ตอนที 31 ผู้มาเยือนในยามวิกาล

กลางดึกสงัด จันทร์ กระจ่าง ดวงดาวพร่างพราว สายลม

โชยชืน แสงตะวันเจิดจ้ าลับตาไปแล้ ว สรรพสิงดูสงบ
และงดงาม

บนทางเดินคดเคียวอันเงียบสงัด หญิงสาวในชุดขาวเดิน
อย่างมาดมัน แสงจันทร์ สาดส่องต้ องใบหน้ าอันงดงาม
1
ผมนุ่มดําขลับดังผืนแพรแผ่สยายอยูด่ ้ านหลัง สายลม
แผ่วเบาพัดผ่านชุดทีนางสวมใส่จนพลิวไหว เผยให้ เห็น
รัศมีแห่งความงามสง่า แสงจันทราโอบล้ อมไปทัวร่าง ดู
งดงามเลือนรางเป็ นทีสุด เป็ นความงามโดดเด่นทียาก
จะอธิบาย ราวกับนางเซียนทีเผลอไผลตกลงมาสูโ่ ลก
มนุษย์

อวินชิงเดินไปยังห้ องหนังสือของมูห่ รงเสียวเทียนโดย

อาศัยความทรงจําช่วยบอกทาง

ตอนทีจัดการเรื องฮูหยินรองเมือกลางวัน นางคิดว่าเห็น

2
แววสะกดกลันและความสับสนจากดวงตาของท่านพ่อ
ไม่พลาดแน่ อีกทังยังท่าทางแปลก ๆ ของท่านกับไทเฮา
ในงานเลียงพระราชทานนันอีก ดวงตาอวินชิงฉายแวว
แน่วแน่ คิดว่าควรจะมาคุยกับท่านพ่อเสียหน่อย

“ก๊ อก ๆ” เสียงเคาะประตูไม่ดงั มากนัก หากในคืนทีเงียบ

สงัดเช่นนีกลับได้ ยินชัดเจน

“ชิงเอ๋อร์ รึ ? เข้ ามาสิ !” นําเสียงเข้ มขรึมดังออกมา

อวินชิงแปลกใจถึงกับเลิกคิว ท่านพ่อรู้วา่ นางจะมา !

3
“แอ๊ ดด !” นางก้ าวอย่างแช่มช้ าเข้ าไป ห้ องหนังสือที
กว้ างขวางดูสะอาดเรี ยบร้ อย บนชันจัดวางชุดหนังสือ
เป็ นระเบียบ

“ท่านพ่อ รอข้ าอยูห่ รื อเจ้ าคะ ?” แม้ จะเป็ นคําถามแต่นํา

เสียงนันมันใจ

มูห่ รงเสียวเทียนนังอยูห่ ลังโต๊ ะ มองลูกสาวทีกําลังเดิน

เข้ ามา นานครู่หนึงจึงพูดขึนว่า “ชิงเอ๋อร์ พ่อรู้วา่ คน
ฉลาดอย่างเจ้ าจะต้ องสังเกตเห็นแน่ เรื องเหล่านีพ่อจะ
จัดการให้ เอง เจ้ าไม่ต้องกังวล ตังใจเลียงลูกให้ ดีเถอะ”

4
อวินชิงมองตามูห่ รงเสียวเทียน ดวงตากระจ่างใสมีแวว
ของความแน่วแน่ทีไม่อาจสันคลอน

“ชิงเอ๋อร์ เจ้ า...”

“ท่านพ่อคิดว่าชิงเอ๋อร์ จะช่วยไม่ได้ หรื อเจ้ าคะ ? หรื อ

กลัวว่าชิงเอ๋อร์ จะปกป้องตัวเองไม่ได้ ?” นําเสียงสงบ
เย็นและมันคงราวกับมีพลังอันมหาศาลทีทําให้ เชือมัน

ความคิดมูห่ รงเสียวเทียนแล่นฉับไว หญิงสาวตรงหน้ ามี

รังสีแห่งความสงบเยือกเย็น ในดวงตามีแววแห่งความ
มันใจ มือบอบบางเมือยกชูขนราวกั
ึ บมีพลังชีนําเรื อง

5
ใหญ่ระดับชาติได้ มิใช่สาวน้ อยขลาดเขลาเหมือนแต่
ก่อนอีกแล้ ว ชิงเอ๋อร์ ทีเป็ นเช่นนี ชะตาชีวิตย่อมไม่
ธรรมดา บางที......

“ชิงเอ๋อร์ อยากรู้อะไรก็ถามมาเถอะ” เขาบีบหัวคิว นํา

เสียงแฝงความพอใจ

มุมปากอวินชิงหยักยิม ตอนนันเองนางรู้สกึ โล่งใจ

เหมือนมีสายลมแห่งวสันต์พดั ผ่าน “ท่านพ่อรู้ใช่ไหมว่า
ท่านแม่มีฐานะใด ?” ตอนแรกนางรู้สกึ ว่าท่าทางของ
ไทเฮาออกจะแปลกไปเสียหน่อย ส่วนมูห่ รงเสียวเทียน
แม้ จะตกใจแต่ก็ไม่ได้ โกรธ ราวกับว่านางสมควรทีจะได้ ร้ ู
อยูแ่ ล้ ว หลังจากนันจึงกลับมาพิจารณาอย่างถีถ้ วน คํา
อธิบายเดียวก็คือ ทังไทเฮาและมูห่ รงเสียวเทียนต่างก็ร้ ู
6
ความลับนี และความลับทีว่าก็น่าจะเกียวข้ องกับฐานะ
ของมารดาของนาง

ดวงตาของมูห่ รงเสียวเทียนเผยแววชืนชม ความคิดของ

ชิงเอ๋อร์ ช่างเฉียบแหลมนัก สามารถปะติดปะต่อได้ วา่
เรื องนีเกียวกับฐานะของเยียนเอ๋อร์ “พ่อไม่ร้ ูแน่ชดั เกียว
กับฐานะของเยียนเอ๋อร์ รู้เพียงว่านางเป็ นสมาชิกตระกูล
ลึกลับ”

อวินชิงเลิกคิว แม้ แต่ทา่ นพ่อก็ยงั ไม่ร้ ูงนหรื

ั อ ? สมาชิก
ตระกูลลึกลับ ?

7
แผ่นดินอวินฮ่วน ยามนีแบ่งออกเป็ นสีแคว้ น คือ หลีกวั
จวินกัว ลัวกัว และเยียกัว

หลีกวครอบคลุ
ั มพืนทีแถบตะวันตกของแผ่นดินอวินฮ่วน
มีอํานาจมาก เป็ นใหญ่ทีสุดในบรรดาแคว้ นทังสี จวินกัว
อยูท่ างใต้ ลัวกัวเป็ นแคว้ นบนหลังม้ า จึงชํานาญในการ
ขีม้ าและยิงธนู แม้ ในแผนทีจะมีขนาดเพียงหนึงในห้ า
แต่มีกําลังพลและม้ าทีเก่งกาจ การคิดจะยึดครองจึงไม่
ใช่เรื องง่าย เยียกัวเป็ นใหญ่ในแถบเหนือ อากาศหนาว
เย็น ชาวเยียจึงมีร่างกายกํายํา อีกทังมีชยั ภูมิดีเยียมซึง
ป้องกันง่ายแต่บกุ โจมตีได้ ยาก

แม้ กําลังของทังสีแคว้ นจะแตกต่างกัน แต่ดงึ ขนเพียงเส้ น

8
เดียวก็สะท้ านทัวร่าง จึงต่างไม่มีใครทีคิดจะบุกจู่โจมทัง
ทีไม่มีความจําเป็ น ด้ วยเกรงว่ามือทีสามจะเข้ ามาฉก
ฉวยเอาประโยชน์ ด้ วยเหตุนีจึงต่างคุมเชิงกันอยูใ่ นที
เหตุการณ์สงบเรี ยบร้ อย ดูภายนอกแล้ วกลมเกลียวกันดี
ทว่าในทางลับต่างก็ทะเยอทะยานอยากจะเป็ นใหญ่ใน
ใต้ หล้ าด้ วยกันทังนัน

คดีเงินบรรเทาทุกข์สญ
ู หายในครังนีแสดงให้ เห็นแล้ วว่า
มีผ้ ทู ีอดรนทนไม่ไหว หาทางโจมตีแคว้ นจวินกัวเข้ าแล้ ว
จวนแม่ทพั เป็ นเพียงทีแรกทีถูกดึงเข้ าไปในแผนการนีเท่า
นัน

ดูทา่ แล้ วการคานอํานาจระหว่างสีแคว้ นคงใกล้ จะถึงจุด

แตกหัก ภายใต้ สถานการณ์ทีล่อแหลมและไม่น่าไว้ วาง
9
ใจเช่นนี เกิดมีตระกูลลึกลับปรากฏขึนมา...

“ท่านพ่อก็ไม่ร้ ูจกั ตระกูลลึกลับนีหรื อเจ้ าคะ?”

“ตอนนันท่านแม่ของเจ้ าเพียงแต่บอกว่านางมาจาก
ตระกูลลึกลับ ทีแห่งนันถูกปิ ดเป็ นความลับอย่างยิงยวด
หากไม่มีผ้ นู ําทางไป ย่อมไม่มีใครหาพบ นอกเหนือจาก
นันนางไม่ได้ พดู ถึงอีก” สีหน้ ามูห่ รงเสียวเทียนดูออ่ นโยน
เมือเอ่ยถึงหลิงเยียน ราวกับหลุดเข้ าไปในอดีตอันงดงาม
ครังนัน

“ท่านพ่อคงจะรักท่านแม่มากใช่ไหมเจ้ าคะ?” ความรัก

ลึกซึงทีพ่อมีตอ่ แม่ นางทราบดี ดูจากความรักทะนุ

10
ถนอมทีเขามีตอ่ นางก็พอจะรู้ได้ แต่ทีทําให้ แปลกใจก็คือ
ในเมือเขารักมารดาของนางถึงเพียงนี เพราะเหตุใดในปี
เดียวกันจึงได้ แต่งภรรยารองเข้ าบ้ าน ทังยังให้ กําเนิด
มูห่ รงอวินเหยาและมูห่ รงอวินสุย่ ขึนมา

“แค่ก ๆ” เมือลูกสาวถามเรื องรักของตัวเองขึนมาตรงๆ

เขาก็อกึ อัก ได้ แต่ทําเสียงกระแอมเพือกลบเกลือนความ
กระอักกระอ่วนใจ แล้ วจึงสงบใจลง “ชิงเอ๋อร์ คงอยาก
ถามพ่อสินะว่าทําไมจึงแต่งแม่รองเข้ าบ้ าน!”

พอเห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของพ่อ อวินชิงก็อมยิม
ลืมไปเสียสนิทว่าคนโบราณชอบให้ พดู จาอ้ อมค้ อม

11
การทีมูห่ รงเสียวเทียนอ่านความคิดของนางได้ ทะลุปรุ
โปร่งเช่นนีไม่ใช่เรื องแปลก ก็เพราะเขาเป็ นถึงแม่ทพั
ใหญ่แห่งจวินกัว เป็ นนักรบทีน่าเกรงขาม เจ้ าปั ญญาใน
การคิดแผนการ แล้ วเหตุใดจะมองความคิดเพียงเล็ก
น้ อยแค่นีไม่ออก

เมือได้ ฟังมูห่ รงเสียวเทียนอธิบาย นางก็เริ มจะเข้ าใจ

ความเป็ นจริ งในช่วงเวลานัน...

12
มูห่ รงเสียวเทียนทีกําลังจมกับภาพในอดีต สีหน้ าดูทงมุ
ั ง่
มันและประหลาดใจ เปี ยมไปด้ วยความหวนคํานึงและ
ความรู้สกึ ลึกลํา

อวินชิงไม่อยากรบกวนจึงค่อย ๆ ถอยออกมา คืนพืนที

แห่งนีให้ แก่ชายทีเปี ยมด้ วยความรู้สกึ ลําลึก

มูห่ รงเสียวเทียนทีกําลังรํ าลึกภาพในอดีตจึงไม่ทนั สังเกต

ว่าอวินชิงออกไปแล้ ว ครู่หนึงห้ องหนังสือก็กลับคืนสู่
ความเงียบสงัดดังเดิม

13
ตังแต่ออกมาจากห้ องหนังสือของบิดา อวินชิงก็ยงั ขมวด
คิวมุน่ ไม่มีใครรู้วา่ ทีแห่งนันอยูท่ ีไหน ตระกูลลึกลับนี
ช่างน่าพิศวงจริ ง ๆ

เพราะไทเฮาล่วงรู้เรื องนีจึงได้ รักใคร่ใยดีนางเป็ นพิเศษ

สินะ !

ถ้ าเช่นนันจุดประสงค์ของไทเฮาคืออะไร ? และคิดหวัง
จะได้ อะไรจากนาง ?

แต่ทีทําให้ นางคาดไม่ถงึ ก็คือความจริ งเบืองหลังการแต่ง

14
ฮูหยินรองเข้ าจวนของพ่อ ทีแท้ ก.็ .....

เดินครุ่นคิดไปตลอดทางจนกระทังกลับถึงเรื อนอวิน
เยียน

ในเรื อนมีคนอยู่ !

“นันใครน่ะ !”

15
สายตาของอวินชิงพลันเยือกเย็น สัมผัสระวังภัยของนาง
อ่อนด้ อยตังแต่เมือไหร่ ถึงกับไม่ร้ ูเลยว่ามีคนอยูใ่ กล้ ๆ
ถ้ าผู้ทีมาประสงค์ร้ายกับนาง......

ไม่ทนั ขาดคํา นางก็ซดั ฝ่ ามืออันดุดนั และว่องไวใส่ผ้ บู กุ

รุก......

เห็นเพียงชุดขาวสะบัดพลิวอย่างงดงาม ท่วงท่างามสง่า
เห็นอวินชิงโจมตีจะถึงตัวอยูแ่ ล้ ว แต่เขาเพียงเบียงตัว
เล็กน้ อยก็หลบพ้ นการจู่โจมนันได้ อย่างง่ายดาย แล้ ว

16
ล่องลอยราวกับเทพเซียนลงมาตรงหน้ าอวินชิง ชัวพริ บ
ตากลินดอกบัวหอมละมุนก็กําซาบไปทัวทังห้ อง

อวินชิงหันมามองคนผู้นนั “เจ้ านันเอง !”

17
ตอนที 32 อวินเชียนเช่ อ

อวินชิงหันมามองคนผู้นนั “เจ้ านันเอง !”

“ฮ่า ๆ พลังรับสัมผัสของเจ้ าถดถอยลงตังแต่เมือไหร่กนั

? เช่นนันถ้ าข้ าเข้ าใจว่าเจ้ าเลิกระแวงข้ าแล้ วก็ไม่ผิด
สินะ......”

อวินชิงนิวหน้ า ดวงตาทอประกายเยือกเย็นจับจ้ องทีร่าง

ของเขา ชุดขาวราวหิมะซึงมาพร้ อมกับกลินดอกบัวหอม
จาง ๆ ล่องลอยลงมาต่อหน้ าอวินชิงราวกับเทพเซียน คิว

1
เข้ มเหมือนหมึกวาด ดวงตาเยียบเย็นดังดวงดาว ในดวง
ตานันมีประกายวิบวาวราวกับแก้ วผลึก ขณะกําลังจ้ อง
มองเขา ประกายนันก็ราวกับจะดึงดูดเข้ าไปหากไม่ระวัง
ตัว ริ มฝี ปากได้ รูปหยักขึนเป็ นรอยยิมน่าหลงใหล เสียง
ทุ้มนุ่มน่าฟั งลอยเข้ าหูอวินชิง

“อวินเชียนเช่อ !”

อวินชิงเลิกคิวแปลกใจ เขามาทําอะไรกัน ?

“ข้ าเอง ข้ าดีใจนะทีเจ้ าจําได้ !” รอยยิมทีกว้ างขึนประทับ

2
บนริ มฝี ปากอวินเชียนเช่อ ราวกับจะบอกว่ายินดียิงนักที
นางเอ่ยชือเขาออกมาเป็ นครังแรก

พอเห็นว่าคนทีมาก็คืออวินเชียนเช่อ ความตึงเครี ยดใน

ใจก็คอ่ ยคลายลง แต่ความระแวดระวังยังคงมีอยู่ “เจ้ า
มาทําอะไร ?”

“มาเยียมเจ้ าไง !”

หืม เขาพูดบ้ าอะไรกัน ! มา ‘เยียม’ อะไรดึก ๆ ดืน ๆ เช่น

นี

3
เราสองคนมีความสัมพันธ์ลกึ ซึงต่อกันตังแต่เมือไหร่กนั ฮึ
?

“ถ้ าเช่นนันก็ไปได้ แล้ ว” นางไม่ได้ ยินดีตอบรับหรื อ

ปฏิเสธการมาเยือนทีนางไม่ได้ เชือเชิญ

อวินเชียนเช่อเพียงแต่อมยิมให้ แล้ วมองดูอวินชิงแต่ไม่ได้

พูดอะไรออกมา ดวงตาส่องประกายแพรวพราว หากไม่
ระวังตัวก็อาจเผลอไผลถูกดึงดูดเข้ าไปได้

4
อวินชิงนิวหน้ า ในชาติก่อน นางได้ พบชายรูปงามมาก็
มาก ไม่วา่ จะเป็ นชายหนุ่มรูปงามอย่างฉินอีหรื อหยาง
กาง หรื อชายทีนางได้ พบปะตังแต่มาถึงทีนีก็มีไม่น้อย
ทังจวินเยวียเฮ่าผู้เข้ มแข็งและเยือกเย็น จวินเยียนหานผู้
ยิงใหญ่น่าเกรงขาม มูห่ รงเสียวเทียนผู้งามสง่า และจวิ
นเยวียเสียผู้ใสซือบริ สทุ ธิ หรื อแม้ แต่เสวียนเฟิ งก็ยงั ดูคม
สัน แต่ทกุ คนล้ วนไม่อาจเทียบได้ กบั ชายตรงหน้ า เขา
งามสงบราวกับดอกบัว ล่องลอยได้ อย่างเซียน ใบหน้ า
ราวภาพวาด กิริยาท่าทางสง่างามราวกับสวรรค์สรรค์
สร้ าง จะแย้ มยิมหรื อนิวหน้ าก็ล้วนต้ องตาชวนให้
หลงใหล

แม้ นางจะไม่ใช่พวกหลงรูป ก็ยงั อดเคลิบเคลิมไปกับรอย

5
ยิมพิสทุ ธิของเขาไม่ได้

ทว่าก็เป็ นเพียงการเคลิบเคลิมแต่เพียงชัวครู่เท่านัน ชาย

หนุ่มเยียงนีเหตุใดจึงคอยมาปรากฏตัวต่อหน้ านางหลาย
ครังหลายครา ทีแท้ มีแผนการอะไรกันแน่ ?

“ฮ่าๆ……” พลันทีเขาเห็นวาบความหลงใหลในแววตา
นางเลือนหายไปในพริ บตา เสียงหัวเราะก็ยิงรื นเริ ง ช่าง
เป็ นหญิงสาวทีพิเศษจริ ง ๆ ในใต้ หล้ านี หญิงสาวทีไม่
เคลิบเคลิมไปกับรูปลักษณ์ของเขา ทังยังรู้ตวั ระวังใจได้
รวดเร็วเช่นนี ก็ดเู หมือนจะมีแต่นางคนเดียวนีละ !

6
ไม่คิดเลยว่าสติปัญญาของนางจะเฉียบแหลมไม่แพ้ ชาย
ใด ครังนีนางหาเงินบรรเทาทุกข์ทีสูญหายจนพบได้ อย่าง
รวดเร็ว ทําลายแผนการของศัตรูลงอย่างยับเยิน สร้ าง
คุณปู การอย่างไม่อาจมองข้ าม

แม้ แต่จวินเยวียหานก็ยงั สนใจนาง ช่างหาได้ ไม่ง่ายเลย

“ได้ ยินว่าจวินเยวียหานยอมตามเงือนไขของเจ้ าข้ อหนึง

นี ?” แม้ เป็ นคําถามแต่นําเสียงดูมนอกมั
ั นใจเป็ นอย่าง
ยิง

7
อวินชิงเลิกคิว เขารู้เรื องของนางด้ วยหรื อ ? คนทีเขาวาง
ตัวไว้ ให้ คอยติดตามข้ างกายนางคงไม่ได้ เพียงแค่ตาม
เป็ นเงาเท่านันสินะ !

เรื องทีเกิดหลายวันมานีเขารู้หมดแล้ ว แม้ การทีนางขอ

ไม่กลับไปอยูเ่ คียงข้ างจวินเยวียเฮ่าจะทําให้ เขายินดี แต่
ในเวลาเดียวกันก็ร้ ูวา่ หลังจากทีความงามสง่าและเต็ม
ไปด้ วยปั ญญาฉลาดหลักแหลมสาวน้ อยผู้นีเฉิดฉายออก
มาย่อมจะดึงดูดสายตาไม่น้อย แต่เขามีหรื อจะยอมให้
ใครอืนมาวอแวผู้หญิงของเขาได้ !

8
ดูทา่ แล้ วคงต้ องรี บจัดการเรื องให้ สําเร็จไว ๆ จะได้ พา
นางมาอยูข่ ้ างกายได้ เร็วขึน

แค่เพียงมองเห็นความระแวดระวังในแววตาของนาง
เขาก็แทบจะไร้ เรี ยวแรง เขายังคงเป็ นคนแปลกหน้ า
สําหรับนาง จนถึงวันนีทังสองได้ พบหน้ ากันสองครังแล้ ว
นีนา ไม่สิ สามครังต่างหาก แววตานันหม่นลง ถ้ าหากว่า
นับรวมครังนันด้ วย......

เมือมองอวินชิง ดวงตาของนางดูระยิบระยับราวกับบึง
นําเย็น ส่งประกายเย็นชาจนยากจะหยังถึงก้ นบึง ก็อด
ถอนหายใจไม่ได้ นางคงจําไม่ได้ แม้ แต่เขาเองเมือได้ พบ

9
กันครังแรกก็ยงั จํานางไม่ได้ มิใช่หรื อ ?

ครู่หนึง ดวงตาจึงฉายแววเด็ดเดียว เขาจะทําให้ นางจํา

เขาให้ ได้ ต่อให้ จําไม่ได้ ก็จะทําให้ ได้ ร้ ูจกั กันใหม่อีกครัง
หนึง

หากอวินชิงล่วงรู้สงที
ิ เขาคิด จะต้ องอยากไล่ทบุ เขาแน่ ๆ
เสียดายทีนางไม่ร้ ู

เหลือบเห็นประกายสีเงินในกลุม่ ผมดําขลับ สายตาอวิน

เชียนเช่อก็สว่างวาบขึน ปิ นนีคือปิ นทีนางใช้ ทําร้ ายคน
10
ชุดดําคืนนันนีนา นางยังพกติดตัวอยูอ่ ีกรึ ?

“เหตุใดยังใช้ ปินนี ?” เสียงทุ้มตําถามขึน

เอ๊ ะ คนผู้นีเปลียนความคิดรวดเร็วปุบปั บจริ ง ๆ นางยก

มือขึนแตะปิ นปั กผม สัมผัสความเยียบเย็นในมือ แล้ ว
ตอบอย่างไม่ยีหระว่า “ก็พกสะดวกดีนี”

ยามปกติใช้ มวยผม ยามมีภยั ใช้ ป้องกันตัว ตอนนีนางยัง

ไม่มีอาวุธคูใ่ จ และปิ นนีก็นบั ว่าใช้ ได้ คล่องมือดีนกั

เห็นอวินชิงลอยหน้ าลอยตาตอบอย่างนัน รอยยิมก็วาบ

ขึนในดวงตาอวินเชียนเช่อ สําหรับนางมันไม่ใช่เพียงแค่
11
ปิ น แต่ยงั เป็ นอาวุธด้ วย ! จะมีใครคาดคิดว่าสิงของทีดู
ไม่สะดุดตาเมือตกมาอยูใ่ นมือของนางแล้ วจะกลายเป็ น
อาวุธอันตรายได้

เขายืนมือไปแตะปิ นเงินทีเสียบผมของอวินชิงไว้ ผมปอย

หนึงก็สะบัดพลิวระมือเขา กลินหอมละมุนโชยเข้ าสูโ่ สต
สัมผัสของอวินเชียนเช่อ ทําเอาเขาถึงกับเหม่อลอยไปชัว
ขณะ สัมผัสนุ่มละมุนจนเขาแทบไม่อยากวางมือ จน
กระทังผมปอยนันพลิวหลุดมือเขาไปแล้ ว ในใจก็ร้ ูสกึ ราว
กับมีบางสิงพลัดหายไปด้ วย

นางหงุดหงิดเมือรับรู้ได้ ถงึ การกระทําของเขา สายตาจึง

กวาดมองไปอย่างเยือกเย็น นีนางไม่กระถดหนีเขาเลย
ด้ วยซํา !
12
แม้ ผ้ ชู ายคนนีมักแสดงท่าทางสนิทสนมอย่างเป็ น
ธรรมชาติได้ น่ามองเพียงใด แต่ก็ไม่ได้ หมายความว่า
นางจะยินยอมพร้ อมใจให้ เขามาดูถกู นางได้

เมือเห็นความเย็นชาในดวงตานาง เขาย่อมรู้วา่ นางคิด

อะไร แล้ วล้ วงเอากล่องหยกออกมาจากอกเสือ ยืนส่งให้
อวินชิง เสียงทุ้มนุ่มน่าฟั งพูดขึน “เก็บไว้ ให้ ดีละ่ !”

ก่อนทีนางจะทันได้ ตอบโต้ เงาร่างก็สนไหว

ั เขาหายตัว
ไปจากห้ อง “พักรักษาตัวให้ ดีเถอะ ข้ าจะมาพบเจ้ า
อีก...”

13
พริ บตาก็เหลือไว้ เพียงกลินหอมจางๆ ของดอกบัว

อวินชิงขมวดคิว ไปเร็วมาไวเสียจริ ง......

14
ตอนที 33 สามแคว้ นมาเยือน

ภายใต้ แสงจันทร์ กระจ่างฟ้า ชุดสีขาวกระจ่างตา เรื อน

ร่างทีน่ามอง ล่องลอยดุจเซียน เพียงชัวพริ บตาก็
ปลาสนาการไปในราตรี มืดมิด

อวินชิงเลิกคิว วรยุทธ์เขาสูงส่ง นางย่อมรู้ แต่ถงึ จะเป็ น

เช่นนี คนสวมชุดขาวกล้ าบุกเข้ าจวนแม่ทพั ดึกๆ ดืนๆ
ราวกับทีนีไม่มีคน องครักษ์ ทีเฝ้าจวนแม่ทพั สําหรับเขา
คงเป็ นเพียงแค่ของประดับ หากผู้ทีเข้ ามามีแผนร้ าย
จวนนีก็คง......ดูทา่ แล้ ว คงจะต้ องเพิมกําลังป้องกันจวน
ให้ มากกว่านี !

กล่องหยกในมือดูสกุ ใสแวววาว สัมผัสแล้ วรู้สกึ ถึงความ

1
อุน่ และเย็น เป็ นหยกงามเนือดีทีหาได้ ยาก กล่องหยกลํา
ค่านีบรรจุอะไรไว้ เมือสายตาได้ ประสบสิงทีอยูข่ ้ างใน
แววตาก็เต็มไปด้ วยความประหลาดใจ นีมัน......

......

ณ ลานโล่งอันเงียบสงัด จันทราใสกระจ่างดุจสายนําทอ
แสงสว่างเรื องชวนให้ หลงใหล อาบไล้ ร่างในชุดขาวจนดู
เลือนรางเหมือนภาพแห่งความฝั นมากกว่าความจริ ง

แสงเงินยวงสาดส่องต้ องใบหน้ าทีราวกับสลักขึนจาก

2
หยก สะท้ อนเป็ นประกายเยือกเย็น

“นายท่าน ! ข้ าไร้ ความสามารถ พลัดหลงกับคนทีตาม

สะกดรอย”

“วิชาตัวเบาของเขาเหนือกว่าเจ้ า” เสียงเรี ยบนิงดุจนําใน

บึงไม่แสดงอารมณ์

คนชุดดําก้ มหน้ าละอายใจ เขาพยายามอย่างสุดความ

สามารถแล้ ว แต่ก็ยงั ตามเงาดํานันไม่ทนั หนําซําคนผู้
นันยังรู้อีกว่าถูกเขาตามสะกดรอย จึงจงใจรักษาระยะ
ห่างไว้ เท่าเดิมตลอดเวลา มิเช่นนันอาศัยเพียงความ
สามารถระดับเขาคงไม่อาจตามได้ ทนั “แต่ข้าพบว่าเขา

3
ใช้ วิชาฝี เท้ าลวงตา และดูเหมือนว่าเขาจงใจจะให้ ข้า
ตามไปขอรับ”

ดวงตาชายชุดขาววาบขึน วิชาฝี เท้ าลวงตา ! ภาพป่ า

สาลีราวกับปรากฏขึนต่อหน้ า ร่างในชุดขาวกระจ่างยิง
กว่าหิมะดูเบาหวิวราวกับอากาศธาตุ เพลงกระบียาวดู
คล่องแคล่ว ฟาดฟั นจนดอกสาลีปลิวกระจายไปทัวป่ า ดู
ราวกับเซียนทีล่องลอยลงมายังป่ าแห่งนัน หลอมรวมกับ
มวลดอกสาลีทีปลิวว่อน เกิดเป็ นภาพงดงามตาอย่างที
สุด จะใช่เขาหรื อเปล่า? “ไปเถอะ คอยดูแลพวกนางให้
ดี”

“ขอรับ”

4
สายลมยามคําคืนพัดมาเบา ๆ เงาร่างทังสองลับหายไป
ราวกับนกเผิงออกบิน

เมือทังสองจากไปแล้ ว ร่างในชุดดําก็ก้าวออกมาจากที
ซ่อน ดูราวกับหลอมรวมเป็ นเนือเดียวกับความมืด จ้ อง
มองไปยังสองร่างทีจากไป มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิม
อันชัวร้ าย ผู้หญิงคนนันทีแท้ แล้ วติดต่อกับเขา ดูแล้ วคืน
นีไม่เสียเปล่า เรื องนีน่าสนใจขึนทุกที...

......

5
ตังแต่ฮหู ยินรองและมูห่ รงอวินเหยามาหาเรื องจนถูกสัง
กักบริ เวณ มูห่ รงเสียวเทียนก็มีคําสังห้ ามไม่ให้ ใครก็ตาม
เข้ าไปรบกวนการพักผ่อนของอวินชิงทีเรื อนอวินเยียน
โดยพลการ ยามปกติจงึ มีเพียงสาวใช้ และแม่เฒ่าไม่กี
นางคอยปั ดกวาดในลานบ้ าน เมือไม่มีผ้ ใู ดมารบกวน
พวกอวินชิงจึงได้ ใช้ ชีวิตอย่างสงบสุข

ในช่วงเวลานัน จวินเยวียเฮ่าแวะเวียนมาสองครัง เพือ

มาสอบถามเรื องการปรับแก้ แบบอ่างเก็บนําและการ
สร้ างกังหันลมอย่างละเอียด ส่วนจวินเยวียเสียนันแวะ
มาเยียมนางแทบทุกวัน ทุกครังทีมาต้ องสรรหากลเม็ด
ใหม่ ๆ มาหลอกล่อเอ้ าเฉิน แต่น่าเสียดาย เอ้ าเฉินทีดู
6
เหมือนจะหัวเราะเอิกอ้ ากใส่ทกุ คน กลับทําท่าเหมือนไม่
สนใจเขาเสียอย่างนัน นางปลอบใจว่าเอ้ าเฉินยังเล็กอยู่
ไม่ร้ ูเรื องรู้ราว แต่เขากลับบอกว่าดูเหมือนเอ้ าเฉินจะไม่
ถูกชะตาเขา จึงบอกว่าจะทําทุกวิถีทางเพือให้ เอ้ าเฉิน
ชอบเขาให้ ได้ อวินชิงนันรู้อยูแ่ ล้ วว่าจวินเยวียเสียมีนิสยั
เหมือนเด็ก พอเห็นเขาดูจะชอบเอ้ าเฉินอย่างจริ งใจก็ไม่
ว่าอะไร ปล่อยให้ เขาทําตามใจ

นับแต่คืนนันเป็ นต้ นมา อวินเชียนเช่อไม่ได้ ปรากฏตัวอีก

เลย ทว่านางยังเก็บกล่องหยกทีเขามอบให้ ไว้ ตลอด

7
เหลียนเอ๋อร์ ชิงหลวนและหงซิวอยูด่ ้ วยกันอย่างราบรื น
ชิงหลวนเป็ นคนเงียบ ๆ ในขณะทีหงซิวร่าเริ งสดใส บวก
กับอวินชิงไม่เข้ มงวดอะไรนักกับพวกนาง ทําให้ เรื อนอ
วินเยียนจึงมักเต็มไปด้ วยเสียงหัวเราะอันรื นรมย์ เหลี
ยนเอ๋อร์ เองก็สบายใจขึนมาก คอยดูแลรับใช้ ข้างกายอ
วินชิงอย่างสุดความสามารถ วันเวลาผ่านไปอย่างสบาย
อกสบายใจเช่นนียีสิบกว่าวัน

“คุณหนู แปลกนะเจ้ าคะ ท่านหวังหกไม่ได้ มาหลายวัน

แล้ ว” หงซิวถือปิ นโตใส่อาหารเดินเข้ ามาหา

“พรึด ไม่มาจะเป็ นไรเล่า เจ้ าคิดถึงเขาหรื ออย่างไร ?” เห

ลียนเอ๋อร์ ทีกําลังหวีผมให้ อวินชิงได้ ยินเข้ าก็แกล้ งแหย่
หงซิว
8
“เหลียนเอ๋อร์ เจ้ านีก็ชอบล้ อคนเล่น” พอหงซิวได้ ยินดัง
นัน ใบหน้ ากลมอยู่ ๆ ก็แดงซ่านขึนมา นางกระทืบเท้ า
เบา ๆ แล้ วพูดต่ออย่างไม่ยอมแพ้ “คุณหนู ข้ าก็แค่คิดว่า
มันแปลก ปกติทา่ นหวังหกจะแล่นมาทีนี ไล่ยงั ไงก็ไม่ไป
แต่คราวนีไม่มาหลายวันแล้ ว คุณหนูไม่ร้ ูสกึ แปลกบ้ าง
หรื อเจ้ าคะ ?”

“พอเจ้ าพูด ข้ าค่อยนึกขึนได้ ” เหลียนเอ๋อร์ เลิกล้ อเล่น

แล้ วกระซิบถาม “คุณหนู ดูเหมือนว่านายท่านก็ไม่ได้ มา
หลายวันแล้ วเหมือนกันเจ้ าค่ะ”

อวินชิงนิงไป ดวงตาแจ่มใสมีแววครุ่นคิด “ช่วงนีในเมือง

หลวงเกิดอะไรขึนบ้ าง ?” จวินเยวียเสียไม่มา นางไม่ร้ ูสกึ
9
แปลกใจ เพราะระหว่างทังสองไม่มีความสัมพันธ์อนั ใด
แต่มหู่ รงเสียวเทียนหลังกลับจากเข้ าเฝ้าจะต้ องมาหา
เอ้ าเฉินทุกวัน จนกลายเป็ นเรื องคุ้นชินไปแล้ วตลอด
หลายวันมานี แต่สองสามวันนีไม่ได้ มาย่อมเป็ นเรื องน่า
แปลกใจ

ชิงหลวนช่วยหงซิวจัดโต๊ ะอาหาร ได้ ยินดังนันก็เหม่อคิด

แล้ วว่า “คุณหนูกงั วลว่าจะเกิดเรื องหรื อเจ้ าคะ ?” พอ
ประคองอวินชิงให้ นงลงแล้
ั วก็บอกว่า “คุณหนูไม่ต้อง
กังวลไปนะเจ้ าคะ เดียวชิงหลวนจะไปสอบถามดู”

“อืม นังลงกินข้ าวกันก่อนเถอะ”

10
......

ณ ห้ องทรงพระอักษร

“ทุกท่านมีความเห็นเช่นไรกับเรื องการมาเยือนของสาม
แคว้ น ?” พระสุรเสียงทีทุ้มตําของจวินเยวียนหานดังขึน
แฝงด้ วยความกดดัน

“ทูลฝ่ าพระบาท ตามความเห็นของเกล้ ากระหม่อม การ

มาเยือนของสามแคว้ นครังนีเกรงว่าจะมีลบั ลมคมในพ่ะ
ย่ะค่ะ คราวเงินบรรเทาทุกข์สญ
ู หาย แม้ ไม่ร้ ูวา่ เป็ นแผน
11
ร้ ายของแคว้ นใดแคว้ นหนึงหรื อเป็ นฝี มือของสามแคว้ น
ร่วมกัน แต่ยอ่ มต้ องเกียวข้ องกับสามแคว้ นนีแน่นอนพ่ะ
ย่ะค่ะ” คิวมูห่ รงเสียวเทียนขมวดมุน่ สีหน้ าขึงขัง เกรงว่า
ทีมาเยือนครังนีไม่ใช่มาดี “แคว้ นจวินกัวเราแม้ จะ
ประสบอุทกภัย แต่ไม่ได้ ตกหลุมพรางคนชัว พวกเขา
ต้ องอาศัยโอกาสนีมาสืบหาความจริ งแน่”

จวินเยวียเฮ่าในชุดสีมว่ ง ดวงตามีประกายลําลึก รังสี

อํามหิตแผ่ออกมา ริ มฝี ปากบางเผยอตอบ “ฝ่ าพระบาท
อย่าได้ กงั วลพระทัย เกล้ ากระหม่อมได้ เตรี ยมการไว้ แล้ ว
ขอเพียงมีความเคลือนไหว หางจิงจอกต้ องโผล่แน่พะ่ ย่ะ
ค่ะ”

“ฮ่องเต้ พวกเขาจะมาก็ให้ มาเถอะ เรามีหรื อจะกลัว !”

12
ดวงตาจวินเยวียเสียมีแววโกรธขึง หึ ! คนพวกนันอย่าให้
เขาหาหลักฐานพบนะ จะไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด กล้ าวาง
แผนจะจู่โจมแคว้ นจวินกัว คิดว่าเราจะยอมให้ รังแกง่าย
ๆ หรื อ ! “อีกอย่าง เรายังมีชิงชิงอยู่ เรื องคราวนีชิงชิงก็
เป็ นผู้ไขคดีจนกระจ่าง ถ้ าคนเหล่านันยังคบคิดแผนร้ าย
อีก ก็ลองดูวา่ จะทําสําเร็จหรื อไม่ !” แล้ วประกายตาก็
สว่างวาบขึน นีเขาไม่ได้ ไปพบชิงชิงหลายวันแล้ ว

ได้ ยินดังนัน จวินเยวีนหานก็ทรงหรี พระเนตร ราวกับมี

ภาพร่างอันงามสง่ามาปรากฏเบืองหน้ า ในความอ่อน
โยนนันแฝงด้ วยความเชือมันในการควบคุมทุกสิงไว้ ได้
มือบอบบางทีชูขนราวกั
ึ บมีอํานาจทีอาจช่วยชีนําเรื อง
ระดับใหญ่ของชาติ เมือทรงคิดถึงเรื องทีนางเสนอวิธี
แก้ ไขปั ญหาอุทกภัย ก็ทําให้ ถงึ กับตกพระทัย ไม่เข้ า

13
พระทัยว่าเหตุใดหญิงสาวธรรมดาคนหนึงจึงได้ ร้ ูเรื อง
มากมายถึงเพียงนี พระพักตร์ ทีหล่อเหลาปรากฏรอย
แย้ มพระสรวล พระขนงทีขมวดก็คลายลง “เจ้ าหกพูดถูก
ต้ อง เจินมองข้ ามอวินชิงไปได้ อย่างไรกัน พยัคฆ์ยอ่ มไม่
ออกลูกเป็ นสุนขั ท่านแม่ทพั มูห่ รงเลียงลูกได้ ดี”

มูห่ รงเสียวเทียนพอได้ ยินก็ตกตะลึง ยกชายชุดยาวแล้ ว

ลุกขึน “เกล้ ากระหม่อมมิกล้ า ลูกสาวเป็ นแค่ผ้ หู ญิง
ธรรมดา ฝ่ าพระบาททรงยกย่องเกินไปแล้ วพ่ะย่ะค่ะ”

จวินเยวียหานทรงหรี พระเนตรแล้ วก็ทรงพระสรวลเสียง

ดัง มีหรื อจะทรงเดาความคิดมูห่ รงเสียวเทียนไม่ออก
ทว่าหญิงทีมีลกั ษณะเยียงนี ยากทีจะมีใครมองข้ าม
ความสามารถของนาง “แม่ทพั มูห่ รงถ่อมตัวเกินไป
14
มูห่ รงอวินชิงแม้ จะเป็ นหญิง แต่ก็เรี ยกได้ วา่ เป็ นไม้ งาม
ท่ามกลางหญิงทังปวง นางหาเงินบรรเทาทุกข์จนพบ
ทําลายแผนการของศัตรูได้ ซํายังคิดค้ นวิธีอนั ยอดเยียม
ในการบรรเทาอุทกภัย สติปัญญาเช่นนี เจินขอถาม จะมี
ในตัวหญิงใดในใต้ หล้ าบ้ าง ?”

“ฮ่องเต้ ตรัสได้ ถกู ต้ อง ท่านแม่ทพั มูห่ รง ชิงชิงเป็ นคน

ฉลาด ท่านควรจะเชือมันในตัวนางถึงจะถูก” จวินเยวีย
เสียเห็นมูห่ รงเสียวเทียนดูหวาดหวัน จึงช่วยพูดให้ อวิน
ชิง แต่เขาไหนเลยจะเข้ าใจความกังวลใจของมูห่ รงเสียว
เทียน

มูห่ รงเสียวเทียนย่อมรู้วา่ ชิงเอ๋อร์ ของเขาเป็ นเหมือน

15
ไข่มกุ ทีซ่อนอยูใ่ นหาดกรวด แต่เมือคําพูดนีหลุดจากพระ
โอษฐ์ ของฮ่องเต้ เกรงว่า......

แล้ วเขาก็ปัดความกังวลนันออกไป ตอนนีไม่ใช่เวลาจะ

มาคิดเรื องนี เรื องสําคัญในยามนีก็คือการมาเยือนของ
คณะทูต ย่อมไม่อาจให้ เกิดความผิดพลาดใด ๆ ขึนได้
ไม่เช่นนันจวินกัวจะตกอยูใ่ นปั ญหาทีถาโถมอีกครัง
“ฝ่ าพระบาท คณะทูตมาเยือนครังนี เกล้ ากระหม่อมได้
เตรี ยมการเรื องความปลอดภัยไว้ อย่างเหมาะสมแล้ ว จะ
ไม่ยอมให้ ใครมาฉวยโอกาสแน่พะ่ ย่ะค่ะ”

“อืม แม่ทพั มูห่ รงคิดได้ ถกู ต้ อง เจินขอมอบเรื องความ

ปลอดภัยของทูตทังสามแคว้ นให้ แม่ทพั มูห่ รงดูแล ส่วน
16
เรื องความเคลือนไหวของพวกเขาในเบืองลึก ให้ เฮ่าหวัง
เป็ นคนจัดการ”

จวินเยวียเฮ่าซ่อนงําประกายในดวงตา ขนตายาวหลุบ
ลงปิ ดบังประกายนันไว้ จนผู้อืนไม่อาจล่วงรู้ แล้ วจึงยก
ชายแขนเสือขึนคํานับ “เกล้ ากระหม่อมน้ อมรับพระ
บัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

17
ตอนที 34 ออกจากจวน

ณ เรื อนอวินเยียน

ชายร่างสูงทว่าแบบบาง สวมชุดขาวดูปราดเปรี ยว ท่า

ทางสบาย ๆ ไม่ยีหระใด ๆ ผมยาวมวยทบขึนเพียงครึง
ศีรษะแล้ วตรึงไว้ ด้วยปิ นหยกธรรมดาด้ ามหนึง ใบหน้ า
ขาวเกลียงเกลาหมดจด ท่าทางเดินเหินไม่มีกิริยาอาการ
ชดช้ อยเยียงหญิงสาว หว่างคิวกลับแผ่รังสีแห่งวีรบุรุษ

1
ออกมา ในมือกําลังโบกพัดทีไม่ร้ ูวา่ เอามาจากไหนเบา ๆ
ดูไปแล้ วช่างเหมือนหนุ่มน้ อยเจ้ าเสน่ห์เสียยิงนัก

“คุณหนูจะแต่งตัวอย่างนีออกไปจริ ง ๆ หรื อเจ้ าคะ ?” เห

ลียนเอ๋อร์ มองคุณหนูในเครื องแต่งกายแบบชายทีดูสขุ มุ
และมีเสน่ห์อย่างงุนงง แม้ แต่งเป็ นชายแต่ก็ยงั
งามมากอยูด่ ี

“ข้ าแต่งเป็ นชายแล้ วดูไม่ดีหรื อไง ?” หันไปเห็นสีหน้ าเห

ลียนเอ๋อร์ ทียังสับสน อวินชิงก็นกึ อยากแหย่เล่น จึงใช้ พดั
จีบเชยคางนางแล้ วจ้ องตาพร้ อมรอยยิมเจ้ าเล่ห์

2
เพียงเสียววินาทีใบหน้ าเหลียนเอ๋อร์ ก็แดงซ่านอย่างแสน
น่ารักราวกับผลแอปเปิ ลสุก เสียงหัวเราะน่าฟั งดังก้ อง

พอเหลียนเอ๋อร์ ได้ สติก็กลอกตาใส่อวินชิงพลางก้ มหน้ า

เขินอาย

อวินชิงเอาพัดจีบเคาะศีรษะนาง “จะให้ คณ
ุ หนูของเจ้ า
ถูกคนมารุมล้ อมจ้ องมองตอนออกจากบ้ านหรื อไงกัน
เล่า ?” เมือก่อนแม้ มหู่ รงอวินชิงจะขีขลาดแต่ก็รักเฮ่า
หวังอย่างหมดใจ ขอเพียงมีเขาปรากฏตัวทีไหน นาง
ย่อมตามไปเพียงเพือให้ ได้ เห็นหน้ าสักนิดหนึง ในเมือง
หลวงแห่งนีใคร ๆ ต่างก็ร้ ู คนทีรู้จกั นางจึงมีไม่น้อย วันนี
นางเพียงอยากออกไปเดินเล่น จึงไม่อยากเป็ นจุดสนใจ
3
ของใคร

เหลียนเอ๋อร์ เอียงคอทําท่าครุ่นคิดแล้ วก็เข้ าใจความ

หมายของอวินชิง “จริ งด้ วย คุณหนูแต่งตัวอย่างนีดูดี
มากเจ้ าค่ะ” ทีจริ งในใจของคุณหนูก็คงยังขมขืน เมือ
ก่อนคนพวกนันพากันหัวเราะเยาะคุณหนู แม้ วา่ ตอนนี
คุณหนูจะเปลียนไปแล้ วก็ตาม

“คุณหนู ให้ ชิงหลวนไปเป็ นเพือนสิเจ้ าคะ” นางย่อมรู้

ความคิดคุณหนู แม้ จะไม่เห็นด้ วยทีคุณหนูจะออกไป แต่
ก็ร้ ูวา่ ยากจะเปลียนใจคุณหนูได้

หงซิวทีพาเอ้ าเฉินไปเข้ านอนเพิงเดินเข้ ามา ได้ ยินดังนัน

4
ก็รีบบอก “คุณหนู พาหงซิวไปด้ วยเถอะเจ้ าค่ะ หงซิวเอง
ก็ปกป้องคุณหนูได้ นะเจ้ าคะ” ทีนางมาทีนีก็เพราะอยาก
ปกป้องคุณหนู

อวินชิงมองตาหงซิว “เจ้ าคอยอยูด่ แู ลเอ้ าเฉินก็แล้ วกัน”

แล้ วพูดด้ วยนําเสียงจริ งจัง “ข้ ามอบลูกรักคนนีไว้ ให้ เจ้ า
คอยดูแลแล้ วนะ”

“คุณหนู...วางใจเถอะเจ้ าค่ะ หงซิวจะปกป้องนายน้ อย

ให้ ดี รอคุณหนูกลับมา” เมือหงซิวพูด ใบหน้ าจิมลิมนัน
ฉายแววเด็ดเดียว

5
แล้ วหันไปมองเหลียนเอ๋อร์ กบั ชิงหลวน พูดขึนเรี ยบ ๆ
“ไปกันเถอะ”

......

ณ ร้ านเฮ่าเยวีย

ร้ านเหล้ าชือดังแห่งเมืองหลวง ยิงกว่านันยังเป็ นทรัพย์

สมบัติของอวินเซียวกง ข้ างในไม่เพียงตบแต่งด้ วยเครื อง
ใช้ ไม้ สอยชันเยียม ดูงดงามหรูหรา แต่อาหารและสุรายา
เมาก็นบั ว่าเลิศรสเป็ นลําดับต้ น ๆ ของเมือง เป็ นสถานที
6
ทีเหล่าผู้ดีมีฐานะต่างแวะเวียนมาเยียมเยือนกันเป็ น
ประจํา

เวลานี ชายชุดขาวกําลังนังทอดอารมณ์อย่างสบายอก
สบายใจอยูร่ ิ มหน้ าต่างห้ องพิเศษบนชันสองฝั งติดถนน
ท่าทางของเขาดูงามสง่า มีเพียงสายตาทีบางคราวส่อง
ประกายเจิดจ้ าจนไม่มีใครกล้ าดูแคลน มือหนึงประคอง
จอกเหล้ า หากสังเกตให้ ดีจะเห็นว่านิวมือเขาไม่ได้ แตะ
โดนข้ างจอกเหล้ าเลยด้ วยซํา “ตรวจสอบไปถึงไหนแล้ ว
!” นําเสียงราบเรี ยบ ทว่าท่าทางนันน่าเกรงขาม

“เรี ยนนายท่าน กําลังดําเนินการตามแผนแล้ วขอรับ”

ผู้ชายตรงหน้ ายืนประสานมือตอบอย่างนอบน้ อม

7
พอได้ ยินเช่นนันก็มีประกายวาบขึนในดวงตาชายชุดขาว
ริ มฝี ปากบางทว่าได้ รูปหยักขึนเป็ นรอยยิมเจ้ าเล่ห์ ท่า
ทางงามสง่าเมือครู่หายไป กลับแผ่รังสีแห่งความเจ้ าเล่ห์
ออกมาแทน

“ให้ พวกเขาทําตามแผน อีกสามวันข้ าจะเข้ าเมืองหลวง”

งิวเพิงจะเบิกโรงเท่านัน...

......

อวินชิงและสองสาวใช้ เดินทอดน่องบนถนนใหญ่ นาง

สนอกสนใจท้ องถนนในสมัยโบราณเปนอย่างมาก

8
“คุณหนู เราจะไปไหนกันหรื อเจ้ าคะ ?” เหลียนเอ๋อร์ ที
เดินตามหลังถามขึนมาด้ วยสีหน้ าทีกระตือรื อร้ น

อย่างไรนางก็ยงั เป็ นเด็กสาว เห็นตลาดทีคึกคักเข้ า

หน่อยก็ตืนตาตืนใจ

“ไม่ต้องรี บร้ อนหรอก เดินเล่นไปเรื อย ๆ ก่อน” อวินชิง

มองตลาดทีคึกคักตรงหน้ า แล้ วพูดอย่างสบาย ๆ สะบัด
พัดในมือกางออก

เดินเล่นอย่างนันหรื อ ? คุณหนูไม่ใช่วา่ จะมาซือของ

หรอกหรื อ ? เหลียนเอ๋อร์ อดแปลกใจไม่ได้

9
สองข้ างทางมีร้านแผงลอยละลานตา อวินชิงเดินไปเรื อย
ๆ พลางโบกสะบัดพัดในมือ รู้สกึ ปลอดโปร่งโล่งใจ หนุ่ม
สาวหน้ าตาดีกลุม่ นีดึงดูดสายตาผู้คนไปตลอดทาง

“ดูสิ คุณชายคนนันช่างรูปงามจริ ง ไม่ร้ ูวา่ เป็ นคุณชาย

บ้ านไหน”

“จริ งด้ วย ดู ๆ แล้ วหล่อเหลาไม่แพ้ เฮ่าหวังเลยนะ”

“อ๊ ะ! เขามองมาทางนีแล้ ว สวรรค์ หัวใจข้ าแทบจะโดด

ออกมานอกอก”

10
“เพ้ อเจ้ อน่า ! เขามองเจ้ าเสียทีไหน มองมาทีข้ าต่าง
หาก”

สาวน้ อยขีอายบางคนก็ลอบมองอวินชิง พอเห็น

นางกวาดตามองมา ก็พากันก้ มหน้ าเขินอาย

“เจ้ าทังสองเข้ าใจผิดแล้ ว เขามองข้ าต่างหาก” หญิงสาว

นางหนึงทีตกอยูใ่ นความลุม่ หลงโผเข้ าไปใกล้ อวินชิง
“คุณชาย...อ๊ ะ !” อวินชิงเบียงตัวหลบหญิงสาวร่างอรชร
ทีโผเข้ ามา ทําให้ หญิงผู้นนเสี
ั ยหลักล้ มลงกับพืนทันที
เรี ยกเสียงหัวเราะลัน

11
อวินชิงเฉยเมยต่อสิงทีเกิดขึน แล้ วเดินต่ออย่างไม่ใส่ใจ
สายตาเหล่านีเมือชาติทีแล้ วนางเห็นมามากต่อมากนัก
จึงไม่อาจก่อความรํ าคาญใจให้ นางแต่อย่างใด

ส่วนเหลียนเอ๋อร์ ก็ถลึงตามอง ผู้หญิงเหล่านีช่างหาญ

กล้ านัก ส่วนคุณหนูก็เสน่ห์เหลือร้ าย แล้ วรี บเร่งฝี เท้ า
ตามคนชุดขาวไป

ชิงหลวนเหลือบมองหญิงสาวทีล้ มลงบนพืนอย่างเย็นชา
แยกแยะผู้ชายหรื อผู้หญิงก็ยงั ไม่ออก พวกมีตาแต่หามี
แววไม่

12
พอถูกชิงหลวนมองด้ วยสายตาเช่นนี หญิงสาวคนนันก็
หนาวเยือก ลืมแม้ แต่จะร้ องโอดโอย สายตาของเขาช่าง
เย็นชาอะไรเช่นนี !

เมืองหลวงดูเจริ ญรุ่งเรื อง ร้ านค้ าตังเรี ยงรายแน่นขนัด

ชาวบ้ านต่างมีทีอยูอ่ าศัยและมีงานทํา ใช้ ชีวิตอย่างสงบ
สุข ดูแล้ วไม่ได้ รับผลกระทบจากเหตุอทุ กภัยของห้ า
อําเภอในเชตเชอจวินแม้ แต่น้อย จวินเยวียเฮ่าคงจัดการ
ได้ อย่างถูกต้ องเหมาะสม

“คุณหนู เราดืมชากันสักหน่อยแล้ วค่อยไปเถอะเจ้ าค่ะ”

เหลียนเอ๋อร์ เดินตามหลังอวินชิงพูดเสียงปนหอบ เห็น
อวินชิงมองมาก็ก้มหน้ ารู้สกึ ผิด นางมาเป็ นตัวถ่วงให้ คณ
ุ
หนูต้องช้ าไปด้ วย
13
อวินชิงหันไปมองเหลียนเอ๋อร์ เห็นนางท่าทางปากคอ
แห้ ง หายใจหอบ ก็พยักหน้ า มองเห็นร้ านเหล้ าข้ างหน้ า
“ไปทีร้ านเฮ่าเยวียกันเถอะ” เหลียนเอ๋อร์ นนไร้
ั วรยุทธ์
ย่อมทนเดินนาน ๆ ไม่ไหว ตลอดทางได้ ยินแต่นางพูด
พล่ามอะไรไม่ร้ ู ก็ชกั จะเบือเหมือนกัน แล้ วบอกว่า “ข้ าก็
กําลังกระหายพอดี”

“คุณหนูจะไปร้ านเฮ่าเยวียรึเจ้ าคะ ! ?” เหลียนเอ๋อร์

กังวล ไปทีนันอาจได้ พบท่านเฮ่าหวัง

“ทําไมจะไม่ไปเล่า ? นันก็ร้านเหล้ า ข้ าจะเข้ าไปดืมชา

กับกินข้ าวสักหน่อย” ราวกับมองออกว่าเหลียนเอ๋อร์ คิด

14
อะไรอยู่ อวินชิงจึงพูดขึนเรี ยบ ๆ

เหลียนเอ๋อร์ เงยหน้ า เห็นอวินชิงยิมให้ น้อย ๆ แววตาสด

ใสเฉลียวฉลาดและมันใจ ทัวร่างเปล่งรัศมีแห่งความ
เยือกเย็น ดูงามสง่าจากภายใน ก็หายกังวล คุณหนู
เปลียนไปแล้ วจากเมือก่อน คนผู้นนไม่
ั อาจทําร้ ายคุณ
หนูได้ อีกแล้ ว คิดพลางพยักหน้ าหนักแน่น “เจ้ าค่ะ !”

“คุณหนู ถึงแล้ วเจ้ าค่ะ” เสียงชิงหลวนดังขึน ความ

เปลียนแปลงของคุณหนูนางเห็นมากับตา คุณหนูทีเป็ น
แบบนีต้ องทําให้ ทกุ คนตะลึงแน่

15
ในความเป็ นจริ งแล้ ว ความเปลียนแปลงของอวินชิงก็ทํา
ให้ สายตาทุกคูใ่ นทีนันตกตะลึงไปแล้ ว

สามคนเพิงเดินมาถึงประตู ก็ได้ ยินเสียง ‘ปั ง’ เงาร่างสี

ดําพุง่ ทะยานออกมาจากข้ างใน ตามด้ วยเสียงลมหวีด
แหลมพุง่ เข้ าใส่อวินชิง

“...คุณหนู !”

“...คุณหนู !”

ดวงตาอวินชิงฉายแววตืนตกใจ ใจหายแวบ รวดเร็ว

เหลือเกิน ร่างกายตอบสนองอย่างฉับไวด้ วยการเอน
16
หลบไปข้ างหลัง ของมีคมเฉียดข้ างแก้ มอวินชิงไป นาง
พลิกหลบ ใช้ เคล็ดวิชาสีตําลึงปาดพันชังปั ดพลังนันออก
ไป แล้ วกลับทรงตัวได้ อย่างมันคง

......

ทังหมดนีเกิดขึนเพียงชัวพริ บตา ดวงตาคูห่ นึงทีมองจาก

ข้ างหน้ าต่างชันสองเห็นทุกอย่าง จึงฉายแววครุ่นคิด
อย่างลึกซึง...

17
 ตอนที 35 งานเลียงพระราชทานอายุครบเดือน
ของเอ้ าเฉิน

เหตุการณ์คาดไม่ถงึ หน้ าร้ านสุราเกิดขึนเพียงเสียววินาที

อวินชิงคว้ าอาวุธแหลมคมทีพุง่ เข้ ามาไว้ ได้ ในชัวพริ บตา
เดียวเท่านัน ยามนีเป็ นเวลาเทียงวัน หน้ าร้ านมีผ้ คู น
ผ่านไปมาไม่น้อย จึงต่างตกตะลึงกันเสียหมด พากันอ้ า
ปากค้ างยืนนิง

อวินชิงเหลือบมองเหลียนเอ๋อร์ และชิงหลวนทีมีสีหน้ า
เป็ นห่วงเป็ นใย จึงยกมือบอกว่าไม่เป็ นอะไร แล้ วเพ่ง
มองเข้ าไปข้ างใน ให้ ของขวัญต้ อนรับเสียชินใหญ่เชียว
1
นะ นางกวาดมองไปทางทีเงาร่างสีดําออกไปด้ วยสาย
ตาเยียบเย็น อยากจะเห็นนักว่าใครกันทีต้ อนรับนางด้ วย
ของขวัญชินพิเศษอย่างนี

ชิงหลวนเห็นอวินชิงปลอดภัยดีก็คอ่ ยวางใจ เมือครู่นางก็

รู้สกึ ผิดปกติ จะเข้ าไปขวางแต่เพราะคนผู้นนลงมื
ั ออย่าง
รวดเร็ว นางจึงป้องกันไม่ทนั เห็นได้ ชดั ว่าวรยุทธ์ของเขา
เหนือกว่านางนัก ในใจก็อดทีจะระแวดระวังไม่ได้ หัวคิว
ขมวดมุน่ ไม่ร้ ูวา่ ใครกันแน่ทีคิดร้ ายกับคุณหนู

“เข้ าไปกันเถอะ” เมืออวินชิงเดินนําเหลียนเอ๋อร์ และชิง

หลวนเข้ าประตูไปก็มีคนรับใช้ วิงออกมาต้ อนรับ

2
“เชิญด้ านในขอรับ” คนรับใช้ เสียงสัน เขาเห็นเหตุการณ์
เมือครู่ทงหมด
ั คุณชายท่านนีแค่มองก็ร้ ูแล้ วว่ารํ ารวยสูง
ศักดิ หากว่าเกิดอะไรขึน พวกเขาต้ องแย่แน่

“คุณหนู เรากลับกันเถอะ” เรื องเมือครู่ทําให้ เหลียนเอ๋อร์

ตกใจไม่น้อย ใบหน้ าเล็ก ๆ ดูซีดเผือด นําเสียงทีพูดยังดู
ตืนตกใจ

“อืม ไม่เป็ นไรหรอก” อวินชิงตบไหล่เหลียนเอ๋อร์ เบา ๆ

แล้ วเดินเข้ าไปในร้ าน ชุดขาวสะบัดเบา ๆ ดูงดงาม ท่า
ทางเยือกเย็น ทัวทังร่างราวกับมีรัศมีเจิดจ้ าเปล่ง
ประกายออกมา

3
จนเมืออวินชิงและสาวใช้ เดินเข้ าไปแล้ ว ผู้คนบนท้ อง
ถนนถึงค่อยได้ สติขนมา
ึ ยังดีทีเมือครู่หนุ่มน้ อยรูปงาม
คนนันหลบทัน หากคนทีหล่อเหลาขนาดนันได้ รับบาด
เจ็บล่ะก็ พวกเขาก็คงเสียใจเช่นกัน ทว่า...พอเงยหน้ าขึน
มอง ทุกอย่างก็จบลงแล้ ว เขาเดินจากไปไม่แม้ แต่พดู
อะไรเลยเสียอย่างนันเอง บางคนถึงกับขยีตา สงสัย
เมือกีจะตาฝาดเสียแล้ วละมัง...

“เอาอาหารอร่อย ๆ มาสักสองสามอย่าง เหล้ าดี ๆ สัก

กา” อวินชิงเดินนําเหลียนเอ๋อร์ และชิงหลวนเข้ าไปนังที
นังข้ างหน้ าต่าง แล้ วสังอาหารกับคนรับใช้ ทีท่าทางหวาด
กลัวด้ วยเสียงเรี ยบ ๆ

คนรับใช้ มองอวินชิงอย่างแปลกใจ พอเห็นนางมีทา่ ทาง

4
สบาย ๆ ก็เบาใจลง คุณชายคนนีไม่เพียงแต่รูปงามเท่า
นัน จิตใจยังดีอีกด้ วย เขาจึงขานรับเสียงใสแล้ วถอยออก
ไป

เหลียนเอ๋อร์ ยงั คงหวันใจ เรื องเมือครู่น่ากลัวเหลือเกิน

หันไปมองผู้คนทีนังในร้ าน แล้ วออกปากขอร้ องไม่เลิก
หวังเพียงว่าคุณหนูจะเปลียนใจ “คุณหนู เรากลับกัน
ก่อนเถอะเจ้ าค่ะ นายน้ อยรอเราอยูน่ ะเจ้ าคะ”

ชิงหลวนไม่พดู อะไร ดวงตาดูเยือกเย็น จับจ้ องรอบด้ าน

อย่างหวาดระแวง ยามนีหันไปมองอวินชิง หวังว่านาง
จะเปลียนใจ คิดถึงเรื องเมือครู่ก็ยงั นึกหวาดเสียว คนผู้
นันวรยุทธ์สงู กว่านางนัก หากว่านางไม่อาจรับมือได้ เล่า
?
5
อวินชิงหรี ตาลงเล็กน้ อย หันมองรอบด้ าน สีหน้ าเหมือน
จะยิมแต่ก็ไม่ยมิ ขนตางอนยาวขยับไหว ปิ ดบังแวว
เฉียบขาดภายในดวงตา ดวงตาสีดําวาวดังอัญมณีราว
กับมีหมอกปกคลุม จนไม่อาจเข้ าใจความรู้สกึ ภายใน
ริ มฝี ปากแดงระเรื อหยักขึนเป็ นรอยยิมแปลกตา “ข้ าหิว
นะ มาแล้ วจะให้ กลับไปมือเปล่าได้ อย่างไร ?”

มีไม่กีคนทีรับรู้เรื องทีเกิดขึนทีหน้ าประตู เวลานีจึงต่าง

เพลิดเพลินกับอาหารเลิศรสและพูดคุยถึงเรื องราวล่าสุด
ทีเกิดขึนในเมือง

“ได้ ข่าวไหมว่าคราวนีเฮ่าหวังแก้ ปัญหานําท่วมได้ ผล

ฝ่ าพระบาททรงพอพระทัยมาก แคว้ นทังสามยังส่งทูต
6
มาแคว้ นจวินกัวเราด้ วย”

“ทูตสามแคว้ นจะมาเมืองหลวงแล้ ว ข้ าเคยได้ ข่าวเรื อง

นี”

“ได้ ยินว่าชายาเฮ่าหวังเป็ นคนคิดวิธีแก้ ปัญหานําท่วม

น่ะ”

“ชายาเฮ่าหวังงันหรื อ ? นางเป็ นม่ายเพราะถูกขับออก

จากจวนเฮ่าหวังแล้ วไม่ใช่หรื อ ? เจ้ าได้ ยินมาผิดหรื อ
เปล่า ?” มีใครบางคนถามขึนอย่างดูแคลน คนทังหลาย
จึงส่งสายตาเหยียดหยามไปให้

7
“เจ้ าคงตกข่าวเสียแล้ ว ชายาเฮ่าหวังเพียงแค่กลับไปอยู่
บ้ านพ่อแม่ชวคราว
ั ไม่เห็นหรื อว่าท่านเฮ่าหวังไปเยียม
ชายาและคุณชายน้ อยของท่านออกจะบ่อย ทีกลับไป
จวนแม่ทพั นันก็เรื องเก่านานนมมาแล้ ว”

“จะจริ งหรื อเท็จ ข้ าก็ได้ ยินมาว่าเรื องการสืบหาเงิน

บรรเทาทุกข์ทีสูญหายก็เป็ นฝี มือของชายาเฮ่าหวัง
ฮ่องเต้ ถงึ กับทรงยอมให้ สญ
ั ญากับนางด้ วยนะ...”

ชาวบ้ านย่อมพูดคุยเรื องทีตนสนใจ ทว่าเรื องของเฮ่าหวัง

ดูจะดึงดูดพวกเขามากกว่าเรื องระดับชาติอืน ๆ อย่างไม่
ต้ องสงสัย

8
อวินชิงดืมเหล้ าหมดจอก เหล้ านันดีกรี แรง เป็ นเหล้ าชัน
ดี รอบตัวมีรัศมีเปล่งประกายออกมา ราวกับว่าทีทุกคน
พูดคุยกันอยูน่ นไม่
ั ใช่เรื องของนาง สามแคว้ นจะมาเยือน
นีหรื อเรื องทีทําให้ ทา่ นพ่อยุง่ ในช่วงหลายวันมานี ?

เหลียนเอ๋อร์ ได้ ยินทีผู้คนพูดคุยกัน มุมปากก็หยักขึน แม้

แต่ความกังวลเมือครู่ก็หายไปด้ วย ความรู้สกึ ภาคภูมิใจ
ขึนมาแทนที แล้ วมองอวินชิงด้ วยแววตานับถือ

ในห้ องพิเศษทีชันสอง ดวงตาคูห่ นึงจ้ องมองผ่านม่าน

ไข่มกุ ลงมายังเงาร่างทีกําลังเพลิดเพลินทีชันล่าง ท่าทาง

9
นันเหมือนไม่สะทกสะท้ านหรื อตืนตกใจกับเหตุการณ์
ก่อนหน้ าแม้ แต่นิด มุมปากจึงหยักขึน ความสนอกสนใจ
ในแววตายิงทบทวี

คนชุดดําทียืนข้ าง ๆ หน้ านิวคิวขมวด สายตาดูแคลน

สองสามวันมานี ทีไหน ๆ ต่างก็รําลือเรื องความสําเร็จ
ของชายาเฮ่าหวัง นางก็แค่หญิงม่ายคนหนึง อย่างไร
เขาก็ไม่เชือว่าเรื องทังหมดเป็ นฝี มือของหญิงซึงรู้กนั ทัว
ว่าเป็ นคนไม่เอาถ่าน จึงพูดเย้ ยขึนว่า “ชาวบ้ านแคว้ นจวิ
นกัวคงจะพูดเกินจริ งไปสักหน่อย” ทว่าชายชุดขาวเพียง
แต่ยมแต่
ิ ไม่ได้ พดู อะไร

มองตามสายตาผู้เป็ นนายไปยังชันล่าง ก็เห็นคุณชายทีดู

สง่างามคนหนึง ชุดขาวกระจ่างตา ท่าทางเฉยชา แม้ อยู่
10
ท่ามกลางผู้คนแต่ก็ยงั โดดเด่น ดูแล้ วรู้สกึ คุ้นหน้ าอยูบ่ ้ าง
จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย “นายท่าน เขาคือใครหรื อขอรับ
?”

ชายชุดขาวยิมน้ อย ๆ “ก็คนทีพวกชาวบ้ านพูดถึงอย่างไร

เล่า” นําเสียงราบเรี ยบแม้ ฟังแล้ วห่างเหินแต่แสดงความ
สนใจทียากจะจับสังเกต “เป็ นผู้หญิงทีน่าสนใจยิงนัก”

ทันใดนันชายชุดดําก็มีสีหน้ าตืนตกใจ “เขา” หรื อถ้ าจะ

พูดให้ ถกู ก็คือ “นาง” เป็ นชายาของเฮ่าหวังทีผู้คนต่าง
กําลังโจษขาน แต่ช่างไม่เหมือนกับทีชาวบ้ านว่ากันมา
เลย เขาไม่อาจเชือมโยงระหว่างนางกับผู้หญิงไม่เอา
ถ่านคนนันได้ ถ้ าหากเป็ นคนคนนีตรงหน้ า เขาคงจะ
ยอมเชือว่าเป็ นความจริ ง ถ้ าผู้หญิงคนนียอมภักดีตอ่
11
นายท่าน งานใหญ่ก็จะสําเร็จได้ ในเร็ววัน หากไม่เป็ นดัง
นัน ก็คงเป็ นหายนะครังใหญ่ เขาไม่ยอมให้ มีใครขัด
ขวางการขึนเป็ นใหญ่ของนายท่านได้ หรอก......เพียงคิด
ถึงตรงนี สายตาคมปลาบก็แผ่ไอสังหาร

“จงหยุดสิงทีเจ้ าคิดเดียวนี” ชายชุดขาวราวกับล่วงรู้สงที

ิ
ชายชุดดําคิด จึงพูดขึนอย่างเนิบนาบ

มือทีถือจอกเหล้ าของอวินชิงชะงักไปครู่หนึง แล้ วหัน

ขวับไปมองชันสองด้ วยสายตาคมเฉียบ ตังแต่ทีแรกนาง
ก็ร้ ูสกึ เหมือนมีใครเฝ้ามองอยูจ่ นรู้สกึ ไม่สบายใจแล้ ว แต่
ทุกครังทีเงยหน้ าขึนมองหา สายตาทีว่าก็เหมือนจะหาย
ไปอย่างไร้ ร่องรอย แต่เมือครู่นนมี
ั ไอสังหารวาบขึนแล้ ว
12
หายไป เปิ ดเผยว่าอีกฝ่ ายอยูท่ ีใด เพียงพลิกข้ อมือเบา ๆ
เข็มเงินเล่มหนึงก็พงุ่ ปราดออกไปอย่างรวดเร็วและ
รุนแรงดุจอสนีบาตทังทีดูเหมือนพุง่ ไปเบา ๆ เท่านัน

คนชุดดําถึงกับแปลกใจ ไม่ทนั ได้ ระวังตัว รับรู้ได้ ถงึ ไอ

สังหารทีคืบใกล้ เข้ ามา จึงรี บถอยหลบไปข้ างหลัง ไหน
เลยจะรู้วา่ มีเข็มเล่มทีสองพุง่ ตามมาอย่างรวดเร็ว เห็น
เข็มเงินกําลังจะพุง่ เข้ าใส่ใบหน้ าชายชุดดํา ชายชุดขาวก็
เพียงสะบัดชายแขนเสือเบา ๆ เข็มเงินก็พงุ่ เสียบเข้ ากับ
ตะเกียบไม้ ไผ่ แล้ วแฉลบไปติดคาลวดลายโครงหน้ าต่าง
ลึกเข้ าไปถึงสามส่วน ปลายยังสะบัดดังวิง

เห็นปลายเข็มทีโผล่ออกมาจากเนือไม้ ยงั ดีดสะบัดไม่

หยุด คนชุดดําก็หนั ไปมองชายชุดขาวอย่างตกตะลึง
13
แล้ วถามขึนทัง ๆ ทียังไม่หายตระหนก “นายท่าน คนผู้นี
คือชายาของเฮ่าหวังจริ งหรื อขอรับ ?” คนเขาว่ากันว่า
นางเป็ นเพียงหญิงอ่อนแอทีถูกเลียงไว้ อยูก่ บั เหย้ าเฝ้า
กับเรื อน แต่กลับมีฝีมือร้ ายกาจถึงปานนีได้ ตงแต่
ั เมือใด
กัน ?

ชายชุดขาวยังคงนังอยูอ่ ย่างสบายอกสบายใจ ราวกับ

เรื องเมือครู่ไม่ได้ ระคายตัวเขาแต่อย่างใด ท่าทางสง่า
งามแฝงด้ วยความสูงศักดิอันยากจะหาใครเทียบ เขา
หัวเราะร่า สัญชาตญาณช่างเฉียบคมนัก

“ทีแท้ แม่นางมูห่ รงฝี มือยอดเยียม ข้ าขอนับถือ เราไม่ได้

มีเจตนาจะล่วงเกิน เรื องวันนีหากมีบ้างทีทําผิดต่อแม่
นางไป ก็ขอได้ โปรดอภัยเราด้ วย” คําพูดอ่อนโยนมี
14
มารยาทดังแว่วมา

อวินชิงเลิกคิว เห็นคนรอบข้ างไม่มีทา่ ทีรับรู้ใด ๆ ก็ร้ ูวา่

เสียงนีมีเพียงนางเท่านันทีได้ ยิน นีน่ะหรื อวิชาคลืนเสียง
เร้ นลับในตํานาน ?

ตอนทีไอสังหารปรากฏ ชิงหลวนเองก็จบั สังเกตได้ พอ

เห็นอวินชิงลงมืออย่างรวดเร็ว ตัวเองก็รีบผันกายก็ไปยัง
หน้ าห้ องพิเศษ แล้ วยกเท้ าขึนถีบประตู แต่กลับไม่พบ
ใครในห้ องเลย มีเพียงหน้ าต่างเปิ ดทิงไว้ สายลมเย็น ๆ
พัดผ่านเข้ ามาแผ่วเบา บานหน้ าต่างยังขยับไหวอยูเ่ ลย
เข็มเงินปั กเข้ าไปในลวดลายโครงหน้ าต่างจนมิด เหลือ
เพียงตะเกียบเท่านันทียืนออกมาเจ็ดส่วน

15
“ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะร่าเริ งดังขึน แทบจะพร้ อม ๆ กับ
ตอนทีชิงหลวนถีบเปิ ดประตูเข้ ามา “วันนีผู้แซ่เยียติดธุระ
ต้ องขอไปก่อน วันหน้ าต้ องไปเยียมเยียนแม่นางมูห่ รง
เพือขอคําชีแนะถึงเรื อนแน่นอน”

“คุณหนู เขาไปแล้ วเจ้ าค่ะ” ชิงหลวนกลับมา นําเสียงที

พูดมีแววกังวล อีกฝ่ ายว่องไวนัก ซํายังมีกําลังภายในที
กล้ าแข็ง

อวินชิงพยักหน้ า บอกให้ ร้ ูวา่ นางรู้แล้ ว

เหลียนเอ๋อร์ เพิงรู้วา่ มีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึน “คุณ

16
หนู เกิดอะไรขึนหรื อเจ้ าคะ ?”

“ไม่มีอะไรแล้ ว เรากลับจวนกันเถอะ” คนผู้นนรู

ั ้ ฐานะ
ของนาง การปรากฏตัวทีนีเป็ นเรื องบังเอิญเท่านันหรื อ ?
มีจดุ ประสงค์อะไรกันแน่ ? ยามนีแม้ ยงั ไม่อาจรู้ แต่นาง
รับรู้ได้ โดยสัญชาตญาณว่าพวกเขาจะได้ พบกันอีก ใน
เมือนางได้ ร้ ูสงที
ิ อยากรู้แล้ ว ตอนนีเรื องอืนนอกเหนือ
จากนีก็ยงั ไม่ต้องสนใจ

......

17
“ฮ่า ๆ ๆ ”

ขณะทีอวินชิงเดินเข้ าไปในเรื อนอวินเยียนก็ได้ ยินเสียง

หัวเราะอันรื นเริ ง ท่านพ่อนันเอง ! ในความทรงจําของ
นาง นางไม่ได้ ยินเสียงหัวเราะทีร่าเริ งขนาดนีมานาน
มากแล้ ว ดูเหมือนจะเนินนานนับตังแต่หลังจากแม่เสีย
ไป ! อวินชิงหัวใจพองฟู รู้สกึ ดวงตาร้ อนผ่าว

“คุณหนูกลับมาแล้ ว นายผู้เฒ่ารอคุณหนูอยูข่ ้ างในเจ้ า

ค่ะ”

“ชิงเอ๋อร์ กลับมาแล้ วหรื อ ?” นําเสียงอันรื นรมย์แสดง

18
ความดีใจอย่างปิ ดไม่มิด

อวินชิงหยักยิมแล้ วเดินเข้ าไป “ท่านพ่อ !” นางยิมจนตา

หยี “อะไรทําให้ ทา่ นพ่อมีความสุขถึงเพียงนีเจ้ าคะ ! ?”
ว่าแล้ วโบกมือให้ ชิงหลวนกันเหลียนเอ๋อร์ ไปพักผ่อนได้

นางเห็นมูห่ รงเสียวเทียนกําลังอุ้มเอ้ าเฉินพลางหัวเราะ

หัวใคร่ ยืดมือขึนสูงชูเอ้ าเฉินไว้ เหนือศีรษะ เอ้ าเฉินดู
เหมือนจะชอบให้ เล่นแบบนี ทังมือทังเท้ าโบกไหวไปมา
คอยเอามือน้ อย ๆ ทีนุ่มนิมลูบคลําใบหน้ าของมูห่ รง
เสียวเทียน พลางจับปอยผมของเขาทีหลุดลุย่ จ้ องมอง
ด้ วยดวงตาโตดําขลับ ปากน้ อย ๆ ส่งเสียงหัวเราะเอิกอ้ า
ก เสียงหัวเราะสดใสราวกับกระดิงเงินนันเหมือน
สามารถชําระล้ างความกลัดกลุ้มทังหลายให้ หมดสินไป
19
ทําให้ จิตใจสงบสุข

“ฮ่า ๆ ๆ ชิงเอ๋อร์ เจ้ าเด็กน้ อยเอ้ าเฉินนีช่างน่ารักจริ ง ๆ

!”

อวินชิงเหลือบมองไปมาระหว่างปู่ กับหลาน ดวงตาก็

พลันร้ อนผ่าว นีคือความอบอุน่ ชัวชีวิตของนาง เป็ น
ความอบอุน่ ทีนางจะปกป้องไว้ อย่างสุดความสามารถ
คิดพลางนังลงอย่างเงียบ ๆ อยูข่ ้ าง ๆ คอยมองภาพคน
แก่อ้ มุ เด็กทีชวนให้ สบายใจ

แม้ ภาพตรงหน้ าจะงดงาม แต่ก็ช่างน่าประหลาดยิงนัก

มีใครเคยเห็นทารกอายุไม่ถงึ เดือนทีสามารถจะชูไว้ เหนือ

20
ศีรษะได้ อย่างนีหรื อ ? อีกทังยังสามารถแสดงสีหน้ าท่า
ทางดีอกดีใจออกมาได้ ชดั เจนถึงเพียงนี แม้ จะดูผิด
แปลกเพียงใด แต่เสียดายทีคนซึงอยูต่ รงนันกลับไม่รับรู้
ว่าแปลก ทําราวกับว่านีเป็ นเรื องปกติทีเกิดขึนได้ กระนัน

เดิมทีตอนทีหงซิวได้ เห็นก็นกึ หวาดหวัน แต่พอเห็นนาย

น้ อยไม่เป็ นอะไรซํายังดูเหมือนจะชอบก็คลายกังวล คิด
เพียงว่านายน้ อยของพวกนางคงเป็ นเด็กอัจฉริ ยะลงมา
เกิด

ก็แหม หงซิวเจ้ าเด็กน้ อยเอ๋ย เจ้ าเคยเห็นเด็กอัจฉริ ยะมา

ก่อนงันหรื อ ?

21
หลังจากยกชามาให้ อีกกา นางก็ถอยออกไป เว้ นพืนที
แห่งความสุขนันไว้ ให้ คนทังสามรุ่นได้ อยูร่ ่วมกัน

เอ้ าเฉินยิงหัวเราะร่าเริ งขึนอีกราวกับรับรู้ได้ วา่ อวินชิงมา

แล้ ว ใบหน้ าเล็ก ๆ หันมามองอวินชิง พลางโบกมือน้ อย
ๆ ให้ รอยยิมอันแสนบริ สทุ ธิ แฝงความน่ารักน่าชังของ
ทารก ทําเอาหัวใจของอวินชิงแทบละลาย

มูห่ รงเสียวเทียนอุ้มเอ้ าเฉินส่งให้ อวินชิงแล้ วมองดูลกู

สาวทีอยูต่ รงหน้ า วันนีดูทา่ ทีนางอ่อนลง ความสงบเย็น
และงามสง่าแผ่ซา่ นแฝงด้ วยความหลักแหลม ราวกับ

22
เหมยยืนต้ นท้ าลมหนาว “ชิงเอ๋อร์ ต่อไปลูกคิดจะทํา
อะไรหรื อ ? ...เรื องของลูกกับเฮ่าหวังน่ะ”

พอได้ ยิน นางก็ไม่รอให้ เขาพูดจบก็ตดั บท “ท่านพ่อไม่

ต้ องกังวลนะเจ้ าคะ ชิงเอ๋อร์ กบั เฮ่าหวังเหมือนสายนําที
ไม่ไหลกลับ ว่ากันว่าฝื นใจรักมักไม่ยงยื
ั น ยิงแทบไม่ต้อง
พูดในราชวงศ์เลยว่าตังแต่โบราณมาจะมีความรักใคร่
ผูกพันกันในครอบครัวกันสักเท่าไหร่ ?” พอหันไปมอง
เอ้ าเฉิน ก็เผยรอยยิมอันอบอุน่ “อีกอย่างชิงเอ๋อร์ ไม่
อยากให้ เอ้ าเฉินโตมาในสภาพแวดล้ อมเช่นนันเจ้ าค่ะ”

แววตาของมูห่ รงเสียวเทียนดูสบั สน ชิงเอ๋อร์ ฉลาดหลัก

แหลม แม้ ในใจจะเห็นด้ วย ทว่า “อย่างไรเสียเฮ่าหวังก็
เป็ นพ่อของเอ้ าเฉิน”
23
อวินชิงเหลือบมองแล้ วพูดอย่างดูแคลน “คนทีรักเมีย
น้ อยรังแกเมียหลวง เย็นชาไร้ นําใจอย่างนัน ไม่คคู่ วรเป็ น
พ่อของเอ้ าเฉินหรอกเจ้ าค่ะ !”

ราวกับรู้วา่ ทังสองมีเรื องต้ องคุยกัน เด็กน้ อยทีเมือครู่ยงั

หัวเราะเอิกอ้ ากในอ้ อมอกของอวินชิงก็เงียบสงบลง จ้ อง
มองคนทังสองด้ วยดวงตาดําขลับ ไม่มีใครทันได้ เห็น
ประกายทีวาบขึนแล้ วเลือนหายในแววตาคูน่ นั

“มีใครมาข่มขู่ทา่ นพ่อหรื อเจ้ าคะ ?” แววตาอวินชิงแปร

เปลียนเป็ นเยือกเย็น

24
“ชิงเอ๋อร์ เจ้ าคิดมากไปแล้ ว ก็แค่มะรื นนีจะมีทตู ต่าง
แคว้ นจะมาเยือน และยังเป็ นวันครบเดือนของเอ้ าเฉิน
ด้ วย” อวินชิงยังไม่เข้ าใจ เรื องทีจะมีทตู มาเยือนนาง
ทราบแล้ ว แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเฮ่าหวังกับนางไป
เกียวอะไรด้ วย ?

“ไทเฮาจะจัดงานเลียงครบเดือนพระราชทานแก่เอ้ าเฉิน
ในวังน่ะสิ”

25
ตอนที 36 ทะลุทะลวง

อวินชิงหรี ตาลงด้ วยความสงสัย ท่านพ่อก็ร้ ูวา่ นางคิด

กับเฮ่าหวังอย่างไร เหตุใดวันนีจึงยังมาถามคําถามเช่นนี
อีก ? เมือนึกถึงเรื องทีได้ ยินมาวันนีทีร้ านเหล้ า อย่าบอก
นะว่า...“มีใครมาข่มขู่ทา่ นพ่อหรื อเจ้ าคะ ?”

“ชิงเอ๋อร์ เจ้ าคิดมากไปแล้ ว ก็แค่มะรื นนีจะมีทตู ต่าง

แคว้ นมาเยือน และยังเป็ นวันครบเดือนของเอ้ าเฉินด้ วย”
ท่านพ่อพูดด้ วยนําเสียงทุ้มลึก มองอวินชิงด้ วยดวงตา
แจ่มจ้ าทีราวกับล่วงรู้ทกุ สิง

1
อวินชิงเลิกคิว การทีทูตมาเยือนนันเกียวอะไรกับวันเกิด
ของเอ้ าเฉินล่ะ ?

“วันนันไทเฮาจะจัดงานเลียงครบเดือนพระราชทานแก่
เอ้ าเฉินในวังน่ะสิ”

อวินชิงนึกแปลกใจ ไม่เคยได้ ยินเรื องแบบนีมาก่อนเลย

ไทเฮาทําแบบนีหมายความว่าอย่างไร แต่พอเมือคิด
ทบทวนดู เพียงไม่นานอวินชิงก็เข้ าใจความคิดของพระ
นาง พระนางช่างเฉลียวฉลาด เจ้ าความคิดยิงนัก การ
จัดงานเลียงครบเดือนให้ ในวังต่อหน้ าคณะทูตสาม

2
แคว้ น ถือเป็ นการให้ เกียรตินางมาก และในเวลาเดียว
กันก็เป็ นการยืนยันสถานะชายาเฮ่าหวังด้ วย แผนการ
ของไทเฮานับว่าไม่เลวเลย ดวงตาของอวินชิงฉายแวว
เย็นชา คิดว่านางจะตกหลุมพรางง่าย ๆ อย่างนันเชียว
หรื อ ?

“ชิงเอ๋อร์ ถ้ าเจ้ าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป ให้ พอ่ เป็ นคน

จัดการทุกอย่างเอง” มูห่ รงเสียวเทียนย่อมเข้ าใจความ
คิดของไทเฮา แม้ พระราชเสาวนีย์ยากจะฝ่ าฝื น แต่เขาก็
ไม่อยากให้ ชิงเอ๋อร์ ต้องลําบากใจ

“ท่านพ่อไม่ต้องกังวลไปเจ้ าค่ะ ในเมือเป็ นพระกรุณา

ของไทเฮา เราไปเสียหน่อยก็คงไม่เป็ นไร” การทีท่านพ่อ
3
พยายามจะปกป้องนาง ทําให้ อวินชิงอบอุน่ ในหัวใจ คน
ทีมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ดอย่างนาง ย่อมไม่ได้ มีใจ
สวามิภกั ดิต่อพระราชอํานาจอย่างมืดบอดเหมือนอย่าง
คนสมัยก่อน ทว่าบิดาในชาตินีซึงเป็ นขุนนางทีรักชาติ
และภักดีตอ่ ราชันย์มาชัวทังชีวิต กระทังเรี ยกได้ วา่ ความ
ภักดีนนล้
ั วนฝั งลึกเข้ าไปถึงกระดูกแล้ ว กลับยอมทรยศ
ศรัทธาของตัวเองเพือนางถึงเพียงนี อย่างนีจะไม่ให้ นาง
ซาบซึงใจได้ หรื อ ?

“แต่วา่ ถ้ าทําเช่นนีแล้ ว พ่อก็เกรงว่าทีเจ้ าอยากตัดขาด

จากราชตระกูลคงจะไม่ง่ายเสียแล้ ว” แววตาของมูห่ รง
เสียวเทียนอดทีจะสะท้ อนความกังวลออกมาไม่ได้

อวินชิงครุ่นคิด เกรงว่าเรื องนีฮ่องเต้ เองก็ทรงทราบ แต่ก็

4
ไม่ได้ ทรงคัดค้ านอะไร เป็ นไปไม่ได้ ทีฮ่องเต้ จะไม่ทราบ
ถึงความคิดของไทเฮา ส่วนความมุง่ หมายของนาง
พระองค์ก็น่าจะทรงทราบอย่างชัดแจ้ งแล้ ว ทีแท้ ฮ่องเต้
ทรงคิดอะไรอยูก่ นั แน่ ? “ท่านพ่อพอจะรู้ไหมเจ้ าคะว่า
ตําหนักชิงเยวียมีความเป็ นมาอย่างไร ?”

มูห่ รงเสียวเทียนตกตะลึงทีอยู่ ๆ อวินชิงก็ถามเรื อง

ตําหนักชิงเยวียขึนมา “ชิงเอ๋อร์ ทําไมเจ้ าจึงถามเรื องนีขึน
มาได้ เล่า ?” คิดถึงคราวก่อนทีลือกันว่าฮ่องเต้ ทรงให้ ชิง
เอ๋อร์ ไปพักทีตําหนักชิงเยวีย เขาก็อดนิวหน้ าไม่ได้
“ตําหนักชิงเยวียเดิมเป็ นตําหนักของพระชายาชิงเย
วียหวงเฟย ตามทีมีบนั ทึกไว้ ชิงเยวียหวงเฟยนันกริ ยา
สุภาพเรี ยบร้ อยงามสง่า เฉลียวฉลาด เชียวชาญทังบุน๋
และบู๊ เก่งกาจไม่แพ้ บรุ ุษ เคยร่วมกับอดีตฮ่องเต้ เสนอ

5
นโยบายปกครองทียอดเยียมไว้ ไม่น้อย จึงได้ รับความ
โปรดปรานอย่างมากจากอดีตฮ่องเต้ จนอดีตฮ่องเต้ ถงึ
กับจะทําการชําระฝ่ ายใน ด้ วยการจะให้ ปลดพระมเหสี
หมินเต๋อฮองเฮาออก แล้ วตังชิงเยวียหวงเฟยขึนเป็ น
ฮองเฮาแทน แต่ต้องเผชิญกับการต่อต้ านจากเหล่าขุน
นางทังบุน๋ และบู๊ เมือเห็นดังนัน ชิงเยวียหวงเฟยไม่ต้อง
การให้ อดีตฮ่องเต้ ต้องทรงลําบากพระทัย และทนไม่ได้ ที
พระองค์จะต้ องเผชิญเรื องยุง่ ยากโดยทีไม่จําเป็ น นางจึง
ยอมดํารงตําแหน่งเฟยไปชัวชีวิต ตังแต่นนมา
ั ฮ่องเต้ ใน
รัชกาลต่อ ๆ มาจึงล้ วนให้ หญิงทีพระองค์ทรงเห็นว่า
เพียบพร้ อมด้ วยคุณธรรมและความสามารถเข้ าไปอยูใ่ น
ตําหนักชิงเยวีย และเมือได้ เข้ าไปอยูใ่ นตําหนักชิงเยวีย
แล้ ว ก็จะมีอํานาจเทียบเท่ากับฮองเฮา” ความกังวลยิง
ฉายชัดในดวงตาของมูห่ รงเสียวเทียน หากฮ่องเต้ ทรงมี
ความคิดเช่นนีจริ ง เช่นนันสถานการณ์ยามนีของชิงเอ๋อร์
6
ก็คง......

ทีแท้ ก็เป็ นอย่างนีเอง มิน่าเล่าพอได้ ยินว่านางจะไปอยูท่ ี

ตําหนักชิงเยวีย เสินกุ้ยเฟยจึงได้ มีสีหน้ าเช่นนัน เจตนาที
จวินเยวียหานทรงให้ นางไปพักทีตําหนักชิงเยวียนันเป็ น
อย่างไร นางเองก็ยงั ไม่ทนั ได้ ขบคิดให้ ลกึ ซึง แต่การกระ
ทําของจวินเยวียหานก็มีความหมายมาก พอคาดเดาไป
ถึงความคิดของทังจวินเยวียหานและไทเฮา แววตาเจ้ า
เล่ห์ก็ฉายวาบขึน นางหัวเราะร่า สบสายตาทีดูกงั วลของ
มูห่ รงเสียวเทียน “ฮ่า ๆ ท่านพ่อวางใจเถอะเจ้ าค่ะ ชิง
เอ๋อร์ มีจดุ ยืนของตัวเอง ในเมือครังนีมีงานเลียงให้ ไปกิน
กันเปล่า ๆ เช่นนันเราก็ไปกันเถอะเจ้ าค่ะ”

7
เห็นท่าทางอวินชิงราวกับมีแผนในใจไว้ แล้ ว ทังสีหน้ าท่า
ทางร่าเริ ง และความมันใจทีเต็มเปี ยม ก็ร้ ูวา่ ชิงเอ๋อร์ คงมี
แผนรับมือไว้ แล้ ว เขาจึงค่อยคลายความกังวลลง “ชิง
เอ๋อร์ ไทเฮาทรงจัดเลียงพระราชทาน แม่รองของเจ้ า...”

เมือเห็นมูห่ รงเสียวเทียนทําท่าอยากจะพูดอะไรขึนมา
แต่ก็กลับหยุดชะงักลง อวินชิงก็เข้ าใจถึงความกังวล
ของเขาอย่างทันที ถึงแม้ วา่ แม่รองจะมีความผิด แต่
สําหรับคนภายนอกแล้ ว แม่รองก็เป็ นใหญ่ในการจัดการ
เรื องในบ้ านของจวนแม่ทพั งานเลียงครบเดือนของเอ้ า
เฉินนางย่อมต้ องไปปรากฏตัว ยิงไปกว่านัน นีเป็ นงาน
เลียงของไทเฮา หากไม่ไป จะเป็ นการแสดงความไม่
เคารพ ถือเป็ นการดูหมินพระราชอํานาจ จึงแย้ มยิมแล้ ว

8
บอกว่า “ท่านพ่อไม่ต้องกังวลเรื องแม่รองหรอกเจ้ าค่ะ
เมือคิดดูแล้ วแม่รองก็คงได้ รับบทเรี ยนแล้ ว ชิงเอ๋อร์ จะไป
หาและแจ้ งข่าวนีให้ แม่รองทราบด้ วยตัวเอง”

ส่งมูห่ รงเสียวเทียนกลับไปแล้ ว อวินชิงก็ขบคิด คนทีลง

มือกับนางหน้ าร้ านเหล้ าวันนี เห็นได้ ชดั ว่าต้ องการ
ประสงค์ร้ายถึงชีวิต แต่การออกจากบ้ านวันนีเป็ นเรื องที
กะทันหัน จากจุดนีแสดงให้ เห็นว่า อีกฝ่ ายรู้เห็นการ
เคลือนไหวของนางทุกอย่าง ดูแล้ วในจวนแม่ทพั นีคงมี
หนอนบ่อนไส้ เป็ นแน่ เพียงแต่ไม่ร้ ูวา่ คนผู้นีเป็ นใคร

9
มีเสียง “ฟ้าว” ดังขึน บานหน้ าต่างขยับเพียงเล็กน้ อย มี
ความเคลือนไหวบางเบาในอากาศ อวินชิงลืมตาขึน
ทันที ดวงตาทีเยือกเย็นมองปราดเดียวก็เห็นชายชุดดํา
หน้ าตาหล่อเหลาคนหนึงมายืนอยูก่ ลางห้ อง รูปร่างสูง
อันสมส่วนดูราวกับฝึ กยุทธ์มานานปี เขาค้ อมศีรษะลง
แสดงความเคารพ หากคนทีมาไม่ใช่เสวียนเฟิ งแล้ วจะ
เป็ นใครไปได้

ครู่หนึง ขนตายาวก็หลุบลง เมือลืมตาขึนในนันมีเพียง

แววเจิดจ้ า นางเอนตัวพิงตังด้ วยท่าทางสบาย ๆ “พบ
เงือนงําอะไรไหม ?”

“ข้ าตามไปถึงนอกเมือง ตอนทีประมือกัน คนผู้นนทํ

ั า
10
ของสิงนีตกไว้ ” เสวียนเฟิ งรายงานแล้ วยืนป้ายแผ่นหนึง
ส่งให้ อวินชิงดู

อวินชิงรับป้ายแผ่นนันมาพิจารณา ลักษณะธรรมดา บน
แผ่นป้ายทรงรี นนมี
ั เพียงภาพอาทิตย์อทุ ยั ไม่มีอะไร
พิเศษ จึงสอบถามอย่างสงสัย “ป้ายนีมีไว้ เพืออะไร ?”

“เรี ยนคุณหนู เสวียนเฟิ งเองก็ไม่ทราบ เพียงแต่ดแู ล้ ว

ฝี มือคนผู้นีไม่ใช่นกั ฆ่าธรรมดาแน่ แต่น่าจะเป็ นทหารที
ได้ รับการฝึ กมาอย่างดีขอรับ” คิวของเสวียนเฟิ งขมวด
มุน่ ในสีแคว้ นนี ไม่มีทหารหน่วยใดทีใช้ สญ
ั ลักษณ์ดงั
กล่าว หรื อจะเป็ นกองกําลังทีเพิงตังขึนมา ? หรื ออาจ
เป็ นแค่แผ่นป้ายธรรมดา ?

11
ทหารงันหรื อ ? พอได้ ยินดังนันอวินชิงก็เลิกคิวขึน แล้ ว
มองป้ายนันอีกครังอย่างพินิจพิเคราะห์ “รู้หรื อไม่วา่ เป็ น
ทหารหน่วยใด ?”

“นีเป็ นส่วนทีเสวียนเฟิ งก็ยงั ไม่เข้ าใจนัก เท่าทีข้ ารู้ ในสี

แคว้ นไม่มีหน่วยใดทีใช้ สญ
ั ลักษณ์นี ข้ าไม่เคยเห็นป้าย
แบบนีมาก่อนเลยด้ วยซํา” พอเห็นอวินชิงจ้ องมองแผ่น
ป้ายด้ วยสีหน้ าหมกมุน่ ครุ่นคิด ก็อดทีจะพูดออกมาไม่
ได้ “บางทีนีอาจเป็ นเพียงแผ่นป้ายธรรมดาก็ได้ ”

อวินชิงไม่ตอบคํา มีเพียงคิวทีขมวดมุน่ ยิงกว่าเก่า แผ่น

ป้ายนีก็ดธู รรมดาจริ ง ๆ แล้ วจ้ องมองสัญลักษณ์ดวง
อาทิตย์บนนันอย่างครุ่นคิด ราวกับในหัวมีแสงสว่างวาบ
12
ขึนแล้ วจางหายไปอย่างรวดเร็วจนจับไม่ทนั

“นายท่านให้ ข้ามาบอกแม่นางมูห่ รงว่าโปรดวางใจ ท่าน

จะกลับมาให้ ทนั วันฉลองครบเดือนของนายน้ อย”

อวินชิงเลิกคิว อวินเชียนเช่อน่ะหรื อ ?พียงน่ถ้าทําเช่นงง

ไม่เป็ นไรหรอกเจ้ าค่ะ ไม่ได้ พบกันนานแล้ ว ตังแต่
มอบกล่องหยกให้ นางไว้ เขาก็หายหน้ าไป แล้ ววันครบ
เดือนของเอ้ าเฉินเกียวอะไรกับเขาด้ วยล่ะ ?

......

13
ณ เรื อนชุ่ยอวี อวินชิงพาเหลียนเอ๋อร์ และชิงหลวนเดิน
เข้ ามายังลานทีพักของฮูหยินรอง พวกบ่าวทีได้ พบต่าง
พากันแสดงความเคารพ

“หลายวันมานี แม่รองร่างกายไม่คอ่ ยแข็งแรงนัก”

ฮูหยินรองกําลังนอนอยูบ่ นตัง พอเห็นอวินชิง ความ

เกลียดชังก็ฉายชัดออกมาทางสายตาอย่างปิ ดไม่มิด
นางแค่นเสียงลอดไรฟั น “มาเยาะเย้ ยข้ ารึ ? นายท่านไม่
อยูท่ ีนี เจ้ าไม่ต้องทําทีเสแสร้ งหรอก”

“ฮ่า ๆ” อวินชิงหัวเราะร่า นางย่อมเข้ าใจดีถงึ ความ

14
เกลียดชังนี แล้ วเดินเข้ าไปนังหน้ าโต๊ ะอย่างไม่ใส่ใจนัก
ริ นนําให้ ตวั เองแล้ วจิบอย่างมีมาด “ดูแล้ วแม่รองคงใกล้
จะหายดี อย่างนีอวินชิงก็วางใจ วันนีทีมาก็เพือจะ
มาบอกแม่รองว่าเรื องต่าง ๆ ควรยุติได้ แล้ ว อย่าได้ ทํา
อะไรเกินเลยไปมากกว่านีอีก แม่รองเคยทําอะไรไว้ ตัว
เองคงรู้อยูแ่ ก่ใจ แม่รองเป็ นคนฉลาด ย่อมรู้วา่ อะไรควร
อะไรไม่ควร”

“มูห่ รงอวินชิง เจ้ าพูดกับผู้หลักผู้ใหญ่ด้วยท่าทีเยียงนีได้

หรื อ !” เห็นอวินชิงพูดเรื องทีผ่านไปแล้ ว ฮูหยินรองก็แหว
ขึนราวกับแมวโดนเหยียบหาง หากนายท่านรู้เรื องนัน
เข้ า เกรงว่าคงไม่เพียงแค่ลงโทษตามกฏบ้ านแน่

“สิงทีแม่รองเคยทํากับอวินชิง อวินชิงทําเป็ นไม่ใส่ใจได้

15
แต่ตอ่ ไปหากยังมีใครคิดจะเล่นงานอะไรจวนมูห่ รงอีกล่ะ
ก็ อวินชิงจะไม่ปรานีออมมือให้ อย่างเด็ดขาด” แม้ พดู
ด้ วยนําเสียงราบเรี ยบ ทว่าแฝงด้ วยความกดดันจนไม่
กล้ าตังคําถาม “แม่รองไม่ร้ ูสกึ หรื อว่าเรื องคราวนีออกจะ
บังเอิญไปเสียหน่อย หากไม่มีอวินชิงอยูแ่ ล้ ว แม่รองเคย
คิดถึงผลทีจะตามมาหรื อไม่ ?”

ดวงตาของฮูหยินรองฉายแววสับสน สายตาอันเยือกเย็น
ของอวินชิงราวกับสามารถมองทะลุทะลวงเข้ าไปในจิต
ใจจนล่วงรู้ความคิดทังหมดของนางแล้ ว ในใจจึงสัน
สะท้ าน ไม่กล้ าสู้สายตาอวินชิงอีก “ข้ าไม่เข้ าใจว่าเจ้ า
กําลังพูดอะไร ?”

มุมปากอวินชิงหยักขึน “แม่รองไม่เข้ าใจก็ไม่สําคัญ

16
หรอก ขอแค่จดจําคําอวินชิงไว้ ก็พอ วันมะรื น ไทเฮาจะ
จัดงานเลียงครบเดือนพระราชทานแก่เอ้ าเฉิน หากแม่
รองไม่เป็ นอะไรแล้ ว ก็ไปด้ วยกันเถอะ”

จนกระทังอวินชิงจากไปแล้ ว ฮูหยินรองก็ยงั ตระหนก

ตกใจไม่หาย คิดถึงสิงทีอวินชิงพูด เรื องคราวนีเป็ นแค่
ความบังเอิญจริ งหรื อ...

17
ตอนที 37 จุดประสงค์ ของมู่หรงอวินสุ่ย

ม่านราตรี ราวกับผืนนําทีมีแสงจันทร์ สาดส่อง

เงาร่างสีดําทะยานขึนราวกับเหยียวราตรี ฉับพลันก็หาย
ไปในความมืด

“มาพบข้ าเร่งด่วนเช่นนี มีเรื องอะไรหรื อ ?”

“บ่าวสมควรตาย บ่าวทํางานล้ มเหลว บ่าวมาขอรับโทษ

จากคุณหนูขอรับ” เงาร่างสีดําประสานมือคุกเข่าข้ าง
1
หนึงจดพืน “มูห่ รงอวินชิงมียอดฝี มือคอยคุ้มครองอยูข่ ้ าง
กาย ตอนทีบ่าวกับเขาประมือกัน บ่าวเผลอทําป้ายคําสัง
ชือเหยียนหายไป ขอให้ คณ
ุ หนูลงโทษด้ วยขอรับ” ฝี มือ
ต่อสู้ของชายคนนันกับเขาสูสีกนั ตอนนันเขารี บร้ อนจะ
หนี พอกลับไปค้ นหา ป้ายไม้ แผ่นนันก็หายไปเสียแล้ ว

“อะไรนะ ? รู้หรื อไม่วา่ ป้ายคําสังนันสําคัญแค่ไหน ?”

เมือได้ ยินดังนันหญิงสาวก็ตวาดใส่ ชัวขณะนันเองร่าง
แบบบางราวกับมีไออํามหิตซ่านออกมา

“บ่าวผิดไปแล้ วขอรับ บ่าวขอยอมรับโทษ”

หญิงสาวก้ มหน้ าครุ่นคิด ความลับของป้ายคําสังชือเหยี

2
ยนมีเพียงไม่กีคนทีรู้ เรื องเฉพาะหน้ านีต้ องหาป้ายให้
เจอก่อน ไม่ร้ ูวา่ ตกไปถึงมือมูห่ รงอวินชิงแล้ วหรื อยัง
“เรื องนีเดียวข้ าค่อยจัดการ สํานึกผิดด้ วยตัวเองก็แล้ ว
กัน”

“ขอรับ !”

ณ เรื อนอวินเยียน

อวินชิงอุ้มเอ้ าเฉินคอยกล่อมให้ นอน ร่างหนึงเล็ก ร่าง

3
หนึงใหญ่ ราวกับรัศมีแห่งความอ่อนโยนเปล่งออกมา
ภาพทีชวนให้ อบอุน่ ใจเช่นนี ต่อให้ ใจแข็งราวเหล็กกล้ าก็
ยังหลอมละลายได้

หากมีใครอยูต่ รงนันคงต้ องประหลาดใจแน่ กําไล

โบราณทีอวินชิงสวมติดข้ อมืออยูต่ ลอดกําลังเปล่งแสง
อันอ่อนโยนออกมา แสงนันห่อหุ้มตัวของสองแม่ลกู ไว้
อวินชิงทีกําลังหลับรู้สกึ ว่าร่างกายผ่อนคลาย ราวกับมี
มือทีอ่อนโยนกําลังคอยลูบปลอบ ความเหน็ดเหนือยทัง
ปวงล้ วนปลาสนาการไปหมดสิน มุมปากหยักขึน นาง
โอบเอ้ าเฉินไว้ ในอ้ อมอก เวลานันเองใบหน้ าเล็ก ๆ นุ่ม
นิมของเอ้ าเฉินตัวน้ อยก็เหมือนจะค่อย ๆ เปลียนไปภาย
ใต้ แสงอันอ่อนโยนนัน ราวกับว่าเขากําลังเติบโตขึนทีละ
นิด ๆ......

4
......

“คุณหนู คุณหนูสามมาขอเข้ าพบเจ้ าค่ะ” เหลียนเอ๋อร์ เบ้

ปากด้ วยท่าทางไม่คอ่ ยเต็มใจนัก คราวทีแล้ วคุณหนู
สามก็ร่วมมือกับคุณหนูใหญ่มากลันแกล้ งคุณหนูของ
นาง ถึงแม้ จะไม่สําเร็จก็ตาม

มูห่ รงอวินสุย่ งันหรื อ ? อวินชิงทีได้ นอนเต็มอิมก็ร้ ูสกึ

กระปรี กระเปร่า เลิกคิวขึนน้ อย ๆ นีเป็ นครังแรกทีมูห่ รง
5
อวินสุย่ มาเยือนถึงเรื อนหลังจากเกิดเรื องคราวทีแล้ ว แต่
อย่างไรก็นบั ว่านางยังมีมารยาทดี

“ให้ นางเข้ ามา” อวินชิงยกถ้ วยชาตรงหน้ าขึนมา มือข้ าง

หนึงประคองก้ นถ้ วย มืออีกข้ างถือฝาถ้ วยไว้ ใช้ ฝาค่อย
ๆ เขียเศษชาบนผิวนํา นังอย่างงามสง่าอยูท่ ีโต๊ ะ รอ
มูห่ รงอวินสุย่ เดินเข้ ามา

เมือมูห่ รงอวินสุย่ เข้ ามาถึงก็เห็นภาพนี แววตาของนาง

หม่นลง แล้ วเดินเข้ าไปคํานับ “น้ องสามคารวะพีรอง”

6
อวินชิงไม่ได้ ห้ามการคารวะของมูห่ รงอวินสุย่ เทียบกับ
ฮูหยินรองและมูห่ รงอวินเหยาแล้ ว มูห่ รงอวินสุย่ แม้ อายุ
ยังน้ อย แต่ก็มีความคิดความอ่านละเอียดลออ รับมือ
อย่างมีสติไม่หวันไหว ในดวงตาวาววามปนเศร้ ามักนิง
สงบ เกรงว่านางคงมิได้ ดงู ่ายอย่างทีเห็นภายนอกแน่
อวินชิงกะพริ บตา มุมปากหยักยิมขึน “น้ องสามมาก็ดี
แล้ ว พีรองเพิงได้ ชาดีมา น้ องสามมาช่วยกันชิมหน่อย
เถอะ” แล้ วโบกมือสังให้ เหลียนเอ๋อร์ ยกชามา

“ขอบคุณความกรุณาของพีรอง น้ องสามคงไม่ปฏิเสธให้
เสียนําใจ” มูห่ รงอวินสุย่ อมยิม ยกชาขึนจิบ “กลิน
หอมอบอวล ดืมแล้ วชืนใจ เป็ นชาดีจริ ง ๆ เจ้ าค่ะ”

“ถ้ าน้ องสามชอบก็ดืมเสียมากหน่อยเถอะ” อวินชิงยิมให้

7
อย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณพีรองเจ้ าค่ะ”

ทังสองไม่พดู คุยอะไรกันอยูค่ รู่หนึง ท่าทีของอวินชิงนันดู

เหมือนราวกับตังอกตังใจดืมชาอยู่ แต่ทีจริ งแล้ วนางเฝ้า
สังเกตสังกาทุกอย่าง

ผ่านไปครู่หนึง มูห่ รงอวินสุย่ เงยหน้ าขึนมองอวินชิงที

ตังใจดืมชา ท่าทางราวกับกําลังดืมดําในกลินหอมนัน
แววตาก็วาบขึน ตอนนีนางดูมหู่ รงอวินชิงไม่ออก ดู
เหมือนนางจะไร้ พิษสง แต่ความจริ งแล้ วแสนอันตราย

8
“น้ องสามทราบเรื องของท่านแม่แล้ ว ทีมาวันนีก็เพือฝาก
คําขอบคุณของท่านแม่มาให้ แต่น้องมีอะไรจะขอร้ อง...”
มูห่ รงอวินสุย่ ทําท่าเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็เงียบไป

“หืม ?” ในทีสุดก็เข้ าเรื องเสียที อวินชิงเลิกคิวเป็ นเชิงให้

มูห่ รงอวินสุย่ พูดต่อ

“แม้ พีใหญ่จะมีความผิดทีล่วงเกินพีรอง แต่ก็รับโทษมา

พอสมควรแล้ ว ครังนีไทเฮาพระราชทานเลียง น้ องสาม
ขอร้ องพีรอง โปรดให้ อภัยพีใหญ่ ขอให้ พีใหญ่ได้ ไปร่วม
งานครังนีด้ วยเจ้ าค่ะ” มูห่ รงอวินสุย่ มองอวินชิงด้ วยสาย
ตาคาดหวัง

9
อวินชิงมองตามูห่ รงอวินสุย่ ดูมีแววจริ งใจ แต่ในเบืองลึก
จะซ่อนเร้ นอะไรไว้ ก็ไม่อาจจะรู้ได้ อวินชิงยิมแล้ วว่า
“น้ องสามอุตส่าห์มาขอร้ อง แต่เรื องนีน้ องสามควรจะไป
หาท่านพ่อหรื อท่านแม่จะดีเสียกว่า เนืองจากว่าพีใหญ่
ทําผิดกฎบ้ าน” ความหมายของนางก็คือนางเองก็ไม่ได้
อยากจะลงโทษมูห่ รงอวินเหยาตังแต่แรก แต่เป็ นเพราะ
ว่ามูห่ รงอวินเหยาหาเรื องใส่ตวั เสียเอง ตอนนีขอแค่มหู่
รงเสียวเทียนหรื อฮูหยินรองให้ อภัยก็เพียงพอแล้ ว ซึง
ตอนนีทังสองคนก็คงไม่เอาเรื องเอาราวอะไร คงจะ
ยินยอมอย่างแน่นอน

มูห่ รงอวินสุย่ ทีพอจะเข้ าใจความหมายในคําพูดนัน จึง

ค้ อมกายคํานับ “ขอบคุณพีรองเจ้ าค่ะ”

10
เมือเห็นเรื องคลีคลายได้ แล้ ว มูห่ รงอวินสุย่ ก็ดจู ะโล่งอก
โล่งใจ นางหันไปสํารวจรอบด้ าน “เรื อนอวินเยียนของพี
รองตกแต่งได้ อย่างงดงามนัก ดูสง่างามและก็น่าอยู่ ใคร
เห็นก็คงชืนชอบ น้ องขอเดินชมได้ หรื อไม่เจ้ าคะ ?”

อวินชิงนึกยิมเยาะในใจ นีต่างหากเล่า จุดมุง่ หมายที

นางมาเยือนในวันนี ! มูห่ รงอวินสุย่ ย่อมรู้วา่ งานเลียง
พระราชทานของไทเฮา ไม่วา่ อย่างไรก็จะคงต้ องไปร่วม
งานกันทังบ้ านแน่ แต่กลับทําเป็ นอ้ อมค้ อมมาขอ
อนุญาตแทนมูห่ รงอวินเหยา ไม่ร้ ูวา่ จุดประสงค์แท้ จริ ง
ของนางคืออะไรแน่ ? นางจึงเงยหน้ าขึน งําประกาย
เยือกเย็นในแววตา แล้ วส่งยิมให้ อย่างอ่อนโยน “น้ อง
สามพูดจาน่าขันนัก เราพีน้ องกัน ไยต้ องมาเกรงอกเกรง

11
ใจ ในเมือน้ องสามชอบใจ พีจะให้ เหลียนเอ๋อร์ พาเดินชม
ให้ ทว”
ั

“ขอบคุณเจ้ าค่ะพีรอง” ได้ ยินดังนันมูห่ รงอวินสุย่ ก็ยก

ยิมยินดี แล้ วเดินชมเรื อนหลังนีจนทัวพร้ อมกับเหลี
ยนเอ๋อร์

แม้ เหลียนเอ๋อร์ จะไม่ทราบจุดประสงค์ของมูห่ รงอวินสุย่

แต่นางก็ร้ ูสกึ ไม่ถกู ชะตากับมูห่ รงอวินสุย่ เอาเสียเลย
ยามนีเมือได้ ยินคําสังของคุณหนู รู้ดีวา่ คุณหนูทําอะไร
ย่อมมีจดุ มุง่ หมาย จึงได้ แต่รับคําแล้ วว่า “เจ้ าค่ะ คุณหนู
คุณหนูสามเชิญทางนีเจ้ าค่ะ”

12
ชิงหลวนทีเพิงเดินเข้ ามา มองตามมูห่ รงอวินสุย่ ทีเดินลับ
ตาไป คิวขมวดมุน่ “คุณหนูอาจจะไม่กงั วล แต่ข้าเกรงว่า
นางจะมีเจตนาไม่บริ สทุ ธิเจ้ าค่ะ”

อวินชิงยิมให้ อย่างไม่ใส่ใจแล้ วก้ มหน้ าลง แววตาแฝง

ด้ วยความเย็นชา ไม่ช้าก็เร็วคงได้ ร้ ูเจตนาของนางแน่

ชัวพริ บตาเวลาก็ผา่ นไปสามวันแล้ ว วันนีเป็ นวันทีคณะ

ทูตทังสามแคว้ นมาเยือน และเป็ นวันครบเดือนของเอ้ า
เฉิน

ในจวนแม่ทพั เต็มไปด้ วยบรรยากาศของความชืนชม

ยินดี ต่างตระเตรี ยมกันวุน่ วายตังแต่เช้ าตรู่ บรรดาสาว

13
ใช้ เดินกันขวักไขว่ สีหน้ ายิมแย้ มแจ่มใส ต้ องถามด้ วย
หรื อว่าเพราะเหตุใด ? ล้ อกันเล่นรึเปล่า ก็วนั นีเป็ นวัน
ครบเดือนของนายน้ อยของพวกเขา ทีสําคัญยิงกว่าก็คือ
ไทเฮาถึงกับทรงจัดเลียงพระราชทานให้ ถงึ ในวัง นีนับ
เป็ นเกียรติอย่างใหญ่หลวง ทัวทังแคว้ นจวินกัวนีคงมี
เพียงแต่คณ
ุ หนูของพวกเขาทีได้ รับเกียรติเช่นนี

เมือเจ้ านายรุ่งเรื อง คนเป็ นบ่าวย่อมได้ หน้ าไปด้ วย จึง

พากันทุม่ เทแรงกายแรงใจเป็ นพิเศษ

เมือเทียบกับความกระตือรื อร้ นของบ่าวไพร่ในจวนแล้ ว

14
พวกเจ้ านายกลับดูนิงสงบกว่ามากนัก

ณ เรื อนอวินเยียน

ไทเฮาทรงให้ ขนั ทีและนางกํานัลส่งข้ าวของมาถึงตังแต่

เช้ าแล้ ว เวลานีทังนางกํานัลและขันทีตา่ งยืนอยูน่ อก
ประตู แต่กลับไม่สง่ เสียงใด ๆ

ในเรื อน เหลียนเอ๋อร์ มองดูหงซิวทีเดินกลับไปกลับมา

แล้ วพูดขึนอย่างเหลืออด “หงซิวหยุดเดินได้ แล้ ว ข้ าหัว
หมุนไปหมดแล้ ว”
15
“เหลียนเอ๋อร์ เจ้ าว่าทําไมปานนีคุณหนูยงั ไม่ตืนอีก ?
วันนีเป็ นสําคัญนะ ทําไมคุณหนูดไู ม่ร้อนใจเอาเสียเลย
วันอืนก็ไม่เห็นจะตืนสายอย่างนีนี”

เหลียนเอ๋อร์ กลอกตาใส่ นางจะไปรู้ได้ อย่างไร ? คุณหนู

สังไว้ เป็ นพิเศษตังแต่เมือคืนว่าเช้ านีไม่ต้องรบกวน “คุณ
หนูให้ รอ พวกเจ้ าก็รอเถอะน่า”

โธ่ ! หงซิวถึงกับถอนหายใจแรง นางรู้ดีวา่ คุณหนูตดั สิน

ใจอะไรแล้ วยากทีจะเปลียนแปลง จึงได้ แต่สง่ สายตา
เห็นใจให้ นางกํานัลและขันทีทียืนอยูข่ ้ างนอก ท่านแม่
ทัพไปเข้ าเฝ้าแต่เช้ า งานเลียงในวังกว่าจะเริ มก็เย็นยํา นี

16
ยังเช้ าอยู่ คงได้ แต่รอไปก่อน

ในสามคนนี ชิงหลวนดูสงบเงียบทีสุด นางหันไปมอง

ประตูห้องทีปิ ดสนิท คุณหนูดไู ม่คอ่ ยใส่ใจกับงานเลียง
พระราชทานครังนี จนอาจพูดได้ วา่ ไม่สนใจเอาเสียเลย
นางพอจะเดาได้ วา่ คุณหนูกําลังคิดอะไรอยู่ ไม่วา่ คุณหนู
จะทําอะไร นางจะคอยสนับสนุนอยูข่ ้ างหลัง ขันทีผ้ รู ับ
ผิดชอบแหงนหน้ ามองฟ้า พลางเช็ดเหงือทีหน้ าผาก
ตะวันสายโด่งแล้ ว ชายาเฮ่าหวังยังไม่ตืน หากล่าช้ าจน
ไทเฮาทรงคาดโทษ เขาคงรับผิดไม่ไหวแน่ “แม่นางทัง
สามพอจะเข้ าไปบอกกล่าวสักหน่อยได้ หรื อไม่ ? หากล่า
ช้ าออกไป เราคงรับผิดไม่ไหว”

“กงกงโปรดให้ อภัยด้ วย เราเองก็ได้ รับคําสังมา บอกว่า

17
วันนีเป็ นวันสําคัญ เกรงว่าหากอารมณ์ไม่ดีจะทําให้ เสีย
เจตนาดีของไทเฮา เพือให้ ทกุ อย่างราบรื น ดังนันจึงสังไว้
ไม่ให้ รบกวนแต่เช้ า นายหญิงต้ องการพักผ่อน”

เมือถูกกงกงเร่งรัด เหลียนเอ๋อร์ ก็ถ่ายทอดคําสังทีอวินชิง

กําชับไว้ ตงแต่
ั แรก อย่างไม่มีตกหล่นสักคํา

ได้ ยินดังนัน คนทีอยูห่ น้ าประตูตา่ งก็นิงอึงกันไปหมด...

ภายในเรื อนอวินเยียน อวินชิงนังกินขนมอยูข่ ้ างโต๊ ะ ได้

ยินดังนันก็หยักยิมขึน นางไม่อยากไปเข้ าวังแต่เช้ าอย่าง
18
นีเพือไปพบผู้คนมากมายทีไม่สําคัญอะไรนัก มีเวลาว่าง
เช่นนีสู้อยูก่ บั ลูกชายดีกว่า

สองสามวันมานี เอ้ าเฉินนอนหลับอยูก่ บั นางตลอด

พอกวาดตามองใบหน้ าเล็ก ๆ ของเขา อวินชิงก็อดชะงัก
ไม่ได้ ทําไมจึงรู้สกึ ว่าเอ้ าเฉินดูเปลียนไป...

19
ตอนที 38 เข้ าวัง

อวินชิงมองสํารวจใบหน้ าเล็ก ๆ นันอย่างพินิจพิเคราะห์

ผิวอ่อนนุ่มดูใสกระจ่างราวกับเนือหยก ดวงตาทังสอง
เปล่งประกายเจิดจ้ าเหมือนดวงดาวประดับม่านราตรี
โดดเด่นสะดุดตา ราวกับมีพลังดึงดูดชวนให้ หลงใหล
เคลิบเคลิมอยูใ่ นนัน เป็ นเสน่ห์ทีรังสรรค์ขนจาก
ึ
ธรรมชาติ ปากน้ อย ๆ เผยยิมทีไม่มีฟัน เป็ นรอยยิมของ
ทารกทีแสนน่ารักน่าชังและใสบริ สทุ ธิ ช่างเป็ นการผสม
ผสานทีลงตัวของความไร้ เดียงสาและเสน่ห์อนั น่าจับตา

1
คุณสมบัติทีหลอมรวมกันเช่นนีเดิมทีก็ไม่ได้ ผิดแปลกแต่
อย่างใด ทว่าเมือเผยออกในร่างของทารกทีอายุเพิงจะ
ครบเดือนเช่นนีก็ชวนให้ ร้ ูสกึ เหลือเชือไปบ้ าง

ในทีสุดอวินชิงก็ยอมรับว่าเอ้ าเฉินดูแตกต่างไม่เหมือน
ใครจริ ง ๆ ตังแต่เกิดมาก็ดเู ฉลียวฉลาด ไม่ร้องไห้ โยเย
แม้ แต่ตอนทีหิวก็ยงั มีวิธีแสดงออกเป็ นของตัวเอง มือ
น้ อย ๆ จะโบกไปมาแล้ วถูไถเข้ ากับหน้ าอกของนาง พอ
ได้ กินจนพอใจแล้ วก็จะทําสีหน้ าพึงพอใจอย่างทีสุด

ไม่เคยมีทา่ ทีหวาดกลัวเหมือนเด็กทัวไปเลยแม้ แต้ น้อย

2
จนบางครังนางยังคิดว่าเขาฟั งพวกนางคุยกันรู้เรื องเสีย
ด้ วยซํา

เมือวานซืน ตอนทีเอ้ าเฉินเล่นกับท่านพ่อ เห็นได้ ชดั ว่า

เอ้ าเฉินฉลาดมาก เด็กทารกทีเพิงครบเดือนปกติแล้ วร่าง
กายยังอ่อนแอ แต่สงที
ิ เขาแสดงออกทังหมดไม่น่าจะ
เป็ นสิงทีเด็กทีอายุเพิงครบเดือนสามารถทําได้ เมือก่อน
นางไม่ได้ คิดอะไร แต่ตอนนีดูแล้ วก็ไม่ปกติจริ ง ๆ

นางอุ้มเขาขึนมาแล้ วจ้ องมองตา อวินชิงเพ่งมองดวงตา

ดําขลับของเอ้ าเฉินอย่างลึกลํา เกิดความสงสัยขึนในใจ

3
ท่าทางทีเอ้ าเฉินแสดงออกนันไม่เหมือนเด็กปกติทวไป
ั ที
แท้ แล้ วมีอะไรผิดแปลกกันแน่ ? “เจ้ าเด็กน้ อย เจ้ าคงไม่
ได้ ทะลุมิติมาเหมือนกันใช่ไหม ?”

อวินชิงมองดวงตาบ้ องแบ๊ วของเอ้ าเฉินด้ วยความสงสัย

คงไม่ใช่หรอกมัง

ราวกับว่าเขารับรู้ความเปลียนแปลงในใจอวินชิงได้ ดวง
ตาใสแจ๋วของเอ้ าเฉินก็ราวกับมีหมอกแผ่มาปกคลุม
ดวงตาทีดําขลับอยูแ่ ล้ วก็ยิงเจิดจ้ ามากยิงขึน ริ มฝี ปาก
ชมพูระเรื อเผยอออกพร้ อมเสียงหัวเราะน่ารัก มือคูเ่ ล็ก

4
โบกไปมา ลูบไล้ ใบหน้ าอวินชิงแผ่วเบา ราวกับจะปั ดเอา
ความสงสัยในใจนางทิงไป

เมือสัมผัสอ่อนโยนทีแก้ มส่งต่อถึงหัวใจ อวินชิงก็ปัดเอา

ความสงสัยทีรุมเร้ าหัวใจออกไปทันที ดวงตาฉายแวว
เด็ดเดียว ใช่แล้ ว ไม่วา่ ในตัวเอ้ าเฉินจะซ่อนอะไรไว้
อย่างไรเขาก็คือลูกของนาง เป็ นลูกทีมีสายสัมพันธ์เชือม
โยงกันทางสายเลือด

“ไม่วา่ เจ้ าจะเป็ นใคร ก็เป็ นลูกของอวินชิง ต่อไปแม่จะ

ปกป้องคุ้มครองเจ้ าเอง” ว่าพลางเอาตัวเอ้ าเฉินมากอด
ไว้ แนบอก พูดกับเขาด้ วยนําเสียงมันคง

5
เอ้ าเฉินก้ มหน้ า เผยรอยยิมอ่อนโยน แววเจ้ าเล่ห์ในดวง
ตาไม่อาจมีใครมองเห็น

ในห้ องของอวินชิงเต็มไปด้ วยความอบอุน่ อ่อนโยน ทว่า

ขันทีผ้ ทู ีรับพระราชเสาวนีย์มายังคงยืนอยูข่ ้ างนอกรู้สกึ
อยากจะร้ องไห้ แหงนหน้ ามองฟ้า นีก็ใกล้ จะเทียงเต็มที
แล้ ว อวินชิงก็ยงั ไม่มีแม้ แต่ความเคลือนไหวใด ๆ จวน
จะถึงเวลาทีไทเฮาทรงกําหนดไว้ แล้ ว !

6
หากพาชายาเฮ่าหวังและคุณชายไปส่งเข้ าวังไม่ทนั เวลา
จะถือเป็ นการขัดพระราชเสานีย์ของไทเฮา แต่ชายาเฮ่า
หวังก็บอกไว้ แล้ วว่าหากรบกวนการพักผ่อนของนางจะ
ทําให้ นางหงุดหงิด และจะทําให้ เจตนาดีของไทเฮาต้ อง
เสียไป ความผิดนีเขายิงรับไม่ไหว !

ตอนนีทัวทังแคว้ นจวินกัวไม่มีใครไม่ร้ ูวา่ นางมีผ้ หู นุนหลัง

ทีทรงอํานาจ ในวังหลวงมีไทเฮา ในบ้ านเดิมมีแม่ทพั มูห่
รง ตอนนีแม้ แต่เฮ่าหวังก็มองนางไม่เหมือนเดิมอีกแล้ ว
เขามีหรื อจะกล้ าไปรบกวน หากไปทําให้ นางไม่สบ
อารมณ์จนคิดจะเล่นงานเขา ก็คงทําได้ อย่างง่ายดายยิง
กว่าบีมดสักตัว คิดถึงตรงนีเขาก็หนั ไปโค้ งคํานับพลาง
ประสานมือให้ พวกเหลียนเอ๋อร์ ด้วยสีหน้ าราวกับจะ
ร้ องไห้ “แม่นางทังสาม ช่วยเข้ าไปแจ้ งสักคํา เรี ยนเชิญ

7
ชายาเฮ่าหวังออกมาเถอะ หากชักช้ าจนผิดเวลา เราคง
หัวหลุดจากบ่า”

พอนางกํานัลและขันทีคนอืนได้ ยินดังนัน ก็ตา่ งหันมา

มองพวกเหลียนเอ๋อร์ ด้วยสายตาวิงวอน พวกเขาไม่อาจ
ผิดใจกับชายาเฮ่าหวัง แต่หากทํางานไม่สําเร็จ พอกลับ
ไปก็ยากจะพ้ นโทษตาย

ตอนแรกได้ ยินพวกเขาเอาแต่เรี ยกคุณหนูวา่ ชายาเฮ่า

หวัง ทังสามคนก็ไม่ชอบใจ แต่มาคิด ๆ ดูทีพวกเขาพูดก็
น่าสงสาร หงซิวอดเห็นใจไม่ได้ หันไปมองประตูทีปิ ด
สนิทแล้ วดึงแขนเสือเหลียนเอ๋อร์ “เหลียนเอ๋อร์ ดูพวกเขา
สิ น่าสงสารออก เข้ าไปเตือนคุณหนูสกั หน่อยเถอะนะ”

8
ทังชิงหลวนและหงซิวต่างก็ร้ ูนานแล้ วว่าคุณหนูตืนแล้ ว
แม้ คนพวกนีจะไม่ร้ ู แต่สญ
ั ญาณจากข้ างในห้ องไม่
อาจรอดพ้ นสายตาของนางและชิงหลวนไปได้ ทว่าถึงจะ
อย่างไร คุณหนูก็ทําอะไรตามใจตนเองมาตลอด อีกทัง
พวกนางก็พอจะมองออกว่าไทเฮาจัดงานเลียงพระราช
ทานวันนีในวังด้ วยเจตนาอะไร จึงออกจะไม่คอ่ ยสบ
อารมณ์เท่าไรนัก การทีคุณหนูทําท่าทีเย็นชาต่อคนพวก
นี พวกนางได้ แต่ทําเป็ นไม่ร้ ูไม่เห็นเสียเท่านัน

เหลียนเอ๋อร์ เห็นสีหน้ าน่าสงสารของคนเหล่านี เดิมทีก็

ไม่อาจจะทนไหวอยูแ่ ล้ ว ตอนนีหงซิวมาขอร้ องด้ วย ก็ยิง
สงสาร หันไปมองประตูห้องทีปิ ดสนิท แม้ นางไม่มีความ
สามารถในการจับสัญญาณต่าง ๆ ได้ เหมือนชิงหลวน

9
กับหงซิว แต่นางรับใช้ คณ
ุ หนูมายาวนาน ย่อมรู้ดีวา่ คุณ
หนูตืนนานแล้ ว แต่ถ้าคุณหนูไม่มีคําสัง นางเองก็จนใจ
“ทําอย่างนีไม่ดี คุณหนูกําชับไว้ วา่ ห้ ามรบกวน” เหลี
ยนเอ๋อร์ ชกั จะลังเล

หงซิวเบะปาก “แต่พวกเขาก็น่าสงสารนะ” เจ้ านายที

พวกเขาเป็ นบ่าวคอยตามรับใช้ หากไม่พอใจก็คงถึงกับ
เอาชีวิต แต่นางและชิงหลวนได้ พบคุณหนู ได้ เจ้ านายดี
จึงหันไปหาชิงหลวนทีดูเย็นชา “ชิงหลวน...”

“เรื องของคุณหนู เราไม่ต้องพูดมาก”

หงซิวจึงกัดปากไม่พดู อะไรอีก มองคนตรงหน้ าด้ วยแวว

10
ตาว้ าวุน่

“ข้ าลองไปเรี ยกดูดีไหม ?” ในทีสุดเหลียนเอ๋อร์ ก็ทนไม่

ไหว อย่างไรเสียก็ไม่ใช่วา่ เจ้ านายทุกคนจะใจดีกบั บ่าว
เหมือนอย่างคุณหนู

ชิงหลวนทีมีสีหน้ านิงสงบมาตังแต่ต้น หันไปมองนาง

กํานัลและขันทีทีดูน่าสงสาร แล้ วหันกลับมาด้ วยสีหน้ า
เฉยชา คุณหนูทําอะไรย่อมรู้สงที
ิ เหมาะควร นางเพียงแค่
เชือฟั งคําสังก็พอแล้ ว

ขณะทีทุกคนกําลังลังเลไม่ร้ ูจะทํายังไงดี ก็มีเสียงสงบ

11
เย็นพูดอย่างเนิบนาบดังออกมาจากห้ องทีปิ ดสนิท “เหลี
ยนเอ๋อร์ ชิงหลวน หงซิว เข้ ามาช่วยข้ าแต่งตัวหน่อย”

บทสนทนาข้ างนอกดังเข้ าไปถึงอวินชิงทีอยูใ่ นห้ อง อวิน

ชิงหยักยิม หงซิวกับเหลียนเอ๋อร์ สองคนนีใจอ่อนไป
หน่อย แต่นางก็ไม่อยากจะทําเย็นชาไร้ นําใจกับพวกเขา
นัก ขอแค่เมือมีศตั รูต้องรู้จกั จัดการอย่างเด็ดขาดก็พอ
แล้ ว

จวนจะได้ เวลาแล้ ว ไปถึงวังตอนนีก็ไม่นบั ว่าเร็วเกินไป

นัก

12
ได้ ยินดังนันทุกคนต่างก็ถอนหายใจ หัวหน้ าขันทียกแขน
เสือขึนซับเหงือ ร้ องประกาศเสียงสัน “เรี ยนชายาเฮ่าหวัง
บ่าวรับพระราชเสาวนีย์มารับชายาเฮ่าหวังเข้ าวัง ไทเฮา
ยังได้ พระราชทานเสือผ้ าและเครื องศิราภรณ์แก่ชายา
เฮ่าหวังด้ วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ส่งสิงของเข้ ามา ส่วนพวกเจ้ ารออยูด่ ้ านนอกเถอะ”

......
13
ในลานด้ านหน้ า คนทีมาเยียมคารวะเดินเข้ าออกไม่ขาด
สาย วันนีจวนแม่ทพั คึกคักเป็ นอย่างยิง มูห่ รงอวินชิง
จากหญิงม่ายสามีหย่ากลายเป็ นวีรสตรี แห่งแคว้ นจวิ
นกัว แม้ แต่ฮ่องเต้ และเหล่าหวังทังหลายต่างก็มองนาง
เปลียนไป อีกทังยังได้ ข่าวว่าในช่วงนีเฮ่าหวังมักไปเยือน
จวนแม่ทพั บ่อย ๆ ไทเฮาจัดงานเลียงพระราชทานครบ
เดือนให้ ลกู ชายของนาง ยามนีฐานะของนางไม่มีใคร
อาจเทียบเทียมได้ ในยามปกติพวกเขายากทีจะหา
โอกาสมาสานสัมพันธ์ ยามนีจึงต้ องถือโอกาสประจบ
ประแจงสักหน่อย

14
เดิมทีพอ่ บ้ านมักจะส่งคนไปเชิญให้ อวินชิงมาออกหน้ า
ตังแต่ฮหู ยินรองถูกลงโทษ นายท่านก็บอกว่าเรื องต่าง ๆ
ในจวน นอกจากนายท่านแล้ ว ให้ อวินชิงเป็ นคนจัดการ
แต่พอส่งคนไป ต่างก็กลับมาบอกว่า สาวใช้ ของคุณหนู
บอกว่าคุณหนูต้องการพักผ่อน เรื องพวกนีให้ พอ่ บ้ าน
พิจารณาแล้ วจัดการด้ วยตัวเองไปได้ เลย เขาจนใจจึง
ต้ องไปเชิญฮูหยินรอง ถ้ าเจ้ านายของจวนไม่มาปรากฏ
ตัวเลยสักคน แขกเหรื อจะรู้สกึ ว่าจวนแม่ทพั ไม่ร้ ูมารยาท

ฮูหยินรองและพ่อบ้ านพากันต้ อนรับแขกกันอย่างไม่ขาด

สาย มูห่ รงอวินเหยาและมูห่ รงอวินสุย่ นังเงียบ ๆ อยูด่ ้ าน
ข้ าง ตังแต่ถกู อวินชิงสังสอนคราวนัน ทังความคิดและวิธี
จัดการของอวินชิงต่างสะกดนางเสียอยูห่ มัด ทําให้ มหู่ รง
อวินเหยารู้ซงแล้
ึ วว่าไม่ควรไปหาเรื องอวินชิง นางไม่

15
เพียงสังให้ โบยนางสามสิบไม้ แต่ยงั ให้ กกั บริ เวณใน
สุสานบรรพชน คิดถึงการโบยทีไรก็ทําเอาตัวสันเทิมไป
เสียทุกครัง หากไม่ได้ ยาดี ป่ านนีนางคงยังนอนติดอยูก่ บั
เตียง ตอนนีนางยิงไม่อาจทําอะไรอวินชิงได้

มูห่ รงอวินสุย่ ยังคงนังสงบเสงียมอยูข่ ้ าง ๆ ดวงตาของ

นางหลุบลงจนคนอืนไม่อาจล่วงรู้ความคิดของนางได้

ตอนทีอวินชิงปรากฏตัวขึนนัน คนทังหลายในห้ องโถง

ต่างก็เงียบเสียงลง ทุกคนต่างจ้ องมองหญิงสาวในชุดสี
ขาวกระจ่างทีดูงามสง่าสูงส่งราวกับเซียนจนตืนตะลึง
ราวกับว่าคนทีอยูต่ รงหน้ านีไม่อาจใช้ เพียงคําว่างดงาม
มาบรรยายได้

16
กระทังมีเสียงตวาดดังขึน ทุกคนจึงพากันลนลานคุกเข่า
ลงคํานับ

“บังอาจ พบชายาเฮ่าหวังยังไม่คกุ เข่าลงอีก”

มุมปากอวินชิงกระตุก ไม่ค้ นุ กับเสียงนีเลย แม้ ฟังแล้ ว

รู้สกึ ถึงพลังอํานาจแต่กลับมีสําเนียงคล้ ายผู้หญิง จน
นางได้ ยินแล้ วรู้สกึ ขนลุก

ทว่าคําเรี ยกขานนันก็ทําให้ อวินชิงนิวหน้ า แต่วา่ พวกเขา

จะเรี ยกอะไรก็ปล่อยให้ เรี ยกไป ขอเพียงในใจนางรู้ชดั
แจ้ งก็พอ ไม่จําเป็ นต้ องไปโต้ เถียงกับพวกเขา

17
อวินชิงยิมให้ ฮหู ยินรอง โบกมือเป็ นเชิงห้ ามว่าไม่ต้อง
คํานับ แล้ วบอกว่า “แม่รองลุกขึนเถอะ คนทีไทเฮาส่งมา
คอยเรานานแล้ ว เราควรเข้ าวังได้ แล้ ว”

คนทีตามมาข้ างหลังได้ ยินดังนัน มุมปากก็กระตุก...

คุณหนู ถึงคุณหนูจะรู้วา่ คนอืนเขารอนานแล้ ว ก็ไม่ต้อง

พูดขึนมาก็ได้ เจ้ าค่ะ

ทว่าคนของไทเฮาก็ได้ เพียงแต่บน่ ในใจ จะทําอย่างไรได้

18
ถือเป็ นคราวเคราะห์ของพวกเขาเองนีนา

นางกวาดตามองมูห่ รงอวินเหยาและมูห่ รงอวินสุย่ ดูแล้ ว

ทังสองคนคงจะแต่งเนือแต่งตัวอย่างพิถีพิถนั เตรี ยม
พร้ อมเรี ยบร้ อยแล้ ว จึงมีรอยยิมวาบขึนแล้ วนางก็หมุน
ตัวเดินออกไป

ในใจของฮูหยินรองสันสะท้ าน มูห่ รงอวินชิงในวันนี

เปลียนไปแล้ วจริ ง ๆ มีทงความมั
ั นอกมันใจ ทัวทังร่าง
ราวกับมีรัศมีเปล่งออกมา เมือหวนคิดถึงคําพูดของนาง
วันนันทีพูดกับตนแล้ ว...นางก็ออกเดินตามหลังอวินชิง
ไปอย่างเงียบ ๆ

19
มูห่ รงอวินเหยาและมูห่ รงอวินสุย่ เดินตามมาข้ างหลัง
เห็นสายตาอวินชิงทีมองมา มูห่ รงอวินเหยาก็กลัวจนหัว
หด ส่วนมูห่ รงอวินสุย่ แย้ มยิมให้ อย่างน่ารัก ท่าทางอ่อน
โยน

เมือพวกอวินชิงไปกันหมดแล้ ว ทุกคนถึงค่อยได้ สติขนึ

มา ชายาเฮ่าหวังช่างงดงามยิงนัก โดยเฉพาะท่าทางอัน
โดดเด่นหาใครเปรี ยบได้ ยาก เกรงว่าแม้ แต่สาวงาม
อันดับหนึงของจวินกัวอย่างเสินอวินซีก็ยงั เทียบไม่ติด มิ
น่าเล่า เฮ่าหวังถึงได้ เปลียนใจ

ความเข้ าใจทังหลายของผู้คนเหล่านี หารู้ไม่วา่ ล้ วนแล้ ว

แต่เป็ นการคิดเองเออเองทังสิน อวินชิงไม่ได้ สนใจไยดี
เรื องนีเลย
20
บ่าวทังหลายในจวนแม่ทพั ต่างก็แย้ มยิมเบิกบาน ทุกคน
มองไปยังอวินชิงด้ วยสายตาทีฉายแววนับถือ นีคือคุณ
หนูของพวกเขา ไม่เพียงแค่เป็ นหญิงงามเท่านัน หากแต่
ยังมีจิตใจดีด้วย ช่างน่าภาคภูมิใจยิงนัก

อวินชิงไม่อาจรู้เลยว่าเพียงแค่นางนําระบบการจัดการ
แบบสมัยใหม่มาใช้ ในจวนแม่ทพั ก็สามารถทีจะเอาชนะ
ใจบ่าวทุกคนในจวนได้ แล้ ว

อวินชิงนําเหลียนเอ๋อร์ และพวกสาวใช้ ขนนั

ึ งรถม้ าของวัง

21
หลวง ส่วนฮูหยินและลูก ๆ ก็ให้ ขนรถม้
ึ าอีกคันทีตาม
หลังไป ออกเดินทางอย่างเอิกเกริ กสูว่ งั หลวง ท่ามกลาง
สายตาภาคภูมิใจและเคารพนับถือของเหล่าคนรับใช้ ใน
จวนและสายตาทีชืนชมของชาวบ้ านตามรายทาง

22
ตอนที 39 เจตนาของสามแคว้ น

ณ ตําหนักจินเตียน จวินเยวียหานประทับบนบัลลังก์
สายพระเนตรราวกับเหยียวแฝงไว้ ด้วยความเด็ดขาด
แย้ มพระสรวลแล้ วมองผู้อยูเ่ บืองล่าง

“ทูตจากหลีกวคารวะฮ่
ั องเต้ ”

1
“ทูตจากลัวกัวคารวะฮ่องเต้ ”

“ทูตจากเยียกัวคารวะฮ่องเต้ ”

“เชิญราชทูตกราบทูล” เสียงนีแม้ ไม่เกรี ยวกราดแต่มี

พลังอํานาจ

สินเสียง ทูตจากหลีกวก็
ั ก้าวไปข้ างหน้ าก่อน ตามด้ วย

2
ทูตจากลัวกัวและเยียกัว

ทุกคนต่างหันไปทางประตูตําหนัก ว่ากันว่าครังนีทูตที
หลีกวส่
ั งมาก็คือไท่จือ (องค์รัชทายาท) ของหลีกวั รํ าลือ
กันว่าไท่จือแห่งหลีกวนั
ั นรูปงามยิงนัก เชียวชาญทังบุน๋
และบู๊ เทียบได้ กบั เฮ่าหวังของพวกเขา จึงดึงดูดให้ ทกุ คน
อยากทีจะมาชืนชมบารมีของไท่จือท่านนีกันทังถ้ วนหน้ า

ไท่จืออยูใ่ นชุดสีขาว ร่างโปร่งงาม โดดเด่นเห็นแต่ไกล

ใบหน้ างดงามราวกับปั นมา คิวเข้ มยาวเกือบจรดจอน
ผม ดวงตาดังหงส์ราวกับแต้ มด้ วยประกายของดวงดาว
ในเหมันต์ฤดู แววตาเฉียบแหลมซ่อนความรู้สกึ ไว้ ลาลึ
ํ ก
ราวกับกระบีคมกริ บทีซ่อนไว้ ในฝั ก ยากทีจะล่วงรู้สงที
ิ
ซ่อนไว้ ในใจ ความรู้สกึ เหินห่างแปลกแยกแผ่ออกมาจาก
3
ร่าง

เขาโน้ มตัวมาข้ างหน้ า ถ้ อยคํากราบทูลฟั งดูหา่ งเหินและ

มีมารยาท “เกล้ ากระหม่อม หลีเยียซี ทูตจากแคว้ นหลี
กัวเป็ นตัวแทนถ่ายทอดพระดํารัสประมุขหลีกวมายั
ั ง
ประมุขแห่งจวินกัว ขอแสดงความยินดีทีจวินกัวประสบ
ความสําเร็จในการแก้ ไขปั ญหาอุทกภัย ขอน้ อมถวาย
หยกปาเป่ าหลิงหลงและหยกหรูอีรูปกิเลนอย่างละหนึงคู่
พ่ะย่ะค่ะ”

เมือได้ ยินดังนัน จวินเยวียหานก็ทรงพระสรวลแล้ วทรง

ตรัสว่า “ประมุขหลีกวช่
ั างมีนําใจ เจินปลาบปลืมยิงนัก”

4
“เกล้ ากระหม่อม ลัวชิงหลี ทูตจากแคว้ นลัวกัว ขอถวาย
บังคมประมุขแคว้ นจวินกัว แคว้ นเราได้ ทราบว่าแผนการ
จัดการนําของจวินกัวได้ ผลเป็ นอย่างดี จึงส่งหวังแห่งลัว
กัวมาถวายพระพรประมุขแคว้ นจวินกัวเป็ นพิเศษ ด้ วย
มีพระประสงค์จะธํารงภราดรภาพระหว่างสองแคว้ นให้
ยังยืนสืบไป จึงขอน้ อมถวายม้ าดีหนึงพันตัวเป็ น
บรรณาการพ่ะย่ะค่ะ”

คนทังหลายได้ ฟังก็ตา่ งตกตะลึง ทูตจากลัวกัวก็คือหลี

หวัง ได้ ยินข่าวลือมานานแล้ วว่าหลีหวังเป็ นชายรูปงาม
แห่งแคว้ น เป็ นจริ งดังทีลือกัน ชายในชุดสีแดงดูหล่อ
เหลามีเสน่ห์ ท่าทางสุภาพและภูมิฐาน รวมเอาทังความ
มีเสน่ห์และความสุภาพงามสง่าไว้ ในคนคนเดียวกัน
เรี ยกได้ วา่ มีพร้ อมทังรูปสมบัติและคุณสมบัติ

5
“ฮ่า ๆ ๆ ประมุขลัวกัวเกรงใจเกินไปแล้ ว เจินก็มีความ
ประสงค์เช่นเดียวกับประมุขลัวกัว” จวินเยวียหานอดจะ
ทรงยินดีไม่ได้ เมือได้ ยินถ้ อยคํานี มีใครบ้ างทีไม่ทราบว่า
ลัวกัวเป็ นแหล่งเพาะพันธุ์ม้าชันเยียม เป็ นบรรณาการที
ยากจะได้ มาจริ ง ๆ แคว้ นลัวกัวซึงเป็ นแคว้ นเล็ก ๆ กลับ
หยัดยืนอยูไ่ ด้ อย่างมันคงก็เพราะอาศัยม้ าพันธุ์ดีเหล่านี
แต่กระนันทุกคนก็ร้ ูวา่ การทีแคว้ นลัวกัวลงทุนครังใหญ่
ย่อมไม่ใช่บรรณาการทีมอบให้ เปล่า ๆ อย่างแน่นอน

ลัวชิงหลีแย้ มยิมเมือได้ ฟังพระดํารัสตอบ จึงยิงดูหล่อ

เหลาจนคนรอบข้ างต่างพากันตกตะลึง

คิวหลีเยียซีขมวดมุน่ อย่างหาได้ ยาก ทุกคนมีเจตนา

6
อะไร ต่างฝ่ ายต่างก็ร้ ูกนั ดี แต่ไม่คิดเลยว่าแคว้ นลัวกัวจะ
ยอมลงทุนครังใหญ่ด้วยการส่งม้ าพันตัวมาให้ แคว้ นจวิ
นกัวในคราวเดียว การรักษาความลับของลัวชิงหลีครังนี
ถือว่าทําได้ รัดกุมอย่างยิง จนสามารถหลุดรอดจากสาย
ตาของเขาไปได้ เห็นได้ ชดั ว่าของบรรณาการนีย่อมต้ อง
พระทัยจวินเยวียหานเป็ นแน่

เมือเห็นดังนัน สีหน้ าของทูตจากแคว้ นเยียกัวก็เผือดสีลง

เล็กน้ อย แคว้ นเยียกัวแม้ จะมีปราการธรรมชาติทีทําให้
ป้องกันประเทศได้ ง่ายและแคว้ นอืนบุกมาโจมตีได้ ยาก
อีกทังอุทกภัยก็ไม่ร้ายแรง ทว่าภัยแล้ งนันแสนสาหัส แม้
ชาวเยียกัวล้ วนมีร่างกายกํายํา แต่กลับมีคณ
ุ ภาพชีวิตที
ไม่ดีนกั หากครังนีได้ รับการจัดการนําจากแคว้ นจวินกัว
อย่างน้ อยเหล่าราษฎรก็จะไม่ต้องรับผลกระทบจากภัย

7
แล้ งอีก และจะได้ ปรับปรุงคุณภาพชีวิตให้ ดียิงขึน

“เกล้ ากระหม่อม เฟิ งเซียงหรู มหาเสนาบดีแห่งเยียกัว

ขอถวายบังคมประมุขแคว้ นจวินกัว ประมุขเยียกัว เราได้
ทรงทราบว่าการจัดการนําของแคว้ นจวินกัวเป็ นไปด้ วย
ดี รู้สกึ ชืนชมในพระอัจฉริ ยภาพและสายพระเนตรทียาว
ไกลของประมุขแห่งจวินกัวเป็ นอย่างยิง จึงมีรับสังให้
เกล้ ากระหม่อมนําถ้ วยแก้ วประดับพลอยสีมว่ งมาทูล
ถวายเป็ นเครื องบรรณาการ ทังยังให้ นําบัวโลหิตทุง่ นํา
แข็งมาพร้ อมกันด้ วย หวังว่าประมุขจวินกัวจะทรงช่วยชี
แนะให้ ความรู้ด้วยนําพระทัยกว้ างขวางพ่ะย่ะค่ะ” พอ
ทูลจบ เฟิ งเซียงหรูก็พอใจทีได้ ยินเสียงฮือฮาดังขึน เขา
หัวเราะฮ่า ๆ อย่างร่าเริ งเปิ ดเผยตามแบบฉบับของชาว
ภาคเหนือ

8
บัวโลหิตแห่งทุง่ นําแข็ง !

นันเป็ นของทีมีอยูใ่ นตํานาน มีสรรพคุณยอดเยียมยิง

กว่าบัวหิมะไม่ร้ ูกีเท่า ! ผู้ฝึกยุทธ์สามารถใช้ บวั โลหิตแห่ง
ทุง่ นําแข็งนีเพือให้ การฝึ กก้ าวหน้ าอย่างก้ าวกระโดดโดย
ใช้ เวลาเพียงครึงเดียว คนทัวไปก็ใช้ เพือบํารุงร่างกายให้
แข็งแรง มีอายุทียืนยาวได้

ทีสําคัญคือมันเป็ นยาแก้ พิษทีชะงัดนัก สามารถทําให้

คนทีตายแล้ วกลับฟื นคืนได้ มีบวั โลหิตทุง่ นําแข็งก็เท่า

9
กับมียาช่วยชีวิต ใครบ้ างเล่าไม่อยากได้ ของเช่นนี ?

ดอกไม้ ชนิดนีเติบโตแต่ในแถบทุง่ นําแข็งของแคว้ นลัวกัว

เท่านัน ไม่ต้องพูดถึงว่ามีจํานวนน้ อยนิดเพียงใด กว่า
ดอกไม้ ชนิดนีจะเติบโตจนเต็มทีก็ต้องใช้ เวลาหลายร้ อย
ปี

ทุง่ นําแข็งนีอยูบ่ นเขาสูงนับพันจัง* มีหิมะปกคลุมตลอด

ปี และไม่อาจเดินทางเข้ าไปถึงได้ ง่ายๆ
(จัง* : หน่วยวัดความยาวของจีนโบราณ 1 จัง เท่ากับ
10 ฉือ เทียบกับมาตราเมตริ ก 1 จัง เท่ากับราว 3.3
เมตร)

10
ด้ วยเหตุนี บัวโลหิตทุง่ นําแข็งจึงเป็ นของลําค่า

เวลานีตําหนักใหญ่เงียบกริ บ ชนิดทีหากมีเข็มร่วงหล่น
ลงพืนก็คงได้ ยิน

ดวงตาทีนิงสงบราวกับนําในบ่อของจวินเยวียเฮ่าหรี ลง
เล็กน้ อย ผู้ฝึกยุทธ์ล้วนคลังไคล้ กบั การตามหาวิธีเพิม
ศักยภาพให้ ตนเองกันทังนัน

จวินเยวียหานก็ทรงหรี พระเนตรดุจเหยียวลงทันที แล้ ว

ทรงเบิกพระเนตรดังเดิมพลางตรัสว่า “ดี เจินขอขอบ
พระทัยประมุขเยียกัวทีทรงพระกรุณา ท่านมหาเสนาบดี

11
โปรดวางใจ เจินจะไม่ให้ เสียทีทีประมุขเยียกัวมีพระมหา
กรุณาธิคณ
ุ ในครังนี”

มหาเสนาบดีเฟิ งเซียงหรูแห่งเยียกัวได้ ยินดังนันก็ค้อม

กายคํานับ แล้ วพูดด้ วยความจริ งใจอย่างลึกซึง “ผู้แซ่
เฟิ งขอขอบพระทัยประมุขจวินกัวแทนเหล่าราษฎรเยีย
กัวล่วงหน้ าพ่ะย่ะค่ะ”

“ฮ่า ๆ ๆ” จวินเยวียหานทรงพระสรวลอย่างชืนบาน
ทําลายความเงียบขรึมภายในตําหนัก “ดี ทูตจากทังสาม
แคว้ นเดินทางมาอย่างเหนือยยาก ขอเชิญไปพักยังทีพัก
ชัวคราวก่อน คืนนีเจินจะจัดงานเลียงต้ อนรับคณะทูต
อีกทังวันนีก็เป็ นวันครบเดือนของบุตรชายของเฮ่าหวัง
แห่งแคว้ นจวินกัวเราพอดี”
12
“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ” ทูตทังสามแคว้ นคํานับตอบ

เวลานันบรรยากาศในตําหนักจึงคลายความกดดันลง
ถึงตอนนีเจตนาของการมาเยือนของทังสามแคว้ นก็ได้
เปิ ดเผยออกมาอย่างชัดเจนแล้ ว ว่าต่างมาเพือจุดมุง่
หมายของนโยบายการจัดการนํา

ภายในใจเหล่าขุนนางล้ วนรู้สกึ สับสน ทีสามแคว้ นมา

เยือนในครังนี อีกทังต่างยินยอมพร้ อมแสดงนําใจกว้ าง
ขวางถึงเพียงนีก็เพราะสตรี นางหนึง ซึงก็คือมูห่ รงอวินชิง
ซึงเคยเป็ นชายาเฮ่าหวัง ทุกสายตาทีทอดมองไปยังเฮ่า

13
หวังจึงเต็มไปด้ วยความอิจฉาแกมชืนชม สตรี เช่นนีพวก
เขาได้ แต่ใฝ่ ฝั นถึงแต่ไม่อาจครอบครองได้ ต่างคนต่าง
ลืมเลือนจนหมดสินว่านางเป็ นสตรี ทีพวกเขาเคยดูถกู
เหยียดหยามมาก่อน

สีหน้ าของจวินเยวียเฮ่ายังคงไม่เปลียนแปลง ทว่าในใจ

ของเขากลับสันไหวเป็ นอย่างยิง เขารู้ตงแต่
ั แรกแล้ วว่า
ประกายเจิดจรัสของนางย่อมไม่อาจซ่อนเร้ นได้ เพียงแต่
นึกไม่ถงึ ว่าจะไปสะดุดตาทังสามแคว้ นอย่างรวดเร็วเช่น
นี ได้ เห็นแววตาทีอิจฉาแกมชืนชมของเหล่าขุนนาง ก็ได้
แต่หวั เราะขืนในใจ ในใจของนางนันไม่มีเขาอยูต่ งนาน
ั
แล้ ว

14
มูห่ รงเสียวเทียนปลาบปลืมยิงนัก เขาทังแปลกใจและพึง
พอใจในเวลาเดียวกัน คงไม่มีพอ่ คนไหนทีไม่ร้ ูสกึ
ภาคภูมิใจทีลูกของตนได้ รับการยอมรับถึงเพียงนี !

ดวงตากลมโตของจวินเยวียเสียฉายแววตืนเต้ น สีหน้ า
กระหยิมใจ ตังแต่ลวชิ
ั งหลีเริ มกราบทูลก็ยมไม่
ิ หบุ ท่า
ทางดีอกดีใจ แผนอันยอดเยียมของชิงชิงแม้ แต่แคว้ นทัง
สามก็ยงั พากันแย่งชิง ฮ่า ๆ ๆ ! ม้ าดีพนั ตัว ! บัวโลหิตทุง่
นําแข็ง ! ล้ วนแต่เป็ นเพราะชิงชิงทีนํามาให้ แคว้ นเราทัง
นัน ไม่ได้ การละ เขาจะต้ องรี บนําข่าวดีนีไปบอกกล่าว
แก่ชิงชิง !

15
อวินชิงย่อมไม่ร้ ูเรื องทีเกิดขึนในตําหนักจินเตียน ยามนี
นางกําลังเดินทางอย่างเชืองช้ าเข้ ามายังวังหลวง

รถม้ าแล่นมายังวังหลวงอย่างเอิกเกริ ก ตรงเข้ าไปใน

ประตูวงั แล้ วหยุดลงหน้ าวังทีประทับของไทเฮา

ขันทีผ้ รู ับสนองพระราชเสาวนีย์ค้อมกายเปิ ดม่านรถ

แล้ วบอกกล่าวด้ วยท่าทีออ่ นน้ อม “ไทเฮาทรงรอชายา
เฮ่าหวังอยูใ่ นวัง ขอเชิญชายาเฮ่าหวังพ่ะย่ะค่ะ”

16
สักครู่มา่ นรถก็ถกู เลิกขึน เหลียนเอ๋อร์ อ้ มุ เอ้ าเฉินแล้ ว
เดินตามหลังอวินชิงลงจากรถม้ า

พอเห็นอวินชิงเดินลับหายเข้ าไปในวังเฟิ งหนิงแล้ ว ขันที

ผู้นนก็
ั ถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่ง่ายเลย แต่งานนีในที
สุดก็สําเร็จลงจนได้

สําหรับฮูหยินและผู้ติดตาม ย่อมต้ องจัดให้ ไปพักใน

ตําหนักพักผ่อนชัวคราวสําหรับครอบครัวขุนนางใหญ่

“ชิงเอ๋อร์ มาแล้ ว มาใกล้ ๆ แม่ส”ิ พอทอดพระเนตรเห็น

อวินชิงทีเพิงมาถึง ก็แย้ มพระสรวลอย่างสนิทชิดเชือ

17
อวินชิงก้ าวไปข้ างหน้ า ค้ อมคารวะด้ วยท่าทางสุภาพ
อ่อนหวาน “ชิงเอ๋อร์ คารวะไทเฮา”

ไทเฮาทรงนิวหน้ าเล็กน้ อย คําเรี ยกขานของอวินชิงทําให้

รู้สกึ ไม่สบายพระทัย “ชิงเอ๋อร์ แม้ แต่จะเรี ยกเราว่าพระ
มารดาสักคําก็ไม่อยากเรี ยกเชียวหรื อ ?” ทว่าผ่านพ้ นคืน
นีไป ฐานะของชิงเอ๋อร์ ก็ไม่อาจจะเปลียนแปลงได้ แล้ ว สี
พระพักตร์ จงึ กลับมาอ่อนโยน แล้ วตรัสว่า

“ชิงเอ๋อร์ ไม่ต้องมากพิธีหรอก เรารู้แล้ วว่าชิงเอ๋อร์ คือ

หญิงทีงดงามทีสุดของจวินกัว”

อวินชิงยิมอ่อนหวาน “ไทเฮาทรงชมเกินไปแล้ วเพคะ

18
อวินชิงก็แค่หญิงสาวอ่อนแอเท่านัน” แล้ วก้ มหน้ าลงราว
กับเอียงอาย

เวลานีเหลียนเอ๋อร์ และผู้ติดตามต่างก็คารวะไทเฮา
“พวกบ่าวขอคารวะไทเฮาเพคะ”

เมือได้ ทอดพระเนตรเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของอวิน
ชิง พระนางก็แย้ มพระสรวลอย่างพอพระทัย ทรงจ้ อง
มองเอ้ าเฉินแล้ วตรัสอย่างยินดี “ลุกขึนเถอะ รี บพาหลาน
รักมาให้ เราดูหน่อย”

เมือได้ ทรงอุ้มเอ้ าเฉิน ไทเฮาก็เบิกบานพระทัยยิงนัก ทรง

พระสรวลเสียงดัง เด็กน้ อยน่ารักคนนียิงดูก็ยิงหลง

19
อวินชิงนังอยูเ่ งียบ ๆ เพียงแค่ยมแล้
ิ วพลางมองดูเอ้ าเฉิน
หัวเราะเอิกอ้ ากขณะไทเฮาทรงเล่นด้ วยโดยไม่ได้ พดู
อะไร

ผ่านไปครู่หนึง ไทเฮาก็ทรงเงยพระพักตร์ ขนทอดพระ

ึ
เนตรอวินชิงอย่างมีพระเมตตา

“ชิงเอ๋อร์ เดินทางมาเหน็ดเหนือย เราให้ คนไปเตรี ยม

ตําหนักไว้ เรี ยบร้ อยแล้ ว ชิงเอ๋อร์ กินข้ าวแล้ วก็ไปพักผ่อน
ได้ เรื องอืน ๆ ไม่ต้องไปสนใจ เราจะจัดการให้ เอง”

อวินชิงหยักมุมปากแล้ วกลอกตา เดิมทีนางก็ไม่อยากจะ

20
สนใจอยูแ่ ล้ ว แล้ วเงยหน้ าขึนเก็บงําอารมณ์ในสายตา
ยิมให้ แล้ วทูล “ขอบพระทัยไทเฮาทีทรงเป็ นห่วง”

หลังเสวยพระกระยาหารกลางวัน ไทเฮาก็ทรงกําชับให้
คนพาอวินชิงไปพักผ่อน อวินชิงเดินตามผู้นําทางมาเพือ
รอจะร่วมงานเลียงมือคําอย่างว่าง่าย ด้ วยท่าทางไม่ทกุ ข์
ร้ อน

สายลมพัดมา นําพาความเยือกเย็นมาด้ วย

21
ตอนที 40 งานเลียงพระราชทานเริมขึนแล้ ว

ทูตสามแคว้ นมาเยือน ประจวบเหมาะกับไทเฮามีพระ

ประสงค์จะจัดงานเลียงฉลองครบเดือนให้ เอ้ าเฉินในวัง
เหล่าลูกท่านหลานเธอของบรรดาหวังและขุนนางใหญ่
จึงพลอยโชคดีได้ มาร่วมงานเลียงพระราชทานฉลองครบ
เดือนของเอ้ าเฉินด้ วย ซึงเป็ นงานเลียงต้ อนรับทูตจาก
สามแคว้ นในคราวเดียวกัน

หลังผ่านเทียงวันไป รถม้ าทีนําพาเหล่าลูกท่านหลานเธอ

1
ต่างแล่นเข้ ามาสูว่ งั หลวงอย่างไม่ขาดสาย แล้ วไปรวม
กันในตําหนักทีประทับสําหรับต้ อนรับราชนิกลุ ซึงเป็ นที
เดียวกับทีฮูหยินรองและลูก ๆ ไปพักตังแต่ก่อนเทียง

สีหน้ าของทุกคนล้ วนแย้ มยิมชืนบาน ผู้มาร่วมงานเลียง

คืนนีเรี ยกไว้ วา่ ล้ วนเป็ นเหล่าชนชันสูง หากเป็ นทีต้ อง
พระทัยฮ่องเต้ หรื อถูกอกถูกใจเหล่าหวังขึนมาก็คงได้ มี
วาสนาครังใหญ่

นอกจากนีก็ยงั มีทตู จากสามแคว้ นทีมาเยือน ซึงต่างก็

เป็ นยอดคนแห่งยุคทังนัน !

2
ไท่จือแห่งหลีกวผู
ั ้ งามสง่า ท่านหวังจากลัวกัวก็หล่อเหลา
ทีดูจะด้ อยทีสุดก็คงเป็ นมหาเสนาบดีแห่งเยียกัว ทว่าแม้
จะไม่ได้ มีฐานันดรสูงศักดิเท่าไท่จือหรื อหวัง แต่เมืออยูท่ ี
เยียกัว เขาก็เป็ นถึงขุนนางใหญ่ฝ่ายบริ หาร เป็ นคนโปรด
ของประมุขแห่งเยียกัว อยูใ่ ต้ คนเพียงคนเดียว แต่อยู่
เหนือผู้คนนับหมืนนับพัน

ดังนันขุนนางใหญ่ทกุ บ้ านทีมีลกู สาวหลานสาวซึงยังไม่

ได้ ออกเรื อน ต่างก็พาลูกหลานมากันอย่างคับคัง ต่างคน
ต่างแต่งตัวงดงามหรูหราประชันกัน ล้ วนใฝ่ ฝั นจะได้
บังเอิญพบโชค

ไม่ช้า ในวังหลวงก็เต็มไปด้ วยเหล่าสาวงามทีดูออ่ น

3
หวานน่ารัก สดใสราวกับวสันตฤดู แต่งกายหลากสีสนั
ละลานตา แต่ละนางอ้ อนแอ้ นอรชร ราวกับบ่ายนีมีบุ
ปผาแห่งคิมหันตฤดูแย้ มบานสะพรังไปทัว เป็ นภาพทีงด
งามน่าชมอย่างไม่ต้องสงสัย

เสียงพูดคุยเสวนาสุภาพอ่อนหวาน ราวกับสายลมเย็น
พัดมาบรรเทาความรุ่มร้ อน

......

4
ณ ศาลาพักร้ อน

หญิงสาวผู้งดงามในชุดชาววังสีแดงอมชมพูหนั ไปมอง
หญิงสาวทีดูสภุ าพอ่อนหวานตรงหน้ า รอยยิมดูสดใส
กวาดตามองไปมา ล้ วนแล้ วแต่เป็ นภาพทีงดงามชวน
มอง “น้ องสาวเป็ นอะไรไปหรื อ ? ราวกับมีเรื องในใจ”

หญิงสาวทีอยูต่ รงหน้ าได้ ยินดังนัน ก็หนั มายิมอย่างอ่อน

หวานอย่างไม่อาจหาใครเทียบ แล้ วมองไปยังเบืองหน้ า
“พีสาวดูภาพทีงดงามด้ านนันสิ”

“หืม ?” สาวงามในชุดชาววังมองตามสายตานันไปทาง
ด้ านหน้ าทีเต็มไปด้ วยเสียงคุยจ๊ อกแจ๊ กของหญิงสาว

5
สายตาส่อแววเหยียดหยาม “ก็แค่พวกผู้หญิงแต่งตัว
ดาด ๆ น้ องคงยกย่องพวกนางมากเกินไปแล้ วกระมัง”

หญิงสาวได้ ยินดังนันก็ยมน้
ิ อย ๆ คนพวกนันหากมา
เทียบกับสองสาวทีงามลําเลิศย่อมดูด้อยกว่าแน่นอน แต่
นันจะสําคัญอะไร “พวกนางมาวันนีก็เพราะคนผู้หนึง”

“หึ !” สาวงามในชุดชาววังทําเสียงหัวเราะหยัน ดวงตา

ฉายแววเยือกเย็นอันเคียดแค้ น ความโกรธพลุง่ พล่านใน
ใจ ไหม้ ลามอย่างรวดเร็วดังไฟป่ า “แล้ วอย่างไรล่ะ ? ลม
กล้ าโหมพัดแรงใช่จะเป็ นเรื องดี รื นเริ งใจเกินเหตุกลับจะ
เป็ นลางร้ าย !” สุ้มเสียงเจ้ าเล่ห์ราวกับอสรพิษลอบฉก
คน

6
“พีสาวมีแผนการในใจแล้ วหรื อ ?”

“น้ องไม่ต้องกังวลไป ใครโอ้ อวดจนเกินงาม แม้ แต่สวรรค์

ก็ไม่ทรงเหลียวแลหรอก” นําเสียงอ่อนโยน ใบหน้ าอัน
ยวนเสน่ห์แต้ มด้ วยรอยยิมแสนน่ารัก ราวกับท่าทางทีมี
เลศนัยเมือครู่เป็ นเพียงภาพลวงตา

ทังสองต่างยิมให้ กนั มองตากันอย่างเข้ าใจ

......

7
สายลมโชยชืนชวนให้ รืนเริ งใจ

ด้ านนอกเต็มไปด้ วยความสดใสดังวสันตฤดู แต่ภายใน

ตําหนักทีอวินชิงอยูก่ ลับเงียบสงบร่มรื น

เมือดวงตะวันอันร้ อนแรงคล้ อยลับหายไป บรรยากาศก็

เต็มไปด้ วยความชืนฉํา

เพียงสูดลมหายใจเข้ า ก็ร้ ูสกึ สดชืน

8
มุมปากของอวินชิงหยักยิมน้ อย ๆ ดวงตาทีเยือกเย็นมี
รอยยิมอันแจ่มกระจ่างผุดขึน เวลาผ่านไปเร็วยิงนัก ถึง
เวลาทีควรจะไปงานเลียงได้ แล้ ว

ชุดขาวพลิวไหว เรื อนร่างทีงดงามโดดเด่นก้ าวเดินออก

ไป

“บ่าวขอคารวะแม่นางมูห่ รง”

เมือออกจากประตูตําหนักก็พบกับขันทีน้อยทีเดินมาหา
อวินชิงเพ่งมองก็จําได้ ทนั ทีวา่ เป็ นสีกงกง ขันทีน้อยทีเดิน
นําทางวันนัน

9
นางโบกมือเป็ นเชิงว่าไม่ต้องคารวะ แล้ วบอกให้ ขนั ที
น้ อยยืนขึน “สีกงกงนันเอง มาหาอวินชิงมีธุระอะไรหรื อ
?”

“มูห่ รงอวินชิงยังจําบ่าวได้ ด้วยหรื อขอรับ ? บ่าวซาบซึง

ใจจริ ง ๆ” สีกงกงเผยสีหน้ าดีใจ แล้ วตอบกลับอย่าง
นอบน้ อม “ฮ่องเต้ มีรับสังให้ แม่นางมูห่ รงเข้ าเฝ้า มีธุระ
จะทรงปรึกษาขอรับ”

“หืม ?” อวินชิงมองสีกงกงพลางครุ่นคิด คิวสวยขมวด

มุน่ งานเลียงใกล้ จะเริ มแล้ ว ฮ่องเต้ ทรงเรี ยกให้ เข้ าเฝ้า
เวลานีมีเรื องอะไรแน่ ? ในใจก็อดรู้สกึ ระแวงไม่ได้ “งาน
เลียงจะเริ มแล้ ว ฮ่องเต้ ตรัสถึงบ้ างไหมว่าเรี ยกอวินชิงให้
10
เข้ าเฝ้าเรื องอะไร ?”

ราวกับรู้วา่ อวินชิงคงสงสัย สีกงกงจึงยิมเผล่แล้ ว

ตอบอย่างไม่คอ่ ยสบายใจนัก “แม่นางมูห่ รงมาถามบ่าว
เรื องของเจ้ านายเช่นนี คนเป็ นบ่าวจะไปรู้ได้ อย่างไรขอ
รับ ?”

อวินชิงไม่พดู อะไร ในใจเพียงแต่แอบคาดเดาสาเหตุทีน่า

จะพอเป็ นไปได้ ทีจวินเยวียหานเรี ยกนางไปพบ ขันที
น้ อยคนนีแน่นอนว่าเป็ นขันทีรับใช้ ติดตามจวินเยวียหาน
เวลาป่ านนีแล้ ว จวินเยวียหานน่าจะไปทีงานเลียงแล้ วนี
แล้ วทําไมจึงส่งคนมาเรี ยกนางเอาเวลานี ?

11
พอเห็นว่าอวินชิงไม่พดู อะไร ขันทีน้อยก็เร่งอีกว่า “แม่
นางมูห่ รง สายมากแล้ วขอรับ แม่นางมูห่ รงอย่าได้ รังรอ
อีกเลย ฮ่องเต้ จะได้ ไม่ต้องทรงรอนาน”

เอาเถอะ ในเมือจวินเยวียหานเรี ยกให้ หาเวลานี คงจะมี

เรื องสําคัญกระมัง “งันก็รบกวนกงกงนําทางด้ วย”

“เอ่อ...” ขันทีน้อยเหลียวไปมองเหลียนเอ๋อร์ ทีเดินตาม

หลัง สีหน้ าลําบากใจ

อวินชิงเลิกคิว “มีอะไรหรื อ ?” ในความเย็นชานันแฝง

ด้ วยความน่าเกรงขามทีแผ่ออกมาอย่างไม่ได้ ตงใจ
ั

12
ขันทีน้อยตกตะลึง รัศมีแห่งอํานาจของแม่นางมูห่ รงทีแผ่
ออกมาชวนให้ ตกใจยิงนัก จึงรี บค้ อมกายลงแล้ วว่า “แม่
นางมูห่ รงโปรดให้ อภัยบ่าวด้ วย ฝ่ าพระบาทมีพระ
ประสงค์ให้ มาเรี ยกแม่นางมูห่ รงเข้ าเฝ้าเพียงผู้เดียว
นี......”

หืม เพียงคนเดียวงันรึ ? จวินเยวียหานคิดจะทําอะไรกัน

แน่ ?

พอเหลียนเอ๋อร์ ได้ ฟังว่าฮ่องเต้ ทรงมีพระประสงค์จะพบ

คุณหนูตามลําพัง จึงรู้สกึ ร้ อนใจขึนมา จะทําอย่างไรดี

13
เล่า ? คุณหนูจะเป็ นอันตรายไหม ? “คุณหนู ทําไม
ฮ่องเต้ ถงึ ทรงให้ เข้ าเฝ้าคนเดียวล่ะเจ้ าคะ ?” แล้ วหันไป
พูดกับขันทีน้อย “กงกง รบกวนท่านช่วยยกเว้ นให้ หน่อย
บ่าวจะรออยูน่ อกห้ อง จะไม่รบกวนการเข้ าเฝ้าเด็ดขาด”

หงซิวได้ ยินก็อดรนทนไม่ไหว จะให้ คณ

ุ หนูไปพบตาม
ลําพังแล้ วพวกนางจะวางใจได้ อย่างไร “จะได้ อย่างไรล่ะ
? เราเป็ นบ่าวคอยติดตามรับใช้ คณ
ุ หนู เจ้ านายอยูท่ ีไหน
บ่าวอย่างเราก็ต้องอยูท่ ีนันด้ วย”

ชิงหลวนเหลือบมองสีกงกง แล้ วพูดกับอวินชิง “คุณหนู

ร่างกายคุณหนูไม่แข็งแรง ให้ ชิงหลวนไปเป็ นเพือนนะ
เจ้ าคะ คิดแล้ วฮ่องเต้ คงไม่คาดโทษอะไร” มีนางอยูจ่ ะได้
ช่วยรับประกันความปลอดภัยให้ คณ
ุ หนูได้
14
พอรู้วา่ สาวใช้ เหล่านีต่างก็เป็ นห่วง อวินชิงจึงรู้สกึ อุน่ ใจ
ขึนมา มุมปากของนางหยักยิม มองทังสามคนแล้ วพูด
ว่า “ไม่ต้องเป็ นห่วงหรอก ชิงหลวนไปกับข้ า พวกเจ้ าทัง
สองไปงานเลียงก่อน อีกสักพักข้ าจะตามไป” แล้ วหันไป
กําชับสีกงกง “รบกวนสีกงกงให้ คนพาสาวใช้ ของข้ าสอง
คนนีไปงานเลียงด้ วย”

หงซิวยังอยากจะพูดอะไรต่อแต่ถกู อวินชิงตัดบทไว้ เสีย

ก่อน จึงได้ แต่เบ้ ปากสีหน้ าไม่พอใจ คุณหนูลําเอียง ทุก
ครังไปไหนก็ให้ ชิงหลวนไปด้ วย ทีจริ งนางเองก็สามารถ
ปกป้องคุณหนูได้ เหมือนกัน

เหลียนเอ๋อร์ เมือเห็นชิงหลวนไปด้ วยก็คอ่ ยสบายใจขึน

15
มาบ้ าง ตอนทีไปร้ านเหล้ าคราวก่อนนางได้ ร้ ูแล้ วว่าชิง
หลวนมีวรยุทธ์ ดูแล้ วท่าทางจะเก่งมากเสียด้ วย ในวัง
ทุกแห่งล้ วนมีอนั ตรายแอบแฝง มีชิงหลวนอยูข่ ้ าง ๆ
คอยปกป้องจึงไม่น่าเป็ นห่วงนัก

สีกงกงมีสีหน้ าลําบากใจ ฮ่องเต้ รับสังว่าจะพบมูห่ รงอวิน

ชิงเพียงลําพัง อย่างนี...เขารู้สกึ สับสนลังเล แต่เมือเห็น
อวินชิงมองมาด้ วยสายตาเย็นชา ก็จําต้ องเลิกคิด แล้ ว
หันไปหาขันทีน้อยทีติดตามมา “พาแม่นางสองคนนีไปที
งานเลียง” แล้ วหันไปยิมให้ อวินชิงอย่างเกรงใจ “แม่นาง
มูห่ รง เชิญขอรับ”

อวินชิงอุ้มเอ้ าเฉินเดินตามสีกงกงเข้ าไปในวังส่วนทีอยู่

16
ลึกเข้ าไป

ไม่มีใครทันได้ สงั เกตแววตาทีเปลียนไปทีวาบขึนเมือสีกง

กงหันหลังไปแล้ ว

......

โคมไฟประดับถูกจุดขึน ราตรี ชวนหลงใหล งดงามเกิน

จะบรรยาย

17
ภายในตําหนัก สีหน้ าของทุกคนต่างปลาบปลืมยินดี
ต่างวางมาดขุนนาง พูดคุยสนทนาอย่างเป็ นทางการ
บรรยากาศในตําหนักเป็ นไปอย่างกลมเกลียวและเป็ น
มงคล พวกทีนังอยูด่ ้ านหลังเหล่าขุนนาง ส่วนมากเป็ น
หญิงสาว ล้ วนแต่งหน้ าแต่งตัวกันเต็มที ดูงดงามโดดเด่น
ทุกคนต่างมุง่ หวังในสิงเดียวกัน

เมือมองไปด้ านหน้ าก็จะเห็นทีนังว่างอยูส่ องสามที ก็พอ

จะรู้ได้ วา่ เว้ นไว้ ให้ บคุ คลสําคัญ

18
“เฮ่าหวังมาถึงแล้ ว !”

“คารวะเฮ่าหวัง !”

เฮ่าหวังในชุดหรูหราสีมว่ งเดินเข้ ามา ข้ างกายมีชายา

เสินทีดูออ่ นหวานงดงามเหมือนสายนํา เดินมานังทีนัง
หน้ าสุดทางด้ านขวา เขาเหลียวมองผู้คนด้ วยสายตาเย็น
ชาราวกับนําแข็งพันปี ไม่เห็นคนในชุดขาวก็อดรู้สกึ ทีจะ
ผิดหวังไม่ได้ นางยังมาไม่ถงึ อีกหรื อนี? ริ มฝี ปากบางพูด
ขึน “ไม่ต้องมากพิธี”

19
ทันใดนัน ทุกคนในตําหนักก็ร้ ูสกึ ว่าอากาศในตําหนัก
พลันเย็นลงอย่างฮวบฮาบ เมือเฮ่าหวังหันหน้ าไปแล้ วจึง
ต่างพากันถอนหายใจโล่งอก “ขอบคุณเฮ่าหวัง”

“หวังหกมาถึงแล้ ว !”

ทุกคนทีเพิงลุกขึนยืนก็ตา่ งรี บคุกเข่าลงอีก แล้ วร้ อง

ทักทาย “คารวะหวังหก !”

20
“ไม่ต้องมากพิธีหรอก ชิงชิงอยูท่ ีไหน ?” เสียงสดใสดัง
เข้ ามาในตําหนัก ทุกคนต่างรู้สกึ เหมือนสายลมพัดเข้ า
มาวูบหนึง แล้ วหวังหกก็มาอยูต่ รงหน้ า

ทุกคนต่างทําเป็ นไม่ได้ ยินทีจวินเยวียเสียถาม ต่างนังก้ ม

หน้ างุดไม่เหลือบซ้ ายแลขวา ล้ อเล่นแน่ พวกเขาต่างก็ร้ ู
อยูแ่ ก่ใจกันดีวา่ การจัดงานเลียงครบเดือนในวันนีมี
ความหมายอย่างไร เจ้ าของงานก็ยงั อยูท่ ีนีทนโท่ แม้ หวัง
หกจะไม่สนใจแบบแผนระหว่างน้ องสามีและพีสะใภ้ แต่
พวกเขาทําเป็ นไม่ร้ ูไม่ได้ หากตอบได้ ไม่ดีแม้ เพียงคํา
เดียว ผลทีตามมาคงไม่ใช่เรื องล้ อเล่นแน่

เมือหันมองไปรอบ ๆ ก็ยงั ไม่เห็นอวินชิง ดวงตากลมโต

21
ใสแจ๋วก็อดทีจะหม่นหมองลงไม่ได้ ใบหน้ าทีดูราวกับ
เด็กน้ อยดูผิดหวังอยูค่ รามครัน เขาหันไปถามจวินเยวีย
เฮ่า “พีสาม ชิงชิงยังไม่มาอีกหรื อ ?”

จวินเยวียเฮ่าเหลือบมองจวินเยวียเสีย แววตาเย็นชาไม่
แสดงอารมณ์ใด ๆ ทังสิน “ยังไม่นงลงอี
ั ก เอาแต่ตะโกน
พูดนันพูดนี ทําอย่างนีใช้ ได้ ทีไหนกัน”

จวินเยวียเสียจึงเบ้ ปาก ทําลอยหน้ าลอยตา “ยังหัวคําอยู่

เลย ชิงชิงคงกําลังเดินทางอยูแ่ น่” จากนันก็นงลงบน
ั
เก้ าอี จ้ องมองประตูทางเข้ าตาเขม็ง

เวลานีเหล่าสาว ๆ ต่างพากันแอบซุบซิบถึงท่านหวังทัง

22
สอง ใบหน้ าเล็ก ๆ ของแต่ละนางก็ขนสี
ึ แดงกํา

“ฮ่องเต้ เสด็จแล้ ว ไทเฮาเสด็จแล้ ว กุ้ยเฟยมาถึงแล้ ว”

ทุกคนต่างรี บลุกขึนรับเสด็จ “เกล้ ากระหม่อมคารวะ

ฮ่องเต้ คารวะไทเฮา คารวะกุ้ยเฟย”

มีเพียงเฮ่าหวังและหวังหกทียืนค้ อมคํานับ คนอืน ๆ ต่าง

พากันคุกเข่าถวายบังคม

23