”
“รออะไร?”
ผูอ้ าวุโสหลงกล่าวเอ่ยเยือกเย็น “พวกเขาติดอยูท่ ี่นี่ออกไปไม่ได้ รอให้พวกเขาขาดนํ้าขาดอาหารจน
อ่อนล้าไร้เรี่ ยวแรง เมื่อถึงเวลานั้นค่อยไปจับตัวพวกเขามาก็ได้”
เด็กพวกนี้ลว้ นยังฝึ กฝนไม่ถึงขั้นตัดธัญพืชทั้งห้าอย่างแท้จริ ง ยังต้องกินข้าวกินนํ้าอยู่
และพวกเขาก็ไม่ได้พกพวกเสบียงอาหารแห้งมาสักเท่าไหร่ ติดอยูท่ ี่นี่สามวันขึ้นไปจะขาดแคลน
อาหาร ติดอยูส่ กั แปดวันสิ บวันทุกคนจะหิ วจนแม้แต่แรงจะเดินก็ไม่มีแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นมิใช่จะ
ปล่อยให้พวกเขาบีบขยี้ได้ตามอําเภอใจหรอกหรื อ?
สายตาเขาจดจ้องร่ างกูซีจิ่วที่ปรากฏตัวขึ้นกลางลาน สาวน้อยรวมกลุ่มกับสหายของเธอแล้ว แม้อิงเห
ยียนนัว่ คนนั้นก็กลับไปแล้ว
การกลับมาของเธอทําให้สหายเหล่านั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก เยีย่ นเฉินถามไถผลลัพธ์ กูซ้ ี จิ่ว
ส่ ายหน้า “พายุหิมะตกหนักเกินไป พวกเจ้าเลยตาฝาด ข้าตรวจดูจนทัว่ แล้วก็ไม่เห็นว่ามีผดี ิบโผล่
ออกมาจากไหน…”
เยีย่ นเฉิ นไม่คิดจะถามอะไรอีก กูซ้ ี จิ่วเอ่ยขึ้นอีกครั้งว่า “สถานที่แห่งนี้ประหลาดจริ ง ๆ ในสถานที่บาง
แห่งข้าพบกระจกหยินหยางจํานวนหนึ่งด้วย ข้าเดาว่าฤทธิ์ของกระจกหยินหยางเหล่านั้นก็คือทําให้คน
เห็นภาพหลอน เกิดภาพลวงตาว่ามีพายุหิมะตกหนักยิง่ ดังนั้นข้าจึงใช้ลูกไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ กับกระจกห
ยินหยางพวกนั้น”
“กระจกหยินหยาง?”
“ลูกไม้อนั ใด?” ทุกคนพากันซักถาม
กูซ้ ี จิ่วยิม้ มุมปากแวบหนึ่ง รอยยิม้ นั้นค่อนข้างลําพองนิด ๆ น่าชังหน่อย ๆ ผูอ้ าวุโสหลงใจเต้นแรงแวบ
หนึ่ง สังหรณ์ใจไม่ดีทนั ที!
“ข้าทําลายพวกมันทิ้งรวดเดียวได้! เมื่อถึงยามนั้นภาพมายาพายุหิมะเหล่านี้กจ็ ะหายไป!” กูซ้ ี จิวยกมือ
ขึ้น ฝ่ ามือพลันมีบางอย่างส่ องวาบขึ้นมา
‘ตูม้ !’ ‘ตูม้ !’ ‘ตูม้ !’ ‘ตูม้ !’
เสี ยงระเบิดหลายสิ บเสี ยงดังขึ้นจากทุกแห่งทัว่ ทั้งเมือง ม่านฝุ่ นสี เหลืองระคนกับหิ มะนับไม่ถว้ นพวย
พุง่ ฟุ้ งกระจายไปทัว่ …
ทุกคนตกตะลึง
ผูอ้ าวุโสหลงที่ซ่อนอยูล่ ึกลงไปในวังใต้ดินกํามือแน่นทันที!
กระจกฉาบปรอทในวังใต้ดินของเขาที่สะท้อนให้เห็นสถานการณ์ภายนอกทั้งหมดดับมืดสนิทลง
เกือบหมด!
ติดตามความคลื่อนไหวของคนเหล่านั้นทุกทิศทางโดยไร้จุดอับสายตาไม่ได้อีกต่อไป!
ชัดเจนยิง่ นัก ก่อนหน้านี้ยามที่สาวน้อยค้นหาตามซอกมุมต่าง ๆ ได้พบ ‘กล้องวงจรปิ ด’ ที่ติดตั้งไว้ใน
จุดซ่อนเร้นเหล่านั้นแล้ว จากนั้นก็เล่นลูกไม้ ติดตั้งบางสิ่ งที่คล้ายคลึงกับระเบิดเวลาลงไป…
น่าตายนัก! เขาลืมไปได้ยงั ไงว่าชาติก่อนสาวน้อยคือนักฆ่าผูล้ ้ าํ เลิศ ย่อมเป็ นอัจฉริ ยะด้านการทหารที่
โดดเด่นคนหนึ่ง สามารถประดิษฐ์สิ่งของจําพวกดินระเบิดได้
ว่ากันตามเหตุผลแล้ว ในยุคโบราณ ขอเพียงมีวธิ ีการอยูใ่ นมือ สร้างระเบิดไดนาไมต์ข้ ึนมายังพอไหว
เนื่องจากข้อจํากัดด้านเงื่อนไขจึงสร้างดินระเบิดอานุภาพสู งไม่ได้
แต่ยคุ นี้กลับเป็ นยุคสมัยแห่งพลังวิญญาณ สามารถคว้าจับสสารต่าง ๆ ในอากาศได้ การสร้างสิ่ งของ
จําพวกดินระเบิดอานุภาพสูงขึ้นมามีความเป็ นไปได้วา่ จะประสบความสําเร็ จ ขอเพียงเข้าใจหลักการ
เหล่านั้น ก็มีความเป็ นไปได้วา่ จะสร้างอาวุธที่มีอานุภาพสู งได้…
บุรุษชุดสี มรกตต่อยลงบนแท่น “นังเด็กคนนั้นดูหมิ่นผูอ้ ื่นนัก! ผูอ้ าวุโสหลง ปล่อย ‘ราชาผูฟ้ ้ื นจาก
ความตาย’ ออกไปกําจัดไอ้เด็กเหลือขอพวกนี้ทิ้งได้หรื อไม่?”
ผูอ้ าวุโสหลงเอ่ยอย่างเยือกเย็น “ไม่ได้!”
เมื่อพวกเขามองไม่เห็นความเคลื่อนไหวด้านนอกก็ยงิ่ ปล่อย ‘ราชาผูฟ้ ้ื นจากความตาย’ ออกไปไม่ได้
ถ้าปล่อยออกไปแล้วจะเอามันกลับมายังไง? หากเจ้าสิ่ งนี้ซุ่มจู่โจมในจุดอับ คนของเขาก็จะบาดเจ็บ
สาหัสเช่นกัน!
ตอนนี้มีเพียงวิธีเดียวคือสังหารคนที่อยูด่ า้ นนอกเหล่านี้ทิ้งหรื อไม่กป็ ล่อยตัวออกไป หลังจากทําให้ที่นี่
กลับเป็ นปกติแล้ว เขาค่อยออกไปติดตั้ง ‘กล้องวงจรปิ ด’ เหล่านั้นด้วยตัวเองอีกครั้ง
การสังหารคนเหล่านี้ให้สิ้นซากในระยะเวลาสั้น ๆ ไม่ง่ายดายเลย…
 ตอนที่ 358

หลุดพ้ น

การสังหารคนเหล่านี้ให้สิ้นซากในระยะเวลาสั้น ๆ ไม่ง่ายดายเลย…แต่การรั้งให้คนเหล่านี้อยูท่ ี่นี่

จนถึงที่สุดก็เป็ นปั จจัยที่ไม่แน่นอน
โดยเฉพาะเด็กหนุ่มที่คอยติดตามข้างกายกูซ้ ี จิ่วคนนั้น เกรงว่าฝี มือคงไม่ธรรมดา หากปล่อยให้พวกเขา
หาที่นี่พบ จะต้องเกิดศึกสังหารขึ้นแน่นอน อีกทั้งเขาไม่สามารถปลดปล่อยราชาผูฟ้ ้ื นจากความตาย
ออกมาช่วยเหลือได้ เมื่อถึงยามนั้นเกรงว่าจะบาดเจ็บสู ญเสี ยกันทั้งสองฝ่ ายโดยแท้…
เห็นทีวา่ ทําได้พียงปล่อยคนพวกนี้ออกไปก่อน
โชคดีที่คนพวกนี้ยงั ไม่พบฆาตกรตัวจริ งของที่นี่ ก็ปล่อยให้พวกเขาสังหารผีดิบชุดขาวด้านนอก
เหล่านั้นแล้วนึกว่าที่นี่จบลงเพียงเท่านี้แล้ว…
อย่างมากเขาก็แค่หาวิธีทาํ ลายสิ่ งปลูกสร้างด้านนอกทิ้งเสี ย ทําให้ที่นี่กลับเป็ นทุ่งหิ มะผืนหนึ่ง
เหมือนเดิม ผีนอ้ ยเหล่านั้นจะได้นึกไปเพียงว่าต้องวิชามายาเข้า ไม่ตรวจสอบลงลึกอีก
ต่อให้ในใจพวกเขายัคงสงสัยอยู่ รายงานไปยังเบื้องบน แล้วพาคนมาตรวจสอบอีกก็เป็ นเรื่ องในอีก
หลายวันข้างหน้า ยามนั้นเขาจะจัดแจงที่นี่ใหม่อีกครั้ง ทําให้คนเหล่านี้หาไม่พบอีกต่อไป…
ในใจผูอ้ าวุโสหลงมีสารพัดความคิดวิง่ วนอยู่ หลังจากชัง่ ผลดีผลเสี ยแล้วก็สงั่ การบุรุษชุดสี มรกตทันที
“หาทางทยอยเรี ยก ‘ผูฟ้ ้ื นจากความตาย’ เหล่านั้นกลับมา เหลือไว้ดา้ นนอกสักสามสิ บสี่ สิบตัวก็พอ!”
บุรุษชุดสี มรกตไม่เข้าใจ “เพราะอะไร?”
ผูอ้ าวุโสหลงกล่าวด้วยนํ้าเสี ยงเย็นชา “ผูอ้ าวุโสเช่นข้าจะกระทําสิ่ งใดล้วนต้องอธิบายให้เจ้าเข้าใจหรื อ
ว่าเพราะอะไร?”
เพียงประโยคเดียวก็ทาํ ให้บุรุษชุดสี มรกตพูดไม่ออกแล้ว
เขายังคงค่อนข้างกริ่ งเกรงผูอ้ าวุโสหนุ่มที่หล่อเหลาผูน้ ้ ีอยู่ จึงทําได้เพียงปฏิบตั ิตามคําสัง่ ของเขา
‘ผูฟ้ ้ื นจากความตาย’ ที่อยูด่ า้ นนอกไม่มีความสามารถในการตามตัวภายหลัง เหลือไว้เพียงสามสิ บสี่
สิ บตัวก็ฆ่าเวลาได้ดีมากแล้ว ผ่านไปครึ่ งชัว่ ยาม บนพื้นด้านนอกก็ไม่มีผดี ิบชุดขาวปรากฏตัวขึ้นอีก
แม้แต่พายุหิมะที่รุนแรงก็หยุดลงแล้ว
เมื่อผีดิบชุดขาวตัวสุ ดท้ายล้มลงไป ท้องฟ้ าที่เดิมทีมีเมฆคลุมหนาทึบจนคนมองไม่เห็นสี สนั ของนภาก็
เริ่ มปรากฏลักษณะเดิมออกมาช้า ๆ …
“เขตแดนนี้กาํ ลังจะสลายแล้ว!” หลานไว่หูโห่ร้องขึ้นมาด้วยความยินดี
พวกเยีย่ นเฉินถอนหายใจอย่างโล่งอก พวกเขาถูกขังไว้ที่นี่หนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว บัดนี้ในที่สุดก็ได้เห็น
แสงสว่างแล้ว!
จางฉูฉู่เอ่ยขึ้นว่า “ดูเหมือนกะจกหยินหยางที่ซีจิ่วทําลายทิ้งพวกนั้นจะเป็ นตาค่ายของค่ายกลใหญ่แห่ง
นี้ เมื่อกระจกหยินหยางแตกไป ผีดิบเหล่านี้จึงไม่ดาหน้าเข้ามาอย่างไร้ที่สิ้นสุ ดอีก”
คนที่เหลือพากันพยักหน้าเห็นด้วย
ทุกคนมองไปรอบ ๆ เนื่องจากพายุหิมะที่บา้ คลัง่ หยุดลงแล้ว ทัศนะวิสยั จึงดีข้ ึน มองปราดเดียวก็เห็น
สภาพของเมืองร้างทั้งเมืองแล้ว
เมื่อเห็นสิ่ งปลูกสร้างเก่าแก่เหล่านี้ ก็คาดการณ์ได้วา่ เมืองแห่งนี้ถูกทิ้งร้างอย่างน้อยหลายทศวรรษแล้ว
ผนังกําแพงชํารุ ดทรุ ดโทรม ดูเปลี่ยวร้างอย่างยิง่
และลานกว้างที่พวกเขาอยูน่ ้ ีน่าจะเป็ นลานนวดข้าวของเมือง ใต้หิมะที่ทบั ถมมีผนื ดินเหลืองแน่นแข็ง
ส่ วนเสาธงสูงตระหง่านต้นนั้นยามนี้กด็ ูผพุ งั เช่นกัน ก่อนหนานี้ยามที่อยูใ่ นค่ายอาคม เสาต้นนี้ดู
ค่อนข้างประหลาดทองก็ไม่ใช่เหล็กไม่เชิง แต่ยามนี้เมื่อค่อย ๆ สลายไป เมื่อมองไปที่เสาธงต้นนั้นอีก
ครั้งก็เห็นทํามาจากไม้เนื้อแข็งชนิดหนึ่ง ด้านบนมีรอยแตกร้าว ไม่โดดเด่นสะดุดตา
เมื่อจางฉูฉู่เห็นสภาพรอบข้างก็ค่อนข้างตกตะลึงคลางแคลง “มารดามันเถอะ สามารถปรับเปลี่ยนเมือง
เล็ก ๆ แห่งหนึ่งให้ร้ายกาจได้ขนาดนี้เชียวหรื อ? พวกเราต้องทําลายสถานที่ผพุ งั แห่งนี้ทิ้งหรื อไม่? กัน
ไม่ให้ผอู ้ ื่นหลงเข้ามาติดกับอีก…”
“ไม่ตอ้ งหรอก ค่ายกลของที่นี่พงั ไปแล้ว ไม่ตอ้ งกังวลอีกต่อไป พวกเรารี บไปกันเถอะ” กูซ้ ี จิ่วกล่าว
“แต่ที่นี่…” จางฉูฉู่ยงั คิดจะพูดต่อ
กูซ้ ีจิ่วโบกมือพลางเอ่ยว่า “ค่ายกลพังไปแล้ว ที่นี่กเ็ ป็ นแค่บา้ นเรื อนผุผงั ไม่กี่หลังเท่านั้น ไม่เกิด
สถานการณ์อะไรขึ้นหรอก พวกเราต้องออกจากที่นี่ก่อน ทุกคนตามหาสถานที่อบอุ่นแล้วค่อยพูดคุย
เกี่ยวกับสถานการณ์เถอะ สถานที่ผสี างแห่งนี้ ข้าไม่คิดจะรั้งอยูน่ านกว่านี้แล้ว! เอาล่ะ ไปได้แล้ว!”
พลางเหิ นนําไปทางตะวันออกเฉียงใต้ก่อน
 ตอนที่ 959

ในสามสิบหกกลยุทธ์ มเี พียงหนีเท่ านั้นทีเ่ ป็ นสุ ดยอดกลยุทธ์ !

ยามนี้โดยพื้นฐานแล้วทุกคนล้วนยกให้เธอเป็ นผูน้ าํ ย่อมติดตามไปด้วย

หลังจากทําลายเขตแดนแห่งนี้ได้จิตใจของทุกคนก็ผอ่ นคลายอย่างยิง่ มีเพียงกูซ้ ีจิ่วที่ยงั คงอกสัน่ ขวัญ
แขวนอยู!่
ก่อนหน้านี้ระหว่างที่กซู้ ีจิ่วตรวจค้นอยู่ เธอไม่เพียงแต่พบสิ่ งของที่คล้ายกับกล้องวงจรปิ ดเหล่านั้น ยัง
มองออกว่าค่ายกลนี้เป็ นค่ายกลโบราณอันชัว่ ร้ายอีกด้วย!
ไอหยินในค่ายกลเข้มข้นยิง่ พายุหิมะที่บา้ คลัง่ นั้นย่อมไม่ใช่พายุหิมะแท้จริ งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ แต่
เป็ นการใช้ไอแค้นของวิญญาณพยาบาทนับพันนับหมื่นในสนามรบมาเปลี่ยนแปลงสนามพลังของที่นี่
ไม่วา่ จะเป็ นพายุหรื อเกล็ดหิ มะล้วนปนเปื้ อนด้วยไอพยาบาทนับไม่ถว้ น
และเขตแดนบนอากาศเหนือค่ายกลที่ชวั่ ร้ายอย่างยิง่ นี้ ก็กกั ไอหยินเหล่านี้ไว้ไม่ให้มนั รั่วไหลออกไป
สัมผัสที่หกของกูซ้ ีจิ่วเฉียบไวยิง่ นักมาโดยตลอด ก่อนหน้านี้ระหว่างที่เธอตรวจค้นอยูก่ ส็ มั ผัสได้วา่ มี
คนลอบเฝ้ ามองพวกเธออยู!่
ราวกับมีดวงตาชัว่ ร้ายคู่หนึ่งกําลังเฝ้ ามองทุกความเคลื่อนไหวของเธอจากใต้พิภพอันมืดมิด ทําให้
กล้ามเนื้อของเธอเคร่ งตึง
ต่อมาเธอก็ได้กลิ่นอายของสิ่ งที่ชวั่ ร้ายสุ ดขีด ถึงแม้สิ่งชัว่ ร้ายนั้นจะไม่เผยโฉมออกมาเลย แต่สมั ผัสที่
หกของเธอบอกเธอว่า จะไปหาเรื่ องสิ่ งนั้นไม่ได้เด็ดขาด! และไม่ใช่สิ่งที่กลุ่มนี้ของเธอจะสามารถยุ
แหย่ได้!
เธอทราบจาก ‘กล้องวงจรปิ ด’ เหล่านั้นแล้ว ผูท้ ี่บงการอยูเ่ บื้องหลังสถานที่แห่งนี้น่าจะเป็ น
‘ปรมาจารย์ก่’ู ผูน้ ้ นั และเป็ นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่ องบิดาของหลงซีผนู ้ ้ นั !
คนที่แอบจับตามองเธอก็น่าจะเป็ นเขาเช่นกัน
คนผูน้ ้ ีคลัง่ ชีวเคมี อีกทั้งเขาฝึ กฝนวิชามาร การที่เขาคิดจะทําให้ยคุ นี้เกิดสถานการณ์ซอมบี้ลา้ งเมืองก็
ไม่ใช่เรื่ องที่แปลกใจจนเกินไป แถมคนผูน้ ้ ียงั บ้าคลัง่ ถึงปานนี้ ผีดิบชุดขาวที่อยูใ่ นการควบคุมของเขา
ก็หยุดยั้งได้ยากยิง่ นัก ไม่แน่อาจจะศึกษาวิจยั ราชาผีดิบออกมาได้แล้ว สิ่ งชัว่ ร้ายใหญ่หลวงที่เธอสัมผัส
ได้อาจจะเป็ นราชาผีดิบ!
จะสื บค้นต่อไปไม่ได้เด็ดขาด ถ้าสื บค้นต่อไปเกรงว่าจะก่อให้คนผูน้ ้ นั ตอบโต้กลับ พวกเธอทั้งกลุ่ม
ล้วนต้องสิ้ นชีพอยูท่ ี่นี่!
ดังนั้นหลังจากกูซ้ ีจิ่วตรวจค้นอยูพ่ กั ใหญ่กย็ ตุ ิลงอย่างไม่ลงั เลเลย กลับไปรวมตัวกับเหล่าสหาย
เธอไม่รู้วา่ ที่แท้แล้วนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่ องคนนั้นมีแผนการอะไร แต่ตอนนี้รูปการณ์แบบข้าอยูใ่ นที่
แจ้ง ศัตรู อยูใ่ นที่ลบั เห็นได้ชดั ว่าไม่ดี ดังนั้นกูซ้ ี จิ่วจึงทําลายกล้องวงจรปิ ดเหล่านั้นทิ้งโดยตรง ทําให้
ศัตรู พะว้าพะวงขึ้นอีกขั้น ไม่กล้าหลับหูหลับตาปล่อยเจ้าใหญ่น้ นั ออกมา
เป็ นอย่างที่เธอคาดไว้ คนที่ซุ่มอยูผ่ นู ้ ้ นั คล้ายจะมีอะไรให้พะวงอยูเ่ ช่นกัน ในที่สุดก็ยอมปล่อยพวกเขา
จากไป ระงับการทํางานของค่ายกล…
ยามนี้ในสามสิ บหกกลยุทธ์ยอ่ มมีเพียงหนีเท่านั้นที่เป็ นสุ ดยอดกลยุทธ์!
หลังจาพายุหิมะหยุดลงกูซ้ ีจิ่วก็มองออกว่า เรื อนแห่งหนึ่งทางทิศตะวันออกเฉี ยงใต้คือประตูทางออก
ของค่ายกลนี้ ขอเพียงหนีไปถึงที่นนั่ พวกเธอก็สามารถไปจากที่นี่อย่างสมบูรณ์ได้!
ในเมื่อเธอมองค่ายกลใหญ่น้ ีออก ก็ยอ่ มหาตาค่ายของค่ายกลแห่งนี้พบ
…เป็ นเสาธงต้นนั้น!
เสาธงต้นนั้นก็คือตาค่ายที่รักษาค่ายกลนี้ไว้ เมื่อเสาธงต้นนี้ถูกทําลาย ค่ายกลนี้จึงทลายลง เขตแดนที่
ครอบคลุมอยูด่ า้ นนอกจึงไม่คงอยูแ่ ล้ว
แต่เขตแดนนี้กลับไม่อาจทําลายทิ้งได้ เนื่องจากถึงแม้จะกักขังคนไว้ แต่กก็ กั ขังผีดิบชุดขาวเหล่านั้นไว้
เช่นกัน ให้พวกมันเคลื่อนไหวอยูแ่ ค่ในค่ายกล ถ้าบุ่มบ่ามทําลายเขตแดนนี้ทิ้ง เกรงว่าพวกผีดิบชุดขาว
ที่ซ่อนอยูล่ ึกลงไปใต้ดินจะแห่ออกมาด้วย เมื่อถึงยามนั้นแทบไม่อยากคาดการณ์เลยว่าภัยพิบตั ิเช่นใด
จะมาเยือนโลกใบนี้
ดังนั้นสิ่ งที่เธอต้องทําในตนนี้กค็ ือออกไปให้พน้ จากสถานที่อนั ตรายแห่งนี้ก่อน จากนั้นค่อยว่ากันอีก
ที
ความเร็ วของคนกลุ่มนี้ลว้ นแต่วอ่ งไวยิง่ เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงทางออกที่อยูข่ า้ งหน้าแล้ว กูซ้ ี จิ่วก็ถอน
หายใจด้วยความโล่งอก ทันใดนั้นเหนือศีรษะพลันมีเสี ยงดังครื นกึกก้องขึ้นเหนือศีรษะ ราวกับมี
สายฟ้ าผ่าลงมาอย่างไม่มีตน้ สายปลายเหตุ
 ตอนที่ 960

หรือเขาจะพลาดท่ าติดอยู่ในข้ างใน?!

ทัว่ โลกาล้วนสะท้านสะเทือนไปตาม ๆ กัน!

ทุกคนล้วนตกตะลึงพรึ งเพริ ด หลายฝี เท้าหยุดชะงัก หันกลับไปมองทันที จางฉูฉู่ตะโกนขึ้นว่า “ดูเร็ ว!
เสาธงต้นนั้นจะถูกฟ้ าผ่าแล้ว!”
เสาธงต้นนั้นคือสิ่ งที่สูงที่สุดในเมืองนี้ ไม่วา่ จะมองไปทางไหนล้วนมองเห็นมันได้ในแวบเดียว ยามนี้
จู่ ๆ มันก็ถูกฟ้ าผ่า เป็ นธรรมดาที่ทุกคนล้วนมองเห็นได้ ทุกคนเบิกตามองอัสนีสีทองเจิดจ้าสายหนึ่งผ่า
ลงที่เสาธงต้นนั้นอย่างจัง เกิดเสี ยงเปรี้ ยงดังกัมปนาทขึ้น
กูซ้ ีจิ่วใจหายวาบทันที ตะโกนเสี ยงดัง “อย่าสนใจเรื่ องนั้น! รี บวิง่ !”
กล่าวยังไม่ทนั ขาดคํา พสุ ธาใต้ฝ่าเท้าก็สนั่ ไหวขึ้นมา คล้ายจะเกิดแผ่นดินไหวระดับแปดขึ้นมาใน
ทันใด! แผ่นดินเริ่ มแยกออก…
ทุกคนไม่ทนั ระวังตัว ถูกเขย่าจนล้มไปคนละทิศละทาง เชียนหลิงอวีร่ ่ างกายอ่อนแอเนื่องจากได้รับ
บาดเจ็บ จึงกระเด็นออกไปทันที ประจวบเหมาะเคราะห์ร้ายไถลไปทางหลุมลึกแห่งหนึ่งที่เพิ่งแยก
ออกอย่างรวดเร็ ว!
หลุมลึกที่แตกอ้านั้นมืดสนิท เชียนหลิงอวีเ่ บิกตามองร่ างตนหล่นลงไปในรอยแยกที่ลึกจนไม่เห็นก้น
แห่งนั้น ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี ! เขายังไม่ทนั มีปฏิกิริยาอะไร ทั้งร่ างก็แขวนค้างอยูก่ ลางอากาศแล้ว!
เมื่อเห็นว่าเขากําลังจะหล่นลงไป คนผูห้ นึ่งก็พงุ่ มาปานฟ้ าแลบ รั้งตัวเขาไว้ โอบเอวแล้วอุม้ เขาขึ้นมา
จากนั้นก็เกิดเสี ยงลมหวีดหวิวคราหนึ่ง เชียนหลิงอวีเ่ วียนหัวตาลายอยูค่ รู่ หนึ่ง ยามที่เขาลืมตาขึ้นมาอีก
ครั้ง ตัวคนก็ถูกพามาไว้ที่เนินเขาแห่งหนึ่งที่ดา้ นนอกแล้ว
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นรวดเร็ วนัก เร็ วจนทําให้คนตอบสนองไม่ทนั
หัวใจเชียนหลิงอวีเ่ ต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา ในที่สุดเขาก็เห็นชัดเจนแล้วว่าผูท้ ี่พาเขาออกมาคือ
ใคร
เป็ นกูซ้ ี จิ่ว…
ในสถานการณ์คบั ขันเธอใช้วชิ าเคลื่อนย้ายช่วยเหลือเขาไว้ ไม่เพียงแต่ช่วยเขาเท่านั้น ในมืออีกข้าง
ของเธอยังพาจางฉูฉู่ที่มวั แต่ชมเรื่ องครึ กครื้ นจนตกตะลึงเสี ยหลักลื่นล้มออกมาด้วย
ส่ วนคนที่เหลือ เยีย่ นเฉินอุม้ จิ้งจอกน้อยที่ปฏิกิริยาตอบสนองเชื่องช้าออกมา เล่อชิงซิ่ งก็ลากน้องสาว
ของตนออกมาแล้ว…
กูซ้ ี จิ่วยังไม่ได้วางคนทั้งสองลง สายตาก็กวาดมองไปทัว่ อย่างรวดเร็ ว เยีย่ มมาก คนส่ วนใหญ่ลว้ นออก
มาแล้ว ยามนี้กาํ ลังมุ่งหน้ามาทางเนินเขาแห่งนี้ที่เธออยู่
เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก เพียงแต่ลมหายใจแห่งความโล่งอกนี้เพิ่งจะพ่นออกมาได้เพียงครึ่ งเดียวก็
สะกิดใจขึ้นอีกครา!
อิงเหยียนนัว่ ล่ะ?!
เนื่องจากอิงเหยียนนัว่ ผูน้ ้ ีขอเพียงโผล่ออกมาก็จะชอบติดสอยห้อยตามอยูข่ า้ งกายเธอ แทบจะตามติด
ทุกฝี กา้ วเว้นเพียงเวลานอนเท่านั้น และไม่วา่ จะตกอยูใ่ นสถานการณ์อนั ตรายเช่นใดเขาล้วนมี
ความสามารถพอที่จะเอาตัวรอดได้ ดังนั้นในยามที่ตอ้ งหนีเอาชีวติ รอดจากภยันอันตรายกูซ้ ี จิ่วจึงติด
นิสยั ไม่มองหาเขา เนื่องจากเธอรู ้วา่ เขาสามารถตามตนออกมาได้ ถึงขั้นที่หนีได้วอ่ งไวกว่าเธอด้วยซํ้า!
แต่ตอนนี้เธอกลับไม่เห็นเขา!
หรื อเขาจะพลาดท่าติดอยูข่ า้ งใน?!
ขณะนี้เห็นได้ชดั ว่าค่ายกลนั้นกําลังถล่มลงมา เสี ยงโครมครามกึกก้องปานภูผาคลอนปฐพีโยก ม่าน
หมอกหิ มะมหาศาลฟุ้ งอยูใ่ นอากาศ แทบจะบดบังฟ้ าดิน
หากอิงเหยียนนัว่ พลาดท่าติดอยูด่ า้ นใน เกรงว่าคงไม่รอดแน่!
ร่ างกายกูซ้ ีจิ่วพุง่ ขึ้นมา คิดจะกระโจนกลับเข้าประตูค่ายกลไปตามหาคนอีกครั้ง…
เงาร่ างเธอว่องไวยิง่ พวกเยีย่ นเฉินไม่มีทางสกัดไว้ทนั เมื่อเห็นว่าเธอกําลังพุง่ เข้าไปในประตูค่ายกล
คนผูห้ นึ่งก็โผล่พรวดออกมาจากประตูค่ายกล กูซ้ ีจิ่วยั้งเท้าไม่อยู่ เกือบจะโผใส่ ออ้ มแขนคนผูน้ ้ นั !
คนผูน้ ้ นั รวดเร็ วปานฟ้ าแลบ ดึงเธอไว้แล้วเหิ นทะยานขึ้น…
หัวใจกูซ้ ี จิ่วสงบลงทันที คนผูน้ ้ ีคืออิงเหยียนนัว่
ขอบคุณฟ้ าดิน เขาหนีออกมาได้ในวินาทีสุดท้าย!
เงาร่ างของเขาและเธอเพิ่งจะพ้นจากประตูค่ายกลนั้น ประตูค่ายกลก็ถล่มลงมาทันที และสามารถกล่าว
ได้วา่ เขตแดนทั้งหมดถล่มลงมาแล้ว…
….
เสี ยงที่แว่วอยูด่ า้ นหลังดังสะเทือนเลือนลัน่ ทุกคนไม่มีเวลาหันกลับไปมอง โคจรพลังใช้วชิ าเหิ นหาว
หลบหนีออกไปประหนึ่งควันสายหนึ่ง ได้ระยะทางเจ็ดแปดลี้ถึงหยุดฝี เท้าลง