ตอนที 51 - 1 งานเลียงพระราชทาน งานเลียงพระ

ราชทานอีกแล้ ว

การขอแต่งงานของสามแคว้ นส่งผลสะเทือนใหญ่หลวง
เรื องทีทูตทังสามแคว้ นขอแต่งงานและถูกปฏิเสธพร้ อม
ๆ กันนันต่างได้ แพร่ไปทัวแคว้ นทังสีอย่างรวดเร็ว ผู้คน
พากันประหลาดใจ สตรี แบบไหนกันถึงทําให้ เกิดเรื อง
ราวเช่นนีขึนได้ ประมุขหลีกวได้
ั รับรายงานลับ ก็เร่งส่ง
หนังสือด่วนแปดร้ อยลีไปยังหลีเยียซี มีรับสังว่าไม่วา่ จะ
ต้ องใช้ วิธีใด จะต้ องนําผู้หญิงคนนีกลับมายังหลีกวด้
ั วย
ให้ จงได้ อัจฉริ ยะบุคคลเช่นนีแหละทีจะช่วยแคว้ นหลีกวั
ให้ ขนเป็
ึ นใหญ่ได้ ในเร็ววัน หากหลีกวไม่
ั ได้ ตวั นางมาใช้
ประโยชน์ ก็จงทําลายเสีย อย่าให้ ใครในสามแคว้ นที
เหลือได้ ตวั นางไป ไม่เช่นนันนางจะกลายเป็ นอุปสรรค
ขัดขวางภารกิจใหญ่ของหลีกวเสี
ั ยเอง เมือไม่ได้
1
ประโยชน์จากนาง ก็จงกําจัดนางทิงเสีย ไม่เช่นนันนาง
จะเป็ นผู้นําพาความเสียหายอันใหญ่หลวงมาสูแ่ คว้ น

เมือข่าวนีแพร่ไปถึงเยียกัว ประมุขเยียกัวก็เพียงแค่ทรง
พระสรวลอย่างไม่ใส่ใจ แล้ วมีหนังสือตอบกลับว่า “ทัง
หมดให้ ทา่ นมหาเสนาบดีมีสทิ ธิขาดในการตัดสินใจก็
แล้ วกัน”

ประมุขลัวกัวเมือได้ ทราบข่าว นอกจากจะไม่กริ วแล้ วยัง

ทรงยินดีมากอีกด้ วย ในทีสุดหญิงสาวทีถูกตาต้ องใจหลี
เอ๋อร์ ก็ปรากฏตัวแล้ ว ทังยังเป็ นหญิงทีพรังพร้ อมด้ วยสติ
ปั ญญาและความงดงาม จะให้ พระองค์ไม่ดีพระทัยได้
อย่างไรกัน จะมีก็แต่ในข่าวทีแพร่มานัน พูดถึงฐานะขอ
งอวินชิงว่าเป็ นอดีตชายาทีเฮ่าหวังได้ หย่าร้ างไปแล้ ว
2
ข่าวนีทําให้ พระองค์ถงึ กับนิวหน้ า เดิมทีทรงคิดว่าเป็ น
เพียงสตรี ทีเก่งกาจ แต่ฐานะเช่นนีนัน......ยังดีทีประมุข
ลัวกัวรักพระโอรสองค์นีมาก ขอเพียงเขาชอบ พระองค์ก็
ไม่ติดพระทัยอันใด แต่พระมารดาแห่งลัวกัวต่าง
หากกลับไม่คิดอะไร อาจเพราะเป็ นหญิงเหมือนกัน จึง
รู้สกึ ว่าเรื องทีผู้หญิงคนนีประสบมาช่างน่าเห็นใจยิงนัก
หญิงทีงามพรังพร้ อมเช่นนี เดิมทีควรจะได้ รับการปก
ป้องทะนุถนอมไว้ เป็ นอย่างดี เหตุใดถึงไม่ได้ รับความรัก
จากสามี ซํายังถูกปั นเรื องใส่ร้ายต่าง ๆ นา ๆ จนต้ อง
หย่าร้ าง ผู้หญิงทีเลียงลูกด้ วยตัวคนเดียวก็วา่ ไม่ง่าย
แล้ ว แต่ยงั สามารถเผชิญหน้ าอย่างสงบเมือถูกทูตทัง
สามแคว้ นขอแต่งงาน อีกทังยังเป็ นคนไม่ละโมบในลาภ
ยศสรรเสริ ญ ผู้ทีมีคณ
ุ ธรรมเช่นนี พระนางยิงรู้สกึ เคารพ
ในพระทัยยิงรู้สกึ อัศจรรย์ใจ จนได้ แต่เพียงรอให้ หลีเอ๋อร์
พานางกลับมาพบหน้ ากันสักหน่อย
3
ทังสีแคว้ นเกิดการเคลือนไหวขึนทันที

ในยามนีเมืองหลวงแห่งจวินกัวต่างคึกคักอย่างยิง ทุก
คนต่างพูดคุยกันถึงเรื องประหลาดนี พากันตืนเต้ นยินดี
ราวกับถูกสลากรางวัลก็ไม่ปาน

4
วังหลวง ศูนย์กลางลึกสุดของกระแสคลังจึงไม่อาจทีจะ
รอดพ้ นจากกระแสอันถาโถมครังนีไปได้ หลายวันมานี
ได้ เกิดข่าวลือแพร่หลายในวัง เรี ยกได้ วา่ ลือกันเสียจน
หนาหู รู้กนั ทัวจนพากันตืนเต้ นไปทัวทุกชนชัน ตังแต่ชน
ชันสูงขึนไปในตําหนักของเหล่าสนม เรื อยลงไปจนถึง
พ่อครัวในห้ องเครื อง ในไม่ช้าก็มีการจับกลุม่ ถกเถียงกัน
อย่างเป็ นจริ งเป็ นจัง องค์ไทเฮาในฐานะผู้มีพระราช
อํานาจสูงสุดในวังในก็ยอ่ มได้ รับทราบถึงข่าวลือนีเช่น
กัน ไม่ร้ ูวา่ เพราะเหตุใด การเปลียนแปลงอย่างฉับพลัน
ครังนีของอวินชิงจึงทําให้ พระนางยินดียิงนัก แต่ก็ร้ ูสกึ
ตกพระทัยไปด้ วยในเวลาเดียวกัน พระนางทรงรู้สกึ ไม่

5
สงบพระทัย ราวกับว่าจะเกิดเรื องร้ ายแรงขึน และราวกับ
ว่าบางสิงบางอย่างกําลังจะหลุดออกจากการควบคุม
ของพระนางกระนัน......

“ไทเฮากําลังกังวลพระทัยเรื องชายาเฮ่าหวังหรื อเพคะ”

ลัวยวนยกชามาถวาย แล้ วค่อย ๆ เดินไปอยูด่ ้ านหลัง
คอยช่วยบีบนวดพระกรรเจียก (ขมับ) ให้ องค์ไทเฮา

ไทเฮาทรงวางพระหัตถ์ลง แล้ วทรงถอนหายใจออกมา

แผ่วเบา “อืม ท่าทีของแคว้ นทังสามชัดเจนมาก ทูตจาก
สามแคว้ นพากันเข้ าออกตําหนักชิงเยวียอยูบ่ อ่ ยครัง ท่า
ทีของชิงเอ๋อร์ เองก็ไม่แน่ชดั เรานึกกังวลใจจริ ง ๆ”

6
ลัวยวนครุ่นคิด เกรงว่าทีไทเฮาทรงกังวลคงจะเป็ นตัวเฮ่า
หวัง เรื องของชายาเฮ่าหวังลือกันทัว ทําให้ เงือนไขทีนาง
เสนอขึนมานันก็ยอ่ มจะแพร่ออกไปด้ วย แม้ วา่ ข้ อเสนอนี
จะยับยังทูตทังสามไว้ ได้ แต่ในทีเดียวกันก็เป็ นการกีดกัน
เฮ่าหวังออกไปด้ วยเช่นเดียวกัน ในเมือเป็ นเช่นนี จะว่า
ไปแล้ วเรื องนีก็จดั การได้ ยากจริ ง ๆ โธ่...เฮ่าหวังนีก็ช่าง
น่าเป็ นห่วง จึงได้ แต่ถอนหายใจแล้ วว่า “ใช่เพคะ ทูตทัง
สามต่างก็จ้องแม่นางมูห่ รงกันตาเป็ นมัน แต่ตามความ
เห็นของบ่าวแล้ ว แม่นางมูห่ รงเป็ นคนฉลาดมีความคิด
เป็ นของตัวเอง ย่อมไม่ดว่ นตอบรับการแต่งงานกับชายที
ไม่คคู่ วรหรอกเพคะ”

“เราก็ร้ ูดี แต่ก็เกรงว่านางจะกีดกันเฮ่าหวังออกไป เจ้ าได้

ยินทีนางพูดไว้ หรื อไม่ ครองคูก่ นั เพียงสองคน คําพูดนี

7
ตัดรอนความหวังของเฮ่าหวังไม่ใช่หรื อ” ไทเฮาตรัส
พลางหลับพระเนตรลง

“ไทเฮาต้ องทรงถนอมพระวรกายไว้ นะเพคะ หลานรัก

ของพระนางคนนีย่อมมีชะตาชีวิตเป็ นของตน ไทเฮาอย่า
ได้ กงั วลพระทัยมากเกินไปเลยเพคะ” ลัวยวนพูดปลอบ
อย่างเป็ นห่วง

“เดิมทีเราก็คิดจะถือเอางานเลียงพระราชทานคราวนี
จัดการเรื องนีให้ สําเร็จไป ใครเลยจะรู้วา่ ระหว่างนันจะ
เกิดเรื องขึนมากมาย ถึงกับทําให้ ชิงเอ๋อร์ และหลานรัก
ของเราต้ องเสียงอันตราย จึงได้ พลาดโอกาสอันงามนัน
ไปเสียเปล่า ๆ” ในพระสุรเสียงของพระนางมีแววของ
ความรู้สกึ ผิดแฝงไว้ อยู่
8
“ไทเฮา ใครเรี ยนผูก ก็ต้องเรี ยนแก้ ด้วยตัวเองสิเพคะ !”

อยู่ ๆ ไทเฮาก็ทรงลืมพระเนตรขึน แล้ วตรัสอย่างยินดี

“เจ้ าพูดถูกแล้ ว เราต้ องทําให้ ทกุ สิงเป็ นไปตามคําพูด
ของนาง ดูแล้ วเราคงต้ องไปจัดการเรื องในจวนเฮ่าหวัง
เสียแล้ ว ในเมือคุณสมบัติของเฮ่าเอ๋อร์ ยงั ไม่ตรงตามที
นางกําหนดไว้ งันเราก็จะช่วยเฮ่าเอ๋อร์ เอง...”

......

9
ไม่วา่ บรรยากาศภายนอกจะคึกคักเพียงใด แต่ใน
ตําหนักชิงเยวียกลับยังคงเงียบสงบ เหมือนเรื อน้ อยลอย
ลําอยูท่ า่ มกลางมหาสมุทร ทังสุขสงบและเปี ยมด้ วย
สันติ ตังแต่ปฏิเสธการขอแต่งงานกลางตําหนักจินเตียน
ทูตทังสามต่างก็ไม่พดู ถึงเรื องนีอีก เนืองด้ วยหลังรักษา
อาการบาดเจ็บของชิงหลวนแล้ วยังต้ องบํารุงร่างกาย
และข้ อดีของการอยูใ่ นวังหลวงคือมีคลังยาชันเลิศ อีกทัง
จวินเยวียหานก็มีพระทัยกว้ างขวาง จึงทรงส่งยาดีตา่ ง ๆ
มายังตําหนักชิงเยวียอย่างไม่นกึ เสียดาย ยาเหล่านีช่วย
ให้ อาการบาดเจ็บของชิงหลวนดีวนั ดีคืน เห็นเช่นนีอวิน
10
ชิงก็ยอ่ มดีใจ นางจึงใช้ ชีวิตอยูใ่ นตําหนักชิงเยวียร่วมกับ
เอ้ าเฉินและเหล่าสาวใช้ อีกหลายวันอย่างผ่อนคลายและ
เป็ นสุข

สิงเดียวทีชิงเอ๋อร์ กลุ้มใจก็คือ เจ้ าจิงจอกสามตัวนันต่าง

มาปรากฏตัวทีตําหนักชิงเยวียอยูเ่ นือง ๆ ราวกับว่านัด
กันมา แม้ จะเพียงแต่นงกั
ั นอย่างสงบเสงียม จิบชาพลาง
เล่นหมาก แต่นางก็ร้ ูสกึ ไม่ชอบใจนัก เพราะมารบกวน
ความสงบสุขของนาง และยังทําให้ เวลาทีจะได้ อยูก่ บั
เอ้ าเฉินของนางน้ อยลงไปอีกมาก นอกจากนีพอพวกเขา
มา เหล่านางกํานัลประจําตําหนักต่างก็พากันเหม่อมอง
ราวกับต้ องมนตร์ นันย่อมไม่รวมถึงเหลียนเอ๋อร์ หงซิว
และชิงหลวนแน่ ต้ องบอกว่าสาวใช้ ทงสามเมื
ั อติดตาม
รับใช้ นางแล้ ว ต่างก็เริ มมีความคิดอ่านทีเติบโตขึนมาก

11
หลายวันนี จวินเยวียเฮ่าและจวินเยวียหานไม่ได้ มาที
ตําหนักชิงเยวียบ่อยนัก มีเพียงก็แต่ข้าวของดี ๆ ทีทยอย
ส่งมาให้ อยูต่ ลอด ส่วนจวินเยวียเสียนันมาบ่อย ๆ พอ
พบหน้ าทูตทังสาม เขาก็มีสีหน้ าบูดบึง มักจะคอยถลึง
ตากลมโตจ้ องมองอีกฝ่ ายด้ วยความโกรธ บรรยากาศจึง
ตึงเครี ยดชวนให้ มีเรื อง ตอนแรกอวินชิงก็ลองพูดจาไกล่
เกลียดู แต่ภายหลังพอเห็นว่าทูตทังสามดูจะไม่ได้ ใส่ใจ
อะไร ก็ได้ แต่ปล่อยเลยตามเลย

ตังแต่เอ้ าเฉินตืนขึนมาครังทีแล้ ว ร่างกายก็ยงั ไม่พบว่ามี

อะไรผิดปกติ แต่อวินชิงก็ยงั ไม่อาจวางใจได้ หลายวันมา
12
นีนางจึงนําเขามาอยูข่ ้ างกายตลอด เจ้ าตัวน้ อยก็ดจู ะ
ร่าเริ งดี ใบหน้ าเล็ก ๆ นับวันยิงบ่งบอกอารมณ์และ
ความคิดได้ มากยิงขึน สิงนีทําให้ อวินชิงยินดีมาก กอปร
กับสองสามวันมานีชิงหลวนได้ พกั ฟื นเป็ นอย่างดีร่าง
กายจึงแข็งแรงขึน อวินชิงจึงค่อนข้ างทีจะพอใจ เมือนึก
ถึงบิดาผู้ชราทีจวนแม่ทพั อวินชิงก็หยักยิมขึน คงน่าจะ
ได้ เวลากลับบ้ านแล้ ว จะว่าไปนางก็ชกั จะคิดถึงบิดา
กํามะลอท่านนันเสียแล้ วสิ

“คุณหนู เมือครู่ฮ่องเต้ ให้ คนมาแจ้ งว่า คืนนีจะมีการจัด

เลียงในวังเพือสร้ างความสําราญให้ ทตู ทังสาม ขอเชิญ
คุณหนูอยูร่ ่วมงานด้ วยเจ้ าค่ะ” เหลียนเอ๋อร์ พดู จบก็เห็น
อวินชิงมีสีหน้ าแปลก ๆ สายตานันทําเอานางอดร้ อนใจ
ไม่ได้ จึงถามขึนอย่างตืน ๆ “คุณหนูเป็ นอะไรไปเจ้ าคะ”

13
ใจของนางกําลังคิดว่าจะไปทูลลาจวินเยวียหาน แต่คํา
พูดของเหลียนเอ๋อร์ ทําให้ ไฟทีกําลังกระตือรื อร้ นถึงกับ
มอดดับ

มุมปากของอวินชิงกระตุกแล้ วกระตุกอีก พอนางกําลัง

คิดว่าจะกลับจวน เหตุใดทางนันถึงคิดจะจัดงานเลียงขึน
มาอีกเล่า คิดพลางจึงหันไปมองเหลียนเอ๋อร์ ด้วยแววตา
หดหู่ “พวกเราไม่ไปได้ ไหม คุณหนูของเจ้ ากินเลียงไม่

14
ไหวแล้ ว แต่ละครังถ้ าไม่ถกู เล่นงานอย่างโจ่งแจ้ ง ก็
ถูกลอบทําร้ าย...”

เหลียนเอ๋อร์ พอได้ ยินคุณหนูพดู แบบนี ก็ฉกุ ใจคิดขึนมา

เป็ นอย่างนันจริ ง ๆ ด้ วย ทุกครังทีคุณหนูจะไปร่วมงาน
เลียงพระราชทานล้ วนแต่เกิดเรื องไม่ดี ยามนีจึงรู้สกึ
กระวนกระวายขึนมา “คุณหนู ถ้ าเช่นนันจะทําอย่างไร
กันดีเจ้ าคะ ถ้ าเราไม่ไป เรา...เรา...เราก็กลับจวนกัน
เถอะเจ้ าค่ะ !”

อวินชิงเหลือบมอง สาวใช้ คนนีเป็ นพวกกระต่ายตืนตูมนี

เอง แต่ขณะเดียวกันก็ร้ ูสกึ อบอุน่ ในใจ “เจ้ ารับพระ
บัญชามาแล้ ว ถ้ าหากไม่ไปก็เท่ากับเป็ นการขัดพระ
บัญชา อยากจะให้ คณ
ุ หนูของเจ้ าหัวหลุดจากบ่าหรื อ
15
อย่างไร”

อ้ าว...! เหลียนเอ๋อร์ หน้ าเศร้ า “ถ้ าเช่นนันจะทําอย่างไรดี

เจ้ าคะ ถ้ ารู้แต่แรก เหลียนเอ๋อร์ จะได้ ไม่รับพระบัญชา ไม่
สิ จะได้ ไม่ฟังทีขันทีน้อยคนนันบอก !” เหลียนเอ๋อร์
กระทืบเท้ าเบา ๆ สีหน้ าแสดงความหงุดหงิดใจ

“พรึด” อวินชิงทนไม่ไหวจึงหลุดขําออกมา สาวใช้ คนนี

นันคือพระบัญชาของฝ่ าพระบาทเชียวนะ เจ้ าบอกว่าจะ
ไม่รับก็ไม่รับได้ อย่างนันหรื อ เหลียนเอ๋อร์ มองอวินชิง
ด้ วยท่าทางงง ๆ คุณหนูเป็ นอะไรไปล่ะ นางพูดอะไรที
น่าขําอย่างนันหรื อ “คุณหนู...” อวินชิงส่ายศีรษะ ยิม
แล้ วว่า “ข้ าก็พดู ไปอย่างนันเอง เจ้ าคิดเป็ นจริ งเป็ นจัง
ทําไมกันเล่า”
16
ทีแท้ ก็อย่างนีเอง เหลียนเอ๋อร์ ถอนหายใจอย่างโล่งอก
แต่พอหวนคิดก็ยงั คงไม่วางใจอยูด่ ี “แต่วา่ งานเลียงพระ
ราชทานนันดูแล้ วไม่น่าไป ทุกครังทีคุณหนูไป จะต้ องพบ
เจอแต่เรื องไม่ดี อย่ากระนันเลย เราไปทูลฝ่ าพระบาทสัก
ครัง ขอไม่ไปร่วมงานก็แล้ วกันเจ้ าค่ะ”

อวินชิงมองสีหน้ ายุง่ ยากใจของเหลียนเอ๋อร์ นางยิมให้

แล้ วว่า “เจ้ าวางใจเถอะ จะมีเรื องบังเอิญขนาดนันได้
อย่างไร ไม่มีเหตุผลเลยว่าเหตุใดคุณหนูของเจ้ าจึงโชค
ไม่ดีถงึ ขนาดไปร่วมงานเลียงทีไรก็มกั เจอแต่เรื องร้ าย ๆ
ทุกที อีกอย่าง คุณหนูของเจ้ าก็มีผ้ สู งู ศักดิคอยช่วย
เหลือ ทุกครังทีประสบเรื องร้ ายจึงกลับกลายเป็ นดี ยังคง
รอดชีวิตอยูม่ าได้ จนถึงตอนนีไม่ใช่หรื อ เจ้ าเคยเห็นใคร

17
ทีกล้ ามาตอแยกับคุณหนูของเจ้ าแล้ วยังอยูร่ อดได้ หรื อ
เปล่า คืนนีเราไปกินเลียงกันสักมือ แล้ วคุณหนูของเจ้ า
ค่อยพาพวกเจ้ ากลับจวน”

“จริ งหรื อเจ้ าคะ คุณหนู พวกเราจะได้ กลับจวนแล้ วหรื อ

?” พอได้ ยินดังนันเหลียนเอ๋อร์ ก็ยินดียิงนัก ความกังวล
เมือครู่อนั ตรธานไปทันใด แม้ อยูใ่ นวังหลวงจะสุขสบาย
แต่ก็เทียบกับบ้ านของตัวเองไม่ได้

อวินชิงหัวเราะร่า สายตาเต็มไปด้ วยความอบอุน่ “จริ งสิ

!” แต่เมือหันหลังให้ สายตานันกลับดูเคร่งขรึมขึนมา......

18
 ตอนที 51 - 2 งานเลียงพระราชทาน งานเลียงพระ
ราชทานอีกแล้ ว

19
บนท้ องถนนในเมืองหลวง เสียงร้ องขายของและเสียงต่อ
รองราคาดังอืออึงตามสองข้ างทาง รถม้ าหรูหราคันหนึง
ค่อย ๆ แล่นฝ่ าถนนทีคึกคัก ทันใดนันมือขาวราวกับ
หยกข้ างหนึงก็เลิกม่านรถมุมหนึงขึน ดวงหน้ างดงาม
เยียมหน้ าออกมาจากรถเพือชมสภาพภายนอก สาวสวย
คนนันขมวดคิวเรี ยวงาม ทําเอาคนกลุม่ ใหญ่ทีได้ เห็น
หัวใจบีบคัน แทบอยากจะถลันเข้ าไปหา รวบตัวนางเอา
ไว้ นอ้ อมอกแล้ วกอดปลอบ ด้ วยอยากจะบรรเทาความ
โศกเศร้ าทีปรากฏบนใบหน้ าสาวงามคนนี คนในรถเฝ้า
มองภาพทีอยูข่ ้ างนอก โดยไม่ร้ ูตวั เลยว่าตนเองก็ได้
กลายเป็ นภาพอันงดงามในสายตาผู้อืนไปแล้ ว

รถม้ าเคลือนตัวไปช้ า ๆ เมือผ่านร้ านนําชาแห่งหนึง ก็มี

20
เสียงดังแว่วมาทันใด ทําลายความเงียบภายในรถ รถม้ า
ค่อย ๆ หยุดลง “นี พวกเจ้ าได้ ข่าวกันบ้ างหรื อเปล่าว่า
เมือไม่นานมานี แม่นางมูห่ รงแห่งจวนแม่ทพั โด่งดังเป็ น
ทีรู้จกั ไปทัว แม้ แต่ทตู จากสามแคว้ นก็ยงั มาขอนางแต่ง
งาน ทายถูกไหมว่าผลเป็ นอย่างไร” พอเห็นทุกคนหันมา
ให้ ความสนใจ คนทีพูดก็ทําเป็ นยึกยักไม่เล่าต่อ

“ผลเป็ นอย่างไรน่ะหรื อ ก็ถกู ปฏิเสธน่ะสิ ! เรื องนีใคร ๆ

ต่างก็ร้ ูกนั ตังนานแล้ ว” แขกคนหนึงของร้ านนําชาได้ ยิน
เข้ าก็โพล่งตอบอย่างเหยียด ๆ แม้ แต่เด็กสามขวบก็ยงั รู้
เรื องนี ยังมีอะไรให้ น่าคุยโม้ ได้ อีก

“เอ่อ...” คนทีเล่าเรื องอึงไปครู่หนึง แล้ วนําเสียงกระตือ

รื อร้ นก็ดงั ขึนอีกครัง “ใช่แล้ ว เป็ นอย่างนันแหละ ทีนีได้
21
ข่าวไวจริ ง ๆ แล้ วพวกเจ้ ารู้หรื อเปล่าว่าเพราะอะไรแม่
นางมูห่ รงถึงปฏิเสธ อีกฝ่ ายเป็ นถึงไท่จือและหวังเชียว
นะ ได้ ยินว่ามหาเสนาบดีแห่งลัวกัวถึงกับเสนอจะมอบ
ตําแหน่งพระมารดาแห่งแคว้ นให้ ด้วย” พอได้ บทเรี ยน
เมือครู่ คราวนีคนผู้นีจึงไม่กล้ าเล่นตัวอีก ไม่ต้องรอให้
ใครถาม เขาก็เล่าต่อทันที “ก็เพราะในใจของนางยังมี
ท่านเฮ่าหวังแห่งจวินกัวเราอยูอ่ ย่างไรเล่า นางกําลังคอย
ให้ เฮ่าหวังรับนางและลูกกลับเข้ าจวน !”

“ทีเจ้ าเล่ามา จริ งหรื อเท็จกันแน่ มูห่ รงอวินชิงคนนันไม่

ใช่วา่ ถูกขับออกจากจวนหรอกหรื อ ได้ ข่าวว่าเฮ่าหวังก็ไม่
ยอมรับว่าเด็กคนนันเป็ นคุณชายน้ อยนีนา”

“ใช่ ใช่ ก่อนหน้ านียังได้ ยินว่ามูห่ รงอวินชิงขอพระราช

22
โองการจากฮ่องเต้ ไว้ ข้อหนึง เพือจะเอาไว้ ใช้ ปฏิเสธไม่
ต้ องกลับไปจวนเฮ่าหวัง”

“ใช่แล้ ว ข้ ายังได้ ยินว่าเหตุผลทีแม่นางมูห่ รงปฏิเสธทูต

ทังสามในตําหนักใหญ่ตอ่ หน้ าธารกํานัลก็เพราะมีข้อ
เรี ยกร้ องว่าคนทีนางจะแต่งด้ วยนันต้ องมีเมียเดียวตลอด
ไป เฮ่าหวังมีชายารองคนหนึงแล้ วยังมีฮหู ยินอีกสามนาง
ย่อมไม่เข้ าเกณฑ์ทีแม่นางมูห่ รงเสนอไว้ ”

“ก็ไม่แน่นา นางอาจดูแคลนพวกเขา เลยอยากจะหา

ใหม่ ไม่เห็นหรื อว่าหอคณิกายามนีเงียบเหงาจนแทบจะ
ปิ ดร้ านอยูแ่ ล้ ว เหล่าคุณชายตระกูลใหญ่ตา่ งพากันกลับ
ตัวกลับใจเป็ นคนดีกนั หมดแล้ ว...”

23
“เจ้ าโง่ ไม่ต้องพูดถึงซีไท่จือกับประมุขเยียกัว แค่หลีหวัง
แห่งลัวกัวท่านนันก็รูปงามเหนือผู้ใดแล้ ว หล่อเหลาถึง
เพียงนันเกรงว่าคงเทียบได้ แม้ แต่สาวงามแซ่เสินอันดับ
หนึงแห่งจวินกัว แล้ วเหตุใดมูห่ รงอวินชิงจะต้ องดูแคลน
ด้ วยเล่า ไม่ใช่เพราะมีใจรักอยูก่ บั เฮ่าหวังหรอกหรื อ อีก
อย่างนางก็ให้ กําเนิดคุณชายน้ อยของจวนเฮ่าหวัง ที
บอกว่าต้ องการผู้มีคณ
ุ สมบัติเหมาะสม เกรงว่าจะไม่ได้
มีความหมายผิวเผินแค่นนหรอก...”
ั

การถกเถียงในร้ านนําชายังคงดําเนินต่อไป ส่วนรถม้ าที

จอดข้ างทางก็เคลือนออกไปช้ า ๆ อีกครัง ไม่มีใครทัน
สังเกตว่าก่อนหน้ านีมีรถคันหนึงมาแวะจอด
24
“นายหญิง ทําไมเมือครู่ห้ามบ่าวไว้ ละ่ เจ้ าคะ ไม่ยอมให้
บ่าวออกไปสังสอนพวกคนไม่มีตาพวกนันสักหน่อย” ใน
รถม้ า หยวนจือพูดขึนอย่างรู้สกึ หงุดหงิด

สาวงามในรถม้ าก็คือชายารองเสินทีกําลังจะเข้ าไปร่วม

งานเลียงพระราชทานในวังหลวง สาวงามอันดับหนึง
แห่งจวินกัวนันเอง ชายารองเสินกําผ้ าเช็ดหน้ าไว้ แน่น
จนเล็บจิกเข้ าเนือก็ยงั ไม่ร้ ูตวั ไม่เห็นแวว อ่อนโยนอัน
ยวนเสน่ห์ทีเผยออกมาก่อนหน้ านีอีกเลย กลับมีแต่
ความเคียดแค้ นเข้ ามาแทนที ริ มฝี ปากแดงระเรื อพูดขึน
“ไม่ต้องไปมีเรื องกับคนชันตําพวกนันหรอก ข้ าอยากจะ
เห็นว่านางจะเก่งกาจสักแค่ไหน คอยดูเถอะ ระหว่างข้ า
25
กับนาง ใครแน่ทีจะหัวเราะดังกว่ากัน !” มูห่ รงอวินชิง ข้ า
เคยบอกแล้ วว่าจะไม่ให้ เจ้ าได้ มีโอกาสกลับมาทีจวนเฮ่า
หวังอีก ในเมือเจ้ ายังใฝ่ ฝั นทีจะมาช่วงชิงทุกสิงทุกอย่าง
ทีเป็ นของของข้ า เช่นนันก็อย่าโทษว่าข้ าโหดเ**◌้ยม
อํามหิตเลย

นําเสียงทีแฝงความร้ ายกาจของชายารองทําให้ หยวนจือ

ใจเต้ นด้ วยความกลัว เป็ นครังแรกทีได้ เห็นนายหญิง
แสดงออกเช่นนี นีช่างเหมือน...เหมือนอสรพิษ ใช่แล้ ว
สายตาแบบนัน เยือกเย็นและประสงค์ร้ายราวกับ
อสรพิษจับจ้ องมองเหยือจริ ง ๆ

26
......

ณ ตําหนักชิงเยวีย อวินชิงกําลังกล่อมเอ้ าเฉินให้

นอนกลางวัน ทันใดนันก็ร้ ูสกึ ได้ ถงึ กระไอบางอย่างคืบ
ใกล้ เข้ ามา แพขนตางอนยาวจึงกะพริ บแล้ วลืมตาขึนฉับ
พลัน แววเ**◌้ยมเกรี ยมวาบขึนในดวงตา เพียงชูมือขึน
เข็มเงินสามเล่มก็พงุ่ เฉียงเข้ าใส่ชายร่างสูงโปร่งในชุด
ขาวทีอยูด่ ้ านบน

ร่างของผู้ทีมาเบียงเล็กน้ อยก็หลบพ้ นเข็มเงินทีพุง่ มาติด

ๆ กัน เข็มเงินจึงพลาดเป้า พุง่ เลยไปถูกเตาเครื องหอม
บนชันวางข้ างหลัง เกิดเสียงกระทบดัง เคร้ ง แล้ วเตา
เครื องหอมก็ร่วงลงสูพ่ ืน “เจ้ าตืนแล้ วนี !” ดวงตาวาว
27
วามมีประกายวิบวับดังดวงดาว แล้ วกลินหอมเย็นอันคุ้น
เคยของดอกบัวก็ลอยอบอวลในอากาศ

จวินเยวียเฉิน ! อวินชิงอึงไป เขามาได้ อย่างไร เจ้ าคนนี

ไม่มาหลายวันแล้ ว นางไม่ได้ ใส่ใจหรอก เพียงแต่ไม่ร้ ูวา่
เวลานีเขามาปรากฏตัวถึงห้ องนอนของนางมีจดุ
ประสงค์อะไรกันแน่

“ข้ าทําเจ้ าตกใจตืนงันหรื อ” จวินเยวียเฉินยิมน้ อย ๆ ให้

อวินชิง

28
อวินชิงถึงกับเลิกคิวขึน กลินดอกบัวนีช่างคุ้นนัก...
เหมือนกับกลินทีลอยอ้ อยอิงอยูข่ ้ างหมอนทุกเช้ าทีตืนขึน
มาไม่มีผิด ! นางตกตะลึงแต่กลับไม่เผยออกมาทางสี
หน้ า เพียงแค่พดู ขึนเรี ยบ ๆ “ไม่ทราบว่าหวังเจ้ าสําราญ
อุตส่าห์มาเยือน มีสงใดจะชี
ิ แนะ”

จวินเยวียเฉินเห็นความเปลียนแปลงอันละเอียดอ่อนใน
แววตาอวินชิง ในใจก็นกึ ขํา ช่างเป็ นสาวน้ อยทีจับสังเกต
ได้ เก่งจริ ง ๆ แต่กลับไม่ยอมเผยออกมา แล้ วเขาก็
หัวเราะร่าราวกับไม่ได้ ใส่ใจท่าทีของอวินชิงเท่าไรนัก
พลางพูดขึนเรี ยบ ๆ “ฮ่า ๆ งานเลียงคืนนี ข้ าจะไปด้ วย”

อวินชิงเลิกคิว เขาจะไปร่วมงานเลียงกับนางอย่างนัน
หรื อ ทําไมกัน เขาจงใจมาถึงห้ องหับของนางเพียงเพือ
29
จะบอกประโยคนี ว่าเขาจะไปร่วมงานเลียงด้ วยนีน่ะหรื อ
“หวังเจ้ าสําราญมีอะไรหรื อเปล่า”

จวินเยวียเฉินไม่พดู อะไร มีเพียงสองตาทีเปล่งประกาย

วาววับ แววตาของอวินชิงวาบขึน “อวินชิงรู้ทางทีจะไป
ยังงานเลียง หวังเจ้ าสําราญมีธุระอะไรก็ไม่ต้อง......”

“ช่างเถอะ เจ้ าพักผ่อนก่อน ถึงเวลาเริ มงานข้ าจะมารับ”

จวินเยวียเฉินยิมให้ ดวงตาเป็ นประกายสุกใส

“คุณหนู เกิดอะไรขึนเจ้ าคะ”

เหลียนเอ๋อร์ กําลังบรรจงเย็บปั กเพือเตรี ยมทําชุดใหม่ให้

30
เอ้ าเฉินอยูข่ ้ างนอก ได้ ยินเสียงเตาเครื องหอมตก
กระแทกพืนก็ตกใจ จึงร้ องโวยวายแล้ วผลักประตูเข้ ามา

หวัง...หวังเจ้ าสําราญอย่างนันหรื อ พอเห็นจวินเยวียเฉิน

เหลียนเอ๋อร์ ก็มีสีหน้ าตกตะลึงอย่างเห็นได้ ชดั เหตุใด
หวังเจ้ าสําราญจึงมาปรากฏตัวในห้ องนอนของคุณหนู
ได้ นางอยูน่ อกห้ องตลอดเวลา ทําไมจึงไม่เห็นตอนที
หวังเจ้ าสําราญเดินเข้ ามา

เมืออวินชิงเห็นสีหน้ าตืนตะลึงของเหลียนเอ๋อร์ ก็พดู ขึน

ด้ วยนําเสียงสงบ “ไม่เป็ นไร เป็ นท่านหวังเจ้ าสําราญ เจ้ า

31
ไม่ต้องเป็ นห่วง”

จวินเยวียเฉินหันไปมองเหลียนเอ๋อร์ ด้วยแววตาทีพอใจ
ช่างเป็ นสาวใช้ ทีภักดี ไม่เสียแรงทีนางรักสาวใช้ เหล่านี
แล้ วหันไปมองใบหน้ าเล็ก ๆ น่ารักของเอ้ าเฉิน สีหน้ าจึง
ดูออ่ นโยนลง เขายิมแล้ วพูดว่า “ตอนนียังหัววัน เจ้ านอน
พักสักหน่อยเถอะ คําแล้ วข้ าจะมารับ” พอพูดจบ ไม่รอ
ให้ อวินชิงตอบรับ เงาร่างก็วบู ไหว เขาหายวับไปจากตรง
นัน ทิงให้ ทงห้
ั องตกอยูใ่ นความสงบ

อวินชิงมองตามเงาร่างทีหายวับไปของจวินเยวียเฉิน
เหม่อลอยราวกับคิดอะไรอยู.่ .....

32
“คุณหนู หวังเจ้ าสําราญเหินมาหรื อเจ้ าคะ” เหลียนเอ๋อร์
เห็นจวินเยวียเฉินหายตัวไปทันใดก็ดตู กตะลึง มิน่าเล่า
นางเฝ้าอยูข่ ้ างนอกอยูต่ ลอดจึงไม่เห็นใครเข้ ามา ! ใบ
หน้ าเล็ก ๆ น่ารักมีแววอัศจรรย์ใจ หากนางมีวิชาเก่งกาจ
อย่างนีบ้ างก็คงปกป้องคุณหนูกบั นายน้ อยได้

มุมปากอวินชิงกระตุก เหินงันรึ ไม่ใช่แค่เหินมาเท่านัน

หรอก ! เหินไปเหินมา รวดเร็วจนแทบจะทันผีอยูแ่ ล้ ว

33
 ตอนที 51 - 3 งานเลียงพระราชทาน งานเลียงพระ
ราชทานอีกแล้ ว

ณ ห้ องทรงพระอักษร

34
จวินเยวียหานประทับหลังโต๊ ะทรงพระอักษร สีพระ
พักตร์ ดเู รี ยบเฉย ทรงตรวจแก้ ฎีกาทีกองสุมราวกับเนิน
เขาลูกย่อม ๆ

“ฝ่ าพระบาทคงตัดสินพระทัยแล้ วใช่ไหม” จวินเยวียเฮ่า

มองผู้ทีประทับในตําแหน่งอันทรงเกียรติแล้ วถามขึน

จวินเยวียหานไม่ได้ เงยพระพักตร์ ขนแต่

ึ อย่างใด เขายัง
คงตรวจแก้ ฎีกาต่อไป “เฮ่าหวังเองก็ตดั สินใจแล้ วไม่ใช่
หรื อ”

35
ดวงตาเยือกเย็นของจวินเยวียเฮ่าดูวาววับ ไม่ได้ พดู อะไร
ออกมา ห้ องทรงพระอักษรกลับคืนสูค่ วามเงียบสงบ มี
เพียงเสียงพลิกเปิ ดฎีกาเบาๆ......

......

เมือเวลาผ่านไป เพียงพริ บตาดวงตะวันก็ลบั ขอบฟ้า

ตะวันตก ถึงเวลาคําแล้ ว ความร้ อนระอุในอากาศล้ วน
คลายลง สายลมเย็นพัดโชยชืน ผสานกลินหอมอันน่า
รื นรมย์

36
จวินเยวียเฉินมาถึงตําหนักชิงเยวียตามทีนัดไว้ เพือรอ
จะไปงานเลียงกับอวินชิง

ในตําหนักชิงเยวีย อวินชิงอาบนําแต่งตัวเรี ยบร้ อยแล้ ว

นางซ่อนเข็มเงินไว้ เป็ นอย่างดี แม้ จะมีจวินเยวียเฉินไป
ด้ วย แต่การเตรี ยมตัวเพือช่วยเหลือตัวเองก็ยงั จําเป็ น
อีกอย่างนางมีลางสังหรณ์วา่ งานเลียงคืนนีคงจะไม่ได้
ราบรื นนักหรอก คนพวกนันพลังพลาดครังแล้ วครังเล่า
คิดแล้ วคงอดรนทนไม่ไหว แต่หากอยากจะลงมือกับนาง
คืนนีคงได้ โอกาสเหมาะ แม้ จะมีคนมาก ความเสียงก็
ย่อมมากสักหน่อย แต่หากอยากจะกลบเกลือนร่องรอย
ในภายหลัง ว่าไปแล้ วก็ง่ายดายมากเช่นกัน
37
เมือจัดแจงทุกอย่างเสร็จสรรพ อวินชิงก็อ้ มุ เอ้ าเฉินออก
มา เดินไปหาจวินเยวียเฉิน จวินเยวียเฉินยังคงสวมชุด
ขาว ดูเปิ ดเผยและสบายอกสบายใจ ใบหน้ าหล่อ
เหลาประดับไปด้ วยรอยยิมเจ้ าเล่ห์อนั เป็ นเอกลักษณ์
ดวงตาระยิบระยับดังดวงดาวเหมือนจะแย้ มยิมแต่ก็หา
ไม่ กลับดูคลุมเครื อยากทีจะคาดเดา พอเห็นอวินชิงเดิน
มา ดวงตาวาววับของเขาก็เปล่งประกายราวกับแก้ วผลึก
หลากสี ช่างดูขดั กับบุคลิกขีเล่นทีแผ่ซา่ นออกมา

เมือจวินเยวียเฉินเห็นอวินชิงเอาแต่จ้องมองดวงตาของ
เขาจนแทบไม่กะพริ บตา แววตานันดูครุ่นคิด สับสน งุน
งง และไม่เข้ าใจสลับกันไป แต่ไม่มีแววโกรธขึงใดใด จึง
38
ยกมือขึนเป็ นเชิงบอกว่าไม่ต้องคารวะ เลิกทําทีขีเล่น
แล้ วปล่อยให้ นางพิจารณาเขาต่อไปด้ วยรอยยิมน้ อย ๆ

อวินชิงหันไปมองชายในชุดขาวกลางตําหนัก ดูราวกับ
ดอกบัวและเหมือนเซียน ดูสดใสมีเสน่ห์ ชวนให้ ร้ ูสกึ คุ้น
เคยยิงนัก ขณะทีกําลังนิงอึงไปนัน นางจ้ องมองดวงตา
ของเขาจนเหม่อลอย ดวงตาคูน่ นราวกั
ั บดวงดาวในคืน
เหมันต์ แววตาเปล่งประกายราวกับแก้ วผลึกหลากสี ไม่
รู้วา่ เหตุใดดวงตาทีงําประกายคูน่ นจึ
ั งมักจะทําให้ นาง
รู้สกึ เหมือนทังสองคนต่างรู้จกั กัน ทังทีความจริ งแล้ ว
นางกับจวินเยวียเฉินพบกันแทบจะนับครังได้ และมักจะ
รู้สกึ ว่าผู้มีดวงตาเช่นนีควรจะมีดวงหน้ าทีโดดเด่นยิงกว่า
นี แม้ วา่ หน้ าตาของจวินเยวียเฉินจะนับได้ วา่ ดูดีจนอาจ
เรี ยกได้ วา่ เป็ นชายงาม หากหญิงใดต้ องสูญเสียชายทีมี

39
ลักษณะเช่นนีก็คงต้ องโอดครวญ ทว่านางมักจะรู้สกึ ว่า
มีบางอย่างทีไม่ถกู ต้ อง ! ว่าแต่มนั คืออะไรล่ะ ในหัวราว
กับมีความคิดวาบขึนมา หรื อว่า......

“ชิงชิง เจ้ าพร้ อมหรื อยัง ข้ ามารับเจ้ าไปงานเลียงด้ วย

กัน” เสียงรื นเริ งดังแว่วมา จวินเยวียเสียมาอยูต่ อ่ หน้ า
อวินชิงด้ วยสีหน้ ากระตือรื อร้ น “อ้ าว พีสีก็อยูท่ ีนีด้ วย
หรื อ”

จวินเยวีนเฉินพยักหน้ า “ข้ ามารับอวินชิงไปงานเลียง

ด้ วยกัน !”

เมือจวินเยวียเสียปรากฏตัว ความคิดทีกระจ่างชัดของอ

40
วินชิงก็เหมือนถูกตัดตอน วาบความคิดทีผุดขึนก็พลัน
เลือนหาย อวินชิงขมวดคิวน้ อย ๆ คิดไม่ออกก็ช่างเถอะ
ตอนนีไม่ร้ ูสกึ ถึงความเป็ นปรปั กษ์ จากตัวเขาเลย อย่าง
ไรเสียเรื องนีสักวันนางก็คงจะได้ ร้ ูชดั แจ้ ง

“บ่าวขอคารวะหวังหก” เหลียนเอ๋อร์ และพวกสาวใช้ ตา่ ง

ยอบกายคํานับ จวินเยวียเสียโบกมือให้ แล้ วหันไปพูด
กับอวินชิง “ชิงชิง วันนีเจ้ าช่างงามนัก” ดวงตาใสแจ๋ว
เต็มไปด้ วยความรักลุม่ หลงและตกตะลึงในความงาม

อวินชิงอึงไป รี บหลบสายตาอันร้ อนแรงของจวินเยวีย

เสีย ความรู้สกึ พิเศษทีจวินเยวียเสียมีให้ นางมีหรื อทีจะ
ไม่ร้ ูสกึ แต่โดยส่วนตัวแล้ วนางถือว่าเขาเป็ นเสมือนน้ อง
ชายข้ างบ้ าน ความลุม่ หลงรุนแรงไม่ปิดบังเช่นนีสะดุดใจ
41
นาง ความรักบริ สทุ ธิหมดจดถึงเพียงนีนางไม่อาจรับไว้
ได้ จึงได้ แต่แอบขอโทษจวินเยวียเสียอยูใ่ นใจ......

นางเรี ยกความคิดทีล่องลอยไปไกลกลับมา หันไปพยัก

หน้ าให้ จวินเยวียเสีย แล้ วบอกเบา ๆ “ไปกันเถอะ”

แววตาของจวินเยวียเฉินหม่นลง มองตามด้ านหลังคน

ทังสองทีเดินตามกันไป มุมปากกระตุกครังแล้ วครังเล่า
อย่างยากทีจะสังเกตเห็น แอบเค้ นเสียงลอดไรฟั น
ผู้หญิงคนนีจะล่อหลอกชายสักกีคนกันแน่ แต่เพียงครู่
เดียว มุมปากก็หยักขึน เป็ นรอยยิมอันมีเอกลักษณ์แบบ
จวินเยวียเฉิน บุคลิกทังหมดก็เปลียนไปทันที กลายเป็ น
ชายเจ้ าเสน่ห์ทีดูขีเล่น แล้ วเดินตามคนทังสองออกไป
42
ข้ างนอก......

แสงโคมสว่างไสว แสงจันทร์ พลันสลัวราง

ในตําหนัก เหล่าขุนนางผู้ใหญ่ตา่ งขยิบตาให้ กนั เป็ นพัก

ๆ นัยน์ตาทีระแวดระวังมองสํารวจสิงต่าง ๆ รอบด้ าน
แล้ วพยักหน้ าเป็ นพัก ๆ พลางเปล่งเสียงชืนชม สายตา
คาดหวังเหลือบมองไปทางประตูตําหนักเป็ นครังคราว
มีเพียงบางครังทีเหลือบไปเห็นคนทังสาม สายตาเหล่า
นันก็จะแฝงด้ วยความเป็ นปรปั กษ์

43
หลีเยียซี ลัวชิงหลีและเฟิ งเซียงหรูตา่ งนังลงอย่างเรี ยบ
ร้ อย ยิมแต่ไม่พดู อะไร ราวกับไม่ร้ ูสกึ รู้สาอะไรกับทุกสิง
ทุกอย่างทีอยูต่ รงหน้ า

ไม่แตกต่างจากงานเลียงครังก่อน สิงทีต่างออกไปมี
เพียงว่า ครังนีคนทีนังอยูด่ ้ านหลังเหล่าขุนนางผู้ใหญ่ไม่
ใช่คณ
ุ หนูจากตระกูลขุนนางทีดูน่ารักใคร่และบอบบาง
อรชรอ้ อนแอ้ น แต่สว่ นใหญ่คือชายหนุ่มท่าทางเฉลียว
ฉลาดและหล่อเหลา บ้ างดูเรี ยบร้ อยมีมารยาท บ้ างก็ดู
เปิ ดเผยรักอิสระ บางคนอ่อนโยน บางคนก็ดลู อยชาย มี
บางคนขีอาย และบางคนทีดูเฉียบแหลม...ทว่าทุกคน
ต่างก็มีรูปลักษณ์ทีน่าชวนมอง ดูแล้ วเจริ ญตา แต่พอมา
อยูภ่ ายใต้ รัศมีอนั เจิดจ้ าของทูตทังสามก็เหมือนว่าจะดู

44
ด้ อยลงไปบ้ าง

“หวังเจ้ าสําราญมาถึงแล้ ว...”

“หวังหกมาถึงแล้ ว...”

“แม่นางมูห่ รงมาถึงแล้ ว...”

เมือเสียงขานบอกดังขึนก็ทําลายบรรยากาศทีแปลก
แปร่งในตําหนักลงอย่างสินเชิง เหล่าขุนนางต่างหันออก
ไปมองทีประตูตําหนัก เมือได้ เห็นเงาร่างของบุคคลที
ต่างรอคอยกันมานาน ก็อดทีจะถอนหายใจโล่งอกไม่ได้
เหล่าชายหนุ่มทีนังร่วมอยูก่ บั ขุนนางทังหลายต่างชะเง้ อ
45
ชะแง้ มองคนทีเดินเข้ ามา เมือได้ เห็น ต่างก็ตะลึงใน
ความงาม เหม่อมองกันอยูเ่ ป็ นนาน......

เมืออวินชิงเดินเข้ ามาก็ได้ เห็นภาพทีแปลกตาเช่นนี

นางอดทีจะรู้สกึ ประหลาดใจไม่ได้ ไม่ร้ ูวา่ งานเลียงพระ
ราชทานวันนีจัดขึนเพือเหตุผลอะไรกันแน่

ชายารองเงยหน้ าขึน หันไปมองอวินชิงด้ วยแววตา

เกลียดชัง มือทีซ่อนอยูใ่ นชายแขนเสือกําเข้ าหากัน
แน่น......

46
ตอนที 52 - 1 ความเจ็บปวดใจ

ในตําหนักใหญ่ แสงจากโคมไฟงามลําค่าล้ วนส่องสว่าง

พราวไสว

ทุกคนต่างชะเง้ อมอง ก็เห็นอวินชิงในชุดสีขาวราบเรี ยบ

ท่าทางงามสง่า ผมดําขลับราวกับผืนแพรครึงบนมุน่ ไว้
เป็ นมวยข้ างหนึง ประดับด้ วยศิราภรณ์ทําจากมุกดูงด
1
งามแปลกตา นางดูงดงามทว่าเรี ยบง่ายราวกับดอกบัว
งามสง่าดังดอกเหมย ปล่อยผมนุ่มสลวยอีกครึงให้ สะบัด
พลิวไว้ ด้านหลัง เขียนคิวเพียงบาง ๆ แต่งแต้ มใบหน้ า
เพียงเล็กน้ อย ริ มฝี ปากเล็กดูแวววาวเอิบอิมเป็ น
ประกายฉํานํา ชวนให้ นกึ ถึงผลท้ อสุกหอมหวานน่าลิม
ลอง เงาร่างทีสงบเย็นดุจแสงจันทร์ ดรู าวกับขีจันทรา
ลอยมา รอบกายแผ่รังสีเยือกเย็นออกมาจาง ๆ ทัง
เหมือนเทพกวนอิมและเทพเสวียนหนีว์จตุ ิมายังโลก
มนุษย์ อีกสองท่านทีเดินตามกันมาก็ดรู าวกับเทพเซียน
มิมีผิดเพียน

คนทีเดินตามเข้ ามานัน คนหนึงสวมชุดขาว อีกคนสวม

ชุดสีดํา แต่ล้วนเป็ นชายทีดูโดดเด่น ชายชุดขาวดูพลิว
ไหว ร่างงามสูงโปร่งดูสง่างาม มุมปากคล้ ายหยักขึน

2
เหลือบมองผู้คนด้ วยสายตาราวกับจะแย้ มยิม แต่ก็แฝง
ไว้ ด้วยความขีเล่นอันทรงเสน่ห์ ท่าทางทีดูทงหล่
ั อเหลา
และร้ ายกาจในคราเดียวกัน ส่วนชายชุดดําดูน่ารัก ใบ
หน้ าอ่อนเยาว์ ผิวขาวอมชมพูระเรื อ ดวงตากลมโตใสซือ
บริ สทุ ธิ ใบหน้ ามีรอยยิมเจิดจ้ าแฝงไปด้ วยความกระตือ
รื อร้ น ชายก็หล่อเหลา หญิงก็งดงาม เรี ยกได้ วา่ เป็ น
ความงามเลิศแฝงด้ วยเสน่ห์อนั น่าหลงใหล

สีหน้ าของทุกคนล้ วนต่างกันออกไป เหล่าขุนนางใหญ่ดู

พึงพอใจและโล่งอก ส่วนเหล่าชายรูปงามทีนังอยูด่ ้ าน
ข้ างล้ วนเหม่อมองด้ วยความตกตะลึง ดวงตาของแต่ละ
คนเบิกกว้ าง ตกตะลึงไปกับความงามของผู้ทีเพิงเดิน
เข้ ามาจนเหม่อลอยไม่ได้ สติกนั ไปพักใหญ่ หญิงทีงด
งามดุจเซียนคล้ ายจันทรา เปี ยมด้ วยสง่าราศีนีคือมูห่ รง

3
อวินชิงคนนีอบ่างนันหรื อ ท่าทางขีขลาด ไร้ ความคิด
อ่านจนน่ารังเกียจทีรํ าลือกันล้ วนหายไปอยูท่ ีใดแล้ ว
ผู้หญิงทีปรากฏร่างอยูต่ รงนี นางคือมุกเม็ดงามอย่างแท้
จริ ง ! สตรี ทีงดงามเยียงนียากนักทีผู้ใดจะไม่ตะลึงใน
ความงาม ไม่แปลกเลยทีทังสามแคว้ นต่างยืนข้ อเสนอ
ขอนางแต่งงานพร้ อม ๆ กัน มิน่าเล่าบิดาของพวกเขาจึง
เกิดความคิดทีจะให้ มาดูตวั เช่นนี พวกเขาต่างก็ร้ ูสกึ ว่า
โชคดีเสียเหลือเกินทีได้ มาร่วมงานวันนี

ปกติอวินชิงมักจะสวมชุดสีขาวเรี ยบง่าย ไม่ตบแต่งหน้ า

ตา เผชิญหน้ ากับผู้คนอย่างเป็ นตัวของตัวเอง แต่วนั นีไม่
ว่าอย่างไรพวกเหลียนเอ๋อร์ ก็ยืนยันว่าจะต้ องแต่งหน้ า
นางให้ ได้ ห้ ามเท่าไรก็ไม่ฟัง แต่นางรับการแต่งหน้ าหนา
เตอะราวกับโบกปูนแบบสาวสมัยโบราณไม่ไหว จึงลง

4
มือแต่งหน้ าให้ ออ่ นบางและดูสดใสด้ วยตัวเอง วิธีการ
แต่งหน้ าสมัยใหม่นนเรี
ั ยกได้ วา่ บรรลุถงึ ขันสุดยอดแล้ ว
เพียงใช้ เทคนิคเล็กน้ อย ก็ปรากฏผลทีแตกต่างออกมา
ทันที ใบหน้ าเล็ก ๆ ทีงดงามอยูแ่ ล้ ว กอปรกับเทคนิคการ
แต่งหน้ าสมัยใหม่ จึงกลายเป็ นความงามอย่างถึงทีสุด
ในความงามสง่าเผยให้ เห็นความสวยสะพรังของวัยสาว
ความสวยสะพรังเผยให้ เห็นเสน่ห์อนั น่าหลงใหล ที
สําคัญทีสุดคือบุคลิกภาพอันมีเอกลักษณ์ของอวินชิงซึง
ใครอืนก็ไม่อาจมีได้

อวินชิงยังจดจําสีหน้ าท่าทางตกตะลึงของเหล่าสาวใช้
เมือนางแต่งหน้ าเสร็จได้ ดี แม้ แต่จวินเยวียเสียก็ยงั นิงอึง
ไปอยูค่ รู่หนึง เอ่ยชมความงามของนางด้ วยใบหน้ าทีขึน
สีแดงกํา คนทีดูนิงทีสุดเมือเห็นนางแต่งหน้ านันก็เห็น

5
จะมีแต่จวินเยวียเฉินกระมัง ! เหอะ ๆ อวินชิงยิมน้ อย ๆ
ทําไมนางถึงคิดถึงจวินเยวียเฉินขึนมาในเวลานีด้ วย คิด
พลางหันเหลียวไปมองจวินเยวียเฉินแวบหนึง จริ งด้ วย
นายคนนีดูเฉยเมยอยูต่ ลอดเวลา บนใบหน้ ายังประดับ
รอยยิมอันเป็ นเอกลักษณ์เหมือนเมือครู่

พอเห็นคนทังตําหนักทักทายนางด้ วยสายตาหลงใหล
มุมปากอวินชิงก็กระตุก รู้อย่างนีนางจะไม่ยอมทําตามที
พวกสาวใช้ รบเร้ า ดูสิ ตอนแรกว่าจะทําตัวไม่โดดเด่น
สุดท้ ายกลับกลายเป็ นจุดสนใจของทังงานไปเสียอย่าง
นัน

เพียงแต่...นางกวาดตามองไปทัวห้ องแวบเดียว ทําไมถึง

รู้สกึ ว่าบรรยากาศในตําหนักออกจะแปลกไปบ้ าง ราว
6
กับว่า...ราวกับว่ามีความรู้สกึ น่าประหลาดปะปนอยู่
นางอดแปลกใจไม่ได้ วา่ งานเลียงพระราชทานวันนีจัดขึน
เพือจุดประสงค์ใดกันแน่

สาวน้ อยน่ารักร่างอ้ อนแอ้ นอรชรทีนังอยูด่ ้ านหลังเหล่า

ขุนนางใหญ่พากันหายไปไหนเสียหมด กลับมีแต่เพียง
ชายหนุ่มมากหน้ าหลายตาเข้ ามานังแทนที สมาชิก
ตระกูลขุนนางทีเป็ นหญิงมีปะปนมาบ้ างแต่ก็น้อย
มากราวกับจุดแต้ มสีแดงทีแทรกอยูท่ า่ มกลางดงจุดสี
เขียว อวินชิงอดทีจะประหลาดใจไม่ได้ ทังตําหนักมีแต่
หนุ่มหล่อน่ามอง เพียงแต่ไม่ร้ ูวา่ พวกเขาคิดจะทําอะไร
หญิงสาวผู้นีคงไม่คิดมาก่อนว่าคนเหล่านีต่างมีความมุง่
หมายทีตัวนางนันแหละ

7
ท่ามกลางสายตาตืนตะลึงของทุกคน เสินเจ้ าหันไปจับ
ตามองสามทูตด้ วยสายตาเสมือนว่าไม่มีอะไร แววทีวาบ
ขึนนันไม่บง่ บอกอะไรชัดเจน

“พวกเราขอคารวะหวังเจ้ าสําราญ คารวะหวังหก” เหล่า

ขุนนางใหญ่พอได้ สติก็รีบลุกขึนคํานับ พร้ อมกับบรรดา
ชายหนุ่มรูปงามเหล่านัน แต่สายตายังคงลอบหันไปมอ
งอวินชิง

8
พอเห็นศีรษะละลานตาบนพืน อวินชิงก็ถงึ กับกลอกตา
อย่างเสียกิริยา ระบบศักดินาในยุคโบราณนีมันห่วยแตก
จริ ง ๆ ทว่าก็ชวนให้ ร้ ูสกึ ว่าคนทังหลายทีตําต้ อยต่างให้
ความเคารพต่อตัวเรา มิน่าเล่าถึงมีคนบางคนทียอมทํา
ทุกวิถีทางเพือให้ ตวั เองได้ ไต่เต้ าขึนมายังตําแหน่งอันสูง
ส่ง

จวินเยวียเฉินก้ มลงมองอวินชิง ในแววตาของเขาปรากฏ

รอยยิม สาวน้ อยคนนี......แล้ วเขาก็โบกมือ “ไม่ต้องมาก
พิธี”

หลีเยียซี ลัวชิงหลีและเฟิ งเซียงหรูลกุ ขึน แล้ วหันไป

ประสานมือคารวะทังสองคน “ยินดีทีได้ พบท่านหวังทัง
สอง”
9
จวินเยวียเฉินประสานมือคารวะแล้ วว่า “ยินดีทีได้ พบซี
ไท่จือ หลีหวัง เฟิ งเซียงหรู นังลงเถอะ เชิญ !” จวินเยวีย
เสียกลับถลึงตาใส่พลางทําเสียง ‘หึ’ อันเย็นชา จงใจหัน
หน้ าหนีทําทีไม่แยแส คนเหล่านีต่างมีแผนร้ ายต่อชิงชิง
เขาจึงนึกดูแคลนอาการพินอบพิเทาอันจอมปลอมของ
คนพวกนันเท่านันเอง จวินเยวียเฉินเห็นดังนันก็หลุดขํา
ออกมา แต่ไม่วา่ กระไร ทูตทังสามก็ทําเป็ นไม่เห็น ต่าง
ทําสีหน้ ายิมแย้ มแล้ วเข้ านังประจําที

อวินชิงก้ าวเดินด้ วยกริ ยาชดช้ อยเข้ าไปนังข้ างมูห่ รงเสียว

เทียน แล้ วหันไปยิมน้ อย ๆ ให้ เขา “ท่านพ่อ”

เห็นดังนัน มูห่ รงเสียวเทียนจึงเรี ยกสติกลับมาได้ สติ แล้ ว

10
หันไปมองหญิงสาวทีเดินเข้ ามาอย่างเฉิดฉาย ชัวขณะ
นันราวกับว่าเขาได้ เห็นเยียนเอ๋อร์ จนกระทังอวินชิงมา
ยืนอยูต่ รงหน้ าด้ วยทีทา่ สง่างาม ยิมให้ น้อย ๆ เขาจึง
ค่อยปรับสีหน้ าให้ เป็ นปกติ “ชิงเอ๋อร์ มาแล้ วรึ มานังกับ
พ่อเถอะ”

อวินชิงพยักหน้ ารับคํา เผยยิมแล้ วว่า “ขอบคุณท่านพ่อ”

นางก้ มหน้ า ดวงตาฉายแววแห่งความเข้ าใจ ท่านพ่อคง
คิดถึงท่านแม่ขนมากระมั
ึ ง ห้ วงเวลานีนางนึกแปลกใจ
ผู้หญิงแบบไหนกันทีทําให้ ผ้ ชู ายแบบบิดาของนางลุม่
หลงได้ ถงึ เพียงนี

จวินเยวียเฉินหยักยิมน้ อย ๆ หันไปพยักหน้ าทักมูห่ รง

เสียวเทียน แล้ วหันมาประสานมือคํานับจวินเยวียเฮ่า
11
พร้ อมกับจวินเยวียเสีย “พีสาม”

จวินเยวียเฮ่ารู้สกึ สับสน เขามองตามอวินชิงเดินไปหา

มูห่ รงเสียวเทียน ระหว่างนัน นางไม่หนั มามองเขาแม้ สกั
ครังเดียว ในใจก็ร้ ูสกึ ผิดหวังขึนมา จึงเหลือบหันไปมอง
จวินเยวียเฉินและจวินเยวียเสียด้ วยแววตาเย็นชา “น้ อง
สี น้ องหก ไม่ต้องเกรงใจ มานังเถอะ”

จวินเยวียเฉินทําเป็ นมองไม่เห็นสายตาเย็นชาของจวินเย
วียเฮ่า เขายิมให้ แล้ วหันกลับไป เดินไปยังทีนังของตัวเอง
ดวงตาทีหลุบลงมีแววแห่งความมุง่ มันวาบขึน ‘พีสาม
ข้ าเคยบอกแล้ ว สักวันพีจะต้ องนึกเสียใจ ตอนนีข้ าจะไม่
ยอมยกนางให้ พีอีกแล้ ว’

12
ดวงตากลมโตของจวินเยวียเสียวาบขึน แล้ วเดินอาด ๆ
ไปหาอวินชิง มูห่ รงอวินสุย่ เห็นจวินเยวียเสียเดินมา นาง
ก็ยมให้
ิ อย่างอ่อนหวาน ยิมนันงดงามสดใสดุจสายนํา
นางลุกขึนคํานับ ถอยให้ แล้ วนังลงเยืองไปทางด้ านหลัง
จวินเยวียเสียก็แทรกตัวเข้ าไปนังทีนังตรงทีมูห่ รงอวินสุย่
ลุกให้ ราวกับนางต้ องทําอย่างนันอยูแ่ ล้ ว สีหน้ าดูปลาบ
ปลืมยินดี

เหล่าขุนนางผู้ใหญ่ทีเคยผ่านเหตุการณ์นีมาก่อนตังแต่
คราวทีแล้ ว ได้ แต่เฝ้ามองภาพตรงหน้ าอย่างไม่แปลกใจ
มีก็แต่เพียงพวกชายหนุ่มทีนังข้ าง ๆ ขุนนางเหล่านันที
เพิงได้ เห็นภาพแบบนีเป็ นครังแรกต่างไม่อาจอยูเ่ ฉย หวัง
หกท่านนีเหตุใดจึงไปนังเคียงข้ างสาวงามอย่างนันเล่า

13
สายตาทีมองไปยังจวินเยวียเสียจึงแฝงด้ วยความขุ่นใจ
ติดทีเกรงใจฐานะหวังหกของจวินเยวียเสีย จึงได้ แต่เก็บ
ความไม่พอใจนันไว้ สายตาทีมองไปยังอวินชิงกลับยิง
ร้ อนแรงกว่าเก่า

มูห่ รงเสียวเทียนมองจวินเยวียเฉินทีอยูห่ า่ งออกไปและ

จวินเยวียเสียทีมานังใกล้ ๆ ด้ วยแววตาสับสน ในใจรู้สกึ
กังวลขึนมา แต่ก็ต้องเก็บอาการเหล่านีไว้ เมืออยูต่ อ่ หน้ า
อวินชิง

“ฮ่องเต้ เสด็จแล้ ว !”

14
“ไทเฮาเสด็จแล้ ว !”

“เสินกุ้ยเฟยมาถึงแล้ ว !”

“เหล่าเกล้ ากระหม่อมขอคารวะฮ่องเต้ ! คารวะไทเฮา !

15
คารวะกุ้ยเฟย !” ทุกคนต่างคุกเข่าลงถวายบังคม อวิน
ชิงถอนหายใจต่อระบบศักดินาสมัยโบราณอีกครัง นาง
ลุกขึนพร้ อมทุกคนแล้ วคุกเข่าลงถวายบังคม จวินเยวีย
หานทรงเหลือบมองอวินชิงทางหางตา แววพระเนตร
ประทับใจวาบขึนแล้ วหายไปอย่างรวดเร็ว ริ มพระโอษฐ์
บางตรัสขึนว่า “เหล่าขุนนางทังหลายไม่ต้องมากพิธี”

ได้ ยินดังนัน อวินชิงทีย่อเข่าไปได้ ครึงทางก็รีบลุกขึนทันที

ยังไม่ลืมเอือมมือไปดึงมูห่ รงเสียวเทียนให้ ลกุ ขึนด้ วย นี
คือพ่อของนาง นางจึงไม่อยากให้ บิดาต้ องคอยมาคุกเข่า
ให้ คนรุ่นลูกอยูต่ ลอด เห็นทีไรก็ชวนให้ ร้ ูสกึ อึดอัดใจเสีย
ทุกครัง จวินเยวียหานทรงคอยจับสังเกตสีหน้ าท่าทาง
เล็ก ๆ น้ อย ๆ เหล่านีของอวินชิง แต่ก็ไม่ได้ วา่ กระไร มุม
พระโอษฐ์ หยักขึนน้ อย ๆ

16
อวินชิงรับรู้ได้ วา่ มีสายตาคูห่ นึงทีกําลังมองสํารวจ
นางอยู่ จึงเงยหน้ าขึนมา ก็เห็นรอยแย้ มพระสรวลของจวิ
นเยวียหานทียังไม่ทนั ปรับสีพระพักตร์ ก็จงึ รู้สกึ ตกใจ
เหตุใดถึงได้ ร้ ูสกึ ว่ารอยยิมราวกับจิงจอกเจ้ าเล่ห์นีช่าง
ประหลาดนัก

ไทเฮาก็ทอดพระเนตรอวินชิงอยูเ่ ช่นเดียวกัน ในดวงพระ

เนตรเต็มไปด้ วยความยินดี มีเพียงผู้หญิงเช่นนีแหละทีคู่
ควรกับเฮ่าเอ๋อร์ ชิงเอ๋อร์ จะเป็ นได้ ก็แต่เพียงชายาของ
เฮ่าเอ๋อร์ เท่านัน สายพระเนตรดูแน่วแน่ เพือเฮ่าเอ๋อร์ แล้ ว
เห็นทีพระนางคงต้ องใช้ ไม้ นนแล้
ั ว......สายพระเนตรที
17
หันไปทางชายารองเสินจึงเต็มไปด้ วยความเย็นชา

เมือชายารองเห็นสายพระเนตรของฮองเฮาก็สะดุ้ง รู้สกึ
เหมือนว่ามีสงั หรณ์ร้ายขึนมา แล้ วอดหันไปมองอวินชิง
ไม่ได้ ก็เห็นนางยังคงมีทา่ ทางไม่แยแส จึงอดไม่ได้ ทีจะ
นึกเกลียดชังนางขึนมา กําสิงทีอยูใ่ นมือไว้ แน่น แววตาดู
อาฆาตมาดร้ าย ความคิดมุง่ ร้ ายก็ยิงฉายชัดขึนมาในหัว

เสินกุ้ยเฟยเดินมาตามทางด้ วยสีหน้ ายิมแย้ มราวกับ

ดอกไม้ เหลียวมองอวินชิงอย่างยากจะสังเกต แล้ วมุม
ปากของนางก็หยักขึนเป็ นรอยยิมงดงาม

18
เมือทังสามขึนไปยังทีประทับอันทรงเกียรติ ทุกคนจึง
ค่อยนังลง

หลีเยียซี ลัวชิงหลีและเฟิ งเซียงหรูตา่ งเดินขึนมาข้ างหน้ า

ค้ อมคํานับจวินเยวียหานแล้ วเอ่ยว่า “ข้ าขอคารวะประ
มุขจวินกัว ไทเฮา และเสินกุ้ยเฟย”

“ชิงหลีก็ขอคารวะประมุขจวินกัว ไทเฮาแห่งจวินกัว และ

เสินกุ้ยเฟย ขอให้ ไทเฮามีพระพลานามัยแข็งแรงตลอด
ไป” ลัวชิงหลีค้อมคํานับ ดวงตาเรี ยวงามทีหลุบลงครึงๆ

19
มีแววรื นเริ ง

เฟิ งเซียงหรูก็แย้ มยิม ท่าทางสง่างาม “เฟิ งเซียงหรูแห่ง

เยียกัวขอคารวะประมุขจวินกัว คารวะไทเฮา และเสินกุ้ย
เฟย”

จวินเยวียหานยกพระหัตถ์ให้ งดการคํานับ แย้ มพระ

สรวลตามมารยาด้ วยท่าทีเหินห่าง “ทูตทังสามท่านไม่
ต้ องมาพิธี รี บนังเถอะ”

เหล่าชายหนุ่มทีขุนนางผู้ใหญ่พามาด้ วยต่างหันไปมอง
ทางอวินชิงบ่อย ๆ บางคนทีกล้ าหน่อยถึงกับจ้ องเอา ๆ
ส่วนคนทีขีอายนันก็ก้มหน้ าลง อาศัยท่าทางหลุบตา

20
คอยลอบสังเกตอวินชิง

อวินชิงนิวหน้ าเล็กน้ อย สายตามากมายนับไม่ถ้วนมัก

จะหันมาทางนางบ่อยครัง จนชวนให้ ร้ ูสกึ กระอัก
กระอ่วน พอเงยหน้ าขึนมองก็เห็นแววตาทีมองมาต่าง
ฉายแววชืนชม พอเห็นสายตาอวินชิงทีกวาดมองมาก็ยิง
ส่งสายตาคาดหวังมาให้ แม้ แต่หนุ่มขีอายทีเอาแต่ก้ม
หน้ า ก็ยงั ใช้ หางตาเหลือบมามองอวินชิง นางจึงคิด
ทบทวน คนพวกนีคงไม่ได้ ......! แล้ วหันขวับไปหาจวินเย
วียเสีย ถามขึนว่า “คนพวกนีมาทําอะไรกัน” หวังว่าคง
ไม่ได้ เป็ นอย่างทีนางคิดหรอกนะ !

จวินเยวียเสียกวาดตามองจนทัว แล้ วพูดขึนอย่างเหยียด

ๆ “ก็แค่พวกตัวตลกวิงพล่าน คางคกอยากกินเนือหงส์
21
ชิงชิงไม่ต้องไปสนใจหรอก” ฮ่องเต้ นีก็จริ ง ๆ เลย ปล่อย
ให้ คนพวกนีเข้ ามาได้ อย่างไรกัน หมายตาชิงชิงเชียวหรื อ
ช่างไม่ร้ ูฐานะตัวเองเอาเสียเลย

อะไรนะ ! นางทายถูกหรื อนี ! นะ...นีคงไม่ใช่งานเลียง

เลือกสามีทีจัดขึนให้ นางโดยเฉพาะหรอกนะ ! หางตาขอ
งอวินชิงกระตุก มุมปากของนางก็พลอยกระตุกไปด้ วย
เหลือบมองสีหน้ าของเหล่าขุนนาง ในนันมีแววตาราวกับ
กําลังจ้ องมองลูกสะใภ้ ด้วยความพึงพอใจก็ไม่ปาน อวิน
ชิงรู้สกึ ประหลาดใจนัก เสนาอํามาตย์จวินกัวว่างงานจน
ไม่มีอะไรจะทําแล้ วหรื ออย่างไร ถึงได้ มาทําตัวเป็ นพ่อ
สืออย่างนี เมือหันไปมองมูห่ รงเสียวเทียนก็เห็นเขามีทา่
ทางหดหู่ จะยิมก็ไม่ได้ รําไห้ ก็ไม่ออก

22
บทสนทนาระหว่างจวินเยวียเสียกับอวินชิง มูห่ รงเสียว
เทียนย่อมได้ ยิน เขาเองก็ร้ ูสกึ กลืนไม่เข้ าคายไม่ออกเช่น
เดียวกัน ยามนีจึงทําได้ เพียงแต่มองอวินชิงด้ วยสายตา
ละห้ อยพลางยิมให้ แหย ๆ บอกให้ ร้ ูวา่ เขาเองก็ไม่มี
อํานาจทีจะทําอะไรได้ ชิงเอ๋อร์ อยูใ่ นวังสองสามวันมานี
คนพวกนีย่อมส่งแม่สือมากมายมาทาบทามขอแต่งงาน
ถึงจวน แต่เขาก็ปฏิเสธไปหมด ไม่คิดเลยว่าจะเล่นไม้ นี
ถึงกับพาคนเข้ ามาในตําหนักใหญ่เพือให้ ได้ ดตู วั !

อวินชิงนังอยูข่ ้ าง ๆ มูห่ รงเสียวเทียน พยายามอย่างเต็ม

ทีทีจะทําตัวลีบไม่ให้ กลายเป็ นจุดสนใจ นางเอาแต่อ้ มุ
เอ้ าเฉินพากินผลไม้ ทีดูแวววาวน่ากินตรงหน้ า นางนึกชืน
23
ชมผลไม้ เหล่านีอยูใ่ นใจ ผลไม้ ยคุ โบราณไร้ สงเจื
ิ อปน
ช่างน่ากินยิงนัก คิดพลางใช้ ภาชนะบีบนําจากผลไม้ มา
ค่อย ๆ ป้อนให้ เอ้ าเฉิน เอ้ าเฉินก็หวั เราะชอบใจ สองแม่
ลูกดูรืนเริ งกันอยูท่ างนี อวินชิงไม่สนใจเรื องราวทีเกิดขึน
ในตําหนักแม้ แต่น้อย ตังใจมันแล้ วว่าวันนีจะไม่ออก
หน้ าทําอะไรทังนัน

แต่น่าเสียดาย สิงทีอวินชิงตังใจจะทํานันสูญเปล่า ท่า

ทางอันมีสง่าราศี ต่อให้ นงอยู
ั ท่ า่ มกลางผู้คน ใครกวาด
ตามองเข้ าแวบเดียวก็พบนางได้ แล้ ว แทบไม่ต้องพูดว่า
งานเลียงวันนีเดิมทีก็จดั ขึนเพือนาง ไม่ใช่เพียงแค่คิดว่า
จะไม่ใส่ใจก็สามารถทีจะไม่ใส่ใจได้ อีกอย่างข้ างกาย
นางยังมีหนุ่มน้ อยรูปงามสะดุดตาทีคอยช่วยเรี ยกสาย
ตาผู้คนอยูเ่ ป็ นครังคราวเช่นนีด้ วย

24
จวินเยวียเสียเห็นอวินชิงชอบผลไม้ ก็ดีใจ เขาคอยเลือน
ผลไม้ ทีอวินชิงเอือมไม่ถงึ มาให้ ด้วยท่าทีใส่ใจ ท่าทาง
แข็งขันราวกับผึงน้ อย ดวงตาใสซือราวลูกกวางน้ อยจับ
จ้ องอวินชิงอย่างกระตือรื อร้ น ชิงชิงกินผลไม้ ทา่ ทางน่า
มองเหลือเกิน ! แต่ชิงชิงไม่สนใจเขาเลยแม้ แต่น้อย ! เจ้ า
เด็กตัวแสบนันดึงความสนใจนางไปหมดอีกแล้ วนี หึ !
แววตาทีเหลือบมองเอ้ าเฉินจึงดูไม่คอ่ ยจะสบอารมณ์นกั

เวลานันเอง เอ้ าเฉินราวกับรับรู้ได้ ถงึ สายตาของจวินเย

วียเสีย สายตาทีปราดมองไปยังจวินเยวียเสียจึงดูคม
กริ บ เอ๊ ะ ! จวินเยวียเสียตกตะลึง ทําไมถึงรู้สกึ ว่าสายตา
ทีเจ้ าเด็กน้ อยมองมาทีเขาฉายแววเฉียบแหลม ราวกับ
ว่าเจ้ าเด็กนีมองเขาจนทะลุปรุโปร่งแล้ วกระนัน

25
อวินชิงพูดไม่ออก ไม่วา่ นางจะเพียงแค่ปรายตามองผล
ไม้ จานไหน เพียงเสียววินาทีผลไม้ จานนันก็จะมาปรากฏ
ตรงหน้ า โดยเฉพาะสายตาตัดพ้ อนันยิงทําให้ นางรู้สกึ
ราวกับมีหนามคอยทิมหลัง เงยหน้ าขึนมองจวินเยวีย
เสียก็เห็นเขากําลังจ้ องมองเอ้ าเฉินด้ วยท่าทางครุ่นคิด
จนเหม่อลอย !

เอ๊ ะ ! นีมันอะไรกัน นางก้ มหน้ ามองเอ้ าเฉินอย่างนึก

สงสัย เอ้ าเฉินกําลังยิมให้ จวินเยวียเสียอย่างร่าเริ ง เมือรู้
สึกว่าอวินชิงกําลังมองมา เขาก็หนั มายิมให้ นาง เจ้ าตัว
น้ อยยิมหวานดูน่ารักน่าชังทีสุดจนอวินชิงรู้สกึ ใจอ่อน
ยวบ ยกมือขึนเช็ดหยดนําทีมุมปากเจ้ าตัวเล็ก แล้ วหัน
ไปมองจวินเยวียเสียด้ วยความสงสัย พลางถามขึนว่า

26
“เจ้ าเป็ นอะไรไป ?”

พอได้ ยินคําถามจากนาง จวินเยวียเสียก็สะดุ้งขึน ขยีตา

แล้ วจ้ องมองใหม่อีกครัง อ้ าว ดวงตาดําขลับราวกับผล
องุ่นนันใสแจ๋ว ไม่เห็นแววตาคมปลาบนันแม้ แต่น้อย ! นี
เขาตาฝาดจนมองผิดไปอย่างนันหรื อ เขาทุบหน้ าอกตัว
เอง เด็กก็ยงั เล็กออกอย่างนัน จะมีสายตาเฉียบขนาด
นันได้ อย่างไรกัน แล้ วตอบว่า “ไม่เป็ นไร ไม่ได้ เป็ นอะไร
ข้ าเห็นเอ้ าเฉิน เอ่อ...ยิมน่ารักมาก ใช่แล้ ว ! ยิมน่ารักที
เดียว ก็เลยเผลอจ้ องนานไปหน่อย อืม !” พูดจบก็พยัก
หน้ าอย่างขึงขึง ราวกับจะยืนยันอะไรบางอย่าง ล้ อเล่น
น่า ถ้ าให้ ใครรู้วา่ เขาเพิงจะตกใจจนอึงไปเพราะสายตา
เด็กน้ อยคนหนึง มิขายหน้ าแย่หรื อ

27
จวินเยวียเฉินทีนังอยูห่ า่ งออกไปเฝ้ามองทุกสิงทีเกิดขึน
แววระยิบระยับวาบขึนในดวงตาทีดูลกึ ลํา

28
ตอนที 52 - 2 ความเจ็บปวดใจ

ตําหนักใหญ่เงียบลง อวินชิงเงยหน้ าขึนมองก็เห็นสาย

ตาของทุกคนกําลังเหลียวมาทางนี นีมันเกิดอะไรขึนอีก
นางจึงหันไปมองมูห่ รงเสียวเทียนด้ วยสีหน้ างุนงง ก็เห็น
บิดากําลังมองมาทีนางอย่างกังวลใจ พอเห็นท่าทาง
ของนางเหมือนไม่ร้ ูเรื องรู้ราวก็อดถอนหายใจออกมาเบา
ๆ ไม่ได้ มีหรื อทีเขาจะไม่ร้ ูวา่ หัวจิตหัวใจของชิงเอ๋อร์ ไม่
อยูท่ ีนีเสียแล้ ว “เมือครู่ฝ่าพระบาทถามว่า เจ้ ายังมี
เงือนไขอะไรอีกในการเลือกสามี”

29
เอ่อ...ฮ่องเต้ ทรงหมายความว่าอย่างไร พระองค์คงไม่คิด
ทีจะ......! มูห่ รงเสียวเทียนค่อย ๆ พยักหน้ าให้ อย่าง
สับสนเมือได้ เห็นสายตางุนงงของอวินชิง สีหน้ าของอ
วินชิงเย็นชาขึนมาในทันใด นางเหลือบมองไปยังที
ประทับ ก็เห็นจวินเยวียหานกําลังทอดพระเนตรมาอย่าง
ไร้ ความรู้สกึ แววพระเนตรเยือกเย็นวาววับ

อวินชิงจดจ้ องดวงพระเนตรของจวินเยวียหานด้ วยดวง

ตาทีลึกลําดุจบ่อนําเย็นยะเยือก สายตานันช่างเย็นชายิง
นัก ทว่าไม่ลดละแม้ แต่น้อย ในตําหนักใหญ่พลันเงียบ
กริ บลงทันใด บรรยากาศบีบคัน ทุกคนต่างมองไปยังคน
สองคนทีสู้กนั ทางสายตา ไม่กล้ าแม้ แต่หายใจออกมา
แรง

30
จวินเยวียหานทอดพระเนตรดวงตาทีจ้ องมองพระองค์
อย่างไม่ลดราวาศอก ในดวงตาคูน่ นไร้
ั อาการกระเพือม
ไหว ดูไม่ออกว่านางกําลังรู้สกึ อย่างไรกันแน่ แต่กลับรู้สกึ
ได้ ถงึ ความแน่วแน่ของนาง เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ประกาย
ในแววพระเนตรก็วาบขึนแล้ วทรงหลบสายตาก่อน ทรง
กระแอมเบา ๆ แล้ วตรัสขึนว่า “มูห่ รงอวินชิง เจ้ าเป็ น
หญิงงามลําเลิศ สติปัญญาเหนือผู้ใด อีกทังยังมีจิตใจงด
งาม เปี ยมไปด้ วยคุณธรรม เป็ นแบบอย่างทีดีให้ แก่สตรี
ทัวหล้ าได้ อย่างแท้ จริ ง” พระองค์ทรงหยุดครู่หนึงแล้ ว
ตรัสต่อว่า “เรื องทีทูตทังสามขอแต่งงานเป็ นหัวข้ อ
สนทนาไปทัวแล้ ว วันนีทังสามท่านก็อยูต่ รงนีแล้ ว ไม่
ทราบว่าแม่นางมูห่ รงสนใจผู้ใด”

31
ในดวงตาของอวินชิงมีแววยิมหยัน พระองค์ช่าง......
เหมือนจิงจอกเจ้ าเล่ห์ ! นางเงยหน้ าขึนมองแล้ ว
ตอบอย่างชัดเจน “ทูลฝ่ าพระบาท แม้ อวินชิงจะเป็ น
หญิงม่ายแต่ก็ไม่ได้ กลายเป็ นคนสินหวัง และเงือนไขขอ
งอวินชิงก็จะไม่เปลียนแปลง ! อวินชิงเคยบอกแล้ วว่า
หากชีวิตนีจะต้ องสวมชุดแต่งงานอีกครัง ก็จะต้ องทํา
เพือคนทีรักเท่านัน”

ไทเฮาทรงได้ ยินดังนันก็ขมวดพระขนงแน่น “ฝ่ าพระบาท

ทรงเลอะเลือนแล้ ว ชิงเอ๋อร์ เป็ นชายาของเฮ่าหวังแห่งจวิ
นกัว จะให้ แต่งงานออกไปกับใครได้ อีก อีกอย่างอวินชิง
ก็ได้ ให้ กําเนิดทายาทของเฮ่าหวัง สายเลือดของราชนิกลุ
แคว้ นเราจะให้ ตกไปอยูแ่ คว้ นอืนได้ อย่างไรกัน” แล้ วหัน
ไปตรัสกับอวินชิง “ชิงเอ๋อร์ เราเคยบอกแล้ ว ชัวชีวิตนีเจ้ า

32
คือชายาของเฮ่าเอ๋อร์ เป็ นชายาเฮ่าหวังแห่งจวินกัวเพียง
คนเดียวเท่านัน ถึงวันนีเจ้ าเป็ นผู้หญิงเลียงลูกตัวคน
เดียวไม่ใช่เรื องง่าย เราเองก็ร้ ูวา่ ก่อนหน้ านีเฮ่าเอ๋อร์ ทํา
ผิดต่อเจ้ า เจ้ าจะนึกเจ็บแค้ นก็เป็ นเรื องทีสมควร แต่
อย่างไรเสียเฮ่าเอ๋อร์ ก็เป็ นพ่อของเอ้ าเฉิน เจ้ าจะพราก
พ่อพรากลูกออกจากกันได้ อย่างไร วางใจเถอะ นับแต่
วันนีเป็ นต้ นไป เราจะออกหน้ าให้ เจ้ าเอง จะไม่ให้ เจ้ า
ต้ องได้ รับความลําบากอีก !” ไทเฮาทรงพยายามโน้ ม
น้ าวใจด้ วยพระกระแสรับสังทีนุ่มนวล

ชายารองเสินก้ มหน้ าลงเล็กน้ อย ร่างบางสันสะท้ าน มือ

ทีซ่อนอยูใ่ นชายแขนเสือกําเข้ าหากันแน่น......

33
เมือไทเฮาตรัสจบ ในตําหนักใหญ่ก็เงียบกริ บลงอีกครัง
ทุกคนต่างทราบเงือนไขการแต่งงานของอวินชิงดี หาก
ต้ องการให้ นางยินยอม ก็ต้องทําตามข้ อเรี ยกร้ องให้ ได้
บัดนีไทเฮาทรงออกพระโอษฐ์ เช่นนี ความหมายก็ชดั แจ้ ง
แล้ ว เกรงว่าพระนางจะมีพระประสงค์ให้ ......สายตาของ
แต่ละคนทีมองไปยังชายารองของเฮ่าหวังจึงเต็มไปด้ วย
ความสงสาร

ไทเฮายังไม่ทรงถอดใจอีกอย่างนันหรื อ พระนางจะไม่
ทราบเชียวหรื อว่าสายนํานันไม่มีการไหลย้ อนกลับ อีก
อย่าง พระนางจะออกหน้ ามาบีบบังคับโดยไม่เห็นแก่
ความต้ องการของลูกชายได้ หรื ออย่างไร ถึงจะทรงทําได้
แต่คิดดูแล้ วคงไม่ต้องรอให้ ถงึ วันนี และมูห่ รงอวินชิงตัว

34
จริ งก็คงจะไม่ต้องจากไปตังแต่ยงั สาวเช่นนี และนางเอง
ก็คงจะไม่ได้ ทะลุมิติมาหรอก ! นางกวาดตาผ่านชายา
รองไปหยุดอยูท่ ีเฮ่าหวัง ก็เห็นสีหน้ าของเขาดูเครี ยดขรึม
ในใจจึงอดหัวเราะเยาะไม่ได้ มูห่ รงอวินชิงทีมีใจให้ แก่
เฮ่าหวังคนนันจากไปแล้ ว วันนีคืออวินชิงทีเป็ นนางเอง !
ไม่วา่ ไทเฮาจะมีพระประสงค์อย่างไรก็ไม่เกียวข้ องอะไร
กับนางอีก เพราะอวินชิงคนนีไม่เหลือเยือใยใด ๆ ให้
ผู้ชายคนนีอีกต่อไปแล้ ว !

“อวินชิงขอบพระทัยไทเฮาทีทรงรักใคร่เอ็นดูเพคะ เพียง
แต่วนั นีอวินชิงหมดรักเฮ่าหวังแล้ ว และจะไม่กลับไป
จวนหวังเพือทําลายความสุขของใครอีก ส่วนเรื องเอ้ า
เฉิน ไทเฮาวางทรงพระทัยได้ อวินชิงจะเลียงดูเขาจน
กว่าจะเติบใหญ่อย่างสุดความสามารถ หากไทเฮามี

35
พระทัยเวทนาชิงเอ๋อร์ ก็ขอพระกรุณาให้ ชิงเอ๋อร์ ได้ สมใจ
ด้ วยเถอะเพคะ !” อวินชิงสํารวมกิริยาอันงามสง่า แล้ ว
เดินไปยังกลางตําหนัก ค้ อมคํานับตําให้ ไทเฮา นําเสียง
อ้ อนวอนฟั งดูแล้ วน่าสงสาร ใครก็อดเห็นใจนางไม่ได้
ดวงตาทีหลุบลงดูวาววาม ลูกเอ๋ย เพือเจ้ าแล้ วแม่ยอม
คุกเข่า

จวินเยวียเฮ่าซ่อนประกายในดวงตา สีหน้ าไม่เปลียน

แปลง สองตาจับจ้ องหญิงสาวทีคุกเข่าอยูก่ ลางตําหนัก
อย่างไม่วางตา นับจากได้ ฟังคําพูดของนางในตําหนักจิ
นเตียนวันนัน หัวใจเขาก็เริ มเจ็บปวดราวกับถูกบีบ
ผู้หญิงทีเต็มไปด้ วยรังสีแห่งความสงบเยือกเย็นเดินเข้ า
มาสูห่ วั ใจเขา เขาไม่อาจปล่อยนางไปได้ แต่สงที
ิ นาง
ต้ องการคือความรักบริ สทุ ธิเพียงหนึงเดียว ทว่าทีจวน

36
ยังมีคนทีเขาต้ องรับผิดชอบ ซีเอ๋อร์ กบั เขาผูกพันกันมา
ตังแต่เด็ก นางเคยมอบความอบอุน่ ใจให้ เขาในยามสิน
หวัง เขาจึงรับปากกับนางไว้ วา่ จะรักนางไปชัวชีวิต เขา
ไม่อาจทําให้ ซีเอ๋อร์ ผิดหวังได้ เรื องนีทําให้ ใจเขาเจ็บปวด
ราวกับมีมดนับหมืนตัวมารุมกัดอย่างไรอย่างนัน

ไทเฮาทรงตกตะลึง “ชิงเอ๋อร์ เจ้ า......” “ขอไทเฮาทรงพระ

กรุณาด้ วย !” อวินชิงอ้ อนวอนอีกครังด้ วยนําเสียงอันเด็ด
เดียว

“ทูลไทเฮาและฝ่ าพระบาท อวินซีมีเรื องหนึงจะขอพระ

กรุณา ขอให้ ไทเฮาโปรดเมตตาประทานอนุญาตด้ วย”

37
เสินอวินซีลกุ ขึนแล้ วค่อย ๆ เดินมายังกลางตําหนัก เข้ า
ไปหาหญิงสาวท่าทางน่าสงสารทีคุกเข่าอยู่ แล้ วนางก็
คุกเข่าลงข้ าง ๆ อวินชิง อวินชิงเงยหน้ าขึนมองเสินอวิน
ซีอย่างงุนงง นีนางคิดจะทําอะไรกันแน่ ในใจก็อดรู้สกึ ที
จะหวาดระแวงไม่ได้

“อวินซีปรารถนาจะขอหย่า เพือเปิ ดทางให้ แม่นางมูห่ รง

เพคะ !” นางพูดอย่างชัดถ้ อยชัดคํา เสียงอันแจ่มชัดดัง
เข้ าสูโ่ สตประสาทของทุกคนในตําหนัก

ทัวทังตําหนักต่างตกตะลึง หันไปมองเงาร่างทีบอบบาง
นันอย่างประหลาดใจ นีมัน......!

38
ดวงตาเรี ยวงามของลัวชิงหลีหรี เล็กลง สายตาทีมองไป
ยังเสินอวินซีมีประกายวาบขึนมา ราวกับมีความเข้ าใจ
หนึงผุดขึน สายตาทีเฝ้ามองเหตุการณ์ด้านนีจึงมีแวว
สนใจใคร่ร้ ู

เฟิ งเซียงหรูยมอย่
ิ างสง่างาม ไม่พดู อะไร นับว่านางเป็ น
สตรี ทีมีหวั คิดเจ้ าแผนการคนหนึง

ดวงตาเยือกเย็นของหลีเยียซีเหลือบมองมาแล้ วหลุบตา
39
ลง จนใครก็ไม่อาจล่วงรู้ความคิดได้

“อวินซีขอหย่า ขอไทเฮาทรงพระกรุณาด้ วยเพคะ !”

ชายารองขอร้ องพลางโขกศีรษะคํานับแด่ไทเฮา เสียงดัง
ฟั งชัดราวกับก้ อนหินทุม่ ใส่หวั ใจของจวินเยวียเฮ่า จวิ
นเยวียเฮ่าผุดลุกขึนทันทีแล้ วสาวเท้ าเข้ าไปหาเสินอวินซี
ดึงตัวผู้หญิงทีทําท่าจะโขกศีรษะไม่หยุด เสียงพูดฟั งดู
ร้ อนรน “ซีเอ๋อร์ เจ้ าทําอะไร คําสัญญาชัวชีวิตทีข้ าให้ ไว้
ย่อมไม่มีทางเปลียนแปลง”

เสินอวินซีเงยหน้ าขึน หน้ าผากเป็ นรอยฟกชําแล้ ว ดวง

ตาของนางพร่ามัวด้ วยหยาดนําตา “ท่านหวัง อวินซีไม่ดี
เอง ตอนทีพีสาวอยูท่ ีจวน ไม่ร้ ูจกั ดูแลพีสาวให้ ดี จนทํา
40
ให้ พีสาวทําเรื องผิด ท่านหวังโกรธจึงขับไล่พีสาวออก
จากจวน ไทเฮารักใคร่เอ็นดูพีสาวมาก และยิงสงสารเมือ
พีสาวกลายเป็ นแม่มา่ ยลูกติด จึงมีพระประสงค์จะให้ พี
สาวได้ กลับจวน แต่เสียดาย จนบัดนีพีสาวก็ยงั ไม่ให้
อภัยท่านหวังจนถึงกับตังเงือนไขเช่นนันขึนมา ทําให้
ท่านหวังตกทีนังลําบาก ทังหมดเป็ นความผิดของซีเอ๋อร์
เอง หากซีเอ๋อร์ ดแู ลพีสาวให้ ดีตงแต่
ั แรก ก็คงไม่เกิดเรื อง
ในวันนี ซีเอ๋อร์ ร้ ูสกึ ผิดจริ ง ๆ......วันนีขอเพียงทําให้ พีสาว
เปลียนใจ จะให้ ทําอะไรซีเอ๋อร์ ก็ยอมทังนัน...” ใบหน้ า
เศร้ าสลด นําเสียงอ่อนโยน เต็มไปด้ วยเสียงสันเครื อ
เหมือนคนร้ องไห้ แฝงไว้ ด้วยการโทษตัวเองและความ
รู้สกึ ผิด ใครทีได้ ยินเข้ าก็ต้องพลอยปวดร้ าวใจไปด้ วย

แววตาจวินเยวียเฮ่าเต็มไปด้ วยความเจ็บปวด ซีเอ๋อร์ จะ

41
ช่วยให้ เขาสมปรารถนา แต่เขาได้ สญ
ั ญากับนางไว้ แล้ ว
ทว่าไทเฮาก็ทรงบีบคันมาตลอด บัดนีเขามีใจให้ สตรี นาง
อืนนอกจากซีเอ๋อร์ เขานีมันช่าง...คิดพลางมองดูใบหน้ า
เล็ก ๆ ทีกําลังรํ าไห้ ความรู้สกึ ผิดก็ทว่ มท้ นขึนมาในใจ
วันเวลาช่วงสิบกว่าปี ทีผ่านมา การพบกันครังแรกของ
เขาและซีเอ๋อร์ เหมือนผุดขึนต่อหน้ า...จึงโอบชายารองไว้
แล้ วพูดกับนางด้ วยความสงสาร “ซีเอ๋อร์ เจ้ าอย่าดูถกู ตัว
เอง คําสัญญาของข้ ามีคา่ ดังทองพันตําลึง คําพูดเหล่านี
ต่อไปอย่าได้ เอ่ยออกมาอีก !”

เดิมทีไทเฮาทรงได้ ยินทีเสินอวินซีพดู ก็ตกพระทัย แต่ตอ่

มากลับทรงยินดียิง เสินอวินซีออกปากขอหย่าเอง นับว่า
เป็ นคนทีรู้สถานการณ์ เมือเป็ นเช่นนี ชิงเอ๋อร์ ก็จะกลับ
ไปยังจวนเฮ่าหวังได้ อย่างไม่มีอปุ สรรค ส่วนเหล่าฮูหยิน

42
คนอืน ๆ นันไม่ต้องไปใส่ใจ แต่กลับไม่คิดว่าเฮ่าเอ๋อร์ จะ
ปฏิเสธคําขอหย่า เช่นนีจะไม่ให้ พระนางกริ วได้ อย่างไร
แทบไม่ต้องพูดถึงเลยว่าผู้หญิงจอมเสแสร้ งคนนันมีอะไร
จะมาเทียบกับอวินชิงได้ จึงทรงโพล่งออกมาด้ วยพระ
พิโรธ “เฮ่าเอ๋อร์ เจ้ า......”

“พระมารดา !” จวินเยวียเฮ่าตัดบทไทเฮาโดยพลัน “พระ

มารดาไม่จําเป็ นต้ องตรัสแล้ ว เกล้ ากระหม่อมตัดสินใจ
แล้ ว ชัวชีวิตนีจะไม่ทรยศต่อซีเอ๋อร์ ”

“เจ้ า !” ไทเฮาทรงจ้ องมองจวินเยวียเฮ่าเขม็ง ตรัสอย่าง

ร้ อนพระทัย “แล้ วจะทําอย่างไรกับชิงเอ๋อร์ เล่า ?”

43
จวินเยวียเฮ่าหันไปมองอวินชิงด้ วยแววตาสับสน นํา
เสียงเยียบเย็นราวกับนํา “สําหรับแม่นางมูห่ รง เกล้ า
กระหม่อมคงได้ แต่เพียงขอโทษ”

จวินเยวียหานทอดพระเนตรเหตุการณ์ตรงหน้ าอย่าง
เงียบ ๆ มาโดยตลอด ยามนีแววพระเนตรทีจ้ องมองจวิ
นเยวียเฮ่าดูเยือกเย็นยิงนัก

อวินชิงมองเหตุการณ์ทงหมดอย่
ั างเฉยชา ตอนแรกทีได้
ยินคําพูดเหล่านันของเสินกุ้ยเฟย นางก็ตกใจ แต่ภาย
หลังพอได้ ฟังทังหมดก็เข้ าใจแจ่มแจ้ ง สายตาทีมองไปที
นางจึงเย็นชา มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิมหยัน ใช้ การ
ถอยให้ เป็ นการรุกสินะ เสแสร้ งว่ายอมเสียสละเพือหลีก
ทางให้ ฟั งดูเผิน ๆ เหมือนกําลังประเมินและตําหนิตวั
44
เอง แต่ความจริ งแล้ วทุกถ้ อยคําล้ วนเป็ นการบอกว่า เป็ น
เพราะนางเองทีไม่รักษาความเป็ นกุลสตรี จนผิดจรรยา
จึงได้ ถกู ขับออกจากจวน ตนเองผิดก็เพียงแค่ไม่ได้ คอย
จับตาดูนางไว้ ให้ ดี หึ ! ทีแท้ ก็ข่มนางเพือทีจะยกตัวเอง
ให้ สงู ส่ง ความคิดในหัวช่างร้ ายกาจยิงนัก !

จวินเยวียเฮ่าปล่อยมือจากเสินอวินซีแล้ วเดินมาตรงหน้ า
อวินชิง เห็นแววประชดประชันในดวงตาของนาง ก็ร้ ูสกึ
เจ็บปวดใจ ในเมือระหว่างหญิงสองคนนี เขาจําต้ องทํา
ผิดต่อใครสักคน แล้ วเขาก็ได้ ทําผิดต่ออวินชิงไปแล้ ว ถ้ า
เช่นนันก็คงต้ องทําผิดต่ออวินชิงแล้ วละ จึงมองดวงตา
นาง แล้ วพูดขึนอย่างหนักใจ “ข้ าไม่อาจทําผิดต่อซีเอ๋อร์
ได้ ! เมือก่อนข้ าเองเคยทําผิดต่อเจ้ า วันนีจึงขอปล่อยให้
เจ้ าเป็ นอิสระ เจ้ าต้ องการเช่นใดก็บอกออกมาตรง ๆ

45
เถิด”

อวินชิงมองชายทีอยูต่ รงหน้ าอย่างพินิจพิเคราะห์อีกครัง

อดรู้สกึ เสียใจแทนอวินชิงตัวจริ งไม่ได้ ความลุม่ หลงที
เธอมีตอ่ เขาช่างเสียเปล่า น่าสงสารยิงนัก ตัวเธอนัน
แหละทีถูกเขาเมินมาตลอดตังแต่ต้นจนถึงบัดนี ! คิด
แล้ วก็ร้ ูสกึ เจ็บปวดขึนมาจนน่าประหลาด ความรู้สกึ เศร้ า
ประดังประเดขึนภายในใจ อวินชิงรู้ดี นันคือความรู้สกึ
ของอวินชิงตัวจริ ง ! มูห่ รงอวินชิง เห็นแล้ วสินะ นับจาก
วันนีไปก็อย่าได้ เหลือเยือใยต่อเขาอีก ชายผู้นีไม่คคู่ วร !

ครู่หนึง เมือความขมขืนในใจจางหาย อวินชิงก็ร้ ูแล้ ว

46
ครังนีมูห่ รงอวินชิงปล่อยวางได้ แล้ วอย่างแท้ จริ ง !

มุมปากหยักขึนน้ อยๆ เป็ นรอยยิมแสนเสน่ห์ “ขอบคุณ

ท่านหวังทีช่วยให้ ข้าสมปรารถนา ! ขอเพียงแต่ในภาย
ภาคหน้ าท่านอย่าได้ นกึ ย้ อนเสียใจเลย” เพราะเจ้ าไม่เข้ า
ใจว่าตนเองได้ ทอดทิงสิงใดไป ! และสิงเจ้ าสูญเสียไปนัน
คืออะไร !

จวินเยวียเฮ่ารู้สกึ รวดร้ าว......ราวกับว่ามีบางสิงถูกกรี ด

เชือนจนหลุดออกจากร่างของตน ความเจ็บปวดนันราว
กับเสียดแทงลึกเข้ าไปถึงส่วนลึกภายในใจก็ไม่ปาน......

47
ตอนที 53 - 1 สิงทีไม่ อาจคาดเดา และสิงทีเป็ นไป
ตามคาด

อวินชิงมองดวงตาของจวินเยวียเฮ่า นางเงียบอยูน่ านไม่

พูดอะไรออกมา ในตําหนักใหญ่ก็พากันเงียบกริ บ นาง
รู้สกึ เจ็บปวดในในขึนมา ความรู้สกึ เศร้ าเสียใจล้ วน
ประดังประเดขึนมาในจิตใจ อวินชิงรู้โดยทันทีวา่ นันคือ
ความรู้สกึ ของอวินชิงตัวจริ ง ทังเศร้ าโศกและกลํากลืน
ความโศกสลดอันเยียบเย็นแผ่ซา่ นเข้ าปกคลุมทัวหัวใจ
บางส่วนในใจเหมือนจะไม่ยอมรับและดินรนต่อสู้ สุด
ท้ ายก็กลายเป็ นเพียงความเจ็บปวด อวินชิงไม่ได้ ควบ
1
คุมความรู้สกึ ทีหลงเหลืออยูข่ องมูห่ รงอวินชิงคนก่อน
เพียงแต่ปล่อยให้ มนั ท่วมท้ นล้ นใจ นางได้ แต่ทอดถอนใจ
แล้ วบอกนางอย่างเงียบงันว่า มูห่ รงอวินชิง นีคือชายที
เธอรัก ! ความลุม่ หลงทีเธอมีให้ เขาช่างเสียเปล่า คนน่า
สงสารทีถูกทิงอยูต่ ลอดมาก็คือเธอ เข้ าใจแล้ วหรื อยัง
ชายผู้นีไม่คคู่ วรให้ รัก เขาไม่คคู่ วรกับเธอ ! ชัวขณะนัน
เอง ความเศร้ าใจอันหนักหน่วงก็แผ่ออกจากร่างอวินชิง
ราวกับความมืดมิดทีไม่อาจสลายไปตรงเส้ นขอบฟ้าได้
แผ่เข้ าปกคลุมทัวตําหนักอย่างเงียบ ๆ

ทุกคนต่างเงียบงัน ความเยือกเย็นและเศร้ าโศกทีแผ่

ออกจากส่วนลึกในใจนันรุนแรงจนน่าหวาดหวัน ทีแท้
มูห่ รงอวินชิงรักเฮ่าหวังถึงเพียงนีเชียวหรื อ !

2
ครู่หนึง เมือความเจ็บปวดในใจคลายลง อวินชิงก็ร้ ูแล้ ว
ครังนีมูห่ รงอวินชิงคนก่อนปล่อยวางได้ แล้ วอย่างแท้ จริ ง
เศษเสียววิญญาณของมูห่ รงอวินชิงทียังหลงเหลืออยู่
ภายในร่างกําลังค่อย ๆ สลายหายไป หัวใจทีเคยเต้ นรัว
ทุกครังทีได้ พบจวินเยวียเฮ่า บัดนีค่อย ๆ สงบลง นับจาก
วันนีไป ร่างกายนีจึงกลายเป็ นของอวินชิงแล้ วอย่าง
สมบูรณ์

มุมปากของนางหยักขึนน้ อย ๆ เป็ นรอยยิมแสนเสน่ห์

“ขอบคุณท่านหวังทีช่วยให้ ข้าสมปรารถนา ! ขอเพียงแต่
ในภายภาคหน้ าท่านอย่าได้ นกึ ย้ อนเสียใจอีกเลย !”

3
จวินเยวียเฮ่ามองเห็นอารมณ์ทีเปลียนไปในดวงตาของอ
วินชิง นีเป็ นครังแรกนับตังแต่นางออกจากจวนทีนาง
แสดงอารมณ์ออกมาให้ เขาได้ เห็น ! จากตอนแรกทีดู
เหมือนไม่อาจยอมรับ ตามด้ วยความเศร้ าโศก และลง
ท้ ายด้ วยอาการสงบ ความเยือกเย็นอันไม่ค้ นุ เคยในดวง
ตาของนางบอกเขาอย่างชัดแจ้ งว่าเขาได้ สญ
ู เสียนางไป
แล้ ว ! หัวใจพลันเจ็บแปลบ...ราวกับถูกกรี ดและควัก
ออกไปจากร่างของเขาทังเป็ น ความเจ็บปวดนีเสียดแทง
ลึกเข้ าไปถึงก้ นบึงหัวใจ......ร่างของเขาซวนเซ ไม่มีทาง
ให้ ถอยได้ เลยสักก้ าวเดียว

จวินเยวียเฉินมองไปยังอวินชิง ความเย็นชาทีแผ่ซา่ นมา

จากส่วนลึกนีช่างรุนแรงนัก ความรู้สกึ ในดวงตาคูน่ นั

4
แสดงออกอย่างชัดแจ้ ง คิวของเขาจึงขมวดมุน่ แววตา
อันเยือกเย็นมีประกายวาบขึนจาง ๆ หญิงสาวทีโง่งม
เจ้ ายังไยดีเขาอยูอ่ ีกหรื อ !

จวินเยวียเฮ่าหันไปมองเอ้ าเฉินทีอยูใ่ นอ้ อมกอดของอวิน

ชิง เด็กน้ อยน่ารักคนนีเคยนําความสงบมาสูห่ วั ใจของ
เขา ไม่วา่ จะเป็ นลูกชายของเขาหรื อไม่ เขาก็จะไม่
ปฏิเสธเด็กคนนี ตรงกันข้ ามเขายังพึงพอใจ และหวังว่า
เจ้ าตัวน้ อยจะเป็ นลูกของเขาจริ ง ๆ เวลานีดวงตาคูส่ ีดํา
ใสแจ๋ววาววามเป็ นประกายกําลังจ้ องมองเขาอยู่ จวินเย
วียเฮ่ารู้สกึ ว่าหัวใจอ่อนยวบ ออกปากถามด้ วยนําเสียง
หม่นหมอง “ข้ าขออุ้มเอ้ าเฉินได้ หรื อไม่”

อวินชิงก้ มลงมองเอ้ าเฉินทีอยูใ่ นอ้ อมอก ความคิด

5
แล่นพล่าน ทีไทเฮาตรัสไว้ ล้วนถูกต้ องแล้ ว ไม่วา่ จะพูด
อย่างไร จวินเยวียเฮ่าก็ยงั เป็ นบิดาของเอ้ าเฉิน ความ
สัมพันธ์ทางสายเลือดไม่วา่ อย่างไรก็ไม่สามารถตัดขาด
ได้ ! แม้ วา่ มูห่ รงอวินชิงคนก่อนจะไม่อยูแ่ ล้ ว แต่อย่างไร
นางก็ยงั หวังว่าเอ้ าเฉินจะได้ รับการยอมรับจากจวินเยวีย
เฮ่า ! เอาเถอะ ให้ เอ้ าเฉินและจวินเยวียเฮ่าได้ ใกล้ ชิดกัน
เสียหน่อย พอผ่านพ้ นคืนนีไปแล้ ว นางก็จะไม่ให้ โอกาส
เขาอีก

นางเงยหน้ าขึนแล้ วส่งเอ้ าเฉินให้ กบั จวินเยวียเฮ่า จวิ

นเยวียเฮ่ารับตัวเด็กน้ อยไปอย่างระมัดระวัง มองเข้ าไป
ในดวงตาสีดําทีเป็ นประกายวิบวับ ในหัวใจก็ร้ ูสกึ อ่อน
โยน สีหน้ าทีเย็นชาอยูเ่ ป็ นนิจมีความอ่อนโยนผุดขึนมา
ดวงตามีแววรักใคร่เปล่งประกายออกมาจาง ๆ

6
อวินชิงลอบถอนหายใจ มูห่ รงอวินชิง เธอเห็นไหม ?
วันนีความปรารถนาในใจเธอกลายเป็ นจริ งแล้ วนะ อย่าง
น้ อยในใจของเขาก็ยอมรับฐานะของเธอสองแม่ลกู แล้ ว
เพียงแต่วา่ ...เฮ้ อ...

เอ้ าเฉินกะพริ บดวงตากลมโตจ้ องมองจวินเยวียเฮ่า ดวง

ตานันดําขลับ ปากเล็ก ๆ เผยอออกน้ อย ๆ สีหน้ าดูนิง
สงบ จวินเยวียเฮ่าจับจ้ องดวงหน้ าเล็ก ๆ น่ารักนัน
อย่างกระหายหา ราวกับจะให้ ใบหน้ านีสลักลงในหัวใจ
ใช่แล้ ว เขานึกเสียใจแล้ ว ตอนนีเขานึกเสียใจแล้ วจริ ง ๆ
! เขาไม่อาจปล่อยวางจากเจ้ าตัวน้ อยในอ้ อมอกนีได้ !
7
ไม่อาจปล่อยทังสองแม่ลกู ได้ !

เสินอวินซีเงยหน้ าขึน นางเห็นความอ่อนโยนและแสน

เสียดายทีหลังล้ นออกมาจากดวงตาของจวินเยวียเฮ่าที
กําลังมองเอ้ าเฉิน พลันหัวใจของนางก็เหมือนถูกบีบ ใจ
ท่านหวังเริ มกลับไปไยดีเจ้ าเด็กนีอีกแล้ วหรื อ ทีพีสาว
บอกไว้ ไม่มีผิดแม้ แต่น้อย ! นางคงปล่อยมูห่ รงอวินชิง
เอาไว้ ไม่ได้ แล้ ว ! ส่วนลูกชายมูห่ รงอวินชิง...! นางเดิน
นวยนาดไปยังข้ างกายจวินเยวียเฮ่า สองตาแดงเรื อ แล้ ว
พูดขึนว่า “ท่านหวัง รับพีสาวกลับจวนเถอะ ! ซีเอ๋อร์ ...ซี
เอ๋อร์ ...”

คําพูดของเสินอวินซีทําให้ จวินเยวียเฮ่าตกตะลึง เขาเงย

8
หน้ าขึนมองอวินชิงอย่างมีความหวัง ก็เห็นนางกําลัง
มองมาทีเขาอย่างเย็นชา ความหวังทีผุดขึนมาก็ราวกับ
ถูกกดทับลงไปอีก “ซีเอ๋อร์ อย่าพูดเหลวไหล ข้ ามีเจ้ าก็
พอแล้ ว !”

อวินชิงทีเห็นท่าทีเสแสร้ งอันน่าขยะแขยงของเสินอวินซี
ก็อดแสดงความเย้ ยหยันในดวงตาออกมาไม่ได้ ผู้หญิง
จอมปลอมคนนี นางยังคิดจะทําอะไรอีก

เสินอวินซีรับคํา ในดวงตามีนําตาเอ่อคลอ “ท่านหวัง...”

พอเห็นจวินเยวียเฮ่าทําท่าจะส่งเอ้ าเฉินคืนให้ กบั อวินชิง
นางก็รีบแสดงสีหน้ าปลาบปลืมในตัวเด็กน้ อย “ท่านหวัง
ข้ าเพิงได้ พบคุณชายน้ อยเป็ นครังแรก คุณชายน้ อยช่าง
น่ารักเหลือเกิน !”
9
เมือจวินเยวียเฮ่าเห็นความรู้สกึ ในดวงตาเสินอวินซี เขาก็
รู้สกึ หวันไหว นีซีเอ๋อร์ ... ซีเอ๋อร์ กบั เขาอยูร่ ่วมกันมาได้
เกือบปี แล้ ว นึกอยากจะมีลกู สักคน แต่น่าเสียดายทีจน
บัดนีก็ยงั ไม่มีวีแวว พระมารดาเคยทรงบ่นถึงเรื องนี คง
เพราะเรื องนีซีเอ๋อร์ จงึ แสดงสีหน้ าเช่นนีเมือได้ เห็นเอ้ า
เฉิน

“ท่านหวัง ในเมือพีสาวไม่อยากกลับจวน เราก็ไม่ฝืนใจ

แต่พีสาวเป็ นม่าย เลียงลูกตัวคนเดียวคงต้ องลําบากแน่
อีกอย่างคุณชายน้ อยก็เป็ นเลือดเนือเชือไขของท่านหวัง
ข้ าเองก็นกึ รักเขา ถ้ าอย่างนัน...ท่านหวังก็รับตัวคุณชาย
น้ อยกลับจวนสิเพคะ ข้ าจะถือว่าคุณชายน้ อยเป็ นลูก
ชายของข้ าเอง” เสินอวินซีหนั ไปมองจวินเยวียเฮ่าด้ วย

10
สายตาฉายแววคาดหวัง

อวินชิงมองเหตุการณ์ทงหมดอย่
ั างเฉยชา ดวงตาทีลึก
ลําประดุจบึงนําเยียบเย็นมีแววเย้ ยหยันวาบขึน สายตา
ของนางประชดประชัน “เรื องนีคงไม่ต้องลําบากให้ ชายา
รองต้ องเป็ นกังวล เอ้ าเฉินเป็ นลูกชายของอวินชิง ย่อม
ต้ องอยูข่ ้ างกายข้ า ! ส่วนเจ้ า ชายารอง......” อวินชิง
ชะงักไปครู่หนึงแล้ วพูดต่อ “อวินชิงต้ องออกจากจวน
ด้ วยเหตุใดในตอนแรก เชือว่าชายารองคงรู้ชดั แจ้ งยิง
กว่าผู้ใด อวินชิงมีเพียงประโยคหนึงทีอยากจะบอกชายา
รองไว้ คนเรามีทงดี
ั และหลอกลวง แต่ฟ้าไม่เคยหลอก
ลวง ดีหรื อเลวสุดท้ ายย่อมต้ องได้ รับผลกรรม ! ชายาจง
สํานึกผิดด้ วยตัวเองเถอะ ! อ้ อ อีกอย่าง อวินชิงจําไม่ได้
ว่าในบรรดาลูกสาวของพ่อมีชายารองอยูด่ ้ วย”

11
คําพูดของอวินชิงทําให้ เสินอวินซีหวาดหวัน ดวงตาของ
นางจึงฉายแววว้ าวุ้นใจ นางรู้อะไรมาอย่างนันหรื อ แต่
น่าเสียดาย จวินเยวียเฮ่าทีกําลังจมดิงอยูใ่ นห้ วงอารมณ์
ของตนเองอย่างเงียบงันไม่ทนั ทีจะได้ เห็น ชายารองทํา
ตาแดง ๆ นําเสียงอ่อนหวาน “ท่านหวัง พีสาวยังไม่ยอม
ให้ อภัยข้ าเลย......”

จวินเยวียเฮ่าไม่พดู อะไร เขาเพียงเงยหน้ าขึนมองอวินชิง

หัวใจเต็มไปด้ วยความขมขืน อย่างไรนางก็คงไม่ยอม
หรอก “เอ้ าเอ๋อร์ น่ารักมากจริ ง ๆ ถ้ าซีเอ๋อร์ ชอบ กลับไป
แล้ วข้ าจะให้ ลกู แก่เจ้ าสักคน ข้ าเชือว่าลูกของข้ ากับซี
เอ๋อร์ เมือโตขึนมาจะต้ องน่ารักอย่างนีแน่ !”

12
ใบหน้ าน่ารักของเสินอวินซีแดงระเรื อ ก้ มหน้ าพูดอย่าง
ขวยเขิน “ท่านหวัง...” แล้ วเดินไปต่อหน้ าจวินเยวียเฮ่า
เข้ าขวางกันสายตาของอวินชิงไว้ อย่างแนบเนียน มือก็
หยิบผ้ าเช็ดหน้ าขึนบังใบหน้ าแดงกําไว้ มือทีอยูใ่ ต้ ผ้า
เช็ดหน้ าสันเพียงน้ อย ๆ จนไม่อาจสังเกตเห็น ผงเล็ก
ละเอียดก็โปรยลงใส่เอ้ าเฉิน ทังหมดนีไม่มีใครทีทันได้
สังเกต

มีประกายตาอันประหลาดวาบขึนในดวงตาเสินกุ้ยเฟย
มุมปากหยักขึนน้ อย ๆ จนดูเหมือนจะไม่ใช่ ใบหน้ าของ
นางยังคงดูงดงามจับใจ

13
จวินเยวียเฮ่ามองดูเอ้ าเฉินอีกครัง แล้ วก็สง่ เขาคืนให้ กบั
อวินชิง แววตาของเขาหม่นลง นําเสียงแหบเครื อ “ดูแล
ลูกให้ ดี ต่อไปหากมีความลําบากอะไรก็มาหาข้ า ข้ าจะ
ช่วยอย่างเต็มกําลัง”

อวินชิงคอยมองเสินอวินซีด้วยความระแวง เห็นนางไม่
ได้ มีทา่ ทีผิดแปลกอะไรก็คอ่ ยวางใจ รับตัวเอ้ าเฉินคืนมา
แล้ วตอบอย่างมีความหมายลึกซึง “ขอบคุณท่านหวัง
ขอให้ ทา่ นหวังจงจําคําพูดในวันนีไว้ ให้ ดี”

อวินชิงเหลือบมองเสินอวินซีเพียงแวบเดียว แล้ วหันหลัง

จากไป ไม่สนใจคนทังสองอีก

14
จวินเยวียเสียโล่งอก ดวงตาเจิดจ้ าเจือด้ วยรอยยิมร่าเริ ง
แม้ เขาไม่อยากจะให้ ชิงชิงกลับไปจวนพีสาม ทว่าความ
เศร้ าโศกเสียใจทีแผ่ออกมาจากชิงชิงในช่วงเวลานันก็
ช่างรุนแรงนัก จนเขาก็ยงั อดรู้สกึ บีบคันในใจไม่ได้ ถ้ า
หากว่าชิงชิงยังรักพีสามอยู่ เขาก็คงไม่ร้ ูวา่ จะทําอย่างไร
ต่อไป ! และไม่แน่ใจว่าตัวเองจะยอมช่วยชิงชิงให้ คืนสู่
อ้ อมกอดพีสามได้ !

แล้ วยังสายตาทีพีสามมองชิงชิงและเอ้ าเฉินอีก นันก็ยิง

ทําให้ เขากลัวว่าพีสามจะนึกเสียดายขึนมา แต่ถงึ ตอนนี
พีสามเองเป็ นคนตัดใจ ชิงชิงเองก็ตกลงใจแล้ วว่าจะไม่
กลับไปอยูเ่ คียงข้ างกายพีสาม ช่างดีเหลือเกิน ส่วนเรื อง
หัวใจทีเจ็บชําของชิงชิง วันหน้ าเขาจะช่วยชดเชยให้ เอง

15
เขาจะทําให้ นางค่อย ๆ ลืมพีสาม เวลานีจึงรุดเข้ าไปหา
แล้ วถามอย่างเป็ นห่วง “ชิงชิง เจ้ าไม่เป็ นไรใช่ไหม !”

นางหันไปมองดวงตาใสแจ๋วของจวินเยวียเสียทีเต็มไป
ด้ วยความเป็ นห่วง ในนันมีแต่ความจริ งใจ อวินชิงจึง
รู้สกึ อบอุน่ ขึนในหัวใจ ช่างเป็ นชายหนุ่มทีมีนําใจเสียจริ ง
เขามักจะแสดงความห่วงใยอย่างจริ งใจโดยไม่หวังผล
ตอบแทน นางจึงยกยิมสว่างไสวให้ กบั เขา “ข้ าไม่เป็ นไร”

จวินเยวียเสียยิม สีหน้ าของเขาดูสว่างไสว เต็มไปด้ วย

ความคาดหวัง “ชิงชิง ให้ ข้าอุ้มเอ้ าเฉินนะ !”

“ได้ สิ !” อวินชิงยิมให้ จะไม่ให้ อ้ มุ ได้ หรื อ

16
“เสียเอ๋อร์ ...” เสียงทีฟั งดูเหนือยล้ าดังขึน จนอวินชิงและ
จวินเยวียเสียหันขวับไปพร้ อมกัน “เสียเอ๋อร์ อุ้มเอ้ าเฉิน
มาหาเราหน่อย !” เมือไทเฮาทรงรู้ชดั แล้ วว่าเรื องราวไม่
อาจหวนคืน ถึงแม้ จะโทมนัสแต่ก็ไม่อาจจะทําอะไรได้
เพียงครู่เดียวสีพระพักตร์ ก็ดหู อ่ เ**◌่ ยวอย่างไม่อาจปิ ด
บังราวกับดอกไม้ ทีขาดนํา

จวินเยวียเสียเหลือบมองอวินชิง เห็นนางพยักหน้ าให้ ก็

อุ้มเอ้ าเฉินแล้ วเดินไปหาไทเฮา ไทเฮาทรงอุ้มเอ้ าเฉินขึน
มา ในแววพระเนตรมีทงความยิ
ั นดีและทุกข์ระทม หลาน
รักทีน่ารักถึงเพียงนี จากนีไปคงยากทีจะได้ พบหน้ ากัน
อีก เฮ่าเอ๋อร์ ช่างเลอะเลือนจริ ง ๆ เหตุใดจึงได้ ทําเรื อง
เหลวไหลอย่างทิงเมียทิงลูกตัวเองเช่นนี แต่พระนางเอง

17
ก็ทรงรู้นิสยั ของเฮ่าเอ๋อร์ ดี หากบีบบังคับมากไป เกรงว่า
จะส่งผลในทางตรงกันข้ าม ! อีกอย่าง ตอนนีชิงเอ๋อร์ เอง
ก็...

“พระมารดาไม่ต้องทรงวิตก ต่อไปหากอยากจะพบเอ้ า
เฉิน ก็ให้ อวินชิงพาเข้ ามาเยียมถึงในวังก็ได้ ” จวินเยวีย
หานเองก็ทรงทนไม่ไหวจึงมีพระดํารัสปลอบประโลม
บ้ าง

เสินกุ้ยเฟยก็เยียมหน้ าไปมองเอ้ าเฉินแล้ วว่า “เป็ นเด็ก

น้ อยทีน่ารักจริ ง ๆ โตขึนต้ องมีแต่คนพะเน้ าพะนอแน่
แม้ แต่ข้าก็อยากจะอุ้มเขาบ้ าง !”

18
อวินชิงได้ เห็นรัศมีพระมารดาแห่งใต้ หล้ าอันสูงส่งของ
ไทเฮาถึงกับอับแสงไปเช่นนี ก็เห็นว่าจริ ง ๆแล้ วพระนาง
ก็คือผู้หญิงธรรมดาคนหนึงทีอยากจะได้ รับความสุขใน
บันปลายชีวิตท่ามกลางลูกหลาน ในใจจึงอดทีจะ
สะท้ านสะเทือนไม่ได้ หากว่ากันจากใจ ไม่วา่ ตังแต่แรก
ไทเฮาจะมีพระดําริ คิดหาประโยชน์จากมูห่ รงอวินชิงหรื อ
ไม่ก็ตาม แต่อย่างน้ อยความรักทีพระนางมีให้ แก่มหู่ รง
อวินชิงนันจริ งแท้ แน่นอน หากไม่ได้ รับความใส่พระทัย
จากองค์ไทเฮา เกรงว่าชีวิตของมูห่ รงอวินชิงคงตกยาก
ลําบากยิงกว่านี นอกจากนีพระนางก็ยงั รักใคร่เอ้ าเฉิน
ด้ วยใจจริ ง “หากไทเฮาทรงคิดถึงเอ้ าเฉิน อวินชิงจะพา
เขาเข้ าวัง หรื อไม่ไทเฮาจะเสด็จมาเยือนถึงจวนแม่ทพั ก็
ยังได้ เพคะ !”

19
“ชิงเอ๋อร์ เจ้ าพูดจริ งหรื อเปล่า !” ไทเฮาทรงเงยพระ
พักตร์ ขนมองด้
ึ วยความยินดี แววพระเนตรวาววับอย่าง
ตืนเต้ น

“เพคะ !” อวินชิงพยักหน้ า “หม่อมฉันพูดจริ ง !”

เสินกุ้ยเฟยปิ ดปากแล้ วแย้ มยิมออกมา “น้ องชายาเฮ่า

หวัง...อ้ อ ไม่สิ ต้ องเป็ นแม่นางมูห่ รง แม่นางมูห่ รงช่างมี
นําใจ ทีนีพระมารดาก็วางพระทัยได้ แล้ วนะเพคะ ต่อไป
หากอยากจะทรงพบคุณชายน้ อย เพียงแค่มีรับสังไปถึง
นางก็ได้ แล้ ว”

ลัวชิงหลีเลิกคิวพลางยิมแย้ ม เขาลุกขึน ค่อย ๆ เดินไป

20
ยังกลางตําหนัก นําเสียงทุ้มนุ่มน่าฟั ง “เป็ นอย่างนีช่างดี
จริ ง !” แล้ วหันไปทางจวินเยวียหาน คํานับแล้ วกราบทูล
ว่า “แม่นางมูห่ รงเป็ นหญิงทีประเสริ ฐแท้ มุกลําค่าเช่นนี
เกล้ ากระหม่อมยิงมิอาจจะพลาดไป ! นับจากวันนีแม่
นางมูห่ รงก็เป็ นโสดแล้ ว ไร้ ซงพั
ึ นธนาการใด ๆ ชิงหลีจะ
ขอแม่นางมูห่ รงจากประมุขจวินกัวอีกครังให้ แต่งงานมา
เป็ นชายา โดยปรารถนาจะมอบม้ าพันธุ์ดีหนึงหมืนตัว
เป็ นของหมัน ผูกสัมพันธ์สองแคว้ นให้ เป็ นมิตรทียังยืน
ต่อกันตลอดไป !”

ดวงพระเนตรเยือกเย็นของจวินเยวียหานหรี ลง ริ มพระ
โอษฐ์ บางเอือนเอ่ย “หลีหวังช่างมีนําใจ แต่หลีหวังต้ อง
ทราบไว้ วา่ เจินไม่อาจออกหน้ าจัดการเรื องการแต่งงาน
ของของแม่นางมูห่ รงได้ หลีหวังจงถามจากเจ้ าตัวเอง

21
เถิด !”

เอ่อ......เหล่าขุนนางใหญ่ทงหลายเพิ
ั งได้ สติกลับมา ก็
ต่างพากันตกตะลึงเพราะคํากราบทูลของหลีหวัง ! ใช่
แล้ ว ทีพวกเขาพากันมาในวันนีก็เพือให้ แม่นางมูห่ รง
เลือกใครสักคนเป็ นสามี เพียงแต่เมือครู่ถกู ขัดจังหวะ
ด้ วยเรื องของเฮ่าหวังเท่านันเอง บัดนีคํากราบทูลของหลี
หวังได้ เตือนสติให้ ทกุ คนกลับมา จึงต่างพากันจดจ้ อง
เจ้ าของร่างอันสงบเยือกเย็นทีกลางตําหนักด้ วยสายตา
เป็ นประกาย

เหล่าชายหนุ่มทีรู้สกึ สะเทือนใจไปด้ วยกับความเศร้ าโศก

อันแสนเยือกเย็นของอวินชิงเมือครู่ ยามนีค่อยได้ สติ
กลับมา ต่างคนต่างจิตใจหวันไหวไปกับอวินชิง ขณะ
22
เดียวกัน ความปรารถนาจะปลอบประโลมหัวใจทีเจ็บชํา
ของสาวงามก็ยิงทบทวีขนไปอี
ึ ก ทุกคนต่างคิดเหมือน
กัน เฮ่าหวังช่างเป็ นคนไม่ได้ เรื อง ไม่ร้ ูจกั รักถนอมสาว
งามเช่นนีไว้ ให้ ดี ถึงกับยอมทอดทิงลูกเมีย แม้ จะมีฐานะ
สูงส่ง มีชือเสียงจนใคร ๆ ก็ตา่ งรู้จกั แล้ วอย่างไร เป็ นคน
ทีใช้ ไม่ได้ ก็นบั ว่าเสียเปล่า

อวินชิงนิงอึงไป หันไปมองลัวชิงหลีในชุดแดงทีดูหล่อ
เหลางามสง่า ดวงตาของนางทีเยียบเย็นราวกับบึงนําไร้
อารมณ์กระเพือมไหว ใครก็ดไู ม่ออกว่านางคิดอะไรอยู่

23
ดวงตาเรี ยวงามของลัวชิงหลีหรี เล็กลง แล้ วยิมอย่างมี
เสน่ห์ รอยยิมนันงดงามราวกับดอกไม้ “หัวใจของชิงหลี
ทีมีตอ่ แม่นางมูห่ รงแจ่มชัดดังดวงตะวันและจันทรา สิงที
แม่นางมูห่ รงใฝ่ ฝั นหาตรงกับสิงทีข้ าเองก็ปรารถนาเช่น
กัน คือผู้ร้ ูใจเพียงคนเดียว ร่วมชีวิตกันไปจนแก่เฒ่าไม่
พรากจาก !”

อวินชิงประหลาดใจ ทว่ายังคงนิงเงียบไม่พดู อะไร

24
ตอนที 53 - 2 สิงทีไม่ อาจคาดเดา และสิงทีเป็ นไป
ตามคาด

ลัวชิงหลีเห็นแววตาประหลาดใจของอวินชิง ก็ร้ ูวา่ นาง

ไม่เชือใจเขา รอยยิมยินดีก็พลันหายไป แล้ วมองอวินชิง
ด้ วยแววตาจริ งจังพลางพูดว่า “เงือนไขของแม่นางมูห่ รง
ชิงหลีทําตามได้ และข้ าจะปฏิบตั ิตอ่ ลูกชายของแม่นาง
มูห่ รงเป็ นอย่างดี จะเลียงดูเขาให้ เหมือนเป็ นลูกของตัว

25
เอง หากแม่นางมูห่ รงยังมีเงือนไขอืนใดอีกก็รีบบอกมา
เถิด ชิงหลีจะสนองให้ แก่แม่นางอย่างสุดความสามารถ”

แววตาประดับรอยยิมบริ สทุ ธิจริ งใจทีลัวชิงหลีมีให้ อวิน

ชิงชวนให้ นางนึกแปลกใจ หลีหวังแห่งลัวกัวท่านนีพูด
จริ งหรื อ ! ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีคนทีตระหนักถึง
เรื องนีในยุคโบราณ ! หนําซําคนผู้นนยั
ั งเป็ นถึงหวังด้ วย
! หากทีว่ามาไม่เป็ นเช่นนัน ก็ต้องบอกว่าคนผู้นีเสแสร้ ง
แสดงออกได้ เก่งกาจยิงนัก ! แต่ตอ่ ให้ เขาคิดดังนันจริ ง ก็
ไม่ได้ หมายความว่านางจะต้ องยอมรับเขา

ดวงตาสองคูท่ ีงดงามพอ ๆ กันต่างจ้ องมองซึงกันและกัน

ทุกคนต่างจับจ้ องคนสองคนทียืนอยูก่ ลางตําหนักด้ วย
หัวใจทีเต้ นระทึก ต่างคนต่างก็พากันกระสับกระส่าย หลี
26
หวังรูปงามเหนือใคร อีกทังยังมีฐานะสูงส่ง บัดนียัง
ยินยอมทําตามเงือนไขของแม่นางมูห่ รง หากนางไม่อาจ
ห้ ามใจ แล้ วตอบรับคําขอแต่งงานจะทําอย่างไรกันดีเล่า
!

“แดนเหนือคนรูปงาม ทัวเขตคามไม่มีสอง ปั กใจเพียงได้

มอง หากหมายปองคงล่มเมือง !” (1)[1]

“กลอนดี ไพเราะยิงนัก ขอบคุณแม่นางมูห่ รงทีชืนชม ชิง

หลีร้ ูสกึ ปลาบปลืม” พอลัวชิงหลีได้ ฟัง ก็เงยหน้ าขึนมอง
ด้ วยดวงตาเรี ยวงาม ใบหน้ าทีแต่เดิมก็หล่อเหลาอยูแ่ ล้ ว
เมือแย้ มยิมก็ยิงงดงามราวกับบุปผา สมแล้ วทีเรี ยกว่า
งามจนล่มเมือง

27
......! ?

สองคนกลางตําหนักดึงดูดสายตาทุกคูใ่ นทีนัน บางคน

ถึงกับหลงเสน่ห์ใบหน้ าอันหล่อเหลาของลัวชิงหลี ทียิง
น่าตกใจก็คือคําพูดของอวินชิง แม้ วา่ กลอนบทนีจะแต่ง
ได้ ดี แต่...จะถือว่าแม่นางมูห่ รงตอบรับคําขอแต่งงาน
หรื อไม่ ! หงส์ทองของพวเขาจะบินหนีไปแล้ วหรื อ !

จวินเยวียเฉินหรี ตาลงทันที ผู้หญิงคนนี เหตุใดเขาไม่ร้ ู

มาก่อนว่านางจะถูกครอบงําจนลุม่ หลงได้ ด้วยความงาม
ภายนอก ! ถึงกับต้ องยกมือขึนลูบหน้ าอย่างไม่ร้ ูตวั !

28
จวินเยวียเสียผุดลุกขึนทันที แล้ วแทรกเข้ าไปตรงกลางระ
หว่างอวินชิงกับลัวชิงหลี ขวางกันสายตาของนางเอาไว้
ทําหน้ ามุย่ ดวงตาใสแจ๋วจ้ องมองอวินชิง “ชิงชิง อย่าไป
มอง เขาไม่ได้ หน้ าตาดีอะไรนักหรอก จะมองก็มองทีข้ า
หรื อจะมองพีสีก็ได้ พีสีก็งามเหมือนกัน...”

“จอมมารหน้ าหยก !” ริ มฝี ปากแดงระเรื อถึงกับหลุด

ปากออกมา

เอ่อ......จวินเยวียเสียพูดไปได้ เพียงครึงเดียว อีกครึงต้ อง

กลืนกลับเข้ าไป หันไปมองลัวชิงหลี แล้ วหันกลับมาถา
มอวินชิงอย่างงุนงงสงสัย “ชิงชิง อะไรคือจอมมารหน้ า
หยก”

29
“จอมมารหน้ าหยกก็คือคนทีมีรูปลักษณ์ผิดแผกจากคน
ทัวไป เหมือนปี ศาจทีชอบยัวให้ คนลุม่ หลงอย่างไรล่ะ”

เมือได้ ยินดังนัน จวินเยวียเสียก็หนั ไปพินิจพิจารณาลัว

ชิงหลีอีกครัง จากนันก็พยักหน้ ายอมรับ “ใช่จริ ง ๆ นัน
แหละ !”

ใบหน้ ายิมแย้ มอันงดงามของลัวชิงหลีชะงักไปครู่หนึง

แล้ วกลับมาเป็ นปกติ ตอบรับอย่างงามสง่า “เป็ นเกียรติ
ยิงนัก !”

ดวงพระเนตรทีไร้ ร่องรอยอารมณ์กระเพือมไหวของจวิ

30
นเยวียหานมีรอยแย้ มสรวลวาบขึนมา

“ขอบพระคุณหลีหวังทีชืนชอบข้ า แต่วนั นีอวินชิงไม่คิด

อยากจะแต่งงานอีกครัง”

“ข้ ารอได้ !”

“แต่อวินชิงไม่อยากประวิงเวลา จะทําให้ ทา่ นต้ องเสีย

แรงเสียความรู้สกึ เปล่าๆ !”

“ข้ าก็จะไม่บีบบังคับแม่นางแม้ แต่น้อย ทุกอย่างให้ เป็ น

ไปตามทีเจ้ าต้ องการ”

31
“หลีหวังฐานะสูงส่ง อวินชิงไม่กล้ าอาจเอือม”

“ข้ าไม่สนใจฐานะสูงตํา !”

“หลีหวังรูปงามเกินใคร โดดเด่นเกินไป อวินชิงขีคร้ าน

ต้ องมาคอยปั ดไล่แมลงรํ าคาญทีมารุมตอม”

“...ข้ า”

“อวินชิงไม่ชอบจอมมารหน้ าหยก...”

“......” มุมปากของหลีหวังกระตุก แต่อวินชิงทําทีไม่

32
แยแส

......

“พรึด !” จวินเยวียเสียกลันขําไว้ ไม่ไหว แล้ วก็ปล่อยก๊ า

กอย่างไม่เกรงใจ ทุกคนต่างตกตะลึง แล้ วพากันหัวเราะ
อย่างท้ องคัดท้ องแข็ง พาให้ บรรยากาศในตําหนักคึกคัก
ขึนมาทันใด

จวินเยวียเฉินก้ มหน้ า ดวงตาทีแจ่มจ้ าเจือด้ วยความครึก

ครื น

จวินเยวียเฮ่าแววตาขรึมลง เม้ มปากไม่พดู อะไร

33
“แค่ก ๆ !” จวินเยวียหานยกพระหัตถ์ทําทีกระแอม
กระไอแล้ วตรัสว่า “หลีหวังคงอยากพูดอะไรบ้ าง”

ลัวชิงหลีสะกดอารมณ์ แล้ วหันไปส่งยิมแสนเสน่ห์ให้

อวินชิง “แม่นางมูห่ รงมีใจโอบอ้ อมอารี อุตส่าห์คิดแทน
ชิงหลี ชิงหลีร้ ูสกึ ซาบซึงใจยิงนัก และยิงไม่อาจยอม
พลาดจากสาวงามเช่นนีได้ ” จากนันจึงหันไปกราบทูลว่า
“เรี ยนประมุขจวินกัว ชิงหลีปักใจแน่วแน่แล้ ว จะขอใช้
ความจริ งใจโน้ มน้ าวใจแม่นางมูห่ รง ชิงหลีเชือว่า หาก
แสดงความจริ งใจมากพอ อาจทําให้ แม่นางมูห่ รงเปลียน
ใจได้ คงจะมีวนั นันทีแม่นางมูห่ รงยอมรับชิงหลี”

โอ๊ ะ ยังไม่ยอมแพ้ หรื อนี อวินชิงส่ายศีรษะ ในเมือพูดไป

34
แล้ ว ทีเหลือนางย่อมไม่อาจควบคุมได้ เขาอยากจะทูซ่ ีก็
ปล่อยเขา เพียงแต่อย่ามาก่อปั ญหาให้ นางต้ องเดือด
ร้ อนรํ าคาญใจเป็ นพอ

เฟิ งเซียงหรูยกยิมอย่างสุภาพแล้ วลุกขึน “แม่นางมูห่ รง

ข้ ารู้วา่ แม่นางมีปณิธานสูงส่งย่อมไม่ตอบตกลงโดยง่าย
แต่วิญ ชู นย่อมแสวงหาสตรี ทีมีความงามเพียบพร้ อม
คิดแล้ วแม่นางมูห่ รงก็คงไม่อยูเ่ ป็ นโสดไปตลอดชีวิต
แม้ นหากไม่มีใจจะแต่งงาน ก็ยงั คงต้ องเห็นแก่คณ
ุ ชาย
น้ อย แม่นางมูห่ รงคงจะไม่ปล่อยให้ คณ
ุ ชายน้ อยต้ อง
ปราศจากความรักใคร่จากบิดาไปชัวชีวิต ประมุขแคว้ น
เยียกัวมีพระอุปนิสยั เป็ นมิตร มีคณ
ุ สมบัติเพียบพร้ อม
หากแม่นางมูห่ รงเลือกประมุขเยียกัวเรา เมือแต่งงานกัน

35
แล้ วก็จะไม่ผิดหวัง และด้ วยอํานาจแห่งเยียกัว ย่อมเกือ
หนุนให้ คณ
ุ ชายน้ อยได้ เติบโตขึนอย่างมันคงแน่นอน !”

แทบไม่ต้องพูดว่า เขาเป็ นมหาเสนาบดีแห่งแคว้ น อยู่

ภายใต้ คนผู้เดียว แต่อยูเ่ หนือผู้คนนับหมืน แล้ วยัง
สามารถเป็ นตัวแทนประมุขแห่งแคว้ นเยียกัว คอยตัดสิน
ใจเรื องต่าง ๆ แทนพระองค์ได้ ในช่วงเวลาหนึง เฟิ งเซียง
หรูผ้ นู ีย่อมไม่ใช่ธรรมดา ! เมือได้ ฟังถ้ อยคําทีเขาเพิงพูด
ไป ก็ต้องบอกว่านีคืออัจฉริ ยะระดับสุดยอด ! สามารถ
คาดเดาสิงทีอวินชิงคํานึงถึงในยามนีได้ อย่างตรงจุดและ
แม่นยําอย่างยิง ! หากบอกว่าเวลานียังจะมีอะไรทีทําให้
อวินชิงอ่อนไหวได้ ก็ยอ่ มต้ องเป็ นคนทีอวินชิงใส่ใจเป็ น
ห่วง และคนทีนางนับว่าเป็ นคนใกล้ ชิดอย่างพวกเหลี
ยนเอ๋อร์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าในบรรดาคนเหล่านี เอ้ า

36
เฉินนับว่ามีความสําคัญสูงสุด

อวินชิงนิงมองเฟิ งเซียงหรูอยู่ ค่อย ๆ พิจารณาความ

หมายในถ้ อยคําเหล่านัน ต่อให้ เอ้ าเฉินไม่มีพอ่ นางก็
มอบชีวิตทีดีให้ กบั เขา และช่วยให้ เขาเติบโตขึนอย่าง
ราบรื นได้ แต่สําหรับเอ้ าเฉินเล่า จะยอมรับชีวิตที
ปราศจากความรักจากพ่อได้ หรื อไม่ ต่อไปเมือเขาเติบโต
ขึนแล้ ว ในใจจะนึกต่อว่านางหรื อไม่ เป็ นนางเองทีทําให้
เขาไม่มีพอ่ และยังพรากเขาออกจากตําแหน่งคุณชาย
อันสูงศักดิด้ วย

มือทีถือจอกเหล้ าของจวินเยวียเฮ่าสันระริ กจนเหล้ าใน

จอกกระฉอกออกมาเล็กน้ อย เสินอวินซีเห็นดังนันก็ใจ
สัน ท่านหวังยังไม่ตดั ใจจากนางอีกหรื อ ! สายตาไพล่ไป
37
มองเอ้ าเฉินทีอยูใ่ นอ้ อมแขนของไทเฮาอย่างไม่ร้ ูตวั คิวก็
ขมวดมุน่ เสินกุ้ยเฟยยิมหน้ าระรื น หันไปมองเสินอวินซี
แล้ วพยักหน้ าให้ อย่างทีใครก็ยากจะสังเกตเห็น เสินอวิน
ซีจงึ สงบใจลง แล้ วหันกลับมานังเงียบไม่พดู อะไร

“ใครบอกว่าเอ้ าเฉินไม่มีพอ่ ! พีสามของข้ ายังไงล่ะ ! นี

เป็ นเรื องทีไม่อาจเปลียนแปลงตลอดไป ! ต่อให้ ชิง
ชิงอยากจะหาพ่อให้ เอ้ าเฉิน ก็ไม่เห็นจะต้ องเป็ นประมุข
เยียกัวของเจ้ าเท่านันนีนา เห็นไหม จวินกัวเรามีบรุ ุษ
แสนดีตงมากมาย
ั จะไม่มีใครเหมาะกับนางเชียวหรื อ !
มีหรื อทีเราจะไม่อาจเลียงดูแค่แม่กบั ลูกคูน่ ีให้ ดีได้ พวก
เจ้ าว่าอย่างนันไหม” จวินเยวียเสียผุดลุกขึน แล้ วพูดกับ
เฟิ งเซียงหรูอย่างขุ่นเคือง ซํายังพูดถึงบรรดาชายหนุ่มที
ก่อนหน้ านีเขายังนึกดูถกู ว่าก็แค่พวกทีมากินเลียงอย่าง

38
ตะกละตะกลามเท่านัน ! ใจจริ งอยากจะบอกว่าเขาก็
มอบความสุขให้ อวินชิงได้ และให้ ความรักเยียงบิดาแก่
เอ้ าเฉินได้ เช่นกัน แต่ทีจริ งแล้ วเขาไม่มีประสบการณ์
อย่างนันเลย และยังกลัวว่าอวินชิงจะไม่ได้ รักเขา แต่ที
น่ากลัวยิงกว่าก็คืออวินชิงอาจเลิกสนใจไยดีเขานับจาก
นีไป เพราะเขารู้วา่ เรื องของพีสามคงทําให้ ชิงชิงนึก
เกลียดชังสมาชิกตระกูลจวินมากมายเพียงใด

เหล่าชายหนุ่มต่างตืนเต้ นขึนมา นับเป็ นเกียรติอย่างยิงที

ได้ รับการยอมรับจากท่านหวังหก ยิงกว่านันเรื องนีเกียว
ข้ องกับนางฟ้าในดวงใจของพวกเขา สาวงามดุจนาง
เซียนผู้นนั ใครก็ล้วนอยากมอบความสุขให้ กบั นาง และ
พวกเขาก็เชือว่าขอเพียงมีโอกาส พวกเขาย่อมทําได้ แน่

39
เพราะประโยคนี ความขุ่นใจทีก่อนหน้ านีพวกเขาได้ เห็น
จวินเยวียเสียนังเคียงข้ างอวินชิงก็อนั ตรธานไป ต่างคน
ต่างคึกคัก ท่าทางฮึกเหิมพร้ อมจะต่อตี ราวกับฉีดเลือด
ไก่เข้ าเส้ นก็ไม่ปาน (2)[2]

เหล่าเสนาอํามาตย์จวินกัวเห็นดังนันก็มีสีหน้ าพึงพอใจที
จริ งพวกเขาก็มีความคิดอยากจะหาสามีให้ อวินชิงอยู่
แล้ ว ไม่อาจให้ หงส์ทองตัวนีบินหนีหายไปได้ ตอนแรก
พวกเขาก็ยงั กังวลกันว่า เหล่าคุณชายรูปงามทังหลาย
แห่งจวินกัวจะพากันถอดใจไปเสียหมด เพราะชือเสียงที
ไม่คอ่ ยดีของอวินชิงในตอนแรก แม้ ช่วงหลัง ๆ มานีจะ
เกิดการเปลียนแปลงขึนแล้ ว แต่คนทีได้ พบเห็นนางใน
ยามทีมีสง่าราศีกบั ตาตัวเองทีจริ งแล้ วก็มีไม่กีคน ใน
บรรดาพวกเขา มีคณ
ุ ชายของขุนนางหลายท่านทีไม่

40
อยากจะมาร่วมงานเลียงพระราชทานในครังนี นันเพราะ
เป็ นงานเลียงเพือให้ มหู่ รงอวินชิงเลือกสามี สิงนีทําให้
พวกเขารู้สกึ เหมือนถูกหมินเกียรติแห่งความเป็ นชาย
แต่พอได้ เห็นสถานการณ์ในตอนนีแล้ ว พวกเขาต่าง
ยินยอมพร้ อมใจ ไม่วา่ มูห่ รงอวินชิงจะเลือกใครใน
บรรดาพวกเขา นางก็ยงั คงเป็ นหงส์ทองแห่งจวินกัวอยูด่ ี

เฟิ งเซียงหรูทําราวกับไม่รับรู้ปฏิกิริยาของคนในทีแห่งนัน
จับจ้ องมองเพียงแต่อวินชิงทีจมอยูใ่ นห้ วงคิด รอยยิม
วาบขึนในแววตา ท่าทางสุภาพราวกับบัณฑิต

41
ครู่หนึง อวินชิงก็เงยหน้ าขึนมอง ดวงตาทีเป็ นประกายดู
เยือกเย็น มุมปากหยักขึนเป็ นรอยยิมเจ้ าเสน่ห์ สีหน้ าท่า
ทางราวกับเมฆหมอกสลายเห็นแสงตะวันเจิดจ้ า ราศี
แห่งความทระนงฉายชัด ! ใช่แล้ ว ลูกของนาง นางย่อม
สังสอนเองได้ สอนให้ เขาเป็ นคนดี สอนให้ เขาหยัดยืนอยู่
ได้ ในโลกนี ! ไม่มีความรักจากบิดา นางก็จะมอบความ
รักให้ เขาเป็ นสองเท่า หากวันใดนางคิดอยากจะหาพ่อ
ให้ ลกู ชาย นางก็จะเลือกด้ วยตัวเอง ไม่ใช่ถกู ยัดเยียดกัน
เช่นนี นอกจากนีคนผู้นนยั
ั งต้ องให้ ลกู ชายนางมาเป็ น
อันดับหนึง ไม่เช่นนันก็ไม่ต้องมาคุยกัน ! หากวันใดเขา
อาลัยความรํ ารวยและอภิสทิ ธิเหล่านี แล้ วกลับมาบ่นว่า
นางทีพรากเขาจากฐานะคุณชายทีผู้คนต่างอิจฉาตา
ร้ อน หากเป็ นเช่นนันเขาก็ไม่คคู่ วรจะเป็ นลูกชายของ
นาง ! นางก็จะไม่สนใจเขาอีกต่อไป !

42
“ขอบคุณเฟิ งเซียงหรูทีเตือนสติ อวินชิงคิดและตัดสินใจ
ได้ ด้วยตัวเอง ! เรื องเหล่านีไม่ต้องรบกวนท่านมหาเส
นาบดีเฟิ งมาเป็ นกังวล เป็ นลูกชายของอวินชิง ก็ต้องมี
ความทระนง !”

แววแห่งความประหลาดใจวาบขึนในดวงตาเฟิ งเซียงหรู
แต่เพียงแวบเดียวก็หายไป เขายังคงมีรอยยิมทีชวนให้
สบายใจเกลือนใบหน้ า “ถ้ าเช่นนัน ข้ าก็คงต้ องขออวย
พรแม่นางมูห่ รงให้ โชคดีมีชยั ตลอดไป ! ขอให้ คณ
ุ ชาย
น้ อยมีความสุขและสุขภาพแข็งแรง !” หญิงทีน่าสนใจ
เช่นนีอาจต้ องค่อย ๆ ใช้ เวลาดืมดําจึงจะค้ นพบความ
หวานลําแห่งนาง “การกระทําของแม่นางทําให้ ข้าแซ่เฟิ ง
43
นึกนับถือ หากวันใดแม่นางประสบเหตุเภทภัยก็มาหาข้ า
ได้ แม้ ข้าไร้ ความสามารถ แต่หากมีเรื องใดพอจะช่วย
เหลือได้ ก็จะไม่เกียงงอนเลย !”

“อวินชิงต้ องขอขอบพระคุณท่านมหาเสนาบดีเฟิ งล่วง

หน้ า หากวันใดมีเรื องต้ องขอความช่วยเหลือจากท่าน
อวินชิงคงต้ องไปขอรบกวนแน่นอน !”

ความเปิ ดเผยร่าเริ งของอวินชิงทําให้ เฟิ งเซียงหรูยิงมอง

ด้ วยสายตาชืนชม เขาพยักหน้ าแล้ วว่า “ดินแดนเยียกัวมี
ทัศนียภาพ วัฒนธรรมและผู้คนทีงดงาม หากวันใดแม่
นางมูห่ รงไปเยือนเยียกัว ข้ าขออาสานําทางไปเทียวให้
ทัว !”

44
อวินชิงประสานมือคํานับอย่างนอบน้ อม “หากมีโอกาส
อวินชิงต้ องไปชืนชมทัศนียภาพของเยียกัวให้ ได้ สกั ครัง
หนึง ถึงเวลานันคงจะต้ องขอไปรบกวนท่านมหา
เสนาบดี”

“ฮ่า ๆ” ในทีสุดเฟิ งเซียงหรูก็เลิกรักษามาดอันเคร่งขรึม

ไม่เปลียนแปลง เขาหัวเราะออกมาอย่างร่าเริ งเต็มเสียง
ตามแบบฉบับของชาวเหนือ “ดี ! ผู้แซ่เฟิ งจะรอการมา
เยือนของแม่นางทีเยียกัว !” ถ้ อยคําหนักแน่นแฝงเจือ
เสียงหัวเราะ

เวลานันอวินชิงไม่ร้ ูเลยว่าคําพูดเหล่านีจะกลายเป็ นจริ ง

ในเวลาอันรวดเร็ว ไม่ร้ ูเลยว่าจะได้ เดินทางไปเยือน
45
แคว้ นเยียกัวรวดเร็วถึงเพียงนี จนอาจพูดได้ วา่ เป็ นการ
ไปเยือนอย่างกระชันชิดเหลือเกิน !

จวินเยวียเฉินถอนหายใจ สีหน้ าทีเหมือนไม่ใส่ใจมา

ตลอด ยามนีมีรอยยิมผุดขึน มีแววแห่งความรักใคร่ลมุ่
หลงวาบขึนขณะเขาจ้ องมองอวินชิง มีแต่ฟ้าเท่านันทีรู้
ว่าเขาเคร่งเครี ยดขนาดไหน แม้ จะรู้ถงึ การตัดสินใจสุด
ท้ ายของนาง แต่ตอนทีเห็นนางทําท่าครุ่นคิดอย่างหนัก
ในใจเขาก็เต็มไปด้ วยความกังวล ถึงตอนนีจึงค่อยคลาย
ใจลงได้ แต่สาวน้ อยคนนียังคง...ในใจของเขาอดยิมขืน
ไม่ได้ หากพวกข้ าราชบริ พารเหล่านีล่วงรู้ความรู้สกึ ของ
เขาว่าแท้ จริ งแล้ วว้ าวุ้นสับสนเพราะผู้หญิงคนนี คงจะ
พากันเยาะเย้ ยเขาแน่ !

46
จวินเยวียเสียกะพริ บดวงตากลมโตปริ บ ๆ เขาไม่เข้ าใจ
เจ้ าจิงจอกเฟิ งเซียงหรูไม่ตือชิงชิงแล้ วหรื อ ทําไมกัน แต่
ไม่วา่ จะเพราะอะไรก็ล้วนเป็ นเรื องดี จวินเยวียเสียย่อม
ยินดี

มูห่ รงเสียวเทียนเฝ้ามองร่างในชุดขาวทีกลางตําหนัก
สายตามีแววปลาบปลืม ไม่วา่ สุดท้ ายแล้ วชิงเอ๋อร์ จะ
เลือกใคร เขาก็จะไม่ถาม สําหรับสิงทีเกิดขึนในทีสมาคม
แห่งนี เขาเชือว่าชิงเอ๋อร์ ยอ่ มคิดสะระตะไว้ หมดแล้ ว !
ขอเพียงเป็ นการตัดสินใจของชิงเอ๋อร์ เขาย่อมสนับสนุน

47
!

มูห่ รงอวินสุย่ ซึงนังอยูข่ ้ างหลังมูห่ รงเสียวเทียนเฝ้ามอง

เหตุการณ์ทงหมดด้
ั วยสีหน้ ายิมแย้ ม ดูออ่ นหวานยิงนัก
แววทีวาบขึนในดวงตาเป็ นครังคราวไม่มีใครทันสังเกต
เวลานีดวงตาเจิดจ้ าทีจ้ องมองอวินชิงมีแววครุ่นคิด แต่
ไม่ร้ ูวา่ นางคิดอะไรแน่

หลีเยียซีเห็นร่างทีทระนงและมีศกั ดิศรี อนั สูงส่ง มุมปาก

ก็อดทีจะหยักขึนไม่ได้ ดวงตายาวเรี ยวดังตาหงส์มีวาบ
แสงทีไม่อาจล่วงรู้ความหมายวาบขึน นางไม่ทําให้ เขา
ผิดหวังจริ ง ๆ เรื องนียิงน่าสนใจขึนเรื อย ๆ หรื อมิใช่ เมือ
เห็นนางมองมา เขาก็ยกจอกเหล้ าขึน แววตาทีแรงกล้ า
48
เหมือนจะบอกกล่าวถ้ อยคําอันหนักแน่นทังทีไม่ได้ เอ่ย
ออกมาว่า ‘มูห่ รงอวินชิง ในเมือไท่จืออย่างข้ าหมายตา
เจ้ าไว้ แล้ ว เจ้ าก็จงรอทีจะเป็ นชายาไท่จือเสียเถอะ !’

ดวงตาอันเยือกเย็นของอวินชิงมองโต้ กลับไปอย่างไม่
ลดละ ‘หึ! อยากจะแต่งงานกับข้ าอย่างนันรึ ฝั นไปเถอะ!’

‘ขอเพียงข้ าต้ องการ ไม่เรื องใดทีทําไม่ได้ ’ ดวงตาหงส์

ของหลีเยียซีหรี ลงอย่างประสงค์ร้าย

49
อวินชิงยิงโต้ กลับอย่างเย็นชา ‘เมือมาเจอข้ า อะไรก็เกิด
ขึนได้ ทงนั
ั น !’

อวินชิงและหลีเยียซีใช้ สายตาตอบโต้ กนั ไปมา สายตา

ของทังสองปะทะกันจนราวกับมีลกู ไฟกระจายไปทัว
ต่างคนต่างไม่ยอมกัน

เสินกุ้ยเฟยเงยหน้ าขึนเห็นภาพทีว่า มือในชายแขนก็กํา

เข้ าหาแน่น สองตาวาบไอสังหารอันรุนแรง หันไปมองอ
วินชิง

50
ไอสังหารงันรึ !

อวินชิงหันขวับ ดวงตาฉายแววเ**◌้ยมเกรี ยม นางกวาด

มองไปรอบ ๆ อย่างเยือกเย็น แต่ไม่พบสิงใดผิดปกติ คิว
งามขมวดมุน่ ไอสังหารเมือครู่นี...ในใจเกิดความระแวง
ขึนมา !

หลีเยียซีหนั ไปมองทางเสินกุ้ยเฟยเหมือนไม่มีอะไร แวว

ตาหม่นลงดูมีเลศนัย...

51
กระแสลมดํามืดพัดมา กระแสคลืนลีลับเอ่อท้ น !

(1) มาจากบทเพลง “คนงาม”《佳人歌》 ประ

พันธ์โดยหลีเหยียนเหนียน คีตกวีสมัยฮันตะวันตก

52
(2) เป็ นความเชือทางการแพทย์จีนทีว่าการฉีดเลือดไก่
หนุ่มเข้ าร่างกายจะทําให้ คกึ คักมีพลัง หลังฉีดเลือดไก่
บางคนรู้สกึ ร้ อน หน้ าแดง จึงใช้ เป็ นคําเปรี ยบเปรยคนที
มีอาการคึกคักว่า “เหมือนฉีดเลือดไก่”

53
ตอนที 54 - 1 เกิดเรื องกับเอ้ าเฉิน

อวินชิงหันหลังกลับแล้ วเดินไปยังทีนังของตัวเอง หัวคิว

ยังขมวดมุน่ สายตาคอยกวาดมองไปยังทีนังอันทรง
เกียรติ หากสัมผัสรับรู้ของนางไม่ผิดพลาด ไอสังหารเมือ
ครู่คงจะมาจากทางจวินเยวียหาน แต่วา่ ...

อวินชิงไม่ใส่ใจการแสดงต่อจากนันอีกเลย เพียงแค่
เหลือบมองไปทีกลางตําหนักเป็ นครังคราว เห็นคนผ่าน
ไปมา บ้ างขึนมาขับบทกวี แต่งกลอนคู่ ดีดพิณ และเป่ า

1
ขลุย่ แต่สงเหล่
ิ านีเหมือนไม่ได้ ผา่ นเข้ าสูส่ ายตาของอวิน
ชิงเลยแม้ แต่น้อย

เหล่าขุนนางผู้ใหญ่แห่งจวินกัวเห็นอวินชิงปฏิเสธคําขอ
แต่งงานของทังสามแคว้ น แทบไม่ต้องบอกเลยว่าปลอด
โปร่งโล่งใจมากแค่ไหน ในเมือเป็ นเช่นนีหงส์ทองตัวนีคง
จะไม่บินหนีไปแล้ ว จากนีก็ต้องคอยดูแล้ วว่าคุณชาย
แห่งจวินกัวคนใดทีจะมีความสามารถเข้ าตา หากเอา
ชนะใจสาวงามได้ นันย่อมจะดีทีสุด แต่หากไม่สําเร็จ
หงส์ทองตัวนีก็ยงั คงอยูก่ บั จวินกัว วันนีให้ ร้ ูจกั หน้ าค่าตา
กันไว้ เสียก่อน วันหน้ ายังมีโอกาส !

เหล่าขุนนางแห่งจวินกัวต่างดีดลูกคิดรางแก้ วกันไว้ แล้ ว

2
คุณชายรูปงามทังหลายในตําหนักต่างพยายามทํา
คะแนนอย่างเต็มที หวังจะดึงดูดความสนใจของสาวงาม
จนสามารถคว้ าหัวใจนางมาได้ หญิงสาวทีมีพร้ อมทัง
สติปัญญาและความงาม ทังดูสงบงามเหมือนดอกบัว
และเยือกเย็นดังดอกเหมย พวกเขาต่างก็อยากทีจะ
ครอบครอง อยากจะเป็ นผู้มอบความรักความใส่ใจให้ แก่
นางทังนัน

ไทเฮาเสด็จออกจากงานไปนานแล้ ว แม้ พระนางจะทรง

ตัดใจจากเรื องระหว่างอวินชิงและจวินเยวียเฮ่าแล้ ว แต่
เรื องนีได้ ทิงบาดแผลไว้ ในพระทัยของพระนาง ยามนีคน
พวกนีต่างพากันแข่งขันกันจะช่วงชิงชิงเอ๋อร์ ของพระนาง
จะให้ ทรงอยูด่ พู วกเขายือแย่งกันได้ อย่างไร พระทัยของ

3
ไทเฮาก็ไม่อาจทีจะทนไหว จึงทรงอ้ างว่าอยูไ่ ม่ไหว ขอตัว
ออกไปจากงานเลียงก่อน

เหล่าชายหนุ่มทังหลายต่างพยายามหาทางจะพิชิตใจ
นางให้ ได้ แต่เสียดายทีอวินชิงดูจะไม่คอ่ ยสนใจมองไป
ทางพวกเขาสักเท่าไรนัก จนอาจเรี ยกได้ วา่ แทบไม่สนใจ
จะมองมาเลยด้ วยซํา ทําให้ พวกเขาต่างรู้สกึ ห่อเ**◌่ ยว
และสินหวัง ในทีสุดก็มีบางคนถึงกับเอ่ยเรื องนีขึนมา
อย่างไม่พอใจ ! แล้ วก็เห็นชายร่างสูงโปร่ง หน้ าตาหล่อ
เหลา เดินไปหาอวินชิงด้ วยสีหน้ าขุ่นเคืองและคาดหวัง

จนเมือเงาร่างนันมาอยูต่ อ่ หน้ าแล้ ว อวินชิงจึงค่อยรู้สกึ

ตัวแล้ วเงยหน้ าขึนมอง แววตาดูประหลาดใจ เอ่อ...นีมัน
อะไรกัน ! ทําไมผู้ชายคนนีถึงได้ มองนางด้ วยสีหน้ าแบบ
4
นีล่ะ ดูเขาขุ่นใจ ไม่ยอม และคาดหวังอะไรอยูด่ ้ วย...มุม
ปากของอวินชิงกระตุก นางก็ไม่ได้ ไปทําอะไรเขานีนา !
คิดพลางหันไปมองจวินเยวียเสียด้ วยสายตาเหมือน
อยากจะสอบถาม

จวินเยวียเสียนังข้ าง ๆ อวินชิง เขาทําเหมือนมองไม่เห็น

กิจกรรมอะไรก็ตามทีกําลังดําเนินไปกลางตําหนักเลย
ขณะทีกําลังเบือหน่ายอยูน่ นก็
ั เห็นอวินชิงหันมามอง
แล้ วจึงเหลือบมองคนทียืนอยูต่ อ่ หน้ าด้ วยสายตาฉาย
แววดูถกู สิงทีเกิดขึนในตําหนักแห่งนี ไม่ใช่วา่ เขาไม่ร้ ู
แต่รังเกียจทีจะรับรู้ คนเหล่านีต่างก็มาเพือแย่งชิงตัว
อวินชิง เขาจึงไม่อยากจะใส่ใจ ขอเพียงอวินชิงไม่สนใจ
คนพวกนันเป็ นพอ จึงทําเบ้ ปากแล้ วหันไปทางอืนอย่าง
เหยียด ๆ

5
เอ๊ ะ ! เจ้ าเด็กนีเอาแต่เล่นแง่อะไรอีกนะ อวินชิงกะพริ บ
ตาปริ บ ๆ ได้ แต่มองไปยังมูห่ รงเสียวเทียนทีอยูข่ ้ าง ๆ ก็
เห็นมูห่ รงเสียวเทียนยิมแหย ๆ ให้ เมือหันไปมองรอบ
ข้ าง สุดท้ ายก็พบว่าบรรยากาศแปลกแปร่งพิกล ทุกคน
ต่างมองมาทางนีด้ วยสายตาเจิดจ้ า ย้ อนคิดไปถึงภาพที
เหลือบเห็นอย่างไม่ได้ ตงใจก่
ั อนหน้ านี สุดท้ ายก็นกึ ขึน
ได้ ถงึ จุดประสงค์การมาของคนกลุม่ นี ก็คือมาให้ นาง
เลือกเป็ นสามีอย่างไรล่ะ!

ชายตรงหน้ ายืนอยูน่ านแล้ ว แต่แม่คนงามก็ยงั คงมีสี

หน้ างงงวย ก็ร้ ูสกึ โกรธขึนมาในทันที “แม่นางมูห่ รง ดูทา่
ท่านจะรังเกียจ จึงไม่แม้ แต่จะหันมามองการแสดงความ
สามารถของพวกเราเลยสักนิด ! ข้ าน้ อยมองแม่นางอยู่

6
นานแล้ ว เช่นนันแม่นางมูห่ รงก็ลองแสดงอะไรให้ ชมบ้ าง
พวกเราจะได้ เปิ ดหูเปิ ดตา !”

การแสดงความสามารถรึ ! เรี ยกตัวเองว่าข้ าน้ อย แล้ ว

ยังบอกให้ นางแสดงอะไรอีก ! แสดงให้ พวกเขาดูนีน่ะ
หรื อ ! อวินชิงนิงอึงไป เจ้ าคนนีโดนใครเตะศีรษะมาหรื อ
อย่างไร ทําไมนางจึงรู้สกึ อย่างกับได้ เห็นเงาร่างภรรยาจู้
จีขีบ่นซ้ อนทับอยูบ่ นตัวเขาอย่างนันล่ะ ! ไม่ ไม่ ไม่
ภรรยาขีบ่นอะไรกัน ระหว่างเขากับนางมีความสัมพันธ์
เกียวข้ องอันใดด้ วยหรื อ “เจ้ า...เอ่อ...เจ้ าเข้ าใจผิดแล้ ว
อวินชิงไม่ตงใจแสดงท่
ั าทีรังเกียจพวกเจ้ า...”

“ถ้ าเช่นนันก็ขอให้ แม่นางมูห่ รงมีเมตตาช่วยชีแนะด้ วย”

ชายทีอยูต่ รงหน้ ารี บพูดต่อคําอวินชิง แววตาอวินชิงจึง
7
ขรึมลง ยังไม่ยอมจบสินะ !

เฟิ งเซียงหรูยมด้
ิ วยท่าทางงามสง่า พูดอย่างสุภาพอ่อน
น้ อม “แม่นางมูห่ รงก็ช่วยแสดงอะไรสักหน่อยเถอะ พวก
เราจะได้ ชืนชมความสง่างามของแม่นางบ้ าง”

ลัวชิงหลีหนั มามอง ดวงตาเรี ยวงามมีแววสนใจใคร่ร้ ู เขา

เองก็แปลกใจ ไม่ร้ ูวา่ นางจะแสดงอะไร

พอจวินเยวียเฉินได้ ยินดังนัน ริ มฝี ปากได้ รูปก็หยักขึน

น้ อย ๆ ในแววตาหม่นมัวเหมือนปกคลุมด้ วยหมอกหนา
ไม่ร้ ูนางจะแสดงอะไร เขาไม่เคยเห็นนางแสดงความ
สามารถในเชิงศิลปะเลย นอกจากนีทีแน่ใจได้ ก็คือ เมือ

8
ก่อนมูห่ รงอวินชิงไม่มีความสามารถอะไรโดดเด่นทังนัน
ไม่วา่ จะเป็ นการดีดพิณ เล่นหมากล้ อม เขียนอักษรศิลป์
และวาดภาพ แต่ตอนนีเขาเชือว่าไม่เพียงแต่นางจะรับ
มือได้ แต่จะทําให้ พวกเขาถึงกับตกตะลึงขนานใหญ่ได้
อีกครัง ในใจจึงอดจะเฝ้ารอดูด้วยความระทึกไม่ได้ !

แววตาทีหม่นลงของจวินเยวียเฮ่าดูลกึ ลํา ในใจลึก ๆ เขา

ออกจะเป็ นห่วง นางจะรับมือได้ หรื อ ไม่ร้ ูวา่ เพราะเหตุใด
เขาจึงไม่อยากให้ นางต้ องอับอายขายหน้ าเลย ! จวินเย
วียเสียกะพริ บดวงตากลมโตทีดูวาววับ มองอวินชิงด้ วย
แววตาเจิดจ้ าแจ่มใส แววตารอคอยนันราวกับจะบอกว่า
“ชิงชิง เจ้ าทําอะไรได้ บ้างน่ะ”

“ถ้ าเช่นนันก็ให้ แม่นางมูห่ รงแสดงอะไรให้ ชมสักหน่อย

9
เถิด !” เมือจวินเยวียหานตัดสินพระทัย ทุกอย่า
ง่า◌ื อ้ น้องอันตัวเขาอย่างนันล่ะ ไรก็ถือว่าเป็ นเด็ดขาด

สีหน้ ามูห่ รงเสียวเทียนแลดูหวาดหวัน ความสามารถ

ของชิงเอ๋อร์ มีหรื อทีเขาจะไม่ร้ ู จึงรี บลุกขึนทูลว่า “ขอ
ฝ่ าพระบาทโปรดถอนรับสังด้ วย ชิงเอ๋อร์ ความสามารถ
ตําต้ อย อีกทังความรู้ก็ตืนเขิน...”

“จะเป็ นไรไป แค่เล่นกันสนุก ๆ แม่ทพั มูห่ รงไม่ต้องเป็ น

กังวลไปหรอก หากแสดงได้ ไม่ดี เจินก็ไม่ถือโทษ แต่เจิน
เชือว่าแม่นางมูห่ รงจะต้ องทําอะไรทีน่าแปลกใจแน่ !”
จวินเยวียหานยกพระหัตถ์ขนตั
ึ ดบทมูห่ รงเสียวเทียน

10
อวินชิงเงยหน้ า กวาดตามองดูสีหน้ าของทุกคน รู้วา่ วันนี
คงเลียงไม่พ้น แววตาเยือกเย็นวาบขึน ไม่ใช่วา่ นาง
แสดงไม่ได้ แต่นางไม่นกึ อยากแสดง ทว่าวันนีดูแล้ วไม่
ว่าจะอยากหรื อไม่นางก็คงต้ องขึนแสดงแล้ วสินะ แต่ที
จะแสดงก็เพียงเพราะไม่อยากให้ คนทีเป็ นห่วงนางต้ อง
พลอยกังวลใจไปด้ วย ! คิดแล้ วการแสดงความสามารถ
ของผู้หญิงสมัยโบราณก็คงหนีไม่พ้นการดีดพิณ เล่น
หมากล้ อม เขียนอักษรศิลป์และวาดภาพ รวมทังการขับ
ลํานํา แต่งโคลงกลอนและร่ายบทกวีไปได้ สนิ ะ

เพลงและโคลงกลอนยุคโบราณแม้ นางไม่สนั ทัดนัก แต่

ในฐานะเป็ นคนยุคปั จจุบนั ในศตวรรษทียีสิบเอ็ด
วัฒนธรรมและภูมิปัญญาอันลึกซึงของจีนตลอดห้ าพันปี
ต่างได้ รวมไว้ ในยุคนันแล้ ว ถึงจะแต่งขึนเองไม่ได้ แต่ก็

11
ท่องได้ นีนา อีกอย่างในชีวิตชาติก่อนนางได้ ฝึกฝนมา
แล้ วโดยเฉพาะทังการดีดพิณ เล่นหมากล้ อม เขียน
อักษรศิลป์และวาดภาพ

อวินชิงยิมให้ มหู่ รงเสียวเทียนอย่างอ่อนโยน แสดงสีหน้ า

สบายใจเพือบอกเขาให้ วางใจ แล้ วลุกขึนเดินออกไป
กลางตําหนักใหญ่ ประสานมือคารวะจวินเยวียหาน “ถ้ า
เช่นนันอวินชิงก็ขอทําตามพระบัญชา”

เหลียนเอ๋อร์ อ้ มุ เอ้ าเฉินยืนอยูก่ บั ที ตอนแรกก็ยงั รู้สกึ

กังวล แต่พอเห็นคุณหนูยมแย้
ิ มด้ วยท่าทางมันใจแล้ ว ไม่
รู้เพราะเหตุใดนางจึงรู้สกึ คลายใจลง จึงยืนอยูท่ ีเดิม
อย่างสบายใจ รอดูคณ
ุ หนูฉายแววเจิดจ้ าจนทําให้ คน
พวกนันตกตะลึง !
12
ชิงหลวนและหงซิวก็ยืนอยูเ่ งียบ ๆ ตรงทีเดิม แม้ ในใจจะ
นึกเป็ นห่วงคุณหนูอยูบ่ ้ าง แต่สงที
ิ มีมากกว่าคือความ
เชือมันในตัวคุณหนู ต่อให้ คณ
ุ หนูแสดงอะไรไม่เป็ นเลย
นางก็ยงั คงเก่งกาจทีสุดในใจของพวกนาง !

อวินชิงยืนขึน อยากดูอะไรน่าแปลกใจอย่างนันหรื อ จะ
ไปยากอะไร ! มุมปากนางหยักขึน ดวงตาระยิบระยับทอ
ประกายเจ้ าเสน่ห์ออกมา “ขอให้ ฝ่าพระบาทประทาน
อนุญาตให้ อวินชิงได้ เตรี ยมการแสดงสักครู่เพคะ !”

จวินเยวียหานพยักพระพักตร์ “อนุญาตให้ เตรี ยมการ

13
แสดงได้ !”

อวินชิงถอยออกไป ครู่หนึงก็เห็นนางกํานัลยกโต๊ ะตัว

หนึงเข้ ามา บนโต๊ ะวางพิณไว้ คนั หนึง ดูก็ร้ ูวา่ เป็ นพิณ
โบราณชันดี

อวินชิงเดินอย่างชดช้ อยเข้ าไป ท่าทางราวกับล่องลอย

ข้ างหลังยังมีนางกํานัลกลุม่ หนึงหอบผ้ าสีขาวพับหนึง
เดินตามมา

ทุกคนต่างจ้ องมองอวินชิงอย่างงุนงง พิณคันนีพวกเขารู้

ว่าเอามาทําอะไร แต่ผ้าพับนันทีนางกํานัลหอบมาด้ วย
จะเอามาทําอะไรกันแน่

14
อวินชิงไม่สนใจสีหน้ าประหลาดใจของทุกคนแม้ แต่น้อย
สังให้ นางกํานัลวางโต๊ ะตังพิณให้ เรี ยบร้ อย แล้ วนางก็นงั
ลงหน้ าโต๊ ะตัวนัน กรี ดนิวเรี ยวงามทดสอบเสียง “วันนี
เหล่าคุณชายแห่งจวินกัวมาชุมนุมกันในทีนี ทุกท่านต่าง
เป็ นคนหนุ่มแห่งจวินกัว ทังยังเป็ นยอดบุรุษแห่งแคว้ น
เรา อวินชิงขอมอบบทเพลงนีแด่ทกุ ท่าน และแด่บรรดา
ชายหนุ่มทีค่อยปกป้องแว่นแคว้ นของเราไว้ เจ้ าค่ะ” ทัน
ใดนันเองก็ได้ ยินเสียงเพลงบรรเลงขึนราวกับสายนําหลัง
ไหล เสียงติงติงราวกับนําพุไหลริ นผ่านช่องเขา ไพเราะ
ชวนน่าฟั ง เมือเสียงพิณบรรเลง จิตใจของทุกคนก็ตา่ ง
ล่องลอย ราวกับกําลังควบขีอาชาไปตามสายลม จิตใจ
แห่งวีรบุรุษราวกับถูกปลุกขึนจนฮึกเหิม

15
ตอนที 54 - 2 เกิดเรื องกับเอ้ าเฉิน

ขณะทีทุกคนกําลังท่วมท้ นด้ วยความรู้สกึ อันสูงส่ง เสียง

16
พิณก็แผ่วเบาลง ได้ ยินเสียงใสอันเยือกเย็นค่อยๆ ดังขึน

“พลับพลาหลวงสง่างามอันสูงลํา สายฝนพรํ าหมอกมัว

ทัวทุกหน

แสงจันทราพร่าเลือนเหมือนต้ องมนตร์ ประทีปหม่นปน

กลินชาค่าอนันต์

แผนหลงจงฟื นวงศ์ฮนขึ
ั นใหม่ สามแคว้ นใหญ่ยือแย่ง
ช่างน่าขัน

17
ขงเบ้ งยังอยูใ่ นใจตราบนิรันดร์ งามสง่า ณ ทีนันตลอด
กาล”

ริ มฝี ปากแดงของอวินชิงขับขาน เสียงเล็กเบาไพเราะ นํา

เสียงมีเสน่ห์น่าฟั ง แม้ ไม่ได้ ฟังดูออ่ นหวานเหมือนหญิง
ทัวไป แต่ก็แฝงไปด้ วยความหยิงผยองในเรื องราวแต่หน
หลัง ทุกคนเหมือนถูกดึงดูดเข้ าไปในภาพพจน์ซงเพลง
ึ
ได้ บรรยายไว้ ตามเสียงร้ องของนาง ราวกับได้ เห็นภาพ
พลับพลาหลวงสง่างามอันสูงลํา สายฝนพรํ าหมอกมัว
ทัวทุกหนไปด้ วย แล้ วเสียงพิณก็ดงั กระหึมขึน ราวกับ
เสียงตีกลองและเคาะระฆังกระหนํารัวในหัวใจ ชัวพริ บ
ตาความฮึกเหิมก็กล้ าแข็งขึน
18
ตอนทีเสียงพิณดังขึน จวินเยวียเฉินก็ตกตะลึง ทันใดนัน
แววตาก็เต็มไปด้ วยรอยยิม เขาหยิบขลุย่ หยกทีพกติด
กายไว้ เสมอขึนแทบปาก แล้ วเป่ าคลอไปกับเสียงพิณ
อวินชิงได้ ยินก็หนั ไปทางจวินเยวียเฉิน เห็นดังนันก็หยัก
ยิมอันน่ารักใคร่ดจุ บุปผาเบ่งบาน เสียงพิณบรรเลงเป็ น
ท่วงทํานอง เสียงขลุย่ พลิวไหวอ่อนหวาน ประเดียว
หวานเจือยแจ้ ว ประเดียวก็ดงั กระหึม ผู้คนต่างถูกดึงดูด
ให้ เลือนไหลไปกับภาพพจน์อนั งดงามทีบรรยายไว้ ในบท
เพลง

“ปณิธานจงมีในใจคนหนุ่ม จงหมายมุง่ บุกฝ่ าไปด้ วยใจ

19
หาญ

หลังเลือดอาบปฐพีเป็ นพลีทาน ขยายงานเบิกดินแดนให้

กว้ างไกล

บนหนทางยากลําบากแสนกําสรด โศกสลดคลีดินฟุ้ง
คลุ้งเป็ นสาย

อยูบ่ นหอรอเจ้ ากลับจากแดนไกล ขออวยชัยให้ รุ่งเรื อง

เฟื องทวี”

ปณิธานจงมีในใจคนหนุ่ม จงหมายมุง่ บุกฝ่ าไปด้ วยใจ

หาญ หลังเลือดอาบปฐพีเป็ นพลีทาน ขยายงานเบิกดิน
20
แดนให้ กว้ างไกล เนือเพลงอันฮึกเหิม ปลุกไฟอันหาญ
กล้ าในจิตใจของเหล่าชายหนุ่มในตําหนักแห่งนีให้ ลกุ
โชน ดวงตาวาบวับทอประกาย ต่างหันไปมองอวิน
ชิงอย่างตืนเต้ น ใช่แล้ ว พวกเขาล้ วนเป็ นเสาหลักแห่งจวิ
นกัว จวินกัวก็คือแว่นแคว้ นของพวกเขา ในยามทีชาติ
ต้ องการ พวกเขาจะเกียงงอนได้ อย่างไร หลังเลือดอาบ
ปฐพีเป็ นพลีทาน ขยายงานเบิกดินแดนให้ กว้ างไกล !
เพลงนีช่างฮึกเหิมห้ าวหาญ ชวนให้ เลือดในกายพลุง่
พล่านถึงเพียงนี !

เสียงเพลงดังก้ องออกไปถึงนอกตําหนัก จิตใจของเหล่า

ทหารราชองครักษ์ แห่งวังหลวงต่างถูกปลุกเร้ าด้ วยบท
เพลงอันยิงใหญ่! พวกเขาปรารถนาจะต่อสู้เพือชาติ ใน
สมรภูมิเพือรักษาแว่นแคว้ นและขยายดินแดน เพือบ้ าน

21
ของพวกเขา เพือแว่นแคว้ นของพวกเขา สตรี ทีอยูใ่ น
ตําหนักผู้นีเข้ าถึงจิตใจเหล่าทหาร ทังยังขับขานบทเพลง
เชิดชูจิตใจทียิงใหญ่ ! จะไม่ให้ สนสะท้
ั าน จิตใจหวันไหว
ได้ อย่างไรเล่า ! ดวงตาทหารราชองครักษ์ ในตําหนักต่าง
เปล่งประกายวาววับ เต็มไปด้ วยความตืนเต้ น

อวินชิงหันไปยิมให้ จวินเยวียเฉินด้ วยรอยยิมเปี ยมเสน่ห์

นางรามือจากพิณแล้ วค่อย ๆ ยืนขึน ริ มฝี ปากแดงระเรื อ
หยักขึนน้ อย ๆ แล้ วชูมือ เหล่านางกํานัลก่อนหน้ านีก็เอา
พับผ้ าขาวออกมาคลีออก พออวินชิงโผนเข้ าใส่ ผืนผ้ า
ขาวก็โอบล้ อมรอบกายนาง

ทันในนันก็เห็นผืนผ้ าขาวพลิวสะบัด ผ้ าผืนยาวขยับไหว

22
ร่างอรชรของอวินชิงแทรกอยูต่ รงกลาง ผมดําสลวยปลิว
สยายตามจังหวะการรํ า ราวกับนางฟ้าองค์หนึงลงมา
ร่ายรํ ากระนัน ดูช่างงามสง่า งดงามแช่มช้ อย !

ขลุย่ บรรเลงท่วงทํานองไพเราะอ่อนหวาน เสียงอัน

ไพเราะก็ดงั ขึนอีกครัง

“พลับพลาหลวงสง่างามอันสูงลํา สายฝนพรํ าหมอกมัว

ทัวทุกหน

แสงจันทราพร่าเลือนเหมือนต้ องมนตร์ ประทีปหม่นปน

กลินชาค่าอนันต์

23
แผนหลงจงฟื นวงศ์ฮนขึ
ั นใหม่ สามแคว้ นใหญ่ยือแย่ง
ช่างน่าขัน

ขงเบ้ งยังอยูใ่ นใจตราบนิรันดร์ งามสง่า ณ ทีนันตลอด

กาล”

ดวงตาเรี ยวงามอันเคลิบเคลิมของลัวชิงหลีหรี ลง ฉับ

พลันก็เจิดจ้ า ใบหน้ าทีหล่อเหลาฉายแสดงความลุม่ หลง
อย่างปิ ดไม่มิด หัวใจเต้ นรัว ไม่คิดมาก่อนว่านางจะมี
พรสวรรค์ทางศิลปะถึงเพียงนี และยิงไม่คาดคิดว่าจะขับ

24
ร้ องบทเพลงทีปลุกเร้ าจิตใจผู้คนเช่นนีออกมา เขาจะตัด
ใจจากนางได้ อย่างไร ร่างหนึงกระโจนขึนแล้ วร่อนลง
กลางผืนผ้ า ทันใดนันเสียงพิณก็ดงั ขึน ชวนให้ ใจฮึกเหิม
ไม่แพ้ การบรรเลงพิณของอวินชิง แล้ วยังแฝงด้ วยความ
ห้ าวหาญ !

“ปณิธานจงมีในใจคนหนุ่ม จงหมายมุง่ บุกฝ่ าไปด้ วยใจ

หาญ

หลังเลือดอาบปฐพีเป็ นพลีทาน ขยายงานเบิกดินแดนให้

กว้ างไกล

บนหนทางยากลําบากแสนกําสรด โศกสลดคลีดินฟุ้ง

25
คลุ้งเป็ นสาย

อยูบ่ นหอรอเจ้ ากลับจากแดนไกล ขออวยชัยให้ รุ่งเรื อง

เฟื องทวี

ปณิธานจงมีในใจคนหนุ่ม จงหมายมุง่ บุกฝ่ าไปด้ วยใจ

หาญ

หลังเลือดอาบปฐพีเป็ นพลีทาน ขยายงานเบิกดินแดนให้

กว้ างไกล

บนหนทางยากลําบากแสนกําสรด โศกสลดคลีดินฟุ้ง
คลุ้งเป็ นสาย
26
อยูบ่ นหอรอเจ้ ากลับจากแดนไกล ขออวยชัยให้ รุ่งเรื อง
เฟื องทวี”

ทันใดนัน พลังอันเอ่อท้ นก็แผ่ไปทัวทังตําหนักใหญ่

ดวงตาของเหล่าขุนนางแห่งจวินกัวต่างเคลิบเคลิม
ความคิดล่องลอยไปตามเสียงเพลงของอวินชิง ต่อหน้ า
พวกเขาราวกับมีภาพของบรรดาแม่ทพั ทียอมสละศีรษะ
หลังเลือดชโลมดิน บนเส้ นทางอันขรุขระและเนินดินที
ฝุ่ นม้ วนตลบ ท่ามกลางสมรภูมิอนั ดุเดือดโชกเลือด

27
ใช่แล้ ว ! ทุกคนล้ วนเป็ นคนหนุ่มแห่งแคว้ นจวินกัว ! ใน
บรรดาพวกเขาเองก็มีญาติพีน้ องทีเป็ นทหารหาญใน
กองทัพ ประโยคทีว่า อยูบ่ นหอรอเจ้ ากลับจากแดนไกล
ขออวยชัยให้ รุ่งเรื องเฟื องทวี จึงเสมือนว่าถูกขับร้ องออก
มาจากใจของพวกเขาเอง ! แม้ จะภาคภูมิใจในตัวลูก
ชายเหล่านี แต่ในใจล้ วนวาดหวังว่าพวกเขาจะได้ หวน
คืนกลับมา !

ไม่เพียงแต่เหล่าขุนนางใหญ่แห่งจวินกัว ผู้คนต่าง ๆ ใน
ทีนัน หรื อจะบอกก็ได้ วา่ ทุกคนทีได้ ฟังเพลงนัน ต่างก็มี
ความฮึกเหิมอย่างเดียวกันผุดขึนภายในใจ และต่างก็มี
ความคาดหวังว่าคนของพวกตนจะได้ กลับมา !
28
บทเพลงและการร่ายรํ าจบลง สรรพสิงตกอยูใ่ นความ
เงียบงัน

ผ่านไปครู่ใหญ่ ผู้คนต่างก็ยงั จมอยูใ่ นความสะท้ าน

สะเทือนใจ ไม่อาจเรี ยกสติกลับคืนมาได้

ร่างในชุดขาวกลางตําหนักหยัดยืนอยูเ่ งียบ ๆ ท่วงท่า

สง่างาม ร่างแบบบางราวกับมีพลังอันหาญกล้ าพลุง่
พล่าน แม้ นเป็ นหญิงหากแต่ไม่เป็ นรองชายใด แม้ ดู
อ่อนแอแต่กลับชวนให้ ร้ ูสกึ ถึงความฮึกเหิมอันยิงใหญ่ได้

29
โดยไม่ทนั ให้ ร้ ูตวั อวินชิงก็สงให้
ั เหล่านางกํานัลกางผ้ า
ขาวออก แผนทีแสดงผืนนําและภูเขาอันยิงใหญ่ทอด
ไกลนับหมืนลีก็ปรากฏขึนเบืองหน้ าทุกคน ! ก่อนหน้ านี
ทุกคนต่างตกตะลึงไปกับบทเพลงของอวินชิง เมือได้ เห็น
แผนทีขุนเขาและสายนําเผยแสดงออกมาก็ยิงพากันตก
ตะลึง พวกเขาไม่อยากจะเชือเลยว่าแผนทีขุนเขาสายนํา
นับหมืนลีอันยิงใหญ่อลังการถึงเพียงนี จะมาจากฝี มือ
ของผู้หญิงทีดูออ่ นหวานน่ารักคนหนึง !

ผืนผ้ าสะบัดพลิว ภาพนันราวกับมีชีวิต ชัวขณะหนึงทุก

คนรู้สกึ เหมือนได้ เห็นเทือกเขาทอดยาวต่อเนืองสลับซับ
ซ้ อน ขุนเขาและสายนําตระการตาน่าเกรงขามปรากฏ
30
ขึนต่อหน้ าต่อตา !

จวินเยวียเฉินตกใจจนพูดไม่ออก ดวงตาเป็ นประกายดํา

ขลับมีวาบแสงปรากฏขึน สายตาทีมองไปยังอวินชิงเต็ม
ไปด้ วยความรักใคร่ นีคือหญิงทีเขาหมายตาไว้ ! สาว
น้ อยคนนีทําให้ เขาตกหลุมเสน่ห์ในทุกเรื องทีทํา ยิงรู้จกั
เขายิงรู้สกึ ว่าไม่อาจปล่อยมือไปจากนางได้ เห็นสายตา
ทีผู้คนต่างจ้ องมองนาง ก็นกึ อยากจะเอาตัวนางไปซ่อน
ไว้ ไม่ให้ ใครมาคอยจับจ้ องมองเช่นนี

ขณะทีจวินเยวียเฮ่าต้ องตกตะลึงอีกครัง ในเวลาเดียว

กันความเจ็บปวดราวกับร่างถูกฉีกทึงก็ประดังขึนมาด้ วย
เดิมทีผ้ หู ญิงทีสง่างาม เป็ นแหล่งรวมของความงามและ
สติปัญญาทังหลายคนนีเคยเป็ นภรรยาสาวสวยของเขา
31
หากแต่วนั นีเขาเองเป็ นผู้ผลักไสนางออกไป !

อวินชิงหันไปคํานับจวินเยวียหานอย่างนอบน้ อม เสียง
อันสงบเย็นดังขึน “ภาพวาดจากฝี มืออันตําต้ อย ขออวย
พรให้ จวินกัวเราเจริ ญรุ่งเรื อง !”

ต้ องบอกว่าคนทีซาบซึงใจอย่างทีสุดในบรรดาผู้ทีราย
ล้ อมอยูแ่ ละได้ ชมภาพผืนนันก็คือลัวชิงหลี เขาได้ เห็นกับ
ตาตัวเองว่านางร่ายรํ าได้ งดงามราวกับนางฟ้า เห็นอยู่
ชัด ๆ ว่ากําลังขับบทเพลงและร่ายรํ า แต่ทีแท้ กําลังวาด
ภาพ การตวัดพูก่ นั ฉวัดเฉวียนราวกับเหินบิน และยังวาด
ลงไปได้ ตรงจุดอย่างแม่นยําไร้ เทียมทาน ขุนเขาสายนํา

32
อันงดงามก็ถกู รังสรรค์ขนอย่
ึ างช้ า ๆ !

ทีแท้ นางสามารถนําการขับร้ อง การร่ายรํ าและการวาด

ภาพมาหลอมรวมเข้ าด้ วยกันได้ อย่างสมบูรณ์แบบ ใน
ภาพวาดมีการร่ายรํ า ในการร่ายรํ ามีภาพวาด !

“แปะ แปะ แปะ !” เสียงปรบมืออันมีพลังดังขึน เรี ยกสติ

ทุกคนทีกําลังเหม่อลอยด้ วยความตกตะลึง

พลันนัน เสียงปรบมือก็ดงั ขึนอย่างพร้ อมเพรี ยงกึกก้ อง

สะเทือนเลือนลันไปทัวตําหนัก ราวกับจะยกหลังคา
ตําหนักให้ ลอยขึนได้

33
ดวงพระเนตรจวินเยวียหานดูลกึ ลํา ดวงพระเนตรเยือก
เย็นจ้ องมองร่างน้ อยกลางตําหนักทีสงบงามและเปี ยม
ด้ วยความเชือมันอย่างไม่วางตา ในนันราวกับมีความ
ปั นป่ วน พระเนตรดูวาววับ “แม่นางมูห่ รงไม่ต้องมากพิธี
เชิญยืนขึนเถอะ !”

ดวงตาของชายทีก่อนหน้ านีเข้ ามาท้ าทายนางไม่อาจปิ ด

บังความตืนตะลึงไว้ ได้ แววตาทีร้ อนแรงเต็มไปด้ วย
ความยอมรับนับถือ แม่นางมูห่ รงเป็ นสตรี ทีเฉลียวฉลาด
เหนือใคร การแสดงอันผิวเผินเหล่านันทีพวกเขาเรี ยกว่า
ความสามารถเทียบกับอัจฉริ ยภาพของนางไม่ได้ เลย
สตรี ทีปราดเปรื องเช่นนีทีแท้ แล้ วเป็ นสิงทีพวกเขาไม่อาจ
เอือม ช่างสูงส่งจนพวกเขาได้ แต่แหงนคอมอง ! จึงเดิน
เข้ าไปต่อหน้ าอวินชิงแล้ วค้ อมคํานับลงตํา “แม่นางมูห่ รง

34
มีอจั ฉริ ยภาพทีไร้ ผ้ เู ทียมทาน เป็ นข้ าน้ อยเองทีล่วงเกิน
แม่นาง ขอแม่นางมูห่ รงโปรดให้ อภัยด้ วย ! ชีวิตนีของ
ข้ าน้ อยขอติดตามเคียงข้ าง ยินดีรับใช้ แม่นางตามต้ อง
การ !”

อวินชิงยิมน้ อย ๆ ด้ วยท่าทางสบาย ๆ “คุณชายอย่าได้ ดู

ถูกตัวเอง อวินชิงไม่จําเป็ นต้ องให้ ทา่ นมาคอยติดตาม
คุณชายอย่าลืมสิ ว่ามีคน ‘อยูบ่ นหอรอเจ้ ากลับจากแดน
ไกล’”

ชายคนนันตกตะลึง แล้ วทันใดนันก็เข้ าใจความหมาย

ของนาง จึงยิมให้ อย่างสดใสแล้ วว่า “ใช่ ข้ านีช่างโง่งม
และสําคัญตัวผิดไป ขอบคุณแม่นางมูห่ รงทีชีแนะ!”

35
“คุณหนู แย่แล้ ว รี บมาดูคณ
ุ ชายน้ อยหน่อยเถอะเจ้ า
ค่ะ...!” เสียงร้ องเรี ยกอันสันเครื อดังขึนอย่างร้ อนรน คน
ทีได้ ยินต่างอกสันขวัญหายไปด้ วย !

อวินชิงหวาดหวันใจ รี บรุดไปยังข้ างกายเหลียนเอ๋อร์

เมือได้ เห็นเอ้ าเฉิน แววตาคมปลาบราวกับกระบีก็วาบ
ขึน ! รังสีอํามหิตอันกระหายเลือดแผ่ออกจากตัวนางทัน
ใด...!

36
ตอนที 55 - 1 ความโกรธเกรี ยวของอวินชิง

พอเห็นเนือตัวขาวนุ่มนิมของเอ้ าเฉินปรากฏเป็ นรอยจํา

แดง ๆ เขียว ๆ ไปทัวทังตัว นางก็แทบจะหยุดหายใจ
ดวงตาดําขลับทีวันวานยังเป็ นประกายเจิดจ้ า บัดนีหลับ
สนิท ร่างเล็ก ๆ นันกําลังสันเทิมราวกับใบไม้ กลางสาย
ลมทีใกล้ จะปลิดปลิว

1
ตอนนันเอง หัวใจของอวินชิงราวกับถูกบีบ อาการที
บ่งบอกอย่างชัดแจ้ งว่าร่างน้ อย ๆ นันถูกพิษทําเอาหัวใจ
ของนางเยียบเย็น อวินชิงโกรธแค้ นยิงนัก ความเยือก
เย็นและความกระหายเลือดอันมืดดําแผ่ออกซ่านออก
มาจากร่าง เพลิงพิโรธพลุง่ พล่านราวกับจะเผาผลาญทุก
สิงให้ แหลกเป็ นจุณ

นางประคองแขนเล็ก ๆ ของเอ้ าเฉินขึนมาอย่างระมัด

ระวังแล้ วตรวจสัญญาณชีพจรอันแผ่วเบา สัญญาณ
ชีพจรนันประเดียวก็เต้ นรัวเร็ว ประเดียวก็เต้ นแผ่วเบา
มันเบาเสียจนถึงขันทีอวินชิงแทบจะตรวจไม่พบ ! ความ
โกรธแค้ นเดือดพล่านในใจ แต่ทีรุนแรงยิงกว่านันคือ
ความว้ าวุน่ ความหวาดกลัวเข้ าจู่โจมหัวใจ เอ้ าเฉินคือ
ของขวัญทีสวรรค์ประทานมา เป็ นต้ นกําเนิดแห่งพลังอัน

2
ล้ นเหลือทีมอบให้ แก่นางเมือมาถึงชาติภพนี ช่วยให้ ใจ
นางไม่เหน็บหนาวโดดเดียว และปรับตัวเข้ ากับโลกใบนี
ได้ อย่างรวดเร็ว

นางเคยให้ สญ
ั ญาว่าจะรัก จะปกป้องเขาอย่างดีไปชัว
ชีวิต จะไม่ให้ เขาต้ องได้ รับอันตรายหรื อบาดเจ็บแม้ เพียง
น้ อย จะปกป้องดูแลจนกว่าเขาจะเติบใหญ่ ! นางยังรับ
ปากมูห่ รงอวินชิงคนก่อนไว้ วา่ จะดูแลเขาให้ ดี จะให้ เขา
มีชีวิตทีไร้ กงั วล ทว่าบัดนี...อวินชิงก้ มไปมองเด็กน้ อยใน
อ้ อมกอดทีลมหายใจแผ่วเบาราวกับหัวใจจะหยุดเต้ นลง
ในอีกไม่กีวินาทีข้างหน้ า หัวใจของนางพลันสันไหว
หวาดหวันอย่างไม่อาจควบคุม

นางไม่ใช่แม่ทีดี นางทําให้ ลกู ต้ องเสียงอันตรายครังแล้ ว

3
ครังเล่า คราวทีแล้ วก็หลับใหลไม่ได้ สติไปสามวันอย่าง
ไม่ร้ ูสาเหตุ แต่อย่างน้ อยครังนันเอ้ าเฉินก็ไม่ได้ มีอาการ
ปางตายเช่นนี ทว่าตอนนันนางเองก็โทษตัวเองไม่หยุด
ไม่คิดเลยว่าเวลาผ่านไปเพียงไม่นาน เอ้ าเฉินก็ถกู เล่น
งานต่อหน้ าต่อตานาง และครังนีเป็ นอันตรายถึงชีวิตเลย
ทีเดียว !

จวินเยวียเฉินได้ ยินเสียงร้ องอย่างตกใจของเหลียนเอ๋อร์

ก็พลอยหวาดหวันไปด้ วย รี บรุดไปถึงข้ างกายของอวิน
ชิงอย่างรวดเร็ว ยามนีพอได้ เห็นอาการของเอ้ าเฉิน คิวก็
ขมวดมุน่ ใจเต้ นไม่เป็ นสํา นันมัน... “อวินเอ๋อร์ ให้ ข้าดู
เอ้ าเฉินหน่อย !” แล้ วยืนมือไปจับแขนเล็ก ๆ ของเอ้ าเฉิน

4
แม้ อวินชิงจะไม่ร้ ูวา่ เอ้ าเฉินถูกพิษอะไร แต่นางรู้วา่ พิษนี
ต้ องร้ ายแรงมาก ตัวนางเองคงไม่อาจถอนพิษนีได้ บัดนี
ในใจของนางรู้สกึ กับจวินเยวีนเฉินต่างออกไปจากเดิม
แม้ เรี ยกไม่ได้ วา่ เป็ นความไว้ ใจ หากแต่นางมักรู้สกึ ว่า
เขาจะไม่ทําร้ ายพวกนางสองแม่ลกู หนําซําในยามนีนาง
เองก็ร้อนใจอยากจะรู้วา่ เอ้ าเฉินถูกพิษอะไร จะได้ รีบหา
วิธีถอนพิษได้ ทนั ดังนันจึงไม่ได้ ห้ามปรามเขา เมือเห็น
เขายืนมือมาตรวจชีพจรของเอ้ าเฉิน ตอนนีไม่มีอะไร
สําคัญไปกว่าการช่วยชีวิตเอ้ าเฉินอีกแล้ ว

ทุกนาที ทุกวินาทีทีผ่านไป ตําหนักใหญ่ล้วนเงียบกริ บ

ทุกคนต่างตะลึงงันกับเหตุร้ายทีไม่เคยเกิดขึนมาก่อนนี
ต่างจ้ องมองเหตุการณ์ทีเกิดกับอวินชิงอย่างใจจดใจจ่อ

5
ไม่กล้ าแม้ แต่จะส่งเสียงดังออกมา

ทังตําหนักใหญ่เหมือนปกคลุมด้ วยแรงกดดัน

พอมูห่ รงเสียวเทียนได้ ยินว่าเกิดเรื องกับเอ้ าเฉิน คนทีมัก

จะนิงสุขมุ อยูเ่ สมออย่างเขายังถึงกับ ‘ลุกพรวด’ ยืนขึน
พอได้ เห็นอาการของเอ้ าเฉินก็ราวกับมีเปลวไฟลุกโชน
ออกมาจากดวงตาทังสอง ทีแท้ มีคนกล้ าลอบทําร้ าย
หลานชายของเขาใต้ จมูกเขานีเอง แต่ความกังวลใจนัน
กลับรุนแรงเสียยิงกว่า จึงไต่ถามด้ วยสีหน้ าร้ อนรน “เอ้ า
เฉินเป็ นอย่างไรบ้ าง”

6
จวินเยวียเฮ่ารี บเดินมายังข้ างกายของอวินชิง เมือได้ เห็น
เอ้ าเฉิน ดวงตาอันลึกลําของเขานันดูราวกับนิงสงบไม่
หวันไหว ทว่าแท้ จริ งเป็ นความเยือกเย็นทีเต็มไปด้ วย
กระแสคลืนคลังถาโถมอยูภ่ ายใน สีหน้ าทีมักเฉยชาอยู่
เป็ นนิจดูน่าครันคร้ ามราวกับเมฆฝนกําลังตังเค้ า

พระขนงจวินเยวียหานขมวดน้ อย ๆ พระพักตร์ หล่อเหลา

เสมือนมีเมฆหมอกเข้ าปกคลุม ทอดพระเนตรเหตุการณ์
เบืองล่างด้ วยสายพระเนตรอันคมปลาบ !

ยิงเวลาผ่านไปเท่าใด จวินเยวียเฉินก็ยิงหน้ านิวคิวขมวด

ขึนเท่านัน สีหน้ าของเขาเครี ยดขรึม รังสีอํามหิตค่อย ๆ
แผ่ซา่ นออกมาจนทุกคนพากันตกตะลึง ไม่คิดว่าท่าน
7
หวังเจ้ าสําราญทีมักจะมีทา่ ทีไม่ร้อนอกร้ อนใจ จะมีไอ
สังหารเยือกเย็นได้ ถงึ เพียงนี ความเยือกเย็นนีรุนแรงไม่
แพ้ กบั เฮ่าหวังเลย !

อวินชิงคอยมองดูสีหน้ าจวินเยวียเฉินอยูต่ ลอด ยามนี

เห็นสีหน้ าของเขาค่อย ๆ เครี ยดขรึงขึน ก็อดทีจะใจหาย
ไม่ได้ แม้ นางจะไม่ร้ ูวา่ เขาเก่งกาจทางการแพทย์สกั แค่
ไหน แต่นางเชือว่าพิษนีคงไม่ธรรมดาแน่ ถึงกับทําให้ จวิ
นเยวียเฉินดูเครี ยดได้ ถงึ ขนาดนี จึงเอ่ยปากถามด้ วยนํา
เสียงเยียบเย็น เสียงนันราวกับเป็ นความเยือกเย็นทีแผ่
ออกมาจากส่วนลึก “ข้ าอยากรู้วา่ อาการเอ้ าเฉินเป็ น
อย่างไรบ้ าง !”

จวินเยวียเฉินเหลือบมองอวินชิง สีหน้ าของเขาดูยงุ่ ยาก

8
ใจราวกับในใจนันมีหินก้ อนใหญ่คอยถ่วงอยู่ เขาไม่ร้ ูจะ
บอกนางอย่างไรดี แต่เมือเห็นความเด็ดเดียวภายใต้ สาย
ตาทีเยือกเย็นคูน่ นของนาง
ั จึงออกปากอย่างยากเย็น
นําเสียงฟั งดูแล้ วขมขืนอย่างไม่อาจปิ ดบัง “อาการของ
เอ้ าเฉิน...ดูแล้ วไม่ดีเลย...”

ดวงตาอวินชิงหรี ลงในทันใด แววตาเยียบเย็นเพ่ง

มองอย่างจดจ่อ “อาการของเขาเป็ นอย่างไรกันแน่ !
บอกมาชัด ๆ เถอะ !”

จวินเยวียเฮ่ารู้สกึ หดหู่ แววตาเยือกเย็นแฝงความโกรธ

มองไปยังจวินเยวียเฉินแล้ วพูดขึน “ลูกชายของข้ าเป็ น
อะไรกันแน่ !”

9
คําพูดทีหลุดจากปากจวินเยวียเฮ่ากลับฟั งแล้ วไม่ทนั
สะดุดหูใคร กระทังตัวเขาเองก็ยงั ไม่ร้ ูตวั ว่าเพิงพูดอะไร
ออกไป ทว่ากลับมีบางคนทีนําคําพูดนันเก็บมาใส่หู เฝ้า
มองจดจําใส่ดวงตา ประทับเข้ าไปในหัวใจ ใบหน้ าแสน
น่ารักของเสินอวินซีมีแววอันร้ ายกาจฉายแวบขึนมา แต่
นางกลับซ่อนเร้ นเอาไว้ ได้ อย่างแนบเนียน

“หลีซงั ” จวินเยวียเฉินหันไปมองจวินเยวียเฮ่าแล้ วบอก

“พิษทีเอ้ าเฉินได้ รับก็คือ...หลีซงั !”

“โอ้ !” “หา !” คําพูดของจวินเยวียเฉินทําให้ เกิดเสียง

อุทานอย่างตืนตะลึงไปทัวทังตําหนัก ผู้คนต่างจ้ องมอง
จวินเยวียเฉินอย่างตะลึงงัน หลีซงั ! ทีแท้ ก็เป็ นหลีซงั นี
10
เอง ! สายตาของคนบางคนทีจ้ องมองมาดูเหมือนยังงุน
งง แต่คนส่วนใหญ่ในทีนันต่างรู้จกั พิษหลีซงั ไม่คิดว่ามือ
ลอบสังหารจะใช้ พิษทีร้ ายแรงถึงเพียงนีกับแค่เด็กทารก
ตัวเล็ก ๆ !

“น้ องสี เป็ นหลีซงั จริ งหรื อ !” มือในชายแขนเสือของจวิ

นเยวียเฮ่ากําเข้ าหากันแน่น ถามขึนด้ วยเสียงอันสันเทา

หลีซงั อะไรกัน ! อวินชิงมองไปยังจวินเยวียเฉินอย่างงุน

งง นางไม่ร้ ูจกั เรื องพิษในโลกแห่งนีสักเท่าไร หลีซงั ทีว่านี
คืออะไรกันแน่ แม้ จะไม่ร้ ู แต่พอเมือได้ เห็นสีหน้ าตืน
ตกใจของทุกคน นางก็พอจะเดาออกว่าพิษทีว่านีคงไม่
ธรรมดา ! แต่สําหรับตอนนีทุกอย่างล้ วนไม่สลักสําคัญ
สิงทีนางสนใจก็คือพิษหลีซงั นีมียาถอนพิษหรื อไม่ และ
11
ควรจะถอนพิษอย่างไร

“หลีซงั เป็ นพิษทีไม่มีสีไม่มีกลิน คนทัวไปไม่อาจจับ

สังเกตได้ เลย ช่วงแรกทีถูกพิษจะไม่แสดงอาการอะไร
แต่เมือผ่านไปครึงชัวยามจะพบว่ามีอาการหายใจถี ใบ
หน้ าจะเป็ นจําดํา ๆ แดง ๆ หมดสติ จากนันจะเริ ม
หายใจติดขัด ใบหน้ าจากแดงกําจะกลายเป็ นเขียวคลํา
จากเขียวคลําเป็ นดํา จนสุดท้ ายกลายเป็ นสีดําทังใบ
หน้ า นันก็หมายความว่าพิษได้ เข้ าสูห่ วั ใจแล้ ว” จวินเย
วียเฉินไม่ได้ บอกไปว่าพิษนีร้ ายแรงมาก เป็ นพิษที
ร้ ายกาจเหลือประมาณ เมือถูกพิษแล้ วจะต้ องผ่านความ
เจ็บปวดทรมานแสนสาหัสก่อนจะตาย อันดับแรก
อวัยวะภายในจะค่อย ๆ เน่าเปื อย เนือในกระดูกนันจะ
เน่าเปื อยผุพงั จนสุดท้ ายจะละลายเป็ นนําหนองเหลว

12
เรี ยกได้ วา่ แม้ แต่กระดูกก็ไม่เหลือ !

เมือได้ รับพิษนีแล้ ว จะต้ องได้ รับยาถอนพิษภายในหนึง

ชัวยาม หากรอจนพิษเข้ าสูห่ วั ใจ ต่อให้ มียารักษาก็ไร้
ประโยชน์ ได้ แต่มองตัวเองค่อย ๆ ถูกพิษจนตายไป
อย่างช้ า ๆ ทังทียังมีชีวิตอยู่

พิษชนิดนีก่อให้ เกิดผลสะเทือนไปทัวทังแผ่นดินในยุคนี
ผู้คนในยุทธภพต่างหวาดกลัวพิษนีเป็ นอันมาก จนถึงขัน
ทีมีชาวยุทธ์รวมตัวกันเป็ นกลุม่ ต่อต้ าน ปรมาจารย์แห่ง
ยาพิษผู้ปรุงยาหลีซงั อันร้ ายกาจเองก็ร้ ูสกึ ว่ายาพิษชนิด
นีชัวร้ ายเหลือคณา จึงได้ เผาทําลายยานีพร้ อมตํารับ
ยาจนสินซาก และข่าวคราวของตัวผู้ปรุงยาเองก็หาย
สาบสูญไปจากยุทธภพช่นกัน นับแต่นนเป็
ั นต้ นมาก็ไม่
13
มีใครได้ พบเขาอีกเลย มีเรื องรํ าลือถึงคนผู้นีต่าง ๆ กันไป
ในยุทธภพ ไม่คิดว่าผ่านมายีสิบปี จวบจนถึงวันนี พิษนี
จะปรากฏขึนอีกครัง หนําซํายังถูกใช้ กบั เด็กน้ อยทีเป็ น
เพียงทารกแบเบาะ เรื องนีนอกจากผู้คนจะรู้สกึ ตืนตะหน
กแล้ ว ยังพากันโกรธแค้ นอีกด้ วย ใครกันทีจิตใจชัวร้ าย
ถึงขันใช้ พิษหลีซงั กับเด็กทารกตัวแค่นี และทีทําให้ พวก
เขาสุดจะทานทนก็คือ พวกเขาต้ องทนดูทารกน้ อยน่ารัก
น่าชังร่างแหลกสลายกลายเป็ นนําหนองไปต่อหน้ าต่อ
ตาอย่างไม่มีทางช่วยเหลือ

ดูอาการเอ้ าเฉินในยามนีแล้ ว ก็เห็นได้ ชดั ว่าตรงกับสิงที

จวินเยวียเฉินบอกมาทุกประการไม่มีผิดเพียน !

14
สายตาทีจวินเยวียเฉินมองไปยังจวินเยวียเฮ่าไร้ ซงึ
อารมณ์โดยสินเชิง หากมองให้ ดีจะเห็นได้ วา่ สายตาคม
ปลาบนันแฝงไว้ ด้วยความเย็นชา “ดูจากอาการเอ้ าเฉิน
แล้ ว ชัดเจนว่าเขาได้ รับพิษเมือครึงชัวยามมานีนีเอง...”

ใช่แล้ ว อาการเหล่านีสอดคล้ องกับการได้ รับพิษจากหลี

ซังทุกอย่าง มือในชายแขนเสือของจวินเยวียเฮ่ากําเข้ า
หากันแน่นจนเส้ นเลือดปูดโปน ข้ อนิวลันกร๊ อบ ! ครึงชัว
ยามก่อนนีเอง ! ความคิดในหัวจวินเยวียเฮ่าแล่นพล่าน
ครึงชัวยามก่อน เอ้ าเฉินอยูใ่ นอ้ อมพระกรของพระ
มารดานีนา ! ไม่ เป็ นไปไม่ได้ ! พระมารดารักเอ้ าเฉิน ไม่
มีทางใช้ ยาพิษกับเอ้ าเฉินแน่ หนําซํายังเป็ นพิษหลีซงั อีก
ด้ วย ! คิดได้ ถงึ ตรงนี แววตาเยียบเย็นของจวินเยวียเฮ่าก็

15
ฉายแววขึงโกรธ นําเสียงเด็ดเดียว “ไม่มีทางเป็ นอย่างที
เจ้ าคิดหรอก !”

จวินเยวียเฉินย่อมรู้วา่ ไทเฮาไม่อาจวางยาพิษทําร้ ายเอ้ า

เฉินแน่ แต่ครึงชัวยามก่อนหน้ านี...สายตาทีมองไปยังจวิ
นเยวียเฮ่าไม่ลดราวาศอกแม้ แต่น้อย “ครึงชัวยามก่อน
ไม่ได้ มีแต่เพียงไทเฮาทีอุ้มเอ้ าเฉิน...!”

จวินเยวียเฮ่าตกตะลึง ครึงชัวยามก่อนเขาก็อ้ มุ เอ้ าเฉิน

แต่วา่ จะเป็ นไปได้ อย่างไร แม้ วา่ เขาจะทอดทิงแม่ลกู คูน่ ี
แต่ในใจยอมรับแล้ วว่าเอ้ าเฉินคือลูกชายของเขา ไม่เช่น
นันเวลานันคงไม่มีความคิดทีอยากจะอุ้มทารกน้ อยคนนี
หรอก !

16
ตอนที 55 - 2 ความโกรธเกรี ยวของอวินชิง

ครึงชัวยามก่อน ! ครึงชัวยามก่อนอย่างนันหรื อ ! ความ

17
คิดในหัวของอวินชิงโลดแล่นอย่างรวดเร็ว ครึงชัวยาม
ก่อนเอ้ าเฉินอยูใ่ นอ้ อมกอดไทเฮาตลอด หรื อจะเป็ น
ไทเฮา ! เป็ นเพราะนางไม่ยินยอมกลับจวนเฮ่าหวัง
ตามพระประสงค์ของพระนางแต่โดยดี จึงทําให้ ไม่พอ
พระทัยจนถึงกับวางยาเอ้ าเฉินเชียวหรื อ ไม่ เป็ นไปไม่
ได้ ! หากไทเฮาจะทรงเล่นงานก็ควรเล่นงานทีตัวนาง ไม่
มีทางทําร้ ายเอ้ าเฉินแน่ ไม่วา่ จะพูดอย่างไร เอ้ าเฉินก็คือ
เลือดเนือเชือไขของพระนาง หากจะบอกว่าเป็ นไทเฮาก็
ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย ! “ไม่มีทางเป็ นไทเฮาแน่ !”

จวินเยวียเฉินพยักหน้ า เขารู้วา่ ไม่มีทางเป็ นไทเฮาไปได้

18
ถ้ าเช่นนันแล้ วเป็ นใคร ! ยังจะเป็ นใครไปได้ อีก ! ใช่แล้ ว
จวินเยวียเฮ่าเองก็ได้ อ้ มุ เอ้ าเฉิน หรื อจะเป็ นเขา อวินชิง
เงยหน้ าขึน สายตาคมปลาบหันไปมองจวินเยวียเฮ่า จวิ
นเยวียเฮ่าตะลึงงัน มองตอบสายตาคลางแคลงใจของอ
วินชิงเงียบ ๆ นางกําลังสงสัยเขา ! ความตระหนักนีทํา
ให้ จวินเยวียเฮ่าเจ็บปวดใจ เขามองตอบสายตาคลาง
แคลงนันด้ วยอาการสงบ แล้ วออกปากถามด้ วยนําเสียง
เคร่งเครี ยด “เจ้ าสงสัยข้ าอย่างนันหรื อ !”

อวินชิงเบือนสายตาไปไม่ได้ ตอบคําถามของจวินเยวีย
เฮ่า ตอนนีนางไม่มีเวลาจะสะสางเรื องนี แต่นางขอ
สาบาน ไม่วา่ จะเป็ นใคร คราวนีนางไม่ปล่อยคนผู้นนไว้
ั
แน่ จะต้ องทําให้ เขาได้ ร้ ูวา่ การมาลงมือกับนางจะต้ อง

19
พบจุดจบเช่นไร มังกรยังมีจดุ เจ็บทีห้ ามแตะต้ อง อวิน
ชิงก็มีจดุ เจ็บทีว่าเช่นกัน เมือกล้ ามาแตะต้ องจุดเจ็บนี
นางไม่มีทางปล่อยไว้ แน่ คนกลุม่ นีกล้ าเล่นงานนางครัง
แล้ วครังเล่า คงจะเห็นนางเป็ นเหมือนแมวน้ อยทีไร้
พิษสง นางจะทําให้ ได้ ร้ ูวา่ ค่าตอบแทนทีต้ องจ่ายสําหรับ
การมาทําร้ ายนาง พวกเขาไม่มีทางรับไหว !

ดวงตาวาววับหันไปมองจวินเยวียเฉิน “มีวิธีแก้ พิษไหม”

“ไม่มี” จวินเยวียเฉินหันไปมองแววตาคาดหวังของอวิน
ชิงแล้ วตอบอย่างยากเย็น “ยาถอนพิษนีปรุงด้ วยกรรมวิธี
สลับซับซ้ อน ต่อให้ มีตํารับยาก็ไม่อาจปรุงขึนได้ ในระยะ
เวลาสัน ๆ”

20
สายตาของอวินชิงดูเยียบเย็น มองสบสายตาทีฉายแวว
เจ็บปวดและกดดันของจวินเยวียเฉิน แล้ วขึนเสียง
ถามอย่างทันที “ไม่มีวิธีถอนพิษอย่างนันรึ !”

“เมือถูกพิษหลีซงั แล้ ว ต้ องได้ รับยาถอนพิษภายในหนึง

ชัวยาม ไม่เช่นนัน...”

“ไม่เช่นนันอะไร !”

“ไม่วา่ ยาหรื อวิธีการรักษาใด ๆ ล้ วนใช้ ไม่ได้ ผล สุดท้ าย

ร่างจะละลายกลายเป็ น...นําหนอง...”

21
อวินชิงตกตะลึง มองจวินเยวียเฉินอย่างไม่อยากจะเชือ
ร่างละลายกลายเป็ นนําหนอง ! เป็ นอย่างนันได้ ยงั ไง
นางก้ มหน้ าลงมองเอ้ าเฉินในอ้ อมแขน สีหน้ าเริ มจะคลํา
ลงบ้ างแล้ ว หากเปลียนเป็ นสีดําทังใบหน้ าก็คือช่วงทีพิษ
เข้ าสูห่ วั ใจ ถึงตอนนัน...ถึงตอนนัน......

ไม่ ! นางรับจุดจบเช่นนีไม่ได้ ! อวินชิงคิดทบทวน

เหตุการณ์ทีเกิดขึนในคืนนีทังหมดอีกครังอย่างถีถ้ วน
เรื องเกิดขึนตอนไหนกันแน่ ใครเป็ นคนวางยา ไทเฮา จวิ
นเยวียเฮ่า จวินเยวียเสีย มีอะไรบ้ างทีนางมองข้ ามไป มี
หรื อไม่

จวินเยวียเสียยังไม่ทนั ทีจะหายตกตะลึงจากการชมการ
ร่ายรํ าและวาดภาพของอวินชิง ก็ต้องมาตืนตะหนกกับ
22
คําพูดเหล่านีอีก เมือได้ สติ ดวงตาทีปกติมกั จะเจิดจ้ า
แจ่มใสยามนีเปลียนเป็ นเคียดแค้ น ใบหน้ าอ่อนเยาว์บดั
นีบูดเบียวเต็มไปด้ วยความร้ ายกาจ “ใคร ! ใครกัน ! ใคร
บังอาจลอบวางยา ! ข้ าจะถลกหนังมัน !”

ทุกคนต่างตะลึงกับท่าทีเกรี ยวกราดของจวินเยวียเสีย
จึงพากันก้ มหน้ าไม่กล้ าส่งเสียงออกมา ทว่าการไม่สง่
เสียงก็ใช่วา่ จะหลบได้ พ้น พอเห็นแต่ละคนทําไม่ร้ ูไม่ชี สี
หน้ าของเขาก็ขมึงทึง ตะคอกใส่อย่างแข็งกร้ าว “ทุกคน
ในทีนีล้ วนน่าสงสัย หากไม่มอบยาถอนพิษมา ข้ าจะ
ถลกหนังพวกเจ้ าให้ หมดทีละคน !”

ทุกคนต่างรี บทรุดลงคุกเข่าพรึบ “ท่านหวังโปรดอย่าเพิง

โกรธ พวกเราไม่ร้ ูเรื อง ไม่เป็ นธรรมกับพวกเราเลย !”
23
เหล่าเสนาอํามาตย์ของจวินกัวต่างใจสันด้ วยความ
หวาดกลัว ทุกคนต่างรู้นิสยั ของหวังหกดี ด้ วยความทีได้
รับความรักใคร่เอ็นดูจากไทเฮา ฮ่องเต้ และเฮ่าหวัง หวัง
หกจึงมักจะทําอะไรตามอําเภอใจ ไม่เห็นใครอยูใ่ นสาย
ตา ไม่มีอะไรทีทําให้ เขาเกรงกลัวจนไม่กล้ าทํา ฉายา
จอมวายร้ ายไม่ใช่ตงขึ
ั นเปล่า ๆ ยังดีทีแม้ เขาจะเย่อหยิง
และอวดดีไปสักหน่อย แต่ก็ไม่เคยทําเรื องทีเกินเลย
ทว่าครังนีเมือดูจากสีหน้ าหวังหกแล้ ว พวกเขาก็ตา่ ง
หนาวยะเยือกจนขนลุกเกรี ยว หากตามหามือสังหารไม่
พบ เกรงว่าถ้ าไม่ตายก็คงโดนถลกหนังแน่ ตอนนีสีหน้ า
ของแต่ละคนต่างก็ซีดเผือด พากันหมอบก้ มหน้ า ไม่กล้ า
หายใจแรง

“คุณหนู คุณชายน้ อย...คุณชายน้ อยจะไม่เป็ นอะไรใช่

24
ไหมเจ้ าคะ” นําตาของเหลียนเอ๋อร์ ไหลร่วงเป็ นสาย เสียง
ของนางสันเครื อ ในใจนางบัดนีถือว่าทังอวินชิงและเอ้ า
เฉินเป็ นคนคุ้นเคยไปเสียแล้ ว เวลานีเมือเห็นสภาพของ
คุณชายน้ อย ใจของนางไม่ร้ ูวา่ เจ็บปวดสักเท่าใด อยาก
จะเป็ นคนทีรับความเจ็บปวดเหล่านันแทนคุณชายน้ อย
ไว้ เอง

“คุณหนู คุณชายน้ อยจะต้ องไม่เป็ นอะไร ! ถ้ าหงซิวจับ

ตัวคนผู้นนได้
ั จะต้ องถลกหนังมันแน่นอน ! ” สีหน้ าของ
หงซิวดูทกุ ข์ร้อน ดวงตาพร่ามัวไปด้ วยนําตา พูดไปก็ขบ
เขียวเคียวฟั นไป

แม้ แต่คนทีสุขมุ ตลอดมาอย่างชิงหลวน นางก็ยงั มองอ

วินชิงด้ วยดวงตาวาวโรจน์ หวังใจอยากจะได้ ยินคําพูดที
25
ชวนให้ สบายใจจากปากคุณหนูของพวกนางบ้ าง

อวินชิงเงยหน้ าขึนมองสาวใช้ ทงสาม

ั ใช่ ลูกชายของอวิน
ชิงจะปลอดภัย และห้ ามเป็ นอะไรไปด้ วย ! ไม่เช่นนัน
นางจะฝั งพวกมันไปพร้ อมกับลูกชายของนาง !

พอส่งตัวเอ้ าเฉินให้ กบั เหลียนเอ๋อร์ แล้ ว อวินชิงก็คอ่ ย ๆ

ลุกขึนมา มุมปากของนางหยักขึนเป็ นรอยยิมทีเปี ยม
เสน่ห์พร้ อมทังดูกระหายเลือด นางค่อย ๆ กวาดตามอง
คนในตําหนักทีละคน ๆ ด้ วยสายตาเยือกเย็น รังสีดํามืด
อันกระหายเลือดทีแสนร้ ายกาจแผ่ออกจากร่าง ทุกทีที

26
สายตากวาดมองผ่าน ทุกคนต่างรู้สกึ หนาวเยือกจากฝ่ า
เท้ าขึนมาเลยทีเดียว แม้ จะยังอยูใ่ นเดือนเจ็ด แต่ทกุ คน
กลับมีเหงือเย็น ๆ แตกพลักไปทังร่างกาย !

รังสีมืดดําโอบล้ อมรอบกายของหญิงสาวทียืนอยูก่ ลาง

ตําหนัก รังสีทีว่านีจะมีอยูก่ ็แต่เพียงในร่างของคนทีท่อง
ไปเฉียดเขตแดนแห่งความตายมานานปี เท่านัน สายตา
ทีไร้ ซงอารมณ์
ึ ทอดมองไปยังทุกคนอย่างไร้ แววความ
อบอุน่ โดยสินเชิง ราวกับกําลังจ้ องมองศพศพแล้ วศพ
เล่า เสียงนางไม่ดงั นัก แต่กลับเหมือนเสียงของพญา
มัจจุราชในนรก หันไปสบสายพระเนตรอันเย็นชาของจวิ
นเยวียหาน “ปิ ดประตูตําหนัก !”

พระพักตร์ หล่อเหลาของจวินเยวียหานเยือกเย็นถึงทีสุด
27
ครู่หนึงจึงโบกพระหัตถ์แล้ วมีพระบัญชาออกมา “ปิ ด
ประตูตําหนัก !”

เป็ นครังแรกทีดวงตาอันงดงามของจวินเยวียเฉินแผ่ไอ
สังหารอันรุนแรงราวกับเป็ นจอมเทพแห่งการสังหาร
สายตานันกวาดไปทัวทังตําหนักรอบหนึงแล้ วหันกลับไป
มองใบหน้ าของเอ้ าเฉิน สีดําคลําบนใบหน้ าของเอ้ าเฉิน
เริ มจะชัดขึนทุกที หัวคิวของเขาจึงขมวดมุน่

ทันใดนันแววตาก็วาววับ เมือครู่ตอนทีเขาตรวจชีพจรให้
เอ้ าเฉิน ก็พบว่าพิษในร่างกายของเอ้ าเฉินดูเหมือนจะถูก
อะไรบางอย่างสกัดกันไว้ นอกหัวใจ เขาจึงสามารถยืน

28
ยันพิษนีได้ จากการจับชีพจร บางที...

ไม่วา่ จะเป็ นอย่างไร ขอเพียงมีความหวังแม้ เพียงน้ อย

นิดเขาก็จะไม่ยอมถอดใจ มือเรี ยวยาวอันอ่อนโยน
ประทับบนหน้ าอกเอ้ าเฉิน ค่อย ๆ ส่งพลังปราณเข้ าไป
ในกายของเอ้ าเฉินเพือปกป้องหัวใจเอ้ าเฉินไว้ ! แต่น่า
เสียดายทีพิษหลีซงั นีร้ ายกาจยิงนัก ไม่ช้าก็มีเหงือหยด
เล็ก ๆ ผุดพราวขึนมาบนหน้ าผากของจวินเยวียเฉิน เขา
มองไปยังหญิงสาวทีอยูก่ ลางตําหนัก ความเจ็บปวดก็
พลันประดังขึนในใจ ในเมือนางไม่ยอมแพ้ เขาก็จะไม่
ยอมแพ้ เขาจะต้ องช่วงชิงเวลามาให้ มากพอสําหรับนาง
และลูก !

แววตาของหลีเยียซีดหู ม่นมัว ดวงตาหงส์อนั เรี ยวยาวหรี

29
ลงครึง ๆ มีแววร้ ายกาจวาบขึนในนัน แต่กลับไม่ได้ พดู
อะไรออกมา

ดวงตาลัวชิงหลีดตู ระหนกเล็กน้ อย แต่เพียงครู่เดียวก็

กลับมาเจิดจ้ าเป็ นปกติ ไม่มีทา่ ทีไม่พอใจ หากแต่ในใจ
กลับรู้สกึ เจ็บปวด

พวกเขาต่างรู้วา่ เรื องวันนีนันมีแววว่าจะเป็ นไปในทาง

ร้ ายมากกว่าดี คนทีลอบวางยาย่อมไม่ยอมส่งมอบยา
ถอนพิษออกมาแน่ แต่พิษของหลีซงั ร้ ายแรงมาก หาก
เลยเวลาไปแล้ ว ต่อให้ หายาถอนพิษมาได้ ก็ไม่ทนั กาล

“คนร้ ายต้ องเป็ นคนในตําหนักนีแน่ ไม่วา่ มันจะเป็ นใคร

30
หากไม่สง่ มอบยาถอนพิษออกมา ใครก็ตามทีได้ แตะ
ต้ องตัวเอ้ าเฉินในวันนี ข้ าจะให้ มนั ต้ องชดใช้ ด้วยชีวิต !”
นัยน์ตากระหายเลือดอย่างไม่แยแสต่อสิงใดราวกับเทพ
แห่งการสังหาร !

สายพระเนตรจวินเยวียหานดูหวาดหวัน พระเนตรคม
ปลาบจ้ องมองตรงไปยังอวินชิง ! ทุกคนทีได้ สมั ผัสเอ้ า
เฉินงันหรื อ พระมารดาจะมิถกู นับเป็ นคนแรกไปด้ วย
หรื ออย่างไร !

“ชิงชิง...!”

“ชิงเอ๋อร์ ...!”

31
ด้ านหลังมีเสียงทีตืนตระหนกของจวินเยวียเสียและเสียง
ร้ องเรี ยกด้ วยความกังวลของมูห่ รงเสียวเทียนดังขึน
พร้ อมกัน ! ปากทีอ้ าค้ างของจวินเยวียเฮ่าไม่มีเสียงเล็ด
ลอดออกมา

ดวงตาอันเยือกเย็นปะทะกับดวงตาเย็นชา ไม่มีใครยอม
ใคร !

“ถ้ าจะช่วยคุณชายน้ อย ก็ใช่วา่ จะไม่มีวิธี !” นําเสียง

อ่อนโยนราวกับสายลมเย็นพัดเข้ ามาในตําหนักทีหนาว

32
ยะเยือกไปด้ วยไอสังหาร เปรี ยบดังก้ อนหินทีตกลงใน
สระจนเกิดระลอกคลืนนับพัน

อวินชิงหันขวับไปมอง ทอดสายตาลุกวาวราวกับคบ
เพลิงไปยังต้ นเสียง

สีหน้ าของเฟิ งเซียงหรูออ่ นโยน ราวกับว่าเรื องราวทีเกิด

ขึนก่อนหน้ านีไม่ได้ มีผลกระทบใด ๆ ต่อตัวเขา “อยาก
ช่วยคุณชายน้ อย ใช่วา่ ไม่มีวิธี !”

เมือได้ รับการยืนยันจากเฟิ งเซียงหรู หัวใจอวินชิงก็ราว

33
กับจะทะลึงพรวดจากก้ นเหวขึนไปถึงหมูเ่ มฆ นางไต่
ถามขึนอย่างร้ อนใจ “ขอให้ เฟิ งเซียงหรูช่วยบอกมาตาม
ตรง พระคุณยิงใหญ่ครังนีอวินชิงจะไม่มีวนั ลืมไปชัวชีวิต
!”

“เรื องนีต้ องถามความเห็นของประมุขจวินกัว !”

พระขนงจวินเยวียหานถึงกับกระตุก “เชิญท่านมหาเส
นาบดีเฟิ งบอกมาตามตรง”

“บัวโลหิตทุง่ นําแข็ง !”

34
ตอนที 56 บัวโลหิตหายไป !

อวินชิงรู้สกึ ใจชืนขึนมาทันที เรื องนีนางเคยได้ ยินมาบ้ าง

บัวโลหิตทุง่ นําแข็งสามารถถอนพิษชนิดร้ ายแรงได้ มี
สรรพคุณช่วยให้ ฟืนคืนจากความตาย และก็พอดีวา่
แคว้ นเยียกัวได้ นํามามอบให้ ต้นหนึง ตอนทีผลุนผลันรุด
เข้ าไปหาเอ้ าเฉินเมือครู่ นางก็มวั แต่ตืนตระหนกและ
โกรธแค้ นทีได้ ร้ ูวา่ จะเกิดอะไรขึนกับเอ้ าเฉินบ้ างหากไม่
ได้ รับยาถอนพิษ จนลืมนึกถึงของสิงนีไป

1
อวินชิงหันไปมองจวินเยวียหาน แววตาเต็มไปด้ วยความ
คาดหวัง หากจวินเยวียหานไม่ทรงยินยอมประทานบัว
โลหิตทุง่ นําแข็งให้ ก็คงไม่อาจถอนพิษทีเอ้ าเฉินได้ รับ

“ขอฝ่ าพระบาททรงพระกรุณาประทานบัวโลหิตทุง่ นํา

แข็งด้ วยเถอะพ่ะย่ะค่ะ จะให้ กระหม่อมไปบุกนําลุยไฟที
ไหนก็ยินดี จะไม่เกียงงอนแม้ สกั คําเดียว !” ยังไม่ทนั ที
อวินชิงจะได้ ออกปาก จวินเยวียเฮ่าก็กราบทูลขึนด้ วยนํา
เสียงร้ อนใจ อวินชิงหันไปมองจวินเยวียเฮ่าด้ วยแววตา
สับสน แล้ วหันไปกราบทูลต่อจวินเยวียหาน “ขอ
ฝ่ าพระบาทประทานบัวโลหิตทุง่ นําแข็งด้ วยเพคะ อวิน
ชิงยินดีทําตามพระบัญชาทุกประการ !”

จวินเยวียหานสะกดพระบารมีอนั น่าเกรงขามลง แล้ ว

2
เม้ มพระโอษฐ์ ไม่พดู อะไรออกมา ดวงพระเนตรอันเยือก
เย็นหรี ลงปิ ดบังแววพระเนตรทีวาบขึนจนไม่มีใครรู้วา่
ทรงคิดอะไรอยู่

เมือไม่เห็นว่าจวินเยวียหานทรงแสดงท่าทีอะไร อวินชิงก็
ร้ อนใจ หันไปมองจวินเยวียเฉิน ก็เห็นใบหน้ า
ขาวกระจ่างของเขาเต็มไปด้ วยเหงือ สีหน้ าเริ มซีดเผือด
เห็นเช่นนันใจของนางก็ยิงร้ อนรน

หลีซงั เป็ นพิษทีร้ ายกาจยิงนัก ผู้ถกู พิษต่อให้ มีกําลังภาย

ในสูงส่งก็ไม่อาจรวบรวมกําลังภายในเพือขับพิษออกมา
ได้ ด้วยตัวเอง พลังจากภายนอกทีส่งเข้ าไปก็ไม่อาจจะ
ช่วยขับพิษได้ เพราะดีไม่ดีอาจทําให้ พิษแพร่เข้ าสูห่ วั ใจ
3
เร็วขึน หนําซําพิษนันอาจย้ อนเข้ าสูต่ วั ผู้ทีให้ การช่วย
เหลือเอง นีคือความร้ ายกาจอีกอย่างหนึงของหลีซงั
ด้ วยเหตุนีจวินเยวียเฉินจึงเคลือนกําลังภายในไว้ รอบหัว
ใจของเอ้ าเฉินด้ วยความระมัดระวังอย่างเต็มที เพือต้ าน
ทานพิษของหลีซงั

ขณะทีจวินเยวียเฉินกําลังช่วยชีวิตอย่างสุดกําลัง แต่เขา
ก็ยงั ใส่ใจกับความเป็ นไปในตําหนักด้ วย คําพูดของ
เฟิ งเซียงหรูเขาย่อมได้ ยิน ในใจจึงพลอยยินดี พอเห็น
สายตาร้ อนรนของอวินชิงทีมองมา จวินเยวียเฉินก็เงย
หน้ าขึนแล้ วยิมให้ เพือจะให้ นางคลายใจลง

“กระหม่อมขอฝ่ าพระบาททรงพระกรุณาประทานบัว
โลหิตทุง่ นําแข็งด้ วยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมยินดีจะบุกนํา
4
ลุยไฟ อุทิศชีวิตเพือฝ่ าพระบาทจนตัวตายพ่ะย่ะค่ะ !”
มูห่ รงเสียวเทียนได้ ยินเข้ าก็หมอบลงพลางกราบทูลด้ วย
ความตืนเต้ น

“ฝ่ าพระบาท กระหม่อมเองก็ขอพระองค์ได้ โปรด

ประทานบัวโลหิตทุง่ นําแข็งแก่ชิงชิงด้ วย เอ้ าเฉินเขา...
ฝ่ าพระบาททรงตอบรับเถอะพ่ะย่ะค่ะ !” จวินเยวียเสียก็
ออกหน้ าขอร้ องด้ วย สีหน้ าของเขาดูร้อนรนไม่ตา่ งกัน

เป็ นทีรู้กนั ดีวา่ ความลําค่าของบัวโลหิตทุง่ นําแข็งนัน ไม่

ใช่เพียงเพราะใช้ ถอนพิษและช่วยให้ คนตายฟื นคืนชีพได้
แต่ทีสําคัญยิงกว่านัน ก็คือสภาพแวดล้ อมอันแปลก
ประหลาดทีช่วยให้ บวั โลหิตทุง่ นําแข็งดํารงอยูไ่ ด้ ดอกไม้
5
ชนิดนีต้ องเติบโตในพืนทีทีหนาวเหน็บ เงือนไขนีมีเพียง
ในแถบภูเขาหิมะของเยียกัวเท่านัน ทว่าแถบภูเขาหิมะ
นันสูงนับหมืนจัง สภาพภูเขาล้ วนสูงชัน คนธรรมดาทัว
ไปหากคิดจะปี นป่ ายก็ไม่ใช่วา่ จะง่าย ยิงไม่ต้องพูดถึงว่า
จะต้ องตามหาบัวโลหิตทุง่ นําแข็งซึงเป็ นของหายากให้
พบ ต่อให้ โชคดีหาจนพบได้ สกั ต้ นหนึง หากต้ นนันโต
เต็มทีแล้ วก็โชคดีไป มิเช่นนันลําพังแค่ระยะเวลากว่าแต่
ละต้ นจะโตเต็มทีก็ต้องใช้ เวลาหลายร้ อยปี ลองคิดดู ใคร
กันจะมีเวลามากขนาดนันเพือเฝ้ารอเงียบ ๆ ให้ บวั โลหิต
ทุง่ นําแข็งนันเบ่งบาน

อวินชิงสงบใจลง นางย่อมรู้ถงึ ความลําค่าของบัวโลหิต

ทุง่ นําแข็ง หากคนธรรมดานําไปใช้ ก็จะช่วยให้ ร่างกาย
แข็งแรง ส่วนสรรพคุณในการช่วยยืดอายุให้ ยืนนานของ

6
บัวโลหิตทุง่ นําแข็งนัน สําหรับจวินเยวียหานซึงเป็ น
ฮ่องเต้ ในยุคหนึง ว่าไปแล้ วยิงเป็ นสิงลําค่าทีไม่อาจหา
ใดเปรี ยบ คิด ๆ ดูแล้ วจะให้ พระองค์ทรงยินยอมมอบให้
ง่าย ๆ เห็นทีจะลําบากนัก ! หากเป็ นเวลาปกติ ถ้ าจวิ
นเยวียหานไม่ทรงยินยอม นางก็อาจคิดวิธีอืนเพือให้ ได้
มันมา แต่ตอนนีเรื องนีเกียวพันถึงชีวิตของเอ้ าเฉิน เกรง
ว่าเวลานีเอ้ าเฉินคงไม่อาจรอได้ ยามนีทุกนาทีทกุ วินาที
ล้ วนสําคัญมาก นางต้ องช่วงชิงทุกวินาทีและไม่อาจยอม
เสียงได้ !

อวินชิงทรุดตัวลงคุกเข่าคํานับต่อหน้ าจวินเยวียหาน นํา

เสียงเยียบเย็นนันแฝงไว้ ด้วยความเด็ดเดียว “ขอ
ฝ่ าพระบาททรงพระกรุณาประทานบัวโลหิตทุง่ นําแข็งให้
ด้ วยเถิดเพคะ ขอเพียงทรงยินยอม ไม่วา่ พระองค์จะมี

7
พระประสงค์สงใด
ิ อวินชิงยอมรับปากทุกอย่าง !”

สายพระเนตรอันคมกริ บของจวินเยวียหานทีแฝงไปด้ วย
ความเด็ดขาดทอดมองไปยังอวินชิง แล้ วตรัสว่า “เจินให้
บัวโลหิตทุง่ นําแข็งแก่เจ้ าได้ ” อวินชิงไม่พดู อะไร รอฟั ง
เงือนไขจวินเยวียหานทีจะตรัสต่อ “ขอเพียงเจ้ า มูห่ รง
อวินชิงต้ องยอมตอบรับเงือนไขข้ อหนึงของเจิน !”

“โปรดฝ่ าพระบาทมีรับสังมาเถิดเพคะ !”

“เจ้ าตอบรับก็ดีแล้ ว ส่วนจะเป็ นเรื องอะไรนัน ก็เหมือน

กับเงือนไขทีเจ้ าได้ ขอเจินไว้ ตอนแรก ถึงเวลานันแล้ ว
เจินย่อมจะให้ เจ้ าได้ ร้ ู !”

8
“เพคะ อวินชิงยอมตามเงือนไขของฝ่ าพระบาท !” จวิ
นเยวียหานเพิงตรัสจบ อวินชิงก็ตอบรับขึนมาทันทีอย่าง
ไม่ลงั เล ดวงตาเจิดจ้ าทีเต็มไปด้ วยความเด็ดเดียวมอง
ไปยังจวินเยวียหาน ในแววตานันมีทงความไม่
ั ยีหระและ
ความเด็ดเดียวทีไม่อาจสันคลอน จวินเยวียหานทรงโบก
พระหัตถ์แล้ วมีรับสังว่า “สังการลงไป ให้ รีบนําบัวโลหิต
ทุง่ นําแข็งมาส่งมอบให้ แก่มหู่ รงอวินชิง !”

อวินชิงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ขอแค่จวินเยวียหาน
ยอมตอบรับก็พอแล้ ว เมือมีบวั โลหิตทุง่ นําแข็ง เอ้ าเฉินก็
จะปลอดภัย สีหน้ าทีเยือกเย็นในทีสุดก็ได้ ผอ่ นคลายลง
บ้ าง

9
ในขณะทีอวินชิงสงบใจลง แต่ในใจมูห่ รงเสียวเทียนกลับ
รู้สกึ เป็ นกังวลขึนมา ไม่ร้ ูวา่ เงือนไขของฝ่ าพระบาทข้ อ
นันคืออะไร แต่คิดแล้ วย่อมจะไม่ใช่เรื องง่าย ๆ แน่ ! ชิง
เอ๋อร์ ยอมตอบรับตามเงือนไขฝ่ าพระบาทอย่างนีแล้ ว ไม่
รู้วา่ จะดีหรื อร้ าย จึงได้ แต่ถอนหายใจยาว เวลานีคงต้ อง
ให้ เป็ นไปตามนีก่อน

จวินเยวียเฮ่าได้ ยินดังนัน เขากําลังจะพูดขึน แต่ก็เห็น

อวินชิงตอบรับไปแล้ ว จึงอดหวาดหวันขึนภายในใจไม่
ได้ แต่ไม่ได้ เอ่ยอะไรออกมาอีก

ดวงตาเรี ยวงามของลัวชิงหลีก็หรี เล็กลงในทันใด แวว

อํามหิตวาบขึนเพียงครู่เดียวแล้ วก็หายวับไป ใครเห็นเข้ า
10
คงเข้ าใจว่าตัวเองตาฝาดไป

หลีเยียซีเฝ้ามองเหตุการณ์ทงหมดตั
ั งแต่ต้นจนจบด้ วย
สายตาเย็นชา มีเพียงไออํามหิตแผ่ออกจากร่าง ชวนให้
รู้สกึ ขนลุกขนพอง

สีหน้ าอ่อนโยนสุภาพของเฟิ งเซียงหรูยงั คงเหมือนเดิมมิ

ได้ เปลียน มีเพียงดวงตาอันเฉียบแหลมทีมีประกายแห่ง
ความเข้ าใจวาบขึนมา เขาย่อมเข้ าใจจิตใจของผู้เป็ น
ฮ่องเต้ ล้ วนไม่ลืมทีจะช่วงชิงโอกาสให้ ตวั เองได้ รับผล
ประโยชน์สงู สุด แต่จะกล่าวโทษทีจวินเยวียหานทีทรง
ทําแบบนีก็มิได้ เพียงแต่วา่ ...แล้ วเขาก็มองไปยังอวินชิง
ด้ วยดวงตาวาวโรจน์ ไม่มีใครดูออกว่าสายตานันหมาย
ถึงอะไร
11
แม้ ทกุ คนไม่ได้ พดู แต่ก็ยอ่ มรู้ดีแก่ใจ ว่าการรับปากครังนี
ของมูห่ รงอวินชิงหมายถึงอะไร ดูทา่ นางคงต้ องเลือก
ระหว่างอิสรภาพของตนกับการรักษาชีวิตหนึงชีวิตเสีย
แล้ ว แต่ทกุ คนก็เชือว่าด้ วยสติปัญญาของอวินชิงแล้ ว
นางย่อมมองลับลมคมในในนีออกจนทะลุปรุโปร่ง แต่ถงึ
อย่างนันนางก็ยงั ยินยอมทีจะตอบรับอย่างไม่ลงั เล เหตุ
นีทําให้ ทกุ คนอดนึกนับถือนางไม่ได้ !

นางย่อมไม่ใช่เด็กสาวทีไม่ร้ ูประสีประสา จึงเข้ าใจดีวา่

การตอบรับเงือนไขนีหมายถึงอะไร นันก็คือหากจวินเย
วียหานต้ องการชีวิตของนาง นางก็ต้องให้ ราวกับมี
ระเบิดเวลาอยูก่ บั ตัว นางอาจจะต้ องเสียงอันตรายได้ ทกุ
เมือ

12
แต่อวินชิงรู้วา่ สําหรับผู้เป็ นฮ่องเต้ ยาทีลําค่าเช่นนีไม่
อาจให้ กนั ได้ ง่าย ๆ หากคิดจะได้ มา ก็จะต้ องแลกด้ วย
สิงทีมีคา่ สูงพอ ๆ กัน ตอนทีนางหันไปเห็นสีหน้ าอันซีด
เซียวของจวินเยวียเฉินและใบหน้ าเล็ก ๆ ของเอ้ าเฉินที
เริ มจะดําคลํา นางก็เข้ าใจแล้ ว ไม่วา่ จวินเยวียหานจะ
เสนอเงือนไขใด นางทําได้ ขอเพียงพระองค์ยอมตอบรับ
เท่านัน

ฝี มือยุทธ์ของจวินเยวียเฉินนางก็เคยเห็นมาก่อนแล้ ว
เขาใช้ เพียงฝ่ ามือเดียวในระยะไกล ก็ซดั คนยีสิบกว่าคน
จนตายโหงอย่างสยดสยอง แค่นีก็เห็นได้ แล้ วว่ากําลัง
ภายในของเขาแข็งแกร่งปานใด แต่ยามนีเพียงแค่ถ่าย
ปราณให้ แก่เอ้ าเฉินก็ยงั มีสภาพเช่นนี จึงเห็นได้ แล้ วว่า

13
พิษหลีซงั นีร้ ายกาจเพียงใด นางมีเวลาเหลือไม่มากแล้ ว
กลัวแต่วา่ หากปล่อยให้ เนินนานไป ทังสองคนก็คง...ชีวิต
ของเอ้ าเฉินนันนางต้ องช่วยอยูแ่ ล้ ว แต่จวินเยวียเฉินกับ
นางเล่า ทังสองไม่ได้ มีสมั พันธ์ลกึ ซึงต่อกัน แต่เขากลับ
ยืนมือมาช่วยเหลือหลายต่อหลายหน คราวนีถึงกับยอม
เสียงทีจะรับพิษย้ อนเข้ าร่างกายตัวเองเพือช่วยต่อชีวิต
ให้ เอ้ าเฉิน นางจึงไม่อาจยืนดูเขามีอนั เป็ นไปโดยไม่ที
นางนิงเฉยอยูไ่ ด้ การตอบรับเงือนไขของจวินเยวียหาน
โดยเร็วเพือให้ ได้ บวั โลหิตทุง่ นําแข็งมา เป็ นหนทางเดียว
ทีดีทีสุดและรวดเร็วทีสุด

จวินเยวียเฉินรู้สกึ เจ็บปวดใจ เขาเฝ้ามองร่างบางของอ

วินชิงคุกเข่าร่างเหยียดตรง มีกระแสแห่งความโดดเดียว
เยือกเย็นแผ่ออกจากร่างนัน ราวกับมีมือใหญ่ข้างหนึง

14
มาคว้ าหัวใจเขาไว้ แล้ วบีบขยํา เขาแทบหายใจไม่ออก
สาวน้ อยคนนีมักทําให้ เขารู้สกึ ปวดใจ พลันแววตาของ
เขาก็เปลียนไป ตอนนีสิงสําคัญทีสุดก็คือการถอนพิษให้
เอ้ าเฉิน ส่วนเงือนไขนัน เขาจะต้ องไม่ปล่อยให้ จวินเย
วียหานได้ มีโอกาสใช้ มนั มาสร้ างความลําบากให้ อวินชิง
แน่ !

ทัวทังตําหนักตกอยูใ่ นความเงียบ เวลาเคลือนคล้ อยไป

อย่างเชืองช้ า ทุกคนต่างหวันไหวและหวาดกลัวยิงนัก
ได้ แต่รอคอยเวลาให้ บวั โลหิตทุง่ นําแข็งมาถึง

15
ผ่านไปครู่หนึงก็เห็นขันทีทีรับพระบัญชาไปเอาบัวโลหิต
ทุง่ นําแข็งรี บรุดเข้ ามาในตําหนัก ดวงตาของอวินชิงเจิด
จ้ าขึนมาทันที แต่เมือเห็นมือทังสองข้ างของขันทีผ้ นู นั
ว่างเปล่า สายตาของนางก็ชะงักไป แล้ วหันไปมองคนที
เดินตามมา แต่ในมือของเขาก็กลับไม่ถืออะไรมาด้ วย
เลย นางจึงอดเลิกคิวขึนไม่ได้ ลางสังหรณ์ในทางร้ ายผุด
ขึนมาทันใด

“บ่าวคารวะฝ่ าพระบาท” ขันทีหมอบคารวะลงกับพืน นํา

เสียงสันระรัว

เมือจวินเยวียหานทอดพระเนตรเห็นดังนัน แววพระเนตร
ก็เย็นชา แล้ วตรัสด้ วยพระสุรเสียงมีอํานาจ “บัวโลหิตทุง่
นําแข็งล่ะ”
16
“ทูล...ทูลฝ่ าพระบาท บัวโลหิตทุง่ นําแข็ง...” เสียงขันที
สันเสียจนพูดไม่จบประโยค

“พูดมาสิ !”

“...บัวโลหิตทุง่ นําแข็งหายไปแล้ วพ่ะย่ะค่ะ !” พอได้ ยิน

พระสุรเสียงตะคอกอันเย็นชาจากเบืองบน ขันทีผ้ นู นก็
ั
ตัวสันเทิมขึนมาทันใด ได้ แต่หลับหูหลับตาโพล่งออกไป
ราวกับหลุดปาก

เงียบกริ บ ! เงียบสงัดอย่างสินเชิง
17
สายพระเนตรคมปลาบของจวินเยวียหานทอดมองไปยัง
ผู้ทีอยูเ่ บืองล่าง พระหัตถ์ทีวางบนทีเท้ าแขนของพระ
บัลลังก์กําเข้ าหากันแน่น เวลาหน้ าสิวหน้ าขวานเช่นนี
บัวโลหิตทุง่ นําแข็งกลับหายไปอย่างไร้ ร่องรอย แน่นอน
ว่าต้ องเป็ นแผนทีวางไว้ ลว่ งหน้ า มีบางคนดีดลูกคิดราง
แก้ วไว้ หมดแล้ ว ในวังของพระองค์เองกลับเกิดคดีของ
ลําค่าถูกขโมยเช่นนี นีเท่ากับเป็ นการท้ าทายพระราช
อํานาจของราชวงศ์แห่งจวินกัว ! พระองค์จงึ ทรงแสดง
พระราชอํานาจอันมีพลังกดดันผู้คน “สังการลงไป ไม่วา่
ต้ องแลกด้ วยอะไร ต้ องหาความกระจ่างของเรื องนีให้ ได้
!”

18
บัวโลหิตทุง่ นําแข็งหายไปแล้ ว !

ราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมา ! ประโยคนีดังก้ องอยูใ่ นหัว

อวินชิง ! บัวโลหิตทุง่ นําแข็งหายไปแล้ ว ! ดอกไม้
ประหลาดเพียงหนึงเดียวทีช่วยถอนพิษให้ เอ้ าเฉินได้
หายไปแล้ ว ! ถ้ าไม่มีบวั โลหิตทุง่ นําแข็งแล้ วเอ้ าเฉินจะ
ทําอย่างไร ความทุกข์ระทมอันเยือกเย็น ความโกรธขึง
ความเสียใจ ความสินหวัง ความบ้ าคลัง รวมทังความ
กระหายเลือดได้ เข้ าครอบงําความคิดของอวินชิง !

ใคร ! เป็ นใครทีขโมยบัวโลหิตทุง่ นําแข็งไป ! เอ้ าเฉินถูก

19
พิษ บัวโลหิตทุง่ นําแข็งหายสาบสูญ ทุกเรื องเกิดขึน
อย่างสอดคล้ องต้ องกัน เป็ นความสอดคล้ องต้ องกันอัน
น่าประหลาด !

หัวคิวของอวินชิงขมวดมุน่ นางนําเรื องทีเกิดขึนทังหมด

มาร้ อยเรี ยงในความคิดอีกครัง เห็นได้ ชดั ว่าอีกฝ่ ายต้ อง
คิดวางแผนซับซ้ อนเช่นนีมาเป็ นอย่างดี และยังรู้วา่ สุด
ท้ ายแล้ วพวกเขาจะต้ องใช้ บวั โลหิตทุง่ นําแข็งเป็ นยา
ถอนพิษ จึงได้ ลกั ลอบขโมยบัวโลหิตทุง่ นําแข็งไปเสีย
ก่อน

เมือบัวโลหิตทุง่ นําแข็งหายไปแล้ ว ทางเดียวก็คือต้ องหา

ตัวคนทีวางยา ไม่วา่ จะทําอย่างไรก็ต้องให้ เขาส่งมอบยา
ถอนพิษมาให้ ได้ ! นางไม่อาจทนมองดูชีวิตอันเปราะ
20
บางของเอ้ าเฉินค่อย ๆ แหลกสลายไปต่อหน้ าต่อตา คิด
สิ ! พยายามคิดหน่อย ! จะต้ องมีบางจุดทีนางมองข้ าม
ไป !

ความเยือกเย็นของอวินชิงชวนให้ ร้ ูสกึ ว่ามีกระไอเย็นยะ

เยือกแผ่ซา่ นออกมาจากหัวใจ ผู้คนต่างรู้สกึ ว่ามีความ
โศกเศร้ าและคังแค้ นอันเยือกเย็นแผ่ออกจากร่างของ
นาง แม้ เห็นอยูช่ ดั ๆ ว่านางโกรธแค้ นราวกับภูเขาไฟ
ปะทุ ทว่ากลับถูกความเยือกเย็นราวกับนําแข็งสะกด
กลันไว้ นําแข็งกับเปลวเพลิงสลับสับเปลียนกันไปมา
ช่างน่าหวาดผวายิงนัก !

ดวงตาอันเจิดจ้ าของจวินเยวียเฉินเต็มไปด้ วยความโกรธ

แค้ นอันเยือกเย็น เขาหันไปมองอวินชิง ความโกรธก็ยิง
21
ก่อตัวขึนทบทวี !

ทังสองคนถูกคนวางแผนการปองร้ ายถึงขันนี ! นีไม่อาจ

ให้ อภัยได้ ! สีหน้ าของเขาจึงยิงซีดขาว มีกลินคาวเลือด
กระอักขึนมาถึงคอ จวินเยวียเฉินรี บเรี ยกสติกลับมา เดิน
ลมปราณแล้ วตังสมาธิให้ มนั กลืนเลือดอึกนันกลับเข้ า
ไป ตอนนีชีวิตของเอ้ าเฉินเหมือนแขวนอยูบ่ นเส้ นด้ าย
ทุกอย่างขึนอยูก่ บั พลังปราณของเขาทีช่วยสะกดพิษของ
หลีซงั ไว้ เขาไม่อาจให้ เกิดความผิดพลาดขึนได้ อย่างเด็ด
ขาด ในเมือยังมีความหวัง แม้ เพียงน้ อยนิดเขาก็จะไม่
ยอมแพ้ ! สายตาทีกวาดมองไปยังอวินชิงเต็มไปด้ วย
ความพอใจ นางไม่ยอมแพ้ เขาก็จะช่วงชิงเวลามาเพือ
ทังสองแม่ลกู แม้ จะไม่กีนาทีก็ตาม !

22
หลีซงั ! เอ้ าเฉินถูกพิษ ! บัวโลหิตทุง่ นําแข็งหายไป ! อีก
ฝ่ ายมุง่ หมายจะเอาชีวิตของเอ้ าเฉิน แต่เอ้ าเฉินเป็ นเพียง
เด็กทารก ไม่มีทางทีจะไปทําอันตรายใครได้ ความคิด
ค่อย ๆ ขับเคลือนไปเรื อย ๆ ภาพต่าง ๆ ย้ อนกลับเข้ ามา
ในความคิดของอวินชิงราวกับฉากในภาพยนตร์ วังเย็น
นักฆ่า ! มือลอบสังหาร !

นักฆ่า มือลอบสังหาร ในหัวราวกับมีแสงวาบขึน ความ

คิดก็กระจ่างขึนทันใด!

ใช่แล้ ว คนผู้นีทีแท้ หมายจะเล่นงานนาง !

23
เช่นนีแล้ วทุกเรื องก็สามารถอธิบายได้ กระจ่างแจ้ ง ความ
โกรธเกรี ยวในหัวใจอวินชิงเดือดพล่านราวกับลาวาเหลว
ร้ อนหมืนปี ทีรอการปะทุ ดวงตาทีเยือกเย็นจับจ้ อง
เสินกุ้ยเฟยเขม็ง นางเดินไปยังทีประทับ

เสินกุ้ยเฟยมองตอบอวินชิงด้ วยสีหน้ าท่าทางเสียใจและ

เจ็บปวด ดูแล้ วช่างโศกเศร้ ายิงนัก แต่เมือได้ เห็นแววตา
อันเยือกเย็นของอวินชิง นางก็บงั เกิดความรู้สกึ ราวกับถู
กอวินชิงมองทะลุความคิดจนปรุโปร่ง ความเยือกเย็นที
ไร้ ความอบอุน่ แม้ แต่น้อยทําเอานางถึงกับหนาวเยือกเข้ า
กระดูก ! ต้ องยกผ้ าเช็ดหน้ าขึนแสร้ งซับหน้ าเพือซ่อน
แววตาทีหวาดกลัว สักพักเมือพอเรี ยกสติได้ ก็คิดว่าแผน
24
การของนางแทบจะไม่สอ่ แววพิรุธอะไร อวินชิงจึงไม่น่า
จะรู้วา่ เป็ นฝี มือของนาง คิดได้ ดงั นันก็คอ่ ย ๆ คลายใจลง
แล้ วเงยหน้ าขึนมองตอบสายตาเย็นชาของอวินชิงด้ วย
อาการสงบ

สายพระเนตรดุจเหยียวของจวินเยวียหานทอดพระเนต
รอวินชิงทีเดินอาด ๆ เข้ ามาหา สายพระเนตรคูน่ นดู
ั หม่น
ลง แล้ วทรงยกพระหัตถ์ขนห้
ึ ามทหารราชองครักษ์ ทีจะ
ก้ าวเข้ าไปขวางอวินชิงไว้

อวินชิงเดินมาอยูห่ น้ าเบืองพระพักตร์ จวินเยวียหาน สาย

ตาจับจ้ องเสินกุ้ยเฟยไม่วางตา จนกระทังเดินไปอยูต่ รง
เบืองพระพักตร์ แล้ วนางจึงถอนสายตากลับมา สายตา
นันนิงสงบไร้ อารมณ์ใด ๆ ทังสิน “เอ้ าเฉินถูกคนลอบวาง
25
ยาในงานเลียงพระราชทาน อวินชิงขอทูลถาม
ฝ่ าพระบาทควรจะต้ องหาคําอธิบายให้ อวินชิงหรื อไม่เพ
คะ หากหาตัวมือลอบสังหารพบ จะส่งมอบตัวมาให้ อวิน
ชิงจัดการหรื อไม่เพคะ”

แววพระเนตรเยือกเย็นของจวินเยวียหานมีประกายทีไม่
ชัดเจนบางอย่างวาบขึน สายพระเนตรดูราวกับเหลือบ
ไปมองเสินกุ้ยเฟยทีอยูข่ ้ างพระวรกายทังทีดูเหมือนไม่ได้
ทรงเหลือบมอง แล้ วก็ทรงพยักพระพักตร์

เมือเห็นดังนัน อวินชิงก็พยักหน้ าแล้ วว่า “ขอบพระทัย

ฝ่ าพระบาททีทรงพระเมตตา !” แล้ วนางก็ลงมืออย่าง
รวดเร็วปานสายฟ้า นิวมือเรี ยวงามยืนไปตะครุบลําคอ
งามระหงของเสินกุ้ยเฟย มุมปากหยักขึนน้ อย ๆ เป็ น
26
รอยยิมยัวอันกระหายเลือด

“มอบยาถอนพิษมา !”

27
ตอนที 57 เอ้ าเฉินได้ รับการช่ วยเหลือ

นิวมือเรี ยวงามยืนเข้ าไปตะครุบลําคองามระหงของ

เสินกุ้ยเฟย สายตาแข็งกร้ าวทีจ้ องมองเสินกุ้ยเฟยไม่มี
แววความอบอุน่ เป็ นมิตรแม้ แต่น้อย รังสีอํามหิตกระหาย
เลือดแผ่ซา่ นออกมาจากร่างของนาง

ใบหน้ าของเสินกุ้ยเฟยซีดเผือด ความตืนตกใจและ

หวาดกลัวฉายชัดในแววตาทีจ้ องมองอวินชิง นางไม่

1
คาดคิดว่ามูห่ รงอวินชิงจะมีฝีมือทีเฉียบขาดถึงเพียงนี
ลงมือได้ อย่างรวดเร็ว แม่นยํา และดุดนั นางทีไม่ทนั ได้
ตังตัว มือของอวินชิงก็ตะครุบเข้ าทีลําคอของนางแล้ ว
มือเล็ก ๆ เรี ยวงามแบบบางเวลานีกําลังบีบลําคอนางไว้
แน่นราวกับลงกลอนเหล็กอันแน่นหนาจนนางหายใจไม่
ออก นางจึงเริ มรู้สกึ ลนลาน แต่ก็ยงั ฝื นตังสติไว้ มนแล้
ั ว
พูดว่า “มูห่ รงอวินชิง เจ้ าบังอาจนัก ถึงกับกล้ าลงมือทํา
ร้ ายข้ าต่อหน้ าธารกํานัล หรื อเจ้ าไม่เกรงพระอาญา
ประหารเก้ าชัวโคตร !”

อวินชิงหัวเราะหยัน “ข้ าจะพูดอีกครัง เอายาถอนพิษมา

!”

“บังอาจ มูห่ รงอวินชิงเจ้ าช่างบังอาจยิงนัก...” มหา

2
อํามาตย์เสินเจ้ าเห็นอวินชิงกล้ าข่มเหงเสินกุ้ยเฟยก็
ตกใจ ตะคอกใส่นางอย่างโกรธเคือง อวินชิงไม่แม้ แต่
หันหน้ าไปมอง นางสะบัดข้ อมือเบา ๆ เข็มเงินทีมีพลัง
ร้ ายกาจเล่มหนึงก็พงุ่ เข้ าใส่เสินเจ้ าทันที เสินเจ้ ามีทา่ ที
ตระหนกตกใจ แต่ไม่ทนั ได้ ก่นด่าต่อ ก็เบียงตัวเล็กน้ อย
เพือบังจุดสําคัญของร่างกายไว้ เข็มเงินทีพุง่ เข้ ามาก็ไม่
ได้ แทงโดนร่างของเสินเจ้ า เขาเพียงโงนเงนล้ มลงนัง

“ท่านพ่อ...!” เสินอวินซีทีเห็นเหตุการณ์เข้ าก็ร้องเรี ยก

อย่างตืนตระหนก รี บถลันเข้ าไปหาเสินเจ้ าพลาง
ประคองให้ ลกุ ขึน เมือเห็นว่าไม่เป็ นอะไรมาก ดวงตาที
ฉายแววโกรธแค้ นก็หนั ขวับไปมองอวินชิง

จวินเยวียหานทอดพระเนตรเหตุการณ์ทงหมดอย่
ั าง
3
หวาดหวัน แต่สดุ ท้ ายก็ไม่ได้ ตรัสอะไร

เหตุการณ์ทงหมดที
ั เกิดขึนข้ างหลัง อวินชิงทําทีราวกับ
ไม่รับรู้ จ้ องมองเสินกุ้ยเฟยด้ วยแววตาเ**◌้ยมเกรี ยม
“เอายาถอนพิษมา !”

เสินกุ้ยเฟยมีทา่ ทีตืนตระหนก คิดไม่ถงึ ว่าฝี มือมูห่ รงอวิน

ชิงจะเก่งกาจถึงขันนี มิน่าเล่าคนทีส่งไปจึงต่างพากัน
เสียชีวิตหมด ตอนแรกนางยังคิดเพียงแค่วา่ อวินชิงคง
โชคดีทีมีมือดีคอยช่วยเหลือ แต่บดั นีดูแล้ ว เกรงว่าคงไม่
ง่ายดายเพียงแค่นนั นางเหลือบไปมองเสินเจ้ า แววตา
เต็มไปด้ วยความกังวล เห็นเสินเจ้ าไม่ได้ เป็ นอะไรมากก็
พยายามสงบใจลงแล้ วพูดขึนว่า “ข้ าไม่ร้ ูวา่ เจ้ ากําลังพูด
เรื องอะไร”
4
มุมปากของอวินชิงหยักขึนเป็ นรอยยิมหยัน “กุ้ยเฟยไม่ร้ ู
จริ ง ๆ หรื อ”

เสินกุ้ยเฟยถูกอวินชิงจับตัวไว้ จนไม่อาจขยับเขยือนไป
ไหนได้ ดวงตาคูง่ ามหันไปมองจวินเยวียหานด้ วยดวงตา
วาววามอันพร่ามัว ใบหน้ างดงามดูน่าสงสารจนชวนให้
รู้สกึ ลุม่ หลงได้ เมือได้ เห็น “ฝ่ าพระบาท ช่วยหม่อมฉัน
ด้ วย หม่อมฉันถูกปรักปรํ า แม่นางมูห่ รง นาง...”

“ปรักปรํ ารึ เจ้ าบอกว่าปรักปรํ าอย่างนันใช่ไหม” รอยยิม

หยันทีมุมปากอวินชิงยังคงไม่เปลียนแปลง มีเพียงดวง
ตาทีเต็มไปด้ วยความกระหายเลือดเท่านัน “ครึงชัวยาม
ก่อน เอ้ าเฉินอยูใ่ นอ้ อมพระกรของไทเฮาก็จริ ง แต่มีเพียง
5
กุ้ยเฟยทีตอนนันอยูข่ ้ างพระวรกาย จึงมีโอกาสมากทีสุด
ทีจะเป็ นมือลอบวางยาพิษ หรื อกุ้ยเฟยจะบอกว่าไทเฮา
เป็ นผู้วางยาอย่างนันหรื อ !”

เสินกุ้ยเฟยตกตะลึง จากคําพูดอวินชิงทําให้ นางรู้วา่ อวิน

ชิงนึกเอะใจได้ แล้ วว่าตรงไหนทีไม่ชอบมาพากล เวลา
นันซีเอ๋อร์ ได้ วางยาเอ้ าเฉินไปแล้ ว เมือถูกพิษหลีซงั ไป
แล้ ว ครึงชัวยามจึงจะแสดงอาการ ว่าไปแล้ วตามทีควร
จะเป็ น เอ้ าเฉินควรจะแสดงอาการว่าถูกพิษได้ ก่อนหน้ า
นันแล้ ว แต่ไม่ร้ ูวา่ เพราะเหตุใดกว่าจะแสดงอาการจึงได้
ช้ านัก รู้สกึ ได้ วา่ อากาศในอกยิงลดน้ อยลง นางเริ ม
หายใจลําบากขึนเรื อย ๆ เสินกุ้ยเฟยจึงเรี ยกสติกลับมา
แล้ วตวาดขึนอย่างเกรี ยวกราด “พูดจาเหลวไหล ! ข้ าจะ
เป็ นคนลอบวางยาพิษได้ อย่างไร ข้ ากับเอ้ าเฉินไม่ได้ มี

6
ความแค้ นต่อกัน เหตุใดข้ าจะต้ องวางยาทําร้ ายเขา !
เจ้ าอย่ามาพูดจาเหลวไหลนะ !”

เดิมทีทกุ คนต่างครุ่นคิดไปตามสิงทีอวินชิงพูด ก็ร้ ูสกึ ว่ามี

เหตุผล ครึงชัวยามก่อนเอ้ าเฉินอยูใ่ นอ้ อมพระกรของ
ไทเฮาจริ ง แต่มีเสินกุ้ยเฟยนังอยูข่ ้ าง ๆ ไทเฮาไม่มีทาง
วางยาทําร้ ายพระนัดดาของพระนางได้ คนเดียวทีน่าจะ
ทําได้ ก็คือเสินกุ้ยเฟยทีอยูใ่ กล้ ชิดไทเฮา ต่างคนจึงต่าง
มองไปยังเสินกุ้ยเฟยด้ วยความขุ่นเคือง แต่แล้ วจากสิง
ทีเสินกุ้ยเฟยพูดมา ก็ทําให้ ทกุ คนฉุกใจนึกสงสัยขึนมา
อีก ใช่แล้ ว เสินกุ้ยเฟยจะมีเหตุผลใดทีจะไปลอบวางยา
เด็กทารกน้ อยแสนน่ารักอย่างนัน อะไรคือจุดประสงค์
อะไรคือแรงจูงใจของนางกันเล่า

7
อวินชิงเฝ้ามองและจดจําสีหน้ าทีเปลียนไปของเสินกุ้ย
เฟย แววอํามหิตในดวงตาก็ยิงรุนแรงมากยิงขึน มือกํา
รอบคอแน่นขึนเรื อย ๆ นางอดกลันไว้ ยงั ไม่จดั การขัน
เด็ดขาด หากไม่ใช่เพือยาถอนพิษ อวินชิงคงจบชีวิ
ตเสินกุ้ยเฟยไปนานแล้ ว

“แค่ก ๆ ปล่อยนะ ข้ าไม่เข้ าใจ เจ้ าพูดเรื องอะไร ต่อให้

เจ้ าฆ่าข้ านันก็ไม่มีประโยชน์ ! ฝ่ าพระบาท...ฝ่ าพระบาท
ช่วยหม่อมฉันด้ วย หม่อมฉันถูกปรักปรํ าจริ ง ๆ เพคะ...”

จวินเยวียหานทอดพระเนตรสีหน้ าของเสินกุ้ยเฟยจากที

8
แดงกําก็คอ่ ย ๆ เปลียนเป็ นสีมว่ ง ก็ทรงรู้สกึ ไม่สบาย
พระทัย สุดท้ ายทรงอดรนทนไม่ไหวจนต้ องออกพระ
โอษฐ์ “มูห่ รงอวินชิง ปล่อยไต้ เอ๋อร์ เถอะ ไม่เช่นนันถึงเจ้ า
จะถามอะไร ก็คงไม่ได้ ความหรอก”

พระดํารัสของจวินเยวียหานช่วยรังอวินชิงทีรํ า ๆ จะบัน
ดาลโทสะอยูแ่ ล้ ว ความโกรธขึงในหัวใจจึงถูกสะกดกลัน
ไว้ อีกครัง มือค่อย ๆ คลายออก แต่ยงั คงจับไว้ ไม่ยอม
ปล่อย

พออากาศได้ ไหลเข้ าปอดอีกครัง เสินกุ้ยเฟยก็รีบสูดลม

หายใจเข้ าไปหลายเฮือก รอจนความเจ็บปวดในอกค่อย
ๆ ทุเลาลง จึงค่อย ๆ พูดขึนว่า “เจ้ าจะมาปรักปรํ าข้ า
เพียงเพราะตอนนันข้ านังอยูใ่ กล้ ๆ ไทเฮาไม่ได้ หรอกนะ
9
หากจะให้ ข้ารับผิด เจ้ าต้ องเอาหลักฐานออกมา !” เวลา
นีเสินกุ้ยเฟยสงบสติอารมณ์ได้ แล้ ว รู้วา่ อวินชิงเพียงแค่
สงสัยแต่ไม่มีหลักฐานทีแน่นหนาพอ จึงตกลงใจว่าจะ
ปฏิเสธให้ ถงึ ทีสุด

“นักฆ่า ! มือลอบสังหาร !” ริ มฝี ปากแดงเผยอออก แล้ ว

โพล่งออกมาสองคํา กลับทําให้ สีหน้ าเสินกุ้ยเฟยทีซีด
ขาวอยูแ่ ล้ วยิงเผือดสีลงมากกว่าเดิม นางหันไปมองอวิน
ชิงอย่างไม่อยากจะเชือสายตา

“อยากให้ ข้าพูดอะไรให้ ชดั เจนกว่านีอีกไหม”

“ไม่ เจ้ าพูดเหลวไหล...”

10
“บอกมา ! ยาถอนพิษอยูท่ ีไหน !” อวินชิงกระโชกถาม
นางตะคอกเสียจนเสินกุ้ยเฟยตัวสันไปด้ วยความหวาด
กลัว

พระขนงของจวินเยวียหานทีขมวดมุน่ อยูแ่ ล้ วยิงขมวด

มุน่ หนักเข้ าไปอีก ทอดพระเนตรเสินกุ้ยเฟยด้ วยสายพระ
เนตรอันคมปลาบ คําพูดของอวินชิงพระองค์ยอ่ มได้ ยิน
เมือทรงคิดเชือมโยงกับเหตุการณ์ก่อนหน้ านีก็ยิงกริ ว
หนัก เป็ นไต้ เอ๋อร์ จริ ง ๆ หรื อนี

“ฝ่ าพระบาท ฝ่ าพระบาท หม่อมฉันถูกปรักปรํ า พระองค์

ต้ องทรงเชือหม่อมฉันนะเพคะ อย่าได้ ทรงตัดสินว่า
หม่อมฉันผิดเพียงเพราะฟั งความข้ างเดียว หม่อมฉันไม่
11
ยอม หม่อมฉันไม่ยอม...!”

“อ๊ อก”!

“หวังเจ้ าสําราญ...” มีเสียงร้ องเรี ยกอย่างตืนตกใจดังขึน

ด้ านหลัง อวินชิงตกใจจนมือสันโดยไม่ร้ ูตวั นีมันเสียง
ท่านพ่อ ! หรื อว่า...ทัวทังตัวอวินชิงราวกับปกคลุมด้ วย
นําแข็ง ไอสังหารอันกระหายเลือดพลุง่ พล่านขึนอย่าง
คลุ้มคลัง มือออกแรงบีบเค้ น “บอกมา ! ยาถอนพิษอยูท่ ี
ไหน !”

“พีสี...”

12
“น้ องสี...”

ใบหน้ าจวินเยวีนเฉินซีดขาว เขายกมือขึนปาดเลือดที

เปรอะมุมปากทิงไป มืออีกข้ างยังคงกดทีหน้ าอกของเอ้ า
เฉิน ถ่ายเทลมปราณเข้ าไปในร่างเอ้ าเฉินเรื อย ๆ ไม่ขาด
สาย ต้ านกระแสพิษทีกําลังประดังหนักหน่วงขึนทุกที

“ข้ าไม่เป็ นไร ช่วยชีวิตเอ้ าเฉินสําคัญกว่า !”

“พีสี รี บปล่อยมือเถอะ ถ้ าเป็ นอย่างนีต่อไปพีจะตายไป

ด้ วย ให้ ข้าทําเอง กําลังยุทธ์ของข้ าก็แข็งแกร่งไม่น้อย ให้
ข้ าทําเอง !” จวินเยวียเสียมองจวินเยวียเฉินด้ วยความ
เป็ นห่วงแล้ วเร่งขันอาสา

13
“ไม่ได้ พลังของเจ้ ายังน้ อย เจ้ าไม่ร้ ูจกั หลีซงั ดีพอ ตอนนี
หากบุม่ บ่ามลงมือ น่ากลัวว่าจะได้ รับบาดเจ็บทังเอ้ าเฉิน
และตัวเจ้ าเองด้ วย” จวินเยวียเฉินแม้ ออ่ นแรงแล้ วแต่นํา
เสียงทีพูดยังคงเด็ดเดียว

จวินเยวียเสียอึงไป ดวงตากลมโตใสแจ๋วคูน่ นเต็

ั มไปด้ วย
แววกังวล

เมือจวินเยวียเฮ่าเห็นดังนันก็ไม่พดู ให้ มากความ เขา

ประกบฝ่ ามือตัวเองลงกับหลังของจวินเยวียเฉิน ขับ
กําลังภายในอันกล้ าแข็งของตัวเองเข้ าไปในร่างจวินเย
วีนเฉิน เพือให้ จวินเยวียเฉินส่งเข้ าไปบริ เวณหัวใจของ

14
เอ้ าเฉิน

สีหน้ าดําคลําของเอ้ าเฉินดูแล้ วค่อย ๆ คลําลงเรื อย ๆ

เมือเหลียนเอ๋อร์ เห็นดังนันก็ทงหนั
ั กใจทังสงสาร” คุณ
ชายน้ อยเจ้ าคะ อดทนไว้ ก่อนนะเจ้ าคะ คุณหนูกําลังหา
ยาถอนพิษมาให้ คุณชายน้ อยจะต้ องไม่เป็ นอะไร...!”

ชิงหลวนและหงซิวต่างก็เฝ้ามองดูเอ้ าเฉินด้ วยสีหน้ าเจ็บ

ปวด แล้ วหันไปมองเสินกุ้ยเฟยอย่างโกรธแค้ น คนอืนไม่
รู้ แต่พวกนางรู้ คุณหนูไม่เคยทําอะไรเหลวไหล ในเมือ
คุณหนูบอกว่าเป็ นเสินกุ้ยเฟย ก็ยอ่ มต้ องเป็ นนางแน่ !
หากไม่ใช่เพราะยามนีโอกาสไม่อํานวย ทังสองคงบุกเข้ า
ไปสังสอนนางผู้หญิงชัวร้ ายคนนันแล้ ว !

15
“แม่นางมูห่ รงโปรดใจเย็นก่อน ฟั งผู้แซ่เฟิ งสักครัง !”
เฟิ งเซียงหรูตกใจ เห็นรังสีอํามหิตแผ่ออกจากร่างหญิง
สาวทีอยูก่ ลางตําหนักคนนีเขาก็ตืนตระหนก มันใจว่า
หากเกิดอะไรขึนกับเจ้ าหนูน้อยคนนี นางต้ องบีบคอคนที
อยูต่ รงหน้ าจนหักได้ อย่างไม่ลงั เลแน่ ต่อหน้ าเหมือนมี
ภาพรอยยิมอ่อนหวานน่ารักของเจ้ าเด็กน้ อยคนนันผุด
ขึนมา เฟิ งเซียงหรูลอบถอนหายใจ เขาเองอยากจะช่วย
นาง แต่วา่ ......

อวินชิงหันไปมองเฟิ งเซียงหรู ดวงตาอันเยียบเย็นไร้

วีแววความอบอุน่ เป็ นมิตร

16
ได้ ยินดังนัน ทุกคนในตําหนักก็พากันหันไปมองเฟิ งเซียง
หรู ไม่ร้ ูวา่ มหาเสนาบดีแห่งเยียกัวท่านนีตังใจจะพูด
อะไร ต่างก็คิดถึงเมือครู่ เป็ นเขาทีเสนอให้ ใช้ บวั โลหิตทุง่
นําแข็งต้ านพิษหลีซงั ในใจก็อดจะมีความหวังผุดขึนไม่
ได้ มหาเสนาบดีแห่งเยียกัวอาจมีวิธีอืนอีก

สีหน้ าอ่อนโยนสุภาพของเฟิ งเซียงหรูดเู คร่งขรึมขึนมา

เขามองอวินชิงพลางพูดขึนอย่างระมัดระวัง “เรื องเร่ง
ด่วนตอนนีคือต้ องช่วยคุณชายน้ อยก่อน !” อวินชิงเลิก
คิว รอฟั งคําพูดต่อมาของเฟิ งเซียงหรู “ผู้แซ่เฟิ งยังมีบวั
โลหิตอีกต้ นหนึง”

17
พอขาดคํา ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง ทีแท้ มหา
เสนาบดีแห่งเยียกัวท่านนีมีบวั โลหิตอยูอ่ ีกต้ นหนึง ! นี !
นี ! นีช่างน่าตืนตะลึงยิงนัก ! มหาเสนาบดีเฟิ งมีวิธีจริ ง ๆ
ในเมือเป็ นเช่นนี เจ้ าเด็กน้ อยก็คงมีทางรอดแล้ ว ! แต่
มหาเสนาบดีเฟิ งนีก็กระไร ในเมือมีบวั โลหิตทุง่ นําแข็ง
อยูใ่ นมือ เหตุใดยังไม่รีบนําออกมา พวกเขาจะได้ ไม่ต้อง
ร้ อนใจกันอย่างนี !

เมือจวินเยวียเสียได้ ยินว่าเฟิ งเซียงหรูยงั มีบวั โลหิตทุง่ นํา

แข็งอยูใ่ นมืออีกต้ น เขาก็หนั ไปมองด้ วยความยินดี รี บ
ถลันไปอยูต่ อ่ หน้ าของเฟิ งเซียงหรู แล้ วพูดขึนด้ วยความ
ตืนเต้ น “จริ งหรื อ ดีเหลือเกิน งันเจ้ ารี บเอาออกมาเถอะ !
มีเงือนไขอะไรก็บอกมา ข้ าจะสนองให้ อย่างสุดความ

18
สามารถ”

ได้ ยินดังนัน จวินเยวียเฉิน จวินเยวียเฮ่า และจวินเยวีย

หานต่างก็หนั มามองหน้ ากัน เมือมองไปยังเฟิ งเซียงหรู
แววตาต่างเต็มไปด้ วยความครุ่นคิด

เดิมทีลวซิ
ั งหลีก็ร้ ูสกึ ยินดี แต่พอเห็นสีหน้ าเคร่งขรึมของ
เฟิ งเซียงหรู ก็ร้ ูสกึ หวาดหวัน ดวงตาเรี ยวงามเต็มไปด้ วย
แววครุ่นคิด

อวินชิงกลับไม่ได้ มองไปในแง่ดีเหมือนคนอืน ๆ นางเลิก

คิวบอกเป็ นนัยให้ เฟิ งเซียงหรูพดู ต่อ ! แววระแวดระวัง
ในดวงตาเฟิ งเซียงหรูเห็นได้ ชดั เจนออกอย่างนัน แสดง

19
ว่าในเรื องนีต้ องมีลบั ลมคมในอะไรแน่ ๆ !

เฟิ งเซียงหรูเหลือบมองจวินเยวียเสียครู่หนึงแล้ วหันไป

มองอวินชิง ก็เห็นสีหน้ าทีเย็นชาของนาง นางไม่ได้ ดู
ตืนเต้ นยินดีทีได้ ยินเรื องนี แววตาเฟิ งเซียงหรูจงึ ฉายแวว
ชืนชมขึนอยูค่ รู่หนึง แต่แล้ วเพียงครู่เดียวสีหน้ าเคร่งขรึม
ก็เข้ ามาแทนที “เดิมทีการใช้ บวั โลหิตทุง่ นําแข็งก็เพียง
พอแล้ วทีจะรักษาพิษของหลีซงั ! แต่น่าเสียดายตอนนี
บัวโลหิตของจวินกัวถูกขโมยไปแล้ ว และบัวโลหิตทีข้ ามี
ก็มีอายุเพียงหนึงร้ อยปี ยังไม่โตเต็มทีด้ วยซํา จึงทําได้
เพียงแค่ยบั ยังพิษของหลีซงั เท่านัน แต่ไม่อาจถอนพิษให้
หมดสินไป หากไม่ถอนพิษนีให้ สนซาก
ิ พิษทียังหลง
เหลืออยูก่ ็จะยังคงเข้ าจู่โจมร่างกายได้ อยูด่ ี ถึงเวลานัน
ผลจะเป็ นอย่างไร ผู้แซ่เฟิ งก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ !”

20
คําพูดของเฟิ งเซียงหรูเหมือนนําเย็นสาดใส่หวั ใจของทุก
คน ดวงไฟแห่งความหวังทีเพิงถูกจุดขึนเมือครู่ดบั มอด
ไป หัวใจทีเพิงได้ สงบผ่อนคลายลงก็ต้องหวาดกลัวขึน
มาอีก

สีหน้ าของอวินชิงนิงขึงพลางครุ่นคิด ดวงตาเยือกเย็นไร้

อารมณ์กระเพือมไหว มองไม่ออกว่านางคิดอะไรอยู่
ตําหนักใหญ่ตา่ งตกอยูใ่ นความเงียบงันอีกครัง สายตา
ของทุกคนต่างรวมศูนย์ไปทีอวินชิง ไม่ร้ ูวา่ เมือผลเป็ น
เช่นนี นางจะเลือกทําอย่างไร

อันทีจริ งแล้ วยังจะเลือกอะไรได้ อีก หากใช้ บวั โลหิตก็

ยับยังพิษหลีซงั ได้ เพียงชัวคราว ผลจะเป็ นอย่างไรไม่
21
อาจรู้ได้ แต่หากไม่ใช้ ตอนนีเอ้ าเฉินก็กําลังเสียง
อันตรายถึงชีวิต แม้ วา่ ตอนนีนางจะกล้ ายืนยันว่าเสินกุ้ย
เฟยเกียวข้ องกับเรื องนีแน่ แต่นางไม่มีหลักฐาน นอก
จากนีอาการของเอ้ าเฉินขึนอยูก่ บั เวลา และเวลาก็มีไม่
มากแล้ ว ขอเพียงเสินกุ้ยเฟยยือไปเรื อย ๆ เมือถึงเวลา
นัน ต่อให้ นางได้ ยาถอนพิษมาก็ไม่มีประโยชน์

เพียงชัวพริ บตา อวินชิงก็คิดถึงผลดีผลเสียได้ อย่างทะลุ

ปรุโปร่ง แม้ การนําบัวโลหิตมาใช้ จะยังมีความเสียง แต่
อย่างน้ อยก็ยงั มีเวลาให้ นางได้ คิดหาวิธีอืน ! มือทีจับลํา
คอเสินกุ้ยเฟยไว้ แน่นจึงค่อย ๆ คลายลง

22
จวินเยวียเสียตกตะลึง หัวใจทีแต่เดิมกําลังลิงโลด พอได้
ยินคําพูดของเฟิ งเซียงหรูก็ตกใจ เป็ นอย่างนีเอ้ าเฉินก็ยงั
ต้ อง...! “ชิงชิง...” เห็นอวินชิงยกมือขึนห้ ามไม่ให้ เขาพูด
ต่อ ก็อดเป็ นกังวลไม่ได้ “ข้ าจะไปเค้ นเอายาจากนังสาร
เลวนีเอง !” ว่าแล้ วก็ถลันจะเข้ าไปหาเสินกุ้ยเฟย

“เอ้ าเฉินรอไม่ไหวหรอก !” อวินชิงรังตัวจวินเยวียเสียที

กําลังเดือดดาล เพียงประโยคเดียวก็หยุดฝี เท้ าทีกําลังจะ
เดินเข้ าไปของจวินเยวียเสีย จวินเยวียเสียเห็นแววอัน
เยือกเย็นในดวงตาของอวินชิงก็ตกตะลึง แต่ก็เข้ าใจ
ความหมายของนาง จึงพยักหน้ า แล้ วหันไปมองเสินกุ้ย
เฟยแวบหนึงด้ วยแววตาเคียดแค้ นไม่เลิกรา

23
“วางใจเถอะ ข้ าจะจัดการนางเอง !” อวินชิงเหลือบมอง
เสินกุ้ยเฟยอย่างเย็นชา แล้ วหันไปหาเฟิ งเซียงหรู พูดขึน
ด้ วยแววตาเด็ดเดียว “ใต้ เท้ าเฟิ งโปรดมอบยาให้ ข้าเถิด
!”

เฟิ งเซียงหรูพยักหน้ าสีหน้ าของเขานิงสงบ “ได้ ! แม่นาง

มูห่ รงรอสักครู่ ผู้แซ่เฟิ งจะรี บให้ คนไปนํามาเดียวนี !”

“ช้ าก่อน !” มูห่ รงเสียวเทียนเดินก้ าวอาด ๆ มาข้ างหน้ า

ประสานมือค้ อมคํานับเฟิ งเซียงหรูแล้ วบอกว่า “มูห่ รง
เสียวเทียนขอขอบคุณความมีเมตตาของใต้ เท้ าเฟิ ง จึง
อยากจะไปรับยาพร้ อมกับคนของท่าน”

24
“แม่ทพั มูห่ รงช่างมีนําใจ เช่นนันก็ดี แม่ทพั มูห่ รงไปด้ วย
กันเถอะ” เฟิ งเซียงหรูยมอย่
ิ างสุภาพ นึกรู้วา่ เขาแคลงใจ
สงสัย ก็เข้ าไปประคองมูห่ รงเสียวเทียนให้ ลกุ ขึน แล้ ว
ตอบรับด้ วยความยินดี

“รอประเดียวก่อน ข้ าจะไปกับแม่ทพั มูห่ รงด้ วย” จวินเย

วียเสียก็รุดเดินเข้ ามาหา สายตาวาววับจับจ้ องเฟิ งเซียง
หรู

เฟิ งเซียงหรูไม่วา่ อะไร พยักหน้ าให้ คนทียืนข้ างหลัง ทํา

ท่าบอกให้ รีบไปจะได้ รีบกลับ คนผู้นนเดิ
ั มทีได้ ยินว่า
เฟิ งเซียงหรูจะมอบบัวโลหิตทุง่ นําแข็งให้ แก่อวินชิง ในใจ
รู้สกึ ไม่พอใจ แม้ ใจเขาจะนึกเสียใจกับเจ้ าหนูน้อยคนนัน
ด้ วย แต่บวั โลหิตทุง่ นําแข็งก็ไม่ใช่ของธรรมดา ทว่าเมือ
25
ได้ เห็นสายตาของเฟิ งเซียงหรู ก็ไม่พดู อะไรสักประโยค
เดียว รับคําสังแล้ วหันหลังเดินนํามูห่ รงเสียวเทียนและ
จวินเยวียเสียรี บรุดออกไป ชัวพริ บตาทังสามก็หายไป
ท่ามกลางความมืดมิดของราตรี

อวินชิงพยักหน้ าให้ เฟิ งเซียงหรู แล้ วหันหลังกลับเดินไป

หาจวินเยวียเฉิน รับตัวเอ้ าเฉินจากเหลียนเอ๋อร์ มาด้ วย
ความระมัดระวัง ใบหน้ าเล็ก ๆ ของเอ้ าเฉินดูดําคลํา
สองตาปิ ดสนิท ร่างน้ อย ๆ ดูไร้ ชีวิตราวกับนําค้ างแข็ง
เกาะบนใบไม้ ร่วง สายตาของอวินชิงดูทงรั
ั กและสงสาร
อย่างไม่อาจปิ ดบังซ่อนเร้ น เอ้ าเฉินของนางจะทนรับ
ความเจ็บปวดทรมานนีได้ ถงึ เมือไหร่กนั

เนืองจากได้ จวินเยวีนเฮ่ามาช่วยเสริ มพละกําลังทีถอด

26
ถอยลงของจวินเยวียเฉิน พิษร้ ายจึงถูกสกัดกันไว้ ภาย
นอกหัวใจได้ ชวขณะหนึ
ั ง สีดําคลําบนใบหน้ าเอ้ าเฉินจึง
ไม่คลําลงไปมากกว่านี

ในใจจวินเยวียเฮ่ารู้สกึ ตืนตกใจ พิษของหลีซงั นีช่าง

ร้ ายกาจจริ ง ๆ กําลังภายในของเขารวมกับน้ องสียังทํา
ได้ เพียงแค่ประวิงเวลาควบคุมพิษไว้ เท่านัน ก่อนหน้ านี
จวินเยวียเฉินต้ านพิษนันอยูไ่ ด้ เพียงลําพังเป็ นระยะเวลา
นานถึงเพียงนัน ทีแท้ แล้ วน้ องสีมีกําลังภายในแข็งแกร่ง
เพียงใดกันแน่ จึงอดจะมองจวินเยวียเฉินด้ วยสายตาที
ครุ่นคิดไม่ได้

เวลาผ่านไปราวกับนานเป็ นศตวรรษ ขณะเดียวกันก็ราว

กับผ่านไปเพียงแค่ครู่เดียว พวกมูห่ รงเสียวเทียนพร้ อม
27
กับองครักษ์ แห่งเยียกัวก็กลับมาถึงตําหนักในชัวพริ บตา
รวดเร็วเช่นนีคงไม่ได้ เดินมา แต่เหาะมาต่างหาก

จวินเยวียเสียรี บเดินมาต่อหน้ าของอวินชิงอย่างตืนเต้ น

“ชิงชิง ได้ บวั โลหิตทุง่ นําแข็งมาแล้ ว เอ้ าเฉินรอดแล้ ว !”

องครักษ์ ของเยียกัวมายืนต่อหน้ าเฟิ งเซียงหรู เห็นเฟิ งเซี

ยงหรูพยักหน้ าก็มอบกล่องหยกทีถือมาให้ แก่มหู่ รงเสียว
เทียน

มูห่ รงเสียวเทียนพยักหน้ าให้ เฟิ งเซียงหรู แล้ วหันไปค้ อม

คํานับจวินเยวียหาน จวินเยวียหานโบกพระหัตถ์ มูห่ รง
เสียวเทียนก็ลกุ ขึนแล้ วรี บเดินเข้ าไปหาอวินชิง นํากล่อง

28
หยกใบนันไปมอบให้ ถงึ มือนาง

อวินชิงก้ มหน้ ามองกล่องหยกในมือ มือสัมผัสได้ ถงึ

ความเยียบเย็น กล่องนีทําจากหยกชันดีเนือเย็นเยียบดู
แวววาว เนืองจากบัวโลหิตชอบอากาศเย็น จึงมีเพียง
กล่องหยกเนือเย็นเยียบเช่นนีทีจะใช้ เก็บรักษาได้ พอ
เปิ ดกล่องออก กระไอเย็นยะเยือกก็ฟ้ งออกมาไม่
ุ ขาด
สาย ดอกไม้ สีแดงเข้ มดังโลหิตทีดูแวววาวก็ปรากฏขึน
เบืองหน้ า ดอกไม้ นนไม่
ั ใหญ่มาก เล็กกว่าบัวหิมะทัวไป
สีสนั สดใสงดงามจับตา

สีแดงสดประหนึงโลหิตนีเองทีไม่มีในบัวหิมะทัวไป นีก็
คือบัวโลหิตทุง่ นําแข็งน่ะหรื อ ดูแล้ วช่างต่างไปจากบัว
หิมะทัวไปจริ ง ๆ อวินชิงถึงกับอุทานขึนในใจ ดอกไม้
29
ดอกนีมีอายุถงึ ร้ อยปี เลยทีเดียว ! แล้ วหันไปทางเฟิ งเซี
ยงหรู นางไม่ร้ ูวา่ ควรทําอย่างไรกับบัวโลหิตนี

เฟิ งเซียงหรูยมตอบสายตาสอบถามของอวิ
ิ นชิงแล้ วว่า
“ใช้ กําลังภายในกระตุ้นมัน แล้ วจึงนํานําทีสกัดได้ ไปให้
คุณชายน้ อยดืม !”

อวินชิงพยักหน้ า นําบัวโลหิตไปส่งต่อให้ จวินเยวียเฉิน

จวินเยวียเฉินพยักหน้ า รับบัวโลหิตมาแล้ วกําลังจะขับ
เคลือนกําลังภายใน

“ช้ าก่อน ! ตอนนีน้ องสีใช้ ปราณไปมากแล้ ว ให้ ข้าทําเอง

เถอะ !”

30
อวินชิงหันไปเห็นสีหน้ าซีดเผือดของจวินเยวียเฉินก็อด
เป็ นกังวลไม่ได้ เมือเห็นแววกังวลในดวงตาอวินชิง จวิ
นเยวียเฉินก็ร้ ูสกึ อุน่ ซ่านขึนในหัวใจ ยิมให้ นางแล้ วว่า
“ข้ าไม่เป็ นไร เรื องนีจะยืมมือคนอืนให้ ทําแทนได้ อย่างไร
!” พูดจบก็ขบั เคลือนกําลังภายในโอบล้ อมบัวโลหิตไว้ ก็
เห็นมีไอนําแผ่ออกเป็ นชันบาง ๆ รอบบัวโลหิต สีแดงสด
ราวกับสีเลือดก็คอ่ ย ๆ เปลียนเป็ นใส จวินเยวียเฉินทํา
ท่าบอกให้ อวินชิงเปิ ดปากเล็ก ๆ ของเอ้ าเฉินออก ให้ นํา
ทีใสแวววาวนันหยดเข้ าไปในปากทีละหยด ๆ

คําพูดของจวินเยวียเฉินนันออกจะฟั งแล้ วถือดีไปหน่อย

จวินเยวียเฮ่าจึงเหลือบมองจวินเยวียเฉินด้ วยความ
คลางแคลงใจ คิวเข้ มขมวดมุน่ ข้ าหากัน ส่วนอวินชิงนัน

31
มัวแต่สนใจเอ้ าเฉินจึงไม่ทนั ได้ ขบคิดคําพูดของจวินเย
วีนเฉิน

เวลานีสายตาทุกคูต่ า่ งรวมศูนย์อยูท่ ีร่างของเอ้ าเฉิน

สมแล้ วทีเป็ นบัวโลหิตทุง่ นําแข็ง สีดําคลําบนใบหน้ าของ

เอ้ าเฉินค่อย ๆ สลายไปตามเวลาทีเคลือนคล้ อย ลม
หายใจทีประเดียวถีกระชัน ประเดียวก็ขาดห้ วงเริ มค่อย
ๆ กลับมาเป็ นปกติ

เมือเห็นดังนัน ทุกคนก็อดทีจะถอนหายใจออกมาอย่าง
32
โล่งอกไม่ได้

ดวงตาอวินชิงฉายแววอ่อนโยน หัวใจทีกระวนกระวาย
ในทีสุดก็ได้ ผอ่ นคลายลงเสียที

33
ตอนที 58 ใครกันทีสมควรตาย

ลมหายใจของเอ้ าเฉินเริ มทีจะกลับมาเป็ นปกติ ใบหน้ า

เล็ก ๆ น่ารักค่อย ๆ ปรากฏสีแดงระเรื อ

จวินเยวียเฉินจึงค่อย ๆ ดึงมือกลับมา เขาสูดลมหายใจ

เข้ า แล้ วค่อยๆ ลุกขึนยืน ไหนเลยจะรู้วา่ เขาสูญเสียพลัง
ปราณไปมาก ร่างจึงโงนเงนแล้ วล้ มพับลงไป โชดดีทีจวิ
นเยวียเฮ่าตาไวและมือไวจึงปราดเข้ าไปประคองร่างของ

1
เขาได้ ทนั พอยืนได้ มนแล้
ั วก็หนั ไปยิมให้ จวินเยวียเฮ่า
“ขอบคุณพีสาม !”

“น้ องสีอย่าเกรงใจ พีต้ องเป็ นฝ่ ายขอบคุณเจ้ าถึงจะถูก

!” จวินเยวียเฉินเพียงแต่ยมแต่
ิ ไม่ได้ ตอบรับอะไร เขา
เพียงแต่หนั ไปมองอวินชิงด้ วยสายตาทีอบอุน่ อ่อนโยน
เป็ นอย่างยิง “วางใจเถอะ เอ้ าเฉินจะไม่เป็ นอะไร”

อวินชิงเงยหน้ าขึนมองเขาแล้ วยิมให้ อย่างซาบซึงใจ

“ขอบคุณหวังเจ้ าสําราญยิงนักทียืนมือมาช่วยเหลือ !”

“ข้ าเคยบอกเจ้ าแล้ ว ว่าเจ้ าไม่ต้องเกรงใจข้ า !” คําพูด

เรี ยบ ๆ นันลอยเข้ าหูของอวินชิงอีกครัง อวินชิงเงยหน้ า

2
ขึนมองอย่างประหลาดใจ จ้ องมองเข้ าไปในดวงตาแวว
วาวอบอุน่ คูน่ นั ในใจก็ตกตะลึง วาบแห่งความสงสัย
ฉายขึนในดวงตา

“แม่นางมูห่ รงวางใจได้ ชวคราว

ั พิษในตัวคุณชายน้ อย
ถูกควบคุมไว้ ได้ แล้ ว” พอได้ เห็นพิษในกายเอ้ าเฉินถูก
ควบคุมไว้ ได้ แล้ ว เฟิ งเซียงหรูก็โล่งอก ยามนีจึงเดินเข้ า
ไปหาอวินชิง ยิมให้ อย่างงามสง่า “บัวโลหิตทุง่ นําแข็งแม้
ไม่อาจขจัดพิษร้ ายในตัวคุณชายน้ อยได้ อย่างหมดสิน
แต่ยามนีบอกได้ วา่ ชีวิตของคุณชายน้ อยพ้ นขีดอันตราย
แล้ ว แต่วา่ ยังต้ องหายาถอนพิษหลีซงั ให้ พบจึงจะดีทีสุด”

อวินชิงพยักหน้ า “ขอบคุณใต้ เท้ าเฟิ งทีช่วยเตือนสติ อวิน

ชิงจะจดจําไว้ ”
3
เฟิ งเซียงหรูพยักหน้ ารับ แล้ วไม่พดู อะไรอีก เขาเชือว่า
นางคงมีแผนการไว้ ในใจบ้ างแล้ ว

“คุณหนู ดีเหลือเกินจ้ าค่ะ ในทีสุดคุณชายน้ อยก็

ปลอดภัยแล้ ว ขอบคุณสวรรค์ทีปกปั กรักษา ขอบคุณ
เทพยดาบนชันฟ้า...” ดวงตาของเหลียนเอ๋อร์ แดงกําราว
กับตากระต่าย มีนําเอ่อคลออยูใ่ นดวงตาคูน่ นั นาง
คํานับสวรรค์ สีหน้ าประเดียวก็อยากจะร้ องไห้ เดียวก็
อยากหัวเราะ

ชิงหลวนเดินรุดไปหาจวินเยวีนเฉินแล้ วยอบกายคํานับ
“บ่าวขอขอบพระคุณหวังเจ้ าสําราญ วันหน้ าหากหวัง
เจ้ าสําราญต้ องการ บ่าวจะขอตอบแทนนําใจของ
4
ท่านอย่างสุดความสามารถ”

“บ่าวก็ขอขอบพระคุณท่านหวังเจ้ าสําราญทีช่วยเหลือ
คุณชายน้ อยของเราไว้ เจ้ าค่ะ” หงซิวสูดจมูดฟุดฟิ ด
พลางคุกเข่าลงคํานับจวินเยวียเฉิน

จวินเยวีนเฉินยกมือขึนเป็ นเชิงบอกว่าไม่ต้องคํานับ เขา

ยิมให้ แล้ วว่า “ลุกขึนเถอะ ต่อไปก็ดแู ลคุณหนูของพวก
เจ้ าให้ ดีก็แล้ วกัน”

“เจ้ าค่ะ !” สาวใช้ ทงสามต่

ั างซาบซึงใจกับคําพูดของจวิ
นเยวียเฉิน ความรู้สกึ ดีทีมีตอ่ จวินเยวียเฉินเพิมขึนเป็ น
ทบทวี

5
ทหารองครักษ์ ทีเพิงไปเอาบัวโลหิตมาให้ ซงยามนี
ึ ยืนอยู่
ด้ านหลังของเฟิ งเซียงหรู พอเห็นพวกเหลียนเอ๋อร์ พากัน
ขอบคุณจวินเยวียเฉิน แต่กลับลืมนายของพวกตนเสีย
สนิทก็มีสีหน้ าไม่พอใจ กําลังอยากจะออกปากสังสอนก็
ถูกเฟิ งเซียงหรูยกมือห้ ามไว้ จึงได้ แต่เก็บปากเก็บคําด้ วย
ความไม่พอใจ ในใจแอบบ่นว่า คนพวกนีช่างอกตัญ ู
ยิงนัก

ในใจทหารองครักษ์ นนคิ
ั ดแต่จะเรี ยกร้ องความเป็ นธรรม
ให้ นายของตน ไหนเลยจะล่วงรู้ความคิดของชิงหลวน

6
ชิงหลวนซาบซึงใจต่อจวินเยวียเฉิน ! นางรู้ชดั แจ้ งว่าเหตุ
กาณ์เมือครู่นีล่อแหลมเพียงใด หากไม่ใช่เพราะหวังเจ้ า
สําราญยอมเสียงชีวิตยืนมือเข้ าให้ การช่วยเหลือ โดยใช้
กําลังภายในสกัดกันพิษทีกําลังแผ่ซา่ นเพือประวิงเวลา
ให้ คณ
ุ ชายน้ อย เกรงว่าสถานการณ์ในเวลานีคงน่า
หวาดกลัวจนไม่กล้ าคาดเดา

ส่วนเรื องทีเฟิ งเซียงหรูมอบยาให้ นนั ในใจชิงหลวนยังมี

ข้ อโต้ แย้ ง แม้ จะรู้สกึ ขอบคุณเช่นกัน ทว่านางไม่อาจ
สลัดความคิดทีว่าเขาทําไปโดยมีจดุ ประสงค์แอบแฝง
ด้ วยเหตุนีจึงคํานับขอบคุณเพียงแต่จวินเยวียเฉินเท่านัน

7
ดวงตาอวินชิงฉายแววอบอุน่ สาวใช้ พวกนีน่ารักยิงนัก
ความคิดของชิงหลวนมีหรื อทีนางจะไม่ร้ ู แต่วา่ ......

“อวินเอ๋อร์ ไม่ต้องคิดมาก พาเอ้ าเฉินกลับไปพักผ่อนก่อน

เถอะ เรื องยาถอนพิษค่อยมาคิดหาวิธีกนั !” เมือจวินเย
วียเฉินเห็นอวินชิงนิวหน้ า ย่อมรู้วา่ นางกําลังกังวลใจ

นําเสียงแผ่วเบาของจวินเยวียเฉินราวกับสายลมอ่อน
โยนพัดพาเข้ าสูห่ วั ใจอันร้ อนรุ่มของอวินชิง “ข้ ารู้แล้ ว !”
เมือได้ เห็นสีหน้ าซีดขาวของจวินเยวียเฉิน หัวใจของอวิน
ชิงก็บงั เกิดความรู้สกึ ทีพูดไม่ออกประดังขึนมา เมือครู่
นี...แววตาของนางอดจะแสดงความกังวลไม่ได้ “เจ้ าไม่

8
เป็ นอะไรใช่ไหม”

“ข้ าไม่เป็ นไร อวินเอ๋อร์ ไม่ต้องกังวลไปหรอก !” จวินเยวีย

เฉินยิมให้ อย่างเบิกบาน ทว่ามือทีซ่อนอยูใ่ นชายแขน
เสือกลับสันระริ ก แต่เขากลบเกลือนอาการทังหมดไว้ ได้
เป็ นอย่างดี อย่างไรก็ตามจวินเยวียเฮ่าทีคอยพยุงเขาอยู่
ก็ร้ ูสกึ ได้ ถงึ ความผิดปกติ คิวจึงขมวดมุน่ แววตาดูสบั สน
น้ องสีไม่อยากให้ นางเป็ นกังวลอย่างนันหรื อ มือทีประ
คองจวินเยวียเฉินอยูก่ ําเข้ าหากันแน่นอย่างไม่ร้ ูตวั จวิ
นเยวียเฉินหันกลับมายิมให้ ด้วยความขอบคุณ

อวินชิงจ้ องมองจวินเยวียเฉินอยูเ่ ป็ นเวลานาน เมือเห็น

เขาดูไม่เป็ นอะไรจริ ง ๆ ก็วางใจ “ถ้ าอย่างนันเจ้ าก็พกั
ผ่อนมาก ๆ เสียเถอะ”
9
แล้ วนางก็หนั กลับไปมองเสินกุ้ยเฟยด้ วยแววตาทีมี
ความหมาย แววตานันดูทงเย็
ั นชาและไร้ อารมณ์ จาก
นันก็คํานับจวินเยวียหาน แล้ วนําพวกเหลียนเอ๋อร์ พากัน
ออกไป

เสินกุ้ยเฟยนึกหวาดหวัน เห็นชัด ๆ ว่านางดูเงียบขรึมไม่

ได้ แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่กลับทําให้ นางรู้สกึ ขนลุกขน
พอง

ณ ทีซึงไม่มีใครให้ ความสนใจ มูห่ รงอวินสุย่ เฝ้ามองพวก

อวินชิงจากไปด้ วยสายตาอันลึกลํา มีแววครุ่นคิดอยูใ่ น
นัน

10
เมือเห็นอวินชิงจากไปไกลแล้ ว จวินเยวียเฉินทียิมแย้ ม
มาตลอดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขากระอักเลือดออกมา
อย่างรุนแรง ภาพตรงหน้ าพลันดับวูบ แล้ วทรุดลงใน
อ้ อมแขนของจวินเยวียเฮ่า......

แสงเดือนแสงดาวลาลับ ในทีสุดรุ่งอรุณก็ช่วงชิงเอา
พันธนาการแห่งความมืดมิดมาได้ ขอบฟ้าปรากฏแสงสี
ขาวดูเจือจาง สายลมอ่อนพัดโชย นําพาความเย็นยะ
เยือกมาด้ วย

11
เพียงพริ บตาก็ผา่ นไปสามวันแล้ ว

อวินชิงเฝ้าอยูข่ ้ างเตียงของเอ้ าเฉิน สีดําบนใบหน้ าน้ อย

ๆ ของเอ้ าเฉินได้ หายไปแล้ ว อวินชิงกุมมือน้ อยของเอ้ า
เฉินไว้ อย่างแผ่วเบา สีหน้ านางดูนิงสงบ รอบตัวมีรัศมี
แห่งความสงบล้ อมรอบอยูจ่ าง ๆ กันความอึกทึกวุน่ วาย
ทังหลายไว้ ภายนอก

เมือจวินเยวียเฮ่าเข้ ามาก็ได้ เห็นภาพนีแล้ ว มือเขากํา

แน่นเข้ าหากัน ในทีสุดก็เดินเข้ าไปหาผู้หญิงคนนันทีนิง

12
เงียบ

“เอ้ าเฉินเป็ นอย่างไรบ้ าง ?”

หลังจากทีเอ้ าเฉินกลืนนําบัวโลหิตทุง่ นําแข็งเข้ าไปแล้ ว

แม้ พิษในกายจะถูกระงับยับยังไว้ ได้ แต่กลับไม่มีวีแวว
ว่าจะฟื นคืนสติ อาการแบบนีช่างน่าเป็ นห่วง

อวินชิงเหลือบมองคนทีเดินเข้ ามาใหม่ สายตาสะดุด

หยุดลงทีจวินเยวียเฮ่าอยูพ่ กั หนึง แล้ วมองไปยังคนทีเดิน
ตามจวินเยวียเฮ่าเข้ ามาด้ วยกัน ชายคนนันสามวันก่อน
เพิงได้ เจอหน้ ากันครังแรก เขาก็จีจุดจนนางสลบเหมือด
นางเหลือบไปมองแวบเดียวด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉยแล้ วหัน

13
กลับมา

เอ๊ ะ...แค่นีเองหรื อ เห็นดังนัน ชายทีมากับจวินเยวียเฮ่าก็

ดูจะอึงไป คิดไปว่าหากนางได้ พบเขาอีกครัง คงจะปรี
เข้ ามาคิดบัญชีกบั เขาเป็ นแน่ ใครเลยจะรู้วา่ นางเพียงแค่
เหลือบมองแวบเดียว แล้ วหันกลับไปราวกับไม่เห็นเขา
เสียอย่างนัน

สายตาของชายผู้นนเต็
ั มไปด้ วยแววสอบถาม ขยับพัดใน
มือเบา ๆ แล้ วเดินเข้ ามา มองอวินชิงอย่างพินิจ
พิเคราะห์ลกึ ซึง ดวงตาดําสนิทจับจ้ องทุกการเปลียน

14
แปลงบนใบหน้ าอวินชิงไม่ให้ พลาดแม้ แต่น้อย ทว่าสี
หน้ าอวินชิงกลับเรี ยบเฉยไร้ อารมณ์กระเพือมไหว เขาจึง
รู้สกึ ผิดหวัง

“เจ้ าไม่มีอะไรจะพูดหรื อ อยากถามอะไรหรื อเปล่า”

“เจ้ าแค่บอกอาการเอ้ าเฉินตอนนีก็พอ” อวินชิงลุกขึน

ดวงตาเยือกเย็นมองสบสายตาทีเต็มไปด้ วยความสงสัย
ตรงหน้ า แล้ วพูดขึนอย่างสงบ

วันนันท่านพ่อกับจวินเยวียเฮ่าพาคนผู้นีมาพบนาง
บอกว่าเป็ นหมอเทวดาชิวมูไ่ ป๋ มาช่วยตรวจชีพจรให้ เอ้ า
เฉิน แม้ ในใจจะรู้สกึ สงสัย แต่ในเมือเป็ นคนทีท่านพ่อ

15
และจวินเยวียเฮ่าพามา นางจึงเก็บความสงสัยไว้ ในใจ
ก่อน ไหนเลยจะรู้วา่ พอได้ พบหน้ า เขาก็จีจุดจนนาง
หมดสติไป นางตกใจ ความโกรธและรังสีอํามหิตพลัน
พลุง่ ขึนในใจ แต่ยงั ไม่ทนั ได้ ลงมือตอบโต้ ก็หมดสติไป
เสียก่อน

กระทังเช้ านีนางตืนขึน ก็พบว่านางยังคงอยูท่ ีตําหนักชิง

เยวีย เอ้ าเฉินนอนหลับอยูข่ ้ าง ๆ ดูสีหน้ าดีขนกว่
ึ าก่อน
หน้ านีมาก นางจึงคิดทบทวน ก็เข้ าใจสาเหตุทีเขาทํา
ตอนนันทังท่านพ่อและจวินเยวียเฮ่าอยูด่ ้ วย หากคนผู้
นันคิดมิดีมิร้ายกับนางจริ ง ท่านพ่อและจวินเยวียเฮ่าจะ
ปล่อยให้ เขาทําสําเร็จหรื อ

อีกอย่างเขาก็ปรากฏตัวทีนีพร้ อมท่านพ่อและจวินเยวีย
16
เฮ่า นีก็บอกอยูช่ ดั แจ้ งแล้ วมิใช่หรื อ พวกเขาคงเกรงว่า
นางจะกังวลมากไปจึงได้ ใช้ วิธีอกุ อาจเช่นนี !

ในเมือเป็ นแบบนี นางจะยังมีอะไรให้ พดู ได้ อีกเล่า

เพียงแต่อวินชิงไม่ร้ ูวา่ เรื องนีไม่ได้ เป็ นความตังใจของทัง

มูห่ รงเสียวเทียนและจวินเยวียเฮ่า ตอนนันทังสองก็
ตกใจเช่นกัน ยังดีทีคนผู้นนอธิ
ั บายทัน จึงไม่เกิดการต่อสู้
สะท้ านฟ้าขึนในตําหนัก

เอ๊ ะ...! นางนิงสงบถึงเพียงนี แววประหลาดใจวาบขึนใน

17
ดวงตาชายผู้นนั ชัวขณะนันเขาไม่ได้ พดู อะไร เพียงเดิน
ตรงไปทีว่างทีอวินชิงเขยิบเบียงตัวเว้ นทีไว้ ให้ แล้ วยืนมือ
ไปจับข้ อมือน้ อย ๆ ของเอ้ าเฉิน ตรวจชีพจรอย่างตังใจ

ผ่านไปครู่หนึงก็เห็นคิวได้ รูปของเขาขมวดมุน่ มีแวว

เหลือเชือวาบขึนในดวงตา

หัวใจอวินชิงราวกับมีมือใหญ่มาบีบเค้ นไว้ แน่น กังวลใจ

จนต้ องลุกขึนอย่างห้ ามตัวเองไม่อยู่ จนเมือชิวมูไ่ ป๋
ปล่อยมือแล้ ว อวินชิงจึงได้ ออกปากถามด้ วยความกังวล
“เอ้ าเฉินเป็ นอย่างไรบ้ าง ?”

18
ชิวมูไ่ ป๋ นิวหน้ าพลางมองดูอวินชิง สายตามองสํารวจ
นางไม่หยุด ความคลางแคลงใจในดวงตาของเขายิงทียิง
ทบทวี

ความเงียบงันของชิวมูไ่ ป๋ เปรี ยบเสมือนการทรมานทาง

ใจสําหรับอวินชิง หัวใจของนางเหมือนถูกบีบจนปวดร้ าว
คิวของอวินชิงค่อย ๆ ขมวดเข้ าหากัน รังสีอํามหิตอัน
เยือกเย็นแผ่ซา่ นออกจากกายอย่างช้ า ๆ

“น่าแปลก ดูแล้ วไม่น่าเชือเลย พิษในกายของเจ้ าหนู

น้ อยถูกสะกดไว้ ได้ ” แววตาชิวมูไ่ ป๋ ดูงนุ งง สามวันก่อน
ตอนทีเขาตรวจชีพจรเจ้ าหนู ยังสัมผัสได้ วา่ พิษหลีซงั ใน
กายเอ้ าเฉินยังพร้ อมจะกําเริ บได้ เสมอ แต่คิดไม่ถงึ ว่า
19
เพียงแค่หลับไปตืนหนึง เจ้ าพิษทีว่านีกลับอยูใ่ นสภาวะ
นิงสงบไร้ การเคลือนไหวราวกับจําศีลอยู่

อะไรนะ ! พิษถูกสะกดไว้ อย่างนันหรื อ ! ถ้ าเช่นนันก็

หมายความว่า...! คําพูดนีราวกับสายลมเย็น ๆๆ ทีมา
ปั ดเป่ าเมฆดําทะมึนในหัวใจอวินชิงให้ สลายไป แววตา
อันเจิดจ้ าจ้ องมองชิวมูไ่ ป๋ ตาไม่กะพริ บ มือทังสองข้ าง
บีบเข้ าหาแน่น พยายามระงับใจทีกําลังสันไหวอย่างสุด
กําลัง

“ความหมายของเจ้ าก็คือพิษในตัวเอ้ าเฉิน...” จวินเยวีย

เฮ่าเองก็ใจสัน ดวงตาหม่นทีดูลกึ ลําจ้ องมองชิวมูไ่ ป๋
เขม็ง

20
“ใช่ !” ชิวมูไ่ ป๋ เห็นท่าทางของคนทังสองก็ตกตะลึงเล็ก
น้ อย จากนันก็แสดงสีหน้ าตืนเต้ นอย่างปิ ดไม่มิด ตัวเขา
ได้ ประสบเรื องเหลือเชือถึงเพียงนี จะไม่ให้ ตืนเต้ นได้ หรื อ
เขาจะต้ องกลับไปค้ นคว้ าอีกหน่อย ความคิดแล่นปรูด
ปราด นึกถึงตอนนันคนผู้นนให้
ั เขาทําอย่างนี บางทีคนผู้
นันอาจจะรู้วา่ เรื องนีมันเป็ นอย่างไรกันแน่ เขาพยักหน้ า
ตกลงใจกับตัวเอง อืม อีกสักพักพอเขากลับไปแล้ วจะ
ต้ องลองสอบถามเขาดู

“พูดให้ ชดั เจนหน่อยเถอะ !” อวินชิงพยายามควบคุม

อาการตืนเต้ นยินดี แล้ วโพล่งถามขึนมา

ชิวมูไ่ ป๋ เงยหน้ าขึนมองอวินชิง ก็ร้ ูวา่ นางกําลังคิดอะไร

21
เขาเองก็แทบระงับความตืนเต้ นไว้ ไม่ได้ จึงตอบไปอย่าง
จริ งจังว่า “ก็เหมือนกับทีเจ้ าคิดนันแหละ พิษในตัวคุณ...
คุณชายน้ อยถูกสะกดไว้ ได้ แล้ ว นีเป็ นอาการทีส่อในทาง
ดี อย่างน้ อยชัวคราวนีก็ไม่เป็ นอันตรายถึงชีวิตแล้ ว” ชิ
วมูไ่ ป๋ เม้ มปาก พอเรี ยกเจ้ าหนูนนว่
ั าคุณชายน้ อย ก็
รู้สกึ ...แปลกนิดหน่อย

ชัวคราวอย่างนันหรื อ ! อวินชิงอึงไป ยังตืนเต้ นยินดีไม่

หายเมือได้ ร้ ูวา่ เอ้ าเฉินไม่เป็ นอะไร แต่นางก็ยงั สัมผัสได้
ถึงความแปลกพิกลบางอย่างในคําพูดของชิวมูไ่ ป๋ ชัว
คราว ! แค่เพียงชัวคราวเท่านันหรื อ “ชัวคราวหมาย
ความว่าอะไร ?”

สายตาชิวมูไ่ ป๋ ทีกวาดมองไปยังอวินชิงฉายแววชืนชม มี
22
ปณิธานแน่วแน่ มีหวั คิดเฉียบแหลม ไม่เลวเลย ! “หาก
ใช้ บวั โลหิตทีโตเต็มทีแก้ พิษหลีซงั นันคงง่ายเหมือนปอก
กล้ วย แต่เสียดายบัวโลหิตทีคุณชายน้ อยใช้ นนยั
ั งมีอายุ
เพียงแค่หนึงร้ อยปี เท่านัน !”

อวินชิงเลิกคิว เรื องนีนางรู้แล้ ว ยังจําคําพูดของเฟิ งเซียง

หรูตอนนันได้ การใช้ บวั โลหิตทีมีอายุเพียงหนึงร้ อยปี ทํา
ได้ เพียงระงับพิษเท่านัน แต่ไม่อาจถอนพิษ หากไม่กําจัด
พิษไปให้ สนซากในคราวเดี
ิ ยว พิษทียังตกค้ างนันก็จะ
ทําลายอวัยวะภายใน แต่จะเกิดอะไรขึนบ้ าง ไม่อาจ
ทราบได้ หากไม่ใช่เพราะบัวโลหิตทุง่ นําแข็งของจวินเย
วียหานถูกขโมย นางก็คงจะไม่ใช้ บวั โลหิตดอกนีหรอก
เป็ นไปได้ ไหมว่าบัวโลหิตดอกนีใช้ แล้ วมีผลข้ างเคียง !

23
สีหน้ าทีเย็นชาของจวินเยวียเฮ่าแฝงไว้ ด้วยความหนักใจ
หัวคิวของเขาขมวดมุน่ มองไปยังชิวมูไ่ ป๋ อย่างเคร่ง
เครี ยด

“บัวโลหิตทุง่ นําแข็งมีสรรพคุณขจัดโรคภัยช่วยถอนพิษ
เสริ มร่างกายให้ แข็งแรง ยืดอายุให้ ยืนยาว จนกระทังมี
ข่าวเล่าลือกันว่าแม้ เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ ายก็
สามารถปลุกให้ ฟืนคืนชีพได้ แต่สรรพคุณทีว่ามาทัง
หมดนีเป็ นเพียงของบัวโลหิตทีโตเต็มทีแล้ วเท่านัน บัว
โลหิตทียังไม่โตเต็มทีก็มีสรรพคุณทีว่ามา แต่ผลของมัน
ยังไม่ดีเทียบเท่าดอกทีโตเต็มทีแล้ ว

“เดิมทีการใช้ บวั โลหิตทีมีอายุเพียงร้ อยปี ก็ไม่มีปัญหา

อะไร แต่วา่ พิษทีคุณชายน้ อยได้ รับครังนีคือหลีซงั พิษ
24
หลีซงั นีหากไม่ขจัดให้ หมดไปในคราวเดียว พิษทีตกค้ าง
จะเพิมการทําลายล้ างให้ รุนแรงขึน มันจะค่อย ๆ กลืน
กินบัวโลหิตทียับยังพิษของมันไว้ จนหมด จนเมือ
ประสิทธิผลของบัวหิมะถูกกําจัดไปจนหมดสินแล้ ว หลี
ซังก็จะกลับมาโจมตีอีกครัง ถึงตอนนันแม้ จะมียาถอน
พิษก็ไร้ ประโยชน์

“และทุกครังทีหลีซงั กลืนกินประสิทธิผลของบัวโลหิต ผู้

ได้ รับพิษหลีซงั จะต้ องเผชิญความเจ็บปวดแสนสาหัส
แผนการในเวลานีก็คือจะต้ องหายาถอนพิษให้ พบ แล้ ว
กําจัดพิษของหลีซงั ให้ สนซาก”
ิ ชิวมูไ่ ป๋ อธิบายจนจบ
อย่างยากลําบาก จ้ องมองหญิงสาวทีใช้ ความเยือกเย็น
สะกดกลันอารมณ์ไว้ แล้ วอดทีจะพูดปลอบใจออกมาไม่
ได้ “แต่ยงั ดีทีพิษในร่างกายคุณชายน้ อยถูกสะกดไว้ แล้ ว

25
มันเหมือนอยูใ่ นสภาพจําศีล ในระยะใกล้ ๆ นีน่าจะไม่มี
ปั ญหาอะไร”

มือของอวินชิงกําแน่นเข้ าหากันเรื อย ๆ ตลอดเวลาทีฟั ง

คําอธิบายจากชิวมูไ่ ป๋ เล็บของนางจิกลึกเข้ าไปในเนือ
อย่างไม่ร้ ูตวั แววตาทีเต็มไปด้ วยความเยือกเย็นปั นป่ วน
อยูภ่ ายในราวกับจะแช่แข็งทุกสิงทีนางกวาดมองได้

หลีซงั ! หลีซงั ! ทีแท้ นีคือผลข้ างเคียงอีกครึงหนึงของ

การใช้ พิษแก้ พิษสินะ ! ทุกครังจะต้ องเผชิญกับความ
เจ็บปวดทรมานแสนสาหัสอย่างนันหรื อ ! เอ้ าเฉินจะต้ อง
ผจญกับความเจ็บปวดทรมานถึงเพียงนีเชียวหรื อ ! มีทงั
ความโกรธเกรี ยวและความเจ็บปวดซัดโหมอยูภ่ ายใน
ดวงใจอวินชิง ลึก ๆ นันยังเต็มไปด้ วยความรู้สกึ โทษตัว
26
เอง !

ยาถอนพิษ ! นางจะต้ องรี บหายาถอนพิษให้ พบ ! และ

จะต้ องหาตัวมือลอบวางยาออกมาให้ ได้ ให้ มนั ต้ องชด
ใช้ แก่นางเป็ นร้ อยเท่าพันเท่า !

......

หลังจากชิวมูไ่ ป๋ และจวินเยวียเฮ่าจากไปแล้ ว อวินชิงก็ขงั

ตัวเองไว้ กบั เอ้ าเฉินในห้ อง แล้ วกําชับไม่ให้ ใครเข้ าไป
รบกวน ในห้ องเงียบสนิทไร้ ซงเสี
ึ ยงใด ๆ เหลียนเอ๋อร์
27
และพวกสาวใช้ เฝ้ารออยูด่ ้ านนอกด้ วยความเป็ นห่วง
หากก็ไม่กล้ าเข้ าไปรบกวน

ยําสนธยาตะวันลับฟ้า ในทีสุดห้ องทีปิ ดสนิทไว้ ทงวั

ั นก็
เปิ ดออก อวินชิงเดินออกมาจากห้ องด้ วยสีหน้ าเครี ยด
ขรึมเย็นชา แล้ วเดินตรงออกไปข้ างนอก

“คุณหนู......” เหลียนเอ๋อร์ เห็นอวินชิงออกมาแล้ วก็เดิน

เข้ าไปรับอย่างดีใจ แต่กลับเห็นนางเดินออกไปข้ าง
นอกอย่างไม่สนใจไยดี ใบหน้ าเล็ก ๆ ดูตกตะลึง ถามขึน
อย่างกังวล “คุณหนู จะไปไหนเจ้ าคะ ?”

28
“ข้ าจะออกไปเดินเล่น พวกเจ้ าอยูท่ ีนี คอยดูแลคุณชาย
น้ อยด้ วย” แล้ วอวินชิงก็เดินออกไปโดยไม่ยอมหันมา
ด้ วยซํา

เหลียนเอ๋อร์ ดเู หมือนอยากจะพูดอะไรอีก แต่ชิงหลวน

กลับยกมือห้ ามไว้ เสียก่อน หัวคิวของชิงหลวนขมวดเข้ า
หากันเล็กน้ อย สีหน้ าของคุณหนูดสู งบนิงผิดปกติ “ได้
ยินทีคุณหนูบอกแล้ วใช่หรื อไม่ เจ้ าอยูท่ ีนีคอยดูแลคุณ
ชายน้ อย คุณหนูทางนันยังมีข้า !” ขาดคําก็รีบตามอวิน
ชิงออกไป

หงซิวกับเหลียนเอ๋อร์ มองสบตากัน ในแววตามีความ

กังวล แต่เพียงครู่เดียวก็มีความแน่วแน่เข้ ามาแทนที คุณ
29
หนูทางนันยังมีชิงหลวน ถ้ าเช่นนันพวกนางจะเฝ้าคุณ
ชายน้ อยอยูท่ างนี รอจนกว่าคุณหนูจะกลับมา

อวินชิงเดินออกจากตําหนักชิงเยวีย ตลอดทางนางไม่แม้
แต่พดู อะไรเลย ชิงหลวนเดินตามมาข้ างหลัง
ห่างออกไประยะหนึง ไม่ใช่วา่ อวินชิงไม่ร้ ูตวั ว่าชิงหลวน
เดินตามมา เพียงแต่นางไม่พดู อะไรก็เท่านัน มีคําถาม
หนึงรบกวนจิตใจมาทังวัน นางรู้สกึ ได้ ลาง ๆ อยูต่ ลอด
เวลาว่ามีอะไรบางอย่างทีมองข้ ามไป และยามนีนาง
ต้ องการจะออกไปพิสจู น์สงที
ิ คาดเดาไว้ ในใจให้ ได้

อวินชิงเดินไปจนหยุดทีหน้ าตําหนักแห่งหนึงโดยอาศัย
จากความทรงจํา ชิงหลวนเงยหน้ าขึนมองป้ายจารึก
อักษรสามตัวด้ านบน ก็ร้ ูสกึ ประหลาดใจ วังซีไต้ หรอก
30
หรื อ ดึกป่ านนีแล้ ว คุณหนูมาทําอะไรทีนีกัน

อวินชิงเงยหน้ าขึนจ้ องมองอักษรสามตัวบนแผ่นป้าย

โดยไม่พดู อะไร ผ่านไปครู่หนึง ก็เลียวแล้ วไปยังกําแพง
วังด้ านหนึง กวักมือเรี ยกชิงหลวน

ชิงหลวนไม่แปลกใจแม้ แต่น้อยทีอวินชิงหันมาพบนาง
เข้ า จึงรี บเดินเข้ าไปหา รอคําสังจากอวินชิง

“พาข้ าเข้ าไป” นีเป็ นเหตุผลทีอวินชิงไม่ได้ ห้ามชิงหลวน

ไม่ให้ ติดตามมา คนไม่มีกําลังภายในอย่างนางคิดจะ
ข้ ามกําแพงนีไปคงเป็ นเรื องยาก แต่เมือชิงหลวนอยูด่ ้ วย
ปั ญหานีจึงแก้ ได้ อย่างไม่ยากนัก

31
พอขาดคํา ชิงหลวนก็โอบเอวอวินชิงแล้ วพาเหาะข้ าม
กําแพงวัง แล้ วร่อนลงถึงพืนอย่างมันคงและเงียบกริ บ
ไม่มีเสียงใด ๆ ด้ วยซํา

ภายในวังซีไต้ ดเู งียบสงบ อวินชิงลอบเข้ าไปผ่านทหาร

ยามและเหล่านางกํานัล ตรงไปยังตําหนักส่วนตัวของ
เสินกุ้ยเฟยพร้ อมกับชิงหลวน......

......

32
ณ มุมหนึงของวังหลวง หลังภูเขาจําลอง

เสินกุ้ยเฟยมองเจ้ าของร่างร่างหนึงทีกําลังหันหลังให้
ด้ วยท่าทางกระสับกระส่าย ร่างของนางสันเทาอย่างไม่
อาจควบคุม

“เจ้ ารู้ความผิดแล้ วนี !” เสียงนันไม่ดงั มาก แต่เสินกุ้ย

เฟยกลับรู้สกึ ได้ ถงึ ความเยือกเย็นอันน่าเกรงขามในนํา
เสียงนัน ก็ร้ ูสกึ ราวกับตนเองอยูใ่ นช่วงทีหนาวเหน็บทีสุด
แห่งเหมันตฤดู นางกัดริ มฝี ปากแล้ วว่า “ข้ า...ไม่ร้ ู”

พอขาดคํา พลังฝ่ ามืออันรุนแรงก็ซดั ใส่ร่างเสินกุ้ยเฟย

นางเซหงายหลังไปกระแทกภูเขาจําลองแล้ วล้ มลงกอง

33
กับพืน

เสินกุ้ยเฟยเจ็บจนต้ องร้ องครางออกมา แววตาดูเหมือน

ไม่อยากจะเชือ เขาถึงกับกล้ าลงไม้ ลงมือกับนางเชียว
หรื อ อีกทังยังหนักมือถึงขันนี

นางสะกดกลันความเจ็บปวด แล้ วลุกขึนไปคุกเข่าอยูต่ อ่

หน้ าชายผู้นนั

“รู้หรื อยังว่าความผิดของเจ้ าคืออะไร” เสียงอันเยียบเย็น

ไร้ อารมณ์ดงั ขึนอีกครัง

ร่างของเสินกุ้ยเฟยสันสะท้ าน แต่นางกลับไม่พดู อะไร

34
ชายผู้นนย่
ั อเข่าลง ยืนมือมาจับคางเสินกุ้ยเฟยไว้ แล้ ว
พูดด้ วยนําเสียงเยือกเย็นอันเฉียบขาด “ข้ าบอกเจ้ าแล้ ว
ว่าห้ ามลงมือกับมูห่ รงอวินชิง แต่เจ้ ากลับไม่เห็นคําสังข้ า
อยูใ่ นสายตา ในสายตาเจ้ า ยังเห็นข้ าเป็ นนายอยูห่ รื อไม่
หืม ?”

เสินกุ้ยเฟยมองใบหน้ าหล่อเหลาของชายตรงหน้ าอย่าง

ดือดึง แววตาเต็มไปด้ วยความเกลียดชังและไม่ยอม
จํานน นางตอบพลางขบเขียวเคียวฟั น “นางไม่ควรทําให้
ท่านเกิดความคิดจะขอนางแต่งงานนีนา ! นางสมควร
ตายแล้ ว !”

“เรื องของข้ า เจ้ าไม่ต้องมายุม่ ย่าม !” มือของชายผู้นนั

35
ออกแรงบีบหนักขึน ราวกับจะบีบให้ คางของเสินกุ้ยเฟย
แหลกคามือ แล้ วจ้ องมองนางด้ วยสายตาอํามหิต “เจ้ ารู้
จุดจบของคนทีขัดขืนคําสังข้ าหรื อไม่”

ใจของเสินกุ้ยเฟยสันด้ วยความหวาดผวา แววตาเต็มไป

ด้ วยความหวาดกลัว จุดจบของผู้ทีขัดขืนคําสังของนาย
ท่านคือความตาย แต่ทีว่าตายนันก็คือ — การตายทัง
เป็ น !

“หมากตัวหนึงทีไม่เชือฟั ง ข้ าเก็บเจ้ าไว้ ก็ไม่ได้ ประโยชน์

อะไร เจ้ าไปซะ !” ครู่หนึง ไอสังหารจากร่างของเขาก็
ค่อย ๆ เหือดหาย มือทีจับคางเสินกุ้ยเฟยไว้ พลัน
คลายออก เขาค่อย ๆ ลุกขึนยืน แล้ วพูดด้ วยเสียงเยือก
เย็นเด็ดขาด “ข้ าจะไม่เตือนเจ้ าอีกว่าห้ ามยุง่ กับมูห่ รง
36
อวินชิง หากมีครังหน้ าอีกล่ะก็ ข้ าไม่ปล่อยเจ้ าไว้ แน่ ต่อ
ให้ เป็ นเสินเจ้ า ข้ าก็ไม่ผอ่ นผัน !”

เสินกุ้ยเฟยตกตะลึง ไม่ยีหระกับอาการเจ็บปวด แล้ วยืน

มือไปดึงชายเสือชายผู้นนไว้
ั นําเสียงของนางแตกตืน
ตกใจจนปิ ดไม่มิด “ไม่ นายท่าน ท่านอย่าทําอย่างนี จิต
ใจภักดีของท่านพ่อทีมีตอ่ นายท่าน ดวงตะวันและจัน
ทราเป็ นพยานได้ นายท่านอย่าทิงไต้ เอ๋อร์ ...”

ชายผู้นนมองนางด้
ั วยสายตาดูแคลน แล้ วค่อย ๆ ถอย
ห่างออกมา จนชายเสือพ้ นจากการเกาะกุมของเสินกุ้ย
เฟย แล้ วไม่หนั ไปแลเสินกุ้ยเฟยทีอยูใ่ นสภาพสะบัก
สะบอมอีก เงาร่างวูบไหว เขาหายตัวไปจากตรงนันทันที

37
“ไม่ !” เสินกุ้ยเฟยมองตามเงาร่างทีจากไปอย่างไม่เหลือ
เยือใยแล้ วกรี ดร้ องออกมา จากนันก็ล้มลงกับพืน......

38
ตอนที 59 - 1 ลงโทษเสินกุ้ยเฟย

อวินชิงและชิงหลวนหลบพ้ นทหารยามทีประตู แล้ วลอบ

เข้ าไปยังตําหนักส่วนตัวของเสินกุ้ยเฟย ก็เห็นว่าตําหนัก
ใหญ่โตโอ่อา่ งดงามอลังการน่าเกรงขามยิงนัก

ในตําหนักส่วนตัวทีเงียบสงัดไม่พบใครสักคน อวินชิง
1
ย่องไปทีเตียงอย่างระมัดระวัง

นางแหวกม่านออกเบา ๆ แต่พบว่าบนเตียงไม่มีคนอยู่
เลย อวินชิงขมวดคิว สีหน้ าเผยแววครุ่นคิดจริ งจัง ทีแท้
เสินกุ้ยเฟยไม่อยูใ่ นตําหนักหรอกหรื อ ดึกป่ านนีแล้ วนาง
จะไปไหนได้

ชิงหลวนทีรู้สกึ ได้ ถงึ ท่าทีแปลก ๆ ของคุณหนู จึงหันไป

มองตามสายตาคุณหนูไปยังเตียงทีว่างเปล่า ก็มีแวว
ประหลาดใจวาบขึนอย่างปิ ดไม่มิดเช่นกัน เสินกุ้ยเฟยไม่
อยูห่ รื อนี ! เมือตรวจดูแล้ วว่าไม่มีอนั ตรายใด ๆ นางจึง
เดินมายังด้ านหลังของอวินชิงแล้ วว่า “ดึกป่ านนีแล้ ว
เสินกุ้ยเฟยไม่อยูใ่ นตําหนัก แต่นางกํานัลคนสนิทกลับ
2
อยูข่ ้ างนอกนีเอง เรื องนีชักจะไม่ชอบมาพากลแล้ วเจ้ า
ค่ะ !”

“เราออกไปก่อน” อวินชิงพึมพําบอก

“เจ้ าค่ะ !” ทังคูอ่ อกจากวังซีไต้ ผา่ นเส้ นทางเดิมทีใช้ ลอบ

เข้ ามา แล้ วรี บรุดกลับออกไป

ตลอดทางนัน อวินชิงมีสีหน้ าเคร่งเครี ยดแต่กลับไม่พดู

อะไรออกมา เดิมทีในใจของนางนันมีข้อสงสัย คิดไว้ วา่
อาจจะได้ คําตอบจากวังซีไต้ แต่ไม่คิดว่าจะได้ พบกับ
3
ตําหนักทีว่างเปล่า เสินกุ้ยเฟยไม่อยูใ่ นตําหนัก ความ
คิดหลากหลายต่างผุดขึนมาในห้ วงคํานึง เมฆหมอก
แห่งความพิศวงสงสัยดูจะยิงหนาแน่นขึนทุกที

ชิงหลวนกําลังสงสัยว่าคุณหนูจะไปทีใด นางจึงได้ แต่เฝ้า

มองคุณหนูทีเดินอยูข่ ้ างหน้ า ก็เห็นนางมีทา่ ทีครุ่นคิด จึง
รู้ได้ ทนั ทีวา่ คุณหนูกําลังขบคิดอะไรบางอย่างอยู่ จึงไม่
ส่งเสียงรบกวน แล้ วเดินตามหลังไปอย่างเงียบ ๆ

เนืองจากอวินชิงเอาแต่คิดเรื องบางอย่างอยูภ่ ายในใจ

จึงไม่ได้ สนใจว่าตอนนีตัวเองอยูท่ ีใดแล้ ว เพียงเดินไป
ข้ างหน้ าอย่างไร้ จดุ หมาย อยู่ ๆ ก็ออกนอกเส้ นทางโดยที
ไม่ทนั ได้ ร้ ูเนือรู้ตวั กว่าอวินชิงจะรู้ตวั ทังสองก็มาถึงจุดที
ค่อนข้ างเปลียวเสียแล้ ว
4
อวินชิงชะงักฝี เท้ า แล้ วเงยหน้ าขึนมองสภาพรอบข้ างทีดู
แปลกตา พลันมุมปากก็กระตุกขึน นางรู้วา่ ตนเองได้ เดิน
มาผิดทางอย่างไม่ร้ ูตวั เสียแล้ ง ดังนันจึงหันหลังทําท่าจะ
เดินกลับไป

“ฟ้าว !” ใต้ จนั ทร์ สว่างกระจ่างตา กลับมีแสงวาบขึน

แล้ วชัวพริ บตาก็หายไปท่ามกลางหมูต่ ําหนักทีสลับซับ
ซ้ อน

อวินชิงหยุดเดิน จ้ องมองไปตามทิศทางทีแสงนันลับหาย
ไป หากนางมองไม่ผิด แสงทีว่านันคือเงาร่างคน ! เพียง
แต่ไม่ร้ ูวา่ เป็ นเงาร่างของผู้ใด แล้ วเหตุใดจึงมาปรากฏใน

5
ทีแห่งนีในเวลามืดคําดึกดืนอย่างนี

เช่นนันนางก็หนั กลับไปมองยังจุดทีคนผู้นนเพิ
ั งออกมา
รอจนเพ่งมองเห็นเงาร่างสถานทีตรงหน้ าชัดขึน ทันใด
นันนางก็ตกตะลึงพรึงเพริ ด ภูเขาจําลองลูกนันนีนา...!

นีเป็ นสถานทีทีนางเคยเดินมาถึงในคืนนันไม่ใช่หรอก
หรื อ ความคิดหนึงวาบขึนมาในหัว ราวกับมีแสงสว่าง
วาบขึนท่ามกลางความวุน่ วายสับสน !

คืนทีไร้ จนั ทร์ ภูเขาจําลอง เสียงคนลักลอบเล่นชู้ พลังฝ่ า

6
มืออันร้ ายกาจ...!

ชิงหลวนเองก็เห็นเงาร่างทีวาบขึนแล้ วหายไปนันด้ วย
ยามนีเหมือนมีสญ
ั ญาณเตือนดังขึนในใจจนนางตังท่า
ระวังภัย คนผู้นีปรากฏตัวขึนอย่างประหลาดในยามนี
ไม่ร้ ูวา่ เป็ นใครกันแน่ และมีแผนการอะไร นางปราดเข้ า
ไปอยูข่ ้ าง ๆ ของอวินชิงอย่างไร้ ส้ มุ เสียง ท่าทางเตรี ยม
พร้ อมจะลงมือได้ ทกุ เมือ

“ไม่--”

ร่างของอวินชิงรู้สกึ เกร็งขึนทันที ทังตืนตระหนกและ

7
ประหลาดใจอย่างปิ ดไม่มิด รี บสาวเท้ าไปยังภูเขา
จําลองลูกนัน โดยมีชิงหลวนทีรุดเดินตามหลังไป
ติดๆ......

......

ยิงเข้ าไปใกล้ ภเู ขาจําลองมากเท่าไร หัวใจอวินชิงก็ยิงบีบ

เค้ นมากเท่านัน ยิงคําตอบทีจะช่วยคลายข้ อสงสัยในใจ
อวินชิงเหมือนจะเผยตัวออกมา ก็ยิงทําให้ หวั ใจนางเต้ น
ระทึก เมือเลียวเข้ าไปในบริ เวณภูเขาจําลอง อวินชิงก็
สามารถเห็นภาพตรงหน้ าได้ อย่างชัดเจนโดยอาศัยแสง

8
จันทร์ ทีสาดส่อง ชัวพริ บตา ทุกสิงทุกอย่างก็เหมือนมีคํา
อธิบายทีสมเหตุสมผล

นางเห็นเสินกุ้ยเฟยทรุดกองอยูก่ บั พืนอย่างสินหวัง ผม
เผ้ าของนางยุง่ เหยิง สายตาเลือนลอย ความงดงามเย้ า
ยวนใจนันหายไป ทัวทังตัวดูสะบักสะบอม แต่พอรู้ตวั ว่า
มีคนเดินเข้ ามาใกล้ เสินกุ้ยเฟยก็เงยหน้ าขึนด้ วยความ
ดีใจ “นายท่าน...!” คําพูดทีเหลือชะงักไปอย่างตืนตะลึง
เมือได้ เห็นคนทีอยูต่ อ่ หน้ า จึงโพล่งถามออกไปอย่างไม่ร้ ู
ตัว “เจ้ านันเอง ! เจ้ ามาได้ อย่างไร”

อวินชิงเผยยิมด้ วยสีหน้ าเรี ยบเฉย “ดึกป่ านนีแล้ ว ข้ าไม่

คิดว่าจะได้ พบเสินกุ้ยเฟยทีนี”

9
“เจ้ ามาตังแต่เมือไหร่” พอเสินกุ้ยเฟยเห็นว่าคนทีมาคือ
อวินชิง ความประหลาดใจก็วาบขึนในดวงตาแวบหนึง
แล้ วเลือนหาย สีหน้ าพลันหม่นหมองลง นางค่อย ๆ ลุก
ยืนขึน “เจ้ าอยูต่ รงนีตลอดเวลาเลยหรื อ”

อวินชิงหัวเราะร่าแล้ วว่า “ก็ไม่เชิงหรอก อวินชิงเพียงแต่

นอนไม่หลับก็เลยออกมาเดินเล่นเท่านัน แต่ไม่คิดเลยว่า
จะได้ พบเสินกุ้ยเฟยทีนี ! ไม่ทราบว่าดึกแล้ วเหตุใด
เสินกุ้ยเฟยถึงไม่นอน แต่กลับมาปรากฏตัวทีนีเพราะเหตุ
ใด”

เสินกุ้ยเฟยกวาดตามองสํารวจอวินชิงอย่างถีถ้ วน ไม่ร้ ู
ว่านางมาถึงตังแต่เมือไร เรื องเมือครู่นางรู้เห็นมากน้ อย
10
เพียงใด หากว่านางเห็นหมดแล้ ว เสินกุ้ยเฟยก็ไม่อาจ
ปล่อยนางให้ รอดชีวิตไปได้ ต่อให้ ต้องขัดคําสังนายท่าน
อีกครังก็ตาม ! ฟั งจากคําพูดเมือครู่ บวกกับความ
สามารถของนาง หากว่านางอยูต่ รงนีมาโดยตลอด ย่อม
จะต้ องถูกตรวจพบ นายท่านไม่มีทางพลาดแน่

เสินกุ้ยเฟยหรี ดวงตาทังสองลง อวินชิงยังคงมีทา่ ทีพดู

คุยหัวเราะ ราวกับว่าเพิงจะเห็นนางในสภาพนี “ในเมือ
มาเดินเล่น ก็จงรี บกลับไปเสีย ! แม่นางมูห่ รงบอบบาง
อ้ อนแอ้ นออกอย่างนี หากหกล้ มได้ รับบาดเจ็บไปย่อมไม่
ดีแน่ !”

11
“แล้ วเจ้ าเล่าเสินกุ้ยเฟย ตอนนีจะกลับแล้ วหรื อยัง”

“ย่อมต้ องกลับแน่ !”

เสินกุ้ยเฟยหันกลับ คิดว่าจะไม่สนใจไยดีอวินชิงแล้ วเดิน

ออกไป แต่ขณะกําลังจะหมุนตัวจากไปนัน กลับได้ ยิน
เสียงพูดเป็ นเลศนัยดังขึนทางด้ านหลัง “ตัวเจ้ าเป็ นถึงกุ้ย
เฟยทีจวินเยวียหานโปรดปราน กลับลักลอบนัดพบผู้อืน
ยามคําคืนเช่นนี ไม่ทราบว่านายท่านของเสินกุ้ยเฟยเป็ น
ใครกัน”

สองตาของเสินกุ้ยเฟยเบิกกว้ างขึนทันที นางยืนนิงตัว

แข็ง แล้ วค่อย ๆ หันกลับไป ใบหน้ าใต้ แสงจันทร์ ดบู ิด

12
เบียวอย่างชัวร้ าย อวินชิงหัวเราะร่า “เป็ นถึงกุ้ยเฟยทีจวิ
นเยวียหานโปรดปราน แต่กลับลักลอบนัดพบผู้อืนยาม
คําคืน เสินกุ้ยเฟยไม่คิดว่าควรจะมีคําอธิบายสักหน่อย
หรื อ”

มุมปากของเสินกุ้ยเฟยหยักขึน “ถ้ าเช่นนันเจ้ าก็คงได้ ยิน

หมดแล้ วสินะ”

“ใช่ ได้ ยินไม่มากไม่น้อย เพียงพอทีจะรู้ความจริ งก็แล้ ว

กัน !” อวินชิงแสดงท่าทีเฉียบขาดขึนมา ความชัวร้ าย
วาบขึนในดวงตาของเสินกุ้ยเฟย นึกถึงคําพูดคนผู้นนั
ก่อนหน้ านี ทังเนือทังตัวก็สนเทิ
ั ม

13
ในใจของนางยังไม่ยอมจํานนและเต็มไปด้ วยความขึง
โกรธ “แล้ วเจ้ าว่าอย่างไรล่ะ”

“ฮ่าๆ ๆ ” อวินชิงยิมน้ อย ๆ “คําถามนีต้ องเป็ นข้ าต่าง

หากทีจะถามเสินกุ้ยเฟย เจ้ าลักลอบนัดพบใคร ข้ าไม่
สนใจ แต่เจ้ าย่อมรู้วา่ ข้ าต้ องการอะไร !” เมืออวินชิงพูด
จบ เสินกุ้ยเฟยก็เลิกคิว “เจ้ าคิดว่าจะข่มขู่ข้าได้ อย่างนัน
รึ”

“หืม แล้ วไม่ได้ หรื อไง” อวินชิงยืนอยูต่ รงนัน ยิมให้ อย่าง

ไม่ยีหระ เสินกุ้ยเฟยเห็นแล้ วก็อดนิวหน้ าไม่ได้ ท่าทาง
ของนางดูทระนงไม่หวาดกลัวใด ๆ หรื อคิดว่าเพียงแค่
อาศัยตัวนางเองกับสาวใช้ คนนันก็จะมาข่มขู่ตนเองได้
แววเ**◌้ยมเกรี ยมจึงวาบขึนในดวงตาเสินกุ้ยเฟย
14
อวินชิงทําราวกับไม่รับรู้ความโกรธขึงของเสินกุ้ยเฟย
“ไม่ร้ ูวา่ หากนายท่านของเจ้ ารู้วา่ ไม่เพียงเจ้ าจะถูกเปิ ด
โปง ยังเป็ นคนหักหลังเขาอีกด้ วย เรื องมันจะเป็ นเช่นไร
นะ”

ได้ ยินดังนัน ดวงตาเสินกุ้ยเฟยก็ฉายแววลนลาน “มูห่ รง

อวินชิง เจ้ าช่างรนหาทีตาย !”

เสินกุ้ยเฟยขับเคลือนกําลังภายใน แล้ วซัดพลังใส่อก

อวินชิง พลังฝ่ ามือกับไออํามหิตก็พงุ่ ฟ้าวออกไป หากซัด
โดนเข้ า ถึงไม่ตายก็บาดเจ็บหนัก

15
ชิงหลวนใจสันด้ วยความหวาดกลัว ไม่คิดว่าเสินกุ้ยเฟย
ทีดูอ้อนแอ้ นทีแท้ จะเก็บงําความสามารถไว้ ถงึ เพียงนี !
แต่ขณะกําลังจะถลันเข้ าไป ก็เห็นอวินชิงเบียงตัวหลบ
การจู่โจมของเสินกุ้ยเฟยได้ แล้ วเห็นเสินกุ้ยเฟยล้ มลงกับ
พืนทันที

อวินชิงรู้ตวั อยูก่ ่อนแล้ ว พอเห็นเสินกุ้ยเฟยซัดพลังเข้ าใส่

นางเพียงเบียงตัวก็หลบพ้ นกระบวนท่าทีหมายเอาชีวิต
ของเสินกุ้ยเฟยได้ ขณะเดียวกันก็สะบัดข้ อมือ เข็มเงินจึง
พุง่ ไปทางเสินกุ้ยเฟย เสินกุ้ยเฟยตระหนกตกใจ เก็บมือ
แล้ วผันร่าง กระโดดหลบเข็มเงินของอวินชิง “พอกันที !
นีมันอะไรกัน...!” เสินกุ้ยเฟยตกตะลึง ดวงตาดําขลับ
เบิกกว้ าง ร่างทีลอยค้ างอยูท่ นั ในนันก็เสียสมดุล นางจึง
ล้ มลงกับพืน เกิดอะไรขึน ! “มูห่ รงอวินชิง นังคนสารเลว

16
!”

“ก็แค่หนามยอกเอาหนามบ่งเท่านันเอง เปรี ยบกันแล้ ว

ฝี มือข้ าไม่อาจเทียบท่านได้ หรอก !”

เสินกุ้ยเฟยขบเขียวเคียวฟั น ถูกคําพูดของนางตอกกลับ
จนพูดไม่ออก !

อวินชิงมองเสินกุ้ยเฟยทีกองลงกับพืนด้ วยสายตาเยียบ
เย็น ดวงตาราวกับบึงนําพันปี ไม่มีความรู้สกึ แสดงออก
มาแม้ แต่น้อย “เจ้ าลักลอบนัดพบใคร ข้ าไม่สนใจ วาง
แผนการลับอะไร ข้ าก็คร้ านจะยุง่ เกียวด้ วย แต่เจ้ าไม่
ควรมายุง่ กับข้ า ! ส่งยาถอนพิษมา !”

17
“ฝั นไปเถอะ ! ถึงตาย ข้ าก็ไม่มอบยาถอนพิษให้ เจ้ า ! ให้
เจ้ ามารหัวขนนันมันตายไปพร้ อมข้ าเสียเลย !” เมือตก
อยูใ่ นมืออวินชิงแล้ ว เสินกุ้ยเฟยรู้ดีวา่ ยากจะหนีพ้น
ความตาย จึงตังใจว่าจะดึงดันให้ ถงึ ทีสุด

อวินชิงจ้ องมองเสินกุ้ยเฟยด้ วยแววตาโกรธแค้ น มุมปาก

แสยะเป็ นรอยยิมกระหายเลือด “วางใจเถอะ ข้ าเป็ นคน
ดี ไม่ฆา่ คนตามอําเภอใจหรอก” นําเสียงนันอ่อนโยนดุจ
สายลม ทว่าเสินกุ้ยเฟยกลับขนลุกขนพอง เห็นอยูช่ ดั ๆ
ว่านางพูดจาอ่อนโยน แต่ฟังแล้ วราวกับปี ศาจมาทวง
วิญญาณ “คิดดูแล้ ว เจ้ าก็ดเู หมือนจะใส่ใจใบหน้ าสวย
ๆ ของเจ้ านักนี งันข้ าก็น่าจะใจดี ถลกมันออกแล้ วส่งไป
ให้ นายท่านของเจ้ า เจ้ าว่าอย่างไรล่ะ”

18
เสินกุ้ยเฟยตัวสันเทิม ไม่มีสตรี ใดทีไม่รักหวงแหนความ
งามของตัวเอง โดยเฉพาะสตรี ทีงามลําเลิศเช่นนาง
“แล้ วยังมือน้ อยเรี ยวงามของเจ้ า ผิวพรรณทีขาวผุดผาด
ดูแล้ วนายท่านของเจ้ าคงรักลุม่ หลงจนไม่อาจปล่อยมือ
สินะ งันข้ าจะยอมลําบากสักหน่อย เฉือนมันออกแล้ วส่ง
ให้ นายท่านของเจ้ าให้ หมด บอกเขาว่าเจ้ ารักเขามากแค่
ไหน ทําอย่างนีแล้ ว แค่เพียงเขาได้ เห็นผิวเนียนนุ่มนีก็จะ
ได้ คิดถึงเจ้ าไงล่ะ เจ้ าว่าดีไหม” คําพูดทีเต็มไปด้ วยความ
กระหายเลือดบรรยายออกมาอย่างเรี ยบง่าย นําเสียง
เรื อยเปื อยนันราวกับกําลังพูดถึงราตรี อนั งดงามก็ไม่ปาน
ใบหน้ าเสินกุ้ยเฟยซีดเผือดลงเรื อย ๆ แต่ก็ยงั คงกัดริ ม
ฝี ปากไม่พดู อะไร

19
อวินชิงแสยะยิมเลือดเย็น “ชิงหลวน ส่งกระบีมาให้ ข้า !”

“เจ้ าค่ะ !”

อวินชิงค่อย ๆ กรี ดเฉือนบนร่างกายเสินกุ้ยเฟยอย่างเนิบ

ช้ า เลือดค่อย ๆ ไหลริ นลงมาตามคมดาบ ซึมซ่านไปบน
ชุดสาวชาววังสีแดงประดุจผลท้ อของเสินกุ้ยเฟย

อวินชิงบรรจงลงกระบีกรี ดเฉือนตรงจุดทีไวต่อความเจ็บ
ปวดบนร่างกาย แต่เลียงไม่ให้ เฉือนถูกจุดสําคัญ ทว่า
นันก็สร้ างความเจ็บปวดให้ เสินกุ้ยเฟยได้ อย่างมาก
เสินกุ้ยเฟยอยูใ่ นวังในมาหลายปี เมือได้ พบความน่า
ประหวันพรันพรึงบวกกับความเจ็บปวดแสนสาหัสเช่นนี

20
ในทีสุดก็ทนไม่ไหว

“มูห่ รงอวินชิง หากเจ้ ามีฝีมือมากพอก็ฆา่ ข้ าเสีย

เถอะ......”

“ปี ศาจร้ าย ! เจ้ ามันนางปี ศาจร้ ายชัด ๆ ! อ๊ ากกกกก....”

อวินชิงรามือ จ้ องมองเสินกุ้ยเฟยด้ วยสายตาอํามหิต

“บอกมา ยาถอนพิษอยูท่ ีไหน !”

“ฮ่าๆ ๆ ” เสินกุ้ยเฟยเช็ดเลือดทีไหลตรงมุมปาก แล้ วยิม

ขึนอย่างมีเลศนัย “เรื องมาถึงขันนีแล้ ว ข้ าจะบอกให้
มูห่ รงอวินชิง เจ้ าผิดก็ตรงทีไม่ควรไปยุง่ กับเขา ไม่ควรไป
21
ทําให้ เขาเกิดความคิดอยากแต่งงานกับเจ้ า ! ข้ าติดตาม
เขามานาน รักเขามานานหลายปี ยึดมันคําสาบานทีมี
ต่อเขา ยอมทําทุกสิงทุกอย่าง ทุม่ เทสุดชีวิตจิตใจก็เพือ
เขา แต่สดุ ท้ ายเขากลับอยากแต่งงานกับเจ้ า ! ข้ าไม่ยอม
! ข้ าจะยอมทนได้ ยงั ไง ! เดิมทีข้าอยากฆ่าเจ้ าซะ แต่
เสียดาย นอกจากเจ้ าจะไม่ตาย ยังทําให้ ข้าสูญเสียงกอง
กําลังลับไปเกือบห้ าสิบคน มูห่ รงอวินชิง ถ้ าจะโทษ ก็
ต้ องโทษตัวเจ้ าเอง ทังหมดเป็ นเพราะเจ้ า ลูกของเจ้ าจึง
ต้ องพลอยเดือดร้ อนไปด้ วย ! หากไม่ใช่เพราะเจ้ า ข้ ามี
หรื อจะลงมือกับเขา ฮ่าๆ ๆ...”

อวินชิงประหลาดใจยิงนัก แต่สีหน้ าของนางยังคงเรี ยบ

เฉย เหตุผลแบบนีมีด้วยหรื อ มีคนอยากจะแต่งงานกับ

22
นาง แต่เสินกุ้ยเฟยกลับอยากฆ่านาง คนผู้นนยั
ั งทํา
สัญญาอะไรไว้ กบั เสินกุ้ยเฟยด้ วย ตอนแรกนางคิดว่า
เป็ นเพราะนางเกิดไปรู้เห็นการลักลอบเป็ นชู้กนั จึงได้
เกิดเรื องราวตามมา แต่กลับคิดไม่ถงึ ว่าสาเหตุจะเป็ น
เพราะความหึงหวงผิดมนุษย์ของผู้หญิงคนหนึงแค่นนั
เอง !

ใต้ เท้ า ! ใช่แล้ ว วันนันนางได้ ยินคลับคล้ ายคลับคลาว่า

เสินกุ้ยเฟยเรี ยกเขาว่าใต้ เท้ า ! อย่าบอกนะว่าคนผู้นนั
คือ...! หากว่าเป็ นอย่างนัน เพียงเพราะคําพูดประโยค
เดียวของคนผู้นนก็
ั ทําให้ นางทังสองต้ องประสบเคราะห์
กรรมอันคาดไม่ถงึ เช่นนี นางจะไม่ยอมปล่อยคนผู้นีไป
แน่ !

23
ไม่ต้องคิดให้ วนุ่ วายอีกต่อไป ในใจของอวินชิงเต็มไป
ด้ วยไฟแค้ น! ผู้หญิงหน้ าไม่อายคนนี เพียงเพราะเหตุผล
บ้ าบอ ถึงกับพยายามเล่นงานนางให้ ยอ่ ยยับครังแล้ ว
ครังเล่า! ยังถึงกับกล้ าทําร้ ายเอ้ าเฉินด้ วย ! นาง ! นาง
ช่างสมควรตาย !

“ถ้ าเจ้ ามีฝีมือก็ฆา่ ข้ าซะ มีเจ้ าเด็กมารหัวขนตายไป

พร้ อมข้ า ข้ าก็ถือว่าตายอย่างคุ้มค่าแล้ ว ฮ่า ๆ ๆ...” สี
หน้ าเคียดแค้ นของอวินชิงยิงทําใหเสินกุ้ยเฟยบ้ าคลัง
นางหัวเราะร่าราวกับคนบ้ า ไม่สนใจสิงใดอีกต่อไปแล้ ว

“มอบยาถอนพิษมา ! ข้ าจะให้ เจ้ าได้ ตายสมใจ !”

24
“เลิกหวังซะเถอะ ข้ าจะไม่ให้ ยาถอนพิษเจ้ า ! หากเจ้ า
ฆ่าข้ า เด็กนันก็ไม่รอดเหมือนกัน อีกอย่างเจ้ าฆ่าพระ
สนมทีจวินเยวียหานโปรดปรานแล้ ว คิดหรื อว่าพระองค์
จะยอมปล่อยเจ้ าไว้ ” เสินกุ้ยเฟยไม่สนใจความเจ็บปวด
เหลือคณาตามร่างกายของตน ยังคงพูดจาท้ าทายต่อไป
ราวกับเมือได้ เห็นสีหน้ าอวินชิงดูอดกลันแทบจะทนไม่
ไหวแล้ วนางมีความสุข สีหน้ าเสินกุ้ยเฟยจึงดูบิด
เบียวอย่างชัวร้ าย

“เหอะ ! เจ้ าคูค่ วรทีจะพูดจาอย่างนีหรื อ กลัวแต่วา่ หาก

ฝ่ าพระบาททรงรู้เรื องทังหมดนีแล้ ว เจ้ าจะได้ ตายอย่าง
ทรมานยิงกว่านี !” แม้ แต่คนทีเยือกเย็นมาตลอดอย่าง
ชิงหลวนก็ยงั โกรธ โลกนีมีผ้ หู ญิงทีชัวร้ ายหน้ าไม่อายถึง

25
เพียงนีเชียวหรื อ หากไม่ใช่เพราะยังต้ องเค้ นเอายาถอน
พิษมาจากนาง ชิงหลวนคงจัดการเสินกุ้ยเฟยไปในดาบ
เดียวแล้ ว

จวินเยวียหานงันหรื อ !

“จริ งหรื อ ! ถ้ าอย่างนัน ข้ าคงต้ องให้ จวินเยวียหานได้

ทรงเห็นว่าพระสนมคนโปรดของเขาว่าทีแท้ แล้ วนางเป็ น
หญิงเช่นไรกันแน่ !” อวินชิงหัวเราะเยาะหยันแล้ วว่า
“หากเจ้ าไม่กลัวตาย เช่นนันข้ าก็จะให้ เจ้ าตายทังเป็ น !
ข้ าล่ะอยากจะเห็นนักว่าถ้ าเจ้ าปรากฏตัวต่อหน้ าใต้ เท้ า

26
ของเจ้ าในสภาพเยียงนี เขาจะว่าเช่นไร !”

สีหน้ าเสินกุ้ยเฟยนิงขึง หากเป็ นอย่างนัน เขาคงจะ......

อวินชิงชูมือขึนแล้ วบิด ได้ ยินเสียง ‘กร๊ อบ’ คางของ

เสินกุ้ยเฟยก็หลุดลงมายังไม่ทนั ได้ ร้องโอดโอยด้ วยซํา
เสินกุ้ยเฟยเจ็บปวดจนใบหน้ าบิดเบียว ไหนเลยจะพูด
อะไรได้ อีก ได้ แต่ใช้ สายตาเกลียดชังถลึงมองอวิน
ชิงอย่างเคียดแค้ น

“ชิงหลวน เอาตัวนังผู้หญิงคนนีไปโยนไว้ เบืองพระพักตร์

จวินเยวียหานที !”

27
*‘อือ’ ‘อือ’* ดวงตาเสินกุ้ยเฟยเต็มไปด้ วยแววสับสน
ลนลาน แต่ไม่อาจร้ องออกมาได้ ทีพูดท้ าทายเมือครู่นี
เพียงเพราะส่วนหนึงต้ องการระบายแค้ น อีกส่วนคือ
อยากยัวยุให้ อวินชิงลงมือฆ่านางเสีย ! หากแผนการของ
นายท่านต้ องพังพินาศไปเพราะนาง หรื อกลายเป็ นการ
เปิ ดโปงโฉมหน้ าของนายท่าน นางไม่อาจรับผลทีตาม
มาได้ ไหว !

28
ตอนที 59 - 2 ลงโทษเสินกุ้ยเฟย

ชิวมูไ่ ป๋ จ้ องมองชายทีหลับอย่างแสนสบายอยูบ่ นเตียง

ด้ วยสายตาเขม็ง เขาขบเขียวเคียวฟั นกรอด ๆ จนฟั น
แทบจะแหลกคาปาก สายตาทีแสดงออกชัดเจนว่าขุ่น
เคืองจ้ องมองไปยังร่างชายทีอยูบ่ นเตียง

29
ใครก็ตามหากถูกจ้ องมองด้ วยสายตาโกรธแค้ นราวกับ
สุมไว้ ด้วยเพลิงพิโรธเช่นนี ก็คงรู้สกึ อึดอัดน่าดู หนําซํา
เขายังจ้ องมองมาทังวันอีกด้ วย !

ทว่าคนบนเตียงกลับมีทา่ ทีราวกับไม่ร้ ูสกึ รู้สม ไม่สะทก

สะท้ านเลยสักนิดเดียว เขาขยับเปลียนท่านอนให้ สบาย
ตัวขึนแล้ วหลับต่อ ดวงตาทีแทบจะลุกเป็ นไฟของชิวมู่
ไป๋ ก็กลับมีแววทอดถอนใจ ไม่ร้ ูจะทําอย่างไร ใครใช้ ให้
คนผู้นีเป็ นนายของเขาและตอนนียังเป็ นคนไข้ ของเขา
ด้ วย ! ได้ แต่บน่ กระปอดกระแปดในใจ ไอ้ คนใจแคบ

30
บอกมาสักทีวา่ นีมันเกิดอะไรขึนกันแน่ !

หลายวันก่อนคนผู้นีส่งข่าวมา เขาจึงรี บรุดมาทันใด ยัง

นึกว่า ‘เขา’ เกิดเรื อง จึงรี บใช้ ม้าเร็วเร่งเดินทางไม่หยุด
พักตลอดคืน จนในทีสุดก็มาถึงได้ ในสามวัน

ไหนเลยจะรู้วา่ พอได้ พบหน้ า คนผู้นีก็สลบไสลไม่ได้ สติ

พอจับชีพจรก็ยิงตระหนก ชีพจรเต้ นสับสน ปราณ
แล่นพล่านไปทัวร่าง ได้ รับบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง
จึงรี บป้อนยาวิเศษรักษาอาการบาดเจ็บให้ ทังยังใช้ เข็ม
เงินแทงจุด สยบปราณทีแล่นพล่านให้ เป็ นปกติ วุน่ วาย
อยูแ่ ทบตลอดคืนกว่าจะควบคุมอาการบาดเจ็บไว้ ได้
แอบคิดในใจว่าโชคดีแท้ โชคดีทีเขากลับมาทัน ไม่เช่น
31
นันจะเกิดอะไรขึนบ้ าง แม้ แต่คิดเขาก็ยงั ไม่กล้ าเลย

แต่ยงั ไม่ทนั ได้ หายใจอย่างโล่งอก เมือเจ้ าคนนีตืนขึนก็

แล่นออกไปข้ างนอก นีทําให้ หวั ใจดวงน้ อยทีเพิงจะสงบ
ลงต้ องเหมือนถูกเหวียงขึนฟ้าอีกรอบ หากปล่อยให้ เขา
แล่นออกไปขับเคลือนลมปราณอีก สิงทีเขาเพิงทําไปทัง
หมดมิเสียเปล่าหรื อ กว่าจะยือชีวิตน้ อย ๆ ของเขาจาก
เงือมมือพญามัจจุราชมาได้ เขากลับจะส่งมันคืนกลับไป
เองอย่างนันหรื อ ทําอย่างนีได้ อย่างไร

กว่าจะหว่านล้ อมให้ คนผู้นนยอมเล่

ั าให้ ฟังว่าเกิดอะไร
ขึนกันแน่เพือทําความเข้ าใจ เขาก็ต้องแปลกใจอีก หลีซงั

32
! ทีแท้ เป็ นหลีซงั นีเอง !

รอจนเขาอรรถาธิบายข้ อมูลอันน่าตกใจเหล่านีจนจบ
แล้ ว เจ้ าคนนันยังบอกให้ เขาไปดูอาการหญิงคนนันและ
ลูกชาย แล้ วยังขอร้ องแปลก ๆ ว่าเขาจะต้ องทําให้ ผ้ หู ญิง
คนนันหลับสนิทไปพร้ อม ๆ กับเด็กน้ อย ยิงหลับสนิทได้
นานเท่าไรยิงดี ผู้หญิงคนนันก็คือมูห่ รงอวินชิงทีเขาได้
พบวันนีทีตําหนักชิงเยวียนันเอง นีคือเหตุผลทีเขาจีจุด
ให้ อวินชิงหลับไปตังแต่ครังแรกทีได้ พบหน้ ากัน

ตอนนันเขาได้ ฟังยังแปลกใจ เหตุใดจึงขออะไรที

ประหลาดอย่างนัน ถูกพิษกลับไม่ให้ ถอนพิษ แต่ให้ ทํา
ให้ หลับไปก่อนเนียนะ ทว่าหลังจากเขาไปตรวจดูสองแม่
33
ลูกวันนีก็ต้องประหลาดใจอย่างทีสุด พิษหลีซงั ทีต่อให้
ใช้ บวั โลหิตทุง่ นําแข็งแล้ วก็ยงั พร้ อมจะกําเริ บขึนกัด
กร่อนอวัยวะภายในได้ ทกุ เมือ กลับจําศีลหลับใหลอยู่
อย่างไร้ การเคลือนไหวใด ๆ ! นีหมายความว่าพิษหลีซงั
ถูกสะกดไว้ ได้ ด้วยเพียงแค่การนอนหลับสักตืนอย่างนัน
หรื อ ! การนอนหลับมีผลต่อการรักษาได้ อย่างน่า
อัศจรรย์ถงึ เพียงนีเชียวหรื อ

ตอนทีเขารี บกลับมารายงานเรื องนีต่อหน้ าคนผู้นนด้

ั วย
ความตืนเต้ น เขากลับเพียงแค่ยมิ ๆ อย่างไม่ใส่ใจ รวม
ถึงไม่แสดงสีหน้ าแปลกใจแม้ แต่น้อย ราวกับว่าสมควร
จะเป็ นอย่างนีแล้ ว

การค้ นพบเรื องนีทําให้ ชิวมูไ่ ป๋ ตืนเต้ นยิงนัก แต่คนผู้นนั

34
กลับรู้หมดแล้ ว ! พอถามว่ารู้ได้ อย่างไร เรื องนีมีสายสน
กลในอะไรดันแน่ แต่เจ้ าคนนันกลับเพียงแค่ยมให้
ิ แต่ไม่
ตอบอะไร พอถามมาก ๆ เข้ า ก็ตอบมาดือ ๆ เพียงแค่
ประโยคเดียวว่า ไม่ร้ ู !

ทําอย่างไร ๆ คนผู้นนก็
ั เห็นเขาเป็ นเพียงอากาศธาตุ ใจ
เขาเจ็บ ๆ คัน ๆ เหมือนมีอ้ งุ เท้ าลูกแมวคอยสะกิดสะเกา
เพียงแต่เขาเกาไม่ถกู ทีคันเสียที ! ชิวมูไ่ ป๋ ตกอยูใ่ น
สภาวะขัดแย้ ง กระสับกระส่ายและตืนเต้ นเช่นนีมา
ตลอดทังวันแล้ ว

35
ดวงอาทิตย์ลบั ขอบฟ้า จันทราและดาราต่างเผยโฉม

คนบนเตียงเริ มขยับตัว ท่าทางเหมือนจะตืนขึนมา ชิวมู่

ไป๋ รู้สกึ ยินดียิงนัก เขาผุดลุกขึนทันที “เจ้ าตืนแล้ ว !”

จวินเยวียเฉินลุกขึนนังอย่างสง่างาม เหลือบมองชายทีมี
สีหน้ าตืนเต้ นยินดี นิวมือเรี ยวงามของเขาดึงผ้ าห่มผืน
บางออกแล้ วค่อย ๆ ลุกขึนนัง “ดึกแล้ ว เจ้ าก็ไปพักผ่อน
ก่อนเถิด”

“ข้ า...”

36
“บ่าวขอคารวะนายท่าน !”

จวินเยวียเฉินขมวดคิวเล็กน้ อย มองดูคนทีปรากฏตัวใน
ห้ องอย่างครุ่นคิด ! เสวียนเฟิ งไม่อยูค่ อยปกป้องข้ างกา
ยอวินชิง แต่กลับมาทีนี อย่าบอกนะว่า... “เกิดเรื องอะไร
ขึน”

คําพูดของชิวมูไ่ ป๋ ถูกคนทีเพิงปรากฏตัวในห้ องขัดจังหวะ

กลางคัน ก็อดหันไปจ้ องมองชายตรงหน้ าไม่ได้

“เรี ยนนายท่าน คุณหนูอวินจับตัวเสินกุ้ยเฟยไว้ กําลังจะ

ไปทีห้ องทรงพระอักษรขอรับ !”

37
จวินเยวียเฉินเลิกคิว ในนําเสียงของเสวียนเฟิ งมีแววกด
ดัน “ตังแต่เช้ าหลังจากทีท่านหมอเทวดาชิวกลับไปแล้ ว
คุณหนูอวินก็ขงั ตัวเองไว้ ในห้ อง ไม่อนุญาตให้ ใครเข้ าไป
รบกวน จนกระทังตอนเย็นถึงออกมา พอคุณหนูอวินอ
อกมาแล้ วก็ออกไปข้ างนอกเพียงลําพัง มีแม่นางชิง
หลวนตามไปด้ วย ข้ าไม่วางใจจึงติดตามแม่นางอวินอ
อกไป แม่นางอวินและชิงหลวนเข้ าไปในวังซีไต้ ของ
เสินกุ้ยเฟย ออกมาแล้ วก็เดินตรงไปยังทีทีถูกซัดพลังใส่
ครังก่อน พบว่าเสินกุ้ยเฟยก็คือคนทีอยูห่ ลังภูเขาจําลอง
ตังแต่ครังก่อน เสินกุ้ยเฟยไม่เพียงเป็ นคนวางยาคุณชาย
น้ อย แม้ แต่การทีแม่นางอวินถูกซัดพลังใส่เมือครังก่อนก็
เป็ นนางทีวางแผนไว้ ด้วยตัวเองแต่เพียงผู้เดียวขอรับ”

จวินเยวียเฉินกําหมัดแน่นทันที ดวงตาเย็นชาหรี ลงครึง

38
ๆ ประกายอันน่าหวาดหวันวาบขึน “อวินเอ๋อร์ ตอนนีเป็ น
อย่างไรบ้ าง”

“คุณหนูอวินตอนนีกําลังเดินไปห้ องทรงพระอักษร
ประกาศกร้ าวว่าจะทําให้ เสินกุ้ยเฟยตายทังเป็ นเบือง
พระพักตร์ ฝ่าพระบาทขอรับ !” ในใจเสวียนเฟิ งเองก็คมุ
แค้ น ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนีจะมีจิตใจชัวร้ ายประหนึง
อสรพิษเช่นนี ! และยิงไม่คิดว่าตัวการทีพวกเขาตามสืบ
มาตลอดทีแท้ แล้ วอยูข่ ้ างกายนีเอง !

ชิวมูไ่ ป๋ ก็ตกตะลึงไม่น้อย ไม่คิดเลยว่าความจริ งจะเป็ น

เช่นนี ! เมือนึกถึงใบหน้ าเล็ก ๆ แสนน่ารักนันแล้ วก็อด
โกรธเคืองไม่ได้ ! เรื องทีจวินเยวียเฉินกับเสวียนเฟิ งคุย
กันเกียวกับคนทีอยูห่ ลังภูเขาจําลองอะไรนัน แม้ ชิวมูไ่ ป๋
39
จะไม่เข้ าใจ แต่เพียงแค่ลงมือใช้ หลีซงั ก็เพียงพอแล้ วที
จะจุดไฟโกรธเกรี ยวในหัวใจเขา

“ฐานะของชายคนนันล่ะ สืบได้ ความอย่างไรบ้ าง”

เสวียนเฟิ งนิงอึงไป สีหน้ าเต็มไปด้ วยความอับอาย “ข้ า

ไร้ ความสามารถ นายท่านโปรดลงโทษด้ วย !”

ไม่ร้ ูอย่างนันหรื อ ! เป็ นเพราะอวินชิงไปพบเห็นเรื อง

ลักลอบเล่นชู้นีน่ะหรื อ จึงได้ ประสบเคราะห์กรรมตามมา
หรื อว่า......

แววตายิงเยือกเย็นกว่าเก่า จวินเยวียเฉินผุดลุกขึนทันใด
40
ท่าทางดุดนั เฉียบขาด “ข้ าเองก็อยากไปดูวา่ ผู้หญิงคนนี
หัวจิตหัวใจทําด้ วยอะไรกัน !”

“ไม่ได้ !” รังสีอํามหิตจากร่างจวินเยวียเฉินทําให้ ชิวมูไ่ ป๋

ตกตะลึง เท่าทีจําได้ มีน้อยครังทีจะได้ เห็นเขาเผยไอ
สังหารเช่นนีออกมาอย่างไม่ปิดบัง รอจนได้ ยินคําพูดจวิ
นเยวียเฉิน ชิวมูไ่ ป๋ ค่อยได้ สติกลับมาแล้ วรี บตัดบททันที
! “ตอนนีเจ้ าไปไหนไม่ได้ ทงนั
ั น !”

จวินเยวียเฉินเหลือบมองชิวมูไ่ ป๋ แวบหนึง ก็เข้ าใจถึง

ความกังวลของเขา จึงสะกดไออํามหิตไว้ แล้ วบอกว่า
“ข้ าไม่เป็ นไร !”

41
“ข้ าเป็ นหมอ บอกว่าไม่ได้ ก็คือไม่ได้ เจ้ าต้ องพักผ่อน
ตามข้ าสัง ไม่อย่างนัน ไม่อย่างนันครังนีข้ าจะไปดูแทน
เจ้ าก็แล้ วกัน !”

จวินเยวียเฉินยิมทันทีเมือได้ เห็นชายคนนีตะคอกดุดา่
แต่เขาก็ไม่แยแสใด ๆ ยกชายเสือแล้ วทําท่าจะลุกขึน “เส
วียนเฟิ ง เราไปกันเถอะ !”

เสวียนเฟิ งหันไปมองจวินเยวียเฉินด้ วยความกังวล ร่าง

กายของนายท่าน...... “นายท่าน พักผ่อนให้ ดีเถอะขอรับ
ข้ าจะไม่ให้ มีอะไรเกิดกับแม่นางอวิน......” พอเห็นนาย
ท่านมองมาพร้ อมสายตาอํามหิต เสวียนเฟิ งก็ใจสันด้ วย
ความหวาดกลัว เก็บปากเก็บคําไม่พดู อะไรอีก

42
“เจ้ าอยากตายหรื ออย่างไร ปราณเสียหายอย่างนี รู้หรื อ
เปล่าว่าหมายถึงอะไร นอนหลับสักตืนก็ฟืนกลับได้ อย่าง
นันหรื อ ตอนนียังจะฝั นหวานคิดจะเคลือนกําลังภายใน
อีก ขืนเป็ นอย่างนีต่อไป ร่างกายเจ้ าถึงฟื นฟูได้ ก็ไม่มี
ประโยชน์แล้ ว !” ชายทีอยูต่ รงหน้ า ถึงตอนนีโกรธเข้ า
จริ ง ๆ เสียแล้ ว เขาหันไปตะคอกใส่จวินเยวียเฉินทีเอา
แต่ทําหน้ าเป็ น เจ้ าคนนีทําเอาเขาโกรธจนแทบจะคลัง
เป็ นอย่างนีทุกครัง ไม่ทนั รักษาตัวให้ หายดีก็แล่นออกไป
ข้ างนอก ยังกล้ าใช้ กําลังภายในอีก คงคิดว่าตัวเองเป็ น
เหล็กไหลสินะ

“ข้ าจําเป็ นต้ องไป” จวินเยวียเฉินยิมพลางบอกเรี ยบ ๆ

หากแต่แววตาเต็มไปด้ วยความแน่วแน่ทีมิอาจสันคลอน

43
!

“แต่ร่างกายของเจ้ า...” จวินเยวียเฉินยกมือขึนตัดบทคํา

พูดของชิวมูไ่ ป๋ “ข้ าเชือว่าเรื องแค่นีไม่เหลือบ่ากว่าแรง
หมอเทวดาอย่างเจ้ าหรอก !”

แววตาชิวมูไ่ ป๋ ดูสบั สน สุดท้ ายก็เลิกดึงดัน ช่างเถอะ คิด

แล้ วเขาคงรังจวินเยวียเฉินไว้ ไม่ได้ ในเมือจะต้ องไป คง
ได้ แต่ช่วยคิดว่าจะมีวิธีอะไรช่วยลดการบาดเจ็บให้ น้อย
ทีสุดได้ บ้าง แต่วา่ ร่างกายของจวินเยวียเฉิน......

......

44
‘พลัก !’ เสียงทึบหนักทําลายความเงียบสงัดยามคําคืน !

กลินคาวเลือดจาง ๆ โชยคลุ้งอยูใ่ นอากาศ ทําให้ คําคืนที

อบอ้ าวอยูแ่ ล้ วยิงน่าอึดอัดมากขึนไปอีก...

45
ตอนที 60 หลีซังไม่ มียาถอนพิษ

ทหารราชองครักษ์ จํานวนไม่น้อยต่างพากันตืนตกใจ
ตลอดทางทีอวินชิงเดินผ่าน เมือเห็นชัด ๆ ว่าเป็ นอวินชิง
ก็ไม่มีใครกล้ าบุม่ บ่ามเข้ าไปยุง่ เมือหันไปมองด้ านหลัง
ของอวินชิง เหล่าราชองครักษ์ ก็ต้องสูดหายใจเฮือกด้ วย
ความสยดสยอง ชิงหลวนลากตัวคนผู้หนึงทีเลือดท่วม
ตัวมาด้ วย พอก้ าวเดินตามพวกเขาไปเพือทีจะดูหญิงที
ถูกทําร้ ายจนสะบักสะบอมคนนันให้ ชดั ๆ ก็ยิงตกใจ แม่
นางมูห่ รงคนนีช่างบังอาจนัก ถึงกับกล้ าใช้ กระบีทําร้ าย
คนในวังหลวง อีกทังคนทีนางทําร้ ายยังเป็ นถึงเสินกุ้ย
1
เฟยพระสนมคนโปรดของฝ่ าพระบาทอีกด้ วย พวกเขา
ต่างตกใจจนหัวใจแทบจะกระโดดออกมานอกอก

มองไปยังหญิงสาวทีกําลังข่มโทสะ ทัวร่างของนางกําลัง
แผ่ไออํามหิตออกมา เหล่าองครักษ์ ทีต่างก็ถือดาบถือ
กระบีต่างผงะถอยเมืออยูต่ อ่ หน้ าหญิงทีก้ าวเดินอาด ๆ
อย่างคุกคามราวกับเป็ นเทพแห่งการสังหาร

เหล่าทหารราชองครักษ์ ตา่ งไม่กล้ าลงมือกับอวินชิง ทัง

ด้ วยพลังกดดันทีแผ่ออกจากตัวนางและสถานะของนาง
ในเวลานี นอกจากนีทีสําคัญก็คือทุกคนต่างรู้กนั ดีอยูแ่ ก่
ใจ อวินชิงเคยให้ การยืนยันกลางตําหนักใหญ่ ว่าการที
คุณชายน้ อยถูกลอบวางยาพิษนันเป็ นฝี มือของเสินกุ้ย
เฟย !
2
เวลานีเพียงแค่ได้ เห็นสถานการณ์ทีเป็ นไปดังกล่าว พวก
เขาก็ตา่ งเข้ าใจความเกียวข้ องกันในเรื องนีได้ แล้ ว มูห่ รง
อวินชิงคงจะลงมือกับเสินกุ้ยเฟยเพราะต้ องการยาถอน
พิษนันเอง

อวินชิงเดินอาด ๆ นําหน้ า ราชองครักษ์ ก็ตามติดมาด้ าน

หลัง กลินคาวเลือดจางโชยคละคลุ้งไปในอากาศ

‘พลัก !’
3
เพียงอวินชิงทําท่าบอก เสินกุ้ยเฟยก็ถกู โยนลงกับพืน
เสียงกระแทกดังตุบ เสินกุ้ยเฟยทีถูกกระชากคางจนหลุด
ก็สง่ เสียงโอดครวญ ‘อือ’ ! ออกมาได้ เพียงคําเดียวอย่าง
แทบไม่มีเสียง

ทุกคนต่างอดประหวันพรันพรึงไม่ได้ เมือวันวานกุ้ยเฟย
ผู้งดงามหาใดเปรี ยบยังอยูบ่ นทีประทับอันทรงเกียรติ
ยามนีร่างอันสะบักสะบอมของนางกองอยูก่ บั พืน ไม่เห็น
เค้ าของความงามยวนเสน่ห์เลย

“เกิดอะไรขึน !” พระสุรเสียงทรงอํานาจดังขึน จวินเยวีย

4
หานในฉลองพระองค์สีเหลืองสดปรากฏพระองค์ตอ่ หน้ า
ทุกคน

ตอนทีอวินชิงเดินนําชิงหลวนจนเหล่าราชองครักษ์ พากัน
ตกตะลึง ก็มีคนไปทูลแจ้ งเรื องนีให้ จวินเยวียหานทรง
ทราบแล้ ว ด้ วยเหตุนีพออวินชิงมาถึง จวินเยวียหานจึง
มาปรากฏพระองค์อย่างทันที

พระขนงของจวินเยวียหานขมวดมุน่ พระองค์ทรงเหลือบ
มองเสินกุ้ยเฟยทีกองอยูก่ บั พืน ดวงพระเนตรดุจเหยียวก็
ปราดไปมองอวินชิง พระเนตรทอประกายอํามหิต แม้ ไม่
ได้ ทรงสําแดงพระพิโรธ หากแต่พระบารมีอนั น่าเกรงขาม
ก็ชวนให้ ร้ ูสกึ กดดันเหลือประมาณ “แม่นางมูห่ รงบอก
เจินได้ หรื อไม่ นีมันเรื องอะไรกัน”
5
อวินชิงเงยหน้ าขึนมอง แล้ วบอกด้ วยนําเสียงราบเรี ยบ
“ฝ่ าพระบาทมีรับสังให้ ผ้ อู ืนถอยออกไปก่อนดีกว่าเพคะ”

พระขนงคมเข้ มเลิกขึน ทรงจ้ องมองเข้ าไปในดวงตางํา

ประกายระยิบระยับประดุจบึงนําเยียบเย็นของอวินชิง
จะอย่างไรก็มองไม่ถงึ ก้ นบึง พระองค์จงึ ทรงยกพระหัตถ์
ขึน เหล่าราชองครักษ์ ก็รีบถอยไปอย่างพร้ อมเพรี ยงกัน
ทว่าไม่ได้ ออกไปห่างไกลนัก เพียงแค่หยุดเฝ้าดูอยูไ่ กล ๆ

‘อือ’ ‘อือ’ ! จวินเยวียหานทรงก้ มพระพักตร์ ลงทอดพระ

เนตร ก็เห็นคางของเสินกุ้ยเฟยห้ อยร่องแร่ง มีแต่เสียงอือ
อาดังออกมา จึงทรงตระหนักได้ วา่ กรามล่างของนางคง
หลุดเสียแล้ ว ตามเนือตัวเต็มไปด้ วยเลือด บาดแผลยังมี
6
เลือดไหลซึมออกมา ผมเผ้ ากระเซิง ยามนีนางมอง
พระองค์ด้วยสายตาตืนกลัว ปากรํ าร้ องได้ แต่เพียงเสียง
อือ ๆ

เหตุใดนางถึงได้ มีสภาพยับเยินถึงเพียงนี ไออํามหิตวาบ

ขึนในดวงพระเนตรทีเยือกเย็นของจวินเยวียหาน
พระองค์ทรงหันขวับมาหาอวินชิงแล้ วตรัสว่า “แม่นาง
มูห่ รงควรมีคําอธิบายให้ เจินสักหน่อย ทําอย่างนีไปเพือ
อะไรกัน !”

ความพิโรธผุดขึนในพระทัยของจวินเยวียหาน เรื องที

7
มูห่ รงอวินชิงสงสัยไต้ เอ๋อร์ พระองค์ทรงทราบดี แต่ไม่วา่
จะพูดอย่างไร ไต้ เอ๋อร์ ก็เป็ นถึงพระสนมกุ้ย
เฟยของพระองค์ หากว่าหาหลักฐานได้ แล้ วก็ควรจะยืน
เรื องมาให้ พระองค์ทรงจัดการ แต่วนั นีมูห่ รงอวินชิงกลับ
ใช้ ศาลเตียกับไต้ เอ๋อร์ แล้ วยังใช้ อาวุธทําร้ ายพระสนมใน
เขตวังหลวงต่อหน้ าธารกํานัลเช่นนี นางทําการอย่างอุก
อาจเกินไปแล้ ว ยังเห็นฮ่องเต้ อย่างพระองค์อยูใ่ นสายตา
หรื อไม่

อวินชิงก้ มลงมองเสินกุ้ยเฟยแล้ วว่า “ข้ าจะให้ โอกาสเจ้ า

ได้ โต้ แย้ ง” แล้ วดันคางเสินกุ้ยเฟยให้ กลับเข้ าที
“ฝ่ าพระบาททรงไต่สวนด้ วยพระองค์เองเถอะเพคะ”

8
“อา---” เสินกุ้ยเฟยร้ องครางอย่างเจ็บปวด พระเนตร
เยือกเย็นของจวินเยวียหานก็หนั มามองนางทันที “ไต้
เอ๋อร์ เกิดอะไรขึนกันแน่”

“ฝ่ าพระบาท หม่อมฉัน หม่อมฉันไม่ร้ ู มูห่ รงอวินชิง นาง

มาสอบสวนหม่อมฉัน จะให้ มอบยาถอนพิษให้ นาง
หม่อมฉันบอกไปว่าไม่มี แต่แม่นางมูห่ รงก็มาใช้ ศาลเตีย
กับหม่อมฉัน ฮือ ๆ ๆ......” เมือมองสบสายพระเนตรเย็น
ชาของจวินเยวียหาน เสินกุ้ยเฟยก็ร้ ูสกึ ประหม่า ไม่อยาก
จะคิดเลยว่าหากพระองค์ทรงล่วงรู้ถงึ เรื องราวทังหมด
แล้ วจะเกิดอะไรขึน !

ชิงหลวนนึกฉุนโกรธขึนทันใด โกรธจนอยากจะเข้ าไป

9
กรี ดร่างนันอีกสักสองสามแผล ผู้หญิงหน้ าไม่อายคนนี
ยังมีหน้ ามาพูดอย่างนีอีก !

สีพระพักตร์ จวินเยวียหานดูเครี ยดขรึม ทรงหันไปทอด

พระเนตรอวินชิง “ทีไต้ เอ๋อร์ พดู มาเป็ นความจริ งหรื อไม่”

อวินชิงเผชิญหน้ าจวินเยวียหานด้ วยอาการสงบ “ใช่เพ

คะ !”

ประกายแห่งความสงสัยวาบขึนในพระเนตร “เพราะ
อะไร เจ้ าก็ร้ ูไม่ใช่หรื อว่าหากไม่มีหลักฐานแล้ วมาทําร้ าย
พระสนมเช่นนี ผลจะเป็ นอย่างไร”

10
อวินเชิงเหลือบมองเสินกุ้ยเฟยด้ วยสายตาดูแคลน มุม
ปากหยักขึนเป็ นรอยยิมหยันแล้ วว่า “คําคืนยาวนาน
กระสับกระส่ายนอนไม่หลับ ฝ่ าพระบาทจะไม่ทรงสอบ
ถามเสินกุ้ยเฟยสักหน่อยหรื อว่าหม่อมฉันพบนางทีใด”

ร่างของเสินกุ้ยเฟยสันเทิม ความหวาดกลัวลนลาน
เผยออกมาทางสายตาอย่างไม่อาจควบคุม

จวินเยวียหานย่อมทรงเห็นแววหวาดกลัวในดวงตาของ
นาง พระขนงจึงยิงขมวดมุน่ สายพระเนตรเฉียบขาด
ตรัสว่า “พูดมา !” ตามทีพระองค์เข้ าพระทัย มูห่ รงอวิน
ชิงไม่ใช่คนทีทําอะไรอย่างไร้ เหตุผล ทว่าเรื องทังหมดนีก็

11
ยากจะเข้ าใจได้ “หม่อมฉัน หม่อมฉัน......”

อวินชิงเหลือบมองจวินเยวียหาน แล้ วพูดขึนเรี ยบ ๆ ว่า

“ดูแล้ วเสินกุ้ยเฟยคงจะตระหนกตกใจจนขวัญกระเจิงไป
เสียแล้ ว ถ้ าเช่นนัน ชิงหลวน เจ้ าก็มีนําใจช่วยเสินกุ้ยเฟย
สักหน่อยเถอะ เล่าเรื องทังหมดให้ พระองค์ทรงฟั งทีวา่
เรื องราวเป็ นอย่างไรกันแน่ !”

“เจ้ าค่ะ ! คุณหนู” ชิงหลวนก้ าวไปข้ างหน้ าค้ อมคํานับจวิ

นเยวียหาน จากนันเรื องราวทังหมดก็พรังพรูออกมา

พระขนงของจวินเยวียหานขมวดขึนเรื อย ๆ ตามเรื องที

ชิงหลวนเล่าถวาย แววพระเนตรดูโกรธเกรี ยวรุนแรงราว

12
กับมหาสมุทรทีมีคลืนถาโถม รังสีแห่งพระพิโรธราวกับ
จะปะทุออกมาจากพระวรกาย ร่างของเสินกุ้ยเฟยสัน
สะท้ านอย่างไร้ การควบคุม นางก้ มหน้ างุด ไม่กล้ าแม้ แต่
จะเหลือบขึนมามองจวินเยวียหานสักครัง

ความกดดันอันประหลาดเข้ าปกคลุมไปทัวบริ เวณ ไม่มี

เสียงใดนอกจากเสียงลมหายใจเบา ๆ ของคนเพียงไม่กี
คน ราวกับลมหายใจก็พลอยถูกสะกดไว้ ด้วย

“นีมันเรื องบ้ าอะไรกัน !” ทุกคนเงยหน้ าขึนก็เห็นสีพระ

พักตร์ อนั โกรธขึงของไทเฮา ยังมีจวินเยวียเฉินและคนอืน

13
ๆ ทีตามมาข้ างหลัง ต่างรี บรุดเดินเข้ ามา แม้ แต่ทตู ทัง
สามก็ตามมาด้ วย

เรื องทีอวินชิงก่อไว้ นบั ว่าอึกทึกครึกโครมไม่น้อย ตาม

ทางทีผ่านมายังมีนางกํานัลไม่น้อยทีได้ ร้ ูเห็น จึงมีผ้ นู ํา
เรื องนีไปรายงานให้ ไทเฮาทรงทราบ เดิมทีไทเฮากังวล
พระทัยเรื องพิษในกายเอ้ าเฉิน แต่พอได้ ทรงฟั งเรื องนี ก็
รี บรุดพาคนมาด้ วย ไม่คิดว่าพอมาถึงจะได้ ทรงฟั งความ
ลับทีสะท้ านฟ้าเช่นนี ยามนีพระพิโรธจึงพลุง่ พล่านใน
พระทัย !

แค่บอกว่าเสินกุ้ยเฟยเป็ นคนวางยาเอ้ าเฉินก็น่าโมโหพอ

แล้ ว แต่นางยังลับลอบทําเรื องบัดสีกบั คนนอกเสียอีก !
พระสนมกุ้ยเฟยแห่งจวินกัวผู้มีเกียรติ ทีแท้ ทําเรื องบัดสี
14
ถึงเพียงนี ! หากเรื องนีแพร่งพรายออกไป พระราชวงศ์
แห่งจวินกัวจะเอาหน้ าไปไว้ ทีไหนกัน !

ทุกคนต่างรี บคํานับไทเฮา อวินชิงเองก็คํานับพระนาง

พร้ อมกับทุกคนด้ วย ไทเฮารุดเข้ ามาประคองอวินชิงไว้
จับมือนางมาปลอบประโลมแล้ วว่า “ชิงเอ๋อร์ วางใจได้
เราจะรับเป็ นธุระจัดการเรื องทังหมดนีแทนเจ้ าเอง !”

อวินชิงพยักหน้ า แล้ วไทเฮาก็ทรงหันไปมองเสินกุ้ยเฟย

สีพระพักตร์ เต็มไปด้ วยความโกรธเกรี ยว “ไม่คิดว่าเจ้ า
จะบังอาจถึงเพียงนี ถึงกับปิ ดบังเบืองสูง ไม่เพียงทําเรื อง
น่าอับอายในวังหลวง ยังทําร้ ายเชือพระวงศ์อีกด้ วย
อาญาทุกข้ อทีว่ามาล้ วนลงทัณฑ์ด้วยการให้ สบั เจ้ าเป็ น
หมืนชิน หรื อเฉือนให้ คอ่ ย ๆ ตกตายด้ วยวิธีหลิงฉือได้ ทงั
15
นัน ! ฝ่ าพระบาท จะปล่อยผู้หญิงคนนีไว้ ไม่ได้ นะ !”

สีพระพักตร์ ของจวินเยวียหานยามนีดําคลําราวกับก้ น
หม้ อ ในทีสุดพระองค์ก็เข้ าพระทัยแล้ วว่าเพราะเหตุใด
อวินชิงจึงให้ คนอืนถอยออกไปก่อน เรื องน่าอับอาย
พรรค์นีไม่เหมาะจะให้ คนนอกได้ ลว่ งรู้ ! พระสนมคน
โปรดของพระองค์เองเป็ นคนวางยาทําร้ ายพระราช
นัดดาของพระองค์ เพียงเพราะอวินชิงจับได้ วา่ นาง
ลักลอบมีช้ ู !

เสินกุ้ยเฟยเป็ นคนทีได้ รับความโปรดปรานอย่างมาก

จากพระองค์ พระองค์ยงั ทรงจําวันแรกทีพบนางได้ นาง
ดูออ่ นหวาน สดใสและสวยงาม จนพระองค์มีพระ
16
ประสงค์จะรับนางไว้ ด้วยความรักทะนุถนอมอย่างไม่
อาจทรงหักห้ ามพระทัย แม้ จะทรงทราบว่าปกตินางเป็ น
คนมีเล่ห์เหลียม แต่ก็ยงั รู้หนักเบาและรู้วา่ การใดควรไม่
ควร พระองค์จงึ ทรงคิดว่าในใจนางคงสนใจแต่ตวั เองจึง
ได้ เป็ นคนเช่นนี ดังนันจึงทรงทําเป็ นปิ ดตาข้ างหนึงมา
ตลอด ความโปรดปรานทีมีตอ่ นางไม่เคยลดน้ อยถอยลง
ไม่คิดว่าทังหมดนีจะกลายเป็ นเพียงละครตลกฉากหนึง
เท่านัน เรื องนีทําลายทังความทระนงของพระองค์ใน
ฐานะชายคนหนึงและยังหมินพระเกียรติพระองค์ใน
ฐานะฮ่องเต้ อีกด้ วย !

พระหัตถ์ทีกําแน่นเในชายแขนฉลองพระองค์สนระริ
ั ก
บอกให้ ร้ ูวา่ ทรงข่มพระพิโรธไว้

17
“บอกมา ! ชายผู้นนคื
ั อใคร !”

เสินกุ้ยเฟยเงยหน้ าขึน เผชิญหน้ าต่อพระกระแสรับสัง

สอบถามด้ วยอาการเยือกเย็น รู้วา่ วันนีตนคงไม่มีหวังที
จะรอดชีวิต ความผิดทังสองกระทงไม่วา่ เรื องใดล้ วนเป็ น
โทษตาย “เรื องมาถึงวันนีแล้ ว หม่อมฉันไม่มีอะไรจะ
กราบทูลแล้ ว ฝ่ าพระบาทจะฆ่าจะแกงก็แล้ วแต่จะมีพระ
ประสงค์เถิดเพคะ”

สีหน้ าของจวินเยวียเฉินแม้ ดเู รี ยบเฉย แต่หากมองให้ ดี

18
จะพบว่าดวงตาวาววามอันเยือกเย็นคูน่ นเวลานี
ั เต็มไป
ด้ วยความเ**◌้ยมเกรี ยม สายตาทีจ้ องมองเสินกุ้ยเฟย
นันดุดนั เต็มไปด้ วยความกระหายเลือด

ระหว่างทางทีมา เขาได้ พบกันไทเฮาทีพอได้ ทรงทราบ

ข่าวก็รีบเสด็จมาทันที จึงเข้ ามาพร้ อมกัน ไม่คิดว่าเพิงจะ
มาถึงก็ได้ ยินสิงทีชิงหลวนเล่าทังหมด โดยเฉพาะอย่าง
ยิงตอนทีชิงหลวนเล่าว่าผู้หญิงคนนียังคิดจะทําร้ ายอ
วินเอ๋อร์ อีกด้ วย ไฟโกรธแค้ นของเขาแทบจะเผาไหม้ ทกุ
สิงให้ เป็ นจุณ ทีอวินเอ๋อร์ สงสอนนางยั
ั งนับว่าเบาเกินไป
เสียด้ วยซํา “ทูลฝ่ าพระบาท ก่อนอืนตอนนีต้ องให้ นางส่ง
มอบยาถอนพิษมาก่อน !”

19
จวินเยวียหานพยักพระพักตร์ สายพระเนตรทีทอดมอง
เสินกุ้ยเฟยยิงเคร่งขรึมกว่าเก่า

“ฮ่าๆ ๆ” เสินกุ้ยเฟยหัวเราะลัน “ยาถอนพิษข้ าไม่มีให้

หรอก แต่ถ้าอยากได้ ชีวิตก็จงเอาไป ! มีเจ้ ามารหัวขนนัน
ตายไปด้ วยกันก็ถือว่าคุ้มแล้ ว”

“ยโสโอหังเช่นนี ไม่กลัวเจินจะประหารเก้ าชัวโคตรใช่

ไหม” จวินเยวียหานทรงคิดไม่ถงึ ว่านางจะไม่มีทา่ ที
สํานึกผิด ก็อดจะทรงตะคอกด้ วยความกริ วไม่ได้

20
เสินกุ้ยเฟยร่างสันสะท้ าน นางไม่อยากให้ เรื องพัวพันไป
ถึงบิดา แต่วนั นีนางไม่มีทางถอยแล้ ว ต่อให้ ต้องตายก็
จะต้ องให้ มหู่ รงอวินชิงลําบากไปด้ วย ! ขณะทีกําลังจะ
เอ่ยปาก สายตาก็เหลือบไปเห็นคนทีตามหลังไทเฮามา
นางจึงชะงักไป กลืนเก็บคําพูดทีเหลือกลับคืนไปไม่พดู
ต่อ

เสินกุ้ยเฟยปิ ดปากเงียบสนิท ไม่พดู อะไรออกมาเลย สี

หน้ าทีแต่เดิมก็ขาวซีดอยูแ่ ล้ ว ตอนนียิงขาวเผือดราวกับ
กระดาษ

21
เมือเห็นดังนัน มุมปากอวินชิงก็หยักขึน นางแน่ใจว่าคน
ทีทําให้ เสินกุ้ยเฟยแสดงท่าทีเช่นนีได้ คงจะมีเพียงแต่
นายท่านคนนันเท่านัน จึงเดินไปต่อหน้ าเสินกุ้ยเฟย ก้ ม
ลงมองเสินกุ้ยเฟยด้ วยสายตาเยือกเย็นราวกับนําแข็ง
“มอบยาถอนพิษมา ข้ าจะให้ เจ้ าได้ ตายดี !”

“ฝั นไปเถอะ ! ข้ าจะไม่ให้ ยาถอนพิษเจ้ า ข้ าจะรอดูเจ้ า

มารหัวขนนันมันตายไปต่อหน้ าต่อหน้ าเจ้ าด้ วยตาตัวเอง
!” สายตาของเสินกุ้ยเฟยทีจ้ องมองอวินชิงดูชวร้
ั ายยิงนัก
นางโกรธแค้ นจนแทบอยากจะกินเลือดกินเนืออวินชิงทัง
เป็ น

อวินชิงไม่แสดงอาการโกรธขึง นางเหลือบมองไปทางหลี
เยียซีอย่างทีใครก็ยากจะจับสังเกตได้ เสินกุ้ยเฟยหน้ า
22
ถอดสีทนั ที กัดริ มฝี ปากไว้ แน่น ความหมายของอวินชิง
ชัดเจนอย่างยิง ว่าหากเสินกุ้ยเฟยไม่สง่ มอบยาถอนพิษ
มา นางจะลากตัวชายคนนันออกมา !

“ข้ าไม่มียาถอนพิษ”

“อย่าได้ พยายามจะท้ าทายความอดทนของข้ า !” แวว

ตาอวินชิงดูเครี ยดขรึม เสินกุ้ยเฟยกลืนนําลายลงคอ
อย่างยากเย็น ไม่อาจให้ นางโจมตีไปถึงนายท่านได้ ไม่
เช่นนัน... “หลีซงั ไม่มียาถอนพิษ ข้ า ข้ าได้ ยานีมาอย่าง
บังเอิญ ไม่มียาถอนพิษหรอก !”

“เจ้ าว่าอะไรนะ !” หลีซงั ไม่มียาถอนพิษอย่างนันหรื อ !

23
ทีแท้ ไม่มียาถอนพิษ ! แล้ วเอ้ าเฉินจะทําอย่างไร ชัวขณะ
หนึงในสมองอวินชิงมีแต่คํานีวนเวียนอยู่ คําพูดของชิวมู่
ไป๋ ดังก้ องขึนมาในหู ผู้ทีถูกหลีซงั กลืนกิน จะได้ รับความ
เจ็บปวดทรมานแสนสาหัส

24