ตอนที 61 - 1 เจตนาของเขา

คําพูดของเสินกุ้ยเฟยราวกับนําเย็นจัดสาดใส่หวั ใจของ
ทุกคน ไฟแห่งความหวังทีอยูใ่ นใจทุกคนดับวูบไปแล้ ว

เงียบ ช่างเงียบสงัดเหลือเกิน ! ราวกับว่าอาจได้ ยินเสียง

เข็มตกพืนได้ อย่างชัดเจน และราวกับว่าเหลือแต่เพียง
เสียงลมหายใจเท่านันทีอยูใ่ นบรรยากาศ

1
ผู้ทีถูกหลีซงั กลืนกิน จะได้ รับความเจ็บปวดทรมานแสน
สาหัส !

แค่คําพูดนีก็เพียงพอแล้ วทีจะกลืนกินความสงบเยือก
เย็นทังหมดของอวินชิง ได้ รับความเจ็บปวดทรมานอย่าง
แสนสาหัสงันหรื อ ! ดวงตาอวินชิงแทบจะถลนออกมา
กระไอแห่งความดํามืดกลืนกินอวินชิงอย่างฉับพลัน !

ทุกคนต่างหันไปมองหญิงทีหยัดยืนอยู่ ณ ทีแห่งนัน ต่าง

กลันหายใจอย่างจดจ่อ ไม่ร้ ูวา่ นางจะทําอย่างไรกับจุด
จบอันแสนโหดร้ ายเยียงนี

2
อวินชิงโกรธจัด ไฟแห่งความเกรี ยวกราดในใจอวินชิง
โหมกระหนําราวกับลาวาปะทุขนแล้
ึ วไหลทะลักออกมา
สีหน้ าอาจเยือกเย็นดุจผืนนํา แต่ความอํามหิตทีฉายชัด
ในดวงตาบอกให้ ร้ ูวา่ นางไม่ได้ เยือกเย็นอีกต่อไปแล้ ว !
นางค่อย ๆ หันหน้ ามา ดวงตาประดุจบึงนําเย็นยะเยือก
จ้ องมองดวงพระเนตรทีกรุ่นไปด้ วยไฟแห่งความโกรธ
แค้ นของจวินเยวียหาน “ทูลฝ่ าพระบาท โปรดตอบอวิน
ชิงมาก่อน พระดํารัสทีว่าหากหาตัวคนทีลอบวางยาได้
จะส่งมอบตัวมาให้ อวินชิงจัดการ ไม่ทราบว่าพระดํารัสนี
ยังเชือถือได้ หรื อไม่เพคะ”

แม้ จะเป็ นคําถาม หากแต่วา่ นําเสียงนันแน่วแน่ นําเสียง

อันราบเรี ยบเผยให้ เห็นพลังทีใครก็ไม่อาจต้ านทานได้ จวิ

3
นเยวียหานทรงจ้ องมองดวงตาของอวินชิงแน่นิง
พระองค์ทรงรู้สกึ ละอายพระทัย ทรงปล่อยให้ มีคนลอบ
วางยาพิษพระราชนัดดาลอยนวลอยูใ่ ต้ จมูกนีเองแต่
กลับไม่ทรงระแคะระคายสักนิด ถึงวันนีแม้ จะทรงหาหน
ทางแก้ ไขก็ยงั ทําไม่ได้ ! แล้ วทรงเหลือบมองเสินกุ้ยเฟย
ทีอยูบ่ นพืน ทรงพยักพระพักตร์ เล็กน้ อย พระสุรเสียง
เคร่งขรึมราวกับกําลังสะกดพระพิโรธ “ทุกอย่างให้ แล้ ว
แต่แม่นางมูห่ รงตัดสินใจเถอะ”

“ชิงเอ๋อร์ ...” แล้ วพระโอษฐ์ ไทเฮาก็ปิดสนิท สุดท้ ายจึงไม่

ได้ ตรัสอะไร รังสีทีแผ่ออกจากร่างชิงเอ๋อร์ น่าประหวัน
พรันใจยิงนัก แม้ ไม่อาจเทียบได้ กบั ไอสังหารทีแผ่ออก
มาระหว่างงานเลียงพระราชทาน แต่กลับชวนให้ จิตใจ
สะท้ านหวันไหวไปด้ วยความกลัวทียิงกว่า ราวกับว่ามี

4
พละกําลังมหาศาลมากดทับจนแทบจะกลืนกินทุกคน
เข้ าไปจนหมด

สายตาของจวินเยวียเฉินเผยความเจ็บปวดและสงสาร
ออกมาอย่างไม่อาจปิ ดบัง กระไอแห่งความมืดมิดทีแผ่
ออกมาจากร่างของอวินชิงทําให้ หวั ใจเขาเจ็บปวด
เหมือนถูกเสียบด้ วยเหล็กแหลม เขารับรู้ได้ วา่ ภายใต้
ความนิงสงบของนาง มีเพลิงแค้ นคุกรุ่นอยูใ่ นใจและมี
ความเจ็บปวดรวดร้ าวอยูด่ ้ วย ! เขาอยากดึงตัวนางเข้ า
มากอดปลอบประโลม แต่ก็ต้องชักเท้ ากลับเมือได้ เห็น
สายตาเย็นชาของนางทีกวาดมองมา นางคงจะไม่ต้อง
การยืมมือใครให้ ช่วยทําแทน

อวินชิงหันหลังกลับไปมองเสินกุ้ยเฟยในสภาพสะบัก
5
สะบอม แล้ วค่อย ๆ ย่างสามขุมเข้ าไปหาเสินกุ้ยเฟยที
กองอยูก่ บั พืน เสินกุ้ยเฟยเงยหน้ าขึนมองอวินชิงทีเดิน
เข้ ามาใกล้ ขนทุ
ึ กที ลางสังหรณ์ในทางร้ ายผุดขึนในใจ
ชัวขณะหนึงนางก็เกิดนึกอยากจะตกอยูใ่ นเงือมมือของ
จวินเยวียหาน ยังดีกว่าตกอยูใ่ นเงือมมือมูห่ รงอวินชิง
เพราะอย่างไรฝ่ าพระบาทก็คงจะประทานเกียรติยศให้
นางได้ กลับคืนสูพ่ ระราชวงศ์หลังจากทีนางตายแล้ ว แต่
มูห่ รงอวินชิงนัน......

เมือเห็นมูห่ รงอวินชิงย่างสามขุมเข้ ามาหา เสินกุ้ยเฟยก็

นึกอยากจะถอยหลบ แต่ก็จนใจทีนางไม่เหลือเรี ยวแรง
ขยับตัวอีกแล้ ว ได้ แต่เงยหน้ ามองอย่างดึงดัน ดวงตายัง
ฉายแววโกรธแค้ นและไม่ยอมจํานน อวินชิงย่อเข่าลง
แล้ วจ้ องมองตรงไปยังเสินกุ้ยเฟย “ไม่มียาถอนพิษอย่าง

6
นันหรื อ อยากจะให้ เอ้ าเฉินตายไปพร้ อมกับเจ้ าใช่ไหม
ดี ! ดีมาก ! ข้ าเคยบอกแล้ วว่าความทุกข์ทรมานของ
เอ้ าเฉิน เจ้ าต้ องรับกลับไปเป็ นร้ อยเป็ นพันเท่า !” เสียงที
พูดเนิบนาบแผ่วเบา แต่กลับส่งกระแสเยือกเย็นลึกเข้ า
ไปถึงกระดูก “รสชาติความทรมานทีเขาว่าทะลุทะลวง
หัวใจ กัดกร่อนเข้ าไปในกระดูก เจ้ าคงไม่เคยได้ ลมรส
ิ
เลยสินะ ไม่เป็ นไร วันนีข้ าจะให้ เจ้ าได้ ลองชิมดู !”

อวินชิงค่อย ๆ ยืนขึนแล้ วร้ องสังโดยทีไม่หนั ไปมอง “ชิง

หลวน เอากระบีมาให้ ข้า !”

ชิงหลวนก้ าวเข้ าไปหาแล้ วยืนกระบีส่งให้ ถงึ มืออวินชิง

จากนันถอยกลับออกมาเงียบ ๆ ในใจนางเองไม่ต้อง
การและไม่อาจยินยอมให้ มือทังสองของคุณหนูต้อง
7
เปรอะเปื อนไปด้ วยเลือดสกปรกของคนตําช้ าเช่นเสินกุ้ย
เฟย แต่นางก็ร้ ูดีแก่ใจว่าเวลานีหัวใจคุณหนูเต็มไปด้ วย
ความโกรธแค้ นจนแทบจะปะทุออกมา ดังนันจึงได้ แต่ยืน
กระบีของตัวเองไปให้ เปิ ดโอกาสให้ คณ
ุ หนูได้ ระบาย
ความแค้ นสักครัง

“จับตัวของนางมัดไว้ !” นําเสียงราบเรี ยบ ทว่าแฝงไว้

ด้ วยความกระหายเลือดอันเข้ มข้ น !

จวินเยวียหานทรงยกพระหัตถ์ขนึ ให้ ราชองครักษ์ ตรง

เข้ าไปจับเสินกุ้ยเฟยมัดไว้ อย่างแน่นหนา แขนขาของ
เสินกุ้ยเฟยถูกมัดขึงพืดไว้ กบั กรอบไม้ ผมเผ้ าดูกระเซิง
ไร้ ซงสง่
ึ าราศีทีเคยมีโดยสินเชิง ถลึงดวงตาทีเต็มไปด้ วย
ความโกรธแค้ นจ้ องมองอวินชิง “เจ้ าจะเอาอย่างไรกัน
8
แน่ !”

มุมปากของอวินชิงหยักขึนเป็ นรอยยิมยัวดูน่าสยอง “ข้ า

เคยบอกแล้ ว ใครทีทําให้ เอ้ าเฉินต้ องทุกข์ทรมาน ต้ องรับ
กลับคืนไปเป็ นร้ อยเท่าพันเท่า ! ในเมือเจ้ ากระสันอยาก
จะลิมลองถึงขนาดนี ข้ าจะไม่สนองได้ อย่างไร หืม ให้ เจ้ า
ได้ ลมรสความเจ็
ิ บปวดทะลุทะลวงหัวใจ กัดกร่อนเข้ าไป
ในกระดูกสักหน่อยดีไหมล่ะ”

สีหน้ าเสินกุ้ยเฟยแข็งค้ างไปในทันที แม้ จะไม่ร้ ูวา่ อวินชิง

จะทําอะไรกับนางกันแน่ แต่คิดแล้ วคงไม่ใช่เรื องดีนกั
สายตากวาดมองแล้ วหยุดลงทีจุดจุดหนึงข้ างพระวรกาย
ไทเฮา จากนันก็หลุบตาลง ผมเผ้ าทีกระเซิงตกลงปิ ด
บังใบหน้ าเสียวหนึง ใบหน้ าของนางจึงซ่อนอยูใ่ นเงามืด
9
จนไม่มีใครล่วงรู้ความรู้สกึ

อวินชิงชูกระบีขึน ไล้ คมกระบีไปตามร่างกายเสินกุ้ยเฟย

เบา ๆ เนือกระบีอันเยือกเย็นลูบไล้ ไปตามผิวกายทีขาว
ผ่อง ชวนให้ ขนพองสยองเกล้ า เสินกุ้ยเฟยถึงกับตัวสัน
เมือจิตใจเสินกุ้ยเฟยแบกรับจนเกือบจะถึงขีดสุด ดาบ
บางของอวินชิงก็ตวัดเฉือนผิวเนือขาวผ่องจนหลุดออก

“อ๊ ากกก---” เสียงกรี ดร้ องทะลุทะลวงไปถึงชันฟ้าดังเข้ า

หูของทุกคน ต่างคนจึงต่างใจสันสะท้ านด้ วยความหวาด
กลัว เสียงร้ องโหยหวนเช่นนันพวกเขาไม่เคยได้ ยินมา
ก่อน จึงอดทีจะขนลุกซูไ่ ม่ได้

10
อวินชิงบรรจงเลือกกรี ดเฉือนไปบนจุดทีไวต่อความรู้สกึ
ของร่างกายมนุษย์ ตวัดดาบอย่างเบามือ ผิวเนือขาว
ผ่องนวลเนียนก็ถกู ปาดออกเป็ นแผ่นบางราวกับปี ก
จักจัน ไม่นานนักชุดสาวชาววังผ้ าไหมสีแดงลูกท้ อของ
เสินกุ้ยเฟยก็ช่มุ โชกไปด้ วยเลือดแดงฉานดูน่าประหลาด
กลินคาวเลือดคละคลุ้งในอากาศ บวกกับเสียงร้ องอันน่า
ขนลุกขนพองชวนให้ สะอิดสะเอียนจนอยากจะอาเจียน
ออกมา

ก่อนหน้ านีอวินชิงไม่ได้ ลงมือกับเสินกุ้ยเฟยอย่างโหดเ**

◌้ยมนัก ก็เพือจะเค้ นเอายาถอนพิษจากนาง ความเจ็บ
ปวดทีเสินกุ้ยเฟยได้ รับจึงเป็ นเพราะคมดาบกรี ดโดนจุด
ทีไวต่อความรู้สกึ เท่านัน ทว่าตอนนีเพือให้ เสินกุ้ยเฟยได้
รับความเจ็บปวดชนิดทีเจ็บจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยูต่ อ่

11
ไป อวินชิงจึงลงมืออย่างไม่ปรานี แต่ละครังทีกรี ดเฉือน
จะต้ องได้ ชินเนือออกมาเป็ นแผ่น ๆ ตามด้ วยเลือดที
หยาดหยดลงมา

ไม่นานนักแขนทังสองข้ างของเสินกุ้ยเฟยก็เหลือเพียงแต่
กระดูกขาวโพลน น่าสยดสยองยิงนัก เสินกุ้ยเฟยกรี ด
ร้ องอย่างโหยหวน เบิกตากว้ างมองแขนตัวเองกลายเป็ น
กระดูกขาวอย่างหวาดกลัว ความเจ็บปวดและหวาด
หวันได้ เข้ าครอบงําหัวใจเสินกุ้ยเฟยไว้ เรี ยบร้ อยแล้ ว
ทําลายปณิธานทีมีอยูแ่ ต่เดิมจนสิน ปากกรี ดร้ องไม่
หยุด ดวงตาแทบถลนออกมาด้ วยความหวาดกลัว
สภาพจิตใจของเสินกุ้ยเฟยยามนีย่อยยับลงแล้ วอย่าง
สินเชิง

12
ทุกคนเมือได้ เห็นแขนทีเคยเรี ยวงามเกลียงเกลาของ
เสินกุ้ยเฟยกลายสภาพเป็ นท่อนกระดูขาวสองท่อนตรึง
อยูก่ บั กรอบไม้ ก็ได้ แต่จ้องมองด้ วยความตืนตะลึง ไม่
กล้ าพูดอะไรออกมาทังนัน

“ปี ศาจ ! เจ้ ามันนังปี ศาจร้ าย ! อ๊ ากกก--- ! มูห่ รงอวินชิง

ข้ าจะฆ่าเจ้ า ! อ๊ ากกก---นังปี ศาจ--- ! อ๊ ากกก---ข้ าจะ
ฆ่าเจ้ า---”

อวินชิงหันไปมองนางด้ วยสายตาเ**◌้ยมเกรี ยม ไม่

สะทกสะท้ านแม้ แต่น้อย นางไม่ใช่คนดี ยิงไม่ใช่หญิงผู้
ประเสริ ฐ นางไม่อาจทนฝื นพูดจาอย่างใจกว้ างกับคนที
ปองร้ ายนางถึงชีวิตครังแล้ วครังเล่าได้ นางไม่สนใจ โดย
13
เฉพาะอย่างยิงอีกฝ่ ายทีเล่นงานทีจุดเจ็บของนาง นางก็
จะเอาคืนเป็ นร้ อยเท่าพันเท่า ทําให้ พวกเขาต้ องหวนนึก
เสียใจทีมายุง่ กับนาง ! ในเมือกล้ ามาเล่นงานนาง ก็ยอ่ ม
ต้ องเตรี ยมตัวชดใช้ ไว้ ให้ ดี !

“อ๊ ากกก---” กลางดึกสงัดมีเพียงเสียงกรี ดร้ องโหยหวน

ชวนขนลุกขนพองดังขึนครังแล้ วครังเล่า ใครได้ ยินเข้ า
ต่างก็สยดสยองทังนัน!

ทุกคมกระบีทีตวัดผ่าน เลือดเนือก็กระจัดกระจาย
แขนขาของเสินกุ้ยเฟยกลายสภาพเป็ นท่อนกระดูกขาว
โพลนไปหมดแล้ ว

14
ทุกคนต่างรู้สกึ ประหวันพรันพรึง สองขาสันระริ ก ฉาก
ภาพ ณ ทีนันน่าสยดสยองเสียจนพวกเขาทนไม่ไหวต้ อง
ปิ ดตาลง แต่เสียงกรี ดร้ องโหยหวนทีทะลุทะลวงเข้ าหูนนั
ไม่อาจปิ ดกันได้ ต่างคนต่างก็ร้ ูสกึ เหมือนยืนอยูก่ ลาง
แดนนรกก็ไม่ปาน

ความโหดเ**◌้ยมและการนองเลือดสะท้ อนกลับไปกลับ
มาในห้ วงคิดของทุกคน ถึงตอนนีพวกเขาต่างก็ร้ ูแล้ วว่า
ผู้หญิงคนนีบทจะแสดงความโหดเ**◌้ยมแล้ วจะน่ากลัว
สักเพียงใด !

เสินกุ้ยเฟยจากตอนแรกทีกรี ดร้ อง เสียงก็คอ่ ย ๆ แผ่ว

เบาลงเหลือเพียงเสียงสะอืนไห้ เอาแต่จ้องมองอวินชิง
15
ด้ วยแววตาทีเคืองแค้ นโกรธเกลียดราวกับจะกินเลือดกิน
เนือ ! ถึงเวลานี นางได้ ร้ ูซงแล้
ึ วว่าคนทีนางไปยุง่ ด้ วยนัน
เป็ นคนเช่นไร ไม่สิ มันเป็ นปี ศาจต่างหาก !

อวินชิงราวกับไม่สนใจไยดีตอ่ สิงทีอยูร่ อบข้ างสักนิด

กลินคาวเลือดทําให้ หวั ใจของนางเหมือนถูกปกคลุมไป
ด้ วยความเยือกเย็นและความมืดมิด ความมืดมิดทีว่า
นันเวลานีแผ่ปกคลุมไปทัวร่าง จนไม่มีแสงสว่างแม้ เพียง
น้ อยนิดสาดส่องออกมา

จวินเยวียหานทอดพระเนตรสีหน้ าเย็นชาอันไร้ ชีวิตชีวา

ของหญิงสาวทีอยูท่ า่ มกลางสถานทีนัน แววพระเนตร
เต็มไปด้ วยความเครี ยดขรึม พระหัตถ์ในชายแขนฉลอง
16
พระองค์กําแน่นอยูห่ ลายครัง

นําตารื นในดวงตาชิงหลวน นางรู้สกึ สงสารคุณหนูของ

นางจับใจ

ดวงตาเรี ยวงามของลัวชิงหลีหรี ลงครึงหนึง ขนตางอน

ยาวสันไหว ดวงตาหลุบลง ปิ ดบังอารมณ์ในดวงตา หลี
เยียซีมองดูอยูด่ ้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉยไร้ อารมณ์ มีเพียงมือที
ซ่อนอยูใ่ นชายแขนเสือทีกําแน่นจนเส้ นเลือดปูดโปน
รอยยิมสุภาพอ่อนโยนทีเห็นได้ เสมอบนใบหน้ าเฟิ งเซียง
หรูหายไปแล้ ว เปลียนเป็ นสีหน้ าเคร่งเครี ยดแทน

17
บรรยากาศเต็มไปด้ วยความกดดัน ไร้ สายลมพัดผ่านแม้
เพียงวูบเดียว

18
ตอนที 61 - 2 เจตนาของเขา

จวินเยวียเฉินรุดเดินมาข้ างหน้ า มือใหญ่แตะมือน้ อยขอ

งอวินชิงทีกําดาบไว้ เบา ๆ ความอบอุน่ ทีแผ่ซา่ นเข้ ามา
ในความเยือกเย็นทําให้ หวั ใจทีเย็นชาของอวินชิงถึงกับ
กระตุก นางหันไปมองสบดวงตาอันแสนเจิดจ้ าของจวิ
นเยวียเฉินอย่างงุนงง ราวกับว่าความอบอุน่ นันช่วยขจัด
พลังชัวร้ ายอันมืดมิดในใจของนางไปจนหมดสิน อีกทัง
ยังคอยฉุดรังจิตวิญญาณของอวินชิงให้ กลับออกมาจาก
โลกอันมืดมิดใบนัน “พอได้ แล้ ว ทีเหลือข้ าจัดการเอง !”

19
จวินเยวียเฉินมองอวินชิงด้ วยสายตาอันอบอุน่ อ่อนโยน
ประกายตาระยิบระยับเหมือนแสงดาว ราวกับดวงดาว
อันสุกสกาวทีประดับม่านราตรี ในคืนเหมันต์ สัมผัสอ่อน
โยนประดุจสายนํา ค่อย ๆ ปลอบประโลมหัวใจทีเยือก
เย็นของอวินชิง “ไม่ต้องกลัว ข้ าอยูท่ ีนี !”

ไม่ต้องกลัว ข้ าอยูท่ ีนี !

ราวกับว่ามีแสงสว่างวาบขึนในใจอันมืดมิดของอวินชิง
จวินเยวียเฉินเห็นว่าแววกระหายเลือดในดวงตาของนาง

20
ค่อย ๆ เลือนหายไปแล้ ว จึงเผยรอยยิมอ่อนโยนสดใส
ออกมา แล้ วบอกนางว่า “มอบนางให้ กบั ข้ า อย่าให้ นาง
ทําให้ มือของเจ้ าแปดเปื อน เอ้ าเฉินจะเสียใจนะ !”

เอ้ าเฉิน ! ราวกับมีสายฟ้าวาบขึนทําลายความมึนงงสับ

สน อวินชิงกลับมามีสติแจ่มชัดอีกครัง ใช่แล้ ว นางจะจม
ลงสูค่ วามมืดมิดไม่ได้ นางยังต้ องหายาถอนพิษให้ กบั
เอ้ าเฉิน !

พอเห็นจวินเยวียเฉินออกแรงขับเคลือนกําลังภายในอีก
ชิวมูไ่ ป๋ ก็หน้ าถอดสีแต่ก็ไม่สามารถยับยังเขาไว้ ได้ ทนั ได้

21
แต่รีบเดินไปอยูต่ อ่ หน้ าจวินเยวียเฉิน ถลึงตามอง แล้ ว
หันไปพูดกับอวินชิง “เจ้ าไม่ต้องกังวลใจไป ยังมีอีกวิธี
สําหรับแก้ พิษหลีซงั !”

พอได้ ยินดังนัน อวินชิงก็มือสัน กระบีในมือเลือนหลุด

ตกลงสูพ่ ืนดัง ‘เคร้ ง’

ความเปลียนแปลงผันผวนเหนือความคาดหมาย ทําให้
ทุกคนรู้สกึ ราวกับถูกบีบหัวใจแล้ วคลายออก จากนันก็
กลับถูกบีบแน่นเข้ าอีกครัง ทุกคนต่างหันมามองชิวมูไ่ ป๋
สายตาเหล่านันร้ อนแรงราวกับว่าอาจจุดชิวมูไ่ ป๋ ให้ ลกุ
เป็ นไฟได้

22
อวินชิงกับจวินเยวียเฉินต่างหันขวับไปมองชิวมูไ่ ป๋ พร้ อม
ๆ กัน แล้ วพูดขึนอย่างยินดีแต่ขณะเดียวกันก็มีทา่ ทีฉนุ
โกรธอยูด่ ้ วย “มีวิธีแต่เหตุใดเจ้ าถึงไม่บอกให้ เร็วกว่านี
เล่า !”

ชิวมูไ่ ป๋ ถูจมูก แล้ วพูดขึนมาอย่างเก้ อ ๆ ว่า “เอ่อ...ก็...วิธี

ก็มีอยูห่ รอกนะ แต่มนั ค่อนข้ างทีจะยากลําบากสัก
หน่อย”

ดวงพระเนตรเยือกเย็นของจวินเยวียหานมีประกายวาบ
ขึนมาอย่างทันที “ท่านหมอเทวดาชิวโปรดบอกมาเถิด
จะต้ องทําอย่างไรบ้ าง ขอเพียงเจินทําได้ เจินจะทําตาม

23
ทีท่านพอใจทุกอย่าง !”

“ขอเพียงหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็งมาได้ ก็จะถอนพิษหลีซงั

ได้ แล้ ว แต่คราวนีจะต้ องเป็ นต้ นทีโตเต็มทีแล้ วเท่านัน
เพราะอย่างนันก็เลย......”

อวินชิงเครี ยดขรึมลงทันที บัวโลหิตทุง่ นําแข็งเดิมก็เป็ น

ของหายากอยูแ่ ล้ ว บัวโลหิตอายุร้อยปี กว่าจะได้ มาก็ยงั
ยากเลย ไม่ต้องพูดถึงบัวโลหิตทุง่ นําแข็งทีโตเต็มทีแล้ ว
เรี ยกได้ วา่ เป็ นของทีหายากมากยิงขึนไปอีก เกรงว่าคง
จะ......

“บัวโลหิตทุง่ นําแข็งเติบโตอยูใ่ นแถบภูเขาหิมะของเยีย

24
กัว ทุกคนคงพอจะรู้วา่ สภาพพืนทีแถบภูเขาหิมะนัน
อันตรายอย่างมาก คิดจะหาบัวโลหิตทีโตเต็มทีก็ยิงยาก
ลําบาก นอกจากนี บัวโลหิตทุง่ นําแข็งยังถือว่าเป็ นของ
หายาก จะหาพบหรื อเปล่าก็ไม่มีใครรู้ !” ชิวมูไ่ ป๋ พูดขึน
อย่างขึงขังจริ งจัง

“ไม่วา่ จะยากสักเพียงใด แต่หากมีความหวังแม้ เพียง

น้ อย เราก็อย่าเพิงถอดใจ จะต้ องเดินทางไปแสวงหามา
ให้ ได้ เพือเอ้ าเฉิน !”

“ย่อมต้ องเป็ นเช่นนัน ภูมิประเทศแถบภูเขาหิมะสูงชัน

ภูมิอากาศผันผวนผิดธรรมดา คนธรรมดาย่อมจะเดิน
ทางขึนไปไม่ได้ เพราะเมือขึนไปแล้ ว จะไม่สามารถเดิน
ต่อ หายใจก็ลําบาก ถึงขันทีว่าคนทีมีอาการหนักหน่อย
25
อาจถึงขันหายใจไม่ออกจนเสียชีวิต อีกอย่างบัวโลหิตทุง่
นําแข็งก็เป็ นของหายากทีมีอยูน่ ้ อย ต่อให้ โชคดีหาจน
พบ ก็ไม่แน่วา่ จะอยูใ่ นช่วงทีเติบโตเต็มทีแล้ ว เยียกัวเรา
ยังนับว่าโชคดีมากทีบังเอิญได้ มาสองต้ น และหนึงในนัน
เราก็มอบเป็ นบรรณาการแด่จวินกัวไปแล้ ว” เฟิ งเซียงหรู
ก้ าวเข้ ามาข้ างหน้ าเพือยืนยันคําพูดของชิวมูไ่ ป๋ กับทุก
คน

“แล้ วอีกต้ นล่ะ” ลัวชิงหลีพดู ต่อเฟิ งเซียงหรูทนั ควัน ดวง

ตาเรี ยวงามมีประกายวาบขึน

“อีกต้ นนันคุณชายน้ อยได้ ใช้ ไปแล้ ว” ดวงตาของทุกคนที

แต่เดิมเปล่งประกายเมือได้ ฟังประโยคนีก็พากันหม่น
แสงลง ไม่วา่ เพราะเหตุใดทีทําให้ บวั โลหิตทีหายากตก
26
มาถึงมือมหาเสนาบดีทา่ นนี แต่ยามนีบัวโลหิตทีเหลือ
เพียงต้ นเดียวกลับถูกเอ้ าเฉินใช้ ไปแล้ ว

ภูมิอากาศผันผวนผิดธรรมดาอย่างนันหรื อ

อวินชิงนิวหน้ า โดยทัวไปพืนทีทีสูงกว่าระดับนําทะเล
มาก ๆ อากาศจะบางเบา ออกซิเจนในอากาศยิงมีน้อย
ลงไปอีก เนืองจากแรงดันออกซิเจนจะลดลงในความดัน
บรรยากาศ ร่างกายจะสามารถทนรับได้ น้อยลงเมืออยู่
ในสภาพทีมีออกซิเจนตํา เมือปรับตัวไม่ทนั ก็จะเกิด
ภาวะขาดออกซิเจน ด้ วยเหตุนีจึงทําให้ ผ้ ทู ีอยูใ่ นพืนทีสูง

27
มีอาการต่าง ๆ เกิดขึน เช่น ปวดศีรษะ เวียนหัว แขนขา
หมดแรง หรื ออาจถึงขันหายใจติดขัด

ทีเฟิ งเซียงหรูพดู ถึงน่าจะหมายถึงอาการเมืออยูบ่ นพืนที

สูง พืนทีแถบภูเขาสูงนับหมืนจัง แม้ ไม่ร้ ูวา่ หมืนจังของที
นีสูงสักแค่ไหนกัน แต่คิดแล้ วน่าจะไม่ใช่พืนทีตําหรอก
คนในยุคโบราณยังไม่มีความเข้ าใจในเรื องนีอย่างเต็มที
ดังนันจึงรู้สกึ ว่านีเป็ นเหตุให้ พืนทีแถบภูเขาหิมะนันมีภมู ิ
อากาศผันผวนผิดธรรมดา

พอคิดถึงตรงนี อวินชิงก็ร้ ูสกึ เบาใจ หากเป็ นอย่างทีว่า

มาก็ถือว่าไม่เป็ นไร อาการบนพืนทีสูงยังพอมีวิธีทีช่วย

28
บรรเทาไม่ให้ มีอาการหนักหนาได้

ต่อให้ มีอนั ตรายหนักหนาสาหัสจริ ง ๆ แต่เพือเอ้ าเฉิน

แล้ ว นางก็จะต้ องไปทีภูเขาหิมะแห่งนันให้ ได้ !

ดวงตาอวินชิงฉายประกายอันเด็ดเดียว “ต่อให้ เป็ นถํา

เสือวังมังกร ข้ าก็จะไป !”

“ชิงเอ๋อร์ แต่มนั อันตรายเกินไป เราไม่อนุญาต !” เมือ

ไทเฮาทรงได้ ยินว่าพิษในกายเอ้ าเฉินยังมียาทีรักษาได้
ในพระทัยก็บงั เกิดความยินดี แต่พอทรงได้ ยินว่าวิธีการ
29
ได้ มานันต้ องเสียงอันตรายมากเพียงใด ก็อดทีจะทรง
เป็ นกังวลขึนมาไม่ได้

ชิวมูไ่ ป๋ กะพริ บดวงตาทีเจิดจ้ า ความรู้สกึ สับสนฉายขึน

ในแววตา เขาได้ ร้ ูจกั ผู้หญิงคนนีมากขึนอีกขันหนึงแล้ ว
นางมีรัศมีอนั เรื องรองเปล่งออกมา บอกให้ ร้ ูถงึ ความมุง่
มันและเด็ดเดียวของนางทีทําให้ ผ้ คู นอดไม่ได้ ทีจะนึก
นับถือ พอเหลือบไปมองจวินเยวียเฉิน ก็เห็นสีหน้ าเรี ยบ
เฉยนันมีรอยยิมทีมุมปากพลางมองไปยังหญิงสาวทีอยู่
ข้ างกาย ชิวมูไ่ ป๋ อึงไปในทันที นีเขาทําท่าบอกเป็ นนัย ๆ
ว่ายอมให้ นางไปงันหรื อ ดูจากความใส่ใจทีจวินเยวีย
เฉินมีให้ หญิงสาวคนนี เรื องอันตรายขนาดนีเหตุใดเขา
จึงยินยอมให้ ทํา พอกลอกตาคิดเพียงครู่หนึง ชิวมูไ่ ป๋ ก็
เข้ าใจความคิดของเขาทันที จึงนึกฉุนโกรธขึนมา นีเขา

30
คิดจะไปกับนางใช่หรื อไม่ สภาพร่างกายของเขาเวลานี
จะไปได้ อย่างไร...... ยิงไม่ต้องพูดถึงเลยว่าสถานทีนัน
คือดินแดนแถบภูเขาหิมะทีแสนอันตราย !

อาจเพราะรับรู้ได้ ถงึ ความโกรธของชิวมูไ่ ป๋ จวินเยวียเฉิน

จึงเหลือบมองชิวมูไ่ ป๋ ครู่หนึง แล้ วหันกลับไปมองอวินชิง
ค่อย ๆ เอ่ยขึนด้ วยนําเสียงเรี ยบ ๆ ทว่ามุง่ มัน “ข้ าจะไป
ด้ วย !”

ชิวมูไ่ ป๋ ทีรับรู้ได้ ถงึ สายตาทีมองมาก็นิงอึงไป รู้ดีวา่ เขาได้

ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ ว และเมือใดทีเขาตัดสินใจ
แล้ ว ก็ไม่อาจจะเปลียนแปลงได้ อย่างง่ายดาย คําพูด
ของจวินเยวียเฉินจึงเป็ นการพิสจู น์สงที
ิ เขาคาดเดาไว้
แล้ วในใจ ! แม้ ใจของชิวมูไ่ ป๋ จะนึกกังวลแต่ก็ไม่อาจทํา
31
อะไรได้ จึงได้ แต่เพียงทอดถอนใจ และได้ แต่ครุ่นคิดว่า
จะใช้ วิธีใดช่วยให้ ร่างกายของเขาฟื นฟูโดยเร็วทีสุด

อวินชิงตกตะลึงขึนอีกครัง นางหันไปมองจวินเยวียเฉิน
ด้ วยความงุนงง เพราะเหตุใดนางจึงมักจะรู้สกึ ว่าเขา
มี...... นางสะบัดศีรษะเพือสลัดความคิดทีสับสนใน
สมองนันทิงไป หันไปมองชิวมูไ่ ป๋ ด้ วยดวงตาเจิดจ้ า “เอ้ า
เฉินเหลือเวลาอีกเท่าไหร่”

“ดูจากตอนนี คงมีเวลาอีกสีสิบเก้ าวัน” หากว่าพิษหลีซงั

ไม่ได้ กําเริ บขึน ชิวมูไ่ ป๋ แอบเพิมประโยคนีขึนมาในใจ แต่
เมือมีเขาอยู่ เขาก็จะพยายามควบคุมเพือยืดเวลาทีพิษ
จะกําเริ บออกไปอย่างสุดความสามารถ

32
อวินชิงพยักหน้ า จากจวินกัวเดินทางไปยังเยียกัวใช้ เวลา
หนึงเดือน หากนางใช้ ม้าเร็วเดินทางทังกลางวันกลางคืน
ก็น่าจะเร็วขึน ถ้ าเป็ นเช่นนีนางก็จะยังมีเวลายีสิบกว่าวัน
เพือตามหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็งให้ พบ เวลากระชันมาก !
จะมัวชักช้ าไม่ได้ นางต้ องรี บออกเดินทางทันที ! “ถ้ า
อย่างนันข้ าจะออกเดินทางพรุ่งนี !”

“ไม่ได้ !”

อวินชิงเลิกคิว ชิวมูไ่ ป๋ พูดจบก็คอ่ ยรู้ตวั ว่าตัวเองออกจะ

หุนหันพลันแล่นไปหน่อย จึงถูจมูกพลางยิมแป้นแล้ วพูด
ขึนว่า “คือว่าสภาพของคุณชายน้ อยตอนนีไม่เหมาะจะ

33
เดินทางตรากตรํ า ต้ องใช้ เวลาพักฟื นสักสองสามวัน”

จวินเยวียเฉินเลิกคิวพลางเหลือบมองชิวมูไ่ ป๋ ความ
หมายในนันไม่ชดั เจน ชิวมูไ่ ป๋ แสร้ งทําเป็ นไม่ร้ ูไม่เห็น หัน
ไปมองอวินชิงแล้ วพูดว่า “สองสามวันนีข้ าจะช่วยดูแล
คุณชายน้ อย ผ่านไปสักสองวันให้ อาการคุณชายน้ อยอยู่
ตัว แล้ วเราค่อยออกเดินทางไปเยียกัวด้ วยกัน”

อวินชิงพยักหน้ า แม้ เวลาจะกระชันมาก แต่นางก็ต้อง

การให้ แน่ใจว่าเอ้ าเฉินจะเดินทางได้ อย่างปลอดภัยไร้
กังวล บํารุงให้ ร่างกายเอ้ าเฉินแข็งแรงสักหน่อยย่อมเป็ น
เรื องดี เพราะหากจะต้ องเดินทางอย่างเร่งรี บ ถึงตอนนัน
หากเอ้ าเฉินทนไม่ไหวก็คงจะลําบากมาก

34
ด้ วยเหตุนี เรื องนีจึงเป็ นอันตกลงกันแล้ ว อวินชิงตัดสิน
ใจว่าจะรอให้ สภาพร่างกายเอ้ าเฉินแข็งแรงดีขนในระดั
ึ บ
หนึงก่อนแล้ วค่อยออกเดินทางไปเยียกัว

เฟิ งเซียงหรูเองก็รับปากอวินชิงว่า ในการเดินทางครังนี

เขาจะเป็ นผู้นําทาง และทางเยียกัวก็จะสนองทุกสิงให้
นางอย่างสุดความสามารถเพือเป็ นการช่วยเหลือ

แม้ ไทเฮาจะทรงเป็ นห่วง แต่ก็ทรงทราบดีวา่ นีเป็ นหน

ทางเดียวทีจําเป็ นต้ องทํา จึงได้ แต่ทรงเก็บความเป็ นห่วง
ไว้ ในพระทัย แต่ยงั ทรงเสนอว่าจวินเยวียเฮ่าจะต้ องเดิน
ทางไปด้ วย เดิมทีอวินชิงอยากจะปฏิเสธแต่ไทเฮาก็ทรง

35
ยืนกราน นางจึงได้ แต่เงียบไว้ ไม่พดู อะไร

จวินเยวียหานเองก็ไม่ทรงมีความคิดเห็นเป็ นอืน เพียง

แต่ทรงกําชับว่าต้ องตระเตรี ยมสิงต่าง ๆ ให้ พร้ อม

เสินกุ้ยเฟยยังคงถูกผูกติดกับกรอบไม้ ไร้ คนเหลียวแล

ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี ร่างทีแขนขาไร้ เลือด
เนือเหลือเพียงรังสีอํามหิตอันเยือกเย็นแผ่ออกมา

36
ตอนที 62 - 1 เจตนาของเขา (2)

หลังจากวันนัน อวินชิงก็กลับไปยังตําหนักชิงเยวีย คอย

เฝ้าดูเอ้ าเฉินไม่หา่ ง ชิวมูไ่ ป๋ ก็มาตรวจชีพจรให้ เอ้ าเฉิน
และคอยดูแลเขาทุกวัน

เสินกุ้ยเฟยถูกปลดจากตําแหน่ง สาเหตุนนมี
ั คนเล่ากัน
ว่าเป็ นเพราะลอบทําร้ ายเชือพระวงศ์ หลังจากเรื องถูก
1
เปิ ดโปง จึงถูกจวินเยวียหานมีรับสังให้ ปลดจากตําแหน่ง
เสินเจ้ าก็ต้องรับโทษด้ วยฐานทีอบรมเลียงดูบตุ รี อย่างไม่
เหมาะสม จึงถูกลดตําแหน่งจากมหาเสนาบดีลงสามขัน
เพือเป็ นการตักเตือน

ในวันนันอวินชิงไม่ได้ บอกออกมาว่าชายทีลอบเล่นชู้กบั
เสินกุ้ยเฟยคือผู้ใด เพราะนางเพียงแค่สงสัยเท่านันแต่ไม่
มีหลักฐาน อีกอย่างเรื องนีเกียวพันถึงความสัมพันธ์ทาง
การทูต หากจัดการไม่ดีอาจปะทุขนเป็
ึ นสงครามและ
ความวุน่ วายได้ ด้ วยเหตุนีในเวลานันนางจึงเพียงแต่พดู
ว่าเสินกุ้ยเฟยลักลอบทําบัดสีกบั ใครบางคน แต่มิได้
บอกว่าเป็ นใคร

2
ส่วนเรื องจุดจบของเสินกุ้ยเฟยนัน อวินชิงไม่ได้ ใส่ใจนัก
คิดแล้ วก็คงจะไม่ได้ ลงเอยด้ วยดี ไม่วา่ จะตกอยูใ่ นเงือม
มือใครก็ล้วนไม่ใช่จดุ จบทีดีแน่ นางนันได้ แก้ แค้ นสมใจ
ไปแล้ ว สภาพทีแขนขาทังสีถูกเฉือนเนือออกจนเหลือแต่
กระดูกขาวโพลน น่าจะทําลายความหวังของเสินกุ้ยเฟย
จนหมดสินแล้ ว คิดแล้ วผู้หญิงแบบเสินกุ้ยเฟยคงไม่อาจ
รับสภาพทีเหลือเพียงกระดูกของตัวเองได้ นอกจากนี
ภาพนันยังเกิดขึนต่อหน้ าคนทีนางรักอีกด้ วย นีถือเป็ น
การลงโทษทีหนักหนาสาหัสสําหรับนางแล้ ว

หากว่าจวินเยวียหานประทานความตายให้ เสินกุ้ยเฟย
นันก็คงนับว่าเป็ นโชคดี ไม่เช่นนันนางคงอยูใ่ นสภาพนัน
อย่างคนทีตายทังเป็ น เทียบกับการทรมานทางกายแล้ ว
การทรมานทางใจต่างหากทีทําลายความหวังให้ ยอ่ ยยับ

3
ทําให้ สภาพจิตใจของนางล่มสลาย และนีก็คือสิงทีอวิน
ชิงได้ ทําไว้ กบั เสินกุ้ยเฟย !

ไทเฮาทรงทราบว่าอวินชิงจะเดินทางไปเยียกัว ก็อด
กังวลพระทัยไม่ได้ แต่ก็ทรงรู้ดีวา่ นีคือหนทางเดียว ยังดี
ทีในทีสุดอวินชิงก็ตกลงใจให้ จวินเยวียเฮ่าร่วมเดินทาง
ไปด้ วย พระนางจึงวางพระทัยลงได้ บ้าง ทรงรู้ดีวา่
สภาพจิตใจของนางไม่ส้ ดู ีนกั สองวันนีจึงไม่ได้ เสด็จไป
รบกวน เพียงแต่ทรงส่งคนไปแจ้ งว่าหากนางต้ องการ
อะไรก็สามารถบอกพระนางได้ ทนั ที

จวินเยวียเฮ่าได้ ทราบข่าวนีก็รีบเดินทางเข้ าวังหลวง แล้ ว

ไปยังห้ องทรงพระอักษรของจวินเยวียหาน อยูจ่ นถึง
4
เวลาออกว่าราชการยามเช้ าของวันถัดมา ไม่มีใครรู้วา่
ทังสองสนทนาอะไรกันบ้ าง เพียงแต่เวลาทีออกมานัน
ทังสองต่างมีสีหน้ าทีไม่คอ่ ยสู้ดีนกั

กว่าทีจวินเยวียเสียจะได้ ข่าวก็เป็ นวันถัดมาแล้ ว เมือได้ ร้ ู

ว่าเป็ นทีแน่ชดั แล้ วว่าเสินกุ้ยเฟยเป็ นคนก่อเรื องทังหมด
เขาก็โกรธมาก และเมือได้ ร้ ูวา่ อวินชิงต้ องพาเอ้ าเฉินเดิน
ทางไปตามหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็งถึงแคว้ นเยียกัว ก็รีบรุด
ไปทีตําหนักชิงเยวียทันที แต่ชวขณะที
ั ได้ พบหน้ าอวินชิง
นัน คําพูดทีเดิมคิดจะปลอบใจก็กลืนกลับเข้ าไป เปลียน
เป็ นขอร่วมเดินทางไปกับอวินชิงด้ วย แต่คาดไม่ถงึ ว่า
กลับถูกอวินชิงตัดบทปฏิเสธ

กว่ามูห่ รงเสียวเทียนจะทราบข่าวนีก็เป็ นวันถัดมาแล้ ว

5
เมือพบนางก็เพียงบอกว่าให้ เดินทางอย่างระมัดระวัง
หากมีเรื องอะไรก็ให้ จําไว้ วา่ สามารถเขียนจดหมาย
มาบอกเขาได้ ทกุ เมือ เรื องอืน ๆ ไม่ต้องกังวล อวินชิง
ย่อมรู้ถงึ สิงทีมูห่ รงเสียวเทียนคิด เขาเพียงแต่ไม่พดู ออก
มาเท่านัน แต่นางก็ไม่ได้ พดู อะไร เพียงจดจําทังหมดไว้
ในใจ

จวินเยวียหานก็ไม่ได้ เสด็จมาพบ เพียงแต่มีพระกระแส

รับสังมาว่าสิงของทีจําเป็ นต้ องใช้ ระหว่างทางน่าจะจัด
เตรี ยมเรี ยบร้ อยแล้ ว แล้ วมีรับสังว่าอวินชิงไม่ต้องกังวล
ทังหมดทีต้ องทําก็เพียงแค่รอให้ ร่างกายเอ้ าเฉินแข็งแรง
ขึนเพือจะสามารถออกเดินทางไปยังเยียกัวได้

6
ชัวพริ บตาเวลาก็ผา่ นไปสองวัน ในสองวันนีอวินชิง
คอยอยูข่ ้ าง ๆ เอ้ าเฉินในตําหนักชิงเยวียตลอดเวลา ชิวมู่
ไป๋ นันสมกับเป็ นหมอเทวดาโดยแท้ สีหน้ าเอ้ าเฉินทีแต่
เดิมดูซีดขาวค่อย ๆ แดงระเรื อขึนมา ช่างน่ารักเหลือเกิน
แต่ทกุ ครังทีอวินชิงถามขึนว่าจะออกเดินทางได้ เมือไร ชิ
วมูไ่ ป๋ ก็จะคอยหาเหตุผลต่าง ๆ นานามาขอยืดเวลาออก
ไป แม้ อวินชิงจะร้ อนใจเพียงใด ก็ได้ แต่เพียงอดกลัน
ความรู้สกึ นันไว้ ไม่เผยออกมา

“แม่นางมูห่ รงโปรดวางใจ อาการของคุณชายน้ อยอยูต่ วั

ดีแล้ ว พิษหลีซงั อยูใ่ นสภาพเหมือนจําศีล บอกได้ วา่
อาการของคุณชายน้ อยช่วงนีไม่มีอะไรทีน่าเป็ นกังวล”
เป็ นอีกครังทีหลังจากตรวจชีพจรแล้ ว ชิวมูไ่ ป๋ ก็พดู ขึน

7
อย่างยินดี หากแต่หวั คิวนันซ่อนแฝงความรู้สกึ หม่น
หมองเอาไว้

“ขอบคุณท่านหมอเทวดาชิวทีเป็ นห่วงคอยดูแล ถ้ าเช่น

นันเรารี บออกเดินทางไปเยียกัวได้ หรื อไม่” เวลาก็กระชัน
มากแล้ ว ในเมือเอ้ าเฉินไม่เป็ นอะไร อวินชิงจึงยังหวังว่า
จะออกเดินทางได้ แต่เนิน ๆ

“เรื องนี......ย่อมทําได้ ” พอได้ เห็นชิวมูไ่ ป๋ มีทา่ ทีเหมือนจะ

พูดอะไรแต่ก็หยุดชะงักไปเช่นนี อวินชิงก็เลิกคิวขึนด้ วย
ความสงสัย “ท่านหมอเทวดาชิว มีอะไรก็พดู มาเถอะ”

หัวคิวชิวมูไ่ ป๋ ขมวดมุน่ หันไปมองอวินชิงและมองไปยัง

8
เอ้ าเฉิน ก้ มหน้ าครุ่นคิดอีกพักใหญ่ สุดท้ ายก็ตดั สินใจ
แน่วแน่ พูดขึนอย่างเคร่งเครี ยดว่า “ข้ ามีอะไรบางอย่างที
จะขอจากแม่นางมูห่ รง โปรดไปเยียมหวังเจ้ าสําราญ
ด้ วยกันสักหน่อยเถอะ !” ว่าแล้ วเขาก็จ้องมองอวิน
ชิงอย่างเคร่งเครี ยด

เดิมทีอวินชิงนันเห็นท่าทางกระอึกกระอักของชิวมูไ่ ป๋ ใน
ใจก็นกึ เป็ นกังวลยิงนัก จนเมือเห็นว่าเขาตัดสินใจทีจะ
บอก นางจึงโล่งใจ ทว่าสิงทีชิวมูไ่ ป๋ บอก กลับทําให้ นาง
ตกตะลึงจนอึงไป จะให้ นางไปเยียมจวินเยวียเฉินอย่าง
นันหรื อ จวินเยวียเฉินเป็ นอะไรไป

วันนันจวินเยวียเฉินรับปากไว้ วา่ จะร่วมเดินทางไปเยียกัว

9
เพือตามหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็งกับนาง แต่หลังจากวันนัน
มาก็ไม่โผล่หน้ ามาให้ เห็นอีกเลย เรื องนีทีจริ งอวินชิงก็ไม่
ได้ เก็บเอามาใส่ใจนัก อย่างไรเสียการเดินทางไปแถบ
ภูเขาสูงก็ยงั มีหลายปั จจัยทีไม่อาจแน่ใจได้ อีกทังเขากับ
นางก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดทีเกินเลยต่อกัน

แต่เวลานีชิวมูไ่ ป๋ กลับอยากให้ นางไปเยียมจวินเยวียเฉิน

มันเกิดอะไรขึนกันแน่

“หวังเจ้ าสําราญหรื อ เขาเป็ นอะไร” อวินชิงถามขึนด้ วย

ความสงสัย

10
“เขาได้ รับบาดเจ็บภายใน !” อวินชิงขมวดคิว จวินเยวีย
เฉินได้ รับบาดเจ็บอย่างนันหรื อ อยู่ ๆ นางก็คิดถึงวันทีมี
งานเลียงขึนมา เขาเดินลมปราณเพือช่วยต้ านพิษให้ เอ้ า
เฉิน นึกได้ เช่นนันหัวใจของอวินชิงก็กระตุก อย่าบอกนะ
ว่า... “เกิดอะไรขึนกันแน่”

คิดถึงท่าทางอ่อนแรงของจวินเยวียเฉิน ชิวมูไ่ ป๋ ก็ต้องกัด

ฟั น เลิกคํานึงถึงคําสังของจวินเยวียเฉิน แล้ วเล่าให้ นาง
ฟั งจนหมดสิน ชิวมูไ่ ป๋ ได้ แต่ลอบถอนหายใจ เขาเจ็บ
หนักขนาดนี ยังไม่ยอมให้ เขาบอกคนตรงหน้ านีอีก

อวินชิงตระหนกตกใจเมือได้ ฟังสิงทีชิวมูไ่ ป๋ บอก เมือเขา

เล่าจนจบ อวินชิงก็ผดุ ลุกขึนยืน ขมวดคิวนิวหน้ า ตอน
11
นันนางเห็นท่าทางของเขาสบาย ๆ เหมือนไม่ได้ เป็ น
อะไร แต่กลับไม่ร้ ูเลยว่าทีแท้ แล้ วเจ็บหนักถึงเพียงนี

“แม่นางมูห่ รง...”

“เขาอยูท่ ีไหน พาข้ าไปเยียมเขาเถอะ !” นางพูดขึนอย่าง

เรี ยบ ๆ ทว่านําเสียงนันมีพลังทีไม่อาจโต้ แย้ งได้ ชิวมูไ่ ป๋
ชะงักไปครู่หนึงแล้ วค่อยกลับมาได้ สติอีกครัง ดวงตาดํา
ขลับฉายแววแห่งความยินดีอย่างเห็นได้ ชดั

12
อวินชิงเดินตามชิวมูไ่ ป๋ ไปยังทีพํานักของจวินเยวียเฉิน
ภายในวังหลวง เมือมองไปตํานักแห่งนันใหญ่โตทว่า
แฝงไว้ ด้วยความสง่างาม ดูสว่างสดใส ใครทีได้ มาเห็น
คงอดจะรู้สกึ ผ่อนคลายสบายใจไม่ได้ สมแล้ วทีเป็ นที
พํานักของหวังเจ้ าสําราญผู้ทีไม่ชอบการผูกมัด

เมือเปิ ดประตูเข้ าไป ชิวมูไ่ ป๋ ก็หนั มายิมให้ อวินชิง อวินชิง

พยักหน้ าให้ แล้ วเดินตามเขาเข้ าไป ก็เห็นมีไอหมอกฟุ้ง
ไปทัว กลินยาโชยมาปะทะฆานประสาท อวินชิวถึงกับ
นิวหน้ า ไม่ได้ พดู อะไรออกมา เดินตามชิวมูไ่ ป๋ เข้ าไป
ผ่านทีบังตาแผงหนึง อวินชิงก็เงยหน้ าขึนมอง นีมัน......
ภาพทีเห็นตรงหน้ าทําเอาอวินชิงต้ องเบิกตากว้ างด้ วย
ความแปลกใจ แม้ แต่คนทีสงบเยือกเย็นอย่างอวินชิงก็
ยังอดทีจะตกใจจนนิงอึงไปอึดใจหนึงไม่ได้

13
ในห้ องมีไอนําฟุ้งกระจาย มีอา่ งใบใหญ่ตงไว้
ั กลางห้ อง
ในนันมีกลินยาแสบจมูกคละคลุ้งโชยออกมา ท่ามกลาง
หมอกไอนําเห็นร่างคนอยูล่ าง ๆ เขากําลังนังในอ่างหัน
หลังให้ ประตู ผมดําสยายลงด้ านหลังราวม่านนําตกยาว
เคลียไหล่ ผิวเนียนละเอียดเรี ยบประดุจเนือหยกอัน
เยียบเย็นยามนีออกชมพูระเรื อเนืองจากอยูท่ า่ มกลางไอ
นําร้ อน มีหยดนําเกาะพราว โครงร่างจากด้ านหลังดูงาม
สง่า มีไอนําฟุ้งกระจายอยูเ่ หนือศีรษะ ยิงดูสงบงามราว
กับดอกบัว เลือนลอยดุจเซียนจนดูผิดแผกจากมนุษย์ทวั
ไป มองจากด้ านหลังยังดูหล่อเหลาสมบูรณ์แบบชวนให้
หลงใหลถึงเพียงนี ใครมาเห็นคงอดใจไม่ให้ ลอบมองดู
ใบหน้ าว่าจะงดงามโดดเด่นเพียงใด !

14
ภาพชายงามกําลังอาบนํา ! อวินชิงนิงอึงไป นีชิวมูไ่ ป๋ จะ
ให้ นางมาดูสงนี
ิ หรื อ

15
ตอนที 62 - 2 เจตนาของเขา (2)

ชิวมูไ่ ป๋ เองก็องไปครู
ึ ่ใหญ่ ไม่คาดคิดว่าจวินเยวียเฉินจะ
กําลังแช่นํายาอยู่ จนกลายเป็ นภาพชวนวาบหวามดึงดูด
สายตาไปเสียอย่างนัน ขณะทีกําลังแปลกใจว่าเมือมูห่ รง
อวินชิงเห็นเข้ าจะทําหน้ าอย่างไร เขาจึงเหลือบมองนาง
แวบหนึง สิงทีเห็นทําให้ ชิวมูไ่ ป๋ ตกตะลึง สีหน้ านีหมาย
ความว่าอะไร แล้ วหันกลับไปมองพินิจจวินเยวียเฉินที
กําลังแช่นําอยูใ่ นอ่างอีกครัง จึงได้ ข้อสรุปว่า ทังสองคน
นีต่างจากคนธรรมดาทัวไปนันเอง ! มุมปากของเขาหยัก
ขึน แล้ วแอบวิจารณ์อยูภ่ ายในใจ ชายก็หล่อเหลาดุจ
16
เซียนคล้ ายบัว จนใคร ๆ ต่างพากันอิจฉา ! หญิงคนหนึง
เห็นภาพชวนปั นป่ วนใจนีกลับมีทา่ ทางเงียบสงบไม่
ปล่อยใจให้ หลงใหล ! บอกได้ แค่เพียงว่าเป็ นคน
ประหลาดทังคู่

อวินชิงเรี ยกสติกลับมาจากอาการตกตะลึงนานแล้ ว แวว

ตาของนางดูเจิดจ้ า รู้ดีวา่ ยามนีจวินเยวียเฉินกําลังแช่
นํายาเพือรักษาอาการบาดเจ็บ ไม่อาจวอกแวกได้ จึงได้
แต่รออยูข่ ้ าง ๆ อย่างเงียบ ๆ

17
อันทีจริ งจวินเยวียเฉินรู้ตวั นานแล้ วตังแต่ทีชิวมูไ่ ป๋ ผลัก
ประตูเข้ ามา หากเขากําลังขับเคลือนกําลังภายในถึงช่วง
สําคัญ ไม่อาจวอกแวกได้ จึงละวางสิงนีไว้ ก่อนชัวคราว
เขารับรู้แค่วา่ คนทีเข้ ามาคือชิวมูไ่ ป๋ เพราะห้ องนีไม่
อนุญาตให้ คนนอกเข้ ามาอย่างเด็ดขาด

ชิวมูไ่ ป๋ คาดไม่ถงึ ว่าพออวินชิงเห็นภาพนีแล้ วจะยังคงนิง

สงบอยู่ จึงแปลกใจอยูค่ รู่หนึงแล้ วก็คลายใจลง ในเมือ
นางไม่ได้ ใส่ใจ แล้ วเขาจะใส่ใจทําไมกัน จึงหันกลับไป
จ้ องมองจวินเยวียเฉินอีกครัง เนืองจากอวินชิงเคยเห็น
ภาพกึงเปลือยของชายหุน่ นายแบบตามสถานเพาะกาย
ในชาติทีแล้ วบ่อยครังจนคุ้นชินเสียแล้ ว จึงไม่ได้ ร้ ูสกึ
อะไร สําหรับนางจวินเยวียเฉินเวลานีก็คือคนป่ วยที
กําลังบาดเจ็บ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าแต่เดิมนางก็ไม่ได้

18
เป็ นคนทีลุม่ หลงไปกับรูปลักษณ์ภายนอกอันงดงามอยู่
แล้ ว การทีชิวมูไ่ ป๋ อยากจะเห็นสีหน้ าประหลาดใจจาก
นางนันจึงแทบทีจะเป็ นไปไม่ได้

ในเมือชิวมูไ่ ป๋ ไม่ได้ บอกให้ นางออกไป เช่นนันนางก็จะ

อยูท่ ีนีแหละ

ในห้ องเงียบกริ บไร้ ส้ มุ เสียง มีเพียงเสียงลมหายใจเข้ า

ออกแผ่วเบาของคนสามคน สักครู่ก็มีเสียงนําใน
อ่างกระเพือมไหวราวกับนําทีเดือดพล่าน แผ่กระไอ

19
ความร้ อนออกมา อุณหภูมิในห้ องสูงขึนในทันทีทนั ใด
แม้ แต่อวินชิงและชิวมูไ่ ป๋ ทีอยูไ่ กล ๆ ก็ยงั อดทีจะรู้สกึ อึด
อัดไปด้ วย

อวินชิงเลิกคิว นางหันไปมองชิวมูไ่ ป๋ อย่างงุนงง นางไม่

ค่อยรู้เรื องเกียวกับยาสมุนไพรและกําลังภายในของโลก
โบราณเท่าไรนัก และไม่ร้ ูวา่ เวลานีอาการของจวินเยวีย
เฉินเป็ นอย่างไรบ้ าง จึงได้ แต่มองชิวมูไ่ ป๋ ด้ วยความสงสัย

พอเห็นชิวมูไ่ ป๋ หน้ านิวคิวขมวด สีหน้ าดูหนักใจ แววตามี

ความกังวลอย่างไม่อาจปิ ดบัง อวินชิงก็ตืนตกใจ สีหน้ า
เครี ยดขรึมของชิวมูไ่ ป๋ หมายความว่าอาการของจวินเย
วียเฉินไม่ส้ ดู ีใช่หรื อไม่ ยามนีจึงหันกลับไปจ้ องมองจวิ
นเยวียเฉินอย่างพิจารณา ก็เห็นว่าผิวทีแต่เดิม
20
ขาวกระจ่างเริ มมีสีมว่ ง ๆ แดง ๆ มีเหงือไหลหยดลงมา
จากหน้ าผาก หมอกไอนําทีคลุ้งอยูร่ อบกายหนาแน่นขึน
เรื อย ๆ ทังตัวจึงดูเลือนรางอยูท่ า่ มกลางไอหมอก

ชิวมูไ่ ป๋ ผุดลุกขึนทันที เขารี บสาวเท้ าเข้ าไปหาจวินเยวีย

เฉิน มองจวินเยวียเฉินด้ วยสีหน้ าร้ อนใจแต่ไม่กล้ าทํา
อะไรบุม่ บ่าม อวินชิงก็ลกุ ขึนแล้ วเดินไปอยูข่ ้ าง ๆ ชิวมูไ่ ป๋
สายตาของนางจับจ้ องไปทีจวินเยวียเฉิน แต่เพียงครู่
เดียวร่างกายของจวินเยวียเฉินก็สนเทิ
ั ม ราวกับกําลังได้
รับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

ชิวมูไ่ ป๋ จับขอบอ่างนําไว้ แน่น เม้ มปากจนเป็ นเส้ นตรง

จ้ องจวินเยวียเฉินเขม็งจนตาแดง แต่ไม่กล้ าขยับตัวแม้
แต่น้อย
21
หัวคิวของอวินชิงขมวดมุน่ นางเองก็ไม่ร้ ูวา่ ควรจัดการ
กับสถานการณ์นีอย่างไรดี แต่เมือเห็นสีหน้ าของจวินเย
วียเฉิน ทังตัวแดงจนคลํา เขม็งเกร็งจนเส้ นเลือดปูดโปน
ราวกับมีอะไรบางอย่างทีเดือดพล่านอยูใ่ นเส้ นเลือดที
กําลังหารอยแยกเพือจะดันให้ ทะลักออกมาในเสียว
วินาทีถดั ไปก็ไม่ปาน ! ภาพนีชวนให้ นางรู้สกึ ตระหนก
ตกใจยิงนัก อวินชิงไม่เข้ าใจ แม้ แต่หมอเทวดาอย่างชิวมู่
ไป๋ ก็ยงั จนปั ญญา ไม่อาจจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้ า
ได้

“ตอนนีเขากําลังฝื นตัว พยายามจะทําให้ เส้ นลมปราณที

บาดเจ็บฟื นตัวโดยเร็ว ดังนันเพือให้ บรรลุผลในการ
รักษาอาการบาดเจ็บภายใน พลังจากภายนอกจึงไม่

22
อาจแทรกแซง หากไม่ระวังให้ ดี อาจเป็ นอันตรายถึงขัน
ธาตุไฟแตกได้ !” ราวกับว่าเขาล่วงรู้ความสงสัยของอวิน
ชิง ชิวมูไ่ ป๋ จึงอธิบายให้ อวินชิงฟั งถึงความร้ ายแรงของ
เรื องนี ชิวมูไ่ ป๋ อดทีจะตัวสันด้ วยความตกใจไม่ได้ เขาไม่
คิดเลยว่าจวินเยวียเฉินจะใช้ วิธีนีเพือให้ บรรลุเป้าหมาย
ในการฟื นฟูร่างกายให้ หายจากอาการบาดเจ็บโดยเร็ว !
หากไม่ระวังให้ ดีแล้ วล่ะก็ ผลลัพธ์นนคง...สี
ั หน้ าของชิวมู่
ไป๋ ซีดเผือด ได้ แต่ภาวนาในใจให้ เขาผ่านด่านนีไปได้
อย่างราบรื น !

อวินชิวประหลาดใจนัก นีเขา...! จวินเยวียเฉินยังคงนัง

อยูใ่ นอ่างนํา ดูเหมือนร่างกายจะร้ อนผ่าวขึน เส้ นเลือด
ทัวกายปูดโปน มองเห็นเลือดทีแล่นพล่านได้ ชดั เจน
อุณหภูมิร่างกายค่อย ๆ สูงขึนเรื อย ๆ จนนําทีอยูร่ อบ ๆ

23
ส่งเสียงดัง ‘ฉ่า’ ‘ฉ่า’ แล้ วกลายเป็ นไอนําคลุ้งขึนมา

อวินชิงรู้สกึ กระวนกระวายใจยิงนัก ไม่วา่ จะพูดอย่างไร

ทีเขาได้ รับบาดเจ็บนันก็เป็ นเพราะนาง ไม่วา่ ในแง่ความ
รู้สกึ หรื อเหตุผล นางไม่อาจจะนิงดูดายแล้ วเห็นคนตาย
ไปต่อหน้ าต่อตาโดยไม่ทําอะไรได้ แต่วา่ ในสถานการณ์
นีนางไม่ร้ ูวา่ ควรจะทําเช่นไรดี ในหูมีแต่คําพูดของชิวมู่
ไป๋ ดังก้ องสะท้ อนไปมา ในใจก็ยิงร้ อนรนราวกับมีไฟ
กําลังแผดเผา “หากทําให้ อณ
ุ หภูมิทีร้ อนมากนีลดลงได้
ก็จะไม่เป็ นอะไรใช่ไหม”

“หากว่ากันตามทฤษฎีก็เป็ นเช่นนัน !”

24
อวินชิงยืนมือจุ่มลงไปในอ่างอย่างไม่ร้ ูตวั ความร้ อนระอุ
น่าอย่างน่าตกใจทําให้ นางต้ องรี บหดมือกลับ ครู่หนึง
นางก็สมั ผัสร่างกายจวินเยวียเฉิน แล้ วแทงเข็มเงินเล่ม
หนึงเข้ าไปบนร่างกํายําของเขา

ชิวมูไ่ ป๋ ตกอกตกใจยกใหญ่ทีเห็นว่าอยู่ ๆ อวินชิงก็แตะ

ต้ องร่างของจวินเยวียเฉิน เขาจึงถลึงตาใส่อย่างดุดนั
พลางตะคอก “เจ้ าทําอะไรน่ะ ! ไม่ร้ ูหรื อว่าทําเช่นนีแล้ ว
ผลทีตามมาจะเป็ นอย่างไร ช่างเป็ นหญิงทีร้ ายกาจ
อยากให้ เขาตายหรื อไง เจ้ าโชคดีแค่ไหนแล้ วทีเขา
อุตส่าห์ทําเพือเจ้ าโดยไม่คํานึงด้ วยซําว่าเป็ นการทําร้ าย
ตัวเอง......” ว่าพลางแล้ วซัดพลังใส่นางอย่างไม่ปรานี

“หุบปาก ! ถ้ าไม่อยากให้ เขาตาย เจ้ าก็อย่าโวยวาย !”

25
อวินชิงหลบฝ่ ามือทีซัดมาได้ อย่างหวุดหวิด แต่ก็ยงั ไม่
วายถูกพลังทีรุนแรงกวาดมาถูกบ้ างจนโซเซไปเกือบจะ
ล้ มลง อวินชิงกลับมายืนทรงตัวได้ มนพลางตะคอกเสี
ั ยง
เฉียบ นําเสียงเยือกเย็นแฝงพลังกดดันจนไม่กล้ าโต้ แย้ ง
ชิวมูไ่ ป๋ ตกตะลึง แล้ วหันไปมองจวินเยวียเฉินทีแช่ตวั อยู่
ในอ่าง

อวินชิงจัดการแทงเข็มเงินเข้ าจุดสําคัญต่าง ๆ บนร่าง

กายของจวินเยวียเฉินไม่หยุดมือ มืออีกข้ างทนจุ่มลงใน
นําร้ อนแทบลวกมือลูบไล้ ไปตามแผ่นหลังจวินเยวียเฉิน
รวบรวมลมปราณทีแตกซ่านกลับเข้ าสูเ่ ส้ นลมปราณ

ขณะนันนําในอ่างทีร้ อนจัดก็คอ่ ย ๆ เกิดการเปลียน

แปลง กําไลข้ อมือโบราณทีอวินชิงสวมไว้ เปล่งแสงเรื อ
26
เรื องออกมา ค่อย ๆ เลือนไหลจากมืออวินชิงเข้ าสูร่ ่าง
กายของจวินเยวียเฉิน

จวินเยวียเฉินรู้สกึ ได้ วา่ ร่างกายร้ อนระอุแทบจะทนไม่

ไหวราวกับถูกเผาไหม้ ด้วยไฟ ลมปราณทีแตกซ่านพล่าน
เหมือนจะดันเส้ นลมปราณออกมาจนแตก เขาพยายาม
ควบคุมปราณไว้ อย่างสุดความสามารถ ด้ วยการกดมัน
ให้ เข้ าสูเ่ ส้ นลมปราณเพือให้ ไปรวมกันทีจุดตันเถียน แต่
เสียดายทีสองสามวันก่อน ปราณของเขาเสียหายอย่าง
หนัก ซําเขาเองยังฝื นเดินกําลังภายในจนทําให้ เส้ นลม
ปราณได้ รับบาดเจ็บ บวกกับเมือวานซืนเขาฝื นเดินกําลัง
ภายในทังทีเส้ นลมปราณได้ รับบาดเจ็บอย่างมากแล้ ว
เพือจะปลอบประโลมอวินชิง เป็ นเหตุให้ ร่างกายของเขา
เองได้ รับบาดเจ็บสาหัสซําแล้ วซําเล่าจนกลายเป็ น

27
เหมือนหิมะทีทับถมลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน !

หากได้ พกั ฟื นดีแล้ วก็คงไม่เป็ นอะไรมาก แต่เขากลับใช้

นํายาเพือเร่งให้ ตวั เองหายโดยเร็ว แต่ร่างกายของเขา
เวลานีกลับไม่อาจใช้ ปราณทีปั นป่ วนนีทําอะไรได้ เลย !

เห็นได้ ชดั ว่าเส้ นเลือดของจวินเยวียเฉินปูดโปนจนแทบ

จะสะกดไว้ ไม่อยูแ่ ล้ ว หนําซําเวลานีนํายาในอ่างนํายัง
คงไหลเข้ าสูร่ ่างกายจวินเยวียเฉินไม่หยุด หากควบคุม
ปราณไม่ได้ อีกสักพักร่างจะต้ องระเบิดจนตาย

28
สติสมั ปชัญญะของจวินเยวียเฉินเริ มทีจะเฉือยเนือยลง
เรื อย ๆ เขาได้ แต่ยมขื
ิ นในใจ ดูแล้ ววันนีคงไม่อาจผ่าน
ด่านนีได้ แต่เขาไม่นกึ เสียใจเลย เพียงแต่เมือคิดถึงอวิน
ชิงและใบหน้ าเล็ก ๆ ของเอ้ าเฉินก็ไม่อาจปล่อยวางได้
แต่ก็ยงั ดีทีนางไม่ร้ ูวา่ เขาอยูท่ ีใด เมือเป็ นอย่างนี ต่อให้
เขาไม่อยูแ่ ล้ ว ก็คงไม่อาจกระทบกระเทือนจิตใจของนาง
สักเท่าไรกระมัง ต่อหน้ าจวินเยวียเฉินเหมือนมีภาพใบ
หน้ าของเอ้ าเฉินและอวินชิงลอยผุดขึนมาเรื อย ๆ ช่วยดึง
สติสมั ปชัญญะของเขาทีกําลังจะหลุดลอยให้ กลับมา
เป็ นการกระตุ้นเตือนว่าเขาจะยอมแพ้ ไม่ได้ แต่พลังนัน
กล้ าแข็งมาก จนเขาทําได้ เพียงรับรู้วา่ มันกําลังกัดกร่อน
ทําลายล้ างอยูภ่ ายในร่างกายของเขา !

29
ทันใดนันเองก็มีกระแสความเย็นส่งมายังแผ่นหลังของ
เขา ราวกับกระแสอันเยือกเย็นนันแทรกเข้ าไปในร่างที
กําลังเดือดพล่าน จวินเยวียเฉินตกตะลึง แล้ วรับรู้ได้
ทุกรายละเอียดว่ากระแสเย็นนันท่องไปในทิศทางใด
รู้สกึ ได้ วา่ มีพลังหนึงกําลังสะกดปราณทีกําลังพลุง่ พล่าน
ในกายเขาจนแทบระเบิดอยูร่ อมร่อ ปราณทีกําลังบ่อน
ทําลายร่างของเขาจึงค่อย ๆ เคลือนไปตามเส้ นลม
ปราณภายใต้ การผลักดันของพลังนัน ทุกทีทีมันแล่น
ผ่านราวกับว่ามีกระแสอุน่ ห่อหุ้มเส้ นเลือดทีเสียหายของ
เขาไว้ จนค่อย ๆ ฟื นตัวดีขนึ สุดท้ ายก็แล่นไปถึงจุดตัน
เถียนแล้ วกลับเข้ าสูภ่ าวะสงบ

เมืออวินชิงทําการแทงเข็มเสร็จแล้ วก็เหลือบไปมองสี
หน้ าอ่อนล้ าของจวินเยวียเฉิน มีแววเหมือนว่าเขาจะ

30
ยอมแพ้ โดยเฉพาะรอยยิมทีมุมปากนันราวกับเป็ นรอย
ยิมขืนของคนทีกําลังเยาะเย้ ยตัวเอง ทุกสีหน้ านันเหมือน
เป็ นการประกาศว่าจวินเยวียเฉินทนรับจนถึงขีดสุดแล้ ว
ในใจของอวินชิงสันสะท้ านหวันไหว เขายอมแพ้ เสียแล้ ว
หรื อ ! คิดพลางหันไปมอง ก็เห็นเส้ นเลือดทัวร่างจวินเย
วียเฉินปูดโปนขึนราวกับมีไส้ เดือนไต่ไปทัวทังตัว อวิน
ชิงอดไม่ไหวจนต้ องตะโกนขึนข้ างหูจวินเยวียเฉิน “เจ้ า
จะยอมแพ้ แล้ วหรื อ ! เจอด่านทียากเข้ าหน่อยเจ้ าก็ข้าม
ไม่ไหวจนจะยอมแพ้ เสียแล้ ว ! เจ้ าบอกเองไม่ใช่หรื อว่า
จะไปเยียกัวเป็ นเพือนข้ า ท่านหวังเจ้ าสําราญผู้มีเกียรติ
สูงส่ง เจ้ าพูดแล้ วจะคืนคําได้ อย่างไร !”

กระแสอุน่ อันสดชืนค่อย ๆ แล่นไปทัวร่างของจวินเยวีย

เฉิน ช่วยฟื นฟูอาการบาดเจ็บให้ เขาอย่างช้ า ๆ และฉุด

31
รังสติทีกําลังจะหลุดลอยของเขาให้ กลับมา ขณะทีกําลัง
จะหมดสติอยูน่ นั เขาก็ร้ ูสกึ เหมือนว่าได้ ยินเสียงสาวน้ อย
คนนัน นําเสียงนันเข้ มแข็งราวกับวีรสตรี เหมือนดังแต่
ก่อน แม้ คําพูดไม่คอ่ ยน่าฟั งเท่าไหร่ แต่ยามนีเมือได้ ฟัง
กลับช่างไพเราะราวกับเสียงสวรรค์ แต่จะเป็ นไปได้ อย่าง
ไรกัน นางจะมาได้ อย่างไร นางไม่ร้ ูสกั หน่อยว่าเขาบาด
เจ็บ ตอนนีนางน่าจะอยูข่ ้ างกายเจ้ าเด็กน้ อยคนนัน
มากกว่า ! พอคิดถึงใบหน้ าเล็ก ๆ นัน ภายในใจเขาก็
บังเกิดความรู้สกึ อันอ่อนโยน มุมปากจึงหยักขึนเป็ นรอย
ยิม

“ถ้ าเจ้ ากล้ าตาย ข้ าจะไม่ปล่อยเจ้ าแน่ ต่อให้ ต้องตามไป

ถึงปรโลก ข้ าก็จะตามไปจับตัวเจ้ ามาให้ จงได้ !”

32
นันปะไร ! เป็ นเสียงนางแน่นอน ! ยังมีเสียงตะคอกอัน
เกรี ยวกราดดังแว่วมาทีข้ างหู สติทีกําลังจะเลือนไปของ
จวินเยวียเฉินกลับแจ่มชัดขึนมา เป็ นนางจริ ง ๆ ! เป็ น
สาวน้ อยคนนันจริ ง ๆ ใจของเขาโลดเต้ นไปด้ วยความ
ยินดีเหมือนนกน้ อย แต่พอได้ ยินประโยคสุดท้ าย เขาก็
อดจะหวาดกลัวไม่ได้

“ถ้ าเป็ นลูกผู้ชายก็อดทนต่ออีกหน่อยสิ อย่าทําตัว

อ่อนแออย่างกับพวกสวะอย่างนี !”

33
ตามมาด้ วยตะคอกอย่างโกรธเกรี ยว มุมปากของจวินเย
วียเฉินกระตุก แม้ จะหลับตาก็ยงั รับรู้ได้ วา่ นางจะทําท่า
ทําทางอย่างไร คงกําลังขบเขียวเคียวฟั น ถลึงตามอง
ด้ วยความโกรธอยูเ่ ป็ นแน่ แม้ สงที
ิ นางพูดจะไม่น่าฟั งเอา
เสียเลย แต่เขาก็ฟังออกว่าในนันเต็มเปี ยมไปด้ วยความ
ห่วงใย ! สิงนีทําให้ ใจของเขาตืนเต้ นราวกับนกน้ อย เขา
จะยอมแพ้ ได้ อย่างไร เมือก่อนไม่ยอม บัดนียิงไม่ยอม !
รับรู้ไว้ วา่ พลังนันยังแล่นอยูภ่ ายในกาย จวินเยวียเฉินนึก
ยินดี เขารวบรวมความคิดทีกําลังจะแตกซ่าน ค่อย ๆ นํา
ปราณหมุนเวียนไปทัวร่างตามพลังนันไปหนึงรอบ แล้ ว
สุดท้ ายจึงนํากลับไปทีจุดตันเถียน

เมือรับรู้ได้ วา่ จวินเยวียเฉินฟื นคืนสติแล้ ว อวินชิงก็โล่งใจ

ขึน ค่อย ๆ ดึงมือทีร้ อนจนพองออก แล้ วถอยไปยืนเงียบ

34
ๆ อยูข่ ้ าง ๆ รอให้ จวินเยวียเฉินเดินลมปราณจนจบ นาง
ทําได้ เพียงแค่เปิ ดเส้ นลมปราณทีติดขัดของจวินเยวีย
เฉินให้ เดินได้ คล่องเท่านัน ทีเหลือนันจวินเยวียเฉินคง
ต้ องพึงพาตัวเอง

ชิวมูไ่ ป๋ เบิกตาโตครังแล้ วครังเล่า ไม่อยากจะเชือในสิงที

ได้ เห็น เขามองประเมินอวินชิงนานครู่ใหญ่ราวกับไม่
อาจเรี ยกสติกลับมา อาการของจวินเยวียเฉินสาหัสออก
ปานนัน นางสามารถคลีคลายลงได้ ด้วยวิธีนีเองหรื อ เขา
ย่อมรู้ดียิงกว่าใครว่าอาการของจวินเยวียเฉินเมือครู่นี
อันตรายมากเพียงใด ! เหตุทีเขาไม่กล้ าบุม่ บ่ามทําอะไร
ลงไปก็เพราะรู้วา่ อาการของจวินเยวียเฉินนันไม่อาจให้
สิงภายนอกเข้ าไปรบกวนได้ แต่นางไม่เพียงแตะต้ องตัว
เขา ยังทําให้ สถานการณ์อนั ตรายทีว่านีบรรเทาลงได้

35
ด้ วย ไม่น่าเชือ ไม่น่าเชือเลยสักนิด !

นางทําได้ อย่างไรกัน !

ในห้ องเงียบกริ บ ไร้ ส้ มุ เสียงใดใด เวลาเคลือนคล้ อยไป

เรื อย ๆ

สีหน้ าจวินเยวียเฉินค่อย ๆ กลับมาเป็ นปกติ ไอหมอกที

คละคลุ้งในห้ องเริ มจางลง ผิวขาวราวหยกเนือดีเรี ยบลืน
ดุจผืนแพร ผมลีบเปี ยกติดหน้ าผากล้ อมกรอบใบหน้ าที
36
หล่อเหลาดังวาด ดวงตาทังคูค่ อ่ ย ๆ ลืมขึนอย่างสะลึม
สะลือ ขนตางอนยาวสันไหวน้ อย ๆ กะพริ บเหมือนปี ก
ผีเสือโบยบิน แล้ วเขาก็ลืมตาขึน เผยให้ เห็นดวงตาอัน
แวววาว ชัวขณะทีลืมตาขึนนัน ดวงตาเยือกเย็นราวกับ
ลูกแก้ วระยิบระยับวับวาวทีดูราวกับประกอบขึนด้ วย
แก้ วหลากสีสนั ค่อย ๆ หันมา สายตาทอดมองไปยังเรื อน
ร่างงามสง่าอันเยือกเย็นทียืนอยูใ่ นห้ อง ดวงตาระยิบ
ระยับนันมีรอยยิมวาบขึนจาง ๆ ดูช่างอบอุน่ งดงาม รอย
ยิมนีงดงามยิงนักจนทุกสีสนั ในโลกนีดูพร่าเลือน งดงาม
จนแม้ แต่จนั ทรายังต้ องอับแสง !

37
ตอนที 63 การค้ นพบทีไม่ คาดฝั น

อวินชิงตืนตะลึง ดวงตาคูน่ น......!

ั จวินเยวียเฉินกะพริ บ
ตาแล้ วหันไปมองสีหน้ าตกตะลึงของอวินชิง รอยยิมใน
ดวงตาก็ยิงลําลึก ในใจรู้สกึ รื นเริ งจนต้ องหัวเราะออกมา
พร้ อมกับรอยยิมทีงดงามราวกับบุปผา

1
ชิวมูไ่ ป๋ รี บก้ าวเข้ าไปหาจวินเยวียเฉิน มือหนึงคว้ าข้ อมือ
จวินเยวียเฉินไว้ นิวเรี ยวยาวจับจังหวะชีพจรของเขา
จังหวะชีพจรนันเข้ มแข็งมีพลัง มันคงและสมําเสมอ
ชีพจรทีพลุง่ พล่านราวกับกระแสคลืนคลังก่อนหน้ านี
ยามนีกลับสงบราบเรี ยบราวกับสายนําไหล อบอุน่ และ
สงบ สีหน้ าของชิวมูไ่ ป๋ ทังตกใจทังยินดี เดียวก็นิวหน้ า
สงสัย เดียวก็ยมร่
ิ าเหมือนคนโง่ เดียวก็ทําเหมือนไม่
อยากจะเชือ เดียวก็มีสีหน้ าเข้ าใจและโล่งอก แต่ละสี
หน้ านันหลากหลายแตกต่างกันไป

ตรงกันข้ ามกับจวินเยวียเฉินทีมองไปยังอวินชิงอย่าง
เงียบ ๆ พร้ อมรอยยิมทีปรากฏขึนน้ อย ๆ

2
“ไม่เป็ นอะไรแล้ ว ! ไม่เป็ นอะไรแล้ วจริ ง ๆ ! ช่างดีเหลือ
เกิน !” สีหน้ าของชิวมูไ่ ป๋ เต็มไปด้ วยความยินดีและ
ตืนเต้ น ท่าทางโลดเต้ นราวกับเสียสติไปแล้ ว

ครู่หนึง ราวกับนึกขึนมาได้ เขาจึงเดินอย่างร่าเริ งไปยืน

ต่อหน้ าอวินชิงแล้ วพูดขึนว่า “แม่นางมูห่ รง รี บบอกข้ า
มาเถอะ เจ้ าทําได้ อย่างไร เจ้ าทําให้ ปราณทีพลุง่ พล่าน
สงบลงได้ อย่างไรกัน”

สายตาทีอวินชิงมองไปยังจวินเยวียเฉินจึงหันกลับมา
นางมองดูชิวมูไ่ ป๋ ทีกําลังตืนเต้ นด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย “ข้ า
ออกไปรอพวกเจ้ าข้ างนอกก่อนก็แล้ วกัน !”

3
อ้ าว ชิวมูไ่ ป๋ รู้สกึ งุนงง จะไปก็ไปเสียอย่างนัน แล้ วทีเขา
ถามนางเล่า......จากนันก็หนั ไปเห็นคนทียังคงแช่อยูใ่ น
อ่างอาบนํา ทันใดนันชิวมูไ่ ป๋ ตบหน้ าผาก พูดขึนอย่าง
คนทีเพิงนึกขึนได้ วา่ “ดูความจําข้ าสิ ลืมเรื องนีได้ อย่าง
ไร” แล้ วจึงเดินไปหาจวินเยวียเฉิน

อวินชิงเดินออกมาข้ างนอกไปนังลงทีด้ านหน้ าโต๊ ะ นาง

ริ นนําให้ ตวั เอง ยกดืมจนหมด แล้ วก็รินให้ ตวั เองใหม่อีก
แก้ วหนึง พลางนังรอให้ คนทีอยูใ่ นห้ องออกมา

4
ผ่านไปครู่หนึง จวินเยวียเฉินในชุดยาวสีขาวกระจ่าง ร่าง
สูงโปร่ง ผมเงางามทีไม่ได้ มวยหรื อมัดรวบหากปล่อย
สยายไว้ ด้านหลังยิงดูแล้ วมีเสน่ห์น่ามอง ค่อย ๆ เดิน
ออกมาจากด้ านหลังฉากกัน ตามมาด้ วยชิวมูไ่ ป๋ ผู้มีสี
หน้ าบูดบึง

จวินเยวียเฉินเดินไปนังทีข้ างโต๊ ะ เขายกกาขึนริ นเติมนํา

ใส่ถ้วยของอวินชิง แล้ วริ นให้ ตวั เองกับชิวมูไ่ ป๋ คนละถ้ วย
ดวงตาของชิวมูไ่ ป๋ ทีใช้ มองอวินชิงมีแววตัดพ้ ออยูใ่ นนัน

มุมปากของอวินชิงหยักขึนเป็ นรอยยิมน้ อย ๆ นาง

เหลือบมองชิวมูไ่ ป๋ สายตาของอีกฝ่ ายเห็นได้ ชดั ว่ากําลัง
ไม่พอใจแต่ไม่กล้ าพูดออกมา อวินชิงย่อมรู้ดีวา่ ทําไมสี
5
หน้ าของเขาจึงเป็ นเช่นนี นางหันไปมองจวินเยวียเฉิน
ด้ วยแววตาเจิดจ้ าแล้ วพูดว่า “ข้ ารู้เรื องหมดแล้ ว อย่า
โทษเขาเลย ข้ าให้ เขาเป็ นคนพามาเอง”

ได้ ยินดังนัน ดวงตาดําขลับของชิวมูไ่ ป๋ ก็พลันสดใสขึนมา

เขาหันไปยิมให้ อวินชิง

จวินเยวียเฉินมีหรื อจะไม่ร้ ูความหมายของอวินชิง เดิมที

เขาไม่อยากให้ นางต้ องเป็ นกังวล ทังไม่อยากให้ นางต้ อง
แบกรับความรู้สกึ ใด ๆ อีก เพราะเขารู้วา่ นางเป็ นหญิงที
แยกแยะบุญคุณความแค้ นชัดเจน และเห็นค่าความมี

6
นําใจและคุณธรรม

เขายิมให้ นางทันใดแล้ วตอบว่า “ข้ าเข้ าใจ” ผ่านไปครู่

หนึงก็พดู ต่อ “เอ้ าเฉินเป็ นอย่างไรบ้ าง” นําเสียงทุ้มตําทัง
อบอุน่ อ่อนโยนและน่าฟั ง

“เอ้ าเฉินไม่เป็ นอะไรแล้ ว เพียงแต่ยงั หลับอยูไ่ ม่ได้ สติ

ทุกอย่างเป็ นปกติดี ลําบากท่านหมอเทวดาชิวแล้ ว”

จวินเยวียเฉินเหลือบมองชิวมูไ่ ป๋ ชัวครู่หนึง ในดวงตา

ของเขามีแววแห่งความเข้ าใจอยูใ่ นนัน ชิวมูไ่ ป๋ เบือน
หน้ าไปจึงไม่ทนั ได้ เห็นสายตาของจวินเยวียเฉิน “ไม่เป็ น
อะไรก็ดีแล้ ว วันนีขอบคุณอวินเอ๋อร์ ทียืนมือมาช่วยเหลือ

7
ข้ าซาบซึงใจยิงนัก”

“หวังเจ้ าสําราญไม่ต้องเกรงใจ การบาดเจ็บครังนีเดิมทีก็

เป็ นเพราะอวินชิงสองแม่ลกู ไม่วา่ ในแง่ของความรู้สกึ
หรื อเหตุผล อวินชิงต่างหากทีควรจะขอบคุณหวังเจ้ า
สําราญ” เมืออวินชิงเพิงพูดจบ จวินเยวียเฉินก็พดู ขึน
อย่างทันควัน “ข้ าเคยบอกแล้ ว ว่าไม่ต้องเกรงใจข้ า
หรอก !” อวินชิงอึงไป นีเป็ นครังทีสองแล้ วทีนางได้ ยิน
ประโยคนีจากปากของเขา ทําไมกันนะ อวินชิงจึงก้ ม
หน้ าลงอย่างไม่เข้ าใจ แล้ วไม่พดู อะไรอีก

จวินเยวียเฉินก็ไม่วา่ กระไร เขาเพียงแต่ยกถ้ วยขึนจิบ

8
“แม่นางมูห่ รง บอกข้ าทีเถิด เจ้ าทําได้ อย่างไรกัน” สอง
ตาของชิวมูไ่ ป๋ ดูแวววาว เต็มไปด้ วยประกายแห่งความ
ตืนเต้ น “อีกอย่าง สิงทีเจ้ าทําเรี ยกว่าวิชาอะไร เจ้ ามี
ความรู้ทางแพทย์ด้วยหรื อ” ทังยังมีความรู้ทางแพทย์
เหนือกว่าเขาเสียอีก เรื องพิษหลีซงั คราวก่อน อย่าบอก
นะว่านาง... ถ้ าเช่นนันเขายิงพลาดโอกาสไม่ได้ จะต้ อง
ขอคําชีแนะจากนางสักหน่อยแล้ ว ! ชิวมูไ่ ป๋ ตกลงใจกับ
ตัวเอง ตังใจไว้ แล้ วว่าจะต้ องหาต้ นสายปลายเหตุของ
เรื องนีให้ กระจ่างชัด

ชิวมูไ่ ป๋ เองในฐานะเป็ นหมอเทวดา มีทงด้

ั านดีและด้ าน
ร้ าย จะช่วยคนก็แล้ วแต่ความพึงพอใจ การได้ พบกับจวิ
นเยวียเฉินเป็ นเพียงแค่เรื องบังเอิญเท่านัน ตลอดชีวิตไม่

9
ได้ มีความสนใจอะไรเป็ นพิเศษ มีเพียงเรื องวิชาแพทย์ที
เขาแสวงหาความรู้อย่างคลังไคล้ ชืนชอบการคิดค้ นวิธี
พิชิตโรคทีร้ ายแรงและหายาก ดังนันเมือได้ พบว่าเอ้ า
เฉินถูกพิษหลีซงั จึงทําให้ เขากระตือรื อร้ นอย่างมาก พิษ
หลีซงั นันร้ ายแรงยิงนัก เขาอยากจะแสวงหาความรู้และ
ค้ นคว้ าหาวิธีวินิจฉัย พิษหลีซงั หายสาบสูญไปจากยุทธ
ภพถึงยีสิบกว่าปี จนกลายเป็ นของหายาก ทําให้ เขาออก
จะรู้สกึ เสียดายอยูบ่ ้ าง แต่คิดไม่ถงึ ว่ามาจวินกัวคราวนี
เขาจะโชคดีได้ พบกับหลีซงั เรื องนีทําให้ เขารู้สกึ ทังตืน
ตระหนกและตืนเต้ นในเวลาเดียวกันอย่างน่าประหลาด
! พิษหลีซงั ทีเดิมทีต้องกําเริ บขึนกลับถูกสะกดไว้ ได้ ! เขา
คิดทบทวนเป็ นร้ อยรอบก็ไม่เข้ าใจ สุดท้ ายก็ได้ ข้อสรุป
เรื องนีเป็ นไปได้ วา่ นางต้ องแอบทําอะไรบางอย่างเป็ นแน่
! บวกกับคราวนีเขาได้ เห็นนางฝั งเข็มให้ จวินเยวียเฉิน
กับมือ วิธีการทีทําดูชําชองและแปลกประหลาดเช่นนี
10
เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย แต่นางกลับใช้ วิธีเหล่านันช่วย
สะกดปราณในตัวของจวินเยวียเฉินไว้ ได้ จึงแน่ใจว่านาง
จะต้ องมีวิชาแพทย์ขนสู
ั งทีซ่อนเร้ นไว้ ไม่เปิ ดเผย !

อวินชิงเหลือบมองชิวมูไ่ ป๋ แล้ วพูดขึนเรี ยบๆ “ท่านหมอชิ

วยกย่องเกินไปแล้ ว อวินชิงไม่ร้ ูเรื องการแพทย์เลย”

ได้ ยินดังนันชิวมูไ่ ป๋ ก็ตกตะลึง สายตาเหมือนไม่อยากจะ

เชือ จะเป็ นไปได้ อย่างไรกัน ก็เขาเห็นนางฝั งเข็มกับตา
ตัวเอง อีกทังนางยัง......

11
จวินเยวียเฉินเงยหน้ าขึนมอง เวลานันเขารู้สกึ ว่ามีพลัง
ประหลาดแทรกเข้ ามาสูเ่ ส้ นลมปราณพิเศษทังแปด กด
ข่มบังคับปราณทีกําลังพลุง่ พล่านในตัวเขาไว้ พลังทีว่า
นันอ่อนโยนทว่าแข็งแกร่ง หรื อว่ามันจะเป็ น......สายตาที
จับจ้ องใบหน้ าอวินชิงค่อย ๆ เลือนลงไปยังมือของนาง
แล้ วเขาก็ต้องชะงัก นึกฉุนโกรธขึนมาทันที ฉับพลันก็ยืน
มือออกไปคว้ ามือน้ อยของอวินชิงทีถูกลวกจนพองแดง
ซึงนางพยายามทีจะซ่อนไว้

อวินชิงรู้สกึ ได้ วา่ สายตาของจวินเยวียเฉินหยุดลงทีมือ

ของนาง จึงแอบดึงชายแขนเสือลงอย่างเงียบ ๆ ปิ ดบัง
มือข้ างนันทีพองจนแดงกํา แต่ทว่าจวินเยวียเฉินกลับ
คว้ าจับข้ อมือของนางไว้ อวินชิงพยายามจะดึงมือกลับ

12
แต่อย่างไรก็ดงึ ไม่หลุดจึงต้ องปล่อยเลยตามเลย

ขนตางอนยาวของจวินเยวียเฉินหลุบลงพลางกะพริ บถี
ๆ เหมือนกับปี กผีเสือขยับบิน เปลือกตาทีหลุบลงบดบัง
ประกายตาทีระยิบระยับ ผู้อืนจึงไม่อาจล่วงรู้อารมณ์
ของเขาได้ แม้ ทา่ ทางของเขาจะดูเฉย ๆ แต่อวินชิงสัมผัส
ได้ ถงึ กระไอของความโกรธ เขากําลังโกรธนางหรื อนี !
คิดได้ เช่นนันจึงดึงมือกลับอีกครังแล้ วพูดด้ วยนําเสียง
ราบเรี ยบ “แค่บาดเจ็บเล็กน้ อย ไม่เป็ นไรหรอก”

แววตาชิวมูไ่ ป๋ ชะงักกึก เขารู้สกึ ประหลาดใจ แผลลวก

สาหัสขนาดนี แต่สีหน้ าของนางกลับไม่ผิดแปลกไปแม้
แต่น้อย ยังคงพูดคุยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึน ! เมือครู่
13
เขาไม่ทนั สังเกตเห็นด้ วยซําว่านางได้ รับบาดเจ็บ ! นี
มัน...เขาลอบหันไปมองสีหน้ าของจวินเยวีเฉิน สีหน้ าเขา
ดูเครี ยดขรึมลงจริ ง ๆ จึงรี บล้ วงเอาขวดยาใบหนึง
จากอกเสือยืนส่งให้ ด้วยมือทีสันเทา

จวินเยวียเฉินไม่วา่ อะไร เพียงแต่ยืนมือไปรับขวดยา

เคลือบสีขาวจากมือชิวมูไ่ ป๋ กุมมือน้ อย ๆ ของอวินชิงไว้
ค่อย ๆ บรรจงทายานันให้ นางอย่างเบามือ ท่าทางอ่อน
โยนเต็มไปด้ วยความห่วงหาอาทร “คราวหลังอย่าทําให้
ตัวเองต้ องบาดเจ็บอย่างนีอีก !”

อวินชิงตกใจ นางเงยหน้ าขึนมองจวินเยวีเฉินด้ วยสาย

ตาเคลือบแคลง ทําไมถ้ อยคําของเขามักจะทําให้ นาง
14
รู้สกึ คุ้นเคยยิงนัก อยู่ ๆ จวินเยวียเฉินก็ทายาให้ นางโดย
ทีไม่ถามความสมัครใจ ด้ วยท่าทางใส่ใจและอ่อนโยน
เมือเปิ ดขวดยาออกกลินอันคุ้นเคยก็โชยมาเข้ าจมูก ยาที
อวินเชียนเช่อทิงไว้ ในนางตอนทีอยูบ่ นเขาก็มีกลินเดียว
กัน ! พอทายาเรี ยบร้ อยแล้ ว นางก็ร้ ูสกึ เย็นวาบขึนมา
ความแสบร้ อนค่อย ๆ บรรเทาลง รู้สกึ เย็นสบาย
อย่างบอกไม่ถกู อวินชิงนิวหน้ าสงสัย จ้ องมองขวดยา
ในมือจวินเยวียเฉินอย่างเหม่อลอย

“ทนเจ็บหน่อยนะ อีกเดียวก็จะดีขนึ !”

อวินชิงเงยหน้ าขึนมอง แววตาเจิดจ้ าแจ่มใส “เจ้ าบาด

เจ็บก็เพราะเราสองแม่ลกู ข้ าติดค้ างเจ้ า ไม่วา่ จะในแง่
ความรู้สกึ หรื อเหตุผล ข้ าก็ไม่ควรนิงดูดาย”
15
มือทีกําลังทายาให้ นางชะงักไปครู่หนึง แล้ วค่อย ๆ
ทายาต่อจนเสร็จ เขาเงยหน้ าขึนมองอวินชิง ดวงตาดํา
ขลับราวกับมีหมอกมัวเข้ าปกคลุม แต่สดุ ท้ ายหมอกนันก็
สลายหายไป มีแสงสว่างอันอบอุน่ เข้ ามาแทน เขาลอบ
ถอนหายใจหลายครังเสียงเบาจนแทบไม่ได้ ยิน “สรุปก็
คือ ต่อไปห้ ามทําให้ ตวั เองบาดเจ็บอย่างนีอีกก็แล้ วกัน”

อวินชิงพยักหน้ า ใครเขาชอบทําให้ ตวั เองบาดเจ็บกันล่ะ

จวินเยวียเฉินดึงมือของตนกลับ แล้ วริ นนําให้ อวินชิงจน

เต็มถ้ วย เงยหน้ าขึนยิมให้ นางน้ อย ๆ “ในเมือทุกอย่าง
เตรี ยมไว้ พร้ อมแล้ ว งันพรุ่งนีเราออกเดินทางไปเยียกัว

16
กันเถอะ !”

อวินชิงมองดูจวินเยวียเฉินอย่างพินิจพิเคราะห์ ก็เห็น
ดวงตาเยือกเย็นนันทอประกายวาบ ในนันมีแต่ความ
จริ งใจ “หวังเจ้ าสําราญอยูร่ ักษาตัวทีนีให้ ดีเถิด การเดิน
ทางไปเยียกัวนัน คงไม่ขอรบกวนหวังเจ้ าสําราญให้
ลําบาก...”

“เรื องทีข้ ารับปากไว้ แล้ วจะกลับคําได้ อย่างไร หากข้ าไม่

ไป มิต้องถูกครหาหรื อว่าเป็ นคนชอบกลับคํา !”

อวินชิงเลิกคิว นางรู้วา่ จวินเยวียเฉินใช้ คําพูดมาห้ ามไม่

ให้ นางเถียงต่อ แสดงว่าเมือครู่นีทีนางพูด คนผู้นีล้ วนได้

17
ยินหมดทุกอย่าง “แต่อาการบาดเจ็บของหวังเจ้ า
สําราญ...”

“ข้ าไม่เป็ นอะไรมากแล้ ว อาการเล็ก ๆ น้ อย ๆ ทีเหลือ ก็

ค่อย ๆ รักษาไประหว่างทางก็ได้ ” จวินเยวียเฉินตัดบทสิง
ทีนางกําลังจะพูดด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย

อวินชิงพยักหน้ า “ในเมือเป็ นเช่นนี เราก็ออกเดินทาง

พรุ่งนีเลย !” อวินชิงเองก็ร้อนใจเหมือนมีไฟมาสุมทรวง
ล่าช้ าไปอีกวันก็เท่ากับเอ้ าเฉินต้ องเสียงมากขึนอีกขัน
เมือเห็นว่าจวินเยวียเฉินยืนกรานจะไป นางก็ไม่แย้ ง
อะไรอีก “ถ้ าเช่นนันข้ าขอตัวก่อน !”

18
เมือชิวมูไ่ ป๋ เห็นนางลุกขึนเตรี ยมทีจะจากไป ก็รีบออก
ปากรังไว้ ด้วยนําเสียงร้ อนรน “แม่นางมูห่ รงคอย
ประเดียวก่อน ข้ ายังมีเรื องจะขอให้ แม่นางช่วยชีแนะ !”

อวินชิงหันไปมองชิวมูไ่ ป๋ เห็นเขาทําหน้ ายุง่ ก็อดทีจะขํา

ไม่ได้ ใครๆ ล้ วนเห็นว่าเขาเป็ นคนอารมณ์แปรปรวน ไม่
ใคร่ชอบผูกมิตรกับใคร แต่โดยเนือแท้ แล้ วนันเขาเป็ นคน
จริ งใจไม่ปิดบัง ทุกสิงล้ วนแสดงออกมาทางสีหน้ า คํา
ถามทีชิวมูไ่ ป๋ อยากจะถามนัน อวินชิงพอจะเดาได้ คร่าว
ๆ จึงเลิกคิวเป็ นเชิงให้ ชิวมูไ่ ป๋ พูดต่อ

“คือว่า วิชาแพทย์ของแม่นางมูห่ รงสูงส่ง น่านับถือยิงนัก

มูไ่ ป๋ ขอแม่นางมูห่ รงโปรดชีแนะสักหน่อย หากเป็ นดังนี
มูไ่ ป๋ จะสํานึกในพระคุณเป็ นอย่างยิง” ชิวมูไ่ ป๋ คิดตรองดู
19
รู้สกึ ว่าแม่นางอวินชิงผู้นีไม่อาจบีบบังคับได้ หากขอร้ อง
ดี ๆ ไม่แน่นางอาจจะยอมบอก

อวินชิงอดขําไม่ได้ คนคนนีทําไมถึงปั กใจเชือนักว่านางมี

วิชาการแพทย์สงู ส่ง “ท่านหมอเทวดาชิวยกย่องอวินชิง
เกินไปแล้ ว อวินชิงไม่ร้ ูวิชาแพทย์แม้ แต่น้อย เกรงว่าคง
ต้ องทําให้ ทา่ นหมอผิดหวังแล้ ว”

“แต่เห็นได้ ชดั ว่าพิษหลีซงั ถูกสะกดไว้ ได้ ......”

“ทังหมดนีต้ องขอบคุณวิชาแพทย์อนั มหัศจรรย์ของท่าน

หมอชิว อวินชิงขอขอบคุณท่านหมอเทวดาชิวอีกครัง !”
ไม่รอให้ ชิวมูไ่ ป๋ พูดจบ นางก็ตดั บทเขาขึนทันที แม้ จะไม่

20
ได้ รําคาญความกระหายอยากแสวงหาความรู้ของเขา
แต่นางไม่อาจตอบคําถามของเขาได้ จริ ง ๆ

หัวคิวของชิวมูไ่ ป๋ ขมวดมุน่ คิดตรองอยูน่ าน พูดกับตัว

เอง “ไม่น่าเป็ นไปได้ ข้ าไม่น่าจะเข้ าใจผิด พิษหลีซงั ถูก
พลังลึกลับบางอย่างสะกดไว้ จริ ง ๆ เหมือนกับสิงทีเกิด
ขึนเมือครู่เลย น่าแปลกนัก...”

อวินชิงมองท่าทางของชิวมูไ่ ป๋ แล้ วก็ขําขึนอีกครัง เขา

ช่างเป็ นหมอทีงีเง่าจริ ง ! จวินเยวียเฉินได้ ยินเข้ าก็สะกิด
ใจ แววตาของเขาดูหม่นลง ท่าทางเหมือนจมอยูใ่ นห้ วง
คิด

21
อวินชิงหันไปจะบอกลาจวินเยวียเฉิน แต่กลับเห็นหัวคิว
เขาขมวดมุน่ ท่าทางเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก็อด
ทีจะแปลกใจไม่ได้ ทําไมทังสองคนถึงได้ มีสีหน้ าเช่นนี
กันนะ

ดวงตาของจวินเยวียเฉินดูลาลึ
ํ ก เหลือบมองกําไล
โบราณทีอวินชิงสวมไว้ ครู่หนึง เขาแน่ใจว่าพลังทีชิวมูไ่ ป๋
พูดถึงนันมันแผ่ออกมาจากกําไลวงนันแน่ ส่วนเหตุผล
เป็ นเช่นไรแน่ เขาก็ไม่อาจรู้ได้ แต่แน่ใจได้ วา่ ต้ องเกียว
ข้ องกับกําไลวงนันอย่างแน่นอน ทีเขาให้ ชิวมูไ่ ป๋ จีจุด
อวินชิงจนหมดสติไปตอนแรกนันก็เพราะรู้วา่ กําไล
22
โบราณนันมีฤทธิทีช่วยรักษาและฟื นฟูกําลังให้ หายดี
หลังจากนันสามวัน พิษในกายเอ้ าเฉินก็ถกู สะกดไว้ จริ ง
ๆ เมือเป็ นเช่นนีจึงเป็ นไปได้ วา่ พลังทีว่านีสามารถสะกด
การกําเริ บของพิษหลีซงั ได้ ! หากเป็ นไปตามทีว่ามา พิษ
หลีซงั ถูกสะกดและยืดเวลากําเริ บออกไปได้ ถ้ าเช่นนัน
ก็......

แววตาของจวินเยวีนเฉินหม่นมัว เขาตกใจกับความคิดที
ผุดขึนในใจ

“มีอะไรหรื อ” อวินชิวสังเกตเห็นแววหม่นทีวาบขึนครู่

23
หนึงแล้ วจางหายไปในดวงตาจวินเยวียเฉินก็อดทีจะ
หวันใจไม่ได้ จึงออกปากถามขึน

จวินเยวียเฉินมองอวินชิงด้ วยแววตาสับสน ในใจครุ่นคิด

อันทีจริ งนีก็เป็ นเพียงการคาดเดาของเขา อย่าบอกนาง
เลยจะดีกว่า นางจะได้ ไม่เป็ นกังวลไปมากกว่านี เขาไม่
อยากเห็นนางมีทา่ ทางเสมือนเทพแห่งการสังหารอันมืด
มิดอีก เขาจะสืบหาความจริ งให้ กระจ่างก่อน เมือตัดสิน
ใจอย่างเด็ดขาดแล้ ว ก็เอ่ยขึนอย่างเรี ยบ ๆ “หากพิษหลี
ซังถูกพลังลึกลับสะกดไว้ จริ ง ๆ ยังไงเสียก็ต้องนับว่าเป็ น
เรื องดี เจ้ ากลับไปเตรี ยมตัวให้ พร้ อมเถอะ พรุ่งนีเราจะ
ออกเดินทางกัน”

อวินชิงพยักหน้ า ยิมน้ อย ๆ แล้ วว่า “เจ้ าก็พกั ผ่อนบ้ าง

24
พรุ่งนีระหว่างออกเดินทางคงตรากตรํ าไม่น้อย คงไม่อาจ
จะได้ พกั สบาย ๆ แน่” จวินเยวียเฉินพยักหน้ ารับแล้ วยิม
ให้ อวินชิงหันหลังจากไป แววตาทอประกายเยือกเย็น

จวินเยวียเฉินเฝ้ามองดูอวินชิงเดินจากไป พลางลอบ
ถอนหายใจหลายครังเบาแทบไม่ได้ ยิน ขอให้ เป็ นเพียง
การทีเขาคิดมากเกินไปเท่านันด้ วยเถอะ

อวินชิงตรงกลับไปยังตําหนักชิงเยวีย ก่อนอืนนางต้ องไป

เยียมดูเอ้ าเฉินเสียก่อน จากนันจึงส่งคนไปแจ้ งไทเฮา

25
และจวินเยวียหานให้ ทรงทราบว่าพรุ่งนีนางจะออกเดิน
ทางแล้ ว อย่างไรเสียการเดินทางครังนีเฟิ งเซียงหรูก็จะ
เดินทางไปด้ วยและเป็ นการเดินทางกลับไปยังแคว้ นของ
เขา จึงต้ องแจ้ งให้ ทราบเพือจะได้ เตรี ยมตัว จากนันค่อย
กลับมาเฝ้าเอ้ าเฉิน

มูห่ รงเสียวเทียนทีได้ ทราบข่าวแล้ ว เขาก็ได้ มาพบ เขา

กําชับถึงสิงต่าง ๆ ทีอวินชิงต้ องระวังระหว่างการเดินทาง
อวินชิงรู้วา่ เขาเป็ นห่วงและอดกังวลใจไม่ได้ ก็ร้ ูสกึ อบอุน่
ขึนในหัวใจแต่ไม่ได้ พดู อะไรออกมา เพียงแค่ยมน้
ิ อย ๆ
พลางรับฟั งคําพรํ าบอกซําแล้ วซําเล่าทีเต็มไปด้ วยความ
รักของมูห่ รงเสียวเทียนอย่างว่าง่าย สองพ่อลูกใช้ เวลา
ตลอดทังบ่ายนันอยูด่ ้ วยกันอย่างอบอุน่ ใจจนกระทัง
ตะวันคล้ อยบ่าย

26
เมือถึงเวลาพลบคํา อวินชิงอุ้มเอ้ าเฉินมาเฝ้ามองพระ
จันทร์ อนั กระจ่างตานอกหน้ าต่าง ในหัวมีภาพเหตุการณ์
ต่าง ๆ ทีเกิดขึนตังแต่นางทะลุมิติมาผุดขึนภาพแล้ วภาพ
เล่า แล้ วก็อดทีจะทอดถอนใจไม่ได้ นางมองดูใบหน้ า
เล็ก ๆ แสนน่ารักของเอ้ าเฉิน ความอ่อนโยนแผ่ออก
จากดวงตา เพือสีหน้ าอันสงบสุขนี ต่อให้ นางต้ องเผชิญ
ด่านอันยากลําบากสักกีด่าน นางก็จะบุกบันฝ่ าไปให้ ได้

“หากพิษหลีซงั ถูกพลังลึกลับสะกดไว้ จริ งๆ ยังไงซะก็ต้อง

นับว่าเป็ นเรื องดี”

27
คําพูดของจวินเยวียเฉินดังก้ องขึนในความคิดของอวิน
ชิงทันที อวินชิงนิวหน้ า ภาพทีเขามองมาด้ วยแววตา
สับสนผุดขึนต่อหน้ า ท่าทางอย่างนันเห็นได้ ชดั ว่าเขารู้
อะไรบางอย่างแต่กลับไม่บอกนาง เห็นสีหน้ านันเหมือน
สงสัยอะไรบางอย่าง คําพูดนีแท้ จริ งแล้ วมีลบั ลมคมใน
อะไรแน่

ทันใดนันในความคิดก็เหมือนมีแสงสว่างวาบขึนมา แต่
อวินชิงยังไม่ทนั ได้ คว้ าไว้ มนั ก็หายวับไปทันที ในใจของอ
วินชิงรู้สกึ ตระหนก นางรู้สกึ ได้ วา่ นีเป็ นเรื องสําคัญ แต่
มันคืออะไรกันแน่ เรื องอะไรทีทําให้ จวินเยวียเฉินถึงกับ
ตืนตระหนกได้ ประโยคนันทีจวินเยวียเฉินพูดกับ
28
นาง......

ความคิดค่อย ๆ คืบไปช้ า ๆ คําพูดทีชิวมูไ่ ป๋ บ่นกับตัวเอง

ย้ อนเข้ ามาในความคิดคํานึง ‘ไม่น่าเป็ นไปได้ ข้ าไม่น่า
จะเข้ าใจผิด พิษหลีซงั ถูกพลังลึกลับบางอย่างสะกดไว้
จริ ง ๆ เหมือนกับสิงทีเกิดขึนเมือครู่เลย แปลกจริ ง...’

พิษหลีซงั ถูกพลังลึกลับบางอย่างสะกดไว้ จริ ง ๆ เหมือน

กับสิงทีเกิดขึนเมือครู่เลย !

29
พอได้ ยินประโยคนีเข้ า จวินเยวียเฉินจึงค่อย ๆ มีทา่ ที
แปลกไป และตอนทีนางกําลังฝั งเข็มให้ จวินเยวียเฉินก็
รู้สกึ ราวกับว่ามีกระแสอันอ่อนโยนค่อย ๆ โอบล้ อมอยู่
รอบ ๆ กาย เวลานันนางคิดว่าเป็ นเพราะนํายาในอ่าง
เสียอีก ตอนนีคิดดูแล้ ว ชัดเจนว่าไม่น่าจะเป็ นเช่นนัน !
หากว่าเป็ นเพราะนํายาจริ ง ชิวมูไ่ ป๋ ก็ไม่น่าจะดูตืนตกใจ
เช่นนี

พิษหลีซงั ถูกสะกด ปราณทีพลุกพล่านถูกสะกด สีหน้ า

แปลก ๆ ของจวินเยวียเฉิน คําถามเซ้ าซีของชิวมูไ่ ป๋ ล้ วน
กําลังบอกถึงคําถามหนึงอย่างชัดแจ้ ง นันคือมีพลังอะไร
ทีสะกดทุกสิงทุกอย่างนีไว้ ได้ ! หากว่าเป็ นเช่นนีจริ ง ช่วง
ทีเอ้ าเฉินถูกพิษก็ต้องเกิดขึนก่อนหน้ านัน ซึงก็หมาย
ความว่าเมือเอ้ าเฉินอยูใ่ นอ้ อมพระอุระของไทเฮานัน เขา

30
ได้ ถกู พิษเรี ยบร้ อยแล้ ว !

อวินชิงทรุดลงนัง ความตระหนักทีผุดขึนในใจอย่างฉับ
พลันทําเอานางตกใจจนเหงือเย็นไหลออกมา !

หากว่าเป็ นเช่นนัน เพราะเหตุใดเสินกุ้ยเฟยจึงยอมรับว่า

นางเป็ นคนวางยาพิษเอง นีช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสีย
เลย !

ใช่แล้ ว เสินกุ้ยเฟยเพียงแต่บอกว่าพิษหลีซงั นันเป็ นของ

31
นาง แต่ไม่ได้ รับว่าตัวเองเป็ นคนวางยา เพียงแต่ใน
สถานการณ์เวลานัน พวกเขาต่างเข้ าใจไปเองตามเหตุ
ผลว่าเสินกุ้ยเฟยต้ องเป็ นคนวางยาพิษ

พิษหลีซงั นันเป็ นของเสินกุ้ยเฟยแน่นอนอย่างไม่ต้อง

สงสัย แต่ไม่แน่วา่ เสินกุ้ยเฟยจะต้ องเป็ นคนวางยา คนที
เสินกุ้ยเฟยวางใจทังยังมีความแค้ นร่วมกัน อีกทังมี
โอกาสทีจะเข้ าใกล้ เอ้ าเฉินเพือวางยาได้ โดยไม่เป็ นที
สะดุดตา จึงน่าจะมีเพียง......!

แววอํามหิตวาบขึนในดวงตาของอวินชิง ภาพในวันงาน
เลียงพระราชทานวาบขึนในห้ วงคิดอวินชิงทีละภาพ
ย้ อนเวลากลับจนไปหยุดอยูต่ อนทีเอ้ าเฉินอยูใ่ นอ้ อม
32
กอดของจวินเยวียเฮ่า เสินอวินซียืนอยูข่ ้ าง ๆ เวลานัน
เสินอวินซีบดบังสายตาของนางไว้ ไม่วา่ จะด้ วยความ
ตังใจหรื อไม่ก็ตาม บัดนีดูแล้ วการกระทําทีว่าคงมิได้ เป็ น
ไปอย่างไม่ได้ ตงใจเสี
ั ยแล้ ว !

กระไออันรุนแรงแผ่ออกจากร่างของอวินชิง ดวงตาเปล่ง
ประกายอันเยือกเย็น มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิมหยัน ดู
ท่าแล้ วนางคงต้ องไปเยือนจวนเฮ่าหวังเสียหน่อยแล้ ว !
มือทีอยูใ่ นชายแขนเสือกําแน่น หากความจริ งเป็ นเช่น
นัน อวินชิงจะต้ องให้ นางได้ ชดใช้ สงที
ิ ทําไว้ !

สายลมพัดมาจนม่านกันรอบเตียงพลิวสะบัด บนเตียง

33
ไม่มีใครแล้ ว เหลือเพียงผืนม่านสะบัดไหวแผ่วเบา

34
ตอนที 64 - 1 ความเป็ นจริง (1)

การคาดเดาในใจนันทําเอาอวินชิงตืนตกใจ หากความ
จริ งเป็ นเช่นนัน เสินอวินซีก็ปกปิ ดความจริ งได้ อย่างแนบ
เนียนมาก ! อีกทังยังมีความคิดอ่านทีชัวร้ ายเหลือเกิน !
หากทีเสินอวินซีปองร้ ายนางครังแล้ วครังเล่าเพราะก่อน
หน้ านีนางไปแย่งตําแหน่งชายาเฮ่าหวังมา นันก็ช่างเสีย
เถอะ แต่บดั นีนางออกจากจวนเฮ่าหวังแล้ ว อีกทังยังตัด
ขาดจากเฮ่าหวังอย่างเด็ดขาด หากเสินอวินซียงั คงคอย
ตามรังควานนางไม่เลิกราด้ วยการลงมือกับเอ้ าเฉินอย่าง
โหดเ**◌้ยมเช่นนี นางก็จะทําให้ เสินอวินซีได้ ร้ ูวา่ ความ
ผิดนีหนักหนาสาหัสเกินกว่าจะยอมรับได้ !
1
ตลอดทางทีอวินชิงรี บรุดไปนัน ร่างอันประเปรี ยวเคลือน
ไปในความมืดมิดยามราตรี อย่างคล่องแคล่วว่องไว
ฝี เท้ าเงียบกริ บราวกับแมวดาว กลมกลืนไปกับความมืด
มิดเหมือนกับวิญญาณ และราวกับว่านางเป็ นราชินีแห่ง
ราตรี อนั มืดมิดนี

ณ จวนเฮ่าหวัง

2
แสงตะเกียงในห้ องหนังสือของจวินเยวียเฮ่ายังคงส่อง
สว่าง แผ่ออกเป็ นรัศมีสว่างเรื องรอง ในคําคืนอันแสน
เงียบสงัดนีดูแล้ วช่างโดดเดียวอ้ างว้ างยิงนัก

จวินเยวียเฮ่านังอยูห่ ลังโต๊ ะหนังสือ คิวเข้ มกําลังขมวด

มุน่ เข้ าหากัน ขนตายาวหลุบลงครึง ๆ จนใครก็ไม่อาจที
จะสังเหตุเห็นความคิดทีซ่อนแฝงไว้ ในดวงตาเยือกเย็นคู่
นันได้ แสงตะเกียงอาบไปทัวร่าง เงาทาบทาลงด้ านหลัง
ดูแล้ วเหมือนกับว่ามีรังสีแห่งความโดดเดียวและเย็นชา
แผ่ซา่ นออกมา

“ท่านหวัง นายหญิงรอจะขอเข้ าพบอยูข่ ้ างนอกขอรับ !”

3
จวินเยวียเฮ่ายกมือขึนขยีสองตาทีปวดล้ า “ให้ นางกลับ
ไปก่อนเถอะ ข้ ายังมีงานราชการทีต้ องรี บจัดการอีก ดึก
หน่อยข้ าค่อยไปพบ”

“ขอรับ”

ผ่านไปครู่หนึง เสียงฝี เท้ าสวบสาบก็ก้าวเดินห่างออกไป

ด้ านหน้ าห้ องหนังสือกลับคืนสูค่ วามเงียบสงบอีกครัง

‘แอดดด’ เสียงประตูถกู เปิ ดออก ลัวซิงประคองถ้ วยใส่นํา

แกงใสเดินเข้ ามา วางลงบนโต๊ ะหนังสือแล้ วกล่าวว่า
4
“ท่านหวังขอรับ นายหญิงเพิงส่งเข้ ามา บอกว่าท่านหวัง
ตรากตรํ าทํางานทังวันแล้ ว ควรจะใส่ใจสุขภาพด้ วย จึง
ยกนําแกงนีมาให้ ดืมขอรับ”

มีแต่คนรับใช้ คนสนิทเท่านันทีเข้ ามาในห้ องหนังสือของ

จวินเยวียเฮ่าได้ ลัวซิงพอเห็นผู้เป็ นนายมีสีหน้ ากลัด
กลุ้มก็ได้ แต่ลอบถอนใจ นายท่านเคยแสดงอารมณ์ออก
มาให้ เห็นเมือไรกันเล่า !

หลังจากงานเลียงพระราชทานคราวทีแล้ ว พอนาย
ท่านกลับมาก็เอาแต่ขงั ตัวเองไว้ ในห้ องหนังสือ นังเงียบ
ๆ อยูค่ นเดียว เรื องทีเกิดในงานเลียงเขาเองก็ทราบ
ตังแต่นายท่านพาแม่นางมูห่ รงกลับมา ท่าทีของเขาทีมี
5
ต่อนางก็เปลียนไป เดิมทีเขาคิดไปว่านายท่านคืนดีกบั
แม่นางมูห่ รงแล้ วจึงได้ รับนางกลับมายังจวน แต่ไม่คิด
เลยว่าจะเกิดเรื องขึนมากมายเช่นนัน บัดนีแม่นางมูห่ รง
เปลียนไปแล้ ว นางกลายเป็ นแข็งกร้ าว รัศมีอนั เจิดจ้ าแผ่
ไปทัว แต่นายท่านต้ องกลับทอดทิงแม่นางมูห่ รง คิดแล้ ว
ในใจนายท่านคงเจ็บปวดมิใช่น้อย เขาเองก็พอจะเข้ าใจ
ความรู้สกึ ของผู้เป็ นนายอยูบ่ ้ าง จึงได้ แต่ถอดถอนใจกับ
การตัดสินใจของนายท่าน ช่างน่าสงสารยิงนัก

“นายท่านขอรับ ดึกมากแล้ ว นายท่านรี บพักผ่อนเร็ว

หน่อย พรุ่งนีต้ องออกเดินทางแต่เช้ านะขอรับ”

จวินเยวียเฮ่าเงยหน้ าขึนก็เห็นถ้ วยเคลือบใส่นําแกงใส

วางอยูบ่ นโต๊ ะ ครู่หนึงก็โบกมือ “อีกสักพักข้ าค่อยดืม
6
เจ้ าออกไปก่อนเถอะ”

“ขอรับ เช่นนันบ่าวขอลา” ลัวซิงเห็นสีหน้ าไร้ สขุ ของผู้

เป็ นนาย ริ มฝี ปากก็ทําท่าจะขยับเพือจะพูดอะไรแต่สดุ
ท้ ายก็ไม่ได้ พดู เพียงค้ อมกายให้ แล้ วถอยออกมา

‘แอดดด’ เสียงประตูงบั ปิ ดลงอีกครัง ห้ องหนังสือกลับ

คืนสูค่ วามเงียบสงัดดังเดิม จวินเยวียเฮ่าจ้ องมองถ้ วยนํา
แกงบนโต๊ ะ แล้ วนิงเงียบอยูเ่ นินนาน

อวินชิงแฝงกายเข้ ามาในจวนเฮ่าหวังได้ อย่างคล่อง

7
แคล่ว หลบหลีกพ้ นจากบรรดาองครักษ์ ทีลาดตระเวน
แล้ วเดินไปยังห้ องหนังสือของจวินเยวียเฮ่าโดยอาศัย
ความทรงจํา

พลันสายตาก็เห็นชายารองเสินอวินซีเดินมาแต่ไกล

เมือเห็นนางเดินเข้ ามาใกล้ มุมปากของอวินชิงก็หยักยิม

ขึน เดิมทีเป็ นเพราะพระดํารัสของไทเฮา นางจึงมาดูวา่
จวินเยวียเฮ่ากําลังทําอะไร ไม่คิดว่ายังไม่ทนั ได้ พบจวิ
นเยวียเฮ่าก็กลับได้ พบเสินอวินซีเข้ าทีนีเสียแล้ ว ช่างสม
กับคําทีเขาว่ากันว่า ทางแคบ ยากหลีกเลียงการพบปะ
ศัตรู ! เป็ นอย่างนีก็ดี นางจะได้ ไม่ต้องเสียเวลาตามหา

8
เด็กรับใช้ ถือตะเกียงคอยส่องทางนําหน้ า หยวนจือประ
คองเสินอวินซีเดินมาอย่างแช่มช้ อย แสงอันอ่อนโยน
สาดส่องต้ องร่างนาง ยิงชวนให้ ร้ ูสกึ ถึงเสน่ห์อนั เย้ ายวน

“ท่านหวังนีจริ ง ๆ เลย ดึกป่ านนีนายหญิงอุตส่าห์มาส่ง

นําแกงให้ ด้วยตัวเอง ท่านกลับเลียงทีจะพบหน้ าเสียได้
เจตนาทีดีของนายหญิงคราวนีช่างเสียเปล่าแท้ ๆ” เสียง
เล็ก ๆ ของสาวใช้ บน่ กระปอดกระแปด นําเสียง
แสดงออกถึงความไม่พอใจ

“เจ้ าอย่าพูดจาเหลวไหล ท่านหวังทํางานยุง่ จึงไม่มีเวลา

มาพบนายหญิง ท่านหวังบอกแล้ วไม่ใช่หรื อว่าพอทํา
งานเสร็จค่อยมาพบนายหญิง” หยวนจือพูดจบก็หนั มา
9
มองเสินอวินซีด้วยสีหน้ าเคร่งเครี ยด เมือเห็นสีหน้ าของ
นางดูสงบนิงก็คอ่ ยเบาใจ หลายวันมานีท่านหวังไม่ได้ ไป
เยือนอุทยานไผ่เลย ในใจนายหญิงล้ วนกระวนกระวาย
ไม่เป็ นสุข ได้ ยินว่าพรุ่งนีท่านหวังต้ องออกเดินทางไป
เยียกัวร่วมกับมูห่ รงอวินชิง ใจของนายหญิงก็ยิงร้ อนรน
ดังมีไฟมาแผดเผา เดิมคิดว่าท่านหวังจะต้ องไปพรุ่งนี
แล้ ว วันนีก็ควรจะมาเยียมดูนายหญิงทีอุทยานไผ่สกั
หน่อย ไม่คิดว่าท่านหวังก็ยงั คงไม่เยียมหน้ ามา แค่คิดก็ร้ ู
ได้ วา่ จิตใจนายหญิงจะหงุดหงิดสักเพียงใด เวลานีสาว
ใช้ ทีไม่ร้ ูฟ้าสูงแผ่นดินตํายังกล้ าพูดจาทิมแทงใจนาย
หญิงออกมาอีก

หยวนจือได้ แต่นกึ ต่อว่าสาวใช้ คนนีในใจไปยกใหญ่ แล้ ว

หันไปพูดกับเสินอวินซี “นายหญิงอย่าคิดมากเลยนะเจ้ า

10
คะ อาจเพราะพรุ่งนีต้ องออกเดินทางแล้ ว ท่านหวังคงยุง่
มาก จึงไม่ให้ นายหญิงเข้ าพบ ท่านหวังบอกแล้ วไม่ใช่
หรื อเจ้ าคะว่ารออีกสักครู่ เสร็จงานแล้ วจะไปพบนาย
หญิงทีอุทยานไผ่”

ชายารองเสินถอนหายใจออกมาทันที ดวงตาของนางมี
แววเศร้ าหมองอย่างปิ ดไม่มิด “เจ้ าและข้ าต่างเข้ าใจ
แจ่มแจ้ งดีถงึ ความคิดของท่านหวัง เมือก่อนไม่วา่ จะงาน
ยุง่ เพียงใด ท่านหวังก็ต้องมาหาข้ าทีอุทยานไผ่ แต่คราว
นีท่านหวังกลับไม่ได้ ยา่ งกรายมาทีอุทยานไผ่ของข้ านาน
แล้ ว ขนาดพรุ่งนีจะต้ องออกเดินทางแล้ ว เขายังไม่
มาบอกข้ าสักคํา”

“...นายหญิง” หยวนจือชะงักไป ไม่ร้ ูวา่ ควรจะพูดอะไรดี

11
เพราะสิงทีนายหญิงพูดมาล้ วนเป็ นความจริ งทังหมด

“ทุกอย่างเป็ นความผิดของมูห่ รงอวินชิง หากไม่ใช่เพราะ

นาง พรุ่งนีท่านหวังก็ไม่ต้องไปเยียกัว ทังยังเป็ นสถานที
ทีอันตรายถึงเพียงนัน นายหญิงก็คงไม่ต้องเป็ นห่วงถึง
ขนาดนี” สาวใช้ ทีพูดตังแต่แรกเบาเสียงลงแล้ วแต่ก็ยงั
คงพูดด้ วยความไม่พอใจ

มูห่ รงอวินชิง ! ชายารองอึงไป มือในชายแขนเสือกําแน่น

เล็บทีเคลือบสีแดงชาดจิกเข้ าไปในฝ่ ามือ แววอํามหิต
ฉายออกมาทางสายตา มูห่ รงอวินชิง ไม่คิดว่าเจ้ าจะโชค
ดีขนาดนี จึงรอดตัวไปได้ ครังแล้ วครังเล่า ขนาดพิษหลี
ซังยังไม่อาจเล่นงานเจ้ าได้ ซํายังทําให้ พีสาวของข้ าต้ อง
12
ชดใช้ อย่างเจ็บปวดแสนสาหัส !

ดูจากภายนอกเหมือนว่าเจ้ าไม่ได้ ใส่ใจ แต่ลบั หลังกลับ

หาทางหลอกล่อเพือโน้ มน้ าวใจท่านหวัง บัดนียังยอมให้
เขาเดินทางเป็ นเพือนเจ้ าไปยังเยียกัวอีก ! หญิงชายเดิน
ทางด้ วยกันตามลําพัง ไม่ร้ ูวา่ เจ้ าจะงัดลูกไม้ อะไรมาเล่น
อีก

หึ ! อย่างทีพีสาวพูดไว้ ไม่ผิดเลย เจ้ ามันเป็ นหายนะ

ปล่อยไว้ ไม่ได้ จริ ง ๆ !

13
อวินชิงเดินตามคนทังกลุม่ นางล้ วนได้ ยินคําสนทนาทัง
หมด ในใจอดทีจะนึกสงสัยไม่ได้ หลายวันมานีเสินอวิน
ซีไม่ได้ พบจวินเยวียเฮ่าอย่างนันหรื อ ไม่ร้ ูวา่ จวินเยวียเฮ่า
กําลังคิดอะไรอยูก่ นั แน่ เขารักเสินอวินซีมากไม่ใช่หรื อ
เพือนางแล้ วถึงกับยอมถูกผู้คนครหาว่าทอดทิงลูกเมียได้
เหตุใดบัดนีจึงได้ ทําตัวเหินห่างจากนางเล่า

แต่วา่ ......มุมปากอวินชิงหยักขึน ค่อย ๆ ทอดสายตาไป

ทางเสินอวินซี นางยังไม่ลืมเรื องทีเกิดขึนเมือตอนทีเพิง
ทะลุมิติมา แม้ จะไม่มีหลักฐาน แต่นางก็แน่ใจว่าเรื องทัง
หมดนันต้ องเกียวข้ องกับผู้หญิงคนนีแน่ คนอย่างอวินชิง
ไม่ใช่คนทีจะใจกว้ างถึงเพียงนัน ไม่อาจแสร้ งทําเป็ นใจ
กว้ างใช้ ความดีตอบแทนความเลวด้ วยการบอกว่านาง
ไม่มีสว่ นเกียวข้ องได้ หรอก ! ยิงไม่ต้องพูดถึงว่าผู้หญิง

14
คนนียังอาจจะเป็ นคนร้ ายทีลอบวางยาลูกชายของนาง
อีกด้ วย ! แต่การจะแก้ แค้ นใครสักคน อย่างเลวร้ ายทีสุด
ไม่ใช่การให้ คนคนนันตาย แต่ต้องให้ อยูอ่ ย่างตายทัง
เป็ น ! ไม่วา่ จวินเยวียเฮ่าจะห่างเหินจากนางเพราะเหตุ
ใด แต่สําหรับผู้หญิงอย่างเสินอวินซีแล้ ว ไม่มีอะไรที
ทรมานมากไปกว่าการไม่ได้ รับความรักใคร่ไยดีจากจวิ
นเยวียเฮ่าอีกแล้ ว !

อวินชิงลอบสะกดรอยตามเสินอวินซีไปไม่ใกล้ ไม่ไกล
ปิ ดบังร่องรอยจากตัวนางไว้ ไม่ให้ ใครพบเห็น สีหน้ าของ
เสินอวินซีหม่นหมองลง รอบตัวมีแต่ความกดดัน คนทัง
หมดเดินตามไป ไม่มีใครพูดอะไรอีก ต่างเดินไปยัง
อุทยานไผ่อย่างระมัดระวัง

15
ตอนที 64 - 2 ความเป็ นจริง (1)

เมือกลับมาถึงอุทยานไผ่ ชายารองเสินก็โบกมือ พวก

16
สาวใช้ จงึ ได้ ถอยออกไปอย่างรู้งาน หยวนจือเดินไปด้ าน
หลังของชายารอง คอยช่วยริ นนําชาให้ แล้ วพูดขึนว่า
“นายหญิง ดืมชาก่อนเถอะเจ้ าค่ะ อีกสักครู่ทา่ นหวังก็คง
จะมาแล้ ว”

‘เพล้ ง’ ! ชายารองฉวยเอาถ้ วยชาทีหยวนจือยืนให้ มาปา

ลงกับพืน เสียงถ้ วยชาแตกเปรื อง นําชาสาดกระจายเต็ม
พืน หยวนจือรู้สกึ ตกตะลึง แต่พอตังสติได้ ก็ก้มลงเก็บ
กวาดเศษถ้ วยกระเบืองทีแตกกระจัดกระจายโดยเร็ว

สีหน้ าของชายารองดูหม่นหมอง ดวงตาฉายแววแห่ง

17
ความไม่ยอมจํานน นางขยําผ้ าเช็ดหน้ าในมือ พลางพูด
อย่างเคียดแค้ น “มูห่ รงอวินชิง เจ้ าเป็ นศัตรูหวั ใจของข้ า
โดยแท้ เจ้ าไปแล้ วยังกลับมาพัวพันกับท่านหวัง คิดว่าข้ า
จะยอมให้ ถกู รังแกได้ ง่าย ๆ อย่างนันหรื อ ! เจ้ าทําร้ ายพี
สาวของข้ าจนถูกปลด พ่อข้ าถูกลดขัน ตอนนียังจะมายุง่
เกียวกับท่านหวังอีก ข้ าคงอยูร่ ่วมโลกกับเจ้ าไม่ได้ แล้ ว !”

หยวนจือเก็บกวาดเศษซากความเสียหายเรี ยบร้ อยแล้ ว

ก็คอ่ ย ๆ เดินไปอยูข่ ้ าง ๆ ของชายารองอย่างระมัดระวัง
“นายหญิง ระวังคําพูดด้ วยเจ้ าค่ะ”

“ทีนีเป็ นอุทยานไผ่ของข้ า ใครทีไหนกล้ าปากดี ข้ าจะ

กระชากลินมันออกมา !” ชายารองพูดด้ วยนําเสียงมุง่
ร้ าย หยวนจือมีทา่ ทีหวาดหวันใจ ไม่กล้ าพูดอะไรอีก
18
“นางช่างโชดดีนกั พีสาวลงทุนลงแรงไปมากอย่างนัน ถึง
ขันแลกด้ วยชีวิตก็ยงั ไม่สําเร็จ นางหนีรอดไปได้ ครังแล้ ว
ครังเล่า แม้ แต่เรื องในครังนีก็ยงั ...”

“นายหญิง...!” หยวนจือรี บตัดบทชายารอง จนชายารอง

หันไปมองหยวนจือแวบหนึง สายตาส่อแววดูแคลนแล้ ว
ว่า “หึ ! เจ้ าจะกลัวอะไร ตอนนีท่านหวังอยูท่ ีห้ องหนังสือ
มูห่ รงอวินชิง ข้ าจะไม่ให้ เจ้ าได้ สมใจหรอก !”

“ไม่ทราบว่าชายารองคิดวางแผนจะทําอย่างไรไม่ให้ ข้า
ได้ สมใจหรื อ” เสียงอันลึกลับดังขึนมาจากความมืด
ชายารองเงยหน้ าขึนทันที “ใคร เจ้ าคือใคร” หยวนจือรี บ
เดินไปอยูข่ ้ าง ๆ ชายารอง พร้ อมกับมองไปรอบ ๆ อย่าง
ระแวดระวัง
19
“ชายารองมีใจคิดถึงอวินชิง แล้ วอวินชิงจะทําให้ เจ้ าผิด
หวังได้ อย่างไรเล่า !” อวินชิงค่อย ๆ เดินออกมาจากมุม
มืด ใต้ แสงตะเกียงทีสว่างไสวนัน ปรากฏร่างของอวินชิง
ทีสวมใส่ชดุ ขาว ดูงามสง่าและเยือกเย็นราวกับนําค้ าง
แข็ง ทัง ๆ ทีมีรอยยิมประดับอยูบ่ นใบหน้ า แต่กลับชวน
ให้ ร้ ูสกึ หนาวเยือกเข้ าไปถึงกระดูก

“เจ้ าเองรึ !” ชายารองอุทานอย่างตกใจแล้ วผุดลุกขึนยืน

จ้ องมองนางด้ วยสายตามุง่ ร้ ายราวกับอสรพิษ “เจ้ ามา
ทําอะไร”

“ชายารองอุตส่าห์มีใจเป็ นห่วงอวินชิงขนาดนี อวินชิง

ย่อมต้ องมาเยียมเยียนบ้ าง” มุมปากอวินชิงหยักขึนเป็ น
20
รอยยิม แล้ วค่อย ๆ เดินไปด้ านหน้ าโต๊ ะ “‘ชายารอง’ จะ
ไม่เชิญอวินชิงนังลงหน่อยหรื อ” นางถาม เน้ นคําว่า
ชายารองหนัก ๆ ก็ได้ เห็นสีหน้ าเสินอวินซีคลําลง แม้
อวินชิงจะออกจากจวนเฮ่าหวังไปแล้ ว และไม่ได้ เป็ นชา
ยาเฮ่าหวังอีกแล้ ว แต่ในสายตาคนทัวไปและเหล่า
ราชนิกลุ นัน เสินอวินซียงั คงมีฐานะเป็ นเพียงชายารอง
หรื อพูดให้ ชดั ๆ ก็คือเป็ นภรรยาน้ อย เรื องนีคอยทิมแทง
ใจของชายารองให้ เจ็บปวด ยามนีการพูดเป็ นนัย ๆ ขอ
งอวินชิงจึงทําให้ นางรู้สกึ เคียดแค้ นยิงนัก

สองมือของเสินอวินซีกําเข้ าหากันแน่น “เจ้ ายังมีหน้ ามา

ทีนีอีกรึ ! เจ้ าช่างกล้ าดีนกั !” อวินชิงลอยหน้ าลอยตาทํา
ราวกับว่าไม่เห็นท่าทางเกรี ยวกราดของชายารองอย่าง
ไรอย่างนัน แล้ วเดินไปนังทีโต๊ ะทัง ๆ ทีไม่มีใครเชือเชิญ

21
มุมปากของนางมีรอยยิมหยัน เลิกคิวมองดูชายารองที
กําลังกรุ่นด้ วยโทสะ

ในห้ องจึงมีภาพอันแปลกประหลาด อวินชิงนังอยู่ ส่วน

ชายารองเพราะตืนตกใจทีได้ เห็นอวินชิงจึงผุดลุกขึนยืน
เวลานีชายารองและหยวนจือยืนอยูด่ ้ านล่าง มองหญิง
สาวทีมีสีหน้ ายิมแย้ มสบายใจนังอยูด่ ้ านบนอย่าง
ประหลาดใจ

“หากจะบอกว่ากล้ าดี เรื องนีอวินชิงยังคงเทียบชายารอง

ไม่ได้ หรอก---!” อวินชิงมองผู้หญิงตรงหน้ าด้ วยสายตา
คมปลาบ ใบหน้ างดงามเหมือนกับบุปผา ดูออ่ นหวาน
ราวกับสายนํา แต่มีจิตใจทีร้ ายกาจราวกับอสรพิษ เดิมที
22
นางแค่สงสัย แต่ยามนีนางแน่ใจได้ แล้ วว่านางเกียวข้ อง
กับการทีเอ้ าเฉินได้ รับพิษอย่างแน่นอน ! “ความกล้ าของ
ชายารองนัน คนทัวไปก็ไม่อาจเทียบเทียมได้ ---”

ชายารองนึกหวาดหวันในใจ นางไปรู้อะไรมา

สายตาเย็นชาของอวินชิงจับจ้ องทีชายารอง แววอํามหิต

ฉายออกมาจากดวงตาคูส่ วย ความคุมแค้ นกระหนํา
ถาโถมอยูภ่ ายในใจ ต้ องอดกลันไว้ อย่างสุดกําลังเพือไม่
ให้ ตวั เองบุกเข้ าไปฉีกทึงร่างนางเป็ นหมืน ๆ ชิน

23
จากตอนแรกทีตืนตระหนก บัดนีชายารองกลับสงบใจลง
ได้ แล้ ว ยามนีอวินชิงมาทีนีคงไม่ได้ มาดี และสิงทีชายา
รองพูดเมือครู่ก็ไม่ร้ ูวา่ นางได้ ยินมากน้ อยเพียงใด แต่เมือ
คิดว่าตัวเองไม่ได้ หลุดปากพูดอะไรออกไป จึงวางใจลง
การทีนางมาถึงอุทยานไผ่อย่างเงียบเชียบได้ โดยเหล่า
องครักษ์ ไม่ทนั รู้ตวั ก็บอกชัดแจ้ งว่านางนันคงมีฝีมืออยู่
บ้ าง เมือก่อนชายารองเคยปรามาสนางมาก่อน

“แม่นางมูห่ รงมาเยือนกลางดึกเช่นนี ไฉนเลยไม่เข้ าตาม

ตรอกออกตามประตู แต่กลับลักลอบดอดเข้ ามาถึง
อุทยานไผ่ของข้ า เป็ นเพราะเหตุใดกัน หรื อทีจวนแม่ทพั
ไม่ได้ สงได้
ั สอนเอาไว้ หรอกหรื อ”

24
“ฮ่า ๆ” อวินชิงหัวเราะเสียงเยือกเย็น นางย่อมฟั งความ
หมายในคําพูดของชายารองออก ชายารองเพียงแค่จะ
เหน็บแนมและบอกว่าเวลานีตัวเองเป็ นนายหญิงแห่ง
จวนเฮ่าหวัง “อวินชิงก็แค่สงสัยว่าการทีชายารองไม่ยอม
ปล่อยอวินชิงทีแท้ เป็ นเพราะอะไรแน่” อวินชิงเอ่ยขึน
ขณะจ้ องมองสีหน้ าหม่นหมองของชายารอง “อวินชิงยัง
คงนึกแปลกใจ หากจวินเยวียเฮ่าได้ เห็นว่าหญิงงามใน
ดวงใจเขาทีดูออ่ นหวานดุจสายนํา กลับเผยโฉมหน้ าอัน
ชัวร้ ายออกมาเช่นนี ก็ไม่ร้ ูวา่ เขาจะมีความคิดเห็นเช่นไร”
เกรงว่าจวินเยวียเฮ่าคงนึกไม่ออกว่าหญิงสาวทีเขาคอย
ปกป้องไว้ ทีแท้ แล้ วมีจิตใจชัวร้ ายเยียงอสรพิษ ! หากวัน
ใดเขาได้ ร้ ูความจริ ง ก็ไม่ร้ ูวา่ เจ้ าจะรับมืออย่างไร

สีหน้ าของชายารองซีดเผือดลงทันที “ข้ าไม่ร้ ูวา่ เจ้ าพูด

25
เรื องอะไร”

“ทีชายารองพูดว่า ‘เรื องในครังนี’ หมายถึงเรื องอะไร”

อวินชิงถามขึนอย่างเยือกเย็น “หมายถึงเรื องทีฆ่าข้ าไม่
สําเร็จ หรื อหมายถึงเรื องวางยาฆ่าเอ้ าเฉินไม่สําเร็จกัน
แน่ หืม !”

“เจ้ าอย่าพูดจาใส่ร้ายคนอืน ข้ าจะวางยาคุณชายน้ อยได้

อย่างไร !”

คําพูดทีชายารองโพล่งออกมา ทําให้ สีหน้ าอวินชิงเคร่ง

เครี ยด รังสีอํามหิตบีบคันผู้คน คําพูดชายารองทีนาง

26
แอบได้ ยินตอนทีซ่อนตัวอยูท่ ําให้ แน่ใจได้ วา่ ชายารองมี
ส่วนเกียวข้ องกับการวางยาเอ้ าเฉิน นางจึงแกล้ งหยัง
ถามดู แต่ชายารองก็กลับเผยพิรุธออกมา

เพลิงโทสะพลุง่ พล่านในใจอวินชิง เป็ นนางจริ ง ๆ ด้ วย !

นางอาจยอมปล่อยเรื องทีชายารองหาทางเล่นงานนาง
ได้ แต่ไม่อาจปล่อยวางเรื องทีชายารองลงมืออย่างชัว
ร้ ายกับเอ้ าเฉินเพียงเพราะความริ ษยาได้ หนําซํายังเป็ น
การใช้ พิษหลีซงั ทีชัวร้ าย นางไม่อาจทนรับได้ อย่างเด็ด
ขาด !

“ข้ าไม่ได้ บอกสักหน่อยว่าชายารองเป็ นคนวางยา เหตุใด

ชายารองจึงคิดไปว่าเป็ นเรื องนีกันเล่า !” อวินชิงผุดลุก
27
ขึน รังสีอํามหิตแผ่ซา่ นออกมา เดินย่างสามขุมเข้ าไปหา

พอหลุดปากออกไปแล้ วชายารองจึงค่อยรู้ตวั ว่าตนนัน

ตืนเต้ นเกินไปจนไปเข้ าทางอวินชิง ได้ แต่มองนางเดิน
ย่างสามขุมเข้ ามาหา สีหน้ าว้ าวุน่ ขึนทันที “ข้ า...ข้ าก็
เพียงคาดเดาเท่านัน !”

“ถ้ าเช่นนันชายารองก็เดาได้ ถกู เผงเลยทีเดียว ! ลองเดา

ต่อไหมล่ะว่าข้ าจะทําอะไรต่อไป” อวินชิงจ้ องมองสี
หน้ าทีลนลานของชายารอง มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิม
หยัน

“เจ้ า...เจ้ าอย่าเข้ ามานะ ทีนีเป็ นจวนเฮ่าหวัง ถ้ าเจ้ าทํา

28
อะไรบุม่ บ่าม ท่านหวังไม่ปล่อยเจ้ าไว้ แน่ !” สีหน้ าของ
ชายารองดูแตกตืนตกใจยิงนัก ข่มขู่อวินชิงด้ วยสีหน้ าท่า
ทางลังเล

หยวนจืออยูข่ ้ าง ๆ ชายารอง มองดูอวินชิงทีมีทา่ ทีเฉียบ

ขาด หัวคิวก็ขมวดมุน่ น้ อย ๆ มองอวินชิงด้ วยความ
หวาดระแวง พลางคอยคุ้มกัญชายารองให้ คอ่ ย ๆ ถอย
ออกมาจากห้ อง พอออกไปจากห้ องได้ ก็จะได้ ร้องเรี ยก
องครักษ์ เท่านีแม่นางมูห่ รงก็ไม่อาจทําร้ ายนายหญิง
ของนางได้ แล้ ว

หยวนจือคิดจะทําอะไร มีหรื อทีอวินชิงจะไม่ร้ ู แต่ในเมือ

ตอนนีนางแน่ใจแล้ วว่าชายารองเป็ นคนวางยาทําร้ าย
เอ้ าเฉิน ใครหน้ าไหนก็ไม่อาจมายับยังการแก้ แค้ นของ
29
นางได้ ! ดังนันจึงจ้ องมองหยวนจือทีคอยคุ้มกันชายา
รองผู้กําลังตืนตระหนกเดินถอยออกไปด้ วยสายตา
อํามหิต ราวกับเหยียวจับจ้ องเหยือของตนก็ไม่ปาน
พลางเดินย่างสามขุมเข้ าไปหา

“นายหญิง อีกสักครู่ บ่าวจะเข้ าไปรังตัวมูห่ รงอวินชิงไว้

นายหญิงรี บหนีไปนะเจ้ าคะ ไปหานายท่าน ขอเพียงพบ
ตัวนายท่าน มูห่ รงอวินชิงก็ทําอะไรนายหญิงไม่ได้ แล้ ว
อีกอย่างนางไม่มีหลักฐานมาพิสจู น์ นายท่านไม่ยอม
ปล่อยให้ นางทําอะไรตามอําเภอใจหรอกเจ้ าค่ะ” หยวน
จือกระซิบบอกชายารอง

คําพูดของหยวนจือราวกับเป็ นสิงช่วยเตือนสติ จิตใจที

30
กําลังว้ าวุน่ ของชายารองก็สงบลง !

ใช่แล้ ว แม่นางมูห่ รงไม่มีหลักฐาน ต่อให้ บอกออกไปก็ไม่

มีใครเชือ ตอนนีขอเพียงชายารองถ่วงเวลาไว้ จนกว่า
ท่านหวังจะมาถึงก็พอ หากทําให้ นางลงมือทําร้ ายตัว
ชายารองได้ ก็ยิงดี ! คิดได้ อย่างนี ก็มีแววอันชัวร้ ายฉาย
ขึนในดวงตาชายารอง “มูห่ รงอวินชิง ทีนีคือจวนเฮ่าหวัง
ข้ าเป็ น...ชายารองของเฮ่าหวัง หากเจ้ ายังดึงดันทีจะเข้ า
มาทําร้ ายข้ าให้ ได้ ก็อย่าหาว่าข้ าไม่เกรงใจ” เดิมชายา
รองจะเรี ยกตัวเองว่าชายาเฮ่าหวัง คําพูดมาถึงปากแล้ ว
ก็รีบแก้ มีเพียงสายตาทีแสดงความไม่ยอมจํานนและ
เคียดแค้ น

31
ทีปากประตู หยวนจือผลักชายารองออกไปข้ างนอกแล้ ว
ร้ องตะโกน “นายหญิงหนีไป !” แล้ วชักมีดสันออกมา บุก
เข้ าไปหาอวินชิง อวินชิงมองหยวนจือทีพุง่ ปราดเข้ ามา
ด้ วยสายตาเยือกเย็น มุมปากของนางหยักเป็ นรอยยิม
หยัน เพียงแค่สะบัดข้ อมือออกไป เข็มเงินสามเล่มก็พงุ่
ออกไปหาร่างหยวนจือทังบน กลาง และล่างสามระดับ

หยวนจือตกตะลึง ไม่คาดคิดว่ามูห่ รงอวินชิงจะมีฝีมือ

เฉียบขาดถึงเพียงนี มิน่าเล่าจึงไม่ได้ ข่าวคราวของนักฆ่า
ทีส่งไปก่อนหน้ านีอีกเลย คิดแล้ วเกรงว่าทุกคนคงจะ
ประสบเคราะห์กรรมเสียแล้ ว

ตอนนันเองนางจึงเลิกลังเล เอนร่างไปข้ างหลังหลบพ้ น

32
เข็มเงินสองเล่มทีพุง่ มาได้ แต่หลบเข็มเล่มทีสามไม่ทนั
‘ฉึก’ เสียงเข็มเงินแทงถูกขาของหยวนจือ ทันใดนัน
หยวนจือยืนโงนเงนแล้ วล้ มลงกับพืน มองอวินชิงด้ วย
สายตาทีไม่อยากจะเชือ “แม่นางมูห่ รงโปรดปรานีด้วย
ปล่อยนายหญิงของข้ าไปเถอะ !”

อวินชิงมองหยวนจือทีล้ มลงกับพืนด้ วยสายตาเย็นชา ไม่

ได้ ตอบรับหรื อปฏิเสธ หยวนจือนับว่าเป็ นสาวใช้ ทีภักดี
แต่เสียดายทีมีนายผิด อวินชิงเบือนหน้ าไปแล้ วสาวเท้ า
ออกไปข้ างนอก

หยวนจือเห็นอวินชิงออกไปไม่พดู ไม่จนก็ร้อนใจ ยืนมือ

ไปคว้ าชายกระโปรงของอวินชิง พลางวิงวอน “แม่นาง
33
มูห่ รง คุณหนูมหู่ รง หยวนจือขอร้ องให้ ทา่ นปล่อยนาย
หญิงไปเถอะ นายหญิงไม่ได้ ตงใจ
ั ต้ องมีการเข้ าใจผิด
อะไรแน่......”

อวินชิงหันมามองหยวนจืออย่างเย็นชา นําเสียงนันเยือก
เย็นไม่มีวีแววของความอบอุน่ แม้ แต่น้อย “ปล่อยข้ า !”

พอถูกอวินชิงกวาดตามองมาอย่างเย็นชา หยวนจือก็ตวั
สันอย่างหวาดกลัว ปล่อยมือโดยไม่ร้ ูตวั มองตามด้ าน
หลังอวินชิงทีเดินจากไปโดยไม่หนั กลับมามองสักนิด ได้
แต่ภาวนาในใจ นายหญิง หยวนจือทําทุกอย่างเท่าทีจะ
ทําได้ แล้ ว นายหญิงต้ องหาตัวท่านหวังให้ พบนะเจ้ าคะ !

34
ชายารองหนีออกมาด้ วยอาการลนลาน มูห่ รงอวินชิงไม่
ได้ มาดี นอกจากนีตอนนีนางยังรู้แล้ วว่าชายารองเป็ นคน
วางยาพิษ คิดแล้ วคงไม่ปล่อยชายารองไว้ แน่ หยวนจือ
พูดถูก มูห่ รงอวินชิงไม่มีหลักฐานขอเพียงชายารองไม่
ตกในเงือมมือนางตอนนี เมือไม่มีหลักฐานท่านหวังย่อม
ไม่ปล่อยให้ นางทําตามอําเภอใจ ดังนันสิงสําคัญเฉพาะ
หน้ านีคือต้ องรี บตามหาท่านหวังให้ พบ ไม่ร้ ูวา่ หยวนจือ
จะถ่วงเวลาไว้ ได้ นานแค่ไหน คิดแล้ วก็รีบเร่งออกวิงไป
ยังห้ องหนังสือของจวินเยวียเฮ่า !

เมือออกจากอุทยานไผ่แล้ ว ชายารองก็วิงเตลิดไปยัง
35
ห้ องหนังสือของจวินเยวีเฮ่า น่าแปลกทีตลอดทางไม่มี
คนงานหรื อทหารองครักษ์ เดินลาดตระเวนเลยสักคน
แต่ชายารองทีกําลังตืนตระหนกจึงไม่ทนั ได้ สงั เกตเห็น

อวินชิงมองชายารองทีรี บรุดเดินมาด้ วยสายตาเยือกเย็น

มุมปากทีหยักขึนเผยให้ เห็นรอยยิมอํามหิต “เจ้ ามาสักที
ข้ ารออยูน่ านแล้ ว !”

ชายารองเงยหน้ าขึนมองอย่างตืนตระหนก ฝี ก้ าวหยุดลง

ฉับพลัน มองอวินชิงอย่างไม่อยากจะเชือสายตา “เจ้ ามา
อยูท่ ีนีได้ อย่างไร”

อวินชิงทอดสายตามองมาอย่างเย็นชา นางไม่พดู อะไร

36
สักคํา ค่อย ๆ ก้ าวเข้ าหาชายารองทีละก้ าว “ในเมือกล้ า
วางยาเอ้ าเฉิน เจ้ าก็ต้องยอมรับผลทีจะตามมาสิ !”

อวินชิงเดินย่างสามขุมเดินเข้ ามาหา ชายารองก้ าวถอย

หลัง อวินชิงวิงมาอยูต่ อ่ หน้ าตังแต่เมือไหร่ มิน่าเล่า
ตลอดทางทีมาจึงไม่พบใครสักคน ทีแท้ ทกุ คนถูก
นาง.....! “เจ้ าอย่าเข้ ามานะ ไม่เช่นนัน...ไม่เช่นนัน...”

“ข้ าเคยบอกแล้ ว คนทีกล้ ามาทําร้ ายเอ้ าเฉิน ข้ าจะต้ อง

เอาคืนเป็ นร้ อยเท่าพันเท่า ใครติดหนีข้ า จะต้ องชดใช้
กลับมาเป็ นร้ อยเท่าพันเท่า !” นําเสียงเยือกเย็นราวกับ
ดังขึนมาจากนรก ฟั งแล้ วน่าตืนตระหนกยิงนัก

37
ไม่ให้ โอกาสชายารองได้ ถ่วงเวลาอีกต่อไป อวินชิงสาว
เท้ าเข้ าไปหา ยืนมือออกไปคว้ าลําคองามของชายารอง
ไว้ แล้ วค่อย ๆ ออกแรงบีบ ชายารองหายใจขัดทันที สี
หน้ าแดงกํา “แค่ก ๆ แค่ก ปล่อยข้ านะ ท่านหวังไม่ยอม
ปล่อยเจ้ าไว้ แน่...”

อวินชิงสีหน้ าไม่เปลียนแปลงแม้ แต่น้อย นิวมือของนาง

ค่อย ๆ รวบกําแน่น ชายารองยืนมือไปคว้ าจับมืออวินชิง
เพือจะดึงออก แต่มือของอวินชิงกลับแข็งราวกับคีม
เหล็ก ไม่ขยับสักนิด กําลังอันน้ อยนิดของชายารองไม่
อาจสะท้ านสะเทือน ! “ข้ าไม่ได้ ...ไม่ได้ วางยา เจ้ า
ปรักปรํ าข้ า...แค่ก...แค่ก...ท่านหวังไม่ปล่อยเจ้ าแน่”

ชายารองมองไปยังดวงตาอันเยือกเย็นของอวินชิง รู้สกึ
38
ได้ วา่ อากาศในปอดเริ มลดลงทุกที ความสินหวังผุดขึน
ในใจ ท่านหวังเล่า เหตุใดท่านหวังจึงยังไม่มา ขณะทีสติ
กําลังเลือนรางก็ร้องตะโกนออกมา “ท่านหวัง ท่านหวัง
ช่วยด้ วย... ท่านหวัง...”

“หยุดนะ ! ชิงเอ๋อร์ !”

39
ตอนที 65 - 1 ความเป็ นจริง (2)

“หยุดนะ ! ชิงเอ๋อร์ !”

ราวกับว่าล่วงรู้ความคิดของชายารอง พอเสียงร้ องเรี ยก

อันตืนตระหนกดังขึน เฮ่าหวังก็ปรากฏกายมาอยูต่ อ่ หน้ า
อวินชิงรวดเร็วปานสายลม แล้ วซัดฝ่ ามือโจมตี การจู่โจม
อันรวดเร็วและทรงพลังก็พงุ่ เข้ าใส่อวินชิงทันที อวินชิงที
1
รับรู้ได้ ถงึ อันตรายทีมาถึงตัว จึงเบียงจะหลบให้ พ้นฝ่ ามือ
นัน แต่การจู่โจมนันเกิดขึนอย่างกะทันหันเกินไป จนอวิน
ชิงไม่สามารถทีจะหลบทัน มือก็คลายออก ร่างนางเซ
ถลาล้ มลง

จวินเยวียเฮ่ายืนมือออกไปคว้ าตัวของชายารองทีลม
หายใจรวยริ นมาจากเงือมมืออวินชิง แล้ วหันไปเห็นอวิน
ชิงทีล้ มลงกับพืนเพราะถูกเขาซัดพลังใส่ ในใจพลันรู้สกึ
สับสนขึนมา พอได้ เห็นมุมปากอวินชิงมีหยาดเลือดไหล
ริ น จวินเยวียเฮ่าก็ร้ ูสกึ เสียใจ ยืนมือไปจะช่วยประคอง
แต่กลับถูกอวินชิงมองด้ วยสายตาเย็นชาจึงต้ องหดมือ
กลับ

2
อวินชิงเงยหน้ าขึน เผชิญหน้ ากับจวินเยวียเฮ่าทีมีสีหน้ า
เคร่งเครี ยด อดทีจะยิมเยาะในใจไม่ได้ ช่างแตกต่างกัน
เสียจริ ง อะไร ๆ ก็ตามเมือเทียบกับหญิงสาวในอ้ อมกอด
ของเขาแล้ วล้ วนเป็ นเหมือนอากาศธาตุ อวินชิงเอามือ
ลูบตรงอกเพือบรรเทาความเจ็บปวด แล้ วจึงค่อย ๆ ยืน
ขึน

“...ชิงเอ๋อร์ ข้ า...” แววตาของจวินเยวียเฮ่าหม่นหมองลง

คล้ ายพยายามปิ ดบังความเจ็บปวดใจ เมือครู่สาวใช้ ผ้ ู
ติดตามซีเอ๋อร์ มาขอพบทีห้ องหนังสือ บอกว่ามูห่ รงอวิน
ชิงลอบเข้ ามาในจวน ต้ องการทีจะสังหารซีเอ๋อร์ นางคุก
เข่าขอร้ องให้ เขารี บไปช่วยนายหญิงของตน นีมันเรื อง
อะไรกัน เขาไม่เสียเวลาคิดมากแล้ วรี บมาทีนีทันที แต่
คิดไม่ถงึ ว่าจะได้ เห็นภาพอวินชิงซึงมีไอสังหารแผ่ซา่ นถึง

3
ขันจะสังหารซีเอ๋อร์ เช่นนี ด้ วยอารามตกใจเขาจึงรี บร้ อน
ลงมือแต่ไม่ได้ คิดจะทําร้ ายนาง เวลานีพอได้ เห็นเลือด
สด ๆ ไหลริ นออกมาทีมุมปากของนาง เขาก็อดทีจะรู้สกึ
เจ็บปวดใจไม่ได้

“ชิงเอ๋อร์ นีมันเกิดอะไรขึนกันแน่” ชิงเอ๋อร์ ไม่ใช่คนหุนหัน

พลันแล่น แต่กลับลอบเข้ ามากลางดึกเพือลงมือกับซี
เอ๋อร์ โหดเ**◌้ยมถึงเพียงนี จริ ง ๆ แล้ วมันเกิดอะไรขึนกัน
แน่

อวินชิงเช็ดเลือดทีมุมปากแล้ วเงยหน้ าขึน ดวงตาทีเยือก

เย็นเต็มไปด้ วยแววประชดประชัน “เฮ่าหวังนับเป็ นยอด
ฝี มือทีเก่งกาจนัก ! เพือหญิงทีรักแล้ ว ยอมร่วมมือกับคน
ร้ ายทําร้ ายลูกในไส้ อวินชิงไม่อาจมองดูมือสังหารทีทํา
4
ร้ ายลูกชายลอยนวลไปได้ ตอ่ หน้ าต่อหน้ า !”

“แค่ก แค่ก ท่านหวัง !” ชายารองเสินเพิงกลับมาหายใจ

หายคอได้ คล่อง พอได้ ยินดังนัน ดวงตาก็ฉายแววตืน
ตระหนกขึนมา “ท่านหวัง ข้ าถูกใส่ร้าย ท่านต้ องเชือข้ า
นะ ข้ าไม่ร้ ูวา่ ทําไมแม่นางมูห่ รงถึงต้ องมาใส่ร้ายข้ า ซํา
ยังถึงกับจะฆ่าข้ าด้ วย...” พูดแล้ วก็ซกุ ตัวในอ้ อมกอด
ของจวินเยวียเฮ่า รํ าไห้ สะอึกสะอืน ใบหน้ างดงามยาม
ร้ องไห้ ดนู ่าสงสารยิงนัก

จวินเยวียเฮ่าเครี ยดขรึม หัวคิวขมวดมุน่ พลางจ้ องมองอ

วินชิง ราวกับนางกําลังพูดเรื องตลกอะไรออกมา รู้สกึ ได้
ว่าร่างบางในอ้ อมอกกําลังสันเทา ดังนันจวินเยวียเฮ่าก็
5
ยิงสงสาร เหลือบมองดวงตาอันหวาดกลัวลนลานของ
ชายารอง ก็นกึ กลัวขึนมาว่าหากเมือครู่เขามาช้ าไป ซี
เอ๋อร์ ก็คง...

“ท่านหวัง ข้ ากลัว...” ชายารองเสินซบหน้ าเข้ ากับ

แผ่นอกของจวินเยวียเฮ่าอีกครัง ดวงตางามราวกับกวาง
น้ อยกําลังตืนตระหนกดูช่างน่าสงสาร

“ซีเอ๋อร์ ไม่ต้องกลัว ข้ าอยูน่ ีแล้ ว” จวินเยวียเฮ่าตบไหล่

ของนางเบา ๆ เพือปลอบประโลมชายารองทีกําลังตืน
กลัวพลางพูดปลอบ ดวงตาอันเย็นชาของอวินชิงมอง
เห็นทุกอย่าง ในทีสุดมุมปากก็เผยรอยยิมประชดประชัน

6
ออกมา

จวินเยวียเฮ่าเงยหน้ าขึน จ้ องมองอวินชิง “ชิงเอ๋อร์ ดูทา่

น่าจะมีการเข้ าใจผิดกระมัง ซีเอ๋อร์ จะเป็ นคนวางยาพิษ
เอ้ าเฉินได้ อย่างไร” หยุดไปครู่หนึงแล้ วพูดขึนต่อ “พิษหลี
ซังเป็ นของเสินกุ้ยเฟย และเสินกุ้ยเฟยก็ถกู ประหารไป
แล้ วไม่ใช่หรื อ”

“พิษหลีซงั เป็ นของเสินกุ้ยเฟยก็จริ ง แต่ไม่แน่วา่ นางจะ

เป็ นคนวางยา” นางสู้สายตากับจวินเยวียเฮ่า พูดด้ วยนํา
เสียงเยือกเย็น

ชายารองตัวสันขึนมาทันที เงยหน้ าขึนมองจวินเยวียเฮ่า

7
อย่างตืน ๆ ดวงตานันวาววาม จวินเยวียเฮ่าลูบปลอบ
แล้ วหันไปพูดกับอวินชิง “หากเสินกุ้ยเฟยไม่ใช่คนวางยา
ถ้ าเช่นนันช่วงเวลาเกิดเหตุก็ไม่สมเหตุสมผล”

อวินชิงเลิกคิว “แล้ วถ้ าพิษหลีซงั ถูกสะกดไว้ จนเวลา

แสดงอาการถูกชะลอออกไปเล่า ก่อนหน้ านันเอ้ าเฉิน
อยูใ่ นอ้ อมกอดเจ้ าตลอดเวลา และมีก็เพียงแต่นางเท่า
นัน !” อวินชิงชีไปยังชายารองเสิน นําเสียงเยียบเย็น “มี
แต่นางทีได้ สมั ผัสเอ้ าเฉิน ◌ึ ◌้นด้ อย่างไริ ง “ชิงเอ๋อร์ ดูทา่
ไริ งมากทีสุดนะ !”

“เรื องนีเป็ นไปไม่ได้ ตอนแรกเอ้ าเฉินอยูใ่ นอ้ อมกอดข้ า ซี

เอ๋อร์ ไม่ได้ สมั ผัสเขา อีกอย่าง ไม่มีสงใดที
ิ ชะลอพิษหลีได้
หรอก” หลังจากตกตะลึงไปครู่หนึง จวินเยวียเฮ่าก็โต้
8
แย้ งคําพูดของอวินชิงทันที เพราะเหตุผลสองประการนี
แหละทีทําให้ เขาไม่นกึ สงสัยซีเอ๋อร์ ตงแต่
ั แรก

มุมปากอวินชิงหยักขึน นางคงไม่เชือเช่นนี หากไม่ใช่

เพราะนางได้ เห็นปราณของจวินเยวียเฉินถูกสะกดไว้ กบั
ตาตัวเอง และชิวมูไ่ ป๋ เองก็บอกว่าทังสองเหตุการณ์นี
เกิดขึนเหมือนกัน ล้ วนถูกพลังลึกลับอย่างเดียวกันสะกด
ไว้ กอปรกับตอนทีมาถึงทีนี นางได้ ยินคําพูดทีโพล่งออก
มาอย่างโกรธแค้ นของชายารองเข้ าพอดี เมือหยังถามดู
ชายารองก็เผยพิรุธขณะทีกําลังกลัวลนลาน นางจึงได้
ปั กใจเชือในท้ ายทีสุด

เมือได้ เห็นสีหน้ าจวินเยวียเฮ่าทีดูตืนตกใจและไม่อยาก

9
จะเชือ นางก็พดู ต่อ “เพราะพิษหลีซงั ถูกสะกดไว้ เวลา
แสดงอาการจึงได้ ถกู ชะลอออกไป เรื องนีชายารองน่าจะ
รู้แจ้ งแก่ใจยิงกว่าผู้ใด !”

สายตาคมปลาบกวาดมองไปยังชายารองเสิน ทําให้ ร่าง

ของนางสันสะท้ านขึนอีกครัง นางรี บก้ มหน้ า แสร้ งทําที
เหมือนเหยือทีไม่ได้ รับความเป็ นธรรม “ท่านหวัง ข้ าไม่ร้ ู
จริ ง ๆ ว่าเหตุใดแม่นางมูห่ รงจึงมาใส่ร้ายว่าข้ าเป็ นคน
วางยา ข้ าไม่ได้ ทําจริ ง ๆ”

“ท่านหวังเชือหรื อไม่” แววตาอวินชิงวาววับ จ้ องมองจวิ

นเยวียเฮ่าด้ วยแววตากดดันอันมีพลัง

10
ดวงตาจวินเยวียเฮ่ามีแววละล้ าละลัง “ชิงเอ๋อร์ นีเป็ น
เรื องคอขาดบาดตาย เจ้ า...มีหลักฐานหรื อไม่วา่ นีเป็ น
ฝี มือของซีเอ๋อร์ ”

อวินชิงทําเสียงเยาะแล้ วว่า “หากเฮ่าหวังต้ องการหลัก

ฐานก็ยอ่ มได้ รอให้ ข้าฆ่านางก่อน แล้ วข้ าจะมอบหลัก
ฐานให้ เจ้ า” เฟี ยว ๆ ๆ อวินชิงสะบัดข้ อมือขาวเบา ๆ
เข็มเงินสามเล่มก็พงุ่ เข้ าใส่ชายารองเสินอย่างแรง สี
หน้ าของจวินเยวียเฮ่าเครี ยดขรึง คราวนีเขาไม่กล้ าชักช้ า
รี บโอบร่างของชายารองไว้ แล้ วรี บถอยหลบ อีกมือหนึง
ออกท่าร่าง รวบรวมกําลังภายในไว้ กลางฝ่ ามือ พลังอัน
กล้ าแข็งก็ซดั ออกไปสกัดเข็มเงินทีร้ ายกาจจนร่วงลงกับ
พืน

11
เข็มทังสามเล่มย่อมไม่ได้ ถกู ซัดออกไปอย่างเสียเปล่า
มุมปากของอวินชิงหยักขึน โอกาสนีแหละทีนางต้ องการ
! อวินชิงทะยานขึน ถือโอกาสตอนทีจวินเยวียเฮ่า
กระโดดหลบเข็มเงินบุกเข้ าใส่ เพือจะเอาชีวิตชายารอง

จวินเยวียเฮ่าตกใจ ชิงเอ๋อร์ คิดจะลงมือสังหารนางจริ ง ๆ

ฝ่ ามือทีสกัดเข็มเงินรี บพลิกเปลียนเป็ นโจมตีไปทางอวิน
ชิงทันที

อวินชิงเตรี ยมทีจะรับมือไว้ แล้ ว นางจึงกลับตัวกลาง

12
อากาศ หลบฝ่ ามือจวินเยวียเฮ่าทีซัดมาแล้ วสะบัดมือ
เข็มเงินสามเล่มก็พงุ่ ไปหาจวินเยวียเฮ่า ชะงักเพียงครู่
เดียว แล้ วเข็มเงินอีกสามเล่มก็พงุ่ เข้ าหาชายารองติด ๆ
กัน เข็มหกเล่มพุง่ ออกไปพร้ อม ๆ กัน เมือใกล้ จะถึงตัว
กลับเปลียนทิศทาง พุง่ ไปยังทิศทางทีต่างกันเข้ าใส่คน
ทังสอง

จวินเยวียเฮ่าตืนตระหนก ชัวขณะนันไม่อาจประมาทได้
เขาดึงฝ่ ามือกลับแล้ วหันกลับ เดินกําลังภายในไปทัวร่าง
กําลังภายในอันแข็งแกร่งปั ดเข็มเงินสามเล่มทีพุง่ มาหา
เขาร่วงลงพืน แล้ วก็เห็นเข็มอีกสามเล่มพุง่ เข้ าหาชายา
รอง จวินเยวียเฮ่ากอดชายารองไว้ แล้ วหมุนตัวเบียงหลบ
เคลือนกําลังภายในไปทีฝ่ ามือ แล้ วซัดใส่เข็มทีกําลังจะ
พุง่ ถึงตัวอย่างแรง แต่ในนันมีเข็มเล่มหนึงมาจากอีกทิศ

13
ทางพุง่ ผ่านจวินเยวียเฮ่า แทงถูกร่างของชายารอง

จวิยเยวียเฮ่าตืนตระหนก มองชายารองในอ้ อมกอดด้ วย

ความกังวล “ซีเอ๋อร์ เจ้ าไม่เป็ นไรใช่ไหม”

อวินชิงตกตะลึง กําลังยุทธ์ของจวินเยวียเฮ่าไม่อาจดูเบา
ได้ เลย ขนาดเขาต้ องคุ้มกันอีกคน แต่ยงั สามารถหลบ
เข็มเงินของนางพ้ นได้ อย่างสบาย ๆ หากไม่ใช่เพราะนาง
คํานวณวิถีการเคลือนไหวเขาไว้ แล้ ว เกรงว่าเข็มทุกเล่ม
ทีพุง่ ออกไปคงพลาดเป้าหมด นางเก็บอาการประหลาด
ใจไว้ เม้ มปากแน่นแล้ วมองจวินเยวียเฮ่าด้ วยสายตาเย็น
ชา

14
ชายารองเสินตกใจจนหน้ าถอดสี ใบหน้ าของนางซีดขาว
ไร้ สีเลือด มองจวินเยวียเฮ่าอย่างจนปั ญญา ผ่านไปครู่
ใหญ่ถงึ ค่อยได้ สติ “ท่านหวัง...”

“ข้ ายังอยู่ ไม่เป็ นอะไรก็ดีแล้ ว ดีแล้ ว !” จวินเยวียเฮ่า

กอดร่างทีสันเทาของชายารองไว้ แน่น ในใจอดจะขุ่น
เคืองไม่ได้ เหตุใดชิงเอ๋อร์ จงึ หุนหันพลันแล่นเช่นนี “ชิง
เอ๋อร์ เรื องยังไม่ทนั กระจ่าง เหตุใดเจ้ าถึงต้ องลงมือเ**
◌้ยมโหดเช่นนี”

อวินชิงยิมหยัน “ข้ าก็แค่ใช้ วิธีตาต่อตาฟั นต่อฟั น เ**◌้ยม

15
โหดงันหรื อ เทียบกับสิงทีชายารองทําแล้ ว วิธีการ
กระจอกของข้ าจะนับเป็ นวิธีการอะไรได้ ยิงบัดนีได้ ร้ ูแล้ ว
ว่านางเป็ นคนวางยาพิษหลีซงั ถ้ าเช่นนัน วันนีไม่วา่ จะ
อย่างไรข้ าก็ไม่อาจปล่อยให้ นางรอดไปได้ !”

จวินเยวียเฮ่ามองท่าทีอนั เย็นชาของอวินชิงแล้ วก็อดใจ

อ่อนไม่ได้ จะโทษนางก็ไม่ได้ แต่คําพูดของนางทําให้ เขา
ต้ องนิวหน้ าอย่างไม่ร้ ูตวั

“ท่านหวัง...ท่านหวัง ข้ าถูกใส่ร้าย ข้ าไม่ร้ ูเลยว่าอะไรคือ

หลีซงั ท่านหวัง พีสาวของข้ าเป็ นคนวางยาเอ้ าเฉินตังแต่

16
แรก ข้ าไม่ร้ ูเรื องอะไรด้ วยเลย หากว่ารู้ ข้ าจะต้ องยับยัง
นางแน่ ท่านหวัง ท่านจะต้ องเชือข้ านะ หากแม่นางมูห่
รงพาลมาโกรธและลงกับข้ าเพราะพีสาว จนอยากให้ ข้า
ตายตกไปตามกัน ข้ า...ข้ าก็ไม่มีอะไรจะพูด เพียงแต่ขอ
แค่แม่นางมูห่ รงอย่าได้ กล่าวหาว่าข้ าเป็ นคนวางยาเลย”
ใบหน้ างดงามของชายารองดูแล้ วน่าสงสาร ช่างอ่อนแอ
เปราะบางเหลือเกิน

“ชิงเอ๋อร์ เรื องนีเป็ นเรื องคอขาดบาดตาย หากไม่มีหลัก

ฐานทีแน่ชดั ข้ าย่อมไม่อาจคาดโทษซีเอ๋อร์ ได้ ง่าย ๆ
เพียงเพราะปากคําและการคาดเดาของเจ้ าแต่เพียงด้ าน
เดียว การมอบตัวซีเอ๋อร์ ให้ เจ้ า ย่อมเป็ นการไม่ยตุ ิธรรม
ต่อนาง” จวินเยวียเฮ่ามองอวินชิงด้ วยแววตาสับสน
เรื องนีเป็ นเรื องใหญ่ถงึ ขันคอขาดบาดตาย เขาไม่อาจ

17
ตัดสินง่าย ๆ โดยไม่มีหลักฐาน

“ฮ่าๆ ๆ ” อวินชิงหัวเราะขึนมาอย่างบ้ าคลัง “ยุติธรรมงัน

รึ เจ้ าพูดเรื องความยุติธรรมกับข้ าอย่างนันหรื อ มูห่ รง
อวินชิงถูกจัดฉากใส่ร้ายว่าคบชู้อย่างไม่มีเหตุผล ท่าน
หวังไม่ทดั ทานสักคําก็ไล่ให้ ออกจากจวนแล้ ว นียุติธรรม
หรื อไม่ ข้ าคลอดลูกในโลงศพ ถูกคนตามลอบฆ่า เสียง
อันตรายถึงชีวิต ก็ล้วนเพราะความริ ษยาของนาง อย่าง
นีเรี ยกว่ายุติธรรมหรื อ เพียงเพราะบังเอิญไปประสบพบ
เจอการลอบเล่นชู้ ก็ต้องเสียงถูกฆ่าปิ ดปาก อย่างนี
ยุติธรรมหรื อไม่ เพียงเพราะเจ้ าเฮ่าหวังจิตใจโลเล หญิง
ใจเ**◌้ยมคนนีจึงใช้ ยาพิษทีชัวร้ ายทีสุดในโลกมาวางยา
ลูกของข้ า นีหรื อคือความยุติธรรม ตอนนีลูกชายข้ ายัง
หลับใหลไม่ได้ สติ ชีวิตของเขาเหมือนแขวนอยูบ่ นเส้ น

18
ด้ าย แต่มือลอบวางยากลับยังได้ ใช้ ชีวิตลอยหน้ าลอยตา
อย่างมีความสุขเพราะความรักใคร่หวงแหนปกป้องของ
เจ้ า นีเรี ยกว่าความยุติธรรมอย่างนันหรื อ”

“เจ้ าเรี ยกสิงนีว่าความยุติธรรมหรื อ ข้ าไม่ร้ ูมาก่อนเลย

ว่าสําหรับหวังอย่างเจ้ า ความยุติธรรมก็คือการบิดเบือน
ความจริ ง กลับดํากลายเป็ นขาว ไม่แยกแยะถูกผิด ! เฮ่า
หวัง ความยุติธรรมของเจ้ าช่างด้ อยราคาเสียเหลือเกิน !”

ได้ ยินอวินชิงกล่าวโทษดังนัน สีหน้ าทีไม่เคยเปลียน

แปลงตลอดมาของจวินเยวียเฮ่าก็ประเดียวแดงกํา
ประเดียวขาวซีด คําพูดนางแหลมคมดังปลายเข็ม ทุก
ถ้ อยคําล้ วนกระหนําแทงหัวใจเขาจนเจ็บปวด

19
“หากเจ้ าอยากได้ หลักฐาน ก็ถามเอาจากนางสิ !” อวิน
ชิงชีหน้ าชายารอง สายตาแข็งกร้ าว “พิษหลีซงั ถูกกดไว้
หรื อไม่ เฮ่าหวังไปสอบถามชิวมูไ่ ป๋ สิ เชือว่าชิวมูไ่ ป๋ จะให้
คําตอบทีเจ้ าเฮ่าหวังพอใจได้ แต่ใครเป็ นคนวางยานัน
อวินชิงบอกเฮ่าหวังได้ อย่างชัดแจ้ งว่าก็คือเสินอวินซี
หญิงงามราวกับบุปผาทีมีใจชัวช้ าเยียงอสรพิษในอ้ อม
กอดของเจ้ า ! ตอนทีอวินชิงมาถึง ได้ ยินทุกถ้ อยคําทีนาง
พูดกับสาวใช้ บอกว่าเสินกุ้ยเฟยพยายามคิดแผนการ
หลายครังแล้ วแต่กลับลงมือไม่สําเร็จ ! อวินชิงแค่หยัง
ถามดู ปรากฏว่านางเผยพิรุธออกมาจนได้ นางนีแหละ
เป็ นคนวางยาเอ้ าเฉิน !”

“ตอนแรกอวินชิงไปรู้เห็นการลักลอบมีช้ ขู องเสินกุ้ยเฟย

20
โดยไม่ได้ ตงใจ
ั ภายหลังยังเกิดเหตุการณ์ทีสามแคว้ นขอ
แต่งงาน ทําให้ เสินกุ้ยเฟยโกรธแค้ นจนมีใจอาฆาต จึง
เกิดความคิดทีจะลอบทําร้ าย ประจวบกับเพราะเวลา
นันเจ้ าเฮ่าหวังมีใจโลเล จนชายารองนึกหวันใจ ทังสอง
คนล้ วนเคียดแค้ นอวินชิง นึกอยากทีจะกําจัดให้ พ้นทาง
จึงตกลงร่วมมือกัน แต่ในวันงานเลียงพระราชทานอายุ
ครบเดือนของเอ้ าเฉิน นักฆ่าทีเสินกุ้ยเฟยจัดหามาล้ วน
ทํางานล้ มเหลว คิดจะลงมืออีกก็กลับสูญเปล่า แผนหนึง
พลาดไปก็คิดแผนใหม่ แต่ครังนีเป้าหมายของพวกนาง
เปลียนไปเป็ นเอ้ าเฉิน ! แม้ เสินกุ้ยเฟยจะมีพิษหลีซงั แต่
เมือได้ โอกาสสัมผัสเอ้ าเฉินก็ไม่ได้ เป็ นคนลงมือวางยา
จึงมีแต่เพียงชายารอง เสินอวินซี ทีอยูข่ ้ างกายเจ้ า !”

แววตาจวินเยวียเฮ่าดูตืนตะลึงราวกับไม่อยากจะเชือ

21
อวินชิงพูดต่อ “งานเลียงคืนนัน ก่อนไทเฮา ก็มีแต่เจ้ าเฮ่า
หวังทีได้ อ้ มุ เอ้ าเฉิน ต่อมานางก็ผลุนผลันแทรกเข้ ามา
แล้ วยังพูดอะไรแปลก ๆ มากมาย เพียงแต่อวินชิงนึกไม่
ถึงว่านางจะมีความคิดชัวร้ ายถึงขันนี ซํายังเป็ นการวาง
ยาเอ้ าเฉินใต้ จมูกเจ้ านีเอง เวลานันนางยังยืนบังข้ าไว้
ด้ วย ด้ วยเหตุนีเวลานันอวินชิงจึงไม่พบท่าทีผิดปกติ
ของนาง แผนชัวของนางครังนีจึงได้ ลลุ ว่ ง !”

“นีเป็ นไปไม่ได้ ! ตอนนันข้ าอยูข่ ้ าง ๆ หากซีเอ๋อร์ เป็ นคน

วางยาจริ ง ข้ าจะไม่ร้ ูได้ อย่างไร !” คําพูดของอวินชิงทํา
ให้ เขาตระหนกตกใจยิงนัก และยิงไม่อยากเชือ !

“เฮ่าหวังเคยเห็นพิษหลีซงั งันหรื อ” จวินเยวียเฮ่าอึงไป

เขาย่อมไม่เคยพบเห็นพิษหลีซงั มาก่อน
22
“หึ !” อวินชิงทําเสียงเย้ ยหยัน สายตาเย็นชาเต็มไปด้ วย
แววประชดประชัน “หลีซงั ไร้ สีไร้ กลิน อีกทังเจ้ าก็ไม่เคย
เห็น บวกกับไม่ได้ คอยระวัง การลอบวางยาพิษต่อหน้ า
ต่อตาเจ้ าจะเป็ นเรื องยากนักหรื อ !”

จวินเยวียเฮ่าไร้ คําพูดฉับพลัน ในใจคิดใคร่ครวญตามคํา

พูดของอวินชิง คิดทบทวนถึงเรื องราวในวันนันอีกครัง ก็
พบว่าเรื องราวเป็ นไปอย่างทีอวินชิงกล่าวมาทังหมด
ความเยือกเย็นจู่โจมหัวใจ อดรู้สกึ ขนลุกขนพองไม่ได้

เขาเหลียวมองไปยังชายารองทีบัดนีร่างสันเทิมด้ วยสาย

23
ตาตืนตะลึง ก้ าวโซเซถอยหลัง เป็ นซีเอ๋อร์ จริ งหรื อนี...!

ตอนที 65 - 2 ความเป็ นจริง (2)

24
ชายารองเสินอวินซีจ้องมองอวินชิงด้ วยแววตาหวาด
หวัน ความตระหนกราวแผ่ซา่ นออกมาจากกระดูกได้
อวินชิงล่วงรู้ทกุ อย่างกระจ่างแจ้ งราวกับมองฝ่ ามือของ
ตัวเอง เมืออวินชิงเล่าจบ ร่างเสินอวินซีก็สนสะท้
ั าน
อย่างไม่อาจควบคุม

มุมปากของอวินชิงหยักขึนน้ อย ๆ แววอํามหิตผุดขึนใน
ดวงตา แล้ วค่อย ๆ เดินเข้ าไปหาจวินเยวียเฮ่า “เมือเป็ น
อย่างนีแล้ ว เฮ่าหวังยังจะยับยังไม่ให้ อวินชิงแก้ แค้ นอีก
หรื อ”

25
จวินเยวียเฮ่าตกตะลึง เรื องนีสําหรับเขาแล้ วเหมือนสาย
ฟ้าฟาดกลางวันแสก ๆ เขาตืนตกใจจนทําอะไรไม่ถกู ไป
พักใหญ่ มองใบหน้ าเล็ก ๆ อันซีดขาวของเสินอวินซีที
เต็มไปด้ วยความตืนกลัวอย่างปิ ดไม่มิด ดวงตาเยือกเย็น
ก็มีแววปวดร้ าว แล้ วค่อย ๆ หลับตาลงซ่อนเร้ นความ
รู้สกึ เจ็บปวดในนัน ภาพเรื องราวในอดีตทยอยผุดขึนต่อ
หน้ า ภาพทีประทับอยูใ่ นความทรงจําต่างผุดขึนในห้ วง
ความคิด

บนพืนหิมะในวันทีหนาวเย็น เด็กชายตัวน้ อยบาดเจ็บไป

ทังตัว นอนขดจนตัวกลม ทังหนาวทังหิวโหย ลมหายใจ
26
แผ่วอยูใ่ นสภาพสินหวัง

“พีชาย เจ้ าเป็ นอะไร”

ขณะทีสติสมั ปชัญญะกําลังเลือนรางก็มีเสียงแจ่มใสดัง
แว่วมา แต่พอตังใจเงียหูฟังกลับไม่ได้ ยิน เขายิมขืนในใจ
คงจะใกล้ ตายแล้ วสินะ หูจงึ ฝาดได้ ยินไปเองแบบนี

“พีชาย เป็ นอะไรมากไหม”

ตอนทีเขาจะยอมแพ้ แล้ วก้ าวเข้ าสูโ่ ลกอันมืดมิดนันเอง

กลับมีเสียงดังขึนทีข้ างหู คราวนีเขาได้ ยินอย่างชัดเจน
เลยทีเดียว เป็ นเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึง ผ่านไปสักครู่
27
ก็ร้ ูสกึ ว่ามีมือเล็ก ๆ เอือมมาแตะตัวเบา ๆ สัมผัสอ่อน
โยนนันเยียบเย็น แต่สําหรับเขาแล้ ว กลับเป็ นความ
อบอุน่ ทีสุด เขาพูดไม่ได้ ศพั ท์ขณะทีทุกอย่างดูพร่าเลือน
“หนาว...หนาว...” สุดท้ ายก็ร้ ูสกึ ว่ามีร่างเล็ก ๆ ดึงตัวของ
เขาเอามากอดไว้

เขาบังคับตัวเองให้ ลืมตาอันพร่ามัวขึน ในความเลือน

รางนันเห็นใบหน้ าของนางไม่ชดั แต่จําได้ วา่ ดวงตาแจ่ม
ใสคูน่ นดํ
ั าวาวราวกับนิล มีประกายเจิดจ้ าประหนึงดวง
ดาวทีสว่างทีสุดบนฟากฟ้า ดวงตาดํานันมีแววแห่ง
ความจริ งใจและห่วงใย เต็มไปด้ วยเงาสะท้ อนของเขา
ชัวขณะนันเองเขาพลันรู้สกึ ว่าโลกทังใบกลับสว่างเจิดจ้ า
ขึนทันใด

28
ความรู้สกึ อบอุน่ นันทําให้ เขาวางใจ จึงมอบตัวเองไว้ ให้
กับคนร่างเล็กทีเขาไม่เคยพบมาก่อน

จนกระทังตืนขึนอีกครัง เขาก็กลับมาทีวังหลวงแล้ ว
กําลังนอนอยูบ่ นเตียงในตําหนัก เขาผลุนผลันลุกขึนจะ
ตามหาตัวเด็กผู้หญิงตัวน้ อยคนนัน แต่เมือกวาดตามอง
ไปรอบด้ านก็ไม่พบ เขารูสกึ ว้ าวุน่ ใจ ลุกขึนออกเดินบน
พืนหิมะทัง ๆ ทีมีแต่เท้ าเปล่า ไม่สนใจอากาศทีหนาว
เหน็บและพืนทีเย็นเฉียบจนแข็ง ลืมสินถึงความหนาว
เย็นอันเสียดกระดูก

29
ภายหลังพระบิดาบอกเขาว่าใต้ เท้ าเสินหาตัวเขาจนพบ
แล้ วได้ นําตัวเขากลับมา พระบิดาไม่พบเห็นว่ามีเด็ก
ผู้หญิงคนใดเลย ตอนนันเขารู้สวึ า่ ในหัวใจว่างโหวง
เวลานันหัวใจของเขาเหมือนกลายเป็ นทีว่าง ๆ ราวกับ
ของมีคา่ ทีสุดในโลกได้ หายไปแล้ ว

พระบิดาเห็นเขาเศร้ าสลดหดหูก่ ็ทรงใจอ่อน บอกเขาว่า

หากมีอะไรสงสัยก็ให้ ไปถามใต้ เท้ าเสิน เพราะคนแรกที
พบเขาก็คือใต้ เท้ าเสิน

เขาจึงไปพบใต้ เท้ าเสินซึงต่อมาก็คือมหาเสนาบดีเสิน

เจ้ านันเอง จึงได้ ร้ ูวา่ เด็กหญิงทีให้ ความอบอุน่ แก่เขาก็
คือซีเอ๋อร์ อารมณ์ความรู้สกึ ในตอนนันยังคงมีชีวิตชีวา
อยูใ่ นความทรงจําของเขาจวบจบบัดนี เวลานันใจของ
30
เขาปลาบปลืมยินดีราวกับของลําค่าทีหายไปได้ กลับคืน
มา

ตังแต่นนมาเขาก็
ั ได้ พบปะกับนางบ่อยครัง ความอ่อน
โยน แสนดี และสงบงามของนางตราตรึงอยูใ่ นความคิด
ของเขา เขาจึงให้ คําสาบานไว้ วา่ จะดูแลปกป้องนางไป
ชัวชีวิต

เวลาล่วงเลยไปรวดเร็วราวกับติดปี กบิน เพียงพริ บตา

เด็กหญิงตัวน้ อยในวันนันก็กลายเป็ นสาวน้ อยโฉม
สะคราญ ความงามของนางชวนให้ ผ้ คู นต้ องหวันไหว

31
และเด็กผู้ชายในวันนันก็เติบใหญ่ขนกลายเป็
ึ นชายหนุ่ม
ผู้งามสง่า

ใต้ ต้นท้ อในอ้ อมกอดของชายหนุ่ม หญิงงามในวัยแรก

สาวเอือนเอ่ยอย่างเขินอายว่าปรารถนาจะเป็ นภรรยา
ของเขา ดอกท้ อทีบานสะพรังอยูเ่ หนือศีรษะขับให้ ใบ
หน้ านันยิงงดงามชวนให้ หวันไหว ขณะนันเองทีเขาได้
มอบคําสาบานชัวชีวิตให้ แก่นาง

นับจากนัน สองหนุ่มสาวก็ผกู พันรักใคร่กนั เรื อยมาตังแต่

เยาว์วยั รักแรกของทังสองยิงดืมดําลงสูส่ ายนทีแห่งรัก
ทังสองต่างยึดมันว่าอีกฝ่ ายคือคนรักเพียงหนึงเดียวของ

32
ตน

แต่น่าเสียดาย ราวกลับชะตาฟ้ากลันแกล้ ง เมือทังสอง

ตกลงปลงใจจะครองรักกันไปชัวชีวิต ก็มีพระราช
เสาวนีย์ของพระมารดาลงมา ให้ เขาและมูห่ รงอวินชิง
บุตรี ของแม่ทพั ใหญ่มหู่ รงเสียวเทียน หมันหมายกันไว้

เขาย่อมคัดค้ านไม่ยอมทําตามพระบัญชานี แต่ทา่ ทีของ

พระมารดานันแข็งกร้ าวอย่างทีไม่เคยเป็ นมาก่อน ตรัส
ว่าชัวชีวิตนีคนเดียวทีจะรับตําแหน่งชายาเฮ่าหวังได้ มี
เพียงแต่มหู่ รงอวินชิงเท่านัน ! เมือเขาคัดค้ านอีกครัง
พระมารดาจึงให้ คําตอบสุดท้ ายอย่างไม่เต็มใจว่าให้ เขา
รับซีเอ๋อร์ ไว้ เป็ นชายารอง

33
ด้ วยเหตุนีเขาจึงมักรู้สกึ ว่าเขาติดค้ างซีเอ๋อร์ และเพราะ
เหตุผลนีหลังจากแต่งงานกับมูห่ รงอวินชิงแล้ ว เขาจึงมี
ท่าทีหมางเมินไม่ใส่ใจนางมาโดยตลอด

เมือแต่งงานแล้ ว แม้ มหู่ รงอวินชิงจะแย่งตําแหน่งชายา

เอกของเฮ่าหวังไปได้ แต่ซีเอ๋อร์ ก็ไม่ถือโทษโกรธเคือง
เรื องทีผ่านไปแล้ ว ยังคงแสดงท่าทีเห็นอกเห็นใจนาง ซํา
ยังคะยันคะยอให้ เขาหาเวลาไปใส่ใจมูห่ รงอวินชิงบ้ าง
การกระทํานียิงทําให้ เขารู้สกึ ติดค้ างต่อนาง ขณะเดียว
กันก็ยิงรังเกียจมูห่ รงอวินชิงขึนทุกที !

ดังนันเมือมูห่ รงอวินชิงถูกจับได้ วา่ ลอบเล่นชู้คาหนังคา

เขา แม้ ในใจเขาจะนึกสงสัยว่าอาจมีอะไรทีไม่ชอบมาพา
34
กล แต่เพือซีเอ๋อร์ แล้ ว เขาจึงใช้ โอกาสนีขับนางออกจาก
จวน

เขาเคยคิดว่าเมือเรื องลงเอยอย่างนี ทุกอย่างก็คงสมใจ

แล้ ว แต่คิดไม่ถงึ ว่าต่อมาจะเกิดเรื องขึนมากมาย และ
เขาจะเกิดตกหลุมรักมูห่ รงอวินชิงผู้งามสง่าและเยือก
เย็นทีกลับชาติมาเกิดใหม่

เขาไม่อาจเชือมโยงหญิงสาวผู้งดงามและแสนดี เข้ ากับ

คนทีมีจิตใจชัวร้ ายปากหวานก้ นเปรี ยวทีชิงเอ๋อร์ เพิงจะ
เล่าให้ ฟังได้ เลย !

35
เรื องนีทําให้ เขารู้สกึ กระอักกระอ่วนใจเหมือนกลืนแมลง
วันเข้ าไป ! หญิงสาวผู้งดงามและแสนดีคนนันเปลียนไป
เป็ นคนทีน่ารังเกียจตังแต่เมือไรกัน นางทีเป็ นแบบนี ทํา
ให้ เขาถึงกับละล้ าละลังทําอะไรไม่ถกู ยามนี ภาพสาว
งามผู้แย้ มยิมอ่อนหวานใต้ ต้นท้ อคนนันได้ เลือนหายไป
แล้ ว

เนือตัวของชายารองเสินสันเทิม ในดวงตามีนําตาเอ่อ
คลอดูวาววาม ปิ ดบังแววแห่งความหวาดกลัวทีอยูล่ กึ ลํา
ชัวขณะนันเองแววตาของจวินเยวียเฮ่าก็มีความเยือก
เย็นและผิดหวังฉายออกมา ทําให้ หวั ใจของนางสะท้ าน
36
หวันไหวอย่างไม่อาจควบคุม หากท่านหวังเชือคําพูด
ของมูห่ รงอวินชิง ถ้ าเช่นนัน...ชายารองเสินสันสะท้ าน
ด้ วยความตระหนก เสียงสันด้ วยความกลัว “ท่านหวัง...”

“ท่านหวัง...” เสียงสันกลัวดังขึนข้ างหูช่วยดึงความคิดที

ล่องลอยไปไกลของจวินเยวียเฮ่ากลับมา จวินเยวียเฮ่า
ค่อย ๆ ลืมตาขึนมา ดวงตาทีเจิดจ้ าปรากฏขึนต่อหน้ า
แล้ วพุง่ ตรงเข้ าสูห่ วั ใจของเขา จวินเยวียเฮ่าสันสะท้ าน
ต่อหน้ าเหมือนมีภาพดวงตาคูส่ ีดําทีวาววามแจ่มใส เด็ก
น้ อยคนนันทีเคยมอบความอบอุน่ ให้ ในเวลาทีเขาสิน
หวัง !

จวินเยวียเฮ่ามองสีหน้ าขาวซีดของชายารองเสิน นัยน์

ตาลําลึกดูเลือนราง ในใจเหมือนมีคลืนอันบ้ าคลังถาโถม
37
มือในชายแขนเสือกําแน่นจนเส้ นเลือดทีหลังมือปูดโปน

ชายารองเสินเอือมมือทีสันกลัวไปคว้ าชายเสือจวินเยวีย
เฮ่า ดวงตาคูน่ นราวกั
ั บกวางน้ อยทีกําลังตืนกลัว ท่าทาง
น่าสงสารยิงนัก “ท่านหวัง ข้ าเป็ นผู้บริ สทุ ธิ ทีแม่นางมูห่
รงเล่ามาไม่เป็ นความจริ ง ท่านต้ องเชือข้ านะ”

ความผิดหวังในดวงตาจวินเยวียเฮ่าทําให้ นางประหวัน
พรันพรึง นางไม่อาจปล่อยให้ เขารู้สกึ ผิดหวังในตัวนาง
ได้ ไม่เช่นนันนางคงมีชีวิตอยูเ่ หมือนตายทังเป็ น !

38
ชัวขณะนันเองนางก็ได้ เห็นความสะเทือนใจในสีหน้ า
ของจวินเยวียเฮ่าทีวาบขึนแล้ วเลือนหาย ทําให้ นางยินดี
ยิง นึกถึงคําพูดของบิดาทีเคยบอกไว้ เกียวกับ
ประสบการณ์ครังยังเยาว์วยั ของเขาขึนมาได้ ! นีแหละ
คือจุดเปลียน อยูร่ ่วมกันมาหลายปี นางย่อมรู้วา่ สิงทีเขา
รักและทะนุถนอมไว้ ในใจก็คือเด็กหญิงทีเคยช่วยชีวิต
เขาไว้ คนนัน นางยิงรู้ดีไปกว่านันอีกว่าจะรื อฟื นความ
ทรงจํานันออกมาจากก้ นบึงหัวใจเขาได้ อย่างไร จึงทําให้
ตัวเองดูเหมือนเป็ นผู้บริ สทุ ธิทีน่าสงสารยิงขึนไปอีก

อวินชิงยืนอยูต่ รงกลางระหว่างคนทังสอง ดวงตาทีเยือก

เย็นฉายแววอํามหิตออกมา มองดูสีหน้ าทีแปรเปลียนไป
ของจวินเยวียเฮ่า เช่นนันแววอํามหิตก็ยิงเข้ มข้ นขึน “เฮ่า

39
หวังโปรดหลีกทางด้ วย !”

จวินเยวียเฮ่าเงยหน้ าขึนมองก็เห็นนางกําลังมองเขาอยู่
ด้ วยสายตาเย็นชา ในนันมีประกายอํามหิตอันเด็ดขาด
ก็ตกใจ นางอ่านเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง ! สิงนีทําให้ เขา
เจ็บปวดอย่างลําลึกในหัวใจ หญิงทีสง่างามและเยือก
เย็นราวกับนําค้ างแข็งผู้นีทีแท้ เฉลียวฉลาดถึงเพียงนี !

และบัดนีนางไม่ใช่หญิงอ่อนแอทียอมให้ ใครโขกสับ
เหมือนเมือก่อนอีกต่อไปแล้ ว นางมองการณ์ไกลและ
เฉลียวฉลาด ความคิดเฉียบแหลม รอบกายมีรัศมีแห่ง
ความงามสง่าเปล่งประกาย บุคลิกเปิ ดเผยมีความคิด
เห็นเป็ นของตัวเอง และเขาเองก็หวันไหวไปกับนาง
เพราะสิงทีนางเป็ นหรื อมิใช่
40
นางทีเป็ นเช่นนีย่อมมองความคิดของเขาออกได้ ไม่ยาก
และเขาเองก็ไม่คิดทีจะปิ ดบัง

อวินชิงจ้ องมองดวงตาจวินเยวียเฮ่า แล้ วถามขึนอย่าง

เย็นชา “เจ้ าตังใจทีจะปกป้องนาง !”

จวินเยวียเฮ่าสะกดความเจ็บปวดในใจไว้ มองสบสาย
ตาเย็นชาของอวินชิงแล้ วพูดด้ วยอาการสงบ “ชิงเอ๋อร์
เรื องนีไม่ใช่เรื องเล็ก สิงทีเจ้ าว่ามาก็เป็ นแค่การคาดเดา
ของเจ้ า ข้ าไม่อาจด่วนสรุปโดยฟั งความจากเจ้ าข้ าง

41
เดียวได้ หากเจ้ าไม่มีหลักฐานทีมีนําหนักมากกว่านีมา
พิสจู น์วา่ เป็ นฝี มือของซีเอ๋อร์ จริ ง ข้ าก็ไม่อาจมอบชายา
รองของข้ าให้ แก่เจ้ าได้ ”

ความเยือกเย็นในดวงตาของอวินชิงยิงทบทวี ในใจเต็ม
ไปด้ วยความเกรี ยวโกรธ จวินเยวียเฮ่า เจ้ าไม่เชือจริ ง ๆ
หรื อว่าเชือแต่ไม่อยากจัดการ เหมือนเมือคราวทีขับ
มูห่ รงอวินชิงออกจากจวนตอนแรก “หึ ! เกรงว่าเรื องนี
จะนอกเหนืออํานาจของเจ้ า !”

“หากเจ้ าดึงดันจะลงไม้ ลงมือ ข้ าก็คงไม่อาจนิงดูดาย

คอยดูอยูเ่ ฉย ๆ ได้ ”

42
“ถ้ าเช่นนันก็ลองดู !” ขาดคํา อวินชิงก็พงุ่ เข้ าโจมตีจวิ
นเยวียเฮ่าทันที ท่าร่างเด็ดขาดและว่องไวไม่ออมมือแม้
แต่น้อย แต่ละกระบวนท่ามุง่ จู่โจมจุดสําคัญของจวินเย
วียเฮ่า จวินเยวียเฮ่าเตรี ยมรับมือไว้ แล้ ว เขาโอบเอวของ
ชายารองทะยานขึนหลบหลีกไปด้ านหลัง เพียงเขาเก็บ
มือแล้ วยกขึนสะบัดเบา ๆ ก็ปัดป้องการจู่โจมของอวินชิง
ได้ อย่างง่ายดาย แล้ วค่อย ๆ ร่อนลงพืน ท่าทางงามสง่า
ดูสบาย ๆ “อย่าเปลืองแรงอีกเลย เจ้ าไม่ใช่คตู่ อ่ สู้ของข้ า
หรอก”

“เจ้ าคิดจะปกป้องนางแล้ วเป็ นศัตรูกบั ข้ าจริ งหรื อ” อวิน

ชิงชะงักฝี ก้ าว ผันกายแล้ วเงยหน้ ามอง “ขอเพียงเจ้ ามี
หลักฐานมากพอ ข้ าก็จะไม่รังเจ้ า” จวินเยวียเฮ่าเผชิญ
กับสายตาอันคมปลาบของอวินชิง สะกดความเจ็บปวด

43
ใจไว้ แล้ วตอบด้ วยนําเสียงราบเรี ยบ

อวินชิงจ้ องมองดวงตาของจวินเยวียเฮ่า สายตานัน

เยียบเย็น แล้ วพูดขึนอย่างเย็นชา “วันนีข้ าจะปล่อยนาง
ไปก่อน ทางทีดีเจ้ าจงภาวนาขออย่าให้ นางมีสว่ นเกียว
ข้ องกับเรื องนี หากวันใดโชคร้ าย ข้ าพบหลักฐานเข้ า ข้ า
จะทําให้ นางนึกเสียใจ—ทีลงมือ—แต่แรก !”

ประกายตาของอวินชิงเยือกเย็น แน่วนิงไร้ อารมณ์

กระเพือมไหว ทว่าชวนให้ ร้ ูสกึ ถึงความหมางเมินอันแสน
เย็นชาอย่างถึงทีสุด ! เพียงปรายตามองก็ราวกับทิมแทง
เข้ าไปในดวงใจเขา หัวใจจวินเยวียเฮ่าเหมือนถูกสายตา
นันส่งความเย็นยะเยือกทะลุทะลวงถึงก้ นบึง ! ถึงกับ
44
ต้ องผงะถอยไปก้ าวหนึง

อวินชิงไม่มองสองตาทีเต็มไปด้ วยความตืนตะลึงของจวิ
นเยวียเฮ่าอีกต่อไป นางหันกลับแล้ วจากไปอย่างไม่
เหลือเยือใย ปล่อยให้ เขาได้ แต่เฝ้ามองเงาร่างทีเย็นชา
ผิดธรรมดายามจากไปนัน

จวินเยวียเฮ่ามองตามอวินชิง เงาร่างนันหายไปในราตรี
เขาไม่ได้ พดู อะไรออกมาเลย หัวใจราวกับมีแผลทะลุเป็ น
โพรง สายลมเย็นยะเยือกพัดพรูเข้ าสูภ่ ายในนันจนจับตัว
เยือกแข็งในพริ บตา !

45
“การเดินทางไปเยียกัว เฮ่าหวังไม่จําเป็ นต้ องไป !”

เงาร่างอันเยือกเย็นนันถูกราตรี มืดมิดกลืนกินไปแล้ ว
เหลือไว้ เพียงเสียงเงาร่างทีล่องลอยไปท่ามกลางสาย
ลม......

46
ตอนที 66 ออกเดินทางสู่เยียกัว

ท้ องฟ้าสีฟ้าแจ่มกระจ่าง เมฆขาวบริ สทุ ธิล่องลอยอยูบ่ น

นัน ท้ องฟ้าเจิดจ้ าอากาศแจ่มใส พาให้ ร้ ูสกึ รื นเริ งใจ

ทิวทิศน์สวยสดงดงาม ป่ าเขาเขียวขจี เสียงนกร้ องขับ

ขาน ดอกไม้ งามตระการ ยากจะห้ ามใจไว้ ไม่ให้ เคลิบ
1
เคลิมหลงใหล

บนทางสายหลัก รถม้ าสองสามคันทีภายนอกดูธรรมดา

แล่นมาแต่ไกล คนขับรถม้ าสีหน้ าเคร่งเครี ยดราวกับว่า
ทิวทิศน์ทีงดงามเหมือนภาพวาดไม่ได้ สะท้ อนเข้ าสูส่ าย
ตาของเขาเลย เห็นเพียงคนขับสะบัดแส้ ม้ าได้ รับความ
เจ็บปวดจึงห้ อตะบึงเต็มเหยียด รถม้ าแล่นทะยานไป
เหมือนจะบินได้ ผ่านไปทีใด ทีนันก็มีฝนดิ ุ่ นฟุ้งตลบขึน
เป็ นแนว ทิงเมืองหลวงให้ อยูเ่ บืองหลังห่างไกลออกไป
ทุกที

แม้ วา่ อากาศจะสดใสเพียงใด แต่ก็ไม่อาจคลายความ

กลัดกลุ้มในใจของอวินชิงได้ อวินชิงนังอยูใ่ นรถม้ า สี
2
หน้ านิงสงบ เอ้ าเฉินทีอยูใ่ นอ้ อมกอดของนางยังคงหลับ
สนิท ตังแต่วนั นันเป็ นต้ นมาก็ไม่ตืนขึนมาอีกเลย
ระหว่างนันชิวมูไ่ ป๋ มาตรวจชีพจรให้ ทกุ วันอยูห่ ลายครัง
โชคดีทีแม้ เอ้ าเฉินจะหลับใหลไม่ได้ สติ แต่พิษหลีซงั กลับ
อยูใ่ นสภาพจําศีล สิงนีเป็ นเครื องปลอบประโลมเดียวทีมี
ต่อความกังวลใจของอวินชิง

สายลมพัดวูบมา พาให้ มา่ นรถมุมหนึงปลิวพะเยิบ ส่ง

ความเย็นฉําเข้ ามาในตัวรถ อวินชิงเลิกม่านขึนมองออก
ไปข้ างนอก สองข้ างทางเต็มไปด้ วยต้ นไม้ ดเู ขียวขจี
ทิวทัศน์งดงามตราตรึงใจ มองแล้ วสบายตา ช่วยให้ จิต
ใจผ่อนคลายและเป็ นสุข เมือมองไปยังเมืองหลวงทีถูก
ทิงห่างออกไปทุกที ก็ต้องทอดถอนใจ ความคิดล่องลอย
กลับไปยังภาพเหตุการณ์ทีเกิดขึนในพระราชวัง

3
หน้ าประตูวงั ทีดูน่าเกรงขาม ทหารกองเกียรติยศตังแถว
เป็ นระเบียบเรี ยบร้ อย ทหารกองเกียรติยศของเหล่าทูต
จากสามแคว้ นจัดแถวเป็ นสองฟากอย่างเป็ นระเบียบ
ทูตทังสามออกเดินทางกลับแคว้ นของตนในวันนัน ทว่า
อวินชิงร่วมเดินทางไปยังแคว้ นเยียกัวกับเฟิ งเซียงหรู จวิ
นเยวียหานพร้ อมเหล่าเสนาอํามาตย์มายังประตูตะวัน
ออกเพือส่งพวกเขาด้ วยพระองค์เองแต่เช้ าตรู่

เมืออวินชิงมาถึง ก็เห็นทหารกองเกียรติยศอันน่าเกรง
ขามตังแถวอย่างเป็ นระเบียบแล้ ว เมือจวินเยวียเสียว่า
เห็นอวินชิงมาถึงแล้ ว ดวงตาของเขาก็สอ่ ประกายก็เจิด
จ้ า เข้ ามาดึงชายแขนเสือนางไว้ ดวงตาสดใสดูแดงกํา
4
บอกให้ ร้ ูวา่ เขานอนไม่หลับตลอดทังคืน “ชิงชิง เจ้ าต้ อง
ดูแลตัวเองให้ ดีตลอดการเดินทางนะ ข้ าส่งองครักษ์ ลบั
ไปคอยปกป้องเจ้ าด้ วยสองนายตลอดการเดินทาง มี
เรื องอะไรเจ้ าก็มอบหมายให้ พวกเขาทําให้ ได้ นะ รู้ไหม”

แววความอบอุน่ ปรากฏขึนในดวงตาอวินชิง นางยิมให้

เขาน้ อยๆ แล้ วพูดขึนว่า “ขอบคุณหวังหกทีมีนําใจ อวิน
ชิงจะจดจําใส่ใจไว้ ”

ใบหน้ าอ่อนเยาว์ของจวินเยวียเสียมีรอยยิม ดวงตาวาว

วาม มองอวินชิงอย่างมีความหวัง “ถ้ าอย่างนันชิงเอ๋อร์
ให้ ข้าไปเป็ นเพือนสิ อย่างนีแล้ วข้ าก็จะได้ คอยปกป้อง
คุ้มครองเจ้ ากับเอ้ าเฉินได้ ”

5
เมือเห็นแววตาคาดหวังแต่ก็ดรู ะแวดระวังในดวงตาจวิ
นเยวียเสีย อวินชิงก็ใจอ่อนยวบ เกือบจะตอบตกลงไป
เสียแล้ ว ทว่าเมือคิดคํานึงว่าในการเดินทางครังนีมีความ
ไม่แน่นอนมากมาย อีกทังเขาก็เป็ นผู้สงู ศักดิทีได้ รับการ
เลียงดูพะเน้ าพะนอมาตลอด นอกจากนีนางก็ไม่อยาก
ให้ เขาต้ องเข้ ามาเกียวข้ องกับเรื องนีด้ วย จึงระงับความ
รู้สกึ ตืนตันใจแล้ วบอกไปเรี ยบ ๆ ว่า “อวินชิงจะคอย
ระมัดระวังดูแลตัวเองอย่างดีตลอดการเดินทาง หวังหก
อย่าเป็ นกังวลไปเลย หวังหกอยูท่ ีเมืองหลวงคอยดูแลอยู่
ข้ างพระวรกายไทเฮาให้ ดีเถิด อีกอย่างสถานการณ์
แคว้ นจวินกัวยามนีก็ไม่อาจทีจะประมาทได้ หวังหกจํา
เป็ นต้ องอยูช่ ่วยงานฝ่ าพระบาทจัดการดูแลทุกเรื อง”

6
“ชิงชิง...”

“หวังหกส่งองครักษ์ ลบั สองนายไปกับอวินชิงด้ วยแล้ วมิ

ใช่หรื อ พวกเขาจะทําหน้ าทีคุ้มครองอวินชิงเอง”

ประกายในดวงตาจวินเยวียเสียค่อย ๆ หม่นแสงลง เขา

เม้ มริ มฝี ปากแน่น เขารู้วา่ ทีชิงชิงพูดมาทังหมดล้ วนถูก
ต้ อง แต่เขาก็ไม่อาจทีจะวางใจได้ แม้ จะส่งองครักษ์ ลบั
ไปกับนางแล้ วสองนายเขาก็ไม่อาจวางใจ

เมือเห็นแววตาหม่นเศร้ าของจวินเยวียเสีย อวินชิงก็อด

ใจไม่ไหว “หากหวังหกอยากทําอะไรสักอย่างให้ อวินชิง

7
อวินชิงก็มีเรื องหนึงอยากจะขอ หลังจากข้ าไปแล้ ว บิดา
คงรู้สกึ เศร้ า ช่วงนีขอรบกวนหวังหกช่วยดูแลบิดาข้ า
แทนด้ วย หากมีเรื องอะไร ขอท่านหวังช่วยคุ้มครองดูแล
เขาด้ วย ! ไม่ทราบว่าหวังหกจะตอบตกลงหรื อไม่”

“ได้ สิ ! ชิงชิงวางใจได้ ข้ าจะช่วยเจ้ าดูแลท่านแม่ทพั มูห่

รงให้ ดีเอง !” จวินเยวียเสียทีแต่เดิมสีหน้ าดูหดหูก่ ็พลัน
เปลียนไป มีรอยยิมสดใสเจิดจ้ าเข้ ามาแทนที ทําท่าตบ
อกรับประกันหนักแน่นจนอวินชิงหัวเราะ “ถ้ าเช่นนัน
อวินชิงก็ขอขอบคุณหวังหกไว้ ลว่ งหน้ าก็แล้ วกัน”

จวินเยวียเสียแย้ มยิม แล้ วหลุบตาลงปิ ดบังความหม่น

เศร้ า ความคิดของชิงชิงเขามีหรื อทีจะไม่ร้ ู นางพูดเช่นนี
ก็เพียงเพือให้ เขาสบายใจขึนมาหน่อย ! ชิงชิง ในเมือนี
8
เป็ นสิงทีเจ้ าหวัง เช่นนันข้ าก็จะอยูท่ ีนีรอเจ้ ากลับมา สิง
ใดทีเจ้ าห่วงใยใส่ใจ ข้ าจะช่วยปกป้องคุ้มครองแทนเจ้ า
เอง

“ชิงเอ๋อร์ เดินทางระวังตัวด้ วย !” มูห่ รงเสียวเทียนมองดู

อวินชิง แววตาของเขาเปี ยมไปด้ วยความรัก ไหล่อนั
บอบบางของบุตรสาวต้ องแบกรับภาระมากมายถึงเพียง
นี ยามนีต้ องออกเดินไปบนหนทางทีไม่อาจรู้ แต่เขากลับ
ไม่อาจทีจะอยูเ่ คียงข้ างนางได้ เรื องนีทําให้ เขารู้สกึ ผิด
ต่อนางจนเจ็บปวดใจ ได้ แต่สะกดความรู้สกึ ผิดและ
อาลัยอาวรณ์ไว้ ด้ วยไม่อยากให้ ตวั เองกลายเป็ นภาระ
อีกอย่างในใจของนาง อวินชิงเงยหน้ ามองด้ วยรอยยิม
กระแสความอบอุน่ แผ่ซา่ น “ท่านพ่อ ท่านก็ดแู ลตัวเอง
ให้ ดีนะเจ้ าคะ !”

9
“อวินเอ๋อร์ สายแล้ ว เราออกเดินทางกันเถอะ” จวินเยวีย
เฉินหันไปยิมให้ อวินชิงอย่างอ่อนโยนแล้ วพูดเตือนขึน
เบา ๆ จากนันหันไปหามูห่ รงเสียวเทียน แววตานันดูเด็ด
เดียวและจริ งจัง “แม่ทพั มูห่ รงโปรดวางใจ ข้ าจะปกป้อง
คุ้มครองอวินเอ๋อร์ และเอ้ าเฉินเป็ นอย่างดี”

แววตาของมูห่ รงเสียวเทียนเจิดจ้ าราวกับคบไฟ จวินเย

วียเฉินเผชิญกับสายตาเพ่งพินิจของมูห่ รงเสียวเทียน
ด้ วยท่าทางสงบไม่หวาดหวัน ทังสองประสานสายตากัน
เป็ นเหมือนการประชันสายตากันของผู้ชายสองคน !
เพียงชัวพริ บตาทังสองคนก็อา่ นความคิดกันและกันออก
ในแววตานันมีความเด็ดเดียวทีไม่ยอมให้ ตงข้
ั อสงสัย สิง
นันคือการปกป้องหญิงทีพวกเขาต่างก็รักไม่ให้ นางได้ รับ

10
อันตราย ผ่านไปเนินนานหรื ออาจเพียงชัวพริ บตาเดียว
มูห่ รงเสียวเทียนก็พดู กับจวินเยวียเฉินด้ วยนําเสียงเคร่ง
ขรึมจริ งจัง “ถ้ าเช่นนัน ข้ าก็ขอฝากชิงเอ๋อร์ ไว้ กบั หวังเจ้ า
สําราญด้ วย ! ข้ าหวังว่าหวังเจ้ าสําราญจะช่วยคุ้มครอง
ให้ นางปลอดภัยตลอดการเดินทาง !”

เมือบอกลากับทุกคนแล้ ว อวินชิงก็อ้ มุ เอ้ าเฉิน แล้ วพาเห

ลียนเอ๋อร์ กบั สองสาวใช้ คนสนิทขึนไปบนรถม้ าทีจอดอยู่
หลังแถวทหารกองเกียรติยศแห่งเยียกัว รถม้ าค่อย ๆ
ออกเดินทางจากไป ทิงคนทังหลายไว้ เบืองหลังห่างออก
ไปเรื อย ๆ เนืองจากอวินชิงจะออกเดินทาง ไทเฮาจึง
บรรทมหลับไม่สนิทมาตลอดคืน แล้ วบรรทมตืนแต่เช้ า
ตรู่ เสด็จไปจับไม้ จบั มือบอกลาอวินชิงถึงตําหนักชิงเยวีย

11
ทรงรู้สกึ ทังกังวลและไม่อาจวางพระทัย หลังจากนันจึง
ค่อยเสด็จกลับไปพักผ่อนทีตําหนักเฟิ งหนิง ไม่มีใครทัน
ได้ สงั เกตว่าวันนีมีคนผู้หนึงไม่ได้ มาปรากฏตัว ณ สถาน
ทีแห่งนี หรื ออาจสังเกตเห็นแต่ไม่อยากจะพูดออกมา
แต่อย่างไรเสีย คณะเดินทางไปเยียกัวของอวินชิงก็ได้
ออกเดินทางไปแล้ ว

รถม้ าออกเดินทางตามทหารกองเกียรติยศไปจนถึงทาง
สายหลักทีจะพาออกจากเมืองหลวง คณะเดินทางของอ
วินชิงค่อยลดขนาดให้ กะทัดรัดลงเพือรี บรุดเดินทางสู่
เยียกัว เฟิ งเซียงหรูไม่ได้ คดั ค้ านเรื องนี เพียงจัดเตรี ยมสิง
ต่าง ๆ เล็กน้ อย แล้ วรถม้ าสองสามคันก็แยกออกจาก
12
ทหารกองเกียรติยศอย่างเงียบ ๆ ส่วนทหารกอง
เกียรติยศนันยังคงเดินทางตามกําหนดการเดิมกลับสู่
เยียกัว

แต่เพือไม่ให้ เป็ นทีสะดุดตา อวินชิงและคณะจึงปรับ

เปลียนรูปแบบภายนอกรถม้ าให้ ดเู ป็ นรถม้ าธรรมดา

สายลมเย็นโชยมา พัดเส้ นผมปอยหนึงปลิวระใบหน้ า

อวินชิงเบา ๆ

นางยังจดจําสีหน้ าของแม่ทพั ผู้บิดาเมือใกล้ จะลาจาก สี

หน้ านันเต็มไปด้ วยความกังวลทว่าไม่เอ่ยออกมา เพียง

13
บอกให้ นางเดินทางอย่างระมัดระวัง หูยงั แว่วเสียงกําชับ
ซําแล้ วซําเล่าด้ วยความรักของบิดา “ชิงเอ๋อร์ ไม่วา่ จะ
เกิดอะไรขึน ลูกต้ องเข้ มแข็งไว้ จําไว้ วา่ พ่อจะอยูต่ รงนีรอ
เจ้ ากลับมาตลอดไป !” คําพูดของบิดาทําให้ นางอบอุน่
หัวใจ ท่านมักจะรู้เสมอว่าจะปฏิบตั ิตอ่ นางอย่างไรจึงจะ
ดีทีสุด และอะไรคือสิงทีสําคัญสูงสุดในความคิดของนาง

มุมปากอวินชิงหยักขึนน้ อย ๆ ท่านพ่อ วางใจเถอะเจ้ า

ค่ะ ชิงเอ๋อร์ ขอรับประกัน ชิงเอ๋อร์ จะต้ องกลับมา ! ถึง
เวลานันเราจะได้ อยูด่ ้ วยกันพร้ อมหน้ าพร้ อมตา ไม่ต้อง
พรากจากกันอีกแล้ ว

14
อวินชิงถอนสายตากลับมา แล้ วเหลือบมองไปยังเอ้ าเฉิน
ทีอยูใ่ นอ้ อมกอด สายตาของนางมุง่ มัน “เอ้ าเฉิน ไม่วา่
จะยากลําบากแค่ไหน แม่จะหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็งจน
พบให้ ได้ ท่านตายังรอพวกเราอยูท่ ีบ้ าน ดังนันเจ้ าต้ อง
เข้ มแข็งไว้ นะ รู้ไหม”

เหลียนเอ๋อร์ และหงซิวนังอยูอ่ ีกด้ าน มองดูคณ

ุ หนูและ
คุณชายน้ อยของพวกนางด้ วยความรู้สกึ หนักใจ ต่างก็
พากันสงสารแต่ไม่กล้ าแสดงออก เกรงจะทําให้ คณ
ุ หนู
เสียใจ ได้ แต่ภาวนาต่อสวรรรค์ในใจ ขอให้ หาบัวโลหิต
ทุง่ นําแข็งพบได้ อย่างราบรื น !

ภายในรถเงียบสงบแฝงด้ วยความเครี ยดขรึม ชิงหลวน

15
อยูด่ ้ านนอกได้ ยินคําพูดของอวินชิง ดวงตาก็เปล่ง
ประกาย ความเชือมันในใจยิงกล้ าแข็งขึน !

ทุกคนต่างรู้วา่ เวลากระชันมาก ขบวนรถม้ านีจึงไม่อาจ

ชักช้ า คนขับรถม้ าสะบัดแส้ เร็วไว นําทักษะการขับรถม้ า
ออกมาใช้ อย่างเต็มที รถม้ าจึงห้ อตะบึงไปอย่างรวดเร็ว
ตลอดทาง

ยามยําสนธยา พวกเขาก็ออกจากเมืองหลวงได้ ไกลแล้ ว

จนกระทังมาถึงเมืองเมืองหนึง รถม้ าจึงค่อย ๆ ชะลอลง
แล่นกุบกับเข้ าไปผ่านประตูเมืองเข้ าไป แล้ วไปหยุดอยู่

16
หน้ าประตูโรงเตียมแห่งหนึง

“อวินเอ๋อร์ คืนนีเราพักทีนีก่อนเถอะ” อวินชิงเลิกม่านรถ

ขึนก็เห็นจวินเยวียเฉินยืนยิมให้ อยูด่ ้ านหน้ ารถ

อวินชิงมองทังสามคนในรถ เหลียนเอ๋อร์ ได้ นงรถม้

ั าเป็ น
ครังแรก จึงมีอาการคลืนเ**ยนวิงเวียนตลอดทาง ยามนี
เอนซบกับอกชิงหลวน ใบหน้ าเล็ก ๆ นันดูซีดเซียว ลืมตา
ทีดูออ่ นล้ าหมดเรี ยวแรงขึนมองอวินชิง ส่วนหงซิวและ
ชิงหลวนแม้ จะมีวิชาไว้ ค้ มุ ครองตัว เมือเทียบกับเหลี
ยนเอ๋อร์ แล้ วยังดีกว่าหน่อย ทว่าอย่างไรซะนีก็เป็ นครัง
แรกทีได้ นงในรถม้
ั าทีห้ อตะบึงเป็ นเวลายาวนานเช่นนี สี
หน้ าตอนนีจึงไม่คอ่ ยทีจะสู้ดีสกั เท่าไร

17
อวินชิงลอบถอนหายใจ แม้ จะไม่พดู แต่นางก็ร้ ูวา่ พวก
นางต่างพยายามฝื นสภาพร่างกายทีไม่พร้ อมมาตลอด
ทาง และรู้วา่ ทีพวกนางไม่พดู เพราะไม่อยากให้ อวินชิง
เป็ นกังวล แต่ดจู ากสภาพแล้ ว นางมีหรื อจะดูไม่ออก
เพือจะได้ รีบเร่งเดินทาง ตอนเทียงพวกนางจึงได้ แต่เพียง
รับประทานอาหารแห้ งง่าย ๆ บนรถม้ า คืนนีก็ให้ พวก
นางได้ พกั ผ่อนสบาย ๆ บ้ าง การเดินทางต่อไปจากนีเห็น
ทีจะยิงยากลําบากขึนกว่าทีแล้ วมา และคณะของนางยัง
ต้ องช่วยกันตามหาของสิงนันอีก นางจึงพยักหน้ าตอบ
รับ “คืนนีพักทีนีก็แล้ วกัน”

“พวกเจ้ ามาถึงแล้ ว ทุกอย่างข้ าล้ วนจัดเตรี ยมไว้ เรี ยบ

ร้ อยแล้ ว โรงเตียมแห่งนีเป็ นทีพักแห่งหนึงทีดีทีสุด ทุก

18
คนพักให้ สบายใจเถอะ” เสียงแจ่มใสของชิวมูไ่ ป๋ ดังขึน
มา อวินชิงหันไปมองจวินเยวียเฉิน สายตามีแววแห่ง
ความเข้ าใจวาบขึน จวินเยวียเฉินมองตอบสายตาเข้ า
ใจของอวินชิงด้ วยรอยยิม รอจนพวกอวินชิงลงจากรถ
ม้ ากันหมดแล้ ว จึงเดินนําเข้ าไปในโรงเตียม อวินชิงอุ้ม
เอ้ าเฉินเดินตามพวกเขาเข้ าไป ชิงหลวนประคองเหลี
ยนเอ๋อร์ สามสาวใช้ เดินตามกันเข้ าไปในโรงเตียม

“เอารถม้ าไปจอดทีลานด้ านหลัง คอยดูแลม้ าของพวก

ข้ าให้ ดีเชียวนะ เข้ าใจหรื อไม่” ชิวมูไ่ ป๋ หันไปกําชับเสียว
เอ้ อร์ ทีเดินออกมา

“ท่านลูกค้ า โปรดวางใจ ข้ าน้ อยจะดูแลม้ าพวกนีให้ ดี

เหมือนดูแลคุณชายของข้ าเลยขอรับ !” เสียวเอ้ อร์ ออก
19
มานานแล้ ว ได้ ยินดังนันก็ตวั สัน พยักหน้ าปลก ๆ รับคํา
ติด ๆ กัน ค้ อมคํานับแล้ วยืนมือออกไปจะจูงม้ า ไหนเลย
จะรู้วา่ ม้ าพวกนีพยศนัก เปล่งเสียงร้ องฮี ๆ แล้ วยกขา
หน้ าดีดขึนฉับพลัน เสียวเอ้ อร์ ตกใจจนสองขาอ่อนแรง
ล้ มลงก้ นจําเบ้ ากับพืน เมือเห็นม้ ายังคงสะบัดหัวส่งเสียง
ฟื ดฟาดไม่หยุด หัวใจก็เต้ นรัวขึน

คนขับรถม้ าคว้ าสายบังเ**ยนดึงไว้ มือหนึง อีกมือลูบ

ปลอบทีแผงคอม้ าเบา ๆ เห็นเสียวเอ้ อร์ ยงั นังอึงอยูก่ บั
พืน ก็นิวหน้ าโดยไม่ร้ ูตวั “ทําไมยังไม่ลกุ ขึนมาอีกล่ะ”

เสียวเอ้ อร์ คอ่ ยได้ สติกลับมา ยกมือขึนปาดเหงือ

ตะเกียกตะกายลุกขึนแล้ วพูดอย่างไม่คอ่ ยพอใจ “บ้ าเอ๊ ย
นิสยั อย่างนียังดือกว่าคุณชายของข้ าซะอีก” แล้ วยืนอยู่
20
หน้ ารถม้ า เห็นม้ ายังดูพยศอยูก่ ็ไม่กล้ าเข้ าใกล้ ม้ าตัวนัน
เห็นเสียวเอ้ อร์ ยืนอยูข่ ้ างหน้ าก็ทําจมูกฟึ ดฟั ด ลมหายใจ
ร้ อนผ่าวเป่ ารดใบหน้ าเสียวเอ้ อร์ เขารี บถอยหลังไปก้ าว
หนึงแล้ วว่า “ก็ได้ เจ้ าเป็ นคุณชายข้ า !”

“อย่าแตะต้ องม้ าข้ า แค่นําทางไปก็พอ” คนขับรถม้ าเห็น

เสียวเอ้ อร์ มวั ชักช้ ารํ าไรก็ไม่พอใจ “ขอรับ ขอรับ ท่าน
ลูกค้ าเชิญทางนี !” เสียวเอ้ อร์ รีบค้ อมกายคํานับอย่าง
พินอบพิเทา แล้ วเดินนําคนขับรถม้ าเข้ าไปยังลานด้ าน
ใน

ทุกคนทีกําลังจะเดินเข้ าโรงเตียมอยูแ่ ล้ ว พอได้ ยินเสียง

เอะอะทางนีต่างก็หยุดเดินแล้ วหันไปมอง เวลานีจึงพา
กันขบขันสิงทีเสียวเอ้ อร์ ทําจนกลันขําไม่อยู่
21
เหลียนเอ๋อร์ ทีใบหน้ าซีดขาวพูดขึน “คุณหนูเจ้ าคะ เจ้ า
คนนีเป็ นตัวตลกแท้ ๆ ช่างทําอะไรน่าขัน ถึงกับไปเรี ยก
เจ้ าม้ าตัวนันว่าเป็ นคุณชาย ทีน่าขันทีสุดก็คืออุตส่าห์
เรี ยกม้ าของคนอืนเขาว่าคุณชายแล้ ว แต่ม้ามันยังทําท่า
ดูถกู เขาเสียอีก !” คําว่าตัวตลกนีคุณหนูสอนนางมา
ตอนนีนางรู้สกึ ว่าใช้ คํานีมาเปรี ยบเปรยกับเจ้ าเสียวเอ้ อร์
คนนันช่างเหมาะเจาะพอดีเสียจริ ง ๆ

ได้ ยินดังนันทุกคนก็พากันหัวเราะ อารมณ์ความรู้สกึ ที

หดหูค่ อ่ ย ๆ ผ่อนคลายลงภายใต้ บรรยากาศสบายๆ เช่น
นี ละครฉากเล็ก ๆ ทีแทรกเข้ ามานีราวกับช่วยสลาย
เมฆหมอกทีปกคลุมหัวใจของทุกคนให้ สลายไปได้ ไม่
น้ อย

22
“ฮ่า ๆ ๆ” ในบรรดาทุกคน ชิวมูไ่ ป๋ ดูจะหัวเราะร่าออกรส
ออกชาติเสียงดังเกินใคร “น่าขันรึ ! เจ้ าใช้ คําได้ เหมาะ
เจาะนัก เรื องนีช่างตลกขบขันจริ ง ๆ” ว่าแล้ วก็กมุ ท้ อง
หัวเราะ

“ทําไมล่ะ ข้ าพูดอะไรผิดไปหรื อ เจ้ าหัวเราะซะขนาดนี

ระวังตะคริ วจะกินหน้ าหรอก” เหลียนเอ๋อร์ เห็นชิวมูไ่ ป๋
หัวเราะอย่างบ้ าคลัง ก็พดู ขึนพลางทําหน้ ามุย่

“ฮ่า ๆ ๆ” ได้ ยินดังนัน ชิวมูไ่ ป๋ ก็ยิงหัวเราะเสียยกใหญ่

“ข้ าจะบอกให้ นะเสียวเหลียน ปากเล็ก ๆ ของเจ้ านีช่าง
ร้ ายกาจนัก ถึงกับมาสบถใส่ข้า ! ตลอดการเดินทางครัง
นีเจ้ ายังต้ องหวังพึงข้ านะ !” ชิวมูไ่ ป๋ หัวเราะร่าแล้ วก็หนั
23
หลังกลับ เดินเข้ าไปในโรงเตียม ปล่อยให้ เหลียนเอ๋อร์ ยืน
นิงด้ วยสีหน้ าสับสนว้ าวุน่ ใจ

ใบหน้ าเล็ก ๆ ของเหลียนเอ๋อร์ ซีดขาว นางลืมได้ อย่างไร

ว่ายังต้ องหวังพึงคนผู้นีให้ ช่วยแก้ พิษให้ คณ
ุ ชายน้ อย !
ตอนนีนางไปล่วงเกินเขา เขาจะไม่พอใจจนไม่ยอมช่วย
ถอนพิษให้ คณ
ุ ชายน้ อยหรื อเปล่านะ นีนางทําให้ คณ
ุ หนู
ต้ องพลอยลําบากเสียแล้ วหรื อนี

จวินเยวียเฉินยิมพลางส่ายหน้ า หันหลังกลับแล้ วเดินเข้ า

ไปในโรงเตียม อวินชิงหันไปมองคนขับรถม้ าทีเคลือนรถ
ม้ าห่างออกไปอย่างมีความหมายลึกลํา ประกายวาบขึน
ในดวงตา แล้ วหันหลัง เดินเข้ าโรงเตียมไป

24
พอทุกคนเดินเข้ าไปแล้ ว ชิงหลวนก็ตบบ่าปลอบใจเหลี
ยนเอ๋อร์ แล้ วประคองเหลียนเอ๋อร์ กบั หงซิว สามคนเดิน
ปิ ดท้ ายพากันเข้ าไปข้ างใน

25
ตอนที 67 เดินทาง

พอเถ้ าแก่โรงเตียมได้ เห็นพวกอวินชิงมาถึงแล้ วก็รีบก้ าว

เข้ ามาทักทายต้ อนรับ “ท่านลูกค้ าเดินทางกันมาไกล
เชิญเข้ ามาก่อนขอรับ”

“จัดเตรี ยมห้ องพักไว้ พร้ อมแล้ ว พวกเจ้ าก็ขนไปอาบนํ

ึ า
อาบท่าก่อน แล้ วค่อยลงมากินข้ าว ดีไหม” รอจนทุกคน
เข้ ามากันหมดแล้ ว ชิวมูไ่ ป๋ ก็พดู กับอวินชิง

1
อวินชิงพยักหน้ า เขาช่างคิดอ่านรอบคอบ พวกเขา
ย่อมอยากอาบนําอาบท่าก่อน “เหลียนเอ๋อร์ ชิงหลวน
หงซิว พวกเจ้ าไปอาบนําก่อนเถอะ”

“นําร้ อนถูกส่งไปทีห้ องพักของทุกท่านแล้ ว ท่านทังหลาย

โปรดตามข้ ามาได้ เลยขอรับ” เถ้ าแก่เดินนําทางข้ างหน้ า
อวินชิงนําพวกสาวใช้ ตามเขาขึนไปยังชันบน

เมือมาถึงชันสอง หน้ าห้ องทีติดป้ายว่า ฟ้า เถ้ าแก่ยืนมือ

ไปผลักบานประตูห้องห้ องหนึงออก แล้ วหันมาพูดกับ
อวินชิง “เชิญแม่นางขอรับ ห้ องชุดสีห้ องด้ านนีเป็ นห้ อง

2
พักของพวกแม่นาง ขอเชิญเข้ าไปดูก่อน หากไม่พอใจ
หรื อต้ องการอะไรเพิมเติม เชิญแม่นางออกปากบอกได้
ข้ าจะไปจัดการให้ ขอรับ”

อวินชิงย่างเท้ าเข้ าไปดู ภายในห้ องนันดูกว้ างขวาง เรี ยบ

ร้ อยเป็ นระเบียบดี แม้ จะไม่หรูหราเหมือนอยูท่ ีบ้ าน แต่ก็
ไม่เลวนัก ข้ าวของใดทีควรมีก็ตา่ งเตรี ยมไว้ พร้ อมสรรพ
หลังฉากกันมีไอนําฟุ้งกระจายลอยอ้ อยอิง คงจะเป็ นนํา
ร้ อนทีเตรี ยมไว้ ให้ นางจึงพยักหน้ าอย่างพอใจ “หงซิว
เจ้ าอยูห่ ้ องนีก็แล้ วกัน”

สีหน้ าของหงซิวมีแววแปลกใจ นางถามขึนอย่างไม่

อยากจะเชือ “คุณหนู ยกห้ องนีให้ ข้าหรื อเจ้ าคะ” หงซิว
รู้สกึ งุนงงทีได้ รับความเมตตาจากเจ้ านาย ห้ องพักทีดีถงึ
3
เพียงนีจะให้ นางพักอย่างนันหรื อ อวินชิงยิมให้ แล้ วพยัก
หน้ า “ย่อมต้ องให้ เจ้ า ไม่ได้ ยินทีเถ้ าแก่เพิงบอกหรื อ
พวกเจ้ าได้ พกั กันห้ องละคน”

“แต่วา่ ...แต่วา่ ...” นีก็ยงั ดีเกินไปอยูด่ ี

“รี บไปเถอะ อาบนําให้ สบายจะได้ หายเหนือย อีกสักครู่

ค่อยลงไปกินข้ าว”

ดวงตาของหงซิวมีประกายวาววาม นางอยากจะพูด
อะไรแต่ก็ต้องเงียบไปเมือได้ เห็นความอบอุน่ ในดวงตา
ของอวินชิง นางจึงได้ แต่พยักหน้ าแล้ วเดินเข้ าไปในห้ อง

4
เมือรอจนประตูห้องของหงซิวปิ ดแล้ ว เถ้ าแก่ก็เปิ ดประตู
ห้ องทีอยูต่ ิดกัน ภายในห้ องดูเหมือนกับห้ องก่อนหน้ านี
สะอาดและเป็ นระเบียบเหมือน ๆ กัน หลังฉากกันมีไอ
นําลอยฟุ้ง อวินชิงพยักหน้ า ชิงหลวนจึงประคองเหลี
ยนเอ๋อร์ เดินเข้ าไป เมือเหลียนเอ๋อร์ หนั มา เงยใบหน้ าซีด
เซียวขึนมองอวินชิง “คุณหนู ให้ ชิงหลวนคอยดูแลรับใช้
คุณหนูก่อนเถอะเจ้ าค่ะ เหลียนเอ๋อร์ อยูค่ นเดียวได้ ”

“ให้ ชิงหลวนอยูด่ แู ลเจ้ าเถอะ ห้ องของชิงหลวนอยูต่ ิด ๆ

กันนีเอง รอสักครู่ นางเองก็ต้องไปอาบนําเหมือนกัน
เรื องอืนเจ้ าไม่ต้องทําอะไร อาบนําแล้ วก็พกั ผ่อนเสีย สัก
พักข้ าจะให้ คนส่งอาหารขึนมาให้ ” เหลียนเอ๋อร์ ดเู หมือน
จะยังอยากพูดอะไรอีก แต่ชิงหลวนชิงตัดบทขึนเสียก่อน
“เชือฟั งตามทีคุณหนูบอกเถอะ ดูแลตัวเองให้ ดี เพียงแค่

5
เจ้ าไม่ทําให้ คณ
ุ หนูต้องลําบากก็ถือว่าช่วยคุณหนูได้ มาก
แล้ ว” เหลียนเอ๋อร์ กดั ริ มฝี ปาก แล้ วหันกลับเดินตามชิง
หลวนเข้ าไป

เมือจัดการหาห้ องพักให้ ชิงหลวนและเหลียนเอ๋อร์ แล้ ว

อวินชิงก็หนั หลังแล้ วเดินตามเถ้ าแก่ไปห้ องทีอยูด่ ้ านใน
สุด เถ้ าแก่ยืนมือไปผลักประตูเปิ ดออก ค้ อมกายให้ อวิน
ชิงแล้ วว่า “เชิญแม่นางเข้ าไป สิงของต่าง ๆ ล้ วนเตรี ยม
ไว้ ในห้ องเรี ยบร้ อยแล้ วขอรับ แม่นางวางใจได้ เช่นนันข้ า
ขอตัวไปก่อน แม่นางเชิญอพักผ่อนให้ สบาย” อวินชิง
พยักหน้ า “ลําบากเถ้ าแก่แล้ ว”

“แม่นางไม่ต้องเกรงใจ เชิญแม่นางเข้ าพักให้ สบาย ข้ า

ขอตัวก่อน” เถ้ าแก่โค้ งคํานับอย่างนอบน้ อมแล้ วเดินจาก
6
ไป

อวินชิงอุ้มเอ้ าเฉินเดินเข้ าไปในห้ อง การตกแต่งทุกอย่าง

เหมือนสามห้ องทีผ่านมา เพียงแต่ดงู ดงามปราณี
ตมากกว่าบ้ าง อวินชิงเข้ าใจดี จึงปิ ดประตูแล้ วอุ้มเอ้ า
เฉินไปวางบนเตียง เฝ้ามองใบหน้ าเล็ก ๆ ของเอ้ าเฉิน
อย่างพินิจพิเคราะห์แล้ วประทับจูบเบา ๆ เมือจัดท่าทาง
ให้ เอ้ าเฉินได้ นอนสบายแล้ ว นางก็เดินไปยังหลังฉากกัน
ทีมีไอนําลอยฟุ้ง

“เจ้ าตัดสินใจแน่แล้ วหรื อ” ชิวมูไ่ ป๋ จ้ องมองชายตรง

7
หน้ าทีมีสีหน้ าท่าทางสงบด้ วยแววตาครุ่นคิด พลางยก
ฝาถ้ วยชาบนโต๊ ะขึนเบา ๆ จวินเยวียเฉินขยับฝาถ้ วยเล็ก
น้ อย ไอนําร้ อนกรุ่นจากถ้ วยชาก็ลอยขึน ฝาถ้ วยปั ดไป
บนผิวนําชาแผ่วเบา เขียใบชาทีลอยอยูบ่ น เขาเม้ มปาก
ท่าทางงามสง่าหากก็ดผู อ่ นคลาย

“ก็ได้ ข้ าไม่ถามแล้ ว ทุกอย่างแล้ วแต่เจ้ า ข้ าจะดืมชา ดืม

ชาละนะ”

มุมปากจวินเยวียเฉินหยักขึนน้ อย ๆ เหลือบมองชิวมูไ่ ป๋
แวบหนึง แววรื นเริ งในดวงตาวาบวับ

8
ก๊ อก ก๊ อก ก๊ อก

“คุณหนู ชิงหลวนเข้ าไปได้ ไหมเจ้ าคะ” อวินชิงลืมตาขึน

ทันที ดวงตาเป็ นประกายระยิบระยับ แล้ วขนตายาวก็
หลุบลง ลืมตาขึนอีกครังก็กลับคืนสูค่ วามสงบ นางลุก
ขึนจากอ่าง ฉวยเอาเสือติดมือมาสวมไว้ เลา ๆ แล้ วเปิ ด
ประตูออก “เข้ ามาสิ”

ชิงหลวนงับประตูปิดลง แล้ วเดินไปข้ างหลังของอวินชิง

หยิบผ้ าขนหนูมาซับผมทียังเปี ยกชุ่มจนมีนําหยด อวิน

9
ชิงนังอยูห่ น้ าโต๊ ะเครื องแป้ง มองชิงหลวนผ่านเงา
สะท้ อนในกระจก ก็เห็นชิงหลวนอาบนําแต่งตัวเรี ยบร้ อย
แล้ ว สีหน้ าไม่ดซู ีดเซียวเหมือนก่อนหน้ านี แต่กลับมีสี
แดงระเรื อขึนแทน เช่นนันก็ร้ ูสกึ สบายใจ “เหลียนเอ๋อร์
เป็ นยังไงบ้ าง”

“คุณหนูวางใจเถอะเจ้ าค่ะ เหลียนเอ๋อร์ ดีขนมากแล้

ึ ว
หลังจากอาบนําจากนันนางก็พกั ผ่อนแล้ ว พรุ่งนีก็คงจะ
ดีขนมาก”
ึ ชิงหลวนซับผมทีเปี ยกนําของอวินชิงจนแห้ ง
สนิท แล้ วช่วยนางหวีผมทีดําขลับพลางตอบคํา เรื อง
วันนีแม้ คณ
ุ หนูจะไม่พดู แต่นางรู้วา่ คุณหนูเห็นทุกอย่าง
หมดแล้ ว ดังนันหลังจากเพิงอาบนําเสร็จ นางจึงไปดูเห
ลียนเอ๋อร์ ก่อน แล้ วค่อยมาหาอวินชิง เพราะนางรู้วา่ ใน
ใจคุณหนูนนล้
ั วนให้ ความสําคัญกับพวกนางทุกคน

10
“อืม เช่นนันก็ดีแล้ ว หลังจากกินข้ าวเย็น เจ้ าไปเป็ นเพือน
ข้ าหน่อย” เมือได้ ยินชิงหลวนตอบ ก็มีแววอบอุน่ ผุดขึน
มาในดวงตาอวินชิง แววตาของชิงหลวนเป็ นประกาย
แล้ วขานรับเบา ๆ “เจ้ าค่ะ”

ชิงหลวนจัดแต่งผมให้ อวินชิงเรี ยบร้ อยแล้ ว ก็หนั ไปอุ้ม

เอ้ าเฉินขึนมาจากเตียง แล้ วเดินตามอวินชิงออกไปทาง
ด้ านนอก ตรงบริ เวณทางเดิน หงซิวเพิงเดินออกมา เมือ
เห็นชิงหลวนเดินตามหลังคุณหนู ดวงตาทีเจิดจ้ าก็หม่น
ลง นางเม้ มปากแล้ วเอ่ยทักว่า “คุณหนู” หงซิวกัดฟั น ชิง
หลวนฉลาดกว่านาง มิน่าคุณหนูออกไปข้ างนอกเมือไรก็
มักจะชอบพาชิงหลวนไปด้ วย

11
“อืม ลงไปกินข้ าวก่อนเถอะ” เมือเห็นสีหน้ าของหงซิว
มุมปากของอวินชิงก็หยักขึนน้ อย ๆ สาวใช้ คนนี อารมณ์
ต่าง ๆ นานานางล้ วนแสดงออกทางสีหน้ าเสียหมด เช่น
นันจึงตบไหล่หงซิวเบา ๆ แล้ วยิมแล้ วบอกว่า “เจ้ าก็เป็ น
คนน่ารักนะ”

ได้ ยินดังนัน ใบหน้ าเล็ก ๆ ทีดูสลดก็กลับแช่มชืนขึนมา

ทันที คุณหนูชมนางด้ วย แม้ นางจะไม่ได้ ฉลาดเหมือนชิง
หลวน แต่ในใจคุณหนูก็ยงั เห็นว่านางเป็ นคนใช้ ได้ จึงบีบ
มือเข้ าหาแน่น รวบรวมกําลังใจฮึดขึนมา นางจะต้ อง
พยายามทําให้ ตวั เองฉลาดขึนกว่านี สักวันจะได้ ช่วยคุณ
หนูได้ “เจ้ าค่ะ คุณหนู” นําเสียงแจ่มใสดังขึนจากเบือง
หลัง มุมปากอวินชิงจึงหยักยิมขึน

12
เมือทังสามเดินลงมา ชิวมูไ่ ป๋ และจวินเยวียเฉินก็สงั
อาหารมาจัดวางไว้ เต็มโต๊ ะ นังรอกันอยู่ เห็นพวกนาง
เดินลงมาก็เรี ยกให้ มาร่วมโต๊ ะ ทุกคนจึงนังลงร่วมรับ
ประทานอาหารเย็นด้ วยกัน

หลังจากรับประทานอาหารเย็นอย่างสงบแล้ ว ตอนนัน
เอง เสียวเอ้ อร์ ก็ยกถาดอาหารทีจะนําไปให้ เหลียนเอ๋อร์
ผ่านมา “ท่านลูกค้ า ข้ าวต้ มกับผักดองทีสังไว้ เตรี ยมเสร็จ
แล้ วขอรับ ขอถามว่าจะให้ สง่ ไปทีไหน”

“วางลงก่อนเถอะ” ร่างกายเหลียนเอ๋อร์ ยงั ไม่แข็งแรง คิด

13
แล้ วข้ าวต้ มกับผักดองน่าจะกินง่ายไม่แสลง เสียวเอ้ อร์
ได้ ยินดังนันก็วางถาดใส่อาหารลงแล้ วถอยออกไป อวิน
ชิงหันไปพูดกับหงซิว “เจ้ ายกถาดข้ าวนีไปให้ เหลี
ยนเอ๋อร์ ให้ นางกินแล้ วพักผ่อนเสีย ส่วนเจ้ าเองก็รีบกลับ
ห้ องพักไปพักผ่อนเถอะ”

“เจ้ าค่ะ คุณหนู” หงซิวยิมหวานพลางขานรับ ยกถาด

อาหารขึนแล้ วเดินขึนไปชันบน

อวินชิงหันไปพยักหน้ าให้ ชิงหลวนแล้ วลุกขึน ชิงหลวน

เห็นท่าทีดงั นันก็รีบลุกตามอวินชิงแล้ วเดินออกไปข้ าง
นอก

14
“อ้ าว รอก่อน พวกเจ้ าจะออกไปข้ างนอกหรื อ” ชิวมูไ่ ป๋
เห็นอวินชิงทําท่าจะออกไปก็รีบถามขึน ยังไม่ลืมเหลือบ
ไปมองจวินเยวียเฉิน จวินเยวียเฉินเองก็เงยหน้ าขึนมอ
งอวินชิงแต่ไม่ได้ พดู อะไร

“พวกเราจะเข้ าไปเดินในเมืองสักหน่อย อีกสักพักก็จะ

กลับ” อวินชิงหันไปมองชิวมูไ่ ป๋ แล้ วพูดขึนเรี ยบ ๆ

“เอ เย็นยําคําแล้ วพวกเจ้ าหญิงสาวออกไปกันสองคนจะ

ไม่ปลอดภัยนัก” ชิวมูไ่ ป๋ มองอวินชิง แววตาของเขามี
ประกายวาบขึน รับรู้ได้ โดยสัญชาตญาณว่าอวินชิงออก
ไปเวลานีจะต้ องไปทําอะไรสักอย่างแน่ ถ้ าเขาติดตามไป
ด้ วยคงพอช่วยเหลืออะไรได้ บ้าง

15
อวินชิงเลิกคิวแล้ วหันไปมองชิวมูไ่ ป๋ สายตานันสงบราบ
คาบ ชิวมูไ่ ป๋ ทีถูกมองความคิดจนทะลุปรุโปร่งแสร้ ง
กระแอมกระไอ แล้ วพูดขึนอย่างจริ งจัง “เพือความ
ปลอดภัย ข้ าจะไปกับพวกเจ้ าด้ วย”

อวินชิงไม่พดู อะไร เพียงมองดวงตาดําขลับของชิวมูไ่ ป๋

เงียบ ๆ ราวกับว่านางมองทะลุดวงตานันเข้ าไปในหัวใจ
ชิวมูไ่ ป๋ ได้ ชิวมูไ่ ป๋ เห็นอวินชิงมองเช่นนันก็ร้ ูสกึ ขนลุกขึน
มา ประกายวาบขึนในดวงตา กระแอมขึนมาอีกอย่างอึด
อัด

“ให้ เขาไปด้ วยเถอะ หากเกิดเรื องอะไรเขาก็ช่วยเจ้ าได้ ”

นําเสียงเรี ยบ ๆ ของจวินเยวียเฉินดังขึน ชิวมูไ่ ป๋ หันไป
16
มองอย่างขอบคุณ แล้ วหันไปพยักหน้ าให้ อวินชิง ไม่ร้ ูวา่
เพราะเหตุใดสายตาทีนางจ้ องมองเขาจึงชวนให้ ร้ ูสกึ
เหมือนนางมองเขาอย่างทะลุปรุโปร่งกระนัน “ใช่เจ้ าค่ะ
ให้ ทา่ นหมอเทวดาชิวไปด้ วยเถอะ” ชิงหลวนแทรกขึนมา
ได้ เวลาพอดี นางเองก็ครุ่นคิดอยูใ่ นใจ แม้ จะไม่ร้ ูวา่ คุณ
หนูเวลานีจะออกไปทําอะไร แต่เวลานีคุณหนูพาคุณ
ชายน้ อยไปด้ วย ในช่วงเวลาไม่ปกติแบบนี มีคนไปด้ วย
อีกคนเท่ากับมีคนช่วยรับประกันเพิมขึน

มุมปากของอวินชิงหยักขึนน้ อย ๆ “ก็ได้ เช่นนันก็ไปกัน

เถอะ” ชิวมูไ่ ป๋ ตกตะลึงจนต้ องหันไปมองจวินเยวียเฉิน
จากนันค่อยได้ สติขนึ มา หัวเราะแหะ ๆ แล้ วสาวเท้ าตา
มอวินชิงออกไป จวินเยวียเฉินยิมแล้ วหันหลังกลับ เดิน
ขึนชันบน เถ้ าแก่เห็นคนเหล่านีคล้ อยหลังไปแล้ วก็ลบู

17
หน้ าผาก เงยหน้ าขึนอย่างระมัดระวังมองเบืองหลังกลุม่
คนทีเดินออกไป และกวักมือเรี ยกเสียวเอ้ อร์ มา กําชับให้
เขาคอยดูแลเจ้ านายกลุม่ นีให้ เต็มที

ม่านหน้ าต่างขยับ สายลมพัดวูบเข้ ามา กลางห้ อง

ปรากฏร่างชายชุดดําคนหนึง เขาหันไปคํานับจวินเยวีย
เฉินแล้ วว่า “นายท่าน บ่าวไปสืบดูแถบนีทัวแล้ ว พบ
ว่านอกจากพวกเรา มีกองกําลังซุม่ อยูใ่ นทีลับสองสาม
กลุม่ หนึงในนันดูเหมือนจะเป็ นคนของเฮ่าหวัง อีก
สองกลุม่ ตอนนียังไม่ร้ ูชดั แต่ตอนนียังไม่พบว่ามีความ
เคลือนไหวผิดปกติใด ๆ ขอรับ”

18
ดวงตาทีหรี ลงของจวินเยวียเฉินเบิกกว้ างขึนฉับพลัน คน
ของพีสามอย่างนันรึ พีสามคงยังไม่ยอมปล่อยสินะ
“ปล่อยคนของพีสามไป ขอเพียงคนพวกนันอยูใ่ นทีของ
ตัวเองก็ไม่ต้องไปสนใจ แต่ให้ จบั ตาดูอีกสองกลุม่ ไว้ ให้ ดี
หากพวกนันกล้ าทําร้ ายอวินเอ๋อร์ ก็ฆา่ เสียให้ เรี ยบ อย่า
ให้ เหลือรอดไปแม้ แต่คนเดียว !” นําเสียงราบเรี ยบแฝงไว้
ด้ วยความเฉียบขาดอันเลือดเย็น

“ขอรับ ! บ่าวรับคําสัง !” แววคมปลาบวาบขึนในดวงตา

ของเสวียนเฟิ ง ต่อให้ นายท่านไม่สงั เขาก็จะทําอย่างนี
อยูแ่ ล้ ว หากมีใครกล้ าทะเล่อทะล่าเข้ ามาวุน่ วายกับ
หญิงทีนายท่านหมายตาไว้ มันผู้นนคงไม่
ั อยากมีชีวิตอยู่
ต่ออีกแล้ ว !

19
“ตอนนีข้ าต้ องเดินกําลังภายในเพ่งสมาธิ เจ้ าช่วยคุ้มกัน
ข้ าด้ วย” เสวียนเฟิ งเงยหน้ าขึนมองจวินเยวียเฉินด้ วย
ความประหลาดใจ มีประกายวาบขึน แล้ วขานรับ “ขอ
รับ !” สายลมพัดวูบ ร่างเสวียนเฟิ งหายไปแล้ ว

จวินเยวียเฉินขัดสมาธิอยูบ่ นเตียง หลับตาลง เดินกําลัง

ภายในให้ เคลือนไปอย่างช้ า ๆ ตามเส้ นลมปราณ ราว
กับมีแสงสว่างผุดขึนในจิต ในไม่ช้าก็เข้ าสูฌ
่ าน เสวี
ยนเฟิ งทีซุม่ อยูใ่ นทีลับเห็นดังนัน ดวงตาก็ฉายแววตก
ตะลึง ไม่คิดว่ากําลังภายในของนายท่านจะก้ าวหน้ าขึน
ไปถึงขันนีแล้ ว

20
กว่าพวกอวินชิงจะกลับมาก็ถงึ เวลาตามไฟแล้ ว ต่างคน
ต่างมองหน้ าแต่ไม่พดู อะไร แล้ วแยกย้ ายกลับห้ องพัก
ของตัว มีเพียงชิวมูไ่ ป๋ ทียังมีสีหน้ าครุ่นคิด

ได้ ยินเสียงเหมือนอวินชิงกลับมาแล้ ว จวินเยวียเฉินก็

เก็บกระบวนท่า ลุกขึนแล้ วเดินไปทางห้ องของอวินชิง
“ก๊ อก ๆ ๆ”

เมือได้ ยินเสียงเคาะประตู อวินชิงก็ไม่ร้ ูสกึ ประหลาดใจ

แต่อย่างใด ในทางกลับกันก็ดเู หมือนอวินชิงกําลังรอ
คอยให้ เขามาตังแต่ก่อนหน้ านีแล้ ว “เชิญเข้ ามา !” เมือ

21
จวินเยวียเฉินเดินเข้ ามาก็เห็นอวินชิงประคองกานําชาไว้
ท่าทางราวกับรู้แล้ วว่าเขาจะมา เช่นนันก็ยมให้
ิ อวินชิง
น้ อย ๆ แล้ วเดินเข้ าไปหา ยกมือขึนโบกเบา ๆ ประตูข้าง
หลังก็งบั ปิ ดลงเงียบ ๆ

อวินชิงนังอยูข่ ้ างโต๊ ะ ริ นชาให้ จวินเยวียเฉินแล้ วก็ทําท่า

บอกให้ เขานังลง นางยกถ้ วยชาทีอยูข่ ้ างหน้ าตัวเองขึน
จิบ เม้ มปากแล้ วเงยหน้ ามองคนทีเข้ ามา จวินเยวียเฉิน
ยิมให้ น้อย ๆ ยกถ้ วยชาขึนจิบแล้ วว่า “อวินเอ๋อร์ ร้ ูแล้ วว่า
ข้ าจะมา คิดแล้ วก็สมควรทีจะรู้ ข้ าจึงได้ มา”

อวินชิงเลิกคิว จวินเยวียเฉินจึงพูดต่อ “วันนีเป็ นวันแรก

นับจากพรุ่งนีไป เราจะต้ องรี บเดินทางให้ เร็วขึน ตลอด
เส้ นทางทีผ่านเนืองจากรี บเร่งเดินทางอาจไม่มีโอกาสได้
22
แวะพักตามเรื อนแรม อวินเอ๋อร์ ต้องเตรี ยมใจไว้ ให้ ดี ถึง
เวลานันเราต้ องหยุดพักตามป่ าเขาในทีโล่งแจ้ ง ข้ าวของ
เครื องใช้ ขาดแคลน เกรงว่าจะทําให้ อวินเอ๋อร์ ได้ รับความ
ลําบาก”

“อืม ข้ าล้ วนคิดเรื องเหล่านีไว้ แล้ ว การเดินทางครังนีคง

ไม่ได้ ราบรื นสะดวกสบายนัก เรื องอืนเจ้ าไม่ต้องกังวล
เวลากระชันมากแล้ ว เราต้ องเร่งรี บไปให้ ถงึ เยียกัวให้ เร็ว
ทีสุด” อวินชิงพยักหน้ า ก่อนหน้ านีนางคิดพิจารณาเรื อง
เหล่านีไว้ ถีถ้ วนแล้ ว เพือเร่งเดินทางให้ ไว คงเลียงให้ พ้น
การต้ องนอนกลางดินกินกลางทรายไม่ได้ เพียงแต่ไม่
คาดคิดว่าพวกเหลียนเอ๋อร์ จะเมารถ นีเป็ นความผิด
พลาดของนางเอง ยังดีทีคืนนีตอนทีออกไปเดิน นางหา
ยาช่วยประทังอาการมาได้ สถานการณ์พรุ่งนีจึงน่าจะดี

23
ขึน อีกอย่างอาการของเอ้ าเฉินในตอนนีนันจะมัวชักช้ า
รํ าไรอยูไ่ ม่ได้

“อืม งันก็ดีแล้ ว” จวินเยวียเฉินพยักหน้ า ดวงตาฉายแวว

ชืนชม ตามความเข้ าใจทีเขามีตอ่ นาง เขารู้วา่ นางย่อม
ต้ องคิดคํานึงเรื องเหล่านีไว้ ดีแล้ วทังยังมีวิธีการรับมือ
ด้ วย ! “ข้ านัดหมายกับเฟิ งเซียงหรูไว้ แล้ ว คณะเดินทาง
ทีคล่องตัวของเราจะไปถึงเยียกัวก่อน เขาจัดการเรื อง
ต่าง ๆ เรี ยบร้ อยแล้ วก็จะตามมาสมทบกับพวกเรา”

“อืม ถ้ าเช่นนันก็ดี” อวินชิงกะพริ บขนตางอนยาว ดวงตา

ก็ดเู จิดจ้ า ดวงตาจวินเยวียเฉินก็เปล่งประกายระยิบระ
ยับดัวดวงดาว ทังสองไม่ได้ พดู อะไรอีก กลินหอมละมุน
ของชากําซาบซ่านในอากาศ
24
นานครู่หนึง จวินเยวียเฉินก็วางถ้ วยชาในมือลง เหลือบ
มองกําไลโบราณทีอวินชิงสวมไว้ แล้ วพูดขึนเรี ยบ ๆ “รี บ
พักผ่อนเถอะ พรุ่งนีเช้ ายังต้ องออกเดินทางอีก” พูดจบก็
ลุกขึนแล้ วเดินออกไป

เสียงประตูเปิ ดออกแล้ วปิ ดลงดัง *‘แอดดด’* อวินชิงจ้ อง

มองตามหลังจวินเยวียเฉิน แววตาดูลกึ ลํา นานครู่หนึง
จึงถอนสายตากลับมา แล้ วลุกขึนเดินไปทีเตียง

ราตรี นนเงี
ั ยบงัน

25
เมือขอบฟ้าปรากฏลําแสงแรกแห่งรุ่งอรุณ นกกาตาม
ต้ นไม้ ก็สง่ เสียงร้ องขับขานอันรื นเริ งใจ ท้ องฟ้ากระจ่างไร้
หมูเ่ มฆ บอกให้ ร้ ูวา่ วันนีเป็ นวันทีอากาศแจ่มใส เสียง
ฝี เท้ าผู้คนไปมาขวักไขว่ตามท้ องถนน เสียงเจ้ าของ
ร้ านออกมาเปิ ดประตูทําลายความเงียบสงบยามเช้ าตรู่

พวกอวินชิงกินอาหารเช้ าง่าย ๆ ในห้ องโถงใหญ่เรี ยบ

ร้ อยแล้ ว เตรี ยมทุกสิงพร้ อมแล้ วก็ออกเดินทาง ตามถนน
หนทางมีเสียงพ่อค้ าเร่ร้องขายของดังขึนตรงโน้ นบ้ างตรง
นีบ้ าง รถม้ าแล่นฉิวไปเหมือนจะบิน ล้ อรถบดไปกับ
ถนนดังกุบกับแล้ วทะยานแล่นฉิวจากไปไกล

26
วันต่อ ๆ มา รถม้ ารักษาระดับความเร็วอย่างทีสุดไว้
อย่างเสมอต้ นเสมอปลาย นอกจากแวะตามจุดแวะพัก
ตามรายทางแล้ ว อวินชิงและสาวใช้ จะกินจะดืมก็ล้วน
อยูก่ นั แต่ในรถ เมือรถม้ าแล่นผ่านเมือง ก็แวะจอดพัก
เพียงชัวครู่เพือซือหาข้ าวของทีจําเป็ นแล้ วก็รีบเดินทาง
ต่อไปโดยไม่หยุดพัก

ตังแต่เหลียนเอ๋อร์ ได้ กินยาต้ มทีอวินชิงเคียวให้ แล้ ว ก็

ควบคุมอาการเมารถไว้ ได้ เป็ นอย่างดี แม้ สีหน้ าจะยังดู
ซีดเซียวอยูบ่ ้ าง แต่ไม่มีอาการคลืนเ**ยนหลงเหลืออยู่
อีกแล้ ว หลังจากผ่านไปได้ สองสามวันจนค่อย ๆ ปรับตัว
ได้ สีหน้ าก็ดดู ีขนมาก
ึ ด้ วยเหตุนีอวินชิงจึงค่อยเบาใจลง
ได้ ไม่น้อย

27
เนืองจากเร่งรี บเดินทาง เมือถึงทีใดก็พกั ทีนัน หลายครัง
จึงผ่านทีพักแรมไป หากวันใดโชคดีหน่อยยังได้ ขอพัก
ค้ างอ้ างแรมตามกระท่อมชาวนา แต่โดยมากแล้ วมักได้
พักค้ างแรมตามป่ าเขา

จวินเยวียเฉินเมือได้ เห็นสีหน้ าท่าทางอันเข้ มแข็งของอ

วินชิงแล้ วก็คอ่ ยบรรเทาความรู้สกึ สงสารจับใจลงได้
เมือหันไปมองสองตาทีปิ ดสนิทของเอ้ าเฉิน จวินเยวีย
เฉินก็อดรู้สกึ เจ็บปวดใจไม่ได้ ทุกวันชิวมูไ่ ป๋ จะคอยตรวจ
ชีพจรให้ เอ้ าเฉินอยูบ่ อ่ ยครัง สีหน้ าทีเคร่งเครี ยดขึนทุกที
และหัวคิวทีขมวดมุน่ ถูกปิ ดบังไว้ จากสายตาของอวินชิง

“คุณหนู ข้ าเพิงเห็นว่าตรงนันมีบงึ นําอยู่ เราไปอาบนํา

28
กันสักหน่อยเถอะเจ้ าค่ะ ไม่ได้ อาบนํานานแล้ ว เริ มจะมี
กลินตุ ๆ แล้ วนะเจ้ าคะ” หงซิวทําจมูกฟุดฟิ ด มองมายัง
อวินชิงด้ วยแววตาคาดหวัง ดวงตากลมโตทอประกาย
วาววับอย่างน่ารัก

อวินชิงหันไปมองตามมือหงซิว หลังหมูไ่ ม้ หนาทึบ มี

ประกายนําสะท้ อนแดดดูระยิบระยับ มีลมเย็นพัดมา
เป็ นระยะ ๆ ส่งให้ ผิวนําเกิดระลอกคลืน มุมปากอวินชิง
หยักขึนน้ อย ๆ พร้ อมรอยยิมทีผุดขึนมา

ตังแต่เข้ าพักทีโรงเตียมเมือคราวก่อน ก็ออกเดิน

ทางอย่างรี บเร่งไม่หยุด ต่อให้ ผา่ นเมืองก็เพียงแต่แวะซือ
ข้ าวของเพิมเติม จากนันก็ออกเดินทางต่อ นับดูน่าจะ
ผ่านไปสิบวันแล้ ว ในช่วงสิบวันนี พวกนางไม่ได้ อาบนํา
29
อาบท่าดี ๆ เลยสักครัง ไม่ต้องพูดถึงหงซิว แม้ แต่ตวั อวิน
ชิงเองก็เริ มทีจะทนไม่ไหว สําหรับคนทีชอบอาบนําแล้ ว
คงนึกออกว่าหากไม่ได้ อาบนําสิบวันจะเป็ นอย่างไร แม้
นางจะผลัดเปลียนเสือผ้ าทุกวันเพือไม่ให้ มีกลินอันไม่พงึ
ประสงค์จนน่ากระอักกระอ่วน แต่นางก็แทบจะทนความ
รู้สกึ เหนียวเหนอะหนะตามเนือตัวไม่ได้

เมือได้ เห็นประกายนําระยิบระยับ ความคิดแรกของนาง

ก็คือ วันนีเลือกทีพักกลางแจ้ งได้ ดีจริ ง ! มุมปากหยักขึน
น้ อย ๆ ดวงตาก็เปล่งประกายระยิบระยับราวกับลูกแก้ ว
หลากสี !

“ถ้ าเช่นนันจะพลาดโอกาสดีทีฟ้าประทานมาได้ ยงั ไง คํา

นีเราไปอาบนํากัน !”
30
ตอนที 68 อาบนํา

“จริ งหรื อเจ้ าคะ ดีเหลือเกินเจ้ าค่ะคุณหนู” หงซิวร้ องด้ วย

ความยินดี สีหน้ ากระตือรื อร้ น เหลียนเอ๋อร์ ได้ ยินดังนัน
ก็หนั ไปมองอวินชิง จริ ง ๆ แล้ วพวกนางก็ไม่ได้ อาบนํามา
สิบวันแล้ ว อากาศปลายเดือนเจ็ดทําให้ เนือตัวเหนอะ
หนะ พวกนางนันยังไม่เท่าไหร่ แต่พวกพลขับเหล่านัน
ต่างเริ มมีกลินตัวตุ ๆ แล้ ว บ่อยครังกลินทีว่ายังพัดลอด
เข้ ามาในตัวรถ เหม็นจนเหลือจะทน แต่คณ
ุ หนูไม่ให้
พวกนางกระโตกกระตากออกมา “คุณหนู คือว่า...” เหลี
ยนเอ๋อร์ เหลือบมองไปยังกลุม่ คนทีอยูไ่ ม่ไกล สีหน้ ายุง่
ยากใจ อยากจะพูดอะไรแต่ก็ยงไว้
ั

1
อวินชิงยิมแล้ วมองตามสายตาเหลียนเอ๋อร์ ไป ก็เห็นคน
ทีอยูท่ างนันยืนกันตัวแข็ง มุมปากจึงหยักยิม ดูแล้ วทุก
คนคงจะคิดเหมือน ๆ กัน “วางใจเถอะ พรุ่งนีก็จะดีเอง”

กลุม่ คนทียืนอยูไ่ ม่ไกลต่างพากันตัวแข็ง ใบหน้ าแดงกํา

พวกเขาล้ วนเป็ นผู้ฝึกยุทธ์ จึงแทบไม่ต้องพูดถึงความ
สามารถในการได้ ยิน สาว ๆ สองสามคนตรงนีแม้ พดู คุย
กันเพียงเบา ๆ แต่สําหรับพวกเขาแล้ ว กลับได้ ยินชัดเจน
กลินตัวของพวกเขาขนาดได้ กลินกันเองยังรู้สกึ รับไม่ได้
จึงไม่ต้องพูดเลยว่าเมืออยูต่ อ่ หน้ าสาว ๆ เหล่านี เรื องนี
ทําให้ พวกเขาอับอายจนยากทีจะเผชิญหน้ ากับพวกนาง
ยิงนัก

2
พวกเขาล้ วนไม่มีเสือผ้ ามากมายมาผลัดเปลียน หรื อต่อ
ให้ มีก็ไม่มีประโยชน์อนั ใด คณะเดินทางนีนอกจากอวิน
ชิง เอ้ าเฉินและพวกสาวใช้ ในรถม้ าคันหนึง กับจวินเยวีย
เฉินและชิวมูไ่ ป๋ ทีนังในรถม้ าอีกคันแล้ ว คนอืน ๆ ถ้ าไม่
ได้ ขบั รถก็ขีม้ า ในสภาพอากาศเช่นนี จะให้ ร่างกายยัง
คงสะอาดสดชืนยิงยากกว่าคุ้ยหาข้ างฟ่ างตามพืนหิมะ
เสียอีก

ในกลุม่ คนเหล่านี มีองครักษ์ ทีมูห่ รงเสียวเทียนส่งมาให้

ติดตามอวินชิง อวินชิงบอกไว้ วา่ ต้ องการเพียงสองคน
พลขับนันก็คือองครักษ์ จากจวนแม่ทพั นันเอง ตังแต่อวิน
ชิงค้ นหาเงินบรรเทาทุกข์จนพบและช่วยชีวิตมูห่ รงเสียว
เทียนไว้ ได้ อีกทังยังทําลายแผนร้ ายของศัตรูจนย่อยยับ

3
พวกเขาก็ยกย่องให้ นางเป็ นคุณหนูของตน นางยังได้ ทํา
แบบจําลองขุนเขาและสายนําอันน่าตืนตะลึงเป็ นการข่ม
ขวัญทังสามแคว้ น หรื ออาจพูดได้ วา่ ทังสีแคว้ น ทังยังขับ
ขานบทเพลง ลํานําขงเบ้ ง ทีฮึกเหิมราวกับพูดแทนจิตใจ
ของพวกเขาจนรู้สกึ ถึงความอบอุน่ ทีซ่านขึนในหัวใจ
บอกได้ วา่ บัดนีนางคือคุณหนูในดวงใจของพวกเขาอย่าง
สมศักดิศรี เป็ นสตรี ทีพวกเขายอมรับนับถือจากใจจริ ง
แม้ นางจะเป็ นหญิง ทว่าความเป็ นหญิงก็ไม่ได้ ลดทอน
ความสําคัญของนางในใจของพวกเขาลงเลย

แต่ด้วยเหตุทีนางเป็ นสตรี เช่นนี ต่อหน้ าคุณหนูทีพวกเขา

ทังรักและเคารพ พวกเขากลับทําเรื องน่าขายหน้ า นีทํา
ให้ พวกเขาต่างอับอายจนไม่ร้ ูจะซุกหน้ าไว้ ทีไหน แม้ นาง
จะไม่ได้ ตอ่ ว่าอะไรก็ตาม คนอืน ๆ ก็ร้ ูสกึ และคิดเห็น

4
อย่างเดียวกัน จึงต่างมีสีหน้ ากลืนไม่เข้ าคายไม่ออก

ชิวมูไ่ ป๋ ก็ดตู กตะลึง ยกแขนตัวเองขึนดมกลิน แล้ วนิงขึง

ไปทันใด ยืนอึงอยูก่ บั ทีด้ วยใบหน้ าซีดเซียว ชัวพริ บตา
เพียงลมพัดมาวูบเดียว ก็ไม่เห็นชิวมูไ่ ป๋ แล้ วแม้ แต่เงา

จวินเยวียเฉินยิมแล้ วหันไปทางอวินชิงราวกับเข้ าใจดี

พอดีอวินชิงเองก็หนั มามอง สายตาทังสองคนมองสบกัน
แววตาทีวาบขึนนันแสดงว่าต่างฝ่ ายต่างก็เข้ าใจกันและ
กัน เมือสบตาจึงมีรอยยิม อวินชิงพยักหน้ าให้ อมยิม
แล้ วหันกลับไป บอกหงซิวทีมีสีหน้ าคาดหวัง “เก็บของ

5
ก่อน แล้ วคืนนีเราค่อยมาก็แล้ วกัน”

“อา-- ทําไมล่ะเจ้ าคะ คุณหนู ทําไมเราถึงไปตอนนีเลย

ไม่ได้ เจ้ าคะ” ใบหน้ าเล็กกลมป๊ อกของหงซิวมูท่ จู่ นแทบ
จะรวมเป็ นจุดเดียว

อวินชิงหัวเราะแต่ไม่พดู อะไรอีก สายตาเย็นชาของชิง

หลวนมีรอยยิมทียากจะได้ เห็นวาบขึนมา แล้ วเดินตามอ
วินชิงไปอีกทาง เหลียนเอ๋อร์ หนั กลับไปมองข้ างหลัง รู้สกึ
ว่าเข้ าใจแต่ก็เหมือนจะไม่เข้ าใจ เมือเห็นอวินชิงเดินไป
ไกลแล้ วจึงรี บตามไป ทิงให้ หงซิวยังยืนงงงันอยูต่ รงนัน

เหตุใดถึงรู้สกึ ว่าทังคุณหนูกบั ชิงหลวนกําลังหัวเราะขํา

6
นางกันนะ พอได้ สติ หงซิวก็เห็นพวกคุณหนูเดินไปไกล
แล้ วจึงรี บวิงตาม “คุณหนู รอข้ าด้ วย”

จวินเยวียเฉินหันไปมองคนทางนีทีกําลังหน้ าแดงกํา ก็
ยิมขําแล้ วเดินไปหา หลังจากอธิบายสองสามประโยค
แล้ ว พวกเขาต่างก็หายตัวไปไม่เหลือแม้ แต่เงา มีเพียง
จวินเยวียเฉินทียังยืนอย่างสงบนิง ณ ทีแห่งนัน

ยอดไม้ ไหวเอน สายลมพัดผ่านไม่ทิงร่องรอย ดังราวกับ

มีสายลมอันลึกลับพัดมา

7
ฟ้ามืดแล้ ว คนเหล่านันก็ทยอยกันกลับมาทีรถม้ า แต่สงิ
ทีต่างออกไปก็คือคราวนีทุกคนต่างดูสดชืน สีหน้ าผ่อน
คลาย บ้ างถือไก่ป่าและกระต่ายป่ าทีผ่าท้ องล้ างทํา
ความสะอาดแล้ ว บ้ างก็ถือปลาทีล้ างจนสะอาดแล้ วมา
ด้ วย

ฟ้าค่อย ๆ มืดลง อวินชิงยิมแย้ มแล้ วหันไปบอกหงซิว

“เหลียนเอ๋อร์ เจ้ ากับหงซิวและชิงหลวนไปอาบนําตรงนัน
ก่อนเถอะ มีอะไรก็ตะโกนดัง ๆ นะรู้ไหม” เหลียนเอ๋อร์
พยักหน้ า แล้ วถามขึน “คุณหนู ไม่ไปด้ วยกันหรื อเจ้ าคะ”

8
“ให้ พวกเจ้ ากลับมาก่อน ข้ าค่อยไป รี บไปเถอะ เอาเสือ
ผ้ าพวกเราไปซักด้ วย กลับมาแล้ วค่อยเติมกระเพาะเล็ก
ๆ ของพวกเจ้ า” ได้ อยูใ่ นบรรยากาศดี ๆ ทีหายากเช่นนี
อวินชิงก็พลอยรู้สกึ ผ่อนคลายสบายใจจนอยากจะพูด
หยอกล้ อเล่นบ้ าง

เหลียนเอ๋อร์ องไปเมื
ึ อเห็นรอยยิมอันผ่อนคลายบนใบ
หน้ าอวินชิง ฉับพลันก็นําตาเอ่อคลอ คุณหนูยมแล้
ิ ว ช่าง
ดีเหลือเกิน ! ตังแต่คณ
ุ ชายน้ อยถูกพิษ นีเป็ นครังแรกที
คุณหนูเผยสีหน้ ายิมแย้ มผ่อนคลายออกมาเช่นนี ชิง
หลวนมองดูอวินชิงอย่างมีความหมายลําลึก มีแววสัน
สะท้ านในนัน คุณหนูของพวกนางมักจะซ่อนความขม
ขืนไว้ ในใจไม่ให้ ใครเห็น แล้ วชิงหลวนก็พาทังสองคนเดิน
ไปยังทีทีเย็นสบายตรงนัน

9
จวินเยวียเฉินเดินไปถึงข้ างกายอวินชิง แล้ วพูดขึนเรี ยบ
ๆ ว่า “พวกนางล้ วนเป็ นสาวใช้ ทีภักดี” อวินชิงพยักหน้ า
แล้ วหันกลับมา ยิมด้ วยความรู้สกึ อบอุน่ ใจ “ใช่แล้ ว พวก
นางล้ วนเป็ นเหมือนญาติมิตรของข้ า เป็ นคนทีข้ าอยาก
จะปกป้องไปชัวชีวิต” ตังแต่ทีนางทะลุมิติมา เหลี
ยนเอ๋อร์ ก็คอยอยูเ่ คียงข้ างด้ วยหัวใจทีภักดีมาโดยตลอด
ส่วนชิวหลวนกับหงซิว แม้ เพิงมาติดตามนางทีหลัง แต่
ยอมรับนับถือนางเป็ นเจ้ านายของทังคูด่ ้ วยหัวใจ กระทัง
ปรารถนาจะสละชีวิตอันเยาว์วยั ให้ นาง ความรู้สกึ จาก
ใจจริ งเยียงนี นางจะไม่ซาบซึงได้ อย่างไร

เสียงหัวเราะร่าเริ งของจวินเยวียเฉินชวนให้ ร้ ูสกึ สดชืน

ราวกับได้ อาบลมแห่งวสันต์ “เจ้ าพักผ่อนก่อนเถอะ รอ

10
จนกินข้ าวเย็นเสร็จแล้ ว ข้ าจะมาเฝ้าให้ แทนเจ้ า”

อวินชิงเลิกคิว มองดวงตาทีพราวไปด้ วยรอยยิมของจวิ

นเยวียเฉิน เวลาผ่านไปนานครู่หนึง ก็เผยรอยยิมเจิดจ้ า
สดใส แล้ วพูดขึนเรี ยบ ๆ “เวลานี ดูแล้ วหวังเจ้ าสําราญ
ช่างเป็ นคนทีมีเสน่ห์น่าชืนชอบจริ ง ๆ” จวินเยวียเฉินอึง
ไป สีหน้ าของเขาดูเก้ อเขิน อวินชิงอมยิมแล้ วหันกลับ
เดินไปยังจุดทีรถม้ าจอดอยู่

กองไฟใหญ่ถกู ก่อขึนแล้ ว ทุกคนต่างนําเนือสัตว์ทีล่ามา

ได้ ขนย่
ึ างบนไฟ จวินเยวียเฉินยิมอย่างจนใจ แล้ วเดิน
ตามอวินชิงไปหาทุกคนทีรวมกลุม่ กัน “เจ้ าจะแสดงฝี มือ
เองเลยหรื อ” เขาได้ ยินถ้ อยคําทีนางเพิงพูดเกียวกับสาว
ใช้ ดวงตาก็อดฉายแววคาดหวังไม่ได้ ไม่ร้ ูวา่ ทางนี นาง
11
จะทําอะไรให้ ได้ แปลกใจกันอีก

องครักษ์ กําลังย่างเนือสัตว์ เมือเห็นอวินชิงเดินมาหา ก็มี

สีหน้ าเก้ อเขิน รี บลุกขึนค้ อมให้ อวินชิงพลางทักขึน “คุณ
หนู”

อวินชิงหัวเราะร่า ท่าทางดูงามสง่าราวดอกบัว “ทุกคน

จะทําอะไรก็ทําเถิด แบ่งอาหารไว้ ให้ ข้าส่วนหนึงก็พอ”
องครักษ์ สีหน้ าตกตะลึง คิดว่าอวินชิงคงจะหิว มองดู
อาหารในมือแล้ วบอกด้ วยสีหน้ าเก้ อ ๆ “คุณหนู เนือพวก
นียังไม่สกุ คุณหนูรออีกสักประเดียวนะขอรับ”

“ช่างเถอะ แบ่งเนือดิบให้ ข้าสักหน่อยกับเครื องปรุงอีก

12
นิดก็พอแล้ ว”

องครักษ์ ตกตะลึงอีก เนือดิบเนียนะ อย่าบอกนะว่าคุณ

หนูจะลงมือทําเอง คุณหนูทา่ ทางอ้ อนแอ้ นอย่างนีจะทํา
อาหารได้ หรื อ “คุณหนูรออยูต่ รงนีก็ได้ ขอรับ งานใช้ แรง
พวกนีให้ พวกบ่าวทําให้ ดีกว่า”

อวินชิงสันศีรษะ ยิมแล้ วว่า “คนเราแต่ไหนแต่ไรมาก็เท่า

เทียมกัน ไหนเลยจะมีการแบ่งแยกผู้สงู ศักดิกับผู้ตําต้ อย
อีกอย่างเรื องกินก็สําคัญทีสุด กินเองก็ต้องทําเอง เป็ น
เรื องธรรมดา พวกเจ้ าก็ล้วนเป็ นชายชาตรี ทีห้ าวหาญ จะ
เอาแต่กดข่มตัวเองให้ ตําต้ อยอยูท่ ําไมกัน” ดวงตา
องครักษ์ มีแววซาบซึงใจ ชายทีปกติเข้ มแข็งองอาจ เวลา
นีในดวงตากลับมีนําเอ่อคลอดูวาววาม
13
ริ มฝี ปากแดงของอวินชิงหยักยิม ในดวงตาก็ยมด้
ิ วย
เหล่าบุรุษทีเข้ มแข็งนีล้ วนรู้ดีวา่ การเดินทางติดตามนาง
ครังนีอาจเป็ นการเดินทางทีไม่ได้ กลับ แต่พวกเขาไม่บน่
ว่าเลยสักคํา ตรากตรํ ากับการเดินทางทียากลําบากและ
ร้ อนอบอ้ าว ก็ไม่บน่ ตังแต่แรกจวบจนถึงตอนนี ต่อให้
รู้สกึ เหน็ดเหนือยแต่ก็ยงั อดกลันไว้ ทว่าคนทีมีความอด
ทนขนาดนี กลับมีทา่ ทีอบั อายเมือได้ ร้ ูวา่ พวกนางได้ กลิน
เหงือและคราบไคลจากตัวพวกเขา บัดนีเพียงเพราะคํา
พูดนางประโยคเดียวกลับซาบซึงใจกันขึนมา คนทีน่ารัก
เช่นนี นางจะไม่ซาบซึงใจได้ อย่างไรกัน

พวกเขาต่างมีหวั ใจทีบริ สทุ ธิ เพือสิงทีพวกเขาศรัทธา

14
และเชือมันแล้ วต่างยินยอมอุทิศโลหิตมอบให้ ได้ แม้
กระทังชีวิต ทัง ๆ ทีสิงทีพวกเขาเรี ยกร้ องต้ องการไม่มี
อะไรมากเลย เพียงแค่เจ้ านายให้ ความเคารพและการ
ยอมรับเท่านัน พวกเขาก็พร้ อมตอบแทนเจ้ าด้ วยชีวิต
และความภักดี !

อวินชิงก้ าวเข้ าไปหา มองตาองรักษ์ แล้ วพูดว่า “พวกเจ้ า

จะอยูช่ ่วยข้ าง ๆ ก็ได้ คืนนีข้ าทําให้ กินก็เหมือนกันไม่ใช่
หรื อ”

องครักษ์ เหล่านีเป็ นชายชาตรี หลังจากตกตะลึงไปครู่

หนึงก็ได้ สติ เก็บความรู้สกึ ซาบซึงไว้ ในใจ พวกเขาไม่
พูดอะไรอีก ต่างค้ อมกายแล้ วยกเนือสัตว์ทีทําความ
15
สะอาดไว้ แล้ วตามคําสังอวินชิงอย่างคล่องแคล่ว เห็น
เพียงมือทีเคยกุมดาบสันเทาน้ อย ๆ

อวินชิงสังให้ หนคอและปี
ั กไก่ เตรี ยมวางไว้ ข้าง ๆ ส่วน
อืน ๆ เคล้ าด้ วยเครื องปรุงแล้ วใช้ ใบหญ้ าคาห่อ พอก
ด้ วยโคลน จากนันฝั งไว้ ในหลุมทีขุดไว้ แล้ วสุมไฟทับไว้
ข้ างบน

จวินเยวียเฉินรับเอ้ าเฉินมาอุ้มไว้ มองอวินชิงด้ วยรอยยิม

จากใจ ดวงตาฉายแววพึงพอใจ แม้ ตลอดทางทีมา อวิน
ชิงจะไม่ได้ พดู อะไรเลย มีเพียงสีหน้ าท่าทางเรี ยบเฉยราว
กับไม่สนใจใครหรื ออะไรทังนัน แต่เขารู้วา่ เมือเกิดเรื อง
กับเอ้ าเฉิน ในใจนางก็ร้อนรุ่มเหมือนมีไฟสุมไว้ แต่สาว
น้ อยผู้ดือรันคนนีกลับเก็บทุกสิงไว้ เพียงแต่ในใจ เก็บกด
16
มันไว้ ให้ ลกึ สุด แสดงออกเพียงสีหน้ าทีเรี ยบเฉย ดูช่าง
เย็นชาจนเขาปวดใจ ! เขาอยากให้ นางระบายออกมา
แต่ทกุ ครังทีมองสบดวงตาทีสงบเยือกเย็นราวกับบึงนํา
คําพูดทังหลายแหล่ก็เหมือนถูกสกัดกันไว้ ไม่อาจเอ่ย มี
แต่เพียงความสงสารจับใจเท่านัน !

เวลานีได้ เห็นนางกับองรักษ์ ช่วยกันทําอาหารเย็น ก็มี

รอยยิมผุดขึนน้ อย ๆ เขารู้ดีถงึ ความรู้สกึ ของนาง ดังนัน
สิงทีเขาต้ องทําก็เพียงแค่มองดูนางอยูเ่ งียบ ๆ แม้ วา่ จะ
มีเพียงช่วงเวลาสัน ๆ นีให้ นางได้ ผอ่ นคลายความกังวล
ใจ เขาก็ร้ ูสกึ พอใจมากแล้ ว

17
เมือจัดการย่างเนือไก่แล้ ว อวินชิงก็เริ มหันมาทําปี กและ
คอไก่ทีวางไว้ ข้าง ๆ แม้ เหล่าองครักษ์ จะรู้สกึ งุนงงกับวิธี
ของอวินชิง จนมีแววฉงนสงสัยวาบขึนในดวงตา ทว่าก็
ยังคงช่วงส่งเครื องใช้ ไม้ สอยต่าง ๆ ทีอวินชิงต้ องการด้ วย
ความยินดี

อวินชิงพลิกปี กไก่ทีย่างบนกองไฟอย่างคล่องแคล่ว สอง

มือคอยโปรยเครื องปรุงต่าง ๆ ราวกับภูตน้ อยกําลังร่าย
รํ า ปี กไก่ยา่ งจนมันไก่ไหลออกมาดังฉ่า ๆ ไม่ช้าก็สง่ กลิน
หอมยัวนําลาย เหล่าองครักษ์ ตา่ งเบิกตามอง ย่างแบบ
นีแล้ วปี กไก่สกุ เหลืองมันย่องน่ากิน เห็นแล้ วชวนให้ หิว
ยิงนัก

18
อวินชิงดูปีกไก่ทีย่างจนสุกดีแล้ วก็นกึ พอใจฝี มือทํา
อาหารของตัวเอง สีน่ากินสุกเหลืองอร่าม กลินหอมฟุ้ง
ไปทัว แม้ จะไม่มีขมินให้ ใส่ แต่มีเครื องปรุงอย่างอืนที
คล้ ายกันใช้ แทนได้ ย่างแล้ วส่งกลินหอมหวนพอ ๆ กัน
ในชีวิตชาติทีแล้ ว ฉินอีชอบกินไก่ยา่ ง นางจึงอุตส่าห์ไป
เรี ยนกับอาจารย์เป็ นพิเศษเพือเขา แม้ แต่อาจารย์ทีสอน
ก็ยงั บอกว่านางย่างเก่งมาก จนอาจารย์ถงึ กับถอน
หายใจบอกว่าไม่มีอะไรจะสอนอีกแล้ ว

นางยังคงจําครังแรกทีฉินอีได้ กินไก่ยา่ งทีนางทําได้ สี

หน้ าของเขาตืนตะลึง ชมเปาะว่าย่างได้ อร่อยมาก เทียบ
กับเชฟเก่ง ๆ ได้ เลย ตอนนันได้ ฟังนางก็ร้ ูสกึ ปลาบปลืม
นังดูฉินอีกินด้ วยสีหน้ ามีความสุข นางรู้สกึ ว่าอยากจะ

19
ทําให้ เขาได้ กินไปตลอดชีวิต นันคงจะเป็ นความสุขชัว
ชีวิตของนาง ทว่าเรื องใด ๆ ในโลกนีล้ วนยากจะคาดเดา
ใครเลยจะรู้วา่ หลังจากนันจะเกิดเรื องราวขึนมากมาย
พอคิดถึงเรื องทีเกิดขึนก่อนจะทะลุมิติมา หัวใจก็เจ็บ
แปลบ ฉินอี เป็ นนายนันแหละ ! สุดท้ ายก็เป็ นนายที
ละทิงคําสาบานตอนแรก !

ชัวขณะนันเอง ความโศกเศร้ าและเจ็บปวดก็แผ่ออก

จากร่างของนาง ชวนให้ ร้ ูสกึ เศร้ าสลดและโดดเดียวยิง
นัก

จวินเยวียเฉินตกตะลึง ดวงตาทีเป็ นประกายระยิบระยับ

พลันหม่นหมอง เป็ นครังทีสองแล้ วทีเขาได้ เห็นกระไอ
20
แห่งความเศร้ าหมองจากตัวของนาง ครังแรกนันเป็ น
ตอนทีนางตัดขาดจากจวินเยวียเฮ่าในงานเลียงพระราช
ทาน เวลานันนางก็เคยแผ่กระไอแห่งความโศกเศร้ าแบบ
นีออกมา หัวคิวของเขาขมวดมุน่ ดวงตาเยือกเย็นราว
กับดวงดาวในคืนเหมันต์มีแววแห่งความเจ็บปวด
อวินเอ๋อร์ เจ้ าโศกเศร้ าเพราะผู้ใดกัน อย่าบอกนะว่าเจ้ า
ยังคงคิดคํานึงถึงพีสามอยู่

เหม่อลอยเพียงครู่เดียว อวินชิงก็ตืนจากภวังค์ ในเมือ

สวรรค์ให้ โอกาสนางได้ กลับมาเกิดใหม่จนได้ มาสวมร่าง
มูห่ รงอวินชิง เมือได้ มาใช้ ชีวิตแทนมูห่ รงอวินชิงในชาตินี
แล้ ว นางก็จะใช้ ชีวิตต่อไปให้ ดี

แล้ วอวินชิงก็สงให้
ั ทกุ คนย่างปี กไก่และคอไก่ทีเหลือตาม
21
วิธีทีนางทําไว้ เหล่าองครักษ์ ตา่ งคันไม้ คนั มืออยากลอง
ทําอยูแ่ ล้ ว พอได้ ยินคําสัง ต่างคนต่างก็รีบไปทํา
ตามอย่างกระตือรื อร้ น

พอเห็นทุกคนต่างช่วยกันย่างอาหารคนละไม้ คนละมือ
อย่างขะมักเขม้ น มุมปากอวินชิงก็คอ่ ย ๆ หยักขึน เป็ น
อย่างนีช่างดีจริ ง ๆ

ไม่นานเหล่าองครักษ์ ก็ค้นพบเคล็ดลับการทําอาหาร ปี ก
ไก่ทีย่างดูน่ากินใช้ ได้ ทีเดียว จากนันกลินหอมยัวนําลาย
ก็ฟ้ งตลบ
ุ ในสุมทุมพุม่ ไม้ สายลมอ่อนพัดโชยไป มีเสียง
กลืนนําลายดังแว่วมา

22
“อ๊ ะ--- ! ไอ้ คนสารเลว--- !”

เสียงร้ องตกอกตกใจดังขึน ทําลายบรรยากาศอันสงบสุข

ทางนี ทุกคนต่างตืนตระหนก หันไปมองทางด้ านหลัง
สุมทุมพุม่ ไม้ อนั เขียวชอุม่ ด้ านนัน

23
ตอนที 69 ความโชคร้ ายของชิวมู่ไป๋

เสียงเหลียนเอ๋อร์ นีนา ! อวินชิงผุดลุกขึนทันที ดวงตา

ฉายแววเ**◌้ยมเกรี ยม มีเงาร่างวาบขึนรี บรุดไปทางบึง
นํา

คิวของจวินเยวียเฉินกระตุกเล็กน้ อย สายตากวาดมอง
ไปรอบ ๆ ราวกับเข้ าใจอะไรบางอย่าง จึงอุ้มเอ้ าเฉินขึน
แล้ วเดินตามอวินชิงไป “ทําธุระอะไรของพวกเจ้ าเสร็จ
แล้ ว ถ้ าไม่มีคําสังจากข้ าก็ห้ามเข้ ามา"

1
 เหล่าองครักษ์ ตา่ งหน้ าถอดสี พวกเขาอยูก่ นั
หลายคนออกอย่างนี มีคนบุกเข้ ามาจะถึงตัว พวกเขา
กลับไม่ร้ ูเลย เมือกําลังจะรี บเดินไป พอได้ ยินจวินเยวีย
เฉินกําชับดังนันก็พากันชะงักฝี ก้ าว พอหายตะลึงแล้ วก็
เหมือนจะนึกอะไรขึนมาได้ เสียงกรี ดร้ องทีเพิงดังขึน
พวกเขาล้ วนได้ ยินกับหู เวลานีจึงมองไปยังด้ านนันทีมืด
มิดและเงียบสงัด สีหน้ าทุกคนล้ วนแสดงความรู้สกึ ครัน
คร้ าม

2
ตอนทีอวินชิงไปถึง ชิงหลวนกําลังโอบปลอบเหลียนเอ๋อร์
อยู่ มองเห็นร่างหนึงตะเกียกตะกายอยูใ่ นนําแต่ไกล
อวินชิงตกตะลึง ใต้ แสงจันทร์ เหตุใดนางจึงรู้สกึ ว่าร่างนัน
ดูค้ นุ ตาชอบกล ไม่ต้องคิดให้ เสียเวลา อวินชิงก็สะบัด
ข้ อมือ เข็มเงินพุง่ ปราดอย่างรุนแรงไปยังร่างทีกําลัง
แหวกว่ายจะมุดนําหนีไป

ร่างในนําชะงักไปครู่หนึง เมือรู้สกึ ได้ วา่ มีอาวุธแหลมคม

กําลังแหวกอากาศพุง่ มาหา มันก็รีบเร่งว่ายไปยังจุดทีนํา
ลึกของบึงนันทันที คิดจะหนีอย่างนันรึ ! สีหน้ าของอวิน
ชิงดูเ**◌้ยมเกรี ยม เก่งนักนะ รังแกเหลียนเอ๋อร์ แล้ วยัง
คิดจะหนี ถ้ าเช่นนันก็ต้องถามเข็มเงินในมือนางว่าจะ
ยินยอมหรื อไม่ ! คิดพลางจึงชูมือขึน เข็มเงินห้ าเล่มก็
เปล่งประกายอํามหิตใต้ แสงจันทร์ ขณะพุง่ ฟ้าวไปยังร่าง

3
ทีกําลังว่ายหนีอย่างลนลาน

พอเข็มเงินพุง่ ไปถึง ร่างของคนในนําก็มดุ ลงนํา หลบพ้ น

เข็มเงินสามเล่ม เข็มนันพุง่ เรี ยผ่านผิวนําไป ไม่ได้ พงุ่ ลง
นํา คนทีดําลงไปก็โล่งอก แต่ทนั ใดนันแขนก็ชาเหมือนมี
แมลงกัด แล้ วความรู้สกึ ชาก็แผ่ไปทัวร่าง ทัวร่างแข็งค้ าง
นีมันเข็มอาบยาพิษนีนา ! รอยยิมขืนผุดขึน ร่างทีแข็งทือ
ค่อย ๆ ลอยโผล่พ้นนําออกมา

สายตาเยือกเย็นทอดมองไปยังร่างแข็งทือในนํา แวว
อํามหิตจึงฉายวาบขึน คิดจะเล่นลูกไม้ นีต่อหน้ านางจะ
อ่อนหัดไปหน่อยแล้ ว เรื องวิถีหกั เหในนํา นางเชียวชาญ
ราวกับเห็นฝ่ ามือตัวเอง จะปล่อยให้ เขาหนีรอดเงือมมือ
ไปอย่างลอยนวลได้ หรื อ !
4
“อวินเอ๋อร์ ช้ าก่อน !” ทุกอย่างเกิดขึนในเวลาเพียงชัว
พริ บตา พอจวินเยวียเฉินมาถึง อวินชิงก็กําลังจะขว้ าง
เข็มเงินเป็ นครังทีสองแล้ ว จวินเยวียเฉินใจหายวาบ เข็ม
เงินของอวินเอ๋อร์ ช่างร้ ายกาจนัก ยากจะป้องกัน
อวินเอ๋อร์ ยงั เป็ นนายทีรักและปกป้องลูกน้ องของตัวเอง
เวลานีจึงลงมืออย่างเด็ดขาดไม่ออมมือให้ เขามาช้ าไป
ยามนีเห็นร่างทีแข็งทือนันปรากฏออกมาอย่างชัดเจน ก็
อุทานออกมาเบา ๆ อดจะเสียใจแทนคนผู้นนในใจไม่
ั ได้
เมือตกอยูใ่ นเงือมมืออวินเอ๋อร์ แล้ ว ก็ได้ แต่ภาวนาให้ เจ้ า
โชคดีก็แล้ วกัน

อวินชิงหันไปมองจวินเยวียเฉิน ขนตายาวทีหลุบลงปิ ด
บังความคิดทีลําลึกในดวงตา แล้ วไม่หนั ไปมองร่างทีแข็ง

5
ทือกลางนําอีก นางเดินเข้ าไปหาชิงหลวน เอือมมือไป
จะกอดปลอบเหลียนเอ๋อร์ พลางพูดด้ วยนําเสียงอ่อน
โยนว่า “ไม่เป็ นไรแล้ วนะ เจ้ าไม่ต้องกลัว”

เหลียนเอ๋อร์ เงยใบหน้ าเล็ก ๆ ขึนมา สีหน้ านันทังโกรธทัง

อาย พอเห็นว่าอวินชิงมาแล้ ว ดวงตาทีมีแววโกรธขึงก็
แดงกํา โผเข้ าหาอ้ อมกอดอวินชิง พูดด้ วยนําเสียงสัน
เครื อ “คุณหนู เหลียนเอ๋อร์ ไม่มีหน้ าจะไปพบใครอีกแล้ ว
เจ้ าค่ะ”

อวินชิงเลิกคิว หันไปมองชิงหลวน ดวงตาชิงหลวนก็วาบ

ขึน นางพูดออกมาเบา ๆ “คุณหนู เรื องนีเกรงว่าคงมีการ
เข้ าใจผิดกัน เรากลับไปแล้ วค่อยว่ากันเถอะเจ้ าค่ะ”

6
แต่ทนั ใดนันหงซิวของทักท้ วงขึนมาอย่างฉุนเฉียว “อะไร
นะ คุณหนูจะปล่อยไอ้ บ้ากามนีไปไม่ได้ นะเจ้ าคะ ไอ้ คน
สารเลว ! เขาแอบดําหลบอยูใ่ นนํา คอยดูพีเหลียนเอ๋อร์
อาบนําเจ้ าค่ะ”

พอขาดคํา อวินชิงก็เงยหน้ าขึนมองชิงหลวน เมือเห็นชิง

หลวนพยักหน้ ารับ ก็โล่งอก ยังดีทีแค่มาแอบดูเหลี
ยนเอ๋อร์ อาบนํา ไม่ได้ ทําร้ ายให้ บาดเจ็บ แต่วา่ ...อวินชิง
หันไปมองร่างทีไม่ขยับเขยือนกลางนํา สีหน้ านันก็ยิงเย็น
ชากว่าเก่า พฤติกรรมของชายผู้นีช่างชัวร้ ายนัก แม้ ไม่ได้
ทําอันตรายต่อร่างกาย แต่ในยุคโบราณนี ชือเสียงของ
หญิงสาวนันนับว่าสําคัญยิงชีพ เขากลับกล้ ามาแอบทํา
ลับ ๆ ล่อ ๆ ทีนี ช่างเป็ นพวกบ้ ากามเดนตาย ถึงกับกล้ า

7
มาทําเรื องพรรค์นีใต้ จมูกนาง นางจะทําให้ เขารู้วา่ คําว่า
ตายนันเขียนอย่างไร !

บ้ ากามรึ สารเลวด้ วย มุมปากชิวมูไ่ ป๋ กระตุก เขาถูกเข้ า

ใจผิดต่างหาก ทีจริ งเขาอยูต่ รงนีตังนานแล้ ว พวกนาง
ต่างหากทีทะเล่อทะล่าเข้ ามาเอง ! อีกอย่างเขายังไม่ทนั
ได้ เห็นอะไรสักหน่อย เวลานีได้ ยินแต่ละข้ อหาที
นางกล่าวโทษ เขาก็ร้ ูสกึ สลดหดหู่ ในฐานะหมอเทวดา
ทีมีชือเสียงโด่งดัง ทังด้ านวิชายุทธ์ของเขาแม้ จะพูดไม่
ได้ วา่ ไร้ เทียมทาน แต่ก็นบั ได้ วา่ หากไม่เป็ นทีหนึงก็เป็ นที
สองในยุทธภพ บัดนีกลับเพลียงพลําเพราะโดนอาวุธลับ
หนําซํายังเป็ นอาวุธลับทีอาบยาพิษจนถึงขันกระดิก
กระเดียไปไหนไม่ได้ ชวนให้ ร้ ูสกึ หดหู่ ราวกับเป็ นผักเป็ น

8
ปลานอนนิงบนเขียงรอคนมาเชือดอย่างไรอย่างนัน

ต่อให้ หนั หลังอยู่ เขาก็ยงั รู้สกึ ถึงสายตาคมปลาบทีเดือด

ดาลนันได้ สายตานันราวกับจะจ้ องจนกว่าแผ่นหลังของ
เขาจะทะลุเป็ นโพรง

อวินชิงตบหลังปลอบประโลมเหลียนเอ๋อร์ “เหลียนเอ๋อร์
เจ้ าว่าคุณหนูของเจ้ าควรจะลงโทษเจ้ าคนนีอย่างไรดีถงึ
จะทําให้ เจ้ าหายแค้ น” ร่างเล็ก ๆ ของเหลียนเอ๋อร์ สนั
สะท้ าน “คุณหนู คนผู้นนเห็
ั นเนือตัวเหลียนเอ๋อร์ หมด
แล้ ว ต่อไป...ต่อไปเหลียนเอ๋อร์ ...”

9
อวินชิงคิดตาม แล้ วก็เข้ าใจความคิดของเหลียนเอ๋อร์
“เหลียนเอ๋อร์ ไม่ต้องกังวลไป ต่อไปคุณหนูของเจ้ าจะหา
ผู้ชายดี ๆ ให้ เขาคนนันจะต้ องรักใคร่และจริ งใจต่อเหลี
ยนเอ๋อร์ แน่”

“คุณหนู เหลียนเอ๋อร์ ไม่อยากแต่งงาน เหลียนเอ๋อร์ แค่

อยากจะอยูเ่ คียงข้ างคุณหนู แต่คณ
ุ หนูจะนึกรังเกียจเหลี
ยนเอ๋อร์ จนไม่ต้องการตัวเหลียนเอ๋อร์ หรื อไม่เจ้ าคะ” เหลี
ยนเอ๋อร์ เงยหน้ ามองอวินชิงอย่างกระวนกระวายใจ ดวง
ตากลมโตเอ่อคลอด้ วยนําตาจนดูวาววาม

เห็นดังนันอวินชิงก็ถงึ กับสะเทือนใจ “เด็กโง่เอ๊ ย ข้ าจะไม่

ต้ องการเจ้ าได้ อย่างไรกัน เหลียนเอ๋อร์ ก็ยงั คงเป็ นเหลี
ยนเอ๋อร์ ในใจคุณหนูของเจ้ าตลอดไป”
10
“จริ งหรื อเจ้ าคะ” เหลียนเอ๋อร์ ยมทั
ิ งนําตา ดวงตาเปล่ง
ประกายเจิดจ้ า “อืม” อวินชิงยิมตอบ แล้ วถามว่า “ตอน
นีไม่เป็ นไรแล้ วใช่ไหม” “อืม แต่คณ
ุ หนู...” เหลียนเอ๋อร์
เหลือบไปมองร่างในนํา ใบหน้ าเล็ก ๆ ก็พละนแดงซ่าน

ดวงตาของอวินชิงวาบขึน นีเหลียนเอ๋อร์ ... แล้ วหันไป

มองชายในนํา หัวคิวก็ขมวดมุน่ แม้ ไม่เห็นหน้ าตาของ
เขา แต่พอเห็นท่าทีของจวินเยวียเฉินและอาการเหมือน
อยากจะพูดแต่ก็ยงปากไว้
ั ของชิงหลวน อวินชิงก็ร้ ูได้ วา่
ชายผู้นีน่าจะเป็ นคนทีนางรู้จกั ! แม้ จะไม่เห็นหน้ า แต่
แค่เห็นเขาจากด้ านหลังและรังสีทีแผ่ออกมาจากร่างของ
เขาก็พอจะมองออกว่าคนผู้นีไม่น่าจะธรรมดา แต่ไม่วา่
เป็ นใคร ในใจอวินชิงแล้ วเป็ นสิงทีต้ องชดใช้ แต่ถ้าหาก

11
ยกเหลียนเอ๋อร์ ให้ คนแบบนี... “เหลียนเอ๋อร์ เจ้ าเห็น
ชัดเจนหรื อเปล่าว่าเขาคือใคร”

“เอ่อ คือ...คุณหนู เหลียนเอ๋อร์ เห็นไม่ชดั เจ้ าค่ะ”

มุมปากอวินชิงกระตุก เหลียนเอ๋อร์ นีจริ ง ๆ เลยเชียว

“บอกข้ ามา เรื องนีเจ้ าจะว่ายังไง” เหลียนเอ๋อร์ เงยหน้ า
ขึน แล้ วพูดอย่างเคียดแค้ น “คุณหนูเจ้ าคะ คนสารเลวผู้
นีชัวร้ ายนัก ถึงกับแอบดํานํามาถํามองคน เหลียนเอ๋อร์
แค้ นจนอยากจะถลกหนังกระชากเอ็นมันออกมา !” อวิน
ชิงตะลึงมองสีหน้ าเหลียนเอ๋อร์ อย่าบอกนะว่าเมือครู่
นางคิดมากไปเอง “เมือครู่คณ
ุ หนูบอกแล้ วว่าจะไม่
รังเกียจเหลียนเอ๋อร์ ใจเหลียนเอ๋อร์ ก็เลยไม่ได้ นกึ เกลียด
ชังเขามากมายอย่างนันแล้ ว แต่คณ
ุ หนูเจ้ าคะ เขาเห็น
12
ข้ าหมดทังเนือทังตัว เหลียนเอ๋อร์ ...เหลียนเอ๋อร์ จงึ รู้สกึ ไม่
สบายใจ”

อวินชิงจึงยิมออก ทีแท้ เหลียนเอ๋อร์ กงั วลเรื องนีเอง ยัย

เด็กโง่เอ๊ ย “ถ้ าอย่างนัน คุณหนูของเจ้ าจะควักลูกตาเขา
ออกซะ เช่นนันเหลียนเอ๋อร์ วา่ อย่างไร” สีหน้ าของเหลี
ยนเอ๋อร์ เผือดลง ควักลูกตาคนอย่างนันรึ...

“ดีเจ้ าค่ะ คุณหนู เอาอย่างนีแหละ ! จัดการกับคนแบบนี

จะปล่อยไปไม่ได้ ” ใบหน้ าเล็ก ๆ ทีอยูห่ า่ งออกไปของหง
ซิวดูฉนุ เฉียว ใครบ้ างจะไม่ร้ ูวา่ ร่างกายของหญิงสาวมี
ไว้ ให้ สามีของตนได้ ดเู ท่านัน คนผู้นีกล้ าทําเรื องเลวทราม
อย่างการมาแอบดูในนํา ช่างเป็ นคนตําทรามยิงนัก คุณ
หนูควักลูกตาเขาออกมายังนับว่าปรานีตอ่ เขามากแล้ ว
13
“หงซิว อย่าพูดจาเหลวไหล ให้ คณ
ุ หนูเป็ นคนตัดสินใจ”
ชิงหลวนพูดตัดบทหงซิว ไม่ลืมเหลือบตาไปมองอวินชิง

ร่างแข็งทือของชิวมูไ่ ป๋ ถึงกับสันระริ ก ผู้หญิงพวกนีช่าง

โหดเ**◌้ยมจริ ง ๆ จะถึงกับมาควักลูกตากันเลยทีเดียว
โอ้ สวรรค์ คิดถึงว่าเขาเป็ นหมอเทวดามาชัวชีวิต นับเป็ น
ชายทีงามสง่าและหล่อเหลา ไปทีไหนก็มีแต่คนชืนชม
และให้ ความเคารพ หากเขาต้ องการหญิงสาว เพียง
กระดิกนิวก็ไม่ร้ ูวา่ หญิงสาวมากมายสักเท่าไรทีจะโผเข้ า
มาหา ยามนีกลับต้ องมีจดุ จบน่าอนาถเพียงเพราะสาว
ใช้ คนหนึงอาบนํา เขาควรจะโกรธใครดี แทบไม่ต้องพูด
ถึงเลยว่าเขายังไม่ได้ เห็นอะไรสักหน่อย แหม ถึงสาวใช้
คนนันจะดูบอบบางน่ารัก แต่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรน่าดู

14
อวินชิงเหลือบมองชิงหลวนด้ วยแววตาประหลาดใจ ไม่
เพียงหันไปมองชายผู้นนอี
ั กครัง ยังเรี ยกได้ วา่ เพ่งพินิจ
เขาจากด้ านหลัง ดวงตาหรี ลงเพ่งมองอย่างถ้ วนถี คนผู้
นีคือใครกันแน่ แล้ วก็บงั เกิดความรู้สกึ คุ้นตาตงิด ๆ ขึน
มาอีก จากนันแววตาก็สว่างวาบ อย่าบอกนะว่าเขา
คือ...!

จวินเยวียเฉินเห็นอวินชิงจ้ องมองชิวมูไ่ ป๋ ตาแทบไม่

กะพริ บ ในใจก็อดจะรู้สกึ ไม่สบอารมณ์อย่างประหลาด
ไม่ได้ ผู้หญิงคนนีต้ องเพ่งมองจริ งจังขนาดนีเชียวหรื อ
แววตาจึงหม่นลง มองร่างทีอยูใ่ นนํา ดวงตาเยือกเย็นก็
หรี ลง มีประกายแสนอันตรายวาบขึน ดูแล้ วเจ้ าคนนีคง
15
ต้ องโดนสังสอนเสียบ้ าง

“ได้ ” มุมปากอวินชิงหยักขึนเป็ นรอยยิมชัวร้ าย แล้ วพูด

ขึนอย่างเยือกเย็น “อย่างนันก็ควักลูกตาเขาออกมาก็
แล้ วกัน”

ชิวมูไ่ ป๋ แทบอยากจะร้ องไห้ แล้ ววิงหนีไป แต่กลับกลาย

เป็ นว่าตอนนีเขาขยับตัวไม่ได้ เลย ตอนแรกแค่ร่างกาย
แข็งค้ าง ตอนนีแม้ แต่จะอ้ าปากพูดก็ยงั ทําไม่ได้ ไม่ร้ ู
ผู้หญิงคนนีใช้ พิษอะไร ช่างร้ ายกาจยิงนัก ขนาดหมอ
เทวดาอย่างเขาจะอ้ าปากแก้ ตา่ งให้ ตวั เองก็ยงั ทําไม่ได้
แต่พวกนางถือโอกาสตัดสินโทษเขาไปแล้ วตรงโน้ น เท่า
ทีเขาเข้ าใจเกียวกับนาง ผู้หญิงคนนีเป็ นคนเ**◌้ยมโหด
ทําได้ อย่างทีพูด ตรงหน้ าเหมือนมีภาพของเสินกุ้ยเฟย
16
ถูกแล่เนือเถือหนังทังเป็ นจนแขนขาเหลือแต่กระดูกผุด
ขึนมา ทันใดนันก็ร้ ูสกึ หนาวเยือกจนสันสะท้ าน

ชิวมูไ่ ป๋ อดด่าทอตัวเองในใจไม่ได้ ตอนออกเดินทางมา

ไม่ร้ ูจกั ดูฤกษ์ ดยู ามให้ ดีเสียก่อน ทําไมถึงมาหลบในนํา
นะ ไม่สิ เขามาดํานําต่างหาก ถ้ าไม่ใช่เพราะเขาเห็นว่า
นํานีเขียวใสน่าดําผุดดําว่าย จึงได้ มาดํานําอยูจ่ นผิด
เวลา ไม่ทนั รู้ตวั ว่าพวกนางพากันมาแล้ ว ก็คงไม่ทําให้
เกิดเรื องโง่ ๆ อย่างนีขึนหรอก ตอนนีเขาอยากจะร้ องไห้
แต่ติดตรงทีไม่มีนําตา

ตอนนีคงได้ แต่ฝากความหวังไว้ ให้ คนผู้นนแล้

ั วสินะ หวัง
ว่าเขาจะช่วยพูดอะไรดี ๆ ให้ ตนได้ บ้าง จะได้ ช่วย
บรรเทาความโกรธเกรี ยวในใจของนาง แต่ทีทําให้ ร้ ูสกึ
17
เศร้ าก็คือ เขารู้สกึ ได้ วา่ คนผู้นนอยู
ั ต่ รงนีมาตังนานแล้ ว
แต่จนถึงบัดนีกลับไม่ได้ ยินเสียงเขาพูดอะไรขึนมาเลย

ชิวมูไ่ ป๋ คิดจนหัวระเบิดก็คงคิดไม่ออก เพราะแผ่นหลัง

เปลือยเปล่าของเขาดึงดูดสายตาผู้หญิงคนหนึง เธอคน
นันจึงได้ จดจําเขาไว้ ในใจ และทีทําให้ เขาคิดไม่ถงึ ยิง
กว่าก็คือ ผ่านพ้ นคืนนีไปจะไม่ได้ มีเพียงคนคนเดียวทีจด
จําเขาไว้ ในใจ

จวินเยวียเฉินรู้แก่ใจดีวา่ เรื องนีชิวมูไ่ ป๋ ย่อมไม่ได้ มีเจตนา

แต่ทีเขาไม่พดู อะไรเลยนัน เป็ นไปได้ วา่ เพราะผู้หญิงคน
นันลงมือใช้ เข็มเงิน พอเห็นแววเจ้ าเล่ห์ในดวงตาอวินชิง
ก็ร้ ูแล้ วว่านางคงจะรู้แล้ วว่าชายคนนันเป็ นใคร เรื องควัก
ลูกตานางคงไม่ทําหรอก แต่อย่างไรก็คงสังสอนเล็ก ๆ
18
น้ อย ๆ บ้ าง “อืม อวินเอ๋อร์ เจ้ าคิดจะจัดการคนผู้นีอย่าง
ไร”

พอชิวมูไ่ ป๋ ทีอยูใ่ นนําได้ ยินเสียงจวินเยวียเฉินก็ตืนเต้ น

โอ้ สวรรค์ ในทีสุดเขาก็พดู ขึนมาแล้ ว แต่พอได้ ยินสิงที
จวินเยวียเฉินพูดอย่างชัดเจนแล้ วก็แทบอยากจะร้ องไห้
นีไม่ได้ พดู แก้ ตา่ งให้ ตวั เขาเลยนีนา เขายังไม่ทนั ได้
ฟูมฟาย เสียงของอวินชิงทีอยูท่ างนันก็ดงั ขึนอีก จึงรี บ
เงียหู จะได้ ฟังความเคลือนไหวทางนันให้ ชดั ๆ

ดวงตาอวินชิงดูวาววับ “ความบริ สทุ ธิผุดผ่องของเหลี

ยนเอ๋อร์ สําคัญมาก ย่อมไม่อาจให้ คนสารเลวทีไหนมา
ทําให้ แปดเปื อนได้ ถ้ าเช่นนันก็คงต้ องควักลูกตาของเขา
ออกเสียแล้ วละ” นางหยุดไปครู่หนึงแล้ วว่า “ชือเสียงอัน
19
ดีงามของหญิงนันสําคัญนัก เพือไม่ให้ มีใครถูกทําร้ าย
อีก ข้ าก็จะเพิมโทษให้ ตวั เขาอีกหน่อย ข้ าจะทําให้ นบั แต่
นีไปเขาต้ อง สิน-ความ-เป็ น-ชาย” นางพูดเน้ นทุกคําด้ วย
นําเสียงเรี ยบเรื อย ราวกับกําลังพูดว่าแสงจันทร์ คืนนีช่าง
งดงามยิงนัก นางไม่ร้ ูเลยว่าคําพูดนีมีอานุภาพทําลาย
ล้ างราวกับสายฟ้าฟาด ทําเอาชายสองคนในทีนันต่าง
ครันคร้ ามราวกับมีคลืนยักษ์ ซดั โหมกระหนําในหัวใจ

ชิวมูไ่ ป๋ ถึงกับหวาดผวา ในหัวมีคําสีคําสะท้ อนก้ องไปมา

สินความเป็ นชาย ! โอ้ สวรรค์ ผู้หญิงคนนีช่างโหดเ**
◌้ยมยิงนัก ! นางยังเป็ นผู้หญิงอยูใ่ ช่ไหม นับจากนีไป
ชีวิตเขา...

20
จวินเยวียเฉินตะลึงงัน แววหม่นหมองวาบขึนในดวงตา
สินความเป็ นชาย ! คํานีควรออกจากปากของหญิงอย่าง
นันหรื อ ! ดวงตาแวววาวราวกับลูกแก้ วมีประกายขุ่นใจ

เหลียนเอ๋อร์ กบั หงซิวต่างตะลึงมองอวินชิงจนนิงงันไป

ความหมายของ ‘สินความเป็ นชาย’ นี พวกนางล้ วนเข้ า
ใจดีวา่ หมายถึงอะไร วิธีนีของคุณหนูโหดจริ ง ๆ สําหรับ
ผู้ชายคนหนึง อาจบอกได้ วา่ เป็ นโทษทัณฑ์ใหญ่หลวงที
สุด ! แล้ วจึงหันไปมองเงาร่างด้ านหลังทีแข็งทืออยูใ่ นนํา
สายตานันมีแววเห็นใจ มุมปากของชิงหลวนกระตุก ไม้
นีของคุณหนูร้ายกาจนัก นางแน่ใจว่าคุณหนูจงใจพูด
คุณหนูต้องเดาถูกแน่วา่ คนผู้นีเป็ นใคร จึงได้ พดู เช่นนี
21
ออกมา แล้ วก็เหลียวไปมองคนทีอยูใ่ นนํา แทบจะนึก
ภาพออกเลยว่าสีหน้ าของเขายามนีจะตกตะลึงพรึง
เพริ ดขนาดไหน

“ขอถามหน่อย เจ้ ารู้ไหมว่าเจ้ าทําอะไรผิดไป” อวินชิงหัน

ไปมองคนในนําแล้ วถามขึน คนในนําไม่ได้ พดู อะไร เช่น
นันอวินชิงจึงถามต่อ “ทําให้ คนบริ สทุ ธิต้ องแปดเปื อน
เจ้ ามีอะไรจะพูดไหมหากข้ าจะควักลูกตาเจ้ า”

......

22
“เจ้ าจะยินยอมให้ ป้องปรามไม่ให้ เกิดผลอันชัวร้ ายตาม
มา ด้ วยการจํากัดนิสยั เสียของเจ้ าหรื อไม่”

......

“ชดใช้ ให้ เหลียนเอ๋อร์ ด้ วยการคอยปกป้องเคียงข้ างนาง

จนกว่านางจะมีสามีคอ่ ยเป็ นอันสินสุด เจ้ าพร้ อมยอมทํา
ตามใช่ไหม”

......
23
“การเงียบก็คือการยอมรับ ข้ าจะนับถึงสามเท่านัน หาก
เจ้ ายังไม่พดู อีก ก็แสดงว่าเจ้ ายอมรับการลงโทษ หนึง
สอง สาม ดี ในเมือเจ้ ารับแล้ ว งันก็เริ มปฏิบตั ินบั แต่นี
ไป”

ทุกคนต่างนิงงันราวกับก้ อนหิน ทําไมคนผู้นนจึ

ั งยอม
เขาไม่ร้ ูหรื อว่าเมือยอมทําตามแล้ ว ผลจะเป็ นอย่างไร

คนในนําไม่ขยับแม้ สกั นิด ไม่มีใครรู้วา่ ในใจของเขา

กําลังคิดอะไรอยู่

24
เมือผ่านไปพักหนึง เสียงเยียบเย็นก็ดงั ขึนอีกครัง “เห็น
แก่เจ้ าทีมีทา่ ทีออ่ นน้ อม ข้ าจะให้ โอกาสเจ้ าอีกหนึงครัง
หากเจ้ าทําตามเงือนไข คอยดูแลปกป้องเหลียนเอ๋อร์ จน
กว่าจะถึงวันทีนางพบความสุข เรื องในครังนีจะถูกลบ
ลืมไป เจ้ าว่าอย่างไร หากวันใดเจ้ ากล้ ากลันแกล้ งนาง
คงรู้แล้ วนะว่าข้ าจะจัดการอย่างไร ต่อให้ เจ้ าแหลก
สลายกลายเป็ นผุยผง ข้ าก็จะทําให้ เจ้ านึกเสียใจทีทําไป
ตังแต่แรก” เสียงเยียบเย็นพูดขึนเรี ยบ ๆ ทว่ามีพลังที
ยากจะโต้ แย้ ง

เหลียนเอ๋อร์ มองหน้ าอวินชิงอย่างงุนงง คุณหนูจะให้ คน

ผู้นีมาคอยปกป้องเคียงข้ างนาง หมายความว่าอะไรกัน
25
หงซิวเบิกตากว้ างตะลึงมองทุกอย่างด้ วยสายตาไม่
อยากจะเชือ ทีคุณหนูพดู มานัน... ชิงหลวนมองอวิน
ชิงอย่างครุ่นคิด คุณหนู ไม่วา่ เมือไร ชิงหลวนก็จะอยู่
เคียงข้ างท่าน จะปกป้องคุณหนูให้ ปลอดภัยต่อให้ ต้อง
แลกด้ วยชีวิตก็ตาม ! แววตาจวินเยวียเฉินหม่นลง เขา
เดินไปข้ างกายอวินชิงแล้ วพูดขึนเบา ๆ “ไม่ต้องกังวลนะ
ไม่วา่ เรื องใดยังมีข้าอยู”่

อวินชิงสันสะท้ าน ชายผู้นีทีแท้ มองทะลุทะลวงเข้ าไปถึง

หัวใจนางแล้ ว เขาให้ คํามันสัญญาเช่นนีกับนางอีกแล้ ว
แต่ระหว่างนางกับเขา...เพียงประกายตาวาบขึน
ภาพการทรยศหักหลังเมือชาติทีแล้ วก็ผดุ ขึนต่อหน้ า ใน
ใจเหมือนมีอะไรมาขวางกันไว้ เมือเรี ยกสติกลับมาได้
แล้ ว นางก็เบือนหน้ าไปมองทางบึงนําราวกับไม่ได้ คิด

26
อะไร จวินเยวียเฉินเฝ้ามองสีหน้ าทีเปลียนไปของอวิน
ชิง ก็ร้ ูวา่ นางเก็บซ่อนหัวใจไว้ ในมุมมืด ในใจจึงอดรู้สกึ
ปวดแปลบขึนมาไม่ได้ เขาลอบถอนหายใจ แล้ วไม่พดู
เรื องนีอีก

“เขาจะออกจากตรงนันได้ เมือไร” จวินเยวียเฉินถามขึน

เรี ยบ ๆ แม้ ตวั เขาจะไม่คดั ค้ านอะไรหากต้ องให้ คนผู้นนั
ถูกลงโทษนานขึนอีกนิด แต่เพือเอ้ าเฉินแล้ ว ก็น่าจะรู้วา่
เมือไหร่ควรพอ

“ในเมือเขาชอบนํานัก ก็ให้ แช่อยูใ่ นนํานานอีกหน่อย

เถอะ” มุมปากอวินชิงหยักขึนเป็ นรอยยิมเปี ยมเสน่ห์
ร้ ายกาจถึงเพียงนีใครจะต้ านทานได้ แม้ วา่ เขาจะเป็ น
หมอเทวดาก็ไม่อาจได้ รับการยกเว้ น ในเมือเขาทําเรื อง
27
แบบนี ไม่วา่ จะตังใจหรื อไม่ก็ตาม ก็สมควรจะได้ รับ
ความลําบากสักหน่อยแล้ ว

จวินเยวียเฉินส่ายศีรษะ ยิมให้ น้อย ๆ แล้ วว่า “ถ้ าเขายัง

อยูใ่ นนําต่อไป ทุกคนจะรู้เรื องทีเกิดขึนทีนีกันหมดนะ”

อวินชิงนิงอึง นางครุ่นคิดตามคําพูดของจวินเยวียเฉิน
ขณะความคิดแล่นไปก็เข้ าใจความหมายของจวินเยวีย
เฉิน ดวงตาจึงฉายแววชืนชม ทีแท้ เขามีความคิดอ่าน
เป็ นเยียม แล้ วก็ร้ ูสกึ ดีกบั จวินเยวียเฉินมากขึนอีก ครู่
หนึงนางจึงหันไปป้องปากกระซิบข้ างหูจวินเยวียเฉิน ลม
หายใจเป่ าระใบหูจวินเยวียเฉิน จนกลินหอมอ่อน ๆ โชย
มาจนจวินเยวียเฉินได้ กลิน เขารู้สกึ ใจเต้ นจนต้ องรวบ
รวมสติ พยายามระงับหัวใจทีเต้ นรัว แล้ วส่งเอ้ าเฉินให้
28
กับอวินชิง จากนันรี บเหินไปยังบึงนําอย่างรวดเร็วในชัว
พริ บตา

จากนันพวกอวินชิงก็กลับไปข้ างกองไฟ สีหน้ าของเหลี

ยนเอ๋อร์ ดเู ก้ อเขิน จวินเยวียเฉินยังคงมีรอยยิมน้ อย ๆ
ส่วนชิวมูไ่ ป๋ เดินคอตกตามมาข้ างหลัง สีหน้ าซีดเซียวไร้
เรี ยวแรง

29
ตอนที 70 - 1 เอ้ าเฉินฟิ นคืน

ทุกคนเห็นจวินเยวียเฉินและพวกสาว ๆ กลับมาแล้ ว ก็
พากันโล่งใจ ทังสองคนล้ วนเป็ นนายของพวกเขา เมือชิ
วมูไ่ ป๋ เดินตามทุกคนออกมาจึงไม่ร้ ูสกึ แปลกใจ ดูจาก
วิชายุทธ์ของชิวมูไ่ ป๋ หากเขาจะรุดไปถึงได้ อย่างรวดเร็ว
ตอนทีได้ ยินเสียงร้ องของเหลียนเอ๋อร์ ก็ไม่ใช่เรื องแปลก
อะไร

แม้ พวกองครักษ์ จะนึกเป็ นห่วงสถานการณ์ด้านหลังป่ า

1
ทึบตรงนัน แต่ตรงนีมีเรื องให้ ยงุ่ อยู่ พอเห็นพวกอวิน
ชิงกลับมาแล้ ว อาหารเย็นก็เตรี ยมเสร็จพอดี

อวินชิงให้ ดบั ไฟ แล้ วขุดเนือไก่ป่าทีฝั งไว้ ตอนแรกขึนมา

พอกะเทาะดินทีพอกไว้ จนหลุดออกแล้ วกลินหอมเตะ
จมูกก็โชยมา ทุกคนเหมือนถูกกลินหอมทีน่ากินนันดึง
ดูดไว้ ความกระอักกระอ่วนก่อนหน้ านีถูกโยนทิงไปเสีย
หมด ทุกคนต่างมองดูอาหารด้ วยความแปลกใจ ไม่น่า
เชือว่าเนือไก่เมือปรุงด้ วยกรรมวิธีนีแล้ วจะมีกลินหอมน่า
กินถึงเพียงนี สายตาทีมองอวินชิงจึงเต็มไปด้ วยความ
นับถือ นางช่างรอบรู้เรื องราวต่าง ๆ มากมายจริ ง ๆ

อวินชิงเพียงแต่ยมให้
ิ แล้ วเรี ยกทุกคนให้ นงลงกิ
ั นด้ วยกัน
2
ตอนแรกต่างคนต่างก็ยงั เจียมเนือเจียมตัวอยูบ่ ้ าง แต่
เมือได้ เห็นสายตาไม่ถือสาของอวินชิงต่างก็ร้ ูสกึ ผ่อน
คลายลง บวกกับพวกเขาต่างรู้สกึ ประหลาดใจทีว่า
กรรมวิธีปรุงทีไม่เหมือนปกติทวไปกลั
ั บได้ รสชาติทีออก
มาน่ากินเช่นนี

ทุกคนต่างล้ อมวงกันเข้ ามากินเนือสัตว์ทีย่างจนสุกดีแล้ ว

ต่างก็ชืนชมรสชาติทีเอร็ดอร่อย อวินชิงเหลือบมองดูป่า
ทึบทีอยูร่ อบด้ าน แม้ ไม่ร้ ูวา่ มีคนมากมายเพียงใดทีซุม่ ดู
อยู่ แต่ทว่า...นางหันไปมองจวินเยวียเฉิน พอจวินเยวีย
เฉินเห็นสายตาของนางก็ยมให้
ิ น้อย ๆ แล้ วหันไปพยัก
หน้ ากับคนหนึงในนัน คนผู้นนก็
ั พยักหน้ าตอบเป็ นเชิงรับ
รู้ แล้ วหยิบก้ อนดินทีห่อเนือไก่ไว้ ข้างในไปสองสามก้ อน
แล้ วถอยออกไป

3
เหลียนเอ๋อร์ ยงั คงรู้สกึ ไม่สบายใจอยูบ่ ้ างกับเรื องราวที
เกิดขึนเมือครู่ โดยเฉพาะอย่างยิงเมือได้ เห็นว่าคนผู้นนก็
ั
คือชิวมูไ่ ป๋ หมอเทวดาทีมีชือเสียงโด่งดัง นางก็ยิงตืน
ตกใจ ดังนันเวลานีจึงเอาแต่นงเงี
ั ยบ กินอาหารทีชิง
หลวนส่งมาให้

หงซิวนันจริ ง ๆ แล้ วเป็ นคนทีไม่ได้ คิดอะไรซับซ้ อน พอได้

มาอยูใ่ นบรรยากาศทีดี ได้ กินอาหารรสเลิศ ความขุ่น
เคืองทีมีอยูเ่ ดิมก็บรรเทาลงไม่น้อย ปากเคียวกินปี กไก่
ตุ้ย ๆ พลางร้ องชมไม่ขาดปากว่า “อร่อยจัง” เสียงเล็กอัน
น่าฟั งดังเจือยแจ้ วราวกับนกขมิน

4
ของอร่อยอยูต่ รงหน้ า แต่มีเพียงชิวมูไ่ ป๋ เท่านันทีกิน
เหมือนไม่ร้ ูรส สีหน้ าของเขาสลดหดหู่ เพียงแค่เงยหน้ า
ขึนมองอวินชิงเป็ นครังคราว สายตาดูสบั สนยากทีจะเข้ า
ใจ

หลังมือเย็น ทุกคนก็ช่วยกันเก็บข้ าวของ แล้ วต่างก็ไป

ประจําตามหน้ าทีของตน ผลัดกันเฝ้าเวรยาม เหลี
ยนเอ๋อร์ ทีเพิงพบเรื องน่าตกใจมา รู้สกึ ไม่คอ่ ยดีจงึ ขึนรถ
ม้ าไปนอนพักผ่อนแต่หวั คํา ชิงหลวนและหงซิวคอยดูแล
เอ้ าเฉินและอยูเ่ ป็ นเพือนนางในรถม้ า

5
อวินชิงหยิบเสือผ้ าไปผลัดเปลียนและอาบนํา เดินมุง่ เข้ า
ป่ าตามลําพัง ไปยังทีทีนางปรารถนาจะไปปลีกตัวเพือ
สงบใจ

ใต้ แสงจันทร์ ผืนนําเขียวใสในบึงสะท้ อนแสงเงินเป็ น

ประกาย ทุกสิงเหมือนถูกแสงเรื อง ๆ ปกคลุมจนดูเลือน
ราง สายลมยามคําคืนพัดโชยมาเบา ๆ นําพาความเย็น
ฉําอันกระปรี กระเปร่าจากป่ าเขามาด้ วย ชวนให้ รืนรมย์
ยิงนัก

6
อวินชิงหลับตาลง สูดหายใจเข้ าลึก ๆ แล้ วค่อยผ่อนลม
หายใจออกมา อารมณ์ความรู้สกึ อันเคร่งเครี ยดหลาย
วันมานีดูเหมือนจะคลายลง มุมปากของนางจึงหยักยิม
ออกมาอย่างงดงามแล้ วค่อย ๆ ลืมตาขึน ดวงตาทีแจ่ม
กระจ่างเป็ นประกายสดใส นางปลดเปลืองเสือผ้ าแล้ ว
ค่อย ๆ ก้ าวเดินไปยังบึงนําใส ดําดิงลงไป นําในบึงทีอุน่
เล็กน้ อยก็โอบอุ้มเรื อนร่างงดงามชวนหลงใหลของนาง
ไว้

ลมพัดผ่านแนวป่ า นําพาเสียงขลุย่ มาจากทีไกล ๆ สาย

ลมยามคําคืนพัดมาในคืนอันเงียบสงัดนี เสียงขลุย่
บรรเลงเป็ นท่วงทํานองพลิวไหว แฝงไว้ ด้วยความสดใส
ร่าเริ ง ราวกับจะช่วยชะล้ างความทุกข์และกังวลใจใน
หัวใจให้ หมดไป มุมปากของอวินชิงหยักขึน ในใจของ

7
นางรู้สกึ ผ่อนคลาย สภาพจิตใจก็ดีขนึ นําอุน่ ๆ โอบล้ อม
รอบกาย ชวนให้ อวินชิงรู้สกึ อยากจะว่ายนําเล่นขึนมา

สายลมแห่งรัตติกาลชวนให้ เคลิบเคลิม ใต้ แสงจันทร์ กระ

จ่าง อวินชิงแหวกว่ายอย่างคล่องแคล่วด้ วยท่วงท่าอัน
สวยงามราวกับนางเงือกในบึงนําเขียวใส ในชาติก่อน
นันนางชอบว่ายนําเพือปลดเปลืองความรู้สกึ กดดัน
เวลานีเมือได้ อยูใ่ นสภาพแวดล้ อมเช่นนีจึงอดจะรู้สกึ
อยากว่ายนําขึนมาไม่ได้

ในทีลับตา ดวงตาคูห่ นึงทีดูลาลึ

ํ กจ้ องมองเรื อนร่างอันงด
งามทีแหวกว่ายในนําด้ วยแววตาเป็ นประกาย ดวงตาดํา
ขลับนันมีแววอันอดกลัน ชุดดําทีแทบจะหลอมรวมกับ
8
ความมืดมิดยามราตรี หอ่ หุ้มเรื อนร่างอันสมบูรณ์แบบไว้
มือทีอยูใ่ นชายแขนเสือกําแน่น อวินชิงทีกําลัง
แหวกว่ายอย่างเพลิดเพลินผงกศีรษะขึนมาทันที แต่
กลับไม่เห็นความเคลือนไหวใดทีผิดปกติ หัวคิวของนาง
ขมวดมุน่ ดวงตาฉายแววฉงน ความรู้สกึ ทีเหมือนกําลัง
ถูกจับจ้ องนันนางรู้สกึ ไปเองหรื ออย่างไร

เมือเป็ นอย่างนี อวินชิงก็หมดสนุกเสียแล้ ว นางจึงเดิน

ขึนฝั งแล้ วกลับไปยังรถม้ า ชิงหลวนเห็นอวินชิงกลับมาก็
คลายความกังวลใจ อุ้มเอ้ าเฉินส่งคืนให้ นางแล้ วถอย
ออกไป

ในราตรี ทีเงียบสงัด สายลมพัดพรูผา่ นแนวป่ าดังซู่ ๆ

9
ณ ทีพักชัวคราวทีตังอยูไ่ กล ๆ สองร่างสูงโปร่งงามสง่า
ยืนอยูเ่ งียบ ๆ

“พีสามไม่ควรมา” จวินเยวียเฉินพูดขึนเรี ยบ ๆ

จวินเยวียเฮ่าจ้ องมองดวงตาของจวินเยวียเฉิน ดวงตา

นันดูลกึ ลําและหม่นมัวจนไม่อาจเห็นก้ นบึง “น้ องสี
อาการบาดเจ็บของเจ้ าเป็ นอย่างไรบ้ างแล้ ว” จวินเยวีย
เฉินหัวเราะร่า พูดออกมาด้ วยท่าทีสบาย ๆ “ทําให้ พีสาม
ต้ องเป็ นห่วงเสียแล้ ว อาการของข้ าไม่เป็ นอะไรมาก

10
แล้ ว”

มีประกายวาบขึนในดวงตาจวินเยวียเฮ่า เขานิงมองจวิ
นเยวียเฉินอยูค่ รู่ใหญ่ แล้ วทอดถอนใจออกมาเบา ๆ จน
แทบไม่ได้ ยิน “การเดินทางครังนีของชิงเอ๋อร์ ขอฝากให้
น้ องสีช่วยดูแลด้ วย”

“พีสามพูดอะไรกัน ในเมือข้ ามากับอวินเอ๋อร์ ย่อมต้ อง

ดูแลปกป้องนางให้ ปลอดภัย”

จวินเยวียเฮ่านิงอึงไป ดวงตาเยือกเย็นของเขานันมีแวว
สลดหดหู่ “เมือเป็ นเช่นนี ข้ าก็วางใจ”

11
“อวินเอ๋อร์ ทางนีมีน้องสีคอยดูแลแล้ ว พีสามไม่ต้องเป็ น
ห่วง เวลานีพีสามควรใส่ใจชายารองให้ มากถึงจะถูก”
แล้ วหยักยิมน้ อย ๆ พูดอย่างมีความหมาย

“ขอบคุณน้ องสีทีช่วยเตือน ข้ าคิดไว้ ในใจแล้ ว” จวินเยวีย

เฮ่าหันหลังแล้ วจากไป ใต้ แสงจันทร์ เงาร่างนันดูหดหู่
และโดดเดียวอย่างบอกไม่ถกู

เช้ าวันต่อมา ฟ้าเพิงจะสาง ทุกคนต่างตืนขึนตามเสียง

ร้ องแรกของนกกา ทานอาหารเช้ าแล้ วก็เริ มเก็บข้ าวของ
แล้ วออกเดินทางต่อ

12
อารมณ์ของชิวมูไ่ ป๋ ดีขนกว่
ึ าเมือคืนมาก อวินชิงไม่นกึ
แปลกใจเลยแม้ แต่น้อย อย่างไรเขาก็เป็ นหมอเทวดา พอ
ได้ ทําสมาธิเมือคืนจนสบายใจขึนก็เป็ นเรื องปกติ เพียง
แต่ดแู ล้ วเหมือนยังมีความรู้สกึ สลดอยูบ่ ้ าง และยังคอย
หลบหน้ าอวินชิงด้ วย พอเห็นหน้ ากันก็ขนรถม้
ึ าไป เห็น
ดังนันอวินชิงก็เพียงแต่ยมิ ๆ แล้ วไม่ได้ ใส่ใจอะไร

แต่สงที
ิ ทําให้ อวินชิงแปลกใจคือ เสวียนเฟิ งทีไม่ได้ พบ
หน้ านานแล้ ว กลับมาปรากฏตัวต่อหน้ าผู้คนอย่างทีไม่
เคยทํามาก่อน เรื องทีเสวียนเฟิ งสะกดรอยตามพวกเขา
มาตลอด อวินชิงนันรู้อยูแ่ ล้ ว เมืออยู่ ๆ เขาก็ มาปรากฏ
ตัวจึงไม่แปลกใจ แต่ทีทําให้ นางแปลกใจก็คือ พอเสวี
ยนเฟิ งปรากฏตัวก็รุดมาอยูข่ ้ าง ๆ ของเหลียนเอ๋อร์ ใบ

13
หน้ าหล่อเหลาทีดูเครี ยดขรึมแฝงไว้ ด้วยความขุ่นใจ คอย
มองพินิจเหลียนเอ๋อร์ ขนไปมา
ึ เดิมเหลียนเอ๋อร์ ก็ใจไม่ดี
อยูแ่ ล้ วจึงหน้ าซีดเผือดลง เวลานีถูกสายตาทีดูลกึ ลับ
ของเสวียนเฟิ งจ้ องมอง สีหน้ าก็ยิงแย่ ได้ แต่ก้มหน้ างุด
ถอยกรูดด้ วยความหวาดหวัน

จนเมือแน่ใจแล้ วว่าเหลียนเอ๋อร์ ไม่เป็ นอะไร เสวียนเฟิ ง

จึงเลิกจ้ อง แล้ วหันขวับไปทางรถม้ าของจวินเยวียเฉิน
พร้ อมสายตาดุดนั แล้ วจากไปอย่างเงียบงัน

อวินชิงเฝ้ามองทุกอย่างทีเกิดขึนด้ วยความสนใจ
ประกายตาทีมีความหมายไม่ชดั เจนวาบขึนในดวงตา

14
พอเสวียนเฟิ งปรากฏตัวออกมาแล้ วเขาก็ไม่แอบซ่อนตัว
อีกต่อไป และไม่ร้ ูวา่ เขาเอาม้ ามาจากไหน จึงได้ นงตั
ั ว
ตรงอย่างสง่างาม ขีม้ าอย่างเปิ ดเผย

นับแต่นนั ทุกครังทีได้ เวลาหยุดพักหรื อตังทีพักชัวคราว

ก็จะเห็นเสวียนเฟิ งสีหน้ าบูดบึง สายตาทีหันไปมองชิวมู่
ไป๋ มีแววทีไม่คอ่ ยเป็ นมิตรเท่าใดนัก

ผ่านไปเพียงไม่กีวันความรู้สกึ สลดหดหูข่ องชิวมูไ่ ป๋ ก็

สลายไปราวกับเมฆหมอกพัดกระจาย เพราะในทีสุด
สําหรับคนทีหมกมุน่ กับเรื องทางการแพทย์อย่างเขาแล้ ว
ผลกระทบจากเรื องงีเง่านันไม่อาจทําให้ เขาสนใจมากไป

15
กว่าพิษจากเข็มเงินทีนางซัดใส่เขาเมือครังก่อนได้ เลย

ความรู้สกึ ของเหลียนเอ๋อร์ คอ่ ย ๆ กลับมาดีดงั เดิม ไม่ช้า

นางก็หายตระหนกตกใจกับเหตุการณ์วนั นัน แล้ วก็ดู
ร่าเริ งขึน ได้ เห็นดังนันอวินชิงก็ร้ ูสกึ ยินดี

เวลาค่อย ๆ ล่วงเลยผ่านไป คณะเดินทางของอวินชิง

รี บรุดไปอย่างไม่หยุดพัก เข้ าใกล้ แคว้ นเยียกัวมากขึน
เรื อย ๆ ยิงเข้ าใกล้ จดุ หมายปลายทางเท่าใด ต่างคนก็
ต่างเริ มหนักใจ เพราะนีเสมือนเป็ นการบอกกล่าวว่า
เวลาของพวกเขาน้ อยลงทุกทีแล้ ว และหนทางข้ างหน้ าก็
จะเริ มยากลําบากขึน

16
ในระหว่างนี เรื องทีน่าปลาบปลืมยินดีเป็ นทีสุดคงไม่พ้น
เรื องทีในทีสุดเอ้ าเฉินก็ฟืนขึนตอนรุ่งสางในอีกสองวันถัด
มา ตอนทีดวงตาสีดําขลับราวกับนิลค่อย ๆ ลืมขึนมอง
มายังอวินชิง หัวใจของอวินชิงก็เหมือนจะสันสะท้ าน
อย่างไม่อาจควบคุม พวกเหลียนเอ๋อร์ ก็ยินดีจนถึงกับ
ต้ องหลังนําตาออกมา แม้ แต่คนทีดูเยือกเย็นเสมอมา
อย่างชิงหลวนก็ยงั มีหยาดนําตาเอ่อคลอทีหางตา ดวง
ตาวาวด้ วยประกายนําตาแห่งความปลืมปี ติ

เมือตอนทีบรรยากาศอันชืนมืนในรถแผ่ออกมานัน จวิ
นเยวียเฉินก็ไปปรากฏตัวในรถม้ าของพวกนางในเวลา
เพียงชัวอึดใจเดียวโดยมีชิวมูไ่ ป๋ ตามมาติด ๆ พอมีคนอีก
สองคนเพิมเข้ ามา ในรถก็ดจู ะแคบลงไปทันที

17
เมือจวินเยวียเฉินได้ เห็นเอ้ าเฉินลืมตาขึนมาแล้ ว ดวงตา
ทีเป็ นประกายก็เปล่งแสงเจิดจ้ าจนดูราวกับลูกแก้ ว แต่
ชัวขณะต่อมา ดวงตาทีเปี ยมด้ วยแววปลืมปี ตินนก็
ั มี
ความกังวลแทรกขึนมาด้ วย

พอชิวมูไ่ ป๋ ได้ เห็นดวงตาดําขลับของเอ้ าเฉิน หัวใจก็เต้ น

ตึก ๆ แววเครี ยดขรึมวาบขึนในหน้ าแล้ วหายวับไป เขา
ยืนมือไปตรวจจับชีพจรเอ้ าเฉิน ความเปลียนแปลงเล็ก
ๆ น้ อย ๆ นี อวินชิงทีกําลังรู้สกึ ปลาบปลืมไม่ทนั ได้
สังเกตเห็น

18
ตอนที 70 - 2 เอ้ าเฉินฟื นคืน

ในรถม้ าของจวินเยวียเฉิน จวินเยวียเฉินหันไปมองชิวมู่

ไป๋ ด้ วยสายตาเยือกเย็น “อาการตอนนีเป็ นอย่างไรบ้ าง”

19
สีหน้ าของชิวมูไ่ ป๋ เคร่งขรึมขึน แล้ วพูดตอบอย่างยากเย็น
“เป็ นอย่างทีคาดไว้ ตงแต่
ั แรก เมือเอ้ าเฉินตืน พิษหลีซงั ก็
จะค่อย ๆ ฟื นจากการจําศีลเช่นกัน”

จวินเยวียเฉินหลับตาลง ปิ ดบังแววเจ็บปวดในดวงตา
“ยังมีวิธีอืนอีกไหม”

“มี รี บหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็งให้ เร็วทีสุด” มีเพียงวิธีนีเท่า

นัน

“ยังมีเวลาอีกเท่าไหร่” แววตาจวินเยวียเฉินหม่นหมอง
ลง

20
“...ยีสิบวัน” หลังจากยีสิบวันแล้ ว พิษหลีซงั ก็จะกําเริ บ
ขึน

ยีสิบวัน ! มีเวลาแค่ยีสิบวันเองหรื อ มือทีอยูใ่ นชายแขน

เสือของเขากําแน่น “ข้ าจะไม่ยอมให้ เกิดอะไรขึนกับเอ้ า
เฉิน ! สังการลงไป รี บเร่งเดินทางสูเ่ ยียกัวเต็มกําลัง ! ข้ า
ต้ องการให้ ไปถึงในอีกสิบวัน”

“ในยีสิบวันนี ข้ าจะปกป้องเขาเอง”

เสวียนเฟิ งตกตะลึง มีเวลายีสิบวันเท่านันเองหรื อ แล้ ว

หันไปมองอวินชิงในรถม้ าด้ วยสีหน้ ากังวล เพิงได้ ยิน

21
เสียงหัวเราะด้ วยความยินดีของเหลียนเอ๋อร์ ดงั ขึนทาง
นัน นําเสียงนันเห็นได้ ชดั ว่าปลาบปลืมใจอย่างปิ ดไม่มิด
มือกําสายบังเ**ยนแน่นเข้ า สองขากระแทกทีท้ องม้ า ยก
แส้ ขนหวดดั
ึ งขวับ ม้ าเจ็บจนร้ องตกใจแล้ วพุง่ ทะยานไป
ข้ างหน้ า “คุณชายน้ อยตืนแล้ ว ทุกคนเริ มมีกําลังใจขึน
มา เราต้ องรี บเร่งเดินทาง”

ช่วงสองสามวันนัน ทังจวินเยวียเฉินและชิวมูไ่ ป๋ มาอยูใ่ น

รถม้ าคันเดียวกับอวินชิง พวกเขาอ้ างว่าพอเอ้ าเฉินตืน
แล้ ว เด็กทีน่ารักออกอย่างนีพวกเขาอยากจะมาชืนชมให้
นานหน่อย ชิวมูไ่ ป๋ ถึงกับพูดว่าตัวเขาเป็ นหมอ มีเขาอยู่
ด้ วยทีนีจะได้ คอยดูแลเอ้ าเฉินตลอดเวลา คําพูดที
เหมือนจริ งและเหมือนเท็จนี อวินชิงไม่สามารถจับพิรุธ

22
อะไรได้ เลย เพราะคําพูดเหล่านันล้ วนฟั งแล้ วมีเหตุผล สี
หน้ าไม่ผิดแปลก หัวใจไม่เต้ นรัว ไม่วา่ อวินชิงจะพูด
อย่างไร ทังสองคนก็ยงั ดึงดันจะขออยูใ่ นรถด้ วย จนอวิน
ชิงได้ แต่เบ้ ปากออกมา แล้ วต้ องยอมปล่อยให้ พวกเขา
ทําตามใจ

พวกอวินชิงเดิมทีอยูด่ ้ วยกันในรถม้ าคันเดียวสีคน อยู่ ๆ

วันนีมีอีกสองคนมาเพิม ภายในรถจึงดูคบั แคบ แต่
เพราะฐานะท่านหวังของจวินเยวียเฉิน เหลียนเอ๋อร์ หง
ซิวและชิงหลวนจึงต้ องไปอยูใ่ นรถม้ าอีกคันทีจวินเยวีย
เฉินเคยอยู่ ด้ วยเหตุนีตอนทีเหลียนเอ๋อร์ และหงซิวลง
จากรถ จึงมีสีหน้ าขุ่นใจ ท่าทางละล้ าละลังไม่อยากไป
เมืออวินชิงเห็นดังนัน ก็เหลือบไปมองสองตัวต้ นเหตุ แต่
ทังสองกลับพร้ อมใจกันทําหน้ าไม่ร้ ูไม่ชี มุมปากของอวิน

23
ชิงกระตุก ได้ แต่ปล่อยเลยตามเลย

เมือรถม้ าออกเดินทางอีกครังก็รีบรุดเดินทางอย่างรวด
เร็ว

ชิวมูไ่ ป๋ ยังคงตรวจชีพจรให้ เอ้ าเฉินทุกวันวันละหลาย ๆ

ครัง สายตาทีมองไปยังเอ้ าเฉินนานวันยิงเต็มไปด้ วย
ความกังวลอย่างเห็นได้ ชดั จวินเยวียเฉินเฝ้ามองใบหน้ า
เล็ก ๆ น่ารักของเอ้ าเฉิน ในดวงตาเผยความไม่ยอม
จํานนจากส่วนลึก ทางหนึงเร่งรัดการเดินทางให้ เร็วขึน
จนแทบจะเรี ยกได้ วา่ เดินทางต่อเนืองทังวันทังคืนโดยไม่

24
หยุดพัก แม้ อวินชิงจะนึกสงสัยบ้ าง แต่นางก็หวังเพียง
แค่จะได้ เดินทางถึงเยียกัวเร็วขึน จึงไม่ได้ เก็บมาใส่ใจ

การเดินทางทีต่อเนืองตลอดทังกลางวันกลางคืน จาก
เดิมทีจะต้ องใช้ เวลาหนึงเดือน จึงลดลงเหลือเพียงแปด
วัน คงนึกภาพออกได้ เลยว่านีเป็ นการเดินทางทีเร่งรี บ
มากเพียงใด เวลานีในทีสุดก็ได้ มาถึงเมืองเล็ก ๆ แถบ
ชายแดนของเยียกัวแล้ ว บอกได้ วา่ ทังคนและม้ าต่าง
เหน็ดเหนือย แต่ไม่มีใครทีบ่นออกมาสักคํา

แม้ จะบอกว่าเป็ นแค่เมืองเล็ก ๆ แถบชายแดน แต่ก็นบั

25
เป็ นปราการสําคัญแห่งหนึงด้ วย ด้ านล่างกําแพงเมืองที
สูงใหญ่น่าเกรงขาม ขบวนพ่อค้ าเร่ทีเข้ าออกล้ วนถูก
ทหารตรวจตรา คณะเดินทางของอวินชิงลดความเร็วลง
แล้ วเดินตามหลังทุกคนเข้ าไปยังประตูเมือง

“ขอถามหน่อย ผู้ทีโดยสารในรถใช่แม่นางมูห่ รงหรื อไม่”

เมือรถม้ าของอวินชิงเพิงจะถึงประตูเมือง ก็มีเสียงคน
เข้ ามาถามไถ่

อวินชิงเงยหน้ าขึน จวินเยวียเฉินหัวเราะแล้ วว่า “คิดแล้ ว

คนของเฟิ งเซียงหรูคงจะมาถึงแล้ ว” อวินชิงพยักหน้ า
แล้ วตอบออกมาอย่างฉาดฉาน “ใช่แล้ ว ! ไม่ทราบว่า
เหตุใดพ่อหนุ่มจึงมาขวางเราไว้ ”

26
“เรี ยนแม่นางมูห่ รง เจ้ านายบ้ านข้ าสังให้ ผ้ นู ้ อยมารอแม่
นางมูห่ รงทีนี บอกไว้ วา่ เขานัดหมายว่าจะเป็ นผู้นําทาง
ให้ แม่นางไว้ แต่แรกแล้ ว เจ้ านายบ้ านข้ าแซ่เฟิ ง แม่นาง
มูห่ รงโปรดตามผู้น้อยมาขอรับ” เสียงทีดังมาจากนอกรถ
พูดเรี ยบ ๆ ไม่มีอาการรี บเร่งแต่อย่างใด

อวินชิงหันไปสบตากับจวินเยวียเฉิน “เช่นนันก็รบกวน
พ่อหนุ่มช่วยนําทางไปด้ วย”

จากนัน รถม้ าก็คอ่ ย ๆ เคลือนออกตัวไปข้ างหน้ า อวินชิง

เลิกม่านรถขึน ก็เห็นถนนทังสายดูคกึ คัก สีหน้ าผู้คนที
ผ่านไปมาดูสบายอกสบายใจ ชาวบ้ านล้ วนทํามาหากิน
และใช้ ชีวิตอย่างสงบสุข จากสภาพทีได้ เห็น สะท้ อนว่า
27
ประมุขแคว้ นเยียกัวปกครองบ้ านเมืองได้ ดีเพียงใด

“ข้ านัดพบกับเฟิ งเซียงหรูทีนี เฟิ งเซียงหรูคงช่วยตระ

เตรี ยมทุกเรื องต่อจากนีไว้ แล้ ว”

อวินชิงปล่อยม่านลงแล้ วพยักหน้ า เมือมาถึงทีนี มีเฟิ งเซี

ยงหรูคอยช่วยเหลือย่อมสะดวกสบายขึนมาก นําใจของ
คนผู้นี นางจะจดจําไว้

รถม้ าแล่นไปแล้ วจอดลงหน้ าประตูโรงเตียมแห่งหนึง มี

คนผู้หนึงรี บเร่งเดินออกมาจากในร้ าน มายังด้ านหน้ ารถ
ม้ าแล้ วว่า “ผู้แซ่เฟิ งรออยูน่ านแล้ ว ขอเชิญแม่นางมูห่ รง

28
และหวังเจ้ าสําราญลงจากรถเถิด”

จวินเยวียเฉินเลิกม่านขึน แล้ วประสานมือคํานับคนทีมา

“ขอบคุณท่านอํามาตย์เฟิ งทีช่วยจัดการการเดินทางครัง
นี ข้ าซาบซึงใจเป็ นอย่างมาก”

คนทีมาก็คือเฟิ งเซียงหรู เขาสวมชุดยาวสีฟ้าอ่อน ขับให้

เขายิงดูเป็ นบัณฑิตผู้งามสง่า “หวังเจ้ าสําราญเกรงใจ
เกินไปแล้ ว แม่นางมูห่ รงเป็ นอาคันตุกะผู้ทรงเกียรติของ
เยียกัวเรา ผู้แซ่เฟิ งเพียงแค่ทําหน้ าทีเจ้ าบ้ านเท่านัน อีก
อย่าง ผู้แซ่เฟิ งและแม่นางมูห่ รงก็ได้ นดั หมายกันไว้ ตงแต่
ั
ตอนนันแล้ ว”

29
ชิวมูไ่ ป๋ โดดลงจากรถ เหลือบมองเฟิ งเซียงหรูแวบหนึง
หันไปเลิกม่านรถขึนแล้ วพาอวินชิงลงมา อวินชิงกวาด
ตามองไปรอบ ๆ ด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย นางเดินเข้ าไปหา
เฟิ งเซียงหรูแล้ วพูดขึนว่า “ขอบคุณท่านอํามาตย์เฟิ งที
ให้ การช่วยเหลือ” เวลานีพวกเหลียนเอ๋อร์ ตา่ งเดินมาอยู่
ข้ าง ๆ อวินชิงแล้ ว เห็นดังนันก็พากันคํานับเฟิ งเซียงหรู
“คารวะท่านอํามาตย์เฟิ ง”

เฟิ งเซียงหรูยกมือให้ พวกเหลียนเอ๋อร์ งดการคารวะ ยิม

แย้ มอย่างสุภาพอ่อนโยนพลางพูดว่า “แม่นางมูห่ รงไย
ต้ องเกรงใจ ได้ ช่วยเหลือแม่นางมูห่ รง ผู้แซ่เฟิ งยินดียิง
นัก” ชิวมูไ่ ป๋ ถึงกับกลอกตา คนพวกนีนีเหลือเกินจริ ง ๆ
ทักทายไปมาไม่ร้ ูจกั จบจักสิน เหลียนเอ๋อร์ หนั มาเห็นชิ

30
วมูไ่ ป๋ ทําหน้ าเบือหน่าย ก็หลุดขําออกมาทันที

เฟิ งเซียงหรูจงึ กวาดตามองมา แล้ วหยุดทีชิวมูไ่ ป๋ เขาพูด

อย่างไม่ใส่ใจว่า “ทุกท่านเดินทางมาอย่างตรากตรํ า
ลําบาก เข้ ามาก่อนแล้ วค่อยว่ากันเถอะ”

เด็กรับใช้ นํารถม้ าไปไว้ ทีลานด้ านหลังเรี ยบร้ อยแล้ ว ทุก

คนจึงเดินตามเฟิ งเซียงหรูเข้ าไปในโรงเตียม ภายในโรง
เตียมว่างเปล่าไร้ ผ้ คู น เถ้ าแก่ร้านพอเห็นคนเดินเข้ ามาก็
รี บออกไปต้ อนรับ เฟิ งเซียงหรูหนั มาบอกว่า “ทุกท่านเร่ง
รี บเดินทาง ตอนนีคงจะหิวแล้ ว อาหารมือเทียงต่าง
เตรี ยมไว้ พร้ อมแล้ ว เชิญทุกท่านไปร่วมรับประทาน”

31
“ท่านอํามาตย์เฟิ งคิดอ่านรอบคอบนัก เช่นนันก็แล้ วแต่
ท่านจะจัดการก็แล้ วกัน” จวินเยวียเฉินยิมแย้ มด้ วยท่า
ทางสบาย ๆ เฟิ งเซียงหรูจงึ หันไปพยักหน้ าให้ เถ้ าแก่
เถ้ าแก่ก็ค้อมกายให้ แล้ วถอยออกไป

เฟิ งเซียงหรูเชิญให้ ทกุ คนนังลง พวกเหลียนเอ๋อร์ กบั อวิน

ชิงนังด้ วยกันโต๊ ะหนึง ส่วนเหล่าองครักษ์ ทีเดินทางมา
ด้ วยกันไปนังอีกโต๊ ะหนึง เฟิ งเซียงหรูไม่ได้ คดั ค้ านอะไร
เพราะเขาเองทราบอยูแ่ ล้ วว่าสาวใช้ เหล่านีเป็ นคน
สําคัญของอวินชิง ทว่าองครักษ์ ทีอยูข่ ้ างหลังเฟิ งเซียงหรู
กลับรู้สกึ ไม่คอ่ ยพอใจ แต่ติดทีเฟิ งเซียงหรูสงไว้
ั จึงต้ อง
เก็บความรู้สกึ หงุดหงิดไว้ เพียงในใจ

อาจเพราะเถ้ าแก่เป็ นคนทีทํางานคล่อง หรื อเป็ นเพราะ

32
อาหารเหล่านีตระเตรี ยมไว้ เรี ยบร้ อยแต่แรกแล้ ว เพราะ
ไม่นานก็มีอาหารมาจัดวางไว้ เต็มโต๊ ะ

หลังรับประทานอาหาร เฟิ งเซียงหรูก็พดู กับพวกอวินชิง

“ทุกท่านเร่งเดินทางกันมา คงเหน็ดเหนือยไม่น้อย รับ
ประทานอาหารแล้ วก็ขอเชิญขึนไปพักผ่อน ผู้แซ่เฟิ งจับ
จองห้ องพักในโรงเตียมนีไว้ ให้ หมดแล้ ว วันนีเชิญทุก
ท่านพักผ่อนให้ สบายทีนี พรุ่งนีเราจะออกเดินทางไปยัง
แถบภูเขาหิมะ”

อวินชิงพยักหน้ า พวกเขาเร่งเดินทางมายังเมืองเล็ก ๆ
แถบชายแดนนีจนเหน็ดเหนือยเมือยล้ า ทังคนทังม้ าต่าง
หมดเรี ยวแรง ต้ องการพักผ่อนให้ หายเหนือย “ขอบคุณ
33
ท่านอํามาตย์เฟิ ง ไม่ทราบว่าจากทีทีถึงแถบภูเขาหิมะ
ต้ องใช้ เวลาเดินทางกีวัน”

“นีเป็ นเมืองเล็กในเส้ นทางจากจวินกัวมายังเยียกัวทีใกล้

ภูเขาหิมะทีสุด จากทีนีไปยังภูเขาหิมะใช้ เวลาสองวัน
เพียงแค่สองวันเราก็เดินทางไปถึงแล้ ว”

เมืองทีใกล้ ทีสุด อวินชิงหันไปมองจวินเยวียเฉิน ดวงตา

ของนางดําขลับเปล่งประกาย จวินเยวียเฉินยิมให้ นาง
น้ อย ๆ รอยยิมนันชวนให้ ร้ ูสกึ สดชืนราวกับได้ อาบลม
วสันต์ อวินชิงหันไปหาเฟิ งเซียงหรู นําเสียงสดใส “ขอ
ถามท่านอํามาตย์เฟิ ง ท่านคงมีแผนทีแถบภูเขาหิมะ
กระมัง นอกจากอันตรายต่าง ๆ ทีท่านเล่าให้ ฟังวันนัน
แล้ ว ยังมีเรื องอะไรต้ องระวังอีกหรื อไม่”
34
“ภูมิประเทศแถบภูเขาหิมะนันสลับซับซ้ อน คนทัวไป
ยากนักทีจะขึนไปได้ คนทีได้ เดินทางในดินแดนแถบนีจน
ทัวยิงมีน้อยลงไปอีก ดังนันจนถึงบัดนีจึงยังไม่มีแผนที
ฉบับสมบูรณ์ มีเพียงดินแดนแถบนีทีแทบไม่มีใคร
เหยียบย่างจนถึงบัดนี เพราะทุกคนทีขึนไปต่างไม่มีชีวิต
รอดกลับมา ผู้คนจึงต่างขนานนามดินแดนนีว่าแดน
มรณะ” เฟิ งเซียงหรูมองอวินชิงแล้ วพูดอย่างจริ งจัง

หัวคิวของอวินชิงขมวดมุน่ ถ้ าเช่นนัน...แล้ วนางก็เงย

หน้ าขึนมองพวกเหลียนเอ๋อร์ แล้ วกวาดตามององครักษ์
ทีนังทีโต๊ ะหนึง แววตาดูเยือกเย็น

จวินเยวียเฉินกุมมือน้ อยของอวินชิงไว้ เบา ๆ มือนันทัง

35
หนักแน่นและอบอุน่ “อวินเอ๋อร์ ไม่ต้องคิดมาก วันนีพัก
ผ่อนให้ สบายเถอะ มีอะไรไว้ คอ่ ยว่ากันพรุ่งนี”

อวินชิงจึงหันไปมอง เห็นประกายในดวงตาจวินเยวีย
เฉินก็ตะลึงงัน ชายผู้นีล่วงรู้วา่ นางคิดอะไร ! ดวงตาอัน
เยือกเย็นจึงมองสบดวงตาทีเจิดจ้ า มีความอ่อนโยนแฝง
อยูใ่ นนัน

ครู่หนึง อวินชิงก็หยักยิมขึน ใช่แล้ ว มาถึงทีนีแล้ ว ไม่วา่

ข้ างหน้ าจะเป็ นอะไร นางก็จะมุง่ เดินไป และนางก็เชือว่า
พวกเขาจะไม่ระย่อท้ อถอยเช่นเดียวกับนาง

36