126 ยืนยัน

อากาศเดือนเจ็ดเริ่มร้อนแล้ว หน้ าต่างทุกบานจึงถูกเปิด

แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาภายในห้อง ด้านนอกมีเสี ยงสกุณา
ขับขานเจือ้ ยแจ้ว กลิ่นหอมของมวลผกาพัดโชยมา ทว่าภายใน
ห้องกลับเงียบกริบ ไม่มีเสียงผูค้ นแม้สกั นิด

เฉินหรูอี้หยัดกายลุกยืนขึ้น คิ้วงามขมวดแน่ น น้ าเสี ยง

สันเครื
่ อเล็กน้ อย “เป็ นคนใด?”

เกิ่งจิ้นจงเองก็เกิดอาการสับสน นัยน์ ตากลอกกลิ้งไปมา

“คล้ายว่าจะเป็ นน้ องสาว เสี่ ยวเต๋อจื่อก็พูดไม่ชดั เจนนั กพะย่ะ
ค่ะ...”

“ช่างเถอะ เดินไปพลางพูดคุยไปพลางเถิด” เฉินหรูอี้กไ็ ม่

มีอารมณ์ ฟังวาจาเลื่อนเปื้ อนนี้ อีกต่ อไปแล้ว “เตรียมเกี้ยวไป
ตาหนักหมิงกวาง”

“พะย่ะค่ะ”

เกิ่งจิ้นจงไม่ทราบกุ้ยเฟยมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งปานใด
กับ สองพี่ น้ อ งสกุล เฉิ ง บางที อ าจเป็ นเพี ย งลมปาก ในสถาน
การณ์ เช่ นนี้ เขาจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามกระทาการใด หากมิตรภาพ
247
ของผู้อื่นมิได้เป็ นดังที ่ ่ กล่าวก็เท่ ากับเขากระทาการเกินหน้ าที่
ทว่ า บัด นี้ ได้ ร ับ ค าสัง่ มาแล้ ว เขาจึ ง เร่ ง เตรี ย มทุ ก สิ่ งอย่ า ง
รวดเร็ว เพียงครูก่ เ็ รียบร้อย

เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งติดตามอยู่ข้างเกี้ยว เดินไปพลางบอก
เล่าเรื่องราวที่ ได้รบั การถ่ายทอดมาจากเสี่ ยวเต๋อจื่อไปพลาง
ความจริงไม่เพียงแค่เกิ่งจิ้นจงที่ ฟังไม่ได้ศพั ท์ ทุกสิ่งคลุมเครือ
ดุจเมฆหมอกปกคลุม เสี่ ยวเต๋อจื่อเองก็ยงั ฟั งไม่เข้าใจ เขาไป
รับคนตัง้ แต่เช้าตรู่ สุดท้ายตามหาจนทัวต ่ าหนักหมิงกวางกลับ
มิพบแม้เพียงสักคน

เสี่ ยวเต๋อจื่อไม่ได้รบั คนมาทัง้ ยังไม่ทราบว่าคนอยู่ที่ใด

หากกลับมารายงานก็มิร้จู ะหาเหตุผลอันใดมาบอกกล่าว จึงรอ
อยู่ที่นัน่ แม้แต่ คนหามเกี้ยวจากตาหนั กหย่งเล่ อก็ย งั ต้ องไป
ช่วยตามหา สุดท้ายไม่ร้ผู ใู้ ดปากพล่อยเอ่ยขึน้ ว่าไปดูในบ่อทีว่า
มีหรือไม่

ผลสุดท้ายพบว่ามีจริงๆ ร่างนัน้ มุดอยู่ภายในบ่อ

เวลานั ้น พี่ น้ องอี ก คนหนึ่ งก็ร้ อ งครวญครางโหยหวน

ขึ้นมาทันที เสี่ ยวเต๋อจื่อยืนตกตะลึงมองดู ใบหน้ านางเหมือน

248
กับศพที่ ถกู ดึงขึ้นมาจากบ่อไม่มีผิด ภาพเช่ นนั น้ ทาให้ ร้สู ึ กขน
ลุกขนพองคล้ายได้เห็นผีระยะประชิด

พระราชวังแห่งนี้ มีตาหนักฉางเล่อเป็ นจุดศูนย์กลาง ตาหนัก

หย่งเล่ออยู่ในตาแหน่ งทางทิศตะวันออกใกล้กบั ตาหนักบรรทม
ขององค์จกั รพรรดิ ทว่าตาหนักหมิงกวางกลับอยู่ในตาหนักทิศ
ตะวันตก คนหามเกี้ยวจึงลัดไปทางทิศเหนื อผ่านอุทยานหลวง
ไปไม่นานก็ถึงที่หมาย

ตอนที่ เ ฉินหรูอี้เ ดิ น ทางไปถึ ง ต าหนั ก หมิ ง กวางนั ้น ก็มี

ขันที ของตาหนักเจาหยางมาเฝ้ าตรวจดูทงั ้ นอกและในเต็ม ไป
หมดแล้ว

ใบหน้ านี้ ของเจียงเหมยหากผู้ใดเคยพบเห็นจักต้องมิวนั

ลืมเลือนเป็ นเด็ดขาด แม้ว่านางจะเคยไปที่ ตาหนั กเจา หยาง
เพี ย งครัง้ เดี ย วก็ต าม แต่ ก็มี ข ัน ที ต าแหลมจ านางได้ จึ ง เอ่ ย
ออกมาว่า “กุ้ยเฟยเหนี ยงเหนี ยง”

ตาหนักหมิงกวางที่กาลังชุลมุนวุ่นวายกลับเงียบเสียงลง
โดยพลัน

249
 ตาหนักหมิงกวางเกิดเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ สายลมวูบนัน้
คล้ายพัดกระจายเรื่องราวให้ ได้ทราบกันไปทัวทั่ ง้ พระราชวัง
แต่ ล ะวัน ของเหล่ า สนมน้ อยใหญ่ ใ นพระราชวัง ล้ ว นผ่ า นไป
อย่างน่ าเบื่อหน่ ายจนพวกนางแทบจะขึ้นราแล้ว เมื่อพบเห็น
เรื่องราวใดไม่ว่าจะใหญ่โตเพียงใดหรือกระทังเล็
่ กน้ อยประหนึ่ ง
ผายลม พวกนางล้วนเห็นเป็ นของลา้ ค่าทัง้ สิ้น เมื่อทราบว่ามี
คนตาย หากผูใ้ ดสามารถมาได้กจ็ กั รีบมาทันที

บัด นี้ เ ฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ป รากฏตัว ขึ้น ในที่ เ กิ ด เหตุ แสงสุ ริ ย า

สาดส่ องลงไปยังร่างนาง ผิวขาวดุจหิมะประหนึ่ งเคลือบด้ วย
แสงเรืองรองไว้ชนั ้ หนึ่ งกระนัน้

หากกล่าวว่าจักรพรรดิจางเหอคือดาวพิฆาต โปรดปราน
ผู้ใดผู้นัน้ ต้ องวายชี วนั เป็ นเช่ นนั น้ คนแล้วคนเล่ า พวกนางก็
หวาดกลัวเหลือเกินแล้ว บัดนี้ ต่อให้ มิได้ รบั ความโปรดปราน
ต่อให้ชีวิตต้องลาบากมากกว่านี้ แต่กย็ งั มีชีวิตอยู่ แค่ยงั มีชีวิต
อยู่และสามารถมี ชีวิตอันสุขสงบปลอดภัยภายใต้ คลื่นอัน บ้า
ระหา่ ในวังหลังแห่งนี้ ได้กน็ ับว่าเพียงพอแล้ว

วัน ที่ สิ บ ห้ า เดื อ นแปด องค์จ กั รพรรดิ ท รงจัด งานเลี้ ย ง

ฉลองเพื่อเชิดชูสตรีสกุลจ้าว ผลสุดท้ายสตรีสกุลจ้าวก็ต้องตาย
เมื่อทรงให้สตรีสกุลเฉี ยนเข้าไปอยู่รบั ใช้ใกล้ชิดในตาหนักฉาง
250
เล่ อ ไม่ง่ายเลยกว่ าที่ พระองค์จะยอมปล่ อยนางออกมา นาง
ออกจากตาหนั กได้ เพี ยงวันเดี ยวสุดท้ ายกลับถูกสนมจงแทง
ตาย

วัน นี้ ได้ ยิ นว่ ามี ค นตาย พวกนางยัง คิด ว่ าเป็ นเจี ยงกุ้ย
เฟยที่ เพิ่งย้ายเข้าตาหนั กหย่งเล่อเมื่อคืนนี้ เสี ยอี ก ถึงอย่างไร
นางก็เคยพานั กอยู่ตาหนั กหมิงกวาง ในเวลากะทันหันเช่ นนี้
หากข่าวสารที่ สื่อออกไปจะผิดพลาดก็มิใช่เรื่องที่ เป็ นไปไม่ได้
เมื่ อ มาดูก บั ตาจึ ง รู้ว่ า มิ ใ ช่ เ จี ย งกุ้ย เฟย บรรดาสนมล้ ว นรู้สึ ก
ผิดหวังยิ่ง

เฉินหรูอี้มิไยดีต่อสายตาฝูงชน เดินตรงเข้าไปทาถวาย
บังคมต่งหวงโฮ่วซึ่งประทับอยู่กลางลานตาหนัก

“อันใดกัน กุ้ยเฟยก็มาชมความคึกคักนี้ ด้วยหรื อ?” ต่ ง

หวงโฮ่วสวมฉลองพระองค์สีแดงเข้ม ทรงขมวดพระขนง พระ
พักตร์แสดงถึงความยุ่งยากพระทัย

สนมเหล่ า นี้ แ ต่ ล ะคนล้ ว นมิ อ าจวางใจอัน ใดได้ นางมิ

ทราบเช่นกันว่าการมีคนตายนัน้ มีอนั ใดน่ าดู ทว่าพวกนางกลับ
พุ่งเข้ามาดุจแมลงวันเห็นอุจจาระก็มิปาน เพียงคิดไม่ถึงว่ากุ้ย
เฟยคนใหม่กลับสนใจเรื่องแสนน่ าเบื่อเช่ นนี้ ด้วย เสพสุขกับ
251
พระมหากรุณาธิคุณมากมายถึงเพี ยงนั น้ นางยังมี แก่ ใจใคร่ดู
เรือ่ งสนุกพรรค์นี้อีกหรือ

เดิมที ต่งหวงโฮ่วกาลังสนทนาพูดคุยกันอย่าง เบิกบาน

อยู่กบั ไท่จื่อในตาหนักเจาหยางก็เกิดเรื่องนี้ ขึ้น พระองค์จึงเร่ง
รุดมาที่นี้โดยเร็วแต่กม็ าถึงก่อนเฉินหรูอี้เพียงไม่กี่ก้าว ยังมิทนั
ได้กระจ่างแจ้งในเรื่องใดทัง้ สิ้น แค่เพียงพระองค์ทอดพระเนตร
เห็นเหล่าสนมที่ มาร่วมชมความคึกคักนี้ ไฟโทสะในพระทัยก็
ลุกโหมขึน้ มาทันใด แต่ด้วยยามนี้ มีคนตาย ผูค้ นในตาหนักต่าง
ก็ห วาดกลัว ต่ ง หวงโฮ่ ว มิ อ ยากให้ ผู้ค นรู้สึ ก ว่ า หวงโฮ่ ว เช่ น
พระองค์มิ อ าจควบคุม สถานการณ์ ไ ด้ จึ ง ได้ แ ต่ อ ดกลัน้ ไว้ ไ ม่
บันดาลโทสะออกมา

เฉินหรูอี้อธิบายว่า “เดิมทีเฉินเชี่ยได้เชิญสองพี่น้องสกุล
เฉิงไปร่วมสังสรรค์ที่ตาหนักหย่งเล่อจึงส่งคนมารับ คิดไม่ถึงว่า
จะเกิดเรือ่ งราวเช่นนี้ ...ไม่ทราบ ที่ตายคือผูใ้ ด?”

“เฉิงผิงผู้เป็ นพี่ สาว” โจวหนิงคนสนิทของต่ งหวงโฮ่ วก

ล่าวตอบ

252
 เฉินหรูอี้ขมวดคิ้ว กวาดตามองไปทัวสี่ ่ ทิศแต่กลับมิเห็น
เฉิงถาว “หวงโฮ่วเหนี ยงเหนี ยง ไม่ทราบว่าเฉิงถาว อยู่ที่ใดเพ
ค่ะ เฉินเชี่ยไปดูนางสักหน่ อยได้หรือไม่?”

ต่ งหวงโฮ่ วทอดพระเนตรมองเฉินหรูอี้แล้วส่ งสายพระ

เนตรให้โจวหนิงคราหนึ่ ง “เฉิงถาวรา่ ไห้จนหมดสติไปจึงให้คน
พยุงนางไปพักในห้องแล้ว.....โจวหนิง เจ้ารูว้ ่าอยู่ที่ใด นากุ้ยเฟย
ไปดูสกั หน่ อยเถิด”

โจวหนิงรับคา ผายมือออกเพื่อเชิญให้เฉินหรูอี้ออกเดิน
ก่อน ทันใดนัน้ ก็ยินเสียงกรีดร้องดังขึน้ พลันเห็นเฉิง ถาววิ่ง
ออกมาจากห้ อ งฝั ง่ ตะวัน ออก นางวิ่ ง ไปพลางร้ อ งไห้ ต ะโกน
เรียก ‘พี่ สาว’ แล้ วกระโจนเข้ าไปกลางฝูงชน กลุ่มนั น้ จึงแตก
กระเจิงดังนกแตกรั
่ ง

“ยัง ไม่ รี บ จับ นางไว้ อี ก !” ต่ ง หวงโฮ่ ว ตรัส พระสุ ร เสี ย ง

เฉี ยบขาด

ร่างของเฉิงผิงวางอยู่ข้างบ่อยังไม่ได้ ขยับเขยื้อนอันใด
เฉิงถาวก็พ่งุ เข้าไปที่นัน่ ทันที บรรดาขันทีที่เฝ้ าศพเฉิงผิงจึงรวบ
แขนทัง้ สองข้างของเฉิงถาวไว้ในมือทันที

253
 เฉิ นหรูอี้ นั น้ ตายแล้ ว ฟื้ นคื น ฟื้ นคื น แล้ ว ตายมาตลอด
ตนนั น้ ตายมามิรู้กี่ค รัง้ แล้ ว ทว่ านี่ เ ป็ นครัง้ แรกที่ ค นข้ างกาย
ตายจากไป โดยเฉพาะคนที่ นับได้ว่าเป็ นพี่ น้องที่ สนิทชิดใกล้
และถ้อยที ถ้อยอาศัยกันมาสองเดือนกว่าผู้นี้ในใจจึงเกิดความ
เสี ยใจอย่างยากจะเอื้อยเอ่ย คล้ายกับมีสิ่งใดจุกแน่ นอยู่ในอก
จนไม่อาจหายใจได้ นางก้าวขึน้ หน้ าเข้าไปโอบกอดเฉิงถาวไว้

เฉิงถาวนับว่ายังมิได้เสี ยใจจนขาดสติ นางรู้ว่าเฉินหรูอี้

มาจึงรา่ ไห้น้ ามูกน้ าตาไหลทัง้ ที่ ถกู คนจับยึดแขนไว้ “พี่เจียง พี่
ข้าตายแล้ว ！สวี๋ ซืออี๋ เป็ นคนฆ่ าพี่ สาวข้า ต้ องเป็ นนางอย่าง
แน่ นอน！พี่ต้องทวงความยุติธรรมให้ข้านะ！”

ที่ แท้ เป็ นนางกานัลข้างกายสนมลู่ที่บดั นี้ ดารงตาแหน่ ง

ซืออี๋ผดู้ แู ลบรรดาศักด์ ิ ขนั ้ สี่ชนั ้ เอก สวี๋จิ่งงัน้ หรือ?

เฉิ นหรูอี้ ใ จเต้ น ตึ ก ตัก เหตุใ ดจึ ง เกี่ ย วข้ อ งกับ สวี๋ จิ่ ง ได้
เล่า? นางจาได้ สองพี่ น้องนี้ เคารพยาเกรงสวี๋ จิ่งยิ่ง นางบอก
บูรพาก็มิกล้าไปประจิม หากให้หมอบคลานก็มิกล้าแม้หยัดยืน
พวกนางฝึ กฝนจริงจังยิ่งเปรียบประดุจพลทหารในหมู่หญิงงาม
ก็ มิ ป าน สวี๋ จิ่ งมัก น าพวกนางมายกเป็ นตั ว อย่ า งแก่ ส นม
ทัง้ หลายเสมอ

254
 ครัน้ เฉิงถาวเอ่ยออกมาเช่นนัน้ ความเงียบพลันเข้าปก
คลุมตาหนักหมิงกวางในทันที

ต่ งหวงโฮ่วรู้สึกเพี ยงว่าพระเนตรด้ านขวากระตุกอย่าง

รุนแรง ในพระทัยรู้สึกหวาดหวัน่ จึงชาเลืองไปที่ โจวหนิงอย่าง
ไม่รตู้ วั

โจวหนิงผู้มีกล้ามเนื้ ออ่อนแรง ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหน

ใบหน้ านัน้ ก็มิเคยแสดงความรูส้ ึกออกมาเลย ทว่านางก็ขยับคิ้ว
ทีหนึ่ งแล้วมองไปยังหวงโฮ่วในที่สดุ

“โจวหนิง”

ต่งหวงโฮ่วไม่คิดใส่พระทัยต่อวาจาของเฉิงถาวที่บอกให้
เจียงกุ้ยเฟยทวงความยุติธรรมให้ แก่นาง ทว่ากลับกาฝ่ าพระ
หัตถ์แน่ นยิ่ง “ไป..เชิญสวี๋ซืออี๋มาที่ตาหนักหมิงกวาง ในเมื่อเฉิง
ถาวยืนยันว่าเป็ นนางก็เชิญนางมาสอบถามให้แน่ ชดั ”

“หนู ปี้ น้ อ มรับ พระบัญ ชา” โจวหนิ งค่ อ ยๆ ย่ อ กายโค้ ง

ศีรษะต่อหวงโฮ่วแล้วนาขันทีหกคนจากไป

255
 127 ปกป้ องด้วยสัตย์ซื่อ

กระทัง่ โจวหนิ งน าขัน ที อ อกไปจากต าหนั ก หมิ ง กวาง

สายพระเนตรของต่งหวงโฮ่วจึงค่อยๆ หันเหมายังเฉิงถาวที่ รา่
ไห้ อ ยู่ ใ นอ้ อ มกอดของกุ้ย เฟยคนใหม่ พลัน เกิ ด รู้สึ ก ร าคาญ
พระทัยยิ่ง

“เอาล่ ะ เลิกมุงดูได้ แล้ ว มาเบียดเสี ยดส่ งเสี ยงรบกวน

เช่นนี้ ดไู ด้ที่ไหนกัน? แยกย้ายกลับตาหนักตนเถิด หากจัดการ
เรื่องนี้ เรียบร้อยแล้ว เปิ่นกงจะแถลงแก่พวกเจ้าเอง” นางเริ่ม
โบกมือไล่คนอย่างเหลืออด

บรรดาสนมต่างโกรธเคือง พวกนางรออยู่นานถึงเพียงนี้
จึงทราบว่าเป็ นการฆาตกรรม ทัง้ ยังยืนยันชื่ อสกุลออกมาอี ก
ด้วย กาลังจะถึงฉากสาคัญอยู่แล้วเชี ยว！ นี่ คล้ายการถูกคน
แย่งกล้วยไปทัง้ ที่ เราปอกเสร็จแล้ว เมื่อเขากินหมดจึงเอ่ยบอก
ว่ารสชาติเป็ นเช่นไร ต่อไปยังจะมีเรื่องสนุกอันใดอีก? โปรดให้
ความเป็ นธรรมและเห็นใจกันมากว่านี้ ได้หรือไม่? คิดว่าพวก
นางชมชอบดมกลิ่นเชื้อราบนร่างตนเองอยู่ในตาหนั กทุ กวัน
กระนัน้ หรือ?

256
 มารดามันเถอะ！ หวงโฮ่วและกุ้ยเฟยมิหา้ หันกั
่ น พวก
นางก็ไม่อาจดูผอู้ ื่นวิวาทกันหรือไร?

“เชี่ ยเซินทัง้ หลายมาที่ นี่ ก็เพราะอยากจะช่ วย อย่ างไร

พวกเรากับ..”

ในบรรดาสนมนัน้ มีคนผูห้ นึ่ งส่งเสียงขึน้ เพื่อปกป้ องสิทธ์ ิ

ของตน นางเอ่ยคาว่า ‘กับ’อยู่เป็ นนานก็นึกไม่ออกว่าผู้ตายมี
นามว่าอันใด ตาแหน่ งอะไร ในที่สดุ ก็กระทืบเท้ากัดฟันกล่าวว่า
“กับ น้ องสาวผู้นี้ ก็ อ าศัย อยู่ ใ นวัง คอยรับ ใช้ ป รนนิ บัติ องค์
จักรพรรดิเช่ นเดี ยวกัน หากช่ วยอันใดได้ย่อมช่ วยเต็มที่ ไม่มี
ทางขัดขวางหวงโฮ่วแน่ นอน...”

เมื่อถูกสายพระเนตรอัน เฉี ย บคมของต่ ง หวงโฮ่ ว จ้อง

มองมาก็เงียบเสียงลงทันที แม้นอยากพูดก็มิกล้าแล้ว

ดังค่ ากล่าวว่าแม้นไร้มีดแกะก็ต้องทาเครื่องปัน้ ดินเผามี

ชี วิ ต ให้ จ งได้ * ด้ ว ยเหตุนี้ ถึ ง ต่ ง หวงโฮ่ ว ทรงกริ้ ว เพี ย งใดพระ
พักตร์กลับทรงแย้มพระสรวลไม่หยุด

257
 “พระสนมทุกท่านเชิญกลับตาหนักพะย่ะค่ะ” ขันทีผดู้ แู ล
ประจาพระองค์ของหวงโฮ่วเอ่ยเสียงสูงไล่ผ้คู นท่าทางดุจกาลัง
ไล่เป็ ดป่ าในทุ่งนากระนัน้

คราที่สตรีสกุลต่งยังเป็ นกุ้ยเฟยนัน้ ก็มกั อวดเบ่งบารมีไป

่ กสารทิศด้วยท่าทางจองหอง บริวารข้างกายจึงเลียนอย่าง
ทัวทุ
นาง แต่ ล ะคนล้ ว นมี จ มูก งอกอยู่บ นศี ร ษะ* บัด นี้ ไ ด้ เ ป็ นหวง
โฮ่ ว สมดังปรารถนาแล้
่ ว นางกลับ เก็บ ซ่ อ นความโอหังนั น้ ไว้
เลือกเดินทางสายเมตตา อารี มีน้ ามิตรน้ าใจเลี ยนอย่างเฉิน
หวงโฮ่ว มีเพียงบริวารที่ยงั มิอาจเก็บงาท่าทางยโสนัน้ เอาไว้ได้

บรรดาพระสนมเห็นหวงโฮ่วไล่คนอย่างแข็งขัน ก็มิกล้า
โผล่ ศี ร ษะออกมา แม้ น ในใจนั ้น มิ ยิ น ยอมอย่ า งยิ่ ง ทว่ า กลับ
ทยอยเดินออกไป

เฉินหรูอี้นัน้ มีนางกานัลสี่ คนและขันที อีกหกคนติดตาม

มาด้วย เกิ่งจิ้นจงเตรียมพร้อมอย่างดี ไม่ว่านางจะไปที่ ใดเหล่า
บริว ารก็พ ร้อมติ ด ตามเป็ นเงาอยู่ข้ างกายทัง้ ซ้ ายขวาเตรี ย ม
สกัดกัน้ กรรไกรจากทัง้ สี่ ด้านแปดทิศ เพื่อมิให้ เกิดเหตุการณ์
อย่างคราพระสนมจงขึน้ ได้อีก

258
 บริวารของตาหนั กเจาหยางเดินไล่มาจนหยุดตรงหน้ า
เฉินหรูอี้ ทว่าต้องฝ่ าไปอี กสามคนจึงสามารถเข้าถึงตัวนางได้
พวกเขาพลันซาบซึ้งในการปกป้ องเจ้านายอย่างสัตย์ซื่อนี้ ยิ่ง

เป็ นสนมคนโปรดนัน้ มิง่ายเลย ในขณะที่ต้องป้ องกันดวง

พิฆาตขององค์จกั รพรรดิแล้วก็ต้องเผชิญกับความหวาดหวัน่
ในใจด้วย ทัง้ ต้ องคอยระวังว่าจะมีคนเสี ยสติในวังหลังโผล่เข้า
มาแทงนางตายอี กครัง้ หรือไม่ ที่ เป็ นได้ยากยิ่งกว่านัน้ คือนาง
กานัลขันทีข้างกายพระสนมที่ทรงโปรดปรานต่างหากเล่า ข้อดี
ที่ ได้ รบั นั น้ มี ไม่น้อย แต่ หากเกิดเหตุไม่คาดคิดอันใดกับพระ
สนมที่ ทรงโปรดก็จกั ต้ องกลับคืนฐานะเดิมทันที นัน้ ตกตา่ เสี ย
ยิ่งกว่าบริวารทัวไปเสี ่ ยอีก

แม้นท่าที บริวารของตาหนักเจาหยางนัน้ ให้ความเคารพ

นางมากกว่าผู้อื่นเล็กน้ อย ทว่าสายตาและท่าทางล้วนคล้ายจะ
จู่โจมเข้าจับคนอย่างไรอย่างนัน้

เฉิงถาวมองเฉินหรูอี้เสียจนดวงตาแทบติดไปบนร่างนาง
แล้ว นางรา่ ไห้พลางกล่าวว่า “พี่เจียงอย่าไปนะ ข้ากลัว ข้า...พี่
อยู่เป็ นเพื่อนข้าได้หรือไม่?” แม้นเฉิงถาวไม่พูด เฉินหรูอี้กไ็ ม่
คิดจะปล่อยนางไว้ที่นี่คนเดียว ยิ่งเรื่องราวคลุมเครือมิชดั แจ้ง
เช่นนี้
259
 “หวงโฮ่วเพคะ อาถาวรา่ ไห้แทบจะขาดใจแล้ว เช่นนัน้ ให้
เฉินเชี่ ยอยู่เป็ นเพื่อนนางก่อนได้หรือไม่เพคะ?” เฉินหรูอี้แม้น
เอ่ ย ปากต่ อ ต่ ง หวงโฮ่ ว ทว่ า ระหว่ า งพวกนางนั น้ มี น างกานั ล
ขันที ห้อมล้อมมากเท่ าใดต่ างฝ่ ายจึงมิเห็นหน้ ากัน นางได้ยิน
พระสุรเสียงของต่งหวงโฮ่วตรัสอย่างเย็นชาว่า “พี่สาวน้ องสาว
ในวังล้วนไปกันหมดแล้ว เกรงว่าไม่เพียงช่ วยอันใดมิได้ กลับ
เป็ นยิ่งช่วยยิ่งยุ่ง ยามนี้ ก้ยุ เฟยมิกระทาตนเป็ นแบบอย่างแล้ว
ยังคิดจะอยู่สร้างความวุ่นวายอีกหรือ? ตาหนักหมิงกวางมีเปิ่น
กงคอยก ากับ ดูแ ล หากเฉิ งถาว กล่ า วความจริ ง กองตัด สิ น
พิจารณาตัดสินโทษจักต้องสืบจนได้ความจริงอย่างแน่ นอน แต่
ที่ เ จ้ า ยัง คอยถกเถี ย งกับ เปิ่ นกงอยู่ เ ช่ น นี้ เป็ นเพราะไม่ เ ชื่ อ
ความสามารถในการจัดการปัญหาภายในวังของเปิ่นกงหรือไม่
เชื่อในความสามารถของกองตัดสินพิจารณาโทษกันแน่ ?”

“เลิกขัดขวางการดาเนินงานได้แล้ว เจ้ากลับไปเถิด”

บรรดาสนมได้ยินหวงโฮ่วตรัสเช่ นนั น้ ก็เกิดโทสะเล็กๆ

่ ชนก็มิปาน แต่ละคนต่ างหยุดฝี เท้ าลง ใช้
ขึ้น พลันตื่นตัวดังไก่
สายตาอันวาววับนัน้ หันจ้องมายังร่างเฉินหรูอี้

260
 หวงโฮ่วตรัสว่ากุ้ยเฟยต้ องกระทาตนเป็ นแบบอย่างแก่
พวกนาง แล้วนางมีอภิสิทธ์ ิ อนั ใด ไล่พวกนางไป แต่ก้ยุ เฟยกลับ
อยู่ได้งนั ้ หรือ?

องค์จกั รพรรดิกท็ รงปฏิบตั ิ อย่างไม่เป็ นธรรมแล้ว หวงโฮ่

วจึงมิอาจรังแกกันเกินไปได้อีก！

วาจาเช่ นนั น้ มีหรือเฉินหรูอี้จะมิร้วู ่าหวงโฮ่วต้ องการใช้

พระสนมทัง้ หลายมากดดันให้นางออกไปจากตาหนักหมิงกวาง

“หวงโฮ่วตรัสหนักเกินไปแล้ว เฉินเชี่ยกับอาถาวมีไมตรี
ที่ลึกซึ้งต่อกันมิเหมือนกับพระสนมคนอื่นๆ จึงต้องการอยู่เป็ น
เพื่อนปลุกปลอบใจนางเท่ านั น้ มิได้คิดจะเป็ นปฏิปักษ์ต่อหวง
โฮ่ ว แม้แต่ น้ อยเพคะ ขอหวงโฮ่ ว โปรดทรงเข้ าพระทัยด้ วยเพ
คะ” นางเอ่ ย ตอบโต้ ว าจาของต่ ง หวงโฮ่ อ ย่ า งแผ่ ว เบาและ
นุ่มนวลยิ่ง

ต่ งหวงโฮ่ วพลันเกิดไฟโทสะลุกโหมกระหน่ าขึ้นภายใน

พระทัยแผดเผาไปถึงสติปัญญาของพระองค์

261
 “เจี ยงกุ้ยเฟย เปิ่นกงกระทาการใดล้ วนมีหลักการของ
เปิ่ นกงอย่ า งไม่ เ คยมี ก รณี ยกเว้ น ต่ อ ให้ เ จ้ า มิ ทราบเรื่ อ ง
กฎเกณฑ์ ก็น่าจะฟังรูเ้ รือ่ ง!”

“เฉินเชี่ ย เข้ าใจเพคะ แต่ เ พื่ อมิต รภาพอัน ลึ กซึ้ ง นี้ เฉิน
เชี่ ยหวังว่าหวงโฮ่วจะทรงพระราชทานอนุญาตเพคะ” เฉินหรูอี้
เอ่ยเสียงแผ่วเบา

แม้นในสายตาของนางกานัลซืออี๋เป็ นตาแหน่ งที่ ยิ่งใหญ่

สูง ส่ ง อย่ างยิ่ ง แต่ ส าหรับ วัง หลัง นั น้ กลับ มิ ใ ช่ บุค คลที่ ยิ่ ง ใหญ่
สูงส่งอันใดเลย เป็ นเพียงการสอบสวนขุนนางสตรีบรรดาศักด์ ิ
ขัน้ สี่ ชนั ้ เอกเท่ านั น้ หากจะมี พระสนมหลายคนร่วมฟั งด้ วยก็
มิใช่เรือ่ งผิดแปลกอันใด

ต่งหวงโฮ่วยิ่งแสดงท่าที อยากไล่ผ้คู นไปมากเท่ าใดก็ทา

ให้เฉินหรูอี้รสู้ ึกว่ามีพิรธุ มากขึน้ เท่านัน้

ทัง้ สองต่างถกเถียงกันไปมา

สตรีสกุลต่งรู้สึกปวดหนุบหนับที่หางตา ในใจก็อดด่าทอ
องค์จกั รพรรดิที่ทรงไม่เอาไหน โปรดปรานผู้ใดผู้นัน้ ตายยังไม่

262
พอ พระองค์ยงั ทรงพระราชทานยศศักด์ ิ ที่ สูงขึ้นไปเรื่อยๆ ให้
พวกนางอีก ทัง้ ที่สติปัญญาของแต่ละคนกลับยา่ แย่ลงไปเรือ่ ยๆ

มิใช่ว่านางมิเคยฟังคาเล่าลือของเจียงกุ้ยเฟย เจียงเหมย
เป็ นผู้ไร้ซึ่งหลักการ แม้แต่ศกั ด์ ิ ศรีกล็ ้วนร่วงหล่นลงพื้นถูกคน
เหยี ยบยา่ ไปมิร้กู ี่ครัง้ แล้ว ทัง้ หมดก็เพื่อให้ ได้ร่วมเคียงหมอน
กับองค์จกั รพรรดิ นางจึงมิสงสัยแม้แต่น้อยว่าเจียงกุ้ยเฟยจะมี
แผนการอัน ล ้า ลึ ก อัน ใดหรื อ ไม่ เห็น ชัด ว่ า เจี ย งกุ้ย เฟยนั ้น
สติปัญญาน่ าเป็ นห่ วงยิ่ง ทว่าหากต้ องมาถกเถี ยงกันต่ อหน้ า
เหล่าพระสนมเช่ นนี้ อย่าว่าแต่ เป็ นกุ้ยเฟยผู้โง่เขลาเลย ต่ อให้
ด้อยสติปัญญามาตัง้ แต่กาเนิดนางก็จกั ไม่ทนเด็ดขาด

“มิต รภาพของพวกเจ้ านั น้ ยิ่ ง ใหญ่ กว่ ากฎระเบี ย บของ

ราชวงศ์ต้าจิ้นอีกหรือ? ความจริงใจนี้ มิสู้รอให้สืบสาวเรื่องราว
ให้กระจ่างเสียก่อนค่อยกระทาภายหลังเถิด” ต่อหวงโฮ่วสะบัด
อาภรณ์ แล้วเสด็จดาเนินสู่ภายในตาหนัก “นาตัวสตรีสกุลเฉิง
เข้าไปในตาหนักแล้วเชิญกุ้ยเฟยออกไปจากตาหนักหมิงกวาง”

หวงโฮ่ ว เพิ่ ง ตรัส ออกไป แม้ แ ต่ เ ฉิ นหรู อี้ ก็ ย ัง มิ ท ัน มี

ปฏิกิริย าสนองตอบอัน ใด เพี ย งเห็น เกิ่ง จิ้น จงยื ด ตัว ตรงถลา
ออกไปขวางทางบริวารจากตาหนักเจาหยางที่วิ่งเข้ามาล้อมไว้

263
ทัง้ ป่ าวร้องออกไปว่า “ผู้ใดกล้าแตะต้ องกุ้ยเฟยก็ข้ามศพพวก
เราไปก่อน！”

เพี ยงวาจานี้ ประโยคเดี ยวถึงกับทาให้ บรรดาพระสนม

และเหล่ า บริ ว ารทัง้ บนและล่ า งในต าหนั ก หมิ ง กวางต่ า งตก
ตะลึ ง ไปจนหมด ผู้ที่ อ ยู่ ใ นเหตุ ก ารณ์ ต่ า งทราบดี ว่ า หวงโฮ่ ว
และกุ้ยเฟยถกเถียงโต้แย้งฟาดฟั นกัน ละครฉากสนุกล้วนมีมา
ไม่ขาดสาย แต่หากผูใ้ ดมิทราบเรือ่ งราวคงเข้าใจว่าหวงโฮ่วประ
สงค์ลงมืออย่างโหดเหี้ยมโดยใช้กาลังเข้าล้อมพร้อมจะฆ่าเจียง
กุ้ยเฟยให้ตกตายไป บริวารจึงวิ่งถลาเข้ามาปกป้ องนายด้วยใจ
ที่ภกั ดี

“ช่างเป็ นบ่าวที่ซื่อสัตย์ยิ่ง！”

เกิ่งจิ้นจงเพิ่งตะโกนออกมา เสียงนัน้ ยังล่องลอยในนภา

กาศแท้ๆ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนกล่าวรับคาของเขาออกมาเช่นนี้

่ งใหญ่ ดังก้องกังวานมีพลังอานาจยิ่ง
เสียงนัน้ ดังระฆั

มารดามันเถอะ！บรรดาพระสนมล้วนไร้วาจาจะกล่าว
ผู้ใดช่างไม่ร้จู กั กาลเทศะยิ่ง ยังมิทนั สืบสาวเรื่องราวให้แน่ ชดั ก็

264
กล่าววาจานี้ ออกมา คิดว่าตาหนักหมิงกวางเป็ นโรงละครหรือ
ไร?

บรรดาพระสนมเหลี ย วหลัง มองอย่ า งโกรธเคื อ ง ครัน้

เห็นอาภรณ์เหลืองอร่ามโทสะที่มีกลับค่อยๆ มอดดับไป ต่างรีบ
คุกเข่าลงบนพืน้ อย่างพร้อมเพรียงกันทันที

*แม้นไร้มีดแกะก็ต้องทาเครื่องปั น้ ดินเผามีชีวิตให้จงได้
ในอดีตช่างทาเครื่องปัน้ ดินเผาจะมีมีดแกะลายเพื่อเพิ่มคุณค่า
และความวิจิตรให้แก่เครือ่ งปัน้ นัน้ ๆ ณ ที่นี้จึงใช้เปรียบเปรยถึง
การฝื นทาให้สาเร็จแม้ไม่มีสิ่งเอื้ออานวยก็ตาม

*จมูกงอกอยู่บนศีรษะ เปรียบเปรยว่าฉลาดหลักแหลม

265
 128 โต้แย้ง

เสี ยงที่ เอื้อนเอ่ ยมานั น้ ผู้อื่นฟั งไม่ออก ต่ งหวงโฮ่ ว ที่ ทรง

รู้จกั จักรพรรดิจางเหอมานานหลายปี มี หรือจะมิทราบว่าเป็ น
เขา? ความจริงแล้วต่อให้น้าเสียงนัน้ จะเปลี่ยนไปเพียงใด ทว่า
ผู้ที่สามารถพูดเรื่องอัน หาแก่ นสารไม่ได้ เช่ นนี้ มีเพี ยงเขาคน
เดียวเท่านัน้

ต่ งหวงโฮ่วพลันรู้สึกว่าศีรษะนางแทบจะระเบิดออกมา
นางยังมิทนั พูดคุยกับเจียงกุ้ยเฟยให้ เข้าใจ ดาวพิฆาตดวงนี้ ก็
มาเสียแล้ว ไม่ว่าราชสานักจะวิจารณ์องค์จกั รพรรดิเช่นไร ทว่า
อย่างน้ อยในวังหลังแห่งนี้ องค์จกั รพรรดิกท็ รงมอบไว้ในมือนาง
แต่ เ มื่ อ เรื่ อ งราวเกี่ ย วพัน ถึ ง พระสนมที่ พ ระองค์ ท รงโปรด
ปราน อัจฉริยภาพที่ พระองค์ทรงมีนัน้ พลันร่วงดิ่งอย่างเห็นได้
ชัด ทัง้ ฟั ง ความข้ า งเดี ย วและทรงเชื่ อ แต่ พ วกนางฝ่ ายเดี ย ว
อย่างร้ายกาจ

ยามนี้ นางจึงขมวดคิ้วมุ่นรีบร้อนก้าวขึน้ หน้ าเพื่อต้อนรับ

เสด็จทันที ผู้ใดจะทราบทัง้ ที่ ทงั ้ สองสบตากันอยู่แท้ ๆ สายตา
นางเหลือบเห็นพระองค์เขยิบเข้าใกล้ ทว่าองค์จกั รพรรดิกลับ
ทรงหมุนวรกายเสด็จไปยังข้างบ่อกลางคัน ทิ้งนางที่ เดินเข้ามา
รับเสด็จให้ยืนเดียวดายอยู่ตรงนัน้
266
 ต่ ง หวงโฮ่ ว แทบกระอัก โลหิ ตพุ่ ง พ่ น กระจายใส่ อ งค์
จักรพรรดิเพื่อทดแทนวาจาหยาบคายอีกหนึ่ งหมื่นแปดพันคาที่
มี

เมื่อองค์จกั รพรรดิเสด็จมา ทัวทั

่ ง้ ตาหนักล้วนคุกเข่าลง
บนพืน้ ไม่มีผใู้ ดยืนอยู่อีกต่อไปแล้ว

เฉิ งถาวถูก ขัน ที ส องคนจับ เอาไว้ นางร ่า ไห้ จ นร่ า งไร้

เรี่ยวแรง เมื่อขันทีทงั ้ สองเห็นองค์จกั รพรรดิเสด็จมาก็รีบคุกเข่า
ลง โยนนางไว้ด้านข้างอย่างไม่แม้แต่จะไยดี หากมิใช่เฉินหรูอี้
มือไม้คล่องแคล้วจึงรับนางเข้ามากอดไว้ นางคงล้มทับอยู่บน
ศพของเฉิงผิงไปแล้ว

เมื่อเซี ยวเหยี่ยนเดินทางมาถึงนัน้ สิ่งแรกที่ เห็นคือเฉิน

หรูอี้คุกเข่าอยู่บนพื้น ข้างๆ นางมีสตรีที่รา่ ไห้จนไร้เรี่ยวแรงผู้
หนึ่ ง ซึ่ งมิอาจเรียกว่าคุกเข่าแต่ เป็ นการนอนร้องไห้ อยู่บนพื้น
ต่ างหาก ใบหน้ าที่ แนบลงบนพื้นนั น้ บิดเบี้ยวอย่างยิ่ง ในเวลา
อันสัน้ นั น้ มิทราบว่านางโขกศีรษะประหนึ่ งไก่จิกเมล็ดข้าวไป
มากเท่าใดแล้ว

“เกิ่งจิ้นจง บอกเจิ้นมาว่าเกิดเรื่องราวใดขึ้น ทาให้ เจ้า

ถึงกับใช้ตวั เข้าไปปกป้ อง?”
267
 เซี ยวเหยี่ยนชาเลืองมองศพที่ อยู่ข้างบ่อซึ่งห่างจากเฉิน
หรูอี้เพี ยงสองสามก้ าวเท่ านั น้ ดูท่านางคงตายมาหลายครา
กระทังจ ่ ิ ตใจยังเข้มแข็งกว่าคนตายเสี ยอี กกระมัง ใบหน้ านาง
นั น้ ไม่แม้แต่ จะเปลี่ ยนสี หวั ใจเต้ นแรงด้วยซ้า ทัง้ ที่ สตรีที่นอน
อยู่ข้างกายนางมีหน้ าตาไม่ต่างอันใดกับศพเลยแม้แต่น้อย

ตัง้ แต่ ที่เกิ่งจิ้นจงถูกขับออกจากตาหนั กฉางเล่อเขาก็มิ

เคยได้ พบองค์จกั รพรรดิ อีกเลย ยามนี้ จึงรู้สึกทัง้ ตื่ นเต้ น และ
น้ อ ยใจเขาเอ่ ย ออกมาทัง้ น้ า ตาคลอเบ้า ว่ า “ทู ล ฝ่ าบาท เป็ น
บริวารที่ มิร้จู กั กาลเทศะพวกนี้ บุกพรวดพราดเข้ามาจะจับกุ้ย
เฟยพะย่ะค่ะ”

เฉินหรูอี้อดลอบขาในใจมิได้ เกิ่งจิ้นจงผู้นี้มิได้โง่เง่าไป
เสี ย หมด ยัง รู้จ กั หยิ บ ต่ ง หวงโฮ่ ว ขึ้น มาทู ล ฟ้ อง เขาเองก็ค งรู้
อุปนิสยั ของจักรพรรดิจางเหอดี ช่างฉลาดหลักแหลมเสียจริง

ผู้ใ ดให้ ค นกลุ่ม นี้ อ าจหาญล่ ว งล ้า พระสนมที่ ท รงโปรด

ปรานในขณะนี้ กนั เล่า เขายังสามารถคิดแผนการได้มากมาย
หลายแบบยิ่ง เฉินหรูอี้รสู้ ึกเบิกบานใจนัก

268
 ไฟในทรวงของขันทีที่ปฏิบตั ิ ตามพระบัญชาเหล่านัน้ พวย
พุ่ง ทะลุ อ งค์จ กั รพรรดิ มุ่ ง ตรงไปที่ เ กิ่ ง จิ้ น จง แม้ แ ต่ ค วามคิ ด
อยากให้เขาตายก็คงมีแล้ว

มารดามันเถอะ！ เขาตาบอดหรือคิดจะให้ร้ายพวกตน
ต่ อหน้ าพระพักตร์องค์จกั รพรรดิอย่างไม่แม้จะใส่ ใจต่ อคนใน
ตาหนั กหมิงกวางเลยกระนัน้ หรือ? พวกเขายืนห่ างถึงสามฉื่ อ
อย่าว่าแต่เจียงกุ้ยเฟยเลยแม้แต่เส้นขนของขันที สมควรตายผู้
นี้ กย็ งั ไม่ได้แตะต้องเพียงเส้น ยังมาร้องแรกแหกกระเชออีก！

ครัน้ เซี ยวเหยี่ยนได้ฟังดังนัน้ ก็ขมวดคิ้วเป็ นปม เหตุใด

ไม่พ บเพี ย งครึ่ง ปี ก็ค ล้ ายขนของเขาได้ ร่ว งหมดแล้ ว มองทัง้
นอกและในไม่ว่ามุมใดเขาก็เปลี่ยนไปแล้วทัง้ สิ้น ยังหลงคิดว่า
เขายัง เป็ นเกิ่ งจิ้ น จงคนเดิ มที่ ก ระท าการใดล้ ว นละเอี ย ด
รอบคอบ เป็ นขันทีที่สามารถพึ่งพาได้ทุกเมื่อ

พลันเกิดภาพต่างๆ ปรากฏขึน้ มาเป็ นลาดับๆ ตัง้ แต่สตรี

สกุลเจ้าที่ หวั ใจหยุดเต้นอย่างปริศนามาถึงสตรีสกุลเฉี ยนที่ ถกู
สนมจงแทงตาย กระทังมาถึ ่ งเจียงเหมย....หากเขามาช้ากว่านี้
เพียงก้าว อาจถูกคนผลักล้มเหยียบยา่ จนตายก็เป็ นได้

269
 “เหตุ ใ ดที่ ไ หนมี เ รื่ อ งสนุ ก เจ้ า ก็ ต้ อ งไปเข้ า ร่ ว มด้ ว ย
เสมอ?” เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึน้ แล้วเดินเข้าไปหาเฉินหรูอี้ “เจ้าก็รู้
ดี ว่าด้านนอกมีอนั ตรายยังจะมาที่ นี่ มิยอมอยู่ในตาหนั กหย่ง
เล่ออย่างสงบอี ก หรือรังเกียจว่าอายุยืนเกินไป รังเกี ยจว่าตน
งดงาม อยากจะไปเกิดใหม่อีกรอบ? ”

เกิ่งจิ้นจงพลันตกตะลึงไปชัวขณะ
่ คิดไม่ถึงว่ายังมิทนั ทูล
ฟ้ องออกไปให้ ก ระจ่ า ง กุ้ย เฟยของตนกลับ ถูก ลากเข้ า ไป
เกี่ยวข้องเสียแล้ว

องค์จกั รพรรดิท รงพระกรรณมี ปัญหาหรือสติปัญญามี

ปัญหากันแน่ ทรงมิเข้าพระทัยในวาจาของเขาหรือไร? ทัง้ หมด
เกี่ยวอันใดกับกุ้ยเฟยของเขากันเล่า? เห็นชัดว่าหวงโฮ่วรังแก
คนเกินไปแล้ว！มิทรงยอมให้ ก้ยุ เฟยของเขาสอดเท้ าเข้ายุ่ง
แม้แต่น้อย！

เฉินหรูอี้กม็ ิ คาดคิดว่าองค์จกั รพรรดิจะมีท่าทีเช่นนี้ ทรง

กริ้วจนพระเนตรแดงกา่ ท่าทางดังพบศั ่ ตรูค่แู ค้น?

“ยังมิลุกขึ้นอี ก เจ้าชอบคุกเข่านักหรือไร” เซี ยวเหยี่ยน

เห็นท่ าทางมิอยากเชื่ อนั น้ ของนางพลันรู้สึกไม่สบายใจอย่ าง

270
ประหลาด คล้ายกับว่าเมื่อนางชอบเขา เขาก็ควรต้องดีต่อนาง
กระนัน้

เขาปรายตามองเห็นเฉินหรูอี้ค่อยๆ หยัดกายลุกขึน้ เขา

จึ ง หมุ น กายไปทางต่ ง หวงโฮ่ ว นั ย น์ ต าหงส์อ ัน คมปลาบมอง
กวาดไปทุกทิศ ใบหน้ านิ่งดุจน้าลึก

“หวงโฮ่ ว เจ้าดูแลวังหลังได้ดียิ่งนั ก มี คนตายนอนหรา

อยู่ที่ นี่ แล้ ว คื อ อัน ใดกัน .....” เขากวาดตามองบรรดาสนมที่
กระจัดกระจายคุกเข่าอยู่บนพื้นวุ่นวายไม่เป็ นแถวนัน้ แล้วลาย
ตายิ่ง เพียงก้าวเข้ามาที่นี่กไ็ ด้กลิ่นเครื่องประทินโฉมทันทีทาให้
เขาแทบจะอาเจียนออกมา

“เห็นที่ นี่เป็ นตลาดสดหรือไร มีคนตายแท้ ๆ ไม่สงสาร

เห็นใจก็แล้วไปทว่ายังเข้ามาร่วมชมดังเห็ ่ นเป็ นเรื่องสนุก หรือ
ต้ องรอจนวันที่ ความตายมาเยือนพวกเจ้าถึงจะรู้ว่าความตาย
มิใช่เรือ่ งที่คนต้องมาดูมาชม?！”

บรรดาพระสนมเห็นหวงโฮ่วและกุ้ยเฟยโต้เถียงกันอย่าง
ดุเดือด ก็ตื่นเต้นขึ้นมา เฝ้ ารอให้ทงั ้ สองกระโจนเข้าตะลุมบอน
กอดเกี่ยวเป็ นก้อนกลม เช่นนัน้ ผู้ชมคงเบิกบานใจยิ่ง ทว่าองค์

271
จักรพรรดิทรงเสด็จมาขัดจังหวะอย่างกะทันหัน ปลายหอกจึง
พุ่งมาที่คอหอยของพวกนางแทน

มารดามันเถอะ！ พวกนางมิใช่สนมคนโปรดเสียหน่ อย
มิจาต้ องกังวลว่าจะตายเพราะพระองค์ อย่างไรก็ยงั มีชีวิตอยู่
อย่างสุขสบายยิ่ง

ต่งหวงโฮ่วกาพระหัตถ์แน่ นจนพระนขาจิกลึกเข้าพระมัง
สาแล้ ว พระองค์ก้มพระพักตร์สายพระเนตรชาเลื องมองขึ้น
คล้ายกับกริ้วเสียจนแทบระเบิดออกมาทว่าต้องฝื นทนเก็บกลืน
กลับเข้าไปเช่นเดิม

“ทูลฝ่ าบาท เฉินเชี่ ยผิดไปแล้วเพคะ” ต่ งกุ้ยเฟยมักจะ

ยอมรับผิดในคราแรกเสมอ

“เมื่อครู่เ ฉินเชี่ ย ก็กาลัง เชิญบรรดาพระสนมให้ ออกไป

เพื่อเป็ นการให้เกียรติแก่ผ้ตู ายเพคะ ทว่าเจียงกุ้ยเฟย กลับมิยอม
ฟั ง อัน ใด เฉิ นเชี่ ย ตัก เตื อ นเช่ น ไรก็มิ ย อมขยับ แม้ แ ต่ น้ อย
บรรดาพระสนมจึงเลียนอย่าง พวกนางล้วนหยุดขวางอยู่หน้ า
ประตูตาหนักมิยอมจากไป เฉินเชี่ยจาต้องให้คนเชิญพระสนม
ทัง้ หลายออกไป ทว่ายังอยู่ห่างถึงสามฉื่ อห้าฉื่ อ เกิ่งจิ้นจงกลับ

272
โผออกมาแล้วตะโกนว่าข้ามศพไม่ข้ามศพอันใดนัน้ ไม่ทราบว่า
ตัง้ ใจทาให้ผอู้ ื่นเข้าใจผิดหรือคิดเช่นไรอยู่กนั แน่ ”

เซี ย วเหยี่ ย นย่ น คิ้ ว “กุ้ย เฟย เป็ นเช่ น หวงโฮ่ ว กล่ า ว
หรือไม่?”

ได้ยินเช่ นนั น้ ต่ งหวงโฮ่ วก็จิกฝ่ าพระหัตถ์ของพระองค์

เองจนแทบจะทะลุ

เขาจะตัง้ ใจฟั งนางบ้างได้หรือไม่? อยู่ต่อหน้ าพระสนม

และบริวารมากมายเช่นนี้ นางถูกเขาตบหน้ ายังไม่พอ ยังอยาก
ตบหน้ าตนเองอีกงัน้ หรือ นางไม่มีอนั ใดทากระทังน ่ าทุกอย่าง
มาแบกไว้บนศีรษะตนแล้วให้ผ้อู ื่นเตะซา้ ไปซา้ มาจนโลหิตอาบ
เต็มหน้ างัน้ หรือ?

“หวงโฮ่วย่อมมีหลักการของพระองค์ ข้าก็ย่อมมีจุดยืน
ของข้า”

เฉินหรูอี้มิทราบว่าองค์จกั รพรรดิทรงคิดเช่ นใด เวลานี้

จึงได้ แต่ ทาหัวแข็งพุ่งเข้าชนเท่ านั น้ นางจึงตัดสินใจบอกเล่า
อย่างรวบรัดว่าตนได้เชิญพี่น้องสกุลเฉิงไปงานเลี้ยงฉลองจึงส่ง

273
คนมารับ ทว่ากลับมาพบกับศพเฉิงผิงเข้าและหยิบยกสิ่งที่ เฉิง
ถาวกล่าวฟ้ องขึน้ มาพูดด้วย

“พี่ สาวของเฉิงถาวตายอย่างน่ าเวทนาทัง้ เรื่องยังเกี่ยว

พันถึงซื ออี๋ ผ้ดู ูแลที่ ปกติเป็ นผู้อบรมสังสอนนาง
่ ข้าเพียงกังวล
ว่ านางจะเศร้าโศกเสี ยใจที่ สูญเสี ยพี่ สาวและสะเทื อนใจจนมิ
กล่าววาจาให้ชดั เจน จึงคิดอยู่เป็ นเพื่อนนาง...ข้ามิได้คิดว่าเป็ น
การไม่ เ หมาะสมอัน ใด เรื่ อ งใหญ่ ป านนี้ เกิ ด ขึ้ น ในวัง ทัง้ ยัง
เชื่อมโยงกับขุนนางสตรีบรรดาศักด์ ิ ขนั ้ สี่ชนั ้ เอก หวงโฮ่วทรงมี
อานาจที่ จะจัดการทุกอย่าง ทว่าข้าเองก็เป็ นกุ้ยเฟย อานาจใน
การร่วมรับฟังนัน้ ย่อมมี หรือว่าไม่ใช่เล่า?”

ต่งหวงโฮ่วคิดไม่ถึงว่าบุปผาพิสดารในตานานที่ ผ้เู ล่าลือ

จะมีหลักการที่ ชดั เจนปานนี้ ที่สาคัญนางพูดจาเป็ นเหตุเป็ นผล
ยิ่งทาให้คนรูส้ ึกโมโหนัก

่ าที่ เจียงกุ้ยเฟยกล่าว เรื่องนี้ เกี่ยวพันถึงชีวิตคน ยิ่ง

“ดังค
มีคนรู้น้อยเท่ าใดยิ่งดีมากเท่านัน้ จะได้มิถกู ผู้ไม่ร้คู วามเอาไป
พูดจนกลายเป็ นข่าวเสื่อมเสีย”

274
 “หวงโฮ่วทรงตรัสวาจาหนักเกินไปแล้ว ผู้อื่นล้วนมีหตู า
ทุกอย่างปรากฏขึ้นต่ อหน้ าทุกคนอย่างชัดเจนเช่ นนี้ กลับง่าย
ต่อการตรวจสอบ”

“การค้นหา เป็ นเพียงการแก้ปัญหาที่ ปลายเหตุ ดังแกะ

่
หายล้อมคอก จะทันการณ์อนั ใดเล่า”

ต่งหวงโฮ่วและเฉินหรูอี้ต่างโต้แย้งกันไปมาอย่างไม่ยอม
ถอยแก่กนั แม้เพียงก้าว ไม่เพียงแต่ สนมทัง้ หลายที่ คุกเข่าอยู่
บนพื้น ยัง รู้สึ ก ได้ ถึ ง เงาของกระบี่ ที่ ก วัด แกว่ ง ไปมาอยู่ เ หนื อ
ศีรษะตน แม้แต่จกั รพรรดิจางเหอเซียวเหยี่ยนก็มองดูอย่างตก
ตะลึง เขาเองก็รสู้ ึกเช่นเดียวกันกับเหล่า พระสนม

เมื่ออยู่ต่อหน้ าเขานัน้ ต่งหวงโฮ่วมักทาตัวนอบน้ อมถ่อม

ตนเสมอส่วนเฉินหรูอี้กช็ มชอบประจบสอพลอ ไหนเลยจะเคย
เห็นพวกนางต่อปากเช่นนี้ แท้จริงแล้วพวกนางล้วนซ่อนความ
เก่งกาจมิให้เขาเห็น?

“เป็ นเพี ยงแค่ซืออี๋ ผ้ดู ูแลเล็กๆ เท่ านั น้ มิใช่ หรือ เจิ้นส่ ง
คนไปนาตัวมาแล้ว จริงเท็จเช่ นไร รอคนมาก็เข้าใจเรื่องราว
เอง” เซียวเหยี่ยนกล่าว

275
 ต่ งหวงโฮ่วพลันรู้สึกเจ็บปวดพระทัยยิ่ง พระหัถต์นัน้ จึง
ยิ่งกาแน่ นขึ้น มิน่าเล่าจึงมิเห็นเฉินฮวายที่ ปกติมกั ตามติดองค์
จักรพรรดิประหนึ่ งหางผูน้ ัน้ ที่แท้เรือ่ งราวเป็ นเช่นนี้ เอง

276
 129 ความลับอันสะท้านสะเทือน

เซี ยวเหยี่ ยนแต่ ไหนแต่ ไรมิเคยกลัวเรื่องใหญ่ โตอันใด

ทว่ า มิ ไ ด้ ห มายความว่ า เขายิ น ดี ก ลายเป็ นตัว ตลกให้ ผู้ค น
หัวเราะเยาะ โดยเฉพาะสนมทัง้ หลายที่ มารวมตัวกันในวันที่
อากาศร้อนยิ่งเช่นนี้ เขาเห็นแล้วรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาทันที ยิ่ง
ไม่ต้องกล่าวถึงกลิ่นหอมหลากชนิดที่ กาจายออกมาจากพวก
นางรวมตัวเกิดเป็ นกลิ่นฉุ นอันรุนแรงชนิดหนึ่ ง เขาจึงแสดงสี
หน้ านิ่งขรึมแล้วเรียกให้คนมาไล่พระสนมทัง้ หลายออกไป

ทว่าสถานการณ์ กลับมิคล้ายคราที่ หวงโฮ่ วตรัสไล่พวก

นางทัง้ ยังยกพวกนางมากดดันเจียงกุ้ยเฟยที่ แสดงท่าที ชดั เจน
ว่ามิยอมจากไปเด็ดขาด

ตาหนักฉางเล่อบารมีสงู ส่งมิธรรมดา การเชิดจมูกขึน้ ฟ้ า

แสดงอานาจบาตรใหญ่นัน้ ย่อมต่างกัน บริวารแห่งตาหนักฉาง
เล่อยืนอยู่ตรงนัน้ ไม่ขยับเขยื้อน แม้แต่สีหน้ าอารมณ์ กล็ ้วนไม่
แสดงออกมา มี เ พี ย งบารมี ข ององค์จ กั รพรรดิ ที่ แ ผ่ ก ระจาย
ออกมาจากร่างพวกเขา หากเป็ นปฏิปักษ์ต่อพวกเขาก็คล้าย
การเป็ นศัตรูกบั องค์จกั รพรรดิ บรรดาพระสนมไหนเลยจะกล้า
เอื่อยเฉื่ อย ล้วนเร่งรุดกลับตาหนักตนดุจเท้าทาด้วยน้ ามันก็มิ
ปาน ไม่นานตาหนั กหมิงกวางทัง้ ตาหนั กก็ว่างเปล่ าไปเกื อบ
277
ครึ่ง เซี ยวเหยี่ยนยกฝ่ ามือใหญ่โบกสะบัดระหว่างจมูกตนไปมา
กลิ่นฉุนเข้มข้นนี้ ทาให้เขาแทบหมดสติ

พระอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้ายิ่ง ยืนอยู่เพียงครู่กร็ ้สู ึกแสบ

หน้ าไปหมด เขาเชิดคางชี้ไปยังปี กตาหนักที่ อยู่ตรงหน้ า ทุกคน
จึงเดินเข้าไปในตาหนักเป็ นแถวเรียงราย

ตาหนั กหมิงกวางเคยรุ่งโรจน์ ขึ้นคราหนึ่ งเมื่ อครัง้ จ้ าว

เสียนเฟยเป็ นที่ โปรดปราน หลังจากที่ จ้าวเสี ยนเฟยสิ้นไปที่ นี่ก็
ค่อยๆ ตกตา่ ลง ยิ่งบัดนี้ มีเพียงพระสนมที่มิได้เป็ นที่โปรดปราน
และหญิ ง งามที่ เ พิ่ ง เข้ า วัง มาใหม่ ไ ม่ กี่ ค นพ านั ก อยู่ ยัง มิ ต้ อ ง
กล่ าวถึง น้ าแข็ง ดับ ร้อนแม้แต่ ผลไม้ส ดใหม่แค่ ผลสองผลก็มิ
อาจค้นเจอ ด้านนอกนัน้ ยังพอมีลมพัดโชยมาบ้าง ทว่าภายใน
ตาหนั กนั น้ กลับอบอ้ าวไม่มีลมทะลุผ่านแม้ แต่ น้ อย จึงได้ แต่
อาศัย พัด ที่ อ ยู่ใ นมื อ ของนางกานั ล ทัง้ หลายเท่ า นั น้ เซี ย วเห
ยี่ยนเดิมเป็ นคนมีเหงื่อมาก ไม่นานอาภรณ์ กเ็ ปี ยกชุ่มไปหมด
ทัง้ ด้านหน้ าและด้านหลังยิ่งทาให้ จิตใจร้อนรุ่นขึ้นอี ก เหลือบ
มองไปจึงเห็นใบหน้ าหล่อเหลานัน้ ยิ่งมายิ่งบึง้ ตึง

เฉินหรูอี้นัง่ อยู่ตาแหน่ งที่ตา่ กว่าหวงโฮ่ว ครัน้ อยู่ต่อหน้ า

องค์จกั รพรรดิกม็ ิ กล้าโวยวายตามใจชอบอีก ทัง้ เห็นเฉิงถาวรา่

278
ไห้ ส ะอึ กสะอื้ น มิย อมหยุด นางจึง ล้ ว งผ้าเช็ด หน้ า ออกมาเช็ด
น้าตาให้เฉิงถาว

เฉิงถาวร้องที นางก็เช็ด ให้ ที เห็น ชัด ว่ าทัง้ หมดล้ วนมา

จากความห่วงใยอันแท้จริง เพราะแววตามิอาจโกหก

เซี ยวเหยี่ยนเคยฟั งเฉินหรูอี้เล่าถึงเรื่องราวก่อนพบกัน

ในช่วงสองเดือนที่ นางฟื้ นคืนมาในร่างเจียงเหมย ยามนัน้ เขา
ล้ ว นเห็น เป็ นเพี ยงเรื่ อ งขาขัน บัด นี้ ไ ด้ เ ห็น พวกนางรักใคร่มี
ไมตรีต่อกันอย่างแท้จริง ความอ่อนโยนชนิดนัน้ มิใช่มอบให้เขา
แต่เพียงผู้เดียว นางก็ทาเช่นนี้ กบั ผู้อื่นเช่นกัน ใจของเขาพลัน
รู้สึกมีน้ าเปรี้ยวไหลออกมาจนถึงกับต้ องฟั นกัดแน่ น ประหนึ่ ง
ว่าตาแหน่ งจักรพรรดิที่พระบิดาตรัสว่าจะมอบให้ เขา พลันมี
น้ องชายที่ กาเนิดจากหวงโฮ่วโผล่เข้ามาแย่งชิงไปอี กครึ่งหนึ่ ง
อย่างนัน้

แต่ ไ หนแต่ ไ รเฉิ นหรูอี้ ใ ส่ ใ จเพี ย งพระอารมณ์ ข ององค์

จักรพรรดิ หากพระองค์มีพระอารมณ์ ที่แปรเปลี่ยนแม้น้อยนิด
ล้วนมิอาจรอดพ้นสายตานางไปได้ เพียงแต่บดั นี้ จิตใจทัง้ หมด
ของนางล้วนจดจ่อกับการตายของเฉิงผิง ทัง้ นางนัน้ เอี้ยวตัวไป
มองแต่เฉิงถาวและหันด้านข้างให้แก่องค์จกั รพรรดิ นางจึงมิได้

279
สังเกตว่าสายพระเนตของพระองค์ที่จ้องมองมานัน้ แทบจะทา
ให้รา่ งนางเกิดเป็ นรูแล้ว

“นัน่ ใคร....” เซียวเหยี่ยนร้อนจนเหงื่อโทรมกาย โทสะใน

ใจพุ่งทะยานสูงจึงตบโต๊ะไปเต็มแรง “เจ้าหยุดรา่ ไห้แล้วพูดจา
มาก่อนได้หรือไม่? เจ้าคิดว่าเจิ้นให้เจ้าเข้ามาในห้ องนี้ เพื่อฟั ง
เจ้าร้องไห้งนั ้ หรือ?！”

เฉินถาวที่ถกู ถามว่าเป็ นใครผู้นัน้ รา่ ไห้จนดวงตาเป็ นลูก

เหอถาว*แล้ว เมื่อถูกองค์จกั รพรรดิทาให้ตกใจจึงสะอึกออกมา
โดยพลันแล้วลื่นไถลลงจากเก้าอี้ลงไปคุกเข่าบนพื้น โขกศีรษะ
ลงบนพืน้ หลายครังหลายคราด้
้ วยตัวสันงั่ นงก

“ฝ่ าบาทโปรดอย่าได้ทรงกริ้ว ทรงโปรดอภัยแก่หม่อมฉัน

ด้วย” นางกล่าวซา้ ไปซา้ มาว่า “ขอฝ่ าบาททรงมอบความเป็ น
ธรรมแก่พี่สาวหม่อมฉันด้วยเพคะ”

ต่ ง หวงโฮ่ ว ขมวดพระขนง องค์จ กั รพรรดิ ก ล่ า วเช่ น นี้

หมายความว่าเช่ นใด พระองค์จะทรงโผล่พรวดพราดออกมา
จากซอกหลื บ ใดก็ต าม ทว่ า วัง หลัง นั ้น นางเป็ นผู้ดู แ ล การ
สื บ สวนเรื่ อ งราวควรเป็ นนางมิ ใ ช่ ห รื อ ที่ ต้ อ งเอ่ ย ถาม องค์

280
จัก รพรรดิ เ พี ย งทรงฟั ง และแสดงความคิ ด เห็น ในตอนท้ า ย
เท่านัน้ มิใช่หรือ?

“สตรีสกุลเฉิง.....” นางเพิ่งเปิดปากก็ถกู องค์จกั รพรรดิ

ตัดบทขึน้ เสียก่อน

“มีวาจาใดก็กล่าวมา เจิ้นมิได้มีเวลาฟั งเจ้าสะอึกสะอื้น

หรอกนะ”

ไม่มีเวลาก็ไสหัวกลับตาหนักฉางเล่อไปนัง่ ตรวจฎีกาของ
เจ้ า ไม่ ดี ก ว่ า งัน้ หรื อ ? ต่ ง หวงโฮ่ ว ได้ แ ต่ เ ก็ บ กดโทสะไว้ ใ น
พระทัย นิ่งฟังว่าเฉิงถาวจะกล่าวอันใดต่อไป

“เพคะ เพคะๆๆ” เฉิงถาวสูดจมูกแล้วกล่าว “ทูลฝ่ าบาท

สวี๋ จิ่ง ต้ องเป็ นคนฆ่ าพี่ สาวหม่อมฉั นแน่ เพคะ พวกเราสองพี่
น้ องมิเคยมีเรือ่ งกับผูใ้ ด ก็คงต้องเป็ นสวี๋จิ่งแล้ว พี่สาวหม่อมฉัน
เคยบอกว่ า หากพวกเราถูก ฆ่ า เช่ น นั ้น สวี๋ จิ่ ง คื อ ผู้ที่ มี ค วาม
เป็ นไปได้มากที่สดุ ที่จะลงมือ”

“นั น่ หมายความว่า เจ้ามิได้มีหลักฐานใดๆ เลย อาศัย

เพี ย งวาจาประโยคเดี ย วของพี่ ส าวเจ้ า มาชี้ ต ัว ว่ า สวี๋ จิ่ ง ซื อ อี๋
ผูด้ แู ลเป็ นผูก้ ระทา” ต่งหวงโฮ่วหรี่พระเนตร “เช่นนัน้ หรือ?”

281
 เฉิ งถาวสัน่ เทาเล็ก น้ อ ย “เพคะ แต่ ว่ า พี่ ส าวหม่ อ มฉั น
บอกว่า....”

“เจ้าอาศัยเพียงวาจาประโยคเดียว ก็ชี้ชดั ว่าซื ออี๋ ผ้ดู ูแล

ซึ่ ง เป็ นขุ น นางสตรี ทัง้ ยัง เป็ นผู้ค อยอบรมสัง่ สอนพวกเจ้ า
ผู้ก ระท างัน้ หรื อ ? ไม่ เ พี ย งแต่ ก ล่ า วต่ อ หน้ า พระสนมทัง้ หมด
กระทังบั ่ ดนี้ ฝ่าบาทก็ทรงประทับอยู่ด้วย เจ้ากลับร้องห่มร้องไห้
ปานจะขาดใจอ้างวาจาเพียงประโยคเดียวมาใส่ร้ายผู้อื่น?” ต่ง
หวงโฮ่วตรัสอย่างเฉี ยบขาดว่า “เปิ่นกงเห็นแก่ที่เจ้าเสียใจเรื่อง
การตายของพี่สาว จะมิเอาความใดๆ แต่วาจาและการกระทา
ต่ อไปนี้ ของเจ้านั น้ จักต้ องใคร่ครวญให้ ถี่ถ้วน นี่ มิใช่ ที่ที่เจ้าจะ
กล่าววาจาเลอะเทอะได้ ในวังหลังแห่ งนี้ คาพูดเพี ยงประโยค
เดี ยวก็สามารถท าลายชี วิต คนได้ หากไม่มีหลักฐาน เปิ่นกง
หวังว่าจะเจ้าจักระวังคาพูดด้วย”

เฉิงถาวตื่นตระหนกจนมิทราบจะวางมือไม้ไว้ที่ใดจึงจิก
เล็บลงบนพืน้ ดังแกร็กๆ

เฉินหรูอี้ค่อยๆ ขมวดคิ้วตน ในเมื่อเฉิงถาวเห็นท่ าทาง

ข่ ม ขู่เ ช่ น นั ้น ของหวงโฮ่ ว แล้ ว นางย่ อ มมิ อ าจบอกทุ ก อย่ า ง
ออกมาทัง้ หมดแน่

282
 “อาถาว เจ้าคิดให้ดี ลองพูดมาสิว่าเหตุใดพี่สาวเจ้าจึงได้
คิดเช่นนัน้ ? สวี๋จิ่งนัน้ เป็ น....”

“นี่ คือสิ่งที่ เจียงกุ้ยเฟยกล่าวว่าเพี ยงมาร่วมฟั ง มิได้ จกั

สอดแทรกอัน ใดกระนั ้น หรื อ ?” ต่ ง ไท่ โ ฮ่ ว เอนพระวรกายไป
ด้ านหลังเล็กน้ อย มิได้มีท่าที กดดันนางอย่างที่ ทากับเฉิงถาว
เมื่อครู่ ทว่าน้าเสียงกลับแฝงแววเยาะหยัน “หรือว่าเจ้ามิเห็นว่า
เปิ่นกงกาลังถามนางอยู่?”

เฉินหรูอี้เผลอเหลือบมององค์จกั รพรรดิคราหนึ่ ง ทว่ า

เห็นพระองค์กาลังขมวดคิ้วมุ่น พระเนตรหงส์หรี่ลงคล้ายกาลัง
ครุ่นคิดบางอย่าง พระองค์ทรงมิได้สนพระทัยในสิ่งที่ พวกนาง
กาลังสนทนากันอยู่แม้แต่น้อย

“เฉินเชี่ ยเพียงร้อนใจแทนเฉิงถาว นางเป็ นคนอ่อนไหว

ไร้เดี ยงสาทัง้ เพิ่งได้ รบั ความเจ็บปวดจากการสูญเสี ยมา เฉิน
เชี่ ยเพี ยงอยากช่ วยให้ สงบใจลงบ้าง เช่ นนั น้ จะช่ วยประหยัด
เวลาไปได้อีก แม้นเฉินเชี่ยจะแหกกฎแต่นัน่ เกิดจากเจตนาที่ ดี
ขอหวงโฮ่วโปรดทรงเข้าพระทัย ” นางอธิบายด้วยเสียงแผ่วเบา

ต่งหวงโฮ่วทรงแย้มพระสรวลอย่างเย็นชา “เปิ่นกงกลับ
รู้ สึ ก ว่ า แม้ น ไม่ มี ก้ ุย เฟยเข้ า มาสอดแทรก สตรี ส กุล เฉิ งก็
283
สามารถเล่ า เรื่อ งราวออกมาอย่ า งชัด เจนได้ ด้ ว ยตัว นางเอง
หากกุ้ยเฟยยังคงสอดปากอีกก็อย่าได้ตาหนิถ้าเปิ่นกงจะเรียก
คนให้มาเชิญเจ้าออกไป”

“...เพคะ”

เฉินหรูอี้มิรู้จะท าอัน ใดแล้ ว องค์จกั รพรรดิ นั น้ ก็มิอาจ

พึ่งพาได้ เฉิงถาวผูโ้ ง่เขลากลับยิ่งพึ่งพามิได้

โลกใบนี้ ทาให้คนกล่าววาจาใดไม่ออกแล้ว

เฉิงถาวเห็น เฉินหรูอี้และหวงโฮ่ ว กาลัง จะปะทะกัน อี ก

คราจึ ง ร้อนใจยิ่ง ด้ ว ยกลัวว่ าตนเองมิอาจพูดกล่ าวเรื่องราว
ของพี่สาวให้ชดั เจนได้แล้วยังจะทาให้เจียงกุ้ยเฟยพี่สาวผูแ้ ปลก
พิกลของพวกนางซึ่งได้เลื่อนตาแหน่ งพลิกตนขึ้นสู่ที่สูงผู้นี้ต้อง
พลอยลาบากไปด้วย พลันปิดหูปิดตาบอกเล่าทุกอย่างแม้ว่ามัน
จะร้ายแรงเพียงใดก็พดู พ่นออกมา...

“พี่ สาวบอกว่ า มี ความเป็ นไปได้ มากว่ าสวี๋ จิ่ง จะมี ส่ ว น

เกี่ยวข้องกับการสวรรคตของหวงโฮ่ว....หม่อมฉันมิได้หมายถึง
หวงโฮ่ วองค์ปัจจุบนั นะเพคะ เป็ นหวงโฮ่ วพระองค์ก่อนที่ ทรง
สวรรคตไปแล้ว...โธ่เอ๊ย ปากข้านี่ นะ” เฉิงถาวร้อนใจจนแทบจะ

284
รา่ ไห้ออกมา “พี่สาวบอกว่า การสวรรคตของหวงโฮ่วพระองค์
ก่อนมีพิรธุ บางอย่าง ยังมีจ้าวเสียนเฟยด้วย สาเหตุการตายนัน้
เหมือนกันไม่มีผิด ก่อนตายทัง้ สองล้วนดื่มเหล้าเหมยจื่อ*....เรา
กับสวี๋จิ่งเป็ นคนในหมู่บา้ นแถบเดียวกัน ผูอ้ ื่นอาจไม่ทราบ ทว่า
พวกเราทราบกันดียิ่งว่า เหล้าเหมยจื่อและดอกเสี้ยนหากกินสิ่ง
ใดสิ่งหนึ่ งล้วนไม่เกิดปัญหา รสชาตินัน้ อร่อยทัง้ สิ้น ทว่าหากกิน
ทัง้ สองอย่างนี้ ด้วยกันกลับกลายเป็ นยาพิษที่คร่าชีวิตผูค้ นได้”

ครัน้ วาจานี้ ของเฉิงถาวกล่าวออกไป ความเงียบงันพลัน

เข้าปกคลุมไปทัวปี่ กตาหนัก เฉินหรูอี้นัน้ มิอาจควบคุมร่างกาย
ที่ ขมวดเกร็งของตนได้ รู้สึกเพียงว่าร่างกายนางนัน้ สันเทาไป
่
หมด ความเจ็บปวดสายหนึ่ งเสี ยดแทงขึ้นในหัวใจอย่างมิอาจ
ควบคุมได้

*ลูกเหอถาว คือลูกวอลนัต

*เหล้าเหมยจื่อ เป็ นเหล้าที่ทาจากบ๊วย เหมยจื่อ แปลว่า

บ๊วย

285
 130 การกระทาอันแปลกประหลาด

ไม่มีผใู้ ดจะเข้าใจวาจานี้ ของเฉิงถาวมากไปกว่าเฉินหรูอี้

อีกแล้ว

มิใช่เพียงครัง้ ที่นางบอกกล่าวถึงความตายอันไม่ชอบมา
พากลของสตรี ส กุล จ้ า วต่ อ องค์ จ ัก รพรรดิ ทว่ า กองตัด สิ น
พิจารณาโทษที่ พระองค์ส่งไปก็ตรวจสอบแล้วหลายครา ไม่ว่า
จะเป็ นอาหาร เครื่องใช้ อาภรณ์ เครื่องประดับ ขาดเพียงขุดดิน
ลงสักสามฉื่ อพลิกเอาตาหนักหมิงกวางขึ้นมาเท่านัน้ ทว่ากลับ
ไม่พบเบาะแสใดๆ แม้แต่น้อย

ผูใ้ ดเลยจะคิดว่า เฉิงถาวที่กล่าววาจาอันไร้ซึ่งเหตุผลผู้นี้

กลับเปิดโปงมันออกมาแล้ว

“เจ้ า พู ด ต่ อ ไป” เซี ย วเหยี่ ย นพลัน มี ส ติ คื น กลับ มา

นั ยน์ ตาหงส์นัน้ ปกคลุมไปด้วยพายุฝนที่ โหมกระหน่ า เขากัด
ฟันดังกรอดๆ จนฟันในปากนัน้ แทบแตกหักหมดแล้ว

เมื่อไม่มีผ้ใู ดเข้าใจความหมายของวาจานี้ ได้ชดั เจนไป

กว่าเฉินหรูอี้ ก็ย่อมไม่มีผ้ใู ดเข้าใจความเคียดแค้นในอกที่ แทบ

286
ทะลุร่า งโผทะยานขึ้น ไปยัง ขอบฟ้ าของจัก รพรรดิ จ างเหอได้
เช่นกัน

สตรีสกุลจ้าวนัน้ ช่างไว้ก่อนเถิด เพราะนางสามารถตาย

แล้วฟื้ น บัดนี้ กน็ ัง่ อยู่ตรงหน้ าเขาแล้วด้วยซา้ ทว่าเฉินหวงโฮ่ว
.......ที่ ตายด้วยเหตุผลเดี ยวกันกับสตรีสกุลเจ้านี้ ต่างหากเล่า
หากนางไม่มาตายบนเตียงของเขา เขาคงมิต้องทนรับกับความ
ขมขื่นในช่วงหลายปี นี้ หากมิใช่เพราะปี ศาจน้ อยตัวนี้ ร่วงหล่น
ลงมาจากฟ้ า เขาที่ มิเ คยได้ ลิ้มรสอาหารคาวมานานนมจะมี
โอกาสได้สมั ผัสแตะต้องลิ้มชิมเนื้ ออันสดใหม่อ่อนนุ่มของสตรี
หรือ?

ผูอ้ ื่นเป็ นจักรพรรดิ เขาก็เป็ นจักรพรรดิเช่นกัน

ผู้อื่นสามารถเสพสุขกับการปรนนิบัติดูแลอย่างเลิศหรู
ประหนึ่ งแขกคนสาคัญ ทว่าเขากลับคล้ายดังสวมเพี
่ ยงกางเกง
ชัน้ ในทองคา มันส่องแสงเรืองรอง ทว่าถอดมิได้ เปลี่ยนก็มิได้
เป็ นดังกรงทองของเขาก็
่ มิปาน

“พูดมา！” เซี ยวเหยี่ยนตบโต๊ะจนแทบแตกเป็ นเสี่ยงๆ

ทาเอาคนทัง้ ห้องขวัญกระเจิง ต่างพากันคุกเข่าลงบนพืน้ ทันที

287
 เฉิ งถาวไหนเลยจะเคยพบเจอสถานการณ์ เ ช่ น นี้ นาง
ตกใจจนปั สสาวะแทบราด ใบหน้ าเบี้ยวเบ้ไปหมดหากมิใช่อยู่
ต่อหน้ าองค์จกั รพรรดิ นางคงรา่ ไห้ออกมาแล้ว

เฉินฮวายนาคนกลุ่มหนึ่ งที่ คุมตัวสวี๋จิ่งกลับมา เขาเพิ่ง

จะก้าวขาขวาเข้าไปก็ได้ยินพระสุรเสียงอันเกรีย้ วกราดขององค์
จักรพรรดิ จึ ง สันสะท้
่ านจนเท้ าข้ า งขวาไปสะดุด เข้ ากับ ธรณี
ประตู ร่างทัง้ ร่างจึงล้มลงไปกองกับพื้น เคราะห์ดีที่กระดูกมิ
แตก เฉินฮวายนัน้ เป็ นผู้มีบารมีในวังไม่น้อย ยากนักจะได้เห็น
เขาในสภาพน่ าอับอายเช่นนี้ จึงช่วยลดความตึ งเครียดภายใน
ตาหนักลงอย่างฉับพลัน

เมื่อต่งหวงโฮ่วทอดพระเนตรเห็นคนมา พระเนตรขวาก็
กระตุกมิหยุดจึงหันไปหาโจวหนิงตามสัญชาตญาณ เห็นเพียง
โจวหนิงส่ ายหน้ าน้ อยๆ แววตามองไปยังเฉินฮวายที่ ล้มควา่
หน้ าคะมาอยู่บนพืน้

“ฝ่ า ฝ่ าบาท หม่อมฉันนาตัวสวี๋จิ่งซืออี๋ผดู้ แู ลมาตามพระ

บัญชาแล้ วพ่ ะยะค่ ะ” เฉินฮวายจึงคุกเข่ าอยู่ข้างประตูซึ่งห่ าง
จากองค์จกั รพรรดิไปไกลมาก

288
 สวี๋จิ่งซึ่ งถูกขันที ล้อมไว้อยู่ตรงกลางนัน้ สวมอาภรณ์ ขนุ
นางสีม่วงเข้ม นางเม้มริมฝี ปากแน่ น สีหน้ าท่าทางร้อนรนยิ่ง

“ฝ่ าบาท” เฉินหรูอี้พลันหยัดกายลุกขึ้นก้าวไปข้างหน้ า

ถวายความเคารพต่ อองค์จกั รพรรดิ ดวงตางามนั น้ จ้ องมอง
องค์จกั รพรรดิ นิ่ ง “เฉินเชี่ ย คิ ด ว่ าหากส่ ง คนไปไต่ ส วนที่ กอง
ตัดสินพิจารณาโทษโดยตรง มิใช่ จะเหมาะสมกว่าหรือเพคะ?
ตาหนักหมิงกวางคนมากเกินไป มิง่ายที่จะสอบสวน”

ต่ ง หวงโฮ่ ว พลัน รู้สึ ก อยากฉี กกระชากใจของเฉิ นหรูอี้

เหลือเกิน

เจ้ า กล่ า วกับ นางว่ า คนน้ อ ยย่ อ มดี ต่ อ การไต่ ส วน และ

ป้ องกันข่าวต่ างๆ เล็ดลอดออกไป นางกลับดึ งดันจะร่วมฟั ง
การสอบสวนให้จงได้ ทว่าเมื่อถึงช่วงเวลาสาคัญเช่นนี้ คนก็นา
ตัวมาตรงหน้ าแล้ว นางกลับบอกว่าคนมากวุ่นวายยิ่ง

มารดามันเถอะ！นางควรหาความเห็นที่ เป็ นเอกฉันท์

ในท้องนางให้แน่ ชดั ก่อนแล้วค่อยกล่าวออกมาได้หรือไม่?！

“เฉินเชี่ยคิดว่าไม่เหมาะสมยิ่ง สตรีสกุลเฉิงมีเพียงคาพูด
ของพี่สาวฝาแฝดของนางเพียงประโยคเดียวก็ชี้ว่า.....”
289
 “หวงโฮ่ว โปรดทรงระวังวาจา” เฉินหรูอี้กล่าวตัดบทนาง
สบตาอันเต็มไปด้วยโทสะนัน้ ของนาง ในแววตาแสดงออกถึง
ความใคร่รู้และคล้ ายครุ่น คิ ด บางสิ่ ง ความจริง แล้ ว เฉิ นหรูอี้
ล้วนซ่ อนทุกความคิดไว้ในใจมิได้แสดงออกชัดเจนอย่างองค์
จักรพรรดิ

“วิธีสอบสวนของหวงโฮ่วคือการบอกความจริงก่อนหน้ า
นี้ แก่ ผ้ตู ้ องสงสัย ทัง้ หมดหรือเพคะ? เช่ น นั น้ มิใช่ การเปิดเผย
จุดอ่อนแก่ผอู้ ื่นหรอกหรือ? ”

“หากหวงโฮ่ ว ทรงคิ ด จะตรัส ว่ า ฝ่ าบาททรงพระปรี ช า

ทรงคิดว่าแม้ไม่ส่งตัวผู้ต้องสงสัยไปยังกองตัดสินพิจารณาโทษ
ก็สามารถสอบถามจนได้เบาะแส ทว่าบัดนี้ เราได้เผยเรื่องราว
ก่อนหน้ าออกมาแล้ว เช่นนัน้ เฉินเชี่ ยคิดว่าจาเป็ นต้ องส่งนาง
ไปสอบสวนที่ กองตัดสินพิจารณาโทษสักคราน่ าจะได้อะไรมา
บ้างเพคะ”

“วาจานี้ ของเจียงกุ้ยเฟยหมายความว่าเช่นใด?” ตงหวง

โฮ่วเพียงรู้สึกว่าน้าเสียงนางนัน้ ช่างหวานลา้ นัก หวานเสียแทบ
จะทาให้นางกระอักโลหิตออกมาด้วยโทสะ

290
 หากองค์จ กั รพรรดิ ไ ม่ ป ระทับ อยู่ ด้ ว ย นางคงฉี กสตรี
แปลกพิกลนางนี้ กบั มือไปแล้ว มารดามันเถอะ！ผูใ้ ดกล่าวกับ
นางว่าสติปัญญาของเจียงกุ้ยเฟยนัน้ ทาให้ผคู้ นซาบซึ้งยิ่งเพราะ
ไร้ซึ่งความฉลาดโดยอย่างสิ้นเชิง ทว่าวาจาที่ เจียงกุ้ยเฟยกล่า
วออกมาแต่ ละคาช่ างเสี ยดแทงทัง้ บีบคัน้ ให้ นางต้ องเดินไปสู่
หนทางหายนะ ฝี ปากนางร้ายกาจกว่าสตรีสกุลเฉี ยน สตรีสกุล
จ้าว รวมทัง้ สนมลู่ที่ กล่ าววาจาคราใดล้ วนจ้ ว งแทงเข้ าไปใน
อวัยวะภายในของผูอ้ ื่นทุกคราผูน้ ัน้ เสียอีก

ความจริง คื อนางแสร้ง โง่ง มเล่ น ละครให้ ผ้คู นมึ น งงใช่

หรือไม่?

นางนั น้ เลื อกเดิ น ทางสายผงาดค ้าฟ้ าบารมี ยิ่ ง ใหญ่ ม า

ตลอด หลายปี มานี้ องค์จกั รพรรดิทรงมีพระอารมณ์ ปรวนแปร
หนักกว่าเดิมยิ่ง ดังนัน้ เพื่อหลีกเลี่ยงการวิ่งชนคมหอก นางจึง
ค่อยๆ สงวนท่าทีแสร้งเป็ นบงกชขาวเลียนอย่างเฉินหวงโฮ่ว

ในวังหลังแห่งนี้ ยงั มิถึงขัน้ พบเทพสังหารเทพ พบหลวง

จีนสังหารหลวงจีน แม้พระสนมลู่ที่ว่านิสยั ตรงไปตรงมาปากคอ
เราะร้ายผู้นัน้ อย่างมากก็เพี ยงต่ อปากต่ อคากับนางทุกคราที่
เหล่าสนมรวมตัวกัน ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้ าพระพักตร์กลับสงบนิ่ง
ประหนึ่ งลูกแมวแสนเชื่องก็มิปาน
291
 ในชี วิตนี้ นางยังมิเคยเห็นวี รสตรีใดที่ อาจหาญต่ อปาก
กับนางต่อหน้ าองค์จกั รพรรดิสกั ที

“คราแรกที่ เ ปิ่ นกงเอ่ ย ถามสตรี ส กุล เฉิ ง เจ้ า กลับ คอย

ขัดขวาง บัดนี้ กบ็ อกว่าเห็นแก่มิตรภาพระหว่างพี่ น้อง เจ้าไม่
เพี ย งกล่ า วตัด บทในขณะสอบสวนอยู่ ห ลายครัง้ ทัง้ ยัง คอย
สอบถามเรื่ อ งราวความเป็ นมา ในวาจาล้ ว นแฝงด้ ว ย
จุดประสงค์บางอย่าง เปิ่นกงอยากถามเจียงกุ้ยเฟยสักคา นั น่
เป็ นเพราะเหตุใดหรือ?”

“เฉินเชี่ยเพียงคิดว่าควรใคร่ครวญให้รอบคอบ หวงโฮ่วอ
ย่าได้ทรงเข้าพระทัยผิด”

แม้นเฉินหรูอี้จะพูดกับต่ งหวงโฮ่ วทว่าสายตากลับจ้อง

มองไปยังองค์จกั รพรรดิด้วยท่าทางผ่อนคลายอย่างเปิดเผย

“ฝ่ าบาท บัด นี้ ผู้ก ล่ า วหาและผู้ถ กู กล่ า วหาล้ ว นอยู่ ที่ นี่
แล้ว เหตุใดจึงมิให้เผชิญหน้ ากัน หากมีเรื่องอันใดก็บอกกล่าว
ออกมาให้กระจ่างเช่ นนัน้ มิดีกว่าหรือ?” ต่ งหวงโฮ่วเห็นสตรีผู้
แปลกพิสดารผูน้ ี้ เบนความสนใจไปที่องค์จกั รพรรดิ นางเองก็มิ
อยากทาสงครามแล้ว จึงเปลี่ยนไปกล่าวเตือนว่า “เรื่องที่ สตรี

292
สกุลเฉิงกล่าวมานัน้ คลุมเครือยิ่ง แม้แต่ หลักฐานอ้างอิงก็ไม่มี
...”

นางมิอาจพูดต่ อได้อีก แม้องค์จกั รพรรดิจะเพี ยงปราย

พระเนตรอันเย็นชามองมา เท่ านี้ นางก็เหน็ บหนาวไปทัวร่ ่ าง
คล้ายโลหิตถูกแช่แข็ง เย็นยะเยือกเข้าไปถึงกระดูกแล้ว

เซี ยวเหยี่ ยนหรี่ตาลง “ส่ งสวี๋ จิ่งไปไต่ สวนที่ กองตัด สิ น

พิจารณาตัดสินโทษเดี๋ยวนี้ ”

เฉินฮวายเพิ่งมาถึงตาหนั กยังมิทนั ได้เข้าใจอันใดก็ถกู

ส่งออกไปข้างนอกอีกแล้ว

ในคราที่ เข้ามาในตาหนั กนั น้ สวี๋ จิ่งมี อาการตื่ นกลัว อยู่

หลายส่วน ต่ อมาได้ยินว่าต้ องถูกส่งไปยังกองตัดสินพิจารณา
โทษนางกลับ ยิ้ มออกมา ความหวาดกลัว ได้ ถ กู กวาดหายไป
หมด ท่ าทางสงบนิ่ง มิทราบแน่ ว่าความหวาดหลัวก่อนหน้ านี้
หรือท่าทีสงบนิ่งนัน้ กันแน่ ที่เป็ นการแสร้งทา

คดีเดียวกัน ทว่าผูห้ นึ่ งถูกสอบสวนที่ตาหนักหมิงกวาง ผู้

หนึ่ งกลับถูกส่งไปยังกองตัดสินพิจารณาโทษ เห็นชัดว่าเป็ นการ
ปฏิบตั ิ ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงทาให้ต่งหวงโฮ่วได้แต่อึ้งงัน

293
 องค์จ กั รพรรดิ ท าการใดล้ ว นแปลกประหลาดพิ ส ดาร
เสมอข้ อนั น้ นางทราบดี ทว่าเรื่องในวังหลัง ก็ทรงมอบให้ เ ป็ น
อานาจการตัดสินใจของนางเสมอ แต่ ครานี้ กลับมีสตรีผ้นู ี้ มา
คอยสอดแทรก ทาให้องค์จกั รพรรดิที่เดิมที กม็ ิ ปกติอยู่แล้วยิ่ง
ทวีความพิสดารมากขึน้ ไปอีก

เฉินหรูอี้กลับไปนัง่ ประจาที่ตนแล้วพยักหน้ าเบาๆ ให้แก่

เฉิงถาวที่กาลังมึนงงอยู่

“เชิญเจ้าพูดต่อไป บอกกล่าวทุกเรื่องราวอย่างมิให้ขาด
ตกแม้เพียงคา” นางกล่าว “เพื่อพี่สาวของเจ้าและเพื่อเฉินหวง
โฮ่วและจ้าวเสียนเฟยที่ตายไปอย่างไม่เป็ นธรรม”

เฉิ งถาวเลี ย ไล้ ริ มฝี ปากตน รู้ สึ ก ปวดหั ว หนุ บ หนั บ

ประหนึ่ งก าลัง จะระเบิ ด “ข้ า ..ข้ า ไม่ มี ห ลัก ฐาน...ก็มิ เ ป็ นไร
หรือ?”

บัดนี้ โทสะของเซี ยวเหยี่ยนจึงนับว่าสามารถกดข่มไว้ได้

แล้ว มีเพียงใบหน้ าที่ยงั ขมวดเกร็งอยู่ “วาจาของเจียงกุ้ยเฟยก็
เหมือนวาจาของเจิ้น เจ้าพูดเถิด”

กล่าวจบก็หนั ไปสบตากับเฉินหรูอี้

294
 ต่ งหวงโฮ่ วรู้สึกว่า ทัง้ สองควรไปตายซะ ไม่มีหลักฐาน
อาศัยเพียงวาจาก็สามารถยืนยันความผิดของผู้อื่นได้ หากนาง
ต้ อ งพ่ า ยแพ้ ใ นก ามื อ ของคนทัง้ สองนี้ จริ ง นั น่ คงเป็ นลิ ขิ ต
สวรรค์แล้ว นางจึงมิอาจตาหนิผใู้ ดได้

295
 131 ไร้เหตุผล

หัวข้อสนทนาที่ ผ้คู นพูดถึงมากที่ สุดและไม่เคยสร่างซา

ในวังหลังแห่งราชวงศ์ต้าจิ้นก็คือ...เหล่าสตรีถกู ดวงพิฆาตของ
องค์ จ ัก รพรรดิ ท าให้ ต ายไปนั น่ เอง ซึ่ ง เป็ นเรื่ อ งที่ ผู้ค นไม่
กล่าวถึงมิได้ เริ่มตัง้ แต่ เฉินหวงโฮ่ว ตามติดด้วยจ้าวเสี ยนเฟย
พระสนมลู่ เฉี ยนซูเฟย และสนมจง แต่ ละคนที่ ค่อยๆ ตายไป
นั น้ นับได้ว่าเป็ นพระสนมที่ มีตาแหน่ งสูงมากที เดียวในวังหลัง
แห่ งนี้ รูปแบบการตายก็ล้วนแตกต่ างกันไป หากนามาเขี ยน
เป็ นต าราคงเป็ นที่ นิ ยมอย่ างรวดเร็ว ในต้ าจิ้น และกลายเป็ น
เรื่องเล่าขานของประชาชนไปอีกพันปี เป็ นแน่ ทว่ามิอาจกระทา
ได้เนื่ องด้วยทุกอย่างคือเกียรติยศแห่งพระบรมวงศานุวงศ์

หญิงงามที่ เพิ่งเข้ามาในวังนั น้ ยังไร้ประสบการณ์ ในทุก

ด้ านทัง้ ฐานะยังต่าต้ อย แม้แต่ การเข้าเฝ้ าหวงโฮ่ วก็ไม่มีสิทธ์ ิ
ส่ วนองค์จกั รพรรดิหากมิทรงประทับในห้ องเสื อดาวกับเหล่า
พยัคฆ์สุนัขป่ าก็ทรงอยู่กบั เจียงกุ้ยเฟยในตาหนักฉางเล่อ อย่า
ว่าแต่จะทรงเสด็จมาที่ วงั หลังสักครา แม้แต่ทรงเสด็จดาเนินใน
อุทยานหลวงยังให้ขนั ที คอยกันหน้ าป้ องหลังมิให้ผ้ใู ดสามารถ
เข้ าใกล้ ได้ การพบองค์จกั รพรรดิบ ดั ซบนั น้ ยากกว่ าการเห็น
มังกรตัวเป็ นๆ โผบินบนท้องนภาเสียอีก ทัง้ วันนอกจากการไป
เยี่ยมคารวะพระสนมผู้เป็ นใหญ่ในตาหนักก็ไม่มีเรื่องอันใดให้
296
ทาแล้ว กระทังการเรี
่ ยนรู้กฎวังอันแสนน่ าเบือ่ ในคราแรกที่เข้า
วังมานัน้ ก็ล้วนกลายเป็ นประสบการณ์ อนั เลอค่าดังแสงทองใน
่
ชีวิตที่ไร้สิ่งใดให้กระทาของเหล่าพระสนมไปเลยทีเดียว

สตรี ใ นวั ง หลั ง นั ้ น มัก เป็ นสตรี ที่ ม าจากครอบครัว

ธรรมดาที่ มีประวัติขาวสะอาด บางคนก็พออ่ านออกเขี ยนได้
บางคนไม่รู้อกั ษรแม้แต่ ตวั เดี ยว การวาดภาพ ร่ายบทกลอน
นั บเป็ นการฆ่ าเวลาที่ ดีที่สุด ทว่ากระดาษและพู่กนั นัน้ มีจากัด
หากใช้หมดก็ต้องใช้ เงินซื้อหามาเอง มิเพียงแค่นัน้ เจ้ายังต้ อง
เฟ้ นหาผู้ที่ร้ใู นสิ่งใดเดียวกัน มิเช่นนัน้ แม้นมีเงินก็มิร้จู ะเอาไป
ใช้จ่ายที่ใดแล้ว

ภายใต้สภาพการณ์เช่นนี้ สตรีที่วนั ๆ ไม่มีอนั ใดให้ทาเช่น

นางกานัลชัน้ ล่างและเหล่าสนมบรรดาศักด์ ิ ตา่ ต้อยโดยเฉพาะผู้
ที่ เพิ่งเข้ามาในวัง ซึ่ ง ไม่ มีทงั ้ เงิน และไม่รู้จกั ผู้ใดก็ได้ แต่ อ าศัย
ปากพูดจาสนทนาเรือ่ งนัน้ เรือ่ งนี้ เพื่อฆ่าเวลาเท่านัน้

นอกจากเรื่ อ งราวอัน สยดสยองที่ พ ระสนมจงผู้วิ ป ริ ต

อย่างร้อยปี ยากจะพบพันปี ยากจะเจอได้ลงมือแทงเฉี ยนซูเฟย
กระทัง่ ตายตกไปต่ อหน้ าคนทัง้ หลายภายในวัง จนกลายเป็ น
หัวข้ อสนทนาของพระสนมที่ อยู่ในเหตุการณ์ แล้ วนั น้ ก็มีการ

297
ตายของจ้าวเสียนเฟยและเฉินหวงโฮ่วนัน้ เองที่ยงั เป็ นข้อแคลง
ใจของผูค้ นอยู่จนถึงปัจจุบนั

ยังมิต้องกล่าวถึงสาเหตุการตายที่ เหมือนกันของคนทัง้
สอง เพราะหลังจากที่ จ้าวเสี ยนเฟยตายองค์จกั รพรรดิ ก็ท รง
พิโรธเป็ นอย่ างยิ่ง ทุกอย่างล้วนกระทาการอย่างเคร่งเครียด
ดุดนั แทบจะพลิกวังทัง้ วังก็ว่าได้ ทว่าสุดท้ายกลับเป็ นเพียงหัว
พยัค ฆ์ห างงู สิ่ ง ที่ ก องตัด สิ น พิ จ ารณาโทษกระท ามาทัง้ หมด
ล้ ว นมิ ได้ มี ผ ลอั น ใดทั ง้ สิ้ น ท าให้ มี ค นสั น นิ ษฐานว่ า องค์
จักรพรรดิทรงมิอาจยอมรับการตายของพระชายารักในครัง้ นี้
ได้ จึง ทรงจิต นาการเรื่องไปเอง ที่ ท รงให้ กองตัด สิน พิจารณา
โทษไปตรวจสอบก็ เ พี ย งเพื่ อ ปลอบพระทั ย พระองค์ เ อง
นอกจากนี้ ก็มี ข่ า วลื อ ต่ า งๆ จากพระสนมผู้ไ ม่ เ ปิ ดเผยนาม
ออกมามากมาย

สองพี่ น้ องสกุล เฉิ งเพิ่ ง เข้ า วัง มาใหม่ ท ว่ า กลับ ได้ ฟั ง

เรื่องราวข่าวลือต่างๆ มาไม่น้อยเลย พี่สาวเฉิงถาวจึงกล่าวถึง
ข้อสงสัยของนางขึน้ มาเมื่อห้าหกวันก่อนนัน้ เอง

หลังจากที่ สตรีสกุลต่งได้รบั การแต่งตัง้ เป็ นหวงโฮ่วและ

ย้ายไปพานักที่ ตาหนักเจาหยาง นางรู้สึกว่าหากมีอานาจแล้ว
ไม่ใช้กเ็ ท่ากับสูญเปล่าจึงได้ปรับเปลี่ยนตาแหน่ งไม่เล็กไม่ใหญ่
298
บางตาแหน่ งและโยกย้ายพระสนมทัวทั ่ ง้ วังหลังอีกด้วย มีเพียง
พระชายาขัน้ สองเท่ านั น้ ที่ ยงั อยู่ตาหนั กเดิมนอกนั น้ ล้วนต้ อง
เปลี่ยนตาหนักทัง้ สิ้น หนึ่ งเพื่อแสดงอานาจ และเพื่อมิให้สนม
ที่ อยู่ในวังมานานแล้วเหล่านี้ รวมตัวกันเป็ นกลุ่มก้ อนซึ่ งอาจ
จัดการได้ยากในภายภาคหน้ า สองคือเพื่อความเบิกบานใจของ
ข้า ข้ามีอานาจก็ย่อมต้ องใช้ เบื้องบนต้ องการสิ่งใดเบื้องล่าง
จาต้องปฏิบตั ิ ตามและทาให้คนทัง้ หลายเข้าใจสถานการณ์ และ
เลือกยืนได้ถกู ข้างอีกด้วย จากการใช้อานาจในครัง้ นี้ ทาให้พระ
สนมหนิวถูกย้ายไปยังตาหนักหมิงกวาง ด้วยตาแหน่ งพระสนม
ขัน้ สี่จึงทาให้นางเป็ นใหญ่ที่สุดในตาหนักโดยปริยาย สนมหนิว
นั น้ ชมชอบกอดเกี่ ยวขาผู้มีอานาจยิ่งนั ก นางจึงเกาะกอดต่ ง
หวงโฮ่วไว้อย่างสบายใจอย่างที่สดุ

สนมหนิ วนั ้น นั บ เป็ นผู้ อ ยู่ ว่ า ง ประเดี๋ ย วเดิ นไปทิ ศ

ตะวันออกประเดี๋ ยวกระโดดไปทิศตะวันตก ในวังหลังแห่ งนี้
ล้ ว นขนานนามสนมหนิ วว่ า เป็ นผู้ช มชอบกล่ า วค าเล่ า ลื อ
โดยเฉพาะกับพระสนมชัน้ ล่างด้วยแล้วนางมักเล่าถึงบุคคลที่
เคยเจอในปี นัน้ เรื่องที่ เกิดขึ้นในปี นัน้ ไม่ว่าจะเป็ นเรื่องที่ นาง
ได้ พบประสบมากับตัวหรือเป็ นเพี ยงเรื่องที่ ได้ฟังมา ทว่าเมื่อ
เล่าผ่านริมฝี ปากของนางแล้วล้วนคล้ายกับเป็ นความทรงจา
อันแจ่มชัดในหัวของนางกระนัน้

299
 สุราในวังหลังเองก็เป็ นสิ่งที่จากัด หากมิใช่องค์จกั รพรรดิ
หรือหวงโฮ่วประทานให้เนื่ องในโอกาสพิเศษ ในวังหลังก็จกั ไม่
มีสุราให้ดื่มเลย ทว่าพระสนมในวังหลังแห่งต้ าจิ้นล้วนกาเนิด
มาจากพื้นที่ หนาวเหน็ บจึงฝึ กฝนวิชาการดารงชี วิตมาไม่น้อย
โดยเฉพาะผู้ที่ มี ฝี มื อ สู ง ส่ ง บางคนถึ ง กับ หมัก สุ ร าผลไม้ ด้ ว ย
ตนเอง เริ่ ม แรกก็ล อบหมัก เพื่ อ ดื่ ม เพี ย งคนเดี ย ว ต่ อ มาสุ ร า
ผลไม้กลายเป็ นที่ นิยมจึงได้ลองให้ องค์จกั รพรรดิได้ลิ้มชิมสิ่ง
แปลกใหม่ ความเข้มข้นของสุราไม่นับว่าสูงนักทาให้ พระองค์
เองก็ทรงปิดพระเนตรข้างหนึ่ งเปิดพระเนตรข้างหนึ่ งเช่นกัน

วัน นั ้น สนมหนิ วได้ สุ ร าเหมยจื่ อ มาหนึ่ ง ไหจึ ง เรี ย กให้

พี่สาวน้ องสาวในตาหนักมาร่วมรา่ สุราย่างเนื้ อด้วยกัน

เมื่อดื่ มสุราการสนทนาจึงเริ่มคึ กคักขึ้น นางเล่ าตัง้ แต่

เรื่องความเก่งกล้าของเฉี ยนซูเฟยที่ เข้าไปขวางทางเพื่อตบตี
จ้าวเสี ยนเฟยที่ ครานั น้ ยังเป็ นเพียงเจาอี๋ อยู่ ไม่ทราบเมื่อใดที่
กล่าวไปถึงสุราเหมยจื่อในงานเลี้ยงวันนั น้ เรื่องที่ เกิดขึ้นนาง
เองก็มิทราบแน่ ชดั รู้เพียงว่าสุรานัน้ รสชาติดียิ่ง นางดื่มกระทัง่
มึ น เมา ด้ ว ยกลัว ว่ าจะเสี ย กิริย าจึง เตรี ย มขอตัวกลับ ต าหนั ก
ก่อน ทว่ากลับได้ยินข่าวว่าพระสนมจ้าวตายแล้วทาให้อาการ
มึนเมาของนางนัน้ หายเป็ นปลิดทิ้ง ไม่มีอาการเวียนหัวตาลาย
แม้แต่อาการเดินเซก็หายไปทันที
300
 ขณะนั น้ ผู้เล่ามิได้คิดอันใด ทว่าเฉิงผิงกลับเก็บไว้ในใจ
แล้วนามาสนทนากับเฉิงถาวในภายหลัง

บ้ า นเกิ ดของพวกนางเป็ นเพี ย งหมู่ บ้ า นเล็ก ๆ หน้ า

หมู่บ้านมี แม่น้ าสายหนึ่ ง หลังหมู่บ้านเป็ นภูเขา ผู้คนก็มีน้อย
เสี ยยิ่งกว่าควันไฟ เมื่อถึงยามเฉลิมฉลองมักชอบดื่ มสุรากัน
อย่างคึ กคัก ทุกคนล้วนทราบหลักการหนึ่ งเป็ นอย่างดี นัน้ คือ
สุราเหมยจื่อมิอาจดื่มคู่กบั ดอกเสี้ยน มิเช่นนั น้ อาจถึงแก่ชีวิต
ได้ ดอกเสี้ ย นนั ้น มี ล ัก ษณะและรสชาติ คล้ า ยดอกกุห ลาบ
ยิ่ง ความแตกต่างเพียงหนึ่ งเดียวคือทัวทั่ ง้ ดอกจะมีเส้นสี ชมพู
อ่อนเล็กๆ อยู่ ผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านมิทราบว่าดอกไม้ชนิดนี้ มี
นามว่าอันใด เพียงบอกว่าหากกินไม่ถกู วิธีดอกไม้นี้กส็ ามารถ
ทาให้ คนตายได้เท่ านั น้ ทว่าในความเหมือนดอกกุหลาบของ
มันนัน้ กลับมีลกั ษณะพิเศษที่ ทาให้คนสามารถแยกออกได้เพื่อ
มอบโอกาสการรอดชี วิตให้กบั ผู้คน ดังนัน้ หมู่บ้านใกล้เคียงจึง
เรียกดอกไม้ชนิดนี้ ว่า ‘ดอกเสี้ยน*’

“ทว่าสุราเหมยจื่อในวังนัน้ มีมากนัก ไม่อาจพูดได้ว่าคน

ที่ ตายอย่างกะทันหันล้วนเป็ นเพราะดอกเสี้ยนกระมัง” เฉิงถา
วย้อนถาม “อีกอย่างสวี๋ซืออี๋กเ็ ป็ นคนอาเภอเดียวกันกับเรามิใช่
หรือ หมู่บ้านนางก็อยู่ข้างหมู่บ้านเรา หากเรื่องเป็ นเช่นนัน้ จริง
นางคงรายงานรับความดีความชอบไปนานแล้วมิใช่หรือ? ”
301
 เฉิงถาวจาได้ว่า ยามนัน้ ใบหน้ าของเฉิงผิงขาวซี ดขึ้นมา
ทันที เฉิงผิงเอามือมาปิดปากนางไว้แน่ น ตัวสันงั ่ นงกอยู่นานก็
มิยอมพูดจา ต่อให้เฉิงผิงสามารถเผชิญเรื่องราวต่างๆ ได้เพียง
ลาพังและฉลาดลา้ เพียงใด นางก็เป็ นเพียงหญิงสาววัยสิบห้าจึง
มิ ไ ด้ คิ ด สิ่ ง ใดได้ ค รอบคลุ ม นั ก ทว่ า วาจาอัน ไร้ เ ดี ย งสาของ
น้ องสาวกลับสะกิดเตื อนนางขึ้นมา หากเป็ นเช่ นนั น้ จริง ไม่มี
ทางที่สวี๋จิ่งจะมิรเู้ รื่องนี้ อาจเป็ นได้ว่านางมิอยากหาเรื่องใส่ตน
จึงมิยอมบอกกล่าว แต่กม็ ิ อาจตัดความเป็ นไปได้อีกอย่างหนึ่ ง
นั น้ คื อ นางเป็ นหนึ่ ง ในผู้ส มรู้ร่ว มคิ ด นั น่ เอง เฉิ งผิ ง เสี ย ใจยิ่ ง
นางเสี ยใจที่ ในขณะที่ กาลังรา่ สุรากันได้เอ่ยถามออกไปว่า.......
ในงานเลี้ยงฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์นัน้ มีขนมเปี๊ ยะกุหลาบ
หรือไม่

ยามนั น้ นางคิดง่ายๆ ว่า อาจเป็ นเพราะในวังไม่มีผ้ใู ด

ทราบจึงนาดอกไม้ชนิดนี้ มาทาขนมเปี๊ ยะเป็ นเหตุให้จ้าวเสี ยน
เฟยต้องตาย ทว่าเมื่อลองกลับไปใคร่ครวญ พวกนางเห็นดอก
เสี้ยนเกิดแต่ในหุบเขา ในเมืองหลวงไหนเลยจะมีดอกไม้ชนิดนี้
หากมี ใ นวัง ก็มี ห มอหลวงและพ่ อ ครัว หลวงมากมาย เป็ นไป
ไม่ได้ที่จะไม่ร้วู ่าสองสิ่งนี้ เป็ นปฏิปักษ์ต่อกันทัง้ ยังนามาจัดขึ้น
โต๊ ะ ให้ พ ระสนมทัง้ หลายรับ ประทาน ในเมื่ อ ทุ ก คนต่ า งกิ น
อาหารเหมือนกัน แต่กลับมีเพียงจ้าวเสียนเฟยที่ เสี ยชี วิตลงใน
วันนัน้ บนโลกนี้ คงไม่มีเรือ่ งบังเอิญปานนี้ กระมัง
302
 .......

ฟั งจบ ต่ งหวงโฮ่วพลันรู้สึกไฟโทสะพุ่งทะลุขึ้นพระเศียร
คล้ายจะแตกเป็ นเสี่ยงๆ แล้ว

“ไม่มีพยาน ไม่มีหลักฐาน กระทังบั ่ ดนี้ ยงั มิทราบสาเหตุ

การตายของพี่สาวเจ้าด้วยซา้ เจ้าอาศัยเพียงสิ่งที่เรียกว่า ‘ดอก
เสี้ยน’ก็มนใจว่
ั่ าผู้ที่อาศัยในหมู่บ้านข้างเคียงเจ้าซึ่งทราบเรื่อง
นี้ เป็ นคนร้ายเช่นนัน้ หรือ?”

ต่งหวงโฮ่วกุมพระนลาฏ อยากจะทาลายล้างโลกใบนี้ ให้

ู สิ้นเสียที
แตกสลายไปคนที่ชอบพูดจาไร้เหตุผลเหล่านี้ จะได้สญ

“เจ้าหมายความว่า สวี๋ซืออี๋ฆ่าพี่สาวเจ้า ฆ่าจ้าวเสียนเฟย

ฆ่าเฉินหวงโฮ่ว...เช่นนัน้ หรือ?”

*เสี้ยนแปลว่าเส้น

303
 132 ปลอบขวัญ

“เพราะเหตุใด?” ต่งหวงโฮ่วพระพักตร์เบื่อหน่ าย ตะโกน

รา่ ร้องในพระทัยอย่างบ้าคลัง่ ไม่กล้าแม้สบพระเนตรผู้ใดด้วย
กลัวมิอาจควบคุมพระองค์จนเผลอไปควักเอาลูกตานัน้ ออกมา
คดีนี้เกี่ยวพันถึงชีวิตคน ทว่ากลับมิถามอันใดก็ส่งผูถ้ กู กล่าวหา
ไปยังกองตัดสินพิจารณาโทษเสียแล้ว

ต่ ง หวงโฮ่ ว มี พ ระชนม์ชี พ อยู่ม าจนปานนี้ จึ ง นั บ ว่ ามอง

ทะลุปรุโปร่งแล้ว สนมน้ อยผู้โง่เขลา กุ้ยเฟยดังไม้
่ แหย่อุจจาระ
จักรพรรดิพึ่งพิงอันใดมิได้ ทัง้ หมดล้วนแสร้งทาตนดังสุ ่ นัขฟั ง
ภาษาคนมิเข้าใจ ต่ อให้ บดั นี้ นางเป็ นหวงโฮ่ วทว่าเมื่อต้ องอยู่
ท่ามกลางผูค้ นเหล่านี้ นางกลับเป็ นคนเดียวที่ดเู หมือนคนปกติ
ยามนี้ ต่อให้มียาลูกกลอนเสริมกาลังอันแสนวิเศษก็มิอาจช่วย
รักษาบาดแผลในพระทัยของพระองค์ได้

“อาถาวยังกล่าวมิทนั จบ หวงโฮ่วโปรดทรงฟั งให้จบก่อน

ค่ อ ยตรัส เถิ ด เพคะ” เฉิ นหรูอี้ ม องไปที่ ต่ ง หวงโฮ่ ว อย่ า งเบื่อ
หน่ าย พระพัก ตร์รูป ไข่ นั ้น ข่ ม กลัน้ ไว้ จ นแทบจะกลายเป็ น
มะเขือม่วงแล้ว หากมิใช่จกั รพรรดิผ้เู สียสติทรงประทับอยู่ด้วย
คาดว่านางยังมิทนั ได้กล่าววาจาสองประโยคนี้ กค็ งถูกต่งหวงโฮ่
วฉี กทึ้งไปเสียก่อนแล้ว
304
 ต่ งหวงโฮ่วทรงแย้มพระสรวลเย็นชา เสี ยสติ ช่ างเป็ นคู่
เสียสติที่แสนบัดซบจริงๆ เชียว อยากจะรู้นักว่าไม้แหย่อจุ จาระ
ที่แปลกพิสดารผูน้ ี้ จะถูกดาวพิฆาตขององค์จกั รพรรดิทาให้ตาย
ไปเมื่อใด

เฉิงถาวปรับลมหายใจตนให้เป็ นปกติ เมื่อครู่นางพูดไป

น้ าตาก็อดไหลออกมาอีกมิได้ นางสูดจมูก ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ด
น้ ามูก การกระทานี้ ยิ่งทาให้ต่งหวงโฮ่วผู้รกั สะอาดจนเป็ นวิสยั
ถึงกลับพระเนตรกระตุก

“เพราะว่า...พี่สาวบอกว่า พวกเรารู้เรื่องที่ เป็ นดังความ

่
ลับ หากถูกคนฆ่ าตาย ต้ องเป็ นฝี มือของสวี๋ จิ่งแน่ น อน” นาง
พยักหน้ าหนักๆ ทีหนึ่ ง สายตาฉายแววเด็ดเดี่ยว

ผู้ใ ดจะฆ่ า นางก็ต าม ทว่ า หลัก ฐานเล่ า ค าพูด ของนาง

เป็ นหลักฐานงัน้ หรือ ? ตัง้ แต่ ต้นจนจบมีเพี ยงวาจาของพี่ สาว
นางเท่านัน้ นางคิดว่าคาพูดของพี่สาวนางเป็ นรับสังจากสวรรค์
่
หรือเป็ นพุทธวจนะงัน้ หรือ?！

พระทัยของต่งหวงโฮ่วช่างรูส้ ึกยา่ แย่ยิ่งแล้ว เมื่อนางมอง

ไปยังองค์จกั รพรรดิกเ็ ห็นพระองค์ทรงขมวดพระขนงแน่ น สาย
พระเนตรจับ จ้ อ งสนมน้ อ ยนั น้ มิ ว างตา คล้ า ยก าลัง รวบรวม
305
สมาธิ บ างอย่ างมิท ราบว่ ากาลัง ครุ่น คิ ดสิ่ ง ใด ทว่ ากลับ ท าให้
สนมน้ อยผู้ไร้เดี ยงสานัน้ หวาดกลัวจนตัวสันงั ่ นงก ได้แต่ กลืน
น้าลาย ไม่ทราบว่าตนกล่าวสิ่งใดผิดไป

“พูดต่อ” เซี ยวเหยี่ยนกล่าวออกมาคาหนึ่ งอย่างราคาญ

ใจ

เขาสงสัยเหลือเกินว่าที่ หลิวไท่โฮ่วและสตรีสกุลต่งเลือก
หญิงงามเหล่านี้ ให้เขาเพราะต้องการเพิ่มภาระแก่เขาใช่หรือไม่
พวกนางมิได้ มีเจตนาดี อนั ใดหรอก เพราะแต่ ละคนหากมิใช่
พูด จามิเ ป็ นถ้ อยเป็ นค าก็ส ติ ปัญญาบกพร่องอย่ างเห็น ได้ ช ัด
เขาจึงถลึงตาใส่ต่งหวงโฮ่วคราหนึ่ งทาเอานางงุนงงว่าเหตุใดจึง
ถลึงตาใส่นาง

เฉิงถาวจัดระเบียบความคิดตน พลันนึ กขึ้นได้ว่าพี่สาว

ตนไม่มีหลักฐานจริงดังต่ ่ งหวงโฮ่วตรัส หลักฐานไม่มี มีเพี ยง
ความมันใจว่
่ าสวี๋จิ่งต้ องเป็ นผู้สมรู้ร่วมคิดแน่ นางอาศัยเพียง
ความคิดนี้ กช็ ี้ชดั ว่าสวี๋จิ่งเป็ นคนร้ายแล้ว

ทว่าแม้นนางจะคิดได้เช่นนัน้ แต่กย็ งั คงเลือกบอกเล่าถึง

บทสนทนาของนางและพี่สาวออกมาจนหมด ถึงอย่างไรก็เดิน
มาถึงจุดนี้ แล้ว หากตรวจสอบพบว่าสวี๋จิ่งมิใช่ ฆาตกร นางก็มิ
306
อาจสลัดหลุดความผิดที่ ใส่ร้ายผู้อื่นนี้ ไปได้ แม้ชีวิตก็อาจต้ อง
จบลงที่ ตรงนี้ เมื่อคิดได้เช่นนัน้ แล้วนางยังมีอนั ใดให้ปิดบังอีก
เล่า ไม่ว่าทางใดเส้นตรงเส้นขวางก็ล้วนต้องตาย....แม้นนางไม่
อยากตายแต่ กม็ ิ อาจให้ พี่สาวต้ องตายไปอย่างไม่ได้รบั ความ
เป็ นธรรม

“ยามนัน้ พี่สาวหม่อมฉันบอกว่าอย่าได้พดู อันใดให้มาก

ความ จงแสร้งทาเป็ นไม่ทราบสิ่งใดก็พอ...พวกเราจึงไม่คิดมาก
อันใดอีก ทว่าผ่านไปอีกสองวัน เหนี ยงเหนี ยง เอ่อ...หม่อมฉัน
หมายถึ ง พระสนมหนิ วเพคะ พระสนมหนิ วพลัน บอกพี่ ส าว
หม่อมฉั นว่านางถามสวี๋ซืออี๋ แล้ว ในงานเลี้ยงไม่มีของว่างอัน
ใดที่ทาจากกุหลาบเลย”

พระสนมหนิวกล่าวว่าพระสนมลู่เป็ นผู้แข็งแกร่งหาผู้ใด
เปรียบ ฝี ปากกล้ามิยอมให้ผ้ใู ด ทว่าฝี มือการทางานก็มีเช่นกัน
ยามนั ้น เป็ นพระสนมลู่ แ ละพระสนมโหลวร่ ว มกัน ช่ ว ยฝ่ าย
กรมวังจัดเตรียมงานเลี้ยงฉลองเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ หาก
ถามผู้อื่นอาจไม่ทราบ ทว่าถามสวี๋ จิ่งนั น้ ต้ องได้คาตอบอย่าง
แน่ นอน เพราะเวลานั น้ สวี๋ จิ่งเป็ นนางกานั ลคนสนิทของพระ
สนมลู่คอยติดตามไปทุกที่ ผูอ้ ื่นไม่ทราบแต่นางต้องทราบอย่าง
แน่ นอน

307
 พระสนมหนิวนัน้ เพียงมีใจอยากรู้อยากเห็นเท่านัน้ จึงได้
เอ่ยถามไปตามปาก ทว่ากลับทาให้สองพี่น้องสกุลเฉิงหน้ าซีด
เผือดลงทันใด พวกนางไหนเลยจะทราบว่าสวี๋ จิ่งผู้มีตาแหน่ ง
เป็ นซืออี๋ผดู้ แู ลจะมีประวัติเช่นนี้ พวกนางล้วนคิดไม่ถึงว่าสวี๋จิ่ง
จะเคยมีความเกี่ยวข้องกับพระสนมลู่มาก่อน

เมื่ อ เอ่ ย ถึ ง พระสนมลู่ พระสนมหนิ วก็เ ปิ ดปากเล่ า ถึ ง

ความทรงจาครัง้ ก่อนกระทังลากไปถึ
่ งประวัติศาสตร์อนั รุง่ โรจน์
ของพระสนมลู่ที่ลงมือต่อจ้าวเสียนเฟยที่ริมสระไท่เย

พระสนมหนิวยังกล่าวอีกว่าผูท้ ี่ทาให้พระสนมลู่เชื่อฟั งได้

นัน้ มีเพียงเฉินหวงโฮ่ว

วันที่ เฉินหวงโฮ่วเสด็จสวรรคต ช่วงยามบ่ายพระองค์ยงั

ทรงไปร่วมรา่ สุราต่อบทกลอนอย่างสาราญพระทัยกับพระสนม
ลู่อยู่แท้ๆ ผู้ใดจะทราบว่าตกดึกคืนนัน้ กลับทรงเสด็จสวรรคต
...

“เป็ นเรื่ อ งธรรมดาของชี วิ ต มนุ ษ ย์ มิ ใ ช่ เ หรอ?” พระ

สนมหนิวระบายยิ้มอันลา้ ลึกออกมา

308
 เฉิ งถาวมิ ไ ด้ คิ ด อัน ใดทว่ า เฉิ งผิ ง นั น้ ตกใจจนปั ส สาวะ
แทบราด แม้แต่ออกมาจากห้องพระสนมหนิวเมื่อไหร่อย่างไร
ล้วนไม่ทราบ กลับถึงห้องก็เอาแต่นัง่ ตัวสันงั ่ นงกประหนึ่ งกาลัง
สลัดเหาออกจากร่างกระนัน้

เฉิงผิงมันใจว่
่ าสวี๋จิ่งมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแน่ นอน ส่วนผู้
วางแผนนัน้ มีความเป็ นไปได้อย่างมากว่าคือพระสนมลู่ที่ตาย
ไปแล้วผูน้ ัน้

พวงนางมิ ท ราบว่ า ก่ อ นเฉิ นหวงโฮ่ ว จะสวรรคตนั น้ ได้

ทรงดื่ ม สุร าเหมยจื่ อ หรือ ไม่ และทรงเสวยดอกเสี้ ย นหรื อ ไม่
ทว่าสวี๋จิ่งคนสนิทของพระสนมลู่ทราบเรื่องดอกเสี้ยนเป็ นอย่าง
ดี และก่ อนที่ จ้าวเสี ยนเฟยผู้เคยมี เรื่องผิดใจกับพระสนมลู่จะ
ตายก็ได้ดื่มสุราเหมยจื่อเข้าไปจริงๆ เพียงอาศัยข้อมูลเหล่านี้ ก็
มากพอที่ จ ะท าให้ พ ระสนมลู่ ก ลายเป็ นผู้ต้ อ งสงสัย แล้ ว เช่ น
นัน้ สวี๋จิ่งที่ เป็ นคนสนิทของนางมีหรือจะมิทราบมิเกี่ยวข้องกับ
เรือ่ งนี้ ได้?

หากเรื่ อ งทัง้ หมดนี้ เป็ นความจริ ง สวี๋ จิ่ ง คงรู้จ ากพระ

สนมหนิวแล้วว่าเฉิงผิงได้สืบถามเรื่องนี้ กบั นาง เช่ นนั น้ สวี๋ จิ่ง
ต้องไม่ปล่อยพวกนางไว้อย่างเด็ดขาด สองพี่น้องหวาดกลัวจน
มิรู้จะกระท าฉั น ใดแล้ ว เมื่อต าหนั กหย่ ง เล่ อส่ ง คนมาแจ้ ง ว่ า
309
พรุง่ นี้ เช้าจะมารับพวกนางไปงานเลี้ยงฉลอง เฉิงผิงจึงวางใจลง
ได้ อย่างน้ อยพวกนางก็ยงั มีผ้คู ้มุ กะลาหัวเพราะเจียงกุ้ยเฟยที่
พวกนางรู้จกั ก็มิใช่ผ้ไู ด้ดีโผบินขึน้ ที่สูงแล้วก็ทาเป็ นมิร้จู กั กันใน
เวลาเพียงชัวหั ่ นหน้ า

พวกนางทัง้ สองล้ ว นไม่ มี ผ้ใู ดคาดคิ ด เพราะราตรี นั น้

พวกนางยังคงพูดคุยกัน อย่างออกรสถึง หัวข้ อสนทนาตลอด
กาลของวังหลังว่าพวกนางรูส้ ึกเป็ นห่วงเจียงกุ้ยเฟยอยู่บา้ ง....

เสียงของเฉิงถาวพลันหยุดลงเมื่อเฉินหรูอี้กระแอมไอขึน้
เบาๆ นางมิกล้าแม้จะเงยหน้ าขึ้นทว่ากลับรู้สึกถึงสายตาอัน
เย็นชาจ้องมองอยู่เหนื อศีรษะ มันเหน็ บหนาวเข้าไปถึงกระดูก
และเย็นเยียบยิ่งกว่าพืน้ ที่นางกาลังคุกเข่าอยู่เสียอีก

“เหตุใ ดจึ ง มิ ก ล่ า วต่ อ ?”เซี ยวเหยี่ ย นปรายตามองนาง

เขาคงปล่อยปละสนมเหล่านี้ เกินไป วันๆ มิร้จู กั กระทาอันใดรู้
เพี ยงแต่ พูดคุยเรื่องของผู้อื่น เคราะห์ดีที่ร่างกายนี้ ของเขาใช้
การไม่ ไ ด้ จึ ง มิ ไ ด้ ค ลุ ก คลี ผู้ค นเท่ า ใดนั ก มิ เ ช่ น นั ้น คงได้ ถ ูก
วิจารณ์ขนาดของตนเป็ นแน่ ！

“ห่วงกุ้ยเฟยเรื่องใด? ห่วงว่านางจะต้ องตายเพราะเจิ้น

งัน้ หรือ?”
310
 เซียวเหยี่ยนยิ่งคิดยิ่งมีโทสะ น้าเสียงที่เปล่งออกมายิ่งดัง
ขึ้ น เรื่ อ ยๆ ท าให้ ค นในห้ อ งนี้ ต่ า งขนลุ ก เกรี ย ว แม้ แ ต่ ถ อน
หายใจยังมิกล้า ด้ วยเกรงว่าจะไประคายเคืองพระกรรณของ
องค์จกั รพรรดิจนถูกลงทัณฑ์

ต่ งหวงโฮ่ วมิเห็นเรื่องนี้ เกี่ ยวข้องอันใดกับพระองค์ จึง

คร้านจะสนพระทัยที่องค์จกั รพรรดิทรงเปลี่ยนเรือ่ งอีกแล้ว

นางนัน้ สงสัยเหลือเกินว่า อุปนิสัยชอบเปลี่ยนเรื่องเช่นนี้

ของเขานั ้น จะสามารถบริ ห ารราชกิ จในราชส านั ก ให้ ดี ไ ด้
อย่างไร? หรือเพราะเขาคิดว่าตนใกล้ชิดกับวังหลังมากกว่าจึง
คิดกระทาอันใดจะเปลี่ยนเรือ่ งอย่างไรก็ย่อมได้?

“ฝ่ าบาทจะมีเรื่องเช่นนัน้ ได้อย่างไรกัน?” เฉินหรูอี้ถกู องค์

จัก รพรรดิ ฝึ กฝนจนทราบดี ว่ า สภาพการณ์ เ ช่ น นี้ อาจท าให้
พระองค์ ท รงมิ พอพระทั ย ได้ และนางทราบดี ว่ า หากองค์
จักรพรรดิทรงกริ้วขึ้นมาผู้ที่ได้รบั ความทุกข์ทรมานอย่างร้าย
กาจก็คือตัวนางเองนัน่ เอง

“ฝ่ าบาททรงเป็ นโอรสสวรรค์ พระบารมีปกเกล้าไปทัว่

หล้า สตรีวงั หลังมิได้รา่ เรียนตาราอันใดมา ทัง้ ยังไร้เดียงสาอยู่
มาก ยินเสี ยงลมก็คิดว่ามีฝน จึงได้หลงเชื่อข่าวลือส่งเดช มีตา
311
แต่ไร้แวว ฝ่ าบาทเหตุใดต้องถือสาคนที่มิรคู้ วามเหล่านี้ ด้วยเล่า
เพคะ?” เฉิ นหรู อี้ ก ล่ า วทั ง้ ยิ้ มในหน้ า น้ า เสี ย งที่ เ อ่ ย ช่ า ง
พอเหมาะ ใบหน้ านัน้ แสดงความเคารพอย่างจริงใจยิ่งผู้ใดเห็น
เขาล้ ว นเชื่ อ ในความสัต ย์ซื่ อ ของนาง เมื่ อ ใบหน้ าที่ ง ดงาม
แสดงออกถึงความรูส้ ึก

อันจริงใจเช่ นนี้ ทาให้ คนรู้สึกว่ าการสงสัยนางนั น้ เป็ น

ความผิดชนิดหนึ่ ง

“ท่านเสนาบดีกย็ งั เคยออกปากชมว่าฝ่ าบาทนัน้ ทรงเป็ น

ผู้มีพระเมตตาน้ าพระทัยกว้างใหญ่ ทรงเป็ นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่
มิใช่หรือเพคะ?”

“ในสายตาข้า ฝ่ าบาทนั น้ เป็ นจักรพรรดิที่ทรงปกครอง

ประชาราษฎร์ด้ ว ยทศพิ ศ ราชธรรม สวรรค์จ กั ต้ อ งคุ้ม ครอง
พระองค์อย่างแน่ นอนเพคะ ”

........

สตรีสกุลต่ งปรายตามองสายพระเนตรอัน แวววาวทอ

ประกายเจิดจ้าของจักรพรรดิจางเหอ นางนั น้ แทบจะอาเจียน

312
ออกมา ท้องไส้ปัน่ ป่ วนเป็ นระลอก กระทังต้
่ องดื่มน้าเข้าไปเพื่อ
สะกดทุกอย่างภายในท้องเอาไว้ให้สงบลงก่อน

313
 133 ถอนรากถอนโคน

“นี่ คือหลักฐานทัง้ หมดที่ เจ้าร้องห่มร้องไห้จะเป็ นจะตาย

ให้ฝ่าบาทช่วยทวงความเป็ นธรรมให้แก่พี่สาวเจ้าทัง้ ชี้ตวั ว่าสวี๋
จิ่งซื ออี๋ ผ้ดู ูแลเป็ นคนฆ่ าพี่สาวเจ้างัน้ หรือ?” ต่ งหวงโฮ่วนั น้ มิอาจ
ทนมองจักรพรรดิจางเหอได้อีกต่อไปแล้ว

เรื่องราวที่ นางกล่าวมานัน้ ไม่มีพยานไม่มีหลักฐาน แม้แต่

แรงจูง ใจในการฆ่ า ล้ ว นเป็ นการคาดเดาไม่ มี อ นั ใดที่ ช ัด เจน
แน่ นอนทัง้ สิ้น ทุกอย่างล้วนอาศัยเพียงปากของสนมน้ อยโง่เง่า
เท่านัน้ ...กระทังต้
่ องให้เจียงกุ้ยเฟยคอยลากดึงหัวข้อสนทนาให้
กลับเข้าที่เข้าทางอยู่ตลอด มิเช่นนัน้ เรื่องราวทัง้ หมดคงหายไป
ราวถูกสุนัขกัดกิน หาทิศทางไม่เจอแล้วเป็ นแน่

นางกาลังรอว่าเรือ่ งวันนี้ จะจบลงเช่นไร

“โปรดทรงอภัย หากเฉิ นเชี่ ย จะทู ล ตามตรงว่ า เหตุผ ล

เท่านี้ กเ็ พียงพอแล้วสาหรับการลงมือแล้วเพคะ” เฉินหรูอี้กล่าว

วังหลังเป็ นสถานที่ที่บิดเบีย้ วอย่างถึงที่ สุด เพียงเพราะมิ

ยอมคื นเงินหนึ่ งตาลึงก็สามารถผูกเป็ นความแค้ นกันได้ แล้ ว
เรื่องวางแผนฆ่ าคนก็มิใช่ มิเคยเกิดขึ้น หากเป็ นที่ แห่ งอื่นอาจ

314
ต้องการหลักฐานเพื่อชี้ตวั คนผิดและตัดสินประหาร ทว่าวังหลัง
แห่ งนี้ คาพูดเพี ยงคาสามารถทาให้ คนประสบความสาเร็จได้
และคาพูดเพียงคานัน้ ก็สามารถทาให้ความพยายามที่ คนผู้นัน้
ท ามาทัง้ ชี วิ ต ไหลลอยไปดุจ สายน้ า ได้ เ ช่ น กัน ทัง้ หมดล้ ว น
ขึ้นอยู่กบั อารมณ์ ที่เปลี่ ยนแปรไปอย่ างรวดเร็วดังพล ่ ิ กฝ่ ามือ
ของผูม้ ีบรรดาศักด์ ิ สงู ส่งทัง้ หลาย

ในยามที่ นางยังเป็ นหวงโฮ่ วอยู่นัน้ คนสนิทที่ สนมลู่ให้

ความสาคัญนัน้ มิใช่สวี๋จิ่ง สวี๋จิ่งเป็ นเพียงนางกานัลคนหนึ่ งใน
หมู่นางกานัลทัง้ หลาย หลังจากที่นางตายแล้วฟื้ นขึ้นมาอีกครา
สวี๋จิ่งก็ได้กลายเป็ นคนสนิทของสนมลู่เรียบร้อยแล้ว ยามนี้ นาง
อายุเพียงยี่สิบกว่าๆ เท่านัน้ แต่กลับเป็ นถึงซืออี๋ผ้ดู แู ลซึ่งนับว่า
เป็ นขุนนางสตรีที่ยงั อายุน้อยยิ่ง อนาคตช่างมิอาจคาดเดาโดย
แท้

นางอาจคิ ด ไปได้ ว่ า หากพี่ น้ อ งสกุล เฉิ งบอกกล่ า วต่ อ

ตาหนักหย่งเล่อ ตาหนักหย่งเล่อมิเห็นเป็ นเรื่องสาคัญอันใดก็ดี
ไป ทว่าหากเรื่องไปถึงองค์จกั รพรรดิ มิต้องกล่าวถึงหลักฐานที่
สามารถมัดตัวนางจนต้ องตายอย่างไร้ที่ฝังกลบฝั ง เพราะต่ อ
ให้สวี๋จิ่งเป็ นบงกชขาวพิสุทธ์ ิ ที่โผล่พ้นโคลนตมไม่มีส่วนใดควร
ค่ าแก่ การต่ อว่าต่ อขานก็ตาม แต่ เมื่อมีการสอบสวนตรวจค้น
อย่างเอิกเกริกยิ่งใหญ่ เหล่าขุนนางทัง้ หลายย่อมไม่ไว้ไมตรีเป็ น
315
แน่ โดยเฉพาะในยุค ของจัก รพรรดิ ผ้วู ิ ปริ ต นี้ ไม่ ว่ า เรื่ อ งใดที่
เกี่ยวข้องกับเฉินหวงโฮ่วล้วนไม่มีจดุ จบที่ ดี ต่อให้ต้องตายก็ไม่
มีผ้ใู ดในต้าจิ้นกล้าแตะต้องจุดอัสนี บาตฟาดผ่าอันเป็ นที่ ทราบ
่ นขององค์จกั รพรรดิอย่างเด็ดขาด
ทัวกั

ด้วยเหตุทงั ้ หมดนี้ จึงลงมือฆ่าคน ก็มิอาจกล่าวว่าเป็ นไป

มิได้

“เรื่องหลักฐานนั น้ เดิมที ก็ไม่ต้องการให้ ผ้ถู กู กล่ าวหา

มอบมันออกมาอยู่แล้ว ในเมื่อส่งคนให้กองตัดสินพิจารณาโทษ
ก็ตามแต่กองตัดสินพิจารณาโทษจะไต่สวนหาหลักฐานเถิด”

ต่งหวงโฮ่วพลันรู้สึกเจ็บปวดอย่างลา้ ลึกยิ่งต่อตรรกะอัน
แปลกประหลาดนัน้ ของเฉินหรูอี้

“ความหมายของเจียงกุ้ยเฟยคือ ต่อไปไม่ว่าจะมีผใู้ ดเกิด

สงสัยว่าเจ้าทาร้ายนางแล้วมาร้องเรียนต่ อเปิ่นกง เปิ่นกงก็ทา
เพี ยงส่ งเจ้าไปให้ กองตัดสินพิจารณาโทษสอบสวนเพื่อพิสูจน์
ความบริสทุ ธ์ ิ ของเจ้าเช่นนัน้ หรือ?”

เฉิ นหรู อี้ คิ ดในใจว่ า ขอเพี ย งเจ้ า กล้ า ขอเพี ย งองค์

จักรพรรดิทรงยอมห่างจากสองมือนี้ ของนางก็ย่อมได้

316
 “หากพี่สาวน้ องสาวคนใดมีความคิดเช่นนี้ เก็บซ่อนไว้ใน
ใจก็อาจป่ วยไข้ได้ เช่ นนั น้ มิสู้กล่าวเปิดเผยนาหน้ ากลองออก
ชนกันสักครา จะได้มิต้องเก็บความเคียดแค้นไว้ในใจอีก” เฉิน
หรูอี้กล่าวต่อไปอย่างหน้ าหนาว่า “โดยเฉพาะครานี้ เกี่ยวพันถึง
ชีวิตคน ต้องสอบสวนอย่างเข้มงวดจึงจะถูก”

สตรีสกุลต่งสูดหายใจเข้าลึก กลืนน้ าลายลงคออย่างอด

กลัน้ นางคงมิอาจพูด ให้ ค นที่ มิกล่ าววาจาด้ วยเหตุผลเช่ น นี้
เข้าใจได้ จึงหันเหไปที่ องค์จกั รพรรดิ “ฝ่ าบาท พระองค์ดูเอา
เถิดเพคะ?”

“เช่ น นั น้ ก็รอผลการสอบสวนจากกองพิ จารณาตัดสิน

โทษเถิด” เซี ยวเหยี่ ยนเบื่อหน่ ายอย่างยิ่ง เขาไม่อยากอยู่ที่นี่
ต่อไปอีกแม้เพียงหนึ่ งเค่อ ขันทีที่อยู่ด้านข้างโบกสะบัดพัดวีให้
เขาจนมือแทบหักแล้ว ทว่าเขากลับยังร้อนจนเหงื่อท่ วมตัวอยู่
เช่นเดิม

ต่ ง หวงโฮ่ ว ได้ แ ต่ ต กตะลึ ง จนมิ อ าจตรัส สิ่ ง ใดได้ พระ

เนตรจ้ อ งมององค์จ กั รพรรดิ ที่ ท รงกวนน้ า ในสระจนขุ่น แล้ ว
สะบัดพระกฤษฎี จากไปทัง้ ยังนาบุบฝาพิสดารดอกนั น้ ไปด้ วย
ไม่เพี ยงแค่ บุปผาพิสดารเท่ านั น้ แม้แต่ ผ้กู ล่าวหาที่ นัง่ ร้องห่ ม
ร้องไห้ในอ้อมกอดบุปผาพิสดารก็ถกู นาตัวออกไปด้วยเช่นกัน
317
 หากเขาไม่มาก็คงจะดี เรื่องนี้ เดิมที เป็ นเรื่องของวังหลัง
ควรต้องให้หวงโฮ่วเป็ นผู้จดั การ ทว่าเขากลับยื่นไม้เข้ามาสอด
ทาให้แผนต่างๆ ของนางต้องอลหม่านไปหมด แต่สุดท้ายกลับ
มิได้ข้อสรุปใดๆ คล้ายเขามาเพียงเพื่อก่อกวนนางเท่านัน้

ต่งหวงโฮ่วหยิบผ้าเช็ดหน้ าขึน้ มาเช็ดพระพักตร์ ทรงกริ้ว

จนพระหัตถ์สนเทาไปหมด
ั่

เมื่อคนของกองตัดสินพิจารณาโทษมาถึงตาหนักหมิงก
วางก็เริ่มจับผู้คนเค้นถาม สถานการณ์ พลันวุ่นวายขึ้นมาอย่าง
ยากจะหาความสงบสุขได้

“กลับตาหนักเจาหยาง！”

ต่ งหวงโฮ่ วกัดพระทนต์ ทรงประทับในราชรถด้ วยพระ

พักตร์เคร่งขรึมไปตลอดทางที่ กลับตาหนั กเจาหยาง ครัน้ ถึง
ต าหนั กก็รบั สัง่ ให้ บ ริว ารออกไปเหลื อเพี ย งโจวหนิ งคนเดี ยว
เท่านัน้

“นี่ มนั เรื่องราวใดกัน? เหตุใดฝ่ าบาทถึงได้เสด็จมาที่นัน่

อย่างกะทันหันเช่ นนี้ ?” นางคว้าข้อมือโจวหนิงไว้ กล่าวเสี ยง
เคร่งเครียดว่า “แล้วเกิดอันใดขึ้นกับสวี๋จิ่ง? ผู้ใดให้นางกระทา

318
การโดยพลการเช่ นนี้ เห็น วัง หลังเป็ นตลาดขายผัก เห็น พระ
สนมเป็ นไก่หรือไรถึงได้ฆ่าตามใจชอบได้?”

“เหนี ยงเหนี ยงโปรดอย่าได้ทรงกริ้ว นางเป็ นคนฆ่ าจริง

หรือไม่ ก็ไม่มีผใู้ ดทราบแน่ ”

“เจ้ายังมิได้สนทนากับนางงัน้ หรือ?”

โจวหนิงรู้สึกเพียงฝ่ ามือที่จบั ข้อมือนางนัน้ ได้เพิ่มแรงบีบ

มากขึน้ ไปอีก คล้ายจะหักกระดูกของนางให้โผล่ขึน้ มาก็มิปาน

นางส่ายหน้ าเบาๆ องค์จกั รพรรดินัน้ ช่างแกว่งพระบาท

หาเรื่องโดยแท้ พระองค์เสด็จไปหาเจียงกุ้ยเฟยที่ ตาหนั กหย่ง
เล่อ แม้นนางยังไม่มาพระองค์แต่หากพระองค์ทรงรออยู่ที่นัน่ ก็
มิใช่ สิ้นเรื่องแล้วหรือ ทว่าพระองค์กลับเสด็จตามเจียงกุ้ยเฟย
ไปตามคาบอกเล่าของบริวาร เมื่อนางเดินออกไปจึงพบเข้ากับ
องค์จกั รพรรดิที่เสด็จมาพอดี” เฉินฮวายคอยติดตามหนูปี้อยู่
ตลอดทาให้ หนู ปี้มิอาจหาโอกาสใดได้เลย ทว่าเหนี ยงเหนี ยง
ทรงวางพระทัย สวี๋จิ่งมิกล้ากล่าวอันใดส่งเดชเป็ นแน่ เพคะ”

319
 ต่งหวงโฮ่วทรงพระสรวลเย็นยะเยือก “กระทังฆ่ ่ าคนนาง
ยังกล้า แล้วยังมีสิ่งใดที่ นางไม่กล้าอีกหรือ? คนผู้นี้จาเป็ นต้อง
ถอนรากถอนโคนเสีย”

มารดามันเถอะ！พระสนมที่ องค์จกั รพรรดิทรงโปรดก็

โผล่ มามิหยุดหย่ อน ความเศร้าโศกที่ พระองค์มีเ หตุใดจึ ง สัน้
นัก ผูห้ นึ่ งตายก็เปลี่ยนเป็ นอีกผูห้ นึ่ ง ครัน้ เปลี่ยนเป็ นอีกผู้หนึ่ ง
ผู้นั ้น กลับ ตาย ทว่ า เหตุ ใ ดจึ ง มิ เ ห็น พระองค์ท รงสิ้ น หวัง เสี ย
พระทัยเลย? นางและพระสนมในวังหลังจะได้โล่งอกบ้าง หาก
ทราบว่าองค์จกั รพรรดิทรงเป็ นผู้รกั ง่ายหน่ ายเร็ว เพี ยงเสี้ ยว
นาที กส็ ามารถหาสตรี ใหม่มาแทนที่ คนเก่ าได้ แล้ว กระทาดัง่
พระสนมที่ ทรงโปรดปรานนัน้ มีค่าเที ยบกับเงินเพียงไม่กี่ตาลึง
เท่านัน้ แล้วเหตุใดนางต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจและสติปัญญา
เพื่ อ ก าจัด คนด้ ว ยเล่ า มิ สู้ ห าสตรี แ บบที่ อ งค์จ ัก รพรรดิ ท รง
ชมชอบมาอบรมสังสอนไว้ ่ สกั หลายคน เช่นนี้ กส็ ามารถกระจาย
ความโปรดปรานได้ แ ล้ ว และเป็ นการลงทุ น ที่ น้ อยแต่ ไ ด้
ผลตอบแทนสูงทัง้ ยังไม่มีอนั ตรายใดๆ ทัง้ สิ้น ที่ สาคัญนัน้ เป็ น
วิธีที่ไม่มีผลข้างเคียงอีกด้วย

แรกเริ่มนัน้ นางคงถูกภูตผีครอบงาจิตใจถึงได้คิดจริงจัง
ไปว่าองค์จกั รพรรดิทรงเลื่อนยศแก่สตรีสกุลจ้าวทัง้ ยังประราช

320
ทานบรรดาศักด์ ิ ให้ แก่ครอบครัวนาง เช่นนัน้ พระองค์คงโปรด
ปรานนางแต่เพียงผูเ้ ดียว

“...เราควรกาจัดสวี๋ จิ่งมาตัง้ นานแล้ว” นางกล่าวพึมพา

เดิมที คิดว่าเก็บนางไว้เป็ นมือด้านหลัง สามารถหยิบมาใช้ ใน
ยามที่ จาเป็ น แต่ คิดไม่ถึงว่าวันนี้ จะกลายมาเป็ นหางพวงใหญ่
หากมิทนั ระวังก็อาจถูกผูค้ นพบเห็นแล้วลากนางออกมาสู่ที่แจ้ง
ได้

โจวหนิงหรี่ตามองตา่ สีหน้ าสงบราบเรียบ

เฉินหรูอี้นัง่ ไปกับราชรถขององค์จกั รพรรดิ ภายในราช

รถมีกลิ่นหอมจางๆ ของอาพันทะเล* ม่านมุกขยับคลี่ออก ราช
รถเคลื่อนจากตาหนักหมิงกวางที่มีคนเสียงดังจอแจลัดเลาะมา
ทางอุทยานหลวงซึ่ งเป็ นเส้นทางเดียวกับที่ นางใช้เมื่อตอนขา
มา

ตัง้ แต่ ที่นัง่ ลงข้ างพระวรกายองค์จกั รพรรดิ นางก็รู้สึก

กระสับกระส่ายไปทัวร่ ่ าง นัยน์ ตาหงส์ค่นู ัน้ จับจ้องนางไม่วางตา
แต่กลับมิยอมพูดจา ด้วยท่าทีเคร่งขรึมนัน้ จึงเดาไม่ถกู ว่ากาลัง
คิดสิ่งใดอยู่ และเพราะการกระทาอันบ้าระหา่ ของเขาเมื่อหลาย
วันก่อนทาให้เฉินหรูอี้ยงั รูส้ ึกถึงสัญญาณอันตรายอยู่ไม่คลาย
321
 “ชิงชิง” เขาพลันเอ่ยขึน้

เฉินหรูอี้จึงมีสติกลับมาทันทีเมื่อเขาเรียกนาง “เพคะ ฝ่ า
บาท”

“เจ้า ที่แท้แล้วชอบเจิ้นที่ตรงไหน?”

ที่แล้วสิ่งใดกันแน่ ที่ทาให้เขาเข้าใจผิดไปถึงเพียงนี้ ทัง้ ยัง

เฝ้ าถามปัญหาที่ไม่มีอยู่จริงนี้ รา่ ไป

เฉินหรูคิดว่าเพราะร่างกายมิอาจตอบสนองเช่ นนั น้ ได้

ท าให้ จิ ต ใจพลอยเว้ า แหว่ ง ไปด้ ว ย เขาจึ ง ต้ อ งการค าปลอบ
ประโลมจากสตรีที่อ่อนโยนและเอาใส่ ใจให้ เอ่ ยปากชมตัง้ แต่
ศีรษะจรดปลายเท้า จากรูปลักษณ์ ไปจนถึงภายในจิตใจสักครา
เขาถึงจะสงบลงได้

นางนัน้ เหลือเพียงจะกล่าวว่า นอกจากจักรพรรดิน้อยที่

ไม่ค่อยดีแล้วนัน้ ที่ใดๆ ล้วนดีทงั ้ สิ้น

ทั น ใดนั ้ น ใบหน้ าอั น เคร่ ง ขรึ ม ของเซี ยวเหยี่ ย นก็

เปลี่ ยนเป็ นสดใส นั ยน์ ตาหงส์แวววาวสุกสว่างทว่ายังคงมอง
หน้ านางไม่พดู จาเช่นเดิม

322
 เฉินหรูอี้ไล้เลียริมฝี ปากตน โมโหที่ นางนัน้ เรียนมาน้ อย
ความรูม้ ิ มาก สิ่งใดที่นางนึ กออก ไม่ว่าจะน่ าละอายเพียงใดนาง
ล้วนพูดไปหมดสิ้นแล้ว หากจะให้นางพูดอีก นางก็ไม่มีวาจาใด
มากล่าวแล้ว....

ความรู้ห ากมิ ถึ ง ยามต้ อ งใช้ จ ริ ง คงมิ เ ข้ า ใจว่ า ที่ ต นร ่า

เรียนมานัน้ ไม่มากพอ คาโบราณมิเคยหลอกลวงนางเลยจริงๆ
！

*****อาพันทะเล มีหลายชื่อเรียกทัง้ อาพันขี้ปลา อาพัน

ทองและขี้วาฬ เป็ นสารประกอบอินทรียช์ นิดหนึ่ ง ที่ มีลกั ษณะ
คล้ายกับอาพัน เป็ นสิ่งที่ ได้มาจากทะเลและมหาสมุทร เป็ นไข
จากไส้ ว าฬหัว ทุ ย ที่ ถ กู ส ารอกหรือ ขับ ถ่ ายออกมา เมื่ อถูกน้ า
ทะเลจะเปลี่ยนเป็ นก้อนแข็งสีขาว น้าตาล เทาหรือดา และเมื่อ
ทาปฏิกิริยากับแสงแดดจะทาให้ กลิ่นเหม็นหายไปและมี กลิ่น
หอมเข้ามาแทนที่ ใช้แต่งกลิ่นอาหารและเป็ นส่วนผสมของยา
แผนโบราณ ทัง้ ยังสามารถใช้เป็ นหัวน้าหอมได้

323
 134 จุมพิต

ด้ า นนอกราชรถมี เ มฆคล้ อ ยลอยสู ง แสงอาทิ ต ย์เ จิ ด

จ้า แม้นอากาศจะร้อนอยู่บา้ ง ทว่าทัง้ หมดกลับงดงามยิ่ง

เฉิ นหรูอี้ ค รุ่น คิ ด อย่ า งหนั ก แต่ ก ลับ คิ ด ค าชื่ น ชมองค์

จักรพรรดิไม่ออก จึงยกรูปแบบสนทนาที่ ว่าเจ้าถามมาข้าถาม
กลับ ย้ อนถามคื น ไปด้ ว ยใบหน้ ายิ้ มแย้ มว่ า “เช่ น นั น้ ฝ่ าบาท
ชอบข้าที่ตรงใดเล่า?”

ั ่ อ นหิ น ที่ ถ กู โยนลงไปในแม่ น้ า ได้ ยิ น เพี ย ง

วาจานี้ ด งก้
เสียงดัง ‘จ๋อม’หลังจากนัน้ ก็ไม่มีอนั ใดแล้ว

“.....ผูใ้ ดว่าเจิ้นชอบเจ้ากันเล่า?”

เซียวเหยี่ยนค่อยๆ ขยับยกคิ้วขึน้ “ เจิ้นไม่ได้ชอบเจ้า”

ไม่มีสหายหรืออย่างไรถึงได้สนทนาอะไรเช่นนี้ ！

เฉินหรูอี้คิดว่า วาจานี้ เท่านัน้ ที่สามารถกล่าวทดแทนคา

อีกนับหมื่นนับพันที่ไม่สามารถเอื้อยเอ่ยออกมาได้ของนาง

324
 เขาคิ ด ว่ านางชอบเขา นางพูด จริง จากใจงัน้ หรือ ? มัน
เป็ นเพี ยงคาปลอบโยนสาหรับจักรพรรดิน้อยที่ ได้รบั บาดเจ็บ
และจิตใจอันวิปริตของเขาเท่ านัน้ อย่างไรเสี ยการมอบความ
รักให้แก่กนั สักเล็กน้ อยก็สามารถทาให้โลกนี้ สวยงามขึน้ ได้มิใช่
หรือ ทัง้ นางก็ร้สู ึกผิดในใจอย่างยิ่ง ไม่ว่านางจะตายแล้วฟื้ นคืน
กี่ ค รัง้ กี่ ค ราหรือ มี ค วามเกี่ ย วข้ อ งอัน ใดกับ เขาหรื อ ไม่ นางก็
ตัง้ ใจแล้วว่าจักต้องรักษาจักรพรรดิน้อยให้จงได้ นางมิกล้าเอ่ย
ว่ า นั ้น คื อ ความรัก ที่ มี ต่ อ มวลมนุ ษ ย์ ทว่ า อย่ า งน้ อยนางก็มี
ความตัง้ ใจจริ ง แล้ ว เขาจ าต้ อ งกล่ า วความจริ ง ที่ ท าร้ า ยคน
ออกมาให้ได้เลยงัน้ หรือ? ระหว่างพวกเขานัน้ มิจาเป็ นต้องพูด
ความจริงที่ชโลมด้วยโลหิตเช่นนี้ เลย

เซียวเหยี่ยนยิ่งมายิ่งขมวดคิ้วแน่ นขึน้ รู้สึกคล้ายมีอนั ใด

ติดขัดอยู่ภายในใจ “เจ้าชักสีหน้ าให้เจิ้นด้วยเหตุใด? ก็เจิ้นมิได้
ชอบเจ้า เจิ้นพูดความจริงมิได้หรือ?”

เฉินหรูได้แต่ตกตะลึง นี่ มนั เรือ่ งอันใดกัน? นางคว้าหมับ

เข้าที่ใบหน้ าตน อาจเป็ นเพราะวาจาเมื่อครู่ของเซียวเหยี่ยนทา
ให้ นางหมดสนุกถึงได้แสดงสี หน้ าเช่ นนัน้ ออกไปโดยไม่ร้ตู วั ?
สวรรค์ล้วนทราบดี นางกล้าชักสีหน้ าใส่ผใู้ ดก็ย่อมได้แต่มิใช่กบั
องค์จกั รพรรดิเช่นเขาเป็ นแน่ สิ่งใดกระทาไปแล้วย่อมมิอาจนา

325
กลับคืนมาได้ เช่ นนั น้ ต่ อให้ นางกินใจหมีดีเสื อก็มิกล้ากระทา
เด็ดขาด

“ทู ล ฝ่ าบาท ข้ า มิ ไ ด้ ช ัก สี ห น้ านะ....อาจเพราะเมื่ อ ครู่

หัวเราะมากจนหน้ าเกร็งต่างหากเพคะ”

เซียวเหยี่ยนรูส้ ึกถูกนางเหยียดหยามสติปัญญายิ่ง

“เจ้ า คิ ดว่ า เจิ้ น ดู ไ ม่ อ อกว่ า เมื่ อ ครู่ เ จ้ า ชัก สี ห น้ าหรื อ

ใบหน้ าเกร็งเพราะหัวเราะงัน้ หรือ ?” เขาหรี่ตาลง รังสี คุกคาม
แผ่กระจายไปทัว่

เฉินหรูอี้เองก็รสู้ ึกไม่ไหวแล้ว

นางไม่ทราบว่าหลายวันมานี้ เขาคลุ้มคลังด้่ วยเรื่องใด

ปากบอกว่าคอยดูแลนางในยามป่ วยไข้ ครัน้ นางฟื้ นขึน้ มากลับ
แปรเปลี่ยนเป็ นคนละอย่าง วันๆ เอาแต่ทาสีหน้ ายุ่งยากใส่นาง
หากมิเค้นถามนางว่าชอบเขาที่ ตรงใดแล้ว ก็ถามว่าเหตุใดถึง
ชอบเขา

่ วิตของเฉินหรูอี้ยงั มิเคยรู้สึกสันสะท้
ชัวชี ่ านถึงเพียงนี้ มา
ก่อน นางรู้สึกเหมือนตนตกลงไปในถา้ น้ าแข็งก็มิปาน พลันมี
สติฉุกคิดขึน้ มาในใจ ‘คงมิใช่ว่าเขาชอบนางหรอกนะ?’
326
 นางยัง จ าสาวน้ อ ยเพื่ อ นบ้า นที่ พี่ ช ายชอบไปรัง แกอยู่
เรื่ อ ยผู้นั ้น ได้ เด็ก หนุ่ ม อายุ สิ บ กว่ า ปี ที่ ว นั ๆ เอาแต่ แ กล้ ง ดึ ง
ผมเปี ยของสาวน้ อ ย เห็น สาวน้ อ ยเมื่ อ ใดหากมิ ใ ช่ ข บขัน ว่ า
ใบหน้ านางใหญ่กห็ วั เราะว่าเสื้อผ้าอาภรณ์ นางนัน้ ดูมิได้ ตัง้ แต่
ศีรษะจรดปลายเท้าล้วนไม่มีสิ่งใดที่เขาชมชอบ สุดท้ายผ่านไป
ยังไม่ถึงสองปี ดีกลับรบเร้าจะแต่งนางเข้าบ้าน ยามนัน้ เองเฉิน
หรูอี้ถึงได้ร้วู ่าแท้ ที่จริงแล้วเขาชอบสาวน้ อยนั น้ ต่ างหากถึงได้
คอยกลันแกล้่ งเพื่อให้นางรับรูถ้ ึงการมีอยู่ของเขา

ยามนี้ ....นางลอบมององค์จกั รพรรดิ มองอย่างไรก็เป็ น

จักรพรรดิที่ทรงมีพระชนมายุถึงยี่สิบกว่าพรรษาแล้ว ทว่าการ
กระทากลับเหมือนกับเด็กหนุ่มอายุสิบกว่าปี ไม่มีผิด

“เจ้ามองอันใด คิดจะทาอันใดต่อเจิ้นอีกหรือ?” เซียวเห

ยี่ยนถูกนางมองจ้องจนขนลุกเกรียวอยู่ภายในใจ ดวงตากลม
โตนั ้น ด าสนิ ทและแวววาวยิ่ ง คล้ า ยว่ า หากนางมองสิ่ ง ใดก็
สามารถดูดมันเข้าไปในดวงตาได้กระนั น้ “น้ าเสี ยในท้ องเจ้า
แค่กะพริบตาก็ผดุ แผนการขึ้นมามากมาย กระทังไม่ ่ รู้แล้วว่า
วาจาใดจริงวาจาใดเท็จ”

ดวงตากลมโตของเฉินหรูอี้กลอกกลิ้งไปมาคราหนึ่ งแล้ว
่ ิ งออกไปว่า “ข้าไหนเลยจะเก่งกาจปานฝ่ าบาทกล่าว
ถามหยังเช
327
หากข้าเจ้าเล่ห์ปานนั น้ จริงคงมิถกู คนทาให้ ตายอยู่หลายครัง้
หลายคราถึงเพียงนี้ จริงหรือไม่เพคะ? เมื่อครูข้าเพียงคิดว่าเฉิง
ผิงตายแล้วก็มิอาจกลับมาได้อีก ไม่ว่าผู้ใดทาร้ายนาง แต่นัน่ ก็
เป็ นชีวิตชีวิตหนึ่ ง ทว่าเมื่อใคร่ครวญดูแล้ว ..อย่างน้ อยเฉิงถาว
ก็ยงั ร้องไห้ให้นาง คิดถึงนาง ทว่าหากข้าตาย แม้แต่คนที่รอ้ งไห้
ให้ข้า คิดถึงข้าก็ล้วนไม่มี ”

“ฝ่ าบาท จะคิดถึงข้าบ้างหรือไม่เพคะ?” นางถาม

เซี ยวเหยี่ยนพลันร่างกายแข็งทื่อขึ้นมา “ปี ศาจน้ อยเช่น

เจ้าไหนเลยจะมีวนั ตาย อย่างมากก็เพียงเปลี่ยนร่างก็เท่ านัน้ ”
เขาพึมพาออกมา “มีอนั ใดให้คิดถึงกัน”

“สักวันข้าก็ต้องจากไป” เฉินหรูอี้แสดงท่าที จริงจัง “เมื่อ

เจ้าแม่จ้เู ซิงรู้สึกว่าลงโทษข้าพอแล้ว หากมิเรียกข้ากลับสวรรค์
ก็คงให้ ข้าไปเกิด อย่างไรวันนั น้ ก็ย่อมต้ องมาถึง ข้ามิอาจละ
เล่นเปลี่ยนร่างอยู่ในวังแห่งนี้ ไปตลอด.... ”

“เปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้รวดเร็วดีแท้ หืม?” เซียวเหยี่ยน

ใช้มือบีบคางของเฉินหรูอี้ไว้ ช่างเปลี่ยนแปลงพลิกแพลงเก่งยิ่ง
นัก

328
 เฉินหรูอี้ลูบคางที่ ถ กู บีบ จนเจ็บของตน ดวงตากลมโต
จ้ อ งองค์ จ ัก รพรรดิ ไ ม่ ว างตา “ถึ ง อย่ า งไรข้ า ก็ ย ัง จะคิ ดถึ ง
พระองค์”

เซียวเหยี่ยนส่งเสียงขึน้ จมูกคราหนึ่ ง ทัง้ สองต่างนัง่ เคียง

กันอยู่นานโดยไม่มีผใู้ ดเอ่ยออกมาเพียงคา

“เจ้า” เขาอดถามออกมามิได้ “หากมิตาย ก็จะไม่จากไป

อย่างกะทันหันใช่หรือไม่?”

เฉินหรูอี้เลิกคิ้ว “ก็น่าจะเป็ นเช่ นนั น้ เจ้าแม่จู้เซิงก็มิได้

บอกต่ อข้าไว้ ข้าก็ไม่ทราบจริงๆ ทว่าโชคดีที่ฝ่าบาทมิได้ ชอบ
ข้า ในวังแห่งนี้ ไม่มีผใู้ ดที่เป็ นห่วงข้า ต่อให้วนั หนึ่ งข้าต้องไป ข้า
ก็ไม่มีผใู้ ดให้ห่วงเช่นกัน นัน่ ก็ดีไม่น้อย ”

เซียวเหยี่ยนพลันรูส้ ึกเจ็บแปลบที่หวั ใจอย่างประหลาด

หากวันหนึ่ งปี ศาจน้ อยของเขาหายไปไม่เห็นแล้ว อย่าง

น้ อยเขาก็ต้องคิดถึงนางบ้างล่ะ? ทัง้ ที่ กล่าววาจาอันน่ าเศร้าใจ
ถึงเพียงนี้ ทว่านางกลับยิ้มออกมาราวกับคนไร้หวั ใจกระนัน้

เขาเห็นนางยิ้มเช่ นนั น้ ก็แทบจะจับปากนางฉี กออกมา

จะได้มิส่งยิ้มให้เขาอีก เมื่อคิดได้เช่นนัน้ เขาก็ทามันลงไปจริงๆ
329
 ราชรถถูกหามมาจนถึงตาหนักหย่งเล่อจึงหยุดลง กระทัง่
เห็นว่าราชรถกาลังแตะถึงพื้นแล้ว เฉินหรูอี้จึงคิดไม่ถึงว่าองค์
จักรพรรดิจะยื่นพระหัตถ์ออกมาบีบแก้มนางทัง้ สองข้างแล้วดึง
ไปคนละทิศ แรงดึงของพระองค์คล้ายประสงค์ให้ก้อนเนื้ อของ
นางหลุดติดพระหัตถ์ไปกระนัน้

สุภาพชนใช้ ปากคนถ่อยใช้ กาลัง เขาเป็ นถึงจักรพรรดิ

แห่งต้าจิ้นแท้ๆ มิใช่ควรประพฤติตนให้สูงส่งกว่านี้ หรอกหรือ?
！

เมื่อได้ยินเสียงร้องครวญครางอย่างน่ าเวทนาดังออกมา
จากราชรถ คนทัง้ ในและนอกตาหนักหย่งเล่อล้วนตะลึงลานกัน
ไปสิ้ น องค์จ กั รพรรดิ ท รงพระอารมณ์ แ ปรปรวนยิ่ ง ผู้ใ ดต่ า ง
ทราบกันทัว่ ทว่าสนมน้ อยตายไปแล้วหนึ่ งคนยังไม่พออีกหรือ
จึงจะเพิ่มกุ้ยเฟยที่ เพิ่งถูกแต่ งตัง้ ผู้นี้เข้าไปอี ก องค์จกั รพรรดิ
ทรงมิอาจตัดใจให้ก้ยุ เฟยตายเพราะดวงพิฆาตของพระองค์จึง
ได้ทรงชิงลงมือก่อนงัน้ หรือ?

“หุบปาก！”

เซียวเหยี่ยนคาราม “ลงไป！”

330
 เฉินหรูอี้ยกมือปิดหน้ า เขาเสียสติไปแล้ว คราวนี้ นางไป
แทงอวัย วะภายในส่ ว นใดของเขาเข้ า กัน เล่ า ถึ ง ได้ ล งมื อ
เหี้ยมโหดต่อนางถึงเพียงนี้ ?

หรือว่าอยากจะเหมือนหมอหลวงเฒ่าทัง้ หลายที่อยากจะ
วาดภาพมนุษย์แล้วชี้จดุ ต่างๆ ตามร่างกายออกมา จะอย่างไรก็
ให้นางได้หลบสักหน่ อยได้หรือไม่จะได้สามารถเล่นสนุกและมี
ความสุขกันได้ทงั ้ สองฝ่ าย?

“ยังมิลงไปอีก เจ้าจะรอให้เจิ้นไปส่งเจ้างัน้ หรือ?”

เขายกเท้ าขึ้นเล็กน้ อย เฉินหรูอี้ผ้ตู าว่องมือไวก็รีบคว้า

กดลงไปทันที นางโกธรจนผุดความคิดชัวร้ ่ ายขึน้ มา จึงยื่นหน้ า
เข้ าไปจุมพิ ต เขาที หนึ่ ง เพราะใช้ แรงมากเกินไปจึ ง ทาให้ เกิด
เสียงดัง ‘จ๊วบ’ออกมา

เซี ยวเหยี่ยนอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าปี ศาจน้ อยของเขาจะ

ลงมือต่อเขาเช่นนี้ ในชัวขณะที
่ ่ริมฝี ปากนางแตะลงมานัน้ เสียง
ใจที่เต้นแรงของเขาแทบทาให้เขาหูหนวกไปในทันที เขาได้แต่
มองดูเฉินหรูอี้เชิดคางท้าทายอย่างอึ้งงัน ใบหน้ าอันยากจะเชื่อ
นัน้ ของเขาสะท้อนอยู่ในดวงตากลมโตที่ดาสนิทนัน้ ของนาง

331
 กระทัง่ นางเปิดม่านมุกเดิน จากไป เขาจึ ง มี ส ติกลับมา
ลูบไล้ริมฝี ปากตนทัง้ ระบายยิ้มเต็มหน้ า

โบราณว่ากระต่ ายร้อนใจย่อมตะกุยขาหน้ า ปี ศาจน้ อย

ของเขาคงถูกเขายัวจนร้
่ อนรน ถึงได้เต้นเร่าถึงเพียงนี้ ?

332
 135 สถานการณ์เปลี่ยนแปร

จักรพรรดิจางเหอทรงมีพระชนพรรษายี่สิบพรรษา เฉินฮ
วายก็ติดตามพระองค์มายี่สิบปี เช่นกัน อาจกล่าวได้ว่าเขาเป็ น
ผู้อ ยู่ ร่ ว มในทุ ก เหตุก ารณ์ ต งั ้ แต่ เ มื่ อครัง้ องค์จ กั รพรรดิ ย งั คง
อ่อนโยนและมีพระทัยเมตตากระทังค่ ่ อยๆ เปลี่ยนเป็ นคนจิต
วิปริตพระอารมณ์ แปรปรวนตลอดเวลาเช่นนี้ แน่ นอนว่าส่วน
หนึ่ งนัน้ มีสาเหตุมาจากเหล่าขุนนางและหลิวไท่โฮ่วที่คอยแต่จะ
ใช้ มี ด แทงข้ า งหลัง อยู่ ร ่า ไป ทว่ า ที่ ท าให้ อ งค์จ ัก รพรรดิ ท รง
เปลี่ ย นไปอย่ างสิ้ น เชิง ก็คื อการสวรรคตของเฉินหวงโฮ่ ว ใน
อดีตองค์จกั รพรรดิทรงคิดว่านัน้ เป็ นเพียงเรื่องไม่คาดฝันอย่าง
หนึ่ ง ทว่าการตายของสตรีสกุลจ้าวกลับทาให้ พระองค์คล้าย
ทรงถูกโจมตีเข้าที่พระพักตร์อย่างมิทนั รูต้ วั อีกครังหนึ ้ ่ง

กองตัดสินพิจารณาโทษล้วนทุ่มเทกาลังทัง้ หมดจนแทบ
จะพลิกตาหนักทัง้ ยังทาการสอบสวนนางกานัลขันที ทุกคนแต่
น่ าเสียดายที่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงความว่างเปล่า

ผู้ใ ดเลยจะคาดคิ ด ว่ า การตายของสนมน้ อ ยผู้ห นึ่ งจะ

เกี่ยวพันไปถึงการตายของจ้าวเสียนเฟยและเฉินหวงโฮ่ว ทว่า
หากจะมินับการตายของจ้าวเสียนเฟยรวมเข้าไปด้วยก็ย่อมได้

333
เพราะอย่างไรพระสนมแต่ ละคนที่ ทรงโปรดปรานต่ อจากนาง
ล้วนมีบรรดาศักด์ ิ สงู ขึน้ ไปเรือ่ ยๆ

ทว่าหากกล่าวถึงเฉินหวงโฮ่วนัน้ กลับเป็ นจุดสาคัญที่ ทา

ให้ อ งค์จ กั รพรรดิ เ ปลี่ ย นเป็ นคนที่ ป กติ ก็มิ ใ ช่ วิ ป ริ ต ก็ไ ม่ เ ชิ ง
เช่นนี้

ในคราที่ทราบว่าจ้าวเสียนเฟยตายนัน้ องค์จกั รพรรดิทรง

กริ้วเป็ นอย่างยิ่ง ผู้อื่นอาจมิทราบแต่ เฉินฮวายทราบดีว่านัน่ มิใช่
เพี ย งเพราะมี ค นกล้ า ลงมื อ ต่ อ คนของพระองค์ เ ท่ า นั ้น แต่
จุดสาคัญคื อการตายของจ้าวเสี ยนเฟยและเฉินหวงโฮ่ ว มี ส า
เหตุที่เหมือนกันไม่มีผิดต่างหาก

บัดนี้ การสวรรคตของเฉินหวงโฮ่ วได้ ถกู หยิบยกขึ้นมา

อีก เฉินฮวายจึงรีบแจ้งแก่กองตัดสินพิจารณาโทษโดยไวอย่าง
มิ ก ล้ า ชัก ช้ า หากมิ ใ ช่ เ กรงจะเสี ย เวลาจนเกิ น ไปท าให้ อ งค์
จักรพรรดิทรงกริ้ว พวกเขาคงยกเครื่องลงทัณฑ์นับร้อยออกมา
จัดวางก่ อนทาการไต่ สวนเพื่อให้ สวี๋ จิ่งได้เห็นเป็ นบุญตาเป็ น
แน่

มิ รู้ ค วรกล่ า วว่ า คนผู้นี้ ขี้ ข ลาดหรื อ ฉลาดกัน แน่ นาง

ทราบดีว่าไม่ว่าอย่างไรตนก็คงไม่อาจพบจุดจบที่ ดีเป็ นแน่ เพื่อ
334
มิ ใ ห้ ต นต้ อ งถูก ทรมานร่ า งกาย เมื่ อ ขึ้ น ศาลนางจึ ง บอกเล่ า
เรื่องราวทุกอย่ างออกมาจนสิ้นทัง้ ที่ เจ้าหน้ าที่ ยงั มิทนั ได้ เ อ่ ย
ถามด้วยซา้ ทาให้ผทู้ ี่รบั ฟังทัง้ หมดในศาลถึงกับตกตะลึงไป

ไม่มีผใู้ ดคาดคิดว่าที่องค์จกั รพรรดิทรงให้สืบสวนสาเหตุ

การตายของจ้าวเสี ยนเฟยและเฉินหวงโฮ่ วนัน้ มิใช่ เป็ นเพราะ
ทรงเสียพระทัยจนมิอาจรับความจริงที่เกิดขึน้ อย่างกะทันหันได้
ทว่ า เรื่ อ งจริ ง กลับ เป็ นอี ก เรื่ อ ง ทัง้ ตัว แปรส าคัญ เพื่ อ น าไปสู่
ความจริงกลับเป็ นขุนนางสตรีเล็กๆ ในวังหลัง

เมื่อเฉินฮวายถือฎีการายงานผลการสอบสวนคดีที่ยงั อุ่น
ร้อนอยู่กลับไปทูลถวายรายงานที่ตาหนักฉางเล่อนัน้ ก็เป็ นเวลา
ที่ความมืดกาลังโรยตัวลงบนขอบฟ้ าพอดี

องค์จกั รพรรดิทรงพลิกอ่านอย่างละเอียดถี่ถ้วนจนหมด
สิ้น พระองค์ทรงสงบนิ่งอย่างที่ เฉินฮวายมิเคยพบเจอมาก่อน
ทรงนิ่งขรึมในระดับที่ เรียกว่าแปลกประหลาด ท่าทางพระองค์
มิคล้ายกาลังอ่านผลรายงานคดีฆาตกรรมทว่าคล้ายกาลังอ่าน
ตาราภาพหรือบันทึ กการเดินทางที่ มิได้มีส่วนเกี่ ยวข้องอันใด
กับพระองค์เลยแม้แต่น้อยกระนัน้

335
 “จงนาตัวนางกานัลขันทีที่คอยรับใช้สตรีสกุลลู่ตงั ้ แต่เข้า
วังมา ไม่ว่าจะยังอยู่ตาหนั กเดิมหรือถูกโยกย้ายไปยังตาหนั ก
อื่ น รวมทัง้ ขุน นางสตรี ด้ ว ย ให้ น าตัว มาไต่ ส วนที่ ก องตัด สิ น
พิจารณาโทษให้หมด” เซี ยวเหยี่ยนใช้นิ้วมือลูบไล้ฎีกา นัยน์ ตา
หงส์นัน้ หรี่ลงเล็กน้ อย

“นอกจากนี้ ย งั มี ด อกเสี้ ย นที่ มิ รู้ม าจากที่ ใ ด จงไปเค้ น

ถามจากปากสวี๋จิ่งมาให้ ได้ว่านางได้ดอกเสี้ยนมาได้อย่างไร?
นางเข้าวังมานานเพี ยงใดแล้ว หรือนางคาดเดาไว้แต่ แรกว่ า
จะต้องได้ใช้ดอกไม้นัน้ ทาร้ายคนจึงนามันมาด้วยตัง้ แต่แรก? ”

เขากล่าวเน้ นยา้ ทีละคาว่า “เป็ นผูใ้ ดที่นามันเข้ามา คนผู้

นัน้ คือใคร ได้รบั คาสังจากผู
่ ้ใด จงไปตรวจสอบมาให้เจิ้นอย่าง
ละเอี ยด และจับตาคนไว้ให้ดี อย่าให้นางวิ่งชนกาแพงตายไป
อย่างสตรีสกุลเฉี ยนเด็ดขาด มิเช่นนัน้ เจิ้นจะฝังคนเฝ้ าไปเป็ น
เพื่อนนางเสีย”

เส้ น ผมเฉิ นฮวายล้ ว นลุ ก ชี้ ช ัน หมดแล้ ว สมกับ ที่ เ ป็ น

ผู้เสียหายโดยแท้ พระองค์ถึงได้ทรงคิดทุกสิ่งอย่างรัดกุมปานนี้
เขาประคองฎีกานี้ ไว้ในมือดุจสมบัติลา้ ค่าเพื่อนามาถวายแด่ฝ่า
บาท ทว่าเมื่อพระองค์ตรัสออกมาเพียงประโยคเดี ยวก็ทาให้
เห็นว่าตนนัน้ ใจร้อนด่วนได้เพียงใด
336
 “หม่ อ มฉั น ผิ ด ไปแล้ ว พะยะค่ ะ หม่ อ มฉั น จะให้ ไ ต่ ส วน
นางคืนนี้ และเค้นเอาความจริงทัง้ หมดจากปากนางมาให้จงได้
พะยะค่ะ! ”

“มิ ต้ อ งรี บ ร้ อ น” เซี ย วเหยี่ ย นพลัน ระบายยิ้ ม ออกมา

คล้ายว่าเรื่องราวมิได้หนักหนาอย่างที่ เฉินฮวายคิด ทว่าเฉินฮ
วายทราบดี ว่ า นั ้น เป็ นเพี ย งมายาของพระองค์ เ ท่ า นั ้น เมื่ อ
พระองค์ทรงเก็บซ่อนพระพักตร์อนั เคร่งครึมและอานาจบารมีที่
สามารถขู่ขวัญให้ ผ้คู นตายได้เอาไว้และแย้มพระโอษฐ์ระบาย
รอยพระสรวลอันเจิดจ้านัน้ ออกมาพระองค์กจ็ ะกลับกลายเป็ น
บุรษุ หนุ่มรูปงามที่แสนไร้เดียงสาไปทันที

“เจ้าส่งคนนาความไปแจ้งแก่องค์รกั ษ์เสื้อแพรว่าให้ สืบ

ประวัติครอบครัว เครือญาติและสหายของนางอย่างละเอียด”

“พะยะค่ะ หม่อมฉันน้ อมรับพระบัญชา” เฉินฮวายปาดเหงื่อ

บนหน้ าตน ทราบดี ว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ท รงจริ ง จัง กับ เรื่ อ งนี้
เพียงใด

องค์ร กั ษ์ เ สื้ อ แพรถูก แต่ ง ตัง้ ขึ้ น มาตัง้ แต่ บ รรพบุ รุษ ผู้
ก่อตัง้ ราชวงศ์โดยมีหน้ าที่ ควบคุมเหล่าขุนนางและหน่ วยงาน
ต่ า งๆ ทัง้ ในและนอกวัง เป็ นหน่ วยงานที่ มี อ านาจมากล้ น
337
บรรดาขุน นางน้ อยใหญ่ จึง คัด ค้ านอย่ างรุน แรงท าให้ อ านาจ
ต่ า งๆ ค่ อ ยๆ ลดทอนลง กระทัง่ ถึ ง ยุ ค สมัย ของจัก รพรรดิ
พระองค์ก่อนองค์รกั ษ์ เสื้อแพรก็มีหน้ าที่ เพี ยงเดินสวนสนาม
และอารักขาองค์จกั รพรรดิเท่านัน้

แม้นจักรพรรดิพระองค์ก่อนจะทรงเลี้ยงดูจกั รพรรดิจาง
เหอจนเติบใหญ่และทรงแนะนาถ่ายทอดงานด้านการปกครอง
มาไม่น้อย ทว่าเฉินฮวายผู้รบั ใช้ อยู่ข้างกายองค์จกั รพรรดิมา
ตลอดมองออกว่าจักรพรรดิน้อยและจักรพรรดิชรานั น้ ทรงมี
อุปนิสยั และมุมมองด้านการปกครองแตกต่างกันไม่น้อย

เมื่อองค์รกั ษ์เสื้อแพรกลับมาได้รบั ความสาคัญอีกครัง้ จึง

ที่ ท าให้ อ งค์จ กั รพรรดิ แ ละเหล่ า ขุน นางเกิ ด ความบาดหมาง
กระทัง่ ถกเถี ย งกัน อยู่ บ่ อ ยครัง้ ยิ่ ง องค์จ กั รพรรดิ ท รงมี พ ระ
อารมณ์ ปรวนแปรมากเท่าใด องค์รกั ษ์เสื้อแพรก็เป็ นดังน ่ ้ าขึ้น
นาวาลอยสูงมากเท่ านัน้ แม้นมิได้มีอานาจบารมีเที ยบเท่ าใน
ยุคแรกของราชวงศ์แต่ ก็นับว่าฟื้ นตัวขึ้นมากกระทังสามารถ ่
กลับคืนสู่ศนู ย์กลางแห่งอานาจการปกครองได้ใหม่อีกครัง้

องค์จกั รพรรดิทรงดึงองค์รกั ษ์เสื้อแพรให้ เข้ามามีส่วน

ร่วมในคดีของสวี๋จิ่งนัน้ แสดงว่าพระองค์ทรงต้องการที่จะสืบให้
ลึกกระทังสาวไปถึ
่ งต้นตอทัง้ หมด
338
 เขาไม่แน่ ใจว่าองค์จกั รพรรดิทรงไม่เชื่อจริงๆ ว่าเรื่องนี้
มิได้มีพระสนมลู่ที่ตายไปแล้วเป็ นผู้ชกั ใยแต่ เพี ยงผู้เดี ยวหรือ
พระองค์ทรงมีพระประสงค์ลากโยงให้ไปเกี่ยวพันกับที่ใด

“อี ก อย่ า ง” ในที่ สุด นิ้ วมื อ นั น้ ของเซี ย วเหยี่ ย นก็ค ลาย
ออกจากฎีกาเสียที เขากล่าวอย่างเรียบเฉยว่า “ให้พวกเขาคอย
ติ ดตามความเคลื่ อ นไหวของตระกูล ต่ ง และหย่ ง ชางโหว*
ตระกูลหลิวอย่างลับๆ ด้วย”

เฉินฮวายเกร็ง สองขาไว้ แน่ น รู้สึ กคล้ ายมี ลมเย็น สาย

หนึ่ ง พัด วูบ จากด้ านหลัง ผ่านขึ้น ไปเหนื อศี รษะ แผนการร้ า ย
กาจกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก พระองค์ทรงลากตระกูลหวงโฮ่วองค์
ปั จ จุ บ นั และตระกูล ไท่ โ ฮ่ ว เข้ า มาเกี่ ย วข้ อ งด้ ว ย ครานี้ ทรง
ต้องการให้แตกหักกันไปเลยงัน้ หรือ?

เขารีบเร่งรุดไปยังกองตัดสินพิจารณาโทษมิกล้าหยุดแม้
เพียงครึ่งเค่อ แม้แต่ น้ าก็มิได้ดื่ม เขาเพิ่งถึงหน้ าประตูกาลังจะ
ก้าวเท้าเข้าไปก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากด้านใน
จึ ง เห็น กลุ่ ม คนฝูง หนึ่ งวิ่ ง กรูเ ข้ า ไปในจุ ด เดี ย วกัน ประหนึ่ ง
แมลงวันเห็นกองอาจมก็มิปาน

339
 ยามนัน้ เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ ไม่ดีบางอย่างแล้ว ในหัว
พลันเกิดเสี ยงดัง ‘วึ่ง’ ขึ้นจึงพยายามเบียดเข้าไปในฝูงชนกลุ่ม
นั ้น ทุ ก อย่ า งล้ ว นอลวนจนแทบเสี ย สติ ก นั ไปหมด ไม่ มี ผู้ใ ด
สนใจเฉิ นฮวายแม้ แ ต่ น้ อ ย เขาต้ อ งใช้ แ รงอย่ า งมหาศาลจึ ง
สามารถเบีย ดเข้าไปได้ ฎี กาในมือตกกระจายลงบนพื้นนาน
แล้วในมือที่เขาถืออยู่นัน้ เหลือเพียงกระดาษสองแผ่นเท่านัน้

บัดนี้ เองจึงได้ร้วู ่าที่ที่เขาพยายามเบียดเข้ามานัน้ คือกรง

ขัง ในกรงไม้อนั แน่ นหนานั น้ มี ศพสตรีที่ใบหน้ าอาบชโลมไป
ด้วยเลือดประหนึ่ งน้ าเต้ าโลหิตก็มิปาน เขาสันสะท้ ่ านไปหมด
ยัง มิ ท ัน ได้ เ อ่ ย ปากถามผู้ใ ดก็มี ค นเห็น เขาเสี ย ก่ อ น คนผู้นั น้
กระโจนเข้าเกาะเกี่ยวขาเขาแล้วปล่อยโฮออกมาสุดเสียง “ท่าน
พ่อ! สวี๋จิ่งคนสารเลวตายแล้ว! ทัง้ ที่นางสารภาพทุกอย่างด้วยดี
แท้ ๆ พวกเราเองก็ใ ห้ น างได้ ดื่ ม ได้ กิ น อย่ า งอิ่ ม หน่ า ผู้ใ ดจะ
ทราบว่าเผลอเรอไปครู่เดียวนางกลับทุบจานแตก แล้วปาดคอ
ตนเองตาย นางคนชัวช้ ่ ามาแปดชาติภพผู้นี้กาลังจะทาให้ ข้า
ตายไปด้วย! ”

มารดามันเถอะ!

ความคิดอยากกระทื บคนผู้นี้ให้ ตายในคราวเดี ยวล้ วน

เกิดขึ้นแล้วในใจเฉินฮวาย ต่อให้นางโขกศีรษะตายอย่างคาที่
340
องค์จกั รพรรดิตรัสไว้กย็ งั ดีเสียกว่าพวกเขาเป็ นผู้ยกจานมาให้
นางใช้เป็ นอาวุธฆ่าตัวตายเสียเอง

“ท่านพ่อ ทาเช่นไรดีเล่า? ”

เฉินฮวายโกธรเสียจนตัวสัน่ เขาถึงกับยกมือขึ้นตบหน้ า
ตนถึงสองที “บัดซบนัก! เจ้าต่างหากที่เป็ นบิดาข้า! ”

องค์จกั รพรรดิทรงเก็บซ่อนน้ าเสียไว้ในพระอุทร กระทัง่

ทรงดึงองค์รกั ษ์เสื้อแพรมาเกี่ยวพัน ผู้ใดเลยจะคิดว่าคนที่ ต้อง
พบเรื่องโชคร้ายกลับเป็ นเขาแทน?

เรือ่ งราวในวังกลับแปรเปลี่ยนไปภายในเวลาอันสัน้

สวี๋ จิ่ งฆ่ าตั ว ตายที่ กองตั ด สิ นพิ จารณาโทษท าให้

เจ้าหน้ าที่กองตัดสินพิจารณาโทษทัง้ ที่มีตาแหน่ งตา่ ไปจนถึงสูง
รวมทัง้ เวรยามที่ เฝ้ านางทัง้ หมดสิบสี่คนล้วนถูกทาโทษให้โบย
จนตาย นอกจากเฉินฮวายที่ มีการลงบันทึกให้โบยสิบไม้แต่ ใน
ความเป็ นจริ ง ก็มิ ไ ด้ โ บยแล้ ว ผู้เ กี่ ย วข้ อ งทัง้ หมดล้ ว นถูก โบย
อย่างมากสามสิบไม้ อย่างน้ อยสิบไม้ ครัง้ นี้ นับว่ากองตัดสิน
พิ จ ารณาโทษได้ ถ ูก ปลู ก ไว้ บ นพระหัต ถ์อ งค์จ ัก รพรรดิ แ ล้ ว
เพราะทุกคนต่างเบ่งบานดุจบุปผา**กันถ้วนหน้ า ปัญหาคือเมื่อ

341
พวกเขาถูกโบยเสร็จแล้วกลับยังต้องทาการสืบสวนคดีของสวี๋
จิ่งที่โยงใยถึงพระสนมที่ล่วงลับไปแล้วผูน้ ัน้ ต่อ

พระสนมลู่เข้าวังมาหกปี ทว่าผู้ที่เคยรับใช้ นางไม่ว่าจะ

เป็ นกี่วนั หรือกี่ปีล้วนต้องถูกกองตัดสินพิจารณาโทษจับมาขึ้น
ศาลทัง้ สิ้น ความคับข้องใจของกองตัดสินพิจารณาโทษจึงนั บ
ได้ว่ามีที่ระบายแล้วดังนัน้ จึงทาการโบยทุกคนก่อนนาตัวมาขึน้
ศาลเพื่อทาการไต่สวน

เรื่องใหญ่โตอันน่ าแตกตื่นนี้ จะสนทนาซุบซิบเช่นไรก็ไม่

มีวนั จบสิ้น ทว่าเหล่าผู้คนปากมากในวังกลับปิดปากแน่ นสนิท
ไม่กล้าพูดจาส่งเดชแม้เพียงคา

ไม่มีผใู้ ดคาดคิดว่าการตายของสนมเล็กๆ เพียงคนเดียว

จะเกี่ยวพันถึงเรือ่ งราวมากมายจนลุกลามใหญ่โตปานนี้ ได้

เฉินหรูอี้ทราบดีถึงเรื่องราวในวังส่วนใหญ่มกั เป็ นเช่นหัว

พยัคฆ์หางงู ทุกคราที่ มีเบาะแสอันใดก็ล้วนเงียบหายไป หาก
สามารถตรวจสอบพบหลักฐานที่ โยงใยได้จริงๆ นั น่ คงไม่ต่าง
อัน ใดกับ คนโง่ บ อกเล่ า เรื่ อ งความฝั น ตนเลยที เ ดี ย ว ทว่ า
เรื่องราวเดินมาถึงจุดนี้ ได้กเ็ กินความคาดหมายของเฉินหรูอี้
แล้ว
342
 น่ าเสี ยดายที่ ต่อให้องค์จกั รพรรดิจะทรงเจ้าเล่ห์เพียงใด
ทว่านางกานัลขันทีกลับมิได้โง่เขลา หากพวกเขาบอกเล่าความ
จริงออกมาก็ไม่แน่ ว่าจะสามารถสาวถึงต้นตอ ถึงยามนัน้ คนที่
ตายจะมิใช่แค่เพียงพวกเขาแม้แต่ครอบครัวที่ อยู่นอกวังก็ล้วน
ต้ องพลอยลาบากไปด้วย ดังนัน้ เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงสืบสาว
ไปถึ ง ที่ ใ ด บริ วารเหล่ า นั ้ น ก็ ล้ ว นจบชี วิ ตตนเองลงที่ นั ้ น
ท้ายที่สดุ ก็เป็ นเพียงความเหนื่ อยยากอันสูญเปล่า

ณ ตาหนักหย่งเล่อ

แสงทอแห่งวสันต์สาดทอเข้ามาภายในห้ อง เส้ นผมอัน

ยุ่ง เหยิ ง ของเฉินหรูอี้ส ยายอยู่บ นเตี ยง มี ผ้านวมสี เ ขี ย วอ่ อน
คลุมไว้ถึงบริเวณเอวเผยให้เห็นรอยเขียวเป็ นจา้ ๆ บนแผ่นหลัง
บนพื้นมีอาภรณ์ ที่ถกู ฉี กทึ้งกระจัดกระจายอยู่บนพื้น เมื่อนาง
เหลื อ บไปเห็น ก็ท าให้ นึ กถึ ง ค่า คื น วสัน ต์ อ ัน แสนบ้ า คลัง่ ดัง่
มรสุมที่เพิ่งผ่านไปนัน้ ทันที

จักรพรรดิบดั ซบนัน้ ต้องกินโอสถมาเป็ นแน่ ! มิเช่นนัน้ จะ

อึดทนได้ปานนี้ หรือ?

เฉินหรูอี้สงสัยว่าองค์จกั รพรรดิคงนาโทสะที่ มีในระยะนี้

ระบายลงกับร่างนางทัง้ หมดเป็ นแน่ ทัง้ สองเกี่ยวกระหวัดรัดรึง
343
กระทังดึ ่ กดื่น ทว่าองค์จกั รพรรดิกลับยังทรงคึกคักดุจพยัคฆ์
พระองค์ท รงทรมานนางด้ ว ยวิ ธี ก ารต่ า งๆ มากมายคล้ า ย
ประสงค์จะชดเชยความเสียใจที่ หลังจากฟื้ นคืนมาก็มิอาจแตะ
ต้ องพระองค์ได้ของนางให้ หมดไปในคราวเดี ยวกระนั น้ ทว่า
นางผู้น่ าสงสารกลับ นอนอยู่จนถึงบัดนี้ แม้ว่ าองค์จกั รพรรดิ
ทรงใช้ ท่วงท่ าต่ างๆ อย่างหฤหรรษ์และนางเองก็สุขสมยิ่ง แต่
นางก็ยงั คิดไม่ตกว่าเหตุใดสถานการณ์ จึงเปลี่ ยนแปรไปเช่นนี้
ด้ ว ยเห็น ชัด ว่ า องค์จ กั รพรรดิ ท รงทดลองรัก ษาตามวิ ถี ท าง
ธรรมชาติมาตลอดแต่ครานี้ กลับทรงใช้โอสถเข้ามารักษาแทน
นางเชื่ อ ว่ า นี่ มิ ใ ช่ พ ระประสงค์แ รกเริ่ ม ขององค์จ กั รพรรดิ มิ
เช่ นนั น้ พระองค์คงมิอดทนมาหลายปี กระทังได้ ่ มาพบกับนาง
หรอก

แม้นความสัมพันธ์ของนางและองค์จกั รพรรดิจะ
เป็ นผู้ถกู รักษาและผู้รกั ษา เป็ นหมอและผู้ป่วย ทว่าเรื่องกลับ
เกี่ยวพันถึงเกียรติยศแห่งชายชาตรี เขาจึงมิใคร่กล่าวถึงอาการ
ป่ วยให้นางได้ทราบ อาจมีบางทีที่เผลอเอ่ยออกมาบ้างสักหนึ่ ง
สองประโยค แต่นางก็ฟังออกว่าเขามิชอบรักษาด้วยโอสถ แต่มิ
ทราบว่ าเพราะเขาไม่เ ชื่ อว่าการกินโอสถจะไม่มีผลข้ างเคี ย ง
หรื อ เพราะเชื่ อ หมอผู้ร กั ษาโรคบุ รุษ โดยเฉพาะที่ เ ขาดัน้ ด้ น
ออกไปตามหาถึ ง นอกวัง บอกว่ าอาการป่ วยของเขานั น้ อยู่ที่
จิตใจต้องรักษาที่ใจจึงหายกันแน่
344
 ทว่าเมื่อผ่านเหตุการณ์ ครัง้ นี้ มาแล้ว นางจึงตัดสินใจได้
ว่านางเองก็มิชอบวิธีรกั ษาด้วยโอสถเช่นกัน

เฉินหรูอี้กาหมัดแน่ น กาลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าหากได้
พบองค์จ กั รพรรดิ ห ลัง จากนี้ น างควรใช้ ว าจาใดเกลี้ ย กล่ อ ม
พระองค์ดี พลันยินเสี ยงเคาะประตูเบาๆ สองที ดงั มาจากด้าน
นอก “เหนี ยงเหนี ยง ฝ่ าบาททรงเชิญเหนี ยงเหนี ยงไปร่วมเสวย
พระกายาหารเช้าที่ตาหนักฉางเล่อเพคะ…”

“ข้าไม่ไป! ” เฉินหรูอี้กดั ฟั นแน่ น บัดนี้ แม้แต่ ยืนยังแทบ

ไม่มีแรง จะเดินไปถึงประตูได้ล้วนต้ องอาศัยการพยุง ต่ อให้
นางมีใจอยากไปดื่มโอสถกับพระองค์นางก็ไม่มีแรงด้วยซา้

ซู่อิงที่ อยู่ด้านนอกก็คิด ไม่ถึงว่ ากุ้ยเฟยจะตอบกลับ มา

เช่นนี้ จึงได้แต่ตะลึงลานอยู่ตรงนัน้ ไปชัวขณะ่

่ ง้ พระราชวังต่างทราบกันดีว่าจักรพรรดิจางเหอทรง
ทัวทั
โปรดปรานให้ พระสนมไม่ว่าบรรดาศักด์ ิ สูงส่ งหรือต่าต้ อยไป
ปรนนิบัติพระองค์ที่ตาหนักฉางเล่อ การที่ พระองค์ทรงประทับ
ที่ ตาหนักหย่งเล่อจึงเป็ นพระมหากรุณาธิคณ ุ อันยากจะพบเห็น
ได้ ใ นหลายปี มานี้ และแม้ น พวกเขาจะเฝ้ าอยู่ ไ กลเพี ย งใดก็
ทราบดี ว่ าทัง้ สองพระองค์ท รงใช้ เ วลาร่ว มกัน ไปถึ ง ครึ่ ง ค่ อ น
345
ราตรี ตอนที่ องค์จกั รพรรดิทรงเสด็จจากไปนัน้ พระพักตร์ของ
พระองค์สดใสดุจยามวสันต์ พระบาทคล่องแคล่วดุจเหยียบวายุ
กระนัน้

พวกเขาล้วนเข้าใจว่าทัง้ สองพระองค์ทรงหวานชื่นสุขสม
หยอกเย้าเล่นกันอย่างสาราญใจ เกิ่งจิ้นจงนั น้ เบิกบานยิ่งกว่า
องค์จกั รพรรดิเสี ยอี ก ใบหน้ าแย้มยิ้มดุจดอกเบญจมาศบาน
คิดไม่ถึงองค์จกั รพรรดิทรงสาราญพระทัยปานนัน้ แต่ ก้ยุ เฟยก
ลับบึง้ ตึงดังถู
่ กตบหน้ า

ซู่อิงรับใช้ที่ตาหนักฉางเล่อมาสามปี กระทังบั่ ดนี้

ได้ ถกู ส่ งให้ มาปรนนิบัติก้ยุ เฟย แม้นผู้อื่นจะมิทราบ ทว่านาง
ทราบดี ถึ ง อุป นิ สัย แปรปรวนไปมา ตรัส ว่ า เป็ นลมทว่ า กลับ
กลายเป็ นฝนขององค์จกั รพรรดิดี หากยัวให้ ่ พระองค์ทรงกริ้ว
ไม่ว่าจะเป็ นไท่โฮ่วหรือหวงโฮ่วพระองค์กจ็ กั ไม่ไว้หน้ าทัง้ สิ้น

“เหนี ยงเหนี ยง ตาหนักฉางเล่อส่งเกี้ยวหลวงมารอด้าน

นอกแล้วนะเพคะ”

เฉินหรูอี้รา่ ไห้แต่ไร้น้าตา กัดผ้าห่มไว้เอ่ยเสียงอู้อี้ออกไป

ว่า “ข้าไม่ไป! ”

346
 จักรพรรดิผ้บู ดั ซบช่วยใช้สติปัญญาสักหน่ อยได้หรือไม่?
เมื่อวานทรงวุ่นวายจนนางมี สภาพเช่ นนี้ แล้ว พระองค์คิดว่ า
นางบึกบึนแข็งแรงพลังยุทธ์แก่กล้าเช่นพระองค์หรือไร ?

“เจ้ า เข้ า มาสิ ” นางทราบดี ว่ า ซู่ อิ งถูก องค์ จ ัก รพรรดิ

ทรมานจนรู้ซึ้งทุกอย่าง จึงกลัวว่านางอาจทาให้องค์จกั รพรรดิ
ขัดเคืองได้ นางกล่าวอันใดไปก็มิส้ใู ห้เห็นด้วยตา

แม้ น ซู่ อิ ง เป็ นสตรี ที่ ย ัง ไร้ ป ระสบการณ์ ท ว่ า เมื่ อ เห็ น

ร่องรอยบนร่างนางแล้วไหนเลยจะมิทราบว่าเกิดด้วยสาเหตุใด
ซู่อิงจึงหน้ าแดงขึน้ มาโดยพลันทัง้ วิ่งผลุนผันไปแจ้งข่าวแก่คนที่
รออยู่ด้านนอก

เมื่อเฉินหรูอี้ไล่คนออกไปได้แล้วนางจึงหลับตาฟุบร่าง
ลงบนเตี ยงอย่างมิคิดขยับเขยื้อนอี ก ผ่านไปเพียงครู่กลับรู้สึก
คล้ายมีคนเข้ามานัง่ อยู่ข้างกายนาง ยื่นมือมาสัมผัสใบหน้ าไล่
เรื่อยมาจนถึงแผ่นหลังแล้วรุกเข้าส ารวจตรงบริเวณบัน้ ท้ าย
นาง

เขายังเป็ นคนอยู่หรือไม่? ยังลิ้มชิมรสคาวหวานไม่พอ

อีกหรือไร? “หยุดนะ! ” นางเอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง น้ าเสียงแหบ
แห้งเล็กน้ อย เมื่อลืมตาขึน้ กลับพบองค์จกั รพรรดิประทับนัง่ อยู่
347
ด้ านข้าง พระพักตร์หล่อเหลาเต็มไปด้ วยรอยพระสรวล พระ
เนตรหงส์หรี่เล็กส่องประกายวิบวับน่ ามองอย่างยิ่ง

“ฝ่ าบาท...”

เซี ย วเหยี่ ยนประคองนางให้ ลุกขึ้น สายพระเนตรมอง

ผ่านรอยฟกชา้ เขียวม่วงบนร่างนางแล้วดึงผ้าห่มมาห่อหุ้มนาง
ไว้แม้แต่ลาคอก็มิให้โผล่พ้นออกมาได้

“......” เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วมุ่น

“เจิ้นให้คนนาน้ าผสมน้ าผึง้ มาให้ ดื่มเสี ยหน่ อยเถิด เจ้า

ร้องอยู่ค่อนคืน คอคงแห้งเป็ นแน่ ” กล่าวจบก็ยกถ้วยกระเบือ้ ง
เคลือบขาวที่วางอยู่บนโต๊ะยื่นชิดริมฝี ปากนาง คอยป้ อนนางที
ละคาอย่างใส่พระทัยยิ่ง

เฉินหรูอี้จึง แสร้ง ท าเป็ นมิได้ ยิ นวาจาอันธพาลเช่ นนั น้

ของเขา ปล่อยให้เขาปรนนิบัติตนอย่างสงบใจ นางทราบดี ว่า
องค์จกั รพรรดินัน้ เมื่ออยู่บนแท่นบรรทมจะเป็ นคนเช่นหนึ่ ง ลง
จากแท่นบรรทมกลับเป็ นคนอีกผู้หนึ่ ง บัดนี้ ทรงพัฒนาขึ้นแล้ว
หลังจากที่ ทรงสุขสมก็อ่อนโยนนุ่มนวลดุจวารีคล้ายเป็ นคนละ
คนกระนัน้

348
 “ฝ่ าบาท” นางหลุ บ ตาลง ครุ่น คิ ด ว่ า ควรเอ่ ย เช่ น ใดดี
พลัน รู้สึ กทุกอย่ างมืด ดับ ไป เพราะเขาเขยิ บ เข้ า มาไล้ เ ลี ย ริ ม
ฝี ปากนางคาหนึ่ ง

“หวานมาก” เขายิ้ม

“......”

เฉิ นหรูอี้ ต ะลึ ง ลาน อึ้ ง งัน ไปชัว่ ขณะ นี่ ต้ อ งมิ ใ ช่ อ งค์
จักรพรรดิที่นางรู้จกั เป็ นแน่ ความสามารถของเขานัน้ ย่อมเป็ น
อันดับหนึ่ งทว่าอุปนิสัยรักสะอาดของเขาก็เป็ นอันดับหนึ่ งด้วย
เช่นกัน นางยังมิทนั ตื่นนอนยังมิได้บ้วนปาก หวานกับภูตผีใด
กัน?

เซี ยวเหยี่ยนเหลือบมองนางที่ ถกู ห่อในผ้าห่มราวบ๊ะจ่าง

มีเพียงใบหน้ าอันเกียจคร้านที่โผล่พ้นออกมา เห็นเพียงใบหน้ า
ก็รู้ว่ า นางผ่า นการถูก ผู้อื่ น รัก มาอย่ า งหนั ก หน่ ว ง จึ ง หัว เราะ
ออกมาไม่หยุด

นี่ ต้ อ งมิ ใ ช่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ต ัว จริ ง เป็ นแน่ ผู้ใ ดน าองค์

จักรพรรดิคนเดิมมาคืนนางที!

“ฝ่ าบาททรง... ”
349
 *โหว เป็ นตาแหน่ งบรรดาศักด์ ิ ของขุนนางสมัยโบราณ
รองจาก ‘กง’ ซึ่งเป็ นยศสูงสุด

**เบ่งบานดุจบุปผา เป็ นคาเปรียบเปรยถึงเนื้ อที่ ปริแตก

ออกเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบาน

350
 136 ความจริงและคาโกหก

เฉินหรูอี้ร้สู ึกไม่สบายทัง้ กายและใจ จักรพรรดิของนาง

นัน้ สามารถฉลาดลา้ เลิศ สามารถอวดเบ่งอานาจบารมีสามารถ
ตรัสวาจาเช่นหนึ่ งต่อหน้ าทว่ากระทาการอีกอย่างหนึ่ งลับหลังก็
ย่อมได้ หรือจะทรงมีพระอารมณ์ปรวนแปรกระทังเข้ ่ าขัน้ วิปริต
ก็มิใช่ว่าจะไม่สามารถให้อภัยได้ แต่ต้องมิใช่คนโง่งมเช่นนี้

เขาฉี กยิ้มเห็นฟั นขาวเต็มปาก ยิ้มหวานหยาดเยิ้มดังคน

่
โง่ เช่นนี้ ...หากมีคนเห็นเข้าจะให้คิดเห็นเช่นใด!

“เจ้าว่าอันใดหรือ? ”เซียวเหยี่ยนยังมิทนั หุบยิ้ม ใจก็ยงั มิ

ทันคิดอันใดแต่ มือกลับยื่นออกไปแล้ว น่ าเสี ยดายที่ เฉินหรูอี้
ถูกห่อไว้ดงดั
ั ่ กแด้ จึงมืออาจขัดขืน ได้แต่ชาเลืองมองฝ่ ามืออัน
บัดซบนัน้ ของเขาหยิกดึงสองแก้มนาง

“พูดสิ”

เฉิ นหรู อี้ ก ัด ฟั น แน่ น ปากของนางแทบจะถูก ดึ ง ให้

กลายเป็ นเส้ น ตรง กระทัง่ นึ กออกว่ า ใบหน้ าตนนั ้น ย ่ า แย่
เพียงใด

351
 นางนั น้ พูดได้ ทว่าปั ญหาอยู่ที่เมื่อพูดออกมาแล้วจะรับ
ฟังได้หรือไม่ต่างหากเล่า?

องค์จกั รพรรดิอยากกระทาโง่งมอันใดนางก็จะมิขดั ขืน

แล้ว ตามแต่พระองค์จะดึงจะทึ้งเถิด

จริง ดังคาด
่ ผ่านไปไม่ น านเซี ยวเหยี่ ย นกลับรู้สึกว่ าไม่
สนุกเสียแล้ว ทว่าเขามิได้หยุดมือแต่กลับเลือ้ ยไถลเข้าไปในผ้า
ห่มใช้สองมือนวดคลึงก้อนเนื้ ออวบอูมที่ชชู นั นัน้ เบาๆ แล้วเอ่ย
อย่างแย้มยิ้มว่า “ชิงชิง เจ้าช่ างเลือกคนได้ดีจริงๆ ร่างนี้ ...ไม่
เลวเลย”

เกียรติศกั ด์ ิ ของเขาเล่า?

เฉินหรูอี้ได้ แต่ ตะลึ งพูดสิ่งใดไม่ออก เขาได้ ความเป็ น

ชายคืนมาเพียงครัง้ ก็เปลี่ยนเป็ นคนหยาบคายได้ปานนี้ เชี ยว
หรือ?

“ฝ่ าบาท อย่ า วุ่ น วายนะเพคะ” นางขยับ ตัว ไปมาจน

สามารถยื่นมือโผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มได้

352
 “ข้ายังรู้สึกทรมานยิ่ง ปวดทัง้ เอวเจ็บทัง้ แผ่นหลัง” นาง
อดไม่ได้ที่จะโอดครวญเผยท่าที ดงอ ั ่ ิ สตรีผ้แู ง่งอนออกมาอย่าง
มิได้ตงั ้ ใจ

เซียวเหยี่ยนเคยเห็นนางสอพลอ เคยเห็นนางทาตัวกลับ
กลอก และเคยเห็นนางใช้ เล่ห์กลล่อลวงผู้คน ทว่ากลับมิเคย
เห็น นางบุ้ย ปากแสดงท่ าทางแง่ง อนเช่ นนี้ มาก่ อน ยามนี้ เอง
นางจึ ง คล้ ายสตรี ปกติทวไปม
ั่ ิ ใช่ ปีศาจน้ อยที่ ตายแล้ วฟื้ นคื น
อย่างไม่มีสิ่งใดทาลายได้ประหนึ่ งมีเอ็นหินกระดูกเหล็กก็มิปาน

ใบหน้ าน้ อยๆ ของนางขาวซี ดเล็กน้ อย ใต้ ตาคลา้ มีแต่

ความเหนื่ อยล้าแขวนอยู่เต็มหน้ า

เขาคงกระทาเกินไปแล้ว...

เมื่ อ เช้ า ตรู่ ที่ เ ขาเดิ นออกจากต าหนั ก หย่ ง เล่ อ อย่ า ง
องอาจสง่างามนัน้ แม้นจะรู้สึกขาอ่อนอยู่บ้างแต่ในใจกลับเบิก
บานสาราญยิ่ง สิ่งที่ อดกลัน้ มานานปี ได้ถกู ปลดปล่อยออกมา
ในครานี้ ทงั ้ หมด ทว่าเมื่อได้เห็นสีหน้ าของปี ศาจน้ อยในยามนี้
แล้วก็ทาให้เขาทราบทันดีว่าตนทาเกินไปจริงๆ

353
 เขาคิดเพียงว่านี่ มิใช่ ครัง้ แรกที่ พวกเขากอดกลิ้งอยู่บน
เตี ยงด้วยกันจึงคิดแต่ อยากทาให้นางพอใจทว่ากลับลืมนึ กไป
ว่านี่ เป็ นครัง้ แรกของร่างนี้ นางจึงมิอาจทนรับได้

ทว่าเมื่อเขาได้ จุดชนวนมันขึ้นมาก็มิอาจหยุดยัง้ ได้ อีก

ต่อไปจึงได้แต่ทาให้นางต้องลาบากแล้ว

“เช่ นนั น้ เจิ้นนวดให้ เจ้าดี หรือไม่?” เสี ยงของเขาพลัน

อ่อนยวบลง แม้แต่เขาเองยังมิทราบว่าน้ าเสียงนัน้ ซ่อนไว้ด้วย
อาการออดอ้อน

เฉินหรูอี้รู้สึกกังวลอยู่บ้าง แม้นว่าเขานั น้ จะมี อุปสรรค

ทางกายภาพ ทว่าจิตใจที่ชมชอบในความสวยงามล้วนมีอยู่เต็ม
เปี่ ยม มิใช่ ว่านางจะยกยอตนทว่ารูปร่างของนางในตอนนี้ นัน้
ทาให้นางกลัวจริงๆ ว่าเขาจะอดใจไว้ไม่ไหวแล้วกระทาอันใดต่อ
นางเข้าอีก

ทว่ายากนักที่องค์จกั รพรรดิจะทรงลดเกียรติ ไม่ว่าอย่างไร

นางก็มิอาจปล่อยโอกาสนี้ ให้ หลุดลอย สุดท้ ายจึงนอนราบลง
กับเตียงอย่างละล้าละลังแล้วหันศีรษะมาบอกกล่าวอย่างมิอาจ
วางใจ “เช่นนัน้ ก็เบามือด้วย”

354
 เซี ยวเหยี่ยนเคยปรนนิบัติคนที่ ไหนกัน มีเพียงคนอื่นมา
คอยปรนนิบตั ิ เขาเสียมากกว่า บัดนี้ ได้ลองทาดูจึงรูว้ ่าการรับใช้
คนนัน้ มิใช่เรือ่ งที่เพียงออกแรงทาก็จบ เมื่อนวดไปเพียงไม่กี่ทีก็
ได้ยินเสียงนางร้องโหยหวนขึน้ มาราวสุกรถูกเชือดก็ไม่ปาน ทัง้
ที่ เขารู้สึกว่าตนยังมิทนั ได้ ออกแรงด้วยซ้า นางเอาแต่ ร้องว่า
เอวจะหักแล้ว ได้โปรดปล่อยนางไปเถิด...

“ฝ่ าบาท ช่างเถิด...ข้าคงไร้วาสนาได้รบั ความสุขนี้ ” ยามนี้

เฉินหรูอี้กลับมิได้ใส่ ใจเรื่องปวดเอวเจ็บหลังเมื่อยขา เมื่อเอ่ย
ออกมาเช่ นนั ้นก็ผ ุดตัวลุ กขึ้ นจากเตี ยงแล้ วคว้ าผ้ าห่ มขึ้ น ปิ ด
หน้ า อกตนไว้ ท่ า ทางมิ ค ล้ า ยถูก คนนวดเอวจนแทบหัก ทว่ า
คล้ายกาลังปกป้ องความบริสุทธ์ ิ แห่งตนแม้ตายก็มิยอมให้เขา
ก้าวล่วงได้เป็ นเด็ดขาด

เซี ยวเหยี่ยนได้แต่ตะลึงลานเพราะถูกท่าทางแม้นตายก็
มิยอมของนางทาให้อึ้งงันไป

“ฝ่ าบาท ท่ า นเกิ ด มาเพื่ อ ให้ ค นปรนนิ บัติ รับ ใช้ ท่ า น

อย่าได้ฝืนต่อไปอีกเลย...”

“เจิ้นมิได้ฝืนใจแต่อย่างใด”

355
 เช่ น นั ้น เป็ นข้ า เองที่ ฝื นใจได้ ห รื อ ไม่ ? เฉิ นหรูอี้ อ ยาก
ร้องไห้แต่ไร้น้ าตา นางเจ็บราวกับเอวจะขาดสะบัน้ ออกมาแล้ว
ทว่านางกลับไร้แรงต้ านทานสองแขนของเขาที่ ดนั นางให้ ล้ม
นอนลงบนเตียงประหนึ่ งจับลูกแกะน้ อยก็มิปาน

เซี ย วเหยี่ ย นเห็ น นางตัว สัน่ งัน งก แม้ แ ต่ เ ตี ย งก็ ส ัน่

สะเทื อนตามร่างของนาง เขาทัง้ โมโหทัง้ ขบขัน “เจิ้นมิเชื่ อว่า
เรือ่ งเล็กๆ เช่นนี้ จะทาอันใดเจิ้นได้ เจ้านอนดีๆ เจิ้นมาแล้ว”

“...เช่ น นั ้น เบาถื อ หน่ อ ยเถิ ด ” เฉิ นหรูอี้ ก ดั ฟั น กรอดๆ

อย่างแค้นเคือง “หากนวดมิดี เปิ่นกงจะให้คนลากเจ้าออกไป
โบยเสียให้เข็ด”

เซี ยวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึ้น แม่นางผู้นี้กินใจหมีดีเสือมาหรือ

ไร เขาเติบใหญ่ มาจนปานนี้ ยงั มีเคยมี ผ้ใู ดกล่าวต่ อเขาเช่ นนี้
เลย

“เหนี ยงเหนี ยงช่างร้ายกาจนัก”

“โอ๊ย หนั กมือแล้ว เจ้ าเบาลงหน่ อย” เฉินหรูอี้เจ็บจนมิ

สนใจอันใดแล้ว “หากเจ้านวดจนเอวข้าหัก ความแค้นนี้ ของ

356
เราคงมิ ว นั สิ้ น สุ ด หากมิ ต ายก็จ กั มิ ย อมเลิ ก รา ข้ า จะตามรัง
ควานเจ้าไปจนตาย”

เซียวเหยี่ยนอดหัวเราะออกมามิได้ ทว่ากลับเชื่อฟั งแล้ว

ผ่อนแรงมือลงอีกหน่ อย

“เบากว่านี้ อีกนิด”

“...เช่นนี้ ?”

บัด นี้ เ ฉิ นหรูอี้ ไ ด้ แ ต่ ส่ ง เสี ย งฮึ ม ฮัม ด้ ว ยรู้สึ ก เบาสบาย

อย่างยิ่ง “ขยับขึน้ มาอีกหน่ อย”

เซียวเหยี่ยนรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถกู ต้อง เดิมทีเขาเพียง

คิดจะนวดสักทีสองทีเพื่อเป็ นการขอโทษเรื่องเมื่อวาน คิดไม่ถึง
ว่าผลสุดท้ายกลับกลายเป็ นเขาต้องมานวดให้นางอย่างจริงจัง
เขาจึงจาใจทาต่ อไป เพราะหากนวดไปเพี ยงครึ่งแล้วหยุดมือ
นั น้ คงมิดีแน่ ...ทว่าถึงอย่างไรเขาก็เป็ นถึงองค์จกั รพรรดิเชี ยว
นะ!

“ชิงชิง?”

“ชิงชิง?”
357
 ...เซี ย วเหยี่ ย นเรี ย กนางอยู่ห ลายคราก็มิ ต อบค า ครัน้
หยุดมือก็เห็นสตรีผิวขาวอ้วนกลมนอนหลับหายใจสมา่ เสมอ
อยู่บนเตี ยง เห็นชัดว่ านวดจนนางหลับไปแล้ว นี่ นับเป็ นการ
ยืนยันต่ อเขาอี กรูปแบบหนึ่ งงัน้ หรือ? เขานวดคลึงมือที่ ปวด
เมื่อยของตนเล็กน้ อยแล้วหันมองแสงอาทิตย์ที่สาดทออยู่นอก
หน้ าต่ างด้วยใบหน้ ากลัดกลุ้ม เขาคิดไม่ตกว่ามี บางอย่างผิด
แปลกที่ตรงใด

ที่แท้แล้วคือตรงใดกัน?

ครัน้ เฉินหรูอี้ตื่นขึ้นมาก็เป็ นยามบ่ายแล้ว ซู่อิงกล่าวว่า

พระองค์ประทับอยู่ไม่นานเท่าใดก็เสด็จกลับแล้ว ก่อนกลับยัง
กาชับมิให้เข้ามารบกวนการนอนของนาง ซู่อิงรู้สึกมิอยากเชื่อ
ในวาจาที่คล้ายทรงกาลังห่วงใยของพระองค์ ในขณะที่บอกเล่า
วาจานี้ ต่ อกุ้ย เฟยนางก็ย งั เบิ กตากว้ างเสี ย จนดวงตาแทบจะ
หลุดออกจากเบ้า

ความจริงเฉินหรูอี้กลับมิได้เจตนาให้องค์จกั รพรรดิทรง
ออกแรงนวดหนั ก เบาจนนางหลับ ไปจริ ง ๆ คงต้ อ งโทษที่
แสงอาทิตย์อนั งดงามและบรรยากาศอันแสนเงียบสงบในยาม
นั น้ ทัง้ องค์จกั รพรรดิยงั ดูแลปรนนิบัตินางด้วยพระพักตร์ยิ้ม

358
แย้ ม เบิ ก บานอย่ า งยากจะพบเห็น ได้ นางจึ ง มิ อ าจเอื้ อ ยเอ่ ย
วาจาที่วนอยู่ในปากหลายครังหลายคราเหล่
้ านัน้ ออกมาได้

นางรู้ดีว่าหากเอ่ยออกมาบรรยากาศจักต้องเปลี่ยนเป็ น
ถมึงทึงแน่ นอน

ปกติ แ ค่ น างประชัน สติ ปั ญ ญาและความแกร่ ง กล้ า กับ

องค์จกั รพรรดิกร็ ้สู ึกเหนื่ อยล้ามากอยู่แล้ว เมื่อร่างกายของนาง
ไม่พร้อมเช่นนี้ จึงมิอาจต่อกรกับพระองค์ได้ อย่าว่าแต่ร่างกาย
เคลื่ อ นไหวไม่ ส ะดวกเลยแม้ แ ต่ ส ติ ปั ญ ญาก็ ค ล้ า ยถูก องค์
จักรพรรดิทาลายไปจนหมดสิ้นแล้ว

เมื่ อ ยามนี้ ฟ้ าดิ น มิ เ ป็ นใจ นางจึ ง ต้ อ งหลี ก เลี่ ย งการ

จุดชนวนสงครามนี้ ไว้ก่อนแล้วค่อยตีกลองท้ารบใหม่อีกครัง้

เฉิ นหรูอี้ มิ ไ ด้ ล งจากเตี ย งเลยทัง้ วัน นางรับ ประทาน

อาหารเย็นอยู่บนเตี ยงไปเพียงคาก็ล้มตัวลงนอนแล้วหลับไป
อีกครา

นางตัง้ ใจว่ าจะรักษาตนให้ ห ายดี เ สี ย ก่ อน คาดว่ าเมื่ อ

องค์จกั รพรรดิได้ลิ้มชิมความหวานเช่ นนี้ แล้วมะรืน จัก
ต้องกลับมาหานางแน่ ยามนัน้ ค่อยพูดจากับพระองค์ให้ชดั แจ้ง

359
 คิดไม่ถึงว่าดึ กดื่ นคื นนั น้ องค์จกั รพรรดิกลับคลุมดารา
สวมจันทรามาหาตนเสียแล้ว

บริวารตาหนักหย่งเล่อตกตะลึงจนตาแทบถลนออกมา
ให้คนเหยียบเล่น

ยามที่ เ ฉิ นหรูอี้ ถ ูก ปลุ ก ให้ ม ารับ เสด็จ นั ้น นางรู้สึ ก ราว

กาลังปลิวว่อนอยู่ในพายุกระนัน้ เมื่อวานนางถูกองค์จกั รพรรดิ
กระทาจนมีสภาพยา่ แย่กระทังม ่ ิ อาจลงจากเตี ยงได้ทงั ้ วัน ทว่า
พระองค์ยงั ทรงทนมองต่อไปได้ ยังกล้าลงมือเช่นนัน้ ต่อนางได้
อีกงัน้ หรือ!

อากาศเดื อนแปดนั น้ เริ่มเย็นขึ้นเล็กน้ อยแล้ว เซี ยวเห

ยี่ ย นสวมอาภรณ์ สี เ ขี ย วเข้ ม ทว่ า ได้ ถ อดพระมาลาออก
เรียบร้อยแล้ว เขาเองก็มิทราบว่าใจที่ร้อนดุจไฟสุมของตนนี้ คือ
สิ่งใด เป็ นเพราะห่วงว่าหากคลาดสายตาไปจากนางแม้เพียงครู่
นางก็อาจถูกคนทาให้ตายอีกกระมัง ครัง้ นี้ เขารอถึงครึ่งปี ครัง้
หน้ าผูใ้ ดจะทราบว่าจะนานเท่าใด?

่ นนางเขาจึงคลายกังวลและระบายยิ้มออกมา
กระทังเห็
ได้ในที่สุด “เจ้า พักผ่อนแต่หวั วันเลยหรือ?” เขาเดินเข้าไปพยุง

360
นางขึ้น เพราะองค์จกั รพรรดิเสด็จมา โคมไฟจึงถูกจุดให้ สว่าง
่ าหนักราวกับเที่ยงวันภายในพริบตา
ไสวไปทัวต

เฉินหรูอี้บิดเบ้มุมปากตน หากนางจาไม่ผิด เมื่อครู่นาง

ถามนางกานัลว่าเวลาใดแล้ว ก็ทราบว่าเลยยามซวี*มาแล้ว ซึ่ง
เป็ นเวลานอนแล้วรูห้ รือไม่?

นางลอบสัง เกตแววพระเนตรขององค์จ กั รพรรดิ พระ

เนตรหงส์นัน้ เปล่งประกายระยิบระยับ ดูกระตือรือร้นมิคล้ายว่า
เกิดเหตุไม่ดีอนั ใดในวัง อย่างน้ อยพระองค์กท็ รงมีพระอารมณ์
เบิกบานมิคล้ายมาหานางเพื่อระบายโทสะที่ กกั เก็บไว้เต็มพระ
อุทรของพระองค์

“ฝ่ าบาทคงทรงยุ่งกับการสะสางราชกิจจนลืมเวลาเสี ย
แล้ว” นางลองเลียบเคียงถาม “ฝ่ าบาทเสวยพระกระยาหารคา่
แล้วหรือยัง? ข้าจักได้เรียกให้คนเริ่มจัดเตรียมตัง้ แต่บดั นี้ ”

นางกัด ฟั น เน้ นย ้า ค าว่ า ‘เริ่ ม จัด เตรี ย มตั ง้ แต่ บ ัด นี้ ’

เห็นชัดว่าต้องการเตือนให้พระองค์ทราบว่าหากอยากเสวยพระ
กระยาหารที่ตาหนักนางต้องรออีกครูห่ นึ่ ง นางมิทราบจริงๆ ว่า
องค์จกั รพรรดิทรงไม่เข้าพระทัยจริงๆ หรือเป็ นพระประสงค์

361
ของพระองค์กนั แน่ เพราะพระองค์ทรงผงกพระเศี ยรทัง้ ยังสัง่
สุราเพิ่มอีกด้วย

ทัวทั
่ ง้ ตาหนั กหย่งเล่อพลันโกลาหลขึ้นมาโดยพลันเมื่อ
องค์จกั รพรรดิเสด็จมาถึง

เส้ นผมอันเงางามของเฉินหรูอี้ยาวตกลงมาถึงช่ วงเอว

ใบหน้ ามิได้ แต่ งแต้ มเครื่องประทินโฉมใดๆ เมื่อนางได้ นอน
หลับ พัก ผ่ อ นตลอดช่ ว งบ่ า ยก็ เ ห็ น ได้ ช ัด ว่ า สี ห น้ านั ้น ดี ขึ้ น
กว่าเดิมมาก ผิวขาวนวลภายใต้โคมไฟนัน้ คล้ายเคลือบแสงอัน
นวลตาไว้อีกชัน้ ก็มิปาน เมื่อมองตามเงาร่างที่เคลื่อนไหวไปมา
นัน้ ก็ทาให้ใจเขาสันไหวไม่
่ หยุดหย่อน

ชมสาวงามใต้แสงไฟยิ่งมองยิ่งตื่นตาตื่นใจเสียจริงๆ

“เจิ้น...”

เซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ยเสี ย งต่า “เจิ้น คิ ด ว่ า เจิ้น สามารถเก็บ

วาจานัน้ คืนมาได้”

เฉินหรูอี้เลิกคิ้วขึ้น นางรู้สึกว่าวาจาที่ เขาต้ องการเอ่ ย

ออกมานัน้ มิใช่แค่เพียงประโยคเดียว ทว่าบรรจุใส่รถก็คงมิพอ
ต่างหาก
362
 “เจ้าจะชอบเจิ้นก็ได้”

ที่แท้แล้วต้องมีความมันใจเพี
่ ยงใดถึงทาให้เขาเอ่ยวาจา
เช่นนี้ ออกมาได้? !

เฉินหรูอี้เงียบงันไป ก่อนหน้ านี้ นางเคยแคลงใจว่ าเขา

ชอบนางหรือไม่ เช่ นนัน้ บัดนี้ ทุกอย่างก็สามารถยืนยันแก่นาง
ได้แล้ว

เขาวิ่ ง แจ้ น มาที่ นี่ อย่ า งกะทัน หัน ในเวลาดึ ก ดื่ น เช่ น นี้
เพียงเพื่อต้องการบอกกล่าวเรือ่ งนี้ สินะ

ไม่ว่าจะกอดเกี่ ยวเกลือกกลิ้งบนเตี ยงด้วยกันมากี่ ครา

เขาก็มิค้นุ ชินกับการนอนร่วมเตียงหลับเคียงหมอนกับนางเสีย
ที กาลก่ อ นนั ้น นางเคยเห็น เขาหลับ ไปและเมื่ อ ตื่ น จากฝั น
ขึ้นมาในกลางดึกก็จะวิ่งมาดูนางที่ ข้างห้องเสมอ ยามนัน้ นาง
ไม่เข้าใจว่าเขากลัวอันใด เมื่อมาคิดใคร่ครวญดูจึงได้เข้าใจว่า
ทัง้ หมดล้วนเป็ นผลจากการกระทาของนาง เพราะนางตายอยู่
บนเตียงกับเขาทาให้เขาไร้ความสามารถในเรื่องนัน้ ทัง้ ยังทาให้
เขาไม่ ก ล้ า นอนร่ว มกับ ผู้อื่ น อี ก ด้ ว ย เขาคงกลัว ว่ า หากนอน
กอดกันหลับไป ครัน้ รู้สึกตัวตื่นก็มิอาจคาดเดาได้ว่าคนผูน้ ัน้ จะ
เป็ นหรื อ ตาย เมื่ อ วานนั ้น เป็ นครัง้ แรกที่ เ ขานอนร่ ว มเตี ย ง
363
เดียวกับนาง แน่ นอนว่ามิได้ตดั ความเป็ นไปได้ที่ว่าเขาอาจจะ
เหนื่ อยล้าจึงได้เผลอหลับไป เฉินหรูอี้ครุ่นคิดอยู่ในใจ คราแรก
นางโมโหยิ่ ง ต่ อมากลับ รู้สึ กว่ าน่ าขัน และค่ อยๆ อ่ อนยวบลง
เพราะความรูส้ ึกผิดที่ก่อตัวขึน้

“ฝ่ าบาท...” นางเดินเข้าไปสัมผัสใบหน้ าเขาและก้มลง

ประทับจุมพิตแสนอ่อนโยนอันไร้ซึ่งความปรารถนาใดๆ ลงบน
ริมฝี ปากของเขาอย่างแผ่วเบาท่ามกลางแววตาอันตื่นตระหนก
ของเขา

เซี ยวเหยี่ยนกลับรู้สึกได้ถึงความนุ่ มนวลดุจสายธารใน

จุมพิตของนางคล้ายปรารถนาให้เขาละลายกลายเป็ นสายน้ า
ไหลเอื่อยไปในธาราร่วมกันกระนัน้

บริว ารในต าหนั กหย่ง เล่ อโดยมากแล้ วล้ วนถูกย้ ายมา

จากตาหนักฉางเล่อ จึงเคยพบเห็นองค์จกั รพรรดิทรงจุมพิตกับ
พระสนมที่ ทรงโปรดปรานอยู่บ่อยครัง้ อย่ างไม่แบ่งเวลาและ
สถานที่ ทาให้ เกียรติยศของเหล่าบริวารล้วนถูกภาพฉากเช่นนี้
ทาลายจนแทบไม่เหลือแล้ว

เพียงเห็นจุมพิตที่ เต็มไปด้วยความอ่อนโยนอันแสนเร่า
ร้อนนี้ กท็ ราบแล้วว่าบทสรุปนัน้ จะเป็ นเช่นไร
364
 เหล่าบริวารมีหน้ าที่ กระทาสิ่งใดก็กระทาไปคล้ายมิเห็น
อันใดกระนัน้

่ ิ นหรูอี้ร้สู ึกได้ถึงการรุกลา้ ขององค์จกั รพรรดิที่

กระทังเฉ
ยื่นพระหัตถ์มาโอบรอบคอนางไว้หวังกระชับจุมพิตนี้ ให้ ลึกซึ้ง
ยิ่ ง ขึ้น นางจึ ง ถอยหลัง ออกมาทัน ใดเพื่ อ จบจุมพิ ต ที่ น างมิ ไ ด้
คาดการณ์ไว้ล่วงหน้ านี้

นางชาเลืองมองหน้ าอกที่กระเพื่อมไหวของเขา

“ชิงชิง” เขาเรียกขานนามของนาง ยื่นมือมาจับมือนาง

ไว้ลบู ไล้ไปมาแผ่วเบา

เฉินหรูอี้กวาดตามองไปโดยรอบ “...ฝ่ าบาท ให้พวกเขา

ออกไปก่อนได้หรือไม่?”

เหล่ า บริ ว ารต่ า งลอบยกนิ้ วโป้ งให้ ก ับ ความแข็ง แกร่ ง

ของกุ้ยเฟย คา่ คืนวานนัน้ เกี่ยวกระหวัดกันอยู่เป็ นนานยังมิพอ
วัยหนุ่มสาวนี้ ช่างฟื้ นคืนกาลังเร็วเสียจริง

ทว่าเซียวเหยี่ยนกลับลังเลอยู่บา้ ง

365
 วัน นี้ เขา...มิ ไ ด้ จ ะเตรี ย มพร้ อ มส าหรับ เรื่ อ งนั ้น เป็ น
เพราะจิตใจที่ หงุดหงิดงุ่น ง่านของตนจึงอยากมาให้ เห็น หน้ า
นาง

เมื่อคิดถึงความจริงใจของนาง ทัง้ คนผู้นี้กม็ ิ เลวเลย ไม่

เพี ย งรู ป โฉมงดงาม...ถึ ง อย่ า งไรนางก็เ ปลี่ ย นร่ า งดุ จ ผลัด
อาภรณ์ อีกทัง้ แต่ ละคนที่ เปลี่ ยนมาก็งดงามขึ้นเรื่อยๆ และที่
สาคัญคืออุปนิสัยนางนัน้ ดียิ่ง สามารถพูดคุยสนทนากับเขาได้
การได้พบกันนัน้ เป็ นวาสนา เมื่อผู้อื่นบอกว่าชอบเขาแล้วเหตุ
ใดเขาต้องดึงดันไม่ยอมถอยท่าเดียวด้วยเล่า

ความจริงราตรีนี้เฉินฮวายมิได้มาด้วยและยาลูกกลอน
นัน้ ก็อยู่กบั เขา

เซียวเหยี่ยนเลียริมฝี ปาก “คืนนี้ เราทานข้าวกันก่อนเถิด

เจิ้นยังมี ราชกิจที่ สะสางยังไม่เสร็จ อยู่ทานข้ าวเป็ นเพื่อนเจ้า
เพียงครูเ่ จิ้นก็จะต้องกลับตาหนักฉางเล่อแล้ว”

เฉินหรูอี้ “......”

“ข้ามีเรือ่ งจะกล่าวต่อฝ่ าบาท”

366
 เซี ยวเหยี่ ยนพลันผ่อนลมหายใจ ขอเพี ยงมิใช่ เรื่องนั น้
สิ่งใดก็สามารถกระทาได้ทงั ้ สิ้น

เขาโบกมือให้บริวารทัง้ หมดออกไป

“เรือ่ งใด กล่าวมาเถิด”

เฉิ นหรูอี้ นิ่ งเงี ย บอยู่ น าน นางกัด ริ ม ฝี ปากตนไว้ แ ล้ ว

ตัดสินใจเอ่ยออกมาในที่สดุ “ฝ่ าบาทเมื่อวาน...”

“เมื่อวาน เจ้าชอบใจหรือไม่?” เซี ยวเหยี่ ยนคลี่ ยิ้มออก

มา

“ฝ่ าบาท” เฉินหรูอี้เงยหน้ าขึ้นมองเขา แววตาฉ่าวาวดุจ

วารียามสารทฤดู “ของสิ่งนั น้ อย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ ต่ อพระ
วรกาย ฝ่ าบาทเหตุใดต้องลาบาก...”

เซียวเหยี่ยนทราบดีว่านางต้องรู้ ทว่ามิคาดคิดว่านางจะ
กล่าวเรื่องนี้ ต่อหน้ าเขา พลันรู้สึกคล้ายหัวใจตนได้ ตกลงไปสู่
ธารน้าแข็งอันลา้ ลึก

“เจ้ามีสิ่งใดจะกล่าวว่าเจิ้นงัน้ หรือ?” น้ าเสียง เย็นชานัน้

ทาให้ผ้คู นรู้สึกหนาวสะท้านยิ่ง ใบหน้ าคล้ายเคลือบไว้ด้วยชัน้
367
น้ าแข็ง ไม่เพียงทาให้ผ้อู ื่นเหน็ บหนาวจนตัวแข็งทื่อ ตัวเขาเอง
ก็เช่นกัน

“ข้ามิได้จะตาหนิฝ่าบาท...”

“เจ้ากาลังเยาะหยันเจิ้น!” เซี ยวเหยี่ยนคารามลัน่ “เจิ้น

จักบอกเจ้าไว้ เจิ้นอย่างไรก็เป็ นถึงกษัตริย์ผ้ปู กครองแผ่นดิน
เป็ นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ต้าจิ้น มีอานาจเรียกลมเรียกฝน...
ชี วิตน้ อยๆ ของเจ้า...” เขายังมิทนั กล่าวจบก็โกธรเสี ยจนหน้ า
มื ด ทัง้ อับ อายทัง้ เจ็บ ปวด จึง หมุน กายเดิ น จากไปตามจิต ใต้
สานึ ก เขาอยากหนี ออกไปจากตรงนี้ เขากลัวว่าหากยังอยู่ที่นี่
ต่อไปคงได้มดุ รอยแยกบนพืน้ เป็ นแน่

“ฝ่ าบาท!”

เฉินหรูอี้ทราบดีหากวันนี้ ปล่อยให้เขาไป นางอาจจะมิได้

พบเขาอี กเลยตลอดชี วิต ต่ อให้ นางกล่าวอะไร กระทาสิ่งไหน
แม้นจะเป็ นสิ่งที่กระทาเพื่อเขาอย่างบริสทุ ธ์ ิ ใจ เขาก็คงมิเชื่ออีก
แล้วหรือแม้แต่เชื่อก็ไม่อาจจะยอมรับมันได้

นางรีบเข้าไปสวมกอดเอวของเขาไว้แน่ น แม้เขาปั ดมือ

นางออกนางก็มิยอมปล่อย “ไม่ว่าฝ่ าบาทจะทรงต้ องการชี วิต

368
ของข้า หรือทัง้ หมดของข้า ข้าล้วนมอบให้ ฝ่ าบาทได้
อย่างไร้เงื่อนไข”

“ข้าชอบฝ่ าบาท ทรงเชื่อข้าเถิด”

“ข้ า แค่ อ ยากให้ ฝ่ าบาททรงมี พ ลานามัย ที่ แ ข็ ง แรง

พระองค์มิต้องเสวยโอสถใดๆ อีกแล้วเพคะ”

“ไม่มีผ้ใู ดชอบฝ่ าบาทและไม่มีผ้ใู ดปรารถนาให้ ฝ่าบาท

ทรงมีพลานามัยที่แข็งแรงมากไปกว่าข้าอีกแล้ว”

“หรือท่านไม่ร้วู ่าโอสถพวกนัน้ ทาให้คนตายมามากมาย

เท่าใดแล้ว?”

“ก่ อนหน้ านี้ เราก็ละเล่นกันได้อย่างเบิกบานมิใช่ หรือ?

หรือข้ามิอาจทาให้ฝ่าบาททรงมีความสุขได้หากไม่มีโอสถนี้ ? ”

“ฝ่ าบาทจะต้องทรงหายได้แน่ ”

“ข้ามิเหมือนกันกับเฉินหวงโฮ่ว หากข้าตายก็ยงั สามารถ

กลับมาอยู่ข้างกายพระองค์ได้อีก ฝ่ าบาทมิต้องห่วงข้า พวกเรา
สามารถมีความสุขร่วมกันได้”

369
 “หรือฝ่ าบาทลืมมันไปแล้ว...”

นางจามิได้แล้วว่าคืนนัน้ ตนได้กล่าวคาโกหกไปมากมาย
เท่ าใด ไม่ว่าจะเป็ นคาปลอบใจหรือคาชมเชยอันสวยหรู ยาม
นั น้ นางแค่พูดออกไปตามปากเท่ านัน้ กระทังต่ ่ อมาก็คร้านจะ
หวนไปคิดถึงจึงลืมเลือนเรือ่ งคืนนัน้ ไปสิ้น

*ยามซวี คือเวลา 19.00-20.59 น.

370
 137 บาบัด

เซี ย วเหยี่ ย นรู้สึ ก อายจนหน้ าเห่ อ ร้ อ นแต่ ใ จกลับ เย็น

เยียบดังแช่่ อยู่ในชัน้ น้าแข็งก็มิปาน ทว่าสุดท้ายก็มิอาจเอาชนะ
ปากเล็ก ๆ ของเฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ท ัง้ สองแขนที่ ก อดรัด เขาไม่ ย อม
ปล่อยนั น้ อี ก เมื่อเขาสะบัดให้ นางปล่อย นางก็ยิ่งรัดแน่ นขึ้น
ครัน้ เขาใช้มือแกะออก นางก็รอ้ งโหยหวนอย่างเจ็บปวดทรมาน
ทัง้ ที่เขายังมิทนั ออกแรงด้วยซา้

เขามีชีวิตมายี่สิบกว่าปี พบเจอสตรีมาก็มากทว่ายังมิเคย
เห็น ผู้ใดเซ้ าซี้ มิย อมเลิกราเช่ น นี้ มาก่ อน ด้ ว ยแรงที่ เ ขามี นั น้
หากมิยบั ยัง้ ไว้มือของนางคงได้หกั เป็ นแน่ แต่เมื่อเขายิ่งเกรงว่า
นางจะได้รบั บาดเจ็บนางกลับยิ่งกอดเขาแน่ นขึ้น หน้ าอกอัน
อวบอิ่มของนางนัน้ บดเบียดไปทัวทุ ่ กตารางนิ้วบนแผ่นหลังเขา
แม้นเขาจะมีอุปสรรคในด้านกายภาพ ทว่าอย่างไรก็เป็ นบุรษุ
ไหนเลยจะทนความรู้ สึ ก เช่ น นี้ ได้ ในใจจึ ง เกิ ดความรู้ สึ ก
อยากจะเตะนางให้กระเด็นขึน้ มาโดยพลัน

“เจ้าปล่อยเจิ้นเดี๋ยวนี้ !”

“ฝ่ าบาททรงเชื่อข้าเถิด ข้าหวังดีต่อพระองค์จริงๆ”

371
 “เจิ้นก็หวังดีต่อเจ้าเช่นกัน” เซียวเหยี่ยนเข่นเขี้ยว เคี้ยวฟัน
“เจ้ารีบปล่อยเจิ้นจะเป็ นการดี ที่สุด ก่อนที่ เจิ้นจะถูกเจ้าทาให้
โมโหจนขาดสติและบีบคอเจ้าตายไป”

เฉินหรูอี้รวบรวมความกล้าเข้าขวางองค์จกั รพรรดิไว้ ต้อง

ลูบขนให้ล่ลู งเสียก่อนถึงปล่อยพยัคฆ์กลับหุบเขาได้ หากปล่อย
ไปเช่ นนี้ ผลลัพธ์ที่ตามมาคงยากจะหยังถึ ่ ง เมื่อคิดได้ เช่ นนั น้
ย่ อ มไม่ มี ท างปล่ อ ยเขาไปเพี ย งเพราะวาจาเพี ย งเท่ า นี้ เป็ น
แน่ หน้ าอกอันอวบใหญ่ของนางเจ็บร้าวไปหมดทว่ากลับมิอาจ
ไปใส่ ใจได้แต่รวบรวมแรงทัง้ หมดเพื่อกอดรัดเขาไว้ มือเขาโอบ
ล้อมมาจี้สกัดจุดตรงบันท้ ้ ายของนางตัง้ แต่เมื่อใดก็มิอาจทราบ
ได้ นางพลันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาจึงปล่อยมือจากเขาพร้อมส่ง
เสียงร้องโอดโอย

ในที่ สุดเซี ยวเหยี่ยนก็โล่งอกได้เสียที ทว่าเขายังมิทนั ได้

ท าอัน ใดต่ อ ไปนางก็ท รุด นั ง่ ลงบนพื้ น กอดเกี่ ย วขาของเขา
เอาไว้แทน

นางช่างกัดไม่ปล่อยจริงๆ !

เขาเงยหน้ าขึ้นถอนหายใจยาว นางนับเป็ นผู้เชี่ ยวชาญ

ด้ านการกอดขาจริง ๆ ลงมือคราใดล้ ว นรวดเร็วและแม่นยา
372
นางกอดขาเขาไว้ ไ ม่ ย อมปล่ อ ย เขายกเท้ า ก้ า วเดิ น ไปนางก็
เคลื่อนตัวตามติดประหนึ่ งสุนัขที่กาลังถูกลากอยู่กม็ ิ ปาน

การพบเจอผูท้ ี่เกาะติดไม่ปล่อยเช่นนี้ เขาก็สดุ จะทนแล้ว

“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่ ? ” เซียวเหยี่ยนง้มมองนางด้วย
สี หน้ าจนใจอย่างไม่เหลือท่ าที เย็นชาดุจชัน้ น้ าแข็งก่อนหน้ านี้
แล้ว

่ ที่ว่าเมื่อโจมตี หนึ่ งครัง้ ไม่ได้ผล ต้องโจมตี สองครัง้

ดังวลี
ถึงจะอ่อนกาลังลง และโจมตีอีกครัง้ ทุกอย่างก็จะมลายไป โทสะ
ที่มีอยู่เต็มเปี่ ยมจึงค่อยๆ มอดดับลงด้วยประการฉะนี้

เฉินหรูอี้ยื้อยุดอยู่นานจนเหงื่อออกท่วมร่าง ใบหน้ าแดง

ระเรื่อ เม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตรงปลายจมูก นางเอ่ยด้วย
เสียงเหนื่ อยหอบว่า “ฝ่ าบาท ท่านมิอาจสวมใส่กางเกงแล้วก็ทา
เป็ นจาผู้อื่นมิได้ หรือพระองค์ลืมแล้วว่ าก่ อนหน้ านี้ เราเคยมี
ความสุขกันมากเพียงใด?”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่ากาลังพูดอันใดอยู่? ” เซี ยวเหยี่ยนหน้ า

แดงขึน้ มาโดยพลัน

373
 เขาทราบดีว่าหากเป็ นเรื่องนัน้ แล้วนางล้วนกล้าคิด กล้า
พูด กล้าทา เพียงย่างกรายขึ้นบนเตี ยงก็ไม่มีสิ่งใดหยุดยัง้ ปาก
น้ อยๆ ของนางได้ ริมฝี ปากนั น้ ของนางช่ างร้ายกาจและเมื่อ
กล่าววาจาก็หนั กหน่ วงยิ่ง แต่ อย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่านางจะ
กล่ า ววาจานี้ อ อกมาในขณะที่ ก าลัง ถกเถี ย งปั ญ หาที่ ท งั ้ เคร่ง
เครียดและประหม่าเช่นนี้ อยู่

เขาเป็ นคนปัญญาเฉี ยบไว หากกล่าวสิ่งใดในหัวก็จะเกิด

ภาพตามอย่างรวดเร็วนางรูห้ รือไม่?

“เจ้าลุกขึน้ เป็ นถึงกุ้ยเฟยจะนัง่ ลงบนพืน้ เช่นนี้ ได้อย่างไร

กัน หากผูอ้ ื่นพบเข้าจะถูกขบขันเอาได้” เขาใช้เท้าข้างที่มิได้ถกู
กอดนั ้น เตะไปที่ เ ข่ า นางที ห นึ่ ง หากภาพนี้ ถูก บริ ว ารที่ ไ ร้
สติปัญญาพบเข้า ชื่อเสียงของสุภาพบุรษุ เช่นเขาคงจบสิ้นแน่

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า ถูกผู้อื่นหัวเราะตายดี กว่าต้ องตาย

เพราะองค์จกั รพรรดิ และดีกว่าปล่อยองค์จกั รพรรดิวิ่งหนี ไปทา
ให้นางต้องถูกผูอ้ ื่นเล่นงานอยู่ในวังหลังแห่งนี้ จนกระทังตาย
่

“ชี วิตคนเราเหตุใดต้ องใส่ ใจสายตาของผู้อื่นปานนั น้ ”

นางเอ่ยตอบด้วยท่ าทางมาดมันว่่ า “อีกอย่าง ข้าก็ตายมาแล้ว

374
มิใช่ เพี ยงครัง้ สองครัง้ ถูกหัวเราะเยาะตายก็ดีกว่าถูกคนแทง
ตายแล้วกัน”

“ฝ่ าบาททรงเชื่ อข้าเถิด ข้าอยู่บนสวรรค์มองเห็นผู้ค น

มากมายที่ ต้องตายไปเพราะโอสถนี้ แม้ว่าบนโลกมนุษย์จะมีผู้
ที่ เก่งกาจจนสามารถปรุงโอสถวิเศษได้จริง ทว่าผู้ที่หลอกลวง
คนนัน้ กลับมีมากมาย...ข้า...ข้ามิอย่างเห็น ฝ่ าบาทต้องตาย
ไปเพราะเรื่องนี้ ...หรือว่าก่ อนหน้ านี้ ข้ามิได้ ทาพระองค์ทรงมี
ความสุขงัน้ หรือ?”

นางเอ่ ย ด้ ว ยน้ า เสี ย งอบอุ่น อ่ อ นโยนในขณะที่ ห น้ าอก

อวบอิ่มนัน้ ของนางก็เสียดสีไปมาอยู่กบั ท่อนขาของเขา

“เจิ้นเพียงแค่อยากให้เจ้ามีความสุขบ้างเท่านัน้ !”เมื่อนึ ก
ได้ว่าตนได้บอกความจริงในใจออกไปจนหมดเช่นนัน้ แล้ว เขา
จึ ง หยุ ด ปากลงโดยพลัน เสี ย งที่ เ อ่ ย ออกมานั ้น จึ ง เงี ย บไป
ในทันที

“เจิ้นหมายความว่า เจิ้นจะทาสิ่งใดก็ล้วนขึ้นอยู่กบั เจิ้น

เจ้ า มิ ต้ อ งยุ่ ง ! ” เขาเขิ น อายจนกลายเป็ นความโกรธเคื อ ง
ใบหน้ าหล่อเหลานัน้ แดงเถือกราวเทพกวนอูกม็ ิ ปาน

375
 “หากเจ้ามิลกุ ขึน้ เจิ้นจะเรียกคนให้มาลากเจ้าออกไป!”

เฉิ นหรูอี้ ต กตะลึ ง ไปชัว่ ขณะ นางเห็น เขาหอบหายใจ

อย่ างหนั กหน่ ว งพลางถลึ ง ตาจ้องมองนาง นั ย น์ ต าหงส์คู่นัน้
ส่องประกายวาวโรจน์ ทว่าเมื่อแหงนมองเขาจากมุมนี้ แล้ว เฉิน
หรู อี้ ก ลับ พบว่ า ไม่ เ คยมี แ ม้ เ พี ย งเค่ อ ที่ น างจะรู้ สึ ก ว่ า องค์
จักรพรรดินัน้ น่ ามองถึงเพียงนี้ คิ้วเข้มนัยน์ ตาหงส์ จมูกเป็ นสัน
ริมฝี ปากอิ่มแดงทัง้ มิได้บางเฉี ยบดังคนไร้ ่ น้าใจทว่าหนากาลังดี
แต่ เพราะความน่ าเกรงขามที่ มาพร้อมฐานะอันสูงส่ งของเขา
นั น้ เองที่ ท าให้ ค นมองข้ า มรูป โฉมอัน หล่ อ เหลาสง่ า งามนี้ ไป
หากมองแค่เพียงใบหน้ า เขาก็นับได้ว่าเป็ นบุรษุ รูปงามอันดับ
หนึ่ งเลยทีเดียว

หากไม่มีประโยคนั น้ ของเขา นางคงไม่มีทางรู้ได้แน่ ว่า

เขาจะมีความคิดเช่นนี้ จริงๆ

คิดไม่ถึงว่าจะทาเพื่อนาง...

ไม่นึกเลยว่าจะเป็ นเช่นตาราเหลือง* กล่าวเอาไว้ว่าแม้น

บุรษุ จะใส่ใจแต่ความสุขของตนเพียงใดก็ยงั คงให้ความสาคัญ
กับความรู้สึกที่สตรีมีต่อความสามารถของเขาด้วยเช่นกัน นาง

376
รู้สึกละอายใจจริงๆ ที่ ต้องให้เขาเอ่ยปากพูดมันออกมานางถึง
จาหลักการข้อนี้ ได้

ในที่ สุดเฉินหรูอี้กเ็ ข้าใจความหมายของเขา คาดว่านาง

คงเป็ นสตรี เ พี ย งคนเดี ย วที่ เ ขาสามารถปล่ อยกายหยอกเย้ า
อย่ า งสบายใจได้ แ ต่ เ มื่ อ กระท าเช่ น นั ้น บ่ อ ยๆ เขาจึ ง เกิ ด
ความรูส้ ึกไม่มนใจ
ั่

่ ่ชวยามเช่
“ฝ่ าบาท หากเที ยบกับความสุขเพียงชัวครู ั่ นนี้
แล้ว ข้ากลับปรารถนาให้ฝ่าบาททรงมีพลานามัยที่ แข็งแรงยิ่ง
กว่า ไม่มีสิ่งใดสาคัญไปกว่าพระวรกายของพระองค์ทงั ้ สิ้น”

นางพลันลุกยืนขึน้ คล้ายกลัวว่าเขาจะหลบหนี ไป สองมือ

นางกุมฝ่ ามือใหญ่ที่โชกชุ่มไปด้วยเหงื่อของเขาไว้ ระบายยิ้มอัน
สดใสให้เขา กดเสี ยงให้ตา่ ลงเอ่ยแผ่วเบาออกไปว่า “อีกอย่าง
ฝ่ าบาทก็ทาให้ข้า...เคยมีความสุขแล้ว...”

เซียวเหยี่ยนรู้สึกสับสนในใจไปหมด ปี ศาจน้ อยผูน้ ี้ มิเคย

มี ป ระสบการณ์ ม าก่ อ น หากเปลี่ ย นเป็ นผู้มี ป ระสบการณ์ ม า
ก่อนคงมิกล่าววาจาเช่นนี้ เป็ นแน่

377
 หากเขาพบนางตอนที่ยงั มีกาลังดุจมังกรดุจพยัคฆ์ ราตรี
หนึ่ งสามารถสู้ศึกได้หลายคราละก็เขาคงจะไม่ร้สู ึ กเบื่อหน่ าย
จนเก็บนางไว้ เมื่อพบปี ศาจน้ อยเช่นนางก็เป็ นไปได้อย่างมาก
ว่าเขาจะเรียกนั กพรตมาปราบและสังให้ ่ คนนานางไปเผาจน
กลายเป็ นเถ้าถ่านเพื่อหลีกเลี่ยงลัทธิงมงายที่อาจจะเกิดขึน้

“ฝ่ าบาท เราค่อยๆ รักษาไปดีหรือไม่?”

ค่ อยๆ รักษา หมายความว่ามิจาเป็ นต้ องกินสิ่งนั น้ งัน้

หรือ? เซียวเหยี่ยนปรายตามองนางคราหนึ่ ง

“เราค่อยๆ บาบัดไปเถิด แม้นจักรพรรดิน้อยจะแข็งแรง

แต่ กม็ ิ อาจทรมานตามใจชอบ หากได้รบั บาดเจ็บจะทาเช่ นไร
เล่า” เฉินหรูอี้เห็นใบหน้ าอันอึ มครึมของเขาค่ อยๆ คลายลง
มิได้ เกิดพายุลมฝนพร้อมจะสังอั ่ สนี บาตรฟาดผ่านางทุกเมื่อ
เช่นนัน้ แล้ว นางจึงโล่งใจได้ในที่ สุด รอยยิ้มบนใบหน้ าจึงผ่อน
คลายขึน้ ทัง้ ยังใช้ไหล่ถไู ถหน้ าอกเขาอีก

“...หุบปาก”

เฉินหรูอี้กะพริบตาแล้วเขย่งเท้ าโน้ มตัวไปข้างหน้ าเพื่อ

ประทับจุมพิตลงไปบนริมฝี ปากเขา

378
 ท่ าทางเช่ นนั น้ ของนางคล้ายต้ องการท้าทายต่ออานาจ
ขององค์จกั รพรรดิ เมื่อจูบเขาแล้วนางยังยักคิ้วหลิ่วตาให้ เขา
อีก

เซี ย วเหยี่ ย นจึ ง อดยิ้ มออกมามิได้ การได้ พ บกับปี ศาจ

น้ อยที่ แปลกประหลาดทัง้ ยังชมชอบใช้เรือนร่างเกาะเกี่ยวเขา
ไว้ทาให้เขาได้แต่น้อมรับนับถือนางแล้ว

เมื่อหวนคิ ด ถึง ยามที่ ต นบัน ดาลโทสะคราใดแม้ แต่ ตวั

เขาเองก็ยงั หวาดกลัวทว่านางกลับสามารถทนต่อแรงกดดันอัน
มหาศาลนี้ ได้ ทัง้ ยังหาคอยฉวยโอกาสกับเขา ท้ าทายเขาดุจ
อันธพาล หากผู้ใดกล่าวว่านางมิใช่ปีศาจมิใช่เทพเซี ยนเขาก็มิ
เชื่อ ทัง้ หมดนี้ ล้วนมิใช่เรือ่ งที่คนทัวไปสามารถกระท
่ าได้

ในตาหนักหย่งเล่อนัน้ หากไม่มีเฉินฮวายออกหน้ าก็ไม่มี

นั กรบใดกล้าลอบฟั งอยู่ข้างกาแพงเสี ยหรอก ทุกคนล้วนหลบ
ซ่อนไปให้ไกล แม้แต่นางกานัลสี่คนที่คอยเฝ้ าหน้ าประตูแค่ได้
ยินเสี ยงวิวาทจากด้านในก็เสี ยขวัญจนตัวสันงั ่ นงกมิกล้าเข้ า
ใกล้แม้แต่น้อยกระทังดึ่ กสงัดทุกอย่างเงียบงันจึงรวบรวมความ
กล้ า ไปเคาะประตู ผู้ใ ดเลยจะทราบว่ า ไม่ เ พี ย งมิ ไ ด้ วิ ว าทกัน
อย่างฟ้ าถล่มดินทลายเท่ านัน้ ทว่าทัง้ สองพระองค์ยงั จับจูงมือ
กันอย่างที่เรียกได้ว่าปรองดองยิ่ง
379
 แม้นเสวยพระกระยาหารอยู่สองมือนัน้ ก็ไม่แยกจากกัน
กุ้ยเฟยก็ทาหน้ าที่ อย่างสุดความสามารถเอาใจใส่คอยป้ อนน้ า
ป้ อนข้ าวดุจแม่นมก็มิปาน ท่ าทางที่ เห็นนั น้ ประหนึ่ งจะเคี้ ย ว
พระกระยาหารและกลืนกินมันแทนองค์จกั รพรรดิไม่มีผิด

มือน้ อยๆ ของเฉินหรูอี้มีเหงื่อซึมออกมาเล็กน้ อย เซี ยว

เหยี่ ย นคิ ด จะดึ ง มื อ กลับ อยู่ ห ลายครา ทว่ า หากขยับ เพี ย ง
เล็กน้ อยนางก็จะกระชับมือให้แน่ นขึน้ คล้ายกลัวว่าเขาจะสะบัด
มือวิ่งหนี ไปกระนัน้

นางชอบเขาถึ ง เพี ย งนี้ ? ใจของเขาทัง้ หวานทัง้ เปรี้ย ว

บอกไม่ถกู ว่ามันมีรสชาติเช่นใดกันแน่

“เจ้ าก็กิน ด้ ว ยสิ เจิ้น มิไปไหนหรอก เจ้ าปล่ อยมื อก่ อ น

เถิด” เซียวเหยี่ยนกล่าวเสียงอ่อนโยน

ตัว เขาเองมิ ไ ด้ รู้ต ัว เลยว่ า น้ า เสี ย งนั ้น เคลื อ บไว้ ค วาม

หวานปานน้าผสมน้าผึง้ ก็มิปาน มิใช่เพียงเฉินหรูอี้เท่านัน้ ที่รสู้ ึก
ขนลุกขนพองแม้แต่ นางกานั ลขันที ที่อยู่ในห้ องนั น้ ก็ล้วนรู้สึก
เช่นเดียวกันกระทังตั
่ วสันสะท้่ านอยู่หลายระลอก

380
 พวกเขาส่วนมากล้วนรับใช้องค์จกั รพรรดิในตาหนักฉาง
เล่อมานาน ทว่าไม่เคยเห็นองค์จกั รพรรดิตรัสกล่าวด้วยพระสุ
รเสียงอ่อนโยนเช่นนี้ มาก่อน

แม้นจักรพรรดิจางเหอมิใช่ ผ้ทู ี่ เห็นชี วิตคนเป็ นผักปลา

และฆ่าอย่างไร้เหตุผล แต่หากกล่าวว่าทรงเป็ นผูท้ ี่ปรนนิบตั ิ เอา
พระทัยง่ายนัน้ คงมิใช่เป็ นแน่ พระองค์ทรงเอาพระทัยยากมาก
ขึน้ ทุกปี หากมีสิ่งใดไม่ถกู พระทัยก็จกั ชักสีหน้ าทันทีและหากยัง
กระทามิถกู พระทัยอี กก็จะสังโบย่ เมื่อมีคนกระทาผิดก็สงโบยั่
และขับไล่ออกจากตาหนัก เจ้านายของพวกเขานัน้ จะมิขบั ไล่
ผู้ใดออกจากตาหนักเด็ดขาดนอกเสียจากว่าคนผู้นัน้ จะกระทา
ความผิด ร้ายแรง พวกเขาจึง ได้ แต่ อดทนต่ อไปมิอาจจากไป
ไหนได้

เฉินหรูอี้ได้ยินองค์จกั รพรรดิตรัสเช่นนัน้ จึงได้ปล่อยพระ

หัตถ์พระองค์ ครัน้ เมื่อหยิบผ้าเช็ดหน้ าออกมาจะเช็ดมือที่ ชื้น
เหงื่อของตนก็พลันนึ กได้ว่าพระหัตถ์ขององค์จกั รพรรดิถกู นาง
กุ ม ไว้ เ ช่ น นั ้น ก็ ย่ อ มต้ อ งเปี ยกชื้ น เช่ น กัน จึ ง คว้ า พระหัต ถ์
พระองค์ขนึ้ มา

“คืนนี้ ฝ่าบาทประทับที่ นี่เถิด เรานอนร่วมเตี ยงเดียวกัน

ดีหรือไม่?” นางกะพริบตาดาขลับนัน้
381
 นางขยับเข้าไปกระซิบข้างหูเขาแล้วกล่าวเสี ยงกระเส่ า
ลมอุ่นร้อนเป่ ารดริมหูและต้นคอทาให้เขาอดสันสะท้
่ านมิได้

“ข้าจะอยู่ข้างพระวรกายฝ่ าบาทตลอดเวลา เรามาลองดู

้ ิ ด”
กันอีกสักครังเถ

เซี ย วเหยี่ ย นกาลัง ครุ่น คิด ยัง มิท ัน ได้ เอ่ ย ปากปฏิเสธก็
เห็ น ดวงตาอัน ด าขลับ นั ้น ของนางจ้ อ งมองมาที่ เ ขาอย่ า ง
คาดหวัง ในดวงตานัน้ มีเพียงเงาของเขาที่สะท้อนอยู่

“...อืม” กล่าวจบ เขาก็พลันรู้สึกเสียใจจนอยากจะกัดลิ้น

ตนจริงๆ ทว่าจักรพรรดิตรัสแล้วย่อมมิอาจคืนคา เฉินหรูอี้กม็ ี
สีหน้ ายินดีเสียจนน้าตาแทบไหล

เดิมที ทงั ้ สองต่างก็มิได้หิวอยู่แล้วเมื่อรับประทานอาหาร

คา่ จึงกินไปเพียงไม่กี่คาก็ให้เหล่าบริวารมาเก็บไป

เฉินหรูอี้คิดไม่ถึงว่าองค์จกั รพรรดิที่ทรงกริ้วเสียฟ้ าแทบ

พลิกควา่ จะถูกนางปลอบประโลมจนพระอารมณ์ ดีขึ้นอย่างน่ า
เหลือเชื่อ นางจูงพระหัตถ์พระองค์ไปที่ ห้องอาบน้ า วุ่นวายกัน
อยู่ครึง่ ค่อนวันสุดท้ายทัง้ สองก็จบั จูงกันขึน้ เตียงไปในที่สดุ

382
 เหล่าบริวารล้วนต่างเสียวฟันกันถ้วนหน้ า พวกเขามิเคย
เห็นองค์จกั รพรรดิที่ทรงหวานเลี่ยนกับพระสนมถึงเพี ยงนี้ มา
ก่อนทาให้ ดวงตาสุนัขของพวกเขาแทบมืดบอด ทว่าผู้ที่เปรม
ปรีด์ ิ ยิ่งกลับเป็ นเกิ่งจิ้นจง

เดิมทีมิใช่เวรของเขาทว่าเมื่อได้ยินว่าองค์จกั รพรรดิทรง
เสด็จ มาก็ค ล้ า ยผื น ดิ น อัน แห้ ง แล้ ง ได้ พ บสายฝนอัน ชุ่ ม ฉ่ า
กระนัน้ เขานอนไปได้เพียงครึง่ ก็ลกุ ขึน้ มาร่วมในเหตุการณ์ครัง้
นี้ ด้ ว ยแล้ ว ในอดี ต เขาทุ่ ม เทกายใจทัง้ หมดเพื่ อ รับ ใช้ อ งค์
จักรพรรดิ เมื่อถูกพระองค์เตะมาอยู่ตาหนักหย่งเล่อ ยามนี้ จึง
เห็นกุ้ยเฟยเป็ นดังแม่ ่ น้ าที่ ทงั ้ ลึกและกว้างใหญ่ เขาเป็ นดังท่
่ อน
ไม้ที่ ลอยอยู่ในนั น้ อนาคตและชี วิ ต ของคนในครอบครัวล้วน
แขวนไว้บนร่างนาง หากทัง้ สองพระองค์ รักใคร่ปรองดองกันก็คง
ไม่มีผ้ใู ดจะยินดีไปกว่าเขาอี กแล้ว ยิ่งหวานชื่นเขายิ่งเบิกบาน
ยิ่งปรองดองเขายิ่งสุขใจ โดยเฉพาะเขาที่อยู่ข้างพระวรกายองค์
จักรพรรดิมาตลอดทราบดีว่าพระองค์มิโปรดบรรทมร่วมเตี ยง
เคี ย งหมอนกับ ผู้ใ ด คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า กลับ ถูก กุ้ย เฟยเกลี้ ย กล่ อ ม
กระทังยอมร่
่ วมเตียงด้วยแล้ว

เขาจะพูดอันใดได้เล่า?

กุ้ยเฟยช่างเยี่ยมยุทธ์ยิ่ง!
383
 ลุยเลยพะยะค่ะกุ้ยเฟย!

ตัง้ แต่ที่ออกมาจากห้องนัน้ เหล่าบริวารก็เห็นท่านผู้ดแู ล

ตาหนั กหย่งเล่อยิ้มแย้มเบิกบานจนคิ้วที่ ทงั ้ สัน้ ทัง้ เข้มนัน้ แทบ
จะโบยบินไปจากใบหน้ าเขาแล้ว ท่าทางสุขใจจนมิอาจหาคาใด
มาบรรยายได้

“บรรทมเถิ ดฝ่ าบาท” เฉิ นหรู อี้ ก ุ ม พระหั ต ถ์ อ งค์

จักรพรรดิไว้ แล้วนอนลงฝัง่ ด้านนอกอย่างว่าง่าย

บัดนี้ มีโคมไฟเพียงสองดวงที่ถกู วางอยู่ตามมุมห้อง นาง

หันหลังให้ กบั โคมไฟใบหน้ าขาวลออนั น้ จึงซ่ อนอยู่ภายใต้ เงา
มืด เซี ยวเหยี่ยนเห็นเพียงดวงตาอันสว่างวับเป็ นประกายของ
นางกะพริบยิ้มให้แก่เขา

เซี ยวเหยี่ยนถอนหายใจยาวออกมา ไม่เข้าใจว่าเขาเดิน

มาถึงจุดนี้ ได้อย่างไร แรกเริ่มเขาเพียงรู้สึกคล้ายมีหญ้างอกขึน้
ในใจจึ ง อยากมาพบหน้ านางสัก ครา ทว่ า นางกลับ เอ่ ย เรื่ อ ง
โอสถออกมาอย่างไม่ไว้ไมตรีแม้แต่น้อย หลังจากนัน้ ...หลังนัน้
เขาก็ถกู นางยัวเย้
่ าเสียจนเลอะเลือนกระทังค้ ่ างคืนอยู่ที่นี่อย่าง
มึนงง

384
 กวนอูประมาทจึงสูญเสี ยจิงโจว ทว่าเขานัน้ กลับสูญเสี ย
ศักด์ ิ ศรีทงั ้ หมดของตน!

ลมหายใจข้ า งหูพ ลัน ผ่ อ นยาวสม ่า เสมอแต่ เ ขาท าได้

เพียงเบิกตาโพล่งไม่มีอาการง่วงเลยแม้แต่น้อย

เขาถอนหายใจอย่างแผ่วเบา

“ฝ่ าบาท” เฉินหรูอี้ขยับกายเข้าไปใกล้เขา เอ่ยเสี ยงเบา

ว่า “กลัวข้าหลับแล้วไม่ตื่นงัน้ หรือ?”

“อย่าพูดจาเหลวไหล! ” เขาตวาดเบาๆ

เฉินหรูอี้บีบนวดมือเขา “ไม่เป็ นไร ข้าไม่ตายหรอก ต่ อ

ให้ข้าตายก็ยงั จะกลับมาหาท่านเช่นเดิม...ไม่ต้องคิดมาก”

นางพลันหัวเราะเสี ยงต่า “ดัง นั น้ เราจึง เป็ นคู่ที่ ส วรรค์

สรรค์สร้าง ท่านกังวลว่าเมื่อถึงรุง่ สางคนที่นอนอยู่ข้างๆ อาจจะ
ไม่ฟื้น ทว่าข้านัน้ ตายแล้วฟื้ นได้ไม่มีวนั สิ้นสุด”

“โอ๊ย เจ็บ!”

385
 นางรู้สึกว่ามือถูกเขาหยิกเข้าโดยแรงจึงร้องโอดโอยไม่
หยุด “เบาหน่ อยได้หรือไม่ ข้าเจ็บ”

ในค ่า คื น ดึ ก สงัด เช่ น นี้ แม้ เ ขาจะรู้ดี ว่ า นางมิ ไ ด้ ห มาย

ความเช่นนัน้ ทว่าก็ยงั อดคิดไปไกลมิได้

เซี ย วเหยี่ ยนกัดฟั น ตน การได้ พ บนางไม่ต่ างอัน ใดกับ

การพบดาวพิฆาต

“เจ็บก็หบุ ปาก มีชีวิตอยู่อย่างดี แต่ มิร้จู กั กล่าววาจาที่ ดี

นอนเสีย!”

เฉิ นหรูอี้ ส่ ง เสี ย งขึ้น จมู ก คราหนึ่ ง แล้ ว มุด ตัว เข้ า ไปใน
อ้ อ มอกเขา ยื่ น มื อ ไปโอบรอบเอวเขาไว้ “ฝ่ าบาทควรฝึ ก
พระองค์ให้ค้นุ เคยกับการนอนสองคนได้แล้ว...วางใจเถิด ข้าจะ
อยู่เคียงข้างท่านเสมอ”

เซี ยวเหยี่ยนมิร้คู วรกล่าวสิ่งใด ผ่านไปครู่หนึ่ งจึงได้ยิน

เขาเอ่ยเสียงตา่ ว่า “เจ้าช่างรู้จกั โป้ ปดนัก เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือ
ว่าตนเองจะจากไปเมื่อใดก็มิอาจทราบได้”

เอาเถิด เมื่อเอ่ยวาจาโป้ ปดก็จาต้ องกระทามันต่ อไป มิ

อาจหยุดคาโกหกใดๆ ได้อีก
386
 เฉินหรูอี้คิดว่านางต้องใช้การกระทาที่สมั ผัสได้มารักษา
บาดแผลในใจเขา นางจึงเงยหน้ าขึ้นกัดเบาๆ ที่ ลาคอของเขา
ทัง้ ขบกัดทัง้ ไล้เลียระเรื่อยไปจบด้วยการจุมพิตที่ ปลายคางเขา
พลันยินเสียงอันไม่มนคงของเขาเอ่
ั่ ยถามว่า “ร่างกายเจ้าหายดี
แล้วหรือ? ถึงได้มายัวยวนเจ
่ ิ ้ น”

นางหัวเราะคิกคักแล้วใช้ปลายลิ้นไล้เลียที่ริมฝี ปากเขา

“ข้าเพียงอยากให้ฝ่าบาททรงระลึกได้ว่าแม้นไม่มีสิ่งนัน้
ข้าก็สามารถทาให้ ฝ่าบาทมี ความสุข ได้ อย่างไรเล่ า” นางพูด
แล้วก็จมุ พิตเขาติดต่อกันอีกหลายครัง้

นางมิสงสัยเลยว่าหากตนไม่ท าบางอย่ างเพื่ อเป็ นการ

เบี่ยงเบนความสนใจของเขา เขาก็คงเบิกตาโพลงอยู่เช่ นนั น้
จนกระทัง่ ฟ้ าสางหรื อ ไม่ ก็ค งรอให้ น างหลับ แล้ ว ค่ อ ยกลับ
ตาหนักฉางเล่อ

หากคิดจะรักษาผู้อื่นก็ย่อมต้ องมอบความหวานลา้ ให้

เขาเสียก่อน

*ตาราเหลือง หมายถึงหนังสือโป๊
387
 138 มันคือความรัก

เฉินหรูอี้นับว่าได้เสียสละและอุทิศตนทุกอย่างเพื่อรักษา
อาการประชวรขององค์จกั รพรรดิแล้ว

เพราะต่อให้เฉินหรูอี้จะเป็ นเทพแห่งการทานายก็มิอาจ
คาดคิดได้ว่าการหลับพักผ่อนเพื่อฟื้ นคืนพลังกายในครึง่ ราตรีนี้
นัน้ ดาเนินไปเพื่อการปลดปล่อยอันไร้ขอบเขตในช่วงเวลาอัน
ดึกสงัดนี้ ต่างหากเล่า นางได้แต่ กดั ฟั นอย่างแค้นเคืองใจ ครา
แรกนางคิดจะถือศีลกินเจอยู่บนยอดเขาสูงสักหนึ่ งวัน สุดท้าย
ยังมิทนั ข้ามวันก็ใช้ฝ่ามือน้ อยๆ นัน้ ตบหน้ าตนดัง ‘เพียะ เพียะ’
อย่างเบิกบานใจเสียแล้ว

ความจริง นางมิ จาเป็ นต้ อ งมอบความหวานลา้ เพื่ อ ให้

องค์จกั รพรรดิกระโจนเข้าหานางด้วยซา้ นางเพียงยัวพระองค์ ่
ให้ทรงกริ้วก็สามารถพาตนไปถวายให้พระองค์เสวยถึงที่ได้แล้ว
่ ากล่าวที่ ว่ายกหินขึ้นทับเท้ าตน นางเองก็เลือกหินก้อนที่
ดังค
ใหญ่ ที่ สุ ด แข็ง แกร่ ง ที่ สุ ด และยกยากที่ สุ ด เสี ย ด้ ว ย นางท า
ตนเองแท้ๆ แม้แต่ผชู้ ่วยส่งเสริมก็ยงั เป็ นตัวนางเอง

เฉินหรูอี้ยิ่งคิดยิ่งอัดอัน้ ยิ่งอัดอัน้ ยิ่งอยากจะทรมานองค์

จักรพรรดิ ทว่ าปั ญหาอยู่ที่เ ขาช่ างเป็ นคนโมโหร้ายแม้ นไม่มี
388
ผู้ใดไปยัวเย้
่ าเขาก็ยงั บันดาลโทสะออกมาเองอย่างไม่แม้จะกัก
เก็บ ที่ ที่นางสามารถลงมือต่ อเขาได้ กม็ ี เพี ยงบนเตี ยงเท่ านั น้
เพราะมีแค่นางที่ เป็ นคู่หใู ห้เขาได้และเขาก็ยอมให้นางไม่น้อย
เมื่ออยู่บนเตียงด้วยกัน

เฉินหรูอี้แทบจะใช้ ความสามารถทัง้ หมดของนางปลุก

เร้าให้เขาฮึกเหิมขึน้ มาอย่างร้ายกาจ เขาใช้สองมือนัน้ ลูบไล้ไป
่ อนร่างนางแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมนางไว้ นางคิดว่าเขาคง
ทัวเรื
สาเร็จโทษนางแน่ หากนางมิโอดครวญว่าเจ็บไปหมดทัง้ เนื้ อตัว
จนแทบทนไม่ไหว สุดท้ายนางก็สามารถเกลี้ยกล่อมให้เขานอน
ลงบนเตียงได้ในที่ สุด ทว่านางมิเชื่อว่าเขาจะควบคุมตนเองได้
จึง เรี ย กร้องให้ เ ขาดึ ง ผ้าม่ านมาสองผืน แล้ ว มัด มื อเขากับ หัว
เตียง แม้นจะมัดไว้หลวมๆ ทว่าหากคิดจะสัมผัสนางกลับมิอาจ
กระทาได้

เมื่อเห็นรอยยิ้มอันแสนพึงพอใจของเฉินหรูอี้ เซี ยวเห

ยี่ยนจึงหยุดวาจาที่อยากกล่าวออกไปเอาไว้ด้วยมิอยากทาร้าย
จิตใจนาง ผ้าผืนนี้ นัน้ หรือหากเขาคิดจะกระชากให้ หลุดก็ง่าย
่ ิ กฝ่ ามือ
ดังพล

“หากเจ้ ากระชากผ้าขาด ต่ อไปเจ้าก็ลูบ ไล้ ต นเองแล้ ว

กัน” นางพูดพลางยื่นมือน้ อยๆ นัน้ ออกมาลูบไล้ไปมาที่ หน้ าขา
389
เขาเมื่อเห็นว่าร่างกายเขาเริ่มหดเกร็งก็ออกแรงตี ไปที่ บนั ้ ท้าย
อันเปลือยเปล่าของเขาดัง ‘เพียะ’

“เจ้า...” เซียวเหยี่ยนถลึงตากลมโต

“เจ้าจะทาอันใดหรือ? ” เฉินหรูอี้ยกั คิ้วด้วยท่ าทางแสน

ภาคภูมิ “บัดนี้ เจ้าได้ตกอยู่ในกามือข้าแล้ว ยังกล้าแผลงฤทธ์ ิ
อันใดอีก?”

นางคว้ า จับ จัก รพรรดิ น้ อ ยเอาไว้ ท่ า ทางโอหัง ดังนาง

่
ก าลัง จับ กระบี่ ที่ ท าให้ น างสามารถครอบครองใต้ ห ล้ า นี้ ได้
กระนัน้

เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกคล้ายมีบางอย่างกาลังจะทะลุออกมา
นอกอก เขาไม่ได้คิดว่านางล่วงเกินตนแม้แต่น้อย ในใจมีเพียง
ความเร่าร้อนที่กาลังพุ่งทะยานขึน้ สูงนี้ เท่านัน้

ร่างกายนัน้ มิอาจโกหก เฉินหรูอี้เห็นเขาไม่เพียงไม่โกรธ

ที่ นางพูดจาเพ้อเจ้อ ทว่ากลับยิ่งตื่ นเต้นฮึกเหิม นางจึงมิกงั วล
ต่อสิ่งใดอีก

390
 ผู้ใดเลยจะรู้ว่านางจะปลุกเร้าเสี ยจนเขามิอาจควบคุม
ตัวเองได้ เขากระชากผ้าผืนนัน้ จนขาดแล้วพลิกตัวกดนางให้
อยู่ใต้รา่ ง

“เจ้าไม่อาจ...”

เซียวเหยี่ยนปิดปากนางทันใดโดยมิเปิดโอกาสให้นางได้
พูด เขาประกบปิดปากนางไว้สอดปลายลิ้นเข้าเกี่ยวกระหวัด
ดูดดึงอยู่เช่นนัน้ จนลิ้นนางไร้ความรูส้ ึกไปเลยทีเดียว

แม้ น อง ค์ จ ั ก รพ รรดิ จะมิ ใช่ เ ด็ ก หนุ่ มผู้ ไ ม่ ประสา

ประสบการณ์ ที่ผ่านมานัน้ มากมายเป็ นคันรถ ทว่าทุกคราล้วน
ใส่ ใจเพี ยงความสุขของตน แต่ ความสามารถด้ านการเรี ยนรู้
ของเขานัน้ ลา้ เลิศยิ่ง นางกระทาเช่นใดเขาก็เลียนอย่างนางได้
ทัง้ สิ้น เขาจึงนากลวิธีต่างๆ ที่ เฉินหรูอี้เคยใช้มาทาให้เฉินหรูอี้
รูส้ ึกทัง้ หฤหรรษ์และทรมานในคราเดียวกัน

พวกเขาเกลือกกลิ้งบนเตี ยงด้วยกันมาหลายครัง้ หลาย

คราแต่นี่เป็ นครังแรกที
้ ่นางรูส้ ึกอิ่มเอมสุขสมมากที่สดุ

น่ าเสี ยดายที่ ผลแห่ งความสุขสมของนางในครัง้ นี้ กลับ

เป็ นการเป่ าเขาแตรปลุกจักรพรรดิน้อยให้คึกคักพร้อมทาการ

391
รบขึ้ น มาอี ก ครัง้ สุ ด ท้ า ยแล้ ว นางก็ต้ อ งฝื นใช้ เ รื อ นร่ า งอัน
เหนื่ อยอ่อนนัน้ สังเวยตนให้เขาอีกครา

แม้นมิได้สอดประสานกันอย่างแท้ จริง ทว่าทัง้ สองกลับ

เกี่ยวกระหวัดกันอยู่เช่นนัน้ ครัง้ แล้วครัง้ เล่าโดยใช้หวั ใจแห่งรัก
ช่วยนาพาพวกเขาไปสู่ความหฤหรรษ์อนั แสนพึงใจ

เฉินหรูอี้เหนื่ อยเสียจนไม่อยากกระดิกแม้แต่เพียงปลาย
นิ้ว นางนอนพังพาบลงบนเตียงแล้วหลับไปทันทีโดยมิใส่ใจที่ จะ
ท าความสะอาดใดๆ ทัง้ สิ้ น ทว่ าเซี ย วเหยี่ ย นนั น้ ยิ่ง ดึ กยิ่งตา
สว่าง เขาอยากจะชาระล้างร่างกายยิ่งแต่นางกลับซุกตัวอยู่ใน
อ้อมอกเขา ขาของนางพาดก่ายขาของเขาส่วนมือนัน้ ก็โอบเอว
เขาไว้ หากเขาขยับตัวนางต้องตื่นเป็ นแน่

หากตื่ น ...สายตาเขาพลัน สว่ างวาบ เช่ น นั น้ อาจท าให้

นางโกรธจนยกขากระแทกใส่ น้องชายเขาจนหักก็เป็ นได้ ถึง
เวลานั น้ ก็มิต้องรักษาแล้วเพราะคงใช้ การไม่ได้ไปตลอดกาล
เขาจึงจาใจปิดตานอนล้มเลิกความคิดที่จะชาระกายนัน้ ไปเสีย

เมื่อวานเขาค้างที่ ตาหนักหย่งเล่อก็จริงทว่ากลับเบิกตา
อยู่เช่นนัน้ กระทังฟ้
่ าสาง เมื่อกลับตาหนักฉางเล่อถึงได้นอนพัก

392
 เขาเสพสุขกับความรู้สึกที่ มีนางอยู่ข้างกายได้กอดเกี่ยว
ร่างอันนุ่มนิ่มหอมกรุน่ ของนางเอาไว้ ความพึงพอใจที่เขาได้รบั
นัน้ มิใช่แค่เพียงการสัมผัสทางกายที่ สาคัญไปกว่านัน้ คือความ
รู้สึกทางใจของการมีใครสักคนให้แอบอิง แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็
มิอาจข่มตาหลับได้ อาจเพราะเขานอนคนเดียวมานานจนชิน
หรือมีสาเหตุทางด้านจิตใจกันแน่ ทุกครัง้ ที่ หลับตาและกาลัง
ตกเข้าสู่ห้วงแห่งภวังค์กค็ ล้ายมิได้ยินเสียงลมหายใจของนาง มี
เพียงเขาลืมตาขึน้ มองนางอยู่เช่นนัน้ เขาถึงวางใจได้

ตลอดราตรีนี้ที่พยายามข่มตานอนนัน้ เขาเองก็มิรวู้ ่าตน

หลับไปตัง้ แต่เมื่อใด ครัน้ หลับก็ฝันเห็นภาพฉากอันหฤหรรษ์ใน
ตาหนั กเจาหยางปรากฏขึ้น เพียงแต่ ผ้ทู ี่ นอนสิ้นลมหายใจอยู่
บนเตียงนัน้ มิใช้เฉินหวงโฮ่วแต่เป็ นสตรีสกุลเจียง

เขาผุดลุกขึน้ นัง่ ทันใด พลันรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่ แล่น

ผ่านจากปลายเท้ าขึ้นไปถึงศี รษะ เหงื่อกาฬไหลซึ มไปทัวร่ ่ าง
เฉินหรูอี้ที่ซุกตัวอยู่ในอกถูกเขาสะบัดกะทันหันเช่ นนัน้ ก็แทบ
จะกลิ้งตกเตียงไป

“ฝ่ าบาท!” ศีรษะของเฉินหรูอี้ชนกระแทกกับเสา

เตียงเข้าพอดี นางเจ็บจนต้องกัดฟันส่งเสียงโอดโอยออกมา

393
 เมื่อคืนนัน้ นางเหนื่ อยล้าแทบตาย คิดไม่ถึงว่ากาลังหลับ
สบายๆ หายนะกลับมาเยือนนางอย่างกะทันหันปานนี้ นางนัน้
ฝั น ว่ าตนขึ้น ไปจับ มัง กรบนยอดเขาสูง ตระหง่าน นางจับ เขา
มังกรไว้บงั คับให้มนั พานางโบยบินไปบนท้ องฟ้ า จู่ๆ ก็มีเสี ยง
ดัง ‘เปรี้ยง’ นางพลันร่วงหล่นศี รษะกระแทกพื้นดังสนั น่ นาง
รูส้ ึกคล้ายกะโหลกศีรษะแทบแตกเป็ นเสี่ยงๆ

“เจ้า เจ้า...” นางกัดฟั นไว้ ครัน้ หันกลับไปเห็นเขามีเหงื่อ

ผุดขึ้นเต็มหน้ า แววตาหวาดกลัว เห็นชัดว่าถูกฝันร้ายคุกคาม
ความโกรธทัง้ หมดพลันสลายไปสิ้น นางค่อยๆ หยัดกายลุกนัง่
โน้ มตัวเข้าไปโอบกอดเขาไว้แล้วกัดเบาๆ เข้าที่บา่ ของเขา

“เจ้าดูสิ ฟันข้าแข็งแรงดีใช่หรือไม่?”

เซี ยวเหยี่ยนจึงมีสติกลับคืนมาและถูกคาถามนี้ ของนาง

สะกดให้นิ่งงันไป

เขากอดนางไว้ ลูบสัมผัสหลังนางอย่างปลอบประโลม
แล้ ว ผลัก ออกเบาๆ เพื่ อ ดู ห น้ าผากนาง จึ ง เห็ น ว่ า หางตา
ด้านซ้ายมีรอยเขียวชา้ รอยหนึ่ ง

394
 เขารูด้ ีว่าวาจาที่นางกล่าวมานัน้ เพราะต้องการปลอบเขา
เขาจึงอดถอนหายใจออกมามิได้

“การที่เจ้าชอบเจิ้นช่างเป็ นเรือ่ งโชคร้ายของเจ้าจริงๆ ”

ช่างมีมากมายนัก!
“......” ความเชื่อมันของพระองค์
่

เฉินหรูอี้ส่งยิ้มแหยพลางลูบหางตาตน วาจาอื่นล้วนเป็ น
คาสิ้นเปลือง ทว่าเรือ่ งที่นางโชคร้ายนัน้ กลับเป็ นความจริงยิ่ง

“ฝ่ าบาท ข้าจะเรียกคนเข้ามาปรนนิบัติพระองค์ ทรงอยู่

เสวยพระกระยาหารเช้าสักครู่ค่อยเสด็จเถิด” หลังจากที่ ได้รบั
การยืนยันจากองค์จกั รพรรดิ นางจึงเรียกบริวารเข้ามา และมิ
เอ่ยถึงฝันร้ายนัน้ อีกเลยคล้ายว่ามันมิเคยเกิดขึน้ มาก่อน

เซียวเหยี่ยนมิเคยให้นางกานัลมาปรนนิบตั ิ รบั ใช้มาก่อน

โดยเฉพาะเรื่องการผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ แต่ ไหนแต่ ไรล้วนเป็ น
หน้ าที่ ของขันที ทว่าวันนี้ เขากลับรู้สึกว่ากลิ่นกายของขันที นัน้
มีบางอย่างไม่ถกู ต้อง เมื่อสัมผัสถูกตัวเขาก็ร้สู ึกว่ามือไม้หยาบ
กระด้างยิ่ง จึงอยากให้ เฉินหรูอี้มาผลัดเปลี่ ยนอาภรณ์ ให้ แต่
เมื่อคิดได้ว่านางเองก็เหนื่ อยล้ามาถึงสองวันติด แม้แต่การตื่น

395
นอนในเช้าวันนี้ กค็ าดว่าน่ าจะเป็ นการฝื นร่างกายของนางมาก
พอแล้ว เขาจึงหยุดความคิดที่จะเปลี่ยนคนไว้เพียงเท่านี้

ไม่ทราบว่าเป็ นเพราะเรื่องราวที่เกิดขึน้ เมื่อวานนี้ หรือไม่

ที่ ทาให้พวกเขาสามารถพูดคุยเรื่องเช่นนัน้ กันได้อย่างเปิดเผย
เซี ยวเหยี่ยนพลันรู้สึกว่าใจของเขาได้เขยิบเข้าใกล้นางมากขึ้น
อีกนิดแล้ว

แม้นเฉินหรูอี้มิได้ร้สู ึ กเช่ นเดี ยวกันทว่าเมื่อส่ งพระต้ อง

ส่งให้ถึงประจิม* คานับกราบไหว้ไปแล้วเก้าสิบเก้าครัง้ ขาดอี ก
เพี ย งหนึ่ งครัง้ *เท่ า นั ้น ในเมื่ อ นางนั ้น ดูแ ลเอาใจใส่ ต่ อ องค์
จักรพรรดิด้วยดีมาตัง้ แต่เมื่อวานครัน้ ถึงเวลาเสวยพระกระยา
หารเช้านางก็คอยปรนนิบตั ิ อยู่ไม่ห่าง ไม่ว่าสายพระเนตรจะตก
ไปที่ใด ตะเกียบก็จะคีบสิ่งนัน้ ส่งถึงพระโอษฐ์ทนั ที

เซี ย วเหยี่ ย นอดถอนหายใจออกมามิ ไ ด้ เ พราะแม้ แ ต่

เฉินฮวายที่ สายตาว่องไวยังมิเคยปรนนิบัติเขาได้คล่องแคล่ว
ถึงเพียงนี้ นี่ คงเป็ นอานุภาพแห่งรักสินะ

เมื่อยื่นลูกท้ อให้กส็ ่งลูกหลี่คืน* เขาจึงคีบกับข้าวให้เฉิน

หรูอี้ไปหลายอย่าง

396
 “เจ้ า กิ น บ้า งเถิ ด อย่ า เอาแต่ ดูแลเจิ้ น ” อาจเพราะองค์
จัก รพรรดิ มิ ไ ด้ ป ฏิ บ ตั ิ ต่ อ ผู้ใ ดด้ ว ยดี เ ช่ น นี้ บ่ อ ยๆ น้ า เสี ย งอัน
อ่อนโยนนัน้ จึงฟังดูแข็งๆ อยู่บา้ ง

ทว่าแม้นเป็ นเพียงการคีบอาหารก็ทาให้หวั ใจของบริวาร

ที่ เ คยรับ ใช้ แ ละก าลัง รับ ใช้ ใ นต าหนั ก ฉางเล่ อ ล้ ว นแทบแตก
กระจาย มิต้องกล่าวถึงการคีบกับข้าวด้วยซา้ เพียงแค่สายตา
อันอ่อนโยนจนแทบจะบิดเอาน้าออกมาได้ค่นู ัน้ ก็สามารถทาให้
พวกเขาตกใจตายแล้ว รับใช้ องค์จกั รพรรดิมาหลายปี ก็มิเคย
เห็นพระองค์ตรัสวาจาเช่นนี้ และมองผูใ้ ดด้วยสายตาเช่นนี้ เลย

องค์จกั รพรรดิทรงได้พบกับรักแท้แล้วใช่หรือไม่?

เกิ่งจิ้นจงซาบซึ้งจนน้าตาแทบไหลออกมาแล้ว

แม้ น รัก แท้ ข ององค์ จ ัก รพรรดิ จะมี ม าแล้ ว ไม่ น้ อย

นั บตัง้ แต่ เฉินหวงโฮ่ ว จ้าวเสี ยนเฟย เฉี ยนซูเฟย พระองค์รกั
ผู้ใ ดผู้นั น้ ก็ต าย โปรดปรานใครผู้นั น้ ก็สิ้ น ไม่ ท ราบจริ ง ๆ ว่ า
เจียงกุ้ยเฟยจะอยู่ไปได้ถึงเมื่อใด

เข้มแข็งไว้นะพะยะค่ะกุ้ยเฟย!

397
 เขาเป็ นดัง่ ตัก๊ แตนหลัง ฤดูเ ก็บ เกี่ ย ว ผู้ที่ เ ขาสามารถ
พึ่งพิงได้กม็ ีเพียงกุ้ยเฟยเท่านัน้

องค์จกั รพรรดิและกุ้ยเฟยต่างทาให้ผคู้ นนัน้ แตกตื่น ทว่า

ทัง้ สองกลับยิ่งหวานชื่ น ประเดี๋ ยวป้ อนกับประเดี๋ ยวป้ อนข้าว
ป้ อนข้าวเสร็จก็ป้อนน้ า ประหนึ่ งมีมืองอกอยู่บนตัวอี กฝ่ ายก็มิ
ปาน

การเสวยพระกระยาหารเช้าดาเนินไปเช่ นนี้ อยู่ราวครึ่ง

ชัวยาม
่ เฉินหรูอี้จึงส่งเสด็จองค์จกั รพรรดิจากตาหนักหย่งเล่อ
ด้วยท่าทีอาลัยอาวรณ์ยิ่ง

เรื่องราวต่างๆ ในวังหลังที่ สวี๋จิ่งกล่าวซัดทอดไว้กย็ งั คง

ดาเนินการสื บสวนต่ อไป แม้นมิอาจหาเบาะแสคดี พระสนมลู่
วางยาเฉินหวงโฮ่วและจ้าวเสียนเฟยได้ ทว่ากลับสาวไปถึงนาง
กานัลขันทีที่ร่วมกระทาผิดและค้นพบเรื่องราวอันโสมมไม่น้อย
ที เ ดี ย ว มี เ พี ย งต าหนั กหย่ง เล่ อของเฉินหรูอี้เ ท่ านั น้ ที่ มิได้ รบั
ผลกระทบใดๆ จากเรื่องนี้ เลย

กระทัง่ ล่ ว งเข้ า เดื อ นแปด บรรยากาศในพระราชวัง ก็

ค่ อ ยๆ ถูก ลมเย็น สายหนึ่ ง พัด พาให้ จิ ต ใจของผู้ค นหนาวสัน่
แม้นจะมองไม่เห็นแตะต้องไม่ได้ทว่าทุกคนกลับรับรูไ้ ด้
398
 ฝ่ ายกรมวัง ยื ม มื อ กองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษกระท าการ
ใหญ่ ตาแหน่ งใดของขุนนางสตรีที่มีอานาจควรปลดก็ปลด ควร
ยกเลิกก็ยกเลิกไปไม่น้อย

จักรพรรดิจางเหอทรงครองราชย์มาหกปี ฐานอานาจที่
ผิดเพี้ยนเหล่านี้ ถึงได้ถกู จัดระบบใหม่ อานาจในฝ่ ายขันที กถ็ กู
เฉินฮวายยึดไว้ได้ถึงเจ็ดแปดส่วน บัดนี้ หกฝ่ ายยี่สิบสี่กองงานที่
อยู่ใต้ อาณัติของหลิวไท่ โฮ่ วมาตลอดล้วนถูกโยกย้ ายกระจัด
กระจายไปจนหมด ตระกูลหลิวของไท่ โฮ่วจึงมิได้มีอานาจแต่
เพี ย งผู้เ ดี ย วอี ก ต่ อ ไป แม้ น ตี เ ฉิ นหรู อี้ ใ ห้ ต ายนางก็ไ ม่ เ ชื่ อ
เด็ ด ขาดว่ า ทั ง้ หมดนี้ มิ ได้ มี ส่ ว นเกี่ ย วข้ อ งอั น ใดกั บ องค์
จักรพรรดิเลย

มิเคยมีรชั สมัยใดในราชวงศ์ต้าจิ้นที่ ตระกูลของหวงโฮ่ว

นัน้ เรืองอานาจมาก่อน ทว่าจักรพรรดิพระองค์ก่อนทรงรักมัน่
ต่ อหวงโฮ่วแต่เพียงพระองค์เดียวจึงทรงพระราชทานตาแหน่ ง
ขุนนางแด่ ตระกูลหวงโฮ่ วมากมาย ตระกูลหลิวจึงมี อานาจมา
ตัง้ แต่ ร ัชสมัย ของจักรพรรดิ พระองค์ ก่ อ นมาจนถึ ง รัช สมัย
จั ก รพรรดิ จางเหอเป็ นเวลายาวนานถึ ง ยี่ สิ บกว่ า ปี แล้ ว
จักรพรรดิจางเหอเองก็ทรงใช้วิธีการบัวไม่ให้ชา้ น้ าไม่ให้ข่นุ มา
ตลอด ทว่าบัดนี้ กลับเห็นชัดว่ามิได้เป็ นเช่นเดิมแล้ว มิทราบว่า
ตระกูลหลิวก้าวล่วงอันใดองค์จกั รพรรดิ พระองค์ถึงได้ ใช้ กล
399
ยุทธ์ตีงูต้องตีให้หลังหักเช่นนี้ ด้วยตระกูลหลิวมีบารมีของไท่โฮ่
วจึงได้วางก้ามอย่างสบายใจ เขาจึงเลือกที่ จะทาลายขุมกาลังที่
แท้ จริงของไท่ โฮ่ วเพื่อตัดกองกาลังหนุ นของพระองค์เสี ย ไม่
เพี ย งเท่ า นี้ พ ระองค์ย ัง ทรงปลดลู ก หลานในตระกูล หลิ ว ที่ มี
ตาแหน่ งขุนนางไม่ใหญ่โตนักไปถึงสามคน ทัง้ หมดนี้ เป็ นเรื่องที่
เกิ่งจิ้นจงบอกเล่าต่อเฉินหรูอี้นัน่ เอง

มิอาจไม่กล่ าวว่ าผู้ที่ได้ รบั ผลกระทบมากที่ สุดจากการ

ตายคราก่อนของนางก็คือองค์จกั รพรรดิจึงทาให้ทวทั ั ่ ง้ ตาหนัก
หย่ ง เล่ อถูกป้ องกัน ประหนึ่ ง ถัง เหล็กไม่มีน้ าสักหยดที่ รวไหลั่
ออกไปได้ ก่ อนนางดื่ มน้ าต้ องพิสูจน์ ว่ามี ยาพิษในน้ าหรือไม่
ต้ องมีบริวารคอยชิมอาหารก่อนนาขึ้นโต๊ะครึ่งชัวยาม ่ แม้แต่
อาภรณ์ กส็ ่งผู้เชี่ ยวชาญมาตรวจสอบว่ามีพิษเคลือบไว้หรือนา
เข็มพิษมาซ่อนไว้หรือไม่ แม้กระทังเรื ่ ่องเล็กน้ อยอย่างกระโถน
ถ่ายหนักที่ต้องสัมผัสกับผิวของนางทุกวัน พระองค์กท็ รงให้คน
ตรวจสอบก่อนทุกเช้ าว่ามีผ้ใู ดลอบทาการไม่ซื่อหรือไม่ ด้ วย
เกรงว่าพอนางนัง่ ลงไปก็อาจตกลงมาตายได้

ไม่ว่านางจะอยู่ในตาหนักหรือออกไปที่ใดล้วนต้องมีนาง
กานัลขันที แปดคนผลัดเปลี่ยนกันมาอารักขานางเสมอเพราะ
กลัวว่านางจะพบจุดจบเช่นเดียวกันกับสตรีสกุลเฉี ยน

400
 เมื่อเห็นท่ าทางคลื่นไส้อาเจียนจนแทบจะหมดแรงของ
เหล่าพระสนมเหล่านัน้ แล้ว นางกลับเกิดความรู้สึกภาคภูมิใจ
อย่างยากจะบรรยายชนิดหนึ่ ง

แท้จริงแล้วการตายเมื่อคราก่อนของนางกลับเป็ นเรือ่ งที่

ถูกต้องยิ่ง มิเช่นนัน้ เกิ่งจิ้นจงคงมิสามารถตัดสินใจได้เด็ดขาด
ถึงเพียงนี้

เกิ่ งจิ้ น จงนั ้น เป็ นบุ ค คลผู้ม ากความสามารถยิ่ ง น่ า

เสี ยดายที่ ในอดี ตเขามี เพี ยงใจภักดี ต่อองค์จกั รพรรดิเท่ านั น้
เมื่อถูกเตะออกจากตาหนักกระเด็นไปเหยียบในเส้นทางใดเขา
ก็ได้แต่เดินไปบนเส้นทางนัน้ แล้ว

เมื่อเฉินหรูอี้ได้ฟังเกิ่งจิ้นจงเล่าว่าสาเหตุที่องค์จกั รพรรดิ
ทรงกริ้ ว อย่ า งยิ่ ง นั น้ เกี่ ย วพัน ถึ ง ตระกูล เฉิ นของเฉิ นหวงโฮ่ ว
นางก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันใดกระทังรู ่ ้สึกได้ถึงการขมวดเกร็ง
บริเวณต้นคอของตนเลยทีเดียว

นางตายมาหลายครั ง้ หลายคราแต่ ก็ ย ั ง คงคิ ดถึ ง

ครอบครัวตนอยู่เสมอ นางและมารดานัน้ ผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง
แม้ ม ารดานางจะเสี ย ชี วิ ต ไปตัง้ แต่ น างอายุ ไ ด้ สิ บ ขวบก็ต าม
ความสัม พัน ธ์ใ นครอบครัว นางนั น้ ค่ อ นข้ า งอัศ จรรย์อ ยู่ บ้า ง
401
เพราะแม้นมิใช่ พี่น้องร่วมมารดาทว่ากลับสมัครสมานกันไม่
น้ อย หากต้องนามาเปรียบเทียบกับมารดานางก็ด้อยกว่าเพียง
หนึ่ งขัน้ เท่านัน้

เรื่ อ งที่ น างตายแล้ ว ฟื้ น ฟื้ นแล้ ว ตายนั ้น แม้ น กล่ า ว

ออกไปก็ไม่มีผ้ใู ดเชื่ อ ทว่านางกลับรู้จกั คนในครอบครัวของ
นางดี ไม่ว่าจะเป็ นคุณสมบัติหรือความ สามารถล้วนธรรมดา
ยิ่ง มีเพียงบิดาที่ องค์จกั รพรรดิทรงแต่งตัง้ ให้เป็ นองครักษ์เสื้อ
แพรระดับผูบ้ งั คับกองพันซึ่งเป็ นตาแหน่ งที่ไม่มีสิ่งใดให้กระทา

แต่ สาหรับตระกูลต่ งนั น้ พระองค์มิเพี ยงแต่ งตัง้ เป็ นรัช

ทายาทแต่ก่อนหน้ านี้ กท็ รงพระราชทานยศตาแหน่ งแก่ตระกูล
ต่ ง มากมายอี ก ทัง้ ยัง เพิ่ ม ขึ้ น ทุ ก ๆ ปี นั น่ เป็ นเพราะทรงเกิ ด
ความคิดที่ จะต่ อต้ านตระกูลของหลิวไท่ โฮ่ วนั น้ เอง เช่ นนั น้ ที่
่ นมิใช่ตระกูลต่งกับตระกูลหลิวสองตระกูลนี้ หรอก
ต้องหา้ หันกั
หรือ?

“เรือ่ งราวเป็ นเช่นไรกันแน่ ?”

เกิ่งจิ้นจงกลับมิได้เข้าใจความหมายที่ แฝงอยู่ของเจียง
กุ้ยเฟย

402
 ตอนที่ต่งหวงโฮ่วยังเป็ นเพียงกุ้ยเฟยนัน้ องค์จกั รพรรดิก็
ทรงแต่ ง ตัง้ บิ ด าและน้ อ งชายของนางเป็ นขุน นาง ทรงเชิ ด ชู
ตระกูลต่ งออกหน้ ายิ่ง ผู้ปราดเปรื่องย่อมมองออกว่าพระองค์
ทรงต้องการยกย่องขึน้ มาให้คานอานาจกับตระกูลหลิว

เรื่องที่ เจียงกุ้ยเฟยได้รบั ความโปรดปรานนัน้ ล้วนทราบ

กันไปทัววั่ งทัง้ ยังทรงแต่ งตัง้ ให้เป็ นกุ้ยเฟยทว่าพระองค์กม็ ิ ได้
พระราชทานยศศักด์ ิ แก่ครอบครัวนางเลย เขาคิดว่าเฉินหรูอี้
อาจเข้าใจผิด จึงอยากสอบถามเรือ่ งตระกูลต่งกับเขา เขาจึงเล่า
ถึงเรื่องราวการหา้ หันกั ่ นของตระกูลต่งและตระกูลหลิวออกมา
อย่ า งหมดเปลื อ กทว่ า กลับ มิ ไ ด้ เ อ่ ย ถึ ง ตระกูล เฉิ นเลยแม้ แ ต่
น้ อย

“ตระกู ล ต่ งเองก็ ท ราบดี ถึ ง พระประสงค์ ข ององค์

จักรพรรดิ ถึงได้ทาตัวเป็ นปฏิปักษ์ต่อตระกูลหลิวทุกทางอย่าง
ที่ เรียกว่าแสนสาราญใจ กุ้ยเฟยจับตาดูให้ดีเถิด ไม่นานนี้ คงมี
ขุนนางอันเป็ นที่ จบั ตาเกิดขึ้นในเมืองหลวงเป็ นแน่ ทว่านี่ กลับ
มิใช่ เรื่องดี อนั ใด ส่วนพระทัยขององค์จกั รพรรดินัน้ ...เราคงมิ
อาจคาดเดาได้เพราะเป็ นเรื่องที่ลึ กลับและสามารถเปลี่ยนแปร
ได้ตลอดเวลา หากทรงคืนดีกบั ไท่โฮ่ว ตระกูลต่งก็มิใช่ต้องพบ
กับหายนะหรอกหรือ? ”

403
 “เจ้าอย่ามัวแต่พดู เรื่องตระกูลต่งและตระกูลหลิวอยู่เลย
สองตระกูลนัน้ อยากฟาดฟั นกันก็กระทาไปแล้วเกี่ยวอันใดกับ
ตระกูลเฉินเล่า? ” เฉินหรูอี้เอ่ยถามอย่างร้อนใจ

เกิ่งจิ้นจงยิ้มออกมาพลางส่ ายหน้ า ใบหน้ าปรากฏแวว

เย้ยหยันสายหนึ่ ง

“คงต้ องกล่าววาจาไม่น่าฟั งแล้ว ในเมื่อตระกูลเฉินได้

เป็ นถึงหวงโฮ่ว ทว่ากลับถูกตระกูลของกุ้ยเฟยกดศีรษะในทุก
ด้านทัง้ ที่ ยามนัน้ ตระกูลต่งเป็ นเพียงแค่ก้ยุ เฟยเท่านัน้ นานวัน
เข้าผูใ้ ดเล่าจะทนความอดสูได้ ในช่วงเวลาที่องค์จกั รพรรดิทรง
แต่งตัง้ ต่งกุ้ยเฟยขึ้นเป็ นต่งหวงโฮ่วนัน้ ตระกูลหลิวและตระกูล
เฉินกลับยิ่งแน่ นแฟ้ นกันกระทังร่ ่ วมมือกันฉุดเท้าตระกูลต่ งใน
หลายๆ เรือ่ ง”

เขามองซ้ายมองขวา พลันกดเสี ยงให้ตา่ ลง “แต่ ที่ทาให้

องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วอย่างหนักก็คือตระกูลเฉินได้ส่งคุณหนู
รองเข้าวังเพื่อถวายงานน่ ะสิพะยะค่ะ”

เฉินหรูอี้เบิกตากว้างอย่างตกตะลึงขึน้ มาทันใด

404
 “กุ้ยเฟยอย่าได้ร้อนใจไป เรื่องนี้ มิสาเร็จพะยะค่ะ” เกิ่งจิ้
นจงคิ ด ว่ า นางหึ ง หวงจึ ง รี บ กล่ า วต่ อ ไปว่ า “ตระกูล เฉิ นเห็น
ตระกูลต่ งมี อานาจบารมีขึ้นมาจึงไปเชื่ อมสัมพันธ์กบั ตระกูล
หลิว ผู้ใดล้ วนทราบดี ว่าฝ่ าบาททรงมี พระทัยปฏิพทั ธ์ต่อเฉิน
หวงโฮ่ วอย่ างลึกซึ้ ง ได้ ยินมาว่าคุณหนู รองรูปโฉมคล้ ายเฉิน
หวงโฮ่ วยิ่ง ตระกูลเฉินจึงเข้าหาไท่ โฮ่ วเพื่อส่ งคนเข้ามาในวัง
เช่ นนี้ จะได้อาศัยบารมีแม่นางผู้นี้ให้ ตระกูลได้กลับมารุ่งเรือง
อีกครัง้ ”

เขาพู ด ไปพลางส่ า ยศี ร ษะไปพลาง “หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว มิ พ อ

พระทัยตระกูลต่ งอยู่แล้วก็เป็ นธรรมดาที่ พระองค์จะทรงยินดี
ให้ ต ระกูลเฉินออกหน้ าเข้ ามาฉุ ด กระชากเท้ าของตระกูลต่ ง
พระองค์จึงยินยอมช่ วยเหลือ พระองค์ทรงรับนางเข้ามาในวัง
ทัง้ ที่ ยงั มิผ่านการคัดเลือกสาวงามเลยด้วยซา้ ได้ยินว่าตอนที่
องค์จกั รพรรดิทรงทอดพระเนตรเห็นนัน้ พระพักตร์เขียวคลา้
ไปหมดและมีรบั สังให้ ่ นาเกี้ยวไปส่ งนางกลับตระกูลเฉินทันที
วันต่อมาก็ทรงตาหนิตระกูลเฉินต่อหน้ าขุนนางในราชสานักว่า
ใช้เส้นสายเพื่อก้าวสู่อานาจ ช่างไร้ประโยชน์ ยิ่ง”

“ตระกูล เฉิ นถูก องค์จ กั รพรรดิ ล ดชัน้ บรรดาศัก ด์ ิ จนมิ

อาจมี สิ ท ธ์ ิ มี เ สี ย งใดแล้ ว คาดว่ า บัด นี้ แ ม้ อ ยากจะยื่ น มื อ เข้ า

405
แทรกก็.....” เขาระบายยิ้มบางเบา แม้นไม่กล่าววาจาก็สามารถ
เข้าใจทัง้ หมดได้จากท่าทางนัน้

*ส่ งพระต้ องส่ งให้ ถึงประจิม เป็ นสานวนเปรียบเปรยว่า

หากจะกระทาความดีต้องกระทาให้ถึงที่สดุ

*คานับกราบไหว้ไปแล้วเก้าสิบเก้าครัง้ ขาดอีกเพียงหนึ่ ง
ครัง้ เป็ นสานวนเปรียบเปรยถึงเรื่องราวที่ ค่อนข้างยุ่งยากและ
ซับซ้อนกาลังจะสิ้นสุดลงแล้วขาดเพียงขัน้ ตอนสุดท้ายเท่านัน้

*ยื่นลูกท้ อให้ กส็ ่ งลูกหลี่ คืน เป็ นสานวนเปรียบเปรยถึง

การตอบแทนผูอ้ ื่น เมื่อคนอื่นทาดีต่อเรา เราก็กระทาดีต่อเขา

406
 139 วางแผน

สามารถคิดแผนการเหลวไหลเช่นนี้ ขึ้นมาได้เฉินหรูอี้ก็
รูส้ ึกนับถือยิ่ง

ผู้อื่นอาจไม่ทราบว่านางมิได้เป็ นที่ โปรดปราน จึงเข้าใจ

ว่าที่ องค์จกั รพรรดิจางเหอมิเข้าใกล้สตรีหลังจากที่ นางตายไป
นัน้ เป็ นเพราะทรงยังมิลืมความรักครัง้ เก่า เรื่องเหล่านี้ นางล้วน
เข้าใจได้ เพราะสถานการณ์ ต่างๆ ในพระราชวัง ก็ชกั นาให้คิดไป
เช่นนัน้ นางสงสัยกระทังว่ ่ าทัง้ หมดนี้ เป็ นพระประสงค์ขององค์
จักรพรรดิ เพื่อปกปิดความจริงที่มิอาจเปิดเผยของพระองค์ไว้

ทว่าที่นางไม่อยากเชื่อคือแม้แต่ตระกูลเฉินก็ยงั เชื่อเรื่อง
นี้ ด้วย หรือก่ อนหน้ านี้ ที่นางได้บอกเล่าให้ พวกเขาฟั งในยาม
เข้าวังมาพบนางนัน้ พวกเขาคิดว่านางโกหก คิดว่านางเย้าพวก
เขาเล่นเพื่อเป็ นข้องอ้างมิให้พวกเขาก่อเรือ่ งงัน้ หรือ?

นางยังคิดว่าหลายปี มานี้ ที่ตระกูลเฉินมิยอมโผล่ศีรษะ

ออกมาก็เพราะมีปัญญาชาญฉลาด

407
 ความจริงกลับเป็ นเพียงการจาศีลทว่าเมื่อโผล่ออกมาก็
พุ่งแทงทะลุเข้าไปในพระทัยขององค์จกั รพรรดิอย่ างตรงเป้ า
เลยทีเดียว

ยังมิต้องกล่าวถึงรสชาติอนั เจ็บปวดที่ องค์จกั รพรรดิทรง

มี ทุ ก ครัง้ ที่ นึ กถึ ง นาง หากมิ ใ ช่ ว่ า มี ป ระชาชนและขุ น นาง
อาลักษณ์ ทงั ้ หลายคอยจับจ้อง พระองค์คงลอบขุดหลุมศพนาง
ไปแล้วเป็ นแน่ เท่ านี้ ยงั ไม่พอยังส่งผู้ที่ถกู ขนานนามว่าแม่นาง
เฉินคนที่สองซึ่งมีหน้ าตาคล้ายนางถึงเจ็ดแปดส่วนเข้ามาในวัง
...พวกเขากล้าลงมือเช่นนี้ ได้อย่างไร หรือกลัวว่าหลังจากที่ นาง
ตายแล้วยังทิ้งความแค้นเคืองไว้ในพระทัยขององค์จกั รพรรดิ
ไม่มากพอจึงส่ งคนเป็ นๆ มายัวให้ ่ องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วตาย
อย่างนัน้ หรือ?

ผู้ที่ถกู ขนานนามว่าแม่นางเฉินคนที่ สองก็คือน้ องสาว

ต่ างมารดาของนางซึ่ ง เป็ นลูกคนที่ สองที่ เ กิดจากภรรยารอง
ของบิดานางนัน่ เอง

ลูกคนแรกเป็ นเพศชายซึ่งอายุมากกว่านางสองปี ซึ่งเป็ น

ทายาทผู้สืบทอดที่ ทุกคนในตระกูลเฉินล้วนฝากความหวังไว้
น่ าเสี ย ดายที่ เ ขากลับ เดิ นออกนอกเส้ นทาง ทัง้ ที่ เ ป็ นตระกูล
บัณฑิตทว่ากลับถูกลุงของเขาชักนาสู่การต่ อยตี ตงั ้ แต่เยาว์วยั
408
กระทัง่ หมดความสนใจในการวาดภาพ อ่ า นต าราไปจนสิ้ น
สุดท้ ายกลายเป็ นคนครึ่งๆ กลางๆ บุ๋นมิได้ บู๋มิเก่ งกาจ เป็ น
บุคคลที่เอ่ยถึงเมื่อใดคนทัง้ ตระกูลเฉินล้วนต้องปวดเศียรเวียน
เกล้า

บิดาแห่งบ้านตระกูลเฉินคิดว่าตนเป็ นถึงบัณฑิตเมื่อตัง้
ชื่ อ บุ ต รธิ ด านั น้ จัก ต้ อ งยิ่ ง ใหญ่ แ ละสง่า งาม แนวคิ ด นี้ เ ริ่ มมา
ตัง้ แต่การตัง้ ชื่อบุตรชายคนโตแล้ว เขาจึงขนานนามอันยิ่งใหญ่
ของบุตรชายว่าว่านเหนี ยน* ด้วยหวังให้ เขามีอายุยืนยาวนั บ
ร้อยปี เพราะแรกเริ่มแม้นดีกม็ ิ อาจนับว่าดีได้ การมีชีวิตยิ้มร่า
ไปจนถึงวาระสุดท้ายจึงนับว่าดีจริง นี่ เป็ นวาจาของบิดา

เฉิ นว่ า นเหนี ยนนั น้ ร่ า งกายแข็ง แรง กิ น อัน ใดก็ร สถูก

ปากไปหมด นอกจากบุ๋นมิได้บู๋มิเก่งกาจแล้ว ทุกอย่างล้วนดี
ทัง้ สิ้น เพียงแค่มิทราบว่านัน่ เป็ นสิ่งที่ บิดาปรารถนาหรือไม่กนั
แน่

เฉินว่ านเหนี ย นเป็ นนามอัน ไพเราะที่ บิ ด านางใช้ เวลา

ครุ่นคิดอยู่ถึงครึ่งปี ทว่าเมื่อถึงคราของนางกลับใช้ เวลาเพี ยง
ครึ่งเดือนเท่านัน้ ครัน้ ตกถึงบุตรีคนต่อๆ มาก็ยิ่งตัง้ ไปตามแต่
ใจจะปรารถนา เอาง่ายเข้าว่า บุตรีคนที่ สองจึงเรียกว่าจี๋เสี ยง
บุตรีคนที่ สามอันเกิดจากภรรยาคนที่ เพิ่งแต่ งเข้ามาใหม่นัน้ มี
409
นามว่าเชิ่นซิน และในปี ที่ เฉินหรูอี้จากไปนัน้ ภรรยาผู้นี้กก็ าลัง
ตัง้ ครรภ์พอดี นางได้ยินมาว่าต่อให้จะเป็ นหญิงหรือชายบิดาก็
จะตัง้ ชื่อว่าเหยียนหลิง** เพราะบุตรของเขาล้วนต้องมีชีวิตที่ ดี
และยืนยาว

แม้นจะกล่ าวว่ าเฉินจี๋ เสี ยงอายุน้อยกว่านางสามปี แต่

ความจริงทัง้ สองห่างกันแค่สองปี ครึ่งเท่านัน้ บัดนี้ นางก็อายุสิบ
แปดปี แล้ว

ในคราที่เฉินหรูอี้ได้รบั การแต่งตัง้ เป็ นหวงโฮ่ว บุตรีเพียง

ไม่กี่คนที่ เหลืออยู่ของตระกูลเฉินก็พลอยได้รบั ความสนใจไป
ด้ ว ย แม้ น อาจมิ นั บ เป็ นสตรี ผ้เู ลอโฉมที่ สุ ด ในเมื อ งหลวงแต่
อย่างไรก็เป็ นญาติเกี่ยวดองกับองค์จกั รพรรดิ

หากบิ ด าเพี ย งรอเวลาอัน สมควรค่ อ ยอนุ ญ าตให้ อ อก

เรือนก็เป็ นเหตุผลที่เข้าใจได้ บัดนี้ นางตายมาสามสี่ปีแล้วเฉินจี๋
เสียงก็ยงั มิได้ออกเรือน ทว่ากลับฉวยโอกาสส่งจี๋เสียงเข้าไปใน
วังในช่วงที่ มีการคัดเลือกหญิงงาม ไม่ทราบว่าซุ่มวางแผนนี้ มา
นานเท่าใดแล้ว

410
 ตระกูลต่ งและตระกูลหลิวเป็ นปฏิปักษ์ กนั อย่างชัดเจน
หลิวไท่ โฮ่ วจะโปรดปรานสตรีสกุลต่ งได้ อย่างไร เมื่อตระกูล
เฉินกระโดดเข้ามารวมวงเช่นนี้ สองตระกูลจึงได้รว่ มมือกัน

เมื่อเฉินหรูอี้ฟื้นคืนมาในร่างเจียงเหมย เดือนแรกนาง
ถูกกักบริเวณ เดือนต่อมาก็มวั แต่หาวิธีเข้าใกล้องค์จกั รพรรดิ
นางจึงมิเคยได้ยินข่าวคราวเรือ่ งนี้ เลย

ยังมิต้องกล่าวถึงอุปนิสัยที่ ทาให้ คนนั บหมื่นราคาญใจ

ของเจียงเหมย ผู้ใดเห็นนางหากมิปัน้ ปึ่ งใส่กเ็ ย้ยหยัน มีเพียงพี่
น้ องสกุลเฉิงที่ ยินดีคบค้ากับนางเพราะซาบซึ้งที่ นางมิเปิดเผย
เรื่ อ งเฉิ งถาวท าร้ า ยคน ยิ่ ง มิ ต้ อ งกล่ า วถึ ง หัว ข้ อ สนทนาที่ มี
มากมายทัง้ ยังแปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็วนัน่ อีก ก่อนหน้ านี้ เป็ น
ข่าวคราวของสตรีสกุลต่งที่ได้รบั การแต่งตัง้ เป็ นหวงโฮ่ว ต่อมา
ก็เ ป็ นข่ า วของสตรี ส กุล เจี ย งที่ อ ยากจะร่ ว มอภิ ร มย์ก ับ องค์
จักรพรรดิจนเสียสติ เรื่องเล็กเรื่องน้ อยของตระกูลเฉินที่ ลืออยู่
ในวังนัน้ นางล้วนทิ้งไว้ข้างหลังไปจนสิ้น

ผ่านไปหลายเดือนองค์จกั รพรรดิถึงลงดาบฆ่าคนอย่างมิ
ให้ รอดพ้ นไปได้ แม้แต่ ผ้เู ดี ยว ตระกูลเฉินและตระกูลหลิวคง
คาดไม่ถึงว่าองค์จกั รพรรดิจะตอบโต้ เชื่ องช้ าถึงเพี ยงนี้ เพลิง
พิโรธขององค์จกั รพรรดิโหมกระหน่าจนพวกเขามิอาจต้านทาน
411
ไหว ส่วนจะแผดเผาไปถึงระดับใดนัน้ เฉินหรูอี้กม็ ิ อาจจิตนาการ
ได้

เมื่อองค์จกั รพรรดินับวันยิ่งเจริญพระชนม พรรษาก็ยิ่งมิ

อาจทนรับ ความต้ อ งการที่ อ ยากจะควบคุม พระองค์ในทุ กๆ
ด้านของหลิวไท่โฮ่วได้ เริ่มแรกที่ พระองค์ทรงยอมทนอาจเป็ น
เพราะเห็นแก่ ฐานะและบุญคุณของไท่ โ ฮ่ วหรืออาจเป็ นเพี ย ง
เพราะยัง มิ แ กร่ ง พอที่ จ ะสู้ ร บจึ ง ยอมถอยให้ ก่ อ น แต่ บ ัด นี้
พระองค์กลับทรงลงมือแล้ว นัน่ สามารถยืนยันได้อย่างหนึ่ งว่า
ความอดทนของพระองค์ ไ ด้ ถึ ง ขี ด จ ากั ด แล้ ว และทรงมี
ความสามารถมากพอที่จะต่อกรกับตระกูลหลิวในทุกๆ ด้าน

หากหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ทราบว่ า ชนวนทัง้ หมดที่ ถ กู จุด ขึ้ น นั ้น

ล้วนเกิดมาจากคุณหนูรองแห่งตระกูลเฉิน ไม่ทราบว่าจะทรงมี
พระอารมณ์ เช่นใด ทว่าเมื่อเฉินจี๋เสี ยงถูกองค์จกั รพรรดิทาให้
เสียหน้ าด้วยการส่งกลับจวนไปเช่นนี้ การที่จะมีบุรษุ ดีๆ สักคน
มาสู่ขอภายในเวลาอันสัน้ นั น้ ก็คงเป็ นไปได้ยากและเป็ นเรื่อง
น่ าเสียดายยิ่ง

ความเหลื่อมลา้ ระหว่างบุรษุ สตรีในราชวงศ์จิ้นมิได้หนัก

หน่ วงเท่ารัชสมัยก่อน สตรีที่หย่าร้างหรือสามีตายหากแต่งงาน

412
ใหม่กม็ ิ ใช่เรื่องที่ต้องถูกสังคมต่อว่า ทว่าอายุที่ควรออกเรือนก็
่ ิ บสี่สิบห้าก็แต่งงานแล้ว
ยังนับว่าเร็วอยู่บา้ ง โดยทัวไปส

ปี นี้ เฉินจี๋เสียงก็อายุสิบแปดปี ซึ่งนับว่าเป็ นสาวใหญ่แล้ว

เรื่ อ งหาคู่ ค รองออกเรื อ นนั ้น กลับ กลายเป็ นเรื่ อ งที่ ย ากยิ่ ง
ตระกูลอื่นที่ บุตรอายุมากถึงเพียงนี้ นัน้ ล้วนแต่งงานไปหลายปี
แล้วกระทังไม่ ่ ทราบว่าแต่ งภรรยารองไปกี่คน มีบุตรไปเท่ าใด
บิดานางนับว่าขุดหลุมฝังบุตรีตนโดยแท้

“เจ้ า ทราบหรื อ ไม่ ว่ า คุณ หนู ร องตระกูล เฉิ นบัด นี้ เ ป็ น

อย่างไรบ้าง?”

เกิ่งจิ้นจงคิดว่าที่ ก้ยุ เฟยขมวดคิ้วนิ่วหน้ าเพราะอิจฉาตา

ร้ อ นที่ ต ระกู ล เฉิ นและตระกู ล ต่ ง ล้ ว นได้ ร ับ พระราชทาน
บรรดาศัก ด์ ิ ขุน นางทัง้ สิ้ น จึ ง ไม่ ค าดคิ ด ว่ า กุ้ย เฟยจะถามถึ ง
คุณหนูตระกูลเฉิน

เขาส่ ายหน้ าด้ วยท่ าทางตะลึงงัน “กระหม่อมก็มิท ราบ

ชัดเจน ทว่าถูกฝ่ าบาทตบหน้ าเช่นนี้ คาดว่าคงไม่มีผ้ใู ดอยาก
เกี่ยวดองด้วยเป็ นแน่ บัดนี้ ตระกูลเฉินก็มิได้รบั ความสนใจจาก
ราชสานักสักเท่าใด”

413
 สมองของเขาช่างครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว แม้แต่ตวั เองก็ยงั
อดมิได้ที่จะปรบมือชื่นชมตนเอง

กุ้ยเฟยมิได้สนใจเรื่องการพระราชทานบรรดาศักด์ ิ มิใส่
ใจเรื่องการปะทะกัน ระหว่ างตระกูลต่ ง และตระกูล หลิว ทว่ า
กลับ ใคร่ รู้เ รื่ อ งคุณ หนู ร องแห่ ง ตระกูล เฉิ นที่ มี ใ บหน้ าคล้ า ย
กับเฉินหวงโฮ่ว เห็นชัดว่าสายตาแหลมคมนัก มองปราดเดียว
ทะลุไปถึงองค์จกั รพรรดิ สิ่งที่ นางสนใจมีเพียงเรื่องที่ เกี่ ยวกับ
ฝ่ าบาทและเฉินหวงโฮ่วผูท้ ี่มีอิทธิพลต่อพระองค์สินะ!

“เหนี ย งเหนี ย งวางใจได้ พ ะยะค่ ะ ” เขาชาเลื อ งมองไป

โดยรอบแล้วยื่นหน้ าเข้าไปใกล้และกดเสียงให้ตา่ ลงอย่างที่สดุ

“กระหม่อมรับใช้ฝ่าบาทที่ ตาหนักฉางเล่อมานานห้ าหก

ปี รูต้ ื้นลึกหนาบางดี แท้จริงฝ่ าบาทมิได้ทรงโปรดปรานเฉินหวง
โฮ่ ว สัก เท่ า ใด เหนี ยงเหนี ยงอย่ า ได้ ก ัง วลเรื่ อ งที่ คุณ หนู ร อง
ตระกูลเฉินมีรูปโฉมละม้ายคล้ายเฉินหวงโฮ่ว ประหนึ่ งถอด
ออกมาจากพิมพ์เดียวกันนัน้ เลยพะย่ะค่ะ”

แน่ น อนว่ านางทราบดี ว่ าองค์จกั รพรรดิ มิได้ ท รงโปรด

ปรานนางแต่ที่ทาให้ร้สู ึกแปลกใจคือ เกิ่งจิ้นจงกลับบอกเล่าแก่

414
นางออกมาตามตรงถึงเพียงนี้ หรือนี่ อาจจะเป็ นโอกาสของนาง
แล้ว?

“ข้าสามารถเชื่อผู้ดแู ลเกิ่งได้ใช่หรือไม่? ” เฉินหรูอี้เลิกคิ้ว

ขึน้ เล็กน้ อยพลางเอ่ยถาม

เกิ่งจิ้นจงคุกเข่าลงบนพื้นโดยแรง เขาทราบมานานแล้ว
ว่ากุ้ยเฟยผู้นี้นัน้ มี สญั ชาตญาณในการป้ องกันตัวสูง อย่ างยิ่ ง
แม้นกล่าวว่ามอบตาหนักหย่งเล่อให้เขาดูแลทว่ากลับคอยจับ
ตาเขาอยู่ต ลอดเวลา เห็น ชัด ว่ าเมื่ อครู่เ ขาได้ ปลอบประโลม
หัว ใจที่ ซ่ อ นไว้ ใ นส่ ว นลึ ก ของกุ้ย เฟยจนส าเร็จ จึ ง ท าให้ น าง
ซาบซึ้งกระทังยอมรั
่ บให้ เขาเป็ นบ่าวคู่ใจ เช่ นนี้ จะมิให้ เขาตื้น
ตันได้อย่างไร?

เขาชูนิ้วขึ้นสาบานต่ อสวรรค์ปวารณาตนเป็ นข้ารับใช้

ติดตามกุ้ยเฟยไปจนชีวิตจะหาไม่อย่างมิไยดีต่อนางกานัลทัง้ สี่
ที่ ยืนอยู่ดุจเสาเรือนในห้องนี้ แม้แต่น้อย ทว่าแม้นเขาอยากจะ
เอ่ ย ค าสาบานแสดงความภักดี ที่ เ คยฟั ง จากละครออกมาสัก
ครา แต่กลับมิได้ลื่นไหลออกมาจากปากดังตนค ่ ิ ดจึงได้แต่แค้น
เคืองที่ ดลู ะครน้ อยเกินไปทาให้มิอาจแสดงออกถึงโลหิตที่ พลุ่ง
พล่านอยู่ภายในใจอันสัตย์ซื่อนี้ ได้ ท่าทางอันปลื้มปริ่มนัน้ ของ
เขาท าให้ เ หล่ านางกานั ลรู้สึ กมิชอบใจอย่ างยิ่ ง พวกนางต่ าง
415
รู้สึกคลื่นไส้จนแทบจะอาเจียนแล้ว บางคนที่ เคยทางานรับใช้
ในตาหนักฉางเล่อถึงกับตกตะลึงอึ้งงันแม้ถลกหนังหักกระดูกก็
มิอยากจะเชื่อว่าสุนัขช่างประจบผู้นี้จะเป็ นท่านผู้ดแู ลที่แสนน่ า
เกรงขามงามสง่าที่ ปกติมิพูดจาแต่ หากเอ่ ยขึ้นเมื่อใดล้วนทิ่ม
แทงเข้าไปในอวัยวะผูค้ นผูน้ ัน้

เมื่อคืนวันผันเปลี่ยน เวลาช่างเหมือนมีดเชื อดสุกรโดย

แท้ ดูท่ า คงเฉื อนท่ า นผู้ดูแ ลที่ ยิ่ ง ใหญ่ ข องพวกเขาให้ ก ลาย
สภาพเป็ นเช่นนี้ แล้ว!

เฉินหรูอี้หางตากระตุกคราหนึ่ ง เหตุใดความรู้สึกที่ ว่า

นางได้หาคนผิดเสียแล้วนัน้ กลับยิ่งทวีความรุนแรงขึน้ ?

“พวกเจ้าออกไปก่อน ข้ามีวาจาจะกล่าวต่อผูด้ แู ลเกิ่ง”

เหล่านางกานัลล้วนมองเกิ่งจิ้นจงที่คกุ เข่าอยู่บนพืน้ ด้วย

ใบหน้ าแย้มยิ้มดุจดอกเบญจมาศบาน แม้นจะแสดงละครเกิน
จริงอยู่บ้าง แต่ กย็ งั ลื่นไหลไปได้ สายตาเฉี ยบแหลมมองปราด
เดียวก็รวู้ ่าควรต้องปฏิบตั ิ ตนเช่นไรกับผูเ้ ป็ นนาย

เพราะองค์จกั รพรรดิ ทรงเป็ นผู้องอาจสง่ างาม กระท า

เรื่องใดล้วนเอาจริงเอาจังเขาก็ต้องเอาอย่าง ทว่าเจียงกุ้ยเฟย

416
กลับมี ชื่อเสี ยงว่าเป็ นสตรีวิ ปลาส เขาจึงจาต้ องแสดงท่ า ทาง
เกินความจริงเช่นนี้

บรรดานางกานัลค่อยๆ ทยอยออกไปจากห้องตามคาสัง่
นางเพื่อให้ผ้วู ิ ปลาสทัง้ สองได้มีเวลาทาความเข้าใจซึ่ งกันและ
กัน

“เหนี ยงเหนี ยง”

เกิ่ง จิ้น จงเริ่มทนมิได้ กบั วิธีการอ้ อมค้ อมของเฉินหรูอี้

นางเอาแต่ จ้องมองเขาอยู่นานเป็ นเวลาครึ่งถ้วยชา หากมิใช่
เพราะนางกาลังเป็ นที่โปรดปรานทัง้ ยังผ่านคา่ คืนอันบ้าคลังกั ่ บ
องค์จกั รพรรดิถึงสองราตรี เขาคงคิดไปว่านางหลงใหลตนเป็ น
แน่

“หลังจากที่เฉี ยนซูเฟยตาย ชีวิตของผูด้ แู ลเกิ่งคงลาบาก

ไม่น้อยสินะ?” เฉินหรูอี้ยิ้ม ดวงตาคู่งามฉ่ าวาวดุจสายธารใน
สารทฤดู นางนัน้ บางคราทัง้ อ่อนโยนและใจกว้าง บางครากลับ
คล้ ายมี ด แหลมคมที่ พ ร้อมจ้ว งแทงออกไปอย่ างแม่ น ย าและ
รวดเร็วจนเกิ่งจิ้นจงแทบจะร้องไห้แล้ว

417
 เฉินหรูอี้ท ราบดี ว่ าเขาเป็ นคนสนิ ทขององค์จกั รพรรดิ
อย่ า งไรก็ย งั สามารถพึ่ ง บารมี พ ระองค์ ทว่ า หลัง จากที่ เ ฉี ยน
ซู เ ฟยสิ้ น ไปเขาก็ค ล้ า ยกับ นั ง่ กระดานไถลลื่ น ตกลงสู่ ที่ ต่ า
กระนัน้ หากมิใช่เพราะบุปผาประหลาดอย่างเจียงกุ้ยเฟยได้ผลิ
บานในพื้นที่ เล็กๆ แห่งนี้ เขาคงแก่ตายอยู่ในตาหนั กหย่งเล่อ
เป็ นแน่ ทัง้ ที่ เ ป็ นต าหนั ก ที่ ใ กล้ ก ับ ต าหนั ก บรรทมขององค์
จัก รพรรดิ ม ากที่ สุ ด ทว่ า กลับ ให้ ค วามรู้ สึ ก ประหนึ่ งอยู่ ใ น
ตาหนักเย็นก็มิปาน

เฉินหรูอี้ค่อยๆ ยืดตัวตรงโน้ มร่างไปข้างหน้ าเล็กน้ อย

ดวงตาคู่งามนัน้ จับจ้องไปที่เกิ่งจิ้นจง

“วาจานี้ ที่ข้าจะเอ่ยกับเจ้าก็เพราะเชื่อใจเจ้า หวังว่าเจ้าจะ

มิทาให้ข้าต้องผิดหวัง”

เกิ่งจิ้นจงพยักหน้ าดุจไม้ตากระเที ยม กาลังจะเอ่ยวาจา

แสดงความภักดีอีกรอบก็ถกู เฉินหรูอี้ค่อยๆ ยกมือขึน้ ตัดบท

“ความจริงข้าเป็ นเซี ยนบนสวรรค์ เพราะว่าข้ามีวาสนา

เกี่ ยวพันกับองค์จกั รพรรดิจึงได้ลงมาอยู่ในวังหลัง ข้าบาเพ็ญ
เพียรมาพันปี ก็เพื่อตัดบุพเพสันนิวาสครังนี
้ ้”

418
 “สตรีสกุลจ้าวคือข้า สตรีสกุลเฉี ยนก็คือข้า บัดนี้ ข้าคือ
สตรีสกุลเจียง ภายภาคหน้ าก็มิรจู้ ะเป็ นผูใ้ ดอีก”

เกิ่ ง จิ้ น จงมิ ร อให้ น างกล่ า วจบ น้ า ตาก็พ ลัน ไหลพราก

ออกมา เขาคิดว่าตนรอจนได้พบกับเจ้านายผู้สูงส่ งจึงได้ มอบ
กายใจถวายให้จนหมดสิ้น ผลสุดท้ายนางกลับเป็ นเพียงแค่คน
บ้าสติปัญญาเลอะเลือนผูห้ นึ่ งเท่านัน้

เขาครุ่น คิ ด ขณะตะเกี ยกตะกายออกไปด้ า นนอก เขา

ต้ องนาความกราบทูลต่ อองค์จกั รพรรดิ แม่นางผู้นี้เสี ยสติไป
แล้ ว พระองค์ ต้ อ งทรงระวัง หากวัน ใดคลุ้ ม คลัง่ ขึ้ น มาองค์
จักรพรรดิต้องแย่แน่

ในช่วงเวลาที่อนั ตรายเช่นนี้ เขายังคิดถึงความปลอดภัย

ขององค์จกั รพรรดิ เกิ่งจิ้นจงอยากจะคานับให้กบั จิตใจอันภักดี
ของตนเหลือเกิน

“เกิ่งจิ้นจงเจ้าจะไปไหนเล่า?” เฉินหรูอี้ยื่นมืออกไปจับ
ยึดชายอาภรณ์เขาไว้ไม่ยอมปล่อย

419
 นางมิ ไ ด้ ก ลัว ว่ า เกิ่ ง จิ้ น จงจะน าความไปบอกแก่ ผู้อื่ น
เรื่ อ งนี้ หากแพร่ อ อกไปก็ไ ม่ มี ผู้ใ ดเชื่ อ มี เ พี ย งจะมองว่ า เขา
ต่างหากที่เสียสติ

“เจ้ามิจาเป็ นต้องหวาดกลัว เรือ่ งนี้ ฝ่าบาททรงทราบดี”

เพี ย งประโยคเดี ย วก็ท าให้ เ กิ่ ง จิ้ น จงที่ ก าลัง ตะเกี ย ก

ตะกายอยู่นัน้ นิ่งสงบลง ครัน้ หันกลับมาก็เห็นกุ้ยเฟยระบายยิ้ม
เต็มหน้ าให้แก่เขา ช่างหยาดเยิ้มยิ่ง รูปโฉมงดงามถึงเพียงนี้ แต่
กลับมีสติปัญญาเลอะเลือน ช่างน่ าเสียดายยิ่ง

“ฝ่ าบาท...ก็. ..ก็. ..ก็. ..ทรงทราบ? ” เขาเอ่ ย ถามตะกุก

ตะกัก ริ ม ฝี ปากสัน่ ระริ ก สติ ปั ญ ญาขององค์จ ัก รพรรดิ ท รง
ถดถอยถึงขนาดเชื่อวาจาเหลวไหลเช่นนี้ ?

เฉินหรูอี้เลิกคิ้วอย่างไม่หยี่ หระต่ อท่ าทางเสี ยขวัญของ

คนที่อยู่ตรงหน้ าแม้แต่น้อย

“มิเช่นนัน้ เจ้าคิดว่าเหตุใดข้าจึงได้รบั ความโปรดปราน

รวดเร็วถึงเพียงนี้ เล่า?” นางยิ้ม “เจ้าคิดว่าพระองค์ทรงเป็ นผูไ้ ร้
ไมตรีที่วนั นี้ โปรดคนนี้ พรุ่งนี้ โปรดคนนัน้ อย่างไม่มีความรักอัน
แท้จริงให้ผใู้ ดเลยเช่นนัน้ หรือ?”

420
 เกิ่งจิ้นจงมิได้ ตอบคา แต่ ไหนแต่ ไรองค์จกั รพรรดิของ
เขาก็เป็ นเช่นนัน้ แล ทว่าวาจานี้ เขามิกล้าเอ่ยออกไป หากเจียง
กุ้ยเฟยมิได้เป็ นเพียงแค่สตรีเสี ยสติแต่ เป็ นสตรีปากมากที่ นา
ความของเขาไปเล่ าต่ อองค์จกั รพรรดิ ด้ ว ย ลิ้น ของเขาคงไม่
เหลือเป็ นแน่

“ข้ากับองค์จกั รพรรดินัน้ ต่างรู้ใจกันดี” เฉินหรูอี้กล่าวถึง

ตรงนี้ กห็ ยุดไปครู่หนึ่ งแล้วกล่าวต่อว่า “องค์จกั รพรรดิทรงทราบ
เรื่องของข้าทัง้ หมด เรื่องนี้ จริงเท็จเพียงใด หากคราวหน้ าข้า
ตายและได้กลับมา เจ้าก็จะเข้าใจเอง วันนี้ ที่ข้าบอกกล่าวต่ อ
เจ้าไม่ใช่อื่นใด แต่ เป็ นเพราะข้าอยู่บนสวรรค์มาเนิ่นนานไม่รู้
วันคืน ข้าไม่ทราบว่าโลกมนุษย์นัน้ ต้องต่อสู้ดิ้นรนอย่างไรบ้าง
บุพเพสันนิวาสระหว่างข้ากับองค์จกั รพรรดิจกั ต้องสิ้นสุดลงใน
ชาตินี้เป็ นแน่ หากร่างนี้ มิอาจอยู่ได้นานพอก็จกั ต้องเปลี่ยนไป
ร่างอื่นอีก”

เกิ่งจิ้นจงปาดน้ าตา แล้วเรื่องบัดซบเช่นนี้ เกี่ยวอันใดกับ

เขาเล่า?

“เหนี ยงเหนี ยงมีวาจาใดเชิญกล่าวมาได้เลยพะย่ะค่ะ”

421
 “ทุกคราที่ ข้าต้ องตายไป ความสัมพันธ์ในอดี ตรวมทัง้
เงิ น ทองล้ ว นมิ อ าจหวนคื น กลับ มา หากข้ า อยู่ บ นสวรรค์สิ่ ง
เหล่านี้ ล้วนมิจาเป็ นทว่าบนโลกมนุษย์ โดยเฉพาะในวังหลัง สิ่ง
เหล่านี้ ล้วนเป็ นสิ่งที่ ขาดมิได้ แต่ในอดีตข้ามิอาจหาคนที่ ไว้ใจ
ได้ ทัง้ ตอนที่ ผ้ดู ูแลเกิ่งมาที่ ตาหนั กหย่งเล่อในใจของเจ้านั น้ มี
แต่องค์จกั รพรรดิ ข้าจึงเกรงว่าจะมิอาจใช้งานเจ้าได้ ทว่าบัดนี้
ข้ากลับมาแล้ว ท่าทางของผู้ดแู ลเกิ่งก็ดใู ส่ใจข้าอย่างมาก คิดดู
แล้วก็น่าจะเป็ นคนที่ไว้ใจได้”

นางกล่าวต่ อว่า “ทุกคราที่ ข้าตายล้วนไม่เหลืออันใดไว้

เลย คงมี แ ค่ สิ่ ง ของที่ เ ก็บ ไว้ ใ นคลัง ของต าหนั ก หย่ ง เล่ อ แล้ ว
องค์จกั รพรรดิทรงมีราชกิจให้สะสางมากมาย ข้ามิอาจเอาเรื่อง
เล็กน้ อยเช่ นนี้ ไปรบกวนพระองค์ ดังนั น้ ข้าจึงคิดว่าคนที่ มีทงั ้
ความสามารถและเส้ นสายจนทาให้ ข้านั บถืออย่างผู้ดูแลเกิ่ง
ต้ องช่ ว ยข้ าได้ แน่ เช่ น นั น้ ...เจ้าเอาเงิ น ในคลัง ไปเปิดร้ า นใน
เมืองหลวงสักสองสามร้าน อย่างน้ อยข้าก็ยงั มีอะไรเหลือไว้บา้ ง
”

ฟังถึงตรงนี้ เกิ่งจิ้นจงยังมีอนั ใดไม่เข้าใจอีก

แต่ ไหนแต่ ไรมาราชวงศ์ต้าจิ้น ล้ว นห้ ามมิให้ ชายาพระ

สนมในวังหลังทาธุรกิจการค้ า ทว่าเมื่อเบื้องบนมี กฎข้ อห้ าม
422
เบือ้ งล่างย่อมมีวิธีหลีกเลี่ยง ทุกรัชสมัยล้วนมีพระสนมที่ ได้รบั
การโปรดปรานฝ่ าฝื นกฎอยู่เ สมอ ท าให้ ก อบโกยเงิ น ได้ เ ป็ น
จานวนมาก

ทว่าจักรพรรดิพระองค์ก่อนทรงมีหวงโฮ่วเพียงพระองค์
เดียว เงินเบี้ยในวังก็ตามแต่พระทัยหวงโฮ่วจะทรงใช้สอย หวง
โฮ่วจึงมิจาเป็ นต้องกระทาการฝ่ าฝื นบัญญัติให้พระองค์ต้องมัว
หมอง

ครัน้ ถึง รัชสมัย ของจักรพรรดิ จางเหอ พระชายาที่ ท รง

อานาจก็มีเพียงสตรีสกุลต่ง องค์จกั รพรรดิจึงจับมองตระกูลต่
งอย่างเข้มงวด ต่ อหน้ าหวงโฮ่วย่อมมิได้ยื่นมือออกไปกระทา
เรื่องพวกนี้ แน่ ทว่าจะกระทาผ่านตระกูลต่งหรือไม่นัน้ ผู้ใดเลย
จะทราบได้

เกิ่งจิ้นจงฟั งนางกล่าววาจาวกไปวนมาที่ แท้กม็ ีแผนการ

เช่นนี้ นัน่ เอง

เขาทราบดี ไม่ว่านางจะกล่าววาจาเหลวไหลเพียงใด เขา

จะเชื่อหรือไม่เชื่ อก็ตาม แต่หากเขาไม่พยักหน้ ายินดี โอกาสที่
เขาจะได้เป็ นคนสนิทของเจียงกุ้ยเฟยล้วนต้องสูญสิ้นและหวน
คืนสู่ตาหนักเย็นเช่นเดิม แต่หากตอบรับก็...
423
 เฉินหรูอี้มองดูดวงตาเล็กๆ ของเกิ่งจิ้นจงกลอกกลิ้งไป
ด้วยกาลังใคร่ครวญอย่างใจเย็นและไม่กล่าวเร่งสิ่งใด เมื่อถึง
ช่ ว งเวลาอัน ส าคัญ เขาก็ยื ด ตัว ขึ้ น ตรง ปากเผยอออกด้ ว ย
สายตาแน่ วแน่ ทว่ากลับได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอกดัง
ขึ้นสองครา เสี ยงทุ้มตา่ ของเฉินฮวายพลันเอ่ยว่า “รบกวนกุ้ย
เฟยเหนี ยงเหนี ยงผลัด เปลี่ ย นอาภรณ์ ด้ ว ยเถิ ด นี่ เป็ นพระ
ประสงค์ขององค์จกั รพรรดิพะย่ะค่ะ”

*ว่านเหนี ยน แปลว่าหมื่นปี

*เหยียนหลิง แปลว่าอายุยืน

424
 140 ก่อเรือ่ งใหญ่แล้ว

เกิ่งจิ้นจงรู้สึกประหนึ่ งยืนอยู่บนหุบเขาสูง ไม่ว่าก้าวไป

ข้างหน้ าหรือถอยหลังล้วนไม่มีจุดจบที่ ดีทงั ้ สิ้น ครัน้ ได้ ยินว่า
องค์จกั รพรรดิเสด็จมา พลันรู้สึกดังได้
่ รบั การอภัยโทษก็มิปาน
ท่ าทางแสนดีใจนัน้ แม้นมิพูดจาก็สามารถรับรู้ได้ หากมิใช่ เขา
ยังพอมีสติอยู่บา้ งคงกระโดดขึน้ เริงระบาไปแล้ว

ไหนเลยจะคาดคิดว่าเฉินหรูอี้จะทาดังม ่ ิ ได้ ยิน เอ่ ยกับ

เขาด้วยเสี ยงตา่ ว่า “ข้ามอบใจไว้ในมือผู้ดแู ลเกิ่งแล้ว ต้องดูว่า
ผูด้ แู ลเกิ่งจะรับไว้หรือไม่”

“...กระหม่อม ได้มีโอกาสรับใช้ก้ยุ เฟยนัน้ ช่างเป็ นเกียรติ

อันสูงส่ ง กระหม่อมยอมเป็ นม้าเป็ นสุนัขคอยรับใช้ พะยะค่ ะ”
เกิ่งจิ้นจงกัดฟั น วาจาเมื่อครู่ที่นางเอ่ ยนั น้ ประหนึ่ งจับเข้าขึ้น
ย่างบนกองไฟก็มิปาน หากเขามิพยักหน้ ารับก็ต้องกลายเป็ น
ศัตรูกบั นางไปโดยปริยาย

ในที่ สุดเฉินหรูอี้กพ็ ยักหน้ ารับแล้วค่อยๆ พยุงเขาลุกขึ้น

มองดูเขาด้วยรอยยิ้มเต็มหน้ า “ต่ อไปก็รบกวนผู้ดูแลเกิ่งแล้ว
หากข้าตายไปก็จกั กลับมาหาเจ้า ถึงตอนนัน้ เจ้าก็จะทราบเอง
ว่าที่ข้าพูดนัน้ จริงหรือเท็จ”
425
 เขารับปากร่วมกระทาความผิดกับนาง ยินยอมพร้อมใจ
จะถูกมัดไว้บนเชือกเส้นเดียวกัน นางก็มิจาเป็ นต้องกล่าววาจา
ขู่ขวัญคนแล้วมิใช่หรือ?

เกิ่งจิ้นจงปาดน้ าตาตนอี กครัง้ หนึ่ ง เขายินยอมเชื่ อว่ า

เจี ย งกุ้ย เฟยเจตนาเล่ น ละครให้ เ ขาหวาดกลัว และถื อโอกาส
อวดอ้างความรักระหว่างนางกับองค์จกั รพรรดิ แต่ไม่ยอมเชื่อ
เด็ดขาดว่าเจี ยงกุ้ยเฟยนั น้ สติเลอะเลือนกระทังเก ่ ิ ดความคิด
วิปลาสเช่นนี้ ขึน้ มา

“เอาล่ะ เจ้ามิต้องกลัวหรอก ข้าจะมิทาร้ายเจ้า” เฉินหรูอี้

ยิ้ม “ขอเพียงเจ้าปฏิบตั ิ ตวั ดีๆ”

เกิ่ งจิ้ นจงอึ้ ง งั น ไป วาจานี้ มี ค วามนั ย แฝงอยู่ สิ นะ

ความหมายคือหากเขามิกระทาตัวดีกจ็ ะทาร้ายเขาใช่หรือไม่?

ในขณะที่ เขากาลังตกอยู่ในภวังค์ เฉินหรูอี้กเ็ ชิญเฉินฮ

วายเข้ามา

สิ่งที่ องค์จกั รพรรดิโปรดปรานนัน้ มีมากมายยิ่ง ไม่ว่าจะ

เป็ นการฝึ กเหยี่ ยวสอนวิหค ชมละครฟั งดนตรี ยิ่งพระองค์มิ
อาจละเล่นอย่างสุขสมกับพระสนมเหล่ านั น้ ได้ พระองค์กลับ

426
เรียนรูว้ ิ ธีการละเล่นอันน่ าหฤหรรษ์ต่างๆ มากยิ่งขึน้ เฉินหรูอี้ก็
เคยละเล่นกับพระองค์มาก่อน และเห็นว่าองค์จกั รพรรดิทรง
เสพติ ด การละเล่ น ชนิ ดนั น้ มากเพี ย งใด คิ ด มิถึ ง ว่ าเฉินฮวาย
กลับนาอาภรณ์ หมวก และรองเท้าบุรษุ มาให้นาง เห็นชัดว่านี่
มิใช่อาภรณ์สาหรับการละเล่นชนิดนัน้

“องค์จกั รพรรดิทรง...” เฉินหรูอี้เอ่ยถามอย่างหน้ าหนา

นางมิอยากพูดเลยว่าบัดนี้ นางรู้สึกล้มเหลวเพียงใด องค์

จักรพรรดิมิเพียงเลียนอย่างนางกระทังท ่ าให้นางประเดี๋ยวเป็ น
นางสวรรค์ประเดี๋ยวเป็ นนางปี ศาจเมื่อยามอยู่บนแท่นบรรทม
กับพระองค์ แต่พระองค์ยงั ทรงคิดวิธีใหม่ขึน้ มาอีกงัน้ หรือ?

เฉินฮวายมองเจียงกุ้ยเฟยที่ สองแก้มเริ่มแดงระเรื่อขึ้น
อย่างประหลาดใจ แล้วเอ่ยว่า “องค์จกั รพรรดิจะพากุ้ยเฟยออก
ไปเที่ ยวเล่นที่ นอกวังพะยะค่ะ ขอเหนี ยงเหนี ยงโปรดเร่งรีบสัก
นิด ฝ่ าบาททรงกาลังรออยู่นอกตาหนักหย่งเล่อพะยะค่ะ”

เฉินหรูอี้ “......”

นางไม่มีทางยอมรับเด็ดขาดว่าความคิดสกปรกเมื่อครู่
เป็ นของนาง เฉิ นหรูอี้ จึ ง รี บ เข้ า ไปผลัด เปลี่ ย นอาภรณ์ ส วม

427
หมวกและรองเท้ า ยังมิทนั ได้ส่องกระจกก็เดินตามเฉินฮวาย
ออกมานอกตาหนักเพื่อสบทบกับองค์จกั รพรรดิแล้ว

จักรพรรดิจางเหอประทับนัง่ ในรถม้าคันหนึ่ งที่ ภายนอก

ดูเ รี ย บง่ า ยธรรมดาแต่ ภ ายในวิ จิ ต รหรูห รา พระองค์ส วมใส่
อาภรณ์ แ บบเฉิ งจื อ * สี ด าแดงเนื้ อ ผ้า ชัน้ ดี ปั ก เลื่ อ มลายเมฆ
มงคลสี แดงเข้มโดยรอบ บนพระเศียรประดับด้วยหมวกแข็ง
สี่ เหลี่ยม* มองปราดเดียวก็ทราบว่าเป็ นคุณชายจากตระกูลสูง
ศักด์ ิ

เพราะเขาเป็ นบุรษุ ที่มีไหล่กว้างและเอวสอบ แม้นจะแต่ง

กายอย่างสุภาพแบบบัณฑิต ทว่าเมื่ออยู่บนร่างเขากลับคล้าย
อาภรณ์ของจอมยุทธ์กระนัน้

ครัน้ เซี ยวเหยี่ยนเห็นนัยน์ ตานางเต็มไปด้วยแววชื่นชม

ดวงตาเปล่ ง ประกายดุจ ดาราจึ ง อดหัว เราะออกมามิ ไ ด้ เขา
เอื้อมมือไปประคองนางแล้วดึงลงมานัง่ ข้างกายตน

“ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ เพียงเท่านี้ เหตุใดถึงนานนักให้เจิ้น

รอเสียจนเบือ่ หน่ าย”

428
 รถม้าค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป เฉินหรูอี้ซบลงข้างกาย
เซี ยวเหยี่ ยนดุจคนไร้กระดูก ประเดี๋ ยวจ้องมองอาภรณ์ ที่เขา
สวมใส่ ประเดี๋ยวก้มลงมองอาภรณ์ของตน

“ฝ่ าบาททรงไม่ยุติธรรมอย่างยิ่ง อาภรณ์ ท่านงดงามถึง

เพียงนี้ แต่ ข้า...แม้แต่เนื้ อผ้ายังมิเป็ นเช่นเดียวกัน ฝ่ าบาททรง
เป็ นคุณชายสูงศักด์ ิ ข้ากลับเป็ นบัณฑิตผูย้ ากไร้ ”

สายตาของเซี ยวเหยี่ยนจึงหยุดมองที่หน้ าอกอันอวบอิ่ม

นั ้น ของนาง หากบัณ ฑิ ต ผู้ย ากไร้ ผู้นี้ ไ ปเรี ย นที่ ส านั ก ใดแล้ ว
นักศึกษายังเรียนต่อไปได้นัน้ ก็คงแปลกประหลาดแล้ว

ในยุ ค ราชวงศ์ ต้ า จิ้ น มิ ใ ช่ ไ ม่ อ นุ ญ าตให้ ส ตรี อ อกมา

เดินตลาด มีคณ ุ หนูและสตรีมากมายทัง้ ที่ อยู่ในตระกูลสูงศักด์ ิ
และประชาชนทัวไปล้ ่ วนออกมาเดินเที่ ยวตลาดอย่างเป็ นเรื่อง
ปกติ ทว่าเขากลับมิอยากให้ นางผู้งดงามเสี ยแทบล่มเมืองได้
เดินเฉิดฉายไปมาในเมืองหลวง อีกทัง้ ในช่วงไม่กี่ปีมานี้ การที่
สตรี แ ต่ ง กายเป็ นชายออกเดิ น เที่ ย วตามท้ อ งตลาดนั ้น ได้
กลายเป็ นความนิ ยมอย่ า งหนึ่ ง แต่ ค งจะมี ส ตรี เ พี ย งไม่ กี่ ค น
เท่ า นั น้ ที่ มี คุณ สมบัติ โ ดดเด่ น เช่ น นางที่ แ ม้ แ ต่ อ าภรณ์ ห ลวม
โพรกเช่นนี้ ยงั มิอาจปกปิดรูปร่างอันงดงามของนางได้

429
 เฉินหรูอี้ก้มลงมองตามสายพระเนตรขององค์จกั รพรรดิ
นางไม่ เ พี ย งไม่ เ ขิ น อายทัง้ ยัง ยิ้ ม ร่ า แอ่ น หน้ าอกไปข้ า งหน้ า
พร้อมยกสองมือดันหน้ าอกขึน้ อีกด้วย

“เช่นนี้ กม็ ิ อาจปิดบังได้เสียหน่ อย”

เซี ยวเหยี่ยนหนังตากระตุกขึ้นโดยพลัน “หากเจ้ามิแอ่น

อกเช่นนี้ ผูอ้ ื่นก็คงมิจบั จ้องเจ้าหรอก! ”

โถ่เอ้ย! เมื่อครู่นางก็มิได้แอ่ นอกสักนิด ทว่าสายตาอัน

หื่นกระหายก็มิใช่มองตามเสียจนแทบจะเอาหน้ าทาบติดลงไป
แล้วหรอกหรือ?

“คราแรกที่ข้าเห็นเฉินกงกงนาอาภรณ์ เข้ามายังเข้าใจไป
ว่าฝ่ าบาทคิดจะให้ข้าสวมอาภรณ์ เพื่อเร้าอารมณ์ เสี ยอีก” เฉิน
หรูอี้ ยิ้ ม อย่ า งมี เ ลศนั ย “ทว่ า การถอดชุด นี้ อ อกไปนั น้ ต้ องใช้
เวลายิ่ง”

เซียวเหยี่ยนเข้าใจในทันใด จะว่าอย่างไรดีเล่า การที่เขา

ได้ อยู่กบั ปี ศาจน้ อยเช่ นนางนั น้ มักทาให้ เขารู้สึกว่ าตนช่ างไร้
เดียงสาอย่างยิ่ง

430
 “เจ้าเป็ นหญิงเป็ นสตรีจะกล่าววาจาใดให้ระวังหน่ อยได้
หรือไม่? ”

เฉินหรูอี้คิ ด ว่ าการเข้ า ใจผิด เรื่องสวมอาภรณ์ บุรุษ นั น้

เป็ นเรื่องน่ าอายยิ่ง แม้นจะไม่มีผ้ใู ดทราบก็ตาม นางจึงมิอาจ
รู้สึกอับอายอยู่เพี ยงคนเดี ยวได้ หากมีเพี ยงนางที่ อบั อายนั น้
แสดงว่ า นางเป็ นพวกหื่ น กระหาย พวกเขาต้ อ งอับ อายไป
ด้ วยกันจึงจะเป็ นการหลอมรวมทัง้ ความคิดและกายใจอย่ าง
สมบูรณ์ที่สดุ

“ผู้น้อยไร้โอกาสรา่ เรียน แม้นเบี้ยซื้ อ จตุรตั นแห่ ง ห้ อง

อักษรก็ไม่มี คุณชายช่วยข้าน้ อยได้หรือไม่? ” นางกระพริบตา
กลมโตดวงนัน้ ใบหน้ าแสดงอาการวิงวอน ทว่ามือกลับค่อยๆ
เคลื่อนจากหัวเข่าเข้าไปด้านใน กระซิบแผ่วอยู่ข้างหูเขาอย่าง
ยัวเย้
่ า “ขอเพียงทาให้ข้าน้ อยได้มีโอกาสรา่ เรียน ข้าน้ อยยอม
ตอบแทนทุกสิ่ง”

ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ ารดใบหูเขา เสี ยงเล็กๆ นั น้ คล้าย

กาลังยัวยวนกระนั
่ น้ ทาเอาใจดวงนี้ ของเขารู้สึกคันยุบยิบขึน้ มา
เซียวเหยี่ยนอยากจะเตะนางกระเด็นออกจากรถเหลือเกิน “หุบ
ปาก!”

431
 เขาถลึงตาจ้องนางเขม็ง “เจิ้นเพียงคิดว่าเจ้ามิเคยเห็น
ความเจริญของโลกมนุษย์ จึงพาเจ้าออกมาสัมผัสโลกภายนอก
หากเจ้ายังไม่หยุดก็กลับวังเสีย เจิ้นมิพาเจ้าไปแล้ว” กล่าวจบก็
หันหน้ าไปอีกทางไม่เหลียวแลนางอีก

เฉินหรูอี้เห็นเขาหน้ าแดงกา่ ไปจนถึงใบหู จึงยิ้มออกมา

อย่างพอใจ

ภายในรถม้ า นั ้น ไม่ มี ผู้ใ ดกล่ า ววาจาอี ก เลย บนถนน

ภายในวังอันแสนเงียบกริบนัน้ มีเพียงเสียงล้อหมุนที่ ดงั อยู่ข้าง
หู ตลอดทางไร้ซึ่งอุปสรรค เพี ยงเฉินฮวายยกป้ ายคาสังรถก็ ่
เคลื่ อ นออกจากประตู ว งั อย่ า งง่ า ยดาย กระทัง่ ออกจากเขต
พระราชวัง สองข้างทางจึงเริ่มคึกคักขึน้ เฉินหรูอี้เพิ่งสังเกตเห็น
ว่านอกจากพวกเขาสองคนที่ อยู่ในรถก็มีเพี ยงเฉินฮวายและ
คนขับรถม้าเท่านัน้ ไม่มีผตู้ ิ ดตามอื่นแม้เพียงสักคน

นางคิดว่าเมื่อองค์จกั รพรรดิทรงออกจากประตูวงั ก็จะมี

องค์ร กั ษ์ ค อยติ ด ตามมา ผู้ใ ดจะเลยจะรู้ว่ า รถม้ า กลับ วิ่ ง ไป
ข้างหน้ าอย่างไม่มีท่าที จะหยุดทัง้ ไม่มีผ้ใู ดนากาลังเข้ามาเสริม
แม้แต่คนเดียว

432
 “เหตุใดจึงไม่มีคนคอยอารักขาฝ่ าบาทเล่า?” นางเขยิบ
ขึ้นไปข้างหน้ า เอ่ ยถามเสี ยงแผ่วเบาโดยไม่สนว่าเมื่อครู่องค์
จักรพรรดินัน้ ทรงกริ้วหรือว่าเขินอายคล้ายกับไม่เคยมีเรื่องใด
เกิดขึน้ กระนัน้

เซียวเหยี่ยนเชิดคางขึน้ อย่างหยิ่งผยอง

“เจิ้นยังต้องการคนคุ้มครองอีกหรือ? ” เขาทาตาขวางใส่
นางแล้วกล่าวว่า “เจิ้นอายุได้ห้าขวบ เสด็จพ่อก็พาเจิ้นออกมา
เที่ ยวเล่นนอกวังทุกสิบวันครึ่งเดือน ทัง้ ยังมิได้นาผู้ใดมาด้วย
นอกพระราชวัง ไหนเลยจะอัน ตรายอย่ างที่ เ จ้ าคิ ด เจ้ าคิ ด ว่ า
ทหารลาดตะเวนทัง้ ห้ าทิศเป็ นคนตาย ข้าเพียงจัดวางกาลังไว้
เล่นๆ หาได้มีงานการใดให้พวกเขาทางัน้ หรือ?”

“อี ก อย่ า ง วรยุ ท ธ์ ข องเจิ้ น นั ้น ฝึ กฝนและลงสนามรบ

จริงๆ หรือเจ้าคิดว่าเจิ้นฝึ กหมัดมวยเพียงเพื่ออวดอ้างผูค้ น?”

เฉินหรูอี้เ พิ่ ง เคยฟั ง องค์จกั รพรรดิ เ อ่ ย ถึง เรื่องราวเมื่อ

ครัง้ ยังทรงพระเยาว์เป็ นครัง้ แรก นางเห็นว่าจักรพรรดิพระองค์
ก่อนทรงปฏิบตั ิ ตนอยู่ในกฎเสมอมา คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะทรง
พาพระโอรสเสด็จออกนอกวังเพียงลาพัง พระองค์ช่างกล้าหาญ
ยิ่ง ทว่าเมื่อเอ่ยถึงจักรพรรดิพระองค์ก่อนก็ทาให้นางอดคิดไป
433
ถึงข่าวลือเกี่ยวกับชาติกาเนิดของจักรพรรดิมิได้ หากเป็ นเรื่อง
จริง เช่นนัน้ การวิวาทกันของหลิวไท่โฮ่วและองค์จกั รพรรดิกม็ ิ
ทราบว่าจะจบลงเช่นไรแล้ว

ในความทรงจาของนางนั น้ หลิวไท่ โฮ่ วทรงเป็ นที่ โปรด

ปรานของจัก รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นแต่ เ พี ย งผู้เ ดี ย วมานานถึ ง
ยี่สิบกว่าปี พระองค์คงมิใช่ผทู้ ี่จะลงให้ผใู้ ดง่ายๆ แน่

“...ขนมซูปิ่ง* ในตรอกไหวฮวาทางทิศตะวันตกของเมือง
สุราดอกกุ้ยและเหล่าชู่ฮวาเซิง*ที่ ร้านสุราตระกูลหลิ่วทางใต้
ของเมืองนัน้ เลิศรสยิ่ง ประเดี๋ยวเจิ้นจะพาเจ้าไปลิ้มลอง อร่อย
กว่าอาหารในวังมากเชียวล่ะ”

ในขณะที่ เฉินหรูอี้กาลังใช้ สติปัญญารบราอยู่ภายในวัง

หลัง องค์จกั รพรรดิกลับใช้ เวลาลิ้มชิมอาหารขึ้นชื่ อแห่ งเมือง
หลวงเสียทัว่

“เรากาลังจะไปที่ใดหรือ? ” นางเอ่ยถาม

เซี ย วเหยี่ ย น “หลายวัน ก่ อ นเจ้ า ...มิ ใ ช่ พูด คุย เรื่อ งนั น้

กับเจิ้นอย่างเปิดเผยหรอกหรือ วันนี้ เจิ้นจะพาเจ้าไปพบคนคน
หนึ่ ง...”

434
 มิรอให้เขากล่าวจบ รถม้าก็พลันหยุดลง ด้านนอกคล้าย
มีเหตุว่นุ วายเกิดขึน้ มีเสียงผูค้ นโหวกเหวกโวยวาย

“ด้านนอกเกิดเรื่องใดขึ้น? ” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยถามเสี ยง

ขรึม

เฉิ นฮวายมิ ท ราบพูด สิ่ ง ใดอยู่ ด้ า นนอกล้ ว นฟั ง มิ ถ นั ด

เซี ย วเหยี่ ย นก าลัง จะดึ ง เฉิ นหรูอี้ ล งจากรถม้ า พลัน ยิ น เสี ย ง
อุทานดังขึน้ ข้างหู เงาสายหนึ่ งทะยานเข้าใส่หลังคารถม้า เขาจึง
กอดเฉินหรูอี้ไว้ในอ้อมอกตามสัญชาตญาณแล้วเตะเท้าออกไป
ปะทะกับผู้ที่บุกรุกเข้ามา หลังคารถม้าทัง้ หลังพลันเป็ นรอยโหว่
ใหญ่

“ฝ่ า...คุณชายท่ านปลอดภัยหรือไม่ ? ” เฉินฮวายแหก

ปากร้องถามออกไปด้ วยความแตกตื่ น วิญญาณแทบโบยบิน
ออกจากร่าง

เซียวเหยี่ยนอุ้มเฉินหรูอี้ลงจากรถม้าก็เห็น เฉินฮ
วายยื่นคอเข้ามาส่องในรถม้าด้วยใบหน้ าขาวซี ด ทาท่าทาทาง
คล้ายหากไม่เจอเขาก็จะกระโจนขึน้ ไปทันที

435
 เมื่ อ มองส ารวจไปทัว่ ก็พ บว่ า มี ค นห้ อ มล้ อ มอยู่ เ ต็มไป
หมดทัง้ ด้านในและด้านนอก มีบุรุษผิวขาว ร่างท้ วมที่ สวมใส่
เพียงกางเกงผูห้ นึ่ งกาหมัดต่อสู้กบั ขุนนางฝ่ ายบูซ๊ ึ่งสวมอาภรณ์
สีเขียวอยู่อีกฝัง่

ด้ า นหลัง ของชายผิ ว ขาวร่ า งท้ ว มนั ้น มี ร อยรองเท้ า

ประทับอยู่ครึ่งหนึ่ ง เขาต้องเป็ นผู้ที่ถกู เซี ยวเหยี่ยนเตะกระเด็น
เมื่อครูน่ ี้ แน่

เขาทัง้ ออกหมัดทัง้ กล่าวว่า “เฉินว่านเหนี ยน เจ้าคนถ่อย

เห็นคนตกบ่อยังโยนหินเข้าใส่* เจ้ามันใช้อานาจทางการเพื่อแก้
แค้นส่ วนตัว เรื่องนี้ มนั เกี่ ยวอันใดกับเจ้ากัน! ข้าไปฉุ ดผู้หญิง
ของเจ้าหรือน้ องสาวเจ้า... ” กล่าวยังมิทนั จบความก็ถกู เตะล้ม
ไปกองกับพื้น ผู้คนโดยรอบพลันหัวเราะชอบใจ ต่ างตะโกนว่า
เฉินกั ๋วจิ้ว*เป็ นผูเ้ ยี่ยมยุทธ์

เฉินหรูอี้พลันยินเสียงดัง ‘วึ่ง’ ขึน้ มาในหัว ดวงตาจับจ้อง

ไปที่ เ ฉินว่ านเหนี ยนในอาภรณ์ สี เขี ย วอย่ างมิอาจควบคุมได้
เมื่อครู่พวกเขาประมือกันพัลวันนางจึงมองไม่ชดั บัดนี้ บุรษุ ผิว
ขาวร่างท้ วมนั น้ มิได้บดบังครรลองสายตาของนางอี กแล้ว ใน
ที่ สุ ด นางจึ ง เห็น บุ รุษ นั ย น์ ต าดอกท้ อ ที่ อ ยู่ ต รงหน้ านั ้น อย่ า ง

436
ชัดเจน ใบหน้ าที่ ไม่ยี่หระต่ อสิ่งใดนัน้ คลี่ ยิ้มร้ายกาจที่ มุมปาก
หากมิใช่พี่ชายนางจะเป็ นใครได้อีกเล่า

หัวใจของนางพลันว้าวุ่น อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าชี วิตนี้ จะ

ได้ พบเจอกันอี ก ทว่ าแม้นได้ พบหน้ าแต่ กลับมิรู้จกั กัน ทัง้ ยัง
เป็ นสถานการณ์เช่นนี้ อีก

“เฉินว่านเหนี ยน เจ้าเต่ าตา่ ช้า ยังกล้าเรียกตนว่ากั ๋วจิ้ว

เจ้าคิดว่าคุณชายอย่างข้ามิกล้าทูลฟ้ องต่อพระพักตร์ฝ่าบาท...”

บุรษุ ร่างท่ วมยังมิทนั คุยโวจบด้วยซ้า เฉินว่านเหนี ยนก็

ยกขาเรียวยาวขึน้ เตะไปที่หน้ าเขา ครัน้ เขาถ่มพ่นโลหิตก็พบว่า
มีฟันร่วงติดมาถึงสองซีก

เฉินว่านเหนี ยนยิ้มชัวร้
่ าย นัยน์ ตาดอกท้อนัน้ ค่อยๆ หรี่
ลง

“หากจะทูลฟ้ องเรื่องข้า มิสู้ไปทูลฟ้ องความผิดที่ เจ้าข่ม

เหงภรรยาผู้อื่น? ” เขาสบถออกมาคาหนึ่ ง “จะฟ้ องข้า? เพียง
เพราะตระกูลต่ งของเจ้ามีหวงโฮ่วแล้วตระกูลเฉินของข้าก็จะ
มิใช่พระญาติขององค์จกั รพรรดิแล้วหรือไร? เจ้าได้ยินข้า

437
เอ่ยเรียกตัวเองว่ากั ๋วจิ้วที่ใดเล่า? คิดปรักปราข้า เจ้าควรกลับไป
อยู่ในครรภ์มารดาเพิ่มศีรษะมาอีกสักหัวเถิด! ”

“ข้าจะละเล่นกับผู้ใดเกี่ยวอันใดกับก้นเจ้า? สามีนางยัง
ไม่แม้แต่จะผายลม เจ้าจะมาแสร้งทาเป็ นวีรบุรษุ ผูก้ ล้าอยู่ที่นี่ไป
ไย เจ้าแค่รกั ษาเมือง คอยดับเพลิงก็พอแล้ว เรื่องนี้ เกี่ยวอันใด
กับเจ้ากัน? ” บุรุษผิวขาวร่างท้ วมเจ็บจนน้ าตาไหล นั ง่ อยู่บน
พื้ น มื อ หนึ่ ง กอบกุม ฟั น หน้ า สองซี ก ที่ ห ลุ ด ไว้ อ ย่ า งน่ า สงสาร
พลางชี้ไปที่ ปลายจมูกเฉินว่านเหนี ยนแล้วตะโกนว่า “ตระกูล
เฉินของเจ้าขายสตรีเพื่อซื้อเกียรติยศ เข้าวังไปแล้วผูห้ นึ่ งยังไม่
พอ ถึง กับจะให้ พี่น้องมี สามี คนเดี ยวกัน พระหมื่นปี *ทรงพระ
ปรีชาจึงมิรบั สตรีแก่ตระกูลเจ้า เจ้ายังกล้ามาเดินลาดตระเวน
อย่างไม่อาย ทาตัวเป็ นทหารลาดตระเวนก้นสุนัข แสดงท่าทาง
ชี้มือไม้ออกคาสังเป็ ่ นเช่นนี้ มาสามปี รอข้ากลับจวนเสียก่อนจะ
ไปฟ้ องท่ านอารอง ให้ท่านช่วยจัดการเจ้า ตระกูลเฉินของเจ้า
ตกต่า ถึ ง เพี ย งนี้ ยัง คิ ด จะมากดหัว คนตระกูล ต่ ง เช่ น ข้ า เจ้ า
เจตนาจะทาให้หวงโฮ่วญาติผพู้ ี่ของข้าต้องลาบากสินะ! ”

คนที่ มาดูความคึกคักนี้ กม็ ิ ได้เกรงกลัว ต่างวิจารณ์ เรื่อง

ลูกท้อเน่ า* ของบ้านผูอ้ ื่นกันระงม

438
 เฉิ นว่ า นเหนี ยนกลับ มิ เ ปลี่ ย นสี ห น้ าเอาแต่ ยิ้ ม ร่ า อยู่
เช่ นนั น้ เขายกเท้ าขึ้นเตรียมพุ่งตรงไปที่ หน้ าบุรุษผิวขาวร่าง
ท้วม เพียงเห็นเท้ านัน้ ก็ทราบทันที ว่าแรงที่ ออกไปคงมิใช่น้อย
เป็ นแน่ หากเตะออกไปเขาไม่ตายฟั นในปากก็คงต้ องลาโลก
แล้ว

เฉินหรูอี้ตกใจจนเผลอร้องออกมาสองคาว่ าหยุดก่ อน
แต่ ย งั มิท ัน กล่ าวจบก็เ ห็น เซี ย วเหยี่ ยน กระโดดเข้าไปใช้ เ ท้ า
ขวางไว้ ฝี เท้ าต่ างปะทะชนกัน เฉินว่านเหนี ยนมิได้ ตงั ้ ตัว มา
ก่อนจึงทาให้ถอยหลังเซถลาไปสองก้าว ทว่าเขากลับมิได้หนั ไป
มองเซียวเหยี่ยนแต่กลับหันมองไปที่เฉินหรูอี้ที่ร้องออกมาด้วย
ความตกใจตามสัญชาตญาณ เขาไม่มองยังดีเสียกว่าเพราะเมื่อ
มองก็อดหัวเราะออกมามิได้ นัยน์ ตาดอกท้ออันแหลมคมของ
เขาค่อยๆ เชิดขึน้ ช่างงดงามยิ่งนัก

สตรีที่แต่ งกายเป็ นชายออกมาเดินในเมืองหลวงนั น้ มี

มากมาย ทว่ากลับมิพบผู้ใดจะมี รูปร่างงดงามโดดเด่ น ปานนี้
โดยเฉพาะใบหน้ าที่ ขาวราวกระเบื้องเคลือบ ฟั นที่ สะอาดวับ
วาวนัน่ อีก ช่างหยาดเยิ้มหาใดเปรียบ กล้าพาสตรีที่งดงามปาน
นี้ ออกมาเดิ น เที่ ย ว หากมิ ใ ช่ มี ปั ญ หาด้ า นสติ ปั ญ ญาก็ค งมี
อานาจบารมีมากกระทังม ่ ิ เกรงกลัวต่อผูค้ นที่อาจมารังควาน

439
 “โอ้ แม่นาง ข้าจะหยุดฝี เท้ าตามคาขอของเจ้าแล้ว ทว่า
ฝ่ าเท้าของสหายท่านนี้ ของเจ้ากลับยื่นออกมาอย่างเร็วยิ่ง” เขา
กล่าวถึงเซียวเหยี่ยนด้วยใบหน้ าแย้มยิ้ม

เซี ยวเหยี่ ยนพลันหน้ าบูดบึ้งขึ้นมา ปกติแล้วเขามิค่อย

เรียกบรรดาญาติเช่นนี้ ให้เข้าพบสักเท่าใด พวกเขาเหล่านี้ จะมิ
รู้จกั เขา ต่ อให้จะเคยพบกันสักครัง้ สองครัง้ แต่เขาอยู่ในฐานะ
จักรพรรดิผ้สู ูงส่ งจึงไม่มีผ้ใู ดกล้าเงยหน้ ามองเขาโดยตรงแม้
เพี ย งสักคน ดัง นั น้ หลายปี มานี้ ที่ เขาเดิน เฉิดฉายอยู่ในเมือง
หลวงจึงแทบไม่มีผ้ใู ดจาเขาได้เลย ทว่าผู้อื่นจาเขามิได้กม็ ิ ได้
หมายความว่าเขาจะจาผูอ้ ื่นมิได้

เฉิ นกั ๋วจิ้ ว ผู้นี้ เ ปรี ย บดังอสนี

่ บาตฟาดลงข้ า งหูก็มิ ป าน
่ นธพาลที่ บุน๋ มิได้บมู๊ ิ เก่งกาจ พึ่งพาอันใดมิได้ ทว่าสตรี
เป็ นดังอั
น้ อยใหญ่ ที่ชมชอบเขากลับมี ไม่น้อย สตรีในพระบรมวงศานุ
วงศ์ที่เคยผิดใจกับสามีเพราะเขาก็มีไม่น้อยเช่นกัน

เขาจะเป็ นบุรุษเจ้าสาราญก็เป็ นไป แต่ คิดไม่ถึงว่ากลับ

บังอาจส่งยิ้มยัวเย้
่ าปี ศาจน้ อยของเขาต่อหน้ าเขาเช่นนี้

เซี ยวเหยี่ยนมองไปที่ เฉินหรูอี้ แม้นนางมิได้ตอบคาอัน

ใดแต่ใบหน้ ากลับระบายยิ้มบางเบา เห็นชัดว่ามิได้ต่อต้านเขา
440
เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกกระตุกวูบในใจคราหนึ่ งพลันถลันก้าวเข้าไป
ยืนขวางหน้ าเฉินหรูอี้ไว้

“เจ้ามองอันใดกัน? ” เขาเลิกคิ้วขึน้ สีหน้ าดุรา้ ยอย่างยิ่ง

เฉิ นว่ า นเหนี ยนไหวไหล่ “ข้ า ว่ า รถม้ า คั น นี้ พั ง ยั บ

หมดแล้ ว ต่ งจวิ้นเจ้าควรต้ องรับผิดชอบใช่ หรือไม่? ” เขายก
เท้าขึน้ เตะบุรษุ ผิวขาวร่างท้วมที่นัง่ อยู่บนพืน้ ประหนึ่ งกระเบือ้ ง
แตกนัน้ เบาๆ

“ตระกูลต่งของเจ้ามีเงินมากอยู่แล้ว ชดใช้ไปเถิด”

บุรุษผิวขาวร่างท้ วมกัดฟั นตอบว่ า “เจ้าเป็ นคนเตะข้า

ชัดๆ !”

“ยังมีแผงผลไม้ของข้าด้วย” มีคนร้องตะโกนขึน้ มาในฝูง

ชน เมื่อมีคนกล่าวนา ผูท้ ี่มีแผงขายผักและร้านแผงลอยอีกกลุ่ม
หนึ่ งก็เริ่มป่ าวร้องขึ้นบ้าง “วางใจเถิด ตระกูลต่งออกจะรา่ รวย
จะต้องชดใช้แน่ ” เฉินว่านเหนี ยนกล่าวเสียงสูงแล้วหัวเราะร่า

เขาเพิ่งเปล่งเสียงหัวเราะออกมาก็ได้ยินเสียงโวยวายดัง
ขึน้ ที่กลุ่มคนด้านหลัง ไม่นานก็มีคนตะโกนขึน้ ว่า “ชายหนุ่มแซ่

441
เฉินผู้นัน้ ตายแล้ว พบศพอยู่ใต้ เตี ยง เฉินกั ๋วจิ้วอย่ าได้ ปล่ อย
ชายโฉดผูน้ ี้ หนี ไปนะ!”

“ภรรยาเขาก็ผกู คอตายแล้ว!”

เรื่องราวพลิกผันไปอย่างกะทันหัน เฉินหรูอี้อดตกตะลึง
มิได้จึงโผล่หน้ าออกมาจากด้านหลังเซียว เหยี่ยนจึงเห็นว่าเฉิน
ว่านเหนี ยนเองก็จ้องมองบุรุษผิว ขาวร่างท้ ว มที่ นั ง่ อยู่บ นพื้น
อย่างแตกตื่นด้วยมิคาดคิดว่าจะมีคนตายอยู่เช่นกัน

“ฮึ สหาย เจ้านับว่าได้ก่อเรือ่ งใหญ่แล้วล่ะ! ”

*อาภรณ์ แ บบเฉิ งจื อ เป็ นชุ ด ล าลองของขุน นางและ

คุณชายผูม้ ีฐานะสวมใส่ในสมัยโบราณ

*หมวกแข็งสี่ เหลี่ยม เป็ นหมวกที่ ทามาจากผ้าหลัวซาสี

ดา รูปทรงเป็ นสี่ เหลี่ ยม หมวกประเภทนี้ เป็ นหมวกที่ ขุนนาง
และบัณฑิตนิยมสวมใส่

*ขนมซูปิ่ง เป็ นขนมคล้ายขนมเปี๊ ยะแต่กรอบและมีความ

มันแต่ไม่เลี่ยน
442
 *เหล่าชู่ฮวาเซิง คือผัดถัวล
่ ิ สงกับน้ าส้มสีดาของจีนนิยม
กินเป็ นกับแกล้มคู่กบั สุรา

*เห็นคนตกบ่อยังโยนหินเข้าใส่ ใช้เปรียบเปรยว่าเมื่อพบ
คนตกที่นัง่ ลาบากกลับเข้าไปซา้ เติม

*กั ๋วจิ้ว คือพี่ชายของภรรยาองค์จกั รพรรดิ

*พระหมื่นปี คาว่าหมื่นปี เดิมใช้อวยพรบุคคลให้มีอายุยืน

นาน ครัน้ สมัยราชวงศ์ถงั ถ้อยคาดังกล่าวสงวนไว้สาหรับพระ
เจ้าแผ่นดิน พระเจ้าแผ่นดินจึงได้ชื่อว่า พระหมื่นปี

*ลูกท้อเน่ า เปรียบเปรยถึงสตรีที่มีความสัมพันธ์กบั ชาย

หนุ่มไปทัว่

443
 141 เตือน

เมื่อได้ยินเช่นนัน้ บุรษุ ผิวขาวร่างท้วมกลับโยนฟั นสองซี่

ที่ กอบกุมไว้ในฝ่ ามือดังสมบั
่ ติลา้ ค่าทิ้งไป สายตามองหาช่ อง
ว่างในฝูงชนแล้วกระโดดออกไปทัง้ มือทัง้ เท้าที่ด้านข้างรถม้า

เฉินว่านเหนี ยนจดจ้องอยู่นานแล้ว เขาย่อเข่ากระโดด

ขึ้นสองฉื่ อยกเท้ าเตะออกไป ทว่ากลับคิดไม่ถึงว่าจะมีคนเร็ว
กว่า เพราะเท้าของเซี ยวเหยี่ยนนัน้ ได้เตะออกไปก่อนแล้ว เฉิน
ว่านเหนี ยนเพิ่งเตะออกไปถึงก้นของบุรษุ ผิวขาวร่างท้ วม ร่าง
ของเขาก็ร่วงลงมาหน้ ากระแทกพื้นไถลไปถึงคานรถม้าจึงหยุด
ลง

บุรุษ ผิว ขาวร่างท้ ว มร้องประหนึ่ ง สุกรถูกเชื อด เขากิน

เศษดินไปคาหนึ่ ง ใบหน้ าถูกครูดจนผิวหนังมีโลหิตสดๆ ไหล
ออกมาปะปนไปกับพืน้ ดิน ช่างอเนจอนาถยิ่งนัก

“เฉินว่านเหนี ยนเจ้าคนชัวช้
่ า ถึงกับเตะข้าแรงปานนี้ ...
มารดามันเถอะ เหยียเยี่ยเช่นข้าเพียงแค่ขึน้ เตียงกับนางเท่านัน้
นางก็กลับบ้านอย่างมิได้มีสภาพสึกหรออันใด เจ้าอย่าได้คิดจะ
สาดมลทินใส่เหยียเยี่ย...”

444
 เฉินว่านเหนี ยนเดินเข้าไปเตะเขาอีกครา บุรษุ ผิวขาวร่าง
ท้วมร้องเสียงหลงทาเอาเฉินหรูอี้ตกใจเสียขวัญไปหมด โลหิตที่
เขาถ่มพ่นออกมานัน้ มีฟันติดมาด้วยอีกสองซี่

“หุบปากอีกา*ของเจ้าเสีย” เฉินว่านเหนี ยนเหยียดยิ้มที่

มุมปาก “พระหมื่นปี เป็ นน้ องเขยของข้า เจ้าถึ งกับกล้ าเรี ย ก
แทนตัวเองว่าเหยียเยี่ ย เช่ นนั น้ เจ้าก็อายุมากกว่าพระหมื่นปี
ของเราถึงสองชัวอายุ
่ คนเชียว? ช่างคิดแผนการมาดีเหลือเกิน
นะ เช่นนี้ ไม่เพียงสามารถข่มข้าได้ กระทังพระหมื
่ ่นปี ก็ล้วนถูก
เจ้าข่มเช่นกัน”

เซี ยวเหยี่ยนได้ฟังก็หน้ าดาขึ้นมาโดยพลัน การมีภรรยา

มากก็ไม่ดีเช่นนี้ แล ผู้ใดล้วนกล้าปี นขึ้นศีรษะเขาป่ าวประกาศ
ว่าเป็ นพระญาติ หากพวกเขาจะทะเลาะเบาะแว้ง ทุบตีจนสมอง
สุนัขไหลออกมาจากศีรษะเขาก็มิสน ทว่าเจ้าหมีสองตัวนี้ ล้วน
เรียกตนว่าเป็ นพระญาติขององค์จกั รพรรดิอยู่ที่นี้ทาให้เขาต้อง
อับอายขายหน้ าไปด้วย

สมน้ า หน้ าเฉิ นว่ า นเหนี ยนยิ่ ง นั ก ที่ ต้ อ งมาเป็ นหน่ วย

ลาดตระเวนคอยระวังโจรคอยดับเพลิงทัง้ วัน เขาจะให้เฉินว่าน
เหนี ยนท าหน้ าที่ นี้ ไปจนแก่ เ ลยที เ ดี ย ว ทว่ า แม้ น เขาจะคิ ด

445
เช่ นนั น้ อยู่ในใจแต่ กลับมิอาจไม่ยอมรับว่าคนผู้นี้มีวาสนาไม่
น้ อยเพราะรูปลักษณ์หน้ าตาหล่อเหลายิ่ง

ฝูงชนที่ ล้อมรอบต่ างก็ช่วยเหลืออย่างดี ไม่นานก็มีสตรี

วัยกลางคนนาเชือกมาให้ เขาจึงมัดต่งจวิ้นบุรษุ ผิวขาวร่างท้วม
ไว้ อย่ างแน่ น หนา ยัง ไม่หมด ยัง มี หญิง สาวรูปโฉมงดงามยัด
ผ้าเช็ดหน้ าไปในอกเขาเพื่อไว้ซบั เหงื่ออีก ทัง้ ยังมีบุรษุ ร่างกาย
กายาปราดเปรียวดุจพยัคฆ์เลือกผิงกัวสี ่ แดงลูกใหญ่ จากแผง
ผลไม้ของตนส่ งให้ เขากินดับ กระหาย เฉินว่ านเหนี ยนก็มิได้
ปฏิเสธ หัวเราะชอบใจหยิบทัง้ หมดยัดใส่ในอกเสื้อ แล้วค่อยลง
มือจับกุมต่งจวิ้นที่ปากเอาแต่ด่าทอว่าตนถูกใส่รา้ ย ตนไม่ได้รบั
ความยุติธรรม

่ เจ้าหน้ าที่จบั กุมสองคนวิ่งกระหืดกระหอบฝ่ าฝูง

กระทังมี
ชนเข้ามา กล่าวบอกทัง้ ที่ยงั หอบหายใจอยู่ “ใต้เท้า เหตุใดท่าน
คิดจะไปก็ไป ไม่เรียกเหล่าพี่น้องสักคา”

ดูกร็ ้วู ่ามิได้แบ่งลาดับชัน้ กันจนชินแล้ว เฉินว่านเหนี ยน

ก็มิได้ถือสากลับชี้นิ้วไปยังบุรษุ ผิวขาวร่างท้วม “คุณชายท่านนี้
ของตระกูลต่ งกระทาความผิดจนผู้อื่นถึงแก่ ชีวิต รีบนาตัวไป
ที่ว่าการอาเภอเยี่ยนผิง”

446
 ต่งจวิ้นกลับขัดขืนมากยิ่งขึน้ ปากตะโกนป่ าวร้องอย่างมิ
ไยดี ใบหน้ าที่ คล้ายดังน ่ ้ าเต้ าโลหิตของตน “ตระกูลเฉินรังแก
คนเกิ น ไปแล้ ว ข้ า มิ ไ ด้ ฆ่ า ใคร ผู้ใ ดก็มิ อ าจมาใส่ ร้ า ยข้ าได้ !
มารดามันเถอะ จ้าวซื่อ เจ้าไปตายที่ใดแล้ว เหยี่ยเหยี่ย ให้เจ้าเก็บ
กวาด เจ้ากลับทาความแตก? ตระกูลเฉินรังแกเหยี่ยเหยี่ ยถึง
เพียงนี้ ยังไม่มีผใู้ ดกล้าโผล่หน้ าออกมาอีก”

เขาตะโกนก้ อง “ยังไม่รีบไปเชิญท่ านอารองของข้ ามา

ช่วยข้าอีก! ”

เฉินว่านเหนี ยนกอดอกหัวเราะอย่างมิเดือดเนื้ อร้อนใจ

คล้ า ยว่ า ฝูง ชนรอบข้ า งที่ ก าลัง อึ ก ทึ ก กัน อยู่ ข ณะนี้ เ ป็ นเพี ย ง
ภาพประกอบอยู่เบื้อหลังของเขาเท่ านั น้ เขาเอ่ ยอย่างไม่อินัง
ขังขอบว่า “เจ้ารีบเรียกมาเถิด รถม้าของคุณชายท่านนี้ กาลังรอ
ให้ตระกูลเจ้าชดใช้ค่าเสียหายอยู่พอดี”

เขาเพียงส่งสายตา เจ้าหน้ าที่จบั กุมที่ยงั มิทนั หายเหนื่ อย

หอบทัง้ สองก็ลากเอาบุรษุ ผิวขาวร่างท้วมไปส่วนอีกผู้หนึ่ งก็ใช้
สองแขนแหวกขอทางจากฝูงชน ต่ งจวิ้นเดินไปอย่างทุลกั ทุเล
ปากก็ด่าเฉินว่านเหนี ยนว่าใช้ อานาจทางการแก้ แค้นส่ วนตัว
ทว่าเฉินว่านเหนี ยนกลับหันหน้ าไปยิ้มให้เซี ยวเหยี่ยนอย่างไม่
แม้แต่ จะใส่ใจต่ งจวิ้น แล้วกล่าวว่า “ไม่ทราบว่าควรเรียกนาม
447
คุณชายท่านนี้ ว่ากระไร ท่านจะตามข้าไปที่ว่าการอาเภอด้วยใช่
หรือไม่ รถม้านี้ ...” เซียวเหยี่ยนแค่เห็นเขาก็ราคาญใจมากแล้ว
จึงมิรอให้เขาเอ่ยจบก็โบกมือตัดบทกล่าวว่า “แค่รถม้าเพียงคัน
เดี ย วเท่ านั น้ แล้ ว ไปเถิ ด ” กล่ าวจบก็จูง มื อเฉินหรูอี้ฝ่าฝูง ชน
มากมายออกไปทางทิศตะวันตก

เฉินว่านเหนี ยนเลิกคิ้ว แล้วตะโกนเสี ยงดังไปยังฝูงชน

ทิศตะวันตกว่า “พ่อแม่พี่น้องที่ เคารพรัก ทุกคนช่ วยหลี กทาง
หน่ อย อย่าได้ไปเบียดแม่นางน้ อยล่ะ หลบหน่ อยเถิด...เจ้าอ้วน
แซ่หลิว เจ้าหลบไปด้านหลังเดี๋ยวนี้ ! ” เมื่อเขากล่าวจบแม้นว่า
จะมี เ สี ย งหัว เราะแต่ ช าวบ้า นทัง้ หลายก็ล้ ว นเชื่ อ ฟั ง เฉิ นว่ าน
เหนี ยนจึงหลี กทางให้ อย่างว่าง่าย เฉินว่ านเหนี ยนเองก็คอย
เดิ น ตามเซี ย วเหยี่ ย นอยู่ไม่ห่างเพื่ อคอยเปิดทางให้ เ ขา ทว่ า
เซี ยวเหยี่ ยนกลับรู้สึ กราคาญยิ่ง แต่ ก็ทราบดี ว่าหากเฉินว่าน
เหนี ยนมิคอยช่ วยคาดว่าเขาก็คงต้ องออกแรงแหวกทางเอง
เป็ นแน่

ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องตระกูลเฉินนัน้ นับว่าดียิ่งแต่
มิใช่ เพราะผู้ใหญ่ในบ้านเป็ นคนสังสอน
่ ทว่าเป็ นเพราะพี่ ชาย
ของนางคนนี้ เป็ นคนอัธยาศัยดีมาแต่กาเนิดอีกทัง้ หน้ าหนายิ่ง
เขามักจะวิ่งล้อมหน้ าล้อมหลังท่านแม่อย่างนัน้ ท่ านแม่อย่างนี้
โดยมิสนว่ าฮูหยินเฉินจะชอบใจหรือไม่ ทัง้ คอยเอาอกเอาใจ
448
ผู้คนในบ้านอย่างมิอายสิ่งใด ทาให้ บรรดาพี่ น้องต่ างเห็นเขา
เป็ นแบบอย่างโดยเขามิได้พรา่ สอนแม้เพียงน้ อยนิด

เฉินว่านเหนี ยนซุกซนมาตัง้ แต่เด็ก วันๆ เอาแต่ออกไป

เที่ ยวเล่นนอกบ้าน เวลาที่ อยู่ในบ้านนัน้ น้ อยมาก ทว่าเมื่อพบ
เจอสิ่งใดน่ าสนใจเขาล้วนนากลับมาที่ บ้านเสมอ หากเขาก่ อ
เรือ่ งใหญ่อนั ใด ผูค้ นในบ้านต่างก็รว่ มใจช่วยเขาปกปิดบิดา

เฉินหรูอี้ตายมาแล้วถึงสี่ ครัง้ นางจึงปล่อยวางเรื่องราว

ในอดี ตทุกอย่ างคิดว่าเรื่องที่ ผ่านมานั น้ เป็ นเพี ยงหมอกควัน
สายหนึ่ ง เมื่อได้พบหน้ ากันอีกครัง้ ในวันนี้ จึงรู้ว่าความผูกพันที่
ซ่อนไว้ในกระดูกมิใช่สิ่งที่กล่าวว่าจะลืมก็ลืมได้ทนั ที

เมื่ อ ได้ พ บกับ เฉิ นว่ า นเหนี ยนอี ก ครัง้ ความทรงจ าทุ ก
เรื่ อ งราวในวัย เยาว์ร ะหว่ า งตนกับ ครอบครัว ล้ ว นผุด พราย
ขึน้ มาในหัว ทาให้นางรูส้ ึกสับสนขึน้ มาอีกครัง้

หากจากกันครัง้ นี้ แล้วก็มิร้วู ่าปี ไหนเดือนใดจะได้พบกัน

อีก

พี่ชายแสนซุกซนในความทรงจาของนางบัดนี้ เติบโตเป็ น
ผู้ใหญ่แล้ว แม้นจะยังดูพึ่งพิงอันใดมิได้เช่นเดิมก็ตาม เฉินหรูอี้

449
อดหันหลังไปมองเฉินว่านเหนี ยนมิได้ทว่ากลับพบว่าเขากาลัง
มองนางอยู่เช่ นกัน นั ยน์ ตาดอกท้ อแสนงดงามนัน้ ตะลึงงันไป
เล็กน้ อย ทว่าต่อมาก็พยักหน้ าน้ อยๆ ระบายยิ้มออกมา

ไม่เหมือนเมื่อครัง้ ยังเป็ นหนุ่มน้ อยจริงๆ

“เจ้า มองอันใด? ” เซียวเหยี่ยนถาม “เขาน่ ามองมากนัก

หรือ? ”

นั ย น์ ต าหงส์คู่นั น้ หรี่ ล งอย่ า งไม่ พ อใจ แววตามื ด ครึ้ม

เฉินหรูอี้หวั ใจหดเกร็งขึ้นมาโดยพลัน หรือว่านี้ คืออาการหึ งที่
ผู้ค นเล่ า ลื อ กัน ? นางรี บ ดึ ง สติ ก ลับ คื น และตัด สิ น ใจเลื อ กใช้
กลวิธีเดิมที่ เคยทามาด้วยการเอาหน้ าอกอันอวบอิ่มถูไถไปกับ
ท่อนแขนของเขาคล้ายตัง้ ใจคล้ายไม่ตงั ้ ใจแล้วกดเสี ยงตา่ เอ่ย
ว่ า “ก็ดูพี่ ชายภรรยาท่ านอย่ างไรเล่ า จะได้ ท ราบว่ าเฉินหวง
โฮ่วรูปโฉมเป็ นเช่นไร คาดว่าคงงดงามมากเป็ นแน่ ”

“เจ้าหมายความว่า เขาน่ ามองยิ่ง? ”

ดูเ อาเถิ ด ทัง้ ที่ น างกาลัง พยายามพลิกสถานการณ์ ทุ ก

อย่างให้ ดีขึ้น เฉินหรูอี้ไม่ร้จู ะกล่าวอันใดจริงๆ “ความหมาย
ของข้าคือภรรยาของท่านคงงดงามมากต่างหาก”

450
 เฉินหรูอี้สะบัดตัวเดินออกไปข้ างหน้ ามิย อมกอดแขน
เขาอีกต่อไป เคราะห์ดีที่ฝ่าพ้นฝูงชนออกมาแล้ว มิเช่นนัน้ คงมิ
อาจแสดงท่าทางเช่นนี้ ได้

เซียวเหยี่ยนเดินไปพลางเหลียวหลังมองเฉินว่านเหนี ยน
ไปพลาง สายตานิ่ งขรึ ม นั ้น มองเสี ย จนเฉิ นว่ า นเหนี ยนที่ มี
รอยยิ้มเต็มหน้ าเกิดขนลุกขนพองตัวสันสะท้
่ านขึ้นมา ทันใด
นัน้ สายตาเฉินว่านเหนี ยนก็พลันเหลือบไปเห็นเฉินฮวายที่คอย
ตามติดประหนึ่ งหางก็มิปานโดยบังเอิญเข้า

เขาไม่ทราบหรอกว่าองค์จกั รพรรดิมีทรงมีรปู โฉมเช่นใด

แต่คนผู้นี้เป็ นผู้ที่ได้รบั ความโปรดปรานมากที่ สุดในราชสานัก
เขาเคยพบเพียงสองครัง้ เฉินฮวายผู้นี้จะมีรูปลักษณ์ ธรรมดา
อย่างถึงที่ สุดแต่ กลับเป็ นบุคคลที่ ไม่มีผ้ใู ดกล้ามองข้ามไปได้
อย่างเด็ดขาด

เขาไม่ทราบหรอกว่าองค์จกั รพรรดิทรงมีรปู โฉมเช่นใด

แต่คนที่ มีรปู ลักษณ์ แสนธรรมดาผู้นี้กลับเป็ นบุคคลที่ ไม่มีผ้ใู ด
กล้ามองข้ามไปได้อย่างเด็ดขาดเพราะเขาเป็ นผู้ที่ได้รบั ความ
โปรดปรานมากที่สดุ ในพระราชสานัก แม้นเขาเคยพบเพียงสอง
ครัง้ ก็ยงั จาได้ ในปี นัน้ คนที่มาแจ้งข่าวว่าหรูอี้สิ้นแล้วแก่ตระกูล
เฉินก็คือเขานัน่ เอง และผู้ที่ดสู ูงส่งสง่างามทัง้ ยังสามารถทาให้
451
เขาเดินตามติดไม่ห่างในตลาดได้นัน้ แม้นใช้ก้นคิดยังรู้เลยว่า
คนผูน้ ัน้ คือใคร

เมื่อเฉินว่านเหนี ยนกวาดตามองซ้ ายไปขวาแลจากบน

ลงล่างบุรุษใบหน้ างามที่ มากับเขาก็พลันคิดได้ ทนั ที ว่านั น้ คง
เป็ นสตรีสกุลเจียงที่ กาลังได้รบั การโปรดปรานอยู่ในยามนี้ เป็ น
แน่

มิใช่เขามีใจอคติ แต่ เพราะสายตาที่ มองมาของนางนัน้

มิได้มีท่าทางดังต้
่ องการยัวยวนเขาแม้
่ สกั นิด เขาสงสัยว่านาง
คงเจตนาทาให้องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วเพื่อยืมพระหัตถ์พระองค์
กดข่มตระกูลเฉินใช่หรือไม่?

เฉินว่านเหนี ยนไม่สบอารมณ์ อย่างยิ่ง ตระกูลเขาตกตา่

มาจนถึงจุดนี้ แล้ว น้ องสาวก็ตายอยู่ในวัง คิดไม่ถึงยังมีคนให้
ความสาคัญกับตระกูลเขาถึงเพียงนี้

เฉิ นหรูอี้ ก็มิ รู้เ ส้ น ทางจึ ง ได้ แ ต่ เ ดิ น ไปข้ า งหน้ า เท่ า นั ้น

ทว่ า กลับ มิ เ ห็น องค์ จ ัก รพรรดิ ต ามตนมา พระองค์ ท รงเว้ น
ระยะห่างจากนางสองก้าวเสมอ เห็นชัดว่าทรงมิพอพระทัยนาง
เช่นกัน

452
 ่ าที่ว่ารีบตายรีบไปเกิดใหม่ นางจึงหยุดฝี เท้าแล้วหัน
ดังค
หลังกลับไปกล่าวว่า “เจ้าจะพาข้าไปที่ใดกัน? ”

เซี ยวเหยี่ยนเหลือบสายตาขึ้นมองนาง ทว่ามิเอ่ ยสิ่งใด

แม้เพียงคา

เฉินหรูอี้กางแขนออกขวางเขาไว้ เอ่ยถามอย่างโอหังว่า
“ข้าถามเจ้าอยู่ เหตุใดเจ้าจึงมิตอบคา? ”

ในหัวเฉินฮวายมีคาสองคาแกว่งไปมานั น่ คื อ ‘รนหาที่
ตาย’

เขาเป็ นขันที ชี วิตนี้ มิเคยชอบหญิงใดก็ยงั ดูออกว่าองค์

จักรพรรดินัน้ ต้ องทรงเห็นเจียงกุ้ยเฟยใช้สายตาอันงดงามจับ
จ้องไปที่ เฉินกั ๋วจิ้วเป็ นแน่ แต่ นางกลับยังกระทาเช่ นนี้ กบั องค์
จักรพรรดิอีก

เห็นชัดว่าองค์จกั รพรรดิท รงชอบเจี ยงกุ้ยเฟยจริงๆ มิ

เช่นนัน้ คงมิทาเพียงถลึงตาจ้องมองจนแทบจะถลนออกมาแล้ว
เช่นนี้ เซียวเหยี่ยนกาหมัดแน่ น เอ่ยเสียงตา่ ว่า “ถึงแล้วเจ้าย่อม
รูเ้ อง”

453
 เฉินหรูอี้ท ราบดี ว่ ามิอาจบีบ บัง คับ เขามากเกิน ไป เขา
ยอมเอ่ ยปากก็ดีเพี ยงใดแล้ว จึงเข้าไปเกี่ ยวแขนเขาแล้วเดิน
ต่อไป นางเดินไปพลางหัวเราะไปพลางทัง้ กล่าวยิ้มๆ ว่า “ท่าน
พี่ กว่าเราจะได้ออกมาข้างนอกด้วยกันเช่นนี้ ท่ านก็อย่าได้ทา
หน้ าบูดบึง้ นักเลย ยิ้มสักหน่ อยได้หรือไม่? ”

“เจ้าคิดว่ าเฉินว่ านเหนี ยนยิ้มแล้ วน่ าดูยิ่งสินะ? ” อาจ

กล่าวได้ ว่าโทสะของเซี ยวเหยี่ ยนนั น้ ได้ วิ่งมาจุกอยู่ที่คอหอย
แล้ ว กระมัง ? เขาควรส่ ง เฉิ นว่ า นเหนี ยนไปประจ ายัง ชนบท
ยากไร้ในหุบเขาสูงที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงเสีย

ทุ ก คราที่ เ ขาออกจากวัง ก็น้ อยนั ก ที่ จ ะได้ พ บเฉิ นว่ า น

เหนี ยน แต่เมื่อเขาพาปี ศาจน้ อยออกมาด้วยกลับต้องมาเจอกับ
มื อ ปราบพิ ฆาตสตรี ผู้ เ ป็ นภัย พิ บัติ ที่ มี รู ป โฉมงดงามเกิ น
ธรรมดาผูน้ ี้

แม้นเขาจะทราบดีว่าปี ศาจน้ อยไม่ว่าจะตายกี่ครัง้ กี่ครา

ก็ล้วนหวนคืนสู่วงั หลังทุกครัง้ นัน่ คงเป็ นเพราะมีวาสนาที่มิอาจ
ตัดขาดจากเขาได้ ทว่าหากให้นางมีสิทธ์ ิ เลือกเองได้เล่า...อย่าง
น้ อยก็คงมิเลือกบุรษุ ที่ใช้การมิได้กระมัง?

454
 ครัน้ เมื่ อ คิ ด ถึ ง ปั ญ หาข้ อ นี้ ใจของเขาก็พ ลัน เจ็บ ปวด
คล้ายเพลิงกาลังสุมอยู่ในอกกระทังอยากควั ่ กหัวใจออกมาฉี ก
ทึ้งกระจายออกเป็ นชิ้นๆ แน่ นอนว่าก่อนจะกระทาเช่นนัน้ เขา
ต้องไปขุดหลุมศพของเฉินหวงโฮ่วขึ้นมาเผาทาลายให้เป็ นเถ้า
ถ่านเสียก่อน

คนขับรถม้าถูกเฉินฮวายไล่ไปหารถม้าเพื่อใช้ ชวคราว
ั่
บัดนี้ พวกเขาจึงเหลือเพียงสามคน

เมื่ อ เดิ น ตามองค์จ กั รพรรดิ เ ข้ า ตรอกนั น้ ซอยนี้ ผ้คู นก็

ค่อยๆ น้ อยลงไปเรื่อยๆ เฉินฮวายอยากจะให้ตนเองกลายเป็ น
อากาศธาตุเหลือเกิน คงดีกว่าต้องมาทนอยู่ในสภาพอันน่ าอึด
อัดเช่นนี้

เฉิ นหรูอี้ ไ หนเลยคาดคิ ด ว่ า เพี ย งการยิ้ ม ของนางจะ

เชื่อมโยงไปถึงเรือ่ งราวมากมายปานนัน้ ได้

“ต่ อให้ เ ขายิ้ มน่ ามองเพี ยงใดก็มิสู้ท่ านหรอก” นางรี บ

กล่าวต่ออีกว่า “แม้นเวลาท่านทาหน้ าจริงจังสังสอนผู ่ ค้ นนัน้ จะ
ดูน่าหลงใหลเพียงใดแต่ข้าก็ยงั ชอบให้ท่านยิ้มมากกว่า”

455
 นางกล่าวอย่างหน้ าไม่อายว่า “เวลาท่านยิ้มมันทาให้คน
อยากเข้าไปซบอกท่านและทาเรือ่ งอันน่ าทรมานสักคราหนึ่ ง”

เฉินฮวายคิดในใจว่า ข้ามิได้ยินอันใดทัง้ สิ้น ข้ามิได้ยิน

อัน ใดทัง้ สิ้ น ข้ ามิได้ ยิ น อัน ใดทัง้ สิ้น ข้ าเป็ นคนหูหนวก เขามิ
คาดคิ ด เลยว่ า เจี ย งกุ้ย เฟยจะกล้ า กล่ า วเกี้ ย วองค์จ กั รพรรดิ
อย่างโจ่งแจ้งถึงเพียงนี้ ? แต่ ไหนแต่ ไรมีแต่ องค์จกั รพรรดิของ
เขาที่สามารถเกี้ยวผูอ้ ื่นได้...

เมื่อเฉินหรูอี้ตอบกลับเซี ยวเหยี่ยนมาเช่ นนั น้ เขาจึงมีสี

หน้ าที่ จะเรียกว่ายิ้มก็มิใช่ มิยิ้มก็มิเชิง แล้วยกมือขึ้นหยิกแก้ม
นาง “ปี ศาจน้ อยเช่นเจ้า มิเคยทาอันใดให้อยู่ในรูปในรอยเลย
จริงๆ ” นับว่านางได้ปลอบประโลมเขาให้กลับมายิ้มได้อีกครัง้
เช่นนี้ เฉินหรูอี้ถึงได้คลายใจลง นางจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
ทันที นางเหม่อมองสารวจบรรยากาศโดยรอบ ประเดี๋ยวก็ถาม
ว่านัน่ คือต้นไม้อะไร ประเดี๋ยวก็ถามว่านี่ คือบุปผาชนิดใด นาง
เจตนาเอ่ยถามสิ่งนัน้ สิ่งนี้ เพื่อชักจูงความคิดของเซี ยวเหยี่ยน
ให้คิดตามจนลืมเรือ่ งเดิมไป

พวกเขาเดินไปกระทังถึ ่ งเรือนหลังหนึ่ งซึ่ งอยู่กลางซอย

ประตูไม้นั น้ ทัง้ เก่ าและผุพ งั มี กลิ่น หอมของยาสมุน ไพรลอย
ออกมาเป็ นระยะๆ เซี ย วเหยี่ ย นจึง หยุด ฝี เท้ าลง เขายัง มิทนั
456
เรี ย กก็ไ ด้ ยิ น เสี ย งโวยวายออกมาจากด้ า นใน เสี ย งดัง โหวก
เหวกยิ่ง

เซียวเหยี่ยนพลันรูส้ ึกว่าตนเคราะห์รา้ ยยิ่ง คราวหน้ าเขา

คงต้ องตรวจฤกษ์ยามให้ ดีเสี ยก่อน เพราะตลอดทางวันนี้ พบ
เจอแต่การทะเลาะวิวาท ช่างน่ าราคาญใจยิ่ง

คนในเรื อ นล้ ว นฉุ ด กระชากกัน ออกมาตรงลานกลาง

เรือน ประตูใหญ่ของเรือนอาศัยนี้ สูงเพียงครึ่งศีรษะจึงสามารถ
มองเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีคนกาลังชุลมุนวุ่นวายกันอยู่ถึงสิบ
คน ผู้ที่อยู่กลางวงคือบุรษุ ร่างผอมสูง ใบหน้ าตอบจมูกโด่งเป็ น
สัน มี เ คราแพะแปะติ ด อยู่ ใ ต้ ริ ม ฝี ปากอัน อวบอิ่ ม นั น้ เขาถูก
ภรรยาร่างอ้วนฉุ ดกระชากและตบตี ศีรษะที่ คล้ายไข่เป็ ดของ
เขาโยกไปโยกมา

ภรรยาร่างอ้วนทัง้ ตี ไปพลางด่าไปพลาง “เจ้าอัปลักษณ์

ถึงเพียงนี้ เป็ นข้าเองที่ตาบอดเลือกเจ้ามา ยากจนข้นแค้นปาน
นี้ ยงั กล้านอกลู่นอกทาง คนบัดซบเช่นเจ้ามิเคยส่องคันฉ่ อง มิ
ละอายตนเองบ้างหรือไร! ”

เซี ยวเหยี่ยนพลันฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่า ตัง้ แต่ออกจากวัง

มานั น้ ก็พบเจอการวิวาทเรื่องชู้สาวติดต่ อกันถึงสองครา หรือ
457
สวรรค์จะอยากเตือนให้เขารู้ว่าในใจของปี ศาจน้ อยนัน้ ยังมีคน
อื่นอยู่หรือไม่กก็ าลังจะมีคนอื่น?

“เราจะหลบไปก่อนหรือจะไปร่วมวงด้วย?” เฉินหรูอี้เอ่ย
ถามขึน้ เบาๆ

หากเรายืนขวางหน้ าประตูเรือนผู้อื่นมองดูสามีภรรยา
ทะเลาะกัน คงมิสมควรนักว่าหรือไม่? สตรีร่างอ้วนนัน้ ท่ าทาง
ใจเด็ดมิกลัวใคร ไม่แน่ ว่าหากโมโหมากจริงๆ แม้แต่พวกเขาก็
อาจจะถูกตีไปด้วย

“เจ้ า ...” เซี ย วเหยี่ ย นหรี่ นั ย น์ ต าหงส์ต น ก าลัง จะเอ่ ย

วาจาพลันได้ยินเสียงฝี เท้าอันวุ่นวายที่หน้ าปากตรอก เป็ นเฉิน
ว่านเหนี ยนที่นาเจ้าหน้ าที่จบั กุมอีกสี่คนบุกเข้ามาในนี้

ไม่เพียงแค่เซี ยวเหยี่ยนที่ สบถด่า แม้แต่เฉินว่านเหนี ยน

ก็ขบฟันจนกรามแทบแตก

เฉิ นว่ า นเหนี ยนเองก็ เ คราะห์ ร้ า ยไม่ น้ อย เขานั ้น มี

ความสัมพันธ์อนั ดีกบั เจ้าหน้ าที่ ทุกฝ่ ายของที่ ว่าการอาเภอ ต่ง
จวิ้ น ที่ ถ ูก จับ ในวัน นี้ ก็ เ ปิ ดปากบอกรายชื่ อ บุ รุ ษ ที่ มี ค วาม
สัมพันธ์กบั ภรรยาของบุรษุ แซ่เฉินถึงเจ็ดแปดคน และที่แห่งนี้ ก็

458
เป็ นที่ ที่เขาคุ้นเคยดี เขาซึ่ งเป็ นคนมีน้ าใจอัธยาศัยดี จึงได้นา
เหล่าพี่น้องมาที่นี่ เขาเองก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าองค์จกั รพรรดินัน้
พากุ้ยเฟยเดินมาถึงที่แห่งนี้ ได้อย่างไร

เฉินว่านเหนี ยนดูออกว่าองค์จกั รพรรดิมิปรารถนาพบ

เขา เขาจึงมิกล่าวสิ่งใดเพียงพยักหน้ าให้คราหนึ่ งแล้วนาคนบุก
เข้ า ไปในเรื อ นและจับ คนมัด ไว้ อ ย่ า งง่ า ยดายภายในเวลา
อันรวดเร็ว

แม้นภรรยาร่างอ้วนจะตบตีเขาทว่าเมื่อคนอื่นรังแกสามี
ของนาง นางกลับกรีดร้องโวยวายเสียงดัง

“เอาล่ ะๆ อย่ าได้ ร้องไห้ อีกเลย” เฉินว่ านเหนี ยนหยิบ

ผ้าเช็ด หน้ าที่ ส ตรี ผ้หู นึ่ ง ยัด ใส่ อกเขาไว้ ม าส่ ง ให้ น างทัง้ กล่ า ว
อธิบายว่า “เราแค่จะนาตัวสามีของเจ้าไปที่ ว่าการอาเภอเพื่อ
สอบสวนเล็กน้ อยเท่ านัน้ หากเขามิได้ฆ่าคนจริง ไม่นานก็ถกู
ปล่อยตัวกลับมาแล้ว”

“ฆะฆ่าฆ่าฆ่าคน?” ครัน้ บุรษุ อัปลักษณ์ ร่างผอมสูงได้ฟัง

เช่นนัน้ ก็ขาอ่อนไปทันที ใบหน้ าเหยเกนัน้ แทบทนดูมิได้ “กั ๋วจิ้
วขอรับ ข้ามีแต่ ช่วยคน มิเคยฆ่ าคน ใต้ เท้ าทัง้ หลายคงจับผิด
คนแล้ว”
459
 เจ้าหน้ าที่จบั กุมกล่าวหัวเราะเหน็ บแหนมว่า “แต่เจ้าก็มี
ความสัมพันธ์กบั ภรรยาเฉินจิ่วจริงมิใช่หรือ? สามีนางตาย เจ้า
ก็ต้องไปพิสจู น์ เรือ่ งนี้ กบั พวกเราจึงจะถูก”

หลังจากนัน้ ก็มีคนผูห้ นึ่ งชี้ไปยังจักรพรรดิจางเหอที่กาลัง

จะจากไปว่า “สามคนนัน้ หยุดก่อน!”

คนที่ พดู นัน้ ก็ฝีเท้ารวดเร็วยิ่งนัก ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็เข้า

ไปขวางหน้ าไว้ได้ เขาขมวดคิ้วพินิจพิเคราะห์จกั รพรรดิจางเห
อแล้วกล่าวต่อว่า “เหตุใดพวกเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่? มีความสัมพันธ์
ใดกับ ชายผู้นี้ รึ ? มี ค วามสัม พัน ธ์ อ ัน ใดกับ ภรรยาของคนแซ่
เฉิน?”

“พวกเจ้ากลับที่ว่าการอาเภอไปกับเราสักคราเถิด!”

เฉินว่านเหนี ยนถึงกับทุบกะโหลกตนคราหนึ่ ง

ดี เ หลื อ เกิ น แล้ ว ครานี้ ค งได้ ส นุ ก เป็ นแน่ ถึ ง กับ ดึ ง องค์

จักรพรรดิผซู้ ึ่งเป็ นสามีน้องสาวเขาเข้ามาเกี่ยวพันด้วย

460
 *เหยียเยี่ย แปลว่าบิดาของพ่อ หรือเป็ นคาเรียกผูช้ ายที่มี
อายุมากด้วยความเคารพ

*ปากอี กา คื อปากที่ พูดแต่ เรื่องไม่ดี หรือปากเสี ย ปาก

อัปมงคล

461
 142 สัญญาณลับ

เฉินว่านเหนี ยนไม่มีทางยอมให้ คนกลุ่มนี้ นาจักรพรรดิ

ไปที่ ที่ว่าการอาเภอเด็ดขาด หากนาตัวไปจริงจะสอบสวนเช่ น
ไรกันเล่า? หากฐานะของพระองค์ถกู เปิดโปงขึ้นมาก็มิทราบจะ
มี ข่ าวลื อเช่ น ใดแพร่ส ะพัด ไปทัว่ เมื อ งหลวง ถึง ตอนนั น้ แม้ น
เรื่องราวมิได้เกี่ ยวข้องอันใดกับเขาทว่าองค์จกั รพรรดิอาจจะ
โยนความผิดใส่ศีรษะเขาก็เป็ นได้

“โถ่เอ๊ย...” เขายกมือขึ้นเพิ่งกล่าวได้เพียงคาแพทย์ผ้นู ัน้

ก็ท าหน้ า ที่ ข องตนด้ ว ยการกอดขาเขาไว้ เ อ่ ย เสี ย งอ่ อ นน้ อ ม
อย่างที่ สุดว่า “นัน่ เป็ นคนไข้ของข้า เรื่องที่ข้ามีสมั พันธ์กบั สตรี
อื่นนัน้ มิได้เกี่ยวอันใดกับเขาเลย”

เฉินว่านเหนี ยนพลันเกิดความคิดอยากจะถีบเขาขึน้ มา

สองปี มานี้ ข่าวลือต่างๆ ที่ เกี่ยวกับจักรพรรดิจางเหอไม่

เคยสงบลงเลยทัง้ เรื่ องที่ ทรงร่วมอภิรมย์กบั หญิงคณิกาทาให้
เกิดโรคอันแสนสกปรก อีกทัง้ ลือว่าพระองค์มิใช่พระโอรสแท้ๆ
ของไท่ โฮ่วและอี กมากมายหลากหลายเกินกว่าที่ คนเราจะจิต
นาการไปถึงได้

462
 ส านั ก แพทย์ ห ลวงในพระราชวัง ไม่ มี ห มอหลวงหรื อ
อย่างไร? หากมิใช่ มีความลับอันมิอาจบอกผู้ใดได้คงมิพากุ้ย
เฟยที่ทรงโปรดยิ่งและขันทีค่พู ระทัยเดินลัดเลาะตามตรอกซอก
ซอยอันซับซ้อนเพื่อมาตรวจรักษากระมัง ถ้าเฉินว่านเหนี ยนยัง
คิดไม่ได้กค็ งต้องกล่าวขออภัยสติปัญญาอันชาญฉลาดของตน
แล้ว

ปั ญหาคือหากไม่มีผ้ใู ดเอ่ยออกมาเรื่องนี้ กค็ งจะผ่านไป

ประหนึ่ งมิ เ คยเกิ ด ขึ้ น ทว่ า แพทย์ ส มควรตายผู้นี้ กลับ ป่ าว
ประกาศว่าองค์จกั รพรรดิเป็ นคนไข้ของเขา เฉินว่านเหนี ยนคิดจะ
แสร้งเป็ นไม่รกู้ ม็ ิ ได้เสียแล้ว

บิดามันเถอะ！

เฉิ นว่ า นเหนี ยนจ าต้ อ งกระโดดเข้ า ขวางระหว่ า ง

เจ้าหน้ าที่จบั กุมและองค์จกั รพรรดิ “ท่านผูน้ ี้ เป็ น....พี่ชายที่ช่วย
ข้าจับเจ้าอ้วนสมควรตายต่งจวิ้นเมื่อครู่นี้เอง เป็ นคนดีมีน้ าใจ
มาก เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับคดีนี้หรอก”

เหล่ าเจ้ าหน้ าที่ จบั กุมล้ ว นมี ค วามสัมพัน ธ์อนั ดี ก บั เขา
ประการแรกเพราะเขาเป็ นถึงกั ๋วจิ้วกล่าวสิ่งใดล้วนน่ าเชื่ อถือ
เป็ นตระกูลที่ทุกคนต่างรู้จกั ดี ประการที่สองคือเขามิใช่คนชอบ
463
วางท่า เป็ นคนสบายๆ ทัง้ ยังอัธยาศัยดียิ่ง หากมีเรื่องลาบากก็
ไปหาเขาได้ โดยเฉพาะเรื่ อ งเงิ นเขามิ เคยเกี่ ย งงอนที่ จ ะ
ช่วยเหลือ

หากเป็ นเรื่องอื่ น เฉินว่ านเหนี ย นกล่ าวอัน ใดพวกเขา

ล้วนให้ เกี ยรติเสมอ ทว่าปั ญหาคือตัง้ แต่ นายอาเภอของพวก
เขาได้รบั คาชมจากองค์จกั รพรรดิเพราะจับคนของจวนหย่งชาง
โหวมาลงโทษได้นัน้ ทุกคราที่ต้องตัดสินคดีมกั กระตือรือร้นดุจ
ไก่ ช น ไม่ ว่ า จะเป็ นรายละเอี ย ดเล็ก น้ อ ยเพี ย งใดล้ ว นมิ ย อม
ปล่ อ ยผ่ า น มิ เช่ น นั ้ น คงมิ ส่ ง พวกตนออกมาจับ คนเพี ย ง
เพราะต่งจวิ้นให้การว่ามีบุรษุ เจ็ดถึงแปดคนซึ่งมีความสัมพันธ์
กับสะใภ้ตระกูลเฉินทัง้ ที่ ยงั มิทนั บันทึกคาให้การเสร็จเลยด้วย
ซา้

“น้ องเฉิน มิใช่ พี่ชายมิให้ เกี ยรติเจ้า ทว่าใต้ เท้ าของเรา

นัน้ เคร่งครัดยิ่ง” บุรษุ ร่างกายานามลัวซื ่ อหูผ้คู ล้ายเป็ นหัวหน้ า
ในที่ นี้ กล่าวด้วยใบหน้ าลาบากใจว่า “คนพวกนี้ ปรากฏตัวขึ้น
ในยามที่ เจ้ากาลังประมือกับต่งจวิ้นใช่หรือไม่? เพียงครู่กม็ าหา
ผูต้ ้องสงสัย...”

“ข้ ามิใช่ ผ้ตู ้ องสงสัย ข้ าเคยนอนกับ สตรี ผ้นู ั น้ แค่ เ พี ย ง

ครัง้ เดียว” เขายังมิทนั กล่าวจบ ภรรยาร่างอ้วนก็ปรี่เข้ามาบิด
464
แขนเขาโดยแรงที หนึ่ ง เสี ยงที่ กล่าวออกมานัน้ เรียกได้ว่าแทบ
ทาเอาหูหนวกเลยทีเดียว

“เจ้าแอบมีชู้ไม่พอยังจะให้เสื่อมเสียเกียรติอีก เหตุใดจึง
ต้องป่ าวร้องขึน้ มาด้วย! หรือกลัวว่าจะขายหน้ าไม่พอ? !”

คนประมาณสิ บ คนในลานกว้ า งนั น้ ล้ ว นเป็ นญาติ และ

เพื่อนบ้านของทัง้ สองฝ่ าย ครัน้ เห็นคนของทางการบุกเข้ามา
แต่ละคนล้วนมิกล้ามีปากเสียงได้แต่ลอบยืนหลบเป็ นแถวตาม
แนวกาแพง

“คนที่ พ วกเราต้ อ งการจับ นั น้ คื อ ผู้ต้ อ งสงสัย ที่ มีค วาม

สัมพันธ์กบั สะใภ้ตระกูลเฉิน คุณชายท่านนี้ เพียงแค่คนผ่านทาง
อี กทัง้ มิได้ปรากฏตัวในที่ เกิดเหตุ” เฉินว่านเหนี ยนเดินเข้าไป
ตบหลังลัวซื ่ อหู นั ยน์ ตาดอกท้ อทอยิ้ม “ท่ านมิเชื่ อสายตาอัน
ร้ายกาจของข้ าหรือ หากเป็ นพวกท าผิด คดี ชาเราล้ ว นมิอาจ
รอดพ้นสายตาข้าไปได้”

่ อหูมีท่าทางลังเล จากแรงฝ่ ามือของเฉินว่านเหนี ยน

ลัวซื
้ ้ มิเห็น
ก็รสู้ ึกได้ทนั ทีว่าเขาต้องเข้าจัดการเรื่องนี้ ให้ได้ หากครังนี
แก่หน้ าเขา ทัง้ สองคงได้ผิดใจกันจริงๆ แน่

465
 เขาจึงยิงฟั นยิ้มคราหนึ่ ง “ในเมื่อน้ องเฉินพูดถึงเพียงนี้
พี่ชายก็ต้องเชื่อเจ้าอย่างแน่ นอน เช่นนัน้ ก็ขอที่ อยู่และชื่อแซ่ก็
พอ หากใต้เท้าถามขึน้ มาพวกเราจักได้ตอบท่านได้”

ตอบได้กบั มารดาเจ้าสิ!

เฉิ นว่ า นเหนี ยนอยากจะรี บ ส่ ง พระโพธิ ส ัต ว์อ ัน เป็ นที่

เคารพยิ่งนี้ ไปเสี ยที ทว่าเจ้าคนสติปัญญาทึ่มทื่ อนี้ กลับมิเข้าใจ
อันใด เพียงเขามุ่งมันว่่ าจะกระทาผู้ใดก็มิอาจลากดึงให้กลับมา
ได้ จึงถลึงนัยน์ ตาคู่งามเตรียมเอ่ยปากด่าคนระบายโทสะพลัน
เหลือบเห็นเฉินหรูอี้ซึ่งแต่ งกายเป็ นชายกาลังลูบผมที่ หลุดลุ่ย
ของตนอยู่ตรงหน้ าเขาแล้วงอนิ้วชี้และนิ้วกลางเป็ นวงกลมทาบ
ไว้บนใบหู

เฉินว่านเหนี ยนพลันรูส้ ึกขนลุกซู่ไปทัวสรรพางค์

่ กาย

ในสมัยที่เขายังเป็ นหนุ่มน้ อยแสนซุกซนมิกระทาตามคา

สอน ทุ ก คราที่ ไ ปก่ อ เรื่ อ งแล้ ว บิ ด ารู้เ ข้ า ผู้ค นในบ้านล้ ว นหา
โอกาสแจ้งให้เขาทราบ หากเขากลับมาและถูกบิดาเข้าขวางไว้
ทุกคนก็จะพยายามส่ งสัญญาณต่ างๆ ให้ แก่ เขา สัญลักษณ์ นี้
เป็ นสัญญาณเตือนที่น้องสาวคนโตและคนรองใช้บอกใบ้แก่เขา
ว่าบิดาทราบเรื่องทุกอย่างหมดแล้วให้เขาอย่าได้ทาพฤติกรรม
466
ปากแข็งเป็ นเป็ ดอีกต่อไป หากลูบปิ่นปักบนผมนัน้ หมายความ
ว่า ‘เจ้าตายแน่ ’

เขามันใจว่
่ านี้ มิใช่ ท่าทางที่ นางแสดงออกมาด้วยความ
บังเอิญ นางถลึงดวงตากลมโตดาขลับนัน้ จับจ้องมาที่ เขา แวว
ตาที่ส่งมาเห็นชัดว่ากาลังเตือนเขา ทว่าเหตุใดนางจึงรูส้ ญั ญาณ
ลับนี้ เล่า?

ในหัวของเฉินว่านเหนี ยนล้วนกลายเป็ นกาวแป้ งจนไม่

ทราบจะคิดวิเคราะห์อนั ใดได้แล้ว

เฉินหรูอี้คลุกคลีกบั เฉินว่านเหนี ยนอยู่บ่อยครัง้ กระทัง่

ห้าขวบ เขามักจะพานางไปเล่นด้วยเสมอเช่นการจับลูกนกใน
รัง พวกเขาเล่ นสนุ กด้ วยกันอย่างมี ความสุข ต่ อมาผู้ใหญ่ ใน
เรื อ นมิ อ าจทนมองได้ อี ก ต่ อ ไป เมื่ อ เห็ น ว่ า เขาอาจท านาง
กลายเป็ นเด็กเหลวไหลจึงจับพวกเขาสองคนแยกจากกัน นาง
นัน้ ถูกมารดานาไปฝึ กเล่นดนตรี เดินหมากรุก วาดภาพ เขียน
อักษร ทว่าความสัมพันธ์ของคนทัง้ สองก็มิได้มลายหายไปแต่
อย่างใด

นางเพียงเห็นแววตาอันประหม่าที่คล้ายมีคล้ายไม่มีของ
เขา ทัง้ ยังพยายามเจรจาช่ วยก็ทราบได้ทนั ที ว่าเขาจักต้ องจา
467
องค์จกั รพรรดิได้แล้วเป็ นแน่ เพียงแต่ในสถานการณ์ อนั แปลก
ประหลาดนี้ เขาจาเป็ นต้องแสร้งทาไขสือ

ปัญหาคือเมื่อเขาออกตัวช่วยองค์จกั รพรรดิ พระองค์ซึ่ง

เป็ นผู้มีส ติ ปัญญาเฉี ย บแหลมคิ ด การใดล้ ว นว่ องไว อาจทรง
ทราบแล้วก็เป็ นได้

หากบุ รุษ แพทย์ผู้นั น้ ไม่ ป่ าวร้ อ งว่ า องค์จ กั รพรรดิ เ ป็ น

ผู้ป่วยของเขาก็คงดี เมื่อเขาประกาศออกมาเช่ นนี้ ไม่ว่าเฉิน
ว่านเหนี ยนจะคิดไม่ดีจริงหรือไม่ องค์จกั รพรรดิที่ทรงอ่อนไหว
ต่อเรือ่ งนี้ อยู่แล้วนัน้ จักต้องโกธรแค้นเขาเป็ นแน่

ไม่ง่ายเลยกว่ าที่ นางจะหาโอกาสตอนที่ เขาหันมามอง

นางพอดี แ ละเป็ นจัง หวะที่ อ งค์จ กั รพรรดิ มิ ท ัน สนพระทัย ส่ ง
สัญญาณเตือนเขาว่าอย่าได้แสดงอาการมากเกินไป การปกปิด
กลับยิ่งเผยพิรธุ

ผู้ใดจะทราบเขาแม้นไม่โผล่ศีรษะเข้าสอดอีกต่ อไปทว่า
กับจ้องมองนางอย่างตกตะลึง นัยน์ ตาแทบร่วงตกพืน้ เด้งขึน้ มา
ติดบนร่างนางแล้ว

468
 “เฉินกั ๋วจิ้วจ้องมองคนของข้าเช่นนี้ ไม่ทราบหมายความ
ว่าเช่นใดหรือ?” เซี ยวเหยี่ยนเดินเข้ามาบดบังเฉินหรูอี้ไว้ แวว
ตาดาทะมึนน่ ากลัวยิ่ง มองเสียจนเฉินว่านเหนี ยนรู้สึกเย็นวาบ
ที่ต้นคอแล้ว

“พี่ หวัง ถามพวกท่ านว่ าพักอยู่ที่ ใด ข้ าก็กาลัง รอให้ แ ม่

นางบอกออกมาอย่างไรเล่า? ” เฉินว่านเหนี ยนเก็บความสงสัย
ไว้ในส่ วนลึกของจิตใจแล้วรวบรวมสมาธิเพื่อพูดคุยกับบุรษุ ผู้
ยากจะต่อกรตรงหน้ านี้

เซี ย วเหยี่ ย นคลี่ ยิ้ ม เย็น ชา ใบหน้ า เขี ย วคล ้า หากมิ ใ ช่

เพราะพาเฉินหรูอี้มาด้วย เขาคงจากไปอย่างมิสนใจต่อสถานที่
อันเหม็นเน่ าแห่งนี้ นานแล้ว

“หื ม ? ไม่ ท ราบว่ า นี่ คื อ กฎของที่ ใ ดหรื อ เอ่ ย ถามสิ่ ง ใด

ล้วนต้องจ้องสตรีจึงเอ่ยถามได้?”

หากจะกล่าวไปการเป็ นคนของทางการในเมืองหลวงนัน้
ก็มิใช่ กระทาได้ง่ายนั ก โดยเฉพาะพวกเขามิใช่ ขุนนางในราช
สานั ก อาจไปชนเข้ากับญาติห่างๆ ของตระกูลใหญ่โตตระกูล
ใดก็เป็ นได้ เมื่อทางานนานเข้า หากยังมิชดั เจนในความเป็ นมา
ของอี กฝ่ ายก็จะมิกล้าแสดงอานาจมากนั ก ยิ่งมิต้องกล่าวถึง
469
บุ ค คลอัน ทรงสง่ า ที่ อ ยู่ ต รงหน้ า ผู้นี้ ไม่ ว่ า จะเป็ นท่ า ทางหรื อ
แม้แต่อาภรณ์ ล้วนมิเหมือนคนธรรมดาทัวไป ่ ทว่าเขากลับมิใช้
สติ ไตร่ ต รองคิ ด ทัง้ มิ ม องสี ห น้ าท่ า ทางผู้อื่ น กล่ า วเสี ย งดัง
ออกไปว่า “กลัวว่าเจ้าจะพาคนหนี อย่างไรเล่า! การสอบสวน
ของทางการก็ย่อมต้องมีกฎของทางการ เจ้าไม่มีสิทธ์ ิ หาข้ออ้าง
เพื่อหลีกหนี ได้ ” ดูท่าทางคนผู้นัน้ แล้วคล้ายยังอยากจะโก่งคอ
ตะโกนขึ้นอี กทว่าเมื่อเซี ยวเหยี่ยนสาดสายตาเข้าใส่ กถ็ กู แวว
ตาอันเย็นเยี ยบนั น้ ของเขาขู่ให้ เงี ยบลงทันใด เนื้ อตัวสันเทา ่
ทว่ายังฝื นเอ่ยปากออกไปอีกว่า “เจ้าอย่าได้คิดว่าตนมีอานาจ
บารมี แ ล้ ว พวกเราจะกลั ว ใต้ เ ท้ า ของพวกเรานั ้ น ได้ ร ับ
พระราชทานอนุ ญาตจากองค์จกั รพรรดิ แม้แต่ ส กุลต่ ง ...พระ
ญาติขององค์จกั รพรรดิกโ็ บยมาแล้ว! ”

“หึ ๆ ” เฉิ นฮวายคิ ด ในใจว่ า มารดาเจ้ า เถอะ หากยัง

วุ่นวายเช่ นนี้ ต่อไป...เพียงมองก็ทราบแล้วว่าพระอารมณ์ ของ
องค์จกั รพรรดินัน้ พร้อมจะปริแตกขึน้ มาทุกเมื่อ หากก่อเหตุจน
ไม่สามารถกอบกู้สถานการณ์ ได้ ต่างฝ่ ายต่างมีโทสะ ทุกอย่าง
คงได้จบสิ้นเป็ นแน่

“ก็แค่เพียงที่ อยู่เท่านัน้ มิใช่หรือ พวกเราพักที่ โรงเตี้ยมฝู

ไหลห้องเทียนจือ้ เจี่ยหนึ่ ง* คุณชายของข้าแซ่เหยี่ยน ชื่อเซี ยว”

470
เขามองไปที่ เฉินว่านเหนี ยน “บัดนี้ คุณชายของข้าไปได้แล้ว
หรือไม่? ”

เหยี่ยนเซียว เซียวเหยี่ยน เป็ นองค์จกั รพรรดิไม่ผิดแน่

เฉินว่านเหนี ยนรู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าวันเวลาอันสุขสบายใน

ชีวิตเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว

“ฟั งวาจาที่พวกเจ้ากล่าวล้วนเป็ นสาเนี ยงคนเมืองหลวง

่ อหูพลันเปิดปากขึ้น คิ้ว
แต่ กลับพักที่ โรงเตี้ ยมงัน้ หรือ? ” ลัวซื
หนาขมวดแน่ น “ไม่ทราบว่าคุณชายเหยี่ยนยังมีเรือนพานักที่
ใดในเมืองหลวงอีกหรือไม่? ต้นตระกูลท่านอยู่ที่ใด?”

เฉินว่านเหนี ยนอยากจะตาย เหตุใดถึงได้มิจบไม่สิ้นเสีย

ที ? สุดท้ายแม้เป็ นพวกเขาที่ รนหาที่ ตายแต่คนที่ รบั เคราะห์คือ
เขาเอง

เฉินฮวายหุบยิ้มลงโดยพลัน “ท่ านถามถึงที่ อยู่พวกเรา

ข้าก็บอกไปแล้ว คุณชายเพียงแค่ใส่ใจบริวาร เมื่อทราบว่าข้า
โรคเก่ ากาเริบ จึ ง ได้ พ ามาตรวจรักษากับ แพทย์ผ้นู ี้ ท่ านกลับ
สอบถามไม่แล้วไม่เลิก? พวกเราทาความผิดอันใดงัน้ หรือ?”

471
 สมแล้วที่เป็ นข้ารับใช้ที่ดีที่สดุ ในต้าจิ้น ตอบโต้ได้รวดเร็ว
ทัง้ ยังตรงจุดยิ่ง เฉินว่านเหนี ยนลอบยกนิ้วโป้ งอยู่เงียบๆ

ต่ อ ให้ ข นั ที ผู้ต รวจฎี ก าจะเก่ ง กาจและได้ ร บั การโปรด

ปรานเพียงใด แต่จกั รพรรดิองค์ปัจจุบนั และกุ้ยเฟยที่ยิ่งใหญ่คา้
ฟ้ าถึงกลับพามาตรวจรักษาด้วยพระองค์เองเช่นนี้ เขาคงตายได้
ทุกเวลาเป็ นแน่

เมื่ อ เฉิ นฮวายพู ด จบก็ห ัน ไปกล่ า วกับ แพทย์ ผู้นั ้น ว่ า

“แม้นข้าจะเป็ นเพียงบริวารเล็กๆ ที่มาตรวจอาการกับเจ้าแต่ก็
จ่ายค่ ารักษาอย่ างเต็มที่ มิใช่ ต กลงกัน แล้ ว หรือว่ าจะมิแพร่ง
พรายเรื่องของคนไข้ แต่ เ จ้ ากลับ ป่ าวร้องออกมาต่ อหน้ าคน
มากมายเช่นนี้ เจ้าจะให้ข้าเอาหน้ าไปไว้ที่ใด? ” สายตาเย็นชา
ของเขาที่ ม องไปยัง แพทย์อ ัป ลัก ษณ์ นั ้น ท าให้ เ ขาตัว สัน่ เทา
ขึน้ มา

“ข้ า หวัง ว่ า เจ้ า จะมี จ รรยาบรรณในอาชี พ แพทย์ต น มิ

เช่นนัน้ ต่ อให้เจ้ามิได้ฆ่าคนและกลับออกมาได้อย่างปลอดภัย
ข้านี่ แหละที่จะไปร้องเรียนที่ว่าการอาเภอเอง”

แพทย์อ ัป ลัก ษณ์ มิ ใ ช่ ค นโง่ ไหนเลยจะไม่ รู้ว่ า นี่ คื อ ค า

เตือนของเขา
472
 “ท่านวางใจๆ ข้ามิได้ฆ่าคน ข้ามีแต่ช่วยคน ไม่มีทางฆ่า
คนเด็ดขาด ดังนัน้ ผู้ใดที่ มารักษากับข้าที่ นี่ ข้าล้วนมิเคยแพร่ง
พรายข้อมูลของคนไข้เลย” เขามิกล้ามองเซี ยวเหยี่ยน แม้แต่
บริวารที่ ปกติมกั ยิ้มแย้มนัน้ เขาก็มิกล้ามอง ดวงตาปูดโปนได้
แต่จ้องมองพืน้ แล้วผงกศีรษะดังต ่ ากระเทียมก็มิปาน

เฉิ นว่ า นเหนี ยนลอบถอนหายใจ เอ่ ย เสี ย งสู ง ว่ า “เอา

ล่ะๆ รีบพาตัวผู้ต้องสงสัยไปเถิด ใต้ เท้ าเจียงคงรอจนร้อนใจ
แล้ว!”

่ อหูขมวดคิ้วคราหนึ่ ง อยากจะพูดแต่กม็ ิ กล่าวสิ่งใด

ลัวซื
ได้แต่ คิดว่าเฉินกั ๋วจิ้วพบเจอสิ่งต่ างๆ มามาก บางที อาจจาได้
แล้วว่าคนเหล่านี้ คือขุนนางผู้สูงส่งเพียงแต่มิอาจกล่าวออกมา
ได้ ตรงๆ ในเมื่อมิได้มีส่วนเกี่ ยวข้องกับคดี กแ็ ล้วไปเถิด ไม่มี
ความจาเป็ นอันใดที่ ต้องล่วงเกินเฉินกั ๋วจิ้ว เพี ยงเพราะเรื่อง
เล็กน้ อยนี้

เพียงแต่แซ่เหยี่ยนนัน้ ...หรือจะมีความสัมพันธ์บางอย่าง
กับเหยี่ยนซื่อเจินเสนาบดีกรมพระคลัง?

แต่ ล ะคนล้ ว นคิ ด ไปต่ า งๆ นาๆ ครัง้ นี้ นั บ ว่ า เฉิ นว่ า น

เหนี ยนขัดขวางได้สาเร็จจึงจับเพียงคนเท่านัน้ ครัน้ ต้องจากไป
473
เฉินว่านเหนี ยนก็ยกมือประสานกันแสดงความเคารพต่อเซี ยว
เหยี่ ย น นั ย น์ ต าดอกท้ อ แสนงดงามนั ้น ส่ ง ยิ้ ม พราวระยับ ทัง้
กล่าวว่า “คุณชาย...พี่ชายอย่าได้ถือสาเลยนะ เป็ นเพราะเวลา
ข้าตกใจมักจะควบคุมสายตาไม่ค่อยได้ เมื่อครู่นัน้ มิได้จ้องมอง
ฮูหยินของท่านเลย...ขออภัยจริงๆ พวกเรา...วันหน้ าคงได้เจอ
กันอีก หากมีเรือ่ งอันใดในเมืองหลวงก็มาหาข้าเฉินว่านเหนี ยน
ได้ รับรองว่าช่วยได้ทุกอย่าง”

เมื่อเห็นแววพระเนตรองค์จกั รพรรดิยิ่งมายิ่งลึกลา้ เฉิน

ว่านเหนี ยนได้แต่ตกตะลึงมิอาจแสร้งโง่อีกต่อไป จึงโบกมือให้ที
หนึ่ งแล้วรีบก้าวเท้าตามเจ้าหน้ าที่จบั กุมออกไปด้านนอก

เดินไปก็ครุ่นคิดถึงสตรีข้างพระวรกายองค์จกั รพรรดิที่
ส่งสัญญาณลับให้เขาอย่างน่ าแปลกใจ

แรกเริ่มเขายังมิทนั เข้าใจ ต่ อมาเมื่อถูกเฉินฮวายกล่าว

แทรกขึ้น เขาจึงมีสติคืนมาได้ว่านางกาลังเตื อนเขาว่าอย่าได้
แสดงท่ าทางออกนอกหน้ าเกินไปนั ก ยามนั น้ เขาเพี ยงอยาก
ช่วยองค์จกั รพรรดิปกปิดฐานะเท่านัน้ ทว่าบัดนี้ หากคิดย้อนไป
หลายปี มานี้ องค์จกั รพรรดิทรงพระอารมณ์ แปรปรวนทัง้ ยังช่าง
สังเกตยิ่ง การที่เขาปกป้ องพระองค์จนเกินไปเช่นนี้ ก็อาจทราบ
แล้วว่าเขาจาพระองค์ได้
474
 เหตุใดนางถึงรูจ้ กั สัญญาณลับนี้ ?

เหตุใดนางต้องส่งสัญญาณลับนี้ แก่เขา?

เฉิ นว่ า นเหนี ยนจ าต้ อ งกัด ฟั น แน่ น จึ ง ห้ า มมิ ใ ห้ ต นหัน

หลังกลับไปมองได้

พระราชประสงค์ขององค์จกั รพรรดิ ชดั เจนออกปานนี้

หากเขาหันกลับไปมองอี กพระองค์คงต้ องคิดว่าเขาคิดไม่ซื่อ
ต่อสาวงามที่แต่งเป็ นชายผูน้ ัน้ แน่

ทว่าหากเดินพ้นจากตรอกนี้ ไปแล้วเขาอาจจะหาสาเหตุ
่ วิตก็เป็ นได้
นัน้ ไม่พบไปชัวชี

สตรี ร่ า งอ้ ว นเดิ น ติ ด ตามเจ้ า หน้ า ที่ จ บั กุม ออกไปจาก

ตรอกด่าทอไปพลางเช็ดน้ าตาไป บรรดาญาติและเพื่อนบ้านก็
ต่างแยกย้ายกลับเรือนตน

เฉินหรูอี้ยืนอยู่ที่นัน่ กับองค์จกั รพรรดิเป็ นนาน ใบหน้ า

คมสันนัน้ อึมครึมนิ่งขรึมอยู่เช่นนัน้ มิคลายลงเลยแม้แต่น้อย

เรื่องเกี่ยวพันถึงชื่อเสียงของเขา หากข่าวลือต่างๆ หลุด

รอดออกมาจากแพทย์ธรรมดาๆ ในเมืองหลวง เช่นนัน้ เขาทา
475
เป็ นเฉยเมยก็สิ้นเรื่องแล้ว แต่ หากมี พยานที่ เห็นกับตาอย่ าง
เฉินว่านเหนี ยนเพิ่มเข้ามาเล่า?

มีแต่ สวรรค์ที่ร้วู ่าเฉินว่านเหนี ยนจาเขาได้หรือไม่ แม้น

ยามนี้ จะยังจาเขาไม่ได้ แต่กม็ ิ ได้หมายความว่าภายหน้ าจะไม่มี
โอกาสได้พบกันอีก

“เฉินฮวาย เจ้ าเคยพบเฉินว่ านเหนี ย นกี่ ค รัง้ ? ” เซี ย ว

เหยี่ยนขมวดคิ้ว

“ทู ล ฝ่ าบาท สองครัง้ พะยะค่ ะ ครัง้ แรกคื อ พิ ธี อ ภิ เ ษก

สมรสของพระองค์และอี กครัง้ ตอนหม่อมฉั นไปแจ้งเรื่องการ
เสด็จสวรรคตของหวงโฮ่ว” เฉินฮวายหลุบตาลงตา่ โดยทัวไป ่
แล้วองค์จกั รพรรดิมิทรงโปรดปรานให้ครอบครัวของเหล่าสนม
เข้าเฝ้ านัก อีกทัง้ หากเป็ นพิธีอนั เป็ นทางการองค์จกั รพรรดิล้วน
ประทับ นั ง่ บนบัล ลัง ก์ อ ัน สู ง ส่ ง ไม่ มี ผู้ใ ดกล้ า มองพระองค์
โดยตรงจึงไม่มีใครได้เห็นองค์จกั รพรรดิ

การพบหน้ ากับเฉินว่านเหนี ยนอย่างเป็ นทางการนั น้ ที่

เขาจาได้นัน้ มีเพียงสองครัง้

“เจ้าคิดว่า เขาจะจาเจ้าได้หรือไม่?”

476
 เฉินหรูอี้หวั เราะออกมา “ฝ่ าบาทมิทรงต้ องกังวลอันใด
เลยเพคะ หากเขาจาได้จริงๆ ยังจะกล้าเรียกพระองค์ว่าน้ อง
ชายอี กหรือ? คงรีบทาความเคารพพระองค์อย่างนบน้ อมเสี ย
มากกว่า?”

เซียวเหยียนกวาดตามองนางคราหนึ่ งด้วยแววตาลา้ ลึก

ยิ่ง

เฉินหรูอี้พลันหายใจสะดุด แววพระเนตรเช่นนี้ ขององค์

จักรพรรดิช่างคุ้นเคยนั ก เห็นชัดว่าทรงกริ้วจนถึงที่ สุด ลาดับ
ต่อไปก็คือหาคนบันดาลโทสะแล้ว

“หาคนสนิ ทของเจ้ า มาคอยจับ ตาคดี นี้ ไว้ . ..” เซี ย ว

เหยี่ยนยังมิทนั กล่าวจบ เฉินฮวายก็เข้าใจได้ทนั ที

“กลับไปหม่อมฉันจะรีบดาเนินการทันทีพะย่ะค่ะ”

“เราจะกลับกันตอนนี้ เลย”

เซียวเหยี่ยนถูกคดีนี้ทาให้อารมณ์ ทุกอย่างมลายหายไป
สิ้น แผนต่างๆ ที่ คิดไว้ก่อนจะออกจากวังมาล้วนยกเลิก คนทัง้
สามค่อยๆ เดินออกมาจากตรอกแห่งนัน้ ยามนี้ อาทิตย์ลอยสูง
ส่องแสงสว่างจ้า
477
 เฉินหรูอี้ถกู แววพระเนตรเช่นนัน้ ขององค์จกั รพรรดิทา
ให้ ห วาดกลัว จึ ง มิ ก ล้ า สนทนาด้ ว ยได้ แ ต่ เ ดิ น ตามหลัง ของ
พระองค์ไป

เมื่อเดินย้อนกลับตามทางที่เดินมาไม่นานก็พบคนขับรถ
ม้าที่ ตามพวกเขาออกมาจากในวังบังคับรถม้าสี แดงพุทราคัน
หนึ่ งเข้ามาใกล้

ดีที่แม้นองค์จกั รพรรดิจะยังทรงกริ้วทว่ายังอุ้มนางขึน้ รถ
ม้าอย่างใส่พระทัย แล้วจึงก้าวขายาวขึน้ รถม้าตามติดไป

รถม้าที่ เช่ามานัน้ ถือว่าเป็ นรถที่ ดีมากคันหนึ่ ง ภายในมี

กลิ่นหอมอ่ อนๆ พนั กพิงหลังบุด้วยพรม แม้นมิได้ ภายนอกดู
ธรรมดาภายในสวยงามหรูหราอย่างคันที่ นัง่ ออกมาจากวัง แต่
นี่ กไ็ ม่เลวเลยทีเดียว

เฉินหรูอี้ได้คืบจะเอาศอก องค์จกั รพรรดิทรงอุ้มนางขึ้น

บนรถม้ า ก็เ ท่ า กับ ทรงคลายโทสะแล้ ว เมื่ อ ขึ้ น รถม้ า จึ ง ดึ ง
พระองค์ไปชิดมุมที่ บุด้วยพรมนุ่มแล้วมุดตัวไว้ในอ้อมพระอุระ
ขององค์จกั รพรรดิ พลันได้ ยินเฉินฮวายเอ็ดเสี ยงเบาอย่ างมี
โทสะว่า “เหตุใดถึงเพิ่งมา นานถึงเพียงนี้ เจ้าไปรอแม่ม้าตกลูก
อยู่หรือไร”
478
 เสียงคนขับรถม้าแหลมเล็กยิ่งกว่าจึงเอ่ยด้วยเสียงกดตา่
“มิใช่ผนู้ ้ อยที่ช้านะขอรับ กงกงยังจาบุรษุ ที่ลกั ลอบเป็ นชู้ภรรยา
ผู้อื่นที่เราเจอบนถนนเมื่อครู่ได้หรือไม่? เถ้าแก่ที่ให้เช่ารถม้าก็
มี ส มั พัน ธ์กบั นางเช่ น กัน ทางการส่ ง เจ้าหน้ าที่ ไปจับ กุมพอดี
ผู้น้อยต้ องหว่านล้อมมากมายและให้ ค่าเช่าเพิ่มไปถึงสองเท่ า
ภรรยาของเขาจึงยอมออกหน้ าให้ผนู้ ้ อยเช่ารถม้า มิเช่นนัน้ นาง
คงผูกคอตายปลิดชีพตนไปแล้วขอรับ”

เขาถอนหายใจ “เราเช่ า รถเพี ย งครัง้ กลับ สามารถ

ช่ วยชี วิตคนไว้ได้ ถึงหนึ่ งชี วิต องค์จกั รพรรดิทรงมี เทพเซี ย น
คุ้มครองปกป้ อง แสงทองสว่างเรืองรองอยู่ทวพระวรกาย
ั่ เป็ นผู้
ที่คอยช่วยเหลือสรรพชีวิตโดยแท้”

เฉินหรูอี้เงยหน้ าขึ้นเห็นมุมปากของเซี ยวเหยี่ยนบิดเบ้

ไปมาอย่างไม่รตู้ วั

*ห้ องเที ยนจื้อเจี่ ย เป็ นคาใช้ เรี ยกห้ องที่ ดีที่สุดของโรง

เตี้ยมในยุคโบราณ

479
 143 ตบปากหนึ่ งครามอบพุทราหวานหนึ่ งผล

ไม่ฆ่าตัวตายแล้วเปิดร้านทากิจการต่ อก็นับเป็ นบารมี

ขององค์จกั รพรรดิแล้ว คาเยินยอของคนขับรถม้านัน้ หลอกทัง้
ตนเอง หลอกผูอ้ ื่นด้วย เฉินหรูอี้ยอมรับว่านางมิอาจสู้ได้

คาดว่าเฉินฮวายที่ฟังอยู่ด้านนอกก็คงรู้สึกมิชอบเช่นกัน
ทั ง้ มิ อ าจด่ า ว่ า ข้ า รับ ใช้ ต่ อ หน้ าฝ่ าบาท ‘เจ้ า เด็ ก บ้ า พู ด จา
เหลวไหล’ เช่นนัน้ มิเป็ นการด่าว่าองค์จกั รพรรดิไร้บารมีหรอก
หรือ เขาซวยเองที่ ต้องมาเจอคดีชู้สาวเช่ นนี้ ทงั ้ ที่ เพิ่งออกจาก
วัง

อาจเป็ นเพราะท่ า ทางของเฉิ นฮวายดู เ กรี้ ย วกราด

คนขับรถม้าจึงพูดตะกุกตะกักอยู่นานจึงเอ่ยออกมาได้ว่า “ทุก
...ทุกคาที่ผนู้ ้ อยกล่าว ล้วนมาจากใจจริงนะขอรับ”

เฉินฮวายแทบจะบันดาลโทสะออกมาโดยพลัน เจ้าตัว
บัดซบกล่าวเช่นนี้ มิเท่าเป็ นการบอกบุคคลที่อยู่ในรถม้าว่าเขา
เฉินฮวายมิได้คิดเช่นเดียวกันหรอกหรือ?

มิทราบว่าเฉินหรูอี้หฝู าดไปหรือไม่ นางคล้ายได้ยินเสียง

กัดฟันดังขึน้ หลายครา

480
 ตัง้ แต่ขึ้นนัง่ ในรถม้าเซี ยวเหยี่ยนก็มิได้พดู สิ่งใดอีก เฉิน
หรูอี้ซบกับอกเขาแต่เขาก็มิได้ผลักไส นางจับมือเขามาเล่นเขา
ก็ย งั คงไม่ มี ป ฏิ กิ ริ ย าใด ใบหน้ า นั ้น อึ ม ครึ ม จนแทบจะบิ ด น้ า
ออกมาได้แล้ว ทว่าท่าทางกลับยังดูดีอยู่มิได้คล้ายคนคลุ้มคลัง่
แต่อย่างใด

จากประสบการณ์ ที่ผ่านมา หากองค์จกั รพรรดิทรงกริ้ว

นาง ไม่ ว่ า จะมี ผู้ค นอยู่ ม ากมายเท่ า ใดก็ย ัง ทรงกลัน่ แกล้ ง
ทรมานโดยมิเห็นแก่หน้ านางหรือพระเกียรติของพระองค์เอง
เลยด้วยซา้ ทว่าหลังจากที่ทรงชอบนางแล้วนัน้ ...

“ฝ่ าบาทรงกาลังกริ้วผูใ้ ดหรือเพคะ?”

อุบ๊ ! เฉินฮวายที่ อยู่นอกรถม้ารีบปิดปากมิให้ตนส่งเสียง

ออกมา

บุปผาประหลาดผู้เป็ นที่ เลื่องลือในวังหลังของพวกเขา

นั น้ ไม่ธรรมดาจริงๆ ถึงกับใช้ มีดจ้วงแทงพระทัยของฝ่ าบาท
โดยตรงเช่ นนี้ ทว่าจากประสบการณ์ ที่รบั ใช้ องค์จกั รพรรดิมา
นานปี มิอาจไม่กล่าวว่าวิธีนี้เป็ นวิธีที่ดีและได้ผลที่สดุ

481
 ตัง้ แต่ เยาว์วยั ก็ทรงถูกเลี้ยงดูมาอย่างผู้สืบทอดบัลลังก์
ในอดี ต มี จ ัก รพรรดิ พ ระองค์ ก่ อ นที่ ภ ายนอกดู ซื่ อ ตรงทว่ า
แท้จริงกลับเป็ นปลาหนี ชิวที่ ทงั ้ เจ้าเล่ห์และลื่นไหลคอยฟูมฟั ก
ด้วยพระองค์เอง ทัง้ ยังมีบรมครูสามท่านที่มีหางยาวเป็ นจิ้งจอก
พัน ปี คอยอบรมสัง่ สอน บัด นี้ ย งั ทรงต่ อ กรกับ ขุน นางที่ แ สน
ฉลาดล ้า ดุจ ปี ศาจ ประสบการณ์ ที่ ผ่า นมานั ้น มากมาย แม้ น
คล้ายเป็ นผูม้ ีพระอารมณ์แปรปรวน ไร้ซึ่งสติปัญญา แต่นัน่ เป็ น
เพราะโรคที่ ทรงประชวรทาให้ ทรงหงุดหงิดง่ าย ในอดี ตแม้น
ภายนอกจะดูบ ริสุทธ์ ิ สดใสแท้ จริงทรงรู้แจ้ งดุจคัน ฉ่ อง เพี ยง
กะพริบพระเนตรคราหนึ่ งความคิดชัวร้ ่ ายก็บงั เกิดขึน้ โดยพลัน

ตัวพระองค์ร้แู จ้งแต่ แสร้งเลอะเลือนได้ ทว่าหากมี ผ้ใู ด

ปัน่ หัวพระองค์ทาให้ ร้สู ึกดังเป็
่ นคนโง่ นัน่ นับว่าได้แทงถูกรังผึง้
แล้วถ้ามิถกู ต่อยจนหน้ าบวมก็ไม่มีวนั เลิกราเป็ นแน่

เจี ย งกุ้ย เฟยที่ เ ป็ นประเภทบ้ า ระห่า นั ้น ช่ า งเหมาะกับ

พระทัย อัน แปรปรวนดังคลื ่ ่ น ลมที่ มิ อ าจคาดเดาได้ ข ององค์
จักรพรรดิยิ่ง

นั ย น์ ต าหงส์ข องเซี ย วเหยี่ ย นหลุ บ ต่า ลงเล็ก น้ อ ย เขา

กาลังคิดว่าจะจัดการกับเฉินว่านเหนี ยนเช่ นไรดี คิดไม่ถึงว่ า

482
เฉินหรูอี้จะเอ่ยถามตรงไปตรงมาเช่นนี้ ทาให้เขารู้สึกแปลกใจ
ยิ่ง

“เจ้า”

เฉินหรูอี้เบิกตากว้างขึน้ ทันใด คาตอบนี้ ช่างโจ่งแจ้งยิ่ง

“ข้า? ” นางใช้นิ้วชี้ชี้ไปที่ ตวั เอง หน้ าตาตื่นอย่างยากจะ

เชื่อ

เรื่องที่ เขาควรกังวลนั น้ มีมากมายนั ก เช่ นระยะนี้ เหล่า

ขุนนางต่ างเสนอกลยุทธ์ปรับกาลังทหาร ตัดกาลังคนของเขา
ไปไม่น้อยเลย หรือไม่กเ็ รื่องวันนี้ ว่าแพทย์ปากไวผู้นัน้ จะเก็บ
ความลับเรื่องอาการประชวรอันยากเอ่ยปากของจักรพรรดิไว้
ได้หรือไม่เป็ นต้น

นางไม่มีทางเที ยบติดกับสรรพสิ่งนั บพันนั บหมื่นที่ คอย

ขัดขวางองค์จกั รพรรดิ เหตุใดต้องให้ความสาคัญกับนางปาน
นัน้ นางมองเฉินว่านเหนี ยนแค่เพียงครู่ เฉินว่านเหนี ยนก็มอง
นางแค่เพียงครู่ แล้วอย่างไรเล่า?

483
 เซี ยวเหยี่ ย นเห็ น เฉิ นหรู อี้ เ ผยท่ า ทางเสี ย ใจอย่ า ง
ประหลาด ความอึ มครึมในม่านตานั น้ จึงนั บได้ว่าคลายลงไป
เล็กน้ อย

“เจิ้นเย้ าเจ้าเล่ น เจ้ากลับเชื่ อจริง” เขากุมมือนางตอบ

กลับ เอ่ยเสี ยงเบาว่า “ชิงชิง เจ้าคิดว่าเฉินว่านเหนี ยน ผู้นี้
เป็ นเช่นไร? ”

องค์จกั รพรรดิไม่ใช่คิดจะเล่นงานเฉินว่านเหนี ยนหรือ?

เฉินหรูอี้พลันรู้สึกสวรรค์มีทางทว่ากลับหาไม่เจอ นรกไร้
ประตูแต่ คล้ายเปิดรออยู่ทุกแห่ ง หลายเดื อนก่ อนเป็ นเพราะ
ปัญหาในอดีตทาให้น้องสาวของนางต้องลาบาก บัดนี้ นางที่เกิด
ตายมาไม่ร้กู ี่คราไม่ง่ายเลยที่ จะได้ออกไปเที่ ยวเล่นนอกวังแต่
กลับทาให้ พี่ชายตนเองต้ องตกที่ นัง่ ลาบาก นางช่ างเหลือเกิน
จริงๆ

แต่ละคนในตระกูลนัน้ หากมิกระโจนเข้าใส่คมหอกก็ไม่
ทันระวังถูกคมหอกแทง เมื่อใดมีโอกาสพบเจอกันอี กครัง้ นาง
จักต้องเตือนคนตระกูลเฉินให้ไปหาซินแสผูช้ านาญด้านฮวงจุ้ย
เพื่อตรวจดูว่าสุสานบรรพบุรษุ มีปัญหาอันใดหรือไม่ให้ได้

484
 “เขามิใช่พี่ชายของหวงโฮ่วหรอกหรือ? ” เฉินหรูอี้เอ่ยด้วย
น้าเสียงประชดประชัน “ท่านควรจะรูจ้ กั เขามากกว่าข้า?”

เซี ยวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึ้น ระบายยิ้มออกมาโดยมิได้กล่าว

อันใด

เฉินหรูอี้พลันใจขมวดเกร็งขึ้นมา ช่างเถิด ให้นางกล่าว

ว่าเขาก็พดู มิออก หากชื่นชมเขาก็ใช่จะมีผลลัพธ์ที่ดี ปั ญหาคือ
องค์จกั รพรรดิทรงมีพระประสงค์อนั ใดกันแน่ ?

หากเป็ นเพราะได้พบกันที่ เรือนของแพทย์ผ้นู ัน้ จึงกังวล

ว่าภายหน้ าเฉินว่านเหนี ยนอาจจาเขาได้ หรืออาจจะจาได้ ใน
ครานั น้ แล้วก็ตาม พูดง่ายแต่ ไม่น่าฟั งนัก...พระองค์คงไม่ถาม
ความเห็นของนางเป็ นแน่

คงมิใช่เพราะเขามองนางเพียงสองครานัน้ หรอกนะ?

เฉินหรูอี้กมุ หน้ าผาก คนผู้นี้ปกติฉลาดหลักแหลมปาน

วานร ไม่ทราบวันนี้ เหตุได้ถึงรู้สึกตัวช้ านั ก ทัง้ ที่ รู้แล้ วว่าเป็ น
องค์จกั รพรรดิยงั มีแก่ใจมาจ้องนางครุน่ คิดหาสาเหตุอีก

“...ข้ าเห็น ราษฎรเหล่ านั น้ ดูชื่น ชมเขามากที เ ดี ย ว เขา

น่ าจะมิใช่ขนุ นางกังฉิน” นางลองเอ่ยออกไปก่อน “ทัง้ พูดจาลื่น
485
ไหลดุจน้ ามันเต็มปาก วาจาค่อนข้างมาก วรยุทธ์น่าจะมิสู้ท่าน
เพราะท่านเตะทีเดียวเขาก็ถอยหลังไปหลายก้าวแล้ว”

เซี ยวเหยี่ยนเลือกที่ จะลืมว่าตนเตะฝ่ าเท้ าออกไปอย่าง

กะทันหัน ซึ่ งมิได้อยู่ในการคาดคะเนของเฉินว่านเหนี ยน เขา
กล่าวเสียงขรึมว่า “เขาเป็ นบุรษุ เจ้าสาราญอันโด่งดังของเมือง
หลวงแห่งนี้ บุน๋ มิได้ บูม๋ ิ เก่งกาจ วันๆ ทาตัวเป็ นภมรหนุ่มหยอก
เย้าผีเสื้อ ไหนเลยจะมีสมาธิฝึกวรยุทธ์”

เฉินหรูอี้เลียริมฝี ปากตน หากมิใช่เพราะไตร่ตรองถึงผล

ที่ อาจจะเกิด ขึ้น แล้ ว นางคงจะเป่ าฟองน้ าลายในปากเขาให้
แตกไปเสีย

ผู้ใดต่างกล่าวว่าพี่ชายนางบุน๋ มิได้ บูม๋ ิ เก่งกาจ นางล้วน

ยอมรับ เพราะนางเองก็ไม่ทราบสาเหตุที่แท้ จริง ทว่าเขามิใช่
บุรษุ เจ้าสาราญเสี ยหน่ อย เพียงแค่ชอบคบค้าสหาย มีมิตรรู้ใจ
มากมาย อุปนิสยั ออกจะรักสนุกไปบ้าง แต่กเ็ ป็ นคนดีคนหนึ่ ง

นั น่ เป็ นการประมื อ กับ คู่ต่ อ สู้ ข องเขา เขาถึ ง ได้ ล งมื อ

อย่างสุดกาลังแม้แต่คณ ุ ธรรมที่ควรมีกห็ ายไปสิ้น

“ดูท่าฝ่ าบาทคงมิทรงโปรดคนตระกูลเฉินจริงๆ” นางยิ้ม

486
 ทัง้ ที่ เป็ นญาติฝ่ายหวงโฮ่วเช่นเดียวกัน เจ้าอ้ วนตระกูล
ต่ งโอหังปานนั น้ ตระกูลต่ งทาเรื่องชัวช้
่ ามากมายทัง้ งัดข้อกับ
ตระกูลหลิวอย่างเอาเป็ นเอาตายยังมิได้ยินองค์จกั รพรรดิบ่น
ว่าสักคา แม้นางจะทาให้พระองค์พลอยเดือดร้อนไปด้วย ทว่า
นางก็ตายไปแล้ว เหตุใดต้องจดจาไว้ถึงเพียงนัน้ ด้วย?!

เซียวเหยี่ยนมิได้ใส่ใจนาง ใช้มือลูบเก็บปอยผมที่หลุดลุ่ย
ของนาง ลูบไล้ใบหูนางแล้วโน้ มตัวเข้าไปกระซิบเสี ยงเบาว่า
“หากมองเขาเป็ นเพียงบุรษุ ธรรมดาผู้หนึ่ ง เจ้าคิดว่าเจิ้นกับเขา
เจ้าจะชอบผูใ้ ด?”

เป็ นคาถามที่อนั ตรายยิ่ง!

“ต้ องเป็ นพระองค์แน่ นอน! ” เฉินหรูอี้พลันเอ่ยเสี ยงสูง

นางชอบเฉินว่านเหนี ยนก็วิบตั ิ แล้วล่ะ!

เสียงอันแหลมสูงของนางนัน้ ทาให้เซียวเหยี่ยนแสบแก้ว
หูไปหมด ทว่าปฏิกิริยาตอบโต้อนั รุนแรงนี้ กลับทาให้เขาพอใจ
ยิ่ง ในใจพลันรูส้ ึกหวานลา้ ขึน้ มา ใบหน้ าจึงมีรอยยิ้มได้ในที่สดุ

“เจิ้นเห็นเจ้ามองเขาอยู่หลายครา หรือมิใช่เพราะเขารูป
งาม? ” เขาเย้ายิ้มๆ

487
 เฉินหรูอี้ถลึงตามองเขาอย่างประณาม “ฝ่ าบาท พระองค์
ช่วยทรงไตร่ตรองบ้างได้หรือไม่ เขารูปงามก็จริง ทว่าพระองค์
รูปงามกว่านัก ข้าเพียงมองนัยน์ ตาดอกท้อนัน้ ของเขา...” นาง
ชี้ไปที่ดวงตาของนาง แล้วกล่าวเลอะเทอะออกไปว่า “ตอนที่ข้า
อยู่บนสวรรค์ได้ยินเหล่าเทพเซี ยนเล่าว่า ไม่ว่าผู้ใดที่ มีนัยน์ ตา
ดอกท้อ มักมีเพศตรงข้ามมาเกี่ยวพันอยู่รา่ ไป มีความรักที่ต้อง
ชดใช้ไม่จบไม่สิ้น”

นางเห็นว่าองค์จกั รพรรดิทรงพระอารมณ์ ดีขึ้นแล้ว พระ

พัก ตร์ล้ ว นแต้ ม ด้ ว ยรอยพระสรวล นางยิ่ ง ได้ ใ จใหญ่ ใช้ มื อ
ประคองพระพักตร์องค์จกั รพรรดิไว้แล้วประทับจุมพิตไปบน
พระโอษฐ์นัน้ ยิ้มระรื่นกล่าวว่า “ดวงตาฝ่ าบาทงามกว่านัก เป็ น
แบบที่ข้าชอบยิ่ง”

นางผูไ้ ม่ร้จู กั ที่ตา่ ที่สูง ไม่มีความเคารพนบน้ อม แต่เซียว

เหยี่ ย นมิ ไ ด้ โ กรธเคื อ ง รู้สึ ก เพี ย งหัว ใจที่ เ ต้ น ตึ ก ตัก อยู่ ใ นอก
งดงามเกินจะบรรยาย

“หรือดวงตาคู่นี้ของเจิ้นจะสร้างมาเพื่อเจ้า? ” เขายิ้ม ยก
มือขึน้ ประทับลงบนมือนาง

488
 เฉินหรูอี้ซุกตัวลงในอ้อมอกเขา “ข้าเกิดมาเพื่อฝ่ าบาท”
กล่าวจบนางก็พลันรู้สึกว่ามือตนถูกจับไว้แน่ น เจ็บเสี ยจนใจ
นางขมวดเกร็งไปหมด

้ ิ ” เขาเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“...พูดอีกครังส

เฉินหรูอี้เงยหน้ าขึน้ มองเขา ยิ้มเสียจนตาหยี “ข้าบอกว่า

เข้าเกิดมาเพื่อ...”

นางยัง กล่ า วมิ ท ัน จบก็เ ห็น ใบหน้ า หล่ อ เหลานั น้ ขยาย

ใหญ่ ขึ้นเรื่อยๆ นางขยับถอยตามสัญชาตญาณจึ งพบว่ าพระ
หัต ถ์ข้ า งหนึ่ ง ของพระองค์กมุ แน่ น ที่ ท้ า ยทอยของนางตัง้ แต่
เมื่อใดไม่อาจทราบได้ หลังจากนัน้ เขาก็บดขยี้จมุ พิตลงมา แรง
บดขยี้ดดู เม้มนัน้ แทบจะสูบเอาวิญญาณของนางออกมากระนัน้

นางยัง ไม่ลืมว่ านอกรถม้านั น้ ยังมี ข นั ที สองคน นั ง่ อยู่

หากเป็ นยามวิกาลก็แล้วไปเถิด ทว่ากลับกระทาเช่ นนี้ ทงั ้ ที่ ฟ้า
ยังสว่างแจ้ง ใบหน้ าอันงดงามของนางจะเสื่อมเสียมิได้เด็ดขาด

นางคิ ดไม่ ถึ ง จริ งๆ ว่ า วาจาเย้ า แหย่ ข องนางเพี ย ง

ประโยคเดียวจะทาให้เขามีปฏิกิริยาโต้ตอบรุนแรงปานนี้

489
 นางยิ่งขัดขืน เขาก็ยิ่งรัดแน่ นขึ้น นางสงสัยอย่างยิ่งว่า
หากเขายังกระทาด้ว ยแรงเช่ นนี้ ต่อไป หากผ่านประตูวงั แล้ ว
ม่านเกี้ยวถูกเปิดออกดูพวกเขาคงต้องถูกตรวจสอบจริยธรรม
เป็ นแน่ นางเพิ่งคิดถึงตรงนี้ รถม้าก็พลันหยุดลง

ทหารเฝ้ าประตูเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้นว่า “กงกงกลับ

มาแล้วหรือ? โอ้ เปลี่ยนรถม้าด้วยหรือขอรับ”

เซี ย วเหยี่ ย นจึ ง ยอมปล่ อ ย ศี ร ษะก้ ม ลงซบที่ ไ หล่ น าง

หอบหายใจอย่างรุนแรง

เฉินหรูอี้ลอบถอนหายใจเลยทีเดียว ดีที่องค์จกั รพรรดิยงั

ทรงมีสติ มิเช่นนัน้ หากถูกพบเห็นเข้าจริงๆ เกียรติของพวกเขา
ทัง้ สองคงไม่เหลือแล้ว

ความจริ ง ที่ ถ อนหายใจออกมามิ ใ ช่ แ ค่ เ พี ย งเฉิ นหรูอี้

เฉินฮวายและขันทีผ้ขู บั รถม้าล้วนหน้ าแดงหูแดงไปหมด จิตใจ
ไม่อาจสงบลงได้ อย่างไรก็มิเข้าใจว่าทาไมทัง้ สองพระองค์ถึงได้
จุมพิตกันเช่นนี้ ทัง้ ยังเคลื่อนไหวรุนแรงปานนัน้

490
 เฉินฮวายลอบคลากล่องยาลูกกลอนที่ซ่อนไว้ในอก ทัง้ ที่
อยู่ในนี้ แท้ๆ เหตุใดองค์จกั รพรรดิถึงได้คึกคักขึ้นมากะทันหัน
ได้ หรืออาการประชวรจะทรงหายแล้วจริงๆ ?

เขาจาได้ว่าแพทย์อปั ลักษณ์ ผ้นู ัน้ เคยพูดว่า ต้องอยู่ในที่

ที่ ผ่อนคลายไร้ความกังวล หากลองกระทาในสภาพแวดล้อมที่
คุ้นชินจะดียิ่ง สถานการณ์ ปลุกเร้าอันแสนตื่นเต้นนัน้ มิได้เป็ น
ผลดีกบั อาการประชวรแม้แต่ น้อย การปลุกเร้าที่ ไม่เหมาะสม
กลับง่ายต่อการทาให้อาการประชวรหนักขึน้

องค์จกั รพรรดิของเขามิได้ผิดปกติ เพียงแค่มีปัญหาเรื่อง

สุนทรียะภาพด้านความงามสินะ?

โรคภัยล้วนต้องดูหน้ า ดูยศฐาเสียก่อน

ได้ยินเสียงเฉินฮวายตอบรับไปไม่กี่คา รถม้าก็เคลื่อนตัว
เข้าสู่พระราชวัง เซี ยวเหยี่ยนจึงกลับมาเป็ นปกติ เขาเงยหน้ า
ขึ้น จากไหล่ ข องเฉิ นหรูอี้ แ ล้ ว ยื่ น มื อ เข้ า ไปลู บ ไล้ ใ บหน้ า นาง
อย่างแผ่วเบา เผยรอยยิ้มออกมาอย่างมิรตู้ วั

“เจ้าชอบเจิ้นถึงเพียงนี้ ? ”

491
 เฉินหรูอี้ร้อง ฮึๆ อยู่ในใจ เห็นชัดว่าเขาต่ างหากที่ ชอบ
นางถึงเพียงนัน้ !

“ชอบถึงเพี ยงนี้ ” นางเลิกคิ้วขึ้นยัวเย้

่ า เมื่อเห็นแววตา
อัน ลา้ ลึ กของเขานางก็ใจสันไหวขึ
่ ้น มา ฝ่ ามื อใหญ่ อนั อบอุ่น
ของเขาลูบไล้หน้ านาง นัยน์ ตาหงส์มองนางคล้ายกาลังครุ่นคิด
สิ่งใด

“ฝ่ าบาททรงชอบข้าหรือไม่? ” นางเอ่ยถามยิ้มๆ

เซียวเหยี่ยนพลันตอบว่า “ชอบ”

ทัง้ สองต่างตกตะลึง เฉินหรูอี้มิเคยคิดเลยว่าเขาจะตอบ

ความจริงออกมาเช่ นนี้ เขามักเป็ นเช่ นนี้ เสมอ มักทาตนเป็ น
เป็ ดปากแข็ง กล่าวขัดแย้งกับนางทุกอย่างแต่ การกระทากลับ
ตรงกันข้าม

แน่ นอนว่าหากกล่าวถึงอาการตกตะลึงคงไม่มีผ้ใู ดจะมี

มากไปกว่ า เซี ย วเหยี่ ย นแล้ ว เพราะแม้ เ ขาจะคิ ด ค าว่ า ‘มิ ไ ด้
ชอบ’ สามคานี้ อยู่ในใจ ผู้ใดเลยจะทราบปากของเขากลับตอบ
ไปว่า “ชอบ”

492
 เฉินหรูอี้เหลือบไปเห็นพระพักตร์อนั แดงกา่ ของพระองค์
ก็ต้องเสไปมองอีกทางคล้ายมิเห็น แสร้งว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึน้ มา
ก่อน นางมิอาจกลัน้ ขาไว้ได้จริงๆ เสียงหัวเราะจึงหลุดออกมา
อย่างมิอาจเก็บงา

เซียวเหยี่ยนรู้สึกว่าใบหน้ าตนยิ่งมายิ่งร้อน จึงเอ่ยกับผูท้ ี่

อยู่ น อกรถม้ า อย่ า งฉุ น เฉี ยว “เฉิ นฮวาย อี ก นานเพี ย งจะถึ ง
ตาหนักหย่งเล่อ? ”

เฉิ นฮวายลู บ หน้ าตน เขายัง รู้ สึ ก หน้ าแดงแทนองค์

จักรพรรดิเลย รับรองว่าเจียงกุ้ยเฟยหัวเราะเสร็จก็คงถึงพอดี

“ทูลฝ่ าบาท ใกล้ถึงแล้วพะย่ะค่ะ”

“...เจ้ากาลังกลัน้ ขา? ” เซียวเหยี่ยนกล่าวอย่างสงสัย

“หา? ”

เฉินฮวายสงสัยว่าสติปัญญาขององค์จกั รพรรดิคงได้รบั
การกระทบกระเทือนอย่างหนัก ทรงตรัสถามวาจาเช่นนี้ ผใู้ ดจะ
ตอบกัน ? มารดามัน เถอะ ต่ อ ให้ ต้ อ งกลัน้ ไว้ จ นตาย ก็มิ ก ล้ า
หัวเราะออกมาหรอก ไหนเลยจะกล้าราดน้ามันลงบนกองเพลิง
เล่า
493
 “ฝ่ าบาท ด้านนอกเสียงรถม้าดังมาก หม่อมฉันได้ยินไม่
ถนั ด ว่ า เมื่ อ ครู่ พ ระองค์ท รงตรัส สิ่ ง ใดพะย่ ะ ค่ ะ ” เฉิ นฮวาย
ตะโกนเสียงสูง “ฝ่ าบาททรงมีอนั ใดรับสังหรื ่ อพะย่ะค่ะ? ”

ผู้บงั คับรถม้ายกนิ้วโป้ งขึ้นชื่นชม เฉินฮวายจึงกลอกตา

ให้ เ ขาคราหนึ่ ง ทั ง้ หมดล้ ว นฝึ กฝนจากการติ ดตามองค์
จักรพรรดิมาตัง้ แต่ทรงพระเยาว์ จงเรียนรูเ้ อาไว้เถิด

“อุบ๊ ” เฉินหรูอี้มิได้อยากทาลายสถานการณ์ นี้เลยจริงๆ

ทว่านางมิอาจกลัน้ ไว้ได้ ทัง้ ที่มีเพียงม่านบางๆ กัน้ ไว้ เฉินฮวาย
กลับแสดงท่ากับราวมีประตูบานใหญ่สามสี่ชนั ้ ขวางกัน้ พวกเขา
ไว้กระนัน้ นางไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

เซียวเหยี่ยนเขินอายจนกลายเป็ นโกรธเคือง หันขวับมา

มองนาง “เจ้าถูกจีจ้ ดุ หัวเราะหรือไร?”

เฉินหรูอี้โบกมือไปพลางหัวเราะไปพลาง พลันกระโจน
เข้าสู่อ้อมพระอุระขององค์จกั รพรรดิถึงได้หยุดเสียงหัวเราะลง
ได้ นางกระซิบข้างพระกรรณด้วยเสียงกดตา่ ว่า “ข้าชอบเพียง
ท่าน”

494
 นางเข้าใจแล้ว องค์จกั รพรรดิทรงโปรดวาจานี้ มันช่างมี
ผลต่อพระองค์ยิ่งนัก...อย่างน้ อยก็ในยามนี้

เป็ นเช่นนางคิด เซี ยวเหยี่ยนเพียงส่งเสี ยงขึ้นจมูกอย่าง

เย็นชาคราหนึ่ งแต่ กม็ ิ ได้เอาความอันใดอี ก กระทังถึ ่ งตาหนั ก
หย่งเล่อ เฉินหรูอี้ลงจากรถม้า เซียวเหยี่ยนจึงยอมมอบรอยยิ้ม
ให้ แก่ นาง “เจิ้นยังมีเรื่องให้ สะสาง เจ้าพักผ่อนเถิด ราตรีนี้...
เจิ้นจะมาหา”

เฉินหรูอี้พยักหน้ าน้ อยๆ กระทังเห็

่ นรถม้าเคลื่อนไปไกล
เพี ย งหมุ น กายรอยยิ้ ม ก็พ ลัน มลายหาย นางก านั ล ที่ อ อกมา
ต้อนรับล้วนเดินติดตามเข้าตาหนักไป

เรื่องที่ องค์จกั รพรรดิทรงต้องสะสางจะรวมถึงเรื่องของ

เฉินว่านเหนี ยนด้วยหรือไม่?

นางมิกล้ากล่าวคาเยินยอเขา ด้วยเกรงว่าองค์จกั รพรรดิ

จะทรงหึงจนกริ้วและลงมือต่อเขา

หากองค์จกั รพรรดิมิได้โหดร้ายถึงขัน้ ลอบฆ่าคนปิดปาก

เรื่องเช่นนี้ กม็ ิ ถึงกับต้องเอาชีวิตคน...เพราะต่อให้พระองค์ทรง
มิ พ อพระทัย ตระกูล เฉิ น มิ ช อบพระทัย เฉิ นว่ า นเหนี ยน แต่

495
อย่ างไรเขาก็มีศกั ด์ ิ เป็ นถึง กั ๋วจิ้ว การจัด การที่ เ ป็ นไปได้ มาก
ที่สดุ คือย้ายเขาออกไปนอกเมืองหลวง นางคิดเช่นนัน้

เฉิ นฮวายคิ ด ว่ า องค์จ กั รพรรดิ จ ะทรงเบิ ก บานส าราญ

สักครู่หนึ่ งให้นางกานัลขันที เช่นพวกเขาที่ เป็ นปราการแรกใน
สงครามการรองรับอารมณ์อนั แปรปรวนของพระองค์ได้มีเวลา
พักฟื้ นบ้าง คิดไม่ถึงว่าเมื่อกลับตาหนักพระพักตร์กลับทรงนิ่ง
ขรึมลงทันใด คิ้วขมวดเป็ นปมดุจเงื่อนตายก็มิปาน

เขาสงสัยว่าพอเจียงกุ้ยเฟยลงจากรถม้า องค์จกั รพรรดิก็

ทรงมีสีพระพักตร์ดจุ คนตายเช่นนี้ ทนั ทีเป็ นแน่

“ฝ่ าบาท...” เขาเรียกพระองค์เสี ยงเบา กลับถึงวังเขาก็

เอาแต่ยุ่งกับภารกิจที่ องค์จกั รพรรดิมอบให้ เขาคิดหาคนไปจับ
ตาดูแพทย์อปั ลักษณ์ มิให้ เ อ่ ยวาจาเหลวไหล ทว่ าเพิ่งก้ าวขา
ออกไปก็ถกู องค์จกั รพรรดิเรียกตัวไว้ แต่ ทรงเอาแต่ จ้องมอง
ถ้ ว ยชาแตกอยู่ น านไม่ แ ม้ จ ะตรัส วาจาใด นี่ หมายความว่ า
เช่นใดกัน?

ทรงกระหาย?

ตรงนัน้ ก็มีน้านะ

496
 “ร่ า งราชโองการให้ เ จิ้ น หนึ่ ง ฉบับ ” เซี ย วเหยี่ ย นใช้ มือ
เคาะโต๊ะพลางกล่าวว่า “นายอาเภอเจียงโจวป่ วยตายแล้วมิใช่
หรือ ส่ งเฉินว่านเหนี ยนไปรับหน้ าที่ นายอาเภอเจี ยงโจวแทน
เขา...ทันที”

เฉินฮวายก้มหน้ าลงนัยน์ ตาแทบจะกระเด็นตกลงบนพืน้

แล้ ว แม้น จะเป็ นรองผู้บ งั คับ ทหารลาดตะเวนห้ าทิ ศในเมือง
หลวง ทว่ า ก็เ ป็ นเพี ย งขุน นางขัน้ เจ็ด เล็ก ๆ เท่ า เม็ด งา แต่
นายอาเภอกลับนั น้ เป็ นขุนนางใหญ่ขนั ้ ห้ า ผู้ที่เข้าใจเรื่องราว
นัน้ รู้ดีว่าองค์จกั รพรรดิทรงต้องการปิดหูปิดตาผู้อื่น ต่อให้ภาย
ภาคหน้ าหรือแม้แต่ในยามนี้ เฉินว่านเหนี ยนจะทราบความจริง
แล้ว ทว่าเมื่อพระองค์ทรงมอบอนาคตอันสวยงามแลกกับการ
ปิดปาก เช่นนัน้ มิใช่ค้มุ ค่ามากหรอกหรือ หากผูใ้ ดมิรเู้ รือ่ งราวก็
คงคิ ด ไปว่ า องค์จ กั รพรรดิ ท รงชดเชยให้ แ ก่ ต ระกูล เฉิ น ทรง
ปฏิเสธคุณหนูรองตระกูลเฉินจึงอุ้มชูคณ ุ ชายตระกูลเฉิน

คาดว่ า มิ ใ ช่ แ ค่ ผู้อื่ น แม้ แ ต่ ไ ท่ โ ฮ่ ว ก็ค งคาดมิ ถึ ง ว่ า องค์

จักรพรรดิจะทรงตบปากหนึ่ งครามอบพุทราหวานหนึ่ งผล การ
กระทาครัง้ นี้ ที่แท้แล้วเพื่อสิ่งใดกันเล่า

องค์จกั รพรรดิทรงออกหมัดสะเปะสะปะไปหมดแล้ว !

497
 144 สงครามอันวุ่นวาย

มิ อ าจไม่ ก ล่ า วว่ า จัก รพรรดิ จ างเหอทรงกระท าเช่ น นี้

นอกจากเฉินว่านเหนี ยนที่ ร้ดู ีอยู่แก่ใจแล้ว ทัวทั ่ ง้ พระราชวังคง
ไม่มีผใู้ ดเข้าใจ

ผู้ใ ดต่ า งทราบดี ว่ า องค์จ กั รพรรดิ ท รงไม่ พ อพระทัย ที่

ตระกูลหลิวและตระกูลเฉินร่วมมือกัน ระยะนี้ จึงโจมตี ตระกูล
หลิวอย่างหนัก แม้การแสร้งปรองดองก็มิยอมกระทาแล้ว ทุก
คราที่ มีการประชุมล้วนแสดงออกว่ามิพอพระทัยต่ อท่ าที วาง
อานาจบาตรใหญ่ของตระกูลหลิว กระทังปลดขุ ่ นนางแซ่ หลิว
ไปหลายต าแหน่ ง แน่ นอนว่ า เป็ นเพราะคนตระกูล หลิ ว ท า
ตนเองโดยแท้ ความผิดของพวกเขานัน้ มากมีจะจับผมเปี ยปอย
ใดล้วนได้ทงั ้ สิ้น

ทว่าตระกูลเฉินกลับมิได้เลื่อนหรือลดขัน้ ตาแหน่ ง นั น่
มิใช่ด้วยเหตุใด เพราะทัง้ ตระกูลมีเพียงบิดาและบุตรชายที่เป็ น
ขุนนาง ทัง้ ตาแหน่ งยังมิสูง หากปลดลงอี กคงมิเหลือตาแหน่ ง
อันใดแล้ว

ทุ ก คนล้ ว นคิ ด ว่ า ผู้ห นึ่ งล่ ม จมก็ ต กต่ า กัน ไปทัง้ หมด
ตระกูลเฉินไม่มีทางต่ อสู้กบั ผู้ใดได้ แม้นจะร่วมมือกับตระกูล
498
หลิวก็ยงั ลาบาก ไหนเลยจะคาดคิดว่าคนในตระกูลเฉินจะได้
เลื่ อ นขัน้ อย่ า งกะทัน หัน เช่ น นี้ และเลื่ อ นขึ้ น ถึ ง สองขัน้ เลย
ที เดี ยว! จากรองผู้บงั คับทหารลาดตะเวนห้ าทิศตาแหน่ งเล็ก
่ ่ เ อาแต่ วิ่ ง ไล่ จ บั โจรกระจอกทัง้ วัน กลับ
เท่ า เม็ด งาเมล็ด ถัวที
กระโดดมาเป็ นนายอาเภอ แม้นจะเป็ นพื้นที่ ที่อยู่ห่างไกลและ
อยู่ใกล้ เ ขตการรบ แต่ อย่ างน้ อยก็เ ป็ นถึ ง ผู้มีอานาจสามารถ
ดูแลจัดการเรื่องน้ อยใหญ่ในอาเภอ ไม่ว่าผู้ใดต่ างเห็นว่าเป็ น
อนาคตอันสดใสอย่างหาที่สดุ มิได้ทงั ้ สิ้น

อาจกล่ า วได้ ว่ า เมื่ อ องค์ จ ัก รพรรดิ ท รงประกาศราช

โองการ ขุนนางน้ อยใหญ่ล้วนแตกตื่น

ไม่ มีผ้ใู ดคาดเดาถึ ง สาเหตุที่ แ ท้ จริ ง ได้ สุด ท้ ายจึ ง สรุป

เพียงว่า ‘องค์จกั รพรรดิทรงยังรักเฉินหวงโฮ่ว’

แม้นองค์จกั รพรรดิจะทรงโปรดปรานสนมคนแล้วคนเล่า
และตายตกไปที ละคนๆ ทว่าพระทัยอันรักในอิสระนั น้ ยัง คง
เห็นเฉินหวงโฮ่ วเป็ นบุคคลที่ สาคัญที่ สุด ทัง้ ที่ สวรรคตไปนาน
แล้วแต่กย็ งั คงระลึกถึงตระกูลเฉิน...

เฉินหรูอี้ได้ยินข่าวลือนี้ ในขณะที่กาลังกินองุ่นลูกใหญ่อยู่
ทาให้นางเปรีย้ วไปถึงท้องเสียแทบจะขย้อนมันออกมา
499
 เรื่องที่ ไร้ซึ่งเหตุผลบนโลกใบนี้ นัน้ มีมากมายนัก ทว่าไม่
มีเรือ่ งใดที่ทาให้คนตะขิดตะขวงใจได้มากเท่ากับเรือ่ งนี้ แล้ว

มารดามัน เถอะ! หากการฆ่ า คนมิ ผิ ด กฎหมาย ไม่ มี

ผู้ต รวจการคอยกวดขัน แม้แต่ ค วามคิ ดฆ่ าล้ างตระกูลเฉินก็
ล้วนเกิดขึ้นในพระทัยของจักรพรรดิแล้วไหนเลยจะยังระลึกถึง
ตระกูลเฉินได้ เห็นชัดว่าทรงโกรธแค้นยิ่ง นางกลัวกระทังว่ ่ า
หากวันใดองค์จกั รพรรดิทรงเสด็จสวรรคตทัง้ ที่ อาการประชวร
นี้ ยงั มิหายดี ต่อให้กลายเป็ นผีกค็ งมิปล่อยตระกูลเฉินของนาง
เป็ นแน่

“เหนี ย งเหนี ยง! ” เกิ่ง จิ้น จงตะโกนขึ้น มาคราหนึ่ ง ตบ

หลังนางด้ วยใบหน้ าซี ดเผือด ร้องสังนางก ่ านั ลเสี ยงแหลมว่า
“เร็วเข้า รีบรินน้ าให้เหนี ยงเหนี ยงเร็ว อย่ามัวแต่ตกใจ เหนี ยง
เหนี ยง ทรงเป็ นอย่างไรบ้าง ไม่สบายตรงไหนหรือไม่พะยะค่ะ
ติ ด คอหรื อ หายใจไม่ อ อกพะยะค่ ะ ...เร็ว เข้ า รี บ ไปเชิ ญ หมอ
หลวง”

ขาดเพี ยงจะกล่ าวออกมาว่า ‘มารดามัน เถอะ’ อย่ าได้

ตายเพียงเพราะลูกองุ่นติดคอเชียวนะ

500
 “ข้ า ไม่ เ ป็ นไร! ” เฉิ นหรูอี้ ก ุม หน้ า ผาก นางได้ ยิ น แล้ ว
พะอืดพะอมจึงอยากขย้อนมันออกมามิได้หรือไร?

“เจ้าอย่าทาเรื่องเล็กให้เป็ นเรื่องใหญ่ได้หรือไม่ ข้าเพียง

กินเยอะเลยเกิดอาการคลื่นไส้ จะไปเชิญหมอหลวงด้วยเหตุใด
กัน” นางโบกมือแล้วชี้ ออกไปตรงหน้ า “มา...เจ้ามายืนตรงนี้
เจ้า...ซื่ อสัตย์ภกั ดี การมีใจภักดีต่อข้านัน้ เป็ นเรื่องที่ ดียิ่ง แต่ มิ
จาเป็ นต้ องกังวลใจไปเสี ยทุกเรื่อง คล้ายกับข้าดื่มน้ าจะสาลัก
ตาย เดินไปจะลื่นล้มตายกระนัน้ แม้แต่กินองุ่นยังจะติดคอตาย
...”

“เหนี ยงเหนี ยง” เกิ่งจิ้นจง กล่าวตัดบทอย่างน่ าสงสารว่า

“พระองค์อย่าได้ทรงกล่าวคานัน้ ออกมาได้หรือไม่ กระหม่อม...
กลัวเหลือเกินแล้ว”

“อุบ๊ ” เหล่าบริวารล้วนมิอาจอดกลัน้ ได้จึงหัวเราะออกมา

แม้แต่ เฉินหรูอี้กห็ วั เราะมิออกร้องไห้มิได้ นางชี้ไปที่ เขาแต่ ไม่
ทราบว่าตนควรกล่าวอันใดดี

งานเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ยิ่งใกล้เข้ามา ทุกวันเกิ่งจิ้
่ ง่ บนพรมตะปู ไม่ว่าเกิดเสียงหรือเรือ่ งใดๆ ขึน้ มาอย่าง
นจงดังนั
ฉับพลันเขาล้วนมือไม้สนั ่ จิตใจไม่อยู่กบั เนื้ อตัว เขาอยากตาม
501
ติ ด เฉิ นหรูอี้ ท ัง้ วัน จับ ตาดูแ ทบทุ ก ฝี ก้ า ว กลัว ว่ า นางจะเป็ น
อย่ างจ้ าวเสี ยนเฟยกระทัง่ ตายไปทัง้ ที่ ยงั มิทนั ได้ เฉลิมฉลอง
เทศกาลไหว้พระจันทร์ นางจามเพี ยงครัง้ ก็สามารถทาให้ เขา
ตกใจเสี ยจนกระโดดตัวลอยไปสามฉื่ อแล้ว ตาหนั กฉางเล่อมี
แม้แต่ หน่ วยเวรยามลาดตระเวน ยามดึกสงัดก็มีคนเฝ้ าอย่าง
เข้มงวดกวดขันอยู่ทุกคา่ คืน

ตัว เขานั ้น หากสะดุ้ ง ตื่ น ขึ้ น มากลางดึ ก ก็ต้ อ งออกมา

ตรวจดูสกั ครา คล้ายกลัวนางนอนหลับไปแล้วตายไปยามดึก
กระนัน้

“เอาเถิด เจ้ามิต้องแล้ว เจ้าดูแลห่ วงใยข้าถึงเพียงนี้ ข้า

จะเป็ นอันใดไปได้ ” เฉินหรูอี้ปลอบเขา “เจ้าอย่าได้ไปฟั งข่าว
ลือพวกนัน้ กุ้ยเฟยของเจ้าอายุยืนยิ่งนัก”

เกิ่งจิ้นจงขยับปากแต่มิกล้าเอ่ยวาจา

บ่อนพนั นในเมืองหลวงล้วนลงพนั นกันแล้วว่าเจียงกุ้ย

เฟยของพวกเขาจะสามารถมี ชี วิ ต อยู่ ไ ปจนถึ ง เทศกาลไหว้
พระจันทร์ได้หรือไม่ ได้ยินว่าเงินที่วางพนันนัน้ ไม่ตา่ เลยทีเดียว

502
 ชีวิตของนางจะสัน้ หรือยาวนัน้ เขามิอาจบอกได้ นางเอง
ก็มิอาจกาหนดได้ ประการแรกต้องดูลิขิตสวรรค์ ประการที่สอง
พระสนมผู้ได้รบั ความโปรดปรานมีโอกาสที่ จะตายเพราะองค์
จักรพรรดิของเขานัน้ มีมากเหลือเกิน ทรงโปรดใครผู้นัน้ ก็ต้อง
สิ้นใจ คนธรรมดาที่ใดจะเหลือรอดได้

คนพวกนั น้ ไม่สนเรื่องใดๆ เพียงชินชากับการพูดจาส่ ง

เดช ทว่าเขากลับมีชีวิตของคนทัง้ ครอบครัวฝากไว้กบั นาง หาก
นางตายผูอ้ ื่นก็มิได้เดือดร้อน เขาต่างหากที่ต้องตกที่นัง่ ลาบาก

“เหนี ยงเหนี ยง เชิ ญหมอหลวงมาตรวจสัก หน่ อยดี

หรือไม่ ? ” เกิ่ง จิ้น จงกล่ าวอย่ างชาญฉลาดว่ า “เชิญมาตรวจ
ชี พจรก็ดีเหมือนกันนะพะยะค่ะ ฝ่ าบาททรงประทับที่ นี่อยู่ทุก
ราตรี บางทีอาจจะมีข่าวดีแล้วก็เป็ นได้”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า เขาคิดมากเกินไปแล้ว

แม้ น องค์จกั รพรรดิ จ ะประทับ ที่ นี้ ทุก ค ่าคื น จริ ง แต่ ที่ มี
ความสัม พัน ธ์ ก ัน จริ ง ๆ ก็เ พี ย งไม่ กี่ ค รา ไหนเลยจะเกิ ด ขึ้ น
รวดเร็วปานนัน้ ?

503
 “เรื่องที่ไม่มีเค้ามูลอย่าได้พดู จาเหลวไหล” เฉินหรูอี้หยิบ
ผ้าขึ้นมาเช็ดมือ “วันนี้ เป็ นเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ หากเชิญ
หมอหลวงมาที่ นี่ ผู้ไม่ทราบเรื่องราวคงคิดว่ากุ้ยเฟยของเจ้ า
เกิดเรื่องแล้ว คาคนช่ างน่ ากลัวนั ก อี กสักหลายวันค่อยว่ากัน
เถิด”

เกิ่ ง จิ้ น จงเหงื่ อ เย็น ไหลซึ ม เต็ม หน้ า “พะย่ ะ ค่ ะ ๆ เป็ น

กระหม่อมที่มิไตร่ตรองให้รอบคอบ”

“เช่นนัน้ วันนี้ เหนี ยงเหนี ยงอย่าได้ดื่มสุราเลยนะพะยะค่ะ

หากทรงตัง้ ครรภ์ขึน้ มาจริงๆ...คงไม่ดี”

เขาเชื่อว่ามีใช่หรือไม่?

เฉินหรูอี้ไร้วาจาจะกล่ าว ขันที ผ้ดู ูแลที่ แสนหลักแหลม

กลับถูกการตายของนางทาให้กลายเป็ นคนเสียสติไปแล้ว นาง
นัน้ ผิดมหันต์นัก

นางโบกมือคราหนึ่ ง ทาตามที่เขาเตือน

เมื่อหัวข้อสนทนาหยุดลงกลางคันเช่นนี้ นางก็มิอาจเอ่ย
ถามถึงอาเภอเจียงโจวที่เฉินว่านเหนี ยนต้องไปประจาการว่ามี
สภาพเช่ นไร ในเมื่อนางอยู่ในฐานะสตรี สกุลเจี ยงมิได้ มีส่วน
504
เกี่ ยวข้ องอันใดกับเฉินว่านเหนี ยน หากเอาแต่ ถามเรื่องของ
บุรษุ อื่น แม้นเกิ่งจิ้นจงจะจงรักภักดีต่อนางอย่างแท้จริงแต่เขาก็
เคยเป็ นคนขององค์จกั รพรรดิมาก่อน ผู้ใดจะทราบว่าเขาอาจ
เข้าใจผิด เมื่อความรู้สึกถูกต้ องระเบิดขึ้นมาอาจนาเรื่องนี้ ไป
กราบทูลองค์จกั รพรรดิเพื่อแสดงความจริงใจก็เป็ นได้?

ถึงตอนนัน้ ฝ่ าบาททรงกริ้วนางก็มิเป็ นไร แต่หากพาลไป

บัน ดาลโทสะกับ เฉินว่ านเหนี ย น ทัง้ หมดก็ค งเป็ นเพราะนาง
นัน่ เอง เฉินหรูอี้คิดแล้วคิดอีก สุดท้ายก็มิได้เอ่ยถามออกมา

เกิ่ ง จิ้ น จงเห็น ตนพูด ออกไปเช่ น นั น้ กุ้ย เฟยก็มีท่ าทาง

คล้ายครุ่นคิดบางอย่าง จึงเข้าใจว่าสิ่งที่ ตนกล่าวไปนัน้ ตรงใจ
ของนางเช่ นกัน ยิ่งคิดยิ่งเบิกบาน หากกุ้ยเฟยตัง้ ครรภ์จริงๆ
องค์จกั รพรรดิกย็ ่อมจะโปรดนางมากขึน้ ไปอีก เขาก็นับว่ามีคน
คุ้มภัยเพิ่มขึน้ มาอีกหนึ่ งคน

ในใจพลัน เอ่ ย ค าว่ า อามิ ต ตาพุท ธ อยากจะให้ ก้ ุย เฟย

คลื่นไส้อาเจียนเสียเดี๋ยวนี้ ให้รกู้ นั ไปเลยว่าได้ตงั ้ ครรภ์แล้ว

ผ่านไปเพียงครู่กไ็ ด้ยินบริวารแจ้งขานว่าเฉิงฉายเหริน
ขอเข้าพบ เฉิงฉายเหรินคือเฉิงถาวนัน่ เอง ตัง้ แต่ ที่นางถูกเฉิน
หรูอี้นาตัวกลับมาที่ตาหนักหย่งเล่อก็พานักอยู่ที่นี่ตลอดมา
505
 คนผูน้ ี้ กเ็ ป็ นบุคคลที่น่าสนใจเช่นกัน นางบอกว่าสวี๋จิ่งลง
มือสังหารพี่สาวนาง สวี๋จิ่งยอมรับผิดและฆ่าตัวตาย คดีนี้กเ็ ป็ น
อันจบไป นางจึงสงบจิตใจลงได้ นางมิสนว่าเรื่องราวจะซับซ้อน
หรือมีเหตุผลใดทาให้สวี๋จิ่งต้ องฆ่ าคนปิดปาก นางทราบเพียง
ว่าคนที่ฆ่าพี่สาวนางตายแล้วเท่านัน้

เฉิงถาวใช้ชีวิตดังเช่
่ นทุกวัน อุปนิสัยก็ยงั คงโง่งมดุจกาล
ก่ อนทัง้ ชอบตามติ ด เฉินหรูอี้ด้ ว ยเห็น นางเป็ นดังพี ่ ่ ส าวคนที่
สอง การตายของเฉิงผิงแม้มิใช่เฉินหรูอี้ลงมือฆ่าแต่นางก็ตาย
เพราะเฉินหรูอี้ ทาให้เฉินหรูอี้ยิ่งรู้สึกว่าต้ องรับผิดชอบต่ อเฉิง
ถาว เมื่ อ เห็น องค์ จ ัก รพรรดิ ท รงเบิ ก บานพระทัย นางจึ ง รี บ
ขอร้องให้แต่งตัง้ เฉิงถาวเป็ นฉายเหริน นางรู้ดีว่าการมีชีวิตใน
วัง หลัง ยศถาบรรดาศัก ด์ ิ นั น้ มิเ พี ย งหมายถึ ง เบี้ย หวัด ประจา
เดือน ตาแหน่ งใหญ่กว่าเพียงหนึ่ งขัน้ ก็สามารถทาให้คนตายได้
ยิ่งมิต้องกล่าวถึงวังหลังสถานที่แห่งการแก่งแย่งแห่งนี้

ในสายตาคนทัง้ หลายเฉิงถาวก็คือพวกเดียวกันกับนาง
หากแม้ แ ต่ เ ฉิ งถาวนางยัง ปกป้ องมิ ไ ด้ ปล่ อ ยให้ ถ ูก รัง แกก็
เท่ากับนางได้ยื่นหน้ าออกไปให้ผอู้ ื่นตบเล่นแล้ว

“ได้เวลาพอดี มิต้องให้นางเข้ามาแล้ว”

506
 เฉินหรูอี้มิได้ให้ นางเข้ามาแต่ กลับเรียกให้ เตรียมเกี้ยว
ทัง้ สองเดินทางไปตาหนักเจาหยางพร้อมกัน

ต่ งหวงโฮ่วดื่มชากับบรรดาสนมในตาหนั กหลักไปแล้ว
ถึงสองถ้วยใหญ่ ในที่ สุดคนที่ รอก็มาถึงเสี ยที พระองค์ใช้ พระ
เนตรมองนางอย่างตาหนิคราหนึ่ ง พลันเอ่ยรับสัง่ บรรดาสนม
ทัง้ หลายจึงได้ออกเดินทางไปยังตาหนักเหรินโซ่ วเพื่อถวายพระ
พรไท่โฮ่ว

เฉิงถาวใบหน้ าซี ดเผือดไปหมด เมื่อนัง่ ลงในเกี้ยวจึงเอ่ย

ถามอย่างอกสันขวั
่ ญแขวนว่า “พี่เจียง เป็ นเพราะข้าไปพบท่าน
ช้า เราถึงได้มาสาย...ข้าทาให้พี่สาวลาบากแล้วใช่หรือไม่?”

เฉินหรูอี้คลี่ยิ้มบางเบา “เจ้ามิต้องคิดมาก เห็นชัดว่าพวก

นางมารวมตัวก่อนเวลา เจตนาทิ้งเราต่างหากเล่า”

“เป็ นเช่ นนั น้ ” เฉิงถาวทาบอกตน “ข้ามิได้ ทาให้ พี่สาว

เดือดร้อนใช่หรือไม่?”

ตัง้ แต่เฉิงผิงตายไปก็ทาให้เฉิงถาวขวัญอ่อนยิ่งขึน้ จึงเห็น

คนในวังคล้ายสัตว์ร้ายก็มิปาน นางทราบดีว่าหลังจากย้ายมา
พานักตาหนักหย่งเล่อ พระสนมคนอื่นๆ ก็มิต้อนรับนางเท่าใด

507
นัก เมื่อไม่กล้ากล่าวประชดประชันต่ อเจียงกุ้ยเฟย ก็นาน้ าคา
เหล่านั น้ สาดโยนใส่ นาง นางมิชอบหาเรื่องยุ่งยากจึงอยู่แต่ ใน
ตาหนักหย่งเล่อทัง้ วัน

“หากเจ้ามาช้ า ข้าก็คงส่ งคนไปตามเจ้าแล้ว มิเกี่ ยวกับ

เจ้าเลย ต่ อให้ เรามารอที่ นี่ต้องแต่ เช้ ามืด พวกนางก็ไม่มีทาง
ญาติดีกบั เราหรอก ” เฉินหรูอี้เอ่ ยถามยิ้มๆ ว่า “รู้หรือไม่ว่ า
เพราะเหตุใด? ”

เฉิงถาวกล่าวตอบเสี ยงเบาว่า “เพราะฝ่ าบาททรงชอบ

พี่สาว”

เฉินหรูอี้ยกมุมปากขึ้นยิ้มคราหนึ่ ง ใบหน้ างดงามเฉิด

ฉายดังแสงทองสาดส่
่ ่ ิศ
องไปทัวท

“ถูกต้ อง” นางตบมืออันเย็นเยี ยบของเฉิงถาวคราหนึ่ ง

เห็นชัดว่านางตกใจยิ่ง “มีฝ่าบาทคอยอุ้มชูข้าอยู่ ข้าต้ องกลัว
พวกนางหรือ? ต่อให้พวกนางจะริษยาเพียงใดก็ทาได้เพียงเฝ้ า
มองเท่านัน้ เอง”

508
 ความจริ ง แล้ ว เฉิ นหรูอี้ เ จตนามาช้ า สองเค่ อ * บรรดา
เหล่าสนมมารวมตัวกันก่อนเวลาสองเค่อ เมื่อเอาเวลาทัง้ สอง
มารวมกันยิ่งทาให้ดนู านขึน้ ไปอีก

บัด นี้ ค ดี ข องสวี๋ จิ่ ง นั บ ได้ ว่ า สิ้ น สุด ลงแล้ ว เรื่อ งราวนั น้
เชื่อมโยงไปถึงคนข้างกายของพระสนมลู่ จากการสืบสวนอย่าง
ต่ อเนื่ องจึงสามารถหาพยานจนพิสูจน์ ได้ ว่าทัง้ หมดเป็ นฝี มือ
ของพระสนมลู่ รวมถึงเรื่องที่ แอบติดต่ อกับสหายในหมู่บ้าน
เดียวกันกับสวี๋จิ่งให้นาดอกเสี้ยนเดินทางมาแสนไกลเพื่อส่งเข้า
วัง นางริ ษ ยาเฉิ นหวงโฮ่ ว ที่ ไ ด้ ร บั ความโปรดปรานจากองค์
จักรพรรดิ ครุ่นคิดอยู่ทุกคา่ คืนสุดท้ ายจึงลงมือฆ่ าเสี ย ทัง้ ยัง
ลอบซื้ อ ตัว แม่ ค รัว ห้ อ งเครื่อ งในต าหนั ก จ้ า วเสี ย นเฟยให้ น า
ดอกเสี้ยนไปทาเป็ นขนมเปี๊ ยะกุหลาบ...ทุกอย่างมีหลักฐานและ
พยานสามารถยืนยันได้ว่าเป็ นฝี มือของพระสนมลู่

เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ ส งสัย เรื่ อ งพระสนมลู่เ ป็ นฆาตกรที่ แ ท้ จริง

พระสนมลู่ เ ป็ นฆาตรกรอย่ า งแน่ นอนแต่ ก็มิ อ าจตัด ความ
เป็ นไปได้ ว่ าอาจมี บ างคนหลอกใช้ ค วามรักอัน บ้าคลังที ่ ่ พ ระ
สนมลู่มีต่อองค์จกั รพรรดิให้ทาเรือ่ งทัง้ หมดนี้

นางไม่มีหลักฐานอาศัยแค่เพียงตอนที่ เฉิงผิงตาย สตรี

สกุลต่งส่งสายตาอันโหดเ**่้ยมให้โจวหนิงนางกานั ลข้างกาย
509
นางจึ ง วิ เ คราะห์ไ ด้ ว่ า สตรี ส กุล ต่ ง ต้ อ งมี ส่ ว นเกี่ ย วข้ อ งอย่ า ง
แน่ นอน

นัน่ เป็ นแววตาสังหารที่ พาดผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ไม่ว่า

อย่างไร เรือ่ งนี้ กย็ งั มิจบ

ขอเพียงนางยังอยู่ในวังแห่งนี้ หากนางทาให้สตรีสกุลต่ง
ต้องเดือดร้อนแม้เพียงนิด ไม่ช้าก็เร็วสตรีสกุลต่งจักต้องลงมือ
เป็ นแน่ แต่คงพิจารณาว่าเรือ่ งนัน้ ร้ายแรงเพียงใด คุ้มค่าหรือไม่
อย่างไรบัดนี้ สตรี สกุลต่ งก็เป็ นถึงหวงโฮ่ ว ทัง้ พระโอรสยังถูก
แต่งตัง้ ให้เป็ นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ เป็ นผู้กมุ อนาคตของต้าจิ้น
เอาไว้

สิ่งที่นางได้รบั ทัง้ หมดนี้ นางจะต้องเรียกคืนมาสิบเท่า!

เมื่อเฉินหรูอี้ไปถึงตาหนักเหรินโซ่ว จักรพรรดิจางเหอก็
ประทับนัง่ สนทนาอย่างถามคาตอบคากับหลิวไท่โฮ่วเป็ นเวลา
ครึง่ ถ้วยชาแล้ว

ล้วนเป็ นวาจาไร้สาระทัง้ สิ้น เซียวเหยี่ยนดื่มช้าเงียบๆ

หลิวไท่โฮ่วแค่นเสียงเย็นชา ทัง้ หมดล้วนเปล่าประโยชน์

510
 เมื่อเห็นหวงโฮ่วนาบรรดาพระสนมที่ สวมอาภรณ์ หลาก
สี ส ัน มาถึ ง พร้ อ มกลิ่ น หอมที่ ล อยมาปะทะจมู ก อาจกล่ า วว่ า
สามารถช่ ว ยกอบกู้ต าหนั ก เหริ น โซ่ ว ที่ ใ กล้ ถ ล่ ม ลงมาและ
บรรยากาศที่พร้อมจะแตกหักตลอดเวลาได้ทนั พอดี

“เหตุใดจึงมาช้ าปานนี้ ? ” เมื่อหลิวไท่ โฮ่ วรับการถวาย

พระพรเรียบร้อยแล้วก็สงให้ ั ่ ทุกคนนัง่ ลงและเริ่มเปิดบทสนทนา
“วันนี้ เป็ นวันเฉลิมฉลอง อีกนัยหนึ่ งคืออายเจีย*ก็อายุมากขึ้น
นับวันก็ยิ่งเป็ นที่ น่าราคาญของผู้คนและยิ่งไม่ควรเอ่ยคาพูดที่
ท าให้ ค นยิ่ ง หงุ ด หงิ ด ใจ ทว่ า อายเจี ย เป็ นคนคิ ด สิ่ งใดก็พู ด
ออกไปทันที หากมิพูดก็จะไม่สบายใจ คนรุ่นหลังเช่ นพวกเจ้า
ทนได้ ก็ท นหน่ อยเถิ ด ถึง อย่ างไรอายเจี ย ก็คงอยู่ได้ อีกไม่กี่ปี
แล้ว...”

“พระมารดา” เซี ย วเหยี่ ยนขมวดคิ้ว อดไม่ได้ ที่ จะเอ่ ย

ออกมาว่า “พระองค์อายุยืนเป็ นร้อยปี อย่าได้เอ่ยคาไม่มงคล
ในวันเฉลิมเฉลองเช่นนี้ เลย”

ถุย!

511
 หลิ วไท่ โ ฮ่ ว เกื อ บจะถ่ ม พระเขฬะรดพระพัก ตร์ อ งค์
จักรพรรดิอย่างมิอาจอดกลัน้ ไว้ได้ เขารู้ว่าเป็ นวันเฉลิมฉลอง
หรือ?

นางนับว่าเข้าใจแล้ว สวรรค์คงเห็นว่านางสุขกายสบาย
ใจมาถึงครึ่งชี วิตจึงให้นางประคองของสิ่งนี้ ขึ้นครองราชย์เพื่อ
หาเรือ่ งมิเบิกบานใจให้แก่นาง

กรรมอันยิ่งใหญ่ที่ตระกูลหลิวของนางได้ทาคือการเลือก
เขามาเลี้ยงไว้ข้างกาย ด้ วยหวังว่าจะให้ กาเนิดบุตรชายแล้ ว
ค่อยหาข้ออ้างกาจัดเขาไปเสียและเพื่อปิดปากเหล่าขุนนางใน
ราชสานักที่ ต่อว่านางครอบครองสุขาไว้ ตนเองมิปลดทุกข์กม็ ิ
ยอมให้ผอู้ ื่นปลดทุกข์

ผูใ้ ดจะทราบดุจดังชะตาฟ้
่ าลิขิต บุตรที่นางคลอดออกมา
นัน้ ล้วนเป็ นสตรีทงั ้ สิ้น และมีถึงสี่คนแต่มีชีวิตรอดจนเติบใหญ่
เพียงคนเดียว ทัง้ ยังห่างเหินกับนางยิ่งทว่ากลับชมชอบเกาะติด
ใกล้ชิดกับองค์จกั รพรรดิน้อยทุกวันคืนประหนึ่ งเป็ นพี่น้องแท้ๆ
ก็มิปาน ทัง้ ยังร่วมมือกันต่อต้านนางอีก

นางไม่เข้าใจเลย ในยุคสมัยนี้ มีตระกูลใหญ่ใดที่ จะไม่มี

บุตรหลานเป็ นบุรษุ เจ้าสาราญสักคนสองคนบ้าง ผู้ใดเล่ามิเคย
512
ท าเรื่ อ งตามอ าเภอใจตน ทว่ า องค์จ กั รพรรดิ ก ลับ จดจ้ องแต่
ตระกูลหลิวของนาง ไม่ทราบว่าชาติภพก่อนได้สร้างความแค้น
ใดมากันแน่

“แม้ น เป็ นวัน เฉลิ ม ฉลองก็อ ดทนหน่ อยเถิ ด ผู้ใ ดให้

อายเจี ยชราแล้วกันเล่ า” หลิวไท่ โฮ่ วกลอกตาไปมาดุจศิลปะ
ชนิดหนึ่ ง

“อายเจียทราบว่าเจ้าห่วงหวงโฮ่วจะเหนื่ อยกับการดูแล
วังหลัง ทว่าทุกอย่างล้วนมีกฎ เฉินหวงโฮ่วนัน้ เป็ นคนดี จิตใจมี
เมตตา จัดการเรื่องราวอย่างใจกว้าง หวงโฮ่ว เองก็เรียนรู้ได้ดี
ยิ่ง อย่างไรก็เก่งกาจกว่าเจ้าที่ ชอบวางอานาจในกาลก่อนมาก
ทว่ าเรื่องราวมิอาจปล่ อยผ่านไปโดยง่ าย กฎของวัง หลัง มี ไ ว้
ด้วยเหตุใด หากมิใช่เพื่อให้เคารพและปฏิบตั ิ ตาม เจ้าเองก็เป็ น
ถึงหวงโฮ่วของแผ่นดินนี้ เพียงให้มาถวายพระพรยามเช้าก็สาย
ไปถึงครึ่งชัวยามปล่
่ อยให้อายเจียและองค์จกั รพรรดิคอยพวก
เจ้า...”

หลิวไท่โฮ่วกล่าวพระสุรเสียงเย็นชา “นี่ เป็ นแผนของเจ้า

งัน้ หรือ?”

513
 เฉินหรูอี้ลอบมองไปที่ต่งหวงโฮ่ว หลิวไท่โฮ่วทรงนาโทสะ
ทัง้ หมดสาดรดลงบนร่างนาง แต่กม็ ิ แปลกที่หลิวไท่โฮ่วจะทรงมี
ปฏิกิริยาเช่ นนี้ ด้านนอกพระราชวังนัน้ ทัง้ สองตระกูลต่ างจ้อง
หน้ าดุจตาไก่อนั ดาทะมึนอย่างไม่แม้จะเห็นแก่พระเกียรติของ
ไท่โฮ่ว หากไท่โฮ่วปล่อยให้สตรีสกุลต่งเอาเปรียบพระองค์ได้ทงั ้
ที่อยู่ในพระราชวัง ไท่โฮ่วก็มิใช่คนแซ่หลิวแล้ว

ไท่ โ ฮ่ ว ทรงเสวยทุก อย่ า งบนโลกใบนี้ แต่ มิ เ สวยความ

ทุกข์ยาก

ต่งหวงโฮ่วกล่าวพระพักตร์ไม่เปลี่ยนสีว่า “เป็ นความผิด

ของเฉินเชี่ ยเองที่ ทาให้ไท่ โฮ่วและองค์จกั รพรรดิทรงรอ เพียง
แต่...”

“ทูลไท่โฮ่ว เรื่องนี้ มิอาจตาหนิหวงโฮ่ว เป็ นเพราะกุ้ยเฟย

...อาจจะเป็ นเพราะสุขภาพไม่แข็งแรงจึงได้ตื่นสาย? หวงโฮ่วให้
คนไปเชิ ญ อยู่ ห ลายครากระทัง่ เมื่ อ ครู่จึ ง มาถึ ง พวกเราทัง้
ตาหนักรออยู่ถึงครึง่ ชัวยาม”
่ สนมโหลวกล่าวด้วยสีหน้ าบากใจ

“เจ้ า ไม่ ส บายหรื อ ? ไม่ ส บายที่ ใ ด? เหตุใ ดมิ เ รี ย กหมอ

หลวง? ” ครัน้ เซี ยวเหยี่ ยนได้ ฟังก็ร้อนใจ อย่ าได้ เป็ นไปตาม

514
พวกปากอี กาที่ ว่าเขาจะทาให้ นางตายเลย เขารีบร้อนโบกมือ
ต่อเฉินฮวาย “ไปเชิญหมอหลวงมาตรวจชีพจรให้ก้ยุ เฟย”

ทุ ก คนต่ า งตกตะลึ ง อ้ า ปากค้ า งจนคางตกใส่ เ ท้ า ดัง

‘ปึ ก’ ที่ พระองค์ทรงขัดขวางการคิดบัญชี ของไท่ โฮ่ วกลางคัน
สายตาทุ ก คู่ ใ นต าหนั ก เหริ น โซ่ ว ล้ ว นหัน มองร่ า งขององค์
จักรพรรดิที่ตรงดิ่งเข้าไปหากุ้ยเฟยด้วยความร้อนพระทัย

ยามนัน้ หัวใจของฝูงชนล้วนแตกสลาย

*สองเค่อ เท่ากับสามสิบนาที หนึ่ งเค่อ คือ สิบห้านาที

*อายเจีย หมายความว่าสตรีผ้นู ่ าสงสารที่ ไร้ซึ่งสามี เป็ น

คาใช้เรียกแทนตัวในสมัยโบราณของหวงโฮ่วและไท่โฮ่วที่ สามี
ตาย

515
 145 ตัง้ ครรภ์?

การที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงโปรดปรานพระสนมนั ้น เป็ น

เรื่องที่พบเห็นจนชินตาแล้วในพระราชวัง พวกนางมักถูกทาร้าย
จากการปฏิบตั ิ อย่างไม่เท่าเทียม เริ่มจากจ้าวเสียนเฟย เฉี ยนซูเฟย
แต่ ล ะคนล้ ว นได้ ร ับ การเอาใจใส่ ม ากขึ้ น เรื่ อ ยๆ สิ่ งของ
พระราชทานที่ ได้ รบั นั น้ มากเสี ยยิ่งกว่าเบี้ยหวัดของพวกนาง
รวมกันไม่รกู้ ี่เท่าต่อกี่เท่า

ยังดีที่พวกนางล้วนอายุสนั ้ ได้รบั ความโปรดปรานเพียง

ไม่กี่วนั ก็ตายไปสิ้น คนที่ ทาให้ผ้คู นไม่ชอบใจล้วนมีเวลาอยู่ไม่
มากนักหรอก

องค์จกั รพรรดิทรงวางถ้วยชาอย่างแรงจนน้ ากระฉอก มิ

เคยเห็น องค์จ กั รพรรดิ ไ ม่ ส นใจแม้ จ ะสวมหน้ ากากต่ อ หน้ า
บริวารเช่ นนี้ มาก่ อน แม้กบั พระสนมทัง้ สองคนก่ อนหน้ าก็ไม่
เคย

มิใช่ ในอดี ตพระองค์ไม่เคยแสดงความรักต่ อสตรีสกุล

จ้ า วและสตรี ส กุ ล เฉี ยน แต่ ท รงเยื อ กเย็ น และทรงแก้ ไ ข
สถานการณ์ ต่างๆ อย่างสุขมุ มิเคยเผยอาการตื่ นตระหนกแม้
เพี ยงครัง้ อาจจะทรงแสดงความรักเมื่อตามอยู่ลาพังมิได้เผย
516
ออกมา พวกเขาจึงมิเคยเห็น ทว่าอย่างน้ อยเจียงกุ้ยเฟยก็ทาให้
พวกเขาได้เห็นกับตาแล้ว...

มันคือความเจ็บปวดหนึ่ งหมื่นเท่า!

ทัง้ ที่เป็ นเพียงคาแก้ตวั ของพระสนมโหลว ผูใ้ ดล้วนทราบ

ดีว่าใจความสาคัญอยู่ที่ประโยคสุดท้าย เห็นชัดว่าต้ องการขุด
หลุ ม พรางแก่ เ จี ย งกุ้ย เฟย เหตุ ผ ลชัด แจ้ ง ถึ ง เพี ย งนี้ แต่ อ งค์
จักรพรรดิกลับทรงเชื่อเช่นนัน้ จริงๆ บรรดาพระสนมต่างนับถือ
ยิ่ง

กระทังองค์
่ จกั รพรรดิเดินเข้าไปใกล้ เฉินหรูอี้จึงค่อยๆ
ลุกขึ้น กุมพระหัตถ์พระองค์ไว้ เอ่ยด้วยใบหน้ ายิ้มแย้มว่า “ฝ่ า
บาทอย่าได้ทรงกังวลพระทัย หม่อมฉันมิได้...”

“จริงหรือ? ” เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้วใบหน้ าเผยแววกังวล

“หากมิสบาย ก็อย่าได้ฝืนรูห้ รือไม่”

“จริงเพคะ” เฉินหรูอี้พยักหน้ ายืนยัน กาลังจะเบนสายตา

ไปที่ ส นมโหลวอย่ า งถื อดี แต่ กลับ ถูกเขาดึ ง กลับ มาทัง้ ยัง บี บ
กระชับมือนางไว้แน่ น

517
 “เจ้าอย่าได้เห็นสุขภาพตนไม่สาคัญ แม้นไม่สบายเพียง
เล็กน้ อยก็ต้องบอกเจิ้นและเชิญหมอหลวงมาตรวจรูห้ รือไม่?”

บริวารน้ อยใหญ่ในตาหนักเหรินโซ่ วต่ างกลอกตาไปมา

องค์จกั รพรรดิทรงเชื่อเรื่องดวงพิฆาตของพระองค์มากถึงเพียง
นี้ เชี ยวหรือ คงกลัวว่ากุ้ยเฟยผู้แปลกประหลาดจะตายในงาน
เฉลิมฉลองเทศกาลกระมัง?

ความจริงเฉินหรูอี้กร็ ้สู ึ กว่าองค์จกั รพรรดิและเกิ่งจิ้นจง

นั น้ คล้ ายตกลงไปสู่วงั วนพิสดาร ทัง้ สองเชื่ อจริงๆ ว่ าเมื่อถึง
งานเฉลิมฉลอง พระสนมที่ พระองค์โปรดปรานจักต้องจบชี วิต
อย่ า งง่ า ยดายในทัน ที เพี ย งแต่ อ าการขององค์จ กั รพรรดิ มิ
ชัดเจนเท่าเกิ่งจิ้นจง ยังมิอาจเรียกได้ว่าเสียสติ ทว่าพระอารมณ์
อัน ไม่ ม ัน่ คงของพระองค์ นั ้น นางสามารถรับ รู้ ไ ด้ แต่ อ งค์
จักรพรรดิผ้มู ีพระโอษฐ์แข็งเป็ นเป็ ดคงไม่มีทางยอมรับว่าทรง
ห่ วงใยนาง นางกล่าวเตือนเพียงสองประโยคก็ถกู พระพักตร์ที่
แสดงเป็ นนัย ว่า ‘เจ้าคิดว่าตนแข็งแรงนั กหรือไร’ ตักเตื อนให้
ยอมถอย จึงมิกล่าววาจาใดอีก

นางมองว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ใ นยามนี้ นั ้น ทรงตกอยู่ ใ น

ความคิดที่ ว่า ‘เจ้าชอบข้า’ ‘เจ้าชอบข้าถึงเพียงนั น้ ’ ความจริง
คือ ‘ข้าก็ชอบเจ้า’ แต่... ‘ข้ามิได้ชอบเจ้ามากเช่นที่ เจ้าชอบข้า
518
อย่ า งแน่ น อน’ วกวนไปมาคล้ า ยเส้ น เอ็น สองเส้ น ในกระดูก
ก าลัง ยื้ อ ยุ ด กัน ด้ า นหนึ่ งแสดงออกว่ า รัก ใคร่ อี ก ด้ า นหนึ่ ง
พยายามที่ จะพิสูจน์ ว่าพระองค์เป็ นผู้อยู่เหนื อในความสัมพันธ์
ของทัง้ สอง ทว่ามักกระทาเรื่องที่ คล้ายเป็ นการตบพระโอษฐ์
พระองค์เองอยู่บอ่ ยครัง้

หากเป็ นเช่นนี้ ต่อไป เฉินหรูอี้สงสัยว่าไม่ช้าก็เร็วพระองค์

ต้องเสียสติไปจริงๆ แน่

ทว่านางกลับชอบสถานการณ์ที่ทาให้คนทัง้ หลายได้เห็น
ว่าองค์จกั รพรรดิทรงรักและโปรดปรานนางเพียงใด โดยเฉพาะ
ต่อหน้ าต่งหวงโฮ่ว

ตอนนี้ ต่งหวงโฮ่วอาจใช้เพียงสายพระเนตรอันสงบเยือก
เย็นที่แฝงด้วยแววดูแคลนมองนาง แต่ไม่ช้าก็เร็วต้องมีสกั วันที่
นางสามารถตี คลื่นอันยากจะคาดเดานี้ ให้กระเพื่อมขึ้นเผยให้
เห็นมีดที่พร้อมจะแทงเข้าตรงหัวใจนางเล่มนัน้

“หม่ อ มฉั น ทราบแล้ ว เพคะ” เฉิ นหรู อี้ ต อบเสี ย งเบา

สาหรับคนภายนอกนั น้ คื อการยิ้มยัวยวน
่ ใช้ รูปลักษณ์ งดงาม
ล่อลวงองค์จกั รพรรดิ นางช่างเป็ นต้นแบบของสนมปี ศาจโดย

519
แท้ ไม่เพียงทาให้บรรดาพระสนมแค้นเคืองจนแทบจะปาถ้วย
ชาใส่หน้ า แม้แต่หลิวไท่โฮ่วเห็นแล้วยังทรงมิชอบพระทัย

“กุ้ยเฟยมิใช่บอกว่านางไม่เป็ นไรหรอกหรือ?” หลิวไท่โฮ่

วอดมิได้ที่จะขมวดคิ้ว องค์จกั รพรรดิพระเนตรผิดเพี้ยน แม้แต่
พระกรรณก็ใช้การได้ไม่ดีไปแล้วงัน้ หรือ?

“รีบกลับมานั ง่ เถิด ทรงเป็ นถึงองค์จกั รพรรดิยื้อยุดกับ

พระสนมต่ อหน้ าบริวาร ใช้ ได้ ที่ ไหนกัน” อดไม่ ได้ ที่ จะกลอก
พระเนตรอีกคราหนึ่ ง

เซี ยวเหยี่ยนถูกหลิวไท่โฮ่วตาหนิเช่นนี้ กพ็ ลันรู้สึกตัวว่า

สิ่งที่กระทาอยู่นัน้ มิค่อยเหมาะสมเท่าใดนัก พระพักตร์เห่อร้อน
แต่ ทรงแสร้งทามิสนใจแล้วเดินกลับไปประทับนั ง่ ที่ เดิม “ล้วน
เป็ นครอบครัวเดี ยวกันทัง้ สิ้น ไม่มีอนั ใดไม่สมควร ทัง้ ไม่ได้มี
คนนอก ระยะนี้ ก้ยุ เฟยสุภาพไม่ค่อยดี เจิ้นจึงเป็ นห่วง”

วาจานี้ แม้นผียงั มิเชื่อ

หลิวไท่ โฮ่ วกลัวว่ าตนจะอดถ่มพ่นน้ าลายออกไปไม่ ได้

จริงๆ จึงยกถ้วยชาขึน้ จิบหนึ่ งคาเพื่อกดข่มมันไว้

520
 เจียงกุ้ยเฟยผัดหน้ าทาแป้ งจึงมิเห็นผิวพรรณที่ แท้ จริงก็
แล้วไป ทว่าสองตากลมโตนั น้ กลับแวววาวยิ่ง สติสมั ปชัญญะ
ล้วนมีอยู่เต็มเปี่ ยม ท่ าทางยังดูดีกว่าบรรดาพระสนมเหล่านัน้
เสี ยอี ก สิ่งใดเขาล้วนทาได้ทงั ้ สิ้นเพื่อปกปิดอาการสูญเสี ยการ
ควบคุมเมื่อครูข่ องตน

เฉินหรูอี้นับได้ว่าหาช่องว่างอันเหมาะเจาะกล่าวต่อสนม
โหลวด้วยน้าเสียงเย็นชาว่า “ไม่ทราบว่าสนมโหลวดูอย่างไรจึง
เห็นว่าข้าไม่สบาย ไม่มีหลักฐานยังกล่าวส่ งเดช ทาให้ ฝ่าบาท
ต้องทรงเป็ นกังวล วันก่อนข้าไปถวายพระพรที่ตาหนักเจาหยาง
หวงโฮ่วมิใช่ทรงตรัสต่อหน้ าสนมทัง้ หลายว่าองค์หญิงหย่งเจีย
ไม่ส บาย ไท่ โ ฮ่ ว ต้ องดูแลอาจทรงเหน็ ด เหนื่ อยพระวรกาย จึง
่ ข้ามาช้าสักหนึ่ งเค่อมิใช่หรือ? ”
รับสังให้

“แต่ด้วยเกี้ยวตาหนักหย่งเล่อเกิดปัญหาบางอย่างขึน้ ข้า
จึงมาช้ าไปอี กหนึ่ งเค่อ เมื่อเปลี่ยนเกี้ยวเรียบร้อยข้าและสนม
เฉิงก็รีบไปที่ตาหนักเจาหยางทันที ระหว่างนัน้ ข้าได้ส่งคนไปขอ
อภัยต่อหวงโฮ่วแล้ว แต่กลับมิได้ส่งคนมาเร่งรัดแต่อย่างใด ข้า
มิ เ คยบอกว่ า ที่ ม าถวายพระพรไท่ โ ฮ่ ว ช้ า เพราะไม่ ส บายเสี ย
หน่ อย หากเป็ นเพียงข่าวลือในหมู่พี่น้องเช่นที่ เคยเป็ นมาก็ช่าง
เถิด ทว่าวันนี้ อยู่ต่อหน้ าพระพักตร์ไท่โฮ่วข้ามิอาจทาตัวเป็ นคน
ใบ้จึงต้องอธิบายทุกอย่างให้ชดั เจน”
521
 นางถาม “สนมโหลวเหตุใดจึงเข้าใจว่าเป็ นเช่ นนั น้ เล่า
ฟั งผู้ใดพูดมาอีก หรือเห็นกับตา อย่างไรก็ควรบอกกล่าวต่ อข้า
สักหน่ อย?”

บรรดาพระสนมล้ว นไม่มีผ้ใู ดคาดคิดว่าเจียงกุ้ยเฟยจะ

ใช้ อุบ ายนี้ นางกลับ ขาวให้ เ ป็ นด าอย่ างไม่แม้แต่ จะเปลี่ ย นสี
หน้ าหัว ใจเต้ น เร็ว ทัง้ ที่ อ ยู่ ต่ อ หน้ าพระพัก ตร์อ งค์จ กั รพรรดิ
และไท่โฮ่วแท้ๆ

ศักด์ ิ ศรีเล่า? ความดีเล่า?

“กุ้ยเฟย ความจามิดีหรือไร? ” สนมโหลวขี่ หลังพยัคฆ์

ยากจะลงแล้ ว เมื่อนางเป็ นคนของหวงโฮ่ ว ได้ รบั ข้ อดี ต่ างๆ
มากมาย ก็ต้องเสี ยค่าตอบแทนบางอย่างเช่ นกัน โดยเฉพาะ
ยามนี้ ที่เจียงกุ้ยเฟยชี้เป้ ามาที่ นาง นางมิอาจถอยได้ อี กทัง้ กุ้ย
เฟยเลื อ กจู่ โ จมด้ ว ยวิ ธี ป่ าเถื่ อ นเช่ น นี้ บอกให้ รู้ว่ า ไม่ มี เ ล่ ห์
เหลี่ยมอันใดนักหรอก เห็นแล้วช่างหงุดหงิดใจเหลือเกิน

คู่ต่อสู้... สิ่งที่เรียกว่าคู่ต่อสู้กย็ ่อมมีระดับของมัน

แม้นคิดใช้อุบายก่อความวุ่นวายก็ควรใช้สติปัญญาบ้าง
ว่าหรือไม่?

522
 “พระสนมมากมายล้วนฟั งอยู่ เหตุใดพวกเราจึงมิได้ยิน
่ มาช้า ทัง้ ที่ นัง่ อยู่ในตาหนักเดียวกัน กุ้ยเฟ
ว่าหวงโฮ่วรับสังให้
ยกลับได้ยินว่า...”

“ข้า” เฉิงถาวค่อยๆ ยกมือขึ้น กล่าวตะกุกตะกักว่า “ข้า

ก็ได้ยิน”

นางนัน้ โง่แต่มิได้เบาปัญญา

ในวัง หลัง แห่ ง นี้ ที่ ก้ ยุ เฟยสามารถพึ่ ง พิ ง ได้ มี เ พี ย งองค์

จัก รพรรดิ แ ละที่ น างสามารถพึ่ ง พาได้ ก็มี เ พี ย งกุ้ย เฟย ไม่ ว่ า
ความสัมพันธ์ส่วนตัวจะเป็ นเช่นไร เมื่อนางยืนอยู่ข้างเจียงกุ้ย
เฟยแล้วก็มิอาจหันหลังกลับเช่นกัน

สนมโหลวขมวดคิ้ว “ในวังแห่งนี้ ผ้ใู ดไม่ร้บู ้างว่าเจ้าเป็ น

คนของกุ้ยเฟย?”

“เช่นนัน้ ผูใ้ ดไม่รบู้ า้ งว่าเจ้าเป็ นคนของต่งหวงโฮ่ว?” เฉิน

หรูอี้กล่าวเสียงเย็นอย่างมิยินยอมเช่นกัน

ถึงเวลานี้ ต่งหวงโฮ่วจึงนับว่าเข้าใจเจียงเหมย ในอดีตนัน้

เห็นนางเป็ นคนแปลกประหลาดยอมทาทุกอย่างเพื่อให้ได้ร่วม
อภิรมย์กบั องค์จกั รพรรดิ และที่ นางคอยวุ่นวายไม่ลดละตอน
523
เฉิงผิงถูกฆ่า ต่งหวงโฮ่วยังเข้าใจว่า เจียงเหมยเป็ นคนโง่เขลามิ
รู้ความ ที่ ยอมออกหน้ าทุกอย่างก็เพื่อเฉิงถาว แม้นได้รบั ความ
โปรดปรานแต่มิได้น่ากลัวอันใด

ภายหลังเจียงกุ้ยเฟยก็ทาตามกฎระเบียบทุกอย่าง ทัง้ ยัง

ไม่มีท่าทีไม่เคารพนางแม้เพียงนิด แน่ นอนว่าอาจจะเป็ นเพราะ
เกิ่งจิ้นจงผู้มีจิตวิปริตแห่งตาหนักหย่งเล่อที่ มกั แสร้งโง่เพื่อตบ
ตาคนผู้นัน้ ทาให้ นางเปลี่ ยนไป ทุกคราที่ ไปตาหนั กเจาหยาง
ล้วนมีนางกานับขันที ตามไปเป็ นพรวนดุจเงาตามตัว เมื่อเห็น
เช่ นนี้ อยู่บ่อยครัง้ แม้นเจียงกุ้ยเฟยเป็ นปกติกย็ งั ยากจะมิเสี ย
สติไปตามพวกเขาได้ นางหวาดระแวงว่าคนจะมาทาร้าย เห็น
ผูใ้ ดล้วนคิดว่าจะแทงตนเหมือนที่พระสนมจงทาทุกคราไป

กระทังยามนี
่ ้ ทงั ้ สองต้องนัง่ เผชิญหน้ ากัน ใบหน้ างดงาม
นั น้ มองดูน างอย่ างคล้ ายยิ้ มคล้ ายมิยิ้ม วาจาที่ กล่ าวออกมา
ล้วนแทงใจคน

เรื่องเช่ นนี้ ง่ายต่ อการถูกเปิดโปงนั ก ทว่ าเจี ยงเหมยก็ย งั

กระทามัน เห็นชัดว่าต้องการเล่นแง่กบั นางต่อหน้ าผู้คน เช่นนี้
ต้องดูแล้วว่าองค์จกั รพรรดิจะเชื่อใคร

524
 องค์จ กั รพรรดิ ค งมิ ว่ า งมากพอจะส่ ง คนไปตรวจสอบ
เรื่องที่ เล็กปานเม็ดงาเมล็ด ถัวเช่่ นนี้ ทว่ าหากองค์จกั รพรรดิ
ทรงเชื่อนางก็ง่ายที่ จะเห็นตนเป็ นฝ่ ายตรงข้าม และอาจเข้าใจ
ไปว่าบรรดาพระสนมในวังหลังร่วมกันกีดกันกุ้ยเฟยโดยมีนาง
เป็ นคนชักใยอยู่เบือ้ งหลัง

ที่ พึ่งเดี ยวของเจี ยงเหมยคือความโปรดปรานขององค์

จักรพรรดิ แน่ นอนว่านัน่ เป็ นสิ่งแรกที่ทาให้เรามีตวั ตนอยู่ในวัง
หลังได้ ทว่าสนมที่ ได้รบั ความโปรดปรานแต่ ไม่มีพระโอรสนัน้
ที่ แท้ แล้วถูกยัวแหย่
่ ที่ตรงใดเข้าถึงได้กล้าประกาศสงครามกับ
นางเช่นนี้ ?

แม้นองค์จกั รพรรดิจะเข้าข้างนาง หรือนางคิดว่ าเรื่อง

เช่ นนี้ จะส่ งผลต่ อตาแหน่ งหวงโฮ่ ว? การเป็ นพระมารดาของ
องค์รชั ทายาทนัน้ ย่อมมิอาจทาลายได้

“พวกเจ้ามาเพื่อถวายพระพรอายเจียงัน้ หรือ?”

ที่ เหนื อความคาดหมายของหวงโฮ่ วคื อองค์จกั รพรรดิ

เพี ยงฟั งอย่างสนพระทัยทว่าหลิวไท่ โฮ่ วกลับกระโดดออกมา
เสียอย่างนัน้ “ต้องฟั งพวกเจ้าส่งเสียงพึมพาตัง้ แต่เช้าตรู่เช่นนี้
หูอายเจียร้อนไปหมดแล้ว”
525
 “หวงโฮ่ ว ” เป้ าหมายของไท่ โ ฮ่ ว ช่ างชัด เจนนั ก “ไม่ ว่ า
เรื่องนี้ ผใู้ ดผิดผูใ้ ดถูก แต่เรื่องที่เจ้ามิจดั การวังหลังให้ดีนัน้ กลับ
เป็ นเรือ่ งจริง อายเจียเพียงอยากบอกว่า เรือ่ งการจัดการวังหลัง
นัน้ เฉินหวงโฮ่วทาได้ดียิ่ง อย่างน้ อยในยามที่ นางมีชีวิตอยู่ เจ้า
สนมโหลวและสนมคนอื่นๆ ยังมิกล้าก่อเรื่องวุ่นวายเช่ นนี้ ต่อ
หน้ าอายเจีย เรื่องการจัดการนัน้ เจ้าคงต้องเรียนรู้จากเฉินหวง
โฮ่วให้มากรูห้ รือไม่”

เฉินหรูอี้ลอบยกนิ้วโป้ งให้กบั ไท่โฮ่ว แม้ว่านางจะตายไป

แล้วแต่ยงั ถูกไท่โฮ่วหยิบยกขึ้นมากล่าวชมเชยได้อีก ไม่เสียทีที่
เมื่อครัง้ นางยังมีชีวิตอยู่นัน้ ได้ให้ความเคารพต่ อไท่ โฮ่ วเป็ นอ
ย่างยิ่ง

ทว่าเซียวเหยี่ยนกลับตาลุกวาว ทุกคราที่เอ่ยถึงสตรีสกุล
เฉินเขาล้วนเกิดโทสะอย่างยากจะระงับได้ หากมิใช่เพราะนาง
เขากับปี ศาจน้ อยนั น้ คงร้อนแรงดุจเปลวเพลิงที่ แสนโชติช่วง
เป็ นแน่ เขาไหนเลยจะต้ องคิดเหลวไหลไปสารพัด วันๆ ต้ อง
คอยจ้องหน้ ามองตานางเพื่อดูว่าความรักของนางที่ มีต่อเขา
จริงเท็จสักกี่ส่วนประหนึ่ งคนเป็ นโรคร้ายกระนัน้

ยามนี้ ใจของเขาเปรียบได้ดงกองเพล
ั่ ิ ง ไฟน้ อยเกินไปก็
กลัวย่างไม่สกุ ไฟแรงเกินไปก็กลัวเตาจะร้อนจนหลอมละลาย
526
 หลิวไท่ โฮ่วไม่แม้แต่ จะทอดพระเนตรต่ งหวงโฮ่ วสักนิด
ทรงหันพระพักตร์ไปที่เฉินหรูอี้

เฉินหรูอี้นัง่ อยู่ด้วยท่ วงท่ าเป็ นทางการ นางระบายยิ้ ม

อ่อนๆ

“เจียงกุ้ยเฟย เจ้าอย่าได้เห็นแก่ประโยชน์ เล็กน้ อยจนเสีย

ประโยชน์ อนั ใหญ่หลวงไป การคอยโต้เถียงกับผู้คนมีประโยชน์
อันใดกัน? ชนะแล้วอย่างไร แพ้แล้วอย่างไร? ” หลิวไท่โฮ่วตรัส
พลางแย้มพระสรวลว่า “กว่าองค์จกั รพรรดิจะหาคนรู้พระทัย
นัน้ มิง่ายเลย เจ้าควรรีบแตกกิ่งก้านสาขาให้แก่พระบรมวงศานุ
วงศ์ จึ ง จะถูก ในวัง ล้ ว นกล่ า วว่ า ทายาทนั ้น น้ อยนั ก องค์
จักรพรรดิกท็ รงมีรกั เดียว ทัง้ วันเกาะติดอยู่กบั เจ้ามิยอมไปที่ ใด
เจ้าอย่าได้ทาให้คนชราอย่างอายเจียต้องผิดหวัง รีบมีพระโอรส
ออกมาให้อายเจียได้ชื่นใจเร็วๆ เถิด”

“นัน่ ก็นับว่าเป็ นการทุ่มเทอันใหญ่หลวงเพื่อฝ่ าบาทและ

อายเจียแล้ว”

เฉินหรูอี้ก้มหน้ าก้มตาอย่างเขินอาย ไท่โฮ่วทรงต้องการ

สัน่ คลอนตระกูล ต่ ง ถึ ง กับ อุ้ ม ชู น างต่ อ หน้ าหวงโฮ่ ว อย่ า ง
เปิดเผย วาจาเสี ย ดแทงเข้ าไปถึง อวัย วะภายในของคน ทรง
527
ทราบดี ว่าสตรีสกุลต่ งมิชมชอบฟั งสิ่งใดพระองค์กท็ รงตรัสสิ่ง
นัน้ ถึงกับบอกนางให้ รีบมีพระโอรส ไม่เสี ยที ที่เป็ นถึงไท่ โฮ่ วผู้
ยิ่งใหญ่แห่งต้าจิ้น เป็ นเทพเซียนที่คอยอุ้มชูเฉินหรูอี้โดยแท้

“เฉินเชี่ ยน้ อมรับคาสังสอนเพคะ

่ ได้แต่หวังว่าหม่อมฉัน
จะไม่ทาให้ไท่ โฮ่วและฝ่ าบาทต้องผิดหวัง สามารถแตกกิ่งก้าน
สาขาให้กบั พระบรมวงศานุวงศ์ได้สาเร็จเพคะ”

บรรดาพระสนมล้วนอยากจะอาเจียน อย่างไรก็คาดไม่
ถึงว่าอุปนิสัยดุจเม่นเช่นหลิวไท่โฮ่ว หากมิพอใจผู้ใดล้วนสะบัด
ขนใส่ วันนี้ ไม่เป็ นเช่นเดิมแล้ว ภายใต้สถานการณ์ อนั ร้อนระอุ
เช่ น นี้ เมื่ อ ทรงตรัส กับ กุ้ย เฟยกลับ เปลี่ ย นท่ า ที เ ป็ นแม่ ส ามี ที่
แสนดี

หลิวไท่โฮ่วทรงเหยียบยา่ ด้านหนึ่ งอุ้มชูด้านหนึ่ ง เฉินหรู

อี้ยงั เข้าใจ เหตุใดต่งหวงโฮ่วจะดูมิออกเล่า

เห็นได้ ชดั ว่ าที่ นอกวังนั น้ ตระกูลหลิวมิได้ เป็ นเช่ นกาล

ก่อนแล้ว ภายในวังก็ถกู องค์จกั รพรรดิเด็ดปี กไปแล้วไม่น้อย ไท่
โฮ่ วมิอาจโต้ ตอบองค์จกั รพรรดิได้ จึง ระบายโทสะกับนาง ทัง้
กลัวว่าองค์จกั รพรรดิจะยืนอยู่ข้างตระกูลต่ ง จึงหยิบเจียงกุ้ย
เฟยขึน้ มาเป็ นท่าเรือขึน้ ฝัง่ ของตน
528
 อานาจมากล้นเช่นหลิวไท่โฮ่วกลับมีวนั นี้ ได้ ต่ งหวงโฮ่ว
ลอบแย้มพระสรวลอย่างเย็นชา

“อายเจียอายุมากขึ้น วาจาบางคาเก็บไว้ในใจมักรู้สึกไม่
สบาย ยิ่งอายุมากนิสัยเช่นนี้ กย็ ิ่ งมีมากขึ้น รักชอบโกรธเกลียด
ล้วนแยกกันชัดเจน พวกเจ้าคนรุ่นหลัง ช่วยอดทนหน่ อยเถิด”
หลิวไท่โฮ่วตรัสพลางปรายพระเนตรมององค์จกั รพรรดิแล้วยก
ถ้วยชาขึ้นจิบคาใหญ่ นั น่ เป็ นวาจาที่ ตรัสแก่ บรรดาพระสนม
โดยเฉพาะองค์จกั รพรรดิ

ยามนี้ มิเป็ นเช่นกาลก่อน องค์จกั รพรรดิทรงฆ่าลาเมื่อโม่

แป้ งเสร็จโดยเริ่มลงมือกับพระญาตินอกวังก่อน

น่ าเสี ยดายแม้นนางจะได้รบั การโปรดปรานมายุคสมัย

หนึ่ ง แต่บดั นี้ การหันหน้ ากลองเข้าชนกันกับองค์จกั รพรรดิกม็ ิ
อาจให้ แ ตกหัก จนเกิ น ไปได้ อย่ า งน้ อ ยนางก็มี ศ กั ด์ ิ เป็ นพระ
มารดาของเขา ต่ อให้ เขาจะกระทาการรุนแรงปานใดก็มิกล้า
แสดงท่ าที ไม่เคารพนางอย่างเด็ดขาด ได้แต่โจมตี พระญาติฝัง่
นาง นางเองก็มิอาจยื่นมือเข้าแทรกได้ ปากอันมีชีวิตชี วาของ
นางจึงต้ องสงบนิ่งไว้อย่างข่มกลัน้ เพื่อจักได้ มิไปยัวให้
่ เ ขาไม่
พอใจ

529
 เซี ยวเหยี่ยนนัง่ ฟั งคาตาหนิต่ อว่าด่าทอมาตัง้ แต่ เช้ าตรู่
เขาอดทนมากระทัง่ ถึงบัดนี้ ทัง้ ยังต้ องมาฟั งวาจาเสี ย ดสี กนั
ของเหล่าสนมอีก ในหัวของเขามีแต่เสียง ‘วึ่งๆๆ’

สายตาเหลือบมองสถานการณ์ ที่มิวนั จบสิ้นนี้ เขามิอา

จอดกลัน้ ได้ อี ก ต่ อ ไปแล้ ว จึ ง ส่ ง สายตาให้ เ ฉิ นฮวายคราหนึ่ ง
เฉินฮวายเข้าใจในทันที จึงทูลเชิญไท่โฮ่วเสด็จไปยังตาหนักฉาง
เล่อเพื่อรับการถวายพระพรจากฮูหยินของบรรดาขุนนางที่ มา
เข้าเฝ้ า

เมื่อหลิวไท่โฮ่วแสดงบารมีของพระองค์พอแล้วก็ทราบดี
ว่าต้องหยุดลงอย่างไร พระองค์นาหวงโฮ่วและบรรดาพระสนม
ตรงไปยังตาหนักฉางเล่อ

งานเฉลิ ม ฉลองเทศกาลไหว้ พ ระจัน ทร์ใ นครัง้ นี้ องค์

จักรพรรดิ ท รงได้ บ ทเรี ย นจากคราสตรี สกุลจ้ าวจึ ง มิได้ จดั ให้
เอิ กเกริ ก เป็ นเพี ย งการเชิ ญขุ น นางและฮู ห ยิ นมาร่ ว ม
รับประทานอาหารกันอย่างทุกปี

มิอาจไม่กล่าวว่าเมื่อมีฮหู ยินทัง้ หลายมาอยู่ด้วยแล้วนัน้

บรรดาพระสนมกลับ รัก ษาหน้ าของตนยิ่ ง ทุ ก อย่ า งสงบ
เรี ย บร้ อ ยไม่ มี ก ารพู ด เสี ย ดสี ก ัน มี แ ต่ ภ าพความสามัค คี
530
ปรองดองกัน ไม่ มี ก ารทะเลาะเบาะแว้ ง ฟาดดาบฟาดกระบี่
อย่ า งพร้ อ มที่ จ ะฆ่ า กัน ให้ ต ายในทัน ที ห ากพูด จามิ เ ข้ า หูก ัน
เหมือนยามอยู่ในตาหนักเหรินโซ่วเลย

องค์จกั รพรรดิ ไท่ โฮ่วและหวงโฮ่วนัง่ อยู่บนบัลลังก์ เฉิน

หรูอี้นัน้ นัง่ อยู่ตาแหน่ งทางฝัง่ ซ้าย

องค์จกั รพรรดิประทับนัง่ บนบัลลังก์นัน้ นานเท่ าใด สาย

พระเนตรก็ทอดมองที่เฉินหรูอี้นานเท่ากัน ผูม้ ิ ทราบเรือ่ งราวคง
คิดว่าพระเนตรองค์จกั รพรรดิถกู ติดด้วยกาวจึงมิอาจแยกห่าง
จากร่างกุ้ยเฟยได้ มี เพี ยงเฉินหรูอี้ที่ทราบว่าความหวาดกลัว
เดิมของพระองค์ยงั มิทนั หาย นางก็ได้ สร้างบาดแผลใหม่ กบั
พระองค์ขนึ้ อีก จึงทรงกลัวว่าหากมิจบั ตาดูนางไว้นางอาจสาลัก
น้ าตาย ข้าวติดคอตาย หรือมีคนเสียสติวิ่งเข้ามาแทงนางตาย
...

ทันใดนัน้ นางพลันรู้สึกคลื่นไส้ดจุ ในท้องมีคลื่นกาลังซัด

สาด นางยกแขนเสื้ อ ขึ้น ปกปิ ดตามสัญ ชาตญาณ นางได้ ยิ น
เสี ยงฝี พระบาทขององค์จกั รพรรดิใกล้เข้ามาและทรงขยับคอ
เสื้อนางออก

“เจ้าเป็ นไรหรือไม่?”
531
 เฉินหรูอี้มิอาจอดทนต่อไปได้อีก นางอาเจียนราดรดใส่
พระวรกายขององค์จกั รพรรดิ

ทุกอย่างพลันเงียบสงบลง ประหนึ่ งโลกนี้ ได้ หยุดนิ่งไป

กระนัน้

องค์จกั รพรรดิไม่อาจตรัสกล่าวสิ่งใดได้

“โอ้ หรือจะตัง้ ครรภ์แล้ว? ” หลิวไท่โฮ่วมิได้มีท่าที ไม่พอ

พระทัยใดๆ ทรงทอดพระเนตรมองด้วยรอยพระสรวลและหัน
ไปยังต่งหวงโฮ่ว

532
 146 ชีพจรมงคล

เซียวเหยี่ยนกาจอกสุราแน่ นอย่างไม่ร้ตู วั หัวใจพลันรูส้ ึก

ขมวดเกร็ง

ตัง้ ครรภ์จริงหรือ?

หรื อ ที่ ก ล้ า โต้ เ ถี ย งกับ นางในต าหนั ก เหริ น โซ่ ว นั น้ เป็ น

เพราะรูว้ ่าตนตัง้ ครรภ์?

สตรีสกุลเจียงได้รบั ความโปรดปรานมานานอย่างไรก็มิ
ถึงสองเดือน แม้นตัง้ ครรภ์จริงก็ไม่แน่ ว่าจะรักษาไว้ได้ พูดอย่าง
ไม่น่าฟั งหน่ อยคื อ นางควรควรเฝ้ าระวังรอกระทังโอกาสอั ่ น
เหมาะสมค่อยประกาศมิดีกว่าหรือ? ทว่ากลับแสดงออกชัดเจน
ต่อหน้ าคนทัง้ หลาย ตัง้ ครรภ์จริงหรือไม่กม็ ิ ทราบ เป็ นชายหรือ
หญิงก็มิรู้ คิดไม่ถึงว่าจะเลือกกระโดดขึน้ ยัวยุ ่ นางที่ใหญ่ที่สุดใน
วัง หลัง เสี ย ก่ อ น ช่ า งโง่ ง มโดยแท้ อุบ ายทัง้ หมดเมื่ อ ครู่ข้ าคง
ประเมินสตรีสกุลเจียงสูงเกินไป?

ก่อนที่ต่งหวงโฮ่วจะเข้าสู่ความขัดแย้งทัง้ หมดนี้ นางรูส้ ึก

เพียงว่าสตรีสกุลเจียงจะว่าโง่งมก็มิใช่ จะว่าเจ้าเล่ห์กม็ ิ เชิง ถึง

533
อย่างไรไอที่ แผ่กระจายเต็มหน้ านางนัน้ บ่งบอกว่านางมิใช่ คน
ปกติ

“เชิญหมอหลวงมาตรวจดีหรือไม่เพคะ?”

เซี ย วเหยี่ ย นมิ ไ ด้ ยิ น ด้ ว ยซ้า ว่ า ต่ ง หวงโฮ่ ว กล่ า วอัน ใด

กลิ่ น เหม็น เปรี้ย วของอาเจี ย นนั น้ ท าให้ เ ขาอยากจะอาเจี ย น
ตามแล้ว ยังดีที่มีสติอยู่บ้าง มิเช่นนัน้ หากจักรพรรดิและกุ้ยเฟ
ยกอดคอกันอาเจียนต่อหน้ าฮูหยินทัง้ หลาย คาดว่าการบริหาร
ราชกิจที่ เขาทุ่มเทมาถึงสามปี ก็มิอาจลบเลือนสถานการณ์ อนั
ขายหน้ านี้ ได้

“เจ้ากินสิ่งใดเข้าไปกันแน่ ? !” เขากัดฟั น หากมิใช่ เห็น

นางโก่ ง โค้ ง อย่ า งทรมานจนน้ า ตาน้ า มู ก ไหลออกมา เขาก็
อยากจะเตะนางกระเด็นออกไปเสียเหลือเกิน

เฉินหรูอี้ดวงตามืดมัว อาเจียนออกมาหมดไส้หมดพุงจน
คอหอยแทบพัง ไหนเลยจะมีเวลาฟั งเสี ยงแผ่วเบาที่ เล็ด ลอด
จากไรฟันของเขา

“ฝ่ าบาท ให้ หม่ อมฉั น ประคองกุ้ยเฟยเข้ าไปพักผ่อนที่

ด้านหลังดีหรือไม่พะย่ะค่ะ? ”

534
 เฉินฮวายเหลือบเห็นพระพักตร์อนั บิดเบี้ยวดุจผลทู่โต้
วถูกลมพัดจนแห้ง ตื่นตะลึงแต่กลับกัดฟันยืนอยู่ตรงนัน้ มิถอยแม้
เพี ย งครึ่ ง ก้ า ว เพี ย งเท่ านี้ ก็ ท ราบทั น ที ว่ า เจี ย งกุ้ ย เฟยได้
ครอบครองตาแหน่ งในพระทัยขององค์จกั รพรรดิไว้เรียบร้อย
แล้ ว เขาไหนเลยจะกล้ าถอยออกห่ างแม้ แต่ ปิดจมู กยัง มิ ก ล้ า
กระทา ได้แค่คอยติดตามอยู่ด้านหลังไม่ห่าง

ยามนี้ นัน้ เขาอยากให้องค์จกั รพรรดิทรงทอด พระเนตรสี

หน้ าของบรรดาพระสนมที่ ซี ดแกมเขี ยว จากเขี ยว เป็ นคล ้า
เหลือเกิน หากมิรีบนากุ้ยเฟยออกไป คาดว่าเหตุการณ์ ส นั ้ ๆ ที่
มีก้ยุ เฟยเป็ นจุดศูนย์กลางนี้ คงได้กลายเป็ นมหันตภัย ครัง้ ใหญ่
เป็ นแน่ เมื่อข่าวการเฉลิมฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ได้กระจาย
ออกไป คงมิ ใ ช่ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงมี พ ระมหากรุณ าธิ คุณ ต่ อ
เหล่าขุนนางน้ อยใหญ่ แต่ จะกลับกลายเป็ นการเชิญผู้อื่นมาดู
เหตุการณ์ ขายหน้ าของพระบรมวงศานุวงศ์ ยา่ แย่กระทังคนกลื
่ น
ข้าวไม่ลงเลยทีเดียว

เซี ย วเหยี่ ย นยอมรับ ว่ า แม้ น ตนเป็ นผู้ฝึ กยุท ธ์ การ อด

กลัน้ มาถึงบัดนี้ ยงั ทรมานยิ่ง เขาลูบหลังให้ เฉินหรูอี้ เห็นนาง
คล้ายหยุดอาเจียนแล้ว จึงพยุงนางเดินออกไปด้านนอกพลาง
กาชับเสียงสูงว่า “รีบไปเชิญหมอหลวง!”

535
 พระสนมที่ นั ง่ ใกล้ เ ฉิ นหรู อี้ นั ้ น มิ ต้ อ งกล่ า วถึ ง การ
รับประทานอาหาร แม้แต่ ดื่มน้ ายังไม่มีความอยากแล้ ว ทว่ า
เหล่าฮูหยินที่นัง่ ไกลออกไป แต่ละคนล้วนมองดูละครฉากสนุก
นี้ อย่างสนใจยิ่ง

เป็ นการเฉลิมฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ในพระราชวัง
อีกแล้ว และมีพระสนมคนโปรดปรากฏตัวขึน้ มาอีกแล้วเช่นกัน

สถานการณ์ นี้เหตุใดถึงคุ้นตานัก หากกล่าวถึงการตาย

ของสตรีสกุลจ้าวในปี นั น้ ไม่มีผ้ใู ดเห็นกับตาตนแต่ กลับทาให้
คนกล่าวถึงไปนานถึงครึ่งปี บัดนี้ มีโอกาสเข้าวังมาอีก ไม่ทราบ
ว่ า มี ค นมากเท่ า ใดที่ ห วัง จะมาชมละครฉากสนุ ก ไหนเลยจะ
คาดคิ ดว่ าคนตายกลับมิ ตาย แต่ การได้ เห็นกุ้ยเฟย กอดองค์
จักรพรรดิอาเจียนโอ้กอ้ากก็ค้มุ ค่ายิ่งแล้ว

พระพักตร์ขององค์จกั รพรรดินัน้ พวกนางหลายคนเพียง

มองก็หวาดกลัวเหลือเกินแล้ว คิดไม่ถึงว่ากุ้ยเฟยอาเจียนรด
พระองค์แต่กลับมิทรงตาหนิใดๆ ทัง้ ยังรับสังให้ ่ เชิญหมอหลวง
ด้ ว ยพระองค์อี ก นี่ เป็ นการสร้างความทรงจาใหม่ ที่ บ รรดาฮู
หยินมีต่อองค์จกั รพรรดิโดยแท้ พระองค์จึงยกระดับขึ้นมาอย่าง
กะทันหัน ทรงมิใช่ บุรุษต่าช้ าที่ โปรดปรานผู้ใด ผู้นัน้ ก็ตาย เมื่อ
ตายก็เปลี่ยนคนใหม่ทนั ที อีกต่อไป เพียงเสี้ยวนาที ภาพลักษณ์
536
 ่ น ทว่าชี วิตช่ างแสน
ที่ มีกลับเปลี่ ยนเป็ นบุรุษผู้รกั มันและอบอุ
่
รันทดและน่ าสงสารรักผูใ้ ดผูน้ ัน้ กลับต้องตาย

เมื่อจักรพรรดิ พ าคนไปแล้ ว หลิว ไท่ โ ฮ่ ว ก็ท รงรับ สังให้

่
บริว ารไปท าความสะอาดทันที ไม่น านทุกอย่ างก็คืน สู่สภาพ
เดิม

“หากเป็ นพระโอรสคงดี ยิ่ง” หลิวไท่ โฮ่ วแย้มพระสรวล

พลางคีบกุ้งใส่พระโอษฐ์ วาจานี้ ตรัสต่อต่งหวงโฮ่วทว่ากลับมิได้
ทอดพระเนตรมองนางแม้แต่ น้อย “องค์รชั ทายาทมีเพียงคน
เดี ยวคงจะเหงา หากมี น้องชายมาเล่นเป็ นเพื่อนคงจะดี และ
หากน้ องชายนัน้ เก่งกาจก็จะเป็ นแรงผลักดันให้องค์รชั ทายาท
ด้วย เขาจะได้พยายามมากยิ่งขึ้นเพื่อพิสูจน์ ให้ องค์จกั รพรรดิ
และขุนนางในราชสานักได้เห็น”

“องค์รชั ทายาทพระชนมายุห้าพรรษาแล้ว หากกล่าวถึง

ความฉลาดก็มีไม่น้อย ทว่าร่างกายกลับอ่อนแอ ดูเหลาะแหละ
องค์จกั รพรรดินัน้ เมื่อพระชนมายุได้ห้าพรรษากลับเริ่มกระโดด
โลดเต้น วิ่งซนไปทัวพระราชวั
่ ง แม้นจะดื้ออยู่บ้าง ทว่าร่างกาย
กลับ เปี่ ยมด้ ว ยพลัง ยิ่ ง หวงโฮ่ ว มิ คิ ด หาอาจารย์ ใ ห้ อ งค์ ร ัช
ทายาทเพื่อรา่ เรียนวรยุทธ์ ฝึ กหมัดมวยบ้างหรือ?”

537
 โทสะของต่ งหวงโฮ่วได้พวยพุ่งออกมาแล้ว วันนี้ ไท่ โฮ่ว
ตบหน้ านางกลับไปกลับมาไม่หยุดเสียที

ตรัสถึงองค์รชั ทายาทมีประโยชน์ อนั ใดเล่า?

ทรงทนดูมิได้กท็ าได้เพียงบ่นพึมพาเท่านัน้ กฎมณเฑียร

บาลแห่ งราชวงศ์ต้าจิ้นคือต้ องแต่ งตัง้ พระโอรสที่ ประสูติจาก
หวงโฮ่ ว หากไม่มีกแ็ ต่ งตัง้ พระโอรสองค์โต บุตรชายของนาง
เป็ นทัง้ สองอย่าง ไท่โฮ่วไหนเลยจะมาควบคุมได้?

องค์จกั รพรรดิทรงเป็ นผู้กตัญญูยิ่ง ทัง้ มีกฎเกณฑ์ต่างๆ

กีดกันไว้จึงมิอาจลงมือต่อไท่โฮ่ว ได้แต่กระทาต่ อตระกูล หลิวที่
่ กของนาง แต่ ไท่ โ ฮ่ ว กลับ มิรู้จกั สงบเสงี่ ย ม สร้างแต่
เป็ นดังปี
เรื่อง คล้ายกลัวว่าใต้ หล้านี้ จะไม่วุ่นวายกระนั น้ คิดว่าตนเป็ น
พระมารดาผูใ้ ห้กาเนิดองค์จกั รพรรดิจริงๆ หรือถึงได้ทาเช่นนี้ ?

“องค์รชั ทายาทเหมือนเฉินเชี่ยเพคะ ตอนยังเด็กเฉินเชี่ย

ก็มิ ค่ อ ยแข็ง แรง ทว่ า ไม่ น านมานี้ ฝ่ าบาทก็ท รงตรัส ว่ า จะหา
อาจารย์ให้เช่นกัน ทรงกาลังเลือกอยู่คาดว่าไม่นานคงได้เพคะ”
ใบหน้ านางมิแสดงอาการชัดเจนนักแต่กลับระบายยิ้มอ่อนๆ

538
 วาจาเพียงไม่กี่ประโยคกลับจ้วงแทงเข้าตรงพระทัยของ
ไท่โฮ่วจนแทบพ่นโลหิตออกมา

ตอนที่ สตรีสกุลต่ งยังมิได้รบั การแต่งตัง้ เป็ นหวงโฮ่วนัน้

ไม่ว่าจะแสดงอานาจบาตรใหญ่ในวังหลังเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อ
หน้ าพระพักตร์ไท่ โฮ่ วกลับว่าง่ายอย่างยิ่ง อย่าว่าแต่ วาจาอัน
รุน แรงเลยต่ อ ให้ ชี้ ห น้ าด่ า นาง นางก็น้ อมรับ ค าสัง่ สอนทุ ก
ประการอย่างไม่แม้แต่จะตัดพ้อสักคา แม้นเป็ นหวงโฮ่วแล้วก็มิ
เคยแสดงท่าทางเช่นนี้ มาก่อน กระทังระยะนี่ ้ องค์จกั รพรรดิทรง
กวาดล้ า งอ านาจของไท่ โ ฮ่ ว ในวัง หลัง อย่ า งมิ เ กรงกลัว ฐาน
อานาจต่ างๆ จึงเปลี่ ยนไป ต่ งหวงโฮ่ วจึงกล้าแข็งข้อ กล้าต่ อ
ปากต่อคาทาให้ไท่โฮ่วยากจะทนรับได้

เห็ น ชัด ว่ า ต้ อ งการหยิ บ รัช ทายาทมาเสี ย ดสี ว่ า องค์

จักรพรรดิมิใช่พระโอรสแท้ๆ ของนาง!

ตะเกียบในพระหัตถ์จึงถูกวางลงบนโต๊ะดัง ‘กึก’ เสียงนัน้

มิเบาเลย จึงดึงดูดความสนใจของผูค้ นทัง้ หลายในทันใด

“ต่างกล่าวกันว่าหลานมักเหมือนอา สุขภาพเป็ นเช่นเจ้า

ก็มิเป็ นไร หากฝึ กให้ แข็งแรงมิได้ในวังก็มีโอสถมากมาย ทว่า
อุปนิสยั อย่าได้เป็ นเช่นตระกูลต่งของพวกเจ้าก็พอ” หลิวไท่โฮ่ว
539
แสดงสีหน้ าเย็นชา “ต่งอันใดเล่า ที่เป็ นบุรษุ เจ้าสาราญ งานการ
ก็มิดีชีวิตสมรสก็มิประสบความสาเร็จ ต้ องติดคุกเพราะเที่ ยว
สตรี ในเมืองหลวงมีเขาเพียงคนเดียวเท่านัน้ ที่เป็ นเช่นนี้ ”

หลายวันมานี้ เรื่องที่ คนในเมืองหลวงกล่าวขวัญถึงมาก

ที่ สุดก็คือคดี สะใภ้ตระกูลเฉิน ไม่นานก็สืบไปถึงชู้รกั เจ็ดแปด
คนของนางได้ ในนั น้ มีทงั ้ หัวหน้ าทหารรักษาเมืองกระทังพ่ ่ อ
ค้าขายดอกไม้ตามข้างทาง ยังมีแพทย์อปั ลักษณ์ นัน้ อี ก ผู้คน
ต่างพูดกันไม่หยุดปาก

คนเหล่านี้ ล้วนถูกนายอาเภอเยี่ ยนผิงจับตัวไปขึ้นศาล

ทัง้ หมดถูกโบยสิบไม้ก่อนดาเนินการสอบสวน ยังมิทนั ถึงสอง
วันก็จบั ตัวพ่อค้าขายดอกไม้ได้ในที่สดุ

บุรษุ ตระกูลเฉินนัน้ ทาการค้ามักจะเดินทางไปต่างเมือง

เสมอ ทัง้ ปี พานักอยู่เรือนมิถึงสองเดือน

ภรรยาของเขาช่ างมี พลังล้นเหลือนั กมี ชู้รกั ถึงเจ็ดแปด

คน ตารางนัน้ จัดแน่ นเต็มทุกวัน

เดิมที บุรษุ ตระกูลเฉินควรกลับเมืองหลวงในเช้าตรู่ของ

วันที่ สอง แต่ เพราะคิดถึงภรรยาจึงซื้ออาชาพันธุ์ดีสองตัวเพื่อ

540
ลากรถจึงกลับถึงเมืองหลวงในพลบคา่ วันนัน้ เมื่อเขาส่งสินค้า
หมดฟ้ าก็มืดแล้ว ครันกลั
้ บถึงเรือนก็เห็น พ่อค้าขายดอกไม้เข้า
พอดี

บุรษุ ตระกูลเฉินเป็ นคนโมโหร้าย จึงหยิบคบไฟในเรือน

หวังตี เขา ภรรยาจึงเข้ามาฉุ ดไว้ ทัง้ สามคนกลิ้งล้มไปด้วยกัน
พ่ อ ค้ า ขายดอกไม้ ถ ูก ต่ อ ยจนมึ น งงไปหมด เมื่ อ หยิ บ สิ่ ง ของ
ขึ้นมาได้จึงฟาดใส่ ศีรษะของบุรุษตระกูลเฉิน ผู้ใดจะทราบว่า
ของชิ้นเล็กๆ จะทาให้คนตายได้

ทัง้ สองกาลังปรึกษากันว่าจะทาเช่นไรดี บุรษุ ร่างอ้วนต่ง

จวิ้นแห่งตระกูลต่งที่ ต้องมาเมื่อวานแต่ดื่มสุรากับสหายจนเมา
มายจึงมิได้มา วันนี้ เลยมาชดเชย

เวลานี้ นัน้ ดึกสงัดมากแล้ว สะใภ้ตระกูลเฉินทราบดีว่าต่ง

จวิ้นเป็ นคนบุ่มบ่ามวู่วามกล่าวสิ่งใดต้องได้เช่นนัน้ จึงมิกล้าขัด
ขืนได้ แต่ ยินยอมให้ เขาเข้ามา พ่อค้าขายดอกไม้จาต้ องนอน
เคียงคู่กบั ศพทัง้ คืน ต่งจวิ้นเสพสุขจนฟ้ าเกือบสางค่อยหลับไป
เขาได้โอกาสจึงลอบปี นกาแพงหนี ผู้ใดจะทราบว่า คนกาหนด
หรือจะสู้ฟ้าลิขิต เมื่อเขาหันไปพบเข้ากับชายผูห้ นึ่ ง

541
 คนผูน้ ัน้ หน้ าตาเรียกได้ว่าอัปลักษณ์ยิ่ง ทว่ากลับอยากมี
สัมพันธ์กบั นางแต่ นางรังเกี ยจยิ่ง เขาจึงแค้ นใจ เมื่อเห็นชู้รกั
ของนางออกมาจากสวนในยามเช้าจึงแหกปากดังฆ้ ่ องแตก คน
กลุ่มหนึ่ งวิ่งไล่ตามพ่อค้าขายดอกไม้ที่เปลือยท่อนบนวิ่งหนี ไป
ทว่ า ส่ ว นมากก็เ พี ย งชมความคึ ก คัก ไม่ ไ ด้ เ ข้ า สกัด กัน้ อย่ า ง
จริงจัง

คนผู้นัน้ ยังมิล้มเลิกจึงไปที่ ประตูเรือนตระกูลเฉิน เคาะ

‘ปังๆๆ’ ให้สะใภ้ตระกูลเฉินออกมา

ต่ งจวิ้นอยู่ในห้ องก็ได้ ยินไม่ชดั เจน สะใภ้ตระกูลเฉินมิ

อาจปิดบังได้ อีกต่ อไปจึงบอกเล่าเรื่องราวเพี ยงบางส่ วน นาง
บอกว่าเขามาซา้ รอยกับอีกคนหนึ่ ง คนผู้นัน้ จึงซ่อนอยู่ใต้เตี ยง
ทัง้ คืน หากจะออกไปตอนนี้ กเ็ ป็ นไปไม่ได้แล้ว ต่งจวิ้นทัง้ ด่าทอ
สะใภ้ ต ระกูล เฉิ นและรอไปจนเกื อ บถึ ง ยามเที่ ย ง คนที่ เ คาะ
ประตูอยู่นานเป็ นวันแต่ ไม่มีผ้ใู ดตอบนั น้ คงจากไปแล้ ว เขา
นอนหลับมาพักหนึ่ งแล้ว จึงลุกขึ้น แต่ งตัวเตรี ย มจากไป ทว่ า
ช่วงเวลาเดียวกันนัน้ เจ้าคนไร้ตากลับพาเฉินว่านเหนี ยนมาที่นี่

ต่ ง จวิ้ น จ าเฉิ นว่ า นเหนี ยนได้ จึ ง มิ อ ยากให้ เ ขาหัว เราะ

เยาะตน เขาไม่แม้แต่จะสวมใส่อาภรณ์ กว็ ิ่ งหนี ไป จึงชนเข้ากับ

542
รถม้ า ที่ เ พิ่ ง ออกจากวัง เพื่ อ มาเที่ ย วเล่ น ขององค์ จ กั รพรรดิ
และเฉินหรูอี้

ว่ากันตามจริงแล้วต่งจวิ้นก็เป็ นเพียงญาติห่างๆ ที่ไม่เอา

ไหน เขาเพียงมาขอร้องให้จดั การช่วยเหลือมิให้เขาต้องลาบาก
เกินไปเท่านัน้ เขาขึน้ ศาลเพียงครังเดี
้ ยว ผ่านไปยังไม่ถึงสองวัน
ก็ถกู ปล่อยตัวเพราะเขามิได้เกี่ยวข้องกับเรือ่ งนี้

เมื่ อ ตระกูล ต่ ง เป็ นดังต้

่ น ไม้ ใ หญ่ ต้ านลม* ไม่ มี ผ้ใู ดสน
ว่าต่ งจวิ้นเป็ นใครกันแน่ หรือเป็ นญาติที่ห่างไกลกับตระกูลต่ ง
เพี ย งใดเพราะอย่ า งไรก็แ ซ่ ต่ ง ไม่ น านคนจึ ง วิ จ ารณ์ ไ ปทัว่
แน่ นอนว่าตระกูลหลิวก็เป็ นหนึ่ งในผูท้ ี่ช่วยกระพือลมให้ไฟลาม
ปลุกปั น่ จนคนทราบไปทัง้ เมือง แม้แต่ในพระราชวังก็ยงั กล่าว
ถึงเรือ่ งนี้ ทาให้ต่งหวงโฮ่วอับอายยิ่งนัก

หลัง จากเรื่ อ งนี้ เกิ ด ขึ้ น หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ก็ต รัส เสี ย ดสี น าง
ตาหนินางไม่ว่างเว้ น บัดนี้ ทงั ้ ที่ อยู่ในงานเฉลิมฉลองก็ย งั ยก
เรื่องเก่าขึ้นมากล่าว เป็ นเพราะไม่มีวาจาอื่นใดจะกล่าวอีกแล้ว
งัน้ หรือ?

ต่งหวงโฮ่วแสยะยิ้มในใจ ช่างเป็ นจริงดังค

่ าว่าเนื้ อแพะมิ
อาจทาบติดบนร่างสุนัขได้ หากเป็ นมารดาผู้ให้กาเนิดจริงคงมิ
543
เอ่ ยวาจานี้ ออกมา ต้ องทรงคานึ งถึงต้ นกล้าเพี ยงหนึ่ งเดี ยวที่
เป็ นหลานแท้ๆ ต่อให้มิชอบนางที่เป็ นมารดาแต่เพื่อหลานของ
ตนก็ต้องไว้หน้ านางบ้าง

ไท่โฮ่วคล้ายกลัวว่าหากรัชทายาทเป็ นบุคคลที่เก่งกาจจะ
ทาให้เห็นชัดว่าการไม่มีสายโลหิตของพระองค์นัน้ จะกลายเป็ น
คนที่เปี่ ยมด้วยความสามารถ

“ไท่โฮ่วทรงมีพระทัยห่วงใยต่อองค์รชั ทายาทยิ่ง เฉินเชี่ย

จะระวังให้ มาก ต่ อไปจะดูแลเอาใจใส่ยิ่งขึ้นเพคะ” ต่ งหวงโฮ่ว
กล่ าวด้ วยพระพักตร์ยิ้มแย้ม “ทว่าองค์จกั รพรรดิทรงเก่งกาจ
ทัง้ บุ๋นและบู๋ หากองค์รชั ทายาทจะมีความ สามารถได้ เพี ยงครึ่ง
ของฝ่ าบาท เฉินเชี่ยก็พอใจยิ่งแล้วเพคะ”

ไม่ ว่ า เรื่ อ งใดล้ ว นกล่ า วอ้ า งถึ ง บุ ต รชายแท้ ๆ นางช่ า ง

เหลือเกินจริงๆ

พระพักตร์หลิวไท่ โฮ่วประเดี๋ยวขาวประเดี๋ยวเขียว หาก

มิใช่เกรงกลายเป็ นที่ ขบขันของผู้อื่น ก็อยากจะยกปลาน้ าแดง
จานนัน้ โยนใส่หน้ าหวงโฮ่วเหลือเกิน

544
 “ดังคาที่ ว่าลูกทัง้ เก้ าของมังกรย่อมต่ างกัน อายเจี ยใน
ฐานะที่เป็ นไท่โฮ่ว ย่อมหวังให้พระโอรสของฝ่ าบาทเป็ นบุคคลที่
มีความสามารถทุกพระองค์” พระองค์พลันโบกพระหัตถ์ ตรัส
กาชับแม่นมจัวที ่ ่ ฟังละครฉากสนุกอยู่ด้านหลังว่า “ไปดูด้านใน
หน่ อยสิว่าตัง้ ครรภ์จริงหรือไม่? รีบไปรีบมา อายเจียและหวงโฮ่
วจะรอฟังข่าวดีจากเจ้าอยู่ที่นี่”

กระทัง่ แม่ น มจัว่ เร่ ง ฝี เท้ า เดิ น เข้ า ไป หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว จึ ง

ทอดพระเนตรมองต่งหวงโฮ่วคราหนึ่ ง กล่าวเตือนจากพระทัย
ว่า

“เมื่ออยู่ต่อหน้ าคนทัง้ หลายหวงโฮ่วควรระวังการแสดง

อารมณ์ ให้ดี เจ้าทาสี หน้ าเคร่งขรึมเช่นนัน้ ผู้ที่ทราบเรื่องอาจรู้
ดีว่าเป็ นเพราะกุ้ยเฟยอาเจียนจึงทาให้เจ้ารู้สึกกินข้าวไม่ลง แต่
ผูม้ ิ ทราบเรือ่ งราวอาจคิดได้ว่าเจ้ามิพอใจที่ก้ยุ เฟยตัง้ ครรภ์”

“ผู้อื่นจะกล่าวว่าเช่นนัน้ ก็ช่างเถิดเพคะ องค์จกั รพรรดิ...

ทรงปกป้ องนางปานนัน้ ทัง้ ยังมิได้ตงั ้ ครรภ์กท็ รงแต่งตัง้ เป็ นกุ้ย
เฟยแล้ว หากนางตัง้ ครรภ์จริง คลอดออกมาคงได้เด็ดดวงดารา
บนนภามามอบให้เป็ นแน่ เพคะ”

545
 ต่ งหวงโฮ่ วลอบกัดฟั น สตรีทีเหงาหงอยดุจหิมะเพราะ
สามีตาย จะวุ่นวายอันใดกับพวกนางหนักหนา?

ทัง้ ชักสี หน้ าทัง้ โยนตะเกียบ ความจริงก็เพื่อพิสูจน์ ให้คน

เห็นว่านางที่เป็ นถึงหวงโฮ่วนัน้ ใจคอคับแคบใช่หรือไม่?

สมน้ าหน้ ายิ่งที่ องค์จกั รพรรดิจบั ตระกูลหลิวของนางมิ

ยอมปล่อย ทุบตีประหนึ่ งสุนัขตกน้า สมควรโดนแล้วจริงๆ !

“กุ้ยเฟยเป็ นอย่างไรบ้าง? ”

ภายในห้ องซี หน่ วน เซี ยวเหยี่ ยนเดินวนไปวนมาอย่าง

ร้อนใจ

หมอหลวงโจวกาลังตรวจชี พจรอยู่หลังฉากม่านกัน้ ใน
มือยังรองด้วยผ้าบางผืนหนึ่ ง เขากาลังเอื้อมมือไปแตะขอบชาย
ผ้า องค์จกั รพรรดิกท็ รงบุกเข้ามา เขาส่ายศีรษะเบาๆ

เซี ยวเหยี่ยนพลันใจหายวาบ กลืนน้ า ลายลงคออึกหนึ่ ง

น้าเสียงร้อนใจ “เจ้าหมายความว่าเช่นใด?”

คงมิใช่โรคที่รกั ษาไม่หายใช่หรือไม่?

546
 “มือหม่อมฉันเพิ่งวางลง ยังมิทนั ได้ตรวจชี พจรพะยะค่ะ
ขอฝ่ าบาทโปรดอยู่ในความสงบ”

เฉินฮวายค่ อยๆ เบนสายตามอง ขุน นางที่ กล้ าต าหนิ

องค์จกั รพรรดิจึงเป็ นขุนนางที่ดี

เขาพูดได้ หรือไม่ว่า หากเป็ นเรื่องใดที่ เกี่ ยวกับเจียงกุ้ย

เฟยพระองค์มกั จะขาดสติทุกครา ไม่ร้วู ่าชาติภพใดจึงจะแก้ไข
ได้?

ในสภาพการณ์ เช่นนี้ หากเจียงกุ้ยเฟยให้กาเนิดพระโอรส

องค์น้อยออกมา สติสมั ปชัญญะคงเป็ นเรือ่ งที่น่าห่วงยิ่งแล้ว

เซี ยวเหยี่ยนพลันหน้ าร้อนเห่ อ แค่นเสี ยงเย็นชา แสดง

ท่าทีว่ามิได้ถือสาต่อหมอหลวง เขาหมุนกายเดินอ้อมฉากม่าน
กัน้ เข้าไปนัง่ ลงข้างเฉินหรูอี้

ตัง้ แต่ที่เฉินหรูอี้ถกู องค์จกั รพรรดิพามายังห้องซี หน่ วนก็

มิกล้ามองพระองค์อีกเลย ทัง้ สองต่างผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ เฉิน
หรู อี้ นั ้น ทัง้ ล้ า งหน้ าบ้ ว นปาก แม้ น จะท าความสะอาดตน
เรียบร้อยแล้วแต่ใบหน้ าก็ยงั ร้อนเห่ออยู่เช่นเดิม

547
 “บัดนี้ ดีขึ้นบ้างหรือไม่? ” เซี ยวเหยี่ยนจับมือนางไว้ข้าง
หนึ่ ง เอ่ยเสียงแผ่วเบา

บัดนี้ ใบหน้ าอันไร้เครื่องประทินโฉมแต่งแต้มไว้ของเฉิน

หรูอี้จึงปรากฏสี แดงระเรื่อที่ สองข้างแก้ ม ดูแล้วช่ างน่ ารักน่ า
สงสารยิ่ง

นางมิกล้ามองเขา ขนตางอนยาวของนางกะพริบขึ้นลง
เซี ยวเหยี่ยนเห็นแล้วรู้สึกดังแพขนตานั
่ น้ ได้ปัดถูกหัวใจเขาทา
ให้เกิดอาการคันยุบยิบยิ่ง

“ดีขึ้นมากแล้วเพคะ” เฉินหรูอี้มิอาจหลบพ้นสายตาอัน
ร้อนแรงนัน้ ได้จึงมุดเข้าไปในอ้อมอกเขา ใช้ศีรษะถูไปถูมาบน
ไหล่เขา “ท่ านอย่ามองข้าเช่ นนี้ ข้าอับอายขายหน้ าจะตายอยู่
แล้ว...”

“อย่าได้เอ่ยคาว่าตาย” เซียวเหยี่ยนขมวดคิ้ว “เหตุใดจึง

มิรจู้ กั หลีกเลี่ยงบ้าง?”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า เหตุใดข้ายังต้องหลีกเลี่ยง ตายมามิ

้ ่คราแล้ว ที่นางพยายามหลีกเลี่ยงคือการมิทาให้ให้องค์
รูก้ ี่ครังกี

548
จักรพรรดิจิตวิปริตกริ้ว แต่พระองค์กท็ รงกริ้วอยู่บ่อยครัง้ นาง
จะทาเช่นไรดี?

“เอาเถิด ข้าทราบแล้ว”

“เอ๊ะ เจ้าราคาญเจิ้นหรือ?”

“ข้าเปล่า”

“เจ้าราคาญ”

“...ไม่ใช่เพคะ”

เซียวเหยี่ยนเน้ นยา้ อีกครัง้ “เจ้าราคาญ”

เฉินฮวายข่ วนหน้ าตน มารดามันเถอะการยื น อยู่ด้ าน

หลังองค์จกั รพรรดินัน้ ช่างน่ าอับอายนัก อยากจะตบปากตนสัก
ครา ไม่ทราบว่าหน้ าเขาร้อนเสียจนลวกมือได้แล้วหรือไม่

“ยินดีด้วยพะย่ะค่ะฝ่ าบาท หม่อมฉันขอแสดงความยินดี

ด้วยพะย่ะค่ะ”

549
 เฉินฉวายพลันกระแอมขึ้นมาจากด้ านหลังทาให้ เซี ยว
เหยี่ยนและเฉินหรูอี้สะดุ้งขึน้ มาพร้อมกัน...

“เมื่อครู่เ จ้าส่ ง เสี ย งอัน ใด พูด กล่ าวว่ ากระไร? ” เซี ย ว

เหยี่ยนเอ่ยถามอย่างมิพอใจ

เฉินฮวายหลับตา เขากลัวว่าหากเขามิเอ่ยอันใดออกมา
เสียงอันแผ่วเบาของหมอหลวงโจวคงไม่มีผใู้ ดสนใจและอาจคิด
ไปว่ า องค์จ กั รพรรดิ ก บั กุ้ย เฟยทรงร่ว มมื อ กัน กลันแกล้
่ ง ตน
หากมีโทสะขึน้ มาอาจสะบัดชายเสื้อจากไปก็เป็ นได้

“เมื่อครู่ หมอหลวงโจวทูลว่า เจียงกุ้ยเฟยมีชีพจรมงคล

พะย่ะค่ ะ” เมื่อเฉินฮวายเอ่ ยบอก อารมณ์ อนั ตื่ นเต้ นนั น้ พลัน
ระเบิดขึน้ มา วาจาที่กล่าวบ่งบอกถึงความดีใจอย่างยิ่งประหนึ่ ง
ว่ า นั ้น เป็ นบุ ต รของตนก็มิ ป าน “ฝ่ าบาททรงมี พ ระโอรสอี ก
พระองค์แล้วพะย่ะค่ะ! ”

*ต้ นไม้ใหญ่ต้านลม เปรียบเปรยว่า คนที่ มีชื่อเสี ยงหรือ

รา่ รวยมักเป็ นที่สนใจของผูค้ น

550
 147 โอสถปริศนา

เซียวเหยี่ยนได้ยินเสียงแหลมสูงอันบาดหูของเฉินฮวาย
ดังขึน้ มากะทันหันทาให้หวั ของเขาขาวโพลนไปหมด

ร่างกายนี้ ของเขานั น้ ผู้อื่นอาจมิทราบแต่ เขากลับทราบ

เป็ นอย่างดี วันๆ คิดแต่จะกลับคืนสู่สภาพเดิมแม้มิได้คึกคักดัง่
พยัคฆ์ดจุ มังกรอย่างน้ อยเป็ นเช่นคนธรรมดาก็พอใจแล้ว ไหน
เลยจะคิดว่าความสุขจะเดินทางมาถึงรวดเร็วปานนี้ เขายังมิ
ทันได้คิดถึงเรื่องนี้ ด้วยซา้ แต่ผ้สู ืบทอดกลับกระโดดโผล่ขึ้นมา
ก่อน

ความสามารถนี้ ของข้า แม้นจะมีอปุ สรรคอยู่บา้ งแต่กลับ

แข็งแรงกว่าผูอ้ ื่นหลายเท่านัก!

เฉินฮวายนั น้ เห็นองค์จกั รพรรดิทรงตกพระทัยจนพระ

เนตรแทบกระเด็นหล่นลงพืน้ ทัง้ พระโอษฐ์ยงั อ้าค้างจนเห็นฟั น
อันขาวสะอาด ท่าทางดุจผูเ้ ฒ่าแสนโง่งมในหมู่บา้ นของเขาไม่มี
ผิด

เฉินฮวายมิอาจทนมองอี กต่ อไปได้แต่ ลอบถอนหายใจ

เงียบๆ

551
 เขาคงพู ด ได้ เ พี ย งว่ า ฉากม่ า นกัน้ ผื น นี้ เป็ นของดี ยิ่ ง
เพราะสามารถกัน หมอหลวงโจวไว้ อี ก ด้ า น หากเขาเห็ น
สภาพการณ์ เช่นนี้ เข้า ความน่ าเกรงขามขององค์จกั รพรรดิจะ
ยังมีอยู่อีกหรือ? สติปัญญาขององค์จกั รพรรดิอยู่ที่ใดกัน?

“เป็ น...เรื่องจริงหรือ? ” เซียวเหยี่ยนพลันกุมมือเฉินหรูอี้

ไว้แน่ น เส้นเลือดบนขมับปูดโปนจนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว

คาถามนี้ ควรเป็ นนางที่ถามมิใช่หรือ? !

เฉินหรูอี้ร้สู ึกว่านี้ มิใช่ ความจริงดังก

่ าลังล่องลอยอยู่บน
ปุยเมฆ แม้นพวกเขาจะละเล่นอย่างหฤหรรษ์ด้วยกันหลายครัง้
แต่ ที่ร่วมอภิรมย์กนั อย่างแท้ จริงนัน้ มีเพียงไม่กี่ครา ทัง้ ยังเป็ น
เพราะองค์จกั รพรรดิทรงเสวยโอสถ

บรรพบุ รุษ ตระกูลเซี ย วศักด์ ิ สิ ท ธิ ปานนี้ เ ชี ย ว แค่ เ พี ย ง

ครัง้ ก็ทาให้พวกเขามีทายาทไว้สืบสกุลแล้วกระนัน้ หรือ?

ราชวงศ์ต้าจิ้นเป็ นดังเงื
่ ่อนชิงช้ าหมื่นปี ขมวดแน่ นไม่มี
วันขาด!

เฉินหรูอี้อภิเษกกับพระบรมวงศานุ วงศ์แห่ งต้ าจิ้น ก่อน

นางจะตายก็ใ ช้ ชี วิ ต ด้ ว ยกัน เกื อ บสองปี ภายหลัง ตกตายไป
552
หลายครัง้ หลายคราแต่กลับยังวนเวียนผูกพันอยู่กบั จักรพรรดิ
จางเหอเพียงไม่กี่ปี ร่วมเสพสมกันมาหลายต่อหลายครัง้ แต่กม็ ิ
เคยมีบตุ รสักครา...

บุตรหรือ คิดไม่ถึงว่านางจะมีบตุ ร

ช่างน่ าอัศจรรย์ยิ่งนัก

เฉินหรูอี้อยากจะลูบท้ องอันแบนราบของตนดูสกั ครา

ผู้ใดจะทราบองค์จกั รพรรดิกลับจับมือนางไม่ยอมปล่อย ครัน้
เหลือบมองพระพักตร์...นางพลันเบนสายตาทันใด ไม่กล้าแม้
จะมองพระองค์อีก

“ขอถามหมอหลวงโจว ข้ามีครรภ์มานานเท่าใดแล้ว? ”

หมอหลวงโจวอายุสี่สิบกว่าปี ยังมิถึงห้ าสิบทว่าใบหน้ า

กลับสดใสดูแข็งแรงยิ่ง

เขามิต้องดูฟังเพียงเสียงก็ทราบได้ทนั ทีว่าองค์จกั รพรรดิ

ทรงดี พ ระทัย จนอึ้ ง ไปแล้ ว มิ ใ ช่ เ จตนากลันแกล้
่ ง เขา เขาจึ ง
รักษาท่ าที ต น กล่ าวด้ ว ยรอยยิ้ มว่ า “หม่ อมฉั น ตรวจชี พ จรดู
แล้ว น่ าจะประมาณหนึ่ งเดือนกว่าได้พะยะค่ะ”

553
 เฉินหรูอี้ขอบตากระตุก ในใจพลันรูส้ ึกมิถกู ต้อง

“เดือนกว่าคือเท่าใดหรือ? ห้าวัน สิบวันหรือสิบห้าวัน”

“ประมาณหนึ่ งเดือนสิบวันพะยะค่ะ” หมอหลวงโจวตรวจ

อาการป่ วยมาหลายปี นี่ เป็ นครังแรกที
้ ่เจอคนถามรบเร้าไม่เลิก

เขาจึงเริ่มเข้าใจข่าวเล่าลือภายในวังที่ กล่าวว่าเจียงกุ้ย
เฟยสติมิค่อยจะดีนัก สิ่งที่คนปกติสนใจควรเป็ นเรื่องคลอดวัน
ไหนและระยะนี้ ควรต้องระวังอันใดบ้าง

มิเช่ นนั น้ องค์จกั รพรรดิคงมิประคับประคองกุ้ยเฟยดุจ

ของลา้ ค่า แม้แต่หน้ าของพระสนมอื่นก็ยงั มิยอมพบ ควรกังวล
ว่าเมื่อใดทัง้ สองพระองค์จะกลับคืนสู่สภาวะปกติเสียทีมากกว่า

อยากจะทราบละเอียดปานนี้ กค็ วรไปถามฝ่ ายอาลักษณ์

ว่าองค์จกั รพรรดิทรงร่วมบรรทมกับผูใ้ ดเวลาไหนบ้าง

ถามหมอหลวงอย่างเขาเช่นนี้ มิอายหรืออย่างไร?

เซี ยวเหยี่ยนก็ร้สู ึกแปลกใจจึงถลึงตาจ้องมองนาง “เจ้า

ถามเรื่ อ งพวกนี้ ด้ ว ยเหตุ ใ ดกัน ? มิ สู้ ถ ามว่ า จะคลอดเมื่ อ ใด

554
โบราณว่าตัง้ ครรภ์สิบเดื อน...เช่ นนั น้ ก็คงเป็ นปี หน้ าเดื อนห้ า
บุตรชายของเจิ้นก็คงจะเกิดมาแล้วใช่หรือไม่?”

ประโยคสุดท้ายเขาถามหมอหลวงโจว

ยังมิทนั รอให้ หมอหลวงโจวพยักหน้ าตอบรับ ชื่ นชมถึง

การคานวณอันเก่ งกาจขององค์จกั รพรรดิด้วยซ้าพลันได้ ยิน
เสี ยงไอเบาๆ ของกุ้ยเฟย ต่ อมาก็ได้ยินเสี ยงซุบซิบ คล้ายทัง้
สองพระองค์กาลังกระซิบกระซาบวาจาใดกันอยู่

หมอหลวงโจวหูผงึ่ ขึน้ ทันที พยายามรวบรวมสมาธิ พลัน

ได้ยินเสี ยงร้องอันประหลาดขององค์จกั รพรรดิดงั ขึ้น แล้วผุด
ลุกเหนื อฉากม่านกัน้ เขาตกใจสะดุ้งเฮือก เดิมที เขาก็นัง่ ก้นไม่
ติดเก้ าอี้ อยู่แล้ ว เมื่อมี คนผุดลุกโผล่ขึ้นมาเหนื อฉากม่ านกัน้
เช่นนี้ ทาให้เขาตกใจจนเหงื่อแตกพลัก่

องค์จกั รพรรดิทรงเสียสติไปแล้วหรือไร!

เขาล าบากล าบนร ่า เรี ย นมาหลายปี เพื่ อ งานด้ า นการ

แพทย์ จึ ง อยากลองใช้ มนั รักษาพระองค์ดูส กั ครา แต่ ...องค์
จัก รพรรดิ ของเขานั ้น ไม่ เ พี ย งจิ ต วิ ปริ ต ทัง้ ยัง พระอารมณ์

555
แปรปรวนยิ่ง เพื่อความอยู่รอดของตน เขาควรทาลายความคิด
นี้ ไปเสีย

“เจ้ า ...พูด จริ ง หรื อ ? !” เซี ย วเหยี่ ย นมองเฉิ นหรูอี้ จ าก

ด้านบน เห็นนางพยักหน้ าอย่างเบือ่ หน่ าย

นี่ มิใช่ ว่านางพูดจริงหรือไม่ เดิมที เรื่องราวก็เป็ นเช่ นนี้

หรือคิดว่านางจะนาเรือ่ งนี้ มาล้อเล่น?

นางจาได้ อย่างแม่นยา นางตายและฟื้ นขึ้นมาในครานี้

องค์จกั รพรรดิคล้ายทรงเปลี่ยนไปเป็ นคนละคน ทรงรักษาพระ
วรกายดุจหยกงามอย่างหนักแน่ น

คนนอกเห็นคงเข้าใจว่าพวกเขาตัวติดกันดุจแป้ งกาวอยู่
ด้วยกันทุกเช้าคา่ ทว่ามีเพียงฟ้ าดินและพวกเขาสองคนที่ รู้ ว่า
ความสัมพันธ์อนั สุขสมของพวกเขาในครัง้ นั น้ เพิ่งผ่านพ้นไป
เพียงหนึ่ งเดือน ก่อนหน้ านัน้ องค์จกั รพรรดิทรงไม่ยอมแม้แต่
จะแตะต้ องนาง กระทัง่ ต่ อมาทรงเสวยโอสถ ครัง้ นั น้ ท านาง
ทรมานแทบตาย

ทัง้ หมดนี้ น างจดจ าวัน เวลาได้ เ ป็ นอย่ า งดี ไหนเลยจะ

ตัง้ ครรภ์ถึงหนึ่ งเดือนกว่าได้?

556
 เฉิ นหรูอี้ เ องก็คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า นางเพี ย งกล่ า ววาจาออกไป
องค์จกั รพรรดิกลับพองขนขึน้ มา พระเนตรหงส์วาวโรจน์ จนทา
ให้หนาวสะท้าน

“หมอหลวงโจว เจ้ า มัน่ ใจว่ า อายุ ค รรภ์คื อ หนึ่ งเดื อ น

กว่า?”

หมอหลวงโจวคอแข็งขึน้ มาทันที อยากจะสะบัดชายแขน

เสื้อแล้วเดินออกไปเหลือเกิน เชื่อผูใ้ ดก็ให้ผนู้ ัน้ มาตรวจเถิด

ทว่ าเขาฟั ง พระสุรเสี ยงขององค์จกั รพรรดิ ก็ท ราบว่ ามี

บางอย่างไม่ถกู ต้อง พระสุรเสียงเย็นชาคล้ายเคลือบไว้ด้วยชัน้
น้ าแข็งกระนัน้ เขาจึงรีบเก็บงาความเหย่อหยิ่งของตนไว้ กล่าว
ด้วยเสียงอันสุขมุ ว่า “หม่อมฉันตรวจชีพจรดูแล้ว อายุครรภ์หนึ่ ง
เดือนกว่าแน่ นอนพะยะค่ะ...ทว่าหม่อมฉั นมิได้เชี่ ยวชาญวิชา
ตรวจครรภ์เท่าใดนัก เช่นนัน้ ให้หมอหลวงหลิ่วมาตรวจดูอีกทีดี
หรือไม่พะยะค่ะ? ”

หมอหลวงหลิ่ ว เป็ นชายชราอายุห กสิ บ ปี เป็ นบุ ค คลที่

บรรดาพระสนมในวัง หลังชมชอบยิ่ง ส านั กแพทย์หลวงล้ วน
ขนานนามว่าเป็ นสหายของสตรีผซู้ ึ่งเชี่ยวชาญด้านโรคสตรี

557
 องค์จกั รพรรดิมีพระโอรสและพระธิดาทัง้ หมดสี่พระองค์
ล้วนเป็ นหมอหลวงหลิ่วทาคลอดทัง้ สิ้น

เซี ยวเหยี่ยนกาชับเฉินฮวายว่า “ไปเชิญหมอหลวงหลิ่ว

มา”

กล่าวจบก็กาชับกับหมอหลวงโจวว่า “เรื่องนี้ มิอนุ ญาต

ให้ พูดกับผู้ใด” และตรัสข่มขู่เขาว่าอย่าได้ ปากสว่างเด็ดขาด
“รวมถึ ง ไท่ โ ฮ่ ว และหวงโฮ่ ว ด้ ว ย มิ เ ช่ น นั น้ ก็มิ อ าจรับ ประกัน
ศีรษะของเจ้าได้”

หมอหลวงโจวย่นคอตน เอาเถิด การแย่งชิงในพระราช

วัง ช่ า งน่ ากลัว นั ก ในอดี ต ก็ เ ป็ นพระสนมเกรงว่ า เมื่ อ ข่ า ว
กระจายออกไปจะมีผลร้ายต่อครรภ์ จนแทบจะเอาเงินทองบน
ร่างยัดใส่ปากเขาจะได้มิแพร่งพรายข่าวสารตน

การมี องค์จกั รพรรดิ เ ป็ นที่ พึ่ ง พิ ง กลับ มิเ หมื อนกัน เงิ น
ทองนัน้ มิต้องเสียแม้เพียงเบีย้ แต่เปลี่ยนเป็ นการขู่ขวัญเอาชีวิต
แทน

“มิบงั อาจพะยะค่ะ หม่อมฉันน้ อมรับพระบัญชาฝ่ าบาท”

558
 หมอหลวงโจวถูกฉากม่านกัน้ ไว้จึงมิได้ยิน เฉินฮวายยืน
อยู่ห่างกว่าหมอหลวงโจวเสี ยอี ก ทว่าเมื่อเฉินหรูอี้เบี่ยงศี รษะ
กระซิบข้างพระกรรณองค์จกั รพรรดินัน้ เขาเห็นรูปปากที่ ขยับ
ของนางจึงรูว้ ่าระยะเวลามิถกู ต้อง...

เรื่องนี้ หากกล่าวให้เล็กก็อาจเป็ นดังหมอหลวง

่ โจวบอก
นัน้ คือฝี มือด้านนี้ ของเขายังมิเก่งกาจจึงตรวจผิด ทว่าหากมิได้
ตรวจผิดเล่า?

เนื่ องจากพลานามัยขององค์จกั รพรรดิเพื่อป้ องกันเรื่อง

แพร่งพรายไปถึงฝ่ ายอาลักษณ์ จึงได้งดเว้นกฎการเฝ้ าหน้ าห้อง
องค์จกั รพรรดิของฝ่ ายอาลักษณ์ แม้แต่การจดบันทึ กเขาก็พดู
ไปตามปาก ฝ่ ายอาลักษณ์กบ็ นั ทึกตามนัน้

เจียงกุ้ยเฟยเป็ นผูป้ ระสบเหตุจึงชัดเจนในเรือ่ งนี้ กว่าผูใ้ ด

หากนางตั ง้ ครรภ์ จ ริ ง จากความโปรดปรานที่ อ งค์

จักรพรรดิทรงมอบให้นัน้ อนาคตของนางมิร้เู พียงว่าจะประสบ
ความสาเร็จในรูปแบบใดก็เท่ านั น้ นางจึงมิจาเป็ น ต้ องเคร่ง
เครียดในเรื่องนี้ เลย หากนางบอกว่าวันเวลาผิดเช่ นนัน้ ก็ต้อง
ผิดอย่างแน่ นอน

559
 วัน เวลาที่ ต ัง้ ครรภ์มิ ต รงกับ วัน ที่ ร่ ว มอภิ ร มย์ก ับ องค์
จักรพรรดิ คงมี แต่ เจียงกุ้ยเฟยบุปผาพิสดารผู้นี้เท่ านั น้ ที่ กล้า
เอ่ ยปากต่ อพระองค์ หากเป็ นผู้อื่นนั น้ ไม่มีทางทาลายกาแพง
เมืองของตนเป็ นแน่ ทว่าวาจาคนช่างน่ ากลัวนัก แรกเริ่มอาจ
กล่าวว่าบุตรในครรภ์นางเป็ นของผู้ใด? ต่อมาอาจกล่าวว่าเป็ น
ครรภ์ปลอม แต่หากเป็ นครรภ์ปลอมนัน้ ก็เพื่อเรียกร้องความรัก
จากองค์จกั รพรรดิ เช่นนัน้ นางอาจจมกองน้ าลายของคนในวัง
แห่งนี้ ตายก็เป็ นได้

สองอย่างนี้ ไม่ว่าแบบใดสาหรับองค์จกั รพรรดินัน้ ล้วนมิ

ดีทงั ้ สิ้น

เฉินฮวายร้อนใจดุจไฟสุม เรือ่ งนี้ หากจัดการไม่เรียบร้อย

จักต้องกลายเป็ นสงครามโลหิตเป็ นแน่

ครานี้ เ ขาต้ อ งไปด้ ว ยตนเองมิ ก ล้ า ให้ ผู้ใ ดรับ รู้ เขานั ง่

เกี้ยวเล็กไปเชิญหมอหลวงหลิ่วทันที

เมื่อหมอหลวงหลิ่วมาตรวจก็เป็ นดังหมอหลวง
่ โจวกล่าว
ไว้ไม่มีผิด...ทัง้ ยังแม่นยากว่า หนึ่ งเดือนสิบสองวัน

560
 หมอหลวงหลิ่วเชี่ยวชาญการตรวจโรคสตรี น่ าเสียดายที่
สายตาไม่ค่อยดีนัก เมื่อเข้าห้องมาก็มิได้เหลือบแลหมอหลวง
โจวที่คอยส่งสายตาให้ เขามิทนั สังเกตเลยว่าบรรยากาศในห้อง
นี้ เหน็ บหนาวจนแทบจะเกิดน้าแข็งแล้ว ทัง้ ยังยกมือขึ้นประกบ
กันกล่าวแสดงความยินดี

เมื่อแสดงความยินดีต่อองค์จกั รพรรดิแล้วก็แสดงความ
ยินดีกบั กุ้ยเฟย สุดท้ายจึงกล่าวขอพรให้พระโอรสมีพลานามัย
แข็งแรง

นางก านั ล ขัน ที ใ นห้ อ งซี ห น่ ว นได้ อ อกไปหมดแล้ ว ใน

ห้องเงียบกริบไร้ซุ้มเสียง

หมอหลวงโจวกุม หน้ า ผาก มิ ใ ช่ เ ห็น คนจะตายแล้ ว ไม่

ช่วย เขาส่งสัญญาณจนตาแทบบอดทว่าหมอหลวงหลิ่วกลับมิ
เห็นที่เขาทา ช่างมิเข้าใจกันเสียเลย!

เซียวเหยี่ยนโกธรจนปอดแทบระเบิด

หากมิใช่ มีข่าวดี นี้ออกมา การไม่มีบุตรก็มิใช่ เรื่องใหญ่

อันใด อย่างไรเขาก็มิเคยคิดไปไกลปานนัน้ อีกอย่างต้ าจิ้นก็มี

561
รัช ทายาทแล้ ว มิ ใ ช่ ว่ า เขาไม่ มี ท ายาทสื บ ทอดราชสกุล เสี ย
หน่ อย

ทว่าเมื่อมอบขนมชิ้นใหญ่แก่เขาแล้วบอกว่ามันมียาพิษ
จึงแย่งกลับคืนไป เช่นนี้ เขากลับหงุดหงิดใจยิ่ง!

แม้ น เขามิ ไ ด้ สู ญ เสี ย สิ่ ง ใดแต่ ก ลับ มี โ ทสะยิ่ ง กว่ า การ

สูญเสียมันไปเสียอีก

เขาเชื่อว่าปี ศาจน้ อยมีเพียงเขาคนเดียว แม้นเขามิปกติ

่ รอบกายนางทัง้ ซ้ ายขวามีผ้ใู ดบ้างมิใช่ คนของ
เช่นบุรษุ ทัวไป
เขา? ทุกการเคลื่อนไหวของนาง วันหนึ่ งผายลมกี่คราหากเขา
อยากรู้กท็ ราบได้ทนั ที ดุจอยู่ในฝ่ ามือ ดังนั น้ นางไม่มีทางไปมี
ความสัมพันธ์กบั บุรษุ อื่นกระทังตั
่ ง้ ครรภ์อย่างไม่รตู้ วั ได้

ทว่าหากเป็ นพระสนมทัวไปม
่ ิ ได้เปิดเผยเช่ นปี ศาจน้ อย
และเขาเองก็เ ป็ นโรคที่ มิอาจให้ ผ้อู ื่ น ล่ ว งรู้ คนทัง้ สองได้ ร่ว ม
อภิรมย์กนั ในช่วงเวลานัน้ เข้าพอดี รออีกสามสี่ เดือนที่ เห็นชัด
ว่าได้ตงั ้ ครรภ์จริงก็ต้องประกาศต่ อใต้ หล้า ทว่าสุดท้ ายบุตรที่
นางควรมีกลับไม่มีแล้ว...นางจะแสร้งว่าตนแท้งหรือนางจะหา
สิ่งที่เรียกว่าความจริงกระทังเก
่ ิ ดเป็ นความแค้นและตามเอาคืน
กับคนผูน้ ัน้ กันเล่า?
562
 แต่ละย่างก้าวนี้ ช่างคิดมาอย่างแยบยลโดยแท้

เซี ยวเหยี่ ยนกัดฟั นดังกรอดๆ “หมอหลวงทัง้ สองล้วน

เป็ นคนสนิทของเจิ้น เจิ้นเชื่ อว่าท่ านจะพูดความจริงกับเจิ้น”
เขาหยุดไปครูห่ นึ่ งแล้วเอ่ยว่า “มีของสิ่งใดหรือไม่ที่กินเข้าไปจะ
ทาให้ชีพจรเต้นคล้ายตัง้ ครรภ์? ”

หมอหลวงโจวร้อง ‘โถ่เอ๋ย’ ในใจคาหนึ่ ง เมื่อครู่ยงั ข่มขู่

เขาอยู่แท้ๆ บัดนี้ บอกเชื่อในวาจาของเขา

ไม่มีจกั รพรรดิองค์ใดไม่เจ้าเล่ห์

ครานี้ นั บ ว่ า หมอหลวงโจวฟั ง เรื่ อ งราวออกหมดแล้ ว

ดวงตาที่มีปดู โปนนัน้ เบิกกว้างขึน้ จากเรือ่ งเล็กเท่าเม็ดถัวเขี
่ ยว
กลับเปลี่ยนเป็ นเรือ่ งใหญ่เท่าเม็ดถัวเหลื
่ อง

“ทู ล ฝ่ าบาท มี พ ะยะค่ ะ ” เขาพูด พลางลู บ เคราอัน ยาว

เฟื้ อยของตน “มันคือโอสถปริศนาแห่งแผ่นดินพะยะค่ะ”

สิ่ ง ที่ เ รี ย กว่ า โอสถปริ ศ นาแห่ ง แผ่ น ดิ น ความจริ ง เป็ น

เพียงคากล่าวอ้อมๆ ของสานักแพทย์เท่านัน้

563
 หากจะกล่ าวกัน ตามตรง โอสถนี้ มีไว้ เพื่ อการใดหรือ?
มันเป็ นสิ่งที่ สตรีในวังเอาไว้ใช้ เล่นเล่ห์อุบาย แย่งชิงความรัก
สร้างเรื่องจอมปลอมอย่างไรเล่า ไม่ว่าเพื่อลวงองค์จกั รพรรดิก็
ดี เ พื่ อใส่ ร้ายพระสนมคนอื่ น ก็ดี จากข่ าวคราวในแวดวงการ
แพทย์เล่ าว่า ของเล่นชนิดนี้ มีขึ้นมานานหลายยุคหลายสมัย
มัน ถู ก สร้ า งขึ้ น มาเพื่ อ เอาใจพระสนมคนโปรดขององค์
จักรพรรดิในรัชสมัย หนึ่ ง ต่ อมาสนมคนโปรดผู้นัน้ ก็เอาชนะ
หวงโฮ่ ว ได้ แ ต่ กลั บ ถู ก องค์ ร ั ช ทายาทของหวงโฮ่ ว ที่ ขึ้ น
ครองราชย์จดั การเอาคืนกระทังตาย ่ หมอหลวงที่ ช่วยเหลือก็ถกู
ทรมานจนตายแต่เจ้าสิ่งนี้ กลับยังคงอยู่

แผ่นดินนี้ ผลัดเปลี่ยนผูค้ รองนครมาแล้วหลายยุคหลาย

สมัย ทว่ า โอสถปริ ศ นานี้ ก ลับ มิ ไ ด้ สู ญ สิ้ น ไปยัง คงสื บ ทอดมา
จนถึงบัดนี้ และกลายเป็ นของเล่นของเหล่าพระสนม

คงต้องกล่าวถึงบรรพบุรษุ ผู้เลื่องนามแห่งราชวงศ์ต้าจิ้นผู้
บัญญัติกฎมนเที ยรบาลมิให้จกั รพรรดิอภิเษกสมรสกับตระกูล
ขุนนางให้อภิเษกกับตระกูลที่ดีงามไร้มลทินเท่านัน้ ส่งผลให้ราช
สานักและวังหลังสะอาดหมดจดขึน้ ไม่รเู้ ท่าใด

ราชสานักและวังหลังจึงมิอาจสมคบกันได้ ต่อให้บรรดา
พระสนมจะโกรธแค้นอันใดก็ไร้คนร่วมมือ มิเป็ นเช่นสตรีและ
564
ขุนนางในกาลก่อนที่ เข้ามารบราแก่งแย่งกันภายในวังเสี ยฟ้ า
แทบถล่ มดินแทบทลายมากมายประหนึ่ งมิต้องการเงิน สิ่งที่
เรียกว่าโอสถปริศนาก็ถกู นามาใช้ซา้ ไปซา้ มาและไม่ทราบว่ามี
คนมากมายเท่าไหร่ที่ถกู ใส่รา้ ยจนตายเพราะมัน

ผู้ใดจะคาดคิด โอสถชนิดนี้ จะปรากฏขึ้นในวังหลังของ

รัชสมัยจักรพรรดิจางเหอในวันนี้ กนั เล่า?

อาจจะกล่าวได้ว่ามันไม่เคยหายไปเพียงแต่ยงั ไม่มีใคร
เคยพบเห็น

เซี ย วเหยี่ ย นอยู่ห ลัง ฉากม่ า นกัน้ จึ ง มิ ไ ด้ เ ห็น นั ย น์ ต าที่

หมุนติ้วไปมาดังเม็ ่ ยวของหมอหลวงหลิ่ว
่ ดถัวเขี

“มีวิธีพิสจู น์ หรือไม่?”

หมอหลวงทัง้ สองพลันมีสติคืนมา “พิสจู น์ สิ่งใด?”

“พิสูจน์ ว่าเป็ นโอสถชนิดนัน้ หรือไม่อย่างไรเล่า” เซียวเห

ยี่ยนกัดฟันกรอด ดังก ่ าลังดีดพิณให้ววั ฟังกระนัน้ !

หรือจะให้นางกานัลขันทีกินมันเพื่อพิสจู น์ ความจริง?

565
 หมอหลวงหลิ่วลูบเคราตน ยิงฟันแล้วเอ่ยว่า “เอ่อ...หาก
ถึงเวลาแล้วไม่มีกจ็ ะทรงทราบเองพะยะค่ะ...”

เฉินฮวายได้แต่อดทนดูต่อไป หมอหลวงเก่าแก่ ผู้นี้ช่าง

กล้าหาญนัก

เซี ย วเหยี่ ย นแหวกฉากม่ า นกัน้ ออก ก้ า วเดิ น มาอย่ าง

องอาจ นัยน์ ตาหงส์ค่นู ัน้ ถลึงจ้อง

ท่ าทางเช่ นนี้ ทาให้ หมอหลวงทัง้ สองเสี ยขวัญแทบตาย

กระทัง่ มิกล้ านั ง่ อี กต่ อไปจึงลุกขึ้นยืนโดยพลัน หลังที่ ค่อมมา
นานปี ของหมอหลวงหลิ่วกลับตรงขึน้ มาทันที

“ฝ่ าบาททรงพระราชทานอภัย หม่อมฉั นไม่ทราบจริงๆ

เพียงแค่เคยฟั งมายังมิเคยเห็นกับตาพะยะค่ะ” หมอหลวงหลิ่ว
กล่าวอย่างกระท่อนกระแท่น มารดามันเถอะเขาควรต้องปลด
เกษี ยณพับเสื่อกลับบ้านเกิดไปเสีย องค์จกั รพรรดิมิได้พระทัยดี
เช่ น พระบิ ด า รัง สี ที่ แผ่ออกจากพระวรกายนั น้ แทบท าให้ เขา
ตกใจตายแล้ว!

“เช่นนัน้ หม่อมฉันจะรีบกลับไปเปิดตาราแพทย์โบราณ
เพื่อหาวิธีพิสจู น์ ...ได้หรือไม่พะยะค่ะ?”

566
 เซี ย วเหยี่ ย นยิ้มเย็นชา เขาเข้ าใจในเล่ ห์อุบ ายของคน
เหล่านี้ ดี ต่อให้ทราบก็มิอาจบอกกล่าวมาโดยง่าย เพราะกลัวว่า
ตนจะหนี ไม่พ้นมลทิน เมื่อครู่ที่พดู ถึงโอสถปริศนาแห่งแผ่นดิน
พวกเขากลับรู้จกั อย่างละเอี ยดเพียงแต่ กลัวว่าจะถูกดึงให้ เข้า
ไปเกี่ยวกับเรือ่ งนี้ เท่านัน้

“เช่นนัน้ ก็ขอมอบเรือ่ งนี้ ให้ท่านทัง้ สองแล้ว”

อย่าเลย นี่ มิได้เกี่ ยวอันใดกับพวกเขาเลย หมอหลวงโจ

วร้ อ นใจยิ่ ง ทว่ า เมื่ อ เห็ น พระพัก ตร์อ ัน เขี ย วคล ้า ขององค์
จักรพรรดิแล้วก็จาต้องกลืนความมิยินยอมนี้ ลงคอไป

เซี ยวเหยี่ยนโบกมือให้หมอหลวงทัง้ สองออกไปได้ หมอ

หลวงหลิ่ว เดิน ตัวลี บออกไปด้ านนอก นิ้วมื อเพิ่ง แตะถึ งขอบ
ประตูพลันได้ยินพระสุรเสี ยงองค์จกั รพรรดิตรัสเรียกไว้ “หมอ
หลวงหลิ่ว ปี นั น้ ที่ พระมารดาตัง้ ครรภ์เจิ้น เป็ นเจ้าใช่ หรือไม่ที่
ตรวจชีพจรให้?”

หลุ ม พราง องค์ จ ัก รพรรดิ คิ ด จะใส่ ร้ า ยเขาให้ ต ายใช่

หรือไม่

567
 หมอหลวงหลิวยิ่งมันใจมากขึ
่ ้นว่าหากเรื่องราวนี้ ผ่านไป
เขาต้องเกษี ยณตนเองกลับบ้านเกิดทันที มารดามันเถอะระยะ
นี้ ไม่ทราบว่าผู้ใดถูกฟ้ าผ่าเข้าหรือ ถึงเอาแต่ปล่อยข่าวลือว่าไท่
โฮ่วมิได้เป็ นผู้ให้กาเนิดองค์จกั รพรรดิ เรื่องนี้ มิเกี่ ยวอันใดกับ
เขาเลย ทว่าปั ญหาอยู่ที่บนั ทึ กการตรวจชี พจรของหลิวไท่ โฮ่ ว
เขาเป็ นคนเขียนทัง้ หมด ยกเว้นตอนที่ทรงคลอดนัน้ หมอหลวง
ทาได้เพียงเฝ้ าอยู่ด้านนอกมิได้ให้เข้าไป

หากเขาเข้ า ไปเกี่ ยวข้ อ งกั บ ชาติ ก าเนิ ดขององค์

จักรพรรดิแม้เพียงน้ อยนิด เขาคงเป็ นคนแรกที่มิอาจสลัดความ
รับผิดชอบทิ้งได้

“หมอหลวงหลิ่ว? ” เซี ยวเหยี่ ยนมองดูเขาด้ วยสายตา

วาวโรจน์ น้าเสียงเย็นเยียบ “เจ้ามิได้ยินหรือ?”

หมอหลวงหลิ่ ว เช็ด เหงื่ อ บนหน้ า ผากตน ปากแห้ ง ลิ้ น

เหือดขาอ่อน “ทูลฝ่ าบาท เป็ นหม่อมฉันเองพะยะค่ะ”

568
 148 แหวกหญ้าให้งูตื่น

เฉินหรูอี้ตากระตุกคราหนึ่ ง เป้ าหมายขององค์จกั รพรรดิ

ช่างชัดเจนยิ่ง พระองค์กาลังคิดจะแตกหักกับหลิวไท่ โฮ่วให้ถึง
ที่สดุ แล้วงัน้ หรือ?

ทว่าไม่อาจกล่าวว่าพวกเขานัน้ ช่างมีใจสื่อถึงกันได้จริงๆ
ตัง้ แต่ ที่ น างสงสัย เพราะอายุ ค รรภ์นั ้น มิ ถ กู ต้ อ ง ผู้ที่ ส ามารถ
กระทาเช่นนี้ ได้ทงั ้ หมดล้วนล่องลอยอยู่ในหัวนางแล้วหนึ่ งรอบ

เกิ่ ง จิ้ น จงคอยระแวดระวัง ในต าหนั ก หย่ ง เล่ อ อย่ า งดี

แม้นมีแมลงวันสักตัวบินเข้ามาเขาล้วนต้ องตามสื บสาวที่ มา
ของมัน อาหารที่ น างกิ น ล้ ว นผ่า นปากผู้ค นมาแล้ ว มากมาย
หากลงมื อ ในต าหนั ก นางจริ ง คงมี ค นแสดงอาการคล้ า ย
ตัง้ ครรภ์เช่นนางไม่ทราบเท่าใดกันแน่

ทว่ านอกจากในตาหนั กหย่งเล่อแล้ วนางก็มกั ไปถวาย

พระพรหวงโฮ่วที่ ตาหนั กเจาหยางทุกวัน ทัง้ วันนี้ เป็ นวันเฉลิม
ฉลองนางก็ไปยังตาหนักเหรินโซ่วของไท่โฮ่วอีกด้วย

ทัง้ สองคนนี้ คือผูต้ ้องสงสัยอันดับหนึ่ ง

569
 มิกล่าวถึงว่าพระสนมอื่นมีเหตุผลที่ จะให้นางกินโอสถนี้
หรือไม่ แต่ การวางยาครานี้ ต้องเป็ นบุคคลที่ มีเส้นสายมิใช่ คน
ธรรมดาทัวไปจะกระท
่ าได้ และสองคนนี้ ไม่ว่าจะเป็ นเรื่องกล
อุบายหรืออานาจล้วนมีมากมายนัก

แต่ องค์จกั รพรรดิกลับเชื่อมันย

่ ิ่ งกว่านางด้วยซา้ ว่าเป็ น
หลิวไท่โฮ่ว

ทรงแน่ พระทัยกระทัง่ เอ่ ยถึงความลับในปี นั น้ ขององค์

จักรพรรดิที่มิอาจกล่าวออกมาได้ พระองค์ทรงเกรงว่าเหตุผล
จะมิเพียงพอหรือไร หรือเกรงว่าผู้คนจะวิจารณ์ ถึงเรื่องนี้ น้อย
เกินไปจนเข้าใจผิดว่าพระองค์เป็ นพระโอรสแท้ ๆ ของหลิวไท่
โฮ่ว ทาให้สายโลหิตที่มีปะปนกันงัน้ หรือ?

ความคิดของหมอหลวงหลิ่วกับเฉินหรูอี้นัน้ เหมือนกัน
ไม่มีผิด

เขาถูกพระสุรเสียงนัน้ ขององค์จกั รพรรดิทาให้ขวัญหาย

มื อ ที่ ก าลัง จะเปิ ดประตู ส ั น่ ระริ ก เขาหั น ขวับ ไปมององค์
จักรพรรดิในทันใด

570
 “ท่ านทัง้ สองยังไม่ไปอี ก หรือมีความลับในปี นั น้ จะบอก
กล่าวต่อเจิ้น? ” เซียวเหยี่ยนเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา

หมอหลวงโจวคล้ า ยได้ ยิ น เสี ย งพระโพธิ ส ัต ว์ก ระนั ้น

“หม่อมฉันทูลลาพะยะค่ะ”

กล่าวยังมิทนั จบดี เขาก็ก้าวเดินมาตรงหน้ าหมอหลวง

หลิ่วแล้วผลักประตูเปิดออก ยกเท้ าก้าวเดินอย่างรวดเร็วและ
แม่นยายิ่ง เพียงพริบตาร่างนัน้ ก็หายไปไม่เห็นแม้แต่เงา

“......” วัยหนุ่มสาวช่างดียิ่ง มือเท้าคล่องแคล่วนัก

หมอหลวงหลิ่วเดินตามหลังเขาออกมาด้วยอาการเหงื่อ
แตกพลัก่ กระทังพ้ ่ นตาหนักฉางเล่อจึงเห็นหมอหลวงโจวยกมือ
ขึน้ ป้ องหน้ ามองมา ท่าทางสงบเยือกเย็นมิได้ดตู ื่นตระหนกเช่น
เมื่อครูแ่ ม้แต่น้อย

“พี่หลิ่ว...”

“น้ องโจว”

ทัง้ สองเดิ นตรงไปข้ า งหน้ ามิ ก ล่ า วอัน ใดกัน อี ก เป็ น

เวลานาน
571
 ทัวพระราชวั
่ งต่างทราบดี องค์จกั รพรรดิและเจียงกุ้ยเฟย
รักใคร่แนบชิดกันอยู่ทุกเช้าคา่ ประหนึ่ งเป็ นคนเดียวกันกระนัน้
ทว่ า เมื่ อ ได้ ฟั ง อายุ ค รรภ์ก ลับ บอกว่ า เรื่ อ งนี้ มี บ างอย่ า งไม่
ถูก ต้ อ ง เจี ย งกุ้ย เฟยยกนิ้ วนั บ เลยหรื อ ว่ า วัน ใดที่ น างร่ ว ม
อภิรมย์กบั องค์จกั รพรรดิบ้าง ช่างเป็ นบุปผาพิสดารที่ยากจะหา
ได้ยากยิ่งในใต้ หล้าโดยแท้ ยิ่งไปกว่านั น้ คือนางกลับจดจาได้
อย่างแม่นยาและองค์จกั รพรรดิกท็ รงเชื่อนาง

หมอหลวงโจวมีสติกลับคืนมาพลันรูส้ ึกว่าตนได้ลืมเลือน
ปั ญหาที่ สาคัญบางอย่างไป “พี่หลิ่ว ท่านตรวจชี พจรให้ก้ยุ เฟย
แล้วพบสิ่ง...ผิดปกติบางอย่างงัน้ หรือ?”

หมอหลวงหลิ่ ว ลู บ เคราตน “โอสถปริ ศ นานั ้น มิ ไ ด้ มี

อันตรายใดต่ อร่างกาย อย่างมากก็แค่มีอาการคล้ายตัง้ ครรภ์
แต่ มิได้ ต งั ้ ครรภ์” เงี ย บไปครู่หนึ่ ง ก็กล่ าวขึ้น อี กว่ า “ไม่ ท ราบ
น้ องโจวหมายความว่ า เช่ น ไรหรื อ ? ความสามารถด้ า น
การแพทย์ของพี่มิสู้น้อง บางที พี่อาจตรวจไม่พบ เจ้าสะดวกจะ
บอกกล่าวต่อพี่ชายเช่นข้าหรือไม่? ”

วาจานี้ ของหมอหลวงหลิ่วนั น้ เป็ นความจริงมิใช่ เพราะ

ถ่อมตน ด้านโรคสตรีนัน้ เขาเก่งกาจจริง ความเชี่ยวชาญในด้านนี้

572
ของเขาต้ องทุ่มเทเหน็ ด เหนื่ อยไปไม่น้ อย แต่ พ อนานวันเข้า
กลับมิส้ผู อู้ ื่นแล้ว

หมอหลวงโจวยื่นนิ้วชี้ออกมาอย่างลังเลแล้วชี้ไปที่ ศีรษะ
ของตนเอง

“เอ๊ะ” หมอหลวงหลิ่วพยักหน้ ารัวเร็ว เห็นดวงตาคู่นัน้

ของหมอหลวงโจวส่องประกายขึน้ มาอย่างประหลาดจึงมองเขา
ด้วยความสงสัย

“พระสนมในวังหลังล้ วนลือกันว่าเจี ยงกุ้ยเฟยนั น้ สติมิ

ค่อยดี ...จริงหรือ ฝี มือการแพทย์ของน้ องโจวนั น้ ดุจเทพเซี ยน
แม้แต่สติปัญญามิปกติเจ้าก็สามารถรู้ได้จากการตรวจชีพจรงัน้
หรือ? ” หมอหลวงหลิ่วกล่าวอย่างแปลกใจ

คนรุน่ ใหม่ย่อมแซงหน้ าคนรุน่ เก่า เป็ นเช่นนัน้ จริงๆ

หมอหลวงโจวอึ้งงันไป ทาปากจิ๊ๆ จ๊ะๆ แต่ สุดท้ ายกลับ

กลืนวาจานัน้ ลงท้องไป

ปกติ องค์จกั รพรรดิ ทรงไม่รบั สังให้

่ หมอหลวงไปตรวจ
พระอาการ เขาจึงไม่มีโอกาสได้พบพระองค์ทุกวันอย่างเช่นขุน
นางในราชสานั ก กระทังวั
่ นนี้ จึงเข้าใจคาที่ ฝูงชนมักกล่ าวว่ า
573
องค์จกั รพรรดิทรงเปลี่ยนไป ทัง้ ยังเป็ นจักรพรรดิที่ทรงน่ าเกรง
ขามยิ่ง ดูเกรี้ยวกราดกว่าพระบิดาของพระองค์ พระอารมณ์
ร้อนทาให้เขาตกใจแทบปัสสาวะราดจนลืมเรือ่ งสาคัญไป

ทว่ า หมอหลวงหลิ่ ว ผู้อ่ อ นด้ อ ยกลับ ตรวจไม่ พ บ...เมื่ อ

ผ่านการเสียขวัญมาเขาก็เริ่มไม่แน่ ใจแล้วเช่นกัน ทาอย่างไรดี?

หมอหลวงโจวมิได้ไว้หนวดเคราจึงลูบคางตนคราหนึ่ ง
สุดท้ายจึงตัดสินใจว่าจะลองดูเสียก่อนค่อยว่ากล่าว...

หลังจากที่ หมอหลวงทัง้ สองจากไป ภายในห้ องกลับยิ่ง

เงียบ มีเพียงเสี ยงหอบหายใจที่ อดั แน่ นไปด้วยโทสะของเซี ยว
เหยี่ยน

“ฝ่ าบาท” เฉินหรูอี้เดินออกมา ขยับเข้าไปใกล้ จ้องมอง

ดวงตาของเขา กล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “บุตรนัน้ ต้องมีแน่ ”

เซียวเหยี่ยนแค่นเสียงเย็นชา เขามิได้มีโทสะเพียงเพราะ
บุตรที่ มีมาอย่างกะทันหันและหายไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที
เสียเมื่อไหร่?

574
 ปี ศาจน้ อยแสนเจ้าเล่ห์ผ้นู ี้ เหตุใดจะมิทราบว่าเขากาลัง
คิดสิ่งใด ทว่าเมื่อนางเป็ นเพียงสตรีที่มีตาแหน่ งเป็ นรอง จึงคิด
กลอุบายหลีกเลี่ยงมหันตภัยก็เท่านัน้

ไม่เสียทีที่เกิดตายมาหลายคราต่างเข้าใจเล่หก์ ลของคน
ในวังอย่างชัดแจ้งทุกอย่าง

เขายิ่งคิดยิ่งมีโทสะ พลันยกมือขึน้ บีบคางนางไว้

เฉินหรูอี้เจ็บจนเบิกตากว้างขึ้นในทันที “ท่าน...ท่านเป็ น
ถึงจักรพรรดิ คงมิรงั แกผูอ้ ่อนแอกระมัง? ” นางนวดคลึงใบหน้ า
ตน กล่ าวอย่ างน้ อยใจว่ า “ข้ าเองก็เ ป็ นผู้ถ กู ระท าเช่ น กัน ใช่
หรือไม่? ”

“เจ้ า อ่ อ นแอที่ ใ ดกัน ? ” เซี ย วเหยี่ ย นมองนางอย่ า ง

พิเคราะห์ สุดท้ายสายตาจึงไปหยุดที่หน้ าอกอันนูนเด่นของนาง
“ตรงนี้ ของเจ้าอ่อนนุ่มจริง อายุเพียงสิบห้าสิบหกปี ทว่าร่างกาย
กับคล้ายสตรีสูงวัย หัวก็แข็งเสียยิ่งกว่ากระดูก จับไปที่ ใดก็เจ็บ
ที่นัน่ ” กล่าวจบ แววขบขันกลับปรากฏขึน้ ในดวงตา มีเพียงนาง
ที่ทาให้เขายิ้มได้แม้ว่าจะโมโหแทบตายแล้วก็ตาม ทัง้ ที่นางเป็ น
คนเช่นนี้ แต่กลับมีคนคิดจะทาร้ายนาง

575
 ครานี้ แค่ให้นางกินโอสถปริศนาจนตัง้ ครรภ์ปลอม ทว่า
หากเปลี่ยนเป็ นยาพิษเล่า?

แววยิ้ มในม่ านตาพลัน เปลี่ ยนเป็ นความเหน็ บ หนาวที่

เสียดแทงไปถึงกระดูก

ไม่ ว่ า ดูอ ย่ า งไรพระอารมณ์ ที่ มีนั น้ ก็ผ นั แปรรวดเร็ว ไร้

ร่องรอยยิ่ง...มารดามันเถอะ นี่ เป็ นคนวิปริตโดยแท้

เฉินหรูอี้ค่อยๆ กลืนคาว่า ‘อันธพาล’ ที่ เมื่อครู่เกือบจะ

เอ่ยออกมากลับลงไปที่เดิม

นางกล่าวได้หรือไม่ว่า ทรวดทรงอันมีส่วนเว้าส่ วนโค้ ง

และใบหน้ าก็ช่างงดงามอย่างสุดประมาณของเจียงเหมยนัน้ มี
ข้อเสี ยเพียงอย่างเดียวคือกระดูกแข็ง แม้จะก้มเอามือแตะพื้น
ยังทาไม่ได้ ยิ่งมิต้องเอ่ยว่าเขาคิดจะหักร่างนี้ ของนางเป็ นสอง
ท่อนเลย แม้นยกนางพาดบ่าเขาก็ต้องเหนื่ อยอยู่บา้ งเช่นกัน

“เจ้า นอกจากตาหนักหย่งเล่อแล้ว ยังไปกินอาหารที่ ใด

อีกหรือไม่? ” เซียวเหยี่ยนถาม

เฉินหรูอี้กะพริบตาปริบๆ “ตาหนักเจาหยางของหวงโฮ่ว
และตาหนักเหรินโซ่วของไท่โฮ่ว...”
576
 “เหตุใดเจ้าถึงเห็นแก่กินปานนี้ ไปที่ใดล้วนต้องกินของที่
นัน่ งัน้ หรือ? ” เซี ยวเหยี่ยนหงุดหงิดที่ นางมิได้ดงใจ
ั ่ ใบหน้ าบ่ง
บอกถึงความเจ็บปวดและเสี ยใจอย่างถึงที่ สุด “หากครัง้ นี้ เป็ น
ยาพิษ เจ้าคงต้องตายอีก เจ้าอยากตายกี่ครัง้ กัน เจ้าไม่มีสมอง
หรือมีครัง้ ใดที่ เจ้าหิวตายงัน้ หรือ? เล่ห์กลในท้ องเจ้ามันลดลง
ทุกคราที่เจ้าตายหรืออย่างไร? ”

“ฝ่ าบาท? !”

น้ าเสี ยงตื่ นตระหนกของเฉินหรูอี้ และหัวใจอันร้อนรุ่ม

ของเฉินฮวาย หากยังร้อนอยู่เช่นนี้ ไม่นานคงต้องสุกเป็ นแน่

เขาได้ยินเรื่องอันน่ าเหลือเชื่ออันใดกัน เขาคงหูฝาด ตา

ฝาดไปเอง

เฉินฮวายกัดนิ้วตนไว้ บอกตนเองว่านี้ เป็ นเพียงภาพฝัน

มารดามันเถอะเหตุใดต้องฝันละเมออยู่รา่ ไป

โรควิปริตขององค์จกั รพรรดิกาเริบขึ้นมาแล้ว ไม่เพี ยง

เปิดแหวกบาดแผลในใจที่ ซ่อนไว้ น านปี ของพระองค์เ อง ยัง
กระทาตัวเป็ นอันธพาลตาหนิกุ้ยเฟยว่าร่างกายนางนัน้ แข็งทื่อ

577
มิอาจผลักให้ล้มได้โดยง่าย ทัง้ ยังตรัสว่ากุ้ยเฟยเป็ นปี ศาจที่ตาย
แล้วตายอีก...

หลายวันมานี้ เขาคงถูกเหล่าบริวารเล่าเรื่องผีให้ฟังมาก
ไป ทว่าฟั นเขาช่ างดี นัก เพียงขบกัดนิ้วมือคราหนึ่ งก็เจ็บปวด
ปานนี้ เรื่องราวเป็ นเช่ นไรแน่ ? ความฝั นมันเจ็บได้ด้วยหรือ ?
ยามนี้ แม้แต่ความฝันก็ก้าวไกลไปถึงเพียงนี้ ?

“เจ้าหมายถึงเฉินฮวาย? ” เซียวเหยี่ยนมองเฉินหรูอี้แล้ว
หันไปส่งสายตาให้เฉินฮวาย กล่าวเนิบนาบว่า “มิเป็ นไรหรอก
ความลับของเจิ้นเขารู้มากเหลือเกินแล้ว เป็ นคนที่ เจิ้นเชื่ อใจ
ที่สุด หากวันใดเจิ้นตายไปก็จกั นาเขาไปด้วย ความลับเหล่านัน้
ก็จะเป็ นความลับไปตลอดกาล”

เฉินฮวายน้าตาคลอเบ้าอยู่เงียบๆ อย่างมิทราบจะกล่าว
สิ่งใด รู้สึกผิดต่อองค์จกั รพรรดิอย่างลา้ ลึก พระองค์ทรงมีมีน้ า
พระทัยที่ จริงใจต่ อเขาเสี ยจริงแม้นทรงสวรรคตยังต้ องพาเขา
ไปด้วย ทว่าเหตุใดเขาถึงอยากจะถีบพระพักตร์ของพระองค์
นั ก ? การกระท าเช่ น นั น้ เป็ นสิ่ง ที่ ท าสรับ ใช้ ผ้ภู กั ดี ควรกระทา
หรือ?

578
 มิ แ น่ ใ จว่ า หากองค์จ กั รพรรดิ ท รงสวรรคตแล้ ว เขาจะ
ได้รบั เกียรติเช่นนัน้ หรือไม่

แต่ ห ากมิ เ ป็ นเช่ น นั ้น เขาก็จ ะปิ ดปากให้ แ น่ นสนิ ทไป

ตลอดกาลถึงความลับที่ ว่าองค์จกั รพรรดิทรงวิปลาสและกุ้ย
เฟยเป็ นบุ ป ผาพิ ส ดารที่ สุ ด ในจัก รวาลนี้ ทัง้ สองช่ า งเป็ นคู่ที่
เหมาะสมกันยิ่งนัก

เอาเถิด ในเมื่อกฎมณเฑี ยรบาลของของราชวงศ์ต้าจิ้น

บัญญัติว่า เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงสวรรคต ขันที คนสนิททุกคน
ที่ คอยรับใช้ ข้างพระวรกายล้วนมิอาจเก็บไว้ได้ เขารับใช้ องค์
จักรพรรดิมานานกระทังเรื ่ อ่ งใหญ่เช่นโรคที่พระองค์ประชวรอยู่
ฝ่ าบาทก็ทรงบอกแก่เขาอย่างไม่ปิดบัง เขาเตรียมใจไว้แล้วว่า
แม้นทาดีกม็ ิ อาจมีจุดจบที่ ดี เขาจึงหวังเพียงว่าองค์จกั รพรรดิ
จะมีพระชนม์ชีพให้นานอีกนิด นานออกไปอี กนิด และนานไป
อีกสักหน่ อย

อย่างน้ อยก็สกั พันปี หมื่นปี พระชนมายุยิ่งยืนนาน ทว่า

บัดนี้ ความปรารถนาของเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว เขาหวังเพียงให้
พระองค์มี พ ระทัย ที่ เ ป็ นปกติ ส ัก หน่ อยก็พ อ เจี ย งกุ้ย เฟยสติ
ปั ญญามิสมประดีผ้ใู ดต่างทราบ เมื่อทัง้ สองอยู่ด้วยกันนานวัน
เข้าก็อย่าได้ทาให้องค์จกั รพรรดิของเขาเป็ นไปด้วยเลย
579
 “เฉินฮวาย” เซี ยวเหยี่ยนหลุบตาลง “ส่งคนไปที่ ตาหนัก
หย่งเล่อตรวจค้ นให้ ทวั ่ อย่างละเอี ยด หากมี เบาะแสแม้เพี ยง
น้ อยนิดก็ต้องสืบสาวให้ถึงที่สดุ ตาหนักเจาหยางก็เช่นกัน”

เฉินฮวายเฝ้ ารอประโยคต่อมาอยู่เงียบๆ

“ไปเถิด มิต้องตรวจค้นตาหนักเหรินโซ่ วแค่จบั ตาดูไว้ก็

พอ” เซียวเหยี่ยนยกมุมปากคลี่ยิ้มอันเย็นชา

เห็นชัดว่าองค์จกั รพรรดิทรงสงสัยตาหนั กเหรินโซ่ วแต่

กลับมิยอมตรวจค้น นี่ เป็ นการเชือดไก่ให้ลิงดู ประการแรกเป็ น
การลองใจต่ งหวงโฮ่ว ประการที่ สองเป็ นการแหวกหญ้าให้ ไท่
โฮ่ วปี ศาจงูผ้นู ั น้ ได้ตื่นตัว...องค์จกั รพรรดิแม้นมิค่อยปกตินัก
ทว่าเรือ่ งความคิดชัวร้ ่ ายนัน้ กลับกระทาได้แม่นยายิ่ง

เฉินฮวายวางใจแล้วจึงได้จากไปอย่างเบิกบาน เดินไปได้
เพียงครึ่งพลันนึ กบางอย่างขึ้นได้จึงหันกลับมาทูลถามอย่างสุข
ใจว่า “หากไท่ โฮ่วส่ งคนมาสอบถาม หม่อมฉั นควรตอบไปว่า
อย่างไรพะยะค่ะ? ”

เซี ย วเหยี่ ย นปรายตามองเฉิ นหรูอี้ อ ย่ า งไม่ มี เ จตนาดี

“บอกไปว่ากุ้ยเฟยกินอาหารผิดสาแดง”

580
 “...พะยะค่ะ” เป็ นคาตอบที่ดียิ่ง เฉินฮวายจึงจากไปอย่าง
เงียบๆ

เฉิ นหรู อี้ ห น้ าแดงไปหมด ความอับ อายอัน เข้ ม ข้ น

กระโดดขึน้ มาบนใบหน้ าแล้ว

ในอดีตยามนางเดินอยู่ในพระราชวัง ผูอ้ ื่นมองนางคล้าย

ดัง่ เป็ นคนประหลาดที่ ร้ อ ยปี จะพบเห็ น ได้ ส ัก ครา นางยัง
สามารถปลอบใจตัวเองได้ว่าเพราะพวกนางมิทราบเบื้องหลัง
อันพิสดารของตน นางถูกกาหนดมาให้ต้องวนเวียนอยู่กบั องค์
จัก รพรรดิ นางเพี ย งพยายามอย่ า งยิ่ ง เพื่ อ ให้ ไ ด้ พ บกับ องค์
จักรพรรดิเร็วขึน้ สักหน่ อย อย่างน้ อยองค์จกั รพรรดิเข้าใจนางก็
พอแล้ว

ทว่าต่ อไปนางคงมิอาจปลอบใจตนได้อีกแล้ว นางกอด

องค์จกั รพรรดิแล้วอาเจียนออกมาต่อหน้ าคนทัง้ หลายเช่นนัน้
ศักด์ ิ ศรีของนางนับว่าหล่นหายไปสิ้นแล้ว

“ชิงชิง” เซี ยวเหยี่ยนแฝงรอยยิ้มในตา ค่อยๆ ช้ อนคาง

นางขึ้น “พระราชวังแห่งนี้ อนั ตรายกว่าที่ เจ้าคิด เจ้าไม่มีทางรู้
เลยว่าคนที่ แทงข้างหลังเจ้า เป็ นศัตรูหรือญาติสนิท อย่าได้ทา

581
ตัวสบายจนเกินไป เจิ้น...จะปกป้ องเจ้าอย่างสุดกาลัง แต่ เจ้า
เองก็ต้องระวังตัวด้วย”

“อย่าตะกละ เข้าใจหรือไม่? ”

ใบหน้ าเฉินหรูอี้กลับยิ่งแดงเห่อขึน้ ไปอีก “ข้ามิได้ตะกละ

หวงโฮ่ว ไท่โฮ่วให้ข้าดื่มชา ข้าจะมิดื่มได้อย่างไรเล่า? ”

“อีกอย่าง ไท่โฮ่ว หวงโฮ่ว ล้วนเป็ นผู้มีฐานันดร ไม่มีทาง

วางยาในตาหนักตนแน่ ...”

“เช่ นนั น้ ครานี้ ที่เจ้ากินคือขนมถัวหวาน?

่ ” เซี ยวเหยี่ย
นขมวดคิ้ว “บัดนี้ เจ้ายังปากแข็งเป็ นปากเป็ ดตาย เจ้าบอกเจิ้น
มา ที่ เจ้าต้องถูกลงโทษเช่นนี้ มิใช่เพราะเจ้าทาถ้วยแก้วของเจ้า
แม่ แ ตกแต่ ข โมยกิ น อาหารที่ ผู้ค นน าไปเซ่ น ไหว้ เ จ้ า แม่ ใ ช่
หรือไม่?”

อุบ๊ !

องค์จ ัก รพรรดิ มิ ต้ อ งทรงคิ ด ไปไกลถึ ง เพี ย งนั ้น จะได้

หรือไม่? ทรงเอาความคิดนี้ มาจากไหนกัน!

582
 เฉินหรูอี้ทงั ้ โมโหทัง้ ขบขัน ความจริงนางเข้าใจดี บัดนี้
สตรีสกุลต่ งมี ทงั ้ อานาจและบรรดาศักด์ ิ พระโอรสของตนยัง
เป็ นถึงผูส้ ืบทอดราชบัลลังก์แห่งต้าจิ้น มิต้องกล่าวถึงนางที่เป็ น
เพียงสนมคนโปรดเลยแม้กระทังบุ ่ ตรนางก็ยงั ไม่มี นางไม่มีสิ่ง
ใดทาให้อานาจของหวงโฮ่วสันสะเทื ่ อนได้เลย

ต่อให้ต่งหวงโฮ่วจะมิชอบพระทัยในตัวนาง อยากฆ่านาง
ให้ตายก็มิจาเป็ นต้ องลงมือวางยาในตาหนักตนเองเลย และที่
นางกล่าวเช่ นนี้ เพราะทุกคราที่ นางดื่มชาในตาหนั กเจาหยาง
ล้วนแสร้งทาทัง้ สิ้น ริมฝี ปากนางยังมิได้แตะแม้กระทังขอบถ้
่ วย
ชา เป็ นเพียงการแสดงท่าทางให้สตรีสกุลต่งดูเท่านัน้ นางเองก็
มิไว้ใจอีกฝ่ ายอย่างมากเช่นกัน

ทว่าสาหรับไท่โฮ่ว นางนัน้ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตนจะถูกดึง

เข้าไปสู่วงั วนการต่อสู้ระหว่างไท่โฮ่วและหวงโฮ่ว

นัน่ แสดงว่าหลายปี มานี้ ที่องค์จกั รพรรดิทรงใช้ตระกูลต่ง

คานอ านาจตระกูล หลิ ว ส่ ง ผลแล้ ว เมื่ อ อยู่ น อกวัง ตระกูล ต่ ง
มักจะหาเรื่องทาให้ตระกูลหลิวไม่เบิกบานใจ หากหลิวไท่โฮ่วท
รงโปรดสตรีสกุลต่งก็แปลกแล้ว ท่าทางที่เห็นในวันนี้ ราวกับจะ
ฉี กกระชากหนังของสตรีสกุลต่งออกมากระนัน้

583
 หลิวไท่ โฮ่ วมิอาจทาอันใดองค์จกั รพรรดิได้จึงเดินตาม
หมากขององค์จกั รพรรดิเสี ย เมื่อเห็นนางก็ชื่นชมนาง เห็นชัด
ว่าต้องการยกนางขึน้ ข่มสตรีสกุลต่ง ช่างวางแผนมาดียิ่ง ทาให้
นางตัง้ ครรภ์ปลอม ต่อมาก็หาทางให้นางและสตรีสกุลต่งมิชอบ
พอกันเพื่อทัง้ สองจะได้ต่อสู้กนั วิวาทกันจนเสียสติกนั ไปข้าง

น่ าเสี ยดายที่ ความลับนับร้อยย่อมมีวนั แพร่งพราย หลิว

ไท่โฮ่วนับว่าได้เปิดเผยความลับที่ องค์จกั รพรรดิทรงเก็บงามา
นาน จึ ง ท าให้ ทุกอย่ างระส่า ระส่ ายและถูกคนตรวจพบได้ ใ น
ที่สดุ

“เหตุ ใ ดจึ ง มิ เ อ่ ย วาจา เจิ้ น พู ด ถูก ใช่ ห รื อ ไม่ ?” เซี ย ว

เหยี่ยนเลิกคิ้วขึน้

“ต่อไปจะระวังเพคะ” เฉินหรูอี้ใช้สองมือกอบกุมมือขวา
ของเขาไว้

เซี ย วเหยี่ ย นยกมื อ อี ก ข้ า งขึ้น ตบศี ร ษะนางเบาๆ ครา

หนึ่ งแล้วผลักศีรษะนางมาซบลงบ่าตน “เจิ้น...ชอบเจ้ามากนะ
เจ้ า มี บุ ต รให้ เ จิ้ น สัก คนเถิ ด เราจะใช้ ชี วิ ต ด้ ว ยกัน อย่ า งมี
ความสุขดีหรือไม่? เจ้าไม่ต้องกลับสวรรค์แล้วนะ”

584
 เฉินหรูอี้อึ้งงันไป เป็ นครัง้ แรกที่ องค์จกั รพรรดิวางแผน
อนาคตของพวกเขาไว้ชดั เจนถึงเพียงนี้

“...เจ้าไม่ดีใจหรือ? ” เซียวเหยี่ยนบีบต้นคอด้านหลังนาง
แล้วดึงเข้าหาตน เขากล่าวออกมาถึงขัน้ นี้ แล้วถึงกับตอบรับ
ความรู้สึ กของนาง ทว่ าท่ าทางยามนี้ ข องนางหมายความว่ า
เช่นใด?

“สวรรค์อนั ผุพงั นั น้ ดี สกั เพี ยงใดกัน ? เจ้าอยากกลับไป

ปานนัน้ เชียวหรือ? เจ้าก็รู้ เจ้าทาความผิด ไม่แน่ ว่าจะสามารถ
กลับไปได้ หรืออาจจะต้องตกนรก”

ความหมายคื อเจิ้นผู้ยิ่ งใหญ่ ในโลกมนุ ษ ย์ยิ นดี ที่ จะรับ

วิญญาณอันโดดเดี่ยวของเจ้าไว้ ยังมิคุกเข่าคานั บขอบคุณใน
พระคุณของเจิ้นอีกหรือ?

เฉินหรูอี้อยากจะหัวเราะเสียจริง ไม่ทราบมีคนมากมาย
เท่ าไหร่ที่ใฝ่ ฝั นถึงคาว่าสรรค์อนั ผุพงั อย่างที่ เขากล่ าว แม้แต่
จักรพรรดิยงั ตามหาไปทัวโลกหล้่ าว่ามีสิ่งใดที่ ทาให้ กลายเป็ น
เซียนได้ ทว่านางกลับเกิดเศร้าโศกขึน้ มาในใจอย่างประหลาด

585
 “ปี ศาจน้ อย เจิ้นว่าเจ้าช่างมิร้จู กั ความหวังดีของผู้อื่น...”
กล่าวไปได้เพียงครึง่ ก็ถกู เฉินหรูอี้ปิดปากเอาไว้ส

586
 149 ยกหินขึน้ ทับเท้าตน

ครัน้ เซี ยวเหยี่ยนมีสติกลับคืนมา คิดจะจุมพิตตอบ เฉิน

หรูอี้กถ็ อยไปนัง่ ตาแหน่ งเดิมแล้ว นางส่งยิ้มอันสดใสให้กบั เขา

ไม่อาจไม่กล่าวว่าใบหน้ านี้ ของเจียงเหมยช่างงดงามนัก

ผิวขาวราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ดวงตาดาขลับคู่งามทัง้
แวววาวและกลมโต ขนตางอนเป็ นแพยาว โดยเฉพาะเมื่อนาง
คลี่ริมฝี ปากผลิรอยยิ้ม ดวงตาหยักโค้ง ส่องประกายฉ่ าวาว คน
ที่ ได้พบเห็นมักรู้สึกยุบยิบในหัวใจดังก
่ าลังล่องลอยอยู่ในสาย
ธาราก็มิปาน

“เจ้ า เลื อ กร่ า งได้ ดี นั ก ” เขาลู บ ใบหน้ า นางพลางถอน

หายใจ “รูปโฉมเช่นนี้ ช่างยัวยวนให้
่ คนชมชอบ”

เฉินหรูอี้อึ้งงันไป นางกาลังซาบซึ้งยินดีกบั ความจริงใจที่

เขามี ต่ อ นาง ทว่ า เขากลับ ยกค้ อ นแห่ ง ความจริ ง ขึ้ น ทุ บ นาง
อย่างจัง

“เช่นนัน้ ฝ่ าบาทต้องดูแลรักษาไว้ให้ดีนะเพคะ ไม่แน่ ว่า

ข้าอาจจะถูกบรรดาพระสนมของฝ่ าบาทฆ่ าตายเมื่อใดก็ได้ ถึง
ตอนนัน้ ก็มิร้วู ่าจะเปลี่ยนหน้ าตาไปเป็ นเช่นใด โอ๊ย...” วาจายัง

587
กล่าวมิทนั จบก็ถกู เซียวเหยี่ยนดึงแก้มทัง้ สองข้างอย่างแรง เจ็บ
จนต้องร้องออกมา

“เจิ้นเข้าใจทุกอย่างแล้ว ยิ่งมิให้ เจ้ากล่าวสิ่งใด เจ้าก็จะ

เอาแต่พดู ถึงสิ่งนัน้ ”

เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกโกรธขึ้นมา ไม่แน่ ว่านางอาจคิดอยาก

จะตายเร็วๆ จะได้รีบไปเกิดใหม่ หรือไม่กก็ ลับสวรรค์เสียที

นางชอบเขามากมายถึงเพียงนั น้ จริงหรือ? เหตุใดนางจึง

ท าเหมื อ นเขาเป็ นดัง่ ดอกไม้ ใ บหญ้ า เป็ นลู ก แมวลู ก สุ นั ข
ธรรมดาๆ ที่นางชอบ คิดจะเตะทิ้งเมื่อใดก็ได้เช่นนัน้ หรือ?

“เจ้าพูดสิ? เหตุใดจึงมิพดู เล่า?”

เฉินหรูอี้ขดั ขืนแต่ กม็ ิ ได้มีผลอันใด จึงได้แต่ ยอมให้ เขา

ดึงทึ้งต่อไปคล้ายใบหน้ าของนางเป็ นของเล่นกระนัน้

เขาคิดจะเตื อนนางให้ ทราบว่าระหว่างพวกเขานั น้ เขา

ไม่เพียงมีอานาจบารมีแม้แต่พละกาลังและความเร็วนางก็มิใช่
คู่ต่ อ สู้ เขาจะเล่ น หรือ บี บ นางให้ ต ายอย่ า งมดตัว หนึ่ ง ก็มิ ใ ช่
เรือ่ งยากใช่หรือไม่?

588
 หากยังดึงต่ อไปอี ก ใบหน้ านางคงมิอาจคืนสภาพได้อีก
ล้วนย้วยยานปานแผ่นแป้ งแล้ว

“ข้าผิดไปแล้ว” เฉินหรูอี้พยายามพูดขออภัยอย่างจริงใจ
ทัง้ ที่หน้ ากาลังถูกดึงทึ้งอยู่

เซี ยวเหยี่ ยนแค่นเสี ยงเย็นชา ถลึงตาจ้องมองนางครา

หนึ่ ง ปล่อยเจ้าไปสักครัง้ แล้วกัน

หากหนังเนื้ อยังหนัน่ แน่ น บอกกล่าวสิ่งใดล้วนมิเชื่อฟั ง

ต้องให้เขาใช้กาลังเสมอ...ปั ญหาคือแขนขาเล็กๆ ของนางนัน้
เขาออกแรงเพี ยงนิดก็สามารถหักเป็ นท่ อนแล้ว เขาจึงได้ แต่
กระทาอย่างเบามือประหนึ่ งหยอกล้อกับเด็กน้ อยก็มิปาน คล้าย
ว่าเขาเพียงมีความคิดอันชัวร้ ่ าย ผู้ใดจะทราบว่าในใจนัน้ โกรธ
กรุน่ เพียงใด?

ความประสงค์ของเขาชัดเจนอย่างยิ่ง เขาพุ่งเป้ าไปที่ ไท่

โฮ่ว ในสถานการณ์ ที่โทสะพุ่งถึงขีดสุดเขาก็ลากดึงเอาความลับ
มากมายอย่ า งเรื่ อ งที่ ไ ท่ โ ฮ่ ว ทรงตั ง้ ครรภ์ เ ขาในอดี ต และ
เชื่ อมโยงไปถึงปั ญหาด้านความปลอดภัยของปี ศาจน้ อย ทว่า
นางกลับมิเอ่ยสอบถามแม้เพียงคากระทังเอ่ ่ ยถึงสักนิดก็ไม่มี

589
 เมื่อนางอยู่ต่อหน้ าเขานางมักซุ่ มซ่ าม ไม่เป็ นระเบีย บ
บางคราเขาก็ลืมไปว่านางเองก็เคยใช้เล่ห์กลเช่นกัน เป็ นผู้ที่มี
อุบายมากมายเต็มท้อง

ความสงบเงี ย บที่ น างมี ต่ อเขาในยามนี้ กลับ เห็น ชัด ว่ า

เป็ นการแสดงออกอี กอย่างหนึ่ ง เขาและนางต่ างคิดเห็นในสิ่ง
เดียวกัน

นางเองก็สงสัยหลิวไท่โฮ่ว ทว่านางเลือกที่จะเงียบ

นางมิเคยไว้ใจเขาเลย หรือเพียงไม่อยากจะเป็ นผูท้ าลาย

ความสัมพันธ์ระหว่างมารดาและบุตรของเขากับไท่ โฮ่วกันแน่
เขามิ ท ราบจริ ง ๆ เพราะนางเลื อ กที่ จ ะไม่ ก ล่ า วสิ่ ง ใดต่ อ เขา
ทัง้ สิ้น

เซี ยวเหยี่ ยนเกิดความสงสัยขึ้นเป็ นครัง้ แรก นางชอบ

เขาอย่างที่นางพูดเช่นจริงหรือ?

“ฝ่ าบาท” เฉินหรูอี้กระตุกชายแขนเสื้อเขาเบาๆ นางถูก

นั ยน์ ตาหงส์ที่ยิ่งมายิ่งเย็นชาคู่นั น้ จ้องเสี ย จนขนลุกขึ้น ในใจ
แล้ว “ตอนนี้ เราควรกลับไปที่นัน่ หรือไม่เพคะ?”

590
 คงมิใช่ต้องอยู่ที่นี่ให้เขาใช้ดวงตานัน้ ถลึงมองนางหรอก
นะ ทัง้ ยังต้องทนรับสายตาอันคมดุจกระบี่ของเขาอีก?

ละเว้นชีวิตนางด้วยเถิด

“หากเจ้ากล้ากลับไปอีกก็ไป”

“เอ่อ...เช่นนัน้ ก็ช่างเถิด”

ทัง้ สองต่ า งมองตากัน ไปมา เจ้ า มองข้ า ข้ า แลเจ้ า อยู่

เช่นนัน้ เป็ นนาน

เซี ยวเหยี่ยนพลันหมดความอดทนก่อนจึงกล่าวว่า “เจ้า

ชอบเจิ้นมากเท่าใดกันแน่ ?”

เฉินหรูอี้ตะลึงไป สมองอันมหัศจรรย์ของเขากลับด้ าน
หรือไร?

ก่ อนหน้ านี้ เป็ นเรื่องไท่ โฮ่ วลอบวางยาให้ นางตัง้ ครรภ์

ปลอม ต่อมาองค์จกั รพรรดิเกือบจะกระโดดออกมาพิสูจน์ ด้วย
พระองค์เองว่าตนมิใช่พระโอรสแท้ๆ ของไท่โฮ่ว เรื่องอันใหญ่
หลวงทัง้ สองล้วนรวมอยู่ที่นี้ นางกลับยังต้องมาคอยห่วงว่าองค์
จักรพรรดิจะทรงบันดาลโทสะต่ อนางอี กเมื่อใด เรื่องความรัก
591
นัน้ เป็ นนางที่คิดไปเองฝ่ ายเดียว ทว่าพระองค์กลับเอ่ยปากถาม
นางออกมาเช่นนี้

ช่ ว งชี วิ ต สุ ด ท้ า ยของนาง นางอยากจะเห็น โครงสร้ า ง

สมองอันยากจะพบได้ในใต้หล้านี้ ขององค์จกั รพรรดิสกั ครา

“...ข้าชอบท่าน ชอบท่านยิ่งกว่าที่ท่านชอบข้ามากนัก”

เซียวเหยี่ยนได้ฟังก็ระเบิดขึ้นมาทันที “เล็กน้ อยถึงเพียง

นี้ เชียวหรือ!?”

เฉินหรูอี้นิ่งเงียบ จากที่ เขาเอ่ยมาหมายความว่าเขาไม่

ชอบนางอย่างยิ่ง!

นางสูดหายใจเข้าลึก กาลังจะแก้วาจาที่กล่าวผิดไปก็เห็น
เซี ย วเหยี่ ย นโบกมื อ ไปมาด้ ว ยใบหน้ า แน่ ว แน่ ว่ า “เจ้ า มิ ต้ อ ง
หลอกเจิ้นอีกแล้ว เจิ้นมิอยากฟั งวาจาที่ มิตรงกับใจเหล่านี้ ของ
เจ้า เจ้าชอบหรือไม่ชอบเจิ้น ก็มิเกี่ยวอันใดกับเจิ้น!”

มารดามันเถอะ เขาเป็ นถึงจักรพรรดิครอบครองแผ่นดิน

ในใต้หล้า เขาชอบนางก็เพียงพอแล้ว คร้านจะไปใส่ใจว่านางจะ
ชอบหรือไม่ชอบเขาหรือชอบมากเพียงใด!

592
 ความรู้ สึ ก อ่ อ นไหวทัง้ หมดนี้ มัน ท าให้ จิ ต ใจของเขา
วุ่นวายสับสน เขามิต้องการ

“ถึ งเวลาที่ ต้ องพูดเรื่ องครอบครัวเจ้ าแล้ ว” เซี ยวเหยี่ ยน

ขมวดคิ้ว สีหน้ าเคร่งขรึม “แม้นมิใช่บิดามารดาที่ให้กาเนิด ทว่า
ในสายตาของผู้อื่นเจ้าเป็ นเจียงกุ้ยเฟย แซ่เจียง ครอบครัวของ
เจ้ า ได้ เ ชิ ด หน้ า ชู ต าขึ้ น มา แม้ น มิ ไ ด้ มี ป ระโยชน์ อ ัน ใดนั ก ใน
พระราชวัง แต่ กเ็ ป็ นการแสดงออกอย่างหนึ่ งของเจิ้นให้ คนที่
คิดไม่ซื่อได้พิจารณาก่อนจะกระทาอันใด”

....ผู้ใดบอกนางได้บ้าง นางมึนงงไปหมดแล้ว นัยสาคัญ

ของเรือ่ งนี้ แท้จริงคืออันใดกันแน่ ?

เมื่อครู่ยงั มีท่าที ‘เจ้ามันคนไร้น้าใจไร้คณ

ุ ธรรมไร้เหตุผล
เป็ นผูม้ ิ ร้จู กั บุญคุณคน’ ไม่นานกลับเปลี่ยนเป็ นอีกอย่าง ดูเศร้า
โศกทุกข์ระทม ใบหน้ าบิดเบ้ดจุ ผลทู่โต้วถูกลมพัดแห้งกระนัน้

พลิกหน้ าเร็วยิ่งกว่าพลิกตารา จักรพรรดิของนางยังปกติ

ดีอยู่หรือไม่?

ยังพอมีทางช่วยใช่หรือไม่?

593
 เฉินหรูอี้เข้าไปสวมกอดเขาอย่างห่ วงใย สัมผัสใบหน้ า
เขา และจุมพิตไปที่ริมฝี ปากเขา สีหน้ าบ่งบอกความกังวล

“ฝ่ าบาท”

ทว่าเซี ยวเหยี่ ยนกลับประทับจุมพิตคืนมา ผ่านไปนาน

กระทังเขาพอใจจึ
่ งได้ปล่อยนาง

“เจ้าวางใจเถิด เจิ้นจะปกป้ องเจ้าเอง เจ้าเองก็ไว้หน้ าเจิ้น

บ้าง ระแวดระวังตัวบ้าง...แล้วค่อยให้กาเนิดบุตรกับเจิ้น เจิ้นจะ
เลี้ยงเขาให้ดีเอง”

เฉินหรูอี้พยักหน้ า มิกล้าซาบซึ้งเร็วเกินไปนัก

ดังคาด
่ เขาพลันกล่าวต่ ออี กว่า “สติปัญญาและรูปโฉม
ของเราทัง้ สองดีเช่นนี้ บุตรที่ กาเนิดมาต้องยอดเยี่ยมมากเป็ น
แน่ อนาคตต้องสว่างไสวอย่างมิอาจคาดถึง”

“......”

องค์จกั รพรรดิและเฉินหรูอี้หยอกล้อละเล่นกัน ทว่าทุก

คนในงานเฉลิมฉลองที่ ตาหนักฉางเล่อล้วนยื่นคอ รอคอยข่าว
คราว
594
 หลิวไท่โฮ่วค่อยๆ ละเลียดจิบชาไปแล้วถึงครึ่งกา แม่นม
จัว่ จึ ง กลั บ มา วาจาที่ บ อกเล่ า ก็ มิ ได้ อ ยู่ น อกเหนื อความ
คาดหมายของนาง ต่อให้มิใช่พระสนมที่ได้รบั ความโปรดปราน
หากมิครบสามเดื อนก็ไม่มีผ้ใู ดประกาศให้ คนภายนอกทราบ
เด็ด ขาด ยิ่ ง มิต้ องกล่ าวถึง สตรี ส กุลเจี ย ง องค์จกั รพรรดิ ท รง
ทะนุถนอมดุจสมบัติลา้ ค่าปานนัน้

นางวางตะเกี ยบ ปรายตามองต่ งหวงโฮ่วพลันแย้มพระ

สรวลที่มิอาจอดกลัน้ ไว้จนแทบจะฉี กถึงพระกรรณแล้ว

ขอบพระเนตรที่ หยักโค้งขึ้น บ่งบอกว่านั น่ มิใช่รอยพระ

สรวลอันแฝงด้วยเจตนาดี หลิวไท่ โฮ่วกาลังใช้ ความสงบสยบ
ความเคลื่อนไหว พระองค์คงคิดจะใช้การกระทาบอกใบ้แก่นาง
ว่าเจียงกุ้ยเฟยตัง้ ครรภ์แล้ว?

ความจริงนางก็เตรียมใจไว้นานแล้ว

องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงโปรดปรานพระสนมไม่ กี่ ค นนั ้น

ประหนึ่ งถูกมนต์สะกด ทรงประทานความโปรดปรานอย่างไม่มี
วันสิ้นสุด กระทังตกตายไปทุ
่ กอย่างจึงจบลง แล้วค่ อยหาคน
ใหม่และยังคงเป็ นแบบเดิม ทุกวันล้วนเฝ้ าคอยอยู่ข้างกายสตรี

595
สกุลเจี ย งดังเป็
่ นอวัย วะหนึ่ ง ของนาง สตรี ส กุลเจี ย งไม่ ช้ า ไม่
นานก็ต้องตัง้ ครรภ์อยู่แล้วมิใช่หรือ?

นางไม่ทราบว่าหลิวไท่โฮ่วดีพระทัยอันใดหนักหนา

สตรีสกุลเจียงก็เป็ นได้เพียงพระสนมคนโปรด อย่างมาก

ก็ได้รบั การปรนนิบตั ิ ที่ดี ต่อให้ไท่โฮ่วทรงอุ้มชูนางก็มิได้มีอนั ใด
ที่เปลี่ยนไป

ตามกฎของตระกูล เซี ย วแล้ ว บุ ต รของนางเป็ นทั ง้

พระโอรสของหวงโฮ่วและเป็ นพระโอรสองค์โต เป็ นผู้สืบทอด
ราชบัล ลัง ก์ต้ า จิ้ น อย่ า งไม่ มี ข้ อ กัง ขา ต าแหน่ ง รัช ทายาทนั ้น
แม้แต่ องค์จกั รพรรดิก็มิอาจแต่ งตัง้ ตามพระทัย หากเป็ นนั น้
เหล่าขุนนางผู้รกั ษากฎทัง้ หลายล้วนต้ องออกมาปกป้ องนาง
และรัช ทายาทเพื่ อ ผลประโยชน์ ข องแผ่ น ดิ น ต้ า จิ้ น มิ ใ ช่ อ งค์
จักรพรรดิที่วนั นี้ โปรดปรานสตรีผ้นู ี้ พรุ่งนี้ โปรดปรานสตรีผ้นู ัน้
ไหนเลยจะสามารถสันคลอนนางได้
่ ...

ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องดาวพิฆาตขององค์จกั รพรรดิที่
แพร่ออกไปอีก การเป็ นพระสนมคนโปรดก็มิค้มุ ค่าแต่อย่างใด

596
 โดยเฉพาะบุปผาพิสดารสกุลเจียงก็มิแน่ ว่าจะให้ กาเนิด
พระโอรสหรื อ พระธิ ด า จะให้ ก าเนิ ดหรื อ ไม่ นั ้น คงต้ อ งรอให้
คลอดออกมาก่อนค่อยว่า คลอดออกมาแล้วจะเลี้ยงดูจนเติบ
ใหญ่ได้หรือไม่กย็ งั มิรู้

เพียงเพราะสามารถทาให้ นางไม่พอใจได้ หลิวไท่ โฮ่ วก็ทรง

เบิกบานถึงเพียงนัน้ หรือไม่มีสิ่งใดให้ทาแล้ว?

ต่งหวงโฮ่วมีท่าทีเฉยชา แต่หลิวไท่โฮ่วมิได้เป็ นผูไ้ ร้ความ

คิดถึงเพียงนัน้ ที่ นอกวังตระกูลหลิวและตระกูลต่ง ต่ าง หา้ หัน่
กัน ดุ จ น้ า กับ ไฟ แต่ ร ะยะสองเดื อ นภายในวัง ไท่ โ ฮ่ ว มิ ได้
แสดงออกชัดแจ้งว่ามิชมชอบนาง ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้ าบรรดา
พระสนมกลับมิยอมไว้หน้ านางแม้เพียงสักนิด ในใจล้วนเก็บ
ความแค้นไว้

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ทรงมี ชี วิ ต ที่ ร าบรื่ น มาตลอด หลัง จากที่

จักรพรรดิพระองค์ใหม่ทรงขึ้นครองราชย์ ความสัมพันธ์ฉันท์
มารดาและบุตรนัน้ ก็ค่อยๆ ห่างไกลออกไป ในอดีตไท่โฮ่วทรง
เป็ นใหญ่ นางจึงมิจาเป็ นต้ องแย่ง ชิงอัน ใด บัดนี้ กบั มิเหมือน
กาลก่อนแล้วจึงยากจะรับประกันได้ว่าไท่ โฮ่วจะมิลอบกระทา
การใดที่เป็ นภัยต่อนางและพระโอรส...

597
 สตรีสกุลเจียงนัน้ ต่อให้จะได้รบั ความโปรดปรานเพียงใด
หากมี พ ระธิ ดาก็ค งมิ เ ป็ นไรแต่ ห ากมี พ ระโอรสและหัน ไป
ร่วมมือกับไท่โฮ่ว เรือ่ งนี้ นางกลับมิอาจไม่ป้องกัน

ต่งหวงโฮ่วครุ่นคิดอยู่นานจึงระบายยิ้มบางเบาแก่ไท่โฮ่ว
“ไท่โฮ่วทรงดีพระทัยถึงเพียงนี้ หรือวกุ้ยเฟยมีข่าวดีแล้ว?”

หลิวไท่ โฮ่วกล่าวพลางแย้มพระสรวลว่า “มิใช่หรอก ฝ่ า

บาทเพียงตรัสว่ากุ้ยเฟยกินอาหารผิดสาแดงเท่านัน้ เอง”

กล่ า วจบแม้ แ ต่ พ ระองค์ก็อ ดมิ ไ ด้ ที่ จ ะแย้ ม พระสรวล

ออกมาทว่ า พระเนตรกลับ ไร้ แ ววเบิ ก บาน “ปกติ แล้ ว องค์
จัก รพรรดิ นั น้ ทรงสุ ขุม นุ่ ม ลึ ก ยิ่ ง ครัน้ ทรงอยู่ ก บั กุ้ย เฟยพลัน
เปลี่ยนไปประดุจหนุ่มน้ อย พระองค์ยงั ทรงตรัสว่า...มิได้กินอิ่ม
มากี่ภพกี่ชาติแล้ว งานเฉลิมฉลองเพิ่งเริ่มเท่านัน้ กุ้ยเฟยกินไป
มากเท่าใดถึงได้อาเจียนออกมาเช่นนี้ ”

ต่งหวงโฮ่วหลุบพระเนตรตา่ หลิวไท่โฮ่วทรงเชื่อมันอย่
่ าง
ยิ่งว่ากุ้ยเฟยตัง้ ครรภ์แล้ว ฝ่ าบาทจะทรงตรัสสิ่งใดล้วนไม่สาคัญ
กระนัน้ หรือ?

598
 “อาจเพราะเป็ นตระกู ล เล็ ก ๆ จึ ง มิ เคยเห็ น อาหาร
มากมายเช่นนี้ กระมัง” หวงโฮ่วกล่าวเสริม

“วาจานี้ กล่ า วประหนึ่ งเด็ ก น้ อย ตระกู ล ใหญ่ ใ ดจะ

สามารถเข้ ามาร่วมกับราชวงศ์ต้ าจิ้ นของเราได้ ? ” หลิ วไท่ โฮ่ ว
ปรายตามองนางคราหนึ่ ง ล้วนเป็ นตระกูลเล็กๆ ทัง้ สิ้นมิใช่หรือ
กล่าวว่าผูอ้ ื่นเช่นนี้ มิอายบ้างหรือไร?

ตัง้ แต่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ และกุ้ย เฟยประคองกัน จากไป

บรรดาสนมและสตรีสูงศักด์ ิ ทงั ้ หลายภายในวังนัน้ ต่างกลอกตา
มองหกทางหูฟังแปดทิศ

องค์จกั รพรรดิเสด็จออกไปแล้ว ก็มิได้ เสด็จกลับ มาอี ก

แม้นมิอาจทราบเรือ่ งราวใดจากองค์จกั รพรรดิ ทว่าคนทัง้ หลาย
ที่ คล้ ายสนใจเพี ยงการกินดื่ ม จับกลุ่มร่วมวงสนทนา แท้ จริง
แล้วกาลังจดจ้องไปบนบัลลังก์ต่างหาก

พระสนมในวัง นั ้ น มี เ พี ย งไม่ กี่ ค นที่ มี พ ระโอรสและ

พระธิดา ทว่าฮูหยินจากนอกวังไม่เป็ นเช่นนัน้ พวกนางล้วนมี
ประสบการณ์ การคลอดบุตรทัง้ ยังมิใช่ แค่ เพี ยงครัง้ ครัน้ เห็น
ท่าทางเช่นนัน้ ของเจียงกุ้ยเฟยก็เกิดความสงสัย ต่อให้ยศศักด์ ิ

599
จะต่าต้ อยเพียงใด กฎระเบียบในวังหละหลวมเพี ยงใด ก็คงมิ
อาเจียนต่อหน้ าผูค้ นนับร้อยอย่างไร้สาเหตุกระมัง

บัดนี้ เห็นหลิวไท่ โฮ่วที่ เมื่อครู่ยงั ทรงขมวดพระขนงเผย

พระพัก ตร์เ ย็น ชา ครัน้ คนสนิ ทที่ ใ ห้ ไ ปสอบถามข่ า วคราว
กลับมาก็ทรงพระสรวลกระทังเห็ ่ นพระทนต์ จะมีผ้ใู ดดูไม่ออก
บ้างว่าเรือ่ งราวนี้ ต้องมิชอบมาพากลเป็ นแน่

ยามนัน้ ทุกคนล้วนมีความคิดของตนเกิดขึน้ ในใจ

ผู้ที่มีจิตใจใสซื่อบางคนยังอดมิได้ที่จะลอบอวยพรให้แก่
เจียงกุ้ยเฟยผู้ยงั เยาว์วยั อย่างน้ อยก็ขอให้ นางคลอดออกมา
อย่างราบรื่น อย่าได้ถกู ดาวพิฆาตขององค์จกั รพรรดิทาให้ตาย
ไปเสียก่อนที่จะคลอดบุตรเลย

สุ ร าร ่า ไปแล้ ว สามครา อาหารผ่ า นไปแล้ ว ห้ า รส งาน

เฉลิมฉลองก็ดาเนินมาพอสมควรแล้ว

ต่งหวงโฮ่วมีเรื่องให้ทรงกลัดกลุ้มจึงดื่มสุราไปหลายจอก
พลันเห็นโจวหนิงนางกานั ลคนสนิทเดินกลับมา แม้นหน้ าจะ
มิได้เปลี่ยนสี แต่โจวหนิงอยู่กบั นางมานาน แค่เพียงมองแววตา
นางก็รแู้ ล้วว่ามีบางอย่างไม่ถกู ต้อง

600
 ดังคาด
่ โจวหนิงเดินเข้ามาด้านหลังนาง ค่อยๆ โน้ มกาย
กระซิบที่ข้างหูนาง เสียงนัน้ ถูกกดให้ตา่ อย่างถึงที่สดุ

ภายใต้ เสี ยงดนตรี อนั ดังกระหึ่ ม นางกลับตัง้ ใจฟั งสิ่งที่

โจวหนิงบอกกล่าวอย่างยิ่ง “เหนี ยงเหนี ยง องค์จกั รพรรดิทรง
รับ สัง่ ให้ เ ฉิ นฮวายน ากองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษไปตรวจค้ น ที่
ตาหนั กเจาหยางเพคะ เฉินฮวายควบคุมทุกคนไว้หมด บัดนี้
ตรวจค้นเสร็จสิ้นแล้ว สวี่ม่เู พิ่งสบโอกาสมาตาหนักฉางเล่อเพื่อ
แจ้งข่าวเพคะ”

ต่ ง หวงโฮ่ ว พลัน สะดุ ด กึ ก ในพระทั ย คราหนึ่ ง นี่ มัน

เรือ่ งราวใดกัน?

เจียงกุ้ยเฟยเพิ่งเดินออกไป องค์จกั รพรรดิกลับให้คนไป

ตรวจค้นตาหนักเจาหยางของนางแล้ว?

เจียงกุ้ยเฟยเล่นเล่หก์ ลอันใดอีกเล่า?

“เฉินฮวายคล้ายกาลังค้นหาโอสถเพคะ” โจวหนิงเอ่ยเสียง
เบา

ต่งหวงโฮ่วขมวดคิ้ว “โอสถ?”

601
 นางดื่ ม สุ ร าจนหน้ าแดงหู ร้ อ นไปหมด ดนตรี ใ น
พระราชวังดังนัก แต่แม้นเสียงของโจวหนิงจะมิดงั มากแต่หลิว
ไท่โฮ่วกลับยังได้ยิน

“โอสถอันใด? หวงโฮ่ ว มิส บายหรือ ? ” หลิว ไท่ โ ฮ่ ว เอ่ ย

ถามอย่างห่วงใย

ต่งหวงโฮ่วมิได้คิดจะปกปิดไท่โฮ่ว องค์จกั รพรรดิทรงส่ง

เฉินฮวายและคนอี กกลุ่มหนึ่ งไปเช่นนี้ เห็นชัดว่าทรงต้ องการ
ให้ เป็ นเรื่องใหญ่ แม้นนางอยากปิดก็คงปิดไม่มิด จึงขยับกาย
เข้ า ใกล้ เ อ่ ย บอกเสี ย งเบาว่ า “ฝ่ าบาททรงให้ เ ฉิ นฮวายไปที่
ตาหนักเฉินเชี่ย คล้ายต้องการค้นหาโอสถบางอย่าง บัดนี้ ตรวจ
ค้นเสร็จแล้ว จึงมีคนมาแจ้งแก่เฉินเชี่ย แต่กม็ ิ ทราบว่าเรื่องราว
เป็ นเช่นใดแน่ เพคะ”

โจวหนิงเอ่ยเสริมขึ้นว่า “คล้ายว่าตรวจค้นตาหนั ก เจาห

ยางแล้วจะไปตรวจค้นที่ตาหนักหย่งเล่อต่อเพคะ”

หลิวไท่โฮ่วพระพักตร์กลับเปลี่ยนสีขึน้ มาทันใด

บังเอิญเกินไปหรือไม่ คงมิใช่เพราะของที่ นางคิดว่ายังไง

ก็ไม่มีทางเกิดพิรธุ นัน่ หรอกนะ?

602
 “โอสถอันใดถึงได้ทาเรื่องราวให้ใหญ่โตปานนี้ ทัง้ ที่ในวัง
กาลังมีงานเฉลิมฉลอง ฝ่ าบาทมิทรงเสด็จกลับมาก็ช่างเถิด แต่
อย่างน้ อยก็ควรร่วมฉลองกับเหล่าขุนนางใน ราชสานัก ตรวจ
ค้ นอันใดกันพรุ่งนี้ ค่ อยกระท ามิ ได้ หรื อไร? ” หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ตรัส
อย่ า งมี โ ทสะ “องค์จ กั รพรรดิ ท รงโปรดปรานพระสนมคนใด
หากมิได้ มีเรื่องในงานเฉลิมฉลองประจาปี คงมินับได้ ว่าเป็ น
สนมที่โปรดปราน”

วาจานี้ ต่งหวงโฮ่ วกลับเห็นด้วยอย่างยิ่ง แม้นมิได้เกี่ ยว

อันใดกับนาง นางยังหวาดระแวง ก่ อนถึงวันงานเฉลิมฉลอง
นางถึงกับนอนไม่หลับไปหลายวัน

องค์จกั รพรรดิทรงมีพระทัยแข็งแกร่งยิ่งนั ก พระสนมที่

ทรงโปรดต้องตายไปคนแล้วคนเล่าพระพักตร์กลับไม่เปลี่ยนสี
ทัง้ มิเคยราพึงถึงอดี ต ทรงใช้ชีวิตอย่างอิสระ เป็ นบุรษุ มากรัก
ทัง้ ไร้น้าใจผูห้ นึ่ ง

ไท่ โฮ่วและหวงโฮ่วต่างพระอารมณ์ มิสู้ดีนัก ไม่นานงาน

เฉลิมฉลองก็สิ้นสุดลง

บรรดาฮูห ยิ น จากนอกวัง นั น้ เป็ นผู้มี ฝี มื อ เรื่อ งจับ พิ รุธ

ทางสี หน้ าและวาจา ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าพระพักตร์ของไท่ โ ฮ่ ว และ
603
หวงโฮ่วคล้ายมีเรื่องราวใดได้เกิดขึน้ ท่าทางน่ าสนมากเสียด้วย
ทว่าเมื่อประตูวงั ปิดทุกอย่างคือใต้ หล้าของหวงโฮ่ วและเหล่า
พระสนม เพียงไม่ถึงหนึ่ งวันข่าวนี้ กแ็ พร่กระจายไปจนทัว่ องค์
จักรพรรดิสงสัยว่ากุ้ยเฟยอาเจียนเพราะอาหารไม่สะอาด กุ้ย
เฟยกินอาหารที่ใดมาบ้างล้วนต้องตรวจค้นให้ทว... ั่

วาจานี้ ใช้หลอกเด็กสามขวบอาจจะพอทาได้ เมื่อหลิวไท่

โฮ่ ว ได้ ฟั ง เรื่องราวนี้ ข ององค์จกั รพรรดิ ในใจพลัน หวาดหวัน่
ขึ้น มา จึ ง มี ร บั สัง่ เชิ ญ หมอหลวงหลิ่ ว มายัง ต าหนั ก เหริ น โซ่ ว
ทันที

ระยะนี้ ไท่ โฮ่ วและองค์จกั รพรรดิทรงเข้ าหน้ ากันไม่ติด

อย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็ นความขัดแย้งในวังหรือนอกวังล้วนลาก
ยาวมานาน โดยเฉพาะวาจาที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ท รงเอ่ ย ถาม
ออกมาว่า ปี นัน้ เขาเป็ นคนตรวจชีพจรให้ไท่โฮ่วใช่หรือไม่ เสียง
นัน้ ดังก้องสะท้อนขู่ขวัญเสียเขาปัสสาวะแทบราด เขาตัดสินใจ
แน่ วแน่ ว่ า จะมิ บ อกเรื่ อ งนี้ ต่ อ ไท่ โ ฮ่ ว เด็ ด ขาด จะเป็ นการ
ล่วงเกินไท่โฮ่วอย่างไรก็ต้องปฏิเสธ มิเช่นนัน้ องค์จกั รพรรดิคง
มิปล่อยเขาไว้แน่

ทว่าไท่ โฮ่วตรัสถาม เขาจะไม่เอ่ยอันใดเลยก็มิได้ จึงได้

แต่อา้ อึ้งบอกถึงสิ่งที่เรียกว่า ‘โอสถปริศนาแห่งแผ่นดิน’ ออกไป
604
 ครัน้ ไท่โฮ่วได้ฟังพระทัยกลับเย็นวาบขึน้ มาทันที

“เจ้า...ตรวจพบงัน้ หรือ? ” นางเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อ

หมอหลวงหลิ่วยิ้มขมขื่น “หม่อมฉันไหนเลยจะเก่งกาจ
ปานนัน้ พะย่ะค่ะ”

เขาคิดในใจว่าหากเขาเก่งกาจปานนัน้ ในอดีตคงตรวจ
พบว่าชีพจรของไท่โฮ่วเป็ นการตัง้ ครรภ์ปลอมไปแล้วมิใช่หรือ?

“กุ้ยเฟยบอกว่าไม่ถกู ต้ องเพราะจาวันเวลาได้ พะย่ะค่ะ

แล้วฝ่ าบาทก็...ทรงนึ กถึงโอสถปริศนานี้ ขึน้ มาได้พะย่ะค่ะ”

หลิวไท่ โฮ่วอยากฉี กกระชากหัวใจของเฉินหรูอี้เสี ยจริง

เชียว มารดามันเถอะ นางเป็ นเช่นผูค้ นภายในวังเล่าลือไม่มีผิด
ช่างเป็ นบุปผาพิสดารยากพานพบได้ในโลกานี้ โดยแท้ นางผูก
ติดกับองค์จกั รพรรดิทุกเช้าคา่ ยังจาได้ว่าเป็ นวันไหน หากมิใช่
จิตวิปริตจะเป็ นอันใดไปได้?

ตัวนางเองก็ช่างนางตีนัก เหตุใดต้องไปจัดงานชมบุปผา
ให้องค์จกั รพรรดิ ทัง้ ยังส่งปี ศาจพิสดารนี้ ให้ไปปรากฏต่ อหน้ า
พระพักตร์พระองค์อีก

605
 หากมิใช่เจียงกุ้ยเฟย เรื่องครานี้ คงแนบเนี ยนไร้ตะเข็บ
เป็ นแน่ ไหนเลยจะเผยพิรธุ ออกมาเช่นนี้ ได้! ?

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว เงยพระพัก ตร์ ถอนพระปั ส สาสะยาว ดาว

พิฆาตขององค์จกั รพรรดิล้วนทาให้ สนมตายไปแล้วหลายคน
เหตุใดสตรีสกุลเจียงยังไม่ตายอีกเล่า?

นางยกหินขึน้ ทับเท้าตนงัน้ หรือ?

มารดามันเถอะเท้าของนางพังยับเยินหมดแล้ว!

องค์จกั รพรรดิทราบดี ถึงเรื่องโอสถปริศนาจึงส่ งคนไป

ตรวจค้นตาหนักเจาหยาง และตาหนักหย่งเล่อ ทว่าตาหนักเห
รินโซ่ วของนางกับไม่เอ่ยถามแม้เพียงคา นางคงมิคิดเข้าข้าง
ตนไปเองว่ าพระโอรสองค์นี้ ข องนางเชื่ อมันในตั
่ ว นางหรื อ มิ
ปรารถนาทาร้ายจิตใจนางหรอก

เขาขาดเพียงการมายืนอยู่ตรงหน้ านางแล้วบอกว่า เขา

มันใจว่
่ าเป็ นนาง!

606
 150 ไพ่ใบสุดท้าย

หลิวไท่โฮ่วมีอานาจในวังหลังมายาวนานยี่สิบกว่าปี แต่
ไหนแต่ไรพระนางตรัสวาจาใดล้วนต้องเป็ นเช่นนัน้ ทว่าตัง้ แต่
จักรพรรดิพระองค์ใหม่ขึน้ ครองราชย์ทุกอย่างนับวันยิ่งแย่ลง

จักรพรรดิพระองค์ก่อนทรงรักใคร่โปรดปรานนางอย่าง
ยิ่งจึงสนับสนุนคา้ จุนตระกูลหลิวมากเป็ นพิเศษ แม้นบางคราจะ
ทรงตาหนินางอย่างมิไว้หน้ าและมิสนพระทัยว่านางจะรู้สึกเช่น
ไรก็ตาม แต่ กม็ ิ เป็ นเช่ นจักรพรรดิจางเหอที่ ตรัสคาไหนคานัน้
ทัง้ ยังลงมือรวดเร็วเฉี ยบขาดยิ่ง ไม่เพียงโจมตีนางในราชสานัก
เท่านัน้ พระองค์กระทังอุ ่ ้มชูตระกูลต่งขึน้ มาเป็ นศัตรูกบั ตระกูล
หลิว ทรงกระทาทุกอย่างประหนึ่ งนางไร้ตวั ตน คล้ายมิสานึ ก
เลยว่าหากนางไม่เลือกคนเช่นเขา เขาจะมีวนั ได้ขึ้นเป็ นใหญ่มี
อานาจมากมายปานนี้ หรือ?

่ กมังกรสวรรค์ที่ถือกาเนิดมาเพื่อ
เขาทาตนประดุจดังลู
เป็ นจักรพรรดิกระนัน้ ?

หากไม่มีนาง มารดาเขาก็เป็ นเพี ยงนางกานั ลข้ างกาย

นางเท่ า นั น้ หากกระท าตัว ดี อ ย่ า งมากก็เ ป็ นเพี ย งนางก านั ล
อาวุโสคอยรับใช้นาง เมื่อชราก็ได้รบั เบี้ยเงินเป็ นรางวัลเพื่อใช้
607
ในยามเกษี ยณกลับบ้านเกิด หากกระทาตัวไม่ดีกไ็ ด้แต่แก่ตาย
อยู่ในวัง ไม่ว่าทางใดล้วนไม่มีตาแหน่ งที่ยืนของเขาเลย เขาไม่
มีแม้แต่โอกาสที่จะเหยียบพืน้ แผ่นนี้ ด้วยซา้ !

มารดามันเถอะ หากรู้ว่าจะมีวนั นี้ นางจะยัดเขากลับเข้า

ไปในครรภ์มารดาเช่นเดิม!

ใบหน้ า แก่ ช ราของหมอหลวงหลิ่ ว ลื ม ตาอ้ า ค้ า งคล้ า ย

กล่าวว่า ‘พระองค์อย่าได้ทรงถามหม่อมฉัน หม่อมฉันจะไม่พดู
อันใดทัง้ สิ้น’ นางยังจะมีอนั ใดไม่เข้าใจอีกเล่า

มีอนั ใดที่เขามิอาจพูดได้กนั ?

เรื่องจักรพรรดิมิใช่ บุตรแท้ ๆ ของนาง องค์จกั รพรรดิก็

ทราบมานานแล้วมิใช่หรือ?

แม้นนางมิทราบว่าพระองค์ร้ตู งั ้ แต่ เมื่อใด ทว่าอุปนิสัย

ส่ ว นนี้ ข องพระองค์นั น้ เหมือนพระบิ ด ายิ่ง ความคิ ด ลึ กลา้ ยิ่ง
กว่ามหาสมุทร นอกจากพระองค์ปรารถนาเอ่ ยออกมาเอง มิ
เช่นนัน้ ผูใ้ ดก็มิอาจบีบบังคับได้

บางที อ าจเป็ นเพราะความสัม พัน ธ์ ท างสายโลหิ ตก็

เป็ นได้ ตัง้ แต่เล็กเซียวเหยี่ยนก็มิชอบคนของตระกูลหลิว เพียง
608
แค่พบหน้ ากับพี่ชายทัง้ สองแห่งตระกูลหลิวก็ชกต่อยกัน แม้แต่
พี่น้องของนางเขาก็มิชอบ แม้นพี่ชายสองคนของนางจะโอหัง
อยู่บ้า ง ทว่ า อย่ า งไรก็อ าวุโ สกว่ า ทัง้ มี ศ กั ด์ ิ เป็ นลุ ง จะต้ อ งให้
คุกเข่าก้มกราบเลยหรือไร?

ในช่วงเยาว์วยั เขาเพียงมิชอบตระกูลหลิวไปตามประสา
เด็ก ทว่ าเมื่อเติบใหญ่ รู้ความแล้ ว เขากลับยิ่งจับตาดูตระกูล
หลิวประหนึ่ งเนื้ ออันโอชะกระนัน้

เวลานี้ มิอาจใช้คากล่าวที่ ว่า ‘เนื้ อแกะมิอาจแปะติดเนื้ อ

สุนัข’ เพื่อปลอบใจตนเองอีกแล้ว

จัก รพรรดิ จางเหอทรงครองราชย์ เ พี ย งไม่ กี่ ปี ก็ เ ริ่ ม

สืบเสาะเรื่องมารดาที่แท้จริงของพระองค์ ทว่านางหลบซ่อนใน
วังหลัง น้ อยคนนักจะล่วงรู้ ทัง้ คนยังตายไปนานแล้วจึงมิทราบ
ว่าเขาสืบได้เรือ่ งราวใดบ้าง

หลิวไท่ โฮ่วมิได้ขดุ คุ้ยว่าองค์จกั รพรรดิทรงทราบเรื่องนี้

มาจากที่ใด เมื่อเขามิเอ่ย นางก็มิเอ่ยเช่นเดียวกัน

609
 เขาควรจะทราบดี ว่าตัง้ แต่ ที่นางได้เป็ นมารดาของเขา
อย่ า งเป็ นทางการแล้ ว นั ้ น นามที่ ถู ก บั น ทึ กลงในต ารา
ประวัติศาสตร์กค็ ือนางเพียงคนเดียว

ทว่ า บัด นี้ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงเจริ ญ พระชนมายุ ไ ด้ ยี่ สิ บ

พรรษาแล้ว พระองค์ทรงสลัดหลุดจากเงาของตระกูลหลิวได้
สาเร็จทัง้ ยังเริ่มควบคุมตระกูลหลิวอีกด้วย

กระทัง่ ผู้ที่ ภ ัก ดี ซึ่ ง เป็ นดัง่ ปี กของนางล้ ว นถูก ท าลาย

ระเนระนาด

คิดไปถึงปี นัน้ บรรพบุรษุ อยากคานอานาจของขันที ที่มี

มากจนเกินไปจึงสร้างระบบนางกานัลขึน้ มาเป็ นระยะเวลาหนึ่ ง
ร้อยกว่าปี มาแล้ว สงครามในวังหลังมิเคยสิ้นสุด นางกานัลและ
ขันทีต่างลดทอนอานาจของกันและกันมาตลอด บัดนี้ พระโอรส
ผู้ประเสริฐของนางกลับอุ้มชูเหล่าขันที ให้มากดข่มอานาจของ
นาง

เติ บ โตแล้ ว จริ ง ๆ วิ ธี ก ารที่ ใ ช้ ต่ อ กรกับ นางนั น้ มี ม าไม่

ขาดสาย เรียกได้ว่าลงมือรวดเร็วและแม่นยา

610
 บัดนี้ เวลามิคอยท่า สถานการณ์ยากจะแก้ไข ทัง้ เรื่องนี้ ที่
หลิวไท่โฮ่วนัน้ รูส้ ึกขายหน้ านัก แผนการล้วนวางไว้อย่างดีแท้ๆ
เหตุใดจึงเผยพิรธุ ได้ นางอับอายเกินกว่าจะไปป่ าวร้องต่อว่ากับ
ผู้อื่น ด้วยฐานะไท่โฮ่วที่นางมี องค์จกั รพรรดิ คงมิกล้าทาอันใดที่
เกินไปให้ เป็ นที่ ขบขันของผู้คน แต่ เกรงว่าจะเอาโทสะทัง้ หมด
ไประบายกับ ตระกูล หลิ ว อาจกระชากปอยผมเปี ยผู้ใ ดใน
ตระกูลหลิวลับหลังเพื่อระบายโทสะก็เป็ นได้

แม้นเป็ นคนตระกูลเดี ยวกัน หลิวไท่ โฮ่ วก็อดที่ จะทอด

ถอนใจมิได้ ตัง้ แต่พี่ชายทัง้ สองของนางกระทังถึ ่ งลูกหลานล้วน
ไม่มีผ้ใู ดน้ อยหน้ ากัน เรื่องสุรานารีใช้จ่ายฟุ่ มเฟื อยและกร่างไป
ทัวเป็
่ นเช่ นเดี ยวกันทุกคน แต่ ที่ทาให้ โมโหหนั กคือการทาตัว
โอหังอวดเบ่งประหนึ่ งไท่ โฮ่วเช่ นนางได้แขวนป้ ายละเว้นโทษ
ตายไว้บนศีรษะพวกเขากระนัน้ หากมิใช่เพราะองค์จกั รพรรดิ
โจมตี ทุกวันตามเวลาอาหารอย่าง มิไว้หน้ า ไม่นานมานี้ กป็ ลด
ขุนนางตระกูลหลิวไปหลายคน พวกเขาคงเหิมเกริมกระทังแทง ่
ดาบทะลุฟ้าไปแล้ว

ยามนั ้น ท าได้ เ พี ย งเรี ย กแม่ น มจัว่ ให้ ไ ปแจ้ ง ข่ า วแก่

ตระกูลหลิว บอกให้พวกเขาเก็บตัวอยู่ในเรือน มิอนุญาตให้ผใู้ ด
กระโดดออกมารับหน้ าแทนกันเป็ นอันขาด

611
 ผู้ใดจะทราบว่าวาจาที่ พี่สะใภ้นาเข้ามาในวังด้วยนั น้ จะ
ทาให้หลิวไท่โฮ่วกริ้วเป็ นอย่างมาก

“คื อ ...” ฮู ห ยิ น หย่ ง ชางโหวกลื น น้ า ลาย ก่ อ นฝื นเอ่ ย

คาถามที่หย่งชางโหวให้นางถาม ใบหน้ านัน้ ขาวซีดเอ่ยว่า “โหว
เหยีย* ให้หม่อมฉันทูลถามพระองค์เพคะ” นางพลันกดเสียงให้
ต่ า ลง โน้ มตั ว เข้ า ใกล้ พ ระกรรณไท่ โ ฮ่ ว แล้ ว เอ่ ย ว่ า “องค์
จักรพรรดิทรงเป็ นคนของตระกูลหลิวหรือไม่?”

หลิวไท่โฮ่วยกพระหัตถ์กมุ พระศอ ทรงกริ้วจนแทบจะล้ม

ควา่ ไป แล้วตรัสอย่างร้อนพระทัยว่า “นี่ เป็ นเรื่องที่ พวกเจ้าเอา
มาพูดได้งนั ้ หรือ? ! ไปฟั งวาจาพกลมเช่ นนี้ มาจากที่ ใดถึงกล้า
นามากล่าวถึงในวัง? !”

นางโกธรเสียจนปอดแทบระเบิด

พี่สะใภ้ของนางคนนี้ เป็ นบุตรสาวคนโตที่เกิดจากภรรยา

เอกในตระกูลขุนนางกรมโยธา แม้นมิใช่ตระกูลใหญ่อนั ใดแต่ก็
นับว่ามีประสบการณ์ มาไม่น้อย ตาหนักเหรินโซ่วมีคนนอกคน
ในมากมายคอยจับจ้อง ต่ อให้พูดคุยเสี ยงเบาเพียงใด ก็มิอาจ
รับประกันได้ว่าจะไม่มีใบหูอนั ร้ายกาจใดได้ยินเข้า?

612
 ผู้ใดล้วนทราบว่าองค์จกั รพรรดิเป็ นพระโอรสของนาง
และเป็ นจักรพรรดิแห่ งราชวงศ์ต้าจิ้น บังอาจก้ าวล่ วงถึงชาติ
ก าเนิ ดขององค์ จ ัก รพรรดิ นางคงมี ชี วิ ต ที่ ดี จ นเบื่ อ แล้ ว ใช่
หรือไม่ถึงอยากย้ายตาแหน่ งที่อยู่ของศีรษะ? !

“ออกไปให้หมด!” หลิวไท่โฮ่วโบกพระหัตถ์ เหล่าบริวาร

่ นสถานการณ์ มิสู้ดีกเ็ ดิน
ต่ างทยอยออกไป แม้แต่ แม่นมจัวเห็
ตามออกไปด้วย

กระทังในต
่ าหนักว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาภูตผี หลิวไท่โฮ่
วจึงตบโต๊ะเข็นเขี้ยวเคี้ยวฟั นด้วยทรงกริ้ว พระพักตร์บิดเบี้ยว
เปลี่ยนรูปไปสิ้น “พี่สะใภ้คิดว่าตระกูลหลิวของเรายังวุ่นวายไม่
พอจึงคิดจะเติมฟื นโหมไฟกระนัน้ หรือ? คนทัวเมื่ องหลวงล้วน
รอเยาะหยันตระกูลหลิว พวกท่ านยังมิจกั สานึ ก วันๆ เอาแต่
ตรึกตรองเรื่องใดกัน? วาจาเช่นนี้ พวกท่านกล่าวออกมาได้งนั ้
หรือ? !”

“อาเหยี่ยนเป็ นเลือดเนื้ อของข้า ข้าอุ้มท้ องเขามาถึงสิบ

เดือนเป็ นบุตรชายคนโตของตระกูลเซี ยว! ” นางกล่าวต่ อว่ า
“นอกวังล้วนชมชอบเล่าลือสิ่งที่ เรียกว่าความลับแห่ งราชวงศ์
อันไร้แก่นความจริง พวกท่านเป็ นหนึ่ งในพระบรมวงศานุ วงศ์
วาจาเช่ น นี้ สามารถพู ด ได้ ต ามใจอยากงัน้ หรื อ ? พวกท่ า น
613
รัง เกี ย จว่ า องค์จ กั รพรรดิ มิ ท รงให้ ค วามเกรงใจพวกท่ า นสัก
เท่าใดใช่หรือไม่? !”

ฮูหยินของหย่ ง ชางโหวอายุยงั มิถึ ง ห้ าสิ บปี ตากลับ ปูด

โปน รอบดวงตาและริมฝี ปากล้วนหย่อนคล้อยแล้ว

แม้นนางเป็ นถึงฮูหยินของโหว ทว่าหย่งชางโฮว กลับมี

อนุภรรยาถึงสิบคน ทัง้ ยังสร้างเรือนพักที่นอกจวนด้วย เขามิได้
ย่ า งกรายไปที่ เ รื อ นนางนานแล้ ว นางนั ้น อ่ อ นแอ แม้ แ ต่
อนุ ภ รรยาอัน เป็ นที่ โ ปรดปรานเพี ย งเล็ก น้ อ ยนางก็มิ อ าจข่ ม
ขวัญได้ นางอาศัยบุตรชายทัง้ สองมิยอมอันใดโดยง่าย เป็ นผู้มี
อุปนิสยั แข็งกร้าวยิ่งกว่าหย่งชางโหวเสียอีก นางจึงมีตาแหน่ งที่
ยืนในจวนเสมอมาได้

นางทราบดี ถึ ง ความร้ า ยกาจของวาจานี้ แต่ มิ อ าจขัด

ค าสัง่ ของโหวเหยี ย ได้ ยามนี้ เ ห็น หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ทรงพระพัก ตร์
เปลี่ยนสี นางตกใจจนขาอ่อน ตัวสันไปหมด่

“คือๆๆ คือโหวเหยียให้หม่อมฉันทูลถาม มิเกี่ยวอันใด

กับหม่อมฉันเพคะ...” นางเอ่ยตะกุกตะกัก “โหวเหยียเป็ นบุรษุ
การเข้ าวัง จึ ง มิส ะดวกจึง ให้ ห ม่ อมฉั น ทู ลถามให้ แน่ ใ จ...หาก
หม่อมฉันมิทูลถามก็จะมิอนุญาตให้กลับจวนเพคะ...”
614
 หลิวไท่โฮ่วแทบจะกระอักโลหิตพ่นพุ่งออกมาแล้ว

“ท่ านเป็ นถึงฮูหยินที่ ฝ่าบาททรงเลื อกให้ เขามิให้ ท่าน

เข้า ท่านก็เชื่องัน้ หรือ? ท่านมิต้องสนใจเขามากนัก หากเขาทา
เช่นนี้ อยู่ อายเจียก็จะให้องค์จกั รพรรดิลงโทษเขาซา้ สองอย่างมิ
ต้องเห็นแก่หน้ าอายเจียอีกแล้ว!”

ฮูหยินหย่งชางโหวคิดในใจว่า มีแต่ เจ้าที่ ปลอบใจตนว่า

องค์จกั รพรรดิยงั ทรงเห็นแก่หน้ าเจ้า พระองค์ทรงหาเรื่องอยู่
บ่อยครัง้ จนตระกูลหลิวแค้นเคืองอย่างที่สดุ แล้ว

หลิวไท่โฮ่วทราบดีว่าพี่สะใภ้ตนนัน้ จิตใจอ่อนแอ ทรงสูด

หายใจเข้าลึกแล้วตรัสว่า “ด้านนอกเล่าลือกันส่งเดช แต่ พวก
ท่านมิอาจกระทา หากตระกูลเราเองยังเป็ นเช่นนัน้ มันน่ าดูนัก
หรือ? ท่านกลับไปบอกพี่ชายว่า อายเจียพูดกับท่านด้วยตัวเอง
ว่ า หากเขายัง มิ อ าจจัด การเรื่อ งที่ ต ระกูล หลิ ว ใส่ ร้ า ยตระกูล
ตนเอง อายเจียคงต้ องขอร้องให้ฝ่าบาทปลดตาแหน่ งโหวของ
พี่ชายทัง้ สองแล้ว ตระกูลหลิวก็มิต้องอยู่ในเมืองหลวงให้ ย้าย
กลับไปทานาที่บา้ นเกิดทัง้ หมด!”

...ครัง้ ที่สิบแปดแล้ว

615
 ฮูห ยิ น หย่ ง ชางโหวจดจ าได้ ดี ปี นั ้น ไท่ โ ฮ่ ว ก็ต รัส วาจา
เช่ นนี้ ทาเอานางปั สสาวะแทบราด ภายหลังทุกๆ หนึ่ งปี ครึ่งก็
ทรงตรัสเช่ นนี้ หนึ่ งคราเพื่อข่มขวัญพี่ชายทัง้ สองของพระองค์
นางเองก็ชินชาเสียแล้ว

“มิใช่เพคะ...เรามิได้เล่าลือแม้แต่น้อย” นางทราบดีว่าใน
พระราชวังพวกตนเหลือเพียงไท่โฮ่วเท่านัน้ ที่ สามารถพึ่งพิงได้
เพื่อบรรดาศักด์ ิ ของสามี ตน นางมิอาจล่ วงเกินต่ อไท่ โฮ่ ว จึง
แสดงท่ าทางคล้ายเกรงกลัวสุดประมาณ “คงเป็ นเพราะผู้คน
ต่ างเล่าลือกันหนาหู โหวเหยี ยจึงร้อนใจ กลับไปหม่อมฉั นจะ
บอกเล่าทุกอย่างแก่โหวเหยียเองเพคะ”

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว กดข่ ม โทสะในใจตนไว้ เรื่ อ งการยื ม ครรภ์

ก าเนิ ดบุ ต รในปี นั ้น เป็ นการจัด ฉากของจัก รพรรดิ ท ัง้ สิ้ น มิ
เกี่ ย วข้ อ งกับ ตระกูล หลิ ว ผู้ที่ รู้เ รื่ อ งราวนี้ ล้ ว นถูก จัก รพรรดิ
พระองค์ก่อนปิดปากจนหมด ไม่ทราบว่าข่าวลือเหล่านี้ พดั พา
มาจากที่ใดแน่

ทว่าเคราะห์ดียิ่งที่ นางมิเปิดเผยเรื่องราวให้ตระกูลหลิว
ได้ ท ราบแม้ เ พี ย งน้ อยนิ ดตามพระประสงค์ ข องจัก รพรรดิ
พระองค์ก่อน มิเช่นนัน้ หากเกิดเหตุวิวาทกันขึน้ ผูอ้ ื่นยังมิทนั ได้

616
กล่าวอันใด พี่ชายทัง้ สองของนางอาจจะลุกขึ้นมาป่ าวประกาศ
เป็ นพยานให้ผคู้ นได้ทราบทัวกั
่ นก็เป็ นได้

เพื่อเจ้า เพื่อพี่ชายทัง้ สองของเจ้า พวกเขามิรจู้ ะดีกว่า...

กระทัง่ วัน นี้ นางจึ ง เข้ า ใจความล าบากพระทัย ของ

จักรพรรดิพระองค์ก่อน

“มิทราบว่าผู้ใดที่ มีเจตนามิดีคิดใส่ร้าย เลือดเนื้ อเชื้อไข

ที่ อ ายเจี ย ให้ ก าเนิ ดมาแท้ ๆ จะมิ ใ ช่ ไ ด้ อ ย่ า งไร? ต่ อ ให้ ปิ ดบัง
ผู้อื่ น ก็มิ อ าจปิ ดบัง ครอบครัว ตน พวกท่ า นอย่ า คิ ด ส่ ง เดชไป
เรื่อย” หลิวไท่โฮ่วรู้สึกพระวรกายเหนื่ อยล้าเหลือเกิน ดูท่า ผู้ที่
ดีต่อนางด้วยใจจริงคงมีแต่จกั รพรรดิพระองค์ก่อนแล้ว

นางจึงเอ่ยเตือนอีกสองสามประโยคด้วยคาเดิมๆ ซา้ ๆ
ไม่ร้กู ี่ครัง้ กี่คราแล้ว ผู้อื่นฟั งเสียจนราคาญ นางเองก็พดู เสียจน
เบือ่ หน่ าย

เมื่อโบกพระหัตถ์เป็ นสัญญาณให้ฮหู ยินหย่งชางโหวกลับ

ได้ นางก็ทาปากขมุบขมิบ คล้ายอยากกล่าวสิ่งใด

“หากพี่สะใภ้มีวาจาจะกล่าวก็พดู มาเถิด” หลิวไท่โฮ่วกุม

ขมับตน
617
 ฮูหยินหย่งชางโหวลังเลอยู่ครู่หนึ่ ง “หม่อมฉันมิทราบว่า
วาจานี้ ควรกล่าวดีหรือไม่ หลานคนโตของพระองค์มีสหายสนิท
ผูห้ นึ่ งอยู่ในที่ว่าการอาเภอเยี่ยนผิง สองวันก่อนคล้ายได้ฟังข่าว
ที่น่าสนใจข่าวหนึ่ งมาเพคะ...”

หลิวไท่ โฮ่วขมวดพระขนง “คดีของคนตระกูลต่ ง จบไป

แล้ ว มิ ใ ช่ ห รื อ ? เรื่ อ งมิ ไ ด้ เ กี่ ย วอัน ใดกับ เขา เขาเป็ นเพี ย งผี
ตัณหากลับเท่านัน้ ”

“ไม่ใช่เรือ่ งนี้ แต่กเ็ กี่ยวกับเรือ่ งนี้ อยู่บา้ งเพคะ”

ฮู ห ยิ น หย่ ง ชางโหวเห็น ไท่ โ ฮ่ ว คล้ า ยสนพระทัย จึ ง พู ด

ออกมาในคราเดียว นางเกรงว่าหากมัวแต่อา้ อึ้งจะทาให้องค์ไท่
โฮ่ ว มิ พ อพระทัย ถึ ง อย่ า งไรอนาคตของบุ ต รชายนางก็ต้ อ ง
อาศัยไท่โฮ่ว นางเอาใจผู้อื่นมิเป็ น แต่การส่งข่าวสารนัน้ ยังพอ
ทาได้

ฮูหยินหย่งชางโหวพูดจาวกวนไปมาทาให้ ไท่ โฮ่ วมึนงง

ดุ จ เมฆหมอกปกคลุ ม ภูเ ขา ต่ อ มาเมื่ อ ทรงจัด การกับ พระ
อารมณ์ ต นส าเร็จ ก็จ ับ ต้ น ชนปลายได้ ว่ า ภรรยาของแพทย์
อั ป ลั ก ษณ์ แจ้ ง ความว่ า เฉิ นฮวายขั น ที คนสนิ ทขององค์
จักรพรรดิฆ่าคนปิดปาก
618
 คาร้องเรียนนี้ หากนาไปฟ้ องร้องที่ ใดผู้ที่รบั คาร้องเรียน
ล้วนต้องไตร่ตรองให้ดีค่อยดาเนินการไปตามขัน้ ตอน ทว่าผูท้ ี่
รับคาร้องเรียนกลับเป็ นนายอาเภอที่ ตดั สินโทษพระญาติของ
องค์ จ ัก รพรรดิ แ ต่ มิ ไ ด้ ร ับ ค าต าหนิ ใดๆ ทัง้ ยัง ได้ ร ับ ค าชม
หลัง จากนั ้น ก็ท าให้ เ ขาตัด สิ น ใจว่ า จะเป็ นขุน นางใจซื่ อ มื อ
สะอาดตลอดไป

เมื่อรับคาร้องเรียนคดีนี้มาแล้ว เขายิ่งตรวจสอบกลับยิ่ง
รู้สึ กว่ าไม่ ถ กู ต้ อง ทัง้ ที่ ต้ องการฟ้ องร้องเฉินฮวายแต่ กลับดึ ง
องค์จกั รพรรดิเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย...

“แม้ น นายอ าเภอยัง ตกใจเสี ย แทบตกจากเก้ า อี้ ” ฮู

หยินหย่งชางโหวกดเสียงให้ตา่ ลงคล้ายเสียงที่ลอดออกมาจาก
ไรฟั น “สตรีผ้นู ัน้ กล่าวว่า เพราะองค์จกั รพรรดิไปรักษาโรคกับ
สามีนาง ต่อมาสามีนางถูกจับเพราะคดีนัน้ องค์จกั รพรรดิจึงส่ง
เฉินฮวายไปหาพวกเขา ใช้เงินจานวนมากปิดปากและให้ย้าย
ออกจากเมืองหลวงเสี ย พวกเขารับปากด้ ว ยดี ผู้ใดจะทราบ
ระหว่างทางกลับถูกเฉินฮวายส่ งคนไปฆ่ า เป็ นเพราะนางเกิด
ท้องเสียขึ้นมากลางดึกถึงรอดพ้นจากเคราะห์กรรมครัง้ นี้ มาได้
จึงมาร้องเรียนที่นี่แทนสามีตน”

619
 “เหลวไหลทัง้ เพ หมอหลวงในวังมีมากมาย ยังต้ อง...”
หลิวไท่โฮ่วทรงบ่นพึมพาออกมา

หากจะกล่ าวไปองค์จกั รพรรดิ นัน้ ทรงโชคร้ายยิ่ ง ทัง้ มี

ดาวพิฆาตสนมรัก ทัง้ ยังมีเรื่องอาการประชวรแปลกๆ เล่าลือ
ไปทัว่

หากเป็ นเช่นฮูหยินหย่งชางโหวกล่าวมา พระองค์คงมิได้

ประชวรเป็ นโรคที่บอกผูใ้ ดมิได้ใช่หรือไม่...

“ช่ างเถิ ด กล่ าวไปไกลเกิน ไปแล้ ว ท่ านอย่ าได้ สื บ สาว

เรื่องนี้ ต่อไปอีกเลย” หลิวไท่โฮ่วโบกพระหัตถ์ ตรัสอย่างราคาญ
พระทัยว่า “บอกให้พวกเขาเลิกยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ หรือรังเกียจ
ว่าองค์จกั รพรรดิทรงลงมือเบาไป ไม่มีเรื่องราวใดกลับปี นป่ าย
เข้าหาพระองค์ ให้บุตรชายทัง้ สองของท่ านเลิกกระทาสิ่งไม่ดี
ต่างๆ เสีย หากอายเจียเห็นว่าพวกเขากลับตนแล้วจะหาโอกาส
พูดกับฝ่ าบาทให้พระราชทานตาแหน่ งให้พวกเขาเอง”

ฮูหยินหย่งชางโหวรอฟั งประโยคนี้ อยู่เช่ นกัน นางพลัน

ยิ้มร่าด้วยความดีใจ ไท่โฮ่วจึงตรัสถามต่อไปว่า “สตรีผนู้ ัน้ บอก
หรือไม่ว่าองค์จกั รพรรดิทรงประชวรด้วยโรคอันใด?”

620
 ...มารดามันเถอะ หัวใจถูกสุนัขกินแล้วหรืออย่างไร?

เมื่อครู่พระองค์เพิ่งตรัสว่าจะช่ วยบุตรชายทัง้ สองของ

นางให้ มี ต าแหน่ งหน้ าที่ บัด นี้ กลับ ถามถึ ง อาการป่ วยของ
บุตรชายตน?

มิน่าเล่าพี่ชายทัง้ สองถึงได้ดแู คลนพระองค์นัก!

หลิวไท่ โฮ่วขมวดพระขนง ยังมิทนั เรียกให้คนมาไล่นาง

ออกไป ก็เห็นฮูหยินหย่งชางโหวเขยิบเข้ามาใกล้กล่าวริมพระ
กรรณว่ า “โรคภาวะอ่ อ นแอของบุ รุษ หลานชายคนโตของ
พระองค์ส ามวัน ไปเยี่ ย มคารวะ ห้ า วัน น าเบี้ย เงิ น ไปให้ นาย
อ าเภอเยี่ ยนผิ งก็มิ ยอมปริ ปาก ทว่ าประจบองค์จ กั รพรรดิ นั ้น
รวดเร็วยิ่ง ครัน้ เห็นสถานการณ์ ไม่ชอบมาพากลก็เรียกคนมา
ปิดปากสตรีผ้นู ัน้ ไว้ ทว่าผู้ที่อยู่ในศาลล้วนได้ยินกันหมด นาย
อาเภอเยี่ยนผิงสังให้
่ ทุกคนห้ามแพร่งพรายแม้เพียงคา ได้ยินว่า
จับนางเข้าห้องขังไม่ทนั ข้ามคืน สตรีผนู้ ัน้ ก็ตายแล้ว”

“ต่างกล่าวว่านางเป็ นโรคบิด ท้องเสียจนตาย ทว่าสภาพ

ที่เห็นคล้ายถูกป้ อนด้วยสารหนูไม่มีผิด”

621
 กล่ าวจบ ยัง มองไปที่ หลิว ไท่ โ ฮ่ วอย่ างประจบประหนึ่ ง
กาลังรอพระองค์ตรัสชม

หากมิใช่หลิวไท่โฮ่วเห็นว่านางเป็ นพี่สะใภ้ตนทัง้ ยังเป็ นผู้

อาวุโสกว่า ก็อยากจะเข้าไปตบสักฉาดจริงๆ

“หลิวจื่อชิงเบื่อชี วิตหรืออย่างไร? หากมิใช่ เรื่องจริงก็ดี

ไป หากเป็ นเรื่ อ งจริ ง และกระจายไปถึ ง พระกรรณองค์
จัก รพรรดิ สิ่ ง แรกที่ พ ระองค์จ ะท าคื อ ฆ่ า คนที่ ท ราบเรื่ อ งใน
อาเภอเยี่ยนผิงทุกคน! ผู้อื่นหลบหลีกกันแทบมิทนั เขากลับวิ่ง
กระโจนเข้ า ไป...ท่ า นรี บ กลับ ไปบอกให้ ห ลิ ว จื่ อ ชิ งท าลาย
หลักฐานและร่องรอยต่างๆ ให้หมด อย่าให้ผใู้ ดรูเ้ ด็ดขาดว่าเขา
ลอบสืบเรือ่ งส่วนพระองค์ของฝ่ าบาท!”

“รีบกลับไป แล้วให้เขาดาเนินการทันที!”

ฮูหยินหย่งชางโหวคิดว่านี่ เป็ นข่าวดีสาหรับไท่ โฮ่วเสี ยอี ก

ไหนเลยจะคาดคิดว่าต้ องเจอกับวาจาเช่ นนี้ คล้ายสายฟ้ าผ่า
ฟาดลงแสกหน้ า นางแทบจะปัสสาวะราดกางเกงแล้ว

“มัน มันร้ายแรงปานนัน้ หรือเพคะ?”

622
 หลิว ไท่ โ ฮ่ ว พระพักตร์เ ขี ย วคลา้ ตรัส เน้ น ย า้ ที ละค าว่ า
“องค์ จ ัก รพรรดิ มิ สื บ สาวก็ดี ไ ป แต่ ห ากเป็ นเรื่ อ งจริ ง การ
สื บเสาะเรื่องส่ วนพระองค์อาจเป็ นเรื่องเล็ก แต่ หากพระองค์
ตรัสบิดเบือนว่าหลิวจื่อชิงและบิดาเขาหย่งชางโหวกระทาชัว่
ลับ หลัง คนท าให้ พ ระบรมวงศานุ ว งศ์ต้ อ งแปดเปื้ อนจะท า
เช่นใด? !”

“...ทว่ าฝ่ าบาทมิ ใช่ พ ระโอรสแท้ ๆ ของพระองค์ห รอก

หรือ? คงมิรา้ ยแรงปานนัน้ กระมัง?”

มารดามันเถอะ! นางช่างปิดปากได้เร็วยิ่งนัก!

หลิวไท่โฮ่วสงสัยว่าสติปัญญาทัง้ หมดของหย่งชางโหวคง
มีไว้เพื่อต่อกรกับนาง “นี่ มิใช่เรื่องของหลิวจื่อชิงเพียงคนเดียว
ท่านรีบกลับไปตอนนี้ เลย แล้วให้เขาจัดการเรื่องนี้ ให้เรียบร้อย
ตระกูลหลิวมิอาจเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรือ่ งนี้ เด็ดขาด!”

เมื่ อ ครู่เ ป็ นเพี ย งความสงสัย จากใจอัน บริ สุ ท ธ์ ิ ของฮู

หยินหย่ งชางโหวเท่ านั น้ ด้ วยรู้สึกว่าคนตระกูลตนจะกระท า
เรือ่ งราววุ่นวายเพียงใดก็มิได้หมายความว่าจะมีแผนชัวร้ ่ ายคิด
ใส่ความผูอ้ ื่น แต่นางไหนเลยจะกล้าขัดแย้งกับไท่โฮ่ว เมื่อได้ฟัง

623
วาจาที่แฝงนัยคล้ายว่าตระกูลหลิวต้องมีจบุ จบอันเลวร้าย พลัน
่ อนดิน มือไม้ระเกะระกะไปหมด
ตกใจจนหน้ าดาคลา้ ดังก้

คนพวกนี้ ทาให้นางสบายใจบ้างมิได้เลย!

หลิวไท่โฮ่วดื่มน้ าเย็นชืดกดข่มความตระหนกของตนไว้
นางเชื่อแน่ ว่าเรือ่ งนี้ ต้องเป็ นความจริง

มิ เ ช่ น นั ้น แผนการอัน ไร้ ที่ ติ ของนางคงมิ แ พ้ ร าบคาบ

ตัง้ แต่ก้าวแรกเป็ นแน่

ต่ างกล่าวว่าเจียงกุ้ยเฟยบุปผาพิสดารจดจาวันเวลาได้
ในเมื่อทัง้ สองคนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา หากเขาเป็ นบุรษุ ปกติ
จริง ต่ อให้ ก้ ยุ เฟยเช่ นนางจดจาวันเวลาได้ ก็ค งมิโต้ แย้ ง หมอ
หลวงหลิ่วทันทีเช่นนัน้ เป็ นแน่ หาก...พระโอรสไร้ราคาของนาง
มิเป็ นเช่ นคนปกติ การที่ นางให้ สตรีสกุลเจียงกินโอสถเพื่อให้
ตัง้ ครรภ์ ป ลอมถูก จับ พิ รุธ ได้ ร วดเร็ว ปานนี้ ก็เ ป็ นเหตุ ผ ลที่
น่ าเชื่อถืออย่างยิ่ง

...สิ่งที่นางทามันน่ าตายนัก!

คิดไม่ถึงว่านางจะเปิดไพ่ใบสุดท้ายหงายขึ้นต่อหน้ าองค์
จักรพรรดิ
624
 เคราะห์ดีที่ไพ่ใบสุดท้ ายขององค์จกั รพรรดินางก็ทราบ
แล้วเช่นกัน ทว่าปัญหาอยู่ที่ไพ่ใบสุดท้ายนี้ มีประโยชน์ อนั ใดกับ
นางกันเล่า? !

หรือเวลาที่องค์จกั รพรรดิทรงกลันแกล้
่ งตระกูลหลิว นาง
ต้ องตบโต๊ะแล้ วกล่ าวเตื อนพระองค์ว่าอย่าได้ เหิมเกริมไป มิ
เช่นนัน้ จะนาเรื่องความผิดปกติของพระองค์ประกาศต่อคนใน
ใต้หล้านี้ กระนัน้ หรือ?

เรือ่ งเช่นนี้ รมู้ ิ ส้ไู ม่รจู้ ะดีกว่า!

“เข้ามา แจ้งไปยังหย่งชางโหวให้เข้าวังด่วน!” หลิวไท่โฮ่ว

คิดตรึกตรองอยู่นานยังรู้สึ กว่ าพี่ สะใภ้นางนั น้ มิอาจพึ่ งพาได้
อุ ป นิ สัย เช่ น นางไม่ แ น่ ว่ า กล่ า วออกไปเพี ย งสามค าก็ค งถูก
บุตรชายห้ามไว้มิให้กล่าวต่อ ถึงตอนนัน้ ทุกอย่างคงพังไม่เป็ น
ท่า ไม่แน่ ว่าตาหนักเหรินโซ่วอาจถูกดึงเข้าไปเกี่ยวด้วย

*****โหวเหยีย เป็ นคาเรียกผูม้ ีตาแหน่ งสูงสุดในบ้านซึ่งมี

บรรดาศักด์ ิ เป็ น โหว

625
 151 เปิดเผยด้วยใจจริง

เรื่องทุกอย่างได้พิสูจน์ ให้เห็นแล้วว่าการเป็ นมารดาของ

องค์จกั รพรรดิมาถึงยี่สิบปี นัน้ มิได้สูญเปล่า แม้นมิได้เข้าใจใน
ตัวพระองค์อย่างถ่องแท้ ทว่าความกังวลของ ไท่โฮ่วก็สามารถ
เข้าใจได้

เพราะว่ า องค์จ กั รพรรดิ ท รงคิ ด เช่ น นั ้น อยู่ ห ลายส่ ว น

จริงๆ

เซียวเหยี่ยนทราบข่าวทัง้ หมดนี้ ก่อนไท่โฮ่วหนึ่ งวัน ระยะ

สองสามปี มานี้ ยกองค์รกั ษ์เสื้อแพรไว้เป็ นดังทหารคนสน
่ ิ ท จึงมี
พละกาลังมากอย่างยิ่ง

แน่ นอนว่าเรื่องที่ ใช้ เงินปิดปากแพทย์อปั ลักษณ์ นัน้ ต่ อ

ให้ เขาสมองพิการก็ไม่มีทางส่ งมอบเรื่องนี้ ให้ กบั องครักษ์เสื้อ
แพร เช่ นนั น้ ก็มิต่างกับการเอาจุดตายตนไปวางไว้ในมือผู้อื่น
เลย

ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเรื่องส่วนตัวของเขาล้วนให้เฉินฮ
วายจัดการ หลายปี มานี้ เรื่องยา่ แย่ แปลกประหลาดหรือน่ าอับ
อาย ไม่มีสิ่งใดที่ เฉินฮวายมิทราบ...นั บว่าเป็ นหม้อดาใบหนึ่ ง

2
แพทย์อปั ลักษณ์ นัน้ เซียวเหยี่ยนก็มอบให้เฉินฮวายดาเนินการ
มิ ไ ด้ ผ่ า นมื อ ขององครัก ษ์ เ สื้ อ แพร สุ ด ท้ า ยเจ้ า หน้ าที่ ศ าล
ตาแหน่ งเล็กเท่ าเม็ดงาที่ สนิทสนมกับบุตรชายคนโตของหย่ง
ชางโหวก็เผยพิรธุ ให้หน่ วยสืบข่าวของเขาเห็นจึงลอบติดตาม
อยู่หลายวันจนทราบเรือ่ งราวเกือบทัง้ หมด

องครักษ์เสื้อแพรทัง้ หลายต่ างทราบดีว่าองค์จกั รพรรดิ

ทรงดูแ คลนตระกูล หลิ ว ยิ่ ง ทัง้ วัน ล้ ว นเก็บ ซ่ อ นความรู้สึ ก ที่
อยากจะกลันแกล้
่ งตระกูลหลิวไว้ พวกเขาจึงจับจ้องหลิวจื่อชิง
ประหนึ่ งหมาป่ าจ้องอาหารอันโอชะของตนก็มิปาน

เอาเถิด ผู้ใดจะทราบว่าสื บสวนไปมาสุดท้ ายกลับลาก

องค์จกั รพรรดิเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย...

นี่ คือเผือกร้อนโดยแท้ จะยกขึ้นเหนื อหัวถวายแด่ อ งค์

จักรพรรดิกม็ ิ ได้ จะทิ้งทาลายลงพื้นดุจไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นก็มิได้
เพราะเมืองหลวงแห่งนี้ แสนกว้างใหญ่ วันนี้ หลิวจื่อชิงสามารถ
สื บความจากเจ้าหน้ าที่ ศาลที่ เห็นเพี ยงเงินก็ตาลุกวาวได้ ไม่
นานเหล่าคนโง่ที่ชอบตามกลิ่นเหม็นเน่ าคอยขุดคุ้ยเรื่องราว
ของผูค้ นก็คงทราบกันโดยทัว่

3
 เมื่ อ ข่ า วนี้ แพร่ ก ระจายออกไป ชื่ อเสี ยงขององค์
จักรพรรดิจกั ต้องเหม็นโฉ่ หากทรงกริ้วแล้วหาผู้มารับผิดชอบ
องค์รกั ษ์ เสื้อแพรเช่ นพวกเขาเพิ่งจะมี ตวั ตนกลายเป็ นผู้ช่วย
ขององค์จ กั รพรรดิ ไ ด้ เ พี ย งสองปี จึ ง มิ อ าจถูก องค์จ กั รพรรดิ
ทาลายไปทัง้ ที่ยงั มิทนั ได้มีอนาคตอันสวยงามเช่นนี้

ยามที่ หวั หน้ าองค์รกั ษ์เสื้อแพรได้ฟังข่าวลือนี้ กพ็ ึมพาว่า

ไม่ว่าแพทย์อปั ลักษณ์ นัน้ จะถูกผู้ใดฆ่ าแต่ มิใช่ องค์จกั รพรรดิ
อย่างแน่ นอน

ทหารสนิทของฝ่ าบาทคือหน่ วยองครักษ์เสื้อแพร หาก

ต้องกระทาเรือ่ งที่มิอาจให้ใครล่วงรู้จกั ต้องใช้พวกเขาไปจัดการ
เฉินฮวายนัน้ เป็ นเพียงขันที คนที่เขาสามารถสังการได้
่ กม็ ีเพียง
ไม่กี่คน ความเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้ อยในวังหลวงแห่งนี้ ล้วนมิ
อาจรอดพ้ น สายตาขององค์ร กั ษ์ เ สื้ อ แพรไปได้ มิ ต้ อ งสนว่ า
วาจาของภรรยาแพทย์อปั ลักษณ์ นัน้ จะจริงเท็จกี่ ส่วน แต่ มิใช่
ฝี มือของคนในวังอย่างแน่ นอน...

คดี ที่ไม่มีที่มาที่ ไป ไร้หวั ไร้หาง มีเพียงหลิวจื่อชิงที่ ตาม

สื บ เรื่ อ งองค์ จ ัก รพรรดิ เช่ น นี้ จะให้ พ วกเขาถวายรายงาน
อย่างไรเล่า?

4
 ฎี กาลับที่ ถวายไปจึงยังคลุมเครือระหว่างเรื่องเฉินฮวาย
ฆ่าแพทย์อปั ลักษณ์ ปิดปากและเรื่องหลิวจื่อชิงมีความสัมพันธ์
อัน ใกล้ ชิด กับ เจ้าหน้ าที่ ศาลอาเภอเยี่ ยนผิง ทัง้ ยัง มี การตอบ
แทนด้วยเงินจานวนมากเพียงเพื่อต้องการทราบ ‘ข่าวลือ’ อันมิ
สวยงามขององค์จ กั รพรรดิ สุ ด ท้ า ยจึ ง หยังเช ่ ิ ง ว่ า ควรจะจับ
‘ผูส้ ร้างข่าวลือ’ เพื่อดาเนินการตามกฎหมายหรือไม่

ทุกตัวอักษรเขี ยนอย่างชัดเจน ไม่มีคาถามที่ ทาให้ องค์

จักรพรรดิทรงเจ็บปวดพระทัยแม้เพียงคา พระองค์ทรงเข้าใจ
ความหมายขององค์รกั ษ์เสื้อแพรอย่างถ่องแท้

เหตุใดเซี ย วเหยี่ ย นจะมิเ ข้ าใจวาจาอ้ อมค้ อมขององค์

รักษ์เสื้อแพรเล่า ทว่าจากที่เขียนมานัน้ หลิวจื่อชิงใช้เงินซื้อตัว
เจ้าหน้ าที่ศาลเล็กๆ เพื่ออันใดกัน?

องค์ร กั ษ์ เ สื้ อ แพรมิ ท ราบเบื้อ งลึ ก เบื้อ งหลัง จึ ง มิ กล้ า

ตัดสินเรื่องการตายของแพทย์อปั ลักษณ์ ทว่าเซี ยวเหยี่ยน ทราบ
เรื่องดีทุกอย่าง เขาเองที่เรียกให้เฉินฮวายนาเงินไปมอบแก่คน
ทัง้ สองแล้ ว สัง่ ให้ ย้ ายออกไปใช้ ชีวิ ต นอกเมื องหลวง เพื่อมิให้
เรื่องราวแพร่งพรายออกไปในภายหลัง เฉินฮวายจงรักภักดีต่อตน
ยิ่งจึงมิต้องเอ่ยว่าเขาเป็ นคนเช่นไร เฉินฮวายติดตามเขามายี่สิบปี

5
แล้ว เข้าใจในตัวเขาทุกอย่าง ทราบดีว่าเขามิใช่ คนที่ เห็นชี วิต
คนเป็ นผักปลา

แม้นเฉินฮวายจะจงรักภักดี แต่เล่ห์กลนัน้ มีมากมายนัก

จึงมิกล้ากระทาเรื่องที่เปลืองแรงแต่มิอาจเอาใจตนได้อย่างการ
ฆ่ าคนเด็ดขาด โดยเฉพาะยามที่ เขาเห็นฎี กาลับฉบับนี้ ถกู ส่ ง
ขึ้นมา ใบหน้ านัน้ ประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวขาวประเดี๋ยวคลา้ สี
หน้ ายา่ แย่ ตกใจเสี ยจนขาอ่อน วาจาล้วนกล่าวไม่เป็ นถ้อยคา
แล้ว แต่กย็ งั เอ่ยคาสาบานยืนยันความบริสทุ ธ์ ิ ของตน

เซียวเหยี่ยนครุน่ คิดอยู่ครึง่ ค่อนวัน

แพทย์อปั ลักษณ์ นัน้ ต้ องทราบแน่ ว่าเขามีชาติกาเนิดที่

ไม่ธรรมดา ทว่าการที่ เขามันใจว่
่ าตนคือจักรพรรดินัน้ เขาไป
ได้รบั ข่าวสารจากที่ใดมาหรือ?

อย่ า งน้ อยตอนที่ เฉิ นฮวายกล่ า วเตื อนให้ แพทย์

อัปลักษณ์ จากไป สองสามีภรรยาย่อมทราบแล้วว่าเขามิใช่คน
ธรรมดา ตาแหน่ งสูงส่ง อานาจมากมี มิอาจล่วงเกินได้ จึงรีบรับ
เงินห้าร้อยตาลึงกล่าวขอบพระคุณอย่างซาบซึ้งในบุญคุณแล้ว
จากไป

6
 หลัง จากนั ้น แพทย์ อ ัป ลัก ษณ์ ก็ ต าย ทว่ า กลับ ปล่ อ ย
ภรรยาของเขากลับ มาและยัง ทราบฐานะของเขา ทัง้ มิ ไ ด้ ไป
ฟ้ องร้องที่ ศาลสูงสุดหรือศาลยุติธรรมอื่นๆ แต่กลับ ไปยังศาล
อาเภอเยี่ยนผิงเพื่อร้องเรียนกับนายอาเภอตาแหน่ งเล็กๆ ทว่า
หัวแข็งยิ่งผู้นัน้ หากบอกว่าไม่มีผ้อู ยู่เบื้องหลังคอยชี้ทาง แม้น
ภูตผีกม็ ิ เชื่อ

นายอาเภอเยี่ยนผิงสติเลอะเลือน เพียงฟั งคาร้องเรียนก็

จับนางเข้าคุกทันที

ความจริงจะขังนางก็ขงั ไปเถิด แต่ ที่โง่เขลาที่ สุดนั น้ คื อ

การปล่อยให้ ผ้มู าร้องเรียนต้ องตายในคุกทัง้ ที่ ยงั มิทนั ได้ถาม
หรือสืบสวนเบาะแสใดๆ ทัง้ สิ้น

แท้จริงแล้วเป็ นนายอาเภอเยี่ยนผิงฆ่าตายหรือมีคนลอบ
ฆ่านางกันแน่ ? แล้วคนที่ลอบฆ่านางคือใครกัน?

เซียวเหยี่ยนพลันนึ กถึงตาหนักเหรินโซ่วขึน้ มาทันที

อย่างไร ปี สองปี นี้ เขาเองก็มิได้ออมมือให้กบั ตระกูลหลิว

แม้แต่น้อย แม้แต่ปีกในวังหลังของไท่โฮ่วเขาล้วนเด็ดทิ้งเกือบ
หมด ไท่ โฮ่วทรงแค้นเขาอย่างยิ่ง กระทังคร้ ่ านจะแสร้งเป็ นรัก

7
ใคร่แล้ว หลายครัง้ หลายคราทรงตบหน้ าเขาจนแทบไม่เหลือ
ชิ้นดี

ตอนที่เขาเพิ่งขึน้ ครองราชย์นัน้ ยังเยาว์วยั นัก แรกเริ่มจึง

ถูกไท่ โฮ่ วบงการอยู่หลังฉากม่านกัน้ แม้นต่ อมาจะถูกบรรดา
ผู้ต รวจการแผ่น ดิ น คัด ค้ า นอย่ า งรุน แรงจนต้ อ งถอยกลับ ไป
ดูแลวังหลังเช่ นเดิม ทว่าหลายปี มานี้ อานาจนั น้ ก็ยงั คงอยู่ ทัง้
พระองค์ยงั มีพี่ชายซึ่งมีบรรดาศักด์ ิ เป็ นโหวถึงสองคน พวกเขา
มีบุตรชายบุตรสาวมากกว่ายี่สิบคน จึงอาศัยการแต่ งงานของ
บุตรสาวเชื่อสัมพันธ์กบั คนไปไม่น้อย

อ านาจของตระกูล หลิ ว นั ้น มิ อ าจมองข้ า มได้ จ ริ ง ๆ มิ

เช่นนัน้ เขาคงมิโจมตี ทุกสามวันห้าวัน ทว่าก็มิอาจตัดรากถอน
โคนได้ ประการที่ ห นึ่ งคื อ ไท่ โ ฮ่ ว ทรงมี บุ ญ คุ ณ ที่ เ ลี้ ย งดู เ ขา
ประคับประคองจนเขาขึ้นครองราชย์ ประการที่ สองราชวงศ์
ต้ า จิ้ น ให้ ค วามส าคัญ กับ ความกตัญ ญูเ ป็ นอย่ า งยิ่ ง หากเขา
ทะเลาะผิดใจกับพระมารดาอย่างออกนอกหน้ า ไม่นานชื่อเสียง
ของเขาคงต้องป่ นปี้

ทว่าหลิวจื่อชิงเหตุใดถึงเลือกสานสัมพันธ์กบั เจ้าหน้ าที่

ศาลเล็กๆ นัน้ ทัง้ ยังจ่ายเงินไปไม่น้อย?

8
 หากกล่าวว่าเขาว่างไม่มีอนั ใดทา จึงคิดหาเรือ่ งต่อกรกับ
เขาก็ใช่ว่าจะเป็ นไปมิได้ คนผู้นัน้ มักคิดว่าตนเป็ นญาติผ้พู ี่ของ
จัก รพรรดิ หลายปี ก่ อ นก็มิ เ คยยอมลงให้ แ ก่ เ ขาสัก ครา ทว่ า
ระยะนี้ ตระกูลต่ งคอยสร้างความวุ่นวายให้ ตระกูลหลิวอยู่ไม่
น้ อย สองตระกูลทะเลาะกันอย่างยากจะคืนดี เมื่อตระกูลหลิว
รู้สึกได้ถึงวิกฤตแห่งตนจึงแสดงความเคารพนอบน้ อมต่ อเขา
ขึน้ มาบ้าง แต่ลบั หลังก็กล่าวว่าเขาเสียๆ หายๆ ไม่น้อย

แต่ยงั มีความเป็ นไปได้อีกหนึ่ งอย่าง...

เขามิอยากคิดถึงความเป็ นไปได้ อนั เลวร้ายอย่างที่ สุด

นัน้ เลย ทว่าแผนการชัวร้ ่ ายเช่นนี้ มิใช่ว่าหลิวไท่ โฮ่วจะกระทา
มิได้ ทัง้ พระองค์ยงั มีพี่ชายซึ่งมีบรรดาศักด์ ิ เป็ นโหวแห่งตระกูล
หลิวที่แสนโอหังอยู่ถึงสองคนคอยสนับสนุน

หรืออาจเป็ นเพียงแผนการที่ตระกูลหลิวที่ อยู่นอกวังนัน้

คิดขึน้ มา?

ไม่ว่าอย่างไร หลิวจื่อชิงคือบุคคลที่มิควรมองข้าม

รุ่ ง เช้ า วัน ต่ อ มา เซี ย วเหยี่ ย นจึ ง ส่ ง เฉิ นฮวายถื อ ราช

โองการหนึ่ งฉบับไปที่จวนหย่งชางโหว ฮูหยินหย่งชางโหวเพิ่งแสดง

9
ป้ ายก้าวเท้าเข้าวัง หลิวจื่อชิงก็ถกู นาตัวเข้ามากักไว้ในคุกหลวง
เรี ย บร้อยแล้ ว โดยที่ น างมิท ันได้ ทราบเรื่องอัน ใดเลย ในราช
โองการนั น้ นอกจากจะมี ร ายชื่ อ ของหลิ ว จื่ อ ชิ ง แล้ ว ยัง มี หลิว
จิ้งจงนายอาเภอเยียนผิงรวมทัง้ เจ้าหน้ าที่ ศาลสิบกว่าคนที่ ร่วม
การไต่สวนคดีในครังนั ้ น้ ด้วย

พระองค์ ท รงมอบอ านาจให้ ก รมขุน นางหาคนไปท า

หน้ าที่แทนนายอาเภอชัวคราว
่

ไม่ มี ค วามลับ ใดภายใต้ แ สงสุริ ย านี้ โดยเฉพาะเรื่ อ งที่

คุณชายแห่งจวนหย่งชางโหวถูกกักขัง ชัวข้ ่ ามคืนข่าวก็กระจาย
ไปทัว่ เมืองหลวง เหล่ าขุน นางล้ ว นมิท ราบว่ าเกิด เรื่องใดขึ้น
องค์ จ ัก รพรรดิ ก็มิ ต รัส สิ่ งใด ทว่ า ว่ า ข่ า วลื อ ที่ ค วรต้ อ งแพร่
ออกไปก็ยงั แพร่ออกไปเช่นเดิม

บุต รชายคนโตของตระกูล หลิ ว เกิ ด เหตุ เ ช่ น นี้ มิ ไ ด้ อ ยู่

นอกเหนื อความคาดหมายแม้แต่น้อย ยามเที่ ยงวันนัน้ หลิวไท่
โฮ่วจึงเสด็จมาอธิบายอย่างดือ้ ดึงอยู่นาน

ต่ อให้เป็ นพระโอรสแท้ ๆ สตรีผ้มู ีจริยาก็มิอาจนา ‘เรื่อง

นัน้ ’ ไปกล่าวต่ อผู้อื่น นางพูดสิ่งต่ างๆ มากมาย ก็ยงั มิสมเหตุ
สมผลเท่าใด นางมิอาจกล่าวว่าหลิวจื่อชิงหาเรือ่ งใส่ตวั ด้วยการ
10
ปี นป่ ายขึ้นไปยังเขตหวงห้ามขององค์จกั รพรรดิ จึงทาได้เพียง
อธิบายไปว่าเกรงข่าวลือเหล่านี้ จะทาร้ายองค์จกั รพรรดิ สายตา
เหลื อบเห็น พระพักตร์ที่ขมวดเกร็งกระทัง่ เปลี่ ย นเป็ นสี เขี ยว
คลา้ นางพลันไร้ถ้อยคาจะกล่าว

หลิวไท่ โฮ่วทราบดี บุตรผู้นี้แม้นนางมิได้ให้กาเนิด ทว่า

ตัง้ แต่เล็กกลับฉลาดปราดเปรือ่ งเช่นเดียวกันกับบิดาของเขา

คนยิ่งฉลาด โรคหวาดระแวงก็ยิ่งมีมาก ยิ่งมิต้องกล่าวถึง

บุคคลผูซ้ ึ่งนัง่ บนบัลลังก์เหนื อคนใต้หล้า จะสามารถเชื่อถือผู้ใด
ได้สกั กี่คนกัน?

“อาเหยี่ยน” หลิวไท่โฮ่วช้อนพระเนตรขึ้นมอง สายพระ

เนตรของทัง้ สองจึ ง สบเข้ า ด้ ว ยกัน ไท่ โ ฮ่ ว ตรัส พระสุ ร เสี ย ง
ราบเรียบ “ตระกูลหลิวทาไม่ถกู อยู่บ้าง ทัง้ ยโสโอหัง หลายปี มา
นี้ อายเจียกล่าวตักเตือนเสมอ ฝ่ าบาทเองก็ทรงลงโทษพวกเขา
แล้ ว เช่ น กัน พวกเขาอาศัย บารมี อ ายเจี ย ได้ แ ค่ ย ามนี้ เ ท่ า นี้
อายเจียเองก็มิร้จู ะอยู่ได้อีกกี่ปี...ใต้หล้านี้ ล้วนเป็ นของพระองค์
มาตัง้ แต่แรก ไม่มีผใู้ ดข่มขวัญฝ่ าบาทได้ แม้แต่อายเจีย ”

“แม้นเราจะมิได้มีสายเลือดเดียวกัน”

11
 นี่ เป็ นครัง้ แรกที่ หลิวไท่โฮ่วยอมทลายชัน้ กระดาษบางๆ
นัน้ เอ่ยปากกับเซียวเหยี่ยนอย่างเป็ นทางการ

เซียวเหยี่ยนมีสีหน้ าแปรเปลี่ยนไปเล็กน้ อย

“หลายปี มานี้ อายเจี ย มัน่ ใจว่ า มิ เคยกระท ามิ ดี ต่ อ

พระองค์ ตระกูลหลิว ก็ส นั บ สนุ น พระองค์อย่ างดี ยิ่ง พวกเขา
ล้วนเห็นพระองค์เป็ นคนในครอบครัวตน ทาให้บางครัง้ จึงดูไม่
ยี่หระสักเท่าใด แต่ สุดท้ายแล้วล้วนให้ความสาคัญกับ พระองค์
ที่ สุด ทัง้ เรื่องแพทย์ผ้นู ั น้ และเรื่องนายอ าเภอเยี่ ยนผิ ง ฝ่ าบาท
จาเป็ นต้องทาให้เป็ นเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ เชียวหรือ? คงมิคิดว่า
เรื อ ข้ า มฟากไร้ ร ะลอกน้ า กระมัง ร่ อ งรอยต่ า งๆ หากอยาก
ทาลายก็สามารถทาได้อย่างหมดจด? ข่าวลือถูกพูดกันไม่หยุด
ก็จกั กลายเป็ นเรื่องจริง แต่นัน่ กลับเป็ นเพียงเรื่องเล็กน้ อย ทรง
การกระท าเช่ น นี้ มิ ใ ช่ เ ป็ นการยื่ น ดาบให้ ค นร้ า ยท าลายตน
หรอกหรือ?”

ไท่ โ ฮ่ ว สะกดกลัน้ โทสะเอาไว้ “พระองค์ อ ายุ ย ัง น้ อย

ต้นไม้เติบใหญ่เร็วเกินไปมิใช่เรื่องดี ทรงลืมไปแล้วหรือว่าพระ
บิดาสอนไว้ว่าอย่างไร? เหตุใดจึงมิเรียนรู้ด้านดี ของพระบิดา
่ าว่า ลมวสันต์สลายกลายเป็ นฝน* นัน้ มิใช่ที่พระองค์
บ้าง? ดังค
ทรงเป็ นอยู่ในตอนนี้ ทรงเพิ่งครองราชย์เพียงไม่กี่ปี จะหันดาบ
12
ฟาดฟั นผู้อื่นในราชสานั กยังพอว่า แล้วเหตุใดต้ องตัดแขนขา
พระองค์เองด้วยเล่า”

“พระองค์เป็ นโอรสของอายเจี ย เพี ย งแค่ อ ายเจี ย มิได้

คลอดออกมาเท่านัน้ ตัง้ แต่เล็กจนเติบใหญ่ อายเจียทราบดีว่า
พระองค์ทรงคิดอันใด ไม่ว่าอย่างไรสาหรับตระกูลเซี ยวแล้ ว
พระองค์คือพระโอรสองค์โตของอายเจีย...มิเช่นนัน้ พระองค์จะ
ทรงครอบครองบัลลังก์นี้ได้อย่างไร? ”

มารดามันเถอะ!

องค์จกั รพรรดิทรงให้บริวารออกไปทัง้ หมดเหลือไว้เพียง

เฉินฮวาย บัดนี้ เขาอยากจะหลบหนี ทาเป็ นมิได้ยินอันใดทัง้ สิ้น

หลิวไท่โฮ่วช่างเป็ นสตรีแกร่งกล้าโดยแท้ ตรัสวาจาล้วน

สุภาพให้เกียรติทว่าถ้อยคาที่เอ่ยกลับจ้วงแทงเข้าสู่ใจคนยิ่ง

การสนทนาอย่ า งจริ งใจและเปิ ดเผยนี้ ท าให้ อ งค์

จักรพรรดิทรงมีท่าที เปลี่ยนไปบ้างแล้ว หากพูดคุยกันดี ๆ อี ก
สักหน่ อย แม้นความรู้สึกของทัง้ สองพระองค์จะมิได้รกั ใคร่ปาน
มารดาและบุตรแท้ๆ แต่อย่างน้ อยความสัมพันธ์กด็ อู บอุ่นอย่าง
บอกไม่ถกู แล้วเหตุใดต้ องกล่าวว่าองค์จกั รพรรดิ มี ฐ านะเป็ น

13
พระโอรสองค์โตของพระองค์ หากไม่มีพระองค์จะยังทรงครอง
บัลลังก์ได้งนั ้ หรือด้วยเล่า?

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว มาเพื่ อ ขอร้ อ งหรื อ มาเพื่ อ เปิ ดศึ ก กับ องค์
จักรพรรดิกนั แน่ ?

องค์จกั รพรรดิของเขามิใช่ผมู้ ิ ร้บู ญ

ุ คุณคน แต่ไม่ว่าผูใ้ ดก็
มิอาจทนต่ อวาจาเสี ยดแทงของหลิว ไท่ โฮ่ ว ที่ พ รา่ พูดอยู่ บ่อย
ครัง้ ได้ หากมิใช่กล่าวว่าเจ้าทาสิ่งนัน้ ไม่ดี ก็จกั บอกว่าเจ้าทาสิ่ง
นี้ ไม่ ไ ด้ ต่ อ ให้ เ ป็ นพระโอรสแท้ ๆ ของพระองค์ก็ค งทนมิ ไ ด้
เช่นกัน แล้วยิ่งมิใช่ บุตรแท้ ๆ ทุกคราที่ คนตระกูลหลิวทาเรื่อง
เหลวไหลลับ หลัง หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ก็มิ เ คยสอบถามผิ ด ถูก คอยแต่
ช่วยเหลือตระกูลหลิวเพียงอย่างเดียว

เฉิ นฮวายจ าได้ แ ม่ น ย าที่ สุ ด คื อตอนที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ

พระชนมายุ ไ ด้ แ ปดพรรษา ญาติ ผู้พี่ ห ลิ ว จื่ อ ชิ งกระท าการ
ล่วงเกินนางกานั ลในตาหนั กเจาหยาง องค์จกั รพรรดิจึงออก
หน้ าจัดการ ทัง้ สามพูดคุยมิเข้าใจกัน เด็กหนุ่ มอายุสิบห้ าและ
สิ บหกจึ ง ใช้ วิ ช าหมัด มวยอัน น้ อยนิ ดที่ ร ่า เรี ย นมาชกต่ อ ย
จักรพรรดิน้อยทันที

14
 เรื่องราวยังมิทนั ถึงจักรพรรดิพระองค์ก่อนก็ถกู ไท่ โ ฮ่ ว
จัดการให้ เงี ยบไป ไท่ โฮ่ วมิได้ กล่าวว่าอันใดลูกหลานตระกูล
หลิว เพียงเรียกให้ หย่งชางโหวมารับตัวกลับจวน ทว่ากลับให้
จักรพรรดิน้อยย่อเข่าอยู่นานถึงสองชัวยาม ่ คัดตาราคุณธรรม
อีกยี่สิบรอบ ทรงพรา่ พูดว่าจักรพรรดิน้อยรู้จกั ใช้แต่เพียงกาลัง
รา่ เรียนวรยุทธ์กเ็ พื่อทาร้ายผูค้ น ไม่ฝึกเสียยังดีกว่า

ประโยคที่ไท่โฮ่วตรัสบ่อยที่สดุ คือ...ไม่มีข้าก็ไม่มีเจ้า

ในอดี ต จัก รพรรดิ น้ อยมัก ถูก กรอกหูด้ ว ยประโยคนี้

หลัง จากที่ พ ระองค์ท รงรู้ค วามจริง ว่ า ไท่ โ ฮ่ ว มิ ใช่ ม ารดาแท้ ๆ
พระสุรเสียงของไท่โฮ่วเมื่อเอ่ยประโยคนี้ ขึ้นมานัน้ กลับเปลี่ยน
ไปอย่างสิ้นเชิง

“พะยะค่ะ ลูกทราบแล้ว หากไม่มีเสด็จแม่คงไม่มีลูกใน

วันนี้ ”

เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยเสียงเบา มีเพียงเฉินฮวายที่ เห็นว่าพระ

หัตถ์ขององค์จกั รพรรดินัน้ กาเก้าอี้แน่ นจนขาวซีดไปหมด

เขากล่าวต่ออีกว่า “ลูกเพียงต้องการสืบสวนความจริง เมื่อ

เขาผ่ า นการไต่ ส วน ยิ น ยอมบอกเล่ า เรื่ อ งราวทัง้ หมดอย่ า ง

15
ละเอียดก็ไม่มีอนั ใดแล้ว...เขาเป็ นหลานของเสด็จแม่ หากไม่มี
เสด็จแม่ก็ไม่มีลูกในวันนี้ ลูกไหนเลยจะทาร้ายดวงหทัย ของ
เสด็จแม่ได้พะยะค่ะ”

“เสด็จแม่วางใจเถิด”

เฉินฮวายจึงเห็นพระพักตร์ไท่โฮ่วคล้ายกังวลลง เห็นชัด
ว่าทรงเข้าใจในวาจาขององค์จกั รพรรดิแล้ว เขาอดมิได้ ที่จะ
ทอดถอนใจให้ ก ับ ความสัม พัน ธ์ อ ัน อัศ จรรย์ นี้ ของทัง้ สอง
พระองค์ที่ไม่มีทางอยู่บนท่ วงทานองเดี ยวกันได้ กล่ าวความ
จริงต่อกันล้วนมิเชื่อ กล่าวคาลวงกลับรูส้ ึกน่ าฟังยิ่ง

เซี ย วเหยี่ ย นส่ ง สายตาให้ เ ฉินฮวายแล้ ว กล่ าวน้ าเสี ย ง

อ่อนโยนว่า “อีกครู่สภาขุนนางมีเรื่องจะปรึกษากับลูกเป็ นการ
ส่วนตัว เสด็จแม่...ประเดี๋ยวลูกจะให้เฉินฮวายส่งเสด็จแม่กลับ
วัง”

“หลิวจื่อชิง...”

“เสด็จแม่วางพระทัยเถิด อย่างช้าสองวัน อย่างเร็วหนึ่ ง

วัน เขาเข้ามาด้วยสภาพเช่นไร เจิ้นจะส่งเขาออกไปด้วยสภาพ
เช่นนัน้ ”

16
 หลิวไท่โฮ่วได้รบั คามันจากจั
่ กรพรรดิแล้ว พระองค์ถอน
พระปัสสาสะอย่างโล่งพระทัยแล้วหันหลังกลับตาหนักเหรินโซ่ว
ทันที

อาภรณ์ตวั ในของเฉินฮวายชุ่มโชกไปด้วยหงาดเหงื่อ คิด

เพียงว่าครานี้ ตาหนักฉางเล่อคงมิอาจรอดพ้นจากการทรมานนี้
ไปได้ ทว่าผิดคาด องค์จกั รพรรดิประหนึ่ งเปลี่ยนอุปนิสัยแล้ว
กระนัน้ ทรงขังพระองค์เองไม่พบผู้ใดอยู่ในห้ องตงหน่ วนนาน
สองชัวยาม
่

เมื่อเปิดประตูออกมา เฉินฮวายก็เห็นว่าฉลองพระองค์
นัน้ เปี ยกชื้นยิ่งกว่าเขามากนัก

เฉินฮวายทาตามกฎเดิม เขาส่งสายตาให้บริวารเรียกคน
เตรียมน้ าและเปลี่ ยนฉลองพระองค์ ทว่าองค์จกั รพรรดิกลับ
เสด็จดาเนินไปยังตาหนักฉางเล่ออย่างเหนื อคาดหมาย ทัง้ ไม่
ประทับนัง่ ราชรถ เฉินฮวายเดินติดตามพระองค์มาครึ่งชัวยาม ่
เหงื่อไหลท่วมตัว ครันเงยหน้
้ าขึน้ จึงเห็นตาหนักหย่งเล่อ

กาลังคิดจะร้องบอกว่าองค์จกั รพรรดิเสด็จแล้ว กลับถูก

พระองค์ยกพระหัตถ์ห้ามไว้

17
 เซียวเหยี่ยนเดินตรงเข้าไปในตาหนัก

ยามเว่ยสามเค่อ ตาหนั กหย่งเล่อกลับเงียบประหนึ่ งไร้

ผูค้ น บริวารในตาหนักต่างย่อกายถวายพระพร

“กุ้ยเฟยยังมิตื่นหรือ? ” เซียวเหยี่ยนพลันหยุดฝี เท้าแล้ว

เอ่ยถามออกไป

ขันที ท่าทางฉลาดว่องไวผู้หนึ่ งพลันทูลตอบว่า “ทูลฝ่ า

บาท ระยะนี้ เหนี ยงเหนี ยงง่วงนอนตลอดเวลา และมักคลื่นไส้
พะยะค่ะ”

ผู้ เ ห็ น โลกมามากในพระราชวั ง แห่ งนี้ ล้ ว นเข้ า ใจ

สถานการณ์ ดี เห็นชัดว่าตัง้ ครรภ์แล้ว ทว่าเมื่อเจ้านายมิกล่าว
พวกเขาก็ต้องแสร้งเป็ นมิรู้ เพียงแค่ทุกอย่างต้ องกระทาอย่าง
ระมัดระวังยิ่งขึน้

เซียวเหยี่ยนได้ฟังดังนัน้ ก็ขมวดคิ้วแน่ น หมอหลวงบอก

ว่าเมื่อกินโอสถนัน้ เข้าไปชีพจรจะเต้นเหมือนคนตัง้ ครรภ์ แล้ว
เหตุใดแม้แต่อาการป่ วยก็เป็ นเช่นเดียวกันเล่า?

อัศจรรย์เพียงนัน้ เชียวหรือ?

18
 “กุ้ยเฟยยังไม่สบายที่ตรงใดอีกหรือไม่?”

ขัน ที ผ้นู ั น้ ก าลัง จะตอบค า ก็ไ ด้ ยิ น เสี ย งฝี เท้ า วิ่ ง วุ่น อยู่
หลังประตูดงั ขึน้ หนึ่ งคารบ พร้อมทัง้ เสียงร้องแหลมสูงของเกิ่งจิ้
นจง

บริ ว ารต าหนั ก หย่ ง เล่ อ ล้ ว นชิ น กับ ท่ า ทางแตกตื่ น เกิน

เหตุของใต้ เท้ าผู้ดูแลท่ านนี้ เสี ยแล้ว ทุกคนที่ ยืนอยู่นอกประตู
จึงมีสีหน้ าเรียบเฉยยิ่ง ทว่าเซี ยวเหยี่ ยนกลับตระหนกเสี ยจน
หัวใจแทบกระโดดออกมา อย่างไรเสี ยเมื่อคราอยู่ตาหนั กฉาง
เล่อเกิ่งจิ้นจงก็เป็ นคนฉลาดลา้ เลิศทัง้ ยังสุขุมยิ่ง เขาไม่ทราบ
จริ ง ๆ ว่ า สิ่ ง ใดที่ ท าให้ บุ ค คลที่ แ สนเก่ ง กาจขวัญ เสี ย กระทัง่
กลายสภาพเป็ นเช่นนี้ ไป

เขาพลันยกเท้ าถีบประตูให้ เปิดออกทันที ในห้ องมีนาง

ก านั ล สี่ ห้ า คนเฝ้ าอยู่ ร อบเก้ า อี้ ต ัว ยาว เกิ่ ง จิ้ น จงยื น ร้ อ งไห้
โหยหวนอยู่ด้านข้าง

“เหนี ยงเหนี ยง ทรงเป็ นอย่ า งไรบ้ า ง? เหนี ยงเหนี ยง

อาเจี ยนอี กแล้ว โอ๊ย ซู่อิงเจ้าจับกระโถนไว้ดีๆ เหนี ยงเหนี ยง
อาเจียนออกมามากเหลือเกิน!”

19
 *ลมวสันต์สลายกลายเป็ นฝน เปรียบเปรยถึงการเลี้ยงดู
อบรมที่ เหมาะสมจะทาให้ กลายเป็ นคนที่ ดีหรือเก่ งในเวลาที่
เหมาะสม

20
 152 ลางสังหรณ์ไม่ดี

เฉิ นหรูอี้ อ าเจี ย นจนหน้ ามื ด ตาลาย ปวดศี ร ษะตุ บ ๆ

ตลอดเวลา หูยงั ต้องคอยทนฟังเสียงร้องตกใจอันแหลมสูงของ
เกิ่งจิ้นจงอีก นางแทบจะอยากฉี กเขาออกเป็ นชิ้นๆ เดี๋ยวนี้ เลย

กลิ่น อาเจี ย นของตนท าให้ ค ลื่ น ไส้ แ ละเริ่ม อาเจี ย นอี ก

เป็ นเช่นนี้ อยู่มิร้กู ี่รอบแล้ว กระทังกระเพาะไม่
่ มีสิ่งใดเหลือแล้ว
นางจึงปี นขึน้ มานอนบนเก้าอี้ยาวอย่างไร้เรี่ยวแรง จึงโล่งอกได้
ในที่สดุ

เวลานี้ เองมีมือบุรษุ ยื่นมาลูบเก็บปอยผมให้นาง เฉินหรู

อี้เข้าใจว่าเป็ นเกิ่งจิ้นจง เสียงอันสันสะเทื
่ อนนัน้ ยังก้องอยู่ในหู
จนถึงบัดนี้ นางตอนนี้ ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือเลยสักนิด มิเช่ นนัน้
คงหันไปขบกัดนิ้วมือของเขาโดยแรงสักครา

นางสงสัยว่าอุปนิสัยนิ่งขรึมที่ เขามี คงหายไปพร้อมกับ

สติปัญญาของเขาใช่ หรือไม่ ไม่ว่าเรื่องใหญ่เรื่องเล็กล้วนรู้จกั
แต่ตะโกนหวีดร้อง

21
 คนที่ อาเจียนคือนาง คนที่ทรมานคือนาง คิดว่าการคอย
กรีดร้องอยู่ข้างกายจะช่วยนางได้ หรือแค่อยากให้คนทราบว่า
เขาได้อยู่ตรงนี้ แล้ว?

“อาเจียนหนักปานนี้ เหตุใดมิเรียกหมอหลวง? ”

พระสุรเสี ยงอันเย็นเยียบขององค์จกั รพรรดิดงั ขึ้น เฉิน

หรูอี้คิดในใจว่า เคราะห์ดีที่บดั นี้ นางไร้เรี่ยวแรง มิเช่นนัน้ ด้วย
อารมณ์ คกุ กรุ่นของนางเมื่อครู่อาจทาร้ายพระองค์ไปแล้ว พระ
หัตถ์อนั เรียวยาวงดงามนัน้ ของพระองค์คงถูกนางกัดขาดเป็ น
สองท่อนเป็ นแน่

“เกิ่งจิ้นจง...เจ้าเป็ นบริวารเช่นใด? เป็ นบริวารของใคร?

กุ้ยเฟยอาเจียนถึงเพียงนี้ กลับมิตามหมอหลวง กรีดร้องโวยวาย
เพื่อสิ่งใด? ทัวทั ่ ง้ ตาหนักล้วนได้ยินแต่ เสี ยงของเจ้า” เซี ยวเห
ยี่ ย นถลึ ง นั ย น์ ต าหงส์ นั ้น เกิ่ ง จิ้ น จงสองขาอ่ อ นแรงลงทัน ที
ท่าทางสันงั่ นงกคล้ายจะคุกเข่าลงบนพื้น แต่กลับถูกด่าอีกรอบ
ว่า “ยังทาเงอะงะอันใดอยู่ที่นี่ ยังมิรีบไปอีก? !”

ความจริงหน้ าที่ เชิญหมอหลวงนั น้ ไหนเลยจะใช้ บริวาร

ฐานะเช่นเกิ่งจิ้นจง เพียงเรียกขันทีเล็กๆ สักคนไปเชิญก็ได้แล้ว
ทว่าเกิ่งจิ้นจงเห็นสถานการณ์ ไม่ดี จึงเหลือบมองไปยังกุ้ยเฟย
22
ประหนึ่ งท่ อนไม้ท่อนหนึ่ ง ครัน้ เห็นสภาพยา่ แย่นัน้ ของกุ้ยเฟย
พลัน เกิ ด ความไม่ แ น่ ใจว่ า เพลิ ง โทสะอัน ร้ า ยกาจอัน ใดจะ
ลุกลามมาถึงตน จึงได้กล่าวขออภัยโทษแล้วรีบจากไปทันที

ในขณะที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ท รงบริ ภ าษคนผู้ห นึ่ งอยู่ นั ้น

เหล่านางกานัลก็มิได้อยู่เฉย พวกนางรีบไปรองน้าแล้วยกมาให้
เฉินหรูอี้ล้างหน้ า ทัง้ ยังทาความสะอาดห้องให้สะอาดเรียบร้อย
พร้อมกันไปด้วย

“ฝ่ าบาท ในห้ อง...มี กลิ่น ไม่ดี พระองค์รีบ ออกไปก่ อน

เถิด” เฉินหรูอี้หนั หน้ าหนี มิกล้าให้ องค์จกั รพรรดิเห็นกลัวว่า
พระองค์จะตกพระทัย

ภายในห้องอบอวลด้วยกลิ่นเหม็นเปรีย้ ว เพราะกุ้ยเฟยมิ
สบาย ทว่าป่ วยด้วยโรคอันใดนั น้ มิอาจรู้ได้ อากาศวันนี้ จะว่า
หนาวก็มิใช่ จะว่าร้อนก็มิเชิง บรรดานางกานั ลเห็นผู้ดูแลของ
พวกตนถูกองค์จกั รพรรดิตาหนิต่อว่าเสียยา่ แย่ จึงไม่มีผใู้ ดกล้า
เปิดหน้ าต่างให้ลมถ่ายเทโดยพลการ กลัวว่าหากประจบไม่ถกู ที่
อาจตกอยู่ในสถานการณ์เยี่ยงเกิ่งจิ้นจงได้

23
 เซี ย วเหยี่ ย นขมวดคิ้ ว แน่ น กลิ่ นเช่ น นี้ แม้ น เขาที่ มี
ร่างกายสมบูรณ์ ยงั รู้สึกพะอื ดพะอมอยากอาเจี ยน ยิ่งไม่ต้อง
กล่าวถึงเฉินหรูอี้ที่ไม่สบายอยู่แล้วเช่นนี้ เลย

เขาพลันหยัดกายยืนขึน้ สองแขนช้อนอุ้มร่างเฉินหรูอี้ไว้
ในอ้อมอกแล้วเดินออกไปด้านนอกอย่างไม่แม้จะกล่าววาจาใด

เฉินหรูอี้ตกใจจนหน้ าซีด สิ่งที่นึกได้อย่างแรกคือนางยัง

มิได้ล้างหน้ า บ้วนปาก หากเขาเห็นเข้า เขามิชอบใจก็ไม่เป็ นไร
ทว่านางกลัวว่าเขาจะรับไม่ได้มือไม้สนจนท ั่ านางร่วงลงพืน้ เสีย
มากกว่า ด้วยเหตุนี้นางจึงโอบรัดรอบคอเขาไว้แน่ น เอาศีรษะ
แนบไว้กบั อกเขา ยินยอมให้อ้มุ นางไปแต่โดยดี

เซี ยวเหยี่ยนอุ้มนางไปวางที่ เก้าอี้หลัวฮัน่ เขายังมิทนั ได้

มองหน้ าเฉินหรูอี้ให้ชดั ก็เห็นนางยื่นสองมือออกมาปิดหน้ าตน
ไว้อย่างแน่ นหนา แม้นลมก็มิอาจพัดผ่านได้

“......”

เขาจะหัวเราะก็มิได้จะร้องไห้ กม็ ิ ออก “เจ้าปิดไปไยกัน

ทาเช่นว่าเจิ้นมิเคยเห็นยามที่ เจ้าน่ าเกลียดกระนัน้ รีบบอกเจิ้น
มา เจ้ามิสบายตรงที่ใดอีก? บัดนี้ ดีขึน้ บ้างหรือไม่?”

24
 เฉินหรูอี้กล่าวในใจว่า แม้นน่ าเกลี ยดเช่ นไรก็มิควรให้
ผู้อื่นเห็น องค์จกั รพรรดิพยายามดึงมือนางออก นางก็มิยอม
คลายมือแม้แต่ น้อย ทัง้ สองยื้อยุดกันอยู่เช่ นนั น้ กระทังเฉ่ ิ นฮ
วายมิอาจทนดูได้ หากเป็ นเช่นนี้ ต่อไป ไม่แน่ ว่าองค์จกั รพรรดิ
อาจเผลอทานิ้วมือของกุ้ยเฟยหัก คนทัง้ สองอาจยือ้ ยุดไปถึงขัน้
นัน้ ได้ เขาจึงกล่าวว่า “ฝ่ าบาท...ประเดี๋ยวหมอหลวงก็คงมา ไม่
สู้ให้ก้ยุ เฟยได้ล้างหน้ าเสียหน่ อย?”

บริ ว ารในต าหนั ก ต่ า งเงี ย บ ในที่ สุ ด ก็มี ค นปกติ ที่ เ อ่ ย

วาจาเช่นคนปกติเสียที

เซี ยวเหยี่ยนอึ้งงันไป กระแอมไอคราหนึ่ งอย่างประหม่า

แล้วถอยไปอยู่ด้านข้าง

“เช่นนัน้ เจ้าก็ล้างหน้ าก่อนเถิด”

เฉิ นหรู อี้ จึ ง โล่ ง อกลงได้ นางยัง คงหั น หลัง ให้ อ งค์
จักรพรรดิแล้วรีบล้างหน้ า บ้วนปาก แม้แต่ผมยังมิทนั ได้จดั ทรง
เซี ยวเหยี่ยนก็เขยิบเข้ามาลูบหน้ าเก็บผมให้นาง มิทราบว่านาง
คิ ด ไปเองหรื อ อย่ า งไร นางรู้สึ ก ว่ า ร่ า งตนเต็ม ไปด้ ว ยกลิ่ น ที่
แม้แต่ นางยังมิอาจทนได้ ทว่าเขากลับคล้ายมิได้กลิ่นกระนั น้
เป็ นเรือ่ งแปลกจริงๆ
25
 “ยังรูส้ ึกไม่สบายที่ตรงใดอีกหรือไม่? ” เขาถาม

นั ย น์ ต าหงส์จ้ อ งมองนาง ในแววตาเต็ม ไปด้ ว ยความ

ห่วงใย เฉินหรูอี้ได้ยินเสียงที่คล้ายชุ่มฉ่าไปด้วยน้ ากระนัน้ ช่าง
อ่อนโยนยิ่งนัก

“ปวดหัว คลื่นไส้ และเวียนหัวเพคะ” เฉินหรูอี้คล้ายต้อง

มนต์สะกดกระนัน้ เพียงเขามองมาก็ยอมเอ่ยปากบอกจนหมด
ขาดเพียงทูลรายงานประวัติตนว่าแซ่เฉินนามหรูอี้กเ็ ท่านัน้

เซียวเหยี่ยนเห็นใบหน้ าอันขาวพิสทุ ธ์ ิ ของเฉินหรูอี้ที่ยาม

นี้ มิได้ขาวเช่นตุ๊กตากระเบือ้ งเคลือบอีกแล้ว เป็ นผิวขาวที่ ดซู ี ด
เซียว ดวงตากลมโตอันงดงามนัน้ แดงกา่ ศีรษะมีเหงื่อเปี ยกชุ่ม
เส้นผมแนบติดใบหน้ า ดูแล้วยา่ แย่อย่างยิ่ง ทว่ากลับทาให้คน
รูส้ ึกอยากทะนุถนอม

“แล้ วเหตุใดไม่ให้ คนไปเชิญหมอหลวง หรือไม่ก็ไปหา

เจิ้นที่ตาหนักฉางเล่อ...เจ้าอดทนเช่นนี้ มานานเพียงใดแล้ว?”

เฉินหรูอี้คิดใคร่ครวญ “ไม่แน่ ใจเพคะ สองวัน...หรือสาม

วัน เพียงแค่วนั นี้ เป็ นหนักกว่าทุกวันเท่านัน้ ”

26
 เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้ว สองสามวันมานี้ เขามัวแต่ ่ ยุ่ง ไม่
เพียงแค่เรื่องฉาวโฉ่ ที่หลิวจื่อชิงลากดึงออกมา ยังมีตระกูลหลิว
ที่กระโดดโลดเต้นไปมาก่อความราคาญใจให้เขายิ่ง และระยะนี้
ยังมีเรื่องเกิดขึ้นที่ ชายแดน กองทัพจึงวุ่นวายมาก ราชสานั ก
ต่างถกเถียงกันเรื่องจะรบหรือไม่รบ เขาจึง ไม่มีเวลามาเยี่ยมที่
ตาหนักหย่งเล่อ คิดไม่ถึงว่าเวลาเพียงไม่กี่วนั ที่ นี่จะวุ่นวายถึง
เพียงนี้

เฉินหรูอี้นัง่ อยู่นานก็ยงั ไม่มีเรี่ยวแรงคืนมา ทาเพียงซบ

อยู่ในอ้อมอกของเซียวเหยี่ยน

“ข้ า ไม่ เ ป็ นอัน ใด...ท่ า นว่ า จะเป็ นเพราะข้ า กิ น ยานั ้น

หรือไม่ อาการจึงได้ ...” เฉินหรูอี้นึกจึ้นได้ว่ามี คนอยู่เต็มห้ อง
นางไม่มีสติจนเกือบจะเปิดปากพูดความลับนี้ ออกมาแล้ว นาง
พลันแตกตื่นจนเหงื่อเย็นไหลซึมไปทัวกาย ่

ไม่ ท ราบว่ า สติ ปั ญ ญาของนางถูก นางอาเจี ย นออกมา

หมดแล้วกระมัง ความลับที่ เกี่ ยวพันไปถึงหลิวไท่ โฮ่ ว นางยัง
กล้าพูดส่งเดช

นางทราบดี ว่ า เมื่ อ ครู่ต นสมองว่ า งเปล่ า เพี ย งไร องค์

จักรพรรดิกท็ รงปฏิบตั ิ ต่อนางอย่างอ่อนโยนยิ่ง มิได้โกรธกริ้ว
27
อย่ า งทุ ก ครา จึ ง มิ ท ราบได้ ว่ า พระองค์ท าให้ น างลุ่ ม หลงหรือ
เพราะร่างกายไม่สมบูรณ์ สติปัญญาจึงบกพร่อง ทาให้นางไม่มี
แม้ความคิดจะกีดกัน้ องค์จกั รพรรดิแม้แต่น้อย

นี่ เป็ นวิธีรนหาที่ตายรูปแบบใหม่ของนางงัน้ หรือ?

เฉิ นหรูอี้ รู้สึ ก ว่ า หากต้ อ งตายอี ก ครัง้ ก็ค งเป็ นเพราะ

ความโง่เขลาของนางนัน่ เอง

วาจานี้ ยงั มิทนั กล่าวจบ เซี ยวเหยี่ยนก็เข้าใจในทันที จึง

ขมวดคิ้วแน่ นทาให้บรรยากาศภายในห้องเปลี่ยนเป็ นตึงเครียด
อย่างยิ่ง

เขากาลังจะกล่าวบางอย่าง เกิ่งจิ้นจงก็นาหมอหลวงหลิ่ว
เข้ามายังตาหนักแล้ว

เกิ่ ง จิ้ น จงถูก องค์ จ ัก รพรรดิ ด่ า ทอครานี้ แม้ น ว่ า ตน

ออกไปเพราะอยากหลี กหนี แต่ ก็มิกล้ากระทาการล่ าช้ า ด้ วย
กลัวว่าหากช้าก็จกั ต้องถูกด่าทออย่างรุนแรงอีกคารบ

เขาเคยรับใช้ ในต าหนั กฉางเล่ อและถูกองค์จกั รพรรดิ

เตะกระเด็นมารับใช้ พระสนมโปรด...ทัง้ ที่ เป็ นเพียงการรับใช้
พระสนมเพี ยงคนเดี ยว แต่ เขากับหวาดระแวงยิ่ง ไม่ทราบว่า
28
เมื่อใดพระสนมคนโปรดจะ...ตายอีก ต่อให้ไม่สามารถกลับไป
รับใช้ข้างพระวรกายองค์จกั รพรรดิที่ตาหนักฉางเล่อได้ ทว่าก็มิ
อยากทาให้ พระองค์ต้องทรงชังหน้ า เห็นเขากี่ คราก็ด่าว่ าทุก
ครัง้ ไป เช่นนัน้ จิตใจอันเปราะบางของเขาคงมิอาจทนรับได้อีก
แล้ว

เฉินหรูอี้มอบอานาจให้เขาดูแลตาหนักหย่งเล่อทัง้ หมด
เขากลับมิได้ ถามความเห็นกุ้ยเฟยก็รีบขึ้นเกี้ยวไปเชิญสานั ก
แพทย์หลวงเชิญหมอหลวงที่ ชานาญด้านโรคสตรีในตานานมา
ที่นี่ทนั ที

หมอหลวงหลิ่วคิดว่าองค์จกั รพรรดิทรงอยากตรัสถาม
ถึ ง วิ ธี ถ อนโอสถปริ ศ นา น่ า เสี ย ดายที่ ห ลายวัน มานี้ เ ขาพลิ ก
ตาราโบราณแทบทัง้ หมดก็ยงั หาไม่พบ

เดิมที โอสถชนิดนี้ กม็ ิ ได้ทาอันตรายผู้คน เพียงแค่ทาให้

เหมื อ นตัง้ ครรภ์ เขามิ ท ราบจริ ง ๆ ว่ า ผู้ใ ดจะคิ ด ค้ น โอสถแก้
อาการตัง้ ครรภ์ปลอมนี้

เขาก าลัง ครุ่ น คิ ดอย่ า งหนั ก ว่ า จะกราบทู ล ต่ อ องค์

จักรพรรดิเช่นไรเพื่อลดภาระที่ตนแบกอยู่ เขาเดินตัวสันเข้ ่ าไป
ในห้ อ งโถง หน้ าเก้ า อี้ ย าวหลัว ฮัน่ มี ฉ ากม่ า นกัน้ จัด วางไว้
29
เรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ ถวายพระพรเรียบร้อย จึงเห็นเฉินฮ
วายโบกสะบัด มื อ คราหนึ่ ง เหล่ า บริ ว ารก็ท ยอยเดิ น ออกไป
จกั รพรรดิกม็ ิ ปาน
ประหนึ่ งได้รบั คาสังจากองค์
่

“หมอหลวงหลิ่ว ระยะนี้ ก้ยุ เฟยคลื่นไส้อาเจียนทุกวัน ทัง้

ยัง ปวดศี ร ษะ เป็ นสาเหตุ ม าจากสิ่ งใดหรื อ ว่ า เพราะโอสถ
ปริศนา?” เซียวเหยี่ยนเอ่ยถามเสียงขรึม

หมอหลวงหลิ่วพลันตะลึง “ในตาราแพทย์มิได้บอกไว้ว่า
จะมีอาการเช่ นคนตัง้ ครรภ์ชดั เจนปานนี้ ...เพี ยงชี พจรจะเต้ น
คล้ายสตรีตงั ้ ครรภ์พะยะค่ะ”

หากแม้แต่ อาการยังเป็ นเช่นเดียวกัน เช่นนัน้ จะสมจริง

เกินไปหรือไม่ หากวิวฒ
ั นาการจะก้าวไกลไปถึงเพียงนัน้ ก็ควร
ทาให้มีทารกคลอดออกมาเลยเสียดีกว่า

ทว่ า หมอหลวงมี ห น้ าที่ เ ช่ น ใดเล่ า พวกเขารับ ใช้ อ งค์

จักรพรรดิประหนึ่ งอยู่ใกล้พยัคฆ์ แม้แต่อาการป่ วยเล็กน้ อยเช่น
ตัวร้อน ปวดศีรษะ ไม่กี่วนั หาย...ก็มิอาจกล่าวชัดเจนถึงเพี ยง
นั น้ ได้ ยิ่ ง เป็ นเรื่องเกี่ ย วพัน ถึง เจี ย งกุ้ย เฟยซึ่ ง เป็ นสตรี ที่องค์
จัก รพรรดิ โปรดปรานมากที่ สุ ด ตอนนี้ เขาสามารถพู ด ให้
คลุมเครือเท่าใดก็ยิ่งดีมากเท่านัน้
30
 เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้วคราหนึ่ ง “ท่ านรีบตรวจชี พจรกุ้ย
เฟย ว่าเป็ นเช่นไรบ้าง”

เขากล่ า วต่ อ ว่ า “หยุ ด พู ด วาจาไร้ ส าระกับ เจิ้ น เจิ้ น

ต้ องการความแน่ ชดั มิเช่นนัน้ ท่านก็มิต้องเป็ นแล้วหมอหลวง
เจิ้นให้ รบั เบี้ยหวัดจากราชสานักเพื่อสร้างความเลอะเลือนแก่
เจิ้นงัน้ หรือ?”

ความคิ ด อัน ไร้ คุ ณ ธรรมของหมอหลวงหลิ่ ว ถูก องค์

จักรพรรดิลากออกมาตี แผ่ภายใต้แสงสุริยาเสียแล้ว พลันหน้ า
แดงกา่ มือจึงคว้าลูบเคราจนแทบหลุดออกมาอยู่แล้ว

เมื่ อ เขาตรวจชี พ จรผ่า นฉากม่ า นกัน้ ดู มิ ท ราบว่ า เป็ น

เพราะตื่นเต้นเกินไปหรือชีพจรที่เต้นมีความพิเศษเช่นนัน้ จริงๆ
กันแน่ เขายังคงตรวจได้ว่าเป็ นชีพจรมงคลเช่นเดิม ส่วนอาการ
อื่นๆ ล้วนตรวจไม่พบ

เฉินหรูอี้ร้สู ึ กได้ถึงมืออันสันเทาทั
่ ง้ ที่ มีผ้าผืนบางกัน้ อยู่
นัน้ นางลอบถอนหายใจอยู่เงียบๆ

“หมอหลวงหลิ่ว...”

31
 หมอหลวงหลิ่วอยากดึงทึ้งหน้ าตนเหลือเกิน เขาอดกลัน้
ไว้จนหน้ าแดงหูแดงไปหมดแล้วกล่าวขออภัยโทษว่า “หม่อม
ฉันฝี มือมิเก่งกาจ ที่หม่อมฉันตรวจเจอมีเพียง...ชีพจรมงคลพะ
ยะค่ะ”

คาว่า ‘ชีพจร’ ยังมิทนั กล่าวจบเขาพลันนึ กถึงหมอหลวง

โจวขึ้นมาทาให้จิตใจเบิกบานอย่างยิ่ง “ฝ่ าบาท หมอหลวงโจว
ฝี มือเก่งกาจนัก มิสู้ให้เขามาตรวจกุ้ยเฟยดูสกั ครา? คราก่อน
จาได้ ว่ า หมอหลวงโจวเคยถามหม่อมฉั น ว่ ารู้สึ กหรือไม่ ว่ า มี
บางอย่างไม่ถกู ต้อง”

สหายรักเจ้าตายเถิด ข้ายังมิอยากตาย

หมอหลวงหลิ่วถูกดึงเข้าไปเกี่ยวกับการตัง้ ครรภ์ปลอม
ของไท่ โฮ่ วในอดี ต เขาจึงระมัดระวังเป็ นอย่างยิ่ง ไม่ทราบว่ า
องค์จ กั รพรรดิ จ ะทรงกริ้ ว มาถึ ง เขาด้ ว ยหรื อ ไม่ จึ ง มิ ก ล้ า ท า
พลาดเรื่องเจี ยงกุ้ยเฟยอี ก ยามนั น้ เขาไม่สนสิ่งใดแล้ว ได้แต่
ลากหมอหลวงโจวเข้ามาบังหน้ า

เฉินหรูอี้ “......”

ผูเ้ ชี่ยวชาญด้านโรคสตรีถึงกลับขายสหายเสียแล้ว

32
 เซี ย วเหยี่ ย นกลับ มิ ส นว่ า หมอหลวงหลิ่ ว จะขายสหาย
หรือขายผูใ้ ด เพียงสามารถให้คาตอบที่ชดั เจนแก่เขาได้เป็ นพอ

ถึ ง แม้ ห มอหลวงหลิ่ ว จะพูด จาคลุ ม เครื อ ทว่ า เซี ย วเห

ยี่ยนยังคงเข้าใจความหมายในวาจาของเขา โอสถปริศนาทาให้
ชีพจรเต้นคล้ายสตรีมีครรภ์ เช่นนัน้ หมายความว่านางมิควรมี
อาการคล้ายคนตัง้ ครรภ์

นั น่ แสดงว่ามีความเป็ นไปได้อยู่สองอย่าง หนึ่ งคือนาง

ตัง้ ครรภ์จริง มิได้เป็ นเพราะโอสถปริศนา ทว่าเพราะกินโอสถ
ปริ ศ นาเข้ า ไปจึ ง ท าให้ อ าการทับ ซ้ อ น สองคื อ สิ่ งที่ เ ขาไม่
ต้องการที่สดุ นัน่ คือนางป่ วยจริงๆ

“ไปเชิญหมอหลวงโจวมา” องค์จกั รพรรดิรบั สังต่

่ อเฉินฮ
วาย

เฉินฮวายมิกล้าชักช้าจึงรีบออกไปเรียกขันที น้อยให้นา
เกี้ยวไปรับหมอหลวงโจวมาที่ตาหนักหย่งเล่อทันที เวลาผ่านไป
ไม่ถึงหนึ่ งก้านธูป คนหามเกี้ยวทัง้ สองรีบร้อนเหนื่ อยหอบเสี ย
จนขาแทบพลิก

33
 หมอหลวงโจวทราบมาก่อนแล้วว่าองค์จกั รพรรดิได้ส่ง
คนมารับ หมอหลวงหลิ่ ว ไป บัด นี้ ก ลับ มาเรี ย กตนไปอี ก เขา
ทราบทันที ว่าเรื่องราวมิค่อยสู้ดีนัก ตลอดทางจึงเตรียมใจไว้
อย่างดี

เมื่อถึงห้องโถงและถวายพระพรเรียบร้อย ก้นยังมิทนั ได้

แตะเก้าอี้พลันได้ยินพระสุรเสียงทุ้มตา่ เยือกเย็นดุจธารน้ าแข็ง
ขององค์จกั รพรรดิดงั ขึน้

“หมอหลวงหลิ่วบอกว่า คราก่อนที่ เจ้าตรวจชีพจรให้ก้ยุ

เฟย ได้ ต รวจพบความผิ ด ปกติ บ างอย่ า งแต่ มิ ไ ด้ ก ล่ า วอย่ า ง
ชัดเจน ที่แท้แล้วเป็ นเรือ่ งเช่นใดกัน?”

ไม่เพียงหมอหลวงโจวที่ คกุ เข่าลงกับพื้นรู้สึกดังถู

่ กฟ้ าผ่า
โขกศี รษะระรัวปานตากระเที ยม แม้แต่ หมอหลวงหลิ่วผู้ขาย
สหายแลกเกียรติยศยังมึนงง เห็นชัดว่าเขามิได้พดู เช่นนัน้ เลย
...

เอาเถิด แม้นความหมายจะเป็ นเช่นนัน้ ทว่าเขาพูดอ้อม

ค้ อมกว่านี้ ยิ่งนั ก องค์จกั รพรรดิเหตุใดต้ องลอบแทงข้ างหลัง
อย่างโหดร้ายปานนี้

34
 หากคนในสานักแพทย์งดั ข้อกันขึ้นมา ก็สามารถฆ่ าคน
ได้อย่างไร้รอ่ งรอยเลยทีเดียว

หมอหลวงหลิ่ ว คิ ด ว่ า คงต้ อ งหาโอกาสล้ ม ป่ วยสัก ครา

แล้วขอลากลับบ้านเกิดเพื่อความปลอดภัยจะดีกว่า

เฉิ นหรู อี้ แ ทบจะพ่ น น้ า ที่ น างเพิ่ งดื่ ม เข้ า ไปออกมา

พระองค์ยงั คงเป็ นจักรพรรดิที่มิรู้จกั อับอายที่ นางเคยรู้จกั คน
เดิม

นานแล้วที่มิได้เจอด้านนี้ ของพระองค์ คิดถึงเหลือเกิน

“เอาเถิ ด ท่ านมิต้ องคิ ด วาจากลับ กลอกใดๆ มากล่ าว

กับ เจิ้ น เรื่ อ งราวเป็ นเช่ น ใดก็พูด มาเถิ ด ” เซี ย วเหยี่ ย นมิ ไ ด้
ต้ อ งการจะขู่ข วัญ เขา เพี ย งแค่ นึ กถึ ง หมอหลวงที่ ม าตรวจ
อาการป่ วยของพระบรมวงศานุวงศ์อย่างมิเต็มกาลังเหล่านี้ นัน้
ไม่ทราบว่าในใจซ่ อนความคิดชนิดใดอยู่กนั แน่ จิตใจจึงพลัน
หม่นหมองไปชัวครู ่ ่

ทว่า ยามนี้ มิใช่เวลาข่มขวัญผู้ใด อาการป่ วยของกุ้ยเฟย

สาคัญที่สดุ

35
 หมอหลวงโจวแค้นจนแทบอยากจะกัดกินเลือดเนื้ อของ
หมอหลวงหลิ่วเหลือเกิน คิดไม่ถึงเลยว่าจะทากับเขาเช่นนี้ ทัง้
ที่เขาเห็นคนผูน้ ี้ เป็ นดังสหาย
่ ไม่นึกว่าจะแทงข้างหลังเขาได้

เหงื่อเขาไหลซึ มออกมาดุจสายฝน หน้ าผากก้มแตะกับ

พื้นมิกล้าแม้เช็ดเหงื่อ ได้แต่กล่าวเสียงราบเรียบว่า “หม่อมฉัน
มิได้มีเจตนาจะปิดบัง...”

“เงยหน้ าขึ้นพูดเถิด” เซี ยวเหยี่ยนกล่าวอย่างเบื่อหน่ าย

คิดว่าการเอาหน้ าผากทาบแตะพื้นพูดกล่าววาจา หากเอ่ยมิชดั
ถ้อยชัดคาขึน้ มาแล้วเขาจะปล่อยผ่านงัน้ หรือ?

หมอหลวงโจวกลื น น้ า ลายลงคอ เหงื่ อ ที่ ไ หลออกจาก

ศีรษะเขานัน้ อีกไม่นานคงผสานกับดินจนกลายเป็ นโคลนแล้ว
“ขอฝ่ าบาทโปรดทรงอภัย หม่อมฉั นมิได้ มีเจตนาปิดบัง เป็ น
เพราะมิ แ น่ ใ จ คื อ ...ไม่ ท ราบว่ า กุ้ย เฟยเคยได้ ร บั การกระทบ
กระเทือนที่ศีรษะหรือไม่? ”

เฉินหรูอี้และเซียวเหยี่ยนสบตากัน ผูอ้ ื่นไม่ทราบ แต่นาง

ทราบดี นางฟื้ นคืนมาในครัง้ นี้ เพราะเฉิงถาวพลัง้ มือผลักเจียง
เหมยจนศีรษะกระแทกขอบโต๊ะตาย

36
 “เป็ นเช่นนัน้ จริง” นางกล่าว

หมอหลวงโจวพลันอยากตายขึ้นมาทันที เขาถามเช่นนี้
แต่ใจจริงกลับหวังให้คาตอบคือ...ไม่ใช่ การไม่บอกจึงแสดงถึง
ความรอบคอบ แต่เมื่อเป็ นเช่นนี้ หากองค์จกั รพรรดิกล่าวเช่ น
ไรก็ย่อมต้องเป็ นเช่นนัน้ แล้ว

เฉิ นหรู อี้ พ ลัน เกิ ด ลางสัง หรณ์ ไ ม่ ดี ขึ้ น นางขมวดคิ้ ว

เล็กน้ อย “หมอหลวงโจวมีสิ่งใดเชิญกล่าวมาเถิด”

หมอหลวงโจวพลัน รวบรวมความกล้ า ยกแขนเสื้ อ ขึ้น

ปาดเหงื่อ เอ่ยเสียงสูงว่า “ขอฝ่ าบาทอนุญาตให้หม่อมฉันตรวจ
ชีพจรกุ้ยเฟยอีกครัง้ เถิดพะยะค่ะ! ”

ถุย!

เฉินฮวายสะดุ้งขึ้นคราหนึ่ ง ใช้ ส ายตาถมึงทึ งจ้ องไปที่

หมอหลวงโจว โก่งคอตะโกนเสียงดังปานนี้ ผูท้ ราบเรือ่ งราวรู้ว่า
เขาต้องการตรวจอาการให้ผ้ปู ่ วย แต่ผ้ไู ม่ทราบเรื่องราวคงคิด
ว่าเขากาลังจะกัดคน!

37
 153 ห่วงใย

เซี ย วเหยี่ ย นตะลึ ง ไปเล็ก น้ อ ยแต่ มิ ใ ช่ เ พราะเสี ย งร้ อ ง

โหยหวนของหมอหลวงโจวแต่ เป็ นท่าทางของเขาต่ างหาก ไม่
ว่าจะดูอย่างไรก็คล้ายคนที่ตดั สินใจพลีชีพกระนัน้

เขายิ น ดี ที่ จ ะเชื่ อ ว่ า เป็ นเพราะตนขู่ข วัญ ให้ ห มอหลวง

โจวหวาดกลัว

“ลุกขึ้นเถิด” น้ าเสี ยงเขาเย็นเยียบกว่าเดิม “เจิ้นหวังว่า

ท่านจะพูดทัง้ หมดที่ทราบอย่างไม่ปิดบัง หากเก็บงาไว้แม้เพียง
น้ อยนิด เจิ้นจะไม่ละเว้นโดยเด็ดขาด!”

หมอหลวงโจวรีบพยักหน้ าดุจไก่จิกข้าวเปลือกแล้วปาด
เหงื่อที่ ท่วมเต็มศี รษะตน มิรอให้ เขาขยับเข้ าใกล้ หมอหลวง
หลิ่วก็รีบขยับออกจากตาแหน่ งนัง่ ตรวจชีพจรทันที ใบหน้ าเผย
รอยยิ้มอันไร้พิษภัย

ฉากม่ า นกัน้ สามารถมองทะลุ อ อกมาได้ หากไม่ ร ะวัง

จิตใจตนก็อาจถูกคนที่ อยู่อีกด้านหนึ่ งมองเห็นอย่างชัดเจน ต่อ
ให้ หมอหลวงโจวจะแค้นเคืองหมอหลวงหลิ่วเพี ยงใดก็มิกล้า
แสดงออก ได้แต่อดกลัน้ ไว้แม้แต่นัง่ ยังมิกล้านัง่ ด้วยซา้

38
 ตามกฎวัง ของราชวงศ์ต้ า จิ้น นั น้ พระสนมชายาในวัง
หลังมิอาจพบกับบุรุษอื่ นได้ ต่ อให้ เป็ นหมอหลวงที่ รกั ษาก็ยงั
ต้ องมีฉากม่านกัน้ หากเป็ นพระสนมที่ มิได้รบั การโปรดปราน
เท่าใดก็ยงั ใช้ผา้ ม่านกัน้ ตรงกลางจะมีขนั ทีและนางกานัลอย่าง
ละสี่คนยืนกัน้ หมอหลวงเอาไว้ บนมือของพระสนมยังต้องมีผา้
บางคลุมไว้เพื่อมิให้ ผ้อู ื่นเห็นผิวพรรณ หากขาดขัน้ ตอนใดไป
ต้ องได้รบั การตาหนิต่ อว่า นอกเสี ยจากจะมีอานาจยิ่งใหญ่ใน
วังหลัง มิเช่นนัน้ เรือ่ งคงมิจบโดยง่าย

ครัน้ เซี ย วเหยี่ ย นเห็น หมอหลวงหลิ่ ว รี บ ร้ อ นผลัก ทุ ก

อย่างใส่ร่างหมอหลวงโจว เมื่อหมอหลวงโจวมาถึงก็ตกใจเสี ย
ปั สสาวะแทบราด แม้นเซี ยวเหยี่ยนจะปลอบใจตนเองว่าไม่มี
เรื่องอันใดต้องกังวล แต่บรรยากาศอันแปลกประหลาดทัง้ หมด
นี้ กท็ าให้เขาตื่นกลัวอย่างมากที เดียว ยามนี้ จึงมิใยดีเรื่องหญิง
เรื่ อ งชาย อี ก ทัง้ ผู้ห นึ่ งอายุ สี่ สิ บกว่ า ผู้ห นึ่ งอายุ ห กสิ บกว่ า
สามารถเป็ นบิดาและปู่ ของกุ้ยเฟยได้ด้วยซา้ เขาจึงดึงผ้าบาง
บนมือเฉินหรูอี้ออก หากไม่มีอนั ใดขวางกัน้ ก็อาจจะตรวจชี พ
จรได้ชดั เจนแม่นยากว่า

“ตรวจเถิด”

39
 แม้นหมอหลวงโจวที่ มีประสบการณ์ ตรวจชี พจรผู้คนมา
มากยัง อดมิได้ ที่ จะส่ ายศี รษะไปมาชื่ น ชมถึ ง ความงดงามดุจ
หยกของมือคู่นี้ ทัง้ อ่อนเยาว์ประหนึ่ งต้นหอมอ่อนก็มิปาน

หมอหลวงโจวตัง้ สติแล้ววางมือลงบนข้อมือของเฉินหรูอี้
คิ้วขมวดเข้าหากันเป็ นปมอย่างมิยอมคลาย เขาถอนหายใจ
แล้วเปลี่ยนมือจับชีพจรใหม่ สุดท้ายจึงเก็บมือตนมาเช็ดเหงื่อที่
ชายเสื้อ มืออีกข้างก็ยื่นเข้าไปตรวจอีกครัง้

เฉินฮวายยังปาดเหงื่อแทนเขา กลัวว่าเขาตรวจไปตรวจ
มาสุดท้ายกลับบอกว่ากุ้ยเฟยมิได้ป่วยเป็ นอันใด องค์จกั รพรรดิ
อาจจะกล่าวโทษว่าเขาคิดล่วงเกินกุ้ยเฟยก็เป็ นได้...

มี สิ่ ง ใดก็ก ล่ า วมา ตรวจชี พ จรไปมาไม่ จ บสิ้ น เช่ น นี้ คื อ

เรือ่ งใดกัน?

ช่ า งเป็ นบรรยากาศที่ น่ าอึ ด อัด นั ก กุ้ย เฟยต้ อ งป่ วย

ร้ายแรงเพียงใดจึงจะสมเหตุสมผล?

หมอหลวงโจวยกมือขึน้ ปาดเหงื่อที่หน้ าผากอีกครัง้ ในใจ

ครุ่นคิดอยู่ตลอดว่า หากยามนี้ ทูลต่ อองค์จกั รพรรดิว่า ทางที่ ดี
น่ าจะเชิ ญ หมอหลวงที่ มี ค วามสามารถหลากหลายด้ า นมา

40
ตรวจดูอีกสักครา ไม่ทราบว่าองค์จกั รพรรดิจะทรงกริ้วจนสัง่
ประหารเขาหรือไม่?

“...ก่ อ นหน้ า นี้ ก้ ยุ เฟยเคยได้ ร บั การกระทบ กระเทื อ น

บริเวณศีรษะ?”

ยื่นศีรษะออกไปก็ต้องตาย หดศีรษะไว้กต็ ้ องตาย หมอ

หลวงโจวจึงเลือกยื่นศี รษะออกไปแล้วกัน แม้นการยื่นศี รษะ
ครัง้ นี้ จะช้าไปบ้างก็ตาม

ครัน้ เซียวเหยี่ยนได้ฟัง ใจพลันกระตุกวูบคราหนึ่ ง เขายัง

จาได้ ดีถึงเรื่องการฟื้ นคืนมาในร่างเจี ยงเหมยเมื่อคราพบกัน
กับเฉินหรูอี้ เป็ นเพราะเฉิงถาวผลักนางท าให้ เจี ยงเหมยล้ ม
ศีรษะกระแทกขอบโต๊ะโลหิตนัน้ ไหลออกมาไม่น้อย

ยามนั น้ สิ่งที่ เขาสนใจคือเรื่องประหลาดมากมายที่ นาง

ทาเพื่อให้ ได้ พบกับตน เขาหัวเราะเสี ยแทบหุบปากไม่ลง ลิ้น
แทบจะหักออกมาเลยเชียว

ทัวทั
่ ง้ วังหลังล้วนกล่าวขานถึงตานานของนาง แต่กเ็ ป็ น
เพียงเรื่องหลังจากที่ นางได้รบั ความโปรดปรานแล้ว หรือไม่ก็
เป็ นเรื่องที่นางพยายามเพื่อให้ได้ร่วมอภิรมย์กบั องค์จกั รพรรดิ

41
ส่วนเรือ่ งที่นางถูกเฉิงถาวผลักจนเกิดเป็ นเฉินหรูอี้นัน้ นอกจาก
ตัวนางเองและองค์จกั รพรรดิกไ็ ม่มีผใู้ ดทราบเรือ่ งสักคน

หมอหลวงโจวเอ่ยขึน้ มาในยามนี้ แสดงว่าการล้มครังนั

้ น้
ของนางเป็ นเรือ่ งที่สาคัญ

“ท่ านมีสิ่งใดก็เอ่ยมาตามตรง” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยอย่างมิ

อาจอดทน ยกก้นขึน้ ย้ายที่นัง่ ไปอีกทาง

...หมอยังต้องตรวจตามหลักการ ดูสีหน้ า ฟังเสียงหายใจ

สอบถามอาการ ตรวจชี พจร ตาราที่ องค์จกั รพรรดิทรงอ่านได้
ขว้างทิ้งใส่ท้องสุนัขไปแล้วหรือไร?

หมอหลวงโจวมิ อยากให้ ผิ ด พลาด จึ ง ต้ อ งตรวจให้

ละเอี ย ดแต่ ก็มิ กล้ าถกเถี ย งอัน ใดเมื่ ออยู่ ต่ อหน้ าพระพัก ตร์
อย่างไรเสียก่อนหน้ านี้ ที่เขาปิดบังมิพดู ความจริงพระองค์กย็ งั มิ
ทันได้ลงโทษตน เขาไหนเลยจะกล้าบ่นว่าสิ่งใด?

“หม่ อมฉั น คิ ด ว่ า...มี โ ลหิต คังในสมองกุ

่ ้ ย เฟยพะยะค่ ะ
ก่อนหน้ านี้ หม่อมฉันมิกล้ายืนยันจึงมิกล้าทูลบอก ยามนี้ ...ก้อน
โลหิตนัน้ คล้ายได้ใหญ่ขึน้ แล้ว ชีพจรที่ตรวจก็ชดั เจนยิ่ง”

เฉินหรูอี้รสู้ ึกในหัวมีเสียงดัง ‘วึ่งๆ’ คล้ายกาลังจะระเบิด

42
 นางควรจะทราบนานแล้ ว ว่ าสรรค์ค งมิ ให้ น างภาคภูมิ
เช่นนี้ ได้ ครัง้ นี้ แม้นมิได้ถกู องค์จกั รพรรดิกลันแกล้
่ งจนหัวหมุน
และมิ ไ ด้ ถ กู พวกวิ ป ริ ต แทงตาย ทัง้ นางยัง เป็ นสตรี ง ดงามที่
รูปร่างชดช้อย องค์จกั รพรรดิทรงชอบนางอย่างยิ่ง

ที่แท้เรื่องราวทัง้ หมดได้ถกู กาหนดบทสรุปไว้แล้ว ต่อให้

นางจะได้เสพสุขกับความงดงามเพียงใด สุดท้ายก็ยงั ทุบตี นาง
อยู่ดีใช่หรือไม่?

มารดามันเถอะ ไม่ง่ายเลยที่นางจะได้พบกับการฟื้ นคืนที่

น่ าพอใจ หรือนางต้องตายไปเช่นนี้ ?

เจียงเหมยตายเพราะล้มศีรษะกระแทกพื้น นางผู้มารับ
ช่วงต่อจึงต้องแบกรับปัญหานี้ ไว้กบั ตัวใช่หรือไม่?

สวรรค์ช่างไร้ความคิดสร้างสรรค์ยิ่ง

“การที่ มีโลหิตคัง่ หมายความว่าข้าจะตาย ใช่หรือไม่? ”

นางเอ่ ย ถาม วาจายัง มิ ทั น กล่ า วจบบ่ า ของนางก็ ถ ูก องค์
จักรพรรดิบีบแน่ นคล้ายจะบีบกระดูกของนางให้แตกกระนัน้

43
 ในห้ องนี้ นอกจากหมอหลวงโจวที่ มีแ ผนในใจแล้ ว นั น้
หมอหลวงหลิ่วและเฉินฮวายล้วนเหม่อมองออกไปอย่ างตก
ตะลึง...

ตายอีกแล้วหรือ?

ไม่ว่านี้ จะเป็ นเพราะชะตาชี วิตของเจียงกุ้ยเฟย เองหรือ

เป็ นเพราะถูกดาวพิฆาตขององค์จกั รพรรดิทาให้ตาย ก็มิควรมี
ผูใ้ ดต้องตายอีกแล้ว

หมอหลวงโจวอยากร้องไห้ แต่ กลับไร้น้ าตา กุ้ยเฟยเอ่ย

ถามเขาอย่ างตรงไปตรงมาเกิน ไปแล้ ว หากเขาตอบออกไป
ตามจริงคงมิอาจมีชีวิตออกไปจากประตูนี้ได้

“มิ อ าจพูด ได้ ว่ า ...ร้ า ยแรงถึ ง เพี ย งนั ้น หม่ อ มฉั น ฝี มื อ

การแพทย์ต่าต้ อ ย จึ ง ทราบเพี ย งเท่ า นี้ ไม่ สู้ เ ชิ ญ หมอหลวงผู้
ช านาญหลายท่ า นในส านั ก แพทย์ห ลวงอย่ า งหมอหลวงจาง
หวัง หลี่ จ้าว ผู้เชี่ยวชาญในการวินิจฉัยโรคมาร่วมพิจารณาพะ
ยะค่ะ” เขาเอ่ย

“ความจริ ง หม่ อ มฉั น ก็มิ ก ล้ า ตัด สิ นว่ า เป็ นเรื่ อ งราว

เช่นใด ก่อนหน้ านี้ จึงมิกล้าพูดจาเหลวไหล”

44
 ่ รีบไปเชิญหมอหลวงทุกคนของสานัก
เซี ยวเหยี่ยนสังให้
แพทย์หลวงมาที่ ตาหนั กหย่งเล่อทันที อย่างไม่แม้จะสนใจว่า
ยามนี้ เขาต้ องการปั ดความรับผิดชอบหรือฝี มือการแพทย์ไม่
เก่งกาจจริงกันแน่

เฉินหรูอี้ให้ หมอหลวงห้ าหกคนจับชี พจรบนมือข้างนั น้

ของนางอย่างมิได้รงั เกียจ นางมิได้รสู้ ึกใดๆ ทัง้ สิ้น เพียงรูส้ ึกว่า
พระหัต ถ์ข้ า งนั ้น ขององค์จ ัก รพรรดิ ที่ ก ุม มื อ นางไว้ ช่ า งเย็น
เหลือเกิน ทัง้ ยังสันน้
่ อยๆ อีกด้วย

นางช้อนสายตาขึ้นมองก็เห็นเซียวเหยี่ยนขมวดคิ้วแน่ น
บางคราก็เผลอเลียริมฝี ปากอันแห้งผากนัน้ ใบหน้ าหล่อเหลาดู
เคร่งเครียด สายตาอันนิ่งขรึมนั น้ มองออกไปยังฉากม่านกัน้
เก็บซ่อนเปลวเพลิงที่มีอยู่เต็มท้องไว้

“หมอหลวงทุ ก ท่ า นมี ค วามคิ ด เห็น ตรงกัน หรื อ ไม่ ? ”

เซี ยวเหยี่ ยนเอ่ ยน้ าเสี ยงเย็นชา “หากรออี กครู่ฟ้ าคงมื ด แล้ ว
พวกท่ านคิดจะอยู่รบั ประทานอาหารเย็นที่ ตาหนั กหย่งเล่อใช่
หรือไม่? เจิ้นเหตุใดจึงมิทราบว่าการตรวจชีพจรที่แสนง่ายดาย
จะยากถึงเพียงนี้ ใช่กใ็ ช่ มิใช่กม็ ิ ใช่ เพียงบอกผลออกมาก่อนได้
หรือไม่?”

45
 หมอหลวงวิ นิ จฉั ย จางอวี่ จื อนั น้ เป็ นชายแก่ อายุ ห้ า สิ บ
กว่า ตระกูลเป็ นหมอหลวงมาสามชัวอายุ ่ คน เขามักมีท่าทาง
สุขมุ อยู่ตลอด ทว่ายามนี้ กลับมองซ้ายมองขวาอย่างตกใจ เขา
จ้องมองไปยังองค์จกั รพรรดิที่อยู่ด้านหลังฉากม่านกัน้ ซึ่ งเป็ น
่ งระเบิดแม้นไม่มีผ้ใู ดแตะต้ องก็สามารถระเบิดได้เองแล้ว
ดังถั
เอ่ยว่า “ผล...หมอหลวงโจวมิใช่บอกไปแล้วหรือ? เป็ นเช่นที่เขา
กล่าวทุกอย่างพะยะค่ะ”

เซี ยวเหยี่ ยนพลันกระตุกในใจวูบหนึ่ ง มารดามันเถอะ

เขาควรรู้ว่าที่พวกเขาถ่วงเวลามานานป่ านนี้ ย่อมไม่มีเรื่องดีอนั
ใด

เขาคงฝั นไปจริง ๆ คนพวกนี้ ยงั สามารถชี้ หน้ าด่ าหมอ

หลวงโจวว่ า เป็ นหมอไร้ฝี มื อ ได้ ง นั ้ หรือ ความจริ ง เป็ นเพราะ
ปี ศาจน้ อยของเขากินโอสถปริศนาเข้าไปจึงได้มีอาการเช่นนี้ ใช่
หรือไม่?

คิดถึงตรงนี้ เขาพลันหยัดกายลุกขึ้น กล่าวอย่างรีบร้อน

ว่ า “ก่ อนหน้ านี้ ก้ ยุ เฟยกิน โอสถที่ ท าให้ ต งั ้ ครรภ์ปลอม...เจิ้น
หมายถึ ง ถูก ผู้อื่ น วางยา เช่ น นั ้น จะส่ ง ผลต่ อ ชี พ จรหรื อ ไม่ ?
ความจริงกุ้ยเฟยมิได้มีปัญหาที่สมอง?”

46
 จางอวี่จือหนังตากระตุกคราหนึ่ ง พวกเขากาลังครุ่นคิด
ว่ากุ้ยเฟยมีชีพจรมงคล จะเจียดยาอย่างไรจึงจะไม่กระทบต่ อ
ครรภ์หรือจะให้ก้ยุ เฟยคลอดออกมาก่อนค่อยรักษา ทุกคนล้วน
เลือกใช้ โอสถชนิดอ่ อน ทว่าหมอหลวงโจวกลับเลือกใช้ โอสถ
ชนิดแรงอย่างมิลงั เล ดูท่า เขาคงรูเ้ รือ่ งทุกอย่างดี

คิดไม่ถึงว่ากลับมิเอ่ยปากบอกพวกเขาแม้เพียงครึ่งคา
เป็ นเฒ่าเจ้าเล่หแ์ ท้ๆ !

“ไม่...พะยะค่ะ” วาจาประโยคเดียวนี้ ได้ปลุกให้เซี ยวเห

ยี่ยนตื่นจากฝันกลางวันทันที

“ชีพจรไม่เหมือนกันพะยะค่ะ”

เซี ย วเหยี่ ย นก าหมัด แน่ น “เช่ น นั ้น ก็ รี บ หาวิ ธี แ ก้ ไ ข

มิฉะนัน้ พวกท่านก็มิต้องกลับจวน คืนนี้ ค้างในวังเถิด เจิ้นมิเชื่อ
ว่าหมอหลวงที่ ราชสานั กเลี้ยงไว้ จะไม่มีผ้ใู ดสามารถแบ่งเบา
ความกังวลของเจิ้นได้!”

บรรดาหมอหลวงเห็นว่าสถานการณ์ มิสู้ดี จึงรีบเปลี่ยน

ท่าทีโดยพลัน ต่างคุกเข่าลงบนพืน้ อย่างพร้อมเพรียงกัน

“ฝ่ าบาท”
47
 เฉินหรูอี้ดึงชายอาภรณ์ ของเซียวเหยี่ยนเบาๆ เขาจึงหัน
หลังกลับมาโดยเร็ว แววตายังมิทนั ได้ปรับเปลี่ยน ดูแล้วช่างดุ
ร้ายอย่างยิ่ง กระทังเห็
่ นใบหน้ าอันซีดขาวของนาง เขาจึงค่อยๆ
มีสติคืนมา

“หมอหลวงทุกท่านก็มิได้บอกว่าช่วยไม่ได้ เพียงโลหิตคัง่
เท่านัน้ ไม่เป็ นไรเพคะ” นางกะพริบตาให้เขา ด้วยอยากเตื อน
เขา นางมิ ไ ด้ เ ป็ นเช่ น คนทัว่ ไปที่ ต ายแล้ ว ก็ต ายไป บางที . ..
อาจจะกลับมาอีก

ไม่ว่าจะเป็ นอาการประชวรขององค์จกั รพรรดิที่ยงั รักษา

ไม่หาย หรือสตรีสกุจต่ งผู้กระทาต่ อนางในชาติที่แล้วยังมิทนั
ได้รบั โทษทัณฑ์กต็ าม ในใจของนางนัน้ คิดว่าสองสาเหตุนี้เองที่
ทาให้นางฟื้ นคืนครัง้ แล้วครัง้ เล่า นางยังมิทนั ได้ทาสาเร็จ อย่าง
น้ อยในความคิดของนาง นางยังต้ องกลับมาอี กครัง้ เพี ยงแค่
นางอาจจะต้องเปลี่ยน ‘อาภรณ์’ อีกแล้ว

ทว่ า ใบหน้ าซุ ก ซนที่ มิ ไ ด้ ป ระทิ นโฉมนี้ ของนาง มอง

อย่างไรก็ทาให้คนรูส้ ึกว่ากาลังฝื นยิ้มอยู่

48
 เซี ยวเหยี่ยนพลันรู้สึกคล้ายหายใจไม่ออก เจ็บแปลบที่
หน้ าอกคราหนึ่ ง เขาใช้ มื อ ทาบหน้ าอกตามสัญ ชาตญาณ
ใบหน้ าบิดเบีย้ ว คิ้วขมวดด้วยความเจ็บปวด

“ฝ่ าบาท ทรงเป็ นอันใดเพคะ? ” เฉินหรูอี้เบิกตากว้าง รีบ

ร้อนลุกขึน้ โผเข้าไปพยุงองค์จกั รพรรดิไว้

เฉินหรูอี้มิได้ กล่ าวเสี ยงดัง ทว่ าเมื่อนางเอ่ ยขึ้น ทัว่ ทัง้

ตาหนักกลับเงียบลงโดยพลัน

เฉินฮวายเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็กระโดดถึงด้านหน้ าองค์
จักรพรรดิ ยัง มิรอให้ เ ปิดปากก็เ ห็น เซี ย วเหยี่ ย นแสดงสี ห น้ า
เจ็บปวดคราหนึ่ งทัง้ ยังเอ่ยน้าเสียงกระท่อน กระแท่นว่า “เจิ้น...
เจ็บที่หวั ใจ”

เฉินหรูอี้ตกตะลึงไป “เช่นนัน้ ก็ให้หมอหลวงตรวจดูเสี ย

หน่ อยเถิดเพคะ ฝ่ าบาทเป็ นจักรพรรดิผ้คู รองแผ่นดิน สุขภาพ
เป็ นเรือ่ งสาคัญยิ่ง”

ยามนี้ เฉินฮวายเองก็มิได้สนใจวรรณะสูงตา่ อีกแล้ว เขา

รี บ ปรี่ เ ข้ า ไปประคององค์จ กั รพรรดิ จ ากมื อ เฉิ นหรูอี้ แ ล้ ว พา
ออกมาจากหลังฉากม่านกัน้ เพื่อให้หมอหลวงจางตรวจชีพจร

49
 หมอหลวงจางได้แต่ลอบถอนหายใจ

“ท่ า นหมอหลวง? ” เฉิ นฮวายแตกตื่ น ตกใจไปหมด

จักรพรรดิของเขาแต่ ไหนแต่ ไร่พลานามัย แข็งแรง ต่ อยตี กบั
เสื อ ต่ อสู้กบั พยัคฆ์ วรยุทธ์สูงส่ ง แม้แต่ ปวดศี รษะตัวร้อนก็มี
น้ อยนัก นอกจากเรื่องนัน้ แล้วก็ไม่มีสิ่งใดที่ทามิได้ หากโรคเก่า
ยังมิทนั หายแต่เพิ่มโรคใหม่เข้ามาอีกคงต้องตายแน่

“ฝ่ าบาทมิทรงเป็ นอันใด เพี ยงทรงรักใคร่ห่วงใยกุ้ยเฟ

ยมากเท่ า นั ้น เมื่ อ พระอารมณ์ ไ ม่ นิ่ งจึ ง ท าให้ ร่ า งกายเกิ ด
ปฏิกิริยาตามเท่านัน้ เอง”

หมอหลวงจางกล่าวในใจว่า นี่ เรื่องอันใดกัน นางขยับไป

ทิศทางใดก็ล้วนทาให้องค์จกั รพรรดิทรงกังวลพระทัยได้ ทัง้ ยัง
มีปฏิกิริยาเช่นนี้ อีก

สายตาเหลือบมองเฉินฮวายที่จ้องเขาอย่างตกตะลึงราว
ท่อนไม้ กล่าวสิ่งใดย่อมต้องมีข้อสรุป เขาจึงจาเป็ นต้องยืนยัน
อีกครังว่
้ า “ฝ่ าบาทเพียง...ห่วงใยกุ้ยเฟย”

บรรดาหมอหลวง “......”

เฉินฮวาย “......”
50
 เอาเถิด วังหลังขององค์จกั รพรรดิมีผ้คู นมากมาย โปรด
ปรานพระสนมคนแล้วคนเล่า ตายไปคนแล้วคนเล่า ผู้ใดจะคิด
ว่าองค์จกั รพรรดิมีพระทัยรักที่บริสุทธ์ ิ ปานนี้ กระทังพระวรกาย
่
เกิดปฏิกิริยาเช่ นนี้ เพียงเพราะทรงห่ วงใยสตรีผ้หู นึ่ ง...มารดา
มันเถอะ นี้ คือข้อพิสูจน์ ที่ดีที่สุดของข้อดีในการมีรปู โฉมงดงาม
อย่างไรเล่า

เห็นชัดว่าใบหน้ านี้ เป็ นบุรษุ เจ้าสาราญโดยแท้!

เซี ยวเหยี่ยนยังคงกุมหน้ าอกตนไว้ มองดูหมอหลวงจาง

อย่างแคลงใจ

มารดามัน เถอะเขาคงมิ ใ ช่ ห มอไร้ ฝี มื อ ที่ แ ฝงตัว ในวัง

มาถึงยี่สิบสามสิบปี หลอกลวงเขามาถึงสามชัวอายุ่ คนหรอกนะ
โรคของปี ศาจน้ อ ยเขามิ อ าจบอกวิ ธี ร กั ษา ทว่ า ตนเพี ย งเจ็บ
หน้ าอกกลับเชื่อมโยงไปถึงความรูส้ ึกได้...

เขามิเคยเป็ นเช่นนี้ เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าห่วงใยหรือไม่?

แต่ถึงอย่างไรเขาก็เจ็บหน้ าอกจริงๆ

“เอาล่ะ เจิ้นมิเป็ นไรก็แล้วไปเถิด พวกท่านรีบวินิจฉัยเร็ว

เข้ า ว่ า กุ้ย เฟยต้ อ งใช้ ย าชนิ ดใด รัก ษาหายแล้ ว เจิ้ น จะปู น

51
บาเหน็จให้ หากรักษาไม่หาย” เซียวเหยี่ยนละคาสุดท้ายไว้ เพื่อ
เพิ่มแรงกดดัน “พวกท่ านอย่าได้ เรียกตนเองว่าหมอหลวง มิ
ต้องตรวจรักษาโรคอีกต่อไป”

กล่าวจบ เขาก็สะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ ง ทัง้ ไล่ให้ บรรดา

หมอหลวงไปยังตาหนั กปี กข้าง เมื่อใดที่ หาวิธีรกั ษาได้แล้วจึง
อนุญาตให้กลับจวน

บางที อาจเป็ นเพราะคาว่า ‘ห่วงใย’ ของหมอหลวงจางที่

ทาให้ องค์จกั รพรรดิทรงร้อนรน แรกเริ่มมิได้ รู้สึกอันใด ทว่ า
เมื่อผู้ค นจากไปหมดแล้ ว ในห้ องเหลื อเพี ย งพวกเขาสองคน
พระองค์ยิ่งคิดพระพักตร์กย็ ิ่ งแดงระเรือ่

เฉิ นหรูอี้ เ ห็น คนไปแล้ ว ก็นั ง่ ลงข้ า งกายเขา ยิ่ ง เขามิ

สนใจนาง นางยิ่งรู้สึกสนุ กจึงยกมือเท้ าคางจ้ องมองเขาด้ ว ย
รอยยิ้ม

“เจ้ า ...เจ้ า มองอัน ใด?” เซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ย ตะกุก ตะกัก

“ปี ศาจน้ อยเช่นเจ้ามิเข้าใจความรู้สึกของมนุษย์หรอก เจิ้นเป็ น
คนมีหวั จิตหัวใจ เมื่อรู้สึกเช่นไรก็แสดงออกเช่นนัน้ ...ย่อมต้อง
มีความรูส้ ึกเป็ นธรรมดา”

52
 เขายิ่ ง พูด ยิ่ง มี โทสะ “ผู้ใดจะเป็ นเช่ น เจ้ า ไม่ รู้จกั หวาด
กลัวสักนิด ทัง้ ไม่ร้จู กั ...อาลัยอาวรณ์ ยังหัวเราะประหนึ่ งคนไร้
หัวใจอีก ครานี้ เจ้าดีใจยิ่งแล้ว เปรมปรีด์ ิ ยิ่ง เจ้าคิดว่าจะได้กลับ
สวรรค์แล้วหรือไร? !”

“มิใช่ เสี ยหน่ อย” เฉินหรูอี้ยิ้มพลางกุมมือเขาไว้ “ต่ อให้

ตาย ข้าก็ยงั จะกลับมาเช่นเดิม”

เซียวเหยี่ยนถลึงตามองนางอย่างสงสัย “เจ้ารูง้ นั ้ หรือ?”

“...ความรูส้ ึกบอก”

“......” โกหก

เ ซี ย ว เ ห ยี่ ย น มิ ต้ อ ง ก ล่ า ว อั น ใ ด เ ฉิ น ห รู อี้ ก็ เ ห็ น
ความหมายในแววตาของเขา นางยิ้มพลางกล่าวว่า “ข้าก็มิได้
ทราบแน่ ชดั ปานนั น้ แค่ รู้สึกว่าอย่างไรก็ต้องกลับมา...แต่ ข้า
ลอบสารวจอยู่หลายครา ก็ยงั มิพบร่างใดที่งดงามเท่าร่างนี้ ครา
หน้ า ท่านอาจจะลาบากอยู่บา้ ง”

นางยิ้ ม อย่ า งซุ ก ซุ น “ดี ที่ ส ตรี ใ นวัง หลัง ล้ ว นมิ ขี้ ริ้ ว ขอ
เพียงข้ามิไปอยู่รา่ งแม่นมชรา...”

53
 “หุบปาก! ”

เซี ยวเหยี่ยนพลันรู้สึกเจ็บแปลบที่ หน้ าอก ลอบด่าหมอ

หลวงจังผู้ไร้ฝีมืออยู่ในใจ เขายังคงเจ็บเช่นเดิม! ทัง้ มิได้กล่าว
ว่าโรคนี้ มียารักษาหรือไม่!

“เจ้าจริงจังหน่ อยได้หรือไม่? ผู้ใดบอกว่าเจ้าจะตายกัน?

หมอหลวงมิใช่ กาลัง หาวิธีรกั ษาเจ้าหรอกหรือ ? ” เขากัดฟั น
“ไม่อนุญาตให้เจ้าสิ้นหวัง มีเจิ้นอยู่ จักต้องรักษาโรคของเจ้าให้
จงได้!”

เฉินหรูอี้พยักหน้ ายิ้มๆ ในใจพลันอ่อนยวบทัง้ แทรกด้วย

ความขมปร่า

แม้นนางมิร้เู รื่องการแพทย์ แต่ กลับทราบดี ว่าโลหิตคัง่

ในสมองนัน้ มิใช่เรื่องธรรมดา โดยเฉพาะท่าทางของหมอหลวง
ทั ง้ ห้ อ งที่ แ สดงออกมานั ้น มิ ใช่ บ รรยากาศอั น บ่ ง บอกว่ า
สามารถรัก ษาหายได้ ทว่ า เพราะได้ ร บั ความกดดัน จากองค์
จักรพรรดิ พวกเขามิอาจไม่ยือ้ เวลา รอให้พระอารมณ์ของพระองค์
เย็นลงกว่านี้ หรืออาจหาวิธีอธิบายที่น่ ุมนวลกว่านี้ ...แน่ นอนว่า
มิใช่วิธีการรักษาโรค

54
 นางทราบดีว่าองค์จกั รพรรดิแค่เพียงหลอกพระองค์เอง
เท่านัน้ แต่นาง...มิอาจหักใจเปิดเผยมันออกมา

พระองค์ ท รงห่ ว งใยนาง เหตุ ใ ดนางจึ ง จะมิ ห่ ว งใย

พระองค์เล่า?

นางตายแล้วฟื้ นคืน ครอบครัวนางล้วนเห็นนางเป็ นดัง่

เถ้าถ่านมานานหลายปี แล้ว ทุกคนล้วนเดินไปตามเส้นทางชีวิต
ตน ต่อให้เสียใจเพียงใดก็คงมิยาวนานจนถึงตอนนี้ ส่วนเขาไม่
มี แ ม่ บ งั เกิ ด เกล้ า คอยอยู่เ คี ย งข้ า ง ไท่ โ ฮ่ ว ยัง ทรงควบคุมเขา
อย่ า งหนั ก อี ก ตระกูล ของพระองค์ก็ท รงอ านาจ บัด นี้ แ ม้ แ ต่
แสร้งปรองดองยังมิกระทาแล้ว ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงความห่วงใย
ของบุตรและมารดา วังหลังก็มิต้องพูดถึง เพราะเขาป่ วยด้วย
โรคเช่นนี้ จึงมิยอมเข้าใกล้สตรีใดโดยง่าย เรือ่ งราวในราชสานัก
ยิ่งซับซ้ อน เขาต้ องแบกรับปั ญหาทัง้ แผ่นดินไว้บนบ่า แท้ จริง
แล้วเขาอายุเพียงยี่สิบปี เท่านัน้

เขาและนางต่างเหลือเพียงกันและกันแล้ว

55
 154 ผูกพันลึกซึ้ง

หมอหลวงอันชาญฉลาดล้วนรวมตัวกันอยู่ที่ตาหนักหย่ง
เล่อทัง้ สิ้น กระทังก่
่ อนฟ้ ามืดก็สามารถหาวิธีอนั สมบูรณ์ แบบ
ออกมาได้ แม้แต่โอสถที่ต้องใช้ล้วนกราบทูลต่อองค์จกั รพรรดิ
ได้ทงั ้ หมด

ความจริงโลหิตคังในสมองนั
่ น้ การรักษาที่ได้ผลที่ สุดคือ
การผ่าตัดเพื่อนาโลหิตคังนั
่ น้ ออกมา

ทว่าบรรดาหมอหลวงเห็นท่าทางขององค์จกั รพรรดิ เช่นนัน้

แล้ ว พวกเขาล้ ว นมิ ขอมี คุ ณ งามความดี เพี ย งไม่ เ กิ ดข้ อ
ผิ ด พลาดก็พ อใจแล้ ว โดยเฉพาะเจี ย งกุ้ย เฟยอัน เป็ นที่ โ ปรด
ปรานอย่างยิ่งผู้นี้ซึ่งจับมัดองค์จกั รพรรดิไว้เสียแน่ น หากรักษา
หายต้องได้รบั ปูนบาเหน็ จอย่างใหญ่หลวง ทว่าหากรักษาไม่ได้
แล้วนางตายขึ้นมา มิต้องกล่าวถึงการลากคนทัง้ ตระกูลเข้ามา
เกี่ยวข้อง แค่ต้องสูญเสียเพียงหนึ่ งชีวิตก็ยงั หวาดกลัวแล้ว

สิ่งที่ เสี ยและได้มานั น้ มิอาจเที ยบกันได้ ผู้ใดจะกล้าเอา

ชีวิตตนไปล้อเล่นเล่า

56
 ความจริงแม้นกล่าวว่าวินิจฉั ยร่วมกัน ก็เป็ นเพี ยงการ
หารือว่าจะใช้ โอสถชนิดใด ปริมาณเท่ าไหร่เท่ านั น้ ส่ วนเรื่อง
ผ่าตัดได้ถกู เหล่าหมอหลวงโยนทิ้งไปตัง้ แต่แรกเริ่มแล้ว

แต่ ไหนแต่ ไรในบรรดาหมอหลวงล้วนไม่มีผ้ใู ดยอมรับ

นับถือกัน ต่างคนต่างมองว่าตนฝี มือเก่งกาจ ไม่มีใครเที ยบได้
ทัง้ สิ้น ทว่าเมื่ออยู่ในสถานการณ์ เช่ นนี้ กลับไม่มีผ้ใู ดยอมยื่น
ศีรษะ ตบอก รับรองว่าตนจะรักษากุ้ยเฟยจนหายดี ความถ่อม
ตนอันงดงามนัน้ จึงได้ถกู หยิบออกมาใช้ในยามนี้ อย่างสุดกาลัง

เซียวเหยี่ยนได้ฟังข้อสรุปในการรักษาของหมอหลวงจาง
แล้วกลับรูส้ ึกคล้ายมิได้ฟังกระนัน้

“ท่านบอกเจิ้นมาเพียงว่า ท่านมันใจกี
่ ่ส่วน” เขาขมวดคิ้ว
แปลกใจอย่างยิ่งที่บดั นี้ ในศีรษะตนนัน้ ขาวโพลนไปหมด คล้าย
ไร้วิธีขบั ไล่มนั ออกไป

องค์จกั รพรรดิทรงห่ วงใยกุ้ยเฟย สติปัญญาจึงขาดหาย

ทว่าหมอหลวงจางกลับสติแจ่มชัดยิ่ง วาจาเช่นนี้ คล้ายกล่าวว่า
หากกุ้ยเฟยตาย ทัง้ หมดล้วนเป็ นความผิดเขากระนัน้ เขาจึงรีบ
เอ่ยเสริมอี กคาว่า “นี่ เป็ นความเห็นร่วมกันของหมอหลวงทุก
ท่าน หม่อมฉันมิกล้าออกความคิดเห็นแต่เพียงผู้เดียวพะย่ะค่ะ”
57
เขาพูดพลางพยักหน้ าให้บรรดาหมอหลวงไปพลาง ภายนอกคล้าย
เป็ นการถ่อมตน แต่ความจริงคือกาลังใช้แขนลากดึงทุกคนลง
น้าไปด้วยกัน

“หมอหลวงทุกท่านล้วนรู้สึกว่า...อย่างน้ อยความหวังก็มี
ถึงสามส่วน” เขากลืนน้ าลาย เปลี่ยนคาว่า ‘อย่างมาก’ เปลี่ยน
เป็ นคาว่า ‘อย่างน้ อย’

บรรดาหมอหลวงต่างเงียบ แท้จริงหมอหลวงจางก็มิได้มี
ฝี มือสูงส่งกว่าพวกเขาเท่าใดนัก ทว่าฝี ปากกลับเยี่ยมยอดยิ่ง...
อย่างน้ อย บัดนี้ องค์จกั รพรรดิกค็ งมิหาความยุ่งยาก ให้พวกเขา
อี ก ในเมื่อเป็ นความคิดเห็นของคนหมู่มาก ส่ วนเรื่องอื่ นผู้ใด
รับผิดชอบผูน้ ัน้ ก็โชคร้ายไป

สิ่งที่เรียกว่าไข่คราวเคราะห์ลูกที่หนึ่ งอาจเป็ นหมอหลวง

จาง เขาตาแหน่ งใหญ่ที่สุด องค์จกั รพรรดิอาจจะเลือกผู้ที่โดด
เด่ น มากที่ สุ ด เพื่ อ รัก ษากุ้ย เฟยที่ ท รงโปรดปราน ไข่ ค ราว
เคราะห์ลูกที่ สอง ก็คือหมอหลวงโจวผู้ตรวจพบความผิดปกติ
คนแรกและสุดท้ายถูกหมอหลวงหลิ่วหักหลัง มิเช่นนัน้ ฝ่ าบาท
คงมิทราบเรือ่ งราวนี้ ได้

58
 เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วเล็กน้ อย แม้นนางมิเคยเป็ น ขุนนาง
แต่ ก็คลุ กคลี อยู่ภายใต้ ฝ่ าพระหัตถ์ขององค์จ กั รพรรดิ มานาน
ตัง้ แต่เป็ นหวงโฮ่วถึงขันที และมาเป็ นนางกานัล พระสนม นาง
ทราบถึงการเอาตัวรอดของคนเบือ้ งล่างดี หากเต็มสิบส่วนจะ
กล่าวว่าแปดส่ วน หากมีเพี ยงสามส่ วนจะกล่าวว่าห้ าส่ วน ถ้า
มากจะพู ด ให้ น้ อย ถ้ า น้ อยต้ อ งเพิ่ มให้ ม ากสัก หน่ อย เมื่ อ
พิจารณาจากกฎดังกล่าวชี วิตของนางคาดว่าจะรอดเพียงสอง
ส่วน หรืออาจจะหนึ่ งส่วนด้วยซา้

แน่ นอนว่าอาจไม่มีทางช่ วยเลยก็เป็ นได้ ทว่ าเมื่อองค์

จักรพรรดิทรงกริ้วอยู่เช่นนี้ พวกเขาไหนเลยจะกล้าเอ่ยปาก

แต่ ต่อให้ เป็ นเช่ นนั น้ ก็มิอาจประเมินความคิดขององค์

จักรพรรดิตา่ เกินไป เซียวเหยี่ยนได้ฟังวาจาของหมอหลวงจาง
ก็นิ่งเงียบมิเอ่ยวาจาอยู่นาน เพราะเขารู้สึกว่าหัวใจของตนเกิด
รูโหว่อนั กว้างใหญ่ขึน้ มา เป็ นไปได้อย่างยิ่งว่าก้อนเนื้ อในอกอัน
น้ อยนิดที่เหลืออยู่จะหายไปอย่างไม่ทนั รูต้ วั ด้วยซา้

องค์จกั รพรรดิมิเอ่ยตรัส ผู้ใดเล่าจะกล้าส่งเสี ยง แม้แต่

สายตาก็มิกล้าเหลือบมองส่งเดช ผู้คนในห้องต่ างพร้อมใจกัน
ก้มมองพืน้ บรรยากาศเย็นเยียบที่ลอยในอากาศค่อยๆ แช่แข็ง
ทุกคนมิให้เคลื่อนไหว
59
 “นี่ คือข้อสรุปวิธีการรักษาที่ พวกท่ านครุ่นคิดกันอยู่ทงั ้
บ่ายงัน้ หรือ? พวกท่านเป็ นถึงหมอหลวงผู้เก่งกาจแห่งราชวงศ์
ต้าจิ้น...สามส่วน? นี่ เป็ นคาตอบที่ พวกท่านมีให้เจิ้น? ! ” เซี ยว
เหยี่ ยนหน้ าตาเขี ยวคลา้ ฝ่ ามือกอบกาพนั กเก้ าอี้ แน่ น ได้ ยิน
เพียงเสียง ‘แกร๊ก’ พนักเก้าอี้นัน้ ก็แตกเป็ นเสี่ยงๆ ท่อนไม้ร่วง
หล่นลงพืน้

ฝูงชนได้ยินเสี ยงนี้ แล้วกลับเสี ยขวัญจนลืมหายใจนิ่งเงียบ

ไปกว่ าเดิม องค์จกั รพรรดิ กลับยิ่งหงุดหงิ ดพระทัยมากขึ้น ทรง
สะบัดพระหัตถ์คราหนึ่ ง ได้ยินเพียงเสี ยง ‘พลัก’ ่ พนักวางแขน
อีกครึ่งจึงถูกพระองค์กระแทกกระเด็นไปบนพื้น ท่อนไม้นัน้ ตก
ลงพืน้ กระเด็นไปยังทิศทางที่หมอหลวงจางคุกเข่าอยู่พอดี

ในยามนี้ หมอหลวงจางมิได้สนใจแล้วว่าจะเป็ นการเสี ย

มารยาทหรือไม่ มารดามันเถอะ ไม่มีสิ่งใดสาคัญไปกว่าใบหน้ า
อันแก่ชรานี้ ของเขาอีกแล้ว

เขาเพียงเหลือบมองเงาดาที่กระเด็นมาตรงหน้ า ร่างกาย
ก็เอนหลบอย่างรวดเร็ว ท่อนไม้ก้อนเท่าฝ่ ามือนัน้ จึงผ่านเขาไป
พุ่งใส่คนที่อยู่ด้านหลัง

60
 ดีที่หมอหลวงหลิ่วที่ อยู่ด้านหลังศีรษะเล็กนั ก แม้นอายุ
มากแต่กศ็ ีรษะก็มิได้ใหญ่มากนัก ท่อนไม้นัน้ กระเด็นใส่หมวก
ของเขาพอดี หมวกจึงเพียงบิดเบีย้ ว ทว่าคนกลับตกใจจนหน้ า
ซีด

‘พลัก่ ’ เสี ย งศี ร ษะโขกลงบนพื้ น “ฝ่ าบาททรงไว้ ชี วิ ต

หม่อมฉันด้วย! เรือ่ งนี้ มิเกี่ยวอันใดกับหม่อมฉันพะยะค่ะ! ”

“......” หมอหลวงจางได้ ยิ นวาจาที่ ตนอยากจะกล่ าว ถูก

หมอหลวงหลิ่วชิงเอ่ยเสี ยก่อน เขาพลันตัวอ่อนปวกเปี ยก ได้
แต่เลียนอย่างหมอหลวงหลิ่วโขกศีรษะลงเพื่อร้องขอชีวิต

นี่ มิใช่พระประสงค์เดิมขององค์จกั รพรรดิ แต่กลับยิ่งทา

ให้สถานการณ์ยา่ แย่ลงกว่าเดิม

เฉินหรูอี้ลอบถอนหายใจยาว เอ่ยเตื อนว่า “ฝ่ าบาท เกิด

ตายเป็ นเรือ่ งโชคชะตา รา่ รวยสูงส่ง...”

“เจ้าหุบปาก! ” เซี ยวเหยี่ ยนโทสะพุ่งพล่ าน เกลี ยดนั ก

ยามนางเอ่ ยถึงเรื่องเกิดเรื่องตาย วันๆ นางเอาแต่ พูดเรื่องนี้
คล้ายมองทะลุปรุโปร่งแล้วซึ่งความตาย ไม่เห็นว่ามันเป็ นเรื่อง
ใหญ่ อนั ใด หากนางตายแล้วฟื้ นคืน อย่างไรก็มีร่างให้ อยู่ แต่

61
หากกลับสวรรค์หรือนรกเล่า นางช่างดูไร้กงั วล คล้ายมิได้อาลัย
อาวรณ์เขาเลยสักนิด

เช่นนัน้ ที่นางมักพรา่ พูดว่าชอบเขาเล่า นับเป็ นเรื่องราว

ใดกัน?

เซี ยวเหยี่ยนมิอาจสงบใจได้ สี หน้ าจึงยา่ แย่ยิ่งกว่าหมอ

หลวงหลิ่วที่ถกู ท่อนไม้ตกใส่ศีรษะเสียอีก

“เรื่องการรักษากุ้ยเฟยมอบให้เป็ นหน้ าที่ ของหมอหลวง

จางแล้วกัน ” เขากล่ าวว่า “ไม่ว่าจะใช้ โอสถชนิดใด ก็จกั ต้ อง
รักษากุ้ยเฟยให้หายดี หากกุ้ยเฟยหายดี เจิ้นจะเลื่อนตาแหน่ ง
ให้ ท ัง้ ปู น บ าเหน็ จ ที่ น าอี ก ร้ อ ยไร่ แต่ . ..ถ้ า มี เ รื่ อ งผิ ด พลาด
ตาแหน่ งหมอหลวงวินิจฉัยก็มิต้องกระทาแล้ว กลับบ้านเกิดไป
ปลูกมันแกวเถิด!”

องค์จกั รพรรดิตรัสจบ ก็สะบัดอาภรณ์ จากไปอย่างไม่แม้

จะเหลียวแลเฉินหรูอี้

หมอหลวงที่ คุกเข่าอยู่เต็มห้ องรวมทัง้ เฉินหรูอี้ต่างเบิก

ตากว้างอย่างตกตะลึงกันถ้วนหน้ า

62
 เฉินฮวายคิดไม่ถึงว่าองค์จกั รพรรดิจะมิอาจรับความจริง
ได้ ถึ ง เพี ย งนี้ ครัน้ จะไปก็ไ ปเสี ย ดื้ อ ๆ เขาเหลื อ บมององค์
จักรพรรดิแล้วเหลือบมองกุ้ยเฟยที่มีสีหน้ าตกใจ พลันยอบกาย
ท าความเคารพต่ อ เฉิ นหรู อี้ แ ละรี บ ก้ า วเท้ า วิ่ งตามองค์
จักรพรรดิไป

องค์จ กั รพรรดิ รูป ร่ า งสู ง พระเพลายาว ทัง้ ยัง ทรงกริ้ ว

เช่ นนี้ เมื่อเสด็จดาเนินจึงรวดเร็วดุจสายลม เฉินฮวายขาสัน้
แม้นรีบร้อนเดินตามเพียงใด สามก้าวของเขาก็ยงั เท่ ากับสอง
ก้าวของพระองค์เท่านัน้

เฉิ นฮวายแทบเหนื่ อยตายไปเสี ย ก่ อ น ในที่ สุ ด เขาก็

สามารถวิ่งทันองค์จกั รพรรดิเมื่อพระองค์ก้าวพ้นจากตาหนั ก
หย่งเล่อ

ยามนี้ ท้องฟ้ าได้มืดสนิทแล้ว อากาศในเดือนแปด ออกจะ

เย็นอยู่บา้ ง ยามราตรีนัน้ เย็นดุจสายน้า

บนท้ องฟ้ าไม่มีแสงจันทร์ มีเพียงดวงดาวที่ ลอยอยู่เต็ม

นภา

63
 องค์จกั รพรรดิล้วนไล่บริวารที่ คอยติดตามกลับตาหนัก
ฉางเล่ อ ไปจนหมด เหลื อ เพี ย งเฉิ นฮวายที่ ค อยตามอย่ า งไม่
ลดละดังยอมให้
่ พระองค์กระทืบจนตายก็ยงั จะคอยติดตาม

เซี ยวเหยี่ยนไม่มีอารมณ์ ต่อปากกับเขาจึงละเว้นเขาไว้

หนึ่ งคน หนึ่ งนายหนึ่ งบ่าวเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางภายในวัง
อย่ างเชื่ องช้ า แม้ แต่ โ คมไฟก็มิได้ น ามา เพี ย งอาศัย โคมไฟที่
ห้ อยแขวนตามตาหนั กเท่ านั น้ ตลอดทางขมุกขมัว เฉินฮวาย
เดินเสี ยจนขาแทบไร้ความรู้สึกแล้ว แต่ เพิ่งเดินมาถึงอุทยาน
หลวงเท่านัน้

อุท ยานหลวงไร้ โ คมไฟ ทุ ก อย่ า งมื ด ด าไปหมด ได้ แ ต่

อาศัยแสงสว่างอันน้ อยนิดจากโคมไฟที่ แขวนไว้ที่ตาหนัก หมิ
งกวางซึ่งอยู่ด้านข้างเท่านัน้

เซี ยวเหยี่ยนพลันถอนหายใจยาว และหยุดฝี เท้ าลง ไม่

ทราบว่ายืนอยู่เช่นนัน้ นานเท่าใด จึงหันกลับมามองเฉินฮวายที่
หอบหายใจด้วยความเหนื่ อยอยู่ด้านหลัง “เจ้าคิดว่า หมอหลวง
เหล่ านั น้ พูด จริง เท็จสักกี่ ส่ว น? หรือตัง้ ใจพูด ให้ อาการป่ วยดู
หนักหนา เจตนาขู่ขวัญเจิ้น อยากได้รางวัลปูนบาเหน็จ? ”

64
 “หรือ...อาจจะเป็ นฝี มือไท่ โฮ่ว เมื่อแผนแรกไม่สาเร็จจึง
เริ่มแผนสอง?”

เฉิ นฮวายคิ ดว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ คงประชวรเป็ นโรค

หวาดระแวงขัน้ รุนแรงเป็ นแน่

ไท่โฮ่วให้ก้ยุ เฟยกินโอสถปริศนาเพราะประสงค์ให้เกิดข้อ
ขัดแย้ งระหว่ างต าหนั กเจาหยางและต าหนั กหย่ งเล่ อ เช่ น นี้
ตระกูลต่งจะได้หยุดระรานตระกูลหลิวสักระยะให้มีเวลาหายใจ
บ้าง ผู้อื่นมี เหตุและผลทัง้ เป้ าหมายชัดเจน จะให้ หมอหลวงขู่
ขวัญพระองค์ด้วยเหตุใด มิได้ สติฟัน่ เฟื อนอย่ างพระองค์เสี ย
หน่ อย เพราะมิ อ าจบัน ดาลโทสะที่ อ งค์จ ัก รพรรดิ จ ับ หลาน
พระองค์ม าขัง พระองค์จึ ง ได้ ขู่ข วัญ ให้ ฝ่ าบาทตกพระทัย งัน้
หรือ?

ช่วยคิดอย่างมีเหตุมีผลกว่านี้ ได้หรือไม่?

อีกอย่าง หลิวไท่โฮ่วมิใช่ผสู้ ามารถใช้เพียงพระหัตถ์เดียวปิด

แผ่นฟ้ าเช่ นกาลก่ อนอี กต่ อไปแล้ว อาจทรงซื้ อตัวหมอหลวง
หนึ่ งหรือสองคน แต่กม็ ิ อาจซื้อตัวหมอหลวงทัง้ สานักแพทย์ได้
กระมัง!

65
 หากเป็ นเพราะหมอหลวงเจตนาขู่ขวัญองค์จกั รพรรดิเอง
นั น้ ยิ่ ง เป็ นพฤติ ก รรมอัน ไร้ส ติ ยิ่ ง มิ อ าจคว้ า จับ ข้อดี อนั ใดได้
องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วขึ้นมา แม้แต่พระอาทิตย์ ของวันพรุ่งพวก
เขาก็มิ อาจพานพบ ยิ่ งมิ ต้ องกล่ าวถึ งผลดี อ นั ใดด้ ว ยซ้า ต่ อ ให้
ปัญญายา่ แย่เพียงใดก็มิกล้าเย้าองค์จกั รพรรดิเล่นเช่นนี้ แน่ !

“...เอ่อ คงมิใช่เช่นนัน้ หรอกพะยะค่ะ”

ก่อนหน้ านี้ เฉินฮวายอาจสงสัยอยู่บ้างว่าองค์จกั รพรรดิ

ทรงมี พ ระทัย ต่ อ กุ้ย เฟยจริ ง เท็จ เพี ย งใด หรื อ มากถึ ง ขึ้น ไหน
ทว่าท่าทางของพระองค์ในวันนี้ ทาให้เขาไร้ข้อกังขาใดๆ อย่าง
สิ้นเชิง

พระองค์ท รงหวัน่ ไหวอย่ า งไม่ น่ าเชื่ อ ทรงมี ค วามรัก

อย่างแท้จริงแล้ว

สองคราที่ ท รงเสด็จ ด าเนิ นในวัง อย่ า งมิ เ ป็ นสุ ข เพราะ

เจียงกุ้ยเฟย ทว่าครัง้ แรกในตาหนั กฉางเล่อพื้นที่ นัน้ นั บว่าไม่
กว้างนัก ยามนี้ กลับดียิ่ง ความรักครัน้ แสดงออกมาก็มิอาจเก็บ
งาเอาไว้ได้อีก แม้แต่พืน้ ที่ที่เสด็จดาเนินยังกว้างขึน้ เปลี่ยนเป็ น
ด าเนิ นทัว่ วัง หลัง เสี ย แล้ ว องค์จ กั รพรรดิ เ ป็ นผู้ฝึ กยุท ธ์ พระ

66
วรกายแข็งแรง ทว่าเขาเป็ นเพียงขันที ร่างกายอ่ อนแอ ขาเขา
แทบหักออกมาแล้ว

ครัน้ เซียวเหยี่ยนได้ฟังวาจาของเฉินฮวาย คิ้วกลับขมวด

แน่ น แหงนเงยมองฟ้ าถอนหายใจยาวออกมา

“ฝ่ าบาทอย่าได้ทรงกังวลพระทัยไป หมอหลวงมิใช่กล่าว

ว่ายังมีหวังถึงสามส่วนหรือพะยะค่ะ...” คาปลอบประโลมของ
เฉินฮวายเพิ่งเอ่ยออกมาก็ถกู องค์จกั รพรรดิตดั บทขึน้

“วาจาเขา เจ้าเชื่อว่าจริง? พวกเขาล้วนลวงเจิ้น ”

เซี ยวเหยี่ยนยิ้มเย็น “ล้วนลวงเจิ้น...ไม่มีวาจาแท้จริงสัก

นิด”

“ฝ่ าบาท...” เฉินฮวายชาเลื องมององค์จกั รพรรดิผ้นู ่ า

สงสาร หัวใจพลันเกิดความรูส้ ึกอันยากจะบรรยาย

องค์จกั รพรรดิทรงมีพระประสูติได้เพียงไม่กี่วนั เขาก็ถกู

จักรพรรดิพระองค์ก่อนเรียกตัวมารับใช้แล้ว บัดนี้ ยี่สิบปี ผ่านไป
มิกล้ากล่าวว่าเห็นพระองค์เป็ นดังบุ ่ ตรชายแท้ ๆ เขามิบงั อาจ
คิดเช่นนัน้ ทว่าเรือ่ งความผูกพันนัน้ ย่อมไม่ธรรมดาแน่ นอน

67
 หลายปี มานี้ เขาเห็น องค์จ กั รพรรดิ เ ปลี่ ย นไปที ล ะขัน้
ตัง้ แต่ ยงั ไร้เดี ยงสา กระทังร
่ า่ เรียน ฝึ กฝนเพลงหมัดมวย เฝ้ า
มองพระองค์ก้าวไปที ละก้ าวกระทังกลายเป็ ่ นจักรพรรดิ แห่ ง
ต้าจิ้น เป็ นโอรสสวรรค์ที่ยงั หนุ่มแน่ น

เขามีด้านที่ งดงามและมีด้านที่ เด็ดขาด แม้นน้ าพระทัย

กว้างใหญ่ แต่กม็ ีความดื้อดึงพร้อมพุ่งชนอย่างไม่สนสิ่งใดตาม
วัยอันคึกคะนองของพระองค์

เฉินฮวายเคยเห็นด้ านดี ทงั ้ หมดของพระองค์ และเคย

เห็นด้านมืดดาทัง้ หมดของพระองค์เช่นกัน แต่เขาก็มิเคยเห็น
พระองค์อ่อนแอเช่นนี้ มาก่อน

จานวนพระสนมในวังหลังของจักรพรรดิจางเหอนัน้ อาจ
มิ น้ อยเท่ า กับ จัก รพรรดิ พระองค์ ก่ อ น ทว่ า หากเที ย บกั บ
จักรพรรดิพระองค์อื่นนัน้ นับว่าน้ อยมาก

ตัง้ แต่ องค์จกั รพรรดิท รงอภิเษกสมรส หลายปี นั น้ ต่ าง

หมกมุ่นในหญิงงาม มิใช่ว่ามิเคยพบเจอสตรีงดงาม ต่งหวงโฮ่ว
ในคราที่ เข้าวังครัง้ แรกนั น้ ช่ างงดงามเหลือประมาณ แต่ องค์
จักรพรรดิทรงโปรดปรานแล้วก็ผ่านเลยไป เฉินฮวายมิเคยเห็น

68
พระองค์ทรงใส่ พระทัยห่ วงใยสตรีใดถึงเพียงนี้ เห็นชัดว่าทรง
ผูกพันกันอย่างลึกซึ้งยิ่ง

“พระองค์มิใช่เคยตรัสว่า กุ้ยเฟยเป็ นบุคคลไม่มีวนั ตาย

อย่างไรก็ย่อมต้องหวนคืนมาอยู่ข้างพระองค์มิใช่หรือพะยะค่ะ?
” เฉินฮวายไม่เชื่อ คราแรกเขาเพียงฟังเป็ นเรือ่ งตลกเท่านัน้ คิด
ว่ า กุ้ย เฟยเย้ า องค์ จ ัก รพรรดิ เ ล่ น ยามนี้ องค์จ ัก รพรรดิ พ ระ
อารมณ์ หม่ น หมอง เขาจึง ได้ หยิ บ เรื่องนี้ ขึ้น มาปลอบพระทัย
พระองค์

“ต้องนานเท่าใด?”

เซียวเหยี่ยนถามขึน้ จนเฉินฮวายแตกตื่น

“คราก่ อ นเจิ้ น รอถึ ง ครึ่ ง ปี ครัง้ นี้ เ ล่ า ต้ อ งนานเท่ าใด?

หนึ่ งปี หรือสองปี ? หากคลาดกันไปเล่า? นางยัง มิทนั ได้พบเจิ้น
ก็ถกู ทาร้ายอีกจะทาเช่นใด?”

ยังมีวาจาที่เขามิได้เอ่ยออกมาอีกว่า...หากครัง้ นี้ เป็ นครัง้

สุดท้ายเล่า นางกลับไปแล้วไม่กลับมาอีกเล่า เขาจะทาอย่างไร?

“เจิ้ น...” เซี ย วเหยี่ ย นขมวดคิ้ ว “เจิ้ นเจ็ บ หน้ าอก

เหลือเกิน”
69
 เฉินฮวายถอนหายใจ วัยหนุ่มสาวล้วนมีรกั คิดไม่ถึงว่า
องค์จกั รพรรดิของเขาจะทุกข์ทนเพราะรักได้...เขาเห็นแล้วกลับ
่ นเรื่องเหลื อเชื่ อ อยู่
เจ็บ ปวดไปกับ พระองค์ ทว่ ายัง รู้สึ กดังเป็
เช่นเดิม

“ฝ่ าบาท ทรงกลับตาหนักหย่งเล่อเฝ้ าเป็ นเพื่อนกุ้ยเฟยดี

หรือไม่พะยะค่ะ? กุ้ยเฟยป่ วยเช่นนี้ คงจิตใจไม่สงบสุข หากฝ่ า
บาททรงอยู่เป็ นเพื่อนอาจจะดีขึน้ ได้ ” เฉินฮวายเสนอทางเลือก
ให้พระองค์ได้อย่างเหมาะสม

เซี ยวเหยี่ยนหันหน้ ากลับไปมองเขา “เจ้าคิดว่าจิ้นควร

กลับไปอยู่เป็ นเพื่อนกุ้ยเฟย?”

มิใช่เขาคิดว่า เป็ นพระองค์ต่างหากที่คิดเช่นนี้

เฉินฮวายพยักหน้ าโดยแรง ใบหน้ าแสดงความจริง ใจ

อย่างถึงที่สดุ

เซียวเหยี่ยนถอนหายใจพลางเอ่ยว่า “ที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล
กุ้ยเฟยต้องการเจิ้น เจิ้นควรอยู่กบั นางจึงจะถูก”

เฉินฮวาย “......”

70
 องค์จกั รพรรดิกล่าวจบก็ทรงหมุนพระวรกายกลับไปยัง
ทางเดิม

ในกลางดึกคืนนัน้ ทัวทั
่ ง้ วังหลังต่างทราบกันถ้วนหน้ าว่า
พระสนมคนโปรดแห่งตาหนักหย่งเล่อป่ วยหนัก

องค์จกั รพรรดิรบั สังให้

่ หมอหลวงทัง้ สานักแพทย์ย้ายไป
ที่ ตาหนั กหย่งเล่อ ผู้ฉลาดย่อมทราบดี ว่าองค์จกั รพรรดิ ทรงให้
ความสาคัญต่อกุ้ยเฟยเพียงใด แต่มองอีกด้านนัน้ ย่อมแสดงว่า
อาการป่ วยต้ องร้ายแรงอย่างยิ่งเป็ นแน่ จึงได้ ทาการเอิกเกริก
ปานนี้

เรื่องส่ วนพระองค์นัน้ พวกเขามิทราบว่ าเป็ นเช่ นไร ไม่ มี

ผู้ใดกล้ากล่าวถึง ทว่าในใจทุกคนต่างเริ่มเชื่อมันอย่
่ างแรงกล้า
ว่าดาวพิฆาตขององค์จกั รพรรดิคงเลือกนางเป็ นคนแรกอย่าง
แน่ นอน

ช่างเป็ นมือพิฆาตสนมรักโดยแท้

วังหลังได้กลับมาครึกครืน้ อีกครัง้ ทุกดวงตาต่างจับจ้อง

ที่ ต าหนั กหย่ ง เล่ อ เห็น ได้ ว่ าองค์จ กั รพรรดิ ท รงพระราชทาน

71
โอสถหายากมากมายแก่ ตาหนั กหย่งเล่ อ ทว่าทัวทั ่ ง้ วังหลังก็
มิได้อิจฉาริษยากับสิ่งของเหล่านี้ เลย เพราะนัน่ หมายถึงชีวิต

ตัง้ แต่ราตรีนัน้ ตาหนักหย่งเล่อก็ปิดประตูมิออก มา เฉิน

หรูอี้ได้รบั พระราชโองการจากองค์จกั รพรรดิอนุญาตให้ มิต้อง
ไปถวายพระพรที่ตาหนักเจาหยาง คล้ายได้ปิดตาหนักสร้างโลก
เล็กๆ ของตนเองกระนัน้

องค์ จ ักรพรรดิ น าฎี กาทั ง้ หมดยกไปที่ ต าหนั กหย่ งเล่ อ

นอกจากต้องพบขุนนางแล้วก็น้อยนักที่จะทรงออกจากตาหนัก
ส่วนคามันที่ ่ให้แก่ไท่โฮ่วนัน้ เมื่อถึงเวลาพระองค์ยงั มิปล่อยตัว
หลิวจื่อชิงกลับจวน หลิวไท่โฮ่วก็ทรงเสด็จมาหาถึงตาหนักหย่ง
เล่อ

เซี ยวเหยี่ยนกาลังตระกองกอดเฉินหรูอี้พกั ผ่อนในยาม

บ่าย

หลายวันมานี้ เฉินหรูอี้มกั ปวดศีรษะอยู่บ่อยครัง้ ยามคา่

คื น ก็น อนไม่ ห ลับ ดัง นั ้น สามารถหลับ ลงได้ ก็เ ป็ นเรื่ อ งที่ ดี
สาหรับนางแล้ว ไม่ว่าจะเป็ นช่วงกลางวันหรือกลางคืนก็ตาม

72
 เมื่อซู่อิ๋งเข้ามาทูลรายงานก็ระมัดระวังอย่างยิ่ง ทว่าเฉิน
หรูอี้ยงั คงรูส้ ึกตัวตื่นอยู่ดี

เซียวเหยี่ยนรูส้ ึกว่าผูท้ ี่อยู่ในอ้อมอกขยับตัว เขาจึงได้ตื่น

พลันหยัดกายขึน้ นัง่ ยังมิทนั ได้กล่าวตาหนิผทู้ ี่มาก็เห็นเฉินหรูอี้
ส่ายศีรษะไปมา หรี่ตามองซ้ายขวา เอ่ยถามอย่างสงสัยว่า “ข้า
หลับไปนานเท่าใดแล้ว ฟ้ ามืดแล้วหรือ?”

“ฝ่ าบาท เหตุใดมิให้นางกานัลจุดโคมไฟเล่าเพคะ?”

73
 155 บาดแผลเต็มกาย

เฉินหรูอี้พลันรูส้ ึกมีบางอย่างไม่ถกู ต้อง

ตัง้ แต่ เ ล็ก จนโตนางไม่ มิ เ คยพานพบความมื ด เช่ นนี้

มาก่ อ น คล้ า ยว่ า โลกนี้ ไม่ มี ร อยต่ อ ใดๆ ทั ง้ สิ้ น ไร้ แ สงดาว
และจันทราแม้ แต่ แสง จากโคมไฟสว่ างดุจกลางวันที่ ห้อยแขวน
อยู่เต็มวังทุกคา่ คืนยังไม่พบสักเส้นแสง

มิต้องกล่าวถึงตัง้ แต่ ที่นางเข้ามาอยู่ในตําหนัก หย่งเล่อ

ยิ่ ง หลายวัน มานี้ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงประทับ อยู่ ที่ นี้ ทุ กเช้ าค ่า
ในตํ า หนั ก จะมี ผู้ใ ดกล้ า ชัก ช้ า ฟ้ ายัง มิ ทั น มื ด ก็ แ ขวน โคมไฟ
เต็มตําหนั กแล้ ว ประหนึ่ งกลัวว่ าหากตกดึ กองค์จกั รพรรดิอ าจ
ทรงหงุ ด หงิ ด งุ่ น ง่ า น เสด็จ ดํา เนิ นรอบตํา หนั ก เพื่ อ สงบพระ
อารมณ์กระนัน้

ความหวาดกลัว และไร้ ห นทางอย่ า งไม่ เ คยมี ม าก่ อ น

ปะทุขึน้ ในใจของนาง

“ฝ่ าบาท ดวงตาของข้ าบอดแล้ วใช่ หรือไม่ ? ” น้ า เสี ยง

ของนางสัน่ เครื อ เล็ก น้ อย วาจายัง กล่ า วมิ ท ัน จบ พลันรู้สึก
ร่ างกายหนั กอึ้ ง นางถูกองค์จักรพรรดิกอดไว้ แนบอก นั น่ เอง

74
แรงกอดช่างหนักหน่ วงยิ่งทําเอานางแทบหายใจไม่ออก

ในห้องพลันเงียบกริบ

ซู อิงปิดปากตนไว้ แน่ น น้ าตาร่วงหล่นดุจสร้อยมุกที่ ขาด

ร่วง ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงใดๆ

หลายวัน มานี้ โอสถล ้า ค่ า หลากชนิ ดได้ ถูก ส่ ง เข้ า มาที่

ตํ าหนั กหย่ ง เล่ อ ปานสายน้ า อัน ไหลบ่ า และใช้ กํา ลัง คนดู แ ล
ถึงครึ่งสํานั กแพทย์ ภายนอกดูเอิกเกริกยิ่งใหญ่ ไม่เพี ยงผู้คน
ในวังที่ มิรู้ตื้นลึ กหนาบาง คนในตําหนั กหย่ งเล่ อที่ อยู่ใกล้ ชิดเอง
ก็ย ัง มิ พ บว่ า อาการป่ วยของกุ้ย เฟยหนั ก หนาถึ ง ขัน้ ที่ อ งค์
จักรพรรดิจกั ต้องคอยดูแลอยู่ไม่ห่างเช่นนี้

กุ้ ย เฟยเพี ย งปวดศี ร ษะในบางครา กลางคื น นอน

มิ ค่ อ ยหลับ ส่ ว นอาการคลื่ น ไส้ ก็ดี ขึ้ น มากแล้ ว ทุ ก วัน ที่ อ ยู่
ร่ ว มกัน กับ องค์ จ ัก รพรรดิ ย ัง ทรงต่ อ ปากต่ อ คํา กัน เช่ น เดิ ม
ฝ่ าบาทที่ ท รงรัก ใคร่ ก้ ุย เฟยนั ้น หากทรงกริ้ ว ขึ้ น มาทัง้ สอง
ก็ยงั คงถูกเถียงลับฝี ปากกันไม่เสื่อมคลาย

แต่เรื่องที่ ทาํ ให้เฉินฮวายสงบใจขึ้นได้นัน่ คือการเห็นอง

ค์ จักรพรรดิทรงเติบโตขึน้ มิได้เอาแต่พระทัยเช่นเดิม อีกต่อไป

75
เพราะท้ ายที่ สุดยังทรงระลึกได้ว่ากุ้ยเฟยไม่สบาย แม้นจะทรง
กริ้วเพียงไร สุดท้ายก็ทรงเลือกที่จะยอมถอยเสียเอง

ไม่ อ ยากเชื่ อ เลยว่ า ทัง้ สองพระองค์ ที่ ย ากจะงดเว้ น

การทะเลาะเบาะแว้ งนั น้ ทรงปรองดองและโอบกอดกันเข้ าสู่
นิทรารมย์ ครันตื
้ ่นขึน้ มาดวงตากลับมืดบอด?

ตาบอด!

ต้องยา่ แย่ปานนี้ เลยหรือไร!

เฉิ นฮวายอ้ า ปากตาค้ า ง กระทั ง่ องค์ จ ัก รพรรดิ ซบ

พระเศี ย รลงบนบ่ า ของกุ้ย เฟย พระอัส สุ ช ลเอ่ อ คลอริ นไหล
ร่วงลงเก้าอี้ สิ่งนี้ ต่างหากที่ สว่างจ้า จนทําเอาดวงตาสุนัขของเขา
แทบบอด

เขามือไม้เก้กงั ไปหมด มิทราบควรทําเช่นไรดี เหงื่อผุด

่ ่
ซึมเต็ม ใบหน้ าในเวลาเพียงชัวครู

“ฝ่ า…ฝ่ าบาท ไปเชิ ญหมอหลวงวิ นิ จฉั ย ดี ห รื อ ไม่

พะยะค่ะ? ”

กอดไว้เช่นนี้ คงมิทาํ ให้อนั ใดดีขึน้ ...แม้นเขาเองก็มิทราบ

76
ว่ า การ เชิ ญหมอหลวงจางและบรรดาหมอหลวงในสํานั ก
แพทย์ ซึ่ ง ได้ ชื่ อ ว่ าเป็ นยอดฝี มื อ มาจะมี ป ระโยชน์ จ ริ ง หรื อไม่
แต่ ก็ดี กว่ าการนั ง่ รอความตาย อย่ างไรก็ย่ อมต้ องรู้ม ากกว่ า
พวกเขาเป็ นแน่

เวลานี้ เชี ยวเหยี่ ยนรู้สึกคล้ายมี มีดที่ มแทงเข้ าสู่ดวงใจ

ของเขา ไม่ เพี ยงแค่ แทงเข้ าไปเท่ านั น้ แต่ หลังจากแทงเข้ า ไป
แล้วยังหมุนคว้านไปทางซ้ ายสองที หมุนคว้านไปทางขวาอี ก
สองที ทัวร่
่ างของเขายามนี้ ล้วนเต็มไปด้วยบาดแผล

เขาได้ ยิ น เสี ย งเฉิ นฮวายที่ พูด อยู่ ด้ า นข้ า ง ทว่ า คล้ า ย

มีสิ่งใดติดอยู่ที่ลาํ คอกระนัน้ ริมฝี ปากขยับเคลื่อนไหว แต่กลับ
ไร้ซุ้มเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา

“ฝ่ าบาท”

เฉิ นหรู อี้ ผ ลัก เขาเบาๆ “ท่ า นพู ด สิ ฝ่ าบาท …ข้ า กลัว
เหลือเกิน มืดไปหมด...”

นางมีชีวิตมายี่สิบปี เดินสู่เส้นทางอันทุกข์ระทม ตลอด

มา วันนี้ นางนับได้ว่ารู้ซึ้งแล้ว ไม่มีคาํ ว่ารันทดที่ สุด มีแต่รนั ทด
มากยิ่งขึน้ เรือ่ ยๆ

77
 สรรค์ ค งคิ ด กลัน่ แกล้ ง นางให้ ต ายไปเสี ย ไม่ มิ ใ ช่ แค่
กลัน่ แกล้ งให้ นางตาย ทัง้ ที่ นางกําลังจะตายแล้ วแท้ ๆ สวรรค์
ยัง มิ พ อพระทัย ยัง โยนหิ น เข้ า ใส่ เพิ่ ม เกล็ด หิ ม ะในกองหิ ม ะ
คงกลัวว่านางจะตายสบายเกินไป จึงได้ เพิ่มความลําบากให้
นางขึน้ อีก

นางทําผิดอันใดกันแน่ เหตุใดจึงต้องพบเรือ่ งราว เช่นนี้ ?

ชีวิตนี้ ของนางแม้นมิอาจกล่าวได้ว่าสะอาดบริสุทธ์ ิ ทว่าก็มิเ

คยกระทํ า เรื่ อ งชั ว่ ช้ า ความเจ้ า เล่ ห์ มิ ใช่ เรื่ อ งเท็ จ แต่
มื อมิเคยเปื้ อนโลหิตแม้ เพี ยงน้ อยนิด แม้ นสตรี สกุลต่ งที่ ชัว่ ช้ า
ทํา ร้ า ยนาง นางก็ก ดข่ ม ทุ ก อย่ า งไว้ ใ นก้ น บึ้ง ของจิ ต ใจเสมอ
มิได้ใช้ มีดแทงสตรีสกุลต่ งสักสิบเจ็ดสิบแปดแผล เพื่อสะสาง
ความแค้นในหัวใจอย่างพระสนมจงผูบ้ า้ คลัง่

ความรู้ สึ กผิ ดเพี ยงหนึ่ งเดี ยวของนางคื อการตาย

บนแท่ น บรรทมกับ องค์จ กั รพรรดิ กระทัง่ ทํา ให้ พ ระองค์ต ก
พระทัยจนอ่ อนปวกเปี ยก มิอาจเป็ นผู้เป็ นคนได้ แต่ นางก็คิด
วิ ธี ช ดเชยมาตลอด หากมิ ใ ช่ เ พราะนางป่ วยกะทัน หัน เช่ น นี้
นางคงรักษาพระองค์จนพระอาการดี ขึ้นอย่างเห็นได้ ชดั แล้ ว
ว่าหรือไม่?!

78
 เหตุใดต้องทํากับนางเช่นนี้ ?

การฟื้ นคืนมาครัง้ นี้ ของนางจักต้องมีชีวิตอยู่ในความมืด

มิ ด กระทัง่ ตายไป แม้ แ ต่ แ สงสว่ า งอัน น้ อยนิ ดก็มิ ใ ห้ น างได้
พบเจอเลยกระนัน้ หรือ?

เฉินหรูอี้ยิ่งคิดยิ่งหวาดกลัว ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกหดหู่ นาง อด

องค์จกั รพรรดิแล้ วร า่ ไห้ แรกเริ่มเพี ยงร้ องไห้ กระซิกๆ อย่ า งมิ
อาจรับ ได้ ต่ อ มากลับ เปิ ดปากปล่ อ ยโฮร้ อ งออกมา อย่ า งมิ
ปิดบังอีก

เซี ยวเหยี่ ยนได้ ยินเสี ยงรา่ ไห้ ของนาง สติพลันกระเจิด

กระเจิง

“อย่ ากลัว เจิ้นอยู่ นี้แล้ ว เจิ้นจะอยู่ เป็ นเพื่ อนเจ้ าเอง...”

เขารี บปลอบประโลมนาง ยกมื อขึ้นเช็ ดน้ าตาให้ นาง ทว่ าน้ าตา
นัน้ ประดุจสร้อยมุกที่ขาดร่วง เช็ดอย่างไรก็ไม่มีวนั หมด

เฉินหรูอี้ไหนเลยจะมัวสนใจเรื่องความงาม เพียงครู่ น้ ามูก

น้ า ตาล้ ว นเลอะเปื้ อน ดวงตาแดงก่า ทัง้ ที่ เ ป็ นสภาพอัน น่ า
เวทนา ทว่ า เซี ย วเหยี่ ย นยิ่ ง มองกลับ ยิ่ ง ห่ ว งใย มิ รู้จ ะปลอบ
เช่นใด กระทังน ่ ้าตาร่วงไปด้วยกันกับนาง

79
 เฉินฮวาย “...”

ครานี้ เขามันใจถึ
่ งร้อยส่วนว่าองค์จกั รพรรดิทรงรักนางอ
ย่างแท้จริง

หลายปี มานี้ ไม่ว่าองค์จกั รพรรดิจะพบเจอเรื่องผิดพลาด

อัน ใดก็ ค ล้ า ยคนไร้ โ ลหิ ตไร้ ค วามรู้ สึ ก กระนั ้น แม้ แ ต่ ท รง
ทราบข่าวว่ามารดาบังเกิดเกล้าล้มป่ วย และเสียชีวิตไปเมื่อหลาย
ปี ก่ อน เฉินฮวายก็มิเห็นว่ าพระองค์จะมี น้ าตาสักหยด ที่ ทํา ให้
จั กรพรรดิน้อยทรงกันแสงอย่างหนั กมีเพียงการสิ้นพระชนม์
ของจักรพรรดิพระองค์ก่อนเท่านัน้

องค์ จั ก รพรรดิ โปรดปรานผู้ ใ ดก็ ย่ อ มได้ เหตุ ใ ดต้ อ ง

เลือกกุ้ยเฟยที่มีเพียงวันนี้ แต่ไร้พรุง่ นี้ ด้วยเล่า....

ยามนี้ เฉินฮวายอยากจะให้เรื่องกุ้ยเฟยตายแล้วฟื้ นเป็ นเ

รื่ อ งจริ ง เหลื อ เกิ น มิ เ ช่ น นั ้น เขาก็คิ ด ไม่ อ อกจริ ง ๆ ว่ า ความ
จริงใจทัง้ หมดที่ องค์จกั รพรรดิทรงมอบให้ แก่ ก้ ุยเฟยนั ้น หาก
กุ้ยเฟยตาย พระองค์จะมีสภาพเป็ นเช่นไร

ปี นั ้ น เฉิ นหวงโฮ่ ว ได้ ม อบบาดแผลแก่ ฝ่ าบาท แต่ ก็

เป็ นเพี ย งบนร่ า งกาย แต่ เ กรงว่ า การสู ญ เสี ย กุ้ย เฟยครานี้

80
องค์จกั รพรรดิที่ทรงมีบาดแผลในใจอยู่แล้วจะทนรับความ เจ็บ
ชา้ ได้อีกหรือไม่ ผู้ใดล้วนมิอาจจิตนาการว่าพระองค์จะเปลี่ยน
ไปเช่นไร

ขอเพียงมิได้หนักหนาจนเกินไป เขาก็พอใจแล้ว

สี่ คนภายในห้ องนี้ มี สามคนที่ ร้องห่ มร้ องไห้ อย่ างหนั ก

เฉิ นฮวาย รู้สึ ก ละอายอยู่ บ้ า งจึ ง หยิ ก ต้ น ขาตนโดยแรงเพื่ อ
บีบเค้ น น้ าตาให้ เอ่ อคลอและใช้ มือขยี้ต าโดยแรงให้ แดงเพิ่ ม
ขึน้ สักนิด

เช่ นนี้ จึ งกล้ าเดินเข้ าไปเอ่ ยเตื อนว่ า “ฝ่ าบาท พระองค์
อย่าได้เสียพระทัยไปเลย เชิญหมอหลวงมาตรวจอาการกุ้ยเฟย
สักหน่ อยดีหรือไม่พะยะค่ะ?”

เซี ยวเหยี่ยนหลุบตาตา่ ใช้ฝ่ามือใหญ่ปาดน้ าตาบนหน้ า

พัลวัน เอ่ยเสียงแหบพร่าว่า “ไปเชิญหมอหลวงวินิจฉัยมา”

เขาเพี ยงขยับตัวเล็กน้ อย เฉินหรูอี้ก็คล้ ายเสี ยขวัญ ยิ่ ง

นางใช้ มื อ จับ อาภรณ์ เ ขาไว้ เอ่ ย กระท่ อ นกระแท่ น ว่ า “อย่ า
อย่าไปนะ...”

เซี ยวเหยี่ ยนตบมือนางเบาๆ แล้วจุตพิตที่ มือนั น้ “เจิ้น

81
ไม่ไป เจิ้นจะอยู่กบั เจ้า”

เฉินหรูอี้จึง คลายใจลงได้ นางโผเข้ าสู่อ้อมอกของเขา

คล้ า ยกอดรัด เอาท่ อ นไม้ ท่ อ นสุ ด ท้ า ยที่ ล อยอยู่ บ น ผื น น้ า
กระนัน้

เฉินฮวายได้รบั คําสังก็
่ รีบออกจากห้อง ก่อนออกไป ก็สะกิด
ซู่ อิง ที่ ยื น ร้องไห้ จนตาบวมอยู่ตรงนั น้ ให้ ตามมาด้ วย เมื่ อปิด
ประตู เ รี ย บร้ อ ยแล้ ว จึ ง เอ่ ย เสี ย งต่า กับ นางว่ า “อย่ า เอาแต่
ร้ อ งไห้ ป ระเดี๋ ย วหมอหลวงก็ ม าแล้ ว เจ้ า คงมิ ใ ห้ ฝ่ าบาทและ
กุ้ย เฟย...พบคนในสภาพเช่ น นี้ ห รอกนะ รี บ ไปเอาน้ า มาให้
ทัง้ สองพระองค์ล้างหน้ าเถิด”

บริว ารด้ านนอกที่ เ ห็น ซู่ อิง ร้องไห้ ด งเป็ั ่ นมนุ ษ ย์ น้ า ตา

ต่ า งทราบแล้ ว ว่ า มี เ รื่ อ งไม่ ดี เ กิ ด ขึ้ น แต่ เ บื้ อ งบนมิ พู ด ผู้ใด
จะกล้ าเอ่ ยวาจาได้ แต่ ทําเป็ นไม่ ทราบเรื่ องราว ทว่ าบรรยากาศ
ทัว่ ทัง้ ตําหนั กหย่ง เล่ อ กลับเต็มไปด้ วยความตึ งเครี ยดอย่ าง
มิเคยมีมาก่อน

ซู อิ งค่ อ ยๆ เช็ ด น้ า ตา กํ า ลั ง จะเดิ นจากไป พลั น นึ ก

บางอย่างขึ้นได้ จึงรี บขวางเฉินฮวายเอาไว้ เพราะอยู่ในห้ อง
จึ ง มิ ก ล้ า ส่ ง เสี ย ง ยามร้อ งไห้ จึ ง อดกลัน้ ไว้ อ ย่ า งมาก ครัน้ จะ
82
เอ่ยวาจาน้าเสียงจึงตะกุกตะกักอยู่นานถึงกล่าวออกมาได้ “ไท่
ไทโฮวจะทําเช่นใดดี?”

เฉินฮวายได้ฟังจึงนึ กขึน้ มาได้ว่าทัง้ สองพระองค์ที่เพิ่งหลั

บไปถูก ปลุก ขึ้น ด้ ว ยเหตุ ใ ด ก็เ พราะหลิ ว ไทโฮ่ ว เสด็จ มามิ ใ ช่
หรือ?

หลิ วไทโฮ่ ว เป็ นผู้ สู ง ส่ ง ต่ อ ให้ เ ฉิ นฮวายกิ นใจหมี

ดี เ สื อ มาก็มิ บ งั อาจตัด สิ น ใจแทนองค์จ ัก รพรรดิ ไ ด้ จึ ง ถอน
หายใจคราหนึ่ งแล้ วกลับเข้ าไปให้ ห้องนั ้นอี กคราเพื่ อกราบทู ล
ฝ่ าบาท

เขาเห็น กุ้ย เฟยนั ง่ อยู่ บ นเก้ า อี้ ย าว ร่ า งทัง้ ร่ า งแอบอิ ง

อยู่ในพระอุระขององค์จกั รพรรดิ ร้องไห้ น้ าเสี ย งอู้อี้ ฝ่ าบาท
พระเนตรแดง พระอัสสุชลเปี ยกชื้นเต็มพระพักตร์ คงเห็นว่า
ทุกคนต่างไปแล้ว ทัง้ สองพระองค์จึงโอบกอดกัน รา่ ไห้

เซี ย วเหยี่ ย นได้ ยิ นเสี ย งประตู ดัง ก็ รี บ เช็ ด หน้ าเช็ ด ตา

ทว่ากลับไม่เป็ นผลเท่าใดนัก ดวงตาและจมูกล้วนแดง

“ฝ่ าบาท ไทโฮ่ ว ทรงรอพระองค์ อ ยู่ ที่ ตํา หนั ก หลัก พะ

ย่ะค่ะ”

83
 เฉิ นฮวายยัง มิ ท ัน กล่ า วจบก็ถ ูก องค์ จ ัก รพรรดิ ก ล่ า ว
ตัดบทว่า “เชิญไทโฮวกลับตําหนักเหรินโซ่ว!”

เขากล่ า วอย่ า งเหลื อ อดว่ า “แค่ เ รื่ อ งลู ก หลานตระกูล

หลิวมิใช่หรือไร? โบยยี่สิบไม้แล้วส่งกลับจวนเสีย!”

“น้ อ มรับ พระบัญ ชาพะย่ ะ ค่ ะ !” เฉิ นฮวายเก็บ หางตน

แล้ ว รี บ จากไปทั น ที เขามิ ได้ โ ง่ เ ง่ า ถึ ง ขั น้ เอ่ ย เตื อนองค์
จักรพรรดิ ว่ าพระองค์ เ คยรับ ปากไท่ โฮวไว้ ขอเพี ย งเรื่ องราว
มิเกี่ยวข้องกับคนตระกูลหลิว หลิวลื่อชิงก็จะปลอดภัย พระองค์
จะส่งเขากลับจวนโดยมิแตะต้องแม้เพียงปลายก้อย

องค์รกั ษ์ เ สื้ อแพรสื บ สวนจนแน่ ชดั ว่ าหลิว ลื่ อชิง เพี ยง

ปากไม่ ดี คิ ดสอบถามเรื่ อ งองค์ จ ัก รพรรดิ เท่ า นั ้น แต่ มิ ไ ด้
มีแผนการร้ายใดๆ ต่ อพระองค์ คนเช่นนี้ ตีเสี ยบ้างก็ มิเป็ นไร
อย่างไรผูท้ ี่ถกู ตีกม็ ิ ใช่เขา

เฉิ นฮวายให้ เกิ่ งจิ๋ นจงไปเชิ ญหมอหลวงวิ นิ จฉั ย

จากสํานั กแพทย์หลวง หลังจากนั ้นก็สัง่ คนนํ าป้ ายไปถ่ ายทอด
รับ สัง่ องค์จ กั รพรรดิ ที่ คุก หลวง ส่ ว นตัว เขาต้ อ งรวบรวมสติ
เพื่อไปรับหน้ าหลิวไท่โฮ่ว

84
 ยามนี้ หลิ วไท่ โฮ่ วทรงประทั บ รอในตํ า หนั กหลั ก
เป็ นเวลาหนึ่ งถ้วยชา เมื่อ มิเห็นจักรพรรดิเสด็จมาก็ท รงกริ้ว
อย่างมาก ครัน้ เห็นเฉินฮวายเดินมาเพี ยงผู้เดี ยว ไม่มีแม้แต่
เงาขององค์จ กั รพรรดิ พระขนงพลัน ขมวดแน่ น พระพัก ตร์
นิ่งขรึมลงทันใด

“ฝ่ าบาทเล่า?” นางเอ่ยถามเสียงขรึม

นางคิ ดว่ า องค์ จัก รพรรดิ เพี ย งดื้ อ แพ่ ง ด้ ว ยวัย คะนอง
เมื่ อ นางเอ่ ย เตื อ นคราหนึ่ งก็ย ัง คงระลึ ก ได้ ถึ ง ความผูก พัน
ระหว่างแม่ลกู หากทรงคลายโทสะก็จะปล่อยคนไปเอง

น า ง นั บ วั น ร อ แ ล้ ว นั บ วั น ร อ เ ล่ า แ ต่ คิ ด ไ ม่ ถึ ง ว่ า
จัก รพรรดิ บ ดั ซบกลับ ตรัส วาจาประหนึ่ ง ปล่ อ ยผายลม บัด นี้
ถึงเวลาที่ตกลงกันแล้ว เขาจะรัง้ รอไปอีกกี่วนั หรือ?

บัด นี้ นางก็ มาขวางถึ งหน้ าประตู แล้ ว เขายังหลบเลี่ ย ง

ไม่ ย อมพบ ความจริ ง คื อ มิ เ คยเห็น นางในสายตาใช่ ห รื อ ไม่
นางมิได้คิดไปเองจริงๆ?

อาการป่ วยของกุ้ยเฟยมิอาจปิดบังได้ต่อไป ช้ า หรือเร็ว

ไท่ โฮ่ วย่ อ มต้ องทราบ เฉิ นฮวายจึ ง มี ปิ ดบั ง เขากราบทู ล

85
อาการป่ วยทัง้ หมดของกุ้ยเฟยต่ อไท่ โฮ่ ว แต่ ทราบดี ว่าไท่ โฮ่ ว
อยากฟั งมากที่ สุดคื อเรื่ อง ความปลอดภัยของลู กหลานตระกูล
หลิ ว จึ ง กราบทู ล ไปว่ า องค์ จัก รพรรดิ ไ ด้ ส่ ง คนไปปล่ อ ยตัว
หลิ วจื่ อ ชิ งนานแล้ ว โดยมิ ได้ บ อกว่ า พระองค์ เ พิ่ งรั บ สั ง่
เมื่อครูน่ ี้ เอง

เขาเพี ย งกล่ า วว่ า ข่ า วสารภายในวัง และนอกวัง อาจ

ล่ า ช้ า เป็ นไปได้ ว่ า ไท่ โ ฮ่ ว เสด็จ ถึ ง ตํา หนั ก หย่ ง เล่ อ หลิ ว จื่ อ
ชิ ง ก็ก ลับ ถึ ง จวนพอดี เพี ย งแค่ ย งั มิ ท ัน ได้ ส่ ง ข่ า วเข้ า มาในวัง
เท่านัน้

ว า จ า ก ล่ า ว ถึ ง ต ร ง นี้ ห ลิ ว ไ ท โ ฮ ว ก็ ท ร า บ แ ล้ ว ว่ า
องค์จกั รพรรดิมิได้โป้ ปด ต่ อให้ ทรงเหลวไหลเพียงใด วาจาที่
ตรัสออกไปก็มีค่าดุ จทองคํา คงมิกล้ ายัว่ เย้ านางเล่ นครัง้ แล้ ว
ครัง้ เล่าประหนึ่ งลูกแกะ อย่างไรเขาก็ยงั มีศกั ด์ ิ ศรีอยู่บา้ ง

ทว่านางยังคงรู้สึกโกธรเคืองที่ องค์จกั รพรรดิมิยอมมา

พบด้วยพระองค์เอง

“อายเจี ย เพิ่ ง รู้ บ ัด นี้ เองว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ท รงเป็ นผู้

ลุ่มหลงในรัก เพื่อสตรีนางหนึ่ งถึงกลับละทิ้งอายเจีย”

86
 หลิ วไทโฮวกล่ า วเสี ย งเย็ น ว่ า “พระบิ ดาเขานั ้ น เป็ น
บุตรกตัญญู ต่อให้ดีกบั อายเจียเช่นไรก็มิเคยละทิ้งพระมารดา”

เฉิ นฮวายกลับ ไร้ ว าจาจะกล่ า ว เรื่ อ งนี้ ก ล่ า วกับ เขามี

ความหมายใด?

อี ก อย่ า ง ไท่ โ ฮ่ ว ทรงเห็ น ผู้ อื่ น เป็ นตั ว โง่ ง มหรื อ ไร

พระมารดาของจัก รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นทรงจากไปไวยิ่ ง นั ก
ไทโฮ่ ว ทรงแต่ ง เข้ า มาได้ ไ ม่ ถึ ง สองปี ก็ส วรรคตไปเสี ย แล้ ว
ยามนั ้นจักรพรรดิพระองค์ก่อนยังเป็ นเพี ยงรัชทายาทเท่ านั ้น
พระองค์ไ หนเลยจะกล้ า กระทํา การใดอัน ไม่ ค วรต่ อ บรรดา
กุ้ยเฟย? และที่ กล่าวมาล้วนเป็ นสายโลหิตเดียวกัน หลิวไทโฮ่ว
มิ เ พี ย งไม่ ใ ช่ พ ระมารดาแท้ ๆ ขององค์ จ ัก รพรรดิ ยัง กล่ า ว
ตํ า หนิ พระองค์ ทุ ก ทาง ตัง้ แต่ เ ยาว์ ว ัย ก็ ท รงดี ต่ อ ลู ก หลาน
ตระกูล หลิ ว มากกว่ า จัก รพรรดิ น้ อยเป็ นร้ อ ยเท่ า บัด นี้ กลับ
คิ ด เรื่ อ งบุ ต รกตัญ ญูต่ อ มารดา ช่ า งเป็ นพระมารดาที่ เ หลื อ
เกินจริงๆ

“ไทโฮวโปรดทรงอภัย กุ้ยเฟยยามนี้ ต้องมีคนคอยดูแล

อย่าง…”

“ช่ างเถิ ด หรือตําหนั กหย่ ง เล่ อมี เ พี ย งฝ่ าบาทพระองค์

87
เดียว พวกเจ้าที่ เดินขวักไขว่อยู่ที่นี่มิใช่คนหรือไร? หากกล่าว
ตามจริ ง ก็ มิ ใ ช่ บุต รแท้ ๆ ทุ่ ม เทไปเท่ า ใดคงเปล่ า ประโยชน์
อย่างไรก็มีกาํ แพงกัน้ ”

เฉินฮวายพลัน เบิ กตากว้ า ง หลัง จากที่ ไ ท่ โ ฮ่ ว ทรงตรัส

อย่ า งเปิ ดเผยกับ องค์ จ ัก รพรรดิ แล้ ว ก็ ท รงสามารถกล่ า ว
เรื่ อ งนี้ ออกมาได้ ทุ ก เมื่ อ กระนั ้น หรื อ ? อี ก สัก ระยะคงทรง
ประกาศต่ อ ราษฎรและขุน นางน้ อยใหญ่ ท ัว่ ราชสํา นั ก แห่ ง
ราชวงศ์ต้าจิ้นกระมัง?

“ไทโฮ่วเพคะ” แม่นมจัวหนั
่ งตาขวากระตุก อย่างรุนแรง
ระยะนี้ ไทโฮ่ ว ของนางช่ า งเปิ ดเผยทุ ก สิ่ งอย่ า ง อิ สระยิ่ ง
พระโอษฐ์มิทรงเก็บสิ่งใดไว้เลย อาศัยว่าทรงมีฐานะ เป็ นไทโฮ่ว
องค์จกั รพรรดิมิกล้าทําอันใด นับวันจึงยิ่งกําเริบ เสิบสาน

นางปรายตามองเฉินฮวายที่กาํ ลังตกตะลึง เอ่ย ยิ้มๆ ว่า

“ไท่ โ ฮ่ ว คงน้ อ ยพระทัย องค์จ กั รพรรดิ ถึ ง ได้ ก ระทํา เป็ นเด็ก
ต่ อหน้ ากงกง เช่นนี้ หากทรงคิดถึงฝ่ าบาทก็กล่าวมา ตามตรง
เถิด ไยต้องทําให้เป็ นที่ขบขันแก่เฉินกงกงด้วยเล่าเพคะ”

หลิวไทโฮ่ วไหนเลยจะมิเข้ าพระทัยในความหมายของ

แม่ น มจัว่ หากเป็ นสิ บปี ก่ อ น..มิ ต้ อ งถึ ง สิ บปี หากห้ า ปี ก่ อ น
88
มี ค นบอกนางว่ า ต่ อ ไปนางต้ อ งคอยดูสี ห น้ า ของจัก รพรรดิ
น้ อยที่นางเป็ นผูโ้ อบอุ้ม กล่าวจนฟ้ าถล่มนางยังไม่เชื่อ

ทว่ า บัด นี้ ทุ ก อย่ า งมิ ไ ด้ ขึ้น อยู่ ก บั นาง แม้ แ ต่ แม่ น มจัว่
ผู้ ท รงอิ ทธิ พลที่ ติ ดตามนางมายี่ สิ บปี ยัง พยายามทุ กทาง
เพื่อมิให้นางผิดใจกับองค์จกั รพรรดิ สรรหาคําพูดต่างๆ เพื่อปกปิด
ความเศร้าสลด พลันเอ่อล้นขึน้ มาในหัวใจ ของนาง

“อายเจี ย เพี ย งคิ ด ว่ า การพบหน้ าบุ ต รชายตนนั ้น ช่ า ง

เป็ นเรื่ อ งยากยิ่ ง กว่ า ปื นขึ้น ฟ้ า มาถึ ง ที่ แ ล้ ว แท้ ๆ กลับ มิ อ าจ
พบหน้ า” นางกล่าวคล้ายยิ้มทัง้ คล้ายไม่ยิ้ม

่ ดฟัน นางอยากตายเสียจริง
แม่นมจัวกั

“เหนี ยงเหนี ยงคงห่ วงฝ่ าบาทเป็ นแน่ ...กุ้ยเฟยไม่สบาย

หรือ?” นางหันไปมองเฉินฮวาย ถามอย่างห่วงใยว่า “ประชวร
หนั กเลยหรือ? หลายวันก่อนไท่ โฮ่ วทรงประทาน รังนกมาให้
ไม่ทราบว่ากุ้ยเฟยดื่มแล้วดีขึน้ บ้างหรือไม่?”

เฉินฮวายมีสีหน้ าลังเลเล็กน้ อย “หนักกว่าเดิม...”

เขาส่ า ยศี ร ษะ ไม่ ก ล้ า เสี ย เวลาไปมากกว่ า นี้ องค์

จักรพรรดิและกุ้ยเฟยโอบกอดรา่ ไห้ อยู่ในห้ อง ไม่ทราบแน่ ว่า
89
เมื่อไหร่เกิ่งจิ้นจงจะกลับจากไปเชิญหมอหลวง เขายังต้ องไป
หาเกิ่งจิ้นจงเสียก่อนจึงไปกราบทูลฝ่ าบาทได้

ยามนี้ เขามใคร่ ไว้ ใจในความสามารถของเกิ่งจิ๋นจง นั ก

อย่ า ได้ เ กิ ด เสี ย สติ จนลากเขาลงน้ า ไปด้ ว ยก็เ ป็ นบุ ญ เหลื อ
เกินแล้ว

เฉินฮวายพูดเพียงเท่านี้ ก็รีบร้อนกล่าวขออภัยโทษ ต่อไท่โฮ่

วอย่างเคารพนอบน้ อมแล้วจากไป

หลิ วไทโฮวยิ้ มเย็ น คราหนึ่ ง อดมิ ได้ ที่ จะถอนหายใจ

ออกมาอี ก ครัง้ “นี่ คือคนที่ อายเจียทุ่มเทแรงกายแรงใจเลี้ยง
มาจนเติ บ ใหญ่ อุ้ม ชู ใ ห้ เ ป็ นจัก รพรรดิ อ ายเจี ย เสี ย ใจยิ่ ง นั ก
หากมิใช่ มิอาจตัดใจต่ อจักรพรรดิพระองค์ก่อน ยอมให้ พระองค์
มี พ ระชายาสัก หลายคน บัด นี้ เขายัง จะมี ต ัว ตนอยู่ ห รื อ ไม่
เป็ นเพียงบุตรของนางกํานัลแท้ๆ...”

แ ม่ น ม จั ว่ กํ า ลั ง คิ ด จ ะ เ อ่ ย ป า ก เ ตื อ น ไ ท่ โ ฮ่ ว ว่ า
อย่าได้คิดถึงอดีต การมองความจริงให้ชดั นัน้ สําคัญกว่าสิ่งใด ทว่า
ไท่ โ ฮ่ ว กลับ เปลี่ ย นเรื่ อ งไปอย่ า งกะทัน หัน “สตรี ส กุล เจี ย ง
ตาบอดจริงหรือ?”

90
 แม่ น มจั ว่ ไร้ ว าจาจะกล่ า ว ที่ นี่ อย่ า งไรก็ เ ป็ นตํ า หนั ก
หย่ ง เล่ อ ของกุ้ย เฟย จะกล่ า วเรื่อ งมิ ง ามของผู้ใ ดก็ค วรรอให้
กลับ ตํ า หนั ก เหริ น โซ่ ว ของพระองค์ เ องก่ อ นค่ อ ยว่ า กล่ า ว
อย่างเปิดเผยมิได้หรือไร?

จํา ต้ อ งสอบถามเรื่ อ งของผู้อื่ น ในที่ ข องเขารี บ ร้ อ น

ปานนัน้ เลยหรือ?

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว เดิ ม มิ ไ ด้ คิ ด จะฟั ง คํา ตอบจากนาง อยู่ แ ล้ ว

เป็ นเพียงการพึมพํากับตนเองเท่านัน้

นางหรี่ ต าลงกล่ า วว่ า “ปี นั ้ น จั ก รพรรดิ พระองค์ ก่ อ น

ทรงเชิญนั กพรตมาทํานายด้วยพระองค์เอง นั กพรตกล่าวว่า
เขาเป็ นดั ง่ บุ ป ผาที่ ร่ ว งมาจากสวรรค์ มี เ พี ย งบนสวรรค์
เท่ า นั ้น โลกมนุ ษ ย์ล้ ว นไม่ มี โชคชะตายิ่ ง ใหญ่ อ ย่ า งร้ อ ยปี ยัง
ยากจะพบเห็ น ดู ท่ า จัก รพรรดิ พระองค์ ก่ อ นคงถูก หลอก
เสียแล้ว ไม่มีวาจาใดที่เป็ นจริงแม้เพียงครึง่ คําว่าหรือไม่?”

“เขาทํ า พระสนมตายไปคนแล้ ว คนเล่ า บัด นี้ สตรี

สกุลเจี ยงยังตาบอดอี ก คาดว่าคงห่ างจากความตายไม่ไกลแล้ ว
มารดาเขาก็ป่วยตายทัง้ ที่ อายุ ยงั น้ อยแท้ ๆ จักรพรรดิพระองค์
ก่อนก็ทรงพลานามัยแข็งแรง..”
91
 วาจายัง มิ ทั น กล่ า วจบ ทว่ า แม้ น มิ กล่ า วก็ เ ข้ า ใจได้
ทั ้ งหมด

“ไท่ โฮ่ วเพคะ!” ใบหน้ าอั น แก่ ช ราของแม่ น มจั ว่

ตกใจจนขาวซีด ไม่มีโลหิตหล่อเลี้ยงแม้เพียงน้ อยนิด

หลิว ไท่ โ ฮ่ ว ขมวดพระขนง มุมพระโอษฐ์ย กยิ้ ม เย็นชา

เรือ่ งจริงมิได้เป็ นเช่นนี้ หรือไรเล่า?

92
 156 ปลิดชีพตน

เดิมที เฉินหรูอี้กม็ ิ ได้คาดหวังสิ่งใดกับสานักแพทย์หลวง

อยู่แล้ว

ตัง้ แต่ที่พวกเขาพูดอย่างคลุมเครือว่ามีความหวังในการ
รักษานางเพี ยงสามส่ วน แม้นมิอยากยอมรับ แต่ ผลลัพธ์นั น้
นางทราบดี เพียงแต่ เมื่อความจริงมาเยือน กลับยังคงหวังว่า
ปาฏิหาริยจ์ ะเกิดขึน้ ...

นางไม่ ท ราบว่ า การฟื้ นคื น ครัง้ แล้ ว ครัง้ เล่ า ของนาง

นับเป็ นปาฏิหาริยห์ รือไม่ แต่ครานี้ สถานการณ์ ทงั ้ หมดนัน้ ช่าง
ยากลาบากกว่าที่เคยเป็ นมา

ในอดีตแม้นเคยทุกข์ทนกับการเป็ นขันที ที่ไร้สิ่งนัน้ และ

ถูกโบยเพียงยี่สิบไม้ แต่มือเท้ายังใช้การได้ จิตใจผุดผ่อง พักพิง
ในร่างขันที นางก็ยงั มีชีวิตต่อไปได้ ทว่าบัดนี้ นางเพิ่งจะตกเข้า
สู่ความมืดมนได้เพียงหนึ่ งวันยังรู้สึกทุกข์ระทมปานนี้ แค่คิดว่า
ต้ องอยู่ในวัน เวลาอัน มืด ด ามิ อ าจเห็น แสงตะวัน เช่ น นี้ ไ ปอี ก
นานเท่าใดไม่ทราบได้ ใจของนางพลันขนลุก หวาดกลัวขึ้นมา
จับจิต

93
 โดยเฉพาะเมื่อได้ยินหมอหลวงจางกล่าวว่า ‘จะพยายาม
ควบคุม’ นางพลันรูส้ ึกผิดหวังอย่างมิอาจห้ามได้

เมื่อผิดหวังก็กลับกลายเป็ นสิ้นหวัง

เซียวเหยี่ยนแทบจะต้องใช้ความพยายามทัง้ หมดที่มีเพื่อ
กดข่มโทสะไว้ จึงสามารถห้ามมิให้ขว้างถ้วยชาในมือใส่ ศีรษะ
หมอหลวงที่พดู จาเชื่อถือไม่ได้เหล่านี้

แทบจะเป็ นครัง้ แรกเลยด้ ว ยซ้า ที่ เ ซี ย วเหยี่ ย นเห็น ถึ ง

ความผิดปกติของเฉินหรูอี้

ตัง้ แต่ ที่นางรู้ตวั ว่าตนตาบอดก็กามือเขาไว้แน่ นคล้าย

ท่ อนไม้ท่อนสุดท้ ายในมหาสมุทร กระทังได้ ่ ฟังวาจาของหมอ
หลวงจาง พลังทัง้ หมดของนางคล้ายได้ถกู สูบไปจนหมด นาง
นอนแอบอิง ในอกเขาราวคนไร้กระดูก มองออกไปข้ างหน้ า
ด้วยสายตาเหม่อลอย ไร้ซึ่งโทสะใดๆ

หากเวลานี้ เขาบัน ดาลโทสะต่ อ หมอหลวง ไม่ เ พี ย ง

ช่วยเหลืออันใดไม่ได้ เขาเกรงว่าจะทาให้ นางตกใจและคิดว่า
ไม่มีสิ่งใดรักษาตนได้อีกแล้ว

94
 เขาทนเก็บโทสะเอาไว้ ใช้ สายตาที่ คล้ายเคลือบไว้ด้วย
ชัน้ น้ าแข็งจ้องมองหมอหลวงจาง แม้นมิได้กล่าววาจารุนแรง
แต่หมอหลวงจางก็อดตัวสันขึ่ น้ มา

“ไปเถิด” เซียวเหยี่ยนส่งสายตาให้เฉินฮวาย

เฉินฮวายนาหมอหลวงจางที่คิดว่ารีบตายรีบเกิดใหม่ผนู้ ี้
ไปยังปี กตาหนัก ไม่นานก็เชิญบรรดาหมอหลวงหลายท่ านใน
สานักแพทย์หลวงมาที่ นี่เพื่อรวมตัวกันหารือเรื่องการใช้โอสถ
รักษา

เซี ยวเหยี่ยนเห็นใบหน้ าอันขาวซี ดของเฉินหรูอี้ ในใจมี

วาจานับหมื่นคาที่อยากกล่าว แต่ติดอยู่ในลาคอ มิอาจกล่าวได้
แม้เพียงคา

“พวกเขาไปหมดแล้วหรือ?” ผ่านไปนาน เฉินหรูอี้พลัน

เอ่ยถามขึน้

“อืม” เซียวเหยี่ยนกล่าวว่า “เจ้าอย่าได้กลัวไปเลย มีเจิ้น

อยู่ หากหมอหลวงเหล่านี้ เป็ นเพียงหมอจอมปลอม มิอาจรักษา
เจ้าได้ เจิ้นจะประกาศหาหมอขึน้ ชื่อจากทัวหล้่ า ปูนบาเหน็ จให้
อย่างงาม เจิ้นไม่เชื่อว่าจะไม่มีหมอที่เก่งกว่าพวกเขา”

95
 เฉินหรูอี้พยักหน้ าเบาๆ

“ชิงชิง”

นางรู้สึกได้ว่ามีคนเขยิบเข้ามาใกล้ ริมฝี ปากนางค่อยๆ

ถูกประทับจุมพิตแผ่วเบา ริมฝี ปากเขานุ่มและเย็น

ส าหรับ เวลานี้ นั ้น นางยัง มี ค วามคิ ด ว่ า หรื อ จะฉวย

โอกาสอัน หาได้ ย ากยิ่ ง นี้ จุม พิ ต ตอบเขาดี ห รื อ ไม่ นางนี่ ช่ า ง
เหลือเกินจริงๆ

“เจิ้นจะปกป้ องเจ้าเอง เชื่ อเจิ้นนะ” เซี ยวเหยี่ยนยื่นมือ

ไปลูบไล้ใบหน้ านาง

เขาเคยเห็นด้านสอพลอ ด้านเจ้าเล่ห์ และด้านอันชาญ

ฉลาดที่ ไม่ว่าจะต่ อปากต่ อคา ต่ อกรกับเขาเช่ นไรก็มิเคยพ่าย
แพ้ กระทังวั่ นนี้ จึงทราบว่าเขาชอบทุกด้านของนาง แม้นเขาจะ
กล่าวว่านางมีน้ าเสี ยเต็มท้ องก็ตาม แต่ เขากลับไม่ชอบนางที่
เป็ นเช่นนี้ ท่าทางอันอ่อนแอไม่มีอารมณ์โกธรเคืองใดๆ

ปี ศาจน้ อยของเขาไม่ควรเป็ นเช่นนี้

96
 “ให้ข้าสัมผัสท่านได้หรือไม่” เฉินหรูอี้ยื่นสองมือออกมา
วางบนใบหน้ าเขา เริ่มตัง้ แต่ คิ้วอันดกดา จมูกโด่ งสูง และริม
ฝี ปากนุ่มเย็น เพียงไม่ระวังนิ้วมือเรียวยาวของนางพลันจิ้มเข้า
ไปในจมูกเขา

“โอ๊ะ” เซียวเหยี่ยนขยับถอยหลังอย่างไม่รตู้ วั

เฉินหรูอี้ตากระตุกคราหนึ่ ง นางยื่นนิ้วมือตนเช็ดไปบน
ใบหน้ าเขาด้ ว ยสี ห น้ ารัง เกี ย จ เช็ ด ไปพลางพู ด ไปพลางว่ า
“ขยะแขยงยิ่ง ขยะแขยงยิ่ง”

เซียวเหยี่ยนกลับรูส้ ึกเคืองโกรธก็มิใช่หวั เราะก็ไม่เชิง

บนโลกนี้ คงมี แ ต่ ปี ศาจน้ อยของเขาเท่ า นั ้น ที่ ท าเรื่ อ ง

เหลวไหลเช่ นนี้ ได้ เขายังคิดว่านางอาจจะเจ็บปวดจนสิ้นหวัง
สุด ท้ า ย...ความห่ ว งใยที่ เ ขามี แ ทบกลายเป็ นเศษธุลี ผู้อื่ น ใช้
เวลาเพี ย งไม่ น านก็ลื ม สิ้ น ทุ ก สิ่ ง หัว เราะออกมาอย่ า งคนไร้
หัวใจ หรือเพราะนางมาจากสวรรค์ พบเห็นเรื่องราวมามาก จึง
ไม่มองเรือ่ งความตายเป็ นสิ่งสาคัญอันใด

ทว่าเหตุใดเขายังเจ็บหน้ าอกอยู่เช่นเดิม?

97
 “เจ้าจิ้มจมูกเจิ้น เจิ้นยังมิบน่ ว่าเจ็บ เจ้ายังมีหน้ ากล่าวว่า
เจิ้นสกปรก” เซี ยวเหยี่ยนจึงจับนิ้วมือนางแหย่เข้าไปในรูจมูก
แล้วจับมือนัน้ ป้ ายไปบนใบหน้ านาง

เฉิ นหรู อี้ อ้ า ปากตาค้ า ง อย่ า งไรก็ คิ ดไม่ ถึ ง ว่ า องค์

จักรพรรดิจะไร้คุณธรรมปานนี้ นางตาบอดแท้ๆ พระองค์ยงั มิ
ยอมอ่อนข้อให้นางบ้าง ยังเจ้าคิดเจ้าแค้นต่อนางอยู่เช่นเดิม

มารดามันเถอะ ดวงตาสองข้างนี้ ของนางบอดไปเพราะ

ุ ธรรมขององค์จกั รพรรดิต่างหาก
ความไร้คณ

“...ขยะแขยงสิ้นดี! ” ไม่ทราบว่าผ่านไปนานเท่าใด นาง

จึงมีสติกลับคืนมา เบิกตาคู่งามอย่างมิอยากเชื่อ ใช้มือสองข้าง
ปิดตาตนไว้ตามสัญชาตญาณ

“เวลานี้ ท่านยังรังแกข้าอีก” นางกล่าว น้ าเสียงสันเครื

่ อ
ดังคนร้
่ องไห้

เดิมที เซี ยวเหยี่ยนเห็นว่านางมีอารมณ์ ล้อเล่น จึงคิดเย้า

ให้นางเบิกบานใจ ครัน้ เห็นว่าตนทาให้นางร้องไห้ จึงทาตัวไม่
ถูก มือไม้เ กะกะขึ้นมาทันใด “เจิ้น เพี ย งเย้ าเจ้ าเล่ น เจิ้น มิได้
เจตนารังแกเจ้าเลย”

98
 “เด็กดี อย่าร้องเลย เจิ้นผิดไปแล้ว เช่นนัน้ เจ้าแหย่จมูก
เจิ้นคืนเป็ นไร?”

เขาโอบกอดนางไว้ ให้นางซบซุกในอก กาลังคิดว่าจะลูบ

หลังปลอบประโลม ก็เห็นนางปล่อยมืออ้าแขนจะกอดเขา

เขายังมิทนั ได้ดีใจ นางก็ใช้มือที่ ถกู เขาจับไว้ข้างนัน้ ป้ าย

ลงไปบนแก้มข้างซ้ายของเขา แล้วใช้แรงป้ ายลงไปที่ใบหน้ าเขา
อีกสองที

เซียวเหยี่ยน “......”

เมื่อเห็นนางฉี กยิ้ม คิ้วหยักโค้งขึ้นอย่างพอใจ น่ ามองยิ่ง

นัก

ใจของเขาพลันอ่อนยวบจนเลอะเลือน นัยน์ ตาหงส์เปี ยก

รื้น เอาเถิ ด แม้ จ ะละเล่ น สกปรกไปบ้า ง แต่ ส ามารถหัว เราะ
ออกมาในสถานการณ์ เช่ นนี้ ได้ ไม่รา่ ไห้ ปานจะขาดใจ เขายัง
คิดเรียกร้องอันใดอีก?

เคราะห์ดีที่นางมิได้ ชอบเลี้ยงแมวเลี้ย งสุนัข มิเช่ นนั น้

อาจนามูลพวกมันมาป้ ายหน้ าเขาก็เป็ นได้ คาดว่า...เขายังคงมิ
อาจจะหักใจบันดาลโทสะต่อนางได้อยู่ดี
99
 “เจิ้นเพิ่งรู้วนั นี้ เองว่าเจ้าชอบเล่นสกปรก” เซี ยวเหยี่ยน
ทาเสี ยงฮึดฮัดแสร้งโกรธเคือง แล้วจู่โจมมอบจุมพิตแก่นางทัง้
ยังขบกัดไปสองที “หากรู้ว่าเจ้าชอบละเล่นเช่ นนี้ เจิ้นคงสอน
เจ้ า เล่ น โคลนไปนานแล้ ว สมัย เจิ้ น ยัง เด็ก ชมชอบละเล่ น กับ
เหล่ า ขัน ที นั ก พรุ่ง นี้ เ ถิ ด ...พรุ่ง นี้ เ จิ้ น จะพาเจ้ า ไปเล่ น ดี ห รื อ
ไม่?”

เฉินหรูอี้พยักหน้ าอย่างยิ้มแย้ม

เซียวเหยี่ยนเห็นนางอารมณ์ สงบนิ่งเช่นนี้ จึงวางใจลงได้

จิตใจจึงคิดไปถึงผูค้ นที่ปีกตาหนัก

“เจิ้นยังมีราชกิจที่ ต้องสะสางเล็กน้ อย...ประเดี๋ยวเจิ้นจะ

กลับมาอยู่เป็ นเพื่อนเจ้า ดีหรือไม่?”

“ท่านไปเถิด ข้าไม่เป็ นไร”

เฉิ นหรูอี้ ส่ ง ยิ้ ม บางเบา ดูแ ล้ ว มิ เ หมื อ นผู้ที่ ร้ อ งไห้ เ ป็ น

มนุษย์น้ าตาเมื่อครู่นี้เลย คนที่ อ่อนแอไร้ทางสู้จนเห็นเขาเป็ น
่ ่นไล่กาผู้ช่วยชีวิต ทุกอย่างคล้ายกลายเป็ นเพียงจิตนาการ
ดังหุ
ของเขาเท่านัน้

100
 เซียวเหยี่ยนลูบไล้ใบหน้ านาง ท่าทางเหม่อลอย “เจิ้นจะ
รีบไปรีบกลับ” กล่าวจบก็เรียกให้เกิ่งจิ้นจงและเหล่าบริวารเข้า
มาเฝ้ ารับใช้ในห้อง

เวลานี้ เองเองเกิ่งจิ้นจงถึงได้ทราบจากปากซู่อิงว่ากุ้ยเฟ
ยมองไม่ เ ห็น ในใจคล้ า ยฟ้ าถล่ ม ลงมาก็มิ ป าน เอาแต่ ถ อน
หายใจไม่หยุด อุตส่ าห์คิดว่าเกาะเกี่ ยวท่ อนขาใหญ่ ไว้ได้แล้ว
แท้ๆ ทว่าขาท่ อนนี้ กลับต้องหักสลายไม่เหลือชิ้นดีในอี กไม่ช้า
แล้ว ผูใ้ ดจะคาดคิดว่าเหตุไม่คาดฝันจะเกิดขึน้ รวดเร็วปานนี้

“เจิ้นมอบกุ้ยเฟยให้ เจ้าดูแล หากกุ้ยเฟยมีเหตุอนั ใดให้

ส่งคนไปแจ้งแก่เจิ้นทันที หากชักช้า...” เซี ยวเหยี่ยนอยากเอ่ย
ไปตามตรงว่าจะฆ่าให้ตาย ทว่าเมื่อวาจามาจ่อที่ ปากกลับหยุด
ไว้เสียก่อน แล้วเปลี่ยนเป็ น “จะลงโทษให้ย้ายไปฝ่ ายซักผ้าคอย
ซักกางเกงเหม็นเน่ าของสหายเจ้า”

เกิ่งจิ้นจงพลันตัวสันงั
่ นงก ผู้ไม่ทราบเรื่องราวคงมิรู้ว่า
กลิ่ น เหม็น ของเหงื่ อ ไคลบนตัว คนพวกนั น้ ช่ า งน่ า ขยะแขยง
เพียงไร เขาจึงสาบานในใจอย่างแม่นมันว่ ่ าจะมิสะเพร่าเป็ นอัน
ขาด

101
 “ฝ่ าบาท ข้ า มิ เ ป็ นไร ท่ า นอย่ า ขู่เ ขาเลย...ไม่ ใ ช่ แค่ เ ขา
แม้แต่ หมอหลวงเหล่านัน้ ด้วย หากฝ่ าบาททาให้ผ้บู ริสุทธ์ ิ ต้ อง
เดื อ ดร้ อ นเพราะข้ า ข้ า จะสงบใจได้ เ ช่ น ไร? ” เฉิ นหรูอี้ ถ อน
หายใจพลางกล่าวว่า “ไม่ว่าอย่างไร ก็อย่าทาให้พวกเขาลาบาก
ใจเลย”

เซี ยวเหยี่ยนได้ฟังก็ขมวดคิ้วทันใด ทว่าเมื่อเห็นดวงตา

ของนางมิอาจเพ่งเล็งที่ จุดใด ได้ แต่ แหงนหน้ าขึ้นมองหาเขา
อย่างไร้ทิศทาง เขาจึงมิอาจหักใจปฏิเสธนางไปต่ อหน้ าได้ ทา
เพียงรับคาอย่างขอไปที นัยน์ ตาหงส์ถลึงจ้องเกิ่งจิ้นจงคราหนึ่ ง
แล้วค่อยหยัดกายลุกขึน้ เดินไปยังปี กตาหนัก

เวลานี้ บรรดาหมอหลวงก็ยงั มิได้ มีข้อสรุปอันใดแม้แต่

น้ อย

เดิมที กไ็ ม่มีผ้ใู ดในกลุ่มพวกเขามีความกล้าพอที่ จะตบ

อกรับคาว่าสามารถรักษากุ้ยเฟยได้ เพียงแค่ให้กินยาสลายลิ่ม
โลหิ ต ให้ ม้ า ตายกลายเป็ นม้ า มี ชี วิ ต ทว่ า โลหิ ต ที่ ค งในสมอง
ั่
ของกุ้ยเฟยนั น้ มีขนาดใหญ่เกินกว่าที่ พวกเขาคิดไว้ คล้ายว่า
ครานี้ เพิ่มขนาดใหญ่ขึน้ กว่าคราก่อนมากนัก

102
 มิต้องใคร่ครวญก็ทราบได้ทนั ที ว่าที่ ก้ยุ เฟยมองไม่เห็น
เป็ นเพราะโลหิตที่ คงในสมอง
ั่ หากมิกาจัดโลหิตคังก้ ่ อนนี้ กม็ ิ
อาจกลับมามองเห็นได้

ยามนี้ ที่พวกเขาสามารถทาได้กม็ ีเพียงการเปลี่ยนโอสถ

ที่ ฤ ทธ์ ิ แรงขึ้ น แม้ น อาจมี ผ ลต่ อ ร่ า งกายอยู่ ม าก แต่ เ มื่ อ
เหตุการณ์เป็ นเช่นนี้ ทางเลือกที่มีกไ็ ม่มากนัก

บัดนี้ ต่อให้พวกเขาวาดแผ่นแป้ งก้อนใหญ่ เซียวเหยี่ยนก็

ยังคงมิเชื่อ แม้นหมอหลวงทัง้ หลายมิได้พดู ออกมาอย่างชัดเจน
ทว่าในวาจาที่เอ่ยล้วนแฝงความหมายว่า ชีวิตนางนัน้ แขวนบน
เส้นด้าย ทาได้เพียงถ่วงเวลาไปวันๆ สุดท้ายจะเป็ นเช่นใดล้วน
ไม่มีผใู้ ดยืนยันได้

กรณี นี้ ในต าราแพทย์ ก็ มี ไ ม่ ม ากนั ก บางคนสมอง

สามารถดูดซึ มตัวโอสถได้ดี เพียงดื่มโอสถก็หายแล้ว บางคน
กลับสลายไปโดยที่ตนเองยังมิทนั รูต้ วั เลยด้วยซา้

เซี ยวเหยี่ยนยิ่งฟั งยิ่งหงุดหงิด กรณี ศึกษาต่ างๆ ที่ หมอ

หลวงจางยกมาทาให้ เขารู้สึกตึ งเครียดทัง้ ร่าง เขาใช้ เรื่องจริง
ทัง้ หมดที่ มีเพื่อบอกแก่องค์จกั รพรรดิว่าการรักษาโรคนี้ มิอาจ

103
กล่าวโทษพวกเขาได้ หากวันใดกุ้ยเฟยมีอนั เป็ นไป ก็มิอาจป้ าย
ความผิดแก่พวกเขา

เวลานี้ เอง พลันได้ ยินเสี ยงกรีดร้องดังแว่วมา เซี ยวเห

ยี่ยนหยัดกายลุกขึน้ วิ่งไปที่ตาหนักหลักทันที

บรรดาหมอหลวงได้แต่ มองจ้องกันไปมา ด้วยไม่ทราบ

ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น ยังดี ที่มีหมอหลวงจางผู้เป็ นใหญ่สุดออกวิ่ง
ตามองค์จกั รพรรดิไปแล้ว

เซี ยวเหยี่ ยนเพี ยงรู้สึกว่าหัวใจของเขาแทบจะกระโดด

ออกมานอกอก คราแรกเขาหวังให้เป็ นตนที่ ข่ขู วัญตนเอง ทว่า
เมื่อถึงตาหนักหลัก เสี ยงรา่ ไห้ของเกิ่งจิ้นจงกลับยิ่งดังมากขึ้น
จะให้เขาหลอกตนเองต่อไปคงทามิได้

ไม่ เ คยมี ส ัก คราที่ เ ขาจะหวาดกลัว เช่ น นี้ เขามิ ไ ด้ หยุด

ฝี เท้ าลงทว่ารู้สึกว่าขาสองข้างนัน้ อ่อนแรง เกิดอาการสันเทา ่
ขึน้ มาอย่างประหลาด

เวลานี้ ประตูห้องถูกเปิดออกกว้าง นางกานั ลขันที ล้วน

ทะยานเข้ า ไปในห้ อ ง เซี ย วเหยี่ ย นวิ่ งเข้ า ไปอย่ า งกระหื ด
กระหอบ ก็เห็นเฉินหรูอี้นนัง่ อยู่บนพืน้ อย่างปลอดภัย เกิ่งจิ้นจง

104
กลับ ร้ อ งไห้ ด งั ่ ฟ้ าถล่ ม ดิ น ทลาย น้ า มู ก น้ า ตาปนเปื้ อนกัน ไป
หมด เขาร้องไห้พลางกล่าวเสียงอู้อี้ถึงสิ่งใดไม่ทราบได้

เซี ยวเหยี่ยนพลันเกิดความรู้สึกอยากฉี กเกิ่งจิ้นจงเป็ น

ชิ้นๆ มารดามันเถอะ ไม่ทราบหรือไรว่ามันสามารถทาให้ คน
ตกใจตายได้?

ทว่าเมื่อเหล่าบริวารเห็นองค์จกั รพรรดิเสด็จกลับมา เมื่อ

พวกเขาคุกเข่าลงบนพืน้ เพื่อถวายพระพรอย่างพร้อมเพรียงกัน
นัน้ เอง เขาจึงเห็นว่าเกิ่งจิ้นจงกาลังกาเศษถ้วยชาที่แตกไว้แน่ น
ในมือมีโลหิตเปื้ อนเต็มและไหลรินลงพืน้ ทีละหยดๆ กระโปรงสี
ขาวนวลของเฉินหรูอี้มีรอยเลือดเปื้ อนเป็ นวง

ในสถานการณ์ เช่นนี้ มีหรือเซียวเหยี่ยนจะมิเข้าใจ หัวใจ

พลันถูกบีบรัด พลางจ้องไปยังแววตาอันสับสนยากจะแยกของ
เฉินหรูอี้

รอยยิ้มเมื่อครู่ นางเจตนาแกล้งเล่นสนุกเพื่อตบตาเขา
นางมิได้เข้มแข็งอย่างที่ แสดงออก มิได้ไม่ไยดี น่ ากลัวว่าตัง้ แต่
ที่ ได้ยินหมอหลวงจางตอบกลับมาในเวลานัน้ นางคงตัดสินใจ
ไปแล้ว บางที อาจจะเร็วกว่านัน้ ด้วยซา้

105
 เขาค่อยๆ เดินเข้าไปนัง่ คุกเข่าลงข้างกายเฉินหรูอี้ จับมือ
นางขึน้ มาดูอย่างทะนุถนอม

“ข้ามิได้บาดเจ็บอันใด” เฉินหรูอี้กล่าวเสี ยงเบา ท่ าทาง

เป็ นธรรมชาติ ประหนึ่ ง คนที่ คิ ด ฆ่ า ตัว ตายเมื่ อ ครู่นี้ มิ ใ ช่ น าง
กระนัน้

คนที่บาดเจ็บคือข้า!

เกิ่งจิ้นจงตะโกนอย่างไร้เสียง กล่าวฟ้ องร้องด้วยน้าตา

เมื่อเห็นกุ้ยเฟยรอให้องค์จกั รพรรดิเสด็จจากไป หลังจาก

นั น้ ก็ไล่คนให้ ออกไปด้วยสี หน้ าเย็นชา เขาก็ทราบทันที ว่าคง
ไม่ใช่เรือ่ งดี แต่กม็ ิ อาจไม่เชื่อฟัง

แม้นการโกหกคนตาบอดจะมิใช่เรื่องสมควรนัก แต่ เขา

ทาได้เพียงยอมให้ทุกคนออกไป ส่วนตนเองก็เฝ้ าอยู่เงียบๆ ไม่
แสดงตัว เคราะห์ดี ที่ เ ขามิชะล่ าใจ มิเ ช่ น นั น้ หากกุ้ย เฟยต้ อง
ตายภายใต้ ห นั ง ตาของเขา ถ้ า องค์จ กั รพรรดิ มิ ถ ลกหนั ง เขา
ออกมา ชาติ ห น้ าเขาก็ค งเป็ นได้ แ ค่ ข ัน ที ส มควรตายผู้ห นึ่ ง
เท่านัน้

106
 เขาเหลือบเห็นกุ้ยเฟยคว้าถ้วยชาบนโต๊ะมาทุบจนแตก
แล้วยกขึน้ ชิดลาคอ เวลานัน้ เขาก็พ่งุ เข้าไปแย่งเศษกระเบือ้ งใน
มือกุ้ยเฟยออกมา กระทังบาดเข้่ าที่ มือตนโลหิตไหลซึ ม เขาจึง
ทราบถึ ง การตัด สิ นใจอัน แน่ วแน่ ของกุ้ย เฟยว่ า มี ม ากมาย
เพียงใด นางไม่ยงั ้ มือไว้เลยสักนิด

กุ้ยเฟยนัน้ มิได้รบั บาดเจ็บแม้เพียงปลายผม แต่ มือของ

เขากลับถูกกุ้ยเฟยเฉื อน

“พวกเจ้าออกไปเถิด” เซียวเหยี่ยนกล่าวเสียงขรึม

เกิ่งจิ้นจงเช็ดน้ าตาตน เลือดในมือผสมปนเปกับน้ าตา

บนหน้ าจนคล้ายมนุษย์โลหิตกระนัน้

เขาเหลือบมองพระพักตร์เขี ยวคลา้ ขององค์จกั รพรรดิ

เกรงว่ าพระองค์จะทรงกริ้ว แต่ มิอ าจตัด ใจดุด่ า กุ้ย เฟยจนน า
โทสะนัน้ มาลงที่บริวารเช่นพวกเขา จึงใช้ฝ่ามือที่ มีแต่โลหิตนัน้
เก็บเศษกระเบือ้ งใส่ชายเสื้อแล้วรีบออกไป

บรรดาหมอหลวงวิ่งตามมาประดุจหางปลา ยังมิทนั ได้

เข้าไปก็ถกู เฉินฮวายที่อยู่ด้านนอกปิดประตูใส่หน้ าเสียก่อน

107
 “ใต้เท้าทุกท่านเชิญกลับปี กตาหนักเถิดขอรับ อย่างไรคา่
นี้ ต้องนาเทียบยามาถวายต่อหน้ าพระพักตร์ให้จงได้”

บรรดาหมอหลวงยังมิทนั หายเหนื่ อย ก็ต้องกลับไปที่เดิม

อีกครัง้

เฉินฮวายสังให้
่ เกิ่งจิ้นจงตามไปทาแผลที่ มือ เขาหันไป
มองหน้ าประตูอยู่เป็ นนาน แล้วถอนใจ ส่ายหน้ าออกมาอย่าง
ไม่รตู้ วั

ภายในห้องเหลือเพียงเฉินหรูอี้และเซี ยวเหยี่ยนสองคน
เฉินหรูอี้ร้สู ึ กว่าเขานั ง่ อยู่ข้างกายนาง ทว่ากลับยังนิ่งเงียบไม่
กล่าวสิ่งใด

ไม่ทราบผ่านไปนานเท่ าใด ต่ อให้ นางเป็ นคนตาบอดก็

ยังรูส้ ึกได้ถึงบรรยากาศอันเชื่องช้าและน่ าอึดอัดนี้

“ฝ่ าบาท” เฉินหรูอี้ค่อยๆ คลาทางแล้ววางมือตนลงบน

เข่าของเขา เห็นเขาไม่มีท่าที ปฏิเสธ จึงกล่าวต่อไปว่า “ข้ามิได้
จะหลอกท่าน ท่ านก็ทราบดี ข้าไม่มีวนั ตาย... ข้าไม่อาจทนอยู่
กับวันเวลาอันมืดมิดนี้ ได้ อย่างไรข้าก็ต้องกลับมา ความจริง...
ข้ามิจาเป็ นต้องทนรับเรือ่ งยากเข็ญนี้ ใช่หรือไม่?”

108
 “ฝ่ าบาท?”

ผ่านไปนานก็ยงั มิได้รบั คาตอบจากเขา เฉินหรูอี้จึงผลัก

เขาเบาๆ ทีหนึ่ ง “ฝ่ าบาท? ท่านอย่าได้มีโทสะไปเลย”

“เหตุใดข้าต้ องโกรธ? เจ้ารนหาที่ ต ายเอง ไยข้าต้ องมี

โทสะ? ชี วิ ต เป็ นของเจ้ า ไม่ มิ ใ ช่ ชี วิ ต เจ้ า พูด เองมิ ใ ช่ ห รื อ ว่ า
สามารถเปลี่ ย นร่ า งประหนึ่ งผลัด อาภรณ์ ? นี่ ก็เ ป็ นเพี ย งแค่
อาภรณ์ที่ขาดวิ่น เป็ นชุดที่เจ้าไม่ต้องการแล้ว เจ้าอยากจะทิ้ง...
ข้าต้องโกรธด้วยหรือ? เกี่ยวข้องอันใดกับข้า?”

เขากล่ า วต่ อ ว่ า “ข้ า นั บ เป็ นอัน ใดเล่ า ? ” แม้ แ ต่ ค าว่ า

‘เจิ้น’ ล้วนไม่เรียกขานแล้ว เห็นชัดว่าโทสะได้ปะทุถึงที่สดุ ...

เฉินหรูอี้ใจสันสะท้
่ านวูบ น้ าเสี ยงเขาตัดพ้อทัง้ สันเครื
่ อ
อยู่เล็กน้ อย แม้นยามนี้ นางจะมองไม่เห็น แต่ สมั ผัสได้ถึงการ
ประชดประชันอันมิปกติ นางรับรู้ได้ถึงอารมณ์ อนั คุกรุ่น โทสะ
และความเสียใจอย่างถึงที่สดุ ของเขาได้ในขณะเดียวกัน

109
 157 สัญญา

เฉิ นหรู อี้ ก ระทั ง่ คิ ดไม่ อ อกว่ า จะใช้ ค าใดมาปลอบ

ประโลมองค์ จักรพรรดิที่สูญเสี ยการควบคุมอย่ างเห็นได้ ชดั
พลันรูส้ ึกถึงแรงบีบ บริเวณลาคอและลมหายใจอันผ่าวร้อนของ
องค์จกั รพรรดิที่เป่ ารดอยู่ ข้างหู

“หรือจะให้เจิ้นส่งเจ้าด้วยตนเอง? หากเจ้าลงมืออาจไม่
สาเร็จก็เป็ นได้?”

แรงมือนัน้ ของเขายิ่งมายิ่งมาก ผู้ไม่ทราบคงคิดว่าเขามี

ความแค้นฆ่าภรรยาชิงบุตรกับนาง แรงที่ บีบเค้นนัน้ คล้ายหาก
นางไม่ตายก็มิยอมเลิกรา นางพลันสูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่ ง อด
สงสัยมิได้ว่า ถ้ายังเป็ นเช่นนี้ ต่อไป นางคงได้ตายสมใจอยู่ตรง
นี้ เป็ นแน่

่ อ ทัง้ ที่บีบคอนางอยู่แท้ๆ แต่

ทว่าน้าเสียงเขากลับสันเครื
คล้าย ว่าเขานัน้ เจ็บปวดกว่านางเสี ยอี ก นิ้วมือที่ จ่อตรงลาคอ
่ ิก
นางสันระร

ความจริงเฉินหรูอี้มิได้คิดอันใดซับซ้ อน ตายแล้วก็ตาย
ไป อย่างไรตายแล้วก็ยงั ฟื้ นคืน นางเปลี่ยนร่างดุจผลัดอาภรณ์

110
กระนัน้ โดยเฉพาะในสถานการณ์ ที่ยากลาบากเช่นนี้ ทัง้ ที่ เป็ น
เพียงวันแรก นางจะไปไหนทาอันใดล้วนต้องมีคนคอยติดตาม
ประหนึ่ งทารกที่ต้อง มีคนคอยเช็ดปัสสาวะอุจาระให้กม็ ิ ปาน

หากครัง้ นี้ ตายไปแล้วไม่อาจหวนคืน นางเองก็มิได้ร้สู ึก

ว่าเป็ นเรื่องไม่ดีอนั ใด นางแทบทนรอให้สิ้นสุดไม่ไหวแล้ว ต่ อ
ให้ ทุกอย่างสูญสลายสิ้น ไม่ว่าจะเป็ นการเกิดใหม่กด็ ี หายไป
จากโลกใบนี้ กไ็ ด้ มันคงดี กว่าการการฟื้ นคืนครัง้ แล้วครัง้ เล่า
และตายอย่างเวทนามาก ขึน้ ในทุกๆ ครังกระมั
้ ง

นางมิกล้าคิดเลยว่าหากมีคราวหน้ า สวรรค์จะรังสรรค์
วิธีตาย อันพิสดารเพียงใดออกมาอีก

คราก่อนถูกแทงไปหลายแผล การฟื้ นคืนครัง้ นี้ กก็ าหนด

ผลลัพธ์ ไว้เรี ยบร้อยแล้ว นั น่ คื อตายเพราะโลหิตคังในสมอง
่
คราหน้ ามิใช่จะ ยกระดับความยากและซับซ้อนขึน้ อีกหรือ เป็ น
ลาไส้เปื่ อยช่องท้อง เน่ า หรือธนูนับหมื่นแทงทะลุรา่ งเล่า?

นางนัน้ ตายแล้วก็แล้วไป อย่างไรนางก็ชินเสี ยแล้ว ทว่า

องค์ จักรพรรดิมิใช่ ด้วยสภาพจิตใจเช่นนี้ หากยังลงมือฆ่ านาง
ด้ ว ยตนเอง อี ก แต่ อาการป่ วยของเขาที่ นางยังรักษาไม่หาย
กลับต้ องมี บาดแผล เพิ่มขึ้นไปอี กหรือ? เขาอาจป่ วยหนั กยิ่ง
111
กว่าเดิมจนกลายเป็ นฆาตกร โรคจิตฆ่าคนไม่เลือกก็เป็ นได้

“ฝ่ าบาท...” เฉินหรูอี้ขยับถอยหลัง สองมือจับกระชาก

ข้อมือเขา ทัน ใดนั น้ คล้ ายแรงทัง้ หมดของเขาได้ พงั ทลายลง
เฉินหรูอี้เพี ยงรู้สึกถึง ลาคอถูกปล่อยโล่ ง จึงสูดหายใจเข้ า ลึ ก
ตามสัญชาตญาณ นางยังมิทนั ได้โล่งอก ก็ร้สู ึกได้ถึงน้าหนักบน
บ่า ศีรษะของเซียวเหยี่ยนได้กดทับลงบนไหล่ของนางนัน้ เอง

แม้นนางจะมองไม่เห็น ทว่ากลับสัมผัสถึงโทสะและความ
สิ้นหวังของเขาได้อย่างประหลาด

“ฝ่ าบาท มิใช่ เราจะมิได้พบหน้ ากันอี ก...” นางพยายาม

ใช้น้ าเสี ยงอันเบิกบานปลอบประโลม ลูบไล้แผ่นหลังเขาอย่าง
แผ่วเบา

“เจ้า”

นัยน์ ตาหงส์ของเซียวเหยี่ยนเผยแววเจ็บปวด แทบจะใช้

แรงทัง้ หมดที่มีเอ่ยปากว่า “เจ้ามิเคยคิดถึงข้าเลย ใช่หรือไม่?”

เฉินหรูอี้อึ้งงันไปเล็กน้ อย...ใช่จริงๆ

องค์จกั รพรรดิครอบครองใต้หล้า วังหลังแม้นมิได้มีสาม

112
พันหญิงงาม แต่ สตรีสดสวยก็มีไม่น้อย เพียงแค่ชมดูได้ทว่ามิ
อาจแตะต้อง ความพิเศษของนางคือชมดูได้แตะต้องได้เท่านัน้

เอาเถิ ด แม้ น พระองค์พ ร่ํ า พูด เสมอว่ า อนุ ญ าตให้ น าง

ชอบได้ ทัง้ ยังบอกหลายครัง้ หลายคราว่าพระองค์มิได้ชอบนาง
เท่ า กับ ที่ น างชอบ พระองค์ ทว่ า หากกล่ า วตามตรง องค์
จักรพรรดิกท็ รงดี ต่อนางยิ่ง นางเองก็สมั ผัสได้ ถึงพระทัยของ
พระองค์

ทว่าพวกเขาก็มิอาจนับได้ว่าเป็ นคนรักที่ จะอยู่กนั ไปจน

แก่เฒ่า ฟ้ าดินสลายมิแยกจากเช่นนัน้ เสียหน่ อย

หลายวันมานี้ องค์จกั รพรรดิทรงอ่อนโยนและปฏิบตั ิ ต่อ

นาง อย่ า งอบอุ่ น จริ ง ใจก็จ ริ ง แต่ ห ากมิ ใ ช่ เ พราะปฏิ กิ ริ ย า
ตอบสนองรุน แรง ที่ เ กิ น ความคาดหมายของผู้ค นทัง้ หลาย
อย่างยิ่งในวันนี้ นางคงมิเคย คิดเลยจริงๆ ว่าตนจะครองพื้นที่
สาคัญเช่นนี้ ในพระทัยองค์จกั รพรรดิ

เมื่อเขาเอ่ยถามเช่นนี้ เหตุใดนางจึงรูส้ ึกคล้ายหนุ่มสาวที่

ลุ่มหลงในรักกาลังงอนง้อกันเล่า

“อย่างไรเราก็ยงั ได้พบหน้ ากันอีก ข้าต้องกลับมาแน่ ”

113
 รออยู่เป็ นนาน กลับได้รบั ประโยคนี้ คืนมา เวลานี้ เซียวเห
ยียน ยังมีอนั ใดไม่เข้าใจอีกเล่า

การที่ นางตัดสินใจเช่นนัน้ เพราะไม่เคยคิดถึงความรู้สึก

ของเขา เลย เขามิเคยมีอิทธิพลใดๆ ต่อการตัดสินใจของนาง
แม้แต่น้อย

เซียวเหยี่ยนเงยหน้ าขึน้ พิเคราะห์นางประหนึ่ ง มิเคยพบ

เห็นมา ก่อน ในใจคล้ายถูกแช่ในธารน้ํ าแข็งกระนัน้

นางมิได้ชอบเขาอย่างที่ เขาชอบนาง อาจจะห่างไกลกับ

ท่าทาง ที่นางแสดงออกว่าชอบเขาไปมากเลยทีเดียว

“ฝ่ าบาท? ” เฉินหรูอี้ค่อยๆ ยื่นมือออกมาสัมผัสเขา เพิ่ง

แตะถูกใบหน้ าเขา นางกลับใจสันไหวขึ
่ น้ มาโดยพลัน นิ้วมือนาง
เปี ยกชุ่มไปหมด เห็นชัดว่านัน่ คือน้าตาของเขา

ทว่ าเมื่อนางเขยิ บ เข้ าไปสัมผัส ใบหน้ าเขาอี กครา เขา

กลับเขยิบ ถอยหนี นางเขยิบเข้าใกล้ เขาก็ถอยหนี ออกไปอี ก
คล้ายกาลังตกเข้า สู่สงครามแย่งชิงอันพิสดาร ใจของนางพลัน
เจ็บปวดขึน้ มาอย่างมิอาจห้ามได้

นางหวังให้ เขามีความสุข ในคราที่ นางเป็ นหวงโฮ้วนั น้

114
แม้น พวกเขาจะมิใช่สามีภรรยาที่ รกั กันยิ่ง ทว่าเหตุการณ์ การ
ฟื้ นคืนทัง้ สามครังของนางนั
้ น้ แม้นแรกเริ่มองค์จกั รพรรดิเพียง
มีพระทัยอยาก กลันแกล้่ งนางทว่าก็ทรงปกป้ องนาง โดยเฉพาะ
ครานี้ พระองค์แทบยกทุกสิ่งที่ เรียกว่าดี มาประเคนตรงหน้ า
นางด้วยซา้

นางมิใช่คนมิร้หู นักรู้เบา ไม่ร้จู กั บุญคุณ เขามิเคยทาร้าย

นางทัง้ ยัง ดี ต่ อ นางมากขึ้ น ทุ ก ที นางจะคิ ดท าร้ า ยเขาได้
อย่างไร?

ทว่า คล้ายกับเขากาลังได้รบั ความเจ็บปวดเพราะนาง

“ฝ่ าบาท อย่าทรงกริ้วเลย ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่ทาเช่นนี้

อีก” นางร้อนใจยิ่ง ครัน้ คว้าจับเขาเอาไว้ไม่ได้จึงล้มลงกระแทก
พื้น เล็บ อัน เรี ย วยาวนั น้ ครูดไปกับ พื้น จนฉี กขาด โลหิต พลัน
ไหลซึมออกมา

เซี ย วเหยี่ ย นร้อ นใจอย่ า งยิ่ ง รี บ เข้ า ไปอุ้ม นาง ตะโกน

เรียกเฉินฮวายไปเชิญหมอหลวงมาทันที แต่กม็ ิ กล่าวอันใดกับ
นางแม้เพียงคา

เฉินหรูอี้โอบรอบคอเขาไว้ไม่ยอมปล่อย รา่ ไห้กระซิกๆ

115
ไม่ทราบว่าเป็ นเพราะเวทนาตนที่ ต้องมาเจอเรื่องราวลาเค็ญ
เช่ น นี้ หรื อ เพราะห่ ว งใยองค์จ ัก รพรรดิ ผู้มี โ อษฐ์ ไ ม่ ต รงกับ
พระทัยกันแน่

“ฝ่ าบาท ท่ านอย่ าได้ โ กธรเคื องข้ าเลย ข้ าตกในสภาพ

เวทนาถึงเพียงนี้ ไม่ร้วู ่าจะตายลงเมื่อใด ท่านอ่อนข้อให้ข้าบ้าง
ได้หรือไม่ คราหน้ า...คราหน้ าข้าจะยอมท่าน ดีหรือไม่? ”

เซียวเหยี่ยนยังคงไม่พดู จา เพียงพยักหน้ าเบาๆ นางโอบ

กอดเขาไว้แน่ นจึงรับรู้ได้ถึงปฏิกิริยานัน้ ใจนางพลันไหววูบ มือ
เลื่อนไปสัมผัสใบหน้ าเขาจึงรู้ว่าบนใบหน้ านัน้ ล้วนเต็มไปด้วย
น้าตา เห็นชัดว่ามิอยากให้นางรูจ้ ึงมิยอมเปิดปากพูด

มือของนางเพิ่งแตะสัมผัสก็ถกู เขากุมไว้ เอ่ ยเสี ยงแหบ

พร่า

“อย่า”

เฉินหรูอี้เข้าใจเจตนาของเขาดี จึงซุกในอ้ อมอกเขาไม่

ขยับไปไหนอย่างว่าง่าย ทัง้ สองโอบกอดกันเช่นนี้ นานเท่าใดไม่
ทราบ จึ ง ได้ ยิ น เสี ย งเคาะประตู ส องครา พลัน น้ า เสี ย งอัน
ราบเรียบของเฉินฮวายก็ดงั ขึ้น “หมอหลวงจางมาแล้วพะย่ ะ

116
ค่ะ”

เป็ นถึงหมอหลวงวินิจฉัยจางที่ พนั แผลให้นาง เฉินหรูอี้

สะท้ อนใจยิ่งนัก ช่างเป็ นการใช้มีดฆ่าโคเชือดระกาโดยแท้ ทัง้
ยังเป็ นระกาตาบอดตัวหนึ่ งเท่านัน้

หมอหลวงจางได้ แต่ แสร้งเป็ นไม่เห็นทัง้ สองพระองค์ที่

นัง่ อยู่บนเก้าอี้ตวั เดียวกันอย่างแนบชิด ดวงตาทัง้ สองต่างบวม
เป่ ง เขารีบเร่งลงมือไม่กล่าววาจาเหลวไหลแม้เพียงคา เมื่อใส่
โอสถพัน แผลเสร็จ ก็จากไปประหนึ่ ง พายุก ระนั น้ ทิ้ ง ไว้ เ พี ย ง
เซียวเหยี่ยนและเฉินหรูอี้ที่ต่างมิยอมเปล่งวาจา

กระทังถึ
่ งเวลานี้ เซียวเหยี่ยนจึงสามารถสงบใจลงได้ เขา
เหลือบมองเฉินหรูอี้ที่ใช้สายตากวาดหาเขาอย่างไร้ทิศทาง ช่าง
น่ าสงสารยิ่ง ในใจคล้ายถูกมีดกรีดแทงกระนัน้

“ชิงชิง” น้ าเสียงเขาแหบพร่าเล็กน้ อย “เป็ นข้าเองที่เห็น

แก่ ต ัว ข้ า เพี ย งหวัง ให้ เ จ้ า อยู่ ก ับ ข้ า ให้ น านหน่ อย จนมิ ไ ด้
คานึ งถึงความรูส้ ึกของเจ้า...”

ความจริงที่ นางคิดเช่นนี้ กส็ ามารถเข้าใจได้ เขากับนาง

เดิ มที ก็ มิ ไ ด้ อ ยู่ ใ นสถานะเดี ย วกัน ส าหรับ นางแล้ ว มิ

117
จาเป็ นต้องทนรับความอดสูนี้จริงๆ

แม้นคิดได้เช่ นนี้ แต่ เขากลับยังคงเจ็บปวดอยู่เช่ นเดิม

“ฝ่ าบาท เป็ นความผิดข้าเอง” เฉินหรูอี้เอ่ยตัดบทขึน้ เบาๆ

“ไม่ เป็ นความผิดของข้าเอง” เซี ยวเหยี่ยนจ้องมองนาง

ตาไม่กะพริบดังในอดีต เขาทราบดีว่าความรู้สึกที่ มีต่อนางนัน้
มิ ไ ด้ เ ป็ น เพี ย งความโปรดปรานและความชอบธรรมดาๆ
เพียงแต่เมื่อเกิด เหตุการณ์ เช่นนี้ แล้วยิ่งทาให้ ความรู้สึกที่ เขา
เก็บซ่ อนไว้ในใจถูก ปลดปล่อยออกมาจนหมด เขาคิดปฏิเสธ
หลบซ่อนหรือแสร้งทาดัง ไม่มีเรือ่ งราวใดก็มิอาจกระทาได้แล้ว

“คราวก่ อ น เจ้ า ตายไปถึ ง ครึ่ ง ปี จึ ง หาข้ า พบ เราอยู่

ร่วมกันมายังไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ํา” น้ าเสี ยงของเขาที่ เฉินหรู
อี้ได้ยินนัน้ สันเครื
่ อเล็กน้ อย

“ไม่ร้วู ่าคราวหน้ า เจ้าต้ องใช้เวลานานเท่ าใดจึงกลับมา

อยู่ข้างกายข้าได้ หรือจะได้กลับไปยังสวรรค์ไม่หวนคืนมาอี ก
อย่างที่ เจ้าหวังไว้ตลอดมา...เจ้าทาเพื่อข้า เพื่อข้าที่ แสนเห็นแก่
ตัว...”

นางค่อยๆ เขยิบเข้าใกล้แล้วประคองใบหน้ าเขาไว้ เซียว

118
เหยี่ ยนตกตะลึงไปเล็กน้ อย พลันเงียบเสี ยงลง เห็นนางเขยิบ
เข้ามาประทับจุมพิตบนริมฝี ปากเขา คล้ายต้องการปิดปากมิให้
กล่าวต่อ

เซี ย วเหยี่ ย นหลับ ตาลงแล้ ว จุ ม พิ ต ตอบนาง มิ เ คยมี

จุม พิ ต ใดที่ ท าให้ เ ขาสงบใจเช่ น นี้ ม าก่ อ น จุม พิ ต ของนางนั น้
แสนอ่อนโยนคล้ายกดทับความวุ่นวายใจ

ทัง้ หมดของเขาให้สงบลง ดุจลมวสันต์หลอมละลายเม็ด

ฝน งดงาม จนเขาแทบหลังนน่ ้าตา

เฉินหรูอี้รบั ปากเซี ยวเหยี่ยน ตัง้ แต่ นี้นางจะสงบใจมิไป

คิดเรื่อง ตายหรืออยู่อีก ไม่ทราบเป็ นเพราะโอสถที่ หมอหลวง
จัดให้หรือเป็ น ผลจากการฝังเข็ม อาการปวดศีรษะที่มกั เป็ นอยู่
เสมอกลับทุเลาลง กลางดึกก็มิได้นอนไม่หลับอีกแล้ว

ครุ่ น คิ ด ดู อ าจมี ส าเหตุ จ ากการที่ น างรู้ จ ัก ปล่ อ ยวาง

นอกจาก การปลดทุ ก ข์ใ นชี วิ ต ประจ าวัน ที่ ท าให้ น างยากจะ
เอื้อนเอ่ยและไม่ค้นุ ชินยิ่ง นางพบว่าเรือ่ งอื่นยังสามารถทนได้

แน่ นอนว่าอาจเป็ นเพราะเรื่องนัน้ ที่ นางมิอาจทนได้ ทา

ให้รสู้ ึกว่าเรือ่ งอื่นๆ นัน้ สามารถทนได้

119
 เมื่ออยู่ในหุบเขาย่อมมิรคู้ ืนวัน เฉินหรูอี้พานักในตาหนัก
หย่ง เล่อที่ คล้ายตัดขาดจากโลกภายนอกไปอย่างสิ้นเชิง นาง
มิ ไ ด้ ส นใจว่ า โลกภายนอกต่ า งวิ พ ากษ์ วิ จ ารณ์ เ รื่ อ งที่ อ งค์
จักรพรรดิมิยอมประชุม กับเหล่าขุนนาง นางเพียงสนใจว่าจะมี
ชีวิตอยู่ได้อีกกี่วนั เท่านัน้

ไม่มีผ้ใู ดบอกนาง นางเองก็มิได้เอ่ยถาม องค์จกั รพรรดิ

คล้ า ย เป็ นบุ ค คลที่ ว่ า งที่ สุ ด ในใต้ ห ล้ า ทุ ก วัน ล้ ว นประทับ ที่
ตาหนั กหย่ งเล่อ คอยตามติดนางประหนึ่ งหางปลา หากมิใช่
เพราะนางห้ ามปรามไว้ คาดว่าแม้แต่ อาบน้ํ าให้ นางเขาคงลง
มือด้วยตนเองกระมัง

เอาเถิ ด นางช่ างโชคดี ที่ ได้ รบั การปรนนิ บัติ อนั ยากยิ่ง
จากองค์ จัก รพรรดิ ปั ญ หาคื อ เมื่ อ ป้ อนน้ํ านางกลับ ท าหก
กระเซ็นใส่อาภรณ์ นาง ป้ อนข้าวก็เกือบทนางสาลักตาย หวีผม
ให้กเ็ กือบทาศีรษะนาง ล้าน ทัง้ ร่าํ ร้องจะเขียนคิ้วให้นาง เสพสุข
คืนวันฉันสามีภรรยาทัวไป ่ ผลสุดท้าย นางกลับได้ยินเสียงกลัน้
ขาของซูอิงที่ กลัน้ ไว้เสี ยจนแทบ ขาดใจตาย เท่านี้ กท็ ราบแล้ว
ว่าองค์จกั รพรรดิทรงทาเช่นใดกับนาง

นางสามารถทนทรมานกับเรื่องเหล่านี้ เพื่อพระองค์ได้
แต่ มิได้ หมายความว่านางอยากจะถูกคนหัวเราะจนตายเพื่อ
120
พระองค์เสียหน่ อย

สุดท้ าย นางทาได้เพียงปลอบประโลมองค์จกั รพรรดิว่า

“ฝ่ า บาททรงเกิดมาเพื่อให้คนรับใช้ ท่านมีใจเช่นนี้ ข้าก็พอใจ
แล้ว มิต้อง กระทาดังเช่
่ นผูอ้ ื่นแล้วเพคะ”

หลายวันมานี้ เซี ยวเหยี่ยนมีชีวิตอยู่อย่างสุขใจและทุกข์

ใจไปพร้อมกัน

ไม่ มี ผู้ใ ดเห็น คนที่ ต นรัก ได้ ร บั ความทุ ก ข์ท นแล้ ว ยัง มี
ความสุขได้ ทว่าหากมองอีกด้าน นางยอมอยู่เพื่อเขาเช่นนี้ ทัง้
สองใช้ชีวิตดุจสามี ภรรยาทัวไป ่ เขาก็อดรูส้ ึกเบิกบานใจไม่ได้

หากเขาค้ น พบใจตนเองได้ เ ร็ว กว่ า นี้ หากนางมิ ไ ด้ ต า

บอด สมองมิได้รบั การกระทบกระเทือน...

เขามิกล้าคิดเลยว่าพวกเขาจะมีความสุขเพียงใด

“หากข้ากลับมา ข้าไปจะพบท่ านที่ ต้นหลินของพวกเรา

ท่านว่าดีหรือไม่?”

เมื่อรับประทานอาหารเย็นเสร็จ เฉินหรูอี้ก็นอนลงบน
เตี ยงอย่างเหนื่ อยอ่อน นางกล่าวยิ้มๆ ว่า “นัดแนะสถานที่ กนั
121
ไว้ หากท่ านไม่มา ข้ าจะทราบได้ ทนั ที ว่าท่ านนั น้ เปลี่ ยนใจ มี
สตรีนางอื่นไปแล้ว...”

“พูดจาเหลวไหล! ” เซี ยวเหยี่ยนทาเสียงดุ “พูดให้น่าฟั ง

กว่านี้ ได้หรือไม่”

“...” เฉิ นหรูอี้ ก รอกตาไปมา องค์ จ ัก รพรรดิ ย ัง จ าได้

หรือไม่ ว่านางเป็ นคนป่ วย ดวงตานางมองไม่เห็น นางอาจมี
วันนี้ แต่พรุง่ นี้ ไม่ แน่ ว่าจะมีมิใช่หรือไร?

เหตุใดต้องให้นางเป็ นผูป้ ลอบใจเขาด้วยเล่า?

“จะให้ กล่ าวอัน ใด ให้ ข้ าพูด ว่ าจักรพรรดิ จางเหอ แห่ ง

ราชวงศ์ต้าจิ้นรักข้าอย่างลึกซึ้ง ไม่มีวนั ลืมเลือน ยอมเป็ นนกคู่
บนท้องนภา ยอมเป็ นนกยวนยางป่ าในผืนดิน” นางยังกล่าวมิ
ทันจบ ริมฝี ปากก็ ถูกเซี ยวเหยี่ยนขบกัดเข้าที่ หนึ่ ง แล้วจุมพิต
นางอย่างดุดนั อีกคราหนึ่ ง

“เจ้ารู้ดีว่าข้าอยากฟั งสิ่งใด” เขากระซิบที่ริมหูนาง “...ข้า

ชอบท่ า น? ” เซี ย วเหยี่ ย นส่ ง เสี ย งอึ ด ฮัด “มัน่ ใจกว่ า นี้ ได้
หรือไม่” “ข้าชอบท่าน! ” “ข้าอนุญาตให้เจ้าชอบข้า”

เฉิ นหรูอี้ อ้ า ปากหาว นั บ วัน ยิ่ ง รู้สึ ก ว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ

122
เหมือนเด็ก เข้าไปทุกที

“ฝ่ าบาท ข้าจะคลอดบุตรให้ ท่าน ต่ อไป...ข้ าคิดว่ า ลูก

ของเราต้องน่ ารักมากเป็ นแน่ ”

เซี ยวเหยี่ยนกุมมือนางไว้หลวมๆ “ดี มีลูกชายสามคน

ลูกสาว สามคน เจิ้น จะสอนวรยุท ธ์ให้ ลูกชายของเรา เจ้ าจะ
สอนลูกสาวเรา เจ้าถนัดสิ่งใดหรือ?”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า สนทนาเช่นนี้ ไม่มีสหายหรืออย่างไร

“ข้ าจะสอนพวกนางให้ ค ลอดบุต ร ข้ ามี ถึ ง หกคน ย่ อม

ต้องเชี่ยวชาญ”

เซี ย วเหยี่ ย นหุบ ยิ้ ม ในใจพลัน เจ็บ แปลบ “เหลวไหล

มารดา ผู้อื่นล้วนสอนดีดพิณ เล่นหมากรุก อ่านตารา วาดภาพ
เย็บปักถัก ร้อย เจ้าหาที่ชานาญที่สดุ สักอย่างเถิด”

หลายวัน มานี้ เฉิ นหรูอี้ ก ลับ มิ ไ ด้ ป วดศี ร ษะสัก เท่ า ใด

เพี ยงง่วงนอนเท่ านั น้ ทุกวันล้วนต้ องหลับสักเจ็ดแปดชัวยาม ่
ขยับตัวเพียงนิดก็ง่วง นางไม่ทราบ แต่เขาถามหมอหลวงจางดู
แล้ว เรือ่ งนี้ มิใช่นิมิตหมายที่ดีอนั ใด

123
 เขาเห็นนางเริ่มทาตาปรืออีกครัง้ จึงผลักนางเบาๆ แล้ว
เอ่ยว่า “เจิ้นจะเดินเป็ นเพื่อนเจ้าสักครู่ เจ้าค่อยนอนดีหรือไม่?”

“ยามใดแล้ ว ? ” เฉิ นหรู อี้ ห าวอี ก ครา “ข้ า ง่ ว งแล้ ว

อยากจะนอน ท่านไปนอนห้องข้างๆ เถิด”

เซียวเหยี่ยนขมวดคิ้ว หลายวันมานี้ ทุกคืนที่นางจะนอน

มักเอ่ ย ปากไล่ ค น สุด ท้ ายก็มิอาจเอาชนะนาง เขาคิ ด ว่ านาง
ล้มเลิกความตัง้ ใจไปแล้ว ไม่คิดว่าวันนี้ นางจะกล่าวขึน้ มาอีก

เขาขึน้ เตียงโอบกอดนางเข้าสู่นิทรารมย์อย่างมิสนใจ

“ฝ่ าบาท” เฉินหรูอี้ถอนหายใจอย่างไร้หนทาง

“ท่านนอน พลิกไปพลิกมาทุกคืน ข้านอนไม่หลับ”

“ท่านไปนอนห้องด้านข้างเถิด มีอนั ใดข้าจะเรียกท่าน” “

หรือ ท่านจะไปนอนด้านนอก...”

“ข้าจะนอนที่นี่! ” เซี ยวเหยี่ยนกดข่มโทสะเอาไว้ อ้าปาก

ขบ กัดเข้าที่บา่ ของนางโดยแรง คิดว่าเขาไม่รเู้ จตนาของนางงัน้
หรือ?

124
 นางอาจตายที่ เตี ยงนี้ เมื่อใดก็ได้ นางจึงกลัวว่านั น่ อาจ
ทาให้เขาเกิดแผลที่ใจขึน้ อีก

นางและเขาต่างมองทะลุจิตใจกันและกัน นางไม่พดู เขา

ก็มิได้ทาลายหน้ าต่างกระดาษนัน้ ที่กนั ้ อยู่

“ตามใจท่ านเถิด” เฉินหรูอี้ส่งเสี ยงขึ้นจมูกแผ่วเบาครา

หนึ่ ง นางหลับตาลง รู้สึกง่วงเหลือเกินแล้ว สมองมึนงงไปสิ้น
คล้ายทัง้ ร่างล่องลอยในอากาศ

ขณะที่ กาลังมึนงงกลับได้ยินเสี ยงเขาที่ นอนอยู่ข้างนาง

ทว่าเสียงนัน้ คล้ายดังอยู่ไกลๆ น้าเสียงนัน้ ดูซงั กะตายแฝงด้วย
โทสะแต่ ยงั ฝั นกล่าวเกี้ ยวนางอี ก “ข้ าจะรอเจ้าที่ ต้นหลิน ทุก
วันที่สิบห้า ไม่ วันที่สาม วันที่ห้า วันที่เจ็ด สิบสาม สิบห้า สิบเจ็ด
แล้ว”

ที่แท้แล้ววันที่เท่าใดกัน? ผูใ้ ดบอกนางได้! ?

เฉิ นหรูอี้ นั บ ถื อ เขาแล้ ว จริ ง ๆ องค์จ กั รพรรดิ ผู้

ปากสว่ า งกลับ มิ อ าจกล่ า ววัน เวลาที่ แ น่ นอนได้ เขาเป็ นถึ ง
จักรพรรดิเชียวนะ คงมิเฝ้ าคอยอยู่ที่ต้นหลินทุกวันกระมัง?

125
 158 กุ้ยเฟยสิ้นแล้ว

เซี ยวเหยี่ ยนทราบว่ าเฉินหรูอี้ได้ จากไปแล้ วเมื่อได้ ยิน

เสียงฆ้องตีบอกเวลายามโฉ่ ว*

เพื่ อ เอาพระทัย องค์จ กั รพรรดิ ทัว่ ทัง้ วัง หลัง จึ ง มี เ พี ย ง

ต าหนั ก หย่ ง เล่ อ ที่ แ ขวนโคมไฟทัว่ ต าหนั ก อยู่ทุ ก ค ่า คื น อาจ
เพราะราตรีนี้ลมพัดแรงสักหน่ อยทาให้โคมไฟที่ ห้อย แขวนร่วง
ลงพืน้ ดังเกรียวกราว เมื่อเสียงนัน้ เกิดขึน้ ในตาหนัก อันว่างเปล่า
ฟังดูแล้วจึงกระหึ่มยิ่ง

เขาพลันสะดุ้งตื่น เหงื่อไหลโทรมกาย

ทัง้ สี่ มุมในห้ องล้วนจุดโคมไฟไว้ เพี ยงแต่ สีโคมที่ ใช้ นัน้

เป็ นสีทึบ ทาให้มองเห็นขมุกขมัวและไม่แสบตา

เฉินหรูอี้นอนหันหลังให้เขาอยู่บนเตี ยง เขาหยัดกายลุก
ขึน้ ในใจแอบหวาดหวันเล็่ กน้ อยเพราะมักรู้สึกเสมอ ว่าตนอาจ
ไม่ได้เห็นร่างกายที่กระเพื่อมไหวอย่างคนที่มีลมหายใจนี้ อีก

หลายวันมานี้ เขามักรู้สึกตัวตื่นกลางดึกอยู่ทุกคืน ด้วย

บางครัง้ รูส้ ึกว่านางไม่หายใจแล้ว จึงคอยตรวจสอบอยู่บอ่ ยครัง้

126
 คืนนี้ กเ็ ช่นกัน ทว่าเขากลับมิอาจสัมผัสได้ถึงลม หายใจ
ของนางอย่างเช่นทุกครัง้

เขามิรสู้ ึกถึงมัน

่ ิ ดไม่ออก
เซี ยวเหยี่ยนพลันรู้สึกในหัวขาวโพลน กระทังค
ว่าทัง้ หมดเป็ นเพียงความเข้าใจผิดของตนหรือเรือ่ งจริง

“ชิงชิง?” ลังเลอยู่นาน สุดท้ายเขาจึงผลักนาง เบาๆ ครา

หนึ่ ง

รออยู่ครู่หนึ่ ง เมื่อเห็นนางมิตอบคา จึงค่อยๆ ยื่นมือไป

พลิกร่างนาง เขาไม่รดู้ ้วยซ้ําว่ายามนี้ มือเขาสันเพี
่ ยงใด

นางนอนราบอยู่ บ นเตี ย ง ใบหน้ าภายใต้ แ สงไฟที่

ขมุกขมัวนัน้ ประเดี๋ ยวสว่างประเดี๋ยวมืด สี หน้ านางยังคง เดิม
เพี ยงแต่ ไม่ว่าจะเขย่านางอย่างไร นางกลับมิได้ตื่น ขึ้นมาถี บ
เขาหรื อ ถอนหายใจอย่ า งร าคาญแล้ ว จับ มื อ เขา ขึ้ น จุ ม พิ ต
เหมือนทุกครัง้

นางมิได้ปลอบประโลมเขา คนผูน้ ี้ ...มิใช่นางอีกต่อไป

เมื่ อ ร่ า งนี้ ตายแล้ ว นางจะกลับ มายัง ร่ า งนี้ เช่ น เดิ ม

127
หรือไม่? เซี ยวเหยี่ยนพลันมีความหวังขึ้นมาจึงเอาแต่จ้องร่าง
ของเจียงเหมยตาไม่กะพริบ

อย่างน้ อย ความเป็ นไปได้นี้กย็ งั มีอยู่ เขาคิด

ในอดี ตนางมิใช่ ชอบกล่าวว่ ายืมศพคื นวิญญาณหรอก

หรือ? หากยืมร่างเดิมเล่า ก็มิใช่เรือ่ งอัศจรรย์อนั ใด

เขาเฝ้ ามองจ้องตาที่ หลับพริ้มนัน้ อยู่ตลอด หากนางฟื้ น

คืนมา เปลือกตาต้ องขยับเป็ นอย่างแรก เขาจึงนั ง่ อยู่ เช่ นนั น้
ฝ่ ามื อ เลื่ อ นไปจับ มื อ ที่ ค่ อ ยๆ เย็น ชื ด ของนาง อย่ า งไม่ รู้ต ัว
กระทังฟ้่ าสาง ในหัวคิดสิ่งใดอยู่ เขาล้วนจาไม่ได้ทงั ้ สิ้นคล้าย
เรือ่ งราวทัง้ หมดผ่านไปเพียงพริบตากระนัน้

หลายวันนี้ ที่องค์จกั รพรรดิทรงพานักในตาหนักหย่งเล่อ

ความจริงมิใช่ไม่สนพระทัยในพระราชกรณี ยกิจ เพียงแต่ มอบ
หน้ าที่ตรวจฎีกาให้เฉินฮวายดูแลทัง้ หมด

ตามปกติแล้วองค์จกั รพรรดิและกุ้ยเฟยมักจะตื่นบรรทม
ตัง้ แต่ เช้ าตรู่ ทัง้ สองพระองค์จะเดินจูงมือกันเดิน เล่นรอบวัง
หลังจากนั น้ องค์จกั รพรรดิจะทรงแสดงความรักใคร่ด้วยการ
อุ้มกุ้ยเฟยกลับมาเสวยพระกระยาหารเช้า ด้วยกัน

128
 เมื่อถึงยามซื่ อก็จะทรงฟั งเฉินฮวายถวายรายงาน เรื่อง
ต่ างๆ ที่ ได้รบั ถวายฎี กาและทรงสอบถามพร้อมให้ ความเห็น
เวลานี้ ก้ยุ เฟยจะทรงนั ง่ อยู่ข้างๆ องค์ จักรพรรดิจะทรงฟั งไป
พลางหยิบของว่างป้ อนให้ก้ยู เฟยไปพลาง

สรุปคือนอกจากปลดทุกข์และอาบน้ าแล้วนั น้ ทัง้ สอง

พระองค์กค็ ล้ายทารกที่ ร่างกายติดกัน ไม่ยอมห่างกัน แม้เพียง
ครึง่ เค่อ

ทุกวันหมอหลวงหญิงจะส่งโอสถมาที่ นี่ในยามเฉิน ทว่า

เช้านี้ ทงั ้ สองพระองค์ยงั มิตื่นจากบรรทม เฉินฮวาย รู้สึกแปลก
ใจยิ่งนัก จึงเอ่ยเรียกเบาๆ อยู่หน้ าประตู ยังคงไม่มีเสียงตอบรับ
ใจของเขาพลันกระโดดมาที่คอหอยแล้ว

เขาทาใจกล้าค่อยๆ ผลักประตูเปิดออกแล้วเดิน เข้าไป

อย่างเงียบๆ เดินไปพลางพูดกดเสียงให้เบา “ทูลฝ่ าบาท โอสถ
ของกุ้ยเฟย...”

เฉินฮวายพลันเงียบเสียงลงทันที แหวกม่านมุกจากห้อง
ด้านนอกก็เห็นองค์จกั รพรรดิประทับนัง่ ดุจท่อนไม้ อยู่บนเตียง
สายพระเนตรจ้องมองใบหน้ ากุ้ยเฟยไม่กะพริบ กุ้ยเฟยนอน
ราบอยู่บนเตี ยง ใบหน้ าเขียวคลา้ เห็นชัดว่าหมดลมหายใจไป
129
นานแล้ว...กุ้ยเฟยตายแล้ว

เฉิ นฮวายขนหัว ลุก ไปหมด ทัว่ ร่า งคล้ า ยมี ล มเย็น พัด
จากฝ่ าเท้ า ขึ้ น ไปถึ ง ศี ร ษะ เป็ นเพราะหลายปี มานี้ สัง่ สม
ประสบการณ์ มามาก มิเช่นนัน้ คงได้แหกปากร้องไป แล้วเป็ น
แน่ แม้นองค์จกั รพรรดิจะมประหารเขา แต่กค็ ง ไม่พ้นโทษโบย

“ฝ่ า ฝ่ า ฝ่ า ฝ่ าบาท” เฉินฮวายจาใจเดินเข้าไป สายตา

เหลือบมองใบหน้ ากุ้ยเฟยเพื่อตรวจสอบว่าตาย แล้วจริงๆ จึง
ทูลต่อองค์จกั รพรรดิว่า “กุ้ยเฟยสิ้นแล้ว”

ผ่านไปนานเซี ยวเหยี่ยนจึงมีสติคืนมา เขาขยับคอ พลัน

รู้สึกปวดแปลบขึน้ มา เขายกมือข้างที่ มิได้กมุ มือคน ตายขึน้ จับ
ท้ายทอย

“ใช่ เจิ้นรู้แล้ว ” เขาเอ่ ยอี กว่ า “เจิ้นเพี ยงอยู่รอดูอีกครู่

บางทีนางอาจจะกลับมา”

เฉิ นฮวายอยากร้ อ งไห้ แ ต่ ไ ร้ น้ า ตา พวกเขาพูด ถึ ง คน

คนเดียวกัน เรือ่ งเดียวกันหรือไม่?

กุ้ ย เฟยมิ ใช่ ไ ปเดิ นเล่ น ที่ ตํ า หนั ก อื่ น นางตายแล้ ว

ตายแล้วจะกลับมาได้อย่างไร มิใช่คนแกล้งตายเสีย หน่ อย?!
130
 “ฝ่ าบาท” เขาลองหยัง่ เชิ งถามไปว่ า “ต้ อ งแจ้ ง เรื่ อ ง
แก่กรมพิธีการ...”

“รอสักประเดี๋ยวก่อน” “แล้วหวงโฮ่ว?”

เซี ย วเหยี่ ย นขมวดคิ้ ว มุ่ น อย่ า งรํา คาญใจ เฉิ นฮวาย

จึงรีบร้อนถอยกลับไปหนึ่ งก้าว

“หม่อมฉันผิดไปแล้วพะย่ะค่ะ”

“รอสักประเดี๋ ยว เจิ้นบอกว่าให้ รออี กสักหน่ อย เจ้าไม่

เข้าใจหรือ?!”

เฉินฮวายน้ า ตานองหน้ า “ต้ องรอนานเท่ าใดพะย่ะค่ ะ

ฝ่ าบาท...หากปล่อยกุ้ยเฟยไว้เช่ นนี้ คงมิดีแน่ ฝ่าบาท ทรงอย่า
เศร้าพระทัยไปเลย...”

เซี ย วเหยี่ ย นรู้สึ ก ปวดศี ร ษะขึ้ น มา เหลื อ บมองไปทัว่

บริเวณ ทุกมุมล้วนสว่างจ้า แสงสุริยาช่างแสบตานัก

“บัดนี้ คือยามใดแล้ว?”

“ยามเฉินพะยะค่ะ” เฉินฮวายเหลือบมององค์ จักรพรรดิ

131
และกุ้ยเฟย

นอกจากความเคร่ง ขรึมและอ่ อนเพลี ย บนพระ พักตร์

องค์จ กั รพรรดิ ท ัง้ ท่ า ทางที่ ดูเ หม่ อ ลอย ก็มิ ไ ด้ มี อ าการดังคน
่
เสี ยใจสิ้นหวังประหนึ่ งฟ้ าจะถล่มจนอยากจะตามกุ้ยเฟยไป ทว่า
เขาดูอย่างไรก็รสู้ ึกแปลกประหลาดยิ่ง?

คงมิใช่เพราะองค์จกั รพรรดิทรงรอให้ก้ยุ เฟย กลับมาจึง

ประทับนัง่ อยู่ที่นี่ตลอด มิยอมเรียกคนกระมัง?

เช่นนัน้ กุ้ยเฟยตายไปนานเท่าใดกันแน่ ?

เฉินฮวายอึ้งงันไป คาดเดามออกว่าองค์จกั รพรรดิ ทรงคิด

สิ่งใดอยู่

องค์จกั รพรรดิกลับไม่เอ่ยวาจา ทรงกุมมือกุ้ยเฟย ไว้ คน

ทัง้ สามคล้ายตกเข้าสู่วงั วนแห่ งความตาย ไม่ทราบว่าผ่านไป
นานเท่าใด

เฉินฮวายเสียขวัญจนแทบจะป่ วยไข้ เขารู้สึกเจ็บ แปลบ

ที่ใจขึน้ มาโดยพลัน

“ฝ่ าบาท”
132
 “เหตุใดเจ้ายังอยู่ที่นี่อีก? ” เซี ยวเหยี่ยนนวดคลึง ขมับ
ตน “ออกไป”

หากปล่อยกุ้ยเฟยไว้ที่นี่ เช่นนัน้ นับว่าองค์ จักรพรรดิทรง

เฝ้ าหลุมศพหรือเฝ้ าศพกันแน่ ?

เฉินฮวายอยากจะกล่าวบางอย่างแต่กห็ ยุดไว้ จะ ให้เขา

เสี่ยงตายเขาทาไม่ได้จริงๆ ผูใ้ ดจะทราบเพิ่งเดินไปได้เพียงสอง
ก้าวกลับถูกองค์จกั รพรรดิเรียกไว้

“เฉินฮวาย เจ้าให้คนไปสืบที่วงั หลังว่ามีผใู้ ดตาย แล้วฟื้ น

คืนหรือไม่ หากมีข่าวให้รีบมารายงานเจิ้นทันที”

มิใช่ว่าเฉินฮวายมิเคยฟั งองค์จกั รพรรดิและกุ้ยเฟย สนทนา

ถึ ง เรื่ อ งตายแล้ ว หวนคื น มี ชี วิ ต อี ก ครัง้ เขาปลอบใจตนเอง
ตลอดมาว่าองค์จกั รพรรดิทรงเย้าเล่นเท่านัน้ ทว่าพระองค์กลับ
คิดเช่นนัน้ จริงๆ

ดังนัน้ จึงทรงรอตลอดมา? “พะย่ะค่ะ”

เฉินฮวายเดินไปได้สองก้าวก็เดินกลับมา แข็งใจ กล่าว

ไปว่า “ฝ่ าบาท กุ้ยเฟยจากไปแล้ว ควรเตรียมการ…”

133
 เชี ยวเหยี่ยนเงียบอยู่นาน “พรุ่งนี้ เถิด หากพรุ่งนี้ ไม่เห็น
นางกลับมา ค่อยประกาศ”

เฉิ นฮวายไม่ ก ล้ า ถามอี ก กลัว ว่ า องค์จ กั รพรรดิ จ ะถูก

กระตุ้นจนคลุ้มคลังขึ
่ น้ มา จึงรีบสาวเท้าจากไป

ทัง้ วันนั น้ มิต้องกล่าวถึงเรื่องตรวจฎี กาหรือเรื่อง การ

จัดเตรียมพิธีศพของกุ้ยเฟย องค์จกั รพรรดิไม่แม้แต่ จะลงจาก
เตียงด้วยซา้ ทรงประทับนัง่ อยู่เช่นนัน้ ตัง้ แต่เช้าจรดเย็น ตัง้ แต่
เย็นกระทังฟ้
่ าสาง

เรื่องเกิดขึ้นกะทันหันเช่นนี้ องค์จกั รพรรดิทรง จิตใจไม่

อยู่กบั เนื้ อกับตัวทัง้ ไม่ทรงพักผ่อน ต่ อให้ เฉินฮวายกินใจหมีดี
เสื อก็มิกล้ าพักผ่อน ได้ แต่ เฝ้ าพระองค์เช่ นนั น้ จนถึ งเช้ า เมื่อ
พระอาทิตย์พ้นขอบฟ้ า องค์จกั รพรรดิแม้แต่ลงจากเตี ยงยังทา
มิได้ พระบาทชาไปหมด เพียงก้าวลงพืน้ ก็ล้มลงโดยพลัน

เฉิ นฮวายรี บ เข้ า ไปพยุ ง องค์จ กั รพรรดิ สายตาอัน คม

ปราบนัน้ เห็นพระเนตรของพระองค์แดงกา่ คล้ายทรง ยอมรับ
แล้วว่ากุ้ยเฟยตายแล้ว เขาจึงถอนหายใจโล่งอกออกมาได้

“ทาพิธีศพอย่างทรงเกี ยรติตามบรรดาศักด์ ิ กุ้ยเฟย เถิด”

134
เซี ยวเหยี่ยนปวดศีรษะคล้ายจะระเบิด ตรงหน้ าปรากฏแต่ ภาพ
วันเวลาที่ พวกเขาใช้ชีวิตร่วมกัน แม้นร่างนี้ มิใช่คนที่ เขารักแต่
นางก็เคยอาศัยอยู่

เซี ยวเหยี่ยนพลันสะดุดกับคาว่าอาศัยอยู่” เขารู้สึกมัน

น่ าขันยิ่งจึงหัวเราะออกมาโดยไม่รตู้ วั

แต่ นี้กลับทาให้ เฉินฮวายตกใจจนขนลุกชี้ ชนั ไปทัวร่

่ าง
“ฝ่ าบาท…ทรงเป็ นอันใดหรือไม่พะย่ะค่ะ?”

มิใช่เสียสติไปแล้วหรือ?

เซี ยวเหยี่ยนมองเฉินฮวายคราหนึ่ ง “เจิ้นง่วง เจ้า ช่ วย

ดูแลเรื่องพิธีศพของกุ้ยเฟยด้วย ไปดาเนินการแจ้งแก่ กรมพิธี
การเสี ย” เขาหยุดไปครู่หนึ่ ง “แล้วก็ส่งคนไปเฝ้ าที่ ต้ นหลินใน
อุทยานหลวงด้วย หากมีคนมาหาเจิ้นก็ให้นาตัวมา”

เฉิ นฮวายเบิ ก ตากว้ า งทัน ใด เก้ า ในสิ บของคนที่ ไ ป

อุทยานหลวงล้วนเพื่อดักคอยองค์จกั รพรรดิ พระองค์ ทรงกุ้ย
เฟยจากไปจึ ง สะเทื อ นพระทัย จนท าให้ คิ ด ได้ ว่ า ควรต้ อ งรี บ
เริ่มต้นคืนวันแห่งวสันต์ฤดูกระนัน้ หรือ?

กุ้ยเฟยจากไปในวันที่ สี่เดือนเก้ า การตายของเจียงกุ้ย

135
เฟยสามารถกล่าวได้ว่าสะเทือนเลือนลันไปทั ่ วเมื
่ อง หลวงและ
เป็ นที่ เ ล่ าลื อในวงกว้ าง นางเป็ นสนมรักที่ ถ กู ดาวพิ ฆาตของ
องค์จ กั รพรรดิ ท าให้ ต ายเพื่ อ สลัก ลงในศิ ล าจารึ ก บัน ทึ กเป็ น
คุณูปการอันเกริกก้องอย่างหนึ่ งของพระองค์

จักรพรรดิจางเหอปิดประตูตาหนักฉางเล่อ ปฏิเสธไม่พบ
เหล่าขุนนางสามวันและกลับมาใช้ชีวิตเช่นที่เคยเป็ น ทรงตรวจ
ฎี กาทุกวัน ทุกสามวันห้าวันก็เสด็จไปประ มือกับพี่พยัคฆ์น้อง
เสื อ แม้แต่ วงั หลังที่ มิเคยย่างกรายก็ทรงเสด็จไป ทรงจัดงาน
เลี้ยงเล็กๆ ทุกห้ าวันและจัดงาน เลี้ยงใหญ่ ทุกสิบวัน บรรดา
สนมน้ อยใหญ่ต่างมาร่วมชุมนุมกันอย่างคึกคัก

ตัง้ แต่ โบราณกาลจนถึงปั จจุบนั มิเคยมีงานเลี้ยงที่ บุรุษ

และสตรีรว่ มฉลองด้วยกันเช่นนี้ มาก่อน

พระสนมที่ มิสอพลอมักได้รบั การโปรดปราน องค์ที่ทรง

ต้องตาก็นากลับตาหนักฉางเล่อ แต่กเ็ พียงร่วมเสวยพระกายา
หารอย่างสงบแล้วแยกย้ายกันไป

ผู้อื่นไม่รู้แต่ เฉินฮวายกลับทราบดี ว่าทัวทั

่ ง้ วังหลัง ต่ าง
เห็นองค์จกั รพรรดิเป็ นผีร้าย ล้วนกลัวว่าจะถูกองค์ จักรพรรดิ
ถูกพระทัย สุขสบายเพียงไม่กี่วนั ก็ต้องตายไป แรกเริ่มแต่ละคน
136
ล้วนมาร่วมงานด้วยใจอันหวาดหวัน่ บางคนก็หาข้ออ้างไม่มา
ด้ ว ยเกรงว่ า ความงามตามธรรมชาติ ที่ ต นมี นั น้ จะท าให้ องค์
จักรพรรดิล่มุ หลงจนต้องชะตาขาด

ต่อมาพบว่าองค์จกั รพรรดิเป็ นสุภาพบุรษุ ผู้ เพียบพร้อม

อย่ า งยากจะพบเห็น ทรงไม่ แ ลมองพวกนาง แม้ แ ต่ น้ อ ย จึ ง
วางใจให้สบาย เพียงแค่ทานอาหารเท่านัน้ มิใช่หรือ

วันเวลาที่มิได้รบั การโปรดปรานนัน้ พวกนางชินเสียแล้ว

ประหยัดกินประหยัดใช้ ถึงหนึ่ งปี จึงสามารถได้ ลิ้ม ชิมอาหาร
เลิ ศ รสในเทศกาลวัน ตรุษ สัก ครา ยามนี้ อ งค์ จัก รพรรดิ ท รง
เลี้ ย งอาหาร บรรดาพระสนมต่ า งหลังไหลมาอย่
่ า งมิ เ กรงใจ
หากมิใช่ กลัวอับอายขายหน้ าให้ นาง กานั ลขันที่ หวั เราะ พวก
นางคงห่อแม้แต่จานกลับตาหนักไปด้วยซา้

เห็นชัดว่าพระทัยของพระองค์มิได้อยู่ที่พระสนม เหล่านี้
เลย นอกจากการเชิ ญ บรรดาพระสนมมาร่ ว มดื่ ม กิ น ในงาน
เลี้ ย งแล้ ว ทุ ก ๆ วัน ที่ ส าม ห้ า เจ็ด ล้ ว นเสด็จ ด าเนิ นเล่ น ที่
อุทยานหลวงเสมอ

หากทรงแค่เชิญบรรดาพระสนมมางานเลี้ยง เฉินฮวาย
อาจเดามิออก แต่เมื่อเห็นองค์จกั รพรรดิทรงเสด็จไปที่ ต้นหลิน
137
ทุกวัน เขายังมีอนั ใดไม่เข้าใจอี ก พระทัยของพระองค์นัน้ เฝ้ า
คะนึ งถึงแต่การฟื้ นคืนของกุ้ยเฟย ที่ พระองค์ทรงวุ่นทางนัน้ ยัง
ทางนี้ เห็นชัดว่าทรงกาลังรอกุ้ยเฟย

องค์จกั รพรรดิทรงเป็ นปกติจนเกินไป.. แน่ นอนว่า หาก

เที ยบกับกาลก่อนก็ยงั ทรงเป็ นผู้มีพระอารมณ์ แปรปรวนมิต่าง
อันใดกับกาลก่อน มองไม่ออกถึงความ ผิดปกติใดเลย

ทว่าเรื่องใดที่เกี่ยวกับกุ้ยเฟยกลับคล้ายคลุ้มคลังไป
่ แล้ว
กระนัน้

ฟื้ นคืน?

เรื่อ งนี้ ไ ม่ น่ า เชื่ อ ถื อ แม้ แ ต่ น้ อ ย ทัง้ ยัง ตายแล้ ว ฟื้ น ฟื้ น

แล้วตาย เปลี่ยนร่างดังผลั ่ ดอาภรณ์กระนัน้ หรือ?

องค์จกั รพรรดิ ท รงจาฝั ง ใจ ทว่ าหากพบทาง เยี ยวยาที่

ถูกต้อง เมื่อเวลาผ่านไปคาดว่าคงจะดีขึ้น เฉินฮวาย ถอนหายใจ
ดีที่สุดคือต้องหาพระสนมที่ งดงามสักคน มาช่วยบรรเทา ทว่า
ปั ญหาคือรูปโฉมเช่นเดียวกับเจียงกุ้ย เฟยนัน้ หายากยิ่ง ความ
งดงามของนางสามารถกดข่ม สตรีมากมายในวังหลังได้ชะงัด
นัก หากจะหารูปโฉมเช่น นางในวังหลังนับว่าไม่ง่ายเลยจริงๆ

138
 กระทัง่ เข้ า สู่ เ ดื อ นสิ บ หิ ม ะตกติ ด ต่ อ กัน หลายวัน องค์
จักรพรรดิยิ่งพระอารมณ์ แปรปรวน ท่าทางอันน่ าเกรงขามนัน้
หากจ้องมองผู้ขี้ขลาดคนใดคงได้ปัสสาวะราดออกมาทันที เลย
เชียว

เวลานี้ เข้ า สู่ เ หมัน ต์ ฤ ดูแ ล้ ว ผู้ค นล้ ว นสวมใส่ อ าภรณ์

หลายชัน้ ห่อร่างตนไว้อย่างแน่ นหนา มิเช่นนัน้ ทัวทั ่ ง้ ตาหนั ก
ฉางเล่อคงได้ป่วยไข้กนั ไปหมดแน่

เมื่อเฉินฮวายได้ รบั รายงานลับจากวันที่ น้อยเป็ น วันที่

พระอาทิ ต ย์ร้อนแรงที่ สุด ก่ อนหน้ านั น้ มี หิมะตกมาคราหนึ่ ง
หิมะยังคงเกาะพราวบนยอดไม้เป็ นชัน้ ๆ

องค์จกั รพรรดิทรงเสวยพระกระยาหารร่วมกับขุนนาง
ใหญ่ในสภาขุนนาง น้ าชาเพิ่งยกมา เฉินฮวายลังเลอยู่ครู่หนึ่ ง
สุดท้ายยังคงกัดฟันเข้าไปทูลความต่อพระองค์

ยามนั น้ องค์จกั รพรรดิกาลังดื่มชา ครัน้ ได้ฟังเฉินฮวาย

รายงานพระหัต ถ์พ ลัน สัน่ ระริ ก ทรงวางถ้ ว ยชา ลงบนโต๊ ะ
เช่นเดิม เฉินฮวายยืนอยู่ด้านหลังพระองค์เห็นชัดเจน ว่าพระ
หัตถ์นัน้ สันเทาอยู
่ ่ตลอด ทว่าทรงซ่อนมันไว้ใต้โต๊ะ มิปรารถนา
ให้ผใู้ ดพบเห็น
139
 “เจิ้นมีเรื่องเร่งด่วนต้องจัดการ พวกท่านค่อยๆ สนทนา
กันไปก่อนเถิด”

ยามนั น้ องค์จกั รพรรดิทรงคิดออกเพียงสอง ประโยคนี้

เท่านัน้ ทรงทิ้งขุนนางไว้ในห้อง แม้แต่เสื้อคลุมยังมิได้สวมใส่ก็
ก้าวพระบาทยาววิ่งออกไปด้านนอกทันที

เฉินฮวายจึงคว้าเอาเสื้อคลุมปักลายดิ้นทองแล้ว ก้าวขา
อัน สัน้ ของตนตามหลัง ไป ดี ที่ เ ขาเตรี ย มราชรถไว้ ก่ อ นแล้ ว
ตอนที่ เขาไล่ตามถึงก็เห็นองค์จกั รพรรดิทรงรออยู่นอกราชรถ
อย่างร้อนพระทัยยิ่ง

“ที่ ใด?” เหงื่อผุดขึ้นที่ ปลายจมูกเซี ยวเหยี่ ยน นั ย น์ ตา

หงส์สว่างโรจน์ ขึน้

เช่นนัน้ จึงกล่าวว่า เขาวิ่งมาเพื่อสิ่งใด? แม้แต่ สถานที่ยงั

มิรเู้ ลย!

เฉินฮวายยังมิทนั หายเหนื่ อยด้วยซา้ จึงตอบออกไป ทัง้ ที่

ยังหายใจหอบอยู่ “ตาหนั กเย็น...ฝ่ าบาท” ยังมี ทันกล่าวจบก็
เห็นองค์จกั รพรรดิทรงเสด็จขึ้นราชรถไป ทรงตรัสสุรเสี ยงอัน
ดังว่า “ไปตาหนักเย็น!”

140
 วาจาทัง้ หมดในลาคอของเฉินฮวายล้วนต้องกลืนลงท้อง
ไป แม้แต่เสื้อคลุมยังไม่มีโอกาสส่งให้พระองค์ด้วยซา้ เขาได้แต่
ถือมันไปเช่นนัน้ จนถึงข้างตาหนักเย็น

ความจริง เขาไม่ท ราบว่ ากุ้ย เฟยฟื้ นคื น มาใน ต าหนั ก

เย็ น จริ งหรื อ ไม่ และมัน จะเป็ นผลดี ห รื อ ผลร้ า ยต่ อ องค์
จักรพรรดิกนั แน่

ตาหนักเย็นในราชวงศ์อื่นนัน้ มักจะอยู่ไกลจาก ตาหนัก

องค์จกั รพรรดิที่สุด เป็ นสถานที่ สาหรับพระสนม ซึ่ งไม่เป็ นที่
โปรดปรานของจักรพรรดิจึงถูกประชาชนขนานนามว่าตาหนัก
เย็น ราชวงศ์ต้าจิ้นก็ยงั คงมีตาหนักเย็น ที่ นัน่ จะกักขังคนที่ ทา
ผิ ด แต่ โ ทษมิ ถึ ง ตาย หากจัก รพรรดิ มิ ป รารถนาพบเจอก็ท รง
ลงโทษให้อยู่ในตาหนักแห่งนี้

ในรัช สมัย ของจัก รพรรดิ จ างเหอยัง ไม่ มี พ ระสนมใดมี

โชคพอจะทาให้พระองค์มิชอบหน้ า ตาหนักเย็นจึงว่าง เปล่าไร้
คนอยู่

ปกติ มี เ พี ย งขัน ที เ ฒ่ า กับ นางก านั ล ชราสองคนไปท า

ความสะอาด ผู้ที่ตายแล้วฟื้ นนั น้ แม้นอายุไม่นับว่าแก่ เท่ าใด
แต่อย่างน้ อยก็สามสิบกว่าปี แล้ว...สตรีรปู โฉมงดงามคนใดจะ
141
ยินยอมมาทางานที่ตาหนักเย็นเล่า

เฉิ นฮวายยิ่ ง คิ ด ยิ่ ง หวาดกลัว ร่า งสัน่ สะท้ า นมาตลอด

ทาง

แม้นในตาหนั กเย็นมิได้ มีสิ่งดี อนั ใด แต่ การดูแล กลับ

มิได้เข้มงวด มีคนเพียงไม่กี่คน อยากทาก็ทา ไม่อยากทาก็พกั
นางกานัลวัยกลางคนผู้นัน้ ศีรษะไปชนเข้ากับขอบบ่อจนหมด
สติเสี ยชีวิตไป ตกดึกคืนนัน้ กลับฟื้ นคืนมา ทนเจ็บอยู่ทงั ้ คืนจึง
ไปหาหมอหลวงหญิงให้ ช่วยพันแผลให้ แล้วค่อยกลับมาพักที่
ห้องปี กข้างในตาหนักเย็น

ตอนที่องค์จกั รพรรดิเสด็จไปถึง นางกานัลผูน้ ัน้ กาลังยก

ถ้วยชาขึน้ ดื่ม บนศีรษะมีผา้ พันแผลพันไว้ หลวมๆ

ทัง้ สองต่ างจ้องมองกัน หากมีผ้ไู ม่ทราบเรื่องราวคงคิด

ไปว่าทัง้ สองตกหลุมรักกันแล้ว

เฉินฮวายลอบถอนหายใจออกมา ยังมิทนั เอ่ยปาก ก็เห็น

พระพักตร์นัน้ ขององค์จกั รพรรดิเปลี่ ยนเป็ นเขี ยว คลา้ พลัน
หมุนพระวรกายจากไป

“คนผูน้ ี้ เป็ นผูใ้ ดกัน? พวกเจ้าเป็ นใคร? มาทาม อานใดที่

142
ห้องข้า? ” นางกานัลใหญ่ขมวดคิ้ว ฟั นหน้ าสองซี กหักไปตัง้ แต่
เมื่อวานที่นางล้มกระแทกพืน้ แล้ว เมื่อพูดจาจึงมิชดั ถ้อยคา

เฉิ นฮวายกุม หน้ า ผาก ใบหน้ าส่ อ งสว่ า งอย่ า งผู้มี โ ชค

เคราะห์ดีที่ไม่ใช่ อมิตตาพุทธ

*ยามโฉ่ ว คือเวลา 01.00-02.59 น.

143
 159 พบเจออีกครัง้

เฉินหรูอี้มิเคยต้องพบกับอันตรายถึงชีวิตภายใน พริบตา
หลังจากที่ฟื้นคืนมาเลยสักครัง้

กองทัพใหญ่กาลังตี วงล้อมเข้ามา ทัวทั

่ ง้ เมืองเจียงโจวต
กอยู่ภายใต้เงามืดแห่งความตาย

ในคื น เดื อ นห้ า ที่ จ นั ทร์น วลกระจ่ า ง เป็ นราตรี ที่ เ หน็ บ
หนาวดุจสายน้า

เหล่าทหารและราษฎรเมืองเจียงโจวต่างร่วมกันต้านการ
โจมตีถึงสามครัง้ ของแคว้นซีเหลียง กระทังยามโฉ่
่ ว การต่อสู้จึง
หยุดลง กองทัพซี เหลียงถอยร่นออกไป สามสิบลี้ ไม่มีผ้ใู ดรู้ว่า
การโจมตี ครัง้ ต่ อไปคื อเมื่อใด และไม่มีผ้ใู ดทราบว่ าจะรักษา
เมืองไว้ได้หรือไม่

เฉิ นหรูอี้ แ ละเฉิ นว่ า นเหนี ยนยื น อยู่ บ นหอคอยเมื อ ง

เหม่อมองไปยังที่ เวิ้งว้างอันแสนไกล รอบด้านเงียบสงบมีเพียง
เสียงจิ้งหรีดเรไร

“คือ....กองทัพเสริมไม่ร้จู ะมาถึงเมื่อใด รอให้เหล่าทหาร

ได้ พ กั สักหน่ อย ข้ าจะให้ ค นส่ งเจ้ากลับเมืองหลวง” เฉินว่ าน
144
เหนี ยนมองฟ้ ามองดิน ทว่ากลับมิได้เหลียวมองเฉินหรูอี้

ทหารเฝ้ าเวรยามบนกาแพงเมืองต่อให้เหนื่ อยแทบขาด

ใจเพี ยงใดก็มิกล้าแสดงอาการเหนื่ อยล้ าแม้แต่ น้อย ยามนี้ มี
เพี ยงจิตใจที่ อยากรู้อยากเห็น โดยเฉพาะข่าวลื ออันน่ าสนใจ
ของนายอาเภอหนุ่ มและเถ้าแก่เนี้ ยพราว เสน่ ห์แห่ งโรงเตี้ ยม
เยว่ไหล เมื่อครู่ทะเลาะกันแทบตาย ประหนึ่ งบุปผาเน่ าเปื่ อย
พริบตากลับปรองดองเคียงคู่ ทัง้ ยังออกมาเดินด้วยกันที่กาแพง
เมืองในยามวิกาลเช่นนี้ อีก

ไม่ทราบเป็ นเพราะบุรษุ สตรีอยู่คู่กนั กระทาการใด ล้วน

ไม่เหนื่ อยล้า หรือการออกมาเดินในที่โล่งช่วยทาให้ สมองโปร่ง
คิดแผนการกาจัดศัตรูได้เร็วขึน้ กันแน่

ทหารชัน้ ผู้น้อยกลืนน้ํ าลาย ต่อให้ต้องรบจนตัวตาย แต่

มีสตรีงามเช่นนี้ อยู่เคียงคู่ นับว่าคุ้มค่ายิ่งแล้ว

เฉินหรูอี้มองพี่ชายตนคราหนึ่ ง อดยิ้มออกมาไม่ได้

ครัน้ คิ ด ถึ ง สภาพการณ์ ข องตนตอนนี้ เ ป็ นตายยากจะ

คาดเดา แม้นนางมีชีวิตอยู่ต่อก็มิอาจไปหาองค์ จักรพรรดิได้
ไม่ต้องกล่าวถึงสถานะของนางที่ เป็ นสตรีแก่ พราวเสน่ ห์ แค่

145
นางมีความสัมพันธ์อนั มิชดั แจ้งกับพี่ชาย ตน หากนางหวนคืน
หาองค์จกั รพรรดิ พระองค์อาจคิดไป นั บพันนั บหมื่นถึงความ
สัมพันธ์ฉันชู้สาวที่มิอาจบอกผูใ้ ด ได้ของพวกเขา

ออกจากวังมาเพียงครัง้ พี่ชายนางเหลือบมองนาง ไม่กี่

คราองค์จ กั รรพรรดิ ก็มิ ท รงพอพระทัย แล้ ว บัด นี้ เ ถ้ า แก่ เ นี้ ย
่ องเจียงโจว ตัง้ แต่ เฉิน
พราวเสน่ ห์ผ้นู ี้ ก่อเรื่องจนคนรู้ไปทัวเมื
ว่านเหนี ยนเดินทางมาถึงนางก็ตามติดเขาไม่ เลิกรา หากองค์
จักรพรรดิมิคลุ้มคลังจนเสี
่ ยสติ นางคงใช้แซ่เดียวกับเง็กเซี ยน
ฮ่องเต้เป็ นแน่

นางมิกล้าสบประมาทความคิดอันบรรเจิดของ สวรรค์
อี กแล้ว สวรรค์มกั ทิ้งนางไว้ในสถานการณ์ อนั น่ า เวทนามาก
ยิ่งขึน้ เรือ่ ยๆ นางกลัวสิ่งใดล้วนต้องพบสิ่งนัน้

องค์จกั รพรรดิกาลังรอนางไปรักษา ทัง้ สองนัดหมายกัน

ไว้แล้ว...ขอแค่นางปรากฏตัวขึน้ ในวังหลังขององค์ จักรพรรดิก็
พอ เหตุใดต้ องถ่อมาถึงเมืองตะเข็บชายแดน ซึ่ งห่ างไกลจาก
องค์จกั รพรรดิเป็ นพันด้วยเล่า แต่สวรรค์กลับโยนนางทิ้งลงที่นี่
นางเฝ้ ารอที่ แดนศัตรูกย็ ่อมได้ อย่างไรองค์จกั รพรรดิกต็ ้องมา
สักวันต้องได้พบกันแน่

146
 แต่ยามนี้ นางอย่างไรก็มิอาจไปหาพระองค์ได้ นางรับปาก
องค์จกั รพรรดิกจ็ ริง แต่หากต้องดึงเฉินว่านเหนี ยนเข้ามาเกี่ยวข้อง
...เรือ่ งที่เห็นแก่ตวั เช่นนี้ นางทาไม่ได้

“กลับ ไปข้ า จะบอกอย่ า งไร? บอกว่ า ข้ า ยื ม ร่ า งคื น

วิญญาณของสตรี นางนี้ ? ” เฉินหรูอี้กล่ าวพลางยิ้มว่ า “ข้าว่ า
ท่านพ่อคงคิดว่าท่ านอยู่ข้างนอกทาตัวเหลวไหล จึงหาข้ออ้าง
ส่งคนไปให้ท่านดูแลเสียมากกว่า”

เฉินว่านเหนี ยนเกาศีรษะ จริงอย่างนางว่า เกียรติยศของ

เขานัน้ หากอยู่ในเจียงโจวแม้นซื้อซาลาเปายัง สามารถจ่ายเงิน
ในวันถัดมาได้ แต่สาหรับตระกูลเฉิน เขา เพียงเหลือบมองไปที่
ผู้ใดล้วนมักถูกตาหนิว่าหลายใจ เผลอไปชอบสาวใช้ ยกสารับ
คนใดอีก

“เจ้าหมายความว่า จะไม่บอกคนในตระกูลเรา?” เฉิน

ว่านเหนี ยนเหลือบมองเฉินหรูอี้คราหนึ่ ง สุดท้ายก็ เบนสายตา
หนี ไป

เป็ นใบหน้ าเดี ยวกันแท้ ๆ แต่ บุคลิกต่ างกันโดยสิ้ น เชิง

ทว่าเขายังคงมิกล้ามองใบหน้ าของเถ้าแก่เนี้ ยเซี ยวที่ เอะอะก็
กระโจนเข้าใส่เขาตลอดเวลา
147
 กระทัง่ บัด นี้ เขายัง ไม่ อ ยากเชื่ อ ว่ า จะมี เ รื่ อ งอัศ จรรย์
เช่นนี้ เกิดขึน้ ช่างน่ าเหลือเชื่อจริงๆ แต่เรื่องที่เถ้าแก่เนี้ ยพูดมา
ทัง้ หมดล้วนเป็ นความจริง แม้แต่เรื่องที่เขาได้พบกับเจียงกุ้ยเฟ
ยก่อนออกจากเมืองหลวง นางก็พดู ได้อย่างละเอียดชัดเจนยิ่ง

หากโลกนี้ มี ไ สยศาสตร์ห ลอกเรื่ อ งภูต ผี เขาก็ยิ น ดี ถ กู

หลอก

“หรูอี้” เขาทาหน้ าเหมือนปวดฟัน “เจ้าคือเฉินหรูอี้? ”

เฉินหรูอี้ยื่นมือไปดึงหูเขา “ต้องให้ข้าพูดเรื่องสมัยเด็กที่
ท่ า นเอาฉี่ และโคลนป้ ายหน้ า ข้ า อี ก รอบรึ ? หรื อ จะ ให้ ข้ า พูด
เรือ่ งที่ท่านและข้าต่างไม่อยากเอ่ย ท่านใส่มนั ลง ในชา...”

“ข้ า เชื่ อ แล้ ว ข้ า ผิ ด ไปแล้ ว เจ้ า คื อ เฉิ นหรูอี้ ” เฉิ นว่ า น

เหนี ยนยกสองมือพนมขอร้องให้ นางหยุดพูด “เจ้า เป็ นทองที่
แท้กว่าทองเสียอีก”

“ทว่า เหตุใดเจ้าจึงเปลี่ยนเป็ นเช่นนี้ เล่า? ” เขา หยุดไป

ครูห่ นึ่ ง ใบหน้ าร้อนผ่าว “พี่ใหญ่รสู้ ึกประหม่ายิ่ง”

เฉินหรูอี้ร่างแข็งไปโดยพลัน คนที่ ควรประหม่าคือนาง

ต่างหากเล่า!
148
 ้ ้ จะพิสดารอย่างยิ่ง
นางก็คาดไม่ถึงว่าการฟื้ นคืนครังนี

คิดไม่ถึงว่าจะฟื้ นมาในสถานการณ์ ที่ตนเป็ นผู้ใส่ วสันต

โอสถให้พี่ชายตนเอง ทัง้ ตอนที่ กาลังปลุก ปลา้ เขาอยู่นัน้ กลับ
ถูกเขาผลักชนขอบโต๊ะตาย

ขอบโต๊ะอีกแล้ว!

จากประสบการณ์ ก่ อ นหน้ านี้ ที่ น างได้ สู ญ เสี ย การ

มองเห็นก่อนตาย เป็ นไปได้อย่างยิ่งว่าแม้นนางมิตายใน เมือง
เจียงโจวก็คงตายเช่ นเดี ยวกับครัง้ ก่อน ทัง้ สถานะอันกลืนไม่
เข้าคายไม่ออกนี้ ของนาง ไม่ส้ใู ห้นางตายก่อน ค่อยรบกันเถิด!

เถ้าแก่เนี้ ยพราวเสน่ ห์ผ้นู ี้ นามว่าเซี ยวเสี่ ยวอี ” อายุยี่สิบ

ห้า มากกว่าพี่ชายตนถึงสองปี

เรื่องที่ นางตามเกี่ ยวเฉินว่านเหนี ยน ต่ างเป็ นที่ ร้กู นั ทัว่

เมืองเจียงโจวนางยอมเป็ นอนุของเขาแต่มิยอมเป็ น ภรรยาของ
คนจอมปลอม เวลาไม่ น านแต่ ก ลับ เป็ นที่ เ ล่ า ลื อ ไปทัว่ นาง
กลายเป็ นสตรีที่สาวน้ อยจานวนมากในเจียงโจว ต่างนับถือ แต่
สุดท้ายกลับใช้วิธีอนั สกปรก

หากมิใช่เพราะเฉินว่านเหนี ยนตกในสถานการณ์ อันกลืน

149
ไม่เข้าคายไม่ออก พูดอย่างไรนางก็มิยอมเปิดเผยตนเด็ดขาด
นางอยากจะมุดเข้ ารอยแยกบนดินหรือไม่ก็วิ่ง ชนกาแพงให้
ตายไปอีกครา

แม้ น เซี ย วเสี่ ยวอี จะใช้ วิ ธี ก ารอัน สกปรก แต่ เ ฉิ นว่ าน

เหนี ย นก็ท าร้า ยคนจนตายจริ ง เขาเป็ นถึ ง นายอ าเภอ เมื อ ง
เจียงโจวอย่างไรก็ต้องแสดงความรับผิดชอบด้วย การรับโทษ
ทัณฑ์ตามกฎหมาย

เฉิ นหรูอี้ เ ลื อ กที่ จ ะให้ ก ารเท็จ ร่ ว มกับ เฉิ นว่ า นเหนี ยน

อย่ า งไม่ ล ัง เล นางจึ ง ต้ อ งเล่ า ความจริ ง ทัง้ หมดให้ เ ขาฟั ง มิ
เช่นนัน้ พี่ชายนางคงยอมถูกเนรเทศหรือไม่กถ็ กู กักขังไม่คิดพบ
หน้ านางแม้แต่น้อย

หลังจากที่ นางฟื้ นคืนมาก็สมคบกันให้การเท็จ เฉินว่าน

เหนี ยนจึงสามารถหลุดพ้นจากความผิดครัง้ นี้ ยังมิ ทันข้ามคืน
ครัน้ ฟ้ ามืดกองทัพซี เหลียงก็บุกเข้ามาในเขตแดนที่ ขาดทหาร
รักษาการณ์กระทังรุ ่ กเข้าถึงเมืองเจียงโจว

นางช่างโชคร้ายเสียจริง

“เรื่องภูตผีวิญญาณ พูดออกไปผูใ้ ดจะเชื่อ อีกอย่างข้าก็มิ

150
แน่ ใจว่าจะตายอีกเมื่อใด เหตุใดต้องให้ครอบครัวเราทนรับความ
เจ็บปวดด้วยเล่า? ” เฉินหรูอี้ถอนลมหายใจ ยิ้มขึน้ คราหนึ่ ง ทัง้
มารดานางก็สิ้นแล้ว นางไม่ทราบว่าในครอบครัวจะมีผ้ใู ดเชื่อ
นางอย่างไร้ข้อกังขาได้

แม้นเฉินหรูอี้มิได้เอ่ยออกมา แต่เฉินว่านเหนี ยนมีหรือ

จะไม่เข้าใจ

น้ องสาวผู้นี้ของเขานั น้ ฉลาดปราดเปรื่องมาตัง้ แต่ เด็ก

ทัง้ ยังมีความคิดเป็ นของตนเองอย่างยิ่ง

เขาลู บ ศี ร ษะนางคราหนึ่ ง เอ่ ย น้ า เสี ย งอ่ อ นโยนว่ า

“ครอบครัวจะคอยสนับสนุนเจ้าเสมอ อย่าคิดอันใดให้ ซับซ้อน
ในโลกนี้ ไม่มีสิ่งไหนสาคัญกว่าญาติพี่น้องอีกแล้ว ต่อให้พี่ใหญ่
เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ ายก็จะปกป้ องเจ้าให้ปลอดภัย
จากทุกสิ่ง”

เฉินหรูอี้ซาบซึ้งใจยิ่ง “หากมีอนั ตราย พี่ใหญ่มิต้องใส่ใจ

...”

“ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดอันใด” เฉินว่านเหนี ยนขมวดคิ้ว กล่าว

ด้ วยสี หน้ าจริงจังอย่างยากจะพบเห็น “ไม่ว่าเจ้าพบ เจอเรื่อง

151
อัศ จรรย์เ พี ย งใด แต่ ก็มี เ ลื อ ดเนื้ อ เมื่ อ มี บ าดแผลก็ย ัง รู้สึ ก
เจ็บปวดมิใช่ หรือ? เพียงเพราะเจ้าสามารถยืมร่างผู้อื่นฟื้ นคืน
มามีชีวิต เจ้าจึงบาดเจ็บเช่นใดก็ได้งนั ้ หรือ?”

เขายิ่งพูดยิ่งขึงขัง สี หน้ าจริงจังยิ่ง “ต่ อไปไม่อนุ ญาตให้

เจ้าคิ ด เช่ น นี้ อีก ร่างกายเลื อดเนื้ อเกิดจากความรักของบิดา
มารดา ต่ อ ให้ มิ ใ ช่ ร่ า งของเจ้ า บิ ด ามารดาผู้อื่ น ก็ใ ห้ เ ขามา
เช่ นกัน สรรค์ประทานมันให้ เจ้าแล้ว อย่าได้ดู แคลนตนเอง!
รูห้ รือไม่?”

เริ่มแรกเขาเอ่ยอย่างนุ่มนวล ท่าทางอ่อนโยน สุดท้ายยิ่ง

พูดยิ่งมี โทสะ น้ าเสี ยงเช่ นนี้ ในเวลาฟ้ ามืดนั บว่าดังเสี ยจนคน
แทบหูหนวก ทาเอาเหล่าทหารบนกาแพงเมืองต่างสะดุ้งตื่นคืน
สติเลยทีเดียว

ดวงตาสี่สิบกว่าคู่ล้วนจ้องมองเป็ นตาเดียว แตกตื่น โดย

ทัวกั
่ น

จริงดังว่
่ า คนเรามีชีวิตอยู่นาน สิ่งใดล้วนพบเห็น

ไม่ เ พี ย งบุรุษ สตรี ท งั ้ สองที่ ผ้คู นเล่ าลื อออกมาเดิ น เล่ น

พูดคุยกันอย่างสนุกสนานบนกาแพงเมือง ความจริงสตรี เกี้ยว

152
บุรุษนั น้ ง่ายดายยิ่ง มิใช่ เพียงเถ้าแก่เนี้ ยเซี ยวที่ คิดไปเองฝ่ าย
เดียว ใต้ เท้าเฉินรูปงามของพวกเขาถูกเถ้าแก่เนี้ ยเซี ยวคว้าไว้
จนได้ คิดไม่ถึงว่าทัง้ สองจะทะเลาะกันใน ราตรีดึกสงัดเช่นนี้ ใต้
เท้าเฉินถึงกับมีโทสะเพราะเถ้าแก่เนี้ ยเซียวไม่รกั ชีวิตตน

นางไม่รกั ชีวิตนาง ท่านรักชีวิตนางก็พอแล้ว

เป็ นเสียงในใจของทหารทัง้ หลาย จากสายตา ร้อนแรงที่

พวกเขาส่ งมา เฉินหรูอี้ชิน กับชี วิตในวัง ที่ นั น่ ล้ ว นอาศัยการ
อ่านสายตาผู้คนจึงมีชีวิตอยู่รอดสายตา สว่างวาวของคนกลุ่ม
หนึ่ งจดจ้องอยู่ในความมืด แม้นไม่พดู นางก็ดอู อก หน้ าจึงแสบ
ร้อนขึน้ มาโดยพลัน

“พี่ ใหญ่ หายใจเข้าลึกๆ สงบใจลงก่อน” เฉินหรูอี้ กล่ าว

ปลอบ

นั ยน์ ตาดอกท้ อแสนงามของเฉินว่ านเหนี ยน ถลึงจ้อง

นาง กล่าวตาหนิว่า “เหลวไหล!”

“คือข้าผิดไปแล้ว พี่ใหญ่อย่าโมโหไปเลย” เฉินหรูอี้กล่าว

เอาใจด้วยรอยยิ้ม มีเพียงจุดนี้ เท่านัน้ ที่เหมือนน้ องสาวของเขา
เมื่อเห็นเขาโมโห นางจะยิ้มประจบเอาใจทันที ทัง้ ยังชอบเขย่า

153
แขนเขาและหอมแก้ม... แน่ นอนว่าสองอย่างหลังเมื่ออายุมาก
ขึน้ ก็ไม่เหมาะที่จะกระทาแล้ว

ท่าทางนัน้ จะว่าเหมือนก็เหมือน ทว่าใบหน้ านี้ เฉินว่าน

เหนี ยนขนลุกขึน้ มาทันที ค่อยๆ เบนสายตาหนี

เพียงเห็นไฟสว่างโรจน์ อยู่ไกลๆ ที่ พกั ของกองทัพซี เหลี

ยงอลม่านไปหมด เสียงตะโกนว่าฆ่าดังใกล้เข้ามาทุกที “เกิดอัน
ใดขึน้ ที่ตรงนัน้ ?”

เหล่าทหารบนหอคอยเมืองล้วนถูกดึงดูดความสนใจไป
ไม่ทราบว่าผู้ใดตะโกนขึ้นเช่ นนั น้ ทาให้ ทหารที่ กาลัง หลับอยู่
ด้านล่างล้วนวิ่งขึน้ มาด้านบน ผูท้ ี่หมอบอยู่ข้าง กาแพงต่างมอง
ออกไปด้านนอก คนตาไวผูห้ นึ่ งตะโกน เสียงดังว่า

“เป็ นธงของต้าจิ้นเรา! กองทัพเสริมมาถึงแล้ว!”

“กองทัพ เสริ ม มาถึ ง แล้ ว ” เพี ย งประโยคนี้ ถูก ตะโกน

ออกไป ทัวทั
่ ง้ เมืองก็โห่รอ้ งเสียงดังปานสายฟ้ าฟาด

“ใต้เท้า พวกเราออกไปร่วมรบกับกองทัพเสริม ฆ่า พวก

ซี เ หลี ย งให้ ร าบเป็ นหน้ า กอง!” วาจานี้ ก ล่ า วออกไป พลัน มี
หลายคนฮักเพิ่มขึน้ มา
154
 เฉินว่านเหนี ยนขมวดคิ้วมุ่น “รักษาประตูเมืองให้ดี ไม่
อนุญาตให้ก้าวออกจากเมืองแม้เพียงครึ่งก้าว! ฝ่ าฝื น คาสังมี
่
โทษถึงตาย”

ธงอาณาจักรต้ าจิ้นโบกไสวอยู่ไกลๆ ทัวท ่ ิ ศ ดูไม่ คล้าย

เพียงหนึ่ งกองพล ดูรวมๆ แล้วน่ าจะหลายกองพล อยู่ ทว่าผู้ที่
นาทัพนัน้ พวกเขามิรู้ หากโผล่ออกไปกลับไม่ ทราบจะเป็ นการ
ช่วยหรือเพิ่มปัญหา ถ้าต้องการพวกเขา คงส่งทหารมาขอความ
ช่วยเหลือตัง้ แต่ถกู ศัตรูล้อมไปแล้ว นานแล้ว

ด้านหน้ าเกิดการรบขึ้น ทหารรักษาเมืองล้วนถูกแบ่ง ไป

ถึงครึ่งเพื่อต้านข้าศึก หากเพียงเท่านี้ กม็ ิ เป็ นไร ทว่า บัดนี้ ถึงกับ
ต้องใช้ราษฎรเข้าร่วมศึกแล้ว เฉินว่านเหนี ยน แม้นหน้ าตาหล่อ
เหลา เป็ นที่ ชื่นชอบของผู้คนในเจียงโจว ไม่น้อย ทว่าในฐานะ
ขุนนาง เขาก็ยงั คงมีท่าทางอันน่ าเกรงขาม เขาสังเพี ่ ยงคา ฝูง
ชนล้วนเงียบลงทันใด

“เจ้ากลับไปที่จวนของข้าก่อน กองทัพเสริมมาแล้ว เรื่อง

ถูกล้อมโจมตี ได้ถกู แก้ไขเสียที คงไม่มีอนั ตรายอันใด อีก” เฉิน
ว่านเหนี ยนกล่าวเสี ยงเบาว่า “พี่ใหญ่จะให้ ทหารคุ้มครองเจ้า
กลับไป เจ้าเองก็ระวังตัวด้วย ห้ามคิด เรือ่ งเหลวไหลอันใดอีก รู้
หรือไม่?”
155
 “รอให้คลื่นลมสงบ เจ้าจะกลับเมืองหลวงก็ดี จะอยู่ที่นี่ก็
ได้ หากมิอยากพบองค์จกั รพรรดิ พี่ใหญ่จะเลี้ยงเจ้า ไปตลอด
ชีวิตเอง”

กล่าวจบ เฉินว่านเหนี ยนตบหัวนางเบาๆ “เชื่อพี่นะ ไป

เถิด”

เขาเรียกหัวหน้ ากองให้นาทหารกลุ่มหนึ่ งไปส่งเฉินหรูอี้

ถึงจวน อาจเพราะทราบว่ากองทัพเสริมมาถึงแล้ว คนทัง้ เมือง
จึงตื่ นเต้ นอย่างยิ่ง แม้แต่ ชาวบ้านที่ เปลี่ ยน เสื้อผ้าเตรียมเข้า
นอนยังลุกขึน้ มาเดินบนถนน เพื่อรอ ต้อนรับกองทัพเสริมก่อน
ใคร

หัวหน้ ากองเป็ นบุรุษกายาร่างสูงใหญ่อายุสี่สิบปี กล่าว

ด้วยใบหน้ ายิ้มแย้มว่า “ยินดีกบั เถ้าแก่เนี้ ยเซี ยว ด้วยขอรับ ใน
ที่ สุดก็สมหวังเสียที พวกเราอยู่กบั ใต้เท้ามาปี กว่ายังมิเคยเห็น
ใต้ เท้ าห่ วงใยใส่ ใจสตรี ใดเช่ นนี้ มาก่ อน ทัง้ ยังให้ ท่านไปอยู่ที่
จวน... เรือ่ งแต่งท่านคงมิไกลแล้ว”

“วันหน้ าพวกเราคงต้องเรียกท่านว่าฮูหยินแล้ว”

เฉินหรูอี้ “….. ”

156
 เฉินฮูหยินตัวจริงยามนี้ กาลังเลี้ยงบุตรสี่ห้าคนอยู่ที่เมือง
หลวงต่างหากเล่า

“ฮูหยินทราบหรือไม่ว่า คุณหนู รองตระกูลสวี ที่อยู่ข้าง

จวนก็อยากจะแต่ งให้ ใต้ เท้ าเราเช่นกัน ทุกสามวันห้ า วันล้วน
ต้องมาส่งข้าวส่งน้าที่ศาลอาเภอเสมอ”

“ฮี บุ ต รสาวคนเล็ก ของเสมี ย นศาลเราก็ค อยตามติ ด

เรียกพี่เฉิน พี่เฉินอยู่ทุกวันมิใช่หรือ?”

“เถ้าแก่เนี้ ยเซียว ต่อไปพวกเราต้องดูท่านแล้ว”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า พี่ชายนางช่างดึงดูหมู่ภมรผีเสื้อ เสีย

จริง

เมื่อยามฟ้ าสว่างแจ้งนางได้ยินเสียงโห่ร้องอย่างยินดี ดัง

ขึน้ ไม่ขาดสาย เฉินหรูอี้จึงทราบว่ามีชยั ในการรบแล้ว

ตัง้ แต่ น างฟื้ นคื น มาก็ วุ่ น วายอยู่ ต ลอด ยามนี้ นั บ ว่ า

สามารถวางใจได้ แ ล้ ว นางจึ ง กลับ เข้ า ห้ อ งนอนหลับ อี ก ครัง้
กระทังพระอาท
่ ิ ตย์ตกลงทิศประจิม ผูใ้ ดจะทราบเมื่อนางตื่นขึน้
คิดจะหาคนช่วยยกน้ามาล้างหน้ าล้วนไม่มี

157
 ใจเฉิ นหรูอี้ พ ลัน ว้ า วุ่น ขึ้ น มา ไม่ ท ราบว่ า ก าลัง ฝั น อยู่
หรือไม่ นางเดินตามทางเดินแคบๆ ทัง้ หยิกตนไปตลอด ทาง
เจ็บจนต้องแยกเขี้ยวยิงฟันจึงมันใจว่ ่ าตนมิได้ฝัน

จวนนายอาเภอเจียงโจวนัน้ แสนเรียบง่าย มิอาจ เปรียบ

อันใดได้กบั ตาหนักอันวิจิตรในพระราชวังได้ แม้แต่ เรือนของ
เศรษฐี ก็ย งั มิ อ าจเที ย บ ในจวนปลู ก ต้ น ไม้ ดอกไม้ ไ ว้ ที่ ส วน
ด้านหลัง นางเดินวนอยู่หนึ่ งรอบ เวลานี้ ขอบฟ้ าย้อมด้วยสีแดง
เพลิง พระอาทิตย์สาดแสงลงบนพืน้ ดิน

พลัน เหลื อ บเห็ น ศาลาพัก ร้ อ นที่ มุ ม ก าแพงด้ า นทิ ศ

ประจิม เสาศาลาสี ดามีจุดตัดเป็ นคนผู้หนึ่ งซึ่ งนั ง่ อยู่หลัง โต๊ะ
กลม

อาภรณ์ ตวั ยาวสี เขียว รอบคอเสื้อและชายแขนปั ก ลาย

เมฆมงคล นัยน์ ตาหงส์ คิ้วเรียว ใบหน้ าหล่อเหลาท่าทางองอาจ
มิธรรมดา หากมิใช่องค์จกั รพรรดิจะเป็ นผูใ้ ดได้อีก?

เฉินหรูอี้ทราบว่าจักรพรรดิจางเหอทรงลาด ตระเวนไป
ตามเมืองในเขตชายแดนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่

ทว่ าอย่ างไรก็คิ ด ไม่ถึ ง ว่ า จะได้ พ บกัน ในสวนหลัง จวน

158
เล็กๆ ของนายอาเภอเมืองเจียงโจว สีหน้ าเย็นชายิ่งคล้ายธาร
น้ํ าแข็งที่ไม่มีวนั ละลายกระนัน้ หรือว่ากองทัพเสริม เมื่อวานคือ
องค์จกั รพรรดิเป็ นผูบ้ ญั ชาการด้วยพระองค์เอง?

ต่างลือกันว่าจักรพรรดิจางเหอมิทราบคลุ้มคลังอั
่ นใด มี
บัลลัง ก์ท องมิย อมประทับนั ง่ กลับ ออกมาสู้รบฟาด ฟั น หนิ ง
อ๋องและลาดตะเวนมาถึงเมืองเจียงโจวก็สู้รบกัน อีก ความจริง
พี่ เสื อน้ องพยัคฆ์นัน้ ไม่สามารถทาให้ พระองค์พอพระทัยกับ
การต่อสู้ได้อีกต่อไป ถึงกับถือหอกวิ่งเข้าหาสนามรบเพื่อเรียก
หาการมีตวั ตนงัน้ หรือ?

จัก รพรรดิ จางเหอคล้ า ยมี ห น้ าที่ ใ ฝ่ หาทางตายให้

พระองค์ เ อง แต่ จ นบัด นี้ ยัง มิ เ คยได้ ร ับ บาดเจ็บ ใดๆ ทว่ า
เฉินหรูอี้ผรู้ กั ชีวิต มิกล้าดึงแม้แต่ผมเพียงเส้น กลับตายไป ครัง้
แล้วครังเล่
้ า

นี่ คือชะตาชีวิตโดยแท้

ผู้ใ ดบอกว่ า จัก รพรรดิ มิ ใ ช่ โ อรสสรรค์ ไม่ มี ท วยเทพ

คุ้มครอง นางคงได้มีเรือ่ งกับคนผูน้ ัน้ แน่ !

เฉินหรูอี้ค่อยๆ หยุดฝี เท้าลง นางควรเข้าไปทักทาย หรือ

159
เดินหนี แสร้งไม่เห็นดี?

นี่ คือปัญหา

แน่ นอนว่าพริบตามันกลับมิใช่ ปัญหาแล้ว อย่างน้ อย ก็

มิใช่ปัญหาที่นางมีอานาจตัดสินใจ เพราะจักรพรรดิจางเหอทรง
ตรัสขึ้นก่อนว่า “ผู้ที่มาคือใคร? ” เซี ยวเหยี่ยน หนังตากระตุก
คราหนึ่ ง ขมวดคิ้วมุ่นมองนางอย่าง พิจารณา สายตาดุจเคลือบ
ด้วยชัน้ น้ํ าแข็งก็มิปาน “เป็ นอันใดกับเฉินว่านเหนี ยน?”

*วสันตโอสถ คือยาโป๊ ป หรือยาปลุกอารมณ์ทางเพศ

160
 160 ประเดี๋ยวร้อนประเดี๋ยวหนาว

เฉินหรูอี้พลันตกในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หากแสดงตัวก็เกรงว่าองค์จกั รพรรดิจะทรงระแวง ข่าวเรื่อง

นางกับเฉินว่านเหนี ยนจนสุดท้ายต้องทาให้พี่ชายพลอยลาบาก
ไปด้วย หากไม่แสดงตัวหรือ? องค์จกั รพรรดิทรงนาทัพมาช่วย
ด้วยพระองค์เอง ทัง้ ยังสู้รบมาตลอดราตรี ยังมิทนั ได้พกั ผ่อนก็
มานั ง่ ในศาลาพักร้อน ที่ จวนนายอาเภอ ผู้ใดมิถามกลับถาม
นาง? พระองค์ทรงว่างถึงปานนัน้ เชียวหรือ?

นางสงสัย แต่ ต้องยอมรับว่าองค์จกั รพรรดิทรงเป็ นผู้มิ

เคยท าอัน ใดตามเหตุ ผ ล มิ คิ ดเช่ น คนทัว่ ไป นางคาดเดา
พระทัยไม่ได้เลยจริงๆ

“ท่ า นเป็ นผู้ใ ดเล่ า ? ” นางเลิ ก คิ้ ว เดิ น เข้ า ไปหาด้ ว ย

รอยยิ้ม แสร้งพิจารณาเขาอย่างคนไม่ร้จู กั ยังมิทนั ได้ กล่าวสิ่ง
ใดก็นัง่ ลงตรงหน้ าเขา

นางฟื้ นคืนมาหลายครา นอกจากขันที ที่มิใช่สตรีทงั ้ มิใช่

บุรุษ แล้ ว นั น้ ทุกคนล้ ว นเป็ นสตรี อายุไม่ เ กิน สิ บ เจ็ด สิ บ แปด
สตรีสกุลจ้าวรูปร่างอรชร สตรีสกุลเฉี ยนน่ ารัก น่ าทะนุถนอม ที่

161
สวยที่สดุ คือเจียงเหมย รูปร่างก็เย้ายวนยิ่ง ทว่าเซียวเสี่ยวอวี้ไม่
เหมือนกัน มิได้มีความเป็ นสตรีแน่ งน้ อยสักนิด นางมีกลิ่นอาย
ของหญิงสาวพราวเสน่ หท์ ี่ออกเรือนแล้ว

แก้ ม อมชมพู จมู ก นิ ดปากกระจับ ดวงตาโตสี เ หลื อ ง

อาพัน คล้ายแมวเหมียวจอมเกียจคร้าน เอวเล็กคอด แม้นทุก
อย่างจะมิได้เป็ นเช่นเฉินหรูอี้คิดไว้แต่กลับมีเสน่ ห์ หมื่นพันอัน
มิอาจบรรยายได้

“ก่อนถามผู้อื่น ควรแนะนาตนก่อนหรือไม่?” เฉินหรูอี้

่ ิ งก่อนที่องค์จกั รพรรดิจะทรงกริ้ว
รีบถามหยังเช

เซี ยวเสี่ ยวอวี้ แต่ งงานมาอยู่ในเมืองเจียงโจว ทว่ากลับ

เป็ นสตรีอย่างชาวใต้ โดยแท้ น้ าเสี ยงอ่อนนุ่มหน้ าตาอ่อนโยน
มิได้มีเสี ยงหวานแหลมน่ าราคาญหูอย่างสตรีสกุลจ้าวที่ ไม่ว่า
ชายหรือหญิงฟังแล้วล้วนหงุดหงิดใจ

ครัน้ เงยหน้ าขึ้นกลับพบเข้ากับนัยน์ ตาหงส์อนั เย็นเยียบ

ดุจถา้ น้าแข็ง หัวใจเฉินหรูอี้พลันขมวดเกร็งขึน้ มา

นางขยับเข้าใกล้ปานนี้ เฉินฮวายยังยืนก้มหน้ าก้มตาอยู่

ด้ านหลังองค์จ กั รพรรดิปานเทพอารักษ์ ประหนึ่ ง เขามิได้ อยู่

162
ตรงนี้ กระนัน้ แม้แต่เอ่ยปากปกป้ องมิให้คนเข้าใกล้พระองค์กม็ ิ
กระทา หากมิใช่ เพราะไว้ใจนางจึงมิเตรียม การป้ องกันก็เป็ น
พวกเขานายบ่าวละเล่นเช่นนี้ จนเคยชินแล้วนัน่ เอง

…คาตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว นางกาลังตกเข้าสู่ เส้นทาง

ตายรูปแบบใหม่ เพียงแต่ละครฉากนี้ เขาเป็ นผูเ้ ริ่ม นางจึงทาได้
แค่แสดงต่อไป

“หากไม่ยอมพูดเสี ยที ข้าคงต้ องไปแล้ ว” เฉินหรูอี้ หยัด

กายลุกขึน้ ผูใ้ ดจะทราบสองนายบ่าวล้วนมิขวางนางแม้แต่น้อย

หากนางทายไม่ผิด องค์จกั รพรรดิมิได้ลองใจนาง แต่ทรง

จานางมิได้จริงๆ?

“เหตุใดจึงยังไม่ไป?”

ผ่านไปครู่หนึ่ งเซี ยวเหยี่ยนจึงเอ่ยเสี ยงราบเรียบว่า “จา

ทางออกไปมิได้หรือจาทางกลับไม่ได้เล่า?”

เฉินหรูอี้ลบู จมูกตน แล้วโบกมือให้เฉินฮวาย

เฉินฮวายมิได้ขยับเคลื่อนไหว นางโบกอี กครา เขาก็ยงั

ไม่แสดงท่าที่ใด
163
 “ข้ามีเรือ่ งจะคุณกับคุณชายของเจ้า เจ้า...หลบไปก่อนได้
หรือไม่? ” นางเลิกคิ้วมองเฉินฮวายที่ หนึ่ ง มอง องค์จกั รพรรดิ
ที่หนึ่ ง

สองนายบ่าวนี้ เ สพติ ด การกลันแกล้

่ ง นางหรือ อย่ า งไร
ผู้ใดมี ปัญญาล้ ว นดูออกว่ าพวกเขาจานางได้ มิเ ช่ น นั น้ จะให้
สตรีแปลกหน้ าที่ ไม่รู้หวั นอนปลายเท้ าเดินไปเดินมาต่ อหน้ า
พระพักตร์ได้อย่างไร โดยเฉพาะในสถานการณ์ ที่เพิ่งผ่านการ
รบมาทุกอย่างยังอยู่ในภาวะตึงเครียด

ในที่สุดเซียวเหยี่ยนก็มีปฏิกิริยาตอบโต้ เขายกนิ้วมือขึ้น
สะบัดคราหนึ่ ง

เฉินฮวายจึงโค้ งค านั บแล้ วถอยหลัง สายตาเวทนาก่ อ น

หมุ น ตัว จากไปของเขานั ้น ท าให้ เ ฉิ นหรูอี้ ห วาดหวันในใจ...
่
เห็นชัดว่ากาลังเวทนานาง ไม่ทราบอนาคตต้องรับ การทรมาน
เช่นใดอีก

สาหรับนางพวกเขาไม่ได้พบกันเพียงหนึ่ งวัน นางสะลึม

สะลือนอนหลับแล้วตายไป เพียงได้ยินเสียงโลหิต ในสมองพุ่ง
กระฉู ดก็มิรู้สึกอันใดแล้ว ทว่าความจริงเวลา กลับผ่านไปถึง
เจ็ดเดือนเต็ม
164
 องค์จ กั รพรรดิ ท รงผอมลง และคล ้า กว่ า เดิ ม เล็ก น้ อย
พระพักตร์กเ็ ย็นชากว่าเดิมนัก

แม้นครึ่งเดือนก่อนตายนางจะมิอาจมองเห็น พระองค์
แล้ว ทว่าพระองค์กลับนิ่งขรึมทาให้คนคาดเดาไม่ออกมากกว่า
ในความทรงจาของนางเสียอีก

เฉินหรูอี้ลอบถอนหายใจ เมื่อเห็นเฉินฮวายก้ าวเท้ าวิ่ง

ออกไปยืนหันหลังอยู่ตรงทางเดินที่ ห่างออกไปไกล ประหนึ่ งมี
สุนัขดุรา้ ยวิ่งไล่กระนัน้ นางจึงย้ายไปนัง่ ลงข้าง องค์จกั รพรรดิ

เมื่อเห็นพระองค์มิทรงเตะนางกระเด็น นางจึง โล่งอกลง

ได้ นามือที่ ทงั ้ ขาวนุ่ มดูมีสุขภาพนั น้ วางลงบนพระ เพลาของ
พระองค์

ครานี้ จึงทาให้เขาถลึงตาใส่ คิ้วค่อยๆ ขมวดแน่ น แววตา

ดุจถ้ําน้ํ าแข็งก็มิปาน

“.......” วาจาเกี้ยวพาที่ อยู่ในปากถูกกลืนกลับคืนไปจน

หมด เพียงเอ่ยเสียงเบาว่า “บาดเจ็บหรือไม่?”

เซี ยวเหยี่ยนพลันรู้สึกหายใจไม่ออกคล้ายมีสิ่งใดมาทุบ
เข้ าที่ อกอย่ างแรงประหนึ่ ง คลื่ น หลายลูกซัด สาดอยู่ในหัวตน
165
แววตาเขาเปลี่ยนเป็ นซับซ้อนสับสนขึน้ มาทันใด

เฉินหรูอี้ร้ทู นั ที ว่าเกิดเหตุไม่ดีแล้ว ต่ อให้องค์จกั รพรรดิ

จะคาดเดาแม่นยาเพียงใด ก็คงมิแม่นยาปานนี้ กระมัง ราตรี
ก่อนเพิ่งยกทัพเข้ามา พลบคา่ กลับหานางพบ ดังสามารถมอง ่
ทะลุถึงวิญญาณของนางท่ามกลาง ผูค้ นนับหมื่นพันกระนัน้

คราก่อนนางเคยได้ยินพระองค์ตรัสว่า ทรงติดตามนาง
ในทุกที่ที่มีคนตายแล้วฟื้ น...

เรื่องที่ เถ้าแก่เนี้ ยเซี ยววางยาเฉินว่านเหนี ยนเกิดขึ้นที่

โรงเตี้ยมเยว่ไหล เดิมที คนที่ทราบเรื่องมีเพียงคนสนิทของเฉิน
ว่านเหนี ยน แม้นแต่ ผียงั รู้ว่าพวกเขาย่อมต้ อง คานึ งถึงฐานะ
ของใต้เท้าตนจึงไม่มีผใู้ ดแพร่งพรายเรือ่ งนี้

ทว่าเฉินว่านเหนี ยนกลับพลัง้ มือทาเซี ยวเสี่ ยวอวี้ตาย จน

กลายเป็ นคดีความ หากนางมิยืมร่างคืนวิญญาณ กลับมายืนยัน
ว่าเรือ่ งนี้ มิเกี่ยวข้องกับเฉินว่านเหนี ยน เขา คงได้รบั โทษไม่เบา
ที่เดียว

เรื่องนี้ ไม่เพี ยงเล่ าลือกัน ในเจี ยงโจว ข่ าวสารเล็กน้ อย

เพียงใดยังทราบกันถ้วนทัว่

166
 หากองค์จกั รพรรดิทราบเรื่องราวเพราะเหตุนี้กลับมิใช่
เรือ่ งแปลกอันใด

นางถอนหายใจ ยื่นมือไปลูบใบหน้ าเขา แล้วเขยิบเข้ า

จุมพิตเบาๆ ที่ริมฝี ปากนัน้

นางเพิ่ ง ละจากริ ม ฝี ปากนั ้น ก็ถ ูก เขาเกี่ ย วรัง้ ท้ า ยทอย

เอาไว้แล้วประทับจุมพิตที่ลึกซึ้งกว่าเมื่อครูล่ งมา

เซี ยวเหยี่ ยนคล้ ายจะกลื นกินนางกระนั น้ เขาจุมพิ ต นาง

อย่างดุดนั คล้ายต้องการระบายบางอย่าง ประหนึ่ งว่า การโอบ
กอดและจุมพิตนัน้ ยังมิเพียงพอ เขาจุมพิตไปพลางกอดรัดนาง
ไว้ในอ้อมอก สองแขนนัน้ รัดนางไว้อย่าง แน่ นหนาไม่ยอมให้
นางถอยห่างออกไปเพียงก้าว

เฉินฮวายยกใบหูรอฟั ง อยู่น านก็มิได้ ยิน เสี ย งอัน ใดจึง

ลอบหันหลังกลับไปมอง จึงเห็นทัง้ สองคนขบกัดกันทัง้ ที่ นัง่ อยู่
ในสวนบ้านบุรษุ สกุลเฉิน

เขาทราบว่าองค์จกั รพรรดิกระหายมาครึ่งปี แล้ว อย่าว่า

แต่การแตะชิมเนื้ อหนังใด แม้แต่สดู ดมกลิ่นยังมิทรงทา

ที่ทรงโปรดเชิญบรรดาพระสนมมาร่วมงานเลี้ยง ฉลองก็
167
เพื่อตามหาเจี ยงกุ้ยเฟย ต่ อให้ ไม่มี ทอดพระเนตรให้ เจริญตา
บ้างก็ยงั ดี

ทว่าองค์จกั รพรรดิของเขาคล้ายสวมถุงพรหมจรรย์ กระนัน้

อย่ าว่ าแต่ เ หลื อบแลมองเหล่ าพระสนมสักคราเลย หากพระ
สนมใดมองพระองค์ ก็ทรงปล่อยกลิ่นอายเย็นเยียบดุจผู้อื่นจะ
กระท าช าเราพระองค์ ก็ ป าน ท่ า ทางเช่ น นั ้น ของพระองค์
สามารถเอาชนะทุกสิ่ง พระพักตร์บงึ้ ตึง ทาให้ผคู้ นไม่กล้าแม้จะ
เหลือบมอง

องค์จกั รพรรดิทรงเสด็จวังหลังอยู่เพียงสองเดือนก็มิอาจ
ทนได้อีกต่อไป

ภายใต้ การปกครองขององค์จกั รพรรดิตาหนั กฉางเล่อ

จึ ง คึ ก คัก ขึ้ น มาด้ ว ยเหตุ นี้ สุ ด ท้ า ยยัง คงกลับ มาเงี ย บ เชี ย บ
เช่นเดิม

องค์จกั รพรรดิกลับมิได้มีพระอารมณ์ แปรปรวนเช่นกาล

ก่ อ น พระองค์ท รงนิ่ งขรึม อึ ม ครึม ดุจ ไม่ มี ว นั ที่ ฟ้ า สดใสเลย
กระนัน้

สิ่งที่เก็บกดไว้นัน้ ไม่ช้าก็เร็วสักวันคงระเบิดออกมา เป็ นแน่

168
 เฉินฮวายคิดว่าเรือ่ งราวยังคงมุ่งสู่ทิศทางที่กาหนด ไว้แล้ว

เพลิงโทสะกองนี้ คือหนิงอ๋องผูเ้ ป็ นอาของพระองค์จดุ ขึน้

องค์รกั ษ์เสื้อแพรตามสืบเรื่องอยู่สองเดือน คนตายไปไม่

น้ อย สุดท้ายจึงสืบทราบว่าคดีลอบฆ่าแพทย์ อัปลักษณ์นัน้ เป็ น
ฝี มือของหนิงอ๋อง เมื่อฆ่าแล้วก็สาดน้าสกปรกใส่องค์จกั รพรรดิ
โทสะของพระองค์นัน้ ผู้ใดล้วนทราบ พระราชโองการ เรียกตัว
หนึ่ งอ๋องมากักตัวไว้ที่เมืองหลวงร่างเสร็จยังมิทนั ลงตราประทับ
หนิงอ๋องกลับชิงลงมือก่อน

เขาหยิบยืมชื่อเสี ยงของเฉินฮวายขึ้นมา...บอกจะกาจัด
ความกลิ้งกลอก ใช้กองกาลังทหารที่ มีแสดงตน ต่อต้าน ทัง้ ไล่
่ าของเฉินฮวายหนึ่ งร้อยยี่สิบแปดข้อความผิด
เรียงถึงความชัวช้
ที่ ว่ารวมไปถึง การฆ่ าแพทย์อปั ลักษณ์ และภรรยาเขาเพื่ อ ปิด
ปาก

มารดามันเถอะ กาจัดความกลิ้งกลอกอันใดกัน อยากจะ

ก่อกบฏตัง้ ตนเป็ นจักรพรรดิกก็ ล่าวมาตามตรง เถิด เหตุใดต้อง
โยนความผิ ด ให้ เ ขา เขารับ ใช้ อ ยู่ ข้ า งพระ วรกายฝ่ าบาท
พระองค์ชี้ทางใดเขาก็ไปทางนัน้ ไหนเลย จะกล้า ทรยศหักหลัง
ไร้สติปัญญา ถึงขัน้ คานวณอันใดไม่ได้?
169
 ตัง้ แต่ จกั รพรรดิจางเหอขึ้นครองราชย์ ทรงประหารขุน
นางคนใดล้วนมาคิดบัญชีกบั เขางัน้ หรือ?

เฉินฮวายมีโทสะ องค์จกั รพรรดิกลับทรงกริ้วยิ่งกว่า ทรง

มิสนต่อคาทัดทานของขุนนาง หยิบหอกทรงม้า นา ทัพบุกเข้า
ฆ่าฟั นพื้นที่ ลูโจวของหนิงอ๋อง รบอยู่ห้าวันหนึ่ ง อ๋องพ่ายแพ้ไม่
เป็ นท่าจึงวางเพลิงเผาตนพร้อมกับจวน

ไม่ทราบว่าองค์จกั รพรรดิทรงเปรมปรีด์ ิ ที่ ได้รบั ชัยชนะ

เติมเต็มความภาคภูมิแห่งชาตินักรบของตระกูล เซี ยวที่ ฝังอยู่
ในกระดูกของพระองค์หรือทรงเป็ นทุกข์ เพราะมิอาจปล่อยวาง
เรื่องของเจียงกุ้ยเฟยได้ ยามนัน้ จึงทรงลาดตะเวนไปตามเมือง
ตะเข็บชายแดน ในวังนัน้ มีคนสนิทของเฉินฮวายเฝ้ าอยู่ หากมี
คนตายแล้วฟื้ นมาขอเข้าเฝ้ าองค์จกั รพรรดิ คนของเขาจะส่ ง
ข่าวทันที

อาจเป็ นลิขิตสวรรค์ เมืองเจียงโจวถูกกองทัพซีเหลียงบุก

โจมตี องค์จ กั รพรรดิ จึ ง แบ่ง ทหารเป็ นห้ า กลุ่ม บุ ก เข้ า ไล่ ฆ่ า
กองทัพซีเหลียงทันที จึงช่วยคลี่คลายสถานการณ์ในเจียงโจวไว้
ได้

ผู้ใ ดจะคาดคิ ด ว่ า กลับ ได้ ยิ น ผู้ค นเล่ า ลื อ ถึ ง คดี ค นตาย

170
แล้วฟื้ นเข้าพอดี

เขายังจาได้ดี ยามที่ องค์จกั รพรรดิได้ฟังชาวบ้านเล่า ถึง

ตานานรักอันยาวนานของเฉินว่านเหนี ยนกับเถ้าแก่ เนี้ ยเซียว
นัน้ พระพักตร์อนั เย็นชาดุจก้อนน้าแข็ง เปลี่ยนเป็ นสีเขียวคลา้
ในทันใด เห็นชัดว่าแม้นไม่ได้พบหน้ าก็ทรงเชื่อแล้วว่าเจียงกุ้ย
เฟยนัน้ ฟื้ นคืนมาในร่างเถ้าแก่เนี้ ยเซียว

หากจะให้ ปลอดภัยไร้ผู้ได้รบั อันตราย เถ้าแก่เนี้ ยเซี ยว

ต้ องมิใช่คนที่ องค์จกั รพรรดิทรงตามหา ทว่าจาก สถานการณ์
แล้วเป็ นเช่นนัน้ จริงๆ

สวรรค์โ ปรดคุ้ม ครอง ขอทัง้ สองจุม พิ ต กัน แล้ ว ยัง คง

รักษาความหวานชื่นในอดีตไว้ อย่าได้ฉีกทิ้งกันเป็ นชิ้นๆ…

เฉินฮวายยกสองมือขึน้ พนม เงยหน้ าวิงวอนต่อ สวรรค์

เวลานี้ เองมี บุรุษร่างสูงใหญ่แต่ งกายชุดทหาร กระโดด

พรวดพราดเข้ามาดังวายุ ่ พดั ทัง้ แหกปากร้องปานฆ้ องแตกว่า
“ฮูหยิน ใต้เท้ากลับมาแล้ว ฮูหยิน เถ้าแก่เนี้ ยเซียว”

มารดามันเถอะ ไปตายเสีย!

171
 เฉิ นฮวายประสานสิ บ นิ้ วเข้ า หากัน ใบหน้ าบิ ด เบี้ ย ว
ความคิดที่จะฆ่าผูท้ ี่มานัน้ ล้วนเกิดขึน้ ในใจแล้ว

จักรพรรดิของเขาทุกข์ทนมาหกเจ็ดเดือน จากมี ความ

หวังเป็ นผิดหวังกระทังส
่ ิ้ นหวัง ไร้ซึ่งพลังในการมีชีวิต ทว่าเมื่อ
ตามหานางพบกลับให้พระองค์เปรมปรีด์ ิ อยู่เพียง ชัวครู ่ ่เท่านัน้
แม้นเข้าใจผิดกันแค่อธิบายก็เพียงพอ แล้ว เวลานี้ กลับมีเจ้าสิ่ง
นี้ โผล่เข้ามา เจตนาทาให้ฝ่าบาท ทรงกริ้วหรือคิดจะให้ศีรษะใต้
เท้าเฉินของเขาหลุดจากบ่ากันแน่ ? หนึ่ งจักรพรรดิหนึ่ งขุนนาง
ฟาดฟันกันให้ตายไปข้าง?

เฉินหรูอี้ร้สู ึ กตัวเบาหวิว เกือบจะขาดอากาศหายใจไป

เพราะเซียวเหยี่ยน เขาจึงปล่อยนางในที่สดุ

นางอ่อนระทวยไปทัง้ ร่างได้แต่ ซบอยู่ในอกนั น้ ลาแขน

เกาะเกี่ยวรอบคอเขาเอาไว้

“ฮูหยิน! ? เจ้าๆๆ เหตุใดจึงมากอดกับชายอื่นในจวนใต้

เท้าข้าเช่นนี้ เจ้าทาเช่นนี้ กบั ใต้เท้าได้อย่างไร...อือ”

เฉินฮวายมิอาจฟั งต่อไปได้อีกแล้ว จึงกระโจนเข้ามาปิด

ปากเขาไว้ แล้วเตะไปที่เข่าคนผูน้ ัน้ โดยแรง

172
 “ผู้มาคือใคร บังอาจตะโกนร้องต่อหน้ าพระพักตร์ฝ่าบาท
ยังไม่คกุ เข่าอีก”

เฉินหรูอี้จึงมีสติคืนมา ตัวนางแข็งขึ้นมาโดยพลัน เมื่อหู

ได้ ยิ น หัว หน้ า กองเอ่ ย ร้ อ งว่ า ฮูห ยิ น นางตกใจเสี ย ขวัญ แทบ
กระเจิง สุดท้ ายยังคงต้ องลากเฉินว่านเหนี ยนเข้ามาเกี่ ยวงัน้
หรือ?

“ฝ่ าบาท ข้ า อธิ บ ายได้ ” นางค่ อ ยๆ เงยหน้ าขึ้ น เห็น

นั ย น์ ต าหงส์ข องเซี ย วเหยี่ ย นนิ่ งสงบไร้ ค ลื่ น ใดๆ อย่ า ว่ า แต่
จุมพิตดังคลุ ่ ่อครู่นี้เลย เขาทาคล้ายมิได้ยิน มิได้ ใส่ใจ
่ ้มคลังเมื
เลยกระนัน้ สายตามองจ้องหัวหน้ ากองที่แตกตื่นถึงขีดสุด

“ใต้เท้าเฉินกลับถึงจวนแล้ว? ” เซี ยวเหยี่ยนมิสนใจนาง

เอ่ยถามต่อคนที่คกุ เข่าอยู่ตรงหน้ าเสียงแผ่วเบา

หัวหน้ ากองพยักหน้ าดุจตากระเทียม “พะๆๆๆ พะย่ะค่ะ

ฝ่ าบาท” เขากล่าวตะกุกตะกัก

“ใต้เท้าหม่อมฉันเรียกหาฮูๆๆเถ้าแก่เนี้ ยเซียวพะย่ะค่ะ”

หัวหน้ ากองมิกล้าแม้เงยหน้ าขึ้น นั ยน์ ตาแทบหลุดติด

ออกมากับพื้นแล้ว ในหัวมีแต่ ภาพองค์จกั รพรรดิกอดจูบคลอ
173
เคลียกับฮูหยินของใต้เท้า

องค์จกั รพรรดิเพิ่งเข้าเมืองมา เซียวเสี่ยวอวี้ เหตุใดถึงได้

เปลี่ยนใจไวฉะนี้ เพียงหันหน้ าก็เหยียบใต้ เท้ าเขากระโดดขึ้น
ยอดไม้สงู เสียแล้ว?"

ภรรยาเขากล่าวได้มีเหตุผลยิ่ง เถ้าแก่เนี้ ยผูน้ ี้ เป็ นสตรีมกั

มาก อยู่ห่างให้ไกลดีที่สดุ

ใต้เท้าเฉินเป็ นคนดีมาก เมื่อวานยังเดินเล่นด้วยกัน บน

หอคอยเมืองอย่ างหวานชื่ น ประเดี๋ ย วลูบ ผมประเดี๋ ยวส่ งยิ้ม
ให้แก่กนั ผู้ใดจะทราบเซี ยวเสี่ ยวอวี้ได้มาอยู่ในมือ กลับมิร้จู กั
รักษา นางมิใช่ สตรีที่คอยตามติด จะเป็ นจะ ตายเพราะใต้ เท้ า
ของเขาอีกแล้ว

“ใต้เท้าเฉินต้องการพบ...สตรีผนู้ ี้ ?”

หัวหน้ ากองปวดศีรษะขึน้ มาทันที ขบกัดกันปานนัน้ ยังมิ

รู้ชื่อแซ่ ผ้อู ื่นด้วยซ้ํา องค์จกั รพรรดิช่างเป็ นบุรษุ เจ้า สาราญทัง้
ยังได้ไมตรี...เหมาะสมกับเซียวเสี่ยวอสตรีใจ โลเลยิ่งนัก

“มิใช่...”

174
 ไม่ ร อให้ เ ขากล่ า วจบ องค์จ กั รพรรดิ ท รงกล่ า วตัด บท
ขึน้ มา “ไปเรียกใต้เท้าเจ้ามา เจิ้นอยากพบเขา”

เวลานี้ หวั หน้ ากองไหนเลยจะสนว่าอนาคตจะเกิดสิ่งใด

บัดนี้ ปล่อยเขาไป เขาก็ได้แต่กล่าวว่าอมิตตาพุทธแล้ว จึงรีบลุก
ขึน้ วิ่งออกไปทันที

“ฝ่ าบาท ท่านอย่าได้ฟังเขาเรียกส่งเดช นัน่ เป็ น เรือ่ งของ

ร่างเดิมมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับข้าเลย” เฉินหรูอี้รีบร้อนอธิบาย
ยังคงนัง่ ซุกตัวในอ้อมอกของเขา โอบรอบคอเขาไว้เบาๆ แล้ว
เขย่าไปมา “ข้าฟื้ นคื นมาเมื่อวานยามเที่ ยงวัน ผู้ใดจะรู้ว่าจะ
สรรค์จะมอบร่างนี้ ให้ข้า...ข้ากับใต้เท้าเฉินมิได้เกี่ยวข้องกันแต่
อย่างใด”

นางเอ่ยเสียงเบา “สวรรค์กลันแกล้
่ งข้าเหลือเกินแล้ว”

เซี ยวเหยี่ยนลูบหลังนางคราหนึ่ ง เอ่ยแผ่วเบาว่า “ข้าก็

มิได้ว่าอันใด เจ้าต้องตกใจถึงเพียงนี้ เชียวหรือ?”

เฉิ นฮวายขนลุ ก เกรี ย วกราว ค่ อ ยๆ เบนสายตาหนี

เพราะมิอาจทนดูใบหน้ าที่ ตรัสกล่าวไม่ตรงกับพระทัยนัน้ ของ
องค์จกั รพรรดิ

175
 “มิใช่ตกใจ เพียงแต่ ...” เฉินหรูอี้ถอนหายใจอย่างสิ้นไร้
หนทาง ไม่ทราบจะพูดอย่างไรดี “ข้าฟื้ นขึ้นมาได้ ฟั งเรื่องอัน
แสนวุ่นวายเหล่านี้ ก็ทนมิได้เช่นกัน”

มีข่าวชู้สาวกับพี่ชายตนเอง นัน่ เป็ นเรือ่ งโสมมแท้ๆ

“อีกอย่างร่างนี้ นัน้ เป็ นสตรีม่าย” มีสามีที่ล่วงลับไป แล้ว

กับแม่สามีที่ยงั มีชีวิตอยู่

“นางเคย...” นางปิดปากตนไว้ มิอาจเอ่ยออกมาได้

“ยี่สิบห้าปี แก่กว่าท่านถึงสี่ปี” โดยเฉพาะเซียวเสี่ยวอวี้ผู้

นี้ มีความงามอย่างสตรีที่ออกเรือนแล้ว จึงดูอายุมากกว่า องค์
จักรพรรดิไม่น้อยเลย

“ท่ านดูเร็ว ข้ ามี รอยที่ หางตาหรือไม่?” นางเอ่ ย น้ าตา

คลอเบ้าว่า “ข้าไม่กล้าแม้แต่จะส่องกระจกอย่าง ตัง้ ใจ กลัวจะ
ตกใจตนเอง”

เฉิ นหรู อี้ ก ล่ า วเรื่ อ ยเปื่ อยเช่ น นี้ อยู่ น านจึ ง รู้ สึ ก ถึ ง
บรรยากาศอันมิชอบมาพากล องค์จกั รพรรดิมองดูนาง พูดอยู่
เงียบๆ โดยไม่คิดจะออกความคิดเห็นใดๆ แม้แต่น้อย

176
 มิ ได้ พ บกั น เพี ย งหนึ่ งวัน เท่ า นั ้ น ความเย็ น ชาของ
พระองค์คล้ายเพิ่มขึ้นมาก นางนั ง่ บนพระเพลายังรู้สึกเหน็ บ
หนาวไปทัวร่ ่ างประหนึ่ งนั ง่ อยู่บนน้ํ าแข็งพันปี ก็มิปาน ไอเย็น
เยียบนัน้ ซึมเข้าสู่กระดูกของนางทุกอณู

177
 161 ประชดประชัน

“ท่าน ท่านเป็ นอันใด?”

เฉิ นหรู อี้ ห วาดหวัน่ อยู่ ใ นใจ แข้ ง ขาอ่ อ นไปโดยพลัน

แม้ แ ต่ บ นั ้ ท้ า ยที่ ว างทับ บนหน้ าขาของเขายัง เย็น เฉี ยบจน
แทบทนไม่ ไ ด้ นางยกมื อ ขึ้ น ปิ ดหน้ าตนไว้ ค รึ่ ง หนึ่ งอย่ า ง
น่ าสงสาร “ท่านรังเกียจที่ข้าแก่กว่าท่านหรือไม่?”

นางมิ อาจลื ม ช่ ว งที่ ฟื้ นคื น มาในร่ า งเจี ย งเหมยได้

ยามนั น้ พระพักตร์องค์จกั รพรรดิทรงแย้มพระสรวลดุจช่ อบุปผา
และทรงชอบนางก็เ ป็ นช่ า งที่ อ ยู่ ใ นร่ า งเจี ย งเหมย ทรงยอม
สารภาพว่าชอบนางเพี ยงใด จะไม่ยอมจากนางไปจะตามหา
นาง...ยัง บอกอี ก ว่ า อยากให้ ร่ า งนี้ มี บุ ต รให้ ก ับ พระองค์ คง
ฉลาดปราดเปรือ่ งเป็ นแน่

นางควรจะรู้บุรุษล้ วนเป็ นสิ่งมี ชีวิตที่ มองแต่ รูปลักษณ์

เห็นนางงดงามก็หลงรักนาง ทุ่มเทแก่นาง ครัน้ เปลี่ยนรูปโฉม
เปลี่ ย นรูป ร่ า ง เปลี่ ย นอายุ ต่ อ ให้ เ ป็ นนาง เขาก็ค งมิ ใ ช่ เ ขา
คนนัน้ อีกแล้ว

178
 เดิ มที เฉิ นหรู อี้ ไ ม่ อ ยากกล่ า วออกมา เซี ยวเหยี่ ย น
เห็น นางแสดงอาการร้ อ นรนเช่ น นั ้น ก็ท ราบทัน ที ว่ า นางคิ ด
สิ่ งใด พลัน อยากบี บ คอนางให้ ต าย รู้ สึ ก คล้ า ยความรัก ที่
ทุ่มเทและความโศกเศร้าเต็มหัวใจนัน้ ช่างสูญเปล่า

เขากิ น อิ่ ม เกิ น ไปไม่ มี สิ่ ง ใดอย่ า งนั ้น หรื อ ถึ ง ได้ ต ัง้ ตา
รอนางถึงเจ็ดเดือน ในดวงใจ ในสายตาล้วนมีแต่นางอยู่ทุกคา่
คืน

เขาเป็ นถึ ง จัก รพรรดิ แ ห่ ง ต้ า จิ้ น สตรี เ ช่ น ใดเขาล้ ว นมี

หากเขาปรารถนาสตรีสกั คนไว้ละเล่นสนุ กด้วยจริง คงมิยาก
ปานนั ้น นางคิ ดว่ า ทัว่ หล้ า นี้ มี เ พี ย งนางผู้เ ดี ย ว เขาถึ ง ได้
รอคอยนางอย่างทุกข์ทนกระนัน้ หรือ?

ในเมื่อนางมิใช่มนุษย์ย่อมต้องมีความต่างจากเผ่าพันธุ์
เราเป็ นธรรมดา แต่ อ ย่ า งไรก็ใ ช้ ชี วิ ต อยู่ ที่ นี่ มานาน ตายไป
ไม่ร้กู ี่ครัง้ แล้ว พินิจไตร่ตรองบ้างมันยากนักหรือ? หรือทัง้ หมด
เป็ นเพียงเขาที่เดือดร้อนและคิดไปเองฝ่ ายเดียว?

นั ย น์ ต าหงส์นั ้น ทอประกายวาบ ในใจเจ็บ ปวด คล้ า ย

มี เ ข็ ม นั บ พั น เล่ ม คอยทิ่ มแทงท่ าให้ ร่ า งเขาขมวดเกร็ ง

179
ขึ้ น มาโดยพลัน ไม่ ก ล่ า ววาจาใดเพี ย งค่ า แม้ แ ต่ สี ห น้ ายัง มิ
เปลี่ยน

บรรยากาศพลันแปรผันไปอย่างน่ าประหลาด...

เขายั ง มิ ทั น ตอบโต้ สิ่ งใด ใจเฉิ นหรู อี้ ก็ พ ลั น อ่ อ นยวบ

องค์ จ ัก รพรรดิ ฝึ กเคล็ด วิ ช าเทพเซี ย นใดหรื อ เพี ย งแค่ คิ ด
มิได้ ต รัส วาจาใดด้ วยซ้าแต่ กลับสามารถควบคุมบรรยากาศ
โดยรอบเอาไว้ได้ เคล็ดวิชาพิสดารเช่นนี้ นางนับถือยิ่งแล้ว

สาหรับนางนัน้ เพียงหนึ่ งวันแต่ส่าหรับเขาคือ เจ็ดเดือน

มีหลายสิ่งหลายอย่างได้เปลี่ยนไปอย่างมิทนั รูต้ วั

เช่นเขาเป็ นต้น

ใ น อ ดี ต แ ม้ น เ ข า จ ะ มี อ า ร ม ณ์ แ ป ร ป ร ว น ไ ม่ ว่ า
สิ่ ง ใดล้ ว นบัน ดาลโทสะเสมอ แต่ ย งั ทราบได้ ว่ าเพราะเหตุใด
ต่ อ ให้ โ มโหเพี ย งใด นางปลอบประโลมชัว่ ครู่ก็ค ลายลงแล้ ว
โดยเฉพาะครึ่ ง เดื อ นสุ ด ท้ า ยนั ้น เขาเหมื อ นลาแสนเชื่ อ ง
มิ ใ ช่ ว่ า น า ง มิ รู้ ว่ า เ ข า ข่ ม ก ลั ้น โ ท ส ะ ต่ อ ห น้ า น า ง ย อ ม
โอนอ่อนเพื่อนาง

180
 นางไม่ ท ราบว่ าเพราะช่ วงค รึ่ ง เดื อนหลั ง นั ้ น ท า
ให้ น างเคยชิ นไปแล้ ว หรื อ ไม่ ครัน้ เขาเปลี่ ย นสี ห น้ า มิ ไ ด้
อ่ อ นโยนนุ่ ม นวลดุจ เดิ ม นางถึ ง กลับ หวาดกลัว มิ ท ราบควร
ท่าตัว เช่นไรดี

วาจาของเฉิ นหรูอี้ ค ล้ า ยสารที่ ล่ อ งลอยไปใน สายน้ า

ไร้เสี ยงตอบกลับ นางเลี ยริมฝี ปากตนอย่างไม่ทราบ ควรทา
เ ช่ น ไรต่ อดี ให้ แส ร้ ง ลุ่ มหลง รั ก ลึ กซึ้ ง มิ โ ง ศี รษ ะ กลั บ
มิ ใ ช่ เ ส้ น ทางของนาง...ทัง้ ใบหน้ า เย็น ชาเช่ น นี้ ข องเขา นาง
กลั ว ว่ า ยั ง มิ ทั น ได้ ก ล่ า วอั น ใด ลิ้ นของนางคงแข็ ง เป็ น
น้ า แข็ง ไปเสี ย ก่ อ น อี ก อย่ า งพี่ ช ายนางก าลัง จะมา ยามนี้
มิใช่เวลาแห่งการเกี้ยวพาพลอดรักจริงๆ

นางไม่ ท ราบว่ า ตนจะกล่ า วอั น ใดดี เซี ยวเหยี่ ย น

หลุบตาลงตา่ ไม่ทราบว่าคิดสิ่งใด คนทัง้ สองคล้ายถูกแช่ แข็ง
ไว้กระนั น้ เฉินฮวายเห็นเช่ นนั น้ ก็ท่าได้ เพี ยงร้อนใจ เขาช่ าง
ประเมิ น อุ ป นิ สัย ของคนทัง้ สองนี้ สู ง เกิ น ไป องค์ จ ัก รพรรดิ
ผู้ บ้ า คลั ง่ ทรงคิ ดถึ ง ผู้ อื่ นอยู่ ทุ ก เช้ าค ่ า จนแทบเสี ยสติ
ครัน้ พบหน้ ากลับแง่งอน เผยพระพักตร์ไร้ พระทัยอย่าง ที่ ทา
กับ บรรดาพระสนมในวัง หลัง มิ ท ราบทรงคิ ด สิ่ งใดกัน แน่
แต่เจียงกุ้ยเฟย?

181
 สตรีสกุลเฉี ยน?

สตรีสกุลจ้าว?

ห รื อ เ ถ้ า แ ก่ เ นี้ ย เ ซี ย ว ต า ม แ ต่ จ ะ เ รี ย ก เ ถิ ด อ ง ค์
จักรพรรดิมิได้หาผิดคนใช่หรือไม่?

ดูแล้ ว กลับ มิได้ มีไหวพริบ เช่ น คราแรก ความ สามารถ

ประจบสอพลอคอยลู บขนที่ พองฟู ขององค์ จั ก รพรรดิ
ให้ ลู่ลง...ความสามารถอันเลิศลา้ นี้ กลับละทิ้งไปจนสิ้น ทาตัว
ดุ จ เสาต้ น หนึ่ ง ทั ง้ ที่ นั ง่ บนพระเพลากลับ มิ ผลัก พระองค์
ให้ล้มไปแล้ว...กระโดดขึน้ ด้านบนเสีย!

ส ามค น ส ามคว ามคิ ด ไม่ มี ผู้ ใ ด ประส าน สายตา

สื่อสารกันแม้แต่น้อย

เวลานี้ เองเฉิ นว่ า นเหนี ยนเดิ นเข้ า มาอย่ า งเร่ ง รี บ

เขาได้ยินหัวหน้ ากองบอกว่าน้ องสาวเขาอยู่กบั องค์จกั รพรรดิหวั
หน้ ากองอู๋ยงั มิอาจสงบใจได้ แววตาเผยความร้อนใจ แทนเขา
เขากลับไร้วาจาจะกล่าว

“ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่น หมื่นปี ”

ภายใต้แสงอาทิตย์นัน้ เฉินว่านเหนี ยนสวมเสื้อคลุม กันลมสีด่า
182
ใ บ ห น้ า ดุ จ ห ย ก รู ป ง า ม มิ ธ ร ร ม ด า แ ม้ น คุ ก เ ข่ า บ น
พื้นด้ วยความนบน้ อม ก็มิอาจลบเลือนความองอาจงามสง่ า
นั น้ ได้ เซี ย วเหยี่ ย นช้ อนนั ยน์ ต าหงส์ขึ้นเล็กน้ อย ในหัว มี แต่
ภาพนายกองผู้นั น้ ป่ าวร้องว่ าเถ้า แก่ เ นี้ ย เซี ย วกับ ใต้ เ ท้ า ของ
เขาเหมาะสมกันเช่นไรบ้าง

ค ่ า คื น ก่ อ น ศั ต รู จ ะ บุ ก ม า ค น ทั ้ ง ส อ ง ค ล อ เ ค ลี ย
แนบชิ ดเช่ น ใดบนก่ า แพงเมื อ ง ทัง้ ยัง ยิ น ยอมตายเพื่ อ กัน
และกัน ผู้ที่ ไ ด้ ชื่ อ ว่ า เป็ นเถ้า แก่ เ นี้ ย เซี ย วก็มิ ย อมเอาตัว รอด
เพี ย งคนเดี ย ว กล่ า วปฏิ เสธมิ ใ ห้ เ ฉิ นว่ า นเหนี ยนส่ ง ทหาร
คุ้มครองนางออกนอกเมือง

หากกล่ า วว่ า เซี ยวเสี่ ย วอวี้ ห ลงรั ก เฉิ นว่ า นเหนี ยน

จึ งคอยตามติดเขาไม่ ห่างนั ้นเป็ นเรื่ องก่ อนที่ นางจะฟื้ นคื นมา
และเมื่อฟื้ นจากความตายแล้ ว เขาสามารถเข้าใจได้ ว่า นาง
มิ อ ยากท่ า ร้ า ยคนจึ ง ยอมให้ ก ารช่ ว ยเหลื อ เฉิ นว่ า นเหนี ยน
ทว่าเรือ่ งคืนก่อนนัน้ คืออันใดเล่า?

นัน่ เป็ นนางแน่ ๆ เขาทราบดี

เขาภาคภูมิ ใ นตนเสมอมา แม้ เ ขามิ ใ ช่ พ ระโอรส แท้ ๆ

ของไท่ โ ฮ่ ว ทว่ า ตั ง้ แต่ เ ขาก่ า เนิ ดมา ชะตาชี วิ ตก็ ลิ ขิ ตให้
183
เขาเป็ นโอรสสวรรค์ เขาเติบโตมาท่ ามกลางการเอาอก เอาใจ
ของผู้ค น หลัง จากนั ้น ยัง ขึ้ น เป็ นจัก รพรรดิ ป กครองใต้ ห ล้ า
ปรารถนาฝนได้ ฝ น ปรารถนาลมได้ ล ม ทว่ า วัน นี้ ทัง้ ที่ เ ขา
ก้ มมองจากที่ สูงกลับค้ นพบว่าเขามิได้ มีความมันใจ ่ เช่ นนั น้
อีกแล้ว

เขาไม่ ท ราบว่ า นอกจากการมี อ่ า นาจล้ น ฟ้ าแล้ ว นั ้น

เขายังมีสิ่งใดเที ยบเฉินว่านเหนี ยนได้ โดยเฉพาะเรื่อง นั น้ ...
เขาไม่อยากยอมรับว่าอิจฉาจนแทบบ้า

“ลู่ เ จ๋ อ เป็ นพวกเจ้ า เล่ ห์ ชมชอบการรบ วั น นี้ พ่ า ย

แพ้ แ ต่ ก็ ย ากจะรับ รองว่ า วัน หน้ าจะมิ กลับ มารัง ควานอี ก
กองทัพเสริมที่ กระจัดกระจายไปนัน้ เจิ้นจะเรียกกลับคืนเมือง
เจี ย งโจวภายในสามวัน ระยะนี้ คงต้ อ งพ านั ก ที่ นี่ กระทั ง่
รวบรวมกองทัพเรียบร้อย ประชาชนในเมืองใต้ เท้ าช่ วยดูแล
ปลอบขวัญ ด้ ว ย สถานการณ์ เ ป็ นเช่ น นี้ คงต้ อ งท าให้ ใ ต้ เ ท้ า
เฉินเหนื่ อยมากหน่ อยแล้ว” เซียวเหยี่ยนกล่าว เสียงเรียบ

หากสายตามิ เ หลื อ บไปเห็น เถ้ า แก่ เ นี้ ย เซี ย วซุ ก นั ง่ อยู่

ในพระอุระองค์จกั รพรรดิ วาจานี้ คงดูเป็ นทางการเคร่งเครียด
จากเหตุการณ์ รบอย่างที่ควรเป็ น ทว่าสถานการณ์ กลับตรงกันข้าม

184
เฉิ นฮวายกุม หน้ าผากมิ อ าจ ทนดูต่ อ ไปได้ . .. หากกล่ า วว่ า
องค์จกั รพรรดิทรงลุ่มหลงใน นารีต้องมีคน เชื่ออย่างแน่ นอน!

ดูอย่างไรก็ไม่เป็ นทางการเอาเสี ยเลย ช่ างเป็ นการลด

พระเกียรติของพระองค์โดยแท้

เขายังคิดได้เหตุใดองค์จกั รพรรดิจะไม่ทราบ หากมิใช่

ทรงเจตนาให้ เ ฉิ นว่ า นเหนี ยนเห็ น เพื่ อ โจมตี ‘ศัต รู ห ัว ใจ’
ที่คนทัวเมื
่ องเจียงโจวต่างทราบกันดี

เฉินฮวายรูส้ ึก ไม่สบายตัวอย่างยิ่ง

เฉินว่านเหนี ยนไม่แม้จะเงยหน้ ามอง ได้แต่ ทูลรายงาน

เรือ่ งการลาดตระเวนในบ่ายนี้ อย่างนบน้ อม

องค์จกั รพรรดิทรงน่ ากองทัพเสริมมาด้ วยพระองค์ เอง

เมื่อสงครามเสร็จสิ้นพระองค์มิทรงเสด็จไปที่ ใด ทรงพุ่งตรงมา
ที่ จ วนนายอ าเภอเจี ย งโจวทัน ที แม่ ท ัพ ที่ พ ระองค์ท รงน ามา
แทบบ้ า ตายแต่ มิ ก ล้ า บุ ก เข้ า มาได้ แ ต่ เ ฝ้ ารอพระบัญ ชาจาก
องค์จกั รพรรดิ

185
 แม่ ท ั พ เหล่ า นั ้ น ปฏิ บั ติ ตามค่ า สั ง่ จนชิ นแล้ ว ทว่ า
จัก รพรรดิ ท รงปล่ อ ยปละเช่ น นี้ ท่ า ให้ พ วกเขามิ ท ราบต้ อ ง
กระทาเช่นใด

ที่ ส าคั ญ ...คนผู้ นี้ คื อ จั ก รพรรดิ ที่ ได้ ร ับ ขนานนาม

ว่ า เป็ นผู้ช มชอบรนหาที่ ต าย หากเกิ ด เหตุ ผิ ด พลาดอัน ใด
ระหว่ า งลาดตระเวน ความผิ ด ทัง้ หมดล้ ว นตกอยู่ ก ับ พวก
เขาทุ ก คน แค่ ร ัก ษาศี ร ษะไว้ ไ ด้ ก็ ไ ม่ เ ลวแล้ ว อย่ า กล่ า วถึ ง
อนาคตอันสวยงามเลย

คนเหล่ า นี้ แม้ น องค์ จ ัก รพรรดิ เป็ นผู้ น ามาแต่ เ พื่ อ

หลี กเลี่ ยงมิให้ พระองค์เสี่ ยงอันตรายอี กจึงอยากให้ ทรงกลับ
พระราชวัง จะได้ มิสร้ างความวุ่นวายแก่ ชายแดนและมิส ร้ าง
ความวุ่นวายให้พวกเขา

“แม่ทพั ทัง้ หลายขอเข้าพบพระองค์ที่ห้องรับรอง...”

“ให้ พ วกเขาไปอาบน้่ า พัก ผ่อ นเถิ ด พรุ่ง นี้ ย าม เฉิ นไป

พบเจิ้น ที่ ห้องรับรอง” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยอย่างสงสัยว่า “เจิ้นพัก
ที่จวนใต้เท้าเฉินเช่นนี้ จะเป็ นการมิควรหรือไม่?

เป็ น!

186
 ทัง้ สามคนยกเว้ น องค์จ ัก รพรรดิ ล้ ว นตะโกนเช่ น นั ้น
ในใจ แต่ผใู้ ดเล่าจะกล้าพยักหน้ ารับ

“ฝ่ า บ า ท ท ร ง พ า นั ก ที่ นี่ นั ้ น นั บ เ ป็ น เ กี ย ร ติ ต่ อ

หม่ อ มฉั น ยิ่ งพะย่ ะ ะค่ ะ ” เฉิ นว่ า นเหนี ยนฝื นกล่ า วออกไป
เฉิ นหรู อี้ มิ อ าจ บอกกล่ าวพี่ ชายได้ ว่าองค์จักรพรรดิทรงหึ งเขา
ทว่ าเฉินว่ านเหนี ยนคื อ ผู้ใ ด เขาท่ อ งเที่ ย วไปตามตรอกซอก
ซอยต่ า งๆ มานั ก ต่ อ นั ก เพี ย งมองแวบเดี ย ว คนเช่ น ใดเขา
ล้วนดูออกทัง้ สิ้น

คราก่ อ นพบกัน ที่ เ รื อ นแพทย์อ ัป ลัก ษณ์ นั ้น เขาเพี ย ง

มองน้ องสาวตนในร่ า งเจี ย งกุ้ ย เฟยด้ ว ยความ แปลกใจ
พระพักตร์กบ็ งึ้ ตึงยิ่งนัก มิใช่เขาดูไม่ออก

ยามนี้ น้ องสาว เขายื มร่างคื นวิ ญญาณก็อศั จรรย์ มาก

พอแล้วแต่กลับมาใช้รา่ งสตรีที่มีข่าวชู้สาวกับเขา...

เขาไม่ ก ล้ า แม้ เ หลี ย วมองส่ ง เดช อยากจะอยู่ ใ ห้ ห่ า ง

พระองค์สกั สิบหมื่นลี้

ทว่าปัญหาคือองค์จกั รพรรดิทรงน่ าทัพเสริมมาด้วยพระ

องค์เ อง แม้ น เจี ย งโจวเป็ นเมื อ งยุ ท ธศาสตร์ แต่ เ พราะเกิ ด

187
สงครามติ ดต่ อกั น หลายปี ท าให้ ได้ ร ั บ ความเสี ยหาย
ประชาชนจึงมิได้รา่ รวยเท่ าใดนั ก นอกจากจวน ของเขาแล้ว
เวลานี้ กย็ งั คิดไม่ออกว่าที่ใดดีพอจะรับรอง องค์จกั รพรรดิได้

“จวนหม่อมฉั นมีบริวารเพี ยงไม่กี่คน ฝ่ าบาทอาจมิได้

รับ ความสะดวกเท่ า ที่ ค วร” เฉิ นว่ า นเหนี ยนใคร่ ค รวญเพี ย ง
ครูจ่ ึงเอ่ยวาจาไม่น่าฟังนี้ ออกมาในที่สดุ

เดิมที องค์จกั รพรรดิกท็ รงมิโปรดตระกูลเฉิน ทัง้ เขา ยัง

ก าความลั บ ในคราวพบกั น ที่ เรื อ นหมออั ป ลั ก ษณ์ นั ้ น อี ก
ถึงได้ถกู พระองค์ส่งออกนอกเมืองหลวงอย่างไรเล่า และเพื่อ
มิ ใ ห้ ถ กู ต าหนิ ในเรื่ อ งนี้ เ ขาจึ ง คิ ด ว่ า ควรออกปากไว้ ก่ อ นจะ
ดีกว่า

เขาหวังจริงๆ ว่าองค์จกั รพรรดิจะรีบร้อนมาที่นี่ จนมิทนั

ได้ สื บ ข่ าวจากชาวบ้ าน จนทราบเรื่ อ งเถ้ า แก่ เ นี้ ยเซี ย ว คอย
ตามติดเขามานานปี โดยไม่ร้วู ่าองค์จกั รพรรดิทรงสืบเรื่องจน
กระจ่างแจ้งแก่ใจในทุกสิ่งแล้ว

“ในกระโจมกองทัพยิ่งมิอาจเที ยบได้กบั จวนใต้ เท้า เฉิน

เท่ านี้ กด็ ี เหลือเกินแล้ว” เซี ยวเหยี่ยนกล่าวจบ ก็ตีเฉินหรูอี้เบาๆ
ทีหนึ่ ง “ลุกขึน้ ขาเจิ้นชาไปหมดแล้ว”
188
 เขาจับ มื อ เฉิ น หรู อี้ แ ล้ ว กล่ า วยิ้ ม ๆ ว่ า “ใต้ เ ท้ า เฉิ น มิ
จ าเป็ นต้ อ งพิ ธี รี ต องปานนี้ อย่ า งไรท่ า นก็เ ป็ นญาติ ค นหนึ่ ง
ของเจิ้น เป็ น...” เขามองเฉินหรูอี้ที่มองเขาด้วยแววตา สับสน
แล้ ว เอ่ ย ออกมาช้ า ๆ ว่ า “เป็ นคนรู้จ กั ของเถ้ า แก่ เ นี้ ย เซี ย ว
มิใช่หรือ?”

เฉินว่ านเหนี ย นตากระตุก ไปหมด เคราะห์ดี ที่ คุกเข่ า

อยู่ ก ับ พื้ น มิ เ ช่ น นั ้น คงประหม่ า เสี ย จนมุ ด รอยแยกบนพื้ น
หนี ไปแล้ว

เพราะเขาทราบดี ว่าเป็ นน้ องสาวตน แต่ องค์ จักรพรรดิ

ไม่ทราบ จึงได้หึงหวงเขาอยู่รา่ ไป

“หาสัก ห้ อ งให้ เ จิ้ น พัก ผ่ อ นหน่ อยเถิ ด มิ ไ ด้ น อนมาทัง้

คื น ” วาจานี้ เ ซี ย วเหยี่ ย นกล่ า วกับ เฉิ นฮวาย ยัง มิ ท ัน พูด จบ
ก็ปล่อยมือจากเฉินหรูอี้โดยพลัน

เฉินหว่านเหนี ยนเดินนาอยู่ด้านหน้ า เฉินฮวายตามอยู่

ด้ า นหลัง ดัง่ หางปลา เฉิ นหรู อี้ ยื น อยู่ ที่ นั น่ อย่ า ง ตะลึ ง งัน
ไม่ทราบว่าควรจะตามไปหรืออยู่ที่เดิม

189
 เฉิ นฮวาย เหลื อ บเห็น ฝ่ ามื อ ที่ ก่ า หมัด แน่ นขององค์
จักรพรรดิ หนั งตากระตุกขึ้นมาทันใด อดกัดฟั นกรอด ไม่ได้
คนทัง้ สองนี้ ช่างเหลือเกินจริงๆ วันใดทาเขาตายคงไม่มีผ้ใู ด
ใส่ ใจเรื่องบ้าบอนี้ ของพวกเขา เช่ นนั น้ พวกเขาจะโง่งมเช่ นนี้
ต่อไปอีกหรือไม่

เขารีบหันหลังโบกมือเป็ นนัยให้เฉินหรูอี้ตามมา

เ ฉิ น หรู อี้ ลอบ ด่ าต น เ อง หนึ่ ง ค า ล้ ว น ต า หนิ น าง

ที่ มกั ด่ าว่าองค์จกั รพรรดิเสี ยสติ บัดนี้ องค์จกั รพรรดิทรงเสี ย
สติไปจริงๆ แล้ว...ผูท้ ี่จะถูกกลันแกล้
่ งจนตายคือนาง!

เฉินว่านเหนี ยนมิกล้าให้องค์จกั รพรรดิพกั ห้อง ตน จึงนา

พระองค์ ไ ปยั ง ห้ อง รั บ แข กอั น เ รี ยบ หรู แม้ น ห้ อง จะมิ
กว้ างเท่ าห้ องเขาก็ตาม โชคดี ที่จวนเขามิเคยมี แขกใดมาพัก
องค์จกั รพรรดินับเป็ นแขกคนแรกที่มาพานัก

เมื่ อ มาถึ ง ที่ องค์ จ ั ก รพรรดิ กลั บ เห็ น เขาขวางตา

จึงไล่คนออกไป

เฉิ นฮวายเป็ นผู้ รู้ จ ั ก ดู สี หน้ า เขาจึ ง หลบออกไป

ทิ้งให้เฉินหรูอี้เบิกตากว้างจ้องมององค์จกั รพรรดิอยู่เช่นนัน้

190
 “ฝ่ าบาทดื่มน้าหรือไม่เพคะ?”

เขามิสนใจ

“ฝ่ าบาทหิวหรือไม่? ”

เขาก็ยงั มิสนใจอีก

เฉิ นหรู อี้ ถู มื อ ตน แม้ น ส าหรั บ เขาจะมิ ได้ พ บกั น

เจ็ดเดื อนแต่ สาาหรับนางเพียงหนึ่ งวัน ผ่านไปยังมิทนั เท่ าใด
นางกลับ มิ อ าจคาดเดาจิ ต ใจพระองค์ ไ ด้ กระท่ า สิ่ ง ใดล้ ว น
รูส้ ึกมิค้นุ เคย

สายตาที่เขามองนางนัน้ ห่างเหินยิ่ง

ก่ อ นหน้ านี้ ที่ น างตาบอด องค์ จั ก รพรรดิ ทรงปฏิ บัติ

ต่ อ นางอย่ า งอบอุ่ น ดุ จ เปลวไฟ ทว่ า ยามนี้ กลับ เย็น ชาดุ จ
น้ าแข็งค้าง ประเดี๋ยวร้อนประเดี๋ยวหนาวจนแทบจะเป็ น หวัด
ทาให้นางไม่ค้นุ เคยยิ่ง

ร ะ ห ว่ า ง ที่ ส น ท น า กั น อ ยู่ นั ้ น ฟ้ า ก็ มื ด ล ง แ ล้ ว
ก่ อนจากไปเฉินฮวายจึงจุดเที ยนบนเชิงไว้ แสงเที ยนส่ งแสง

191
ริ บหรี่ เซี ย วเหยี่ ย นนั ง่ อยู่ บ นเก้ า อี้ ต รงข้ า มกั บ นาง เมื่ อ
เห็นนางถูมือไปมาอย่างประหม่าจึงอดถอนหายใจออกมา มิได้

“เ จิ้ น เ หนื่ อย แล้ ว ข อน อน พั ก สั ก ประเ ดี๋ ย ว หาก

เจ้ า หิ ว ก็ใ ห้ เ ฉิ นฮวายจัด หาให้ . ..” เขาหยุ ด ไปครู่ห นึ่ ง กล่ า ว
เสียงแผ่วเบาว่า “ดีหรือไม่?”

เฉิ นหรู อี้ พยั ก หน้ ารั บ น้ าเสี ยงของเขาอ่ อนโยน

คล้ า ยมิ ไ ด้ ไ ม่ ไ ยดี ห รือ โมโหนาง นางกล่ า วพึ ม พ าว่ า “ท่ า น...
มิ ไ ด้ ร ัง เกี ย จ...ที่ ข้ า อายุ ม ากกว่ า ทัง้ ยัง ดู แ ก่ ...มิ ไ ด้ ง ดงาม
ตามแบบที่ท่านชอบ?”

เ ซี ย ว เ ห ยี่ ย น ข ม ว ด คิ้ ว เ งี ย บ อ ยู่ น า น จึ ง เ อ่ ย ว่ า

“ที่เจ้าไม่ยอมแสดงตัวกับเจิ้นตัง้ แต่แรก เพราะเหตุผลนี้ ?”

แน่ นอนว่ า ยั ง มี เ หตุ ผ ลอื่ น ด้ ว ย ทว่ า มี เ พี ย งคนโง่

เท่านัน้ ถึงจะบอกออกมาทัง้ หมด

เฉินหรู อี้พ ยัก หน้ าอย่ า งน่ าสงสาร แสงเที ย นขมุ ก ขมัว
สาดส่ องบนหน้ านาง ทว่ ากลับ คล้ ายมี ผ้าบางปิดหน้ านางไว้
อีกชัน้ ดูอ่อนโยนงดงามไปถึงกระดูก

192
 “ไม่ มี ส าเหตุ อื่ น อี ก ?” เขาถาม นั ย น์ ตาหงส์ อ่ อ นโยน
ขึน้ มาอย่างไม่รตู้ วั น้าเสียงแผ่วเบานัน้ ยิ่งอ่อนโยนกว่า

เฉิ นหรู อี้ เ ห็ น องค์ จ ั ก รพรรดิ เอ่ ย ด้ ว ยพระสุ ร เสี ยง

อ่ อ นโยน นางกลับ ขึ ง ขัง ขึ้ น มา ค่ อ ยๆ เชิ ด คางขึ้ น แล้ ว ถลึ ง
นัยน์ ตาเม็ดซิ่งตน

“สิ่ งที่ เ รี ย กว่ า เหตุ ผ ลอื่ น ของฝ่ าบาทคื อ อั น ใดเล่ า ?

หรื อ ฝ่ บาททรงคิ ด ว่ า ข้ า คิ ด เกิ น เลยกับ ใต้ เ ท้ า เฉิ น แรกพบ
ใจหวัน่ พบอีกครามีใจรัก ครันเจอท่ ้ านจึงแสร้งจาไม่ได้?”

ในแววตาของเซี ยวเหยี่ ย นนั ้ น แฝงรอยยิ้ มจางๆ

นางพลัด ผุด ลุกขึ้น ย้ ายบัน้ ท้ ายไปวางลงบนท่ อนขาของเขา
แล้วใช้นิ้วชี้ค่อยๆ เชยคางเขาขึน้

“ข้ า เ ค ย บ อ ก แ ล้ ว ข้ า ช อ บ ท่ า น . . . แ ต่ ท่ า น ช อ บ
คนใดกันแน่ ?”

“สตรีสกุลเจียง หรือสตรีสกุลเฉี ยน?”

“เพี ยงเปลี่ ยนหน้ า ท่ านก็ อ าจไม่ รู้ จ ั ก ไม่ ช อบข้ า

แล้วใช่หรือไม่?”

193
 เ ซี ย ว เ ห ยี่ ย น อึ้ ง งั น ไ ป เ ล็ ก น้ อ ย พ ย า ย า ม ก ด ข่ ม
ความสงสัย ในใจเรื่ อ งบนก าแพงเมื อ งของนาง กล่ า วด้ ว ย
สี หน้ าจริงจังว่า “ชิงชิง ข้าไม่รู้” กล่าวจบ เขามิทนั ได้ หนั มอง
สีหน้ านางด้วยซา้ ใจของเขาก็พลันปวดแปลบขึน้ มาก่อน

“...ข้าไม่ร”ู้

เขาคิ ด ว่ า นางจะเสี ย ใจกระทัง่ ผิ ด หวัง ผู้ใ ดจะ ทราบ

นางกลับ เอ่ ย ด้ ว ยใบหน้ ายิ้ มแย้ ม ว่ า “ท่ า นช่ า งโชคดี นั ก
ทุ ก ร่ า งของข้ า นั ้น ล้ ว นเป็ นหญิ ง งามอัน ดับ หนึ่ ง ท่ า นดู ร่ า ง
นี้ แ ม้ น จะเคยแต่ ง งาน อายุก็ม ากกว่ า ท่ า น แต่ ที่ ใ ดควรมี ก็มี
ที่ไม่ควรมีกไ็ ม่มี ท่านลองสัมผัสดู...”

นางคว้ า มื อ เขาให้ ส ั ม ผัส ที่ เ อวคอด แล้ ว เลื่ อ นขึ้ น

ไปบนหน้ าอกอันอวบอิ่มชูชนั นัน้ ของนาง

“มิ ได้ เ ล็ ก ไปกว่ า เจี ย งเหมยเลย ท่ านจั บ ดู ” นาง

แอ่ น อกขึ้น มองเขาอย่ างคะยัน้ คะยอ “รู้สึ กเช่ น ไรบ้าง? นุ่ ม
หยุ่นมากใช่หรือไม่”

“......”

194
 เซี ยวเหยี่ ย นหั ว เราะมิ ออกร้ อ งไห้ มิ ได้ แม้ น รู้ สึ ก
ว่ าพวกเขามิได้ พูด คุย ในเรื่องเดี ย วกัน ทว่ าหน้ าอกนี้ นั น้ ...ก็
นุ่มนิ่มมากจริงๆ

195
 162 เหตุไม่คาดคิด

“ความจริ ง ก็ไ ม่ เ ลวเลยที เ ดี ย ว ปรารถนารูป ร่ า งดี ก็มี

ปรารถนาใบหน้ างดงามก็ มี แม้ น อายุ มิ ได้ น้ อยเป็ นสาว
แรกแย้ ม เช่ น สตรี ใ นวัง หลัง ทว่ า ...หญิ ง สาววัย กลางคนก็มี
เสน่ ห์ ไ ปอี ก แบบ” ไม่ ท ราบว่ า เฉิ นหรู อี้ ก าลัง เกลี้ ย กล่ อ ม
องค์ จ ัก รพรรดิ ห รื อ เกลี้ ย กล่ อ มตนเองกัน แน่ นางแทบจะ
ยกบทกลอนในต ารามากล่ า วแล้ ว แต่ เ สี ย ดายที่ ค วามรู้
เมื่ อ จะใช้ ก ลับ แค้ น เคื อ งว่ า เรี ย นมาน้ อย คิ ด แทบเป็ นแทบ
ตายนางก็เอ่ยออกมาได้เพียงเท่านี้

ความจริงแค่นี้นางก็พอใจมากแล้ว แม้นอายุจะมากกว่า
องค์จกั รพรรดิ แต่ อย่างน้ อยก็เป็ นสตรี ร่างกายแข็งแรง มิได้
เป็ นหญิงชราอายุเจ็ดสิบ แปดสิบ...

หากเป็ นเช่นนัน้ แม้นองค์จกั รพรรดิเห็นแก่ความรักครัง้

เ ก่ า ป ร ะ ท า น ต า ห นั ก เ ย็ น ใ ห้ น า ง พ า นั ก ใ น บั ้น ป ล า ย
นางก็คงมิกล้าวิ่งไปยัวยวนพระองค์
่ ได้ คงหลบห่างพระองค์ไป
ให้ ไกลเท่ าที่ จะไกลได้ หากไปสร้างบาดแผลในใจที่ มิอ าจลบ
เลือนให้กบั องค์จกั รพรรดิอีก ความพยายามก่อนหน้ าของนาง
ทัง้ หมดคงสูญเปล่า เช่นนัน้ แม้นนางจะมีเจตนารักษาพระองค์
แต่สดุ ท้ายก็มิอาจรักษาให้หายได้อยู่ดี
196
 “ท่ า น...ถื อ เสี ย ว่ า เปลี่ ย นรสชาติ แ ล้ ว กัน ” นางพลัน ยิ้ ม
ออกมา “ข้ าคิ ด ว่ าข้ านั ้ น ประโ ย ชน์ มากมี ข้ าเ พี ย ง ค น
เดี ย วแต่ ส ามารถท าให้ ฝ่ าบาทได้ ส ัม ผัส รสชาติ ใหม่ ทุ ก ครัง้
ที่ เ ปลี่ ย นร่ า ง อย่ า งมากก็แ ค่ ร อการตายครัง้ หน้ าแล้ ว ค่ อ ย
เปลี่ยนไปอยู่ในร่างหญิงงามเช่นเจียงเหมย”

นัยน์ ตาหงส์งดงามคู่นัน้ ของเซียวเหยี่ยนจ้องมองนางดัง่

สายธารลึกอันยากจะหยังถึ
่ ง

ไม่ทราบว่าเป็ นเพราะยังมิอาจผสานกับร่างใหม่ได้อย่าง
ส ม บู ร ณ์ ส ติ ปั ญ ญ า จึ ง มิ แ จ่ ม ชั ด ห รื อ อ า ร ม ณ์ ที่ ซ่ อ น ใ น
ดวงตาคู่นัน้ ซับซ้อนเกินไปจนนางมิอาจมองเห็นความหมายที่
ซ่อนอยู่ได้กนั แน่

นางพบว่าตัง้ แต่ ที่นางฟื้ นคืนมาในร่างนี้ และได้พบองค์

จั ก รพรรดิ ไม่ ว่ า นางจะพู ด อั น ใด แสร้ ง โง่ ง มก็ ดี แสดง
สี ห น้ ายัว่ ยวนก็ดี นอกจากที่ ท รงจุ ม พิ ต นางอย่ า งร้ อ นแรง
ในคราแรกซึ่ ง ท าให้ น างรู้สึ ก ได้ ว่ า พระองค์มิ ใ ช่ ไ ม่ ห วัน่ ไหว
ต่อนาง เวลาอื่นล้วนน้ อยนักที่จะแสดงอารมณ์ตนออกมา

พระองค์ทรงเก็บอารมณ์มากกว่าแต่ก่อนนัก ทรงแผ่กลิ่น
อายอันอึ มครึมทาให้ คนมิกล้าเข้าใกล้ ในอดี ตเมื่อนางกล่ าว
197
เช่นนี้ องค์จกั รพรรดิหากมิเบิกบานพระทัยยิ่งก็จะทรงกริ้วอย่าง
มาก อย่ า งไรต้ อ งมี ป ฏิ กิ ริ ย าตอบโต้ มิ ไ ด้ ท าให้ น างรู้สึ ก เกิ ด
ความประหม่าในใจเช่นยามนี้

เฉินหรูอี้ยิ้มแหย เลียริมฝี ปากตนอย่างประหม่า

นางนัง่ อยู่บนตักเขา บดบังแสงไฟไปมากกว่าครึ่งใบหน้ า

ของเขาดูขมุกขมัวอยู่หลังร่างนาง พวกเขาอยู่ใกล้กนั ถึงเพียงนี้
ทว่านางกลับมิกล้าจ้องตาเขาด้วยซา้

“อย่าได้เอาชีวิตมาล้อเล่นอีก” เซียวเหยี่ยนค่อยๆ กุมมือ

นางไว้ น้ า เสี ยงราบเรียบ ทว่ ากลับมอบความ รู้สึกกดดันอัน
มหาศาลให้แก่คน “หากข้าต้องการสตรีเช่นใด ใช่ว่าจะไม่มี? ไม่
จ าเป็ นที่ เ จ้ า ต้ อ งเปลี่ ย นร่ า งไปมาประหนึ่ ง ก าลัง ละเล่ น สนุ ก
กระนัน้ ”

“...อื ม ” เฉิ นหรูอี้ เอ่ ย อย่ า งเขิ น อายว่ า “ข้ า แค่ ...ล้ อ เล่ น
เท่านัน้ ”

องค์จกั รพรรดิทรงเปลี่ยนท่าทีเช่นนี้ เวลาเพียงสัน้ ๆ นาง

ดูไม่ออกจริงๆ

เซี ย วเหยี่ ย นมองดู น างคราหนึ่ ง ลู บ ไล้ ใ บหน้ านาง

198
นั ย น์ ตาหงส์ ท อประกาย อยากกล่ า วบางอย่ า งแต่ ก็ ก ลื น
มันลงไป ประโยคสุดท้ายจึงกลายเป็ นเสียงถอนหายใจ

มิใช่ ไม่เคยจิตนาการเมื่อยามได้พบนางอี ก พวกเขาจะ

เป็ นเช่ น ไร เขาจะตื่ น เต้ น ดี ใ จเพี ย งไหน ขอบคุ ณ สวรรค์
ที่ทาให้พวกเขาได้พบกันอีก ขอบคุณเจ้าแม่จ้เู ซิงที่ทรงจิตใจคับ
แคบมิยอมให้อภัยปี ศาจน้ อยของเขาโดยง่าย

ทว่าเมื่อได้พบหน้ ากันจริงๆ เขาจึงพบว่าความ รู้สึกอัน

ร้ อ นแรงนั ้น มัน พลุ่ ง พล่ า นอยู่ ภ ายในจนท าให้ เ ขามิ ท ราบจะ
เริ่มต้นเช่นไร

ปวดศีรษะจนแทบระเบิด

เซี ยวเหยี่ยนกอดนางไว้ ซบศีรษะลงบนบ่าของนาง ไม่

ทราบผ่านไปนานเท่ าใด เฉินหรูอี้จึงได้ยินเสี ยงลมหายใจอัน
สมา่ เสมอนัน้ เขาถึงกับหลับไปทัง้ ที่ยงั กอดนางอยู่

...ที่แท้วาจาที่กล่าวกับเฉินฮวายเมื่อครู่เป็ นความจริง เขา

คงเหนื่ อยมาก มิเช่ นนั น้ ไม่ว่าอย่างไรคนผู้หนึ่ งก็คงมิหลับไป
ด้วยท่านอนอันแปลกพิสดารเช่นนี้ กระมัง อีกอย่างนางก็ยงั นัง่
อยู่บนตักเขาทัง้ คน

199
 แรกเริ่มเฉินหรูอี้ยงั คงฝื นทน แม้ขยับยังมิกล้ากลัวว่าจะ
ทาให้เขาตื่น ต่อมานางจึงค้นพบกว่าท่านอนของเขานัน้ นั บว่า
ดีกว่านางมากอย่างยิ่ง นางคือคนที่ทรมานที่ สุด ร่างทัง้ ร่างแข็ง
เกร็งแม้แต่คอยังรูส้ ึกคล้ายจะแยกออกจากศีรษะกระนัน้

หลังจากที่หลับไป แขนของเขาค่อยๆ ร่วงตกลง นางลอง

ขยับเบาๆ คิดจะออกจะอ้อมกอดเขาแล้วให้เขาหมอบฟุบนอน
บนโต๊ะ

นางค่อยๆ ประคองศีรษะเขาไว้ ผูใ้ ดจะทราบเขาพลันลืม

ตาขึน้ มองดูนางด้วยสายตามึนงง

นางมิกล้าขยับอี ก ได้ เบิกตาเม็ดซิ่งนั น้ จ้องมองเขา จึง

เห็นแววตาเขาค่อยๆ แจ่มชัดขึ้นพลางเอ่ยอย่างสงสัยว่า “ชิง
ชิง?”

เขาไม่แน่ ใจว่าเป็ นนาง? เขานอนจนเลอะเลือนแล้วใช่

หรือไม่? เฉินหรูอี้ระบายยิ้ม หางตาค่อยๆ โค้ งขึ้น “ไปนอนที่
เตี ยงดีหรือไม่? เช่นนี้ ท่านคงนอนไม่สบาย ท่านกอดข้าเสียจน
กระดูกจะสลายแล้ว”

การตอบสนองของเซี ยวเหยี่ยนช้ าไปถึงครึ่ง นิ่งอยู่นาน

200
เขาจึงเข้าใจความหมายของนาง เขาค่อยๆ ลุกขึน้ จูงมือนางไป
นอนที่เตียง ร่างเอนลงเตียงไม่นานก็ผล็อยหลับไป

เฉินหรูอี้จึงโล่งอกลงได้คิดลุกขึ้นรินน้ าดื่มสักแก้ว กลับ

พบว่าเขากุมมือนางไว้ นางเพียงขยับ มือเขากลับกุมแน่ นยิ่งขึน้
แน่ นถึงขนาดว่าหากสะบัดหลุดเขาคงต้องตื่นขึน้ มาอีกแน

เฉินหรูอี้จึงถูกเขากุมมือไว้เช่นนัน้ แรกเริ่มนางคิดว่าจะ
รอให้เขาพลิกตัวหรือจับไว้จนเหนื่ อยแล้วคงปล่อยมือนางเอง
สุดท้ายกลับฟุบอยู่ที่เตี ยงจนหลับไป ไม่ทราบว่านางถูกเขาอุ้ม
ขึ้นนอนที่ เตี ยงตัง้ แต่ เมื่อใด แม้แต่อาหารเย็นก็มิได้กิน คนทัง้
สองนอนหลับตัง้ แต่พลบคา่ กระทังฟ้ ่ าสางของวันใหม่

ช่วงเวลาทานอาหารนัน้ เซี ยวเหยี่ยนจึงนับว่าพูดจาบ้าง

ใบหน้ าก็มีรอยยิ้ม กระทังถึ ่ งยามนี้ เฉินอี้ ถึงโล่ งอกได้ สายตา
เหลือบเห็นกับข้าวในชามตนกองเป็ นภูเขาขนาดย่อม เขายัง
คีบใส่ไม่หยุด นางจึงอดยิ้มออกมามิได้ อย่างน้ อยก็มิได้เย็นชา
เป็ นน้าแข็งแล้ว มีความรูส้ ึกเช่นคนปกติเสียที

“อี กไม่กี่วนั ทหารรักษาเมืองเจียงโจวก็รวมพลกันครบ

แล้ ว เราจะกลับ เมื อ งหลวงกัน ” เซี ย วเหยี่ ย นมองดูน างแล้ ว
ระบายยิ้ มออกมา “เจ้ามี สิ่ ง ใดที่ ห่ว งใยต่ อที่ นี้ ก็รีบท าให้ เสร็จ
201
ภายในสองสามวันนี้ เถิด”

......

เฉินหรูอี้มิใช่โจรที่ กลัวผู้อื่นจับได้ เพียงแต่นางมีจดุ อ่อน

เต็มร่าง ไม่ทราบจริงๆ ว่าเขาผูแ้ สนนิ่งขรึมนี้ จบั จุดใดได้บา้ ง

“ข้าเพิ่งมาที่ นี่ได้เพียงวันเดียว จะมีเรื่องอันใดให้ กงั วล”

นางกล่าว “คงเป็ นเรื่องของร่างเดิมมากกว่า นางมีแม่สามี ฝ่ า
บาททรงให้เงินนางไว้เลี้ยงตนในบันปลายเถ
้ ิ ดเพคะ”

เซียวเหยี่ยนพยักหน้ า อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ ามองนาง เขา

ก้มหน้ าทานข้าวคาหนึ่ งก็เงยหน้ าขึ้นมองนางอีก ทาเอาเฉินหรู
อี้ขนลุกชี้ชนั ไปหมด เขาเห็นนางเป็ นกับข้าวหรือไร? ร่างนี้ ทา
ให้เจริญอาหารปานนัน้ เชียวหรือ?

“ฝ่ าบาท เหตุใดต้ องมองข้ าอยู่เรื่อย คิ ด ถึ ง ข้ าถึ ง เพี ยง

นัน้ ?” นางถามด้วยรอยยิ้มเต็มหน้ า

พลันเห็นสี หน้ าเซี ยวเหยี่ ยนค่ อยๆ นิ่งขรึมลง เขามิได้

กล่าวอันใด ทาเพียงก้มหน้ าก้มตากินข้าว ไม่เหลือบแลนางอีก
เลย

202
 วาจาใดแทงถูกอวัยวะภายในเขาอีกเล่า?

เฉิ นหรู อี้ ก ั ด ตะเกี ย บ อยากจะกั ด เขาแทนตะเกี ยบ

เหลือเกิน

ในอดีตที่ กล่าวว่าเขาอารมณ์ แปรปรวน เอาแน่ เอานอน

ไม่ได้นัน้ ล้วนเป็ นเรื่องเกินจริง บัดนี้ ต่างหากจึงเป็ นเรื่องจริง ทัง้
ยังยกระดับขึ้นด้วย เขามิได้เป็ นเช่ นในอดี ตที่ มีโทสะก็บนั ดาล
ออกมา ต่อให้เย็นชาประชดประชันแล้วอย่างไร แม้นนางตายก็ยงั
เข้าใจเรื่องทุกอย่าง ยามนี้ เขาอารมณ์ ไม่ดี ไม่แน่ ว่าจะระเบิด
มันออกมาเมื่อใด ทัง้ ยังปากแข็งเป็ นเป็ ดตาย อันใดก็มิพดู ยิ่งท
าให้ผทู้ ี่อยู่รอบข้างทาตัวไม่ถกู

หากทราบล่วงหน้ าคราก่อนที่ นางตาบอดจะทรมานเขา

ให้ หนั กสักหน เพื่อคลายโทสะในยามนี้ เฉินหรูอี้คิดในใจ ทว่า
ยามนั น้ องค์จกั รพรรดิไม่เพี ยงอ่ อนโยนเอาใจใส่ ทงั ้ ยังรู้จกั โอน
อ่อนเท่ านั น้ แต่ ทรงทุกข์ระทมไปกับนางประหนึ่ งตนต้ องตาย
ไปด้วยก็มิปาน นางคงมิอาจหักใจทาให้พระองค์เสียใจได้อีก

ผู้ใ ดบอกนางได้ ว่ า บัด นี้ เป็ นสถานการณ์ เ ช่ น ไร องค์

จัก รพรรดิ ท รงหึ ง หวงจึ ง ได้ แ ง่ ง อนใส่ น างหรื อ ยัง มิ คุ้ น เคย
กับ ร่ า งใหม่ ถึ ง มิ พ อใจต่ อ นาง เวลาเพี ย งสัน้ ๆ จึ ง มิ อ าจปรับ
203
อารมณ์ได้ทนั ?

เฉินหรูอี้อดทนตลอดการรับประทานอาหารนัน้ เมื่อเห็น
องค์จกั รพรรดิทรงวงตะเกียบ นางจึงคิดตี หม้อให้ แตกถามเอา
ความให้ ได้ หากต้ องตายก็ขอตายอย่ างมี ความสุ ข เวลานี้ เ อง
เฉินฮวายก็เข้ามาทูลต่ อพระองค์ว่า เหล่าแม่ทพั ได้มาถึงแล้ว
กาลังรอพระองค์อยู่

เรื่องนี้ ส าคัญมิอาจละเลยได้ เซี ยวเหยี่ยนมองเฉินหรูอี้

คราหนึ่ ง “ข้าจะให้ขนั ทีที่นามาจากวังทัง้ หมดสี่คนมาคอยรับใช้
เจ้า มีอนั ใดก็บอกพวกเขา ส่วนสาวใช้กใ็ ห้เฉินฮวายเลือกที่ น่า
ไว้ใจจากจวนใต้เท้าเฉินมาสักสองสามคนให้เจ้าใช้ก่อน อีกไม่กี่
วัน เราก็ก ลับ วัง แล้ ว ...หากมี เ รื่ อ งอัน ใดก็ใ ห้ ค นไปตามข้ า รู้
หรือไม่?”

น้ าเสียงราบเรียบ ฟังไม่ออกว่ามีอารมณ์เช่นใด

่ ิ ญพรรษา ไม่ว่าเรื่อง
ทว่าตัง้ แต่ ทรงพระเยาว์กระทังเจร
เล็กน้ อยเพียงใดล้วนมีผ้คู ิ ดแทนพระองค์ เฉินฮวายเห็นแล้วใน
ใจพลัน สัน่ ไหว หลายเดื อ นที่ ผ่ า นมาเขายัง มิ เ คยเห็นองค์
จักรพรรดิ ตรัสกล่ าวด้ วยความอ่ อนโยนนุ่ มนวลเช่ นนี้ มาก่ อ น
มารดามันเถอะ ช่างน่ าตกใจยิ่ง คิดถึงเหลือเกิน !
204
 สายตาเหลือเห็นเฉินหรูอี้พยักหน้ า เซี ยวเหยี่ยนจึงค่อย
ระบายยิ้มออกมาและนาเฉินฮวายจากไป

เมื่อเลี้ยวพ้นมุมระเบียงทางเดิน พระพักตร์พระองค์กลับ
นิ่งขรึมลง ตรัสเสี ยงต่าว่า “บอกคนของเจ้าให้ จบั ตาดู...เซี ยว
เสี่ยวอวี้กบั เฉินว่านเหนี ยน หากมีการติดต่อ กันให้รายงานเจิ้น
ทันที”

นี่ นั บ เป็ นการหาเรื่ อ งใส่ อ ย่ า งถึ ง ที่ สุ ด รูป แบบหนึ่ งใช่

หรือไม่?

เฉินฮวายมิอาจทนมองได้ ทัวทั
่ ง้ เมืองหลวงต่างเล่าลือถึง
องค์จกั รพรรดิต่างๆ นาๆ ประหนึ่ งพระองค์เป็ นสัตว์ร้ายที่ ผดุ
ขึ้นมาในยามอุทกภัยก็มิ ปาน แต่ พระองค์มิ ทรงสนพระทัย แต่
อย่างใด ครัน้ มีข่าวลือของคนนอกที่ มิเกี่ ยวอันใดกับพระองค์
ด้วยซา้ กลับทาให้ทรงเจ็บปวดประหนึ่ งหัวใจถูกหนามแหลมทิ่ม
แทง ปวดแปลบขึน้ มาได้ทุกเมื่อ

“ฝ่ าบาทโปรดอภัย ที่ ห ม่ อมฉั น ปากมาก ข่ าวลื อนั น้ ไม่

น่ าเชื่ อถือ อี กอย่างพระองค์ทรงตามหาเจียงกุ้ยเฟยมิใช่ เซี ยว
เสี่ ย วอวี้ ...กุ้ย เฟยมี เ พี ย งใจรัก แด่ พ ระองค์ ไม่ มี ท างหัก หลัง
พระองค์แน่ ฝ่ าบาทเป็ นถึงมัง กรในหมู่มนุ ษ ย์ ทรงพระปรี ชา
205
สามารถองอาจยิ่ง เฉินว่านเหนี ยนผู้ไร้วิชาความรู้ไหนเลยจะ
เทียบได้? กุ้ยเฟยคงมิได้ตาไร้แววถึงเพียงนัน้ ”

ในอดีตเขาก็เคยคิดเช่นนี้

เซียวเหยี่ยนยิ้มขื่น “งัน้ หรือ? ”

เฉินฮวายพลันอึ้งไป เขาเดินอยู่ด้านหลังพระองค์ มิเห็นว่า

พระอารมณ์ เป็ นเช่นไร ทว่าจากพระสุรเสี ยงนัน้ เห็นชัดว่าแฝง
ความน้ อยเนื้ อตา่ ใจที่เขามิเคยเห็นจากพระองค์ มาก่อน

ใจเขากระตุกวูบหนึ่ ง พลันสานึ กรู้ทนั ที ว่าความน้ อยเนื้ อ

ตา่ ใจนัน้ อยู่ที่ใด...

เฉินหวงโฮ่ วผู้สมควรตาย ทาให้ ฝ่าบาทของเขาต้ องตก

ในสภาพเช่นนี้ ตัง้ แต่เกิดมานี้ เป็ นครัง้ แรกที่เขาสาปส่งหวงโฮ่ว
ที่สวรรคตไปนานแล้วผูน้ ัน้

จักรพรรดิของเขาสง่างามองอาจ บุน๋ บู๊ เก่งกาจ พระองค์

ไม่เพี ยงรูปงามทัง้ ยังปราดเปรื่อง สมบูรณ์ แบบใน ทุกๆ ด้าน
หากมิใช่เพราะเฉินหวงโฮ่ว ไม่แน่ ว่ายามนี้ พระองค์จะภาคภูมิใจ
มากเพียงใด

206
 ไหนเลยต้ องทุกข์ทมเพราะความหึ งหวงและนา ตนไป
เปรียบเทียบกับบุรษุ ไร้ความสามารถเช่นนัน้

พวกเขาเดินต่อไปเรื่อยๆ แต่ขนั ทีและหญิงรับใช้ทงั ้ แปด

ล้ ว นประจ าต าแหน่ งตามที่ จ ัก รพรรดิ ได้ ก าชั บ เฉิ นฮวาย
เรียบร้อยแล้ว

หญิงรับใช้ที่จวนใต้เท้ าเฉินนัน้ นอกจากอาถาวที่ พานาง

มาพั ก ผ่ อ น ที่ ห้ อง แล้ ว นั ้ น ผู้ อื่ น น าง มิ เ ค ย เ ห็ น มาก่ อ น
ทว่าขันที ทงั ้ สี่ นางกลับจาได้ ดี เป็ นบริวารรับใช้ ข้างพระวรกาย
องค์จกั รพรรดิในตาหนักฉางเล่อ เฉินฮวายนาแต่ ผ้มู ีไหวพริบมา
ด้วยทัง้ สิ้น

เฉินหรูอี้ เดิมคิดจะสอบถามเรื่องราวขององค์จกั รพรรดิ

จากพวกเขา นางลืมไปแล้วว่าผู้คนในวังเหล่านี้ ล้วนลื่นไหลดุจ
ปาท่ อ งโก๋ เ ก่ า กล่ า วเอาใจทุ ก สิ่ ง ดุจ ริ ม ฝี ปากฉาบด้ ว ยน้ า ผึ้ง
กระนั น้ ไม่มีสิ่งใดทาให้ คนรู้สึกมิชมชอบแม้แต่ น้อย ทว่าหาก
เป็ นเรื่องเกี่ยวกับองค์จกั รพรรดิกลับมิยอมปริปากแม้เพียงครึ่ง
คา

่ ปรนนิบัติรบั ใช้อย่างเต็ม
อี กอย่างคนทัง้ สี่ ได้รบั คาสังให้
กาลังและอีกภารกิจคือการจับตาดูสตรีท่านนี้ มิให้คลาดสายตา
207
 พวกเขามิทราบตื้นลึกหนาบาง คิดเพียงว่าองค์จกั รพรรดิ
คงกระหายอย่างยิ่งเพราะทรงมิแตะต้องสตรีมาหลายเดือน เมื่อ
รอนแรมมาถึงเจียงโจวได้พบสตรีที่ถกู พระทัย ก็มิสนว่าจะเป็ น
ภรรยาขุนนางใด...

ทว่าเถ้าแก่เนี้ ยผู้นี้เดิมเป็ นสตรีเร่รกั มิได้เป็ นอนุภรรยา

ของใต้เท้าเฉินจริงๆ องค์จกั รพรรดิจะทรงแย่งก็มิเป็ นไร

ให้พวกเขาคอยจับตาดู พวกเขาก็ทา ส่วนเรือ่ งอื่น พวกเขา

มีหรือจะเอ่ยให้มากความ มิใช่มีชีวิตจนเบื่อจึงอยากย้ายที่ วาง
ศีรษะตน

เฉินหรูอี้มิได้รบั ข้อมูลที่ มีประโยชน์ อนั ใดจากขันที ทงั ้ สี่

จึงหมดความสนใจมิเปลืองน้าลายกับพวกเขาอีก

คิดเพียงเรื่องที่ เคยพูดกับองค์จกั รพรรดิไว้ว่าเซี ยวเสี่ ยว

อวี้มีแม่สามีที่เจ็บป่ วยอยู่ นางใช้รา่ งของผูอ้ ื่น แม้มิอาจทาหน้ าที่
แทนได้ ทงั ้ หมด อย่างไรก็ควรให้ คนในครอบครัว ของเซี ย วเสี่ ย
วอวี้ได้มีชีวิตที่สบายสักหน่ อย เช่นนี้ นางจึงสบายใจได้

ไม่ ว่ า จะกลับ เมื อ งหลวงในสองสามวัน ตามที่ พ ระองค์

ตรัส หรื อ มี ก ารเปลี่ ย นแปลง นางคิ ด ว่ า จะรอพระองค์ ก ลับ

208
มาแล้วส่งคนไปจัดการเรื่องแม่สามีตระกูลเซี ยว ผู้ใดจะทราบ
องค์จ กั รพรรดิ ท รงปรึ ก ษาการรบกับ เหล่ า แม่ ท ัพ ตัง้ แต่ บ่า ย
กระทังพลบค
่ า่ ยังมิกลับมาทว่าแม่เฒ่าเซี ยวกลับมาหานางเสี ย
เอง

เฉินหรูอี้ฟื้นคืนมาในขณะที่ศพยังอยู่ที่ศาลเมืองเจียงโจว
ตัง้ แต่ ฟื้นคืนก็ยงั มิเคยได้ไปพบแม่สามีเลย ทัง้ หมดที่ เกี่ยวกับ
เซียวเสี่ยวอวี้ นางล้วนได้ฟังมาจากเฉินว่านเหนี ยน หลังจากที่ได้
แสดงตนกับเขาแล้ว

ดังนัน้ เมื่อบริวารมาแจ้งแก่นางว่าแม่สามีมาหานัน้ นาง

่ ถ่ ึงมีสติคืนมา
จึงอึ้งงันไปชัวครู

ยามนัน้ จึงเรียกให้อาถาวนาคนเข้ามา

เฉินว่านเหนี ยนเล่าว่าแม่สามีนางอายุสี่สิบกว่าปี เฉินหรู

อี้เข้าใจมาตลอดว่านางเพียงร่างกายอ่อนแอ ทว่าสตรีตรงหน้ า
กลับมีผมสี ขาวร่างกายสูงผอม ใบหน้ าตอบประหนึ่ งใบมีด ริ้ว
รอยเต็มหน้ า มีเพียงดวงตาคู่นัน้ ที่ สวยงามอย่างที่ สุด มองดูมิ
คล้ายสี่สิบกว่าปี แต่เหมือนห้าสิบหกสิบปี แล้วกระนัน้

“...ท่านมาได้อย่างไร?” เฉินหรูอี้ เผยรอยยิ้มประหม่า ไม่

209
ทราบควรทักทายผูไ้ ด้ชื่อว่าเป็ นแม่สามีตนเช่นไร

กระทังไม่
่ ทราบว่าควรจะเรียกขานเช่นใดจึงถูก แม่สามี?
หรือท่านแม่?

แม่เฒ่ าเซี ยวอึ้งไปเล็กน้ อย เมื่อเรียกสติคืนมาได้จึงยิ้ม

อย่างเหนื่ อยอ่อน “แม่ห่วงเจ้า ตัง้ แต่เมื่อวานที่ เจ้าถูกคุมตัวอยู่
ในจวนใต้เท้า แม่กก็ งั วลอยู่ตลอด เมื่อครู่กินยาจึงฝื นกาลังมา
เยี่ยมเจ้า...เจ้าสบายดีหรือไม่?”

กล่าวจบ นางกวาดตาไปโดยรอบอย่างงุนงง ทัง้ มองหญิง

รับใช้และขันทีข้างกายเฉินหรูอี้แล้วจ้องเฉินหรูอี้อย่างตกตะลึง

“เซี ยวเสี่ยวอวี้” นางกดเสียงตา่ ลง “เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง?

ถูกพวกเขากักตัวไว้หรือ?”

กล่าวจบก็พึมพากับตัวเองว่า “กักตัวก็ควรขังไว้ในคุก ไม่

มีทางอยู่ดีปานนี้ ทัง้ ยังมีคนคอยรับใช้ ...หรือเจ้าได้อยู่ร่วมกับ
ใต้เท้าเฉินตามที่ปรารถนาแล้ว?”

เฉินหรูอี้กระตุกมุมปากตน...ปล่อยนางไปเถิด คนทัง้ สี่

ล้วนเป็ นคนขององค์จกั รพรรดิ คาพูดประโยคเดียวของแม่เฒ่า
เซี ยวอาจโหมเพลิงโทสะขององค์จกั รพรรดิให้ลุกฮือขึ้นถึงสาม
210
จัง้ ทีเดียว

“ท่านแม่ ไม่ใช่ ประเดี๋ยวข้าค่อยอธิบายให้ฟัง” เฉินหรูอี้

กาชับให้คนยกน้าชามา

แม่เฒ่าเซียวมิได้ดื่ม เพียงจ้องมองนางด้วยแววตากรุณา
“เสี่ยวอวี้ แม่มีเรือ่ งจะคุยกับเจ้า...”

เฉินหรูอี้คิดเพียงครู่ หากให้พวกเขาอยู่ในห้องด้วย นาง

กลัว เหลื อ เกิ น ว่ า แม่ ส ามี จ ะพูด วาจาเช่ น นั ้น ออกมาอี ก หาก
ทราบไปถึงพระกรรณองค์จกั รพรรดิจกั ต้องทรงมาคิดบัญชี กบั
นางทีหลังแน่ จึงโบกมือให้ทุกคนออกไป

เมื่อเสียงปิดประตูดงั ขึน้

เฉินหรูอี้ยงั มิทนั ได้หนั หลังกลับมาก็เห็นขาสองข้างของ

แม่เฒ่าเซียวก้าวอย่างฉับไว เพียงสองก้าวก็ถึงหน้ านาง และชัก
ชักกริชอันวิบวับพาดลงบนคอนางในชัวพร ่ ิ บตา

...ผูใ้ ดบอกนางได้ว่า นี่ มนั เรือ่ งอันใดกัน?

หรือแม่เฒ่าเซี ยวสายตาแหลมคม เพียงมองปราดเดียวก็

ทราบว่านางเป็ นตัวปลอม การเคลื่อนไหวรวดเร็ว จนคนมิทนั ตัง้
211
ตัว ไหนเลยจะเหมือนหญิงชราที่เจ็บป่ วยร่างกายอ่อนแอ ฝี เท้า
ว่ องไวกว่ านางเสี ยอี ก มือบีบ แขนนางไว้ โดยแรงประหนึ่ งจะ
กระชากแขนนางให้หลุดไปกระนัน้

212
 163 ลอบฆ่า

“ท่าน ท่าน ท่าน ใจเย็นก่อน...”

เฉิ นหรูอี้ ต ัว แข็ง ไปหมด มิ ก ล้ า แม้ ข ยับ เขยื้อ น กลัว ว่ า

หากแม่เฒ่ าเซี ยวมือสันเพี่ ยงนิด กริชวิบวาวเล่ มนั น้ คงเชื อด
ผ่านลาคองามระหงของนาง โลหิตกระซ่ านเซ็นดุจบุปผาเป็ น
แน่

เช่นนัน้ คงตายอย่างเจ็บปวดและองอาจยิ่ง

“ใจเย็น ?” น้ าเสี ยงแม่เฒ่ าเซี ยวพลันเปลี่ ยนเป็ นเย็นชา

นางกัดฟั นกรอดอยู่ข้างหูเฉินหรูอี้ “หากมิใช่เพราะสตรีมากรัก
เช่นเจ้าอยากครอบครองเฉินว่านเหนี ยนจึงแอบเปลี่ยนยาพิษ
เป็ นวสันต์โอสถ ทาตนอวดฉลาดจนได้เรื่อง ปานนี้ กองทัพซีเห
ลียงคงบุกทะลวงเข้ามาได้แล้ว ข้าอดทนมาสิบปี ขอเพียงเมือง
นี้ แตกพ่ายก็สามารถกลับแดนเกิดแล้ว แต่เรื่องต้องมาพังด้วย
น้ามือเจ้า เจ้ามิคานึ งถึงครอบครัวที่อยู่ในมือนายท่าน แต่ข้ายัง
อยากให้ครอบครัวข้ามีชีวิตอยู่”

“บัดนี้ การดูแลเมืองแสนเข้มงวด เจ้ากับข้ายังปลอดภัย

อยู่ได้ แต่ เพียงสงครามสงบลง คนที่ เบื้องบนจะจัดการไม่ได้มี

213
เพียงเจ้าคนเดียว วันนี้ ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย...”

“ท่านฆ่าข้าก็แก้ปัญหาไม่ได้”

เฉินหรูอี้นับว่าเข้าใจแล้ว ความจริงแม่เฒ่ าเซี ยวเป็ นไส้

ศึกที่ ซีเหลียงส่งมาแฝงตัวในเมืองนี้ นับสิบปี ดูท่าไม่เพียงแค่แม่
เฒ่าเซียว คาดว่าเซียวเสี่ยวอวี้กค็ งมิใช่ผบู้ ริสทุ ธ์ ิ ...

นางถึ ง กับ ฟื้ นคื น มาในร่า งของคนเช่ น นี้ นางคงได้ แ ต่

ถอนหายใจยาว ชู นิ้ วกลางให้ ก บั สวรรค์ กับ ค าหนึ่ ง ค า ‘ช่ า ง
สร้างสรรค์โดยแท้’

เห็ น ชั ด ว่ า อาณาจั ก รซี เหลี ย งคิ ดฆ่ า เฉิ นว่ า นเหนี ยน

นายอาเภอเจียงโจวเพื่อสร้างความวุ่นวาย แล้วถือโอกาสบุกชิง
เมือง ทว่าระหว่างนัน้ กลับเกิดเรือ่ งไม่คาดคิดขึน้

แม้นนางมิอยากกล่าวเช่นนี้ แต่เซียวเสี่ยวอวี้ กลับพลิก

แผน คิดเอาชนะเฉินว่านเหนี ยน...อาจจะมัดไว้หรืออาจจะฆ่ า
คงคิดไม่ถึงว่าเฉินว่านเหนี ยนจะมีพละกาลังแข็งกล้าจนมิอาจ
จับกุมเขาไว้ได้และตนก็ต้อ งจบชี วิตลง ทาให้ นางมีโอกาสฟื้ น
คืนมาในร่างนี้

เ ช่ น นี้ จึ ง ส ามารถ อธิ บ าย ได้ เ หตุ ใ ด เ รื่ อ ง ราว ถึ ง

214
แพร่กระจายไปทัวเมื ่ องอย่างรวดเร็วจนทางการต้องจับตัวเฉิน
ว่านเหนี ยนไว้ ทัง้ ที่เฉินว่านเหนี ยนถูกเซียวเสี่ยวอวี้หลอกให้ไป
โรงเตี้ยมเยว่ไหลแท้ๆ

หากมิใช่ เพราะนางฟื้ นคืนมาในร่างนี้ และเป็ นพยานให้

เฉินว่านเหนี ยน เมื่อคนของซีเหลียงคอยจุดเพลิงพัดกระพือใน
เมืองเจียงโจว ครัน้ เจียงโจวไร้มงั กรนาทัพ การบุกเข้ายึดเมือง
ของกองทัพซีเหลียงคงทาสาเร็จได้โดยง่าย

แต่ ค งไม่มีผ้ใู ดคาดคิ ด ว่ าองค์จ กั รพรรดิ จ ะน า กองทัพ

เสริมมาได้ทนั เวลาพอดีทงั แบ่งทหารเป็ นหลายส่วน เพียงครึ่ง
ราตรีกส็ ามารถขับไล่ทหารซีเหลียงสาเร็จ

หากเรือ่ งเป็ นดังแม่เฒ่าเซียวกล่าว แสดงว่ายามนี้ กองทัพซี

เหลี ย งยัง มิ ท ราบข่ า ว แต่ เ มื่ อ สงครามสงบลงและรู้ว่ า เรื่ อ ง
ทัง้ หมดผิดพลาดเพราะนาง ผู้เคราะห์ร้ายคนแรกคือเซี ยวเสี่ ย
วอวี้

แน่ น อนว่ าต้ องเป็ นเซี ย วเสี่ ย วอวี้ ต ัว จริง แต่ บ ดั นี้ กลับ
มิใช่ แล้ว ร่างนี้ ได้เปลี่ยนผู้ครอบครองแล้ว อี กไม่กี่วนั นางก็จะ
จากไปไกลแสนไกลพร้อมกับองค์จกั รพรรดิ อาณาจักร ซีเหลียงคง
โมโหแทบปอดระเบิ ด แต่ ค งมิ กล้ า ตามไปสั ง หารนางถึ ง
215
พระราชวัง ในเมื อ งหลวงแน่ ทว่ า นางจะยัง มี ชี วิ ต จนถึ ง วัน ที่
เดินทางจากเจียงโจวหรือไม่เท่านัน้

เฉินหรูอี้กลืนน้ าลายตน กล่าวอย่างร้อนรนว่า “ท่ านฟั ง

ข้าอธิบายก่อน เรื่องมิใช่อย่างที่ท่านคิดแม้แต่น้อย ข้าไม่มีทาง
หักหลังซีเหลียง...”

“มิได้หกั หลัง แต่ มิได้ฆ่าเฉินว่านเหนี ยนและเขายังดูแล

เจ้าเป็ นอย่างดีทงั ้ ให้บริวารมาคอยรับใช้? ” แม่เฒ่าเซี ยวกล่าว
ตัดบทอย่างเย็นชา “เจ้ามิจาเป็ นต้องพูดให้มากความ หากมิให้
ข้าฆ่าเจ้า เจ้าก็ไปบอกคนด้านนอกว่าจะไปส่งข้ากลับโรงเตี้ยม
เราสองคนกลับซีเหลียงไปอธิบายให้ชดั เจนด้วยกัน ถึงตอนนัน้
เจ้าหักหลังหรือไม่ เบือ้ งบนย่อมมีคาตัดสิน”

“เจ้าและข้ามิอาจตัดสินใจเองได้”

ถุย

เชื่อนางก็คงกลายเป็ นผีแล้ว

เฉินหรูอี้ลอบกลอกตาไปมา แม่เฒ่ าผู้นี้อายุไม่น้อย แต่ ดู

แล้ ว กลับ รัก ชี วิ ตยิ่ ง หากคิ ดฆ่ า นางจริ ง ไหนเลยจะพู ด จา
มากมายเพี ย งนี้ เป็ นเพราะกลัว ว่ าจะถูกฆ่ าตายเพราะมิ อ าจ
216
ขจัดมลทินได้เสียมากกว่ากระมัง?

“ท่ านบอกเองว่า ครอบครัวข้าอยู่ในมือนายท่ าน ข้าจะ

กล้าหักหลังได้อย่างไร”

“เจ้า?” แม่เฒ่าเซียวเบ้ปาก “เพราะเจ้าเป็ นหญิงโง่งม หลง

เสน่ ห์เฉินว่านเหนี ยนจนโงหัวขึ้น แม้แต่ ชื่อแซ่ ตนยังลืมไปสิ้น
ยังจะจดจาน้ องชายน้ องสาวได้หรือ?”

เฉินหรูอี้แสร้งหัวเราะเสี ยงเบาอย่างมิใส่ ใจ “ท่ านก็ร้จู กั

ข้า เรื่องนี้ ...เดิมทีข้าคิดว่าเมื่อวางยาเขาเสร็จ ค่อยฆ่าก็ย่อมได้
ผูใ้ ดจะทราบถึงแรงอันเหลือเฟื อของเขา พริบตากลับผลักข้าชน
ขอบโต๊ะจนตาย”

นางกล่ า วอย่ า งแค้ น เคื อ งว่ า “ท่ า นคิ ด ว่ า ข้ า อยากเป็ น

พยานให้เขาหรือ? ยามนัน้ ข้าอยู่ในศาล หากมิเปลี่ยนคาให้การ
ช่วยเหลือคงถูกพวกเขากรีดใบหน้ าเอาเนื้ อป้ อนสุนัขไปแล้ว ข้า
จาต้ องโอนอ่ อนผ่อนตาม สิ่งใดดี ต่อตัวก็พูดสิ่งนั น้ เพื่อเอาตัว
รอด ผูใ้ ดจะทราบว่าจะได้รบั โชคจากเคราะห์รา้ ย...”

นางพลันกดเสียงให้เบาลง “ท่านคิดว่าเฉินว่านเหนี ยนจะ

เปลี่ ย นใจชอบข้ า ในเวลาอัน รวดเร็ว ถึ ง เพี ย งนี้ ? ท่ า นทราบ

217
หรือไม่ว่าผูใ้ ดเป็ นผูน้ ากองทัพเสริมมา?”

“เจ้ า หยุด พูด จาวกวนให้ ข้ า งุ น งงได้ แ ล้ ว ” แม่ เ ฒ่ า เซี ย ว

ผลักกริชเข้าใส่เฉินหรูอี้

นางลอบสื บ ข่ า วสารอยู่ ใ นเมื อ งเจี ย งโจวมาเป็ นสิ บ ปี

สถานการณ์ในศาลอาเภอเป็ นเช่นไรนางทราบดี ยามนี้ ไม่เพียง
มีทหารแน่ นหนา ด้านนอกยังมีทหารองค์รกั ษ์คอยเฝ้ า หากมิใช่
เพราะนางซ่อนกริชไว้ในที่ลบั ก็คงถูกพวกเขาจับได้ตงั ้ แต่ถกู ค้น
ตัวก่อนเข้าจวนมาแล้ว

แม้นแม่เฒ่ าเซี ยวจะปากแข็ง ทว่ าอารมณ์ ที่แสดงออก

ทางสีหน้ าเพียงน้ อยนิดนัน้ บ่งบอกว่าเข้าใจสิ่งที่นางพูด

เฉินหรูอี้ยงั คงใช้เสียงอันแผ่วเบาพูดต่อไปว่า “แม้นข้าจะ

เป็ นพยานให้เฉินว่านเหนี ยน ทว่าเขาก็ยงั คงสงสัยข้าจึงเก็บข้า
ไว้ข้างกายตลอดเวลา กระทัง่ ไปตรวจเวรยามบนหอคอยเมือง
ในยามวิกาลยังพาข้าไปด้วย เพื่อให้คนภายนอกคอยจับตาดูข้า
แต่ คิดไม่ถึงว่า เขากลับพลาดเพราะความฉลาดทาให้ข้าได้พบ
กับผูน้ ากองทัพเสริมมา...จักรพรรดิแห่งต้าจิ้น”

นางเอ่ ย ออกมาอย่ างแผ่ว เบา แต่ แม่เ ฒ่ าเซี ย วกลับ อ้ า

218
ปากกว้างประหนึ่ งถูกคนนาสาลี่ลูกใหญ่ยดั ใส่ ปากกระนัน้ มัน
กว้ า งขนาดที่ ค นสามารถมองเห็น ลิ้ น ไก่ ที่ อ ยู่ ด้ า นในได้ เ ลย
ทีเดียว

“เจ้าว่ า เจ้าพบกับจักรพรรดิแห่ งต้ าจิ้น?!” แม่เฒ่ าเซี ยว

ตื่นเต้นจนมือสัน่

สวบ เฉื อนผ่านล าคอเฉินหรูอี้ไปคราหนึ่ ง

“โอ๊ ย ระวัง หน่ อยเถิ ด ! ” เฉิ นหรูอี้ ต ระหนกจนหน้ าซี ด

น้าเสียงแปรเปลี่ยน

แม้นเคยถูกสนมจงผู้วิปริตแทงมาแล้ วหลายแผล นางก็

มิได้อยากถูกเชือดคอจนตายอีกคราเสียหน่ อย “เจ้าบอกว่า เจ้า
พบกับจักรพรรดิแห่งต้าจิ้น?!”

แม่เฒ่าเซียวเองก็เกรงตนจะตื่นเต้นจนทาคนตายก่อนที่ จะ
ฟั งทุกอย่างจบ จึงชักกริชออกจากคอของเฉินหรูอี้เลื่อนมากด
วางไว้ตรงหัวใจของนางด้วยมืออันสันเทา่

เฉินหรูอี้เช็ดรอยเลือดบางๆ บนลาคอตน มองจ้องกริช

เล่มนัน้ สันไม่
่ หยุด จึงอดยกมุมปากตนขึน้ ไม่ได้

219
 “ท่ านถือไว้ให้มนล่
ั ่ ะ หากข้าตาย ครอบครัวท่ านก็คงพัง
พินาศเช่นกัน!”

แม่เฒ่ าเซี ยวมิสนใจนาง “เจ้าบอกว่า เจ้าพบจักรพรรดิ

ต้าจิ้น”

“ท่ า นพู ด สามครัง้ แล้ ว ” เฉิ นหรู อี้ ก รอกตา เอาเถิ ด

เมื่อมิเอากริชจ่อที่ คอ นางก็ร้สู ึกผ่อนคลายไปทัวร่ ่ าง อย่างไรก็
ถูกแทงจนชินชาแล้ว

“จักรพรรดิน้อยนั น้ อ่ อนวัยกว่าเฉินว่านเหนี ยนเสี ยอี ก”

นางลากเสียงให้สูงขึ้น “ทัง้ ยังมีสายตาเฉี ยบแหลมกว่าเฉินว่าน
เหนี ยนยิ่งนัก เมื่อราตรีก่อนข้าได้เสพสมกับพระองค์เรียบร้อย
แล้ว...”

“เจ้ า หมายถึ ง ผู้ใ ด? จัก รพรรดิ ต้ า จิ้ น ?” แม่ เ ฒ่ า เซี ย ว

ตื่นเต้นเสียจนใบหน้ าบิดเบี้ยว “แล้วเหตุใดเจ้าไม่ถือโอกาสฆ่า
เขาเสีย?”

นางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เจ้ามิใช่เห็นผูอ้ ื่นอ่อนเยาว์รปู งาม

ทัง้ ยังเป็ นถึงจักรพรรดิ จึงคิด ปี นขึ้นที่ สูง แม้แต่ ครอบครัว ก็มิ
สนใจแล้ว? ! ”

220
 เฉินหรูอี้ตบเบาๆ ที่แขนข้างมิได้ถือกริชไว้ของนาง “หาก
ข้าวู่วามเช่นท่าน คงตายไปนานแล้ว จักรพรรดิต้าจิ้นมีวรยุทธ์
ฟั ง จากที่ เ ขาคุ ย โวนั ้น คล้ า ยว่ า พลัง ยุ ท ธ์ สู ง ส่ ง นั ก เฉิ นว่ า น
เหนี ยนนัน้ ฝี มือด้อยกว่าเขามาก หากข้ากระทาการวู่วาม มิใช่
รนหาที่ตายหรอกหรือ?”

เฉินหรูอี้คอยสังเกตแม่เฒ่ าเซี ยวอยู่ตลอด เห็นว่านาง

ลังเลอยู่บา้ ง ท่าทางที่ถือกริชก็มิได้ดขู ึงขังอย่างเมื่อครู่อีกต่อไป
เห็นชัดว่าเริ่มฟังนางแล้ว

นางจึงกล่าวต่อว่า “ข้าเพียงคิดว่าความผิดพลาดเดิมของ
ข้าสร้างความเสียหายที่ มิอาจเรียกคืนได้แก่นายท่าน ทว่าหาก
เด็ดศีรษะของจักรพรรดิน้อยมาได้...ถึงยามนัน้ ต้าจิ้นคงวุ่นวาย
มากเป็ นแน่ เวลานั น้ กองทัพซี เหลียงก็บุกโจมตี เมืองตามเขต
ชายแดนเสีย เช่นนี้ ต้าจิ้นก็มิใช่เป็ นของพวกเราแล้วงัน้ หรือ?”

“ยามนั น้ เราก็กลายเป็ นผู้สร้างคุณความดี ต่อซี เหลี ยง

ความผิดพลาดเล็กน้ อยคงไม่มีผใู้ ดสนใจแล้ว ใช่หรือไม่?”

ผ่า นไปครู่ห นึ่ ง แม่ เ ฒ่ า เซี ย วจึ ง เผยอเปลื อ กตาขึ้น มอง

นาง แววตาไม่ยี่หระ “เกียรติยศและความรา่ รวยมาถึงปากเจ้า
แล้ว เจ้ากล้าละทิ้งมันหรือ?”
221
 “จักรพรรดิทรงมีพระชายาและสนมมากมาย ผูใ้ ดบอกว่า
หากข้าเสพสมกับเขาแล้ว เขาจะรักเพียงข้า ดีต่อข้าคนเดียวกัน
เล่ า ? ข้ า อายุ ม ากกว่ า เขา เขาเพี ย งแค่ อ ยากลิ้ ม ลองรสชาติ
ใหม่ ๆ เท่ า นั ้น เพื่ อ ความสุ ข สบายจอมปลอมถึ ง กลับ ละทิ้ ง
ครอบครัวงัน้ หรือ ข้ามิใช่คนไร้หวั ใจปานนัน้ ”

“หากเพื่อเฉินว่านเหนี ยน ก็ไม่แน่ ว่าเจ้าอาจจะทาได้” แม่

เฒ่าเซี ยวกล่าวอย่างเย็นชา นางนับว่ารู้ซึ้งถึงจิตใจอันลุ่มหลง
ต่อบุรษุ ของสตรีแล้วว่าเป็ นเช่นไร

แรกเริ่ มนั ้นวางแผนไว้ อย่ างดี ด้ วยการสานสัมพันธ์ ก ับ

เจ้าหน้ าที่ ในศาลจึงได้รบั ข่าวสารทุกชนิดอย่างละเอียด แม้แต่
ลมพัดยอดหญ้ายังทราบก่อนผูใ้ ด

ผู้ใดจะทราบเซี ย วเสี่ ยวอวี้ผ้มู ิ เคยหวันไหวต่

่ อบุรุษ ไม่
เพี ยงมิอาจทาให้ เฉินว่านเหนี ยนหลงรัก นางกลับหลงใหลใน
ตัว เฉิ นว่ า นเหนี ย นอย่ า งยิ่ ง หากมิ ใ ช่ เ พราะเฉิ นว่ า นเหนี ยน
ปฏิเสธนาง ไม่แม้แต่จะมองนางสักนิด แม่เฒ่าเซี ยวยังสงสัยว่า
มิต้องรอให้คนจับพิรธุ นางได้ เซียวเสี่ยวอวี้คงสารภาพทุกอย่าง
นาเรือ่ งราวของซีเหลียงบอกกล่าวออกไปทัง้ หมดเป็ นแน่

ยาพิ ษนั ้ น ตระเตรี ยมไว้ ใ ห้ นางอย่ า งดี นางกลั บ

222
เปลี่ยนเป็ นวสันต์โอสถ แม้นทัง้ สองจะเป็ นคนแคว้นเดี ยวกัน
นางก็ยงั คงรูส้ ึกดูแลแคลนพฤติกรรมเช่นนี้

ฆ่ าคนมิใช่ เ รื่องดี แต่ บุรุษ ผู้แข่ ง แกร่ง ต้ องถูกปลุกปลา้

นัน้ มิส้ฆ
ู ่าเขาเสีย!

เป็ นไส้ศึกก็มีศกั ด์ ิ ศรี มีคณ

ุ ธรรม!

เฉิ นหรูอี้ ก ระแอมไอสองครา “อย่ า กล่ า วเกิ น เลยปาน

นัน้ ...แม้นข้ามีนิสยั เปิดเผยคล้ายวิปลาส ทว่าสิ่งใดสาคัญมิสาคัญ
ข้าล้วนรู้ดี บุรษุ หรือ หาใหม่ย่อมได้ ทว่าครอบครัวผู้ใดก็เที ยบ
มิได้”

“เช่ นนั น้ เจ้าจะทาเช่ นใด? ” แม่เฒ่ าเซี ยวเอ่ยถามอย่าง

สงสัย “เจ้าฆ่ าเขาไม่ได้ ติดตามเขาก็เพียงไม่นาน เขาไม่มีทาง
นาความลับบอกแก่เจ้าแน่ ”

เฉิ นหรูอี้ เ ห็ น แม่ เ ฒ่ า เซี ย วเริ่ ม เชื่ อ นาง จึ ง เหยี ย ดยิ้ ม

ออกมา “เรือ่ งนี้ ง่ายมาก ใช้ยาพิษก็ตายแล้วมิใช่หรือ”

นางกล่าวว่า “ข้ามิอาจหายาพิษในจวนนายอาเภอได้ ต้ อง
อาศัยท่านแล้ว พรุ่งนี้ ท่านนามันมาให้ข้า จักรพรรดิบอกแล้วว่า
เรื่องการรบในชายแดนนัน้ วุ่นวายยิ่ง เขาต้ องอยู่ที่นี่อีกหลาย
223
วัน ทัง้ ยังบอกว่าให้ข้านาเขาไปเดินเล่นในเมือง คาดว่าระยะนี้
เขาคงมิ อ าจหนี ห่ า งจากข้ า ถึ ง เวลาข้ า ลงมื อ พวกเราก็มิ ใ ช่
กระทาการใหญ่สาเร็จแล้วหรือ”

นางหยุดครู่หนึ่ ง พลันกล่าวว่า “เช่นนัน้ ท่านมิอาจใช้ยาที่

ออกฤทธ์ ิ เร็วเกินไป หากตายตอนที่ อยู่กบั ข้า ข้าคงต้ องถูกดึง
ไปพัวพัน ข้าจะหาข้ออ้ างแยกตัวจากจักรพรรดิ พวกเราก็จะ
ปลอดภัย ลอบหนี กลับบ้านเกิดได้แล้วมิใช่หรือ?”

แม่ เ ฒ่ า เซี ย วยิ้ ม เย็น คิ ด ในใจว่ า ขอเพี ย งยานั ้น ท าให้

จักรพรรดิตายได้ เรือ่ งในเมืองเจียงโจวก็นับว่าจัดการเรียบร้อย
ไหนเลยจะสนเรือ่ งความเป็ นความตายของนาง?

ผ่า นไปครู่ห นึ่ ง เฉิ นหรูอี้ จึ ง ถามหยังเช

่ ิ ง ว่ า “ท่ า นท าได้
หรือไม่?”

“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าจะไม่หลอกข้า? มิแน่ ว่าพอข้า

ก้าวเท้าพ้นออกไป เจ้ากลับหาข้ออ้างให้จกั รพรรดิฆ่าข้า...”

“ขอร้องเถิด ท่านช่วยไตร่ตรองหน่ อยได้หรือไม่?” เฉินหรู

อี้สะกดกลัน้ ไว้ “ท่ านข้าล้วนเป็ นไส้ ศึก ทาเรื่องอันมิอาจบอก
ผู้ใดได้ จับท่ านแล้วฐานะข้าจะมิถกู เปิดเผย? หากฐานะข้าถูก

224
เปิ ดเผย จัก รพรรดิ ต้ า จิ้ น ยัง ต้ อ งการข้ า ? มิ ส ัง หารข้ า เพราะ
เสน่ หอ์ นั มากมีของข้า ”

แม่ เ ฒ่ า เซี ย วลัง เลใจมิ รู้ จ ะท าเช่ น ใดดี “อย่ า งน้ อย

เจ้าต้องส่งข้าออกนอกจวน”

เฉินหรูอี้พยักหน้ า “แน่ นอน ท่ านอย่าลืมนายามาให้ ข้า

ในวันพรุง่ นี้ ด้วย”

แม่เฒ่าเซียวแคลงใจ “ด้านนอกตรวจค้นเข้มงวดข้าเกรง
ว่าจะถูกตรวจพบเสียก่อน”

เข้มงวด?

เฉินหรูอี้กะพริบตาปริบๆ นางดูไม่ออกเลย “กริชเล่มนี้

ท่านนาเข้ามาเช่นไร”

“เช่นนัน้ จะให้ข้ายัดยาใส่กางเกงชัน้ ใน?”

“......”

ไม่ ก ล่ า วคงไม่ รู้สึ ก พูด จบเฉิ นหรูอี้ พ ลัน รู้สึ ก กริ ช นั ้น มี

กลิ่นบางอย่าง
225
 “หากพรุ่งนี้ ท่านมินามา วันมะรืนข้าจะพาจักรพรรดิ ออกไป
ข้างนอกแล้วจะหาข้ออ้างไปเยี่ยมท่ านที่ โรงเตี้ ยม ถึงตอนนัน้
ท่านค่อยมอบให้ข้า”

แม่เฒ่าเซียวคิดว่าแผนนี้ ใช้ได้ “เช่นนัน้ เจ้าไปรับยาที่ นัน่

เถิด ไปถึงที่นัน่ คงมิได้ตรวจตราเข้มงวดอันใด”

เฉินหรูอี้เห็นนางติดเบ็ดแล้ว จึงมอบเนื้ อหวานให้นางกิน

กล่าวยา้ กับนางว่า “ท่ านต้ องหาที่ ออกฤทธ์ ิ ช้ า หากชี วิตข้าต้ อง
เข้าไปพัวพัน แม้นเป็ นผีข้าก็จะไม่ปล่อยท่านแน่ ”

คนเราก็เป็ นเช่นนี้ เจ้ายิ่งแสดงออกว่ากลัว ว่าไม่เชื่อถือ

มากเท่าใด คนกลับยิ่งเชื่อ

ก่ อนหน้ านี้ แม่เฒ่ าเซี ยวเค้ นถามเฉินหรูอี้อย่างมิอยาก

เชื่ อถื อ บัดนี้ กลับเปลี่ ยนเป็ นเฉิ นหรูอี้ ที่ เป็ นกังวลคอยย ้าเพื่ อ
ความแน่ ใจกับแม่เฒ่าเซี ยว ทัง้ ให้นางกล่าวคาสาบานเสียก่อน
จึงค่อยวางใจ แล้วประคองนางออกไปด้านนอกอย่างเอาใจใส่

แม่เฒ่าเซี ยวแต่ไหนแต่ไรก็ดแู คลนเซี ยวเสี่ ยวอวี้ สตรีที่

เห็น บุรุษ รูป งามก็มิ อ าจก้ า วขาเดิ น ได้ ต่ อ ให้ ฉ ลาดเพี ย งใดก็
ย่อมมีขีดจากัด

226
 พวกนางเล็มเลี ยโลหิตบนกระบี่ การมี ชีวิตอยู่รอดเป็ น
เรือ่ งสาคัญกว่าสิ่งใด

คาาสาบาน? เที ยบไม่ได้กบั หมันโถวลู

่ กหนึ่ งด้วยซา้ แต่
เซี ยวเสี่ ยวอวี้กลับเชื่ อ ทว่าความสงสัยมันได้กดั กินเข้าไปใน
โลหิตและกระดูกของพวกเขาเสี ยแล้ว ดังนัน้ ยามนี้ กริชในมือ
นางที่ซ่อนในแขนเสื้อจึงยังจ่ออยู่ที่เอวของเฉินหรูอี้

ด้านหลังเฉินหรูอี้มีขนั ที และสาวใช้ ตามมาสองคน ทว่า

กลับไม่มีผ้ใู ดสงสัยแม่สามีและลูกสะใภ้ที่ดรู กั ใคร่กนั ยิ่งทัง้ สอง
นี้ อย่างไรแม่เฒ่าเซี ยวก็ดูชราและอ่อนแอยิ่งคล้ายสายลมวูบ
หนึ่ งก็สามารถพัดนางล้มได้ ลูกสะใภ้ช่วยประคองก็เป็ นเรื่อง
ปกติเหลือเกินแล้ว

จวนของเฉินว่านเหนี ยนเป็ นพื้นที่ ที่ราชสานักจัดเตรียม

ไว้ให้ ด้านหน้ าจึงเป็ นศาลอาเภอ ที่พานักด้านหลังเก็บไว้ให้ขนุ
นางและเจ้าหน้ าที่พกั อาศัย

ศาลด้านหน้ าและที่ พกั ด้านหลังทะลุถึงกัน ตรงกลางกัน้

ด้ วยประตู แสงจันทร์ ยามค่า จะมี พ่ อบ้านและบ่ าวรับใช้ ม าปิ ด
ประตูไว้ ไม่จะเป็ นศาลด้านหน้ าหรือที่ พกั ด้านหลัง หากจะเข้า
ออกจวนในตอนกลางวันย่อมต้องผ่านประตูแสงจันทร์แล้วเดิน
227
ออกไปไปตามระเบียงทางเดิน

เฉินหรูอี้นาแม่เฒ่าเซี ยวก้าวข้ามประตูแสงจันทร์ไปก็เห็น
เซี ยวเหยี่ ยนนาคนมากมายตามหลังไป ไม่ทราบรีบร้อนออก
จากจวนด้วยเหตุใด

“เจ้ามาได้อย่างไร? มีเรื่องร้อนใจจึงมาหาเจิ้น?” คราแรก

เซี ยวเหยี่ยนเห็นเพียงเฉินหรูอี้ แล้วจึงกวาดสายตาไปมองแม่
เฒ่าที่อยู่ด้านหลัง “ท่านนี้ คือ...ฮูหยินเซียว?”

เฉิ นหรูอี้ รู้สึ ก ได้ ถึ ง มื อ ที่ อ ยู่ ด้ า นหลัง นางคล้ า ยก ากริ ช

แน่ นขึน้ ใจจึงพลันเป็ นกังวลขึน้ มาทันที

228
 164 คนตายมิอาจเป็ นพยาน

หากเพี ยงทักทายแล้ วจากไป เฉินหรูอี้คงมิกงั วลว่ าแม่

เฒ่าเซียวจะเสียสติจนพุ่งเข้าแทงองค์จกั รพรรดิ ดูจากที่แม่เฒ่า
เซี ยวกังวลจนโกรธเคืองถึงได้เสี่ ยงอันตรายเข้ามาในจวนเพื่อ
คิ ด บัญ ชี ก ับ นาง บ่ ง บอกว่ า นางรัก ชี วิ ต และกลัว ถูก บุ ค คลที่
เรียกว่า ‘นายท่าน’ คิดบัญชีตามหลังมากเพียงใด

ยามนี้ องค์ จ ัก รพรรดิ มี แ ม่ ท ัพ ติ ดตามหลายสิ บ คนทัง้

พระองค์เองยังมี วรยุทธ์ แต่ กลับทรงดาเนินออกห่ างจากคน
ทัง้ หลายเข้ามาหานางอย่างเหนื อความคาดหมาย

ต่อให้สวมใส่อาภรณ์ หลายชัน้ เฉินหรูอี้กย็ งั รู้สึกได้ว่าแม่

เฒ่าเซี ยวตัวแข็งไปทัง้ ร่าง ไม่ทราบว่าตัวสันเพราะตื
่ ่นเต้นหรือ
หวาดกลัว

“ใช่ เพคะ แม่สามีข้าเอง...” นางพลันส่ งยิ้มให้ กบั แม่เฒ่ า

เซี ย ว “นี่ คื อจักรพรรดิ ตามกฎแล้ ว เราต้ องถวายพระพร ต่ อ
พระองค์” กล่าวจบก็คกุ เข่าลงพืน้ เพื่อแสดงการถวายพระพร

แม่เฒ่าเซี ยวแม้นมิเคยพบผู้มีบรรดาศักด์ ิ ใด ผู้คา้ ฟ้ าบน

ศีรษะนางคือนายท่าน แม้นเป็ นจักรพรรดิเมืองศัตรู แต่ครัน้ ได้

229
ฟั งพระนามอันยิ่งใหญ่ ขาก็อ่อน หัวขาวโพลน จึงคุกเข่ าโขก
ศีรษะเลียนอย่างเฉินหรูอี้ที่อยู่ด้านข้างนาง

แม้แต่ความคิดจะฉี กทึ้งแม่เฒ่าเซี ยวล้วนมีแล้ว โบราณ

ว่าม้าแก่ย่อมเจ้าเล่ห์ เป็ นความจริงโดยแท้

แม่เฒ่ าเซี ยวช่ างระแวดระวังรอบคอบนั ก แม้แต่ คุกเข่า

ยัง อยู่ ชิ ด แนบติ ดกับ นางคล้ า ยกลัว นางถื อ โอกาสวิ่ ง หนี ไป
กระนั น้ หากมีความผิดปกติเพี ยงเล็กน้ อยคงลงมือทันที และ
นางต้องเป็ นเหยื่อรายแรกของคมมีดนัน้

ทว่านางตายแล้วก็แล้วไปเถิด อย่างไรก็ตายจนชินชา แต่

มิอาจให้องค์จกั รพรรดิตกอยู่ในอันตรายได้ หากเป็ นดังวาจาที
่ ่
นางกล่าว เมื่อปลาตัวใหญ่เช่นจักรพรรดิเขยิบเข้าใกล้ และแม่
เฒ่าเซี ยวมิอาจต้านทานความปรารถนาตนจนทาร้ายพระองค์
เข้า ถึงยามนัน้ นางคงกลายเป็ นคนชัวของต้
่ าจิ้นไปตลอดกาล

ทว่านางพูดได้หรือไม่ พวกเขาทัง้ สองช่ างมิรู้ใจกันเลย

นางส่ งสายตาให้ องค์จกั รพรรดิจนตาแทบเหล่ พระองค์กลับ
คล้ายไม่เห็นกระนัน้ ทรงเดินเข้าหานางด้วยพระพักตร์ยิ้มแย้ม

บัดซบนั ก เมื่อวานยังมิเห็นเบิกบานแย้มยิ้มปานนี้ พระ

230
พักตร์บดู บึง้ ประหนึ่ งนางติดหนี้ พระองค์นับหมื่นตาลึงกระนัน้

ค าว่ าใจสื่ อถึง กัน ที่ ค นเล่ าลื อนั น้ ไม่ มีว าสนาอัน ใดกับ
พวกเขาแม้แต่น้อย

“รีบลุกขึ้นเถิด เมื่อวานยังมิเห็นเจ้าพิธีรีตองกับเจิ้นปาน
นี้ ” เซียวเหยี่ยนเอ่ยพลางยิ้ม

เฉินหรูอี้เห็นว่าองค์จกั รพรรดิทรงเขยิบเข้าใกล้นางมาก
ขึน้ ทุกที ใจพลันร้อนรนดุจไฟเผา จึงได้แต่ส่งสายตาให้เฉินว่าน
เหนี ยน นางลูบปิ่นปักผมบนศีรษะอย่างรวดเร็วคราหนึ่ ง

นั น่ เป็ นสัญลักษณ์ ที่นางมักใช้ แจ้งเตื อนแก่เขาว่าบิดารู้

เรือ่ งที่เขากระทาผิดหมดแล้ว เขาตายแน่ ...

เฉินว่านเหนี ยนตกตะลึงไป เขามองตามสายตาของเฉิน

หรูอี้จึงเห็นแม่เฒ่าเซียวที่ยืนชิดติดอยู่ข้างกายนาง สายตาของ
น้ องสาวเขานัน้ แสดงชัดว่าเรือ่ งราวหนักหนายิ่ง

ในเวลานั น้ เอง เฉินว่ านเหนี ย นก็ก้าวเท้ าพุ่ง เข้ า ไปดุจ

เกาทัณฑ์แล้วคว้าพระหัตถ์องค์จกั รพรรดิไว้ พลันได้ ยินเสี ยง
ฮึดฮัดด้วยโทสะจากด้านหลังดังขึ้นพร้อมกัน เหล่าแม่ทพั ต่ าง
ถลึงจ้องจนดวงตาแทบร่วงตกลงมากลิ้งบนพืน้ แล้ว
231
 จักรพรรดิจางเหอลาดตะเวนมาตามเมืองแถบชายแดน
กินอยู่กบั ทหารเหล่านี้ มานาน เรียกได้ว่าสนิทสนมกันยิ่ง แต่
ความสนิ ทสนมที่ ว่ า นี้ อย่ า งไรก็ ย ัง มี เ ส้ น แบ่ ง ผู้ อื่ น เป็ นถึ ง
จักรพรรดิ พระองค์ทรงยอมกระทบไหล่กบั เหล่าทหารจริงแต่
มิ ไ ด้ ห มายความว่ า ทหารจะมี สิ ท ธ์ ิ เดิ น เข้ า ไปกระทบไหล่ ก บั
พระองค์ ทัง้ ยัง กล้ า ดึ ง พระกรพระองค์ ช่ า งใจกล้ า นั ก อยาก
เปลี่ยนที่วางศีรษะหรือไร

บรรดาแม่ทพั ต่ างกลัน้ หายใจ สายตาจ้องมองไปที่ เฉิน

ว่านเหนี ยน

แม้นพวกเขาเพิ่งเข้าเมืองมาเมื่อวาน มิได้ทราบตื้นลึก
หนาบาง แต่มิได้หมายความว่าหูตาถูกปิด โดยเฉพาะเรื่องที่ฝ่า
บาททรงร่วมบรรทมกับสตรีที่ตามติดเฉินว่านเหนี ยนมาร่ว มปี
เรื่องเล่าลืออันเหลือเชื่อเช่นนี้ แม้นบุรษุ ผู้ห้าวหาญยังเคยได้ยิน
ได้ฟัง

วันนี้ จกั เป็ นวันตัดสินหรือไร...

กองทัพซี เหลียงอาจบุกเข้ามาได้ทุกเมื่อ แต่ เหตุใดพวก

เขาถึงได้โลหิตพลุ่งพล่านตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าตอนรบกับกองทัพ
ซีเหลียงสามวันสามคืนเสียอีก
232
 เมื่อองค์จกั รพรรดิถกู เฉินว่านเหนี ยนดึงไว้ จึงหยุดฝี เท้า
ลงโดยพลัน สายพระเนตรที่จ้องใบหน้ าเฉินหรูอี้ค่อยๆ เลื่อนไป
ที่ มือเฉินว่านเหนี ยนจนถึงใบหน้ า เฉินว่าน เหนี ยนเพี ยงรู้สึก
ว่ า ทุ ก ๆที่ ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ท อดพระเนตรมองล้ ว นกลายเป็ น
น้าแข็งกระนัน้ เหน็บหนาวดุจเหมันตฤดูกม็ ิ ปาน

ทว่ า ยามนี้ เขามิ อ าจคิ ด อัน ใดให้ ม าก สายตานั ้น ของ

น้ องสาวเขาบอกว่าเรือ่ งมันมิชอบมาพากล

เขายอมเสี่ ยงกับการถูกองค์จกั รพรรดิลงทัณฑ์ก็มิอาจ

ยอมให้พระองค์ตกอยู่ในอันตรายเด็ดขาด

“เถ้าแก่เนี้ ยเซี ยว เหตุใดถึงได้ออกมานอกจวนเล่า? ข้า

มิใช่กาชับแล้วหรือ หากไม่มีเรือ่ งสาคัญใดก็มิอาจออกนอกจวน
ตามใจชอบ?” ตัวเฉินว่านเหนี ยนบังองค์จกั รพรรดิไว้ครึ่งร่าง
นั ยน์ ตาดอกท้ องดงามหรี่ ลงเล็กน้ อย ใบหน้ าหล่ อเหลานั น้ ดู
เคร่งขรึมอย่างยิ่ง

“ยามนี้ สถานการณ์ วุ่นวาย มีเหตุสงคราม หากมิจาเป็ น

เถ้าแก่เนี้ ยเซียวควรอยู่ในจวนจะดีกว่า”

เฉินหรูอี้เห็นเฉินว่านเหนี ยนออกหน้ า จึงนับว่าวางใจลง

233
ได้ นางหยัดกายยืนขึน้ ระบายยิ้มเต็มหน้ า “วาจาของใต้เท้าเฉิน
อาถาวได้บอกกล่าวแก่ข้าแล้ว ท่ านแม่ไม่วางใจที่ ข้ามิได้ กลับ
ไปโรงเตี้ยมจึงมาหาที่จวน ข้าเพียงมาส่งท่านแม่...”

เฉินว่ านเหนี ยนโบกมื อตัด บท “แม่เฒ่ าเซี ยวร่างกายมิ

แข็งแรงมาแต่ ไหนแต่ ไร เถ้าแก่เนี้ ยเซี ยวออกมาส่ ง จะให้ แม่
เฒ่าเซียวเดินกลับโรงเตี้ยมไปเองงัน้ หรือ? ไม่ส้ใู ห้ข้าเรียกรถม้า
ของจวนไปส่งแม่เฒ่าเซี ยวกลับ” เขาพูดพลางขยับเข้าใกล้ ยื่น
มือประคองแม่เฒ่าเซี ยว ในขณะเดียวกันก็แทรกตัวเข้าไปแยก
ทัง้ สองให้ห่างจากกัน

“เช่ น นั น้ ก็รบกวนใต้ เท้ าเฉินแล้ ว” เฉินหรูอี้ค่อยๆ ถอย

หลังไปสองก้าว ส่งสายตาเตือนให้เฉินว่านเหนี ยนระวัง

เวลานี้ แม่เฒ่าเซียวก็รสู้ ึกมิชอบมาพากลแล้วเช่นกัน เฉิน

ว่านเหนี ยนปกติกเ็ อาใจใส่ต่อราษฎร ผู้คนต่างชมชอบ แต่คงมิ
ดี ข นาดทิ้ ง จักรพรรดิ ไว้ ด้ านข้ าง มิรอให้ ท รงตรัส วาจาก็อ อก
หน้ าเอ่ยปากส่งชาวบ้านผูห้ นึ่ งกลับเรือน

รอจนนางมีสติกลับมา คนก็ถกู เฉินว่านเหนี ยนประคอง

ไว้แล้ว ร่างครึง่ หนึ่ งล้วนถูกควบคุมไว้ในอกเขา

234
 แม่ เ ฒ่ า เซี ย วพลัน ระแวดระวัง ตนขึ้ น มา ระหว่ า งเดิ น
ออกไปนางก็โ ก่ ง หลัง ไอจนตัว โยน แต่ เ ฉินว่ านเหนี ย นก็ยงั มิ
ยอมออกห่ า งจากนาง ฝ่ ามื อ ที่ ป ระคองนั ้น มิ ย อมคลายออก
แม้แต่ น้อย นางแน่ ใจว่าเฉินว่านเหนี ยนกาลังสงสัยในตัวนาง
จึงฉวยโอกาสที่ เฉินว่านเหนี ยนประชิดตัวนางอยู่นัน้ ใช้มือขวา
จ้วงแทงไปทางด้านซ้าย

เขาคอยระวั ง แม่ เ ฒ่ า เซี ยวอยู่ แ ล้ ว เมื่ อ นางมี ก าร

เคลื่อนไหวที่ผิดปกติ เขาก็รตู้ วั ทันที ทัง้ แรงการจ้วงแทงกริชนัน้
มิใช่ น้อย เขาจึงผลักคนที่ อยู่ในอกออกไปทันที เพื่อหลบเลี่ ยง
กริช แล้ ว ชักมี ด พกออกมาจากเอวอย่ างรวดเร็ว ปานสายฟ้ า
ฟาดพุ่งตรงเข้าใส่แม่เฒ่าเซียว ทัง้ สองต่อสู้กนั พัลวัน

“เซี ย วเสี่ ยวอวี้ สารเลว เจ้าหักหลังข้า ! ” แม่เ ฒ่ าเซี ย ว

ยามนี้ ไหนเลยจะเป็ นสตรีชราที่ร่างกายอ่อนแอ เสียงนางดังดัง่
ระฆัง เฉิ นว่ า นเหนี ยนที่ อ ยู่ใ กล้ น างที่ สุด นั น้ รู้สึ ก ในหูมี เ พี ย ง
เสียง ‘วึ่งๆ ’ จนหูแทบหนวก

เฉินว่านเหนี ยนเห็นสถานการณ์ เปลี่ ยนเป็ นเช่ น นี้ ไหน

เลยจะไม่เข้าใจ

เมืองเขตชายแดนเชื่อมต่อระหว่างสองอาณาจักรเช่นนี้
235
มีพ่อค้าเข้ามาออกไม่รู้เท่ าใด แต่ ละเมืองล้วนมี คนสอดแนม
ของทัง้ สองอาณาจักรอยู่ไม่น้อย

แม่ เ ฒ่ าเซี ย วผู้นี้ นั น้ ฝี มือร้ายกาจนั ก เขายัง มิท ัน มาถึ ง

เมืองเจียงโจวด้วยซ้ าแต่ตระกูลเซี ยวกลับอยู่ที่นี่มาหลายสิบปี
ต่อมาก็ให้เซี ยวเสี่ยวอวี้แต่งเข้ามา ความจริงล้วนเป็ นไส้ศึกทัง้
ยังซ่อนตัวอยู่ในเมืองนี้ เป็ นสิบปี ใช้ชีวิตในเมืองเจียงโจวอย่าง
สุขสบาย คงภาคภูมิใจยิ่ง

หากมิใช่เพราะน้ องสาวของเขาเปิดเผยฐานะนางในวันนี้
เขาอย่างไรก็ไม่มีทางเดาได้

เหล่าแม่ทพั เห็นกับตาว่าทัง้ สองประคองกันอย่างสนิท

สนม ขุนนางและราษฎรประคองกันเดินออกไปดุจปลาแหวก
ว่ายในธารา เดินไปเดินไปกลับต่อสู้กนั ทาเอาพวกเขามึนงงไป
หมด แต่กม็ ิ ได้เข้าไปร่วมด้วย ทุกคนล้วนกรูเข้าไปยืนขวางหน้ า
พระพักตร์องค์จกั รพรรดิ ล้อมกันเป็ นวงกลมเพื่ อคุ้มกัน องค์
จักรพรรดิ

“เซียวเสี่ยวอวี้ เจ้าเป็ นคนทรยศของซีเหลียง! เจ้ากับเฉิน

ว่านเหนี ยนมันสารเลวนัก เจ้าต้องไม่ตายดีแน่ !”

236
 แม่เฒ่ าเซี ยวเห็นองค์จกั รพรรดิค่อยๆ ถูกกันออกไปให้
ห่างจากตรงนี้ ก็ทราบว่าไม่มีทางเข้าใกล้พระองค์ได้ จึงมิคิดบุก
เข้าไปอีก ตะโกนร้องเสี ยงหนึ่ ง หันกริชไปอี กทางแล้วกระโดด
หนี ทนั ที

เฉินว่านเหนี ยนวิ่งตามติดออกนอกจวนไป ฉับพลันทุก

สายตาจึ ง หัน มาที่ เ ฉิ นหรูอี้ ซึ่ ง ยื น อยู่ด้ า นหลัง องค์จ กั รพรรดิ
มองดู อ งค์ จ ัก รพรรดิ และมองเฉิ นหรู อี้ แล้ ว หั น มององค์
จักรพรรดิและมองเฉินหรูอี้อีกครัง้ แม้นไม่กล่าวออกมาแต่ทุก
คนกลับกระจ่างแจ้งแก่ใจดี

เฉินฮวายปาดเหงื่อ ลอบร้อง ‘โธ่ เอ้ย’ อยู่ในใจแทนองค์

จักรพรรดิ

คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า เจี ย งกุ้ย เฟยที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงเฝ้ า รอให้

หวนคืนมากลับเป็ นไส้ศึก ราษฎรของอาณาจักรต้าจิ้นมีนับพัน
นับหมื่น จะเลือกสตรีใดก็ย่อมได้ เหตุใดจึงเลือกร่างนี้ กนั เล่า...

จักรพรรดิของเขาช่างน่ าสงสารนั ก! พระพักตร์นัน้ แทบ

จะเปลี่ยนเป็ นสีเขียวคลา้ เช่นเดียวกับสีฉลองพระองค์แล้ว

“เฉินฮวายนาตัวเซี ยวเสี่ ยวอวี้ไปกักขังไว้ ให้ องครักษ์

237
เสื้อแพรเฝ้ าไว้ให้ดี ไม่อนุญาตให้ผ้ใู ดเข้าใกล้ เจิ้นจะสอบสวน
ด้วยตนเอง” เซียวเหยี่ยนเอ่ยน้าเสียงราบเรียบ มิหนั หน้ ามองดู
เฉินหรูอี้แม้เพียงนิด

เฉินฮวายอึ้งงันไป องครักษ์เสื้อแพรเจ็ดแปดคนกระโดด
เข้ามาจากด้านหลังเข้าล้อมเฉินหรูอี้ไว้

“...ไม่ สู้ คุ ม ตั ว ไว้ ใ นจวน ฝ่ าบาทจะได้ ส อบสวนได้

โดยง่ า ย?” เฉิ นฮวายถามหยังเช ่ ิ ง เซี ย วเหยี่ ย นโบกมื อ อย่ า ง
องอาจคราหนึ่ ง เห็ น ชัด ว่ า เห็ น ด้ ว ยกับ ความเห็ น ของเฉิ น
ฮวาย

เขาคิดแล้วเชี ยว หากองค์จกั รพรรดิตดั พระทัยให้นาตัว

เจียงกุ้ยเฟยไปขังเรือนจาที่ทงั ้ อับชื้นและสกปรกเช่นนัน้ ได้คงมี
ภูตผีโผล่มาแน่ เฉินฮวายอดยิ้มแหยออกมาไม่ได้ เขาสะบัดมือ
เลียนอย่างองค์จกั รพรรดิแล้วจากไปอย่างไร้สุ้มเสี ยงพร้อมกับ
องครักษ์เสื้อแพรซึ่งคุมตัวเฉินหรูอี้กลับไปยังสถานที่ที่นางจาก
มา

บรรดาแม่ทพั ล้วนเจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ไม่แน่ ใจว่ านี่

นับเป็ นเรือ่ งราวใด

238
 บอกว่าคุมขัง ทว่าอย่างไรก็ดูคล้ายส่งองครักษ์เสื้อแพร
ไปคุ้มกันกระนัน้ ?

ทว่า พวกเขาก็มิอาจทักท้ วงต่ อคาบัญชาของฝ่ าบาทได้

อย่ า งไรก็ย งั เป็ นไปตามกฎเกณฑ์ กัก ตัว ไว้ แ ละส่ ง คนไปเฝ้ า
ทว่า...อย่างไรก็ดพู ิ กล?

พวกเขาเพียงหวังให้เฉินว่านเหนี ยนนาตัวแม่เฒ่าเซี ยว
กลับ มาสอบสวนเพื่ อ เป็ นพยานยื น ยัน ต่ อ ให้ อ งค์จ กั รพรรดิ
โปรดปรานเถ้าแก่เนี้ ยเซียวเพียงใด พวกเขายอมถูกตัดหัวก็จกั
ต้องกดดันให้ลงโทษประหารเซียวเสี่ยวอวี้ผ้เู ป็ นมหัตภัยร้ายให้
จงได้

แรกเริ่มก็หว่ านเสน่ ห์เฉินว่านเหนี ยนนายอาเภอเจี ยง

โจว พริ บตากลับ หั น มายัว่ ยวนจัก รพรรดิ ผู้ อ งอาจฉลาด
ปราดเปรื่องของพวกเขา...

ไส้ศึกของอาณาจักรซีเหลียงเป็ นต้นกล้าแห่งหายนะ แม้

เป็ นเพี ย งประชาชนทัว่ ไปของต้ า จิ้ น ก็มี ห น้ า ที่ ก าจัด ต้ น กล้ า
เหล่านี้ ให้สิ้นไป

บรรดาแม่ทพั เฝ้ าตัง้ ตาคอยอย่างร้อนใจ เวลาผ่านไปครึ่ง

239
ถ้วยชาเฉินว่านเหนี ยนถึงได้กลับมา แต่สิ่งที่พวกเขาเฝ้ ารอกลับ
เป็ นเพียงศพแม่เฒ่าเซียว ที่มีกริชปักอยู่กลางหน้ าอก เพียงมอง
ก็ทราบว่าเจตนาปลิดชีพตน กริชที่ปักบนอกมีเพียงด้ามเท่านัน้
ที่โผล่ออกมา ดวงตาถลนคล้ายคนตายตาไม่หลับ

“หม่อมฉันขอรับโทษจากฝ่ าบาทพะย่ะค่ะ ครัน้ วิ่งตามไป

ถึงตรอกแคบๆ แม่เฒ่าเซียวไร้แรงวิ่งหนี ก่อนที่หม่อมฉันจะลง
มือนางก็ปลิดชี พตนเสี ยแล้ว หม่อมฉันแย่งกริชมาไม่ทนั ทาให้
คนร้ายต้องตาย ขอฝ่ าบาททรงลงทัณฑ์หม่อมฉันด้วยพะย่ะค่ะ”
เฉิ นว่ า นเหนี ยนคุก เข่ า ลงบนพื้น เสี ย งดัง ‘พลัก’
่ สายตาของ
เหล่าแม่ทพั ล้วนหันมองไปที่องค์จกั รพรรดิ

เซี ย วเหยี่ ย นมองเฉิ นว่ า นเหนี ยนที่ คุ ก เข่ า อยู่ บ นพื้ น

ค่อยๆ เลิกคิ้วขึน้ ใบหน้ าลุ่มลึกดุจแม่น้า

“ใต้ เท้ าเฉินมีความดีที่ค้มุ ครองเจิ้น เหตุใดจะกล่าวว่ามี

โทษได้ เ ล่ า ” เขากล่ าวเสี ยงเรี ย บ “เจิ้น ทราบดี ว่ าใต้ เท้ าเฉิน...
มิได้เจตนา” เขาเดินเข้าไปพยุงเฉินว่านเหนี ยน “รีบลุกขึ้นเถิด”
เขาปรายตามองท่ า ทางอัน เคารพนอบน้ อ มแต่ ส ายตากลับ
กราดไปทางด้ า นหลัง เขาอย่ า งไม่ รู้ต ัว ของเฉิ นว่ า นเหนี ยน
เห็นชัดว่ากาลังมองหาเฉินหรูอี้

240
 “ฝ่ าบาท เถ้าแก่ เนี้ ยเซี ยว...” เซี ยวเหยี่ ยนปล่อยมือจาก
เขา เอ่ยเสี ยงเบาว่า “เจิ้นมีคาสังให้
่ สงั หารในที่ ลบั แล้ว ใต้ เท้ า
เฉินมิต้องกังวล”

“หา?”

เฉินว่านเหนี ยนลืมตัวร้องเสียงหลง กระทังองค์

่

จักรพรรดิใช้ สายพระเนตรอันเย็นชาจ้องมองเขา พลัน

สานึ กได้ว่าตนแสดงอาการออกนอกหน้ าเกินไป จึงรีบเอ่ยว่า
“วาจาของแม่เฒ่าเซียวมิน่าเชื่อถือ...”

“แม่เฒ่าเซียวไม่ใช่ตายแล้วหรือ คนตายมิอาจเป็ นพยาน

ทว่ า นางเป็ นผู้ต้ อ งสงสัย เรื่ อ งเกี่ ย วพัน ถึ ง สงครามของสอง
แคว้น แม้นผิดคนก็จาต้องฆ่า”

เฉินว่านเหนี ยนพลันมือไม้เย็นเยียบ เขาเพียงกลัวว่าแม่

เฒ่ าเซี ยวจะพูดจาส่ งเดชท าให้ น้องสาวเขาต้ องเข้ามาพัวพัน
จึงยอมที่ จะปล่อยโอกาสจับเป็ น จัดการฆ่ านางเสี ยเพื่อมิให้ มี
ภัยในภายหลัง

ใช่ แล้ ว เขาควรคิ ดได้ น านแล้ ว ในสถานการณ์ เช่ น นี้

ผลประโยชน์ ชาติบา้ นเมืองสาคัญกว่าสิ่งใด คนทัง้ หลายยินยอม
241
จะเชื่ อเช่ นนัน้ ต่ อให้ เป็ นแค่ผ้ตู ้ องสงสัยก็มีเหตุผลเพียงพอให้
ประหารได้แล้ว

เซี ยวเหยี่ ยนมองเฉินว่านเหนี ยน ตบบ่าเขาเบาๆ แล้ว

หมุนตัวเดินออกจากจวนเพื่อไปจัดตาแหน่ งทหารรักษาเมือง
ตามแผนเดิมที่วางไว้

บรรดาแม่ทพั ได้ฟังว่าองค์จกั รพรรดิทรงตัดสินโทษตาย

แก่นางไปแล้ว จึงคลายโทสะในใจที่ เฉินว่านเหนี ยนมิได้นาคน
เป็ นกลับ มาแต่ เ ป็ นเพี ย งแค่ ศ พ ทยอยเดิ นตามหลัง องค์
จักรพรรดิไปเพื่อคอยคุ้มกัน

แม่ทพั ที่ มีความสัมพันธ์อนั ดีกบั เฉินว่านเหนี ยนเดินเข้า

ไปตบบ่าเขา กล่าวเสียงตา่ ว่า “ใต้เท้าเฉินเก็บซ่อนความเสียใจ
ไว้บ้างเถิด ผู้คนเห็นเข้าคงมิเป็ นผลดี ต่อใต้ เท้ า...ก็แค่สตรีคน
หนึ่ ง หาใหม่เมื่อใดย่อมได้”

เฉินว่านเหนี ยนสับสนไปหมด พยักหน้ าแล้วเดินตามแม่

ทัพออกไปจากจวน

คา่ คืนสงัดเงียบ เซี ยวเหยี่ยนนัง่ อยู่ที่ศาลาพักร้อนในจวน

โดยรอบล้วนมีองครักษ์เสื้อแพรซ่อนตัวอยู่ มีเพียงเฉินฮวายที่

242
คอยติดตามข้างกายองค์จกั รพรรดิ

เขามองรายงานลับ ในมื อ ตน แค่ น เสี ย งเย็น คราหนึ่ ง

สะบัดมือทิ้งมันใส่ในอกเฉินฮวาย...

“เผาเสีย”

เฉินฮวายลอบมองมันเงียบๆ เป็ นผลการชันสูตรศพของ

แม่เฒ่าเซียวที่องค์รกั ษ์เสื้อแพรลงมือตรวจสอบเองกับมือ

เนื้ อความเขี ยนชัดเจนว่ ามื อขวาที่ จ บั กริ ช กระดูกแตก

ละเอียด คล้ายถูกคนบีบด้วยแรงมหาศาลจนแตก แล้วใช้มืออีก
ข้างแทงกริชทะลุหวั ใจจนตาย...เขาฆ่า

หัวใจเฉินฮวายพลันสะท้านเฮือก เขาเปิดที่ครอบตะเกียง
แล้วจัดการเผาสารลับให้เหลือเพียงเถ้าถ่าน

“เขาช่ างมี น้ าใจนั ก กลัวว่ าหากเก็บคนไว้ จะกลาย เป็ น

พยาน” เซี ยวเหยี่ ยนกัดฟั น ใบหน้ าบิดเบี้ยวไม่เป็ นรูป ฝ่ ามือ
ฟาดลงไปบนโต๊ะ ไม้เก่ าเช่ นนี้ ไหนเลยจะทนต่ อฝ่ ามือเขาได้
เพี ยงยินเสี ยง ‘แกรก’ ทุกอย่างก็พงั ทลายลง เศษไม้ล้วนแตก
กระจายลงบนแทบเท้า

243
 ตัง้ แต่ที่เจียงกุ้ยเฟยตายไป หลายเดือนมานี้ พระองค์ทรง
บันดาลโทสะอยู่เสมอ เพราะพลังยุทธ์สูงส่ง ทรงตบโต๊ะคราใด
โต๊ะอันลา้ ค่าภายในวังไม่ร้ถู กู พระหัตถ์พระองค์ฟาดหักพังไม่ร้กู ี่
ตัวแล้ว เฉินฮวายเรียนรู้มาเป็ นอย่างดี เมื่อเห็นพระองค์ทรงยก
พระหัตถ์ขนึ้ เขาก็รีบถอยหลังไปหนึ่ งก้าวทันที

มีเศษไม้ที่ไร้ตากระเด็นตกลงบนพระบาทพระองค์ ทว่า
เฉินฮวายกลับไม่มีเศษไม้ตกโดนเท้าแม้แต่น้อย

244
 165 รอยร้าว

เซียวเหยี่ยนกุมหน้ าอกตนไว้

ตั ้ ง แ ต่ ค ร า ก่ อ น ที่ ปี ศ า จ น้ อ ย ป่ ว ย ห นั ก โ ร ค เ จ็ บ
หน้ าอกของเขาก็รุน แรงขึ้ น เรื่ อ ยๆ หรื อ เห็น เขาเป็ นคนโง่
ดูไม่ออกว่าปี ศาจน้ อยส่งสายตาให้เพราะกลัวว่าเขาจะเข้าไปใก
ล้?

เขาดูออกนานแล้วว่านางมีบางอย่างผิดปกติจึงคิดเข้าไ
ปปกป้ องนาง ทว่ า ที่ เหนื อความคาดหมายของคนคื อ
นางถึ ง กลับ เปลี่ ย นเป้ าหมายอย่ า งรวดเร็ว ส่ ง สายตาไปให้
เฉินว่านเหนี ยน

เขาคอยมองนางตลอดเวลา เหตุ ใ ดจึ ง มิ เห็ น นาง

ส่งสายตาให้เฉินว่านเหนี ยน ทัง้ ยังทาท่าทาง เฉินว่านเหนี ยน กลับมิ
ท าให้ ผิ ดหวั ง เข้ า ใจความหมายทุ ก อย่ า ง เพี ยงพบว่ า
สถานการณ์ไม่ปกติกร็ ีบแยกนางออกไป ทัง้ ยังวิ่งไล่จบั คน

ค ว า ม สั ม พั น ธ์ ที่ มิ เ ป็ น ต้ อ ง พู ด เ พี ย ง ใ ช้ ส า ย ต า ก็
สามารถเข้าใจได้ของคนทัง้ สอง เกิดขึน้ ตัง้ แต่เมื่อใดกัน?

หากบอกว่ า เขารู้ เ รื่ อ งฐานะที่ แท้ จริ งว่ า นางมิ ใช่

245
เซี ยวเสี่ ยวอวี้ มิใช่ ไส้ ศึกของซี เหลี ยง เช่ นนั น้ เหตุใดเฉินว่าน
เหนี ยนถึ ง เชื่ อ มัน ในตัว นางปานนั ้น ? เป็ นเพราะทราบเรื่ อ ง
ทุ ก อย่ า งของนางเช่ น เดี ย วกับ เขาหรื อ มี ค วามสัม พัน ธ์ บ าง
อย่างกับเซียวเสี่ยวอวี้ตวั จริงแล้วถ่ายทอดมายังปี ศาจน้ อย...

“ไม่ ไม่ใช่” เซียวเหยี่ยนส่ายศีรษะ กล่าวพึมพา กับตนเอง

หากเฉิ นว่ า นเหนี ย นมี ค วามสัม พันธ์ลึ ก ซึ้ ง กับ เซี ย วเสี่ ย วอวี้
ปี ศาจน้ อยย่อมไม่มีเหตุผลอันใดไปทราบสายตาหรือท่าทางระ
หว่างพวกเขาสองคน

เฉิ นฮวายเพี ย งยิ้ มแหย เขาคิ ดว่ า องค์ จ ั ก รพรรดิ

หาเจี ย งกุ้ย เฟยพบแล้ ว อาการป่ วยจะดี ขึ้ น ผู้ใ ดจะทราบว่ า
จะหนั ก ขึ้ น กว่ า เดิ ม ถึ ง กับ พูด คุย กับ ตนเอง ทรงพึ ม พ างึ ม ง า
เช่นนี้ คิดเรือ่ งใดอยู่กนั แน่ ?

“เฉินฮวาย...”

“พะย่ะค่ะ! ” เฉินฮวายกาลังบ่นว่าองค์จกั รพรรดิ

อยู่ ด้านหลัง เมื่ อองค์จักรพรรดิทรงเรี ยก เขาจึ งร้ องรับ

เสี ยงสู ง ดั ง่ โจรมี ความผิ ด ไม่ ท ราบว่ าองค์ จ ั ก รพ รรดิ
เรียกตนขึน้ มา เช่นนี้ ทรงกาลังคิดสิ่งใดอยู่

246
 เสียงร้องนัน้ ของเฉินฮวายทาให้เขาตกใจขึน้ มา โดยพลัน
เ ซี ย ว เ หยี่ ย น เ ข่ น เ ขี้ ย ว เ คี้ ย ว ฟั น “ ดึ กดื่ น ค่ อน คื น เ จ้ า
แหกปากอันใด? ”

เฉิ นฮวายกลื น น้ าลายมิ ใส่ ใจโทสะนั ้ น ของพระองค์

่ ิ่ งใดพะยะค่ะ?”
“ฝ่ าบาทมีรบั สังส

องค์ จัก รพรรดิ ถลึ ง มองเขาคราหนึ่ ง “ให้ ค นจับ ตาดู

เฉินว่านเหนี ยน หากมีความเคลื่อนไหวให้จดั การทันที”

“...ความเคลื่อนไหวที่ว่า...หมายถึง? ”

จากโทสะของเซี ยวเหยี่ ยนก็ทาให้ เฉินฮวายเริ่ม เข้าใจ

ความสงสัยที่มีค่อยๆ สลายไปไม่น้อย

เซี ยวเหยี่ยนมิชอบเฉินว่านเหนี ยนจนแทบอยากจะตอก

ตะปู ที่ ตา จ้ ว งแทงที่ เนื้ อแล้ ว แต่ หากเขามี ค วามเกี่ ย วพั น
กับแคว้นซี เหลียงจริง เฉินว่านเหนี ยนก็มิจาเป็ นต้ องรวบรวม
กาลังพลจากทหารและราษฎรเข้าต้ านการโจมตี ของซี เหลียง
เปิดประตูเมืองให้เลยจะมิเร็วกว่าหรือ?

ทว่ า แค่ คิ ดถึ ง หนามยอกอกที่ ยั ง มิ ได้ ก าจั ด ทั ้ง ยั ง

เพิ่มใหม่ขึน้ มาอีกก็รสู้ ึกเจ็บปวดไปทัวร่
่ าง
247
 “ช่ างเถิ ด จั บ ตาเขาไว้ ทุ ก วั น อย่ า ให้ คลาดสายตา”
เซี ย วเหยี่ ย นพู ด เน้ นที ล ะค า นั ย น์ ต าหงส์ อ ัน วาวโรจน์ จ้ อ ง
มองเฉินฮวาย ทาเอาเฉินฮวายเสียขวัญจนมิกล้าแม้หายใจ

เฉิ นฮวายพยัก หน้ า ทรงคิ ด ว่ า การจับ ตาสามารถ ท า

ให้คนตายได้เช่นนัน้ หรือ?

“หม่อมฉันทราบแล้วพะย่ะค่ะ”

เซี ยวเหยี่ ย นกลอกตาใส่ เ ขาคราหนึ่ ง ในใจคิ ดว่ า

เจ้าทราบที่ ใดกัน เพี ยงคิดว่าปี ศาจน้ อย อาจมี ความสัมพันธ์
บางอย่ า งกับ เฉิ นว่ า นเหนี ยน แม้ แ ต่ ม าลาบนศี ร ษะของเขา
ก็ยงั เปลี่ยนสี

“โอ๊ย” เซียวเหยี่ยนกุมหน้ าอก “เจ็บหน้ าอก”

เฉินฮวาย “......”

ช่ างเถิด เขามิได้ ยินสิ่งใดทัง้ นั น้ องครักษ์ เสื้อแพร ค่ อ ยๆ

ขยั บ ห่ า งออกไปอี กสองฉื่ อ บ่ ง บอกว่ า มิ เห็ น พายุ โ ทสะ
ท่ า มกลางราตรี ส งัด นี้ ขององค์จ ัก รพรรดิ นอกจากทรงกุม
พระอุร ะคล้ า ยไซซี แ ล้ ว ก็ไ ม่ มี บ าดแผลอื่ น ใด ทว่ า พระพักตร์
มิได้งดงามดุจไซซีแต่บิดเบีย้ วดังลู ่ กทู่โต้วตากลมกระนัน้
248
 เฉินหรูอี้ได้พบเซี ยวเหยี่ยนอีกครัง้ ก็ล่วงไปวันที่สองของ
การถูกคุมขังแล้ว

แม้ น กล่ า วว่ า คุ ม ขั ง ความจริ งเพี ย งกลั บ มาอยู่ ใ น

ห้องรับแขกที่เฉินว่านเหนี ยนจัดเตรียมไว้ให้ ขันที สี่คนก็ ยังอยู่
มี เ พี ย ง ห ญิ ง รั บ ใ ช้ ที่ ถู ก ไ ล่ อ อ ก ไ ป จ น ห ม ด น อ ก ป ร ะ ตู
มี องครักษ์ เ สื้ อแพรเฝ้ าอยู่สิ บ กว่ าคน เสื้ อผ้าอาหารล้ ว นเป็ น
เช่นแต่ก่อนเพียงแค่มิอาจไปไหนได้อย่างอิสระ

แสงอาทิ ตย์ ส าดส่ อ งเข้ า มาภายในห้ อ ง เฉิ นหรู อี้

ลื ม ตาขึ้ น มาครัง้ แรกก็เ ห็น เซี ย วเหยี่ ย นนั ง่ อยู่ บ นเตี ย ง จ้ อ ง
มองนางตาไม่กะพริบ

อ า ภ ร ณ์ บ น ร่ า ง ยั ง เ ป็ น ชุ ด เ ดิ ม ใ ต้ ต า ขึ้ น สี ค ล ้ า
ใบหน้ าเหนื่ อยอ่อน

นางได้ ยิ นเสี ยงเขาเอ่ ยดั ง ฟั งชั ด ว่ า จะกั ก ขั ง นาง

ไว้สอบสวน เฉินหรูอี้ร้ดู ีเขาเพียงแสร้งทาไปเช่นนัน้ เอง ดังนัน้
จึงมิได้กงั วลอันใด ควรกินก็กิน ควรนอนก็นอน

“ท่ า นมิ ได้ น อนทั ง้ คื น ? ” เฉิ นหรู อี้ ลุ ก ขึ้ น นั ง่ เส้ น ผม

เงางามจึงทิ้งตัวลงบนบ่า ท่ าทางดูงวั เงีย ช่ างงดงามเป็ นธรรมชาติ

249
ยิ่ง

นางยื่ น มื อ ไปลู บ ไล้ ใ บหน้ าเซี ยวเหยี่ ย น “ท่ า นยุ่ ง

อยู่ ท ัง้ คื น เลยใช่ ห รื อ ไม่ ? เร็ว เข้ า ขึ้ น มา” นางดึ ง แขนเขา
เบาๆ “นอนพักสักครู่เถิด ไม่แน่ ว่าหากรอให้สายอีกสัก หน่ อย
จ ะ มี เ รื่ อ ง ก า ร ท ห า ร เ รื่ อ ง บ ริ ห า ร ใ ห้ ท่ า น ต้ อ ง จั ด ก า ร
เช่นนัน้ ก็จะมิได้พกั ผ่อนอีก”

เซี ย วเหยี่ ย นมองนาง เผยยิ้ ม บางเบา ทิ้ งเรื่ อ งเฉิ น

ว่ า นเหนี ยนที่ มี อ ยู่ เ ต็ ม หัว ทิ้ งไปชัว่ ขณะ เขยิ บ เข้ า ไปนอน
ข้างนางบนเตียง

เฉิ นหรูอี้ ดึ ง เขาเข้ า ไปข้ า งในอี ก “เขยิ บ เข้ า มาอี ก เถิ ด

ประเดี๋ ย วหลั บ ไป เผลอพลิ กตั ว เพี ย งนิ ดก็ ต กเตี ยงแล้ ว
ท าไม? หรือกลัวว่าข้าจะกินท่านหมดทัง้ ตัว?”

เซี ย วเหยี่ ย นหนั ง ตากระตุ ก คราหนึ่ ง “เหลวไหล”

เสี ย งของเขาแหบพร่ า เล็ก น้ อย นั ง่ อยู่ ใ นศาลาพัก ร้ อ นอยู่
ครึ่ ง คื น ทั ้ง ยั ง นั ่ง มองนางอยู่ ข้ า งเตี ยงอี กค่ อ นคื น เมื่ อ
ศีรษะวางลงบนหมอนถึงรูว้ ่าตนง่วงเพียงใด

“เหลวไหลอันใดกัน? ท่านก็มิร้จู กั ดูแลสุขภาพ ตนเลย”

250
เ ฉิ น ห รู อี้ ป ร ะ ค อ ง ใ บ ห น้ า เ ข า ไ ว้ แ ล้ ว ป ร ะ ทั บ จุ ม พิ ต
ลงบนริ มฝี ปากเขาโดยแรงหนึ่ งที “ท่ า นดู เ ถิ ด ท่ า นผอม
ถึ ง เพี ย งนี้ ได้ อ ย่ า งไร? รี บ บ ารุ ง ร่ า งกายเสี ย ให้ ข้ า ดู สิ ว่ า
ท่านเหลือเพียงแต่กระดูกหรือไม่?”

“ลู บ ไล้ แ ล้ ว จะรู้ สึ ก ดี เ ช่ น แต่ ก่ อ นหรื อ ไม่ ” นางบ่ น ว่ า

เซี ย วเหยี่ ย นค่ อ ยๆ หลับ ตาลง “เช่ น นั ้น เจ้ า ค่ อ ยหาคนที่
ลูบไล้แล้วรูส้ ึกดีสกั คนเถิด”

เ ฉิ น ห รู อี้ อึ้ ง งั น ไ ป ฟั ง อ ย่ า ง ไ ร ก็ รู้ สึ ก ว่ า น้ า เ สี ย ง

ของเขานั น้ ไม่ปกติ “ท่ านเป็ นอันใดหรือ? ” นางใจกระตุกวูบ
มารดามันเถอะ นอนหลับไปเพี ยงหนึ่ งคืนกลับลืมเรื่องความ
วิ ป ริ ต ขององค์จ กั รพรรดิ ไ ปเสี ย สิ้ น ทัง้ ยัง ยกเรื่ อ งจัก รพรรดิ
ในอดี ตมาเปรี ยบเที ยบกับจักรพรรดิในวันนี้ อีก คิดว่ าพระองค์
จะทรงโอนอ่อนต่อนาง ใส่ใจนางเช่นนัน้ หรือ

“หากท่านพูดเช่นนี้ อีก ข้าจะไปลูบไล้ เฉินฮวาย แล้วนะ

เขาดู มี เ นื้ อมี ห นั งกว่ า ท่ านเสี ยอี ก” นางหั ว เราะพลาง
พูดเย้า

เ ซี ย ว เ ห ยี่ ย น แ ค่ น เ สี ย ง เ ย็ น เ ฉิ น ฮ ว า ย ไ ห น เ ล ย
จะน่ าสัมผัสเท่าเฉินว่านเหนี ยน
251
 เขาทัง้ รู ป งาม รูป ร่ า งสมส่ ว น หุ่น สู ง ชะลู ด ไหน เลย
จะเหมื อ นเขาที่ ท ั ง้ ผอมไม่ น่ าสัม ผัส อารมณ์ ก็ แ ปรปรวน
ที่สาคัญพละกาลังยังมิสมบูรณ์...

มารดามันเถอะ ยิ่งคิดยิ่งรูส้ ึกว่าตนมิใช่คน!

เ ข า พ ลั น ผุ ด ขึ้ น นั ่ ง ค ว า น ห า ร อ ง เ ท้ า ส ว ม ใ ส่
เพื่อออกไปจากที่นี่

“ท่ า นจะไปไหน?” เฉิ นหรู อี้ มึ น งงไปหมด รี บ ร้ อ น

เข้าฉุดเขาไว้จึงไม่ทนั แม้สวมรองเท้า

“ไม่นอนแล้ว!”

เซียวเหยียนเพียงสะบัดแขนก็ผลักเอาเฉินหรูอี้ เซไป

เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ ท ราบว่ า วาจาใดไปทิ่ ม แทงอวัย วะภายใน

ของเขา เห็นเพียงด้านหลังที่เดิน ออกไปด้วยท่าทาง ฮึดฮัด

หลังจากที่ นางตายไปและทัง้ สองได้ กลับมาพบ กัน อี ก

อ ง ค์ จ ั ก ร พ ร ร ดิ ท ร ง นั ้ น มี พ ร ะ อ า ร ม ณ์ ขึ้ น ล ง อ ยู่ ต ล อ ด
นางไม่แน่ ใจว่าพระองค์คิดสิ่งใดกันแน่ เหตุใดถึงได้ ปัน้ ปึ่ งใส่
นางไม่จบไม่สิ้น
252
 หากเป็ นเพี ย งโทสะที่ เกิ ดชั ว่ ครู่ นางปลอบประโลม
สัก หน่ อยก็ห ายแล้ ว แต่ ถ้ า เป็ นเช่ น นี้ ต่ อ ไปเรื่ อ ยๆ ทัง้ นาง
ยังมิทราบสาเหตุอีก เช่ นนั น้ มิสู้ฆ่านางให้ ตายอี กหน จะได้ มิ
ต้องหวาดผวาอยู่ทุกวัน

นางกัด ฟั น ตน แสร้ง เดิ น เท้ า พลิ ก เซถลาล้ ม ไป บนพื้น

มือก็ผลักเก้าอี้ให้ล้มคล้ายว่าชนเข้ากับมัน นางร้อง เสียงดัง ‘โอ๊ย’
องค์ จั ก รพรรดิ ทรงหั น กลั บ มาดั ง่ คาด ก้ า วพระบาทโ ด ย เ ร็ ว
เข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้ านาง เอ่ยถามอย่างร้อนใจ

“เจ้ า บาดเจ็ บ ที่ ใด? เจ็ บ ที่ ไหน? ศี รษะกระแทก

หรือไม่?”

ค ว า ม ห ว า ด ห วั น่ ป ร า ก ฏ บ น ห น้ า เ ข า เ ส้ น โ ล หิ ต
โปดปูน ขึ้น ตามล าคอ ตะโกนร้ อ งไปทางด้ า นนอกว่ า “เชิ ญ
หมอหลวงมาที!”

องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรงน าหมอหลวงติ ดตามกองทั พ

มาด้วยสองคน ทว่าตลอดทางพระองค์ไม่มีแม้แต่ อาการปวด
พระเศี ยร เพี ยงแค่ ดื่มน้ าแกงสงบใจเท่ านั น้ จึงมิเคยได้ เ รี ย ก
ใช้ หมอหลวงเลย ครัง้ นี้ กลับดูร้อนรนกระทังม ่ ิ สนว่าเฉินหรูอี้
อยู่ใ นฐานะนั ก โทษ พระองค์ถึ ง กลับ เป็ นผู้เ จาะทะลุ ก ระดาษ
253
กัน้ หน้ าต่างด้วยตนเอง

“มิ ต้ อ งเรี ย กหมอหลวง” เฉิ นหรู อี้ ก ล่ า วต่ อ “ข้ า เป็ น

นักโทษ เรียกหมอหลวงได้อย่างไร”

“ไป!” องค์ จ ัก รพรรดิ หัน ไปกล่ า วต่ อ เฉิ นหรู อี้ พลัน
เอ่ยเสียงสูง

“มิต้องไป”

“ไป!”

“มิอนุญาตให้ไป! ”

เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกปวดตุบๆ ที่ ขมับ “เจ้าเป็ น จักรพรรดิ

หรือเจิ้นเป็ นกันแน่ ? รีบไป! ”

“ข้ า มิ เ ป็ นไร ท่ า นผลัก ข้ า ข้ า มิ อ าจยื น ให้ ม นั ่ จึ ง นั ง่ ลง

บนพื้ น เท่ า นั ้น ศี ร ษะก็มิ ไ ด้ เ ป็ นอัน ใด ไม่ จ าเป็ นต้ อ งเรี ย ก
หมอหลวง”

เฉิ นหรู อี้ ย อมรับ ว่ า พลัง เสี ย งและอ านาจตนนั ้น มิ สู้

องค์จกั รพรรดิ จึ ง ยอมรับ ออกมาตามตรง ไม่ แกล้ ง พระองค์
254
อี กต่ อไป เพราะกลัวว่าหากเรียกหมอหลวงมา องค์จกั รพรรดิ
คงตกที่นัง่ ลาบาก

ผ่ า นไปครู่ ห นึ่ งก็ มิ ได้ ยิ นเสี ย งบอก ‘ไป’ ดัง ออกมา

จากด้ า นใน องครัก ษ์ เ สื้ อ แพรต่ า งพากัน เช็ด เหงื่ อ หัว หน้ า
องครัก ษ์ รี บ ส่ ง สายตาให้ ค นที่ ฝี เท้ า ดี ที่ สุ ด “เร่ ง ไปขวางผู้ที่
ไปเชิญหมอหลวงเร็วเข้า”

ภายในห้ อ ง เฉิ นหรู อี้ เหลื อ บเห็ น พระพั ก ตร์ อ งค์

จักรพรรดิเขี ยวคลา้ ยิ่งมายิ่งเคร่งขรึม ใจนางพลันเต้ นรัวราว
ตี ก ลองกระดอนมาจุก ที่ ค อหอยท าให้ รู้สึ ก ทรมานยิ่ ง อยาก
กล่าวสิ่งใดก็พดู มิออก คิดกลืนก็กลืนมิได้

“เจ้าแกล้งเจิ้นเช่นนี้ รสู้ ึกสนุกมากหรือไร? !”

เซี ยวเหยี่ ย นก าหมั ด แน่ น หน้ าอกกระเพื่ อ มไหว

โมโหจนปอดแทบระเบิดแล้ว

ผู้ ใ ดจะทราบเขาปวดศี ร ษะจนแทบแตกเป็ นเสี่ ย งๆ

เพลิ ง โทสะในท้ อ งยัง มิ ท ัน ระเบิ ด ออกมา ก็เ ห็ น น้ า ตาของ
เฉิ นหรู อี้ ร่ ว งเผาะ ยิ่ งร้ อ งยิ่ งไหลมาไม่ ข าดสายประหนึ่ ง
สร้อยมุกที่ขาดร่วง

255
 “...เจ้ า เสี ย เปรี ย บอั น ใด ยั ง กล้ า ร้ อ งไห้ ? ” เซี ยวเหยี่ ย น
ไม่ อ ยากจะเชื่ อ คนที่ ถ ูก กลัน่ แกล้ ง คื อ เขา คนที่ ค วรร้ อ งไห้
คือเขา!

เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ พู ด สิ่ ง ใดเอาแต่ ก้ ม หน้ าร้ อ งไห้ ประเดี๋ ย ว

ก็ปาดน้ าตา ประเดี๋ ยวเช็ด น้ ามูก พริบตาจมูกก็แดง ตาก็แดง
มองดูแล้วน่ าสงสารยิ่ง

ใจของเซี ยวเหยี่ ยนคล้ายถูกคนบีบรัดอย่าง รุนแรง

พลั น นั ่ง ลงบนพื้ น ทั ้ง ร่ า งคล้ า ยมะเขื อ ยาวที่ ถู ก แช่ แข็ ง
กระนัน้

“อยู่กบั เจิ้น...ทาให้เจ้าทุกข์ทนปานนี้ ?”

เฉินหรูอี้พลันเงยหน้ าขึน้ ลืมกระทังร้

่ องไห้

มารดามันเถอะ คนที่ หน้ าไม่อายที่ สุดคือองค์ จักรพรรดิ

ต่างหาก ควา่ กระดานได้โหดร้ายถึงเพียงนี้ ?

นางพูด เมื่ อ ใดว่ า อยู่ก บั เขาแล้ ว ทุ ก ข์ใ จ ท่ า ทางใดของ

นาง ที่ทาให้เกิดความรูส้ ึกเช่นนัน้ ? !

“ท่าน ท่าน ท่าน ท่าน...ท่านรังแกกันเกินไปแล้ว! ”

256
 นางทุบตีที่อกเขาพัลวัน ทุกคราที่ตีไปนัน้ ใช้แรง ไม่น้อย
ท ว่ า เ ข า ก ลั บ มิ เ ป็ น อั น ใ ด มื อ ข อ ง น า ง ต่ า ง ห า ก ที่
เจ็บจนทนไม่ไหวแล้ว

“เ ห็ น ชั ด ว่ าท่ าน รั ง เ กี ย จข้ า! ตั ้ง แต่ ที่ พ บ หน้ ากั น

ท่ า นก็ ปั้น ปึ่ งใส่ ข้ า ตลอด ข้ า พู ด สิ่ งใดก็ มิ ถ ูก ท าสิ่ งใดก็มิ ดี
หากท่ านไม่ชอบใบหน้ านี้ ของข้า อย่างมากก็แค่ให้ คนเอามี ด
มาแทงข้าให้ตายเสีย คราวหน้ าข้าค่อย อือ...”

เซี ย วเหยี่ ย นใช้ มื อ ปิ ดปากนางไว้ สี ห น้ าโกรธ แค้ น

“เจ้ามีหวั ใจหรือไม่? เหตุใดจึงกล่าววาจาเช่นนี้ ออก มา?”

“เจ้ า หากเจ้ า มี ห ั ว ใจสั ก นิ ดคงมิ ใช้ ค าพู ด ดั ง่ มี ด นี้

ทิ่มแทงหัวใจข้ า ข้ ารู้สึกเช่ นไรกับเจ้ า เจ้ าไม่ รู้หรื อ? สิ่งดี อันใด
ล้วนประเคนวางไว้ตรงหน้ าเจ้า ขอเพียงเจ้าชอบ เจ้าเบิกบาน
ใจ ข้าเคยบอกว่าไม่ได้หรือไม่?”

“เจ็ด เดื อ นส าหรับ เจ้ า มัน คงรวดเร็ว ดุ จ กะพริ บ ตา แต่

ส าหรับ ข้ า มัน คื อ เจ็ด เดื อ นเต็ ม ๆ เจ็ด เดื อ นนี้ เจ้ า รู้ห รื อ ไม่
ว่ า ข้ า ใช้ ชี วิ ต เช่ น ไร ข้ า กอดความหวัง ที่ จ ะตามหาเจ้ า ให้ พ บ
ทัง้ ยังผิดหวังซา้ แล้วซา้ เล่า เจ้ารูห้ รือไม่?”

257
 “เจ้าบอกว่าชอบข้า เจ้าชอบข้าจริงหรือ?”

“เจ้าเคยคิดถึงข้าบ้างไหม?”

“หากมิ ใ ช่ เ พราะวาสนาท าให้ เ จ้ า หวนคื น ข้ า งกายข้ า

ในทุกครา เจ้ายังจะอยู่กบั ข้าหรือไม่?”

“...เจ้าพูดออกมาได้ ว่ าให้ ข้ าฆ่ าเจ้ า นั น่ แสดงว่า เจ้ ามิ

เคยชอบข้ า เลย เจ้ า ไม่ เ คยคิ ดว่ า การที่ ข้ า ต้ อ งสู ญ เสี ย เจ้ า
ไปนั น้ ข้าต้ องทุกข์ทนเพี ยงใด เรื่องทัง้ หมดนี้ เจ้าคงเห็นเป็ น
ละครฉากหนึ่ ง รวมถึงข้าด้วย”

หยาดน้ า ตาของเฉิ นหรูอี้ ห ยุ ด อยู่ ต รงพวงแก้ ม มิ ย อม

ร่ว งหล่ น ลงมาเพราะถูก วาจาอัน ตัด พ้ อ นั น้ ของเซี ย วเหยี่ ย น
ขู่จนตกใจ

“ในศาลาพัก ร้ อ นนั ้น หากข้ า จ าเจ้ า มิ ไ ด้ เจ้ า คงมิ ยอม

แสดงตั ว มิ เช่ น นั ้ น เจ้ า คงไม่ ถ ามหยั ง่ เชิ งข้ า ” เซี ย วเหยี่ ย น
หัวเราะเยาะตน จ้องมองดวงตาที่เปี ยกชุ่มของนาง

“ข้ า เ ฝ้ า บ อ ก ต น เ ส ม อ ว่ า ต้ อ ง เ ชื่ อ เ จ้ า แ ต่ . . . ข้ า
กลับมิอาจหลอกตนเองได้”

258
 เฉิ นหรู อี้ ไ ร้ ว าจาดั ง่ คนใบ้ ทุ ก ประโยคที่ เขากล่ า ว
มาล้ ว นเป็ นความจริ ง ทุ ก เรื่ อ งราวเขาล้ ว นมองออกอย่ า ง
ชัดเจน ทะลุปรุโปร่ง

เ ซี ย ว เ หยี่ ย น มอง น าง นี่ เ ป็ น ว าจาที่ เ ข าข่ มกลั ้น

ไว้ ใ นใจตลอดมาตัง้ แต่ พ บนาง เขาเคยคิ ด ว่ า จะเก็บ ไว้ ใ นใจ
ไม่เอ่ยออกมา ทว่า เขายังคงทนไม่ได้ กลัน้ ไม่อยู่อีกต่อไป

ทว่าเมื่อเขาเอ่ยออกมาแล้ว กลับหวังให้นาง ปฏิเสธมัน

ต่ อ ใ ห้ เ ป็ น เ พี ย ง ค า พู ด เ ห ล ว ไ ห ล เ พื่ อ มิ ใ ห้ เ ข า ห า ค า
มาโต้ แ ย้ ง ได้ ก็ต าม นางจะหลอกเขาก็ไ ด้ แต่ ห ากหลอกก็ใ ห้
หลอกไปจนชัวชี ่ วิต

“พูด...เจ้าพูดสิ! ” เขาตะโกนร้องด้วยความโกรธ

เฉินหรูอี้สนสะท้
ั่ านขึ้นมาอย่างประหลาด นางรู้ ว่านาง
ควรต้องพูดบางอย่าง ทว่านางต้องพูดอันใด?

“ฝ่ าบาท...”

“หุบปาก เจิ้นมิอยากฟังเจ้าพูด” เซียวเหยี่ยน

หลับ ตาสูด หายใจลึ ก หยัด กายลุ ก ขึ้น ทัน ใด เดิ น ไปถึ ง

259
หน้ า ประตู พ ลัน หยุ ด ฝี เท้ า ลง ริ ม ฝี ปากขยับ คราหนึ่ งคล้ า ย
อยากพูดสิ่งใดแต่กลับมิเอ่ยออกมา

เขายั ง คงมิ อาจปล่ อยมื อ มิ อาจเอ่ ยกั บ นางด้ ว ย

ตนเองว่ า ขอเพี ย งนางบอกว่ า ไม่ ช อบเขา เขาก็ จ ะปล่ อ ย
นางให้ เ ป็ นอิ สระ... เขายัง คงเห็ น แก่ ต ั ว เช่ น นั ้ น ก็ ใ ห้ เ ขา
เห็นแก่ตวั จนถึงที่สดุ เถิด

องครั ก ษ์ เ สื้ อ แพรค่ อ ยๆ ปิ ดประตู ที่ องค์ จั ก รพรรดิ

ทรงใช้ พ ระบาทเตะเปิดออกเมื่อครู่นี้ คนสิ บ กว่ าคนต่ างมอง
องค์จกั รพรรดิที่จากไปอย่างรวดเร็ว ท่ าทางเช่ นนี้ มิ ใกล้เคี ยง
กับ ผู้ ก าชั ย ชนะในสงครามแม้ แ ต่ น้ อย ดู อ ย่ า งไรก็ ค ล้ า ย
อาณาจักรกาลังจะล้มสลายแล้วกระนัน้ ...

พวกเขานั บ ถื อ เลยจริ งเชี ย ว เพิ่ งรู้ จ ัก เพี ย งสองวัน

ร่ ว มบรรทมเพี ย งหนึ่ งคื น องค์จ ัก รพรรดิ ก ลับ แสดงท่ า ทาง
ดุจรักใคร่จะเป็ นจะตายได้ปานนี้

จัก รพรรดิ ต้ า จิ้ นทรงใช้ ท ั ง้ ชี วิ ตเพื่ อ ความรัก จริ งๆ

ก่ อนหน้ านี้ มีพระสนมรักมากมายต้ องตายไปเพราะดาวพิฆาต
ขององค์จกั รพรรดิ ยามนี้ กเ็ ป็ นไส้ ศึกจากซี เหลี ยง จักรพรรดิ
ของพวกเขามิ ต้ อ งทุ่ ม เทกายใจจนต้ อ งเจ็บ ไปทั ว่ กระดู ก
260
เช่นนี้ ทุกคราได้หรือไม่?

“ที่ แ ท้ หั ว ใจนั ้ น เจ็ บ เป็ นจริ งๆ ” เฉิ นหรู อี้ นั ง่ อยู่ บ น

พื้ น กุม หน้ าอกไว้ พ ลางยิ้ ม เยาะหยัน ตน น้ า ตาเอ่ อ ล้ น ออก
มาอีกครา

“ในอดี ต ยัง คิ ด ว่ า จัก รพรรดิ ห ลอกข้ า เสี ย อี ก แข็ง แรง

ปานนัน้ แท้ๆ จะเจ็บหัวใจได้อย่างไร...ที่แท้ พระองค์มิได้หลอก
มันเจ็บเป็ นจริงๆ”

นางก้ ม หน้ าลงเงี ย บๆ มองดู น้ าตาที่ ร่ ว งหล่ น ลง

พืน้ ค่อยๆ หยดกระจายคลี่กลีบอยู่บนพืน้

นางมิ ใ ช่ ไ ร้ห ัว ใจถึ ง กับ มองไม่ เ ห็น สิ่ ง ที่ พ ระองค์ ทุ่ ม เท
มิ ได้ คิ ดว่ า สิ่ งต่ า งๆ ที่ พ ระองค์ ท าให้ น างเป็ นเรื่ อ งที่ น าง
เดิมทีกค็ วรได้รบั

นางมิใช่ ไม่ชอบองค์จกั รพรรดิ...แค่ ไม่กล้ารัก ต่ างหาก

น า ง ก ล่ า ว เ ท็ จ เ พื่ อ ป ก ปิ ด ตั ว ต น ที่ แ ท้ จ ริ ง เ พ ร า ะ สิ่ ง ที่
ดึ งดูดพระทัยของพระองค์เอาไว้ ได้ นัน้ คื อการตายแล้ วฟื้ นคื น
อย่ า งไม่ สิ้ นสุ ด ของนาง ส าหรับ พระองค์ ม ัน คงเป็ นสิ่ งที่
ทัง้ แปลกใหม่และมหัศจรรย์

261
 หากวั น หนึ่ งองค์ จ ั ก รพรรดิ ทรงล่ ว งรู้ ต ั ว ตนที่ แท้
จริ ง ของนาง และตัด เรื่ อ งยื ม ร่ า งคื น วิ ญ ญาณอัน มหัศ จรรย์
ของนางทิ้ ง ไป นางก็เ ป็ นเพี ย งเฉิ นหวงโฮ่ ว ที่ แ ม้ ย ามมี ชี วิ ต
อยู่ พ ระองค์ ก็ย ัง มิ เ คยเห็น อยู่ ใ นสายตาและมิ เ คยหวัน่ ไหว
ต่ อ นางเลยสัก ครัง้ ผู้นั ้น แล้ ว จะให้ น างหาเหตุ ใ ดไปคิ ดว่ า
พระองค์จะชอบนางได้เล่า?

จะทรงชอบนางที่ เป็ นนางจริ งๆ อย่ า งนั ้ น หรื อ ?

ถึงยามนัน้ หัวใจทัง้ ดวงที่นางทุ่มเทไป จะจัดการเช่นไร?

262
 166 แสลงใจ

ส อ ง วั น แ ล้ ว ที่ เ ฉิ น ห รู อี้ มิ ไ ด้ พ บ อ ง ค์ จั ก ร พ ร ร ดิ
ภายหลังองครักษ์เสื้อแพรจึงมิอาจต้านทานการตอแยของนาง
ได้ หากองค์ จั ก รพรรดิ เห็ น พวกเขาพู ด คุ ย กั บ ไส้ ศึ ก จาก
ซี เ หลี ย งอย่ า งสนุ ก สนานเช่ น นี้ พระองค์ที่ ท รงหวาดระแวง
อาจสงสัย ว่ า พวกเขาน ำเรื่ อ งในอาณาจัก รบอกต่ อ แก่ น าง
หรื อ ไม่ ก็ท รงเกิ ด อาการหึ ง หวง หากมิ ท รงสัง หารพวกเขา
ให้ ต ายก็นั บ ว่ า บรรพบุ รุษ แปดชัว่ โคตรของพวกเขาได้ ส ร้ า ง
ความดี ไ ว้ อ ย่ า งมหาศาลแล้ ว องค์จ กั รพรรดิ จึ ง ทรงเมตตา
และไว้ชีวิตพวกเขา

ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงบอกกล่าวถึงข่าวคราวขององค์จกั ร
พรรดิ แ ก่ น างจนหมด เฉิ นหรูอี้ ถึ ง ทราบว่ า กองทัพ ซี เ หลี ย ง
ได้ บุ ก เข้ า มาอี ก ครัง้ ทว่ า ครานี้ มิ ได้ เ ลื อ กเมื อ งเจี ย งโจว
แต่กลับโจมตีโดยตรงที่ประตูแบ่งเขตแดน

องค์ จักรพรรดิถื อหอกขึ้ น ม้ าออกรบด้ วยพระองค์ เอง

ได้ยินว่ากองทัพทัง้ สองสู้กนั อยู่หนึ่ งวันกับอี กครึ่งราตรี กระทัง่
จ ำนวนผู้ บ าดเจ็ บ ล้ ม ตายมิ อาจนั บ ออกมาได้ ข่ า วดี คื อ
ต้ า จิ้ นเป็ นฝ่ ายชนะ องค์ จ ั ก รพรรดิ ไล่ ติ ดตามออกหน้ า
กองทัพ ไปไกลถึ ง เจ็ด สิ บแปดลี้ ท ำให้ ลู่ เ จ๋ อ แม่ ท ัพ ซี เ หลี ย ง
263
ได้รบั บาดเจ็ด กองทัพจึงระส่ำระส่ายหนี ตายไปหมด

อ ง ค รั ก ษ์ เ สื้ อ แพ ร ม อ ง เ ฉิ น ห รู อี้ เ ป็ น ค น ซี เ หลี ย ง

ระหว่ า งบอกเล่ า จึ ง กล่ า วว่ า ลู่เ จ๋อ ให้ ดูย ่า แย่ เช่ น เขาสู ง เพี ย ง
ห้ า ฉื่ อ หน้ าตาอัป ลัก ษณ์ กิ นเนื้ อคนประทั ง ชี วิ ต...ทั ง้ น่ า
เชื่ อ ถื อ และไม่ น่ าเชื่ อ ถื อ ล้ ว นเล่ า มาจนหมด ทว่ า กลับ ยก
องค์ จ ัก รพรรดิ ขึ้ น ปานเทพเซี ย น ทรงควบม้ า ออกรบด้ ว ย
พระองค์ เ อง รบกี่ ค ราก็ ช นะ เหล่ า ทหารและราษฎรแถบ
ชายแดนต่ า งขนานนามจัก รพรรดิ จ้ า งเหอว่ า ‘จัก รพรรดิ
ไม่พ่าย’

เ ฉิ น ห รู อี้ พ บ ว่ า ต น ถึ ง กั บ ไ ร้ ว า จ า จ ะ ต อ บ ก ลั บ
จัก รพรรดิ ท รงชมชอบรนหาที่ ต าย ในอดี ต ก็โ ปรดปรานฝึ ก
หมัดมวยในวัง หากว่างก็จกั ไปวิวาทกับเหล่าเสื อเหล่าพยัคฆ์
บัดนี้ พฒ
ั นาขึน้ เป็ นการออกรบฆ่าฟันศัตรูในสงคราม...

มารดามั น เถอะ ช่ างเก่ ง กล้ า สามารถจริ งเชี ยว!

เขามิ กลั ว กระบี่ ไ ม่ มี ต าพุ่ ง เข้ า ใส่ ต นหรื อ คิ ดว่ า ตนเป็ น
จางหลาง* ที่ ฆ่ า ไม่ ต ายหรื อ อย่ า งไร ที่ ท ำอยู่ ใ นเมื อ งหลวงนี้
ยั ง มิ พออี ก หรื อ ถึ ง ได้ เ ข้ า ร่ ว มสมรภู มิ รบเช่ น นั ้ น ! โชคดี
ที่ บดั นี้ ต้าจิ้นชนะแล้วทัง้ พระองค์กม็ ิ ได้บาดเจ็บแม้เพียงเส้นขน
มิเช่นนัน้ ...
264
 หลั ง จากเสร็ จ สิ้ นสงคราม ก็ ย ั ง คงต้ องเก็ บ กวาด
สมรภูมิรบ นับจำนวนผู้บาดเจ็บล้มตาย และสร้างแนว ป้ องกัน
ขึน้ ใหม่เพื่อป้ องกันศัตรูเข้ามาบุกรุก

เฉิ นหรู อี้ ไ ด้ แ ต่ ร อต่ อไป ผ่ า นไปอี กสองวั น จึ ง ได้

พบองค์จกั รพรรดิในรถม้าที่เตรียมเคลื่อนกลับเมืองหลวง

เพื่ อ มิ เป็ นการรบกวนราษฎรและสร้ า งความวุ่ น วาย

องค์ จ ัก รพรรดิ และกองทัพ ต่ า งสวมใส่ ชุ ด ทหารหาญออก
เดิ น ทางตัง้ แต่ ฟ้ ายัง มิ ท ัน สาง เซี ย วเสี่ ย วอวี้ ที่ เ ป็ นไส้ ศึ ก จาก
ซี เ หลี ย ง ได้ ถ ู ก องค์ จ ัก รพรรดิ ตั ด สิ นประหารอย่ า งลับ ๆ
ในช่ วงบ่ายเป็ นที่ เ รียบร้อยก่ อนที่ จะเดินทางกลับ เมื องหลวง
ข่ า วสารล้ ว นแพร่ ก ระจายไปทัว่ เมื อ งเจี ย งโจวอย่ า งรวดเร็ว
ดังนั น้ เฉินหรูอี้ไม่เพี ยงถูกนำตัวเข้าไปในรถม้า ตัง้ แต่ ขอบฟ้ า
ยั ง ไม่ มี เ ส้ น แสงใดปรากฏขึ้ น สั ก น้ อยนิ ด แต่ ยั ง สวมใส่
เสื้ อ คลุ ม ยาวตัง้ แต่ ศี ร ษะจนถึ ง ปลายเท้ า หมวกนั ้น ปิ ดบัง
หน้ านางไปถึงครึ่ง

องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรงรั บ สั ง่ มิ ให้ เ หล่ า ทหารส่ ง เสด็ จ

อาชาหนึ่ งตัว ควบน ำหน้ า เป็ นองค์ จ ัก รพรรดิ นั น่ เองที่ น ำ
องครักษ์ เสื้อแพรสามร้อยออกเดินทางไปรวมพลกับกองทัพ
ที่พระองค์คมุ กำลังมาด้วยพระองค์เองที่นอกเมือง
265
 เฉิ นหรู อี้ คิ ดว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ คงมิ เข้ า มาในรถม้ า
ตลอดทางเป็ นแน่ เพี ย งเพราะทรงอยากส ำแดงบารมี ใ ห้
นางได้ เ ห็ น ทั ้ง มิ ปรารถนาพบหน้ านาง กระทั ง่ ฟ้ าสาง
แสงแดดแรงกล้ า กองทัพ อัน เกรี ย งไกรขององค์จ กั รพรรดิ
ก็เ ดิ น หน้ ามุ่ ง กลับ เมื อ งหลวง เมื่ อ กองทัพ ทัง้ หมดรวมพล
กันเรียบร้อยแล้ว องค์จกั รพรรดิจึงมุดเข้าไปในรถม้า

ค รั ้น เ มื่ อ เ ห็ น ใ บ ห น้ า นั ้ น ข อ ง เ ข า ช่ า ง ดู ซู บ ซี ด
อย่ า งเหลื อ เชื่ อ ใต้ ต าด ำคล้ า มิ ไ ด้ เ จอเพี ย งไม่ กี่ ว นั เขากลับ
ดูซู บ ผอมลงไปอี ก ใจเฉิ นหรูอี้ พ ลัน อ่ อ นยวบ รู้สึ ก เจ็บ แปลบ
ขึน้ มาโดยพลัน

อย่ า งไรเขาก็ ยิ นยอมให้ น างชอบเขา เช่ น นั ้ น นาง

แค่แสดงออกว่าชอบเขาอย่างชัดเจนก็เพียงพอแล้ว

เดิ มนางคิ ดจะรั ก ษาอาการป่ วยของเข าให้ ห าย

การคงอารมณ์อนั เบิกบานของเขาไว้เป็ นเรือ่ งที่สำคัญที่สดุ

เขาอยากให้ น างชอบเขา นางเองก็อ ยากรัก ษา เขา

ทัง้ สองต่ า งสมปรารถนาและเบิ ก บานใจ เช่ น นี้ มิ ใ ช่ เ รื่ อ งที่
ดีหรอกหรือ?

266
 เหตุใดต้องงัดข้อไปมา ทำให้ต้องแสลงใจกัน ด้วยเล่า?

เฉิ นหรู อี้ คิ ดว่ า องค์ จ ั ก รพรรดิ ยั ง ทรงกริ้ วนางอยู่

ก ำลังคิดวิธีให้ ทรงคลายโทสะ กลับเห็นพระพักตร์อนั เหนื่ อยอ่ อน
นั ้น ฉี กยิ้ ม ยิ ง ฟั น ให้ น าง ท่ า ทางตื่ น เต้ น ดุ จ ได้ พ บญาติ สนิ ท
มุ ม พระโอษฐ์ นั ้น แทบจะฉี กไปพระกรรณแล้ ว นางได้ แ ต่
ตกตะลึง ที่ พระองค์เข้ามาในรถม้าก็กอดนางไว้แนบพระอุระ
พระเศี ยรถูไถไปกับศี รษะนาง คล้ายปลอบประโลม ทัง้ คล้าย
เอาอกเอาใจ

“ในที่ สุ ด ก็ ไ ด้ ก ลั บ เมื อ งหลวงแล้ ว ” เขาเอ่ ย เสี ยง

แหบพร่ า อ้ อ มแขนรัด แน่ นขึ้ น “ออกลาดตระเวนครานี้ มี
เรื่ อ งน่ ายิ นดี ถึ ง สองอย่ า ง ทัง้ รบชนะศัต รู ใ ห้ เ หล่ า ขุ น นาง
ได้เห็นว่า ข้ามิใช่เพียงพยัคฆ์กระดาษที่ ไร้ความสามารถและ ที่
สำคัญ...ข้าหาเจ้าเจอแล้ว”

“ชิงชิง ในที่สดุ ข้าก็ได้พบกับเจ้า”

......

เฉิ นหรู อี้ รู้ สึ กว่ า โลกนี้ ช่ างเหมื อ นความฝั น หรื อ

ว่ า เขาได้ ร ับ บาดเจ็บ ที่ ศี ร ษะระหว่ า งท ำการรบ จึ ง สู ญ เสี ย

267
ความทรงจ ำ จนลื ม ไปสิ้ น ว่ า เขาเกรี้ย วกราดต่ อ นางเพี ย งใด
เมื่ อ คราอยู่ ใ นจวนเฉิ นว่ า นเหนี ยน ประหนึ่ ง นางเป็ นสตรี ไ ร้
ไมตรีไม่มีเหตุผล ผูม้ ีหวั ใจสุนัขป่ าปอดสุนัข?

หลายวั น มานี้ น าง กิ น ไม่ ไ ด้ น อน ไม่ หลั บ แต่ เ ข า

ระบายมัน ออกมาแล้ ว กลับ ท ำดัง่ มิ ใ ช่ เ รื่ อ งของตน มี เ พี ย ง
นางคนเดียวที่ครุน่ คิดวุ่นวายจะทำฉันใดจึงจะคืนดีกนั ได้?!

ห ลั ง จ า ก ท ะ เ ล า ะ กั น แ ล้ ว ก็ ห ว น คื น สู่ ช่ ว ง เ ว ลาที่
นางยัง มิ ต ายงัน้ หรื อ ? เขาเปลี่ ย นท่ า ที เ ป็ นบุ รุ ษ ผู้โ อนอ่ อ น
เหมือนคราที่นางยังเป็ นเจียงกุ้ยเฟยแล้ว

เฉิ นหรู อี้ ยื่ น มื อ ไปลู บ ไล้ ศี ร ษะเขา เอ่ ย ด้ ว ยความ

สงสัยเต็มอกว่า “ท่านมิเคืองข้าแล้ว?”

ผ่ า นไปครู่ห นึ่ ง เซี ย วเหยี่ ย นจึ ง เอ่ ย เสี ย งเบาเหนื อบ่ า

ของนางว่า “ข้าควรถามว่า เจ้ามิเคืองข้าแล้วหรือ?”

“......” เฉิ นหรู อี้ มึ น งงไปหมด องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรง

เจ้าคิดเจ้าแค้น เสียสติ อารมณ์ แปรปรวน เขามิกลันแกล้ ่ ง นาง
นางก็ ไ ด้ แ ต่ ก ล่ า วว่ า ‘อมิ ตาพุ ท ธ’ แล้ ว ไหนเลยจะกล้ า
เคืองเขา?

268
 “ฝ่ าบาท...”

“ยามนั ้ น ข้ า มี เ รื่ อ งให้ คิ ดมากเกิ นไปข้ า ไม่ ค วรระบาย

โทสะต่ อเจ้า” เซี ยวเหยี่ ยนกอดนางไว้แล้วโยกตัวไปมาเบาๆ
“เจ้าอย่าเคืองข้าเลยได้หรือไม่?”

“ข้ ามิ ได้ โ กรธ ” เ ฉิ น หรู อี้ รี บ ปฏิ เ ส ธ กลั ว ว่ าหาก

ตอบช้ า ไปจะท ำให้ ห ัว ใจอัน เปราะบางของเขาคิ ด ไปว่ า นาง
โกรธเคืองเขาจริงๆ “ข้ามิได้ โกรธท่ าน ข้าไม่มีทางโกรธท่ าน
เด็ดขาด”

กล่ าวจบ นางเพี ยงรู้ สึ กว่ าแขนที่ โ อบน างไ ว้ นั ้ น

รัดแน่ นขึน้

“เจ้ า พู ด จริ งหรื อ ?” เซี ยวเหยี่ ยนพลั น ปล่ อ ยนาง

นัยน์ ตาหงส์อนั วิบวับนัน้ จ้องมองนาง

เ ฉิ น ห รู อี้ ค ลี่ ยิ้ ม ส อ ง มื อ ป ร ะ ค อ ง ใ บ ห น้ า เ ข า ไ ว้

แล้วประทับจุมพิตที่ ริมฝี ปากเขาคราหนึ่ ง “ข้าพูดจริง ถ้าท่ าน
ต้องการ...ให้ข้าสาบานก็ย่อมได้”

ใ น แ ว ว ต า เ ซี ย ว เ ห ยี่ ย น ป ร า ก ฏ ร อ ย ยิ้ ม ขึ้ น คิ ด

อย่างจริงจังอยู่นาน สุดท้ายก็ตดั สินใจปล่อยวาง
269
 “ช่ า งเถิ ด หากเจ้ า พู ด ได้ ท ำ ไม่ ไ ด้ แ ล้ ว เป็ นเช่ นค ำ
สาบาน คนที่ เจ็บปวดก็คือข้า ข้าจักไม่หาเรื่องใส่ ตวั เด็ดขาด
เจ้าเพียงจำไว้ว่าเคยเปล่งวาจานี้ กพ็ อแล้ว”

เฉินหรูอี้พลันหวันไหวในใจม
่ ิ อาจไม่กล่าว จักรพรรดิที่ตรัส
คำรักเช่นนี้ ช่างน่ าหลงใหลอย่างยิ่ง

ต่ อให้ใบหน้ าเขาจะอิดโรยเพียงใด ใต้ ตาจะคล้ำแค่ไหน

แ ก้ ม ต อ บ ไ ป บ้ า ง ผ อ ม ไ ป สั ก ห น่ อ ย แ ต่ ไ ม่ ว่ า ผู้ ใ ด ถู ก
แววตาวิ บ วาวดุจ น้ ำ สุ ก สกาวดุจ ดาราทัง้ อ่ อ นโยนปานธารา
นัน้ มองเข้าล้วนต้องละลายเป็ นน้ำอย่างไร้หนทาง

เ ฉิ น ห รู อี้ เ ลี ย ริ ม ฝี ป า ก ต น คิ ด จ ะ เ อ่ ย ค ำ ห ว า น ที่
ซ่ อ นไว้ ใ ห้ ท้ อ งส่ ง คื น แด่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ เพื่ อ ลบเลื อ นการ
คาดเดาอันผิดเพี้ยนในใจเขาในวันนั น้ ก็ดี หรือเพื่อตอบแทน
ใจที่ มี แ ต่ ใ ห้ ก็ดี ทว่ า เขากลับ จุม พิ ต นางคื น มาหนึ่ ง ครา แล้ ว
เลื่อนศีรษะวางบนตักนาง เอนกายนอนหลับตาลง

“การทำสงครามเหนื่ อยมิธรรมดาเลย ไม่เพี ยงร่างกาย

เหนื่ อยใจก็ เ หนื่ อย ข้ า มิ ไ ด้ น อนเต็ ม อิ่ มมาหลายคื น แล้ ว
ให้ข้านอนสักประเดี๋ยวเถิด”

270
 เอาเถิด นางจะให้ องค์จกั รพรรดิที่เหนื่ อยจนกลายเป็ น
สุนัขปี นขึน้ มาฟังคำรักที่นางเขียนไว้เต็มท้องกระนัน้ หรือ?

เฉิ นหรูอี้ รู้สึ ก ตนเองเป็ นคนจิ ต ใจดี คงมิ อ าจ กระท ำ

เรื่องอันไร้คณุ ธรรมเช่นนัน้ ได้ จึงปิดปากเงียบ กลืน วาจาที่ อยู่
ในปากกลับ คื น ไป ท ำเพี ย งยื่ น มื อ ออกไปลู บ ไล้ ใ บหน้ าเขา
แผ่วเบา เอ่ยเสียงนุ่ม “เพคะ”

เซี ยวเหยี่ ย นกระตุ ก มุ ม ปากยิ้ มน้ อยๆ ยื่ น มื อ มา

กุมมือนางไว้

ผ่ า น ไ ป เ พี ย ง ไ ม่ น า น เ ฉิ น ห รู อี้ ก็ ไ ด้ ยิ น เ สี ย ง ล ม
หายใจยาวสม่ ำเสมอ เห็นชัดว่าหลับไปแล้ว หลายวันมานี้ เขา
คงเหนื่ อยมาก เพิ่ ง ได้ พ บกัน กลับ พู ด คุ ย เพี ย งไม่ กี่ ป ระโยค
ก็ปิ ดตาหลับ ไปเสี ย แล้ ว ในความทรงจ าของนางนั ้น ตัง้ แต่
ที่ น างป่ วยโดยเฉพาะหลัง จากสู ญ เสี ย การมองเห็ น เขา
ไม่เคยนอนหลับไปก่อนในขณะที่นางยังตื่นอยู่เลยสักครัง้

หลายวันนี้ นางมิได้อยู่ร่วมกับองค์จกั รพรรดิสกั เท่ าใด

แต่ เ พราะค ำพู ด ที่ คล้ า ยเจตนาคล้ า ยไม่ เ จตนาของเฉิ น
ฮวายไม่ กี่ ป ระโยคท ำให้ รู้ว่ า หลัง จากที่ อ อกจากเมื อ งหลวง
มาแล้ ว หมอหลวงที่ ติ ดตามมาก็ย ัง ต้ อ งต้ ม น้ ำ แกงสงบใจ
271
ให้ทรงดื่ม มิเช่นนัน้ พระองค์กม็ ิ อาจบรรทมหลับได้ตลอดคืน

หากมิ ตรวจฎี กาฆ่ าเวลาก็ อ อกไปฝึ กหมั ด มวยที่

ตำหนักฉางเล่อทัง้ คืน

ห ล า ย วั น ม า นี้ น า ง เ อ า แ ต่ คิ ด ถึ ง ค ำ พู ด ป ร ะ โ ย ค
นัน้ ของเฉินฮวาย ยิ่งคิดยิ่งรูส้ ึกผิด

เดิมที นางคิดจะรักษาอาการประชวรขององค์จกั รพรรดิ

เพื่ อ ชดเชยความผิ ด พลาดของนาง ทว่ า เมื่ อ มอง ดูพ ระองค์
ในยามนี้ ...หากทรงเป็ นเช่ น นั ้ น เพราะนาง นั น่ แสดงว่ า
บาดแผลเดิ ม ที่ มี ย งั มิ ห ายดี ก็มี บ าดแผลใหม่ เ พิ่ ม ขึ้ น มาอี ก
นางคงได้ ก ลายเป็ นคนชั ว่ ช้ า นั บ พัน ปี ของต้ า จิ้ น เป็ นแน่
ทัง้ ที่มีเจตนาดีแต่กลับทำให้องค์จกั รพรรดิทรงเป็ น เช่นนี้

เฉิ นหรู อี้ ห ลุ บ นั ยน์ ตาเม็ ด ซิ่ งลงต่ า เพื่ อ ซ่ อนแววตา

อันสับสนนั น้ ไว้ ต่ อให้ มอบโอสถบารุงสมองแก่นางทุกวัน ก็มิ
อาจซ่ อ มแซมสติ ปั ญ ญาและอารมณ์ อ ัน บกพร่ อ งของนาง
ในยามนี้ ไ ด้ เหตุ ใ ดนางถึ ง ดูไ ม่ อ อกว่ า องค์จ กั รพรรดิ ท รงมี
อุ ป นิ สั ย เช่ นเดี ยวกั บ จั ก รพรรดิ พระองค์ ก่ อน แม้ น ว่ า
ภายนอกอาจดูมทุ ะลุกว่า...

272
 แม้ น ในชี วิ ต จริ ง พระองค์ จ ะเคยมี ช่ ว งเวลาอัน อิ ส ระ
ระหว่างชายหญิงอยู่ระยะหนึ่ ง ทว่าในกระดูกกลับมีเมล็ดพันธุ์
ของบุ รุ ษ ผู้ร ัก เดี ย วซ่ อ นอยู่ นางได้ แ ต่ ห วัง ว่ า จะเป็ นเพี ย ง
ช่วงเวลานี้ เท่านัน้ เมื่อทรงหายจากอาการประชวร ก็จะค่อยๆ
พุ่งทะยานสู่ชีวิตอันอิสระไร้ข้อผูกมัดอีกครัง้

เฉินหรูอี้ภาวนาเช่ นนั น้ นางมิรู้ว่าพรุ่งนี้ จะเป็ น เช่ นไร

เ มื่ อ ใ ด ต า ย แ ล้ ว มิ ห ว น คื น อี ก ล้ ว น มิ ท ร า บ ไ ด้ ห า ก ท ำ
ให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ท รงเสี ย พระทัย พระองค์ ต้ อ งทรงอยู่ ก ับ
นางคนเดี ยวเท่ านั ้นเช่ นในยามนี้ นางคงได้ กลายเป็ นนั กโทษ
ของต้าจิ้นไปจริงๆ

องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรงบรรทมตั ้ง แต่ ยามเช้ า กระทั ่ ง

ท้ อ งฟ้ ากลายเป็ นสี ด ำ เมื่ อ พบค่ า ยพัก แรม กองทัพ จึ ง หยุ ด
เดินทาง

รออยู่นานก็มิเห็นองค์จกั รพรรดิลงจากรถม้า เฉินฮวาย

ท ำใจกล้ า เรี ย กพระองค์ ค ราหนึ่ ง สุ ด ท้ า ยองค์ จ ัก รพรรดิ
ก็ยงั มิออกมา แต่ กลับเป็ นเฉินหรูอี้ที่แหวกม่านเปิดออก เอ่ ย
ก า ชั บ เ สี ย ง เ บ า “ ใ ห้ ทุ ก ค น ห ยุ ด พั ก ที่ นี่ เ ถิ ด ฝ่ า บ า ท
ก ำ ลั ง ห ลั บ ส นิ ท ใ ห้ พ ร ะ อ ง ค์ ท ร ง บ ร ร ท ม ต่ อ สั ก ห น่ อ ย
ประเดี๋ยวทรงตื่นบรรทมแล้ว พวกเราค่อยเข้าที่พกั ”
273
 ดวงตาเล็ก ๆ ของเฉิ นฮวายมองส่ อ งเข้ า ไป ด้ า นใน
แ ส ง จ า ก โ ค ม ไ ฟ ด้ า น น อ ก เ ล็ ด ล อ ด เ ข้ า ไ ป ท า ใ ห้ ม อ ง
เห็น องค์จ ัก รพรรดิ ห นุ น ตัก กุ้ย เฟยบรรทมหลับ อย่ า งผาสุ ก
ทัง้ เสียงหายใจอันแผ่วเบา

ยามนี้ เถ้ า แก่ เ นี้ ยเซี ย วยัง ไม่ มี บ รรดาศั ก ด์ ิ อายุ ก็

มากกว่ า องค์จ กั รพรรดิ ฐานะนั ้น ก็ท าให้ ค นยากจะเอ่ ย ปาก
คนในกองทัพล้วนมี ฐานะสูงส่ งกว่านางทัง้ สิ้น ทว่ าเฉินฮวาย
รับ ใช้ ข้ า งกายพระองค์ เ ป็ นคนที่ ส นิ ทที่ สุ ด เห็ น กั บ ตาว่ า
พระองค์ ท รงทุ่ ม เทจะเป็ นจะตายเพื่ อ นางเพี ย งใด เขาไม่
สงสัย สักนิ ดเลยว่ าหากนางมิชอบเขา ต้ องการให้ เ ขาไปเป็ น
ขั น ที เทโถปั ส สาวะ องค์ จ ั ก รพรรดิ ก็ ค งท ำ ตาม เตะเขา
กระเด็นไปทำหน้ าที่ คอยเฝ้ าโถปั สสาวะ ซึ่ งเป็ นงานที่ สกปรก
และเหนื่ อยที่สดุ ...

เฉิ นฮวายไม่ ก ล้ า ขั ด วาจานาง เขาปล่ อ ยม่ า นลง

อย่ า งเคารพนอบน้ อม ถ่ า ยทอดค าสัง่ ออกไปให้ ท หารตัง้
กระโจมพัก และปล่ อ ยขุ น นางในเมื อ งที่ ม ารอรับ เสด็จ ทิ้ ง
ไว้อีกทาง

อง ค์ จ ั ก รพ รรดิ มิ ได้ เ ข้ า ไ ปใน ค่ าย พั ก แ ร ม เ หล่ า

ทหารไหนเลยจะกล้าเข้าไปก่อนเล่า?
274
 มิ ต้ องกล่ า วถึ ง เซี ยวเสี่ ยวอวี้ ก้ ุ ย เฟยที่ หลบซ่ อนตั ว
มิ อ าจให้ ค นเห็น ผู้นี้ บอกพวกเขาเลย ต่ อ ให้ เ ป็ นต่ ง หวงโฮ่ ว
รับสังให้
่ พวกเขาเข้าไปพักผ่อนในค่ายพักแรม หากไม่มีรบั สัง่
จากจัก รพรรดิ ก็ไ ม่ มี ผู้ใ ดมี ค วามกล้ า พอจะเดิ น เข้ า ไปก่ อ น
พระองค์เป็ นแน่

ทว่าเมื่อเหล่าทหารตัง้ กระโจมพักผ่อนก็ย่อมต้อง กินข้าว

เ ค ร า ะ ห์ ดี ที่ เ สี ย ง ท า กั บ ข้ า ว ดั ง เ ป๋ ง ปั ๋ง มิ ไ ด้ ท า ใ ห้ อ ง ค์
จัก รพรรดิ ทรงตื่ น แต่ เ มื่ อ ท ากับ ข้ า วเสร็ จ กลิ่ นหอมของ
อาหารกลับปลุกให้พระองค์ทรงตื่นบรรทม

ใ ห้ จั ก ร พ ร ร ดิ ห นุ น ตั ก แ ท น ห ม อ น ม า ทั ้ ง วั น
เฉิ นหรู อี้ ล้ ว นรู้ สึ ก ว่ า ขาของนางพิ ก ารไปแล้ ว มัน ไร้ ค วาม
รูส้ ึกโดยสิ้นเชิง

ครั น้ เซี ยวเหยี่ ยนจู ง มื อ เฉิ นหรู อี้ ลงจากรถม้ า จึ ง

ทราบว่านางมิอาจขยับตัวได้ ยามนัน้ ก็มิสนสิ่งใด ได้แต่ ดึงขา
ของนางเข้าหาตัวแล้วอุ้มนางเดินเข้าไปในค่ ายพักแรม นวด
ให้ น างอยู่ น าน นางจึ ง เริ่ ม มี ค วามรู้สึ ก คื น มา ท่ า ทางงัว เงี ย
ของเซี ย วเหยี่ ย นหายเป็ นปลิ ด ทิ้ ง ตัง้ นานแล้ ว เขาขมวดคิ้ ว
แน่ น สี ห น้ าไม่ พ อใจ “เจ้ า โง่ ห รื อ ไร? ข้ า หลับ นานปานนั ้น
หากเจ้ า มิ ส บายก็เ พี ย งผลัก ข้ า ออกไปข้ า งๆ ในรถม้ า ใช่ ว่ า
275
ไม่มีหมอน เจ้า...”

เขาพลันอึ้งงันไป แล้วหันมาต่ อว่าเฉินฮวาย “เฉินฮวาย

เจ้ามิได้เตรียมมาหรือ? เจ้าเอาของมาตัง้ เท่าใด...”

เ ฉิ น ฮ ว า ย ก ล่ า ว ใ น ใ จ ว่ า เ กี่ ย ว อั น ใ ด กั บ ข้ า เ ข า
ตระเตรียมมาพร้อมทุกอย่าง แม้แต่ไม้แคะหูยงั มิกล้า หยิบออก
กลัวว่ าหากขาดตกบกพร่อง องค์จกั รพรรดิจะตาหนิเขาได้

ปั ญหาคื อเขาเตรียมทุกอย่างมาพร้อมสรรพ ผู้ชมชอบ

แสดงความรัก กลับ นอนหนุ น ตัก คนแทนหมอน ผู้ช มชอบ
แสดงความรัก อี ก คนกลับ มิ ผ ลัก ออกยิ น ยอมเป็ นหมอนแต่
โดยดี แล้วเกี่ยวอันใดกับเขา...

ทัง้ สองอยากพลอดรัก กัน อยากแสดงความห่ ว งใย

ก็กระทาไปเถิด เหตุใดต้องใช้เขาเป็ นเครือ่ งมือ บังหน้ า?

เมื่ อ อ ำนาจบารมี มิ สู้ จ ำต้ อ งคุ ก เข่ า ยอมรับ ผิ ด ยัง

เป็ นกุ้ยเฟยที่พดู จาด้วยเหตุผล เอ่ยให้ความยุติธรรมแก่เขา ว่า
“ในรถม้ า นั ้ น มี ทุ ก สิ่ ง ข้ า เพี ย งเห็ น ท่ า นก ำลั ง หลั บ สบาย
มิอาจหักใจท ำให้ ท่ านตื่ น ได้ ก็เ ท่ านั น้ ท่ านอย่ ามี โ ทสะไปเลย
มิได้มีอนั ใดเกี่ยวข้องกับเฉินกงกงแม้แต่น้อย”

276
 แหวะ แม้ แ ต่ อ ธิ บายยัง มิ ลื ม กล่ า วเอาใจ กุ้ย เฟยช่ า ง
รู้จุด อ่ อ นขององค์จ กั รพรรดิ จ ริ ง ๆ พูด ให้ ค นรู้สึ ก ดี โ ดยมิ ท ัน
ให้รตู้ วั ด้วยซา้

เฉินฮวายลอบมองดูคราหนึ่ ง พระพักตร์องค์จกั รพรรดิ

ทรงอ่อนโยนขึ้นดังคาด ทัง้ สองต่างส่งสายตาลุ่มหลง ให้แก่กนั
เจ้ามองข้า ข้าจ้องเจ้า ต่อหน้ าเขาดุจอยู่ ด้วยกันเพียงสองคน

“แค่ ก แค่ ก ” เฉิ นฮวายกระแอมไอสองครา ไม่ มี ผู้ใ ด

สนใจเขา จึ ง กระแอมไออี ก ครา สายพระเนตรอัน เย็น เยี ย บ
ขององค์จ กั รพรรดิ ท ำให้ เ สี ย งไอนั น้ ติ ด อยู่ที่ ค อหอย ดี ที่ มิ ได้
สำลักตายไปก่อน

เ ฉิ น ฮ ว า ย อ ด ก ลั ้ น ไ ว้ จ น ห น้ า แ ด ง ก่ า “ฝ่ า บ า ท
และ ...เหนี ยงเหนี ยงล้วนนั ง่ ในรถม้ามาทัง้ วัน น้ าข้าวยังมิได้
เสวย จะทรงเสวยพระกายาหารค่ำรองท้องก่อนหรือไม่?”

เซี ยวเหยี่ยนโบกมือไล่เฉินฮวายออกไป ไม่ถึงหนึ่ งเค่ อ

อาหารร้อนกรุน่ ล้วนถูกยกมาวางเต็มโต๊ะ

หากไม่ พู ด ก็ ค งไม่ รู้ สึ ก รอจนอาหารวางเต็ ม โต๊ ะ

เฉินหรูอี้จึงรูส้ ึกหิวขึน้ มา กินข้าวหมดไปหนึ่ งถ้วยพูน

277
 เซี ยวเหยี่ ยนนอนมาทั ้ง วั น พละก ำ ลั ง เต็ ม เปี่ ยม
แต่ เ ฉิ นหรู อี้ นั ง่ รถม้ า ทั ง้ ยัง เป็ นหมอนตลอดทั ง้ วัน เพลี ย
เหลื อเกินแล้ ว ยังมิทันได้ อาบน้ ำแค่ เอนตัวลงบนเตี ยงไม่ นาน
ก็ผล็อยหลับไป

ดึ ก สงัด เซี ย วเหยี่ ย นนั ง่ บนหัว เตี ย งมองนางเช่ น นั ้น

อยู่นาน ในมือกำรายงานลับที่องค์รกั ษ์เสื้อแพร ส่งกลับมาให้

ในสารลับนั น้ เขียนว่าพบอักษรที่ เขี ยนขึ้นใหม่ บนขอบ

เตี ยงด้ า นในในห้ องรั บ แขกจวนใต้ เท้ าเฉิ นเป็ นอั ก ษร
สีจางสองคาว่า ‘ปลอดภัย’

นี่ เป็ นสารที่ นางต้ องการบอกแก่เฉินว่านเหนี ยนว่ าตน

ปลอดภัยงัน้ หรือ?

กลัวเขาเป็ นห่วงว่านางจะถูกเขาซึ่งเป็ นจักรพรรดิ ฆ่า?

นางเชื่อว่าเฉินว่านเหนี ยนต้องเป็ นห่วงนางแน่ จึงได้ทิ้ง

ข้อความเช่นนี้ ไว้งนั ้ หรือ?

เซี ยวเหยี่ ยนยกมือคิดสัมผัสใบหน้ านาง ทว่ากลับหยุด

ไว้กลางอากาศ แล้วกำหมัดแน่ น

278
*จางหลาง คือแมลงสาบ

279
 167 ปัญหา

ข บ ว น ทั พ อั น เ ก รี ย ง ไ ก ร ข อ ง อ ง ค์ จ ั ก ร พ ร ร ดิ เ ร่ ง
เดินทาง นอกจากวันแรกๆ ที่เดินทางอยู่ในแถบเมือง เจียงโจว
คนมากหน้ าหลายตา ฐานะของเซี ยวเสี่ ยวอวี้ ซั บ ซ้ อน
ไม่ เ หมาะปรากฏตัว กลัว จะถูก พบเห็ น แต่ ยิ่ ง ห่ า งออกไป
อิ สระของเฉิ นหรู อี้ ก็ ม ากตามไปด้ ว ย ไม่ จ าเป็ นต้ อ งซ่ อ น
อยู่ แ ต่ ใ นรถม้ า ไม่ เ ห็ น เดื อ นเห็น ตะวัน หากนั ง่ เหนื่ อยแล้ ว
ยังสามารถหยุดพักสูดอากาศอันบริสุทธ์ ิ ได้ บุคคลที่ สามารถ
เข้าใกล้นางได้มีเพียงคนสนิทขององค์จกั รพรรดิ เท่านัน้ ถึงจะมิ
นำฐานะของนางไปเปิดเผยให้ใต้หล้าได้รบั รู้

ความจริ ง มิ ใ ช่ ว่ า เฉิ นหรูอี้ มิ เ คยคิ ด ถึ ง เรื่ อ งหลัง จาก

ที่ เ ซี ย วเสี่ ย วอวี้ ผู้เ ป็ นไส้ ศึ ก ซี เ หลี ย งเข้ า วัง นางต้ อ งเผชิ ญ
กับเรือ่ งราวเช่นใด นางคิดว่าหากจักรพรรดิทรง อยากอยู่กบั นา
จะต้ อ งมี วิ ธี แ ก้ ไ ขปั ญ หาแน่ แต่ ที่ น างคิ ด ไม่ ถึ ง คื อ พระองค์
ทรงลงมื อ ได้ รวดเร็ ว แม่ น ย า ชั ด เจนยิ่ ง นางยั ง มิ ทั น
ได้ คิ ดเตรี ย มการสิ่ งใด ด้ วยซ้ า พระองค์ ก็ ท รงจั ด ก าร
อย่างเรียบร้อยเหมาะสมแล้ว

“แต่ นี้ ต่ อ ไป เจ้ า คื อ ฉู่ ชิ ง ชิ งบุ ต รก ำพร้ า ของฉู่ เฉิ งเจี ย

ในหมู่บา้ นอวิ๋นหยาง”
280
 เซี ย วเหยี่ ย นเลิ กม่ า นรถม้ า ออก รับ กระดาษที่ พ ั บ
ไว้ อย่ างดี แผ่ นหนึ่ งมาจากเฉินฮวายแล้ วส่ งมอบให้ เฉินหรูอี้ที่
ซบอยู่ในอ้อมอกเขา “นี่ เป็ นประวัติตระกูลเจ้า จำไว้ให้ดี”

ครัน้ เฉิ นหรู อี้ ไ ด้ ฟั ง ก็ ตื่ น ตั ว ทั น ที ลุ ก ขึ้ น นั ง่ ตั ว ตรง

หยิบผ้าออกมาจากแขนเสื้ อแล้วเช็ดมือ พริบตาก็อ่านอักษร
ยึ ก ยื อ เป็ นกองที่ เ รี ย กว่ า ประวัติ ต ระกูล นั ้น จนหมด อ่ า นจบ
นางกลับไร้วาจาจะเอ่ย

“บิ ดามารดาตาย? ” นางหั น มององค์ จ ั ก รพรรดิ

อย่ า งงุ น งง “ตอนที่ ข้ า อายุ สิ บสอง? เช่ น นั ้น ข้ า เติ บโตมา
อย่างไร? อืม ปี นี้ ข้ายี่สิบเอ็ด”

พู ด ถึ ง ต ร ง นี้ น า ง พ ลั น ห ยุ ด ไ ป ที่ แ ท้ ก็ ร ั ง เ กี ย จ ที่

นางรี บ ร้ อ นเจริ ญวัย ถึ ง กับ ใช้ เ ล่ ห์ อุ บ ายลดอายุ ข องนาง
ลงมาให้เท่ากัน

“เกิ ดวั น เดี ยวกั น กั บ ท่ าน วั น ที่ สิ บสองเดื อ นสิ บ”

เอาเถิ ด ความหมายของพระองค์คื อ นางเป็ นเขาอี ก คนบน
โลกใบนี้

“ยั ง ไม่ แ ต่ ง ง าน ? ” น าง ไม่ เ ข้ าใจ ที่ สุ ด คื อเ รื่ อ ง นี้

281
“โป้ ปดว่ า ข้ า อายุ ยี่ สิ บ เอ็ด ปี แล้ ว ยัง ให้ ข้ า เป็ นสตรี ที่ มิ ไ ด้ อ อก
เรื อ นอี ก ...ฝ่ าบาท ท่ า นฝั น ไปใช่ ห รื อ ไม่ ? รู ป ร่ า งหน้ าตา
เช่ น ข้ า มิ ไ ด้ ขี้ ริ้ ว ปานนั ้น อายุ ยี่ สิ บ กว่ า แต่ ย ัง มิ ไ ด้ อ อกเรื อ น
จะเป็ นไปได้อย่างไร?”

เฉิ นหรู อี้ อยากจะกล่ า วต่ อแต่ ก็ เ งี ยบลง จะปดก็

ต้ อ งท ำให้ ส มจริ ง สัก หน่ อย เขาชมชอบครอบครองทุ ก สิ่ ง
แต่ เ พี ย งผู้เ ดี ย ว แม้ น เป็ นเรื่ อ งที่ แ ต่ ง ขึ้น ก็ย งั มิ อ ยากแบ่ ง ปั น
ให้ผอู้ ื่น ทว่า...นี่ กลับไม่สมเหตุสมผล ว่าหรือไม่?

ต้ อ งรู้ ว่ า ในยุ ค สมั ย ของราชวงศ์ ต้ า จิ้ นนั ้ น แม้ มิ ได้

เคร่ ง ครัด ต่ อ สตรี อ ย่ า งเช่ น ในอดี ต ตระกู ล เฉิ นในเมื อ ง
หลวงก็ นั บ เป็ นพระญาติ ของจัก รพรรดิ น้ องสาวนางอายุ
สิ บแปดยัง มิ ออกเรื อ นยัง ถูก ผู้ ค นหั ว เราะเยาะ พระองค์
อาจจะหลี ก เลี่ ย งไม่ ใ ห้ ผู้อื่ น มาตรวจสอบก็ดี สื บ เรื่ อ งก็ช่ า ง
แต่ เ มื่ อ ทรงเลื อ กหมู่ บ้ า นยากจนห่ า งไกลไม่ เ ป็ นที่ ส ะดุ ด ตา
ในสถานที่ เ ช่ น นั ้น สตรี อ ายุ ยี่ สิ บ กว่ า ยัง มิ ไ ด้ อ อกเรื อ น หาก
มิ ใ ช่ ป่ วย ก็ส ติ วิ ป ลาสอย่ า งที่ สุ ด เป็ นแน่ นางมิ อ ยากถูก คิ ด
ว่ า เจ็บ ป่ วย และไม่ อ ยากถูก คิ ด ว่ า เสี ย สติ เรื่ อ งนี้ ค งต้ อ งถูก
ผูค้ นโจมตีในภายหลังแน่

“หมายความว่ า เจ้ า อยากแต่ ง งาน? ” เซี ย วเหยี่ ย น

282
กลับ มิได้ เ คื องโกรธขมวดคิ้ วครุ่น คิด กล่ าวน้ ำ เสี ยงจริงจังว่ า
“เจ้าอยากแต่ ง กับ ใคร?” เฉินหรูอี้คล้ ายยิ้มคล้ ายไม่ยิ้ ม หรือ
กำลังเริ่มกินน้ำส้ม* อย่างไร้เหตุผลอีกแล้ว

“ท่าน”

นางค่ อ ยๆ ยกมื อ ขึ้ น ลู บ ไล้ ใ บหน้ าเขา “หากต้ อ ง

ให้ เลือกแต่ งกับผู้ใดในโลกมนุ ษย์ ข้าก็อยากแต่ งแค่ กบั ท่ าน”
นางเอ่ย อี กอย่าง นางเองก็เคยแต่ งให้ เขาจริงๆ เซี ยวเหยี่ยน
มองนางอย่างอึ้งงัน ผ่านไปครูห่ นึ่ งจึงยิ้มออกมา

“ท ว่ า เ มื่ อ ค รู่ เ จ้ า ยั ง บ อ ก ว่ า อ ย า ก แ ต่ ง กั บ ผู้ อื่ น

ฝี ปากอัน แหลมคมของเจ้ า พูด ให้ สิ่ ง ที่ ต ายกลับ มามี ชี วิ ต ได้
ประเดี๋ ย วเป็ นเช่ น นั ้น ประเดี๋ ย วเป็ นเช่ น นี้ ” เขาหลุ บ ตาต่ ำ
คิ้ ว หยัก ยกขึ้ น เอ่ ย ถามอย่ า งทุ ก ข์ท มว่ า “เช่ น นั ้น ก็ต้ อ งคิ ด
เกี่ยวกับเรือ่ งราวของ ‘บ้านสามี’ เจ้าเพิ่ม”

เฉิ นหรู อี้ เหตุ ใ ดยิ่ งฟั งยิ่ ง รู้ สึ กขั ด หู “ฉู่ เฉิ งเจี ย ...
มี ค นผู้นี้ อยู่ จ ริ ง หรื อ ? จะมิ เ ผยพิ รุ ธ ใช่ ห รื อ ไม่ ? ” นางถาม
“เพียงแค่แต่ งเรื่องไปเช่ นนั น้ เอง เจ้าจะหาประชาชนมาแสร้ง
เป็ นคนในครอบครัว สร้างเรือ่ งให้คนทัวหล้ ่ าทราบหรือไร? ”

283
 เซียวเหยี่ยนกล่าวว่า “แค่อปุ โลกน์ คนผู้นี้ ขึ้นมาเท่านัน้ ”
เ ฉิ น ห รู อี้ ก ล อ ก ต า ไ ป ม า “ เ ช่ น นั ้ น ก็ ง่ า ย ใ ห้ ข้ า เ ป็ น
สะใภ้ ที่ ส กุล ฉู่ เลี้ ย งดูม าแต่ เ ยาว์ว ยั สามี ย งั มิ ท ัน เข้ า วัย หนุ่ ม
ก็ป่วยตาย เช่นนี้ ดีหรือไม่?”

เซี ยวเหยี่ ยนครุ่นคิดครู่หนึ่ ง นั บว่ายอมรับในความคิด

ของนาง “เช่ น นั ้น ข้ า ก็ส ามารถเข้ า ออกได้ อ ย่ า ง อิ ส ระแล้ ว
มิ ต้ อ งกั ง วลว่ า คนจะพบเห็ น จนเกิ ดเรื่ อ งเล่ า ลื อ เสี ย หาย
แพร่ออกไป? ”

ด ว ง ต า เ ม็ ด ซิ่ ง ข อ ง เ ฉิ น ห รู อี้ ท อ ป ร ะ ก า ย วั บ ว า ว
ความจริ งอยากถามว่ า นางสามารถออกไปเดิ นเล่ น ชม
ทิ ศทั ศ น์ กับ องค์ จ ัก รพรรดิ ได้ อ ย่ า งเปิ ดเผย มิ ต้ อ งนั ง่ อยู่
ในรถม้าคันนี้ ดจุ ถูกคุมขังอีกใช่หรือไม่

“ไม่ ว่ า ยามใด เจ้ า ก็ มิ ต้ อ งกลั ว ข้ า ...” เซี ยวเหยี่ ย น

อยากเอ่ยแต่ชะงักไป

‘ข้ า จะปกป้ องเจ้ า เอง ’ วาจานี้ เขาเคยพู ด กั บ นาง

ไม่ น้ อ ยกว่ า หนึ่ งครัง้ ทว่ า กลับ ไม่ มี ค รัง้ ใดที่ เ ขาปกป้ องนาง
ได้ เ ลย นางยัง คงตายอี ก ครัง้ และอี ก ครัง้ วาจานี้ กลับ มิ ใ ช่
คำสัญญาแต่ คล้ายคำสาปแช่ งกระนั น้ พูดออกไปนั น้ แสนง่าย
284
 ่ ิ รนั ดร์
แต่กลับคล้ายว่าเขาไม่มีวนั ทำมันได้ไปชัวน

เฉิ นหรู อี้ อึ้ ง ไป เหตุ ใ ดองค์ จ ัก รพรรดิ จึ ง คล้ า ยถูก จี้
สกั ด จุ ด กระนั ้ น พู ด อยู่ แ ท้ ๆ แต่ กลั บ เงี ย บไปโดยพลั น
หลายวันมานี้ เขามักเป็ นเช่นนี้ อยู่บ่อยครัง้ บางคราเอ่ยพูด อยู่
ก็ ห ยุ ด ไปทั ง้ อย่ า งนั ้ น ไม่ ท ราบนึ กสิ่ งใดขึ้ น ได้ ประเดี๋ ย ว
สีหน้ าโศกเศร้า บางคราคล้ายตกในภวังค์ ไม่เห็นผู้อื่นมี ตัวตน
ลุกขึน้ ยืนแล้วเดินจากไม่เอ่ยสิ่งใดแม้เพียงคา

นางตกใจอย่ า งยิ่ ง คิ ดว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงได้ ร ับ

การกระทบการเทื อ นพระทั ย จนเสี ย สติ ไ ปแล้ ว แต่ น างเคย
เอ่ ย ถามเฉินฮวาย เฉินฮวายยัง คงมี ท่ าที ดุจคนตายเช่ น เดิ ม
มิ ไ ด้ ร บั ค ำสัง่ จากองค์จ กั รพรรดิ ก็มิ ย อมเอ่ ย ปากแม้ เ พี ย งค า
ทว่ าสี หน้ าท่ าทางนั น้ ชัด เจนยิ่ ง คล้ ายสงสารนางที่ กาลัง เดิ น
เข้าสู่หนทางตายกระนัน้

ด้ ว ยประสบการณ์ อั น น้ อยนิ ดของนาง นางกลั ว

ว่ าจะมิอาจรักษาอาการประชวรขององค์จกั รพรรดิได้ ทัง้ ยัง
ท ำให้ ท รงประชวรด้ ว ยโรคอื่ น อี ก เช่ น นั ้น นางคงตายตาไม่
หลับ

“ฝ่ า บ า ท ” น า ง ผ ลั ก เ ข า เ บ า ๆ เ อ่ ย ด้ ว ย ส า ย ต า
285
ห่ วงใย “ท่ านเป็ นอั น ใด?” นางลู บ ศี รษะเขาคราหนึ่ ง
“ไม่สบายที่ใดหรือ? ”

เ ซี ย ว เ ห ยี่ ย น ส่ า ย ศี ร ษ ะ ไ ป ม า ก า ลั ง คิ ด จ ะ พู ด
บางอย่ า ง รถม้ า พลั น ตกหลุ ม นางจึ ง มิ อาจทรงตั ว ถลา
เข้ า สู่ อ้ อ มอกเขา เขากอดนางไว้ แ น่ น หน้ าอกอวบกลมนั ้น
แนบสนิทกับอกเขา

“เกิ ดเรื่ อ งอั น ใด? ผู้ ใ ดบั ง คั บ รถม้ า กั น ?!” เซี ยว

เหยี่ยนเอ่ยด้วยโทสะ

“ฝ่ า บ า ท โ ป ร ด ท ร ง ป ร ะ ท า น อ ภั ย ฝ่ า บ า ท โ ป ร ด
ทรงประทานอภัย สองวัน ก่ อ นที่ นี่ มี ฝ นตก ทางมิ เ รี ย บมี แ ต่
โคลนตม” เฉินฮวายรีบอธิบายอยู่ด้านนอก “อาทิตย์ใกล้ลบั
ขอบฟ้ าแล้ ว ฝ่ าบาท พวกเราจะเร่ ง เดิ นทางเพื่ อ หาที่ ค่ า ย
พักแรมข้างหน้ า หรือ...”

เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้ว “แน่ นอนว่าต้ องหาค่ าย พักแรม

หรื อ เจ้ า จะให้ เจิ้ นพั ก กลางป่ าเล่ า ? ให้ เหล่ า ทหารเร่ ง
เดินทาง!”

เพี ย งประโยคเดี ยวที่ ตอบกลั บ ไปท ำเอาเฉิ นฮวาย

286
พูด ไม่ อ อก เฉิ นฮวายกลอกตาไปมาไร้ สุ้ ม เสี ย ง ก่ อ นหน้ านี้
พระองค์ทรงออกลาดตระเวนตามเมืองแถบชายแดน ร่วมเป็ น
ร่ ว มตายกั บ เหล่ า ทหาร กิ นอยู่ ด้ ว ยกั น แม้ น เดิ นลุ ย ดิ น
โคลนยัง ทรงล้ ม ลุ ก คลุ ก คลานไปกับ พวกเขา เมื่ อ ลุ ก ขึ้น ได้ ก็
เดิ น ต่ อ ไป บัด นี้ กลับ มิ ใ ช่ นั น่ มิ ไ ด้ นี่ มิ ไ ด้ ที่ พ ัก อาหารล้ ว น
เลือกเฟ้ นอย่างดี ก็เพราะทรงห่วงใยกุ้ยเฟย

ภัย ร้ า ย ภัย ร้ า ย เฉิ นฮวายคิ ดในใจว่ า การน าสตรี

มาด้ ว ยช่ า งยุ่ ง ยากจริ ง มิ เ หมื อ นเขาที่ ใ ช้ มี ด เล่ ม เดี ย วแก้ ไ ข
ได้ทุกอย่าง ไม่มากเรือ่ ง มิต้องกังวล มิต้องเปลืองแรง

“ข้ า ไ ม่ เ ป็ น ไ ร ” เ ฉิ น ห รู อี้ ซ บ ล ง บ น ไ ห ล่ เ ข า เ อ่ ย
เสี ย งแผ่ ว เบาว่ า “ขอเพี ย งได้ อ ยู่ ก ับ ท่ า น ที่ ใ ดก็เ หมื อ นกัน ”
เซียวเหยี่ยนตบศีรษะนางเบาๆ เป็ นคำตอบ

หลังจากนัน้ ก็ไม่มีอนั ใดอีก ไม่มีเลย!

ค รั ้ง นี้ เ ฉิ น ห รู อี้ จึ ง รู้ สึ ก ไ ด้ ถึ ง ค ว า ม ผิ ด ป ก ติ ใ น

อดี ต แม้ ร่ า งกายมิ ไ ด้ ส มบู ร ณ์ ทว่ า ขอเพี ย งพวกเขาอยู่ ด้ ว ย
กัน สองคนเมื่ อใดก็จะเกี่ ยวกระหวัดรัด รึง เสมอ แม้ น มิอาจมี
สัม พัน ธ์ ก ัน อย่ า งลึ ก ซึ้ ง แต่ ก็ส ามารถหาวิ ธี อื่ น หรื อ ไม่ ก็ท ำ
เรือ่ งที่ตนเบิกบานใจได้
287
 ท ว่ า ตั ้ ง แ ต่ น า ง ฟื้ น คื น ม า ใ น ร่ า ง เ ซี ย ว เ สี่ ย ว อ วี้
หลังจากที่พบกันพวกเขาทำมากที่สุดแค่เพียงจุมพิตกัน เท่านัน้
อ ย่ า ว่ า แ ต่ ลู บ ไ ล้ จั ก ร พ ร ร ดิ น้ อ ย ที่ น า ง เ ฝ้ า คิ ด ถึ ง เ ล ย
แม้ แ ต่ พ บหน้ า ยัง มิ เ คย หากมิ ใ ช่ ก่ อ นหน้ า นี้ เ ขาเคยเค้ น ถาม
นางเมื่อคราอยู่ในจวนเฉินว่านเหนี ยนและเผยความรักที่ เขามี
ต่อนางออกมา นางคงคิดว่าเขาไม่พอใจและมิชอบนาง เป็ นแน่

หากมิ ใช่ ปั ญหาของนาง เช่ นนั ้ น คงต้ องเป็ นของ

เขาแล้ ว นางไม่ รู้ว่ า เป็ นปั ญ หาที่ ร่ า งกายหรื อ ที่ จิ ต ใจกัน แน่
ตั ้ง แ ต่ ที่ พ ว ก เ ข า จ า ก เ มื อ ง เ จี ย ง โ จ ว ม า เ ฉิ น ห รู อี้ เ ห็ น
พระวรกายอัน ซู บ ผอมของพระองค์ ค ราใดล้ ว นรู้สึ ก ขัด ตา
และจุ กเจ็บ ในอก จึ ง ให้ เ ฉินฮวายท าน้ าแกงบ ารุ ง พระวรกาย
ผลัดเปลี่ยนให้องค์จกั รพรรดิทุกวันละสามครัง้ ทุกมือ้ ต้องมี น้ ำ
แกงบำรุงแน่ นอน ผลลัพธ์นัน้ ชัดเจนยิ่ง

พ ร ะ พั ก ต ร์ ข อ ง พ ร ะ อ ง ค์ เ ริ่ ม มี เ นื้ อ ห นั ง บ้ า ง แ ล้ ว
พระพัก ตร์ มี สี ส ัน ขึ้ น มาก พระโอษฐ์ แ ดงระเรื่ อ พระพัก ตร์
นวลผ่ อ ง แม้ แ ต่ น างมองแล้ ว ยัง ใจสั น่ ไหว นางทราบมา
ตลอดว่าปัญหาด้านจิตใจของพระองค์นัน้ หนักหนาเอาการ อยู่
และปัญหาด้านจิตใจก็ทำให้นางกลัดกลุ้มอย่างยิ่ง

นางมิ เข้ า ใจว่ า องค์ จั ก รพรรดิ ทรงมิ เกิ ดความรู้ สึ ก

288
กับ ร่ า งกายที่ เ ห็น ชัด ว่ า มิ ใ ช่ ส าวน้ อ ยแล้ ว ของนางหรื อ ทรงมิ
อาจเกิดความรูส้ ึกเช่นนัน้ เพราะสุขภาพของพระองค์เอง

แ ต่ ก็ เ ค ย มี เ ห ตุ ก า ร ณ์ ก่ อ น ห น้ า นี้ ที่ พ ร ะ อ ง ค์ ท ร ง
เริ่มชอบนาง พระองค์ทรงมิเข้าใกล้นางเพราะน้ อยเนื้ อ ต่ ำ ใจ
ในตน กระทัง่ ต้ อ งพึ่ งโอสถอัศ จรรย์จึ ง มี ว นั คื น อัน หฤหรรษ์
ด้วยกัน จนนางแทบร่างแหลกสลาย

บัดนี้ ... คราวนี้ เป็ นเหตุผลใดเล่า?

เฉินหรูอี้ถอนหายใจ ยามนี้ องค์จกั รพรรดิ เพิ่งชนะศึ ก

ก ำ ลั ง เ ดิ น ท า ง ก ลั บ เ มื อ ง ห ล ว ง อ ย่ า ง ส บ า ย พ ร ะ ทั ย
เที่ ย วเล่ น ชมทั ศ นี ยภาพตลอดทาง อารมณ์ ค วรดี ยิ่ ง แต่
เหตุใดถึงทำให้คนรูส้ ึกเซื่องซึมไร้ความสุขเช่นนี้ เล่า?

“ฝ่ าบาท ข้ าขอถามสั ก อย่ าง ท่ านตอบตามตรง

ได้หรือไม่?”

เซี ย วเหยี่ ย นกอดนางไว้ พลางส่ ง เสี ย ง ‘อื ม ’ เบาๆ

รอนางเอ่ยถาม

“ท่ า นชอบใบหน้ านี้ ของข้ า หรื อ ไม่ ? รั ง เกี ย จที่ ข้ า

แก่กว่าท่านหรือไม่? ”
289
 เฉิ นหรู อี้ ยั ง มิ ทั น กล่ า วจบก็ ถ ู ก เซี ยวเหยี่ ยนผลั ก
ออกเบาๆ จ้ อ งมองตานางอย่ า งจริ ง จัง เอ่ ย อย่ า งสงสัย ว่ า
“เหตุ ใ ดเจ้ า ถึ ง ถามเช่ น นี้ ? ” ถามจบเขาคล้ า ยเข้ า ใจได้ ถึ ง
ความคิดของนาง แววตาพลันนิ่งสงบลง

ห ล า ย วั น นี้ อ ง ค์ จั ก ร พ ร ร ดิ ท ร ง ป ฏิ บั ติ ต่ อ น า ง
อย่ า งเอาใจ มิ ไ ด้ ปั้น ปึ่ งเช่ น แต่ ก่ อ น กระทัง่ วาจาที่ เ อ่ ย กับ
นางในจวนเฉิ นว่ า นเหนี ยนนั ้ น ก็ ค ล้ า ยมิ เคยพู ด ออกมา
ไม่ มี เ รื่ อ งนี้ เกิ ดขึ้ น เลยกระนั ้ น แต่ เ ฉิ นหรู อี้ ก ลั บ รู้ สึ ก ว่ า
องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรงเจ้ า คิ ดเจ้ า แค้ น กว่ า แต่ ก่ อ น แค่ ท รง
เก็ บ มั น ไว้ มิ ได้ ระเบิ ดออกมาเช่ นในอดี ต ทั ้ง ชมชอบ
บิ ด เบื อ นความหมายของนาง และยัง เก็บ ไว้ ใ นใจไม่ ก ล่ า ว
ออกมา ที่ ท ำให้ น างแทบบ้ า คื อ หากพระองค์ เ ชื่ อ มัน่ ใน
สิ่ ง ใ ด ต่ อ ใ ห้ น า ง พู ด อ ะ ไ ร พ ร ะ อ ง ค์ ล้ ว น รู้ สึ ก ว่ า น า ง
ก ำลัง โป้ ปด...หรื อ คิ ด ว่ า นางหลอก ไม่ ก็ป ลอบใจพระองค์อยู่
ค รั ้ง นี้ เ ฉิ น ห รู อี้ มิ ไ ด้ โ ผ เ ข้ า ก อ ด แ ล้ ว รี บ ร้ อ น อ ธิ บ า ย
ทว่ากลับเชิดหน้ าตนขึน้ แล้วถอนหายใจออกมา

“ใ น อ ดี ต ข้ า ล้ ว น อ ยู่ ใ น ร่ า ง ส ต รี แ น่ ง น้ อ ย
บัดนี้ ...แม้แต่ตวั ข้ายังไม่ค้นุ ชิน ท่านจะชินได้อย่างไร”

เ ซี ย ว เ หยี่ ย นข มวดคิ้ ว “ เ ช่ น นี้ ดี มากยิ่ ง หน้ าต า

290
งดงามมีเสน่ ห”์

เฉินหรูอี้คิดว่า หากเขามีสีหน้ าเบิกบานกว่านี้ สกั หน่ อย

บางทีอาจจะน่ าเชื่อมากกว่านี้

“จริงหรือ?” นางเลิกคิ้วอย่างสงสัย “ท่ านมิได้หลอกข้า

ใช่หรือไม่?”

เซี ย วเหยี่ ย นอดหั ว เราะออกมามิ ได้ ยื่ น มื อ ออกไป

หยิกแก้มนาง “เจ้าสวยมาก”

“ครัง้ นี้ ข้ า จะเชื่ อ ท่ า น” เฉิ นหรู อี้ เ ขยิ บเข้ า ไปจุ ม พิ ต

ที่ คางของเขา เมื่อถอยห่ างจึงถูกเขายื่นมือมาจับท้ ายทอยไว้
ประทับ จุม พิ ต ที่ ป ากนาง ช่ า งอ่ อ นโยน ยิ่ ง ทรงปฏิ บ ตั ิ ต่ อ นาง
อย่ า งนุ่ มนวลดุจ เป็ นอัญ มณี ที่ แ ตกหัก ง่ า ยกระนั ้น เฉิ นหรูอี้
สุขใจไปถึงวิญญาณ

ในเมื่ อ องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงเริ่ มก่ อ น นางจึ ง ยื่ น แขน

เข้ า เกี่ ย วรอบคอไว้ ค่ อ ยๆ ขยับ เข้ า ไปนั ง่ ในอ้ อ มอกเขา
ร่างกายส่ ว นบนเบี ย ดชิด กับ อกเขาคล้ ายตัง้ ใจคล้ ายมิ ตัง้ ใจ
เพี ย งครู่ ล มหายใจของเซี ย วเหยี่ ย นก็ เ ริ่ มไม่ เ ป็ นจั ง หวะ
จักรพรรดิน้อยก็ออกมาทักทายนางอย่างมีชีวิตชีวา

291
 เฉิ นหรูอี้ ล อบหลังน
่ ้ า ตา เอาเถิ ด นางได้ พิ สูจ น์ แ ล้ ว ว่ า
องค์ จ ัก รพรรดิ ย ัง คงมี ค วามรู้ สึ ก กับ ร่ า งนี้ ของนาง สายตา
เหลื อบเห็น พระองค์ ก ำลัง ตกอยู่ในห่ ว งอารมณ์ นั น้ พระหัต ถ์
อัน เรี ย วยาวล้ ว งเข้ า ไปในชายกระโปรงของนางพลัน ได้ ยิ น
เสียงตะโกนจากด้านนอกดังขึน้

“หุบเขานี้ ข้า บุกเบิก ต้ นไม้นี้ข้าเพาะปลูก หากคิดผ่าน

ทางนี้ จงจ่ายค่าผ่านทางมาเสีย!”

เฉิ นหรู อี้ ต กสู่ ห้ ว งภวั ง ค์ อิ งแอบแนบพระอุ ร ะองค์

จัก รพรรดิ อ ยู่ เมื่ อ สติ คื น มาก็เ ห็น เพี ย งพระเนตรที่ ก ลับ มา
สดใสพระขนงขมวดแน่ นเข้าหากัน

“คือ...การปล้นหรือ?” เฉินหรูอี้ถามด้วยความสงสัย

เซียวเหยี่ยนพยักหน้ า “ใช่ปล้น”

“......”

ไม่ มี ผู้ ใ ดคาดคิ ดว่ า จะเกิ ดการปล้ น ขบวน ท หาร

ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ เ ป็ นผู้บ ญ
ั ชาการเอง กองทัพ อัน เกรี ย งไกร
ได้ ถกู แบ่งเป็ นขบวนเพื่ อเดินทางกลับเมืองหลวง องค์จกั รพรรดิ
มิได้บญ ั ชาการทหารทัง้ กองทัพแต่กม็ ีมากถึงสามพันนาย
292
 เป็ นโจรภู เ ขาไร้ ต ากลุ่ ม ใด ถึ ง ได้ ก ล้ า ปล้ น ขบวน
จักรพรรดิ?

ฝูง ชนทัง้ หลายยัง มิทนั คื น สติด้ วยซ้า หัว หน้ าองครักษ์

เสื้ อ แพรก็ก ระโดดออกมาจับ กุม โจรภูเ ขาประมาณร้ อ ยคน
ไว้เรียบร้อยแล้ว

องครัก ษ์ เ สื้ อ แพรเดิ นไปตามทางที่ โจรภู เ ขาบอก

จึงพบค่ายพักแรมใกล้บริเวณนั น้ อย่างรวดเร็ว เวลานี้ ท้องฟ้ า
ล้วนมืดสนิทแล้ว ขุนนางในพื้นที่ ได้สืบจนทราบข่าว ต่ างแต่ ง
องค์ ค อยท่ า อยู่ ต ลอดวัน แต่ มิ ค าดคิ ดว่ า พวกเขามิ ไ ด้ พ บ
กับองค์จกั รพรรดิผ้เู ดียวเท่ านัน้ ยังมีโจรภูเขาที่ พวกเขากาลัง
ไล่ล่าอยู่ด้วย นายอาเภอที่ออกมารับเสด็จ ตกใจเสียจนหน้ ามืด
ขวัญเสีย ทาให้สถานการณ์ว่นุ วาย ไปบ้าง

อ งค์จกั รพรรดิ ท รงปลดมือปราบและนายอาเภอ และ

มี รับ สั ง่ ให้ ส่ ง คนไปเมื อ งหลวงแจ้ ง แก่ ก รมขุ น นางในคื น นั ้ น
พร้อมให้ส่งคนมารับตำแหน่ งแทนทันที

กว่ า จะจัด การเรื่ อ งโจรภูเ ขาเรี ย บร้ อ ย กลับ ถึ ง ห้ อ งก็

เป็ นยามสอง* แล้ ว บนโต๊ ะ จุ ด เที ย นไว้ เ ล่ ม หนึ่ ง เฉิ นหรู อี้
หัน หลัง ให้ ป ระตู อ ยู่ บ นเตี ย ง เมื่ อ ได้ ยิ น เสี ย งประตู เปิ ดออก
293
นางก็ผ ุด ลุ ก ขึ้น ต้ อ นรับ เขา ผมยาวสลวยตกอยู่ บริ เ วณเอว
ใบหน้ าไร้ เ ครื่ อ งประทิ นโฉม ปากกระจับ แดงฉ่ า มิ เ หมื อ น
อายุยี่สิบห้าแม้เพียงนิด

เซี ย วเหยี่ ย นไม่ ท ราบว่ าตนเป็ นพวกเห็น คนรักดังเห็

่ น
ไซซี ** มองอย่ างไรนางก็ง ดงามน่ ารัก คล้ ายแมวเกี ย จคร้าน
ตัว หนึ่ ง จนอยากจะอุ้ม ไว้ ใ นอก มิ ย อมปล่ อ ย ไม่ อ าจตัด ใจ
ให้นางหนี ห่างจากตนไป

“ข้ า จะให้ ค นเตรี ย มน้ า อุ่ น ให้ ท่ า นอาบน้ า หรื อ ไม่ ? ”

เฉินหรูอี้ถามพลางช่ วยเปลื้องอาภรณ์ ออก นี้ เป็ นสิ่งที่ นางมัก
ทาอยู่เสมอเมื่อครัง้ เป็ นสตรีสกุลเฉี ยน ต่ อให้หลับตา นางก็ยงั
ทาได้

เซียวเหยี่ยนก้มลงมองนาง “ไม่ต้องหรอก ดึกแล้ว”

เฉิ นหรู อี้ น ำอาภรณ์ ที่ ถ อดออกไปห้ อ ยไว้ มองถ้ ว ย

โอสถบนโต๊ะ เอ่ ยถามอย่างสงสัยว่า “น้ าแกงสงบใจเย็นหมด
แล้ว จะให้นาไปอุ่น...”

“ดื่ ม ทั ้ง อย่ า งนี้ เถิ ด” เซี ยวเหยี่ ย นเดิ นเข้ า ไป ดื่ ม

จนหมดถ้วย

294
 เฉิ นหรู อี้ ถ อนหายใจ ความจริ งนางอยากถามว่ า
จาเป็ นต้องดื่มของสิง่ นี้ จึงสามารถนอนหลับได้หรือ?

ทว่าเมื่อเห็นเขาดื่มแล้ว นางก็มิพูดอันใดให้ มากความ

อี ก รอกระทังเขาล้
่ างหน้ าบ้วนปากเสร็จ เอนกาย ลงบนเตี ยง
นางจึ ง กระโจนขึ้ น ไปบนร่ า งเขา ท าเอานั ย น์ ตาหงส์ นั ้ น
เบิกกว้างด้วยความตกใจ

“ท่ า น คิ ด ไ ป ถึ ง ไ ห น กั น ? ” เ ฉิ น ห รู อี้ เ บ้ ป า ก เ มื่ อ

เห็นเซี ยวเหยี่ ยน ปลดเสื้ อตัวในของนางออกตาม สัญชาตญาณ
ไม่ ทราบคิดว่ านางกระหายมากเท่ าใด คิดกระโจนเข้ าสวาปาม
เนื้ อ งัน้ หรื อ นางปี นขึ้น ไปข้ า งศี ร ษะเขา ใช้ ส องมื อ นวดคลึ ง
ขมับเขา

“ข้ า เห็ น ท่ า นชอบขมวดคิ้ ว ประเดี๋ ย วก็ ก ุม ขมับ เป็ น

เพราะปวดศีรษะหรือไม่?” นางนวดคลึงพลางเอ่ยเสี ยงเบา ว่า
“ข้าถามหมอหลวงและเรียนรู้วิธีนวดนี้ มา ข้าลองนวดให้ ท่าน
ถ้าท่านรูส้ ึกสบาย ข้าจะนวดให้ท่านทุกคืน ก็ย่อมได้”

“โอสถมีพิษสามส่วน หากมิจำเป็ นก็อย่าดื่มเลย จะดีกว่า”

ที่ แท้ ไ ม่ ใ ช่ . ..เซี ยวเหยี่ ย นหลั บ ตาลงช้ า ๆ รู้ สึ ก ถึ ง

295
แรงมื อ และค่ อ ยๆ ซึ ม ซับ ถึ ง การนวดนั ้น ในใจพลัน อบอุ่ น
ขึ้ น มา ทว่ า กลั บ มี ค วามผิ ดหวั ง อั น ประหลาดแทรกอยู่
เช่นกัน

*ยามสอง หรือยามไฮ่ คือเวลา 21.00 -22.59 น.

*****เห็นคนรักดังเห็ ่ นไซซี ไซซี ภาษาจี นกลางคื อซี ซือ

เ ป็ น ห นึ่ ง ใ น สี่ ห ญิ ง ง า ม ข อ ง จี น ส ำ น ว น นี้ จึ ง เ ป รี ย บ ว่ า
เห็นคนรักตน งดงามเหมือนไซซีเสมอ

296
 168 ใช้กาลังเข้ากดข่ม

แรงมื อ เฉิ นหรู อี้ นั ้ น หนั ก เบาพอดี ยิ่ ง เมื่ อ เย็ น นาง
ได้ เรียนรู้วิธีการนวดกับ หมอหลวงนั บว่ าเข้ าใจอย่ างถ่ องแท้
นวดเพี ย งไม่ น าน ก็ได้ ยิ น เสี ย งลมหายใจทอดยาวสมา่ เสมอ
ของเซี ย วเหยี่ ย น แต่ น างก็มิ ไ ด้ ห ยุ ด มื อ ยัง คงนวดต่ อ ไปอี ก
เป็ นเวลาประมาณหนึ่ งถ้วยชา เมื่อมือเริ่มอ่อนล้าจึงหยุด นวด

เซี ยวเหยี่ยนนอนอยู่ฝัง่ ด้านนอก เมื่อใบหน้ าหล่อเหลา

มิได้ปัน้ แต่ง มองดูแล้วมิได้อึมครึมอย่างเมื่อตอน กลางวัน ทา
ให้ น างลุ่ มหลงยิ่ ง นั ก จ้ องมองเช่ น นั ้น อยู่ น าน ยิ่ ง มองยิ่ ง รู้ สึ ก
เขาช่ า งหล่ อ เหลาเสี ย จริ ง เดิ ม คิ ด ว่ า จะใช้ โ อกาสในคื น นี้
จู่โจมเขา พบปะกับจักรพรรดิน้อยสักหน่ อย พูดคุยอย่างลึกซึ้ง
สักครา ทว่าเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาท่ าทางเหนื่ อยอ่ อน ทัง้ ยัง
ต้ องดื่ ม น้ า แกงสงบใจเพื่ อ ให้ น อนหลับ สนิ ท นางกลัว ว่ า หาก
เขาเกิ ด ง่ ว งซึ ม แล้ ว นางไปปลุ ก ให้ ตื่ น ตัว คงมี ส ภาพกลื น
ไม่เข้าคายไม่ออกเป็ นแน่ นางจึงทำไม่ลง

ต่ อมาจึงเปลี่ ยนความคิด ระยะนี้ เขาชอบปั น้ ปึ่ ง บึ้งตึ ง

ทัง้ ชอบคิ ด ไปเองต่ า งๆ นาๆ ไม่ แ น่ ว่ า หากนางเข้ า ยัว่ ยวน
เขาในคื นนี้ อาจถู ก เขาคิ ดเป็ นอย่ า งอื่ นได้ นางยั ง ค้ น
พบว่าเขาค่อนข้างจะขาดความเชื่ อมันในด้ ่ านนั น้ ของตนเอง
297
ไม่ ว่ า จะท ำได้ ห รื อ ไม่ ไ ด้ ก็ต าม เพราะตัง้ แต่ พ บกัน ครัง้ แรก
พวกเขาก็ค ล้ า ยมิ เ คยพูด คุย เรื่ อ งอาการป่ วยนั ้น เลย ต่ อ ให้
บางครานางจะตัง้ ใจกล่ า วโยงไปถึ ง เรื่อ งนั น้ ถ้ า เขามิ ท ำเป็ น
มิเข้าใจก็จะแสดงสี หน้ าว่ามิอยากพูดคุยให้ ลึกซึ้ ง หน้ าตานั น้
คล้ า ยบอกว่ า ‘เจ้ า คิ ด เหลวไหลไปใหญ่ แ ล้ ว ’ ทัง้ ที่ แ รกเริ่ ม
พวกเขาต่ า งพู ด คุ ย กัน อย่ า งไร้ ก าแพงกัน้ อยากเอ่ ย สิ่ งใด
ย่ อ มได้ แต่ เ มื่ อ เขาเปิ ดเผยชัด เจนว่ า ชอบนาง เรื่ อ งนั น้ กลับ
กลายเป็ นสิ่ งต้ อ งห้ า มส าหรับ พวกเขา เป็ นหัว ข้ อ ที่ แ ม้ แ ต่
เอ่ยถึงยังมิได้

“อ ยู่ กั บ เ จิ้ น . . . ท า ใ ห้ เ จ้ า ทุ ก ข์ ใ จ ถึ ง เ พี ย ง นี้ เ ชี ย ว

หรื อ ? ” วาจานั ้น ที่ เ ขาเอ่ ย กับ นางเมื่ อ คราพ านั ก อยู่ จ วน
นายอ ำเภอเจี ย งโจวคล้ า ยได้ ส ลัก อยู่ ในใจนางแล้ ว บางครัง้
เหลื อบมองเขา หูก็จะแว่ ว ได้ ยิ น ค าพูด นี้ ออกมา น้ า เสี ย งนั น้
ช่ า งดู ไ ร้ ห นทาง ทัง้ ดู ทุ ก ข์ ท นและเจ็บ ปวดใจ หลากหลาย
อารมณ์ปะปนกันไป แต่ละครัง้ ที่เฉินหรูอี้ย้อนคิดถึงกลับ ค่อยๆ
เข้ า ใจถึ ง ความทุ ก ข์ ร ะทม...และน้ อยเนื้ อ ต่ า ใจของเขา
ที่แน่ ๆ เขาต้องรูส้ ึกขาดความเชื่อมันในเรื ่ อ่ งนัน้ ของตน

นางคิดถึงคานี้ เมื่อใด หัวใจล้วนเจ็บแปลบทุกที แต่ไหน

แต่ ไ รมาจัก รพรรดิ จางเหอล้ ว นองอาจ มาดมัน่ แม้ น ต้ อง
เผชิญศัตรูในสงครามยังมิขลาดกลัว บริหารบ้ านเมื องอย่ า งมี
298
ระบบ รู้จกั เลือกใช้คนดี พระชนมายุเพียงยี่สิบกว่าปี ก็มีบารมี
เจิ ด จ้ า ของบุ รุษ ผู้ยิ่ ง ใหญ่ อ ยู่ ห ลายส่ ว นแล้ ว องค์ จ ัก รพรรดิ
ของนางมิควรขาดความเชื่อมันในตน... ่

ทัง้ หมดล้วนเป็ นเพราะนาง เป็ นเพราะสตรีสกุลต่ งผู้อยู่

เบื้อ งหลัง ความชัว่ ช้ า ทัง้ มวล บัด นี้ นึ กถึ ง สตรี ส กุล ต่ ง ขึ้ น มา
เฉิ นหรู อี้ ล้ ว นกัด ฟั น ด้ ว ยความแค้ น เคื อ ง นางหัน มององค์
จักรพรรดิ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกผิด ยิ่งรู้สึกผิด ก็ยิ่งอยากทะนุ ถนอม
พระองค์ หากมิ ใ ช่ ก ัง วลว่ า ถ้ า นางกระโจนเข้ า ใส่ พ ระองค์
เช่นนัน้ จะยิ่งสร้างบาดแผลอันมิอาจรักษาได้ใน พระทัยขึ้นอี ก
นางคงพุ่ ง เข้ า หาพระองค์ ไ ปนานแล้ ว แต่ วัน นี้ นั บเป็ นวัน
ที่ สิบแล้วที่ จากเจียงโจวมา ทว่า องค์จกั รพรรดิกลับไม่แสดงออก
สิ่งใดเลย นางจึงพลันร้อนใจขึน้ มา...

กระโจนเข้ า ใส่ ก็ มิ ได้ เช่ น นั ้น จึ ง ท าได้ เ พี ย งยัว่ ยวน

พระองค์แล้ว

เฉินหรูอี้ตดั สินใจแล้ว นางจ้องมองจักรพรรดิอย่างลืมตัว

อยู่ เ ช่ น นั ้ น เป็ นเวลานาน จนแขนที่ ค ้ า ยัน อยู่ เ ริ่ มรู้ สึ ก ชา
นางมององค์ จ ัก รพรรดิ อี ก ครา ยิ่ งมองยิ่ งสบายตา ผู้ ใ ด
กล่ าว ว่ าชมหญิ ง ง าม ใต้ แส ง ไฟ ยิ่ ง มอ ง ยิ่ ง ห ลง ใ ห ล ช ม
จักรพรรดิใต้แสงไฟก็รสู้ ึกหลงใหลไม่ต่างกัน
299
 นางขยั บ เข้ า ไปจุ ม พิ ตพระปรางขวาของพระองค์
แล้ ว เอนตัว ลงนอนบนเตี ย ง จับ พระพาหากางออกแล้ ว ซุ ก
ตัวในอ้ อมพระอุระพระองค์ ครุ่นคิดเพียงครู่นางก็ดึงสาบเสื้อ
ตัวในให้ คลี่ ออก เผยให้ เห็นหน้ าอกอวบอิ่มกลมกลึ งอยู่ราไร
แล้ ว ค่ อ ยๆ แนบร่ า งเบี ย ดชิ ด เข้ า ไป แขนขวาโอบพาดพระ
กฤษฎี พ ระองค์ ไ ว้ เมื่ อ มิ อาจล่ อ ลวงพระองค์ ไ ด้ ใ นคื น นี้
หวังว่ามันจะมีพลานุภาพต่อจักรพรรดิน้อยเมื่อรุง่ อรุณมาถึง

“ข้ า มิ ไ ด้ อ ดอยากจนมิ อ าจทนได้ แค่ อ ยากจะรัก ษา

จักรพรรดิน้อยเท่านัน้ ” นางกล่าวกับตนเองเงียบๆ

“ข้ า เพี ย งคิ ดถึ ง จั ก รพรรดิ น้ อยมากเหลื อ เกิ น อื ม

เป็ นเช่นนี้ เอง”

เรื่องนี้ ทำให้ทราบว่า การยัวยวนขณะหลั

่ บอันใด ก็ตาม
ดี ที่ สุ ด ควรกระ ท ำ ขณะตื่ น เพราะเมื่ อ เข้ า สู่ นิ ทรารมย์
แล้ ว เราจะไม่ ส ามารถควบคุม ได้ ใ นหลายๆ สิ่ ง ทุ ก อย่ า งจะ
หลุดพ้นจากการควบคุมทันที

เมื่ อ เฉิ นหรู อี้ ตื่ น ขึ้ น องค์ จ ัก รพรรดิ ก็ท รงตื่ น บรรทม
และฝึ กหมัด มวยเสร็ จ พอดี นางตื่ น ขึ้ น ก็ ส ำนึ กตน ทั น ที
ล้ า งหน้ าบ้ ว นปากก็ ย ั ง ส ำ นึ กตนอยู่ กระทั ง่ ขึ้ น นั ง่ รถม้ า
300
ออกเดินทาง ตลอดทางก็ยงั คงสำนึ กตน

ยามเมื่ อนางตื่ นนั น้ อาภรณ์ ย บั ยู่ยี่ มิได้ มีค วามงดงาม

เย้ ายวนแม้แต่ น้ อย ไม่ มีสิ่ ง ใดเป็ นอย่ างที่ น างคิ ด เลย แม้ แ ต่
แววพระเนตร อัน ตกตะลึ ง สัก นิ ดก็ไ ม่ มี ทัง้ ยัง ยื่ น ผ้ า ชุ่ ม น้ า
ให้นางเช็ดดวงตาอย่างเอาใจใส่...

“เช็ดดวงตาเสี ย” เขากล่าว “มีขี้ตา” นึ กถึงภาพนัน้ คราใด

ความคิ ด ที่ จ ะฉี กทึ้ ง พระทัย ของจัก รพรรดิ ล้ ว นเกิ ด ขึ้น ในใจ
ของเฉินหรูอี้แล้ว

ดี เหลื อ เกิ น ไม่ มี ค วามงดงามเลยสั ก นิ ด กระทั ง่

กระโดดข้ามสู่สภาพการณ์ เช่นสามีภรรยาชราที่ อยู่ด้วยกันมา
นานปี นางรนหาที่ตายเองแท้ๆ

เฉิ นหรู อี้ นั ง่ อยู่ บ นรถม้ า ความแค้ น เคื อ งที่ มี เ ปลี่ ย น

เป็ นความหิ ว นางกิ นไก่ ย่ า งไปถึ ง ครึ่ ง ตั ว ท าปากจุ๊ บ จับ๊
แล้วถอนหายใจออกมาอย่างเสียไม่ได้

เซี ย วเหยี่ ย นนั ง่ พิ ง หมอนอิ งอย่ า งเยื อ กเย็ น สงบนิ่ ง

เลิ กม่ า นชมทิ วทัศ น์ น อกหน้ าต่ า ง สุ ด ท้ า ยกลับ ถูก ท่ า ทาง
มู ม มามของนางดึ ง ดู ด ไว้ เขาจ้ อ งมองดู น างที่ กิ นเข้ า ไป

301
 ่ ดใจ ริมฝี ปากมันเยิ้ม
มากมายในเวลาชัวอึ

ที่ น่ าแปลกคื อ เขากลับ มิ ไ ด้ รู้สึ ก รัง เกี ย จ ทัง้ ยัง คิ ด ว่ า

ปี ศาจน้ อยมิได้เสแสร้งเช่ นสตรีอื่นในวัง เห็นผู้อื่นกินมูมมาม
เช่นนี้ แล้ว...อา...ช่างเปิดเผยยิ่ง

“ชอบกิน ก็กินเถิด” เขาเอ่ยยิ้มๆ

เฉิ นหรู อี้ ก วาดตามองไปที่ ไ ก่ ค รึ่ ง ตั ว ที่ เ หลื อ หน้ าก็

พลันแดงขึ้น นางแค่ เพี ยงโกรธ อย่างไรก็เป็ นสตรีงามรูปร่าง
อรชร ทุ่ ม เทคิ ด กลอุบ ายที่ ต นเข้ า ใจว่ า ดี เ ยี่ ย มไร้ เ ที ย มทาน
สุดท้ ายกลับถูกตนเองท่ าลายจิตนาการอันงดงามนัน้ เสี ยเอง
ความจริงนางมิได้กินไก่ย่าง แต่เป็ นความเหงา...

คิดไม่ถึงว่านางกินเพราะเกิดโทสะ ทว่าเงยหน้ า ขึ้นอี ก

คราไก่กลับหมดไปครึ่งตัวแล้ว และที่ทาให้นางเสียใจ มากที่สุด
คือนางยังไม่รสู้ ึกอิ่มเลย!

เซี ย วเสี่ ย วอวี้ มี ก ระเพาะใหญ่ เ ท่ า กัน ใด เหตุ ใ ดถึ ง กิ น

เก่งปานนี้ !

“ถึ ง ไหนแล้ ว ?” นางหมอบลงบนขอบหน้ า ต่ า ง รถม้ า

แสร้ ง มองออกไปด้ า นนอกคล้ า ยไม่ มี เ รื่ อ งอัน ใด ต้ น ไม้ ต่ า ง
302
ปกคลุ ม หนาทึ บ อยู่ ท ัว่ บริ เ วณ รถม้ า เต้ น ตึ ก ตัก เห็ น ชัด ว่ า
ก ำลัง วิ่ ง อยู่บ นเขา เฉิ นฮวายนั ง่ บนเกี้ ย วหลัง เล็ก สบายกว่ า
พวกเขาที่นัง่ ในรถม้าเสียอีก

ผู้ใ ดจะทราบว่ า ถามออกไป จัก รพรรดิ ย ัง มิ ท ัน ตอบ

แต่กลับทำให้เขาอดหัวเราะเสียงดังขึน้ มามิได้

เฉินหรูอี้โกธรเคืองยิ่ง หันหลังกลับไปพูดว่า “ไม่อนุญาต

ให้หวั เราะ! ”

วาจานี้ ช่ า งโอหั ง นั ก ทั ง้ ยัง หมอบอยู่ ข อบ หน้ าต่ า ง

เฉิ นฮวาย เสี ย ขวั ญ จนแทบตกลงมาจากเกี้ ย วที่ นั ง่ อยู่
มองออกไปอย่ า งตกตะลึ ง แต่ กลั บ เห็ น องค์ จ ั ก รพรรดิ
ทรงพระสรวลอย่ า งเบิ ก บาน ขยับ พระวรกายเข้ า ชิ ดขอบ
หน้ าต่ า ง โน้ มตัว เข้ า ใกล้ เ ฉิ นหรูอี้ แ ล้ ว กระซิ บ อัน ใดมิ ท ราบ
ข้ า งหูน าง ใบหน้ าของนางแทบถูก ย้ อ มไปด้ ว ยสี แ ดง พลัน
สะบัดมือปิดม่านหน้ าต่างลง

สตรี ง ามดุ จ หยกพาให้ คนใจสั น่ ไหว ทั ้ง อารมณ์

ยัง เปลี่ ย นแปรไปมา บางคราแทบจะ คุ ก เข่ า เลี ย ประจบ
องค์จกั รพรรดิ ดุจสุนั ขสอพลอ บางคราโอหัง ใจกล้ า ไม่ เ พี ยง
มี ใ บหน้ นั บพั น แม้ แ ต่ อุ ป นิ สั ย ยั ง ท ำ ให้ คนมึ น งงสงสั ย
303
แปลกประหลาดถึ ง ขั ้น ท ำ ให้ อ งค์ จ ั ก รพรรดิ ทรงลุ่ ม หลง
มิ ลื ม เลื อ น กระทัง่ ประชวรเพราะนาง เฉิ นฮวายรู้ สึ ก ฝาด
เฝื่ อนในใจคล้ า ยบุ ต รชายตนก ำลัง เติ บโตเป็ นผู้ใ หญ่ แ ล้ ว
คิ ด ไปพลางส่ ง เสี ย ง ‘ถุย ’ ให้ ตัวเองคราหนึ่ ง มารดามัน เถอะ
ชัว่ ชี วิ ต นี้ เขามิ อ าจมี บุ ต รชายได้ เพี ย งหวั งว่ า กุ้ย เฟยผู้นี้
จะไม่ ท รมานจัก รพรรดิ ข องเขาจนเกิ น ไป ใจภัก ดี ด วงนี้ ข อง
เขาเข้าใจทุกอย่างดี เฉินฮวายน้ำตานองหน้ า

“ท่ า น ท่ า น มั น ค น ชั ่ว ! ” เ ฉิ น ห รู อี้ ปิ ด ม่ า น ล ง
ถลึ ง ตาจ้ อ งเซี ย วเหยี่ ย นทัง้ อายทัง้ โกรธ “ข้ า เห็น ท่ า นไม่ กิ น
ห า ก ทิ้ ง ก็ เ ป็ น ก า ร สิ้ น เ ป ลื อ ง จึ ง ไ ด้ กิ น แ ท น ท่ า น ท่ า น
ต่างหากที่ตะกละ ท่านจึงเป็ นจอมตะกละ!”

เซี ยวเหยี่ ยนเห็ น นางหน้ าแดงดั ง่ ลู ก ท้ อ งดงาม

เกิ นจะบรรยาย หั ว ใจเต้ น ไม่ เ ป็ นส่ ำ ยื่ น แขนออกไปดึ ง
นางเข้ า สู่ อ้ อ มอก จุ ม พิ ตที่ ใ บหู น าง “ใช่ เจ้ า ไม่ ไ ด้ ต ะกละ
เจ้ า เพี ย งรู้ คุ ณ ค่ า อาหาร ข้ า สิ จึ ง ตะกละ” เฉิ นหรู อี้ ก ำลัง จะ
พยัก หน้ าก็ไ ด้ ยิ น เขาพู ด ต่ อ ว่ า “เป็ นข้ า ที่ กิ นไก่ ค รึ่ ง ตัว นั ้น
ไม่ใช่เจ้า เจ้ากระเพาะเล็กนิดเดียว จะกินเข้าไปได้อย่างไร”

“......”

304
 โทสะเฉินหรูอี้พลันพวยพุ่งขึ้นในใจ ความกล้า จึงบังเกิด
นางมองบ่ า เขาแล้ ว กัด เข้ า ไปโดยแรง กัด แล้ ว ก็ เ งยหน้ า
ขึ้ น ยัก คิ้ ว ให้ เ ขาอย่ า งโอหัง สายตานั ้น บ่ ง บอกว่ า ภูมิ ใ จมาก
เพียงใด

เซี ยวเหยี่ ยนเป็ นผู้ ฝึ กยุ ท ธ์ ทั ้ง เฉิ นหรู อี้ ยั ง ลงมื อ

ไว้ ไ มตรี ความรู้สึ ก ไม่ ต่ า งอัน ใดกับ โดนยุ ง กัด สัก นิ ด มี เ พี ย ง
หัวใจที่คนั ยุบยิบ

เฉิ นหรูอี้ ม องออกหมดแล้ ว หากยัง เอาใจเขา ต่ อ ไป

ไม่ แ น่ ว่ า อาจกลายเป็ นโรคทางจิ ต อี ก อย่ า งต้ อ งให้ เ ขาได้
สติ เ สี ย บ้ า ง นางมิ อ าจห่ ว งใยตามใจเขาทุ ก อย่ า ง มิ เ ช่ น นั ้น
เขาจะวิ ป ริ ต ขึ้ น เรื่ อ ยๆ สัก วัน คงอุ จ จาระบนคอนาง ทัง้ ยัง
รัง เกี ย จว่ า คอนางไม่ ดี ไ ม่ ห อม ความผิ ด ใดล้ ว นโยนมาบน
ร่างนาง คนผู้นี้จกั ต้องใช้กาลังเข้ากดข่มไว้ การค่อยพูดค่อยจา
หว่ า นล้ อ มอัน ใดล้ ว นเป็ นก้ น สุ นั ข อ่ อ นโยนดุ จ น้ า เขากลับ
ไม่เห็นหัวเจ้า หากหวังดี ต่อเขาต้ อง ตะโกนใส่ หน้ าเขา ให้ เขา
ได้ส่านึ ก!

เขาเป็ นพวกชอบความรุนแรง!

เ ฉิ น ห รู อี้ ก ะ พ ริ บ ต า พ ลั น คิ ด แ ผ น ก า ร ขึ้ น ม า ไ ด้
305
ยัง ต้ อ งใช้ ค วามงามล่ อ ลวงอั น ใดอี ก ใช้ เ รื อ นร่ า งยัว่ เย้ า
ก็จ บเรื่ อ งแล้ ว เขาเหมาะแก่ ก ารปฏิ บัติ อย่ า งทารุณ ลงมื อ
ต้องเร็วและเหีย้ ม!

“ฝ่ าบาท เรานัง่ บนรถม้าช่างน่ าเบื่อยิ่ง ท่านสอนข้าขี่ม้า

ได้ ห รื อ ไม่ ? ” นั ย น์ ต าเม็ด ซิ่ ง ทอประกายวับ วาว เขย่ า แขน
เซี ย วเหยี่ ย นไปมา หน้ า อกอัน อวบนู น นั ้น เสี ย ดสี ก บั ร่ า งเขา
คล้ายตัง้ ใจคล้ายมิตงั ้ ใจ สายตาอันเต็มไปด้ วยความหวังนั น้
ระบายยิ้มจ้องเซียวเหยี่ยน ทาเอาหัวใจเขาแทบละลายแล้ว

“ตอนนี้ ? ” เซี ย วเหยี่ ย นครุ่น คิ ด ครู่ห นึ่ ง ยามนี้ อ ยู่ บ น

ภูเขา เหมาะแก่ การควบม้าพอดี จึงมิรอให้ เฉินหรูอี้พยักหน้ า
ก็เลิกม่านหน้ าต่างเอ่ยก่าชับที่ด้านนอกว่า “จูงชิงชิงมา ให้เจิ้น”

แรกเริ่มเฉินหรูอี้ยงั มิรู้สึกอันใด ต่ อมายิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่

ถูกต้อง

“ท่านว่า จูงอะไรมาหรือ?” เซี ยวเหยี่ยนอึ้งไป “...ม้าของ

เจิ้น ข้าหมายถึง ม้าของข้า”

ในใจเฉิ นหรู อี้ พ ลัน เกิ ด ลางสั ง หรณ์ ไม่ ดี บ างอย่ า ง

“ชื่ อ ของมัน คื อ อะไร? ท่ า นเรี ย กมัน ว่ า เช่ น ไร?” นางได้ แ ต่

306
ภาวนาให้ น างคิ ด ไปเอง จึ ง ได้ ยิ น องค์จ กั รพรรดิ เ รี ย กอาชา
พระองค์ว่ า ‘ชิ ง ชิ ง ’ แม้ น ความจริ ง ชื่ อ นี้ จ ะมิ ใ ช่ ชื่ อ นาง แต่ ก็
เป็ นชื่อที่นางใช้หลอกองค์จกั รพรรดิ

เซียวเหยี่ยนเลียริมฝี ปากพลันรู้สึกว่าบรรยากาศอันงดง
ามนัน้ ได้ไหลลอยไปตามลาน้าแล้ว “เพราะเจ้าทาให้ ข้าคิดถึง”
เขาเอ่ ยเสี ยงเบา “ยามข้าคิดถึงเจ้า ไม่รู้จะคุยกับผู้ใด ข้าก็จะ
ไปหา ‘ชิงชิง’ ไปคุยกับมัน”

เฉิ นหรู อี้ ไ ม่ รู้ จ ะกล่ า วอั น ใด ได้ แ ต่ น้ า ตานองหน้ า

อยู่ เ งี ย บๆ เพราะนางงัน้ หรื อ ? คิ ดว่ า นางอยากจะตาย
ครัง้ แล้ ว ครัง้ เล่ า จนถูก ม้ า แย่ ง ชื่ อ ไปงัน้ หรื อ ? ทว่ า เมื่ อ เห็น
ท่ า ทางอัน น่ า สงสารของเขา ต่ อ ให้ ท ราบว่ า เป็ นการเสแสร้ ง
ถึงแปดส่วน แต่นางยังคงอดมิได้ที่จะสงสาร

ตอนที่ นางจากเขาไป สภาพจิ ตใจเขาเป็ นเช่ นไร

ถึงได้พดู คุยกับม้าที่มีชื่อเหมือนกันกับนาง...

พลั น รู้ สึ กดั ง่ ฟ้ าลั น่ ยามเหมั น ต์ หิ มะฝนร่ ว งหล่ น

เมื่ อ คิ มหัน ต์ * โปรดอภัย ที่ น างโง่ เ ขลา ครุ่ น คิ ดดู แ ล้ ว นาง
กลับรูส้ ึกว่าช่วงเวลาเช่นนัน้ ช่างน่ าซาบซึ้งใจนัก

307
 “ชิ งชิ ง...” เซี ย วเหยี่ ย นยื่ น มื อ ไปกอดนาง เฉิ นหรู อี้
พลบโดยพลัน “ท่านเรียกชิงชิงไหน?”

เซี ย วเหยี่ ย นบิ ดเบ้ ป าก เอาเถิ ด ในอดี ต เขายัง คิ ด

ว่าความรักของตนนั น้ สวรรค์ย่อมเป็ นพยาน ต่ อให้ เง็กเซี ยน
ฮ่ อ งเต้ มิ เ ห็น มัน เจ้ า แม่ จู้เ ซิ ง อาจจะซาบซึ้ ง ในความรัก ของ
เขา ไม่แน่ อาจคืนปี ศาจน้ อยมาให้เขา แม้แต่เขายังไม่ร้ดู ้วย ซ้ำ
ว่ า สั ง่ ให้ เ ฉิ นฮวายน ำ ของเซ่ น ไหว้ ไ ปถวายเจ้ า แม่ จู้ เ ซิ ง
แห่ ง ใดบ้ า ง ทัง้ ยัง บริ จ าคธู ป เที ย นเงิ น ทองไปไม่ น้ อย บัด นี้
ปี ศาจน้ อยของเขากลับ มาแล้ ว เมื่ อ ได้ ฟั ง เช่ น นี้ ก็ ค งต้ อ ง
ไม่พอใจอยู่บา้ ง

“ฝ่ า บ า ท ” เ ฉิ น ห รู อี้ อ ด กุ ม ข มั บ ต น ไ ม่ ไ ด้ “ ท่ า น
อยากขี่ ข้าถึงเพี ยงนั น้ ” แค่ นัง่ ทับบนร่างนางยังไม่พออี กหรือ
แม้แต่ ม้าที่ ควบยังต้ องเรียกเป็ นชื่ อนาง ท ำไมหรือ เขาคิดว่า
สิ่ งมีชีวิตที่เรียกว่าชิงชิงล้วนต้องถูกเขาควบขี่หรืออย่างไร?

เซียวเหยี่ยน “......”

ใ บ ห น้ า ห ล่ อ เ ห ล่ า นั ้ น ต ก ใ จ จ น แ ท บ ก ล า ย เ ป็ น
เครื่ อ งหมายอัศ เจรี ย์ เขาควรกล่ า วว่ า ปี ศาจน้ อยของเขามี
จิ ต นาการที่ ล้ ำ เลิ ศหรื อ ชอบคิ ด อนาจารกัน แน่ ? ไม่ คิ ด ว่ า
308
วาจาเช่ น นี้ จ ะออกมาจากปากนางได้ . ..เขารู้สึ ก อยู่ ลึ ก ๆ ว่ า
ที่ ปี ศาจน้ อยถูก เจ้ า แม่ จู้เ ซิ ง ลงโทษหนั ก เช่ น นี้ คงมิ ใ ช่ เ พี ย ง
เพราะท่ า ถ้ ว ยแตกเป็ นแน่ ปากเช่ น นี้ ของนาง ไม่ ท ราบว่ า
จะก่อภัยพิบตั ิ ใดไว้บา้ ง

ทัง้ ที่ ก ำลัง ตกตะลึ ง อยู่ แ ต่ ก็จู ง อาชาเข้ า มาถวายองค์

จัก รพรรดิ มี เ พี ย งผ้า ม่ า นเท่ า นั น้ ที่ ก นั ้ เฉิ นฮวายไว้ ด้ า นนอก
คางของเขาแทบร่ ว งตกใส่ เท้ า อย่ างไรก็ คิ ดไม่ ถึ ง ว่ า
คาสนทนาของกุ้ยเฟยและองค์จกั รพรรดิจะโจ่งครึม่ ปานนี้

ครานี้ เขาล้วนสามารถคลายความสงสัยในใจได้ ห มด
สิ้ นแล้ ว องค์ จ ั ก รพรรดิ เป็ นผู้ ป กครองใต้ ห ล้ า หญิ งงาม
เช่ น ใดล้ ว นมี ท ั ง้ สิ้ น แม้ น ใบหน้ าของแต่ ล ะคนที่ กุ้ ย เฟย
ทรงเลื อ กมา ล้ ว นเป็ นหญิ ง งามอัน ดับ หนึ่ ง แต่ ก็มิ ใ ช่ มี อ ยู่
เพียงบนฟ้ า บนพสุธาหามีไม่แต่อย่างใด ขอเพียง องค์จกั รพรรดิ
ทรงเสาะหาต้ องพบอย่างแน่ นอน ความจริง มีเพียงเจียงกุ้ยเฟย
เท่ านั น้ ที่ รูปโฉมงดงามเป็ นอันดับหนึ่ ง คนอื่ น ๆ มิ ใ ช่ ว่ า จะหา
ที่เทียบเคียงมิได้

บัด นี้ เขาเข้ า ใจแล้ ว หญิ ง งามหาง่ า ย ทว่ า ที่ งดงาม

ทัง้ เปิ ดเผย ความคิ ด สัป ดน สามารถพู ด คุ ย เช่ น นี้ กับ องค์
จักรพรรดิได้ คงมีสตรีที่ตายแล้วฟื้ นคืนผู้นี้เท่ านัน้ เป็ นบุคคล
309
ที่ร้อยปี พันปี จะมีสกั คน

“...ฝ่ าบาท” เฉินฮวายกระแอมไอแรงๆ ครัง้ หนึ่ ง กลัวว่า

หากยัง ยื น อยู่ต รงนั น้ จะได้ ยิ น วาจาอัน น่ าตกใจจากปากของ
กุ้ย เฟยอี ก องค์ จ ัก รพรรดิ อาจทรงคิ ดว่ า เขาตัง้ ใจแอบฟั ง
แล้วฆ่ าเขาปิดปากก็ได้ เช่นนัน้ คงมิคุ้มค่าอย่างยิ่ง ในชี วิตเขา
นี่ เป็ นครัง้ แรกที่ รู้ สึ ก ว่ า การเป็ นขัน ที มิ ได้ ไ ร้ ค วามหมาย
ไปเสี ย ที เ ดี ย ว อย่ า งน้ อยก็ ไ ด้ เ ห็ น ประวัติ ความรัก อัน สุ ด
โต่งไร้ขอบเขตระหว่างจักรพรรดิและ กุ้ยเฟยกับตาตน

“อาชาหลวงมาแล้ ว พะย่ ะ ค่ ะ ” เขาเอ่ ย ด้ ว ยความนอบ

น้ อม ขอสวรรค์ค้มุ ครองให้เขาได้มีชีวิตคอยเฝ้ าดูความรักของ
พวกไปจนสุดทางด้วยเถิด

องค์ จ ั ก รพรรดิ มิ เคยคิ ดเลยว่ า เสี ยงอั น แหลมสู ง

ของเฉิ นฮวายจะไพเราะเช่ น นี้ มาก่ อ น ประหนึ่ งเสี ย งจาก
สวรรค์ ในที่ สุ ด ก็ มี ค นมาท าลายบรรยากาศอัน น่ าอึ ด อัด
ในรถม้าลงเสียที เขามิใช่คนที่จะเขินอายอันใดโดยง่าย แต่กลับ
รู้สึกว่าหน้ าตนร้อนดังไฟเผา
่ เป็ นเช่นนี้ ต่อไปเกรงว่าคงสุกเป็ น
แน่

เซียวเหยี่ยนกระโดดลงจากรถม้า แล้วแหวกม่านรับเฉิน
310
หรูอี้ “มาเถิด ลงมา”

เฉินหรูอี้มองดูองค์จกั รพรรดิที่พยายามทาตนเป็ นผู้ไร้

ความผิด จึงกลืนคาบ่นว่าต่างๆ ลงท้องไป ให้เขาอุ้มตนลง จาก
รถม้ า แล้ ว จูง มื อ นางเดิ น ไปยัง อาชาสี นิ ลตัว ใหญ่ เต็ม เปี่ ยม
ด้วยพลังตรงหน้ า

“นี่ คือ...ม้าของข้า” เซียวเหยี่ยนตบหัวมันอย่างสนิทสนม

ก็เห็นม้านัน้ เอาศีรษะถูไถที่มือเขา......

ม้าสีนิลแท้ๆ แต่กลับมีชื่อว่าชิงชิง

เฉินหรูอี้ลบู มันอย่างสงสาร กล่าวในใจว่า ข้ายังอายแทน

เจ้าเลย ที่สาคัญคือเจ้านายก็พึ่งพาอันใดมิได้

“ข้าจะประคองเจ้าขึ้นม้า ” เซี ยวเหยี่ยนพยายามทาลาย

ความอึดอัดนี้ ทว่ายิ่งมองหน้ านางก็ยิ่งรูส้ ึกเขินอาย

เ ฉิ น ห รู อี้ เ ดิ น ไ ป ส อ ง ก้ า ว พ ลั น ช ะ งั ก ห ยุ ด เ อ่ ย
ถามว่า “พวกเราไปด้วยกันดีหรือไม่?”

เซี ยวเหยี่ยนมิได้สงสัยอันใด “เจ้าอยากให้ข้าไปด้วยงัน้

หรือ? ย่อมได้!”
311
 เฉินหรูอี้ที่ซ่อนเจตนาร้ายไว้เต็มอกยิ้มอ่อนโยน “แต่ ข้า
อยากนัง่ ด้านหน้ า”

น า ง ไ ม่ เ ชื่ อ ห ร อ ก ว่ า ห า ก ค ว บ ขี่ ม้ า ตั ว เ ดี ย ว กั น
องค์จกั รพรรดิจะยังคงแขวนป้ ายมิสู้รบได้อีก! หากเป็ นเช่นนัน้
จริง ถ้ามิใช่องค์จกั รพรรดิที่ตาย นางก็จะพลีชีพเอง!

น ต์ หิมะฝนร่ว งหล่ น เมื่ อคิ มหัน ต์ เป็ น

*ฟ้ าลันยามเหมั
่
ส่ ว นหนึ่ งของบนกลอนที่ บรรยายถึ ง ความรั ก ของสามี
่ าดินสลาย จนกว่าฟ้ าจะร้องในฤดู
ภรรยา นั ยว่าจะรักกันชัวฟ้
หนาว หิมะจะตกในฤดูรอ้ น

312
 169 บังเอิญ

จิตนาการช่ างลา้ เลิศแต่ความจริงกลับยากจะเป็ นไปได้

นั ง่ สู ง อยู่ บ นหลัง ม้ า สามารถมองไกลสุ ด ลู ก หู ลู ก ตา เห็ น
ทัศนี ยภาพโดยรอบไม่เหมือนกับนัง่ อยู่ในรถม้าแม้แต่น้อย และ
ยั ง ได้ นั ่ง อยู่ ใ นอ้ อ มพระอุ ร ะองค์ จ ั ก รพรรดิ อย่ า งที่ นาง
ปรารถนา ...ข้าเสียดสีท่าน ท่านแนบชิดข้า ทว่า...

เอวของนางจะขาดแล้ว!

ก้นของนางจะหักแล้ว!

นางรนหาที่ ตายอี กแล้ ว ร่ า งกายจึ ง ต้ องทนทุ ก ข์

เช่ น นี้ สวรรค์ค งอยากเตื อ นนางว่ า อย่ า ได้ คิ ด ไม่ ซื่ อ กับ องค์
จักรพรรดิ ไม่ว่ าพระองค์จะเป็ นเช่ น ไร นางทาได้ เ พี ย งเป็ นผู้
รองรับ นี่ คือข้อแตกต่ างระหว่างคนที่ สวรรค์รกั และรังเกี ยจใช่
หรือไม่

เห็น ชัด ว่ า เป็ นแผนการที่ ดี ยิ่ ง ยัว่ ยวนองค์จ กั รพรรดิ

อย่างเปิดเผย ทัง้ ไม่กลัวพระองค์โกรธกริ้ว แต่ผใู้ ดจะคาดคิดว่า
นางจะตกที่นัง่ ลาบากเช่นนี้ ได้?

“ฝ่ า ฝ่ า ฝ่ า ฝ่ าบาท พวกเรากลั บ ไปนั ง่ รถม้ า เถิ ด”

313
เฉินหรูอี้กล่าวประโยคนี้ มา ‘ชิงชิง’ ที่ อยู่ใต้ขากลับกระโดดโลด
เต้ น ทะยานแล่ น สู่ ส ายลม ไม่ แ ม้ จ ะหยุ ด พัก ถ่ า ยมู ล ด้ ว ยซ้า
หายนะจากสวรรค์ยงั พอหลบเลี่ยง หายนะเพราะตนเองนัน้ มิ
อาจรอดตาย เฉินหรูอี้อยากร้องไห้ แต่ ไร้น้ าตา ความคิดที่ จะ
ตายล้วนเกิดขึ้นในใจแล้ว หากตอนนี้ นางหันหลังไปแล้วเห็น
ใบหน้ าอันหล่อเหลาแสนสง่าของเซียวเหยี่ยน งดงามจนมิร้วู นั รู้
คืน คาดว่านางคงเกิดความคิด ที่ จะนัง่ ทับจักรพรรดิน้อยจนหัก
เป็ นแน่

“ฝ่ า ฝ่ า ฝ่ า ฝ่ า บ า ท ...” เ ฉิ น ห รู อี้ เ รี ย ก อ ยู่ น า น ก็ มิ

เห็นองค์จกั รพรรดิตอบคา ทัง้ มิสนใจว่ามีบางสิ่งกาลังทิ่มแทง
นางอยู่ด้านหลัง เห็นชัดว่าพระองค์ทรงมี ปฏิกิริยาตอบสนอง
แล้ว ทว่าปัญหาคือนางเพิ่งกินไก่ไปครึ่งตัว ทัง้ ถูกเขย่าเช่นนี้ อีก
ในกระเพาะนางจึ ง เกิ ด คลื่ น ซัด สาด เพื่ อ มิ ใ ห้ ทุ ก ครัง้ ที่ อ งค์
จักรพรรดิทรงคิดถึงนาง จะต้องนึ กถึงช่วงเวลาที่คนทัง้ สองขี่ม้า
ด้ ว ยกั น แต่ สุ ด ท้ า ยกลั บ จบลงด้ ว ยการอาเจี ย น ท าลาย
ภาพลักษณ์ อนั ดี งามของนาง จึงกัดฟั นตัดสินใจยื่นมือไปหยิก
พระหัตถ์องค์จกั รพรรดิโดยแรงทีหนึ่ ง ร่างกายของเซียวเหยี่ยน
แนบชิดอยู่กบั นาง อากาศที่สดู ในจมูกล้วนเป็ นกลิ่นหอมอ่อนๆ
จากร่างของเฉินหรูอี้ ในใจกาลัง ตื่ น เต้ น จนมิอาจเป็ นตัว เอง
พลันรู้สึกเจ็บแปลบที่ มือขึ้นมา จึงกระตุกม้าให้หยุดด้วยความ
ตกใจ
314
 เวลานี้ พวกเขาได้วิ่งห่ างมาไกลจากขบวนพอ สมควร มี
เพียงองครักษ์ประจาพระองค์กลุ่มหนึ่ งที่คอยติดตามอยู่ไม่ใกล้ไม่
ไกล เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยขององค์จกั รพรรดิ เมื่อเห็นทัง้
สองพระองค์หยุดม้า องครักษ์กห็ ยุดเช่นกัน

“เป็ นอั น ใด? ” เซี ยวเหยี่ ย นลู บ ผมสลวยเงางามที่

ยุ่งเหยิงของนางทัดไว้ข้างหู เอ่ยถามขึน้ อย่างอ่อนโยน

เ ฉิ น หรู อี้ เ พี ย ง รู้ สึ กดั ง่ ในท้ อง นาง มี ค ลื่ นซั ด สาด

อย่างรุนแรง คล้ายว่าหากอ้าปากไก่ครึ่งตัวที่ กินเข้าไปจะพวย
พุ่งออกมาทันที นางจึงชี้ลงพื้นอย่างหมดแรง บ่งบอกว่าอยาก
ลงจากหลังม้า

เวลานี้ เซี ย วเหยี่ ย นจึ ง พลัน นึ กได้ ว่ า นางเพิ่ งเคยขี่

ม้าครัง้ แรก เขาควบม้ าเร็วเกินไป ทาให้ร่างกายนางไม่ชิน จึง
รีบพลิกตัวลงจากหลังมาก แล้วอุ้มนางลงมาอย่างระมัดระวัง
ผูใ้ ดจะทราบเพียงเท้าถึงพืน้ นางก็ผลักเขา อ้อมอกเขาว่างเปล่า
ไปทัน ที เห็น เพี ย งนางวิ่ ง ออกไปอี ก ทางแล้ ว โก่ ง ตัว อาเจี ย น
ออกมา

เขาได้ แ ต่ ล อบต าหนิ ว่ า ตนสะเพร่ า เกิ นไป เห็ น นาง

อาเจี ย นอย่ า งหนั ก จึ ง รี บ เข้ า ไปลู บ หลัง ให้ โ ดยมิ ได้ ใ ส่ ใ จ
315
กลิ่นเหม็นเปรี้ยวนัน้ เลย แต่กลับรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นในหัวใจตน
นางอาเจียนกระทังไม่่ มีสิ่งใดให้อาเจียนแล้ว เฉินหรูอี้จึงเริ่มมี
สติคืนมา นางทราบดีว่าสภาพตนต้องดูไม่ได้อย่างยิ่ง จึงคุกเข่า
นัง่ ลงบนพื้น ล้วงหาผ้าเช็ดหน้ าจากแขนเสื้อตนอยู่นานจนพบ
นางรีบเช็ดหน้ าตนลวกๆ และเช็ดที่ปากอีกที

มิอยากคิดเลยว่า สภาพของนางยามนี้ อย่ากล่าวถึงการ

ยัว่ ยวนองค์ จ ัก รพรรดิ เลย สภาพนางเรี ย กได้ ว่ า กลางวัน
สามารถปั ดเป่ าสิ่งชัวร้
่ าย กลางคืนสตรีกม็ ิ อาจตัง้ ครรภ์ หากมิ
ทาให้ ฝ่าบาทตกพระทัยคงจะแปลกแล้ว ผู้ที่ขโมยไก่ไม่สาเร็จ
เสียข้าวสารหนึ่ งกา คือนางเอง!

“เจ้ า เป็ นอย่ า งไรบ้า ง ดี ขึ้ น หรื อ ไม่ ? เป็ นข้ า ที่ ไ ม่ คิ ด ไม่
รอบคอบ ลืมไปว่าเจ้าเพิ่งขี่ม้าครัง้ แรก ทัง้ เพิ่งกินข้าวมา...ชิงชิง
เจ้า...” เซี ยวเหยี่ยนร้อนใจจนท่าอันใดมิถกู ฝ่ ามือเรียวยาวนัน้
ประเดี๋ยววางบนศีรษะนาง ประเดี๋ยววางบนบ่านาง มือไม้เก้กงั
อย่างไม่ร้จู ะท่ าฉันใด หากเฉินหรูอี้ เงยหน้ าขึ้นมอง ก็จะเห็นสี
หน้ า ตาหนิ ตนเองของเขา ทว่ าบัด นี้ แม้ ค วามคิ ด อยากตายก็
ล้วนเกิดขึ้นในใจนางแล้ว กล่าวสิ่งใดล้วนมิอาจรักษาจิตใจอัน
บอบชา้ ของนางได้

“ชิงชิง...” เฉินหรูอี้ยงั มิทนั มีปฏิกิริยาใด ทว่าอาชาสี นิล

316
ตัว ใหญ่ ค ล้ า ยได้ ยิ น เซี ย วเหยี่ ย นเรี ย กชื่ อตน จึ ง เดินเข้ ามาใช้
ศีรษะมันถูไถกับแขนของเขา ครานี้ เซียวเหยี่ยน จึงยิ่งทาตนไม่
ถูก เขามือลงบนศีรษะอาชาทีหนึ่ ง และชี้นิ้วขึน้ “ไปรอที่นัน่ ก่อน
ข้ามิได้เรียกเจ้า”

เฉินหรูอี้ “......”

“ข้ามิเป็ นไร แค่ไม่ค่อยสบายท้ องเท่ านั น้ ” นางใช้ มือปิด

หน้ าตนไว้แน่ น เสี ยงที่ เอ่ ยจึงไม่ชดั เจน “ท่ านอย่ ามองข้ า ข้ า
ต้องน่ าเกลียดมากเป็ นแน่ ”

เซี ย วเหยี่ ย นอึ้ ง ไป เขาจึ ง นึ ก ได้ ว่ า เหตุ ใ ดเรี ย กนางอยู่

นาน นางก็มิยอมสนใจ คิดว่านางโกรธเขาเสียอีก ที่แท้กห็ ่วงว่า
เขาจะเห็นหน้ าตาอันยา่ แย่ของนางนัน่ เอง

“ผู้ใดกล้าว่าเจ้าน่ าเกลี ยด ในสายตาข้า เจ้างดงามที่ สุด

เสมอ” เขาย่อกายลง ค่ อยๆ ประคองมือนางไว้ เห็นนางยังมิ
ยอมปล่อยมือ จึงเลื่อนมือไปที่ ใบหูนาง นวดคลึงติ่งหูของนาง
เบาๆ

“โกหก! ” เฉินหรูอี้กลอกตา บอกว่านางงดงาม แต่ กลับ

ทิ้งนางผึ่งแดดไว้ดงผ้
ั ่ าขี้ริ้ว แม้แต่แตะต้องยังมิยอมนัง่ บนหลัง

317
ม้ า นั ้น ก็ เห็น แล้ ว ว่ า เขามี ป ฏิ กิ ริ ย าตอบสนองอยู่ ช ัด ๆ มิ ใ ช่
กระทาไม่ได้เสียเมื่อใด

เซียวเหยี่ยนหัวเราะออกมา ก้มลงจุมพิตในตาแหน่ งปาก

ของนางทัง้ ที่มือนางยังปิดอยู่เช่นนัน้

“กษัตริยต์ รัสคาไหนคานัน้ ”

ตรัส ค าไหนค านั น้ กับ ก้ น น่ ะ สิ เฉิ นหรูอี้ ล อบขบฟั น ตน

หากองค์จกั รพรรดิตรัสวาจานี้ ในสถานการณ์ อื่น นางยังจะเชื่อ
ว่าเป็ นความจริงได้ แต่ปัญหาคือ...พระองค์กลันแกล้ ่ งนางไม่รกู้ ี่
ครัง้ ต่อกี่ครัง้ อย่างน้ อยก็ก่อนหน้ าที่นางจะเป็ นเจียงกุ้ยเฟยนาง
มักถูกกลันแกล้
่ ่ นของเล่นขององค์จกั รพรรดิกระนัน้ หาก
งดังเป็
วัน ใดมิ เ ย้ า แหย่ น างสัก หลายหน พระองค์ค งรู้สึ ก คัน คะเยอ
บัด นี้ ก ลับ บอกอย่ างหน้ า ไม่อ ายว่ า กษัตริย์ตรัสคาไหนคานั น้
เป็ นคนอย่าได้เลียนอย่างจักรพรรดิจางเหอ รังแกกันเกินไปแล้ว!

เมื่ออาเจียนออกมาแล้ว กระเพาะเฉินหรูอี้กน็ ั บว่าสงบ

ลงได้เสียที ทัง้ ยังดื่มน้าที่เซียวเหยี่ยนปลดออกมาจากหลังของ
เจ้ า ตัว ที่ ชื่ อ ว่ า ‘ชิ ง ชิ ง ’ จึ ง มี อ าการดี ขึ้ น อย่ า งเห็น ได้ ช ัด ทว่ า
อารมณ์ เร่าร้อนของเขาที่ เกิดขึ้นบนหลังม้านัน้ ก็ได้มอดดับลง
แล้วเช่นกัน จักรพรรดิน้อยก็มิได้ผงาดขึ้นมาอีก เฉินหรูอี้แม้น
318
ไม่อยากยอมรับ แต่ กลับมิอาจไม่ยอมรับว่าการยัวยวนครั
่ ง้ ที่
สองนัน้ ล้มเหลวอีกแล้ว

พ่ายแพ้ติดกันถึงสองครัง้ ว่ากันตามจริงแล้ว เฉินหรูอี้ก็

ควรคิดได้และหยุดพักเสียหน่ อย เมื่อหายใจอิ่มแล้วค่อยคิดวิธี
จัดการกับองค์จกั รพรรดิใหม่ ทว่านางเป็ นผู้แข็งแกร่งไม่มีวนั
ตาย เป็ นคนจริงที่ไม่ยอมท้อถอยต่อสิ่งใด เมื่อล้มที่ตรงใดก็ปีน
ขึน้ จากตรงนัน้ กลางวันไม่สาเร็จ กลางคืนก็ดาเนินการต่อ!

นางปล่อยผมอันเงาสลวยของตน สวมเสื้อตัวในสี ขาว

่ า นางเดิน
และบาง ใบหน้ าปัดแก้มบางเบา แต่งองค์งดงามยัวเย้
เข้าออกในกระโจมอยู่ถึงสองรอบ ขอเพียงองค์จกั รพรรดิทรง
สบพระเนตรเข้ า กับ ตาคู่ ง ามนี้ ของนาง นางก็ จะผลัก และ
กระโจนขึน้ บนร่างพระองค์! ควบขี่เขาเสีย!

เฉิ นหรู อี้ ยิ้ มร้ า ยกาจออกมาอย่ า งลื ม ตั ว มิ ได้ รู้ สึ ก

เลยว่าใจที่ อยากกระโจนเข้าใส่องค์จกั รพรรดินัน้ นับวันยิ่งเพิ่ม
ทวี ดังเปลวเพล
่ ิ งของปี ศาจกระนัน้

แต่ เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงกลับมาถึงกระโจม นางกลับ

พบว่ า กางเกงขาวบริ สุ ท ธ์ ิ ดุ จ หิ มะมี ร อยเลื อ ดเป็ นวง...
ระดูข องนางมาเยื อนแล้ ว เฉินหรูอี้พ ลัน หน้ า คลา้ ขึ้น มา นาง
319
แทบเสียสติไปเดี๋ยวนัน้

นี่ มั น เรื่ อ งอั น ใดกั น ?！เหตุ ใ ดทุ ก อย่ า งล้ ว นเป็ น

ปฏิปักษ์กบั นาง แม้แต่ระดูยงั มาไม่เลือกเวลาเช่นนี้ วีรสตรีเช่น
นางสวมชุดเกราะพร้อมออกรบแต่กลับถูกสาดรดน้าเย็นเข้าใส่
อย่าว่าแต่จะกินเนื้ อเลย แม้แต่เศษเล็กๆ ยังควานไม่เจอ

นางช่างนับถือร่างนี้ ของเซี ยวเสี่ ยวอวี้เหลือเกิน แม้การ

ส่งสัญญาณเตือนสักนิดก็ไม่มี คิดจะมาก็มาเสียอย่างนัน้ !

ขบวนทัพอันเกรียงไกรของจักรพรรดินัน้ มีคนอยู่ไม่น้อย
แต่นอกจากเฉินหรูอี้แล้วก็ไม่มีสตรีใดเลย ดึกปานนี้ แล้วยิ่งไม่มี
บริวารรับใช้ อื่นใดอี ก ยังดี ที่นางเคยเห็นแม่นมทาผ้าส าหรับ
ระดูจึงพอทราบอยู่บ้าง เพียงแค่มิเคยลงมือทาจริงเท่านัน้ นาง
ได้แต่เรียกเฉินฮวายให้เตรียมเข็มกับด้ายให้ และนาผ้าที่ มิเคย
สวมใส่มาตัดเย็บใช้ชวคราวก่ั่ อน ภายใต้แสงเทียนอันขมุกขมัว
นั น้ เฉินหรูอี้นัง่ เย็บอยู่จนตาแทบบอด ครึ่งชัวยามจึ
่ งทาเสร็จ
และเปลี่ยนใส่จนเรียบร้อย เวลานี้ อย่าว่าแต่ความคิดอันสัปดน
อันใดเลย นางมิอยากแม้แต่จะขยับนิ้วมือด้วยซา้ พลิกร่างเข้า
กอดเซียวเหยี่ยนไว้พร้อมเข้านอน

“เป็ นข้าที่ ไม่รอบคอบเอง” เซี ยวเหยี่ยนจุมพิตที่ หน้ าผาก

320
นาง เอ่ยแผ่วเบา

“คิ ดรอบคอบเกิ นไปก็ ไ ม่ ดี ” เฉิ นหรู อี้ ก อดกระชั บ

เขาแน่ นขึ้น กล่าวอย่างเบื่อหน่ ายในอ้อมอกเขา “ท่ านออกมา
ลาดตระเวนชายแดนเป็ นเรื่องใหญ่ของแผ่นดิน หากซื้อสาวใช้
ความลับอาจแพร่งพรายได้ หากนามาจากวัง...ผู้ใดจะทราบว่า
นางอาจคิดไม่ซื่อ ถึงยามนัน้ ยังมิทนั ได้พบข้าด้วยซา้ ท่ านอาจ
ถูกผูอ้ ื่นเขมือบแล้วก็เป็ นได้ ”

“ดังนัน้ เป็ นเช่นนี้ กด็ ีแล้ว” หากจะถูกกิน ก็ต้องให้นางกิน

ก่อน!

เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึน้ หัวใจพลันรูส้ ึกถึงความหวานลา้

“เหตุใดข้าจึงไม่รวู้ ่าเจ้าขี้หึงปานนี้ ?” เขายิ้ม

“หืม? ”

หืมอันใดเล่า เฉินหรูอี้กลอกตาไปมาในอ้อมอกเขา นาง

อยากจะทรมานเขา ฟั งเขาครวญคราง อืมๆ อาๆ อันไพเราะ
อย่ า งมิ อ าจอดกลัน้ นั ้น เขากลับ ดี ยิ่ ง รัก ษาความบริ สุ ท ธ์ ิ ดุ จ
หลวงจี น แค่ แตะต้ องก็ย งั มิได้ ทาให้ นางกลายเป็ นสตรี ที่ลุ่ม
หลงกามาไปเสียเอง
321
 “ข้ามิได้หึงหวง ข้าเพียงเป็ นห่วงพระเกียรติของพระองค์”
นางพึมพาเสี ยงเบา “บอกว่ามาลาดตระเวนชายแดน แต่ ข้าง
กายกลับมีสตรีมากมาย เช่นนัน้ นับเป็ นเรื่องใดกัน? พูดไปก็ไม่
น่ าฟั ง ข้าเพียงร้อนใจและเป็ นกังวลแทนพระองค์ ทุกอย่างล้วน
เกิดจากความภักดีอย่างขุนนางผูซ้ ื่อสัตย์ทงั ้ สิ้น”

เซี ยวเหยี่ยนอดยิ้มออกมามิได้ หลายวันมานี้ เขารู้สึกว่า

หมอกควันที่ปกคลุมในใจค่อยๆ สลายหายไปแล้ว “ใช่ เจ้าเพียง
เป็ นห่วงข้า มิได้หึงหวงแม้แต่น้อย ”

ผ่านไปครู่หนึ่ ง เขาจึงเอ่ยอีกว่า “ชิงชิง เราใช้ชีวิตร่วมกัน

เช่นนี้ เถิด เจ้าอยู่กบั ข้า ข้าจะดีต่อเจ้า...”

“ชิงชิง?”

เขาเรี ย กนางเบาๆ จึ ง รู้ ว่ า นางหลั บ ไปในอ้ อ มอก

เขาตัง้ นานแล้ ว นางใช้ มื อ ตบไปที่ ท้ อ งเขา ท่ า เสี ย งฮึ ด ฮัด
คล้ายต่อว่าที่เขารบกวนนาง

“......”

เซี ยวเหยี่ยนหัวเราะ ลูบไล้แผ่นหลังนางอย่างปลอบโยน

นางร้องฮึมฮัมออกมาอย่างสบาย
322
 “หลับเถิด”

นี่ คือแมวจองหองชัดๆ ต้องการคนอยู่ด้วย ต้องการคน

เอาใจ คอยลูบขนถึงจะอารมณ์ดีได้

“เจ้ามิควรชื่อว่าชิงชิง ควรชื่อว่าฮวาฮวา” เขาคิดแล้วอด

ยิ้มออกมาไม่ได้

“ฮวาฮวา? ”

“เป็ นแมวที่ ชอบโวยวายแต่ กบั ข้า...หากข้ายังโกรธเจ้าก็

เป็ นการหาเรื่ อ งใส่ ต ัว แล้ ว ” เซี ย วเหยี่ ย นถอนหายใจ พลัน
รู้สึกตัว ขึ้น ... “ข้าถึงกับพึม พ ากับ ตัว เองอยู่ค รึ่ง วัน บ้าไปแล้ ว
จริงๆ ”

นอน!

เฉินหรูอี้ร้สู ึกหลับไม่สนิทอยู่ตลอดคืน คล้ายว่ามียุงมุด

เข้ามาในกระโจมแล้วบินวนอยู่ข้างหูนางไม่หยุด กว่าเสียงยุงจะ
เงียบไปนัน้ ไม่ง่ายเลย นางยังฝันว่านัง่ ตัวโยกอยู่บนหลังม้าอีก
ท่าเอาเอวของนางแทบหัก เพียงแต่ว่าองค์จกั รพรรดิที่อยู่ในฝัน
นั น้ กลับยิ่งทาให้ นางโมโหยิ่งกว่า ทัง้ ที่ รู้ว่านางทรมาน กลับมิ
ยอมแตะต้ องนางแม้ แต่ น้อย คอยแต่ เอาจักรพรรดิน้ อยถูไถ
323
นางอยู่บนหลังม้า ทาให้นางร้อนรนจนแทบทนไม่ได้ ทว่าองค์
จักรพรรดิกลับนัง่ เด่นเป็ นสง่าดุจไม่มีเรื่องใดเกี่ยวกับตน ...เขา
มิกลัวอาชาที่มีชื่อเดียวกับนางแก้แค้น ทาให้จกั รพรรดิน้อยนัน้
หักขาดหรือไร เฉินหรูอี้กอดเจตนาร้ายไว้เต็มอกก่อนที่ นางจะ
ตื่ น ขึ้น ฟ้ าเพิ่ ง เริ่ ม สาง ในกระโจมไร้แ สงลอดเข้ า มา หูไ ด้ ยิ น
เสียง ซี๊ ดๆ ซ๊าดๆ เสียงหอบหายใจแผ่วเบานัน้ แว่วมาจากองค์
จักรพรรดิที่อยู่ข้างกายนาง

เฉิ นหรู อี้ พ ลัน ตื่ น ตั ว สมองแจ่ ม ใสขึ้ น มาโดยพลั น

หันมองที่ ส่วนล่างอย่างเงียบๆ เห็นเพียงพระหัตถ์ข้างที่ อยู่ห่าง
จากนางนั น้ กอบกุมจักรพรรดิน้อยเคลื่อนไหวขึ้นลง พระอุระ
กระเพื่อมไหวคล้ายกาลังตกอยู่สถานการณ์อนั เร้าอารมณ์ยิ่ง

“......”

“......”

ผูใ้ ดบอกนางได้ว่าเพราะเหตุใด?!

เฉิ นหรูอี้ ก ดั ริ ม ฝี ปากตน มิ เ ข้ า ใจว่ า สมองอัน อัศ จรรย์

ของจักรพรรดินัน้ เก็บซ่อนสิ่งประหลาดอันใดไว้ สตรีที่เขาเฝ้ า
คะนึ งหา...นัน่ คือสิ่งที่ เขาพูด จริงเท็จไม่ทราบ...นอนเคียงข้ าง
กับเขาจนฟ้ าสาง ทว่าแม้แต่เศษเนื้ อยังมิให้นางชิม สุดท้ายกลับ
324
อาศัย ช่ ว งที่ น างหลับ แก้ ไ ขมัน ด้ ว ยตนเอง ทัง้ ดู แ ล้ ว คล้ า ย
การละเล่นคนเดียวนัน้ ช่างดีเหลือเกิน เขาไม่ชอบร่างนี้ ของนาง
จึงมิอาจท่าให้เขาเกิดอารมณ์ใดได้?

มิชอบสตรีที่อายุมากกว่า?

ยิ่งเฉินหรูอี้ได้ยินเสี ยงหายใจอันถี่กระชัน้ นัน้ ของเขา ใจ

ของนางก็ยิ่งขมขื่น

“ชิงชิง” นางได้ยินเขาเอ่ยเรียกชื่อนางแผ่วเบา จึงเงยหน้ า

ขึน้ ตามสัญชาติญาณ จังหวะเดียวกับที่เขาถึงจุดสาคัญ จึงก้มลง
มองนางพอดี ทัง้ สองประสานสายตากัน โลกนี้ พลันเงียบกริบ
ลงไปฉับพลัน สิ่งนัน้ ที่ จกั รพรรดิน้อยพ่นออกมาสาดรดไปบน
ขาของเฉินหรูอี้มากกว่าครึง่ ยามนี้ เอง นางจึงรูว้ ่าขาตนเกี่ยวไว้
กับขาเขา สอดแทรกอยู่ระหว่างขาทัง้ สองข้างนัน้

“...ชิง ชิง ” เสี ย งเซี ย วเหยี่ ยนแหบพร่าเล็กน้ อย ทาให้ ใจ

ของเฉินหรูอี้อดสันไหวไม่
่ ได้ เซี ยวเหยี่ยนกลืนน้ าลาย รู้สึกว่า
สถานการณ์ ช่างน่ าอึดอัดเหลือเกิน มือค่อยๆ ปล่อยน้ องชาย
ตน แต่ มิทราบว่าจะวางมือไม้ตนไว้ ที่ใดดี พลันเห็นเฉินหรูอี้
จ้องมองเขาอย่างลา้ ลึกครู่หนึ่ ง นางยกขาออกแล้วพลิกตัวหัน
หลังมิสนใจ ปล่อยทิ้งเขาไว้ตรงนัน้
325
 ความจริงเขามิได้มีเจตนากระทาเช่นนี้ เป็ นเพราะตอน
กลางวันนัน้ เขาได้รบั การปลุกเร้าอย่างหนักหน่ วง เมื่อมิได้รบั
การปลดปล่ อย ตกดึ กจึงฝั น นี่ ยงั มิสาคัญ แต่ ผ้ใู ดจะทราบว่า
ปี ศาจน้ อยยามหลับนัน้ ช่างอยู่ไม่สุข นางใช้หน้ าอกอันนูนอวบ
เสียดสีไปมากับร่างเขาไม่หยุด มือก็กอดก่าย เท้ายังสอดแทรก
เข้ามากลางขาทัง้ สองของเขาอีก ทัง้ หมดต่ างพัดกระพือความ
ร้ อ นรุ่ ม ที่ เ ขามี ใ ห้ ป ะทุ ขึ้ น มา เขาเพี ย งมี ปั ญ หาในด้ า นนั ้น
บางส่ ว น เพี ย งแค่ บ างส่ ว นเท่ า นั น้ มิ ไ ด้ ใ ช้ ก ารมิ ไ ด้ อ ย่ า งเช่ น
เฉินฮวายเข้าใจหรือไม่? ผู้ทรงศี ลยังมิอาจทนการเบียดเสี ยด
เช่นนัน้ ของนางได้ ทว่าระดูนางเพิ่งมาเมื่อวาน เขาก็มิอาจลาก
ดึงนางขึน้ มาระบายอารมณ์ทงั ้ ที่ฟ้ายังมิทนั สาง เขาจึงได้แต่ …

ทว่ากลับบังเอิญถูกนางพบเห็นเข้าพอดี

ยามนี้ เซี ยวเหยี่ ยนมิจาเป็ นต้ องลดระดับความร้อนรุ่ม

อันใดด้วยซา้ เพราะหัวใจของเขาเย็นเยือกไปหมดราวกลับถูก
สาดด้วยน้าเย็นทัง้ บ่อ ราดรดตัง้ แต่ศีรษะจรดปลายเท้า กลัวแต่
ว่ า ปี ศาจน้ อยจะเห็น นางเป็ นคนประหลาด ไม่ แ ม้ แ ต่ จ ะคิ ด
เหลือบแลเขาอีก...

่ กองเพลิงกองใหญ่สุมอยู่ในใจเฉินหรูอี้ แผดเผาตับ
ดังมี
นางจนกลายเป็ นเถ้า นางนอนบนเตี ยงอยู่นาน ยิ่งคิดยิ่งโมโห
326
ผุดลุกขึ้นนัง่ ม้วนที่ นอนขึ้นแล้วโยนใส่ร่างองค์จกั รพรรดิ โกรธ
เสียจนหน้ าซีดปากคลา้ ...

“คนสารเลว! รังเกียจว่าข้าแก่ ก็พดู ออกมาเหตุใดต้องให้

ข้ากลัดกลุ้มครุ่นคิดไปเพี ยงฝ่ ายเดี ยว ข้าถึงกับเชื่ อคาพกลม
ของท่ าน ที่ บอกว่าชอบข้า...ท่านคงชอบใบหน้ าอันงดงามของ
เจี ยงเหมยมากกว่า พอเห็นข้ามิสวยเช่ นในอดี ต มิได้ น่ามอง
เช่ น สตรี ในวัง ของท่ าน ทัง้ ยัง แก่ ก ว่ า ท่ านก็ถ อยหนี ! ท่ านไม่
ชอบข้า ก็บอกมาตามตรง เหตุใดต้องกลันแกล้ ่ งกันเช่นนี้ ? !”

“อย่างมากคราวหน้ าที่ ข้าหวนคืนมา หากงดงามค่อยไป

หาท่าน ไม่งดงามข้าปลิดชีพตนก็สิ้นเรือ่ งแล้ว...”

“หุบปาก!” ครัน้ เซียวเหยี่ยนได้ฟังนางพูดเรื่องตาย โทสะ

ก็กระพือขึ้นมาเขาหยัดกายขึ้ นนั ง่ “มิได้ เป็ นเช่ นที่ เจ้าคิดเลย
เจ้าอย่าได้คิดเหลวไหลไปเอง!”

“มิใช่อนั ใดกัน!” เฉินหรูอี้เองก็กาลังมีโทสะ “ข้ามิเชื่อท่าน

แล้ว ต่อไปท่านก็อยู่กบั พี่น้องทัง้ ห้าของท่านเถิด ข้าไม่ปรนนิบตั ิ
ดูแลแล้ ว ...มิใช่ ...ท่ านเองก็มิได้ อยากให้ ข้าปรนนิบัติ... ” นาง
เอ่ ย อย่ า งมี โ ทสะ นางยัง มิ ท ัน กล่ า วจบก็เ ห็น ใบหน้ า อัน หล่ อ
เหลาของเซี ยวเหยี่ยนขยายใหญ่ขึ้นตรงหน้ า พริบตาก็ประทับ
327
จุมพิตลงบนริมฝี ปากนางอย่างร้อนแรง นางจึงได้แต่กลืนวาจา
เหลวไหลนัน้ ลงท้องไปจนหมด

328
 170 ทาดีหวังผล

หากกล่ า วว่ า เฉิ นหรูอี้ ตื่ น ขึ้ น มา เพี ย งลื ม ตาก็ถ ูก องค์
จักรพรรดิทาให้เสี ยขวัญ มิสู้บอกว่านางเขินอายจนกลายเป็ น
โทสะเสียมากกว่า อย่างไรนางก็เป็ นสตรีรปู โฉมก็ไม่ได้เลวร้าย
ส่วนรูปร่างนัน้ สิ่งใดที่ ควรมีนางมิได้ขาด ความจริงไม่เพียงไม่
ขาด แต่มีมากเกินไปด้วยซา้ คิดไม่ถึงว่าในสายตาเขานางกลับ
สู้กรงเล็บใหญ่นัน้ ของเขามิได้? !

เมื่อถูกเซี ยวเหยี่ยนจุมพิตเช่นนัน้ โทสะในอกนางก็ใช่ว่า

จะมอดดับลง กลับกันมันยิ่งถูกเขาโหมกระพือให้หนักขึน้ ไปอีก

เซี ยวเหยี่ยนคิดใช้จุมพิตอันเร่งเร้านี้ ปิดปากนาง ปลอบ

ประโลมนาง ทว่าเขายิ่งทานางยิ่งขัดขืนผลักไสเขา นางยิ่งขัด
ขืน เขาก็ยิ่งวุ่นวายใจ ผลสุดท้ ายผู้หนึ่ งยิ่งรุกลา้ เข้าใกล้ อี กผู้
หนึ่ งก็ยิ่งถอยหลังหลบ

‘พลัก่ ’ นางถูก ผลัก ให้ ล้ ม ลงบนเตี ย ง เฉิ นหรูอี้ เ จ็บ ดัง่

กระดูกสันหลังหักก็มิปาน ทัง้ แรงที่ เขาใช้ กดทับนางไว้อีก เขา
จุมพิตพัลวัน ทาให้ฟันทัง้ สองกระแทกกัน เจ็บเสียจนนางน้าตา
ไหล

329
 เซี ย วเหยี่ ย นได้ ยิ น เสี ย งเฉิ นหรู อี้ ร้ อ งขึ้ น ด้ ว ยความ
เจ็บปวด จึงมิสนแม้แต่ ริมฝี ปากตนที่ ถกู ฟั นกระทบจนปริแตก
เช่นกัน เขารีบร้อนยกแขนขึ้นใช้มือลูบไล้ใบหน้ านาง “เจ้าเป็ น
อย่างไรบ้าง? เจ็บที่ ใด? ” เขากัดฟั นอย่างมีโทสะ ใบหน้ าเขียว
คลา้ “แล้วเจ้าหลบทาไม!? ”

เฉิ นหรู อี้ ก ัด ฟั น กรอดๆ “เอามื อ ท่ า นออกไป!” เซี ย ว

เหยี่ ยนพลันตัวแข็งขึ้นมาทันที หลุบตาต่าซ่ อนพายุอนั เหน็ บ
หนาวไว้ในแววตา ค่อยๆ ปล่อยมือจากนาง

เฉินหรูอี้แค้นหูตาอันฉลาดว่องไวของนางในร่างเซี ยว
เสี่ ยวอวี้แทบตาย ถึงกับมองเห็นความเจ็บปวดที่ พาดผ่านไป
อย่างรวดเร็วในดวงตาเขาอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

ล้วนต้องตาหนิรปู โฉมขององค์จกั รพรรดิที่ช่างหล่อเหลา

สง่ า งาม เพี ย งเห็น ความเสี ย ใจบนหน้ า เขา ใจของนางก็เ กิ ด
รสชาติฝาดเฝื่ อนขึน้ มา คล้ายกินผลไม้รสขมทัง้ ตะกร้า น่ าโมโห
จริงเชียว

“ท่ านไม่ดูหรือว่ามือนัน้ จับ...สิ่งใดมา กลับมาลูบใบหน้ า

ผู้อื่น! ” นางตี มือเขาไม่แรงไม่เบา นับว่าได้อธิบายแก่เขาแล้ว
ถึงเหตุผลที่ นางให้เขาเอามือออกไป แต่ยงั คงหายใจกระเพื่อม
330
แรงด้วยโทสะอยู่ นางยื่นมือไปหยิกเนื้ อบนกายเขา

“ท่ านตัง้ ใจใช่หรือไม่? ท่ านเจตนา?” นางเอ่ยด้วยความ

โกรธ “ท่านโกรธที่ข้าทาลายเรื่องดีๆ ของท่านใช่หรือไม่?” เฉิน
หรูอี้ถลึงตาจ้องมองเขา ความจริงเห็นเขาร้อนใจเช่ นนี้ ความ
โกรธที่มิได้มีมากมายนัน้ ก็ค่อยๆ สลายไปแล้ว

ทว่ าอุปนิสัยยึ กยัก ก้ าวข้างหน้ าหนึ่ งก้ าวก็ถ อยไปสอง

ก้ า ว ทัง้ ชอบคิ ด วุ่ น วายไปเองของเขานั ้น นางจะมิ ย อมอี ก
เด็ด ขาด จากนิ สัย ของเขานั ้น ไม่ แ น่ ว่ า จนนางตาย ทัง้ สอง
ก็ยงั ตกอยู่ในห้วงรักที่ โง่เขลาและโง่เขลาอยู่เช่นนัน้ จักรพรรดิผ้นู ี้
เหมาะแก่การใช้กาลังเข้ากดข่มยิ่ง อย่ายอมให้อานาจในการรุก
เข้าหานัน้ ตกอยู่ในมือเขาเด็ดขาด ต้องจู่โจมให้เขามิทนั ตัง้ ตัว
จนพ่ายแพ้ไม่เป็ นท่า

เซี ยวเหยี่ ยนกลับคิดไปว่าเฉินหรูอี้รงั เกี ยจตน ยิ่ง เห็น

เขาลงโทษตนเองเช่ น นั ้น ก็มิ ยิ น ยอมให้ เ ขาแตะต้ อ งคล้ า ย
ต้ องการแตกหักกันอย่างถึงที่ สุดแม้แต่การแสร้งปรองดองก็มิ
คิดจะทาแล้ว ใจพลันเจ็บแปลบขึ้นมาเป็ นระลอก ผู้ใดจะทราบ
ว่าเมื่อได้ ฟังนางกล่ าวเช่ น นั น้ เขาก็กามือข้างซ้ ายของตนไว้
แน่ นด้ วยความตกใจ ใบหน้ าประเดี๋ ยวเขี ยวประเดี๋ ยวแดง มี
สีสนั ยิ่ง
331
 “......”

หากบนพื้นมีรู เขาคงมุดลงไปซ่อนในนัน้ ไม่ออก มาพบ

ใครอี ก เรียกชื่อนางขณะสาเร็จความใคร่ด้วยตนเองทัง้ ยังถูก
นางพบเห็น ก็ทาให้เขายา่ แย่มากพอแล้ว ผู้ใดจะทราบว่ายังใช้
มือนัน้ ไปสัมผัสหน้ าผูอ้ ื่นอีก...

เขายิ่งคิดยิ่งร้อนรนมิอาจสงบใจ

“เฉินฮวาย! เข้ามาปรนนิบตั ิ เจิ้นผลัดอาภรณ์!”

เซี ย วเหยี่ ย นหน้ าร้ อ นไปหมด เกรงว่ า หากรออี ก ครู่

ใบหน้ าคงถูกเผาจนไหม้ จึงร้องเรียกให้คนเข้ามาปรนนิบตั ิ ยังมิรอ
ให้คนเข้ามาก็กระโดดลงจากเตียงประหนึ่ งด้านหลังมีสุนัขร้าย
ไล่ตามก็มิปาน เขาก้าวเท้ายาวออกไปไม่กี่ก้าวก็พ้นกระโจม

เฉินฮวายคอยติดตามอยู่ใกล้ชิดตลอด แต่ตกคา่ ก็มิอาจ

นอนนอกกระโจมคอยรับคาสัง่ องค์จกั รพรรดิเพียงเรียกใช้จน
เคยชิ น แล้ ว เท่ า นั ้น ทว่ า ขัน ที ด้ า นนอกกลับ กลัด กลุ้ ม ยิ่ ง ไม่
ทราบว่าควรเข้าไปดีหรือไม่?

ขันที สองคนได้ แต่ ก ดั ฟั นก้ าวเดิ นเข้ าไปในกระโจม ทว่ า

กลับพบองค์จกั รพรรดิเดินออกมาจากกระโจมพอดี พระองค์พ่งุ
332
ออกมาราวลูกธนูชนเอาขันที ทงั ้ สองล้มลงไปกองกับพื้น พวก
เขาเบิกตามองเงาด้านหลังอันสูงใหญ่ขององค์จกั รพรรดิที่สวม
เพียงอาภรณ์ตวั ในเดินออกมา...

เคราะห์ดี ที่ พ วกเขาคอยเฝ้ าอยู่น อกกระโจมตลอด จึง

ทราบว่ า ไม่ มี ผู้ใ ดเข้ า ไปแม้ เ พี ย งสัก คน มิ เ ช่ น นั ้น อาจคิ ด ว่ า
กองทัพซีเหลียงเร่งเดินทางกว่าแปดร้อยลี้เพื่อบุกเข้าโจมตีพวก
เขาเป็ นแน่

เป็ นเรื่องใดกันที่ ทาให้องค์จกั รพรรดิทรงลืมตน กระทัง่

สวมอาภรณ์ ตวั ในเดินออกมาจากกระโจมเช่นนี้ ? ขันที ทงั ้ สอง
จ้องตากัน แล้วค่อยๆ เลื่อนสายตาไปที่ด้านในกระโจม

“......”

ผูท้ ี่ไร้วาจาจะกล่าวกว่าพวกเขาคือเฉินหรูอี้ที่ถกู ทิ้งไว้บน

เตียงต่างหากเล่า นางแม้ฝันยังมิคิดว่าหัวข้อสนทนาเพิ่งจะเริ่ม
องค์จกั รพรรดิกลับวิ่งหนี ไปอย่างไร้ความรับผิดชอบ...วิ่งหนี ไป
จริงๆ แล้ว!

กลวิธีต่างๆ ที่ นางคิดไว้ใช้ กดดันองค์จกั รพรรดินัน้ จึง

ถูกนางเก็บกดไว้ในท้ อง เมื่อตัดสินใจจะละเล่นกับตนเอง ก็มิ
ควรกลัวผูอ้ ื่นจะเห็น!
333
 เ ฉิ น ห รู อี้ อ ย า ก จ ะ บ้ า นี่ นั บ เ ป็ น เ รื่ อ ง อั น ใ ด กั น ?
ความสามารถในการรับ ความจริ ง ขององค์จ กั รพรรดิ นั น้ ต่า
เพียงนี้ ? มิต้องพูดถึงการอธิบาย แม้แต่ จะบอกให้นางหุบปาก
ไม่อนุญาตให้ถามล้วนไม่มี...เขานับเป็ นวีรบุรษุ ผูแ้ กร่งกล้า!?

ผู้ใ ดบอกนางได้ ว่ า เจ็ด เดื อ นกว่ า ที่ น างตายไป องค์

จักรพรรดิต้องเผชิญกับสิ่งใดหรือ? ในอดี ตนั น้ ทรงเห็นชัดว่า
ทรงสง่าผ่าเผยยิ่ง ดวงตาส่ องประกายแวววาวอยู่ตลอดเวลา
ทัว่ ร่างแผ่กลิ่น อายผู้กล้ าดังข้
่ านั น้ ยากจะหาผู้ใดเที ย บได้ ทัง้
กลัน่ แกล้ ง นางสารพัด วิ ธี บัด นี้ กลับ เปลี่ ย นแปรไปอย่ า ง
กะทันหัน ทัง้ อ่อนไหว หวาดระแวง เมื่อรวมกับอาการน้ อยเนื้ อ
ต่ า ใจและไร้ ค วามเชื่ อ มัน่ ก็ ท าให้ ค นมิ อ าจเข้ า ใจ และไม่
สามารถคาดเดาอันใดได้

นางเปลี่ ยนไปเปลี่ ย นมา ก็เ ป็ นเพี ย งร่างกาย ทว่ าองค์

จักรพรรดินัน้ คล้ายเปลี่ยนนิสัยทุกคราที่ พบหน้ ากัน ทุกครัง้ ที่
นางก าลัง จะปรับ ตัว ได้ ก็ต้ อ งตายไปแล้ ว ...องค์จ กั รพรรดิ ก็
เปลี่ยนอุปนิสยั เป็ นอีกอย่าง

...วนซา้ อยู่เช่นนี้ นางทรมานจะตายแล้ว!

่ ากล่าวที่ ว่าหลวงจีนอย่างไรก็หนี ไม่พ้นอาศรมนัน้ ต่อ

ดังค
334
ให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ จ ะหลบซ่ อ นเพี ย งไหน แต่ ใ นเมื่ อ นางยัง
เดินทางไปกับขบวนทัพนี้ พระองค์กต็ ้ องตกสู่กามือนางในสัก
วัน

ทว่าเฉินหรูอี้กลับคิดไม่ถึงว่าองค์จกั รพรรดิจะหลบซ่อน
นางอย่างถึงที่ สุดจริงๆ ทรงนั ง่ อยู่บนหลังอาชาสี นิลห้ อตะบึง
่ าป่ าที่ สลัดหลุดบังเหี ยนก็มิปาน
ทะยานไปข้างหน้ าทัง้ วันดังม้
อาหารเช้าและเที่ ยงล้วนมิยอมกินร่วมกัน เมื่อถึงค่ายพักแรม
บริวารต่างจัดเตรียมอาหารเย็นให้นางเต็มโต๊ะ องค์จกั รพรรดิก็
ยังคงหลบหน้ ามิยอมพบนาง

เฉินหรูอี้ให้ คนไปถามเฉินฮวาย เฉินฮวายอึ กอักมิกล้า

บอกอันใด

ความจริง หลายวันมานี้ องค์จกั รพรรดิและกุ้ยเฟย ล้วนนัง่

ตัวติดกันอยู่ในรถม้า เหล่าบริวารล้วนรู้สึกหวานจนเลี่ยน ทว่า
วันนี้ องค์จกั รพรรดิทรงอาการกาเริบแล้ว ทรงควบชิงชิงอาชา
หลวงวิ่ ง ไปซ้ ายที ก ระโจนไปขวาที กลับ ไปกลับ มาไม่รู้กี่ ร อบ
ครัน้ รถม้าใกล้เข้ามาก็กระตุกบังเหียนห้อตะบึงไปข้างหน้ าอีก

ผู้ใดมี ตาล้วนมองออกว่ามีสิ่งผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้น
ไม่แน่ ว่าทัง้ สองพระองค์กาลังผิดใจกันอยู่
335
 หากเป็ นคนปกติ เฉิ นฮวายยั ง พอตั ก เตื อ นสั ก ค า
สองค า ปลอบประโลมให้ ท รงคลายพระทัย ปั ญ หาคื อ องค์
จักรพรรดิมิใช่คนปกติ ไม่เพียงเท่านัน้ ด้านความรักความรู้สึกก็
ยิ่ งไม่ ป กติ ผู้ อื่ น ไม่ ท ราบ ทว่ า เฉิ นฮวายกลั บ เข้ า ใจองค์
จักรพรรดิดีทุกอย่าง

ตั ง้ แต่ ที่ ก้ ุ ย เฟยตายไป องค์ จ ัก รพรรดิ ก็ เ ฝ้ ารอนาง

ประหนึ่ งก้อนหินกระนัน้ แม้นมิได้สะเทือนจิตใจเท่าใดนัก แต่ก็
แปรเปลี่ยนไปราวเป็ นคนละคน บางที ยิ่งมิได้ครอบครองกลับ
ยิ่งดี กุ้ยเฟยตายไปทาให้ หวั ใจอันมี รกั ที่ บริสุทธ์ ิ ของพระองค์
พองโตขึ้น ยิ่งรักและทะนุ ถนอมนางมากกว่าเดิม ทรงมีความ
หวังอยู่หลายครัง้ และผิดหวังไปหลายครัง้ เช่ นกัน ไม่ง่ายเลย
กว่ า จะได้ พ บกั บ กุ้ ย เฟย แต่ น างกลับ มี ค วามสั ม พัน ธ์ อ ั น
คลุ ม เครื อ กับ เฉิ นว่ า นหนี ยน ทรงส่ ง คนไปติ ด ตามเฉิ นว่ า น
เหนี ย นเพื่ อ หาข้ อ พิ สู จ น์ แ ล้ ว แท้ ๆ แต่ พ ระองค์ก ลับ ยัง คงอด
กลัน้ ทัง้ หาข้ออ้างต่างๆ ให้ก้ยุ เฟย

ความจริงหากหลอกตัวเองแล้วสามารถอยู่ด้วยกันอย่าง
มีความสุขก็ดีมิใช่น้อย ในความคิดของเขา กุ้ยเฟยเองก็มิได้มี
ท่ า ที ว่ า ต้ อ งเป็ นเฉิ นว่ า นเหนี ยนเท่ า นั ้น เมื่ อ อยู่ ร่ ว มกับ องค์
จักรพรรดิกป็ รองดองรักใคร่กนั ดี แต่องค์จกั รพรรดิกลับมิเชื่อ
ทรงลองใจแล้ว ลองใจอี ก กุ้ยเฟยกลับมิสะทกสะท้ านอันใด ดู
336
ไม่ อ อกถึ ง ใจที่ เ ป็ นอื่ น ทัง้ มิ ไ ด้ มี เ จตนาเอาใจองค์จ กั รพรรดิ
จนเกินไป ทุกครัง้ ที่ พระองค์ทรงลองใจนาง ล้วนเป็ นพระองค์
เองที่เจ็บ

ยามนี้ ทงั ้ สองต่างปิดประตูให้กนั มิทราบผิดใจด้วยเรื่อง

ใด ต่ อให้เฉินฮวายกินใจหมีดีเสือก็มิกล้าเอ่ยปากส่ งเดช หาก
เรื่องเกี่ยวกับเฉินว่านหนี ยนเขาเพียงแตะเท้าเข้าไป ก็อาจตาย
ได้ทนั ที แต่หากยังเป็ นเช่นนี้ ก็มิใช่เรื่องดี เฉิน ฮวายคิด เมื่อใด
องค์จกั รพรรดิทรงมีเรื่องไม่สบายพระทัย คนข้างกายเช่นเขาก็
อย่าหวังจะสุขสบาย โดยเฉพาะเมื่อเขาถูกเรียกตัวให้ อยู่เป็ น
เพื่อนพระองค์ หนึ่ งวันสิบสองชัวยามล้
่ วนมิอาจพักผ่อน ไม่เกิน
สองวันเขาคงแห้งตายเป็ นแน่

จึงถือโอกาสช่ วงที่ องค์จกั รพรรดิทรงฝึ กหมัดมวย เดิน

เข้าไปด้านหลังพระองค์เอ่ยเบาๆ ว่า “ฝ่ าบาทยังมิได้เสวยพระ
กระยาหารคา่ มิทราบจัดสารับที่ใดพะย่ะค่ะ หรือ...”

เซียวเหยี่ยนยังมิทนั ฟังเขากล่าวจบก็ทราบทันทีว่าเขาจะ
พูดอันใด จึงหันหลังไปส่งสายตาเย็นเยียบให้เขาคราหนึ่ ง

เฉินฮวายยังคงไม่ยอม ใจคิดไปว่าวันนี้ ต้องนอนแผ่หลา

อยู่บนเตียงให้ได้ เขามิอยากถูกองค์จกั รพรรดิจงู ออกไปเดินใน
337
ยามวิกาล และเดินอยู่เช่นนัน้ ทุกคา่ คืน ขาสัน้ ๆ ของเขานั น้ มิ
อาจทนทานได้ หากเขาต้องเดินอีกมันคงหักหมดเป็ นแน่

“เมื่อคา่ นี้ แม่นางเซียวส่งคนมาเชิญฝ่ าบาทกลับ ไปร่วม

ทานอาหาร...หม่อมฉั นยังมิได้ ตอบกลับไป” เขาใจเต้ นตึ กตัก
ทุกอย่างล้วนทาเพื่อความสุขตนทัง้ สิ้น “ดูท่า แม่นางเซี ยวเองก็
ยังมิได้รบั ประทานอาหารเช่นกัน”

ตามคาด เมื่อเซี ยวเหยี่ยนได้ฟังก็ขมวดคิ้วแน่ น ครู่หนึ่ ง

จึงถอนหายใจออกมา “นาทางไปเถิด”

เฉิ นฮวายไม่ ก ล้ า แสดงสี ห น้ ายิ น ดี ทว่ า เท้ า กลับ ก้ า ว

ออกไปอย่างรวดเร็ว เซี ยวเหยี่ยนแค่นเสี ยงเย็นอยู่ในใจ มอง
ทะลุความคิดของเฉินฮวายทุกอย่าง ทว่ากลับมิอาจต้ านทาน
ได้อีก เมื่อเขาเอ่ยถึงเซี ยวเสี่ ยวอวี้ ใบหน้ าที่ โกรธเคืองทัง้ ทุกข์
ทนนั ้น ปรากฏขึ้น ในหัว เขา มิ ย อมหายไปเสี ย ที ช่ า งน่ า กลัด
กลุ้มใจจริงๆ เขาคิดถึงนางแต่ กม็ ิ กล้ามองนาง แต่หากไม่มอง
นาง ก็กลัวความน้ อยเนื้ อ ต่าใจในท้ องนางจะคิดเหลวไหลจน
เกิดเป็ นความเกลียดชังต่อเขา

เซี ยวเหยี่ยนถอนหายใจแล้วถอนหายใจอี ก ลมเย็นนัน้

เป่ ารดต้ นคอเฉินฮวายทาเขาตกใจจนเหงื่อซึ ม ขนลุกชี้ชนั ไป
338
ตลอดทาง แต่เซียวเหยี่ยนกลับมิรตู้ วั

เมื่อถึงห้องเฉินหรูอี้ เฉินฮวายจึงคลายใจลงได้ บริวารที่

คอยปรนนิบัติเฉินหรูอี้กท็ ราบดีว่านางและองค์จกั รพรรดิทรง
ผิ ด ใจกัน เมื่ อ องค์จ กั รพรรดิ เ สด็จ มาจึ ง รับ เสด็จ ด้ ว ยความ
ลิงโลดใจ เปิดประตูเชิญพระองค์เข้าไปด้ านใน ครัน้ เมื่อเห็น
ศีรษะเฉินฮวายก็กรอบเกรียมไปทันที

เฉินหรูอี้นัง่ รับประทานอาหาร ริมฝี ปากมันเลี่ยม แต่ยงั มิ

สมใจ จึงรินสุราให้ ตนเองแล้วยกขึ้นดื่ ม นางยิ้มระรื่นใบหน้ า
แดงเถือก อย่างสาราญเบิกบานปานนัน้ ได้หรือไม่ เซียวเสี่ยวอวี้
กาลังจะทาให้เขาตาย!

เฉินฮวายอยากร้องไห้แต่ไร้น้าตา เขายอมเสี่ยงอันตราย
กว่าจะชักจูงองค์จกั รพรรดิเสด็จมาได้ สุดท้ ายนางกลับให้ เขา
ต้องมาเห็นสภาพเช่นนี้ ?

นางก็ท ราบดี ว่ า องค์จ ัก รพรรดิ ท รงมี ร กั ลึ ก ซึ้ ง ให้ น าง

เพียงใด ต่ อให้ แสร้งกินข้าวไม่ลงสักมื้อแล้วอย่างไร!? คงมิทา
ให้หิวตายกระมัง? !

สายตาอั น เยี ย บเย็ น หนาวเย็ น ไปถึ ง หั ว ใจนั ้ น มอง

339
จ้องมา เฉินฮวายไม่ ต้ องคิ ดก็ทราบทันที ว่ าเป็ นองค์จกั รพรรดิ
พลันก้มศีรษะลงตา่ จนแทบจะมุดเข้าไปในกางเกงแล้ว

“พวกเจ้าออกไปเถิด” เซียวเหยี่ยนโบกมือ

บริวารที่ คล้ายถูกแช่ แข็งไปแล้วในห้ องต่ างรีบกระโดด

ออกมาแทบไม่ทนั

เฉินหรูอี้ดื่มไปเพียงเล็กน้ อย หน้ าและหูแดงกา่ แต่กลับดู

ออกว่ามิได้เมามายอันใด เพียงแค่แสร้งทาไปเช่นนัน้ เอง นาง
ก้ าวขึ้น หน้ าถวายพระพรด้ ว ยรอยยิ้ ม แล้ ว คว้ าพระหัต ถ์องค์
จักรพรรดิไว้ “ฝ่ าบาททรงกลับมาได้เสียที ข้ายังคิดว่าฝ่ าบาทคง
มิอาจทนดูใบหน้ านี้ ได้”

“เจ้าเลิกพูดเหลวไหลได้แล้ว! ” เซี ยวเหยี่ยนพิเคราะห์ดู

นางครู่หนึ่ ง “ข้าเพียงกลัวว่าหากเดินไปมาต่อหน้ าเจ้า จะทาให้
เจ้าขวางหูขวางตา ข้ามิอยู่เพียงหนึ่ งวัน ดูเจ้าช่างมีความสุขยิ่ง
หากรูเ้ ช่นนี้ ข้าคงไม่มารบกวน”

เฉิ นหรูอี้ แ สร้ ง มิ เ ข้ า ใจ ใช้ แ ววตาล ้า ลึ ก เหลื อ บมองที่

ส่วนล่างของเขา “มิใช่ฝ่าบาทหรอกที่ขวางหูขวางตาข้า”

เมื่อเงยหน้ าขึน้ ก็เห็นความอึดอัดบนใบหน้ าเซียวเหยี่ยน

340
เขากระแอมไอเสี ย งหนึ่ งแล้ ว เบนหน้ าหนี แสร้ ง หัน ไปมอง
อาหารบนโต๊ะราวกับไม่มีเรื่องราวใด “อาหารพวกนี้ ถกู ปากเจ้า
หรือไม่? ”

เฉินหรูอี้ไม่กล้าบีบคัน้ เขาอี ก กลัวเขาจะทนอึดอัดไม่ไหว

แล้วสะบัดแขนเสื้อจากไปอีก เกรงว่าถึงยามนัน้ จะมิอาจเกลี้ย
กล่อมให้กลับมาง่ายๆ เช่นนี้

“ฝ่ าบาทยังมิทนั เสวยพระกายาหารคา่ ใช่หรือไม่?”เฉินหรูอี้มิ

อาจไม่นับถือประสาทสัมผัสอันว่องไวของเซี ยวเสี่ยวอวี้ แม้แต่
กลิ่นเหงื่อจางๆ บนตัวเขานางยังได้ กลิ่น คิดว่ าฝึ กหมัด มวย
เสร็จก็คงตรงมาที่นี่เลย นางจึงเรียกให้ขนั ทีตกั ข้าวใส่ถ้วย แล้ว
ยกมาวางตรงหน้ าเขาด้ วยตนเอง นางทัง้ ยกข้าว คี บอาหาร
และริ น สุ ร า แม้ น มิ ไ ด้ เ อ่ ย อัน ใด แต่ จิ ต ใจของเซี ย วเหยี่ ย นก็
นับว่าโปร่งโล่งลงแล้ว เพียงแต่ยงั มิกล้าจ้องมองนางตรงๆ ได้

เมื่ อ องค์จ กั รพรรดิ ท รงกลับ มาหานางแล้ ว เฉิ นหรูอี้ ก็

ดู แ ลเซี ย วเหยี่ ย นทุ ก อย่ า ง ทั ง้ เรี ย กคนให้ ต้ ม น้ า ร้ อ นและ
ปรนนิบัติเขาเมื่อยามอาบน้ าด้วยตนเอง ทว่ากลับทาให้หวั ใจ
อัน โปร่ ง โล่ ง ของเขากลับ มากวัด แกว่ ง อี ก ครัง้ มิ ใ ช่ เ ขามอง
นางในแง่ร้าย ทว่าแนวความคิดที่ว่า ‘ไม่มีผ้ใู ดทาดี โดยไม่หวัง
สิ่งตอบแทน’ นัน้ ฝังลึกเข้าไปในกระดูกเขามาตัง้ แต่เยาว์วยั
341
 ดังคาด เฉินหรูอี้วกั น้ารดอกเขาพลางเอ่ยถามด้วยความ
ใฝ่ รูว้ ่า “ฝ่ าบาท การสัมผัสตนเองมีความรูส้ ึกเช่นไรหรือ? ”

เซี ย วเหยี่ ย นมองดู น างอย่ า งตกตะลึ ง ดุ จ ถู ก ฟ้ าผ่ า

กะทันหัน สงสัยว่าตนกาลังฝันร้ายอยู่หรือไม่ ปี ศาจน้ อยที่ เขา
เฝ้ าคะนึ งหาอยู่ทุกคืนวันปรนนิบัติอาบน้ าให้ แค่นางกระโดด
เข้ามาในถังอาบน้าแล้วทัง้ สองก็เกี่ยวกระหวัดรัดรึงดุจหงส์ร่อน
มังกรเหิน เรือ่ งราวดีๆ ก็บงั เกิดแล้ว

ทว่าเรื่องราวกลับมิได้เป็ นไปอย่างที่ เขาคิด ปี ศาจน้ อย

ของเขาเบิกตากว้างจ้องมอง ในดวงตาเม็ดซิ่งสี อาพันนัน้ เป็ น
แววตาที่ใสบริสทุ ธ์ ิ มิได้แฝงเจตนาไม่ดีอนั ใดไว้แม้แต่น้อย

“รูส้ ึกดีกว่าที่ข้าสัมผัสหรือไม่? ”

“ฝ่ าบาท เหตุใดจึงมิเอ่ยวาจาเล่า? ”

มือเล็กๆ ของนางผลักบ่าที่โผล่พ้นน้านัน้ ของเขาคราหนึ่ ง

มือนั น้ คล้ายมี กระแสบางอย่างทาให้ เซี ยวเหยี่ ยนหนาวสะท้ าน
ตัง้ แต่ ศีรษะจรดปลายเท้ า พลันมี สติคืนมาจากความรู้สึกอัน
เหม่อลอยนั น้ เขาอยากจะมุดลงใต้ ถงั อาบน้ าให้ จมน้ าตายไป
เสีย

342
 ทว่านางกลับทาสิ่งที่อยู่เหนื อความคาดหมายของเขา มือ
เล็กของนางค่อยๆ เลื่อนไถลจากบ่าลงไปด้านล่างอย่างนุ่มนวล
แผ่วเบา คล้ายสัมผัสเขาและคล้ายว่ามิได้สมั ผัสเพียงแค่วกั น้ า
รดร่างเขาเท่านัน้

เซี ยวเหยี่ยนปากคอแห้งผากไปหมด กระทังค่ ิ ดสิ่งใดไม่

ออก นางพลันเบียดร่างเข้ามา กระซิบข้างหูแผ่วเบาว่า “ฝ่ าบาท
ทรงโปรดมือของข้า...หรือริมฝี ปากของข้า...ชอบให้สมั ผัสท่ าน
หรือ...ไล้เลีย...”

หน้ าอกอวบอิ่มของนางขยายใหญ่ขึ้นอยู่ตรงหน้ าเขา ใกล้

จนแทบจะชนเข้ากับหน้ าเขาแล้ว กลิ่นที่อบอวลอยู่ในจมูกล้วน
เป็ นกลิ่น หอมของนาง เขาเพี ย งรู้สึ กว่ าร้อนผ่าวบริเ วณจมูก
โลหิตสดสายหนึ่ งพลันพุ่งออกมา

343
 171 เจตนาอันชัวร้
่ าย

เซี ยวเหยี่ยนแม้ฝันยังคิดไม่ถึงว่าเรื่องสองเรื่องที่ น่าอาย

ที่ สุ ด ในชี วิ ต ตนจะถูก เฉิ นหรูอี้ พ บเห็น จนหมด หนึ่ งคื อ การ
สาเร็จ ความใคร่ด้วยตนเอง อีกหนึ่ งคือเลือดกาเดาไหล รวมไป
ถึง จักรพรรดิ น้ อยที่ ใช้ การมิค่อยจะดี นั น้ อี ก ทว่ าร่างนี้ กลับมี
ชีวิตมาถึงยี่สิบเอ็ดปี เขาไม่มีหน้ าไปพบบรรพบุรษุ และราษฎรที่
ยกย่องเทิดทูลกษัตริยแ์ ห่งราชวงศ์ต้าจิ้นเหล่านัน้ แล้ว

เขา...แทบอยากจะขับ โลหิ ตที่ พุ่ ง ออกมาจากจมู ก ให้

หมดแล้วตายไปเสีย

เฉินหรูอี้กล่าวจบก็ค่อยๆ ถอยหลังออกมา เพื่อดูว่าเซียว

เหยี่ยนจะมีอารมณ์เช่นใด ที่นางยัวยวนไปได้
่ ผลหรือไม่ ผูใ้ ดจะ
ทราบ เพียงมองก็เห็นโลหิตสดสองสายไหลออกมาจากจมูกโด่ง
คมนั น้ ใบหน้ าหล่อเหลาแดงกา่ และแข็งทื่ อราวกับว่าหากมี
อารมณ์ ใดปรากฏบนหน้ าเพียงน้ อยนิดก็สามารถร่วงตกลงมา
แตกได้เลย แววตาเจ็บปวดอย่างที่สดุ

“...อุบ๊ ! ”

เฉินหรูอี้สาบานว่านางมิได้มีเจตนาเลย ทว่าเหตุการณ์ นี้

344
ดั ง่ ก าลั ง ทดสอบการควบคุ ม ตนและการตอบสนองต่ อ
สถานการณ์ อนั เฉี ยบพลันของนาง ความ สามารถทัง้ สองอย่าง
นี้ นางมิเก่งกาจเลยจริงๆ จึงพ่นเสียงหัวเราะออกมาทันที

พระพักตร์ขององค์จกั รพรรดิพลันเปลี่ ยนเป็ นผิงกัวลู่ ก

ใหญ่ สี แดงสดขึ้น มาโดยพลัน ช่ างเข้ ากัน ดี กบั โลหิตสี แดงสด
เหลือเกิน เซี ยวเหยี่ยนไม่สามารถแม้แต่ จะมองท่ าทางนัน้ ของ
เฉินหรูอี้ได้ เสียงหัวเราะของนางอธิบายทุกอย่างหมดแล้ว เขา
วักน้าขึน้ ใส่หน้ าตนโดยแรง

เมื่อเห็นสีแดงจางๆ ของโลหิตลอยอยู่บนผิวน้า เฉินหรูอี้

กลับพูดสิ่งใดไม่ออก ทว่านางได้พิสูจน์ แน่ ชดั แล้วว่าเขามิได้ไร้
ความรู้สึ ก ต่ อ ร่ า งนี้ ข องนาง เพี ย งแต่ ไ ม่ ท ราบด้ ว ยเหตุผลใด
ระหว่างพวกเขาทัง้ สองจึงมักเกิดความเข้าใจผิดที่ มิอาจเอื้อน
เอ่ยอยู่รา่ ไป

“เงยหน้ า ขึ้ น ” เฉิ นหรูอี้ ป ระคองศี ร ษะเขาไว้ แ ล้ ว รัง้ ให้

หงายมาทางด้านหลัง เพื่อยกจมูกให้ สูงขึ้น “ใช่ อยู่อย่างนี้ อย่า
ขยับ ประเดี๋ ยวก็ดีขึ้นแล้ว ” น้ าเสี ยงของนางแฝงไว้ด้วยความ
ขบขัน แม้นจะพยายามปิดบังไว้ แต่ เซี ยวเหยี่ ยนก็ฟังออก จึง
ปิดตาลงอย่างแค้นเคือง มิคิดเหลือบแลนางแม้แต่น้อย

345
 “เอาล่ ะ เจ้ า มิ ต้ อ งอยู่ ส ร้ า งความวุ่ น วายที่ นี่ แล้ ว เจ้ า
ออกไปเถิด! ”

เฉินหรูอี้หยิ บ ผ้าขึ้น เช็ด ใบหน้ าที่ เ ปี ยกน้ าของเขาด้ วย

รอยยิ้มระรื่น ใต้จมูกมีรอยโลหิตจางๆ ติดอยู่ “แม้นฝ่ าบาทจะมิ
ค่อยเบิกบานพระทัย แต่ข้ากลับดีใจยิ่ง...”

เซี ยวเหยี่ยนพลันลืมตาขึ้นทันที พยายามสลัดหลุดจาก

อุ้งมือนางโดยไม่สนว่าศีรษะตนถูกนางกอดรัง้ ไปทางด้านหลัง
เขาถลึงตามองนางอย่าดุร้าย ใบหน้ ายังคงแดงเรื่ออยู่เล็กน้ อย
ความรูส้ ึกอับอายเมื่อครูย่ งั มิทนั สลายไปหมด

เฉินหรูอี้ทราบว่าเขาเป็ นคนมิฟังสิ่งใดทัง้ ชอบคิดไปเอง

จึง ปิดปากเขาไว้ ไม่ ให้ พูด แล้ ว ค่ อยเปิดปากกล่ าว “เพราะข้า
ทราบแล้วว่าท่านมิใช่ไม่ร้สู ึกสิ่งใดต่อข้า เมื่อเช้านัน้ ...ข้าเชื่อว่า
ต้องมีเหตุผลเป็ นแน่ ท่านจึงมิยอมแตะต้องข้า ใช่หรือไม่? ”

เซี ย วเหยี่ ยนถลึ งตาจ้องมองนาง จากความอายกลาย

เป็ นโทสะ แต่ กม็ ิ อยากให้เขาทัง้ สองเข้าใจผิดและแยกจากกัน
จึงจาต้องแค่นเสียงเย็นคราหนึ่ งเป็ นการยอมรับ

เฉินหรูอี้จึงปล่อยมือ เมื่อเห็นว่าโลหิตมิได้ ไหลออกมา

346
อี กแล้ว นางอดหัวเราะออกมาอี กไม่ได้ ขยับกายขึ้นหน้ าแล้ว
จุมพิตแผ่วเบาบนริมฝี ปากอันร้อนผ่าวของเขา ไม่อยากเชื่อว่า
สีหน้ าเขาจะเปลี่ยนแปลงรวดเร็วเช่นนี้ ทัง้ กลอกตามองนางกึ่ง
ยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม คล้ายกับลืมไปว่าเขาได้เอ่ยปากไล่เฉินหรูอี้ออกไป
แต่นางกลับกล้าเห็นคาพูดของเขาเป็ นดังผายลม ่ แสดงท่าที ว่า
ได้ยินแต่มิเข้าใจ

“ฝ่ าบาท ท่ านยังมิบอกเลย” นางถามต่ อไปอย่างไม่อาย

“ท่านลูบไล้เองกับข้าทาให้รสู้ ึกเช่นเดียวกันหรือไม่? ”

เซียวเหยี่ยนแทบกระอักโลหิตออกมา กาใดน้าไม่เดือดก็
ยกกานัน้ * ถึงจะถูก เขามีสิทธ์ ิ ที่จะสงสัยว่านางกาลังแก้แค้นเขา
ที่ เคยกลันแกล้
่ งเมื่อครายังมิได้ชอบนาง ยามนี้ เรื่องยา่ แย่ใด
ของเขานางล้วนรับรู้ทงั ้ สิ้น ถึงได้ดึงเปี ยผมเขาไม่ยอมปล่ อย
เช่นนี้ คิดไม่ถึงว่าเอ่ยถามเพียงครัง้ ยังไม่พอ ทัง้ ที่ เปลี่ยนไปคุย
เรื่ อ งอื่ น แล้ ว แท้ ๆ แต่ น างยัง ยกขึ้ น มาพู ด อี ก ห่ ว งสุ ข ภาพ
ร่างกายเขาเหลือเกิน คงต้องบารุงโลหิตเสียบ้างจึงจะดี

เขากดข่ มโทสะในอกเอาไว้ นั ง่ ลงในถัง อาบน้ าดังเดิม

ปิดตาแน่ นมิเหลียวแลนางอีก กาลังครุ่นคิดว่าควรทาเช่นใดจึง
จะระบายโทสะครานี้ ได้ และไม่ทาลายบรรยากาศอันสมานฉันท์ที่
หาได้ยากยิ่งของคนทัง้ สอง
347
 เขาพลันรู้สึกว่ามือเล็กๆ อันนุ่มนิ่มที่ วางบนอกเขาคู่นัน้
ค่อยๆ เลื่อนตา่ ลงไป กระทังสั ่ มผัสเข้ากับจักรพรรดิน้อยที่ ถกู
นางยัวยวนให้
่ ตื่ น ขึ้น ตัง้ นานแล้ ว กลิ่น หอมอัน ทรงเสน่ ห์นั น้
ลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ทว่ากลิ่นหอมนั น้ คล้ายฉุ นกว่ าเดิม
แต่กลับยิ่งดึงดูดคน เพียงครูเ่ ขากลับหอบหายใจถี่กระชัน้ ขึน้ มา
นางคิดจะฉวยโอกาสตอนเขา ‘ป่ วย’ เอาชีวิตเขาหรือ เพิ่งจะเสีย
โลหิต ไปแท้ ๆ นางยัง รู้สึ กว่าไม่เพี ย งพออี กหรือ คิ ด จะให้ เ ขา
่ ิ ตอีกครัง้ จนตายเลยหรือไร?
หลังโลห

เซียวเหยี่ยนคิด ทว่ามือดื้อรัน้ ที่เขามิอาจควบคุมนัน้ กลับ

โผล่พ้นขึน้ มาจากน้าแล้วกอบกุมหน้ าอกที่อวบใหญ่ดจุ หมันโถว ่
สองลูกนัน้ นวดเฟ้ นจนมันเปลี่ยนรูปร่างไปมาหลากหลาย

“ฝ่ าบาท ยัง คงรู้สึ ก ว่ า กรงเล็บ มัง กรของท่ า นที่ ลู บ ไล้

จักรพรรดิน้อยนัน้ ผ่อนคลายกว่ามือน้ อยๆ ของข้าใช่หรือไม่?”
เฉินหรูอี้เป่ าลมร้อนผะผ่าวอยู่ข้างหูเขา

เซี ยวเหยี่ ยนรู้สึกดี จนครางฮึ มฮัมออกมา ไหนเลยจะมี

จิตใจไปต่ อต้าน ไม่แม้แต่จะขัดขืนต่อมือน้ อยๆ นัน้ สักนิด น่ า
เสี ยดายที่ นางมีระดู จึงมิอาจเข้าสู่สมรภูมิรบอันแท้ จริงกับเขา
ได้...เขาคิดอย่างเลอะเลือน ช่างหาเรือ่ งใส่ตวั โดยแท้ เหตุใดเขา
จึง ปล่ อยให้ ปีศาจน้ อยที่ น่ ุ มนิ่ มสดใหม่น่ ากิน เช่ น นี้ อยู่ได้ เ สี ย
348
หลายวัน เพราะเขามันแต่ครุน่ คิดเรือ่ งนัน้ ไม่สร่างซา

ไม่คิดสิ่งใดอี กแล้ว อย่างน้ อยปี ศาจน้ อยก็ยินดี ทาเรื่อง

สุขสมเช่นนี้ กบั เขา มิได้รงั เกียจเขา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด บัดนี้
นางอยู่กบั เขา ภายภาคหน้ าก็ยงั ต้องอยู่กบั เขา นี่ คือลิขิตสวรรค์

องค์จกั รพรรดินัง่ อยู่ในถังอาบน้ า ท่ าทางที่ เฉินหรูอี้ยื่น

มือเข้าไปสัมผัสจักรพรรดิน้อยนัน้ ช่างแปลกพิกลนัก เซี ยวเสี่ย
วอวี้ไม่สูง เมื่อนางยื่นแขนเข้าไปจึงต้ องเขย่งเท้ าขึ้นเล็กน้ อย
ทว่าไม่นานแขนของนางก็เริ่มอ่อนแรง เวลานี้ เซี ยวเหยี่ยนพ
ลัน ผุด ลุ ก ยื น ขึ้ น ร่ า งกายท่ อ นบนอัน เปลื อ ยเปล่ า จึ ง ปรากฏ
ออกมา ตาแหน่ งช่ างเหมาะเจาะพอดี นัก เฉินหรูอี้กระตุกมุม
ปากยกยิ้ม มือน้ อยๆ ละเล่ นหลากหลายรูปแบบกับส่ วนล่าง
แต่ ปากของนางก็มิได้หยุดเช่ นกัน เรียวลิ้นไล้เลี ยบนยอดอก
เขาลิ้มเลียไปพลางพรา่ พูดไปพลาง “ข้าคิดถึงฝ่ าบาทเหลือเกิน
จักรพรรดิน้อยด้วย คิดขึ้นมาคราใดล้วนอยากจุมพิตสักครา...
น่ าเสียดายที่ฝ่าบาทไม่ทรงอนุญาต หรือตอนที่ข้าไม่อยู่ ทรงไป
หาสตรีอื่นแล้ว จึงไม่คิดถึงข้า?

นางชอบท่านเท่าข้าหรือไม่? ”

เซียวเหยี่ยนสบายจนลืมทุกสิ่งแล้ว ไหนเลยจะมีเวลามา
349
เล่นลิ้นกับนาง เขาเพียงนวดเฟ้ นหมันโถวก้
่ อนใหญ่สองลูกนัน้
แรงขึน้ อีกนิด

“ปี ศาจเช่นเจ้า...ไร้หวั ใจ...”

เฉินหรูอี้ยิ้มน้ อยๆ มิสนใจวาจาของเขา

“จักรพรรดิน้อยยังคิดถึงข้ามากกว่าฝ่ าบาทเสี ยอีก” นาง

พลันเงยหน้ าขึ้น เขย่งเท้าค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้เขา เอ่ยวาจา
คาหนึ่ งแผ่วเบาข้างหูเขา เซียวเหยี่ยนวางมือลงบนถังอาบน้าใช้
แรงผลักทัง้ สองฝั ง่ ได้ยินเพี ยงเสี ยง ‘ซ่ า’ ถังอาบน้ าพลันแตก
กระจายออกเป็ นเสี่ยงๆ น้าด้านในสาดกระจายเต็มพืน้

แววปรารถนาฉายชัดในดวงตาเขา อุ้มเฉินหรูอี้ขึ้นเพื่อ
หลบเศษไม้บนพืน้ แล้วยกพาดบ่าเดินกลับห้องไป

เฉิ นฮวายกลัว ว่ า คนทัง้ สองจะยัง มิ ย อมคื น ดี ก ัน องค์

จักรพรรดิมิเบิกบานพระทัย อาจจะมาหาเขาเพื่อระบายโทสะ
เขาจึ ง เฝ้ าอยู่ น อกประตู ค อยฟั ง ทิ ศ ทางลม ค่ า ยพัก แรมของ
ต้าจิ้นนัน้ แม้นโอ่อ่าแต่ว่าเรียบง่าย แน่ นอนว่ามิได้หรูหราเช่นใน
วัง ต่อให้องค์จกั รพรรดิหรือขุนนางใหญ่มาพานัก ห้องที่ ดีที่สุด
ก็เป็ นเพียงห้องนอนที่มีห้องอาบน้าในตัวห้องหนึ่ งเท่านัน้ เสียง

350
ถังไม้แตกกระจายนั น้ ดังไม่น้อย แม้นห้ องอาบน้ าจะอยู่ลึกสุด
ในห้อง แต่ราตรีดึกสงัดเงียบสงบเช่นนี้ เสียงจึงดังกระทบเข้าหู
เฉินฮวายอย่างชัดเจน ขนทุกเส้นบนร่างพลันชี้ชนั ขึ้น รู้สึกชา
หนึ บหนับที่ ศีรษะ คิดว่าองค์จกั รพรรดิคงบันดาลโทสะอี กแล้ว
ทรงงัดเอาอุปนิสัยร้ายกาจที่ชอบทาลายข้าวของเมื่อคราอยู่ใน
วังออกมาใช้อีกแล้ว ไม่ทราบคนทัง้ สองทะเลาะกันเรือ่ งใดอีก

่ ยินเสี ยงครางกระเส่ าขององค์จกั รพรรดิ ดังออก

กระทังได้
มาถึงด้านนอก ความหวาดกลัวจึงคลายลง เฉินฮวายเช็ดเหงื่อ
ที่ ไ หลซึ ม บนหน้ าผากตน ส่ า ยศี ร ษะเบาๆ เจ้ า สองคนที่ น่ า
บัด ซบนี้ อยู่ ด้ ว ยกัน คราใด ล้ ว นเกิ ดเหตุ ร ัญ จวนทุ ก ที แค่
ปรนนิบัติจกั รพรรดิพระองค์เดียว ใจของเขาก็กระโดดมาจุกที่
คอหอยแล้วเพราะต้องคอยระวังทุกอย่าง เมื่อมาคอยรับใช้คน
ทัง้ สอง ใจดวงนี้ ประเดี๋ ยวกระโดดขึ้นประเดี๋ ยวกระโดดลง ดัง่
เป็ นโรคหัวใจกระนั น้ หากมี แม้เพี ยงลมแผ่วเบาพัดยอดหญ้ า
ไหว เขาก็ตื่ น ตัว ดุจ วิ ห กระวัง เกาทัณ ฑ์แ ล้ ว การเป็ นขัน ที ผู้
จงรักภักดีนัน้ ทรมานเสียแทบจะทาลายจิตวิญญาณของเขาเลย
เชียว

เฉิ นฮวายเห็น ว่ า ดึ ก แล้ ว กุ้ย เฟยเองก็ใ ช้ ฝี มื อ จัด การ

ความแคลงใจและแง่งอนขององค์จกั รพรรดิสาเร็จด้วยดี ทีนี้จึง
สงบสุขไร้เรื่องใดแล้ว เขาจึงมอบสมรภูมิรบนี้ ให้แก่ขนั ทีน้อยที่
351
เฝ้ าเวรยามอยู่ที่นัน่ รับช่ วงต่ อ ส่ วนตัวเองก็กลับไปพักผ่อนที่
ห้อง

กระทังล่่ วงเข้าวันที่ สอง เฉินฮวายก็ได้ยินจากปากของ

ขันที คนสนิทตัง้ แต่เช้าตรู่ว่าสมรภูมิรบนัน้ ดาเนินติดต่ อกันไป
เกือบหนึ่ งชัวยาม
่ เขารู้สึกนั บถืออย่างยิ่ง ผูอ้ ื่นไม่รู้ แต่เฉินฮวาย
กลับทราบจากพระโอษฐ์ขององค์จกั รพรรดิเองว่ากุ้ยเฟยมีระดู
ระยะนี้ ควรกินดื่มบารุงร่างกาย ทว่า...กุ้ยเฟยกลับพลีชีพตนเพื่อ
ผลักองค์จกั รพรรดิให้ ล้มควา่ เจ้าสองคนนี้ ต่ อไปเขาจะไม่ยุ่ง
ด้วยเด็ดขาด ช่างเป็ นวิหกคู่บนฟ้ า เป็ นนกกระจอกเหม็นบนพืน้
จริงๆ คงไม่มีผ้ใู ดเหมาะสมกันเท่ าสองคนนี้ อีกแล้ว เฉินว่าน
เหนี ย น? ไสหัว ไปทางอื่ น เถิ ด จริ ย ธรรมในใจเขาเมื่อ วางอยู่
หน้ าเจ้าคนวิปริตทัง้ สอง ก็มิอาจเทียบอันใดได้

เฉินฮวายคิดเช่นนี้ อยู่ในใจก็จริง ทว่ากลับไม่มีผ้ใู ดหวัง

ให้ ค นทัง้ สองรัก กัน ชัว่ ฟ้ าดิ น สลาย อย่ า ได้ มี เ หตุ ใ ห้ ต้ อ งจาก
พรากกันอีกเท่ากับเขาแล้ว...แม้นจะทราบดีว่ามันอาจจะเป็ นไป
ไม่ได้

จักรพรรดิผมู้ ิ ปกติต้องการกุ้ยเฟยที่หน้ าหนา ไร้ขอบเขต

จากัด แม้แต่ การกอดขาประจบประแจงก็ร้จู กั หนักเบา กระทัง่
สามารถปลอบประโลมหัวใจอันง่ายต่อการบอบชา้ ของพระองค์
352
ได้ ขอเพียงพวกเขาทัง้ สองกอดเกี่ยวอยู่ด้วยกัน ผู้อื่นก็จะมิได้
รับอันตรายใดๆ อี ก ยกตัวอย่างเช่ นเขาที่ จงรักภักดี และกลัด
กลุ้มกังวลใจแทนพวกเขาเป็ นต้น

และเรื่องราวก็เป็ นเช่ นอย่างที่ เฉินฮวายคิดจริงๆ เมื่อ

ผ่านการออกกาลังบนเตียงอย่างปรองดองกันมาทัง้ คืนแล้วนัน้
พระอารมณ์ ขององค์จกั รพรรดิกด็ ีขึ้นอย่างเห็นได้ชดั มิได้ควบ
ม้าห้อตะบึงไปทัวท่ ิ ศอีก ทัง้ วันจะตัวติดกับเฉินหรูอี้ หากมินัง่ รถ
ม้าด้วยกัน ก็ขี่ม้าด้วยกัน สุขสาราญใจยิ่ง มิได้นัง่ อยู่บนเกี้ยว
ตลอดเวลาเช่นเฉินฮวาย

ด้ ว ยเหตุ นี้ จึ ง ท าให้ ก ารเดิ นทางช้ า ลง สุ ด ท้ า ยองค์

จักรพรรดิทรงตอบโต้ เหล่าขุนนางที่ ถวายฎี กาเข้ามามากมาย
ดุจขนอิฐอย่างถึงที่ สุด ด้วยการแบ่งกองทัพออก เป็ นสองส่วน
เก็บไว้ข้างกายห้าร้อยนาย ส่วนที่เหลือให้รีบเดินทางกลับเมือง
หลวง

องค์ จ ั ก รพรรดิ พากุ้ ยเฟยเดิ นเล่ น ท่ องเที่ ยวชม

ทัศนี ย ภาพอัน งดงามอย่ างมี ค วามสุข ทรงแย้ มพระสรวลอยู่
ตลอดทัง้ วัน เป็ นช่วงเวลาแสนหวานที่ยากจะพบเห็น หวานเสีย
จนคนจานวนหนึ่ งเห็นแล้วรูส้ ึกเลี่ยนอย่างยิ่ง

353
 เดิมทีการเดินทางกลับเมืองหลวงใช้เวลาเพียงครึ่งเดือน
ยามนี้ ทงั ้ เดินทางไปด้วยเที่ยวเล่นไปด้วย หนึ่ งเดือนครึ่งแล้วยัง
มิถึ ง เมื องหลวง องค์จกั รพรรดิ มิรีบ ขัน ที ก็มิรีบ ที่ ร้อนรนคื อ
เหล่าขุนนางต่างหาก

จักรพรรดิจางเหอที่ พวกเขารู้จกั ...โอรสสวรรค์ผ้เู คารพใน

กฎระเบียบคงมิกลับคืนมาอีกแล้ว ทรงขึน้ ครองราชย์ได้เพียงสอง
ปี ก็เปลี่ยนไป ในอดีตทรงฟั งความคิดเห็นขุนนางเสมอ กระทัง่
บัดนี้ แม้นมิได้งดั ข้อกับเหล่าขุนนางไปเสี ยทุกเรื่อง แต่ กม็ ิ ได้ดี
อันใดนัก ทรงรนหาที่ ตายเพียงในวังยังไม่พอ ครานี้ กลับไม่สน
ค าทัด ทานของขุน นางและไท่ โ ฮ่ ว ควบอาชาหลวงมุ่ ง หน้ าไป
ปราบปรามหนิงอ๋องด้วยพระองค์เอง

คงเพราะได้ ร ับ อิ สระมากเกิ น ไป จึ ง ลาดตะเวนไปที่

ชายแดนเพื่ อ เข้ า ร่ ว มการรบหาเรื่ อ งเสี่ ย งตายให้ ต นอี ก ครัง้
พวกเขาล้ ว นเป็ นคนราชวงศ์ ต้ าจิ้ น ย่ อ มหวั ง ให้ ต้ าจิ้ น
เจริญก้ าวหน้ า ทว่ าเหล่ าขุน นางไม่มากไม่น้ อยล้ วนอยากให้
องค์จกั รพรรดิแพ้พ่ายในสนามรบครัง้ นี้ ให้พระองค์ได้เห็นว่า
การไม่ฟังคาทัดทานของเหล่าขุนนางจักต้ องพบเจอกับสิ่งใด
ภายภาคหน้ าองค์จกั รพรรดิกจ็ ะทาตัวเป็ นกษัตริยท์ ี่ดีมิไปสู้รบที่
ชายแดนอี ก ทว่าผู้ใดจะคาดคิดพระองค์กลับทรงชนะศึ ก ไม่
เพี ย งไม่ ถ ูก คนต าหนิ ต่ อ ว่ า แต่ ก ลับ ถูก ประชาชนยกย่ อ ง
354
สรรเสริญ จากจักรพรรดิผ้ดู ื้อรัน้ กลับกลายเป็ นความหวัง แห่ ง
ต้ าจิ้น เป็ นดาวประกายพรึกของราษฎร ทุกคนต่ างขนานนาม
พระองค์ว่า ‘จักรพรรดิไม่พ่าย’

เอาเถิ ด อย่ า งน้ อยต้ า จิ้ นก็ ช นะแล้ ว เหล่ า ขุ น นาง

ได้แต่ให้อภัยองค์จกั รพรรดิอยู่ในใจ หวังว่าหลังจากเสร็จศึก จะ
ทรงเห็นความโหดร้ายของสงครามและไม่ไปเสี่ ยงตายเช่นนัน้
อีก เขาเป็ นจักรพรรดิ หน้ าที่ เขาคือนัง่ ตรวจฎี กาอยู่ในวัง มิใช่
ออกรบเพื่ อ ปกป้ องชายแดน ต้ า จิ้ น ของพวกเขา มี แ ม่ ท ัพ
เก่งกาจมากมาย มีองค์จกั รพรรดิเพิ่มเข้าไปก็เป็ นเพียงคนหนึ่ ง
คน ขาดพระองค์ไปหนึ่ งคนกองทัพก็มิได้ดนู ้ อยลงแต่อย่างใด

ความจริงแล้วการบริหารของต้ าจิ้นนั น้ เป็ นระบบอย่าง

ยิ่ง หากจักรพรรดิไม่อยู่เมืองหลวง ก็มอบหน้ าที่ ให้สภาขุนนาง
ทัง้ ห้าท่ านเป็ นผู้ตดั สินใจ มีเพียงเรื่องใหญ่ที่มิอาจตัดสินใจได้
จึ ง จะส่ ง ม้ า เร็ว แจ้ ง แก่ อ งค์จ กั รพรรดิ เพื่ อ ให้ พ ระองค์ต ัด สิ น
พระทัยหรือไม่กร็ อไว้พิจารณาภายหลัง

ทว่ า เพื่ อ ให้ อ งค์ จ ั ก รพรรดิ เสด็ จ กลั บ วั ง โดยเร็ ว มิ

ไปเสี่ยงตายที่ใดอีก เรื่องที่สภาขุนนางมิอาจตัดสินใจได้จึงมีอยู่
มากมาย บางเรื่องนัน้ เล็กน้ อยดังยอดหญ้
่ าไหว ยังส่งฎีกาถวาย
ให้พระองค์ ตลอดทางจากชายแดนจนถึงเมืองหลวงนัน้ มีฎีกา
355
มากมายส่ ง มาจนกองเป็ นพะเนิ น แต่ ล ะเล่ ม ล้ ว นแสดงถึ ง
ความคิดถึงที่เหล่าขุนนางมีต่อองค์จกั รพรรดิ

อุปนิสยั รักอิสระขององค์จกั รพรรดินัน้ ไม่ง่ายเลยกว่าจะ

ออกนอกวังมาได้แต่ ละครัง้ พระองค์ย่อมต้ องเที่ ยวเล่นให้ พอ
ก่อนจึงค่ อยเสด็จกลับ เหล่าขุนนางกลับเข้าใจได้ ในข้อนี้ เพี ยง
หวังว่าพระองค์จะไม่เที่ ยวเล่นผาดโผนจน เกินไป กระทังไม่ ่ ตรัส
อั น ใดสั ก ค าก็ ท าตนเป็ นเศรษฐี ผู้ สุ ข สบาย มิ กลับ มาเป็ น
จักรพรรดิแล้วก็พอ

ข่าวคราวต่างๆ ก็มีมากมาย ทัวทั ่ ง้ เมืองหลวงต่างทราบ

ว่าองค์จกั รพรรดิได้ รู้จกั กับ หญิงสาวในหมู่บ้านแห่ งหนึ่ ง และ
ทรงพานางท่ อ งเที่ ย วไปตามเมื อ งต่ า งๆ จึ ง มิ ย อมกลับ เมื อ ง
หลวง ทัง้ สองตัวติดกันอิงแอบแนบชิดไม่ยอมห่าง

องค์ จ ั ก รพรรดิ ช่ างเหลื อ เกิ นจริ งๆ ตั ้ง แต่ ที่ เจี ย ง

กุ้ย เฟยจากไปก็ท รงรัก ษาตนดุ จ หยกงาม มิ ย อมเรี ย กสนม
ใดมาปรนนิ บัติ ร บั ใช้ เวลาเจ็ด เดื อ นนี้ ก็นั บ ว่ า เพี ย งพอแล้ ว
หากทรงโปรดปรานพระสนมคนใดในวัง เหล่าขุนนางก็คร้านจะ
ใส่ใจ ทว่าปัญหาคือทรงพบรักอยู่นอกวัง ไม่มีหวั นอนปลายเท้า
แม้แต่ ประวัติครอบครัวนางยังไม่มีในบันทึ กทะเบียนราษฎร์
ด้ ว ยซ้า ทัง้ ที่ ไ ม่ มี ต าแหน่ ง ฐานะใดด้ ว ยซ้า แต่ ก ลับ ท าให้ องค์
356
จักรพรรดิไม่สนแม้พระราชกิจในวัง ล่อลวงจนพระองค์ลุ่มหลง
มัวเมา รวมทัง้ เจียงกุ้ยเฟยด้วย ก่อนหน้ านี้ กม็ ิ เคยมีบรรดาศักด์ ิ
ใด ความจริงพระองค์ทรงพบกับปี ศาจผูเ้ ป็ นหายนะแห่งแผ่นดิน

เหล่าขุนนางต่ างโกธรเคืองเรื่องนี้ ยิ่งฎี กาที่ ถกู ถวายมา

ดุจก้อนอิฐนัน้ มิอาจทุบตีให้องค์จกั รพรรดิเจ็บปวดได้ เหล่าขุน
นางจึงเปลี่ยนแนวทาง ทุกวันจะให้บริวารตนยื่นป้ ายขอเข้าเฝ้ า
หลิวไท่โฮ่ว ทาเช่นนี้ อยู่ครึ่งเดือน ในที่สุดหลิวไท่โฮ่วก็มิอาจทน
ไหว จึ ง ได้ เ ขี ย นสาส์น ถึ ง องค์จ กั รพรรดิ ด้ ว ยพระองค์เ อง ใน
สาส์นนัน้ ได้บอกถึงความมิพอใจต่างๆ ที่ เหล่าขุนนางมีต่อองค์
จักรพรรดิ ช่ วงสุดท้ ายของสาส์นนั น้ เขี ยนถึงความไม่ดีต่างๆ
ของเฉินหรูอี้ที่ใช้ นามว่าฉู่ ชิง ชิง ทัง้ เจตนาเน้ นยา้ ว่ าเหล่ าขุน
นางต่ างวิจารณ์ ว่านางเป็ นปี ศาจร้าย และคาบริภาษมากมาย
ต่อคนทัง้ สอง

*****กาใดน้าไม่เดือดก็ยกหานัน้ เป็ น สานวนหมายความ

ว่า เรามิควรเอ่ยถามเรือ่ งส่วนตัวของผูอ้ ื่น

357
 172 งัดข้อ

บรรดาขุน นางออกหมัด ออกมือ ทุ ก อย่ า งเพื่ อ จะรักษา

อาการลุ่มหลงสตรีจนมิสนพระทัยต่อการบริหารบ้านเมืองของ
องค์จกั รพรรดิ เพื่อมิให้เรื่องราวเช่นนี้ เกิดขึน้ อีก จึงจาต้องถอน
รากถอนโคนตัง้ แต่ ยงั เป็ นต้ นอ่อน เพื่อเยียวหัวใจอันภักดี ต่อ
บ้านเมืองของเหล่าขุนนาง

ทว่าบรรดาพระสนมในวังหลังขององค์จกั รพรรดิกลับคิด
ต่ างจากเหล่าขุนนางอย่างสิ้นเชิง ไม่ว่าจะเป็ นพระสนมตัง้ แต่
กาลก่ อ นจนถึ ง ปั จ จุ บ ัน ไม่ มี ผู้ ใ ดไม่ ก ัง วลว่ า ตนจะถูก องค์
จักรพรรดิต้องตาสักคน เรื่องที่องค์จกั รพรรดิทรงหลงใหลหญิง
สาวชาวป่ าได้สะพัดไปทัวเมื ่ องหลวงจากฝี มือการกระพือข่าว
ของเหล่าขุนนางนัน่ เอง ทุกตรอกซอกซอยล้วนเล่าลือถึงเรื่องนี้
แต่กว่าข่าวจะแพร่มาถึงวังหลังคาเล่าลือก็เริ่มซาแล้ว

ทว่าบรรดาพระสนมกลับทาให้คนรู้สึกคาดไม่ถึง เพราะ
พวกนางเพี ย งทอดถอนใจในรสนิ ยมอัน ประหลาดขององค์
จักรพรรดิ แม้แต่ หญิงสาวชาวป่ าที่ ไม่เคยผ่านพิธีการคัดเลือก
เข้าวังพระองค์ยงั ทรงโปรดปราน แต่กลับรู้สึกโล่งอก ที่ พระองค์
มิได้โปรดปรานตนเอง

358
 หลายเดือนก่อนองค์จกั รพรรดิมกั เสด็จมาวังหลังทุกสาม
วันห้าวันทัง้ จัดงานเลี้ยงฉลองเชิญพวกนางไปร่วมรับประทาน
อาหารทาให้พวกนางตกใจขนลุกชี้ชนั อยู่ภายใน เพียงเห็นเมฆ
หมอกก็รีบยกมือขึน้ เหนื อหัวแล้ว องค์จกั รพรรดิทรงวิปริต พระ
อารมณ์ แปรปรวน พวกนางนัน้ ยังทนรับได้ เพราะมิได้มาจาก
ตระกูล ยิ่ ง ใหญ่ อ ัน ใด ฐานะต้ อ ยต่ า ตลอดมา แต่ ห ากองค์
จักรพรรดิทรงโปรดผูใ้ ดผู้นัน้ ก็ต้องตาย เรื่องนัน้ ต่างหากที่พวก
นางรับไม่ได้ แม้นมิได้รบั ความโปรดปรานจากองค์จกั รพรรดิ
แต่หากมิได้กระทาผิดสิ่งใดก็ไม่มีผ้ใู ดฆ่ าฟั นกันเพียงเพราะไม่
ชอบหน้ าได้ ทุกคนต่างกินดีอยู่ดี ใช้ชีวิตหรูหรากว่าคนนอกวัง
เสี ยอี ก ถ้าได้เคียงข้างองค์จกั รพรรดิคงภาคภูมิใจยิ่ง แม้นเดิน
ยังคล้ายขี่วายุ มีแสงทองครอบอยู่รอบศีรษะ แล้วอย่างไรเล่า?
ความสุขเช่นนี้ เสพสุขเพียงไม่กี่เดือนก็ตายแล้ว เช่นนั น้ มิสู้ใช้
ชี วิตอันเปล่ าเปลี่ ยวอย่างสงบสุขในวังหลัง มี ชีวิตอย่ างเรียบ
ง่ายปลอดภัยกระทังแก่ ่ ตาย แน่ นอนว่ามีสตรีใจงามไม่น้อยเกิด
เห็นใจจึงได้ แต่ไว้อาลัยแก่สาวชาวป่ าผูน้ ัน้ ล่วงหน้ าอยู่ในใจ...

องค์จกั รพรรดิทรงพบรักกับสตรีนอกวัง พี่สาวน้ องสาว

ในวังล้วนสุขใจ ทว่าความสุขอันหาใดเปรียบของหญิงสาวชาว
ป่ าที่ องค์จกั รพรรดิทรงโปรดปรานในวันนี้ นัน้ กาลังค่อยๆ นับ
ถอยหลัง แล้ ว สวรรค์โ ปรดคุ้มครองให้ น างมี ชีวิ ต นานขึ้น อี ก
หน่ อย มิเช่นนั น้ พระพักตร์อึมครึมขององค์จกั รพรรดิคงได้แช่
359
แข็ง อากาศที่ อ ยู่ร อบพระวรกายพระองค์ ท าให้ ค นที่ พ บเห็น
เหน็ บหนาวเข้าไปถึงอวัยวะภายใน และไม่แน่ ว่าจะทรงเริ่มหา
คนใหม่จากกลุ่มของพวกนางเพื่อมาแทนที่ คนเดิมหรือไม่ นัน่
เป็ นเรือ่ งหนักหนาที่ชีวิตนี้ มิอาจรับได้

สนมในวังต่ างมีความรู้สึกร้อนเย็นขัดแย้งอยู่ภายในใจ
แม้นจะกล่าวว่ามิได้มีใจริษยา แต่กม็ ิ อาจห้ามความอยากรู้อยาก
เห็นได้ พวกนางอยากเห็นหญิงสาวชาวป่ า ที่ องค์จกั รพรรดิทรง
โปรดปรานว่าจะงดงามสักเพียงใด ส่วนอี กด้านนั น้ พวกนางก็
ทราบดี ว่ า เหล่ า ขุ น นางในราชส านั ก ก าลัง คิ ดต่ อ ต้ า นองค์
จัก รพรรดิ หวัง ว่ า พวกเขาจะช่ ว ยสัง่ สอนพระองค์ส ัก ครา...
นั บเป็ นการแก้แค้นแทนพวกนางและปลอบประโลมจิตใจอัน
ปลอบชา้ ที่ถกู พระองค์ทาร้ายอยู่รา่ ไปดวงนี้

ฐานะไม่ เ หมื อ น จุด ยื น ไม่ เ หมื อ น เป้ าหมายก็ย่ อ มไม่

เหมื อ นกั น ทว่ า ต่ างก็ เ ฝ้ ารอให้ องค์ จ ั ก รพรรดิ กลั บ มา
เช่ น เดี ย วกัน ภายใต้ ก ารรอคอยของฝูง ชน องค์จ กั รพรรดิ ก็
พาเฉินหรูอี้และเฉินฮวายพร้อมขันทีติดตามอีกยี่สิบกว่าคนทิ้ง
ห่างขบวนเดินทาง ให้แม่ทพั ยืดเวลาไปจนถึงมะรืน

พวกเขาเดิ น ทางมาถึ ง เมื อ งหลวงก่ อ นก าหนดอย่ า ง

เงียบๆ และเร็วกว่าที่ เหล่าขุนนางคาดคะเนไว้ถึงสองวันครึ่ง
360
เมื่อใช้ป้ายที่ เหน็ บตรงเอวของเฉินฮวายผ่านเข้ามาในวังแล้ว
องค์จกั รพรรดิจึงส่ งเฉินหรูอี้ไปพักผ่อนที่ ตาหนั กหย่งเล่อด้วย
พระองค์เ อง แล้ ว รี บ ร่ า งราชโองการแต่ ง ตัง้ พระสนมให้ ค น
รีบเร่งไปส่งกรมพิธีการ และเมื่อขุนนางในสภาบอกต่อกันปาก
ต่อปากสุดท้ายจึงรู้ถึงความคิดชัวร้่ ายขององค์จกั รพรรดิ เพราะ
ทรงทราบว่าพวกเขาต่ างคัดค้านเสี ยงดัง จึงเจตนาหลบเลี่ ยง
พวกเขาเป็ นถึงจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ต้าจิ้นคิดไม่ถึงว่าเดินทาง
กลับวังตนยังต้ องหลบๆ ซ่อนๆ พวกเขาเองก็ไร้วาจาจะกล่าว
และโทสะกลับยิ่งเพิ่มมากขึน้

เสนาบดี กรมพิธีการหลี่ จี้ทงั ้ ยังเป็ นหนึ่ งในสภาขุนนาง

อุปนิสัยตรงไปตรงมา เขามิยอมรับราชโองการ ยามนั น้ ก็เอ่ย
ตอบกลับหลิวเป่ าขันทีที่นาราชโองการไปว่า

“คนสกุลฉู่ มิได้ผ่านการตรวจสอบจากเจ้าหน้ าที่ ประวัติ

ความเป็ นมามิแน่ ชดั ความเหมาะสมนัน้ มิต้องกล่าวถึง อุปนิสยั
หรื อ ..” คล้ า ยล าบากใจที่ จ ะกล่ า ว สุ ด ท้ า ยก็ เ อ่ ย ออกมาว่ า
“สามารถล่อลวงให้องค์จกั รพรรดิพาเที่ ยวเล่นชมนกชมไม้จน
ไม่สนใจบ้านเมือง คิดว่ามิอาจยอมรับให้ เป็ น กุ้ยเฟยได้ พระ
ราชโองการของฝ่ าบาทแม้ น ร่ า งมาแล้ ว แต่ มิ เ ป็ นไปตาม
กฎระเบียบและขัน้ ตอน ผูค้ นคงมิยินยอม หากจะให้กรมพิธีการ
ประกาศพระราชโองการนี้ ออกไป คงเป็ นที่ ครหาของคนในใต้
361
หล้าเป็ นแน่ ขออภัยที่ข้ามิอาจรับได้ เจ้านามันกลับไปเถิด”

หลิ วเป่ าคื อ ลู ก ศิ ษย์ ที่ เฉิ นฮวายเป็ นผู้ บ่ ม สอนมา

กับ มื อ ครัง้ นี้ ก็ไ ด้ ติ ดตามออกนอกวัง ไปด้ ว ย เคยได้ ร ับ ใช้
เฉินหรูอี้อยู่ระยะหนึ่ ง ทัง้ ขณะนี้ องค์จกั รพรรดิกท็ รงลุ่มหลงยิ่ง
แค่ คิ ด ว่ า หากมิ อ าจกระท าเรื่อ งที่ พ ระองค์ท รงมอบหมายให้
สาเร็จได้ พระพักตร์ของพระองค์จะบูดบึง้ เพียงใด เขาก็ร้สู ึกไม่
ดี ใจสันหวาดหวั
่ นไปหมดแล้
่ ว

องค์จกั รพรรดิและแม่นางฉู่อยู่ด้วยกันทุกเช้าคา่ ประหนึ่ ง

ห่ อหุ้มด้ วยน้ าผึ้งกระนั น้ ทรงส่ งแย้มยิ้มให้ กนั ทัง้ วัน พวกเขา
เหล่าบริวารก็พลอยสบายไปด้วย หากทรงผิดใจกับแม่นางฉู่ ก็
คงมิกล้าลงมือต่อนางรุนแรงอันใด ทว่ากับพวกเขานัน้ หรือ ทัง้
ไร้น้าใจและไม่มีเหตุผลใดๆ ทัง้ สิ้น มิต้องกล่าวว่าทรงเห็นหน้ า
พวกเขาแล้วหงุดหงิด แม้แต่พวกเขายืนอยู่ในรัศมีการมองเห็น
ของพระองค์ ได้กลิ่นพวกเขาก็ทรงมิพอพระทัยแล้ว กริ้วโกรธ
กระทังจ ่ ามิได้แม้แต่เสด็จย่าของพระองค์เอง

ไม่รบั ราชโองการก็เพราะขุนนางมิยอมรับแม่นางฉู่ แม่

นางฉู่จกั ต้องมิพอใจหากทาให้แม่นางฉู่ไม่พอใจ องค์จกั รพรรดิ
ไม่ใช่เพียงไม่พอพระทัย ต้องทรงกริ้วจนแทบระเบิดแน่

362
 เสนาบดีกรมพิธีการคงมิอาจหลีกหนี การแก้แค้นขององค์
จักรพรรดิผเู้ จ้าคิดเจ้าแค้นได้แน่ แต่ผทู้ ี่จะต้องทนรับกรรมก่อน
ใครก็คือเขา...ขันที ผ้นู าราชโองการมานัน่ เองเพียงนึ กถึงว่าตน
จะได้รบั การทรมานเช่นใดจากองค์จกั รพรรดิ หลิวเป่ าก็ตวั สันจน
่
ฟันกระทบกันแล้ว เขาจึงเอ่ยปากเตือนด้วยความหวังดีว่า

“เสนาบดีหลี่เป็ นประชาชนคนหนึ่ ง รับเงินเบี้ยหวัดจาก

ราชวงศ์ต้าจิ้น เดิมก็ควรแบ่งเบาภาระของฝ่ าบาท ยากนั กที่
พระองค์จะทรงโปรดปรานผู้ใด ทรงกาลังเบิกบานพระทัย เหตุ
ใดท่านเสนาบดีจึงต้องงัดข้อกับฝ่ าบาทด้วยเล่า? ”

ความจริงเขาอยากพูดว่า องค์จกั รพรรดิจะแต่ งตัง้ กุ้ยเฟย

แล้วอย่างไร ไม่แน่ ว่าสักวันอาจต้องตายเพราะดาวพิฆาตของ
พระองค์ อย่ างมากก็ไม่เกินปี ครึ่ง มี อิท ธิ พ ลกับพระองค์เพียง
ระยะเวลาสัน้ ๆ เท่านัน้ เจ้าเป็ นขุนนางตาแหน่ ง สูง กินดีอยู่สบาย
ทัง้ อานาจมากมาย กลับ หาเรื่องใส่ ต ัว ด้ ว ยการงัด ข้ อกับ องค์
จักรพรรดิตงั ้ แต่เช้าตรู่เช่นนี้ นัน่ เป็ นเรื่องของสวรรค์ เขายุ่งอัน
ใดกัน?

แม้นเป็ นเจตนาดี ทว่าหลี่จี้แม้นอายุห้าสิบล้วแต่ยงั คงใจ

ร้อนอยู่มาก ครัน้ ได้ฟังก็ระเบิดออกมาทันที ถลึงตาจ้องเขา “ข้า
เป็ นจอหงวนที่ จกั รพรรดิพระองค์ก่อนทรงแต่ งตัง้ ด้วยพระองค์
363
เอง เพื่อตอบแทนพระคุณของพระองค์ ข้ายินดีขึ้นภูเขาดาบลง
กระทะน้ า มัน แม้ ต ายก็ไ ม่ เ สี ย ดาย ข้ า ล้ ว นท าเพื่ อ ต้ า จิ้ น และ
แผ่ น ดิ น นี้ ของพระองค์ พวกเจ้ า ที่ ช อบประจบสอพลอเพื่ อ
เกี ยรติยศเงินทองถึงกับละทิ้งอุดมการณ์ เพราะพวกเจ้าคอย
ล้อมหน้ าล้อมหลังฝ่ าบาท วาจาดีใดไม่เคยมี ทัง้ ยุยงพระองค์ทา
สิ่งไม่ควร...พวกเจ้าถึงกับคิดจะสอดมือเข้ายุ่งงานของสภาขุน
นาง ช่างน่ าไม่อายจริงๆ น่ าขาสิ้นดี”

“ข้าก็เป็ นกังวลในชื่ อเสี ยงของฝ่ าบาท มิอยากให้ ทรงมี

เรื่องเสื่ อมเสี ยเช่ นนี้ คิดไม่ถึงว่าท่ านกลับพูดบิดเบือนเจตนา
ของข้าเพราะมิเห็นด้ วยกับฝ่ าบาท นั บเป็ นภัยพิบตั ิ เป็ นมอด
แห่งแผ่นดินโดยแท้”

หลิวเป่ าและหลี่จี้ยืนเผชิญหน้ ากัน เมื่อถูกเสนาบดีกรม

พิ ธี การพ่ น น้ าลายเต็มหน้ าเช่ น นั น้ ในใจก็โ กธรเคื องไม่น้ อ ย
เดิมเขามีเจตนาดี เพื่อมิให้ขนุ นางเหล่านี้ รนหาที่ ตายอย่างเร่ง
ร้อนทัง้ ยังลากพวกเขาให้ลาบากไปด้วย ผูใ้ ดจะคิดว่าสุดท้ายทา
คุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาปเช่นนี้ น้าลายเหม็นเน่ านัน้ ทาเอา
เขาแทบเวียนหัวหมดสติไป

“เสนาบดีหลี่” เขายกแขนเสื้อขึ้นเช็ดหน้ าท่าทางสุขมุ นุ่ม

ลึ ก “เมื่ อ รับ เบี้ ย หวัด จากพระองค์ ก็ค วรแบ่ ง เบาภาระของ
364
พระองค์ มิ ใ ช่ น าเรื่ อ งเล็ก น้ อยของพวกท่ า นไปคอยดึ ง พระ
กรรณกระตุกพระเนตร จักรพรรดิกค็ ือจักรพรรดิ หรือเหล่าขุน
นางมิควรให้ ความเคารพ ในสิ่งที่ พระองค์ชมชอบ สิ่งที่ ทาให้
พระองค์ทรงเบิกบานพระทัย...”

“ถุย !” หลี่ จี้ทนฟั งต่ อไปไม่ได้ แล้ว จึงถุยน้ าลายออกมา

เดิ ม เขาเพี ย งต้ อ งการแสดงออกถึ ง ความโกธรกรุ่น ของตน
เท่ านัน้ แต่ คิดไม่ถึงว่าน้ าลายที่ ถ่มพ่นไปนัน้ จะมากพอเสี ยจน
กระเด็นไปตกใส่ปลายจมูกหลิวเป่ า ทาให้หลิวเป่ ารู้สึกคลื่นไส้
ขึน้ มา

“เสนาบดีหลี่คิดจะขัดรับสังฝ่
่ าบาท!?”

“สภาขุนนางมีอานาจที่ จะคัดค้านพระราชโองการขององค์
จักรพรรดิ เจ้าเป็ นเพียงบริวารเล็กๆ อย่าได้คิดสาดน้ าสกปรก
ใส่ข้า! ” หลี่จีส้ ะบัดแขนเสื้อ เอ่ยเสียงดังว่า “ส่งแขก”

โธ่ เอ๊ย! หลิวเป่ าโมโหจนแทบจะหมดสติ กระทังเวลานี

่ ้
เขาจึงเข้าใจแล้วว่าอุปนิสัยวิปลาสที่ ชอบทรมานผู้อื่นขององค์
จักรพรรดิมีสาเหตุเช่นนี้ เอง หากต้องเผชิญหน้ ากับกลุ่มคนแก่
หัวแข็งทุกวัน ก็ต้องถูกพวกเขายัวให้่ โกรธกริ้วจนประชวรอย่าง
ที่ เป็ นอยู่ตอนนี้ แน่ ยังบอกว่าเขาสาดน้ าสกปรกใส่อีก? ตาแก่
365
นัน้ พ่นน้ าสกปรกใส่หน้ าเขาชัดๆ หากเป็ นอันธพาลนัน้ ไม่กลัว
แต่ ที่ กลัว คื ออัน ธพาลมี ว ฒ
ั นธรรม มารดามัน เถอะ เสนาบดี
กรมพิธีการช่างเป็ นมหาอันธพาล ทัง้ ยังมีวฒั นธรรมยิ่ง

โต้แย้งไม่ชนะเขา พ่นน้าลายก็ไม่ชนะ หลิวเป่ าจึงเดินขึ้น

หน้ าไปสองสามก้าว เอาราชโองการยัดใส่ในอกของหลี่จี้

หลี่ จี้ตกตะลึงไป มิเคยเห็นใครทาตัวดังอั

่ นธพาลเช่ นนี้
มาก่อน ถึงกลับกล้ายัดเยียดราชโองการใส่อกเขาผู้เป็ นขุนนาง
ใหญ่ของแผ่นดิน จึงผลักคืนเขาไป ทัง้ สองผลักกันไปมาพลันไม่
ทันระวังทาราชโองการตกลงบนพืน้

หลิวเป่ าเบิกตามองหลี่จี้อย่างไม่อยากเชื่อ เวลานี้ เองขุน

นางกรมพิธีการก็ได้รวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียงพอดี แต่ละคน
กอดอกมองดูเขาด้วยแววตาที่ เต็มไปด้วยโทสะ เขาเกรงว่าจะ
ทาให้ฝงู ชนแค้นเคือง องค์จกั รพรรดิยงั มิทนั ได้กระทาอันใดเขา
ก็คงถูกขุนนางใหญ่กลุ่มนี้ จดั การเสี ยก่อน คิดไม่ถึงว่าขุนนาง
ใหญ่ ก ลุ่ ม นี้ จะหัว แข็ง อย่ า งที่ สุ ด ยอมงัด ข้ อ แตกหัก กับ องค์
จักรพรรดิ อย่างไรก็มิให้พระองค์ได้สมปรารถนา กินข้าวอิ่มไม่
มีอนั ใดทา จัดการฟ้ าจัดการดิน แล้วยังมาคอยจับตาควบคุม
องค์จกั รพรรดิจะถ่ายอุจจาระ จะผายลมอีก ช่างเหลือเกินจริงๆ

366
 “เสนาบดีหลี่...ท่านอย่าเสียใจภายหลังแล้วกัน!” หลิวเป่ า
เก็บราชโองการ แล้วสะบัดแขนเสื้อวิ่งฮึดฮัดออกไปด้วยโทสะ สี
หน้ าบึง้ ตึงไปตลอดทาง แม้แต่ขนั ที ที่มากับเขายังถูกทิ้งห่างอยู่
ด้านหลัง ท่าทางเขาราวไก่ชนไม่มีผิด เขาไม่พดู แม้เพียงคาก็ไป
ที่ตาหนักหย่งเล่อเพื่อถวายรายงาน

เมื่อเข้าเฝ้ าองค์จกั รพรรดิกเ็ ห็นพระองค์กาลังหยิบกล้วย

ป้ อนใส่ ป ากเฉิ นหรูอี้ เจ้ า กัด ที ข้ า กัด ที เฉิ นหรูอี้ ซ บพระอุร ะ
พระองค์ มือถือตาราภาพขึน้ อ่านอย่างออกรสออกชาติ

เซี ยวเหยี่ยนเห็นราชโองการเปื้ อนฝุ่ นในมือหลิวเป่ า ใบหน้ า

กลับนิ่งขรึมดุจน้าลึก มือกะน้าหนักผิดไป เอากล้วยที่เหลือครึ่ง
ลูกนั น้ ยัดใส่ ปากเฉินหรูอี้จนหมด นางแทบจะสาลักตาย พลัน
ผุดนั ง่ สายตาจ้องมององค์จกั รพรรดิ เมื่อเห็นนั ยน์ ตาหงส์นัน้
เคลือบไว้ด้วยธารน้าแข็ง นางจึงหันไปหยิบแก้วน้ าที่ วางอยู่บน
โต๊ะขึน้ ดื่มทีละอึกๆ

หากยามปกติ เ ซี ย วเหยี่ ย นเห็น ท่ า ทางโกธรเคื อ งแต่ มิ

กล้าก่นด่านี้ ของนาง ไม่แน่ อาจเบิกบานอย่างยิ่ง ทว่าบัดนี้ กลับ
ไม่มีแก่ใจ จึงถอนหายใจออกมาอย่างไม่ร้จู ะทาฉันใด ครัน้ หัน
หน้ าไปกลับเปลี่ยนเป็ นอีกอย่างหนึ่ ง

367
 “มีเรื่องอันใด? ” พระสุรเสียงองค์จกั รพรรดินัน้ เคร่งขรึม
อึ ม ครึ ม ท าให้ ค นอกสั น่ ขวัญ แขวนยิ่ ง สายพระเนตรจ้ อ ง
พิเคราะห์ที่พระราชโองการ

หลิวเป่ ามิกล้าพูดจากเหลวไหล สาหรับเขาแล้ว คาตาหนิ

นั น้ ของเสนาบดี กรมพิธีการช่ างพูดได้เสี ยดแทงใจคนนั ก เขา
ฟังยังรู้สึกตกใจ มิต้องกล่าวถึงองค์จกั รพรรดิที่พระทัยดวงน้ อย
ละลายเพราะแม่นางฉู่ผ้นู ัน้ เลย แม้นเขาพูดเพียงความจริงมิได้
ต่อเติมสิ่งใดพระองค์กย็ งั ทรงกริ้วอยู่เช่นเดิมเป็ นแน่

ดังคาด องค์จกั รพรรดิฟังไปเพียงครึ่งพระพักตร์กเ็ ปลี่ยน

สี กระทัง่ ถึงตอนที่ ราชโองการร่วงหล่น ลงพื้น และกล่ าวว่ ามิ
อาจรับ ได้ ห ากจะแต่ ง ตัง้ หญิง บ้านป่ าแซ่ ฉ่ ู เ ป็ นพระสนม พระ
พักตร์นัน้ ก็ดาคลา้ จนดูมิได้แล้ว บริวารในตาหนักหย่งเล่อล้วน
มิกล้าแม้แต่จะหายใจ แต่ละคนแทบอยากจะอุดจมูกไว้แล้วใช้
ดวงตาหายใจแทน กลัวเหลือเกินว่าหากหายใจเสี ยงดังจะให้
องค์จกั รพรรดิมิพอพระทัยจนนาเพลิงโทสะนัน้ มาลงที่พวกเขา

เฉินหรูอี้ประคองแก้วน้าแล้วจิบทีละนิด ดวงตาเม็ดซิ่งสี
อาพันนัน้ กะพริบปริบๆ มองดูองค์จกั รพรรดิแล้วมองหลิวเป่ าที่
คุกเข่าบนพื้นเนื้ อตัวสันเทา
่ เห็นชัดว่าหวาดกลัวจนก้นไม่ติด
พืน้ แล้ว
368
 วาจาที่ เ สนาบดี กรมพิ ธี การพูด ทัง้ หมดล้ ว นต าหนินาง
ทว่านางกลับมิร้สู ึกอันใด แท้ จริงดินปื นนัน้ ได้ถกู โยนไปที่ องค์
จักรพรรดิต่างหาก พวกเขาต่างบริภาษว่าพระองค์กระทาเรื่อง
เหลวไหล ไม่น่าเชื่ อถือ ไร้เหตุผล ควรต้ องปรับปรุงตน เรื่อง
เกิดจากนางแต่ลุกลามมาถึงขัน้ นี้ ได้ เพราะองค์จกั รพรรดิและ
เสนาบดีกรมพิธีการรวมถึงขุนนางทัง้ กรมพิธีการเป็ นผูข้ ยายให้
มันใหญ่ขึ้น หากสภาขุนนางและเหล่าขุนนางร่วมมือกัน นั น่ ก็
เท่ากับกาลังผิดใจกับขุนนางทัง้ ราชสานักต้าจิ้น แต่ ยามนี้ หาก
นางกล่ า วว่ า ให้ ถ อยอั น ใดท านองนั ้ น คาดว่ า ไม่ เ พี ย งไร้
ประโยชน์ ยงั คล้ายนาน้ามันไปราดบนกองเพลิง

“ฝ่ าบาท ทรงดื่ ม น้ า เสี ย หน่ อยเถิ ด ” เฉิ นหรูอี้ ย กน้ า ที่
เหลืออยู่ครึ่งแก้วขึ้นตรงหน้ า อยากเอ่ยบางอย่างแต่ กเ็ งียบไป
ความจริงนางแค่อยากให้เขาคลายโทสะลงบ้าง

เซี ยวเหยี่ยนโกธรจนปอดแทบระเบิด นั ยน์ ตาหงส์แดง

กา่ พยายามกดข่มโทสะไว้มิอยากแสดงมันออกมาต่อหน้ าเฉิน
หรูอี้ แต่ ก็มิอาจควบคุมหน้ าอกที่ กระเพื่อมไว้นัน้ ได้ เขารู้สึก
เพียงว่าลมหายใจที่ตนพ่นออกมาล้วนเป็ นเปลวไฟ

“เจิ้นอยากจะรู้นักว่าใต้ หล้านี้ เป็ นของตระกูลเซี ยวของข้า

หรื อตระกูลหลี่ ข องเขา ถึ งกับกล้ าขัดค าสัง่ เจิ้ น!?” วาจาไม่ กี่
369
ประโยคนี้ คล้ายเล็ดลอดออกมาจากไรพระทนต์กระนั น้ พระ
พักตร์เปลี่ยนสีไปมา บิดเบีย้ วจนแทบเปลี่ยนรูปแล้ว

ั
มารดามันเถอะ เขาไม่ร้จู ะกล่าวสิ่งใด! แค่แต่งต้งสตรี ที่เขา
รักเป็ นกุ้ย เฟย เรื่องมิได้ ร้ายแรงเสี ย จนบ้านเมื องต้ องล่ มจม
หรือผิดศีลธรรมอันใด ทัง้ เขาก็มิได้ปกครองอย่างป่ าเถื่อน พวก
เขารวมตัวกันต่อต้านคล้ายเขาจ้วงแทงอวัยวะภายในพวกเขา
กระนัน้ !

“เตรียมเกี้ยว กลับตาหนั กฉางเล่ อ” พระสุรเสี ยงนั น้ นิ่ง

ขรึมยิ่งกว่าพระพักตร์เสียอีก

กล่าวจบจึงหันมองเฉินหรูอี้คราหนึ่ ง เห็นชัดว่าโกรธถึง
ขี ด สุ ด แล้ ว แต่ ย ัง ฝื นปั ้ น หน้ ายิ่ งท าให้ ดู แ ข็ ง ทื่ อ แปลกพิ กล
น้ าเสี ยงที่ เอ่ยก็แปลกแปร่ง “เจิ้นกลับตาหนักก่อน เจ้าพักผ่อน
เถิด มีเรือ่ งอันใดให้เกิ้งจิ้นจงไปหาเจิ้นที่ตาหนักฉางเล่อ”

เฉิ นหรู อี้ พ ยัก หน้ าอย่ า งว่ า ง่ า ย บริ ว ารได้ ยิ น ว่ า องค์
จักรพรรดิจะเสด็จ ก็แทบจะพยักหน้ าตามท่าทางของนายใหม่
ตน “ฝ่ าบาท...อย่าทรงกริ้ว อย่ากริ้วจนทาร้ายสุขภาพพระองค์
นะเพคะ” เฉินหรูอี้ลุกขึ้นส่งเสด็จ เอ่ยน้ าเสี ยงอ่อนโยนออกมา
คาหนึ่ ง
370
 ก่ อ นองค์ จ ัก รพรรดิ เสด็ จ จากไปก็ ต อบรับ ด้ ว ยท่ า ที
อ่ อ นโยน พระพัก ตร์ค่ อ ยๆ กลับ มาดี เ ช่ น เดิ ม มองส่ ง องค์
จักรพรรดิขึน้ ราชรถไปกระทังไม่่ เห็นแม้แต่เงาราชรถแล้ว

เกิ่งจิ้นจงจึงเดินมากระซิบเสี ยงเบาว่า “เหนี ยงเหนี ยง

กลับเถิดพะย่ะค่ะ”

เวลานี้ เองเฉินหรูอี้จึงหันกลับมายิ้มระรื่น เดินเข้ามาใกล้

เขาแล้ว เอ่ยกระซิบข้างหูว่า “ผู้ดูแลเกิ่ง ข้าเจียงเหมยกลับมา
อีกแล้ว ท่านคงทาเรือ่ งที่ข้าเคยไหว้วานแล้วใช่หรือไม่? ”

เกิ่งจิ้นจงพลันหนาวสะท้านขึ้นมา มองดูนายผู้ มาใหม่ที่

รูปร่างหน้ าตาไม่ เ หมื อนเจี ย งกุ้ย เฟยแม้ แต่ น้ อยผู้นี้ อย่ า งตก
ตะลึง รูส้ ึกถึงความแฉะชื้นที่กางเกงตน

371
 173 ต่างคนต่างคิด

เกิ่งจิ้นจงค่อยๆ ก้มศีรษะมองดูเท้าเฉินหรูอี้มีเงา คงมิใช่

วิ ญ ญาณ ทว่ า พูด ไปแล้ ว เหตุใ ดถึ ง ได้ ท าให้ ค นหวาดกลัว ถึ ง
เพียงนี้ ?

ในอดีตเขามิใช่ไม่เคยฟั งเจียงกุ้ยเฟยพูดถึง จาได้ว่ายาม

นัน้ เขายังคิดว่ารูปโฉมงดงามถึงเพียงนี้ น่ าเสียดายที่ สติมิค่อย
สมประกอบ...ผู้ใดจะทราบคาตอบกลับมาเยือนรวดเร็วปานนี้
เพียงแค่ครึง่ ปี ก็มาเกิดแล้วหรือ?

...ใช้สิ่งใดเร่งหรือ จึงได้โตเร็วถึงเพียงนี้ ? !

“เหนี ยงเหนี ยง” เกิ่งจิ้นจงกลื นน้ าลายตน ค่ อยๆ ปาด

เหงื่อที่ซึมออกมาบนหน้ าผาก หน้ าตาดุจคนท้องผูก “ท่านมีสิ่ง
ใดโปรดกาชับมาได้เลย ผูน้ ้ อยจะกระทาตามทุกอย่าง แม้นตาย
ก็มิเลิกรา! ”

เฉินหรูอี้มองดูเขาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม มิกล่าวอันใดก็
เดินไปในตาหนั ก กระทังถึ่ งห้ องจึงออกปากให้ บริวารออกไป
จากห้อง เกิ่งจิ้นจงทราบว่าเกิดเรือ่ งไม่ดีแล้ว ใจนัน้ อยากจะเดิน
ตามพวกเขาออกไปเหลือเกิน

372
 แน่ นอน เขาพอจะคิดได้แล้ว นายคนใหม่นัน้ ได้รบั ความ
โปรดปรานอย่างยิ่ง ทัวทั
่ ง้ เมืองหลวงมีผใู้ ดไม่ทราบบ้าง?

ในวังหลวงล้วนมีข่าวลือต่างๆ แพร่สะพัดออก มาทุกวัน

องค์จ กั รพรรดิ จ บั จูง มื อ สตรี ค นใหม่ เ ที่ ย วชมทัศ นี ยภาพอัน
งดงาม ทรงรักหญิงงามแต่ มิรกั แผ่นดินทาให้ คนโกรธเคืองยิ่ง
นั ก หากรังเกี ยจว่าข้อมูลเหล่านี้ ไม่เพียงพอให้ ไปที่ ตรอกสี่ ใน
เมืองหลวง ที่ นัน่ มีข่าวคราวเกี่ยวกับจักรพรรดิและกุ้ยเฟยแพร่
ออกมาหลากหลายยิ่ง บ้างก็ลือมาจากจวนขุนนาง และมีที่แต่ง
แต้มเขียนบทเองด้วย

ข่าวลือนัน้ อาจไม่น่าเชื่อถือพอ แต่แค่เห็นองค์จกั รพรรดิ

ส่งกุ้ยเฟยคนใหม่ที่ตาหนักด้วยพระองค์เอง ทัง้ ยังประคองกลัว
นางจะลื่ นล้ ม เขาก็ดูออกแล้วว่ากุ้ยเฟยผู้นี้เป็ นที่ โปรดปราน
จริงๆ มิด้อยไปกว่าเจียงกุ้ยเฟยที่เพิ่งตายไปเลย

บัดนี้ กลับบอกเขาว่า แม่นางผู้นี้เป็ นเจียงกุ้ยเฟยผู้วิปริต

งัน้ หรือ? คิดจะขู่ขวัญให้เขาตกใจตายหรือไร?

“เหนี ยงเหนี ยง เหนี ยงเหนี ยง เหนี ยงเหนี ยง”

เกิ่งจิ้นจงอึกๆ อักๆ วาจายังมิทนั กล่าวจบ เฉินหรูอี้ ก็โบก

373
มือคราหนึ่ งเพื่อตัดบทเขา นางนัง่ อยู่บนเก้าอี้คนงามอายุร้อยปี
ส่งยิ้มแฝงเจตนาร้ายแล้วกล่าวว่า “ผูด้ แู ลเกิ่งจาไม่ได้หรือว่าข้า
เคยพูดอันใดกับเจ้า ข้าจาได้ว่าให้เจ้าไปเปิดร้านค้าสักสองสาม
ร้านในเมืองหลวงมิใช่หรือ?”

ในคราที่ เ ฉิ นหรูอี้ ย งั เป็ นเจี ย งกุ้ย เฟยนั ้น นางอยากจะ

เหลือเบี้ยไว้ให้ตนสักจานวนหนึ่ ง เผื่อวันใดตายแล้วหวนคืน ก็
ยังมิใช่ คนสิ้นไร้ไม้ตอก จักรพรรดินัน้ มิอาจพึ่งพิงได้ ไม่แน่ ว่า
วันใดอาการประชวรหายดีแล้ว ข้างกายอาจมีพระสนมที่ โปรด
ปรานเจ็ดสิบแปดสิบคนคอยคลอเคลีย ผูใ้ ดยังจะสนใจนาง?

ผูท้ ี่จะทาเพื่อนาง ก็มีเพียงตัวนางเอง จึงได้นาสมบัติของ

ตนให้ เ กิ่ ง จิ้ น จงหาร้ า นท่า ท าเลดี ๆ สัก สองสามร้ า น และหา
คนขายพร้อ มทัง้ เถ้ า แก่ ส ัก คน นางเพี ย งนั ง่ อยู่ ห ลัง ฉากคอย
ลงทุนและเก็บเงิน

ก่อนตายครัง้ ก่อน นางตาบอดจึงไม่มีแก่ใจติดตามความ

คืบหน้ ากับเกิ่งจิ้นจง ทุกอย่างล้วนมอบให้เขารับผิดชอบ วันนี้
เป็ นช่วงเวลาที่นางจะเก็บเกี่ยวผลแล้ว

ครัน้ เกิ่งจิ้นจงฟั งกุ้ยเฟยคนใหม่กล่าวตรงจุดสาคัญพอดี

จึงหยุดครุ่นคิด ความลับนี้ ฟ้ารู้ดินรู้เขารู้และกุ้ยเฟยผู้วิปริตรู้
374
คงมิหลุดรอดไปเข้าหูบคุ คลที่สามกระมัง

นี่ เห็นชัดว่าเป็ น... “มีวิญญาณ ผี ผี!” ใบหน้ านัน้ ของเกิ่ง

จิ้นจงบิดเบีย้ วไปหมด ดูแล้วคล้ายร้องไห้แต่กค็ ล้ายหัวเราะ ทา
ให้เฉินหรูอี้ได้แต่มองเขาอย่างอึ้งงัน แม้แต่ความคิดที่จะขู่ขวัญ
เขาก็หายไปสิ้น รูส้ ึกหัวเราะมิออกร้องไห้มิได้

เวลานี้ เองจึงเห็นเขาร้องตะโกนโวยวายเสี ยงหนึ่ ง แล้ว

เป็ นลมหมดสติไป

นี่ ...อ่อนแอเกินไปแล้ว...

เฉินหรูอี้ตกใจจนรีบร้อนลุกขึ้น เขยิบเข้าไปใกล้จึงเห็น
ใบหน้ าขาวซี ดของเกิ่งจิ้นจงเขียวคลา้ ไปหมด ปิดตาไว้แน่ นแต่
หนังตายังขยับไปมา

ยามนัน้ นางจึงนัง่ คุกเข่าลง หยิกเข้าที่กลางลาตัวเขาโดย

แรง ได้ ยินเสี ยงร้องแหลมสูงดังขึ้น เกิ่งจิ้นจงผุดลุกขึ้นนั ง่ ตัว
ตรง ไม่ทราบว่าน้ าตาไหลเพราะเจ็บหรือตกใจกันแน่ “เหนี ยง
เหนี ยง เหนี ยงเหนี ยง ข้าน้ อยรู้สึกตัวแล้ว ...ขอบพระทัยที่ ทรง
ช่วยชีวิต!”

“มิเป็ นไรแล้ว?” เฉินหรูอี้ เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มระรื่น เกิ่ง

375
จิ้นจงพยักหน้ าดุจตากระเที ยม ทัง้ เช็ดน้ าตาทัง้ กล่าวรายงาน
ความคืบหน้ าของกิจการในระยะครึง่ ปี นี้

“ร้านค้าทัง้ หลายของเราเปิดอยู่ในเมืองหลวง มีชื่อเสียง

อยู่พอสมควร ทัง้ มีจานวนลูกค้าที่ แน่ นอน โดยเฉพาะร้านทองที่
เราเปิดเป็ นร้านแรก บัดนี้ มีชื่อเสียงขึน้ มาแล้วรูปแบบสินค้าก็มี
หลากหลายจึ ง เป็ นที่ ชื่ น ชอบของสาวน้ อ ยสาวใหญ่ อ ย่ า งยิ่ ง
เพียงแต่อยู่ในระยะพัฒนาจึงยังไม่มีกาไรขอรับ”

ครัน้ พูด ถึ ง การค้ า เขากลับ มี ส ติ คื น มา มิ ไ ด้ พู ด ตะกุก

ตะกักดังพบภู
่ ตผีปีศาจอี กแล้ว ดวงตาทอประกายวิบวับ นี่ คือ
บุคคลที่ เกิดมาเพื่อเป็ นวาณิชโดยแท้ เฉินหรูอี้ลอบถอนหายใจ
น่ าเสี ยดายที่ เข้าวังมาเป็ นขันที เสี ยแล้ว มิเช่นนัน้ นิสัยเห็นเงิน
ไม่ได้นี้ของเขา คาดว่าไม่นานคงต้องกลายเป็ นเศรษฐี

เฉิ นหรูอี้ บ อกให้ เ ขาลุ ก ขึ้ น สองนายบ่ า วเดิ น ไปพลาง

สนทนากันไปพลาง ไม่นานก็ปัดเป่ าเอาความหวาด กลัวในท้อง
เกิ่งจิ้นจงพัดหายไปเกือบหมด

ความจริงเมื่อครู่ที่เฉินหรูอี้ประคองเขาไว้ เขาก็ร้สู ึ กว่า

มือนัน้ มีไอร้อนผ่าวกระจายออกมา จึงคิดถึงคาพูดก่อนหน้ านัน้
ของนาง ผู้อื่นเป็ นถึงเทพเซี ยน เขากลับเห็นเป็ นภูตผีอย่ างดู
376
หมิ่น ทัง้ หมดล้วนเป็ นความผิดเขาเอง ฉับพลันท่าที จึงเปลี่ยน
เป็ นเคารพนบน้ อมยิ่งกว่าเดิม

เฉินหรูอี้เอ่ยประโยคเดียวเมื่อเริ่มบทสนทนาสิ่งใดที่ เกิ่ง
จิ้นจงรู้ล้วนบอกกล่าวจนหมด ไม่มีคาเท็จแม้เพียงคา ไม่ว่าจะ
เป็ นข่าวที่ ตนไปสื บมาหรือพัดลอยมาตามลม หากเขาทราบก็
จะบอกนางโดยไม่ปิดบังแม้แต่ครึง่ คา

“ท่านเทพธิดา ตัง้ แต่ที่ท่านตาย...ข้าหมายถึงเปลี่ยนร่าง

ตามที่ ข้าน้ อยทราบนัน้ ในวังไม่มีผ้ใู ดปรารถนาครอบครองฝ่ า
บาทสักคน มีเพียงไม่กี่คนที่หลงใหลในรูปโฉมของพระองค์ แต่
ก็มิกล้าเข้าใกล้ กลัวว่าจะถูกดาวพิฆาตทา ให้ตาย”

“ในวังยังมีต่งหวงโฮ่วคอยดูแล ทว่าเดือนที่ แล้วองค์รชั

ทายาทตกน้ าขณะที่ กาลังเล่นอยู่กบั ขันที รักษาอยู่ครึ่งเดื อน
เพราะเหตุนี้ไท่ โฮ่วจึงทรงตาหนิต่งหวงโฮ่วอย่างรุนแรงโดยไม่
ไว้หน้ า ตระกูลหลิวและตระกูลต่งที่ด้านนอก นัน้ ก็ดเุ ดือดดุจน้า
กับไฟ บัดนี้ กลับเป็ นตระกูลต่งที่กาชัยชนะ ตระกูลหลิวถูกกดข่ม
ไว้แม้แต่ หายใจเสี ยงดังยังมิกล้า เพียงแค่ในวังนัน้ ไม่ทราบว่า
หลิวไท่โฮ่วทรงคิดอันใด ถึงได้ชอบไปคลุกคลีกบั เหล่าสนมทัง้
ยังอุ้มชูพระสนมเอาไว้ไม่น้อย พวกนางคอยฉุ ดขาต่ งหวงโฮ่ว
ลับ หลัง ความขัด แย้ ง ระหว่ างไท่ โฮ่ ว และหวงโฮ่ ว นั น้ เปลี่ ย น
377
รูปแบบไปเรือ่ ยๆ ยิ่งมายิ่งดุเดือด ”

เฉินหรูอี้พยักหน้ า “เจ้าว่า ยามนี้ ฝ่าบาทก็ยงั คงเข้าข้าง

ตระกูลต่ง?”

เกิ่งจิ้นจงเงียบ “ท่านเทพธิดา”

“พูดมาเถิด ข้ายังจะไปทูลฟ้ องต่ อฝ่ าบาทว่าเจ้าช่ วยข้า

สืบเสาะข่าวพวกนี้ งนั ้ หรือ?”

“ข้าน้ อยก็ดไู ม่ออก เกรงว่าจะทาให้การวินิจฉัยของท่าน

เอนเอียงไปเสียเปล่า”

เฉินหรูอี้คลี่ยิ้ม “เจ้าก็พดู มา ข้าก็แค่ฟัง”

“เฮ้อ” เกิ่งจิ้นจงมีคาตอบในใจตนอยู่แล้ว

“เช่นนัน้ ข้าน้ อยคงต้องพูดแล้ว ตามความเห็นข้าน้ อย...

องค์จกั รพรรดิล้วนมิได้ใส่พระทัยต่อทัง้ สองตระกูล จึงมิได้เอน
เอี ยงไปทางใด ทว่ากลับทรงแต่ งตัง้ บิดาและพี่ชายของท่ าน...
เจี ย งกุ้ย เฟย ทัง้ ยัง ทรงส่ ง เสริ ม ยิ่ ง ผู้อื่ น ล้ ว นบอกว่ า พระองค์
กาลัง จะเดิ น เส้ น ทางเดิ มอย่ างที่ เ คยท ากับ ตระกูลต่ ง ทรงให้
ตระกูล ต่ ง โจมตี ต ระกูล หลิ ว โม่ แ ป้ งเสร็จ ฆ่ า ลา จึ ง คิ ด จะใช้
378
ตระกูลเจียงคานอานาจกับตระกูลต่ง ทว่าอย่างไรเจียงกุ้ยเฟยก็
มิอยู่แล้ว พวกเขาไม่มีที่พึ่งภายในวัง ตระกูลเจียงอยู่ด้านนอกก็
มิกล้าแสดงบารมีใด เชื่องอย่างยิ่ง ทัง้ ไม่เข้าหาตระกูลหลิวและ
ตีตวั ออกห่างตระกูลต่งไปเสียไกล”

เฉินหรูอี้พ ยักหน้ า กาลัง จะเอ่ ย ปากชมว่ าตระกูลเจี ย ง

ช่างทะลุปรุโปร่งในทุกสิ่ง กลับได้ยินเกิ่งจิ้นจงกล่าวต่อว่า “ทว่า
ภรรยาของบุตรชายคนโตแห่งตระกูลเจียงเสี ยชี วิต เขาจึงแต่ง
กับคุณหนูรองตระกูลเฉิน...สตรีที่ถกู องค์จกั รพรรดิขบั ออกจาก
วัง น้ องสาวของเฉินหวงโฮ่ ว ผู้นัน้ แล ตระกูลเฉินและตระกูล
เจี ย งจึ ง เกี่ ย วดองกัน ด้ ว ยเหตุนี้ ท่ า นเทพธิ ด า ท่ า นว่ า เรื่ อ งนี้
แปลกหรือไม่? ”

แปลกจริงๆ เฉินหรูอี้ลอบขบฟั นตน นี่ นับเป็ นคุณความ

ดี ของนางหรือไม่? หากมิใช่ เพราะนางไปอยู่ในร่างสตรีส กุล
เจียง บุตรชายคนโตของตระกูลเจียงก็คงมิติดตามบิดาเข้ามา
ในเมืองหลวงและกลายเป็ นพระญาติขององค์จกั รพรรดิ หาก
มิใช่เพราะนางเฉินหรูอี้ได้ทาร้ายองค์จกั รพรรดิ องค์จกั รพรรดิ
คงมิรงั เกี ยจเฉินจี๋ เสี ย งปานนั น้ ถึงกับไล่นางกลับเรือนไปไม่
ยอมให้ เหยี ยบเข้ามาแม้เพี ยงในวัง นางเป็ นผู้ผกู ด้ ายแดงให้
พวกเขาใช่ หรือไม่ ความดีช่างมากล้นนั ก แต่ ว่าเหตุใดจึงมิได้
ยินเฉินว่านเหนี ยนพูดถึงเลย?
379
 “เรือ่ งนี้ เกิดขึน้ เมื่อใด? ” นางถาม

“ครึ่งเดือนแล้วขอรับ” เกิ่งจิ้นจงส่ ายศีรษะไปมา สี หน้ า

เต็ม ไปด้ ว ยความเห็น ใจ “ตระกูล เฉิ นนั ้น โชคร้ า ยมาตลอด
ตัง้ แต่ที่เฉินหวงโฮ่วจากไป ตระกูลเฉินก็ตกที่นัง่ ลาบาก คุณหนู
รองสตรีทึนทึกผู้นี้ได้ออกเรือนเสียที ควรเป็ นเรื่องที่ น่ายินดีใช่
หรื อ ไม่ ? ผู้ใ ดจะทราบว่ า ราษฎรเมื อ งเจี ย งโจว กลับ ร่ ว มกัน
ร้องเรียนเฉินว่านเหนี ยนนายอาเภอเจียงโจว...”

เฉิ นหรูอี้ ต กใจขึ้ น มาโดยพลัน มื อ ก าพนั ก เก้ า อี้ แ น่ น

นัยน์ ตาเม็ดซิ่งนัน้ เบิกกว้างขึ้น “ร้องเรียนเฉินว่านเหนี ยนด้วย
เรือ่ งใด? ! ”

เกิ่งจิ้นจงอึ้งไป “เหนี ยงเหนี ยงรูจ้ กั กับเฉินว่านเหนี ยน? ”

เฉินหรูอี้พลันรู้ตวั ว่าตนแสดงอาการมากเกินไป จึงยก

มือขึน้ ปิดปากกระแอมไอเพื่อกลบเกลื่อน

“มิอาจกล่าวเช่นนัน้ ได้ เพียงแต่ข้าได้ยินชาวบ้านลือกันว่า

ตอนที่ กองทัพซี เหลี ยงบุกเข้าโจมตี เฉินว่านเหนี ยนนาทหาร
และราษฎรต้ านทัพไว้ จนจักรพรรดิทรงนากาลังไปช่วยได้ทนั
การณ์”

380
 “ท่ า นได้ ยิ น มาจากที่ ใ ด? ” เกิ่ ง จิ้ น จงกะพริ บ ตาปริ บๆ
“เห็ น ชัด ว่ า กองทั พ ซี เ หลี ย งคิ ดบุ ก โจมตี เ มื อ งเจี ย งโจว องค์
จักรพรรดินาทัพไปที่ นัน่ พอดี กองทัพทัง้ สองจึงต้องเผชิญหน้ า
กัน แม่ทพั ซีเหลียงเลือกเวลาไม่ถกู จึงได้แต่ส้ศู ึกกันสักครา องค์
จักรพรรดิจึงนั บว่าได้ขจัดอันตรายแก่เมืองเจียงโจว หลังจาก
นั น้ ก็พบไส้ ศึกที่ ซ่อนตัว ในเมืองมานานปี เป็ นเถ้าแก่ เนี้ ย โรง
เตี้ยมแห่งหนึ่ งที่มีความสัมพันธ์อนั มิชดั เจนกับเฉินว่านเหนี ยน
ได้ข่าวว่าทัง้ สองลึกซึ้งร้อนแรงดุจเปลวเพลิง”

เฉินหรูอี้พลันรู้สึกเย็นเยียบที่ หวั ใจ “ในเมืองหลวงต่ าง

ลือกันเช่นนี้ ? ”

เกิ่งจิ้นจงพยักหน้ าอย่างสงสัย “ท่ านเทพธิดา ท่ านไม่รู้

หรือว่าก่อนและหลังสงครามย่อมมีข่าวลือออกมานั บไม่ถ้วน
จริ งเท็ จ ประการใดพวกเราล้ ว นมิ อาจแยกได้ หากองค์
จักรพรรดิทรงนาอาลักษณ์ ไปด้วยคงดี ไม่น้อย เช่ นนี้ จึงมีการ
บันทึกเป็ นลายลักษณ์ อกั ษรและมีหลักฐานยืนยันที่แน่ นอน น่ า
เสี ยดายครานี้ พระองค์มิได้นาไปด้วยแม้เพียงครึ่งคน ข้างพระ
วรกายล้วนแต่เป็ นแม่ทพั ทหารหนึ่ งคนหนึ่ งปาก ผูใ้ ดจะรู้ว่าใคร
พูดจริงพูดเท็จเล่า? ”

ใช่แล้ว องค์จกั รพรรดิ!

381
 เฉินหรูอี้พลันเข้ าใจรู้แจ้งทันที องค์จกั รพรรดิทราบถึง
คุณความดีของเฉินว่านเหนี ยนทุกอย่าง ทัง้ ทราบถึงฐานะของ
นาง ขอเพียงองค์จกั รพรรดิยืนขึ้นกล่าวสักประโยค ยังจะกลัว
ว่ามลทินบนร่างเฉินว่ านเหนี ยนจะล้ างไม่ออกอี กหรือ? ทว่ า
เหตุใดใจของนางถึงแกว่งไกวไม่อาจสงบได้เช่นนี้ เล่า

นางถาม “ฝ่ าบาท...ทรงว่าอย่างไรบ้าง?”

“ฎีการ้องเรียนจากเมืองเจียงโจวยื่นต่อสภาขุนนาง ขุนนาง
หลายคนในสภาขุ น นางน าฎี ก าทัง้ หลายนั ้น ถวายแด่ อ งค์
จักรพรรดิทงั ้ หมด ทว่า...ฝ่ าบาททรงเก็บไว้ มิได้แถลงการณ์ใด”

เฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ฟั ง เช่ น นั ้น ใจทัง้ ดวงพลัน หนาวเหน็ บ ที่

เรียกว่าเก็บไว้มิแถลงการณ์ นัน้ เพราะองค์จกั รพรรดิทรงทราบ
ตื้นลึกหนาบางทุกอย่าง หากคิดพูดแทนเฉินว่านเหนี ยนยังเก็บ
ฎี กาไว้ทาไม จะประกาศออกมาอย่างเป็ นทางการหรือมีเพี ยง
่ วนสามารถช่วยเฉินว่านเหนี ยนได้ทงั ้ นัน้ ทว่ากลับทรง
รับสังล้
เก็บไว้...

นางทราบดีว่าองค์จกั รพรรดิทรงระแวงนางและเฉินว่าน
เหนี ยน ทว่าตลอดทางทัง้ สองตัวติดกันดุจแป้ งกาว เรียกได้ว่า
หวานชื่ นยิ่ง นางยังคิดว่าสามารถทาให้ พระองค์เลิกคิดเรื่อง
382
ฟุ้งซ่ านเหลวไหล เล็กน้ อยดุจเม็ด งาเมล็ด ถัวของตนกั ่ บ เฉิน
ว่ า นเหนี ยนได้ แ ล้ ว เสี ย อี ก นางคิ ดไม่ถึ งจริงๆ ว่ าพระองค์จะมี
ความคิดชัวร้่ ายซ่อนอยู่นานแล้ว

เกิ่ ง จิ้ น จงเห็น กุ้ย เฟยคนใหม่ ข บกัด ฟั น ขาวสะอาดดัง

กรอดๆ ก็ตกใจ เฝ้ าครุน่ คิดว่าปัญหาเกิดที่ใด เป็ นตอนที่เขาพูด
เรือ่ งเฉินว่านเหนี ยนถูกเขียนฎีการ้องเรียนนัน่ เอง...

อมิตาพุทธ เขาไม่ทราบอันใดด้วยทัง้ สิ้น เมื่อเผชิญหน้ า

กับเฉินหรูอี้เขาจึงแสดงสีหน้ าอย่างผูบ้ ริสทุ ธ์ ิ ทนั ใด

เฉินหรูอี้ไหนเลยจะมีแก่ใจมองว่าเขาจะมีปฏิกิริยาเช่นไร
นางเพี ย งกลัว ว่ า องค์จ กั รพรรดิ จ ะเข้ า พระทัย ผิ ด ระแวงนาง
และเฉินว่านเหนี ยนและใช้โอกาสนี้ กาจัดเขา...

หากเป็ นเช่ น นั ้น จริ ง นางคงต้ อ งตายตามเขาไปแน่

อย่ า งไรก็ ไ ม่ มี แ ก่ ใ จปลอบประโลมองค์ จ ัก รพรรดิ อี ก แล้ ว
ความรู้สึ กผิดอัน ใดล้ วนเป็ นเพี ยงก้ น สุนัข เขาฆ่ าพี่ ชายแท้ ๆ
ของนาง

เพียงแค่เวลานี้ เป็ นช่ วงที่ องค์จกั รพรรดิกาลังผิดใจกับ

ขุน นางในสภาขุน นาง โทสะพุ่ง ถึง ขี ด สุด หากนางพูด ฐานะที่

383
แท้จริงของนางออกมาก็กลัวว่าจะเป็ นการนาน้ามันไปราดกอง
เพลิง พระองค์ทรงกริ้วจนสังประหารนางก็
่ แล้วไป เพื่อพี่ ชาย
ของนางการตายครัง้ นี้ ไม่นับเป็ นอะไร ทว่ าหากพระองค์ทรง
บันดาลโทสะต่ อนางแล้วยังไม่พอพระทัย กลับสังหารเฉินว่าน
เหนี ยนไปอีกคน นางนับว่ารนหาที่ตายกระทังเก ่ ิ ดละครบทใหม่
วิธีการใหม่เท่านัน้ เอง

...ทว่าตอนนี้ องค์จกั รพรรดิกาลังขัดแย้งกับสภาขุนนาง

บางที อาจจะลืมนึ กไป เป็ นโอกาสให้เฉินว่านเหนี ยนได้มีเวลา
หายใจอีกเฮือกหนึ่ ง และให้เ วลานางคิดทบทวนว่าจะทาเช่นไร
จึงจะลดความร้ายแรงของเรื่องนี้ ลงได้ อย่างน้ อยนอกจากนาง
ก็มิควรมีผบู้ ริสทุ ธ์ ิ ต้องเดือนร้อน

พระราชโองการแต่งตัง้ เฉินหรูอี้ยงั ไม่อาจประกาศได้เสียที

แม้นต้องเดินไปเดินมาในวังอย่างไร้บรรดาศักด์ ิ ทว่าก็ลดความ
ยุ่งยากไปมากทาให้ นางมิต้องไปถวายพระพรที่ ตาหนั กเจาห
ยาง

ความบาดหมาขององค์จกั รพรรดิและเสนาบดี กรมพิธี

การขยายวงกว้างขึ้นไปอี ก เหล่าขุนนางต่ างรวมตัวกัน เพื่อมิ
ให้องค์จกั รพรรดิลุ่มหลงในสตรีจนกระทาเรื่องที่ ผ้อู ื่นครหาได้
ขุนนางน้ อยใหญ่สิบหกคนต่ างคุกเข่าอยู่หน้ าตาหนั กฉางเล่อ
384
เพื่อให้พระองค์ส่งฉู่ชิงชิงกลับหมู่บา้ นนางเสีย

จักรพรรดิและขุนนางต่ างงัดข้อกัน ขุนนางใหญ่มีเพียง

ขุนนางจากสภาขุนนางสองคน นอกจากหลี่จี้กค็ ือเสนาบดีกรม
อาญาที่เป็ นผูน้ าเหล่าขุนนางให้ยืนขึน้ ต่อต้านองค์จกั รพรรดิ

ก่อนหน้ านี้ แม้นองค์จกั รพรรดิจะกริ้วจนปอดแทบระเบิด

แต่กย็ งั คิดจะแก้ปัญหาด้วยวิธีละมุนละม่อมจะได้มิต้องแตกหัก
จนมิอาจพูดคุยกันได้ ผู้ใดจะทราบว่ายิ่งให้ เกี ยรติคนทัง้ สอง
กลับยิ่งปี นขึน้ บนพระนาสิกทัง้ ตบพักตร์พระองค์ดงั ฉาดๆ

นี่ มิ ใ ช่ ก ารตัก เตื อ นแต่ เ ป็ นการท้ า ทายอ านาจขององค์

จักรพรรดิ เห็นพระองค์เป็ นธาตุอากาศ คิ ดถื อโอกาสนี้ บี บ คัน้
พระองค์

แค่คิดก็ทราบแล้วว่า หากครัง้ นี้ กระทาสาเร็จต่อไปหาก

ความคิดเห็นเขาและองค์จกั รพรรดิมิตรงกัน ก็จะใช้วิธีการนี้ มา
กดดันพระองค์ให้ทรงยอม

อาจกล่าวได้ว่า บัดนี้ ทงั ้ สองล้วนทิ้งแผนการเดิมของตน

จนสิ้น กัดฟั นสู้กนั สุดแรง เป็ นการปะทะอานาจระหว่างกันของ
จักรพรรดิและขุนนาง

385
 พวกเขาคุกเข่าตัง้ แต่ เช้ าจนล่วงเข้าเวลาเที่ ยงวันสุริยา
สาดแสงแรงกล้า ความอดทนขององค์จกั รพรรดิจึงสิ้นสุดลง
ถึงกับใช้ไม้พลองราชสานักที่มิได้แตะต้องมาอย่างน้ อยสามสิบ
ปี ให้ขนุ นางทัง้ หมดหมอบลงกับพืน้ แล้วโบยเสีย

องค์จกั รพรรดิทราบดีว่ามีขนุ นางที่ ชราร่างกายอ่ อนแอ

จึงกระทาพอเป็ นพิธี โดยให้ โบยเพี ยงสิบไม้เพื่อพวกเขาจะได้
สานึ กขึน้ มาบ้าง ผูใ้ ดจะล่วงรูย้ ิ่ งตีพวกเขายิ่งเหิมเกริม กระทังมี ่ คน
ตะโกนขึ้นว่าจักรพรรดิเป็ นประมุขเสเพล ลุ่มหลงในสตรีจนไร้
สติ ป่ าวร้ อ งว่ า มิ ต้ อ งน าฉู่ ชิ งชิ งส่ ง กลับ หมู่ บ้ า นแล้ ว ควร
ประทานสุราพิษให้นางดื่มเสียดีกว่า

เมื่อถูกขุนนางบีบคัน้ ถึงเพียงนี้ โต๊ะที่ วางตรงหน้ าเซี ยว

เหยี่ยนจึงถูกเขาฟาดหักเป็ นสองท่อนอีกครัง้

จากโบยสิบครัง้ เป็ นเป็ นสามสิบครัง้ กระทังมี

่ คนหายใจ
รวยรินแล้ว เวลานี้ เอง จึงได้ยินเสียงแหลมเล็กดังมาแต่ไกลว่า
“ไท่โฮ่วเสด็จแล้ว”

386
 174 ปลอบประโลม

เฉินฮวายพลันใจเต้ นระทึ ก รู้สึกสังหรณ์ ไม่ดีบางอย่ าง

ค่ อ ยๆ หัน หลัง ไปมองพระพัก ตร์ด าคล ้า ดังก้
่ น หม้ อ ขององค์
จักรพรรดิ แล้วหันไปมองสภาพอเนจอนาถบนพื้นที่ มีเศษไม้
กระจายไปทัว่

ภายนอกหลิวไท่โฮ่วและองค์จกั รพรรดินับว่าอยู่ในระยะ
สงบศึก ทว่าหากผู้ใดมีตาคงดูออกว่า ต่ างกาลังอดกลัน้ เพราะ
เห็นแก่เกียรติของตน

ตระกูลหลิวเหิมเกริมไม่เห็นองค์จกั รพรรดิอยู่ในสายตา
ความแค้ นนี้ ค่ อยๆ ฝั งรากลึ กมานานปี องค์จ กั รพรรดิ จ ะเป็ น
สุนัขป่ าตาขาวที่ ลืมบุญคุณก็ดี หรือใช้คาอื่นก็ย่อมได้ อย่างไร
สุดท้ายก็มิได้ฉีกหนังเนื้ อชัน้ สุดท้ายออกมา

ทว่ าองค์จกั รพรรดิ ท รงเกลี ยดที่ หลิว ไท่ โฮ่ วมัก บงการ
พระองค์ทุกอย่าง ปรารถนาควบคุมไปเสียทุกเรือ่ ง

ทว่าหลิวไท่ โฮ่วกลับมิเห็นเป็ นเรื่องใด ยังคงวางอานาจ

ด้วยความภาคภูมิที่จกั รพรรดิพระองค์ก่อนทรงโปรดปราน

ปกติทุกสามวันห้ าวันองค์จกั รพรรดิจะไปถวายพระพร

387
ไท่ โ ฮ่ ว ที่ ต าหนั ก เหริ น โซ่ ว วัน ใดไท่ โ ฮ่ ว ทรงอยากพบองค์
จักรพรรดิกจ็ ะให้คนมาเชิญพระองค์ไปที่ตาหนักเหรินโซ่ว น้ อย
นักที่จะเสด็จมาที่ตาหนักฉางเล่อด้วยพระองค์เอง

ยามนี้ องค์จ ัก รพรรดิ แ ละบรรดาขุน นางงัด ข้ อ กัน อยู่

ตลอดเช้า ข่าวต่างๆ ล้วนแพร่ออกไปถึงนอกแล้ว ส่วนในวังนัน้
ไม่มีผทู้ ี่ไม่ทราบเรื่อง ที่นี่ล้วนเป็ นจุดศูนย์รวมของทุกสายตาทัง้
ในราชสานักและวังหลัง หลิวไท่โฮ่วเสด็จมาในยามนี้ เป้ าหมาย
นัน้ ชัดเจนยิ่ง

เฉินฮวายเดินก้าวขึ้นหน้ าตามหลังองค์จกั รพรรดิไปด้วย

จิตใจอันวุ่นวายเพื่อรับเสด็จไท่โฮ่ว เขายังคิดว่าองค์จกั รพรรดิ
กาลังทรงกริ้ว คงบึง้ ตึงต่อไท่โฮ่วเป็ นแน่ ผูใ้ ดจะทราบเวลาสัน้ ๆ
เพียงพริบตา พระพักตร์ดาทะมึนดุจก้นหม้อขององค์จกั รพรรดิ
นัน้ ได้กลับมาเป็ นปกติเรียบร้อยแล้ว ท่าทางดูมีมารยาทยิ่งแต่
แฝงไว้ด้วยความห่างเหิน

“ฝ่ าบาท หรือพระองค์จาไม่ได้ว่าเสด็จพ่อทรงเคยกล่าวต่อ

พระองค์ไว้เช่ นไร?” เพียงประทับนั ง่ ลง หลิวไท่ โฮ่วก็ตรัสออก
มาอย่างกริ้วโกรธ “เสด็จพ่อของพระองค์ทรงมีพระเมตตาและ
ปฏิบตั ิ ต่อเหล่าขุนนางด้วยความเคารพเสมอมา ทาให้จกั รพรรดิ
และขุนนางปรองดองกัน การบริ หารปกครองโปร่ ง ใสชัด เจน”
388
เสด็จพ่อของพระองค์มิเคยใช้ ไม้พลองราชสานั ก ทัง้ มิทรงลง
ทัณฑ์ด้วยวิธีเหยียดหยามคนเช่นนัน้ เหตุใดถึงได้ลืมคาสังสอน
่
ของเสด็จพ่อไปจนหมดสิ้นแล้วเล่า?

มารดามันเถอะ หลิวไท่ โฮ่วทรงมาตักเตื อนหรือมาราด

น้ามันโหมเพลิงกันแน่ ? ! ใจเฉินฮวายรู้สึกยา่ แย่อย่างยิ่ง ความ
สัมพันธ์ฉันท์มารดาบุตรจอมปลอมนี้ กท็ าให้องค์จกั รพรรดิทรง
อดเก็บกดโทสะไว้ในท้ องมิได้ระบายออกมา ไท่ โฮ่ วกลับดี ยิ่ง
เสด็จมาถึงกลับยื่นไม้พลองฟาดเข้าใส่องค์จกั รพรรดิทนั ที เป็ น
เพราะมิใช่พระโอรสแท้ๆ จึงไม่ทราบถึงพระทัยอันอ่อนไหวของ
องค์จกั รพรรดิอย่างนัน้ หรือ หลักการวิปริตอันใดกัน

เฉิ นฮวายอกสั น่ ขวั ญ แขวนไปหมด เกรงว่ า องค์

จัก รพรรดิ ที่ ถ ูก บี บ คัน้ อย่ า งถึ ง ที่ สุ ด อาจจะแตกหัก กับ หลิ ว
ไท่ โฮ่ วไปพร้อมกับเหล่าขุนนางที่ ถกู โบยอยู่ที่นี่ แต่ กลับผิดไป
จากที่ เ ขาคาดไว้ องค์ จ ัก รพรรดิ เพี ย งพระพัก ตร์ เ ปลี่ ย นสี
เล็ก น้ อ ย หากมิ ไ ด้ ใ กล้ ชิ ด พระองค์ค งไม่ มี ท างดูอ อกถึ ง คลื่ น
มรสุมที่ซ่อนอยู่ในแววพระเนตรนัน้

“เสด็จแม่กล่าวถูกต้ องแล้ว” เซี ยวเหยี่ยนยกถ้วยชาจิบ

ไปเพี ย งสองคาก็กล่าวเนื อยๆ ว่ า “เจิ้นเกิดโทสะชัววู
่ บที่ เห็น
พวกเขาท้าทายอานาจจักรพรรดิ ดังค ่ ากล่าวที่ ว่าใต้ หล้ากว้าง
389
ใหญ่หรือมิใช่แผ่นดินแห่งราชา ผู้คนในใต้ หล้าหรือมิใช่บริวาร
แห่งราชัน เจิ้นเพียงรูส้ ึกว่าถูกล่วงเกินจึง...เป็ นเจิ้นเองที่ว่วู าม”

เขามิเคยลืมคาสอนของพระบิดา และจาได้ถึงคาบริภาษ
บ่นว่าไม่น้อยของพระองค์ เขาอายุได้เจ็ดแปดขวบก็เข้าใจใน
ความลาบากของพระบิดาแล้ว และทราบถึงความอดกลัน้ ใน
พระทัยของพระองค์ดี

ทว่ า บัด นี้ มิ เป็ นเช่ น เดิ มแล้ ว เขาคื อ จัก รพรรดิ เขา
ปรารถนาจะเป็ นกษั ต ริ ย์ ผู้ป ราดเปรื่ อ งแต่ ใ นณะเดี ย วกัน
เขามิจาเป็ นต้ องอดกลัน้ ทัง้ อดกลัน้ ในจิตใจ อดกลัน้ ในความ
เป็ นบุรษุ ครัน้ เป็ นจักรพรรดิกย็ งั ต้ องอดกลัน้ มารดามันเถอะ
่ วิตเขาถูกสร้างมาจากสองคานี้ หรือไร?
ชัวชี

เช่ นนัน้ ก็อย่าเรียกขานว่ารัชศกจางเหอเลยเปลี่ยนเป็ น

รัชศกอดกลัน้ เสียเถิด ทัง้ จาง่ายและสมจริง

หลิวไท่ โฮ่วคิดไม่ถึงเช่ นกันว่าองค์จกั รพรรดิจะยอมรับ

ผิดรวดเร็วปานนี้ จึงอึ้งงันไปชัวครู
่ ่ พระพักตร์เปลี่ยน เป็ นยินดี
“ฝ่ าบาททรงตรัสถูกต้ องแล้ว ภายหน้ ามิอาจวู่ว ามเช่ นนี้ อีกรู้
หรือไม่ ความวู่วามคื อปี ศาจ พระองค์เป็ นจักรพรรดิ ค วรมี น้ า
พระทัยกว้างขวาง หากทรงโบยเหล่าขุนนางเพราะสตรีเพียงคน
390
เดี ยว เรื่องเช่ นนี้ ลือออกไป ผู้คนคงกล่าวว่าองค์จกั รพรรดิไม่
ดี? ” นางกล่าว “อายเจียเป็ นห่วงชื่อเสียงราชวงศ์ยิ่ง อย่าได้ทา
เรือ่ งเล็กให้เป็ นเรื่องใหญ่จนถูกผูค้ นก่นด่าอีกเลย”

“เลียนอย่างเสด็จพ่อพระองค์ดีที่สุด” ได้ทีขี่แพะไล่ ชี วิต

นี้ ไม่ทราบสิ่งใดคือความเหมาะสมเลยกระนั น้ หรือ เฉินฮวาย
นับถือเหลือเกินแล้ว หรือไท่โฮ่วทรงดูไม่ออกหรือว่าพระพักตร์
นัน้ เริ่มบิดเบีย้ วจนแทบจะอดกลัน้ ไม่ไหวแล้ว?

ตัง้ แต่ทรงพระเยาว์กระทังถึ ่ งยามนี้ นัน้ เคยได้ฟังวาจาดีๆ

จากพระโอษฐ์ ห ลิ วไท่ โ ฮ่ ว เพี ย งไม่ กี่ ป ระโยคเท่ า นั ้ น องค์
จักรพรรดิช่างโชคร้ายเหลือเกิน ที่ ทรงวิปริตเช่ นนี้ อาจโทษฟ้ า
โทษดิน แตทุกอย่างล้วนมีสาเหตุของมัน

เซี ยวเหยี่ยนหลุบนัยน์ ตาหงส์ลงตา่ ได้ยินเสียงดังกร๊อบ

แว่วมาจากถ้วยชาที่เขาถืออยู่ เงียบอยู่ครู่หนึ่ งจึงเอ่ยว่า “เฉินฮ
วาย ไปแจ้งเจ้าหน้ าที่ ให้หยุดมือ แล้วบอกพวกเขาว่าเป็ นเพราะ
ไท่โฮ่วทรงช่วยขอร้องแทนพวกเขา มิเช่นนัน้ เจิ้นไม่มีทางยอมแน่
หวังว่าพวกเขาจะหยุดเพียงเท่านี้ อย่าได้หาเรือ่ งเจ็บตัวอีก”

เฉิ นฮวายรี บ วิ่ ง ออกโดยเร็ว ดุ จ ฝ่ าเท้ า ทาด้ ว ยน้ ามัน

กระนั ้ น เขากลั ว เหลื อ เกิ นว่ า ไท่ โ ฮ่ ว จะเหยี ย บพระนาสิ ก
391
ปี นขึ้นพระพักตร์ แล้วตบพระพักตร์นัน้ ซา้ แล้วซา้ เล่าไม่จบไม่
สิ้น มารดาบุตรคู่นี้มกั หา้ หันกั
่ นเสมอ ทาให้เขาต้องเผชิญหน้ า
กับสถานการณ์อนั ยากลาบากยิ่งนัก

สายตาอิจฉาริษยาแค้นเคืองหลากหลายชนิดของบรรดา
นางกานัลขันทีมองตามหลังเฉินฮวายไป

ไม่ ว่ า อย่ า งไรก็ ไ ม่ มี ใ ครสั ก คนอยากอยู่ ท่ า มกลาง

ความอึดอัดระหว่างองค์จกั รพรรดิและไท่โฮ่ว มารดามันเถอะ
บรรยากาศอันน่ าอึดอัดเช่นนี้ เป็ นสถานการณ์ที่พร้อมจะประทุ
เดือดได้ตลอดเวลาโดยแท้

“เสด็จแม่เป็ นห่วงเจิ้น เจิ้นดีใจนัก” เซี ยวเหยี่ยนค่อยๆ

พูดช้าๆ เน้ นยา้ ที ละคาว่า “เจิ้นทราบถึงความเหนื่ อยยากของ
เสด็จแม่ เพียงแค่บางเรื่องนัน้ หากแพร่ออกไปเรื่องราวก็ย่อม
บิดเบือนอย่างที่ เสด็จแม่ตรัสจริงๆ บางเรื่องเสด็จแม่มิต้องยุ่ง
เกี่ยวจะดีกว่า อย่างไรบรรพบุรษุ ก็ได้ตงั ้ กฎนี้ ไว้มานานแล้ว...วัง
หลังมิควรยุ่งเกี่ยวการบริหาร”

วาจายังมิทนั กล่าวจบ บรรยากาศในตาหนักก็ถกู แช่แข็ง

ไปทันใด แม้แต่เสียงหายใจยังแทบจะไม่มี

392
 พระพักตร์หลิวโท่ โฮ่วเปลี่ยนสี ทนั ใด “ฝ่ าบาททรงกล่าว
หนักเกินไปแล้ว” นางกาถ้วยชาไว้แน่ นแทบจะขว้างมันใส่พระ
พักตร์จกั รพรรดิ มารดามันเถอะ ที่แท้พระองค์กาลังรอนางอยู่

ยามนี้ ปีกกล้าขาแข็งแล้ว จึงเห็นวาจานางเป็ นดังผายลม

่
มิได้คอยเอาอกเอาใจนางเห็นวาจานางเป็ นดังราชโองการเช่
่ น
กาลก่อนอี กแล้ว เมื่อขึ้นเป็ นจักรพรรดิกค็ ิ ดว่าจักรพรรดิผ้นู ัน้
ตกลงมาจากสวรรค์กระนัน้ หรือ!

กระทัง่ ยามนี้ นางถึ ง ได้ ส ัง เกตว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ที่ อ ยู่

ตรงหน้ า ไม่ทราบเปลี่ ยนสรรพนามไปตัง้ แต่ เมื่อใด มิได้เรียก
แทนตนว่าหม่อมฉันอีกแล้ว บัดนี้ ทรงแทนตนว่า ‘เจิ้น’...

นางช่ างโง่เขลาจริงๆ นางเพี ยงอยากเอ่ ยเตื อนไม่กี่คา

วาจาที่ คิดไว้ในท้ องยังมิทนั กล่าวจบ ยังมิทนั ได้บอกให้ เขาไล่
หญิงสาวชาวป่ านัน้ ออกจากวังตามความเห็นของเหล่าขุนนาง
พระองค์กลับคลุมหนั งลาทันใดด้วยการสังให้ ่ หยุดโบย คิดไป
คิดมาก็คงเพราะมิอยากให้มีคนตาย

นางกลับคิดว่าวาจาตนยังมีความหมายและงดงามเสี ย
จนน้ า มู ก แทบจะไหลออกมา จึ ง รี บ ตรงมาที่ ต าหนั ก ฉางเล่ อ
เพื่อให้องค์จกั รพรรดิได้มีหนทางจบเรือ่ งนี้ ด้วยดี
393
 หลิว ไท่ โ ฮ่ ว คิ ด ว่ าองค์จ กั รพรรดิ มี อุปนิ สัย ชอบรนหาที่
ตาย ทัง้ ยังเจ้าคิดเจ้าแค้น คิดไม่ถึงว่าจะมากเล่ห์ คดเคี้ยวถึง
เพียงนี้ ผ้คู นจึงมิอาจคาดเดาได้ ทาให้นางมึนงงครัง้ แล้วครัง้ เล่า
มารดามันเถอะ เคราะห์ดีที่จกั รพรรดิพระองค์ ก่ อนมี ส ายพระ
เนตรอันแหลมคมและพระทัยอันดี งามจึงได้ รกั นางคนเดี ย ว
หากทรงโปรดปรานมารดาจัก รพรรดิ พ ระองค์นี้ ขึ้น มาจริง ๆ
สตรีที่คลอดบุตรเช่นนี้ ได้ มารดาก็คงเจ้าเล่หไ์ ม่น้อยเลยทีเดียว
ไม่แน่ ว่านางอาจถูกปั น่ หัวจนตายยังมิร้วู ่าตนตายเช่นใดด้วย
ซา้ ยังคงเป็ นสามีนางที่ ดียิ่ง ข้อเสี ยเพียงหนึ่ งเดียวคือตายเร็ว
ไปเท่านัน้

เซี ยวเหยี่ ยนคิดว่ าหลิวไท่ โฮ่ วคงกริ้วและต้ องบัน ดาล

โทสะสัก ครา ผู้ใ ดจะทราบรออยู่น าน หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว กลับ มี ท่ า ที
คล้ายวิญญาณลอยขึ้นสวรรค์ไปแล้ว น้ าพระเนตรเอ่อคลอ ใจ
ของเขาพลันอึ้งงันไปครูห่ นึ่ ง

...เขาพูดรุนแรงเกินไป? เสี ยใจจริงๆ งัน้ หรือ? หรือเป็ น

แผนควบคุมเขาแบบใหม่ของหลิวไท่โฮ่ว?

ความจริง เขาก็มิใช่ คนใจหมาป่ าปอดสุนัขที่ จะต้ องฆ่ า

ล้ า งให้ ห มดทุ ก คน หลายปี นี้ ต้ อ งทนกับ ตระกูล หลิ ว เสมอมา
ทว่าเขาก็นึกถึงความดี ของหลิว ไท่ โ ฮ่ วมาตลอดเพื่ อเป็ นการ
394
ทดแทนคุณ หากหลิวไท่โฮ่วและตระกูลหลิวไม่ทาตัวเหิมเกริม
จนเกินไป พวกเขาคงมิผิดใจกันถึงเพียงนี้

“เสด็จแม่...” เซี ยวเหยี่ยนกาลังคิดว่าจะปลอบประโลม

ไท่ โฮ่ วอย่างไรมิให้ นางรา่ ไห้ ออกมา ทว่าเขาเพิ่งจะเอ่ ยปากก็
เห็นหลิวไท่โฮ่วทาตาขวางใส่ “บัดนี้ ฝ่าบาทเติบใหญ่ ปี กกล้าขา
แข็งแล้ว มิใช่เด็กๆ ที่ ต้องการให้อายเจียปกป้ องอีกต่อไป วันนี้
ถือว่าอายเจียยุ่งไม่เข้าเรื่อง เพราะเป็ นห่ วงพระองค์จึงได้เอ่ ย
เช่นนี้ ออกมา อายเจีย...หาเรือ่ งใส่ตนโดยแท้! ”

กล่ า วจบ ก็ ส ะบัด แขนเสื้ อ จากไปไม่ แ ม้ จ ะมององค์

จักรพรรดิสกั นิด ทาให้บรรดานางกานั ลขันที ที่ติดตามมาจาก
ตาหนั กเหริน โซ่ ว ต่ างตกใจ จ้ องมองกัน ไปมาด้ ว ยอาการตก
ตะลึง แล้วรีบตามออกไป ผู้ใดจะคาดคิดว่าหลิวไท่ โฮ่วจะทรง
กริ้วอย่างไม่มีขนั ้ มีตอนสักนิด ทาให้พวกเขาต่างตัง้ รับไม่ทนั

“......” เซี ยวเหยี่ยนทาเสี ยงจิ๊จะ๊ ในปาก ไท่ โฮ่วนั บว่าตบ

หน้ าเขาไปแล้ว ยังมาสะบัดหน้ าใส่อีก เขาเองก็ไร้วาจาจะกล่าว

ใครให้นางปกป้ องงัน้ หรือ? จักรพรรดิพระองค์ก่อนมีนาง

เป็ นภรรยาเพี ย งคนเดี ย วในวัง หลัง ผู้ที่ ก ล้ า รัง แกเขามี เ พี ย ง
ลูกหลานตระกูลหลิวไม่กี่คนเหล่านั น้ นางกลับปกป้ องคนใน
395
ตระกูลครัง้ แล้วครัง้ เล่า เป็ นเพราะเขาไม่อยากให้ ภรรยาและ
สามี ต้ อ งผิ ด ใจกัน ที่ ช กต่ อ ยจนฟั น ร่ ว งทัง้ เลื อ ดตกยางออก
จักรพรรดิพระองค์ก่อนก็ทรงหลับพระเนตรข้างลืมพระเนตร
ข้างเท่านัน้ บัดนี้ นางกลับปรากฏตัวขึ้นและบอกว่าเขาถูกผู้อื่น
รังแกจึงออกหน้ าแทนกระนัน้ หรือ?

ที่แท้ความทรงจาของหลิวไท่ โฮ่วมีปัญหาหรือ เจตนาลืม

ตากล่าวเหลวไหลกันแน่

ไม้พลองราชสานั กอันแสนดุเดือดดาเนินไปตลอดเช้ า
ในที่สุดก็จบลงเมื่อยามเว่ย บนพืน้ ตาหนักฉางเล่อมีคราบโลหิต
เปื้ อนเป็ นทาง ทว่ายังไม่มีผ้ใู ดที่ ถกู โบยจนตาย นับมิได้เกิดคดี
นองเลือดขึน้

ทว่ า ในสายตาฝูง ชน จัก รพรรดิ จ างเหอทรงชมชอบ

รนหาที่ ตายที่ สุดมาแต่ไหนแต่ไร รองลงมาคือโปรดปรานหมัด
มวยฝึ กวรยุทธ์ ...ดูได้ จากการที่ ออกเดิ นทางไกลพันลี้เพื่อไป
ปราบหนิงอ๋องและออกศึกที่ เมืองเจียงโจวจนชนะ นอกจากนี้
ยังมีหลายอย่างที่ ไม่ได้เรื่อง ทัง้ อารมณ์ แปรปรวน เอาแน่ เอา
นอนมิได้ ตลอดเวลามักกระทาผิดในเรื่องผิดเล็กๆ น้ อยๆ ทว่า
ความผิดอันมหันต์นัน้ ยังมิเคยมีมาก่อน

396
 ยามนี้ กลับสังโบยนั
่ น้ ย่อมเป็ นการกระทาเพื่อแสดงถึง
อานาจแห่งจักรพรรดิ ขณะเดียวกันก็ได้เพิ่มความเย็นเยือกให้
ประทับลึกลงไปบนพระวรกายพระองค์ด้วย

่ ง้ ราชสานักและวังหลังต่างก็ตกเข้าสู่วงล้อแห่ งการ
ทัวทั
ต่อสู้แบบใหม่ เป็ นเช่นนี้ อยู่นานมิอาจหวนคืนสภาพเดิมได้

ตอนที่องค์จกั รพรรดิเสด็จมาถึงตาหนักหย่งเล่อ ฟ้ าก็มืด

สนิทแล้ว ขณะที่ ดาเนินอยู่ตามทางเดินอันทอดยาวที่ มีโคมไฟ
แขวนอยู่ตลอดทางนัน้ ยังคงมีไอสังหารแผ่กระจายออกมาอยู่
หลายส่วน บริวารทัง้ หลายเห็นขบวนเสด็จขององค์จกั รพรรดิ
ล้ ว นหนาวสะท้ า น เมื่ อ ถึ ง ต าหนั ก หย่ ง เล่ อ เหล่ า บริ ว ารล้ ว น
่ ตรูตวั ฉกาจมาเยือนก็มิปาน
แตกตื่นดังศั

เกิ่งจิ้นจงมองดูเฉินหรูอี้ที่นิ่งเงียบอยู่ตลอดบ่าย กัดฟั น
ฝื นเอ่ยออกไปว่า “ท่านเทพธิดา ท่านเลิกคิดเรื่อง...อื่นเถิด มา
ตัง้ รับกับองค์จกั รพรรดิก่อนเถิด พระองค์ทรงสังโบยเหล่
่ าขุน
นางในต าหนั ก ฉางเล่ อ มา พระอารมณ์ ค งมิ สู้ ดี นั ก ท่ า นต้ อ ง
ระวังตัวนะขอรับ แม้นท่ านจะเป็ นเทพเซี ยน ก็มิอาจต้ านทาน
องค์จกั รพรรดิผเู้ ป็ นใหญ่ในโลกมนุษย์ได้”

“มืดคา่ ถึงเพียงนี้ พระองค์ยงั เสด็จมาวังหลัง จักต้องมา

397
ระบายหรือไม่กม็ าเพื่อให้ ปลอบพระทัยเป็ นแน่ ท่ านน่ าจะรู้ดี
ที่สุด” เขาได้แต่ลอบกล่าวต่อในใจว่า อย่าได้ทาให้เขาต้องตาย
ไปด้วยเลย ครัง้ เดียวเขาก็คงร้องไห้มิออกแล้ว มิได้สามารถฟื้ น
คืน มีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าจางหลางเช่นนาง

เฉิ นหรู อี้ ค รุ่ น คิ ดอยู่ ต ลอดบ่ า ยว่ า จะท าเช่ น ไรจึ ง จะ
สามารถปกป้ องเฉินว่านเหนี ยนได้ ทว่ากระทังบั ่ ดนี้ นางยังคิด
ไม่ออก นางรู้สึกอึดอัดในใจอย่างยิ่ง ยังคิดไม่ออกว่าจะรับมือ
กับจักรพรรดิอย่างไร ทว่าเมื่อรับเสร็จจึงเห็นพระพักตร์อนั อึม
ครึมและเหนื่ อยล้าของพระองค์ พลันจับจูงพระหัตถ์ตามจิตใต้
สานึ กแห่งตน เอ่ยถามออกไปอย่างห่วงใยว่า “ฝ่ าบาททรงเสวย
พระกระยาหารคา่ แล้วหรือไม่เพคะ? เหตุใดพระพักตร์จึงดูมิได้
เช่นนี้ ?”

่ งเวลานี้ นางถึงรู้สึกตัวว่าตนมิได้ปฏิบตั ิ ต่อองค์

กระทังถึ
จักรพรรดิอย่างมีเล่ห์กลอีกแล้ว บทบาทผู้ปลอบประโลมคงซึม
เข้ า สู่ ก ระดู ก และโลหิ ตของนางแล้ ว กระมั ง มื อ ไม้ ถึ ง ได้
เคลื่อนไหวไปเองเช่นนัน้

ครัน้ เซี ยวเหยี่ ยนเห็นนางจึงนั บว่ามี รอยยิ้มออกมาได้

กุมมือนางใช้นิ้วโป้ งนวดคลึงหลังฝ่ ามือเบาๆ

398
 “มีเพียงการได้เห็นเจ้าที่ ทาให้ร้สู ึกว่าในชี วิตยังคงมีแสง
สว่าง”

หัวใจของเฉินหรูอี้คล้ายถูกดึงกระชากไปแล้วบีบซา้ แล้ว
ซา้ เล่าด้วยแรงมหาศาล

“ฝ่ า บ า ท ท่ า น เ ป็ น ถึ ง จั ก ร พ ร ร ดิ แ ห่ ง ต้ า จิ้ น ท ร ง
ครอบครองใต้หล้า เหตุใดถึงได้โทมนัสถึงเพียงนี้ ...”

“มิ ได้ เ ศร้ า ใจ แต่ เ ป็ นดี ใ จ” เซี ย วเหยี่ ย นหลุ บ ตาลง

ความหมายอันลึกลา้ ที่ ซ่อนอยู่ในวาจานี้ บางที อาจมี แค่ เขาที่
เข้าใจมัน

เฉินหรูอี้พลันสันสะท้
่ านอย่างประหลาด หากมิใช่เพราะ
วันนี้ ได้ฟังข่าวเกี่ยวกับเฉินว่านเหนี ยนนางคงมิร้สู ึกเช่นนี้ ทว่า
เมื่ อ ได้ ฟั ง ในยามนี้ ท าให้ น างรู้ สึ ก ว่ า วาจาของพระองค์ มี
ความหมายอื่นแฝงอยู่

ความจริ งองค์ จ ัก รพรรดิ มัก ตรัส วาจาที่ ค ล้ า ยแฝง

จุด ประสงค์ร้า ยเช่ น นี้ อ ยู่บ่อ ยครัง้ ทว่ า ไม่ ท ราบเจตนากล่ าว
กระทบนางหรือมิได้คิดอันใดเพียงแค่ร้สู ึกน้ อยเนื้ อตา่ ใจ รู้สึก
ว่านางเป็ นสตรีที่แกล้งรักและพระองค์เป็ นผูห้ ลอกตนเอง?

399
 เวลามี ไ ม่ ม าก...นางต้ อ งรี บ รัก ษาอาการประชวรของ
จัก รพรรดิ น้ อยให้ ห าย พระทั ย ของจัก รพรรดิ นั บ วัน ยิ่ งมิ
ปกติ นั บ วัน ยิ่ ง หม่ น หมองผิ ด เพี้ ย น ไม่ แ น่ ว่ า วัน ใดอาจจะ
วิปริตไปจริงๆ

ไม่ น าน อาหารค ่ า ที่ ร้ อ นกรุ่ น ก็ ถ ู ก จั ด วางเต็ ม โต๊ ะ

เฉิ นหรูอี้ ใ ช้ ค วามคิ ด ตลอดบ่ า ย จึ ง รับ ประทานอาหารค ่า ไป
เพี ย งไม่ กี่ ค า บัด นี้ ไ ด้ ร บั ประทานร่ ว มกับ องค์จ กั รพรรดิ ก ลับ
เจริญอาหารขึ้นมา ทัง้ กับข้าวและสุราต่ างดื่มกินอย่างสาราญ
พระพักตร์ของพระองค์แดงกา่ ด้วยฤทธ์ ิ สุรา เฉินหรูอี้ยิ่งมองยิ่ง
กระหาย เอ่ยเสียงตา่ ว่า “เราไปออกกาลังกันดีหรือไม่? ”

เซียวเหยี่ยนแม้มิได้มีอารมณ์ แต่เห็นเฉินหรูอี้กระตือรืน
ร้นเช่นนัน้ จึงฝื นตนหยัดกายลุกขึน้ “จะเดินเล่นในตาหนักหรือ
ไปที่อทุ ยานหลวงเล่า?”

ยังมิทนั กล่าวจบ เขากลับสังเกตเห็นรอยยิ้มชัวร้่ ายของ

เฉินหรูอี้ พลันเข้าใจในทันที จึงยิ้มขาในความโง่เขลาของตน

“ปี ศาจเช่นเจ้า คิดจะละเล่นอันใดอี กเล่า?” ยังมิทนั เริ่ม

เขากลับตื่ นเต้ นเสี ยแล้ว กล้ามเนื้ อทัวร่่ างล้วนอดขมวดเกร็ง
ขึ้น มาไม่ ไ ด้ เขาก็ไ ม่ ท ราบว่ า ปี ศาจน้ อ ยไปเรี ย นรู้วิ ธี ก ารอัน
400
หลากหลายเช่ น นี้ ม าจากที่ ใ ด จึ ง ได้ มี ค วามคิ ด อัน ประหลาด
มหัศจรรย์อยู่เต็มหัว หากมิใช่คุณหนูลอบพลอดรักกับบัณฑิต
ก็เป็ นสตรีงามพบบุรษุ ขายเรือนร่างหรือดัดแปลงเรื่องราวตาม
ประสบการณ์ จริง เขาที่ ถกู โจรเข้าขวางดักปล้นก็แปรเปลี่ ยน
เป็ นนางชิ ง ตัว เขามาเป็ นสามี ครัน้ เห็นบริ วารข้ างกายตนก็
ดัดแปลงเป็ นคุณชายหนุ่ มและสาวใช้ ก ระทัง่ ปรับ เปลี่ ย นเป็ น
คุณหนูกบั บ่าวรับใช้

หลากหลายรูปแบบยิ่ง เพียงแค่คิดก็ทาให้ โลหิตในกาย

เขาคุกรุน่ แล้ว

เฉินหรูอี้จงู องค์จกั รพรรดิไปในห้องแล้วไล่บริวารออกไป

จนหมด ใบหน้ าแต้ มยิ้มชัวร้ ่ าย “เป็ นเช่ นไรก็ล้วนต้ องกระทา
ตาม”

่ ิ ได้ มารดามันเถอะ เขาแทบจะ

เซี ยวเหยี่ยนอดตัวสันม
ทนไม่ไหวแล้ว ตื่นเต้นเสียจริง

“มาเลย! ”

เฉินหรูอี้เลิกคิ้ว ดังคาดไม่ว่าองค์จกั รพรรดิจะอยู่ในพระ

อารมณ์ ใด เพียงลากขึ้นแท่ นเตี ยงทุกอย่างก็สามารถแก้ไขได้

401
แล้ว นี่ เป็ นประสบการณ์ ที่มีค่าและได้ผลที่ สุดที่ นางได้รบั จาก
การตายครัง้ แล้วครัง้ เล่านัน้

402
 175 ปะทะซึ่งหน้ า

เฉินฮวายโล่งใจทันที เมื่อได้ยินบุคคลผู้ชอบก่อเรื่องทัง้ สอง

ส่ ง เสี ย งออกมาจากห้ อ งอย่ า งไร้ ค วามกัง วลใดๆ ขัน ที ที่ เ ฝ้ า
หน้ าประตู แ ต่ ละคนล้ วนหน้ าแดงหู แ ดง กุ ม หั ว ใจเ กา
เครื่องในทัง้ สิ้น เพลิงโทสะที่ มีอยู่เต็มเปี่ ยมขององค์จกั รพรรดิ
นั บ ว่ า สามารถหาวิ ธี ร ะบายออกได้ โ ดยที่ มิ ต้ อ งน าพวกเขา
มาเป็ นที่รองรับเพลิงนัน้

อามิตตาพุทธ หากมิใช่เข้าไปแล้วจะทาให้องค์จกั รพรรดิ

หมดความตื่นเต้น พวกเขาล้วนอดมิได้ที่จะเข้า ไปโขกศีรษะให้
เฉิ นหรูอี้ ส ัก หนึ่ งครา เพื่ อ แสดงความขอบคุ ณ อัน มากมาย
ทัง้ ใจและกายที่ เ ฉิ นหรู อี้ ไ ด้ ช่ ว ยพวกเขา เหล่ า บริ ว ารแห่ ง
ต าหนั ก ฉางเล่ อ ให้ พ้ น จากไฟบรรลัย กัล ป์ ได้ แ ต่ ข อพรด้ ว ย
ใจจริงให้ นางอายุยืนร้อยปี จักได้ คอย ปลอบประโลมพระทัย
องค์จกั รพรรดิเช่นนี้

ไปตราบนานเท่ านาน อย่าให้ จิตอันวิปริตของพระองค์

ออกมาอาละวาด พบผู้ใ ดก็เ ข้ า กัด ผู้นั ้น พวกเขามี ชี วิ ต เพื่ อ
รับ ใช้ ผู้อื่ น ก็จ ริ ง ทว่ า การรับ ความทรมานนั ้น ก็มี ขี ด จ ากัด
ประเดี๋ ย วพายุ ร้ อ นประเดี๋ ย วลมอัน เหน็ บ หนาวสลับ ไปมา
ช่ า งง่ า ยต่ อ การเป็ นหวัด นั ก แม้ น ร่ า งกายเป็ นเหล็ก ก็มิ อ าจ
403
ทนทานได้

หลายปี มานี้ เฉิ นฮวายมิ กล้ าบอกว่ า ตนถู ก องค์

จักรพรรดิฝึกฝนจนกลายเป็ นปี ศาจ แต่ อย่างน้ อยก็มีแววตา
อัน เฉี ยบคมสามารถมองทะลุ พ ระอารมณ์ บ นพระพัก ตร์นั ้น
ของพระองค์ได้อย่างแม่นยา

ฉู่ ชิ งชิ งที่ ถู ก แต่ ง ตั ง้ ผู้ นี้ เดิ มที เ ป็ นเถ้ า แก่ เ นี้ ยเซี ย ว...
หรือ เรี ย กว่ า เจี ย งกุ้ย เฟย มารดามัน เถอะ ไม่ ท ราบว่ า เพราะ
ฐานะที่ เ ป็ นอยู่ นั ้น ซับ ซ้ อ นเกิ น ไปจึ ง ท าให้ พ ระอารมณ์ ข อง
องค์จกั รพรรดิซบั ซ้อนตามหรืออย่างไร

หากกล่าวถึงความระแวงในพระทัยนัน้ มีถึงหนึ่ งร้อยส่วน

ทว่ า กลับ อดไม่ ไ ด้ ที่ จ ะกระท าดี ต่ อ อี ก ฝ่ ายอย่ า งสุ ด พระทัย
สุดกาลัง ประหนึ่ งภพก่อนตนติดหนี้ ผ้อู ื่นถึงหนึ่ งท้ องพระคลัง
กระนัน้ แต่ มิแน่ ว่าอาจจะเป็ นหนี้ แค้นเก้าชัวโคตรของตระกู
่ ล
ก็ไ ด้ เขาเห็ น มาตลอดว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ท รงอยู่ ท่ า มกลาง
บุ ป ผางามที่ เ บ่ ง บานสะพรัง่ มิ เ คยขาด แต่ ก็ท รงเย็น ชาดัง่
ไร้พระทัย ทว่ากับกุ้ยเฟยที่มีที่มาอันมิชดั มิแจ้งผูน้ ี้ พระองค์กลับ
คล้ายต้องมนต์กม็ ิ ปาน

ในอดี ตเขายังคิดว่าองค์จกั รพรรดิอย่าได้ ถกู นางชักจูง

404
ปั น่ หัว เล่ น เลย บัด นี้ พ ระทัย อัน วิ ป ริ ต ของพระองค์ นั บ วัน ยิ่ ง
ดี ขึ้ น เรื่ อ ยๆ จึ ง คิ ด ว่ า มี ค นคอยชัก จู ง ดี ที่ สุ ด อย่ า งน้ อยหาก
มี ผู้ ไ ม่ มี ต าท าให้ พ ระองค์ เ กิ ดโทสะ เขายั ง สามารถลากดึ ง
พระองค์มาให้ก้ยุ เฟยคนใหม่ผนู้ ี้ ปลอบประโลมลูบ ขนให้สงบได้
มิ เ ป็ นเช่ น ขุ น เขาแห่ ง เพลิ ง ที่ พ ร้ อ มจะแผดเผา พวกเขาทั ง้
ต าหนั ก ฉางเล่ อ ให้ ต กตายไปตามกัน ภายภาคหน้ าคนทัง้
สองนี้ จ ะเป็ นเช่ น ไร จะมี จุด จบแบบไหน เฉิ นฮวายเองก็ไ ด้
แต่หวังว่าสวรรค์จะมีตามอบทางออกให้กบั วังหลวงแห่งราชวง
ต้าจิ้น ให้พวกเขาได้พกั หายใจ...

ขอให้ เ ป็ นอย่ า งที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ทรงปรารถนาเถิ ด

มิเช่ นนั น้ เขาก็ยงั ไม่ทราบว่าพระองค์จะเปลี่ ยนไปเช่ นไร โดย
เฉพาะในยามที่ ค วามรัก ก าลัง เต็ ม เปี่ ยมอยู่ นี้ ทรงก าลัง
อ่อนแอยิ่ง คงมิอาจทนรับกับการสูญเสียคนรักได้

คงดี ยิ่งหากอาการประชวรนั น้ ของพระองค์ได้ถกู แก้ ไข

ไปด้ ว ย เฉิ นฮวายเดิ นออกมาจากประตู ใ หญ่ ข องต าหนั ก
เขาเหม่อมองขึ้นไปบนท้ องฟ้ าที่ มีดาวกระจายอยู่เต็มนั น้ แล้ว
ถอนหายใจออกมา

การเร่งขจัดการคุกคามให้ หมดไปโดยเร็วคือทางเลื อก
ที่ ดี ที่ สุด เพี ย งแต่ เ ขารู้สึกได้ ว่ าองค์จกั รพรรดิ ทรงกาลังลังเล
405
พระทัย ทว่าด้วยเหตุใดนัน้ มิทราบ

การต อบ โ ต้ ข อง พ ร ะ อง ค์ นั ้ น มิ ใช่ เ พี ย ง เ ท่ า นี้ แ น่

ไม้พลองราชสานัก มิใช่เรื่องที่ ตดั สินพระทัยเพราะความ วู่วาม
แต่ เป็ นพระประสงค์ เ ดิ มที่ ทรงคิ ดไว้ แ ล้ ว เพี ย งแค่ มิ ได้
ปรารถนาให้มีผใู้ ดถึงแก่ชีวิตเท่านัน้

หากทรงโบยจนขุ น นางต้ อ งตาย อุ ป นิ สั ย นั ้ น ของ

พระองค์คงต้ องมีการเปลี่ยนแปลงอย่างแน่ นอน อาจจะ ทรง
ฮึ ก เหิ ม มากยิ่ ง ขึ้ น แต่ เ ป็ นไปได้ ม ากว่ า เหล่ า ขุน นาง ก็จ ะยิ่ ง
สามัค คี เ ป็ นกลุ่มก้ อน การประนี ประนอมในครานี้ จึง แลกมา
ซึ่งป้ อมปราการอันยากจะโจมตีได้โดยง่ายในอนาคต

พระองค์ ต้ อ งการจะกดข่ ม ความความคิ ด อัน ล ้า เส้ น

นั ้น ของบรรดาขุ น นาง คนเหล่ า นั ้น แทบทนไม่ ไ ด้ ที่ จ ะบี บ
พระองค์ไว้ในกามือ เห็นพระองค์เป็ นดังเช่ ่ นจักรพรรดิพระองค์
ก่ อน ท ว่ าพ ระอง ค์ มิ ได้ เ จ้ าเ ล่ ห์ ลื่ น ไห ลดุ จ ป ลา ชิ ว ห นี
ทัง้ รู้จ กั ที่ จ ะถ่ ว งเวลาและยัง มี ชื่ อ เสี ย งในด้ า นดี เ สมอมาเช่ น
พระบิดา

406
 วัน ที่ ส องหลัง จากที่ เ หล่ า ขุ น นางได้ ถ ูก ไม้ พ ลองราช
ส านั ก โบยแล้ ว นั ้น องค์ จ ัก รพรรดิ ไ ด้ มี ร าชโองการให้ ป ลด
เสนาบดี ก รมพิ ธี ก ารและเสนาบดี ก รมอาญาจากต าแหน่ ง
ทัง้ ยังปลดสหายสนิทที่ สนับสนุนเสนาบดีกรมพิธีการอีกห้า คน
ลู ก ศิ ษ ย์ อี ก สี่ ห้ า คน ต่ อ ไปมิ ใ ห้ ท าการสอนอี ก ยัง มี ก ลุ่ ม ที่
ชอบรวมตัว กัน กล่ าวตาหนิพระองค์เหล่ านั น้ ล้ วน ติ ด ร่างแห
ไปด้วยทุกคน

เพี ย งลมพัด ผ่ า นวิ ห คแตกตื่ น ผู้ค นหวาดกลัว เรื่ อ งนี้

แม้ เ ริ่ ม มาจากเฉิ นหรูอี้ ทว่ า หากสาวจนถึ ง ต้ น ตอกลับ เป็ น
การแย่ ง ชิ งอ านาจระหว่ า งจัก รพรรดิ และขุ น นาง ลมบู ร พา
คิดต้านลมประจิม ลมประจิมก็คิดต้านลมบูรพาเช่นกัน

ทว่ าก็ยากจะสลัดหลุดคากล่าวที่ ว่าทรงเป็ นจักรพรรดิ

ผู้ ลุ่ ม หลงนารี ความผิ ด ทั ง้ หมดล้ ว นตกใส่ ศี ร ษะเฉิ นหรู อี้
กลายเป็ นบุ ค คลที่ ถูก ประณามว่ า ท าให้ อ งค์ จัก รพรรดิ ทรง
เปลี่ ย นแปรบิ ด เบี้ ย วไปถึ ง เพี ย งนี้ กระทัง่ ทรงบัน ดาลโทสะ
เพื่อสตรีที่ทรงลุ่มหลง นางนัน้ เป็ นภัยพิบตั ิ อนั แสนงาม

เฉินหรูอี้ที่ถกู เรียกขานว่าหญิงสาวชาวป่ าได้ถกู แต่ งตัง้

เป็ นหวงกุ้ย เฟย มี บ รรดาศัก ด์ ิ สู ง กว่ า เจี ย งเหมยในต านาน
ที่องค์จกั รพรรดิทรงโปรดปรานขึน้ ไปอีกหนึ่ งข้นั
407
 สิ่งที่ต้องทราบคือตาแหน่ งที่สูงที่สุดในต้าจิ้น คือหวงโฮ่ว
พระชายาขัน้ หนึ่ งมี สี่ ล าดับ คื อ กุ้ย ซู เต๋ อ เสี ย น รองลงมา
คือเก้าพระสนมเอกจนถึงแปดสิบเอ็ดพระสนมชัน้ ล่าง

ที่ เรี ย กว่ า หวงกุ้ ย เฟยนั ้ น ตั ้ง แต่ ส ถาปนาราชวงศ์

ต้ า จิ้ น ก็มี ห วงกุ้ย เฟยเพี ย งสองท่ า น แต่ ท ัง้ หมดล้ ว นอยู่ ใ น
สถานการณ์ ที่ ไ ม่ มี ห วงโฮ่ ว จึ ง ได้ แ ต่ ง ตัง้ ต าแหน่ งนี้ ขึ้ น เพื่ อ
คอยดู แ ลวัง หลัง ทัง้ หกฝ่ ายมี อ านาจและฐานะเที ย บได้ ก ับ
หวงโฮ่ ว อี ก ทั ง้ เป็ นการป้ องกัน มิ ให้ อ งค์ ร ัช ทายาทที่ มิ ได้
ก าเนิ ดจากหวงกุ้ย เฟยต้ อ งห้า หัน่ กับ เหล่ า พี่ น้ อ งเพื่ อ แย่ ง ชิ ง
ตาแหน่ งจักรพรรดิ

ทว่ายามนี้ รชั สมัยจางเหอนัน้ มีหวงโฮ่วและรัชทายาทอยู่

แล้ ว แต่ กลั บ มี ห วงกุ้ ย เฟยที่ ต าแหน่ งสู ง กว่ า พระชายา
ขัน้ หนึ่ ง ปรากฏขึ้น อย่ า ว่ า แต่ ว งั หลัง แตกตื่ น เลย แม้ แ ต่ ร าช
สานั กและตลาดการค้าในเมืองหลวงล้วนต่ างฮือฮากับเรื่องนี้
เป็ นอย่างยิ่ง

การมีตาแหน่ งหวงโฮ่วและหวงกุ้ยเฟยในเวลา เดียวกัน

เป็ นเรื่ อ งที่ มิ เคยมี ม าก่ อ น ข่ า วสารต่ างๆ ที่ เกี่ ย วข้ อ งกั บ
หญิงสาวชาวป่ าสกุลฉู่ได้กระจายไปทัวเพี ่ ยงชัวข้
่ ามคืน แต่ ละ
คนล้ ว นทราบแม้ ก ระทัง่ บทต่ อ ไปของละครฉากนี้ ประหนึ่ ง
408
เป็ นเรื่องของตนกระนัน้ การเปลี่ยนแปลงครัง้ ยิ่งใหญ่กาลังจะ
เกิดขึน้ แล้วในอีกไม่กี่วนั

คนในต าหนั กเจาหยางล้ ว นร้ อ นใจ แม้ แ ต่ โจวหนิ ง

ผู้มี ใ บหน้ า ราวคนตายยัง อดขมวดเกร็ง มิ ไ ด้ สองมื อ ก าหมัด
แน่ น “เหนี ยงเหนี ยง ต าหนั ก หย่ ง เล่ อ อ านาจเริ่ ม มากขึ้ น
แล้ว...หรือต้อง...”

ต่ ง หวงโฮ่ วสวมอาภรณ์ สีเหลื องอันเป็ นฉลองพระองค์

ประจาตาแหน่ ง พระพักตร์แต่ งแต้ มอย่างสวยงาม นั น้ ค่ อยๆ
ยกมุ ม พระโอษฐ์ ขึ้ น แย้ ม พระสรวล ยกพระหั ต ถ์ ขึ้ น ช้ า ๆ
ตรัสเสี ยงแผ่วเบาว่า “เจ้าถึงกับร้อนใจแล้ว? ยังมิทนั มี อนั ใด
ด้วยซา้ มิใช่ส่งคนเข้าไปในตาหนักหย่งเล่อ ตัง้ นานแล้วหรือ?
รออย่างสงบเถิด รอให้...”

“ฉู่ชิงชิง” โจวหนิงกล่าวรับคา

“รอให้ ส ตรี ส กุล ฉู่ มี ชี วิ ต เกิ น หกเดื อ นค่ อ ยว่ า กัน เถิ ด ”
ต่งหวงโฮ่วแย้มพระสรวลออกมา

ตัง้ แต่ ที่ พระโอรสของต่ ง หวงโฮ่ วได้ รบั การแต่ งตัง้ เป็ น
รัชทายาท นางก็วางใจในทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็ นจิตใจหรืออารมณ์

409
ทัง้ สี หน้ าก็ดีอย่างยิ่ง กลิ่นอายที่ แผ่ออกมาล้วนแฝงด้วยความ
ลา้ ลึก สงบนิ่งดุจมิคิดแย่งชิงแผ่นดิน

นางยิ้ม “ฝ่ าบาทของพวกเราทรงคึกคักดุจพยัคฆ์ ดุจมังกร

พระอารมณ์ กแ็ ปรปรวน แต่ ไหนแต่ ไรก็เปลี่ ยนคนรวดเร็วยิ่ง
เรายื่นมือเข้าไปแทรกดังวาดงู
่ เติมขา* รอดูละคร ฉากสนุกเถิด”

ความจริงแล้วนางเป็ นผู้วางแผนให้สนมลู่ฆ่าสนมจ้าวเอง
ครัน้ คิ ด ย้ อ นคื น คราใดยัง รู้สึ ก เสี ย ใจอยู่ ไ ม่ ค ลาย หากทราบ
ว่าองค์จกั รพรรดิทรงมี ดาวพิฆาตทาให้ สนมรักต้ องตาย นาง
ก็มิ ค วรยื่ น มื อ เข้ า ไปเสี่ ย งอัน ตรายเช่ น นี้ เคราะห์ ดี ที่ ส นมลู่
ตายเร็ว เพราะถูก สนมจงผู้วิ ป ริ ต ผลัก ตกหุบ เขา มิ เ ช่ น นั ้น
สนมลู่อาจจะท าให้ น างต้ องพบภัย พิ บ ตั ิ จนถึง ตายได้ คงเป็ น
เพราะ สวรรค์ทรงคุ้มครอง บุตรชายนางถึงได้ เป็ นเกี ย รติ แก่
นางถึงเพียงนี้

เรื่องวุ่นวายแย่งชิงความโปรดปรานเหล่านัน้ นางคร้าน
จะใส่ ใ จอย่ า งยิ่ ง ขอเพี ย งมิ ส่ ง ผลต่ อ ต าแหน่ ง รัช ทายาท
พระโอรสของนางที่ จ ะขึ้ น เป็ นใหญ่ ใ นวัน หน้ า ต่ อ ให้ ต บ
จนฟันนางร่วง โลหิตกลบปาก นางก็ยงั ทนได้…

410
 อายุ ข องพระสนมที่ อ งค์ จัก รพรรดิ ท รงโปรดปรานนั ้น
นานที่ สุ ด ไม่ เ กิ น ครึ่ ง ปี ทรงเปลี่ ย นพระสนมคนแล้ ว คน เล่ า
ต้องรอดูว่าผูใ้ ดจะหัวเราะได้จนนาทีสดุ ท้าย

มองอี กมุ ม หนึ่ งที่ นางมิ ได้ ถ ู ก ดาวพิ ฆาตขององค์

จักรพรรดิทาให้ตายก็เพราะพระองค์มิเคยรักนาง นางยังจะไป
แย่งชิงหึงหวงด้วยเหตุใดเล่า?

เริ่ มตั ง้ แต่ ส นมจ้ า ว คนแล้ ว คนเล่ า ที่ พระองค์ ท รง

โปรดปราน ไม่ มี ผู้ใ ดเลยที่ อ งค์จ กั รพรรดิ มิ เ คยหัก หน้ านาง
ต่ อหน้ าสตรีพวกนั น้ ...นางนับว่ามองทะลุแล้วถึงพระประสงค์
ที่ แท้ จริ งขององค์ จ ั ก รพรรดิ บุ รุ ษ นั บเป็ นสิ่ งของใดกั น
ในบรรดาบุ รุษ ทัง้ หมด ผู้ที่ ส ามารถพึ่ ง พิ ง ได้ มี เ พี ย งบุ ต รชาย
ตนเท่านัน้ ที่เหลือล้วนไสหัวไปเถิด!

แตงกวาที่ ต่างต้ องใช้ร่วมกันขององค์จกั รพรรดินัน้ ก็มี

เพียงหญิงสาวชาวป่ าที่มิทราบเรื่องราวใดเห็นมันเป็ น ดังสมบั่ ติ
ล ้า ค่ า เมื่ อมองสตรี ในวัง ไม่ มีผู้ใดมิหลบองค์ จัก รพรรดิ ด้ ว ย
ความหวาดกลัว หากไม่มีหลิวไท่โฮ่วที่คอยกวนน้าให้ ขุ่นอยู่รา่
ไป วังหลังแห่งนี้ มิทราบจะสงบสุขสักเพียงใด

411
 “เหนี ย งเหนี ย งตรัส ได้ ถ กู ต้ องยิ่ ง เป็ นหนู ปี้ที่ วิ ส ยั ทัศ น์
คับ แคบ” โจวหนิ งมองท่ า ที อ ัน เชื่ อ มันของหวงโฮ่
่ ว จึ ง วางใจ
ลงได้

เพียงแต่ใบหน้ านี้ มิได้แสดงอารมณ์มาเป็ นเวลานานแล้ว

ครัน้ ใบหน้ าขมวดเกร็งจนบิดเบี้ยวเช่นนัน้ จึงยังมิอาจหวนคืน
ใบหน้ าเดิมได้โดยง่าย

สตรี ส กุล ต่ ง ส่ า ยหน้ า ช้ า ๆ ถอนหายออกมาเสี ย ง หนึ่ ง

ไม่ ใ ช่ ส ายตากว้ า งไกลเพี ย งแต่ ใ จไม่ มีอ งค์จ กั รพรรดิ จึ ง มิได้
หึ ง หวง ทุ่ ม เทกายใจกั บ บุ รุ ษ ผู้ เ ช้ า เป็ นเช่ น หนึ่ งตกเย็ น
เป็ นอีกเช่นหนึ่ ง เมื่อมิคาดหวังย่อมไม่ผิดหวัง

“เปิ่นกงเพี ย งเข้ าใจแล้ ว เท่ านั น้ ” โจวหนิ งนิ่ วหน้ า มิใช่

เข้ าใจเสี ยหรอก จากที่ นางดูนั้น เป็ นเพราะใจอันปรารถนา ใน
อ านาจมี ม ากกว่ า จึ ง มิ ไ ด้ ใ ส่ ใ จต่ อ เรื่ อ งรัก ใคร่ อัน มิ เ กี่ ย ว
ข้องเหล่านี้ ในสายพระเนตรของหวงโฮ่ วคือใต้ หล้า คื อแผ่นดิน
แห่งต้าจิ้น

ผู้ใ ดลองแย่ ง ชิ งแผ่ น ดิ น นี้ กับ นางดู ส ัก ครา? ใบหน้ า

ยิ้ มแย้ ม ดุ จ พระโพธิ สั ต ว์ ที่ คล้ า ยมิ เห็ น ลาภยศเงิ นทอง
อยู่ ใ นสายตานี้ เมื่ อ เหยี ย บย ่า บนเขตต้ อ งห้ า มของหวงโฮ่ ว
412
หวงโฮ่วคงไม่มีทางละเว้นโทษตายแก่คนผูน้ ัน้ เป็ นแน่

คิดถึงตรงนี้ กไ็ ด้ยินเสี ยงคนตะโกนร้องอยู่นอกตาหนั ก

เสี ย งนั ้น เรี ย กหวงโฮ่ ว หวงโฮ่ ว มิ ห ยุ ด ปาก ใจของโจวหนิ ง
พลันสุ ดดุดกึ ก ครัน้ เหลื อบมองหวงโฮ่ ว ก็เห็นพระองค์ข มวด
พระขนง พระพักตร์พลันแปรเปลี่ยนเป็ นอึมครึมขึน้ ทันตา

บัดนี้ ตาแหน่ งหวงโฮ่ วที่ ถกู ต้ องทุกประการมี นางเพี ย ง

คนเดี ย ว ต่ อให้ ห ลิ วไท่ โฮ่ ว จะกระท าสิ่ งไม่ ดี อ ั น ใดก็ ย ั ง
ต้ อ งหาข้ อ เสี ย ของนางหลายอย่ า งหรื อ ไม่ ก็ล อบกระท าการ
ลับ หลัง ต าหนั ก เจาหยางของหวงโฮ่ ว เรี ย กได้ ว่ า แข็ง แกร่ ง
ดุ จ แผ่ น เหล็ก การดู แ ลจัด การต่ า งๆ ล้ ว นมี ก ฎเกณฑ์ ทว่ า
กลับ มี ค นมิ รู้ ห นั ก เบาเช่ น นี้ โผล่ ม า หากมิ ใช่ ร นหาที่ ต าย
ก็คงมีเรือ่ งใหญ่เกิดขึน้ จริงๆ แล้ว

โดยเฉพาะเสี ย งร้ อ งอัน โหยหวนอัน มิ สู้ ดี นั ้น ของ เขา

โจวหนิงล้วนรูส้ ึกไม่ดีขนึ้ มาโดยพลัน

“ผู้ใ ดมาป่ าวร้ อ งอยู่ ที่ นี้ ? อึ ก ทึ ก ยิ่ ง ” ต่ ง หวงโฮ่ ว ฟาด

ลงบนโต๊ะคราหนึ่ ง “บอกเขา หากฟ้ ายัง มิถ ล่ ม ลงมาก็ใ ห้ เ ขา
หุบปากตนเสีย!”

413
 โจวหนิ งรี บ ร้ อ นออกไปดู ครัน้ เห็ น ใจก็ ส ั น่ ไปหมด
ผู้ที่ตะโกนร้ องอยู่ นั้นคื อเติ้งอวี้ ข้ารับใช้ ข้างกายองค์รชั ทายาท
ใบหน้ าดุ จ ตุ๊ ก ตานั ้น ปกติ มัก ยิ้ ม รับ ผู้ค นเสมอ ทัง้ น่ ารัก น่ า
เข้ าใกล้ บัดนี้ ใบหน้ านั น้ เสี ยขวัญจนขาวซี ด โจวหนิงจึ งประคอง
เขาให้เดินเข้าไปด้านใน ขาเขายังสันอยู ่ ่ตลอด “เหนี ยงเหนี ยง
รีบไปช่วยองค์รชั ทายาทด้วย...”

เติ้งอวี้เดินเข้าประตูมา วาจากล่าวยังมิทนั จบ ก็เห็นต่ ง

หวงโฮ่ ว ลุ ก จากพระที่ นั ง่ แล้ ว ก้ า วเข้ า มาหาเขา ค าราม
ด้ ว ยพระพัก ตร์ถ มึ ง ทึ ง “องค์ร ชั ทายาทเป็ นอัน ใด? เจ้ า เล่ า
มาให้หมด...องค์รชั ทายาทอยู่ที่ไหน?!”

เติ้ งอวี้ เ สี ย ขวัญ จนน้ า มู ก น้ า ตาจะไหลออกมา แล้ ว

คาถามหลายข้ อที่ หวงโฮ่ ว ตรัส ถามระรัว นั น้ เขาก็มิรู้จะตอบ
อัน ใดก่ อ น จึ ง ท าได้ เ พี ย งชี้ อ อกไปนอกต าหนั ก “รัช ทายาท
อยู่ที่อทุ ยานหลวง...”

ยังมิทนั กล่ าวจบ ก็เห็นเงาสี เหลืองผ่านตาไป ไม่กี่ก้าว

ก็ถึ ง นอกประตู ต าหนั ก แล้ ว ทรงทิ้ ง ห่ า งฝูง ชนอยู่ ไ กล ดูแ ล้ ว
คล้ายทรงบินไปกระนัน้

414
 โจวหนิงกระแอมไอทีหนึ่ ง ค่อยๆ ประคองเติ้งอวี้ติดตาม
หวงโฮ่วไป

ดู เ ถิ ด สวรรค์ช่ า งตบหน้ าได้ ร วดเร็ว ยิ่ ง นั ก เพี ย ะๆๆ

ฟ้ าร้ อ งรวดเร็ว จนคนมิ ท ัน ได้ อุ ด หู เพื่ อ เป็ นการตอบกลับ
บารมีอนั ล้นเหลือของหวงโฮ่วที่นางมักคุยโว...

ต่ ง หวงโฮ่ ว ประทับ นั ง่ เกี้ ย วแปดอัญมณี ประจ าต าหนั ก

เดิ น ทางอย่ า งรวดเร็ว ดุจ ควบม้ า ท าให้ ข นั ที ที่ แ บกเกี้ ย วเร่ ง
ฝี เท้ า เพื่ อ ไปถึ ง อุท ยานหลวงเร็ว ที่ สุ ด ขาของขัน ที ท ัง้ สี่ แ ทบ
จะขาดหักออกมาแล้ว

ครัน้ เกี้ ย วเพิ่ ง วางลงยัง มิ ท ัน จอดนิ่ ง ต่ ง หวงโฮ่ ว ร้ อ น

พระทั ย จนแทบจะพุ่ ง ทะยานออกไป ทรงแหวกม่ า นยื่ น
พระเศี ย รมองดูก็เ ห็น สตรี ส วมชุ ด ชาววัง สี ม่ ว งอ่ อ นหัน หลัง
ให้ ก าลัง ลงมื อ ตี ร ชั ทายาทอย่ า งแรง ร่ า งของรัช ทายาทโยก
ไปคลอนมา จนแทบจะล้มลงกับพืน้ แล้ว

“หยุดมือเดี๋ยวนี้ นะ!”

“หวงโฮ่วเสด็จแล้ว!”

ต่ ง หวงโฮ่ ว พระทัย ร้ อ นดุจ ไฟเผา มิ ร อให้ ข นั ที ข านจบ

415
ก็ยื่ น พระศอออกไปตะโกนร้ อ งคราหนึ่ ง ผู้ใ ดจะทราบว่ า จะ
กลมกลื น กัน ถึ ง เพี ย งนี้ ทั ง้ สองเอ่ ย ตะโกนออกมาพร้ อ ม
กัน แม้ น จะมิ ใ ช่ ป ระโยคเดี ย วกัน ก็ต าม น้ า เสี ย งก็แ หลมสู ง
เ ช่ น กั น อี กด้ วย ผลข อง การผส มปนเปของเสี ยงนั ้ น มี
ประสิ ทธิ ภาพอย่ า งยิ่ ง ท าให้ ค นทั ง้ อุ ท ยานล้ ว นตกตะลึ ง
แข็งทื่อ

“บัง อาจ ถึ ง กับ กล้ า ทุ บ ตี อ งค์ รัช ทายาท!” ต่ ง หวงโฮ่ ว

คล้ า ยกริ้ ว จนเสี ย สติ ก ระนั ้น พุ่ง เข้ า ไปไม่ ม องแม้ เ พี ย งนิ ดก็
ง้ า งพระหัต ถ์ ขึ้ น ตบลงไปโดยแรง เสี ย งนั ้น ก้ อ งกัง วานยิ่ ง
อุทยานหลวงพลันเงียบสงัด

มี เ พี ย งเสี ย งนกร้ อ งจิ้ ง หรี ด ส่ ง เสี ย ง เฉิ นหรู อี้ รู้ สึ ก ว่ า

ในหั ว นางมี เ พี ย งเสี ย ง วึ่ ง ๆ ใบหน้ าล้ ว นถูก คนตบจนชา
ไปหมดแล้ ว มารดามัน เถอะ จิ ต ใจอัน ไม่ ป ระสงค์ดี ข องนาง
ได้รบั การตอบแทนอย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้

มิน่าเล่าสวรรค์จึงให้ นางตายแล้ วตายเล่า ได้ รบั ความ

ทรมานซ้า ไปซ้า มา เพื่ อ เปลี่ ย นแปลงนาง เพราะต้ อ งการให้
นางได้ฝึกตนจนกลายเป็ นพระโพธิสตั ว์กระนัน้ หรือ?

416
 ว่ า ไปแล้ ว นางเองก็โ ชคร้า ยยิ่ ง ต าหนั ก หย่ ง เล่ อ ตนไม่
พอให้เดินเตร็ดเตร่หรือไร ถึงต้องมาที่อทุ ยานหลวง

นางไม่ ท ราบว่ า องค์ร ชั ทายาทเจตนาหรื อ ว่ า บัง เอิ ญ ที่

เกาทัณ ฑ์ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ป ระทานให้ ม าใช้ ยิ ง เล่ น เห็น สิ่ ง ใด
เคลื่อนไหวก็ยิงไปทางนัน้

ตามคากล่าวอ้างขององค์รชั ทายาทนัน้ บอกว่า เขาเห็น

นกน้ อยตัวหนึ่ งบินผ่านไปจึงง้างเกาทัณฑ์ขึน้ ยิง

นกน้ อ ยหรื อ นางกลับ มิ เ ห็น ที่ เ ห็น คื อ เกาทัณ ฑ์ ที่ พุ่ง

ทะยานเฉี ยดหูของนางไป ทาให้ใบหูนางมีโลหิตไหลซึมออกมา

ยามนั น้ ความคิดของนางแล่นเร็วยิ่ง เมื่อเห็น อาภรณ์

บนร่ า งก็ท ราบทัน ที ว่ า เป็ นองค์ ร ัช ทายาท นางและมารดา
ของเขาเป็ นคู่แ ค้ น มาแต่ ช าติ ป างก่ อ น ชาติ นี้ ก็เ ป็ น ศัต รูก นั
จึ ง คิ ด แผนระบายเพลิ ง แค้ น ขึ้ น ในใจอย่ า งรวดเร็ว ดูสิ ว่ า จะ
สามารถใช้ ร ัช ทายาทเป็ นสื่ อ กลางเพื่ อ จุ ด เพลิ งสงคราม
ให้ ลุ ก กระพื อ แล้ ว ลากหวงโฮ่ ว ที่ ยื น ชมสงครามอยู่ ไ กลๆ
ให้เข้ามาร่วมในสงครามนี้ ได้หรือไม่

เพี ยงแต่ แผนการหรื อ จะสู้ มิ อาจคาดการณ์ นาง

417
เพิ่ งขู่ ข วั ญ องค์ ร ั ช ทายาทไปสองค า กล่ า วว่ า จะให้ อ งค์
จัก รพรรดิ คื น ความเป็ นธรรมให้ ก็ท าเอาองค์ร ชั ทายาทเสี ย
ขวัญจนตัวสัน่ หน้ าซีดไปหมด

สตรี ส กุ ล ต่ ง ก็ เ หลื อ เกิ นจริ ง ๆ ถึ ง กับ ให้ ก าเนิ ดองค์

รัช ทายาทที่ ห น้ า ตาคล้ า ยองค์จ กั รพรรดิ อ ยู่ถึ ง เจ็ด แปด ส่ ว น
อวั ย วะทั ้ง ห้ า โดยเฉพาะนั ย น์ ตาหงส์ นั ้ น ถอดแบบองค์
จักรพรรดิมาหมด นางเพียงเห็นก็ใจอ่อนยวบทันที

ครัน้ เห็นองค์รชั ทายาทมิได้ใช้ อานาจรังแกคน เอ่ ยขอ

อภัย ต่ อ นางด้ ว ยน้ า เสี ย งอ่ อ นโยน ทั ง้ อธิ บาย ทั ง้ ร้ อ งขอ
นางไหนเลยยัง มี แ ก่ ใ จรัง แกเด็ ก ได้ จึ ง พู ด คุ ย สนทนากับ
องค์รชั ทายาทอย่างถูกคอ

รัช ทายาทน้ อยปี นี้ พระชนมายุ ห กเจ็ด พรรษาเท่ า นั ้น

ทว่ า รู ป โฉมกลับ คล้ า ยองค์ จ ัก รพรรดิ ยิ่ ง ทว่ า อุ ป นิ สั ย ไม่
ทราบเหมือนผู้ใด ทัง้ อ่อนโยนและน่ ารัก โดยเฉพาะเสียง เล็กๆ
อ่อนใสนัน้ ไม่ได้มีความโอหังเช่นองค์จกั รพรรดิแม้ แต่น้อย

ไม่ ท ราบว่ า รัช ทายาทน้ อ ยเสี ย ขวัญ หรื อ เพราะอาการ

ป่ วยหลั ง จากตก น้ ายั ง มิ หายดี สนทนากั น นานเท่ าใด
ก็ไอนานเท่ านั น้ นางมิอาจทนดูได้อีกต่ อไปจึงตบหลังให้ ด้วย
418
เจตนาดี ผลสุดท้าย...

จิ ต ใจชัว่ ร้ า ยมิ อ าจมี คนดี ก็มิ อ าจกระท าได้ ต าม ใจ

มารดามัน เถอะ เจตนาอัน ดี ง ามของนางกลับ มี จุด จบเช่ น นี้
งัน้ หรือ? !

ต่ ง หวงโฮ่ ว สะบัด พระหัต ถ์ ต บนางคราหนึ่ ง แล้ ว ดึ ง

เอารัชทายาทน้ อยเข้าไปกอด ลูบ คลาตัง้ แต่ ศีรษะจรดปลาย
เท้ า น้ า พระเนตรแทบพวยพุ่ง ออกมา “เด็ก ดี ข องแม่ นางตี
เจ้ า ที่ ใ ดอี ก ? เด็ก ดี บอกแม่ ม าแม่ จ ะออกหน้ าให้ เจ้ า เอง”
กล่าวจบก็หนั ไปถลึงตาใส่เฉินหรูอี้ แม้นเป็ นช่วง เวลาเพียงครู่
แต่ น างสามารถมองเห็น แววแค้ น เคื อ งที่ พ าดผ่า นในแววตา
นัน้ ได้อย่างชัดเจน

ความจริง หลังจากที่ ตบคนแล้วนั น้ ต่ งหวงโฮ่วก็เหลือบ

เห็น เกิ่ ง จิ้ น จงที่ รี บ วิ่ ง เข้ า มากัน คนออกไปด้ ว ยความ ร้ อ นใจ
มิ ต้ อ งแนะน าตน นางก็รู้ ท ัน ที ว่ า คนตรงหน้ าคื อ พระสนม
คนใหม่ ที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ท รงโปรดปราน เป็ นหงส์ ต ัว ใหม่
ที่โบยบินออกมาจากหุบเขาอันไกลโพ้น

“สตรีสกุลฉู่? เจ้าบังอาจนัก!” พระพักตร์ต่งหวงโฮ่วนิ่งขรึม

ดุจน้า แววตาเคลือบด้วยยาพิษ
419
 *วาดงูเติมขา เป็ นส านวนจีนมีความหมายว่า การกระทา
เรือ่ งเกินความจาเป็ น ไม่มีเหตุผล

420
 176 รนหาที่ตาย

“สตรีสกุลฉู่เป็ นคาที่เจ้าเรียกขานงัน้ หรือ?”

คางมนของเฉินหรูอี้เชิดสูงขึ้น ใบหน้ างามเย็นเยียบดุจ

เกล็ดน้าแข็ง แล้วพลิกฝ่ ามือตบหน้ าต่งหวงโฮ่วคืนไปหนึ่ งครา

“ข้ า เป็ นหวงกุ้ย เฟยที่ ฝ่ าบาททรงแต่ ง ตัง้ ด้ ว ยพระองค์

เอง! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็ นผูใ้ ด จึงกล้าตบข้า?!”

เพราะการตบครัง้ นี้ จึงทาให้ บริวารทัง้ หลายในอุทยาน

หลวงต่างอึ้งงัน แต่ละคนประหนึ่ งนกที่กาลังออกไข่ ปากต่างอ้า
กว้าง ดวงตาเบิกโต คล้ายดังเวลาหยุ
่ ดนิ่งก็มิปานทุกสายตา
ล้ ว นหัน มองมาที่ พ ระพัก ตร์อ นั ตะลึ ง ลานของต่ ง หวงโฮ่ ว ที่ มี
อาการเดียวกันกับพวกเขา

ไม่ มี ผู้ใ ดคาดคิ ด ว่ า ต่ ง หวงโฮ่ ว จะมี ว ัน ถูก ใครตบพระ

พักตร์ได้ แน่ นอนว่ารวมถึงตัวต่งหวงโฮ่วเองด้วย

เวลานี้ นางเพี ยงรู้สึกว่ าในหัวขาวโพลน แล้ ว มองสตรี

แปลกหน้ าตรงหน้ าอย่างตะลึงลาน รูปโฉมมิสู้สตรี สกุลเจี ยง
รูป ร่ า งมิ สู้ส ตรี ส กุล เฉี ยน น้ า เสี ย งไม่ เ พราะเท่ า สตรี ส กุลจ้ าว

421
ทว่ า ความกล้ า กลับ มากกว่ า สนมที่ ไ ด้ ร ับ ความโปรดปราน
เหล่านัน้ รวมกันเสียอีก

ผู้ที่ ไ ด้ ร บั ความโปรนปรานมากกว่ า นี้ ต่ ง หวงโฮ่ ว ก็เ คย

เห็นแล้ว ต่อให้ยโสโอหังเพียงใด ก็มิเคยมีผใู้ ดกล้าตบหน้ านาง!
แม้แต่องค์จกั รพรรดิผ้ชู อบทาลายยังมิกล้าแตะต้ องนางแม้แต่
ปลายนิ้ว ไท่โฮ่วผู้พระโอษฐ์หาเรื่องตลอด เวลาก็ยงั มิเคยสังให้ ่
คนตบหน้ านาง สุดท้ายความสง่างามตลอดชีวิตของนางก็ต้อง
พังลงในน้ามือของหญิงสาวชาวป่ าผูไ้ ร้ตา

อวัยวะทัง้ ห้าของต่ งหวงโฮ่วต่ างขมวดเกร็งบิดเบี้ยวจน

ไม่เป็ นรูปแล้ว พระพักตร์อึมครึมนิ่งขรึม เหล่าบริวารแทบจะอด
ทาเสียงฟ้ าร้องฟ้ าแลบประกอบฉากเอาไว้มิได้

“สตรี สกุลฉู่ สารเลว เปิ่นกงเป็ นถึงหวงโฮ่ วแห่ งวังหลัง เจ้ า

ถึงกับกล้าลงมือ ตี องค์รชั ทายาทแล้วยังกล้าตบเปิ่นกง...พวก
เจ้า ลากไปโบยยี่สิบไม้”

บัดนี้ เหล่าขันทีที่ติดตามหวงโฮ่วมาจากตาหนักเจาหยาง
จึงเข้าล้อมนางไว้ กดเฉินหรูอี้ให้ลงไปนอนกับพืน้

422
 เวลานี้ เกิ่งจิ้นจงคิดทาตัวเป็ นคนไร้ตวั ตนมิได้ อีกแล้ ว
เขารีบพุ่งเข้าไปดึงฝูงชนทัง้ หลายออกมา กล่าวร้องเสี ยงดังว่า
“หวงโฮ่วโปรดทรงประทานอภัย หวงกุ้ยเฟยเพิ่งเข้ามาในวัง ยัง
มิเคยเข้าเฝ้ าพระองค์ จึงมิอาจแยกแยะทองเลี่ยมหยก หวังว่า
หวงโฮ่ วผู้สูงส่ งจะทรงละเว้นหวงกุ้ยเฟยในครัง้ นี้ พะย่ะค่ะ อี ก
อย่างหวงกุ้ยเฟยมิได้ตีองค์รชั ทายาทเลยเพราะองค์รชั ทายาท
ทรงไอไม่ ห ยุ ด หวงกุ้ย เฟยจึ ง ช่ ว ยตบหลัง ด้ ว ยความหวัง ดี . ..
บริวารทัง้ หลายขององค์รชั ทายาทล้วนเห็นกับตา หวงโฮ่วโปรด
ทรงพิจารณาด้วยเถิดพะย่ะค่ะ”

หวงกุ้ย เฟยมิ ไ ด้ ตี อ งค์ ร ัช ทายาทเป็ นเรื่ อ งจริ ง ทว่ า

นอกเหนื อจากเรื่องนี้ นัน้ เกิ่งจิ้นจงกล่าวออกมาแล้วยังละอาย
แก่ใจตนยิ่ง

ผู้อื่นไม่ทราบความจริงก็เป็ นเรื่องสมเหตุสมผลยิ่ง มิใช่

ผู้ใดจะเปลี่ ยนร่างดุจอาภรณ์ ประเดี๋ ยวร่างนั น้ ประเดี๋ ยวร่างนี้
ทุกคนล้วนดูไม่ออก ปั ญหาคือเขาทราบเรื่องดี ทุกอย่าง แม้น
ฝั น ยัง มิ ก ล้ า คิ ด ว่ า หวงกุ้ย เฟยจะเป็ นผู้ก ล้ า ที่ กิ น ใจหมี ดี เ สื อ
ถึงกับกล้ าตบหวงโฮ่ ว แต่ กลับแสร้งไม่รู้ได้ สมจริงยิ่ง ใบหน้ า
งงงวยไม่ เ ข้ า ใจ ไม่ รู้จ กั ผู้ใ ดจึ ง ได้ เ ชิ ด หน้ า แสดงท่ า ทางโอหัง
เช่นนัน้ ออกมา ความจริงนางอยู่ในวังมานานจนกลายร่างเป็ น

423
ปี ศาจ คุ้นเคยรู้จกั ดี จนมิอาจมากไปกว่านี้ ได้ แล้ ว พระพักตร์
หวงโฮ่วมีกี่เส้นโลมานางล้วนทราบอย่างแจ่มแจ้ง

...ใจกล้าเกินไปแล้ว

เกิ่งจิ้นจงเคยอยู่ที่ตาหนักฉางเล่อ นับว่าเป็ นบุคคลที่เฉิด

ฉายในพระราชวังแห่งต้าจิ้นมาก่อน แม้นจะตกไปอยู่ที่ตาหนัก
หย่งเล่อคอยเป็ นผูด้ แู ลตาหนักให้ก้ยุ เฟย จากอีกคนเปลี่ยนเป็ น
อี ก คน ทว่ า เขายัง คงเป็ นผู้ที่ ไ ด้ ร ับ ความชื่ น ชอบที่ สุ ด ของ
ตาหนักหย่งเล่อเช่นเดิม ผูอ้ ื่นจึงยังคงเห็นแก่หน้ าเขาอยู่ถึงสาม
ส่วน

หากปกติแค่เพียงการวิวาทเล็กน้ อยคงปล่อยให้ผ่านไป
ไม่มีผ้ใู ดถือเป็ นจริงจัง ปั ญหาคือครานี้ ผ้ทู ี่ ถกู ตบกลับเป็ นหวง
โฮ่ว พระองค์เป็ นบุคคลสูงศักด์ ิ ที่ เพียงเหยียบย่างเข้าสู่วงั หลัง
แผ่นดินยังต้องสะเทือนสามครา

แม่นางท่ านนี้ เป็ นผู้ได้รบั ความโปรดปรานคนใหม่ อย่างที่

ไม่มีผใู้ ดเทียบ องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วเพราะเรื่องของนาง ถึงกับ
ลากขุนนางที่ คดั ค้านการแต่งตัง้ นางเป็ นพระชายาไปลงโทษด้วย
ไม้พ ลองราชส านั กหากหลี กเลี่ ยงการปะทะกับนางได้ ก็ค งมิ
กล้าพูดว่าจะไม่ทาแม้เพียงครึง่ คา ทว่า...
424
 ต่งหวงโฮ่วทรงตรัสแล้ว เหล่าขันทีที่จบั ตัวเฉินหรูอี้ไว้นัน้
แม้นตัวสันไปหมดแต่
่ กม็ ิ กล้าปล่อยมืออย่างเด็ดขาด เกิ่งจิ้นจง
กระโจนเข้าไปช่ วยด้วยใจอันภักดี แต่ กท็ าได้เพียงดึงเฉินหรูอี้
ไปทางนัน้ ทีไปทางนี้ ที แม้แต่อาภรณ์ ตวั ยาวที่ สวมอยู่กล็ ้วนถูก
ดึงจนขาด

“หวงโฮ่ว...” เกิ่งจิ้นจงโก่งคอร้องสุดเสียง พลันถูกต่งหวง

โฮ่วสะบัดพระหัตถ์ตดั บททันที

“ผู้ดูแลเกิ่งมีตาย่อมเห็น หรือเปิ่นกงผู้เป็ นมารดา แผ่นดิน

ถูกสนมเล็กๆ ตบตี ก็จะให้เลิกแล้วต่อกัน? ความน่ าเกรงขาม
ของเปิ่นกงอยู่ที่ใด? กฎวังอยู่ที่ใด? หรือการมองว่าคนผู้หนึ่ งมี
เหตุ ผ ลที่ ส มควรหรือ ไม่ นั น้ ล้ ว นดูว่ า ได้ ร บั ความโปรดปราน
ระดับใด แล้วค่อยกลับถูกเป็ นผิด?”

ต่ งหวงโฮ่วเจ็บแปลบรู้สึกแสบที่ พระพักตร์ด้าน ขวา ใน

พระทัยนัน้ แค้นเสี ยจนอยากจะฉี กร่างหญิงสาวชาวป่ าผู้นี้ด้วย
ซา้

เกิ่งจิ้นจงเป็ นถึงขันที ผ้ดู แู ล ทัง้ ยังอยู่ต่อหน้ าบริวารของ

ต าหนั กบูรพา ต่ อให้ จะโกหกสิ่ ง ใดก็มิกล้ ากล่ าวปดเรื่อ งของ

425
องค์รชั ทายาทเด็ดขาด เขากล้าบอกว่าหญิงสาวชาวป่ ามิได้ทุบ
ตีรชั ทายาท ก็ย่อมต้องเป็ นเช่นนัน้ แน่ นอน

ทว่าบัดนี้ นางกาลังสอบถามเรื่องการทุบตีรชั ทายาท ต่อ

ให้รชั ทายาทอยู่ใต้หนังตานาง นางก็มิคิดจะสอบถาม...

หรือหน้ านางมิใช่หน้ าถูกตบแล้วก็ปล่อยไปเลยตามเลย

งัน้ หรือ?

หากเรื่ อ งนี้ ลื อ ไปถึ ง วัง หลัง บรรดาสนมจะมองนาง

อย่ า งไร หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว คงยิ่ ง เกลี ย ดนาง แม้ แ ต่ ต ัว นางยัง มิ อ าจ
ยอมรับกับเรื่องนี้ ได้ วันนี้ หากไม่เรียกคืนสิบเท่า นางคาดว่าตน
คงต้องอดกลัน้ จนตายแน่ !

“ยังไม่โบยอีก!”

“เจ้ายังมิพูดจาด้วยเหตุผลอี ก เห็นชัดว่าเจ้าลงมือก่อน
ทัง้ ใส่ร้ายข้า ตบข้า!” เฉินหรูอี้ถกู เหล่าขันที เข้ามาดึงรัง้ ให้นาง
กลับไปอยู่ในตาแหน่ งเดิม แต่กม็ ิ อาจขวางฝี เท้าอันรนหาที่ตาย
ของนางไว้ได้ นางตะโกนร้องเสียงแหลมว่า “เจ้าเจตนาใส่ร้าย
ข้า เจ้ามิได้บอก...ก่อนที่ ข้าจะตบเจ้า ข้าได้บอกบรรดาศักด์ ิ แก่

426
เจ้า เจ้าทราบดีว่าข้าไม่ร้จู กั เจ้า แต่ กลับไม่พูด ทาเพียงง้างมือ
ตบคน? เจ้าขุดหลุมให้ข้ากระโดดลงไปชัดๆ!”

ต่งหวงโฮ่วแทบพ่นโลหิตใส่หน้ านาง

มารดามันเถอะ แม้นไม่พดู แต่ใบหน้ านี้ ของนางผูใ้ ดล้วน

ทราบ ท่าทางสง่าผ่าเผย น่ าเกรงขามเดินไปที่ใดในวังหลังผู้คน
มองแล้วล้วนหวาดหวัน่ ต่อให้ผทู้ ี่มิเคยพบนาง ก็ควรจะทราบว่า
สี เหลืองเป็ นสีที่ใช้เฉพาะ นอกจากองค์จกั รพรรดิและไท่โฮ่วชราผู้
ไม่มีวนั ตายแล้วนัน้ ก็มีเพียงหวงโฮ่วเท่านัน้ ที่ใช้ได้

อาภรณ์ สี เ หลื อ งอร่ า มของนางสาดแสงระยิ บ ระยับ

ภายใต้ แสงอาทิตย์ เหตุใดจึงไม่ทิ่มแทงดวงตาอันยัวยวนของ
่
หญิงสาวชาวป่ าผูน้ ัน้ ให้บอดมืดไปเสีย

“โบย!” ตงหวงโฮ่ วตรัสลอดไรพระทนต์ออกมาหนึ่ งคา

แทบจะกัดพระทนต์ขาวสะอาดเรียงงามดุจเมล็ดข้าวโพดนัน้ ให้
แตกละเอียด

ขันที เก่าแก่ผ้หู นึ่ งเดินขึ้นหน้ ามาด้วยอาการสันเทา

่ เขา
เป็ นผู้เสี่ ยงอันตรายต่ อการอาจถูกหวงโฮ่ วกริ้ว เอ่ ยเสี ยงแผ่ว
ข้างพระกรรณ “ไม่มีไม้โบยพะย่ะค่ะ”

427
 ต่ งหวงโฮ่ วพลันพระพักตร์แข็งนิ่ งไป แฝงแววเขินอาย
เล็กน้ อย เป็ นนางเองที่มิรอบคอบ “เช่นนัน้ ตบปากยี่สิบครัง”
้

เกิ่งจิ้นจงตกใจเสี ยจนปั สสาวะแทบราด องค์จกั รพรรดิ

ทรงหวงแหนกุ้ยเฟยดุจสมบัติลา้ ค่า จะประคองไว้ในพระหัตถ์ก็
กลัว หกล้ ม จะเอาไว้ ใ นพระโอษฐ์ ก็ก ลัว ละลาย หากถูก หวง
โฮ่ ว ตบ กลับ ไปด้ ว ยใบหน้ า บวมเขี ย ว องค์จ กั รพรรดิ จ ะทรง
ตาหนิที่ หวงกุ้ยเฟยรนหาที่ ตายหรือไม่กย็ งั มิแน่ หากทราบว่า
ออกมากับเขาแล้วถูกคนตบจนมีสภาพยา่ แย่ถึงเพียงนี้ เขาคง
หนี ไม่พ้นความผิดเป็ นแน่

เคราะห์ดีที่เขารับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตราย เมื่อเห็นหวง
โฮ่วเสด็จมาถึงก็ตบหวงกุ้ยเฟยไปหนึ่ งฉาด เขาจึงรีบส่งสายตา
ให้คนสนิทรีบไปหาจักรพรรดิเพื่อขอความช่วยเหลือทันที

เดิมที เขาคิดจะถ่วงเวลาไว้ ถ่วงได้ นานเท่ าใดก็จะถ่วง

เท่านัน้ เขาจะอธิบายกับหวงโฮ่วอีกสักครา หากจักรพรรดิทรง
มาทันเวลาจะดี ที่สุด อย่างไรพวกเขาก็ไม่มีไม้โบย ครัน้ จะไป
นามาก็ยงั ต้องรออีกสักครู่

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตนจะมีโอกาสได้พูดเพื่อเตื อนสติ

หวงโฮ่ว
428
 หวงโฮ่วก็พระทัยร้อนเหลือเกิน รออีกสักหน่ อยจะเป็ นไร
ไป?

หากตบตี สมบัติลา้ ค่าดังดวงหฤทั

่ ยนี้ ขององค์จกั รพรรดิ
พระองค์จะเลิกรางัน้ หรือ?

หากไม่กระชากหน้ าให้พงั ยับ ในใจคงมีก้อนเนื้ อติดค้าง

อยู่มิหาย ไม่ส้หู วงโฮ่วหาข้ออ้างสักอย่างแสร้งทาท่าทีนิดหน่ อย
เพื่ อ จบมัน เสี ย ต่ า งฝ่ ายก็ต่ า งลงมื อ ต่ อ กัน ไม่ มี ผู้ไ ด้ เ ปรี ย บ
เสียเปรียบ

“ใช้ . ..การโบยเช่ น เดิ ม เถิ ด พะย่ ะ ค่ ะ ?” เกิ่ ง จิ้ น จงกล่ า ว

ออกมาคาหนึ่ ง

อุบ๊ ! เฉินหรูอี้แทบจะหัวเราะออกมา เพียงมองตาเดียวก็

ดูออกแล้วว่าเขาต้องการอันใด

สตรีสกุลต่ งเป็ นคนเช่ นใด นางเข้าใจดี ที่สุด บัดนี้ ตนมี

บุตรชายก็คิดว่าได้ครอบครองทัวทั ่ ง้ แผ่นดินเสียแล้ว หากกล่าว
ให้น่าฟังคือ เคารพนบน้ อมต่อองค์จกั รพรรดิดจุ นายทหาร กล่าว
ไม่น่าฟั งหน่ อยก็คือเห็นอี กฝ่ ายเป็ นดังอากาศ
่ ดูแลวังหลังอย่าง
สงบใจ ไม่มีความคิดเรือ่ งรักๆ ใคร่ๆ แม้แต่น้อย

429
 หากนางคิดจะลากสตรีสกุลต่ งลงน้ า ถ้ามิลงมือกับองค์
รัชทายาท ก็ลงมือกับตาแหน่ งรัชทายาท

ปั ญ หาคื อ นางตายแล้ ว ฟื้ นอยู่ เ ช่ น นี้ แม้ แ ต่ ไ ข่ ก็ ย ัง มิ

สามารถเบ่งออกมาได้ ในพระราชวังมีพระโอรสเพียงพระองค์
เดียวคือองค์รชั ทายาท ที่เหลือก็เป็ นพระธิดา จึงมิกระทบอันใด
ต่อสตรีสกุลต่ง

ส่ วนเรื่องลงมือต่ อองค์รชั ทายาทนั น้ แม้นางจะถูกสตรี

สกุลต่งทาให้ตาย แต่กลับมิคิดกระทาการอันโหดเหี้ยมให้โลหิต
ต้ องเปื้ อนมือเช่นสตรีสกุลต่ง โดยเฉพาะเป็ นการลงมือต่อเด็ก
ตัวเล็กๆ

มิเช่นนัน้ นางก็เลียนตามสนมจงผู้แสนวิปริตอย่างที่หนึ่ ง
ร้อยปี จะพบได้สกั คนในวังหลัง โดยการใช้ มีดแทงสตรีสกุลต่ ง
ให้ตาย มิใช่จะลดความยุ่งยากไปได้มากเลยหรือ?

เฉินหรูอี้ต ัด สิ น ใจได้ แล้ ว ว่ า จะหาโอกาสบอกเรื่อ งราว

ทัง้ หมดแก่ องค์จกั รพรรดิ พระองค์จะได้ มิต้องคิดว่าเฉินว่าน
เหนี ยนคื อ ศัต รูห ัว ใจอี ก ต่ อ ไป หากทรงฆ่ า เฉิ นว่ า นเหนี ยน
เพราะนาง ต่อให้นางตายอีกหมื่นคราก็มิอาจให้ อภัยต่ อความ
ผิดร้ายแรงนี้ ของตนได้
430
 นางตัดสินใจที่ จะเจาะทะลุกระดาษกัน้ หน้ าต่ างนั น้ เสี ย
ทว่าบทสรุปมิใช่เรือ่ งที่นางสามารถคาดคะเนได้

บางที องค์จกั รพรรดิ ผ้ยู ิ่ งใหญ่ อาจจะมี น้ าพระทัยกว้ าง

ยินดีให้อภัยคนของตระกูลเฉินทัง้ หมด...แน่ นอนว่าความเป็ น
ไปได้นี้นัน้ ไม่ค่อยมากนัก อย่างไรพระอุทรขององค์จกั รพรรดิก็
มิได้ใหญ่โตอันใด...หากทรงกริ้วจนสังประหารนางก็
่ มิใช่เรื่องที่
เป็ นไปไม่ได้

เฉินหรูอี้นั บว่ าคิ ดได้ แล้ ว ต่ อให้ จะผิดพลาดเช่ นไร แม้ น

มิได้ เป็ นไปตามความตัง้ ใจเดิมของนางที่ ดึงปลาตัวใหญ่เช่ น
สตรีสกุลต่งขึน้ มาให้ติดเบ็ด แต่อย่างไรเรื่องนี้ กไ็ ม่มีทางผ่านไป
โดยไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น นางไม่มีทางเสียเปรียบดังคนใบ้ ่ ที่โต้ตอบ
อันใดมิได้แน่

ช่วงนี้ องค์จกั รพรรดิยงั รักนาง ทัง้ สองต่างปรอง ดองกลม

เกลียวมีวนั เวลาที่ สวยงามร่วมกัน พระทัยองค์จกั รพรรดิล้วน
เอนเอียงมาทางนาง จึงคิดฉวยโอกาสนี้ โจมตีหวงโฮ่วสักครา

หากภายภาคหน้ านางมี โอกาสได้ กลับมาอี กคราจะดึ ง

สตรี ส กุล ต่ ง ลงจากบัล ลัง ก์ห วงโฮ่ ว ให้ จ งได้ อย่ า งน้ อยที่ สุ ด
พระทัยขององค์จกั รพรรดิต้องมิเหลือสตรีสกุลต่งผูน้ ี้ อยู่เลย ต่อ
431
ให้สุดท้ายนางมิใช่ผ้ทู ี่อยู่ในพระทัยพระองค์กต็ าม นางต้องการ
ให้เป็ นเช่นคนรุ่นก่อนปลูกต้นไม้คนรุ่นหลังได้พกั ร่ม* ให้ความ
สัมพัน ธ์ดุจธารน้ าแข็งระหว่ างองค์จกั รพรรดิและหวงโฮ่ วใน
กาลก่อนสืบทอดไปยังรุน่ หลัง และลากรอยเส้นนัน้ ให้ฝังรากลึก
ลงไปอีก โดยใช้ตนเองเป็ นเหยื่อล่อ

เฉินหรูอี้กล่าวในใจว่า นางได้ทุ่มเททุกอย่างแล้ว มิได้มา

จับสุนัขป่ าขาวด้วยมือเปล่าแต่อย่างใด

ต่ งหวงโฮ่ วย่ อมเข้าใจความหมายของเกิ่งจิ้นจงดี ทว่ า

ยามนี้ นางไม่คิดจะเลิกรา มิเช่นนัน้ หวงโฮ่วเช่นนางคง ไม่มีหน้ า
ดารงตาแหน่ งอยู่ได้ โดยเฉพาะเมื่อมองสีหน้ าคล้ายยิ้มคล้ายไม่
ยิ้มนัน้ ของเฉินหรูอี้ที่กาลังท้าทายนางอยู่ เพลิงโทสะในใจนาง
พลันลุกกระพือขึน้ พริบตาก็แผดเผาเอาสติ ปัญญาทัง้ หมดของ
นางจนมิเหลือ

“โจวหนิง”

โจวหนิงแสดงสีหน้ าดุจคนตาย แต่กลับแจ้งแก่ใจ ดีว่ายาม

นี้ มิอาจตัดความแค้นเคืองต่อตาหนักหย่งเล่อได้ แม้นหญิงสาว
ชาวป่ าผู้นี้จะเหิมเกริมเหลือเกินถึงกับกล้าตบหวงโฮ่ว บัดนี้ หวง
โฮ่วทรงกาลังทรงกริ้วอย่างหนัก เตือนสิ่งใด ก็มิทรงฟั งแล้ว ทว่า
432
นางยังคงมีสติ หากทาให้องค์จกั รพรรดิทรงบันดาลโทสะจริงๆ
อย่างน้ อยก็มิใช่นางที่เป็ นคนลงมือ

“ตบปาก” นางเดิ น ขึ้ น หน้ า ไปสองก้ า ว มองขัน ที ที่ จ บั

หวงกุ้ยเฟยตรงหน้ าตน

ขัน ที ผู้นั ้น มิ อ าจหลบเลี่ ย งได้ อี ก ต่ อ ไป สามคนที่ อ ยู่

ด้านข้างกดให้เฉินหรูอี้คุกเข่าลง ท่ อนแขนอันกลมกลึงนั น้ ได้
สะบัดฝ่ ามือไปทักทายใบหน้ าเฉินหรูอี้

ต่งหวงโฮ่วยืนทอดพระเนตรอยู่ด้านข้าง เขามิกล้าออม
แรง ฝ่ ามือจึงฟาดลงไปอย่างไม่ไว้ไมตรี ฟาดไปเพียงไม่กี่ครา
ใบหน้ าของเฉินหรูอี้กบ็ วมขึน้ มาทันที

เกิ่งจิ้นจงล้วนมิอาจทนดูได้ เอามืออุดปากตนแล้วกัดไว้
โดยแรง มองไปที่ หวงโฮ่วด้วยน้ าตานองหน้ า ทัง้ กล่าวว่า “หวง
โฮ่วทรงพิจารณาด้วย หวงกุ้ยเฟยสานึ กผิดแล้ว หากหวงโฮ่วมิ
เห็นแก่พระโพธิสตั ว์ ก็เห็นแก่องค์จกั รพรรดิ โปรดทรงประทาน
อภัยแก่หวงกุ้ยเฟยเถิด หวงกุ้ยเฟยมิกล้าแล้ว”

433
 ต่งหวงโฮ่วไม่มีการเคลื่อนไหวใด ทว่าองค์รชั ทายาทกลับเสีย
ขวัญ จนริ ม ฝี ปากเขี ย วคล ้า ใบหน้ า ขาวซี ด ดึ ง ฉลองพระองค์
ของต่งหวงโฮ่ว เอ่ยเสียงเล็กนุ่มใส “เสด็จแม่...นางมิได้ตีข้า”

ต่งหวงโฮ่วลอบถอนหายใจ ว่าไปแล้วหัวใจของนางมิได้
แดงสดไปทัง้ หมด น้ า เสี ย งนั น้ มี เ ต็ม ท้ อ ง บิ ด าแท้ ๆ ของเขา
จักรพรรดิจางเหอกลับยิ่งเจ้าเล่ห์ กลอุบายนัน้ มีมากมาย เหตุ
ใดบุตรชายที่พวกเขาให้กาเนิดจึงได้บริสุทธ์ ิ ราวกระดาษขาวถึง
เพียงนี้ อยู่ในวังมานานยังมิชดั แจ้งในจิตใจอันชัวร้ ่ ายของคน
ในวังอีกหรือ?

หรื อ เมื่ อ ความเจ้ า เล่ ห์ม าเจอกัน จึ ง กลายเป็ นความไร้

เดียงสางัน้ หรือ?

เขามิได้ถกู ตี ที่ถกู ตีคือแม่ของเขา!

เขาเองก็มิ ใ ช่ ไ ม่ รู้ ทว่ า เมื่ อ เห็น หญิ ง สาวชาวป่ าถูก ตบ

อย่างโหดร้าย จึงเกิดความเห็นใจ เอ่ยแทนนางอย่างรวดเร็ว

ไม่ ใช่ น างเป็ นผู้กล่ าวไว้ อายุหกขวบนั น้ จะว่ าโตแล้ ว ก็

มิใช่ จะว่ายังเล็กก็ไม่เชิง ไท่ โฮ่ วผู้ชราแต่ มิยอมตายมักกล่ าว
เสมอว่า จักรพรรดิจางเหอในวัยหกขวบนัน้ ล้วนมีเพทุบายเต็ม

434
ลาไส้ คอยต่ อกรกับลูกหลานไม่กี่คนแห่ งตระกูลหลิวของนาง
อยู่ตลอด

ความวิปริตขององค์จกั รพรรดินัน้ มิต้องเลียนอย่าง แต่

นางยังหวังให้บตุ รชายตนอย่างน้ อยก็มีสติปัญญาอันชาญฉลาด
เช่นองค์จกั รพรรดิสกั หน่ อย

เล่ห์เหลี่ ยมอันมากมี ที่ทาให้ คนตายมาไม่รู้เท่ าไหร่นั น้

ของเขาเพียงแบ่งให้บุตรชายสักนิดก็เพียงพอแล้ว นางจะได้มิ
่ ญแขวนอยู่ทงั ้ วัน ไม่ทราบเมื่อใดที่ กระพริบ ตา
ต้ องอกสันขวั
แล้วองค์รชั ทายาทจะถูกผูอ้ ื่นทาให้ตาย

ต่งหวงโฮ่วถอนหายใจติดต่อกันหลายครา ลูบศีรษะองค์
รัชทายาท ใบหน้ ายังรู้สึ กแสบร้อนอยู่ ลอบด่าหญิงสาวชาวป่ า
สมควรตายผู้นี้อยู่ในใจไม่หยุด ไม่เสียทีที่มาจากป่ าเขา แรงมือ
หนักยิ่ง

“จักรพรรดิเสด็จแล้ว!”

การตบปากยี่ สิ บ ครัง้ ผ่ า นไปแล้ ว เฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ยิ น เพี ย ง

เสียงวึ่งๆ อยู่ในหู ดวงดาวสีทองผุดขึ้นในดวงตา จึงได้ยินเสียง
ขันทีรอ้ งว่าจักรพรรดิเสด็จ

435
 นางพลันรูส้ ึกเจ็บแปลบในหัวใจ นางรนหาที่เองไม่ผิดแน่
ทว่าหากมาเร็วกว่านี้ อีกเพียงสองก้าวนางก็จะถูกตบน้ อยลงอีก
สักสามสี่ฝ่ามือทีเดียว!

ผู้ค นทัว่ อุท ยานหลวงพลัน คุก เข่ า กล่ า วร้ อ งหมื่ น ปี กัน
ระงม

ครัน้ เซี ย วเหยี่ ย นลงจากเกี้ ย วก็ต รงเข้ า ไปหาเฉิ นหรูอี้

ทัน ที เห็น จมูก และหน้ า บวมช้า ส่ ว นหนึ่ ง เขี ย วส่ ว นหนึ่ ง ม่ ว ง
หัวใจของเขาก็คลายถูกฝ่ ามือเหล็กขยี้เสี ยจนป่ นปี้ แล้วทิ้งลง
บนพืน้ เหยียบซา้ ลงไปอีกหลายคราก็มิปาน

ยามมี โ ทสะเขาต้ อ งอดทนอดกลัน้ กับ นางมากเท่ า ใด

แม้แต่ ปลายนิ้วมือยังมิกล้าแตะ คิดไม่ถึงจะถูกผู้อื่นตบตี จนมี
สภาพเป็ นเช่นนี้ ?!

เขาเข้ า ประชิ ด ร่ า งแล้ ว ประคองเฉิ นหรูอี้ ขึ้ น เจ็บ ปวด

หัวใจจนพูดสิ่งใดไม่ออก ทว่าเมื่อนางเห็นเขา ทานบน้ าตาก็
แตกออกมาทันที ประหนึ่ งสร้อยมุกที่ร่วงขาด ร้องขึน้ เสียงหนึ่ ง
แล้วกระโจนเข้าไปในอ้อมอกเขา กอดเขาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ
อีกเลย

436
 “ฝ่ าบาท หวงโฮ่ วปรักปราข้ า ข้ ามิได้ ตี องค์รชั ทายาท นาง
บอกว่าข้าตีรชั ทายาท มาถึงก็ตบข้า!”

“ฝ่ าบาท ข้าเจ็บเหลือเกิน!”

“ฝ่ าบาท!”

เฉินหรูอี้ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกเจ็บที่ ใบหน้ า รนหาที่ ตายจนต้ อง

เจ็บตัว

ครานี้ น างเข้ า ใจอย่ างถ่ อ งแท้ แล้ ว การรนหาที่ ตายนั น้

มิใช่ผ้ใู ดก็สามารถทาได้ ต่อไปก็เก็บไว้ให้องค์จกั รพรรดิผ้ชู านาญ
ในเรื่องนี้ จะดีกว่า ผิวนุ่มอ่อนบางเช่นนาง คงมิอาจทนรับเรื่อง
ทานองนี้ ได้จริงๆ

“ผูใ้ ดตบ? โบยให้ตาย”

*****คนรุ่ น ก่ อ นปลู ก ต้ น ไม้ ค นรุ่ น หลัง ได้ พ ัก ร่ ม เป็ น

สานวนเปรียบเปรยว่า เรื่องราวหรือเหตุการณ์ นัน้ ๆ เป็ นเกิด
จากการทุ่มเทของคนรุ่นก่อน คนรุ่นหลังจึงได้รบั ผลประโยชน์
ได้ผลดีจากการกระทาของคนรุน่ ก่อน
437
 177 กลับขาวเป็ นดา

วาจาเพียงประโยคเดียวขององค์จกั รพรรดิ ทาให้ขนั ที ผู้

ลงมื อ ตกใจแข้ ง ขาอ่ อ นเปลี้ ย ไปโดยพลัน กระทัง่ มี ค นหนึ่ ง
คุกเข่าลงบนพื้นและปั สสาวะราดออกมา ส่ วนที่ เหลือนั น้ ยังมิ
ทัน ได้ มี ป ฏิ กิ ริ ย ากล่ า วร้ อ งขอชี วิ ตด้ ว ยซ้ า เฉิ นฮวายก็ ส่ ง
สายตามให้ขนั ที กลุ่มใหญ่เข้ามาพาตัวไป หากพวกเขาเสี ยสติ
ขึ้นมาอาจเอ่ยวาจามิสมควร แหกปากร้องให้ระคายพระกรรณ
มังกรขององค์จกั รพรรดิได้ แต่ ละคนจึงถูกอุดปากไว้ขณะถูก
ลากตัวออกไป เวลานี้ นอกจากผู้ที่ตกใจจนก้าวเท้าไม่ออกทัง้ สี่
นัน้ แล้ว

คนในอุทยานหลวงล้วนคล้ายถูกบีบคอหอยไว้โดยแรง
ไม่มีผใู้ ดส่งเสียงแม้แต่น้อย แม้แต่นกยังตกใจองค์จกั รพรรดิจน
กางปี กบินหนี ไป มีเพียงผู้ที่เพิ่งถูกแต่งตัง้ เป็ นหวงกุ้ยเฟยเท่านัน้
ที่รา่ ไห้อย่างหนักอยู่ในอ้อมพระอุระจักรพรรดิ ดูโศกเศร้าเสียใจยิ่ง
ดังมารดาล่
่ วงลับก็มิปาน

ความจริง มิใช่ว่าฝี มือการแสดงของเฉินหรูอี้เก่งกาจโดด

เด่น แต่การถูกตบนัน้ ช่างเจ็บเหลือเกินจริงๆสตรีสกุลต่งนับว่า
ได้ ให้ บทเรี ยนแก่ นางแล้ว หากไม่มีเรื่องใดอย่าได้ แสดงท่ าที

438
โอหังให้มาก ถ้าเกินไปแม้นฟ้ ามิผ่าเข้าใส่กจ็ ะมีคนกระทาแทน
...

นางคิดง่ายๆ เพี ยงว่าจะทูลฟ้ องฝ่ าบาทให้ สตรีสกุลต่ ง

ได้ รบั การสังสอนเสี
่ ยบ้าง ทว่าความคิดนี้ ช่างเด็กน้ อยและไม่
สมเหตุสมผลอย่างยิ่ง เมื่อหมัดมือฟาดมาบนร่างตนจึงได้ร้จู กั
เจ็บ บัดนี้ เข้าใจถ่องแท้ดีแล้ว

มารดามัน เถอะ ต่ อ ไปจะมิ น าร่า งกายไปเสี่ ย งอี ก เจ็บ

เหลือเกิน!

แม้แต่ตวั เฉินหรูอี้ยงั รู้สึกได้ถึงใบหน้ าอันบวมเป่ ง ขมวด

ตึ งอย่างถึงที่ สุด แสบๆ ชาๆ เจ็บเจียนตาย หากมิทวงคื นกับ
สตรี ส กุลต่ ง นางคงรู้สึ กเสี ย เปรี ย บจนทนไม่ ไหว เสี ย เปรี ย บ
อย่างยิ่งใหญ่

“ฝ่ าบาท...” เฉิ นหรู อี้ เ งยหน้ าขึ้ น ร ่า ไห้ เ ป็ นการใหญ่

น้ามูกแทบจะพ่นไหลออกมาอยู่ตลอดเวลา

ความจริ ง นี้ ไม่ ใ ช่ เ จตนาเดิ ม ของนาง ใบหน้ าตนเจ็บ

แปลบๆ อยู่ตลอดเวลา ขันที เหล่านั น้ แม้นจะบอกว่ามิกล้าลง
มื อ รุ น แรงต่ อ หวงกุ้ย เฟย ด้ ว ยหวัง ว่ า เมื่ อ เรื่ อ งราวผ่ า นไป

439
หวงกุ้ย เฟยจะคิ ดบัญ ชี ก ับ ผู้ส ัง่ การ แล้ ว ปล่ อ ยพวกเขาไป
ประหนึ่ งผายลม มิได้นาเพลิงโทสะนัน้ มาแผดเผาพวกเขาไปถึง
แปดชัวโคตร
่ จึงยังไว้ไมตรีมิได้ลงมือจนนางตาย

แต่เซี ยวเสี่ยวอวี้แม้นอายุยี่สิบห้าแล้วแต่ผิวนัน้ อ่อนบาง

ดุจเต้าหู้กม็ ิ ปาน พวกเขาคอยผ่อนแรงเสมอในยามที่ต่งหวงโฮ่ว
เผลอไผล ทว่าใบหน้ านัน้ ของเฉินหรูอี้กย็ งั บวมชา้ ยา่ แย่จนคนมิ
อาจทนดูได้

เซี ยวเหยี่ ยนเข็นเขี้ยวเคี้ยวฟั นอย่างแค้ นเคื อง เขายก

ปี ศาจน้ อยขึน้ สูงถึงเพียงนี้ ก็เพื่อให้ทุกคนได้ครุ่นคิดว่านางเป็ น
คนที่เขาโปรดปรานและเชิดชูขึ้นที่สูง ผู้อื่นคิดจะกระทาสิ่งใดให้
ใคร่ครวญเสียก่อนว่าสามารถจ่ายค่าตอบแทน นี้ ได้หรือไม่

ผู้ใดจะรู้ว่ากลับเป็ นเช่ นนี้ สตรีสกุลต่ งถึงกับกล้าลงมือ

ต่อนาง

เขาเป็ นคนแต่งตัง้ ปี ศาจน้ อยเป็ นหวงกุ้ยเฟย เพิ่งจะเข้า

วังมา...อยู่ในตาแหน่ งฉู่หวงกุ้ยเฟยได้เพียงไม่กี่วนั ก็ถกู หวงโฮ่ว
ผู้เ ป็ นใหญ่ ที่ สุ ด ในวัง หลัง สัง่ ตบจนหน้ าบวมช้ า ต่ อ หน้ าคน
ทัง้ หลายในพระราชวังแห่งนี้

440
 สตรี ส กุลต่ ง ตบนั น้ มิใช่ เ พี ย งแค่ หน้ าของกุ้ย เฟย ยิ่ ง ไป
กว่านี้ คือหน้ าของเขาซึ่งเป็ นจักรพรรดิ ที่ นางท้าทายคืออานาจ
ของเขา

หากปี ศาจน้ อยของเขาบอกว่ามิได้ทุบตี รชั ทายาท เขาเชื่อ

ว่านางต้องไม่ได้ทาอย่างแน่ นอน เพราะรัชทายาทอยู่ตรงนี้ เมื่อ
หันหน้ ากลองชนกัน ต่ อให้ เสี ยสติเพี ยงใดนางก็คงมิกล่าวคา
โกหกที่ง่ายต่อการจับผิดเช่นนี้ ได้

“สตรีสกุลต่ง วังมีกฎวัง หวงกุ้ยเฟยกระทาผิดในข้อใดก็

ย่ อมต้ องมี บ ทลงโทษของมัน เหตุใดเจิ้นจึง มิท ราบว่ า การตบ
ปากนั ้น เป็ นบทลงโทษข้ อ ใดที่ ส ามารถใช้ ก ับ หวงกุ้ย เฟยผู้มี
ตาแหน่ งสูงกว่าพระชายาขัน้ หนึ่ ง? ผู้ใดอนุญาตเจ้า ผู้ใดให้เจ้า
ลงโทษคนโดยพลการ?”

ความจริง ตี คนต้ องไม่ตีที่หน้ า กฎของพระราชวัง แห่ ง

ราชวงศ์ต้าจิ้นคื อต่ อให้ เป็ นนางกานั ลขันที กระทาผิด การตบ
หน้ านั น้ เป็ นการลงโทษที่ มิให้ เกี ยรติ ยิ่งไม่ต้องกล่ าว ถึงพระ
สนมขององค์จกั รพรรดิ ความผิดสถานเบาก็มีผ้ดู แู ลกฎวังเป็ น
ผู้ตดั สิน หากความผิดนั น้ ใหญ่ หลวงก็ต้องมอบให้ กองตัดสิน
พิจารณาโทษ ทว่าหากเป็ นความผิดที่เกี่ยวพันไปถึงการทาร้าย
ขุนนางและพระบรมวงศานุวงศ์ ก็มิต้องทาโทษในสองข้อแรก
441
องค์จ กั รพรรดิ จ ะเป็ นผู้ร บั สัง่ ให้ ป ระหารหรื อ ไม่ ก็ก กั ขัง ไว้ ใน
ตาหนักเย็นด้วยพระองค์เอง

ทัง้ หมดเป็ นเพียงกฎเกณฑ์ที่วางไว้ ฟั งแล้วช่างดีงามยิ่ง

แต่ในความเป็ นจริงผู้ใดมีอานาจในวังผู้นัน้ คือกฎ บางคราอาจ
สัง่ สอนบริ ว ารนอกเหนื อ จากกฎที่ ต งั ้ ไว้ เ ช่ น กัน ไม่ ว่ า จะเป็ น
ผู้ดูแลกฎวังหรือกองตัดสินพิจารณาโทษล้วนมิได้ใส่ ใจเท่ าใด
นั ก และไม่มีผ้ใู ดออกหน้ าทวงความยุติธรรมให้ กบั ผู้ที่ถกู ทา
ร้าย

ทว่ า วัน นี้ ผู้ที่ ถ ูก ตบกลับ เป็ นหวงกุ้ย เฟยที่ ก าลัง เป็ นที่
โปรดปราน มิเช่นนัน้ จะมีผใู้ ดใส่ใจเรื่องนี้ ใช้อานาจรังแกคน ใช้
บารมีกดข่มคน เรือ่ งชนิดนี้ ภายในวังมีน้อยเสียเมื่อไหร่เล่า?

“ฝ่ าบาท หวงโฮ่วคิดจะโบยข้า อย่างที่ท่านทากับเหล่าขุน

นาง” ใบหน้ าเฉินหรูอี้ขมวดเกร็ง นางกัดฟั นด้วยความเจ็บปวด
พลางพูดต่อว่า “เพราะขันที หาไม้ไม่พบ จึงเปลี่ยนเป็ นตบปาก
เพคะ”

เฉินฮวายยังมิอาจทนมองตรงๆ ได้ หากหวงกุ้ยเฟย ส่องคัน

ฉ่ องเห็นหน้ าตน คงมิกล้าแสดงสี หน้ าออดอ้ อนกล่าวทูลฟ้ อง
เช่นนี้ เป็ นแน่ มารดามันเถอะ ช่างอัปลักษณ์ยิ่ง นางไม่กลัวว่าจะ
442
ทาให้ จกั รพรรดิผ้รู กั สะอาดอย่างยิ่งไม่พอพระทัย จนความลุ่ม
หลงที่ มี ต่ อ นางอย่ า งลึ ก ซึ้ ง นี้ ค่ อ ยๆ ถดถอยลงในเวลาอัน
รวดเร็วหรือ?

หากใบหน้ าอันงดงามกล่าววาจาแง่งอน เรียกร้อง ให้กอด

ปลอบประโลม ขอร้องให้องค์จกั รพรรดิออกหน้ าให้นาง คงเป็ น
ต้นแบบของปี ศาจงามล่มเมืองเป็ นแน่

ทว่าเมื่อเปลี่ยนเป็ นใบหน้ าอันอเนจอนาถจนมิอาจทนดู

ได้ นี้ เรื่องราวกลับเปลี่ ยนเป็ นเช่ นชาวบ้านมาร้องความเป็ น
ธรรมว่าหรือไม่?!

องค์ร ชั ทายาทตัว สัน่ งัน งกและหวงโฮ่ ว ที่ มิ เ อ่ ย ค าใด

่ งตอนนี้ คกุ เข่าอยู่บนพืน้ เห็นชัดว่าสติปัญญาได้หายไป
กระทังถึ
โดยฉับพลันและมิคิดจะงัดข้อใดกับองค์จกั รพรรดิ

ต่งหวงโฮ่วลอบกาพระหัตถ์แน่ น หากมิใช่เห็นจักรพรรดิ
ผู้วิ ป ริ ต พระพัก ตร์เ ปลี่ ย นสี ต ลอดเวลา กลัว เหลื อ เกิ นว่ า
พระองค์จ ะกริ้ ว ดัง่ ภูเ ขาไฟระเบิ ด แล้ ว โทสะทัง้ หมดไปลงที่
บุต รชายอัน เป็ นสมบัติ ลา้ ค่ า ของนาง นางคงกระโจนเข้ า ไป
ข่วนหน้ าหญิงสาวชาวป่ าผูน้ ัน้ ให้เสียโฉมแล้ว

443
 นางเสี ยใจที่ คราแรก...จะตบปากให้ ได้อนั ใด มิสู้นามีด
มากรีดให้เสียโฉมไปเสีย นางอยากจะรู้เหลือเกินว่าถึงตอนนัน้
องค์จกั รพรรดิจะยังเห็นหญิงสาวชาวป่ านัน้ เป็ นดังสมบั
่ ติลา้ ค่า
อยู่อีกหรือไม่ ทรงมิให้เกียรตินางสักนิด ตรัสเพียงคาเดียวก็ทา
ให้ขนั ทีฝีมือดีข้างกายนางต้องตายไปหลายคน

เป็ นนางเองที่ ดูแคลนหญิง สาวชาวป่ าผู้นี้ คราแรกคิ ด

เพียงว่านางเหิมเกริมเพราะได้รบั ความโปรดปรานกว่าใคร คิด
ไม่ถึงว่าจะกล้าตบแม้กระทังหวงโฮ่
่ ว

ผู้ใดจะทราบองค์จกั รพรรดิ เ พี ย งย่ างกรายมาถึ ง หญิง

สาวชาวป่ าเห็นเช่นนัน้ ก็ทงั ้ ร้องไห้ทงั ้ กรีดร้อง สาดน้าสกปรกใส่
ร่างนางอย่างไม่ออมมือสักนิด แสดงทุกอย่างออกมาประหนึ่ งมี
ฝี มือด้านศิลปะสิบแปดอย่างกระนัน้

“สตรี ส กุลฉู่ หุบ ปาก เจ้ากลับ ขาวเป็ นด า พูด จาเชื่ อถื อ

มิ ไ ด้ มี เ จตนาหลอกลวงฝ่ าบาท!” นางกล่ า วอย่ า งมี โ ทสะว่ า
“เปิ่นกงสังสอนเจ้
่ า แต่เจ้ากลับตบเปิ่นกง! ทัง้ ที่ อยู่ต่อหน้ าพระ
พักตร์ เจ้ายังจะกล่าวโป้ ปดอีกหรือ?!”

เฉิ นหรูอี้ ก อดพระกฤษฎี อ งค์จ กั รพรรดิ แ น่ น ผิ น หน้ า

ถลึงตาใส่ หวงโฮ่ ว “เจ้าตบข้าก่อนชัดๆ ...เจ้ามิได้บอกว่าเป็ น
444
หวงโฮ่ ว ข้าตบคืนมีเหตุใดไม่ถกู ต้ อง?! หรือกฎในวังสามารถ
ตบผูใ้ ดก็ได้ตามใจชอบ?”

วาจานี้ สกัดพระโอษฐ์หวงโฮ่วไว้ ทว่าเซี ยวเหยี่ยนนัน้ ทราบ

เรื่องราวทุ กอย่ างดี ในใจใสดุจคัน ฉ่ อง เขาเพี ย งแค่ แปลกใจ
ตลอดมาก็มิเคยได้ยินว่าสตรีสกุลต่งและปี ศาจน้ อยมีเหตุว่วู าม
อันใดต่ อกัน คิดไม่ถึงว่าครัง้ นี้ จะกล้าตบหวงโฮ่ว ต่ อหน้ าผู้คน
ทัง้ หลายในอุทยานหลวง...ช่างใจกล้ายิ่งนัก

เซี ยวเหยี่ยนเกิดและเติบโตในพระราชวัง แม้นกล่าวว่า

จักรพรรดิพระองค์ก่อนทรงโปรดปรานหวงโฮ่ วเพียงพระองค์
เดี ยว จึงมิเคยเห็นบรรดาพระสนมต่ อสู้แย่งชิงความรักอย่าง
้
เหี้ ยมเกรี ่ าเล่ าลื อในต านาน แต่ เ รื่องพิ ส ดาร สกปรก
ย มดังค
โสมมต่างๆ ระหว่างนางกานัลและขันทีนัน้ มีมากมายนัก

หลังจากที่ เติบโตขึ้นและเข้าสู่ศนู ย์กลางอานาจ เขาต้อง

คอยใช้สติปัญหาและกาลังเข้าต่อสู้กบั เหล่าขุนนางใหญ่ที่แสน
เจ้าเล่หแ์ ละฉลาดลา้ ของราชวงศ์ต้าจิ้นเป็ นโขยง จิตใจจึงถูกฝึ ก
มาตัง้ แต่ นัน้ เรื่องระหว่างสตรีสกุลต่ งกับปี ศาจน้ อยนี้ เหตุใด
เขาถึงดูไม่ออกเล่า?

445
 “สตรีสกุลต่ง เจ้ามิจาเป็ นต้องพูดสิ่งอื่น ตบเจ้าก็ตบแล้ว
ด่าเจ้าก็ด่าแล้ว เจิ้นถามเจ้า...ในวังแห่งนี้ มีกฎข้อใดที่ สามารถ
ตบหน้ าหวงกุ้ยเฟยได้หรือไม่?”

เวลานี้ เซียวเหยี่ยนสามารถสงบใจได้แล้ว เขาก้มมองต่ง

หวงโฮ่วเวลานี้ เป็ นยามเที่ ยงวันพอดี แสงอาทิตย์สว่างงดงาม
อากาศในเดือนเจ็ดร้อนอบอ้าวอย่างยิ่ง

ต่งหวงโฮ่วคุกเข่าบนพืน้ แผ่นหลังเหยียดตรง สายตามอง

ไปบนพื้น นางร้อนจนบริเวณหน้ าผากเกิดเหงื่อผุดขึ้นเต็มไป
หมด “ทู ล ฝ่ าบาท เป็ นหวงกุ้ย เฟยที่ ก ระท าผิ ด ก่ อ น เฉิ นเชี่ ย
เพียงแค่...”

“พอแล้ว” เซียวเหยี่ยนโบกมือคราหนึ่ ง

“เฉินฮวาย ให้คนพาองค์รชั ทายาทกลับตาหนักบูรพา”

หัว ใจเฉิ นหวงโฮ่ ว พลัน สะดุด เฮื อ ก ทราบแล้ ว ว่ า องค์

จักรพรรดิทรงจะลงมือเหี้ยมโหด

“ฝ่ าบาท...” นางอยากเอ่ยวาจาแต่กลับเงียบไป

446
 นางเองก็เ ห็น ด้ วยกับ องค์จกั รพรรดิ ที่ให้ คนนาองค์รชั
ทายาทออกไป ไม่อยากให้เขาเห็นว่ามารดาตนต้องถูกลงทัณฑ์
เช่นใด แต่นางมิสนใจที่จะท้าทายองค์จกั รพรรดิต่อหน้ าองค์รชั
ทายาท องค์จกั รพรรดิ คิ ด จะเปลี่ ย นพระพักตร์ก็เ ปลี่ ย น ทรง
เปลี่ยนอย่างรวดเร็วทัง้ ไม่อาจคาดหมายได้ยิ่งกว่าทารกอายุหก
เดือนเสียอีก

่ ่บนพืน้ นานแล้ว ครัน้ ได้ยิน

องค์รชั ทายาทตกใจตัวสันอยู
ว่าให้ อุ้มตนออกไปก็เสี ยขวัญจนน้ าตาไหลออกมา มือคว้าจับ
ฉลองพระองค์ต่ ง หวงโฮ่ ว มิ ย อมปล่ อ ย “เสด็จ แม่ เ สด็จ แม่ . ..
เสด็จพ่อ ท่าน ท่านอย่าได้ตาหนิเสด็จแม่เลย ลูกผิดไปแล้ว...”

“ยังไม่อุ้มไปอี ก?” เฉินฮวายเอ่ ยเสี ยงต่าตาหนิขันที ทงั ้

สองจากตาหนักบูรพาที่ มือเบาเท้าเบามิกล้าดึงองค์รชั ทายาท
ออกไป

เจ้ าสองคนนี้ ช่ างมิ ได้ ความนั ก หากอุ้มองค์ร ชั ทายาทไป

ตัง้ แต่ยงั มิทรงพูดจาเหลวไหล ปล่อยทิ้งให้หวงโฮ่ว อยู่ที่นี่ อย่าง
น้ อยก็ยงั ปกป้ ององค์รชั ทายาทเอาไว้ได้แล้ว หากองค์จกั รพรรดิ
และหวงโฮ่วทรงวิวาทกันขึน้ มา องค์รชั ทายาทเห็นเข้า ไม่แน่ ว่า
ภายภาคหน้ าอาจเกิดเป็ นปมในใจได้

447
 “เป็ น...เป็ นสตรีผ้นู ัน้ ตี ข้าก่อน เสด็จแม่เห็นเข้าจึงได้ตบ
นาง เสด็จพ่อ...”

“หุบ ปาก!” เซี ย วเหยี่ ย นนั บ ว่ า โกรธถึง ขี ด สุด ไม่ ส นใจ

แม้แต่ กอดปลอบขวัญเฉินหรูอี้ เขาเดินเข้าไปตรงหน้ าองค์รชั
ทายาทด้วยใบหน้ าถมึงถึง มองดูต้นกล้าเพียงหนึ่ งเดียวของตน
ผู้สืบทอดราชบัลลังก์ต้า จิ้นเพี ยงคนเดี ยวกล่ าว คาโป้ ปดเพื่อ
ปกป้ องมารดาตน หากบอกว่ าเขาไม่ผิด หวัง นั น้ คงเป็ นเรื่ อ ง
่ ิ้ นหวัง
โกหก เขารูส้ ึกกระทังส

“เจ้าเป็ นรัชทายาท จักรพรรดิแห่งต้าจิ้นในอนาคต คาพูดที่

เปล่งออกมาดุจตะปูที่ตอกแน่ น ต้องรับผิดชอบต่อมัน” เขาสูด
ลมหายใจเข้าลึก มองรัชทายาทด้วยแววตาลา้ ลึก

“เจิ้นให้โอกาสเจ้าครัง้ สุดท้าย หวงกุ้ยเฟยตีเจ้าหรือไม่?”

องค์รชั ทายาทร้องไห้กระซิกๆ หดตัวเล็กเป็ นก้อนกลม

“ทูลเสด็จพ่อ...”

“รัชทายาท!” ต่งหวงโฮ่วทราบดีว่าอุปนิสัยบุตร ชายตน

เป็ นเช่นไร ดุจดังกระดาษขาว
่ ไม่มีแนวคิดเรื่องผิดถูกที่ ชดั เจน

448
อันใด เขารักและพึ่งพานางที่ สุด เมื่อเห็นมารดาตนจะถูกองค์
จักรพรรดิลงทัณฑ์ จักต้องปกป้ องอย่างสุด กาลังเป็ นแน่

รัชทายาทนัน้ ยังเยาว์นัก คิดสิ่งใดล้วนไม่รอบคอบ จึงมิได้

คะนึ ง ว่ า ผู้ค นในและนอกอุท ยานหลวงทัง้ หลายล้ ว นเห็น ทุ ก
อย่าง ต่อให้คนทัง้ หลายล้วนเข้าข้างตาหนักเจาหยางและองค์
รัชทายาท กลัวว่าองค์จกั รพรรดิผ้ไู ด้ใหม่ลืมเก่า ก็คงมิเชื่อพวก
เขา ถึงยามนัน้ องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วคงได้แต่บนั ดาลโทสะกับ
ตาหนักบูรพาแล้ว

นางดูแลเอาใจใส่ ทุ่มเทความรักทุกอย่างแก่บตุ ร แต่นาง

ก็ ท ราบดี ว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงเข้ ม งวดเพี ย งใด ทรงน า
ความหวัง ทุ ก อย่ า งวางไว้ ก บั องค์ร ชั ทายาท ยามนี้ ใ นวัง มี รชั
ทายาทซึ่ งเป็ นพระโอรสเพี ยงพระองค์เดี ยวก็ยงั มิเป็ นไร หาก
ภายภาคหน้ าสวรรค์ มิ เ ปิ ดตาให้ ห ญิ ง สาวชาวป่ าให้ ก าเนิ ด
พระโอรสขึ้ น มาอี ก พระองค์ ด้ ว ยท่ า ที ใ นขณะนี้ ขององค์
จักรพรรดิ ทรงลุ่มหลงในสตรีจนสติเลอะเลือน พระองค์แทบจะ
เลียฝ่ าเท้ าผู้อื่นแล้ว นั น้ ยากที่ จะรับรองได้ว่าหากทรงกริ้ว ไม่
พอพระทัยต่ อนางก็อาจจะมิเห็นองค์รชั ทายาทอยู่ในสายพระ
เนตรเช่นกัน

449
 ดังนัน้ นางจึงยินยอมที่จะล่วงเกินองค์จกั รพรรดิกจ็ ะต้อง
หยุดมิให้องค์รชั ทายาทกล่าวต่อเด็ดขาด วาจานัน้ ยังมิทนั กล่าว
จบก็ รู้ สึ ก ว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงยกพระบาทขึ้ น ยัง มิ ทั น มี
ปฏิกิริยาตอบโต้ ใด ฝ่ าเท้ านั น้ ก็เตะออกมา ต่ งหวงโฮ่วเจ็บจน
เหงื่อซึมเต็มศีรษะ คล้ายหัวใจจะแตกสลายกระนัน้

หลายปี มานี้ น างเคยผงาดยิ่ ง ใหญ่ ทัง้ เคยตกต่า ย า่ แย่

ที่ สุดก็เพี ยงเคยถูกองค์จกั รพรรดิกล่าวบริภาษต่ อหน้ าสนมที่
ทรงโปรดปราน มิได้ รบั ความรักจากพระองค์ ทว่ านางมิเคย
ต้ องเสี ยเกี ยรติต่อหน้ าเหล่าบริวารทัง้ หลายถึงเพียงนี้ นางเจ็บ
แต่ความยา่ แย่ชนิดนัน้ กลับทาให้นางยากจะทนรับได้ แรงของ
องค์จกั รพรรดิช่างหนักหน่ วงนัก เพียงฝ่ าเท้ าเดียวก็ทาให้ นาง
ล้ ม คว ่า ลงบนพื้ น อย่ า งมิ อ าจทรงตัว ได้ มุ ม ปากมี โ ลหิ ตซึ ม
ออกมา นางกั ด ฟั น แน่ น แม้ แ ต่ ค าอ้ อ นวอนก็ ไ ม่ มี ส ั ก ค า
หลัง จากสติ คื นมาก็รีบ นั ง่ คุกเข่ าในท่ าเดิม คุกเข่ าด้ วยความ
ซื่ อสัตย์จริงใจให้ มากที่ สุด ดวงตาหลุบตา่ เพื่อซ่ อนความแค้น
อันคุกกรุน่ นัน้ ไว้

“เสด็จแม่!” ต่งหวงโฮ่วเป็ นผูใ้ หญ่ ต่อให้มีการฆ่ากัน รอย

โลหิตไหลเป็ นทางในพระราชวัง จิตใจก็ยงั ทนได้ ทว่าองค์รชั
ทายาทไหนเลยจะเคยพบเจอ จึ ง เสี ย ขวัญ จนร้ อ งไห้ เ สี ย งดัง

450
ออกมาทัน ใด แล้ ว กระโจนเข้ าไปหาหวงโฮ่ ว “สตรี ผ้นู ั น้ ตี ข้า
เสด็จแม่มิได้เกี่ยวอันใดด้วย...ท่านอย่าตีเสด็จแม่ข้า!”

เฉินฮวายกัดฟันกรอด เห็นหรือไม่ เขาบอกให้อ้มุ ไปนาน

แล้ว ฝูงสุกรแห่งตาหนักบูรพาพวกนัน้ เป็ นผู้ที่ทาให้เจ้านายตน
ต้องเดือดร้อน เรื่องราวในครัง้ นี้ คาดว่าต่งหวงโฮ่วผู้ลงมือคงมิ
อาจรอดพ้นและคนที่คอยสนับสนุนคงถูกกาจัดหมดแน่

“ดีมาก! เจ้าดีเหลือเกิน!” เซี ยวเหยี่ยนพยักหน้ าไม่หยุด

เพลิงโทสะในใจลุกฮือทะยานขึ้นศีรษะแล้ว นี่ คือบุตรชายที่เขา
ทุ่มเทแรงกายแรงใจอบรมสังสอน ่ หาอาจารย์ที่เชี่ ยวชาญทัง้ บู๋
และบุน๋ มาถ่ายทอดวิชา หกขวบกว่าเกือบเจ็ดขวบแล้ว แต่กลับ
มิทราบว่าสถานการณ์ เป็ นไปเช่ นไร แม้แต่ วาจาโป้ ปดก็กล่าว
ออกมาโดยที่ มิเข้าใจสิ่งใด ทุกอย่างพังลงเพราะองค์รชั ทายาท
เอง แม้ แ ต่ สี ห น้ าผู้ค นยัง ดู ไ ม่ เ ป็ น แต่ ก ลับ ขาวเป็ นด าเพื่ อ
ปกป้ องสตรีสกุลต่ ง ช่ างเป็ นบุตรชายที่ ดีของสตรีสกุลต่ งโดย
แท้!

เฉินฮวายเตะขันที ด้านข้างที่ ตกใจจนกลายเป็ นท่ อนไม้

โดยแรงหนึ่ ง ที กล่ า วอย่ า งแค้ น เคื อ งว่ า “ยัง ไม่ รี บ อุ้ม องค์ร ชั
ทายาทออกไปอีก!”

451
 ขันที ทงั ้ หลายจึงคล้ายตื่ นจากฝั น ครานี้ มิกล้าชักช้ าอี ก
ต่ อไป ด้ วยกลัวว่าหากองค์รชั ทายาทกล่าวอันใดที่ ทาให้ องค์
จักรพรรดิผเู้ ป็ นดังภู
่ เขาไฟมีชีวิตประทุขึน้ มา อาจทาให้พวกเขา
ตายอย่างไร้ศพก็เป็ นได้ พวกเขาแกะมือที่ จบั หวงโฮ่ วไว้ ออก
แล้วอุ้มถอยหลังออกไปทาให้ร่างของต่งหวงโฮ่วสะบัดเบี่ยงครา
หนึ่ ง

“ช้าก่อน” เซียวเหยี่ยนเอ่ยเสียงตา่

“รัชทายาทดื้อรัน้ ไม่เชื่อฟั งคาสอน กลับไปให้อาจารย์ตี

มือสิบครัง้ ยืนย่อเข่าเป็ นเวลาหนึ่ งชัวยาม
่ คัดคัมภี รก์ ตัญญูสิ บ
รอบ กักบริเวณหนึ่ งเดือน ไม่อนุญาตให้ออกจากตาหนักบูรพา
แม้เพียงหนึ่ งก้าว”

ขันที อุ้มรัชทายาทไว้ทงั ้ ถวายพระพรน้ อมรับพระบัญชา

แล้วก้าวเท้าจากไปโดยเร็ว

เรื่องราวบานปลายไปเกินความคาดหมายของเฉินหรูอี้
แม้แต่นางก็คิดไม่ถึงว่ารัชทายาทผู้คล้ายห่อข้าวเหนี ยวนุ่มนัน้
้
เมื่อถึงช่วงเวลาสาคัญกลับจ้วงแทงมีดได้อย่างเหี้ยมโหด เพื่อ
มารดาของตนแม้ความจริงเป็ นเช่นไรก็มิสนแล้ว แต่กลับทาให้

452
องค์จกั รพรรดิทรงกริ้ว พระพักตร์ส่วนหนึ่ งเขียวส่วนหนึ่ งม่วง
คาดว่าไม่น่าดูกว่านางเสียอีก

“นี่ คือบุตรชายที่ เจ้าสังสอนงั

่ น้ หรือ!” เซี ยวเหยี่ยน กล่าว
อย่างมีโทสะ

ต่งหวงโฮ่วคิดว่าหากมีมีดในมือ แม้แทงเขาไม่ตายก็คง
จะปักใส่เท้าเขาเพื่อระบายความแค้นในใจ มารดามันเถอะ เขา
เป็ นผู้ส ัง่ สอนรัช ทายาทแท้ ๆ เขามิ เ คยอนุ ญ าตให้ น างได้ มี
โอกาสสังสอนรั่ ชทายาทสักนิด ประโยคเดียวก็ไม่เคย บัดนี้ ผรู้ กั
เกี ยรติยิ่งเช่ นเขารู้สึกดังถู
่ กตบหน้ างัน้ หรือ บุตรชายพูดแทน
นาง จึงเป็ นเรือ่ งไม่ดี? นางว่าดียิ่ง! กตัญญูยิ่ง!

“เฉินเชี่ย...ส านึ กผิดแล้ว...” นิ้วมือนางแทบเจาะทะลุฝ่า

มือแล้ว แค้นจนแทบจะจิกฝ่ ามือให้ทะลุแทนเนื้ อองค์จกั รพรรดิ
ไม่ช้าก็เร็วต้องมีสกั วัน...

ต้องมีสกั วัน!

453
 178 เฉินหรูอี้

การปรากฏตัวของจักรพรรดิจางเหอทาเอาคนทัง้ นอก
และในอุทยานหลวงสี่สิบห้าสิบคนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ เสียง
ดัง แต่ บ รรยากาศอัน น่ าอึ ด อัด นี้ กลับ ท าให้ พ วกเขายากจะ
ควบคุมเสี ยงหัวใจที่ เต้นโครมครามอยู่ภายในได้ แต่ละคนต่าง
ข่มใจ ดวงตาส่องแสงแวววาวกระพริบปริบๆ จ้องมองไปที่พายุ
อันบ้าคลัง...องค์
่ จกั รพรรดิและหวงโฮ่ ววิวาทกันจนตกอยู่ใน
สถานการณ์เช่นนี้

ตัง้ แต่ ต่งหวงโฮ่วทรงเข้าวังมา นับว่ามีตาแหน่ งที่ สูงขึ้น

เรื่อยๆ แม้นต่ อหน้ าพระพักตร์มกั แสดงตนตา่ ต้ อย แต่ เมื่ออยู่
ต่อหน้ าบรรดาพระสนมและเหล่าบริวารนัน้ มักมีท่าทีหยิ่งผยอง
ดวงตาเกิดบนศีรษะ จัดการเรื่องใดล้วนเฉี ยบขาด วาจาเอ่ยมา
ดังตะปูที่ตอกแน่ น คาไหนคานัน้ ไหนเลยจะมีช่วงเวลาอันน่ า
อับอายเช่นนี้ ให้พวกเขาได้เห็น? ความจริง ไม่เพียงแต่มีสภาพ
อเนจอนาถ เรียกได้ ว่าไม่เหลือเกี ยรติยศอันใดเลยต่ างหาก!
นอกจากคนของต่ งหวงโฮ่วแห่งตาหนั กเจาหยาง บริวารอื่นๆ
อาจนับว่านี้ เป็ นตานานที่ เกิดขึ้นอย่างที่ ร้อยปี ยากจะพบ พันปี
ยากจะจินตนาการถึง

เซียวเหยี่ยนมองดูต่งหวงโฮ่วที่คกุ เข่าบนพืน้ อย่างเคารพ

454
นบน้ อมด้วยสายตาเย็นชา สองมือของนางกาแน่ นภายใต้แขน
เสื้ อ ที่ ก ว้ า งและหลวมนั ้น กลางฝ่ ามื อ ถูก จิ ก จนมี โ ลหิ ต ไหล
ออกมา ในเล็บมือนัน้ มีเศษเนื้ อติดอยู่

“สตรีสกุลต่งผู้เป็ นหวงโฮ่วกระทาผิดกฎวัง ให้สานึ กตน

ในตาหนักเจาหยางหนึ่ งเดือน คัดกฎวังยี่สิบจบกิจการภายใน
วังหลังมอบให้...พระสนมโหลวและพระสนมหวังร่วมกันจัดการ
ดู แ ล” เซี ย วเหยี่ ย นพลัน หยุ ด ไปครู่ ห นึ่ ง “สตรี ส กุล ต่ ง เจ้ า
ยอมรับผิดหรือไม่? ”

หากมิใช่เพราะองค์จกั รพรรดิทรงมีวรยุทธ์อนั สูงส่ง นาง

คงกระโจนเข้าใส่อย่างไม่คิดชีวิต ในใจต่งหวงโฮ่วนัน้ อยากจะ
กัด องค์จ กั รพรรดิ ดูด โลหิ ต และกระดูก ของพระองค์ใ ห้ แ ห้ ง
เหื อดจนตายไปเสี ย เขาคิดว่าคนอื่ นล้วนเหมือนตนเอง กล้า
รนหาที่ ตายแม้แต่ ยามอยู่ต่อหน้ าเขาอย่างนัน้ หรือ? เขาเพียง
แค่ต้องการแก้แค้นให้หญิงสาวชาวป่ าผูน้ ัน้ ด้วยการเหยียบนาง
ผู้เป็ นใหญ่ในวังหลังแล้วแปะแผ่นทองใส่หน้ าหญิงสาวชาวป่ ามิ
ให้ ถกู ตบโดยมิกระทาอันใด ทัง้ ยังกลัวเรื่องที่ หญิงสาวชาวป่ า
ตบนางคื น นั น้ จะทราบไปถึ ง หูข องเหล่ า ขุน นางที่ ค อยก่ น ด่ า
หญิงสาวชาวป่ ากับองค์จกั รพรรดิ...ช่ างกตัญญูดูแลเอาใจใส่
และปกป้ องได้อย่างครบถ้วนอย่างยิ่ง!

455
 นางไม่ร้เู ลยว่าคนข้างหมอนที่หลับนอนด้วยกันมาหลาย
ปี ผู้เป็ นจักรพรรดิสุนัขไร้น้ าใจจะปฏิบตั ิ ต่อสตรีอื่นอย่างเอาใจ
ใส่ แม้ แต่ เ รื่องเล็กน้ อยถึ ง เพี ย งนี้ พระสนมที่ เ คยร่ว มอภิ ร มย์
ด้วยนัน้ ล้วนเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กซ้อมในอดีตของเขาเท่านัน้ เมื่อเวลา
ผ่านพ้นผ่านนานวันกลับไปกตัญญูต่อผูอ้ ื่นเสียแล้ว!

นางกล้าพูดว่าไม่งนั ้ หรือ?

กล้าพูดว่าไม่หรือ? !

“เฉินเชี่ ยยอมรับความผิดเพคะ” ต่ งหวงโฮ่ วกัดฟั นตน

โลหิตที่ ไหลเวียนในหัวใจแทบจะถูกนางพ่นออกมาจากลาคอ
พุ่งเข้าใส่พระพักตร์องค์จกั รพรรดิแล้ว

“เจิ้นเห็นเจ้านั บวันยิ่งกาเริบเสิบสาน แม้นเป็ นถึงพระ

มารดาขององค์รชั ทายาท ก็มิอาจกระทาตนตามใจชอบ เด็ก
น้ อยแสนดี กลับถูกเจ้าตามใจจนกลายเป็ นเช่ นนี้ กลับขาวเป็ น
ดาไม่แยกแยะถูกผิด ” เซียวเหยี่ยนยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด วาจาก็ยิ่ง
รุน แรง “เจ้ า ไม่ เ หมาะเป็ นมารดา เจิ้ น คิ ด ว่ า เจ้ า ไม่ ค วรที่ จ ะ
ใกล้ชิดกับรัชทายาทให้มากนัก ต่อไป...”

“ฝ่ าบาท! ” ต่ งหวงโฮ่ วร้องขึ้นเสี ยงหนึ่ งเพื่อตัดบทองค์

456
จัก รพรรดิ ยามที่ น างได้ ยิ น พระองค์ต รัส ถึ ง รัช ทายาทก็รู้สึ ก
สังหรณ์ ไม่ดีแล้ว เมื่อฟั งต่อไป จึงทราบว่าองค์จกั รพรรดิคิดจะ
แยกนางและรัชทายาทออกจากกัน นางสามารถทนการตบจาก
หญิงสาวชาวป่ าผูน้ ัน้ ได้ และสามารถทนการหยามเกียรติต่างๆ
จากองค์จกั รพรรดิได้ ทว่าองค์รชั ทายาทคือชี วิตของนาง เป็ น
ความหวังทัง้ หมดของนาง... องค์จกั รพรรดิโปรดปรานสตรีอื่น
แม้ แ ต่ ผ ายลมนางยัง มิ กระท า เพราะในสายตานาง องค์
จัก รพรรดิ ก็เ ป็ นเพี ย งก้ น ทว่ า องค์ ร ัช ทายาทไม่ เ หมื อ นกัน
พระองค์ทรงลงมืออย่างโหดเหี้ยม ้ เจตนาเอาชีวิตนางชัดๆ !

“ฝ่ าบาท เฉินเชี่ ยสานึ กผิดแล้ว เฉินเชี่ ยจะมิทาอี กแล้ว

ขอฝ่ าบาท...”

“สตรีสกุลต่งสามหาวนัก ผูใ้ ดมอบอานาจให้เจ้ากล่าวตัด

บทเจิ้น หรือ ? ” แววตาเซี ยวเหยี่ ยนเคลื อบไว้ ด้ วยชัน้ น้ า แข็ง
“เฉินฮวาย ตบปาก”

มารดามันเถอะ ที่แท้องค์จกั รพรรดิทรงรออยู่แล้ว...เหล่า

บริวารเอ่ยขึ้นในใจพร้อมกัน เฉินฮวายลอบกัดฟั นกรอด องค์
จักรพรรดิทรงมีเจตนาร้ายอยู่แล้ว ทรงอยากระบายโทสะแทน
หวงกุ้ยเฟยถึงได้เลี้ยวเจ็ดคดแปด ด้วยกลัวว่าเหล่าขุนนางที่บง
การฟ้ าบงการดินแล้วยังคิดจะบงการองค์จกั รพรรดิปลดทุกข์
457
ปล่อยปั สสาวะเหล่านัน้ จับข้อเสี ยของหวงกุ้ยเฟยมิยอมปล่อย
และวุ่น วายกับ พระองค์ไม่เลิกรา องค์จกั รพรรดิเห็นหวงโฮ่ ว
เป็ นบุคคลที่ผใู้ ดก็สามารถตบตีได้งนั ้ หรือ?

พระองค์กลัวพระหัตถ์จะเน่ าเปื่ อยหรือไร!

เฉินฮวายค่อยๆ เบนสายตาจากพระพักตร์อนั ไม่อยาก

จะเชื่ อ นั ้น ของต่ ง หวงโฮ่ ว กระแอมไอเสี ย งเบาคราหนึ่ ง เพื่ อ
เตือนให้ทราบว่าเขากาลังจะลงมือแล้ว องค์จกั รพรรดิมิได้พูด
อัน ใดอี ก เฉิ นฮวายก็มิ ก ล้ า ถาม จึ ง ได้ ต บหน้ านางอยู่ น าน
ภายใต้ ดวงตาอันวาวโรจน์ ของบริวารทัง้ หลาย ตบกระทังเขา ่
รู้สึกเจ็บมือ องค์จกั รพรรดิจึงมีรบั สังให้
่ หยุด เฉินฮวายช้อนตา
ขึ้นมองด้วยความรวดเร็วก็เห็นพระพักตร์บวมแดงของต่ งหวง
โฮ่วนัน้ ไม่ต่างอันใดกับหวงกุ้ยเฟยเลย ความจริงองค์จกั รพรรดิ
ทรงให้ตบตามสภาพที่ หวงกุ้ยเฟยเป็ นอยู่ ครานี้ ร้สู ึกพอพระทัย
แล้วกระมัง?

“หวงโฮ่ ว ประพฤติ ต นมิ เ หมาะสม มิ อ าจอบรมองค์ร ชั

ทายาท นอกจากวันที่ หนึ่ งของทุกเดือนที่ รชั ทายาทจะไปถวาย
พระพรต่ อหวงโฮ่ วแล้ว มิอนุ ญาตให้ เข้าเฝ้ าเป็ นการส่ วนตัว ”
ตบก็ตบแล้ว วาจาที่ควรพูดเซียวเหยี่ยนก็มิได้บกพร่อง เพียงแค่
ครานี้ มิใช่เพื่อระบายโทสะแทนเฉินหรูอี้ เขาเป็ นกังวลจริงๆ ว่า
458
สตรีสกุลต่งจะอบรมจนองค์รชั ทายาทมีความคิดที่บิดเบีย้ ว เขา
คาดหวัง ต่ อองค์รชั ทายาทสูง มาแต่ ไหนแต่ ไร แม้ น ปกติ จะมิ
คอยชอบใจที่ ร ชั ทายาทออกจะโง่ ง ม บริ สุ ท ธ์ ิ น่ ารัก พบผู้ใ ด
ท่ า ทางก็ส ดใสดุจ พระอาทิ ต ย์ ท าให้ อ าจารย์ป ระจ าต าหนั ก
บูรพาต้ องคิดวิธีต่างๆ ไม่น้อย ทว่าไม่มีสิ่งใดสังสอนผู
่ ้คนได้
เท่ากับประสบการณ์ จริงอีกแล้ว คิดไม่ถึงว่าคนที่ โง่งม บริสุทธ์ ิ
น่ ารักนั น้ เมื่อได้ เห็นมารดาตนจะถูกลงโทษกลับพลิกหัวทวน
ดาบโดยไว สาดสิ่งสกปรกใส่รา่ งผูอ้ ื่นทันที

ที่ เซี ยวเหยี่ ยนมีโทสะนั น้ มิใช่ แค่เพี ยงเรื่องที่ รชั ทายาท

กลับขาวเป็ นดา ที่ มีโทสะยิ่งกว่าคือองค์รชั ทายาทเจ็ดพรรษา
แล้ว แต่ กลับไม่มีสายตาพอที่ จะประเมินสถานการณ์ อุทยาน
หลวงผู้คนทัง้ นอกและในนั น้ มากมาย เขามันใจได้ ่ อย่างไรว่า
ทุกคนจะโกหกเพื่อเขา กระทาการล่ ว งเกิน หวงกุ้ย เฟยผู้ส่อง
สว่ า งดุ จ อาทิ ตย์ ใ นยามเที่ ย ง...ทัง้ ที่ อ ยู่ ต่ อ หน้ าเขาซึ่ ง เป็ น
จักรพรรดิงนั ้ หรือ? ที่ ต้องทราบคื อ แม้นเขาจะมิใช่ บุตรแท้ ๆ
ของไท่ โฮ่ว อายุหกเจ็บขวบเขาก็ยงั ถูกขังอยู่ในกลอง ไม่ทราบ
เรื่องราวใดทัง้ สิ้น ทว่ายามนัน้ เขาก็ร้สู ึกได้ว่าไท่ โฮ่วมิได้แสดง
ความใกล้ชิดกับเขาเท่ าที่ ควร เขารับรู้ถึงสัญญาณร้ายรอบตัว
ได้อย่างรวดเร็ว เท่านัน้ ก็ฉลาดมากเพียงพอแล้วว่าหรือไม่?

...เดิ ม ที อ งค์ร ชั ทายาทก็มิ ไ ด้ ฉ ลาดอัน ใด หากให้ ส ตรี

459
สกุลต่งกรอกแนวคิดอันไม่สมเหตุสมผลเหล่านัน้ ตัง้ แต่ยงั เล็ก
ไม่แน่ ว่าอนาคตอาจบิดเบี้ยวไปเช่ นใด เพื่ออาณาจักรต้ าจิ้น
แล้วเขามิอาจลืมตามองรัชทายาทเติบโตอย่างอิสระภายใต้การ
ควบคุมของสตรีสกุลต่ง

อาทิตย์สาดแสงร้อนแรงในยามบ่ายนี้ ทว่าต่งหวงโฮ่วที่
คุกเข่าอยู่บนพื้นกลับรู้สึกราวนัง่ อยู่บนธารน้ าแข็งเหน็ บหนาว
ไปทัวร่่ าง ใบหน้ าของนางบัดนี้ บวมเป่ ง แต่กลับมิรสู้ ึกเจ็บแม้แต่
น้ อย องค์จกั รพรรดิทรงประคองหวงกุ้ยเฟยเดินไปต่อหน้ า นาง
ก็ย งั มิ รู้สึ ก อัน ใดทัง้ สิ้ น โจวหนิ งคลานเข้ า ไปประคองพระกร
ของต่งหวงโฮ่วด้วยความเป็ นห่วง ใบหน้ าที่ปกติแทบไม่รสู้ ึกอัน
ใดนี้ กลับแสดงอาการเสี ยใจอย่างยากจะพบเห็น นางติดตาม
ต่งหวงโฮ่วมาเจ็ดแปดปี วันนี้ นับเป็ นวันที่ยา่ แย่ที่สดุ ของต่งหวง
โฮ่ ว หวงโฮ่ ว แห่ ง ต้ า จิ้ น ต้ อ งถูก ตบพระพัก ตร์ต่ อ หน้ า บริ ว าร
ทัง้ หลาย นี่ เป็ นเรือ่ งที่ไม่เคยเกิดขึน้ มาก่อน

ในยุ ค อดี ต แม้ ว่ า จะมิ ไ ด้ ร บั ความโปรดปรานเพี ย งใด

อย่ า งมากที่ สุ ด ก็เ พี ย งเย็น ชาต่ อ กัน ดัง่ คนแปลกหน้ า หาก
โหดเหี้ยมสักหน่ อยส่งไปอยู่ตาหนักเย็น ปลดตาแหน่ ง...ต่งหวง
โฮ่ ว นั ้น ชมชอบอยู่ เ หนื อ ผู้อื่ น ทัง้ รัก ในศัก ด์ ิ ศรี เรื่ อ งที่ ห ยาม
เกี ยรติเช่ นนี้ กลับเกิดขึ้นกับพระองค์ ใจของโจวหนิงกระดอน
ขึ้นมาบนคอหอยแล้ว กลัวเหลือเกินว่าหวงโฮ่ วจะทนมิได้จน
460
แตกหักกับองค์จกั รพรรดิ เคราะห์ดีที่หวงโฮ่วยังมีสติอยู่

“เหนี ยงเหนี ยง...กลับตาหนั กเถิดเพคะ...” โจวหนิงเอ่ย

เสี ยงเบา ผ่านไปครู่หนึ่ งกลับเห็นต่งหวงโฮ่วที่ ไม่ต่างอันใดกับ
หุ่น ไม้ ท รงสรวลออกมาโดยพลัน มุ ม พระโอษฐ์ บ วมแดง แต่
ยังคงเชิดขึ้นอยู่ ได้ พระเนตรแดงกา่ คลอด้วยพระอัสสุชล โจว
หนิงตกใจจนเสี ยจริต หากไม่ใช่เพราะคุกเข่าอยู่ไม่ง่ายต่อการ
ลุกวิ่ง นางคงก้าวเท้าวิ่งออกไปตามหมอหลวงแล้ว

มารดามันเถอะ องค์จกั รพรรดิทาหวงโฮ่วของนางเสียสติ

ไปแล้ว!

“เช่นนี้ พอใจแล้วหรือไม่?”

เมื่อกลับถึงตาหนักหย่งเล่อ เซียวเหยี่ยนก็เอ่ยขึน้ เสียเบา

ขณะมองดูหมอหลวงหญิงทายาบนหน้ าอันบวมเป่ งให้ กบั เฉิน
หรูอี้ ใบหน้ าของเขายังคงเรียบเฉยดังตอนที
่ ่ เดินออกมาจาก
อุทยานหลวง นั ยน์ ตาหงส์นัน้ สงบนิ่งไร้แววตื่ นตระหนก ดูไม่
ออกว่าอยู่ในอารมณ์ ใด ตัง้ แต่ที่เฉินหรูอี้เงือ้ มือขึ้นตอบโต้สตรี
สกุลต่ ง นางก็ตดั สินใจได้ แล้วถึงทุกย่างก้ าวหลังจากนั น้ และ
บทสรุปที่นางคาดการณ์ไว้

461
 ความคิดขององค์จกั รพรรดิยากจะคาดเดาทัง้ อารมณ์
แปรปรวน เพราะนางพระองค์จึงมีเจตนาไม่ดีบางอย่างต่อเฉิน
ว่านเหนี ยนซ่อนในพระทัยตลอดมา แม้นฎีกาฟ้ องร้องเฉินว่าน
เหนี ยนเหล่านั น้ พระองค์ยงั ทรงเก็บไว้ แต่ องค์จกั รพรรดิทรง
อ่อนไหวต่อเรื่องนางและเฉินว่านเหนี ยนอยู่เสมอ นางไม่กล้า
แม้จะเอ่ยปากถามหรือหยังเช ่ ิ งด้วยการกระทาใดๆ ทัง้ สิ้น นาง
ไม่แน่ ใจว่าเมื่อใดองค์จกั รพรรดิจะลงมือจัดการเฉินว่านเหนี ยน
โดยที่นางไม่รตู้ วั เลยสักนิด นางมิอาจรอจนถึงตอนนัน้ ได้

ความจริงตัง้ แต่ ที่เริ่มหาเรื่องกับต่ งหวงโฮ่ ว นางคิดตก

แล้ ว ว่ า ควรใช้ โ อกาสนี้ เปิ ดไพ่ ใ บสุ ด ท้ า ยออกมาเสี ย องค์
จักรพรรดิจะเชื่ อก็ดี ไม่เชื่ อก็ช่าง อย่างน้ อยนางก็ได้ บ อกต่ อ
องค์จกั รพรรดิให้ ชดั เจนว่าเฉินว่านเหนี ยนเป็ นพี่ชายของนาง
เป็ นไพ่ใบสุดท้ ายของนาง หากองค์จกั รพรรดิทรงมี เยื่อใยต่ อ
นางบ้าง ก็คงมิจดั การเฉินว่านเหนี ยนอย่างไม่ไว้ไมตรี แต่หาก
องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วจนพาลก็ดี ทรงกริ้วอย่างยิ่งก็ช่าง จะตัด
สัมพันธ์กบั นาง นางก็ยงั คงต้องทุ่มเทสุดกาลังเพื่อปกป้ องเฉิน
ว่านเหนี ยน สาเร็จหรือพ่ายแพ้ นางล้วนต้องพยายามอย่างถึง
ที่ สุด หากเรื่องบานปลายไปถึงขัน้ นัน้ ความรู้สึกผิดที่ นางมีต่อ
เฉินว่านเหนี ยนคงต้ องรอเป็ นวัวเป็ นม้าชดเชยให้ เขาในชาติ
หน้ าแล้ว

462
 “ฝ่ าบาทมิถามข้าหรือว่าเหตุใดจึงทาเช่นนัน้ กับ ต่ งหวง
โฮ่ว? ” เมื่อเฉินหรูอี้ตดั สินใจแล้ว บัดนี้ จึงกลับมาสงบนิ่งดุจน้ า
แววตาไม่หวันไหว ่ เพี ยงแค่ ใบหน้ าที่ ส่วนหนึ่ งเขี ยวส่ วนหนึ่ ง
ม่ ว งได้ ถ ู ก ทาด้ ว ยยาสี ข าวน้ า นมหนึ่ งชั น้ มองอย่ า งไรก็
อเนจอนาถยิ่ง

ในห้องนี้ นอกจากองค์จกั รพรรดิและนางแล้วยังมีเฉินฮ

วายและเกิ่งจิ้นจง วาจานี้ ของนางครัน้ กล่ าวออกมา ขันที ทงั ้
สองต่ า งก็ ส บตากั น รู้ สึ ก ทั น ที ว่ า ค าพู ด ของกุ้ ย เฟยนั ้ น มี
ความหมายอย่างอื่นแฝงอยู่ คล้ายคนนอกมิควรรับรู้ พวกเขา
ควรจะออกไปใช่หรือไม่? หรือควรจะออกไปจริงๆ?

องค์จกั รพรรดิตอบมาสักคาเถิด แม้นจะกล่าวว่าพวกเขา

เป็ นคนสนิทของคนทัง้ สอง ทว่าใจก็มิได้อยากรนหาที่ ตายนัก
สิ่งใดล้วนทราบไปหมด ในพระราชวังแห่ งนี้ รู้มากเท่ าใด ก็ยิ่ง
ตายเร็วมากเท่านัน้ พวกเขารู้เรื่องราวมากมายหลายอย่างนัก
ให้ตายอย่างไรก็ตายไม่ไหวแล้ว!

เซียวเหยี่ยนมิได้ตอบคา เพียงหยิบถ้วยชาขึน้ ค่อยๆ จิบ

ไปคาหนึ่ ง “เจ้าอยากพูดอันใดก็พดู เถิด ข้ากาลังฟังอยู่”

เฉินหรูอี้ค่อยๆ แย้มยิ้มด้วยใบหน้ าอันยา่ แย่ยิ่งของนาง

463
รอยยิ้มนัน้ ... หากใช้ความในใจของเฉินฮวายมากล่าว รอยยิ้ม
นั ้ น ช่ า งสะเทื อ นฟ้ า สะท้ า นวิ ญญาณยิ่ ง ไม่ ท ราบว่ า องค์
จักรพรรดิทรงตกพระทัยหรือไม่ แต่เขานัน้ ตกใจแทบแย่แล้ว

“พวกเจ้ าออกไปเถิ ด ” นางกล่ าวกับ เฉินฮวายและเกิ่ ง

จิ้นจง เฉินฮวายแม้นอยากจะออกไปจากที่นี้เหลือเกิน แต่กลับ
มิกล้ากระทาตามเฉินหรูอี้ จึงได้แต่มองไปที่องค์จกั รพรรดิ

เซี ย วเหยี่ ย นพยัก หน้ า เฉิ นฮวายและเกิ่ ง จิ้ น จงจึ ง เก็บ

ซ่อนความยินดีไว้อย่างที่สดุ แล้วปิดประตูห้องลง

“...หวงกุ้ยเฟย เฮ้อ” เกิ่งจิ้นจงเห็นทุกๆ อย่างในใจล้วน

แจ่มแจ้ง จึงคิดจะบ่นว่ากับเฉินฮวายที่เหนี ยงเหนี ยงของตนนัน้
ชอบรนหาที่ ตาย แต่คิดขึ้นมาได้ว่าเฉิน ฮวายเป็ นคนสนิทของ
องค์จกั รพรรดิ วาจาที่ เ ขาเอ่ ย ออกไปไม่ แน่ ว่ าอาจไปถึ ง พระ
กรรณองค์ จ ัก รพรรดิ เมื่ อ ใดก็ มิ อาจรู้ ไ ด้ จากที่ ดู แ ล้ ว องค์
จักรพรรดิทรงปกป้ องทะนุถนอมหวงกุ้ยเฟยยิ่ง แม้นนางจะผาย
ลมล้วนว่าหอม คนเคราะห์ร้ายก็คือเขา ด้วยเหตุนี้จึงรีบกลืน
วาจาทัง้ หลายที่ เ กื อ บจะเอ่ ย ออกมา แล้ ว กล่ า วว่ า “ท่ า นว่ า
หวงกุ้ยเฟยจะพูดอันใดกับฝ่ าบาท? ”

จากที่ หวงกุ้ยเฟยเคยกล่าวไว้ ในอดี ตองค์จกั รพรรดิ ก็

464
ทรงทราบแล้วว่านางเป็ นเทพเซียน และมีวาสนากับพระองค์ สิ่ง
ที่จะพูดคงมิใช่เรื่องนี้ เป็ นแน่ เฉินฮวายตัง้ ใจอยู่ห่างจากประตูมา
ไกลอีกหน่ อย

ดูสีหน้ าของหวงกุ้ยเฟยแล้วนั น้ ก็ดูไม่ออก ทว่ าทัง้ สอง

คนนี้ แม้แต่เรื่องที่ตายแล้วฟื้ น ฟื้ นแล้วตายยังกล้าป่ าวประกาศ
ต่ อหน้ าเขา บัดนี้ ไล่พวกเขาออกมามิให้ฟัง เพียงคิดก็ทราบว่า
ต้องเป็ นเรื่องที่ ใหญ่กว่าฟ้ าเสียอีก สาคัญกว่าเรื่องนัน้ ...มารดา
มันเถอะ ตีให้ตายเขาก็ไม่อยากรูห้ รอก!

“บางทีอาจเป็ นคารักก็ได้”

“......” เกิ่งจิ้นจงลอบกัดฟั นกรอด เจ้าบ้าเฉิน ฮวายเห็น

เขาไร้สติปัญญาถึงได้เอ่ยวาจาทาให้ เขาดูโง่เง่ากระนั น้ หรือ?!
เจ้าสองคนนัน้ เอ่ยคารักยังต้องพูดลับหลังคน?...แล้วในอดีตที่
กอดเกี่ยวพรา่ พรอดวาจาเป็ นคันรถนัน้ เพราะเห็นเขาเป็ นผีจึง
ได้เอ่ยออกมางัน้ หรือ?!

“ยังไม่พูดอี ก? ” เซี ยวเหยี่ ยนมองเฉินหรูอี้ด้วยสายตา

จริงจังแต่มิได้บีบคัน้ อันใด ทัง้ รู้สึกโมโหทัง้ รู้สึกน่ าขัน เขากล่าว
ว่า “ต่อไปต้องพิจารณาให้ดี สตรีสกุลต่ง อย่างน้ อยก็ยงั เห็นแก่
ข้า มิเช่นนัน้ เรื่องที่ เจ้าตบนาง... หากนางบรรดาโทสะโบยเจ้า
465
จนตาย เจ้าร้องไห้กค็ งไม่ทนั แล้ว”

เฉินหรูอี้เขี่ยนิ้วไปมา หัวใจแทบพุ่งขึ้นมาในคอหอยแล้ว
นั น่ บ่งบอกว่านางเองก็ยงั ไม่แน่ ใจ เมื่อเรื่องราวกระชัน้ เข้ามา
นางก็ยงั คงกลัว ต่อให้เมื่อครู่ในอุทยานหลวง องค์จกั รพรรดิจะ
ปกป้ องนางอย่างออกนอกหน้ า กระทังตบหน้ ่ าสตรีสกุลต่งโดย
ไม่แม้แต่จะสงสัยสอบถามเอาความกับนางสักคา นางนัง่ อยู่บน
เก้าอี้ข้างองค์จกั รพรรดิ จึงค่อยๆ ลุกขึ้นเดินไปที่ ตรงหน้ าพระ
พักตร์แล้วคุกเข่าลงแทบพระบาท

“ชิงชิงเจ้าทาอันใด? ” เซียวเหยี่ยนใจพลันเต้นไม่ระสา่ สี
หน้ าเปลี่ ยนเป็ นยา่ แย่ทนั ที เขายื่นมือมาพยุงนางลุกขึ้น ทว่า
กลับถูกผลักออก นางเงยหน้ าขึ้น ยามนี้ เขามิได้ใส่ใจดูใบหน้ า
อัน อเนจอนาถของนางแล้ ว นั ย น์ ต าเม็ด ซิ่ ง นั ้น มี น้ า ตาคลอ
คล้ายพร้อมจะร่วงหล่นตลอดเวลา เขามิเคยเห็นนางมีแววตาที่
สับสนปานนี้ มาก่ อน ทั ้ งมุ่งมันแต่
่ หวันใจในขณะเดี
่ ยวกันก็
แฝงไปด้วยความเจ็บปวดและละอายใจ

“เจ้ากับข้ามิจาเป็ นต้องทาเช่นนี้ ” เขาเอ่ย

ความจริงคือเขาอยากหลีกเลี่ยงเรื่องราวทัง้ หมดนี้ ไม่ว่า

นางจะกล่าวอันใด เขาไม่อยากฟั ง เขาสังหรณ์ ว่า หากนางเอ่ย
466
ออกมา พวกเขาทัง้ สองจะไม่สามารถกลับไปเป็ นอย่างเดิมได้

เฉิ นหรูอี้ สู ด หายใจเข้ า ลึ ก “ข้ า ขออภัย ท่ า นอย่ า งยิ่ ง ที่

โกหกท่าน...ข้ามิได้อยากทา แต่เพื่อความอยู่รอด ข้าจาเป็ นต้อง
...กล่าวคาโป้ ปดที่ขดั ต่อใจตน”

ใจของเซี ยวเหยี่ ยนคล้ายถูกบีบเค้นอย่างแรงโดยพลัน

เขามองดูนาง ยามนี้ สายตานัน้ ของนางอย่างไรก็มิยอมมองที่
เขาอีกเลย

“ฝ่ าบาท ความจริงที่ ข้าทาเช่นนัน้ กับต่งหวงโฮ่วเพราะมี

เหตุผล เพราะนางทาให้ข้าต้องตาย”

เซี ยวเหยี่ย นขมวดคิ้ว เขาพลันนึ กถึงเรื่องสนมลู่ขึ้นมา

อย่างรวดเร็วดุจประกายไฟ ความจริงมิใช่ว่าเขามิเคยไม่สงสัย
ถึงเรื่องนี้ เพียงแค่ไม่มีหลักฐาน คนตายมิอาจเป็ นพยาน “เจ้า
หมายถึง คราที่ เจ้าเป็ นสนมจ้าว ถูกวางยาจนตาย...เบื้องหลัง
นัน้ คือสตรีสกุลต่ง? สนมลู่เป็ นเพียงแพะรับบาป? ”

เฉินหรูอี้เม้มปาก ใบหน้ าตึ งรัง้ จนเจ็บไปหมด นางส่ าย

ศีรษะเบาๆ “ไม่เพียงแค่นัน้ ”

“ข้า...ความจริงแซ่ เฉิน นามหรูอี้” เฉินหรูอี้เงยหน้ าขึ้น

467
โดยพลัน จึ ง พบเข้ า กับ แววตาตกตะลึ ง อย่ า งมิ ท ัน ตัง้ ตัว ของ
เซียวเหยี่ยน

“ฝ่ าบาท”

468
 179 ไพ่ใบสุดท้าย

แซ่เฉิน นามหรูอี้

กระทังตอนนี
่ ้ เซี ยวเหยี่ยนก็ยงั คงอ่อนไหวกับแซ่นี้อย่าง
ยิ่ง หนั งตาเขาพลันกระตุกอย่างบ้าคลัง่ พลันสานึ กรู้ว่าเรื่องนี้
ต้ องเกี่ ยวข้องกับเฉินว่านเหนี ยน ปี ศาจน้ อยของเขาไม่ร้ทู ราบ
ข่าวจากที่ใดว่าฎี การ้องเรียนของเฉินว่านเหนี ยนนัน้ ถูกเขาเก็บไว้
นางมันใจว่
่ าเขาไม่พอใจต่อเฉินว่านเหนี ยนจึงจะฉวยโอกาสนี้
ฆ่ าคน ถอนรากถอนโคน นางคิดจะขจัดโรคแคลงใจของเขา
จากต้ นตอ จึงได้ เอ่ ยถึงแซ่ เฉินเพื่อจะบอกว่าระหว่ างนางกับ
เฉินว่านเหนี ยนนัน้ ไม่มีอนั ใด?

เซี ยวเหยี่ยนมองดูเฉินหรูอี้ผ้มู ีใบหน้ าเขียวชา้ ซึ่งคุกเข่า

อยู่ตรงหน้ าตนอย่างตกตะลึง วาจาที่นางเก็บกดไว้ในใจในที่สุด
ก็ไ ด้ เ อ่ ย ออกมาเสี ย ที นางมิ ไ ด้ มี อ ารมณ์ ส ับ สนและไม่ แ น่ ใจ
มากมายอันใดอีกแล้ว นัยน์ ตาเม็ดซิ่งนัน้ สงบนิ่งดุจสายน้ า ทัง้
เงยหน้ าขึ้นเล็กน้ อยจ้อ งมองดูเขา กระทังยามนี ่ ้ เขาจึงรู้สึกได้
ว่ า คนที่ อ ยู่ ต รงหน้ านี้ ... เขาทุ่ ม เทกายใจ กระทัง่ น าความ
ภาคภูมิใจในตนเองมาเดิมพันกับการรักสตรีผนู้ ี้ วาจาที่นางเอ่ย
ออกมา เขาไม่มีทางวิเคราะห์ได้เลยว่าจริงหรือเท็จ

469
 เดิมนางเคยบอกกับเขาว่า นางเป็ นบริวารรับใช้เจ้าแม่จู้
เซิ ง ความจริ ง เขามิ เ ชื่ อ มองนางเป็ นเพี ย งวิ ญ ญาณเร่ ร่ อ นที่
กล่าวโป้ ปดเท่ านั น้ จึงเก็บนางไว้ข้างกายในฐานะของเล่นชิ้น
ใหม่เพื่อแก้ความเบือ่ หน่ าย ผูใ้ ดจะทราบไม่ร้วู ่าเมื่อใดที่เขาเริ่ม
ให้ความสาคัญกับสตรีผนู้ ี้ การตายของนางทุกคราคล้ายได้เพิ่ม
ความหวาดระแวงที่ จ ะสู ญ เสี ย นางไปในใจเข้ า มากขึ้น ทุ ก ที
นับวันเขาก็ยิ่งชอบนาง คล้ายความแคลงใจใดๆ ที่มีต่อนางมัน
ค่ อยๆ สลายไป กระทังเชื ่ ่ อในสิ่งที่ นางพูด ทัง้ เชื่ ออย่างไร้ข้อ
กัง ขาใดๆ อี กด้ ว ย นางเป็ นบริวารรับใช้ ข้างกายเจ้ าแม่จู้เซิง
นามชิงชิง

บัดนี้ กลับกลายเป็ นเฉินหรูอี้ที่มีทงั ้ ชื่อแซ่ เขาบอกไม่ถกู

ว่ า ในใจรู้สึ ก เช่ น ไรกัน แน่ โมโห ผิ ด หวัง กระทัง่ ความแค้ น ที่
อยากจะทาลายล้างทุกอย่างให้พินาศ ใบหน้ าเซียวเหยี่ยนเขียว
คลา้ ในแววตาคือเมฆหมอกดาทะมึนเฉินหรูอี้เห็นอย่างชัดเจน
ทว่าเมื่อมาถึงขัน้ นี้ แล้ว นางมิอาจไม่พดู ต่อให้ต้องกัดฟั นฝื นใจ
ยอมรับ เพลิงพิโรธขององค์จกั รพรรดิที่พร้อมจะเกิดขึ้นได้ทุก
เมื่อก็ตาม ทว่านางดูออกว่าองค์จกั รพรรดิมิได้โกรธเคื องต่ อ
นามนี้ ข องนาง คล้ า ยยัง มิ ท ัน นึ ก ถึ ง ฐานะของนามที่ น างเอ่ ย
ออกมา ความโกรธกริ้ วของเขา เกิ ดจากการที่ ถู ก นาง
หลอกลวง???

470
 เฉิ นหรู อี้ แม้ จ ะสั บ สนไปหมด ทั ้ง รู้ สึ ก ผิ ดต่ อองค์
จักรพรรดิ ทัง้ ว้าวุ่นใจมิร้วู ่าพระองค์จะลงโทษนางเช่นไรและจะ
ทรงกริ้วเพี ยงใด ทว่านางกลับอดกลอกตาอยู่ภายในใจไม่ได้
ต าแหน่ ง หวงโฮ่ ว ของนางนี้ ช่ า งดูไ ร้ ต ัว ตนยิ่ ง แม้ แ ต่ ชื่ อ องค์
จักรพรรดิยงั จามิได้...

ทว่าก็มิอาจตาหนิองค์จกั รพรรดิได้ทงั ้ หมด พวกเขาทัง้

สองก็มิ ใ ช่ จ ะมี ค วามสัม พัน ธ์ที่ ดี ต่ อ กัน นั ก หากยามดี ก็เ รี ย ก
เรียกขานหวงโฮ่วอย่างให้เกียรติ ยามร้ายก็เป็ นเช่น ต่งหวงโฮ่ว
ในอุทยานหลวงวันนี้ เพียงเรียกขานว่าสตรีสกุลต่งเท่านัน้

“ฝ่ าบาทมิร้สู ึกว่าชื่อของข้า...คุ้นหูบ้างหรือ?” นางเลิกคิ้ว

ขึ้น ในดวงตาแฝงแววเยาะหยันตนเอง “สตรีสกุลเฉินตาหนั ก
เจาหยาง บุตรสาวคนโตแห่งตระกูลเฉิน... เฉินหรูอี้อย่างไรเล่า”

นางทาปากขมุบขมิบแต่ สุดท้ ายก็กลืนคาว่ า...‘ตายบน

แท่นบรรทมจนทาให้ท่านเสียขวัญมาถึงบัดนี้ ’ วาจารนหาที่ตาย
เช่นนี้ นางต้องรีบกลืนลงท้องไปทันที เฉินหรูอี้ลอบกัดลิ้นตนไว้
นางคงติดตามองค์จกั รพรรดิมานานทาให้ติดนิสัยรนหาที่ ตาย
เช่นนี้ มาจากพระองค์ ทัง้ สองอยู่ด้วยกันอย่างไม่แบ่งชนชัน้ คา
ใดควรมิควรล้วนกล่าวออกมาจนหมด

471
 วาจานางเพิ่ ง กล่ า วออกไป เซี ย วเหยี่ ย นก็ต บเก้ า อี้ ด ัง
‘เพียะ’ ทันที แล้วหยัดกายลุกยืนขึน้ ก้มมองนาง

มารดามันเถอะ เหตุใดเขาถึงรูส้ ึกว่าคุ้นหูนัก!

“เพื่ อ ช่ ว ยเฉิ นว่ า นเหนี ยน เจ้ า นั บ ว่ า ได้ ทุ่ ม เททุ ก อย่ า ง

แล้ว” เขายิ้มเย็นชา

เฉินหรูอี้กบั เฉินว่านเหนี ยนเป็ นพี่น้องกัน นางนั บว่าได้

ลากคนทัง้ สองให้เข้ามาเกี่ยวข้องกันได้อย่างบริสุทธ์ ิ ยิ่ง ความ
สัมพันธ์เช่นนี้ บริสทุ ธ์ ิ ยิ่งกว่าดอกบัวเสียอีก!

เฉินหรูอี้อึ้งงันไป นี่ มนั เรือ่ งราวใดกัน?

นางกล่าวมามากมายถึงเพียงนี้ องค์จกั รพรรดิกลับคิด

วนเวียนแต่ เรื่องเฉินว่านเหนี ยน ทรงคาดคะเนไว้แต่แรก ว่าที่
นางท ามาทัง้ หมดล้ ว นเพื่ อ ให้ เ ฉิ นว่ า นเหนี ยนเป็ นผู้บ ริ สุ ท ธ์ ิ
เพื่อให้เขาคลายกรงเล็บมังกรแล้วปล่อยเฉินว่านเหนี ยนไปงัน้
หรือ?

นางควรพูดสิ่งใดดี?

ความคิดขององค์จกั รพรรดิช่างมหัศจรรย์ได้ถึงเพียงนี้
472
ถึงกลับเสริมแต่งสิ่งที่ นางเล่าออกมาจนหมด นางฝึ กฝนไปชัว่
ชีวิตก็มิอาจไล่ทนั ความคิดอันพลิกฟ้ าพลิกดินนี้ ได้

เฉินหรูอี้เห็นองค์จกั รพรรดิสะบัดอาภรณ์ เตรียมจากไป

นางก็มิสนถึงความอัปลักษณ์ ของตนกระโดดเข้ากอดพระอูระ
องค์จ กั รพรรดิ ตัด สิ น ใจว่ า ต่ อ ให้ ตี น างตายก็จ ะไม่ ป ล่ อ ยมื อ
เด็ ด ขาด นางได้ พ ัด กระพื อ เพลิ งโทสะในพระทั ย ขององค์
จักรพรรดิขึ้นแล้ว บัดนี้ ยงั มิทราบว่าเพลิงโทสะนั น้ จะพุ่งไปที่
ผูใ้ ด...

แน่ นอนว่าความเป็ นไปได้ที่มากที่สุดคือสาดใส่เฉินว่าน

เหนี ย นที่ ท าให้ พ ระองค์เ กิ ด ความแคลงใจ การสารภาพของ
นางในครัง้ นี้ มิใช่ช่วยคนแต่เป็ นการเตะเฉินว่านเหนี ยนเข้าไป
ในกองเพลิง ทัง้ ยังรังเกียจว่าไฟยังโหมไม่พอ จึงได้เติมฟื นเข้า
ไปอีก

“ฝ่ าบาท ท่านเชื่อข้าเถิด เฉินว่านเหนี ยนเป็ นพี่ชายแท้ๆ

ของข้า เราทัง้ สองบริสทุ ธ์ ิ ใจต่อกัน ท่านอย่าได้คิดเป็ นอย่างอื่น”

เพลิงโทสะในใจของเซี ยวเหยี่ยน นางทราบทัง้ หมด เห็น

ทุกอย่าง แต่กลับมิพดู อันใดกับเขา ที่ นางคิดถึงมีเพียงเฉินว่าน
เหนี ยน!
473
 “เจ้าควรรู้ หากเจ้าเป็ นเฉินหรูอี้จริงๆ เจิ้นคงมิปล่อยเจ้า
ไว้ตงั ้ แต่ครานัน้ ” เขาเอ่ยเสียงเย็นชา

เฉิ นหรู อี้ ถ ูก เกล็ ด น้ า แข็ ง ในดวงพระเนตรขององค์

จัก รพรรดิ ขู่ข วัญ จนตัว สัน่ “ข้ า ...ข้ า รู้ แต่ ข้ า พู ด ความจริ ง ...
รวมทั ง้ เรื่ อ งการตายของสนมจ้ า วนั ้ น เป็ นแผนของสตรี
สกุล ต่ ง จริ ง นางให้ ส วี๋ จิ่ ง ไปอยู่ ข้ า งกายสตรี ส กุล ลู่ ใช้ ค วาม
รัก ที่ ส ตรี ส กุล ลู่ มี ต่ อ พระองค์เ ป็ นเครื่ อ งมื อ โหมเพลิ ง ให้ ลุ ก
ฮือ แต่ตวั นางกลับนัง่ คอยรับผลประโยชน์ อยู่ข้างหลัง! ”

“ข้ า เห็ น กั บ ตา ตอนที่ เฉิ งถาวชี้ ตั ว ว่ า สวี๋ จิ่ งเป็ นผู้

ฆ่าพี่สาวนาง สตรีสกุลต่งส่งสายตาให้โจวหนิงให้นางไปฆ่ าสวี๋
จิ่ ง เพื่ อ ปิ ดปาก ทว่ า โจวหนิ งออกจากต าหนั ก ไปกลับ พบเข้ า
กับเฉินกงกงเสียก่อน จึงมิทนั ได้ลงมือ เรื่องอันไม่น่าเชื่อหลาย
อย่ างจึ ง ถูกเปิดเผย ท่ านไปตรวจสอบความสัมพัน ธ์ระหว่ าง
ครอบครัว สวี๋ จิ่ งกับ สตรี ส กุ ล ต่ ง ดู จัก ต้ อ งได้ ข้ อ มู ล ที่ เ ป็ น
ประโยชน์ มาอย่างแน่ นอน!”

“พูดจบแล้ว?” เซียวเหยี่ยนถาม

เ ฉิ น หรู อี้ พ ยั ก หน้ าอย่ าง ต กต ะลึ ง น าง แหกป า ก

พู ด อยู่ ค รึ่ ง วัน กลับ ได้ ร ับ คื น มาเป็ นเพี ย งประโยคอัน เรี ย บ
474
ง่ายเช่นนี้ ?

“ไม่ว่าเรื่องพวกนี้ จะเป็ นจริงหรือไม่ แต่ หากไม่ใช่ เพราะ

เฉินว่านเหนี ยน เจ้าก็คงมิพดู ออกมา ใช่หรือไม่?” เซียวเหยี่ยน
ถาม

แม้นจะเป็ นประโยคคาถามแต่ แววตาของเขากลับฉาย

ชัดว่าเขาเชื่อเช่นนัน้ ไปแล้ว

เฉินหรูอี้ดงเด
ั ่ ิ นบนเส้นลวดกลางอากาศ หากพลัง้ เผลอ
เพี ย งนิ ดก็ค งตกลงมากระดูก แตกสลาย แต่ นี่ ยัง มิ ใ ช่ ส ภาพ
การณ์ ที่ย า่ แย่ ที่ สุด ที่ เ คราะห์ร้ายที่ สุด คื อบนหลัง ของนางยัง
แบกบุคคลผู้ไม่เกี่ยวข้องเอาไว้ด้วยซึ่ งถูกนางดึงเข้ามาสู่มหัต
ภัย นี้ โ ดยที่ เ ขาเป็ นผู้บ ริ สุ ท ธ์ ิ เขาคื อ พี่ ช ายแท้ ๆ ของนางเอง
ศีรษะอันงดงามนัน้ อาจจะหายไปได้ตลอดเวลาเพราะนางเป็ น
สาเหตุ

“...ตอนนั น้ ข้ ากลัว ว่ าบอกไปแล้ ว ท่ านจะ...ฆ่ าข้ า” นาง

เอ่ยออกมาอย่างลังเล “ในคราแรกที่ ข้าตาย...ท่ านก็ทราบดี ...
ท่านแค้นจนแทบอยากจะฆ่าข้า”

เซี ย วเหยี่ ยนหัว เราะไร้ เสี ยง “บัด นี้ เ จ้ า แน่ ใ จว่ า หากข้ า

475
ทราบความจริงแล้วจะมิฆ่าเจ้า?”

เขาเห็นนัยน์ ตานางฉายแววสงสัยอยู่บางเบา หัวใจคล้าย

ถูกแทงด้ วยมีอนั แหลมคมอย่างแรงกระนั น้ “เจ้าไม่แน่ ใจ แต่
เพื่อเฉินว่านเหนี ยน เจ้าถึงกับยอมพูดเรือ่ งเหล่านี้ ออกมา”

นางกาลังละเล่นกับขวานผุจมเรือ* กับเขาต่างหากเล่า!

นางไม่เพียงแต่พนันว่าเขาจะมิทาร้ายนาง พนันว่าเขาจะ
ไม่ ท าลายความสัม พัน ธ์ ข องพวกเขาเพราะเฉิ นว่ า นเหนี ยน
พนันว่าความรักที่เขามีต่อนางเป็ นเรื่องจริง นางคิดถึงเขาในแง่
ร้ายที่ สุดไว้ว่าเพื่อความปรารถนาของตนแล้วสามารถฆ่ าขุน
นางได้ ต ามใจชอบ เพี ย งริ ม ฝี ปากบนและล่ า งประกบกัน ก็
สามารถทาให้ชีวิตหนึ่ งหายไปได้ทนั ที

ทว่านางกลับคิดถึงด้านที่ค่คู วรแก่การเชื่อมันย
่ ิ่ ง ไม่ว่าใจ
ของนางจะเป็ นเช่นไร แต่นางเชื่อว่าเขารักนางจริงๆ นับว่านาง
คาดคะเนได้แม่นยายิ่ง มองเขาออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ทว่านาง
กลับห่ อตนเองไว้แน่ นตัง้ แต่ ต้นจนจบเพื่อรักษาระยะห่ างจาก
เขาที่นางคิดว่าปลอดภัยแล้ว

กล่าวจบ เขาก็ยกเท้าเดินออกไป เฉินหรูอี้ถกู ลากไปกับ

476
พืน้ อยู่หลายก้าว ก้นเจ็บระบมไปหมด

“แต่ เ ขาเป็ นพี่ ช ายข้ า นะ!” นางร้ อ งเสี ย งดัง ใจคิ ดว่ า
อย่างไรก็มิอาจปล่อยองค์จกั รพรรดิไป นางใช้ขาและเท้ าเกาะ
เขาไว้แน่ เป็ นก้อนกลมเพื่อมิให้เขาก้าวเดินไปข้างหน้ าได้อีก

ในใจเซียวเหยี่ยนนัน้ เรียกได้ว่าโกรธกริ้วอย่างยิ่ง หามิใช่

เพราะใบหน้ าบวมช้ า ของนาง มองแล้ ว ท าให้ แ ตกตื่ น จน
สติปัญญาหดหาย เขาคงเผลอใช้เท้ าเตะนางกระเด็นไปอี กฝั ง่
แล้ว

“รี บ ลุ ก ขึ้ น เจ้ า ท าเช่ น นี้ น่ าดูห รื อ ไร?!” เขาเอ่ ย อย่ า งมี
โทสะ รู้สึกถึงควันไฟในกายตนจนมันแทบจะรมเขาให้ ส าลัก
ตายไปทัง้ เป็ นแล้ว

“ไม่! ” เฉินหรูอี้ส่ายศีรษะ “ท่านเชื่อข้าเถิด ครานี้ ข้ามิได้

โป้ ปดจริงๆ ...หากข้าโกหก ให้ฟ้าผ่าตาย ข้าคือเฉินหรูอี้จริงๆ ”

“หุบปากเดี๋ยวนี้ ! เจ้ามิจาเป็ นต้ องสาบานอันใดทัง้ สิ้น! ”

เซียวเหยี่ยนถลึงตามองนางอย่างโกรธเคือง ร้องตะโกนออกไป
ข้างนอกว่า “เข้ามา!”

“ฝ่ าบาท ข้ามิได้โกหกจริงๆ นะ ท่านเชื่อข้าเถิด ได้โปรด

477
อย่า...อย่า...”

“อย่าอันใด” นัยน์ ตาหงส์นัน้ ฉายแววขึ้งโกรธ เพียงรู้สึก

ว่าดวงใจที่ ภกั ดี ต่อจันทรา ผู้ใดจะทราบว่าจันทรา นี้ กลับเป็ น
เพียงสุนัขป่ าตาขาวตัวหนึ่ ง** “อย่าฉวยโอกาสเอาชีวิตเฉินว่าน
เหนี ยน? หากเจิ้ น ต้ องการชี วิ ต เขาแล้ ว อย่ างไร?! จัก รพรรดิ
ต้องการให้ขนุ นางตาย ขุนนางมิอาจไม่ตาย! ”

เฉินหรูอี้ได้ ฟั ง ก็ระเบิ ด ขึ้น มาทัน ที “ท่ านทราบดี ว่ าเขา

มิได้เป็ นเช่นคนเหล่านัน้ กล่าวหา เขามิได้เป็ นไส้ศึกทัง้ ร่วมกับ
ราษฎรเมืองเจียงโจวต้านกองทัพซีเหลียงแท้ๆ!”

“เจ้าช่างทุ่มเทยิ่งนักเพื่อเฉินว่านเหนี ยน”

เฉินฮวายและเกิ่งจิ้นจงขวางขันที ผ้หู นึ่ งไว้ที่หน้ าประตู

ยามนี้ ยงั มิแน่ ใจว่าควรจะเข้าไปดีหรือไม่ หรือพวกเขาควรจะ
ตัดหูตนเองเสีย ยอมเป็ นคนหูหนวกที่มีความสุขเพื่อจะได้มิถกู
องค์จกั รพรรดิฆ่าปิดปาก

พวกเขาช่ า งโชคร้ า ยเข้ า ไปได้ ถ ูก จัง หวะพอดี องค์

จักรพรรดิและหวงกุ้ยเฟยกาลังกล่าวถึงเฉินว่านเหนี ยนผู้เป็ น
คาต้องห้ามในพระทัยขององค์จกั รพรรดิ?

478
 ความจริ ง ไม่ มี ผ้ใู ดเข้ า ใจความทุ ก ข์ท นในพระทัย ของ
องค์จกั รพรรดิได้เท่ าเฉินฮวายอี กแล้ว ด้านหนึ่ งนั น้ พาตนแช่
อยู่ในอ่างน้ าส้ มจนร่างเหม็นเปรี้ยวไปหมด อีกด้านกลับแช่อยู่
ในอ่างน้ าผึง้ กับหวงกุ้ยเฟย ความรู้สึกของคนทัง้ สองนัน้ หวานชื่น
ตัวติดกันดุจแป้ งกาว องค์จกั รพรรดิผ้ชู ิ นชากับการการทรมาน
ใจตนเองก็ยงั คอยติดตามเรือ่ งราวของเฉินว่านเหนี ยนอยู่อย่าง
ลับ ๆ เงาของเฉิ นว่ า นเหนี ยนได้ ป กคลุ ม พระทั ย ขององค์
จักรพรรดิไว้หมดแล้ว หากมิใช่เห็นองค์จกั รพรรดิทรงชิงชังเฉิน
ว่านเหนี ยนอย่างออกหน้ า จากการที่ ทรงใส่พระทัยต่อข่าวสาร
ของเฉิ นว่ า นเหนี ยน ทัง้ ยัง ให้ อ งค์ร กั ษ์ เ สื้ อ แพรคอยจับ ตาดู
เฉินฮวายล้วนเข้าใจว่าองค์จกั รพรรดิอาจเกิดการละเล่นแบบ
ใหม่ ทรงถูกพระทัยเฉินว่านเหนี ยนไปเสียแล้ว อย่างไรรัชสมัย
ต้ าจิ้นก็เคยมี เรื่องชมชอบในตัวบุรุษ และเฉินว่านเหนี ยนก็มี
รูปลักษณ์หล่อเหล่าองอาจยิ่ง

คนทัง้ สองกาลังตกตะลึงกับหัวข้อที่ องค์จกั รพรรดิและ

หวงกุ้ย เฟยสนทนากัน อย่ า งเปิ ดเผย และท่ ว งท่ า อัน แปลก
พิสดารของคนทัง้ สองและใบหน้ าอันผูค้ นมิกล้าเหลียวมองของ
หวงกุ้ยเฟยนัน้ อีก

“ตะลึงอันใดกันอยู่ ยังไปรีบมาขวางหวงกุ้ยเฟยไว้อีก! ”

479
 เฉินฮวายเข้าใจแล้ว ความหมายขององค์จกั รพรรดิคือ
‘ปกป้ อง’ องค์จกั รพรรดิทรงแรงมาก เกรงว่าจะทาให้ หวงกุ้ย
เฟยบาดเจ็บจึงให้พวกเขาเข้ามา หากกระทาหวงกุ้ยเฟยมีรอย
ฟกชา้ อย่างไรก็ยงั สามารถคิดบัญชี มิอาจรอดพ้นไปได้

“เร็ว รีบขวางหวงกุ้ยเฟยไว้” เฉินฮวายกับเกิ่งจิ้นจงผู้เ ป็ น

โหย่วเถียวเก่ารีบรุดขึ้นหน้ าไป ดูท่าทางร้อนรุ่มวุ่นวาย ความ
จริ ง ยื น อยู่ ไ กลยิ่ ง ไม่ ใ กล้ แ ม้ แ ต่ เ ส้ น ผมของหวงกุ้ย เฟย การ
ท างานที่ ไ ม่ มี ผ ลดี ต่ อ ชี วิ ต ล้ ว นมอบให้ ข ัน ที น้ อยทัง้ หลายที่
ตามหลังเข้ามาจัดการ

เฉิ นหรู อี้ ถ ูก จับ ไว้ แ น่ นมิ อาจดิ้ น หลุ ด เมื่ อ เห็ น องค์
จักรพรรดิหมุนกายจากไป ยิ่งเดินยิ่งไกล จึงอดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้
ว่า “ฝ่ าบาท ข้าขอร้อง...ครัง้ นี้ ขอให้ท่านเชื่อข้าเถิด”

เงาร่างสีเหลืองนัน้ ขององค์จกั รพรรดิไม่แม้จะชะงัก ทรง

ออกจากประตูห่างออกไปเรื่อยๆ กระทังเสี ่ ยงป่ าวร้องว่าองค์
จักรพรรดิเสด็จกลับแล้วดังลอยมาจากที่ ไกลๆ ขันที ที่จบั เฉิน
หรูอี้ไว้จึงยอมปล่อยมือ คุกเข่าร้องขอชีวิตอยู่บนพืน้

เกิ่ง จิ้น จงผู้ซึ่ง เป็ นหัว หน้ า แววตาเต็มไปด้ ว ยความไม่

พอใจ เขาเชื่อหรือไม่เชื่อ? องค์จกั รพรรดิทรงมีอคติกบั เฉินว่าน
480
เหนี ยนไปเสียแล้ว คล้ายกับหลุมใหญ่ที่มิอาจข้ามไปได้ ยังมิทนั
ได้เอ่ยถึงเรื่องส าคัญด้วยซา้ แค่ได้ยินนามของเฉินว่านเหนี ยน
ก็พองขนขึ้นคล้ายถูกคนเหยียบหางกระนัน้ นางจะกล่าวอันใด
ก็มิฟังอีกต่อไปแล้ว

ทว่าปฏิกิริยาขององค์จกั รพรรดิกท็ าให้นางสงบใจลงได้

อย่ า งน้ อยก็ มิ ได้ บ ัญ ชาให้ ป ระหารนางมิ ใช่ ห รื อ ? เช่ น นี้
หมายความว่ า เรื่ อ งราวยัง สามารถพลิ ก ผัน ได้ ? หรื อ เพราะ
กะทันหันเกินไปองค์จกั รพรรดิจึงยังไม่ได้สติเพราะถูกโทสะเข้า
ครอบงาาเสี ยก่อน บทสรุปทัง้ หมดยังต้องรอให้องค์จกั รพรรดิ
สงบเพลิงโทสะนี้ ลงได้เสียก่อนกระมัง?

ในหัว เฉิ นหรูอี้ ส ับ สนไปหมด นางโบกมื อ ไล่ ใ ห้ บ ริ ว าร

ออกไปเหลือเพียงเกิ่งจิ้นจงเพียงผูเ้ ดียว

เกิ่งจิ้นจงลอบร้องว่ ายา่ แย่ แล้วอยู่ในใจ รี บร้อนเข้ าไป

พยุงเฉินหรูอี้ที่นัง่ บนพืน้ ให้ลกุ ขึน้

“เจ้าคอยจับตาตาหนั กฉางเล่อให้ ดี หากมีข่าวของเฉิน

ว่านเหนี ยน จักต้องบอกข้าทันที”

เกิ่งจิ้นจงมุมปากบิดเบี้ยว แค้นเคืองตนยิ่งที่ มีชีวิตทุกข์

481
ทนร่างกายอ่อนแอมาตัง้ แต่เล็ก แต่เพราะเคราะห์ร้ายแปดชัว่
โคตรของตนจึงถูกขายเข้ามาในวัง มิเช่ นนั น้ คงสามารถนอน
หมอบอยู่ บ นพื้น ด้ ว ยร่ า งกายอัน อ่ อ นแอเพื่ อ หลบเลี่ ย งเรื่ อ ง
ทัง้ หมดนี้ ได้ เขาเอือมระอาเหลือเกิน องค์จกั รพรรดิและกุ้ยเฟย
แต่ละคนล้วนชมชอบรนหาที่ตาย

เฉินว่านเหนี ยนเป็ นดังระเบ

่ ิ ดเวลาของคนทัง้ สอง ที่ ผ่าน
มาเขาได้แต่เก็บกดไว้ในใจ ทว่าวันนี้ เมื่อเห็นพระพักตร์นัน้ ของ
องค์จกั รพรรดิ และใบหน้ าเฉินฮวาย เห็น ชัด ว่ าล้ ว นรู้แจ้ งทุก
อย่างเช่นกัน เพียงแค่แสร้งทาเป็ นเลอะเลือน ยามนี้ หวงกุ้ยเฟย
อาจคิดว่ายังร้อนระอุไม่พอจึงได้เอ่ยเรือ่ งนี้ ขึน้ มา ...

ปัญหาคือ คุ้มค่าหรือไม่?

“เหนี ยงเหนี ยง...” เขาอยากบอกเหลือเกินว่า เจ้าเพลาๆ

ลงบ้างเถิด องค์จกั รพรรดิของเขาทัง้ หล่อเหล่าหนุ่มแน่ น รูปร่าง
สูงโปร่ง รูปลักษณ์ โดดเด่น ครอบครองใต้หล้า และยังดีต่อนาง
ยิ่ง นับเป็ นเรื่องที่ บนฟ้ าน้ อยนักจะมีบนพื้นก็ยากจะหาพบ ยังมี
อันใดไม่พอใจอีกเล่า?

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้ว “ข้ารู้ตวั ดี เจ้าแค่ปฏิบตั ิ ตามที่ข้ากาชับ

ไปก็พอแล้ว”
482
 เกิ่งจิ้นจงอดทนและอดกลัน้ แต่ ก็ยงั มิอาจทาได้ “ท่ าน
เทพธิดาท่านลองตรองดูเถิด จักรพรรดิของเราโปรดปรานท่าน
เพียงใด ตัง้ แต่ที่ข้าน้ อยเข้าวังมาหลายปี ยังมิเคยเห็นฝ่ าบาทก้ม
ศี รษะให้ ผ้ใู ด แต่ ท่าน...” เขาอยากบอกว่า ‘อยากเป็ น ซิ่งแดง
งอกพ้ น ก าแพง’ ทว่ า รู้สึ ก ว่ า การทวงความเป็ นธรรมให้ อ งค์
จักรพรรดิมิสาคัญเท่าชี วิตน้ อยๆ ของเขา สุดท้ายจึงได้ล้มเลิก
ความตัง้ ใจ

“ท่านมิยุ่งเรื่องเฉินว่านเหนี ยนน่ าจะดีกว่า ท่านยื่นมือไป

เช่ นนี้ ไม่แน่ ว่าหากองค์จกั รพรรดิทรงกริ้วแล้วก่ อภัยพิบตั ิ แก่
เขา”

เฉินหรูอี้ลอบถอนหายใจ นางมีหรือจะไม่ทราบ ทว่านาง

กลัวจะเกิดเหตุไม่คาดฝัน หากนางวางใจ นาความหวังทัง้ หมด
ฝากไว้ที่มุมสว่างขององค์จกั รพรรดิผ้เู ปี่ ยมคุณธรรม วันหนึ่ ง
มุมมืดของพระองค์เกิดระเบิดขึ้นมา นางยอมตายได้ แต่มิอาจ
นาชี วิตเฉินว่านเหนี ยนไปเกี่ยวข้อง นางเป็ นเพียงบุตรสาวใน
ครอบครัวเล็กๆ ตระกูลเล็กๆ ครอบครัวนางขัดแย้งกันด้วย
เรือ่ งเล็กๆ น้ อยๆ เท่านัน้

เมื่อเข้าวังมาก็เป็ นหวงโฮ่วผู้เป็ นใหญ่ในวังหลัง ทัง้ มิเคย

เข้าไปร่วมแก่งแย่งชิงรักอันใดเลย นางมิได้มีแผนการอันแยบ
483
ยลมากมาย และไม่สามารถคาดเดาเล่หก์ ลของผู้คนได้ นางทา
ได้เพียงการเปิดไพ่ใบสุดท้ายต่อองค์จกั รพรรดิ ให้พระองค์ทรง
เลือกบทสรุปสุดท้าย

*ขวานผุจมเรือ เป็ นสานวนหมายถึง ทุ่มสุดตัวแบบไม่

เหลือทางให้ถอย ตัดสินใจทาเรือ่ งนัน้ ๆ ให้ถึงที่สดุ

*สุนัขป่ าตาขาว มักถูกใช้เปรียบเปรยถึงคนที่ไม่มีรสนิยม

ิ
มีตาไร้แวว มองไม่เห็นประโยชน์ ของส่ งของที ่ ตนมี อาจเที ยบ
ได้กบั วานรได้แก้วในสานวนไทย

484
 180 แตกหัก

หวงกุ้ยเฟยช่างรนหาที่ ตายเก่งนัก! เฉินฮวายนับถือยิ่งแล้ว

เห็นชัดว่านางเป็ นผู้ฉลาดลา้ เล่ห์กลต่ างๆ แทบจะใส่ ลงไปใน
ท้องไม่ได้แล้ว เขามิเชื่อเด็ดขาดว่าหวงกุ้ยเฟยดูไม่ออกว่าองค์
จักรพรรดิทรงระแวงเฉินว่านเหนี ยน ต่อให้นางมิได้ตามติดข้าง
กายองค์จ กั รพรรดิ เ ช่ น เขา เมื่ อ พระองค์ท รงยกพระที่ นั ง่ จะ
ปล่อยของเสียอันใดเขาล้วนทราบดีทุกอย่าง แม้แต่องครักษ์ลบั
ที่ส่งไปสอดแนมเฉินว่านเหนี ยนนัน้ เขาก็เป็ นผูจ้ ดั การ

จัก รพรรดิ แ ละหวงกุ้ย เฟยทัง้ สองนั ้น ต่ า งประเดี๋ ย วดี

ประเดี๋ยวร้าย ยามดีกอ็ ยู่แนบชิดตลอดเวลาประหนึ่ งเด็กทารก
ที่ ร่ า งติ ด กัน หลายครัง้ ที่ อ งค์จ ัก รพรรดิ ท รงกริ้ ว หรื อ ดื้ อ ดึ ง
บางอย่าง หรือ...บัดนี้ องค์จกั รพรรดิทรงทาร้ายผู้อื่นแต่ ก็ทา
ร้ายพระองค์เองด้ วย ไม่แน่ ว่าเมื่อเวลาผ่านไปอาจกลายเป็ น
ความเคยชินได้

เรื่ อ งที่ เ กิ ด ขึ้ น ทัง้ สองครัง้ ล้ ว นเกี่ ย วข้ อ งกับ เฉิ นว่ า น
เหนี ยน หวงกุ้ยเฟยไม่มีทางไม่รู้ ทว่าครานี้ กลับพูดถึงเฉินว่าน
เหนี ยนขึน้ มาอีก

ุ ธรรมพอ ไม่ใช่ว่าสิ่งใด
แน่ นอน เขาเป็ นผูค้ มุ ขันทีที่มีคณ
485
ก็ล้วนต้ องแนบหูติดกาแพงคอยฟั ง ครานี้ เขามันใจว่ ่ าทัง้ สอง
คนนัน้ จักต้องบอกกล่าวความลับที่ สะเทือนฟ้ าสะเทือนดินเป็ น
แน่ จึงซ่อนตัวไปไกลถึงสามจัง้ ผู้ใดจะทราบว่ากลับเป็ นเช่นเขา
คิดจริงๆ แต่ หากรู้ว่าจะวิวาทกันจนถึงขัน้ นี้ มิสู้แอบฟั งดี กว่า
อย่างน้ อยก็สามารถวิเคราะห์ได้ว่าจะหลบหลีกเรือ่ งนี้ เช่นไร...

เฉินฮวายกะพริบตาปริบๆ มองโต๊ะไม้หวงหลี่ร้อยปี และ

เก้ าอี้ ที่ ห ักแตกเป็ นชิ้ นๆ ภายในห้ องซี หน่ วน อี กทัง้ แท่ น ทับ
กระดาษตราราชสี ห์ที่ถกู โยนทิ้งจนมีรอยบุบชัดเจนและฎี กาที่
ถูกองค์จกั รพรรดิขว้างกระจายเต็มพื้น...เขาพลันเจ็บแปลบที่
หัวใจ

“เจ้าก็คิดว่าหวงกุ้ยเฟยทาเกินไปใช่หรือไม่?!”โทสะของ
เซียวเหยี่ยนยิ่งแผดเผาก็ยิ่งลุกกระพือ ใบหน้ าเขียวคลา้ ไปหมด
จนแทบไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว

เฉินฮวายตกตะลึง นี่ คือเรื่องราวใดกัน? เขาเพียงรู้สึกว่า

องค์จกั รพรรดิกระทาเกินไปแล้ว ผู้ที่ทาให้พระองค์ทรงกริ้วคือ
หวงกุ้ยเฟยแท้ๆ ทว่ากลับเห็นนางเป็ นดังสมบั
่ ติลา้ ค่า แม้นทรง
กริ้วจนแทบระเบิดก็มิกล้ากล่าววาจารุนแรงต่อหวงกุ้ยเฟยแม้
เพียงคา แต่กลับมาระบายโทสะกับสิ่งของไร้ชีวิตในห้องนี้

486
 ในอดี ตหากทรงกริ้ วก็จะไปเตะท่ อนไม้ ในลานฝึ กเพื่ อ
ระบายโทสะ บัดนี ไม่ทราบว่าทรงกริ้วเกินไปแล้วหรือพระบาท
พระหัตถ์นับวันยิ่งขยายใหญ่จึงมิเห็นสิ่งของในเรือนมีค่าเสี ย
แล้ว ของเหล่านี้ ในห้องซี หน่ วนนัน้ สามารถทาให้ครอบครัวที่มี
ฐานะปานกลางใช้ชีวิตอย่างสุขสบายได้มากกว่าสิบปี เลยที เดียว
ทว่าพระองค์กลับทาลายมันโดยไม่แม้จะกะพริบตา

ฝ่ ายกรมวังบอกเขาไม่ทราบกี่ครัง้ แล้วว่าตาหนักฉางเล่อ
เบิกสิ่งของไม่เคยขาด และทุกสิ่งที่ องค์จกั รพรรดิใช้ ล้วนเป็ น
ของชัน้ ดีทงั ้ สิ้น

เพราะพระหั ต ถ์ ห าเรื่ อ งขององค์ จ ัก รพรรดิ เป็ นเหตุ

หลัง จากเก็บ กวาดสิ่ง ของเหล่ านี้ ออกไปจากต าหนั กฉางเล่ อ
ติ ด ต่ อ กัน หลายครัง้ ยามนี้ ล้ ว นมิ ก ล้ า น าโต๊ะ ชัน้ ดี ม าจัด วาง
ให้ต้องสิ้นเปลืองสิ่งของไปโดยเปล่าประโยชน์ องค์จกั รพรรดิมิ
กังวลพระทัยแต่ เขาเจ็บปวดใจยิ่ง ทุกสิ้นเดือนและสิ้นปี ที่ ต้อง
รายงานค่าใช้ จ่าย เส้ นผมบนศีรษะพวกเขาล้วนร่วงลงเกรียว
กราว ด้วยกลัวไท่โฮ่วหวงโฮ่วทรงจะดึงปอยผมเปี ย ใช้โอกาสนี้
โจมตีพวกตน

เฉินฮวายคิดว่าระยะนี้ องค์จกั รพรรดิพระอารมณ์ มิสู้ดี รอ

ให้พระอารมณ์ เบิกบานกว่านี้ ค่อยเสนอเรื่องเปลี่ยนสิ่งของใน
487
ห้ องซี หน่ วนให้ถกู กว่านี้ จะทุบโยนอย่างไรก็ไม่เจ็บปวดใจนั ก
แต่เมื่อเป็ นเช่นนี้ คงต้องรอไปก่อน

บัดนี้ องค์จกั รพรรดิกลับมาถามว่าหวงกุ้ยเฟยทาเกินไป

หรือไม่?

มารดามันเถอะ ทาเกินไปแล้ว! ทาให้องค์จกั รพรรดิกริ้วจน

มีสภาพเช่นนี้ ทาลายข้าวของลา้ ค่ามากมาย สิ้นเปลืองเงินเบี้ยไป
เท่ า ใด? เฉิ นฮวายคิ ด ในใจเช่ น นี้ ทว่ า ปากกลับ มิ ก ล้ า กล่ า ว
ออกไปเช่นนัน้

ผู้ใดจะทราบองค์จกั รพรรดิจะทรงหวงแหนหวงกุ้ยเฟย
ดุจดวงตาไข่มุก พระองค์ผ้ชู มชอบทรมานตนกลับมิอาจตัดใจ
ทรมานหวงกุ้ยเฟยได้ หากเขาสามารถตาหนิหวงกุ้ยเฟยได้คง
จะกล่ าวว่ า...รัง เกี ย จว่ าคราวก่ อนที่ เ ข้ าวัง มามิได้ ถ กู แทง จึ ง
อยากจะถูกจ้วงแทงอีกสักคราใช่หรือไม่?

“.. .คือ หม่อมฉันไม่ทราบเรือ่ งราว ไม่กล้าออกความเห็น

ส่ งเดชพะย่ะค่ะ” วาจายังกล่าวมิทนั จบก็ได้ยินองค์จกั รพรรดิ
ทรงแค่นเสียงเย็นคราหนึ่ ง ‘ฮึ’ หลังของเขาพลันเย็นวาบไปทัว่

488
 “นางบอกว่ านางคื อเฉิ นหรูอี้ ...ที่ ตายบนเตี ยงเจิ้ น ผู้ขู่
ขวัญเจิ้น...เฉินหรูอี้ แห่ งตาหนั กเจาหยาง” เซี ยวเหยี่ยนโมโห
กระทังย ่ ิ้ มออกมา “ความหมายคือนางเป็ นพี่น้องกับ เฉินว่าน
เหนี ยน ไม่ทราบได้ ข่าวนี้ มาจากที่ ใด ท่ าทางจะได้ ยินมาว่าขุน
นางผู้ตรวจการที่ กาลังสืบสวนเรื่องเฉินว่านเหนี ยนอยู่ นางคง
ห่ ว งว่ าเจิ้น จะยื มมี ด ฆ่ าคน ถือโอกาสสัง หารเฉินว่ านเหนี ย น
ดัง นั ้น จึ ง อดกลัน้ มาจนถึ ง บัด นี้ สุ ด ท้ า ยจึ ง บอกว่ า มี ค วาม
เกี่ยวพันฉันพี่น้องระหว่างกันเพื่อปกป้ องเขา”

เฉิ นฮวายพลัน เกิ ดความรู้ สึ ก อยากตายขึ้ น มาทัน ที

มารดามันเถอะ เขาเพียงพูดส่งๆ ไปเท่านัน้ พูดส่งๆ!เพื่อผลัก
ปัญญาให้ออกไป มิอยากเข้าร่วมสงครามของเจ้าคนทัง้ สองนัน้
มิได้อยากสอบถามว่าเรือ่ งราวที่แท้ เป็ นเช่น ใดเลยจริงๆ!

เป็ นถึงองค์จกั รพรรดิแห่งต้ าจิ้น สายตาอันเฉี ยบแหลม

สักนิดก็ไม่มีเลยหรือ?! พี่ น้องอันใดกัน เฉินหรูอี้อนั ใดกัน เฉิน
ว่านเหนี ยนอันใดกัน...เขาไม่อยากรับรู้เลย ไม่อยากทราบแม้
เพียงนิด! เข้าใจหรือไม่!? องค์จกั รพรรดิรงั เกียจที่เขารูค้ วามลับ
ไม่มากพอ ตายยังไม่เร็วพอหรือไร?

...ปั ญ หาคื อ เรื่ อ งอัน แปลกประหลาดพิ ส ดารนี้ องค์

จักรพรรดิทรงเชื่ อหรือไม่เชื่ อเล่า? เป็ นเพราะสติปัญญาเขามี
489
ปัญหาหรือองค์จกั รพรรดิทรงให้ความสาคัญมิถกู จุด เหตุใดเขา
จึงฟังไม่เข้าใจ?

“นางช่ า งกล้ า พูด ออกมาได้ ! ” เซี ย วเหยี่ ย นเข่ น เขี้ ย ว

เคี้ยวฟัน ตัง้ แต่ที่เขารูจ้ กั จอมโกหกน้ อยผูม้ ีคาโป้ ปดอยู่เต็มปาก
อารมณ์ ของเขาก็ขึ้นๆ ลงๆ แกว่งไปซ้ายที ขวาทีตลอด กระทัง่
แทบจะกลายเป็ นหุ่นกระบอกให้นางจูงอยู่แล้ว

กาลก่อนเขาเพียงรับรู้ได้ถึงอาการเจ็บปวดหัวใจห่วงใย
นาง บัดนี้ ...มารดามันเถอะ หัวใจตับปอดไตล้วนเจ็บไปหมด!

“เจ้าเชื่อไหม นางตกใจจนตัวหดดังนกกระทาแล้
่ ว แต่ยงั
พูดแทนเฉินว่านเหนี ยนอีก?!”

เฉินฮวายมองเห็นความหมายในชัน้ น้าแข็งนัน้ แล้ว พระ

เนตรของพระองค์เพียงจับจ้องที่ ‘เฉินว่านเหนี ยน’ ส่ วนฐานะ
ของผู้ที่เคยเป็ นเฉินหวงโฮ่วนั น้ มิทราบว่าองค์จกั รพรรดิมิได้
ใคร่ครวญถึงข้อเท็จจริง หรือทรงปฏิเสธที่จะเชื่อความเป็ นไปได้
นี้ และเชื่อแน่ ว่าหวงกุ้ยเฟยกล่าวโป้ ปดสะเทือนฟ้ าสะเทื อนดิน
ก็เพื่อเฉินว่านเหนี ยน

“ฝ่ าบาท” เขาเอ่ยถามคาถามที่ เฉินหรูอี้ ไม่มีโอกาสได้

490
ถามและไม่กล้าถาม “เช่ นนัน้ ฝ่ าบาททรงเชื่อที่ หวงกุ้ยเฟยพูด
ว่านางคือเฉินหวงโฮ่วหรือไม่พะย่ะค่ะ?”

เซียวเหยี่ยนที่ทาปากขมุบขมิบไม่หยุดเมื่อครู่ถึงกับหยุด
ลงทันที ดูท่าทางคล้ายกาลังครุ่นคิดอย่างจริงจัง หลังจากผ่าน
ไปเป็ นเวลาหนึ่ งถ้วยชา จึงเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “บัดนี้ ทุกประโยคที่
นางกล่าว เจิ้นล้วนมิกล้าเชื่อ”

อารมณ์ เล็กๆ น้ อยๆ นั ้นมันทาให้ คนใจสลายยิ่ง เสี ยง

แผ่ว เบาก็ช่ า งทิ่ มแทงใจคน เฉิ นฮวายรู้สึ ก อวัย วะภายในสัน่
สะท้านไปหมด

“ฝ่ าบาท หม่ อ มฉั น เชื่ อ มันว่

่ า ฝ่ าบาททรงเป็ นผู้ป ราด
เปรื่อง องอาจ สง่างามยิ่ง ทัง้ ยังครอบครองใต้ หล้า ควรค่าให้
สตรีทุกนางตกหลุมรัก บุรษุ เสเพลเฉินว่านเหนี ยนไหนเลยจะ
เทียบกับพระองค์ได้?”

เขาลอบพยักหน้ าในใจ แน่ นอนว่านอกจากพระอารมณ์

แปรปรวนที่ นับวันยิ่งมากขึ้นจนอาจเรียกได้ว่าเสี ยสติ รวมทัง้
การชมชอบทรมานตนที่ ม ากเกิ น คนปกติ ข องพระองค์แ ล้ ว
เรือ่ งอื่นทรงทิ้งห่างผูค้ นไปไกลยิ่งนัก

491
 เรื่ อ งอ านาจบารมี ต าแหน่ ง อัน สู ง ศัก ด์ ิ ยัง มิ ต้ อ งว่ า ถึ ง
เพี ย งแค่ รูป ลัก ษณ์ ท ัง้ วัย หนุ่ มแน่ นก็เ พี ย งพอแล้ ว เฉิ นว่ า น
เหนี ยนดูเป็ นบุรษุ เจ้าสาราญมากรัก องค์จกั รพรรดิของเขาทัง้
สง่างามและสูงส่ง เป็ นคุณชายสูงศักด์ ิ รูปงาม เฉินว่านเหนี ยน
ไหนเลยจะเทียบได้!

วาจาที่ กล่าวนัน้ ดียิ่ง แต่เซี ยวเหยี่ยนมิอาจไม่ยอมรับว่า

คาพูดของเฉินฮวายมิอาจปลอบประโลมจิตใจอันเจ็บช้าของ
เขาได้ หากเรื่องนี้ เกิดขึ้นเมื่อสี่ ปีก่อน เขาหรือจะเห็นเฉินว่าน
เหนี ยนในสายตา?

ร่างกายของตนนั น้ เขาย่อมทราบดี แม้ยามนี้ เขากับ...

ตอนนี้ ยังไม่รู้ว่าคนผู้นัน้ ชื่ ออันใดกันแน่ ...จะค่ อยๆ ดี ขึ้นดุจ
ปลาได้น้ า นางช่วยทาให้ความสามารถนั น้ ของเขาค่อยๆ ฟื้ น
คื น มา แต่ ก็ ย ัง ไม่ ส ามารถควบคุ ม มัน ได้ อ ย่ า งใจเช่ น เดิ ม
ข้อบกพร่องในความสามารถส่วนนัน้ ที่เป็ นมาหลายปี คล้ายได้
กลายเป็ นปมที่ ฝัง ลึ ก ในจิต ใจจนมิอ าจลบล้ างได้ ท าให้ เ ขามี
หลุมที่ ไม่สามารถข้ามไปได้อยู่ภายในใจ นับวันก็ยิ่งขาดความ
มัน่ ใจ กระทั ง่ เขาเองยัง สัม ผัส ได้ ถึ ง ความปรารถนาที่ จ ะ
ครอบครองทัง้ กายและใจปี ศาจน้ อยอย่างมิอาจควบคุมได้ เขา
ต้ อ งการทัง้ หมดของนาง แม้ แ ต่ พื้น ที่ เ ล็ก ๆ ในใจนางล้ ว นมิ
อนุญาตให้มีผอู้ ื่น ไม่ว่าจะเป็ นพี่ชายที่มีฐานะอันไม่ชดั แจ้งผูน้ ัน้
492
ของนางหรื อ ในใจนางนั ้น มิ เ คยมี ผู้ใ ดอยู่ เ ลย เขาก็ท นไม่ ไ ด้
ทัง้ สิ้น

เขาป่ วยแล้วจริงๆ

“เรือ่ งของข้า ข้ารูด้ ีที่สดุ ”

ครัน้ ได้ฟังพระสุรเสียง อันหม่นหมองขององค์จกั รพรรดิ

เฉินฮวายก็เข้าใจถึงความเจ็บปวดอันมิอาจเอ่ ยออกมาได้นัน้
ของพระองค์ เขาคิ ดว่ าองค์จกั รพรรดิ อยู่ด้ วยกันกับหวงกุ้ยเฟ
ยทุกคืนวัน พระอาการประชวรคงหายดี แล้วเสี ยอี ก ที่ แท้ เป็ น
เขาเองที่คิดง่ายเกินไป

“ความจริ ง หากฝ่ าบาททรงมิ อ าจข้ า มพ้ น ความยาก

ลาบากในพระทัย ได้จ ริ ง ๆ ครานี้ ทรงปล่อยเฉิ นว่านเหนี ย น
ไป คราวหน้ าค่อยหาโอกาส...”

เฉิ นฮวายกล่ า วยัง มิ ท ัน จบก็ถ ูก สายพระเนตรอัน เย็น

เยี ยบสะกดให้ หยุดไป แม้แต่ ขาก็อ่อนไปหมดแล้ว เวลานี้ จึง
รูส้ ึกว่าปากตนช่างหาเรือ่ งนัก

“เจิ้ น มิ อ าจได้ ใ จสตรี ม าครองเป็ นเพราะเจิ้ น ไร้ ค วาม

สามารถ หรือนางชอบผู้ใดเจิ้นก็ต้องฆ่ าคนผู้นัน้ ? เจ้าเห็นเจิ้น
493
เป็ นจักรพรรดิเลอะเลื อน ที่ ทาเป็ นแต่ วิธีการต่า ช้ าเพื่อให้ ได้
ครอบครองสตรีผ้หู นึ่ งงัน้ หรือ? ” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยเสี ยงเย็นว่า
“นี่ เป็ นครัง้ สุดท้าย หากเจ้ายังมีจิตใจเช่นนี้ ทัง้ ที่อยู่ข้างกายเจิ้น
ไม่ช้าก็เร็วคงได้กลายเป็ นขุนนางทรยศ ถึงยามนัน้ เจินจะไม่ไว้
ไมตรีเด็ดขาด”

เฉินฮวายคุกเข่ าดังพลัก่ ศี รษะโขกลงกับพื้ นทันที “ฝ่ า

บาททรงโปรดอภัย ทรงให้ หม่อมฉั นอธิบายก่ อน...หม่อมฉั น
เพียงอยากเสนอว่า ในเมื่อเฉินว่านเหนี ยนไปเป็ นขุนนางที่แดน
ไกลแล้ว ระยะนี้ กอ็ ย่าให้เขากลับมา มิได้หมาย ความว่าให้ฆ่า
ปิดปากพะย่ะค่ะ ฝ่ าบาทโปรดทรงพิจารณา!”

เขาเองก็ไม่ร้จู ะกล่าวสิ่งใดแล้ว องค์จกั รพรรดิเก็บฎี กา

ร้องเรียนเฉินว่านเหนี ยนไว้ทุกฉบับ มิกล่าวโทษ ทัง้ มิกล่าวแก้
ต่ าง หรือมิใช่ คิดจะยืมมีดฆ่ าคน?แต่ เขาก็ปากหาเรื่องโดยแท้
เมื่ อ ครู่ห วงกุ้ย เฟยก็เ พิ่ ง จะกระท ามัน เขายัง มาตอกย ้า องค์
จักรพรรดิอีก หากองค์จกั รพรรดิมิได้ประสงค์เช่นนัน้ แล้วควร
กระทาเช่นไรเหตุใดมิกระทา ผูอ้ ื่นได้แต่คาดเดาไปต่างๆ นานา
แม้แต่เขาที่ติดตามพระองค์ยงั ดูไม่ออก

เซียวเหยี่ยนมองเฉินฮวายคราหนึ่ ง แต่กม็ ิ ได้ไล่เบีย้ ว่าวาจา

ที่ กล่าวมานัน้ จริงเท็จเพียงใด ความจริงคือเฉินฮวายแนะนาให้
494
เขากาจัดศัตรูหวั ใจหรือเพียงแนะนาให้ปล่อยเฉินว่านเหนี ยน
ไว้ในที่ห่างไกลต่อไปอย่างที่อธิบายต่อเขา

เขาทราบมาตลอดว่ าการอยู่ในที่ สูงนั น้ ย่อมต้ องเหน็ บ

หนาว ผู้ใต้ บงั คับบัญชาล้วนต้ องคาดเดาความคิดเขาเสมอ ที่
ต้องคาดเดาเพราะอยากจะประจบประแจงจักรพรรดิ ความร้าย
กาจของการสอพลอนี้ มิได้มากมายอันใด ถ้าหากประจบผิดที่ผู้
ที่ ได้รบั ผลกระทบก็อาจเป็ นขุนนางผู้นั ้นและราษฎร การคาด
เดาอี ก ชนิ ดหนึ่ ง กลับ ตรงกัน ข้ า มกับ ขุน นางกลุ่ ม แรกเพราะ
กระทาเพื่อให้ตนสามารถต่อกรกับเขาได้ดียิ่งขึน้ แน่ นอนว่าผูท้ ี่
ต้องอดกลัน้ คือองค์จกั รพรรดิ ผู้ที่ได้รบั ผลประโยชน์ คือราษฎร
เหตุการณ์เช่นนี้ ก็มิใช่ว่าไม่เคยมี

แต่วนั นี้ มันกลับยิ่งทาให้ใจของเขาเหน็ บหนาวขึ้นไปอีก

เรื่องมิได้เกี่ ยวข้องอันใดกับเฉินฮวาย เพียงแต่ ในที่ สุดเขาก็รู้
แล้วว่าปี ศาจน้ อยนั น้ ไม่ต่างอันใดกับผู้อื่น มักคาดคะเนจิตใจ
เขาจนเคยชิ น นางคาดเดาใจเขา สัง เกตเขา เอาใจเขา ใน
บรรยากาศที่สามารถควบคุมเขานางก็จะเย้าแหย่เขา มีเพียงสิ่ง
เดี ยวที่ เขาไม่กล้ายืนยันนั น่ คือนางชอบเขาหรือไม่ นางแสดง
ออกมาจากใจจริงหรือไม่

495
 สงครามในอุทยานหลวงระหว่างต่งหวงโฮ่วและฉู่หวงกุ้ย
เฟย เรื่องนี้ เกิดขึน้ เพียงไม่กี่ชวยาม
ั่ เรื่องราวก็แพร่สะพัดไปทัว่
วังหลังก่อนจะถึงเวลาพลบคา่ เสี ยอี ก ถึงกลับกล้าสละใบหน้ า
อันงดงามเพื่อลากหวงโฮ่วลงจากหลังอาชา เพียงเวลาไม่นาน
หวงกุ้ยเฟยก็กลายเป็ นบุคคลที่มีอิทธิพลและสร้างสีสนั ให้กบั วัง
หลัง

ผูค้ นต่างรู้สึกว่าครานี้ ต่งหวงโฮ่วได้เตะเข้ากับแผ่นเหล็ก

แล้ว ไม่เพียงต้ องเสี ยหน้ า ยังเสี ยอย่างอื่นอี กด้วย อานาจการ
พบกับ องค์ร ชั ทายาทก็ถ กู วาจาเพี ย งประโยคเดี ย วขององค์
จักรพรรดิช่วงชิงไป อาจกล่าวได้ว่าหวงกุ้ยเฟยได้รบั ชัยชนะ แต่
ก็ถกู ตบจนกลายสภาพเป็ นสุกร

ผูใ้ ดจะทราบว่าวังหลังนัน้ มีเรือ่ งพลิกผันตลอด เวลา เมื่อ

กลับถึงตาหนักหย่งเล่อองค์จกั รพรรดิผ้วู ิ ปริตโกรธกริ้วไร้ไมตรี
ก็วิวาทกับหวงกุ้ยเฟยแล้วนาบริวารจากตาหนักฉางเล่อเสด็จ
จากไปด้วยโทสะ

เพียงแต่ต่างรูส้ ึกว่านางยังพอมีความหวังมากกว่าต่งหวง
โฮ่วอยู่บ้าง ต่งหวงโฮ่วทัง้ ถูกกักบริเวณทัง้ คัดลอกคัมภีร์ ทัง้ ถูก
คนสนิทขององค์จกั รพรรดิตบจนมีสภาพไม่ต่างอันใดกับสุกร
เช่นเดียวกับหวงกุ้ยเฟย แต่หวงกุ้ยเฟยนอกจากจะถูกหวงโฮ่ว
496
สังตบปากแล้
่ วก็มิได้ รบั การลงโทษใดจากองค์จกั รพรรดิ เ ลย
เคราะห์ดีที่หวงกุ้ยเฟยเป็ นที่ โปรดปรานได้ ไม่นาน จึงยังไม่มี
พระโอรส หากผู้ อื่ น ตั ้ง ครรภ์ ม อบบุ ต รชายอ้ ว นพี แ ก่ อ งค์
จักรพรรดิ ตาแหน่ งรัชทายาทอาจถูกแทนที่กเ็ ป็ นได้

ต่งหวงโฮ่วถูกกักบริเวณในตาหนักเจาหยาง หวงกุ้ยเฟย
หน้ าบวมเป่ งเป็ นสุกรจึงไม่มีหน้ าพบผู้คนได้แต่ ขงั ตัวเองไว้ใน
ตาหนักหย่งเล่อ เมื่อวังหลังขาดผูม้ ีอานาจหลักไปถึงสองคน วัง
หลังกลับคึกคักอย่างที่มิเคยเป็ นมาก่อน แต่ละคนล้วนรู้สึกเบิก
บานใจไปกับละครฉากสนุกที่มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเกียรติยศ
ความรา่ ารวยของตนแม้แต่น้อย

เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงละทิ้งต้ าหนั กหย่งเล่อ ครัง้ นี้ เป็ น

เวลาสามวันโดยไม่แม้แต่ จะย่างกรายไปที่ นัน่ เรื่องนี้ สาหรับ
พระสนมทัวไปกลั
่ บเป็ นเรื่องธรรมดายิ่ง อย่าว่าแต่ สามวันเลย
สามเดื อ น สามปี ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ มิ ไ ด้ เ สด็จ มาก็มิ ใ ช่ ไ ม่ เ คย
เกิดขึ้น ทว่าองค์จกั รพรรดิทรงทุ่มเทพระวรกายและพระทัยงัด
ข้อกับขุนนางใหญ่ เพื่ อหวงกุ้ยเฟย ถึงกับทรงใช้ ไม้พ ลองราช
สานักที่มิได้ใช้มาแล้วหลายสิบปี ผูค้ นจึงรูส้ ึกแปลกใจอย่างยิ่ง

นี่ คือระยะการสูญเสียความโปรดปรานหรือ ? หรือมันคือ

ระยะสูญเสี ยความโปรดปรานจริงๆ? มีพระสนมรักที่ สูญเสี ย
497
ความโปรดปรานก่อนที่ จะถูกดาวพิฆาตขององค์จกั รพรรดิทา
ให้ตายก่อนด้วยหรือ? บรรดาพระสนมล้วนรูส้ ึกว่าละครยิ่งใหญ่
ฉากนี้ น่ าสงสัยเป็ นอย่างยิ่ง ทว่าเหล่าสนมที่มิได้รบั ความโปรด
ปรานทัง้ หลายนั ้น มิ ไ ด้ มี อ านาจก่ อ คลื่ น ลมอัน ใดได้ แต่ เ มื่ อ
เรื่องราวแพร่จากวังหลังไปถึงราชสานักกลับมิใช่แค่การดูละคร
ฉากสนุกเพื่อเพิ่มสีสนั แก้ความเบือ่ หน่ ายอีกต่อไป

องค์จกั รพรรดิท รงใช้ ไม้พลองราชสานั กทัง้ ยังปลดขุน

นางใหญ่ไปหลายตาแหน่ ง แลกมาซึ่งความสงบในทันใด ทาให้
รู้สึ ก ได้ ถึ ง การเติ บ โตและความปรารถนาที่ จ ะควบคุม ทุ ก สิ่ ง
อย่างแรงกล้าขององค์จกั รพรรดิ เพียงแต่ นัน่ เป็ นเพียงการจา
ศีลชัวคราวเท่
่ านัน้ สิ่งที่ ตามมาคือการต่อต้านอันเปี่ ยมซึ่งพลัง
อ านาจ โดยเฉพาะในสายตาขุ น นางใหญ่ ล้ ว นมองว่ า องค์
จักรพรรดิทรงแก้ไขปั ญหาได้ไม่เหมาะสมยิ่ง หวงโฮ่วอย่างไรก็
เป็ นมารดาแห่งแผ่นดิน มิอาจนาเอาไปเปรียบกับสนมทัวไปใน ่
วัง หลัง ได้ ไม่ ว่ า จะท้ า ผิ ด อัน ใด นอกจากจะเป็ นความผิ ด ที่
ร้ายแรงอย่างยิ่ง...นัน่ ก็ควรปลดจากตาแหน่ งหวงโฮ่วหรือไม่ก็
ส่งไปตาหนักเย็น นอกเหนื อจากนี้ ไม่ว่าจะเป็ นสถานการณ์ เช่น
ไรก็ควรให้เกียรติหวงโฮ่ว ยิ่งไปกว่านัน้ ทรงแค่ตบหญิงสาวชาว
ป่ าที่ ผ้คู นล้วนมิได้ยอมรับ เพี ยงคิดสักนิดก็ทราบว่าหญิงสาว
ชาวป่ าต้ องไม่รกั ษากฎวังล่วงเกินรัชทายาทและหวงโฮ่ วก่อน
เป็ นแน่ หวงโฮ่วจึงได้ลงโทษนาง
498
 ส่วนองค์จกั รพรรดินัน้ แต่ไหนแต่ไรหากโปรดปรานผูใ้ ด
ดวงเนตรก็ล้วนถูกสิ่งปฏิกลู บดบังไปสิ้น ทรงเห็นเพียงความดี
ของสนมรักเท่านัน้ ผูอ้ ื่นล้วนมิทรงเห็นอยู่ในสายพระเนตร

จากสิ่งที่ ทงั ้ มีและไม่มีจริงมารวมกัน เมื่อผ่านความคิด

ของเหล่าขุนนางใหญ่ทงั ้ หลายแล้วก็สรุปว่าหญิงสาวชาวป่ านัน้
เป็ นปี ศาจร้ายผู้นาภัยพิบตั ิ มาสู่แผ่นดินและประชาชน เพราะ
นาง. . .พวกเขาไม่เพี ยงต้ องสูญเสี ยสหายร่วมอุดมการณ์ อนั
เก่ ง กาจ แม้ แ ต่ ห วงโฮ่ ว ผู้เ ป็ นมารดาแห่ ง แผ่ น ดิ น ก็ย ัง ได้ ร บั
เคราะห์เพราะนาง

จัก รพรรดิ ท รงไม่ ยุ ติ ธ รรม! เหล่ า ขุน นางล้ ว นโกรธขึ้ ง

ต่อต้านองค์จกั รพรรดิ ฎีการ้องเรียนต่อว่าหวงกุ้ยเฟย ถูกถวายยัง
ตาหนักฉางเล่อไม่ขาดสายปานขนอิฐ ทัง้ ที่ องค์จกั รพรรดิและ
หวงกุ้ยเฟยกาลังผิดใจกันอยู่ บรรยากาศระหว่างสองตาหนั ก
เย็นเยือกขึ้นไปทุกวันแต่เหล่าขุนนางก็มิได้ยอมอ่อนข้อแม้แต่
น้ อย กลับคึกคักด้วยซา้ การต่อต้ านนี้ ก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น
เรือ่ ยๆ

499
 181 สูญเสียการควบคุม

่ ง้ ราชสานักและวังหลังต่างวิพากษ์วิจารณ์ หวงกุ้ยเฟ
ทัวทั
ยอย่างหนั ก ทว่าเมื่อทัง้ หมดมาถึงตาหนั กฉางเล่อกลับคล้ าย
ตกสู่ถา้ น้ าแข็งกระนั น้ องค์จกั รพรรดิมิทรงมีปฏิกิริยาโต้ ตอบ
ใดๆ ทัง้ สิ้น

ฎี การ้องเรียนตาหนิหวงกุ้ยเฟยและองค์จกั รพรรดิถกู วาง

ไว้ เ ต็มโต๊ะทรงอักษร เซี ย วเหยี่ ย นไม่เ หลี ย วแลสักนิ ด ได้ แต่
มอบให้เฉินฮวายเป็ นผู้จดั การ เฉินฮวายก็ไร้หนทางแล้ว เขามิ
อาจด่ า ว่ า องค์จ กั รพรรดิ แ ละหวงกุ้ย เฟยตามที่ เ หล่ า ขุน นาง
เขียนมาได้ แม้นมันจะเป็ นความจริงก็ตาม เขาแทบล้มลงบน
พืน้ เพราะมิอาจเขียนด่าว่าขุนนางเหล่านัน้ ยุ่งมิเข้าเรื่องดังสุ
่ นัข
ไล่จบั หนู อยากถูกโบยด้วยไม้พลองราชสานักอีกหรือไร? ตาม
ความคิดที่แท้จริงขององค์จกั รพรรดิได้

สุดท้ ายจึงเขี ยนลงไปเพียงสองคาว่า ‘ตรวจแล้ว ’ เขามิ

อาจเดาพระทัยขององค์จกั รพรรดิได้ เหล่าขุนนางยิ่งมิอาจเดา
ได้

ทุกคนล้วนกาลังเฝ้ ารอ มีเพียงคนเดียวที่มิอาจรอได้ นัน้

ก็คือเฉินหรูอี้
500
 นางเฝ้ ารักษาตัวในตาหนั กหย่งเล่อมิออกไปไหน จะว่า
ไปยาทารัก ษาหน้ าสลายโลหิ ตของส านั ก แพทย์ ห ลวงช่ า ง
อัศจรรย์นัก นางรักษาเพียงสามสี่ วนั ใบหน้ านัน้ ก็เกือบ จะหาย
ดี สามารถออกมาพบผู้ค นได้ แ ล้ ว และที่ แ รกที่ น างจะไปคื อ
ตาหนักฉางเล่อ

หลายวันมานี้ ที่นางต้ องอกสันขวั

่ ญแขวน คอยจับตาดู
ความเคลื่อนไหวของตาหนักหย่งเล่อตลอดเวลา แม้นทราบว่า
ไม่มีฎีกาของเฉินว่ านเหนี ยนส่ งออกมา แต่ นางก็รอไม่ได้ อีก
แล้ว

องค์จกั รพรรดิอุปนิสัยแปรปรวน ไม่อาจคาดเดาได้ ไม่

แน่ ว่ า หากมี สิ่ งใดไปกระตุ้ น พระองค์ ก็อ าจตัด สิ นพระทัย
ในทันที

นางมิ ก ล้ า ติ ด ตามพระองค์ไ ปต าหนั ก ฉางเล่ อ ในทัน ที

หลังจากที่ทรงเสด็จจากไปในครานัน้ เพราะประการที่หนึ่ ง กลัว
ว่าองค์จกั รพรรดิผมู้ ีอารมณ์ดงด ั ่ ิ นปื นซึ่งกาลังมีโทสะอย่างที่สดุ
อยู่นัน้ อาจจะฆ่านางให้ตายได้ หรืออาจกริ้วกระทังโยนนางเข้่ า
ไปในตาหนักเย็น เช่นนัน้ ก็ยากจะออกมาได้ ประการที่ สอง คือ
หวัง ให้ ใบหน้ าอัน งดงามนี้ ฟื้ นคื น มาเสี ย ก่ อน อย่ างน้ อยก็ใ ห้
เหมือนคนสักหน่ อยจึงจะสามารถเรียกร้องความสงสารจาก
501
องค์ จ ัก รพรรดิ ได้ บ้ า ง เพื่ อ ลดความหงุ ด หงิ ดพระทั ย ของ
พระองค์ เกรงว่าหากเห็นหน้ าอันบวมเป่ งของนางก็ยิ่งหงุดหงิด
พระทัยมากขึน้

เฉิ นหรูอี้ เ ร่ ง รุด มาถึ ง ต าหนั ก ฉางเล่ อ แล้ ว ยัง มิ ท ัน ถึ ง

ประตูใหญ่กถ็ กู คนขวางไว้

ความจริงขันทีหลายคนที่เห็นหวงกุ้ยเฟยเดินทางมาถึงก็
รูส้ ึกยินดีปรีดายิ่ง เพียงแต่ก่อนหน้ านี้ องค์จกั รพรรดิทรงมีรบั สัง่
ไว้ พวกเขามิอาจไม่ขวาง

“หวงกุ้ยเฟยโปรดอภัย ฝ่ าบาททรงมีรบั สังไว้ ่ ...ไม่ว่าพระ

สนมใดในวังหลังล้วนมิอนุ ญาตให้ เข้าตาหนั กฉางเล่อตามใจ
ชอบพะย่ ะ ค่ ะ ” ดวงตาของขัน ที ร่ า งบึก บึน นั น้ เปี ยกชื้ น แม้ น
วาจาที่ กล่าวเป็ นคาปฏิเสธแต่ สีหน้ ามองอย่างไรก็เป็ นการให้
กาลังใจ แทบอยากจะให้ หวงกุ้ยเฟยแสดงความป่ าเถื่อนออก
มาแล้วฝ่ ากลุ่มพวกเขาเข้าไปพบกับองค์จกั รพรรดิเสีย

หลายวันมานี้ ต่ อให้ เป็ นคนหูหนวกก็ยงั ได้ยินเรื่องราว

อันสะท้านสะเทือนของของหวงกุ้ยเฟย ทว่าพวกเขามิสนใจสิ่ง
ใดให้มากความเสียหรอก พวกเขารู้เพียงว่าองค์จกั รพรรดิทรง
ดาเนินรอบตาหนั กฉางเล่ออยู่ทุกเช้ าคา่ จนแทบจะเหยียบยา่
502
ก้อนอิฐทุกก้อนในพืน้ ที่นี้แล้ว บรรยากาศภายในตาหนักกดดัน
ทัง้ ตึ งเครี ยดจนหัวใจแทบระเบิด ออกมาได้ ทุกเวลาดุจ อยู่ใน
ลานประหารก่อนถูกตัดสินโทษกระนัน้

ดังคากล่าวที่ ว่าเมื่อเรี ยนผูกย่ อมต้ องเรียนแก้ หวงกุ้ย

เฟยก็มาแล้ววันนี้ มิเช่ นนัน้ คงมีคนทนไม่ได้วิ่งไปตาหนั กหย่ง
เล่อขอร้องให้นางมาปลอบประโลมองค์จกั รพรรดิเป็ นแน่

เทพเซียนวิวาทภูตผีรบั เคราะห์ ความจริงนัน้ ได้พิสูจน์ ให้

เห็นหลายครัง้ แล้ว ขอเพียงองค์จกั รพรรดิทรงพระอารมณ์ ไม่สู้
ดี ผู้เคราะห์ร้ายที่ ต้องฝ่ าควันไฟก็ไม่พ้นบริวารรับใช้ ข้างพระ
วรกายเช่นพวกเขา

เฉินหรูอี้สงบใจตนครู่หนึ่ ง นี่ เป็ นเรื่องนี้ นางคาดการณ์ไว้

แล้ว เพียงแต่ ภายในใจก็อดกอดความหวังที่ ว่าองค์จกั รพรรดิ
กาลังรอนางอยู่มิได้

นางกัดริมฝี ปากอย่างลังเล “รบกวนเจ้าไปทูลฝ่ าบาทสัก

หน่ อยเถิด ว่าเปิ่นกงอยากเข้าเฝ้ าพระองค์...”

“พะย่ะค่ะ! ”

นางยัง มิ ท ัน ได้ ก ล่ า วจบ ขัน ที ร่ า งบึ ก บึ น กลับ ชิ งตอบ

503
รับคาขึ้นเสียก่อน พลันหมุนกายถลาบินเข้าไปในตาหนักอย่าง
รวดเร็วดุจนกนางแอ่นก็มิปาน

นี่ คงถูกทรมานจนทนไหมไหวแล้วกระมัง เกิ่งจิ้นจงคิด

ในใจ

ในอดีตที่ เขายังอยู่ในตาหนักฉางเล่อนัน้ มีตาแหน่ งเป็ น

ผู้ ดู แ ลสู ง สุ ด เกี ย รติ ยศมากล้ น ทว่ า การอยู่ ข้ า งกายองค์
จักรพรรดิกค็ ล้ายอยู่ใกล้ราชสีห์ ใจมักเต้นไม่เป็ นสา่ ยามนี้ แม้น
ต าแหน่ งก็ย ัง เหมื อ นเดิ ม แต่ ล าดับ ขัน้ กลับ ร่ ว งหล่ น ลงไม่ รู้
เท่าใด ไม่ว่าจะเป็ นที่ โปรดปรานเพียงใด แต่การรับใช้พระสนม
ก็ไม่มีทางเปรียบได้กบั องค์จกั รพรรดิแน่

สนมรักขององค์จกั รพรรดิไม่ว่าผู้ใดล้ วนถูกโยนมาใน

ตาหนักหย่งเล่อดุจสายน้าไหล ในตาหนักหย่งเล่อนัน้ มีเงินทอง
ให้ ค ว้ า นคว้ า ไม่ น้ อย อัน ตรายก็น้ อยลงไม่ รู้ต ัง้ เท่ า ใด องค์
จัก รพรรดิ เ สด็จ ไปสิ บ ครัง้ เก้ า ครัง้ ครึ่ ง ล้ ว นเป็ นพระพัก ตร์ที่
เปี่ ยมรอยพระสรวลหวานลา้ จนผู้คนเอียนเลี่ยนประหนึ่ งเสวย
น้าตาลสองชังครึ ่ ง่ ตัง้ แต่อยู่ในครรภ์กระนัน้

นัน่ สบายกว่าการอยู่ตาหนักฉางเล่อคอยปรนนิบัติรบั ใช้

องค์จกั รพรรดิไม่ร้ตู งั ้ เท่าใด เขาคิดในใจ ดีที่สุดฉู่หวงกุ้ยเฟยจัก
504
ต้ องรักษาร่างนี้ ให้ ดีแล้วกอบกุมพระทัยขององค์จกั รพรรดิให้
มัน่ เช่นนัน้ เขาก็สามารถบินขึน้ ที่สูงเปลี่ยนร่างเป็ นพญาหงส์ได้
แล้ว

ในขณะที่ เฉินหรูอี้กาลังกระวนกระวายใจ เกิ่งจิ้นจงผู้อยู่

ภายนอกกลับมองสิ่งๆ ต่างๆ ได้ชดั เจนยิ่ง หลายครัง้ หลายครา
ทาให้รวู้ ่าองค์จกั รพรรดิทรงตกอยู่ในกาามือ

หวงกุ้ยเฟยแล้ว ขอเพี ยงหวงกุ้ยเฟยมิรนหาที่ ตายด้วย

การยอมรับว่ามิเคยมีความรู้สึกใดกับองค์จกั รพรรดิ ผู้ที่นาง
ชอบคือเฉินว่านเหนี ยน...ก็จะสามารถบินข้ามด่านนี้ ไปได้

ตลอดทางเขาคอยกล่าวสนับสนุนส่งเสริมให้กาลังใจแก่
นางหลากหลายรูปแบบ หากมิใช่เห็นว่าเขายังจัดการดูแลงาน
ต่างๆ ในตาหนักได้ดีมีระเบียบ เป็ นขัน้ เป็ นตอน เฉินหรูอี้คงส่ง
ตัวไปที่ศาลาอยู่เย็น*ให้เขาได้พกั กายใจเพราะคิดว่าเขาไม่ปกติ
เป็ นแน่

ขัน ที ร่ า งบึ ก บึ น ที่ เ ข้ า ไปในต าหนั ก ดุจ นกนางแอ่ น นั ้น

หายไปเป็ นเวลาหนึ่ งถ้วยชา เฉินหรูอี้เขี่ยเท้าไปมาจนแทบถอด
ใจถอยไปเองแล้ ว แต่ ก ลับ เห็น ขัน ที ผู้นั ้น ถลาออกมาดุจ นก
นางแอ่ นเช่ นเคย ใบหน้ าเต็มไปด้วยความยินดี ประหนึ่ งองค์
505
จัก รพรรดิ ทรงพระราชทานทองค าให้ เ ขาไม่ น้ อยกระนั ้น
อารมณ์เบิกบานนัน้ อธิบายได้ดีกว่าคาพูดใดๆ

“หวงกุ้ยเฟยเชิญพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีร่างบึกบึนเผยฟั นซี่ ใหญ่

ขาวสะอาดออกมา เจิดจ้าจนเกือบทาให้ ดวงตาเฉินหรูอี้บอด
มืดเลยทีเดียว

ขัน ที ร่ า งบึก บึ น ผู้ห นึ่ ง ได้ น าทางเฉิ นหรูอี้ ไ ป กระทัง่ ถึ ง

พื้นที่ ว่างด้านหลังตาหนักฉางเล่อ นัน่ คือลานฝึ กขนาดเล็กของ
องค์จกั รพรรดิ

ในคราที่ นางอยู่ในร่างสตรีสกุลเฉี ยนและเป็ นนางกานัล

อยู่นัน้ ก็มาคอยปรนนิบัติองค์จกั รพรรดิทุกคราที่ พระองค์ทรง
กริ้ ว ต้ อ งมาเตะเสาไม้ เ พื่ อ ระบายโทสะที่ ล านฝึ กหมัด มวยนี้
เสมอ นางจาได้ว่าตอนนัน้ วิธีนี้ได้ผลอย่างยิ่ง ขอเพียงทรงเตะ
ท่อนไม้กระจายไปสักหลายท่อน โทสะของพระองค์กจ็ ะค่อยๆ
ลดลง สติสมั ปชัญญะก็จะค่อยๆ คืน กลับมา

ดังคาด ในลานฝึ กนัน้ มีรา่ งสูงโปร่งดุจแท่นหยกของเซียว

เหยี่ ยนยืนอยู่ เพี ยงเตะคราเดี ยวท่ อนไม้กก็ ระเด็นหัก แต่ เท้ า
ของเขายังคงเตะท่อนไม้นัน้ ต่อไป บนพื้นล้วนเกลื่อนกลาดไป
ด้วยท่ อนไม้ที่เซี ยวเหยี่ยนเตะหักถึงสิบท่ อนและที่ เป็ นชิ้นเล็ก
506
ชิ้นน้ อยอีกยี่สิบท่อน

เฉิ นหรูอี้ ห ลี ก เลี่ ย งมาที่ ต าหนั ก ฉางเล่ อ ในเวลาบ่ า ย

เพราะแสงอาทิตย์อนั ร้อนแรง จะทาให้ องค์จกั รพรรดิร้อนจน
โทสะเกิดขึน้ มาอีก เช่นนัน้ คงมิง่ายต่อการเจรจา

เวลานี้ เ ป็ นยามเซิน*แล้ ว ทว่ าแสงสุริย ายัง คงแรงกล้ า

เฉินหรูอี้มองเซี ยวเหยี่ยนที่ ยืนอยู่ทิศเดียวกับพระอาทิตย์ นาง
ค่อยๆ หรี่ตาลงเพราะแสงที่ แยงตา ยิ่งเดินเข้าไปใกล้กย็ ิ่ งเห็น
เหงื่ อ ที่ ไ หลซึ ม เต็ม แผ่น หลัง นั ้น อาภรณ์ แ นบสนิ ทไปกับ ร่ า ง
หยาดเหงื่อค่อยๆ หยดไหลลงตามลาคอ

เม็ดเหงื่อที่ ต้องแสงอาทิตย์นัน้ กลับยิ่งส่ องแสงสะท้ อน

เข้ามานัยน์ ตานาง จิตใจอันว้าวุ่นของนางกลับสงบลงอย่างไม่
รูต้ วั

“ถวายพระพรฝ่ าบาท” เฉิ นหรู อี้ ย่ อ กายถวายความ

เคารพ

ในจังหวะที่ เสี ยงนางดังขึ้น เห็นเพียงองค์จกั รพรรดิทรง

เตะเข้าที่ ท่อนไม้พอดี ‘แกรก’ เสี ยงหนึ่ งดังขึ้นท่ อนไม้นัน้ ก็หกั
507
เป็ นสองท่อนทันที

เฉินหรูอี้หดตัวตามสัญชาตญาณโดยเร็ว องค์จกั รพรรดิ

...ก าลัง ข่ ม ขวัญ นาง เตะท่ อ นไม้ นั ้น เพราะคิ ด ว่ า เป็ นนางงัน้
หรือ?

เฉิ นฮวายตาไว้ มื อ ว่ อ ง รี บ หยิ บ ผ้ า เช็ด หน้ า ส่ ง ให้ อ งค์

จักรพรรดิทนั ที องค์จกั รพรรดิรบั ไว้อย่างไม่รีบร้อน ทรงเช็ด
พระเสโทบนพระศอและพระพัก ตร์ แล้ ว โบกพระหัต ถ์เ ป็ น
สัญญาณให้ผมู้ ิ เกี่ยวข้องออกไป

ในปฐพีนี้ไม่มีสญ
ั ญาณมือใดจะน่ ารักน่ าทะนุถนอมเท่านี้
อีกแล้ว บริวารกลุ่มหนึ่ งจึงก้าวเท้าวิ่งออกไปทันที เกรงว่าหาก
องค์จกั รพรรดิและหวงกุ้ยเฟยมิอาจปรับความเข้าใจกันได้ แล้ว
เกิด เหตุการณ์ วิ ว าทเช่ น ในต าหนั ก หย่ ง เล่ อเมื่ อคราก่ อน ถึ ง
ตอนนัน้ พวกเขาผูท้ ี่เห็นทุกอย่างกับตา หากองค์จกั รพรรดิมิฆ่า
ปิดปาก ก็คงต้องควักลูกตาตัดลิ้นแล้ว

ภายในลานฝึ กเล็กๆ นัน้ จึงเหลือเพียงเซียวเหยี่ยนและเฉิน

หรูอี้สองคนในเวลาแทบพริบตา ความรวดเร็วของคนกลุ่มนัน้
ทาให้เฉินหรูอี้อดกัดลิ้นตนไม่ได้ นางดังคนที
่ ่ กาลังเลียไล้โลหิต
บนปลายดาบ*
508
 เมื่อองค์จกั รพรรดิมิได้รบั สังอั
่ นใด นางผู้มีความผิดติด
ตัวยิ่งมิกล้าลุกขึน้

ในที่สุดเซียวเหยี่ยนก็หนั กายกลับมา เขามองดูนางที่ก้ม

หน้ าตา่ จากตาแหน่ งที่สูงกว่าจึงไม่เห็นใบหน้ านัน้ ชัดเจนเท่าใด
นัก

ในต าหนั ก ฉางเล่ อ มี ค วามทรงจ าของพวกเขาอยู่

มากมาย เริ่มตัง้ แต่เป็ นเพียงของเล่นที่คอยติดตามอยู่ข้างกาย
่ อยๆ ปฏิบตั ิ ต่อกันอย่างเท่ าเที ยม ตาชังในใจนั
กระทังค่ ่ บวันก็
ยิ่งผิดเพี้ยนไป เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าแต่ ละฉากแต่ ละตอนทัง้
การชิงไหวชิงพริบ การประจบสอพลอ หรือแม้แต่ความตื่นเต้น
เร้าใจ กลับเปลี่ยนเป็ นเลือนรางไม่ชดั เจนในตอนสุดท้าย

คล้ายว่าทัง้ หมดเป็ นเพียงมโนภาพของเขา มิใช่ความจริง

เขาเป็ นถึงจักรพรรดิแห่งต้าจิ้น ครอบครองใต้หล้าชาวประชา
ยกย่องแต่กลับคล้ายเปลี่ยนเป็ นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่ งเท่านัน้

เฉินหรูอี้แม้นจะก้มศีรษะตา่ ทว่ากลับรู้สึกได้ถึงสายตา
ดุจเปลวเพลิงของเซี ยวเหยี่ยนกาลังเฉื อนผ่านผิวนางดังคมมี ่ ด
ก็มิ ป าน แววตานั ้น ของเขาช่ า งเจิ ด จ้ า นั ก แม้ น นางอยากจะ
509
มองข้ามก็ล้วนมิอาจทาได้ หากจะกล่าวว่ า เรื่ องใดที่นางมิเคย
สงสัยในองค์จกั รพรรดิเลย นัน่ คือความรักอันลึกซึ้งที่ พระองค์
มีต่อนาง...

ทว่านางกลับสวมหน้ ากากเข้าใส่พระองค์เสมอมา นางมิ

กล้าที่จะทุ่มเทรักอันแท้จริงลงไปมากเท่าใดนัก

ทว่าความรู้สึกที่ พระองค์มีต่อนาง นางมิเคยแคลงใจแม้

เพี ย งนิ ด อย่ า งน้ อยยามนี้ ก็ ย ัง คงมี อ ยู่ มิ เช่ น นั ้ น ไม่ ต้ อ ง
กล่าวถึงเฉินว่านเหนี ยนเป็ นอันใดกับนางกันแน่ เพียงแค่นาง
หลอกพระองค์ครัง้ แล้วครัง้ เล่า แม้แต่ ฐานะของนางก็ยงั มิใช่
ความจริง องค์จกั รพรรดิควรสังหารนางตัง้ แต่ทราบเรือ่ งแล้ว

ทว่าบัดนี้ เขายังคงปกป้ องนางจากขุนนางทัง้ หลาย นาง

พลันรู้สึกว่าตนกระทาผิดต่อองค์จกั รพรรดิยิ่งนัก อย่างน้ อยใน
ด้านความรู้สึก องค์จกั รพรรดิทรงมีให้นางอย่างไม่เก็บงา ทรง
โอบอุ้ ม ไว้ ใ นพระหั ต ถ์ ท ั ง้ รัก และปกป้ องแต่ น างยั ง คงใช้
ประโยชน์ จากความรักของพระองค์เพื่อเป้ าหมายของตนเอง...

เพื่อชีวิตของเฉินว่านเหนี ยน นางจึงทาได้เพียงทุ่มสุดตัว
แล้ว

510
 เวลาเพี ยงขณะเดี ยวทว่าในใจเฉินหรูกลับรู้สึกทัง้ ยินดี
ละอาย ตื่นเต้น หลากหลายรสชาติที่มิอาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้
หยาดน้ าตาแต่ละหยดค่อยๆ ไหล่รินออกมาจากดวงตาจนถึง
ใต้คางแล้วหยดลงบนหลังฝ่ ามือนางที่วางทาบบนพืน้

ไม่นานนางจึงได้ยินน้ าเสี ยงอันสงบนิ่งของเซี ยวเหยี่ยน

ดังขึ้น “เจิ้นไม่ทราบว่าเจ้าคิดเช่นไรกับเจิ้น ต่ อให้ เจิ้นจะชอบ
สตรีผ้หู นึ่ งสักเท่ าใด ก็มิอาจไม่สนใจชี วิตของขุนนางได้ หาก
เฉินว่านเหนี ยนไม่มีความผิด ก็จกั มิเป็ นอันใด” เขาหยุดไปครู่
หนึ่ ง จึงกล่าวต่อว่า “เจ้ากลับไปเถิด”

กล่าวจบก็เดินผ่านเฉินหรูอี้ไปโดยไม่หยุดแม้เพียงหนึ่ ง
ก้าว

เฉินหรูอี้ยื่นมือออกไปดึงกางเกงของเซี ยวเหยี่ยนไว้ “ทว่า

ท่ า นเองก็ เ ห็ น กับ ตาว่ า เฉิ นว่ า นเหนี ยนร่ ว มมื อ กับ ราษฎร
ต่อต้านทัพซีเหลียง มิใช่ไส้ศึกของซีเหลียงแน่ นอน”

เซียวเหยี่ยนมองมืออันอ่อนนุ่ม งดงามคู่นัน้ ที่ยึดกางเกง

ตนไว้ แต่วาจาที่กล่าวออกมาประหนึ่ งสองมือนัน้ เป็ นผู้หยิบมีด
มาแทงลงที่หวั ใจเขาก็มิปาน
511
 “เจ้ า ยั ง ดู ไ ม่ อ อกอี กหรื อ เจิ้ นกล่ า วอั น ใดล้ ว นไร้
ความหมาย เหล่าขุนนางไม่มีทางเชื่ อ การปฏิเสธกลับยิ่งเพิ่ม
ความรุน แรง เจิ้ น ส่ ง ผู้ต รวจการราชส านั ก ออกไปตรวจสอบ
เรือ่ งนี้ ที่เมืองเจียงโจวแล้ว...ไม่ว่าเฉินว่านเหนี ยนจะอยู่ในฐานะ
ใด แต่ความสัมพันธ์ของเขากับเซียวเสี่ยวอวี้ไส้ศึกของซีเหลียง
ก็เกิดขึ้นจริง คนทัง้ เมืองเจียงโจวล้วนทราบดี รอให้ผ้ตู รวจการ
ตรวจสอบให้ชดั เจนเสียก่อน หากเขามิได้มีส่วนเกี่ยวข้องอันใด
จริง เจิ้นต้องมอบความเป็ นธรรมให้เขาแน่ นี่ เป็ นเรื่องของราช
สานัก วังหลังมิควรยุ่งเกี่ยว”

เขาเอ่ยต่อว่า “ที่ เจิ้นจะกล่าวมีเพียงเท่ านี้ เจ้าเชื่ อก็ดี มิ

เชื่อก็ช่าง พอ...เท่านี้ เถิด”

สิ่งที่ เซี ยวเหยี่ ยนควรพูดก็พูดหมดแล้ว ควรเห็นก็ล้วน

เห็นหมดแล้ว เรื่องราวทุกอย่างได้พิสูจน์ แล้วว่าเป็ นเช่ นที่ เขา
คิดทุกอย่าง เฉินหรูอี้มาที่นี่กเ็ พราะเรือ่ งของเฉินว่านเหนี ยน ได้
แต่ ห วัง ว่ า นางจะเป็ นเฉิ นหรู อี้ จ ริ ง ๆ เป็ นคนที่ ท าให้ เ ขาไร้
ความสามารถ มิเช่ นนั น้ เขาก็มิร้วู ่าตนจะสามารถเอ่ ยปากต่ อ
ห น้ า น า ง แ ล ะ ค น ทั ้ ง ห ล า ย ไ ด้ อ ย่ า ง ไ ม่ ล ะ อ า ย แ ก่
ใจว่าตนจะไม่มีวนั ทาร้ายประชนคนใดของตนเพราะนาง

เพราะความจริ ง เขาแค้ น จนอยากจะใช้ มี ด สัก พัน สัก

512
หมื่นแทงเฉินว่านเหนี ยน แทบทนรอมิได้ ที่จะสังหารทุกคนที่
เป็ นอุปสรรคระหว่างพวกเขาทัง้ สอง

เพียงแต่ เขารู้ดี หากเขาฆ่ าเฉินว่านเหนี ยน เขากับนาง

จักต้องขาดกันอย่างแท้จริง ไม่ว่านางจะเป็ นน้ องสาวแท้ๆ ของ
เฉินว่านเหนี ยนหรือไม่ นางก็จะไม่มีวนั อยู่ข้างกายเขาตลอดไป
เพราะเขารูด้ ี...

ในอดีต วังหลังมีสตรีงดงามมากมายเท่ าใด บุรษุ ที่ ต้อง

ฝ่ าดงบุปผาเช่ นเขากลับจัดการมันได้อย่างดี มิเคยมีแม้เพี ยง
กลี บใบให้ ติ ดกาย แต่ บั ด นี้ เขากลั บ พะวงกั ง วลเพราะ
สตรีเพียงคนเดียว อัปยศกระทังไม่ ่ เหลือเกี ยรติอนั ใดแล้วเขา
ได้ สูญเสี ยการควบคุมไปสิ้น เขาไม่รู้ว่าควรจะทาเช่ นใด ควร
เลือกวิธีไหนกระทาแบบใดจึงสามารถจบทุกอย่างที่เป็ นอยู่นี้ได้
เขาเป็ นถึงจักรพรรดิแห่ งต้ าจิ้น เขามิอาจสูญเสี ยการควบคุม
ตน

เฉินหรูอี้เ งยหน้ าขึ้น ก็ท่ าทางอัน ตัด รอนของเขา ใจจึง

พลัน วุ่ น วายขึ้ น มา นางปล่ อ ยมื อ จากกางเกงเปลี่ ย นเป็ น
กอดเขาไว้ นางนัง่ บนพืน้ กอดขาเขาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ
513
 “ข้าเชื่อฝ่ าบาท ข้าเชื่อ แต่ท่าน...ไม่เชื่อข้าอีกแล้วหรือ? ”
นางถาม

“ท่านไม่ชอบข้าอีกแล้วหรือ?” ใบหน้ าเฉินหรูอี้คืนสภาพ

กลับมาดีเช่นเดิม ไม่เหลือร่องรอยเขียวชา้ แล้ว ผิวขาวราวหยก
น้ าตาดุจสร้อยมุกที่ ขาดร่วง ดังดอกหลี
่ ่ที่โรยหล่นพร้อมหยาด
ฝนกระนัน้

“เจิ้นมิอยากคิดถึงมันแล้ว” เซียวเหยี่ยนตอบอย่างจานน
ใบหน้ าเต็มไปด้วยความเหนื่ อยล้า “เจ้าปล่อยมือ อย่าให้ เจิ้น
เรียกคนเข้ามาทาให้เจ้าต้องลาบากเลย”

“ข้าไม่ปล่อย อย่างไรท่านก็ไม่ชอบข้าแล้ว ข้ายังต้องกลัว

ความลาบากอันใด? ! ” เฉินหรูอี้รู้สึกเจ็บปวดที่ หวั ใจ เจ็บยิ่ง
กว่าคราถูกสนมจงผูว้ ิ ปริตใช้กรรไกรแทงเสียอีก

เซี ยวเหยี่ยนโมโห อยากจะด่านางยิ่งแต่กลับไม่ทราบจะ

เรียกนางว่าเช่นใด พลันคล้ายดังลู
่ กหนังที่ไร้ลม

“เจ้ายังไม่ปล่อยมืออีก เฉินฮวาย...”

“ไม่อนุญาตให้เรียก ไม่ให้เรียก! ” เฉินหรูอี้โกรธกรุ่นอยู่

ในอกจนมิสนอันใดคือจักรพรรดิอนั ใดคือพระสนม นางลุกขึ้น
514
จากพื้นกระโจนเข้ากอดเอวเขาไว้แน่ นไม่ยอมปล่อย เบียดร่าง
เข้าไปในอกเขา ไม่ว่าเขาจะผลักไสอย่างไรก็ไม่เป็ นผล

“ท่ านอย่าเรียกพวกเขามานะ ข้าขอร้อง” นางเอ่ยละลา่

ละลัก “ท่านอย่าเลิกชอบข้าเลย...ข้าชอบท่านแล้ว เหตุใดท่าน
ถึงหลอกคนให้ขึน้ เรือโจร ตนเองกลับลอบหนี ไปเล่า?”

นี่ คือวาจาที่ ผ้คู นพูดกันงัน้ หรือ ? เซี ยวเหยี่ยน ตกตะลึง

ไป กระทังลื ่ มโต้ แย้งนาง เขาหลอกนางขึ้นเรือโจร? นางมิเคย
เอ่ยความจริงสักประโยค เล่หก์ ลเต็มท้องนัน้ มิได้สูญเปล่า ล้วน
ใช้กบั เขาจนหมดสิ้น

ก่อนหน้ าที่ เขาจะรักนางนัน้ ก็ทราบมาตลอดว่านางมิใช่

คนที่ รบั มือง่ายสักเท่ าใด แม้แต่ซ่างกงสูงสุดก็ถกู นางปั น่ ศีรษะ
มาแล้ว ทว่าต่อมาเขากลับมีใจที่ ลุ่มหลง ใบไม้บงั ตา จนลืมสิ้น
ถึงความคิดและสติปัญญาอันเต็มไปด้วยเล่ห์กลแผนการของ
นาง

บัดนี้ ดี ยิ่ ง หัวใจของเขานั น้ พ่ ายแพ้ กระทัง่ วิ ญญาณแทบ

มลายไปสิ้น นางกลับพลิกแพลงเรื่องราว ล้ างตนเสี ยสะอาด
พิสุทธ์ ิ ดุจดอกบัวก็มิปาน ทว่าบุรุษหนุ่ มผู้มีรกั อันบริสุทธ์ ิ เช่ น
เขากลับเปลี่ยนเป็ นชายชัวในน ่ ้าคาของนาง
515
 หลอกลวงนางงัน้ หรื อ ? เขาถูก นางหลอกจนสิ้ น เนื้ อ
ประดาตนแล้วรูห้ รือไม่? !

*ยามเซิน คือเวลา 15.00-16.59 น.

*ศาลาอยู่เย็นหรือศาลาอันเล่อ (???) เป็ นที่พกั อาศัยของ

ขันทีที่ไร้อานาจหรือป่ วยหนัก

*เลี ย ไล้ โ ลหิ ตบนปลายดาบ มัก ใช้ เปรี ย บเปรยถึ ง

เหตุการณ์อนั ตราย ยา่ แย่ โหดร้าย

516
 182 ผลักให้ล้มควา่

เซี ยวเหยี่ยนทราบถึงเล่ห์กลอันมากมายของ เฉินหรูอี้ดี

ระยะนี้ พวกเขาทัง้ สองตัวติดกันตลอด ยิ่งนานวันยิ่งไม่ลาดับ
บรรดาศักด์ ิ ในอดีตนางยังกลัวเขาอยู่หลายส่วน เพียงกระแอม
ไอนางล้วนต้ องลอบสังเกตสายตาเขา หากเห็นสถานการณ์ มิ
ถูกต้ อง ใบหน้ านางนั น้ จะเปลี่ ยนไวกว่ าผู้ใด ประจบประแจง
ต่างๆ ทาให้คนชมชอบยิ่ง

บัดนี้ ... เขาคงบอกได้เพียงว่ามันช่างพลิกฟ้ าพลิกดินยิ่ง..

.นางแทบจะปลดทุกข์บนคอเขาแล้ว ไหนเลยจะหลงเหลือความ
อ่อนโยนดุจสายน้าดังกาลก่
่ อน...

เดิ ม ที ก อดขาไว้ อ ย่ า งคนแสนอ่ อ นแอ บัด นี้ ก ลับ ขวาง

ทางไว้ดจุ โจรป่ าก็มิปาน ความจริงใจของเขานัน้ แลกมาซึ่งการ
สิ้นเยื่อขาดไยกระนั น้ หรือ เขานาดวงใจไปวางไว้ต่อหน้ านาง
นางก็มิเหลียวแล แต่ เมื่อสถานการณ์ พลิกผันไปอย่างรวดเร็ว
เช่นนี้ นางกลับเลือกเดินเส้นทางแห่งความบ้าคลังทั ่ ง้ โอหังทา
ให้เขาเกิดโทสะจนยากจะรับมือไหวแล้วรูห้ รือไม่?

“เจ้า ปล่อยมือ”

517
 “ไม่ปล่อย”

“ปล่อย...มือ” เขากล่าวเน้ นทีละคา

เฉินหรูอี้กดั ฟั นแน่ นกอดรัดรอบเอวเขาไว้มิยอมปล่อย

มือเด็ดขาด นางใช้ หน้ าอกอันอวบใหญ่นัน้ เบียดดันเข้าไปใน
อกเขา การเสี ยดสี ไปมานัน้ ปลุกให้จกั รพรรดิน้อยลุกขึ้นแสดง
ความเคารพต่อนาง ในหูได้ยินเสียงแค่นจมูกอันเบื่อหน่ ายของ
เขาแว่วดังมา

“เจ้า...” เซียวเหยี่ยนอยากจะด่านางแต่กลับมิร้คู วรเรียก

นางว่าอันใด พลันรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา ทัวทั่ ง้ ร่างแห้งแล้ง
ใจก็มิอาจสงบ กายใจไม่สามารถผสานเป็ นหนึ่ งเดียวได้เลย

“วาจาเจ้าไม่มีคาใดเป็ นจริงสักประโยค เจิ้นไม่อยากเห็น

เจ้าอีก รีบปล่อยเจิ้นเสีย อย่ามาขวางทาง”

เฉินหรูอี้ซบอยู่ในอกเซี ยวเหยี่ยนจึงมิอาจเห็นเขากลอก
ตาไปมาอย่างที่ ฟ้าดินยังต้ องตะลึง เคราะห์ดีที่มิหลุดกระเด็น
ออกมา เมื่อได้ยินวาจาอันเด็ดขาดนี้ นัน้ ใจนางกลับกระโดด
เต้นดุจม้าคึก

องค์จกั รพรรดิพลังยุทธ์แกร่งกล้า อย่าว่าแต่สตรีอ่อนแอ

518
เช่ นนางเลย บุรุษร่างใหญ่ สกั หลายคนคิดจะขวางเขายัง เป็ น
เรื่องยาก แค่เพียงมองเศษไม้ที่วางอย่างเป็ นระเบียบอยู่บนพื้น
เหล่านัน้ ก็สามารถเข้าใจความจริงได้ในทันที นอกจากเขาจะมิ
อยากและไม่คิดทาร้ายนาง เขาใช้แรงเพียงเล็กน้ อยก็สามารถ
เตะนางกระเด็นไปแปดจัง้ แล้วรูห้ รือไม่?!

ทว่านางเองก็มิใช่คนที่ว่าง่ายเช่นนัน้ ปกติองค์จกั รพรรดิ

ทรงดีต่อนางอย่างยิ่ง ยามนี้ จิตใจไม่มีความสุข นางก็มิอาจปั ด
ความรับ ผิ ด ชอบไปได้ โดยเฉพาะเมื่ อ นางสัม ผัส ได้ ถึ ง การ
ทักทายอันเป็ นกันเองนั น้ ของจักรพรรดิน้อย เฉินหรูอี้ร้สู ึ กว่า
แสงแห่งชัยชนะคล้ายกาลังใกล้เข้ามาทุกที

“...ข้าก็ทาไปเพื่อปกป้ องตัวเองเท่านัน้ ท่านลองคิดแทน

ข้าดูสกั หน่ อย หากท่านรู้ว่าข้าเป็ นคนทาให้ท่าน...คนผู้นัน้ ก็คือ
ข้า ท่านจะมิตามฆ่าข้า ส่งคนไปล่าข้าทุกครังที ้ ่ข้าฟื้ นคืนกลับมา
งัน้ หรือ เพียงคิดข้าก็กลัวแล้ว”

นางยิ่งพูดเสี ยงยิ่งแผ่วลง กล่าวอย่างน่ าสงสารว่า “ทว่า

...ที่ ข้ าบอกว่ าชอบท่ าน เป็ นความจริง ข้ าชอบท่ านจริง ๆ ข้ า
กับเฉินว่านเหนี ยนเป็ นเพียงพี่น้องกันเท่านัน้ ...”

519
 “อย่ า พูด เรื่ อ งเฉิ นว่ า นเหนี ยนกับ เจิ้ น ” เฉิ นหรูอี้ พ ลัน
เงียบไป องค์จกั รพรรดิคล้ายประชวรเป็ นโรคภูมิแพ้ ‘เฉินว่าน
เหนี ยน’ เพียงได้ยินชื่ อของเขาก็จะเกิดปฏิกิริยาตอบโต้ อย่าง
รุนแรง

สามสี่ ค ราที่ น างเอ่ ย ถึง เขาก็มิ ใ ช่ มีเ จตนาจะยัวให้ ่ องค์

จัก รพรรดิ ท รงกริ้ ว นางเพี ย งอยากอธิ บ ายถึ ง ความ สัม พัน ธ์
ระหว่างพวกเขาว่ามิได้มีเรื่องชู้สาวเข้ามาเกี่ยวข้องแม้แต่น้อย
เป็ นเพียงพี่น้องกันอย่างแท้ จริง เพื่อมิให้ องค์จกั รพรรดิต้อง...
วัน นี้ ดื่ ม น้ า ส้ ม หนึ่ งแก้ ว พรุ่ง นี้ ดื่ ม อี ก หนึ่ งไห จนตนแทบจะ
เปรีย้ วตายแล้ว ทัง้ ยังลากชีวิตของผูอ้ ื่นไปเกี่ยวข้องด้วย

พระองค์ยงั คงถือสากับคาว่าเฉินว่านเหนี ยนจึงมิอนุญาต

ให้นางอธิบาย ทรงต้องการละเล่นสิ่งใดกันแน่

“แต่เขาเป็ นพี่ชายข้า”

เฉินหรูอี้กอดองค์จกั รพรรดิไว้ ใบหน้ าด้านข้างแนบสนิท

ไปกับพระอังสาของพระองค์ เวลานี้ พระองค์กม็ ิ ได้ขดั ขืนแล้ว
พระอาทิตย์สาดแสงลงบนพืน้ ดินช่างดูอบอุ่นยิ่งนัก ภายในจมูก
นางล้วนอบอวลไปด้วยกลิ่นพระเสโทจากพระวรกายนัน้ จึงยิ่ง
เบียดร่างแนบชิดกับพระองค์เข้าไปอีก
520
 แม้ น ก าลัง ทะเลาะกัน อยู่ แต่ น างกลับ รู้ สึ ก ถึ ง ความ
ปรองดองชนิดหนึ่ งขึน้ มาซึ่งไม่เหมาะกับสถานการณ์ ยามนี้ เลย
ความรู้สึกอันแปลกประหลาดนี้ ทาให้นางเองก็ไร้วาจาจะกล่าว
เช่นกัน

“ฝ่ าบาท ท่านไม่เชื่อข้าจริงๆ หรือ? ” นางถาม

รออยู่ครู่หนึ่ ง เมื่อเฉินหรูอี้ผ้มู ีเจตนาอันชัวร้

่ ายมิได้รบั
คาตอบจากองค์จกั รพรรดิกย็ ิ่ งเบียดเสี ยดป่ ายปี นในอ้ อมพระ
อุระนัน้ พลันได้ยินเสียงถอนพระปัสสาสะคราดังขึน้ ไม่ถึง

“ท่ านไม่ เ ชื่ อข้าอี กแล้ วหรือ ข้ าถามท่ านอยู่นะ? ” นาง

ถาม

เฉินหรูอี้เงยหน้ าขึ้นเขยิบไปเป่ าลมเข้าที่ พระกรรณองค์

จักรพรรดิ ลมอันผ่าวร้อนที่ เป่ ารดมานั น้ ทาให้ องค์จกั รพรรดิ
่ ิ้ มอย่างมิอาจควบคุม
สันเท

“ความจริง หากท่ านไม่เชื่ อข้า ก็สามารถพิสูจน์ ได้ มิใช่

หรือ แม้นเราใช้ ชีวิตภายในวังร่วมกันแค่ปีสองปี จึงอาจมิได้
เข้าใจกันและกันลึกซึ้งเท่าใด แต่เรื่องของตระกูลเฉินข้ารู้อย่าง
ละเอียดชัดแจ้งทุกอย่าง ท่านสามารถให้องครักษ์เสื้อแพร...”

521
 เฉิ นหรู อี้ ส าบานว่ า นางพู ด ออกมาจากใจจริ ง นาง
อยากจะให้องค์จกั รพรรดิสืบเรื่องราวตามที่ นางเสนอไปอย่าง
ยิ่ง พระองค์จะได้เลิกสงสัยในตัวนางเสียที มิเช่นนัน้ หากยังเย็น
ชาต่อกันเช่นนี้ กม็ ิ รวู้ ่าเมื่อใดทุกอย่างจะสิ้นสุด

ผูใ้ ดจะทราบนางพูดไปได้เพียงครึ่งก็รู้สึกถึงแรงผลักของ
องค์จกั รพรรดิ ยังมิรอให้นางได้มีสติคืนมา องค์จกั รพรรดิกโ็ น้ ม
กายไปข้างหน้ า พระกรข้าหนึ่ งรัง้ เอวนางไว้ พระหัตถ์อีกข้าง
กอบกุม ต้ น คอนางแล้ ว รัง้ เข้ า มาใกล้ พ ระโอษฐ์ อ ัน ผ่ า วร้ อ น
ประทับจุมพิตลงมาอย่างดุดนั

ความจริงแล้วตัง้ แต่ที่นางเป่ าลมรดหูเขา หัวของเขาก็ไม่

อาจคิดสิ่งใดได้แล้ว มีเพียงหนึ่ งคาถามที่ เวียนวนอยู่ในหัว นัน่
คือควรเชื่อ...หรือไม่เชื่อนาง

กระทัง่ ริมฝี ปากนั น้ เริ่มขยับ และเอ่ ย แซ่ ‘เฉิน’ ออกมา

เขาจึงมีสติรบั รู้ขึ้นมาทันใด เดิมคิดจะผลักนางออกแล้วสะบัด
ตัวจากไปไม่พบหน้ านางอีก ทว่าเขากลับ...จุมพิตนางดังภู ่ ตสัง่
เทพบังคับกระนัน้ เขาเองก็แปลกใจยิ่ง

ทว่า. . . เอาเถิด เขาคิดถึงรสชาติของนางเหลือ เกินแล้ว

522
 “โอ้...มารดาข้า ประทับจุมพิตแล้ว” เกิ่งจิ้นจงกัดลิ้นตน
ทัง้ ตระหนกทัง้ ปิติ เขามิได้ มองหวงกุ้ยเฟยของเขาผิดไปเลย
ช่างดีงามยิ่งนักถึงกลับกล้าผลักองค์จกั รพรรดิให้ล้มควา่ !

องค์จกั รพรรดิทรงไล่บริวารให้ออกไป แต่ละคนล้วนเร่ง

รุดออกไปเร็วกว่ากระต่ายเสียอีก เหลือเพียงเฉิน ฮวายและเกิ่ง
จิ้นจงที่คอยเฝ้ าสังเกตการณ์อยู่ไกลออกไป

เรื่ อ งเช่ น นี้ เ ฉิ นฮวายพบเห็น มานั ก ต่ อ นั ก แล้ ว จึ ง มิ ไ ด้

ตกใจอย่างเกิ่งจิ้นจงแม้เพียงนิด นัยน์ ตาของเกิ่งจิ้นจงแทบถลน
ออกมานอกเบ้า แล้ ว ใบหน้ า อัน ขมวดเกร็ง นั น้ บอกไม่ ถ กู ว่ า
ตกใจหรือประหลาดใจกันแน่ แต่กแ็ ฝงไว้ด้วยแววยินดี

ไม่อาจไม่กล่าวว่า การยอมปรองดองกับหวงกุ้ยเฟยของ
องค์จกั รพรรดินัน้ ห่างไกลจากที่ เขาคาดคะเนไว้อย่างมาก เมื่อ
เห็นพระองค์ทรงกริ้วดุจเพลิงที่ ลุกโหม เสด็จดาเนินในตาหนัก
ทัง้ วัน ทัง้ คื น ด้ ว ยท่ าทางอัน น่ าสงสารที่ ท รงถูก หลอกลวง ถูก
หยิบเล่น คล้ายจะบ้าคลังขึ ่ ้นมาได้ตลอดเวลา เฉินฮวายคิดว่า
ครานี้ องค์จกั รพรรดิคงกริ้วนานสักหน่ อย อย่างน้ อยก่อนที่ จะ
คืนดี กนั ก็ควรจะสังสอนหวงกุ
่ ้ยเฟยสักนิด...ความจริงคือเฉิน
หวงโฮ่ว มารดามันเถอะอย่าว่าแต่องค์จกั รพรรดิทรงสับสนเลย
แม้แต่เขาก็ยงั สับสน
523
 ผู้ใดจะทราบว่าองค์จกั รพรรดิจะเป็ นจาพวกที่ มีร่างกาย
อ่ อ นนุ่ ม เพี ย งผลัก คราเดี ย วก็ ล้ ม คว ่า เฉิ นหวงโฮ่ ว มาถึ ง
เบียดเสี ยดถูไถไปไม่กี่ครา คิดไม่ถึงว่ากลับทนไม่ไหวยอมแพ้
ไปเสียแล้ว ทัง้ ยังจุมพิตนางอีก

เขาเห็น มามากต่ อ มากจึ ง มิ รู้สึ ก แปลกอัน ใด ทว่ า องค์

จักรพรรดิ กลับ มิค ะนึ ง ถึง เหล่ าบริว ารที่ มิเ คยมี ประสบการณ์
เหล่านัน้ ว่าจะแตกตื่นเพียงใด ภาพฉากอันร้อนแรงนี้ อาจทาให้
ผูท้ ี่หวั ใจมิแข็งแรงตกใจจนสิ้นชีพไปก็เป็ นได้

แน่ นอนว่ า ยกเว้ น อดี ต ผู้ดูแ ลต าหนั ก ฉางเล่ อ ผู้เ ดิ ม มี

อุปนิสัยเก็บงาความรู้สึก กระทังถู่ กปลดไปอยู่ตาหนักหย่งเล่อ
จึงได้ระเบิดทุกอย่างออกมา เขานัน้ มิใช่คนปกติแล้ว

“หวงกุ้ยเฟยของข้า ช่างมิง่ายเลยจริงๆ ” เกิ่งจิ้นจงมององค์

้
จักรพรรดิที่คล้ายกระเหี้ ยนกระหื อรือที่ จะเขมือบหวงกุ้ยเฟย
ของเขาอย่างไรอย่างนัน้ ก็อดถอนหายใจออกมามิได้

เฉินฮวายกลอกตาใส่ เขาคราหนึ่ ง “เกิ่ง กงกงเดิมก็อยู่

ตาหนักฉางเล่อ หวงกุ้ยเฟยนัน้ เป็ นเพียงนายใหม่ ทว่าเป็ นคนก็
มิควรได้ใหม่ลืมเก่า...อาภรณ์ ใหม่ย่อมดีกว่าเก่า มิตรภาพเก่า
ย่อมดีกว่าใหม่ นายเก่าก็มีข้อดีของนายเก่า เจ้าคงรู้ดีอยู่แก่ใจ
524
ตน”

“มันแน่ นอนอยู่แล้ว! ” ครัน้ เกิ่งจิ้นจงได้ฟังก็สนสะท้

ั่ าน
ขึ้นมาโดยพลัน “ใจภักดี ต่อองค์จกั รพรรดิของพวกเราฟ้ าดิน
เป็ นพยาน ตะวัน จัน ทราเป็ นสัก ขี หากควัก ดวงใจพวกเรา
ออกมา หัวใจนั น้ ก็ล้วนหันเหไปทางองค์จกั รพรรดิทงั ้ สิ้น ไหน
เลยจะกล้าหันหลังให้ผเู้ ป็ นนาย เฉินกงกงเอาที่ใดมาพูด...ว่าแต่
องค์จกั รพรรดิทรงเคยตรัสกล่าววาจาไม่พอพระทัยต่อพวกเรา
กับท่านบ้างหรือไม่?”

เฉิ นฮวายได้ ฟั ง ค าสารภาพนั ้น แล้ ว ก็ไ ด้ แ ต่ อ ดกลัน้

เกือบจะอาเจียนเอาอาหารของคา่ วานนี้ ออกมาเสียแล้ว

มารดามันเถอะ คนผูน้ ี้ คงต้องปลดออกเสียแล้ว มิอาจใช้

วาจาปกติคยุ กันหรืออย่างไร?

“เจ้ า เองก็ ค วรจะดู แ ลหวงกุ้ย เฟยให้ ดี เวลาใดควร

ตักเตื อนก็ต้องบอกกล่าว” เฉินฮวายพยายามรวบรวมสมาธิ
เพื่อใช้ท่าทางและวาจาเช่นคนปกติพดู คุยกับเกิ่งจิ้นจง “คนจริง
มิกล่ าวมดเท็จ องค์จกั รพรรดิ ทรงรักแม่ นางท่ านนั น้ จริง ๆ...
ส่วนแม่นางท่านนัน้ จะมีความจริงใจสักกี่มากน้ อย คงต้องโทษ
ที่ข้าสายตาพร่ามัวจึงมองไม่ออกจริงๆ”
525
 “ใต้หล้านี้ มีที่ใดมิใช่ของจักรพรรดิ ผูค้ นบนพืน้ แผ่นดินนี้
ไม่มีผู้ ใดมิ ใช่ ขนุ นางของจักรพรรดิ ยิ่งมิต้องพูดถึงพระราชวัง
เล็กๆ แห่ งนี้ วาจาประโยคเดี ยวขององค์จ ักรพรรดิ สามารถ
เปลี่ยนแปลงลิขิตสวรรค์ เพียงยา่ พระบาทก็มิทราบว่าแผ่นดิน
สะเทือนจนคนตายไปเท่าใด เมื่อพวกเรานัน้ มีชีวิตอยู่ในพื้นที่
เล็กๆ ใต้แผ่นฟ้ านี้ ก็ได้แต่ปรารถนาให้องค์จกั รพรรดิทรงเกษม
ส าราญทุ ก เช้ า ค่า สมปรารถนาทุ ก คื น วัน แม้ น เราอยากท า
เช่ น นั ้น อาจเพื่ อ ตนเองก็ว่ า ได้ แ ต่ ท ัง้ หมดล้ ว น...ขึ้ น อยู่ ก ับ
หวงกุ้ยเฟย”

แม้นองค์จกั รพรรดิจะพระอารมณ์ แปรปรวน มักหาเรื่อง

เสี่ ยงอันตรายอยู่เสมอ แต่ บดั นี้ กลับง่ายยิ่งขอเพียงจับจูงไปที่
ตาหนักหย่งเล่อให้หวงกุ้ยเฟยลูบขนให้ล่ลู ง ไม่นานก็จกั ดีขึน้

ทว่าปั ญหาคือเพียงวิวาทผิดใจกับหวงกุ้ยเฟย แต่ ละวัน

ล้ ว นไม่เ คยสงบสุข ดุจมี ว ายุกระบี่น้ า ค้ างแข็งคอยเสี ย ดแทง
ตลอดเวลา มิต้องกล่าวถึงบริวารที่คอยรับใช้ในตาหนักฉางเล่อ
เช่ น พวกเขาเลย แม้ แ ต่ บ รรยากาศทัว่ วัง หลัง ก็เ ปลี่ ย นไปไม่
เหมือนเดิมโดยฉับพลัน

เดิมที การเป็ นขันที กต็ ้องใช้ความอดทนมากพอแล้ว ชัว่

ชี วิ ต ต้ อ งคอยรับ ใช้ ผู้อื่ น หากยัง ต้ อ งอยู่ ใ นสถานการณ์ อ ัน
526
กดดันเช่นนี้ ไม่ช้าก็เร็วอวัยวะภายในคงอดกลัน้ เสียจนป่ วยเป็ น
แน่

เกิ่ งจิ้ นจงเห็ น ด้ ว ยอย่ า งที่ สุ ด “พวกเราคอยรับ ใช้

ปรนนิบัติองค์จกั รพรรดิมาก็มิใช่เวลาสัน้ ๆ มิเคยเห็นพระองค์
ทรงใส่พระทัยต่อพระสนมคนใดปานนี้ มาก่อน หวงกุ้ยเฟยของ
ข้ า นั ้น มิ เ หมื อ นผู้อื่ น ทัง้ มิ ธ รรมดาอย่ า งยิ่ ง เพื่ อ ชี วิ ต ที่ ดี แ ละ
ความปรองดองของวังหลัง พวกเรามาพยายามไปด้วยกันเถิด”

เพื่ อ ความสงบสุ ข ของสัง คม! เฉิ นฮวายและเกิ่ ง จิ้ น จง

สบตากันแล้วยิ้มออกมา ในที่ สุดก็มีสิ่งที่ สามารถเชื่ อมโยงหา
กันได้

ในขณะที่ทงั ้ สองกาลังเกี่ยวแขนเตรียมเฉลิมฉลองกันอยู่
นัน้ ก็เห็นองค์จกั รพรรดิอ้มุ หวงกุ้ยเฟยที่ สองขาไร้เรี่ยวแรงขึ้น
แนบพระอุร ะ ก้ า วพระบาทยาวมุ่ง หน้ า ไปยัง ต าหนั ก บรรทม
การกระทารวดเร็วว่องไวยิ่ง เมื่อครู่พวกเขายังเห็นหวงกุ้ยเฟย
ยืนหน้ าแดงระเรื่อ หายใจหอบกระชัน้ ยังมิทนั กลับคืนสู่สภาวะ
ปกติ ด้ ว ยซ้ า พริ บ ตาก็ เ ห็ น เพี ย งพระอั ง สะกว้ า งขององค์
จักรพรรดิเท่านัน้

527
 เฉินฮวายและเกิ่งจิ้นจงสบตากัน แล้วก้าวเท้าตามติดไป
ทันที

“ครานี้ นับได้ว่าปรองดองดังแรกรั
่ ก ฟ้ าสดใสหลังฝนพรา
เสียทีนะ” เกิ่งจิ้นจงกล่าวตามความรู้สึกตนแล้วผ่อนลมหายใจ
ยาวออกมา

เฉิ นฮวายอึ้ ง งัน ไป ส าหรับ เรื่ อ งนี้ เขาขอสงวนความ

คิดเห็นไว้เสียก่อน

อย่างไรองค์จกั รพรรดิและหวงกุ้ยเฟยล้วนเป็ นบุคคลที่

ร้อยปี ยากจะพบเห็นสักครา เขาไม่แน่ ใจว่าดวงหฤทัยอันเจ็บชา้
ของพระองค์จะได้รบั การปลอบประโลมจนหมดสิ้นเพียงเพราะ
การร่วมบรรทมและปรองดองครานี้

สวรรค์โปรดคุ้มครองให้เจ้าสองคนนัน้ คืนดีกนั เสียทีเถิด

เขามิ อ ยากออกมาเดิ น เล่ น เป็ นเพื่ อ นองค์จ กั รพรรดิ อี ก แล้ ว
กลางวันก็ยงั ต้ องทางานปกติ นี่ มิใช่ การดารงชี วิตของมนุ ษย์
แล้ ว ...ชาติ หน้ าต่ อ ให้ ต้ อ งเป็ นลา เขาก็จ ัก มิ ย อมเป็ นขัน ที
เด็ดขาด มารดามันเถอะ ช่างไม่มีอานาจสิทธ์ ิ ใดเลยจริงๆ

เฉินฮวายกับเกิ่งจิ้นจงมิกล้าเข้าใกล้ได้แต่ ตามไปห่ างๆ

528
เมื่อสายตาเหลือบเห็นองค์จกั รพรรดิอ้มุ หวงกุ้ยเฟยเข้าตาหนัก
บรรทมไปและไล่ บ ริ ว ารออกมา เฉิ นฮวายจึ ง บอกให้ เ หล่ า
บริวารออกไปให้ไกล ได้ยินเพียงเสียงอาภรณ์ฉีกขาดดังออกมา
จากภายในห้อง ตามติดด้วยเสียงครางกระเส่าอันหวานลา้ ของ
หวงกุ้ยเฟย...

“เรียบร้อย” เกิ่งจิ้นจงยิ้มออกทัง้ หน้ าทัง้ ตาตน

เฉินหรูอี้ยงั มิทนั รู้ตวั ก็ถกู โยนลงบนเตียงเสียแล้ว กระทัง่

นัยน์ ตาหงส์นัน้ ฉายประกายอันตรายแล้วกระโจนเข้ากดทับร่าง
นาง นางจึงเพิ่งสานึ กรู้ว่าอาภรณ์ บนร่างได้ถกู เขากระชากขาด
จนเปลือยเปล่า สองขาไร้เรี่ยวแรง ร่างทัง้ ร่างปวกเปี ยกดุจดิน
โคลนก็มิปาน

องค์จกั รพรรดิไหนเลยจะยังคงอบอุ่นอ่อนโยน นี่ ไม่ต่าง

อันใดกับการทาสงครามด้วยซา้ ทรงบุกเข้าตี เมืองทัง้ ที่ ยงั มิได้
กล่าวเจรจาอันใดเลย จุมพิตของพระองค์ทาเอาริมฝี ปากมึนชา
ไปหมดคล้ า ยทรงต้ อ งการดูด กระชากวิ ญ ญาณนางออกมา
กระนัน้

“ฝ่ าบาท...อือ...”

529
 มิรอให้ นางเอ่ ยปาก ไม่มีการบอกกล่าวใดๆ จักรพรรดิ
น้ อยก็จ้วงแทงเข้ามาทันที กระดูกของนางแทบแตกออกเป็ น
เสี่ยงๆ

...พระองค์ คิ ด จะแก้ แ ค้ น งัน้ หรื อ ? คงใช่ ก ระมัง ?! ใน

หัวเฉินหรูอี้คิดออกเพียงเรื่องนี้ เรื่องเดียว ตามติดมาด้วยการ
บุกรุกที่ มากขึ้นขององค์จกั รพรรดิ ครานี้ คงเรียกคืนทัง้ ต้ นทัง้
ดอก แม้แต่เศษเสี้ยวกระดูกก็คงมิเหลือให้นาง

เฉินหรูอี้ไม่มีแม้เพี ยงอาภรณ์ สีขาวตัวในหลงเหลื อบน

ร่าง มิเช่ นนั น้ นางคงยกมันขึ้นแทนธงขาวเพื่อขอยอมแพ้เป็ น
แน่

“ท่ า น...โรคนั ้น ของท่ า นหายดี แ ล้ ว ...” เฉิ นหรู อี้ เ อ่ ย

ออกมาด้วยความเหนื่ อยอ่อน นางถูกทรมานกระทังท้ ่ องฟ้ ามืด
มิด ไม่ทราบวุ่นวายกันอยู่นานเท่าใด เพียงศีรษะแตะพื้นนางก็
หลับไปทันทีโดยที่มิได้กินแม้แต่อาหารคา่

เฉินหรูอี้ไม่ทราบว่าหลับไปนานเท่ าใด ในฝั นไม่ทราบ

เห็นสิ่งใด จาได้ว่าเดินอยู่บนถนนเล็กๆ มุ่งสู่บ้านเกิดตนด้วย
อารมณ์ เบิกบาน นางรู้สึกเหมือนมี มือที่ มองไม่เห็นเขย่านาง
อย่างแรงจึงตกใจตื่นขึน้
530
 เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นห้ องอันมืดสลัวมองสิ่งใดก็มิชดั เจน
ตอนที่ พวกเขาเข้ามาในห้ อง ฟ้ ายังสว่างแจ้งจึงยังไม่มีโคมไฟ
ต่อมาทัง้ สองก็วิวาทกันอยู่ภายในห้อง แม้นเป็ นบริวารที่ไม่มีตา
ก็มิกล้าเข้ามารบกวน ดังนัน้ ภายในห้องตอนนี้ จึงไม่มีเที ยนแม้
เพียงเล่ม กระทังดวงตาช
่ ิ นกับความมืดจึงอาศัยแสงจากจันทรา
นางมองเห็น นั ย น์ ต าหงส์ที่ ท อประกายวับ วามคู่นั น้ ขององค์
จักรพรรดิ ได้ยินเสียงลมหายใจอันหอบเล็กน้ อยของพระองค์

“เฉินหรูอี้? เฉินหรูอี้! ”

“เจ้าตื่น! ”

“เจ้าตอบข้ามาสักคา!”

“อื ม .. .มี อ ัน ใดหรื อ .. .” เฉิ นหรู อี้ เสี ย งแหบพล่ า ไป

หมดแล้ว คอแห้งผากอย่างยิ่ง “ข้าอยากดื่มน้า”

นางจึงได้ยินเสียงองค์จกั รพรรดิถอนพระปัสสาสะ ชะงัก

ไปครู่หนึ่ ง จึ ง หยัด กายลุกขึ้น ไปริน น้ า ที่ โ ต๊ะด้ านข้ างส่ ง มาต่ อ
หน้ านาง

เฉินหรูอี้ค่อยๆ ลุกขึ้นนั ง่ รับน้ ามาดื่มจนหมด “ยามใด

แล้ว? ” นางถาม
531
 เวลานี้ เองจึงได้ยินเสียงฆ้องตีบอกยามสาม กระทังเสี
่ ยง
ตี บอกเวลาสิ้นสุดลง เฉินหรูอี้จึงเข้าใจในทันใด พลันท้ องของ
นางจึงร้องโครกครากขึ้นมา นี่ คล้ายได้เปิดประตูแห่ งโลกอัน
อัศจรรย์บานหนึ่ งกระนั น้ เพราะพระอุทรขององค์จกั รพรรดิก็
ร้องขึน้ ตามนางเช่นกัน

“......”

เพื่ อ ท าเรื่ องที่ อ ยากจะท าจึ ง ใช้ เวลาไปถึ งครึ่ ง คื น องค์

จักรพรรดิและหวงกุ้ยเฟยต่ างท้ องร้องโครกครากไม่หยุด นี่ ก็
เพียงพอให้คนทัง้ หลายไม่รจู้ ะกล่าววาจาใดแล้ว

“ฝ่ าบาท ข้าหิวแล้ว มีอาหารหรือไม่? ” เฉินหรูอี้มิได้สน

ร่างที่ เปล่าเปลือยของตน นางคุกเข่าอยู่บนเตี ยงแล้วกระโจน
เข้าสู่พระอุระขององค์จกั รพรรดิ ใช้มือโอบรอบพระศอพระองค์
ไว้ “พวกเรากินอาหารเย็นกันเถิด”

เซี ย วเหยี่ ย นตอบ ‘อื ม ’ ค าหนึ่ ง ก็ร้ อ งเสี ย งสู ง ขึ้ น ว่ า

“เตรียมอาหารคา่ ”

ท้ องของเฉินหรูอี้ยงั คงร้องอยู่ นางเงยหน้ าขึ้นประทับ

จุมพิตองค์จกั รพรรดิอย่างรวดเร็วคราหนึ่ ง

532
 “ข้าชอบท่านที่สดุ เลย ติดตามองค์จกั รพรรดินัน้ มีอาหาร
ให้กินเสมอ”

533
 183 คืนดี

เฉินหรูอี้มิได้ลืมว่าเมื่อครู่ที่องค์จกั รพรรดิทรงปลุกนาง
ให้ ตื่นด้ วยความตระหนกนั น้ นามที่ ทรงเรี ยกขานคื อชื่ อเดิ ม
ของนาง ‘หรูอี้’

แม้ น ปากจะบอกว่ า มิ เ ชื่ อ นางแต่ ค วามจริ ง ลึ ก ๆ แล้ ว

พระองค์กย็ งั คงเชื่อในวาจาของนางอยู่ไม่น้อยทีเดียว

แต่ เป็ นเพราะ ‘เฉินว่านเหนี ยน’ ที่ ทรงคิดไปเองว่าเป็ น

ศัตรูหวั ใจหรือเพราะนางหลอกลวงพระองค์ในคราแรกจึงทรง
ไม่พอพระทัยอยู่บา้ ง...ความจริงมิใช่ไม่พอพระทัยอยู่บา้ ง แต่ไม่
พอพระทัยเป็ นอย่างยิ่งต่างหาก...เฉินหรูอี้คิด

ในอดี ต ไม่ว่ าจะเกิด เรื่ องใหญ่ เ พี ย งใดขอเพี ย งลากขึ้น

แท่ น บรรทมได้ ทุ กอย่ างก็ส ามารถคลี่ ค ลาย ยามนี้ น างก็เ ป็ น
ฝ่ ายนาตนเองมาถวายให้ผ้อู ื่นกลืนกินเข้าไปทัง้ ตัว ให้พระองค์
ลงทัณฑ์ต่างๆ ดังเป็ ่ นศัตรูค่อู าฆาตกันมาตัง้ แต่ต้นตระกูล ยังดี
ที่นางมิได้ถกู กระทาจนอเนจอนาถเกินไป นางมิกล้าแม้แต่ผาย
ลม ทว่ า บัด นี้ ก ลับ เห็น พระพัก ตร์อ งค์จ กั รพรรดิ ไ ม่ เ หลื อ เค้ า
ความบูดบึง้ แม้เพียงหนึ่ งส่วนสิบของช่วงเวลาก่อนหน้ านี้ แล้ว

534
 เซี ยวเหยี่ ยนก้ มหน้ า ใต้ แสงจันทร์อนั สลัวนี้ มิอาจมอง
เห็นรูปร่างงดงามแฝงกลิ่นหอมละมุนเบาบางนัน้ ได้ ทว่าเรือน
ร่างอ่ อนนุ่ มที่ แนบชิดไปกับเขานี้ ทาให้ รบั รู้ได้ ถึงเนื้ อสัม ผัส ที่
แท้จริงของนาง ใจของเขาจึงอดสันไหวขึ ่ น้ มามิได้

“เจ้ายังอยากจะทาอีกสักครัง?
้ ”

น้ าเสียงของเขาราบเรียบ มิได้เหมือนการหยอกเอินแต่
คล้ายกาลังเตือนนางว่าอย่าเล่นกับไฟ

“เหตุใดต้องเย็นชาปานนี้ ด้วยเล่า” เฉินหรูอี้เอ่ยเสียงเบา

ทาปากขมุบขมิบ ครัน้ คิดหาอาภรณ์สวมใส่ ในหัวพลันเห็นภาพ
ฉากอันร้อนแรงเมื่อคราก้าวเข้ามาในห้องนี้ ปรากฏขึ้น อาภรณ์
ของนางถูกเขาฉี กทึ้งจนขาดวิ่น บัดนี้ นางต้องทาอย่างไร หรือ
จะให้นางสวมใส่อาภรณ์ขาดดุจขอทานนัง่ ร่วมโต๊ะเสวยกับองค์
จักรพรรดิงนั ้ หรือ?

“เป็ นเพราะท่ าน...เสื้อผ้าล้วนถูกท่ านฉี กขาดหมดแล้ว

ข้าจะสวมสิ่งใดเล่า ”

น้ าเสี ยงเล็กเอ่ ยอย่างกระเง้ากระงอดฟั งดูหวานลา้ ยิ่ง

เซียวเหยี่ยนได้ยินแล้วหัวใจพลันกระโดดขึน้ สูงสักพักก็ดิ่งลงตา่

535
การกระโดดขึ้นลงเช่ นนี้ ทาให้ เขารู้สึกคันยุบยิบที่ หวั ใจยิ่ง มือ
เล็กนัน้ ยังยกขึ้นตีเข้าไปที่หน้ าอกเซียวเหยี่ยนทีหนึ่ ง แม้นบอก
ว่าตีแต่ความจริงเพียงแค่ใช้ฝ่ามือลูบผ่านเท่านัน้ เขารูส้ ึกทนไม่
ไหวขึน้ มาอีกครา หายใจไม่เป็ นจังหวะแล้ว

“เฉินหรูอี้! ” เขาถอยหลังหนึ่ งก้าว คารามเสี ยงต่า เป็ น

การตักเตือน

“เพคะ ข้าอยู่นี่” เฉินหรูอี้ค่อยๆ ขยับลงจากเตี ยง อาศัย

แสงจันทร์เดินสารวจหาอาภรณ์ ตน แต่กย็ งั หาไม่เจออาภรณ์ ที่
จะนามาปกปิดร่าง จึงได้แต่ เดินกลับไปที่ เตี ยงแล้วใช้ ผ้าห่ มสี
เขียวผืนบางคลุมร่างตนไว้

“หูข้ามิได้หนวก ฝ่ าบาทมิต้องตะโกนเสียงดังปานนัน้ ข้า

ก็ได้ยิน” นางเอ่ยด้วยรอยยิ้มเต็มหน้ า

อาจเพราะอยู่ในความมืดมานาน สายตาจึงคุ้นชินแล้ว
ภายใต้ แ สงจัน ทร์นั ้น นางมองเห็น ร่ า งบุ รุษ รูป งามขององค์
จักรพรรดิได้อย่างชัดเจน ลาตัวสมส่วน ขาก็ยาว ช่ างสมบูรณ์
แบบยิ่ง บ่ากว้างเอวสอบ ทัง้ ร่างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ อหนัน่ แน่ น

“......”

536
 เขาแค่อยากเปิดเผยมันต่อนางหรือคิดจะยัวยวนนางกั
่ น
แน่ ?

เฉินหรูอี้คิดว่านี้ เป็ นปัญหาที่ลึกซึ้งยิ่ง

อาจเพราะสายตาของนางหยุ ด อยู่ ที่ ร่ า งของเขานาน

เกินไป เซี ยวเหยี่ยนจึงพลันได้สติรบั รู้ว่าผู้ที่เดินเปลือยเปล่าไป
มาในห้องนี้ มิได้มีเพียงเฉินหรูอี้เท่านัน้ เขาและนางเหมือนกัน
ทัง้ สองต่างหลับไปด้วยความเหนื่ อยอ่อนมิได้มีเวลาและกาลัง
ลุกขึ้นมาสวมอาภรณ์ แต่อย่างใด แต่เพราะความฝันเมื่อครู่ทา
ให้เขาคล้ายได้หวนคืนไปยังวันที่ เฉินหรูอี้ตาย เขาจึงตกใจตื่น
จิตใจว้าวุ่นขึ้นมาทัง้ ที่ สติยงั มิทนั แจ่มชัดสักเท่าใด เขาปลุกอยู่
นานในที่สดุ นางก็ตื่นขึน้ มา

เขาถอนหายใจโล่งอก ได้แต่คานับให้กบั ฝันของตนเอง

แล้ว นางตายแค่เพียงในความฝันเท่านัน้ แต่อวัยวะภายในเขา
กลับคล้ายปริแตกจริงๆ เจ็บประหนึ่ งถูกควักหัวใจออกมาก็มิ
ปาน ในที่ สุ ด เขาก็ร บั รู้ถึ ง ความหวาดกลัว ที่ ไ ม่ เ คยมี ม าก่ อ น
คล้ายร่างทัง้ ร่างกาลังสันเทา
่

ในฝันเขายังทนมิได้ ยิ่งมิต้องกล่าวถึงความเป็ นจริงแล้ว

537
 แน่ นอนว่าความรู้สึกแค้นเคือง โกรธกริ้วที่ เกิดจากการ
ถูกหลอกและหักหลังในหลายวันมานี้ ทาให้เขามีความคิดที่ จะ
ตัดขาดเยื่อใยต่อนางผ่านเข้ามาในหัว...บางที หากเขาสูญเสี ย
นางไปก็อาจจะไม่มีสิ่งใดมีอิทธิพลต่อจิตใจของเขาได้อีก

ทว่ าความแค้ น ความโกรธทัง้ หมดล้ วนสลายไปสิ้นใน

ความฝันนัน้ ...

เขามิอาจทาร้ายนาง หากนางได้รบั บาดเจ็บคนที่ เจ็บยิ่ง

กว่ากลับเป็ นเขา

“ใส่ เ สื้ อ ผ้า เดี๋ ย วนี้ ! ” เซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ย อย่ า งแค้ น เคื อง
ทว่าเขาแค้นตนเอง โกรธตนเองที่มิอาจต้านทานนางได้

เฉินหรูอี้มิทราบถึงการเปลี่ยนแปลงภายในจิตใจของเขา
เมื่อเห็นเขามีโทสะเช่นนัน้ จึงต้องรีบลูบขนให้สงบลง นางอาศัย
แสงจันทร์มองหาอาภรณ์ซบั ในสีเหลืองที่เดิมวางไว้บนหัวเตี ยง
ทว่าบัดนี้ มนั ถูกพวกเขาเบียดตกลงไปบนพืน้ แล้ว

นางประคองมัน ไว้ ป ระหนึ่ งสมบัติ ล ้า ค่ า เดิ นเข้ า ไป

ตรงหน้ าเซียวเหยี่ยน แล้วคุกเข่าลงคลี่กางเกงออกต่อหน้ าเขา
“ฝ่ าบาท...”

538
 ภาพนี้ ช่ า งงดงามเหลื อ เกิ น จนเขามิ ก ล้ า เหลี ย วมอง
เซี ยวเหยี่ ยนกัดฟั นห้ ามใจมิให้ เหลี ยวมอง เขายื่ นมือออกมา
แย่งกางเกงในมือเฉินหรูแล้วยกขานั น้ ขึ้นสวมใส่ มนั “เจ้าหา
เรือ่ งหรือไร! ”

เฉิ นหรูอี้ เงยหน้ า ขึ้น มองเขาอย่ า งตกตะลึ ง จึ ง พบว่ า

ระยะห่ า งนี้ นั ้น ...จะว่ า อย่ า งไรดี เ ล่ า จัก รพรรดิ น้ อ ยอาจโผล่
ออกมาทักทายนางได้ง่ายๆ

ความจริง นางมิได้ คิ ด อย่ า งที่ เ ขาเข้ า ใจ นางถูกเขาแก้

แค้นอยู่ค่อนวัน ร่างกายแทบจะทนรับไม่ไหว นอกจากนางคิด
หาทางตายถึงได้จะยัวยวนองค์
่ เขาอีกครา

ทว่าสถานการณ์เช่นนี้ กม็ ิ อาจตาหนิผอู้ ื่นได้หากจะเข้าใจ

นางผิดไป

“ข้า...มิได้คิดเช่นนัน้ ” เฉินหรูอี้พดู อึกอัก สายตาเหลือบ

ไปเห็นเซี ยวเหยี่ยนสวมอาภรณ์ ตวั ในให้ตนเอง เขาก้มหน้ าก้ม
ตากลัดกระดุมดุจทาสงครามกระนัน้

ร่างเฉินหรูอี้ถกู ห่ อหุ้มด้วยผ้าห่มผืนบางอย่างแน่ นหนา

เผยให้เห็นเพียงไหล่ขาวเนี ยนเท่านัน้ นางเดินขึน้ หน้ าเข้าไปติด

539
กระดุมให้เซี ยวเหยี่ยนทีละเม็ด ทีละเม็ด กิริยาอ่อนโยนยิ่ง เห็น
เพี ยงนิ้วมือผุดผาดอิ่มน้ าาของนางเคลื่อนไหวประหนึ่ งมีชีวิต
อยู่บนอกเขา ไม่นานก็สามารถแก้ปัญหาที่ ทาให้ เซี ยวเหยี่ยน
ต้องเหงื่อซึมเต็มศีรษะได้อย่างง่ายดาย

“เสร็จแล้ว” นางเงยหน้ าขึ้นยิ้มประจบ พลันสบเข้ากับ

นัยน์ ตาหงส์อนั ร้อนแรงที่กาลังจ้องมองนางอยู่พอดี

ในนั ยน์ ตาที่ ส่องประกายวับวาวนั น้ นางมองไม่เห็นถึง

อารมณ์ ใดๆ รับรู้เพียงว่าเขากาลังจ้องมองนาง มิได้ดอู ่อนโยน
ทัง้ ไม่มีความรู้สึกใด ไม่มีแม้กระทังท่
่ าทางโกรธขึ้ง แต่ ลูกไฟ
ร้อนแรงอันประหลาดในดวงตาคู่นัน้ ของเขาแทบจะเผาไหม้
นางเป็ นจุณแล้ว

หัวใจเฉินหรูอี้พ ลัน เต้ น ระทึ กอย่ างบ้าคลัง่ เสี ยงดังจน

นางกลัวว่ามันจะทาให้ตนหูหนวก

เฉิ นหรู อี้ คิ ดย้ อ นดู ก็ คิ ด ไม่ อ อกจริ ง ๆ ว่ า ตนถูก องค์

จักรพรรดิจบั จ้องเช่ นนี้ อยู่นานเท่ าใดแล้ ว นางกดดันเสี ยจน
ปัสสาวะแทบราดแล้ว ไม่ทราบว่าองค์จกั รพรรดิทรงมีแผนการ
อันใดอีก

540
 เรื่องราวเกิดขึ้นอย่างประหลาด เมื่อจบลงก็ทาคนมึนงง
ไม่เข้าใจ เพราะองค์จกั รพรรดิมิได้ทาอันใดให้นางลาบาก แต่
ทรงเรียกให้นางกานัลนาอาภรณ์ ชุดใหม่มาให้นางใส่ รอจนนาง
สวมใส่เสื้อผ้าเสร็จ อาหารคา่ ก็ได้ถกู จัดวางเรียบร้อยแล้ว นาง
จึงเดินตามองค์จกั รพรรดิไปยังห้องเสวย

องค์จ กั รพรรดิ มิ ไ ด้ มี ท่ า ที ร้ อ นแรงดัง่ ยามอยู่ บ นแท่ น

บรรทม แต่กม็ ิ ได้ดวงเนตรแดงกา่ ดังพบศั ่ ตรูค่แู ค้นที่ ไม่มีวนั จะ
กลับมาคบค้ากันจนวันตายอย่างเมื่อบ่ายนี้ เช่นกัน

เฉิ นหรู อี้ รู้ แ จ้ ง แก่ ใ จตนดี ที่ น างสามารถนั ง่ ร่ ว มโต๊ ะ

รับ ประทานอาหารค่า กับ องค์ จ ัก รพรรดิ ใ นเวลานี้ ได้ โ ดยที่
พระองค์มิได้เตะนางออกนอกตาหนักฉางเล่อ มิใช่ เพราะองค์
จักรพรรดิทรงเป็ นสุภาพบุรุษผู้มีความรับผิดชอบที่ ได้ รบั การ
อบรมเลี้ยงดูอย่างดีมาแต่ กาเนิด เพียงแต่ เป็ นเพราะพระองค์
ชอบนางต่างหาก

แม้ น ปากจะตัด สัม พัน ธ์ แต่ ก็ไ ม่ อ าจปล่ อ ยนางไปได้

จริงๆ ที่ นางยังสามารถนัง่ อยู่ตรง มิใช่เพราะฝี มือยัวยวนอั
่ นลา้
เลิศ และมิใช่เพราะลีลามากหลายบนแท่นเตี ยง ทว่าเป็ นเพราะ
พระองค์มิอาจตัดพระทัยอย่างไรเล่า

541
 เฉิ นหรูอี้ยิ่ ง คิ ด ยิ่ ง รู้สึ กว่ ามองอย่ างไรองค์จกั รพรรดิ ก็
น่ ารักน่ าชิดใกล้ ต่ อให้หน้ านิ่วคิ้วขมวด ดูบิดเบี้ยวดังลู ่ กทู่โต้ ว
ถูกลมพัดแห้งก็ตาม พระองค์กย็ งั คงดูสง่างามเช่นเดิม ผู้ที่เห็น
พระองค์คงอยากจะเก็บกอดไว้ในอกมิให้ผอู้ ื่นเหลียวมอง

เมื่ อ นางคิ ดเช่ น นี้ สายตาที่ ม ององค์ จ ัก รพรรดิ ก็ ยิ่ ง

อ่อนโยนดุจสายน้ ามากขึ้นไปอีก นัยน์ ตาเม็ดซิ่งนัน้ อัดแน่ นไป
ด้วยความรัก

ไม่ เ พี ย งแค่ น างก านั ล ขั น ที ที่ มิ อาจทนมองสายตา

ร้อนแรงดุจดาวอัคคี ข องหวงกุ้ย เฟยได้ เลย แม้ แต่ จกั รพรรดิ
มากประสบการณ์ ผ้คู ลุกคลีกบั สตรีมามากมายจนชินชากับทุก
สายตาที่มองพระองค์ยงั รูส้ ึกทนไม่ได้กบั สายตานัน้

“เจ้าหิวมิใช่หรือ? เหตุใดจึงมิกิน มองข้าทาไม? ” เซี ยว

เหยี่ยนขมวดคิ้ว น้ าเสียงดุดนั แต่จากการเปลี่ยนคาแทนตัวว่า
‘ข้า’ ของเขาก็ทาให้รวู้ ่าโทสะได้คลายลงมาก

ต่อจากนี้ นางก็แค่ต้องยื่นบันไดแห่งความซื่อสัตย์จริงใจ
อดทนที่ ยาวพอให้เขาได้เดินไต่ลงมา...นางคิดด้วยซา้ ว่าครานี้
หากไม่ตายก็คงถูกถลกหนัง ไหนเลยจะคิดว่าองค์จกั รพรรดิผู้
อยู่สูงเสี ยดฟ้ าจะกระโดดร่วงลงมาอย่างง่ายดาย นี้ เป็ นเรื่องนี้
542
นางไม่กล้าแม้แต่จะคิด

ในยามที่ น างยัง เป็ นเฉิ นหรูอี้ องค์จ กั รพรรดิ จ ะมาพบ

หน้ าและร่วมอภิรมย์ตามกฎที่ ตงั ้ ไว้อย่างเข้มงวด ทุกๆ เดือน
จักต้องเสด็จมาตาหนักเจาหยางของนางสักสามสี่ วนั เป็ นอย่าง
น้ อย แน่ นอนว่าหากมีเทศกาลหรืองานอื่นๆ พระองค์กม็ ิ ใช่ไม่
เคยเสด็จมา

ในความทรงจาของนางหรืออาจกล่าวว่าในความรู้สึก
ของนางก็ย่อมได้ องค์จกั รพรรดิกค็ ือองค์จกั รพรรดิ นางผู้ซึ่ง
เป็ นหวงโฮ่วแห่งต้ าจิ้นมีหน้ าที่ ทาให้วงั หลังของจักรพรรดิสงบ
สุข มิให้เกิดเพลิงไฟขึน้ ที่วงั หลังของพระองค์

แม้ น จะบอกว่ า เป็ นภรรยาที่ ถ กู ต้ อ งแต่ ค วามจริ ง คื อ ผู้

ที่มารับหน้ าที่ดแู ลงานส่วนหนึ่ งต่างหาก

ยามนัน้ องค์จกั รพรรดิยงั ทรงเยาว์วยั ยิ่ง เพียงสิบสี่สิบห้า

พรรษาเท่านัน้ ทว่ากลับดูเคร่งขรึมจริงจังมากกว่ายามนี้ ยิ่งนัก

พวกเขาอายุเท่ากัน ทว่านางกลับนาตนเองวางไว้ในที่ตา่
ที่ สุดและแหงนมองดูเขาจากที่สูงมาแต่ไหนแต่ไร ต่อให้นางจะ
เคยคิดหลงงมงายอยู่หลายวันหลังจากพิธีอภิเษกสมรสนั น้ ก็

543
ตาม แต่ เพื่อเห็นพระสนมมากมายในวังหลังแล้วนางพลันตื่ น
จากฝันทันที

ผู้ใดจะคาดคิดว่าสิ่งประหลาดที่ เกิดขึ้นกับนางนี้ ทาให้

นางได้พบกับองค์จกั รพรรดิผทู้ ่มุ เท รักเดียวใจเดียว มีนางเพียง
คนเดียวในหัวใจอย่างที่นางเคยคิดฝันมาก่อน

แม้นนางจะรู้สึกผิดมาตลอดที่ ตอนนัน้ นางตายบนแท่ น

บรรทมขององค์จกั รพรรดิ ทัง้ ที่ กาลังเริงร่ากันอยู่แต่ นางกลับ
ตายไปทาให้พระองค์เสี ยขวัญจนเป็ นเช่นนี้ แต่ ยามนี้ นางกลับ
รู้สึกโชคดี ยิ่ง มิใช่ นางมีเจตนาร้าย แต่ หากไม่มีเหตุการณ์ นัน้
นางคงมิอาจได้พบกับองค์จกั รพรรดิที่น่ารักเช่นนี้ เป็ นแน่

แม้นอุปนิสัยหลังจากนัน้ จะเปลี่ยนไป คล้ายคนสติเลอะ

เลือน ทัง้ แสนงอนทัง้ ชมชอบคิดว่าสิ่งที่ ตนจินตนาการไปเอง
นั ้น เป็ นความจริ ง ท าให้ ตัว เองต้ อ งเจ็บ ปวดทรมาน แต่ น าง
สามารถด่าทอหยาบคายอันใดได้หรือไม่ มารดามันเถอะ นาง
ชอบองค์จกั รพรรดิที่เป็ นเช่นนี้ เหลือเกินแล้ว

“ท่ าน...ดื่มน้ าแกงไก่นี้เถิด” เฉินหรูอี้รู้สึกคึ กคักขึ้น มา

อารมณ์ ดี อ ย่ า งที่ มิ อ าจหาค าใดมาอธิ บ ายได้ นางตัก น้ า แกง
ขึน้ มาหนึ่ งช้อนส่งไปในพระโอษฐ์องค์จกั รพรรดิ ใบหน้ าแย้มยิ้ม
544
จนปากแทบจะฉี กไปถึงใบหูแล้ว

เคราะห์ดีที่น้ า แกงนั น้ วางอยู่นานจึงอุ่นกาลังดี ไม่ ร้อน

ลวก มิเช่นนัน้ เซียวเหยี่ยนคงคิดว่านางวางแผนลอบฆ่าตนด้วย
การใช้น้าแกงไก่ร้อนๆ ลวกเขาให้ตายเพื่อช่วยชีวิตน้ อยๆ ของ
เฉินว่านเหนี ยนที่นางคิดว่ากาลังตกอยู่ในอันตราย

เพี ย งคิ ดถึ ง เฉิ นว่ า นเหนี ยนผู้ นี้ เซี ย วเหยี่ ย นก็ รู้ สึ ก
หงุดหงิดขึน้ มาอย่างประหลาด

ทว่ า เฉิ นหรูอี้ ก ลับ ตรงกัน ข้ า มนางยัง คงกระตื อ รื อ ร้ น

เช่ น นั ้น ต่ อ ไป ประเดี๋ ย วคี บ เนื้ อ ปลา ประเดี๋ ย วคี บ ผัก ทุ ก สิ่ ง
อย่างล้วนมิได้วางลงบนถ้วยขององค์จกั รพรรดิแต่ ป้อนที่ พระ
โอษฐ์โดยตรง กลิ่นหอมหวานอย่างที่สดุ ได้ประทุขึน้ มาจนทาให้
บริวารทัง้ ห้องล้วนอึ้งงัน

การปฏิบตั ิ เช่นนี้ ของสนมรักหลายคนที่ ผ่านมาขององค์

จักรพรรดินัน้ ใช่ว่าพวกเขาจะมิเคยเห็น แต่เนื้ อหยาบเสียจนมีด
่ ขาดเช่นนี้ พวกเขามิเคยเห็นจริงๆ
หันไม่

องค์จกั รพรรดิ ท รงวางท่ านิ่ งเชยดูอึมครึมยิ่ ง ทว่ านาง

กลับ มี ค วามสามารถที่ จ ะมองข้ ามมันไปได้ ยัง ป้ อนข้ าวองค์

545
จักรพรรดิดุจป้ อนเด็กน้ อยประหนึ่ งไม่มี เรื่องใดเกี่ ยวกับตน
กระนัน้ ...

ทัว่ ราชส านั ก และวัง หลัง ไม่ มี ผู้ใ ดไม่ ท ราบว่ า ทัง้ สอง
พระองค์กาลังผิดใจกันอยู่ หลายวันมานี้ ต่างมิใส่ ใจต่ อกัน ใน
ที่สดุ หวงกุ้ยเฟยก็ทนมิได้จึงมาหาคอยลูบขนองค์จกั รพรรดิให้ลู่
ลงถึงตาหนัก ทว่านางช่างทุ่มเทเหลือเกินแล้ว ถึงกับใช้ชีวิตตน
เพื่อโน้ มน้ าวพระทัยองค์จกั รพรรดิ นางมิกลัวว่าตนจะมือสันจน ่
ตะเกียบทิ่มคอหอยองค์จกั รพรรดิหรือไร

“พอแล้ว เจ้ากินบ้างเถิด” เซียวเหยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้ อย

สายตามองอาหารหลายอย่างที่เฉินหรูอี้คีบให้เขาล้วนเป็ นของ
โปรดเขาทัง้ สิ้น แสดงให้ เห็นว่านางใส่ ใจต่ อเขาไม่น้อย แม้น
ใบหน้ าหล่อเหลาจะขมวดเกร็งอย่างที่ เคยชิน ทว่าแววตานั น้
กลับค่อยๆ ผ่อนคลายลง

โคมไฟในห้ องเสวยสว่างแจ้งดุจทิวากาล เฉินหรูอี้สวม

ชุดกระโปรงเกาะอกสีม่วงอ่อน ผมสลวยปล่อยสยายปกคลุมถึง
ช่ วงเอว ระหว่างที่ ทงั ้ สองมีช่วงเวลาดังหงส์
่ ร่อนมังกรเหินกัน
นัน้ เครื่องประทินโฉมบนหน้ านางก็ค่อยๆ ลบเลือนไป เพราะ
มิใช่ สถานการณ์ ที่เหมาะสมนัก เมื่อองค์จกั รพรรดิยงั ทรงกริ้ว
อยู่อย่างมาก นางจึงไม่กล้าแต่งหน้ าประทินโฉมตามใจชอบ ทา
546
เพี ย งล้ า งหน้ าปกติ แล้ ว ออกมากิ นข้ า วโดยมิ ได้ ป ระแป้ ง
แต่งหน้ าแม้แต่น้อย

กล่าวถึงร่างของเซี ยวเสี่ ยวอวี้นัน้ นั บว่าพิเศษแตกต่ าง

จากผู้อื่นยิ่ง ผิวพรรณงดงามดุจหยกชัน้ ดีกม็ ิ ปาน ใบหน้ าที่แต่ง
แต้มเครื่องประทินโฉมนัน้ งดงามเฉิดฉาย คิ้วเรียวดุจเส้นไหม
ทว่าเมื่อลบเครื่องประทินโฉมไป เหลือเพียงดวงหน้ ากลมกลึง
อัน อ่ อนใสนั น้ แล้ ว ทาให้ ดูอ่อนวัยกว่าอายุจริง ไปมากดังสาว
่
น้ อยสิบหกสิบเจ็ดกระนัน้

ภายใต้ แ สงไฟนั ้น เฉิ นหรู อี้ พ กรอยยิ้ ม มาเต็ ม หน้ า

นั ยน์ ตาเม็ดซิ่งกระจ่างใสดุจสายน้ า เปล่งประกายจนแทบจะ
ทะลุเข้าไปในใจของเขาแล้ว

เซี ย วเหยี่ ย นมองนางแล้ ว ส่ า ยหน้ าพลางยิ้ ม ขมขื่ น

ออกมาอย่างไม่รตู้ วั

เขานับว่าพ่ายแพ้แล้วจริงๆ

เมื่ออาหารคา่ ที่มีเฉินหรูอี้คอยเอาใจใส่อย่างเกินเหตุอยู่
ตลอดสิ้ น สุด ลง เซี ย วเหยี่ ย นมิ อ าจสลัด หลุ ด นางได้ จึ ง ได้ แ ต่
ยอมให้นางจูงมือตนเข้าห้องไปล้างหน้ าบ้วนปากและพักผ่อน

547
 เห็นชัดว่าเฉินหรูอี้เหนื่ อยล้าอย่างมากแต่ เมื่อเอนกาย
ลงบนเตี ย งนางกลับ ตื่ น เต้ น จนนอนไม่ ห ลับ หัว ใจเต้ น โครม
ครามอยู่เช่นนัน้ ไม่ยอมหยุด กระทังทุ ่ กอย่างเงียบสงบลง นาง
นอนอยู่บนเตี ยงได้ยินเพี ยงเสี ยงลมหายใจอันสมา่ เสมอของ
เซียวเหยี่ยนลอยมากระทบข้างหู

นางพลิกตัวตะแคงข้างใช้แขนหนุนแทนหมอนจ้องมอง
เขาอยู่เงียบๆ

แสงจากโคมไฟอั น สลั ว สาดส่ อ งไปยั ง ใบหน้ าเขา

ประเดี๋ยวมืดประเดี๋ยวสว่าง แม้นเซียวเหยี่ยนจะปิดดวงตาแน่ น
ทัว่ ทัง้ ร่างล้ ว นผ่อนคลายลงแต่ น างรู้ว่าเขายัง มิได้ หลับอย่าง
แน่ นอน

นี่ เป็ นครัง้ แรกที่ น างนอนไม่ ห ลับ และจ้ อ งมองเซี ย ว

เหยี่ยนอย่างไร้ความกังวลใดๆ ในยามคา่ คืนเช่นนี้

จมู ก โด่ ง เป็ นสั น ขนตาทั ง้ งอนและยาวของเขานั ้ น

น่ ามองกว่าสตรีหลายคนเสี ยอี ก เขาในยามค่ าคื นเช่ นนี้ มิได้
มี รงั สี เคร่งขรึมน่ าเกรงขามดังยามท
่ ิ วา ใบหน้ าดูอ่อนโยนลง
กว่าเดิมมาก

548
 อยากจะจุมพิตสักคราเหลือเกิน

เฉินหรูอี้คิดถึงตรงนี้ กไ็ ด้ยินเสี ยงถอนหายใจของเซี ยว

ึ วเปิดเปลือกตาขึ้นช้ าๆ “เจ้าไม่นอน เอาแต่
เหยี่ ยนดังข้นแล้
จ้องข้าด้วยเหตุใด? ”

เมื่อเห็นว่าเซี ยวเหยี่ ยนมิแสร้งหลับต่ อไปแล้วเฉินหรูอี้

จึงฉวยโอกาสนี้ ขยับเข้าใกล้ ดึงแขนเขาให้ เหยี ยดตรงมุดร่าง
ตนเข้าไปในอ้ อมอกเขาทันที แล้วเงยหน้ าขึ้นเอ่ ยด้ วยใบหน้ า
แย้มยิ้มว่า “ข้าชอบมองท่าน”

“ท่านน่ ามองยิ่ง” นางพูดขึน้ อีก

เซียวเหยี่ยนนิ่งเงียบอยู่นาน “เจ้า...เป็ นอันใดไปแล้ว? ”

หรือนางสามารถมองเห็นความงามอย่างที่ ผ้คู นทัวไปเห็ ่ น ได้
แล้ว ในที่สดุ ก็รเู้ สียทีว่าความจริงแล้วเขารูปงามเพียงใด?

เช่นนี้ จึงเกิดคาถามตามมาว่า แต่ก่อนในสายตาของนาง

เขาไม่น่ามองถึงเพียงนัน้ เชียวหรือ?

เฉินหรูอี้มิใส่ ใจวาจานั น้ ของเขาสักนิดทาให้ เขาได้ แต่

กลืนมันกลับคืนไป ใบหน้ านางถูไถไปมากับไหล่ของเขา “ข้าจะ
อยู่ที่นี่เสมอ จะอยู่กบั ท่ านตลอดไป ท่านนอนหลับอย่างสบาย
549
ใจได้เลย” นางพูดออกมา ทว่าเมื่อคิดถึงรูปแบบการตายอัน
หลากหลายและแสนบรรเจิด ที่ ส วรรค์ได้ จดั เตรี ย มไว้ ให้ น าง
แล้ว จึงกังวลว่าหากลิขิตให้ นางต้ องตายบนเตี ยงของเขาอี ก
ครา เขาคงต้องทนรับการโจมตีเช่นนัน้ อีกครัง้

จิตใจของเขาอาจรักษาได้ ทว่าการถูกขู่ขวัญเช่นนี้ อยู่รา่

ไปอาจทาให้จกั รพรรดิน้อยตกใจจนมิอาจใช้การ กลัวเหลือเกิน
ว่ าร่างกายของเขาอาจรักษาไม่หายก็เ ป็ นได้ จึ ง กล่ าวปลอบ
ขวัญไว้ก่อนล่วงหน้ าว่า “ต่ อให้ ข้าตาย ก็ยงั จาทางกลับมาได้
ท่านมิต้องเป็ นห่วง”

เซียวเหยี่ยนมึนงงไปหมดแล้ว พวกเขาพูดถึงสิ่งใดกันอยู่
หรือ นางถึงได้เอ่ยคารักออกมาไม่หมดไม่สิ้น...

นี่ มนั คนละเรือ่ งกันอย่างสิ้นเชิงเลยรูห้ รือไม่

550
 184 ก่อนพายุจะมา

เฉินหรูอี้หลับอย่างมิรวู้ นั รูค้ ืนเมื่อถูกเซียวเหยี่ยนปลุกให้

ตื่นจึงรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างยิ่ง ครัน้ เห็นท่าทางตระหนกของเขา
หมอกควันในม่านตาต่างมลายหายไปสิ้น

นางทราบดี ว่ า เซี ย วเหยี่ ย นมัก นอนหลับ ไม่ ส นิ ทเสมอ

สาเหตุเพราะนางสิ้นใจในขณะที่ พวกเขากาลังมี ช่วงเวลาอัน
หฤหรรษ์บนแท่นเตียงทาให้เขาเกิดความหวาดกลัวในจิตใจที่มิ
อาจลบเลือนได้

คราแรกที่ พ วกเขามี ค วามสัมพัน ธ์อนั ดี ต่ อกัน นั น้ ยาม

นอนกลับแยกเตียง เพราะเซียวเหยี่ยนมิค้นุ ชินที่ข้างกายมีผอู้ ื่น
หากมี ค นนอนอยู่ เ คี ย งข้ า งเขาจะนอนไม่ ห ลับ ต่ อ มานางจึ ง
ค่ อ ยๆ ปรับ อุป นิ สัย นั น้ ของเขาลง โดยเฉพาะครัง้ ที่ น างเป็ น
เจี ย งเหมย หลัง จากตาบอดเขาก็จ ะกอดนางเข้ า นอนทุ ก วัน
กระทังนางตายบนเตี
่ ยงอีกครัง...
้

นางไม่ร้คู วรกล่าวว่านางนัน้ โชคร้ายหรือเขาโชคร้ายกัน

แน่ เมื่ อ นางฟื้ นคื นมาอี กครัง้ อาการป่ วยของเขาก็ค ล้ ายทวี
ความรุนแรงขึน้ ทุกราตรีต้องดื่มน้าแกงสงบใจจึงสามารถนอน
หลับได้
551
 แม้น เป็ นยาแต่ ก็มีพิษ สามส่ ว น นางมิอาจลื มตามองดู
เขาพึ่ ง พาโอสถเหล่ า นั ้น โดยไม่ ก ระท าอัน ใด ภายใต้ ก าร
ตักเตื อนของนาง เขาจึงฝื นใจงดดื่ มน้ า แกงสงบใจ ทุ กอย่ า ง
กาลังไปด้วยดี นางกลับเปิดเผยฐานะที่ แท้ จริงของตนออกมา
ความจริงดุจฝันร้ายได้กลับมาสาแดงฤทธ์ ิ เดชอีกครา เมื่อหัวใจ
ของเซียวเหยี่ยนได้รบั การกระทบระเทือนอย่างรุนแรง อารมณ์
จึงเริ่มตึงเครียดขึน้ มาใหม่อีกครัง้

หากเฉินหรูอี้นึกถึงองค์จกั รพรรดินางมักมีความรู้สึกผิด
ผสมกับความหวาดกลัว บัดนี้ เมื่อนึ กถึงหัวใจกลับอ่อนยวบลง
ทันใด นางลูบแขนเขาไปมา อดมิได้ที่จะเงยหน้ าขึ้นจุมพิตที่ ใต้
คางนัน้

“......” เซียวเหยี่ยนไร้วาจาจะกล่าวแล้ว เขาพูดได้หรือไม่

ว่า ตนถูกนางปัน่ ศีรษะจนมึนงงไปหมดแล้ว

“เจ้า” เขาถอนหายใจออกมา จับมือนางมาแนบไว้ที่อก

อย่างเสียไม่ได้ “จาคาพูดของเจ้าไว้ให้ดี”

เฉินหรูอี้เอ่ยอย่างชอบใจว่า “ข้าจาได้แม่น”

552
 ......นางมีเรื่องน่ ายินดีอนั ใดหรือ? เหตุใดจึงรู้สึกว่าหาก
เท้าแตะก้อนเมฆนางคงลอยขึน้ ฟ้ าไปแล้วกระนัน้ ?

่ ง้ ร่างรวมทัง้ เสี ยงเล็กๆ อันสดใสร่าเริงของนางนัน้

ทัวทั
คล้ายมีขนมเปี๊ ยะแป้ งบางไส้หนาตกจากสวรรค์หล่นใส่ ศีรษะ
นาง ให้นางได้เก็บกินอย่างง่ายดายกระนัน้

เซียวเหยี่ยนก็บอกไม่ถกู เช่นกันว่าใจเขานัน้ รู้สึกอย่างไร

กันแน่ หวานๆ เปรีย้ วๆ ขมๆ เผ็ดๆ หลากหลายรสชาติเกิดขึน้
ในหัวใจ มันรูส้ ึกปรอดโปร่งอย่างที่สดุ

เขาพลันยกแขนขึ้น หยัดกายลุกขึ้นนัง่ เพื่อมองเฉินหรูอี้

ให้ถนัด ผู้ใดเลยจะรู้ว่าเขาจะใช้แรงมากไป เฉินหรูอี้มิทนั ได้ตงั ้
ตัว เมื่อแขนเขายกขึน้ ศีรษะของนางจึงตกลงบนพืน้ เตียงอย่าง
แรงจนสติเลอะเลือนไปชัวขณะ ่

“......” วาจาที่เซียวเหยี่ยนคิดจะเอ่ยพลันจุกอยู่ที่คอหอย
จนเขาเกือบสาลักตาย “เจ้าเป็ นอันใดหรือไม่? ”

เขารีบร้อนยื่นมือออกไปลูบที่ ศีรษะนาง เอ่ ยถามอย่าง

ห่วงใยว่า “เจ็บหรือไม่?”

553
 เฉินหรูอี้ลอบกลอกตาอยู่ภายในใจ นางมีสิทธ์ ิ ที่ จะสงสัย
ว่าเขากาลังคิดแก้แค้ นนาง ดังเช่
่ นเมื่อคา่ นั น้ ที่ กระทาตัวราว
สัตว์ป่าเพื่อระบายโทสะของตนออกมานัน้

“ท่านเจตนา! ” นางเอ่ย

“มิใช่” เซียวเหยี่ยนไม่รจู้ ะกล่าวอย่างไร

“ใช่แน่ !”

“...ข้ามิได้เจตนา”

เฉินหรูอี้น วดคลึ ง ศี รษะตน นางลอบมองเขาคราหนึ่ ง

แววตานัน้ เต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือ

เซี ย วเหยี่ ยนพลัน เกิด โทสะขึ้นมา “หากข้าเจตนาแล้ว

อย่างไร! เจ้าหลอกลวงข้า ในปากไม่มีคาจริงสักประโยค หยิบ
ข้ามาเตะเล่นดังข้
่ าเป็ นลูกหนัง ข้าเพียงไม่ระวังทาศีรษะเจ้าชน
กระแทกเท่านัน้ เจ้ากลับมิยินยอม? ” กล่าวจบก็ล้มตัวลงนอน
บนเตียง พลิกกายหันหลังให้นาง

เฉินหรูอี้ได้แต่กระพริบตาปริบๆ เอาเถิดทัง้ หมดทัง้ มวล

ล้ ว นเป็ นความผิดของนาง นางเป็ นผู้หาเรื่องอย่ างไร้เหตุผล
554
เข้าใจผิดในความห่วงใยที่มีอยู่เต็มอกนัน้ ของเขา

“ข้ า มิ ไ ด้ ว่ า อัน ใดเสี ย หน่ อ ย” นางพึ ม พ าเสี ย งเบาแล้ ว

ขยับ ตั ว เข้ า แนบชิ ดแผ่ น หลัง เขาแล้ ว โอบกอดเขาไว้ จ าก
ด้านหลัง หน้ าอกอันอวบอิ่มคู่นัน้ เบียดบดอยู่กบั แผ่นหลังเขา

“ข้ายอมรับผิดหมดแล้ว ข้าสาบาน ต่อไปมิกล้าอีกแล้ว”

นางกอดเขาแล้วบดเบียดตัวไปมา “ท่านอภัยให้ข้าสักครัง้ มิได้
หรือ? ต่อไปข้าจะมิพดู ปดกับท่านอีกแล้ว หืม? ”

นางเป็ นดาวพิฆาตที่สวรรค์ส่งมาทรมานเขาหรือไร!

นางตายแล้วหวนคืนเช่ นนี้ หลายครา ไม่ทราบแน่ ว่าถูก

ดาวพิ ฆ าตของเขาท าให้ ต ายไปดัง่ ค าเล่ า ลื อ ของผู้ค นจริ ง
หรือไม่ มิเช่นนัน้ เมื่อนางหาร่างได้และฟื้ นขึน้ มาก็อาจมีชีวิตยืน
ยาวไปจนถึงร้อยปี เลยทีเดียว ในทางกลับกันชื่อเสียงของเขาก็
ย่อยยับในฝ่ ามือนางแล้ว เขารักนางก็เท่ากับหลงรักความโดด
เดี่ยว นางเปลี่ยนร่างคนแล้วคนเล่า ทัง้ ที่ เขาเป็ นบุรษุ โง่งมที่ มี
ใจรัก มันจนสวรรค์
่ ย งั ต้ อ งซาบซึ้ ง เขาแทบจะผูก คอตายบน
ต้ น ไม้ ไ ปแล้ ว ด้ ว ยซ้า ทว่ า ในสายตาของผู้ที่ มิ ท ราบเรื่อ งราว
กลับมองเขาเป็ นบุรษุ มากรัก เปลี่ยนสตรีดุจผลัดอาภรณ์ เป็ น
ดาวมฤตยูที่คร่าชีวิตสนมรักไปทีละคน ทีละคน
555
 พวกเขาต่างเติมเต็มซึ่งกันและกัน ทรมานซึ่งกันและกัน
เป็ นคู่ที่รกั กันและประหัตประหารกันอย่างแท้จริง

เซี ยวเหยี่ยนอดถอนหายใจออกมามิได้ ในอดี ตเขามัก

เย็น ชาต่ อภรรยาที่ ถกู ต้ องอย่างเฉินหวงโฮ่ วเสมอ บุปผาเบ่ง
่ องทุ่งคิดเหยียบยา่ เช่นใดก็ได้
บานทัวท้

ทว่ า อุ ป นิ สัย ของเฉิ นหวงโฮ่ ว นั ้น เรี ย บง่ า ยและสุ ขุ ม

นอกจากการปล่อยตัวหยอกเย้าละเล่นกับเขาเมื่อยามอยู่บน
แท่นบรรทมอย่างอิสระแล้ว อุปนิสัยด้านอื่นๆ ล้วนดูเคร่งขรึม
มากเกิ น ไป นางเป็ นทาสผู้จ งรัก ภัก ดี ข องหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว แห่ ง
ตาหนักเหรินโซ่ว เป็ นสตรีที่มากความสามารถ เป็ นคนจัดการ
ดูแลวังหลังของเขาได้อย่างเหมาะสม ทัง้ ที่ อายุเท่ ากันกับเขา
แต่นางกลับไม่มีความน่ ารักน่ าชิดใกล้สกั กระผีก ไหนเลยจะมี
ฝี มือด้านการประจบเอาใจอย่างที่นางเป็ นอยู่ตอนนี้ เพียงมองสี
หน้ าท่าทางนางก็ทราบทันที แต่ระยะนี้ เขาเอ็นดูนางมากเกินไป
จนทาให้นางไม่กลัวเขาแม้เพียงนิด ทัง้ ยังท้าทายอานาจเขาอยู่
บ่ อ ยครัง้ ...เอาเถิ ด ความจริ ง การที่ น างกล้ า ท้ า ทายเขานั ้น
ส่วนมากเขาก็เบิกบานใจยิ่ง

เขาเพี ยงไม่เข้าใจหากทัง้ หมดที่ นางกล่ าวมามิใช่ เ รื่อง

โกหก นางคือเฉินหวงโฮ่วผู้นัน้ ของเขาจริงๆ เช่นนัน้ ในทุกครา
556
ที่ นางฟื้ นคืนมานางต้องเจอกับเหตุการณ์ ใดบ้าง อุปนิสัยถึงได้
เปลี่ยนไปจนเป็ นเช่นปัจจุบนั นี้ ?

เขามิได้ บอกว่านางที่ เป็ นเช่ นยามนี้ ไม่ดี ความจริงคือ

เขาชอบนางในตอนนี้ ที่สดุ ทว่า...

มิใช่มีคากล่าวว่าแผ่นดินเปลี่ยนง่าย สันดานเปลี่ยนยาก
หรอกหรือ? เหตุใดนางถึงเปลี่ยนไปได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ?

“หยุดเบียดเข้ามาได้แล้ว หากยังเบียดข้าอีกข้าจะจัดการ
เจ้าแน่ ! ”

เซี ยวเหยี่ยนพลันพลิกร่างเข้าหานาง เอ่ยอย่างดุร้ายว่า

“ทางที่ดีบดั นี้ เจ้าต้องพูดแต่ความจริง มิเช่นนัน้ ...มิเช่นนัน้ เราก็
กอดคอตายไปด้วยกันเสียเถิด!”

แสงไฟอันมืดสลัว บุรุษรูปงามแสนเย้ายวน ทัง้ คารักที่

บ้าระหา่ นัน้ อีก ลมหายใจอันผ่าวร้อนของเขารินรดบนใบหน้ า
นาง หากมิใช่เพราะเมื่อคืนทรมานมามากเกินไป ร่างกายมิอาจ
รับไหวแล้ว นางคงกระโจนเข้าเขมือบเขาทัง้ ตัวจึงจะไม่ร้สู ึกผิด
ต่อดวงใจน้ อยๆ ที่เต้นโครมครามภายในอกนี้ ได้

ทว่านางกลับลังเล “ท่านอย่าได้พดู จาเหลวไหล กอดคอ

557
กันตายอันใดกัน ข้า...ท่านก็มิใช่ไม่ทราบ ข้าตายแล้วย่อมหวน
คื น ไม่ทราบวันใดจะจบสิ้น แต่ ชีวิตท่ านมี เพี ยงครัง้ เดี ยว จัก
ต้ องถนอมรักษา ทัง้ ยังเป็ นถึงจักรพรรดิผ้คู รองใต้ หล้า การจะ
เกิดมาในฐานะเช่นนี้ มิใช่เรือ่ งง่ายเลย”

เซี ย วเหยี่ ย นคุก เข่ า แก่ น างแล้ ว จริ ง ๆ เมื่ อ ถูก นางเอ่ ย
วาจาเช่นนี้ ตอบกลับมาก็ถึงกับลืมสิ้นว่าตนจะกล่าวสิ่งใดต่อไป

มารดามันเถอะ เขาช่างโง่เขลาเสี ยจริง นางพูดมีเหตุผล

ท้ายที่ สุดความอับอายจึงกลับกลายเป็ นโทสะ เขาพลันหลับตา
นอนไปหลับทัง้ อย่างนัน้ ด้วยรูส้ ึกโมโหยิ่ง

“...เอาล่ะ นอนเถิด! ”

เฉินหรูอี้เม้มปากยิ้มขากระโจนเข้าใส่ เขาอย่างคนหน้ า
หนา มิรอให้ นางเขยิบกายเข้าใกล้ เซี ยวเหยี่ ยนก็ยกแขนขึ้น
โอบกระชับนางไว้ ในอ้ อมอก ฉั บพลันคนทัง้ สองกลับอิง แอบ
แนบชิด ปรองดองรักใคร่อย่างมิต้องเอ่ยวาจาต่อกัน

“ข้าคือเฉินหรูอี้จริงๆ ฝ่ าบาททรงให้ องครักษ์เสื้อแพร

ไปตรวจสอบก็ได้ ข้ามิกลัวที่ ต้องให้ สวบสวนเพื่อพิสจูน์ฐานะ
ของตนเอง” เฉิ นหรู อี้ เ อ่ ย แผ่ ว เบา น้ า เสี ย งอ่ อ นโยนเป็ น

558
ธรรมชาติ ไม่มีอาการต่อต้านใดๆ แม้แต่น้อย

สาหรับนางแล้ว นางหวังเป็ นอย่างยิ่งว่าองค์จกั รพรรดิ

จะลบเลือนความกังวลใจต่ างๆ ให้ หมดสิ้น เพื่อภายหน้ าจะมิ
ต้ องคาดเดาส่ งเดช ลดการทะเลาะเบาะแว้งลงได้มาก จะได้มิ
ลากผู้บริสุทธ์ ิ เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยอี ก เขาเองก็ไม่มีเสี้ยนคอย
ตาใจ หากวันใดก้อนเนื้ อหัวใจเน่ าเปื่ อยขึ้นมาถึงเวลานัน้ นาง
กลัวว่าแม้นควักหัวใจออกมา เขาก็คงไม่เชื่อนางอีกแล้ว

เซี ยวเหยี่ยนปิดตาลงและไม่เอ่ยสิ่งใดอี ก มิได้เอ่ยว่าได้

และมิได้บอกว่าไม่ได้

เมื่อหวงกุ้ยเฟยตามติดมาที่ ตาหนักฉางเล่อและดื้อดึงมิ
ยอมกลับตาหนั กตน ความขัดแย้งระหว่างองค์จกั รพรรดิและ
หวงกุ้ยเฟยก็สลายไปโดยมิต้องทาอันใด ธารน้ าแข็งและหิมะ
ทัววั
่ งหลังได้ละลายหายหมดแล้ว ผูค้ นในตาหนักฉางเล่อต่างมี
สีหน้ ายิ้มแย้มเบิกบานเสียยิ่งกว่าได้รบั พระราชทานทองสองชัง่
เสี ย อี ก แม้ แ ต่ บ รรยากาศในวัง หลัง เองก็เ ปลี่ ย นเป็ นดี ขึ้น มา
อย่างที่ มิเคยเป็ นมาก่ อน ยกเว้นตาหนั กเจาหยางของต่ งหวง
โฮ่วที่ทรงปิดเงียบเพราะถูกกักบริเวณอยู่

559
 หวงกุ้ย เฟยรบเพี ยงคราเดี ยวก็มีชื่อเลื่ องลื อไปทัว่ เสี ย
แล้ว พระสนมโหลวและพระสนมหวังร่วมกันดูแลกิจการภายใน
วัง หลัง แทนหวงโฮ่ ว ทว่ า ทัง้ สองคนนี้ ผู้ใ ดมี บ รรดาศัก ด์ ิ สู ง
เทียบเท่าเฉินหรูอี้บา้ ง

ก่อนหน้ านี้ เฉินหรูอี้ได้รบั บาดเจ็บที่ ใบหน้ าจึงเก็บตัวอยู่

ในต าหนั ก หย่ ง เล่ อ มิ ออกไปที่ ใ ด ต่ อ มาเมื่ อ คื น ดี ก ับ องค์
จัก รพรรดิ แ ล้ ว ก็เ ข้ า ออกต าหนั ก พร้อ มกัน เสมอ นางมิ ไ ด้ ไ ป
ถกเถี ยงแย่งชิงกับพระสนมในวังที่ ฐานะต่า ต้ อยกว่าเหล่ านั น้
ยังคงใช้ชีวิตเป็ นตัวของตัวเองอย่างอิสระ มิได้สนใจต่งหวงโฮ่ว
ผูว้ างอานาจบาตรใหญ่ คนอื่นๆ ยิ่งไม่ควรค่าพอให้นางไปใส่ใจ
ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเหลือแสน

ท ว่ า ฝ่ า ย ร า ช ส า นั ก ก ลั บ มิ รั บ อิ ท ธิ พ ล อั น ใ ด จ า ก
บรรยากาศอัน ดี ข องวัง หลัง พวกเขายัง คงยื่ น ฎี ก าร้ อ งเรี ย น
หวงกุ้ยเฟยอย่างคึกคักมากขึน้ ไปอีก

ความจริงหากองค์จกั รพรรดิทรงตัดขาดกับหวงกุ้ยเฟย
เพราะเรื่องในอุทยานหลวง เหล่าขุนนางคงถือโอกาสยกธงโบก
สะบัดแล้ ววางมือจากเรื่องนี้ ทว่าเรื่องราวกลับมิเป็ นเช่ นนั น้
หวงกุ้ย เฟยเพี ย งอธิ บายถึ ง เจตนาดี แสร้ ง ท าเป็ นยอมรับ
ความผิด...
560
 แน่ นอนว่ า นี้ เ ป็ นเพี ย งเรื่ อ งที่ พ วกเขาคาดเดากัน เอง
เป็ นไปได้อย่างยิ่งว่าเมื่อปิดประตูอยู่ตามลาพังสองคน นางอาจ
ไม่แม้แต่จะยอมรับผิดเพียงงอนง้อเล็กน้ อยองค์จกั รพรรดิกท็ รง
อ่อนให้นางแล้ว ดังนัน้ ความผิดครัง้ นี้ จึงมิถกู หยิบยกขึ้นกล่าว
อี ก ในทางกลับกันอานาจบารมีของหวงกุ้ยเฟยก็เพิ่มมากขึ้น
เรือ่ ยๆ

เหล่าขุนนางโกธรเคืองยิ่งแล้ว ต่อให้องค์จกั รพรรดิของ

พวกเขาจะลุ่มหลงในอิสตรีเพียงใดก็มิอาจถูกชักนาจนถึงขัน้ นี้
ได้!

ฎี กาจานวนมากหลังไหลเข้
่ ามาที่ ตาหนักฉางเล่อดุจปุย
หิ ม ะก็มิ ป าน ทว่ า วาจาที่ ขี ด เขี ย นอยู่ บ นนั ้น กลับ ยิ่ ง รุ น แรง
ประหนึ่ งมีดสัน้ ที่ ปลิดปลิวตรงเข้าใส่ ก้อนเนื้ อหัวใจของเซี ยว
เหยี่ยน

เซี ย วเหยี่ ย นคิ ด ว่ า หลัง จากโบยพวกเขาแล้ ว ขุน นาง

เหล่านี้ จะสงบเสงี่ ยมลงได้ ผู้ใดจะทราบหยุดพักอยู่ไม่ถึงครึ่ง
เดือนก็กลับมากาเริบเสิบสานเช่นเดิม แต่ หากใช้ไม้พลองราช
สานั กถึ งสองคราเพราะเรื่องเดี ยวกัน โดยเฉพาะที่ เ กี่ ย วข้อง
กับเฉินหรูอี้ ถ้าเขายังลงมือโหดเหี้ยมอี กเกรงว่าคนที่ พวกเขา
กระโจนเข้าใส่อาจกลับกลายเป็ นเฉินหรูอี้แทน นัน่ เป็ นสิ่งที่เขา
561
มิอยากเห็นที่สดุ

ทุกข้อความของเหล่ าขุนนางล้วนแสดงให้ เห็นว่ ายอม

ตายเพื่อแลกกับความถูกต้อง

เหล่ า ขุ น นางกระทั ง่ เห็ น ว่ า การลงทั ณ ฑ์ ข ององค์

จักรพรรดิคือเหรียญแห่งความจงรัก มันช่วยพิสูจน์ ว่าพวกเขา
กล้าที่ จะงัดข้อกับอานาจจักรพรรดิเพื่อทวงคื นความถูกต้ อง
เที่ยงธรรม

เพียงแต่สาหรับเขาแล้ว สิ่งเหล่านัน้ ล้วนเป็ นเพียงความ

คิ ด เห็น ส่ ว นตัว ของพวกเขาเท่ า นั ้น หรื อ ไม่ ก็ส ายตาในการ
พิจารณาถูกผิดมีปัญหา ความจริงมันอาจมิใช่ความปรารถนา
ของประชาชนทัง้ หมด

การจงรักภักดีกระทังยอมตายเพื
่ ่อความถูกต้องนัน้ ได้รบั
แรงสนั บสนุ นจากจักรพรรดิผ้เู ป็ นบรรพบุรุษของเขาอย่างยิ่ง
แน่ นอนว่าพระองค์เองประหารขุนนางเช่ นนี้ ไปไม่น้อย ทว่าก็
ยัง คงผลักดัน พฤติกรรมเช่ นนี้ อยู่ เพราะพวกเขามี ประโยชน์
มากในการช่วยปรามมิให้จกั รพรรดิใช้อานาจส่งเดช

ภายใต้ ส ถานการณ์ เ ช่ น นี้ หากยัง แข็ ง ใส่ ก ัน คงต้ อ ง

562
บาดเจ็บพ่ายแพ้ทงั ้ สองฝ่ าย เซี ยวเหยี่ยนจึงใช้ความเย็นชาเข้า
จัดการ

อย่างไรก็ตามเปลวเพลิงอันร้อนแรงในราชสานั กนี้ ขอ
เพียงเขาต้ านไว้กจ็ กั ไม่มีแม้เพียงสะเก็ดไฟลุกลามแผดเผาไป
จนถึงวังหลังได้ และมิอาจลุกไหม้ปีศาจน้ อยของเขาได้เช่นกัน

ทว่าเซี ยวเหยี่ยนก็อดรู้สึกอัดอัน้ ไม่ได้ เป็ นถึงจักรพรรดิ

แต่จะโปรดปรานสตรีสกั คนยังต้องถูกเหล่าขุนนางตาหนินัน้ ต่อ
ว่านี้ ในฎีกาเขาเสนอให้เหล่าขุนนางดูแลจัดการหลังจวนตนให้
ดี อย่ า ได้ แ ต่ ค อยจับ ตาดู พ ระสนมเล็ ก พระสนมน้ อยของ
จักรพรรดิเลย ทัง้ แฝงเป็ นนัยยะว่าหากต้องแตกหักกันจริง เมื่อ
ข้าไม่สขุ สบายเจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ดี

ภายใต้ การบัญชาการขององค์จกั รพรรดิ องครักษ์เสื้อ

แพรก็ไ ด้ ร วบรวมเรื่ อ งราวความลับ ในจวนของขุน นางใหญ่
หลายคน เมื่อถึงเวลาก็นาฎี กาลับเหล่านี้ โยนลงไปที่ จวนของ
ขุน นางใหญ่ บ างคน เป็ นเช่ น นี้ อยู่ ร ะยะหนึ่ ง ฎี ก าร้ อ งเรี ย น
หวงกุ้ยเฟยก็ค่อยๆ ลดน้ อยลง ขุนนางหลายคนทยอยถอนตัว
ออกจากการรบระหว่างจักรพรรดิและขุนนางครังนี ้ ้ ไป

563
 แม้นมิอาจบอกว่าองค์จกั รพรรดิเป็ นผูช้ นะอย่างหมดจด
แต่อย่างน้ อยสงครามครัง้ นี้ กน็ ับว่าชัยชนะนัน้ ไม่ไกลเกินเอื้อม
แล้ว

ตัง้ แต่ ที่เฉินหรูอี้เปิดเผยตัวตนกับองค์จกั รพรรดินางก็

แสดงเจตจานงอย่างชัดเจนให้พระองค์ส่งองครักษ์เสื้อแพรไป
ตรวจสอบและนางพร้ อ มให้ ส อบสวนตนเองทุ ก อย่ า ง แต่
วันรุ่งขึน้ องค์จกั รพรรดิกค็ ล้ายกลับสูญเสียความทรงจ าไปแล้ว
กระนัน้ ทรงไม่ตรัสถึงมันเลย ทุกอย่างหวนคืนสู่สภาพเดิมดัง่
คราที่ นางกลับเข้ามาในวังครัง้ แรก พวกเขาจะอยู่ด้วยกันทุกที่
แม้แต่ ยามที่ องค์จกั รพรรดิทรงตรวจฎี กานางก็จะนั ง่ อยู่ข้างๆ
คอยยกชา ป้ อนผลไม้และของว่าง

ทว่ามีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม นัน่ คือนัยน์ ตาหงส์ค่งู าม

มักจ้องมองนางคล้ายคิดสิ่งใดอยู่บ่อยครัง้ รอยยิ้มที่ มีกค็ ่อยๆ
เพิ่มมากขึน้ อารมณ์เกรีย้ วกราดก็ลดน้ อยลง

เฉินหรูอี้ไม่ทราบว่าเขาเชื่อนางหรือไม่ หรือองครักษ์เสื้อ
แพรกาลังตรวจสอบอยู่จึงยังไม่ถึงเวลาที่ จะสอบถามนาง ทว่า
นางยัง คงสัมผัส ได้ ถึ ง ความเชื่ อมันขององค์
่ จกั รพรรดิ ที่ มีต่อ
นาง เพราะบัดนี้ ทรงไม่เรียกนางว่าชิงชิงแต่ เปลี่ยนเป็ น ‘หรูอี้’
แล้ ว ...แม้ ใ นยามที่ น างเป็ นหวงโฮ่ ว อยู่ นั ้น ก็มิ เ คยได้ ร บั การ
564
ปฏิบตั ิ เช่นนี้

หากทาได้ นางอยากจะอยู่ข้างพระวรกายเช่นนี้ ตลอดไป

กระทังพระองค์
่ เบือ่ หรือตายจากกัน

ไม่อาจไม่กล่าวว่า ชีวิตในยามนี้ ช่างงดงามอย่างยิ่ง นาง

สามารถเสพสุขกับความรักความโปรดปรานขององค์จกั รพรรดิ
ได้อย่างเต็มที่ ทุกวันล้วนหวานลา้ แค่เห็นแววตาที่เปี่ ยมรักของ
พระองค์ แม้นทัง้ วันมิทาอันใดนางก็รสู้ ึกอิ่มเอมเหลือเกินแล้ว

ย่ า งเข้ า สู่ เ ดื อ นแปด อากาศนั บ วัน ยิ่ งร้ อ นขึ้ น ทว่ า

ตาหนักฉางเล่อนัน้ มีการจัดเตรียมน้ าแข็งไว้เสมอจึงเย็นสบาย
กว่าแรกคิมหันต์เสียอีก

เมื่อเวลาเที่ ยงวันล่วงผ่านไป องค์จกั รพรรดิประทับนั ง่

ตรวจฎี ก าที่ โ ต๊ ะ ทรงอัก ษรอย่ า งตัง้ พระทัย เฉิ นหรูอี้ นั ง่ พลิ ก
ตาราภาพอย่างคนไม่มีสิ่งใดให้ กระทา ครัน้ เห็นภาพคนคู่หนึ่ ง
เคี ยงคู่กนั อยู่ในตาราภาพก็อดไม่ได้ ที่จะนึ กถึงองค์จกั รพรรดิ
ผู้ใดจะทราบเมื่อเงยหน้ าขึ้นกลับเห็นพระองค์ขมวดพระขนง
พระพักตร์นิ่งขรึมดุจสายน้ า พระหัตถ์เรียวยาวกาฎี กานัน้ แน่ น
คล้ายจะบีบขยี้มนั ให้แหลกหลายได้ทุกเมื่อ

565
 ไม่ต้องคิดก็ทราบว่าเรื่องนี้ เกี่ยวข้องกับนาง ชาติที่แล้ว
นางคงเป็ นนางสวรรค์ปี กหัก ร่ ว งหล่ น จากสวรรค์ต กมาทับ
บรรดาขุนนางเหล่านี้ ตายไปไม่ทราบเท่าใด ชาตินี้เหล่าขุนนาง
จึงมิอาจทนเห็นนางได้ หากพบเมื่อใดก็กดั งับแน่ นหวังให้นาง
ตายตกไปเสีย

ทว่ า นางก็ย งั แปลกใจอยู่บ้า ง ผ่า นมาเกื อ บสิ บ วัน แล้ ว

เหล่าขุนนางกลับค่อยๆ ถอยห่างออกไป อาจมีบางคราที่ ถวาย
ฎี ก าต าหนิ ต่ อ ว่ า แต่ ก็มิ เ ห็น องค์จ กั รพรรดิ ท รงกริ้ ว เช่ น นี้ ม า
ก่อน

ครานี้ ไม่ทราบว่าเป็ นเรือ่ งใด

566
 185 หลุม

เฉิ นฮวายรู้สึ ก เอี ย นเลี่ ย นอย่ า งยิ่ ง เขามิ อ าจทนมอง

สายตากระชากวิญญาณคู่นัน้ ของหวงกุ้ยเฟยที่ไม่ว่าทาอันใดก็
มักส่งมายัวยวนองค์
่ จกั รพรรดิของเขาเสมอ เพียงดาวอัคคีทอ
แสงแวววาวอยู่ ใ นนั ้น ตามติ ดมาด้ ว ยการแสดงความรัก
หลากหลายรูปแบบ ล้วนเจิดจ้าจนดวงตาคนแทบบอดแล้ว

บัด นี้ หวงกุ้ย เฟยคล้ า ยก าเนิ ดอยู่ ที่ ต าหนั ก ฉางเล่ อ

กระนัน้ นางดูปรองดองกลมกลืนกับที่นี้ยิ่ง เพราะว่าก่อนหน้ านี้
องค์จกั รพรรดิและหวงกุ้ยเฟยผิดใจต่อกัน เหล่าบริวารที่ คล้าย
ตกลงไปในธารน้ า แข็งได้แต่ อกสันขวั ่ ญแขวนอยู่ทุกวัน บัดนี้
คล้ายน้าแข็งกับไฟได้หลอมรวมเป็ นหนึ่ งเดียวแล้ว

ทุกวันองค์จกั รพรรดิดงตกอยู
ั่ ่ในวสันต์ฤดูกม็ ิ ปาน แม้น
อาจมิได้เบิกบานสาราญพระทัยดุจพลิกฟ้ าดิน แต่ พระพักตร์ก็
มิได้บึง้ ตึงอย่างที่ ผ่านมา พวกเขาจะกระทาการใดก็ผ่อนคลาย
สบายใจยิ่ง เพี ยงแต่ ทงั ้ สองคนนั น้ อิงแอบแนบชิดหวานเลี่ยน
จนทาให้คนแทบจะอาเจียนออกมาได้ทุกเมื่อ กระเพาะอ่อนแอ
เช่นพวกเขามิอาจทานทนเลยจริงๆ

เขายืนอยู่ด้านหลังองค์จกั รพรรดิจึงไม่เห็นว่าพระองค์มี
567
สี หน้ าเช่นไร แต่ เมื่อเห็นสายตาของเฉินหรูอี้ที่มิได้เอิบอาบไป
ด้วยความรักทว่ าเป็ นสายตาอันระแวดระวังอย่างยากพบเจอ
ทาให้หวั ใจอันอ่อนแอของเฉินฮวายกระโดดข้นมาที ึ ่ลาคอทันที

หากกล่าวไปแล้วหวงกุ้ยเฟยผู้นี้นัน้ เป็ นผู้สามารถเรื่อง

การประจบเอาใจยิ่ ง ทัง้ รู้จกั สัง เกตพระพักตร์องค์จกั รพรรดิ
เรียกได้ว่าเก่งกาจรองจากเขาเลยทีเดียว

จักรพรรดิผ้ชู มชอบการทรมานตนโปรดปรานให้ นางตี

ตนเสมอพระองค์ มิเคารพนบน้ อมพระองค์ในฐานะจักรพรรดิ
เรือ่ งเล็กๆ น้ อยๆ อันใดก็สามารถยอมให้นางอยู่เหนื อพระองค์
ได้ บางครานางยัง สัง่ การองค์ จ ัก รพรรดิ ด้ ว ยซ้ า นั บ ได้ ว่ า
สามารถหยิบองค์จกั รพรรดิมาละเล่นอย่างสาราญจนชานาญ
ไปเสียแล้ว

สิ่ ง ที่ ส ามารถท าให้ ห วงกุ้ย เฟยแสงสี ห น้ า ระแวดระวัง

เช่ น นั น้ ได้ อาจเป็ นขุน นางใหญ่ ค นใดรนหาที่ ต ายยัวแหย่ ่ ใ ห้
องค์จกั รพรรดิทรงกริ้ว นางที่ อยู่ต่อหน้ าพระพักตร์ในตอนนี้ จึง
สัม ผัส ได้ ท ัน ที ว่ า องค์จ กั รพรรดิ ท รงกริ้ ว อย่ า งที่ มิ เ คยเป็ นมา
ก่อน

เฉินฮวายกาลังครุน่ คิดอยู่กเ็ ห็นองค์จกั รพรรดิสะบัดพระ

568
หัตถ์ซ้ายโดยแรงคราหนึ่ ง ฎีกานัน้ ถูกโยนออกไปไกลร่วงตกลง
บนพืน้

เขายังมิทนั ได้ยกเท้าด้วยซา้ เฉินหรูอี้กว็ ิ่ งเข้าไปเก็บเอา

ฎี กานัน้ ขึ้นมา ทว่ากลับมิได้มองดูมนั สักนิดก็ปิดไว้แล้ววางลง
บนโต๊ะทรงอักษรขององค์จกั รพรรดิตามเดิม นางเอ่ ยออกมา
ด้ ว ยสี ห น้ า ห่ ว งใยว่ า “ฝ่ าบาทเหตุ ใ ดจึ ง กริ้ ว ถึ ง เพี ย งนี้ ? หาก
ส่งผลต่อพลานามัยคงไม่ดีแน่ ” พูดไปพลางยกถ้วยชาที่ วางอยู่
บนโต๊ะทรงอักษรยื่นไปต่อหน้ าพระพักตร์องค์จกั รพรรดิ กล่าว
ด้วยน้ าเสี ยงอ่ อนโยนว่า “ดื่มน้ าสักหน่ อยจะได้คลายโทสะลง
บ้าง”

เมื่อเห็น ท่ าทาง น้ า เสี ย งและ...สายตาเช่ นนั น้ ของนาง

เฉินฮวายก็พยักหน้ าไม่หยุด ช่างเป็ นบุปผาที่เอ่ยวาจาอ่อนโยน
ทัง้ งดงามยิ่ ง ดอกหนึ่ ง ที เ ดี ย ว หากมิ ส ามารถก าพระทัย องค์
จักรพรรดิให้ตายในฝ่ ามือได้นางคงมิเลิกรา

ครานี้ มิได้เดินเส้นทางเดียวกับเสียนเฟยแล้วหรือ?

เซี ยวเหยี่ยนค่อยๆ จิบชาคาหนึ่ ง ทว่าใบหน้ ากลับมิได้

ผ่อนคลายลงสักนิด

569
 เฉินหรูอี้ดอู อกว่าเรื่องนี้ คงยากจะจัดการ มิใช่วาจาเพียง
สองสามคาของนางจะสามารถปลอบประโลมได้

กฎเกณฑ์ ใ นราชส านั กของต้ าจิ้ นนั ้ น นางมิ ทราบ

นางยังจาได้ดีถึงคาสังสอนที่ ่ หลิวไท่ โฮ่ วทรงพรา่ บอกเมื่อครา
เข้าวังมาครัง้ แรกว่าวังหลังมิอาจยุ่งเกี่ยวเรื่องในราชสานัก ใน
ประวัติ ศาสตร์นั น้ เรื่องการขัดแย้ง กัน ระหว่ างจักรพรรดิและ
บรรดาขุนนางล้ว นเป็ นเรื่องของพระองค์ หากมิใช่ จกั รพรรดิ
อ่ อนแอขุนนางแข็งแกร่ง ขุนนางจึงคอยควบคุมจักรพรรดิ ก็
เป็ นจักรพรรดิทรงมีอานาจแกร่งกล้า ขุนนางใต้ หล้าล้วนสยบ
ยอม แต่เมื่อใดมีสตรีเข้ามาแทรกระหว่างกลาง เผยจุดอ่อนแม้
เพี ย งนิ ดล้ ว นถูก หยิ บ ออกมากล่ า วว่ า ยิ่ ง ไม่ ต้ อ งพู ด ถึ ง ที่ น่ า
เวทนากว่ า นั ้น คื อ มัน ถูก ยกออกมาเพื่ อ บู ช าค าว่ า ภัก ดี ต่ อ
จักรพรรดินัน่ เอง

โดยเฉพาะจัก รพรรดิ จ างเหอ แม้ น จะโปรดปรานนาง

อย่างที่ สุด แต่ กม็ ิ เคยตรัสเล่าเรื่องภายในราชสานักกับนางแม้
เพียงคา

เขาไม่พดู นางไม่ถาม ต่างสบายใจกันทัง้ สองฝ่ าย

นางเพียงเสพสุขกับความโปรดปรานอย่างที่สดุ ของเขาก็
570
พอ เป็ นสตรีที่อยู่ด้านหลังของเขาอย่างสงบใจ

“เจ้ามิใช่ให้ห้องเครื่องทาน้าแกงถัวเขี
่ ยวหรอกหรือ เหตุ
ใดจึงยังมิยกเข้ามาอีก? ” เซียวเหยี่ยนพลันถามขึน้

เฉิ นหรูอี้ ผู้มี ปั ญ ญาอัน ชาญฉลาด เพี ย งฟั ง ก็เ ข้ า ใจได้

ทันที ว่าองค์จกั รพรรดิมีเรื่องจะรับสังต่่ อเฉินฮวาย นางอยู่ด้วย
จึงมิสะดวก พลันเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าไปถามดูสกั หน่ อย คน
พวกนี้ กาลังไปปลูกเมล็ดถัวเขี ่ ยวอยู่หรือไร”

กล่าวจบก็หมุนกายจากไป

ประตูยงั มิทนั ปิดด้วยซา้ เฉินฮวายก็เห็นพระวรกายองค์

จักรพรรดิเย็นเยือกขึ้นมามันที บรรยากาศทัวทั ่ ง้ ห้ องซี หน่ วน
ถูกแช่แข็งไปโดยพลัน เขายอมคุกเข่าให้หวงกุ้ยเฟยเลยจริงๆ
หวงกุ้ย เฟยเป็ นดัง่ เครื่ อ งควบคุม อากาศเย็น เยื อ กขององค์
จักรพรรดิ มารดามันเถอะ ผลลัพธ์ช่างชัดเจนยิ่ง!

แต่กท็ าให้ทราบว่าที่ องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วนัน้ มิใช่เรื่อง

ธรรมดา

คงมิใช่อ๋องน้ อยไร้ตาผู้ใดคิดกบฏ ยกเขามาเป็ นข้ออ้าง

เพื่อขจัดองค์จกั รพรรดิกระมัง? หรือเมืองข้างเคียงคิดรนหาที่
571
ตายด้วยการยกทัพมาตี อีกหรือ...ไม่ใช่แน่ หากเป็ นเรื่องนี้ องค์
จักรพรรดิคงมิกริ้วถึงเพียงนี้ ไม่แน่ ว่าอาจหยิบดาบควบอาชา
ออกฟาดฟันด้วยพระองค์เองแล้ว

“ดู! ” ยามนี้ เซี ยวเหยี่ยนมิอาจควบคุมโทสะได้อีกต่ อไป

แล้ ว ใบหน้ าเคร่ง ขรึมดุจสายน้ า หยิ บ ฎี กาขึ้น มาขว้ างใส่ ร่าง
เฉินฮวาย

เฉินฮวายพลันตกใจยิ่ง มือเท้ายื่นรับไว้เป็ นพัลวัน พลิกดู

ครู่ห นึ่ ง พลัน ถอนหายใจออกมา ตามติ ด ด้ ว ยสายลมเย็น ยะ
เยือกที่เริ่มปลิวรดท้ายทอยตน

เขาเสี ยขวัญจนโง่งมไปแล้ว เข้าใจไปว่าองค์จกั รพรรดิ

ทรงกริ้วเขาเพราะมีฎีกาหยิบเรื่องเขาขึ้นมากล่าวตาหนิว่าชัก
นาองค์จกั รพรรดิไปในทางไม่ดี...มารดามันเถอะ พระองค์ยงั
ต้องให้เขาชักนาอีกหรือ?

หากเที ย บกับ องค์จ กั รพรรดิ แ ล้ ว เขาล้ ว นไม่ ท ราบว่ า

ตัวเองเป็ นคนดีเพียงใด!

หากองค์จกั รพรรดิจะไม่ดีกค็ งสืบสายมาจากจักรพรรดิ

พระองค์ก่อนตัง้ แต่ อยู่ในครรภ์แล้ว ไม่เกี่ ยวอันใดกับเขาแม้

572
เพี ยงกระผีก มิอาจเอาชนะองค์จกั รพรรดิได้กม็ าลงมือกับคน
รอบข้างของพระองค์แล้วอ้ างว่าตนเป็ นขุนนางผู้รกั ชาติภกั ดี
ต่ อ จัก รพรรดิ ต่ อ สู้ เ พื่ อ อนาคตอัน งดงามของราชวงศ์ต้ า จิ้ น
ความจริงคื อการเชื อดระกาให้ วานรเช่ นองค์จกั รพรรดิดู หัก
พระอังสาของพระองค์เพื่อให้พระองค์สงบเสงี่ยมลงบ้างอย่าได้
สาแดงเดชอยู่รา่ ไปต่างหากเล่า

ผู้ใดจะทราบเมื่อเขาก้มอ่านดู ถึงกลับตกตะลึงว่าฐานะ
ของหวงกุ้ยเฟยได้ถกู เปิดเผยแล้ว

องค์จกั รพรรดิมีรบั สังให้

่ ผ้ตู รวจการราชสานั กไปเมือง
เจียงโจวเพื่อตรวจสอบเรื่องที่เฉินว่านเหนี ยนลอบติดต่อกับไส้
ศึก ผู้ใดจะทราบเรื่องทุกอย่างได้กระจ่างแจ้ง ข้อสงสัยที่ มีต่อ
เฉิ นว่ า นเหนี ยนได้ ถ ูก ช าระล้ า งแล้ ว ทว่ า ระหว่ า งที่ ก าลัง
ตรวจสอบกลับพบว่าเซี ยวเสี่ยวอวี้ผ้เู ป็ นไส้ศึกมิได้ถกู ประหาร
อย่ างลับ ๆ ตามที่ บ นั ทึ กไว้ อย่ างที่ ผ้คู นทัง้ ต้ าจิ้น ทราบกัน แต่
กลับ ฟื้ นคื น มาเปลี่ ย นร่ า งแปลงตัว อยู่ ข้ า งพระวรกายองค์
จักรพรรดิ

ในฎีกามิได้เขียนไว้ชดั เจนนัก เพียงบอกว่าเซียวเสี่ยวอวี้

เล่ ห์ก ลมากหลายจึ ง ใช้ ฐ านะอื่ น มาหลอกลวงองค์จ กั รพรรดิ
พระองค์นัน้ มิทราบเรื่องราวใดทัง้ สิ้น แต่ ความจริงแล้วผู้ใดก็
573
ล้วนดูออกทัง้ สิ้นว่าเซี ยวเสี่ยวอี้ไส้ศึกของซี เหลียงก็คือหวงกุ้ย
เฟยในตอนนี้ นัน่ เอง ที่ทาให้คนขนลุกขนพองคือในฎีกายังแนบ
ภาพวาดขนาดเล็กของเซี ยวเสี่ ยวอวี้มาด้วย ภาพวาดนัน้ แม้น
มิได้เหมือนเสียทีเดียวแต่กค็ ล้ายอยู่ถึงหกเจ็ดส่วน

เฉินฮวายถือฎี กาไว้ ยิ่งนานยิ่งรู้สึกหนั กอึ้งดังมั

่ นกาลัง
ทิ่มแทงมือเขาอยู่กระนัน้

หัวหน้ าผู้ตรวจการฝ่ ายซ้ายนัน้ เป็ นคนเที่ยงตรง แต่มิใช่

ประเภทที่ จะงัดข้อกับองค์จกั รพรรดิถึงขัน้ แตกหักอันใด ทว่าก็
เป็ นบุคคลที่ ยากจะรับมือผู้หนึ่ งเช่นกัน หากเขาเชื่อมันในส
่ ิ่ งใด
แล้ ว จัก ต้ อ งใช้ เ ล่ ห์ก ลต่ า งๆ ถึ ง สามสิ บ หกกระบวนท่ า เพื่ อ
บรรลุเป้ าหมายหากไม่สาเร็จก็จะไม่เลิกราเด็ดขาด

เขาเขี ย นไว้ ใ นฎี ก าอย่ า งชัด เจนว่ า จะกลับ เมื อ งหลวง

ทันที และยังนาประชาชนเมืองเจียงโจวสิบกว่าคนมาด้วยเพื่อ
เป็ นพยานบอกเล่าเรือ่ งราวแก่องค์จกั รพรรดิ

ถุย!

เห็ น ชัด ว่ า หัว หน้ าผู้ต รวจการฝ่ ายซ้ า ยเข้ า ใจว่ า องค์
จักรพรรดิทรงถูกหลอกลวงจึงได้ นาหวงกุ้ยเฟยซึ่ งเป็ นไส้ ศึก

574
ของซี เหลียงกลับมาด้วย นี่ เป็ นการสะเทื อนภูผา สยบพยัคฆ์*
แจ้ ง แก่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ อ ย่ า โจ่ ง แจ้ ง ว่ า ...ข้ า ได้ น าพยานกลับ
มาแล้ว ท่านรีบจัดการคนของท่านเสีย

นี่ เป็ นการบีบคัน้ องค์จกั รพรรดิให้ ลงมือฆ่ าหวงกุ้ยเฟย

ด้วยพระองค์เอง เพื่อมิให้เกิดข้อครหาว่าจักรพรรดิเลอะเลือน
จนทาให้บา้ นเมืองต้องล่มจม ช่างเป็ นการข่มขู่อนั โจ่งแจ้งยิ่งนัก

แน่ นอนว่าหากเปลี่ยนไปมองอี กมุมหนึ่ ง นั น่ ก็เป็ นการ

หาทางออกอีกทางให้กบั องค์จกั รพรรดิ

แต่ปัญหาเพียงหนึ่ งเดียวคือสิ่งที่ผคู้ นรับทราบคือหวงกุ้ย

เฟยเป็ นไส้ศึกของซี เหลียงซึ่งต้าจิ้นมิอาจยอมรับได้ ทว่าความ
จริ ง คื อ นางเป็ นบุ ค คลที่ ต ายแล้ ว ฟื้ นอยู่ ร ่า ไป อี ก ทัง้ ตัว ตนที่
แท้จริงของนางก็ได้ถกู เปิดเผยแล้วว่านางคือหวงโฮ่วแห่งต้าจิ้น
แซ่เฉินนามหรูอี้

องค์จ กั รพรรดิ ท รงทุ่ ม เทพระทัย เพื่ อ นาง ทรงรัก นาง

อย่างยิ่งกระทังรู่ ้สึกพระองค์ตา่ ต้อย เพิ่งจะคืนดีกนั ได้เพียงสอง
วัน กลับมีมารผจญอีกแล้ว องค์จกั รพรรดิช่างมีชีวิตที่น่าสงสาร
นั ก สวรรค์มิอาจทนเห็นพระองค์มีความสุขได้ มี ความสุขได้
เพียงไม่กี่วนั ก็ฟาดกระบองเข้าใส่พระองค์อีกแล้ว
575
 หวงกุ้ยเฟยนัน้ ตายจนชินแล้ว ความจริงการเปลี่ยนร่างก็
มิใช่วิธีที่นางมิเคยกระทาเสียหน่ อย ทว่า...หวงกุ้ยเฟยอาจกล้า
ที่จะตายแต่องค์จกั รพรรดิจะตัดพระทัยให้ทาเช่นนัน้ ได้อย่างไร

“ฝ่ าบาท...” เฉินฮวายสันเท

่ ิ้ มไปหมด ไม่ทราบว่าต้องทา
เช่นไรแล้ว

ฎี กาทุกฉบับ จะต้ องส่ งไปที่ สภาขุนนางให้ ขุนนางทัง้ ห้ า

ท่ านได้ พิจารณาหนั กเบาแล้วจึงถวายแด่ องค์จกั รพรรดิ เมื่อ
ฎี กานี้ มาวางอยู่บนโต๊ะทรงอักษรแล้ว นั น่ แสดงว่าขุนนางใน
สภาอย่างน้ อยสองคนขึน้ ไปจักต้องเห็นและทราบเรื่องนี้ เวลานี้
แม้แต่การขยับพระหัตถ์แม้เพียงนิดก็ล้วนถูกจับจ้องอย่างมิให้
คลาดสายตา

สีหน้ านัน้ ของเซียวเหยี่ยนทาให้คนมิอาจทนมองได้แล้ว

“ให้ โ จวเฉี ยงส่ ง องครัก ษ์ เ สื้ อ แพรออกไปตามหาญาติ

หวงกุ้ย เฟยให้ ค รบแล้ ว น ามาที่ เ มื อ งหลวง เจิ้ น จะแต่ ง ตัง้
บรรดาศักด์ ิ ให้พวกเขาอย่างยิ่งใหญ่”

ยิ่ง!
ช่างสะเทือนเลือนลันในหู
่

เฉิ นฮวายอยากจะให้ หูคู่นี้ ของตนหนวกไปเสี ย องค์

576
จักรพรรดินับว่าได้สละทุกอย่างเพื่อหวงกุ้ยเฟยแล้ว ถึงกับรับสัง่
ให้องครักษ์เสื้อแพรสร้างหลักฐานและพยานเท็จ

เหนื อหัว มี แ ผ่ น ฟ้ ากระจ่ า งใส ใต้ เ ท้ า มี ผื น ดิ น อัน เป็ น

ปึ กแผ่ น แต่ ก ลับ กล้ า กระท าเช่ น นี้ มิ เ สี ย ที ที่ ไ ด้ ร ับ ฉายาว่ า
จักรพรรดิผชู้ อบรนหาที่ตาย หากถูกคนเปิดเผยว่าเป็ นเรื่องเท็จ
ชื่อเสี ยงของพระองค์คงได้เหม็นโฉ่ อย่างที่ สุดแม้จะทาความดี
ลบล้างเท่าใดก็มิอาจชาระล้างให้ขาวสะอาดได้แล้ว

ทว่าหากเขาคัดค้านองค์จกั รพรรดิ ตักเตือนออกไปด้วย

ความจงรักให้พระองค์ละทิ้งหวงกุ้ยเฟยสักครา ถึงอย่างไรภาย
หน้ าก็ยงั สามารถตามหานางได้ เช่ นนัน้ มิสู้ให้ ตวั เขาตายแทน
น่ าจะเร็วยิ่งกว่า

“ยังมิไปอีก? ” เซียวเหยี่ยนหน้ าตาบึง้ ตึง

เฉิ นฮวายสงสัย ขึ้น มาวูบ หนึ่ ง ว่ า พระองค์เ ห็น หน้ าเขา

เป็ นผู้ตรวจการราชสานั กหรือไร ถึงได้แสดงพระพักตร์บึ้งตึ ง
เช่นนัน้

เขาอยากร้องไห้แต่ไร้น้าตา “เพื่อมิให้เรื่องราวมีช่องโหว่
ให้ ผู้อื่ น จับ ผิ ด ได้ ฝ่ าบาทมิ ใ ช่ ส ร้ า งประวัติ หวงกุ้ย เฟยว่ า ...

577
ครอบครัวสิ้นชี พไม่เหลือร่างไปหมดแล้วหรือพะยะค่ ะ แม้แต่
แม่สามีในนามนัน้ ก็ตายไปนานแล้ว”

่ ่ จึงเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราดว่า
เซียวเหยี่ยนนอึ้งงันไปชัวครู
“เช่ นนั น้ เจ้าก็ให้ โจวเฉี ย งหาญาติพี่น้ องฝั ง่ มารดา ฝั ง่ บิดามา
ไม่ได้หรือไร? แต่ต้องเป็ นผู้ที่สามารถยืนยันว่าหวงกุ้ยเฟยคือฉู่
ชิงชิง! ”

เขากล่าวอย่างมี โทสะว่า “ในหัวของเจ้ากาลังคิดสิ่งใด

กันแน่ ? ติดตามเจิ้นมานานถึงเพียงนี้ เหตุใดเรือ่ งเล็กน้ อยเพียง
เท่านี้ ยงั ต้องให้เจิ้นบอก? !”

เฉิ นฮวายคอหดลงทัน ใด เขาติ ด ตามองค์จ กั รพรรดิ

หลายปี จึ ง ทราบว่ า พระองค์เ ลอะเลื อ นเพี ย งใด แต่ ห ากเรื่ อ ง
เกี่ยวข้องกับชี วิตของหวงกุ้ยเฟยกลับมิเคยสะเพร่าแม้แต่ น้อย
หากเขาสังการแล้
่ วมิเป็ นเช่นที่พระองค์ประสงค์ เรื่องนี้ ช้าเร็วก็
ต้ อ งตกลงมาที่ ศี ร ษะเขา เช่ น นั ้น มิ สู้ เ อ่ ย ออกไปให้ ถ กู ด่ า ทอ
ตัง้ แต่ ต อนนี้ เพื่ อ องค์ จ ัก รพรรดิ จะได้ ร ับ สัง่ เรื่ อ งราวด้ ว ย
พระองค์เอง ภายภาคหน้ ามีเหตุผิดพลาดประการใด เขาก็ยงั
สามารถโต้เถียงได้มิใช่หรือ?

“หม่อมฉันทราบแล้ว จะไปปฏิบตั ิ เดี๋ยวนี้ พ่ะย่ะค่ะ”

578
 ทุกอย่างได้พิสูจน์ แล้วว่าเรื่องราวเป็ นอย่างที่ เฉินฮวาย
คิ ด ทัง้ หมด บัด นี้ ขุน นางในสภาขุน นางหลายท่ า นล้ ว นทราบ
เรือ่ งนี้ หมดแล้ว ทว่าเรือ่ งกลับแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่า
โรคระบาดใหญ่ ที่ ค ร่าผู้ค นไปกว่ าเรือนแสนในปี แรกที่ ก่ อ ตัง้
ราชวงศ์เสียอีก เพียงพริบตาคนทัง้ เมืองหลวงก็ทราบกันทัว่

กระทั ง่ เมื่ อ เขาบอกกล่ า วรับ สั ง่ องค์ จ ั ก รพรรดิ ต่ อ

องครักษ์เสื้อแพร เพียงเอ่ยปากเขาก็ทราบเจตนาได้ทนั ที

องค์จ กั รพรรดิ ก็ช่ า งเลื อ กใช้ ค นได้ ถ กู ยิ่ ง โจวเฉี ยงนั น้

จงรักภักดีต่อพระองค์ยิ่งไม่ว่าจะรับสังอั ่ นใดล้วนมิเคยบิดพลิ้ว
ไม่ว่าเรื่องนั น้ จะคดหรือตรง ขาวหรือดา ถูกหรือผิด โจวเฉี ยง
ล้วนฟั งแต่ องค์จกั รพรรดิ หากให้ไปบูรพาทิศเขาก็ไม่มีทางไป
ประจิมทิศเด็ดขาด ให้ไปจับสุนัขก็ไม่มีทางจับไก่ องค์จกั รพรรดิ
ตรัสว่าพระอาทิตย์เป็ นสี่ เหลี่ยม ผู้ใดกล่าวว่าเป็ นวงกลม เขา
สามารถตีหวั คนผูน้ ัน้ จนไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ

เหล่าขุนนางล้วนดูแคลนโจวเฉี ยง เห็นเขาเป็ นสุนัขรับใช้

ขององค์จกั รพรรดิ

ทว่าโจวเฉี ยงไม่ใส่ใจ องค์จกั รพรรดิร้จู กั เขา เชื่อเขา ใช้

เขา นี่ มี ค่ า มากกว่ า เหล่ า ขุน นางพวกนั ้น กล่ า วขอบพระคุณ
579
บรรพบุรษุ สิบแปดชัวโคตรของเขาเสี
่ ยอีก

จกั รพรรดิ เขารับปาก

โจวเฉี ยงไม่มีทางขัดคาสังขององค์
่
ทันใดโดยไม่แม้แต่จะลังเล

เฉินฮวายไม่เชื่อถือในตัวโจวเฉี ยง และมิชอบท่าทางของ
เขาแต่เฉินฮวายเชื่อในความสามารถของโจวเฉี ยงอย่างยิ่ง ขอ
เพี ย งเรื่ อ งนั ้น เขายอมพยัก หน้ า ตอบรับ จัก ต้ อ งท าได้ อ ย่ า ง
แน่ นอน

ความจริงได้พิสจู น์ ว่าทุกอย่างเป็ นเช่นที่เขาคิดจริง ไม่ถึง

สามวัน ฎี ก าลับ ของโจวเฉี ยงก็ส่ ง เข้ า มาว่ า หาญาติ พี่ น้ องที่
เหลืออยู่เพี ยงสองคนของตระกูลฉู่ พบแล้วซึ่ งเป็ นญาติฝัง่ แม่
สามีของหวงกุ้ยเฟยและจะพากลับเมืองหลวงภายในสิบวัน เร็ว
กว่ากาหนดการกลับถึงเมืองหลวงของผู้ตรวจการราชสานักห้า
วัน

องค์จกั รพรรดิร้วู ่าเรื่องนี้ มิอาจปิดบังเฉินหรูอี้ได้ ไม่ช้าก็

เร็วต้ องบอกนาง ทว่าอยากให้ เรื่องราวทุกอย่างเข้าที่ เข้าทาง
เสี ย ก่ อ นจึ ง จะบอกกล่ า วต่ อ นาง นางจะได้ มิ ต้ อ งกัง วลและ
หวาดกลัว

580
 ทว่าการแพร่สะพัดของข่าวเหม็นเน่ าเช่นนี้ กลับรวดเร็ว
ยิ่งกว่าราชโองการขององค์จกั รพรรดิที่ประกาศต่ อใต้ หล้าเสี ย
อีก วังหลังเป็ นพื้นที่ สุดท้ายที่ข่าวลือในเมืองหลวงจะแพร่มาถึง
แต่กใ็ ช้เวลาเพียงไม่เกินสามวัน ทัวทั ่ ง้ วังหลังก็ทราบว่าหวงกุ้ย
เฟยคือไส้ศึกของซีเหลียงแล้ว

เพียงแต่เฉินหรูอี้นัน้ พานักอยู่ที่ตาหนักฉางเล่อมาตลอด
และมิเคยออกไปพบผู้ใด เรื่องวุ่นวายในวังหลัง นางล้วนอาศัย
รับฟั งเรื่องราวความเคลื่อนไหวต่างๆ จากปากช่างเสวนาของ
เกิ่งจิ้นจงทัง้ สิ้น

เซียวเหยี่ยนคิดประดิษฐ์คาอยู่นาน ร่างบทกล่าวอยู่เป็ น
สิบรอบ จึงตัดสินใจว่าควรปลอบประโลมเฉินหรูอี้เสียก่อน เอ่ย
สาบานสัญ ญาจะขวางกัน้ ความกดดัน ทัง้ หลายเอาไว้ เ พื่ อ
ปกป้ องชี วิตนาง ให้ นางมิต้องเป็ นกังวล แล้วค่ อยบอกเล่าถึง
ญาติจอมปลอมของนางที่ กาลังจะเข้าเมืองหลวงมา จัดการให้
พวกเขาได้ พ บปะกั น แล้ ว แต่ ง ตั ง้ เป็ นพระญาติ ขององค์
จักรพรรดิ

แต่ ไหนแต่ ไรเขามัว แต่ กงั วลกับเฉินว่ านเหนี ย น ลังเล

ตลอดมาว่าจะจัดการเช่ นไรกับเฉินว่านเหนี ยน ส่ งออกไปอยู่
สถานที่ ห่ า งไกลจากเมื อ งหลวงหรือ ปล่ อ ยให้ ล่ อ งลอยอยู่ ใ น
581
ต าแหน่ งขุน นาง หากขึ้ น ไต่ เ ต้ า ก็ต้ อ งอาศัย ความสามารถ
ตนเอง

เพี ย งแต่ ส ถานการณ์ ใ นตอนนี้ ตระกูล เฉิ นจัก ต้ อ งมี

ตาแหน่ งสาคัญในเมืองหลวงเพื่อเป็ นภูผาอันแข็งแกร่งให้เฉิน
หรูอี้ได้พึ่งพิงจึงจะเหมาะสม และเฉินว่านเหนี ยนผู้นี้ เฉินหรูอี้
บอกว่าเขาทราบเรื่องราวทุกอย่างของนาง...และนี่ กเ็ ป็ นสาเหตุ
ที่ ทาให้ เขาไม่ค่อยพอใจ นางปิดกัน้ ระวังเขาดุจเขาเป็ นโจรป่ า
กระนั น้ แต่ เมื่อพบหน้ าพี่ชายตนกลับเปิดเผยดุจเม็ดถัวถู่ กเท
จากกระบอกไม้ไผ่ ยกขึน้ ยกลงเททุกอย่างออกจากกระบอกจน
หมดสิ้นไม่ปิดบังสิ่งใด

เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกได้เอง แม้นมิได้ให้องครักษ์เสื้อแพรไป

ตรวจสอบแต่เขาก็เลือกที่จะเชื่อว่านางคือเฉินหรูอี้

เชื่อนางครัง้ แล้ว...ครังเล่
้ า

“หรูอี้ มานัง่ ตรงนี้ ”

หลังจากรับประทานอาหารคา่ เสร็จ เซี ยวเหยี่ยนเกรงว่า

หากพูดไปนางอาจจะเครียดจนระบบการย่อยอาหารมีปัญหา
ทัง้ สองจึงเดินเล่นในวังถึงครึ่งชัวยาม
่ เมื่อกลับถึงห้องเขาจึงตบ

582
มือลงที่เตียงบอกให้นางเข้ามานัง่

ผู้ใดจะทราบเพีย งแค่เขาเงยหน้ าขึ้นเฉินหรูอี้กร็ ้แู ล้วว่า

เขาจะพูดเรือ่ งใด

“ฝ่ าบาทจะพูดเรื่องฐานะของเซี ยวเสี่ ยวอวี้ ? ข้าเชื่ อฝ่ า

บาท ท่ า นว่ า อย่ า งไร ข้ า ก็จ ะกระท าเช่ น นั ้น ” นางเอ่ ย ด้ ว ย
รอยยิ้มเต็มหน้ า คิ้วและตาต่างหยักโค้งลง

เซี ยวเหยี่ยนลูบไล้ใบหน้ านาง ถอนหายใจออกมาอย่าง

ไม่รตู้ วั

ผูอ้ ื่นมักกล่าวว่าเมื่อเคราะห์ร้ายมาเยือนโชคดีจะตามมา
อยู่เคียงคู่กนั แต่พวกเขาทัง้ สองได้พบแต่ความยา่ แย่ไม่จบสิ้น
เหตุใดมิเห็นสวรรค์จะเมตตาพวกเขาบ้าง ใต้ฝ่าเท้าต้องพบเจอ
หลุมบ่อแล้วบ่อเล่าเช่นนี้ ?

หรื อ การพบกั น ของพวกเขาได้ ท า ลายโชค ดี ที่ มี

ของทัง้ สองไปจนหมดแล้ว?

583
 *สะเทื อนภูผา สยบพยัคฆ์ เป็ นส านวนเปรี ยบเปรยว่า
เจตนาเอ่ ย หรื อ เตื อ นเพื่ อ ให้ อี ก ฝ่ ายหวาดกลั ว แตกตื่ น
ตื่นตัว

584
 186 คามันสั
่ ญญา

องค์จกั รพรรดิทรงกลัดกลุ้ม พระพักตร์หม่นหมองอยู่ทุก

วัน เพียงเข้าใกล้ในรัศมีสามฉื่ อความกดดันนัน้ ก็กดทับลงข้อ
เท้าแล้ว

แม้ น มิ ใ ห้ ค นไปสื บ เฉิ นหรูอี้ ก็รู้ว่ า เรื่ อ งนี้ หนั ก หนายิ่ ง

เพียงแต่นางคิดไม่ถึงว่าจะหนักหนาถึงขึน้ เอาชีวิตนาง

เมื่อกล่าวถึงเกิ่งจิ้นจง คนผู้นี้ดงมี
ั ่ ตาดูหกทางหูฟังแปด
ทิศจริงๆ ไม่ว่าจะเป็ นเพียงสายลมพลิ้วไหวกระทังที ่ ่เพิ่งพัดปลิว
ผ่านไปในวังนัน้ เขาแค่ยกแขนขึ้นก็สามารถสอบถามจนเข้าใจ
แจ่มแจ้งทัง้ เรือ่ งในวังและนอกวัง

เฉิ นหรู อี้ ฟั ง มาจากเขาจึ ง ทราบข่ า วเรื่ อ งนี้ นานแล้ ว

เพียงแต่องค์จกั รพรรดิทรงอดกลัน้ ไว้ไม่ปริปาก นางก็มิได้เอ่ย
ถาม กระทัง่ วัน นี้ ค าดว่ า องค์จ กั รพรรดิ ค งเตรี ย มพระทัย มา
พร้ อ มแล้ ว ทรงคิ ดว่ า สมควรให้ น างได้ ร ับ รู้ จึ ง ได้ เ อ่ ย ตรัส
ความจริงนางเองก็รสู้ ึกว่าฐานะนี้ ของนางนัน้ ยากจะแก้ไข

แม้ ว่ า เดิ มนั ้น นางจะเกิ ดที่ ต้ า จิ้ น ตายก็เ ป็ นผี ต้ า จิ้ น

รากเหง้าแห่งเมล็ดพันธุค์ ือประชาชนที่ดีของต้าจิ้น แต่นัน่ ก็เป็ น

585
เรื่องในอดีต บัดนี้ ชีวิตของนางมิอาจบอกกล่าวต่อใครได้อย่าง
ตรงไปตรงมา...นางคื อ เซี ย วเสี่ ย วอวี้ เป็ นไส้ ศึ ก ที่ ดิ น แดนซี
เหลียงส่งเข้ามา

ด้านนอกเล่าลือกันอย่างอึกทึกครึกโครม แม้แต่ ราษฎร

เมืองเจียงโจวก็ถกู ผู้อื่นนาตัวมาที่เมืองหลวงแล้ว อย่างอื่นยังมิ
ต้องกล่าวถึง ในเมืองเจียงโจวนัน้ เซียวเสี่ยวอวี้เป็ นเถ้าแก่เนี้ ยที่
มีชื่อเสียงเป็ นอันดับหนึ่ งเลยก็ว่าได้ ทัง้ ยังมีข่าวลือกับเฉินว่าน
เหนี ยนนายอาเภอเจียงโจวแม้แต่ อาเภอโจวที่ อยู่ใกล้เคี ยงยัง
เคยได้ยินชื่อเสียงของนาง ใบหน้ านี้ ของนางมีผ้คู นรู้จกั พบเห็น
อยู่ ไ ม่ น้ อย กระดาษอย่ า งไรก็มิ อ าจห่ อ ไฟ ไม่ ช้ า ก็ย่ อ มต้ อ ง
ปรากฏออกมา

เฉินหรูอี้แม้นมิค้นุ เคยกับกฎเกณฑ์อนั ลึกลา้ การกระทา

อันมิมืดมิสว่างเหล่านัน้ ของราชสานัก แต่ร่างนี้ ของนางมีฐานะ
แสนพิเศษ ต่ อให้ ใช้ หวั เข่าคิดก็ทราบว่าแม้นต้ องฆ่ าผิดตัวถึง
สามพันคน ก็มิอาจปล่อยไว้แม้เพียงหนึ่ ง

ต่ อให้ ขุนนางเหล่านั น้ ของต้ าจิ้นเป็ นเพี ยงพวกกินเบี้ย

หลวงอย่างสบายเพื่อรอวันตายมิเคยสร้างคุณงามความดีใดๆ
ก็ไม่อาจปล่อยให้ไส้ศึกของซี เหลียงดารงตาแหน่ งหวงกุ้ยเฟย
อันสูงส่งอยู่ในวังหลังแห่งนี้ ได้...อีกทัง้ นางยังเป็ นภัยพิบตั ิ ที่ทา
586
ให้หวงโฮ่วแห่งต้าจิ้นต้องถูกกักบริเวณอีกด้วย

นางตายแล้ ว ฟื้ นเช่ น นี้ จนชิ น เสี ย แล้ ว แม้ ไ ม่ ท ราบว่ า

เมื่อใดจะสิ้นสุด อาจเป็ นเช่นนี้ ตราบเท่าที่ องค์จกั รพรรดิยงั ทรง
มีพระชนม์ชีพอยู่ หรืออาจจะมีกาหนดเป็ นจานวนครัง้ บางที ...
ครัง้ นี้ อาจเป็ นครัง้ สุดท้าย นางก็สามารถสลัดหลุดไปได้ตลอด
กาลแล้ว

นางก็มิร้จู ะทาเช่ นใด คงทาได้เพียงยอมตายอี กสักครัง้

เท่านัน้ แต่เฉินหรูอี้ร้ดู ีว่าองค์จกั รพรรดิทรงไม่อยากให้นางพูด
เรื่ อ งตาย แม้ น ในใจนางคิ ด เช่ น นี้ แต่ ก ลับ มิ ก ล้ า แสดงสิ่ ง ใด
ออกมา ทาได้เพียงแสดงตนว่าจะเชื่อฟังสิ่งที่พระองค์บอกกล่าว
ทุกสิ่งเท่านัน้

แม้นนางคิดว่าเรื่องราวในครัง้ นี้ คงไม่มีทางแก้ไขได้ เพื่อ

รักษาชื่ อเสี ยงและชี วประวัติอนั ดี งามขององค์จกั รพรรดิที่จะ
บันทึกลงในหน้ าประวัติศาสตร์แม้จะแค่หนึ่ งพันตัวอักษรก็ตาม
การกาจัดนางเป็ นวิธีแก้ปัญหาที่เร็วและได้ผลที่สดุ

...กระทัง่ นางฟั ง องค์จ กั รพรรดิ ต รัส จบ นางถึ ง กลับ ไร้

วาจาใดจะเอ่ย ได้แต่อึ้งงัน หลังจากนัน้ ก็ลอบยกนิ้วชื่นชมองค์
จักรพรรดิอยู่ในใจ
587
 เป็ นเพราะการต่อสู้ทางสติปัญญากับจิ้งจอกเฒ่าในสภา
ขุนนางเหล่านัน้ ทาให้เก่งกาจขึ้นกระมัง แม้แต่ การสร้างฐานะ
จอมปลอมของนางเขาก็ยงั มิร้สู ึกเครียดเคร่งอันใด บัดนี้ เพื่อ
โต้แย้งกับข้อตาหนิของหัวหน้ าผู้ตรวจการฝ่ ายซ้าย ถึงกับสร้าง
เรื่องที่ นางแม้ได้ยินก็ยงั มิเคย แม้แต่คิดก็คิดไม่ถึง นัน่ คือญาติ
สองคนของตระกูลฉู่ที่ไม่มีทางมีอยู่ในชีวิตจริงได้

ฉู่เจียน ฉู่เฉี ยง...

พวกเขาล้วนไม่มีผใู้ ดปราดเปรือ่ งเท่าองค์จกั รพรรดิ เหตุ

ใดจึงฉลาดลา้ ถึง เพี ย งนี้ ทรงคิ ด แผนการท าเรื่อ งลวงให้ เ ป็ น
เรือ่ งจริงขึน้ มาได้อย่างไรกัน?

เซี ยวเหยี่ยนมองสี หน้ าที่ แสดงออกถึงความรักและนั บ

ถือแม้นมิเอ่ยวาจาของนาง ใบหน้ าอันขมวดเกร็งมาตลอดทัง้
วันก็อดที่จะระบายยิ้มออกมาไม่ได้ แม้นแววตาก็ยงั ยิ้ม ยังมิทนั
รอให้ เขาเอ่ ยปากก็เห็นนางฉี กยิ้มเห็นฟั นขาวสะอาดแต่ กลับ
มองไม่เห็นดวงตา นางประคองใบหน้ าเขาไว้แล้วประทับจุมพิต
ที่ริมฝี ปากเขาโดยแรง

“เหตุใดท่านถึงได้ปราดเปรื่องถึงเพียงนี้ ” นางส่ายศีรษะ
ไปมาอย่างทอดถอนใจ “ช่ างขวัญกล้ายิ่ง แผนการกันชัวร้ ่ าย
588
ปานนี้ ท่านยังกล้าคิดกล้ากระทา...ข้านับถือท่านเหลือเกินแล้ว”

เซียวเหยี่ยนอดหัวเราะออกมามิได้ “นี่ นับเป็ นคาชม?”

“โอ๊ะ แน่ นอน” เฉินหรูอี้กมุ มือเขาไว้อย่างแผ่วเบา

นางมักจะก่นด่าที่ สวรรค์คอยกลันแกล้ ่ งให้นางตายแล้ว

ฟื้ น หยิ บ นางเล่ น อย่ า งส าราญใจ มี เ พี ย งนางที่ ต้ อ งทนทุ ก ข์
ทุ ก ๆ ครัง้ นางล้ ว นมิ ใ ส่ ใ จต่ อ ชี วิ ต ที่ มี อ ยู่ อ ยากจะตายเสี ย
หลายๆ คราเพื่อให้ภารกิจนี้ เสร็จสิ้นลง กระทังค ่ ิ ดว่าหากสรรค์
เบื่อ นางแล้ ว ก็อ าจจะปล่ อ ยนางไป ทว่ า ครานี้ น างกลับ รู้สึ ก
ขอบคุณสวรรค์จากใจจริง

หากมิใช่ เพราะนางตายแล้วหวนคื นอยู่รา่ ไป ก็คงมิได้

พบกับองค์จกั รพรรดิที่น่ารักเช่นนี้ และคงมิอาจได้รบั ความรัก
และการปกป้ องจากเขา

สิ่งที่ เขาทาเพื่อนางนัน้ ไกลห่างจากจินตนาการของนาง

อย่างยิ่ง

เป็ นครัง้ แรกที่ นางหวังอยากให้การมีชีวิตครานี้ นัน้ ยาว

อี กสักหน่ อย และยาวขึ้นอี กสักนิดเพื่อจะได้อยู่เป็ นเพื่อนเขา
นานๆ และเขาจะได้อยู่กบั นางนานขึน้
589
 “ฝ่ าบาท...” นางมองเซี ยวเหยี่ ยน รู้สึกถึงใจที่ เปี่ ยมไป
ด้วยความซาบซึ้งของตน จะว่าไปนางก็นับถือตนเองยิ่ง ปกติ
เมื่อถึงยามประจบสอพลอ วาจามากล้นอันไร้ประโยชน์ นัน้ ต่าง
่ ออกมาแม้แต่รถม้ายังมิอาจบรรจุใส่ได้ ทว่าบัดนี้ นางซึ้ง
พรังพรู
ใจจนไม่ รู้ก ระท าสิ่ ง ใดแล้ ว ในหัว คล้ า ยมี อุ จ จาระอุ ด ตัน อยู่
กระนัน้ แม้แต่คาพูดสักคาก็มิอาจเอื้อยเอ่ย

เซี ยวเหยี่ยนถอนหายใจเบาๆ ลูบไล้ใบหน้ านาง ความ

จริงนางมิต้องเอ่ ยสิ่งใด เขาล้วนมองออกถึงความซาบซึ้ ง ใน
หัวใจของนาง

นั ย น์ ต าเม็ด ซิ่ ง อัน งดงามส่ อ งประกายแวววาว น้ า ตา

คล้ า ยจะเอ่ อ ล้ น ออกมาได้ ทุ ก เมื่ อ มื อ ที่ จ ับ มื อ เขาไว้ นั ้น สัน่
น้ อยๆ

ความจริงเรื่องนี้ สาหรับเขาแล้วมิใช่เรื่องที่ ยากเย็นปาน

นัน้ แค่เขาอยากจะปกป้ องนางจากอันตรายทุกอย่าง เขาเพียง
ยกโล่ ขึ้ น ป้ องภัย รอบตัว นางก็พ อแล้ ว เรื่ อ งราวอื่ น ๆ ล้ ว นมี
บริว ารจัด การท าให้ ทว่ าดูแล้ ว นางนั น้ คงรู้สึกซาบซึ้ งกับมัน
เป็ นอย่างยิ่ง

อาจเป็ นเพราะตกใจที่ เขาตัดสินใจปกป้ องนาง หรืออาจ

590
เป็ นเพราะนางมิได้มีความคาดหวังต่อเขาสูงเท่าใดนัก นางไม่
ทราบว่าตนมีตาแหน่ งอันใดในใจเขา กระทังค ่ ิ ดว่าเขาอาจเลือก
สิ่งที่ เรียกว่าชื่อเสี ยงและยอมประนี ประนอมต่อเหล่าขุนนางที่
คอยข่มขู่เหล่านัน้

“หรูอี้ ข้าเคยบอกว่าจะปกป้ องเจ้า นัน่ มิใช่คาพูดลอยๆ ”

เขาเอ่ยต่อว่า “ข้าเคยพูดไม่ใช่เพียงครัง้ แต่กท็ ามันไม่ได้เลยสัก
ครัง้ แต่ข้ามิได้ปรารถนาเช่นนัน้ ซึ่งมันเป็ นความผิดพลาดของ
ข้า”

เฉินหรูอี้ส่ายศีรษะ น้ าตายังมิทนั ร่วงลงมากลับคัดจมูก

เสียแล้ว

ร่างนี้ ของนางสิ่งใดก็ดี ทัง้ ดูอ่อนเยาว์ ผิวพรรณงาม พลัง

กายก็แข็งแรงกว่าพระสนมที่ อ้อนแอ้นก่อนหน้ านี้ ไม่รู้ เท่ าใด
แม้นถูกองค์จกั รพรรดิรกุ รานอย่างหนักหน่ วงก็ยงั มีชีวิตรอดมา
ได้...ข้อเสียอย่างเดียวคือน้ามูกเยอะเกินไป!

“ฝ่ าบาททรงดีต่อข้ามากแล้ว” ร่างด้านหนึ่ งของนางซุก

อยู่ในอ้อมอกเซียวเหยี่ยน หน้ าผากค่อยๆ ซบลงที่ ไหล่ของเขา
รูส้ ึกได้ถึงฝ่ ามืออุ่นใหญ่ที่ลบู ปลอบประโลมนางอยู่ด้านหลัง

591
 เซี ยวเหยี่ยนคลี่ยิ้ม “เจ้าเพิ่งจะรู้ว่าข้าดีต่อเจ้า? เช่นนัน้
่ ข้าโกรธบ่อยนัก ชอบข้าให้มาก...อีกสักนิด”
ต่อไปก็อย่ายัวให้

เฉินหรูอี้อดหัวเราะออกมามิได้เมื่อถูกเขาเย้าแหย่ นาง
ยื่นมือไปหยิกต้นขาที่มีกล้ามเนื้ อขมวดแน่ นของเขา แต่มิได้ทา
ให้ ผู้อื่ น เจ็บ แม้ แ ต่ น้ อย ประหนึ่ งก าลัง หยิ ก หิ น ก้ อ นหนึ่ งอยู่
กระนัน้ กลับเป็ นนางเองที่เจ็บมือ

“ข้าจะชอบท่านเพิ่มมากขึ้นในทุกๆ วัน ค่อยๆ สะสมไป

ที ล ะนิ ดจนมัน ระเบิ ด ออกมาเลย” กล่ า วจบนางก็ไ ด้ แ ต่ ด่ า
ตนเองในใจว่าคนขี้ขลาด ยามนี้ นางกล้าเอ่ ยวาจาอันคลื่นไส้
ออกมาแต่มิกล้าแม้มองหน้ าและจ้องตาเขา

โอ๊ก!

เฉินหรูอี้เยาะหยันตนจนอยากจะอาเจียน ทว่าเฉินฮวาย
ที่ตามติดอยู่ด้านหลังองค์จกั รพรรดิดงว
ั ่ ิ ญญาณนัน้ กลับคลื่นไส้
อยากจะอาเจียนออกมาจริงๆ

หากจะกล่าวถึงหวงกุ้ยเฟยนัน้ นับวันยิ่งหวานลา้ ปริมาณ

น้ าตาลที่ เคลือบอยู่ในเสี ยงเล็กใสมีมากยิ่งกว่าสตรีสกุลจ้าวผู้
นั น้ เสี ย อี ก ท าให้ ค นทนไม่ ไ หวจนขนลุก ขนพองไปหมดแล้ ว

592
เขาไม่เข้าใจเลย องค์จกั รพรรดิและหวงกุ้ยเฟยสนทนาเรื่ อง
ส่ วนพระองค์เหตุใดต้ องนาเขามาด้ วย นี้ เป็ นเรื่องส่ วนตัวยิ่ง
เขาทาได้อย่างมากคือมองดูอยู่ไกลๆ มิอาจเข้าไปร่วมกระทา
อันใดได้ หากมีวาจาอันชิดเชื้อจะกล่าวต่อกันก็มิควรหาสถานที่
โล่งแจ้งพูดคุยว่าหรือไม่?

เอาเถิด ปล่อยเขาไปดังปล่
่ อยผายลมมิได้หรือ? เหตุใด
จึงขังเขาไว้ที่นี่ ในพระราชวังแห่งนี้ ขาดเพียงกับข้าวส าหรับเขา
เท่านัน้ ทรงเห็นเขาคลื่นไส้จนกินข้าวไม่ลง จึงมิปล่อยให้เขาไป
กินข้าวกระนัน้ หรือ? เฉินฮวายถอยหายใจออกอย่างเสียมิได้

ไม่ทราบว่าเสียงใดมุดเข้าไปในพระกรรณอันแสนว่องไว
ขององค์จกั รพรรดิเข้า “เฉินฮวาย! เจ้ายังไม่ออกไปอีก จะอยู่ใน
ห้ องนี้ เพื่ออันใด? เจ้าชอบฟั งกาแพงฟั งประตูจนติดงอมแงม
แล้ว ทาไม หรืออยากอยู่ดดู ้วยตาตนเองสักครา?”

เฉินฮวายตกตะลึงอ้าปากค้าง หรือคราแรกนัน้ มิใช่องค์

จักรพรรดิที่ไล่ผอู้ ื่นไปแล้วรับสังให้
่ เขาอยู่ที่นี้เสียก่อน

“ฝ่ าบาท...”

“ออกไป! ”

593
 “......” เฉินหรูอี้เพิ่งจะรูส้ ึกตัวว่ามีเฉินฮวายอยู่ที่นี่ด้วย

คนทัง้ สามจึงตกอยู่ในความประหม่าอย่างไร้ส้มุ เสียง

เฉิ นฮวายต้ อ งท าหน้ าที่ ที่ ไ ด้ ร ับ มอบหมายจากองค์

จัก รพรรดิ ใ ห้ ส าเร็จ เสี ย ก่ อ น เขาจึ ง กระแอมเสี ย งเบาเอ่ ย ว่ า
“ทว่า...ภาพเหมือนของญาติผ้พู ี่ทงั ้ สองของหวงกุ้ยเฟยอยู่ที่นี่”
เขาหยิบภาพวาดที่ม้วนอยู่ในอกเสื้อออกมา “ด้านบนมีแผนผัง
แสดงความสัมพันธ์ของบุคคลในครอบครัวและเครือญาติจาก
ฝัง่ ต่างๆ ของพวกเขา หวงกุ้ยเฟยมิจ าเป็ นต้องท่องจาทัง้ หมด
แต่อย่างน้ อยก็ต้องจดจาได้บา้ ง”

เฉินหรูอี้เปิดภาพนัน้ ออกดู เป็ นอย่างที่ เฉินฮวายกล่าว

ไว้จริงๆ นอกจากภาพเหมือนของพวกเขาแล้วยังมี เ รื่องราว
และเหตุการณ์สาคัญในแต่ละช่วงชีวิตของพวกเขาด้วย

เมื่อเฉินฮวายกระทาภารกิจที่ องค์จกั รพรรดิมอบหมาย

เสร็จแล้ว จึงเดินออกไปด้วยความนอบน้ อมและปิดประตูลง
อย่างเบามือ

มารดามันเถอะ เขาอยากจะหายไปจริงๆ เฉินฮวายลอบ

กล่าวในใจ คา่ นี้ เขาต้ องกินอาหารที่ ดีต่อกระเพาะเสี ยหน่ อย

594
แล้ว

เฉินหรูอี้หยิบภาพนัน้ ขึน้ มาดูอย่างละเอียด

เซี ย วเหยี่ ย นนอนตะแคงมองดูน างอยู่ เ งี ย บๆ อยู่ บ น

เตี ยง แม้แต่ ตวั เขาเองก็ไม่ร้วู ่ามุมปากของตนนัน้ ค่อยๆ หยัก
โค้งขึน้

“อ านาจของเจ้ า ในเมื อ งหลวงนั ้น อ่ อ นแอเกิ น ไปแล้ ว

ร้านค้าหลายร้านที่ เกิ่งจิ้นจงดูแลก็ยงั มิได้ทุนคืน คิดว่าแม้นจะ
ได้กาไรก็คงน้ อยเท่าหัวแมลงวัน มีเงินแต่ไม่มีอานาจ หากคลื่น
ลูกใหญ่สกั หน่ อยซัดมาเจ้าอาจสูญเสียกระทังเง ่ ิ นที่ลงทุนไป”

เขาเอ่ ย ต่ อว่ า “ข้ อสงสัย ในตัว เฉินว่ านเหนี ย นก็ไ ด้ ถ กู

ช าระล้ า งแล้ ว มี จ างเชี ย นหัว หน้ าผู้ต รวจการฝ่ ายซ้ า ยคอย
ปกป้ องเขาอยู่ ตาแหน่ งขุนนางของเขาจะไม่ได้ รบั ผลกระทบ
แม้แต่น้อย ในเมื่อเขาเป็ นพี่ชายของเจ้า และทราบเรือ่ งราวของ
เจ้าทุกอย่าง การเรียกเขากลับมาเมืองหลวงเป็ นทางที่ ดีที่สุด
วัน นี้ ข้ า กับ ราชเลขาธิ ก ารสภาขุน นางได้ เ ลื อ กคนที่ จ ะไปท า
หน้ าที่ นายอาเภอเจียงโจวแทนเขาแล้ว ภายในครึ่งเดือนเฉิน
ว่านเหนี ยนก็จะถูกย้ายกลับมา”

595
 “แต่ งตัง้ ให้ เป็ นจงหย่ งโหวและแม่ทพั คุมกาลังในเมือง
หลวง เช่นนี้ กส็ ามารถสร้างภูผาอันทรงพลังให้เจ้าได้พึ่งพิงแล้ว”

ช่วงเวลาสัน้ ๆ นี้ เฉินหรูอี้ต้องผ่านการเปลี่ยนร่างเปลี่ยน

ฐานะคนแล้วคนเล่ามิใช่แค่เพียงเซี ยวเสี่ ยวอวี้ที่เป็ นไส้ศึกของ
ซีเหลียงเท่านัน้

แม้นเฉินว่านเหนี ยนทราบทุกสิ่งอย่างที่ นางบอก แต่คน

ภายนอกมองดูคงรู้สึกมิสมเหตุสมผลสักเท่ าใด ทว่าความจริง
นั น้ คนที่ ส ามารถช่ ว ยเหลื อ นางก็มี เ พี ย งตระกูล เฉิ นของนาง
เท่านัน้

สาหรับเซียวเหยี่ยนแล้วนัน้ หากสามารถทาได้ เขายอมที่

จะปล่ อ ยเฉิ นว่ า นเหนี ยนไว้ ไ กลถึ ง พัน ลี้ ก็มิ ย อมให้ เ ขากลับ
เมืองหลวงเด็ดขาด เพียงแต่ยามนี้ คนที่เป็ นตัวเลือกให้เขาได้มี
เพียงเฉินว่านเหนี ยนคนเดียวเท่านัน้ ...

มารดามันเถอะ...

เฉิ นหรูอี้ ป ระเดี๋ ย วหน้ าแดงประเดี๋ ย วหน้ าเขี ย ว นาง

พลาดไปแล้ว คิดว่าองค์จกั รพรรดิจะปล่อยปละละเลยให้ นาง
ทาตามใจเช่นกาลก่อน หากไม่มีสิ่งใดทาก็มาเย้าแหย่นางเล่นก็

596
เพียงพอแล้ว นางมันใจว่ ่ าองค์จกั รพรรดิจะไม่เอาเรื่องกับนาง
จึงได้ให้เกิ่งจิ้นจงเปิดร้านเพื่อหาเงินในเมืองหลวง จะได้มิต้อง
เดินเส้นทางเดิมเช่นสตรีสกุลจ้าวและขันที น้อยที่ คิดจะใช้ชีวิต
อยู่ในวังหลังต่อไปแต่เงินเบีย้ ล้วนมีไม่พอ

ไหนเลยจะคาดคิ ดว่ า ยามนี้ องค์ จ ัก รพรรดิ แทบจะ

กลายเป็ นเงาตามตัวนางแล้ว แม้แต่ เส้ นขนบนร่างนางเขาก็
ทราบอย่างละเอี ยดทุกขุมขน เรื่องราวมืดดาต่ างๆ ของนาง
ล้วนถูกองค์จกั รพรรดิล้วงลับเอาจากเกิ่งจิ้นจงหมดแล้ว

“ฝ่ าบาท มิตาหนิข้า?” นางถามออกไปทัง้ ที่ ใบหน้ าร้อน

เห่อจนเจ็บแสบ

ความจริ ง ในวาจาขององค์จ กั รพรรดิ นั ้น ก็บ อกอย่ า ง

ชัดเจนแล้ว ไม่เพียงมิเอาผิดนาง ยังคิดทุกอย่างแทนนาง แม้แต่
ภูผาให้ นางแอบอิงก็เลือกให้นางเสร็จสรรพ...คนผู้นัน้ คือศัตรู
หัวใจที่พระองค์ทรงคิดไปเองทัง้ เฝ้ าระลึกถึงอยู่เสมอ...

ความจริง แล้ ว ภพก่ อนนางได้ ช่วยเหลื อมนุ ษ ยชาติ บน

โลกนี้ ไว้กระนัน้ หรือ สวรรค์จึงให้นางได้มาพบเจอบุรษุ รักเดียว
ที่ ยากจะหาได้ในใต้ หล้านี้ นี้ เป็ นรางวัลอันยิ่งใหญ่ของนางงัน้
หรือ?
597
 หัวใจดวงนัน้ ของเฉินหรูอี้เต้นตึกตักจนแทบจะกระโดด
ออกมานอกอกแล้ ว นางไม่ ท ราบว่ า ควรพู ด สิ่ งใด จึ ง โยน
ภาพวาดในมือทิ้งไป พลิกกายกระโจนสู่อ้อมอกเซี ยวเหยี่ ยน
ประทับจุมพิตตัง้ แต่ดวงตา จมูก ปาก กระทังถึ่ งกล่องเสียงที่นูน
ออกมากลางลาคอ นางชอบกล่องเสี ยงนี้ ของเขาที่ สุดจึงใช้ลิ้น
เลียไล้และขบกัดไปทีหนึ่ ง

นี่ ทาให้เซียวเหยี่ยนที่อดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทางซาบซึ้ง

ใจของนางนัน้ ส่งเสียงครางออกมาอย่างไม่ร้ตู วั ลมหายใจพลัน
สะดุดลงทันที นางดีใจถึงเพียงนี้ เชียวหรือ?

สองมือเซี ยวเหยี่ยนกอบกุมที่ เอวคอดของนางแต่ กลับ

ถูกนางสะบัดออกอย่างคาดไม่ถึง ในขณะที่ เขายังมิทนั ตัง้ ตัว
นางพลันลุกขึ้นนัง่ แล้วปลดสายรัดเอวกระชากดึงกางเกงของ
เขาออก...

ดูท่า...คงสุขใจมากจริงๆ...

ต่ อให้ องค์จกั รพรรดิจะมิเบิกบานพระทัยอยู่บ้างที่ ต้อง

ย้ายเฉินว่านเหนี ยนกลับมา แต่ความตื่นเต้นดีใจอันมากล้นที่
เฉินหรูอี้แสดงออกมานัน้ ก็ได้ลบเลือนมันไปจนหมดสิ้นแล้ว

598
 เรื่องทุกอย่างได้พิสูจน์ แล้วว่าที่ ผ่านมาเขาอาจจะ...คิด
มากเกินไปจริงๆ

อย่ า งไรปี ศาจน้ อยของเขาก็มิ เ คยตระหนี่ ที่ จ ะแสดง

ความโปรดปรานที่มีต่อร่างนี้ ของเขา ก่อนหน้ าที่เขายังติดขัดมิ
อาจกระทาอันใดได้ ตามใจตนในคราแรกเริ่มนั น้ นางก็มิเ คย
รัง เกี ย จเขาแม้ แ ต่ น้ อย ทัง้ ยั งแสดงออกถึ ง ความรัก ที่ มี ต่ อ
จักรพรรดิน้อยอย่างไม่เคยเบือ่ หน่ าย

หากสตรีผ้หู นึ่ งมิชอบคนผู้หนึ่ ง อย่างไรก็คงมิละเล่นกับ

เขาอย่างสุขใจไร้กงั กลเช่นนี้ ได้ อีกทัง้ บางครายังแสดงออกว่า
ลุ่มหลงมันมากกว่าเขาเสียอีก

หลงระเริงไปเพี ยงชัวครู
่ ่ สุดท้ ายทัง้ สองกลับใช้ เวลาไป
่ ก อาหารคา่ ก็มิได้กิน หิวจนหน้ าอกจะแปะติดกับหลัง
กระทังดึ
แล้ว น้าเสียงก็แหบแห้งไปหมด

โดยเฉพาะเฉินหรูอี้ที่กระตือรือร้นจนลืมตัว ยิ่งตื่นเต้นก็
ยิ่ ง หาวิ ธี ท รมานตนหลากหลายมากขึ้ น นางหิ ว จนท้ อ งร้ อ ง
โครกครากแต่ ไ ม่มี แ รงแม้ จ ะยกแขน สุด ท้ ายยัง คงเป็ นเซี ย ว
เหยี่ยนที่ยกเท้าแผ่วเบาออกไปสังให้่ เตรียมสารับ

599
 ทัง้ สองกินข้าวด้วยกันอยู่บนเตี ยง เมื่ออิ่มหนาแล้ว เฉิน
หรูอี้ จึ ง นั บ ว่ า มี แ รงพอที่ จ ะพูด กล่ า วได้ “ข้ า จะไม่ ท าให้ ท่ า น
ผิดหวัง ข้าจะ...พยายามมีชีวิตอยู่ต่อไป”

แววตาเซี ยวเหยี่ยนขรึมลงเล็กน้ อย “ไม่ใช่พยายาม แต่

เจ้าต้องอยู่กบั ข้าตลอดไป มีชีวิตอย่างดีต่อไป”

เฉินหรูอี้หลุบ ตามองต่า คลี่ ยิ้ มบางเบา ความจริง นาง

ทราบดีว่าเป็ นไปไม่ได้ “ย่อมได้”

วาจาที่กล่าวมานัน้ เขายังจาได้อย่างชัดเจน เซียวเหยี่ยน

คิดไม่ถึงว่าเวลาผ่านไปยังไม่ถึงหนึ่ งเดือน สตรีที่เขารักตรงหน้ า
นี้ กลับ แตกดับ ดัง่ หยกที่ ห ล่ น ร่ ว งโรยราดุ จ บุ ป ผาภายใต้ ค า
สัญญาของเขาที่กล่าวว่าจะปกป้ องนาง

600
 187 สมคบคิด

เฉินหรูอี้พานักอยู่ตาหนักฉางเล่อตลอดมา น้ อยนักที่จะ
ได้พบปะกับพระสนมในวังหลัง

เรื่องในราชสานั กองค์จกั รพรรดิล้วนมิเอ่ยกับนาง ทว่า

เรื่ อ งในวัง หลัง นั ้น นางได้ ร บั รู้จ ากเกิ่ ง จิ้ น จงมาไม่ น้ อย เช่ น
สมญานามว่าเป็ นสตรีงามมหาภัย เป็ นปี ศาจที่ ทาให้บ้านเมือง
ล่มจม เพราะตัง้ แต่นางกลับเข้าวังมาพร้อมจักรพรรดิจางเหอก็
น้ อยนักจะได้เปิดเผยใบหน้ าตน ยังมิทนั คุ้นเคยกับสนมภายใน
วัง ก็เ กิ ด สงครามหัว งู เ หยี ย บข่ ม มัง กรแกร่ ง กับ ต่ ง หวงโฮ่ ว ที่
อุทยานหลังขึ้นเสี ยก่อน น้ อยคนที่ เคยเห็นนาง ดังนัน้ สี สนั อัน
คลางแคลงที่ปกคลุมร่างนางอยู่ อีกทัง้ ความคิดอันบรรเจิดของ
เหล่ า สนมที่ มี ชี วิ ต อัน น่ าเบื่ อ หน่ ายจนราแทบขึ้ น ท าให้ น าง
กลายเป็ นหัตถ์อามหิตที่ครอบปิดวังหลังแห่งนี้ ไว้อย่างมิดชิด...
ลึกลับและน่ าหวาดกลัว

ทุกคราที่ได้ฟังเกิ่งจิ้นจงเล่าตานานเกี่ยวกับนางที่ เล่าลือ
ในวังหลัง เฉินหรูอี้กอ็ ดฟังอย่างหลงใหลมิได้

คาเล่าลือเหล่านั น้ มิได้เกี่ ยวกับนางแม้แต่ น้อย แต่ เป็ น

เรือ่ งดึงดูดผูค้ นให้ติดงอมแงมยิ่งนัก
601
 ทว่ าเรื่องที่ ดึ งดูดนางจนหัว ใจคันยุบยิ บไปหมดนี้ เมื่อ
องค์จกั รพรรดิทรงได้ยินเข้ากลับโกรธกริ้วอย่างมากถึงกับสังให้ ่
เฉินฮวายไปตรวจสอบทัววั ่ งหลัง พระสนมตาแหน่ งฉายเหริน
สองคนจึงถูกปลดเป็ นนางกานัลทันที...

ความจริง เฉินหรูอี้กลับ รู้สึ กว่ า องค์จกั รพรรดิ มิ จ าเป็ น

ต้ อ งท าถึ ง เพี ย งนี้ อย่ า งไรก็ถื อ เสี ย ว่ า ฟั ง ไว้ เ พื่ อ ความบัน เทิ ง
หากพูดถึงชื่อเสียงในอดีตนัน้ นางให้ความสาคัญอย่างที่สุด แต่
อาจเพราะตายมาหลายครา เปลี่ ย นร่ า งมาหลายหน แม้ แ ต่
ใบหน้ าก็มิใช่ของตัวเอง หน้ านางนัน้ นับวันจึงยิ่งหนาขึน้

เฉินหรูอี้กินดื่มในตาหนักฉางเล่อเพื่อรอวันตาย ทุกวัน
ผ่านไปอย่างมีความสุข นอกจากกินก็นอน มิเช่นนัน้ ก็เย้าแหย่
องค์จ กั รพรรดิ เ ล่ น นางคิ ด ว่ า หากวัน ที่ ต่ ง หวงโฮ่ ว เลิ ก ถูกกัก
บริเวณมาถึง ชีวิตอันสุขสบายของนางคงสิ้นสุดลง

ผู้ ใ ดจะท ร าบต าหนั กเ จ าหย าง นั ้ น กลั บ ไม่ มี ก า ร

เคลื่อนไหวใดๆ เลย แม้เพียงสักนิดก็ไม่มี

เมื่อเข้าสู่เดือนแปด ทัวทั
่ ง้ วังหลังล้วนวุ่นวายกับการงาน
เทศกาลไหว้ พ ระจัน ทร์ ปี นี้ องค์ จ ัก รพรรดิ มิ ไ ด้ แ สดงพระ
ประสงค์ว่าจะตี ฆ้องร้องป่ าวเชิดชูนางให้ โดดเด่ นอย่างคราที่
602
นางเป็ นสนมจ้าว

งานเฉลิ ม ฉลองต่ า งๆ ล้ ว นมิ อ าจขาดหวงโฮ่ ว ได้ มิ

เช่นนัน้ จะส่งผลกระทบต่องานในด้านอื่นๆ อย่างแน่ นอน ทว่า
บัด นี้ ห วงโฮ่ ว ยัง คงอยู่ แต่ ท รงมอบให้ พ ระชายาทัง้ สองเป็ น
ผู้จดั การดูแล ความบาดหมางระหว่างองค์จกั รพรรดิและหวง
โฮ่วได้แผ่หลาออกมาให้คนในราชสานักและใต้หล้าได้เห็นแล้ว

ตัง้ แต่ ฐ านะของเซี ย วเสี่ ย วอวี้ ไ ส้ ศึ ก ของซี เ หลี ย งถูก

เปิดเผยออกมา แม้นองค์จกั รพรรดิจะดาเนินการต่างๆ อย่าง
รัดกุม แต่ เฉินหรูอี้กอ็ ดอกสันขวั
่ ญแขวนมิได้ ทว่าที่ ทาให้นาง
แปลกใจอย่างยิ่งคือไท่โฮ่วแห่งตาหนักเหรินโซ่ วและต่ งหวงโฮ่
วแห่งตาหนักเจาหยางต่างเงียบสงบดุจสุสาน บรรยากาศแสน
วังเวง

หากทัง้ สองล้วนเป็ นสตรีมีใจกุศล มิคิดยุ่งเกี่ยวทางโลก

นั น่ คงดี ไม่น้อย ทว่าปั ญหาคือหลิวไท่ โฮ่วและต่ งหวงโฮ่ว กลับ
เป็ นผูท้ ี่มีความคิดลา้ ลึกไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลยต่างหาก

ใจที่กระหายในอานาจนัน้ สามารถมองดูนางค่อยๆ เติบ

ใหญ่ได้งนั ้ หรือ จึงยอมปล่อยโอกาสอันยากจะมีนี้ไป...นางคิด
อย่างไรก็รสู้ ึกว่าหรือนี้ เป็ นเพียงภาพฝัน?
603
 กระทัง่ วัน หนึ่ ง เฉินหรูอี้ ก็อดเอ่ ย ถามเกิ่ง จิ้น จงออกมา
ไม่ได้ เขาจึงตอบนางว่า “ฝ่ าบาทมิทรงอยากให้ ท่านเทพธิดา
ทราบ ท่านก็แสร้งทาเป็ นไม่ทราบเถิด”

รอยยิ้มอันประหลาดนัน้ ของเขาทาให้หวั ใจดวงน้ อยของ

นางสันสะท้
่ านวูบหนึ่ ง

เขามักพูดเสมอว่าจงรักภักดีต่อนาย ทว่าดูอย่างไรก็เป็ น
ขุนนางใจคดชัดๆ

“ข้าน้ อยเพียงได้ยินมา...ได้ยินมาเท่านัน้ ” เมื่อเกิ่งจิ้นจง

เน้ นคาว่า ‘ได้ยินมา’ ดวงตาเรียวยาวนั น้ กลับฉายแววดังโจร ่
กระทังเห็่ นเฉินหรูอี้พยักหน้ าอนุ ญาตให้ เขาพูดเรื่องที่ ‘ได้ยิน
มา’ ได้ จึงเอ่ยอย่างพอใจว่า “ที่มาคือที่ใด หม่อมฉันมิสะดวกจะ
บอกเล่ า หากแพร่ ง พรายออกไป หม่ อ มฉั น คงหมดความ
น่ าเชื่อถือ ต่อไปคงมิอาจสืบเรื่องที่เป็ นความลับเช่นนี้ ได้อีก ได้
ยินว่าวันก่ อนไท่ โฮ่ วรับสังให้
่ ฝ่าบาทเข้ าเฝ้ าเพื่อพูดถึงปั ญหา
เรื่องฐานะของท่ านเทพธิดา สุดท้ ายถูกองค์จกั รพรรดิของเรา
ปฏิเสธกลับไป ทรงผลักทุกอย่างที่สามารถผลักออกได้ ในวาจา
ขององค์ จ ัก รพรรดิ ท่ า นเป็ นดัง่ บงกชขาวพิ สุ ท ธ์ ิ ที่ บ านชู ช่ อ
อย่ า งไรอย่ า งนั ้ น ...ทว่ า ไท่ โ ฮ่ ว ก็ มิ ได้ เ สวยมัง สวิ รัติ องค์
จักรพรรดิทรงตรัสสิ่งใดล้วนไม่เชื่อ ทัง้ สองพระองค์ทะเลาะกัน
604
อย่างรุนแรง ที่ สุดองค์จกั รพรรดิทรงสะบัดฉลองพระองค์เสด็จ
จากไป ไท่ โ ฮ่ ว ทรงกริ้ว จนกรรแสงครา่ ครวญ จึ ง นั บ ว่ าถึ งขัน้
แตกหักกันแล้ว”

เฉินหรูอี้เงียบงัน

เรื่องราวละเอียดประหนึ่ งอยู่ในเหตุการณ์ เปิดเผยอย่าง

หมดเปลือกสามร้อยหกสิบมุมมอง คงมีเพียงเฉินฮวายที่ เป็ น
คนสนิทตามติดองค์จกั รพรรดิเท่านัน้ ที่ ร้มู ากถึงเพียงนี้ ยังต้อง
ให้ เ กิ่ ง จิ้ น จงท าท่ า ทางลับ ๆ ล่ อ ๆ คล้ า ยตี ใ ห้ ต ายก็ไ ม่ ย อม
เปิดเผยกระนัน้ ?

หากกล่าวถึงองค์จกั รพรรดินัน้ พระองค์ทรงทาเพื่อนาง

อย่างสุดแรงสุดกาลังจริงๆ ไม่ว่าเรื่องใดที่ทรงทาได้ล้วนกระทา
ทัง้ สิ้น

เฉินหรูอี้ร้สู ึกทัง้ หวานและเปรี้ยวอยู่ในใจ พระทัยรักของ

องค์จกั รพรรดิทาให้ ร้สู ึกหวานลา้ ยิ่ง แต่ ที่ทาให้ ร้สู ึกเปรี้ยวคือ
ชี วิ ต ที่ ต ายแล้ ว หวนคื น อย่ างไม่ แ ม้ แต่ จะคาดเดาได้ ของนาง
คล้ า ยว่ า นอกจากจะรัก ษาอาการประชวรของพระองค์ ที่ มี
สาเหตุมาจากนางให้หายดีได้แล้ว ร่างที่ นางใช้อยู่กลับยิ่งสร้าง
อันตรายมากขึน้ เรือ่ ยๆ ทาให้ชีวิตมิอาจสงบสุข
605
 หากมี ค รัง้ หน้ าอี ก จริ ง ๆ คงมิ ใ ช่ ไ ปอยู่ ใ นร่ า งศัต รูข อง
ตระกูลเซียวที่เป็ นคู่แค้นกันมาทุกยุคทุกสมัยกระมัง?

หรื อ . . .นางช่างคิดได้ดียิ่งคราหน้ าอาจเปลี่ยนเป็ นขันที

เฒ่าจะได้หยุดความรักเช่นนี้ เสีย?

โอ๊ก...เฉินหรูอี้เหตุใดจึงคิดเลอะเทอะปานนี้ ใบหน้ านัน้

ประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวม่วง ดูอศั จรรย์ยิ่ง

การเตรียมจัดงานเฉลิมฉลองวันไหว้พระจันทร์เป็ นไป
อย่างคึ กคัก มี เพี ยงเฉินหรูอี้ที่ดุจเป็ นคนนอกก็มิปาน กระทัง่
เมื่อวันงานเฉลิมฉลองมาถึง องค์จกั รพรรดิพานางไปถวายพระ
พรหลิวไท่โฮ่วที่ตาหนักเหรินโซ่วด้วยพระองค์เองตัง้ แต่เช้าตรู่

เมื่อถึงเวลาบรรดาพระสนมทัง้ หลายล้วนนัง่ ที่ เรียงตาม

ตาแหน่ งตน แต่ปีนี้ มิเป็ นเช่นปี ก่อนๆ แต่ละคนแต่งกายงดงาม
ดุจบุปผา แต่ ไม่ทราบว่าเหตุใดระยะนี้ วงั หลังล้วนมีรปู แบบอัน
แสนเรี ยบง่าย บริสุทธ์ ิ สดใสดุจธารา ผู้ที่ใส่ ทองประดับเงิ น มี
เพี ย งหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ที่ ห น้ ายื ด ยาวดัง่ อาชาผู้ป ระทับ นั ง่ อยู่ บ น
ตาแหน่ งที่สูงที่สุดผูเ้ ดียวเท่านัน้ ผูอ้ ื่นคาดว่าคงเก็บทรัพย์สินไว้
ในคลังสมบัติจึงสวมใส่เพียงอาภรณ์ ปกติธรรมดาอย่างทุกวันที่
เป็ น
606
 ผู้ทราบเรื่องราวก็ร้วู ่านี้ คืองานเฉลิมฉลองเทศกาลไหว้
พระจันทร์ ผู้ไม่ทราบเรื่องราวคงคิดว่าเทศกาลชิงหมิง*มาถึง
แล้ว

ตัง้ แต่ที่เฉินหรูอี้ทราบว่าองค์จกั รพรรดิจดั หาผูท้ ี่ได้ชื่อว่า

เป็ นญาติของฉู่ชิงชิงให้เร่งรุดมาถึงเมืองหลวงก่อนเทศกาลไหว้
พระจันทร์เพื่อพบหน้ ากันนัน้ นางก็ลุกขึน้ มาปฏิวตั ิ ตนเองเพื่อมิ
ให้ชาวเมืองเจียงโจวที่ หวั หน้ าผู้ตรวจการฝ่ ายซ้ ายนาตัวมาจา
ได้ นางเปลี่ยนแปลงแต่งเติมใบหน้ าตนทุกวัน ประโคมประทิน
โฉมด้วยสีสนั อันฉูดฉาด หนึ่ งวันเปลี่ยนสามหน้ า ต้องมีสกั แบบ
ที่เหมาะสมกับนาง

จะว่าไปนางก็เป็ นคนที่ ตายมาไม่ร้กู ี่คราแล้ว ย่อมเข้าใจ

อุปนิสัยพื้นฐานของมนุ ษย์ดี ราษฎรเมืองเจียงโจวหากได้เข้า
เฝ้ าองค์ จ ัก รพรรดิ ก็ย่ อ มต้ อ งเกิ ด ความหวัน่ เกรง ไม่ แ น่ ว่ า
พระองค์ยงั มิทนั ตรัสสิ่งใดพวกเขาก็ปัสสาวะราดเสียแล้ว

ผู้ที่พวกเขาคุ้นเคยคือเซี ยวเสี่ ยวอวี้แห่ งเมืองเจียงโจว

แต่ น างเฉินหรูอี้แ ม้น จะมี ใบหน้ าเดี ย วกับ เซี ย วเสี่ ย วอวี้ ทว่ า
บุคลิกท่าทางกลับไม่เหมือนกัน อีกทัง้ ใบหน้ านี้ ของนางแทบจะ
ไม่มีผ้ใู ดเคยพบเห็นเลย นางไม่เชื่อว่าชาวบ้านเหล่านัน้ จะกล้า
ยืนยันว่านางคือเซียวเสี่ยวอวี้ทาให้ชื่อเสียงของราชวงศ์ต้องมัว
607
หมอง

แน่ นอนว่าหากผ่านด่านสุดท้ายนัน้ ไปได้ย่อมเป็ นเพราะ

ความจริ ง ใจที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ มี ต่ อ นาง แต่ ห ากสุ ด ท้ า ยต้ อ ง
ล้มเหลว นั น่ คงเป็ นลิขิตสวรรค์ พวกเขาได้พยายามอย่างสุด
ความสามารถแล้วก็จะมิโทษฟ้ าดิน

ดังนัน้ เฉินหรูอี้ที่ได้ฝึกฝนตนมาถึงครึ่งเดือน ในที่สดุ นาง

ก็เ ลื อกท าริมฝี ปากสี แดงเพลิง เพื่ อให้ เข้ ากับฉลองพระองค์สี
เหลืองทองอันเป็ นสิริมงคลขององค์จกั รพรรดิ เพียงนางปรากฏ
ตัวขึ้นก็ส่องแสงเจิดจ้าไกลหมื่นจัง้ ทาให้คนทัง้ ห้องโถงนัน้ ล้วน
ตกตะลึงกันสิ้น

ใจของบรรดาพระสนมทุกคนล้วนสับสนวุ่นวายไปหมด

มารดามันเถอะ เพี ยงแค่ อาภรณ์ ของนางก็เพี ยงพอให้

พวกนางหันไปมองแล้ว ยิ่งมิต้องพูดถึงใบหน้ าเย็นชาที่แฝงด้วย
อานาจนัน้ เลย พวกนางแทบสาลักตายแล้วรูห้ รือไม่!

แม้น พวกเขามิได้ มีใ จคิ ด แย่ ง ชิ ง ความโปรดปรานเพื่ อ

แสวงหาความตาย แต่ มิอาจไม่กล่าว แม้นนาตนไปเปรียบกับ
นางก็คงมิอาจเที ยบเคียงได้ พวกนางทุกคนในตอนนี้ ล้วนต้อง

608
ถูกโยนทิ้งทัง้ สิ้น

ปี ศาจล่มเมืองนางนี้ เข้าวังมาไม่นานก็กล้าวิวาทกับหวง
โฮ่ว ทาให้หวงโฮ่วผู้ยิ่งใหญ่ถกู ตบจนกลายเป็ นสุกรทัง้ ยังถูกกัก
บริเวณ แม้แต่องค์รชั ทายาทยังได้รบั โทษไปด้วย พลังแห่งการ
รบราของนางไม่บอกก็คิดได้ พวกนางจึงแสดงออกชัดเจนว่ามิ
อยากแข็งข้อกับหวงกุ้ยเฟย เมื่อมาร่วมงานเลี้ยงฉลองจึงมิกล้า
แต่งองค์ให้งดงาม กลัวว่าหวงกุ้ยเฟยเห็นเข้าจะไม่เบิกบานใจ...

ทว่ าเมื่อเห็นอาภรณ์ ที่สวมใส่ ทัง้ คางที่ เชิดสูงนั น้ หาก

มิใช่เพราะสีอาภรณ์ มิถกู ต้อง ผู้มิทราบคงคิดไปว่านี้ คือหวงโฮ่ว
แห่ งต้ าจิ้น คล้ายมีกระแสสายหนึ่ งที่ ทาให้ คนเกลี ยดชังแต่ กม็ ิ
อาจเข้าไปเย้าแหย่ให้นางเกิดโทสะได้

ตัง้ แต่ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงเสด็จ เข้ า มา ภายในต าหนั ก

คล้ ายถูกแช่ แข็งด้ วยบรรยากาศที่ เยือกเย็น ทุกทิศล้วนเงี ยบ
กริบแม้นเข็มตกยังได้ยิน

หากเอ่ยถึงหลิวไท่ โฮ่วนั น้ ก็ทรงแสดงออกอย่างชัดเจน

ไม่ เ สี ย ที ที่ เ ป็ นผู้ที่ จ กั รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นทรงโปรดปรานอยู่
นานปี อุป นิ สัย กล่ า วสิ่ ง ใดย่ อ มต้ อ งเป็ นไปตามนั น้ เมื่ อ องค์
จักรพรรดิถวายพระพรเสร็จจึงถูกทิ้งไว้เช่นนัน้ ไม่มีท่าที จะโอน
609
อ่ อ นกับ พระองค์แ ม้ แ ต่ น้ อย มอบบัน ไดให้ ก็มิ ย อมลง มอบ
ความปรารถนาดี ก็มิ ร ับ ช่ า งเป็ นบุ รุ ษ ที่ แ ข็ง แกร่ ง เก่ ง กล้ า
เหลือเกิน

เฉินหรูอี้ตาดูจมูก จมูกดูใจ ใบหน้ างดงามเย้ ายวนนั น้

เป็ นรูปแบบของเสียนเฟยโดยแท้

นางติดตามองค์จกั รพรรดิย่อมไม่มีทางเสียเปรียบ ทว่า

นางก็มิอยากเป็ นชนวนเพลิงให้ หลิวไท่ โฮ่ วจุดประหนึ่ งดินปื น
เพื่อสร้างความบาดหมางกับองค์จกั รพรรดิภายใต้ สายตาคน
ทัง้ หลายเลยจริงๆ

ทว่าจินตนาการมักสวยงาม ความจริงกลับน่ าหวาดกลัว

ยิ่ ง สายตาอัน ล ้า ลึ ก นั ้น ของหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ล้ ว นจับ จ้ อ งไปที่ น าง
แม้นใบหน้ าเฉินหรูอี้จะไม่แสดงอาการอันใด ทว่ามีเพียงตัวนาง
เองที่ ร้ดู ีว่าแผ่นหลังของตนนัน้ เปี ยกไปหมด เพราะเข้าสู่เดือน
แปดแล้ว เสื้อผ้าจึงหนาอยู่บ้าง มิเช่ นนั น้ หากเป็ นเดือนเจ็ดที่
อากาศร้อน เสื้อผ้าคงเปี ยกชื้นปรากกฎให้คนเห็นจนนางต้ อง
อับอายเป็ นแน่

“เซียวเสี่ยวอวี้” หลิวไท่โฮ่วค่อยๆ เอ่ยเสียงสูงขึน้

610
 เฉินหรูอี้เพียงรู้สึกว่าหัวใจเต้ นโครมครามเสี ยงดังมาก
จนหูของนางแทบจะหนวกแล้ว

ไท่ โฮ่วคิดหันหน้ ากลองชนกัน วิวาทแตกหักกันซึ่ งหน้ า

เช่นนัน้ หรือ?

เฉินหรูอี้ก้มหน้ าลงเล็กน้ อย ไม่รอให้นางตอบกลับก็ได้

ยิ น พระสุรเสี ย งองค์จกั รพรรดิ ที่ ประทับ นั ง่ อยู่ต าแหน่ ง สูง สุด
เช่ น เดี ย วกับ ไท่ โ ฮ่ ว ตรัส อย่ า งเย็นชาว่ า “เสด็จ แม่ จ าผิ ด แล้ ว
หวงกุ้ย เฟยแซ่ ฉ่ ู นามชิ ง ชิ ง เรื่ อ งไส้ ศึ ก ซี เ หลี ย งนั น้ เป็ นเพี ย ง
เรื่องที่ คนเล่าลือกันไปเอง มีผ้เู จตนาไม่ดีพยายามกลับขาวให้
เป็ นดา เสด็จแม่ทรงพระปรีชาสามารถ อย่าได้ถกู คนตา่ ช้ าบัง
ตา” หยุดไปครู่หนึ่ งแล้วกล่าวต่อว่า “เพื่อมิให้ เรื่องนี้ ถกู คนชัว่
ยกขึ้นมาครหาอีก เจิ้นจึงเชิญญาติผ้พู ี่ของหวงกุ้ยเฟยเข้าเมือง
หลวงมาวันนี้ ประจวบเหมาะกับวันนี้ เป็ นเทศกาลเฉลิมฉลอง
เจิ้นจึงเชิญให้ พวกเขาเข้าวังมาพบกับหวงกุ้ยเฟย เช่ นนี้ จึงไม่
มีคนกล้ากล่าวร้ายหวงกุ้ยเฟยลับหลังอีก”

เซี ย วเหยี่ ย นกวาดมองไปยัง บรรดาพระสนมที่ นั ง่ อยู่

ด้านล่างด้วยแววตาเย็นเยียบ

“หลังจากที่ เจิ้นทราบว่าคนภายในวังนาเรื่องไปเลา่ ลือ

611
อย่างไม่เป็ นความจริง คนพวกนั น้ ก็ถกู ส่ งตัวไปยังกองตัดสิน
พิ จ ารณาโทษและลงทัณ ฑ์ต ามกฎ หากพวกเจ้ า ไม่ รู้จ กั ระวัง
กิ ริ ย า วัน ๆ มิ ใ ส่ ใ จเรื่ อ งในต าหนั ก ตนแต่ เ รื อ นตะวัน ออก
ตาหนั กตะวัน ตกเกิด เรื่องใดล้ ว นทราบทุกสิ่ ง เที่ ย วกล่ าวหา
ผู้อื่นไปทัว่ หากมีผ้กู ระทาผิดอี ก พวกเจ้าก็มิต้องเป็ นสนมอี ก
แล้ว ให้ส่งไปโรงซักผ้าคอยซักผ้าขันทีเสีย...”

“วันนี้ เจิ้นพูด ถือว่าพวกเจ้ารับรู้แล้ว อย่าให้เจิ้นต้องเอ่ย

กับพวกเจ้าอีก”

เมื่ อ วาจานี้ ก ล่ า วออกมา อย่ า ว่ า แต่ บ รรดาพระสนมที่

คุกเข่าลงบนพื้นจะเสี ยขวัญจนปั สสาวะราดเลย แม้แต่ สีพระ
พักตร์ข องหลิวไท่ โฮ่ วก็ยา่ แย่เ ช่ นกัน พระพักตร์ขาวนวลเริ่ม
เขี ย วคล ้า ในความเขี ย วคล ้า นั น้ ก็มี สี ม่ ว งแทรกแซมอยู่ด้ ว ย
ประหนึ่ งแท่นผสมสีที่มีสีผสมกันมัวไปหมดกระนั
่ น้

วาจาขององค์จ กั รพรรดิ นั ้น ตรัส แก่ บ รรดาสนม ทว่ า

ความนัยที่แฝงอยู่กลับกล่าวกระทบไปถึงไท่โฮ่วโดยมิปิดบังแม้
เพียงนิด

เฉินหรูอี้เลียริมฝี ปากตน บรรดาพระสนมล้วนคุกเข่าบน

พืน้ ดุจก้อนเจี่ยวจือ** มีเพียงนาง องค์จกั รพรรดิและไท่โฮ่วที่นัง่
612
อยู่บนเก้าอี้ทาให้นางดูโดดเด่นขึน้ มา

คุกเข่าหรือไม่คุกเข่า นี่ คือปั ญหา กาลังครุ่นคิดอยู่กไ็ ด้

ยินพระสุรเสียงอันเย็นชาของไท่โฮ่วดังขึน้ “ญาติผพู้ ี่ของหวงกุ้ย
เฟยเข้าเมืองมาวันนี้ ? ช่ างบังเอิญจริง หัวหน้ าผู้ตรวจการฝ่ าย
ซ้ายก็เร่งกลับมารวมตัวกับทุกคนให้ทนั เทศกาลไหว้พระจันทร์
เช่นกัน ได้ยินว่าเพิ่งเข้าเมืองมาเมื่อเช้าตรูน่ ี้ เอง”

มารดามันเถอะ หัวหน้ าผู้ตรวจการฝ่ ายซ้าย เฒ่าเจ้าเล่ห์

ล้วนรูเ้ ท่าทันความคิดเขาหมดแล้ว

ครัน้ เซี ยวเหยี่ยนได้ฟังก็ร้สู ึกดังถู

่ กฝ่ าเท้ าไท่ โฮ่วเหยียบ
บนอกตนเป็ นหมื่นครัง้

หัวหน้ าผู้ตรวจการฝ่ ายซ้ ายเห็นเขาเป็ นเนื้ อแพะให้ จบั

กินหรือไร ในฎี กามีเวลาอย่างชัดเจน แต่กลับมาถึงเมืองหลวง
ก่อนกาหนดเป็ นสิบวัน

พระญาติที่เขาตระเตรียมไว้เพิ่งมาถึงเมืองหลวง หัวหน้ า
ผู้ตรวจการฝ่ ายซ้ายก็ตามมาติดๆ หากบอกว่าบังเอิญตีให้ตาย
เขาก็ไม่เชื่ อ เห็นชัดว่ามีคนในเมืองหลวงสบคบคิดกับหัวหน้ า
ผูต้ รวจการฝ่ ายซ้ายร่วมมือกันขุดหลุมฝังเขา!

613
 มารดามั น เถอะ เขามิ กลั ว ว่ า จะถู ก ตั ด หั ว เพราะ
หลอกลวงเบือ้ งสูงหรือไร!

“อายเจียก็เชิญหัวหน้ าผูต้ รวจการฝ่ ายซ้ายเข้าวังเช่นกัน

บัง เอิ ญเหลื อ เกิ น เช่ น นั ้น ประเดี๋ ย วพวกเราพบปะกัน เสี ย
หน่ อยเถิด! ” หลิวไท่ โฮ่ วยกถ้วยชาขึ้นจิบคาหนึ่ ง “ฐานะของ
หวงกุ้ยเฟยจะจริงหรือเท็จ อย่างไรก็ต้องตรวจสอบให้ละเอียด
เช่นนัน้ ก็พิสจู น์ ต่อหน้ าทุกคนไปเลย”

เซี ย วเหยี่ ย นโกรธอย่ า งยิ่ ง ทว่ า กลับ ยิ้ ม ออกมาแม้ น

ใบหน้ าจะเขียวคลา้ ไปหมดก็ตาม

“เจิ้นไม่ทราบว่าเมื่อใดที่ วงั หลังสามารถเข้ามายุ่งเกี่ ยว

ราชกิจ กระทังเช
่ ิ ญขุนนางเข้าวังโดยที่เจิ้นไม่รสู้ กั นิด? ”

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว วางถ้ ว ยชาลงบนโต๊ ะ ใบหน้ าบู ด บึ้ง ขึ้ น มา

“องค์จกั รพรรดิทรงกล่าวผิดไปแล้ว นี่ เป็ นเพียงงานเฉลิมฉลอง
ในวัง ยามที่จกั รพรรดิพระองค์ก่อนยังอยู่การเชิญขุนนางเข้าวัง
มาร่วมเฉลิมฉลองนัน้ เป็ นเรื่องธรรมดายิ่ง เหตุใดเรื่องเมื่อทรง
พระเยาว์นัน้ ฝ่ าบาทถึงลืมได้รวดเร็วปานนี้ ?”

“ตอนนัน้ ก็เป็ นเสด็จพ่อที่ เชิญด้วยพระองค์เอง เสด็จแม่

614
มิอาจส่งเทียบเชิญเหล่าขุนนางได้” เซียวเหยี่ยนก็มิยอมถอยให้
เช่นกัน

“ดี ช่างเป็ นบุตรชายที่แสนประเสริฐของพระองค์จริงๆ”

หลิวไท่โฮ่วยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนัน้ แฝงไปด้วยอารมณ์ ซบั ซ้ อน
หลากหลายท าให้ ผ้คู นมิอาจเข้ าใจได้ ในเวลาสัน้ ๆ ว่ านั น่ คื อ
การชมหรือประชดกันแน่ “ต่ อไปอายเจี ยจะจาไว้ ทว่าเรื่องนี้
กลับมิอาจนับรวมเช่นนัน้ ได้”

ถุย มินับรวมอันใดกัน แล้วถกเถี ยงกันไปไย จะโต้ แย้ง

กันอีกนานเท่าใด? !

เฉินหรูอี้ยงั มิทนั ด่ าว่ าในใจ เหล่ าพระสนมที่ คุกเข่ าอยู่

บนพืน้ ก็ชิงต่อว่าก่อนแล้ว

มารดามัน เถอะ มิ ต้ อ งเอ่ ย ถึ ง เคราะห์ร้ า ยเหลื อ แสนที่

พวกนางเข้าวังมาก็ต้องพบพานกับจักรพรรดิวิปริต โปรดปราน
ผู้ใดผู้นัน้ กลับตาย พวกนางจึงต้ องอยู่อย่ างโดดเดี่ ยว ทนกับ
ความเหงาหงอย แต่ กช็ ่ างมันเถิด...ไท่ โฮ่ วและองค์จกั รพรรดิ
ชมชอบถกเถียงสิ่งใดก็ถกเถียงไป แต่ก่อนจะถกเถียงกันนัน้ จะ
อนุญาตให้พวกพวกนางลุกขึน้ ก่อนค่อยว่ากล่าวได้หรือไม่?

615
 ให้พวกนางลุกขึน้ เจ้าสองคนนัน้ จะตายหรืออย่างไร? !

เจ้าเอ่ยหนึ่ งคาข้าพูดหนึ่ งคา ต้ องการให้ เข่าอันอ่อนแอ

ของพวกนางแตกหักเสียก่อนจึงจะปล่อยพวกนางไปใช่หรือไม่?

แม้แต่เส้นโลมาขององค์จกั รพรรดิพวกนางก็มิเคยได้ลูบ
ไล้ น้าแกงเนื้ อก็มิเคยได้ดื่มกินกลับต้องกลายเป็ นสนมพิการ มิ
ต้องกล่าวถึงประวัติศาสตร์ต้าจิ้นเลย คาดว่าแค่รอ้ ยปี พันปี พวก
นางก็คงไร้ชื่อเสียง ไร้ตวั ตนไปเสียแล้ว

บรรดาพระสนมโลหิตเดือดพล่าน ทว่าทุกอย่างกลับมิได้
อยู่ในสายพระเนตรขององค์จกั รพรรดิและไท่โฮ่วแม้แต่น้อย

หลิวไท่ โฮ่วถอนพระปั สสาสะยาวแล้วตรัสว่า “อายเจีย

ทราบว่าการที่ พระองค์จะพบกับสตรีที่ถกู พระทัยนัน้ ไม่ง่าย จึง
ประคองไว้ในหัตถ์ดุจของลา้ ค่า เจ้าเป็ นบุตรชายของอายเจีย
เจ้ามีความสุข อายเจียเห็นแล้วจะไม่สุขใจได้อย่างไร? เพียงแต่
แผ่นดินที่ บรรพบุรุษตระกูลเซี ยวต้ องสละชี วิตเพื่อปกป้ องมา
นับร้อยกว่าปี กว่าจะสืบทอดมาจนถึงพระองค์นัน้ ...ไม่ง่ายเลย
จึงมิอาจให้เสื่อมเสียแม้เพียงนิด ”

“หากหวงกุ้ยเฟยคื อผู้บริสุทธ์ ิ พบปะกับหัวหน้ าผู้ต รวจ

616
การฝ่ ายซ้ายสักคราเพื่อความสบายใจของเหล่าขุนนางในราช
สานัก มีอนั ใดไม่ดีเล่า? ฝ่ าบาท?”

*เทศกาลชิงหมิง หรือเช็งเม้ง เป็ นประเพณี สาคัญที่ ชาว

จีนจะต้องไปไหว้บรรพบุรษุ ที่สสุ าน

* เจี่ยวจือ เป็ นภาษาจีนกลางหมายถึง เกี๊ยว

617
 188-1 ฐานะอันตราย

ครานี้ ไท่ โฮ่วคงคิดจะขุดหลุมฝั งนางมิให้ รอดไปได้ เป็ น

แน่

เมื่อเห็นว่าแข็งไม่ได้ กเ็ ปลี่ ยนเป็ นอ่ อนในทันที ทรงยก

เหตุผลขึ้นกล่าว ทัง้ ภาระหน้ าที่ อนั ยิ่งใหญ่ต่อแผ่นดินต้ าจิ้นที่
ยาวนานเป็ นร้อยปี ทัง้ เปิดไพ่ความทรงจาแห่ งรักที่ จกั รพรรดิ
พระองค์ก่อนได้เคยสังสอน
่ นับว่าใช้ทุกกลยุทธ์ที่มีกว็ ่าได้

เฉินหรูอี้ลอบยกนิ้วโป้ งให้ไท่โฮ่วอยู่ในใจ

หลังจากที่ต้องจนมุมอยู่หลายครา ในที่สุดไท่โฮ่วก็ร้แู ล้ว

ว่ า แขนมิ อ าจงัด ข้ อ กับ ขา จึ ง มิ โ ต้ แ ย้ ง กับ องค์จ กั รพรรดิ แ ล้ ว
เปลี่ ยนใช้ วิธีการใหม่แทน ทว่าในสถานการณ์ เช่ นนี้ นัน้ นางมิ
อาจพูด อัน ใดได้ ทัง้ หมดล้ ว นพุ่ง ตรงไปที่ องค์จกั รพรรดิ ผ้อู ยู่
หน้ าด่านเท่านัน้

นางหลุบ ตาลง ยัง คงนิ่ งเฉยดุจ ภูผ า ท าให้ บ รรดาพระ

สนมที่แอบมองนางลอบกัดลิ้นตน และคิดในใจว่าหวงกุ้ยเฟยผู้
นี้ ช่างสุขมุ ดุจเขาไท่ ซาน จิตใจแข็งแกร่งอย่างยิ่ง คนผู้นี้ชวช้
ั่ า
ไม่ มี ใ ครเที ย บ หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ยกฐานะของนางขึ้ น กล่ า วอย่ า ง

618
โจ่ง แจ้ง ปานนี้ แม้ น มิรา่ ไห้ วิ ง วอนกล่ าวยอมรับผิด คนทัว่ ไป
อย่างน้ อยก็ต้องแสดงท่าทีสานึ กผิดอย่างจริงใจมิใช่หรือ?

องค์จ กั รพรรดิ ค งเห็น ว่ า นางแตกต่ า งจากผู้อื่ น เช่ น นี้

กระมัง

สายตาพระสนมล้วนหันมององค์จกั รพรรดิและไท่ โฮ่วที่

กาลังถกเถียงถึงประเด็นสาคัญที่ สุด อันเป็ นสถานการณ์ ที่บน
สวรรค์นัน้ ยากจะพบบนพื้นดินก็ยากจะเห็น จึงมิสนใจหัวเข่าที่
แทบจะหักแตกของตนแล้ว หัวใจล้วนกระดอนขึ้นมาจุกที่ คอ
หอย ได้แต่แค้นเคืองที่สายตามิแหลมคมพอ หูไม่ว่องไวเท่าใด

“เสด็จแม่”

ผ่ า นไปครู่ห นึ่ งจึ ง ได้ ยิ น พระสุ ร เสี ย งต่ า ขรึ ม ขององค์

จักรพรรดิดงั ขึ้น แม้เฉินหรูอี้ไม่เห็นพระพักตร์พระองค์ก็รู้ว่ า
ทรงกาลังกริ้วอย่างยิ่ง แต่กดข่มมันไว้

“หวงกุ้ยเฟยเป็ นคนเช่นใด เจิ้นทราบดีกว่าผู้ใด เจิ้นมิใช่

ผูม้ วั เมาในสตรีที่ในสายตามีแต่โลกียจ์ นมองมิเห็นความสาคัญ
ของแผ่นดิน ก่อนที่ เจิ้นจะพาหวงกุ้ยเฟยเข้าวัง ก็ได้ตรวจสอบ
ประวัตินางจนละเอียดแล้ว ฝ่ ายกรมวังก็มีข้อมูลบันทึกไว้ บัดนี้

619
กระทังญาต
่ ิ ผ้พู ี่ ของหวงกุ้ยเฟยก็เข้าเมืองหลวงมาแล้ว ความ
จริงย่อมปรากฏตรงหน้ า”

นั ย น์ ต าหงส์ ข องเซี ย วเหยี่ ย นสงบลงเล็ก น้ อย “มี ค น

เจตนาใส่ร้ายหวงกุ้ยเฟย เจิ้นมิได้นาหวงกุ้ยเฟยมาเพื่อให้พวก
เจ้ามองนางดังเป็ ่ นนักโทษเพียงเพราะข่าวลือที่ไม่เป็ นความจริง
เหล่านั น้ หากกระทาดังว่า ต่ อไปในวังหลังมีข่าวเล่าลืออันใด
เจิ้น มิต้ องเปิดประตูวงั เชิญบรรดาขุนนางมาพิจารณาตัดสิน
หรอกหรือ? ”

“วังหลังของเจิ้นมิใช่ห้องขัง พระสนมก็มิใช่นักโทษที่พวก
เขาจะมาสอบสวนตามใจชอบได้!”

พระสุ ร เสี ย งขององค์ จ ัก รพรรดิ นั ้น เรี ย บนิ่ งไม่ มี ก าร

คารามลันดั ่ งคนบ้
่ าคลัง่ ทว่าการคุกคามที่ ซ่อนในพระสุรเสี ยง
นั น้ ได้แผ่กระจายออกมาอย่างมิอาจควบคุมได้ พระสนมสี่ สิบ
ห้ าสิบคนรวมทัง้ บริวารในตาหนั กต่ างตกตะลึงจนบรรยากาศ
เปลี่ยนไปดุจอยู่ในเมืองผี ความหวาดกลัววิ่งวนไปมาในหัวใจ
หนาวเหลือเกิน

นัยน์ ตาของบรรดาพระสนมล้วนเอ่อล้นด้วยน้าตา

620
 มารดามันเถอะ เฉลิมฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์อนั ใด
กัน นี่ มนั เทศกาลชิงหมิงโดยแท้ มีวนั นี้ แต่ ไร้วนั พรุ่งนี้ ช่ างน่ า
อเนจอนาถนัก!

แม้ แ ต่ พ ระพัก ตร์ที่ มี เ ครื่ อ งประทิ น โฉมปกปิ ดไว้ อ ย่ า ง

สวยงามของหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ยัง ปรากฏสี เ ขี ย วคล ้า บิ ด เบี้ ย วจน
เปลี่ยนรูปแล้ว

สิ่งใดสามารถอดทนได้นางก็อดทน ยอมเสี ยเปรียบได้

นางก็ยอม นางมิอยากจะสนทนากับคนป่ าเช่นนี้ ด้วยซา้ แต่เพื่อ
แผ่น ดิ น หมื่ น ลี้ ข องตระกูลเซี ยว...ยัง กล่ าวว่าตนมิลุ่มหลงใน
สตรี

ถุย! ช่างขายหน้ ามารดาที่ ตายแล้วของเขานัก นอกจาก

สติปัญญาอันฉลาดลา้ เช่นจักรพรรดิพระองค์ก่อนแล้วก็มิได้รบั
เอาสิ่งดีอนั ใดของพระองค์มาเลย เขาลุ่มหลงจนยอมเป็ นศัตรู
ต่ อแผ่นดินเพื่อสตรี ไม่เห็นนางเป็ นมารดาก็ช่างเถิด อย่างไร
นางก็มิใช่ มารดาแท้ ๆ ของเขา ปั ญหาคื อเหล่าขุนนางในราช
สานั กต่ างร้อนรนทนไม่ไหว กดข่มอย่างแข็งกร้าวเท่ าใดองค์
จักรพรรดิกม็ ิ เคยอ่อนกาลังลง บรรดาฮูหยินของพวกเขาล้วน
ยื่นป้ ายเพื่อเข้าเฝ้ านางกล่าวฟ้ องร้องกับนาง ให้ นางคืนความ
เป็ นธรรมให้พวกเขา
621
 หากเป็ นเพียงปั ญหาเรื่องสตรี ความจริงองค์จกั รพรรดิ
จะโปรดปรานมากเพียงใดก็ช่างเถิด ในอดีตแม้นเหล่าขุนนาง
จะก่อเรือ่ งอย่างไรนางก็มิเห็นว่าสาคัญ นางมิชอบใจอุปนิสยั ลืม
ง่ายหน่ ายเร็วขององค์จกั รพรรดิ โปรดปรานผูใ้ ด ผูน้ ัน้ ตาย หาก
ผูใ้ ดตายก็โปรดปรานคนใหม่ เพียงครึง่ ปี ก็ลืมเลือนไปสิ้น

แต่นางทราบดีจกั รพรรดิน้อยบัดนี้ เติบใหญ่แล้ว ปี กกล้า

ขาแข็งยิ่ง นางกล่าวสิ่งใดมากไปก็มิเป็ นผล รังแต่ จะทาให้ ยิ่ง
ราคาญใจเปล่าๆ

ทว่าครานี้ คือไส้ศึกของซี เหลียง นางมิอาจยอมเด็ดขาด

นางสนความเป็ นความตายของจักรพรรดิงนั ้ หรือ?

นางห่ วงแผ่นดินต้ าจิ้นต่ างหาก ถูกยา่ ยีจนป่ นปี้ แล้วยัง

ช่วยผู้อื่นนั บเบี้ยอี ก* จากสี หน้ าของเขายามนี้ ขาดแค่เพียงยก
แขนสองข้างขึ้นแล้วดึงหวงกุ้ยเฟยซ่ อนไว้ในอ้ อมอกดังแม่ ่ ไก่
หากผูใ้ ดเข้าใกล้กจ็ ิ กผูน้ ัน้ ใครกล่าวว่าหวงกุ้ยเฟยไม่ดีกค็ ือการ
ใส่ร้าย เป็ นขุนนางชัว่ นางทนมองจักรพรรดิที่เป็ นเช่ นนี้ ไม่ได้
จริงๆ คิดทึกทักไปเองทุกสิ่งทัง้ ยังมิฟังคาเตือนของผูอ้ ื่นอีก

“ฝ่ าบาท...”

622
 เซี ยวเหยี่ ยนโบกมือเบาๆ คราหนึ่ ง “เสด็จแม่มิจาเป็ น
ต้ อ งกล่ า วให้ ม ากความ ปี นั ้น มี ผู้ค นมากมายเท่ า ใดที่ ต าหนิ
เสด็จแม่ ล้วนเป็ นเสด็จพ่อที่ คอยปกป้ องแบกรับทุกสิ่ง เจิ้นยก
ย่องในความรับผิดชอบนัน้ ของเสด็จพ่อยิ่ง ไม่ว่าใครจะกล่าวสิ่ง
ใด ล้ ว นปกป้ องสตรี ที่ พ ระองค์ท รงรัก เจิ้น หวัง ว่ าจะท าให้ ได้
อย่างเสด็จพ่อ”

ถุย!

หลิวไท่ โฮ่วมิได้ยินคงดี ครัน้ ได้ฟังก็แทบจะพ่นโลหิตใน

อกใส่พระพักตร์องค์จกั รพรรดิเสียให้ได้

มารดามันเถอะ! ผู้ใดเป็ นเช่ นเซี ยวเสี่ ยวอวี้กนั เล่า? แม้

นางจะถูก ต าหนิ แต่ ก็มิ เ คยถูก คัด ค้ า นจากเหล่ า ขุน นางเสี ย
หน่ อย!

ทว่าจักรพรรดิพระองค์ก่อนมีเพียงนางผู้เป็ นหวงโฮ่ว ไร้

ทายาทสื บ ราชบัล ลัง ก์ เหล่ า ขุน นางจึ ง มิ อ าจทนได้ หากมิ ใ ช่
เพราะเหตุนี้ จะมี เ ขาที่ ค อยโต้ แย้ ง นางตลอดเวลา ตัง้ แต่ เ ติ บ
ใหญ่มาก็ถกเถียงนางไม่จบสิ้นผู้นี้งนั ้ หรือ? ! นางเป็ นผู้สะอาด
บริสุทธ์ ิ ไม่มีพิษภัยใดๆ ต่อแผ่นดินต้าจิ้น! จะนามาเปรียบกัน
ได้อย่างไร? !
623
 “วันนี้ เป็ นงานเฉลิมฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ เป็ น
วันที่ทุกคนมารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง มิใช่เพื่อมาถกเถียง
เรือ่ งเหล่านี้ ให้เสียบรรยากาศอันดีงามในการเฉลิมฉลอง”

วาจาประโยคนี้ ของเซี ยวเหยี่ยนถือเป็ นการตัดบทหลิว

ไท่โฮ่ว ในที่สดุ ก็คล้ายมองเห็นบรรดาพระสนมที่คกุ เข่าอยู่เบือ้ ง
ล่างแล้ว จึงเอ่ยน้ าเสี ยงเย็นชาว่า “พวกเจ้าลุกขึ้นเถิด ต่ อไป...
จงจดจาไว้ว่าต้องระวังกิริยาวาจาตน”

“ใกล้ได้ฤกษ์แล้ว เตรียมเปิดงานเฉลิมฉลองเถิด”

เฉิ นฮวายที่ ยื น อยู่ ด้ า นหลัง แทบจะถูก บรรยากาศอัน

กดดันนี้ ทบั ตาย จึงรีบเดินออกไปจัดการตามรับสัง่ หลิวไท่โฮ่ว
กาถ้วยชาในมือแน่ น อยากจะยกมันสาดเทใส่ องค์จกั รพรรดิ
เสียจริง ระวังกิริยาวาจามารดาผูใ้ ดกัน บอกต่อใครงัน้ หรือ?

มิ อาจต าหนิ ที่ น างคิ ดมาก ความเจ้ า เล่ ห์ ข ององค์

จักรพรรดินัน้ มีมากหลาย ตัง้ แต่เล็กนางจึงเกลียดนัยน์ ตาหงส์
อันแวววาวคู่นัน้ เหลือเกิน คล้ายว่าเขาสามารถมองทะลุทุกสิ่ง
ได้อย่างชัดเจน แต่กลับมิยอมเอ่ยมันออกมา นางมักขบคิดทุก
คาพูดของเขาโดยไม่ร้ตู วั มานานแล้ว เมื่อเวลาผ่านไป ระหว่าง
ทัง้ สองจึงมักเอ่ยวาจาที่แฝงการตาหนิต่อว่าไปโดยปริยาย แม้น
624
เป็ นประโยคธรรมดาก็ย ัง พู ด ให้ ว กวนซ่ อ นเร้ น โดยเฉพาะ
หลังจากที่ องค์จกั รพรรดิเติบใหญ่แล้ว ทัง้ สองผิดใจกันเพราะ
ตระกูล หลิ ว เมื่ อ พู ด จากัน ก็ยิ่ ง แปลกประหลาดซับ ซ้ อ นขึ้ น
สนทนากันครัง้ หนึ่ งต้ องพักถึงเจ็ดแปดวันสติปัญหาที่ ใช้ ไปจึง
ฟื้ นฟูคืนมาได้

องค์จกั รพรรดิ ต รัส จบก็ลุกขึ้น เป็ นสัญญาณแก่ หลิว ไท่

โฮ่ว หากมิใช่แม่นมจัวกระตุ
่ กแขนเสื้อเบาๆ เพื่อเตือนสติ นาง
อาจจะมือสันกระทั
่ งสาดน
่ ้ า ชาใส่ พระพักตร์องค์จกั รพรรดิไป
แล้วก็เป็ นได้

หลิวไท่ โฮ่ วรู้สึกเพียงว่าหัวใจอันเจ็บช้านี้ ของนางเพียง

เต้นตึกตักคราหนึ่ งก็สงบลงแล้ว ในหัวพลันเข้าใจกระจ่างแจ้ง

“ในเมื่อฝ่ าบาททรงมีความเชื่อมัน่ เช่นนัน้ อายเจียก็จกั มิ

กล่าวอันใดให้มากความ อย่างไรพระองค์กท็ รงโตแล้ว หนักเบา
เช่ น ไรควรรู้ดีแก่ พระทัย อายเจี ย เพี ยงหวัง ว่าจะมิขดั แย้ งกัน
กระทังม ่ ิ อาจไกล่เกลี่ย...พวกเขาอาจพูดจารุนแรงไม่ไว้ไมตรีต่อ
พระองค์ ทว่าเจตนาที่ มีกเ็ พียงเพื่อแผ่นดินตระกูลเซี ยวของเรา
เพื่อราษฎรของต้าจิ้น การใช้ไม้พลองราชสานักเป็ นการหยาม
ศักด์ ิ ศรีคน ต่อไปอย่าใช้มนั จะดีที่สดุ ”

625
 “เสด็จแม่กล่าวได้ถกู ต้องยิ่ง”

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ถอยหลัง หนึ่ ง ก้ า ว มิ ไ ด้ ต รัส เรื่ อ งฐานะของ

เฉินหรูอี้อีก เซี ยวเหยี่ ยนก็เปลี่ ยนเป็ นพูดดี กบั ไท่ โฮ่ วต่ อหน้ า
ผูค้ นทัง้ หลาย “ลูกน้ อมรับคาแนะนาสังสอนของเสด็ ่ จแม่”

หลิ วไท่ โฮ่ วสะอึ ก คราหนึ่ ง นางยั ง แนะน าให้ เขา

ตรวจสอบฐานะที่ แท้ จริงของฉู่หวงกุ้ยเฟย เหตุใดเขาถึงไม่ฟัง
เล่า? ยังกล้าพูดเช่ นนี้ ออกมาอย่างหน้ าไม่อาย นางนั บถือยิ่ง
แล้ว

“ช่ า งเป็ นบุ ต รที่ เ ชื่ อ ฟั ง ยิ่ ง ” หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ปั ้น ปึ่ งใส่ อ งค์
จักรพรรดิเล็กน้ อยแต่ เมื่อเคลื่อนสายพระเนตรไปที่ เฉินหรูอี้
กลับกลายเป็ นความเย็นเยือก ทว่ามิได้ตรัสสิ่งใด ทาเพียงจับ
มือแม่นมจัวเสด็
่ จเข้าตาหนักหลักไปเท่านัน้

626
 188-2 ฐานะอันตราย

งานเฉลิมฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ในพระราชวังที่ มี
ผู้คนมากมายนี้ ไม่นับว่ายิ่งใหญ่อนั ใด โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่
จักรพรรดิและขุนนางยังคงทาสงครามกันอยู่ องค์จกั รพรรดิ
พยายามที่จะจัดงานให้เล็กลงคล้ายเลี้ยงฉลองเพียงคนในเรือน
ตนกระนัน้ นอกจากบรมวงศานุวงศ์ที่อยู่ในเมืองหลวงแล้ว ขุน
นางน้ อยใหญ่ใดๆ พระองค์ล้วนมิได้เชิญมาแม้เพียงคนเดียว

ผู้ที่ อ าจกล่ า วได้ ว่ า เป็ นคนนอกคื อ ญาติ ผ้พ

ู ี่ จ อมปลอม
สองคนของเฉิ นหรูอี้ ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ เ ป็ นผู้จ ดั เตรี ย มไว้ ด้ ว ย
พระองค์เอง แต่ กท็ รงพระราชทานบรรดาศักด์ ิ และประกาศให้
ใต้หล้าได้ทราบทัวกั ่ นอย่างเป็ นทางการแล้ว

หากกล่ า วถึ ง องค์ จ ัก รพรรดิ พระองค์ ท รงท าให้ เ ห็ น

ชัด เจนยิ่ ง หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว และองค์ จ ัก รพรรดิ ท รงประทับ นั ง่ ใน
ต าแหน่ ง ที่ สูง ที่ สุ ด เมื่ อ ต่ ง หวงโฮ่ ว มิ ไ ด้ เ สด็จ มาร่ ว มงานด้ ว ย
พระองค์กลับน าเฉินหรูอี้ไปนั ง่ ไว้ ข้ างพระวรกาย บนนั น้ นาง
สามารถมองลงมาเห็น ผู้ค นด้ า นล่ า งทัง้ หมด คล้ า ยกลัว ว่ า
กระทาเช่นนี้ ยงั มิอาจประกาศศักด์ ิ ศรีของหวงกุ้ยเฟยได้มากพอ
จึงทรงอนุญาตให้ญาติจอมปลอมทัง้ สองมิต้องคุกเข่าถวายพระ

627
 ่ กลายให้นัง่ อยู่ด้านข้างพระองค์และ
พร ทัง้ ยังพระราชทานตังสลั
สนทนากันอย่างออกรสออกชาติ

เฉินหรูอี้ร้สู ึกนับถือองค์จกั รพรรดิที่สืบเสาะหาสองคนนี้

มาได้ นางสงสัยว่าพวกเขาทัง้ สองจะเป็ นนักแสดง เพราะท่าทาง
สมจริงอย่างยิ่ง หากมิใช่เพราะนางยังมิแก่ถึงขัน้ เลอะเลือนจน
จาพื้นเพตนเองมิได้ นางคงเข้าใจว่าคนทัง้ สองเป็ นญาตินางที่
รูจ้ กั กันมาแต่เยาว์วยั สนิทสนมกันเป็ นอย่างดีไปแล้ว

หน้ าตาท่ า ทางของญาติ ผู้พี่ ข องนางดู อ ย่ า งไรก็ เ ป็ น

ชาวนา ไม่เพียงมีสาเนี ยงพื้นเมืองยามกล่าววาจา ที่ ยากที่ สุด
คื อท่ าทางที่ ดูจริงใจสัตย์ซื่อไม่มีทางโกหกผู้ใดได้นัน้ ต่ างหาก
ต่ อให้ ตงั ้ ใจฟั งอย่างไร ก็ไร้ช่องโหว่ให้ จบั ผิด อย่ าว่ าแต่ เกื อก
อาชาเลย แม้แต่เส้นขนยังมิปรากฏให้เห็นแม้เพียงเส้น

พวกเขาล้วนกล่าวยกยอนาง ทัง้ ฉลาดจิตใจงดงาม รู้จกั

โอนอ่ อ นผ่ อ นตาม ดี ง ามไปเสี ย ทุ ก ด้ า น ทัง้ คอยดู แ ลสามี ที่
ร่างกายอ่ อนแอตัง้ แต่ เล็ก ยังมิทนั กราบไหว้ฟ้าดินก็สิ้นใจไป
เสี ย ก่ อ น ทั ง้ คอยปรนนิ บัติ พ่ อ แม่ ส ามี ที่ เ ป็ นชาวนาอย่ า ง
กระตือรือร้น ต่อมาโรคร้ายกลับคร่าชีวิตคนทัง้ สองไป นางเป็ น
สตรีแสนดีจนชื่อเสียงเล่าลือไปไกลถึงสิบลี้แปดหมู่บา้ น

628
 นางได้ ขึ้นไปอยู่ในตาแหน่ งที่ เหนื อกว่าคนนั บ หมื่น ใน
วันนี้ ได้ เป็ นเพราะคนดี ย่อมได้รบั ผลดี ตอบแทน สวรรค์มีตา
องค์จกั รพรรดิทรงเป็ นประมุขผู้ปราดเปรื่อง จักต้ องส่ งเสริม
พระองค์ให้แข็งแกร่งยิ่งๆ ขึน้ ไป...

หากมิ ใ ช่ ก ล่ า วชมนาง เฉิ นหรูอี้ ค งหัว เราะออกมาจน

ลาไส้ พ นั กัน เป็ นเงื่ อนแล้ ว แต่ เ พราะชมนาง จึง มิอาจกระท า
เช่นนัน้ ได้ทาให้ยามนี้ เส้นขนล้วนชูชนั ไปทัวร่ ่ างกระทังร่
่ วงหล่น
ลงเต็มพืน้ แล้ว

ทุกคนล้วนมีความคิดมีตรรกะเช่นเดียวกัน ตัง้ แต่ที่ญาติ

ผู้พี่ของหวงกุ้ยเฟยเอ่ยปากชมน้ องสาวของตน ไม่ว่าจะเป็ นไท่
โฮ่ ว กระทัง่ บรรดาพระสนมที่ นั ง่ อยู่ด้ า นล่ า งที่ ไ ด้ ฟั ง เรื่ อ งราว
ความดี อนั สะท้ านสะเทื อนใจของสตรีแห่ งต้าจิ้น...หวงกุ้ยเฟย
สี หน้ าทุกคนเรี ย กได้ ว่ าสวยสดงดงาม หากมิใช่ เ พราะอยู่ ต่ อ
หน้ าพระพักตร์องค์จกั รพรรดิจึงอดกลัน้ ไว้เกรงว่าจะเสี ยกิริยา
พวกนางคงอาเจียนเอาอาหารเมื่อคา่ วานนี้ ออกมาจนหมดเป็ น
แน่

“เปิ่นกง มิได้แสนดี ถึงเพี ยงนั น้ อย่างที่ พี่ชายทัง้ สองพูด

เลยเพคะ” เฉินหรูอี้เอ่ ยทัดทานด้วยปรารถนาดี ผู้ใดจะทราบ
นางยัง เอ่ ย มิ ท ัน จบก็ถ กู บุค คลทัง้ สองที่ ไ ด้ ชื่ อ ว่ า เป็ นญาติ ผ้พู ี่
629
สวนคืนมาหนึ่ งฝ่ ามือทันที เขาเอ่ยด้วยเสี ยงอันก้องกังวานดัง่
ระฆังว่า “เหนี ยงเหนี ยงถ่อมตัวเกินไปแล้ว ท่ านเป็ นผู้เสี ยสละ
ที่ สุดในตระกูลฉู่ เป็ นความสุขอันหาใดเปรียบของตระกูลเรา
องค์จกั รพรรดิทรงมากด้ วยพระบารมี ทัง้ มี สายพระเนตรอัน
แหลมคม ช่างประจวบเหมาะนัก...เฮ้อ ลิขิตสวรรค์โดยแท้! ”

หลิวไท่ โฮ่ วคล้ายฉี กทิ้งเรื่องราวเมื่อครู่ที่เกิดขึ้นในปี ก

ตาหนักเมื่อครู่ไปแล้ว มุมกระโอษฐ์ค่อยๆ หยักโค้งขึ้นเป็ นรอย
พระสรวลบางเบา ทรงเหลี ยวมองไปยังองค์จกั รพรรดิ คล้าย
ทรงอยากพระสรวลบรรพบุ รุ ษ สิ บแปดชั ว่ โคตรขององค์
จักรพรรดิกระนัน้

เฉินหรูอี้มุมปากหยักโค้งขึ้น หากมิใช่องค์จกั รพรรดิทรง

บอกเล่าความจริงทุกอย่างแก่นาง นางคงคิดว่าทัง้ สองเป็ นคน
ของหัวหน้ าผู้ตรวจการฝ่ ายซ้ ายที่ เชิญมาเพื่ อทาให้ นางเสื่ อม
เสี ย วาจาที่ เขาเอ่ยมาช่างทาให้คนรู้สึกไม่ชอบใจนางยิ่งขึ้นไป
อีก

นางรู้สึกเช่นนี้ ทว่าองค์จกั รพรรดิกลับดูเป็ นธรรมชาติยิ่ง

ทรงฟังที่เขาเล่าพลางพยักหน้ า คล้ายพอพระทัยยิ่งกับวาจานี้

630
 แม้ น กล่ า วว่ า เฉิ นหรู อี้ นั ง่ อยู่ บ นต าแหน่ งที่ สู ง ที่ สุ ด
เช่ น เดี ย วกับ ไท่ โ ฮ่ ว และองค์ จ ัก รพรรดิ แต่ ก็มี ร ะยะห่ า งอยู่
พอสมควร นางเพียงขยับนิดเดียว คนด้านล่างล้วนเห็นได้อย่าง
ชัดเจน มิเช่ นนั น้ นางคงเข้าไปกระซิบเตื อนองค์จกั รพรรดิให้
บอกพวกเขาหยุดเพียงเท่านี้ เถิด แค่ร่วมงานเฉลิมฉลองให้ทุก
อย่างผ่านไปก็พ อแล้ ว อาเจี ยนเต็มตาหนั กล้ วนมิใช่ ล กั ษณะ
ของงานเฉลิมฉลอง อี กทัง้ การให้บริวารมาเก็บกวาดก็ยุ่งยาก
ยิ่ง

“เจิ้นสงสารหวงกุ้ยเฟยที่ต้องตามเจิ้นกลับเมืองหลวงมา
นั บพันลี้ ข้างกายไร้ญาติสนิทคอยดูแล ในเมื่อพวกเจ้ามาถึ ง
เมืองหลวงแล้ว ก็อยู่เสี ยที่ นี่เถิด เจิ้นจะดูแลอย่างดี ว่างๆ ก็จะ
เรียกตัวเข้าวังมาสนทนาเป็ นเพื่อนหวงกุ้ยเฟย”

แววตาเซี ย วเหยี่ ย นนั น้ เคลื อ บไว้ ด้ ว ยรอยยิ้ ม บางเบา

คล้ายพอใจคนทัง้ สองที่เขาจัดเตรียมมาอย่างยิ่ง

เขาต้องการให้พวกเขายกยอหวงกุ้ยเฟยขึน้ บนฟ้ าพืน้ ดิน

นี้ ไม่มีเช่นนางอีกแล้ว ให้คนในวังหลังเหล่านัน้ ได้สานึ กเสียบ้าง
ผู้ที่มิร้ฟ
ู ้ าสูงแผ่นดินต่าจะได้ มิกล่าวว่าร้ายปี ศาจน้ อยของเขา
อีก

631
 “ขอเพี ย งไม่ ก่ อ เรื่ อ งอัน ใดในเมื อ งหลวงแห่ ง นี้ เจิ้ น
รับรองว่าจะมอบเกียรติยศให้พวกเจ้าตลอดไป”

...บรรดาพระสนมไร้เรี่ยวแรงจะอาเจียนต่ อพระทัยอัน
เอนเอียงไปไกลถึงดินแดนซีเหลียงของพระองค์แล้ว

พวกนางล้วนเป็ นคนเมืองอื่นที่ ถกู คัดเลือกเข้ามาในวัง

มี ผ้ใู ดบ้างที่ หลัง จากมาถึง เมืองหลวงแล้ ว ยัง มี ญาติ ค อยตาม
ติด?

ความจริงนั ยน์ ตาหงส์อนั งดงามคู่นัน้ ของพระองค์เ ล็ก

จนแทบจะปิดเข้าหากันแล้ว จึงมองเห็นเพียงหวงกุ้ยเฟย พวก
นางก็ มี บิ ด ามารดาเลี้ ย งมาเช่ น กัน แต่ เ มื่ อ มาถึ ง ที่ นี้ กลับ
กลายเป็ นเพียงอากาศกระนัน้ หรือ?

“องค์จกั รพรรดิทรงรักแม้แต่วิหคในเรือน**” หลิวไท่โฮ่ว

ถอนพระปัสสาสะคราหนึ่ ง “หวงกุ้ยเฟยต้องถนอมความสุขนี้ ให้
ดี”

เดิมที เฉินหรูอี้กอ็ ายจนแทบจะมุดรอยแยกบนพื้นแล้ว

ครัน้ ได้ฟังไท่ โฮ่วตรัสเช่นนัน้ กับนาง เส้นสายในหัวล้วนขมวด
เกร็ง เข้ าหากัน นางหัน กายด้ านหนึ่ ง เข้ าหาหลิว ไท่ โ ฮ่ ว กล่ าว

632
อย่างเคารพนบน้ อมว่า “เฉินเชี่ยน้ อมรับคาสังสอนของ
่ ไท่โฮ่ว
เพคะ”

หลิวไท่ โฮ่วขมวดพระขนง นางช่ างแสร้งทาท่ าทางได้ดี

ยิ่ง

หากมองเพี ยงองค์จกั รพรรดิและกุ้ยเฟยนั น้ เรียกได้ ว่า

เหมาะสมกันอย่างยิ่ง ล้วนเป็ นพวกปากพูดจาอย่างดี สุดท้ าย
กลับทาอันใดมิได้สกั อย่าง

ไท่โฮ่วทรงแย้มพระสรวล แต่มิได้ตรัสสิ่งใดอีก

ตัง้ แต่ที่องค์จกั รพรรดิได้เชิญญาติจอมปลอมทัง้ สองคน

เข้ามาก็มิได้ขุดคุ้ยเรื่องเก่า ตรัสกล่าวโต้ แย้งเรื่องหวงกุ้ยเฟย
กับไท่ โฮ่ วอี ก บรรยากาศงานเฉลิมฉลองจึงค่อยๆ ดี ขึ้น พระ
สนมด้านล่างที่ กดดันจนมิกล้ากระทังหายใจเสี
่ ยงดังก็สามารถ
ยื่นขาผ่อนคลาย สลัดทิ้งองค์จกั รพรรดิแล้วเริ่มสนุกสนานอยู่
ด้านล่าง

เฉินหรูอี้เห็นว่าครานี้ นางเฉิดฉายมากพอแล้ว คนที่ควร

พบ สิ่งที่ควรแสดง ทุกอย่างล้วนกระทาครบครัน กาลังจะเข้าไป
กระซิบบอกองค์จกั รพรรดิว่าตนจะกลับตาหนักก่อน เวลานี้ เอง

633
จึ ง เห็ น เฉิ นฮวายก้ า วเข้ า มาด้ ว ยฝี เท้ า สับ สนแล้ ว หยุ ด ยื น
ด้านข้างองค์จกั รพรรดิ

“ฝ่ าบาท” เฉินฮวายขยับกายเข้าใกล้พระกรรณ กดเสียง

ให้ตา่ ลงแล้วทูลว่า “หม่อมฉันได้ขวางหัวหน้ าผู้ตรวจการฝ่ าย
ซ้ายที่ ถกู ไท่โฮ่วเชิญมาไว้ที่หน้ าประตูเสินอู่แล้ว หม่อมฉันเห็น
ข้างกายมีสตรีสองคน บอกว่าเป็ นภรรยาของใต้ เท้ าจาง แต่ ดู
จากหน้ าตาท่าทางแล้วมีพิรธุ อย่างยิ่ง ดูขลาดกลัวแปลกๆ...ไม่
คล้ายเป็ นเรื่องจริง ฟั งสาเนี ยงก็คล้ายชาวเมืองเจียงโจวพ่ะย่ะ
ค่ะ”

เซียวเหยี่ยนยิ้มเย็นเยือกคราหนึ่ ง หัวหน้ าผูต้ รวจการผูน้ ี้

นั บว่าทุ่มเทชี วิตเพื่องัดข้อกับเขาแล้ว กระทังยอมเสี
่ ่ ยงข้อหา
หลอกลวงเบื้องสูงนาคนเข้ามาในวังเพื่อชี้ตวั เห็นชัดว่าคิดจะ
เปิดเผยเรื่องนี้ ต่อหน้ าคนทัง้ หลายโดยมิเหลือหนทางให้ องค์
จักรพรรดิเช่นเขาได้ถอยแม้เพียงนิด

เขาทราบดี ขอเพียงสตรีสองคนนัน้ พูดออกมาว่าหวงกุ้ย

เฟยคือเซียวเสี่ยวอวี้ที่มาจากเจียงโจวในงานเฉลิมฉลอง ต่อให้
เขาเป็ นจัก รพรรดิ ก็มิ อ าจปิ ดปากผู้ค นทัง้ หลายได้ พระบรม
วงศานุ วงษ์แห่ งต้ าจิ้นย่อมไม่ปล่อยเรื่องนี้ ไว้แน่ กระทังอาจมี
่
หนู สกั สองสามตัวเลียนอย่างหนิงอ๋อง อาศัยโอกาสนี้ ก่อกบฏ
634
ถึ ง ตอนนั ้น ย่ อ มเป็ นเรื่ อ งสมเหตุ ส มผล ทัง้ มิ ต้ อ งใช้ ข้ อ อ้ า ง
จอมปลอมอย่ า งเฉิ นฮวายแล้ ว สามารถรุ ก รานเขาผู้เ ป็ น
จักรพรรดิโดยตรง เรือ่ งเช่นนี้ กม็ ิ ใช่จะเป็ นไปไม่ได้

เฉินฮวายโค้งร่างอยู่เช่นนัน้ จนเอวปวดไปหมด จึงได้ยิน

องค์จกั รพรรดิตรัสเสี ยงเย็นว่า “ไปจับตัวนางกานั ลใหญ่ ข้าง
กายหวงโฮ่วผูน้ ัน้ มา”

เฉินฮวายอึ้งงันไป “...หา? ”

*ถูกยา่ ยีจนป่ นปี้ แล้วยังช่วยผู้อื่นนับเบี้ย เป็ นคาเปรียบ

เปรยว่า คนอื่นกระทาไม่ดีกบั เรา แต่เราก็ยงั ช่วยเหลือเขา

*รักแม้แต่วิหคในเรือน เป็ นสานวนมาจากรักเรือนจึงรัก

แม้แต่วิหคในเรือน มีความหมายว่าเมื่อรักสิ่งคนหรือสิ่งของใด
ก็จะรักสิ่งที่เกี่ยวข้องกับคนหรือสิ่งของนัน้ ด้วย

635
 189 หนทางอันยาวไกล

เฉิ นฮวายมึ น งงอย่ า งที่ สุด หากกล่ า วถึ ง จัก รพรรดิ นั น้

ทรงเป็ นผู้ที่ มีค วามคิ ด ดุจ ภูต ดุจ เทพอัน ยากจะคาดเดา ทัง้ มี
แนวคิดแปลกพิสดารมากมายอย่างที่ คนธรรมดาเช่นพวกเขา
จะสามารถนึ กได้

เห็นชัดว่าหัวหน้ าผูต้ รวจการฝ่ ายซ้ายที่พวกเขาพูดถึงอยู่

นัน้ กาลังคิดขุดกับดักให้องค์จกั รพรรดิตกลงไป พระองค์กลับ
ไพล่ตรัสถึงตาหนั กเจาหยาง ทรงลากตะวันออกตะวันตกมา
บรรจบกั น ท าให้ เ ขาสั บ สนยิ่ งแล้ ว เพี ย งแต่ เ ฉิ นฮวายมี
ประสบการณ์ รบั ใช้ องค์จกั รพรรดิมานานปี หากรู้กแ็ สดงออก
ว่ารู้ หากมิรกู้ ย็ งั ต้องแสดงออกว่ารู้ ภายใต้สายตาผูค้ นมากมาย
ในงานเฉลิมฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์นี้ แม้นองค์จกั รพรรดิ
มีพระทัยจะช่วยคลายข้อสงสัยให้เขาก็คงไม่มีเวลาเสียหรอก

“...พ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉั นจะไปจัดการเดี๋ ยวนี้ ” แม้ว่าเฉินฮ

วายจะสงสัยอยู่เต็มท้อง ก็มิกล้าพูดจาให้มากความ รีบร้อนวิ่ง
ออกไปปฏิบตั ิ ตามรับสังองค์
่ จกั รพรรดิทนั ที

เฉินหรูอี้ที่นัง่ อยู่ด้านข้างเห็นนายบ่าวสนทนากันไปมา
ภายใต้ เ สี ย งดนตรี บ รรเลงในต าหนั ก หลัก นอกจากน้ า เสี ย ง
636
สงสัยที่ เฉินฮวายเปล่งออกมาด้วยความตกใจอย่างที่ สุดก็มิได้
ยินว่าคนทัง้ สองกาลังปรึกษาสิ่งใดกันแม้เพียงครึง่ คา

แต่ จ ากที่ น างอยู่ข้ า งพระวรกายมาหลายปี จึ ง ทราบว่ า

สายพระเนตรของพระองค์ที่ มองลงไปเบือ้ งล่างนัน้ แท้ จริงจริง
กาลังจดจ้องความว่างเปล่าอยู่อย่างเห็นได้ชดั ในพระทัยกาลัง
เตรียมวางแผนขุดหลุมฝังผูใ้ ดเป็ นแน่

นั ง่ อยู่เพี ยงครู่ เฉินหรูอี้เห็นว่ าองค์จกั รพรรดิทรงมี สติ

กลับคืนมาแล้ว ทรงหันพระพักตร์มองที่นางในพระเนตรแฝงไว้
ด้วยความเบิกบานอย่างชัดเจน เฉินหรูอี้พลันสันสะท้ ่ านอย่าง
ประหลาด ในใจทราบดีว่าองค์จกั รพรรดิทรงตัดสินพระทัยแน่ ว
แน่ แล้ ว นางจึ ง แสร้ ง ไม่ รู้ ถื อ โอกาสนี้ บอกกล่ า วต่ อ องค์
จักรพรรดิแล้วกลับไปยังตาหนักฉางเล่อ

ครัน้ พลบคา่ ก็ได้ทราบจากปากของเกิ่งจิ้นจง ‘ผูส้ ารพัดรู้’

แห่งวังหลังว่าโจวหนิงของตาหนักเจาหยางถูกองครักษ์เสื้อแพร
จับตัวไป นอกจากนี้ ยงั ถือโอกาสจับตัวนางกานัลขันทีคนสนิทที่
คอยรับใช้ข้างพระวรกายหวงโฮ่วไปอีกหลายคน

โดยทัวไปหากมี
่ การกระทาความผิดไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ก็
จัก ส่ ง ตัว ไปที่ ก องตัด สิ น พิ จ ารณาโทษลงทัณ ฑ์ต ามกฎหมาย
637
หากเป็ นความผิดมหันต์พวั พันไปถึงการโค่นล้มราชบัลลังก์กจ็ ะ
ส่ ง ไปที่ ศ าลต้ า หลี่ * เรื่ อ งภายในวัง ที่ ดึ ง องครัก ษ์ เ สื้ อ แพรมา
เกี่ ย วข้ อ งนั น้ มี เ พี ย งบรรพบุรุษ ในยุค ก่ อ ตัง้ ราชวงศ์เ ท่ านั น้ ที่
กระทาเช่ นนี้ แต่ นัน้ ก็เป็ นเรื่องของการแย่ งชิงอานาจของรัช
ทายาทซึ่งเกี่ยวพันไปถึงตาแหน่ งองค์จกั รพรรดิ

ทว่าจักรพรรดิจางเหอมีรชั ทายาทเพียงคนเดียว เหตุใด

จึงจะเกี่ยวพันกับเรือ่ งแย่งชิงราชบัลลังก์ได้...

องค์จกั รพรรดิทรงทาเช่นนี้ ไม่ร้วู ่าด้วยเหตุผลใด เฉินหรู

อี้มิเข้าใจจึงถามเกิ่งจิ้นจง แต่กไ็ ม่ต่างอันใดกับการดีดพิณให้โค
ฟั ง ผู้อื่นนัน้ สืบทราบเรื่องทุกอย่างมากมายทว่าความสามารถ
ในการวิเคราะห์นัน้ ไม่ส้แู ม้กระทังนาง
่

“...ท่ านเทพธิดาคิดว่ าอย่างไรขอรับ? ” เกิ่งจิ้นจงย้ อน

ถามนางคืนดังลู
่ กหนังไร้ลม

เฉินหรูอี้อึ้งงันครู่หนึ่ ง ให้นางพูดเช่นไรจึงจะไม่เขินอาย
เล่า นางคิดว่าพระองค์ทรงทาเพื่อนาง หากนางเอ่ยออกมาเอง
ผู้ค นคงฟั ง แล้ ว ขัด หูยิ่ ง ทว่ า ลึ ก ๆ ในใจนางนั ้น รู้สึ ก ว่ า องค์
จักรพรรดิทรงชอบนางมากเหลือเกิน...แน่ นอนว่าจะนานเท่าใด

638
นั ้น นางก็มิ อ าจทราบได้ อย่ า งไรองค์ จ ัก รพรรดิ ก็มิ ไ ด้ ท รง
แสดงออกถึงความรักที่มีต่อนางตลอดเวลา

ก่อนหน้ านี้ ที่องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วนาง นางกลับมาหา

ถึ ง ต าหนั ก ฉางเล่ อ กระโดดเกาะเกี่ ย วพระอูรูไ ว้ ตอนที่ น าง
เปิดเผยฐานะตนโดยมิสนสิ่งใดแล้วนั น้ ได้ลากเอาสตรีสกุลต่
งลงน้ าไปด้วย นางยังคิดอยู่ว่าหากองค์จกั รพรรดิมิได้ตามเอา
คืนกับสตรีสกุลต่ งก็ต้องแสดงอันใดออกมาบ้างไม่มากก็น้อย
ทว่าพระองค์กลับนิ่งเงียบตลอดมา คล้ายไม่เคยมีเรื่องนั น้ ดัง่
วาจาของนางเป็ นผายลมก็มิปาน

นางคิ ด ว่ าองค์จกั รพรรดิ ค งเห็น แก่ องค์รชั ทายาทจึงมิ

อาจแขวนคาว่าฆาตกรบนศีรษะพระมารดาขององค์รชั ทายาท
ได้ ได้แต่ให้นางกลืนกินความเจ็บชา้ นัน้ ไว้โดยที่พระองค์ไม่เอ่ย
ถึงเลย

วันนี้ กลับลงมือต่ อตาหนั กเจาหยางอย่างไม่มีสญ ั ญาณ

เตื อ นใดๆ นางสามารถเข้ า ใจได้ ว่ า ในที่ สุ ด องค์จ กั รพรรดิ ก็
เคลื่อนไหวแล้วใช่หรือไม่?

อย่างไรโจวหนิงก็เป็ นคนสนิทที่ สุดของสตรีสกุลต่ง หาก

สตรีสกุลต่ งจะมีเรื่องมืดดาไม่อาจพบแสงสว่างได้นัน้ ก็มิอาจ
639
ปิ ดบัง โจวหนิ งผู้นี้ ได้ อี ก ทัง้ โจวหนิ งผู้นี้ นั ้น จงรัก ภัก ดี ค อย
ติดตามสตรีสกุลต่งมาตัง้ แต่เฉินหรูอี้ยงั เป็ นหวงโฮ่วแล้ว องค์
จักรพรรดิรบั สังให้
่ องครักษ์เสื้อแพรของพระองค์ไปจับตัวโจว
หนิงมาเช่นนี้ พระองค์ทรงใช้การกระทาพิสูจน์ แล้วว่าต้องการ
ล้มสตรี สกุลต่ ง เพี ยงแต่ นางมิเข้าใจว่าเหตุใดจึงลงมือยามนี้
อีกอย่าง...องค์จกั รพรรดิทรงคิดจะทาอันใดกับสตรีสกุลต่งกัน
แน่

“แม้แต่ ผ้ดู ูแลเกิ่งยังไม่ทราบ ข้ายิ่งคิดไม่ตก” ท้ ายที่ สุด

เฉินหรูอี้ก็มิอาจทนหน้ าหนาบอกกล่าวต่ อเกิ่งจิ้นจงถึงความ
คาดเดาของตน ทาอย่างไรได้ ผูใ้ ดให้นางหน้ าบางปานนี้ เล่า

เกิ่ งจิ้ น จงแสดงออกว่ า มิ เ ชื่ อ เขายิ้ ม อย่ า งมี เ ลศนั ย

ดวงตาหรี่เล็กแต่ มิเห็นฟั นขาวเล่มใหญ่ที่มีอยู่เต็มปากปรากฎ
ออกมาสักนิด “ท่านเทพธิดาถ่อมตัวเกินไปแล้ว”

หากบอกว่าเรื่องนี้ ไม่เกี่ ยวข้ องอันใดกับหวงกุ้ยเฟย ตี

เขาให้ ตาย เขาก็ไม่เชื่ อ ความจริงตัง้ แต่ ที่เทพธิดาน้ อยท่ านนี้
ได้ มาจุติบนโลกมนุ ษย์อยู่หลายครา ตัง้ แต่ ที่นางเป็ นเจี ยงกุ้ย
เฟย สายพระเนตรที่ มองนางนั น้ ก็แปลกไป กระทังเปลี ่ ่ ยนมา
อยู่ในร่างที่ สร้างความขัดแย้งในราชสานั กนี้ เขาดูออกอย่าง
ทะลุปรุโปร่งว่าองค์จกั รพรรดิของเขานั น้ ได้ถลาลึกลงไปแล้ว
640
หากประคองไว้ในหัตถ์ก็กลัวตนจะหกล้ม จะเก็บไว้ในปากก็
เกรงจะละลายหายไป แม้แต่ นางเดินอยู่บนถนนยังกลัวว่ าจะ
สะดุดล้มจนสิ้นใจ

หวงกุ้ยเฟยอาจไม่ทราบว่าบริวารที่ คอยรับใช้ในตาหนัก
หย่งเล่อนั น้ แต่ ละคนล้วนผ่านการคัดเลือกมาอย่างดี แทบจะ
ตรวจสอบไปถึงต้นตระกูลสิบแปดชัวโคตรเลยที
่ เดียว เข้มงวด
ยิ่งกว่าคัดเลือกขุนนางเข้ารับราชการเสียอีก

นั น่ เป็ นเพราะเจี ยงกุ้ยเฟยถูกวางยาจนทาให้ ต ัง้ ครรภ์

ปลอม องค์จกั รพรรดิทรงตรวจสอบอย่างจริงจัง แม้นเรื่องราว
ทัง้ หมดจะพิสูจน์ ได้ว่าเจียกุ้ยเฟยนัน้ ดื่มชาที่ ตาหนั กเหรินโซ่ ว
ของหลิว ไท่ โฮ่ ว แต่ ต าหนั กหย่งเล่ อก็ยงั คงถูกองค์จกั รพรรดิ
เพ่งเล็ง สุดท้ ายนางกานั ลสองคนที่ ไปมาหาสู่กบั ขันที น้อยใน
ตาหนักเหรินโซ่วจึงถูกย้ายไปโรงซักผ้า

ตัง้ แต่นัน้ เป็ นต้ นมา ตาหนักหย่งเล่อในใจของเกิ่งจิ้นจง

จึงเปรียบดังก่ าแพงทองแดงผนั งเหล็ก งดงามเที ยบเท่ าได้กบั
ตาหนักฉางเล่อขององค์จกั รพรรดิเลยทีเดียว

องค์จกั รพรรดิทรงให้ความสาคัญต่อรัชทายาทเป็ นอย่าง

ยิ่ ง ผู้ใดล้ ว นทราบ จึ ง ให้ เ กี ย รติ ต่ ง หวงโฮ่ ว อยู่หลายส่ ว น ทว่ า
641
หวงกุ้ยเฟยไม่ทราบไปกินใจหมีดีเสือที่ ใดมา ทัง้ ที่ ทราบว่าบน
เขามี พ ยัค ฆ์ ก ลับ ยัง ขึ้ น เขาไป ท าตัว เป็ นผู้ก ล้ า ปราบพยัค ฆ์
หากกล่าวถึงตาหนักเจาหยาง ทุกคนล้วนแคลงใจว่าหวงกุ้ยเฟย
ใช่ เ ล่ ห์ก ลอัน ใดทู ล ฟ้ องต่ อ องค์จ กั รพรรดิ เกิ่ ง จิ้ น จงติ ด ตาม
หวงกุ้ย เฟยย่ อ มรู้ดี ก ว่ า ผู้ใ ด บรรดาพระสนมในวัง หลัง เพี ย ง
ทราบว่าองค์จกั รพรรดิลุ่มหลงในอิสตรีทรงถูกหวงกุ้ยเฟยยัว่
เย้ า จนมัว เมา ดวงเนตรดังถู ่ ก อาจมปิ ดบัง ไว้ ทว่ า พวกเขามิ
ทราบเรือ่ งราวที่แท้จริง...

องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงโปรดปรานหวงกุ้ย เฟยแทบเข้ า

กระดูกดาแล้ว หวงกุ้ยเฟยยังต้ องใช้ แผนการเล่ห์กลอันใดอี ก
หรือ?

สิ่งใดสามารถคุกคามหวงกุ้ยเฟย นางมิต้องเอ่ยปากแม้
เพียงคา องค์จกั รพรรดิกลับชิงลงมือทาลายให้ย่อยยับไปก่อน
แล้ว

ผู้ที่ทาให้องค์จกั รพรรดิแตกหักกับตาหนักเจาหยางโดย
มิ เ ห็น แก่ อ งค์ร ชั ทายาทได้ นั ้น นอกจากหวงกุ้ย เฟย คงไม่ มี
บุคคลใดให้นึกถึงได้

642
 แม้ น เป็ นคนสนิ ทแต่ ห ากกล่ า วถึ ง ความเชื่ อ ถื อ ที่ มี นั ้น
เขาไม่เชื่อเด็ดขาดว่าหวงกุ้ยเฟยดูไม่ออก ถึงกับแสดงสีหน้ าดุจ
ดอกบัวขาวพิสทุ ธ์ ิ เอ่ยออกมาว่านางไม่ร.ู้ ..

หากนางไม่รู้ องค์จกั รพรรดิคงต้องอาเจียนจนตายเป็ น

แน่ !

เฉิ นหรูอี้ มิ ใ ส่ ใ จว่ า เกิ่ ง จิ้ น จงจะท าสี ห น้ า แปลกพิ ส ดาร

เพียงใด ทัง้ สายตาที่ สื่อออกมาอย่างหลากหลายนัน้ อีก นางคิด
ว่ารอให้องค์จกั รพรรดิกลับมาจะเลียบเคียงกับพระองค์ดวู ่าทรง
คิดเห็นเช่นใดอยู่กนั แน่

ที่ สาคัญที่ สุดคือสตรีสกุลต่ งยังมี โอกาสที่ จะฟื้ นอานาจ

กลับมาได้อีกหรือไม่

หากองค์จกั รพรรดิทรงเห็นแก่ องค์รชั ทายาทจึงปล่ อย

สตรี ส กุล ต่ ง ไป ทรงคิ ด เพี ย งสะเทื อ นภูผ าสยบพยัค ฆ์ นางก็
เคารพในการตัดสินพระทัยของพระองค์ อย่างไรพระองค์กเ็ ป็ น
จักรพรรดิ ผู้ยืนอยู่ที่สูงย่อมมองได้ไกล การพิจารณาสิ่งใดย่อม
ครอบคลุมและมองได้ละเอียดมากกว่านางแน่

643
 ความแค้ น ส่ ว นตัว ของนางกับ สตรี ส กุล ต่ ง นางจะหา
โอกาสเอาคืนเอง

ผู้ใ ดจะทราบนางรอแล้ ว รอเล่ า ฟ้ าเริ่ ม มื ด แล้ ว องค์

จักรพรรดิจึงเสด็จกลับมา หลังจากที่ ทรงร่วมฉลองกับบรรดา
พระสนมก็ทรงไปร่วมฉลองกับขุนนางใหญ่ ที่ตาหนั กฉางเล่ อ
งานจัดขึ้นที่ ตาหนั กหลักเป็ นงานขนาดเล็กมี ขุนนางไม่ถึงสิบ
คน ท่าทางคงสนทนากันอย่างสนุกสนาน เพราะเมื่อกลับมาถึง
ทรงมีอาการมึนงง พระพักตร์แขวนไว้ซึ่งความมึนเมาเล็กน้ อย
กลิ่นหอมของสุรากาจายอยู่ทวพระวรกาย
ั่

ครัน้ เมื่ อ กลับ ตาหนั ก พอเห็นนางก็ส วมกอดไว้ ในพระ

อุระทันที โดยมิสนพระทัยว่ามีนางกานั ลขันที มองอยู่มากมาย
เท่ าใด ทุกคนก้มมองพื้นแทบไม่ทนั นั ยน์ ตานั น้ แทบจะตกลง
บนพืน้ แล้ว

“หรูอี้ ข้ามีเพียงเจ้าแล้ว เจ้าต้องปรนนิบตั ิ ข้าให้ดี”

เฉิ นหรู อี้ ฟั ง แล้ ว พลัน สะท้ า นเฮื อ กในใจ วาจานี้ ของ
พระองค์คือเรื่องราวใดกัน เห็นชัดว่าทรงเบิกบานพระทัยยิ่ง
เหตุใดจึงตรัสวาจาเช่นนี้ ให้คนรูส้ ึก...เจ็บปวดใจด้วยเล่า?

644
 นางมองเฉิ นฮวายคราหนึ่ ง เฉิ นฮวายเองก็ มึ น งง
เช่ น เดี ย วกัน แต่ เ ขาทราบดี ว่ า หากองค์จ กั รพรรดิ ท รงเมาก็
มักจะมีท่าทางเช่นนี้ ภายนอกนัน้ ดูปกติยิ่ง เสด็จดาเนินโดยไม่
มีอาการเซแม้แต่น้อยเพียงแต่จะกล่าววาจามากเสียหน่ อย เอ่ย
กับผูใ้ ดล้วนออกจากพระทัยทัง้ สิ้น...

ความจริง แล้ ว แม้น เขาจะรับ ใช้ พ ระองค์ม าตัง้ แต่ ท รง

พระเยาว์ แต่สาเหตุสาคัญที่ทาให้เขากลายมาเป็ นคนสนิทของ
พระองค์นัน้ เกิดจากครัง้ ที่ พระองค์ยงั เป็ นเพียงองค์รชั ทายาท
เมื่อทรงไม่ได้ รบั ความเป็ นธรรมจากไท่ โฮวก็จกั ดื่ มสุรา ครัน้
เมามายจึงบอกเล่าความลับออกมามากมายสุดท้ ายทัง้ สองจึง
ต้ องแขวนอยู่บนเชือกเส้นเดียวกันอย่างมิอาจกระทาอันใดได้
ทว่ า เรื่ อ งในวัน นี้ เขาเองก็ย ัง ไม่ เ ข้ า ใจว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ มี
แผนการอันใดกันแน่

“ข้านัน้ ต้องดีต่อท่านอยู่แล้ว ไม่ดีต่อท่าน จะให้ดีต่อผูใ้ ด

เล่า? ” เฉินหรูอี้โอบรอบพระกฤษฎี แต่กลับเอ่ยกับเฉินฮวายว่า
“เหตุใดฝ่ าบาทจึงดื่ มสุรามากมายถึงเพี ยงนี้ ? ทรงดื่มน้ า แกง
สร่างเมาแล้วหรือไม่?”

645
 มิรอให้เฉินฮวายตอบ องค์จกั รพรรดิกช็ ิ งตอบเสียเองว่า
“ฝ่ าบาทยังมิได้ดื่มน้ าแกงสร่างเมา หรูอี้กค็ ือน้ าแกงสร่างเมา
ของฝ่ าบาท”

อุบ๊ ! เฉินฮวายอดกลัน้ อาการคลื่นไส้นัน้ มิให้ตนอาเจียน

ออกมา เพียงดูกร็ ้แู ล้วว่าองค์จกั รพรรดิจกั ต้องกระทาเรื่องขาย
หน้ าจึงรีบไล่บริวารออกไปจากห้องทันที

ต้องทราบว่าการกระทาเรื่องขายหน้ านัน้ องค์จกั รพรรดิ

เป็ นผู้กระทา แต่ หากทรงมีสติคืนมาแล้วระลึกได้ในทุกสิ่ง ผู้ที่
ต้องรับผิดชอบกลับเป็ นเขา การดูแลลูกหมีน้อยนัน้ ไม่ง่ายเลย

“หม่อมฉันจะไปสังให้ ่ ห้องเครื่องต้ มน้ าแกงสร่างเมามา

ให้ ฝ่าบาทเดี ย วนี้ พ่ ะย่ ะค่ ะ ” เฉินฮวายเลื่ อนมื อ ไปผลัก ประตู
ก้าวเท้าเดินออกไปอย่างเร็วรี่

“......”

วิ่งเร็วกว่ากระต่ายเสียอีก เฉินหรูอี้ที่กอดองค์จกั รพรรดิ

อยู่นัน้ ได้แต่กรอกตาไปมา

“ไม่ ส บายท้ อ งหรื อ ? ” นางเอ่ ย ถามน้ า เสี ย งอ่ อ นโยน

“นอนพักที่เตียงเสี ยก่อน รอน้าแกงสร่างเมาต้มเสร็จแล้ว ข้าจะ
646
ปรนนิ บัติ ท่ านอาบน้ า แล้ ว ค่ อยเข้ านอนดี หรือไม่ ?” นางเพิ่ ง
กล่าวออกไปพลันรู้สึกถึงลมหายใจอันผ่าวร้อนที่ เป่ ารดอยู่ข้าง
หูตามติดด้วยจุมพิตบนติ่งหูนางแล้วเลื่อนลงไปที่ลาคอ

“น้าแกงสร่างเมาก็อยู่ที่นี่แล้วมิใช่หรือ?” เขายิ้ม หน้ าอก

กระเพื่อมไหวเล็กน้ อย

เฉินหรูอี้หวั ใจเต้นระรัว ทัง้ เขินทัง้ อาย

“เหลวไหล” นางยื่นมืออกไปหยิกที่เอวเขาทว่าเอวนี้ ของ

เขากลับไม่มีเนื้ อส่วนเกินเลยสักนิด นางจึงหยิกสิ่งใดมิได้

เซี ยวเหยี่ยนยิ้ม เขาประคองใบหน้ านางไว้ไล่จุมพิตไป

ตัง้ แต่หน้ าผาก ดวงตา ระเรื่อยจนถึงจมูก สุดท้ายจึงจับจ้องอยู่
ที่ริมฝี ปากนาง ดวงตาทัง้ คู่สบประสานกัน

เฉินหรูอี้อดยิ้มออกมาไม่ได้ แล้ ว กระโจนเข้ าสู่อ้อ มอก

เขา คิดไม่ถึ งจริ งๆ ว่ า เวลาเขามึนเมาจะสนุ กสนานปานนี้
ต่อไปต้องดิ่มสุรากับเขาบ่อยๆ เสียแล้ว เพียงแต่...ก่อนอื่นนาง
ต้องฝึ กฝนการดื่มสุราของตนให้เก่งกาจก่อน จึงจะมิเมาล้มพับ
ไปก่อน

647
 “เจ้ า หัว เราะข้ า ? ” เซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ย ประท้ ว งอย่ า งน่ า
สงสาร “ข้าจูบเจ้า เจ้ามิใจเต้ นไม่พอ ยังหัวเราะข้าอี ก...เจ้ามิ
ชอบข้า”

เฉินหรูอี้อึ้งงันไป เขาเจตนาเย้านางให้เกิดความสงสาร
หรือในใจคิดเช่นนี้ อยู่จริงๆ ?

“เหตุใดใจถึงจะไม่เต้นเล่า หัวใจไม่เต้นข้าก็ต้องตาย...”

“มิอนุญาตให้พูดเรื่องตาย!” เซี ยวเหยี่ยนทาบทับฝ่ ามือ

บนปากเฉินหรูอี้

เพราะเขาเมาอยู่จึงมิอาจควบคุมแรงหนั กเบา ฝ่ ามือที่

ประกบลงไปนัน้ แทบจะทาให้ฟันของเฉินหรูอี้หกั ร่วงแล้ว นาง
เพียงรู้สึกว่าริมฝี ปากตนถูกฝ่ ามือแข็งแกร่งของเขาและฟั นของ
นางบดหนี บจนเจ็บไปหมด น้าตาแทบร่วงเลยทีเดียว

เขาเมาจริงๆ หรือยกการเมาสุราขึน้ อ้างเพื่อแก้แค้นนาง

กัน? !

“ไม่อนุญาตให้กล่าวคานัน้ ” กลิ่นสุราคละคลุ้งในปากเขา
นั ย น์ ต าหงส์ส่องประกายวิบ วับคล้ ายมี น้ า พุใสซ่ อนอยู่ในนั น้
“เจ้าต้องอยู่กบั ข้าตลอดไป ไม่ว่าเจ้าจะชอบข้าหรือไม่ . . .ไม่ใช่
648
สิ เจ้าต้ องชอบข้า อยู่กบั ข้าตลอดไป ชัวน
่ ิ รันดร์ ไม่อนุญาตให้
เจ้าตาย! ”

“จาไว้! ” เขาจ้องมองเฉินหรูอี้อย่างจริงจัง

เฉินหรูอี้ตบมือที่ ปิดอยู่บนปากนางในยามนี้ นางถูกปิด

ปากไว้จะพูดได้อย่างไรเล่า?

ทว่าบัดนี้ นางแน่ ใจแล้วว่าเขาดื่มมากเกินไปจริงๆ จึงได้

แสดงอาการเมามายเช่นนี้

“เจ้าเปลี่ยนร่างอยู่เสมอ ไม่มีผ้ใู ดเคี ยงข้างข้าตลอดไป

ได้สกั คน เรามิเคยได้ฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ด้วยกันอย่าง
มี ความสุขสักครัง้ ดังบทกวี
่ กล่าวว่า ‘เดื อนมี มืด มี สว่ าง เต็ม
ดวง ครึ่ ง เสี้ ย ว เป็ นเช่ น นี้ มาเนิ่ นนานแต่ โ บราณกาล เพี ย ง
ปรารถนาให้ คนนั น้ ยืนยาว อยู่ร่วมชมจันทร์สุกสกาว แม้นอยู่
ไกลกันถึงพันลี้’ เจ้ากับข้าต้องอยู่ด้วยกันตราบนานเท่านาน...”

เขาพลันเอ่ยขึน้ อีกว่า “ในวังมีงานแขวนโคม เรายังมิเคย

ไปชมด้วยกันเลย เราไปดูด้วยกันตอนนี้ เถิด”

นี่ มนั เรือ่ งราวใดกันเล่า?

649
 เฉินหรูอี้สูดหายใจเข้าแล้วเอ่ยออกไปโดยมิทนั ได้คิดว่า
“ท่านดื่มมากแล้ว รอสักประเดี๋ยวให้สร่างเมาก่อน...”

“เจ้ามิยินดีไปกับข้า? ” เซียวเหยี่ยนถอยหลังไปหนึ่ งก้าว

อย่างมิอยากเชื่อ “เจ้ารังเกียจข้า? ”

อย่าได้คิดเลยเถิดไปไกลถึงเพียงนัน้ ได้หรือไม่?

เฉินหรูอี้แทบบ้า นางเพียงไม่อยากออกไปเดินเล่นกับผี
สุรา หากเกิดคลุ้มคลังขึ่ ้นมาคงไม่มีผ้ใู ดควบคุมได้ โดยเฉพาะ
หากพรุง่ นี้ เขาสร่างเมาขึน้ มาเรือ่ งก็ยากจะอธิบายยิ่งแล้ว

“...ไม่ใช่” นางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าองค์จกั รพรรดิที่เมามาย

จะไร้ เ หตุผ ลถึ ง เพี ย งนี้ ทัง้ จิ ต ใจยัง อ่ อ นแอ ชมชอบบิ ด เบือ น
เจตนาผูอ้ ื่นเป็ นที่สดุ ...

หรื อ ว่ า แท้ จ ริ ง แล้ ว ในใจของเขาคิ ดเช่ น นี้ มาตลอด

เพียงแต่ถกู ความแข็งแกร่งของเขากดทับไว้ บางทีเขาแค่อาจจะ
ควบคุมมันไว้มิให้แสดงออกมาก็เป็ นได้?

เฉินหรูอี้เพียงนึ กถึงความผิดพลาดที่ ผ่านมาของตนทา

ให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ท รงขาดความเชื่ อ มัน่ ในตนเอง หัว ใจก็
เจ็บปวดขึน้ มาอย่างมิอาจห้ามได้
650
 “ข้ามิได้ไม่เต็มใจไปกับท่ าน แค่อยากรอให้ ท่านดื่มน้ า
แกงสร่างเมา...”

“เจ้ามิยินยอม!”

สายตาอันเจ็บปวดนัน้ ของเขาทาให้เฉินหรูอี้หวาดกลัว
ขึน้ มา “ข้ายินดี พวกเราไปกันเดี๋ยวนี้ เลยดีหรือไม่? ”

นางจับจูงมือเขาไว้แต่คาดไม่ถึงว่ากลับถูกเขาสะบัดออก

“เจ้ารังเกียจข้า”

“ข้าชอบท่าน” เฉินหรูอี้เอ่ยน้าเสียงอ่อนโยน

“...ข้าไม่เชื่อเจ้า”

วาจานี้ เป็ นความจริง เฉินหรูอี้คิดในใจ ไม่ว่านางจะพูดดี

อย่างไร ในใจของเขาก็ยงั มิเคยเชื่ อนาง ความเชื่ อที่ เขาแสดง
ออกมาทุ ก อย่ า งนั ้น ก็เ ป็ นเพราะเขายิ น ยอมที่ จ ะเชื่ อ ความ
สัมพันธ์ของพวกเขาคล้ายตกเข้าไปสู่วงั วนประหลาดลูกหนึ่ ง
เซี ย วเหยี่ ยนไม่เชื่ อนางแต่ ก็อยากจะเชื่ อนาง ท่ าทางที่ แสดง
ออกตลอดมาก็คือเขาเชื่ อนาง หากมิใช่เพราะวันนี้ เขาดื่มมาก
ไป นางคงไม่รู้ว่าในใจเขาคิดเช่ นนี้ อยู่ ยิ่งนางคิดจะแก้ ความ
651
เข้าใจผิด ในหัวของเขาก็ยิ่งคิดแปลกไปกว่าผู้อื่น ผู้ใดกล่าวก็มิ
ฟั ง ไม่ เ ชื่ อ ท าให้ เ กิ ด โลกแห่ ง ความคิ ด ที่ มี เ พี ย งเขาคนเดี ย ว
เท่านัน้ ...

โรคนี้ จาต้ องรักษา เห็นชัดว่าโรคอุปสรรคทางร่างกาย

นัน้ รักษาหายแล้ว แต่เหตุใดกลับรู้สึกว่าหนทางของนางนัน้ ยัง
อีกยาวไกล โรคทางใจของเขานัน้ หนักหนากว่าที่นางคิดยิ่งนัก?

“แล้วทาอย่างไรท่ านจึงจะเชื่ อข้า? ” เฉินหรูอี้ดูออกว่า

แม้นเขาดื่มมามาก แต่ สติทุกอย่างกลับยังเต็มเปี่ ยม จึงยังคง
ต้องใช้เล่หก์ ล นางค่อยๆ พูดกับเขาอย่างอ่อนโยนและอดกลัน้
พูดไปพลางลางจูงมือเขาไปพลาง นัยน์ ตาเม็ดซิ่งนัน้ กระพริบ
มองเขาปริบๆ

เซียวเหยี่ยนกลืนน้าลายลงคอคราหนึ่ ง “เจ้าอย่ามองข้า
เช่นนี้ หัวใจข้าเต้นเร็วเกินไปแล้ว”

นางจึงเอ่ ยว่ า “ข้ าชอบท่ าน อยากมองท่ านเช่ นนี้ และ

อยาก...” นางขยับเข้ามาใกล้ เขย่งปลายเท้ าขึ้นจุมพิตที่ ปลาย
คางเขา “จุมพิตท่านเช่นนี้ ”

652
 *ศาลต้ าหลี่ เปรียบได้กบั ศาลสูงสุดในสมัยโบราณ มีไว้
เพือ่ตดั สินคดีใหญ่เท่านัน้

653
 190 อธิฐาน

เซี ยวเหยี่ ยนรู้สึกว่าหัวใจของเขานั น้ เต้ นตึ กตัก ตึ กตัก

ดุจลันกลอง
่ เสียงดังจนหูของเขาเจ็บไปหมด

“ฝ่ าบาท...”

เฉินหรูอี้ระบายยิ้มเต็มหน้ า สายตามองดูเซี ยวเหยี่ยนที่

ขณะนี้ หวั ใจนั น้ เต้ น ผิด จัง หวะไปหมดแล้ ว ใบหน้ าหล่ อเหลา
เขยิบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ นางกาลังจะปิดตาลงเฝ้ ารอก็เห็น
เขาชะงักหยุดในทันใด สูดหายใจเข้าลึกคราหนึ่ งก็จบั จูงมือนาง
เดินออกไปด้านนอก

“เราไปดูโคมไฟกันเถิด ได้ยินเฉินฮวายบอกว่าโคมปี นี้ มี

หลากหลายแบบ สวยงามแปลกตายิ่ง”

เฉินหรูอี้ เดินโซเซตามหลังองค์จกั รพรรดิออกไปนอก

ต าหนั ก ฉางเล่ อ นางนั บ ถื อ สติ ปั ญ ญาของเขายิ่ ง หากเพี ย ง
ตัดสินใจสิ่งใดแล้วแม้ใช้เสน่ หย์ วยวนก็
ั่ ยงั มิได้ผล นางคิดไม่ถึง
จริงๆ ว่าองค์จกั รพรรดิผ้เู ป็ นดังบุ
่ ปผาพิสดารนี้ ดื่มสุราจนเมา
แต่ ป ณิ ธานยัง แรงกล้ า เช่ น เดิ ม หากตั ด สิ นใจแล้ ว ก็ จ ัก มิ
เปลี่ยนแปลง กล่าวว่าจะไปชมโคมก็ไปชมโคม!

654
 บริวารทัง้ หลายต่างคาดไม่ถึง เมื่อองค์จกั รพรรดิเสด็จไป
ที่ห้องของหวงกุ้ยเฟย คนทัง้ สองที่ชอบพรา่ พลอดรักกลับ ออก
จากห้องมาในสภาพเรียบร้อยได้ ผูอ้ ื่นอาจไม่ทราบแต่เฉินฮวาย
รู้ดีว่าองค์จกั รพรรดิทรงเมาสุรา จึงรีบโบกมือเรียกนางกานั ล
ขันที อีกสามสิบคนคอยติดตามองค์จกั รพรรดิและหวงกุ้ยเฟย
ไปดุจหางปลา

ตลอดทางที่ เ ดิ น ไปนั ้น ไม่ ต่ า งอัน ใดกับ แมลงวัน ไร้ ห ัว

เฉินฮวายสังให้
่ นาราชรถไปด้วย หากทัง้ สองพระองค์เหนื่ อยก็
สามารถนัง่ ราชรถกลับได้

เฉินฮวายนัน้ คอยตามติดองค์จกั รพรรดิไม่ห่าง หูกจ็ ะได้

ยินพระองค์บน่ พึมพาตลอดทาง เป็ นวาจาที่ไม่มีสาระอันใดเลย
เช่น ‘โคมปี นี้ สวยเหลือเกิน’ ‘พระจันทร์เต็มดวงยิ่ง’ ‘เจ้าช่างงาม
นัก’ ‘เจ้ารังเกียจข้า’ กระทังพระองค์
่ ชี้ไปที่ โคมกระต่ายหยกอัน
ใหญ่ ที่ แ ขวนอยู่ น อกต าหนั ก แล้ ว เอ่ ย กับ หวงกุ้ย เฟยอย่ า ง
แตกตื่น

“เจ้าดูสิ นัน่ มันโคมลาน้ อย”

อุบ๊ !

655
 “อุบ๊ ! ” เฉินฮวายนัน้ กลัน้ ขาไว้ในใจตนจนลาไส้แทบบิด
แล้ว ทว่าเฉินหรูอี้กลับมิอาจอดกลัน้ นางจึงหัวเราะออกมาใน
ตอนนัน้ แล้วกอดพระกรองค์จกั รพรรดิไว้ไม่ปล่อย มืออีกข้างก็
ทุ บ พระองค์โ ดยแรง นางหัว เราะออกมาอย่ างเบิ กบาน แม้ น
วันที่ถกู แต่งตัง้ เป็ นหวงกุ้ยเฟยยังมิเบิกบานใจปานนี้

“เจ้า...”

เฉินหรูอี้เห็นหน้ าเซี ยวเหยี่ยนพลันเปลี่ยนสี มิรอให้เขา

เอ่ยวาจาตัดพ้อใดๆ ก็ชิงเอ่ยตัดบทขึ้นว่า “โอ๊ย เหตุใดท่ านจึง
น่ ารักถึงเพียงนี้ เล่า นับวันข้ายิ่งรักท่านมากขึน้ ทุกทีแล้ว”

เซี ย วเหยี่ ย นชาเลื อ งสายตามองเฉิ นหรูอี้ ค ราหนึ่ ง จึ ง

แค่ น เสี ย งเย็น ชาแล้ ว สะบัด แขนสลัด นางออก เดิ น ตรงไป
ข้างหน้ าเพียงคนเดียว

เฉินหรูอี้เห็นว่าเขาโกธรแล้วจึงรีบหุบยิ้ม ทว่านางกลับ
ทนไม่ไหวจึงหัวเราะออกมาอีกครัง้ นางหัวเราะไปพลางวิ่งตาม
ไปพลาง นางจับ มื อ เขาคราใดเขาก็สะบัด ออก ครัน้ จับ เขาก็
สะบัด สะบัดเบาๆ อยู่สองคราสุดท้ายก็ปล่อยให้นางคล้องแขน
ตนแล้ว

656
 “เจ้ารูจ้ กั แต่หวั เราะข้า” เซียวเหยี่ยนยังคงมิคลายโทสะ

“ข้าชอบท่าน” เฉินหรูอี้รีบลูบขนให้ล่ลู ง “อยู่กบั ท่านแล้ว

เบิกบานใจจึงได้หวั เราะออกมา”

เซี ยวเหยี่ ยนส่ งเสี ยงขึ้นจมูกคราหนึ่ ง ทว่ าแววตากลับ

เคลือบด้วยรอยยิ้มบางเบา

“ทว่ า เหตุ ใ ดเจ้ า จึ ง หั ว เราะข้ า ? เจ้ า คิ ดว่ า ...ข้ า น่ า

หัวเราะ? ”

“ท่ านน่ ารัก” เฉินหรูอี้คุ้นเคยกับอุปนิสัยแสนงอนของ

เขาดีจึงเตรียมการตัง้ รับได้อย่างทันท่วงที นางอ้าปากเอ่ยเอา
ใจว่า “ข้ามิได้หวั เราะท่าน ข้าจะหัวเราะท่านได้อย่างไร ข้าเพียง
หัวเราะความคิดสร้างสรรค์ของเหล่านางกานัลต่างหาก คิดไม่
ถึงว่าจะทาโคมรูปลาขึน้ มาได้ ยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง”

...ความสามารถในการพู ด เหลวไหลอย่ า งใสซื่ อ นั ้น

หวงกุ้ยเฟยถนัดนักแล เห็นชัดว่าองค์จกั รพรรดิทรงเมาสุราจึง
เห็นกวางเป็ นอาชา นางจึงอดหัวเราะออกมามิได้ แต่ เมื่อริม
ฝี ปากประกบกันกลับสามารถกลับดาให้เป็ นขาวได้

เฉิ นฮวายนั บ ถื อ อย่ า งยิ่ ง ไม่ แ ปลกเลยที่ ท าให้ อ งค์

657
จักรพรรดิ ลุ่มหลงได้ ถึ ง เพี ย งนี้ ความสามารถเปลี่ ย นแปรไป
มาถึงเจ็ดสิบสองอย่าง เมื่อควรอ่อนก็อ่อนดังสายน่ ้ า เมื่อควร
แข็งก็สามารถจับองค์จกั รพรรดิได้อย่างอยู่หมัด หยิบพระองค์
ขึน้ ละเล่นจนแทบจะเกิดเป็ นพรมแดนใหม่แล้ว

องค์จกั รพรรดิทรงเชื่ อหรือไม่เขาไม่รู้ ทว่ าโทสะที่ มีไม่

นานก็คลายลงนั น้ เป็ นเรื่องจริง ทรงโอบกอดรอบเอวหวงกุ้ย
เฟยแล้วพาเดินไปข้างหน้ ามุ่งสู่อทุ ยานหลวง

งานเฉลิมฉลองในตาหนักเหรินโซ่วเมื่อกลางวันนัน้ เสร็จ
สิ้นไปนานแล้ว ทว่าเทศกาลนี้ มีประเพณี การไหว้พระจันทร์มา
แต่ ไ หนแต่ ไ ร จัน ทราเต็ ม ดวง ผู้ค นต่ า งออกมารวมตัว กัน
บรรดาพระสนมต่ า งถื อ โอกาสนั ด เพื่ อ นพ้ อ งของตนมาจัด
กิจกรรมต่างๆ เพื่อเฉลิมฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์

แม้นบัดนี้ ฟ้ามืดลงแล้ว โคมสี สนั ต่ างๆ ล้วนแขวนห้ อย

ทัวอุ
่ ทยานหลวง ทว่าบรรยากาศกลับคึกคักนัก บ้างก็ไหว้จนั ทร์
ขอพร บ้ า งก็ร วมกลุ่ ม กัน ต่ อ บทกวี ยิ่ ง กว่ า นั ้น ยัง มี บ างคนที่
สะบัดอาภรณ์รา่ ยราท่ามกลางฝูงชน

เซี ยวเหยี่ยนนาคนกลุ่มหนึ่ งเดินเข้าไปในอุทยานหลวง

อย่ า งเอิ ก เกริ ก สิ่ งที่ ก ระทบเข้ า กับ สายตาเข้ า คื อ ภาพการ
658
กระโดดร่ายราอันวุ่นวายดุจฝูงปี ศาจ ทว่าผูท้ ี่รสู้ ึกราคาญใจมิได้
มีเพียงเขา บรรดาพระสนมนั น้ หงุดหงิดใจกว่าองค์จกั รพรรดิ
เสี ย อี ก ก็แ ค่ ค นที่ ท าได้ เ พี ย งมองไกลๆ มิ อ าจหยิ บ เล่ น ได้
กลางวันนัน้ คอยแสดงบารมีข่มเหงพวกนาง ยังดีที่มิได้คุกเข่า
จนกระดูกแตก เมื่อถึ งยามคา่ ต่ างคิดว่าองค์จกั รพรรดิคงโอบ
กอดหวงกุ้ย เฟยเข้ าสู่นิ ทรารมย์อนั ร้อนแรง มารดามัน เถอะ
เหตุใดกลับวิ่งมาถึงอุทยานหลวงทาลายอาณาเขตของพวกนาง
กันเล่า! จะมิให้คนมีชีวิตอยู่เลยหรือไร!

การมาถึงขององค์จกั รพรรดิคล้ายลมอันเย็นเยือกยาม
เหมัน ต์ ท าให้ บ รรยากาศอัน คึ ก คัก ถูก แช่ แ ข็ง ไปในทัน ใด
บรรดาพระสนมต่างคุกเข่าลงบนพืน้ อย่างพร้อมเพรียง

พระสนมที่ กาลังเต้นระบาผู้นัน้ รีบร้อนคุกเข่า โขกศีรษะ

ลงพืน้ เสียงดัง ‘พลัก’่ ทาให้ผไู้ ด้ยินเจ็บปวดใจ ผูไ้ ด้ฟังน้าตาไหล

เฉินหรูอี้ ลอบมองไปโดยรอบ สิ่งของถูกจัดเตรียมเรียง

ยาวดุจสายน้ า ไหล บนโต๊ะนั น้ มีทงั ้ อาหารและเครื่องดื่ม ไหน
เลยจะเหมือนนางที่ ต้องคอยปลอบประโลมองค์จกั รพรรดิผ้มู ี
พระทัยอันบอบชา้ จิตใจวิปริตจับต้องที่ใดก็มิได้ หากนางกล่าว
ผิดแม้เพียงคา พระพักตร์นัน้ จะบูดบึง้ บันดาลโทสะออกมาอย่าง
มิสนว่าจะมีผคู้ นอยู่มากมายเท่าใด
659
 “พวกเจ้ า ช่ า งมี ค วามสุ ข กัน ยิ่ ง นั ก ” เซี ย วเหยี่ ย นแค่ น
เสียง ‘ฮึ’ คราหนึ่ ง

บรรดาพระสนมลอบแค่ น เสี ย ง ‘ฮึ ’ ติ ดกัน สองครา

กลับคืนไปอยู่ในใจ

มารดามันเถอะ พวกนางเป็ นภรรยาที่ไร้สามี นัน่ ต่างหาก

ที่ พวกนางต้ องเผชิญ ครัน้ จะสร้างความสุขให้ ตนเองกลับ ไป
ขวางตาเขาเข้า? จะรีบกลับรังไปกอดรัดสตรีสาวชาวป่ าหรือไส้
ศึกซีเหลียงก็ดี อย่างไรก็รีบกลับไปสู่วิมานตนดีที่สดุ

“ลุกขึ้นเถิด” เซี ยวเหยี่ยนจูงมือเฉินหรูอี้เดินเข้าไปด้าน

ในอย่างมิหนั หลังแล เวลานี้ เองกลับได้ ยินเสี ยงเด็กน้ อยเอ่ ย
อย่างขลาดๆ ขึน้ ในฝูงชน เสียงนัน้ ร้องว่า “เสด็จพ่อ”

พระสนมโหลวพลันหวาดกลัวขึน้ ในใจ หนังศีรษะล้วนชา

ไปหมด หากมิ ใ ช่ ก ัง วลถึ ง พระอารมณ์ อ ัน ร้ า ยกาจขององค์
จักรพรรดิ นางคงเอามือปิดปากบุตรสาวตนไว้ ซ่ อนตัวในฝูง
ชนนับพันนับหมื่น มิให้องค์จกั รพรรดิพบเห็น

หากกล่าวถึงบุตรสาวตนนัน้ นางมิทราบว่าเจ้าเล่หห์ รือโง่

เขลา ปกติ แ ล้ ว เป็ นเด็ก ที่ ฉ ลาดรู้ยิ่ ง แม้ น องค์จ กั รพรรดิ มิได้

660
แสดงออกว่าทรงโปรดปรานรักใคร่นักหนา อย่างมากเมื่อมีงาน
เทศกาลใดๆ ก็จะพระราชทานสิ่งของให้ บางคราก็รบั สังให้ ่ ไป
ร่ว มโต๊ะเสวย ครัน้ เมื่ อสาวน้ อยได้ เ ห็น องค์จกั รพรรดิ จึง ร้อ ง
เรียกอย่างสนิทสนม เคราะห์ดีที่แม้พระองค์จะเข้มงวดกับองค์
รัชทายาทอยู่บ้างแต่ กบั บุตรสาวนัน้ นับได้ว่าผ่อนปรนอย่างยิ่ง
มิเช่นนัน้ นางคงมิกล้าเอ่ยร้องเรียกก่อน ทัง้ ที่ องค์จกั รพรรดิไม่
แม้แต่จะหันมองด้วยซา้ บรรยากาศเย็นเยือกจนทุกคนแทบจะ
กลายเป็ นน้าแข็งแล้ว

ปัญหาคือในยามปกติองค์จกั รพรรดิทรงอยู่เพียงผู้เดียว
แต่ยามนี้ สนมรักที่ มีเบือ้ งหลังอันซับซ้ อนยืนอยู่เคียงข้าง สตรี
ใดๆ ล้วนมีมารยา แต่สนมโหลวมีบุตรสาวก็พอใจมากยิ่ง นาง
ไม่มีใจคิดแย่งชิงความรักมานานแล้ว แต่เกรงว่าหวงกุ้ยเฟยผู้
นั ้น จะไม่ เ ข้ า ใจ หากเป็ นเช่ น บุ ป ผาพิ ส ดารเจี ย งกุ้ย เฟยที่ คิ ด
เพียงแต่ จะร่วมอภิรมย์กบั องค์จกั รพรรดิกด็ ีไป แต่ หากเป็ นไห
น้ า ส้ ม แล้ ว คิ ด ไปว่ า นางคิ ด ใช้ บุ ต รสาวมาแย่ ง ชิ ง ความโปรด
ปรานเล่า ความหวาดระแวงนี้ อาจนาพาหายนะร่วงหล่นจากฟ้ า
ตกลงใส่นางได้

“เต๋ออัน? ” เซียวเหยี่ยนหยุดฝี เท้าลง หันมองไป ครู่หนึ่ ง

จึงถอนหายใจออกมา

661
 เสียงถอนหายใจนี้ ทาให้สนมโหลขนลุกเกรียวกราว เขา
ถอนหายใจเพราะนาง? หรือถอนหายใจเพราะบุตรสาวแสนลา้
ค่าของนาง?

เซี ยวเหยี่ยนค่อยๆ เดินเข้ามาหา หัวใจของสนมโหลว

นัน้ เต้นแรงทัง้ รัดเกร็งมากขึน้ เรื่อยๆ ตามฝี เท้าทุกย่างก้าวของ
เขา ทว่านางมิกล้าเข้าไปขวาง ทาได้เพียงกามือแน่ น ทัวทั ่ ง้ ร่าง
ล้วนขมวดเกร็งไปหมด

“ตัวสูงขึ้นแล้ว” เขายื่นมือไปลูบผมเต๋ออัน คาดว่าเป็ น

เพราะใบหน้ ามิได้เผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนมานานเกินไป ทาให้
รอยยิ้มบนหน้ านัน้ แปลกพิกล ดูแข็งเกร็งอยู่หลายส่วน “ขอให้
เชื่อฟั งคาของมารดา ตัง้ ใจเล่าเรียน รอให้เจ้าโตแล้วเจิ้นจะหา
คนดีๆ ให้เจ้าแต่งออกเรือน”

“ขอบพระทัยฝ่ าบาท! ” สนมโหลวขาดแต่เพียงจะคุกเข่า

สามคราโขกศีรษะเก้าครัง้ แล้ว แม้เต๋ออันจะอายุยงั มิถึงหกขวบ
ด้วยซ้า การพูดเรื่องออกเรือนออกจะเร็วไปสักหน่ อย... ทว่า
องค์จกั รพรรดินัน้ พระโอษฐ์ทองพระทนต์หยก* นี่ นับว่าเป็ นคา
สัญญาอย่างหนึ่ ง อย่างไรก็อยู่ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย
หากทรงคิดจะบิดพลิ้วก็คงไม่อาจกระทาได้!

662
 เซี ย วเหยี่ ย นกลับ มิ ไ ด้ ม องนางสัก นิ ด เพี ย งอุ้ม เต๋ ออัน
ขึน้ มาจุมพิตที่ใบหน้ า “ประเดี๋ยวเจิ้นจะให้คนเอาโคมลาน้ อยมา
ให้เจ้า มันสวยมาก เจ้าต้องชอบเป็ นแน่ ”

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ” ใบหน้ าน้ อยๆ ดวงตาเรียวเล็ก

ปากนิดจมูกหน่ อยของเต๋ ออันนั น้ งดงามราวตุ๊กตากระเบื้อง
เคลือบ “เสด็จพ่อ ข้าคิดถึงท่านมาก ไม่มีโคมลาน้ อย ข้าก็คิดถึง
เสด็จพ่อ...มาหาข้าบ่อยๆ ได้หรือไม่? ”

สนมโหลวมุมปากกระตุกทันใด มารดามันเถอะ นางมิ

เคยสอนบุ ต รสาวให้ แ ย่ ง ชิ ง ความโปรดปรานเลยจริ ง ๆ ขอ
สวรรค์ช่วยให้หวงกุ้ยเฟยมีดวงตาแจ่มใส นางมิอยากเดินรอย
ตามต่ งหวงโฮ่ว ถูกนางตบตี จนกลายเป็ นหัวสุกรแล้วโยนเข้า
ตาหนักเย็น

ความสนใจของเซียวเหยี่ยนล้วนมุ่งไปที่เต๋ออัน ทว่าเฉิน
หรูอี้ ก ลับ จับ ตาดูค วามเคลื่ อ นไหวของสนมโหลวอย่ า งมิ ใ ห้
คลาดสายตา ยัง ดี ที่ มิ ไ ด้ พ่ น เสี ย งหัว เราะออกมา นางพูด ได้
หรื อ ไม่ ว่ า เทศกาลไหว้ พ ระจัน ทร์ปี นี้ เ ป็ นปี ที่ น างมี ค วามสุ ข
เหลือเกินแล้ว

เฉินหรูอี้เ หลื อบเห็นพระวรกายองค์จกั รพรรดิโงนเงน

663
เล็กน้ อย นางไม่ทราบว่าฤทธ์ ิ สุราเริ่มสาแดงเดชหรือเต๋ออัน
หนั ก ทาให้ เ มื่ ออุ้มจึง ต้ องใช้ แรงมากหรืออย่ างไร นางห่ ว งว่ า
องค์จกั รพรรดิจะเผลอทาเด็กน้ อยหล่นลงพื้นจึงเดินเข้าไปใกล้
ประคองพระหัตถ์องค์จกั รพรรดิที่โอบอุ้มเต๋ออันเอาไว้

เซี ยวเหยี่ยนอึ้งงันไปครู่หนึ่ งจึงใช้มืออีกข้างหนึ่ งวางทับ

ลงบนมือเฉินหรูอี้ ส่วนอีกมือก็อ้มุ เต๋ออัน ยามนี้ หวั ใจของเฉิน
หรูอี้นัน้ แทบจะกระดอนมาที่ลาคอแล้ว

ผู้อื่ น เห็ น องค์ จ ัก รพรรดิ พระพัก ตร์ไ ม่ เ ปลี่ ย นสี ไม่ มี

อาการหอบ ทว่านางกลับทราบนี้ ว่าคนผูน้ ี้ คือผีสุรา อาจบ้าคลัง่
ขึน้ มาได้ทุกเมื่อ

“ฝ่ าบาท อุ้มเต๋ออันดี ๆ อย่าให้ ร่วงหล่นลงไปนะเพคะ”

นางเอ่ยเตือนเสียงเบา

เซียวเหยี่ยนขมวดคิ้วมุ่น “เจ้าคิดว่าข้าเป็ นระกาอ่อนแอ

อุ้มเด็กเพียงคนเดียวก็ยงั จะท าร่วงงัน้ หรือ?” เขาพลันปล่อยมือ
แล้วเอามือนัน้ โอบรัง้ เฉินหรูอี้เข้ามาในอก กล่าวอย่างภูมิใจว่า
“ข้าอุ้มข้างละคนก็ยงั มิเป็ นปัญหา เจ้าอย่าได้ดถู กู ข้า”

“ข้าเปล่าเสี ยหน่ อย” เฉินหรูอี้จนใจยิ่ง ยังมิทนั ได้กล่าว

664
จบก็ได้ยินเสียงเด็กน้ อยในกลุ่มนัน้ เอ่ยอย่างมิยินยอมว่า

“เสด็จพ่อเหตุใดจึงอุ้มเพียงเต๋ออัน ไม่อ้มุ ข้าด้วยเล่า? ”

“อุ้มข้าด้วย”

เฉินหรูอี้ไม่แน่ ใจว่ าเด็กสาวน่ ารักดุจหยกสลักสองคน

นั น้ โผล่ออกมาจากที่ ใด พูดจบก็กระโดดออกมาตรงหน้ า ทัง้
สองดึงแขนเสื้อเซียวเหยี่ยนคนละข้างทาให้เต๋ออันที่อยู่ในอ้อม
อกเอนไปทางตะวันตกทีโอนไปทางตะวันออกที

“รีบปล่อยมือก่อน! ” เฉินหรูอี้รีบร้อนบอก นางเข้าใจว่า

เสี ยงที่ เอ่ ยนั น้ มิได้ดงั มากนั ก ทว่ากลับทาให้ สาวน้ อยทัง้ สอง
ขวัญเสียจนนิ่งเงียบ เอ่ยด้วยน้าตาคลอว่า “เสด็จพ่อ...” เด็กทัง้
สองเอ่ยฟ้ องเซียวเหยี่ยน

“ท่ านรีบวางเต๋ออันลงเถิด ท่ านดื่มสุรามาไม่ทราบหรือ

ไร? ” เฉิ นหรู อี้ เ อ่ ย ด้ ว ยเสี ย งกดต่ า โดยไม่ ส นใจว่ า ฝู ง ชน
ทัง้ หลายจะมองด้วยสายตาเช่นไร “หากท่ านทาลูกน้ อยร่วงลง
ไปจะทาเช่นใด รีบวางลงเถิด! ”

เซี ย วเหยี่ ยนมองนาง และมองใบหน้ า อัน ตื่ น กลัว ของ

เต๋ออัน เวลานี้ เด็กน้ อยทัง้ สองที่มิได้ถกู อุ้มก็รอ้ งไห้ออกมาแล้ว
665
 “...อุ้มลูกพวกเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้ เป็ นมารดาอย่างไรจึงไม่
รู้จกั ดูแลลูกเล่ า?” เขากล่าวจบก็โค้ งตัว วางเต๋ ออันลงบนพื้น
อย่างระมัดระวัง เวลานี้ เองจึงรูส้ ึกว่าตนเองมีอาการเวียนหัวอยู่
บ้าง ร่างกายซวนเซเล็กน้ อยอย่างมิอาจควบคุมได้

เหล่าสนมได้ยินองค์จกั รพรรดิตรัสเช่นนัน้ ก็รีบเข้าไปอุ้ม

เอาบุตรสาวของตนทันที

นอกจากเต๋ออันที่ถกู องค์จกั รพรรดิอ้มุ แล้ว องค์หญิงทัง้

สองนัน้ ก็ได้แต่มองดูตาปริบๆ และกลับไปอยู่ที่เดิมตามมารดา
สังโดยไม่
่ กล้าพูดสิ่งใดออกมาอีกแม้แต่ประโยค

“เจิ้น คงดื่มมากไปจริงๆ ” เซี ยวเหยี่ยนกุมหน้ าผากตน

โดยพลัน แล้วทิ้งน้ าหนั กตัวด้านหนึ่ งลงไปบนร่างเฉินหรูอี้ กึ่ง
ลากกึ่งจูงเดินออกไป ผู้ใดจะทราบเดินออกไปได้เพียงสองก้าว
ก็เหลือบไปเห็นกระถางธูปจัดวางไว้อยู่บนโต๊ะ ด้านข้างมีขนม
ไหว้พระจันทร์วางอยู่สามชิ้น และผลไม้อีกสองจาน เขาพลัน
หยุดฝี เท้าลง

“นี่ คืออันใด? ” เขาถาม

“ทูลฝ่ าบาท นี่ คือโต๊ะวางของไหว้พระจันทร์เพคะ” พระ

666
สนมที่คกุ เข่าอยู่ข้างโต๊ะทูลตอบตะกุกตะกัก

“โต๊ะวางของไหว้พระจันทร์? ” เซี ยวเหยี่ยนตอบสนอง

ช้าลงไปถึงครึง่ เขาหันหน้ ามองเฉินหรูอี้

“พวกเราก็ต้องไหว้พระจันทร์เช่นกัน ? ดูเหมือนเรายังมิ
เคยไหว้พระจันทร์ด้วยกันเลย”

เฉินหรูอี้เลิกคิ้วขึ้น ลอบขบฟั นตน คราที่นางยังเป็ นหวง

โฮ่วนัน้ ก็เคยไหว้พระจันทร์ด้วยกันแล้วแท้ ๆ เพียงแต่ ตอนนัน้
จะมี บ รรดาพระสนมในวัง ตามติ ด อยู่ ด้ า นหลัง พวกเขายาว
เหยียดประหนึ่ งหางก็มิปาน

ในยามที่ เขายังไม่รกั นาง นางก็คล้ายไม่มีตวั ตนกระนัน้

ในความทรงจาของเขาไม่มีนางคนนี้ อยู่เลยแม้แต่น้อย

“ดีเพคะ” นางเอ่ยตอบรับ

นางดูออกหมดแล้ว สาหรับคาพูดผีสุราเช่ นเขา การทา

ตามนับว่าเป็ นเรื่องที่ถกู ต้อง หากนางให้นางออกความคิดเห็น
นางคิดไม่ออก และไม่กล้าคิดด้วย

หากปากสามารถฆ่ าคนได้ องค์จกั รพรรดิกเ็ ป็ นเช่ นนัน้

667
พระโอษฐ์แสนร้ายกาจ ความคิดก็แปลกพิสดาร คนธรรมดา
ล้วนมิอาจรับมือได้ ศาลาชมจันทร์ริมสระไท่เย่มิใช่เป็ นสถานที่
กราบไหว้ขอพรจันทราขององค์จกั รพรรดิหรอกหรือ?

เหตุใดต้องดัน้ ด้นมาแย่งโต๊ะเซ่นไหว้เก่าๆ ของพระสนม

ด้วย เฉินฮวายเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว แต่เมื่อองค์จกั รพรรดิ
ทรงมี รบั สัง่ เช่ น นี้ เขาก็มิกล้ าชักชา รี บ เรี ย กให้ ค นไปเปลี่ ยน
กระถางธูปและเครือ่ งเซ่นไหว้ใหม่ทงั ้ หมด

องค์จกั รพรรดิกช็ ่ างสัตย์ซื่อนั กแม้แต่ ธูปยังมิให้ บริวาร

จุดให้ ทรงจุดด้วยพระองค์เองทัง้ โขกศี รษะคานั บไหว้ กระทัง่
สุดท้ายคล้ายสุราได้วิ่งขึน้ พระเศียร พระพักตร์แดงดุจกวนอูกม็ ิ
ปาน

เฉินหรูอี้กก็ ระทาตามทุกกิริยาของพระองค์อยู่ด้านข้าง
และคอยจับตาดูระแวดระวังมิให้องค์จกั รพรรดิทรงล้มควา่ ลง
ไปกับพืน้

“ขอให้เฉินหรูอี้อายุยืนยาวร้อยปี คอยอยู่เคียงข้างข้า”
เซียวเหยี่ยนสองมือประกบกัน อธิษฐานอย่างเป็ นจริงจัง ‘มิอาจ
พูด ออกมาได้ ’ เฉิ นฮวายขยับ ริ ม ฝี ปากไปมา คิ ด ดูแ ล้ ว มิ ไ ป
รบกวนความเบิกบานขององค์จกั รพรรดิจะดีกว่า
668
 “ขอให้ เซี ยวเหยี่ยนอายุยืนร้อยปี อาณาจักรมันคงเป็
่ น
ปึ กแผ่น ข้าสามารถอยู่เคียงข้าเขาไปชัวน่ ิ รันดร์” เฉินหรูอี้เอ่ย
เสียงแผ่วเบาถึงความหวังในใจของนาง

เซียวเหยี่ยนลืมตาขึน้ โดยพลัน ดวงตาทอประกายเจิดจ้า

“ขอให้เรามีลูกมีหลานมากมาย”

เขาหันหน้ าไปมองเฉินหรูอี้ “มีลูกให้ ข้าเถิด ข้าอยากมี

ลูกของเรา” เขาเอ่ยว่า “หากมีลูก บางทีเจ้าอาจจะไม่จากข้าไป
อีก”

เฉินหรูอี้เงียบ องค์จกั รพรรดิกาลังอธิษฐานต่ อจันทรา

หรือกาลังปรึกษากับนางกันแน่ ?

“เราต้ อ งมี บุต ร! ” เซี ย วเหยี่ ย นคิ ด บางอย่ า งขึ้น มาได้

คล้ายประตูแห่งโลกใบใหม่ได้เปิดออก เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปปัก
ธูปในมือลงกระถางธูป หมุนกายกลับมาแล้วจูงเฉินหรูอี้กลับ
ตาหนัก “เราไปมีบตุ รกัน! ”

เฉินหรูอี้ถึง กับ เซถลา ธูปในมือแทบปั กทิ่ มหน้ าทิ่ มตา

นางบอดเสียแล้ว แม้นนางคอยระวังตนปานใดแต่กม็ ิ อาจสู้แรง
อัน มหาศาลของจัก รพรรดิ ผ้เู มามายได้ จึ ง ท าได้ เ พี ย งส่ ง ธูป

669
ให้ กบั เกิ่ง จิ้น จง การช้ าเพี ย งเท่ านี้ ทาให้ เ ซี ย วเหยี่ ย นส่ ง เสี ย ง
ออกมาอย่างขัดใจคราหนึ่ ง เขาหมุนกายกลับมาอุ้มนางไว้ใน
อกแล้วเดินตุปัดตุเป๋ไปยังทางเดิม

เฉินหรูอี้กลับ มิได้ สนใจว่ าบรรดาพระสนมจะมองนาง

ด้วยสีหน้ าเช่นไร เหนื อกว่าสิ่งไร้แก่นสารเหล่านี้ นัน้ นางสนใจ
มือของเซี ยวเหยี่ยนมากกว่า หากเขาพลัง้ มือหักคอนาง ชี วิต
น้ อยๆ นี้ คงสิ้นแล้ว องค์จกั รพรรดิที่ดื่มเมามายมิสนสิ่งใดทัง้ ไม่
ฟั งคาทัดทานไหน นางจาต้ องพึ่งพาตนเอง ยกมือขึ้นโอบรอบ
คอเขาไว้แน่ น

การมาเยือนอย่างกะทันหันและจากไปอย่างร้อนแรงนัน้
ขององค์จกั รพรรดิและหวงกุ้ยเฟย ทาให้ คนในอุทยานหลวง
ต่างตะลึงลานกันไปหมด

เฉินฮวายมิอาจละทิ้งคนผู้นัน้ ได้ เขาสลัดหลุดท่ าที อนั

สงบนิ่งดุจขุนเขาของตน หดคอตะบึงตามหลังองค์จกั รพรรดิไป
ทันที

*พระโอษฐ์ทองพระทนต์หยก หรือปากทองฟั นหยก เป็ น

สานวนเปรียบเปรยว่า พูดอะไรไว้จะไม่กลับคาพูดคาไหนคานัน้
670
 191 โทสะพลุ่งพล่าน

เ ห ล่ า พ ร ะ ส น ม นั บ ว่ า เ ข้ า ใ จ แ ล้ ว เ ห็ น ชั ด ว่ าอง ค์
จักรพรรดิรงั แกพวกนางทางกายนั น้ ยังไม่พอ ครัน้ พลบคา่ จึง
เสด็จมาที่นี่เพื่อทารุณจิตใจพวกนางอีก

มารดามั น เถอะ อยากจะให้ ก า เนิ ดบุ ต รก็ ท าเสี ย

ที่ตาหนักฉางเล่อสิ พวกเขามักปิดประตูอยู่ด้วยกันทัง้ วัน คล้าย
โลกนี้ มีเพียงพวกเขาที่สามารถให้กาเนิดสรรพสิ่งได้ ทาดุจพวก
นางเป็ นสิ่ ง ของที่ ก องท่ ว มวัง หลัง แต่ พ วกนางเคยพูด สิ่ ง ใด
หรือไม่? ครัน้ ถึงยามพลบคา่ กลับวิ่งมาที่ อุทยานหลวง ยืนพรา่
พรอดกันต่อหน้ าพวกนาง ประกาศให้ใต้หล้ารูว้ ่าอยากจะมีบุตร
หรือไร? หรือต้องนาประกาศไปติดที่ประตูเมือง ตีฆ้องร้องป่ าว
ให้ทราบไปทัวเล่่ า? !

เมื่อบรรดาพระสนมในวัง หลังตกอยู่ท่ ามกลางอ านาจ

บารมี ข องหวงกุ้ ย เฟย ต่ า งก็ คิ ดไปว่ า นางมิ ยอมให้ อ งค์
จักรพรรดิอ้มุ แม้บตุ รของตน ทัง้ ยังออดอ้อนองค์จกั รพรรดิเรื่อง
มี บุ ต ร แม้ น ต่ ง หวงโฮ่ ว ที่ โ อนอ่ อ นยิ น ยอมองค์จ กั รพรรดิ ทุ ก
อย่ า ง ยัง ถูก กัก บริ เ วณในต าหนั ก เจาหยาง ทั ง้ ถูก ตบจน
กลายเป็ นสุกร มี เ พี ย งหวงกุ้ยเฟยที่ มิเดิน บนเส้ นทางเช่ นคน
ทัวไป
่ นางฆ่ าคนไม่เลือก ความเกลียดชังเต็มหน้ าบรรดาพระ

671
สนมแต่กไ็ ด้ทาได้เพียงมอง แม้นความคิดที่ จะแสร้งทาตัวกล้า
หาญยังไม่มีด้วยซา้ เหล่าสนมล้วนคิดในใจว่า คนผู้นี้เราเพียง
มองอยู่ไกลๆ ก็พอวันหน้ าหากพบต้องหาวิธีหลีกเลี่ยงเสีย

มีเพียงสนมโหลวที่ อยู่ใกล้ในตอนนัน้ ได้ยินอย่างชัดเจน

ความจริงคื อองค์จกั รพรรดิท รงเมาสุรา หวงกุ้ยเฟยเตื อนให้
พระองค์วางเด็กน้ อยลง เกรงจะได้รบั บาดเจ็บ...

เพียงแต่ ชีวิตภายในวังนั น้ ผู้คนกล่าวเช่ นไร เราก็ได้แต่

คล้อยตามไป นางมีหน้ าที่ คอยแก้ ต่างให้ หวงกุ้ยเฟยงัน้ หรือ ?
ไม่แน่ ว่าที่ ทุกคนปรารถนาก็คือผลลัพธ์เช่นนี้ องค์จกั รพรรดิคง
เห็น จิต ใจอัน ดี งามของหวงกุ้ย เฟยที่ เ ปรี ย บดุจบงกชใหญ่ อนั
สะอาดบริสทุ ธ์ ิ แม้เกิดแต่ตมกลับมิแปดเปื้ อนสิ่งโสมมใดๆ พระ
สนมคนอื่นๆ นัน้ ล้วนมีจิตใจชัวร้
่ ายทัง้ สิ้น

อย่ างไรนางก็อยู่ในวัง มาหลายปี สตรี เ หล่ านี้ ไม่ มีผ้ใู ด

ธรรมดา มิใช่บุปผาแรกแย้มไร้ราคี แต่ละคนดูแล้วคล้ายเรียบ
ง่ายมิคิดแย่งชิง คล้ายพวกคนโง่เขลาทาอันใดมิเป็ น ที่ แท้ล้วน
เสแสร้งทัง้ สิ้น ความจริงผูท้ ี่โง่เขลาแสนพิสดารและในท้องมีแต่
ความไร้เดียงสา...ล้วนถูกองค์จกั รพรรดิชมชอบและตายจากไป
หมดแล้ว

...เช่นนี้ ควรกล่าวว่าคนโง่ย่อมมีโชคของคนโง่ หรือองค์

672
จัก รพรรดิ ท รงมี มุ ม มองความงามที่ ผิ ด เพี้ ย น รสนิ ยมแปลก
ประหลาด นี่ กเ็ ป็ นอีกหนึ่ งคาถาม สนมโหลวอุ้มบุตรสาวตนเข้า
ไว้ในอ้อมอก ใคร่ครวญเรื่องราวอย่างลึกซึ้ง หูพลันได้ยินเสี ยง
ถอนหายใจโล่งอกของเหล่าพระสนมเพราะองค์จกั รพรรดิและ
หวงกุ้ยเฟยได้จากไปแล้ว

เดิมเฉินหรูอี้คิดจะรอให้องค์จกั รพรรดิกลับมา แล้วค่อย

เลี ย บเคี ย งว่ า พระองค์ คิ ด จะท าเช่ น ใดกับ สตรี ส กุล ต่ ง แห่ ง
ตาหนักเจาหยาง ทว่าตอนนี้ องค์จกั รพรรดิทรงเมามายไม่ได้สติ
หากนางถามจักต้องทรงบอกหมดทุกสิ่งตามความจริงเป็ นแน่

แต่นางมิอาจรับประกันได้ว่าหลังจากที่ทรงสร่างเมาแล้ว
จะเข้ า ใจการกระท านี้ ของนางผิ ด ไปเช่ น ใดบ้ า ง โดยเฉพาะ
ตอนนี้ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงเบิ ก บานจนไม่ ท ราบอัน ใดแล้ ว ใน
พระทัยพรา่ พูดถึงแต่การมีบตุ รดุจร่ายคาถาก็มิปาน...

เฉินหรูอี้ร้สู ึกว่าสุรามิได้มอมเมาคน แต่คนยินดีที่จะมัว

เมาเสี ยเอง นางมององค์จกั รพรรดิแล้วรู้สึกสันสะท้ ่ านยิ่ง หาก
ต้ องคล้ อยตามอารมณ์ มวั เมาของพระองค์ ไม่แน่ ว่านางอาจ
มิ ไ ด้ ถ ูก เหล่ า ขุ น นางพวกนั ้น บี บ คัน้ ให้ ต าย แต่ อ าจถูก องค์
จักรพรรดิทาให้ตายอยู่บนแท่นบรรทมไปเสียก่อน

แม้ แ ต่ ร าชรถที่ เ ฉิ นฮวายน ามาด้ ว ย คนบ้า ผู้นี้ ก็ค ล้ า ย

673
มองไม่เห็นกระนั น้ เขาจูงนางเดินกลับไปยังตาหนั กฉางเล่ อ
เช่นเดิม ระยะทางนัน้ มิอาจเรียกว่าใกล้ มิอาจเรียกว่าไกล หาก
เป็ นยามปกติการเดินไปก็มินับเป็ นอันใด ทว่าคา่ มืดเช่นนี้ องค์
จักรพรรดิและหวงกุ้ยเฟยกลับนาเหล่าบริวารยาวเป็ นขบวน
เดินกลับตาหนัก หากเรื่องแพร่สะพัดออกไป ใบหน้ านี้ ของนาง
คงถูกขายไปไม่เหลือเป็ นแน่

ผู้ที่ ท ราบเรื่อ งนั น้ รู้ว่ า องค์จ กั รพรรดิ ท รงเมาสุ ร า ผู้ไ ม่

ทราบคงคิดว่านางมีแผนการอันใด คิดล่อลวงค์จกั รพรรดิจนไม่
สนสิ่งใด ไร้ยางอายสิ้นดี

จัก รพรรดิ ผู้เ มามายจ าต้ อ งคอยลู บ ขนให้ ลู่ ล ง เรื่ อ งนี้
เฉินหรูอี้รดู้ ีกว่าผูใ้ ด

เมื่ อ กลับ ถึ ง ต าหนั ก จึ ง มิ ก ล้ า ขัด พระทัย องค์จ กั รพรรดิ

นางลูบขนไปพลางกล่าวเตื อนไปพลางให้ พระองค์ทรงสรงน้ า
เสี ยก่ อน เมื่อเตื อนให้ พระองค์สรงน้ าจนสะอาดดี แล้ว นางก็
เกลี้ยกล่อมให้พระองค์ปล่อยนางไปอาบน้ า เฉินหรูอี้แช่ อยู่ใน
น้ าถึงครึ่งชัวยาม
่ ผิวหนังล้วนเหี่่ ยวย่นไปหมด เมื่อคิดว่านาน
พอสมควรแล้วจึงได้กลับห้องไป

่ ราออกฤทธ์ ิ จึง
ดังคาด องค์จกั รพรรดิทรงรอนางกระทังสุ
ผล็อยหลับไปบนเตียงนานแล้ว
674
 เฉิ นหรูอี้ ค่ อ ยๆ นอนลงข้ า งกายพระองค์ เมื่ อ มองดู
ใบหน้ าหล่ อ เหลาที่ แ ดงก่า นั ้น ก็อ ดถอนหายใจออกมามิ ไ ด้
ความจริงมิใช่นางมิอยากมีบุตรให้พระองค์ ต่อให้เป็ นการมอบ
ไว้เพื่อแทนความคิดถึง หากวันหนึ่ งนางตายแล้วมิอาจหวนคืน
มาอีก อย่างน้ อยก็มีบุตรไว้สกั คนเพื่อยืนยันว่าพวกเขาเคยรัก
กันมากถึงเพียงนี้

ทว่ า ฐานะของเซี ย วเสี่ ย วอวี้ เ ป็ นเช่ น นี้ ราชส านั ก ต่ า ง

วิพากษ์วิจารณ์ ไม่จบสิ้น แม้นองค์จกั รพรรดิจะทรงปกป้ องและ
ตัวนางฝื นคลอดบุตรออกมาก็ตาม แต่สุดท้ายบุตรของนางจัก
ต้ องมี ชีวิตอยู่กบั ความแคลงใจของผู้คนไปตลอดกาล นางผู้
เป็ นแม่ ที่ แ บกรับ ฐานะไส้ ศึ ก ซี เ หลี ย งนั ้น มิ ไ ด้ ห วัง ให้ บุ ต รมี
อ านาจยิ่ งใหญ่ เ หนื อผู้ ใ ด ทว่ า หากนางมิ อาจมอบแม้ แ ต่
ความสุขอันเรียบง่ายแก่บุตรได้ เช่นนัน้ มิส้ใู ห้เขาไม่ต้องเกิดมา
จะดีกว่า

บางที หากมีครังต่
้ อไป...

เฉินหรูอี้ลอบถอนหายใจยาว คอยๆ กอบกุมพระหัตถ์

องค์จกั รพรรดิไว้ เขาบีบมือนางตอบคืนคล้ายว่าแม้นอยู่ในฝัน
ก็ยงั สัมผัสได้

เมื่อรุ่งทิวามาเยือน เฉินหรูอี้ตื่นขึ้นองค์จกั รพรรดิกจ็ าก

675
ไปแล้ว พืน้ ที่บนเตียงข้างกายนางล้วนเย็นเยียบ

กระทังนางเรี
่ ยกคนเข้ามาช่วยล้างหน้ าบ้วนปากจึงทราบ
เรื่องจากปากเกิ่งจิ้นจงผู้กระตือรือร้น เขารายงานต่ อนางด้วย
ใบหน้ าเบิกบานว่าองค์จกั รพรรดิทรงเสด็จไปประชุมที่ ท้องพระ
โรง

“......” เฉินหรูอี้อึ้งงันไป

จักรพรรดิจ้างเหอมิโปรดปรานการประชุมที่ ท้องพระโรง
เป็ นอย่ า งยิ่ ง ปกติ ม กั สะสางราชกิ จ ที่ ห้ อ งซี ห น่ ว น แม้ น มิ ไ ด้
ประชุมที่ ท้องพระโรงแต่ กม็ ิ เคยละเลยกิจการบ้านเมืองแม้แต่
วันเดียว

เรื่องราวผิดแผกจากทุกวัน เฉินหรูอี้จึงคิดโยงไปถึงเมื่อ
วานที่ องค์จกั รพรรดิทรงให้ จบั ตัวนางกานั ลคนสนิทของสตรี
สกุลต่ง เรือ่ งนี้ ไม่ชอบมาพากลอย่างยิ่ง

“เจ้ า คอยจับ ตาดูใ ห้ ดี ว่ า มี เ รื่ อ งใดที่ ผิ ด แปลกไปบ้ า ง”

นางเอ่ยเสียงกดตา่

เกิ่งจิ้นจงพยักหน้ าดุจตากระเที ยม “ข้าน้ อยทราบแล้ว

ท่านเทพธิดาโปรดสบายใจได้! ”

676
 ผู้ใ ดจะคาดคิ ด ว่ า เกิ่ ง จิ้ น จงจะเหมื อ นซาลาเปาที่ โ ยน
ให้สุนัขก็มิปาน ครัน้ ออกไปก็มิกลับคืนมา ตัง้ แต่เช้าจนถึงเที่ยง
จากเที่ยงจรดค่่า แม้แต่องค์จกั รพรรดิทรงรับสังให้ ่ เฉินฮวายมา
แจ้งแก่นางว่ามีราชกิจต้องสะสาง มิต้องรอรับประทานอาหาร
ค่า เกิ่ง จิ้น จงก็ย งั คงเป็ นเทพมัง กรเห็น หัว มิเ ห็น หางเช่ น เดิ ม
กระทัง่ เฉิ นหรู อี้ กิ น อาหารมื้ อ ค ่า เรี ย บร้ อ ยแล้ ว จึ ง เห็ น เขา
กลับมา

ดวงตาคู่ นั ้น ของเขาส่ อ งประกายแพรวพราว ฝี เท้ า

เบาหวิวดุจปุ้ยฝ้ าย แทบจะลอยขึน้ ฟ้ าไปแล้ว “เหนี ยงเหนี ยง”

เฉิ นหรูอี้ รี บ โบกมื อ ตัด บทเขา กลัว ว่ า หากเขาตื่ น เต้ น

เกินไปจะมิอาจยับยัง้ ตนเองได้แล้วเอ่ยทุกอย่างออกมาต่อหน้ า
บริวารทัง้ หลาย นางจึงให้คนทัง้ หมดออกไป ค่อยโบกมือให้เขา
“พูดเถิด ได้ข่าวอันใดมาบ้าง”

ความจริง นางเพียงบอกให้เขาจับตาดูทิศทางลมฝนเท่า
นั น้ เอง ผู้ใดจะคาดคิดว่าเกิ่งจิ้นจงผู้ติดตามองค์จกั รพรรดิมา
หลายปี ผู้นี้ หลัง จากถูก ปลดให้ ม าดู แ ลต าหนั ก หย่ ง เล่ อ จะ
่ ่ มเท
สะเทื อนใจจนถึงขัน้ เปลี่ยนเป็ นผู้ที่จงรักต่ อนาง กระทังทุ
กายใจ เสี่ยงชีวิตตนไปสืบเสาะเรือ่ งขององค์จกั รพรรดิ?

นี่ กน็ ับเป็ นโรคอย่างหนึ่ ง จาต้องรักษา

677
 “ข้ า น้ อยได้ ยิ นว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงต าหนิ หั ว หน้ า
ผู้ตรวจการฝ่ ายซ้ ายในท้องพระโรงที่ เขาหูเบาฟั งสิ่งใดมาก็เชื่อ
ตามไปหมด สติ เ ลอะเลื อ นยิ่ ง ” เกิ่ ง จิ้ น จงถูฝ่ ามื อ ด้ ว ยความ
ตื่ นเต้ น “เมื่อวานนี้ องค์จกั รพรรดิมิใช่ ให้ องครักษ์เสื้อแพรจับ
ตัว โจวหนิ งหรอกหรื อ ขอรับ ? องครัก ษ์ เ สื้ อ แพรนั ้น ลงมื อ
รวดเร็วแม่นยานัก ในท้ องพระโรงพระองค์ทรงชี้ว่าต่งหวงโฮ่ว
นัน้ ร่วมมือกับเหล่าขุนนางในราชสานักเพื่อใส่ร้ายหวงกุ้ยเฟย
แม้แต่ลูกน้ องของหัวหน้ าผูต้ รวจการฝ่ ายซ้ายที่เกี่ยวข้องกับคดี
นี้ กถ็ กู องครักษ์เสื้อแพรจับกุมไว้ตงั ้ แต่เมื่อคืนวานแล้ว ”

ที่แท้องค์จกั รพรรดิมีความคิดเช่นนี้ เอง

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วเล็กน้ อย เพียงแต่ องค์จกั รพรรดิมิคิด

ว่ามันรุนแรงไปหรือ? แม้แต่หวั หน้ าผู้ตรวจการฝ่ ายซ้ ายก็ทรง
นับรวมเข้าไปด้วย เหล่าขุนนางจะเชื่องัน้ หรือ?

“จะว่าไปลู่เซิงขันที ผ้คู อยดูแลการประชุมที่ ท้องพระโรง

นัน้ ช่างสบายยิ่งนัก ตัง้ แต่ทรงขึ้นครองราชย์องค์จกั รพรรดิทรง
ประชุมที่ ท้องพระโรงเพียงปี เดียว ภายหลังก็ไม่มีเรื่องอันใดให้
เขาต้ องกระทาเลย เมื่อมีการประชุมคราวนี้ เกิดขึ้นทาให้ เขา
เสียขวัญจนแข้งขาอ่อนไปหมด เหงื่อไคลล้วนไหลซึมเต็มแผ่น
หลังเลยทีเดียว”

678
 เกิ่ ง จิ้ น จงขยับ ปากขึ้ น ลง “ท่ า นเทพธิ ด า ท่ า นอาจไม่
ทราบ หัวหน้ าผูต้ รวจการฝ่ ายซ้ายนัน้ เป็ นคนหัวแข็งแต่คอกลับ
แข็ ง ยิ่ งกว่ า เขาไม่ ห วาดกลั ว ต่ อ อ านาจใดๆ ท าให้ อ งค์
จักรพรรดิทรงกริ้วอย่างมาก ตอนนั น้ เหล่าขุนนางก็มิยินยอม
เช่ น กัน ต่ า งพร้ อ มใจคุก เข่ า ทัง้ ต าหนั ก ขอให้ พ ระองค์ส่ ง ตัว
หวงกุ้ยเฟยไปให้ ชาวเมืองเจียงโจวได้ยืนยัน หลังจากนั น้ ควร
จัดการเช่นไรค่อยดาเนินการต่อไป ฝ่ าบาททรงกริ้วอย่างหนัก
จึ ง ปลดต าแหน่ งของหัว หน้ า ผู้ต รวจการฝ่ ายซ้ า ยฐานมิ รู้จ กั
แยกแยะถูกผิดให้ชดั เจนจนเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้น...ไม่ทราบลด
ไปกี่ ข นั ้ แต่ ท รงส่ ง ไปเป็ นนายอ าเภอที่ เ จี ย งโจวแทนเฉินว่ าน
เหนี ยน”

เฉินหรูอี้ได้ฟังถึงกับตกตะลึง เจียงโจวคือสถานที่ ที่องค์

จักรพรรดิจะปล่อยคนที่พระองค์มิอยากพบไว้ที่นัน่ มิใช่หรือ?

“...เหล่าขุนนางมีปฏิกิริยาเช่นใดกันบ้าง? ” ใบหน้ านาง

เต็มไปด้วยความกังวลใจ ด้วยทราบว่าฐานะของตนนับว่าได้นา
ปัญหาที่ยากยิ่งมาสู่องค์จกั รพรรดิแล้ว

“ก็ขอร้องมิยอมลดละขอรับ” เกิ่งจิ้นจงยังรู้สึกหวาดกลัว
อยู่ แ ท้ ๆ แต่ ก็อ ดดี ใ จมิ ไ ด้ องค์จ กั รพรรดิ ท รงกริ้ ว อย่ า งที่ สุ ด
เพราะเรื่องเทพธิดาของเขา นัน่ หมายถึงทรงรักและโปรดปราน

679
นางอย่างแท้จริง ผูใ้ ดก็มิอาจแตะต้องแม้เพียงนิด เรื่องนี้ ยืนยัน
ให้เขาได้ว่าหากตนเป็ นบริวารของหวงกุ้ยเฟย อนาคตอันยาว
ไกลจักต้องโชติช่วงชัชวาลเป็ นแน่

“เหล่าขุนนางต่างกัดฟั นแน่ น ร่วมมือร่วมใจกันเสนอให้

องค์จกั รพรรดิลงโทษเหนี ยงเหนี ยง ทว่าพระองค์กลับแน่ วแน่ มิ
อ่อนข้อ แม้แต่บลั ลังก์มงั กรก็ถกู พระองค์ทุบจนแตกร้าวขอรับ”
เขาคิ ด ถึ ง วาจาที่ ลู่เ ซิ ง เลี ย นอย่ า งให้ เ ขาฟั ง ที ไ ร ก็ตื่ น เต้ น จน
เหงื่อซึมเต็มฝ่ ามือทุกครัง้

องค์จกั รพรรดิ ท รงตบพนั กบัลลัง ก์มงั กรแล้ ว ตรัสด้ วย

โทสะว่า “เจิ้นมิเคยใส่ใจว่าจวนพวกเจ้ามีเรื่องโสมมอันใดบ้าง
พวกเจ้าก็อย่าได้เอาแต่ จ้องจับผิดวังหลังของเจิ้นนั กเลย พวก
เจ้าเป็ นขุนนางในราชสานั ก ควรกระทาเรื่องที่ เป็ นประโยชน์
เพื่อความสุขของราษฎร แบ่งเบาภาระเจิ้น มิใช่วนั ๆ หาแต่เรือ่ ง
ให้เจิ้นต้องมีโทสะ เจิ้นชอบผู้ใด พวกเจ้าก็จะฆ่าให้ตายกระนัน้
หรือ...หากเจ้าต้ องการหลักฐาน เจิ้นจะมอบหลักฐานให้ พวก
เจ้าเอง! ”

“ความจริงก็อยู่ตรงหน้ านี้ แล้ว พยานบุคคล พยานวัตถุ

ล้วนมีครบทุกอย่างล้วนชี้ไปที่สตรีสกุลต่งแห่งตาหนักเจาหยาง
เรื่องนี้ พวั พันถึงนาง พวกเจ้าก็ยงั ไม่เชื่อจะให้เจิ้นนาตัวหวงกุ้ย

680
เฟยออกมาให้พวกเจ้าดู พวกเจ้าคิดว่าใต้แผ่นฟ้ านี้ ไม่มีกฎของ
จักรพรรดิหรือไร พวกเจ้าเห็นผู้หญิงของเจิ้น เป็ นดังม้
่ าลาใน
ตลาด คิดจะดูกส็ ามารถดูได้ง่ายๆ งัน้ หรือ? ! ”

“แผ่นดินนี้ คือแผ่นดินของข้าตระกูลเซียว พวกเจ้าคิดว่า

เจิ้นเลอะเลือนจนถึงกลับนาไส้ศึกซีเหลียงเข้าวังเพื่อสร้างความ
วุ่นวายให้แผ่นดินต้าจิ้นงัน้ หรือ? ! ”

เกิ่งจิ้นจงยิ่งพูดยิ่งเบิกบาน หัวเราะออกมาเห็นเพียงฟั น
ไม่เห็นตา “ท่านเทพธิดา ฝ่ าบาททรงรักท่านอย่างแท้จริง ท่าน
ต้ อ งดี ต่ อ ฝ่ าบาทให้ ม ากนะขอรับ มี ส ตรี ใ นวัง หลัง มากมาย
เพียงใดที่ต้องทนเหงา ไม่มีผใู้ ดโชคดีเช่นนี้ เลย”

เพียงแต่ประโยคสุดท้ายเขาออกจะละอายอยู่บ้าง เพราะ
ความจริงแล้วพระสนมในวังหลังล้วนมิปรารถนาโชคดี เช่ นนี้
แต่ ล ะคนขี้ ข ลาดดัง่ หนู กลัว ว่ า หากได้ ร บั ความโปรดปราน
จะต้องตายไปเพราะดาวพิฆาตขององค์จกั รพรรดิ พวกนางต่าง
่ ตว์ร้ายที่ โผล่ มาในยามอุท กภัยก็มิปาน
เห็น พระองค์เป็ นดังสั
ทว่าเขายังจาได้ดีถึงสัญญาความร่วมมือที่ มีกบั เฉินฮวาย องค์
จักรพรรดิทรงสาราญ วังหลังจึงจะสุขสงบ พวกเขาก็จะสบาย
ส่วนหวงกุ้ยเฟยนัน้ ...อย่างไรแม้นตายก็ยงั สามารถกลับมาได้
อีก ที่สาคัญคือองค์จกั รพรรดิ แม้นรับใช้พระองค์แค่วนั เดียวแต่

681
 ่ วิตก็มิอาจหนี พ้น ผู้ใดให้ องค์จกั รพรรดิเป็ นบุคคลอันดับ
ชัวชี
หนึ่ งแห่งวังหลวงเล่า

หากจะกล่ าวว่ าเฉินหรูอี้ไม่ซาบซึ้ ง เลยนั น้ คงเป็ นเรื่อง

โกหก พระองค์ทรงยืนอยู่ตรงหน้ าหน้ าคอยขวางทุกเจตนาร้าย
ที่ พุ่งเข้าหานาง มิใช่ เพียงครัง้ ที่ ทรงผิดใจกับเหล่าขุนนางเพื่อ
นาง แต่นางกลับมิเคยทาอะไรเพื่อพระองค์เลย

เกิ่งจิ้นจงเห็นความซาบซึ้ งของเฉินหรูอี้ ในใจพลันสุข

อย่างบอกไม่ถกู เพียงรู้สึกว่าการทุ่มเทสุดตัวของตนสามารถ
ช่วยองค์จกั รพรรดิทาเรื่องดีงามเช่นนี้ ได้ เขาช่างจงรักภักดียิ่ง
นัก

จะว่าไปเขาก็เสี่ยงอยู่ไม่น้อย วิ่งวุ่นทัง้ วันข้าวยังมิทนั ได้

แตะถูกฟั นเลย เมื่อทาเรื่องที่ หวงกุ้ยเฟยไหว้วานเสร็จสิ้นแล้ว
จึงบอกลาเพื่อเตรียมกินข้าวดีๆ สักมือ้ เป็ นรางวัลให้กบั หัวใจที่
ภักดีนี้ของตน ผูใ้ ดจะทราบเพิ่งเดินพ้นปี กตาหนักไปก็เห็นขันที
หลายคนถื อ โคมไฟเดิ นมา พระพั ก ตร์ มื ด ครึ้ ม ขององค์
จักรพรรดินัน้ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เกิ่งจิ้นจงยืนนิ่งทาความเคารพ
อย่างน้ อมนอบเพื่อรอให้พระองค์เสด็จผ่านไป ผูใ้ ดจะทราบเมื่อ
ถึ ง ตรงหน้ า เขาพระองค์ก ลับ ทรงหยุด พระบาทลง “วัน นี้ เ จ้ า
ต้องวิ่งวุ่นทัง้ วัน ลาบากเจ้าแล้ว”

682
 เสียงอันเย็นชาของเซียวเหยี่ยนดังขึ้น เกิ่งจิ้นจงรู้สึกมีไอ
เย็นสายหนึ่ งทะลุพื้นรองเท้าพุ่งไปตามรอยแยกของกระดูกตน
เขาขาอ่อนในทันที คุกเข่าลงบนพืน้ ดังพลัก่

“ฝ่ าฝ่ าฝ่ า ฝ่ าบาททรงโปรดละเว้นชีวิต...”

“เจิ้น ไม่อยากฟั งคาแก้ตวั ” เซี ยวเหยี่ยนยกมือขึ้นห้ าม

ในแววตามีความเหนื่ อยล้าที่ เกิ่งจิ้นจงมิอาจมองเห็น “เจิ้นคิด
ว่าเจ้าอยู่รบั ใช้เจิ้นมานาน จะสามารถแบ่งเบาภาระได้ ผู้ใดจะรู้
ว่าเจ้ากลับไม่สานึ ก คิดสืบเสาะเรือ่ งราวของเจิ้น...เจ้าคิดว่าข้าง
กายเจิ้นไม่มีบริวารรับใช้ จนปล่อยให้เจ้าทาพฤติกรรมที่ ผิดต่อ
กฎวังตามใจชอบงัน้ หรือ? ”

“หม่อมฉันสานึ กผิดแล้ว” เกิ่งจิ้นจงโขกศีรษะลงพื้น ร่าง

สันเทาดุ
่ จกระด้ง

เซี ย วเหยี่ ย นแค่ น เสี ย งเย็น ชาคราหนึ่ ง “เจิ้น เห็น เจ้ ามี
ความสามารถจึ ง ให้ ไปอยู่ในต าหนั ก หย่ ง เล่ อ เจ้า..ทาให้ เ จิ้ น
ผิดหวังยิ่งนัก”

เกิ่งจิ้นจงน้ าตาแทบพุ่งออกมา ที่ แท้ แล้วองค์จกั รพรรดิ

ทรงให้ ค วามส าคัญกับ เขาถึ ง เพี ย งนี้ ! เป็ นเขาที่ เ ข้ าใจผิ ด ไป!
“ขอฝ่ าบาททรงลงพระอาญาพ่ะย่ะค่ะ! ”
683
 “น าตัว ไปกองตัด สิน พิจารณาโทษ โบยยี่ สิ บ ไม้ ” เซี่ ยว
เหยี่ ยนชะงักไปครู่หนึ่ งจึงเอ่ยต่ อว่า “หากคราวหน้ า ทาผิดอี ก
้
อย่ า ได้ ต าหนิ ว่ า เจิ้ น ลงมื อ เหี้ ยมโหด เจิ้ น จะส่ ง เจ้ า ไปเฝ้ า
จักรพรรดิพระองค์ก่อนเสีย”

“ขอบพระทัย ฝ่ าบาท หม่ อ มฉั น มิ ก ล้ า แล้ ว หม่ อ มฉั น

สานึ กผิดแล้ว” ครานี้ เกิ่งจิ้นจงร้องไห้ ออกมาจริงๆ เขาคิดว่า
องค์จกั รพรรดิตรัสรุนแรงปานนั น้ คงต้ องการเอาชี วิตเขาแน่
คิดไม่ถึงว่ายังให้โอกาสเขาได้มีชีวิตอยู่

มารดามัน เถอะ เขาได้ ใ ช้ บุ ญ บารมี แ ปดชัว่ โคตรของ

ตระกูลหมดสิ้นแล้วเป็ นแน่ !

เฉินฮวายลอบกลอกตาไปมา คนผู้นี้คงสะเทือนใจอย่าง
ยิ่ง สติปัญญาถึงได้ ใช้ การไม่ได้ แล้ว องค์จกั รพรรดิทรงโปรด
ปรานหวงกุ้ ย เฟยแทบเป็ นแทบตาย หรื อ เขาไม่ ท ราบว่ า
จักรพรรดิ ใดในใต้ หล้ ามักหวาดระแวง การสื บ เรื่องขององค์
จักรพรรดินัน้ เท่ากับรนหาที่ตาย

หากมิ ใ ช่ เ พราะหวงกุ้ย เฟยมี ฐ านะอัน แสนพิ เ ศษ ตาย

แล้ ว หวนคื น มาได้ จึ ง ไม่ ง่ า ยที่ จ ะหาคนสนิ ทไว้ ค อยรับ ใช้
อย่ า ว่ า แต่ เ กิ่ ง จิ้ น จงที่ ติ ด ตามองค์จ ัก รพรรดิ ม าหลายปี เลย
ต่ อ ให้ เ ป็ นเขาที่ ป รนนิ บัติ พระองค์ม าตัง้ แต่ ท รงพระเยาว์ ก็
684
อาจไม่ เ หลื อ ทางรอดด้ ว ยซ้า ไม่ ร นหาที่ ต ายย่ อ มไม่ ต าย มี
เจ้านายเช่ นไรบ่าวรับใช้ มกั เป็ นเช่ นนั น้ จริงๆ เหตุใดข้างพระ
วรกายจึงมีแต่ผชู้ มชอบรนหาที่ตายเล่า?

หวงกุ้ ย เฟยมี ค วามรั ก ความโปรดปรานขององค์

จัก รพรรดิ รนหาที่ ต ายอย่ า งไรก็มิ ต าย ทัง้ ยัง มี ชี วิ ต อย่ า งสุ ข
สบาย เขาเป็ นเพี ย งขัน ที แต่ กลับ กล้ าวิ่ ง วนไปมา เหลื อเพี ย ง
กระโดดเข้ าไปถามต่ อหน้ าพระพักตร์ว่ า ‘ท่ านทาเรื่องอัน ใด
หรือ’ แล้ว

แต่เพราะหวงกุ้ยเฟยเชื่อถือในตัวเขา การตี ขาให้หกั นัน้

จึ ง นั บ เป็ นโทษที่ เ บายิ่ ง นั ก วัน นั น้ ที่ เ ขาสัญ ญาร่ ว มมื อกับ เกิ่ง
จิ้นจงคงเพราะสติเลอะเลือนเป็ นแน่

เฉินฮวายส่ายหัวไปมา รู้สึกเสียใจอยู่ลึกๆ เขาส่งสายตา

ให้ขนั ที น้อยคนสนิท เพราะเห็นแก่ที่ร่วมงานกันมาหลายปี จึง
ลอบบอกเขาว่าเมื่อส่งตัวให้เจ้าหน้ าที่ กองตัดสินพิจารณาโทษ
ช่วยบอกให้ลงมือไว้ไมตรีสกั หน่ อย

685
 192 เปิดเผยจริงใจ

เซียวเหยี่ยนงดพิธีต้อนรับถวายพระพรทุกอย่าง เขาเดิน
ตรงเข้าไปในห้องทันที

เวลานี้ ฟ้ามืดแล้ว ในห้องมีโคมไฟดวงหนึ่ ง เฉินหรูอี้นัง่

อยู่ใต้แสงไฟ นางมองลงบนพืน้ คล้ายครุน่ คิดสิ่งใดอยู่ กระทังได้
่
ยินเสี ยงกล่าวถวายพระพรของคนด้านข้าง นางจึงมีสติคืนมา
ทัน ใด เมื่ อ หัน ไปมองใบหน้ าอัน หล่ อ เหลานั ้น ก็ยิ้ ม ออกมา
ดวงตาหยักโค้ง หยันกายลุกขึน้ ต้อนรับเขา

ปฏิกิริยาที่ ออกมาจากจิตใต้ สานึ กนั น้ มิอาจหลอกลวง

คนได้ เซี ยวเหยี่ ยนพลันรู้สึกภาระอันหนั กอึ้งบนศี รษะตนได้
ค่อยๆ มลายหายไปอย่างไร้รอ่ งรอย

“ฝ่ าบาท เสวยพระกระยาหารคา่ มาหรือยังเพคะ? ข้าจะ

ให้ห้องเครื่องจัดเตรียมให้”

เซี ยวเหยี่ยนดึงมือนางจูงไปนั ง่ ที่ เตี ยง “เจ้าอย่ายุ่งยาก

เลย ข้ากินมาแล้ว” กล่าวจบก็มองดูนางเงียบๆ มิได้กล่าวสิ่งใด

เฉินหรูอี้อึ้งงันไป เขาไม่เคยเป็ นเช่นนี้ มาก่อน...

เอาเถิ ด นางยอมรับ ว่ า ริ ม ฝี ปากนี้ ข องเขามิ เ คยได้ ปิด

686
เงียบพักผ่อนเลยนอกจากยามหลับ เขามักจะพรา่ พูดกับนางไม่
จบไม่สิ้น มีแก่นสารบ้าง ไร้แก่นสารบ้าง กระทังนางก ่ านัลขันที
ผู้ใดหน้ าตาอัปลักษณ์ ผมเผ้าดูไม่ได้ ก็ล้ว นบ่น กับ นางเสมอ
ฝี ปากเขายัง ร้ า ยกาจนั ก จัก รพรรดิ ที่ นิ่ งเงี ย บดุจ ทองค านั ้น
มักจะเกิด ขึ้นในสถานการณ์ ที่ ...อาจกล่ าวได้ ว่าพระองค์กริ้ว
นางแต่เพียงฝ่ ายเดียว ซึ่งยามนี้ เห็นชัดว่ามิใช่เช่นนัน้

เฉินหรูอี้กระพริบนั ยน์ ตาเม็ดซิ่งตน มองดูเซี ยวเหยี่ยน

ด้วยความสงสัย คงมิใช่ความคิดอันพิสดารของเขาได้ขวางกัน้
นางไว้ ท าให้ น างเผลอเหยี ย บหางเขาเข้ า จนเขาเกิ ด โทสะ
กระมัง?

“เกิ่งจิ้นจงลอบสืบข่าวจักรพรรดิ ข้าให้คนส่งเขาไปโบย
ยี่สิบไม้ที่กองตัดสินพิจารณาโทษแล้ว” ขณะที่ พดู เซี ยวเหยี่ยน
ก็จ้ อ งใบหน้ า เฉิ นหรูอี้ อ ยู่ต ลอด เห็น ใบหน้ า นางเปลี่ ย นสี ท ัง้
เตรียมหยัดกายลุกขึ้นก็รีบตบมือนางไว้ “เจ้าวางใจ เขาไม่ตาย
หรอก”

หน้ าเฉินหรูอี้ประเดี๋ยวขาวประเดี๋ยวแดง องค์จกั รพรรดิ

ทรงโบยเกิ่งจิ้นจง แต่ ต่อให้ ใช้ หวั เข่าคิดก็ยงั รู้ว่านางเป็ นผู้ส ั ่ ง
มิฉะนัน้ ขันทีคนหนึ่ งจะสืบเรือ่ งองค์จกั รพรรดิด้วยเหตุใด?

โบยเกิ่งจิ้นจง หรือความจริงมิใช่การโบยนาง?
687
 แม้นนางเพียงให้เกิ่งจิ้นจงไปสังเกตการณ์ หากมีความ
เคลื่อนไหวใดนางจะได้ทราบล่วงหน้ า อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าเกิ่ง
จิ้นจงจะกล้าดุจกินใจหมีดีเสือเช่นนี้ พวกเขาพานักในตาหนัก
ฉางเล่อ กินอาหารของตาหนักฉางเล่อ ยังกล้ากระโดดไปมาใน
ตาหนั กฉางเล่อทัง้ ยังสื บเสาะเรื่องการประชุมในท้ องพระโรง
ขององค์จกั รพรรดิอีก...

ยามที่นางได้ฟังเกิ่งจิ้นจงกลับมารายงานนัน้ นางก็ตกใจ
เสียจนขนลุกไปทัวร่ ่ าง ทว่าตัง้ แต่เขาถูกองค์จกั รพรรดิปลดให้
ไปอยู่ ต าหนั ก หย่ ง เล่ อ คอยรับ ใช้ น ายหญิ ง คนแล้ ว คนเล่ านั น้
นางยังคงหวนคืนกลับมาเช่นเดิม ทว่าสติปัญญาของเกิ่งจิ้นจง
นับวันกลับยิ่งเตลิดเปิดเปิง อาจเพราะเป็ นบริวารรับใช้ใกล้ชิด
องค์ จ ัก รพรรดิ ม าก่ อ น จึ ง ได้ เ ดิ น สู่ ห นทางตายเลี ย นอย่ า ง
พระองค์ ครัน้ ไปแล้วก็มิอาจหวนคื นมา เจ้านายเก่ าจิต ใจไม่
ปกติ ยังมีเจ้านายใหม่เช่นนางที่เป็ นผีกม็ ิ ใช่เป็ นคนก็ไม่เชิง นาง
ยังจะร้องขอให้เกิ่ง จิ้นจงเป็ นเช่นคนปกติได้เช่นไร?

นางควรต้องรับผิดชอบ

“เป็ นข้า...ให้เขา...”

“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดถึงข้าตลอดเวลา จึงอยากทราบเรื่องราว
ของข้า” เซียวเหยี่ยนเอ่ยตัดบทนางขึน้ เบาๆ “แต่เจ้ากับข้ามิใช่
688
สามี ภ รรยาทัว่ ไป วัง มี ก ฎวัง ไม่ ว่ า ผู้ใ ดก็มิ อ าจติ ด ตามความ
เคลื่ อ นไหวของจัก รพรรดิ แม้ น เกิ่ ง จิ้ น จงจะท าเพราะอยาก
ประจบเอาใจ แต่กม็ ิ อาจละเลยได้ โบยยี่สิบไม้ไม่ทาให้เขาตาย
หรอก เพียงแค่สงสอนเขาเท
ั่ านัน้ ”

พูดถึงตรงนี้ องค์จกั รพรรดิกลับเอ่ยขึ้นด้วยพระสุรเสี ยง

อัน ดัง เห็น ชัด ว่ าต้ องการบอกกล่ าวต่ อบริว ารที่ อยู่น อกห้ อ ง
“และให้ เป็ นเยี่ยงอย่างแก่พวกเจ้า หากมีผ้ใู ดกระทาผิดอี ก จะ
โบยจนตาย ฟังไว้ให้ดี”

วาจายัง มิ ท ัน เอ่ ย จบ ก็ เ ห็ น บริ ว ารทุ ก คนในต าหนั ก

คุกเข่าลงบนพื้นดังพลักๆ ่ ติดต่ อกัน แต่ ละคนล้วนโขกศี รษะ
เพื่อวิงวอน

มุมปากเฉินฮวายกระตุกยกขึน้ รู้สึกนับถือจักรพรรดิจาง
เหอจากใจจริง ตอนที่ จดั การเกิ่งจิ้นจงอยู่นอกตาหนักนัน้ ช่างดู
ยิ่ ง ใหญ่ เ ปี่ ยมอ านาจ ท่ า ทางดุ ด ัน ดุ จ สัต ว์ร้ า ยที่ โ ผล่ ม ายาม
อุทกภัย เกิ่งจิ้นจงหวาดกลัวจนปั สสาวะแทบราด เขายังคิดว่า
ในที่ สุ ด องค์จ กั รพรรดิ ก็เ อาจริ ง เสี ย ที จัก ต้ อ งเข้ า มาสัง่ สอน
หวงกุ้ยเฟยสักครา อย่างไรเรื่องนี้ ผ้ใู ดดูกร็ ้วู ่าคนที่ อยู่เบือ้ งหลัง
คื อหวงกุ้ยเฟย เกิ่งจิ้นจงเป็ นเพี ยงขันที จะริอาจคิดเพ้อฝั นนา
ข่าวขององค์จกั รพรรดิไปขายอย่างนัน้ หรือ?

689
 จิตนาการของเขานัน้ ดูยิ่งใหญ่ แต่เมื่อประจักษ์ต่อความ
จริงในยามนี้ กระดูกเขานั น้ แทบแตกละเอี ยดไม่มีชิ้นดี แล้ วรู้
หรือไม่?

จหินผาเช่นในท้องพระโรง
ท่าทางอันองอาจดุดนั มันคงดุ
่
อยู่ที่ใดเล่า?

เล่ห์เพทุบายมากมายจนทาให้คนแทบโมโหตายที่ มกั ใช้

กับหลิวไท่โฮ่วเล่า?

สติปัญญาความฉลาดที่ร้เู ท่าทันเหล่าขุนนางและบริวาร
นัน้ อยู่ที่ใด?

มารดามันเถอะ เมื่อมาอยู่ต่อหน้ าหวงกุ้ยเฟย ทุกอย่าง

ล้วนกลายเป็ นเพียงผายลมกระนัน้ หรือ? !

ไม่ เ พี ย งไม่ มี ว าจารุน แรงแม้ ส ัก ครึ่ ง ค า หน าซ้า ขณะที่

ข่มขู่นางกานัลขันที กลับยังไม่ลืมล้างมลทินให้หวงกุ้ยเฟย โยน
ความผิดให้เกิ่งจิ้นจง เพราะเขาอยากจะประจบสอพลอหวงกุ้ย
เฟยจึงได้กระทาผิดครังนี ้ ้ ...

จากวาจาที่ ห วงกุ้ ย เฟยกล่ า วได้ เ พี ย งครึ่ ง ก็ ถ ูก องค์

จักรพรรดิตดั บทนัน้ เห็นชัดว่านางยอมรับว่าเป็ นความคิดของ
นาง แต่ องค์จกั รพรรดิกลับกล่าวส่งเดชโดยที่ พระพักตร์ไม่แม้
690
จะเปลี่ ย นสี ลมหายใจติ ดขัด เพื่ อ ชื่ อ เสี ย งของหวงกุ้ย เฟย
พระองค์ทรงทุ่มเทพระวรกายและพระทัย วางแผนสามสิบหก
ชนิด หยิบใช้เล่หก์ ลสิบแปดอย่างเลยทีเดียว

เฉินฮวายมีเพียงสองคาภายในใจนัน้ คือ ‘นับถือ’

“ออกไปให้หมดเถิด” เซี ยวเหยี่ยนบอกด้วยน้ าเสียงเย็น

ชาดุจเคลือบด้วยน้าแข็ง “ต่อไปสิ่งใดควรทา สิ่งใดไม่ควรทาจง
จดจาไว้ให้ดี”

เฉิ นฮวายค่ อ ยๆ เบนสายตาหนี มิ อ าจทนมององค์

จักรพรรดิผชู้ ี้กวางเป็ นม้า*เพื่อหวงกุ้ยเฟย เขารูส้ ึกใจสลายยิ่ง

เมื่ อ ไล่ บ ริ ว ารออกไปจนหมด ใบหน้ าเซี ย วเหยี่ ย นจึ ง

ปรากฏรอยยิ้ม เขากวักมือเรียกเฉินหรูอี้ “มานี่ สิ”

เรื่องที่ เฉินฮวายยังมองออก เฉินหรูอี้จะมองไม่ออกได้

อย่างไร ในใจอาบเอิบไปด้วยความสุข เขาเรียกนาง นางก็รีบ
ทะยานเข้าไปทันที ยังมิทนั ถึงตัว เซียวเหยี่ยนก็ยื่นมือมารัง้ เอว
นางเข้าไปนัง่ ลงบนหน้ าตักเขาทันที

เฉินหรูอี้ซบอยู่ในอ้อมอกเขาอย่างเป็ นสุข ทัง้ ยังโอบรอบ

คอเขาไว้ไม่ปล่อยมือ ความรู้สึกเบิกบานนี้ มิอาจบรรยายด้วย
คาพูด นางจุมพิตที่ริมฝี ปากเซียวเหยี่ยนโดยไวคราหนึ่ ง
691
 “ท่านช่างดีเหลือเกิน” นางเอ่ยเสียงเบา

เป็ นครัง้ แรกที่ เซี ยวเหยี่ยนเห็นนางหน้ าแดงเวลาคุยกับ

เขา ในใจพลันรู้สึกดังเมฆหมอกได้
่ สลายหายไปเห็นเพียงแสง
สว่างอันเจิดจ้า ตื่ นเต้ นซาบซึ้ ง คล้ายหัวใจกาลังจะทะลุอ อก
มาแล้ ว ความรู้ สึ ก เช่ น นี้ แทบท าให้ ห น้ าอกของเขาระเบิ ด
ออกมาให้ ได้ เขาพลันกอดเฉินหรูอี้แน่ นขึ้น เนิ่นนานก็มิยอม
ปล่อยมือ

“ฝ่ าบาท” เฉินหรูอี้เอ่ยขึน้ เบาๆ ข้างหูเขา “ข้าผิดไปแล้ว

เป็ นข้าที่ ให้เกิ่งจิ้นจงไป ข้าอยากจะรู้ว่า...เหตุใดท่านจึงประชุม
ที่ท้องพระโรงอย่างกะทันหันเช่นนี้ ”

“เจ้าคงอยากจะรู้ว่า เหตุใดข้าถึงจับนางกานัลของสตรี
สกุลต่ง เป็ นเพราะเมื่อก่อนนางเคยทาร้ายเจ้าหรือไม่ ข้าประชุม
ที่ ท้องพระโรงก็เป็ นเพราะเรื่องนี้ ด้วยหรือไม่” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ย
น้ าเสี ยงราบเรียบ แม้นฟั งแล้วคล้ายกาลังถาม แต่ น้ าเสี ยงอัน
ราบเรียบนัน้ ได้บอกแล้วว่าเขามันใจย ่ ิ่ ง

เฉินหรูอี้สนสะท้
ั่ านขึน้ มาอย่างประหลาด องค์จกั รพรรดิ
พูดไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย ประหนึ่ งเป็ นพยาธิในท้องนางกระนัน้
เอาเป็ นเพราะการหวนคืนมาในครานี้ ของนางพระองค์ทรงรัก
นางอย่ า งลึ ก ซึ้ ง จึ ง คล้ า ยบุ รุษ โง่ ง มผู้ห นึ่ ง ท าให้ น างลื ม ไปว่ า
692
แท้ จริงแล้วพระองค์คือผู้ที่มากด้วยเล่ห์เหลี่ ยม ทรงเติบโตอยู่
ภายในวังและต้องคอยรับมือกับขุนนางใหญ่ที่หางแกว่งไกวไป
มาดุ จ ปี ศาจจิ้ ง จอกเฒ่ า เจ้ า เล่ ห์ จิ ต ใจและสติ ปั ญ ญาที่ มี นั ้น
สามารถขายคนผู้ห นึ่ งแต่ เ ขายัง เฝ้ าคิ ดถึ ง แต่ ค วามดี ข อง
พระองค์ไ ม่ เ สื่ อ มคลายได้ เ ลยที เ ดี ย ว นางเสี ย สติ ไ ปแล้ ว ลื ม
่ ิ ตและน้าตาที่เคยหลังร
กระทังโลห ่ ิ นในอดีตได้อย่างไรกัน!

คิดไม่ถึงว่าพระองค์กลับมองทุกการกระทาของนางออก
ทัง้ หมด เคราะห์ดีที่นางยังพอมีเสน่ ห์อยู่บ้าง องค์จกั รพรรดิจึง
รักนาง มิเช่นนัน้ ด้วยอุปนิสัยของพระองค์ นางคงถูกทรมานจน
มีสภาพเป็ นเช่นไรยังมิรไู้ ด้

“ข้า...” เฉินหรูอี้เ ลี ย ริมฝี ปากตน มือของเซี ย วเหยี่ ยน

กลับยื่นมาปิดปากนางไว้

“ที่ข้าพูดทุกอย่างกับเจ้า มิใช่เพื่อให้เจ้ากลัวข้า” เขาเอ่ย

ขึ้นโดยมิได้มองข้ามแววหวาดหว่านที่ ผ่านวูบเข้ามาในดวงตา
นาง “ข้าแค่ อยากจะพูดกับเจ้าอย่างเปิดเผยและจริงใจ เจ้าก็
ทราบดี ว่ าข้าค่อนข้างหวาดระแวง ระหว่างเราสองคนมีเพียง
คนเดียวที่ เป็ นเช่นนัน้ ก็พอแล้ว ข้ามิอยากให้เจ้าสงสัยอันใดใน
ตัวข้า”

เซียวเหยี่ยนเกิดในวัง เติบโตในวัง เรือ่ งการแก่งแย่งชิงดี

693
ใ น โ ล ก ม นุ ษ ย์ นี้ ไ ม่ จ า เ ป็ น ต้ อ ง มี ผู้ ใ ด ก ล่ า ว ใ ห้ เ ข า ฟั ง
จักรพรรดิพระองค์ก่อนตรัสไว้ว่า พระองค์ทรงต้ องสิ้นเปลื อง
ความคิดและสติปัญญากับเล่หเ์ หลี่ยมมากมายของเหล่าขุนนาง
มาทัง้ วันแล้ ว เมื่อกลับไปวังหลังจึงมิปรารถนาที่ จะต้ องคอย
คาดเดาหวงโฮ่ ว ของพระองค์อี ก เช่ น นั ้น ความรัก คงค่ อ ยๆ
สลายหายไปเพราะเหตุนี้ ดัง นั ้น หากมี เ รื่ อ งราวใดล้ ว นบอก
กล่ า วต่ อ ไท่ โ ฮ่ ว ทั ง้ สิ้ น ไท่ โ ฮ่ ว แม้ น ดู แ ข็ ง กร้ า วทว่ า กลั บ
จงรักภักดีต่อจักรพรรดิพระองค์ก่อนยิ่ง ทัง้ สองจึงมีวนั เวลาอัน
สวยงามร่วมกัน

กาลก่อนเขาคล้ายภมรเพียงหนึ่ งเดียวในอุทยาน เขาจะ

ดอมดมเช่ นไรก็ย่อมได้ ไม่จาเป็ นต้ องเข้าใจบุปผาดอกใดว่า
เป็ นเช่ นไร คิดอันใด กระทังบั
่ ดนี้ จึงนึ กถึงพระราชดารัสของ
จักรพรรดิพระองค์ก่อนขึ้นมา เขาจึงได้เข้าใจ แท้จริงแล้ววาจา
นัน้ มีเหตุผลอย่างยิ่ง

เขาไม่ร้วู ่าการรักคนผูห้ นึ่ งต้องทาเช่นไร จึงได้แต่นาสิ่งที่

คิดว่าดีที่สุดมอบให้กบั นาง การได้เห็นรอยยิ้มของนางทุกวันก็
เพียงพอแล้ว นางเป็ นคนแรกที่เขารัก นางได้ทงั ้ กายและใจของ
เขา ขณะเดียวกันนางก็ต้องรับทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเขา ไม่ว่าจะ
เป็ นความโมโหร้าย ความระแวงหรือกระทังอารมณ์ ่ ต่างๆ ที่
เกิดขึ้นอย่างกะทันหันของเขา มีเขาที่ เป็ นคนคิดเล็กคิดน้ อย
694
เป็ นคนเจ้ า คิ ด เจ้ า แค้ น เป็ นโรคหวาดระแวงเพี ย งคนเดี ย วก็
พอแล้ว หากมีเขาถึงสองคน และให้ เซี ยวเหยี่ยนทัง้ สองคนรัก
กัน...แม้นเขาจะไม่มีประสบการณ์ มากมายอันใด เขาก็ทราบ
ด้วยตนเองโดยมิจาเป็ นต้องมีผรู้ ้มู าบอกเขา...ว่ามันจักต้องเป็ น
หายนะที่สามารถทลายฟ้ าทลายดินได้เป็ นแน่

เขาคิดไม่ออกด้วยซ้าว่าหากตนต้ องได้ รบั ความเสี ยใจ

จากความผิดพลาดของเฉินหรูอี้ สุดท้ายแล้วเขาจะมีสภาพเป็ น
เช่นไร

“หรูอี้ ข้าอยากเชื่ อทุกคาพูดของเจ้า” นั ยน์ ตาหงส์ของ

เซียวเหยี่ยนเปล่งประกาย จ้องมองนางอย่างลา้ ลึก “อย่าหลอก
ข้าในทุกๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเป็ นฐานะของเจ้า ความรู้สึกของเจ้า
อย่าได้ลวงหลอกข้าอี ก ข้าหวังว่าเราจะเปิดเผยและจริงใจต่ อ
กัน”

เฉินหรูอี้หวั ใจสันสะท้
่ านไปหมด แม้นรูไ้ ด้ถึงความจริงจัง
ในวาจานั น้ ของเขา ทว่าเหตุใดองค์จกั รพรรดิที่ จ้องมองนาง
ด้วยความรักอันลึกซึ้งอย่างจริงใจกลับทาให้นางเกิดความกลัว
และหวาดหวันขึ่ น้ ในใจมากมายเพียงนี้ เล่า?

ที่เขาต้องการมิใช่เพียงแค่ร่างกายของนาง แต่เป็ นความ

รักของนาง กระทังความค
่ ิ ดอันดี งามและน่ าละอายที่ ซ่อนใน
695
จิตใจรวมทัง้ จิตวิญญาณของนาง ทัง้ หมดล้วนต้องนามาวางไว้
ภายใต้ แ สงสว่ า งอัน เจิ ด จ้ า เปิ ดเผยทุ ก มุม มองทุ ก ด้ า นอย่ าง
หมดจด หรือนี่ มิใช่อาการป่ วยชนิดหนึ่ ง?

ปั ญ หาคื อ มิ ใช่ ทุ ก เรื่ องราวทุ ก ความคิ ดที่ ส ามารถ

เปิดเผยได้ ผู้รบั ฟั งอย่างเขาอาจรับได้ แต่นางผู้บอกกล่าวกลับ
มิอาจทนรับความรูส้ ึกเปลือยเปล่า ไร้สิ่งห่อหุ้มเช่นนัน้ ได้

“...ข้าเพียงแค่” นางกัดริมฝี ปากตน ไม่กล้ามองตาเซี ยว

เหยี่ยน “ท่านพูดถูกทุกอย่าง ที่ ท่านพูดล้วนเป็ นความคิดที่ อยู่
ในใจของข้าทัง้ สิ้น”

เซียวเหยี่ยนลูบไล้ใบหน้ านาง แล้วขยับใบหน้ าตนเข้ามา

ใกล้

“เจ้าอย่าได้คิดมาก ข้าแค่...อยากคุยกับเจ้าเท่านัน้ ” เขา

เอ่ยต่อว่า “ตัง้ แต่ ที่เจ้าพูดกับข้าว่าสตรีสกุลต่ งทาร้ายเจ้า ข้าก็
เก็บไว้ในใจเสมอมา ทว่าติดที่ นางเป็ นพระมารดาขององค์รชั
ทายาท หากเรื่องโสมมเช่นนี้ ถกู เปิดโปงออกไป เกียรติของรัช
ทายาทคงไม่เหลือ ทัง้ ยังจะกลายเป็ นมลทินติดตัวเขาไปตลอด
ชีวิต”

“อี กอย่ างเวลาก็ผ่านมานานแล้ ว การหาหลักฐานมิใช่

696
เรื่องง่าย โจวหนิงผู้นัน้ ก็เป็ นพวกกระดูกแข็ง หลังจากขึ้นศาล
นางก็กดั ลิ้นฆ่าตัวตายในคืนนัน้ ยังมิต้องกล่าวถึงว่าคาให้การ
ของนางสามารถนาไปใช้ในศาลต้าหลี่ได้หรือไม่ แต่มนั อาจถูก
ผูค้ ิ ดไม่ซื่อนามาใส่รา้ ยกล่าวหาว่าเจิ้นหลงผิดเชื่อเจ้า คิดใส่รา้ ย
สตรีสกุลต่ง แม้นโจวหนิงมีชีวิตคืนมาก็ทาได้เพียงชี้ตวั หวงโฮ่ว
ไม่มีหลักฐานอื่น อีกทัง้ ผูร้ ้ายก็ถกู ชี้ตวั ว่าเป็ นสนมลู่ไปนานแล้ว
หากคิดจะพลิกคดีกเ็ ป็ นเรือ่ งยากเสียงยิ่งกว่ายาก”

เฉินหรูอี้มองดูองค์จกั รพรรดิเงียบๆ จนพระองค์กล่าว

จบ

ในเมื่อพระองค์ทรงพูดถึงเพียงนี้ แล้ว แน่ นอนว่าต้ องมี

แผนการจัดการสตรีสกุลต่ง

“หัวหน้ าผู้ตรวจการฝ่ ายซ้ ายกินเหล็กกล้าเข้าไปจึงคิด

เป็ นปฏิปักษ์กบั ข้า อย่างไรก็จะพิสูจน์ ว่าเจ้าเป็ นไส้ศึกซี เหลียง
ให้ ไ ด้ ก ระทัง่ น าคนนอกปะปนเข้ า มาในวัง เพื่ อ ชี้ ต ัว เจ้ า ใน
ตาหนักเหรินโซ่ว...”

“เขาช่ า งขวัญ กล้ า เที ย มฟ้ ายิ่ ง ถึ ง กับ ? ” เฉิ นหรูอี้ ห น้ า

เปลี่ยนสีไปโดยพลัน “เช่นนัน้ เขานาคนเข้ามาได้หรือไม่? แล้ว
จาข้าได้หรือไม่?”

697
 นางทราบดี หากจานางได้ นางก็แค่ตาย นางชินชาเสี ย
แล้ว ทว่าสาหรับองค์จกั รพรรดิกลับเป็ นมลทินที่ มิอาจลบล้าง
ั ่ วิต การรักไส้ศึกของแดนศัตรูทงั ้ นาเข้ามาในวัง มอบ
ไปได้ชวชี
ตาแหน่ งอันสูงส่งให้ กระทังใช้่ ไม้พลองราชสานักโบยเหล่าขุน
นางเพราะสตรีเพียงคนเดียว ทุกสิ่งที่องค์จกั รพรรดิทาเพื่อนาง
นัน้ ในสายตาราชสานั กและราษฎรอี กพันปี ให้หลังล้วนมองว่า
พระองค์เป็ นจักรพรรดิผลู้ ่มุ หลงในสตรี ต่อให้ภายหน้ าพระองค์
จะทาการอันใดดีงามเพียงไหน ก็มิอาจลบล้างได้

หากฐานะของนางถูก เปิ ดเผย ความเสี ย หายที่ อ งค์

จักรพรรดิได้รบั นัน้ กลับยิ่งใหญ่กว่านางมากมายนัก

“ไม่ต้องร้อนใจไป ตอนที่ ข้าได้ยินว่าไท่โฮ่วเชิญหัวหน้ า

ผู้ต รวจการฝ่ ายซ้ า ยเข้ า วัง มา ก็ใ ห้ เ ฉิ นฮวายไปขวางไว้ ไ ม่
อนุญาตให้เขานาคนเข้ามา...พวกเขาเห็นพระราชวังเป็ นโรงชา
โรงสุราหรือไร คิดจะเข้าก็เข้า อยากจะพบผู้หญิงของจักรพรรดิ
เมื่อใดก็ได้เช่นนัน้ หรือ?”

เซี ย วเหยี่ ย นกระตุ ก มุ ม ปากยิ้ ม เย็น ชา “จัด การสตรี

สกุลต่งเป็ นเรือ่ งที่ไม่ช้าก็เร็วจักต้องเกิดขึน้ คนที่กล้าทาร้ายเจ้า
ข้าจะเอาคืนสิบเท่าร้อยเท่า แม้นมิอาจมอบความผิดเดิมที่ เคย
ทาร้ายเจ้าแต่แรกเริ่ม ทว่าสิ่งที่ ข้าจะให้นางชดใช้ย่อมมากกว่า

698
นัน้ อีก โจวหนิงเป็ นพยานปากสาคัญ คิดไม่ถึงว่านางจะกล้าใช้
ความตายทาลายพยาน แต่ กม็ ิ เป็ นอุปสรรคในการนาทัง้ สอง
เรือ่ งนี้ มาเชื่อมโยงกันของข้าหรอก”

“เพราะความริษยา ต่งหวงโฮ่วจึงร่วมมือกับลูกน้ องของ

หัวหน้ าผูต้ รวจการฝ่ ายซ้ายเพื่อใส่ร้ายหวงกุ้ยเฟย เป็ นเรื่องราว
ที่งดงามสมบูรณ์ยิ่ง”

“ทว่า” เฉินหรูอี้ลงั เล “มันอาจส่ งผลต่ อชื่ อเสี ยงของฝ่ า

บาท...”

ชื่ อเสี ยงนัน้ ...หากข้าตายแล้วก็อาจมีผลกระทบอยู่บ้าง

แต่ในยามที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าคือผูเ้ ป็ นใหญ่ในต้าจิ้น ยังต้องสน
สิ่งที่เรียกว่าชื่อเสียงพรรค์นัน้ อยู่หรือ?

เซียวเหยี่ยนกอดนางไว้แน่ น “ข้าเพียงต้องการให้เจ้าอยู่
กับข้า สิ่งอื่นข้าล้วนไม่สนทัง้ สิ้น หรูอี้ เจ้าวางใจ ผู้ใดทาร้ายเจ้า
ข้าจักต้องทวงความเป็ นธรรมคืนให้เจ้าแน่ สตรีสกุลต่ง เจิ้นจะ
เก็บนางไว้ไม่นานหรอก”

หากบอกว่ า เฉิ นหรูอี้ มิ รู้สึ ก ซาบซึ้ ง ใจนั ้น คงเป็ นเรื่ อ ง

โกหก องค์จกั รพรรดิทุ่มเทกายใจ คิดทุกอย่างเพื่อนางจนหมด
สิ้น ต่อให้ทรงประชวรทางจิต คลุ้มคลังจนม ่ ิ อาจควบคุมได้ ทัง้
699
คิดเล็กคิดน้ อย นางก็มิได้ติดใจสักเท่าใดแล้ว ขอเพียงนางดีต่อ
เขาด้วยใจจริง เขาก็จะไม่ทาร้ายนางทัง้ ยังปกป้ องนางอีกด้วย
นี่ นับว่าเป็ นรางวัลที่สวรรค์ได้หยิบนางมาละเล่นเสียจนบอบชา้
ไปหมดใช่หรือไม่?

หากเป็ นเช่ นนั น้ ต่ อให้ สวรรค์จะหยิบนางไปละเล่นอี ก

สักกี่ครานางก็มิถือสาแล้ว เชิญมาได้เลย!

“...มี บุตรชายให้ ข้าสักคนเถิด” เซี ยวเหยี่ ยนเอ่ ยที่ ริมหู

นางเสี ยงแผ่วเบา “ขอเพียงเป็ นสิ่งที่ ข้าให้ ได้ ข้าจะมอบให้ เขา
ทัง้ หมด”

เฉิ นหูอี้ รู้สึ ก ดัง่ ฟ้ าผ่า ลงมากลางแจ้ ง จนแทบจะผ่ า เอา

วิ ญ ญาณสามส่ ว นหกส่ ว นของนางลอยล่ อ งไป กระดูก แตก
ละเอียดปลิวว่อนกระนัน้

*ชี้กวางเป็ นม้า เป็ นสานวนมีความหมายว่า กลับผิดเป็ น

ถูก กลับดาเป็ นขาว

700
 193 เกิดเรือ่ ง

วาจานี้ ข ององค์จ กั รพรรดิ หมายความอย่ า งที่ น างคิ ด

หรือไม่?

นางศีรษะมึนงงไปหมดแล้ว รากเหง้าและวิญญาณของ
นางเป็ นคนต้ าจิ้น ตายไปก็เป็ นผีต้าจิ้น ตัง้ แต่ คราแรกที่ นางมี
ชี วิตเป็ นเฉินหรูอี้กไ็ ด้ถกู กาหนดไว้แล้ว และเป็ นสิ่งที่ ทางการ
และราชสานักเฝ้ าปลูกฝังมาหลายปี

แต่ว่า!

ร่างนี้ ของนางคือเซี ยวเสี่ ยวอวี้ไส้ศึกของซี เหลียง ฐานะ

ของนางอาจถูกเปิดเผยได้ทุกเมื่อในวันใดวันหนึ่ ง หากมีบุตร
ถึงเวลานัน้ ต่อให้องค์จกั รพรรดิจะปกป้ อง แต่ราษฎรต้าจิ้นต่าง
เห็นซี เหลียงเป็ นศัตรู ยังมิต้องกล่าวถึงขุนนางทัง้ หลายในราช
สานักว่าจะร่วมแรงร่วมใจกันเพียงใด แค่เดินไปมาในวังนางก็
ห่ ว งว่ าจะมี พ ระสนมคนใดที่ รกั ในคุณธรรมอย่ างแรงกล้ าหา
เหตุผลลงมือฆ่ าบุตรนาง อาจมีนางกานัลขันที ยกขาขัดให้ ล้ม
ตายหรื อ เพี ย งเผลอไผลก็อ าจถูก ผู้ก ล้ า ที่ เ ห็น ว่ า เรื่ อ งราวไม่
ราบรืน่ จึงช่วยชักดาบเข้าฟาดฟันให้ตายแล้วกลืนลงคอเสีย...

701
 นี่ ยงั ไม่รวมสิ่งที่ องค์จกั รพรรดิตรัสว่าจะมอบให้ ต่ งหวง
โฮ่ ว ล้ ว นคาดการณ์ ทุ ก อย่ า งไว้ เ พื่ อ รัช ทายาทองค์ปั จ จุบ นั ไว้
หมดแล้ว หากนางมีบตุ รบทสุดท้ายอาจเกิดผลลัพธ์ที่มิอาจคาด
เดาขึ้น ได้ การมี บุ ต รสัก คนนั ้น จึ ง เป็ นเรื่ อ งอัน ตรายนั บ ร้ อ ย
อย่างไม่มีผลดีใดๆ ทัง้ สิ้น

แน่ นอนว่านางเพียงกล่าวถึงฐานะปั จจุบนั ของนาง หาก

ยังมีคราวต่อไป นางก็มิได้ถือสาที่ต้องให้กาเนิดบุตรสักคนหรือ
หลายคนแก่เขา

เฉิ นหรูอี้ ท าปากขมุ บ ขมิ บ พูด เพี ย งสองค ายัง มิ ท ัน จับ

ความหมายใดได้สกั นิด องค์จกั รพรรดิกเ็ ข้าใจทุกอย่างแล้วว่า
นางมิเห็นด้วย

“เจ้าไม่เชื่ อว่าข้าสามารถปกป้ องลูกของเราได้ ?” เขา

ถาม “หรือเจ้าไม่อยากให้กาเนิดลูกของข้า”

พูดภาษาคนได้หรือไม่? !

เฉินหรูอี้กดั ฟันตน “ท่านก็ทราบดีถึงฐานะของข้า...”

“เจ้ า เป็ นสนมรัก ของเจิ้ น มี เ พี ย งฐานะเดี ย วเท่ า นั ้น ”

เซี ยวเหยี่ยนเลิกคิ้ว ฝ่ ามือเขาค่อยๆ โอบรอบเอวนาง ยิ่งรัดยิ่ง
702
แน่ นจนเฉินหรูอี้แทบหายใจไม่ออกแล้ว “จาไว้”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า นางจาได้กไ็ ร้ประโยชน์ ต้ องให้ขนุ

นางใหญ่ ใ นราชส านั ก เชื่ อ ราษฎรทั ว่ ใต้ ห ล้ า เชื่ อ จึ ง จะมี
ประโยชน์ แต่ น างรู้ บัด นี้ เ ขามิ ไ ด้ ก าลัง ปรึ ก ษากับ นาง แม้ น
น้ าเสียงยังอ่อนโยนและนุ่มนวล แต่ความจริงเป็ นเพียงบอกให้
นางทราบเท่านัน้ และเมื่อนางแสดงออกว่ามิเห็นด้วยแม้เพียง
เล็กน้ อย ความคิดอันพิสดารต่างๆ ที่ว่านางมิได้รกั เขาก็จะเริ่ม
ผุดพรายขึน้ มา

มารดามันเถอะ เขาอยากสวมหมวกสี เขี ยวนั กหรือไร

นางมิได้มีผ้ใู ดในใจเขากลับสามารถจินตนาการไปถึงได้ นางก็
ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว ความจริงวาจาเหล่านี้ ของเขาทาให้นางฉุก
คิดได้...

แท้ จริงสิ่งที่ นางควรกลัวคือการที่ ลูกของนางจะเหมือน

เขา เป็ นบุรุษที่ แสนวิปริต จักรพรรดิเช่ นเขานั น้ มิเป็ นไร ทว่า
นางคงถูกทรมานจนบ้าตายเป็ นแน่

ทว่าวาจานี้ นางกล้ากล่าวเพียงในใจ ตีให้ตายอย่างไรก็มิ

กล้าพูดออกมาต่อหน้ าองค์จกั รพรรดิเป็ นแน่

703
 “พวกเราปล่อยไปตามธรรมชาติเถิด” เฉินหรูอี้โอบรอบ
คอเขาไว้ เอ่ยออกมาแผ่วเบา

“แล้วจะให้ทาเช่นใดเล่า” เซียวเหยี่ยนหัวเราะ “ในเมื่อมิ

สามารถนาทารกยัดใส่ท้องของเจ้าได้”

“......” มารดามัน เถอะ หากมี ผู้ใ ดบอกนางว่ า องค์

จักรพรรดิทรงปกติดีนางคงได้ฆ่าคนผูน้ ัน้ เป็ นแน่ วาจาเช่นนี้ ยงั
พูดออกมาได้ ช่างไม่อายบ้างเลย

แม้ น เป็ นเพี ย งค าพูด ข าขัน ก็ย งั รู้สึ ก เหน็ บ หนาวไปถึ ง

ดินแดนขัว้ โลกใต้แล้วรูห้ รือไม่

“ต่อไปหากเจ้าอยากรู้สิ่งใดให้ถามข้า อย่าได้เดาส่งเดช
และไม่ต้องส่ งคนไปสอบถามที่ ตาหนั กฉางเล่อ” เซี ยวเหยี่ยน
เบี่ยงศีรษะจุมพิตเข้าที่ คอเฉินหรูอี้ ลมหายใจอันผ่าวร้อนเป่ า
รดบนคอระหงของนาง เส้นขนบนคอต่างชี้ชนั ขึ้นมาโดยพลัน
“หากถูกคนจับได้กลับจะกลายเป็ นจุดอ่อนของเจ้า อี กอย่าง...
ข้าไม่ชอบถูกคนสอดแนม”

เฉินหรูอี้แสดงท่าทียอมรับผิดอย่างจริงใจ “ข้าทราบแล้ว
ต่ อไม่จะไม่ทาผิดอี ก ครัง้ นี้ ข้าอดสงสัยไม่ได้จริงๆ ” หลังจาก

704
นัน้ นางก็รงั ้ คอเซี ยวเหยี่ยนเข้ามาใกล้ แล้วประทับจุมพิตแผ่ว
เบาบนริมฝี ปากเขาโดยมิรอให้เขาได้ตอบโต้อนั ใด

เซี ย วเหยี่ ย นตกตะลึ ง ไปเล็ก น้ อย ชัว่ พริ บ ตานั ้น กลับ

เปลี่ยนเป็ นผูร้ กุ ไล่นางแทน

ริมฝี ปากและเรียวลิ้นของคนทัง้ สองที่ เกี่ยวกระหวัดกัน

อยู่นัน้ ยิ่งมายิ่งร้อนแรง ไม่นานก็ล้มกลิ้งลงไปบนเตียง

โธ่เอ๊ย!

เฉินฮวายได้ยินเสียงพลอดรักดังออกมาจากภายในห้อง
อดไม่ ไ ด้ ที่ จ ะขบฟั น คราหนึ่ ง คราก่ อ นที่ อ งค์จ กั รพรรดิ แ ละ
หวงกุ้ยเฟยผิดใจกันเขากลับเป็ นผู้เสี ยเปรียบ คนทัง้ สองเคย
วิวาทจนแทบจะตัดขาดกันมาแล้ว...แต่องค์จกั รพรรดิทรง...

อย่างน้ อยในสายตาของเฉินฮวายนัน้ แม้นทัง้ หมดจะเริ่ม

มาจากหวงกุ้ยเฟย แต่ ผ้ทู ี่ ทาให้ เรื่องยุ่งยากขึ้นไปอี กกลับเป็ น
องค์จกั รพรรดิ ช่างเป็ นผูท้ ี่ผิดแปลกจากคนธรรมดาทัวไปย ่ ิ่ ง

แรกเริ่มนัน้ เขาต้องการให้ตนเป็ นขันทีชนั ้ สูง จึงมิยอมวิ่ง

ไปลอบฟั งข้างกาแพงโดยเด็ดขาด สุดท้ ายองค์จกั รพรรดิ ผ้มู ี
ทุกข์กลับไม่ยอมตรัสกล่าว ทัง้ ยังลากนางกานัลขันทีในตาหนัก
705
ฉางเล่อไปร่วมทุกข์ด้วย ทรงเสด็จดาเนินในตาหนั กทัง้ วันทัง้
คื น บริวารตาหนั กฉางเล่อแต่ ละคนนั น้ แทบจะล้มป่ วยกัน ไป
หมด

ทุกคราที่ องค์จกั รพรรดิทรงกริ้ว หวงกุ้ยเฟย เพี ย งพระ

พักตร์ขมวดเล็กน้ อย หวงกุ้ยเฟยนั น้ มิได้ร้สู ึ กอันใดหรอก แต่
บริวารทัง้ หลายต่างก็เริ่มทอดถอนใจ อกสันขวั
่ ญแขวนทันที

ครัง้ นี้ แม้ น ท่ า ทางขององค์ จ ัก รพรรดิ มิ ไ ด้ ดู โ กรธขึ้ ง

หวงกุ้ยเฟยก็มิได้คิดเอาชนะแม้เพียงนิด แต่ เฉินฮวายก็มิกล้า
รับประกันว่าคนทัง้ สองจะยุติการวิวาทกันจริง เขาทาเช่ นนี้ ก็
เพื่อตัวเอง เพื่อความสงบของตาหนักฉางเล่อ จึงได้กระทาการ
ตา่ ช้าลอบฟังข้างกาแพงอยู่นาน

คิดไม่ถึงว่าองค์จกั รพรรดิยงั มิทนั ไกล่เกลี่ยเรื่องในราช

สานักให้สงบกลับคิดถึงเรื่องพระโอรสแล้ว ทัง้ ยังรีบร้อนอย่าง
ยิ่ง เพิ่งตรัสจบก็เร่งปฏิบตั ิ ทนั ที คนทัง้ สองต่างกอดเกี่ยวขบกัด
กันเสียแล้ว...

เอาเถิ ด เฉิ นฮวายปลอบใจตน อย่ า งน้ อ ยก็ดี ก ว่ า แข็ง

กระด้างต่อกัน

706
 องค์จกั รพรรดิและขุนนางในราชสานักมิอาจตัดขาดจาก
กันแต่กม็ ิ อาจหาข้อสรุปที่ดีได้ สงครามใหญ่แทบจะประทุขึน้ ได้
ตลอดเวลา วัง หลัง อัน กว้ า งใหญ่ แ ห่ ง นี้ ก็มิ อ าจต้ า นทานการ
วิวาทขององค์จกั รพรรดิและหวงกุ้ยเฟยได้อีกแม้เพียงครัง้ คลื่น
ลูกนัน้ สามารถพัดสาดวังหลังทัง้ หมดให้หายไปได้เลยรูห้ รือไม่

ฐานะอันลึ ก ลับ ของหวงกุ้ย เฟยกลับ มิได้ ลดความร้อน

ระอุล งเพี ย งเพราะหัว หน้ าผู้ต รวจการฝ่ ายซ้ า ยถูก ปลดจาก
ตาแหน่ ง ตรงกันข้ามกับทวีความสนใจมากขึน้ เรือ่ ยๆ

ประการที่ ห นึ่ งนั ้น เกี่ ย วข้ อ งกับ อุ ป นิ สัย ของหัว หน้ า

ผู้ต รวจการฝ่ ายซ้ า ย เขาเป็ นคนตรงไปตรงมา แต่ มิ ใ ช่ พ วก
หัวโบราณครา่ ครึมิร้จู กั พลิกแพลง การงัดข้อกับองค์จกั รพรรดิ
เพื่อให้ได้ชื่อว่าเป็ นขุนนางผูจ้ งรักนัน้ มิใช่วิสยั ของเขา นอกจาก
จะมีสาเหตุที่จาเป็ นหรือพิเศษจริงๆ

ประการที่สองนัน้ เกี่ยวกับท่าทีขององค์จกั รพรรดิ ในการ

ประชุมที่ ยากจะเกิดขึ้นสักครัง้ นี้ พระองค์กลับถกเถียงกับเหล่า
ขุนนางอย่างเอาเป็ นเอาตาย ทัง้ ที่ แค่นาตัวหวงกุ้ยเฟยออกมา
ให้พบสักหน่ อยก็สามารถยุติเรื่องทัง้ หมด แต่ พระองค์กลับไม่
ยิ น ยอม...หากมิ ใ ช่ เ จตนาให้ เ รื่ อ งธรรมดากลายเป็ นเรื่ อ ง
ซับซ้ อนก็เป็ นเพราะในพระทัยพระองค์นัน้ มีสิ่งใดซ่ อนอยู่เป็ น
707
แน่

แม้นในประวัติไม่เคยมีการนาหวงกุ้ยเฟยมาเผยโฉมแก่
ผู้ค น ทว่ า ราชวงศ์ต้ า จิ้ น ในร้อ ยปี มานี้ ก็มิ ใ ช่ ไ ม่ เ คยมี ม าก่ อน
อย่างไรเมื่อถึงเทศกาลเฉลิมฉลองก็ย่อมต้ องพบปะกับบรรดา
สตรีสูงศักด์ ิ บางคราก็ได้พบหน้ ากับเหล่าขุนนางเมื่อติดตาม
อยู่ข้างพระวรกายองค์จกั รพรรดิ นัน่ ก็มิใช่เรือ่ งแปลกประหลาด
อันใด

ทว่าองค์จกั รพรรดิของพวกเขากลับยืนยันเป็ นมันเหมาะ ่

ตี ใ ห้ ต ายก็มิ ย อมอ่ อ นข้ อ ท าให้ ผู้ค นอดสงสัย มิ ไ ด้ หากองค์
จัก รพรรดิ จ ะลุ่ ม หลงในสตรี ง ามก็ช่ า งเถิ ด อย่ า งไรก็เ ป็ นผู้
ครอบครองใต้ หล้า จะโปรดปรานคนงามหรือหญิงอัปลักษณ์
เหล่าขุนนางก็เพียงเคาะข้างกลองสักหน่ อยเพื่อเตือนมิให้องค์
จักรพรรดิทรงทาเกินกว่าเหตุกเ็ ท่านัน้

หากเป็ นสตรีงามจากแคว้นอื่น ความจริง...ก็มิได้เป็ นอัน

ใด หากให้กาเนิดพระโอรส อย่างมากก็เพียงรอให้เติบใหญ่แล้ว
ส่ งออกไปไกลสักหน่ อยและมิพระราชทานบรรดาศักด์ ิ ที่ เกิน
กว่าเหตุกเ็ พียงพอแล้ว

แต่ ห ากเรื่ อ งไส้ ศึ ก ซี เ หลี ย งเป็ นความจริ ง อย่ า ว่ า แต่

708
แต่ งตัง้ ให้ เป็ นหวงกุ้ยเฟยเลย แม้แต่ นาเข้ามาเป็ นนางกานั ล
เล็กๆ ก็มิอาจกระทาได้ องค์จกั รพรรดิเสียสติไปแล้วหรือไร ไส้
ศึ กแต่ ละแคว้ น นั น้ ล้ ว นมี ค วามจงรัก ภักดี ต่ อบ้านเมื อ งอย่ า ง
ที่ สุด การเอาคนเช่นนี้ มาไว้ข้างกายยัวยวนให้
่ ลุ่มหลง ไม่แน่ ว่า
บัดนี้ ความลับทางการทหารและการปกครองของต้าจิ้นอาจถูก
นาไปวางต่อหน้ าดินแดนซีเหลียงแล้วก็เป็ นได้

หากฝี มือโหดเหี้ยมกว่านัน้ ก็อาจลอบฆ่าองค์รชั ทายาทที่

น่ ารักน่ าเคารพผู้มีจิตวิญญาณอันบริสุทธ์ ิ ของพวกเขา ซึ่ งนั น่
คือการสันคลอนอาณาจั
่ กรต้าจิ้นอย่างแท้จริง!

อย่ า งไรเสี ย หวงกุ้ย เฟยก็ย่ อ มวางแผนมาแล้ ว ถึ ง ได้

ปลอมเป็ นหญิงสาวชาวป่ าทาให้องค์จกั รพรรดิทรงแหกกฎครัง้
แล้วครัง้ เล่า เข้าวังมาเพียงไม่นานก็ทาให้ต่งหวงโฮ่วผู้เป็ นใหญ่
ในวัง หลัง ต้ อ งถูก กัก บริ เ วณในต าหนั ก เจาหยาง ซ้า องค์ร ชั
ทายาทก็พ ลอยรับ เคราะห์ ไ ปด้ ว ย ตามติ ด มาด้ ว ยการใช้ ไ ม้
พลองราชส านั ก กับ เหล่ า ขุน นางผู้จ งรัก หากมิ ใ ช่ ห ลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว
ออกหน้ าตักเตื อน ขุนนางเก่าแก่สองท่ านซึ่ งสุขภาพไม่ค่อยดี
อยู่แล้วนัน้ อาจถูกโบยจนตายก็เป็ นได้

มีเพียงประโยคเดียวที่ จะกล่าวคือ พลังอานาจในการฆ่า

ฟั นของหวงกุ้ยเฟยนัน้ มีมากเหลือเกิน หากเป็ นไส้ศึกซี เหลียง
709
ต้องกาจัด แม้นมิใช่แต่ถ้ากาจัดได้จะดีที่สดุ

แต่ มิอาจไม่กล่าวว่า การที่ จกั รพรรดิจางเหอทรงใช้ ไม้

พลองราชสานักลงทัณฑ์นัน้ ได้สนสะเทื
ั่ อนขุนนางทัง้ หลายเป็ น
อย่างยิ่ง ทว่าขุนนางเหล่านัน้ มิใช่พวกรักตัวกลัวตายหรอกหรือ
จึงมิยอมที่ จะต้ องเผชิญกับสถานการณ์ เช่ นนั น้ อี ก ทุกคนต่ าง
หวังให้มีวิธีที่ละมุนละม่อมมากกว่านี้

ด้ วยเหตุนี้ แม้นได้ รบั ผลประโยชน์ เช่ นเดี ยวกัน ความ

คิดเห็นเหมือนกัน แต่ วิธีการของแต่ ละคนในหมู่ขุนนางกลับ
แบ่งออกได้หลากหลาย ทาให้การรวมตัวคุกเข่าที่ หน้ าตาหนัก
ในครัง้ ที่ ส องของขุน นางนั ้น มี จ านวนแตกต่ า งจากครัง้ แรก
อย่างมาก

เพี ยงแต่ ครัง้ นี้ เฉินฮวายได้ ให้ คนปิดประตูตาหนั กฉาง

เล่อไว้ไม่อนุญาตให้ผ้คู นเข้าออกตามบัญชาจักรพรรดิจางเหอ
ต่อให้การโบยด้วยไม้พลองราชส านักครานี้ มีผลู้ อบไปทูลต่อไท่
โฮ่ว และไท่โฮ่วคิดจะเสด็จมาห้ามปรามก็คงเข้ามามิได้

ท้ องฟ้ าสดใส อากาศปลอดโปร่ง เสี ยงร้องโหยหวนใน

ตาหนักฉางเล่อดังออกมาไม่ขาดสาย กระทังมี ่ ผ้ทู ี่เอ่ยขึ้นมาใน
ระหว่ า งถูก โบยว่ า องค์จ กั รพรรดิ ท รงลุ่ ม หลงในสตรี ขอให้
710
พระองค์มี ส ติ คื น มา ก าจัด หวงกุ้ย เฟยเพื่ อ ความสงบสุข ของ
ราษฎร

เมื่ อ ผ่ า นการโบยถึ ง สี่ สิ บครัง้ จึ ง มี ค นตายไปสองคน

หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นองครักษ์เสื้อแพรต่ างก็นาคนที่ เจ็บ
และตายส่งคืนจวนตน พร้อมกันนัน้ ฎีกาตาหนิองค์จกั รพรรดิก็
ถูกถวายขึน้ มามากมาย

โบยแล้วคุกเข่า คุกเข่าแล้วโบย การทรมานซึ่งกันและกัน

เช่ นนี้ ดาเนินติดต่ อกันเป็ นระยะเวลาห้ าหกวัน กระทังหล ่ ิ วไท่
โฮ่วเข้ามาเป็ นผู้ไกล่เกลี่ยให้ทุกอย่างค่อยๆ ดีขึ้น เหล่าขุนนาง
ต่ างได้ รบั บาดเจ็บไม่น้ อย องค์จกั รพรรดิก็เสื่ อมเสี ยชื่ อเสี ย ง
แม้นสามารถปกป้ องหวงกุ้ยเฟยไว้ได้ แต่ กน็ ั บว่าต่ างบาดเจ็บ
และพ่ายแพ้ด้วยกันทัง้ สองฝ่ าย

หากกล่ า วว่ า องค์จ กั รพรรดิ ท รงไม่ ก ระอัก กระอ่ ว นก็

เป็ นไปมิได้ เพราะหลิวไท่ โฮ่ วนั น้ ได้ รบั ผลประโยชน์ ทุกอย่ าง
นางน้ อมรับชื่อเสียงอันดีงามอย่างไม่แม้แต่จะละอายแก่ใจ

เหล่ าขุนนางก็กดั เฉินหรูอี้ไม่ยอมปล่ อยซึ่ งเป็ นการท้ า

ทายต่ ออานาจจักรพรรดิ ไม่เห็นจักรพรรดิอยู่ในสายตา ทว่า
ตามหลัก แล้ ว การขัด ขวางพระองค์ใ นเรื่ อ งนี้ นั ้น ไม่ นั บ เป็ น
711
ความผิด แม้นส่ งตัวไปที่ ศาลต้ าหลี่ ก็ไม่มีผ้ใู ดรับพิจารณาให้
เพราะเป็ นเพี ย งการยกระดับ ความขัด แย้ ง ทางความคิ ด และ
คานอานาจระหว่างจักรพรรดิขนุ นางเท่านัน้

ขุน นางแห่ ง ต้ า จิ้ น นั ้น มี ไ ม่ น้ อ ย หากโยนอิ ฐ ลงมาจาก

หอคอยเมื อ งถูก ศี ร ษะคนนั บ สิ บ สี่ ใ นสิ บ นั น้ ต้ อ งเป็ นขุน นาง
แม้ น มิ ไ ด้ เ ป็ นขุ น นางก็จ ัก ต้ อ งเป็ นญาติ ขุ น นาง ทว่ า ต่ อ ให้
จานวนมากกว่ านี้ จักรพรรดิ จางเหอก็มิอาจฆ่ าให้ ตายได้ อีก
แล้ว

ความจริง นั น้ พระองค์ลอบกาชับกับ เฉินฮวาย แจ้ ง แก่

เจ้าหน้ าที่ ว่าให้ ยงั ้ มือไว้ด้วย มิเช่ นนั น้ คนคงตายไปนานแล้ว
หากต้องถูกลงทัณฑ์ด้วยการโบย หลิวไท่โฮ่วออกหน้ าในครั ้ งนี้
นัน้ ช่างเป็ นช่วงเวลาที่ ประจวบเหมาะยิ่ง แม้นจะทาให้เขารู้สึก
ว่ าชาวประมงได้ ร บั ผลประโยชน์ แต่ ก็ไม่มีวิ ธี ใดแล้ ว ในเมื่ อ
นกกระยางกับหอยกาบต่อสู้กนั การถูกชาวประมงเก็บไปก็เป็ น
ตนรนหาที่เองทัง้ นัน้

ความจริ งหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ปรากฎตัว ในฐานะชาวประมง

เช่ น นี้ ในใจของเซี ย วเหยี่ ย นกลับ รู้สึ ก ซาบซึ้ ง อยู่ ห ลายส่ ว น
ยังมิต้องกล่าวถึงเป้ าหมายที่แท้จริงของหลิวไท่โฮ่ว ในยามที่ทงั ้
สองฝ่ ายต่ างขี่ หลัง พยัคฆ์ยากจะลงได้ กลับ มี ค นออกมาช่ วย
712
แก้ไขนัน้ ต่างหากสาคัญที่สดุ

เขาแสดงเจตจานงอย่างชัดเจนแล้วว่าหากเหล่าขุนนาง
ใหญ่ ยงั คงมิยอมรับความคิดเห็นผู้อื่น พระองค์ก็มิถือสาที่ จะ
โยกย้ายตาแหน่ งขุนนางของจักรพรรดิพระองค์ก่อนทัง้ หมด
ใต้ หล้ านี้ มีที่ใดมิเคารพกฎของกษัต ริย์ ทุกคนในใต้ หล้าล้ ว น
เป็ นขุ น นางของจัก รพรรดิ หากคิ ดจะหาผู้ ที่ เ ชื่ อ ฟั ง ทั ง้ มี
ความสามารถและอยากเป็ นขุนนางนัน้ มิใช่เรือ่ งยากสักนิด

ชัว่ พริ บ ตาเดี ย วก็ล่ ว งเลยเข้ า สู่ เ ดื อ นเก้ า การขัด แย้ ง

ระหว่างจักรพรรดิและเหล่าขุนนางค่อยผ่อนปรนลง อย่างน้ อย
ภายนอกก็ดเู ป็ นเช่นนัน้

ทว่าเฉินหรูอี้ที่เป็ นดังวั
่ งน้ าวนกลับคล้ายมิเกี่ยวข้องกับ
เรื่องนี้ กระนั น้ ชื่ อเสี ยงของนางในวังหลังโด่งดังมาเป็ นอันดับ
หนึ่ ง ทว่านางที่ เป็ นบุคคลอันดับหนึ่ งกลับให้ ความร่วมมือกับ
องค์จกั รพรรดิอย่างดี

องค์จกั รพรรดิทรงปกป้ องคุ้มครองเก็บนางไว้ในตาหนัก

ฉางเล่อ หากไม่มีความจาเป็ นก็จกั มิออกจากต าหนักเด็ดขาด
นอกจากทุกวันที่ หนึ่ งและสิบห้ าที่ นางต้ องไปถวายพระพรไท่
โฮ่ ว เท่ า นั ้น พระสนมที่ พ บเจอล้ ว นเห็น นางเป็ นมู ล สุ นั ข อัน
713
เหม็น โฉ่ พวกนางคอยอยู่ห่างๆ และแสดงท่ าทางเคารพนบ
น้ อมทัง้ ที่เหม็นเน่ านางแทบแย่

พิ ธี เ ฉลิ มฉลองวัน คล้ า ยวัน พระราชสมภพขององค์

จักรพรรดิจะมีขึ้นในเดือนสิบ ความจริงเมื่อปี ก่ อนผู้คนในวัง
ต่างก็เริ่มวุ่นวายกันตัง้ แต่เดือนแปดแล้ว เพราะปี นี้ ถกู ไม้พลอง
ราชสานั กเข้ามาปั น่ ป่ วน ผู้คนทัง้ วังหลังจึงคอยฟั งทิศทางลม
ระแวดระวังภัย ด้วยกลัวตนจะตกลงไปในวังวนพายุนัน้

กระทังถึ่ งเดือนเก้าจึงเริ่มเตรียมการจัดงานวันคล้ายวัน
พระราชสมภพภายใต้การดูแลของหลิวไท่โฮ่ว และเพราะเรื่องนี้
ผู้ค นในวัง จึ ง ดู มี ชี วิ ต ชี ว าขึ้ น มา บรรยากาศเหน็ บ หนาวอัน
ยาวนานก่อนหน้ านัน้ แทบจะทาให้คนแข็งตายแล้ว

วันที่ หกเดือนเก้า หลิวไท่โฮ่วได้เรียกประชุมบรรดาพระ

สนมเพื่ อจัด เตรี ยมงานอี ก ครัง้ หนึ่ ง รอกระทัง่ เฉินหรูอี้ ม าถึ ง
ตาหนักเหรินโซ่ว นัง่ อยู่ครู่หนึ่ ง นอกจากนางกานัลผู้ไม่ร้คู วาม
ที่ยกชาเย็นชืดมาให้นางและหลิวไท่โฮ่วที่กาลังดื่มชาอยู่นัน้ ก็มิ
เห็นแม้เพี ยงเงาของของพระสนมคนอื่ น ๆ เลย นางจึงคล้าย
เข้าใจสิ่งหนึ่ งสิ่งใดขึน้ มา

“ไท่โฮ่ว...”
714
 หลิวไท่ โฮ่วยกพระหัตถ์ขึ้นตัดบทนาง “ทราบหรือไม่ว่า
เหตุใดอายเจียจึงเรียกเจ้ามา?”

เฉินหรูอี้เลียริมฝี ปาก “เฉินเชี่ยโง่เขลานัก มิใช่ด้วยเรื่อง

วันคล้ายวันพระราชสมภพหรือเพคะ?”

“เครื่องประทินผิวเจ้าช่ างหนานั ก ทาให้ คนมองไม่เห็น

ใบหน้ าอันแท้จริง อายเจียเห็นแล้วขัดตายิ่ง” หลิวไท่โฮ่วค่อยๆ
ยกถ้วยชาขึ้นจิบคาหนึ่ ง “พวกเจ้าช่วยหวงกุ้ยเฟยล้างหน้ าลบ
เครือ่ งประทินผิวออกไปเสีย”

เฉินหรูอี้ตกตะลึงอยู่ในใจขึ้นมาทันที บัดนี้ มีสิ่งใดที่ ยงั มิ

เข้าใจอีกเล่า

นางคิดอยู่แล้วเชี ยวว่าในวังคงไม่มีนางกานัลไม่ร้คู วาม

เช่ น นี้ เ ป็ นแน่ สายตาคอยจ้องมองนางดุจนางเป็ นวานรเล่ น
ละครกระนัน้ จ้องเสียจนนัยน์ ตาแทบจะกระเด็นติดใบหน้ านาง
แล้ว ที่แท้กค็ ือคนที่ไท่โฮ่วนามาเพื่อชี้ตวั นาง

“ไท่โฮ่วทรงพระปรีชายิ่งนัก! ” นางคุกเข่าลงเสียงดังพลัก่
โขกศีรษะลงพื้นอย่างนอบน้ อม “เฉินเชี่ยสมควรตาย เดิมก็คิด
ปลิ ด ชี พ ตนอยู่ แ ล้ ว เหตุ ใ ดไท่ โ ฮ่ ว ต้ อ งลงมื อ เองเล่ า เพคะ?

715
เพียงแต่ ก่อนหน้ านี้ องค์จกั รพรรดิทรงมีข้อขัดแย้งกับเหล่าขุน
นาง มิใคร่เบิกบานพระทัย พระอารมณ์ มิสงบนิ่งสักเท่าใด กลัว
ว่าหากเฉินเชี่ ยกระทาอันใดไปจะกระทบต่ อองค์จกั รพรรดิ มิ
เช่ นนั น้ คงปลิดชี พตนไปนานแล้วเพราะเฉินเชี่ ยเองก็มิอยาก
เพิ่มภาระให้กบั องค์จกั รพรรดิเช่นกัน ”

“เฉิ นเชี่ ยตั ้ง ใจที่ จะปลิ ดชี พมานานแล้ ว ไท่ โฮ่ ว มิ

จาเป็ นต้องนาพระองค์เข้ามาพัวพันแม้แต่น้อย”

เฉินหรูอี้กล่าวอีกว่า “ขอโท่โฮ่วทรงให้เวลาเฉินเชี่ยสาม
วัน เมื่อครบสามวัน...”

“เซี ยวเสี่ยวอวี้เจ้าช่างสามหาวนัก! ” หลิวไท่โฮ่วได้ฟังก็

ทรงกริ้วขึ้นมาทันที เห็นชัดว่าคนผู้นี้กาลังดูถกู สติปัญญาของ
นาง เห็นนางเป็ นตัวโง่งมคิดปัน่ หัวเล่นเช่นใดก็ได้ ให้เวลาสาม
วันงัน้ หรือ? อย่าว่าแต่สามวันเลย สามชัวยามนางก็
่ คงวิ่งไปซบ
พระอุระองค์จกั รพรรดิที่ตาหนักฉางเล่อ วิงวอนขอร้องให้ช่วย
ปกป้ องนางแล้ว

หลิวไท่โฮ่วโกรธกริ้วขึน้ มาภายในพระทัย พลันกาถ้วยชา

ในมือขว้างออกไปใส่ หน้ าเฉินหรูอี้ เฉินหรูอี้กลับหลบวูบหนึ่ ง
ตามสัญชาตญาณ ถ้วยชาแตกกระจายเต็มพืน้
716
 หลิวไท่โฮ่วและเฉินหรูอี้ต่างตกตะลึงเช่นเดียวกัน

แค่ หยิบถ้วยชาขึ้นขว้างหวงกุ้ยเฟยยังกลัวตนบาดเจ็บ
ยังกล้าบอกกว่าจะปลิดชี พตน คิดหลอกลวงนางงัน้ หรือ ความ
จริงคนซี เหลียงก็มีอปุ นิสัยเช่นนี้ อยู่แล้ว ถึงกับเล่นละครฉากนี้
กับนาง คนสารเลวผูน้ ี้ คิดจะหลอกใครกัน? !

หลิวไท่ โฮ่วโทสะพุ่งประทุขึ้นสูง “เข้ามาจับตัวเซี ยวเสี่ ย

วอวี้ไส้ศึกซีเหลียงออกไปเดี๋ยวนี้ !”

717
 194 ผ้าขาวสามฉื่ อ

ผู้ที่คอยติดตามหลิวไท่ โฮ่ วล้วนมี ประสบการณ์ มาแล้ ว

เจ็ดแปดปี แต่ละคนจงรักภักดียิ่ง

ก่ อ นที่ จ ะล่ อ ให้ เ ฉิ นหรู อี้ ม าหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ก็ ไ ด้ ก าชับ ให้

บริวารเตรียมผ้าขาวสามฉื่ อ* ไว้ ผู้ที่มีสติปัญญาอยู่บ้างย่ อม
ต้องทราบว่าคือเรือ่ งราวใด และเตรียมไว้ให้ผใู้ ด

เมื่อหลิวไท่โฮ่วทรงรับสัง่ ขันทีสี่คนก็พ่งุ เข้าจับศีรษะเฉิน

หรูอี้ให้แนบลงไปกับพืน้ ทันที

ประตู ต าหนั ก เหริ น โซ่ ว ปิ ดไว้ ห นาแน่ น ทัง้ มี เ วรยาม

รัก ษาการณ์ อ ยู่ ห ลายชัน้ นอกต าหนั ก หลัก ก็มี ก ารจัด เหล่ า
บริวารให้ เฝ้ าอยู่ด้านนอก เฉินหรูอี้สงสัยอย่างยิ่งว่าหากองค์
จักรพรรดิทราบเรื่องและรีบมาช่วยนาง กว่าพระองค์จะบุกเข้า
มาช่วยนางได้ คาดว่าศพนางคงเย็นเฉี ยบไปแล้ว

แผนการฆ่ า คนที่ ลึ ก ลับ ปานนี้ ยัง ใช้ ข นั ที ร่า งใหญ่ ถึ ง สี่

คนจับนางกดไว้ด้วยแรงอันมหาศาล ต้องกระทาถึงเพียงนี้ เชียว
หรือ?

นางเป็ นเพี ย งสตรี อ่ อ นแอแต่ เ ตรี ย มการป้ องกัน แน่ น

718
หนาประดุ จ นางเป็ นหน่ วยสั ง หารที่ บุ ก เข้ า ลอบฆ่ า องค์
จักรพรรดิกระนัน้

“ไท่ โฮ่ว โปรดทรงฟั งเฉินเชี่ ยสักนิด! ” ใบหน้ าด้านซ้ าย

เฉินหรูอี้แนบไปพืน้ ครันเอ่
้ ยวาจาใบหน้ าจึงครูดกับพืน้ เจ็บปวด
ไปหมด “ขอไท่ โฮ่วโปรดเชื่ อสิ่งที่ เฉินเชี่ ยพูด เฉินเชี่ ยคิดปลิด
ชี พตนจริงๆ ไท่ โฮ่ วมิจาเป็ นต้ องลงมือ ดึงพระองค์เองเข้ามา
เกี่ยวพันเลย...องค์จกั รพรรดิและไท่โฮ่วมีความรักอันลึกซึ้งฉัน
มารดาและบุ ต ร เหตุ ใ ดต้ อ งกระท าเรื่ อ งอัน ไม่ ส มเหตุ ผ ลนี้
เพราะเฉินเชี่ ย ทาลายความรักระหว่างมารดาและบุตรเล่าเพ
คะ? ”

เฉินหรูอี้เอ่ยเตื อนต่ อไป “เฉินเชี่ ยแม้นเป็ นคนซี เหลียง

แต่ ก ลับ ได้ ร ับ ความรัก อัน ลึ ก ซึ้ ง จากจัก รพรรดิ ต้ า จิ้ น สิ่ งที่
พระองค์ทรงทาเพื่อเฉินเชี่ ยได้ พระองค์ล้วนกระทาแล้วทัง้ สิ้น
เฉินเชี่ ย...ละอายใจยิ่ง ทัง้ ไม่มีสิ่งใดมาตอบแทน สิ่งที่ สามารถ
ตอบแทนความรักของพระองค์ได้กม็ ีเพียงชีวิตนี้ เท่านัน้ ”

“เพื่อเฉินเชี่ ยองค์จกั รพรรดิทรงขัดแย้งกับเหล่าขุนนาง

ประดุ จ น้ า กับ ไฟ เฉิ นเชี่ ย ไหนเลยจะทนเห็ น พระองค์ ต้ อ ง
บาดหมางกับ ไท่ โ ฮ่ ว เพื่ อ เฉิ นเชี่ ย อี ก ...แม้ น จะเป็ นความ
บาดหมางเพียงเล็กน้ อยก็ตาม”
719
 “ไท่โฮ่ว เฉินเชี่ยยอมปลิดชีพตน มิต้องให้เวลาถึงสามวัน
ก็ได้เพคะ...เช่ นนัน้ เฉินเชี่ ยจะกลับตาหนักหย่งเล่อเสี ยเดี๋ยวนี้
โดยไม่พบแม้แต่องค์จกั รพรรดิ”

“นี่ เป็ นสิ่งเดียวที่ เฉินเชี่ ยจะทาเพื่อองค์จกั รพรรดิได้ ขอ

ไท่ โ ฮ่ ว โปรดทรงเชื่ อ เฉิ นเชี่ ย สัก ครัง้ ” วาจายัง มิ ท ัน กล่ า วจบ
หยาดน้ าตาในหน้ าก็ร่วงหล่นลงบนพื้นอย่างมิอาจอดกลัน้ ได้
อีกต่อไป

เฉินหรูอี้ยอมรับจากใจจริงว่านางมีชีวิตมายี่สิบกว่าปี ยัง
มิเคยเปิดเผยอย่างสัตย์ซื่อเช่นนี้ มาก่อน เพราะซาบซึ้งในสิ่งที่
องค์จกั รพรรดิปฏิบตั ิ ต่อนางอย่างยิ่ง จึงยินดี ที่จะทาเพื่อองค์
จักรพรรดิ การมี อยู่ของนางเป็ นมลทินในชี วิตของจักรพรรดิ
จางเหออย่างมิอาจปฏิเสธได้ นางตาย...จึงจะไม่ละอายใจต่ อ
พระองค์

เพียงแต่ ระยะนี้ องค์จกั รพรรดิกาลังขัดแย้งกับเหล่าขุน

นางอย่ า งหนั ก พระองค์ต้ อ งคอยใช้ ส ติ ปั ญ ญาและแผนการ
ต่ า งๆ มาคอยฟาดฟั น กับ เหล่ า ขุน นางอยู่ ต ลอดเวลา พระ
อารมณ์ เดือดพล่านทัง้ วันดุจถังดินปื นพร้อมที่ จะระเบิดออกมา
ได้ทุกเมื่อกระนัน้

720
 หากนางปลิ ดชี พ ตนในยามนี้ แม้ น กล่ า วว่ า ท าเพื่ อ
ชื่อเสียงของพระองค์ ทว่าผลสุดท้ายแล้วคนที่ องค์จกั รพรรดิจะ
แค้นที่ สุดก็อาจเป็ นนาง ดังนัน้ จึงเก็บเรื่องนี้ ไว้ในใจเสมอมา มิ
กล้ากระทามันจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่เร็วกว่านาง

จะว่าไปหากนางถือโอกาสใช้บนั ไดนี้ หาทางลงให้ตนเอง

ยอมให้ไท่โฮ่วฆ่านางเสียก็สามารถรอดพ้นจากความแค้นเคือง
ที่นางฆ่าตัวตายขององค์จกั รพรรดิได้

ทว่านางกลับทาไม่ลง

บัดนี้ เพลิงรักขององค์จกั รพรรดิได้เผาไหม้โชติช่วงไปทัว่

ราชสานักแล้ว ทรงยอมขัดแย้งไร้ซึ่งความสงบกับเหล่าขุนนาง
เพื่อนาง ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงหลิวไท่ โฮ่ วและองค์จกั รพรรดิ ทัง้
สองพระองค์นัน้ มี บาดแผลเก่ าอยู่แล้ว เพี ยงแค่ รกั ษาท่ าที ไว้
เพื่อแสดงให้ผอู้ ื่นดูเท่านัน้

ระยะนี้ หลิวไท่ โฮ่วทรงออกหน้ าจึงสามารถหยุดยัง้ เหล่า

ขุ น นางมิ ใ ห้ ก่ อ เหตุ อ ัน ใดขึ้ น อี ก ความขัด แย้ ง ที่ มี ต่ อ องค์
จักรพรรดิกน็ ับว่าได้ผอ่ นปรนลงในที่สดุ

แต่ หากนางต้ องตายเพราะน้ ามือหลิวไท่ โฮ่ ว บาดแผล

721
ระหว่างหลิวไท่ โฮ่ วกับองค์จกั รพรรดิกจ็ ะยิ่งลึกขึ้นไปอี ก เพื่อ
คงไว้ซึ่งความกตัญญูที่สืบทอดกันมา องค์จกั รพรรดิอาจมิได้
ขัดแย้งกับไท่ โฮ่วอย่างชัดเจน จนเมืองหลวงต้ องวุ่นวาย ผู้คน
ต้ อ งหวาดกลัว เช่ น ที่ เ ป็ นกับ เหล่ า ขุน นาง แม้ น สุ ด ท้ า ยแล้ ว
พระองค์จะทาได้เพียงตี ตวั ออกห่ างจากหลิวไท่ โฮ่ วไปเรื่อยๆ
ถึงเวลานัน้ หากทรงร่วมมือกับเหล่าขุนนางโจมตีองค์จกั รพรรดิ
ผู้ที่ ไ ด้ ร บั บาดเจ็บ ก็มี เ พี ย งจัก รพรรดิ ข องนาง แล้ ว จะให้ น าง
กระทาเช่นนัน้ ได้อย่างไร?

่ วิตของนางมิเคยเปิดเผยอย่างสัตย์ซื่อเช่นนี้ มาก่อน
ชัวชี
ความจริงใจตะวันและจันทราเป็ นพยานได้ แต่เมื่อเอ่ยออกมา
กลับไม่มีผใู้ ดเชื่อ

หลิวไท่โฮ่วฟั งนางกล่าวจบก็ยิ่งกริ้วดังเอาน
่ ้ ามันไปราด
รดบนกองไฟ

“ไส้ ศึ ก ซี เ หลี ย งช่ า งปลิ้ น ปล้ อ นนั ก คิ ด ว่ า ต้ า จิ้ น ไร้ ค น

ทัง้ หมดล้วนเป็ นชามข้าวย่ามหญ้า** หรือไร? ” หลิวไท่โฮ่วกริ้ว
จนแทบระเบิดออกมา พระพักตร์เขียวคลา้

“ความตายมาเยือนแล้ว ยังกล้าข่มขู่อายเจีย! ต่อให้องค์

จัก รพรรดิ ท รงให้ ค วามส าคัญ ต่ อ เจ้ า มากกว่ า นี้ ก็เ ป็ นเพี ย ง
722
เพราะลุ่มหลงในความงาม หากเจ้าตาย พระองค์กจ็ ะสานึ กรู้
เอง”

จากประสบการณ์ ที่ ผ่า นมา หลัง จากที่ ส นมรัก ได้ ต าย

จากไปองค์จกั รพรรดิจะทรงเสี ยพระทัยและคิดถึงอยู่เพี ยงหก
เดือน หนึ่ งร้อยแปดสิบวันโดยประมาณ ผ่านไปครึ่งปี นางก็จะ
กลายเป็ นเพียงผายลม

หลิวไท่ โฮ่วขบพระทนต์คราหนึ่ ง มองดูไส้ ศึกซี เหลี ยงผู้

มิใช่ตะเกียงที่ ไร้น้ ามัน นัยน์ ตากลมโตนัน้ ส่องประกายวูบวาบ
กลอกกลิ้งไปมาคราหนึ่ ง กลับเอ่ยวาจาอันสวยงามว่าตนจะทา
เพื่ อ ความสั ม พัน ธ์ ร ะหว่ า งมารดาและบุ ต รของพวกเขา
ความสัมพันธ์ฉันมารดาและบุตรอันใดกัน!

มิต้องกล่ าวถึงความสัมพันธ์อนั ไม่มีอยู่จริงนี้ ของพวก

เขา หากแม้นมีจริง แต่เพื่อแผ่นดินต้าจิ้นแล้ว นางก็มิอาจเห็น
แก่บญ
ุ คุณความรักเล็กน้ อยนี้ กระทังเอาแผ่
่ นดินเข้ามาเสี่ยง

หากกล่าวถึงความสัมพันธ์จอมปลอมระหว่างนางและ
องค์จ กั รพรรดิ ว่ า มี ค วามรัก อยู่ ม ากมายเท่ า ใดนั ้น ไม่ มี ใ คร
ทราบดี ไ ปกว่ า นางแล้ ว ทุ ก อย่ า งล้ ว นท าเพื่ อ ให้ เ หล่ า ขุน นาง
บรรดาสนมและผู้คนในใต้หล้าได้เห็นว่าราชวงศ์มีความรักใคร่
723
ให้แก่กนั อย่างแท้จริงเพียงเท่านัน้

การฉี กกระฉากอาภรณ์ ภ ายนอกอัน งดงามออกแล้ ว

กลับคืนสู่ความรู้สึกอันแท้จริงของตนนัน้ มิใช่เพียงเพราะเรื่อง
ของตระกูลหลิวที่ ทาให้พวกเขาค่อยๆ ห่ างกันออกไป แต่ เป็ น
อุปนิสัยส่ วนตัวที่ เข้ากันมิได้ ความคิดไม่เหมือนกัน ต่ างฝ่ าย
ต่ างมองกันด้วยความไม่ชอบใจ เพี ยงแต่ ในอดี ตนั น้ ยังอยู่ใน
ขอบเขตที่ นางทนรับได้ ต่อให้ทะเลาะเบาะแว้งกันเช่นไรก็เป็ น
เพียงความขัดแย้งในต้าจิ้น

บัดนี้ กลับนาตัวไส้ศึกซี เหลียงมาเป็ นสนมรัก อย่าว่าแต่

เขาที่มิใช่บุตรแท้ๆ ของนางเลย ต่อให้เป็ นบุตรของนางเองก็มิ
อาจละเว้นได้

เพื่ อ ต้ า จิ้ น เพื่ อ แผ่ น ดิ น ที่ จ กั รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นทรง

สร้างมา แม้นต้องแตกหักกันจนถึงที่ สุด แต่วนั นี้ ที่นางจะฆ่าไส้
ศึกซีเหลียงนัน้ เป็ นเรือ่ งที่สมควรยิ่งแล้ว

“เจ้ามิต้องใช้เล่ห์กลเพื่อถ่วงเวลาให้คนมาช่วย เจ้า...จง
จากไปอย่างสงบใจเถิด! ”

“ไท่โฮ่ว! ”

724
 หลิวไท่โฮ่วส่งสายพระเนตรให้ขนั ที ขันที กาลังจะจับนาง
ลุกขึ้น เฉินหรูอี้ กลับร้องขึ้นมาทันใดทาให้ ข นั ที ต กใจจนเสี ย
ขวัญ ปั ส สาวะแทบราด จึ ง ออกแรงกดข่ ม บ่ า ของนางลงพื้ น
อย่างแรง เฉินหรูอี้รอ้ งโหยหวนออกมาเสียงดัง

อู๋เต้า เจ้าขันทีสมควรตาย!

ในอดีตที่ เฉินหรูอี้อยู่ภายใต้พระหัตถ์หลิวไท่โฮ่ว เรียนรู้

การปกครองกิจการภายในวังจากพระองค์ บริวารคนสนิทที่ รบั
่ มิหลังครอบครัวเป็ นอย่าง
ใช้ข้างกายไท่โฮ่วนัน้ นางรูจ้ กั กระทังภู
ดีทุกคน

อู๋เ ต้ าที่ ลงมือกดข่ มจนแขนนางแทบหักนั น้ มี อายุ สี่ สิ บ

กว่าปี ปกติเห็นว่าเป็ นผู้มีผิวพรรณเนี ยนละเอี ยด รูปร่างอ้ วน
ท้วม คิดไม่ถึงว่าจะลงมือไม่ไว้ไมตรีถึงเพียงนี้ หากนางหวนคืน
มาได้อีกครัง้ เขาจักต้องได้เห็นดีกบั นางแน่ !

มารดามันเถอะ เจ็บจนนางอยากจะตายไปเสีย

“ไท่ โฮ่ วโปรดฟั งเฉินเชี่ ยก่อน เฉินเชี่ ยมิได้คิดถ่วงเวลา

แต่อย่างใด...”

“พวกเจ้าหูหนวกหรือว่าตาบอด ถึงได้มวั แต่ ยืนดูละคร

725
อยู่ที่นี่? ” หลิวไท่โฮ่วขมวดพระขนง เสียงร้องโหยหวนของเฉิน
หรูอี้สนสะเทื
ั่ อนจนพระกรรณแทบหนวก จึงหันไปมองขันที ทงั ้
สี่ ที่ทาหน้ าตาขึงขัง ท่ าทางน่ ายาเกรงเป็ นที่ สุดแต่ กลับกระทา
การไม่ได้ความ

“ควรทาสิ่งใดก็ทา” นางเอ่ยเสียงเย็น “นาตัวเซี ยวเสี่ยว

อวี้ไป” เห็นตนเป็ นเด็กน้ อยอายุสามขวบหรือไรถึงจะกลัวการ
ข่มขู่ของนาง?

ไส้ศึกซีเหลียงผู้นี้คิดว่านางกับองค์จกั รพรรดินัน้ มีความ

ขัดแย้งที่มิอาจปรับความเข้าใจกันได้จริงๆ งัน้ หรือ

บั ด นี้ องค์ จ ั ก รพรรดิ มี อ านาจขึ้ น มานางก็ จ ะกลั ว

จักรพรรดิกระทาเรือ่ งใดล้วนต้องคอยตามพระทัยพระองค์?

นางไม่ทราบว่าคนซีเหลียงมีอปุ นิสยั เช่นไร ทว่าในต้าจิ้น

มีคุณงามความดี อย่างหนึ่ ง เรียกว่า ‘กตัญญู!’ องค์จกั รพรรดิ
ครอบครองใต้ หล้า มีคนเคารพนั บหมื่น นั น่ ยิ่งทาให้ ต้องผ่าน
การยอมรับในด้านคุณธรรมความดีจากคนทัวหล้ ่ า เรื่องนี้ มีม า
เป็ นพันฤดูหมื่นสมัยแล้ว แม้นเรือ่ งที่เขามิใช่บตุ รชายแท้ๆ ของ
นางแทบจะเป็ นความลับที่ร้ไู ปทัวต้ ่ าจิ้น แต่หากเขาบกพร่องใน
ด้านนี้ แม้เพียงนิด ก็จกั ยิ่งได้รบั ความกดดันจากทัง้ ราษฎรและ
726
เหล่าขุนนาง ความรับผิดชอบนั น้ มากกว่าบุตรชายแท้ ๆ ของ
นางเสี ย อี ก คิ ด ว่ า นางกลัว ที่ จ ะแตกหัก กับ องค์จ กั รพรรดิ ง นั ้
หรือ?!

“ไท่ โฮ่ ว...” เฉินหรูอี้ยงั คิดจะพูดบางอย่างอี ก ปากกลับ

ถูกฝ่ ามืออวบอ้วนยื่นมาปิดไว้ ปิดกระทังจมู ่ กจนเกือบทานาง
หายใจไม่ออกแล้ว

“นาตัวไปห้องปี กข้าง” หลิวไท่โฮ่วโบกพระหัตถ์คราหนึ่ ง

เฉินหรูอี้ถกู ลากออกจากตาหนักหลักดังสุ
่ นัขตายก็มิปาน

่ ่ยืนอยู่ด้านข้างมาตลอดก็เอ่ยปาก
“ไท่โฮ่ว...” แม่นมจัวที
ขึน้ ว่า “องค์จกั รพรรดิทรงให้ความสาคัญต่อหวงกุ้ยเฟย เหตุใด
พระองค์ต้องทาถึงเพียงนี้ ...ไม่ส้คู อยดูไปก่อน บางทีหวงกุ้ยเฟย
อาจอยู่ได้ไม่นานก็ถกู ...สวรรค์จดั การไปเสียก่อน”

่ ง่ ผู้ท รงศี ล ความจริ ง กลับ แปล

วาจานี้ ข องแม่ น มจัวดั
ออกมาได้ ว่า องค์จกั รพรรดินัน้ มีดาวพิฆาตพระสนมรัก หาก
หวงกุ้ย เฟยเป็ นที่ โ ปรดปรานขององค์ จ ัก รพรรดิ ถึ ง เพี ย งนี้
กระทัง่ ไม่ ส นแม้ ฐ านะของนาง เพื่ อ ปกป้ องนางถึ ง กับ ยอม
ขัดแย้งกับเหล่าขุนนาง นางดูได้รบั ความโปรดปรานยิ่งกว่าทุก
คนที่ ผ่านมา ไม่แน่ ว่านางอาจถูกดาวพิฆาตขององค์จกั รพรรดิ
727
ทาให้ตายไปเร็วกว่าทุกคนก็เป็ นได้

นางไม่อยากเห็นไท่โฮ่วกับองค์จกั รพรรดิผิดใจกันจริงๆ

ไท่โฮ่วนัน้ ได้รบั ความโปรดปรานจากจักรพรรดิพระองค์

ก่อนตัง้ แต่ ทรงเข้าวังมา ทุกอย่างล้วนผ่านไปอย่างราบรื่น ไม่
เคยพบอุปสรรคใดๆ แม้แต่น้อย

นางติดตามไท่ โฮ่ วมานานถึงสิบยี่สิบปี ในยามใกล้ชรา

เช่นนี้ นางจึงมิอยากให้ไท่โฮ่วขัดแย้งสิ่งใดกับองค์จกั รพรรดิจน
เกิด เป็ นบรรยากาศอัน น่ าอึ ด อัด เย็นชาอี ก...ทาให้ พ วกเขาที่
คอยติดตามไท่โฮ่วอาจจะได้รบั ผลกระทบไปด้วย

หลิวไท่ โฮ่วแค่นเสี ยงเย็นชาคราหนึ่ ง “ลิขิตฟ้ าหรือจะสู้

มานะตน หากต้ องปล่อยเลยตามเลย ไม่แน่ ว่าสตรีสารเลวผู้นี้
อาจให้ ก าเนิ ดบุต รออกมาก็เ ป็ นได้ ยัง มิ ต้ อ งกล่ า วว่ า นางจะ
สร้างปัญหาอันใดได้บา้ ง แค่ความโปรดปรานอันมากมายที่องค์
จักรพรรดิมีต่อนาง เหล่าขุนนางคงมิยอมเชื่อฟั งปล่อยผ่านเลย
ไปเป็ นแน่ ”

“หรือจะให้อายเจียลืมตามองดูองค์จกั รพรรดิกระทาการ
ตามพระทัย จนท าให้ แ ผ่น ดิ น ที่ จ กั รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นทรง

728
รักษาไว้ต้องกลายเป็ นเพียงหมอกควัน? ”

“หากเขาเป็ นจักรพรรดิมิได้กเ็ ปลี่ ยนคนเสี ย! ” หลิวไท่

โฮ่วยังตรัสอีกว่า “บัดนี้ มีรชั ทายาทแล้วมิใช่หรือ? ต่อให้ไม่มีรชั
ทายาท พระญาติในตระกูลเซี ยวก็จกั ไม่มีบุตรเลยหรือไร? หา
สักคนมาสืบทอดราชบัลลังก์กส็ ิ้ นเรือ่ งแล้ว”

วาจาในท้ อ งแม่ น มจัวพลั

่ น ถูก เก็บ กลับ คื น ไปในทัน ที
นางยัง ห่ ว งความสัม พัน ธ์ ฉั น มารดาและบุ ต รระหว่ า งองค์
จักรพรรดิและไท่ โฮ่ ว อี กทัง้ ชี วิตในบัน้ ปลายของไท่ โ ฮ่ ว ทว่ า
ผู้อื่นกลับยืนอยู่ที่สูงมองออกไปแสนไกล เดินเพียงก้าวแต่คิด
ไปแล้วหลายก้าว คานวณไว้ทุกสิ่งอย่างแล้ว นางยังมีอนั ใดให้
พูดอีกเล่า

เพียงแต่...หากเปลี่ยนองค์จกั รพรรดิอย่างกะทันหัน นัน่

เป็ นเรือ่ งดีจริงหรือ?

รัชทายาทน้ อยมีพระชนมายุเพียงหกเจ็ดพรรษา ถึงตอน

นั ้น จัก รพรรดิ อ่ อ นแอขุน นางแข็ง กร้ า ว...หรื อ ไท่ โ ฮ่ ว คิ ด จะ
บัญชาการอยู่หลังม่านเลียนอย่างรัชสมัยก่อนเล่า?

เหงื่อเย็นผุดพรายขึ้นทัวร่
่ างแม่นมจัว่ รู้สึกมีลมสายหนึ่ ง

729
พัดวูบจากปลายเท้ าขึ้นมาอย่างประหลาด ทาเอาหัวใจดวงนี้
ของนางเย็นวูบวาบ

หนึ่ งนายหนึ่ งบ่าวต่างตกอยู่ในความเงียบ เวลานี้ เองจึง

ได้ ยิ น เสี ย งโวยวายดัง มาจากด้ า นนอก นางก านั ล ใหญ่ วิ่ ง
กระวีกระวาดเข้ามาภายใน ใบหน้ าเขียวคลา้ พูดจาดังมีใครบีบ
คอไว้กระนัน้ “ไท่ โฮ่วเพคะ องค์จกั รพรรดิทรงเสด็จมาแล้วเพ
คะ! ”

ผูท้ ี่มาชี้มืออันสันเทานั
่ น้ ออกไปด้านนอก “ทรงให้คนบุก
ทลายประตูเข้ามาแล้ว ไท่โฮ่ว ทาอย่างไรดีเพคะ? ”

“ไท่โฮ่ว จะทาเช่นไร...”

“หุบปาก! ” หลิวไท่ โฮ่ วทรงขมวดพระขนง ช่ างไม่รู้จกั

วางตัวให้ เหมาะสม เปล่งเสี ยงร้องดุจระกาตื่ นตระหนกทาให้
ขายหน้ าตาหนักเหรินโซ่วของนางยิ่งนัก “ให้พวกเจ้าเฝ้ าประตู
ไว้ ให้ ดี ต่ อให้ แม่ท ัพ สวรรค์บุกเข้ ามาก็ต้ องป้ องกันไว้ ให้ อาย
เจีย”

นางกานั ลใหญ่พลันไร้วาจาจะกล่าว หากแม่ทพั สวรรค์

มา พวกเขายังสามารถต้านทานได้อีกหรือ

730
 ไท่ โฮ่วไม่กลัวองค์จกั รพรรดิ เพราะพระองค์ทรงมีฐานะ
เป็ นพระมารดา แต่พวกเขานัน้ เป็ นเพียงผายลม!

หากเกิดเหตุอนั ใดผูท้ ี่ตายเป็ นคนแรกคือพวกเขา!

หลัง จากที่ น างทราบว่ า ไท่ โ ฮ่ ว ต้ อ งการฆ่ า หวงกุ้ย เฟย

พลันเกิดความรู้สึกไม่ดีกระจายไปทัวร่ ่ าง ทว่าเมื่ออยู่ใต้ชายคา
ผูอ้ ื่นก็จาต้องก้มหน้ าตา ไท่โฮ่วให้พวกเขาทาอันใดพวกเขาก็ทา
ได้เพียงเชื่อฟั ง มิเช่นนัน้ องค์จกั รพรรดิยงั มิทนั ได้ประหารพวก
เขา ไท่โฮ่วคงได้ลงมือก่อนเป็ นแน่ นางได้แต่คิดเพียงว่าคนตาย
มิอาจเป็ นพยาน ต่อให้องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วเพียงใดก็ยงั มีไท่
โฮ่วคอยรับมือ แต่คิดไม่ถึงว่าพระองค์จะได้ข่าวรวดเร็วปานนี้
ถึงได้พ่งุ ตรงมาที่ นี่หนั หน้ ากลองชนกันกับพวกเขาเหล่าบริวาร
ของตาหนักเหรินโซ่ว

พวกเขาเป็ นเพี ย งบริ ว าร เหตุ ใ ดต้ อ งเผชิ ญ กับ ความ

หวาดหวันมากเพี
่ ยงนี้ ถึงขัน้ ต้องปะทะกับองค์จกั รพรรดิ!

“พวกเจ้า ทาดังม ่ ิ เคยพบเจอกระนั น้ ! ” หลิวไท่ โฮ่ วเอ่ ย

ตาหนิ พลันหยัดกายลุกขึ้น “สังพวกเขาเฝ้
่ าไว้ให้ดี อย่าปล่อย
ให้องค์จกั รพรรดิเข้าได้เด็ดขาด มิเช่นนัน้ ...จะโบยให้ตาย”

731
 “อู๋เต้านัน้ ก็พึ่งพาไม่ได้ คนยังมิตาย กลับมีข่าวเล็ดลอด
ออกไปแล้ว ” นางบ่นพึมพากับตัวเอง พลันยืนมือไปจับจูงแม่
่ “ไป เราไปดูไส้ศึกซีเหลียงกันเถิดว่าตายแล้วหรือไม่”
นมจัวไว้

แม่นมจัวสบตากั
่ บนางกานัลใหญ่คราหนึ่ ง มันใจว่ ่ าเห็น
ความหวัง อัน น้ อยนิ ดในสายตาอี ก ฝ่ าย ทัง้ สองต่ า งหวัง ให้
หวงกุ้ย เฟยชะตาแข็ง อี ก สัก นิ ด สัก นิ ดก็ย งั ดี แม้ น กลับ ไปยัง
ตาหนักฉางเล่อแล้วค่อยตายก็มิเป็ นไร! ขอเพียงไม่ต้องนาพวก
นางเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเป็ นพอ

หลิว ไท่ โ ฮ่ ว เดินออกมาจากต าหนั กหลัก ยัง มิท ัน ไปถึง

ห้ อ งปี กข้ า ง ก็ ไ ด้ ยิ น เสี ย งร้ อ งตะโกนดัง มาจากหน้ าประตู
ตาหนั กว่ ามิให้ ข้าราชบริพ ารขัดขวางองค์จกั รพรรดิ หากรี บ
เปิดประตูจะละเว้นโทษตายแก่พวกเขา

ทว่ า นางก านั ล ขัน ที เ หล่ า นั ้น กลับ รวมตัว เป็ นกลุ่ ม กัน้
ประตูไว้ ใบหน้ าเศร้าโศกได้ แต่ กดั ฟั นยื นขวางอยู่หน้ าประตู
ต้านการฝ่ าทะลวงจากด้านนอก

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว เพี ย งเหลื อ บมองคราหนึ่ ง ก าลัง จะถอน

สายตาคื น มาก็เ ห็น แสงอ าพัน อัน เจิ ด จ้ า ผ่ า นวูบ ข้ า มก าแพง
กระโดดลงมาตรงหน้ านาง รอจนนางมี ส ติ คื น มาจึ ง เห็น องค์
732
จักรพรรดิที่มีพระพักตร์ขาวซีด ยืนอยู่ตรงหน้ าแล้ว

“หวงกุ้ยเฟยเล่า? !” เซียวเหยี่ยนกัดฟั น นัยน์ ตาหงส์นัน้

ถลึงจ้องจนแทบปริแตก ฝ่ ามือใหญ่กาเป็ นหมัดแน่ น “หวงกุ้ย
เฟยอยู่ที่ใด เสด็จแม่! ?”

คนที่ เฉินหรูอี้นามาจากตาหนั กฉางเล่ อล้ วนถูกไท่ โฮ่ ว

กักตัวไว้ที่ตาหนั กเหรินโซ่ ว จึงไม่มีโอกาสไปแจ้งข่าวแก่ ผ้ใู ด
ทัง้ สิ้น

เป็ นเซียวเหยี่ยนเองที่จิตใจกระวนกระวายอยากพบเฉิน
หรูอี้ เมื่อตรวจฎีกาไปได้เพียงครึ่งจึงไปหานาง กลับได้ข่าวจาก
่ เฉินหรูอี้ไปพบที่ตาหนักเหริน
นางกานัลว่าไท่โฮ่วทรงมีรบั สังให้
โซ่วเพราะต้ องการปรึกษาเรื่องพิธีเฉลิมฉลองวันคล้ายวันพระ
ราชสมภพ

เมื่อได้ฟังเช่นนัน้ เขาก็ร้สู ึกสังหรณ์ ไม่ดีทนั ที แม้นไท่โฮ่ว

จะมิได้แสดงออกว่าคัดค้านเรื่องหวงกุ้ยเฟย ทัง้ มิเคยตาหนิถึง
ฐานะไส้ ศึ ก ซี เ หลี ย งของนาง ทว่ า เขารู้จ กั หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ดี หาก
ฝุ่ นผงมิเข้าตา ก็เพียงแสร้งทาเป็ นไม่เห็นเสีย แต่ มิใช่คิดจะอยู่
กับนางอย่างสงบสุขเห็นนางเป็ นเพียงพระสนมธรรมดาเช่นนัน้
จริงๆ
733
 ดังคาด เมื่อเขาตามมาถึงตาหนั กเหรินโซ่ วก็เห็นประตู
ต าหนั ก ปิ ดสนิ ท แม้ เ ขาผู้มี ฐ านะเป็ นถึ ง จัก รพรรดิ ก ลับ ถูก
ปฏิเสธที่จะให้เข้าไป ได้แต่บอกต่อเขาว่าให้มาวันหลัง อย่างไร
ก็มิยอมเปิดประตู

“นางอยู่ที่ใด?” เซี ยวเหยี่ยนถาม เพียงรู้สึกมีเสียงอื้ออึง

เกิดขึ้นในหู ทัง้ ที่ ไท่ โฮ่ วยืนอยู่ตรงหน้ าเขาแต่ กลับคล้ ายห่ าง
ออกไปแสนไกล ประหนึ่ งยืนก้มมองเรื่องราวที่ เกิดขึ้นทัง้ หมด
อยู่บนที่ สูงกระนัน้ หัวใจของเขาแทบจะกระดอนขึ้นมาที่ ลาคอ
แล้ว ทว่ามันกลับมิร้สู ึกถึงความเจ็บปวด ความรู้สึกทัง้ หมดของ
เขาพลันหายไปในพริบตา

หลิวไท่โฮ่วมองเขาอยู่เงียบๆ มิเอ่ยวาจา เขาพลันได้ยิน

เสียงเปิดประตูดงั ขึน้ ที่ด้านหลัง

เขาหันหลังกลับไปทันใดจึงเห็นขันที ทงั ้ สี่ คนคุกเข่าบน

พื้นอย่างพร้อมเพรียงกันในห้ องปี กข้าง ในห้ องยังมี สตรีสวม
อาภรณ์ สีม่วงอ่ อนอย่างชาววังนอนแน่ นิ่งไร้ลมหายใจอยู่บน
พืน้

*ผ้ า ขาวสามฉื่ อ * * * * เป็ นสิ่ งของที่ จ ัก รพรรดิ จะ

พระราชทานให้ ก ับ นั ก โทษเพื่ อ ใช้ ผ ูก คอตายในสมัย โบราณ
734
ความจริงผ้าขาวนี้ มิได้ยาวสามฉื่ อเสมอไป แค่สามารถนามาใช้
ผูกคอได้กพ็ อแล้ว

*ชามข้าวย่ามหญ้า เป็ นสานวนใช้ เปรียบเปรยถึงคนไร้

ความสามารถ โง่เขลา ใช้การไม่ได้

735
 195 ลุ่มหลงเลอะเลือน

เซียวเหยี่ยนจาได้ ตอนที่แยกจากกันในยามเช้านัน้ นาง

สวมอาภรณ์เช่นนี้

ไม่ทราบเพราะนางมีลางสังหรณ์ อยู่ก่อนแล้วหรือเพราะ
นับวันนางยิ่งติดเขา ระยะนี้ นางไม่โปรดปรานนอนอยู่บนเตี ยง
ดังกาลก่
่ อน ทุกเช้าตรูจ่ กั ต้องรับประทานอาหารเช้ากับเขา แล้ว
ส่ งเขาที่ ห้องซี หน่ วนด้ วยรอยยิ้มเบิกบาน บางคราก็จกั อยู่ครู่
หนึ่ งจึงกลับห้อง บางคราเมื่อส่งแล้วก็กลับไปทันที ดงได้
ั ่ กระทา
ภารกิจเสร็จสิ้นแล้วกระนัน้

เพราะมิต้องประชุมในท้องพระโรง จึงมิต้องตื่นมาตัง้ แต่

ดึ ก ดื่ น เฉิ นหรูอี้ตื่ น เวลาเดี ยวกับเขาก็นั บ ว่ า เพี ย งพอในการ
พัก ผ่ อ นแล้ ว เขาเองก็มิ ไ ด้ ห้ า มปรามนาง ทุ ก วัน ต่ า งท าตัว
ติดกัน

แม้นฎี กาตักเตื อนของขุนนางจะลดน้ อยลงแล้ว แต่ กม็ ี

มาอยู่ไม่ขาด ทว่าขอเพียงนางอยู่ข้างกายเขา ส่ งยิ้มหวานลา้
ให้แก่เขา ความกลัดกลุ้มใดๆ ล้วนสลายหยไปดุจเมฆหมอก

736
 เวลาสัน้ ๆ เพียงสองสามชัวยาม
่ กลับทาให้คนต้องแยก
จากกันตลอดกาล

ที่ บอกว่าเชื่อเขา ที่ เขาบอกว่าจะปกป้ องนาง ที่ ตกลงกัน

ว่า...จะมีบตุ รเล่า?

ยัง คงเป็ นเช่ น เดิ ม ทุ ก อย่ า งเป็ นเพี ย งลมปากของเขา

เท่านัน้ ต่อให้อยู่ในแคว้นของเขา เรือนของเขา กระทังต ่ าหนัก
ฉางเล่อเล็กๆ ของเขา เขาก็ยงั มิอาจปกป้ องนางได้!

ความจริงเขามีเพียงดวงใจดวงเดียวที่ มอบไว้ให้กบั นาง

ทว่าเรือ่ งที่เคยสัญญาไว้กลับมิเคยทาได้เลยสักครัง้

เขาผู้ค รอบครองใต้ ห ล้ า แต่ ก ลับ ปกป้ องนางเพี ย งคน

เดียวเอาไว้มิได้!

บนร่ า งเฉิ นหรูอี้ มี ผ้า ขาวผืน ยาววางอยู่ ส่ ว นขางอพับ

เล็กน้ อย บริเวณหัวเข่ามีรอยเปื้ อนดินอย่างเห็นได้ชดั แสดงว่า
ก่อนตายนางถูกกดข่มให้คกุ เข่าอยู่บนพืน้ เพื่อรับโทษตาย

เซี ยวเหยี่ยนเดินไปที่ หนาประตูห้อง มองเห็นเพียงท่อน

ล่างของเฉินหรูอี้กม็ ิ กล้าเดินเข้าไปแล้ว รู้สึกว่าร่างตนโงนเงนค
ล้ายจะล้มพับไปได้ตลอดเวลา
737
 ครานี้ ไม่เหมือนทุกครัง้ ที่ ผ่านมา เขารู้ว่านางเปลี่ยนร่าง
ได้ตามใจชอบ อย่างไรก็มิตาย เขาอาจเสี ยใจ เศร้าโศก แต่ ไม่
เคยเลยสักครัง้ ที่จะหวาดกลัวเช่นครังนี ้ ้

เขาคิดว่าหากร่างนี้ ตายไปนางอาจมิหวนคืนมาอี กแล้ว

แต่ร่างอื่นๆ เมื่อตายไปเขากลับรู้สึกว่าร่างนัน้ มิใช่นางอี กแล้ว
มีเพียงครัง้ นี้ เท่านัน้ ที่ เขารู้สึกว่าร่างนี้ เป็ นของนางและนี่ คือตัว
นาง

“ฝ่ าบาท...” เฉินฮวายรีบเข้าไปประคององค์จกั รพรรดิ

กลัวว่ายังมิทนั ได้เข้าไปในห้ องพระองค์จะทรงพระอูรุอ่อนไป
เสียก่อนทาให้ต้องอับอายขายหน้ า

“ใต้หล้าที่ ใดไม่มีต้นหญ้าหอม ฝ่ าบาท หากตัดใจได้เร็ว

เท่ าใดก็ยิ่งดี ” หลิวไท่ โฮ่ วเอ่ ยออกมาเนิบนาบมิได้สนพระทัย
ท่าทีเศร้าโศกขององค์จกั รพรรดิแม้แต่น้อย

“ฝ่ าบาททรงโปรดปรานผู้ใด ความจริงอายเจียและเหล่า

ขุน นางล้ ว นมิ ข ัด ข้ อ ง แต่ ย กเว้ น ไส้ ศึ ก ซี เ หลี ย งผู้นี้ คนเดี ย ว
เท่านัน้ อายเจียและเหล่าขุนนางไม่อาจเห็นพระองค์เลอะเลือน
จนก่อความเสียหายให้กบั บ้านเมืองได้”

738
 “ฝ่ าบาทมิอาจหักพระทัยลงมื อ อายเจี ยจึงต้ องกระท า
แทนพระองค์”

“หากในพระราชวัง ไม่ มี ที่ พ ระองค์ ท รงถูก พระทัย ก็

สามารถสัง่ การให้ ก รมพิ ธี ก ารประกาศออกไปทัว่ หล้ า เพื่ อ
คัด เลื อ กหญิ ง งามอี ก ครัง้ ก็ย่ อ มได้ ขอเพี ย งมิ ใ ช่ ไ ส้ ศึ ก ศัต รู
พระองค์ทรงโปรดปรานผู้ใดก็สุดแท้แต่พระทัยเถิด คงไม่มีใคร
คัดค้านบ่นว่าเป็ นแน่ ”

เซี ยวเหยี่ ยนได้แต่ จบั ประตูห้องไว้ เพี ยงแค่ มองเข้าไป

ด้านในยังมิกล้า นัยน์ ตาหงส์นัน้ เอาแต่จบั จ้องบนพืน้

หลิวไท่โฮ่วกล่าวสิ่งใดมามากมายเขาล้วนฟั งมิเข้าหู ได้

ยินเพียงเสียงอื้ออึงในหู คล้ายว่าเสียงต่างๆ จากภายนอกมิอาจ
ผ่านทะลุเข้าไปได้กระนัน้

เฉินฮวายค่อยๆ ประคององค์จกั รพรรดิไว้ ลอบกัดฟั น

คราหนึ่ ง ไท่โฮ่วทรงยืนตรัสอยู่เช่นนัน้ มิปวดพระกฤษฎีบา้ งหรือ
ไร ทัง้ ยัง เตื อนให้ ฝ่าบาททรงตัด พระทัย ทรงมิให้ โ อกาสองค์
จักรพรรดิได้เลือกด้วยซา้ ไท่โฮ่วกลับทรงลงมือ สับคนเละไม่มี
ชิ้นดีไปเรียบร้อยแล้ว

739
 ฆ่ า คนตายไปแล้ ว แท้ ๆ ยัง เอ่ ย วาจาเย็น ชาเช่ น นั น้ อี ก
เขาเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

เฉินฮวายดูออกในทันที ว่าครัง้ นี้ องค์จกั รพรรดิทรงเสี ย

พระทัย อย่ า งแท้ จ ริ ง ในอดี ต ไม่ ว่ า ครัง้ ใดที่ ห วงกุ้ย เฟยตาย
พระองค์กม็ ิ เคยเสียพระทัยถึงเพียงนี้

ทว่าเขากลับไม่เข้าใจว่าองค์จกั รพรรดิลืมไปแล้วหรือว่า
หวงกุ้ยเฟยของพระองค์นัน้ เปลี่ยนร่างได้ นางยังคงหวนคืนมา
อีกครา มิจาเป็ นต้องเศร้าโศกถึงเพียงนัน้ มิใช่หรือ?

หากกล่ า วไปแล้ ว ร่ า งนี้ ของหวงกุ้ย เฟยก็มิ ไ ด้ ง ดงาม

ประหนึ่ งมีเพียงบนสวรรค์มิอาจหาได้ในพื้นปฐพีเสียหน่ อย อีก
ทัง้ อายุกม็ ากแล้ว หากวันใดมิได้นอนหลับเต็มอิ่ม เพี ยงขยับ
มองใกล้ๆ ก็จะเห็นรอยเส้นเล็กๆ ข้างขอบตาอย่างชัดเจน

หากพูดถึงความงาม อย่างไรเจียงกุ้ยเฟยก็งามที่ สุด ทัว่

ทัง้ ร่างดังอาบด้
่ วยแสงสว่างกระนัน้ เป็ นสตรีที่หยาดเยิ้มที่ สุด
ในยุคนี้ เลยทีเดียว

740
 ...แต่ กไ็ ม่ทราบว่าคราหน้ าจะเป็ นเช่ นใด เขาคิด...หาก
อายุเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เล่า คราวต่อไปจะมิใช่สตรีอายุสามสิบ
สี่สิบหรอกหรือ คงได้แต่รอดูแล้ว

“เฉินฮวาย”

ไม่ทราบผ่านไปนานเท่าใด เซียวเหยี่ยนจึงสูดลมหายใจ
เข้าลึก ส่งสายตาให้กบั เฉินฮวาย

“ไปดูว่าเป็ นหวงกุ้ยเฟยหรือไม่”

เฉิ นฮวายกลื น น้ าลายตน เขาหลบด้ า นหลั ง องค์

จักรพรรดิ ยื่ น คอไปดูย งั เห็น ได้ อย่ า งชัด เจนว่ านั น้ คื อใบหน้ า
ของหวงกุ้ยเฟย เพี ยงแต่ เมื่อถูกแขวนคอตาย ลิ้นเรียวนั น้ จึง
โผล่พ้นออกมา สีหน้ าเขียวคลา้ แม้นจะน่ ากลัวถึงเพียงนัน้ แต่ก็
ดูออกว่าเป็ นหวงกุ้ยเฟย

องค์จกั รพรรดิทรงมิกล้าเชื่อว่าเป็ นความจริง หรือ...ทรง

มิกล้าทอดพระเนตรกันแน่ ?

เฉิ นฮวายลอบมององค์ จ ัก รพรรดิ คราหนึ่ ง จึ ง เห็ น

พระองค์สูด ลมหายใจเข้ า ลึ ก ด้ ว ยความว้ า วุ่น สายพระเนตร
กลับจับจ้องที่พืน้ มิกล้าทอดพระเนตรด้านใน
741
 เป็ นอย่ า งที่ เขาคิ ดไม่ มี ผิ ด องค์ จ ั ก รพรรดิ มิ กล้ า
ทอดพระเนตรพระองค์ก็สามารถทาได้ แต่ ต่ อให้ เ ขากลัว จน
ปัสสาวะราด ก็มิกล้าเปิดปากเอื้อนเอ่ยแม้เพียงคา

เฉินฮวายค่อยๆ เดินเข้าไปช้าๆ คล้ายว่าหากเขาก้าวช้า

อีกสักนิดหวงกุ้ยเฟยก็จะฟื้ นขึน้ มากระนัน้

นี่ มิใช่ครัง้ แรกที่เขาได้เห็นคนตาย เขามีประสบการณ์มา

ก่อน เพียงมองหน้ าก็ทราบว่าคนนัน้ ตายสนิท ความจริงแค่เดิน
เข้ามาใกล้กไ็ ด้กลิ่นปัสสาวะอุจจาระโชยออกมาแล้ว...

“ทูลฝ่ํ าบาท เป็ นหวงกุ้ยเฟยไม่มีผิดแน่ พ่ะย่ะค่ะ”

มิรอให้ เฉินฮวายกล่าวจบ เซี ยวเหยี่ ยนก็หมุนกายเดิน

ตรงไปหาหลิวไท่โฮ่ว ใบหน้ าเขียวคลา้ ทว่าการนิ่งขรึมยิ่งทาให้
คนดูไม่ออกว่ามีอารมณ์เช่นไร

พลันเตะเข้าไปที่คนข้างกายหลิวไท่โฮ่ว ได้ยินเพียงเสียง
ร้องอันโหยหวน แม่นมจัวล้ ่ มลงไปกับพืน้ ดังพลัก่ นางโก่งตัวกุม
ท้ อ งตนไว้ ร้ อ งออกมาอย่ า งน่ า เวทนา ใบหน้ า ซี ด เผือ ด เม็ด
เหงื่อผุดพรายขึน้ เป็ นชัน้ ๆ

742
 “เจ้ารับใช้ ไท่ โฮ่ วมาหลายปี จิตใจชัวร้
่ าย คิดใช้ ข่าวลื อ
ผิ ด ๆ สร้ า งความร้ า วฉานระหว่ า งเจิ้ น กับ เสด็จ แม่ วางแผน
สกปรกกระท าเรื่ อ งอัน ชัว่ ช้ า ...ทหาร ลากตัว ออกไปโบยให้
ตาย!”

เซี ยวเหยี่ยนกล่าวเสี ยงเย็นเยียบ ผู้ใดล้วนดูออกว่าองค์

จักรพรรดิมิอาจทาอันใดต่อไท่โฮ่วได้เพราะคาว่ากตัญญูที่มีมา
นับพันนับร้อยปี คอยกดทับพระเศียรพระองค์อยู่ บัดนี้ จึงได้แต่
เชือดไก่ให้ลิงดู

ความจริงพระองค์อยากจะเชือดลิงเสียมากกว่า

หลิวไท่ โฮ่ วพระพักตร์เปลี่ ยนสี ไปทันใด พระเนตรถลึ ง

จ้องจนแทบหลุดกระเด็นออกมา

“ฝ่ าบาท มิ จ าเป็ นต้ อ งกระท าเช่ น นี้ ต่ อ อายเจี ย ! เซี ย ว

เสี่ ยวอวี้นัน้ เป็ นไส้ศึกซี เหลียง ผู้ใดก็สามารถฆ่ านงได้ทงั ้ นัน้ นี่
มิใช่กฎวัง แต่เป็ นกฎหมายแห่งต้ าจิ้น! พระองค์เป็ นจักรพรรดิ
ยิ่งต้ องเคารพกฎนี้ มิใช่ ทราบดีแต่ เจตนาปกปิด เก็บนางไว้ใน
วังหลวงเพื่อสร้างความวุ่นวายในต้าจิ้น!”

743
 “อายเจี ยทาเพื่ อต้ าจิ้นของเรา เพื่ อจักรพรรดิ พระองค์
ก่ อน ไม่มีอนั ใดต้ องละอาย พระองค์มิจาเป็ นต้ องาดโทสะใส่
ผูอ้ ื่น”

“แผ่นดินต้าจิ้นมิได้เป็ นเพียงของเจ้า ยังเป็ นของราษฎร

ด้วย! จักรพรรดิพระองค์ก่อนยกราชบัลลังก์ให้เจ้า ด้วยหวังว่า
เจ้าจะปกครองแผ่น ดินให้ ส งบสุข ไม่ใช่ ละเล่ น ตามอาเภอใจ
เช่นนี้ ! เป็ นจักรพรรดิ ก็ต้องเป็ นจักรพรรดิที่ดี!”

“จักรพรรดิจกั ต้ องเป็ นเช่ นไร เจิ้นทราบดี แก่ ใจ ผู้เลอะ

เลือนคือท่ าน..ไท่ โฮ่ว” แววตาดุจเคลือบไว้ด้วยยาพิษนั น้ ของ
เซียวเหยี่ยนจ้องมองไปที่ไท่โฮ่ว

“ท่านบอกว่าหวงกุ้ยเฟยคือเซียวเสี่ยวอวี้ เรือ่ งนี้ ผา่ นการ

ตัดสินของศาลต้ าหลี่หรือกรมอาญาแล้วหรือ? ประกาศไปทัว่
ใต้หล้าแล้ว? มีพยานหลักฐานหรือ?” เขาเอ่ยเสียงขรึม

“ไร้พยานหลักฐาน เพียงอาศัยคากล่าวหาที่ สตรีสกุลต่ ง

สร้ า งขึ้ น เพื่ อ ใส่ ร้ า ยหวงกุ้ย เฟย ไท่ โ ฮ่ ว มิ ไ ด้ ต รวจสอบพยาน
หลักฐานแต่กลับฆ่าคนปิดปาก ท่านเลอะเลือนไปแล้วหรือ?”

“ไท่โฮ่วกระทาผิดในข้อกฎหมายใดเล่า?”

744
 หลิวไท่โฮ่วทรงกริ้วจนตัวสัน่ “เจ้าถึงกับกล้าพูดเช่นนี้ กบั
อายเจีย!?”

เพื่อสตรีคนเดี ยว ถึงกับยอมแตกหักกับนาง ปลดถอด

หน้ ากากกตัญญูที่เขาสวมมายี่สิบกว่าปี เชียวหรือ?

“เจิ้นมิบงั อาจ” เซี ยวเหยี่ยนยิ้มเย็น “ที่ ไท่โฮ่วทรงสังหาร

พระชายาของเจิ้นก็เพราะทรงเชื่อคายุยงของคนตา่ ช้า ไท่ โฮ่ว
คิดว่าพระองค์ทรงต้องรับผิดชอบความผิดใดงัน้ หรือ?”

ถุย!

หลิวไท่โฮ่วกริ้วจนอวัยวะภายในแทบระเบิด พระศอล้วน
แห้งผาก มิเช่นนัน้ คงได้พ่นน้าลายใส่พระพักตร์ ดุจคนตายของ
องค์จกั รพรรดิเป็ นแน่

“เซี ยวเสี่ยวอวี้เป็ นไส้ศึกซี เหลียง เรื่ องนี้ ผ้คู นล้วนทราบ

กัน ทัว่ แม้ น ฝ่ าบาทคิ ด ปิ ดบัง ก็มิอ าจบิ ด เบือ นความจริง ข้ อนี้
ได้!”

เป็ นครัง้ แรกที่ หลิวไท่ โฮ่วมิสนพระทัยในกิริยาท่ าทางที่

พึงมี โก่งพระศอตะโกนโต้ แย้งออกไปอย่างบ้าคลัง่ นางไม่คิด
เลยจริ ง ๆ ว่ า ชี วิ ต ที่ ผ่ า นลมฝนมาเป็ นหลายสิ บปี ของนาง
745
สุดท้ ายต้ องตกอยู่ในสถานการณ์ ที่ถกู องค์จกั รพรรดิบีบคัน้ ใน
ทุกๆ ทางเช่นนี้

หากรู้ว่าจะมีวนั นี้ นางก็ไม่ควรแสร้งใจกว้างยินยอมรับ

ข้ อ เสนอของจัก รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นที่ ท รงให้ น างเลื อ กนาง
กานั ลแก่พระองค์เพื่อกาเนิดทายาท มอบโอกาสให้ จกั รพรรดิ
น้ อยได้เกิดมาบนโลกใบนี้

หากรู้ว่าจะมีวนั นี้ นางคงบีบคอเขาให้ตายตัง้ แต่ลืมตาดู

โลกครัง้ แรกแล้ว!

“เจ้าคิดว่าปลดหัวหน้ าผู้ตรวจการฝ่ ายซ้ าย มิให้ เขานา

ราษฎรเมืองเจียงโจวเข้ามา ไม่ให้หวงกุ้ยเฟยออกไปก็สามารถ
ปิดแผ่นฟ้ าปิดปากคนทัวหล้
่ าได้...”

“ข่าวลือที่ ไม่เป็ นจริง มีมานานตัง้ แต่ โบราณกาล” นัยน์

ตาหงส์ของเซียวเหยี่ยนเปล่งประกาย ฝ่ ามือใหญ่โบกสะบัดครา
หนึ่ ง

“ไม่ว่าหัวหน้ าผู้ตรวจการฝ่ ายซ้ายสามารถหาพยานหรือ

หลักฐานมายืนยันได้มากเท่าใด เจิ้นก็สามารถหาได้เช่นกัน ผูท้ ี่

746
สามารถยืนยันฐนะอันแท้ จริงของหวงกุ้ยเฟยนั น้ มี มากกว่าที่
เขาหามาเสียอีก”

“เซี ยวเสี่ ยวอวี้เ ป็ นไส้ ศึกของซี เ หลี ยงเป็ นเรื่องจริ ง ที่ มิ

อาจปฏิเสธได้ แต่หวงกุ้ยเฟยไม่ใช่ นางคือฉู่ชิงชิง เป็ นคนที่เจิ้น
รัก เสด็จแม่มีเรื่องใดก็ควรหารือกับเจิ้นก่อน มิใช่เอาแต่เชื่อถือ
คนตา่ ช้าข้างพระวรกาย”

เฉินฮวายนาขันที ท่าทางคล่องแคล่วสองสามคนมาจับ
่ ่เจ็บจนนอนหมดสติอยู่บนพืน้ ออกไป
ตัวแม่นมจัวที

องค์จกั รพรรดินัน้ ทรงเตะออกไปสุดกาลัง หญิงชราอายุ

ห้ าสิบเช่ นนางถูกเตะที่ กลางลาตัวเช่ นนี้ โลหิตจึงไหลรินเปื้ อน
ซึมออกมาเต็มกระโปรง

“เซี ยวเหยี่ยน เจ้าอย่าคิดว่าปี กกล้าแกร่งแล้ว จะกาเริบ

กั บ อายเจี ย เช่ น ใดก็ ไ ด้ เจ้ า มิ เห็ น หรอกหรื อ ว่ า ต าแหน่ ง
จักรพรรดินี้ผ้ใู ดมอบมันให้ เจ้า!” หลิวไท่ โฮ่วด่าทออย่างไม่ไว้
หน้ า ไม่เลือกวาจา

747
 “อายเจียเป็ นคนฆ่าเซี ยวเสี่ยวอวี้ เจ้าอยากแก้แค้นแทน
นางก็ฆ่าอายเจียเสี ย บันดาลโทสะต่ อบริวารเบื้องล่างนั บว่ามี
ความสามารถใด?!”

“เพราะมารดาเป็ นนางกานัล ถึงไร้ความสามารถเช่นนี้ !”

เซี ยวเหยี่ยนพลันกาหมัดแน่ น เปลวไฟในดวงตาได้ถกู

จุดปะทุ ขึ้น ในตาหนั กเหรินโซ่ ว นั น้ นอกจากหลิวไท่ โฮ่ ว องค์
จักรพรรดิ และเฉินฮวายผู้คอยติดตามไปทุกที่ แล้ว แต่ละคนที่
ถูกพระเนตรนัน้ จ้องมองล้วนตกใจจนต้องคุกเข่าลงไปกองกับ
่ นงกดุจกระด้งก็มิปาน
พืน้ ตัวสันงั

บางคนที่ เ พิ่ ง เคยเห็ น การปะทะกัน อย่ า งรุน แรงของ

จัก รพรรดิ แ ละไท่ โ ฮ่ ว นั ้น แม้ แ ต่ ต ัว สัน่ ยัง ท าม่ ไ ด้ มี เ พี ย งน้ า สี
เหลืองที่ถกู ปล่อยราดเพราะความหวาดกลัวเท่านัน้

องค์จกั รพรรดิท รงระเบิ ดโทสะต่ อไท่ โฮ่ วออกมาอย่ าง

เต็ม ที่ แม้ แ ต่ แ ม่ น มจัวบุ
่ ค คลอัน ดับ หนึ่ ง ในสายตาพวกเขาที่
คอยติดตามรับใช้ ไท่ โฮ่วอยู่ทุกวันยังถูกองค์จกั รพรรดิสงั หาร
จุดจบของพวกเขาเพียงคิดก็ทราบแล้ว ยามนี้ มิขอมีชีวิตแต่ขอ
ตายให้ เ ร็ว ที่ สุ ด ก็พ อ หากตายแล้ ว ก็มิ ต้ อ งลื ม ตามององค์
จัก รพรรดิ ที่ ท รงกริ้ ว ขู่ ข วัญ ผู้ ค นให้ ห วาดกลัว จนอุ จ จาระ
748
ปั สสาวะและสมองไหลออกมาพร้อมกัน พวกเขาตายได้ แต่ มิ
อาจอับอายขายหน้ าเช่นนี้ ได้

เหล่าบริวารต่ างน้ าตาเอ่อคลอ ฆ่ าพวกเขาให้ ตายก่อน

ได้หรือไม่? อยากทะเลาะหรือวิวาทกับไท่ โฮ่วก็ค่อยว่ากล่าวที
หลัง พวกเขาทนรอไม่ไหวแล้ว!

มารดามันเถอะ คนไร้อานาจในต้ าจิ้นแม้นการร้องขอ

ความตายยังยากถึงเพียงนี้ ชาติหน้ าจะยอมเป็ นวัวเป็ นม้าก็จกั
มิเข้าใกล้พระบรมวงศานุวงศ์เด็ดขาด แต่ละคนล้วนจิตไม่ปกติ
ทัง้ สิ้น ผูใ้ ดจะเข้าใจความทุกข์ของพวกเขาบ้าง?

“โบราณว่าไว้ วีรบุรษุ มาจากที่ ใดนัน้ ไม่สาคัญ จักรพรรดิ

พระองค์แรกก็เ ป็ นเพี ยงชาวนาทัง้ ยังเคยออกบวช แม้นที่ มา
ของเจิ้ น มิ ไ ด้ ดี ง าม แต่ อ ย่ า งไรก็เ ป็ นหน่ อ เนื้ อ ของจัก รพรรดิ
พระองค์ก่อน” เซี ยวเหยี่ยนยิ้ม นั ยน์ ตาหงส์คู่นัน้ มีความแค้น
เคืองแฝงอยู่มากมายนัก

“ไท่โฮ่วทรงมีความรักอันสวยงามลึกซึ้งกับเสด็จพ่อ หรือ
ทรงลืมไปว่าพระมารดาแท้ๆ ของพระองค์กเ็ ป็ นนางกานัล?”

749
 “ไท่โฮ่วทรงดูแคลนบุตรที่เกิดจากนางกานัลเช่นนี้ เสด็จ
พ่อรู้หรือไม่? เสด็จพ่อทรงโปรดปรานไท่โฮ่วเนิ่นนานถึงเพียงนี้
แต่ ไท่ โฮ่ วกลับยิ่งไม่รู้จกั แยกแยะถูกผิด ” เขาเอ่ ยต่ อว่ า “ใกล้
ชาดเปื้ อนสี แดง ใกล้หมึกเปื้ อนสี ดา บริวารเหล่านี้ ล้วนชัวช้ ่ า
พลอยท าให้ ต าหนั ก เหริ น โซ่ ว ย ่าแย่ ไ ปด้ ว ย เจิ้ น จะเปลี่ ย นให้
เสด็จแม่ใหม่ทงั ้ ตาหนัก”

“เซี ยวเหยี่ยนเจ้ากล้า!?” หลิวไท่โฮ่วพุ่งไปข้างหน้ าด้วย

พระพักตร์กริ้วโกรธ ยังมิทนั เข้าใกล้องค์จกั รพรรดิก็ถกู ขัน ที
ขวางไว้เสียก่อน

“เจ้าอย่ าคิดว่ าเป็ นจักรพรรดิแล้ วจะทาสิ่งใดก็ได้ หรือ

เจ้าลื มสัตย์สาบานที่ ให้ ไว้ก่อนเสด็จพ่อเจ้าสิ้นพระชนม์ว่าจะ
กตัญญูต่ออายเจีย มิให้พระองค์ต้องเป็ นห่วง”

กระทังถึ
่ งเวลานี้ เซี ยวเหยี่ยนจึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด
ในหัวใจ เสียงอื้ออึงในหูค่อยๆ เงียบลงแล้ว

“หรือที่เจิ้นทามิเรียกว่าการแสดงความกตัญญูต่อไท่โฮ่ว
เล่า? บริวารมิได้ความย่อมต้องเปลี่ยนเป็ นธรรมดา กล่าววาจา
อันไม่เป็ นจริงต่อไท่โฮ่ว ทาให้ไท่โฮ่ว ‘พลัง้ มือ’ กลายเป็ นผู้ร้าย
ฆ่าคน เจิ้นมิได้สืบสวนเอาความให้ไท่โฮ่วต้องรับผิดชอบ นี่ ยงั
750
มิ ใ ช่ ก ารกตัญ ญูอี ก หรือ ?” เขาเอ่ ย ขึ้น เสี ย งแผ่ว ว่ า “เสด็จ แม่
ท่านแก่แล้ว”

“มารดามั น เถอะ เจ้ า ต่ างหากที่ แก่ แ ล้ ว ” ทุ ก ค าที่

จักรพรรดิทรงกล่าวมา หลิวไท่โฮ่วแค้นเคืองที่ สุดคือประโยคนี้
ทรงพ่นน้าลายออกไปทันใด หากมิใช่องค์จกั รพรรดิหลบได้ทนั
คงกระเด็นใส่พระพักตร์พระองค์เป็ นแน่

เซี ย วเหยี่ ย นขมวดคิ้ ว ถอยไปสองก้ า ว แววตาเต็ม ไป

ด้ วยความเวทนา “เจิ้น ท าเพื่ อเสด็จแม่ เสด็จแม่ พ ระชนมายุ
มากแล้ว สูญเสี ยการคิดวิเคราะห์ที่ควรมี แม้แต่ เจิ้นก็จาไม่ได้
ทัง้ ยังคิดทาร้ายเจิ้นอี ก เจิ้นจะเปลี่ยนบริวารให้ ใหม่ คัดแต่ ผ้ทู ี่
จงรักภักดีและเชื่อฟังมาคอยรับใช้เสด็จแม่”

“ต่ อไปเสด็จแม่จะได้พกั ผ่อนในตาหนั กเหรินโซ่ วอย่าง

สงบพระทัย จะไม่มีผ้ใู ดนาเรื่องวุ่นวายมาคอยรบกวนเสด็จแม่
อี ก ” เขากล่ า วจบก็ ส่ ง สายตาอัน ดุ ด ัน ไปยัง ขัน ที ส องคนที่
ประคองไท่โฮ่วไว้

“พวกเจ้าคิดอันใดอยู่เล่า ยังมิรีบประคองไท่โฮ่วกลับไป
พักผ่อนที่ตาหนักอีก?”

751
 “เซี ยวเหยี่ยน เจ้ากล้าทากับข้าถึงเพียงนี้ ! ” หลิวไท่ โฮ่ว
ตกตะลึงอึ้งงัน แม้นฝั นยังมิคิดว่าองค์จกั รพรรดิจะกล้าทากับ
นางถึงเพียงนี้

พูดให้น่าฟั งคือให้นางพักผ่อนในตาหนักเหรินโซ่ วอย่ําง

สงบสุข แท้จริงคือการกักขังนางไว้ที่นี่ ไม่ต่างอันใดกับคุก

นางยัง มิท ัน ได้ ส ติ คืน มา นางกานั ลขัน ที กลุ่มหนึ่ ง ก็กรู

เข้ามากึ่งลากกึ่งจูงนางเข้าไปในตาหนั ก นางขัดขืนอย่างแรง
แต่ มิอาจสลัดหลุดแม้แต่ มือผู้อื่นที่ จบั นางไว้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
การวิ่งเข้าไปด่าทอองค์จกั รพรรดิต่อหน้ าเลย

“เซียวเหยี่ยนเจ้าคนทรยศ!”

“จักรพรรดิพระองค์ก่อนต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ เหล่าขุน
นางล้วนมิอาจนิ่งเฉย พระบรมวงศานุวงศ์ทุกคนมิอาจยอมรับ
จักรพรรดิที่ไร้ความกตัญญูเช่นเจ้าได้! เจ้าลุ่มหลงในสตรีจนสติ
เลอะเลือนไปแล้ว! ไม่ช้าก็เร็วเจ้าต้องเสียใจในสักวัน! อายเจีย
จะสาปแช่ งเจ้าทุกวัน เจ้าต้ องไม่ตายดี คนที่ เจ้ารักและโปรด
ปรานจักต้องจบชีวิตเพราะดาวพิฆาตของเจ้า!”

752
 เมื่อหลิวไท่ โฮ่วถูกคุมตัวเข้าไปในตาหนัก ตาหนักเหริน
โซ่วอันว่างเปล่าจึงเงียบวังเวงขึน้ มาโดยพลัน

ลุ่มหลงเลอะเลือนงัน้ หรือ...บางทีอาจใช่

เซี ยวเหยี่ ยนครุ่นคิดเช่ นนั น้ อยู่นาน ทว่าแม้แต่ ตวั เขา

เองก็มิรวู้ ่าตนกาลังคิดสิ่งใด

เดือนเก้าแล้ว แม้แต่แสงอาทิตย์ยามเที่ยงยังเหน็บหนาว

เซียวเหยี่ยนคิด เขายังต้องรออีกครึง่ ปี ใช่หรือไม่?

“ฝ่ าบาท...” เฉินฮวายแข็งใจเอ่ยเรียก

พระองค์ท รงยื น อยู่ที่ นี่นานครึ่งชัวยามแล้

่ ว ครัง้ นี้ ท รง
สะเทื อนพระทัยอย่ างยิ่ง แม้แต่ เวลาผ่านไปเท่ าใดยังมิทราบ
ทว่าเขามิอาจลืมตาปริบๆ มองพระองค์ยืนอยู่เช่นนี้ ตงั ้ แต่บ่าย
ไปจนคา่ องค์จกั รพรรดิพลานามัยแข็งแรงจึงทนรับได้แต่เขาผู้
มีรา่ งกายอ่อนแอมิอาจต้านทานไหว

“บริวารในตาหนักเหรินโซ่ว...”

753
 “เปลี่ ย นให้ ห มด” เซี ย วเหยี่ ย นมี ส ติ คื น มาแล้ ว จึ ง ใช้
สายตาอันเย็นเยือกกวาดมองนางกานัลขันทีที่อยู่บนพืน้

หากมิใช่เพราะคนเหล่านี้ เขาอาจเข้ามาช่วยปี ศาจน้ อย

ได้ทนั เวลา

“ส่งไปกองตัดสินพิจารณาโทษ โบยให้ตาย...ทัง้ หมด”

754
 196 เหตุที่เกี่ยวพัน

ตายมาหลายครา ไม่ต้องพูดถึงรูปแบบการตาย ครานี้

ถูก แขวนคอ คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า จะทรมานไม่ เ หมื อ นรูป แบบใดเลย
จริงๆ

เฉินหรูอี้เพี ยงรู้สึกว่าอากาศที่ พอให้ นางหายใจนั น้ เบา

บางลงไปเรื่อยๆ ภาพตรงหน้ าค่อยๆ พล่าเลือน แม้นรู้ว่ายาก
จะหลี กพ้นความตายแต่ กย็ งั คงดิ้นรนขัดขืน เล็บยาวของนาง
จิกลงไปที่ผิวหนังขันทีผนู้ ัน้ โดยแรง

“...ท่านอย่าได้ตาหนิพวกเราข้ารับใช้เลย ล้วนเป็ นรับสัง่

ของไท่ โ ฮ่ ว พวกเรามิ ท าตามมิ ไ ด้ หากท่ า นตายกลายเป็ น
วิญญาณไปเข้าฝันองค์จกั รพรรดิให้จาศัตรูท่านไว้ให้ดี หากจะ
แก้แค้นให้ไปหาไท่โฮ่ว มิเกี่ยวอันใดกับพวกเราเลย”

“หวงกุ้ยเฟยขอให้ท่านไปดีเถิด”

เฉินหรูอี้เ หลื อเพี ย งสายชี วิ ต เส้ น สุด ท้ าย ไหนเลยจะมี

เวลาฟั ง สิ่ ง ที่ พ วกเขาพร า่ พูด อยู่ข้ า งหู หากจะลงมื อ ก็ท าเสี ย
โดยเร็ว มอบความสบายให้แก่นางมิได้หรือไร?

พวกเขาคิดว่ากาลังสนทนาเรือ่ งสัพเพเหระกันอยู่หรือ
755
 ตัง้ แต่ ที่ น างถูก แขวนคอ หูก็ไ ด้ ยิ น มิ ช ัด เจนแล้ ว ขัน ที
เหล่านั น้ ช่างงมงายยิ่ง คล้ายกลัวว่านางจะกลายเป็ นวิญญาณ
ร้ายมาตามแก้แค้นพวกเขากระนัน้

มารดามันเถอะ บริวารเช่นพวกเขาแม้นฆ่ านาง นางก็มิ

คิ ด แก้ แค้ น แต่ ท รมานนางเช่ น นี้ ...หากหวนคื น มาได้ น างจัก
ต้องเอาคืน ศีรษะด้านล่างของเขาถูกองค์จกั รพรรดิตดั ไปตัง้ แต่
ก่อนเข้าวังแล้ว นางจึงค่อยตัดศีรษะด้านบนของเขาแทน!

หลิวไท่โฮ่วก็ช่างโหดเหี้ยมนัก มีวิธีฆ่านางตัง้ มากมาย ใช้

มีดแทงก็ดี ประทานสุราพิษก็ดี ล้วนเป็ นวิธีที่รวดเร็วแม่นยายิ่ง
ทว่าหลิวไท่ โฮ่วกลับมิเลือก แต่ ใช้ผ้าขาวผืนยาวรัดคอนาง ให้
นางค่ อยๆ ตายไปที ละนิด ทาให้ นางแค้ นเคื องใจยิ่งนั ก ทรง
อยากให้นางตายอย่างทรมานและ...มีสภาพอันน่ ากลัว!

หลิวไท่โฮ่วทรงไม่พอพระทัยองค์จกั รพรรดิหรืออยากให้
พระองค์เห็นศพของนางแล้วหมดรักนางในทันใดกันแน่ นางมิ
อาจทราบได้ ทว่าบัดนี้ นางรู้เพี ยงว่ าร่างทัง้ ร่างของนางกาลัง
กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ในขณะที่ ส ติ กาลัง เลื อนราง รู้สึ กดังร่

่ างกาลัง ล่ องลอย
นางพลันได้ยินเสียงอันกระวนกระวายร้อนใจ
756
 “องค์จกั รพรรดิทรงเสด็จมาแล้ว ถูกไท่โฮ่วขวางไว้ที่หน้ า
ประตูตาหนัก เราควรหยุด...หรือทาต่อไปดี... ”

“หรื อ เราจะมิ ฆ่ า นางดี เ ล่ า ! ไม่ ว่ า นางจะเป็ นไส้ ศึ ก ซี

เหลียงหรือไม่ หากองค์จกั รพรรดิเสด็จมา พระองค์คงมิกล้าฆ่า
ไท่ โฮ่ วแต่ จะไว้ ชีวิตพวกเรางัน้ หรือ? นางตาย พวกเราก็ล้วน
ต้องตาย!”

“มารดามันเถอะ! นางตายแล้ว...” นี้ คือเสี ยงสุดท้ ายที่

เฉินหรูอี้ได้ยิน

หลังจากนัน้ นางยังมิทนั ได้มีสติคืนมา จิตสานึ กยังติดอยู่

กับการถูกแขวนคอจนตายในครังนั ้ น้ อยู่

ทว่ามารดามันเถอะนี้ มนั คือเรือ่ งราวใดกัน? !

เฉินหรูอี้เอ่ยถามสวรรค์อย่างไม่ร้จู ะกล่าวสิ่งใด สวรรค์

คงทุ่มเทสติปัญญาทัง้ หมดกับชีวิตของนางใช่หรือไม่?

การตายของนางแต่ละคราล้วนไม่มีซา้ กัน แม้แต่การฟื้ น

คืนแต่ละครัง้ ก็ยงั ทาให้นางแปลกประหลาดใจเสมอ

757
 ทว่าครานี้ กลับเกินความคาดหมายกว่าที่ สติปัญญาของ
นางจะรับได้!...นางฟื้ นคืนขณะอยู่ในน้า!

คราที่ น างยัง มี ชี วิ ต อยู่ ห รื อ แม้ แ ต่ ค ราคื น ฟื้ นมาในร่าง

เซี ยวเสี่ยวอวี้ องค์จกั รพรรดิพานางไปลัดเลาะเล่นตามหุบเขา
ขึ้นชื่อ ทัง้ ล่องเรือในแม่น้ า จับปลาริมฝัง่ น้ า ทว่าหากน้ านัน้ ลึก
เกินเข่านางล้วนมิกล้าลงไปเล่น

ตาลืมตาขึ้นมารอบกายล้วนเต็มไปด้วยน้ า หูคล้ายถูก
อุดไว้ด้วยเสียงน้าไหลอย่างไรอย่างนัน้

ร่างเดิมตายแล้วนางก็เข้ามาอยู่ในทันทีงนั ้ หรือ?

เหตุใดจึ ง มิรอให้ ถ กู ช่ ว ยขึ้นฝั ง่ ไปเสี ยก่ อน ให้ น างได้ มี

โอกาสฟื้ นคืนอย่างราบรืน่ มิได้หรือไร?

นางเข้าใจทุกอย่างดี แล้ว นางจะไม่ร้องขอเรื่องหน้ าตา

ท่าทางหรืออยุ ขอเพียงได้ฟื้นคืนมาอย่างปกติธรรมดา ยังยาก
ถึงเพียงนี้ ?!

อาจเพราะเมื่อร่างนี้ ตายแล้ว รางจึงค่อยๆ ลอยขึน้ มา

758
 เฉิ นหรูอี้ จึ ง ไหลเรื่ อ ยไปตามน้ า ...ความจริ ง นี้ อ อกจะ
เกินไป ไม่ให้นางมีโอกาสได้ตงั ้ สติและทาความคุ้นเคยกับร่างนี้
เลย

คิดไม่ถึงว่านางจะเคราะห์ร้ายปานนี้ จู่ๆ ก็ฟื้นคืนมาใน

ร่างที่ลอยละล่องอยู่บนผืนน้าเช่นนี้

ความรู้ สึ ก แรกคื อ หูอื้ อ ไปหมดมิ ไ ด้ ยิ น เสี ย งใด สิ่ งที่

ปรากฏต่ อสายตาคือนาวางดงามวิจิตรลาหนึ่ ง บนหัวเรือมีคน
มากมายกระโดดลงไปในน้ า เสี ยงคนจอแจวุ่นวาย อาภรณ์ ที่
สวมใส่คือผ้าชัน้ ดีปักลายมัจฉาโบยบินขององครักษ์เสื้อแพร

เฉินหรูอี้พลันสะอึกอยู่ในใจ สถานการณ์ เช่ นนี้ รูปแบบ

เช่นนี้ มีเพียงขบวนขององค์จกั รพรรดิเท่านัน้ !

ดังคาด นางพลันได้ยินเสียงอันแหลมสูงดังมาจากหัวเรือ

“คุมกันฝ่ าบาท! คุ้มกันฝ่ าบาท!”

เซียวเหยี่ยน? !

759
 หัวใจเฉินหรูอี้แทบกระโดดออกมานอกอกแล้ว นางนัน้
ตายแล้วสามารถหวนคืนมาได้ ทว่าองค์จกั รพรรดิไม่เหมือนกัน
ชีวิตของพระองค์มีค่ายิ่ง! พระองค์จะตายไม่ได้!

พระองค์จะตายไม่ได้โดยเด็ดขาด!

เฉินหรูอี้มิเคยหวาดกลัวเช่ นนี้ มาก่อน แต่ น่าเสี ยดายที่

นางมิได้ลิ้มรสความเสียใจและหวาดกลัวที่มิเคยสัมผัสแม้เพียง
เค่อเดียว คล้ายมีมือคู่นึงกาลังดึงเท้านางลงไป

ครัง้ นี้ นางตายไปอย่างรวดเร็วดังตอนที

่ ่นางฟื้ นคืนมาใน
ร่างที่จมอยู่ใต้น้านี้ นัน้ แล

มือนั น้ จับเท้ านางแน่ นแล้วดึงลงสู่น้ าลึก นางสงสัยเป็ น

อย่างยิ่งว่าหากนางโชคดีมิจมน้าตาย ฟื้ นคืนชีวิตมาได้ ด้วยแรง
ของมือนัน้ กระดูกข้อเท้าของนางคงแตกละเอียดใช้การไม่ได้
เป็ นแน่

เฉินหรูอี้เบิกตากว้างมองลงไปยังเบื้องล่าง แต่ นางเห็น

เพียงว่าคนที่ดึงเท้านางหวังฆ่านางให้ตายนัน้ เป็ นบุรษุ ร่างสวม
ชุด องครักษ์ เ สื้ อแพร หมวกนั น้ หลุด ออกไปแล้ ว ทว่ าใบหน้ า
ภายใต้น้านัน้ เลือนรางยิ่งมองอย่างไรก็มิชดั

760
 นางเพียงเบิกตากว้างขึ้นเพื่อสารวจให้ละเอียด กว้างขึ้น
และกว้างขึน้ อีก กระทังนางตายไปอี
่ กครัง้

สวรรค์ได้เปลี่ยนวิธีการหยอกเย้านางใหม่แล้ว

ความคิดแรกของเฉินหรูอี้นัน้ เป็ นเช่ นนี้ นางคิดว่านาง

ตายมาแล้วหลายคราแต่ ไม่มีครัง้ ใดรวดเร็วเท่ าครัง้ นี้ มาก่อน
เวลาสัน้ ๆ ไม่ถึงหนึ่ งก้ านธูปด้วยซ้า! นางยังมิทนั ได้ เห็นองค์
จักรพรรดิด้วยซ้า พระองค์ทรงยังอยู่หรือ...เกิดเรื่องอันใดขึ้น
กันแน่ เหตุใดองค์จกั รพรรดิถึงได้ตกลงไปในแม่น้ า ตอนนั น้
เป็ นช่วงเวลาใด?

เฉินหรูอี้คิ ด ไปครวญมา พลัน รู้สึ กพื้น ช่ างเย็น นั ก นาง

นอนราบอยู่บนพืน้ ความเย็นนัน้ ถ่ายทอดมายังร่างนาง กระทัง่
นางรูส้ ึกทนไม่ได้จึงลืมตาขึน้ มาทันที

ตอนนี้ เป็ นเวลาพลบคา่ ต้นไม้สูงใหญ่ได้บดบังแสงสีแดง

่ องนภา แยกแสงอาทิตย์อนั อบอุ่นนัน้ ออกจาก
ที่กระจายไปทัวท้
กัน

บริเวณโดยรอบเงียบสงัดยิ่ง มีเพียงเสียงวิหคขับขานดัง
ลอยมาจากที่แสนไกล

761
 “โอ๊ะ ชะตาแข็งยิ่งนั ก ฟื้ นคื นมาอี กแล้ ว” เสี ยงแหบต่า
ของบุรษุ เอ่ยขึน้ แดกดัน

หลังจากนัน้ เฉินหรูอี้จึงเห็นกิ่งไม้อนั แน่ นขนั ดเหนื อหัว

ตนถูกบดบังด้วยบุรษุ ผูห้ นึ่ ง เขาทัง้ สูงและผอม เขาก้มลงชะโงก
มองนาง เพราะแสงที่ แยงตานัน้ ทาให้นางมองเห็นใบหน้ าเขา
ไม่ถนัด

นางไม่มีทางคิดว่าคนผู้นี้มีจิตใจอันปรารถนาดี คอยยืน
อยู่ ข้ า งคนตาย รอให้ ค นตายฟื้ นคื น เพี ย งเพื่ อ ต้ อ งการเอ่ ย
ทักทายเท่านัน้

เฉิ นหรูอี้ ลุก พรวดขึ้น นั ง่ ตัว ตรง ยัง มิ ท ัน ได้ ลุก ขึ้น มาก็
เห็นบุรษุ ผู้นัน้ ยกมือขึ้นบีบคอนางรวดเร็วดุจสายฟ้ าฟาดอย่าง
ที่คนมิทนั ได้ยกมือขึน้ อุดหูด้วยซา้

ในที่สดุ นางก็เห็นใบหน้ าเขาอย่างชัดเจนเสียที หน้ าเรียว

ยาว โหนกแก้มสูง ดวงตาโตจนแทบถลนออกมานอกเบ้า แต่นี่
กลับไม่มีประโยชน์ อนั ใด เพราะชี วิตของนางต้ องจบลงในมือ
ของคนผูน้ ี้ แล้ว!

762
 “นับว่าเจ้าเคราะห์ดีชะตาแข็งยิ่งนัก ดึงเจ้าให้จมน้ าตาย
ไปแล้ว ยังฟื้ นคืนมาได้ ทาให้จมน้ าอีก ก็ฟื้นคืนมาอีก ทาให้ข้า
ต้องเสียเวลาไปทัง้ วัน” บุรษุ นนัน้ ยิ้มเหี้ยม

“คนมีชีวิตมานานไม่ว่าเรื่องแปลกอันใดล้วนได้พบเห็น
ข้าเพียงแค่อยากรู้ว่าเจ้าจะฟื้ นคืนมาอีกหรือไม่ คิดไม่ถึง คิดไม่
ถึ ง จริ ง ๆ...ครานี้ ข้ า สบายใจแล้ ว เจ้ า เองก็จ ากไปอย่ า งสงบ
เถิด!”

“รอสักครู่ องค์จกั รพรรดิ...”

เฉินหรูอี้ฉวยโอกาสที่ เขายังไม่ลงมือโหดเหี้ยม นางยังมี

เวลาได้พดู จึงรีบร้องออกไปว่า “ฝ่ าบาทยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”

บุรุษนั น้ อึ้งงันไป พลันยิ้มออกมา “ภารกิจของเจ้าเสร็จ

สิ้นแล้ว เจ้าจากไปอย่างสงบเถิด” เขาเอ่ยเสียงเบาว่า “อีกไม่ได้
นานเขาก็จะไปเช่นกัน”

นัน่ หมายความว่าองค์จกั รพรรดิยงั มีชีวิตอยู่!

รูจ มู ก ของเฉิ นหรูอี้ พ ลัน บานกว้ า ง ต่ อ มาจึ ง เข้ า ใจถึ ง

ความหมายในวาจาของบุรุษ ผู้นี้ . ..หมายความว่ า เรื่ อ งที่ เ กิด
ขึน้ กับองค์จกั รพรรดิเกี่ยวข้องกับเขาและร่างนี้ ของนาง!
763
 ร่างนี้ ถกู บุรุษผู้นี้ลงมือโหดเหี้ ยมถึงสามครัง้ ที่ แท้ ก็คือ
การฆ่าคนปิดปาก!

“ปี นี้ ...” คื อปี ใด เฉินหรูอี้ยงั มิทนั ได้ เอ่ ยปากถาม พลัน
เห็นบุรุษผู้นัน้ เก็บมือกลับไป แล้ววาดมีดสัน้ ในมือขึ้นมาจาก
เอวดุจหยิบบุปผา นางเห็นเพียงแสงสายหนึ่ งผ่านไป ลาคอนาง
เย็บวาบคราหนึ่ ง...

นางเห็นสตรีผหู้ นึ่ งที่สวมอาภรณ์ชาววังล้มลงไปบนพืน้ ที่

ไม่มีศีรษะ โลหิตไหลพุ่งออกมาจากลาคอ

ดาบนี้ ช่างรวดเร็วยิ่งนัก นางยังมิทนั ตายดี ศีรษะก็ตกลง

พื้น เสี ย แล้ ว นางลื มตามองดูร่างที่ ไม่ท ราาบชื่ อนี้ ถ กู หัน่ แยก
ออกจากกัน

มารดามันเถอะ ช่างน่ ากลัวยิ่ง!

เฉินหรูอี้อดร้องเสียงแหลมออกมามิได้ สวรรค์ช่างสรรค์
สร้างยิ่งนัก!

“...นี่ คือประสบการณ์การฟื้ นคืนตลอดหลายปี ของข้า”

764
 กองไฟในวัดร้างได้ถกู จุดขึ้น แสงจันทร์สาดลอดเข้ามา
ภายในตามรอยแตกกระเบื้องบนหลังคา ประตูใหญ่นัน้ ถูกปิด
ไว้อย่างแน่ นหนา ทว่าเหนื อประตูขึน้ ไปล้วนเป็ นรูโหว่

ลมหนาวล้ ว นพัด พาเข้ า มาสี่ ท างแปดทิ ศ มี ห รื อ ไม่ มี ก็

มิได้ มีประโยชน์ อนั ใด เคราะห์ดีที่ยามนี้ คือเดือนห้ า เขตทาง
เหนื อนัน้ มิได้หนาวเสียจนทาให้คนทนมิได้

หลวงจีนน้ อยวัยแปดขวบที่ผิวหนังทัวร่่ างถูกย้อมไปด้วย

สีแดงของโลหิต เนื้ อบางส่วนได้เน่ าเปื่ อยไปแล้ว กลิ่นอันไม่พึง
ประสงค์โชยออกมาจากกายเขา ลาคอของเขาบวมเป่ งแม้เพียง
เอ่ยวาจาก็ต้องใช้ พลังอย่างมหาศาล น้ าเสี ยงมิได้สดใสดังวั ่ ย
หนุ่มสาวแต่กลับแหบพล่าดังชายชราเจ็
่ ดแปดสิบปี ที่ ต้องใช้ ไม้
เท้าคา้ เวลาเดินก็มิปาน

“ท่ านอาจารย์ ท่ านชี้ แนะแก่ข้าสักหน่ อยเถิดว่าเหตุใด

เรือ่ งราวจึงเป็ นเช่นนี้ ?” เฉินหรูอี้เอ่ยถามอย่างซื่อตรง

“ยากนั กที่ ข้ าจะได้ มาอยู่ในร่างหลวงจี น อาจารย์ท่ าน

เป็ นผูถ้ ึงพร้อมด้วยคุณความดี ช่วยชี้แนะขาด้วยเถิด”

765
 อาจารย์ที่เฉินหรูอี้เรียกนัน้ คือหลวงจีนอายุห้าสิบกว่าปี
ใบหน้ าเต็มไปด้ วยรอยเหี่ ย วย่ น รูปร่างผอมและแคระแกร็น
เสื้อผ้าขาดเก่ายิ่งกว่าขอทาน กลิ่นเหม็นบนร่างนัน้ รุนแรงพอๆ
กับเฉินหรูอี้ทีเดียว

“โถ่ เจ้าเด็กเหม็นเน่ า ยังเรียกข้าว่าอาจารย์อีก อาจารย์

เจ้าสมญานามว่าปู้ซวั * เจ้าคิดว่าเป็ นการเรียกเล่นๆ งัน้ หรือ”

หลวงจีนปู้ซวั หยิบกิ่งไม้ขนาดใหญ่เท่าหัวแม่มือเสียบผล
ทู่ โ ต้ ว ที่ มี ข นาดเท่ า ไข่ ไ ก่ ย่ า งบนไฟ ส่ ง เสี ย งฮึ ด ฮัด ด้ ว ยความ
โมโห

“เรียกปู้ซวั ย่อมไม่พูด” เขากล่าวว่า “ไม่ต้องแล้ว พวก

เราเป็ นโรคระบาด ถูกกักขันบนหุบเขานี้ ชีวิตของคนทัง้ หมู่บา้ น
ล้วนทิ้งไว้ที่นี้ เจ้าดูเจ้าจะตายอยู่แล้วก็มิควรหลอกลวงอาจารย์
เล่นเลย ก่อนหน้ านี้ เจ้านัน้ เลอะเลือนไม่น้อย ครัน้ ใกล้สิ้นบุญ
แล้วยังจะแต่งเรือ่ งพกลมอันน่ าหลือเชื่อนี้ อีก? หรือเพราะได้ยิน
ว่าองค์จกั รพรรดิทรงประชวรหนัก ไม่ยอมประชุมว่าราชกิจ จึง
ได้ แ ต่ ง เรื่ อ งองค์จ กั รพรรดิ ก ับ คนใกล้ ชิ ด กับ พระองค์ขึ้ น มา
เล่า?”

766
 “ประเดี๋ยวเป็ นหญิงประเดี๋ยวเป็ นชาย เปลี่ยนร่างกายดุจ
ผลัดอาภรณ์ กระนั น้ เจ้าคิดว่าพระราชวังลา้ ค่านัน้ ตระกูลเจ้า
เป็ นคนสร้างงัน้ หรือ อามิตตาพุทธ ผูส้ ูงศักด์ ิ ในวังล้วนเป็ นญาติ
เจ้า เป็ นปู่ เจ้า อาเจ้าหรือไร? อาจารย์ว่าเจ้านั น้ คงเพ้อเพราะ
โรคกาเริบเป็ นแน่ เรือ่ งราวดีๆ ใดจึงได้ตกมาอยู่กบั เจ้า?”

“แต่ หากเจ้าให้ อาจารย์ได้ฟื้นคืนมาอี กครัง้ อาจารย์ไม่

คิ ด จะฟื้ นคื นมาเป็ นจักรพรรดิหรืออ๋อง ข้ าคงมิแย่ ง ความคิด
สร้างสรรค์ของเจ้า ข้าอยากฟื้ นคืนในร่างนายท่ านที่ มีกินมีใช้
ไม่หิวตายก็พอแล้ว” ปู้ซวั พูดเสริมอีกว่า “มิได้โลภมากเช่นเจ้า”

เฉิ นหรูอี้ ไ ด้ แ ต่ เ งี ย บลง นางยัง คิ ด ไปว่ า เมื่ อ ได้ พ บกับ

หลวงจีนจึงอยากขอคาชี้แนะสักคราให้นางได้ตายอย่างเข้าใจ
ที่นางต้องฟื้ นคืนอยู่เช่นนี้ เป็ นเพราะเหตุใด

ผลสุดท้ ายเล่ า บนโลกนี้ มีเพี ยงองค์จกั รพรรดิที่เชื่ อใน

ความร้ายกาจของนาง...

ไม่ใช่ องค์เองก็รา้ ยกาจ คิดไม่ถึงว่านางกล่าวอันใดก็เชื่อ

สิ่งนัน้ พระองค์รา้ ยกาจ นางก็รา้ ยกาจ คนทัง้ สองต่างร้ายกาจ

767
 ในที่สุดทู่โต้วที่หลวงจีนปู้ซวั ตัง้ ใจเผาก็สุก จากขนาดเท่า
ไข่ไก่กเ็ ปลี่ยนเป็ นสาลี่ลูกโต เขาร้องฮึดฮัดในใจอย่างหวงแหน
แล้วแบ่งมันออกเป็ นสองซีกยื่นส่งให้เฉินหรูอี้ครึง่ หนึ่ ง

“ให้ ซีกใหญ่แก่เจ้า จักได้ไม่กล่าวว่าอาจารย์กลันแกล้

่ ง
เจ้า แม้นยามใกล้ตายยังมิให้เจ้ากินอิ่มสักมือ้ หากอิ่มแล้วก็จาก
ไปอย่างสงบเถิด ชาตินี้เจ้าติดตามอาจารย์กระทาแต่คณ ุ ความ
ดี ภายหน้ าย่อมได้พบแต่สิ่งดีๆ”

“อย่ าได้ กลัว ไป” ปู้ซัวกัดเพี ยงสองคา ทู่ โ ต้ ซีกนั น้ ก็ไม่

เหลือแล้ว “คนเรานัน้ ยากจะหนี พ้นความตาย เมื่อมีชีวิตมิเรื่อง
ละอายแต่ใจ ก็เพียงพอแล้ว”

เฉินหรูอี้รบั ทู่โต้ วมา กัดไปเจ็ดแปดคาถึงหมดเกลี้ยง ทู่

โต้วลูกนี้ ยงั มิสุกดี ไม่อร่อยยิ่งนัก ทว่าเมื่อได้ฟังวาจาของหลวง
จีนปู้ซวั กลับรูส้ ึกว่าเป็ นประโยชน์ ยิ่ง

“อาจารย์ ขอบพระคุณท่านแล้ว” เฉินหรูอี้รสู้ ึกทัง้ เจ็บ ทัง้

คัน ทัง้ ร้อนและหนาว ทรมานอย่างบอกไม่ถกู ปวดศีรษะขึ้นมา
ตงิดๆ

768
 “ข้ า คล้ า ยก าลัง จะตายอี ก แล้ ว ...ขอให้ อ าจารย์โ ชคดี
สามารถผ่านพ้นมันไปได้”

ปู้ซวั ยิ้ม “ข้าว่าอาจเป็ นไปได้ ข้าอยู่กบั เจ้ามาหลายวัน

กลับ มิ ไ ด้ ติ ด โรคมาด้ ว ย หากสามารถมี ชี วิ ต รอดนั ้น คงเป็ น
ชะตาฟ้ าลิขิตแล้ว”

“ชาติหน้ า หากมีวาสนาเราค่อยพบกันอีกเถิด”

เฉินหรูอี้นอนแนบกับผนังอันเย็นเฉี ยบ ฟั งเสียงลมด้าน
นอก เงยหน้ าขึ้นมองพระจันทร์ที่ห้อยแขวนอยู่บนนภาดุจจาน
กลมกระนัน้

หลวงจีนปู้ซวั ค่อยๆ มอดดับไฟนัน้ หมุนกายนอนลงบน

พืน้ โดยมิสนว่าจะสะอาดหรือไม่

เวลาผ่านไปราวหนึ่ งถ้วยชา จิตใต้ สานึ กเฉินหรูอี้ล้วน

ล่องลอยไปไกลแล้ว พลันได้ยินเขากระแอมไอคราหนึ่ ง

“ไม่ต้องหรอก เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดสวรรค์จึงเลือกคนผู้
นัน้ ผูท้ ี่ตายแล้วหวนคืนอยู่รา่ ไปในเรือ่ งที่เจ้าเล่านัน้ เมื่อครู”่

769
 เฉินหรูอี้พลันได้ สติคืนมาก นางเหยี ยดตัวตรง “ทาไม
หรือ?”

“เพราะว่า...” ปู้ซวั นอนอยู่บนพื้น นิ้วชี้ขี้ขึ้นไปบนฟ้ า ใบ

เล็บเขาเต็มไปด้วยโคลนสีดา “เป็ นประสงค์ของสวรรค์”

“......”

นางสงสัยว่าคราที่ แล้วนางถูกฆ่ าตัดคอ สติปัญญาก็ถกู

ตัดไปด้วยหรือไร นางถึงกับหวังว่าหลวงจีนผู้ไม่ร้อู นั ใดนี้ เป็ นผู้
สูง ส่ ง กว่ า บุค คลทัว่ ไป สามารถไขข้ อ ข้ อ งใจนางได้ นางต้ อ ง
โง่เง่าจนถึงที่สดุ แล้วจึงคิดเช่นนัน้ ได้!

เฉินหรูอี้ปิดตาลงทันใด หลวงจีนปู้ซวั เอ่ยปากพูดอย่าง

เบิกบานเรื่องใดนางก็มิสนใจอีก ในที่ สุดก็ร้แู ล้วว่าหลวงจีนผู้นี้
นัน้ เสียสติ นางแพ้แล้วจริงๆ

“โอ้ ศิษย์น้อยโมโหแล้ว” หลวงจี นปู้ซวั หัวเราะเสี ยงดัง

จนแทบสันสะเทื
่ อนให้ห้องนี้ พงั ทลายลงมา

“อาจารย์...” เฉินหรูอี้ปัดฝุ่ นที่รา่ งตน “ข้าไม่ถามแล้ว”

“ดี” หลวงจีนปู้ซวั ยิ้มอย่างพอใจ

770
 “ลูกศิษย์แสนดี เจ้าไม่ถามข้าจึงพูด”

“...” เฉินหรูอี้พลันมองไปยังพื้น ไม้นัน้ ที่หลวงจีนปู้ซวั ใช้

เสียบทู่โต้ว ไม่ทราบว่าแข็งพอจะเสียบแทงคอนางให้ตายตกไป
ได้หรือไม่ นี่ นับเป็ นการทรมานชนิดหนึ่ ง!

“เจ้าบอกว่าคนผู้นัน้ หวนคืนมาคราใดล้วนต้องเกี่ยวพัน
กับองค์จกั รพรรดิ นัน้ ย่อมต้องมีเหตุผลแน่ เช่นนัน้ เหตุใดถึงได้
ยุ่งเกี่ยวกับพระองค์อย่างไม่มีสิ้นสุดเล่า?”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า ภาพฉากนัน้ ช่างงดงามจนนางมิกล้า

มอง

“สาเหตุเกิดจากชาติก่อน ชาตินี้จึงต้องชดใช้คืน” หลวง

จีนปู้ซวั ลูบคางคราหนึ่ ง “ทว่าการเกี่ ยวพันเช่ นนี้ อาจารย์เพิ่ง
เคยได้ยินเป็ นครัง้ แรก คาดว่าสวรรค์คงมิอยากยุ่งยากเรื่องใน
ชาติก่อนนัน้ จึงให้พวกเจ้า...ให้พวกเจ้าสะสางให้จบสิ้นในชาตินี้
เลย”

“ชาติหน้ า ผู้ที่ควรขึ้นสวรรค์กข็ ึ้นสวรรค์ ผู้ควรลงนรกก็

ลงนรก ทุกอย่างคืนสภาพ ตัดขาดเยื่อใยทัง้ หมดจากกันให้สิ้น”

หมดสิ้นเยื่อใยกระนัน้ หรือ?
771
 เมื่ อ เฉิ นหรูอี้ คิ ด ถึ ง เซี ย วเหยี่ ย นใจนั น้ ก็อ ดปวดแปลบ
ขึน้ มามิได้ นางไม่อยากสิ้นเยื่อขาดใยกับเขา ทาเช่นใดเล่า?

“ชือเอ๋อ” หลวงจีนปู้ซวั พลิกตัวคราหนึ่ งแล้วปิดตาเข้าสู่

นิทรารมย์

*ปู้ซวั แปลว่า ไม่พดู

772
 197 หรูอี้ จี๋เสียง

ในที่สดุ ก็ตายอีกแล้ว

นางไม่เคยเลยสักครัง้ ที่จะตายอย่างเบิกบานเช่นนี้

ทัว่ ร่างเฉินหรูอี้คล้ ายแช่ ไว้ ด้วยสี ชมพูกระนั น้ ในที่ สุด

นางก็จะได้พบกับองค์จกั รพรรดิอีกคราแล้ว

แม้นทุกครัง้ ที่หวนคืนนางล้วนถูกกาหนดให้อยู่ในที่ ของ

องค์จกั รพรรดิ ครังนี ้ ้ ไม่ทราบเกิดเหตุอนั ใดขึน้ นางถึงได้ไปโผล่
ที่ หุบ เขาลึ กต้ น ไม้แน่ น ขนั ด ทัง้ ยัง เป็ นสถานที่ ที่มีโ รคระบาด
แม้นหลวงจีนปู้ซวั จะดูคล้ายคนเสี ยสติ แต่วาจาหกประโยคใน
สิ บ ประโยคนั น้ เฉี ย บคมยิ่ ง จนนางเข้ า ใจว่ าเขาคื อผู้ที่ ส วรรค์
ลิขิตให้มาชี้แนะตน

สุดท้าย...ความจริงนับว่าใช่หรือไม่ นางเองก็ไม่รเู้ ช่นกัน

หลายคาที่หลวงจีนปู้ซวั เอ่ยนัน้ นางมักรูส้ ึกว่าหมายถึง...

สวรรค์รงั เกียจว่ายุ่งยากจึงให้นางหวนคืนมาเพื่อตัดขาด
เยื่อใยกันในชาติให้หมดไป...สวรรค์รงั เกี ยจว่ายุ่งยางถึงเพี ยง
นัน้ เชียวหรือ
773
 ทว่าบัดนี้ เฉินหรูอี้ไม่มีจิตใจไปคิดถึงความหมายในวาจา
นั น้ ของหลวงจีนปู้ซวั แล้ว หัวใจและร่างของนางกู่ร้องเสี ยงดัง
ว่าต้องการพบองค์จกั รพรรดิ

ต้องการพบองค์จกั รพรรดิ!

หลวงจีนปู้ซวั บอกว่าองค์จกั รพรรดิมิได้สะสางราชกิจมา

หลายวัน เกรงว่าคงเหลือเวลาไม่มากแล้ว หากนางมิได้เห็นกับ
ตา นางจะไม่เชื่อแม้เพียงคา!

แม้แต่สญั ลักษณ์ ใดๆ ที่เขาพูดนางล้วนไม่เชื่อ...ทว่าผูใ้ ด

บอกนางได้เล่า บัดนี้ คือปี ใดเดือนใด เหตุใดถึงได้หนาวเหน็ บ
ถึงเพียงนี้ ?!

เฉินหรูอี้หยัดกายลุกขึ้นนัง่ ทันที มองไปโดยรอบ ในห้อง

นอกจากเตี ยง โต๊ะหนึ่ ง เก้าอี้หนึ่ ง ก็มีเพี ยงความเหน็ บหนาว
บัดนี้ ท้องฟ้ าสว่างโร่ ด้านนอกมีหิมะร่วงโปรยลงมาอย่างหนั ก
ดุจขนห่าน

เฉินหรูอี้ก้มมองอาภรณ์ แสนบางบนร่าง...ยังดีที่เป็ นชุด

ของนางกานัล นางตบหน้ าอกด้านหน้ าอันว่างเปล่าของตน จึง
ลอบชูนิ้วกลางให้กบั สวรรค์

774
 สวรรค์ ไ ม่ รู้ ห รื อ ไรว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ลุ่ ม หลงเจ้ า สิ่ งที่
เรียกว่าหน้ าอกนี้ เพี ยงใด บางคราก็เห็นเป็ นหมอน บัดนี้ เป็ น
อย่างไร หากจะเฟ้ นหาสักหน่ อย เลือกคนที่ มีหน้ าอกสักนิดนัน้
สิ้นเปลืองสติปัญญานักหรือไร?!

ให้ น างหวนคื น ครัง้ แล้ ว ครัง้ เล่ า นางเคยพู ด อั น ใด

หรือไม่?

เพียงมอบหน้ าอกให้ นางสักนิดเพื่อเป็ นการปลอบขวัญ

จะเป็ นไรไป?

เฉินหรูอี้ลุกยืนขึ้นพลางก่นด่าในใจ ยกมือขึ้นปั ดฝุ่ นบน

ตัว แล้ ว เปิ ดประตู วิ่ ง ออกไป ตลอดทางที่ วิ่ ง ไปนั ้น ไม่ เ ห็น แม้
เพี ยงเงาภูตผี นางกวาดตามองโดยรอบตามสัญชาตญาณจึง
พบว่าที่นี่คือตาหนักเย็น. . .

นางต้ องฟื้ นคื น อยู่ในทุ กสถานที่ ข องพระราชวัง ต้ า จิ้ น

หรืออย่างไร?

เฉิ นหรู อี้ ก ัด ฟั น แน่ นวิ่ ง ฝ่ าพายุ หิ มะตรงไปข้ า งหน้ า

อาภรณ์ บ นกายนางนั น้ แสนบาง ลมหนาวพัด โชยมากระทบ
ลาคออันเปลือยเปล่าแล้วพัดผ่านกระทบลงบนร่างนาง เพียง

775
ครูก่ ร็ ้สู ึกว่าร่างทัง้ ร่างดังเสาน
่ ้าแข็งก็มิปาน หนาวเสียจนฟันบน
และร่างต้องสันกึ ่ กกัก

กระทังเวลานี
่ ้ บุปผาหิมะปลิวพัดเข้าปากนางตามแรงลม
พัดโชย นางเสี ยใจยิ่งที่ พบว่าร่างนี้ ของนางมิเพี ยงมี หน้ าอกที่
แบนราบ นิ้ วมื อ ยาวเล็ก ดุจ เท้ า ไก่ ฟั น หน้ าทัง้ สองซี ก คล้ า ย
หายไปแล้ว ลมฝนจึงนัน้ พัดรัวเข้
่ าไปภายในได้!

กรอกลมและหิมะลงไปตามลาคอตกลงมาเต็มท้องนาง

ตาหนั กเย็นคื อสถานที่ ที่รกร้างที่ สุดในพระราชวังแห่ ง

ต้ าจิ้น นางกอดแขนไว้ สองขานั น้ วิ่งจนแทบขาดหลุดจากกัน
แล้ว ในที่ สุดนางก็ทะลุอุทยานหลวงเข้าใกล้ตาหนั กหมิงกวาง
เสียที

ตาหนักหมิงกวางอยู่ติดกับอุทยานหลวง เมื่อถึงตรงนี้ จึง

จะเป็ นบริเวณต้ องห้ ามในพระราชวังอย่ างแท้ จริง นางกานั ล
ขันทีในตาหนักค่อยๆ เพิ่มมากขึน้ แล้ว

เฉินหรูอี้จาต้องเดินให้ช้าลง ตลอดทางหยุดๆ เดินๆ ใช้

เวลาไปถึงครึง่ ชัวยามจึ
่ งถึงตาหนักฉางเล่อ

ชี วิ ต นี้ มิ เ คยดี ใ จที่ ไ ด้ เ ห็น รู ป ทรงสี่ เ หลี่ ย มสี ท องของ

776
ตาหนักฉางเล่อมากถึงเพียงนี้ เลยสักครัง้

ตาหนักฉางเล่อมีการคุ้มกันอย่างแน่ นหนา นางยังมิทนั

ได้ เดินเข้ าไปใกล้ ก็ถกู ทหารรักษาการณ์ ขวางไว้ เสี ยแล้ ว ใน
หลายคราที่ นางหวนคืนมานัน้ เรื่องนี้ เป็ นสิ่งที่ ไม่มีทางเกิดขึ้น
ได้เลย

“รบกวนท่านช่วยแจ้งแก่เฉินฮวายกงกงสักหน่ อยว่าข้า
อยากพบ”

ทหารรักษาการณ์ มองดูนางอย่างมิอยากจะเชื่อ ครู่หนึ่ ง

จึงตอบมาว่า “เฉินฮวายกงกงได้ตามเสด็จจักรพรรดิพระองค์
ก่อนไปแล้ว เจ้ามาจากที่ไหนจึงคิดก่อความวุ่นวาย? ” กล่าวจบ
ก็ส่งสายตาให้พวกของตน คนสองคนพลันปรากฎตัวขึน้

เฉินหรูอี้ดงถู
ั ่ กฟ้ าฝ่ าก็มิปาน “จักรพรรดิพระองค์ก่อน...
หมายถึง? ”

“เซียวเหยี่ยน? เซียวเหยี่ยนไม่มีทางตาย! ”

นางพลันรู้สึกดังถู
่ กคนแทงลงไปที่ หน้ าอกแล้วกระชาก
เลือดเนื้ อออกมากระนัน้ “เขาจะตายได้อย่างไร? เขาต้องรอข้า
ตลอดไป!”
777
 ทหารรักษาการณ์ ทงั ้ หลายแววตาดุจเห็นผีกม็ ิ ปาน นาง
คงคิ ด ถึ ง บุ รุษ จนเป็ นบ้า ไปแล้ ว ...คิ ด ว่ า ตนเป็ นหวงกุ้ย เฟยผู้
งดงามเช่นนัน้ หรือ นางมิส่องคันฉ่ องดูตนเองบ้าง อายุสามสิบ
กว่าแล้วทัง้ ฟั นหน้ าทัง้ สองยังไม่มี เป็ นเพี ยงนางกานั ลแก่ๆ ผู้
หนึ่ งแท้ๆ...มองอย่างไรก็ดชู รากว่าไท่หวงไท่โฮ่วที่พระชนมายุสี่
สิบกว่าแล้วเสียอีก

“รีบนาตัวออกไป ประเดี๋ยวหวงไท่โฮ่วทรงพบเข้า ผู้ใดก็

อย่าคิดจะพบจุดจบที่ดี! ”

ยามนี้ เฉิ นหรูไ ด้ สู ญ เสี ย สติ สัม ปชัญ ญะไปแล้ ว ไม่ ถึ ง

แม่น้ าฮวงโหมิอาจล้มเลิก ไม่ทราบว่าเฉินหรูอี้เอาเรี่ยวแรงมา
จากที่ ใด นางพุ่งทะยานไปข้างหน้ าเพียงก้าวก็สามารถฝ่ าทหาร
รักษาการณ์ ไปถึงสองคน ยังมิทนั ถึงประตูใหญ่ นายทวารบาล
กลับควักดาบออกมาจากเอวยกขึน้ ขวางสกัดทางนางไว้

“ข้าต้องการพบองค์จกั รพรรดิ ขอร้องท่านแล้ว ให้ข้าได้

เข้าเฝ้ าฝ่ าบาทเถิด! ” เฉินหรูอี้ขยับเข้าไปข้างหน้ า ดาบนัน้ จึง
พาดทับอยู่บนคอนาง ความเย็นเฉี ยบนั น้ มิทราบคือหิมะหรือ
โลหิตที่หลังร่ ิ นเพราะถูกดาบเฉื อนกันแน่

“จักรพรรดิพระองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์แท้ๆ พวกเจ้าบ้า
778
ไปแล้วหรือ ถึงกล้าฆ่าคนในตาหนักฉางเล่อ!”

ภายในตาหนั กฉางเล่อมีสตรีสูงศักด์ ิ ผู้หนึ่ งเดินออกมา

บนศี รษะสวมด้ วยมาลาหงส์ ใบหน้ างดงามดุจบุปผา นั น่ คื อ
สตรี ส กุลต่ ง นางเอ่ ย ตาหนิ เบาๆ สถานการณ์ ทุกอย่างพลัน
หยุดนิ่ง

เฉินหรูอี้กดั ฟั นแทบแตก สตรีสกุลต่ งมี ใจคิดคด เซี ยว

เหยี่ยนไม่มีทางเก็บนางไว้ เขาได้ส่งจัดการนางขัน้ เด็ดขาดไป
แล้ ว แต่ ไ ม่ ท ราบเหตุ ใ ดนางยัง คงรัก ษาชี วิ ต ไว้ ไ ด้ ทว่ า องค์
จักรพรรดิกลับสวรรคตเสียแล้ว

หากบอกว่าไม่มีผ้ใู ดวางแผนการชัว่ นางอย่างไรก็ไม่มี

ทางเชื่อ!

“สตรีสกุลต่ง เจ้าฆ่าเซียวเหยี่ยน! ต้องเป็ นเจ้าแน่ ! ” เฉิน

หรูอี้ร้องเสียงแหลม จ้องมองสตรีสกุลต่งที่ ดวงตาเบิกกว้าง ยืน
แน่ นิ่งอยู่ที่เดิมไปในทันที

่ บให้สงั หารเจ้า เหตุใดเจ้ายังมีชีวิต

“ฝ่ าบาททรงมีรบั สังลั
อยู่ได้ เจ้าต้องวางแผนชัวร้
่ ายอันใดเป็ นแน่ ! ”

พระราชพิธีบรมราชาภิเษกของจักรพรรดิพระองค์ใหม่
779
นั ้น ต่ ง ไท่ โ ฮ่ ว จึ ง เชิ ญ ขุน นางในสภาขุน นางทั ้ งหลายมาเพื่ อ
พูดคุยวาจาฝากฝั ง เนื่ องด้ วยองค์จกั รพรรดิย งั ทรงพระเยาว์
จาต้องมีคนคอยแนะนา จึงปูนบาเหน็ จให้แก่พวกเขาคราหนึ่ ง
ต่ ง ไท่ โ ฮ่ ว คดิ ไ ม่ ถึ ง ว่ า จะมี ส ตรี เ สี ย สติ บุ ก เข้ า มากล่ า ววาจา
เหลวไหลถึงที่นี่

ขุนนางทัง้ ห้าในสภาขุนนางที่ อยู่ด้านหลังต่งไท่โฮ่วพลัน

หยุดฝี เท้าลงแล้วหันมองหน้ ากัน

“สตรีเสี ยสติจากตาหนั กเย็นมาที่ นี่ได้อย่างไร ยังไม่รีบ

ลากออกไปอี ก ช่ างเป็ นเสนี ยดหูอย่างยิ่ง!” ต่ งไท่ โฮ่ วกัดพระ
ทนต์ตรัสกล่าว

เฉินหรูอี้วิญญาณแทบแตกสลาย เพียงรู้สึกสตรีสกุลต่งที่
่ ายอย่างที่ สุดผู้นี้ ทาร้ายนางหลายต่ อหลายครานางมิเคย
ชัวร้
ว่า สุดท้ายจักรพรรดิทรงสวรรคต แต่นางยังคงมีชีวิตอันรุง่ เรือง
เรื่องนี้ ต้องมีความลับที่ บอกผู้ใดไม่ได้ นางแค้นเสียจนอยากจะ
ฉี กสตรีสกุลต่ งด้วยมือเสี ยเดี๋ ยวนี้ แล้วโยนลงสระไท่ เย่ให้ เต่ า
แทะกินเสีย!

นางใช้ สองมือผลักดาบบนคอออกโดยไม่ร้สู ึ กเจ็บที่ มือ

สัก นิ ด สายตาจ้ อ งมองสตรี ส กุล ต่ ง ที่ ป ระทิ น โฉมอย่ า งวิ จิ ต ร
780
งดงาม พลัน คล้ า ยเท้ า ลอยขึ้น จากพื้น ดิ น สลัด หลุด จากผู้ค น
ตรงหน้ า นางลอยสูงอยู่บนฟ้ าก้มลงมองความเป็ นไปทัง้ หมด
ของโลกมนุษย์

ทุ ก ภาพฉากที่ น างฟื้ นคื น มาล้ ว นปรากฏขึ้น ที่ นั น่ องค์

จักรพรรดิทรงมี ชีวิตชี วายิ่ง ทุกรอยยิ้มทุกเสี ยงหัวเราะคล้าย
ยังแจ่มชัดอยู่ตรงหน้ า

“ชือเอ๋อ องค์จกั รพรรดิกส็ วรรคตแล้ว เจ้า...ก็ไปฝึ กฝน

กับอาจารย์เถิด”

เฉินหรูอี้มองไม่เห็นหลวงจีนปู้ซวั ทว่าน้ าเสียงหยอกล้อ

ที่ แฝงแววเยาะหยันนั น้ กลับดังออกมาจากทุกทิศทาง “เจ้าดู
เถิด โลกมนุษย์กเ็ ป็ นเช่ นนี้ ทุกอย่างก็เป็ นเพียงภาพฝั น ความ
รัก ความแค้น พริบตาก็ผ่านไป เหตุใดยังต้องอาลัยในโลกแห่ง
โลกียเ์ ล่า? ”

“...ไม่” เฉินหรูอี้เอ่ยตอบออกมาอย่างแข็งกร้าว ในแวว

ตาปรากฏภาพองค์จกั รพรรดิทรงโอบกอดศพของเจียงเหมยอยู่
บนเตียง องค์จกั รพรรดิตรัสว่า บางทีนางอาจจะกลับมา ใช่ นาง
กลับ มาแล้ ว ทว่ าพระองค์กลับ ไม่อยู่แล้ ว เฉินหรูอี้เ จ็บ ดังมี
่ ด
กรีดใจ “เหตุใดเซียวเหยี่ยนถึงตาย?!”
781
 “...มนุ ษย์ทุกคนย่อมต้ องตาย เจ้าตายได้ เขาก็ตายได้
แม้แต่เทพเซียนยังต้องแตกดับ ไม่มีสิ่งใดเป็ นนิรนั ดร์”

นางมิได้ถามเขา นางเพียงอยากระบายโทสะ!

เฉินหรูอี้โกรธเคืองยิ่ง

“ไปเถิ ด เจ้ า ก็ไ ม่ มี สิ่ ง ใดให้ ห่ ว งหาแล้ ว เวรกรรมและ

วาสนาที่พวกเจ้าทัง้ สองมีต่อกันนัน้ หมดสิ้นแล้ว”

“ไม่!”

“ความอดทนของอาจารย์เช่นข้านัน้ ก็มีขีดจากัดเช่นกัน
ตักเตือนชี้แนะเจ้าครัง้ สองครัง้ ก็เพียงพอแล้ว หากยังเอาแต่ใจ
ข้าจะมิสนเจ้าแล้ว”

หลวงจีนปู้ซวั เงียบไปครู่หนึ่ ง แม้นเอ่ยวาจารุนแรงปานนี้

ยังข่มขู่เฉินหรูอี้มิได้ เขาจึงอ่อนลงเองโดยปริยาย

“ในชาติ ก่ อ นมิ ใ ช่ เ จ้ า หรอกหรื อ ที่ ส าปแช่ ง ให้ เ ขาต้ อ ง

สูญเสี ยของรักไปตลอดชีวิต การสาปแช่งทาให้เจ้าต้องเสียบุญ
บารมีมากเกินไป เจ้าจึงตัดสินใจใช้ ตนเองในการสนองกรรม
แก่เขา บัดนี้ เขาตายแล้ว เจ้าควรยินดีสิ่งที่ เขาติดค้างเจ้าก็ได้
782
คืนให้ หมดแล้ว รีบไปกับข้าเถิด อย่าได้ยึดติดอี กเลย ถึงตอน
นั ้น ย่ อ มเกิ ด บ่ ว งกรรมขึ้น ใหม่ พวกเจ้ า ทัง้ สองก็จ กั วนเวี ย น
เกี่ยวพันกันไม่จบสิ้น”

เฉิ นหรูอี้ เ งี ย บงัน ดัง ค าที่ ว่ า ฟ้ ากลันแกล้

่ ง นั น้ น่ า แค้ น
เคื อง แต่ ตนรนหาที่ นัน้ มีแต่ ตาย! ที่ นางตายครัง้ แล้วครัง้ เล่ า
ล้วนเป็ นเพราะตัวนางเองหรอกหรือ!

ชาติก่อนนี้ พวกเขามีความแค้นต่ อกันมากมายเพียงใด

หรือ!

“ข้ า ผิ ด ไปแล้ ว ข้ า ขอคื น ค าสาปแช่ ง ได้ ห รื อ ไม่ ? ข้ า มิ

ต้ อ งการให้ เ ขาต้ อ งเสี ย สิ่ ง ที่ ร กั ข้ า อยากให้ เ ขามี ชี วิ ต อยู่ ข้ า
อยากให้ เขามีชีวิตที่ มีความสุข ต่ อให้ มิใช่ ข้าที่ เป็ นสตรีผ้ทู ี่ รกั
และอยู่กบั เขาไปจนแก่เฒ่าก็ตาม”

“...เจ้าคิดว่าเจ้าเป็ นแม่ค้าขายแตงกวาหรือคิดจะขายก็
ขาย ไม่อยากขายก็มิขาย”

หลวงจีนปู้ซวั มิพอใจแล้ว “คดี ทวงคืนความยุติธรรมนี้

ของพวกเจ้าดาเนินมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้ ในที่สดุ ก็จบสิ้นแล้ว ก็
อย่ า ได้ ส ร้ า งเวรกรรมต่ อ กัน อี ก เลย ไปกับ อาจารย์เ ถิ ด องค์

783
จักรพรรดิล้วนเข้าใจแล้ว ทรงกลับสวรรค์ไปเป็ นเทพเซียนแล้ว
เจ้าก็อย่าได้อาลัยอาวรณ์อีกเลย”

นางเองก็ไม่อยากอาวรณ์ ทว่าหัวใจของนางมิอนุญาต

ตรงหน้ าเฉินหรูอี้ปรากฎพระพักตร์ขององค์จกั รพรรดิ

ขึน้ ไม่ขาดสาย ทัง้ เบิกบานพระทัย เศร้าโศก มีความสุข ผิดหวัง
ที่ น างรู้ สึ ก ทนไม่ ไ ด้ ที่ สุ ด คื อ ภาพฉากที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ พระ
อัสสุชลเอ่อคลอในคราที่ พบยาลูกกลอนคุมกาเนิดในห้ องเกิ่ง
จิ้นจง

ยามนั น้ นางยังคงเป็ นเซี ยวเสี่ ยวอวี้ องค์จกั รพรรดิทรง

อยากให้ นางกาเนิดบุตร แต่ นางมิอยากมีบุตร หากนางมิอาจ
ปกป้ องลูก ลูกของนางก็ต้องได้รบั ความทุกข์ทน ดังนั น้ จึงให้
เกิ่งจิ้นจงซื้อยาลูกกลอนคุมกาเนิดจากนอกวังมา แต่ ทราบว่า
หลังจากที่ นางตาย เรื่องนี้ นัน้ แพร่งพรายออกไปตัง้ แต่ เมื่อใด
แต่ที่แน่ ๆ คือองค์จกั รพรรดิทรงทราบแล้ว เกิ่งจิ้นจงจึงต้ องถูก
ลงอาญาด้วยการพระราชทานสุราพิษ

หากนางรู้ว่าจะต้องทาลายหนึ่ งชีวิตไปเพราะเหตุนี้ หาก

นางรู้ว่าองค์จกั รพรรดิจะเสียพระทัยถึงเพียงนี้ นางจะยอม...ให้
พระองค์ได้สมปรารถนา
784
 “เลิกร้องไห้แล้ว? ” หลวงจีนปู้ซวั พลันปรากฏเป็ นร่างคน
ขึ้นต่ อหน้ านาง ใบหน้ าก็ยงั คงเป็ นใบนั น้ ทว่าสะอาดกว่าเดิม
มากและไม่มีคราบดินโคลนทัง้ รอยเหี่ยวย่นแล้ว “ที่ อาจารย์ให้
เจ้าเห็นเขาตาย เพราะอยากให้ เจ้ารู้ว่า คนเราอย่ างไรก็ต้อง
ตาย บุญคุณความแค้นที่มีกค็ วรจะหมดลงเช่นกัน มิใช่ปล่อยให้
ตัวเองถลาลึกลงไปเรือ่ ยๆ”

เขาเองก็เบื่อแล้วเช่นกัน “แรกเริ่มนัน้ ข้าเห็นเจ้าทาตน

ดุจไร้หวั ใจ ดาเนินการทุกสิ่งได้อย่างราบรืน่ เหตุใดตอนสุดท้าย
กลับขุดหลุมฝังตัวเองเสียเล่า?”

“สร้างเวรกรรมให้ตนโดยแท้ ” กล่าวจบ เขายื่นมือมาดึง

แขนนางลากไปทางทิ ศตะวัน ตก “เลิ กร้ อ งไห้ แล้ ว ไปกับ
อาจารย์เถิด อาจารย์จะขัดเกลาเจ้าหินดื้อด้านเช่ นเจ้าให้ ส่อง
ประกายออกมา”

“ข้าไม่ไป! ” เฉินหรูอี้ขดั ขืน!

“ข้าไม่ไป ไม่ไป ไม่ไป! ท่านปล่อยข้า!”

“นอกจากคาว่า ไม่ไป เจ้าพูดสิ่งใดเป็ นบ้าง!”

เฉินหรูอี้สลัดไม่หลุดจึงถอยหลังไปเรื่อยๆ “ข้าต้องการ
785
เซียวเหยี่ยน! ข้าต้องการเซียวเหยี่ยน!”

ช่ างหน้ าไม่อาย หลวงจีนไร้หวั ใจได้แต่ ตกตะลึง เพราะ

ตกใจจึงถูกนางสลัดจนหลุด หันมองอี กคราก็เห็นนางเหยี ยบ
ร่วงลงไปในความว่างเปล่าร่วงตกลงสู่เบือ้ งล่างแล้ว

“...เฮ้ย? ! ” หลวงจี นปู้ซวั ยื่นมือออกไปคว้าไว้ แต่ กลับ

ได้มาเพียงความว่างเปล่า หรือนี่ คือลิขิตสวรรค์?

เขาก้าวเดินไปข้างหน้ าเพียงไม่กี่ก้าวก็เห็นเงาร่างคนใน
หมู่เมฆร่วงทะลุผืนฟ้ าสีครามลงไปจึงพึมพาออกมาว่า “ทาการ
สะเพร่าเท่ากับขุดหลุมฝังตน...เจ้ามิอาจตาหนิว่าอาจารย์มิช่วย
เจ้า ทุกอย่างเจ้าเป็ นคนก่ อทัง้ สิ้น ในเมื่อเลือกแล้ว เจ้าก็ต้อง
ยอมรับมัน”

“ช่างเป็ นสตรีบ้าคลังโดยแท้
่ เจ้าคิดถึงจักรพรรดิจนเสี ย
สติไปแล้วหรือ ถึงกับกล้าเอ่ยนามพระองค์!”

ครัน้ เฉินหรูอี้เหยียบเข้ากับความว่างเปล่า ก็เจ็บปวดไป

ทัวร่
่ างดังตกลงจากที
่ ่สงู จริงๆ เมื่อมีสติคืนมาได้กไ็ ด้ยินเสียงด่า
ทออันสะเทือนเลือนลันดั ่ งอยู่ข้างเตียง หูของนางแทบทะลุออก
มาแล้ว

786
 “เจ้าอยากตายก็ไปตายซะ แต่อย่าลากครอบครัวของข้า
ฝั งไปกับหลุมศพเจ้าด้วย! ” บุรุษผู้นัน้ ยิ่งด่าทอยิ่งมีโทสะ “ฝ่ า
บาททรงยกชู พี่ ช ายเจ้ า เจ้ า ก็ดี ใ จใหญ่ คิ ด ว่ า ตนยัง มี ห วัง งัน้
หรือ? ! พระสนมในวังมีเป็ นสิบๆ คน แต่ละคนล้วนงดงามกว่า
เจ้า เจ้าแค่สตรีแก่ที่ถกู องค์จกั รพรรดิหามเกี้ยวออกมาทิ้งนอก
วัง มารดามันเถอะ ยังจะคิดฝันถึงวสันตฤดูอนั งดงามนัน้ อยู่อีก
หรือ? ! ข้าบอกเจ้าไว้เลย หากเจ้าอยากตายก็รีบตายไปเสียไวๆ
แค่ ผ ูก คอตายเจ้ า ยัง รัด เชื อ กไม่ แ น่ นด้ ว ยซ้า หากขี้ ข ลาดก็
อย่าได้เลียนอย่าผู้อื่น หนึ่ งรา่ ไห้ สองโวยวาย สามผูกคอตาย...
คนเช่นเจ้า คู่ควรแล้วหรือ?!”

“เจ้ามองอันใด? ข้าพูดอันใดให้เจ้าผิดไปหรือ?!” บุรษุ ผู้

นั น้ ถูกเฉินหรูอี้มองจนขนลุกชี้ชนั ไปทัวร่
่ าง เมื่อเกิดความอับ
อายโทสะจึงยิ่งพลุ่งพล่าน เขากระชากแขนนางคราหนึ่ ง เฉินหรู
อี้ร้สู ึ กเพียงร่างกายอ่อนปวกเปี ยกไปหมด จึงเซถลาลงมาจาก
เตี ยงตามแรงดึงของบุรษุ ผู้นัน้ เสี ยงดังพลัก่ นางพลันล้มลงไป
กองกับพืน้

“เจ้าเลิกเสแสร้งเสี ยที แต่งกับไก่ต้องทาตามไก่ แต่ งกับ

สุนัขต้องทาตามสุนัข แม้นข้ามิอาจใช้การได้อย่างคนทัวไป ่ แต่
เจ้ า แต่ ง ให้ ต ระกูล เจี ย งแล้ ว ก็ต้ อ งท าตนเป็ นภรรยาที่ ข อง
ตระกูลเจียง!”
787
 คลื่นลูกหนึ่ งซัดสาดอยู่ในตาเฉินหรูอี้ เขาหมายถึงนาม
ต้องห้ามขององค์จกั รพรรดิ?

นางพูดว่าอันใดงัน้ หรือ?

เซียวเหยี่ยน?

“ปี นี้ คือปี ใด? ” นางพลันเงยหน้ าขึน้ ถาม “องค์จกั รพรรดิ

คือใคร?”

บุรษุ ผู้นัน้ อึ้งงันไป “มารดามันเถอะ เลิกเสแสร้งต่อหน้ า

ข้าได้หรือไม่ เจ้าไม่ทราบว่าจักรพรรดิคือใคร แต่ปากยังพูดว่า
เจ้าต้องการเซี ยว...เจ้าต้องการจักรพรรดิ? เจ้าหยุดมารยากับ
ข้าได้แล้ว! เจ้าคิดว่าพี่ชายเจ้าเป็ นกั ๋วกง* แล้วจะมีวนั คือแสน
สุ ข งัน้ หรื อ ? ข้ า จะบอกให้ ระยะนี้ องค์ จ ัก รพรรดิ ท รงไม่ พ อ
พระทัยเขาอย่างยิ่ง อย่าคิดว่าเขาจะอุ้มชูเจ้าได้ ตระกูลเฉินของ
พวกเจ้าจุดไฟเผาเรือนตน จะมีผ้ใู ดสนใจน้ า ที่ สาดออกมาแล้ว
เช่นเจ้า!”

“...องค์จกั รพรรดิยงั ไม่ตาย? ! ” สายตาเฉินหรูอี้เปล่ง

ประกายขึน้ มาโดยพลัน

แล้วนี่ จะอธิบายอย่างไรเล่า?
788
 ก่อนหน้ านี้ นัน้ นางฝันไปงัน้ หรือ?

เมื่อคิดถึงหลวงจีนปู้ซวั ที่ อยู่ในฝัน เห็นชัดว่าเขาให้นาง

ได้เห็นว่าองค์จกั พรรดิสวรรคตแล้ว หรือว่าทัง้ หมดเป็ นเพี ยง
มโนภาพ เพื่อชี้นานาง?

หรือมันคือเรื่องจริง แต่ การฟื้ นคืนมาของนางในครัง้ นี้

มิได้เป็ นไปตามกฎของเวลา นางจึงย้อนกลับมาฟื้ นขึ้นในช่วง
ก่อนที่องค์จกั รพรรดิจะสวรรคต?

“ฝ่ าบาท...”

“โอ๊ย มารดามัน เถอะ เจ้าคิ ด จะยัวโมโหข้

่ าให้ ต ายหรือ
ไร! ” บุรษุ ผู้นี้อายุราวยี่สิบกว่าปี ใบหน้ าเล็กกลม ดูท่าทางเป็ น
คนยิ้มแย้มแต่คิดไม่ถึงว่าจิตใจนัน้ ดุจสัตว์เดรัจฉาน

ใช้ การไม่ได้เช่ นคนทัวไป...เหตุ

่ ใดคนที่ ใช้ การไม่ ได้ ใน
ต้าจิ้นนัน้ นับวันยิ่งมากขึน้ ...

หรือเพราะนางมีวาสนากับบุรษุ ที่ ใช้การไม่ได้ ผู้หนึ่ งคือ

จักรพรรดิ ผูห้ นึ่ งคือเขา ทัง้ หมดล้วนได้พบกับนาง

และยังคงเป็ นตระกูลเฉิน ยังคงมีพี่ชายของนาง ทัง้ ถูก

789
องค์จกั รพรรดิหามเกี้ยวออกจากนอกวัง หรือครัง้ นี้ นางจะพื้น
คืนมาในร่างจี๋เสียงน้ องสาวของนางเอง?

*กัว๋ กง บรรดาศัก ด์ ิ ในสมัย โบราณ เป็ นต าแหน่ งที่

จักรพรรดิแต่งตัง้ ให้เชื้อพระวงศ์หรือผู้มีความดีความชอบ โดย
บรรดาศักด์ ิ ห้าขัน้ รองจากชัน้ อ๋อง คือ กง โหว ป๋อ จือและหนาน
แต่ ละสมัยนัน้ มีการแบ่งแยกย่อยแตกต่างกันไป กั ๋วกงถือเป็ น
ขัน้ หนึ่ งคือลาดับสูงสุดในกง

790
 198 หย่า

เฉินหรูอี้ร้สู ึกสับสนจนพูดไม่ออก บัดนี้ นางฟื้ นคืนมาใน

ร่างเฉินจี๋เสี ยงนัน้ สามารถยืนยันได้เรื่องหนึ่ ง...เฉินจี๋เสี ยงตาย
แล้ว

และบุรุษร่างท้ ว มตรงหน้ าที่ มองนางอย่ างมี โทสะก็คื อ

บุตรชายคนโตของตระกูลเจียงที่เกี่ยวดองกับตระกูลเฉินตามที่
เกิ่งจิ้นจงเคยบอกไว้

เฉินหรูอี้กบั เฉินจี๋เสี ยงมิได้สนิทสนมกันเท่ าใดนั ก แม้น

ตระกูลเฉินมิได้ผิดใจกันถึงขนาดที่ ไก่สลัดขนสุนัขกระโดดหนี
ทว่าเมื่อต่างมารดาความคิดจิตใจผิดแผก ไม่ว่าอย่างไรก็คล้าย
มีบางสิ่งกันไว้หนึ่ งชัน้ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกนางมิสู้นาง
กับ เฉิ นว่ า นเหนี ยนด้ ว ยซ้า เพราะเฉิ นว่ า นเหนี ยนนั ้น เป็ น
ประเภทหน้ าหนา ไม่ว่าผู้ใดจะยินดีหรือไม่ยินดี เขาก็ยงั คงทา
เช่ นเดิม อี กทัง้ จิตใจเด็กหนุ่ มก็มิได้ มีความคิดซับซ้ อนอัน ใด
เมื่อครายังเด็กก็พานางออกไปเล่นด้วยเสมอ ความผูกพันจึงมี
อยู่มาก

แต่ เมื่อรู้ว่าเฉินจี๋เสี ยงตายไปอย่างคลุมเครือเช่ นนี้ โดย

ไม่ทราบสาเหตุใดๆ เลย ทัง้ ยังถูกเจ้าอ้วนตระกูลเจียงเยาะหยัน
791
ว่าได้เพียงหนึ่ งรา่ ไห้ สองโวยวาย สามแขวนคอตาย คล้ายกาลัง
เรียกร้องความสนใจจากเขากระนัน้

เหตุใดเขาจึงไม่คิดบ้างว่าบุรษุ ที่ใช้การไม่ได้เช่นเขา นาง

จะเรียกร้องความสนใจไปเพื่อประโยชน์ ใดกัน? !

คิ ดว่ า ตนเป็ นจัก รพรรดิ หรื อ ไร ต่ อ ให้ มิ อ าจกระท า

เช่ นนั น้ ได้ แต่ พระองค์ก็ยงั มี บรรดาศักด์ ิ อันสูงส่ ง รูปโฉมอัน
งดงาม วาจาหนึ่ งค้าสามารถปลิดชีวิตคนได้ เจ้าอ้วนสกุลเจียง
นับเป็ นสิ่งของใดกัน?

หลอกลวงตระกูล เฉิ นของนาง ถึ ง กลับ กล้ า ลวงให้

แต่ งงานด้วยเลยหรือ? หากมิไปร้องเรียนเขาที่ ศาลต้ าหลี่ เขา
คงลอบขบขัน คิดไม่ถึงจะกล้าเหยียดหยามนางถึงเพียงนี้ !

หย่า การแต่งครัง้ นี้ จ้าต้องหย่า!

เมื่อทราบว่าองค์จกั รพรรดิยงั มีชีวิตอยู่ นางจักต้ องโบย

บินไปหาพระองค์แน่ ครัง้ นี้ นางจะไม่สนสิ่งใดแล้ว แม้แต่ฐานะ
สตรี ที่ เ คยหย่ าร้าง...เซี ย วเสี่ ย วอวี้ก็เ คยแต่ ง งานมาแล้ ว องค์
จัก รพรรดิ ล้ ว นมิ ไ ด้ ใ ส่ พ ระทัย คาดว่ า ครานี้ ...ก็ค งเป็ นเช่ น
เดียวกัน?

792
 ไม่ ว่ า จะเพื่ อ องค์จ ัก รพรรดิ ห รื อ เพื่ อ จี๋ เ สี ย ง นางล้ ว น
ไม่มีเหตุผลใดที่ต้องอยู่ตระกูลเจียงอีกต่อไป

หย่า ต้องทาย่างรวดเร็ว!

ในวันจัดพระราชพิธีบรมราชาภิเษก ฉากภาพที่ นางเห็น

นัน้ เป็ นฤดูหนาว หิมะตกอย่างหนัก คิดว่าเซี ยวเหยี่ยนจักต้อง
ตายในฤดูหนาวเป็ นแน่ แต่ด้วยสาเหตุใดนัน้ นางกลับไม่แน่ ใจ
แต่ บดั นี้ บนร่างนางสวมใส่ เพี ยงอาภรณ์ บางพลิ้วกลับไม่รู้สึ ก
หนาวเลย หากมิใช่ยามวสันต์กต็ ้องเป็ นต้นคิมหันต์ สิ่งที่นางทา
ได้คือรีบไปพบองค์จกั รพรรดิให้เร็วที่สุดเพื่อเตือนถึงเรื่องราวที่
กาลังจะเกิดขึ้น ยังมี ...คนผู้นัน้ ที่ ลากนางลงน้ า องครักษ์ เสื้อ
แพรที่สร้างสถานการณ์ว่นุ วายขึน้ เพื่อรอสังหารเขาผูน้ ัน้

อย่ า งน้ อย เขาก็ เ ป็ นบุ ค คลที่ เ กี่ ย วข้ อ งโดยตรงกับ

เหตุการณ์องค์จกั รพรรดิตกน้าที่นางรูจ้ กั เพียงคนเดียว

หากหาคนผู้นั น้ พบ ก็จ ะลากผู้อ ยู่เ บื้อ งหลัง ออกมาได้

นางเพียงรู้สึกว่า การตายของเซี ยวเหยี่ยนมิใช่เรื่องปกติ ด้วย
พลังยุทธ์ที่เขามีมนั ไม่สมเหตุสมผลยิ่งนัก

เซี ย วเหยี่ ย นฝึ กหมัด มวยครึ่ ง ชัว่ ยามทุ ก วัน ร่ า งกาย

793
แข็งแรงกายา ผู้อื่นนางมิกล้าพูด แต่ร่างกายของเขานัน้ คาดว่า
แม้นอายุเจ็ดสิบแปดสิบปี ก็ยงั ไม่เจ็บไข้เป็ นแน่ คนเช่นนี้ อยู่ดีๆ
จะตายได้อย่างไร...

ยามนี้ ที่ สาคัญคือต้ องสลัดหลุดจากสถานะอันกลืนไม่

เข้าคายไม่ออกนี้ เสีย

“เจ้าอย่าได้ก่อความวุ่นวายอีกเลย ได้หรือไม่?” เจียงต๋า

เห็น เฉิ นหรูอี้ นั ง่ ลงบนพื้ น คล้ า ยโกรธเคื อ งแต่ มิ ไ ด้ โ วยวาย
อาละวาดของนางท าให้ โ ทสะเขาหายไปทัน ที หากมี สิ่ ง ใดก็
ตะโกนโหวกเหวกใส่ เ ขาเช่ น แต่ ก่ อ นยัง ดี ก ว่ า ท่ า ทางนิ่ งขรึ ม
คล้ายเก็บน้าเสียซ่อนไว้ในท้องกระนัน้ ไม่ร้วู ่าวันใดจะผลักเขา
ตกหลุมกับดักลับที่ลอบวางไว้

“เราคุยกันแล้วมิใช่ หรือว่าจะอยู่กนั เช่ นนี้ หากเจ้าหย่า

กับข้าแล้วแต่ งไปอี กตระกูล เจ้ามันใจได้ ่ อย่างไรว่าคนผู้นัน้ จะ
ไม่ เ ป็ นเช่ น ข้ า ยกมอบอ านาจในบ้า นให้ เ จ้ า ดูแ ลทัง้ หมด แค่
กตัญญูต่อแม่สามีเจ้าก็ทนเอาหน่ อยเถิด แม่ข้ายังมีพ่อข้าคอย
หนุ นหลัง ดีร้ายอย่างไรตอนนี้ พี่เจ้าก็เป็ นถึงจงหย่งโหว แม่ข้า
คงมิกล้ายัวยุ ่ เจ้าอีก เจ้าก็ร้ดู ีว่าข้า...ข้าทาเช่นนัน้ มิได้ เพราะถูก
ภรรยาคนก่อนที่ ตายไปแล้วนัน้ เตะเสียจนใช้การไม่ได้แล้ว ข้า
เพียงนอนค้างที่ ห้องอนุเท่านัน้ เจ้าเหตุใดจึงต้องแขวนคอด้วย
794
เล่า?”

เขายิ่งพูดน้ าเสี ยงยิ่งอ่ อนลง เพราะทราบดี ว่าเฉินว่าน

เหนี ยนที่ ผู้ ค นต่ างมองว่ า องค์ จ ั ก รพรรดิ พระราชทาน
บรรดาศักด์ ิ โหวแก่เขาเพราะทรงเสียสติไปชัวขณะ ่ ผ่านไปหนึ่ ง
เดือนจึงเพิ่งสานึ กเสียใจ จึงแสดงความไม่พอพระทัยต่อเขาอยู่
รา่ ไป แต่อย่างไรบรรดาศักด์ ิ นัน้ ก็ยงั อยู่

นั น่ มิใช่ เพี ยงแค่ ตาแหน่ งอันวางเปล่ า ประโยชน์ อนั ใด

เขาล้วนได้รบั ทัง้ สิ้น องค์จกั รพรรดิแม้นไม่พอพระทัยแต่ กท็ รง
พระราชทานบรรดาศักด์ ิ แก่เขาแล้ว ทัง้ ยังมอบอานาจทางการ
ทหารให้เขาดูแลอีก

เขามิได้รงั เกี ยจเฉินจี๋เสี ยง กระทังรู ่ ้สึกชอบนางด้วยซ้า

ทว่าทุกคราที่ ทะเลาะกัน หากนางมิหยิบมีดก็หยิบกรรไกรเขา
ทนไม่ได้จริงๆ ครัง้ ก่อนก็ทะเลาะกันอย่างหนัก ไม่ทราบนางไป
ฟั ง ข่ า วลื อ ที่ ใ ดมาจึ ง หยิ บ มี ด คิ ด ตัด สมบัติ ล ้า ค่ า ของเขา เพื่ อ
พิ สูจน์ ให้ แน่ ใจว่าเขามิได้ โกหก ที่ บ อกว่ าเขาใช้ การไม่ได้ นัน้
ความจริงเพราะต้องการรักษาตนดุจหยกไว้เพื่อผูใ้ ด

มารดามันเถอะ นางเชื่อข่าวลือเช่นนี้ เขานัน้ ก็ไร้วาจาจะ

กล่าวแล้ว เขาอยากจะให้ข่าวลือนัน้ เป็ นเรือ่ งจริงเหลือเกิน!
795
 ่ วิตนี้ เขามิเคยรักษาตน มิเช่นนัน้ คงมิเป็ น
รักษาตน ชัวชี
โรคสกปรกจนนาไปติดภรรยา ชี วิตเขาเองก็ต้องพังทลายลง
เพราะโรคนี้ แต่นางกลับโกรธเคืองจนทาให้ตวั เองต้องตาย

“จี๋เสี ยง หากเจ้าปรารถนาเรื่องนั น้ จริงๆ ข้าจะหาหนุ่ ม

น้ อยให้เจ้าสักคนดีหรือไม่?” เขาเอ่ยหารือ

เจ้ า อ้ ว นนี้ บ่น พึ ม พ าอยู่ค่ อ นวัน เฉิ นหรูอี้ เ ห็น เป็ นเพี ย ง
ผายลม ทว่าวาจาประโยคนี้ นัน้ ทาให้คนอดตกตะลึงไม่ได้จริงๆ
่ กสายฟ้ าฟาดก็มิปาน
นางรูส้ ึกดังถู

เฉินหรูอี้ตกตะลึงตาค้างอยู่นาน อึ้งจนมิอาจกล่าววาจา
ใดออกมาได้

“ข้ารูด้ ีว่าทาให้เจ้าต้องเสียใจ...”

“เอาล่ะ” เฉินหรูอี้ยกมือขึน้ ห้ามปราม ฟังเขาพูดแล้วนาง

รู้สึกเจ็บปวดไปทัวร่่ าง เขาใช้การไม่ได้เช่นคนทัวไปก็
่ จกั จัดหา
หนุ่มน้ อยให้ภรรยาได้เสพสม มิต้องพูดถึงว่าเขาเสนอความคิด
เช่นนี้ เพราะคิดขุดหลุมให้นางกระโดดลงไปหรือไม่ อย่างน้ อย
ความใจกว้างนี้ ของเขาคนธรรมดาทัวไปย่ ่ อมไม่มีทางเทียบได้

สติปัญญาหมุนกลับ.. .
796
 นางพูดได้หรือไม่ว่า เขาพิสดารกว่าองค์จกั รพรรดิเสี ย
อีก หรือคนบนโลกนี้ ล้วนพิสดาร เพียง แต่ นางพบเห็นมาน้ อย
จึงเห็นคนธรรมดาเป็ นสิ่งประหลาด ทาให้เข้าใจผิดในตัวองค์
จักรพรรดิแล้วอย่างนัน้ หรือ?

“ตอนนี้ ข้ามิอยากพูดกับเจ้า เจ้าให้ข้าอยู่คนเดียวสักพัก

ได้หรือไม่?”

เจียงต๋าจึงเก็บโทสะไว้ในหัวใจ มองดูเฉินหรูอี้คราหนึ่ ง
ครัน้ นึ กได้ว่านางมี พี่ชายให้ พึ่งพิงจึงเก็บปากกัดกลืนวาจาลง
ท้องไป ไม้อ่อนไม้แข็งเขาล้วนใช้หมดแล้ว แม้แต่หมวกสีเขียว*
ยังหยิบยกใส่ศีรษะตน นับว่าเขาได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว

“ฮึ ” เขาจึ ง สะบัด แขนเสื้ อ ยกเท้ า จากไป เพิ่ ง พ้ น หน้ า

ประตูห้องเฉินหรูอี้กไ็ ด้ยินเขาเอ่ยเสียงสูงกาชับกับสาวใช้นอก
ห้องว่า “ข้าจักบอกพวกเจ้าไว้ จงดูแลฮูหยินให้ดี หากนางเป็ น
อันใดขึน้ มา ข้าจะขายพวกเจ้าทุกคนให้ไปขุดเหมือง!”

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วมุ่น เมื่อได้ยินเสียงเขาจากไปไกลแล้ว
จึงเรียกสาวใช้ด้านนอกเข้ามาปรนนิบตั ิ หนึ่ งในสองคนที่เข้ามา
นัน้ เฉินหรูอี้จาได้ใบหน้ านางเรียวยาว มีไฝที่ ใต้ตา คล้ายว่าชื่อ
เสี่ ยวชุ่ย เป็ นสาวใช้ที่อยู่กบั เฉินจี๋เสียงมาตัง้ แต่เยาว์วยั ซื้อตัว
797
นางเข้ามาในปี ที่ จวนกาลังขัดสน ใบหน้ าอาจดูอมทุกข์อยู่บ้าง
แต่เป็ นคนฉลาดทัง้ พูดจามีวาทศิลป์

ครัน้ เห็นสาวใช้ ที่มาจากตระกูลเฉิน นางก็วางใจลงถึง

ครึ่ ง ส่ ว นคนอี ก ผู้ห นึ่ ง นางจ าไม่ ไ ด้ จึ ง โบกมื อ ให้ น างออกไป
เหลือไว้เพียงเสี่ยวชุ่ย

มิรอให้ เฉินหรูอี้เปิดปาก น้ าตาเสี่ ยวชุ่ยก็เอ่ อล้นขึ้นมา

ทันที ก้าวเพียงสองก้าวก็ถึงตัวนาง รา่ ไห้พลางกล่าวว่า “คุณหนู
เหตุ ใ ดจึ ง คิ ดสัน้ เช่ น นี้ ? หนู ปี้ ขออนุ ญ าตพู ด จามิ น่ าฟั ง สัก
ประโยคเถิด เพื่อบุรษุ เช่นนัน้ มันคุ้มค่าแล้วหรือเจ้าคะ? เขาใช้
การไม่ได้แท้ๆ ยังไปยุ่งเกี่ยวกับหญิงอื่น หากมิได้เป็ นอันใดคง
หนั กข้อกว่านี้ เหตุใดท่ านต้ องทาร้ายตัวเองเพื่อผู้อื่นด้วยเล่า
เรื่องครานี้ ต ระกูลเจี ยงเป็ นผู้ผิด ชัดๆ ไม่ ว่ าพวกเขาจะทราบ
หรือ ไม่ ว่ า บุต รชายตนใช้ ก ารไม่ ไ ด้ แต่ เ รื่อ งเกิ ด ขึ้น เช่ น นี้ ผู้ที่
เสียหายคือคุณหนู คนพวกนัน้ จะพูดจาโสมมเช่นไร น้ าสกปรก
ก็สาดมาไม่ถึงตัวท่าน เหตุใดจึงไม่บอกกล่าวสักคากลับทา...”

“เสี่ ยวชุ่ย” เฉินหรูอี้เอ่ยเสี ยงเบาขึ้นขัดจังหวะ บัดนี้ นาง

เข้าใจแล้ว ที่ เฉินจี๋เสี ยงอดกลัน้ ไว้มิยอมพูดออกมาเพราะเคย
ถูกองค์จกั รพรรดิหามเกี้ยวออกมาจากวัง ทาให้ขายหน้ าผู้คน
ทัง้ เมืองหลวง ครานี้ เมื่อแต่งงานเข้าหุบเขาสุนัขป่ าจึงมิกล้าเอ่ย
798
ปากโต้แย้งแม้เพียงคา

เรื่องนี้ นางต้ องรับผิดชอบ หากมิใช่ เพราะนางตายบน

แท่ น บรรทมกับ องค์ จ ัก รพรรดิ ค งมิ ท าให้ พ ระองค์ ร ัง เกี ย จ
น้ องสาวนางจนส่งออกมานอกวัง กลายเป็ นเรื่องขบขันของคน
่ องหลวง หากมิใช่เพราะนางฟื้ นคืนในร่างเจียงเหมย องค์
ทัวเมื
จักรพรรดิกค็ งมิรบั สังให้ ่ ตระกูลเจียงย้ายเข้ามาพานักในเมือง
หลวง ยกให้ เ ป็ นขุนนางชัน้ สูงเพื่อคอยค ้า จุน นางเป็ นเหตุให้
ตระกูล เฉิ นที่ ส่ ง ลู ก สาวออกเรือ นไม่ ส าเร็จ กับ ตระกูล เจี ย งที่
ภรรยาบุตรชายเพิ่งจากไปได้มาเกี่ยวดองกันกลายเป็ นคู่แค้น
ในวันนี้

ภายใต้สถานการณ์ต่างๆ ที่นางมิอาจคาดเดาได้นัน้ กลับ

ส่งผลกระทบต่อชีวิตของเฉินจี๋เสียงโดยตรง

บัดนี้ นางหวนคืนมาในร่างนี้ ...นี่ จะเป็ นบ่วงกรรมชนิดใด

กันแน่

เฉินหรูอี้ยิ่งคิดยิ่งเศร้าใจ นางรู้สึกร้อนผ่าวที่ ขอบตายิ่ง

คล้ายมีน้าตาแต่มิอาจปล่อยมันออกมา ได้แต่อดกลัน้ ไว้จนเจ็บ
หน้ าอกไปหมด

799
 ครู่ห นึ่ ง นางจึ ง เอ่ ย ขึ้น ว่ า “เจ้ า ไปหาพี่ ช ายข้ า เฉิ นว่ า น
เหนี ยน บอกว่าข้าต้องการพบเขา”

เสี่ยวชุ่ยรีบเช็ดน้าตาและน้ามูกตน “คุณหนู ในที่สุดท่าน

ก็คิดตกแล้ว”

เฉินหรูอี้พยักหน้ า “เจ้าบอกกับพี่ใหญ่ว่าให้เขารีบมารับ
ข้า ข้าไม่อยากอยู่จวนตระกูลเจียงอีกแม้เพียงเค่อ”

“เจ้าค่ะ หนูปี้จะไปเดี๋ยวนี้ ! ” เสี่ยวชุ่ยเช็ดน้าตาให้สะอาด

แล้วรีบร้อนเตรียมออกไป แต่ กลับถูกเฉินหรูอี้ดึงไว้เสี ยก่ อน
นางคิดว่าคุณหนู ตนคิดเปลี่ยนใจจึงรีบกล่าวว่า “คุณหนู ท่ าน
อย่าคิดเปลี่ ยนใจเลย เรื่องนี้ เกี่ ยวพันถึงความสุขชัวชี ่ วิตของ
ท่าน ตระกูลเจียงเป็ นบ่อเพลิง ท่านอย่าได้เลอะเลือนอีกเลย! ”

“เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจไป ข้ามิได้คิดจะเปลี่ยนใจ” เฉินหรูอี้

ยกนิ้วชี้ขึน้ จ่อที่ริมฝี ปากเป็ นสัญญาณให้เสี่ยวชุ่ยเงียบเสียง “ใจ
ที่ คิดทาร้ายผู้คนมิควรมี แต่ ใจที่ คิดป้ องกันเภทภัยมิควรขาด
เจ้าและข้ าล้ ว นเป็ นคนนอก ข้ าเพิ่ ง จะทะเลาะกับ เจ้ าอ้ ว นแซ่
เจี ย ง เจ้ า กลับ รี บ ร้ อ นออกจากจวน มิ อ าจคาดเดาได้ ว่ า จวน
ตระกูลเจียงจะทาเช่ นไร อาจจะอาศัยจังหวะนี้ ทาให้ ลาบากก็
เป็ นได้...เจ้าฟั งข้า เจ้าอย่าได้ออกไปด้วยใบหน้ าร้อนรนคล้าย
800
วิ่งหาทหารมาช่ วยกระนัน้ เมื่อถึงหน้ าประตูห้องให้ บอกว่าข้า
เจ็บคอ จึงอยากไปหาหมอเพื่อซื้อยากลับมาต้มให้ข้า”

ดวงตาเสี่ ย วชุ่ ย เปล่ ง ประกายทัน ที “คุ ณ หนู ก ล่ า วได้

ถูกต้องยิ่ง หนูปี้ทราบแล้วว่าต้องทาเช่นไร”

“...คนเฝ้ าประตูจะขัด ขวางไว้ หรือไม่ ? ” เฉินหรูอี้ลอง

เลียบเคียงถาม ได้ยินมาว่าตระกูลเจียงเพิ่งย้ายมาอยู่ในเมือง
หลวง เดิมเป็ นเพียงตระกูลเล็กๆ น่ าจะมิได้มีกฎเกณฑ์มากมาย
ปิดประตูแน่ นหนา ผู้คนเข้าออกล้วนต้องมีแผ่นป้ าย แต่กเ็ กรง
ว่ า เมื่ อ เข้ า เมื อ งหลวงมา คนจนเปลี่ ย นเป็ นคนร า่ รวย จึ ง คิ ด
เลียนอย่างจวนบรรดาโหวทัง้ หลาย

ถึง ตอนนั น้ นางแค่ คิ ด ส่ ง จดหมายออกไปยัง เป็ นเรื่ อ ง

ยาก

กล่ า วไปแล้ ว ก็นั บ ว่ า เป็ นโชคดี ยิ่ ง ที่ ต ระกูล เจี ย งมิ ไ ด้ มี
บรรดาศักด์ ิ โหวมาหลายยุคสมัย หากมีเรื่องเหม็นโฉ่ วมิอาจพบ
หน้ าผู้อื่ น ได้ เ ช่ น นี้ เกิ ด ขึ้ น เฉิ นจี๋ เ สี ย งคงหายสาบสู ญ มิ พ บ
ร่อ งรอยไปนานแล้ ว คงไม่ มี ร่า งเหลื อ ไว้ ใ ห้ น างได้ ใ ช้ เ ป็ นแน่

“คนเฝ้ าประตูจะขวางใครก็มิอาจขวางสาวใช้ของคุณหนู
801
หรอกเจ้าค่ะ” เรื่องนี้ เสี่ยวชุ่ยสามารถยืดอกตอบได้อย่างมันใจ
่
ฮูหยินเจียงนั น้ แม้นอายุไม่น้อยแล้ว แต่ ไร้ประสบการณ์ ดูแล
จวนไม่ได้ แม้แต่ บญ ั ชี รายรับรายจ่ายยังทาเสี ยเละเทะ เดือน
เดือนหนึ่ งไม่ทราบถูกคนหลอกเอาเงินไปไม่รเู้ ท่าใด

ฮูหยินจึงมอบอานาจให้ สะใภ้คอยจัดการ ตระกูลเจี ยง

่ อถือเผือกร้อนก็มิปาน ครัน้ แต่งสะใภ้ใหม่เข้ามา กราบ
นัน้ ดังมื
ไหว้ ฟ้ าดิ น เสร็จ วัน ที่ ส องฮูหยิน เจี ยงก็มอบอานาจให้ คุณหนู
นางเสียแล้ว

ในเรื่ อ งนี้ นั ้น คุณ หนู ข องนางจัด การได้ ไ ม่ เ ลวเลย ใน

ตระกูลเจียงนางพูดคาไหนย่อมเป็ นคานัน้ นอกจากฮูหยินชรา
ของตระกูลเจียงที่ชอบกระทาตามอาเภอใจ ผูอ้ ื่นนัน้ เชื่อฟังดียิ่ง

เฉินหรูอี้ได้ฟังเช่นนัน้ ก็วางใจจึงบอกให้เสี่ยวชุ่ยรีบไป

กระทังภายในห้
่ องไร้ผคู้ น ทุกอย่างเงียบสงัด เฉินหรูอี้ตก
ตะลึ ง อยู่ เ ช่ น นั น้ เป็ นนานจึ ง ค่ อ ยๆ เดิ น เข้ า มาส่ อ งคัน ฉ่ อ งที่
ตัง้ อยู่บนโต๊ะไม้สีดา

ส่องจนนางมิค่อยแน่ ใจ ใบหน้ าได้รปู กลมมนดุจไข่ห่าน

นัน้ แตกต่างจากเฉินจี๋เสียงที่อยู่ในความทรงจาของนางไปมาก

802
ทว่ากลับมีส่วนคล้ายเฉินหรูอี้อยู่ถึงเจ็ดแปดส่วน

เฉินหรูอี้ร้สู ึ กแสบที่ จมูก พูดไม่ออกบอกไม่ถกู ถึงความ

รู้สึกชนิดหนึ่ ง พลันน้ าตาอันผ่าวร้อนก็รินไหลลงมาที่ สองข้าง
แก้ม

เฉิ นหรูอี้ ใ ห้ เ สี่ ย วชุ่ ย ออกไปนั ้น เป็ นยามบ่ า ย ตัง้ แต่ ที่
เสี่ ยวชุ่ยออกไปนางก็นัง่ เหม่อลอยอยู่ตรงหน้ าคันฉ่ อง ในหัวมี
ความคิดอยู่นับพันนั บหมื่น มี เพี ยงการพบกับองค์จกั รพรรดิ
เท่านัน้ จึงจะอภิบายทุกอย่างได้ หากอาศัยเพียงการคาดเดาส่ง
เดชของนาง นางคงได้เสียสติเป็ นแน่

จากฟ้ าสว่ า งกระทัง่ อาทิ ต ย์ล บั หุบ เขาตะวัน ตก นางก็

มิได้ เรียกให้ คนมาจุดตะเกี ยง ปล่อยให้ ภายในห้ องมืดมิดอยู่
เช่ นนี้ กระทัง่ ได้ ยินเสี ยงเอะอะทะเลาะกันลอยมาแต่ ไกล ไม่
นานเฉินหรูอี้กไ็ ด้ยินเฉินว่านเหนี ยนตะโกนเรียกชื่อเฉินจี๋เสี ยง
เสียงดัง

“จี๋เสียง! จี๋เสียง! พี่ใหญ่มารับเจ้ากลับบ้านแล้ว”

“จี๋เสียง!”

ได้ยินเสี ยงที่ เขาร้องเรียกแต่ ละคานัน้ ทาให้เฉินหรูอี้ฟัง

803
แล้ ว อดน้ า ตาไหลออกมาไม่ ไ ด้ นางร้ อ งไห้ พ ลางเดิ น ไปเปิ ด
ประตูรบั เขา

บ่าวรับใช้ จวนตระกูลเจียงกลุ่มใหญ่ลอบมองอยู่ไกลๆ
ไม่มีผ้ใู ดกล้าเข้ามา แสงจันทราสาดส่องอาภรณ์ ขององครักษ์
เสื้อแพรบนร่างเฉินว่านเหนี ยน เขามิใช่ หนุ่ มเจ้าสาราญที่ ยิ้ม
แย้มโกรธเกรีย้ วอีกต่อไป เขาดูสขุ มุ หนักแน่ นขึน้ มาก

เมื่อได้ ฟังเรื่องราวจากเสี่ ยวชุ่ย เขาโกรธจนตาแดงกา่

หายใจหอบแรง เห็นชัดกาลังกดข่มโทสะในใจตนไว้อย่างที่สดุ

“จี๋เสี ยง...” เฉินว่านเหนี ยนเดินเข้าไปเพียงสองก้าว ถึง

ตรงหน้ าเฉินหรูอี้แล้ว เพี ยงมองก็เห็นรอยม่วงช้าตรงบริเวณ
ลาคอ

น้ องสาวคนโตของเขาที่หวนคืนในร่างเซียวเสี่ยวอวี้กถ็ กู
แขวนคอตายเช่ นกัน เขามิได้เห็นศพ แต่ กท็ ราบดี ว่าคนที่ ถกู
แขวนคอตายนั ้น มี ส ภาพอัน น่ าอนาถเพี ย งใด คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า
น้ องสาวคนรองแต่งเข้าตระกูลเจียงกลับถูกพวกเขาบีบคัน้ จน
ต้องแขวนคอตนเอง

หากสามารถมี ชี วิ ต ที่ ดี ง าม ผู้ใ ดเล่ า จะคิ ด รนหาที่ ต าย

804
โดยเฉพาะเฉินจี๋เสี ยงนางนัน้ อ่อนนอกแข็งใน มีความคิดเป็ น
ของตนเอง หากไม่บีบคัน้ นางจนถึงที่ สุด นางไม่มีทางเลือกทา
เช่นนี้ แน่ นอน!

“พี่ ใหญ่มารับเจ้ากลับบ้าน ไป! ” เฉินว่านเหนี ยนจูงมือ

เฉินหรูอี้เดินออกไปด้านนอก ตลอดทางไม่มีบา่ วคนใดกล้าเข้า
ขวางแม้เพียงสักคนคล้ายมีผีรา้ ยปรากฏก็มิปาน

เสี่ยวชุ่ยเดินตามเฉินว่านเหนี ยนไปด้วยใบหน้ าสดใสอิ่ม

เอิบดุจได้พบแสงสว่างก็มิปาน

รถม้าคันหนึ่ งจอดอยู่หน้ าจวนตระกูลเจียง หลังจากเสี่ยว

ชุ่ ย ประคองเฉิ นหรูอี้ ขึ้น ไปแล้ ว เฉิ นว่ า นเหนี ยนก็ต ามขึ้น ไป
เสี่ยวชุ่ยจึงค่อยปี นขึ้นแต่กลับเห็นเฉินหรูอี้เอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า
“เสี่ยวชุ่ย ข้ามีเรือ่ งจะพูดกับพี่ใหญ่ เจ้าลงไปก่อน”

เสี่ ย วชุ่ ย พลัน ท าหน้ า ไม่ ถ กู เมื่ อ เกิ ด เรื่อ งใหญ่ ถึ ง เพี ย ง
นี้ พี่น้องก็ย่อมต้องปรึกษากันสักหน่ อย นางจะเข้าไปร่วมวงได้
อย่างไร? เป็ นเพราะดีใจจนเกินไป ปกติรถม้าเช่นนี้ นางมีสิทธ์ ิ
ขึน้ ที่ใดกัน?

รถม้ า ค่ อ ยๆ เคลื่ อ นออกไป เฉิ นว่ า นเหนี ยนสู ด ลม

805
หายใจเข้าลึกสองครา จึงสามารถปรับอารมณ์ตนได้ ดูกร็ ้วู ่าเขา
ต้องการแสดงท่าทีสงบเย็นเพื่อให้เฉินจี๋เสียงสบายใจ

“ตอนที่ เสี่ ยวชุ่ยไปหาข้านัน้ ข้ากาลังทาภารกิจอยู่จึงมา

ช้าไปหน่ อย...เจ้าวางใจ ข้าได้ให้ตระกูลเจียงเขียนจดหมายหย่า
แล้ว คืนเจ้าให้กบั ตระกูลเฉิน พี่จะปกป้ องเจ้าเอง ไม่ช้าก็เร็วพี่
จะต้ องแก้แค้นแทนเจ้า ให้ ทุกคนได้ร้เู สี ยบ้างว่าสตรีสกุลเฉิน
มิใช่จะมารังแกได้โดยง่าย”

เฉินหรูอี้พยักหน้ าเบาๆ “พี่ใหญ่...ข้าเอง”

นางเงยหน้ า ขึ้ น เห็น เฉิ นว่ า นเหนี ยนอึ้ ง งัน ไป ใบหน้ า

ปรากฏความสงสัย

“ข้า...เฉินหรูอี้”

*หมวกสี เขี ยว ใช้ เปรียบเปรยถึงการมี ชู้ มี ความหมาย

เหมือนถูกสวมเขาในภาษาไทย

806
 199 ต่างคนต่างเดิน

เมื่อเฉินหรูอี้เอ่ยคานี้ ออกไป ภายในรถม้าพลันตกอยู่ใน

บรรยากาศอันยากจะบรรยายชนิดหนึ่ ง

ผูอ้ ื่นล้วนทราบการปรากฏตัวของนางหมายถึงสิ่งใด

เฉินหรูอี้กบั เฉินว่านเหนี ยนเป็ นพี่น้องร่วมบิดาทว่าเฉินจี๋

เสี ย งนั น้ เป็ นพี่ น้ องร่วมอุท รของเขา ใบหน้ านั น้ ของเฉินว่ าน
เหนี ยนพลันเขียวคลา้ ขอบตาแดงกา่

“เจียงต๋า! ” เฉินว่านเหนี ยนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟั น ใบหน้ า

หล่ อ เหลาบิ ด เบี้ ย วไม่ เ ป็ นรู ป “แค้ น นี้ ไม่ ช าระ ข้ า เฉิ นว่ า น
เหนี ยนไม่ขออยู่เป็ นคน!”

สตรี ที่ ดี งามผู้ ห นึ่ งแต่ งไปยั ง ตระกู ล พวกเขา ถู ก

หลอกลวงยังพอว่า แต่บีบคัน้ จนนางต้องฆ่าตัวตายในที่สดุ !

ปอดเขาแทบระเบิดออกมาแล้ว ด้านหนึ่ งเพราะเจียงต๋า

ซ่อนแผนร้ายในใจ บีบคัน้ ให้น้องสาวเขาต้องตาย อีกด้านหนึ่ ง
ก็โกรธเฉินจี๋ เสี ยง รู้จกั เพี ยงกระโจนเข้าไปในหายนะ ผู้ใดพบ
เห็นล้วนดูออกว่าเป็ นผู้มีเหตุมีผลรู้จกั วิเคราะห์ คิดไม่ถึงว่าจะ
เชื่อน้าคาเจียงต๋า จนทาให้ตนต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ?
807
 ทัง้ ยังคิดแขวนคอตายอีก?

หากจะตายก็มิใช่ นางที่ ต้องตาย เหตุใดจึงปล่อยให้ คน

ผิ ด ลอยนวลสุ ข สบายเช่ น นั ้น ไม่ แ น่ ว่ า วัน ใดอาจไปหลอก
แต่งงาน ยกเกี้ยวเจ้าสาวตระกูลใดเข้าจวนตนอีก ทว่านางผู้มี
วัยสดใสงดงามดุจบุปผา กลับไม่เหลือแล้ว!

ตอนที่ เ ขาได้ ฟั ง เรื่องจากเสี่ ย วชุ่ย นั น้ เพลิง โทสะก็พ ลุ่ง

พล่านขึน้ เหนื อศีรษะแล้ว จึงรีบตะบึงไปจวนตระกูลเจียงโดยไม่
หยุดพักแม้เพียงเค่อ เมื่อไปถึงกาหมัดยกเท้ าเตะต่ อยเจียงต๋า
จนโลหิตกลบปาก ไม่กล่ าววาจาไร้สาระใดเพี ยงให้ เขาเขี ย น
จดหมายหย่าตามที่ เขาบอก คิดว่าสองเฒ่าแห่ งตระกูลเจียงก็
คงรู้เห็นเป็ นใจ เมื่อเห็นบุตรชายตนถูกต่อยไม่มีชิ้นดี ก็ทาเพียง
กล่าวขออภัยต่อเขา โดยไม่คิดสอบถามถึงสาเหตุที่ชกต่อยคน
สักนิด

แต่ที่เขาคิดไม่ถึงเลยก็คือ เฉินจี๋เสียงที่ เขารีบร้อนมารับ

ดุจมีไฟเผาใจกลับได้ตายไปแล้วตัง้ แต่ ที่นางแขวนคอตน ฟื้ น
คืนมากลับเป็ นน้ องสาวคนโตเฉินหรูอี้

หากทราบแต่แรกว่าเรื่องราวเป็ นเช่นนี้ เขาคงมิเตะต่อย

แค่นัน้ หากเขามิเตะให้ขาทัง้ สองข้างของเจียงต๋าให้หกั วรยุทธ
808
ที่เขาฝึ กมาหลายปี นัน้ นับว่าสูญเปล่า!

เฉินว่านเหนี ยนกาหมัดไว้แน่ น กดข่มเพลิงโทสะในใจไว้

หนี้ ครัง้ นี้ เขาคงไม่จบเท่านี้ แน่ ต่อให้ในสายตาคนทัวไปยั
่ งเห็น
คุณหนู รองตระกูลเฉินยังมีชีวิตอยู่ดี แต่ ส่วนลึกในใจเขานัน้ รู้
ดีกว่าผูใ้ ด

เขาอาจหลอกผู้อื่น ได้ แต่ หลอกตนเองไม่ได้ เจี ย งต๋ า!

เลือดต้องชดใช้ด้วยเลือด

เฉินว่านเหนี ยนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันดังกรอดๆ

เฉินหรูอี้เห็นก็ทราบทันที ว่าเขากาลังคิดแผนการในหัว
เพื่อทาลายเจียงต๋า นางยื่นมือออกไปวางทับลงบนหมัดอันเย็น
เฉี ยบของเขา เอ่ยเสียงกดตา่ ว่า “ข้าได้ยินเจ้าอ้วนตระกูลเจียง
บอกว่า สถานการณ์ตอนนี้ ของพี่ใหญ่ไม่ค่อยจะสู้ดี?”

เฉินว่านเหนี ยนเป็ นผูใ้ ด? ครันฟั

้ งก็เข้าใจในความหมาย
ของเฉินหรูอี้ทนั ที หากมิอาจอดทนในเรื่องเล็กน้ อยก็จกั ทาลาย
งานใหญ่

ผ่า นไปครู่ห นึ่ ง เขาจึ ง เอ่ ย เสี ย งขรึม ว่ า “ข้ า กลับ มาใน
วันที่ เจ้า...เซี ยวเสี่ ยวอวี้ตายได้สองวัน ตอนนั น้ องค์จกั รพรรดิ
809
ทรงเรียกตัวข้ากลับเมืองหลวงและมีราชโองการแต่งตัง้ ข้าเป็ น
จงหย่งโหว แต่เพราะการตายของหวงกุ้ยเฟยทาให้ฝ่าบาททรง
รับ สัง่ ให้ โ บยบริว ารต าหนั กเหริน โซ่ วทัง้ หมดจนตาย คนข้ าง
พระวรกายไท่ โฮ่วล้วนเปลี่ยนเป็ นสนิทของฝ่ าบาททัง้ หมด ไม่
ต่างอันใดกับการกักบริเวณ เหล่าขุนนางใดในราชสานักกล่าว
แทนไท่โฮ่วต่อว่าพระองค์เป็ นผู้ไม่ร้จู กั รักและกตัญญู ปลดจาก
ต าแหน่ งได้ ก็ท รงปลด โยกย้ า ยได้ ก็ท รงโยกย้ า ยเป็ นเช่ น นี้
ตลอดมา กระทัง่ ผ่ า นไปหนึ่ งเดื อ น องค์ จ ัก รพรรดิ จึ ง มอบ
ตาแหน่ งแม่ทพั ให้กบั ข้า”

เฉิ นหรู อี้ ฟั ง เฉิ นว่ า นเหนี ยนเล่ า เรื่ อ งหลัง จากที่ น าง
ตายอยู่เงียบๆ

บางเหตุ ก ารณ์ น างได้ พ บเห็น ด้ ว ยตาตนมาแล้ ว จาก

อานาจของหลวงจีนปู้ซวั บางเหตุการณ์นางกลับไม่รเู้ ลย

นอกจากคราแรกที่ ทรงจัดการทุกคนที่ เกี่ยวข้องกับการ

ตายของหวงกุ้ยเฟยอย่างโหดเหี้ยมแล้ว พระองค์กลับทรงมีน้า
พระทั ย ต่ อ ทายาทของตระกู ล เฉิ นด้ ว ยการพระราชทาน
บรรดาศักด์ ิ โหวแห่ งราชวงศ์ต้าจิ้น ทัง้ ยังมอบตาแหน่ งแม่ทพั
ป้ องกันเมืองซึ่งเป็ นหนึ่ งในห้าตาแหน่ งแม่ทพั ที่ มีอานาจมากยิ่ง
ให้แก่เขา เช่นนี้ กน็ ับว่าพระองค์ให้ความสาคัญแก่เขามากแล้ว
810
 จุดพลิกผันของเรื่องเกิดขึ้นหลังจากเกิ่งจิ้นจงผู้คอยรับ
ใช้ใกล้ชิดองค์จกั รพรรดิได้ตายไป

เฉิ นว่ า นเหนี ยนสัง เกตและวิ เ คราะห์ท่ า ที ที่ เ ปลี่ ย นไป

อย่ า งเห็ น ได้ ช ัด ขององค์ จ ัก รพรรดิ ทั ง้ ก่ อ นและหลัง อย่ า ง
ละเอี ยดไม่เพี ยงแค่หนึ่ งครัง้ เรื่องราวที่ เกิดขึ้นในวังทัง้ หมดมี
เพียงเรื่องนี้ เท่ านัน้ ที่ ควรค่าให้เขาไปสนใจนัน่ คือการตายของ
เกิ่งจิ้นจง

จะว่าไปเกิ่งจิ้นจงก็นับว่าดวงแข็งยิ่ง นางกานัลขันทีที่นา
หวงกุ้ ย เฟยไปส่ ง ถึ ง ต าหนั ก เหริ นโซ่ ว ในตอนนั ้น ล้ ว นถูก
จักรพรรดิประหารทัง้ สิ้น แต่เกิ่งจิ้นจงกลับถูกโบยอยู่เพียงไม่กี่
วันก็กลับไปพักที่ห้องตนจึงรอดมาได้

ตอนที่ เกิ่งจิ้นจงตายนัน้ เป็ นรัชศกจางเหอปี ที่ แปดเดือน

สาม ห่างจากการตายของหวงกุ้ยเฟยไปถึงเจ็ดเดือน

หากเพราะเขาทางานบกพร่ององค์จกั รพรรดิคิด จะฆ่ า

เขาก็มิจาเป็ นต้ องรอนานถึงเพียงนัน้ หลังจากผ่านเหตุการณ์
นั น้ พระอารมณ์ อนั ปรวนแปรขององค์จกั รพรรดิกลับหายไป
ไม่ ว่ า จะทรงยิ น ดี ห รื อ ไม่ ล้ ว นมี เ พี ย งพัก ตร์อ ัน แสนเย็น ชา
เท่านัน้ ทาให้คนไม่ทราบว่าสิ่งใดจริงสิ่งใดเท็จ ยากที่จะคาดเดา
811
ยิ่งขึน้ ไปอีก

หลังจากที่เกิ่งจิ้นจงตายไปองค์จกั รพรรดิกเ็ ริ่มมีท่าทีเหิน

่ างานมิกล้ าให้ เกิด
ห่ างกับ เขาไปไกลนั บ พันลี้ เขานั น้ มุ่ง มันท
ข้อผิดพลาดใด ด้ วยกลัวว่าหากไม่ระวังถูกองค์จกั รพรรดิจบั
จุดอ่อนได้ ศีรษะบนบ่าอาจร่วงลงสู่พืน้ ได้ทุกเมื่อ

เฉินว่านเหนี ยนไม่ทราบและไม่กล้าลอบสืบเสาะ นับวัน

องค์จกั รพรรดิกย็ ิ่ งให้ ความสาคัญกับองครักษ์เสื้อแพร ทัวทั
่ ง้
เมืองหลวงเต็มไปด้วยองครักษ์เสื้อแพร เขากลัวว่าเพี ยงโผล่
ศีรษะขึน้ ไปยังมิทนั ได้เห็นสิ่งใด ฎีกาลับคงถูกถวายถึงพระหัตถ์
องค์จกั รพรรดิอย่างละเอียดครบถ้วนแล้ว

“เจ้ า คิ ด ว่ า สาเหตุ ใ ดที่ ท าให้ พ ระองค์เ ปลี่ ย นแปลงไป

มากมายถึงเพียงนี้ ?” เขาเอ่ยถาม

เฉินหรูอี้นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ งจึงไล้เลียริมฝี ปากตน “เพราะ

ยาลูกกลอนคุมกาเนิด”

นัยน์ ตาดอกท้ออันงดงามของเฉินว่านเหนี ยนพลันเบิก

กว้างขึน้ “หมายความว่าเช่นไร?!”

เฉินหรูอี้ไม่ทราบว่าเรื่องนี้ ถกู เปิดเผยได้อย่างไร แต่ ใน

812
มโนภาพที่ หลวงจีนปู้ซวั ทาให้ นางเห็นนั น้ องค์จกั รพรรดิทรง
พบยาลูกกลอนคุมกาเนิดที่นางให้เกิ่งจิ้นจงนาาเข้ามาในวังใน
ห้ องของเกิ่งจิ้นจง นางทาไปเพราะหวังดีต่อบุตรและหวังดีต่อ
องค์ จ ัก รพรรดิ แต่ คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า มัน กลับ ท าร้ า ยพระทัย ของ
พระองค์มากถึงเพียงนี้

ฟั งเฉินหรูอี้พูดจบ เฉินว่านเหนี ยนก็มึนงงไปหมด นาง

คื อ น้ องสาวของเขา แต่ ไ หนแต่ ไ รเขาจะช่ ว ยใครย่ อ มดู ว่ า
ใกล้ชิดเพียงใดมิใช่เหตุผล

ถุย! ความเห็นใจก็คือเหตุผลในการช่วยคนใกล้ชิด

มิ น่ าเล่ า เหล่ า ขุ น นางถึ ง ได้ ส ามัค คี ก ัน ต่ อ ต้ า นเซี ย ว

เสี่ยอวี้และขอให้องค์จกั รพรรดิกาจัดนางไปเสีย

องค์จกั รพรรดิทาเพื่อน้ องสาวเขาจนเรียกได้ว่าลุ่มหลง

มัวเมาแล้ว!

ไม่ว่าจิตใจจะเป็ นใคร แต่ ร่างนี้ ของเซี ยวเสี่ ยวอวี้กเ็ ป็ น

คนซี เ หลี ย ง องค์ จ ัก รพรรดิ เองก็ท ราบดี คิ ดไม่ ถึ ง ว่ า กลับ
ต้ องการให้ร่างของเซี ยวเสี่ ยวอวี้กาเนิดพระโอรสแห่ งต้ าจิ้น...
เมื่อทรงพระเยาว์พระเศียรของพระองค์คงถูกลาถีบไปแปดร้อย

813
ครัง้ ครัน้ เจริญพรรษาก็ถกู เหล่าพยัคฆ์ในห้องเสือดาวตะปบไป
อีกเจ็ดร้อยทีใช่หรือไม่? เหตุใดจึงได้คิดเช่นนี้ ออกมาได้?

“เช่นนัน้ เจ้าคิดจะทาอันใดต่อไป? ”

เฉินหรูอี้พดู ออกมาอย่างหนักแน่ นว่า “ข้าต้องการพบฝ่ า

บาท”

รถม้าค่ อยจอดสนิ ท เมื่อได้ ยิ น เสี ย งจากด้ านนอกร้ อ ง

บอกว่าถึงจวนตระกูลเฉินแล้ว สองพี่น้องจึงจบบทสนทนานี้ ลง
กลางคัน

ผูค้ นในจวนตระกูลเฉินต่างไม่ร้วู ่าเกิดเรื่องราวใดขึน้ ทัง้

เจ้านายและบ่าวรับใช้ล้วนวุ่นวายกันไปหมดเพราะไม่ทราบว่า
เหตุใดคุณหนู รองตระกูลเฉินถึงได้กลับจวนมาผู้เดี ยวในยาม
วิกาลเช่นนี้

นายหญิงของจวนตระกูลเฉินยามนี้ คือฮูหยินคนใหม่ที่
บิดาแต่งเข้ามา เฉินหรูอี้มิค้นุ เคยและไม่มีวาจาใดจะพูดคุยกับ
อี๋ เหนี ยงซึ่ งเป็ นแม่แท้ ๆ ของเฉินจี๋เสี ยงจึงผลักทัง้ หมดให้ เฉิน
ว่ า นเหนี ยนเป็ นผู้อ ธิ บาย ส่ ว นนางก็น าเสี่ ย วชุ่ ย กลับ ไปยัง
ห้องพักเดิมของเฉินจี๋เสียงก่อนที่นางจะออกเรือน

814
 เฉินว่านเหนี ยนก็เล่าอย่างไม่ปิดบัง บอกกล่าวเรื่องราว
อัน อัป ยศของตระกูล เจี ย งออกมาจนหมด แต่ มิ ไ ด้ บ อกว่ า
คุณหนูรองตระกูลเฉินต้องตายไปด้วยเหตุนี้ ร่างที่ กลับมานัน้
คือเฉินจี๋เสียงแต่ความจริงกลับมิใช่นาง

น้ อ งของเขาตายแล้ ว ทว่ า ทัว่ ใต้ ห ล้ า นี้ มี เ พี ย งเขาและ

น้ องสาวคนโตที่ทราบ!

ครัน้ บิดาสกุลเฉินได้ฟังก็โกรธจนปอดแทบระเบิด ฟาด

ลงไปที่ โต๊ะด้วยโทสะ “ตระกูลเจียงหลอกลวงกันเกินไปแล้วถึง
กลับกล้าหลอกแต่งงานกับตระกูลเฉินของเรา! ตระกูลของเรา
จะตกตา่ อย่างไรก็เคยเป็ นตระกูลของหวงโฮ่ว ตระกูลเจียงของ
พวกเขานับเป็ นสิ่งใดได้ ที่ ยอมเกี่ยวดองด้วยก็เพราะถูกชะตา
เขา...บุตรชายเขา พวกเราไปร้องเรียนตระกูลเจียงที่ศาลต้าหลี่
เถิด! ”

หากกล่าวว่าเฉินว่านเหนี ยนไม่แค้นเคืองบิดาตนนัน้ คง
เป็ นการโกหก ตอนนัน้ หากมิใช่เพราะบิดาละโมบในลาภยศคิด
ฝันกลางวันว่าจะส่งน้ องรองเข้าไปเป็ นพระสนมในวัง จึงขอร้อง
ให้ นางรออยู่หลายปี จนกลายเป็ นสตรีทึนทึ ก สุดท้ ายถูกองค์
จัก รพรรดิ ส่ ง ออกนอกวัง กลายเป็ นที่ ข บขัน ของคนทัว่ เมื อ ง
หลวง
815
 หากจี๋ เ สี ย งสตรี แ น่ ง น้ อ ยผู้ง ดงามออกเรื อ นเร็ว กว่ า นี้
นางมี บ ารมี ข องเฉิ นหรูอี้ ห วงโฮ่ ว ครอบร่ า งไว้ คุ ณ ชายดี ๆ
ตระกูลใดในเมืองหลวงที่ไม่อยากแต่งกับนาง?

สุดท้ายทาได้เพียงแต่งให้กบั บุรษุ ที่ภรรยาตาย ชื่อเสียงก็

ต้องเสื่อมเสียง ทัง้ ยังแต่งให้กบั ตระกูลที่ หน้ าเนื้ อใจเสือเช่นนัน้
่ ง้ เมืองหลวงมี ผู้ ใดไม่พูดว่าตระกูลเฉินขายบุต รสาว
อี ก ทัวทั
เพื่อลาภยศบ้าง?

สุดท้ายลาภยศสรรเสริญกลับมิได้มา แต่ต้องสังเวยชีวิต
ของเฉินจี๋เสียงไป ลักไก่ไม่ส้าเร็จเสียข้าวสารหนึ่ งกาโดยแท้!

“จดหมายหย่ า นั น้ ข้ า ได้ ใ ห้ เ จ้ า เดรัจ ฉานเจี ย งต๋ าเขี ย น

แล้ว แต่เรือ่ งนี้ มิอาจจบลงเพียงเท่านี้ ”

เมื่อปิดประตูลงบิดาสกุลเฉินกลับไม่มีท่าที ดุจผู้เป็ นพ่อ

สักนิด คล้ายว่าเขาไร้ความสามารถในการดูสีหน้ าคน แม้แต่ฮู
หยิ น คนใหม่ ย ัง ดู อ อกถึ ง ท่ า ทางอัน เย็น ชานั ้น ของเฉิ นว่ า น
เหนี ยน แต่ เขากลับเอ่ยถามออกมาดังเรื ่ ่องนี้ มิเกี่ ยวอันใดกับ
ตนว่า “เจ้าคิดจะทาเช่ นไร? เจ้าคงมิลงมือทาร้ายคนหรอกนะ
ตอนนี้ เจ้าเป็ นถึงจงหย่งโหว ไม่อาจทาร้ายอนาคตของตน...”

816
 เฉินว่านเหนี ยนขมวดคิ้ว “ที่ ท่านพ่อพูดนั น้ ข้ าทราบดี
ท่านอย่าได้กงั วลไปเลย มีข้าอยู่ทงั ้ คน”

บุคคลผู้คา้ จุนตระกูลเฉินก็คือเฉินว่านเหนี ยน ผู้สืบทอด

เพี ย งคนเดี ย วของเขากาลก่ อ นยัง นั ง่ น้ า ลายไหลดังเด็ ่ กสาม
ขวบอยู่แท้ ๆ แต่ หลังจากได้ รบั การแต่ งตัง้ เป็ นจงหย่งโหว ใน
ตระกูลเฉินนัน้ เฉินว่านเหนี ยนกลับเป็ นผู้พดู คาใดย่อมต้ องทา
ตามนัน้ เขามิอาจโต้แย้งได้เพียงครึง่ คา บางคราที่บิดาสกุลเฉิน
โพล่ ง ถามขึ้ น มานั ้น เป็ นเพราะมิ รู้จ ัก ดู สี ห น้ าคนจริ ง ๆ มิ ใ ช่
เจตนาจะขัดแย้งแต่อย่างใด

ปิ ดประตู ห ารื อ นั ้น มี บิ ด าสกุล เฉิ น ฮู ห ยิ น เฉิ นว่ า น

เหนี ยนและภรรยาคนแรกของเขา เมื่อเขาเอ่ ยปากขึ้นทุกคน
พลันเงียบลงทันที “เวลาเพียงไม่นานคงมิอาจทาให้จี๋เสียงสงบ
ใจลงได้ ระยะนี้ พยายามอย่าไปรบกวนนาง ให้ นางได้พกั ผ่อน
อย่างเต็มที่ คนในจวนชมชอบซุบซิบนินทา กาชับบริวารให้ ดี
อย่าให้พวกเขาพูดจาส่งเดช” ประโยคสุดท้ายเขาพูดให้ภรรยา
ตนฟัง

สตรีสกุลสวีมิใช่คนช่างเจรจา จึงเพียงพยักหน้ าเบาๆ ที่

ควรพูด ก็พูด ไปหมดแล้ ว สตรี ส กุล สวี จึ ง ไปส่ ง บิ ด าสกุล เฉิ น
และฮูหยิน เมื่อหมุนกายกลับเข้ามาภายในห้อง ก็แปลกใจยิ่งที่
817
เห็นเฉินว่านเหนี ยนนัง่ อยู่บนเก้าอี้ใช้ สองมือกุมขมับ ก้มหน้ า
งุด

เมื่อเขาอ่อนแออย่างที่ สุดจึงจะมีท่าทางเช่นนี้ สตรีสกุล

สวีทราบดีว่าเฉินว่านเหนี ยนรักน้ องสาวตนมาก มีสิ่งใดอร่อย
สิ่งใดสนุกเขาล้วนส่งไปที่ จวนตระกูลเจียงทัง้ สิ้น นางคิดไม่ถึง
ว่าเพราะจวนตระกูลเจียงหลอกแต่งงานจะทาให้สามีเสียใจถึง
เพียงนี้

นางเดินเร็วๆ เข้าไปหา ค่อยๆ รัง้ เฉินว่านเหนี ยนเข้ามา

ในอ้อมอก

เฉิ นว่ า นเหนี ยนยื่ น แขนออกไปโอบเอวคอดของสตรี

สกุลสวีไว้แน่ น

“แค้ น นี้ หากมิชาระ ข้ าเฉินว่ านเหนี ยนคงรู้สึกผิดต่ อจี๋

เสียงน้ องพี่ไปจนตาย!”

สตรีสกุลสวีสมั ผัสได้ถึงความแค้นอันลา้ ลึกที่แผ่กระจาย

ออกมาจากร่างเฉินว่านเหนี ยน จึงอดเป็ นกังวลใจไมได้ “โหว
เหยี่ย...จักทาฉันใด?”

ครู่ห นึ่ ง นางจึ ง ได้ ยิ น เฉิ นว่ า นเหนี ย นตอบกลับ มาด้ ว ย

818
น้าเสียงอันนิ่งขรึมว่า “ข้าจะทูลต่อฝ่ าบาท”

เฉิ นว่ า นเหนี ยนมิ ท ราบบัด นี้ องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงคิ ด

เช่นใดกับเฉินหรูอี้น้องสาวของเขา แต่เรือ่ งที่ตระกูลเจียงหลอก
แต่ ง งานกับ น้ องสาวเขานั ้น เขาไม่ มี ท างปล่ อ ยผ่ า นอย่ า ง
แน่ นอน เมื่ อ ทู ล ต่ อ ฝ่ าบาท ต่ อ ให้ จ ะทรงร าคาญพระทัย เขา
เพียงใด ก็คงมิปล่อยให้ตระกูลเจียงที่จิตใจสกปรกลอยนวลเป็ น
แน่ อี กอย่างเฉินหรูอี้กม็ ีเรื่องสาคัญต้ องการพบองค์จกั รพรรดิ
อย่ า งเร่ ง ด่ ว น การกระท าครัง้ นี้ เ รี ย กได้ ว่ า ท าหนึ่ ง ได้ ถึ ง สอง
กราบทูลเรื่องตระกูลเจียงในขณะเดียวกันก็นาเรื่องของเฉินหรู
อี้พ่วงติดไปด้วย

ยามนี้ หลิวไท่ โฮ่ วถูกกักบริเวณอยู่ในตาหนั กเหรินโซ่ ว

ขณะเดี ย วกัน ต่ ง หวงโฮ่ ว ก็ท รงประชวรด้ ว ยโรคประหลาด
อาการหนั กจนไม่สามารถออกจากตาหนักได้ มีลมหายใจเข้า
แต่ อาจไม่มีลมหายใจออก ได้ยินว่าอาจสวรรคตไปได้ทุกเมื่อ
่ ง้ วังหลังนัน้ เงียบดุจสุสาน องค์จกั รพรรดิทรงเสียพระทัยที่
ทัวทั
สนมรักจากไปแม้แต่ตาหนักฉางเล่อก็มิทรงประทับอยู่แล้ว เอา
แต่คลุกอยู่ที่ห้องเสือดาว ไม่ว่าจะเป็ นการพบขุนนางหรือตรวจ
ฎีกาก็ดี จะสุขสาราญก็ช่างพระองค์ล้วนประทับอยู่ที่นัน่

องค์จกั รพรรดิไม่ประชุมที่ ท้องพระโรง หากมีกิจการอัน

819
ใดต้องหารือก็จกั เรียกขุนนางไปประชุมที่ห้องเสือดาว

ไม่มีรบั สังจากพระองค์
่ อย่าว่าแต่จะเข้าไปเลย แม้แต่เข้า
ใกล้ประตูห้องเสื อดาวล้วนต้ องถูกทหารรักษาการณ์ ที่เฝ้ าไว้
อย่างแน่ นหนาโยนออกมานอกวัง

เฉินว่านเหนี ยนถวายฎี กาติดต่ อกันถึงสามครัง้ เฝ้ ารอ

อยู่สามสี่ วนั ยังมิเห็นพระองค์เรียกตัวเข้ าเฝ้ า สุดท้ ายจาต้ อง
ไหว้วานคนรอบกายเฉินฮวายให้ นาจดหมายที่ เฉินหรูอี้เขียน
ด้วยตนเองส่งต่อถึงเขา

เฉินว่านเหนี ยนไม่ทราบว่าในจดหมายเขียนว่าอย่างไร
ทว่าท้องฟ้ ามืดครึมฝนตกพราๆ เขายืนตากฝนอยู่นอกห้องเสือ
ดาวตลอดทัง้ เช้า เฉินฮวายจึงค่อยๆ เดินออกมา มีขนั ทีกางร่ม
ให้อยู่ด้านหลัง

เฉินฮวายเดินมาหยุดที่ หน้ าเฉินว่านเหนี ยน มิได้กล่าว

วาจาแต่หนั กายไปรับร่มในมือขันทีแล้วไล่ให้ไปยืนรอไกลๆ

ทหารรัก ษาการณ์ ห ลบอยู่ใ ต้ ห ลัง คาที่ ห่ า งออกไปไกล

มองฟ้ ามองดิน คล้ายมิเห็นพวกเขากระนัน้

“โหวเหยี่ยเรือ่ งที่เขียนในฎีกานัน้ ฝ่ าบาททรงส่งองค์รกั ษ์

820
เสื้ อ แพรไปตรวจสอบแล้ ว หากเป็ นเรื่ อ งจริ ง ต้ อ งคื น ความ
ยุติธรรมให้กบั คุณหนูรองแน่ ” เขาเอ่ยเสียงเบาว่า “ฝ่ าบาทย่อม
ให้ ความเป็ นธรรม โหวเหยี่ยมิจาเป็ นต้ องมาขอเข้าเฝ้ าทุกวัน
หากผู้อื่นพบเข้าคงไม่ดี จะทาให้จวนโหวของท่ านเสื่อมเกียรติ
เสียเปล่า”

เฉิ นว่ า นเหนี ยนนั บ ว่ า สามารถวางใจได้ ใ นที่ สุ ด นี่ ได้

พิ สู จ น์ ใ ห้ เ ห็น ว่ า แม้ น ทรงรัง เกี ย จตระกูล เฉิ น แต่ ย งั คงไว้ ซึ่ ง
คุณธรรมและความยุติธรรม เพียงแต่ “เฉินกงกงได้รบั จดหมาย
อีกฉบับที่น้องสาวข้าส่งถึงฝ่ าบาทแล้วหรือไม่?”

เฉินฮวายถอนหายใจยาวออกมาอย่างมิอาจควบคุมได้
ดีที่มิได้พ่นเอาไส้ที่เขาเก็บกดไว้ในท้องพ่นออกมาด้วย หากไม่
มีจดหมายฉบับนี้ เขายังต้องถ่อมาถึงนี่ หรือ?

“...ฝ่ าบาททรงเสียพระทัย ไม่อยากพบ”

เขาส่ายศีรษะอย่างไม่ร้จู ะท้าฉันใด “ฝ่ าบาททรงให้ข้ามา

ฝากวาจาไปกับโหวเหยี่ยว่า ตัง้ แต่นี้ต่อไปผูท้ ี่ข้ามสะพานก็ย่อม
ต้ องข้ามสะพาน ผู้ที่เดินถนนก็ย่อมต้ องเดินถนน ต่ างคนต่ าง
เลือกทางของตนเองอย่างสงบใจ มิต้องพบพานกันอีก”

821
 เฉิ นว่ า นเหนี ยนเปี ยกปอนดังระกาตกน
่ ้ า แกงแต่ มิ ไ ด้
หนาวสันขนลุ
่ กชี้ ชนั อันใด องค์จกั รพรรดิทรงคิดแผนการใด
เล่า? เห็นชัดว่าทรงลุ่มหลงน้ องสาวเขายิ่ง เพื่อนางแล้วพระองค์
ยอมขัดแย้งกับขุนนางเกือบทัง้ ราชส้านักต้าจิ้น พระสนมทัง้ วัง
หลัง แม้แต่ไท่โฮ่วยังถูกกักบริเวณ บัดนี้ ไร้อปุ สรรคขัดขวางแล้ว
องค์จกั รพรรดิจึงเริ่มละเล่นลูกไม้ใดอีกเล่า?

เพราะยาลูกกลอนคุมกันเนิดหรือ?

หากมีศีรษะก็ล้วนดูออกทัง้ นัน้ ว่าฐานะของเซียวเสี่ยวอวี้

นัน้ การตัดสินใจไม่มีบตุ รจึงเป็ นเรือ่ งที่เหมาะสม “เฉินกงกง ไม่
ว่ า อย่ า งไรน้ องข้ า ก็อ ยากจะพบองค์จ กั รพรรดิ ส ัก ครัง้ ท่ า น
พอจะช่วยได้หรือไม่...”

เฉินฮวายแสดงสี หน้ ารังเกี ยจ มารดามันเถอะเขาเป็ น

เพียงขันที คิดว่าเขาสาคัญปานนัน้ เชียวหรือ

หากเขากล้าให้คนเข้าไปในเรือนองค์จกั รพรรดิตน เขามี

ชีวิตจนเบือ่ แล้วจึงคิดจะย้ายที่อยู่ให้ศีรษะกระนัน้ หรือ?

“โหวเหยี่ยอย่าได้ทาให้ข้าลาบากใจเลย ข้าไหนเลยจะมี
ความสามารถถึงเพียงนัน้ ” เขาส่ายหน้ าแล้วถอนหายใจออกมา

822
“องค์จกั รพรรดิทรงตกลงสู่ห้วงรักอันลึกลา้ กระทัง...”เสี
่ ยสติไป
แล้ว เพียงแต่ประโยคสุดท้ายเขามิได้พดู มันออกมา

“ข้าแจ้งแก่ท่านแล้ว คงต้องลาโหวเหยี่ย...รักษาตัวด้วย”

823
 200 เสียสติ

เฉินว่านเหนี ยนทราบดี หากพลาดโอกาสอันยากจะพบนี้

ไป อย่าว่าแต่ พระพักตร์องค์จกั รพรรดิเลย แม้แต่ การพบเฉิน
ฮวายก็ยงั ยากยิ่งกว่าปี นขึน้ ฟ้ า แล้วเขาจะปล่อยเฉินฮวายไปได้
อย่างไร?

ทันใดนั น้ เขาจึงยื่นมือไปจับข้อมือเฉินฮวายไว้ ผู้ใดจะ

ทราบว่าเฉินฮวายกลับหมุนตัวเร็วยิ่ง เฉินว่านเหนี ยนจึงคว้าได้
เพียงความว่างเปล่า จึงยื่นมือออกไปคว้าจับอีกครัง้ โดยไม่แม้
จะสนห่าฝนที่ ตกลงมาตรงหน้ า เฉินฮวายมิทนั ตัง้ ตัว เท้ าพลิก
ลื่นล้มลงตรงหน้ าประตูห้องเสือดาว

เฉินฮวายรู้สึกดังก้
่ นตนแตกเป็ นเสี่ยงๆ ร่างทัง้ ร่างคล้าย
จะระเบิดออกมากระนัน้

มารดามันเถอะ เขามีสิทธ์ ิ สงสัยได้ว่าเฉินโหวเหยี่ยผูน้ ี้ ได้

ฟั งคาปฏิเสธขององค์จกั รพรรดิ จึงเกิดโทสะพลุ่งพล่าน แต่ ไม่
กล้าลงมือต่อพระองค์จึงเล่นงานเขาแทน!

ฝนตกลงมาอย่างหนั ก เฉินว่านเหนี ยนไม่แม้แต่ จะหัน

มองสีหน้ าอันทมึงถึงบิดเบี้ยวของเฉินฮวาย ใจพลันเต้นตึกตัก

824
รีบร้อนวิ่งเข้าไปยื่นมือให้เฉินฮวายจับ ผู้ใดจะทราบบนพื้นเต็ม
ไปด้วยน้ า เฉินฮวายลุกขึ้นยังมิทนั ยืนได้เต็มเท้าก็ลื่นล้มลงไป
นั ง่ บนพื้ น อี ก ครัง้ อย่ า งมิ อ าจควบคุม ร่ า งกายได้ เขาจึ ง ต้ อ ง
บาดเจ็บซา้ สองเช่นนี้

เวลานี้ เองทหารรักษาการณ์ ที่หลบอยู่ใต้ ชายคากลับไม่

ทราบว่าจะเข้ามาช่ วยดี หรือแสร้งทาไม่เห็นแล้วเหม่อมองฟ้ า
ต่อไปดี

เพี ยงเหล่าทหารชาเลืองมอง ใจของเฉินฮวายก็ขมวด

แน่ นขึน้ มาทันใด

เขาเองก็เห็นแก่ที่เขาเป็ นพี่ชายของคนที่ จกั รพรรดิทรง

เฝ้ าคะนึ งหา แม้นยามนี้ พระโอษฐ์จะตรัสว่าให้สิ้นเยื่อขาดใยทัง้
บุ ญ คุ ณ และความแค้ น แต่ เ ขากลับ กลัว ว่ า สัก วัน ทัง้ สองจะ
กลับ มาคื น ดี ก ัน เช่ น เดิ ม มิ เ ช่ น นั ้น เขาคงไปทู ล ฟ้ องต่ อ องค์
จัก รพรรดิ แ ล้ ว ว่ า จงหย่ ง โหวผู้นี้ เจตนาท าร้ า ยคนให้ ไ ด้ ร ับ
อันตราย!

“โอ๊ะ พื้นช่ างลื่นเหลือกันแล้ว รี บลุกขึ้นเถิด” เฉินว่าน

เหนี ยนหน้ าร้อนเห่อไปหมด ครานี้ เขากอดเฉินฮวายไว้แนบอก
แล้วใช้ แรงทัง้ หมดพยุงเขาขึ้นมา “ข้าเองก็สะเพร่าเกินไป รีบ
825
ร้อนเพราะมีเรือ่ งจะพูดกับกงกง ขอกงกงอย่าได้ถือโทษเลย”

แม้แต่ ตวั เขาเองยังรู้สึกอับอาย จึงยิ้มกลบเกลื่ อนแล้ ว

กล่ าวว่ า “ความจริง ที่ น้ องข้ าร้อนใจอยากพบองค์จกั รพรรดิ
เพราะเป็ นเรื่องนี้ เกี่ยวพันถึงความปลอดภัยของพระองค์ ข้าจึง
รีบร้อนถึงเพียงนี้ ...”

เฉินฮวายอดกลัน้ มิให้ตนถ่มพ่นน้ าลายใส่ หน้ าเฉินว่าน

เหนี ยนจนใบหน้ าด้านหนึ่ งเขียว อีกด้านหนึ่ งม่วง เคราะห์ดีที่มี
สายฝนคอยบดบัง มิเช่นนัน้ คงคิดว่าเห็นผีเป็ นแน่

“กงกง ท่ า นคิ ด ว่ า พอจะพู ด ได้ ห รื อ ไม่ ? ” เฉิ นหว่ า น

เหนี ยนกล่าวอย่างทอดถอนใจว่า “นี่ ไม่เพี ยงแต่ เป็ นความรัก
อันลึกซึ้งที่ น้องข้ามีต่อองค์จกั รพรรดิ มิอาจตัดขาดมิอาจแยก
จาก แต่ ยงั มีเรื่องอื่ นซ่ อนอยู่อีก พวกเราเป็ นขุนนาง การแบ่ง
เบาภาระพระองค์ เ ป็ นเรื่ อ งที่ ส มควรกระท า หากแม้ น พบ
พระองค์แล้ว พูดคุยความหลังแล้ว องค์จกั รพรรดิทรงปรารถนา
ตัด ขาดไม่ พ บหน้ า น้ อ งสาวข้ า อี ก ข้ า เฉิ นว่ า นเหนี ยนตบอก
สาบานเลยว่าจะมิให้น้องสาวมาวุ่นวายกับองค์จกั รพรรดิอีก กง
กง...ช่วยเหลือสักหน่ อยเถิด”

เมื่อพูดถึงฐานะขุนนาง เฉินฮวายก็ถอนหายใจออกมา
826
ไม่หยุด เขาเองก็เห็นการเปลี่ ยนแปลงไปขององค์จกั รพรรดิ
สองสามเดือนมานี้ ใจเขานัน้ มิเคยได้สงบลงเลย

หากบอกว่ า เวลาสัน้ ๆ เพี ย งเท่ า นี้ องค์จ ัก รพรรดิ จ ะ

สามารถตัดขาดความรักได้ ดูทางแล้วก็มิคล้ายจะเป็ นเช่ นนัน้
เห็นชัดว่าพระวรกายทรงฟื้ นคืนมาแล้ว แต่กลับมิเรียกพระสนม
แม้ เ พี ย งสัก คน ทรงย้ า ยมาประทับ ที่ ห้ อ งเสื อ ดาวใช้ ชี วิ ต ดุจ
หลวงจีน

ในคราที่ ยงั มีอุปสรรคทางด้านพระวรกายนัน้ ทรงกลัด

กลุ้มยิ่ง บัดนี้ ไร้อปุ สรรคใดๆ แล้ว แต่พระทัยกลับสงบนิ่งดุจบ่อ
น้ า ร้าง ไม่ มีลมคลื่ น แม้เ พี ย งนิ ด น้ า ไกลมิอาจดับ กระหายได้
ทันท่ วงที ห้ องเสื อดาวไม่มีพระสนมใดเตรียมพร้อมไว้สกั คน
เขายังกลัวเหลือเกินว่าวันใดองค์จกั รพรรดิทรงอดกลัน้ จนทน
ไม่ไหว พระองค์อาจกลายเป็ นสัตว์ป่าได้ในทันที

จักรพรรดิตอนนี้ เย็นเยือกดุจก้อนน้ าแข็งใหญ่อายุหมื่น

ปี ก็มิ ป าน ในอดี ต ยัง ทรงพูด คุย กับ เขาบ้า ง บัด นี้ ค ล้ า ยกัก ขัง
ตนเองเอาไว้ ผูใ้ ดก็เข้าไปไม่ได้ พระองค์กไ็ ม่คิดออกมา

โบราณกล่าวว่า หากมิปะทุขึ้นมาในความเงียบงัน ก็จะ

เสียสติไปในความเงียบงัน...
827
 สาหรับองค์จกั รพรรดิผ้คู รอบครองใต้หล้า ไม่ว่าจะทรง
ปะทุ ห รื อ เสี ย สติ ล้ ว นมิ ใ ช่ เ รื่ อ งที่ ดี ง ามสัก อย่ า ง โดยเฉพาะ
สาหรับคนข้างพระวรกายซึ่งเป็ นคนแรกที่ได้รบั บาดเจ็บ

ความจริงในใจเฉินฮวายนัน้ ยังหวังให้ เฉินหวงโฮ่วกลับ

มาร่ ว มสัม ผัส ถึ ง ความรัก อัน ลึ ก ซึ้ ง ของจัก รพรรดิ ผู้วิ ป ริ ต ...
เขาหมายถึงให้นางนาความรักอันเปี่ ยมล้นมามอบคืนแด่องค์
จักรพรรดิ พระองค์จกั ได้ทรงสงบพระทัย คนทัง้ สองจูงมือกัน
เดินไปสู่วนั พรุ่งนี้ ที่แสนงดงาม...เพื่อสร้างวังหลังอันปรองดอง
ความปรองดองและสงบคือชีวิตที่แสนลา้ ค่า และโปรดส่องแสง
สว่างนัน้ มายังพวกเขาที่คอยปรนนิบัติองค์จกั รพรรดิสกั หน่ อย
แม้เพียงเล็กน้ อยก็ยงั ดี ขอเพียงมินาพาไปสู่นรกอันไร้ขอบเขต
ก็พอแล้ว

“มิใช่ข้ามิช่วยเหลือ” เฉินฮวายมือหนึ่ งถือร่ม มือหนึ่ งบีบ

นวดก้นตน เพราะลื่นล้มถึงสองครา อาภรณ์ บนร่างจึงเปี ยกไป
ถึงเจ็ดแปดส่วน ดูแล้วช่างอเนจอนาถนัก “หากข้าช่วยเหลือ ไม่
ว่าผลลัพธ์จะออกมาดีหรือเลวร้าย ชีวิตของข้าก็คงไม่เหลือแล้ว
...”

“แต่ เ รื่ อ งเกี่ ย วพัน ถึ ง ความปลอดภัย ของพระองค์น ะ”

เฉินว่านเหนี ยนรีบร้อนเอ่ย ต่อให้มิอยากพบเฉินหรูอี้ แต่เรือ่ งที่
828
 ่ า จึ งมิอาจ
นางบอกกล่าวไปนั น้ คือแผนลอบปองร้ายอันชัวช้
เขียนลงในจดหมายได้อย่างละเอี ยด องค์จกั รพรรดิกลับมิสน
พระทัยแม้ความปลอดภัยของตนเองยังคงแง่งอน เขาเองก็ไร้
วาจาจะกล่าวแล้ว

เฉินฮวายบิดเบ้ปากตน การก่อความวุ่นวายนี้ จะมี ผ้ใู ด

ในใต้หล้าสู้องค์จกั รพรรดิได้ เขาพูดได้หรือไม่? เขากล้าพูดงัน้
หรือ?

“ฝ่ าบาททรงทราบแล้ว ข้าจะกาชับให้บริวารระวังให้มาก

ขึน้ ” ที่เหลือก็แล้วแต่ลิขิตสวรรค์เถิด

เฉินฮวายกะพริบตาปริบๆ สายตามองฝนที่ ยิ่งมายิ่งตก

หนัก เฉินโหวเหยี่ยยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนประหนึ่ งภูตวารี แต่
ตัวเขากลับกางร่ม พลันรู้สึกว่าภาพฉากนี้ ช่างงดงามยิ่ง ต่ อให้
คนผู้นี้มิได้ รบั ความโปรดปรานจากองค์จกั รพรรดิแต่ ก็ได้ รบั
การพระราชทานบรรดาดาศักด์ ิ เป็ นถึงจงหย่งโหว หากเรื่องนี้
แพร่ออกไปย่อมเป็ นเขาเฉินฮวายที่ ถกู กล่าวว่ากาเริบเสิบสาน
ไม่เห็นผูใ้ ดในสายตา

“...วัน ที่ สิ บ สี่ เ ดื อ นนี้ ฝ่ าบาทจะทรงเสด็จ ไปที่ ว นั ชิ ง จิ้ ง

นอกเมือง” เขาเอ่ยเสียงกดตา่ “ข้าช่วยได้เพียงเท่านี้ แล้ว”
829
 เฉิ นว่ า นเหนี ยนอึ้ ง งั น ไป ต่ อ มากลั บ ยิ นดุ จ คนบ้ า
“ขอบพระคุณกงกงที่ ชี้แนะ! ข้าเฉินว่านเหนี ยนชัวชี ่ วิตนี้ จะไม่
ลืมบุญคุณที่กงกงช่วยเหลือเลย”

เฉินฮวายเงียบ เขาจาได้มีอนั ใดให้ตื่นเต้น น้ องสาวเขา

จาได้ต่างหากจึงมีประโยชน์ หากวันใดทาให้องค์จกั รพรรดิทรง
กริ้ว เฉินฮวายก็หวังให้เฉินหวงโฮ่วช่วยเหลือโอบอุ้มสักครา

“ท่ านอย่าแตกตื่ นไป ข้ากาลังแพร่งพรายเรื่องขององค์

จักรพรรดิต่อท่ าน ดังนั น้ อย่าทาให้ ผ้อู ื่ นดูออกเด็ดขาด” เฉิน
ฮวายเอ่ยกาชับแล้วเงยหน้ าขึ้น ยืดอกตรงเดินไปข้างหน้ าสอง
ก้าว พลันหยุดฝี เท้าลง “ขอเฉินหวงโฮ่วอย่าได้เอ่ยต่อหน้ าพระ
พัก ตร์ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ว่ า ข้ า เป็ นคนแพร่ ง พรายเรื่ อ งนี้ ได้
หรือไม่?”

เฉิ นว่ า นเหนี ยนพยัก หน้ ารับ ทั น ที “ข้ า ใช้ ชี วิ ตเป็ น

ประกัน”

เฉิ นฮวายถอนหายใจอัน ขมขื่ น อี ก ครัง้ หนึ่ ง รู้สึ ก ปวด

แสบในท้องเหลือเกิน แล้วเดินเข้าไปในห้องเสือดาว เงาร่างอัน
องอาจท่ ามกลางสายฝนนั น้ ช่ างให้ ค วามรู้สึ กกล้ าหาญแกร่ ง
กล้าพร้อมพลีชีพเพื่อความถูกต้องได้ทุกเมื่อ
830
 เพื่อองค์จกั รพรรดิ เพื่อคนข้างพระวรกายของพระองค์
เพื่อตัวเขาเอง เฉินฮวายนับว่าได้ท่มุ เทสุดกาลังแล้ว...

ตัง้ แต่ ที่เฉินว่านเหนี ยนถวายฏี กาต่ อองค์จกั รพรรดิถึง

สามครัง้ ติ ด กัน แต่ พ ระองค์ก็ไ ม่ มี ร บั สัง่ ให้ เ ข้ า เฝ้ า เฉิ นหรูอี้ ก็
ทราบทันที ว่าครัง้ นี้ พระองค์ทรงกริ้วอย่างหนัก เดิมคิดว่าหาก
เขียนจดหมายให้ คลุมเครือสักหน่ อยก็จะทาให้ องค์จกั รพรรดิ
อยากพบนาง เมื่อถึงเวลาได้พบหน้ ากันอะไรก็คงจะดีขึน้ แต่คิด
ไม่ถึงว่าพระองค์จะตัดรอนต่อนางเช่นนี้ แม้แต่คาว่ามิต้องพบ
หน้ ากันตลอดไปก็ล้วนเอ่ยออกมาแล้ว

เฉินหรูอี้เองก็ไร้หนทางแล้ว

ห้ องเสื อดาวมี ท หารรักษาการณ์ เ ฝ้ าไว้ อย่ างแน่ น หนา

หากมิได้รบั อนุญาตให้เข้าเฝ้ าจากองค์จกั รพรรดิ แล้วฝื นบุกเข้า
ไปด้ ว ยร่ า งนี้ เกรงว่ า นางยัง มิ ทั น ได้ มี โ อกาสพบกั บ องค์
จักรพรรดิเพื่อวอนขอความเมตตาก็คงถูกประหารเสียก่อน

นางเพี ย งแค้ น เคื อ งที่ ต อนนั ้ น ไม่ เ ขี ย นเรื่ อ งราวใน

จดหมายให้ ละเอี ยด หากมิใช่เพราะนางฝี มือวาดภาพยา่ แย่ ก็
คงวาดภาพหน้ าองค์รกั ษ์เสื้อแพรที่ ฆ่านางและเป็ นผู้สมรู้ร่วม
คิดในแผนการทาให้องค์จกั รพรรดิต้องตกน้า
831
 แน่ น อนว่ า นางเคยวาดดูแ ล้ ว แต่ ผ ลลัพ ธ์ก ลับ ดูไ ม่ ไ ด้
เพียงดูออกว่าเป็ นคนผูห้ นึ่ งเท่านัน้

ทุกอย่างเป็ นดังเฉ ่ ิ นว่านเหนี ยนคาดไว้ หากยังขอเข้าเฝ้ า

อี ก อย่ าว่ าแต่ องค์จกั รพรรดิ เ ลย แม้แต่ เ ฉินฮวายก็ออกปาก
ก่อนแล้วว่า ไม่กล้าออกมาพบหน้ าอีก

โชคดีที่การแข่งเรือมังกรมิใช่งานภายใน เฉินว่านเหนี ยน
บัดนี้ มีฐานะเป็ นโหวเหยี่ ยจึงเป็ นอี กที่ พึ่งหนึ่ ง เฉินหรูอี้ได้ แต่
ฝากความหวัง ไว้ ที่ หูต าอัน ฉลาดเฉี ยบแหลมของเฉิ นว่ า น
เหนี ยนนัน้ จะสามารถช่วยให้องค์จกั รพรรดิผ่านเหตุการณ์ นี้ไป
ได้อย่างปลอดภัย

เมื่อถึงวันที่ ห้าเดื อนห้ า เฉินหรูอี้ก็นัง่ ไม่ติดที่ แล้ ว นาง

เดินวนไปมาในห้องทัง้ วัน รู้สึกดังมี ่ ต้นหญ้างอกขึ้นมาในหัวใจ
กระนั น้ นางอยากจะปลอมตัวเป็ นบ่าวรับใช้ ติดตามเฉินว่าน
เหนี ยนเข้าไปด้วยเหลือเกิน แต่เฉินว่านเหนี ยนไม่เห็นด้วย นาง
จึงต้ องยอมเพราะระยะนี้ ข่าวเรื่องที่ เฉินว่านเหนี ยนถวายฎี กา
ต่ อองค์จกั รพรรดิเรื่องที่ ตระกูลเจียงหลอกแต่ งงานกับตระกูล
เฉินกาลังเป็ นที่เล่าลือ ทัวทั่ ง้ เมือง

ต่างทราบว่าบุตรชายคนโตของตระกูลเจียงมิอาจใช้การ
832
ได้ดงคนทั
ั่ ่ คุณหนูรองตระกูลเฉินถูกหลอกให้แต่งงานและ
วไป
จาทนอดกลัน้ มาเป็ นปี

เมื่ อ ผ่ า นการตรวจสอบขององครัก ษ์ เ สื้ อ แพร ตระกูล

เจียงสิบกว่าคนจึงถูกเนรเทศไปไกลพันลี้กลายเป็ นทาสคอยรับ
ใช้ที่ชายแดน

บนเรื อ มัง กรมี ห ญิ ง สาวจากหลากหลายตระกูล ขึ้น ไป

ร่วมงานด้วย คุณหนูรองตระกูลเฉินไม่เพียงเคยเป็ นฮูหยินของ
บุตรชายคนโตของตระกูลเจี ยง ทัง้ ยังเป็ นน้ องสาวแท้ ๆ ของ
เฉินโหว ผูค้ นต่างรู้จกั ดี ก่อนขึน้ เรือยังต้องมีการตรวจค้นอย่าง
ละเอี ยด ถึงตอนนั น้ หากถูกคนจาได้ เฉินหรูอี้คงอับอายขาย
หน้ ายิ่ง

เสี ยดายที่ นางไม่ มี ปี ก มิ เช่ นนั ้ น จะบิ นไปหาองค์

จักรพรรดิแล้วตบหน้ าสักสองที

จะสนพระทัยนางหรือไม่กค็ ่อยว่ากัน ยังมีสิ่งใดสาคัญไป

กว่าชีวิตเขาอีกหรือ!

แม้นจดหมายนางจะมิได้เขียนทุกอย่างจนหมดสิ้น ทว่า
หมึกดาบนกระดาษก็บอกชัดว่าจะมีคนทาร้ายดึงเขาให้ตกน้ า

833
บนเรือมังกร เรือ่ งนี้ นัน้ นางมิได้ปิดบังเขาแม้เพียงนิด เขาไม่พบ
นางก็มิเป็ นไร แต่กลับยังปรากฏตัวในงานตามเวลาที่กาหนดไว้
เช่นเดิม!

...ทว่าเหตุใดจึงต้องทาให้พระองค์ตกน้า หากมีนักฆ่ามา
ลอบสังหาร องครักษ์เสื้อแพรที่มีฝีมือต่างเฝ้ าระวังอยู่ไม่ไกล ไม่
มีทางที่จะไม่รวู้ ่ามีคนร้าย

แน่ นอนว่าอากาศเดือนห้าไม่รอ้ นไม่หนาว คนทัวไปหาก

่
ตกลงไปในน้ า ก็อาจจะเป็ นหวัดป่ วยไข้กระทังปอดอั
่ กเสบจน
ตายก็เป็ นได้ ทว่าร่างกายที่ ผ่านการฝึ กฝนกราศึกมามากของ
จักรพรรดิจางเหอนัน้ เป็ นกรณี ยกเว้น...

เห็นชัดว่าการตกน้ามิใช่เป้ าหมายที่แท้จริง!

หากลงมื อ ผ่ า นหมอหลวงหรื อ ยาในห้ อ งโอสถเล่ า ...

เฉินหรูอี้พลันหนาวสะท้ านขึ้นมา สิ่งที่ เรียกว่ายานั น้ แม้นมิใช่
ยาพิษแต่หากจัดให้ไม่ตรงกับโรค หรือจัดไม่ครบมันกลับทาคน
ให้ตายอย่างไร้รา่ งได้ ร้ายกาจยิ่งกว่ายาพิษเสียอีก

หากเป็ นอย่างที่ นางคาดไว้กจ็ ะสอดคล้องกับช่วงเวลาที่

จักรพรรดิตกน้ าไปจนถึงช่ วงเวลาที่ พกั รักษาตัวระยะหนึ่ งจึง

834
สวรรคต ซึ่งเป็ น...ฉากตอนที่นางฟื้ นคืนมาและพบเห็นเข้าพอดี
ฤดู ห นาวปี นั ้น มี ก ารจัด พระราชพิ ธี บ รมราชาภิ เ ษกขึ้ น นั น่
เป็ นไปได้ว่ามันคือฤดูหนาวในปี นี้ !

“เสี่ยวชุ่ย! เสี่ยวชุ่ย! ” เฉินหรูอี้ยงั เรียกมิทนั ขาดคา ม่าน

ที่กนั ้ ประตูไว้กถ็ กู แหวกออก ปรากฏเห็นใบหน้ าอันแตกตื่นของ
เสี่ ยวชุ่ย นางยื่นหน้ าเข้ามาสารวจโดยรอบเสี ยก่อน ด้วยเสี ยง
ร้องอันหวาดหวันนั ่ น้ ของคุณหนู หากบอกว่ามีโจรบุกเข้ามายา่
ยีนางก็เชื่อ

“คุณหนู เรื่องอันใดหรือเจ้าคะ? ” เสี่ยวชุ่ยเห็นทุกอย่าง

ยังอยู่ดี จึงค่อยวางใจลงได้

“เจ้าให้หลี่ชิงที่พี่ใหญ่มอบไว้ให้ข้าใช้งานไปพบโหวเหยี่ย
ตอนนี้ เลย และบอกว่า...” เฉินหรูอี้ครุน่ คิดอย่างรวดเร็วนัยน์ ตา
กลิ้งกลอกไปมา...เรื่องนี้ มิอาจพูดให้ชดั เจนเกินไป “เรื่องที่ เขา
บอกว่าจะให้หมอหลวงมาตรวจดูอาการข้า ข้ายินยอมแล้ว”

เสี่ ยวชุ่ยอึ้งงันไปทันใด “คุณหนู ...รอโหวเหยี่ ยกลับมา

ค่อยบอกก็ไม่สายนะเจ้าคะ”

คุณหนูของนางสะเทือนใจจนเสียสติไปแล้วหรือไร?

835
 แม้ น ว่ า โหวเหยี่ ย จะเป็ นพี่ ช ายแท้ ๆ ของนางแต่ บ ดั นี้
อารักขาองค์จกั รพรรดิอยู่บนเรือมังกร นางคงมิได้เข้าใจว่าเขา
กาลังเดินเล่ นเป็ นเพื่อนคนธรรมดาทัวไปผู ่ ้หนึ่ ง กระทังเรื
่ ่อง
เล็กน้ อยเท่าเม็ดงาก็ยงั ต้องขึน้ เรือเพื่อบอกกล่าว?

“อย่าพูดมาก บอกให้ เขารีบไป หากช้ าแม้เพียงนิด เขา

ต้ อ งรับ ผิ ด ชอบ รี บ ไป! ” เฉิ นหรูอี้ห น้ า ตาบึ้ง ตึ ง ขึ้น มา ท าให้
เสี่ ยวชุ่ยตกใจประหนึ่ งหนู ที่ถกู เหยียบหาง รีบสาวเท้ าออกไป
ด้านนอก ด้วยกลัวว่าหากช้าแม้เพียงนิดจะถูกเฉินหรูอี้ด่าว่า

ผู้ใดจะทราบนางเพิ่งเดินออกมาก็ชนเข้ากับบ่าวรับใช้ที่
เดินเข้ามาพอดี ทัง้ สองต่างรีบร้อนเกินไปมิทนั ได้มองอีกฝ่ ายจึง
ชนเข้าอย่างจัง

เสี่ยวชุ่ยร่างเล็กกว่าเมื่อถูกชนจึงกระเด็นล้มลงบนพืน้

“เสี ยมารยาทแล้ว เสี ยมารยาทแล้ว ” บ่าวรับใช้ อยาก

ช่วยพยุงนางขึน้ มา แต่เมื่อมีเรื่องต้องแจ้งให้เฉินหรูอี้ทราบจึงมิ
อาจเสียเวลาเลา เขารีบตรงเข้าไปหากเฉินหรูอี้ เอ่ยเสียงเบาว่า
“โหวเหยี่ ยกาชับให้ ข้ามาแจ้งแก่ คุณหนู รองว่า เรือมังกรเกิด
เหตุ ไ ม่ ค าดฝั น เขาปลี ก ตั ว มาไม่ ไ ด้ ที่ รั บ ปากว่ า จะมา
รับประทานอาหารคา่ ด้วย เกรงว่าจะกลับมาไม่ทนั แล้ว”
836
 มันเกิดขึน้ จริงๆ!

เฉินหรูอี้ฟ ากฝ่ ามื อลงบนโต๊ะคราหนึ่ ง เจ็บ มือ หัว ใจก็

เจ็บ มารดามันเถอะ จักรพรรดิช่างรนหาที่ตายนัก!

“ไม่มี...เรือ่ งร้ายแรงอันใดใช่หรือไม่?”

บ่าวรับใช้ลงั เลเล็กน้ อยก่อนกดเสียงให้ตา่ ลงอีกแล้วเอ่ย

ว่า “ข้าน้ อยได้ยินว่า แค่ได้ยินมาเท่านัน้ นะขอรับ เล่ากันว่านาง
กานัลขันทีของพระองค์ก่อความวุ่นวายจนเบียดพระองค์ตกน้า
ไป งานเลี้ยงบนเรือมังกรจึงพังพินาศ”

เฉินหรูอี้เงียบอยู่ครู่หนึ่ ง จึงเอ่ ยออกมาว่า “ในเมื่อเจ้า

กลับมาแล้ว ข้าก็มิจาเป็ นต้ องส่งคนไปแล้ว เจ้าเรียนโหวเหยี่ย
ว่ า เรื่อ งหมอหลวงที่ ท่ า น...ช่ า งเถิ ด ข้ า เขี ย นจดหมายดี ก ว่ า
เสี่ยวชุ่ยเอาพู่กนั และหมึกมา”

เสี่ ย วชุ่ยนั บ ถือเหลื อเกินแล้ ว คุณหนู รองของนางต้ อง

ผิ ด ปกติ แ ล้ ว เป็ นแน่ ฝ่ าบาทถึ ง กับ ตกลงไปในน้ า แล้ ว ในวัง
วุ่นวายเป็ นการใหญ่ โหวเหยี่ยก็พลอยวุ่นวายตามไปด้วย นาง
ยังกล้าคิดเรือ่ งเชิญหมอหลวงมาดูอาการตนเองอีก...

บัดนี้ หมอหลวงทุกคนคงวิ่งวุ่นอยู่รอบพระวรกายองค์
837
จักรพรรดิแล้ว นางมีชีวิตจนเบือ่ แล้วหรือ ในสถานการณ์ เช่นนี้
ยังคิดพูดเรือ่ งนี้ ?

อย่าว่าแต่ คุณหนูของจวนโหวเลย แม้แต่ พระชายาหรือ

อ๋องก็มิกล้าแย่งหมอหลวงกับองค์จกั รพรรดิเด็ดขาด รูห้ รือไม่?

นางที่ เ ป็ นเพี ย งสาวใช้ ย ัง เข้ า ใจปั ญ หานี้ ดี คุณ หนู ผู้มี

ความรู้เหตุใดจึงไม่เข้าใจ มีเพียงคาอธิบายเดียวนัน้ คือคุณหนู
สะเทือนใจจนสติไม่ปกติแล้ว ทว่าเมื่อเห็นเฉินหรูอี้ร้อนใจดังไฟ ่
สุม เสี่ ยวชุ่ยจึงมิกล้าเตื อน จาต้ องเตรียมสิ่งของตามที่ คุณหนู
กาชับ

เฉินหรูอี้เขี ยนวาจาที่ เพิ่งบอกกล่ าวต่ อเสี่ ยวชุ่ยเมื่ อครู่

เขียนลงในจดหมายอย่างรวดเร็วและครบถ้วน แต่นางเกรงว่า
เฉิ นว่ า นเหนี ยนจะมิ เ ข้ า ใจ จึ ง เขี ย นด้ ว ยตัว อัก ษรซ่ ง ทัง้ หมด
ยกเว้นคาว่าหมอหลวงเพียงสองคาที่นางเปลี่ยนไปใช้อกั ษรเว่ย
เปย

เมื่อนาจดหมายใส่ซองก็ส่งให้บา่ วรับใช้นากลับไป

บ่าวรับใช้ ติดตามเฉินว่านเหนี ยนมานาน พบเห็นอะไร

มามาก เรื่องใดไม่ควรพูดก็ไม่พดู ไม่ควรถามก็ไม่ถาม ไม่ควรรู้

838
ตีให้ตายเขาก็ไม่รู้ เห็นชัดว่าคุณหนูรองนัน้ มีแผนการบางอย่าง
แต่ เขาก็ทาเป็ นไม่ทราบ รับจดหมายแล้วรีบไปที่ หน้ าห้ องเสื อ
ดาวทันที

ด้านนอกด้านในประตูมีขนุ นางและพระญาติไม่ตา่ กว่า

สามสิ บคน โชคดี ที่ เ ฉิ นโหวเหยี่ ย เกิ ด มามี รู ป โฉมที่ ง ดงาม
อาภรณ์ บ นร่ า งก็เ ป็ นชุ ด เดิ ม กับ ที่ เ ขาเห็ น เมื่ อ เช้ า แม้ น อยู่
ท่ามกลางผูค้ นมากมายก็สามารถมองเห็นเขาได้ในทันที

“คุณ หนู ร องก าชับ ว่ า ให้ ม อบจดหมายนี้ แ ก่ โ หวเหยี่ ย

ขอรับ” บ่าวรับใช้ส่งจดหมายให้เขาด้วยท่าทางนอบน้ อม

ทัง้ ที่ เ ฉิ นหรู อี้ ก็ท ราบดี ว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ต กน้ า ยัง ส่ ง
จดหมายมาให้เขาในเวลานี้ อีก ใช้หวั เข่าคิดก็ทราบได้ทนั ที ว่า
ต้ อ งเป็ นเรื่ อ งส าคัญ เฉิ นว่ า นเหนี ยนรี บ เปิ ดจดหมายออกดู
โดยเร็ว ไม่ดูยงั ดีเสี ยกว่า ครัน้ ดูเสร็จเขาแทบจะกัดลิ้นตนเอง
ขาดเสียเดี๋ยวนัน้

839
 201 ดึงดัน

หัวใจเฉินว่านเหนี ยนเย็นเยียบไปหมด หมอหลวงเพิ่งจะ

เข้าไปก่อนพวกเขาที่ ใจร้อนรนดุจไฟสุมจะตามมาเสี ยอี ก เฉิน
ฮวายออกมารับเข้าไปข้างในด้วยตนเอง แม้นรีบร้อนแต่กม็ ิ ได้
เป็ นที่สงั เกตมากนัก

ในจดหมายของเฉินหรูอี้เ ขี ย นชัด เจนคื อ ‘หมอหลวง’

เป็ นสองค าที่ ไ ม่ เ หมื อ นอัก ษรตัว อื่ น ปั ญ หาเกิ ดขึ้ น ที่ ห มอ
หลวงนัน่ เอง

ทว่ าหมอหลวงคื อหมอที่ รกั ษาพระบรมวงศานุ วงศ์ทุ ก

พระองค์โ ดยเฉพาะ หากใช้ ห มอหลวงลงมื อ ย่ อ มไม่ มี ท าง
ป้ องกันได้ หมอคิดฆ่าผูใ้ ด ผูน้ ัน้ ย่อมตายอย่างไร้รอ่ งรอย

เพลิงลุกไหม้มาถึงขนคิ้วแล้วนางเพิ่งจะกระโดดออกมา
เห็นเขามีหตั ถ์เทพเนตรทิพย์หรือไรถึงได้นาจดหมายมาให้เขา
ดังเขามี
่ พลังหยุดยัง้ ทุกอย่างได้ ผูใ้ ดจะฟังเขาเล่า

ส่ วนคนอี กผู้หนึ่ งก็ทราบดีว่าจะเกิดเรื่องราวใด แต่ กย็ งั

นาตนเองเข้ าไปสู่ส ถานการณ์ นั น้ ศี รษะไม่ ชนกาแพงก็มิห ัน
หลังกลับ อุปนิสยั รนหาที่ตายช่างยากจะแก้

2
 เฉินว่ านเหนี ย นน้ อมนั บถื อสองคนทัง้ กายและใจ ช่ าง
เป็ นคู่ที่สวรรค์สรรค์สร้างมาเพื่อกันโดยแท้

สาหรับอันตรายที่ องค์จกั รพรรดิต้องประสบ แม้นเฉิน

หรูอี้ จ ะเป็ นคนพูด ออกมาเองแต่ แ ท้ จ ริ ง นางก็ย ัง มี ค วามไม่
แน่ ใจอยู่ บ้ า ง บัด นี้ องค์จ ัก รพรรดิ ไ ด้ พิ สู จ น์ ใ ห้ น างเห็น แล้ ว
ว่าทุกอย่างเป็ นความจริง

เฉินว่านเหนี ยนร้อนใจจนเหงื่อไหลซึ ม จดหมายในมือ

เขาแทบจะเปี ยกเปื่ อยไปหมดแล้ว คิ้วทัง้ สองขมวดแน่ น

เรื่องบีบคัน้ มาถึงขนตาแล้ว หากเขายังไม่ยื่นศีรษะออก

ไป เกรงว่าหากองค์จกั รพรรดิทรงเกิดเหตุ ทัว่ ทัง้ ต้ าจิ้นคงได้
ผลัด เปลี่ ย นแผ่ น ฟ้ าแล้ ว เขาจึ ง กัด ฟั น เดิ น ไปข้ า งหน้ า ในใจ
พลางคิดว่าหากข้ามิก้าวลงสู่นรกผู้ใดจะก้าวลงสู่นรกเล่า เขา
ซ่ อ นจดหมายฉบับ นั ้น ไว้ ใ นแขนเสื้ อ ก้ า วไปข้ า งหน้ าพลาง
ตะโกนร้องขึน้ ว่า “จงหย่งโหวเฉินว่านเหนี ยนขอเข้าเฝ้ าฝ่ าบาท
เป็ นเรื่องเร่งด่วนยิ่ง ขอฝ่ าบาทโปรดทรงอนุญาตด้วยเถิดพ่ะย่ะ
ค่ะ”

เมื่อเสียงอันกึกก้องสะเทือนฟ้ านี้ ดงั ขึน้ เหล่าขุนนางที่มา

เฝ้ าดูอาการขององค์จกั รพรรดิอย่างเงียบทัง้ ที่ อยู่ด้านนอกและ
3
ด้ านใน รวมถึงองครักษ์ เสื้อแพรที่ เคลื่อนพลมาเพื่ ออารักขา
องค์จกั รพรรดิ ท งั ้ บริว ารที่ เ ดิ น ไปเดิ น มาต่ า งหัน ไปมองที่ เขา
เป็ นตาเดียว ผู้ใดจะคิดว่าองค์จกั รพรรดิทรงเกิดเหตุเช่นนี้ แล้ว
ยังมีคนอาจหาญกระโดดออกมาก่อความวุ่นวาย

แม้ น บอกว่ า เสี ย งดัง กึ ก ก้ อ งยัง รู้ สึ ก ผิ ด ต่ อ ท่ า ทางอัน

องอาจมันคงดุ
่ จขุนเขาของเฉินโหวเหยี่ยเลย!

หากเป็ นขุนนางตาแหน่ งสูงที่ ได้รบั การโปรดปรานก็ช่าง

เถิด แต่กลับเป็ นจงหย่งโหวผู้นี้ มารดามันเถอะ ขุนนางในราช
สานั กมี ผ้ใู ดบ้างไม่ทราบว่าองค์จกั รพรรดิทรงไม่ชอบพระทัย
เขาเพียงใด แต่ ในเมื่อมิโปรดปรานเหตุใดจึงทรงพระราชทาน
บรรดาศัก ด์ ิ แก่ เ ขา เรื่ อ งนี้ จึ ง กลายเป็ นปริ ศ นาเรื่ อ งที่ แ ปด
นับตัง้ แต่ สถาปนาอาณาจักรต้ าจิ้นมาจนถึงรัชสมัยจางเหอไป
โดยปริยาย

มารดามันเถอะ แม้นในสถานการณ์ ปกติองค์จกั รพรรดิ

ทรงจามเหล่าขุนนางก็ล้วนตัวสันงั ่ นงกแล้ว ยามนี้ ทรงตกลงไป
ในน้า แช่อยู่ในนัน้ เป็ นนานจึงช่วยขึน้ มาได้

เมื่อกลับถึงห้องเสือดาวก็ปิดประตูเงียบไม่มีผ้ใู ดว่าทรง
เป็ นเช่นใดบ้าง เวลานี้ จงหย่งโหวกลับกระโดดออกมาดุจอาชา
4
ดุจวานร พวกเขาพูดได้เพียงว่า ความกล้ามากหลาย รนหาที่
ตายด้วยท่าทีสตั ย์ซื่ออย่างที่สดุ

เป็ นสถานการณ์ที่ฝงู ชนล้วนต้องจับจ้อง เฉินว่านเหนี ยน

รู้สึกว่ามีสายตาอันร้อนแรงมองมาที่ เขาจากทุกทิศทาง คล้าย
พร้ อ มจะเปลี่ ย นไปเป็ นบรรยากาศของการย่ า งหมู ห ัน ได้
ตลอดเวลา

แต่ เขารู้ดีว่านี้ อาจเป็ นวิธีเดี ยวที่ จะท าให้ เขาได้ พ บกับ

องค์จกั รพรรดิ

เฉินฮวายคอยติดตามไม่ห่างจากองค์จกั รพรรดิแม้เพียง
เค่อ อย่าว่าแต่จะพบองค์จกั รพรรดิเลย แม้แต่ หน้ าเฉินฮวายก็
ยังเป็ นเรื่องที่ เป็ นไปได้ยาก ห้องเสือดาววุ่นวายถึงเพียงนี้ การ
หาคนเข้าไปแจ้งเรือ่ งแทนเขานัน้ ย่อมไม่มี

“ฝ่ าบาท หม่อมฉันเฉินว่านเหนี ยน...” เขายังเอ่ยไม่ทนั

จบคาก็เห็นประตูถกู เปิดออก

เฉินฮวายสองมือวางประกบที่หน้ าอก เดินมาด้วยสีหน้ า

เรี ย บเฉย เมื่ อ เดิ นมาถึ ง ขัน้ บัน ไดสุ ด ท้ า ยจึ ง หยุ ด ลง แล้ ว
ประกาศเสี ยงดังว่า “หมอหลวงกาลังตรวจดูอาการให้ ฝ่าบาท

5
ขอใต้ เ ท้ าทุกท่ านโปรดอยู่ในความสงบ” แล้ ว จึงหัน ไปมองที่
เฉินว่านเหนี ยน ถอนหายใจอันไร้เสี ยงอยู่ในใจ เมื่อผู้นาเช่ น
จัก รพรรดิ ช มชอบเสี่ ย งอัน ตราย เหล่ า ขุ น นางแต่ ล ะคนจึ ง
ชมชอบรนหาที่ ต าย “เฉิ นโหวเหยี่ ย มี เ รื่ อ งอัน ใดเชิ ญ เข้ า ไป
กราบทูลที่ด้านใด”

กล่าวจบ ก็ผายมือออกแสดงท่าทางเชื้อเชิญ ครานี้ เหล่า

ขุนนางจึงวางใจลง นอกจากใบหน้ าที่ดเู คร่งขรึมเพียงเล็กน้ อย
ของเฉิ นฮวายแล้ ว ก็ไ ม่ มี อ ัน ใดที่ น่ าตกใจ ทัง้ ยัง มี เ วลามา
จัดการเรื่องของจงหย่งโหวอี ก คาดว่าองค์จกั รพรรดิกค็ งมิได้
เป็ นอันใดมาก

บรรยากาศในห้ อ งเสื อ ดาวพลัน เปลี่ ย นไปโดยพลัน

ประหนึ่ งชัน้ น้าแข็งได้ละลายไปแล้ว

เฉินว่านเหนี ยนจึงโล่งอกได้เสียที องค์จกั รพรรดิมิได้สติ

ฟัน่ เฟื อนถึงขัน้ ที่ร้วู ่าเขาเสี่ยงชีวิตมาตะโกนโห่ร้องอยู่ที่นี่เพราะ
มีเรือ่ งสาคัญแต่กย็ งั ทาเป็ นไม่สนพระทัย

เมื่อเดินตามเฉินฮวายเข้าไปในประตูแล้ว แม้นโดยรอบ
นัน้ มีผ้คู นรายล้อม ทุกสามก้าวจะมีนางกานัล ทุกห้าก้าวจะพบ
ขัน ที แต่ เ ขาก็มิ ส นธรรมเนี ยมอัน ใดอี ก ต่ อ ไป มื อ หนึ่ งดึ ง
6
กระชากเฉินฮวายผลักไปที่ มุมกาแพง ร่างทัง้ ร่างพุ่งเข้าหาร่าง
เฉินฮวาย ริมฝี ปากนัน้ แทบจะแนบติดไปกับใบหูของเขาแล้ว

เฉิ นฮวายขนลุ ก ชู ช ัน ไปทัว่ ร่ า ง หากมิ ใ ช่ รู้ ว่ า ภายใต้

สายตาผู้คนมากมายเหล่านี้ เฉินโหวเหยี่ยย่อมมิกล้าทาอันใด
ตน ทัง้ ยังมีฐานะเป็ นพี่ ชายแท้ ๆ ของเฉินหวงโฮ่ ว เขาคงข่วน
หน้ าคนผูน้ ี้ แล้วให้ขนั ทีมาลากตัวออกไปแล้ว

มีสิ่งใดก็พดู สิ ไยต้องขยับเข้ามาใกล้ถึงเพียงนี้ ?

พวกเขาสนิทกันถึงขัน้ สามารถเป่ าลมหายใจรดหูกนั งัน้

หรือ?

แม้ แ ต่ ก ลิ่ น หอมจากอาภรณ์ ก็ย ัง ลอยมุ ด เข้ า มาในรู

จมูกแล้ว!

“หา? ” เฉิ นฮวายถลึ ง ตาจ้ อ งเฉิ นว่ า นเหนี ยนอย่ า ง

ประหลาดใจ แต่ กเ็ อ่ยเสี ยงกดตา่ คล้ายบีบเค้นมันออกมาจาก
ลาคอเลียนอย่างเฉินว่านเหนี ยน “โหวเหยี่ยกล่าวอันใด ข้ามิได้
ยิน ท่านเงยหน้ าขึน้ อีกนิดเสียงดังกว่านี้ อีกหน่ อยได้หรือไม่?”

เฉินว่ านเหนี ย นขยับ เข้ าใกล้ จนแทบจะกัด ใบหูเ ขาอยู่

แล้ว “เสี ยงดังไม่ได้ ” เขาเอ่ ยเสี ยงเบาพลางลอบยัดจดหมาย
7
ของเฉินหรูอี้ใส่ในมือเฉินฮวาย พูดเน้ นทีละคาออกมาว่า “หมอ
หลวง บุคคลที่ น่าสงสัยคือหมอหลวง องค์จกั รพรรดิ...ให้ หมอ
หลวงตรวจดูอาการเสร็จแล้วหรือ?”

เวลานี้ เขากลับคิดสิ่งใดไม่ออก รี บร้อนผลักเฉินฮวาย

เข้าไปในห้อง “เฉินกงกง ท่านรีบเข้าไปทูลฝ่ าบาทเร็ว พระองค์
จะได้ทรงตัดสินพระทัย...”

เฉินฮวายเดินเข้าไปข้างในตามแรกผลักของเขา ทันใด
นั น้ เฉินว่ านเหนี่ ย นกลับ ไม่ผลักเขาแล้ ว แต่ ดึ ง เขาไว้ มิ ใ ห้ เ ข้ า
ไปด้านใน “ฝ่ าบาท...ปลอดภัยดีใช่หรือไม่?”

เฉินฮวายพยายามข่มกลัน้ โทสะ ลากเขาไปมาดังตุ ่ ๊กตา

ผ้าขาดก็มิปาน หากนี่ มิใช่พี่ชายของเฉินหวงโฮ่ว เขาคงทูลฟ้ อง
ต่อฝ่ าบาทให้เขาไม่ได้ตายดี!

อดทน อดทนไว้!

“น้ องข้ารออยู่ที่จวนด้วยความร้อนใจ ขอกงกงโปรดเห็น

ใจด้วยเถิด”

เฉินฮวายอดกลอกตาไปมาไม่ได้ เขามีสิทธ์ ิ เห็นใจผู้ใด

งัน้ หรือ?
8
 ความเห็นใจของเขาคือความผิด องค์จกั รพรรดิอาจฆ่ า
เขาได้

เพียงแต่ เมื่อองค์จกั รพรรดิมิได้ตรัสออกมา เขาก็มิกล้า

พูดความคิดนี้ กบั เฉินโหวเหยี่ย หากเขาปากพล่อยพลัง้ เผลอพูด
ออกไป ความผิดทุกอย่างล้วนตกอยู่ที่เขา

นี่ คือความขมขื่นของข้ารับใช้ เฉินฮวายลอบถอนหายใจ

เขาส่ายศีรษะไปมาให้เฉินว่านเหนี ยน บ่งบอกว่าทรงปลอดภัย
แล้วค่อยๆ ดึงแขนเสื้อตนจากมือเขา เดินเข้าไปด้านใน

เหลื อ เพี ย งเฉิ นว่ า นเหนี ยนที่ ยื น อยู่ ต รงนั น้ ด้ ว ยความ

ว้าวุ่น ส่ายศีรษะหมายความว่าเช่นใด?

คือไม่ปลอดภัย? หรือไม่เป็ นอันใด?

มารดามัน เถอะ หากเขาส่ า ยหน้ าแล้ ว ส่ ง ยิ้ ม ให้ ห รื อ

ร้องไห้ ออกมาเพื่ อบอกใบ้แก่ เขาก็สิ้นเรื่อง แค่ ส่ายหน้ าเพี ยง
อย่างเดียวหมายความว่าอันใดเล่า? ทัง้ ใบหน้ าก็ไร้ความรู้สึก
ดังคนตาย...เขามึ
่ นงงไปหมดแล้ว!

เฉินฮวายไม่ทนั ได้ดูแม้แต่ จดหมายด้วยซ้ าเขารีบเก็บ

มันซ่ อนไว้ในแขนเสื้อ รอกระทังหมอหลวงผู
่ ้วินิจฉั ยและหมอ
9
หลวงผูต้ รวจอาการอีกสองคนตรวจอาการจนเสร็จ เมื่อส่งหมอ
หลวงกลับไปแล้ว เขาก็ให้ นางกานั ลขันที ที่คอยรับใช้ ในห้ อง
ส่วนพระองค์ออกไป จึงนาจดหมายถวายแด่องค์จกั รพรรดิ

เซี ย วเหยี่ ย นนอนอยู่ บ นแท่ น บรรทมมัง กรด้ ว ยความ

อ่ อ นเพลี ย เมื่ อ เห็น จดหมายนั น้ แววตากลับ พลัน อึ ม ครึ ม ลง
ทันใด มุมปากบิดเบ้เล็กน้ อย

จดหมายนัน้ เปี ยกเหงื่อในมือของเฉินว่านเหนี ยน ทัง้ ยับ

ยู่ยี่ เขาหยิบขึน้ มาในมือยังรูส้ ึกได้ถึงกลิ่นเหงื่อที่ติดอยู่

“หมอหลวง? ” เซี ยวเหยี่ ยนเอ่ ยขึ้นมาช้ าๆ เลิกคิ้วขึ้น

เล็กน้ อย อดแค่นเสียงเราะอันเย็นเยียบออกมามิได้

เฉินฮวายเพียงรู้สึกถึงลมเย็นสายหนึ่ งพัดวูบผ่านต้นคอ
เขาไป เส้นผมล้วนเสียขวัญจนลุกชี้ชนั หมดแล้ว

นี่ คือเหตุผลว่าทาไมเขาต้องช่วยเฉินหรูอี้!

นี่ เหตุ ผ ลว่ า ท าไมเขาจึ ง หวัง ให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ คื น ดี

กับ เฉิ นหรูอี้ เพราะทรงแปรปรวนง่ า ยเช่ น นี้ แล ก่ อ นหน้ านี้
งดงามดุจแสงอาทิตย์ส่อง ชัวประเดี่ ๋ยวกลับหนาวเหน็ บดุจธาร
น้าแข็ง
10
 “ฝ่ าบาท ทรงให้ ห ม่ อ มฉั น ส่ ง คนไปตรวจสอบหรื อ ไม่
พ่ ะ ย่ ะ ค่ ะ ?” เขาเอ่ ย ถามเสี ย งสัน่ เมื่ อ ได้ ร ับ สายพระเนตร
คมกริบดุจดาบนัน้

ดูเอาเถิด บัดนี้ องค์จกั รพรรดิทรงวิปริตไปได้ถึงเพียงนี้ ดี

ชัว่ มิ แ ยกแยะ เขาพู ด อัน ใดแล้ ว หรื อ ? พระองค์ร บั สัง่ ให้ ท า
เช่นใดเขาก็กระทาเช่นนัน้ ผิดด้วยหรือไร?!

“ต่ อ ให้ ห มอหลวงกิ น ใจหมี ดี เ สื อ มาก็ค งมิ ก ล้ า ลงมื อ

กับเจิ้นโดยตรง อีกอย่างนาง...ก็เพียงแค่คาดเดา หากรู้ว่าผู้ใด
คือคนร้าย ก็คงพูดไปนานแล้ว ไม่ว่าตอนนี้ นางจะพูดอันใดก็
ล้วนเป็ นการคาดเดาของนางทัง้ สิ้น อาจจะเป็ นหมอหลวงหรือ
ห้องโอสถกระทังห้ ่ องเครื่องล้วนมีความเป็ นไปได้ทงั ้ สิ้น อาหาร
และยาบางชนิดกินร่วมกันไม่ได้อาจกลายเป็ นพิษเรื่องนัน้ เจิ้น
ทราบดี แต่ จะมีสกั กี่ คนที่ ทราบละเอี ยดกระทังว่ ่ าอาหารที่ กิน
เป็ นประจ าทุกวันนัน้ เป็ นปฏิปักษ์กบั สิ่งใดบ้าง?

แม้นโอสถไม่ใช่ ปัญหา หมอหลวงไม่ใช่ ปัญหา แต่ หาก

อาหารเครื่องดื่มที่ เขากินทุกวันเป็ นปฏิปักษ์ต่อยาที่ เขากินเล่า
การเอาชีวิตเขาก็มิใช่เรือ่ งยาก

คนที่ อยู่เบือ้ งหลังนัน้ คงมิล้มเลิกง่ายๆ แน่ เซี ยวเหยี่ยน

11
พลันขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ โยนจดหมายนัน้ ใส่รา่ งเฉินฮวาย

“เผาเสีย”

“......” เฉินฮวายได้แต่ เงียบงัน นี่ มนั เรื่องราวใดกันอี ก

เล่า พูดคุยอยู่ดีๆ กลับบันดาลโทสะใส่จดหมายเสียอย่างนัน้

เขานัน้ ทาได้เพียงกล้าโกธรเคืองแต่ไม่กล้าพูด จึงจาต้อง

หยิบจดหมายนั น้ ไปยังหน้ าตะเกี ยง เปิดที่ ครอบมันออก แล้ว
จุดไฟ พริบตาก็ถกู เปลวไฟกลืนกินจนหมด

เฉินฮวายหมุนกายกลับไปจึงพบว่าสายพระเนตรนัน้ เอา
แต่ จ บั จ้ อ งที่ มื อ ของเขา แววพระเนตรดังสุ
่ นั ข ป่ าอัน ดุร้ า ยที่
อาศัยอยู่ในป่ าลึกและมิได้มีอาหารตกถึงท้องมาครึ่งเดือนแล้ว
...พระองค์ทรงให้เขาเผา เขาก็เพียงทาตามเท่านัน้ มิใช่หรือ?

“ฝ่ าบาท หม่อมฉันเผาตามที่พระองค์ทรงรับสังเรี

่ ยบร้อย
แล้วพ่ะย่ะค่ะ” เขาพยักหน้ ายืนยันแก่องค์จกั รพรรดิ

เซี ย วเหยี่ ย นเหลื อ บมองเขาคราหนึ่ ง “ให้ ค นจับ ตาดู

ตาหนักเหรินโซ่วไว้ หากมีความเคลื่อนไหวใดให้รายงานทันที
ส่ วนสตรีสกุลต่ ง แม้นจะร่อแร่เพียงไรก็น่าจะอยู่ไปได้ อีกสอง
สามเดือน เจ้าให้ คนไปสิว่ายังมีลมหายใจอยู่หรือไม่ หากยังมี
12
อยู่ ก็ช่วยสงเคราะห์นางเสีย”

อยากให้ เขาตาย แล้วอุ้มชูรชั ทายาทขึ้นครองราชย์งนั ้

หรือ...

มีความสามารถมีใจทะเยอทะยานมีเล่ห์เหลี่ยมมากถึง
เพียงนัน้ ก็มีแค่สองคนนี้ เท่านัน้

เ ฉิ น ฮ ว ายน้ อมรั บพระบัญชาทันที เอ่ยอย่างพินอบ

พิเทาว่า “หม่อมฉันน้ อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

เขาเดิ น ออกไปเพี ย งไม่ กี่ ก้ า วก็รู้สึ ก ว่ า ไม่ ถ ูก ต้ อ ง จึ ง

ค่อยๆ หมุนตัวกลับไปเอ่ยปากอย่างลังเลว่า “ฝ่ าบาท...เฉินโหว
เหยี่ ยให้ หม่อมฉั นมาทูลว่า คุณหนู รองตระกูลเฉินยังระลึกถึง
ฝ่ าบาทเสมอ...”

“เจ้ า รับ ใช้ เ จิ้ น มิ ใ ช่ เ ฉิ นว่ า นเหนี ยน เขามี สิ ทธ์ ิ อัน ใด

‘ใช้ ’ เจ้ า ?” ใบหน้ า หล่ อ เหลาของเซี ย วเหยี่ ย นนิ่ งขรึ ม ดุจ น้ า
เตี ยงนอนมิสามารถทาให้ เขาดูเป็ นคนป่ วยอ่ อนแอได้เลย ยัง
คงไว้ด้วยอานาจบารมีเช่นเดิม ทาให้เฉินฮวายอยากจะยกมือ
ตบปากตนเองยิ่ง

เขามันรนหาที่!
13
 หาเรือ่ งใส่ตวั แท้ๆ !

จะพูดมากไปไย ฝ่ าบาททรงชมชอบทาสิ่งใดก็ให้พระองค์
ท าเถิ ด เฉิ นหวงโฮ่ ว อยากจะคิ ด ถึ ง ก็คิ ด ถึ ง ไป เรื่ อ งในอดี ต
หายไปอยู่ที่ใดกันเล่า!?

“หม่อมฉันสานึ กผิดแล้ว หม่อมฉันทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินฮวายถวายพระพรแล้วถอยหลังออกไปทันที สาบาน
กับตนว่าจะมิยุ่งเรื่องขององค์จกั รพรรดิอีก ส่วนเขานัน้ ทนได้
ถึงวันใดก็วนั นัน้ เขาคงทนจนกระทังถู
่ กพระอารมณ์ อนั บ้าคลัง่
ขององค์จกั รพรรดิทรมานจนตาย ก็นับว่าได้ทาเพื่อต้าจิ้น และ
ทาหน้ าที่ของตนอย่างสุดความสามารถแล้ว หากมีภพหน้ า เขา
ขอให้ต้าจิ้นล่มสลายไปเสี ย ให้เขาได้มีชีวิตอยู่ในยุคสมัยที่ ทุก
คนมีชิ้นส่วนในร่างกายครบด้วยเถิด!

ครัง้ นี้ เฉินหรูอี้นับว่าได้เห็นถึงการตัดสินใจอันเด็ดขาด

แล้วขององค์จกั รพรรดิบอกว่าไม่พบ ก็ไม่พบจริงๆ!

ไม่ มี แ นวโน้ ม ที่ จ ะหวนคื น กลับ มา ไม่ พ บร่ อ งรอยการ

ละลายของธารน้ า แข็ง ปิ ดประตูห้ อ งเสื อ ดาวไว้ แ น่ ไ ม่ มี ข่ า ว
คราวใดเล็ดลอดออกมา เฉินว่านเหนี ยนสืบถามอยู่หลายคราก็

14
มิได้ความอันใด แม้แต่ เฉินฮวายก็มิอาจพบได้ที่นับได้ว่าเป็ น
ข่าวดีนัน้ มีเพียงเรือ่ งที่สตรีสกุลต่งตายแล้วเท่านัน้

ในวันที่ องค์จกั รพรรดิทรงตกน้ านั น้ หลังจากที่ ต่งหวง

โฮ่วทราบข่าวก็เป็ นห่วงองค์จกั รพรรดิอย่างยิ่ง ตกดึกอาการก็
ยิ่งยา่ แย่ ไม่ทราบว่าทรงสวรรคตไปในเวลาใด คาดว่าบนโลกนี้
คงไม่มีผ้ใู ดทราบแน่ เพราะว่าหลังจากเที่ ยงคืนนัน้ นางกานัล
คนสนิทของต่งหวงโฮ่วทาตะเกียงน้ ามันควา่ ตาหนักเจาหยาง
เสี ยหายไม่มาก ทว่าห้องที่ ต่งหวงโฮ่วประทับอยู่ถกู เผาไหม้จน
ไม่เหลือสิ่งใด

ครัน้ เห็น ว่ า เกิ ด ไฟไหม้ คิ ด ไปช่ ว ยคนก็ไ ม่ ท ัน เสี ย แล้ ว

เมื่ อ เปลวเพลิ งถูก ดับ ลงก็ พ บศพสองศพในสภาพที่ ก าลัง
ตะเกียกตะกายออกไปด้านนอก ผูห้ นึ่ งอยู่บนเตียง ผูห้ นึ่ งอยู่บน
พื้น ใบหน้ าถูกไฟเผาจนดูไม่ออก มีเพียงเศษอาภรณ์ ที่สวมอยู่
เท่านัน้ ที่ช่วยยืนยันฐานะของคนทัง้ สองได้

วันรุ่งขึ้นองค์จกั รพรรดิจึงประกาศออกไปให้ ใต้ หล้ าได้

รับทราบว่า ต่งหวงโฮ่วสวรรคตแล้ว

เฉินหรูอี้ไม่เคยเชื่ อว่าผู้ที่พานั กอยู่ในตาหนั กเจาหยาง

จะเป็ นสตรีสกุลต่งที่ เจ็บป่ วยออดๆ แอดๆ เลย นางเห็นกับตา
15
ในวัน ที่ จกั รพรรดิ พ ระองค์ใหม่ได้ ขึ้น ครองราชย์ว่ าต่ ง ไท่ โฮ่ ว
แต่งองค์งดงามเพียงใด ท่าทางไม่เหมือนคนป่ วยเลยสักนิด คง
มิใช่เพราะพระโอรสตนได้ขึน้ ครองราชย์จึงเบิกบานพระทัยหาย
กลับมาเป็ นปกติประหนึ่ งได้กินโอสถทิพย์กม็ ิ ปาน

มีเพียงเหตุผลเดียวนัน่ คือนางแสร้งป่ วย นางคงรู้แล้วว่า

องค์จกั รพรรดิคิดสังหารนาง ดังนั น้ จึงแสร้งอ่ อนแอเจ็บ ป่ วย
คล้ายคนที่มีวนั นี้ แต่ไม่มีพรุ่งนี้ แล้วกระนัน้ ทาให้องค์จกั รพรรดิ
สบายพระทัย เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสมก็ย้อนกลับมาทาร้าย

ทัง้ ที่สกุลต่งตายแล้วนางควรดีใจจึงจะถูก ทว่าเมื่อนึ กถึง

คาว่า ใบหน้ าถูกไฟเผาจนดูไม่ออก ที่ เฉินว่านเหนี ยนบอกเล่า
ต่ อนาง ก็ทาให้นางรู้สึกกระอักกระอวนดังกลื่ นแมลงวันลงไป
กระนัน้

อยู่ต้ องเห็นคน ตายต้ องเห็นศพ ทว่ านางมิเพี ยงไม่ได้

เห็นศพ แต่ หน้ าศพก็ยงั ดูไม่ออก ที่ คนภายในวังเชื่ อว่าเป็ นต่ ง
หวงโฮ่วเพราะศพนัน้ นอนอยู่บนแท่นบรรทมหงส์ อาภรณ์กเ็ ป็ น
แบบที่ คนในวังเคยเห็นพระองค์ใส่ ต่ างหูกเ็ ป็ นคู่ที่ต่งหวงโฮ่ ว
มักใส่ประจา

ทว่านางกลับไม่เชื่อสักเท่าใด สิ่งเดียวที่จะทาให้หวั ใจอัน

16
อ่ อ นแอของนางเชื่ อ ได้ คื อ การได้ ร ั บ ค ายื น ยั น จากองค์
จักรพรรดิ

เ ว ล า ก า ร ต า ย ข อ ง ส ต รี ส กุ ล ต่ ง ดู มี เ งื่ อ น ง า อ ง ค์
จักรพรรดิเพิ่งตกน้ า สตรีสกุลต่ งก็มาตาย นางไม่เชื่ อว่าองค์
จักรพรรดิจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง

ความสงสัยของนาง มีเพียงการได้รบั คายืนยันจากองค์

จักรพรรดิเท่านัน้ จึงจะวางใจได้ ทว่า มารดามันเถอะ ตี ให้ตาย
อย่างไรองค์จกั รพรรดิกม็ ิ ยอมมาพบนาง

ไหนสั ญ ญาว่ า จะเชื่ อ ถื อ ในกัน และกัน จะรัก กั น ไม่

เปลี่ ยนแปลง แม้นตายกลายเป็ นผีก็ต้องตามหานางอย่ างไร
เล่า?!

นางช่ างโง่เขลาและไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ถึงกับเชื่ อคา

โกหกของเขา!

ในที่ สุดก็รอจนมาถึ งวันที่ สิบสี่ เดือนห้ า เฉินหรูอี้ตื่นแต่

เช้ าตรู่ ลุกขึ้นมาสวมชุดบุรุษที่ เฉินว่านเหนี ยนสังคนตั ่ ดไว้ ให้
นางตัง้ นานแล้ว และจับเสี่ยวชุ่ยแต่งตัวเป็ นบ่าวรับใช้ เสร็จก็นัง่
รถม้าเร่งรุดไปที่วดั ชิงจิ้ง

17
 เฉินว่านเหนี ยนไม่กล้าบอกแก่นาง ไม่ว่าองค์จกั รพรรดิ
จะประชวรจริงหรือไม่ ทว่าหลายวันมานี้ พระองค์ทรงพักฟื้ นอยู่
แต่ ในห้อง ในคราที่ เฉินฮวายบอกข่าวนี้ แก่เขานัน้ พระองค์ยงั
ทรงมีพลานามัยที่ แข็งแรง ทว่าสถานการณ์ ในยามนี้ การที่องค์
จักรพรรดิจะเสด็จไปวัดชิงจิ้งนัน้ มีความเป็ นไปได้น้อยมาก

ทว่ า นี้ เ ป็ นเพี ย งความหวัง เดี ย วที่ น างจะได้ พ บกับ องค์

จัก รพรรดิ น้ อ งสาวของนางเอาแต่ คิ ด ถึ ง การได้ พ บกับ องค์
จักรพรรดิ เขาจะทาลายความหวังสุดท้ายของนางได้อย่างไร

“...ระวังตัวด้ วย” เฉินว่านเหนี ยนแหวกท่ านรถม้าเอ่ ย

เสียงตา่ ว่า “ข้าได้ให้ทหารยี่สิบนายไปคุ้มครองเจ้า หากไม่พบ...
เขา เจ้าก็อย่าเสี ยใจไป กลับถึงจวนแล้วค่อยมาคิดว่าจะทาฉัน
ใดต่อไป”

พลันเสี ยงแค่นหัวเราะจึงดังออกมาจากหลังม่าน “หาก

ครานี้ มิอาจพบหน้ า พี่ ใหญ่ พรุ่งนี้ ท่านก็ประกาศให้ ทุกคนได้
ทราบทัวกั่ น ว่าข้าจะออกบวชเป็ นแม่ชี!”

18
 202 เฝ้ าตอรอกระต่าย

รถม้ า ของเฉิ นหรูอี้ วิ่ ง ไปบนถนนใหญ่ ไ ปจนถึ ง ตรอก

เล็กๆ มุ่งหน้ าไปยังวัดชิงจิ้ง

นางต้องไปดักรอก่อนที่ องค์จกั รพรรดิจะมาถึง ด้วยกลัว

ว่าหากเขาจับพิรุธได้ อาจจะกลับไปทันที เช่ นนี้ มิยิ่งทาให้ คน
โมโหมากกว่ า เขาไม่ ม าอี ก หรื อ เฉิ นหรูอี้ ต ัด สิ น ใจเฝ้ าตอรอ
กระต่าย* นางจึงซุ่มรอที่ประตูวดั หากเขามิมาก็แล้วไป แต่หาก
มาก็จกั ไม่มีทางหลีกหนี ฝ่ามือของนางได้!

วัดชิงจิ้งแห่งนี้ ตงั ้ อยู่สะดือหุบเขา มีบนั ไดหินเก้าสิบเก้า

ขัน้ ปูลาดยาวมาจนถึงเนินเขา

วัดแห่งนี้ มีความเกี่ยวพันกับปฐมกษัตริยแ์ ห่งต้าจิ้นอย่าง

ลึกซึ้ง ปี นั น้ พระองค์ทรงได้บุกเบิกแผ่นดิน รอบกายมีคนมาก
ความสามารถมากมาย ต้ องการบุ๋นมี บุ๋น ต้ องการบูม๊ ี บู๊ หาก
พระองค์มิ ไ ด้ ป กครองแผ่น ดิ น สวรรค์ค งทนดูไ ม่ ไ ด้ แ น่ ถึ ง ได้
มอบขุนนางที่ แข็งแกร่งมาร่วมเคี ยงบ่าเคี ยงไหล่ ซ้ ายมีมงั กร
เขี ยวขวามี พยัคฆ์ขาว ในหมู่คนเหล่านี้ มีแม่ทพั ผู้หนึ่ งที่ แกร่ง
กล้ า อย่ า งยิ่ ง เขาเพี ย งคนเดี ย วฆ่ า ศัต รูไ ปมากมาย เขาคอย
คุ้มครองปกป้ ององค์จกั รพรรดิตงั ้ แต่ พระบาทยังเปื้ อนโคลน
19
จนกระทังได้
่ นัง่ บัลลังก์มงั กรในตาหนักทองคา

แม่ทพั ท่านนี้ ฝีมือเก่งกาจ ฆ่าคนมาจนนับไม่ถ้วยแต่เขา

ไม่ต้องการชื่อเสียงและไม่ต้องการตาแหน่ งลาภยศ แต่ต้องการ
บวชเป็ นหลวงจี น ท่ อ งบทสวดมนต์ เ พื่ อ ลบล้ า งบาปตน
จักรพรรดิทรงมิอาจรังเขาไว้ ้ ได้ แต่กม็ ิ อยากให้จากไปไกล จึงได้
บู ร ณะวัด เก่ า ที่ อ ยู่ ไ ม่ ไ กลจากเมื อ งหลวงให้ ใ หม่ ทั ง้ สร้ า ง
พระพุทธรูปสี ทอง และมีพ ระราชโองการแต่ งตัง้ ให้แม่ทพั ผู้นัน้
เป็ นเจ้าอาวาสวัดชิงจิ้ง พระราชทานนามว่าเหลี่ยวเฉิน

ความเป็ นมาของเหลี่ยวเฉินผู้นี้นัน้ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

หลายสิบปี ที่จกั รพรรดิได้บกุ เบิกแผ่นดินนัน้ มีขนุ นางตายไปก็มี
ถูกปลดก็มี ที่พบจุดจบไม่ดีนัน้ มีถึงครึ่ง บางคนก็เอาแต่ซ่อนตัว
อยู่ในเรือนไม่กล้าแม้แต่จะผายลม มีชีวิตอย่างหวาดผวา ยังมิ
ทันได้ ฆ่าจักรพรรดิให้ ตายตัวเองกลับต้ องไปยมโลกเสี ยก่อน
แล้ว

แต่ ในพระทัยของจักรพรรดิเหลี่ยวเฉินผู้นี้นับเป็ นคนที่

ไม่มีใจละโมบโลภมากฝักใฝ่ ในอานาจ เป็ นคนฉลาดที่ ไม่คิดจะ
แย่งชิงแผ่นดินตระกูลเซี ยวของพระองค์ ต่ อให้ ทรงยุ่งกับงาน
ราชกิจเพียงใด ทุกปี ก็จกั หาเวลามาที่วนั ชิงจิ้งเพื่อสนทนาธรรม
กับเหลี่ยวเฉิน
20
 ในอดี ตเหลี่ยวเฉินเป็ นเพียงแม่ทพั ที่ เคยได้ฟังแค่คาว่า
อามิ ต ตาพุ ท ธเท่ า นั ้น แต่ สุ ด ท้ า ยกลับ กลายเป็ นหลวงจี น ที่
เรียนรู้ธรรมะด้วยตนเอง จากประสบการณ์ของตนเอง วัดชิงจิ้ง
ก็มีชื่อเสี ยงขึ้นมาด้วยบารมีขององค์จกั รพรรดิ ร้อยกว่าปี มานี้
ได้กลายเป็ นหนึ่ งในสิบวัดที่โด่งดังที่สดุ ในต้าจิ้น ธูปเทียนถูกจุด
มิเ คยดับมอด และจักรพรรดิ ต้ าจิ้น องค์ปัจจุบ นั ก็โปรดปราน
การมาพักผ่อนที่วดั ชิงจิ้ง

เมื่อเวลาผ่านมานับร้อยปี วัดชิงจิ้งก็มิได้ศึกษาพระธรรม
อย่ า งสะเปะสะปะเช่ น ยุ ค ของเหลี่ ย วเฉิ น แต่ มี ห ลวงจี น ที่ มี
ชื่อเสี ยงมากมายมาพานักที่ นี่ ทาให้ยิ่งเพิ่มความศรัทธาขึ้นไป
อีก หลวงจีนที่มาอาศัยอยู่ที่นี่นับวันก็ยิ่งมีสติปัญญาฉลาดเฉี ยบ
แหลม ไม่ใช่สิ่ งที่ยคุ เหลี่ยวเฉินสามารถน ามาเปรียบเทียบได้

วัดชิงจิ้งมีคนขึน้ มาจุดธูปสักการะทุกวัน โดยเฉพาะวันที่

สิบห้าเดือนหนึ่ งคนจะเยอะที่สดุ

องค์ จ ัก รพรรดิ เ ลื อ กเสด็จ มาวัน ที่ สิ บ สี่ คาดว่ า คงคิ ด

หลีกเลี่ยงวันที่คนมาเยอะ ทว่า...

เฉินหรูอี้อาจบอกได้ว่าความคิดขององค์จกั รพรรดินัน้
ตรงกับใจของราษฎรเช่นกัน เพราะต่างก็คิดหลบเลี่ยงวันที่ สิบ
21
ห้า ทุกคนจึงมาวันที่สิบสี่

องค์จกั รพรรดิทรงมีพระทัยเมตตาเช่ นเดี ยวกันราษฎร

ใจคิ ด เหมื อ นกัน จึ ง กระท าเหมื อ นกัน ผลสุ ด ท้ า ย...ล้ ว นมา
รวมตัวในวันเดียวกัน

เฉิ นหรูอี้ นั ง่ อยู่ใ นรถม้ า แหวกม่ า นเป็ นรอยแยกเล็ก ๆ

ยื่ น ศี ร ษะออกมาดูบ นั ไดหิ น ถนนเส้ น นี้ เ ป็ นทางขึ้น เขาเพี ย ง
หนึ่ งเดี ยว หากองค์จกั รพรรดิมาก็ไม่มีทางหลบพ้น อย่างไรก็
ต้องเดินขึ้นทางนี้ เฉินหรูอี้รอตัง้ แต่เช้าจนถึงเที่ ยง นางไม่กล้า
ลงจากรถสักครัง้ เพราะกลัวว่าจะคลาดสายตาไปจากบันไดหิน

ในยามที่ พระอาทิตย์ส่ องแสงแรงกล้ าที่ สุด แสงนั น้ พุ่ง

เข้ามาที่ตานางจนจิตใจนางวุ่นวายไปหมด ทันใดนัน้ นางก็เห็น
องค์จกั รพรรดิลงมาจากรถม้าสีเขียวด้วยอาภรณ์ อนั งดงามและ
ท่าทางแสนเย็นชา

เฉิ นหรู อี้ รู้ สึ ก ว่ า หัว ใจของนางเต้ น ตึ ก ตัก ตึ ก ตัก อยู่

เช่นนัน้ สองแก้มแดงปลัง่ แม้แต่ลมหายใจยังหอบกระชัน้

มารดามันเถอะ องค์จกั รพรรดิบ้า คิดถึงนางจะตายแล้ว

งัน้ หรือ!

22
 ปากนัน้ บอกว่าชอบนางรักนาง แต่เขาคล้ายคนมิได้เป็ น
ใดเลย ร่างกายยังบึกบึนดุจวัวหนุ่ม สีหน้ าอิ่มเอิบดุจดื่มน้ าแกง
บารุงมาเป็ นสิบชนิดกระนัน้ ไม่มีนาง คล้ายว่าเขาก็อยู่ได้อย่าง
สุขสบาย

นางพลันรู้สึกเจ็บแปลบในอก แต่ ถึงแม้จะเจ็บ นางก็ยงั

หวังให้เขาสุขสบายเช่นที่เป็ นอยู่นี้แล

ต่อให้ไม่มีนาง เขาก็ยงั อยู่ได้อย่างมีความสุข

โอ๊ะ หัวใจดวงนี้ ของนางช่างงดงามและมีแต่ให้โดยแท้

...เฉินหรูอี้รสู้ ึกโดดเดี่ยวขึน้ มา

“คุณหนู คุณหนู! ” เสี่ยวชุ่ยสะกิดเฉินหรูอี้ด้วยความเป็ น

ห่วง คุณดูคล้ายจะเป็ นลม หายใจไม่ออกหรืออย่างไร?

เฉินหรูอี้ไม่มีอารมณ์ สนใจนาง จึงโบกมือเป็ นสัญญาณ

ให้นางเงียบเสี ยง กระทังเห็ ่ นองค์จกั รพรรดิและเฉินฮวายสอง
นายบ่าวเดินขึ้นไปบนเขา ช่ างก้าวเท้ ายาวและรวดเร็วกระไร
เช่นนี้ ประหนึ่ งมีสนุ ัขดุรา้ ยวิ่งไล่กดั ก็มิปาน

เฉินหรูอี้กระโดดลงจากรถม้า คว้ามือเสี่ ยวชุ่ยขึ้นบันได

23
ไป กระทังไปได้
่ ถึงครึ่งทาง นางเหนื่ อยหอบจนหายใจแทบไม่
ทัน ขานัน้ วิ่งจนแทบจะหักออกมาแล้ว แต่กลับไม่เห็นแม้เพียง
ชายอาภรณ์ของพระองค์

“คุณหนู...ช้าหน่ อย...ประเดี๋ยวร่างกายจะรับไม่ไหว. . .”
เสี่ยวชุ่ยหายใจหอบ นางคิดว่าแม้แต่สาวใช้ที่วิ่งเข้านอกออกใน
อยู่ทงั ้ วันเช่นนางยังทนไม่ได้ไหว หลังจากที่คณ ุ หนูรองของนาง
พบเจอกับเรื่องสะเทื อนใจ โรคนั น้ ก็ยงั ไม่หาย นั ง่ อยู่บนรถม้า
ตลอดเช้าก็ไม่ยอมขึ้นเขาแต่ กลับเลือกช่วงเวลาที่ พระอาทิตย์
สาดแสงแรงกล้าที่สดุ ปี นขึน้ เขาไปอย่างเอาเป็ นเอาตาย

กลับจวนไปนางต้ องแจ้งแก่เฉินโหวเหยี่ ย อย่างไรต้ อง

หาสตรีร่างบึกบึนไว้คอยติดตามคุณหนูสกั สองสามคน หากวัน
่ ้นมานางคนเดียวมิอาจควบคุมได้
ใดคุณหนูคลุ้มคลังขึ

“ไป! ” เฉินหรูอี้กดั ฟั นก้าวเท้าเดิน สูดหายใจเข้าลึกแล้ว

นาเสี่ยวชุ่ยเดินไปกระทังสายตาเหลื
่ อบไปเห็นป้ ายวัดกว้างสาม
ฉื่ อของวัด ชิ งจิ้ ง อยู่ ต รงหน้ า จึ ง ก้ า วเท้ า พุ่ ง ไปข้ า งหน้ าดุ จ
เกาทัณฑ์กไ็ ม่ปาน

ผู้ใดจะทราบในวัดมีคนอยู่ไม่น้อย แบ่งกันอยู่เป็ นกลุ่มๆ

แต่ละกลุ่มมีสามถึงห้าคน เฉินหรูอี้มองหาองค์จกั รพรรดิจนตา
24
แทบบอดก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

เฉินหรูอี้ร้สู ึกเสี ยใจยิ่ง เช่นนี้ มิสู้ขวางพระองค์ไว้ตงั ้ แต่ที่

เนินเขา หากพระองค์เห็นนางแล้วคิดหันหลังกลับ นางก็เพียง
กระโดดขึ้นรถม้าเขาแล้วเกาะติดไว้กพ็ อแล้ว เพราะนางคิดจะ
ปิดประตูตีสุนัขแท้ๆ แต่สุดท้าย...แม้แต่คนก็ไม่เห็นแล้ว ยังจะ
คิ ด ปิดประตูตี สุนั ข อะไรกัน แท้ จริง คื อตะกร้าสานหาบน้ า ไม่
เหลือสิ่งใด!

เสี่ยวชุ่ยนัง่ พักบนพืน้ จนในที่สดุ ก็มีแรงฟื้ นคืนมาแล้ว

แต่ คุณ หนู ร องกลับ มิ ย อมเดิ น ต่ อ ยื น นิ่ งดังท่

่ อ นไม้ ไม่
ยอมก้าวเดินแม้เพียงก้าว

เสี่ ยวชุ่ ย จมดิ่ งสู่ ค วามผิ ดหวั ง โหวเหยี่ ย ของนาง

เตรียมการยังครบถ้วนพอ ให้ นาสาวใช้ มาเพี ยงสองคน แต่ มี
เพี ย งนางที่ ถ กู ลากขึ้น มาด้ ว ย ทหารคนอื่ น ที่ โ หวเหยี่ ย ส่ ง มา
อารักขากับสาวใช้ เ ชื่ องช้ าผู้หนึ่ ง ก็อยู่รอที่ เนินเขา เช่ นนี้ นาง
เพียงคนเดี ยวนั บเป็ นอะไรได้ หากคุณหนู รองคลุ้มคลังขึ ่ ้นมา
นางอยากห้ามก็คงห้ามไม่ได้

“คุณหนู ท่านดูสิ...เช่นนัน้ เรากลับไปที่รถม้าเถิดเจ้าค่ะ”

25
นางเอ่ยเตือนน้าเสียงอ่อนโยน

เฉินหรูอี้กดั ฟั น แววตาดุดนั “ไม่ ข้าจะเฝ้ าตอรอกระต่าย

ปิดประตูตีสนุ ัข”

เมื่อครู่นางรอที่ เนินเขา เห็นพระองค์ขึ้นเขามา เช่ นนัน้

นางก็ จ ะท าแบบเดิ ม เฝ้ ารอพระองค์ ที่ ป ระตู ว ัด หากองค์
จักรพรรดิจะลงเขาก็จกั ต้องออกไปทางนี้ แน่ นอน!

กระต่ายอันใด สุนัขอันใด อยากกินเนื้ อเราก็กลับไปกินที่

จวนก็ได้มิใช่หรือ? เสี่ยวชุ่ยอยากร้องไห้แต่ไร้น้าตา

“ขอทางหน่ อย หลบๆ หน่ อย”

“หลบหน่ อย ขอทางหน่ อย”

ยืนอยู่หน้ าประตูครึ่งชัวยาม
่ เสี่ ยวชุ่ยได้ยินคาสองคานี้
ซ้าไปซ้า มาจนหูแทบจะเกิดหนอนขึ้นมาแล้ว “คุณหนู ตรงนี้
ขวางทาง เราเดิ น เข้ า ไปข้ า งในสัก หน่ อยดี ห รื อ ไม่ ? ” ทว่ า
สายตาเสี่ ย วชุ่ ย กลับ มองออกไปข้ า งนอก “หรื อ จะเดิ น ลงไป
เดินลงไปดีหรือไม่ ไม่เหนื่ อยด้วยนะเจ้าค่ะ”

เฉิ นหรูอี้ มิ ไ ด้ ส ัง เกตน้ า เสี ย งที่ เ สี่ ย วชุ่ ย พู ด กับ นางดัง่

26
กาลังหลอกล่อเด็กปัญญาอ่อน นางรออยู่นาน ยิ่งนานก็ยิ่งโมโห
จึงมิได้ใส่ใจผู้ใดทัง้ สิ้น นางนั ง่ ขวางหน้ าประตูไว้ คอยเงี่ยหูฟัง
หกทาง ตาคอยจ้องแปดทิศ ด้วยกลัวว่าจะปล่อยพระองค์ไปดัง่
ปลาที่หลุดจากแห

“ไม่เหนื่ อย! ”

“ไม่ไป”

......

เฉินหรูอี้นัง่ เฝ้ าประตูตงั ้ แต่เที่ ยงจนพระอาทิตย์ลบั เขาซี

ซาน สายตามองเมฆที่ขอบฟ้ าค่อยๆ เปลี่ยนเป็ นสีแดง ผูค้ นใน
วัดก็เหลือน้ อยลงทุกที ตัง้ แต่ต้นจนถึงตอนนี้ นางยังมิได้กินข้าว
เลย นางยัง คงอดทนไว้ แต่ ก็ท นไม่ ไ หวแล้ ว ท้ อ งนางร้ อ ง
โครกครากมาได้ครึง่ ชัวยามแล้
่ ว

เสี่ ย วชุ่ ย คอยดูแ ลเจ้ า นายด้ ว ยความจงรัก นางใช้ ธู ป

เที ยน น้ ามันตะเกียงที่ เตรียมมาไปเจรจากับหลวงจีนในวัดจึง
แลกมาซึ่งหมันโถวลู
่ กใหญ่ที่รอ้ นอุ่นสาหรับพวกนางสองคน

เสี่ยวชุ่ยยื่นมันไปตรงหน้ าเฉินหรูอี้ น้ าลายนางแทบไหล

ออกมาแล้ว จึงรับไปกัดกินทันที กัดไปสองคายังมิทนั กินหมดก็
27
เห็นหลวงจีนน้ อยรูปร่างสูงผอมเดินเข้ามาเอ่ ยกับเฉินหรูอี้ว่า
“ประสกทัง้ สอง คา่ แล้ววัดชิงจิ้งต้องปิดประตูวดั แล้ว ประสกทัง้
สองกาลังจะลงจากเขาแล้วใช่หรือไม่?”

เฉินหรูอี้รีบกลืนหมันโถวในปากทั
่ นที รี บร้อนจนหมัน่
โถวแทบจะติดคอตายแล้ว

“เรา...” นางกระแอมไอสองครา “เรารอคนผู้ห นึ่ ง อยู่

ไม่ใช่ รอนายบ่ายคู่หนึ่ ง รอพวกเขามาแล้วข้าจึงจะไป”

หลวงจีนน้ อยส่ งยิ้มให้ นาง “ประสกทัวไปล้

่ วนลงเขาไป
หมดแล้ว ท่านทัง้ สองมิใช่คลาดกันแล้วหรือ?”

หลวงจีนน้ อยผู้นี้ ช่ างรู้จกั เจรจานั ก เฉินหรูอี้อดไม่ได้ที่

จะมองหลวงจีนน้ อยผู้นี้สกั สองครา ไม่ทราบว่าได้รบั คาสังจาก ่
ใครให้ มาไล่พวกนาง แต่ กม็ ิ ได้ผิดศีลของนั กบวชด้วยการพูด
เท็จ เขาไม่กล่าวว่าล้วนลงเขาไปหมดแล้ว เพียงบอกว่า ‘ประสก
่ คนที่นางตามหาคือจักรพรรดิจางเหอแห่งต้าจิ้น นัน่ ย่อม
ทัวไป’
นับว่าเป็ นคนทัวไปไม่
่ ได้เป็ นแน่

หลวงจีนน้ อย อนาคตไกลยิ่ง

“แต่ มี ค นค้ า งแรมที่ นี่ มิ ใ ช่ ห รื อ ? ” เมื่ อ เฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ฟั ง

28
หลวงจีนน้ อยกล่าวเช่นนัน้ ก็มนใจว่
ั่ าองค์จกั รพรรดิจกั ต้องอยู่
ที่ นี่ นางผ่อนคลายลงไปมาก ทัง้ ยังหยิบหมันโถวกั
่ ดกินที ละคา
ทีละคา

“...ประสกทัง้ สอง ลงเขาไปเถิด” หลวงจีนน้ อยขมวดคิ้ว

ด้วยความลาบากใจ “ประเดี๋ยวฟ้ าก็มืดแล้ว ประสกทัง้ สองเป็ น
สตรี ไ ม่ ส ะดวกค้ า งแรมในวัด ทางลงเขาเป็ นทางตรง คนที่
ประสกตามหาย่อมมีโอกาสได้พบแน่ เหตุใดจึงรีบร้อนเจอใน
เวลานี้ ”

เฉินหรูอี้ได้ฟังก็ยิ้มขมขื่นทันใด “หากเราคลาดกันเวลา
นี้ อาจจะมิได้พบกันอีกชัวชี ่ วิต”

องค์จกั รพรรดิทรงยืนอยู่เช่นนี้ ตงั ้ แต่บ่ายกระทังพลบค

่ า่
พระองค์ทรงฝึ กวรยุทธ์มาหลายปี ย่อมแข็งแกร่งเหนื อคน แต่
เขาไม่ใช่ เฉินฮวายกรีดร้องในใจ องค์จกั รพรรดินัน้ ทรงเสียสติ
ไปแล้ว พระองค์เห็นว่าคุณหนูรองตระกูลเฉินสะกดรอยตามมา
ตัง้ แต่ทรงขึน้ เขามาแล้ว หากจะพบก็พบ ไม่อยากพบก็ไล่ไปเสีย
หรือพวกเขาก็ออกทางประตูหลังก็ได้ แต่กลับเลือกห้องที่อยู่ไม่
ไกลและสามารถมองเห็นทุกการเคลื่อนไหวบริเวณหน้ าประตู
วัด

29
 คุ ณ หนู ร องตระกู ล เฉิ นยื น รออยู่ น านเท่ าใด องค์
จักรพรรดิของเขาก็ยืนมองอยู่ที่หน้ าต่างนานเท่านัน้

มารดามันเถอะ อยากจะบ้าตายเหลือเกิน เห็นชัดว่าจะมิ

อาจตัดใจได้ พบหน้ าสักครา ยังมีอนั ใดมิอาจพูดคุยได้เล่า?

พู ด คุ ย เข้ า ใจกั น แล้ ว ก็ ส ามารถอยู่ ด้ ว ยกั น อย่ า งมี

ความสุข หากมิคิดเห็นตรงกัน มิอาจฝื นอยู่ร่วมกันได้ ก็แยก
ย้ายกันเสีย ต่อไปก็จกั ต้องทุกข์ทนพระทัยเช่นนี้ อีก

ยืนมองอยู่เช่นนี้ นับเป็ นเรื่องอันใดกัน? พระองค์อาจทน

ได้ แต่ขาของเขาทนไม่ได้แล้ว!

“เฉินฮวาย เจ้าว่า...” องค์จกั รพรรดิยงั ตรัสมิทนั จบคา

ก็ได้ยินเฉินฮวายเอ่ยออกมาอย่างมิอาจทนต่ อไปได้ “ควรพบ
พะยะค่ ะ หม่อมฉั นคิดว่า ฝ่ า...คุณชายควรพบหน้ าฮูหยินสัก
ครัง้ ”

เขาพลัน ได้ รบั สายพระเนตรเย็น ชาดุจคมมี ด ขององค์

จัก รพรรดิ ด ัง คาด เฉิ นฮวายหลุ บ ตาลงเล็ก น้ อยอย่ า งมิ ไ ด้
หวันเกรง
่ ด้วยท่าทีแน่ วแน่ เช่นเดิม

พบ!
30
 หากไม่พบ ขาของเขาคงพิการภายในวันนี้ แล

“ผู้ใดถามเจ้าว่าพบหรือไม่พบแล้วงัน้ หรือ? ” เพลิงโทสะ

ในใจของเซี ยวเหยี่ ยนลุกไหม้ดงไฟไหม้
ั่ ฟาง เส้ นโลหิตขมวด
เกร็งจนแทบปริแตกออกมา โก่งคอตะโกนออกมาว่า “ใครคือฮู
หยิน? ผู้ใดเป็ นฮูหยิน? ถึงคราวที่ เจ้าต้ องออกความเห็นแล้ว
หรือ?!”

เฉินฮวายได้แต่อดกลัน้ ต่อคาถามอันไร้ตรรกะขององค์
จักรพรรดิอยู่เงียบๆ

‘พลัก’่ เสียงโขกศีรษะลงพืน้ ดังขึน้

มารดามันเถอะ!

เขาลอบถอนหายใจอย่ า งโล่ ง อก ที่ ส ามารถเปลี่ ย น

อิริยาบถได้ ต่อให้เป็ นอิริยาบถที่ แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงก็ตาม
เขากลัวจริงๆ ว่าขาสองข้างนี้ จะกลายเป็ นเพียงตะเกียบ มิอาจ
งอพับได้อีกต่อไป

ดีที่เขายังสามารถคุกเข่าได้!

“หม่อมฉันเพียงรูส้ ึกว่า . . .หากพบ คุณชายจะมีความสุข

31
กว่านี้ ”

“ฐานะของฮูห ยิ น ตอนนั ้น ไม่ เ หมาะแก่ ก ารให้ ก าเนิ ด

บุตรจริงๆ แต่มิได้หมายความว่ามิปรารถนามีบุตรกับคุณชาย
...”

“หุบ ปาก” เซี ย วเหยี่ ย นกาหมัด แน่ น นั ย น์ ต าหงส์จ้ อ ง

ถลึ ง เส้ น โลหิ ตโปนปู ด ขึ้ น ตามล าคอ แม้ แ ต่ เ ส้ น โลหิ ตบน
หน้ าผากก็ยงั ขมวดแน่ น “เจ้าอย่าคิดว่าเจ้ารับใช้เจิ้นมานาน จะ
กล่าววาจาใดก็ย่อมได้ เจิ้นให้เกียรติเจ้า ดูแลเจ้าที่คอยรับใช้มา
หลายปี ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะคาดเดาความคิดเจิ้นเช่นใด
ก็ได้!”

“. . .หม่ อ มฉั น ส านึ กผิ ดแล้ ว ขอฝ่ าบาท. . . โปรด

ไตร่ตรอง!”

“ไตร่ ต รอง!” เซี ย วเหยี่ ย นพลัน หัว เราะออกมา เสี ย ง

หัวเราะนัน้ เย็นเยือกอย่างประหลาด

“เพื่อคนที่ ทาร้ายเจิ้นครัง้ แล้วครัง้ เล่า เจิ้นจะพบหรือไม่

พบยัง ต้ อ งไตร่ ต รองอี ก หรื อ ? ใจเจิ้ น ไร้ ค่ า ถึ ง เพี ย งนั ้น เชี ย ว
หรือ?”

32
 “ผู้ใดว่าใจของท่านไร้ค่า” ประตูห้องถูกเปิดออกโดยคน
ที่ อ ยู่ด้ า นนอก ผู้ที่ เ ดิ น เข้ า มาคื อ เฉิ นหรูอี้ ที่ แ ต่ ง กายเป็ นชาย
นางสูงกว่าร่างเดิมของนาง ทัง้ รูปร่างสมส่วน คิ้วเรียวงามเลิก
ขึ้นสูง ใบหน้ างามบ่งบอกถึงความโกรธเกรี้ยว “เห็นชัดว่าท่าน
หาข้ออ้างใส่รา้ ยผูอ้ ื่น!”

เซี ย วเหยี่ ยนพลันรู้สึกคล้ ายถูกบีบคอกระนั น้ นั ย น์ ต า

หงส์เบิกกว้าง วาจาทุกคากลับจุกอยู่ที่ลาคอไม่ทราบควรเอ่ยสิ่ง
ใด กระทังความค
่ ิ ดที่ จะด่าคนล้วนไม่ทราบว่าถูกลมพัดไปที่ ใด
แล้ว

“ท่ านไม่ร้หู รือ ว่าข้าคิดถึงท่ านแทบตายแล้ว” เดิมเฉิน

หรูอี้นัน้ โกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง ทว่าเมื่อเห็นเซี ยวเหยี่ ยน น้ าตา
แห่งความน้ อยเนื้ อตา่ ใจก็พลันเอ่อล้นออกมา ยามนี้ นางมิสน
สิ่งใดแล้ว ได้แต่ พุ่งเข้าไปในอ้ อมอกเซี ยวเหยี่ ยนดังเกาทั
่ ณฑ์
นางโอบรอบคอเขาไว้มิยอมปล่อย ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่ า
สงสาร ผู้มิทราบเรื่องราวพบเขาอาจคิดว่าองค์จกั รพรรดิกาลัง
ฉุดคร่าหญิงสาวเป็ นแน่

ผูใ้ ดบอกนางได้ว่านี่ คือเรือ่ งอันใดกัน?

เสี่ ยวชุ่ยเดินตามเฉินหรูอี้เข้ามา ยังมิทนั ฟั งได้ ศพั ท์ว่า

33
คุณหนู ของนางร้องว่าอันใด ก็เห็นพุ่งเข้าไปกอดรัด…บุรษุ รูป
งามผูห้ นึ่ ง!

คุณหนูรองของนางเสียสติแต่กย็ งั รู้ว่ารูปงามเป็ นเช่นใด

นางก็พอใจแล้ว

“คุณหนู รอง” เวลานี้ แขนของเฉินฮวายก็ดีขึ้นแล้ว ขา

ของเขาก็เป็ นอิสระแล้ว เขาลุกยืนขึ้นแล้วรีบเข้าไปปิดปากที่
กาลังอ้ าเปิดของเสี่ ยวชุ่ยไว้ แขนอี กข้างโอบรัดคอนางไว้แล้ว
ลากออกไปด้านนอก

ั ่ ่ เมื่อสติกลับมาอีกครัง้ ก็พบว่าตน
เสี่ยวชุ่ยมึนงงอยู่ชวครู
อยู่นอกประตูแล้ว

“คุณ...”

“หุบปาก” เฉินฮวายเขยิบเข้ามา พูดข่มขู่นางเสียงตา่

“เจ้าคนโง่เง่า หากยังโวยวายอีกข้าจะตัดลิ้นเจ้าเสีย”

เสี่ ยวชุ่ยพลันน้ าตาเอ่อคลอ คุณหนูรองเคยบอกว่านาง

ว่ า สิ่ ง ของเช่ น เดี ย วกัน มัก อยู่ ด้ ว ยกัน วาจานั ้น ไม่ ผิ ด จริ ง ๆ
คุณหนูเสียสติไปแล้ว จึงได้มาตามหานายบ่าวที่เสียสติค่นู ี้
34
 มารดามันเถอะ ช่างน่ ากลัวเหลือเกิน ช่วยด้วย!

ช่วยด้วย!

นางใช้ สายตาขอความช่วยเหลือ แต่ กลับไม่เห็นแม้เงา

ของหลวงจีนน้ อยที่ พาพวกนางมา พื้นที่ อนั กว้างใหญ่นี้ มีเพียง
ความสงบเงี ย บ ที่ น างได้ ยิ น มี เ พี ย งเสี ย งร ่า ไห้ ไ ม่ ห ยุ ด ของ
คุณหนูรองภายในห้องนัน้

ฮือ ๆ นางก็อยากจะร้องเช่นกัน ร้องไห้ผ้ใู ดจะทาไม่เป็ น

บ้าง!

35
 203 แลกด้วยชีวิต

เฉินหรูอี้ยิ่งร้องไห้กย็ ิ่ งอยากร้อง นางรา่ ไห้ปานจะขาดใจ

คล้ายไม่มีสิ่งใดเจ็บปวดไปกว่านี้ อีกแล้ว

เซี ยวเหยี่ยนค่อยๆ มีสติคืนกลับมาจากอาการตกใจใน

คราแรก ทว่าเขากลับรู้สึกว้าวุ่นใจยิ่งขึ้นไปอี ก โดยเฉพาะเมื่อ
นางร้องไห้ ศีรษะของเขาก็ปวดหนุบหนับขึน้ มาทันที

“เจ้าเลิกร้องได้แล้ว! ” เขาเอ่ยอย่างมีโทสะ “เจ้าคงไม่คิด

ว่าแค่รอ้ งไห้คราสองครา เจิ้นก็จะอภัยให้เจ้าหรอกนะ?!”

เฉินหรูอี้รอ้ งไห้จนตาแดงกา่ ไปหมด จมูกก็แดง ใบหน้ าที่

เบียดอยู่บนร่างเขากลับแดงกา่ ยิ่งกว่าเสี ยอี ก นางเบิกตากว้าง
อย่ างมิอยากจะเชื่ อ แต่ กลับ มิรา่ ไห้ แล้ ว นางสะอึ กสะอื้น เงย
หน้ าขึ้นมองเซี ยวเหยี่ ยนด้ วยสายตาคล้ายไม่เคยรู้จกั เขามา
ก่อนกระนัน้

โทสะที่ เซียวเหยี่ยนกดข่มไว้นัน้ กลับปะทุขึ้นมาอีก เขารู้

ดี นางสามารถยัวยุ่ อารมณ์เขาได้เสมอ! ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี

“ในเมื่อวันนี้ ได้พบกันแล้ว เช่นนัน้ เราก็พดู ให้เข้าใจเป็ น

ครัง้ สุดท้ายเถิด” เขาสูดหายใจเข้าลึก ไพล่มือไว้ด้านหลังแล้ว
36
ถอยหลังไปสองก้าว หยุดยืนนิ่ง “ที่ ให้เฉินว่านเหนี ยนไปบอก
เจ้านัน้ เป็ นวาจาจากใจจริงของเจิ้น ต่อไปพวกเราสองคน ผู้ที่
ข้ามสะพานก็ข้ามสะพาน ผู้ที่เดินถนนก็เดินถนน ไม่เกี่ยวข้อง
กันอีก เจ้ากับข้า...” ตัดขาดจากทุกบุญคุณความแค้น วาจานี้ ยงั
มิทนั ได้เอ่ยออกไปก็ถกู เฉินหรูอี้ชิงตัดบทขึน้ เสียก่อน

“ข้า ไม่ยอม!” เฉินหรูอี้ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ ามูกตน พูด

อย่ า งโกรธกรุ่ น ว่ า “ท่ า นอย่ า ได้ คิ ด ทอดทิ้ ง ข้ า กว่ า ที่ ข้ า จะ
หลบหนี กลับมาได้นัน้ ไม่ง่ายเลย ข้าหาท่านพบแล้ว ชัวชี ่ วิตนี้ จะ
ไม่ยอมปล่อยท่านไปเด็ดขาด!”

เหตุใดเซี ยวเหยี่ยนฟั งแล้วกลับรู้สึกดังค

่ าประกาศของ
ศัตรูค่แู ค้น

“เช่นนัน้ ก็ไม่มีวิธีใดแล้ว เจิ้นเป็ นจักรพรรดิ เจิ้นเป็ นคน

เริ่ม เจิ้นก็จะเป็ นคนจบมัน เจ้าทาได้เพียงยอมรับเท่านัน้ ”

“ข้าไม่ยอมรับ อย่างไรก็ไม่ยอมรับ! ” เฉินหรูอี้กดั ฟัน

ตนในอดี ต นั ้ น นางเป็ นคนดี เ กิ นไป หากรู้ ว่ า องค์

จักรพรรดิเอ่ยตัดความสัมพันธ์แล้วจะทาให้นางเสียใจถึงเพียง
แม้แต่ แววตาที่ มองนางก็ไม่มีความอบอุ่นอยู่เลย ตอนนัน้ นาง

37
ควรจะทรมานเขาให้สาสม แก้แค้นเขาไว้ล่วงหน้ า!

เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้ว เหตุใดเขาจึงรู้สึกว่าคนผู้นี้คล้าย

มิใช่เฉินหรูอี้...

เฉินหรูอี้ไม่มีทางทาตัวเป็ นเด็กที่พดู เป็ นเพียงคาว่าข้าไม่

ต้องการ ข้าไม่ยอมรับ พูดคาที่สร้างสรรค์กว่านี้ ได้หรือไม่?

เขามองดูนางที่ สวมชุดบุรษุ อยู่นัน้ ช่างไม่เข้ากันเสี ยเลย

ผูใ้ ดมีตาก็ดอู อกทัง้ สิ้นว่านางคือสตรี

ในอดีตเขามิใช่ไม่เคยเห็นเฉินจี๋เสียง ความรู้สึกตอนนัน้
กับยามนี้ ไม่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิง ยามนี้ ที่เขามองดูนางกลับมี
ความรู้สึ กคุ้น เคยอย่ างประหลาด ต่ อให้ น างท าตัว ไร้เ หตุ ผ ล
เพียงใด ทาให้จิตใจเขาวุ่นวายไปหมด แต่นาง...ก็คือนาง

“...ไม่มีอนั ใดจะกล่าวแล้ว?” เขามองตานาง “ไม่มีสิ่งใด

จะกล่าวเช่นนัน้ ข้าไปแล้ว”

เขายังพูดมิทนั จบคาขายาวนัน้ กลับยกขึน้ เตรียมก้าวเท้า

จากไป พลันภาพตรงหน้ ากลับมืดมัวไป เฉินหรูอี้กระโจนเข้ามา
ในอ้ อ มอกเขาอี ก ครา สองแขนโอบรอบเอวสอบของเขาไว้
หน้ าอกอวบอิ่มนัน้ บดเบียดอยู่บนร่างเขา
38
 “ข้าผิดไปแล้ว ฝ่ าบาท ข้าสานึ กผิดแล้วจริงๆ ฐานะของ
ข้าในตอนนี้ ...ข้าสามารถมีบุตรให้ ท่านแล้ว จะมี สกั กี่ คนก็ไม่
เป็ นปั ญหา ท่ านอย่างได้โกรธข้าอี กเลยได้หรือไม่?” นางเขย่ง
ปลายเท้ าขยับเข้ากระซิบที่ ข้างหูเขา “ข้าคิดถึงท่ านเหลือเกิน
ท่านอย่าเย็นชาต่อข้าอีกเลย”

่ กบีบโดยแรง “เฉิน
หัวใจนี้ ของเซี ยวเหยี่ยนเจ็บปวดดังถู
หรูอี้ เจ้าจาได้หรือไม่ว่าข้าเคยพูดสิ่งใดกับเจ้า?”

เขาพูดออกมาไม่ช้าไม่เร็ว น้ าเสียงนิ่งเรียบทาให้เฉินหรู
่ ิ่ งนัก
อี้รสู้ ึกหวาดหวันย

“...บอกว่าท่ านชอบข้า รักข้า จะปกป้ องข้า? ” เฉินหรูอี้

่ ิ งออกไป
เอ่ยหยังเช

เซี ยวเหยี่ยวโกรธจนคิ้วสันไปหมด
่ นางกาลังใช้ มีดจ้วง
แทงมาที่ หวั ใจเขา เห็น ชัด ว่ ากาลัง ต่ อว่ าที่ เ ขาท าตามสัญ ญา
ไม่ได้ เขาอยากปกป้ องนาง ทว่ากลับปล่อยให้ นางตายไปครัง้
แล้วครังเล่
้ า...

นี่ เป็ นความจริง ทว่าเหตุใดเขาฟั งนางกล่าวเช่ นนี้ แล้ว

กลับเจ็บดังมี
่ ดกรีดใจ?

39
 “...บอกว่าท่านจะรอข้าตลอดไป?”

เซี ยวเหยี่ ยนเอ่ ยน้ าเสี ยงราบเรียบว่า “เจิ้นเคยบอกว่ า

อย่ า หลอกเจิ้ น ไม่ ว่ า เรื่ อ งใดทัง้ สิ้ น เราสามารถพูด คุย อย่ า ง
เปิดเผยจริงใจได้ทุกเรื่อง แต่ เจ้ากลับเคยทามัน เจิ้น...ไม่เคย
แน่ ใจถึงความรู้สึกที่ เจ้ามีต่อเจิ้นว่าจริงเท็จเพียงใด เจิ้นคิดว่า
แค่เจิ้นรักเจ้าก็เพียงพอแล้ว ต่ อมาเจิ้นจึงรู้ว่า เจิ้นไม่อยากทา
เช่นนัน้ แล้ว...”

“มิใช่ แค่ท่านที่ รกั ข้า ข้าก็รกั ท่ าน” เฉินหรูอี้กลัน้ น้ าตา

ตนไว้ “ข้ า รู้ว่ า ที่ ข้ า ให้ เ กิ่ ง จิ้ น จงหายาลู ก กลอนคุม ก าเนิ ดมา
เตรียมไว้นัน้ ทาให้ ท่านเสี ยใจ แต่ สาหรับข้าแล้วนั น้ เป็ นเพียง
ทางเลือกเดียวของข้า...ทว่า หากข้ารู้ล่วงหน้ าว่าท่ านจะเสี ยใจ
ถึ ง เพี ย งนี้ ข้ า จะไม่ ท าเช่ น นั ้น ข้ า จะไม่ ห ลอกท่ า น หากท่ า น
อยากมีบตุ ร ข้าก็จะมอบบุตรให้แก่ท่าน”

เซียวเหยี่ยนเงียบไปครูห่ นึ่ ง

“ไม่ ใ ช่ เ รื่ อ งบุ ต ร เจิ้ น เพี ย งแค่ ไ ม่ อ ยากรัก ใครจนหมด

หัวใจอีก”

หากไม่ ใ ช่ เพราะเฉิ นหรู อี้ รู้ สึ ก เจ็ บ ปวดเจี ย นตาย

40
หลังจากที่ ได้เห็นจักรพรรดิจางเหอตายไปเมื่อคราที่ นางฟื้ นคืน
ในห้ วงเวลาแห่ งอนาคต หากก่อนหน้ านี้ พระองค์ตรัสกับนาง
เช่ น นี้ พระองค์ ย ั ง ตรัส มิ ทั น จบนางคงยกขาขึ้ น เตะองค์
จักรพรรดิไปแล้ว

มารดามันเถอะ อย่างมากก็แค่ตาย เห็นคนเป็ นของเล่น

หรือไร? ทรงทาดีกบั คนผู้หนึ่ งอย่างที่ สุด แม้แต่ ดาราจันทราที่
ส่องแสงก็แทบจะประคองมันมาไว้ตรงหน้ านาง รักโปรดปราน
นางยิ่ ง ไม่ ง่ ายเลยกว่ าที่ น างจะเปิดหัว ใจที่ ถ กู ห่ อ หุ้ม ไว้ อ ย่ า ง
แน่ นหนานัน้ เพื่อทุ่มเทความรักให้กบั พระองค์ เวลานี้ กลับบอก
นางว่า เหนื่ อยแล้ว การละเล่นนี้ จบลงเพียงเท่านี้ เช่นนัน้ หรือ?

แต่นางเคยผ่านความรู้สึกแห่งการสูญเสียเช่นนัน้ มาแล้ว
มัน เจ็บ ปวดจนมิ อ าจหายใจได้ นางอาจรู้ สึ ก เจ็บ ปวดกว่ า
ความรูส้ ึกเจ็บปวดที่องค์จกั รพรรดิต้องเฝ้ ารอนางด้วยซา้

ต่ อ ให้ อ งค์จ กั รพรรดิ จ ะเจ็บ ปวดเพี ย งใด แต่ พ ระองค์

ทราบดี ว่ า ไม่ ช้ า ก็ เ ร็ ว นางจัก ต้ อ งหวนคื น มา ทั ง้ ยัง ได้ ร ับ
ความรู้สึ กสดใหม่ทุกครัง้ ที่ น างเปลี่ ยนร่าง แต่ น างรู้ดี ว่ าหาก
องค์จกั รพรรดิจากไปแล้ว ก็จะไม่หวนคืนมา มิอาจได้พบหน้ า
กันอีก เช่นนัน้ แม้นคิดนางก็ไม่กล้าคิดด้วยซา้

41
 ทว่าบัดนี้ นางได้กลับมายังอดีตแล้ว กลับมาในช่วงเวลา
ที่องค์จกั รพรรดิยงั อยู่ ความเจ็บปวดเล็กน้ อยนี้ นับเป็ นอะไร?

นางกัดฟั นตน คิดเสียว่านัน่ เป็ นเพียงผายลม เหม็นเพียง

่ ก่ ไ็ ม่มีอนั ใดแล้ว
ชัวครู

“เช่นนัน้ ท่านให้ข้ารักท่านก็พอ” แววตาเฉินหรูอี้กระจ่าง

ใสดุจสายน้า จ้องมองเขาตาไม่กะพริบ “ให้ข้ารักท่านอย่างหมด
หัวใจ ท่านไม่รกั ข้าก็มิเป็ นไร ได้หรือไม่? ”

“......”

เซี ยวเหยี่ ยนอดหัวเราะออกมามิได้ เขารู้สึกว่าเหมือน

กาลังถูกเยาะหยัน ก่อนหน้ านี้ ไปทาอันใดอยู่หรือ?

เขาหัว เราะพลางเดิ น ออกไปด้ า นนอก เขามิ อ ยากอยู่

ห้องนี้ ต่อไปแม้เพียงเค่อ

ผู้ใดจะทราบเขาเพิ่งเดินไปได้สองก้าวกลับถูกเฉินหรูอี้
ดึงมือไว้ ฝ่ ามือเรียวเล็กนั น้ เย็นเฉี ยบ “ท่ านให้ ข้าอยู่ข้างกาย
ท่ านมิได้หรือ? ให้ ข้าเข้าไปอยู่ในวังเป็ นนางกานัลหรืออะไรก็
ได้ . ..ข้ อ ความในจดหมายนั ้น เป็ นความจริ ง จากใจข้ า ข้ า ไม่
อยากสูญเสียท่านไปอีกแล้ว ต่อให้ท่านไม่เชื่อข้า ท่านแค่นาข้า
42
ไปไว้ในที่ที่สามารถมองเห็นท่านได้กพ็ อแล้ว”

“เฉินหรูอี้ เจ้าฟั งไม่ร้เู รื่องหรือ? ” เซี ยวเหยี่ยนสะบัดมือ

ออก เขาถูกนางบีบคัน้ จนจะบ้าแล้ว “ข้าไม่อยากเห็นเจ้า ไม่
อยากได้ยินเสี ยงเจ้า กระทังไม่ ่ อยากรู้จกั เจ้า! ต่ อไปอย่าได้มา
ให้ข้าเห็นหน้ าอีก!”

ครานี้ เขาจะไม่ให้ นางได้มีข้อโต้ แย้งใดอี ก เขาหยุดอยู่

เพียงไม่ถึงเค่อก็เดินออกไปทันที

เฉิ นหรูอี้ ยิ้ ม “ท่ า นไม่ ต้ อ งการข้ า เช่ น นั ้น ข้ า ตายเสี ย

ดีกว่า”

หัวใจเซียวเหยี่ยนพลันขมวดเกร็ง ต่อให้บดั นี้ เพลิงโทสะ

ของทัง้ สองทะยานพุ่งขึ้นศีรษะ แต่ เมื่อได้ฟังวาจานี้ เขายังคง
อดไม่ได้ ที่จะหันไปมองดูนาง ก็เห็นว่าเฉินหรูอี้มิได้ มีท่าที ดงั ่
แสร้งทาแม้เพียงนิด นางใช้ศีรษะพุ่งชนเข้าใส่กาแพงตรงหน้ าที่
ไม่ไกลจากนาง หัว ใจของเซี ย วเหยี่ ย นแทบกระดอนออกมา
นอกอก เขาก้าวเท้าไปข้างหน้ าใช้แรงเกือบทัง้ หมดฉุดแขนนาง
ไว้ แต่ เพราะนางอยู่ใกล้กบั กาแพงนี้ เกินไป ศี รษะของนางจึง
กระแทกเข้าอย่างจัง

43
 ต่อให้เขาฉุดรัง้ นางไว้ได้ สามารถผ่อนแรงในการพุ่งชน
ของนางได้ส่วนหนึ่ ง แต่เสียง ‘ตึง’ ก็ยงั คงดังขึน้ เช่นเดิม

เสี ยงนั น้ คล้ายระเบิดอยู่ในหัวของเซี ยวเหยี่ยนกระนั น้

ในหัวของเขานัน้ อื้ออึงไปหมด ประหนึ่ งคนที่ ชนกาแพงนัน้ คือ
เขา

“เจ้าเสี ยสติไปแล้ว!” เขาตะโกนเสี ยงดังแล้วเดินเข้าไป

กอดนางไว้ เขากอดนางแน่ นประหนึ่ งว่านางอาจจะหายไปใน
วินาที ต่อมากระนั น้ เมื่อคลายอ้อมกอดลงก็เห็นว่าหน้ าผากมี
โลหิตไหลซึมออกมาเล็กน้ อย

เขาโกรธจนหน้ าเขี ยวคลา้ ยื่นมือออกบีบคอนาง “ใน

เมื่อเจ้าไม่รกั ชีวิตตนถึงเพียงนี้ เจิ้นไม่ถือสาที่ จะช่วยสงเคราะห์
เจ้าสักครา!”

มือเขาที่กาคอนางไว้ยิ่งบีบยิ่งรัดแน่ นขึน้ ไปทุกที เขาจ้อง

มองหน้ าเฉินหรูอี้เพียงพริบตา มือนัน้ ก็คลายออกทันทีโดยมิได้
รอให้นางรูส้ ึกหายใจติดขัดเสียก่อน

“เจ้ า ช่ า งโหดเหี้ ย มนั ก แม้ แ ต่ ก บั ตัว เจ้ า เองเจ้ า ยัง โหด

้
เหี้ยมได้ ถึงเพียงนี้ ...”

44
 เฉินหรูอี้หน้ ามืดตาลาย นางมิได้ยินว่าเขาพึมพาสิ่งใด
ในที่ สุ ด นางก็เ ข้ า ใกล้ เ ขาได้ แ ล้ ว นางเล็ง ที่ ริ ม ฝี ปากเขาแล้ ว
ประทับจุมพิตลงไปทันที

นางเองก็ ไ ร้ ห นทางแล้ ว จึ ง ได้ แ ต่ เ อาชี วิ ตเข้ า แลก

ความหมายของเขานัน้ ชัดเจนยิ่งนัก ทัง้ ที่ยงั รักนางอยู่แท้ๆ แต่
ก็ไม่อยากรักนาง นางรู้ดีว่าต้ องเจ็บ และเขาเองก็ต้องเจ็บไป
ด้วย แต่หากปล่อยเขาไปครานี้ คาดว่าชัวชี ่ วิตนี้ คงได้แต่นัง่ รอ
ให้เขาเปลี่ยนใจเท่านัน้ หากนางคิดพบเขาอีกคงยากยิ่งกว่าปี น
ขึน้ ฟ้ าเสียอีก

ไม่ใช่ ว่านางไม่เชื่ อในความรักของเขา แต่ รอบกายเขา

เต็มไปด้วยพยัคฆ์และสุนัขป่ า ยังไม่ร้ดู ้วยซา้ ว่าอนาคตจะเป็ น
เช่นไร เมื่อฤดูหนาวนัน้ มาถึงแม้นคนตายจะทาให้คนเป็ นต้อง
ตายตกตามไป นางก็จะอยู่รว่ มเผชิญมันไปด้วยกันกับเขา

นางมิอาจนัง่ รอให้เขาคิดได้ นางมิกลัวว่าเขาจะคิดไม่ได้

แต่กลัวว่าเขายังมิทนั คิดได้ ทัง้ สองก็ต้องจากกันไปชัวน
่ ิ รันดร์
กาลเสียแล้ว

นางมิอยากใช้เล่ห์กลกับเขา แต่เพื่อให้ได้กลับคืนไปอยู่
ข้างกายเขาให้เร็วที่สดุ นางก็จาต้องใช้เล่หก์ ลแล้ว
45
 เฉินหรูอี้จุมพิตเซี ยวเหยี่ยน เห็นเขาไม่มีปฏิกิริยาใดจึง
กัดริมฝี ปากเขาเบาๆ หลังจากนัน้ ผูจ้ ่โู จมพลันกลายผูเ้ ป็ นผูถ้ กู จู่
โจมไปทันใด ลมหายใจของเซียวเหยี่ยนนัน้ วุ่นวายไปหมดแล้ว
...

แม้นฟ้ ามืดแล้ว ภายในวัดชิงจิ้งมีเทียนจุดไว้มากมายนับ

ไม่ถ้วน เสี ยงสวดมนต์ลอยมากระทบหูคล้ายอยู่ไม่ไกล คล้าย
อยู่ไม่ใกล้

เฉินฮวายปิดปากเสี่ยวชุ่ยไว้ เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจไม่
เป็ นจังหวะและเสียงริมฝี ปากเกี่ยวกระหวัดกัน เขาก็ว่นุ วายใจ
ขึน้ มาทันใด

ที่ นี่คือวันชิงจิ้ง เป็ นสถานที่ ศกั ด์ ิ สิทธ์ ิ ที่ เผยแพร่ธรรมะ

เจ้าสองคนนั น้ ไม่อาจยับยัง้ ใจคิดถึงคุณธรรมจริยธรรมสักนิด
จะได้หรือไม่?!

เฉินฮวายมองเสี่ ยวชุ่ยที่ ถกู เขากอดไว้ ในอกตน ตกใจ

เสียจนดวงตาแทบถลนออกมานอกเบ้าแล้ว ใบหน้ าซีดเผือดไร้
สี

“แค่ก แค่ก! ” เฉินฮวายกระแอมไอสองครา โดยไม่รอให้

46
เกิดผลลัพธ์อย่างที่ เขาคาดการณ์ ไว้ ก็ไอเสี ยงหนักอี กสองครัง้
“คุณชาย ท่ านเจ้าอาวาสเริ่มสวดมนต์แล้ว เราจะพักที่ นี่หรือ
กลับจวนขอรับ?”

พูดถึงเพี ยงนี้ คงเข้าใจแล้วใช่ หรือไม่? หากยังไม่เข้าใจ

เขาคงคิดว่าองค์จกั รพรรดิเจตนาหลบหลู่พระพุทธองค์แล้ว

กระทาการเช่ นนั น้ ในสถานที่ ศกั ด์ ิ สิทธ์ ิ เช่ นนี้ ใช้ ได้ ที่ใด
กัน?!

ช่างน่ าอับอายขายหน้ านัก!

เคราะห์ดีที่ช่วงบ่ายมิได้รงั ้ เจ้าอาวาสให้อยู่สนทนาธรรม
มิเช่นนัน้ หากเจ้าอาวาสมาเห็นการกระทาเช่นนี้ เข้า น่ ากลัวว่า
คงสะเทือนใจอย่างรุนแรงเป็ นแน่

ทุกความเคลื่ อนไหวภายในห้ องนั น้ ได้ หยุด ลงแล้ ว ไม่

นานประตูก็ถกู เปิดออก องค์จกั รพรรดิทรงอุ้มเฉินหรูอี้ไว้ใน
พระอุระ มองเฉินฮวายคราหนึ่ ง แล้วเดินออกไปโดยไม่แม้จะ
หันหลังกลับมา ทรงอุ้มนางเดินลงบันไดเก้าสิบเก้าชัน้ กระทังถึ
่ ง
รถม้าของตระกูลเฉิน เขาคิดจะอุ้มนางไปส่งในรถม้า แต่คิดไม่
ถึงว่าเฉินหรูอี้กลับโอบรอบคอเขาแน่ นไม่ยอมปล่อยมือ

47
 ทหารยี่ สิบนายที่ ถกู เฉินว่านเหนี ยนส่ งมาอารักษาเฉิน
่ ง้ แต่ เช้าตรู่ เฉินว่านเหนี ยนยังกาชับอี กว่าให้
หรูอี้ได้รบั คาสังตั
หาสถานที่ ห ลบซ่ อ นตัว หากมิ เ รี ย กพวกเขาห้ า มปรากฏตัว
เด็ดขาด

เมื่อบัดนี้ เหลือบเห็นคุณหนูรองแห่งตระกูลเฉินโอบกอด
กับบุรษุ ที่ แต่งกายเหมือนคุณชายสูงศักด์ ิ ในยามวิกาลเช่นนี้ ใจ
นั น้ ก็อ ยากออกไปเหลื อ เกิ น แต่ ไ ม่ ไ ด้ ร บั ค าสัง่ ใดๆ จึ ง ท าได้
เพียงมองตาปริบๆ โดยที่ไม่ร้สู ึกตัวเลยว่ารอบตัวพวกเขานัน้ มี
องครักษ์ลบั ที่มีจานวนมากกว่าพวกเขาถึงสามเท่าคอยอารักขา
บุรษุ ที่พวกเขากล่าวว่าเป็ นบุรษุ พเนจร

นัดพบในวัด ต้องการละเล่นสิ่งใดกันหรือ...

“ในเมื่อเจ้ายืนยันที่ จะเข้าวัง เจิ้นก็รบั ปากเจ้าแล้ว รอให้

เจิ้นมีราชโองการเรียกตัวเจ้า เจ้าค่อยเข้าวัง วันนี้ กลับจวนไป
ก่อนเถิด รักษาบาดแผลให้หายดีก่อน” เซี ยวเหยี่ยนตบขานาง
เบาๆ อย่างไม่รจู้ ะทาฉันใด

“ข้าจะเข้าไปด้ วยกันกับท่ านวันนี้ เลย” เฉินหรูอี้กดั ฟั น

ยืนกรานไม่ยอมท่าเดียว

48
 “ข้ า จะเข้ า วัง เร็ว เข้ า วัง ช้ า นั ้น ไม่ ส าคัญ เท่ า ใด แต่ ข้ า
ต้องการเข้าวังไปโดยเร็วเพราะต้องการหาตัวองครักษ์เสื้อแพร
ที่ คิ ด ท าร้ า ยท่ า น เขาคอยติ ด ตามข้ า งกายท่ า นอยู่ ทุ ก วัน ไม่
ทราบเมื่อใดจึงคิดจะลงมือ เช่นนัน้ ก็ยากจะรับมือแล้ว”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าองครักษ์เสื้อแพรมีมากเท่ าใด? เจ้าเข้า

วังวันนี้ กม็ ิ อาจพบกับคนทัง้ หมดได้ เจ้าสงบใจรักษาแผลก่อน
เถิด...เด็กดี” เซียวเหยี่ยนอดถอนหายใจออกมามิได้ อุปนิสยั ได้
คืบจะเอาศอกของเฉินหรูอี้นัน้ ยากจะขจัดได้แล้ว เขาจะหวังให้
นางเชื่อฟังสิ่งที่เขาบอกงัน้ หรือ?

เฉินหรูอี้ลอบยิ้มอยู่ในใจเพราะองค์จกั รพรรดิตรัสคาว่า
เด็กดีกบั นาง ไม่ว่าพระองค์จะรู้ตวั หรือไม่กต็ ามแต่ นัน่ ทาให้ รู้
ว่ากาแพงในพระทัยมิได้หนาแน่ นจนนางไม่สามารถทลายเข้า
ไปได้

ตี เ หล็ก ต้ อ งตี ต อนร้ อ น นางต้ อ งรี บ ฉวยโอกาสนี้ ไว้

ประการที่ หนึ่ งก็เพื่อความปลอดภัยขององค์จกั รพรรดิ หากหา
ตัว คนร้ายได้ เ ร็วเท่ าไหร่พ ระองก็จะทรงปลอดภัยเร็วเท่ านั น้
ประการที่ ส องนั ้น นางคิ ด จะใช้ บ รรยากาศอัน ปรองดองนี้
กระชับความสัมพันธ์ให้ แนบแน่ น หากแยกจากไกล ไม่แน่ ว่า
องค์จกั รพรรดิอาจเปลี่ยนท่าทีไปอีกก็เป็ นได้
49
 องค์จกั รพรรดินัน้ เวลาหนึ่ งเปลี่ยนได้สามครา หากครัง้
หน้ าพบกันพระองค์ทรงทาตัวเป็ นหลวงจีนผู้สูงส่ง ไม่คิดฝักใฝ่
ทางโลก นางก็เชื่อ

“ข้ า ไม่ อ ยากห่ า งท่ า นแม้ เ พี ย งเค่ อ อาเหยี่ ย น” เซี ย ว

เหยี่ยนพูดได้หรือไม่ว่า เพียงนางเรียกชื่ อเขาด้วยท่ าทางออด
อ้อนก็ทาหัวใจดวงนี้ ของเขาเต้นผิดจังหวะแล้ว?

แม้นต้องอัดอัน้ จนตายเขาก็ไม่มีทางพูดเด็ดขาด เขาอุ้ม

เฉินหรูอี้ไว้ในอก กลอกตาใส่นางอย่างราคาญใจ

“วุ่นวายจริงเชี ยว” แล้วเดินไปที่ รถม้าของเขา อุ้มนาง

เข้าไปในรถม้า และวางนางลงอย่างเบามือดังแก้ ่ วลา้ ค่าที่ ง่าย
ต่อการแตกสลาย

ทหารอารักขาของเฉินว่านเหนี ยนมิอาจซุ่มมองต่อไปได้
อีกแล้วเพียงดูกร็ ้วู ่าคุณหนูรองแห่งตระกูลเฉินนัน้ เต็มใจไปกับ
เขา นางแย้มยิ้มรับเมื่อเขาอุ้มขึ้นรถม้า แต่ เหล่ าทหารไม่ ส น
แล้ ว หากปล่ อ ยให้ ค นไป พวกเขาจะกลับ ไปรายงานต่ อ โหว
เหยี่ยว่าอย่างไรเล่า

โหวเหยี่ยส่ งพวกเขามาอารักขาน้ องสาวก็เพราะเชื่ อใจ

50
ในตัว พวกเขา แต่ สุด ท้ ายกลับ ถูกคนน าตัว ไปภายใต้ หนั งตา
ของพวกเขาเอง พวกเขายังมีหน้ าอยู่ต่อไปงัน้ หรือ?

เหล่าทหารส่ งสายตาให้ แก่กนั คราหนึ่ ง แล้วกระโดดมา

รวมตัวกันในป่ าขนาดย่อม ยังมิทนั ได้ปรากฏตัวโห่ร้องว่า ‘ทิ้ง
คนไว้ ที่ นี่ ’ แต่ ล ะคนล้ ว นรู้ สึ ก ว่ า มี เ งาหนึ่ งเคลื่ อ นไหวอยู่
ด้านหลัง รู้สึกตัวอี กที กม็ ีกระบี่พาดอยู่บนคอพวกเขาเสี ยแล้ว
ไม่มีผ้ใู ดกล้าขัดขืน คนทัง้ หมดล้วนลืมตาปริบๆ มองรถม้าที่
แสนธรรมดานัน้ ค่อยๆ เคลื่อนไกลออกไป รอกระทังกระบี ่ ่บน
คอถูกเก็บไป เหล่าทหารตกใจอย่างยิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะถอนลม
หายใจ

พวกเขามองไปที่ รถม้าอัน หรูหราของจวนตระกูลเฉิน

โชคดีเหลือเกินที่ มิได้มีแค่พวกเขาที่ ยงั มีชีวิตอยู่ เสี่ ยวชุ่ยมอง
ไปยังทิศทางที่รถม้าคันนัน้ หายลับไปอย่างตกตะลึง กระทังกลั ่ บ
ถึ ง จวนโหวเหยี่ ย นางน าค าของชายแก่ ที่ มี เ สี ย งดังสตรี
่ ผ ้ ูท า
หน้ าที่ปิดปากนางอยู่ตลอดเย็นนัน้ ถ่ายทอดแก่เฉินว่านเหนี ยน
นางจึงนับได้ว่ามีสติคืนมา

“เฉินกงกงบอกว่า...เขาบอกข้าว่า เขาคือเฉินกงกง...เขา
ให้ข้าบอกว่า...เฉินกงกงพูดว่า คุณหนูรองจะกลับวังกับพวกเขา
โหวเหยี่ยไม่ต้องเป็ นห่วง อีกสองวันก็จะมีราชโองการลงมาให้
51
คุณหนูรองเข้าวังเป็ นพระสนม”

ครานี้ เสี่ ยวชุ่ยนั บว่าเข้าใจเรื่องราวทัง้ หมดแล้ว บุรุษที่

ถูกคุณหนูรองวิ่งเข้าไปกอดก็คือพระหมื่นปี นัน่ เอง...

แต่ กแ็ ปลกนั ก ปี นั น้ คุณหนู ของนางเป็ นดรุณีสดใสร่าง

บริ สุ ท ธ์ ิ ดุจ หยกงาม ส่ ง เข้ า วัง ถวายฝ่ าบาท พระองค์ก ลับ ไม่
ต้ องการ ดึ งดันส่ งนางคืนกลับมา บัดนี้ แม้นยังร่างบริสุทธ์ ิ ดุจ
หยกงาม แต่ ก็เป็ นสตรี ที่ผ่านการหย่าร้าง แต่ สุดท้ ายก็ได้ สม
ปรารถนา เข้าวังไปร่วมอภิรมย์กบั องค์จกั รพรรดิแล้ว

เหตุการณ์นี้บอกอะไรแก่นาง...

การมีความฝันนัน้ เป็ นเรื่องที่งดงามเพียงใด? หากสาเร็จ

สมหวังก็คือช่ วงเวลาที่ สวยงามฉากหนึ่ ง ต่ อให้ไม่สาเร็จ มันก็
ยังคงเป็ นความฝันที่สวยงามเช่นเดิม!

52
 204 ข้ามแม่น้าได้ทาลายสะพาน

เฉินหรูอี้ถกู อุ้มกลับมายังห้องเสือดาว ฉวยโอกาสยามนี้

ที่ เ ฉินฮวายกาลัง ไปเชิ ญ หมอหลวงตามรับ สังองค์ ่ จ กั รพรรดิ
เปิดแขนเสื้อตนดู ดังคาด ผิวพรรณขาวอ่อนของนางมีรอยหยิก
เขียวชา้ อยู่หลายที่ ตลอดทางระหว่างมาที่ นี้ นางเองก็ลาบาก
ไม่น้อย

หากกล่ าวถึงองค์จกั รพรรดิ พระองค์นัน้ ช่ างเหลื อเกิน

ทรงยกฐานะสามีเพื่อผลประโยชน์ ส่วนตน ทรงใช้อานาจรัฐเพื่อ
แก้แค้นส่วนตัว นางเพิ่งเอาศีรษะไปชนกาแพงมา ย่อมรู้สึกมึน
งงเป็ นธรรมดา ทว่ า ครัน้ องค์จ กั รพรรดิ เ ห็น นางหลับ ตาลง
อย่างไรก็มิให้ น างหลับ คล้ายหลับแล้วนางจะตายไปกระนั น้
เดิมทีหลังจากที่อ้มุ นางขึน้ รถม้ามาแล้วก็มิไยดีนางอีกเลย

นางถูกวางไว้ด้านในสุด องค์จกั รพรรดิทรงประทับนัง่ อยู่

ด้ า นหน้ าสุ ด วางท่ า ที ร ัก ษาตนดุ จ หยกงามคล้ า ยกลัว ถูก
ล่วงเกินกระนัน้

ทว่าเมื่อเห็นนางหลับตาลง กลับโก่งพระศอป่ าวร้องดุจ

ไก่ชนก็มิปาน นางมิสนใจ พระองค์กเ็ ขยิบเข้ามาหยิกนาง นาง
ยิ่งไม่สนใจ พระองค์กย็ ิ่ งหยิก เป็ นเช่นนี้ ซา้ ไปซา้ มา รอยฟกชา้
53
อัน ทรงเกี ย รติ บนแขนยามนี้ ก็ คื อ ผลงานชิ้ นเอกขององค์
จักรพรรดินัน่ เอง

ท่ าทางกริ้วโกรธดุจสายฟ้ าฟาดคล้ายนางเจตนายัวให้
่
พระองค์เกิดโทสะกระนัน้ ...

นางเพียงเวียนหัวจึงหลับตาลงพักผ่อนแล้วมีอนั ใดเล่า?
คิดว่านางอยากทาเช่นนัน้ หรือ?

อาการหลังจากการพุ่งชนกาแพงช่ างหนั กหนานั ก นาง

เจ็บแปลบๆ ไปถึงกะโหลกเลยที เดียว นางมิใช่จะตาย อธิบาย
อย่ า งไรก็ไ ม่ ฟั ง นางเองก็ไ ร้ ว าจาจะกล่ า วแล้ ว ทรงท าตาม
พระทัยตนจนร่างของนางต้องมีสภาพเช่นนี้ ...

แต่ จ ะกล่ า วเช่ น ไรดี แม้ น เป็ นเช่ น นี้ ก็ย ัง นั บ ว่ า คุ้ม ค่ า
เพียงชนไปเล็กน้ อยแม้นจะบาดเจ็บที่ ศีรษะ ทว่าก็สามารถทา
ให้องค์จกั รพรรดิทรงสงสารเห็นใจนางได้ กระทังน ่ านางกลับมา
ที่วงั ด้วย

หากครานี้ คลาดกัน ด้ วยอุปนิสัยของพระองค์นัน้ ไม่รู้

เลยว่าจะทรงหวนคืนมาหานางได้เมื่อใด ถึงตอนนัน้ พวกเขาทัง้
สองจะยังมีชีวิตได้มาพบกันหรือไม่เล่า

54
 บัด นี้ นางปวดเนื้ อปวดตัว ไปหมด ทว่ า กลับ สุ ข ใจยิ่ ง
ประหนึ่ งดื่มน้าผึง้ ครึง่ ชังกระนั
่ น้ นี่ กเ็ ป็ นโรคชนิดหนึ่ ง

เซี ยวเหยี่ ยนไล่เฉินฮวายออกไปแล้วก็หนั กลับมามอง

เฉินหรูอี้ เห็นนางประคองแขนอันเขี ยวช้าของตนไว้ แต่ กลับ
ยิงฟั นขาวสะอาดยิ้มกว้างจนไม่เห็นดวงตา ทาให้ คนสงสัยยิ่ง
นั กว่าคุณหนู รองตระกูลเฉินเป็ นโรคประหลาดชอบถูกทารุณ
ยิ่งเจ็บปวดยิ่งสุขใจงัน้ หรือ?

เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้วตน รู้สึกสับสนใจไปหมด บอกไม่

ถูกว่าแท้จริงแล้วรูส้ ึกเช่นไร

“เป็ นอัน ใด ภู มิ ใ จที่ แ ผนท าร้ า ยตนเองเห็ น ผลแล้ ว

เช่นนัน้ หรือ? ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ าเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยการ
เยาะหยัน

เฉินหรูอี้อึ้งงันไปชัวครู
่ ่แล้วค่อยๆ ปล่อยชายแขนเสื้อลง
ความจริงนางทราบดีว่าเวลานี้ ควรเผยท่าทางอ่อนแอน่ าสงสาร
และตา่ ต้อยได้มากเท่าใดก็ยิ่งดีเพื่อร้องขอการให้อภัย

ทว่า... หลังจากที่ นางมันใจว่

่ าในใจเขายังคงมีนางอยู่ก็
เบิ กบานใจยิ่ ง แม้แต่ เ ศษเสี้ ย วของหยาดน้ า ตานางก็บีบเค้ น

55
ออกมาไม่ได้ มีเพียงริมฝี ปากที่ฉีกโค้งขึน้ ด้านบนจนแทบจะบิน
ขึน้ ฟ้ าไปแล้ว แม้นอยากแสดงละคร กลับไม่มีความสามารถนัน้
เลย

“ข้ามิได้ภาคภูมิใจ ข้าเพี ยงดี ใจที่ ท่านยังใส่ ใจในความ

เป็ นความตายของข้า...”

“แต่ไหนแต่ไร ก็มีเพียงเจ้าที่ ไม่ใส่ใจต่อความเป็ นความ

ตายของตนเอง” มิรอให้ เฉินหรูอี้กล่ าวจบเซี ยวเหยี่ ยนก็เอ่ ย
แทรกนางทันที พลางนั ง่ ลงบนเก้ าอี้ ที่อยู่ข้างโต๊ะ โต๊ะนั น้ ห่ าง
จากเตี ยงประมาณหนึ่ งจัง้ เฉินหรูอี้สงสัยว่าหากโต๊ะนัน้ อยู่ติด
กับขอบหน้ าต่าง เขาก็คงไปนัง่ ชิดกาแพงเป็ นแน่

เวลาหมุนเวี ยนคนย่อมเปลี่ยนแปร ในอดี ตทรงวิ่งรอก

ไปต าหนั ก หย่ ง เล่ อ อยู่ ต ลอดวัน ภายหลัง ก็ใ ห้ น างพ านั ก อยู่
ตาหนักบรรทมเพื่อจะได้พบนางทุกวัน เพียงเห็นนางก็คล้ายมี
พลังดึ งดูดกระนั น้ หากมิลูบคลาก็กอดรัด คล้ายหากเดินห่ าง
นางไปเพียงสองก้าวเขาจะต้องเจ็บปวดไปทัวร่ ่ างกระนัน้

บัดนี้ ดียิ่ง เขากลับทาท่าทางประหนึ่ งนางเป็ นสัตว์ร้ายที่

โผล่ออกมาเมื่อยามอุทกภัย ไม่ทราบว่าผู้ใดกันที่ จมุ พิตนางใน
วัดชิงจิ้งกระทังร่ ิ มฝี ปากชาไปหมด ขบกัดบดขยี้ดงเห็
ั ่ นลิ้นนาง
56
เป็ นลิ้นเป็ ดกระนัน้

ทว่า เฉินหรูอี้กม็ ิ ได้เอ่ ยปากอันใด เพราะเขาโกรธนาง

ออกปานนั น้ คล้ายว่าจะมิพบหน้ าอี กเลยในชาตินี้ แต่ เมื่อเห็น
นางได้รบั บาดเจ็บยังห่วงใยและนานางกลับมาวังด้วย นี่ แสดง
ถึงการยอมถอยก้าวใหญ่ให้นางอย่างไม่ต้องสงสัย

ในเมื่อทาให้ดีที่สุดไม่สาเร็จจึงตัดสินใจทาความดี แทน
ไม่มีเหตุผลใดที่ นางจะต้ องล้มเลิกกลางคัน แม้นมี อุปสรรคก็
ต้องข้ามไปให้ได้ ไม่มีอปุ สรรคจึงก่อให้เกิดอุปสรรคก็ต้องข้าม
ไปให้ ได้เช่นกัน เขาโกรธเกรี้ยวปานนัน้ ก็ย่อมต้ องบันดาลมัน
ออกมาต่อผูอ้ ื่น แม้ว่าขนนัน้ จะทิ่มแทงมือ นางก็จกั ต้องคอยลูบ
ไล้ให้ล่ลู งให้จงได้

“ต่อไปข้าจะคานึ งถึงความเป็ นความตายให้มากขึ้น จะ

รักษาดูแลชีวิตนี้ ให้ดี...”

“ชี วิตเป็ นของเจ้า อยากจะถนอมไว้หรือไม่ก็เป็ นเรื่อง

ของเจ้า” เซียวเหยี่ยนเอ่ย

เฉินหรูอี้ “......”

ฟั ง ผู้อื่ น กล่ า วให้ จ บ ตนเองค่ อ ยพูด เป็ นมารยาทขัน้

57
พืน้ ฐานไม่รหู้ รือไร?

ควรต้องส่งไปเรียนรูท้ ี่กรมพิธีการเสียบ้าง!

“อาเหยี่ยนพูดถูกต้ องที่ สุด ” นางยิ้ม “ความจริงข้าควร

จะตระหนักนานแล้ว ครานี้ ...น่ าจะเป็ นการหวนคืนครัง้ สุดท้าย
มิถนอมก็คงไม่ได้”

เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกหัวใจขมวดเกร็ง ใบหน้ าหล่อเหลาตึ ง

เครียด วาจาที่ นางกล่าวนัน้ ไม่ทราบอันใดจริงอันใดเท็จ เขาไม่
มีทางแยกแยะได้เลย ตัง้ แต่ เรื่องเป็ นข้ารับใช้ ข้างกายเจ้าแม่จู้
เซิงกระทังถึ
่ งเฉินหวงโฮ่ว หากมิใช่เพลิงไหม้ถึงหัวคิ้วนางแล้ว
นางก็ค งมิ ย อมพูด กับ เขา แต่ ล ะคราที่ ฟื้ นคื น มา นางมัก พูด
เสมอว่ า ตนไม่ ท ราบ แต่ ย ามนี้ นางกลับ บอกว่ า มัน เป็ นครัง้
สุดท้าย

เขาคิดว่านางคงเจตนายัวแหย่
่ เขาจึงได้พดู จาเหลวไหล
ออกมาใช่หรือไม่?

“เจ้ารู้แล้วหรือ? มิใช่ทุกคราเจ้าล้วนกล่าวว่าลิขิตสวรรค์
มิอาจคาดเดาหรอกหรือ? ”

เฉิ นหรูอี้ ข มวดคิ้ ว “ท่ า นอ่ า นจดหมายที่ ข้ า ส่ ง ให้ แ ล้ ว

58
หรือไม่กนั แน่ ? ในนัน้ มิใช่เขียนไว้อย่างชัดเจนหรอกหรือ? ข้า
คล้ายได้ผา่ นเรือ่ งราวในอนาคตมาแล้ว และได้มองเห็นอนาคต
ด้วย...ข้าล้วนเขียนไว้ในจดหมายทัง้ หมด ข้าต้องพยายามแข็ง
ขืนจึงสลัดหลุดหลวงจีนปู้ซวั

“...”

“หลวงจีนปู้ซวั ผูน้ ัน้ ก็เป็ นผูท้ ี่เจ้าสร้างขึน้ เช่นกัน ”

หุ่นคนที่ ปัน้ จากดินเหนี ยวอย่างไรก็มีดินอยู่สามส่วน ยิ่ง

มิ ต้ อ งกล่ า วถึ ง นางผู้ถ กู องค์จ กั รพรรดิ ป ระคองไว้ ใ นมื อ ด้ ว ย
ความรักใคร่ตลอดมา แต่การปฏิบตั ิ ต่อนางยามนี้ ช่างแตกต่ าง
แม้แต่วาจาเพียงประโยคก็มิยอมให้นางกล่าวจบ เฉินหรูอี้พลัน
รูส้ ึกโทสะในใจประทุขึน้ จึงถลึงตากลมโตอย่างอดไม่ได้

กาลังคิดจะระเบิดโทสะกลับรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา ท้ องไส้
ปัน่ ป่ วนดังคลื
่ ่นพายุในทะเล มือวางทาบลงตรงขอบเตียง เสียง
‘โอ๊ก..’ ดังขึ้น หมันโถวลู
่ กใหญ่ ที่นางกินไปเมื่ อคา่ นี้ ก็ถ กู พ่ น
ออกมาทันใด

เซี ย วเหยี่ ย นคิ ด ไม่ถึ ง ว่ าเฉินหรูอี้จ ะมี ป ฏิกิ ริย าตอบโต้

รุนแรงถึงเพียงนี้ เขาก้าวเท้าพุ่งเข้าไปดุจเกาทัณฑ์ หยุดยืนอยู่

59
ข้างๆ สิ่งที่นางอาเจียนออกมาอย่างไม่ร้จู ะทาเช่นใด จะเดินเข้า
ไปก็ไม่ใช่จะถอยออกมาก็ไม่เชิง

“เจ้า...เจ้าเป็ นโรคอันใดกันแน่ ! ” เขากัดฟั น ร้องตะโกน

เสียงสูงออกไปด้านนอกด้วยใบหน้ าเขียวคลา้

“เฉินฮวาย เหตุใดหมอหลวงยังไม่มาอีก! ? คนเล่า!”

“...หมอหลวงกาลัง จะถึ ง แล้ ว พ่ ะย่ ะค่ ะ ! ” มิรอให้ อ งค์

จัก รพรรดิ ต รัส จบ เฉิ นฮวายก็รี บ โก่ ง คอตะโกนกลับ ไปด้ ว ย
อาการเร่งร้อนกว่าองค์จกั รพรรดิเสียอีก

“หม่อมฉันจะไปดูด้วยตนเองพ่ะย่ะค่ะ คนพวกนี้ ช่างมิได้

เรือ่ งเสียจริง! ” กล่าวจบก็เดินออกไปทันที

เมื่อต้องเผชิญกับองค์จกั รพรรดิและหวงโฮ่วที่ คิดไปคน

ละอย่ าง สติ ปัญญาบกพร่องทัง้ สองนั น้ เฉินฮวายรู้สึ กนั บถือ
อย่างยิ่ง เกรงกลัวโทสะอันไร้ที่ระบายของพระองค์จะสาดรด
มายังตน เขาจึงรีบหาทางออกให้ตนโดยไว

ผูใ้ ดสนว่าหมอหลวงเหตุใดยังไม่มา?

ผู้ใดสนว่าหมอหลวงต้องลัดเลาะอยู่ถึงครึ่งชัวยามจึ
่ งจะ
60
ถึงห้องเสือดาว ผูใ้ ดสนเล่า ?

องค์จกั รพรรดิทรงทาแค่เพียงด่าว่า เขาเองก็ทาได้เพียง

ตามหา ถึงยามนัน้ หากหมอหลวงมาถึงแล้วเรือ่ งก็คงจบ

เฉินหรูอี้อาเจียนจนหน้ ามืด นางหมอบลงบนเตี ยงรู้สึก

หนั กศี รษะแต่ เท้ ากลับเบายิ่ง องค์จกั รพรรดิทรงยืนนิ่งไม่ไหว
ติงดุจท่อนไม้กม็ ิ ปาน

“อาเหยี่ยน รินน้าให้ข้าสักถ้วยได้หรือไม่?”

นางพยายามแสร้งทาท่าทางคล้ายมีแรงแต่ไร้พลัง แม้แต่
การเงยหน้ าขึน้ มองเขายังมิอาจทาได้

ในที่ สุ ด เฉิ นหรู อี้ ก็ เ ห็ น ขาทั ง้ สองข้ า งนั ้น ขยับ เสี ย ที

รวดเร็วดุจลมวูบหนึ่ ง เสียงเคร้งคร้างดังขึ ่ น้ บนโต๊ะนัน้ หลังจาก
ที่ ทาถ้วยชาแตกไปสองใบ เขาก็ยกถ้วยชามานัง่ ลงข้างนางได้
ในที่ สุด แล้วยัดถ้วยชานัน้ ใส่ ในมือนาง เมื่อมันถูกส่งมายังมือ
นางนัน้ น้ าก็เหลือเพียงครึ่งเดียว นางควรบ้วนปากหรือดื่ม นี่
กลับกลายเป็ นปัญหา

เมื่อครู่ต อนที่ องค์จกั รพรรดิท รงยัด มัน ใส่ มือนาง พระ

หัตถ์ที่สมั ผัสถูกนางนั น้ เปี ยกชื้นไปหมด คิดว่าองค์จกั รพรรดิ
61
เองก็คงตระหนก กระทังเด ่ ิ นมาเพียงไม่กี่ก้าวก็ทาน้ าหกไปถึง
ครึ่งเช่นนี้ แม้นปากจะบอกว่าไม่ ทว่าร่างกายกลับซื่อตรงอย่าง
ยิ่ง

เฉินหรูอี้ยกน้ าที่ เหลือเพียงครึ่งในถ้วยนั น้ ขึ้นบ้วนปาก

แล้วถ่มลงบนพืน้

“รบกวนท่าน รินให้ข้าอีกสักถ้วยเถิด”

ครานี้ เซี ยวเหยี่ยนมิได้รบั ถ้วยจากเฉินหรูอี้ เขาเดินตรง

ไปถือกาน้ ามาให้ แล้วรินใส่ถ้วยจนเต็ม กระทังเห็ ่ นนางดื่มน้ า
จนเสร็จจึงนอนลงบนเตี ยงอย่างไร้เรี่ยวแรง นางค่ อยๆ พลิก
ร่างหันหลังให้เขา ข้ามแม่น้ าทาลายสะพาน เซี ยวเหยี่ยนกล่าว
ในใจอย่างแค้นเคือง

เขาเป็ นถึงจักรพรรดิ นางใช้เขาเดินกลับไปกลับมา แต่

ไม่มีคาขอบคุณแม้เพี ยงครึ่งคา บัดนี้ ใช้ เขาเสร็จแล้ ว กลับ ไม่
มองเขาสักนิด

“เจ้า! ” เขาเอ่ย “ตอนนี้ รสู้ ึกเช่นไรบ้าง?”

“รุนแรงหรือไม่?”

62
 “ไม่สบายที่ตรงใด?”

เซี ยวเหยี่ ยนเห็นนางไม่ตอบคา จึงหยิกเข้ าที่ แขนนาง

โดยแรง กล่าวอย่างเข้มงวดว่า “ไม่อนุญาตให้หลับ!”

ความจริ งเฉิ นหรู อี้ มิ ใช่ มิ อยากสนใจเขา นางแทบ

อยากจะกระโจนเข้าสู่อ้อมอกเขาอย่างคนบอบบาง น้ าตาล้วน
ปริ่ ม คลอออกมาแล้ ว ทว่ า นางทราบดี ว่ า หลัง จากผ่ า นการ
อาเจียน หน้ าตาต้องยา่ แย่มากเป็ นแน่ องค์จกั รพรรดิทรงพระ
อารมณ์ มิค่อยจะสู้ดีนัก นางไม่อยากให้พระองค์ตกพระทัยหนี
ไปเสียก่อนที่น่าจะได้ปลุกปลอบพระองค์

เมื่อได้ ฟั ง เขาถามด้ ว ยความร้อนรนนั น้ มันช่ างงดงาม

เสียจนน้ามูกโป่ งพองออกมาแล้ว

เห็นชัดว่ าองค์จกั รพรรดิทรงยังไม่ลืมความรักครัง้ เก่ า

แต่ เพราะทรงยังกริ้วอยู่อย่างมากเท่ านั น้ นางจาต้ องหาบันได
สู ง อัน งดงามให้ พ ระองค์ ไ ด้ เ ดิ นลงมา แต่ คิ ดไม่ ถึ ง ว่ า องค์
จักรพรรดิจะความอดทนตา่ ถึงเพียงนี้ นางยังมิทนั ได้ตอบสนอง
อัน ใด พระองค์ก็ล งมื อ เสี ย แล้ ว เฉิ นหรูอี้ ร้ อ งโหยหวนเสี ย ง
แหลมขึ้นมา ผุดลุกขึ้นนัง่ ในทันที เพราะเคลื่ อนไหวเร็วเกินไป
ทาให้ร้สู ึกฟ้ าหมุนดินเคลื่อน ร่างจึงเซถลาล้มลงสู่อ้อมอกที่ เปิด
63
รอรับนางขององค์จกั รพรรดิ

“หมอหลวง! หมอหลวง!”

เซี ยวเหยี่ยนกอดเฉินหรูอี้ไว้แน่ น เวลานี้ ไหนเลยจะทัน

ใส่ใจว่าสตรีที่อยู่ในอ้อมกอดนี้ ชวช้ ั ่ าเพียงใด ชมชอบหลอกลวง
เพียงใด รักที่ มีให้ เขานั น้ จริงเท็จแค่ไหน เซี ยวเหยี่ ยนเพี ยงไม่
อยากให้นางตาย!

เฉินหรูอี้นั น้ เกื อบจะหูหนวกไปเลยที เ ดี ยว ยัง ดี ที่ หมอ

หลวงหลิ่วมาได้ ทนั เวลาพอดี มิรอให้ เขาโค้ งตัวถวายพระพร
ด้วยซา้ เซียวเหยี่ยนก็โบกมือให้เขาคราหนึ่ ง

“ไม่ต้องมากพิธี รี บมาดูเร็วเข้ าว่ านางเป็ นอย่ างไร ทัง้

เวียนหัวทัง้ อาเจียน”

หมอหลวงหลิ่ ว ไม่ ท ราบว่ า นางคื อ เฉิ นหรูอี้ คิ ด ว่ าเป็ น

เพียงพระสนมในวัง จึงรีบก้มหน้ าก้มตาเดินเข้าไปแล้วล้วงเอา
ผ้าบางผืนหนึ่ งวางลงบนข้อมือของเฉินหรูอี้

เพราะเซี ยวเหยี่ยนใช้แรงเลิกแขนเสื้อนางมากไปหน่ อย
จึงทาให้หมอหลวงหลิ่วมองเห็นรอยฟกชา้ บนแขนนาง ยามนัน้
หัวใจพลันเต้นอย่างรุนแรง ความโปรดปรานขององค์จกั รพรรดิ
64
นัน้ ช่างพิเศษไม่เหมือนใครถึงเพียงนี้ ?

เขาตรวจชี พ จรไปพลางหนั ง ตากระตุ ก ไปพลาง พลัน

เหลือบไปเห็นโลหิตที่ แห้งกรังตรงบริเวณศีรษะที่ ชนถูกกาแพง
ของเฉิ นหรูอี้ บริ เ วณรอบๆ นั ้น มี สี เ ขี ย วช้า ขึ้ น เป็ นวงกว้ า ง
เขากัดลิ้นตนไว้ตามสัญชาตญาณด้วยกลัวว่าตนจะเปล่งเสี ยง
ร้องออกมา

นี่ นับเป็ นการเปิดเผยความลับอย่างมิทนั ตัง้ ตัวว่าเหตุใด

สนมรักของพระองค์จึงมักต้องตายอยู่รา่ ไปงัน้ หรือ?

“...ศี ร ษะเหนี ยงเหนี ยงมี ก ารชนกระแทกใช่ ห รื อ ไม่ ?”

หมอหลวงหลิ่วยังมิทนั กล่าวจบ เซี ยวเหยี่ยนก็อดกลอกตาไป
มามิได้ ผูใ้ ดมีตาก็ดอู อกทัง้ สิ้นมิใช่หรือไร?

“หม่อมฉันดูแล้ว ไม่มีอนั ใดเป็ นอันตราย พักผ่อนให้มาก

ก็หายแล้ว ประเดี๋ ยวหม่อมฉั นจะจัดยาบารุงให้ ต้มดื่ม และยา
ทาเพื่อลดอาการบวมและเร่งให้เกิดเนื้ อใหม่ ลบเลือนแผลเป็ น
บริเวณที่ เกิดจากบาดแผล สักครู่หม่อมฉั นจะให้ คนนามาให้
ทันทีพ่ะย่ะค่ะ ”

“เช่นนัน้ เหตุใดนางถึงเอาแต่ง่วง?” เซียวเหยี่ยนเอ่ยถาม

65
เสียงเย็น

หมอหลวงหลิ่วกระพริบตา “หากเวียนหัวก็มกั จะง่วงซึม

พ่ะย่ะค่ะ ”

“นางยังอาเจียนอีกด้วย!”

“ . . . เ ห นี ย ง เ ห นี ย ง ศี ร ษ ะ ช น ก ร ะ แ ท ก ดั ง นั ้ น ก็
อาจจะอาเจียนได้ มิใช่เรื่องใหญ่อนั ใด ฝ่ าบาทโปรดวางพระทัย
ได้ ” หมอหลวงหลิ่ ว รู้สึ ก เป็ นกัง วลแทนราชวงศ์ต้ า จิ้ น อย่ า ง
แท้จริง สติปัญญาของจักรพรรดิจางเหอจะสามารถนาความมัง่
คังและแข็
่ งแรงมาสู่ราษฎรต้าจิ้นได้งนั ้ หรือ?

ศีรษะชนกระแทก ย่อมต้องเวียนหัวและอาเจียน ง่วงซึม

...

เขายังอธิบายไม่ชดั เจนพออีกหรือ?

เขาอยากถามเสี ยมากกว่าว่าจู่ๆ พระสนมเหตุใดถึงได้

เอาศี รษะไปชนกาแพงจนอาการยา่ แย่ถึงเพี ยงนี้ ดูจากสภาพ
แล้วเห็นได้ชดั ว่านางเป็ นคนพุ่งชนกาแพงเอง เหนี ยงเหนี ยงผูน้ ี้
ที่ แท้ แล้วต้ องทนกับการหยามเหยียดและไร้ทางสู้มาเท่ าใดถึง
ได้คิดสัน้ เช่นนัน้ ?
66
 เซี ยวเหยี่ยนไม่เข้าใจ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถามยา้ อีกครัง้
เพื่อความแน่ ใจ “ไม่มีปัญหาอันใดจริงหรือ? นาง...หากมีปัญหา
อันใดเกิดขึน้ เจิ้นจะถามเอาความกับเจ้า”

มารดามันเถอะ! หมอหลวงหลิ่วขนพองขึ้นทันที แม้แต่

เคราแพะใต้คางยังไม่เว้น เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวอันใดกับเขาแม้เพียง
กระผีก ยังต้องมาถามเอาความกับเขา หรือสิ่งที่ ควรใส่ ใจมิใช่
เหนี ยงเหนี ยงผู้นี้เหตุใดจึงเอาศี รษะไปชนกาแพง ผู้ใดบีบคัน้
นางให้นางทาเช่นนัน้ ?

พระองค์เป็ นสามี ไม่ว่าเรื่องใดก็โยนมาให้เขารับผิดชอบ

งัน้ หรือ?

องค์จ กั รพรรดิ ผู้เ ปรี ย บดังชามข้

่ า วที่ ร สชาติ ย ่า แย่ นั ้น
คล้ายหากมิได้ฆ่าพวกเขาให้ตายจะมิอาจแสดงถึงความสูงส่ง
ของราชวงศ์กระนัน้

“เช่ นนั น้ หม่อมฉั นจะตรวจดูอีกสักครัง้ พ่ะย่ะค่ะ ” หมอ

หลวงหลิ่วได้แต่กลา้ กลืนผลไม้รสขมลงท้องไป ทว่าเมื่อตรวจดู
อีกครัง้ ก็มิพบปัญหาใดๆ เลย มารดามันเถอะ นางแข็งแรงกว่า
เขาเสียอีก สุดท้ายแล้วเขาจึงทาได้เพียงแค่แสดงท่าทีหนักแน่ น
กล่าวว่าเฉินหรูอี้ต้องพักผ่อนมากๆ และดื่มยาที่เขาจัดให้กห็ าย
67
แล้ว

หมอหลวงหลิ่ ว มองดูอ งค์จ กั รพรรดิ และพระสนมโอบ

กอดรัดรึงกันตาปริบๆ ทัง้ สองแสดงความรักกันอย่างอิสระเสรี
ยิ่ ง ก่ อ นหน้ านี้ ทรงตกน้ า จึ ง เก็ บ ตั ว เงี ย บ น้ อยนั ก ที่ อ งค์
จักรพรรดิจะปรากฏตัวด้วยท่าทีแข็งแรง ตะโกนร้องเสียงดังต่อ
เขาเช่นในยามนี้ ไม่มีท่าทีดงั คนอ่อนระโหยแม้เพียงนิด?

“ฝ่ าบาท” ในขณะนี้ ที่เขานับว่าได้รบั ความไว้วางพระทัย

จากพระองค์ให้จดั เที ยบโอสถให้นัน้ เขาพลันยกมือประกบกัน
เอ่ยถามออกมาอย่างลังเลว่า “หม่อมฉั นมีเรื่องหนึ่ ง ไม่ทราบ
ควรพูดหรือไม่...”

เซี ยวเหยี่ ยนหางตากระตุกคราหนึ่ ง กฎลับของบรรดา

หมอหลวงก็คือ ไม่มีเรื่องราวอันใดย่อมดีที่สุด แต่หากมีเรื่องก็
ให้ทาดังว่ ่ าไม่มีเรื่องใด แต่ ไหนแต่ไรมิเคยทาร้ายกัน แม้ตาจะ
เห็น เรื่ อ งสกปรกอัน ใดล้ วนทาดังม ่ ิ เ คยพบเห็น มัน ทว่ า บัด นี้
หมอหลวงหลิ่วกาลังจะทาลายกฎนัน้ หรือ?

“หมอหลวงหลิ่วมีอนั ใดก็กล่าวมาเถิด”

“ฝ่ าบาททรงตกน้ า เมื่อไม่นานมานี้ กาลังอยู่ในช่ วงพัก

68
ฟื้ น พระวรกายอ่ อ นแอ ไม่ ค วร...เข้ า ใกล้ ส ตรี มิ เ ช่ น นั น้ พระ
วรกายอาจทรุดโทรม...”

“พอแล้ว! ” เซียวเหยี่ยนรู้สึกเพียงว่าใบหน้ าตนเห่อร้อน

อย่างยิ่ง หลงคิดว่าหมอหลวงหลิ่วจะมีเรือ่ งสาคัญอันใดรายงาน
เสี ยอี ก เขาคิดไม่ถึงว่าเรื่องที่ จะรายงานนัน้ ไม่มี แต่ กลับวิ่งมา
กล่าวว่าเขา ตบหน้ าเขา “กลับไปเถิด ที่ นี่ไม่มีอนั ใดให้ เจ้าทา
แล้ว เรือ่ งของเจิ้น เจิ้นรูด้ ีแก่ใจตน! ”

“เฉินฮวาย ไปส่ งหมอหลวงหลิ่วที่ ห้องโอสถและนายา

กลับมา”

“หม่อมฉันน้ อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” เฉินฮวายนัน้ ตา

มองจมูก จมูกดูใจด้วยสีหน้ าดัง่ ‘ข้าเป็ นคนหูหนวก ไม่ได้ยินอัน
ใดทัง้ สิ้น’ เดินนาหน้ าเพื่อส่งหมอหลวงหลิ่วที่หน้ าประตู

ฟ้ ารู้ดินรู้ นอกนั น้ ก็มีเพี ยงเขาที่ รู้ ว่ าลาไส้ ในท้ องตนนี้

ขบขันเสี ยจนบิดเกร็งไปหมด บิดเสี ยจนเขาเจ็บปวดไปทัวร่ ่ าง
เกร็งเสียจนปวดหน้ า ทนเสียจนเจ็บหัวใจ

เฉินหรูอี้ซบอยู่ในอกเซี ย วเหยี่ ย น เมื่อหมอหลวงหลิ่ ว

กล่าววาจานัน้ จบก็ก้มศีรษะตา่ จนแทบจะมุดเข้าไปในกางเกง

69
 ่ นวานร นั ยน์ ตาทัง้ คู่มี
แล้ว จึงมีเพียงนางที่เห็นหน้ าเขาแดงดังก้
ดวงไฟปะทุขึน้ รูจมูกทัง้ สองพ่นไฟออกมา...

มีเพียงนางที่มองเห็น!

70
 205 แต่งตัง้

เซี ยวเหยี่ยนรีบไล่หมอหลวงหลิ่วและเฉินฮวายออกไป
พลางก้มลงจ้องเฉินหรูอี้ด้วยโทสะอันพลุ่งพล่าน

เฉินหรูอี้ซบอยู่ในอกเซี ยวเหยี่ยนตลอดเวลา หมอหลวง

มาแล้วนางก็ยงั มิได้ ขยับไปไหน หมอหลวงจากไปแล้ วนางก็
ยังคงอยู่ที่เดิม ใบหน้ ากลับมิได้มีแววเยาะหยันแม้แต่น้อย ทว่า
นางกาลังขบกัดริมฝี ปากไว้เบาๆ

เซี ยวเหยี่ ยนทราบดี ว่านี่ คือท่ าทางยามนางรู้สึกเสี ย ใจ

หรือไม่กก็ ลัน้ หัวเราะ

“เจ้ากาลังหัวเราะเจิ้น! ” เซียวเหยี่ยนกล่าวอย่างมีโทสะ

เฉินหรูอี้เงยหน้ าขึน้ ทันใด นางมองเซียวเหยี่ยนอย่างตก

ตะลึ ง นางอดกลัน้ จนมี ส ภาพเช่ น นี้ ล าไส้ ข บขัน เสี ย จนบิ ด
เกรียวมาที่ท้องแล้ว ด้วยกลัวว่าตนจะส่งเสียงออกมา แต่เขาใช้
ตาใดมองจึงเห็นทะลุปรุโปร่งปานนี้ ?

“ฟ้ าดินเป็ นพยาน” เงียบไปครูห่ นึ่ ง นางจึงพูดประโยคถัด

มาว่า “ข้าหัวเราะท่านที่ ใดกัน ข้ากาลังคิดถึงต่งหว่านต่างหาก
มี ค นได้ พิ สู จ น์ ศ พนางแล้ ว หรื อ ยัง ? มัน่ ใจว่ า เป็ นนางแน่ ใช่
71
หรือไม่? ”

่ ดนี้ นางยังไม่อยากเชื่อว่าต่งไท่โฮ่วผูม้ ีท่าทางดุจ

กระทังบั
นางพญานัน้ ต้องตายไปเช่นนี้

มีเรื่องการ ‘ป่ วยกะทันหัน’ ก็มิเป็ นไร แต่กลับตามติดมา

ด้วยกองเพลิง อย่างไรนางก็รสู้ ึกว่ามีพิรธุ อย่างยิ่ง

เซี ยวเหยี่ ยนใช้ จมูกมองคน แล้วแค่นเสี ยงเย็นออกมา

คราหนึ่ ง จึงฝื นใจเชื่ อวาจานาง “เจ้าคิดว่าเรื่องพวกนี้ ล้วนไม่
เป็ นจริง คิดว่าองครักษ์เสื้อแพรของเจิ้นกินมังสวิรตั ิ หรือไร?”
เพี ยงแต่ เขาจาต้ องยอมรับว่าสติปัญญาของเฉินหรูอี้นัน้ ใช้ ได้
เลยที เดียว...มิเช่นนัน้ คงมิหยิบจับเขาเล่นกลิ้งไปกลิ้งมาในกา
มือได้

“หากสตรีสกุลต่ งคิดจะปิดแผ่นฟ้ าข้ามมหาสมุทร นาง

จาต้องหลบซ่อนทหารรักษาการณ์อนั แน่ นหนาในพระราชวังไป
ให้ ได้ ...นาง เจิ้น ได้ จดั การทุกอย่ างเรี ย บร้อยหมดแล้ ว เจ้ ามิ
จาเป็ นต้องกังวลอีก” เขากล่าว

หากกล่าวถึงสตรีสกุลต่งนัน้ สติปัญญาก็ยอดเยี่ยมยิ่ง...

มารดามันเถอะ เขาพูดได้ หรือไม่ว่าวังหลังของเขานั น้

72
ล้วนซ่ อนไว้ด้วยพยัคฆ์มงั กร แต่ ละคนล้วนฉลาดลา้ เก่ งกล้า
สามารถ วางแผนซ่ อนเล่ห์ได้ไม่แพ้บุรุษเลย ความลื่นไหลก็มิ
แพ้ บ รรดาขุ น นางใหญ่ ใ นราชส านั ก แม้ แ ต่ น้ อย กลอุ บ าย
หลากหลายซับซ้อนยิ่ง

คิดไม่ถึงว่าสตรีสกุลต่ งจะใช้ วิธีสลัดทิ้งเปลือกตนหลบ

หนี ออกจากวัง หามิใช่เพราะจดหมายของเฉินหรูอี้ เขาคงคิดว่า
เรือ่ งทัง้ หมดเป็ นความจริง

ดังคาดเมื่อให้องครักษ์เสื้อแพรตรวจสอบค้นหากระทัง่
พบสตรีสกุลต่งหลบซ่อนอยู่ในตาหนักเย็น บรรดาพระสนมใน
วังล้วนไม่ทราบเรือ่ งราว ต่างก็เข้าใจว่าเกิดเพลิงไหม้ในตาหนัก
เจาหยาง องค์จกั รพรรดิสงสัยว่ามี คนวางเพลิง พระองค์ทรง
กริ้วจึงรับสังให้
่ ตรวจค้นพระราชวัง

คราที่ จบั สตรีสกุลต่งกลับมาได้นัน้ นางสวมอาภรณ์ ชาว

วังแสนเก่าขาด ใบหน้ ายังแต้มจุดดา จุดขาวอยู่ชนั ้ หนึ่ ง มองดู
แล้วคล้ายนางกานัลสูงวัยที่สขุ ภาพอ่อนแอยิ่ง

สตรีสกุลต่งทราบว่าครัง้ นี้ ตนคงมิอาจมีชีวิตต่อไปได้ จึง

มิได้ ข ดั ขื น อัน ใดอี ก ทัง้ สองต่ างมองหน้ าแต่ ไร้ว าจาจะกล่ าว
นางทิ้งไว้เพียงประโยคเดียว หวังว่าเขาจะเห็นแก่สายสัมพันธ์
73
บิ ด าและบุ ต ร ไว้ ชี วิ ต องค์ร ชั ทายาท นางมิ ไ ด้ พู ด ค าว่ า ‘รัช
ทายาท’ ด้วยซา้ แต่เรียกว่าเซียวหัน

แม้ น จะผ่า นเรื่อ งราวที่ ผิ ด แผกจากเดิ ม แต่ ย งั คงมี ราช

โองการประกาศว่าต่งหวงโฮ่วสวรรคตด้วยอาการประชวรหนัก
ทัง้ เกิดเพลิงไหม้ที่ตาหนักเจาหยาง ร่างสตรีสกุลต่งถูกเผาไหม้
จึ ง ให้ ก รมพิ ธี ก ารท าพิ ธี ฝั ง พระศพอย่ า งดี แ ต่ มิ พ ระราชทาน
อนุญาตให้ฝังในสุสานราชวงศ์

ปั จ จุบ นั จัก รพรรดิ จ างเหอได้ มี ห วงโฮ่ ว มาแล้ ว ถึ ง สอง

พระองค์ และสวรรคตไปแล้วทัง้ สองพระองค์ แต่ มีเพี ยงเฉิน
หวงโฮ่ ว ที่ ส วรรคตในช่ ว งที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ท รงพระเยาว์ไ ร้
อานาจจัดการตามพระทัยพระองค์ได้ หลิวไท่โฮ่วและเหล่าขุน
นางหารือกันจนในที่สุดก็ทาพิธีฝังพระศพในสุสานของราชวงศ์
ตามกฎมณเฑียรให้อยู่ค่กู บั องค์จกั รพรรดิในอีกร้อยปี ข้างหน้ า

“เฉินฮวายเป็ นผู้ลงมื อ จัด การสตรี ส กุลต่ ง ด้ ว ยตนเอง

เจ้าวางใจได้”

เซี ยวเหยี่ยนมิเคยบอกเล่าความเป็ นมาของเรื่องราวแก่

นางอย่างละเอียดเลย แต่เมื่อเฉินหรูอี้ได้ฟังเขาเอ่ยวาจานี้ แล้ว
นางก็เชื่อเขาอย่างหมดใจ
74
 “เช่นนัน้ ...องครักษ์เสื้อแพรผูน้ ัน้ เล่า เมื่อใด...”

“เจ้ามิเวียนหัวแล้วหรือ? ” เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้ว พินิจ

พิเคราะห์นางไปทัว่ รอยชา้ ม่วงตรงบริเวณหน้ าผากนัน้ กลับยิ่ง
เปลี่ยนแปรไปจนผูค้ นมองแล้วต้องตกใจ “เรื่องเหล่านัน้ มิใช่สิ่ง
ที่ เจ้าควรคิด เจ้าดูแลตัวเองให้ ดีกพ็ อแล้ว ” เขากล่าวว่า “เจ้า
ทราบหรือไม่ว่าองครักษ์เสื้อแพรมีเท่ าใด? ให้ เจ้าดูติดต่ อกัน
โดยไม่หลับไม่พกั ผ่อนยังต้ องใช้ เวลาอย่างน้ อยครึ่งเดือนเลย
เชียว”

“ข้าเป็ นห่วงความปลอดภัยของท่านเท่านัน้ เอง” เฉินหรู

อี้ เอ่ ยเสี ยงแผ่วเบา นี่ จึงเรียกว่ากรรมตามสนอง ในอดี ตองค์
จัก รพรรดิ ท รงตามติ ด นาง บางครานางยัง รู้สึ ก ว่ า พระองค์
เกาะแกะนางเกินไป ทัง้ แสนงอนและคิดเล็กคิดน้ อย ชมชอบใช้
ความรักทรมานผู้คน บัดนี้ แม้แต่ วาจาสักคายังมิอาจพูดดี ได้
นางจึงรู้ว่าความทุกข์ในอดีตนัน้ คือความสุขที่นางไม่ร้วู ่ามันคือ
ความสุขเพียงใด

“มิ ใ ช่ ว่ า ...” นางคว้ า จับ แขนเซี ย วเหยี่ ย น ก าลัง จะพูด

ทว่าเฉินฮวายได้นาหมอหญิงเข้ามาเสี ยก่อน การสนทนาของ
คนทัง้ สองจึงหยุดลงอย่างกะทันหัน

75
 เมื่ อ หมอหลวงหลิ่ วตรวจเสร็ จ แล้ ว โอสถก็ จ ั ด ให้
เรี ย บร้ อ ยแล้ ว จึ ง มอบงานที่ เ หลื อ ให้ แ ก่ ห มอหญิ งสานต่ อ
ส่วนตัวเขานัน้ จากไปอย่างรวดเร็ว

หมอหญิงทาความสะอาดแผลบนหน้ าผากของเฉินหรูอี้
แล้ ว ก็ท ายาสมานแผลตามที่ ห มอหลวงหลิ่ ว ได้ ส ัง่ ไว้ ผู้ใ ดจะ
ทราบไม่ทายังดี เสี ยกว่า ก่อนหน้ านี้ มิได้มีความรู้สึกเจ็บปวด
ใดๆ แต่เมื่อทายาเสร็จแล้วกลับรู้สึกเย็นๆ ทัง้ รู้สึกผิวหนังแสบ
ร้อนดุจไฟเผาสลับกันไปมา ช่างทรมานนัก

“ยานี้ วันหนึ่ งต้องทากี่ครัง้ ? ” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยปากถาม

แต่กก็ ลับโบกมือตัดบทอย่างหมดความอดทน “ช่างเถิด เจ้าพัก
อยู่ ที่ ต าหนั ก ฉางเล่ อ เถิ ด ทุ ก วัน ให้ ม าทายาให้ . ..ให้ น างตาม
เวลา”

หมอหญิงกล่าวอย่างพินอบพิเทาว่า “หนู ปี้น้ อมรับพระ

บัญชาเพคะ”

“...คงไม่มีแผลเป็ นใช่หรือไม่? ” เขาถาม

“ไม่เพคะ บาดแผลของเหนี ยงเหนี ยงมิได้ร้ายแรงอันใด

76
...”

“ไม่รา้ ยแรง? ! ”

หมอหญิ ง เพี ย งอธิ บ ายตามระดับ ของอาการบาดเจ็บ

เท่ า นั ้น บาดแผลนี้ ดู อ ย่ า งไรก็เ พี ย งผิ ว ปริ แ ตกเท่ า นั ้น หาก
ผิ ว พรรณแข็ง แรงสัก หน่ อย ใช้ ย าอัน ใดทาล้ ว นมิ เ หลื อ รอย
แผลเป็ นทัง้ สิ้น ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงยาทาสมานแผลที่ หมอหลวง
ผู้วินิจฉั ยอันดับหนึ่ งแห่ งราชวงศ์ต้าจิ้นเป็ นผู้ปรุงขึ้นเองตัวนี้
ไหนเลยจะทราบว่านี้ ไม่ต่างอันใดกับการทิ่มแทงอวัยวะภายใน
ของเซียวเหยี่ยนก็มิปาน ยามนัน้ เขาจึงระเบิดโทสะออกมา

“เจ้าคิดว่าไม่ร้ายแรง เจ้าลองชนกระแทกเช่นนี้ สกั คราดี

หรื อ ไม่ ? ระบมถึ ง เพี ย งนี้ แ ล้ ว ยัง บอกว่ า ไม่ ร้ า ยแรง...แพทย์
ผู้รกั ษาย่อมมีใจดังบ่ ิ ดามารดา หมอหญิงเล็กๆ เช่นเจ้านัน้ ไม่มี
แม้กระทังคุ ่ ณธรรมพื้นฐานอันพึงมี ยังคิดจะรา่ เรียนการแพทย์
เจิ้นว่าเจ้าควรไปเป็ นนางกานัลเสียดีกว่า!”

หมอหญิงไหนเลยจะมิเสียขวัญกับวาจานี้ นางพากเพียร
ั ดึกดื่นขึ้นมาอ่ านตารา ทัง้ ต้ องผ่าน
มาไม่ร้เู ท่ าใด ทัง้ ตื่ นต้ งแต่
การสอบคัดเลือกอย่างหนักหน่ วง สุดท้ายจึงมีคณ ุ สมบัติมาเป็ น
หมอหญิงได้ เพราะนางมิได้มีปากที่เก่งกาจอันใด ทัง้ รูส้ ึกว่าการ
77
เป็ นนางกานั ลนั น้ ไร้ประสบการณ์ ให้ เก็บเกี่ ยว ใคร่ค รวญอยู่
นานคิ ด ว่ า ต้ อ งหางานที่ ใ ช้ ค วามเชี่ ย วชาญพิ เ ศษ เป็ นงานที่
อาศัยความสามารถ ผู้ใดจะคาดคิดนางกลับต้ องมาถูกขวาง
ทางไว้เพราะปากของนาง

คนที่ มีปากโง่เง่านั น้ มิอาจมีวสันต์ฤดูเลยหรือ? นางไม่

พูดได้หรือ? ก้มหน้ าก้มตาทางานเพียงอย่างเดียว?

“หนูปี้สานึ กผิดแล้วเพคะ ขอฝ่ าบาทโปรด...ทรงอภัยโทษ

กว่าหนูปี้จะเป็ นหมอหญิงได้นัน้ ไม่ง่ายเลย” นางคุกเข่าลงแล้ว
โขกศีรษะกับพืน้ เสียงดัง ‘พลัก’่

“ฝ่ าบาท? ” เฉินหรูอี้กระตุกแขนเสื้ อเซี ยวเหยี่ ย นครา

หนึ่ ง ในใจนัน้ อิ่มเอมยิ่ง แต่มิกล้าแสดงอาการอันใดทางสี หน้ า
ด้ วยกลัวกว่าเขาจะคิดว่านางกาลังหัวเราะเยาะ...ที่ สาคัญคือ
จิตใจของเขานั น้ นั บวันยิ่งเปราะบาง นางจึงมิอาจไม่ใส่ ใจได้
“ข้ามิเป็ นอันใดจริงๆ ท่ านมิต้องเป็ นกังวล ให้พวกเขาออกไป
เถิด ข้ามีเรือ่ งสาคัญจะพูดกับท่าน”

เซียวเหยี่ยนหน้ าตาถมึงทึง ถลึงตาใส่นาง “เหตุใดเจ้าจึง

คิ ด ถึ ง ผู้อื่ น มากมายถึ ง เพี ย งนี้ มี เ วลาเป็ นห่ ว งผู้อื่ น แต่ มิ อ าจ
คานึ งถึงเจิ้นเลยกระนัน้ หรือ? ”
78
 “หรือเพราะเจิ้นดีกบั เจ้ามากเกินไป เจ้าจึงเคยชินกับการ
มองข้ามเจิ้น?”

เฉิ นหรู อี้ พ ลัน เบิ ก ตากว้ า ง นางพู ด ได้ ห รื อ ไม่ ว่ า องค์
จักรพรรดินับว่าไม่ปกติอย่างที่ สุดแล้ว เหตุใดเรื่องอะไรล้วน
ลากมาเกี่ ย วพัน กับ นางได้ ท ัง้ สิ้ น ? เหตุ ใ ดจึ ง คิ ด เสมอว่ า นาง
จะต้องปฏิบตั ิ ไม่ดีต่อเขา?

นี่ เป็ นโรคอีกอย่างหนึ่ ง จาต้องรักษาใช่หรือไม่?!

นางจะไม่ เ จ็ บ ได้ อ ย่ า งไร เจ็ บ จนศี รษะจะระเบิ ด

แล้ว! แต่ ปัญหามีเพียงว่า แม้นบัดนี้ นางบอกว่าเจ็บ เขาก็คงมิ
เชื่อ

“ออกไปให้ หมด! ” เซี ยวเหยี่ ยนกาหมัดแล้วทุ บ ลงบน

เตียง เอ่ยเสียงกดตา่

เฉินฮวายรีบเตะหมอหญิงที่ ตกใจเสี ยจนตัวชาผู้นัน้ ดึง

รัง้ คอเสื้อของนางออกมานอกห้องทันที

ดัง คาด ความสามารถของเฉิ นหวงโฮ่ ว นั ้น ไม่ มี ผู้ใ ด

เที ยบได้ ผู้ที่เย็นชาจนทาให้บรรยากาศในรัศมีหนึ่ งจัง้ นี้ เคลือบ
ไว้ด้วยอากาศอันเหน็ บหนาว แต่ เมื่อทัง้ สองได้ อยู่ด้วยกันใน
79
เวลาไม่ถึงหนึ่ งชัวยาม
่ ทุกสิ่งล้วนละลายกลายเป็ นถังดินระเบิด
ทันที ไม่มีผ้ใู ดจุดชนวน พวกเขาก็สามารถทุบหินสร้างสะเก็ด
ไฟเองได้

เมื่อเสี ยงปิดประตูดบั ลง ภายในห้ องก็เข้าสู่ความเงียบ

สงัด มีเพียงเสี ยงลมหายใจฟื ดฟาดที่ มิอาจสงบลงได้ของเซี ยว
เหยี่ยนเท่านัน้

“อาเหยี่ยน...” เฉินหรูอี้ไล้เลียริมฝี ปากตนอย่างไม่ทราบ

จะทาเช่นไรดี

ทุ ก คราที่ นางหวนคื น มา เซี ยวเหยี่ ย นมั ก มี ค วาม

เปลี่ ยนแปลงไปไม่มากก็น้อยและรุนแรงขึ้นในแต่ ละครัง้ ทุก
ครัง้ ที่ น างเข้ า หาเขาในคราแรกที่ ห วนคื น ล้ ว นต้ อ งพบกับ
อุปสรรคซึ่งเป็ นดังบททดสอบด้
่ านสติปัญญาและด้านความรัก
ของนาง

ผ่ า นไปครู่ ห นึ่ งเซี ยวเหยี่ ย นจึ ง นั บ ว่ า สงบอารมณ์

ลงได้

“นี่ คือสาเหตุที่เจิ้นไม่นาเจ้ากลับเข้าวัง เจิ้นมิอาจควบคุม

ได้แม้แต่อารมณ์ ของตัวเจิ้นเอง” เขาลุกขึ้น กล่าวน้ าเสี ยงเย็น

80
ชา “ข้าเองก็มิอยากให้เจ้ามีอิทธิพลต่ ออารมณ์ ของข้าอี ก เจ้า
ใคร่ครวญให้ดี หากคิดจะอยู่ที่นี้ต่อไป เจ้ากับข้าก็มิอาจหวนคืน
เช่นวันวานแล้ว”

ประเดี๋ยวเจิ้น ประเดี๋ยวข้า สรรพนามแทนตัวล้วนวุ่นวาย

ไปหมด เฉินหรูอี้แค่คิดก็ทราบแล้วว่าองค์จกั รพรรดินัน้ สับสน
มากเพี ย งใด “ข้ า ไม่ เ คยคิ ด เลยว่ า ท่ า นกับ ข้ า จะหวนคื น เช่ น
วันวาน...”

นางยัง มิ ทั น กล่ า วจบก็ เ ห็ น เซี ย วเหยี่ ย นหัน ขวับ มา

ที่ น างทัน ที นั ย น์ ต าหงส์ที่ จ้ อ งมองนางดุจ เคลื อ บไว้ ด้ ว ยชัน้
น้าแข็งกระนัน้

“พวกเราควรมองไปข้างหน้ า” เฉินหรูอี้เอ่ยแผ่วเบา “ไม่

ว่าท่านจะยังชอบข้าหรือไม่ อย่างไร ยามนี้ ข้าก็ยงั ชอบท่าน ข้า
อยากจะอยู่กบั ท่าน ไม่ว่าสุดท้ายแล้วเราจะเป็ นเช่นไร ข้ารับได้
ทัง้ สิ้น ท่านวางใจเถิด ข้ามิได้อ่อนแอเช่นนัน้ ”

เซี ยวเหยี่ยนมองนางอย่างลา้ ลึกคราหนึ่ งแล้วหมุนกาย

ออกไปจากห้อง

สุดท้ ายเขาได้ถอนหายใจออกมาหรือไม่ เฉินหรูอี้ฟังไม่

81
ชัดเจนเท่ าใดนั ก ทว่านางสัมผัสได้ ถึงหัว ใจอัน ขัดแย้ ง กัน อยู่
ของเซี ยวเหยี่ยน อยากจะชิดใกล้ แต่ กก็ ลัวจะเสี ยใจ อยากจะ
ถอยหนี แต่ความรูส้ ึกที่ท่มุ เทไปกลับมิอาจเรียกคืนมาได้แล้ว มิ
อาจควบคุมตัวเองได้ เป็ นความรู้สึกเช่ นเดี ยวกันกับนางเมื่อ
ครารับรู้ถึงความรักของเขา นางก็กลัวว่าหากตนถลาลึกไปแล้ว
พบว่าผูท้ ี่เซียวเหยี่ยนหลงรักเป็ นเพียงปี ศาจน้ อยผูเ้ ป็ นข้ารับใช้
บนสวรรค์ใ นมโนภาพของเขาเท่ า นั ้น และเมื่ อ เขารู้ฐ านะที่
แท้จริงของนางก็อาจเผานางให้ตายโดยมิหนั หน้ ากลับมามอง
เลยก็เป็ นได้ หากคิดถอยหนี การจู่โจมของเขาก็ช่างรุนแรงนัก
นางไม่มีแม้ทางให้ ถอย ทัง้ ไม่อาจไม่ยอมรับว่าความรักที่ เขา
มอบให้ นั น้ ช่ างบริสุทธ์ ิ งดงามยิ่ง ไม่ว่ าผู้ใดล้ ว นต้ องมัวเมามิ
อาจหลุดพ้นได้

“ตอนนี้ ข้าเวียนหัวเหลือเกิน อาเหยี่ยน” เฉินหรูอี้นอน

บ่นพึมพาอย่างมิร้ตู วั ว่า “อาเหยี่ยน...อาเหยี่ยน คาเรียกขานนี้
ไพเราะกว่าเรียกว่าฝ่ าบาทเสียอีก”

ทว่าสิ่งที่นางคิดจะพูดกับเขานัน้ คือเรื่องใดกัน การมาถึง

ของหมอหญิงทาให้หยุดการสนทนาไป นางคิดอย่างไรก็คิดไม่
ออกแล้ว

ศี ร ษะชนกระแทกเพี ย งเล็ก น้ อ ยก็ย งั ส่ ง ผลกระทบต่ อ

82
สติปัญญาอยู่เช่นเดิมใช่หรือไม่?

รู้สึกตัวอีกที กฟ็ ้ าสางเสี ยแล้ว เฉินหรูอี้เพิ่งจะนึ กออกว่า

เมื่อวานนางต้องการพูดสิ่งใดกับเซี ยวเหยี่ยน ทัง้ ที่ นางตื่นเช้า
ถึงเพียงนี้ แต่เซี ยวเหยี่ยนกลับตื่นเช้ายิ่งกว่า คล้ายเจตนาหลบ
หน้ านาง เขาปิดประตูอยู่ในห้องทรงงานมิยอมให้ผไู้ ม่เกี่ยวข้อง
เข้าไปแม้เพียงสวนด้านหน้ า

นางกานัลขันที ในห้องเสือดาวแม้นมิเคยกินเนื้ อสุกรแต่

ก็เคยเห็นสุกรเดินผ่าน แต่ ไหนแต่ ไรหากองค์จกั รพรรดิโปรด
ปรานสนมนางใดก็จะให้พานักที่ ตาหนักหย่งเล่อ มิเช่นนัน้ ก็ให้
พักในตาหนักฉางเล่อเพื่อจะได้พบหน้ าทุกเช้าคา่

ในอดี ตห้ องเสื อดาวของพวกเขานั น้ เป็ นดังที

่ ่ เล่ นสนุ ก
ขององค์จกั รพรรดิ มิเคยเห็นพระสนมสักคนเดียว

หลังจากหวงกุ้ยเฟยจากไป ก็มิเห็นมีสนมนางใดอยู่แนบ
ชิ ด พระวรกายอี ก เลย แม้ น ยามนี้ ฐ านะอาจจะมิ ช ัด เจน ทว่ า
บริวารในห้ องเสื อดาวก็มิกล้าแสดงกิริยาก้าวร้าวต่ อเฉินหรูอี้
แม้เพียงนิด แม้นใบหน้ านางจะมองดูแล้วช่าง...เหนื่ อยล้าและมี
บาดแผลเต็มหน้ าก็ตาม แต่ทุกคนกลับแสร้งทาเป็ นมองไม่เห็น
ดังคนตาบอดก็
่ มิปาน เฉินหรูอี้ร้สู ึกนับถือเป็ นอย่างยิ่ง สมแล้ว
83
ที่เป็ นบริวารภายใต้การดูแลขององค์จกั รพรรดิ สติปัญญาระดับ
เหนื อชัน้ จริงๆ

นางรอตัง้ แต่เช้ากระทังเที
่ ่ ยง จากเที่ ยงถึงบ่ายศีรษะของ
เฉินหรูอี้เปลี่ยนยาไปแล้วถึงสามครา เมื่อถึงเวลารับประทาน
อาหารคา่ จึงได้พบกับจักรพรรดิจางเหอในที่สดุ

เฉินหรูอี้แสร้งทาเป็ นมองไม่เห็นใบหน้ านิ่งขรึมของเซียว

เหยี่ยน นางวางตะเกียบแล้วลุกขึ้นวิ่งเข้าไปต้อนรับ ยกมือขึ้น
กอดเกี่ยวแขนเขานาพามานัง่ ลงในโต๊ะอาหาร

“อาเหยี่ ยน ท่ านรับประทานอาหารคา่ มาแล้ วหรือไม่?

ให้คนนาถ้วยและตะเกี ยบมาให้ท่านอี กชุดเป็ นไร? ” นางถาม
ด้วยใบหน้ ายิ้มแย้ม “ผัดเผ็ดเนื้ อเป็ ดรสชาติดียิ่ง”

ยัง มิต้ องกล่ าวถึ ง รอยม่ ว งช้า บนหน้ าผากเฉินหรูอี้ แต่

ความแดงระเรื่ อ ที่ ก ระจายบนใบหน้ านวลผ่ อ งอัน ไร้ เ ครื่ อ ง
ประทิ น โฉมของนางนั ้น มิ จ าเป็ นต้ อ งงดงามถึ ง เพี ย งนี้ พลัน
เซียวเหยี่ยนจึงนึ กถึงคา่ คืนวานที่ เขานอนไม่หลับพลิกตัวไปมา
ทัง้ เกรงว่าหากออกมาเดินเล่นในห้องเสือดาวก็อาจถูกเฉินหรูอี้
พบเข้าแล้วจะคิดไปว่าเขาว้าวุ่นใจเพราะนาง

84
 คนเราย่อมต้องมีศกั ด์ ิ ศรีของตน เขาไม่อยากให้เฉินหรูอี้
มองเขาออกอย่างทะลุปรุโปร่ง จึงได้แต่อดทนนอนพลิกตัวไป
มาบนเตี ยง พลิกมาพลิกไปจนฟ้ าเกือบสางจึงสามารถหลับไป
ได้หนึ่ งตื่น

หลังจากนัน้ ก็ฝันว่าการหวนคืนกลับมาอี กครัง้ ของเฉิน

หรูอี้ นั ้น เป็ นเพี ย งความฝั น ฉากหนึ่ งของเขาท าให้ ต กใจตื่ น
ขึน้ มาอีกครา

เขาอดกลัน้ มาจนถึงบัดนี้ จึงมาพบนาง นางกลับงดงาม

ยิ่ง เพียงเห็นก็รสู้ ึกดังพบรุ
่ ง่ อรุณ ทาให้สดใสคึกคักขึน้ มาทันที...

พลัน มี มื อ อัน ไร้ รูป ร่ า งตบเข้ า ที่ ห น้ าเขาอย่ า งรุน แรง

ระหว่างพวกเขานัน้ เป็ นเขาที่ รกั ลึกซึ้งที่ สุด เจ็บปวดมากที่ สุด
คนที่ เ อาใจใส่ ทุ ก อย่ า งก็มี เ พี ย งเขา ใจของเขาจึ ง รู้สึ ก ว่ า ไม่
ยุติธรรมอย่างยิ่ง

“เจิ้นอยู่ในตาหนักตน มีหรือจะต้ องท้องหิว? ” เขาถาม

ด้วยน้ าเสี ยงเย็นชา “เจิ้นจะให้โอกาสเจ้าเป็ นครัง้ สุดท้ าย หาก
ตอนนี้ เ จ้ า เลื อ กกลับ จวนตระกูล เฉิ นก็ย งั มี โ อกาส ถ้ า พรุ่ง นี้
ประกาศพระราชโองการออกไป เจ้าคิดเสียใจก็มิทนั แล้ว”

85
 เฉินหรูอี้เบิกตากลมโต “เหตุใดท่านถึงมิประกาศวันนี้ ?
เช่ นนั น้ ข้ าหายตัวไปหนึ่ งวันเต็ม ครอบครัวของข้ารู้หรือ ไม่ ?
มิใช่พลิกฟ้ าหาจนทัวแล้ ่ วหรือ?”

“เฉินกงกง ท่านได้ส่งจดหมายหรือบอกกล่าวต่อตระกูล
เฉินหรือไม่?” นางมิไปคิดหวังถึงองค์จกั รพรรดิแล้ว จึงเงยหน้ า
ขึน้ มองเฉินฮวาย

เฉินฮวายรู้สึกได้ถึงสายพระเนตรอันเย็นเยียบจากองค์
จักรพรรดิและแววพระเนตรอันร้อนแรงของหวงโฮ่ว พลันรู้สึก
ว่าร่างกายบนล่างซ้ายขวามีความหนาวและร้อนวิ่งสลับไปมา

“ฝ่ าบาทก าชับ ผู้น้ อยให้ บ อกกล่ า วต่ อ เฉิ นโหวเหยี่ ย

เรียบร้อยแล้ว เหนี ยงเหนี ยงวางใจได้พ่ะย่ะค่ะ” เขานับถือให้กบั
ท่ าที ชิดใกล้เป็ นกันเองของเฉินหวงโฮ่ วที่ มีต่อองค์จกั รพรรดิ
จากใจจริง ทว่าเขากลับนับถือองค์จกั รพรรดิมากกว่า พระองค์
มิ ใ ช่ ท รงหิ ว จึ ง มาที่ นี่ เ พื่ อ เสวยพระกระยาหารค ่า กับ เฉินหวง
โฮ่วหรอกหรือ? กัดพระทนต์ให้ตนอดตาย ความทุกข์ทรมานนี้
จะเกิดขึ้นกับเฉินหวงโฮ่วผู้เสวยอย่างเอร็ดอร่อย ใบหน้ าสดใส
หรือเกิดกับองค์จกั รพรรดิเองเล่า?

เฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ฟั ง เช่ น นั ้น ก็ว างใจลงได้ เอ่ ย ออกมาด้ ว ย

86
ใบหน้ าแย้มยิ้มดุจบุปผาบาน “ยังคงเป็ นอาเหยี่ยนที่ รอบคอบ
ที่สดุ ”

“เจ้าคิดดีแล้ว? ” เซี ยวเหยี่ยนชาเลืองมองนาง “ให้ เจ้า

เป็ นเฉินเฟย”

คิ ดไม่ ถึ ง ว่ า ยัง สามารถอยู่ ใ นต าแหน่ งเฟยได้ นาง

ประเมินความสาคัญของตนในพระทัยองค์จกั รพรรดิตา่ ไป นาง
คิดว่าก่อนพระองค์จะทรงคลายโทสะ อย่างไรก็จกั ต้องทรมาน
นางสักระยะหนึ่ งก่อน ทรงมิให้ นางเป็ นนางกานั ลก็ถือว่านาง
โชคดี ยิ่งแล้ว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่ายังทรงแต่ งตัง้ นางในตาแหน่ ง
ชัน้ เฟย

ต่ ง หวงโฮ่ ว สวรรคตไปแล้ ว เสาหลัก แห่ ง วัง หลัง ได้

พัง ทลายสิ้ น ต าแหน่ งชั น้ เฟยจึ ง เป็ นต าแหน่ งที่ ใ หญ่ ที่ สุ ด
นอกจากพระสนมหวังและสนมโหลวที่มีพระราชธิดาแล้ว นางก็
เป็ นหนึ่ งในพระสนมชัน้ เฟย ยังคงไม่มีผใู้ ดขี่คอนางได้เช่นเดิม

“ขอบคุณอาเหยี่ ยน ข้าชอบมากเลย” เฉินหรูอี้คีบเนื้ อ

รมควันขึ้นมาอย่างมิสนคาปฏิเสธที่ เขี ยนเต็มพระพักตร์ของ
พระองค์ ยัด ตะเกี ย บเข้ า ไปในพระโอษฐ์ เ พื่ อ แสดงความ
ขอบคุณต่อพระองค์
87
 206 เป็ นที่กล่าวขวัญ

เซี ยวเหยี่ ยนพลันรู้สึกไม่ดีไปทัวร่ ่ าง เขาแต่ งตัง้ นางใน

ตาแหน่ งชัน้ เฟยมิใช่เพื่อให้นางดีใจเสียหน่ อย เขายังคิดว่านาง
จะจาได้ว่าตนเคยเป็ นหวงกุ้ยเฟยและบัดนี้ ถกู ลดขัน้ ลงมาถึง
สามขัน้ ซึ่งมิใช่เรือ่ งที่น่าภาคภูมิใจอันใด

แต่ กลับเห็นนางยิ้มแย้ มอย่ างเบิ กบานใจประหนึ่ ง เก็บ

ของแสนถูกจากฟากฟ้ าได้กระนัน้ โทสะในใจเขาจึงมิรจู้ ะระบาย
ออกมาเช่นไร

นางใช้สติปัญญาสักหน่ อยได้หรือไม่? !

ได้หรือไม่?

เซี ยวเหยี่ยนมองนางด้วยใบหน้ าขึงโกรธ แค้นเคืองจน

แทบจะพ่ น เนื้ อ ชิ้ น นั น้ ลงบนพื้น แล้ ว กระทื บ โดยแรงให้ น างดู
ทว่าเนื้ อสามชัน้ ในปากช่างหอมกรุ่นยิ่ง รสชาติอร่อยลา้ เขาจะ
คายออกมาก็มิได้ จะกลืนกินก็ไม่ได้

สุดท้าย เขายังมิทนั ได้ตดั สินใจว่าจะทาอย่างไรดี รูส้ ึกตัว

อีกทีตนก็กลืนมันลงไปอย่างมิได้ตงั ้ ใจเสียแล้ว...

88
 “อร่อยใช่ หรือไม่ ทานผักแก้ เลี่ ยนสักหน่ อย” เฉินหรูอี้
เห็นเซี ยวเหยี่ยนกลืนเนื้ อในปากลงไปแล้วจึงคี บผักบุ้งส่งจ่อที่
ปากเขา แล้วยัดเข้าไปในปากโดยมิหยุดชะงักเลยแม้แต่น้อย

คาดว่าท้ องของเขาคงว่างมานานเกินไป เพียงเห็นเนื้ อ

พยาธิในท้องก็ต่างวิ่งพล่าน ท้องร้องโครกครากไม่หยุด

เฉินหรูอี้แสร้งทาเป็ นมองไม่เห็นท่ าที แค้นเคืองจนแทบ

จะกัดลิ้นตนขาดออกมาแล้วของเขา ใบหน้ าหล่อเหลานัน้ แดง
ระเรือ่ อยู่เล็กน้ อย

นึ กถึงวาจา ‘อยู่ในตาหนั กตนจะหิวได้ อย่างไร...’ ที่ แท้

แล้วเขายังมิได้รบั ประทานอาหารคา่ มาใช่หรือไม่?

ปากแข็งแต่ใจอ่อน เห็นชัดว่าอยากจะมากินข้าวกับนาง
แต่กลับเอ่ยไม่ตรงกับใจ

เฉินหรูอี้รีบสังให้ ่ นางกานั ลเตรียมชามและตะเกี ยบมา

อีกชุด กว่าเซียวเหยี่ยนจะทันได้ร้สู ึกตัว ตะเกียบก็ถกู นางยัดใส่
มือเขาเรียบร้อยแล้ว ในปากนัน้ ก็มิร้วู ่าถูกนางยัดอาหารเข้ามา
กี่อย่าง มีทงั ้ เนื้ อมีทงั ้ ผัก มารดามันเถอะ ป้ อนประหนึ่ งเขาเป็ น
สุกรก็มิปาน มิให้เขามีเวลาได้หายใจเลยสักนิด

89
 “ใช่แล้ว เมื่อวานนี้ ข้ามีเรื่องสาคัญที่ ยงั มิได้พดู กับท่ าน”
เฉินหรูอี้คีบอาหารใส่ชามเซียวเหยี่ยนไปพลาง เอ่ยพูดไปพลาง

“ท่านจาเรื่องที่ข้าบอกว่าข้าจาองครักษ์เสื้อแพรที่สงั หาร
ข้าถึงสองครัง้ ผู้นัน้ ได้หรือไม่? ต่อให้สตรีสกุลต่งตายแล้ว แต่ก็
ยังคงต้องกาจัดพรรคพวกของนางให้ สิ้นซาก ผู้ ใดจะทราบว่า
วัน หนึ่ งสุ นั ข สวรรค์อ าจกระโดดข้ า มก าแพงเข้ า มากัด ท่ า น
เช่นนัน้ จะคุ้มค่าหรือ?”

“ความจริงข้ามิต้องดูองครักษ์เสื้อแพรของท่านทัง้ หมดก็
ได้ ข้าแค่ดอู งครักษ์เสื้อแพรที่คอยคุ้มกันท่านบนเรือในวันนัน้ ก็
เพี ย งพอแล้ ว ” นางกล่ า วเสริ ม อี ก ว่ า “หากท่ า นได้ เ ปลี่ ย น
องครักษ์กะทันหันหลังจากที่ได้รบั จดหมายของข้า เช่นนัน้ ข้าก็
จะดูองครักษ์ที่คอยอารักขาข้างกายท่านในวันนัน้ ทุกคน หว่าน
แหกว้างย่อมได้ปลามากมิใช่หรือ”

เซี ยวเหยี่ ยนมิได้ตอบรับหรือปฏิเสธ การตายของสตรี

สกุลต่งช่างเด็ดขาดยิ่ง นางทราบว่าความผิดตนนัน้ ยากจะหนี
พ้ น ความตาย จึ ง กัด ลิ้น เพื่ อจบชี วิตโดยมิได้ กล่ าววาจาใดให้
มากความ ทว่าไฟป่ ามิอาจเผาไหม้ต้นหญ้าป่ าได้หมดสิ้น เมื่อ
วสันต์ฤดูมาถึงก็ย่อมเกิดขึ้นใหม่อีกครัง้ จักต้ องถอนรากถอน
โคนให้สิ้น เขาจึงสงบใจได้ อีกทัง้ ผู้วางแผนลอบทาร้ายเขาเป็ น
90
ใครก็ยงั มิอาจสรุปได้ในตอนนี้

สตรีสกุลต่ งสิ้นแล้ว ก็มิได้หมายว่ามือของคนอี กผู้หนึ่ ง

จะสะอาด อย่างไรผู้ที่ต้องการกาจัดเขาแล้วประคองให้องค์รชั
ทายาทขึ้นครองราชย์กย็ งั มีอยู่และคนสองคนนี้ ล้วนมีเหตุผล
และอานาจมากพอที่จะทา

แม้ น สตรี ส กุล ต่ ง จะตายแล้ ว แต่ เ ขาเองก็มิ แ น่ ใ จว่ า จะ

สามารถยกคนอีกผูห้ นึ่ งไปไว้ด้านนอกได้

“เช่นนัน้ ก็วนั พรุ่งนี้ เถิด” ไม่ง่ายเลยกว่าที่เซียวเหยี่ยนจะ

เคี้ยวและกลืนอาหารที่อยู่ในปากให้หมดได้ ในที่สดุ จึงเอ่ยวาจา
ออกมา “เฉินฮวาย เจ้าไปจัดการเสีย”

เฉินฮวายรี บ ตอบคาอย่ างรวดเร็ว เขาอดเหลื อบมอบ

องค์จกั รพรรดิที่แสดงท่าที เย็นชาปฏิเสธคาเชิญร่วมเสวยพระ
กายาหารกับ เฉินหวงโฮ่ ว มิ ได้ ทว่ าบัด นี้ พ ระหัต ถ์กลับ คี บ จับ
อาหารวุ่นวายไปหมด ดุจเป็ นภูตผีหิวโซมาจุติกระนัน้

ทรงหิวถึงเพียงนี้ แล้วยังแสร้งวางท่าอีกหรือ?

“ท่านอย่าเอาแต่กินข้าว กินกับด้วย” เฉินหรูอี้คีบกับข้าว

ป้ อนใส่ปากเขาทันที
91
 เขาก็ช่างเหลือเกินจริงๆ หากนางมิป้อน เขาก็เอาแต่ก้ม
หน้ าก้ ม ตากิ น ข้ า วในชาม คล้ า ยว่ า ข้ า วมี ก ลิ่ น หอมอย่ า งยิ่ ง
กระนั น้ เมื่ออาหารมื้อค่า นี้ ได้ เ ริ่ มขึ้น นางก็เ อาแต่ ปรนนิ บัติ
ดูแ ลเขา ทัง้ คี บ อาหารทัง้ ริ น น้ า เซี ย วเหยี่ ย นอิ่ ม หน่ า ส าราญ
กระทังเรอออกมา
่ แต่เฉินหรูอี้ที่กินไปก่อนนัน้ ข้าวยังพร่องลง
ไปไม่ ถึ ง ครึ่ ง ชามด้ ว ยซ้า นางยุ่ ง วุ่ น วายจนเหงื่ อ ท่ ว มศี ร ษะ
หมดแล้ว

เซียวเหยี่ยนรับผ้าที่ เฉินหรูอี้ส่งให้มาเช็ดที่ปากด้วยท่าที
เย็นชา มองนางด้วยแววตาไร้ความอบอุ่นใดๆ “เกาทัณฑ์ที่พ่งุ
ออกมาแล้ ว ไม่ มี ท างหวนคื น เจ้ า คิ ด ให้ ดี หากมิ คิ ด เสี ย ใจ
ภายหลัง พรุ่ง นี้ เจิ้ น จะส่ ง คนไปประกาศราชโองการที่ จ วน
ตระกูลเฉิน”

ช่างน่ าราคาญนัก!

เฉินหรูอี้คิดอยากจะลองหยังเช ่ ิ งเขาเช่ นกันว่าหากนาง

บอกว่ า รู้ สึ ก เสี ย ใจแล้ ว เขาจะมี ป ฏิ กิ ริ ย าเช่ น ไร ทว่ า นางมี
ความคิดเช่นโจรแต่มิใจกล้าเช่นโจร นางทราบดีว่าความรู้สึกที่
เซี ยวเหยี่ยนมีต่อนางนั น้ เปราะบางจนถึงขัน้ วิปริตเลยที เดี ยว
นอกจากนางอยากจะหาที่ ตายถึงจะขุดหลุมให้ตนเองกระโดด
ลงไปเช่นนัน้
92
 “คิ ดดี แ ล้ ว เพคะ” นางพยัก หน้ า “ท่ า นประกาศราช
โองการเถิด”

“......” ไม่มีแม้แต่ คาต่ อรองก็ยอมรับตาแหน่ งชัน้ เฟยนี้

อย่างจานนแล้ว หรือเขามอบตาแหน่ งที่สงู ไป?

“เช่ น นั น้ ก็ต ามนี้ เ ถิ ด! ” เซี ยวเหยี่ ย นลุกขึ้น สะบัดแขน

เสื้อแล้วเดินออกไปด้านนอก

เฉินหรูอี้จึงรีบร้อนเอ่ยถามทัง้ ที่ ปากมันเยิ้ม “คืนนี้ ท่าน

ไม่ค้างที่นี่หรือ?”

ผู้ที่กล้าเอ่ยถามเช่ นนี้ ในวังหลังแห่ งราชวงศ์ต้าจิ้นคงมี

แค่ น าง เฉิ นฮวายลอบชื่ น ชมอยู่ใ นใจ หากเมื่ อ ใดที่ น างกล้ า
กระโจนเข้าใส่องค์จกั รพรรดิ ชีวิตของเขาคงนับว่าได้เปิดตาให้
กว้างขึน้ อีกขัน้ ไม่เสียชาติเกิดเลยสักนิด

หากพูดเรื่องอื่นเขาคงมิฉลาดนั ก ทว่าเขาอยู่รบั ใช้ องค์

จักรพรรดิมายี่ สิบกว่ าปี พระองค์ทรงยกพระกฤษฎี ไปทางใด
ทรงปลดทุกข์ชนิดใดเขาล้วนทราบดี บัดนี้ ทรงย่างพระองค์เอง
ไว้บนกองเพลิง หากไร้คนเข้าใจในเหตุผลและรักพระองค์ยื่น
บันไดให้พระองค์ทรงเสด็จลง พระองค์กอ็ าจเผาตนเองให้มอด

93
ไหม้ไปเป็ นแน่

เขาคนนี้ เป็ นคนตรงไปตรงมามิได้ซบั ซ้ อน ฉลาดลา้ ดัง่

องค์จกั รพรรดิ หากต้ องการก็คือต้ องการ ไม่ต้องการก็คือไม่
ต้ องการ มิเป็ นเช่ นองค์จกั รพรรดิ เห็นชัดว่าทรงต้ องการผู้อื่น
เฉินหวงโฮ่ วก็ทรงออดอ้ อนคอยแนบชิด ไม่ทราบว่าพระองค์
เบิ กบานพระทั ย เท่ า ใด กระทั ง่ พระพัก ตร์ ที่ ป กคลุ ม ด้ ว ย
บรรยากาศอัน อึ ม ครึ ม นั ้น ได้ ม ลายหายไปอย่ า งไรร่ อ งรอย
แปรเปลี่ยนเป็ นกระจ่างใสขึ้น แม้นอาจมีเมฆมากและฝนโปรย
ปรายอยู่บ้างก็ตาม ทว่ าภายในพระทัยของพระองค์นัน้ ยังคง
รู้สึกไม่ยุติธรรม ทรงคิดว่าตนทุ่มเทมากเกินไป แต่เฉินหวงโฮ่ว
กลับไม่เห็นพระองค์อยู่ไหนสายตา จึงทรงแง่งอนขึน้ มา

บัดนี้ เฉินฮวายไม่ทราบว่าดี ใจเพียงใดที่ ตนเลือกอยู่ถกู

ข้าง ด้วยการลอบส่งข่าวถึงเฉินหวงโฮ่ว

หากกล่ า วว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงตกพระทั ย ที่ ไ ด้ พ บ

กับเฉินหวงโฮ่วในวัดชิงจิ้ง สติปัญญาจึงเลอะเลือนไปชัวขณะจึ
่ ง
มิทนั ได้ไตร่ตรองสิ่งใด เช่นนัน้ หลังจากกลับถึงพระราชวังแล้ว
ต่ อให้ องค์จกั รพรรดิมิสงสัยเขา อย่างน้ อยก็ต้องถามเฉินหวง
โฮ่วดูสกั คราว่าทราบได้อย่างไรว่าพระองค์จะไปที่ใด...ทว่ากลับ
ไม่มีคาถามเช่นนี้ เห็นชัดว่าทรงแน่ พระทัยว่าเป็ นเขา แต่กม็ ิ ได้
94
คิดจะลงโทษเขา อามิตตาพุทธ สวรรค์คุ้มครองแท้ ๆ ในที่ สุด
เขาก็ได้สมบัติลา้ ค่ามาเก็บไว้ในมืออีกครัง้

เฉินฮวายมองเบือ้ งหลังองค์จกั รพรรดิด้วยความหวังอัน

เต็มเปี่ ยม กลับ เห็น พระองค์ก้าวพระบาทออกจากห้ องอย่ าง
รวดเร็วไม่แม้แต่จะหยุดสักนิดทัง้ ที่ ได้ฟังน้าเสียงอันรีบร้อนนัน้
ของเฉินหวงโฮ่วอยู่ชดั ๆ

“......” ทรงสงบเสงี่ ย มมิ ส มกับ เป็ นองค์จ กั รพรรดิ เ ลย

กระทาเช่นนี้ ส่งผลดีต่อพลานามัยและพระทัยงัน้ หรือ?

เฉินฮวายส่ายศีรษะอย่างเสียดาย

“เฉินกงกง”

เฉินฮวายมิกล้าชักช้าแม้เพียงนิด เร่งร้อนเดินตามออก
ไปด้านนอกทันที แต่เท้ายังมิทนั ได้ข้ามธรณี ประตูกลับถูกเฉิน
หรูอี้ร้องเรียกไว้ นางสาวเท้าไม่กี่ก้าวก็หยุดยืนอยู่หน้ าเขาแล้ว
เอ่ยด้วยใบหน้ าร้องขอคาตอบว่า “อาการประชวรของฝ่ าบาท
...” กลับมาเป็ นเช่นเดิมอีกหรือไม่? เฉินฮวายตะลึงอ้าปากค้าง
เขาพูดได้หรือไม่ว่าสติปัญญาอันพลิกควา่ ของเฉินหวงโฮ่วนั น้
ช่ า งแกร่ ง กล้ า ยิ่ ง พลิ ก ไปคว ่า มา ยัวให้
่ ค นเหงื่ อ ซึ ม เต็ม หน้ า

95
กระนัน้ หรือ?

แม้น องค์จกั รพรรดิ มิได้ เ รี ย กพระสนมให้ มาปรนนิบัติ

แต่เขาก็มิเคยนึ กถึงว่าอาจเกิดเหตุเช่นนัน้ ก็เป็ นได้! เหงื่อพลัน
ผุดพรายขึ้นเต็มหน้ าผาก ความจริงเรื่องนี้ กม็ ิ ใช่จะเป็ นไปไม่ได้
ไม่ใช่หรือ?!

“เฉินฮวาย! ” เซี ยวเหยี่ ยนมิได้ยินว่าด้านในกาลังเป็ น

ห่วงถึงสุขภาพของจักรพรรดิน้อย เขาได้ยินเพียงเสียงพึมพาอยู่
ด้ า น ไม่ ท ราบว่ า เฉิ นหรูอี้ ล ากเฉิ นฮวายไปสอบถามเรื่ อ งใด
พลันโทสะก็พุ่งทะยานขึ้นศี รษะทันใด “เจ้าตายอยู่ด้านในนั น้
แล้วหรือ? ยังมิรีบออกมาปรนนิบตั ิ เจิ้น แอบขี้เกียจอันใด!”

เฉินฮวายยืดบ่าขึ้น แม้นใจอยากช่วยเหลือแต่ กม็ ิ ทราบ

จะช่วยอย่างไร จึงลอบบอกออกไปเพียงหนึ่ งประโยคว่า “เรื่อง
นี้ ...ผูน้ ้ อยไม่ทราบ แต่ตงั ้ แต่ท่าน..ตัง้ แต่หวงกุ้ยเฟยจากไป องค์
จักรพรรดิกม็ ิ เคยรับสังให้่ ผใู้ ดมาปรนนิบตั ิ เลยพ่ะย่ะค่ะ”

ที่ เฉินหรูอี้ต้องการก็คือวาจาประโยคนี้ นัน่ เอง นางพยัก

หน้ าอย่างพอใจ ปล่อยมือให้เฉินฮวายจากไป

มี เพี ยงสวรรค์ที่รู้ว่าตัง้ แต่ ได้ ฟังวาจานั น้ ของเฉินฮวาย

96
มุมปากที่ หยักโค้ งขึ้นของนางก็มิได้ หุบ ลงเลย ยังคงหยักโค้ ง
ขึน้ อยู่เช่นนัน้ คล้ายคนตกอยู่ในห้วงฝันก็มิปาน

ความจริงแล้วตัง้ แต่องค์จกั รพรรดินาเฉินหรูอี้เข้ามาใน

ห้องเสือดาว คืนวันนัน้ ข่าวนี้ กไ็ ด้แพร่ไปทัวพระราชวั
่ งแล้ว เช้า
ของวันที่สองก็แพร่ไปทัวราชส
่ านัก กระทังถึ
่ งยามเที่ยงเรื่องราว
ทัง้ หมดก็แพร่ไปทัวเมื
่ องหลวง

เพียงแต่ หลังจากหวงกุ้ยเฟยได้สิ้นชี พไปแล้วนัน้ ไท่ โฮ่ว

และขุนนางทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องล้วนตกที่นัง่ ลาบาก หลิวไท่
โฮ่วนับเป็ นบุคคลผู้อยู่เหนื อเมฆผู้หนึ่ ง แต่บดั นี้ กลับได้แต่ เก็บ
พระองค์อ ยู่ ใ นต าหนั ก กล่ า วให้ น่ าฟั ง คื อ พัก ผ่ อ นฟื้ นฟู พ ระ
วรกาย แต่ความจริงคือถูกองค์จกั รพรรดิกกั บริเวณ

หากกล่ า วถึ ง ฐานะของหวงกุ้ ย เฟย แม้ น เจ้ า หน้ าที่

อาลักษณ์จะจดบันทึกความเป็ นมาของนางอย่างชัดเจน แต่ขนุ
นางทัวราชส
่ านั กกลับตัดสินฐานะที่ แท้ จริงของนางไว้แต่ แรก
แล้ว ว่าอย่างไรนางก็คือเซียวเสี่ยวอวี้อย่างมิต้องสงสัย

เพี ย งแต่ ค นก็ต ายไปแล้ ว จะถกเถี ย งโต้ แ ย้ ง ก็มิได้ เ กิด

ประโยชน์ อนั ใด จึงยอมรับทาตามพระราชประสงค์ขององค์
จักรพรรดิไปโดยปริยาย ดังว่ ่ าไม่มีผใู้ ดเคยสงสัยเรือ่ งนี้ มาก่อน
97
 หลัง จากหวงกุ้ย เฟยตาย องค์ จ ัก รพรรดิ ทรงมี ท่ า ที
เปลี่ ยนไปมากกว่าทุกครัง้ ที่ มีพระสนมรักจากไป ไม่เพี ยงทรง
เสี ยพระทัยอย่างยิ่ง ที่ มากกว่านัน้ คือความกริ้วโกรธที่ ทรงกัก
เก็บมันไว้ไม่ทราบเมื่อไหร่จะระเบิดออกมา

พระอารมณ์ ขององค์จกั รพรรดิย่อมส่ งผลต่ อราชสานั ก

อย่ า งมิ ต้ อ งสงสัย เหล่ า ขุน นางเป็ นคนแรกที่ ต้ อ งทนรับ กับ
สภาพการณ์เช่นนี้ แต่โชคดีที่ทุกครัง้ ที่มีพระสนมรักตายจากไป
ตามประวัติการณ์ ที่ผ่านมาองค์จกั รพรรดิจะเศร้าพระทัยอยู่หก
เดือน หากผ่านวันเวลาอันทุกข์ยากนี้ ไปได้ ย่อมต้ องมีคนใหม่
มาปลอบประโลมพระทัยอันบอบชา้ ของพระองค์ เมื่อนั น้ จะมี
สนมรักคนใหม่มาแทนที่

ครัง้ นี้ กลับเกินกาหนดไปถึงเดือนกว่า แต่ เคราะห์ดีที่สิ่ง

ที่ ควรมาก็ยงั คงมา แต่เหล่าขุนนางได้ทราบฐานะของเฉินหรูอี้
ก็เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงประกาศราชโองการต่อจวนจงหย่งโหว
แล้วนัน่ เอง

เหล่าขุนนางล้วนต้ องคุกเข่าให้สุนทรียะด้านความงาม
อันทาให้ผคู้ นมึนงงขององค์จกั รพรรดิ

คุ ณ หนู ร องตระกู ล เฉิ นเป็ นบุ ค คลที่ ช าวเมื อ งล้ ว น

98
กล่าวขวัญถึง เมื่อสองปี ก่อนนางถูกองค์จกั รพรรดิส่งออกนอก
วังทาให้กลายเป็ นที่ขบขันไปทัวเมื
่ อง ทว่าระยะเวลาไม่ถึงครึ่ ง
เดือนมานี้ ข่าวเรื่องตระกูลเฉินถวายฎี การ้องเรียนตระกูลเจียง
ต่ อองค์จกั รพรรดิเรื่องพี่ชายของเจียงกุ้ยเฟยที่ ตายไปแล้วนัน้
หลอกแต่ ง งานกับ คุ ณ หนู ร องตระกูล เฉิ นเป็ นที่ พู ด ถึ ง อย่ า ง
กว้างขวาง

ข่าวเรื่องตระกูลเจียงถูกถอนรากถอนโคนในเมืองหลวง
จนสิ้นและถูกเนรเทศไปเป็ นทาสรับใช้ที่ชายแดนนัน้ ร้อนระอุ
ดังซาลาเปาที
่ ่ อยู่ในหม้อนึ่ งก็มิปาน พริบตา คุณหนูรองตระกูล
เฉินกลับเข้าไปเป็ นพระสนมในวังแล้ว...

สองปี ก่อนองค์จกั รพรรดิทรงทาอันใดอยู่หรือ?! ส่งสตรี

งามพิสทุ ธ์ ิ ถวายถึงในวังพระองค์กลับไม่ต้องการ แต่ทรงรับนาง
เข้ามาในวังและแต่งตัง้ เป็ นพระสนมหลังจากที่ นางหย่าแล้ว นี่
เป็ นลาดับขัน้ ตอนแบบใดกัน...

แม้ น บอกว่ า หลอกแต่ ง งาน แต่ ข นั ที ก็ย งั สามารถแต่ ง

ภรรยา ได้ เรือ่ งราวในห้องหอนัน้ มีเคล็ดลับอันหลากหลาย ร้อย
แปดพันเก้าไม่มีที่สิ้นสุด

ราษฎรต่ า งเล่ า ลื อ กล่ า วขานมากมายหลายอย่ า งถึ ง

99
พระองค์ ล้วนวางนโยบายต่างๆ ที่ จกั รพรรดิจางเหอได้ทาเพื่อ
ประโยชน์ สขุ ของราษฎรไว้อีกด้านหนึ่ ง ถึงกระนัน้ จักรพรรดิจาง
เหอกลับยังถูกประชาชนขนานนามว่าเป็ นจักรพรรดิที่ใกล้ชิด
กับราษฎรมากที่ สุดในประวัติศาสตร์ต้าจิ้น เพราะอย่ างน้ อย
พระองค์ ก็ไ ด้ ม อบความเบิ ก บานในยามว่ า งให้ ก ับ ราษฎร
ทัง้ หลาย

ทว่าบรรยากาศในราชสานักมิได้ดเุ ดือดร้อนแรงเช่นใน
หมู่ราษฎร แต่ สงบเงียบไร้รอยต่ อดุจวายุพดั ผ่านผิวน้ าราวกับ
องค์ จ ัก รพรรดิ เพี ย งเรี ย กตั ว พระสนมในวั ง หลั ง ไปคอย
ปรนนิบัติที่ตาหนักเท่านัน้ เป็ นเพราะเซี ยวเสี่ ยวอวี้ทาให้เหล่า
ขุนนางลาบากใจอย่างยิ่ง แต่ ให้ ประวัติความเป็ นมาจะพิเศษ
กว่านี้ หรือสายพระเนตรขององค์จกั รพรรดิจะผิดเพี้ยนไปกว่า
นี้ หากเปรียบกับเซียวเสี่ยวอวี้กน็ ับเป็ นเรือ่ งธรรมดายิ่งแล้ว

น้ องสาวของเฉินโหวเหยี่ยหรือ? ทรงอยากอภิเษกหรือ
แต่งตัง้ นางก็ตามแต่พระองค์เถิด แค่สตรีที่ถกู หลอกให้แต่งงาน
และผ่านการหย่าร้างมาแล้วเท่านัน้ มิใช่หรือ?

ต่อให้ร้ายแรงกว่านี้ กม็ ิ อาจทาให้คนรู้สึกปวดศีรษะและ

ยากจะทาใจยอมรับได้มากกว่าไส้ศึกจากแคว้นซีเหลียงอีกแล้ว
ว่าหรือไม่?
100
 ในเมื่อราชสานั กยังเป็ นเช่ นนี้ ยิ่งมิต้องกล่าวถึงวังหลัง
เลย ห้องเสือดาวอยู่ติดกับตาหนักองค์จกั รพรรดิ ทัง้ ยังตัง้ ห่าง
จากวังหลังอยู่เล็กน้ อย ตัง้ แต่ ที่นางติดตามองค์จกั รพรรดิเข้า
มาในห้องเสือดาว ก็มิได้ออกจากที่ นี่แม้เพียงก้าวเดียว มิต้อง
กล่ าวถึงการไปถวายพระพรหลิวไท่ โฮ่ วที่ ถกู กักบริเวณอยู่ใน
ต าหนั ก แม้ แ ต่ พ ระสนมในวัง หลัง ก็มิ อ าจพบหน้ า และกล่ า ว
ทักทาย วันเวลาผ่านไปอย่างสุขสบาย...แน่ นอนว่ายกเว้นเรื่อง
ที่องค์จกั รพรรดิทรงแยกห้องบรรทมกับนาง ทรงรักษาพระองค์
ดุจหยกงามอยู่เช่นเดิม

ความจริงนางยังคงไม่มีความมันใจในตั
่ วเองสักเท่ าใด
แม้พระสนมของจักรพรรดิจางเหอมิได้ต้องการร่วมอภิรมย์กบั
พระองค์แต่นางก็ยงั คงกลัว...

แม้ น กล่ า วว่ า เข้ า วัง มาเป็ นพระสนม ความจริ ง ก็เ พี ย ง

นาเข้ ามาอยู่ในวังเท่ านั น้ หากองค์จกั รพรรดิเป็ นคนอ่ อนแอ
หรือเป็ นบัณฑิตที่ไร้เรี่ยวแรง นางคงสามารถกระโจนขึ้นคร่อม
ได้ ทว่าพลังยุทธ์ของเขานั น้ มากยิ่ง นางกลัวว่าเพี ยงลอบเข้า
ใกล้ในยามวิกาลก็อาจถูกเท้านัน้ เตะกระเด็นออกนอกห้องเสือ
ดาวแล้ว

วันๆ เฉินหรูอี้กเ็ อาแต่กินและนอนรอวันตายเท่านัน้ จึง

101
อ้วนขึน้ สามถึงสี่ชงั ่ สีหน้ าก็เริ่มดีขึน้ เรือ่ ยๆ

นางค่ อยๆ ดูดี ขึ้น ทว่ าเซี ย วเหยี่ ย นกลับ ค่ อยๆ แย่ ลง
ขอบตาด าคล ้า เป็ นวง ผิ ว พรรณหยาบกร้ า น ทราบมาว่ า เขา
นอนมิค่อยหลับ หลับเมื่อใดก็ฝันร้ายเสมอ ผู้ไม่ทราบเรื่องราว
คงคิดว่านางเป็ นปี ศาจดูดวิญญาณ ตัง้ แต่นางเข้ามาอยู่ในวังก็
ค่อยๆ ดูดกลืนวิญญาณองค์จกั รพรรดิจนเหลือเพียงครึง่ ชีวิต

ทุกคราที่ เห็นใบหน้ าอันซูบซี ดนั น้ ของเขา เฉินหรูอี้มกั

รูส้ ึกไร้หนทางอยู่ลึกๆ ในใจ

หากนางดูดวิญญาณเขาจริงก็แล้วไปเถิด แต่นางยังมิได้
รับผลประโยชน์ อนั ใดแท้ ๆ กลับต้ องแบกรับสมญานามเช่ นนี้
คิดแล้วก็พาลให้โกรธเคืองอยู่เช่นกัน

“อาเหยี่ ยน กินเนื้ อให้ มากหน่ อย สี หน้ าท่ านดูไม่ดีเลย

ระยะนี้ นอนไม่หลับอีกแล้วหรือ?” เฉินหรูอี้ดีใจยิ่งที่ อย่างน้ อย
เซี ยวเหยี่ยนก็มิได้ดื้อรัน้ ถึงขัน้ ไม่ยอมแม้แต่ มองหน้ านาง ทุก
วันยังมากินข้าวกับนางหนึ่ งมือ้ มิเช่นนัน้ พวกเขาทัง้ สองคงไม่มี
แม้แต่โอกาสจะพูดคุยกัน

“ท่าน คงมิได้ดื่มน้าแกงสงบใจอีกใช่หรือไม่? ”

102
 นางจาได้ว่ามีช่วงหนึ่ งที่เขานอนไม่หลับจึงต้องดื่มยานัน้
ทว่าหมอหลวงก็มิได้แนะนาให้ดื่มยาเพื่อทาให้นอนหลับ หาก
นานไปอาจกลายเป็ นความเคยชินได้

เซียวเหยี่ยนเหลือบตาขึน้ มองนางคราหนึ่ ง ความงดงาม

นัน้ แกว่งไกวไปมาในดวงตาเขา

“บางคราดื่ม บางคราก็มิได้ดื่ม เรื่องของเจิ้นเจ้ามิต้อง

สนใจหรอก” ทัง้ บ่นพึมพาว่า “ไหนเลยจะไร้หวั จิตหัวใจเช่นเจ้า
เพียงหลับตา ตื่นมาก็ฟ้าสางแล้ว”

เฉินหรูอี้แสร้งมิได้ ยิน นางคี บ ชิ้นเนื้ อส่ งเข้ าไปในปาก

เขาด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่สนใจท่านแล้วผูใ้ ดจะสนใจท่านเล่า?”

“มา กินอาหารจานนี้ ด”ู

“มา ดื่มน้าแกงนี้ สกั หน่ อย”

ตามความคิดเห็นของเฉินฮวายนัน้ เฉินหวงโฮ่วทรงดูแล
องค์จกั รพรรดิดงคนที
ั่ ่ มิอาจดูแลตนเองได้ แม้นมิได้แลกมาซึ่ง
พระพักตร์อนั เต็มไปด้วยรอยพระสรวลขององค์จกั รพรรดิ แต่
พระองค์กย็ งั เสวยทุกอย่างที่ ผ้อู ื่นป้ อนให้ นับว่าเชื่องเหลือเกิน
แล้ว ไม่ทราบว่ายังจะโอหังอันใดหนักหนา
103
 หากพระวรกายมิได้มีอปุ สรรคอันใดก็ควรพิสูจน์ สกั ครา
ให้พวกเขาที่เป็ นห่วงพลานามัยของพระองค์ได้วางใจสักหน่ อย

“กินข้าวเสร็จแล้วเจ้าก็เตรียมพร้อมให้ดี” เซี ยวเหยี่ยน

กล่าวต่อว่า “ประเดี๋ยวเจิ้นจะให้เจ้าไปลานประลองดูหน้ าเหล่า
องครักษ์เสื้อแพร”

เฉินหรูอี้พลันตาเป็ นประกายขึน้ มา

“ไปดูคนร้ายที่ ฆ่าเจ้าสักหน่ อย” เซี ยวเหยี่ยนกล่าวเสริม

อีก มิใช่ให้เจ้าไปพบบุรษุ อย่างเปิดเผยโจ่งแจ้ง เหตุใดต้องเบิก
บานใจถึงเพียงนี้ เล่า?

104
 207 ชี้ตวั

บุรษุ ผูแ้ ต่งกายอย่างองค์รกั ษ์เสื้อแพรที่ลงมือสังหารนาง

ถึ ง สองครานั ้น ได้ ก ลายเป็ นโรคทางใจของเฉิ นหรูอี้ ไ ปแล้ ว
ไม่ ว่ า อย่ า งไร นางก็ต้ อ งกระชากเขาออกมาด้ ว ยมื อ นางเอง
แม้นมิใช่เพื่อแก้แค้นให้ตนเอง นางก็ยงั ต้องป้ องกันภัยคุกคาม
ที่ อาจเกิดต่ อองค์จกั รพรรดิ อย่างไรคนที่ สามารถสังหารองค์
จักรพรรดิเพื่อสตรีสกุลต่งได้ ก็สามารถสังหารพระองค์เพื่อผูอ้ ื่น
เพราะผลประโยชน์ ส่วนตนได้เช่นกัน

เฉินหรูอี้ ยังคงดูแลองค์จกั รพรรดิอย่างดีคอยปรนนิบัติ

ตลอดการเสวยพระกระยาหารกลางวัน ดุจ พระองค์เ ป็ นผู้มิ
สามารถดูแลตนเองได้ ตะเกียบพระองค์ยงั มิทนั ขยับ เพียงพระ
เนตรเหลื อ บมอง อาหารก็ถ ูก คี บ ถึ ง พระโอษฐ์ แ ล้ ว นางช่ า ง
ปรนนิบตั ิ ได้สมบูรณ์ครบครันยิ่ง

องค์จกั รพรรดิทรงนิ่งเฉยต่ อนางอย่างยิ่ง ทรงกอดพระ

อุระทอดพระเนตรมองนางปรนนิ บัติ พ ระองค์อย่ างมิรู้ร้ อ นรู้
หนาว ทัง้ ที่ได้รบั การดูแลอย่างดีแต่กลับแสร้งเฉยเมย

แสร้งไปเถิด นางอยากจะรู้เช่นกันว่าจะแสร้งทาไปได้ถึง
เมื่อใด
105
 เฉินหรูอี้ยิ้มตาหยี ใช้สายตาอ่อนโยนน่ าชิดใกล้ทอดมอง
ไปที่ องค์จกั รพรรดิ หากจัดการเรื่องขององครักษ์เสื้อแพรเสร็จ
สิ้นแล้ว จะได้เห็นนางแข็งข้อสักครา!

เซี ย วเหยี่ ยนรู้สึกขนลุกชูชนั อย่างประหลาด “เจ้ามอง

เจิ้นเช่ นนี้ หมายความว่าเช่ นใด? ” เขาเอ่ ยถามอย่างมิชอบใจ
เชิดคางขึน้ สูง แผ่กลิ่นอายอันยิ่งใหญ่มิอาจล่วงเกินได้ออกมา

เฉินหรูอี้เกรงว่าหากเขาขยับมากกว่านี้ คางนั น้ อาจจะ

กระทบเข้ากับแก้มอมชมพูเนี ยนนุ่มของนางก็เป็ นได้

หากกล่าวถึงใบหน้ านี้ ของเฉินจี๋เสียงนัน้ หลายปี ที่ อยู่ใน

จวนบิดาดูแลอย่างดี อาหารและเครื่องใช้ล้วนเป็ นของชัน้ หนึ่ ง
ก่อนที่ จะส่งเข้าวังมา ภายหลังแต่งเข้าสกุลเจียง แม้นจะมีการ
หลอกลวง ทว่าฮูหยินตระกูลเจียงกลับมอบอานาจการดูแลให้
นาง เฉินจี๋เสียงนับว่าเป็ นสะใภ้ที่ถกู ต้องทุกประการ แน่ นอนว่า
นางย่อมปรนนิบตั ิ ดแู ลตนเองอย่างดีที่สดุ

ทัวทั
่ ง้ ร่าง โดยเฉพาะใบหน้ านัน้ ได้รบั การดูแลอย่างดี ดู
แล้วคล้ายเต้าหู้ขาวก็มิปาน ผิวสว่างนวลเนี ยน ลูบไล้น่ ุมลื่น ดู
อ่อนนุ่มจนห่วงว่าหากมิอาจควบคุมน้ าหนักมือเมื่อยามสัมผัส
อาจทาให้ใบหน้ านางแตกระเบิดออกมาได้
106
 รอยแผลที่ เ กิ ด จาการวิ่ ง ชนก าแพงของนางได้ ร บั การ
ดูแลทายาสมานแผลของหมอหลวงก็ดีขึ้นมากมิได้เขียวชา้ น่ า
กลัว เช่ น สองวัน ก่ อ น หน้ าผากนางยามนี้ เ หลื อ เพี ย งรอยช้า
จางๆ เท่านัน้

เฉินหรูอี้กินไปพลางครุ่นคิดไปพลางว่าจะใช้สิ่งใดปกปิด
บาดแผลบนหน้ าผากตนดี สุดท้ายยังคิดไม่ทนั ออก นางกานัล
ในห้องเสือดาวกลับนาหมวกสานใบหนึ่ งมามอบให้ นาง รอบๆ
หมวกสานมีผา้ โปร่งบางยาวสองฉื่ อปกคลุมโดยรอบ

รัช สมัย ต้ า จิ้ น นี้ นั บ วัน ยิ่ ง ให้ อิ ส ระกับ สตรี ม ากขึ้ น ทุ ก ที
สตรีชาวเมืองทัวไปเป
่ ิ ดเผยใบหน้ าตนนัน้ ล้วนเป็ นเรื่องปกติไป
เสียแล้ว บุตรสาวและสะใภ้ของตระกูลบรรดาศักด์ ิ โหวก็ล้วนมี
บริวารล้อมหน้ าล้อมหลัง คนทัวไปอยากเห็ ่ นสักคราก็ยากยิ่ง มี
เพียงบุตรสาวของตระกูลขุนนางเล็กๆ ที่มิได้ดสู ูงศักด์ ิ และมิได้
ต่าศักด์ ิ เมื่อออกจากจวนไปเยี่ ยมสหายจึงต้ องใส่ หมวกสาน
เช่นนี้ หากตระกูลมีฐานะสักหน่ อยผ้าโปร่งบางก็จะมีลวดลาย
ต่างๆ บ้างก็ติดประดับ อัญมณี เล็กๆ บนหมวกสาน

หมวกสานเรี ยบง่ายเช่ นนี้ ...องค์จกั รพรรดิยงั ทรงกล้ า

นามาให้ น าง ทว่ าจะงดงามหรือไม่ง ดงามนั น้ กลับ มิได้ อยู่ ใ น
ความคิดของเฉินหรูอี้เลย ขอเพียงพระองค์ทรงยินยอมให้นาง
107
ดูหน้ าคนร้าย นางก็ไม่มีข้อเรียกร้องใดๆ อีกแล้ว จึงหยิบหมวก
ขึน้ ใส่ทนั ที

เซี ย วเหยี่ ย นเห็น นางมิ ไ ด้ แ สดงอาการไม่ พ อใจสัก นิ ด

เขาก็เบิกบานขึ้นมาโดยพลัน จึงเดินนาหน้ าไปประดุจเหยียบ
ปุยเมฆกระนัน้ แต่เมื่อเฉินหรูอี้จะขึน้ เกี้ยวเขากลับประคองนาง
อย่างมีน้าใจอันหาได้ยากยิ่งในยามนี้

เฉินหรูอี้ได้รบั ความเย็นชามาตลอด ครัน้ ได้รบั การเอา

ใจใส่เช่นนัน้ จึงอดแปลกใจขึน้ มาไม่ได้

“อาเหยี่ ยน” นางจึงฉวยโอกาสนี้ จบั มือเซี ยวเหยี่ ยวไว้

ย้ายบัน้ ท้ายเข้าไปนัง่ ใกล้แนบชิดกับต้นขาของเขา เวลานี้ เกี้ยว
ก็ได้ถกู ยกขึ้นและค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป เขาจึงคิดขึ้นมาได้
ว่าอยู่ในเกี้ยวนัน้ ต้องระวังตัวให้มาก

นางใส่ หมวกสานไว้ ผ้าโปร่งบางนั น้ ถูกเปิดออกเผยให้

เห็นใบหน้ าดุจดอกท้อ งดงามน่ ามอง ยามที่ เฉินจี๋เสี ยงมิได้ยิ้ม
แย้ ม นั ้น งดงามเยื อ กเย็น ยามยิ้ ม กลับ สดใสสวยงามดุ จ ลม
วสันต์

“อาเหยี่ยน” นางโบกมือไปมาต่อหน้ าเขา สายตาจับจ้อง

108
ที่ เขา “ลานประลองห่ างจากที่ นี่ไกลเท่ าใด? เราต้ องมองพวก
เขาอยู่ไกลเพียงใด จะมองเห็นชัดหรือไม่?”

เซียวเหยี่ยนหลับตาลงคล้ายมิอยากไยดีนางแล้วเอ่ยขึ้น
ด้วยน้ าเสี ยงอย่างคนเกี ยจคร้านว่า “แม้นบอกเจ้าว่าไกลใกล้
เท่าใดก็ไม่มีประโยชน์ หรอก ถึงลานประลองเจ้าก็รเู้ อง ถามมาก
ความไปไยกัน? ”

เหตุใดต้องแสดงท่าทีสูงส่งเย็นชาอยู่ตลอดเวลาด้วยเล่า
เฉินหรูอี้ฉวยโอกาสที่เขาหลับตาแลบลิ้นใส่เขาคราหนึ่ ง

การสนทนาของคนทัง้ สองหยุดลง ด้านนอกมีเสียงฝี เท้า

ดังสับสนไปหมด บางคราก็ได้ยินเสี ยงจักจันร้
่ องนกเรียก ทว่า
ภายในเกี้ยวกลับเงียบอย่างยิ่ง

เซี ย วเหยี่ ย นพลัน รู้สึ ก ว้ า วุ่น ในใจขึ้ น มาแล้ ว รี บ ชัก มื อ

กลับทันที แต่ยงั คงหลับตาอยู่เช่นนัน้ คิ้วผูกขมวดแน่ นดุจเงื่อน
ตายก็มิปาน

เฉินหรูอี้ทาเป็ นมองไม่เห็น นางทราบดีว่าการยืดหยุ่นให้

คนผู้นี้นานเกินไปต้ องส่งผลกระทบในภายหลัง หากมิยืดหยุ่น
เลยเขาก็จ ะหาว่ า นางไม่ ใ ส่ ใ จ หากยื ด หยุ่ น เกิ น ไปเขาก็จ ะ

109
มองข้ามนาง เป็ นเช่นนี้ นานวันเข้า แม้นสามารถงอนง้อเขาได้
แต่นางกลัวว่าการปล่อยเลยตามเลยเช่นนี้ จะทาให้เขาเคยชิน
่ วิตมิอาจกลับตัวได้อีก
ชัวชี

นางรักเขา ให้ ความสาคัญกับ เขา ทว่ านางเชื่ อว่ าสิ่ ง ที่

เรียกว่าบุรษุ นัน้ มิอาจตามใจมากเกินไป

ที่ ผ่านมาหากมิใช่ ลมบูรพากดข่มลมประจิมก็ย่อมเป็ น

ลมประจิมกดข่มลมบูรพา พวกเขาต่างผลัดเปลี่ยนตาแหน่ งกัน
อยู่เสมอ หากยอมให้อีกฝ่ ายกดข่มตลอดไป แม้นนางสามารถ
ทนได้ชวชี ั ่ วิตแต่ ไม่แน่ ว่าเขาอยู่เหนื อกว่าเสมอจนหมดสนุ ก
รู้สึ ก ไร้ ค วามตื่ น เต้ น กระทัง่ หาผู้อื่ น มากดข่ ม ตนแทนนางก็
เป็ นได้ ดังนัน้ ตัง้ แต่บดั นี้ ไปนางมิอาจตามใจเขาไปเสียทุกอย่าง

คราก่อนที่ นางหลอกเขา ลอบกินยาลูกกลอนคุมกาเนิด

นัน้ ก็มิอาจตาหนินางได้ นางมีเหตุผลเพราะฐานะเซียวเสี่ยวอวี้
จึงตัดสินใจกระทาเช่นนัน้ แต่พวกเขาทัง้ สองมองกันคนละทาง
เขามิอาจกล่าวได้ว่าตนถูกทัง้ หมดและนางเองก็มิได้กระทาผิด
ทัง้ หมดเช่นกันใช่หรือไม่?

เฉินหรูอี้เหลือบมองเซี ยวเหยี่ยนเห็นลมหายใจของเขา
ค่ อยๆ คื น กลับ มาเป็ นปกติ นางมันใจแล้
่ ว ว่ าตนยัง สามารถ
110
ควบคุมอารมณ์ ของเขาได้จึงคลี่ยิ้มออกมาพลันหันหน้ าไปมอง
ทางอื่ น เอื้ อ มมื อ ดึ ง ผ้า โปร่ง บางลงมาปิ ดหน้ า ตนไว้ เ ช่ น เดิ ม
คล้ายไม่มีเรือ่ งราวใดเกิดขึน้

ผ่านไปไม่นาน นางก็ได้ยินเสี ยงการฝึ กหมัดมวยดังขึ้น

และเสียงฝี เท้าม้าที่ใกล้เข้าไปทุกที

“จะถึ ง แล้ ว หรื อ ?” เฉิ นหรู อี้ พ ลัน เอ่ ย ขึ้ น ด้ ว ยความ
ตื่ นเต้ น สวรรค์ย่อมทราบดี บดั นี้ หวั ใจนางนั น้ แทบจะกระโดด
ออกมาจากลาคอแล้ว

ฆาตกรสมควรตายผู้ล งมื อ รวดเร็ว และแม่ น ย านั น้ ได้

มอบความทรงจาของการถูกสังหารอันยากจะลืมเลือนแก่นาง
ศีรษะถูกคนตัดไปแล้วแต่ยงั สามารถมองเห็นโลหิตพุ่งออกมา
จากลาคอที่ ไร้ศีรษะได้ นางตายมาหลายครา แต่ครัง้ นัน้ ระทึ ก
ใจและน่ าหวาดกลัวที่สดุ

บัดนี้ นางก็ยงั คงฝันถึงเหตุการณ์ นัน้ บางคราก็เสี ยขวัญ

กระทั ง่ สะดุ้ ง ตื่ น บางคราความฝั น นั ้ น ก็ ผิ ดเพี้ ย นแปลก
ประหลาดไปเรื่อย นางเห็นดอกไม้หลากหลายชนิดเกิดขึ้นบน
คอนาง ศีรษะชนิดต่างๆ เป็ นหน้ าคนที่ไม่ซา้ กันถึงเจ็ดแปดคน
นางเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว
111
 เซี ย วเหยี่ ย นหลับ ตาแน่ น ผู้ท ราบเรื่ อ งราวรู้ว่ า เขาไม่
อยากสนใจเฉินหรูอี้ที่นัง่ อยู่ในเกี้ยวกับตน ผู้ไม่ทราบเรื่องราว
อาจคิดว่าเขานอนหลับจนตายไปในเกี้ยวเสียแล้ว

ขบวนขององค์จกั รพรรดิหยุดคราหนึ่ งเมื่อเข้าสู่เขตลาน

ประลอง แต่ หลังจากที่ เฉินฮวายแสดงตนเรียบร้อยก็สามารถ
เข้าไปได้อย่างสะดวก ไม่นานเกี้ยวก็หยุดลงข้างลานประลอง

เฉินหรูอี้ลงมาจากเกี้ยวก็เห็นเหล่าองครักษ์ถือดาบแกว่ง
ไกว เปล่งเสียงด้วยความฮึกเหิม เหงื่อโทรมกาย กลิ่นที่ ลอยวน
อยู่ในอากาศล้วนเป็ น...กลิ่นเหงื่อของบุรษุ เพศ เสี ยงที่ พวกเขา
เปล่งออกมานัน้ ดังกระหึ่มยิ่ง หูของนางแทบหนวกแล้ว

เซี ยวเหยี่ยนเดินออกมา เขาสวมอาภรณ์ ของจักรพรรดิ

อันเป็ นสัญลักษณ์แห่งฐานะตน ทัวทั
่ ง้ ลานประลองพลันเงียบลง
ทันใด ตามติดด้วยเสียงทรงพระเจริญอันกึกก้อง

เฉินหรูอี้กอดแขนเซียวเหยี่ยนไว้แน่ น ด้วยเกรงว่าตนจะ
ถูกเสียงกระหึ่มสะเทือนหุบเขามหาสมุทรนัน้ พัดปลิวไปก็มิปาน

“เจิ้นเพี ยงมาเยี่ ยมชมเท่ านั น้ พวกเจ้าซ้ อมต่ อไปเถิด”

องค์จกั รพรรดิท่าทางองอาจ ตรัสพระสุรเสี ยงสูงเล็กน้ อย ทุก

112
คนในลานประลองล้วนได้ยินกันถ้วนหน้ า

“คนมากถึงเพียงนี้ จะหาเจอได้อย่างไร?” เฉินหรูอี้กดั ฟัน

กรอด “แบ่งเป็ นกลุ่มน่ าจะง่ายกว่าว่าหรือไม่?”

เซี ย วเหยี่ ย นแค่ น เสี ย งเย็น คราหนึ่ ง เดิ น ตรงไปยัง ทิ ศ

บู ร พาของลานประลอง เห็น ชัด ว่ า ผู้ค นในบริ เ วณนั น้ สวมใส่
อาภรณ์ แตกต่ างจากผู้อื่น คล้ ายมี ตาแหน่ งที่ สูงกว่า พวกเขา
ประมาณยี่สิบถึงสามสิบคนกาลังใช้มีดสัน้ ฝึ กซ้อมกันอยู่

เฉิ นหรูอี้ มี ส ติ ปั ญ ญาฉลาดล ้า นางเข้ า ใจในทัน ใดว่ า

พระองค์จะนานางไปที่นัน่ เพื่อตามหาคนร้าย แม้นว่าจะมีผ้ากัน้
อยู่ทว่ากลับมองเห็นทุกอย่างได้ชดั เจนยิ่ง แต่น่าเสียดายที่ นาง
นัน้ จ้องมองหาจนผ้าโปร่งบางแทบขาดเป็ นรูโหว่แล้วแต่กย็ งั มิ
เห็นฆาตกรผูม้ ีดวงตาถลนผูน้ ัน้ เลย

นางรู้สึ ก ได้ ถึ ง สายพระเนตรที่ ม องมายัง ตน นางส่ า ย

ศีรษะเบาๆ อย่างเสียดาย

“ไม่มี”

เซียวเหยี่ยนส่งสายตาให้เฉินฮวาย เฉินฮวายจึงเดินหน้ า
นานางไปยังกลุ่มอื่น คาตอบยังคงเหมือนเดิม
113
 เซี ยวเหยี่ยนขมวดคิ้วแน่ น องครักษ์เหล่านี้ ล้วนเป็ นผู้ที่
คอยคุ้มครองความปลอดภัยของเขาตลอดมา หากมิใช่หนึ่ งใน
พวกเขา เช่นนั น้ ก็มีความเป็ นไปได้เพียงหนึ่ งอย่างคือซ่ อนตัว
อยู่ในกลุ่มองครักษ์ลบั

องครักษ์ลบั มิสามารถแสดงตัวดังเช่ ่ นองครักษ์เสื้อแพร

ซึ่ งมี ค วามซับซ้ อนทางอานาจของตระกูลใหญ่ ในเมื องหลวง
อย่างมาก หากจับคนร้ายออกมาแม้เพียงคนเดียวก็เท่ากับลาก
ดึ งออกมาทัง้ ตระกูล ทว่าองครักษ์ลบั กลับไร้รูปแบบ วรยุทธ์
สูงส่ง ที่มาตา่ ต้อย แต่กลับมีการใช้งานอย่างครอบคลุม เป็ นขุน
นางต าแหน่ ง สู ง ที่ มี ค วามซื่ อ สัต ย์ม ากกว่ า องครัก ษ์ เ สื้ อ แพร
ทัวไปหลายเท่
่ านัก หากปัญหาเกิดขึน้ ที่องครักษ์ลบั ย่อมจัดการ
ได้ง่ายกว่าองครักษ์เสื้อแพร เพียงสังหารก็จบเรื่องแล้ว ทว่ามัน
กลับ ส่ ง ผลกระทบอย่ า งใหญ่ ห ลวงต่ อ ปณิ ธานของเหล่ า
องครักษ์ลบั และเป็ นการฝังเมล็ดพันธุ์แห่ งความไม่เชื่ อถือลง
ในพระทัยขององค์จกั รพรรดิ

องครักษ์เช่นนี้ จะให้เขากล้าใช้งานต่อไปได้อย่างไร?

“กลับห้องเสือดาว!” เซียวเหยี่ยนสะบัดแขนเสื้อคราหนึ่ ง
ก็คว้ามือเฉินหรูอี้จงู ออกไปอย่างมิสนใจความบาดหมางที่ตนมี
ต่อนาง
114
 องค์จกั รพรรดิและพระสนมคล้ายดังสายลมวู
่ บหนึ่ งก็มิ
่ ิ บตา ทว่าเหล่าองครักษ์ทวั ่
ปาน พัดไปพัดมาในเวลาเพียงชัวพร
ลานประลองต่างมองด้วยสายตามึนงง ไม่ทราบองค์จกั รพรรดิ
ทรงเป็ นอันใด ปกติหากเสด็จมาย่อมต้องประลองกับพวกเขา
สักหลายกระบวนท่ า พวกเขายังแอบคิดว่าทรงพาสตรีมาด้วย
เพราะต้องการแสดงฝี มือด้านพลังยุทธ์ พวกเขาล้วนเตรียมตัว
ถูก ซ้ อ มเป็ นกระสอบทรายแล้ ว ผู้ใ ดจะคาดคิ ดว่ า ทั ง้ สอง
พระองค์จะเดินผ่านสายตาพวกเขาเพียงชัววู่ บก็จากไปเช่นนี้ ...

่ บจริงๆ !
ผ่านตาไปเพียงชัววู

ทัว่ ทัง้ ต้ า จิ้ น ไม่ มี ผู้ใ ดไม่ ท ราบว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ทรง
แต่ งตัง้ พระสนมโปรดคนใหม่ซึ่งก็คือคุณหนู รองตระกูลเฉินที่
ไม่กี่ปีก่อนถูกองค์จกั รพรรดิส่งออกนอกวังจนเป็ นข่าวลือเหม็น
โฉ่ ไปทัว่ บัดนี้ กลับดูแลดุจอัญมณี ลา้ ค่ าทัง้ รับเข้ามาเป็ นพระ
สนมในวังอีกด้วย

หรือความจริงองค์จกั รพรรดิเพียงต้องการให้พวกเขาได้
เห็นว่าพระองค์ทรงมีสตรีใหม่อีกคนแล้วกันแน่ ? มิเช่นนัน้ พวก
เขาก็มิอาจเข้าใจได้จริงๆ ว่าพระองค์ทรงจูงสตรีที่ปิดหน้ าปิด
ตามาเดินเล่นที่ นี่ โดยไม่ทรงร่วมประลองยุทธ์และมิได้ทรงชม
การประลองยุทธ์ของพวกเขาด้วยเหตุผลใด
115
 ผู้ชมชอบแสดงความรักมักตายเร็ว องค์จกั รพรรดิทรง
ลืมแล้วหรือว่าหลายคนก่อนหน้ าก็ต้องตายไปเพราะพระองค์
กระทาเช่นนี้ มิใช่หรือ? ช่างไม่รจู้ กั เข็ดหลาบบ้างเลย

เหล่าทหารที่ ซื่อสัตย์ต่างกังวลใจแทนองค์จกั รพรรดิ จะ

รักภรรยาและบุตรมากเพียงใดแต่หากทราบว่าตนมีดวงพิฆาต
สนมรักก็ควรใช้ชีวิตเงียบๆ กับนางผูเ้ ป็ นดวงใจของพระองค์ใน
ห้องเสือดาวก็ไปเสีย เหตุใดต้องทาให้ผ้อู ื่นรู้ไปทัวดว้
่ ยเล่าพวก
เขาล้วนเจ็บปวดใจแทนองค์จกั รพรรดิ...

องค์จกั รพรรดิเสด็จกลับห้องเสือดาวก็เรียกตัวโจวเฉี ยง
หัว หน้ าองครัก ษ์ เ สื้ อ แพรให้ น ารายชื่ อ องครัก ษ์ ล ับ ที่ ค อย
อารัก ขาพระองค์ใ นเรื อ วัน นั ้น มาถวาย หากมิ ใ ช่ เ พราะองค์
จัก รพรรดิ ท รงรับ สัง่ อย่ า งกะทัน หัน ทุ ก คนที่ มี ร ายชื่ อ คงมา
รวมตัวกันที่ ห้องเสือดาวอย่างครบครันเป็ นแน่ ทัง้ หมดมียี่สิบ
คนแต่ขาดไปสองคนจึงมาเพียงสิบแปดคน

“เกิดอันใดขึ้น? ” สี หน้ าเซี ยวเหยี่ยนอึมครึมขึ้นมาโดย

พลัน แม้แต่โจวเฉี ยงที่รบั ใช้มานานจนคุ้นชินกับบรรยากาศอัน
่ ่ถึงสองส่วน
เหน็บหนาวนี้ แล้วยังรูส้ ึกหวาดหวันอยู

ความจริ ง เป็ นเพราะสายพระเนตรนั ้น แผ่ ไ อสัง หาร

116
ออกมาอย่างมหาศาล เขาเห็นแล้วก็อดท้ องเกร็งเท้ าอ่อนมิได้
ความพิโรธขององค์จกั รพรรดินัน้ มิใช่เรือ่ งแปลกใหม่อนั ใด การ
ถลึงพระเนตรจ้องผูค้ นช่างเป็ นเรื่องธรรมดายิ่ง ทว่าไอสังหารที่
รุน แรงถึ ง เพี ย งนี้ เ ขาไม่ เ คยพบเห็น มาก่ อ น นอกจากตอนที่
หวงกุ้ยเฟยจากไป คิดว่าคงมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว เพียงแต่ไม่
ทราบว่าเจ้าสองคนนัน้ ไปทาเรื่องสะเทือนสวรรค์อนั ใดกันแน่
แต่ขออย่าได้ทาให้องครักษ์เสื้อแพรทุกคนซึ่งเป็ นครอบครัวที่
รักและปรองดองกันต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยเลย

โจวเฉี ยงกวาดตามองบัญชี รายชื่ออย่างรวดเร็ว จ้าวชิง

เจียงเอ้อร์ไฉ หนังตาพลันกระตุกทันที “ขุนนางสามคนจากหนิง
โจวฉ้ อราษฎร์บงั หลวง ทัง้ ยังเกี่ยวพันถึงขุนนางในเมืองหลวง
สองวันก่อนฝ่ าบาทจึงทรงรับสังให้ ่ เข้าเมืองหลวงมาสอบสวน
อีกครัง้ เพื่อมิให้เกิดเหตุมิคาดฝันขึ้นระหว่างทาง พระองค์ทรง
ส่งองครักษ์เสื้อแพรสามสิบคนทัง้ ที่ เปิดเผยและไม่เปิดเผยไป
คอยอารักขาตลอดทาง สองคนนี้ เป็ นองครักษ์ลบั ที่ ได้รบั มอบ
ภารกิจครัง้ นี้ พ่ะย่ะค่ะ”

เซี ย วเหยี่ ย นไม่ ฟั ง ยัง ดี ก ว่ า ครัน้ ได้ ฟั ง ใบหน้ า กลับ ยิ่ ง

เขี ย วคล ้า ขึ้น ไปอี ก เขากัด ฟั น ขาวสะอาดในปากดัง กรอดๆ
“วาดรูปหน้ าของสองคนนัน้ มาให้เจิ้น”

117
 โจวเฉี ยงยกมื อ ขึ้ น ประกบกัน แสดงความเคารพแล้ ว
กล่าวว่า “หม่อมฉันไร้ฝีมือ แต่จะพยายามทาสุดความสามารถ
พ่ะย่ะค่ะ”

แม้นกล่ าวว่าตนไร้ฝีมื อแต่ เขานั น้ เคยคลุกคลี อยู่ที่ หอ

โคมเขียวมาก่อน เรื่องบทเพลง ต่อบทกวีล้วนมีความรู้อยู่บ้าง
โดยเฉพาะเรื่อ งวาดภาพนั น้ แม้ มิ ก ล้ า บอกว่ า เขี ย นอัก ษรได้
งดงามอัน ใดแต่ อ ย่ า งน้ อยการวาดภาพเหมื อ นก็ย ัง นั บ ว่ า
ง่ายดายยิ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ ง เจ้าสองคนนัน้ ก็มีจดุ เด่นที่ แตกต่าง

กัน ชัด เจน ผู้ห นึ่ ง ผอมประหนึ่ ง กระดูก อี ก ผู้ห นึ่ ง ท้ ว มเตี้ ย ดุจ
ลูกหนังกระนัน้

โจวเฉี ยงวาดอย่างไวว่อง ใช้เวลาเพียงหนึ่ งถ้วยชาก็วาด

เสร็จแล้ว จึงถวายแด่องค์จกั รพรรดิ พระองค์ไม่ทอดพระเนตร
แม้เพียงนิด รับภาพวาดสองแผ่นนัน้ แล้วดาเนินเข้าหลังฉากกัน้
ลมอย่างรวดเร็ว

โจวเฉี ยงก้ มหน้ างุด ไม่กล้ามองอันใดมาก ทว่ าเขาฝึ ก

ยุทธ์มานาน หูตาย่อมว่องไว แม้นมิตงั ้ ใจแอบฟั งหูกย็ งั ได้ยิน
เสียงหนึ่ งลอยมาว่า “อาเหยี่ยน เป็ นคนนี้ ”
118
 องค์จกั รพรรดิมิใช่ผตู้ ดั สินเรื่องนี้ ฟังจากเสียงแล้วมีสตรี
ผู้หนึ่ งเป็ นผู้เลือกภาพวาด ทรงก้าวพระบาทเพียงไม่กี่ก้าวก็พ้น
จากฉากกัน้ ลมนัน้ ทรงดาเนินดุจลูกเกาทัณฑ์มาหยุดตรงหน้ า
โจวเฉี ยง ยื่นภาพวาดให้ แก่เขาแล้วตรัสว่า “จับจ้าวชิงมา อยู่
ต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ! ”

“ส่ ง คนของเจ้ า ไปด าเนิ นการอย่ า งเร่ ง ด่ ว น หากจับ

เป็ นได้ให้จบั เป็ น แต่ถ้าไม่ได้ แม้ตายก็ต้องนาศพมาให้เจิ้น!”

โจวเฉี ยงพลันรู้สึกเหน็ บหนาวขึ้นมาโดยพลัน สตรีที่อยู่

ในห้องเมื่อครูย่ ่อมเป็ นผูช้ ี้ตวั ...นางบอกว่าเป็ นเขา

“ความผิดใดพ่ะย่ะค่ะ? ” เขาลองถามหยังเช
่ ิง

“ลอบปลงพระชนม์จกั รพรรดิ” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยออกมา

เบาๆ เพียงคา ทว่ามุมปากกกลับเหยียดยิ้มเยาะหยัน

โจวเฉี ยงแทบจะกัดลิ้นตนเองขาดออกมา เขาคุกเข่าลง

บนพื้ น ดัง ‘พลัก่ ’ อย่ า งไม่ แ ม้ จ ะสนใจว่ า วาจานั ้น ขององค์
จักรพรรดิจริงเท็จกี่ ส่วน มารดามันเถอะ หมวกที่ สวมให้ ใบนี้
ใหญ่ยิ่งนั ก เขาต้ องสอบถามให้น้อยเข้าไว้เพื่อมิให้ ตนถูกลาก
เข้ า ไปเกี่ ย วข้ อ งด้ ว ย หากองค์จ กั รพรรดิ ท รงมี ส ติ คื น มาอาจ

119
ประทานหมวกขุนนางทรยศให้แก่เขาก็เป็ นได้

“หม่อมฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ มิให้ ฝ่าบาทต้ องผิดหวัง

พ่ะย่ะค่ะ!”

ครานี้ เขาจึงนึ กขึ้นได้ว่าหลายวันก่อนที่ องค์จกั รพรรดิ

ทรงตกน้ า เหล่าองครักษ์เสื้อแพรต่างก็ตรวจสอบหาสาเหตุอยู่
ตลอด แต่ เพราะเป็ นเรื่องภายในวังองครักษ์เสื้อแพรมิอาจยื่น
มื อ เข้ า แทรกจึ ง เป็ นหน้ า ที่ ข องกองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษ ทว่ า
แม้นฝันเขายังมิอาจคาดคิดว่าครานี้ จะเป็ นองครักษ์เสื้อแพรไป
ได้ ถึงกลับกล้าลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท...

ตบหน้ าตนเพียะๆๆ เช่นนี้ จึงตาสว่างโล่งสบาย เพียงแต่

ไม่เข้าใจว่าเรื่องลอบปลงประชนม์ที่ลบั สุดยอดถึงเพียงนี้ เหตุใด
สตรีนางหนึ่ งจึงทราบเล่า?

นางมิได้ อยู่ในเหตุการณ์ องครักษ์ ลบั จ้ าวชิงเป็ นคนที่

เขาฝึ กสอนมากับมือ แต่ กลับสะเพร่าปล่อยให้ความลับตกแก่
สตรีผหู้ นึ่ งได้...ตายก็สมควรแล้ว!

208 ปมในใจ

120
 ไม่ว่ าจ้ าวชิง จะผิด พลาดได้ อย่ างไร แต่ ขึ้น ชื่ อว่ าเป็ นผู้
ลอบปลงพระชนม์แล้วนัน้ ย่อมไม่พบจุดจบที่ ดีแน่ ชี วิตเข้าใกล้
ความตายอย่างยิ่ง

โจวเฉี ยงมิกล้าชักช้ าแม้เพียงนิด เขาถวายบังคมลาเร่ง

กลับไปสังการองครั
่ กษ์เสื้อแพรทันที เกรงว่าหากตนทางานไม่
รัดกุมและไม่ทนั เวลาก็อาจถูกองค์จกั รพรรดิลากเข้าไปมีส่วน
เกี่ยวข้องด้วย

เซี ยวเหยี่ยนสังการต่
่ อโจวเฉี ยงเสร็จก็เริ่มตรวจฎี กาดุจ
ไม่มีเรือ่ งราวใดเกิดขึน้

เฉิ นหรู อี้ ร ออยู่ ห ลัง ฉากกัน ลมเป็ นนานก็มิ เ ห็ น องค์

จักรพรรดิเสด็จมา คาดว่าทรงเจตนาละเลยนางจึงค่อยๆ ดื่มชา
แล้วเดินนวยนาดออกมาจากหลังฉากกัน้ ลม

ดังคาด นางเห็นองค์จกั รพรรดิประทับนัง่ ที่โต๊ะทรงอักษร

ด้วยท่ าที แน่ วแน่ ได้ยินเสี ยงนางเดินออกมากลับไม่แม้แต่ จะ
ทอดพระเนตรมองสักนิด

121
 “อาเหยี่ ย น หากท่ านยุ่ง อยู่ เช่ น นั น้ ข้ าขอตัว กลับ ก่ อน
แล้ว” นางเอ่ยเสี ยงอ่อนโยนว่า “ท่านอย่าได้หกั โหมจนเกินไป
ข้าจะรอรับประทานอาหารคา่ กับท่าน ดีหรือไม่?”

เซี ย วเหยี่ ย นแค่ น เสี ย งขึ้น จมูกคราหนึ่ ง มิได้ ต อบว่ าดี

และมิได้ตอบว่าไม่ดี

“ไปส่งเฉินเฟย”เขาเอ่ยกาชับเฉินฮวาย

องค์จกั รพรรดิมิยินยอมพูดคุยกับนางดีๆ เลย หากเป็ น

เช่นนี้ ต่อไปเมื่อใดพวกเขาจะได้ละเล่นสนุกเช่นนัน้ ด้วยกันอีก
เล่า?

เฉินหรูอี้กดั ฟันกรอดๆ เผยรอยยิ้มไร้พิษสงออกไป

“เช่ นนั น้ ข้าจะรอท่ านที่ ต าหนั ก” กล่ าวจบก็แสดงท่ าที

คล้ายมิยอมรับคาปฏิเสธใดๆ แล้วหมุนตัวออกไปจากตาหนัก
ทรงงาน

เซี ย วเหยี่ ย นชะงัก พู่ก นั ในมื อ ครู่ห นึ่ ง เงยหน้ า มองยัง

ทิศทางที่ เงาร่างนั น้ หายไป มุมปากโค้งขึ้นอย่างมิอาจห้ ามได้
พลันแค่นเสียงขึน้ จมูก ‘ฮึ’ ออกมา

122
 ไม่ผิดจากที่เฉินหรูอี้คาดไว้ เซียวเหยี่ยนปัน้ ปึ่ งใส่นางอีก
แล้วจริงๆ ถึงได้ทิ้งนางไว้เช่นนี้

นางรอตัง้ แต่ เ ย็น จนถึ ง ยามโหย่ ว ท้ อ งฟ้ ามื ด มิ ด ไป

หมดแล้วแต่ กม็ ิ เห็นแม้แต่เงาของเขา นางจึงให้บริวารชิดใกล้
ไปสอบถาม

ดังคาด...เขาร่
่ วมรับประทานอาหารคา่ กับเหล่าขุนนาง
มิได้ใส่ใจนางสักนิด

โทสะขององค์จ ัก รพรรดิ นั ้น มี ม ากกว่ า ที่ น างคาดคิ ด

พระทัยก็แคบยิ่ง จากอุปนิสัยของพระองค์ทาให้มิอาจทราบเลย
ว่าเรื่องเช่นนี้ จะจบลงเมื่อใด หากจะบังคับข่มเหงองค์จกั รพรรดิ
ไปเสีย นางก็มิใช่ผอู้ งอาจมีเรี่ยวแรงถึงเพียงนัน้

คา่ นัน้ เฉินหรูอี้เปลี่ยนความเศร้าและโมโหเป็ นความหิว

นางกิน ข้ าวถ้ ว ยใหญ่ หมดไปถึง สองถ้วย อิ่มเสี ย จนกระเพาะ
ปวดไปหมด เพราะปวดกระเพาะท าให้ ส ติ ปั ญ ญาแจ่ ม ชัด ยิ่ ง
นางเบิกตาโพลงอยู่เช่นนัน้ กระทังเที่ ่ยงคืนจึงค่อยๆ ผล็อยหลับ
ไป

123
 วัน ที่ ส องนางจึ ง เขี ย นจดหมายให้ ค นน าไปส่ ง ให้ เ ซี ย ว
เหยี่ ย น ในจดหมายมี อกั ษรเพี ยงแปดตัว ‘ไร้ผ้นู อนเคี ย งข้าง
ยากนิทรา’

ยามเมื่อเปิดจดหมายนัน้ เซียวเหยี่ยนรู้สึกสับสนในใจยิ่ง
เพราะไม่ทราบว่าเฉินหรูอี้จะมีเล่หก์ ลใดอีก ทุกวันหากก้มหน้ า
ย่ อ มไม่ เ จอเงยหน้ ากลับ พบเห็ น เสมอ แม้ น มิ ไ ด้ อ ยู่ ติ ดกัน
ตลอดเวลาแต่อย่างน้ อยหนึ่ งวันต้องพบหน้ ากันสักหนึ่ งครา

สาหรับเขานั น้ ปรารถนาจะพบนางจนใจว้าวุ่น ทว่าทุก

ครัง้ ที่ เห็นนางกลัดกลุ้มเพราะอยากเจอเขา อยากจะเอาใจเขา
ทุ กความคิดค านึ งล้ วนพุ่งมาที่ เขา มัน ท าให้ เ ขารู้สึกสบายใจ
ต้องเป็ นเช่นนี้ เท่านัน้ เขาถึงสัมผัสได้ถึงความจริงใจของนาง

กับเฉินหรูอี้เขายิ่งอยากเข้าใกล้นางเท่าใดก็ยิ่งกลัวที่ จะ
เข้าใกล้ นางมากขึ้นเท่ านั น้ เพี ยงเห็นนางหรือคิดถึงนาง เขา
ล้วนรูส้ ึกเจ็บปวดจนมิอาจเจ็บไปได้มากกว่านี้ อีกแล้ว

ทว่ า เมื่ อ เขาเปิ ดจดหมายเห็น อัก ษรแปดตัว นั ้น เพลิ ง

โทสะในใจเซี ยวเหยี่ยนก็ลุกฮือขึ้นทันที เขายกหยิบถ้วยชาบน
โต๊ะขึ้น มาขว้ างลงพื้น โดยพลัน บริว ารทัง้ หลายในห้ องต่ า งมิ

124
ทราบสาเหตุ ศีรษะล้วนมีเหงื่อเย็นซึมออกมา ทุกคนคุกเข่าลง
บนพืน้ อย่างพร้อมเพรียงกัน

เซี ย วเหยี่ ย นคล้ า ยมองไม่ เ ห็ น อัน ใดแล้ ว ในดวงตา

ปรากฏดวงไฟโชติ ช่ ว ง เขาอยากจะเผาอัก ษรแปดตัว นี้ ให้
กลายเป็ นผุยผงเหลือเกิน

ไร้ผนู้ อนเคียงข้างยากนิทรา?

นางเคยสัมผัสรถชาติที่แท้จริงของการไร้ผนู้ อนเคียงข้าง
ยากนิทราแล้วงัน้ หรือ?!

นางเคยนอนไม่หลับตลอดทัง้ คืน ปิดตาคราใดก็เห็นแต่

นางถูกสังหารด้วยสภาพอเนจอนาถหรือไม่?

ดึ ก ดื่ น ค่ อ นคื น เขามิ อาจข่ ม ตาหลั บ เดิ นไปมาใน

พระราชวังดุจวิญญาณเร่รอนก็มิปาน นางรูบ้ า้ งหรือไม่?

เพราะเขาคานึ งถึงวาจานางที่ เคยบอกว่าการดื่มน้ าแกง

สงบใจนัน้ มิเป็ นการดี นานไปอาจทาร้ายสุขภาพ เขาจึงดื่มมัน
เมื่อคราที่นอนไม่หลับติดต่อกันหลายคืนเท่านัน้ อีกทัง้ ขนานที่
ใช้กม็ ิ ได้น้อยลงแต่กลับต้องเพิ่มมากขึ้น มิเช่นนั น้ ก็จะไม่มีผล
กับเขาเลย แต่นางยังหลับอย่างสบาย ใบหน้ าแดงระเรื่อ งดงาม
125
ดุจบุปผา ดูอย่างไรก็มิใช่ลกั ษณะของผูไ้ ร้คนนอนเคียงข้างยาก
นิทราสักนิด ตรงกันข้ามกลับนอนหลับสบายดี ขาดเพี ยงการ
นอนกัดฟั นผายลมเท่านัน้ ที่จะช่วยพิสูจน์ ให้เห็นชัดว่านางหลับ
สบายมากเพียงใด!

เซี ย วเหยี่ ย นขย า้ จดหมายเป็ นก้ อนกลมอยู่ในมื อ แล้ ว

โยนลงบนพื้น นางเคยชินกับการวางแผน เล่ นเล่ ห์กลกับเขา
เขาควรทราบนานแล้ว แต่ เขาก็ยงั คงเชื่ อใจนาง นาดวงใจอัน
สัตย์ซื่อผูกไว้กบั นาง ไม่มีแม้เศษเสี้ยวที่แบ่งปันไปให้ผอู้ ื่น...

เขารนหาที่เอง!

“...ข้าเสียสติไปแล้วจริงๆ” ไม่ทราบว่านานเท่าใดที่เซียว
เหยี่ยนหลับตาลง สองมือกาแน่ น แล้วเอ่ยออกมาอย่างเหนื่ อย
ล้า

เฉินฮวายเบิกบานขึ้นมาโดยพลัน คนป่ วยมักกลัวที่ จะ

ยอมรับอาการป่ วยของตนแต่ ในที่ สุดองค์จกั รพรรดิกย็ อมรับ
ความจริงแล้ว นี่ เป็ นเรือ่ งที่ดียิ่ง

“ฝ่ าบาท...”

126
 เฉินฮวายรู้สึกได้ถึงสายตาอ้อนวอนจากทัวทุ ่ กทิศ เหล่า
บริวารที่ คุกเข่าอยู่บนพื้นเมื่อมิได้รบั พระราชทานอนุ ญาตก็มิ
กล้าลุกขึน้ ปัญหาคือองค์จกั รพรรดิกลับทาคล้ายไม่เห็น ดังพวก
่
เขามิได้อยู่ที่นี่กระนัน้

บัดนี้ ผ่านไปแล้วเป็ นเวลาหนึ่ งถ้วยชา หากรอไปอีกหนึ่ ง

ก้านธูป ขาพวกเขาคงพิการเป็ นแน่ !

“เตรี ย มม้ า ไปวัด ชิ ง จิ้ ง !” เซี ย วเหยี่ ย นพลัน ลุ ก ขึ้น ยื น

สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไปนอกห้องดุจเกาทัณฑ์

ความจริงคราก่อนที่ได้พบกับเฉินหรูอี้ในวัดชิงจิ้งนัน้ เขา
กาลังมีเรื่องกลัดกลุ้มที่ มิอาจแก้ไขได้ เดิมคิดจะไปสนทนากับ
เจ้าอาวาสวัดชิงจิ้ง เพื่อหาทางออกให้กบั ตน แต่กลับเกิดเหตุไม่
คาดคิดขึ้นกะทันหัน เฉินหรูอี้คิดฆ่าตัวตาย แผนเดิมที่ เขาวาง
ไว้จึงวุ่นวายไปหมด

การที่ เขานานางกลับมาที่ ห้องเสือดาวด้วยนัน้ มิใช่เพียง

แค่ ท าตามความปรารถนาในใจตนเท่ า นั ้น แต่ เ ป็ นเพราะ
อารมณ์ อนั แปลกพิ ส ดารของตนด้ วย กับ ผู้อื่น เขานั บวันก็ยิ่ง
เย็นชา น้ อยนักที่จะเกิดโทสะขึน้ ทว่าหากเป็ นเรื่องเกี่ยวกับเฉิน
หรูอี้ แม้เป็ นเพียงแววตาอันเล็กน้ อยหรือท่าทีอนั เผลอไผลของ
127
นางก็สามารถทาให้เพลิงโทสะของเขาลุกโหมขึ้นอย่างง่ายดาย
เขามิ อ ยากท าร้า ยเฉิ นหรูอี้ แต่ เ ขาเองก็ไ ม่ แ น่ ใ จว่ า หากเป็ น
เช่นนี้ ต่อไป ไม่ช้าไม่นานนางย่อมต้องเสียใจเพราะเขาเป็ นแน่

บริวารในห้ องนี้ รอดแล้ว แต่ ละคนค่อยๆ ลุกขึ้นยืน แต่

หั ว ใจน้ อยๆ ของเฉิ นฮวายกลับ คล้ า ยได้ ร ับ การกระทบ
กระเทือนกระนัน้ เขารีบเดินตามหลังองค์จกั รพรรดิออกไป

จะทาอย่างไรได้ องค์จกั รพรรดิทรงมีพระอูรทุ ี่ ยาว ก้าว

เดียวของพระองค์กน็ าเขาไปสองก้าวแล้ว

องค์จกั รพรรดิทรงตรัสว่า ‘เตรียมม้า’ ไม่ใช่ ‘เปลี่ยนเป็ น

ม้า’ ทรงมิได้ให้เขาแปลงร่างเป็ นม้าใช่หรือไม่ เตรียมม้าต้องใช้
เวลา องค์จกั รพรรดิทรงรีบร้อนออกจากวังเช่ นนี้ หมายความ
เช่นใด?

ผู้ทราบเรื่องราวก็จะทราบว่าพระองค์มีเรื่องสาคัญต้ อง
รีบไปทา ผู้ไม่ทราบเรื่องราวอาจคิดว่ามีพระญาติคนใดคนก่อ
กบฏบุกเข้าตีเมืองหลวงเป็ นแน่ พระองค์จึงรีบร้อนถึงเพียงนี้

พระพัก ตร์ มิ ต้ อ งน่ ากลัว และถมึ ง ทึ ง ถึ ง เพี ย งนั ้น ได้

หรือไม่?

128
 เฉินฮวายเพียงกลัวว่าหากมีคนพบเห็นเข้าแล้วนาไปลือ
อาจทาให้ เกิดความวุ่นวายในหมู่ประชาชนได้ เพราะคิดไปว่า
ราชวงศ์ต้าจิ้นใกล้ล่มสลายแล้ว!

เฉินหรูอี้เองก็คาดไม่ถึงว่าจดหมายรักเกี้ยวพาของนาง
จะก่อให้ เกิดผลลัพธ์ที่ร้ายแรงถึงเพียงนี้ องค์จกั รพรรดิถึงกับ
ควบอาชานาองค์รกั ษ์ เสื้อแพรยี่ สิบนายทะยานออกจากห้ อง
เสือดาวมุ่งหน้ าไปวัดชิงจิ้ง

ทรงเห็น นางเป็ นเดรัจ ฉานที่ โ ผล่ ม าเมื่ อ ยามอุ ท กภัย

เช่นนัน้ หรือ?

เฉินฮวายมองดูท่าทางตกตะลึงของเฉินหรูอี้ตาปริบๆ
ในใจคิดว่า นี่ คืออารมณ์เดียวกับตอนที่เขาไปส่งองค์จกั รพรรดิ
ในยามนัน้ เช่นกัน

โถ่ ฝ่ าบาทจักรพรรดิแห่งต้าจิ้น เพราะจดหมายของสตรี

ผูห้ นึ่ งพระองค์ถึงกับมีปฏิกิริยารุนแรงปานนี้

มิน่าเล่า หลิวไท่โฮ่ว ถึงได้คิดสังหารหวงกุ้ยเฟยที่มีฐานะ

ไม่ชดั เจนในยามนั น้ ด้วยอุปนิสัยของฝ่ าบาทหากพระองค์ทรง

129
รักผู้ใดก็พร้อมจะมอบทุกสิ่งที่ดีที่สุดในใต้หล้านี้ ประเคนไว้ต่อ
หน้ าคนผูน้ ัน้ ซึ่งก็คือไส้ศึกจากซีเหลียง...

อย่างน้ อยในสายตาคนภายนอกล้วนมองเช่นนัน้ ผู้ที่อยู่

ในพระทัยองค์จกั รพรรดิมิใช่สตรีธรรมดา แต่ พระองค์ทรงรัก
และโปรดปรานไส้ศึกจากซี เหลียงซึ่ งไท่ โฮ่วผู้อยู่สูงสุดและขุน
นางผู้อยู่ตา่ สุดล้วนสามารถส่งทหารเข้าไปฆ่าทาลายไส้ศึกนาง
นัน้ ให้สาบสูญไปได้ทงั ้ สิ้น

ก่อนที่ องค์จกั รพรรดิจะเสด็จไปวัดชิงจิ้ง สายพระเนตร

นัน้ เปล่งประกายแวววาว แม้นในเวลาที่ พระอารมณ์ ไม่มนคง ั่
พระองค์ยงั จาได้ว่าต้องทิ้งเขาไว้ให้คอยดูแลปกป้ องเฉินหรูอี้ใน
ห้องเสือดาว

แม้แต่ เขายังรู้สึกขนลุกกับพระทัยรักเช่นนี้ ของพระองค์

ทรงให้ เ ขาดูแ ลก็ดูแ ลเถิ ด เพราะบัด นี้ ห ลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ก็ย งั ถูก กัก
บริเวณอยู่ภายในตาหนักเหรินโซ่ว เขายังไม่รเู้ ลยว่าจะมีผกู้ ิ นใจ
หมีดีเสือใดกล้าบุกเข้ามาในห้องเสือดาวเพื่อสังหารเฉินเฟยที่
เพิ่งได้รบั ความโปรดปรานเพียงไม่กี่วนั นี้

ปั ญหาคื อไม่ค วรน าเรื่องเกิ่ง จิ้น จงที่ ถ กู องค์จกั รพรรดิ

สังหารขึ้นมาขู่ขวัญคน เฉินฮวายเองก็เสี ยใจเช่นกัน เกิ่งจิ้นจง
130
เจ้ า คนโง่ เ ขลานั ้น มิ ใ ช่ ไ ร้ ค วามสามารถที่ จ ะปกป้ องจึ ง ถูก ลง
ทัณฑ์เพราะการตายของหวงกุ้ยเฟยแต่เพราะสติปัญญาของเขา
พังจนมิทราบว่าผู้ใดคือเจ้านายที่ แท้ จริงต่ างหาก เฉินหรูอี้พูด
สิ่งใดก็ทาตาม ถึงกับนายาลูกกลอนคุมกาเนิดเข้ามาในวัง เขา
ช่างกล้านัก เห็นชัดว่าได้กระโดดห่างจากองค์จกั รพรรดิไปสิบ
หมื่นแปดพันลี้แล้ว

เฉินฮวายชัดเจนมาตลอดว่าพวกเขาเป็ นบ่าวรับใช้ของ
องค์จกั รพรรดิ พระองค์ตรัสว่าเป็ นสีเขียว ย่อมต้องเป็ นสีเขียว
ตรัส ว่ า เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ ส มควรตาย ก็คื อ ไม่ ส มควรตาย ตรัส ว่ า
พระองค์เสียสติ ก็ต้องเสียสติเป็ นแน่ แท้

“หลังจากที่หวงกุ้ยเฟยจากไปฝ่ าบาทก็ทรงมีพระอารมณ์
อันไม่มนคงเสมอมา”
ั่ เขาเอ่ยออกมาอย่างระมัดระวัง แต่ละคา
ที่กล่าวไปล้วนหลีกเลี่ยงฐานะอันสับสนอลหม่านของเฉินหรูอี้

องค์จกั รพรรดิทรงไว้ใจเขา เขาเองก็รบั ผลประโยชน์ ไม่

น้ อย ทว่าหากองค์จกั รพรรดิทรงสงสัยในตัวเขาแม้เพียงนิดนัน่
ก็คือความตายเช่ นกัน เขาจึงมิปรารถนาได้รบั ความไว้ใจจาก
เฉินหวงโฮ่ว หากรับน้ าใจจากนาง คนแรกที่ จะไม่ปล่อยเขาไว้
จักต้องเป็ นองค์จกั รพรรดิอย่างแน่ นอน

131
 “ผูน้ ้ อยมองว่าฝ่ าบาททรงกลัวว่าพระองค์จะควบคุมพระ
อารมณ์ มิได้ จนเผลอทาร้ายเหนี ยงเหนี ยง จึงได้ลอบออกไป
เช่นนี้ ”

เฉิ นหรูอี้ เ อ่ ย หยังเช

่ ิ ง ไปว่ า “ฝ่ าบาท...กริ้ ว ข้ า งัน้ หรื อ ?
หากกงกงทราบสาเหตุกช็ ่วยแนะนาข้าสักนิดได้หรือไม่?”

เฉินฮวายมุมปากบิดเบ้โดยพลัน บนโลกใบนี้ มีเพียงนาง

ที่ ทาให้ องค์จกั รพรรดิเสี ยสติเช่ นนี้ ได้ นางยังมีหน้ ามาถามว่า
ทรงกริ้วนางงัน้ หรือ?

หากมิ ใ ช่ ท รงกริ้ ว นางแต่ เ ป็ นเพราะผู้อื่ น คาดว่ า ด้ ว ย

อุปนิสัยขององค์จกั รพรรดิแล้วคนผู้นัน้ คงมีชีวิตอยู่บนโลกได้
เพียงไม่กี่วนั แล้ว

ระยะปี สองปี มานี้ อานาจบารมีข องจักรพรรดิจางเหอนัน้

แข็งแกร่งขึน้ มาก เขาสงสัยยิ่งว่าหากให้คนทัง้ สองกระทาเช่นนี้
ต่อไป มิใช่องค์จกั รพรรดิทรงเสียสติกเ็ ป็ นเฉินหวงโฮ่วที่รนหาที่
ตายให้ตนเองอีก…

เฉินฮวายมาหาเฉินหรูอี้ในครานี้ เขาได้ไล่เหล่าบริวาร
ออกไปจนหมดเพราะอยากกล่าวเตือนนางสักหน่ อย

132
 ยามนี้ นางกลับเอ่ยขึ้นมาก่อนทาให้เขาได้โอกาสในการ
เอ่ยพูด เฉินฮวายจึงฉวยโอกาสผลักเรือไปตามน้ า เอ่ยพูดถึง
ความทุ ก ข์ท นที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ไ ด้ ร บั ทัง้ หมดออกมา แม้ น ใน
สายตาเขาความทุกข์ความเสียใจทัง้ หมดของพระองค์มากกว่า
ครึง่ หนึ่ งนัน้ เกิดจากพระองค์รนหาที่เองก็ตาม

“การหาบุรษุ สักคนที่ จะดีต่อตนเองนัน้ ความจริงไม่ง่าย

เลย มิต้องกล่ าวถึงจักรพรรดิผ้คู รอบครองใต้ หล้ านั น้ ยิ่ ง ยาก
แล้ว...ฝ่ าบาททรงทุ่มเทพระทัยให้กบั เหนี ยงเหนี ยง ต่ อให้ ทรง
ทาเกินไปอยู่บ้างในบางเรื่อง ก็ขอเหนี ยงเหนี ยงโปรดอดทนสัก
หน่ อยเถิดนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ผู้น้ อยรับ ใช้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ม ายี่ สิ บ กว่ า ปี มิ เ คยเห็น

พระองค์ทรงทุกข์ระทมถึงเพียงนี้ มาก่อน”

เฉิ นฮวายทอดถอนใจออกมา นี่ จึ ง เรี ย กว่ า เทพเซี ย น

วิวาทภูตผีลาบาก หากองค์จกั รพรรดิและพระสนมยังเป็ นเช่นนี้
ต่อไป เกรงว่าทัง้ สองพระองค์คงมิได้เป็ นอันใด แต่พวกเขากลับ
ต้ องถูกหางพายุพดั ปลิวทาให้ ผ้ไู ม่เกี่ ยวข้องต้ องพลอยลาบาก
ไปด้วย

133
 สวรรค์ทราบดี ในยามที่ เฉินหวงโฮ่ วยังมิได้ หวนคื นมา
นัน้ องค์จกั รพรรดิดจุ ดังภู
่ เขาน้าแข็ง แม้นมิได้อาละวาดเกรีย้ ว
กราดดังฟ้
่ าถล่มแต่พระพักตร์นัน้ เย็นชาจนผูค้ นแทบหนาวตาย

ทว่ า เมื่ อ เฉิ นหวงโฮ่ ว หวนคื น มา องค์จ ัก รพรรดิ ก ลับ

เปลี่ยนจากภูเขาน้ าแข็งกลายเป็ นภูเขาไฟที่ มีชีวิต หากมีสิ่งใด
กระเทือนพระองค์กป็ ะทุลาวาออกมา หากไม่มีสิ่งใดไปกระทบ
พระองค์กลับหาเรื่องใส่ ตน คิดมากไปเองและปล่อยพ่นลาวา
ออกมา ผูใ้ ดจะทนได้เล่า

ทางที่ ดีนัน้ ทัง้ สองจักต้องมือจับกัน ใจเชื่อมใจ เป็ นองค์

จัก รพรรดิ แ ละพระสนมที่ ร กั ใคร่ ป รองดองกัน เพี ย งเท่ า นี้ ก็
นับว่าได้สร้างความสงบสุขให้แก่ราษฎรแล้ว!

“ขอบคุณเฉินกงกงที่ ยิมยอมบอกเล่าเรื่องเหล่านี้ แก่ข้า

ข้าทราบแล้วว่าควรทาเช่นไร”

เฉินหรูอี้เอ่ยอย่างทอดถอนใจเมื่อฟั งวาจาของเฉินฮวาย
จบแล้วแม้นมิได้แปลกประหลาดใจอันใด แต่มนั ก็ทาให้ซาบซึ้ง
ไปถึงวิญญาณได้อย่างง่ายดาย

134
 นางทราบว่าองค์จกั รพรรดิทรงมีความรู้สึกที่ ลึกซึ้ งกับ
นางเพียงใด ทว่าแต่ไหนแต่ไรมานางเห็นเพียงว่าพระองค์ทรง
เป็ นเช่ นไรบ้าง ทรงทาสิ่งใดบ้าง ทุกอย่างที่ นางเห็นล้ วนเป็ น
พระอารมณ์ อนั หลากหลายที่ทรงแสดงออกมาในยามที่นางฟื้ น
คืนมาแล้ว

นี่ เป็ นครัง้ แรกที่ ได้ฟังเรื่องราวจากปากคนอื่น ได้ฟังว่า

องค์จกั รพรรดิทรงทาอันใดบ้าง แม้นเรื่องเช่ นนี้ ต้องฟั งหูไว้หู
เพราะเป็ นมุมมองจากเฉินฮวายซึ่งเขาอาจจะเพิ่มเติมบางอย่าง
เข้าไปด้วย แต่ อย่างไรก็ไม่มีผลต่ อการลาดับเหตุการณ์ ในใจ
นาง

นางสัมผัสได้ถึงความรักที่ มีต่อนางขององค์จกั รพรรดิ

อย่างชัดเจน หากกล่าวว่านางมิได้ซาบซึ้งนั น้ คงเป็ นเรื่องลวง
หลอกแต่นางจะทาเช่นใดได้?

แผลพุ พ องบนเท้ า ล้ ว นเป็ นนางที่ เ ลื อ กเดิ น เอง เรื่ อ ง

เล็กน้ อยต่ างๆ ระหว่างนางและองค์จกั รพรรดิทาให้ นางต้ อง
เดินมาถึงจุดนี้ ในวันนี้

ความจริงแล้วความรักที่ องค์จกั รพรรดิทรงมอบให้ นาง

นั น้ เคลือบแฝงไปด้วยความคลางแคลงอยู่เสมอ นางสามารถ
135
ปฏิบตั ิ ต่อพระองค์อย่างดีได้ในทุกสิ่ง แต่ เมล็ดพันธุ์แห่ งความ
คลางแคลงนัน้ เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว นางกลับไม่ร้เู ลยว่าจะมีวนั ที่
สามารถขจัดออกไปได้หรือไม่

เหตุใดครัง้ นี้ จึงหวนคืนมาในช่วงเวลาปั จจุบนั เช่นนี้ เล่า

ในเมื่อมิจาเป็ นต้ องฟื้ นคืนมาตามกฎแห่งห้วงเวลาจริงอยู่แล้ว
ทาไมจึงมิให้นางฟื้ นคืนในช่วงเวลาที่นางเป็ นเฉินหรูอี้ที่เพิ่งเข้า
มาในวัง หรือเลื อกสรรมาสักช่ ว งเวลาที่ น างมิได้ มีฐ านะเป็ น
เซียวเสี่ยวอวี้กไ็ ด้?!

หากนางทราบว่าตนจะรักองค์จกั รพรรดิเข้าจริงๆ นาง

จะปฏิ บัติ ต่ อ พระองค์ อ ย่ า งดี ทุ ก ชัว่ ขณะตัง้ แต่ ค ราแรก ให้
พระองค์รบั รูไ้ ด้ถึงความจริงใจของนาง

เพี ย งแต่ บ ดั นี้ พวกเขาจาต้ องค่ อยๆ คอยดูกนั ไปที ละ

ก้าว ทีละก้าวแล้ว

องค์จกั รพรรดิเสด็จพานั กที่ วดั ชิงจิ้งครานี้ ติดต่ อกันถึง

สามวัน

เฉินหรูอี้ไม่ทราบความเคลื่อนไหวใดๆ ของราชสานั ก
เลย นางทาได้เพียงกินนอน รอวันตาย ใช้ชีวิตผ่านไปวันๆ ใน

136
ห้ องเสื อดาว เพี ยงแต่ เรื่องราวต่ างๆ ที่ เฉินฮวายบอกเล่ าแก่
นางวันนัน้ ยังคงฝังลึกอยู่ในความคิดของนางอย่างลึกซึ้ง

หลายวันมานี้ นางนอนมิค่อยจะหลับ แม้นจะกินอาหาร

ตามเวลาแต่ กลับผ่ายผอมลงไปไม่น้อย ใบหน้ าอันอิ่มเอิบนัน้
ซูบลงอย่างเห็นได้ชดั

เซี ย วเหยี่ ย วสวมอาภรณ์ เ ช่ น ใดออกจากวัง ไป เมื่ อ

กลับมาก็สวมอาภรณ์เช่นนัน้

เวลาเที่ ยงวันนั น้ ร่างของเขาถูกเอิบอาบด้วยแสงสว่าง

จากดวงอาทิตย์ ผลักประตูเดินเข้ามาในห้ องเฉินหรูอี้ ก็เห็น
นางขีดเขี ยนอยู่อย่างเบื่อหน่ าย มิทราบกาลังเขี ยนสิ่งใด เมื่อ
เดินเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าบนกระดาษล้วนเต็มไปด้วยชื่อของเขา
‘เซียวเหยี่ยน’

หัวใจของเขาพลันขมวดเกร็ง เขามองนางด้วยสายตา
พราวระยับ แต่กลับเห็นใบหน้ าอันแดงระเรือ่ ของนาง

นางหยิ บ กระดาษเปล่ าขึ้น มาบัง หน้ าตนไว้ แล้ ว ค่ อยๆ

เหลื อบสายตาขึ้น มองเขา บิ ด เบ้มุมปากเล็กน้ อยแล้ ว ค่ อ ยๆ

137
เดินเข้ามาสวมกอดเขาไว้ ศีรษะของนางวางทาบไปบนบ่าของ
เขา

“อาเหยี่ยน ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน” นางเอ่ยแผ่วเบา

แต่ที่ผิดไปจากความคาดหมายของเฉินหรูอี้คือ เขามิได้
แค่นเสี ยงขึ้นจมูกใส่ นางอย่างทุกครัง้ แต่ กลับกอดนางไว้ ยก
มือขึน้ ลูบท้ายทอยนางเบาๆ....

นี่ ไม่ ถ กู ต้ อ ง เฉิ นหรูอี้ พ ลัน ตื่ น ตัว ขึ้น มาโดยพลัน องค์
จักรพรรดิยอมให้ นางกอดแต่ โดยดีกแ็ ล้วไป แต่ กลับมิได้แค่น
เสียงใส่นางเลย...

ต่ อ ให้ เ จ้ า อาวาสวั ด ชิ งจิ้ งจะเก่ ง กาจเพี ย งใด องค์

จักรพรรดิ ก็เ สด็จไปอยู่เ สมอ หากจะทรงคลายปมได้ ก็ค งท า
สาเร็จไปนานแล้ว แต่กลับไร้ประโยชน์ ไปเสียทุกครัง้ ทว่าครานี้
กลับคลายปมในพระทัยขององค์จกั รพรรดิได้ทงั ้ หมด ไหนเลย
จะมีเรือ่ งบังเอิญถึงเพียงนี้ ?

138
 209 เหตุที่เปลี่ยนไป

“อาเหยี่ยน ท่านมิได้นาคนกลับมาด้วยใช่หรือไม่? ” นาง

่ ิ งออกไป
ถามหยังเช

มิใช่ กล่ าวกัน ว่ าหากบุรุษ กระทาไม่ดี จะเอาใจ ท าดี กบั

ภรรยาเป็ นพิเศษหรอกหรือ เขาคงมิได้ไปพบเห็นสตรีงดงาม
ที่ มากราบไหว้สิ่งศักด์ ิ สิทธ์ ิ ในวัดชิงจิ้งแล้วเกิดพิศวาสนางเข้า
ยามนี้ จึง รู้สึ กว่าทัง้ สองเท่ าเที ยมกันแล้ ว ดัง นั น้ จึ ง ได้ ทาดี ต่อ
นางใช่หรือไม่?

“อันใดหรือ? ” เซียวเหยี่ยนขมวดคิ้ว “แน่ นอนว่าต้องนา

กลับมาด้วย มิเช่นนัน้ ...”

เขายังมิทนั กล่าวจบก็ถกู เฉินหรูอี้ผลักออกโดยพลัน ยังมิ

ทันแสดงท่าทีตกใจด้วยซา้ ก็เห็นสีหน้ าที่เปลี่ยนไปของนาง ดวง
ตาถลึงจนแทบถลนออกมานอกเบ้าแล้ว นางชี้นิ้วอันสันเทามา ่
ที่ จ มู ก ของเขาแล้ ว ด่ า ว่ า “เจ้ า มัน คนสารเลว แค่ ท ะเลาะกัน
เท่ านั น้ เหตุใดต้ องลงมื อ รุน แรงด้ ว ย เพราะข้ ารักษาโรคของ
ท่านหายแล้ว ถึงได้ไม่เลือกอาหาร จะกินอาหารป่ าอย่างไรก็ได้
งัน้ หรือ...ไม่เพียงแค่กินอาหารป่ าเท่ านั น้ ท่ านยังนาเข้าวังมา
ด้วย! ” นางยิ่งพูดยิ่งมีอารมณ์ ถึงกลับยกมือขึน้ กระชากคอเสื้อ
139
เขา “ข้าฟั นฝ่ าความตายมา ละทิ้งการบาเพ็ญตน ก็เพื่อกลับมา
หาท่ าน แต่ ท่านกลับ...กลับทากับข้าเช่ นนี้ ! ข้า ข้าไม่ควรชอบ
ท่ าน โบราณกล่าวว่าจักรพรรดิล้วนไร้น้ าใจ แต่ ข้ากลับคิดว่า
ท่ า นเป็ นคนดี ถึ ง ได้ อ ยากใช้ ชี วิ ต ร่ ว มกับ ท่ า น！ท่ า นไปหา
อาหารป่ าของท่านเถิด ผูใ้ ดอยากกอดท่านกันเล่า!”

นางกานั ลขัน ที แต่ ล ะคนในห้ องล้ ว นนิ่ งเงี ย บดุจ จัก จัน่
ยามเหมันต์ พวกเขาต่างเคยเห็นผูท้ ี่แสดงท่าทีแง่งอน ชักสีหน้ า
ต่อองค์จกั รพรรดิเพื่อเรียกร้องความสนใจ ทว่าผูท้ ี่กล้ากระชาก
ฉลองพระองค์ ทัง้ ยังด่าว่าองค์จกั รพรรดิชวช้
ั ่ าจนมิอาจนับเป็ น
สิ่งใดได้ คาดว่าตัง้ แต่อดีตจนถึงปัจจุบนั พวกเขายังสามารถยก
มือนับนิ้วได้

เหล่าบริวารในห้ องเสื อดาวล้วนเป็ นคนกลุ่มแรกที่ ต้อง

ทนรับกับพระพักตร์อนั เย็นชาดุจเกล็ดหิมะของพระองค์ พวก
เขาต่ างลอบยกนิ้ วโป้ ง ให้ กบั ทุกคนที่ ก ล้ าท้ าทายอานาจของ
องค์จกั รพรรดิ

คุณหนูรองตระกูลเฉินชื่อเสียงโด่งดังดุ
่ จสายฟ้ าฟาด ไม่
มีผ้ใู ดคาดคิดได้ว่าชื่อเสียงและความกล้าของนางนัน้ จะมีมาก
พอๆ กันเช่นนี้

140
 เฉินเฟยร้ายกาจยิ่ง!

เหล่าบริวารต่ างหดคอดุจนกคุ่มก็มิปาน ศี รษะนั น้ แทบ

จะมุดเข้าไปในกางเกงแล้ว ทว่าเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่
ร้อยปี ยากจะพบได้เช่นนี้ กห็ ผู งึ่ ขึน้ มาอย่างไม่รตู้ วั

เซียวเหยี่ยนถูกเฉินหรูอี้กระชากคออย่างกะทันหันเช่นนี้
เขาเองก็มึนงงยิ่ง กระทังลื ่ มคิดไปด้วยซ้าว่าพฤติกรรมเช่ นนี้
หากกล่าวให้เป็ นเรื่องใหญ่คือการปองร้ายจักรพรรดิ หากกล่าว
ให้ เป็ นเรื่องเล็กคื อการท้ าทายอานาจบุรุษภายใต้ สายตาคน
ทัง้ หลาย

“เจ้า เจ้าพูดเรือ่ งใดกันแน่ ? ! ” เขาพูดเสียงดัง ทัง้ ที่ได้ยิน

แต่กลับมิเข้าใจ

อาหารป่ าอันใดกัน ข้านาองครักษ์ เสื้ อแพรไปวัดชิงจิ้ง

ด้ ว ยหลายคน เมื่ อ กลับ วัง ก็ย่ อ มต้ อ งน าพวกเขากลับ มา...”
เซี ยวเหยี่ยนพลันเข้าใจถึงความหมายของ ‘อาหารป่ า’ ที่ นาง
เอ่ ย ถึ ง ว่ า คื อ สิ่ ง ใด เวลานั ้น จึ ง รู้สึ ก ร้ อ งไห้ มิ อ อกหัว เราะมิ ไ ด้
ขึน้ มาทันที “เจ้าคิดอันใดกัน?”

ที่แท้นางคิดเหลวไหลไปเองหรอกหรือ...

141
 เฉินหรูอี้ค่อยๆ ปล่อยมือจากอาภรณ์ เขาแล้วยื่นมือลูบ
รอยยับ ที่ เ กิ ด จากการกระชากของนางให้ เ รี ย บ กล่ า วด้ ว ย
รอยยิ้มเต็มหน้ าว่า “ข้าเพี ยงเย้าท่ านเล่นเท่ านั น้ ข้าคิดว่าวัด
ชิงจิ้งก็ห่างจากเมืองหลวงไม่น้อย จักต้ องมี อาหารป่ าเป็ นแน่
ท่านค้างแรมอยู่ที่นัน่ หลายวัน กินแต่อาหารป่ า ไม่ทราบอร่อย
หรือไม่”

เยี่ยม!

เหล่าบริวารแทบจะกดข่มมิให้ตนยกนิ้วโป้ งเพื่อชมเชย
เฉินเฟยพระสนมที่ ทรงโปรดปรานคนใหม่ผ้นู ี้ เอาไว้ไม่ได้ นาง
สามารถลืมตากล่าววาจาเหลวไหลได้ถึงเพียงนี้ ความหนาของ
หน้ าก็มีไม่แพ้กนั

เซี ย วเหยี่ ย นอ้ า ปากกว้ า งด้ ว ยไม่ ท ราบจะบรรยาย

ความรู้สึกในใจตนอย่างไรดี คล้ายหวนคืนสู่บรรยากาศการอยู่
ร่ ว มกัน ในครัง้ เก่ า ขอเพี ย งนางทราบว่ า ตนท าผิ ด หรื อ เขามี
โทสะ นางก็จะแสดงท่ าที ว่านอนสอนง่าย กล่าวประจบเอาใจ
เขา

ดวงตาหยักโค้งยิ้มเป็ นรูปพระจันทร์เสี้ยว ท่าทางประจบ

เอาใจ ทัง้ การรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็วนี้ อีก...
142
 “ท่านเหนื่ อยไหม ให้ข้านวดไหล่ให้หรือไม่?”

ไม่ผิดจากที่ เขาคาดไว้สกั นิด เฉินหรูอี้จูงมือเขาไปนั ง่ ที่

เก้าอี้ด้านข้างด้วยใบหน้ ายิ้มแย้ม

“......”

เซียวเหยี่ยนถลึงตามองนางคราหนึ่ งแล้วยื่นมือที่ ว่างอยู่

ออกไปบีบแก้มนางเบาๆ

“ยัง ไม่ รี บ ออกไปอี ก รอดูเ รื่ อ งตลกของเจิ้ น หรื อ ไร?”

ประโยคสุดท้ายนัน้ ตรัสกับบริวารที่อยู่ทวห้ั ่ อง

เฉิ นฮวายแทบจะพ่ น เสี ย งหัว เราะออกมาเดี๋ ย วนั ้น

พระองค์มิทรงรู้สึกว่าวาจานี้ สายเกินไปแล้วหรือ เรื่องตลกที่ ว่า
พวกเขาล้วนดูจบไปแล้ว

เฉินฮวายรี บ โบกสะบัดมือดังไล่
่ แมลงวันเรีย กเอานาง
กานัลขันทีรวมทัง้ ตนเองออกไปจากห้องนี้ ทนั ที

กระทังคนออกไปจนหมด
่ เซียวเหยี่ยนจึงหัวเราะออกมา
อย่างมิอาจอดกลัน้ ยิ่งคิดยิ่งขา สุดท้ายก็ตบหน้ าขาตนหัวเราะ
ออกมาเสียงดัง
143
 เฉินหรูอี้ได้แต่ มองอย่างตกตะลึง ใจกระดอนขึ้นมาถึง
ลาคอแล้ว องค์จกั รพรรดิเสียสติไปจริงๆ แล้วหรือ?

ความขบขันอยู่ตรงใดกัน?

หากกล่าวตามอุปนิสัยเขาแล้วนัน้ ถ้าไม่สะบัดแขนเสื้อ
แล้วเดินจากไปก็คงใช้เท้ าเตะเก้าอี้ของนางกระเด็น แล้วหลบ
หน้ าไม่มาเจออีกสามวันห้าวันมิใช่หรือ?

“อาเหยี่ ยน ข้าผิดไปแล้ ว ท่ านอย่าเป็ นเช่ นนี้ ข้ ากลัวรู้

หรือไม่” นางเอ่ยอย่างขลาดๆ

เสี ยงหัวเราะของเขาพลันสะดุดลงทันใด “กลัวอันใด? ”

เซี ยวเหยี่ ยนเอ่ยถาม “หรือเจ้าไม่คิดว่าท่ าทางเมื่อครู่ของเจ้า
น่ าขัน...เหตุใดเจ้าถึงคิดไปไกลได้ถึงเพียงนั น้ ? ยังมีอาหารป่ า
นัน่ อีก เจ้าไปเรียนรูค้ าศัพท์เช่นนี้ มาจากที่ใดกัน?”

นางไม่รู้หรือไรว่าอาชี พจักรพรรดิเช่ นเขานั น้ ขอเพี ยง

เขาต้ องการ ย่อมไม่มีคาว่าอาหารป่ าเช่นนี้ แน่ ทุกสิ่งล้วนเป็ น
อาหารหรู!

เพี ยงแต่ เขานั น้ เป็ นผู้รกั สะอาด มิได้ชมชอบละเล่นกับ

ผูอ้ ื่น แต่ชมชอบความรูส้ ึกที่ถกู นางหยิบเล่นเป็ นที่สดุ
144
 เฉินหรูอี้เห็นองค์จกั รพรรดิมิได้คลุ้มคลังดั
่ งกาลก่
่ อน ใน
ใจกลับยิ่งสับสน ด้วยสภาพอารมณ์ของเขาในปัจจุบนั นางกลัว
เหลือเกินว่าเขาจะอดกลัน้ ไว้เพียงชัวคราว
่ ประเดี๋ยวอาจระเบิด
ทุกอย่างใส่นาง

นางนัง่ ลงบนเก้าอี้ข้างเขาอย่างเขินอาย ท่าทางประหม่า

อย่างที่ สุด “ข้าเพี ยงร้อนใจชัวขณะเท่่ านั น้ ...ตัง้ แต่ ข้ากลับมา
ท่ า นก็มิ เ คยยิ้ ม แย้ ม ให้ ข้ า เลย แต่ เ มื่ อ ครู่ ท่ า นกลับ หัว เราะ
ออกมา ข้าย่อมปรับตัวไม่ทนั เป็ นธรรมดา”

เซี ยวเหยี่ยนพลันหัวเราะไม่ออกแล้ว เป็ นจริงดังนางว่ ่ า

ครานี้ ที่นางกลับมาเขาเอาแต่ รกั ษาท่ าที เพราะกลัวว่ าความ
รู้สึ ก ของนางจะมิ ไ ด้ ลึก ซึ้ ง อย่ า งที่ เ ขามอบให้ น าง จึ ง ได้ ส ร้าง
กาแพงขึ้นมาปกป้ องตนไว้ชนั ้ หนึ่ ง เขาไม่อนุ ญาตให้ ตนดี ต่อ
นางอี ก มิอนุ ญาตให้ตนรักนางอย่างลึกซึ้งขึ้นไปอี ก เขาคล้าย
คนถูกสาปก็มิปาน ทุกคราที่ พบนางหรือคิดถึงนาง ในหัวของ
เขาจะรีบควบคุมทุกอย่างไว้โดยทันที

“ต่อไปจะไม่มีอีกแล้ว”

“ไม่นะ...” เฉินหรูอี้ร้อนรนขึ้นมา แม้นจะกลัว แต่ ยาม

ควรดีกต็ ้องดีบ้าง หนึ่ งเดือนสองเดือนนางพอทนรับได้ แต่หาก
145
หน้ าร้อนแนบก้นเย็นเช่นนี้ ไปถึงหนึ่ งปี สองปี นางกลัวเหลือเกิน
ว่ า หน้ าจะเย็น เป็ นน้ า แข็ง ใจก็จ ะกลายเป็ นน้ า แข็ง ไปด้ ว ย
“ต่อไปข้าจะดีกบั ท่าน ท่านก็ดีต่อข้าบ้างได้หรือไม่ บนโลกใบนี้
ข้าเหลือท่านคนเดียวแล้ว”

“ถุย!”

หากไม่ใช่อยู่ห่างกันพอสมควร น้าลายที่เซียวเหยี่ยนพ่น
ออกมาตามสัญชาตญาณนัน้ คงกระเด็นเต็มหน้ าเฉินหรูอี้เป็ น
แน่

“เจ้ากาลังหลอกผู้ใดหรือ เจ้ายังมีเฉินว่านเหนี ยน ยังมี

ตระกูลเฉินของเจ้า เจ้าชินกับการพูดคาหวานเพื่อหลอกข้า ข้า
กลับ ...เจ้ า ...” เซี ย วเหยี่ ย นมิ รู้จ ะล าดับ ค าพูด ตนเช่ น ไรแล้ ว
ใบหน้ าหล่อเหลาแดงกา่ นางช่างโหมกระพือเพลิงโทสะเขาได้
ง่ายดายนัก แต่เมื่อเขาเกิดโทสะขึ้นมากลับไม่ทราบว่าจักต้ อง
บันดาลโทสะตนออกไปอย่างไร

เดิมทีเขาคิดจะเอ่ยต่อนางว่าต่อไปจะไม่มีทางทาไม่ดีต่อ
นางอี กแล้ว เขาจะพยายามสลัดหลุดจิตปี ศาจของตนออกไป
เขาจะดีต่อนาง

146
 เขาคิดไม่ถึงว่าคาลวงอันใหญ่หลวงของเฉินหรูอี้จะมา
ั ญาณเตื อ น ฉั บ พลัน เขาก็ระเบิ ด
รวดเร็ว อย่ า งไม่ มี แ ม้แ ต่ ส ญ
ออกมาทันที

“......”

เฉินหรูอี้ถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ แต่ กม็ ิ อาจหลบ

พ้น ยังคงโดนน้าลายกระเด็นใส่สองจุด

นางไม่อยากจะเชื่ อจริงๆ ว่าอารยะธรรมอันหยาบคาย

อย่างการถ่มพ่นน้าลายนัน้ จะมาจากองค์จกั รพรรดิ

หากมิใช่ คุ้น เคยอย่ างที่ สุด กับ ท่ าทางปั ้น ปึ่ งที่ ท รงมี ต่ อ
นาง นางคงคิดไปว่าทรงถูกผูอ้ ื่นสวมร่างจึงได้เปลี่ยนไปเป็ นคน
ละคนเช่นนี้ ไม่มีท่าที งามสง่าอย่างผู้กาเนิดในพระบรมวงศานุ
วงศ์แม้เพียงครึ่ง

“ข้าอยู่ในวังก็มิใช่มีแต่เพียงท่านหรอกหรือ?” นาง
ขมวดคิ้ว “พี่ชายข้าก็มีครอบครัวของตนเอง ตระกูลเฉินเองก็
คงมิได้ใส่ ใจในตัวข้าถึงเพียงนั น้ บนโลกใบนี้ คนที่ ใส่ ใจความ
เป็ นความตายของข้ าและทราบเรื่องราวทุกอย่ าง ทัง้ ยัง เดิ น
เคียงบ่าเคียงไหล่กบั ข้า ก็มีเพียงท่านคนเดียว”

147
 “ข้าพูดผิดหรือไร? ” เฉินหรูอี้เอ่ยอธิบายอย่างใจเย็น

หากมิ ใ ช่ ไ ด้ ฟั ง เฉิ นฮวายบอกเล่ า ถึ ง ความทุ ก ข์ร ะทม

มากมายที่ เขาได้รบั เพราะนาง ทัง้ ยังทรมานตนเองอย่างที่ สุด
นางคิดถึงเมื่อใดก็ปวดใจทุกครา นางคงสาดคืนหนึ่ งกระโถน
เป็ นแน่ ที่เขากล้าพ่นน้าลายใส่นางเช่นนี้

นางยอมรับ ว่ า อาจจะพู ด เกิ นจริ ง ไปบ้ า ง ทว่ า นี่ เป็ น

ความรูส้ ึกจากใจจริงของนาง

เฉินว่านเหนี ยนเป็ นพี่ใหญ่ของนาง ทว่าต่อให้เป็ นพี่ใหญ่

อย่างไรนางก็มิอาจเที ยบกับเฉินจี๋เสี ยงน้ องสาวร่วมอุทรของ
เขาได้ เมื่อได้เห็นท่ าทางเฉินว่านเหนี ยนยามที่ ร้วู ่าเฉินจี๋เสี ยง
ตายไปแล้วนัน้ เขาสาบานว่าหากเจียงต๋าไม่ตายก็จะไม่รามือ
เด็ด ขาด เขาถึ ง ขัน้ น าเรื่ อ งนี้ ขึ้น ร้ อ งเรี ย นต่ อ องค์จ กั รพรรดิ
ไม่ใช่แค่เพียงเขา แม้แต่ใจของนางเองก็มีกาแพงกัน้ ไว้หนึ่ งชัน้
มิเช่นนัน้ คงมิรอให้ไร้หนทางแล้วจริงๆ จึงตัดสินใจบอกความ
จริงแก่เขา

นางถอนหายใจยาว ค่ อยๆ วางมือลงบนหลังมือเซี ยว

เหยี่ยน เอ่ยน้าเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่ว่าท่านจะเชื่อข้าหรือไม่ แต่
ที่ข้ากลับมาครัง้ นี้ กเ็ พื่อท่าน”
148
 “...ข้ายินดีเชื่อเจ้า” เซียวเหยี่ยนนิ่งไปนานจึงเอ่ยออกมา
่ าลังเอ่ยคาสาบาน ผู้ที่ทราบเรื่องราวรู้ดีว่าเขากาลัง
สี หน้ าดังก
เอ่ยคาหวานกับสนมรัก ผู้ไม่ทราบเรื่องราวอาจคิดว่าเขากาลัง
จะออกรบและเอ่ยคาสาบานว่าจะฆ่าศัตรูให้สิ้นซาก

เฉินหรูอี้กะพริบตาปริบๆ เรื่องนี้ ช่างแปลกประหลาดนัก

ก่อนหน้ านี้ ยงั โกรธกริ้วดุจฟ้ าผ่า ตอนนี้ กลับสงบไร้ลมพายุ ทัง้
มิได้เอ่ยคาพูดที่ ทาร้ายจิตใจ ชี้หน้ าด่าว่านางหลอกลวงความ
รูส้ ึกอันบริสทุ ธ์ ิ ของเขา

“อาเหยี่ ยน บอกความจริงมา ท่ านเป็ นอันใดกันแน่ ? มี

เรื่องอันใดเราสามารถปรึกษาและแก้ไขมันได้ ท่านอย่าเก็บมัน
ไว้เพียงคนเดียว” นางกล่าวปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน

นางเองก็ถกู องค์จกั รพรรดิทารุณจนชินชาเสี ยแล้ว เมื่อ

ท่ าที เย็นชาพลันเปลี่ ยนเป็ นแสนดี นางกลับรู้สึกไม่คุ้นเคยอยู่
บ้าง...

เซี ย วเหยี่ ย นไม่ รู้จ ะบอกเช่ น ไรดี เขาคงมิ อ าจบอกว่ า

หลวงจีนจางอาน เจ้าอาวาสวัดชิงจิ้งผู้สมควรตายนั น้ ร่วมมือ
กับหลวงจีนน้ อยมาหลอกเขาว่ามีจดหมายจากวังหลวงแจ้งว่า
เฉินหรูอี้ตายแล้วหรอกกระมัง?
149
 ยามนั ้น เขาคิ ด สิ่ งใดไม่ อ อก ร้ อ นใจจนกระอัก โลหิ ต
ออกมา จางอานเห็นเช่ นนั น้ จึงตกใจรีบกล่าวยอมรับผิดบอก
เล่าทุกอย่างว่าตนนัน้ หลอกลวงเขา

มิ ต้ อ งให้ จ างอานเอ่ ย เหตุ ผ ลต่ อ เขา เขาก็เ ข้ า ใจด้ ว ย

ตนเองในทันที

เขารักนาง แม้แต่การสูญเสียนางไปเขาก็ยงั มิอาจทนรับ

ได้ แล้วเหตุใดจึงเอาแต่ ปัน้ ปึ่ งใส่กนั ในขณะที่ นางยังมีชีวิตอยู่
ทาให้พวกเขาต้องสูญเสียเวลาอันมีค่าไป ความจริงแล้วแค่นาง
อยู่ข้างกายเขา เขาก็ควรพอใจแล้ว หากเขาต้ องตายอย่ างที่
เฉินหรูอี้เห็นจริงๆ พวกเขาทัง้ สองไม่มีวาสนาได้พบกันอีก นัน่
จะเป็ นสถานการณ์อนั น่ าเศร้าใจเพียงใด?

เขามิได้กลัวตาย เพียงแค่มิอยากพรากจากกันตลอดไป

เขาคิ ด ตกแล้ ว การที่ น างมี ชีวิ ต อยู่ข้ างกายเขา แค่ นี้ ก็

พอแล้ว ส่วนความรู้สึกเสียเปรียบที่ ยงั คงติดค้างในใจนัน้ เพียง
แค่คิดถึงความเจ็บปวดใจเมื่อเขาได้ฟังข่าวการตายอีกครัง้ ของ
นาง เรือ่ งนัน้ ก็ไม่นับเป็ นสิ่งใดแล้ว

150
 “หลวงจีนจางอานเป็ นผู้มีธรรมลา้ ลึกยิ่ง ท่านสอนให้ข้า
เข้าใจอะไรมากขึ้น” เขาเอ่ยชมจางอานออกไปทัง้ ที่ ใจมิได้คิด
เช่ น นั น้ หากมิเ ห็น ว่ าเขาเป็ นชายชราที่ อายุมากกว่ าห้ าสิ บ ปี
แล้ว เขาคงลากจางอานไปโบยสักยี่สิบไม้โทษฐานที่ ทาให้ เขา
ร้อนรนใจจนกระอักโลหิตออกมา แต่เพราะเขาเป็ นคนจิตใจดี
จึงได้ แต่ หวังว่าสวรรค์จะจดบันทึ กไว้แล้ วมอบความสุข ตอบ
แทนแก่เขา

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วมุ่น รูส้ ึกไม่อยากเชื่ออยู่บา้ ง

“ช่างบังเอิญเหลือเกินที่ หลวงจีนจางอานมาสังสอนองค์
่
จักรพรรดิในเวลานี้ มิได้สงสอนเร็
ั่ วกว่านี้ และมิสงสอนช้
ั่ ากว่านี้
แต่กลับมาสังสอนตอนนี
่ ้ ” นางบ่นงึมงา

“เจ้าอย่าได้ใส่ใจว่าควรเป็ นยามใดเลย ต่อไปพวกเราแค่

อยู่ด้วยกันอย่างปรองดองก็พอแล้ว”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า เหตุใดหัวใจของนางถึงได้ว้าวุ่นถึง
เพียงนี้ รูส้ ึกไม่เชื่ออยู่บา้ งเล็กน้ อย

“เชื่ อ ข้ า มัน ต้ อ งดี แ น่ ” เซี ย วเหยี่ ย นก าหมัด แน่ น ด้ ว ย

ความแน่ วแน่

151
 “......”

กล่าวไปแล้วเฉินหรูอี้ไม่เคยไม่เชื่อในตัวองค์จกั รพรรดิ
เพียงแต่การหวนคืนมาในครัง้ นี้ รวมทัง้ การฟื้ นคืนเป็ นหวงกุ้ย
เฟยในครัง้ ก่อน องค์จกั รพรรดินัน้ มิทรงเชื่ อถือในตัวนางเท่ า
นัก แค่ยามนัน้ พระองค์ยงั สามารถควบคุมพระอารมณ์มิให้ปะทุ
ใส่นางได้แต่บดั นี้ กลับกลายเป็ นกระบอกระบายโทสะ

สิ่งที่ ทาให้องค์จกั รพรรดิมีท่าที เปลี่ยนไปได้นัน้ ไม่ว่าจะ

ด้ วยเหตุใด เป็ นหลวงจี นจางอานพระธรรมลา้ ลึกจึงสามารถ
คลายปมให้ องค์จกั รพรรดิได้กด็ ี หรือด้วยสาเหตุอื่นก็ตามแต่
เฉินหรูอี้มิสนใจอีกแล้ว

แรกเริ่มนางยังคงสงสัยกระทังว้
่ าวุ่นใจ แต่องค์จกั รพรรดิ
ก็ได้แสดงความจริงใจออกมาอย่างเต็มเปี่ ยม เพราะราตรีนัน้
ทรงย้ายมาพานักกับนาง คนทัง้ สองเข้าออกตาหนักพร้อมกัน
ช่างเป็ นช่วงเวลาที่งดงามสุขใจยิ่ง

ภาพความงามทัง้ หมดคล้ า ยถอดแบบออกมาจากใน

อดีตที่ เคยอยู่ร่วมกัน ทว่าเฉินหรูอี้กลับรู้สึกมิค่อยสบายใจนั ก
นางรับรู้ได้ถึงความพยายามขององค์จกั รพรรดิ ในทางกลับกัน
ความพยายามชนิดนี้ คล้ายได้สร้างช่องว่างที่ มิอาจมองเห็นแก่
152
พวกเขาทัง้ สอง หากองค์จกั รพรรดิมิพอพระทัยในตัวนางก็จกั มิ
ตรัสออกมา ได้แต่เก็บไว้ในพระทัย ในอดีตพวกเขายังสามารถ
วิวาทเบาะแว้งกันแต่ ช่วงเวลานัน้ ได้สูญสิ้นไปแล้ว บัดนี้ คล้าย
ว่ า หากทะเลาะกัน เมื่ อ ใด พระองค์ก็มิ อ าจควบคุม โทสะอัน
มหาศาลนัน้ ของตนได้

เฉินหรูอี้เคยลองหยังเช
่ ิ งต่ อเขาแล้ว แต่ เขาก็ยงั คงเก็บ
ซ่อนมันไว้คล้ายไม่มีสิ่งใด

นางเห็นเช่นนัน้ ก็ร้สู ึกว่าเขาจักต้องเหนื่ อยยิ่งขึ้นเป็ นแน่

ที่นางสามารถทาได้คือการดีต่อเขาให้มากเป็ นเท่าตัว ทาให้เขา
รับรู้ได้ถึงความรักของนาง เพียงแต่ เซี ยวเหยี่ ยนคล้ายคนมุด
อยู่ ใ นเขากระบื อ เขาจะสัม ผัส ได้ ห รื อ ไม่ นั ้น นางเองก็มิ ไ ด้
คาดหวังมากมายเท่าใดนัก

“เช่นนัน้ รอให้ข้าจัดการทุกอย่างเรียบเสียก่อน จะพาเจ้า

ออกไปเที่ยวเล่นดีหรือไม่” เซี่ยวเหยี่ยนปลอบประโลมหัวใจอัน
ว้ า วุ่น ของเฉิ นหรูอี้ “แม้ แ ต่ ใ นเมื อ งหลวงข้ า ก็ย งั มิ ไ ด้ พ าเจ้ า
ออกไปเที่ยวชมเลย คิมหันต์มาเยือนแล้ว เมืองหลวงจะกลับมา
คึกคักอีกครา...เดือนหกนี้ มีการแข่งวิ่งม้าหลายครัง้ เลยที เดียว
เราไปดูด้วยกันดีหรือไม่?”

153
 เฉิ นหรูอี้ ท ราบดี ถึ ง การแข่ ง วิ่ ง ม้ า ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รง
ตรัส ถึ ง เมื่ อ คิ ม หัน ต์ ว สัน ต์ ม าเยื อ น บรรดาตระกูล สู ง ศัก ด์ ิ
ทัง้ หลายต่ า งร่ ว มกัน จัด การแข่ ง ขัน วิ่ ง ม้ า ขึ้น การจัด ไม่ มี ว นั
เวลาที่แน่ นอนล้วนกาหนดตามความพอพระทัยของจักรพรรดิ
ต้ าจิ้น หรือเมื่อยามบุรุษสูงศักด์ ิ ทัง้ หลายนั ดพบก็มกั จะมี การ
แข่งขันวิ่งม้าเป็ นปกติธรรมดา

ตามที่ น างทราบมาแม้ จ กั รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นมิ โ ปรด

ปรานเพลงดาบและแข่งขันวิ่งม้า แต่กย็ งั ทรงเข้าร่วมบ้างในบาง
คราเมื่อยังทรงพระชนมายุสิบกว่าพรรษา ต่อมาจึงค่อยๆ ห่าง
หายไป

การแข่ ง ขัน ม้ านั น้ ได้ กลับ มารุ่งเรืองเป็ นที่ นิ ยมอี กครัง้

เมื่ อ จัก รพรรดิ จ างเหอขึ้น ปกครอง ทว่ า พระองค์ม กั จะเสด็จ
เพียงลาพังเสมอ นางนับเป็ นสตรีคนแรกที่พระองค์จะพาไปร่วม
ชมการแข่งขันด้วย

นางอุดอู้อยู่ในห้องเสือดาวทัง้ วัน แม้แต่สตั ว์เลี้ยงหายาก

ก็ยงั ถูกนางมองจนขนร่วงหมดแล้ว หากสามารถออกไปเที่ ยว
เล่นบ้าง เฉินหรูอี้กด็ ีใจเหลือเกินแล้ว ยามนัน้ จึงพยักหน้ าโดย
แรงดุจตากระเทียมก็ไม่ปาน

154
 ผู้ใ ดจะทราบคนก าหนดมิ สู้ ฟ้ าลิ ขิ ต คนทัง้ สองเตรี ย ม
ตัว อย่ า งดี พ ร้ อ มออกเดิ น ทาง ค ่า วัน นั ้น ที่ พ วกเขาก าลัง จะ
ออกไปเที่ยวเล่นนอกวัง หัวหน้ าองครักษ์เสื้อแพรเร่งรุดมาที่ วงั
อย่างรีบร้อนจนแทบจะเหยียบขากางเกงตนหลุดออกมาแล้ว

องครักษ์เสื้อแพรที่ จบั จ้าวชิงได้นัน้ ส่งจดหมายลับ

กลับมาว่า หมู่บา้ นชิงซานเกิดโรคระบาดอย่างรุนแรง จ้าวชิงจึง
หนี เข้าไปในนัน้ แต่หมู่บา้ นชิงซานกระทังอ่ าเภอชิงก็ล้วนถูกปิด
ตายไว้ ไม่อนุ ญาตให้ ผ้คู นเข้าออก ทว่า...ที่ ร้ายแรงไปกว่านัน้
คื อ โรคระบาดลุ ก ลามรุน แรงถึ ง เพี ย งนี้ เหตุ ใ ดจึ ง ไม่ มี ก าร
รายงานมายังเมืองหลวงเลย

155
 210 ครึง่ จริงครึง่ เท็จ

จ้ า วชิ งวางแผนลอบปลงพระชนม์ แ ต่ ก็ มุ่ ง เป้ าไปที่

จักรพรรดิเพียงพระองค์เดียว อีกทัง้ ยังกระทาการไม่สาเร็จด้วย
ทว่าโรคระบาดที่ รุนแรงนั น้ สามารถคร่าชี วิตผู้คนไปได้ เ รือน
หมื่น หากมิสามารถช่ วยเหลือและรักษาให้ ทนั ท่ วงที ผู้ได้ รบั
ผลกระทบก็จะขยายวงกว้างออกไปอี ก นั น่ เป็ นภัยพิบตั ิ ที่ยาก
จะคาดคะเนได้ ทว่ามหันตภัยร้ายนี้ กลับไม่มีการยื่นฎี กามาถึง
องค์จกั รพรรดิ!

องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วอย่างหนัก พระพักตร์พลันนิ่งขรึม

ลงดุจน้ าในธารน้ าแข็ง เฉินฮวายพลันรู้สึกหวนคือสู่ช่วงเวลา
อันคุ้นเคยเมื่ออยู่ข้างกายองค์จกั รพรรดิในยามที่ เฉินหวงโฮ่ว
ยังไม่ฟื้นคืนมาได้อย่างประหลาด

“ที่ เจ้ากล่าวมานัน้ จริงหรือ” เซี ยวเหยี่ยนตบโต๊ะแล้วลุก

ขึน้ ขมวดคิ้วมุ่น กล่าวน้าเสียงเย็นชาขณะก้มลงมองเบือ้ งล่าง

“นี่ เป็ นจดหมายลับขององครักษ์เสื้อแพร...” โจวเฉี ยงกัด

ฟั น แน่ น มิ ย อมเอาตนไปร่ ว มรับ ผิ ด ชอบด้ ว ยแม้ เ พี ย งนิ ด
“หม่อมฉั นคิดว่าเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ อย่างไรขุนนางผู้น้อยก็มิ
กล้าปิดบัง กระดาษย่อมมิอาจห่อเปลวไฟพ่ะย่ะค่ะ” ส่วนเรื่อง
156
ที่ ว่าจริงเท็จประการใดนัน้ ก็มอบให้องค์จกั รพรรดิเป็ นผู้ตดั สิน
เถิด เขามิอยากรับผิดชอบภาระนี้

เซี ย วเหยยี่ ย นยิ้ ม เย็น “ขุน นางผู้น้ อยไม่ ก ล้ า ปิ ดบัง ...

เช่ นนั น้ เหตุใดเรื่องนี้ ถึงเพิ่งจะเปิดเผยออกมาเล่า? คนพวกนี้
ช่ างขวัญกล้ าเที ยมฟ้ า พวกเขาถึงกับกล้าหลอกลวงเบื้องสูง!
ขันที ไปเชิญขุนนางใหญ่ทงั ้ ห้าท่านในสภาขุนนางเข้าวัง เจิ้นมี
เรือ่ งหารือ”

“โจวเฉี ยง เจ้าส่ งองครักษ์เสื้อแพรกลุ่มหนึ่ งไปลอบสื บ

เรื่องนี้ มา รวมทัง้ ผู้ตรวจการที่ เจิ้นจะส่งออกไปตรวจสอบเรื่อง
นี้ ด้ ว ย หากมี ก ารใช้ อ านาจในทางมิ ช อบ รี บ รายงานต่ อ เจิ้ น
ทันที!”

โจวเฉี ยงรับคาบัญชาด้วยท่ าทางนบน้ อมยิ่ง “หม่อมฉั น

น้ อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

เขาเข้าใจดี เรื่องครัง้ นี้ นับเป็ นเรื่องใหญ่แล้ว หากพิสูจน์

ได้ ว่ า โรคระบาดที่ ห มู่ บ้ า นชิ งซานเป็ นความจริ ง ยัง มิ ต้ อ ง
กล่าวถึงประชาชนที่ ต้องตายไปว่ามีมากมายเพี ยงใด ทว่าขุน
นางทัง้ บนและล่างที่ ถกู ลากไปเกี่ยวข้องนัน้ ต้องยาวเป็ นพรวน
แน่
157
 อง ค์ จ ั ก รพ รรดิ มี รั บ สั ง่ ดุ จ สายฟ้ าฟ าด วั น ต่ อมา
ผูต้ รวจการราชสานักก็เร่งรุดไปตรวจสอบเรือ่ งนี้ ทนั ที ประมาณ
สิ บ วัน ก็เ ดิ น ทางถึ ง อาเภอชิง ตรวจสอบจนแน่ ใจว่ าเรื่ องโรค
ระบาดนัน้ ร้ายแรงไม่น้อย ทัวทั ่ ง้ หมู่บา้ นชิงซานล้วนถูกปิดตาย
เรื่ อ งครานี้ จ กั รพรรดิ แ ละขุน นางกลับ เห็น พ้ อ งต้ อ งกัน ต่ า ง
ขอร้องให้ทรงลงทัณฑ์ขนุ นางที่ปิดบังเรื่องโรคระบาดอย่างหนัก
ทาให้ ขุนนางระดับหมู่บ้านไปจนถึงอาเภอรวมแล้วสิบเจ็ดสิบ
แปดคนถูกตัดสินประหารชีวิต

หลัง จากนั ้น ครึ่ ง เดื อ น จ านวนผู้ ต ายก็ เ พิ่ มมากขึ้ น

ติดต่อกันไม่หยุด สุดท้ายแล้วยาของหมอชาวบ้านกลับรักษาได้
ถูกโรค ทาให้ พระพักตร์อนั กลัดกลุ้มขององค์จกั รพรรดิค่อยๆ
คลายลง

ราษฎรในหมู่บ้า นชิ ง ซานตายเป็ นเบือ บางคนศพเน่ า

่ ิ อาจแยกแยะได้ว่าเป็ นผูใ้ ด มีเพียงศพเดียวที่สวม
เปื่ อยกระทังม
ชุดขององครักษ์เสื้อแพรแบบเดี ยวกับที่ จ้าวชิงใส่ เมื่อยามบุก
เข้าไปในหมู่บ้านถูกพบอยู่ในวัดเก่าบริเวณสะดือหุบเขา ป้ าย
แขวนเอวตกอยู่บนพืน้ ใบหน้ าเละเทะเต็มไปด้วยหนอนทาให้มิ
อาจแน่ ใจได้ว่าเป็ นเขา

158
 องครักษ์เสื้อแพรส่ งจดหมายลับกลับมาว่า โรคระบาด
ได้รบั การควบคุมแล้ว มีเพียงการตายของจ้าวชิงที่มิกระจ่างชัด
จึงมิกล้ายืนยันว่าเป็ นเขาจริง

ในเมื่อมิอาจยืนยัน เช่นนัน้ ก็ประกาศจับเสีย ประกาศไป

ให้ทวแคว้
ั่ น! องค์จกั รพรรดิตอบกลับจดหมายลับของโจวเฉี ยง
อย่างกร้าวด้ วยอานาจ ทรงมอบฐานะใหม่ให้ กบั จ้ าวชิง ทัน ที
สุดท้ ายแล้วจ้าวชิงก็มิอาจหนี พ้นไปได้ หากตายแล้วก็แล้วไป
หากไม่ตาย เขาก็ไม่ถือสาที่ จะให้จ้าวชิงได้สมั ผัสกับการอยู่มิสู้
ตายดูสกั ครา

บัด นี้ ยารัก ษาโรคระบาดได้ ป รุ ง ออกมาแล้ ว องค์

จักรพรรดิกม็ ิ ได้กลัดกลุ้มอย่างเช่นหลายวันก่อนที่ คอยติดตาม
ข่าวสารของหมู่บ้านชิงซานอยู่ตลอดเวลา ในที่ สุดก็ทรงนึ กถึง
คามันที่ ่ ได้ ไว้กบั เฉินหรูอี้ว่าจะพานางไปชมการแข่ งขันวิ่งม้า
แต่ นึ กได้ ย ามนี้ ก็ส ายไปเสี ย แล้ ว จึ ง ท าได้ เ พี ย งส่ ง ของเล่ น
แปลกใหม่ของเมืองหลวงจานวนหนึ่ งแก่นาง

เฉินหรูอี้กลับมิได้ติดใจอันใด อย่างไรพระองค์กท็ รงยุ่ง

กับปัญหาใหญ่ของบ้านเมือง เรื่องราวเกี่ยวพันถึงชีวิตผู้คน ต่อ
ให้ นางไม่รู้ความเพี ยงใดก็คงมิวิวาทกับองค์จกั รพรรดิเพราะ
เรื่องนี้ เป็ นแน่ อีกอย่าง นางขอกล่าวสักคาที่ อาจฟั งดูโหดร้าย
159
สักหน่ อย ความจริงให้พระองค์ยุ่งเสียบ้างก็ดี จะได้มิเพ่งความ
สนใจมาที่ น างเพี ยงอย่ างเดี ยว เมื่อมิได้ อ่อนไหว อ่ อนแอถึ ง
เพียงนัน้ ความสัมพันธ์ของพวกเขาทัง้ สองกลับสมบูรณ์ ขึ้นไม่
น้ อย

ทุ ก วัน นางจะคอยดูแ ลเขาทัง้ เรื่ อ งเสื้ อ ผ้ า และอาหาร

ประหนึ่ งทารกแรกเกิด อาภรณ์ นัน้ นางจะสวมใส่ให้กบั มือ อา
หาร...เขาก็ยงั คงกินเอง ทว่ามีบางคราที่ ตรวจฎี กาจนลืมเวลา
นางจาต้ องไปคอยจับจ้องเซี ยวเหยี่ ยนให้ รบั ประทานอาหาร
ตามคาขอร้องของเฉินฮวาย ทัง้ สองต่างส่งสายตาแห่งรักให้กนั
ตลอดเวลา ทัง้ ยัง ลอบจับ มื อ กัน ภายใต้ ส ายตาคนทัง้ หลาย
หัวใจของนางดวงนัน้ เต้นตึ กตักอย่างเบิกบาน แต่ นางทราบดี
ว่า หากจะรักษาดวงใจอันยุ่งเหยิงของเขาให้ หายนั น้ ช่ างเป็ น
ภารกิจอันยิ่งใหญ่และยาวไกลยิ่งนัก

ความจริ ง คราแรกที่ น างสนใจในเรื่ อ งโรคระบาดที่

หมู่บ้านชิงซานนัน้ เพราะได้ฟังเขาเอ่ยถึง ทาให้อดรู้สึกเศร้าใจ
และสงสารประชาชนมิได้ ต่อมาเมื่อได้ฟังเรื่องของจ้าวชิงกลับ
ทาให้นางยิ่งรูส้ ึกมิถกู ต้อง

160
 สะดือหุบเขา วัด ยังมีโรคระบาดอีก เหตุใดสภาพการณ์ที่
เอ่ยมานัน้ ช่างเหมือนกับคราที่ นางฟื้ นคืนเป็ นหลวงจีนน้ อยถึง
เพียงนี้ เล่า?

“วัดนัน้ หลังคาผุพงั แล้ว ลมพัดเข้าได้ตลอดเวลา ประตู

ด้านขวามีรโู หว่ ในวัดมีรปู ปัน้ เจ้าแม่กวนอิม ทว่าบาตรกลับถูก
คนเอาไปแล้ ว แม้แต่ กระถางธูปก็ไม่มีใช่ หรือไม่ ?” เฉินหรูอี้
มองเซี ยวเหยี่ยนรับประทานอาหารเที่ยงอยู่เช่นนัน้ กระทังเขา่
วางตะเกียบนางจึงเอ่ยถามออกมา

ในห้ อ งมี เ พี ย งเฉิ นหรูอี้ แ ละเซี ย วเหยี่ ย น แสงอาทิ ต ย์

งดงามยิ่ง หน้ าต่างทุกบานถูกเปิดกว้าง บริเวณโดยรอบมีกลิ่น
หอมของกุ้ยฮวาพัดโชยมา

เซี ย วเหยี่ ย นเคยได้ ยิ น เฉิ นหรูอี้ พูด ว่ า ‘หลวงจี น ปู้ซัว ’

บอกว่า... ‘หลวงจีนปู้ซวั ’ ไม่ยอมบอกว่า...อันใดเทื อกนั น้ แต่
ยามนัน้ เขากาลังโมโห จึงมิได้ฟังนางพูดให้จบ ยามนี้ กลับมิเป็ น
เช่ น กาลก่ อ น หลัง จากการรับ ประทานอาหารอย่ า งอิ่ ม หน า
อารมณ์ กเ็ บิกบาน อีกทัง้ ความเอาใจใส่ที่เฉินหรูอี้มีให้ในหลาย
วันมานี้ เขามิใช่ก้อนหิน ยังคงรู้สึกได้ถึงความพยายามที่ จะทา
ให้เขารับรูถ้ ึงความจริงใจที่นางมีต่อเขา

161
 “ในจดหมายลับไม่มีทางบรรยายเรือ่ งเล็กน้ อยพวกนี้ ...”

เขาเอ่ ย ได้ ถึ ง ครึ่ ง พลัน นึ ก ได้ ว่ า น้ า เสี ย งเช่ น นี้ ฟั ง แล้ ว

อาจจะดูแข็งกระด้างไป จึงตัง้ ใจเอ่ยน้ าเสี ยงอ่อนโยนลง “เหตุ
ใดเจ้าจึงถามออกมาเช่นนี้ มีสิ่งใดผิดแปลกไปหรือ?”

เฉิ นหรูอี้ แ อบสัน่ สะท้ า นอยู่ เ งี ย บๆ ดัง คาด เมื่ อ องค์

จักรพรรดิมิได้ยุ่งกับราชกิจ ท่าที กท็ รงเปลี่ยนไปโดยพลัน มิใช่
เปลี่ยนไปในทางที่ ดีหรือไม่ดีอนั ใด แต่ เปลี่ยนเพราะจงใจที่ จะ
เปลี่ยน

นางพูดได้หรือไม่ว่าพระสุรเสียงอ่อนโยนที่ทรงแสร้งทานี้
ไม่เหมาะกับองค์จกั รพรรดิเอาเสี ยเลย เสี ยงนัน้ เหมาะกับนาง
เหมาะกับเหล่าพระสนมในยามต้ องการแสร้งอ่ อนโยน แสร้ง
เข้าใจผูค้ นมากกว่ามิควรมาแย่งกันเช่นนี้ รหู้ รือไม่!

“ท่ า นจ าที่ ข้ า เคยบอกว่ า หลัง จากที่ ข้ า ในร่ า งเซี ย วเสี่ ย

วอวี้ตายไปแล้วก็ต้องตายติดต่อกันอีกถึงสี่ครัง้ ได้หรือไม่? ครัง้
แรกเป็ นนางกานั ลและถูกคนกดศีรษะในน้ าจนตาย หลังจาก
นัน้ ผู้มีนามว่าจ้าวชิงก็คอยเฝ้ าดูศพของข้าเมื่อข้าฟื้ นคืนมาใน
ร่างเดิม เขาก็ตดั คอข้า ศีรษะล้วนกระเด็นตกถึงพื้นแล้ว แต่ข้า
ยังสามารถมองเห็นโลหิตที่ พ่งุ ออกมาจากลาคอได้ ต่อมาก็ฟื้น
162
คืนเป็ นหลวงจีนน้ อย ซึ่งเป็ นลูกศิษย์ที่ใกล้สิ้นใจแล้วของหลวง
จีนปู้ซวั ส่วนครัง้ สุดท้ายนัน้ ...”

เฉินหรูอี้ยงั กล่าวมิทนั จบ เซี ยวเหยี่ยนกลับยกมือขึ้นมา

นิ้วเรียวยาวนัน้ ค่อยๆ ลูบไล้ไปที่ ลาคอนาง แววตาลา้ ลึก จ้อง
มองนางนิ่ง

“จ้าวชิง...”

เขาพลันร้องเสียงสูงขึ้น “เฉินฮวาย เฉินฮวาย!” ดังเรี

่ ยก
วิญญาณก็มิปาน ในที่ สุดเฉินฮวายก็วิ่งเข้ามา เปิดประตูเท้ายัง
มิทนั ถึงพืน้ ก็ได้ยินพระสุรเสียงอันแค้นเคืองขององค์จกั รพรรดิ
เอ่ยว่า “บอกโจวเฉี ยงว่าให้ทุ่มกาลังอย่างที่สุด จับตัวจ้าวชิงมา
ให้ได้ ต่อให้ต้องขุดดินลงไปสามฉื่ อก็ต้องหามันให้พบ แล้วตัด
คอมันเสียนาหัวมันกลับมาให้เจิ้น!”

...จ้าวชิงมิใช่ตายแล้วหรือ?

องค์จกั รพรรดิเป็ นอันใดไปแล้ว ถึงได้คิดให้ คนตายมา

รับ ความผิ ด ? อี ก อย่ า งต่ อ ให้ จ้ า วชิ งเป็ นจัก๊ จัน่ ทองติ ดปี ก
อย่างไรก็มิอาจใช้ชีวิตต่อไปในต้าจิ้นได้ แล้วยังจะรอให้คนมา
ตัดคองัน้ หรือ?

163
 เฉิ นฮวายลอบมองไปที่ เฉิ นหรู อี้ ซึ่ งมี ท่ าที ต ก ใจ
เช่ น เดี ย วกัน ในใจคิ ดว่ า เจ้ า ตะลึ ง อัน ใดหรื อ เรื่ อ งนี้ ต้ อ ง
เกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างแน่ นอน ผู้ที่สามารถทาให้องค์จกั รพรรดิ
เสี ยสติได้นัน้ ก็มีแค่นางคนเดียวที่ มีความสามารถเช่นนี้ ทัง้ ใน
และนอกห้องก็มีพวกเขาสามคนเท่านัน้ นางยังแสร้งเป็ นบงกช
ขาวไร้มลทินอีก

“หม่ อ มฉั น จะไปด าเนิ นการเดี๋ ย วนี้ ฝ่ าบาทโปรดวาง

พระทัย” เท้ าเฉินฮวายยังมิทนั แตะถึงพื้นก็หมุนตัววิ่งออกไป
ทันที

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า นางมิได้ฟ้องร้องอันใดเลย

“จ้าวชิง มิใช่ตายไปแล้วหรอกหรือ? ” นางเอ่ยถามแผ่ว

เบา

“ถ้ า จะให้ ดี ขอให้ ม นั ยัง ไม่ ต าย! ” เซี ย วเหยี่ ย นกัด ฟั น

อย่างแค้นเคือง กาลก่อนเขาไม่อยากฟัง ไม่อยากถาม ไม่อยาก
รู้ทุ ก อย่ า งที่ เ กี่ ย วข้ อ งกับ นาง ดัง นั น้ จึ ง มองแต่ ไ ม่ ดู ฟั ง แต่ ไม่
สนใจ อีกทัง้ นางก็มิเคยพูดละเอียดถึงเพียงนี้ มาก่อน

164
 หากรู้ว่านางถูกจ้าวชิงรังแกถึงเพียงนี้ เขาไหนเลยจะสน
ว่าทัง้ สองจะทาสงครามเย็นกัน แง่งอนกันหรืออันใดก็ตามแต่
มี เ พี ย งเขาที่ ท าได้ ผู้อื่ น ไม่ มี สิ ท ธ์ ิ กระท าต่ อ นางแม้ เ พี ย งเศษ
เสี้ยว

มันถึงกับกล้าสวมอาภรณ์ และดาบพระราชทานตัดคอ
สตรีในดวงหทัยของจักรพรรดิ กินใจหมีดีเสือมาหรือไร!

หากเขามิสงั หารทาลายให้จ้าวชิงสลายกลายเป็ นผุยผง

คงรูส้ ึกโกรธกรุน่ ไม่คลายเป็ นแน่

“เหตุใดเจ้าจึงไม่บอกข้าเล่า? บัดนี้ ข้าจะแก้แค้นอันใดให้

เจ้าได้? ทาไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้ หากเจ้าบอกก่อน ข้าจะทาให้
มันมีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย แก้แค้นให้กบั เจ้า!” เซี ยวเหยี่ยนกล่าวอ
ย่างแค้นเคือง

นางผิดงัน้ หรือ?

เฉินหรูอี้มุมปากบิดเบ้ นางฟื้ นคืนมาในครานี้ กม็ ีแต่นาง

ที่ ค อยเฝ้ าตามวอนขอพบเขา เขากลับ ปฏิ เสธอย่ า งเย็น ชา
แม้แต่การพบหน้ าพูดคุยก็มิยินยอม อีกทัง้ นางก็มิทราบชื่อของ
คนผูน้ ัน้ นางจะกล่าวฟ้ องร้องทัง้ ที่อยู่ห่างไกลกันปานฟ้ ากับดิน

165
เช่นนี้ ได้อย่างไร หนึ่ งนางไร้หลักฐานใดๆ สองนางจะบอกเล่า
ทัง้ ที่ไม่ได้พบหน้ าเขาได้ด้วยวิธีใดหรือ?

“นี่ มิใช่เรือ่ งสาคัญ!” นางเอ่ย

คุยกับคนที่ มิยอมพูดถึงเหตุผลเช่ นเขาสุดท้ ายก็ค งจบ

ด้วยการวิวาทกัน นางจึงยกมือเล็กๆ ขึน้ โบกผ่าน “ที่ข้าจะบอก
นัน้ คือวัดที่ ข้าฟื้ นคืนมาเป็ นหลวงจีนน้ อยกับวัดที่ องครักษ์เสื้อ
แพรรายงานว่าจ้าวชิงตายนัน้ คล้ายกันมาก...ข้าคิดว่า อาจจะ
เป็ นสถานที่เดียวกัน ที่นัน้ ก็มีโรคระบาดและข้าก็ตายที่นัน่ ”

เซียวเหยี่ยนขมวดคิ้ว “แล้วอย่างไรเล่า?”

นางอยากจะบอกสิ่งใด?

หากเป็ นสถานที่ เดียวกันจริง โชคชะตามักอัศจรรย์และ

เล่นตลกกับคนเช่ นนี้ เสมอ แล้วอย่างไรเล่ า มันบอกอะไรงัน้
หรือ?

เฉินหรูอี้เองก็อึ้งไป ใช่แล้ว นางอยากจะบอกสิ่งใดกัน?

การฟื้ นคืนครานัน้ เป็ นเรือ่ งจริง?

166
 แต่ไหนแต่ไรเซี ยวเหยี่ยนก็มิเคยสงสัยว่าการฟื้ นคืนของ
นางเป็ นเรื่องเท็จ แล้วนางยังต้องพิสูจน์ สิ่งใด? อี กทัง้ ในคราที่
นางเป็ นหลวงจี น น้ อย หลวงจี น ปู้ ซัว ก็มิ ไ ด้ เ อ่ ย สิ่ งใดที่ เ ป็ น
ประโยชน์ สกั นิด มิสู้การฟื้ นคื นเป็ นนางกานั ลในต าหนั กเย็น
ด้ ว ยซ้า ครานั ้น หลวงจี น ปู้ซัว ยัง พร า่ บ่น บอกเล่ า เรื่ อ งส าคัญ
ออกมาจนหมด นี้ ต่างหากที่ ควรเป็ นเรื่องสาคัญที่ เกี่ยวข้องกับ
นาง!

“ข้าแค่ร้สู ึกว่าหลวงจีนปู้ซวั นัน้ เป็ นอาจารย์ของข้าจริงๆ

แต่ ข้าก็มิเข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงไปบอกข้าตรงๆ แต่ กลับให้ ข้า
ต้องเห็น...การผลัดเปลี่ยนแผ่นดินของต้าจิ้น” กระทังยามนี ่ ้ นาง
ยังมิอยากเอ่ยคาว่าเขาตายออกมาด้วยซา้

“เขาบอกว่าท่านกับข้ามีวาสนาที่เกี่ยวพันกัน อย่างน้ อย
ท่านก็เป็ นถึงเทพเซียน สวรรค์ไม่อยากให้ท่านอยู่บนโลกมนุษย์
นานเกินไป จึงให้พวกเราเผชิญชะตากรรมทุกอย่างภายในภพ
ชาติเดียว”

เฉินหรูอี้พูดไปพลางส่ งสายตาอ่อนโยนให้ เขา เห็นแวว

ตาอัน สว่ า งวิ บวับ นั ้น ของเขาดุ จ ดวงดาราที่ ส่ อ งแสงเป็ น
ประกายที่สดุ บนท้องฟ้ า

167
 “หลวงจี นปู้ซวั บอกว่าจะพาข้าไปด้ วย บอกว่าข้าได้ ทา
ภารกิจเสร็จสิ้นแล้วสามารถกลับสวรรค์ได้ แต่ข้ามิยินยอม ข้า
มิอาจตัดใจ ข้าอยากจะพบกับท่านอีกจึงได้ดิ้นรนสลัดหลุดจาก
เขา ผู้ใ ดจะทราบเมื่ อ ข้ า ตกลงมาจากฟากฟ้ า กลับ หวนคื น สู่
ช่วงเวลานี้ อย่างน่ าอัศจรรย์...ท่ านว่า เราสองคนยังมิหมดสิ้น
วาสนาต่ อ กัน หรื อ ข้ า ยัง ท าภารกิ จ มิ ส มบู ร ณ์ ม ากพอ ดัง นั ้น
สวรรค์จึงสงสารและมอบโอกาสให้ข้าอีกครัง?” ้

วาจาของนางครึ่งจริงครึ่งเท็จแต่ กลับทาให้ คนฟั งรู้สึก

คล้อยตามไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ

สมมติว่านางบอกต่ อเซี ยวเหยี่ ยนว่าเรื่องทุกอย่างเกิด

จากนางไปสาปแช่ ง ให้ เ ขาต้ อ งสูญ เสี ย ของรัก ทุ ก ทุ ก ภพชาติ
อย่าว่าแต่ จะได้ รบั ความรักจากเขาเลย คาดว่าแม้แต่ ผิวหนั ง
ของนางก็คงถูกเขาถลกออกมาจนหมดแน่

แต่ ใ นทางกลับ กัน สิ่ งที่ ท าให้ ค นเอ่ ย ค าสาปแช่ ง อัน

โหดร้ายเช่ น นี้ อ อกมาได้ นั น้ อาจเพราะเขากระท าเรื่ องชัว่ ช้ า
อย่างที่ สุดก็เป็ นได้ แต่ ยามนี้ นางรักเขา นางมิสนใจว่าในอดีต
เขาจะทาเรื่องใดไว้ และอย่างน้ อยเขาก็ควรทาเช่นเดียวกับนาง
หรือเขาไม่ควรจะแสดงความจริงใจออกมาบ้าง? ทว่ าความ
จริงใจที่ นางมีต่อเขา นางกลับมิได้ให้เขารับรู้ คนทัง้ สองจะได้
168
ไม่ต้องทะเลาะกันในชาตินี้เพียงเพราะเรื่องดังภาพฝั
่ นในชาติ
ก่อน เดิมที ความคิดอันพิสดารของเขาก็ทาให้ คนร้อนใจมาก
พอแล้ว ผู้ใดจะทราบว่าหากเขาผู้ชมชอบคิดไปเองได้ฟังเรื่อง
เหล่านี้ เข้าจะมีความคิดเห็นเช่นไร?

หากนางสามารถดับไฟลูกไฟดวงใหญ่ ที่บดั นี้ เป็ นเพี ยง

ลูกไฟดวงเล็กได้นัน้ นางก็ควรฉวยโอกาสดับมันเสีย!

หัวใจของเซี ยวเหยี่ยนเต้นระรัวไม่หยุด หากเรื่องที่ นาง

กล่าวมาทัง้ หมดเป็ นเรื่องจริง...ถ้าบอกว่ าเขามิซาบซึ้ งนั น้ คง
เป็ นเรือ่ งโกหก

“ก็อาจจะใช่...” เขาเอ่ย

แม้นเป็ นเพียงความหวันไหวเล็
่ กน้ อย เฉินหรูอี้กพ็ อใจ
แล้ว หากค่อยๆ ให้มนั ซึมซาบสู่ใจเขาวันละน้ อย นางไม่เชื่อว่า
จะไม่มีทางครอบครองหัวใจทัง้ ดวงของเขาได้ อย่ างไรหัว ใจ
ของเขาก็มีเพียงนางที่ สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ ไม่มีผ้ใู ด
แย่ ง ไปจากนางได้ และไม่ มี ผู้ใ ดกล้ า แย่ ง ด้ ว ย เพราะนี้ คื อ
สงครามของนาง

169
 หากสามารถทาให้เขาซาบซึ้งหรือหวันไหวได้
่ เพียงน้ อย
นิด วันนี้ ที่นางพูดลากไปพูดลากมาก็มิได้สญ
ู เปล่าแล้ว

“อย่างไรข้าก็สามารถฟื้ นคืนกลับมาหาท่านได้แล้ว ไม่ว่า

จะอยู่ได้นานเท่าใด เป้ าหมายของข้าคือการดีต่อท่าน” เฉินหรู
อี้กมุ มือเขาแล้วระบายยิ้มออกมา “ผูใ้ ดก็มิอาจขัดขวางได้”

เซียวเหยี่ยนยิ้มเยาะเอ่ยว่า “ผูใ้ ดขัดขวางเจ้าเล่า?”

เฉินหรูอี้กลอกตาใส่เขาคราหนึ่ ง แม้นมิบอกก็เข้าใจได้
ในทันที

เป็ นเขานัน้ เอง ยังจะมีผใู้ ดอีก?

เซี ยวเหยี่ ยนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตนคล้ายเป็ นพวกชมชอบ

การทารุณ เฉินหรูอี้คอยเหยี ยบยา่ ความจริงใจของเขาไม่รู้กี่
คราต่อกี่ครา เขายังคงชอบนาง ผู้ใดก็มิอาจห้ามปรามได้ บัดนี้
นางชักสีหน้ าใส่เขา ถลึงตาจ้องเขา เขากลับรู้สึกอิ่มเอมงดงาม
เสียจนแทบบ้า

“ต่อไป พวกเราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข” เขาเอ่ย

เฉินหรูอี้หวั เราะออกมา
170
 ถุย!

วาจานี้ หนึ่ งวันนางฟั งถึงแปดหน จึงมิได้ร้สู ึกซาบซึ้งและ

ดีใจเช่นในคราแรกแล้ว

บัด นี้ เ ซี ย วเหยี่ ย นมิ ไ ด้ เ ป็ นเพี ย งพวกชอบพูด ขวานผ่า

ซาก แต่ยงั ชอบพูดจาเหลวไหลอีกด้วย วาจาที่กล่าวออกมานัน้
ไม่ต่างอันใดกับการปล่อยผายลม ถึงยามนัน้ เขาอยากจะโกธร
กริ้วก็ยงั คงโกธรกริ้ว อยากแง่งอนก็ยงั คงแง่งอน ตอนนัน้ เขายัง
จาวาจาตนได้หรือไม่ ‘พวกเราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข’?

“พวกเราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข อาเหยี่ยน” นาง

ยินดีที่จะเชื่อเช่นนี้

เมื่อจัดการให้ เขากินข้าวอย่างอิ่มหนาแล้ว ภารกิจของ

เฉินหรูอี้กน็ ับว่าเสร็จสมบูรณ์ หลายวันมานี้ เหล่าขุนนางมักมา
ขอเข้าเฝ้ าที่ ตาหนักทรงงานอยู่ตลอดเวลา นางจึงต้องออกทาง
ประตูด้านข้าง เมื่อหยัดกายลุกขึ้นกาลังจะเอ่ยเรียกให้ บริวาร
มาเก็บสารับ เขากลับกุมมือนางไว้แน่ นอย่างกะทันหัน

“หรูอี้ มีบุตรให้ข้าเถิด” เซียวเหยี่ยนเงยหน้ าขึ้นมองนาง

แววตาพราวระยับ

171
 หากเฉิ นหรูอี้ ล งั เลแม้ เ พี ย งนิ ด มื อ นั น้ ของนางคงต้ อ ง
พิการเป็ นแน่ แท้ เพราะบัดนี้ แรงที่ใช้กมุ มือนางนัน้ มากขึ้นทุกที
คล้ายต้ องการจะบีบกระดูกมือนางให้แตกละเอี ยดเป็ นชิ้นเล็ก
ชิ้นน้ อยกระนัน้

“ได้ เ ลย ท่ า นอยากได้ กี่ ค น ข้ า ก็ยิ น ดี ท ัง้ นั ้น ” นางเอ่ ย

ออกมาอย่างเบิกบาน คล้ายกาลังขายลูกสุกรก็มิปาน

เซียวเหยี่ยนอดหัวเราะออกมามิได้ เฉินหรูอี้ช่างเป็ นสิ่งที่

สวรรค์ส่งมาทรมานเขาโดยแท้ นางสามารถทาให้เขาประเดี๋ยว
พบสวรรค์ ป ระเดี๋ ย วเห็ น นรก ทุ ก การกระท าล้ ว นมี ผ ลต่ อ
อารมณ์เขาทัง้ สิ้น

พวกเขาจะต้องมีความสุขแน่

172
 211 เรียกร้องความสนใจ

ความจริ ง ได้ พิ สู จ น์ ทุ ก อย่ า งแล้ ว ครานี้ อ งค์จ กั รพรรดิ

มิได้ ทรงตรัสเหลวไหลไปเช่ นนั น้ ทรงตรัสว่าจะให้ เฉินหรูอี้มี
บุตร ก็มิทรงปล่อยปละนางแม้แต่น้อย ทุกวันต้องให้กินอาหาร
ที่ มีประโยชน์ และดื่มยาบารุง พระองค์แทบจะทาทุกวิถีทางที่จะ
ให้นางตัง้ ครรภ์ได้เร็วที่สดุ ประหนึ่ งต้องคาสาปก็มิปาน

เฉินหรูอี้ไม่แน่ ใจว่าองค์จกั รพรรดิทรงคิดว่าจะใช้ การมี

บุตรเพื่อคลายความคลางแคลงพระทัยและยืนยันว่าคราก่อนที่
นางลอบกินยาลูกกลอนคุมกาเนิดมิใช่เพราะไม่อยากมีบุตรกับ
พระองค์หรือไม่ไว้ใจพระองค์ แต่ หากการมีบุตรเพียงจะทาให้
องค์จกั รพรรดิ ส ามารถสงบพระทัย ลงได้ นางก็ไม่ ถื อสาหาก
พระองค์จะใช้วิธีนี้เพื่อพิสจู น์ ความจริง ในเมื่อนางก็อยากมีบตุ ร
เช่นกัน แต่นางกลับไม่ชอบยาสมุนไพรเหล่านัน้ เลย แค่ได้กลิ่น
ก็ อ ยากจะอาเจี ย นแล้ ว แต่ เ มื่ อ นึ กถึ ง แววพระเนตรแห่ ง
ความหวังขององค์จกั รพรรดิแล้ว นางก็มิอาจปฏิเสธได้ ทาได้
เพียงฝื นใจดื่มมันเข้าไป เพราะนางดื่มไปอาเจียนไปเช่นนี้ จึงถูก
องค์จกั รพรรดิเข้าพระผิดอยู่หลายครัง้ ว่านางมีครรภ์แล้ว ทรง
มักรับ สัง่ ให้ ไปเชิญหมอหลวงมาตรวจชี พ จรนางอยู่บ่อยครัง้
หมอหลวงทัวส ่ านักแพทย์ล้วนเคยถูกเรียกมาหมดแล้ว แต่ทุก
ครากลับเป็ นเพียงการแตกตื่นไปเองเท่านัน้
173
 เฉินหรูอี้อดคิดไม่ได้จริงๆ ว่าชื่อเสียงของนางในหมู่หมอ
หลวงจะเป็ นเช่นใดบ้าง

เพราะเรื่ อ งโรคระบาดในหมู่ บ้ า นชิ งซานถูก เปิ ดเผย

ขึ้นมาจึงมิอาจไปชมการแข่ งวิ่งม้าได้ และถูกก่ อกวนอี กครา
เพราะแผนการมีบุตร องค์จกั รพรรดิมิทรงเอ่ยถึงเรื่องออกไป
เที่ ยวเล่นอี ก เฉินหรูอี้กไ็ ด้แต่ กอดอกรอคอย ดูแล้วคล้ายต้ อง
หยุดพักไปอย่างไร้กาหนด

แต่ ข้ อ ดี คื อ เมื่ อ องค์ จ ัก รพรรดิ ท รงเอาแต่ ค รุ่น คิ ด ถึ ง

แผนการให้กาเนิดบุตร สมาธิของพระองค์กจ็ ะถูกแบ่งออกไป
ส่วนหนึ่ ง ด้วยเหตุนี้เองจึงมิค่อยมีเวลาแง่งอนต่ อนางนัก เฉิน
หรูอี้พอใจกับช่วงเวลาอันงดงามที่แสนปรองดองนี้ ของพวกเขา
ทัง้ สองยิ่ง...ยกเว้นยาสมุนไพรที่ทาให้นางอาเจียน

ตัง้ แต่ เฉินหรูอี้เข้าวังมาก็พานักอยู่ที่ห้องเสือดาวตลอด

ที่ กล่าวว่าแต่ งตัง้ เป็ นพระสนมนั น้ เป็ นพี ยงแค่ ในราชโองการ
แต่นางมิเคยได้ไปพบหรือเยี่ยมคารวะบรรดาพระสนมที่วงั หลัง
แม้ เ พี ย งครัง้ กระทัง่ เข้ า สู่ เ ดื อ นที่ แ ปด ทัว่ ทัง้ วัง หลัง ล้ ว นยุ่ ง
วุ่น วายดุจพลิกฟ้ าเพราะต้ องเตรี ย มการจัด งานเทศกาลไหว้
พระจันทร์

174
 หลิวไท่โฮ่วยังคงถูกกักบริเวณด้วยข้ออ้างว่าพระองค์ทรง
ประชวร ทัวราชส่ านักไม่มีผใู้ ดไม่ทราบว่านี่ คือผลของการวิวาท
กันของหลิวไท่โฮ่วกับองค์จกั รพรรดิ หลิวไท่โฮ่วได้กาจัดหวงกุ้ย
เฟยผู้เป็ นโรคร้ายในใจของเหล่าขุนนาง ส่วนตระกูลหลิวที่ เดิม
ทีนัน้ ชอบวางอานาจอวดเบ่งบารมีกไ็ ร้ความสามารยิ่ง จึงมิกล้า
ยั ว่ ให้ องค์ จ ั ก รพรรดิ ทรง กริ้ ว อี กมิ เ ช่ นนั ้ น ค งต้ อง จ่ าย
ค่าตอบแทนไม่น้อยเลย...

บางคราก็จะมีฎีกาจากขุนนางที่ ไร้หวั คิดถูกส่งถวายแด่

องค์ จ ั ก รพรรดิ เพื่ อ ช่ ว ยพู ด แทนหลิ วไท่ โ ฮ่ ว หวั ง ว่ า องค์
จัก รพรรดิ จะท าตนเป็ นบุ ต รกตั ญ ญู ใ ห้ ท ั ว่ หล้ า ได้ เ อาเป็ น
แบบอย่าง แต่ทุกคนล้วนถูกองค์จกั รพรรดิตอบกลับไปว่าพวก
เขาเหล่ านั น้ ไปฟั ง ข่ าวลื อนี้ มาจากที่ ใด ถึ ง ได้ ใส่ ร้ายความรัก
ระหว่างบุตรกับมารดาของพระองค์และไท่โฮ่ว...

ไท่โฮ่วทรงกาลังพักรักษาอาการประชวร!

รักษาอาการประชวร!

ผู้ใดพูด จากเหลวไหลจักต้ อ งถูกโบยด้ ว ยไม้พ ลองราช

สานัก

175
 เมื่อถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ ผูค้ นที่เคยผูกสมัครรักใคร่
กับหลิ่วไท่ โฮ่วซึ่ งได้ถกู กดข่มไว้นัน้ ก็เริ่มกดดันองค์จกั รพรรดิ
อี กครัง้ อย่างไรหลิวไท่ โฮ่วก็มิได้มีตวั ตนมาหนึ่ งปี แล้ว แม้แต่
คนในตระกูลก็ไม่สามารถพบได้ ไม่ทราบว่าเป็ นตายอย่างไร
แล้ ว จึ ง ขอร้ององค์จ กั รพรรดิ ใ ห้ ห ลิว ไท่ โ ฮ่ ว ได้ อ อกมาพบปะ
พวกเขาในเทศกาลที่ ทุกคนต่ างมารวมตัวกันเพื่อสร้างความ
ปรองดอง แม้นเป็ นเพียงการออกมารับลมชัวครู ่ ก่ ย็ งั ดี

เป็ นเวลานับพันนับร้อยปี ไม่ว่าจะผ่านยุคใดสมัยใดล้วน

ให้ความสาคัญกับการกตัญญู เชิดชูคณ ุ งามความดี ทุกคนต่าง
มีข้อเรียกร้องต่อองค์จกั รพรรดิแตกต่างกันนับร้อยอย่าง แม้น
องค์จกั รพรรดิ มีอานาจควบคุมขุน นาง แต่ ขุน นางเองก็มีข้ อ
เรียกร้องอันสูงส่ งเพื่อคอยควบคุมองค์จกั รพรรดิเช่ นกัน...มี
เพี ย งองค์จ กั รพรรดิ ที่ บ้า คลังเป็
่ นจ านวนน้ อ ยที่ มิ ย อมรับ ข้ อ
กาจัดนี้

จักรพรรดิจางเหอทรงขึ้นครองราชย์ตงั ้ แต่ทรงพระเยาว์
พระองค์ทรงแก้ไขกฎหมายให้ดีขึน้ รักษาดินแดนอย่างเข้มแข็ง
มีความสามารถทัง้ บุน๋ และบูแ๋ ละดารินโยบายอันเป็ นประโยชน์
ต่ อราษฎรไม่น้อย ทว่าชื่ อเสี ยงของพระองค์ในราชสานั กและ
หมู่ ป ระชาชนกลับ มิ ไ ด้ ดี นั ก นอกจากเรื่ อ งที่ พ ระองค์มี ด าว
พิฆาตสนมรักและข่าวลืออันแปลกพิสดารต่างๆ แล้ว ที่ ส่งผล
176
กระทบต่อชื่อเสียงของพระองค์มากที่สุดก็คือความสัมพันธ์อนั
ไม่ สู้ดี นั ก ของพระองค์ก บั หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว นั น้ เอง โดยเฉพาะชาติ
กาเนิดของจักรพรรดิจางเหอ ความจริงทรงเป็ นพระโอรสแท้ๆ
ของหลิวไท่โฮ่วหรือไม่ นับวันคนทัง้ หลายก็เริ่มเชื่อว่าพระองค์
มิใช่พระโอรสแท้ๆ ของหลิ่วไท่โฮ่ว แต่ต่อให้มิใช่ พระองค์กเ็ ป็ น
พระมารดาที่ ค อยอุ้ ม ชู ใ ห้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ไ ด้ ขึ้ น ครองราชย์
อย่างไรก็ย่อมต้ องมีความผูกพันกัน คนส่ วนมากจึงตาหนิว่ า
องค์จกั รพรรดิมิกตัญญู ไม่รจู้ กั สานึ กบุญคุณ

เซียวเหยี่ยนกลัดกลุ้มอยู่เกือบครึ่งเดือน เดิมคิดว่าจะไป
เยี่ ย มหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ด้ ว ยพระองค์เ องที่ ต าหนั ก เหริ น โซ่ ว สักครา
ค่ อ ยตัด สิ น ใจว่ า จะท าเช่ น ไร ผู้ใ ดจะทราบเขายัง มิ ท ัน มี ก าร
เคลื่อนไหว คนของตาหนักเหรินโซ่ วกลับร้องห่ มร้องไห้ ดุจฟ้ า
ถล่มมาแจ้งว่าไม่ทราบหลิวไท่โฮ่วเสวยสิ่งใดเข้าไปถึงได้เอาแต่
ถ่ายท้องไม่หยุด เหล่าบริวารล้วนเป็ นคนที่ เฉินฮวายเลือกเฟ้ น
ด้วยตนเอง พวกเขาต่างทราบดีว่าไท่โฮ่วนัน้ ถูกกักบริเวณอยู่จึง
มิกล้าไปเชิญหมอหลวงส่งเดช ได้แต่ฝ่าความมืดมาที่ ห้องเสื อ
ดาวเสียก่อน

ยามนั น้ องค์จกั รพรรดิทรงเล่นหมากรุกอยู่กบั เฉินหรูอี้

เฉินหรูอี้กาลัง ยกผลผิง กัวขึ
่ ้น มากัด อย่ า งสบายอุร าทัง้ ที่ น าง
กาลังจะแพ้ เมื่อได้ยินว่าไท่โฮ่วทรงประชวร เฉินหรูอี้กม็ องไปที่
177
องค์จ กั รพรรดิ ต ามสัญ ชาตญาณกลับ เห็น พระขนงพระองค์
ขมวดจนแทบจะเป็ นเงื่อนตายแล้ว พระองค์ทรงกัดพระทนต์
แล้ ว ตรัส ว่า “ไปเชิญหมอหลวงให้ ตามเจิ้นไปที่ ตาหนั กเหริน
โซ่ว”

เฉินหรูอี้ค่ อยๆ หดศี รษะตน ไม่มีท่ าที อยากเกี่ ย วข้ อง

ด้วยสักนิด กล่าวไปแล้วยามที่ นางเป็ นหวงโฮ่วนัน้ หลิวไท่โฮ่วท
รงดูแลนางอย่างดี ทว่าความชิดใกล้นัน้ ค่อยๆ ลบเลือนไปตาม
กาลเวลาในแต่ละครัง้ ที่นางฟื้ นคืนมาในร่างใหม่ โดยเฉพาะครัง้
ก่ อนที่ นางอยู่ในร่างเซี ยวเสี่ ยวอวี้ ท่ าทางอันทรงอานาจเมื่ อ
ยามตัดสินพระทัยสังหารนางนั น้ นางนั บว่าได้รบั การสังสอน ่
แล้ว บัดนี้ เมื่อคิดถึงสายพระเนตรอันวาววาบดุดนั ของหลิวไท่
โฮ่วนางก็ยงั คงสันสะท้
่ านไปทัวร่่ างอยู่เช่นเดิม

ดีเหลือเกินที่ องค์จกั รพรรดิมิได้คิดลากนางไปด้วย นาง

จึงส่งองค์จกั รพรรดิที่หน้ าประตูตาหนักและกลับมานอนรอฟั ง
ข่าวที่ห้อง

คราสุดท้ ายที่ นางฟื้ นคืนและได้เห็นจักรพรรดิพระองค์

ใหม่ขึ้นครองราชย์นัน้ ก็พบเพียงสตรีสกุลต่งที่ มีตาแหน่ งเป็ น
ไท่โฮ่วเท่านัน้ หลิวไท่ โฮ่วมีจุดจบเช่นไรนางมิอาจทราบได้ แต่
นางรู้ดีว่าขอเพียงหลิวไท่ โฮ่วยังมีพระชนม์ชีพอยู่ พระองค์จกั
178
 ่ เขาลูกใหญ่ที่คอยกดทับพระเศี ยรของจักรพรรดิ
ต้ องเป็ นดังภู
จางเหอ มิอาจยกย้ายและมิอาจกาจัดไปได้

สตรี ส กุล ต่ ง ถึ ง กับ คิ ด ก าจัด องค์ จ ัก รพรรดิ แ ล้ ว ยกรัช

ทายาทขึ้นดารงตาแหน่ งแทน หลิวไท่โฮ่วมีหรือจะคิดไม่ได้ ทา
ไม่ได้...

เฉิ นหรู อี้ ก าลัง คิ ดอย่ า งใจลอย นางก านั ล เห็ น องค์
จักรพรรดิเสด็จไปแล้วก็รีบยกยาสมุนไพรเข้ามาให้ นาง นาง
เพียงได้กลิ่นก็ร้อง ‘แหวะ’ แล้วอาเจียนเอาผิงกัวที
่ ่กินไปครึ่งลูก
เมื่อครูน่ ี้ ออกมา

ประตูตาหนักกลางนัน้ ปิดในยามโหย่ว แม้นห้องเสือดาว

จะอยู่ติดกับตาหนักองค์จกั รพรรดิแต่กเ็ ป็ นส่วนที่ อยู่ด้านนอก
เมื่อต้องเข้าวังหลังจึงต้องผ่านประตูที่ถกู ปิดไปแล้วบานนัน้

องค์จกั รพรรดิทรงนัง่ เสลียง ตลอดทางมีบริวารคอยถือ

โคมไฟนาทาง ใช้ เวลาประมาณหนึ่ งถ้วยชาก็ถึงตาหนั กเหริน
โซ่ว

ในตาหนั กเหรินโซ่ วมีโคมไฟแขวนไว้เพียงห้องที่ ไท่ โฮ่ว

พานั กอยู่ ลมยามคา่ คืนดุจสายน้ า แต่ ความสดชื่ นแจ่มใสนั น้

179
กลับเที ยบความแช่ มชื่ นเมื่อยามหลิวไท่ โฮ่วเป็ นหนึ่ งไม่มีใคร
เทียมมิได้เลย เซียวเหยี่ยนคิดแล้วก็อดทอดถอนใจมิได้

หลิวไท่ โฮ่ วมิได้อยู่ในห้ องบรรทม แต่ ถกู ย้ายไปยังห้ อง

รับรอง นางกานัลรายงานว่าทรงพักอยู่ที่นัน้ มาหนึ่ งชัวยามแล้
่ ว
ทัง้ ยังถ่ายท้องตลอดเวลา

เซี ยวเหยี่ ยนพลันขมวดคิ้วทันที แม้นเขาจะกักบริเวณ

หลิวไท่โฮ่วแต่อาหารและเครื่องใช้สอยก็ยงั คงดูแลอย่างที่ เคย
เป็ นมา ทัง้ ยังกาชับเฉินฮวายอย่างดีว่าให้ปรนนิบตั ิ ต่อสตรีสกุล
หลิวในฐานะไท่ โฮ่ว มิอนุ ญาตให้ ผ้ใู ดดูหมิ่น เขาไม่ร้วู ่าไท่ โฮ่ ว
เสวยพระกระยาหารมิสดใหม่ หรือนางกานัลสะเพร่า กาลังคิด
เอ่ยสอบถาม หมอหลวงหลิ่วก็วิ่งกระหืดกระหอบมาถึงพอดี

เซียวเหยี่ยนจึงสอบถามกับนางกานัลที่รบั ใช้ใกล้ชิดหลิว
ไท่ โฮ่ วให้ กระจ่างแจ้งต่ อหน้ าหมอหลวงหลิ่ว ทว่าในอาหารก็
มิได้มีอนั ใดที่ผิดปกติ อาหารที่เหลือนัน้ นางกานัลขันทีคนสนิท
ก็นาไปแบ่งกันกิน ทุกคนต่ างมีอาการเช่ นเดี ยวกับหลิวไท่ โฮ่ว
ตอนนี้ กพ็ กั อยู่ในห้องปี กตาหนักมิกล้าออกมาแม้เพียงครึง่ ก้าว

180
 ่ า วสามารถวิ เ คราะห์ไ ด้ ว่ า สาเหตุเ กิ ด จาก
ข้ อ มู ล ดังกล่
อาหาร แต่ อาหารถูกกิน หมดแล้ ว ไม่เ หลื อไว้ ส กั นิ ด จึ ง มิอาจ
ตรวจสอบได้

หลิวไท่โฮ่วทรงถ่ายท้องต่ออีกครึ่งชัวยาม
่ ่ มีสิ่ง
กระทังไม่
ใดในท้ องแล้ว ขันที สองคนจึงช่ วยกันประคองพระองค์ไปยัง
ห้องบรรทม ข้างแท่นบรรทมมีฉากกัน้ วางไว้เพื่อเชิญหมอหลวง
เข้ามาตรวจชีพจร

ตัง้ แต่หลิวไท่โฮ่วทอดพระเนตรเห็นองค์จกั รพรรดิ ก็ทรง

บริภาษสาปแช่งอยู่เช่นนัน้ ไม่หยุด “เวรกรรมแท้ๆ อายเจียคิด
แล้วว่าเจ้าเป็ นคนใจดา อย่างไรก็มิปล่อยอายเจียไปแน่ เจ้าถึง
กลับวางยาอายเจี ย หากจักรพรรดิพระองค์ก่อนทราบว่ าเจ้ า
เป็ นคนชัวช้่ าเช่นนี้ คงมิปล่อยเจ้าไปแน่ บรรพบุรษุ ตระกูลเซี ยว
ก็จะมิปล่อยเจ้าเช่นกัน...เพื่อสตรีเพียงคนเดียวถึงกับกักบริเวณ
อายเจีย ช่างไร้คณ ุ ธรรมยิ่ง เจ้าสมควรเป็ นจักรพรรดิหรือ หาก
ไม่มีอายเจีย เจ้าก็เป็ นเพียงผายลม! ” ขณะที่ กาลังบริภาษอยู่
นัน้ พระอุทรของหลิวไท่โฮ่วก็ร้องโครกครากขึน้ มาและทรงผาย
ลมออกมาเสียงดัง

เพียงแต่ นางกานั ลขันที ที่อยู่ทงั ้ ในและนอกห้ องรวมทัง้

หมอหลวงก็ไม่มีผใู้ ดกล้าหัวเราะออกมา
181
 แต่ ละคนล้วนอยากจะออกไปจากห้ องนี้ เสี ยแต่ กม็ ิ อาจ
ทาได้

ไท่โฮ่วมีฐานะเป็ นพระมารดาขององค์จกั รพรรดิ พวกเขา

ต่างหากที่เป็ นเพียงผายลม ไท่โฮ่วกลับมิได้มีพระทัยคิดถึงพวก
เขาสัก นิ ด ทรงปรารถนาด่ า ทอสิ่ ง ใดล้ ว นบริ ภ าษออกมาจน
หมด อย่างไรองค์จกั รพรรดิกไ็ ม่มีทางสังหารพระองค์แน่ แต่
พวกเขาเป็ นเพียงบริวารรับใช้ เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวอันใดกับพวกเขา
แต่อาจถูกฆ่ากลายเป็ นถังรองรับโทสะของผู้อื่นได้ทุกเมื่อ ทัง้ ที่
พวกเขาเป็ นผูบ้ ริสทุ ธ์ ิ แท้ๆ!

เซียวเหยี่ยนได้ฟังกลับเอาแต่ขมวดคิ้ว เขาพูดได้หรือไม่
ว่าจากสภาพจิตใจของไท่โฮ่วตอนนี้ การที่เขามิเห็นด้วยที่ จะให้
ไท่โฮ่วร่วมงานเลี้ยงฉลองเทศการไหว้พระจันทร์นัน้ เป็ นเรื่องที่
ถูกต้อง

“เสด็จแม่...”

“อายเจี ย ไร้ ว าสนาเป็ นมารดาเจ้ า เจ้ า เชิ ด ชู อ ายเจี ย

เกินไปแล้ว! ” หลิวไท่ โฮ่ วกัดฟั นเอ่ ย นางอยากจะเรียกสามีที่
ตายไปขึ้นมาจากหลุมศพ ขึ้นมากัดเซียวเหยี่ยนให้ตายตกเพื่อ
ระบายแค้นจริงๆ
182
 หากจัก รพรรดิ พ ระองค์ก่ อ นมิ ท รงมี ค วามคิ ด พิ เ รนทร์
ไหนเลยจะมีเมล็ดพันธุป์ ่ าเช่นเขาเกิดขึน้ มาทาให้ชีวิตบันปลาย
้
ของนางต้ องอยู่อย่างอดกลัน้ ถึงกลับถูกกักขังให้ เห็นแต่ เพียง
ท้องฟ้ าสี่เหลี่ยมประหนึ่ งเป็ นนักโทษเช่นนี้

เมื่อคิดถึงอดีต ในช่วงเวลาที่ นางผงาดสูงดังเมฆลม

่ เขา
ยัง มิ ไ ด้ อ อกมาจากครรภ์ม ารดา มารดาเขาก็เ ป็ นเพี ย งนาง
กานัลคอยรับใช้นางอยู่ในตาหนักเท่านัน้

ชีวิตของนางต้องพังพินาศเพราะความคิดอันดีงามเพียง
่ บของตน หากรู้ว่าจะเป็ นเช่นนี้ นางคงให้บุตรของพระบรม
ชัววู
วงศานุ วงศ์สกั คนขึ้นครองราชย์แทน เมื่อทราบที่ มาที่ ไปของ
ตนย่อมรู้จกั นึ กถึงบุญคุณ ผู้ใดจะคาดคิดว่าหน่ อเนื้ อขององค์
จักรพรรดิพระองค์ก่อนที่ แสนดีจะเป็ นสิ่งของที่ ไม่ร้จู กั บุญคุณ
ถึงเพียงนี้ !

“ไท่โฮ่ว”

หมอหลวงหลิ่วมิอาจทนฟั งได้ต่อไปแล้ว หากทรงด่าทอ

อีก แม้นองค์จกั รพรรดิมิฆ่าเขาปิดปาก แต่เมื่อกลับเรือนไปเขา
คงขวัญเสียกระทังลมพั
่ ดยอดหญ้าปลิวไหวในเรือนตนก็อาจทา
เขาตกใจตายได้
183
 หากพระมารดาและบุตรจอมปลอมคู่นี้ต้องการวิวาทกัน
ก็ควรปิดประตูด่าทอกันเสีย ปล่อยพวกเขาที่ มิได้เกี่ยวข้องอัน
ใดด้วยไปได้หรือไม่? !

เขาเอ่ยเสียสันเทาว่
่ า “พระองค์ทรงพระทัยเย็นก่อน หาก
ทรงกริ้วจะมิอาจตรวจชีพจรได้...”

“ถุย! ”

หลิวไท่ โฮ่ วอยู่หลังฉากกัน้ จึงมิสนมารยาทดี งามอันใด

อี ก พระพัก ตร์บิ ด เบี้ ย วไม่ เ หลื อ เค้ า ทรงตะโกนด่ า ทอด้ ว ย
สุรเสี ยงอันดัง “ยังแสร้งเป็ นบุตรกตัญญูอนั ใดอี ก จะตามหมอ
หลวงมาเล่นละครไปไย เจ้าเพียงมอบผ้าขาวสามฉื่ อให้อายเจีย
ได้ จบชี วิตตนเสี ยก็สิ้นเรื่อง เจ้าจะได้แก้ แค้นให้ สนมรักไส้ ศึก
จากแดนซี เหลียงของเจ้า เมื่อไปยังปรโลก อายเจียจะได้ไปหา
บิดาเจ้า บอกเล่าเรื่องราวทัง้ หมด ปี นัน้ ที่เขาตาย เจ้าคุกเข่าต่อ
หน้ าเขาใช้ความตายเป็ นคาสัตย์สาบานว่าจะปฏิบตั ิ ต่ออายเจีย
อย่างดี บัดนี้ เจ้าทาเช่นใดบ้าง! ”

“เซียวเหยี่ยน สวรรค์นัน้ มีตา เจ้าคิดให้ดีว่าเจ้าปฏิบตั ิ ต่อ

อายเจียเช่ นใด? เจ้าตอบแทนอายเจียเช่ นใด? เจ้าผิดต่ ออาย
เจีย ผิดต่อจักรพรรดิพระองค์ก่อน และผิดต่อมารดาที่ให้กาเนิด
184
เจ้ า ! อย่ า งน้ อ ยนางก็เ ป็ นสตรี ที่ อ่ อ นโยนว่ า นอนสอนง่ า ย มิ
ทราบเหตุใดจึงให้กาเนิดบุตรที่เจ้าเล่หช์ วร้ ั ่ ายเช่นเจ้า! ”

โปรดไว้ชีวิตด้วยเถิด!

หมอหลวงหลิ่ ว อยากจะโยนพระกรของหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ไว้

ด้านข้างแล้วยกมือกุมขมับวิ่งออกไปเสียเดี๋ยวนี้

ชาติ ก าเนิ ดขององค์จ กั รพรรดิ นั ้น เป็ นความลับ ที่ มิ ใ ช่

ความลับ ผู้ใดทราบก็ล้วนมิเอ่ยมันออกมา หลิวไท่โฮ่วทรงเป็ น
สุนัขจนตรอก ตรัสสิ่งใดล้วนมิสนพระทัยถึงผลลัพธ์แล้ว

นางมิ อยากมี ชี วิ ตอยู่ ต่ อ ต้ อ งการแตกหั ก กั บ องค์

จักรพรรดิ แต่พวกเขายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เขายังมีภรรยาและ
ลูกที่ต้องเลี้ยงดูอีก!

แค่เขาเห็นองค์จกั รพรรดินาคุณหนู รองตระกูลเฉินที่ มี

สภาพเช่ น นั น้ เข้ า มาในวัง เขาก็ดูอ อกแล้ ว ว่ า พระองค์ท รงมี
อุปนิสัยชมชอบทารุณที่ มิอาจบอกผู้คนได้ บัดนี้ ยงั ต้ องมาฟั ง
หลิวไท่โฮ่วตรัสถึงเรื่องราวอันเหม็นโฉ่ ที่สะเทือนฟ้ าสะเทือนดิน
เช่นนี้ เขาคงมิอาจมีชีวิตต่อไปได้แล้ว!

“เสด็จแม่ ท่านเสียสติไปแล้ว ถึงได้ตรัสเหลวไหลเช่นนี้ ”

185
 ขอเพี ยงมิใช่ เรื่องที่ เกี่ ยวข้องกับเฉินหรูอี้ เซี ยวเหยี่ ยน
สามารถรับมือได้อย่างใจเย็นทัง้ สิ้น เมื่อได้ฟังคาด่าทอของหลิว
ไท่โฮ่ว เขาไม่แม้แต่จะหน้ าเปลี่ยนสี ยังคงนัง่ อยู่บนเก้าอี้ไม้รอ้ ย
ปี เอ่ ย อย่ า งเนิ บนาบว่ า “นางก านั ล กิ น อาหารที่ เ สด็จ แม่ ท รง
เสวยก็มีอาการเช่ นเดียวกับท่าน สาเหตุเกิดจากสิ่งใดนัน้ ยังมิ
ทราบแน่ ชดั ต้ องให้ หมอหลวงเป็ นผู้วินิจฉั ยเพื่อทาการรักษา
เสด็จแม่ให้ผ้เู ชี่ ยวชาญเฉพาะด้านตรวจดูเสี ยก่อน ค่อยตาหนิ
ลูกก็ไม่สาย”

“ลูกล้วนให้ความเคารพเสด็จแม่ตลอดมา เสด็จแม่ทรง
พักรักษาอาการประชวรในตาหนักเหรินโซ่ว หากมีบริวารคนใด
กล้ ากระท าการสะเพร่า ลูกจะลงโทษอย่ างหนั กเพื่ อมิให้ เป็ น
เยี่ยงอย่าง”

เขาเอ่ยอีกว่า “เสด็จแม่คิดมากไปแล้ว เสด็จแม่มีบุญคุณ

่ ิ จนิรนั ดร์”
ที่เลี้ยงดูลกู มา ลูกไม่มีทางลืมชัวน

“ค าพูด ผายลม!” หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว กริ้ ว อย่ า งยิ่ ง ทรงชัก พระ

หัตถ์กลับคื นมาแล้ วผลักฉากกัน้ ออก พยายามดิ้นรนลงจาก
แท่ นบรรทม พริบตานางกานัลสามถึงห้ าคนก็เข้ามาล้อมและ
ขัด ขวางพระองค์ไ ว้ ต่ า งหว่ า นล้ อ มให้ ไ ท่ โ ฮ่ ว ทรงตรวจพระ

186
อาการประชวรเสียก่อน คนเหล่านี้ มิได้สนใจเลยว่าชนเอาหมอ
หลวงหลิ่วล้มลงก้นกระแทกพืน้ แล้ว

หมอหลวงหลิ่วก้นแทบแตกเป็ นเสี่ยงๆ เจ็บเพียงใดก็ได้

แต่กดั ฟั นไว้จนริมฝี ปากแทบฉี กขาดทว่ากลับมิกล้าส่งเสี ยงแม้
เพียงนิด เขาค่อยๆ ขยับกายลุกขึน้ นัง่ คุกเข่า ในใจนัน้ เศร้าโศก
อย่ า งยิ่ ง เป็ นหมอหลวงจนตัว ต้ อ งตายเพราะไปพบไปเห็น
เรือ่ งราวอันเลวร้ายขององค์จกั รพรรดิเข้า

“ไสหัวไป พวกเจ้าไสหัวออกไปให้หมด...” หลิวไท่ โฮ่วมี

เพี ย งสองพระกรมิอาจสู้พ วกเขาจึง ถูกล้ อมไว้ ไม่ อาจลงจาก
แท่นบรรทมได้

แม้ น ตายพวกเขาก็มิ ก ล้ า ให้ ไ ท่ โ ฮ่ ว พุ่ ง เข้ า ไปหาองค์

จัก รพรรดิ ได้ ต่ อ ให้ ว รยุ ท ธ์ ข องพระองค์ นั ้น สู ง ส่ ง ที่ สุ ด ใน
พระราชวัง ก็ต าม แม้ แ ต่ อ งครัก ษ์ เ สื้ อ แพรที่ มี ฝี มื อ ทัด เที ย ม
พระองค์ นั ้น ก็ย กนิ้ วนั บ ได้ ไท่ โ ฮ่ ว ทรงพุ่ ง เข้ า หาก็มิ อ าจท า
อันตรายพระองค์แม้เพียงนิด เกรงว่าที่อนั ตรายคงเป็ นพวกเขา
องค์จกั รพรรดิอาจจะมิทาอันใดไท่ โฮ่วแต่ อาจมอบความผิดที่
พวกเขาไร้ ค วามสามารถคุ้ม กัน พระองค์ แต่ ล ะคนล้ ว นต้ อ ง
ตาย!

187
 “เสด็จแม่ทรงกริ้วแล้ว ลูกคงมิสะดวกสนทนาด้ วย ลูก
ออกไปรอด้ า นนอกให้ เ สด็จ แม่ ไ ด้ ส งบสติ อ ารมณ์ เ สี ย ก่ อ น”
เซียวเหยี่ยนพยักหน้ าแก่หมอหลวงหลิ่ว “ท่านตรวจชีพจรให้ไท่
โฮ่วเถิด” แล้วออกจากห้ องไปอย่างมิใส่ ใจต่ อความวุ่นวายใน
ห้องบรรทมอีก เขามุ่งตรงไปยังลานอันว่างเปล่าหน้ าตาหนักเห
รินโซ่ว ทิ้งเสียงด่าทอวุ่นวายทัง้ หมดไว้ด้านหลัง เสียงนัน้ ค่อยๆ
หายไปตามระยะเท้าที่เขาได้ก้าวจากมา

เวลาผ่านไปประมาณหนึ่ งก้านธูป หมอหลวงหลิ่วนัน้ เช็ด

เหยื่อบนหน้ าผากพลางรีบร้อนก้าวขาอันสัน้ ของตนไปเข้าเฝ้ า
องค์จกั รพรรดิเพื่อรายงานผล

“เป็ นอย่างไรบ้าง? ” เซียวเหยี่ยนเอ่ยถามเสียงขรึม

หมอหลวงหลิ่วกลืนน้าลายตน “ไท่โฮ่วทรงท้องอืดทาให้
พระอารมณ์ ไม่คงที่ จึงเกิดอาการถ่ายท้อง เพียงแต่...นางกานัล
ขันทีคนอื่นๆ นัน้ หม่อมฉันก็ตรวจชีพจรดูแล้ว ทุกคนมีอาการ
เจ็บป่ วยแตกต่ างกันเล็กน้ อย มิได้เหมือนกันทุกประการ หาก
ปั ญหาเกิด ที่ อาหาร ก็จาต้ องตรวจสอบที่ อาหาร ทว่ าอาหาร
เหล่านัน้ ล้วนไม่มีแล้ว... ”

“นัน่ แสดงว่ามิอาจตรวจสอบได้? ” เซียวเหยี่ยนถาม

188
 “...พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงหลิ่วตอบ

“แล้วมีสิ่งใดที่ทาให้คนเกิดอาการเช่นนี้ ได้บา้ ง? ”

หมอหลวงหลิ่วคิดในใจว่า เขามิอยากพูดเลย

“จ าพวก...ผงปาโต้ ว *...ล้ ว นสามารถท าให้ เ กิ ด อาการ

เช่นนี้ ได้พ่ะย่ะค่ะ”

เซี ยวเหยี่ยนหันหลังขวับทันที ทาเอาหัวใจดวงน้ อยของ

หมอหลวงหลิ่วเต้นไม่เป็ นสา่ เลยทีเดียว แววพระเนตรขององค์
จักรพรรดิภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องดุจดังเทพ
่ เขามิกล้ามอง
จริงๆ

“หากมีคนคิดใส่ผงปาโต้วลงในอาหารที่ ตนกินทาให้เกิด
อาการเช่ น ที่ ว่ า ก็มิ เ ป็ นอัน ตรายถึ ง ชี วิ ต เพี ย งแค่ ท้ อ งเดิ น
เท่านัน้ ใช่หรือไม่? ”

หมอหลวงหลิ่วรู้สึกเพียงว่าหนั งตาด้านขวาของตนนัน้
เต้ น ตุ บ ๆ คล้ า ยจะกระโดดขึ้น ไปบนฟ้ าแล้ ว องค์จ กั รพรรดิ
หมายความเช่นใดกัน?

189
 หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว กล่ า วหาว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ว างยาเพื่ อ ฆ่ า
พระองค์ แต่ครานี้ องค์จกั รพรรดิกลับทรงตรัสถามคล้ายจะบอก
เป็ นนั ย แก่ เ ขาว่ า หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ทรงวางยาพระองค์ เ อง เพื่ อ
เรียกร้องความสนใจกระนัน้ หรือ?

*****ผงปาโต้ ว เป็ นผงที่ บดมาจากผลปาโต้ ว เพื่ อใช้ ทา

เป็ นยาระบาย แต่หากกินเกินขนานอาจถึงแก่ชีวิตได้

190
 212 คนใจหยาบ

หมอหลวงหลิ่วมิได้ลาบากใจอันใด ในเมื่อเห็นชัดเจนอยู่
แล้วว่าผู้ใดมี อานาจและฐานะสูงส่ งกว่า ไม่ว่าองค์จกั รพรรดิ
หรื อ ไท่ โ ฮ่ ว ที่ ก ล่ า วความจริ ง ยามนี้ ห ลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ทรงสู ญ เสี ย ง
อานาจไปแล้ว แต่ ใต้ หล้ายังคงเป็ นขององค์จกั รพรรดิเช่นเดิม
หัวของเขาต้ องมีอุจจาระเข้าไปอุดตันอยู่แน่ ถึงจะคิดสงสัยใน
วาจาขององค์จกั รพรรดิแล้วสร้างข่าวลืออันวุ่นวายนั น้ ขึ้นมา
ภายนอกวัง

ต่อให้จะบังเอิญกับช่วงเวลาที่ เหล่าขุนนางต่างเรียกร้อง
ให้ อ งค์จ กั รพรรดิ พ ระราชทานอนุ ญ าตให้ ไ ท่ โ ฮ่ ว มาร่ ว มงาน
เฉลิมฉลองก็ตาม แต่ ไม่มีทางที่ องค์จกั รพรรดิจะวางยาไท่ โฮ่ว
เป็ นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด

ความจริงเขาแทบอยากจะแสร้งหูหนวกเป็ นใบ้ เขาไม่

ควรนาหูเข้ามาในตาหนักเหรินโซ่วเลย

“ฝ่ าบาทตรัส ได้ ถกู ต้ องยิ่ง เรื่องนี้ มิใช่ ว่ าเป็ นไปไม่ได้ ”

เอ่ยด้วยน้าเสียงแน่ วแน่ พยักหน้ าดุจตากระเทียม

191
 เซี ย วเหยี่ ย นมองดูห มอหลวงหลิ่ ว ด้ ว ยสายตาเย็น ชา
ทราบได้ทนั ทีว่าเจ้าคนผูน้ ี้ เป็ นลูกขุนพลอยพยัก

เรื่องนี้ ผ้กู ระท าย่ อมทราบดี แก่ ใจ ไม่ มีค วามจาเป็ นใด
ต้องอธิบายต่อบุคคลที่ ไม่เกี่ยวข้อง กลับกันเขายิ่งอธิบายผู้อื่น
ก็จะยิ่งสงสัยว่าเขาเป็ นคนทา

ฐานะของเขาสูงส่ง จามเพียงครัง้ อาจมีข่าวลือออกไปได้

นับหมื่นอย่าง หากเป็ นหมู่บา้ นเล็กๆ ที่อยู่ห่างไกลอาจลือไปได้
ว่ า จัก รพรรดิ ส วรรคตแล้ ว ถ้ า ต้ อ งใส่ ใ จในทุ ก สิ่ ง ต าแหน่ ง
จักรพรรดินี้เขาคงมิได้กระทาแน่ แค่คอยอธิบายข่าวลือต่างๆ
ก็ย่งุ จนไม่มีเวลาทาสิ่งใดแล้ว

เขาท าเพี ย งการถ่ า ยทอดความต้ อ งการของตนให้

ผูใ้ ต้บงั คับบัญชาเข้าใจและปฏิบตั ิ ตามก็พอแล้ว

“อาการประชวรของไท่โฮ่วเป็ นเช่นใด? ”

“ไม่มีอนั ใดร้ายแรงพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันได้จดั ยาให้แล้ว...”

หมอหลวงหลิ่วรีบร้อนล้วงห่อยาออกมาจากแขนเสื้อ ยังมิทนั
ส่งถึงหน้ าพระพักตร์ ก็เห็นองค์จกั รพรรดิโบกพระหัตถ์คราหนึ่ ง
มือที่ กาห่อยาของเขานัน้ พลันค้างอยู่กลางอากาศ เขาถูกการ

192
กระทาและคาด่าทอของหลิวไท่โฮ่วขู่ขวัญจนกลายเป็ นคนโง่งม
ไปแล้ว ยามนี้ ท้องฟ้ ามืดสนิท นางกานัลที่ ถือโคมไฟนัน้ ยืนอยู่
ไกลพอสมควร ต่ อให้ มองเห็นห่อยาก็มิอาจแน่ ชดั ว่ามันคือสิ่ง
ใด

“ไท่โฮ่ว...ดื่มยานี้ ผ่านไปสักหนึ่ งถึงสองชัวยามก็

่ ไม่เป็ น
อันใดแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เขาเอ่ยเสริมตะกุกตะกัก เคราแพะใต้คาง
สันน้
่ อยๆ

เซียวเหยี่ยนกอดอกตนเอ่ยน้าขรึมกับหมอหลวงหลิ่วว่า
“ห้องเครือ่ งของไท่โฮ่วทาอาหารไม่สะอาด ทาให้ไท่โฮ่วและนาง
กานัลขันทีท้องเดิน เจิ้นจะต้องจัดการอย่างแน่ นอน...เจ้าเข้าใจ
หรือไม่? ”

หมอหลวงหลิ่วรวบรวมสมาธิฟังทุกคาอย่างมิให้ขาดตก
บกพร่อง เพราะตัง้ ใจฟั งอย่างมาก ครัน้ องค์จกั รพรรดิตรัสถาม
เขาจึงได้ครุ่นคิดอย่างละเอียดพลันสานึ กรู้ได้ถึงความผิดพลาด
ของตน เวลานี้ จึงพยักหน้ าดุจตากระเที ยม อยากกระโจนเข้า
กอดพระอูรอุ งค์จกั รพรรดิไว้ อยากจะคุกเข่าก้มลงไล้เลียความ
จริงที่ เปรียบดังเหล็
่ กกล้านี้ เหลือเกิน แม้นจิตนาการจะลา้ เลิศ
ถึงเพี ยงนั น้ แต่ ความจริงก็มิอาจทาได้ การประจบสอพลอถึง
เพียงนี้ เขาคงทาได้แค่คิดอยู่ในหัว หากให้เขาทาจริงๆ ผูซ้ ึ่งหน้ า
193
บางเช่นเขาคงทาไม่ได้ จึงได้แต่เพียงพยักหน้ าแล้วเอ่ยว่า “ฝ่ า
บาทตรัสได้ถกู ต้องยิ่ง ฝ่ าบาทตรัสได้ถกู ต้องยิ่งพ่ะย่ะค่ะ”

วาจานี้ ขององค์จกั รพรรดิมิใช่แค่ให้เขาใช้มนั ไปอธิบาย

ต่อบุคคลอื่นถึงเรื่องในคืนนี้ เท่านัน้ แต่ยงั ต้องการบอกเป็ นนัย
ว่ า ให้ ปิ ดปากของเขาเสี ย ค าพู ด เหลวไหลที่ ไ ท่ โ ฮ่ ว ได้ ต รัส
ออกมานัน้ ถือเสียว่ามันไม่เคยเกิดขึน้ แม้เพียงครึง่ คา

แต่ ป ระโยคที่ ว่ า ‘ห้ อ งเครื่ อ งของไท่ โ ฮ่ ว ท าอาหารไม่

สะอาด’ ไม่ทราบต้องลากคนเท่าใดมาเกี่ยวข้อง

“หม่อมฉันทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวเหยี่ยนโบกมือคราหนึ่ ง “เจ้ากลับไปทางานของเจ้า
เถิด”

หมอหลวงหลิ่วลอบถอนหายใจยาวออกมาทันใด ก้ าว
เท้ าวิ่งออกไปอย่ างรวดเร็วประหนึ่ งมี สุนัขบ้าคอยไล่ ต ามก็มิ
ปาน

เซี ยวเหยี่ยนยืนตากลมอยู่เช่ นนั น้ เป็ นนาน “เฉินฮวาย

เจ้าไปตรวจสอบทัวให้ ่ ตาหนักเหรินโซ่วว่าเรื่องราวเป็ นเช่นใด
กันแน่ มีคนทาหรือแค่เรือ่ งบังเอิญ? ”
194
 วัน ที่ ส องก็เ ป็ นงานเฉลิม ฉลองเทศการไหว้ พ ระจัน ทร์
หลิ่วไท่ โฮ่ วมิอาจหลี กพ้นการกลายเป็ นหัวข้อสนทนาของคน
่ ง้ พระราชวัง เป็ นเพราะทรงเสวยอาหารไม่สะอาดจึงเกิด
ทัวทั
อาการท้ อ งเดิ น ในคื น ก่ อ นถึ ง วัน งานเฉลิ ม ฉลองท าให้ มิ อาจ
เสด็จมาร่วมงานได้ เรื่องเช่นนี้ ผ้ใู ดฟั งก็ล้วนรู้สึกว่าเป็ นเพราะ
เล่ห์กลบางอย่าง ต่ อให้ วาจาของหมอหลวงหลิ่วจะน่ าเชื่ อถือ
เพี ยงใด ก็มิอาจขัดขวางความคิดของบุคคลที่ มิได้ อยู่ในราช
สานั กและวังหลังได้ มิทนั ผ่านช่ วงเช้ าไป จากข่าวที่ ว่าหลิวไท่
โฮ่วทรงท้องเดินก็ลุกลามไปกระทังว่ ่ าทรงท้องเดินจนสวรรคต
แต่ถ้าประกาศออกไปก็เกรงว่าจะฟั งดูไม่สวยงามนั ก จึงได้ปิด
ข่าวไว้เสี ยก่ อน รอกระทังผ่ ่ านเทศกาลไหว้พระจันทร์ไปค่ อย
ประกาศอย่างเป็ นทางการ

แม้แต่ เซี ยวเหยี่ ยนยังไม่อาจไม่ยอมรับว่า จินตนาการ

ของมนุ ษ ย์ นั ้น ช่ า งไร้ ขี ด จ ากัด เสี ย จริ ง ข่ า วลื อ จึ ง สามารถ
แปรเปลี่ ย นไปจนถึ ง ขัน้ นั ้ น ได้ ดัง่ ค ากล่ า วว่ า สามคนพู ด
กลายเป็ นพยัค ฆ์ ยิ่ ง มี ค นพูด มากเท่ า ใดคนก็ยิ่ ง เชื่ อ ง่ า ยมาก
เท่านัน้

จักรพรรดิจางเหอมิได้เสด็จเยือนวังหลังนานแล้ว งาน
เฉลิมฉลองครานี้ หลิวไท่ โฮ่วมิได้เสด็จมาเป็ นประธานจึงเป็ น
หน้ าที่ ข องพระสนมในวัง หลัง ไปโดยปริ ย าย ผู้ที่ ถ ูก เชิ ญ มา
195
ร่วมงานก็มีเพี ยงขุนนางคนสาคัญและพระญาติเท่ านั น้ แม้น
หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ทรงประชวรแต่ ห ย่ ง ชางโหวก็ย งั คงได้ ร บั เชิ ญ มา
ร่วมงานด้วยแม้อานาจบารมีจะแทบไม่เหลือแล้ว

เซียวเหยี่ยนคิดว่าตระหลิววิกฤตถึงเพียงนี้ คงรู้จกั เจียม

ตัว รูว้ ่าตนควรถอยควรรุกเมื่อใด อย่างน้ อยก็ต้องรักษาหน้ าตา
ตนไว้ บ้าง แต่ บ ดั นี้ กลับ ตบพระพักตร์องค์จ กั รพรรดิ อย่ า งไร้
ไมตรีอีกครัง้ หย่งชางโหวนัน้ รา่ ไห้น้ ามูกน้ าตาไหลออกมาต่ อ
หน้ าคนมากมายในตาหนักฉางเล่อเพราะอยากพบหลิวไท่โฮ่ว
น้ อ งสาวตน พร ่า บอกว่ า คิ ด ถึ ง และเป็ นห่ ว งอาการป่ วยของ
น้ องสาว ทว่าผู้ใดก็ล้วนดูออกว่าเขากาลังทาให้องค์จกั รพรรดิ
ตกที่นัง่ ลาบาก มาร้องไห้ในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองเช่นนี้ ผู้ทราบ
เรื่องราวรู้ดีว่ากาลังจัดงานรื่นเริง แต่ผ้ไู ม่ทราบอาจเข้าใจไปว่า
หลิวไท่โฮ่วทรงสวรรค์ตามข่าวลือที่ได้ฟังมาจริงๆ

หย่ ง ชางโหวมิ ได้ เ ข้ า เฝ้ าองค์ จ ั ก รพรรดิ นานแล้ ว

ลูกหลานสกุลหลิวล้วนถูกลดขัน้ ที่ สามารถปลดจากตาแหน่ ง
ได้กท็ รงปลด ปล่อยผู้มีความสามารถให้ เหี่ ยวแห้ ง เมื่ออยู่ต่อ
หน้ าพระญาติทงั ้ หลายในยามนี้ เขาก็ได้แต่ท่มุ สุดตัวแล้ว

่ าหากได้ พบหลิวไท่ โฮ่ ว วิ กฤตของตระกูล

เขาเชื่ อมันว่
หลิวจักต้องพลิกฟื้ นขึน้ มากระนัน้ หรือ?
196
 เซี ยวเหยี่ยนนั ง่ อยู่ในตาแหน่ งที่ สูงที่ สุด เพื่อให้ ผ้คู นได้
เห็นถึงฐานะที่ แตกต่ างจากผู้อื่นของเฉินหรูอี้ เขาจึงจงใจพา
นางมานัง่ ในตาแหน่ งเดียวกัน แม้จะมีฐานะเป็ นเพียงพระสนม
ชัน้ เฟย แต่เครื่องประดับและสีสนั ของอาภรณ์ ที่นางใส่กลับดูสงู
ศักด์ ิ กว่าตาแหน่ งของนาง ทว่ายามนี้ กลับไม่มีผ้ใู ดใส่ใจในตัว
นาง สายตาทุกคู่ตาหันไปมองหย่งชางโหวที่กาลังรา่ ไห้และองค์
จักรพรรดิผพู้ ระพักตร์ไม่เปลี่ยนสี พระทัยไม่เต้นแรง

ท่ามกลางอาหารเลิศรสมากมายนี้ ไม่ทราบว่าจานใดที่ ใส่

สมุนไพรลงไป เฉินหรูอี้นัน้ รู้สึกขยาดกับกลิ่นเช่ นนี้ อย่างมาก
นางได้แต่อดกลัน้ และจัดท่านัง่ หลังตรงให้ดเู ป็ นทางการเท่านัน้

วันนี้ นางนับว่าได้พบกับหย่งชางโหวผูช้ อบวางอานาจแต่

ไร้สมองที่ผคู้ นเล่าลือกันเสียที ใบหน้ ากลม แววตาชัวร้
่ าย เครา
ยาวมีขาวแซมดา มองดูแล้วพาลให้อึ้งงันอยู่บา้ ง

เริ่มตัง้ แต่ เล่ าว่าไม่ได้ เจอน้ องสาวนานแล้ว ลุกลามไป

จนถึงสมัยที่องค์จกั รพรรดิทรงพระเยาว์ได้เสด็จไปจวนหย่งชาง
โหว ทัง้ ยังหยอกล้อเล่นสนุกกับบุตรของตน เฉินหรูอี้แม้นมีหกู ็
ยังมิอยากฟัง

197
 เขาช่างเหลือเกินจริงๆ ผูอ้ ื่นไม่ทราบยังพอว่าแต่เขาไม่รู้
หรื อ ไรว่ า ปี นั ้ น ตระกู ล หลิ วได้ ก ลั น่ แกล้ ง เอาเปรี ย บองค์
จัก รพรรดิ เ พี ย งใด บัด นี้ เอ่ ย ขึ้ น มาไม่ ท ราบว่ า ต้ อ งการเพิ่ ม
ความแค้นใหม่จากความแค้นเดิมขององค์จกั รพรรดิหรือเพียง
แค่มีใจหยาบช้าเท่านัน้

“เสด็จลุง กล่ าวเกิน ไปแล้ ว วัน นี้ มิใช่ ง านเฉลิมฉลองที่

ยิ่ ง ใหญ่ อ นั ใด เป็ นเพี ย งงานเลี้ย งเล็กๆ ในครอบครัว เท่ านั น้
หากเสด็จลุงอยากพบพระมารดา ก็เพียงบอกมามิจาเป็ นต้ อง
ท าเช่ น นี้ เลย” เซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ย เสี ย งขรึ ม “เพี ย งแต่ บุ รุ ษ มิ
สะดวกเข้ า วัง หลัง มิ สู้ ใ ห้ ฮู ห ยิ น ท่ า นไปเยี่ ย มพระมารดาที่
ตาหนักเหรินโซ่วแทน ดีหรือไม่? ”

เซี ยวเหยี่ยนมองไปยังฮูหยินของหย่งชางโหวด้วยสีหน้ า
เรียบเฉย นางอายุประมาณห้ าสิบปี แม้นอวบอ้ วนเช่ นกันกับ
หย่งชางโหวแต่ใบหน้ ากลับใหญ่กว่าเขาถึงครึง่

“พระมารดาพักรักษาอาการประชวรมาหนึ่ งปี แล้ว ท่านก็

มิได้เข้าวังมาเยี่ยมเลย ประจวบกับวันนี้ เป็ นวันที่ สิบห้ าเดื อน
แปด พระจันทร์เต็มดวงผู้คนปรองดอง” เขาเอ่ยถามต่อว่า “ไม่
ทราบว่าท่านจะไปเดี๋ยวนี้ หรือรอให้งานเลี้ยงเสร็จสิ้นก่อนค่อย
ไป? ”
198
 ไม่มีผ้ใู ดคาดคิดว่าองค์จกั รพรรดิจะตรัสกล่าวด้วยดีถึง
เพียงนี้ รวมทัง้ เฉินหรูอี้ด้วย

ฮูห ยิ น หย่ ง ชางโหวมององค์จ กั รพรรดิ ด้ ว ยสายตาตก

ตะลึง แล้วหันไปมองหย่งชางโหว ยังมิทนั ดูสีหน้ าของหย่งชาง
โหวก็พยักหน้ าทันทีพร้อมเอ่ยว่า “อย่างใดก็ได้เพคะ”

“อะไรคืออย่างใดก็ได้! ยังมิรีบขอบพระทัยฝ่ าบาท...รีบ

ไปดูน้องไท่โฮ่วเดี๋ยวนี้ เจ้ายังมีแก่ใจกินอีกหรือ! ” หย่งชางโหว
กล่าวตาหนิ

ในที่ สุด เซี ย วเหยี่ ย นก็ยิ้ มออกมา ทว่ าเฉินหรูอี้อ ยู่ ห่ า ง

จากเขาไม่ไกล จึงเห็นได้อย่างชัดเจนว่าในสายตานัน้ ไม่มีแวว
ยิ้มเลย ใบหน้ าอาจกาลังยิ้มแต่กลับทาให้คนเหน็ บหนาวไปถึง
กระดูก

นางคิดในใจว่า เคราะห์ดีที่องค์จกั รพรรดิมิเคยใช้สายตา

เช่นนี้ กบั นาง มิเช่นนัน้ นางคงตกใจตายไปแล้วเป็ นแน่

วิ่งชนกาแพงตายยังมิอนาถเท่ านี้ มารดามันเถอะ ช่ าง

น่ าขนลุกเกินไปแล้ว

199
 “เสด็จลุงเกรงใจเกินไปแล้ว เราเป็ นครอบครัวเดียวกัน
ไหนเลยต้องกล่าวคาขอบคุณเช่นนี้ ”

เซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ย เสี ย งขรึ ม เล็ก น้ อย “ที่ ป ลดญาติ ผู้พี่

เพราะเขาลงมื อ วิ ว าทกับ รองผู้บ งั คับ บัญ ชาทหารม้ า ต่ อหน้ า
สาธารณะชน เจิ้นปลดเขาออกจากการเป็ นองครักษ์เสื้อแพร
ระดับผู้บงั คับกองพันก็เพื่อตักเตือนเท่านัน้ รอให้เขาสานึ กผิด
แล้ว ก็ยงั คงแต่งตัง้ เขามารับใช้แผ่นดินต้าจิ้นเช่นเดิม...คนที่นัง่
อยู่ ที่ นี่ หากมิ ใช่ ญ าติ ของเจิ้ น ก็ เ ป็ นคนที่ เ จิ้ น ไว้ ใ จ เจิ้ น ขอ
ประกาศด้วยความจริงใจ ขอให้ทุกท่ านอย่าได้คาดเดาส่งเดช
เจิ้น กับ หย่ งชางโหวและไท่ โฮ่ วล้ วนเป็ นสายโลหิตที่ มิอาจตัด
ขาด ไหนเลยจะมีเรื่องความแค้น ขอทุกท่ านอย่าได้ หวันไหว ่
และคาดเดาส่งเดชเพราะถูกผู้มีใจคิดคดสร้างข่าวลือที่ ไม่เป็ น
จริงขึน้ มา”

คนทั ง้ หลายล้ ว นคิ ดในใจว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ มิ ได้ มี

ความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับตระกูลหลิวแม้เพียงนิด ไหนเลย
จึงกล่าวถึงการตัดขาดสายเลือดอีก?

หย่งชางโหวเองก็ถกู องค์จกั รพรรดิทาให้สบั สน นี่ คือการ

ข่ มขวัญหรือการแสดงเจตนาดี อย่ างไรเขาก็ดูไม่ ออก? เป็ น
เพราะสติ ปั ญ ญาไม่ ม ากพออย่ า งที่ น้ อ งไท่ โ ฮ่ ว ว่ า ไว้ ห รื อ องค์
200
จักรพรรดิทรงมีสติปัญญาลา้ เลิศจึงทรงเลือกตรัสวาจากากวม
และผูท้ ี่รสู้ ึกมึนงงก็มิได้มีเขาเพียงคนเดียว?

อุบ๊ !

เฉินหรูอี้มิใช่ เ จตนาจะทาให้ องค์จกั รพรรดิลาบาก แต่

เพราะอาหารจานนัน้ ถูกวางไว้นานเกินไป กลิ่นสมุนไพรจีนยิ่ง
มายิ่งฉุน แม้นอยากอดกลัน้ แต่กม็ ิ อาจทนได้ ยังดีที่นางยกมือ
ขึ้นปิดปากทันท่ วงที ทัง้ ยังใช้ แขนเสื้อที่ มีขนาดกว้างบังไว้จึง
มิได้อาเจียนออกมากลางตาหนัก

เฉินหรูอี้และองค์จกั รพรรดินัง่ อยู่ในตาแหน่ งที่ สูงที่ สุด

เดิมทุกการกระทาก็เป็ นที่ จบั จ้องของคนทัง้ หลายอยู่แล้ว เมื่อ
นางมี ท่ า ที ช ัด เจนเช่ น นี้ ทุ ก คนย่ อ มต้ อ งให้ ค วามสนใจเป็ น
ธรรมดา สายตาทุกคู่พลันเลื่อนมาที่นางทันที

ไม่มีผ้ใู ดคาดคุณหนู รองตระกูลเฉินที่ เคยกอดขาอ้ อน

วอนเข้าวังมาแต่กย็ งั ถูกองค์จกั รพรรดิขบั ไล่ออกไป กระทังนาง
่
ถูกหลอกให้ แต่ งงานและผ่านการหย่าร้างอันรันทดมา จนได้
เข้ามารับใช้องค์จกั รพรรดิอีกครัง้ คงมิกล้ากระทาการใดให้องค์
จักรพรรดิต้องเดือดร้อนเป็ นแน่

201
 คนทัง้ หลายต่างจิตนาการกันไปไกลยิ่ง...องค์จกั รพรรดิ
ทรงมี พ ลานามัย ที่ แ ข็ง แรงสมบู ร ณ์ ในที่ สุ ด ก็ไ ด้ เ พิ่ ม อิ ฐ เพิ่ ม
กระเบื้ อ งให้ แ ก่ ร าชวงศ์ ต้ า จิ้ น ผ่ า นมาถึ ง หกปี ครานี้ ก็ จ ะมี
พระโอรสพระธิดาเกิดขึ้นมาอี กครัง้ แล้ว ทุกคนล้วนคิดว่านาง
ตัง้ ครรภ์จึงมีอาการเช่นนี้

“ไม่ ส บาย? ” เซี ย วเหยี่ ย นค่ อ ยๆ หัน หน้ า ไป เอ่ ย ถาม

เสียงเบา ยื่นมือไปกุมหลังมือนางไว้อย่างนุ่มนวลอยู่ใต้โต๊ะ

ทุกคนต่างคิดว่า ช่างเจิดจ้าจนดวงตาสุนัขพวกเขาแทบ
บอด

แม้นโต๊ะถูกจัดเป็ นแถวยาว แต่ตาแหน่ งประธานนัน้ อยู่

สู ง คนที่ นั ง่ อยู่ ด้ า นล่ า งไร้ สิ่ ง ปิ ดกัน้ ล้ ว นสามารถมองเห็น ได้
อย่างชัดเจนรูห้ รือไม่?

่ คลื่นพายุซดั สาดอยู่ภายในท้องเฉินหรูอี้ นางจึงมิได้

ดังมี
ใส่ ใจต่ อปฏิกิริยาของคนด้านล่าง กระทังเอ่
่ ยตอบคาองค์จกั ร
พรรินางยังไม่คิดจะทา ด้วยกลัวว่าจะเผลออาเจียนออกมาใส่
พระพักตร์พระองค์

นางเอ่ยเพียงเบาๆ ว่า ‘อืม’

202
 เซี ย วเหยี่ ย นผ่า นสถานการณ์ เ ช่ น นี้ ม าแล้ ว นั บ ครัง้ ไม่
ถ้วน ทาเอาขาของหมอหลวงแทบขวิดไปทัวส ่ านั กแพทย์แล้ว
แต่ไม่มีสกั คราที่คาตอบจะเป็ นอย่างที่ใจเขาต้องการ เขาทราบ
ดีว่านางเพียงแค่อยากจะอาเจียนเท่านัน้ บัดนี้ จึงค่อยๆ สานึ ก
ได้ว่าควรจะต้องหยุดการดื่มยาของนางแล้ว

มิต้องกล่าวถึงเรื่องร่างนี้ มิใช่ของนาง ต่อให้เป็ นร่างนาง

แต่ อ าการอาเจี ย นเช่ น นี้ เขาก็ย งั กลัว ว่ า นางจะอาเจี ย นเอา
วิญญาณออกมาด้วยอยู่ดี

“ประเดี๋ยวข้าจะประคองเจ้าเข้าไปพักผ่อน” แล้วกดเสียง
ตา่ เอ่ยข้างหูนางว่า “เราจะไม่กินยาแล้ว วันนี้ ไม่ต้องกินแล้ว ดี
หรือไม่? ”

เฉินหรูอี้เหลือบมองเขาด้วยสายขุ่นเคือง เขาควรหยุด
นานแล้ว หากมิใช่กลัวเขาคิดมาก นางคงไม่คิดจะดื่มยาที่เพียง
นึ กถึงก็คลื่นไส้ เมื่อเอามาวางต่ อหน้ ายังต้ องแสร้งดื่ มเข้ าไป
คล้ายมิได้รสู้ ึกอันใดอีก

“ฝ่ า ฝ่ าบาท...”

203
 หย่งชางโหวไม่สนใจว่าองค์จกั รพรรดิกาลังแสดงความ
รักต่อพระสนมโปรดคนใหม่ที่ยงั มิถกู ดาวพิฆาตทาให้ตาย แต่
ไม่ช้าก็เร็วอย่างไรก็ต้องตายผู้นัน้ สักนิด มารดามันเถอะ องค์
จัก รพรรดิ ช่ า งไม่ เ บื่ อ ที่ ต้ อ งเสี ย เวลากับ ความรู้ สึ ก เหล่ า นี้
ความสามารถในการปลอบประโลมตนเองช่างลา้ เลิศนัก

“ฮูหยินหม่อมฉัน...”

“เสด็จลุงอย่าเพิ่งร้อนใจไป เจิ้นมิใช่ กาลังจะจัดการให้

หรอกหรือ ? ” เซี ยวเหยี่ ยนระบายยิ้มดุจลมวสันต์ หันหลังส่ ง
สายตาให้เฉินฮวายที่ ยืนตัวตรงคอยอยู่ “เฉินฮวาย เจ้าไปส่งฮู
หยินหย่งชางโหวที่ ตาหนั กเหรินโซ่ ว แล้วช่ วยดูอาการของไท่
โฮ่วด้วยว่าเป็ นเช่นไรบ้าง เดี๋ยวพลบคา่ เจิ้นจะไปเยี่ยมเสด็จแม่
อีก บอกให้ท่านรักษาตนอย่างสบายพระทัยเถิด”

แววตาของเฉินฮวายนิ่ งขรึมลงเล็กน้ อย เขาเข้ าใจใน

พระประสงค์ขององค์จกั รพรรดิดี

“หม่อมฉันน้ อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” พลันหมุนกายลง

จากแท่ น ที่ นั ง่ ประธาน เดิ น ไปเชิ ญฮู ห ยิ น หย่ ง ชางโหวด้ ว ย
ตนเอง

204
 ต่อหน้ าพระพักตร์เฉินฮวายเป็ นเพียงขันที รบั ใช้ที่พร้อม
รับพระบัญชา แต่ในสายตาผู้อื่นเขาคือขันทีผ้ยู ิ่ งใหญ่ อยู่ใต้คน
เพี ยงคนเดี ยวแต่ อยู่เหนื อคนนับหมื่น อิทธิพลในวังนั น้ มากมี
นอกวังเองก็มีไม่น้อย หากเขายืน คนรอบข้างก็ไม่มีผใู้ ดกล้านัง่
มีเพียงขุนนางในสภาขุนนางที่ มีตาแหน่ งสูง อานาจมาก และ
เป็ นอาจารย์ขององค์จกั รพรรดิที่มีอุปนิสัยตรงไปตรงมาทัง้ ไม่
คุ้นชินกับการดาเนินงานของขัน ที เท่ านั น้ ที่ มิได้ ใส่ ใจเขา แต่
ผูอ้ ื่นนัน้ ไม่มีผใู้ ดกล้ามองข้ามเฉินฮวายสักคน

หย่งชางโหวมิทราบเรื่องราวใด ทว่าฮูหยินเขายังนับว่ามี
สติปัญญาอยู่บ้าง แต่ เมื่อมิได้ เป็ นผู้นาทัง้ หมดจาต้ องฟั งหย่ง
ชางโหวสัง่ นางเดินตามเฉินฮวายไปพลางครุน่ คิดไปพลาง

เกียรติยศศักด์ ิ ศรีที่หย่งชางโหวเคยมีมานัน้ กลับไม่เหลือ

สิ่งใดแล้วในวันนี้ องค์จกั รพรรดิกบั ตระกูลหลิวเป็ นดังน่ ้ากับไฟ
หากมิใช่มีความรักระหว่างมารดาและบุตรของไท่โฮ่ว พระองค์
คงยกพวกเขาทัง้ ตระกูลขึ้นย่างดังเป็ ่ ดตัวหนึ่ งเป็ นแน่ หย่งชาง
โหวกลับมองไม่ออก ยังคิดแต่จะดึงพระอูรผุ อมเกร็งของไท่โฮ่ว
อีก ฮูหยินหย่งชางโหวก็ทาได้เพียงกอดเกี่ยวไว้อย่างจาใจ

นับวันองค์จกั รพรรดิยิ่งมีอานาจแกร่งกล้าขึ้น พระองค์

เพียงให้เกียรติจวนหย่งชางโหวต่อหน้ าพระประยูรญาติเท่านัน้
205
แต่อย่างไรก็เป็ นเพียงพระญาติ นางกลัวว่าหากเขายังทาเช่นนี้
ต่อไป จวนทัง้ จวนคงได้ตายกันหมดแน่

เฉินฮวายนาทางฮูหยินหย่งชางโหวเดินมาตลอดทางก็
ได้ยินเพียงเสียงถอนหายใจของนาง จนเขาหูเพี้ยน กระทังรู
่ ้สึก
ว่ามีคนมายืนถอนหายใจอยู่ข้างหูตลอดเวลา หากยามนี้ เป็ น
เวลาดึกสงัด เขาคงตกใจตายเป็ นแน่ !

เมื่อถึงตาหนั กเหรินโซ่ ว เฉินฮวายก็แจ้งคนให้ ไปทูลไท่

โฮ่ว เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่ งเค่อนางกานัลที่รบั ใช้ข้างกายไท่โฮ่ว
ก็ออกมาบอกว่ า “ไท่ โ ฮ่ ว ทรงบรรทมมิหลับ ตลอดคื น เพิ่ ง จะ
บรรทมหลับไปเมื่อรุ่งสางนี้ เอง บัดนี้ ทรงกาลังบรรทมอยู่ ข้ า
เป็ นเพียงบ่าวมิกล้ารบกวนเจ้าค่ะ”

“ทว่า ฮูหยินหย่งชางโหวมาเยี่ยมไท่โฮ่วด้วยตนเองเชียว
นะ เจ้าลองดูสกั คราได้หรือไม่? ” เฉินฮวายเอ่ยถามเสียงเบา

นางกานัลใหญ่ส่ายศีรษะเบาๆ “ไท่ โฮ่วทรงมิสบายพระ

วรกาย พระอารมณ์ จึงไม่สู้ดี ข้าน้ อยมิกล้าจริงๆ หรือท่าน...กง
กงจะลองดูเล่า? ”

206
 เฉิ นฮวายมองฮู ห ยิ น หย่ ง ชางโหวคราหนึ่ ง ยามนั ้น ฮู
หยินหย่งชางโหวเพียงยิ้มขมขื่นออกมา ยังมีอนั ใดไม่เข้าใจอี ก
เล่า แม้นองค์จกั รพรรดิจะตรัสไว้อย่างสวยงาม ทัง้ ให้คนสนิท
มาส่งนางด้วยตนเองเพื่อแสดงถึงพระมหากรุณาธิคณ ุ แต่ เมื่อ
ราชาปี ศาจมิอนุ ญาตให้ พบภูตน้ อยก็ย่อมต้ องขวาง ยังมิต้อง
พูดถึงว่าเรื่องไท่โฮ่วหลับอยู่นัน้ เป็ นจริงหรือไม่ อย่างไรนางก็มิ
อาจได้พบหน้ าพระองค์แน่

นางจึงกระแอมออกมาคราหนึ่ ง ไม่ทราบว่าไท่โฮ่วอยู่ใน
ห้องนัน้ หรือไม่

“เช่นนั น้ ข้าจะรอ” วาจานี้ ของฮูหยินหย่งชางโหวทาให้

นางต้องรอไปถึงหนึ่ งชัวยามตั
่ ง้ แต่ยามอู่จนถึงยามเว่ย

ความจริ ง นางเข้ า ใจดี ว่ า ขอเพี ย งองค์ จ ัก รพรรดิ มิ

ยิ น ยอมให้ พ วกเขาพบไท่ โ ฮ่ ว ต่ อ ให้ นั ง่ รอจนถึ ง ปี หน้ าของ
เทศกาลนี้ นางก็มิอาจได้พบ ที่ นางนั ง่ รออยู่เช่ นนี้ กเ็ พื่อจะพูด
กลับสามีได้อย่างเต็มปากเมื่อยามกลับถึงจวน

ใจของนางนั น้ สงบนิ่ งยิ่ ง เมื่อกาลัง สนทนาสัพ เพเหระ

กับเฉินฮวายอยู่กไ็ ด้ยินเสี ยวิวาทดังมาจากด้านนอก ทัง้ เสี ยง
ด่าเสี ยงตบดังออกมา พระสุรเสียงด่าทออันดังสะเทือนฟ้ าของ
207
ไท่โฮ่วดังขึ้น “เจ้าพวกสุนัขรับใช้ มีสิทธ์ ิ อันใดมาขวางอายเจีย
หากผู้ใดเข้ามา อายเจี ยจะกระชากหนั งผู้นั น้ ออกมาเป็ นคน
แรก! ” เฉินฮวายและฮูหยินหย่งชางโหวหันมองสบตากัน แล้ว
ร้องขึน้ ในใจพร้อมกันว่า ‘แย่แล้ว’

208
 213 มีแล้ว

ความจริ ง แล้ ว ไม่ เ พี ย งแค่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ เท่ า นั ้น ที่ มิ

ปรารถนาให้ หย่งชางโหวพบกับไท่ โฮ่ว ฮูหยินหย่งชางโหวก็ไม่
อยากให้เส้นทัง้ สองนัน้ มาบรรจบกันแม้แต่น้อย

ในสถานการณ์ ยามนี้ องค์จกั รพรรดิเป็ นใหญ่แต่ เพี ยงผู้

เดียว นอกจากสามพี่น้องแห่งตระกูลหลิวของไท่โฮ่วก็ไม่มีผ้ใู ด
ที่ ดูไม่ออกว่าไท่ โฮ่วได้สูญเสี ยอานาจแล้ว หากยังฝื นยื่นศีรษะ
ออกมา ก็ค งถูก ตี ห ัว ตายดัง่ วิ ห ค องค์ จ ัก รพรรดิ ค งมิ ล งมื อ
รุนแรงต่อไท่โฮ่วเพราะเห็นแก่คาว่ามารดาบุตร แต่ตระกูลหลิว
บัดนี้ ล้วนกลายเป็ นไก่ถกู ถอนขนหมดแล้ว ยังมองสถานการณ์
ไม่ออกอี ก คิดแต่ จะเกาะเกี่ยวพระอูรุ งัดข้อกับองค์จกั รพรรดิ
นางเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

เช่ น นี้ ก ารขัด ขวางมิ ใ ห้ เ จอกัน นั น้ กลับ เป็ นเรื่อ งที่ ดี ยิ่ ง
นางกลับไปจวนก็สามารถบอกได้อย่างเต็มปากเต็มคา มิใช่ว่า
นางมิ ไ ด้ พ ยายามแล้ ว ที่ จ ะกอดคอตายไปกับ เขา แต่ อ งค์
จักรพรรดิทรงสติปัญญาลา้ เลิศ คอยวางแผนขัดขวางพวกเขา
ทุกย่างก้าว

209
 แต่ ไ ม่ มี ผู้ใ ดคาดคิ ด ว่ า ไท่ โ ฮ่ ว จะโผล่ อ อกมากะทัน หัน
เช่นนี้ ยามนัน้ คนทุกผูต้ ่างมือชาไปหมด

เฉินฮวายพลันรู้สึกไม่ดีไปทัวร่ ่ าง เขาได้ส่งสัญญาณให้
นานแล้ว นางกานัลขันที ของตาหนักเหรินโซ่วทราบดีว่ามิอาจ
ให้ไท่โฮ่วพบผู้มาเยี่ยม จักต้องหาวิธีขดั ขวางไว้ เมื่อครู่ที่เฉินฮ
วายและนางกานั ลรับ ใช้ ไท่ โ ฮ่ ว เพี ย งแค่ แสดงละครให้ ฮูห ยิ น
หย่งชางโหวดูเท่ านั น้ แท้ จริงมิได้ทูลแจ้งสิ่งใดแม้แต่ น้อย แต่
เรื่องที่ หลิวไท่ โฮ่ วทรงท้ องเดินจนมิอาจบรรทมหลับได้ ตลอด
คืนนัน้ เป็ นเรื่องจริง คาดว่าในช่วงเช้าคงพักผ่อนเพียงพอแล้ว
เมื่ อ ถึ ง ยามบ่ า ยจึ ง คึ ก คัก มี ก าลัง ขึ้ น มา ช่ า งเป็ นช่ ว งเวลาที่
เหมาะเจาะยิ่ง นางกานั ลให้ พวกเขามารอในห้ องรับรอง และ
หลิวไท่ โฮ่ วก็เปิดประตูเข้ามาได้พอดี ตี ให้ ตายเฉินฮวายก็ไม่
เชื่อว่าไม่มีผบู้ อกใบ้แก่ไท่โฮ่ว

มีเงินสามารถใช้ผีโม่แป้ งได้จริงๆ เมื่อหวงกุ้ยเฟยตายใน

ตาหนั กเหรินโซ่ ว บริวารในตาหนั กก็ล้วนต้ องตายตาม ต่ อมา
จึงเปลี่ยนบริวารใหม่ทงั ้ หมด แต่ละคนเขาคัดเลือกด้วยตัวเอง
ทัง้ สิ้น แต่คิดไม่ถึงว่าปัญหากลับเกิดที่คนเหล่านี้ !

210
 พระพักตร์หลิวไท่โฮ่วแต่งแต้มเครื่องประทินผิวเพียงเบา
บาง พระปรางสองข้างนูนขึน้ มาเล็กน้ อย พระเนตรส่องประกาย
ระยิบระยับเต็มไปด้วยพลังและอานาจบารมี

เมื่อเข้ามาภายในห้ องก็ทรงสารวจไปโดยรอบ กระทัง่

เห็นผู้คนต่างคุกเข่าลงบนพื้น ร้องขึ้นว่า “ไท่โฮ่วทรงพระเจริญ
พันปี พันปี พันพันปี ”

นางกลับมิได้เรียกให้ลุกขึ้นแต่เอ่ยเสี ยงเย็นชาว่า “พวก

เจ้ า ยัง รู้อ ยู่ห รื อ ว่ า อายเจี ย เป็ นไท่ โ ฮ่ ว อายเจี ย คิ ด ว่ า ต าหนั ก
เหรินโซ่วล้วนถูกบ่าวเช่นพวกเจ้าใช้มือปิดแผ่นฟ้ าไปหมดแล้ว
...ฮูหยินหย่งชางโหวมาขอเข้าเฝ้ า พวกเจ้าถึงกับกล้าชักช้า ไม่
แม้แต่ จะไปแจ้ ง แก่ อายเจี ย หากมิใช่ อายเจี ย นอนพักจนเบื่อ
หน่ ายคิดลุกขึน้ มาเดินเล่นคงไม่ร้วู ่าพี่สะใภ้ตนถูกพวกเจ้ารังแก
ถึงเพียงนี้ ! ”

เหล่าบริวารแม้นยื นอยู่ฝัง่ องค์จกั รพรรดิแต่ ก็ไม่มีผ้ใู ด

กินใจหมีดีเสือถึงกลับกล้าเป็ นปฏิปักษ์ต่อไท่โฮ่ว ไท่โฮ่วทรงด่า
ทอคน ทาลายสิ่งของ พวกเขาก็ได้แต่ทนรับเท่านัน้

“พี่สะใภ้ มา ตามอายเจียไปที่ ตาหนั กหลักเถิด” หลิวไท่

โฮ่วส่งสายพระเนตรให้กบั ฮูหยินหย่งชางโหว
211
 ฮูหยินหย่งชางโหวแทบอยากจะตาบอดมองไม่เ ห็น ไป
เสี ยเดี๋ ยวนัน้ ทว่าคนผู้นี้เป็ นน้ องสามีนาง ทัง้ ยังเป็ นถึงไท่ โฮ่ว
แห่ งต้ าจิ้น ในเรือนยังมีพี่ชายที่ อุปนิสัยเกรี้ยวกราดของไท่ โฮ่
วอี ก นางจะกล้าลังเลได้อย่างไร ร่างอันอวบอ้ วนลุกขึ้นอย่าง
รวดเร็วจนเนื้ อถึงกับสันเพราะรี
่ บร้อนเดินตามไท่โฮ่วไป

“ไท่ โ ฮ่ ว พ่ ะย่ ะค่ ะฝ่ าบาททรงกาชับ ให้ หม่ อมฉั น มาส่ ง ฮู

หยินหย่งชางโหวด้วยตนเอง...” เฉินฮวายกล่าวได้เพียงครึ่งก็
ถูกหลิวไท่โฮ่วตัดบททันที “ฝ่ าบาททรงมีน้าพระทัยยิ่ง เจ้าขอบ
พระทัยแทนอายเจียด้วย”

หลิวไท่ โฮ่วมิได้ให้โอกาสเฉินฮวายตี งูให้หลังหักด้วยซา้

ทรงตรัสต่อว่า “หน้ าที่เจ้าเสร็จสิ้นแล้ว องค์จกั รพรรดิคงมิได้ให้
เจ้ามายืนฟั งอายเจียคุยเรื่องสัพเพเหระกับฮูหยินหย่งชางโหว
กระมัง...อายเจียเป็ นไท่โฮ่วแห่งต้าจิ้นมิใช่นักโทษ! ”

เฉินฮวายทาปากจิ๊จะ๊ แต่ มิอาจเอ่ยสิ่งใดได้ประหนึ่ งคน

ใบ้

เขาเองก็ทนมาพอแล้วกับการเป็ นกระดาษขวางโทสะ
ให้กบั มารดาบุตรจอมปลอมคู่นี้!

212
 องค์จกั รพรรดิทรงมอบหน้ าที่ นี้ให้เขา พระองค์ไม่ทราบ
ถึงความสามารถของไท่ โฮ่ วเลยหรือ? ผู้อื่นต่ างกล่าวขวัญว่า
เขาเป็ นผูร้ ้ใู จใกล้ชิดองค์จกั รพรรดิแต่เมื่ออยู่ต่อหน้ าไท่โฮ่วเขา
ก็เป็ นเพียงผายลม จะให้ต่อกรกับไท่โฮ่ว เขาก็เป็ นเพียงไข่จะไป
สู้อนั ใดได้กบั ก้ อนหินที่ ทงั ้ แข็งทัง้ เหม็นอย่างไท่ โฮ่ ว ดังนั น้ จึง
อยากถามว่าองค์จกั รพรรดิทรงเชื่อในความสามารถเขาว่ากล้า
พอที่ จะห้าหัน่ กับ ไท่ โ ฮ่ ว หรือพระองค์ดูแคลนความสามารถ
ของไท่ โ ฮ่ ว คิ ด ว่ า ไท่ โ ฮ่ ว ท้ อ งเดิ น จนถ่ า ยเอาความร้ า ยกาจ
ออกไปพร้อมกับของเสียนัน้ แล้ว? !

เฉินฮวายข่วนแก้มดึงใบหูด้วยความร้อนใจ จะเข้าไปก็
เข้าไม่ได้ ทาได้เพียงกาชับให้นางกานัลจับตาดูไว้ ผู้ใดจะทราบ
หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว กลับ มิ ใ ห้ น างก านั ล อยู่ ด้ ว ยแม้ เ พี ย งคน ทรงไล่
ออกมาด้านนอกจนหมด เขาได้ยินเพียงเสียงพึมพาสูงตา่ แต่ มิ
อาจจับใจความได้ว่าพูดสิ่งใด

เฉินฮวายหมดหนทางแล้วแต่การนัง่ รอมิใช่นิสยั ของเขา

จึงรีบกลับไปที่ ตาหนั กฉางเล่อเพื่อรายงานต่ อองค์จกั รพรรดิ
หากเกิดเหตุผิดพลาดประการใดจักได้มิถกู ตาหนิในวันหน้ า

จากตาหนักฉางเล่อถึงตาหนักเหรินโซ่ ว จากตาหนั กเห

รินโซ่ วกลับไปยังตาหนั กฉางเล่อทัง้ หมดไม่ถึงสองชัวยาม
่ แต่
213
คุ ณ หนู ร องตระกูล เฉิ นกลับ ได้ ก ลายเป็ นบุ ค คลที่ ผู้ค นต่ า ง
่ ง้ ราชสานักต้าจิ้นล้วนร้อนระอุขึ้นมาเพราะ
กล่าวขวัญถึง ทัวทั
นาง

แม้นเฉินฮวายมิได้เจตนาฟั งแต่กไ็ ด้ยินมาว่าคุณหนูรอง

ตระกูลเฉินอาเจียนใส่ องค์จกั รพรรดิต่อหน้ าพระประยูรญาติ
และเหล่าขุนนางอย่างไม่กลัวสิ้นเปลืองเลยสักนิด

กลิ่นนัน้ เรียกได้ว่าเหม็นเปรี้ยวอย่างยิ่ง เดือนแปดสาย

ลมพัดโชย เพียงวูบหนึ่ งที่ พดั ผ่านก็ทาให้งานเลี้ยงเทศกาลไหว้
พระจันทร์นัน้ ล้มพังไม่เป็ นท่าแล้ว

ตามความคิ ด เฉินฮวายนั น้ องค์จกั รพรรดิ ท รงกระท า

ตนเองแท้ๆ แม้แต่คนอื่นยังมองออกว่าเฉินหวงโฮ่วได้กลิ่นยา
สมุนไพรแล้วท้องไส้ปัน่ ป่ วน นางไม่ชอบอย่างกลิ่นนัน้ อย่างยิ่ง
แต่ พระองค์กย็ งั ใช้ มนั เป็ นเครื่องมือพิสูจน์ ความรักและความ
อดทนที่เฉินหวงโฮ่วมีต่อพระองค์ บีบบังคับให้นางดื่มทุกวัน นี่
เท่ ากับย้ายหินมาทับเท้ าตน หลังจากนี้ หากผู้คนทัง้ หลายเห็น
องค์จกั รพรรดิคงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงกลิ่นอาเจียนบนพระวรกาย
พระองค์เป็ นแน่

214
 เฉินฮวายตามองค์จกั รพรรดิกลับมายังห้องเสือดาว ยังมิ
ทันได้เข้าไปรายงาน ก็ได้ยินองค์จกั รพรรดิตรัสพระสุรเสียงอัน
ดังด้วยความลิงโลด

“หรูอี้! หรูอี้! ” หลังจากนั น้ ก็เงยพระพักตร์ขึ้น ฟ้ าแล้ว

ทรงสรวลออกมา “เจ้ามีแล้ว! ในที่ สุดเจ้าก็มีแล้ว...เจ้าได้ยินที่
หมอหลวงพูดหรือไม่? ! ”

เฉินฮวายฉี กยิ้มเห็นฟั นแต่ ไร้เสี ยงหัวเราะออกมาโดย

พลัน เขาทาเรื่องผิดพลาดแต่สวรรค์กลับประทานเรื่องน่ ายินดี
ลงมา บางที อ งค์จ กั รพรรดิ อ าจจะปล่ อ ยเขาไปดังผายลมสั
่ ก
ครัง้ ! สวรรค์!

เฉิ นหรูอี้ คิ ด ในใจ นางมิ ไ ด้ หูห นวก เหตุ ใ ดจะไม่ ไ ด้ ยิ น

หมอหลวงเอ่ยว่าในที่สดุ นางก็ตงั ้ ครรภ์แล้ว

ที่ แท้ หลายวันมานี้ นางได้กลิ่นยาสมุนไพรคราใดก็ร้สู ึ ก

อยากอาเจียนมิใช่เป็ นเพียงเพราะกลิ่นของมันเท่านัน้ แต่เพราะ
อยู่ในระหว่างตัง้ ครรภ์นัน่ เอง

“ฝ่ าบาทพ่ะย่ะค่ ะฝ่ าบาท ทูลฝ่ าบาท...” หมอหลวงเห็น

พระพักตร์ยินดีจนแทบปริแตกขององค์จกั รพรรดิแล้วในใจก็มิ

215
อยากจะรบกวนความสุขของพระองค์ แต่หากมิรบกวนพระองค์
อย่ าว่ าแต่ ความสุข ในใจเขาเลย แม้แต่ อนาคตอันสวยงามก็
อาจหมดสิ้นไปทันที

เขารี บ เอ่ ย ว่ า “ทรงครรภ์ส ามเดื อ นงดเรื่ อ งในห้ องหอ

ครรภ์ของเฉินเฟยยังมิทนั แข็งแรง แนะนาให้...”

กล่าววาจายังมิทนั จบก็ถกู พระสุรเสี ยงเกรี้ยวกราดของ

องค์จกั รพรรดิข่ขู วัญจนเผลอกลืนมันลงท้องไป

“เจ้าว่ าอันใด? ไม่แข็งแรง? ไม่แข็งแรงได้ อย่างไร? ! ”

เซียวเหยี่ยนหน้ าเปลี่ยนสีไปโดยพลัน ใบหน้ าเขียวคลา้ ไปหมด

เขาไม่ได้มีบุตรมาห้าหกปี มาแล้ว ในที่ สุดสตรีที่เขารักก็

ตั ง้ ครรภ์ ใ ห้ แ ก่ เ ขา แต่ ก ลับ บอกเขาว่ า ครรภ์ ไ ม่ แ ข็ ง แรง
หมายความเช่นใดกัน?

ต้องการชีวิตเขาหรือไร！

เฉินหรูอี้ปิดหูตนไว้ ในหัวล้วนเกิดเสี ยงดังวึ่งๆ เพราะ

เสี ยงอันดังของเขา นางตบหลังมือเขาเบาๆ อย่างปลอบใจว่า
“ท่านอย่างเพิ่งร้อนใจไป ฟังหมอหลวงเสียก่อนเถิด”

216
 หมอหลวงจึงโล่งอกลงได้ อย่างน้ อยในสองคนก็ยงั มี ผู้
หนึ่ งที่สามารถสื่อสารได้อย่างปกติ มิเช่นนัน้ เขาก็กลัวเหลือเกิน
ว่าจะถูกลากไปโบยโดยไม่ตรัสถามสักคาเพราะความกริ้วของ
องค์จกั รพรรดิ ที่ แปลกคือปกติพระองค์มกั จะสงบเยือกเย็นต่อ
หน้ าเหล่าขุนนางเสมอ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ าพระสนมรักทัง้ ที่ ตาย
ไปแล้วและยังไม่ตายพระองค์กลับคล้ายดังคนคลุ ่ ่มคลัง่ ทาให้
ตอนนี้ เขาแทบป่ วยไปด้วย ขอเพียงเรื่องใดเกี่ยวพันถึงพระสนม
รักขององค์จกั รพรรดิ หัวใจของเขาล้วนกระโดดขึ้นมาที่ ลาคอ
ทุกครา

“เรือ่ งนี้ มิได้รา้ ยแรงอันใด ขอเพียงพยายามนอนพักผ่อน

อยู่ บ นเตี ย ง เคลื่ อ นไหวร่ า งกายให้ น้ อย งดเรื่ อ งบนแท่ น
บรรทม” หมอหลวงเอ่ยด้วยความสัตย์ซื่อ ความจริงที่เขาอยาก
บอกก็คือเงื่อนไขข้อสุดท้ายต่างหาก

องค์จ กั รพรรดิ ท รงเป็ นโรคย ้า คิ ด ย ้า ท า จะบอกว่ า รัก

เดียวใจเดียวก็มิใช่ เมื่อคนเก่าตายทรงเศร้าพระทัยอย่างมาก
หกเจ็ดเดือน พระองค์กม็ ีคนใหม่เช่ นนี้ ทุกคราไป แต่ กท็ รงรัก
และโปรดปรานอย่างที่สุดกระทังตายจึ ่ งได้เปลี่ยนคนใหม่ หาก
บอกว่ามิรกั เดียวใจเดียว พระองค์กม็ ีสตรีเพียงคนเดียว มิเคย
โปรดปรานพระสนมสองคนในเวลาเดียวกันเลย ทาให้ผคู้ นต่าง
รูส้ ึกแปลกใจยิ่ง
217
 เขาเพี ย งกลัว ว่ า องค์จ กั รพรรดิ ที่ ท รงหนุ่ มแน่ นจะคึ ก
คะนองเกินไปจนทาให้เฉินเฟยได้รบั บาดเจ็บและทาให้ทายาท
ที่ ยากจะได้มาผู้นี้อนั ตรธานหายไป ถึงตอนนั น้ องค์จกั รพรรดิ
คงมิคิดว่าเป็ นความผิดของพระองค์ ไม่แน่ ว่าอาจโทษผู้ที่ตรวจ
รัก ษาเฉิ นเฟยก็เ ป็ นได้ ดัง นั น้ เขาต้ อ งพูด ให้ เ กิ น จริ ง ไปก่ อ น
เล็ก น้ อ ย องค์จ กั รพรรดิ จ ะได้ ร ะวัง และหลี ก เลี่ ย งการเสวย
ผลไม้รสขมแล้วหาคนรับผิดของพระองค์

แม้นว่าหมอหลวงจะคิดว่าตนตักเตือนอย่างไว้ไมตรีแล้ว
มิได้กล่าวว่าเป็ นเรื่องร้ายแรงอันใด แต่ องค์จกั รพรรดิกย็ งั คง
่ ญแขวน แรงฝ่ าพระหัตถ์ที่โอบเอวเฉินหรูอี้อยู่นัน้ กลับ
อกสันขวั
คลายออกทันที พระพักตร์เคร่งเครียด มีเพียงพระองค์ที่ทราบดี
ว่ าตนมิอาจแสดงสี หน้ า อัน ใดได้ มากนั กเพราะมัน แข็ง ชาไป
หมดแล้ว

“ต่ อไปหน้ าที่ ดูแลครรภ์ของเฉินเฟยนัน้ มอบให้เจ้าแล้ว

เจิ้นเชื่อในฝี มือการแพทย์ของเจ้า หวังว่าเจ้าจะไม่ทาให้เจิ้นต้อง
ผิดหวัง” เซียวเหยี่ยนนิ่งไปครู่หนึ่ งจึงเอ่ยด้วยน้าเสียงราบเรียบ
ขึน้ มาอีกว่า “อืม สิ่งใดที่เป็ นของต้องห้ามท่านเขียนใส่กระดาษ
แล้วนาไปให้ นางกานั ลที่ ห้องเครื่องของห้ องเสื อดาวด้วย ทุก
สามวัน ให้ มาตรวจดูอ าการเฉินเฟยหนึ่ ง ครัง้ และเลื อ กหมอ

218
หญิง ฝี มือดี มาพ านั กที่ นี่ส กั คน เฉินเฟยจะได้ เ รี ยกมาดูแลได้
สะดวก”

ทรงสังการทุ
่ กอย่างได้อย่างครบครัน องค์จกั รพรรดิจบั
มือนางอยู่เช่นนัน้ กระทังหมอหลวงออกไป
่ นางจึงรู้ว่าพระหัตถ์
ของพระองค์สนเทาเพี
ั่ ยงใด คล้ ายถูกสังให้ ั ่ ่ เช่ นนั น้ ก็มิ
่ สนอยู
ปาน

“ไม่เป็ นไรนะ อาเหยี่ ยน” เฉินหรูอี้กมุ มืออันเย็น เฉี ยบ

ของเขาไว้ “ในที่สดุ ข้าก็มีครรภ์แล้ว ท่านควรดีใจจึงจะถูก”

เซียวเหยี่ยนรูส้ ึกลาคอแห้งผาก ขาเกร็งแข็งไปหมด

เขาดีใจแต่กลับเครียดมากกว่า ครรภ์ไม่แข็งแรงงัน้ หรือ

หากไม่ ร ะมัด ระวัง ลู ก น้ อยที่ เ พิ่ ง ได้ ม าก็อ าจหายไปในทัน ที
สวรรค์เท่ านั น้ ที่ ร้วู ่าเขาเฝ้ ารอบุตรที่ เกิดจากเขาและเฉินหรูอี้
เพียงใด

ผ่านไปครู่หนึ่ ง เฉินหรูอี้เห็นเขายังคงสันเทาอยู
่ ่ดงั เดิม
จึงอดเอ่ ยออกมาไม่ได้ว่า “อาเหยี่ยน ท่ านไม่คิดจะไปเปลี่ ยน
อาภรณ์ก่อนแล้วค่อยมาพูดคุยกันหรือ...มันเหม็นเสียจนข้าเริ่ม
คลื่นไส้อีกแล้ว...”

219
 นางกะพริบตาปริบๆ มองเซียวเหยี่ยน นางซาบซึ้งที่ เขา
เห็น นางอาเจี ย นโอ๊ก อ๊า กเช่ น นั น้ แล้ ว ก็รี บ เชิ ญ หมอหลวงมา
ทัน ใดโดยไม่ แ ม้ แ ต่ จ ะเปลี่ ย นอาภรณ์ ต น ทว่ า ยามนี้ เ ป็ นฤดู
สารท ลมล้วนพัดโชยเข้ามาทางหน้ าต่างที่เปิดไว้อยู่เป็ นระลอก
กลิ่นเหม็นเปรี้ยวนัน้ ยิ่งฟุ้งกระจาย อีกอย่างอาเจียนก็ยงั คงติด
อยู่บนอาภรณ์ เขา แม้นนางพยายามไม่มอง แต่ เจ้าสิ่งนั น้ ช่ าง
โดดเด่นนัก สายตาจึงอดมองไปที่มนั ไม่ได้

เซียวเหยี่ยน “......”

สตรีผนู้ ี้ ช่างไร้จิตสานึ กนัก!

“ไปนอนที่ เตี ยงก่อน” เขาค่อยๆ ประคองนางไปที่ เตี ยง

กระทังเห็
่ นนางนอนลงบนเตี ยงมองดูเขาด้วยสายตาที่ เต็มไป
ด้วยความหวัง เขาเงียบอยู่นานสุดท้ายจึงเอ่ยออกมาว่า “ได้ ข้า
จะไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้ ! ”

“รีบกลับมาด้วย” เฉินหรูอี้ลูบท้ องตนเบาๆ ไม่อยากจะ

เชื่อว่าบัดนี้ ได้มีชีวิตน้ อยๆ เกิดขึน้ ในร่างของนางแล้ว

“เมล็ดพันธุข์ องอาเหยี่ยน...”

220
 เซี ยวเหยี่ ยนยังมิทนั ก้ าวพ้นประตูไปจึงได้ ยินนางทอด
ถอนใจเอ่ ยคานี้ ออกมา ทาเอาเท้ าเขาแทบพลิก เขาพลันหัน
ขวับมามองเฉินหรูอี้จึงเห็นนางมองที่ ผ้าม่านพร้อมทัง้ ระบาย
ยิ้มเต็มหน้ า มิได้หนั มองเขาแม้เพียงนิด เขาจึงเปิดประตูเดิน
ออกไปเงียบๆ

เมื่ อ เปิ ดประตู อ อกมาก็เ ห็น เฉิ นฮวายขวางอยู่ ที่ ห น้ า

ประตูจึงอดแปลกใจไม่ได้

“เหตุ ใ ดเจ้ า จึ ง กลับ มาเร็ว ถึ ง เพี ย งนี้ ? ” เขาถามด้ ว ย

รอยยิ้ม

เฉินฮวายทราบดีว่าที่องค์จกั รพรรดิทรงเบิกบานพระทัย
มิใช่เพราะได้พบเขา แต่เป็ นเพราะเฉินเฟยตัง้ ครรภ์ต่างหากจึง
ได้พระอารมณ์ ดี พระโอษฐ์คลี่ยิ้มมิอาจหุบลงได้ เมื่อพบเขาก็
ยังคงมีท่าทางเช่ นนัน้ อยู่ ช่างดูโง่งมดังเฒ่
่ าชราในหมู่บ้านเขา
เสียจริง พระโอษฐ์นัน้ ฉี กกว้างจนแทบทะลุถึงสวรรค์แล้ว

“ทูลฝ่ าบาท” เขาพยายามอดกลัน้ ต่ อกลิ่นเหม็นบนพระ

วรกายขององค์จกั รพรรดิพลางขยับตนไปด้านหลังพระองค์ กด
เสียงเบาตา่ แล้วทูลเล่าถึงเรื่องราวทัง้ หมดในตาหนักเหรินโซ่ ว
ต่อองค์จกั รพรรดิ
221
 “ฝ่ าบาททรงโปรดอภัยที่หม่อมฉันมิอาจขวางไท่โฮ่ว...”

“ไท่โฮ่วบ้าบิ่นถึงเพียงนัน้ แม้นเจิ้นอยู่กไ็ ม่แน่ ว่าจะขวาง

นางได้” เซียวเหยี่ยนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเดินเข้าไปที่ ห้องด้านข้าง เฉินฮวายก็คอยปรนนิบัติ

ผลัด เปลี่ ย นฉลองพระองค์ให้ อ งค์จกั รพรรดิ เขาอดแปลกใจ
ไม่ได้จริงๆ คิดไม่ถึงว่าองค์จกั รพรรดิจะทรงตรัสวาจาเช่นคน
ปกติได้ เป็ นดังเขาคาดไม่
่ มีผิด เมื่อพระองค์พระอารมณ์ ดีนัน้
สิ่งใดล้วนง่ายยิ่ง

เขายอมลดอายุตวั เองอีกสิบปี เพื่อแลกกับการที่เฉินหวง

โฮ่ ว สามารถคลอดบุต รออกมาได้ อ ย่ า งปลอดภัย ท าให้ อ งค์
จักรพรรดิทรงพระเกษมสาราญเช่ นนี้ ไปอี กสักระยะ ซึ่ งทาให้
พวกเขาเหล่าข้าทาสบริวารได้มีชีวิตที่ สุขสงบและเบิกบานอัน
ยากจะหาได้ยิ่งสักคราในชีวิตของการปรนนิบตั ิ องค์จกั รพรรดิ

“ความหมายของพระองค์คือ? ”

“ให้โจวเฉี ยงส่งคนไปจับตาดูตระกูลหลิวไว้ หากมีความ

เคลื่อนไหวใดให้มารายงานทันที” เซียวเหยี่ยนเอ่ยเสียงเบา หัน

222
มองไปยังอาภรณ์ ที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นคลุ้งของอาเจียนซึ่ ง
กองอยู่บนพืน้ แล้วยิ้มออกมาอีกครังอย่
้ างอดไม่ได้

เฉินฮวายคิดในใจว่า มิอาจหยุดโอสถได้

โอสถขององค์จกั รพรรดิมิอาจงดเว้น!

ทุ ก วัน ที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ทรงส าราญใจล้ ว นเป็ นวัน ที่

อากาศแจ่มใส!

ทุกการเคลื่อนไหวในห้ องเสื อดาวล้วนได้ รบั การสนใจ

จากคนทัง้ หลาย ยิ่งมิต้องเอ่ยถึงเฉินหรูอี้ที่อาเจียนออกมาต่ อ
หน้ าพระประยูรญาติและเหล่าขุนนางใหญ่ในราชสานั ก แม้น
มิได้ประกาศไปทัวหล้
่ า แต่เมื่อองค์จกั รพรรดิเชิญหมอหลวงไป
ตรวจอาการ แล้วหลังจากนัน้ ก็ทรงเบิกบานจนพระโอษฐ์แทบ
ปิดไม่มิด ทุกคนก็มนใจว่
ั่ าเฉินเฟยได้ตงั ้ ครรภ์แล้วอย่างมิต้อง
สงสัย

จวนจงหย่ ง โหวดัง่ เรื อ ลอยสู ง ขึ้ น ตามน้ า ไม่ มี ส ายตา

เกลียดชังหรือสร้างความลาบากใดๆ ให้อีกต่อไป ตระกูลเฉิน
ค่อยๆ เข้ามาแทนที่ ตระกูลต่ งและตระกูลหลิว กลายเป็ นพระ
ญาติอนั ดับหนึ่ งในเมืองหลวงทันที

223
 ข่ า วการตัง้ ครรภ์ข องคุณ หนู ร องตระกูล เฉิ นเพิ่ ง แพร่
ออกไป กลับ มี ข่ า วอดี ต สามี ข องคุณหนู ร องตระกูล เฉิ นที่ ถ กู
เนรเทศออกไปเป็ นทาสที่ ชายแดนนั น้ ถูกโจรทาร้ายจนตาย
ระหว่างเดินทาง ข่าวนี้ ลือในเมืองหลวงอยู่นาน ตอนที่เฉินหรูอี้
ได้ยินข่าวในห้องเสือดาวนัน้ ก็ผ่านไปสองเดือนแล้ว อายุครรภ์
ของนางได้สามเดือนพอดี

ครรภ์ของนางแข็งแรงดี แล้วเพราะองค์จกั รพรรดิคอย

ดู แ ล ทัง้ หาของบ ารุ ง มาให้ น างกิ น เสมอ จนนางหน้ ากลม
ประหนึ่ งลูกหนังที่ถกู เป่ าลมไม่มีผิด ผิวพรรณขาวผ่องแก้มแดง
ระเรือ่ ดุจผลผิงกัว่

แค่เฉินหรูอี้ได้ ฟังก็ทราบทันที ว่าเป็ นฝี มือของเฉินว่าน

เหนี ยน เขาสาบานไว้นานแล้วว่าหากมิฆ่าเจียงต๋าเพื่อแก้แค้น
ให้เฉินจี๋เสียง เขาจะไม่ขออยู่เป็ นคน

ทว่าผูใ้ ดจะคาดคิดว่าเรื่องกลับพลิกผันไปจนผูค้ นไม่อาจ

คาดเดาได้...

เจียงต๋าตายแล้วแต่บิดาของเจียงต๋ายังอยู่ เดิมเขาก็เป็ น
ทหารลาดตระเวน ฝี มือการรบเก่งกาจ เขาไม่เพี ยงสลัดหลุด

224
จากพยัค ฆ์ ไ ด้ แ ต่ จ ับ มัน ไว้ อ ย่ า งแม่ น มัน่ แล้ ว น าตั ว มัน ไป
ฟ้ องร้องว่าจงหย่งโหวจ้างวานฆ่าคนที่ศาลต้าหลี่ในเมืองหลวง

225
 214 ปะทุ

ความจริงเฉินหรูอี้กไ็ ม่ทราบว่าองค์จกั รพรรดิที่เคยเห็น

เฉินว่านเหนี ยนเป็ นศัตรูหวั ใจ ยังคงรู้สึกเช่นนั น้ อยู่อีกหรือไม่
แม้นหลังจากฐานะที่ แท้ จริงของนางได้ถกู เปิดเผย พระองค์ก็
ยังคงมิได้รสู้ ึกดีต่อตระกูลเฉิน

ยามนั ้น ที่ ท รงแต่ ง ตัง้ เฉิ นว่ า นเหนี ยนเป็ นจงหย่ ง โหว
เพราะฐานะอันพิเศษของเซี ยวเสี่ยวอวี้ ไม่มีผ้ใู ดรู้ความจริงทุก
อย่างและสามารถใช้ งานได้แล้ว ตระกูลเฉินก็มีเพียงเฉินว่าน
เหนี ยนเท่านัน้ ที่ สามารถพระราชทานบรรดาศักด์ ิ ให้ได้ จึงต้อง
เลือกเขาอย่างไร้หนทาง

ยามนี้ นางหวนคืนมาในร่างคุณหนู รองตระกูลเฉินและ

พ านั ก อยู่ ว งั ได้ ส ามสี่ เ ดื อ นแล้ ว ชื่ อ เสี ย งในวัง หลัง ก็นั บ เป็ น
อันดับหนึ่ ง โดดเด่นกว่าผู้ใดในเวลานี้ คนทัวหล้ ่ าล้วนทราบดี
ว่าเฉินจี๋ เสี ยงเป็ นพระสนมคนใหม่ที่องค์จกั รพรรดิทรงโปรด
ปราน แต่ ก ลับ มิ เ คยพระราชทานต าแหน่ งหรื อ รางวัล ใดให้
ตระกูลเฉินเลยสักครา ตระกูลเฉินยื่นป้ ายขอเข้าวังอยู่หลาย
ครัง้ ก็ยงั ถูกองค์จกั รพรรดิส่งคืนกลับไป หากมิใช่ เพราะหลาย
วัน มานี้ น างรู้สึ ก ถึ ง ความผิ ด ปกติ บ างอย่ า ง จึ ง เอ่ ย ถามด้ ว ย

226
ความกังวล คาดว่าตระกูลเฉินคงยังถูกองค์จกั รพรรดิกีดกันไป
อีกนาน

ตระกูลเฉินคิดว่านางเป็ นพวกเลือดเย็น ไร้น้ าใจ ส่ วน

นางก็คิดว่าตระกูลเฉินไม่สอบถามสุขทุกข์

ตระกูลเจียงไปฟ้ องที่ศาลต้าหลี่ทาให้ผคู้ นต่างรู้กนั ไปทัว่

เฉินว่านเหนี ยนมีตาแหน่ งเป็ นจงหย่งโหวจึงมิได้ถกู คุมขัง แต่ก็
ไปขึ้นศาลอยู่หลายครัง้ เพราะต้ องสอบปากคาเขา ข่าวนี้ แพร่
สะพัดไปทัวเมื่ องหลวง ทว่าองค์จกั รพรรดิกลับมิได้แสดงท่ าที
ใด ทาให้เรือ่ งราวยังคงอยู่ในสภาวะของการเฝ้ าดูท่าที

ตระกูลเฉินกลับร้อนรนดุจคนบ้ารีบส่ งคนมาแจ้งในวัง
หวัง ให้ เ ฉิ นหรูอี้ พูด เกลี้ ย กล่ อ มองค์จ กั รพรรดิ ใ ห้ ท รงเห็น แก่
ความสัมพันธ์ พระองค์คงมิคิดเอาชี วิตเฉินว่านเหนี ยน พี่ชาย
ภรรยาพระองค์จริงๆ กระมัง

ไหนเลยจะทราบว่าประตูวงั มีการรักษาอย่างแน่ นหนา

วาจาแม้เพียงคาก็มิอาจเล็ดลอดเข้าไปได้

“...เหนี ยงเหนี ยง ท่านต้องช่วยโหวเหยี่ยนะ เจียงต๋าผูน้ ัน้

อย่างไรก็มีความผิดสมควรรับโทษ เหตุใดจึงมาเกี่ยวพันกับโหว

227
เหยี่ ย ได้ ? คนชัว่ ย่ อ มได้ ร บั กรรม บัด นี้ ท่ า นเป็ นถึ ง พระสนม
ตระกูลเจียงตกต่าดังสุ ่ นัขตกน้ าก็มิปาน โหวเหยี่ ยจะต้ องการ
ชีวิตเขาไปทาไมกัน? ”

สตรีสกุลสวี ภรรยาจงหย่งโหวยื่นป้ ายเข้ าเฝ้ าหลายสิบ

ครัง้ ในที่ สุ ด ก็ไ ด้ พ บเฉิ นหรูอี้ นางกุม มื อ เฉิ นหรูอี้ ไ ว้ ไ ม่ ย อม
ปล่อย

เฉินหรูอี้มองใบหน้ าอันจริงจังเคร่งขรึมของพี่ สะใภ้ตน

คาดว่าคงมิทราบจริงๆ ว่าเรื่องนี้ เป็ นฝี มือของเฉินว่านเหนี ยน
น้ าเสียงจึงได้แข็งขืน ท่าทางเรียกได้ว่าน่ าเกรงขามยิ่ง “หม่อม
ฉันว่าตระกูลเจียงคงคิดจะแก้แค้นตระกูลเฉินของเราเป็ นแน่ ! ”

เฉินหรูอี้ฟังออกถึงความนั ยในวาจาของฮูหยินจงหย่ ง
โหวว่าเรื่องนี้ นัน้ มีสาเหตุมาจากนาง นางต้ องรับผิดชอบช่ วย
ขจัดมลทินให้ เฉินว่านเหนี ยน เพียงแต่ ท่าทางนัน้ อ่อนน้ อมยิ่ง
มิได้บงั คับบอกนางออกไปตามตรงว่านางควรทาสิ่งใด

นางเพียงคิดว่า เฉินว่านเหนี ยนส่งคนเช่นใดไปฆ่าคนปิด

ปากถึงได้ซดั ทอดมาถึงตนจนทาต้องเข้าไปพัวพันเช่นนี้

228
 “พี่ สะใภ้วางใจเถิด เรื่องนี้ ข้ามีส่วนต้ องรับผิดชอบ...ข้า
จะไม่ให้พี่ใหญ่ต้องมาแบกหม้อดาแทนข้าเป็ นแน่ ” เฉินหรูอี้เอ่ย
อย่างยิ้มแย้ม แล้วควักเอาบ๊วยแห้งรสเปรี้ยวออกมาจากขวด
กระเบือ้ ง กัดกินอย่างเอร็ดอร่อย ทว่ากลับทาให้ฮูหยินจงหย่ง
โหวน้าลายไหลตามไปด้วย

“นี่ มิใช่ การแบกหม้อดา เราเป็ นครอบครัวเดียวกัน เจ้า

ถูก รัง แก พี่ ช ายเจ้ า ออกหน้ า แทนก็เ ป็ นเรื่ อ งธรรมดา” สตรี
สกุล สวี ก ลื น น้ า ลายลงคอตน แล้ ว เอ่ ย ว่ า “แต่ ปั ญ หาคื อ พระ
สนมมีอานาจบารมีมากถึงเพียงนี้ ทัง้ ยังกาลังตัง้ ครรภ์ มีวาสนา
อันดีเหนื อคนนับหมื่น ตระกูลเจียงกลับถูกเหยียบจมโคลนแล้ว
ตระกูลเฉินของเรายังต้ องการชี วิตเขาไปไย? พวกเขาคงรู้สึก
ขวางหูขวางตามาก มิอาจทนเห็นพระสนมมีชีวิตที่ ดีจึงคิดใส่
ร้ายตระกูลเฉิน หรือไม่กอ็ ยากได้เงินสักก้อนเป็ นแน่ อย่างไร
บุตรชายตระกูลเจี ยงก็ตายไปแล้ว บิดาเขาอาจวางแผนเพื่ อ
อนาคตยามแก่เฒ่าของตน หาเงินได้เท่ าใดก็คงยินยอมทัง้ สิ้น
กระมัง? ค็คก้กานไมด”

“พระสนมคิดเห็นเช่นใดหรือ? ”

เฉินหรูอี้กินบ๊วยอย่างออกรสออกชาติ เหตุผลทุกอย่าง
นางล้วนกล่าวมาหมดแล้ว ยังมีอนั ใดให้พดู อีกเล่า?
229
 ผู้อื่นมองก็คิดเช่ นเดี ยวกันกับนาง ไม่มีเหตุผลใดที่ ต้อง
ไปฆ่ าแกงเขา ทว่าฟ้ ารู้ดินรู้จกั รพรรดิรู้ เฉินว่านเหนี ยนรู้ นาง
เองก็ร้.ู ..เฉินจี๋เสี ยงถูกเจียงต๋าบีบคัน้ จนตาย นางตายไปตัง้ แต่
คราที่ แ ขวนคอนั ้น แล้ ว เฉิ นว่ า นเหนี ยนมี เ หตุ จู ง ใจที่ จ ะฆ่ า
เจียงต๋าอย่างแน่ นอน

เพียงแต่วาจาเหล่านี้ นางล้วนมิอาจบอกแก่ฮหู ยินจงหย่ง

โหวได้

ฮูห ยิ น จงหย่ ง โหวนั น้ ตัง้ ครรภ์ไ ด้ สี่ เ ดื อ นแล้ ว เฉิ นหรูอี้

กลัวว่าหากเอ่ยออกไปอาจทาให้นางตกใจจนเสียขวัญได้

“ข้าไม่มีความคิดเห็นใด หากจักต้องชดใช้ด้วยชี วิตก็ให้

เป็ นข้าที่ต้องชดใช้เถิด คงมิให้พี่ใหญ่ต้อง...”

“ผูใ้ ดชดใช้ชีวิต ชดใช้ชีวิตให้ใคร? ”

เฉินหรูอี้ยงั กล่าวมิจบคาก็ถกู องค์จกั รพรรดิที่ผลักประตู

เข้ามาจากด้ านนอกเอ่ ยตรัสบทเสี ยก่ อน นางเห็นพระพักตร์
หล่อเหลานั น้ เคร่งเครี ยด พระขนงแทบจะผูกกันเป็ นปมแล้ว
นัยน์ ตาหงส์เย็บเยียบดุจเกล็ดน้าแข็ง ภรรยาจงหย่งโหวพลันขา

230
อ่ อ นไปทัน ใด รี บ ร้ อ นลงจากเก้ า อี้ แ ล้ ว คุก เข่ า ลงบนพื้ น และ
ประคองท้องตนไว้ในท่าคุกเข่า

“เจิ้น ว่ าเจ้าความจาเสื่ อม นั บ วัน ยิ่ ง พูด จาเหลวไหล! ”

เซี ยวเหยี่ยนกล่าวอย่างเย็นชา “เจ้าไม่ร้หู รือไรว่าตนตัง้ ครรภ์
บุต รของเจิ้น อยู่? ยัง กล่ าววาจาเช่ น นี้ เจ้ าให้ ค วามส าคัญกับ
บุตรของเจิ้นคนนี้ มากมายเพียงใดกัน? ! ”

...นางคิดไว้แล้วเชียว ความคิดขององค์จกั รพรรดิต้องวิ่ง

ไปไกลถึงแดนเจ่าวา*เป็ นแน่

เฉินหรูอี้ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว ครรภ์นี้มิได้ทาให้นางจิตใจ
อ่อนแอซึมเศร้าแต่กลับทาให้โรคขององค์จกั รพรรดิกาเริบขึ้น
ทุกวันเทพมังกรจักต้องโผล่มา ตรัสกล่าววาจาไพเราะทัง้ งดเว้น
การถวายพระพร ทรงมิให้ บริวารมาแจ้งแก่นาง หากพระองค์
คิดเสด็จมาเมื่อใดก็มาเมื่อนัน้ ...

ปัญหาคือวันหนึ่ งทรงเสด็จมาถึงเจ็ดแปดรอบ ประเดี๋ยว

ก็เสด็จมาจนไม่ทราบว่าจะโผล่มาทางหน้ าต่างหรือประตูกนั แน่
ทาให้นางตกใจเสียขวัญไปหมดแล้ว

231
 องค์จกั รพรรดิทราบดีว่าฮูหยินจงหย่งโหวเข้าวังมาเพื่อ
สนทนากับนาง พระองค์ยงั เสด็จมาในยามนี้ อี ก ทาให้ นางอด
สงสัยถึงเจตนาขององค์จกั รพรรดิมิได้

หากมิ ใ ช่ เ พราะเห็ น ท่ า ทางอัน น่ าเกรงขามขององค์

จักรพรรดิ นางคงสงสัยกระทังว่ ่ าพระองค์ลอบฟังอยู่ข้างกาแพง
เป็ นแน่ มิ เ ช่ น นั น้ เหตุ ใ ดจึ ง ได้ บ งั เอิ ญ ถึ ง เพี ย งนี้ เมื่ อ นางเอ่ ย
วาจาที่พระองค์มิชมชอบ พระองค์กโ็ ผล่ออกมาพอดี!

“ฝ่ าบาทเหตุใดจึงมีเวลาเสด็จมาเล่าเพคะ? ” เฉินหรูอี้

ค่อยๆ ลุกขึ้นเดินเข้าไปกุมพระหัตถ์องค์จกั รพรรดิไว้ พระองค์
ทรงอดกลัน้ อย่างยิ่งจึงสามารถห้ามมิให้ ตนสะบัดมือนางออก
ได้ เพราะห่ วงครรภ์ของนางที่ เพิ่งพ้นระยะระวังเป็ นพิเศษมา
ทว่ า สายพระเนตรนั น้ กลับ มองนางคล้ า ยนางเสี ย สติ ไ ปแล้ ว
กระนัน้

เขาวิ่งมาที่ นี้ทุกวัน วันละแปดรอบ แต่นางกลับถามเขา

ว่า...เหตุใดจึงมีเวลาว่างเสด็จมา?

ความจริงทุกคราที่ เขามาหา นางล้วนเบิกตากลมโตนัน้

ขึน้ ทาประหนึ่ งเขาไม่มีตวั ตน! ?

232
 “อืม ก็ว่างเช่นนี้ เสมอ” เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึน้

เฉินฮวายคิดในใจว่า องค์จกั รพรรดิผ้เู ป็ นดังธารน

่ ้ าแข็ง
พันปี กลับดูมีพระอารมณ์ ที่หลากหลายขึ้นมากหลังจากได้พบ
กั บ เฉิ นหวงโฮ่ ว แต่ ปั ญหายามนี้ คื อ ทรงมี พ ระอารมณ์
หลากหลายมากเกินไป...จนทาให้คนแทบโมโหตายแล้ว

เฉินหรูอี้ตกตะลึงไป นางพูดได้หรือไม่ว่าตนนั น้ คงเคย

ชิ น กับ การทารุณ แล้ ว หลัง จากที่ น างตัง้ ครรภ์อ งค์จ กั รพรรดิ
กลับ ไม่ เ คยตรัส วาจาประชดประชัน เช่ น นี้ อี ก เลย นางคิ ด ถึ ง
เหลือเกิน!

“ฝ่ าบาททรงนัง่ ลงก่อน” นางรีบดึงเขาไปนัง่ บนเก้าอี้คน

งาม “ข้ากับพี่สะใภ้กาลังคุยกันออกรสเชียว...ข้าไม่ร้เู ลยว่าเรือ่ ง
ของตระกูล เจี ย งจะยุ่ง ยากปานนี้ ทัง้ ยัง เกี่ ย วพัน ไปถึ ง พี่ ใหญ่
เรื่องนี้ มีต้นเหตุมาจากข้า จะให้พี่ใหญ่ต้องมาแบกรับแทนข้าได้
อย่างไร”

วาจานี้ ของเฉินหรูอี้นับว่าเป็ นการอธิบายต่ อคาถามที่

องค์จกั รพรรดิได้ เอ่ ยถามขึ้น ผู้ใดจะทราบเมื่อพระองค์ได้ ฟัง
กลับขมวดพระขนงเป็ นปม “อะไรที่ เรียกว่าแบกรับแทนเจ้า?
เจ้าเกี่ยวอันใดด้วย? หากเป็ นเพราะเจ้า เหตุใดตระกูลเจียงจึงมิ
233
ฟ้ องเจ้า แต่ กลับฟ้ องจงหย่งโหว? ” เซี ยวเหยี่ ยนเอ่ ยน้ าเสี ยง
เย็นเยียบต่ อว่า “เขาทาสิ่งใด เขาย่อมชัดเจนดีที่สุดมิใช่ หรือ?
เรื่องเกิดขึน้ แล้ว กลับคิดมาหาเจ้าให้ช่วย ตอนนัน้ ควรทาตัวให้
มือเท้าสะอาด มิต้องกระทาสิ่งใด แต่หากทาก็ไม่ควรให้ผคู้ นพบ
เห็น! ”

เฉินหรูอี้พลันสันสะท้
่ านในใจวูบหนึ่ ง องค์จกั รพรรดิทรง
แน่ พระทัยว่าเฉินว่านเหนี ยนเป็ นผู้ลงมือทามิใช่เรื่องเข้าใจผิด
ความจริงเป็ นเพราะพระองค์มีอคติหรือเพราะองครักษ์เสื้อแพร
มีหลักฐานยืนยันความผิดแล้วกันแน่ ?

ฮูหยินจงหย่งโหวเป็ นผู้ไม่ทราบเรื่องราวใด ครัน้ ได้ฟัง

องค์จ กั รพรรดิ ต รัส เช่ น นี้ ก็เ สี ย ขวัญ จนเกิ ด อาการปวดท้ อ ง
ขึ้นมา นางกัดฟั นอดกลัน้ พยุงท้องตนไว้แต่มิอาจก้มโขกศีรษะ
ลงพื้น น้ าตาจึงไหลออกมาอย่างมิอาจห้ ามได้ นางรา่ ไห้ พลาง
กล่ า วว่ า “ฝ่ าบาททรงพระปรี ช า หม่ อ มฉั น ยิ นดี ใ ช้ ชี วิ ต
รับประกันว่าโหวเหยี่ยมิใช่ฆาตรกรอย่างแน่ นอน...”

“เอาล่ะ เจ้ามิจาเป็ นต้องสาบานอันใดทัง้ สิ้น”

เซี ยวเหยี่ ยนตัดบทนาง ก้มลงเอ่ ยต่ อนางว่า “เฉินว่าน

เหนี ยนทาสิ่งใดเขาย่อมรูด้ ีแก่ใจ บัดนี้ เฉินเฟยตัง้ ครรภ์อยู่มิอาจ
234
มีเรื่องมากระเทือนจิตใจ ต่อไปหากพวกเจ้าตระกูลเฉินไม่มีอนั
ใดก็มิต้องเข้าวังมารบกวนนางแล้ว”

ทรงให้ตดั ขาดจากครอบครัวงัน้ หรือ เฉินจี๋เสียงแค่เข้าวัง

เท่ านั น้ แต่ กลับไม่ใช่ แม้แต่ ญาติของตระกูลเฉินแล้ ว ขี ดเส้ น
แบ่งชัดเจนเพียงนัน้ เชียว?

สตรี ส กุ ล สวี ต กตะลึ ง พู ด ไม่ อ อก องค์ จ ั ก รพรรดิ มิ

จาเป็ นต้องบ้าอานาจถึงเพียงนี้ กระมัง!

โหวเหยี่ยของนางกระทาผิดอันใดยัวยุ่ ใครเข้าหรือ? เป็ น

ถึงพี่ ชายพระสนมคนโปรดแต่ กลับมิได้ รบั ผลประโยชน์ อนั ใด
ทัง้ ยัง ต้ อ งมาตายเพราะสามี เ ก่ า ของนางอี ก ช่ า งน่ าเศร้ า ใจ
กระไรเช่นนี้ ?

เฉินจี๋เสียงที่ ยงั มีชีวิตอยู่ยงั มิสู้เฉินหวงโฮ่วที่ ตายไปแล้ว

ด้วยซา้ อย่าน้ อยเฉินว่านเหนี ยนก็ถกู แต่งตัง้ เป็ นโหวเพราะเฉิน
หวงโฮ่ว แต่กลับต้องมาตายเพราะเฉินจี๋เสียง ทุกคนต่างบอกว่า
เฉินเฟยได้รบั ความโปรดปราน โปรดปรานที่ใดกันเล่า?

นอกจากที่ ตงั ้ ครรภ์บุตรขององค์จกั รพรรดิ แล้ว ตัง้ แต่

องค์จกั รพรรดิเสด็จมาก็มิเห็นจะแสดงพระพักตร์ที่ดีอนั ใดแก่

235
เฉิ นเฟยเลย พระพัก ตร์บึ้ง ตึ ง ประหนึ่ ง พบคู่แ ค้ น เมื่ อ ชาติ ภ พ
ก่อนก็มิปาน

เมื่ อ ปี นั ้น คุณ หนู ร องตระกูล เฉิ นถูก องค์จ กั รพรรดิ ไ ล่

ออกไปจากวัง หลังจากหย่ากับบุรษุ ตระกูลเจียงนางก็ตามองค์
จักรพรรดิไปถึงวัดชิงจิ้ง ไม่ทราบว่าทาอย่างไรพระองค์จึงนา
นางเข้ า วัง มาด้ ว ย...รี บ ร้ อ นท าการค้ า สุ ด ท้ า ยจึ ง ได้ แ ต่ วิ่ ง
ตามหลังองค์จกั รพรรดิ ทว่าพระองค์กลับเอาแต่บงึ้ ตึงปัน้ ปึ่ งใส่
เช่นนี้

สตรีสกุลสวียิ่งคิดยิ่งเศร้าใจ นางยังมีความหวังว่าจะเข้า
วังมาขอร้องเฉินจี๋เสียงให้ช่วยพูดกับองค์จกั รพรรดิ แต่เมื่อเห็น
ท่ าทางของพระองค์แล้วก็ทราบทันที ว่าตนกาลังฝั นไป ทัง้ ฝั น
นัน้ ก็เป็ นฝันกลางวันเสี ยด้วย ใบหน้ าจึงบิดเบี้ยวประหนึ่ งลูกทู่
โต้วตากลมก็มิปาน

เฉินหรูอี้เห็นเช่นนัน้ ก็รอ้ นใจ องค์จกั รพรรดิทรงบึง้ ตึงต่อ

นางนั น้ มิใช่ เรื่องต้ องกังวลใดๆ ในใจนางทราบดี ทุกอย่าง ต่ อ
ให้ เป็ นเพราะบุตรในครรภ์ องค์จกั รพรรดิก็ไม่มีทางผิด ใจกับ
นางจริง ๆ แต่ ปัญหาคื อพี่ ส ะใภ้น างไม่ท ราบ ทัง้ ยัง ตัง้ ครรภ์สี่
เดือนแล้ว หากเข้ามาครานี้ กลับถูกองค์จกั รพรรดิข่ขู วัญจนแท้ง
พระองค์คงได้พบกับโลกใหม่แห่งการขู่ขวัญผูค้ นแล้ว
236
 “พี่สะใภ้ ท่านอย่าร้องไห้เลย เรือ่ งนี้ มีข้า...”

“มีเจ้า เจ้าคิดจะออกหน้ าให้เฉินว่านเหนี ยน? ” เซี ยวเห

ยี่ยนเอ่ยเสียงเย็นชาหน้ าตาบึง้ ตึง

เฉินหรูอี้ใช้มือขวาลูบท้องที่นูนออกมานัน้ เบาๆ “ตอนนี้

พี่สะใภ้กก็ าลังตัง้ ครรภ์ อย่าได้ทาให้นางตกใจ”

กล่ า วจบก็ค่ อ ยๆ เขยิ บ เข้ า ไปใกล้ คิ ด จะประคองสตรี

สกุลสวีให้ลกุ ขึน้ พลันได้ยินสุรเสียงตาหนิขององค์จกั รพรรดิดงั
ขึ้ น “เจ้ า หยุ ด เดี๋ ย วนี้ นางมี ค รรภ์อ ยู่ เจ้ า ไม่ มี ห รื อ ไร? ผู้ใ ด
อนุ ญาตให้ เจ้าลุกนั ง่ ตามใจชอบ หากลูกเจิ้นเป็ นอะไรไป เจิ้น
กับเจ้าต้องมีเรือ่ งกันแน่ ! ”

“เฉินฮวาย ไปส่งฮูหยินจงหย่งโหว”

เฉินฮวายรีบร้อนเข้าประคองสตรีสกุลสวีไปส่งตามพระ
บัญชาทันที

เฉินหรูอี้เดินขึ้นหน้ าช้าๆ ไปเพียงไม่กี่ก้าว เอ่ยเสี ยงกด

ตา่ กับนางว่า “พี่สะใภ้มิต้องกังวล”

237
 สตรีสกุลสวีกลับมองนางอย่างห่วงใย คิดในใจว่าเจ้าห่วง
ตนเองเถิด...องค์จกั รพรรดิทรงปฏิบตั ิ ต่อนางเช่นนี้ หรือ

ต่ า งเล่ า ลื อ กัน ว่ า คุณ หนู ร องของพวกเขาได้ ร บั ความ

โปรดปรานอย่างยิ่ง ที่แท้คาเล่าลือนัน้ ล้วนหลอกลวงทัง้ สิ้น

“เจ้ าอยู่ในวัง ให้ ส บายเถิ ด มิต้ องเป็ นห่ วงตระกูลเฉิน”

สตรีสกุลสวี ปาดน้ าตาตน ทัง้ หมดคงต้ องแล้วแต่ ลิขิตสวรรค์
แล้ว

ได้ แ ต่ โ ทษที่ ช่ ว งเวลาไม่ เ หมาะสม ดาวพิ ฆาตของ

พระองค์ทาให้พระสนมโปรดต้องตายไปคนแล้วคนเล่า คาดว่า
ความรู้สึกเหล่านี้ คงถูกบันทอนไปแล้
่ วเช่ นกัน จึงมิได้ลุ่มหลง
ร้อนแรง พร้อมเชิดชูพระสนมรักทุกคนขึน้ สูงเสียดฟ้ าอย่างครา
ที่ ทรงพระเยาว์ เมื่อเวลาล่วงมาถึงตอนนี้ สภาพการณ์ จึงเป็ น
อย่างที่เห็น

หากนาคนมาเปรียบกันรอวันตายจึงจบสิ้น ทุกสิ่งย่อมมี
ข้อดีของมันมิอาจนามาเปรียบได้

ภายในห้องเหลือเพียงเซี ยวเหยี่ยนและเฉินหรูอี้สองคน
เฉินหรูอี้ไม่อยากจะมองเขาแม้เพียงครู่เดี ยว หากคิดตบหน้ า

238
นางก็ค วรมี วิ ธี ที่ ดี ก ว่ า นี้ เหตุ ใ ดต้ อ งกระท าต่ อ หน้ าคนของ
ตระกูลเฉิน ไม่ไว้หน้ านางสักนิด ผู้ทราบเรื่องราวรู้ดีว่านางเป็ น
สนมคนโปรดของจักรพรรดิ ผู้ไม่ทราบเรื่องราวคงคิดว่านาง
เป็ นนางกานัลที่เขาจะเรียกใช้เมื่อใดก็ได้

“หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าจะไปไหน? ! ” เซียวเหยี่ยนเห็นนางเดิน

เข้าห้องไปโดยไม่แม้แต่ จะชักสี หน้ าใส่เขาด้วยซา้ พลันโทสะก็
ประทุขึ้นมา “เจ้าจะทะเลาะกับเจิ้นให้ ได้ใช่ หรือไม่ เพราะเจิ้น
มิได้อยู่ข้างตระกูลเฉินของเจ้า มิได้ช่วยเฉินว่านเหนี ยนหลุด
พ้นจากความผิดเช่นนัน้ หรือ? ”

“ท่ า นคิ ด ว่ า เพราะเหตุผ ลนั น้ งัน้ หรื อ ? ” เฉิ นหรูอี้ เ อ่ ย

ย้อนถาม

ฮูหยินจงหย่งบอกกล่าวอย่างชัดเจนยิ่งแล้ว การตายของ
เจี ย งต๋ ามี เ พี ย งค าให้ การของผู้ถ กู ว่ าจ้างที่ บิ ด าเจี ย งต๋ าจับได้
เท่ านั น้ แต่ ค นผู้นั น้ มิได้ เ ป็ นแม้แต่ บ่าวรับ ใช้ ข องตระกูล เฉิ น
เป็ นเพี ยงจอมยุทธ์พเนจร ที่ ศาลต้ าหลี่ ยงั มิได้ ตดั สินคดี มิใช่
เพี ยงแค่ต้องการดูท่าที ขององค์จกั รพรรดิเท่ านั น้ แต่ ที่สาคัญ
คือหลักฐานมิเพียงพอต่างหาก

สตรีสกุลสวีเพียงแค่มิรตู้ ื้นลึกหนาบาง
239
 ที่ นางมีโทสะนัน้ มิใช่เพียงแค่การที่ องค์จกั รพรรดิมกั ทา
ตนเป็ นผู้ถกู ระทาเสมอ ตัง้ แต่นางตัง้ ครรภ์ พระองค์กด็ ีขึ้นมาก
ทุ ก วัน คอยถามไถ่ สุ ข ทุ ก ข์ สิ่ งใดที่ ส ามารถอดกลัน้ หรื อ ไม่
สามารถอดกลัน้ ได้ นางก็ดูอ อกว่ า พระองค์ล้ ว นอดกลัน้ ไว้
ทัง้ สิ้น กระทังวั
่ นนี้ ทรงแสดงพระพักตร์บึง้ ตึงต่ อนาง ความจริง
แล้วพระทัยของพระองค์ไม่เคยเปลี่ยนไป ไม่ว่านางจะทาสิ่งใด
กลับคล้ายว่าส่วนลึกในพระทัยนัน้ ก็มิเคยเชื่อนางเลย

“ฝ่ าบาท ที่แท้แล้วข้าเป็ นสิ่งใดในใจของท่านกันแน่ ? ”

“ในอดี ตเป็ นคนที่ ท่านรัก บัดนี้ เป็ นมารดาของลูกท่ าน

ดัง นั ้น จึ ง ได้ ท น...ในใจของท่ า นมี เ พี ย งแค่ ค วามอดทน...ใช่
หรือไม่...ใช่หรือไม่...”

“ใช่ ห รื อ ไม่ อ ัน ใด? ” เซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ย ถามเสี ย งเย็น

สายตาดุจมีดดุจดาบ

เฉิ นหรูอี้ ก ัด ฟั น ตน “พวกเราคงมิ อ าจหวนคื น ดัง่ เช่ น

วันวานได้จริงๆ ใช่หรือไม่? ”

นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่านางได้เอ่ยคาถามนี้ ออกมาใน
ที่สดุ

240
 “ไม่ว่าข้าจะพูดอะไร ทาสิ่งใด ล้วนมิอาจได้รบั ความเชื่อ
ใจจากท่านอีก ข้ามิอาจทาให้ท่านรับรู้ได้ถึงความจริงใจของข้า
ใช่หรือไม่? ”

เฉินหรูอี้ต้องเบิกตากว้างเข้าไว้จึงสามารถบังคับน้ าตามิ
ให้ไหลออกมาได้ “ข้าต้องตายแทนท่านก่อนใช่หรือไม่ ท่านถึง
จะเชื่อว่าข้า...”

“เจ้าหยุดพูดเดี๋ยวนี้ ” เซียวเหยี่ยนกระโจนรวดเร็วดุจฟ้ า
แลบเข้าไปคว้าถ้วยชาที่ วางอยู่ข้างกายขว้างใส่ข้างเท้านางจน
แตกกระจาย

เสี ย งกระเบื้องแตกดังเพล้ ง น้ าในถ้ ว ยชาสาดกระเด็น

เปื้ อนรองเท้านาง

“เจ้าพูดถูก ไม่ว่าเจ้าจะทาอะไรเจิ้นล้วนมิอาจเชื่อเจ้าได้
อีก! เพราะยามที่เจิ้นเชื่อเจ้าหมดใจ เจ้ากลับมิเคยรักษามันไว้...
บัด นี้ เจิ้ น ไม่ ส ามารถเชื่ อ เจ้ า ได้ อี ก แล้ ว ! นี่ ล้ ว นเป็ นสิ่ ง ที่ เ จ้ า
กระทาตัวเองทัง้ สิ้น”

เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกหัวใจขมวดเกร็งไปด้วยความเจ็บปวด
แม้แต่หายใจก็ยงั เจ็บ โดยเฉพาะเมื่อเขาเห็นนัยน์ ตาของนางมี

241
น้าตาเอ่อล้นออกมาคล้ายสร้อยมุกที่ขาดร่วง เขารูส้ ึกกระทังว่
่ า
ดวงตาตนนั น้ ผ่า วร้ อ นจนน่ า ตกใจ ร้อ นประหนึ่ ง จะแผดเผา
ดวงตาเขาให้มอดไหม้กระนัน้

“เจ้าอย่าได้บีบคัน้ ข้า” เขาเอ่ย “อย่าบีบคัน้ ข้า”

เฉินหรูอี้รอ้ งไห้ไปร้องไห้ไปกลับอดระบายยิ้มออกมิได้

“ใช่ ข้าบีบคัน้ ท่ าน” นางเอ่ย “ใช้ชีวิตกันมาเนิ่นนานถึง

เพียงนี้ ข้ากลับทาให้ได้รบั รู้แค่เพียงว่าข้ากาลังบีบคัน้ ท่าน...ข้า
แพ้แล้วจริงๆ ”

“ทุกช่วงเวลาที่ เราอยู่ร่วมกัน ข้าปฏิบตั ิ ต่อท่ านอย่างไร

ท่ านไม่รู้...ตอนนี้ ข้าเองก็สบั สนเช่ นกัน บางที พวกเราอาจไม่
สามารถกลับ ไปเป็ นเช่ น ในอดี ต ได้ อี ก ” เฉิ นหรูอี้ ก ล่ า วจบก็
ประคองท้ องตนเดินช้าๆ กลับเข้าไปในห้อง เมื่อปิดประตูลงก็
ได้ยินเสียงองค์จกั รพรรดิเตะโต๊ะเก้าอี้ล้มควา่ ดังโครมครามอยู่
ด้านนอก

*แดนเจ่าวา หมายถึง เกาะชวา

242
 215 แผนการ

องค์จกั รพรรดิและเฉินเฟยวิวาทกันอย่างหนัก คล้ายลม

พายุได้พดั กระหน่ าเข้ามาในห้ องเสื อดาวอย่างรวดเร็ว มิต้อง
เห็นด้วยตาก็ทราบว่าองค์จกั รพรรดิและพระสนมวิวาทกันเช่น
ใดบ้าง เพราะพระองค์ทรงทุบทาลายห้องเสียเละเทะไปหมด

ตัง้ แต่ เฉินเฟยทรงพระครรภ์ องค์จกั รพรรดิกอ็ ่ อนโยน

ขึ้นมากทรงเปลี่ยนไปเป็ นคนละคน ทัง้ คอยวนเวียนถามทุกข์
สุขเฉินเฟยเสมอ ท่ าทางปรองดองน่ าชิดใกล้นัน้ ทาให้ คนรู้สึก
ขนลุกขนพองยิ่ง องค์จกั รพรรดิผ้เู คร่งขรึมเย็นชาได้พลิกผันไป
อย่างที่ สุด กับหลิวไท่ โฮ่วแห่งตาหนักเหรินโซ่ วก็มิได้โอนอ่อน
ปานนี้

เพี ย งค ่ า คื น เดี ยวทิ ศทางลมกลั บ เปลี่ ย นไปอย่ า ง

กะทัน หัน องค์ จ ัก รพรรดิ ผู้เ คยอ่ อ นโยนนุ่ มนวลกลับ มี พ ระ
พักตร์เย็นชาดุจน้ าแข็งนับหมื่นปี แม้แต่คนตาบอดมองไม่เห็น
การเปลี่ ย นแปลงของสภาพโดยรอบก็ส ามารถสัม ผัส ได้ ถึ ง
บรรยากาศอันเย็นเยียบที่องค์จกั รพรรดิสร้างขึน้

243
 อี กทัง้ เวลานี้ เป็ นช่ วงตัดสินคดี การจ้างวานฆ่ าของเฉิน
ว่ า นเหนี ยนด้ ว ย ท าให้ ค นอดคิ ด ไม่ ไ ด้ ว่ า นี่ คื อ เหตุ ผ ลที่ อ งค์
จักรพรรดิและพระสนมแตกหักกัน

มิใช่ เฉินหรูอี้ไม่ได้ ยินได้ฟังข่าวลือที่ แพร่สะพัดอยู่ด้าน

นอก แม้ น เกิ่ ง จิ้ น จงผู้ส อดแนมเรื่ อ งในวัง หลัง จะตายไป ซึ่ ง
นับเป็ นความเสียหายอย่างร้ายแรงเรื่องหนึ่ ง แต่ข้างกายนางก็
มิใช่จะขาดคนที่ คอยนาเรื่องเล่าลือจากภายนอกมาเล่าให้นาง
ฟังเสียเมื่อใด

ความจริ ง ผลลัพ ธ์ที่ เ กิ ด ขึ้น เหล่ า นี้ มิ ใ ช่ เ รื่อ งที่ เ ฉิ นหรูอี้

คาดเดาไม่ ไ ด้ ในระยะเวลาที่ ส าคัญ เช่ น นี้ แม้ แ ต่ ล มพัด ยอด
หญ้าไหวในห้ องเสื อดาว ผู้คนก็ล้วนคิดไปว่าต้ องเกี่ ยวพันกับ
คดีของเฉินว่านเหนี ยนทัง้ สิ้น

แต่ น างทะเลาะกับ องค์จกั รพรรดิ ในเวลานี้ ย่ อมดี กว่ า

ทะเลาะกันในช่วงเวลาอื่น ประการที่หนึ่ งคือนางกาลังตัง้ ครรภ์
แม้นมิเห็นแก่หลวงจีนก็ย่อมต้ องเห็นแก่พระศาสดาบ้าง องค์
จักรพรรดิย่อมมิทาอันใดแก่นาง ประการที่ สองเพราะนางไม่
ทราบจะทาฉันใดในสถานการณ์ อนั ไม่ทราบว่าจะทาเช่นไรดีนี้
แล้ว

244
 องค์จกั รพรรดิไม่ชอบเฉินว่านเหนี ยน นางกลัวว่าหาก
นางยังไม่แสดงเจตนาตนเอง รอกระทังเรื ่ ่องบานปลายจนยาก
จะแก้ไข ถึงตอนนี้ อย่าว่าแต่การยื่นมือเข้าแทรกเลยแม้แต่ทิ่ม
เข็มเล็กๆ เข้าไปคงสายเกินไปแล้ว

หากเป็ นผู้อื่นทาการจ้างวานฆ่ าคน กฎหมายต้ าจิ้นเป็ น

เช่นไรก็จดั การไปเช่นนัน้ เมื่อกระทาก็ต้องรับผิด นางสามารถ
เข้าใจได้ทงั ้ สิ้น แต่เมื่อเรื่องเกิดกับพี่ชายตน นางกลับไม่เคยคิด
ว่าตนจักต้องมีท่าทีเช่นผูผ้ ดุงความยุติธรรมใดๆ เลย

ส่ วนเฉินหรูอี้นัน้ ในสายตาคนภายนอกต่ างมองว่านาง

ช่างสุขสบายวาสนาสูงส่ง กลายเป็ นสตรีอนั ดับหนึ่ งในวังหลัง
อี กไม่นานก็จะให้ กาเนิดพระโอรสพระธิดาแด่ องค์จกั รพรรดิ
พรุ่ง นี้ อัน สวยงามก าลัง รอนางอยู่ มี เ พี ย งนางและเฉิ นว่ า น
เหนี ยนที่ทราบดีว่า การหลอกแต่งงานของเจียงต๋าได้ทาให้เฉิน
จี๋ เสี ยงจากไปอย่างไม่มีวนั กลับจริงๆ หากนางมิฟื้นคื นมาใน
ร่างนี้ เฉินจี๋เสียงก็อาจจะตายไปอย่างคลุมเครือ ไม่มีผ้ใู ดทราบ
ว่าเจียงต๋าหลอกแต่ งงานกับนางและยิ่งไม่มีทางทราบว่านาง
ยังคงเป็ นสตรีบริสุทธ์ ิ กระทังตั่ วตาย ที่เฉินจี๋เสียงได้แต่อดกลัน้
ไว้มิอาจพูดออกมานัน้ มีเหตุผลที่ น่าจะเป็ นไปได้มากที่ สุดคือ
นางมิอยากถูกเล่าลือจนกลายเป็ นหัวข้อสนทนายามผู้คนดื่ม
ชาหลังกินข้าวเสร็จอีก
245
 เรือ่ งทุกอย่างจึงลงเอยเช่นนี้

เพราะนางตายบนแท่ นบรรทมขององค์จกั รพรรดิทาให้

พระองค์เกิดอคติขึ้นในพระทัยส่ งผลให้ ทรงเกลี ยดชังตระกูล
เฉินจึงได้ระบายโทสะกับเฉินจี๋เสียง ประการที่ หนึ่ งคือลงโทษที่
ตระกูล เฉิ นร่ ว มมื อ กับ ตระกูล หลิ ว วางแผนรวบรัด พระองค์
ประการที่ สองเพราะนางถึงได้ กริ้วถึงเพี ยงนั น้ สาเหตุมาจาก
นางผู้ เ ป็ นพี่ ส าวจึ ง ท าให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ ทรงเขิ นอายจน
กลายเป็ นความกริ้วโกรธ และที่ แย่ไปกว่ านั น้ คื อบิดาตระกูล
เฉิ นผู้ข ายบุ ต รสาวเพื่ อ แลกเกี ย รติ ยศ หวัง โบยบิ น ขึ้ น ที่ สู ง
กระทัง่ ส่ ง บุ ต รสาวทัง้ สองเข้ า วัง ไปเพื่ อ ปรนนิ บัติ ร บั ใช้ อ งค์
จักรพรรดิ คิดให้สตรีทงั ้ สองมีสามีคนเดียวกัน...

โศกนาฏกรรมในชี วิตของเฉินจี๋เสี ยงส่ วนใหญ่ล้วนเกิด

มาจากนาง วัยสดใสดุจบุปผาแรกแย้มกลับต้องตายไปอย่างไร
สุ้มเสียง

เฉินว่านเหนี ยนแก้แค้นเพื่อน้ องสาว นางจะลืมตาปริบๆ

มองดูค นของตระกูล เฉิ นต้ อ งสัง เวยชี วิ ต ให้ ก ับ เจี ย งต๋ า ผู้ไ ร้
ยางอายเช่นนัน้ ได้อย่างไร?

246
 นางเป็ นสตรีที่เห็นแก่ตวั มิใช่เจ้าหน้ าที่ ศาลที่ มีคณ
ุ ธรรม
อันยิ่งใหญ่ นางทาได้เพียงทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อไปปกป้ อง
คนของนาง และที่ น างสามารถท าได้ ก็ คื อ การท าให้ อ งค์
จักรพรรดิเข้าใจถึงความสาคัญที่ เฉินว่านเหนี ยนและตระกูล
เฉิ นมี ต่ อ นาง แต่ แ ม้ น นางจะคิ ด เช่ น นี้ แต่ ท่ า ทางขององค์
จักรพรรดิยามนัน้ ก็ยงั คงทาให้นางเจ็บปวดอย่างที่สดุ

นางก็ไม่ทราบว่าองค์จกั รพรรดิเป็ นอันใดกันแน่ ไม่ว่า

นางจะทาอันใด จะระมัดระวังมากเพียงไหน นางกลัวว่าสายตา
ท่าทาง คาพูดของนางจะไปทาร้ายพระทัยอันเปราะบางนัน้ ของ
พระองค์ นางอดทน อดทนและอดทน ใส่ใจ ใส่ใจและใส่ใจ หัว
ของนางนั น้ คล้ายจะระเบิดออกมาอยู่ทุกเมื่อ ต่ างกล่าวกันว่า
นางมีอาการอาเจี ยนเพราะตัง้ ครรภ์ แต่ สาหรับนางแล้ว นาง
กลับคิดว่าอาการระแวดระวังกลัวว่าองค์จกั รพรรดิจะได้รบั การ
กระทบกระเทื อ นจิ ต ใจนั ้น มี ม ากกว่ า อาการแพ้ ท้ อ งเสี ย อี ก
หลายวันมานี้ องค์จกั รพรรดิทรงอดกลัน้ ต่ อนาง แล้วนางมิใช่
กาลังอดกลัน้ ต่อพระองค์เช่นกันหรอกหรือ?

ผลลัพ ธ์ ก ลับ แลกมาซึ่ ง ค าว่ า บี บ คัน้ พระองค์ . ..องค์

จักรพรรดิถึงกลับตรัสว่านางบีบคัน้ พระองค์!

247
 เห็นชัดว่านางกาลังบีบคัน้ ตนเองมากกว่า ล้วนใกล้ ถึง
ทางตันแล้ว

เฉินหรูอี้อดทนอดกลัน้ จนมิคิดจะทนอีกแล้ว

นางผ่า นประสบการณ์ ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ส วรรคตและมี

จักรพรรดิพระองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์แทน ทาให้มนั กลายเป็ น
ความหวาดกลัว ในใจ ดัง นั ้น เมื่ อ นางกลับ มา ได้ เ ห็ น องค์
จักรพรรดิที่ยงั มีชีวิตอยู่ ในใจจึงมักเกิดความรู้สึกหวาดกลัวที่
จะสูญเสี ยพระองค์ไป คนเรามักกังวลว่าจะไม่ได้สิ่งที่ ต้องการ
เมื่อได้ มาแล้วก็มกั กังวลว่าจะสูญเสี ยมันไป ดังนั น้ นางจึงอด
กลัน้ และอ่อนข้อให้พระองค์เสมอ

เขาคิดว่าเขาโอนอ่ อนต่ อนาง แต่ นางกลับโอนอ่ อนต่ อ

เขาอย่างไร้ขีดจากัดจนตนต้ องทุกข์ทน ผลสุดท้ ายทัง้ สองคน
ล้วนต้ องเจ็บปวด ระหว่างทัง้ สองมิจาเป็ นต้ องมีผ้ใู ดโอนอ่ อน
ต่ อผู้ใดแล้ว! ควรเป็ นเช่ นไรก็เป็ นเช่ นนั น้ ในอดี ตก็มิได้ อ่อน
โอนอ่อนข้อให้กนั จนกดตัวเองให้ตา่ ดุจฝุ่ นละอองถึงเพียงนี้ แต่
พวกเขากลับมีความสุขยิ่ง...อย่างน้ อยนางก็มีความสุข!

หากมิทาลายกฎเก่าก็มิอาจสร้างกฎใหม่ เช่นนัน้ นางจะ

ทาลายมันให้สิ้นซากไปเสีย!
248
 นางมิเชื่อว่าจะรักษาองค์จกั รพรรดิไม่ได้...ครานี้ หากไม่
ส าเร็จ ก็นั บ ว่ า ได้ ท าคุณ ความดี แม้ น ค่ า ตอบแทนของความ
ล้มเหลวนัน้ คือการที่ นางอาจจะต้องจบชีวิตต่อหน้ าพระพักตร์
ไม่ ส ามารถอยู่ เ ป็ นคนต่ อ ไปได้ อี ก แต่ น างก็ย งั เลื อ กที่ จ ะพุ่ง
ทะยานไปข้างหน้ าเช่นเดิม

เฉินหรูอี้ตกั เนื้ อสามชัน้ ขึน้ มาสามชิ้น แล้วเคี้ยวกรุบกรับ

ไม่กี่คราก็กลืนมันลงไปจนหมด

หลินหลังนางกานั ลที่ เพิ่งถูกย้ายมาดูแลเฉินหรูอี้ได้แต่

จ้องนางตาไม่กะพริบด้วยสายตาตกตะลึง “...เหนี ยงเหนี ยง นี่
อาจจะมันเลี่ ยนไปสักหน่ อย หากกินมากไปคงไม่ดี นะเพคะ”
นางเอ่ยเตือนด้วยน้าเสียงน่ าฟัง

เฉินหรูอี้ดื่มชาร้อนครึ่งถ้วยอย่างมิสะทกสะท้าน และกิน
เนื้ อ ปลาอัน แน่ นหนั น่ เข้ า ไปอี ก ยัง มิ ท ัน ได้ ก ลื น ลงด้ ว ยซ้า
กระเพาะกลับรับไม่ไหวพลิกควา่ ดังคลื ่ ่นสาด ความรู้สึกนัน้ เกิด
รวดเร็วดุจสายฟ้ าฟาด เพียงได้ยินเสียง ‘อ๊วก’ สิ่งของมากมายก็
ถูกพ่นออกมากองเต็มพืน้

หลินหลัง “......”

249
 หลัง จากที่ ไ ด้ ส ติ คื น มาก็เ ข้ า ใจได้ ใ นทัน ที ว่ า เฉิ นเฟย
ทรมานตนเองกระทังอาเจี ่ ยนโอ๊กอ๊ากถึงเพียงนี้ เพราะต้องการ
ให้องค์จกั รพรรดิเสด็จมาหาเพื่อขอคืนดี

เมื่อวานนางมิได้ อยู่ในเหตุการณ์ จึงไม่ทราบว่าเหตุใด

องค์จกั รพรรดิและพระสนมถึงได้วิวาทกันหนั กหน่ วงถึงเพี ยง
นัน้ นางได้ยินมาว่าห้องซี หน่ วนขององค์จกั รพรรดิเหน็ บหนาว
ดุ จ เหมัน ต์ ฤ ดู ทัง้ เงี ย บเชี ย บคล้ า ยไม่ มี ผู้ค นอาศัย อยู่ เหล่ า
บริวารไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ยามก้าวเดินก็ต้องเขย่งเท้าด้วย
กลัวว่ าหากไม่ระวัง จนไปสะกิด ถูกอวัยวะภายในส่ วนใดของ
องค์ จ ัก รพรรดิ เ ข้ า ผู้ที่ ล าบากก็คื อ นางก านั ล ขัน ที่ ใ นห้ อ งซี
หน่ วนนั น่ เอง ทว่ ามันกลับกระทบไปถึงบริวารทุกคนทัวห้ ่ อง
เสือดาว

นางมิใช่ไม่เคยเห็นการแก่งแย่งความโปรดปรานภายใน
วัง สตรีอาจต้ องมีเล่ห์เหลี่ ยมหรือกลยุทธ์อนั ใดบ้าง หากเป็ น
เรื่องที่ ตนได้ประโยชน์ ทงั ้ มิทาให้ ผ้ใู ดเดือดร้อน เรื่องเหล่านี้ ก็
สามารถเข้าใจได้

โดยเฉพาะในสถานการณ์ เช่ น นี้ หากเฉินเฟยสามารถ

งอนง้อองค์จกั รพรรดิ ได้ ส าเร็จ คนทัง้ สองต่ างคื น ดี กนั นั น่ ก็
นับเป็ นเรือ่ งดีที่สร้างประโยชน์ ให้แก่ปวงชนทัง้ หลายยิ่ง
250
 หลินหลังพลันกรีดร้องขึ้นมาเสียงหนึ่ ง ทาเอานางกานัล
ที่ กาลังวุ่นวายกับการดูแลเฉินหรูอี้อยู่เต็มห้องตกใจสันสะท้
่ าน
่ าง นางเอ่ยขึน้ อย่างรีบร้อนว่า “รีบไปเชิญหมอหญิงเร็ว...
ไปทัวร่
หรือต้องไปเชิญหมอหลวงด้วย...” ยังมิทนั กล่าวจบ นางก็รีบวิ่ง
ออกไปข้างนอกทันที

เฉินหรูอี้อาเจี ย นอย่างมืด ฟ้ ามัวดิ นแต่ ก็ยงั คงตัง้ ใจฟั ง

เสียงจากด้านนอกไปด้วย นางได้แต่กล่าวชื่นชมหลินหลังอยู่ใน
ใจเงี ย บๆ ไม่หยุด รี บ ร้อนในสิ่ ง ที่ เ จ้านายรี บ ร้ อน คิ ด ในสิ่ ง ที่
เจ้านายคิ ด ก่ อนที่ น างจะเริ่มเล่ น ละครก็มิได้ นัด แนะกับผู้ใด
เพราะคนข้างกายล้วนเป็ นคนที่ องค์จกั รพรรดิคดั สรรมาด้วย
พระองค์เ อง นางมิ อ าจทราบได้ เ ลยว่ า ผู้ใ ดเป็ นคนสนิ ทของ
พระองค์ ทว่าหลินหลังผูน้ ี้ กลับยื่นมือรับได้อย่างไร้พิรธุ อนาคต
ของนางนัน้ ช่างยาวไกลเกินจะคาดเดาได้

ความจริง หลัง จากตัง้ ครรภ์พ้ น สามเดื อนไปนางก็มิ ไ ด้

อาเจี ย นอี กแล้ ว แต่ กลับ ยกก้ อนหิน มาทับ เท้ าตน ความรู้สึก
คลื่นไส้ที่ถกู นางเรียกออกมานัน้ คล้ายมิอาจหวนคืนกลับไปได้
แล้ ว ทุ ก อย่ า งล้ ว นพ่ น ออกมาจากกระเพาะนางจนหมด แต่
อาการคลื่นไส้นัน้ ก็ยงั คงอยู่ นางรูส้ ึกอยากจะอาเจียนอย่างยิ่ง

251
 กลิ่นที่ กาจายในห้องนัน้ เรียกได้ว่าเหม็นเปรี้ยวอย่างยิ่ง
เฉินหรูอี้อาเจียนไปพลางบอกให้คนเปิดหน้ าต่างไปพลาง

องค์จกั รพรรดิเสด็จมาเร็วยิ่งกว่าหมอหญิงเสียอีก ตอนที่

พระองค์เข้ามาหน้ าต่างล้วนถูกเปิดออกทุกบานแล้ว ลมหนาว
เดือนเก้าพัดวูบเข้ามาภายในห้อง แม้ซากอาเจียนที่ อยู่บนพื้น
จะถูกทาความสะอาดไปหมดแล้ว แต่กลิ่นเหม็นนัน้ ก็ยงั คงลอย
วนอยู่ในอากาศ

เขามองเส้ น ผมที่ ยุ่ ง เหยิ ง ของเฉิ นหรู อี้ ตัง้ แต่ ที่ น าง
ตัง้ ครรภ์กม็ ิ ได้แต่ งหน้ าอี กเลย นางอาเจียนจนน้ าหูน้ าตาไหล
ไปหมด ใบหน้ าขาวซีด สภาพอเนจอนาถและน่ าสงสารยิ่ง

เซียวเหยี่ยนขมวดคิ้วตนโดยพลัน กาลังจะกล่าวสังสอน
่
หมอหญิงก็ลนลานวิ่งเข้ามาทันที เมื่อมาถึงก็คุกเข่าถวายพระ
พรองค์จกั รพรรดิเสียก่อน “ขอพระองค์ทรงพระเจริญ”

เสี ย งนี้ ได้ ดึ ง ดู ด ความสนใจของเหล่ า บริ ว ารที่ ก าลัง

วุ่นวายกับการดูแลเฉินหรูอี้ในทันใด ทุกคนภายในห้ องจึงรีบ
ร้อนถวายพระพรต่อองค์จกั รพรรดิ

252
 เฉินหรูอี้ฝืนหยัดกายลุกขึน้ ยังมิทนั ได้ตงั ้ ท่าเตรียมถวาย
พระพรด้วยซา้ นางก็อยากจะอาเจียนขึ้นมาอี กอย่างอดมิได้จึง
ยกแขนเสื้อปิดปากไว้เพื่อมิให้อาเจียนออกมา

“ยังมิรีบมาดูเฉินเฟยอีก! ” เซียวเหยี่ยนกล่าวตาหนิหมอ
หญิงด้ วยโทสะ “มิอาเจียนมานานมากแล้ว เหตุใดจึงกลับมา
เป็ นอี ก รีบตรวจดูเร็วเข้า เฉินฮวาย ส่งคนไปดูสิว่าหมอหลวง
มาแล้วหรือยัง”

เฉินฮวายคิดในใจว่า มารดามันเถอะ สติปัญญาขององค์

จักรพรรดิทรงมีปัญหาอีกแล้ว

การที่ พ ระองค์ท รงส่ ง เกี้ ย วไปรับ หมอหลวงก็เ ป็ นเรื่อง

เกินกว่าเหตุแล้ว แต่ปัญหาคือบริวารที่ รบั คาสังเพ
่ ิ่ งจะก้าวเท้ า
ออกจากตาหนั กไปเมื่อครู่ คาดว่าเวลานี้ เกี้ยวยังคงมิได้ ออก
พ้นจากห้องเสือดาวด้วยซา้ แล้วจะให้เขาไปถามอีกหรือว่าเหตุ
ใดหมอหลวงจึงยังมิถึง เขาเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

แม้นองค์จกั รพรรดิจกั มิได้พ่งุ ตรงเข้าไปหาเฉินหวงโฮ่ว

ในทันทีเพราะยังกริ้วอยู่ แต่สายพระเนตรกลับจับจ้องที่เฉินหวง
โฮ่วตลอดเวลา เห็นชัดว่าถูกเฉินหวงโฮ่วจับจนอยู่หมัดแล้ว

253
 เฉินฮวายมิกล้าชักช้าแม้เพียงนิด แสร้งทาท่ าที น้อมรับ
พระบัญชาเตรียมวิ่งออกไปตรวจสอบ

เซี ยวเหยี่ยนจ้องหมอหญิงเขม็งจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็ม
ปลายจมูกของนางแล้ ว มือที่ ต รวจชี พ จรให้ เ ฉินหรูอี้ก็ส นอยู
ั่ ่
ตลอดเวลา

เฉินหรูอี้แทบจะอดกลัน้ มิให้ หวั เราะออกมามิได้ แต่ ก็

ยังคงแสร้งทาเป็ นไม่เห็น ปิดปากเอ่ยถามออกไปว่า “ข้าเป็ นอัน
ใดหรือ กินข้าวได้เพียงสองคาก็คลื่นไส้ขึ้นมากะทันหัน เหตุใด
ถึงได้มีอาการเช่นตัง้ ครรภ์ระยะเริ่มแรกเล่า? ”

หลินหลังกลับมาถึงไล่เลี่ยกับองค์จกั รพรรดิ เมื่อได้ยิน

วาจานี้ ของเฉินหรูอี้นางก็แทบจะสะดุดพืน้ ลื่นล้มตาย

เฉินเฟยคงเห็นว่าสิ่งที่ นางได้อาเจียนออกมานัน้ ล้วนถูก

เก็บกวาดไปหมดแล้ว ไม่มีหลักฐานใดเหลือแล้วกระมัง? จึงได้
กล่ า วว่ า กิ น ไปเพี ย งสองค า...อื ม อย่ า ว่ า แต่ ส ตรี มี ค รรภ์เ ลย
แม้แต่ คนปกติที่กินเนื้ อสามชัน้ ไปมากเพียงนัน้ ทัง้ ยังดื่มน้ าอยู่
ตลอดก็คงต้องอาเจียนออกมาเช่นกัน

254
 เพื่อเรียกร้องให้องค์จกั รพรรดิเสด็จมาหา เฉินเฟยนับว่า
ได้ท่มุ เทอย่างยิ่งแล้ว

หมอหญิ ง อธิ บ ายตะกุก ตะกัก และไม่ ช ัด เจนเท่ า ใดนั ก

เพียงบอกว่าเป็ นอาการปกติของสตรีมีครรภ์

“เฉินฮวาย...” เซี ยวเหยี่ยนได้ฟังก็ร้อนใจขึ้นมา ปั ญหา

คือแต่ ก่อนมิได้อาเจียนแล้วเหตุใดกลับมีอาการเช่ นนี้ เกิดขึ้น
อย่างกะทันหัน ทัง้ ยังบอกว่าปกติ หมอหญิงผู้นี้เป็ นหมอปลอม
ชัดๆ “เหตุใดหมอหลวงยังไม่มาอีก! ? ”

เฉินฮวายเขยิบเข้าไปใกล้ “ทูลฝ่ าบาท หม่อมฉั นได้ให้

คนไปตามแล้ว คาดว่าอีกสักครูค่ งถึงพ่ะย่ะค่ะ”

เซี ย วเหยี่ ย นถลึ ง ตาด้ ว ยโทสะ คล้ า ยเป็ นการเตื อ นว่ า

หากมาช้า เขาต้องรับผิดชอบ...โลหิตในหัวใจเฉินฮวายแทบจะ
พุ่งทะลุออกมาแล้ว ได้แต่หวังว่าเฉินหวงโฮ่วจะคิดได้และพูดจา
ดีๆ กับองค์จกั รพรรดิเสียที

เมื่ อ คื น เขานั ้น เดิ นรอบห้ อ งเสื อ ดาวเป็ นเพื่ อ นองค์

จักรพรรดิจนดึกดื่น ลมอันเหน็บหนาวในฤดูสารทพัดโชยจนขา
แทบแข็ง ครานี้ องค์จกั รพรรดิมิได้พรา่ บ่นไม่จบไม่สิ้นอย่างเคย

255
แต่กลับดาเนินรอบแล้วรอบเล่าไม่หยุดเสียที ความรู้สึกไม่ต่าง
กับการถูกลงทัณฑ์อยู่แม้แต่น้อย

เซี ย วเหยี่ ย นร้ อ นใจดุ จ ไฟเผาแต่ มิ ย อมเอ่ ย ปากพู ด

กับเฉินหรูอี้สกั คา เฉินหรูอี้กเ็ อาแต่จ้องมองพื้น มิได้แสดงท่าที
จะพูดกับเขาก่ อน ทัง้ สองคนต่ างไม่มองกัน ได้ แต่ ตกตะลึงมิ
เอ่ยวาจาใดๆ

เฉินหรูอี้อาเจียนจนกระเพาะไม่มีสิ่งใดให้ อาเจียนแล้ว
ทว่ายังคงรู้สึกคลื่นไส้ อยู่เช่ นเดิม จึงได้แต่ อาเจียนเอาน้ าลาย
เปรีย้ วปร่านัน้ ออกมา

นางทาตัวเองแท้ๆ นางคิดในใจ

หากมิใช่ เพราะเวลากระชัน้ ชิด ศาลต้ าหลี่ มิอาจรอใคร

องค์จกั รพรรดิก็ทรงพระทัยร้อน รีบออกรบรี บจบศึ ก นางจัก
ต้องคิดหาวิธีที่เหมาะสมและปลอดภัยกว่านี้ แน่ ...

ภายในห้องมีบรรยากาศอันแปลกประหลาดชนิดหนึ่ งที่
ทาให้นางกานัลขันทีต่างรู้สึกประหม่าอย่างที่สุด นอกจากเซี ยว
เหยี่ ยนและเฉินหรูอี้แล้วทุกคนก็คล้ายแข็งนิ่งไปหมด กระทัง่
หมอหลวงมาถึง เซียวเหยี่ยนไม่มีเวลาสนใจเรื่องมาช้าหรือเร็ว

256
อีกแล้ว เมื่อตรวจชีพจรดูพบว่าครรภ์ยงั คงแข็งแรงดีมาก เพียง
แค่อวัยวะภายในร้อนเกินไป อย่างอื่นล้วนปกติ ซึ่งไม่ต่างอันใด
กับที่หมอหญิงบอกมากนัก

“เช่ น นั น้ ต้ อ งท าอย่ างไร? ” แม้ น เซี ย วเหยี่ ย นจะมิเ ชื่ อ

หมอหญิงแต่ หมอหลวงที่ ตรวจรักษาเขามาเป็ นสิบยี่ สิบปี นั น้
เขากลับเชื่อสนิทใจ

“กิน ผลไม้ให้ ม าก จักได้ มิร้อนใน” หมอหลวงลูบ เครา

แพะตน กล่าวแนะนาอีกว่า “ทาใจให้สบาย บัดนี้ เหนี ยงเหนี ยง
กาลังมีครรภ์ ต้ องคิดถึงเด็กในครรภ์ให้มาก เรื่องอื่นๆ อย่าได้
นามาคิดจะเป็ นการดีที่สดุ ”

เซี ยวเหยี่ยนแค่นเสียงเย็นชา “เด็กน้ อยที่ ยงั มิได้เกิดมา

ไหนเลยจะสาคัญเท่ าครอบครัวที่ มีชีวิตอยู่ยามนี้ ของพระสนม
ได้”

ร้ายกาจ ร้ายกาจจริงๆ

หมอหลวงขมับปากขมุบขมิบแต่มิได้เอ่ยสิ่งใดออกมา

257
 เฉิ นหรูอี้ เ บ้ป ากตน เมื่ อ ทรงกริ้ ว ขึ้น มา วาจาใดก็ล้ ว น
ตรัสได้ทงั ้ สิ้น มิทรงไว้หน้ านางสักนิด แม้แต่พระพักตร์พระองค์
เองยังมิสนพระทัย แล้วจะมาใส่ใจหน้ าตานางได้อย่างไรเล่า?

“ในเมื่อไม่มีอนั ใดแล้วก็ส่งหมอหลวงกลับเถิด” เซี ยวเห

ยี่ยนสะบัดมือคราหนึ่ ง เฉินฮวายก็รีบปฏิบตั ิ ตามทันที

หมอหลวงกลับเบิกบานยิ่ง ในเมื่อเขานัง่ เกี้ยวทัง้ ไปและ

กลับ อย่ างไรก็ไม่ รู้สึ กเหนื่ อย เขาตรวจรักษาให้ กบั พระบรม
วงศานุ วงษ์ มาหลายปี ก็ยงั มิเคยได้ นัง่ เกี้ยวเลย ครานี้ เพราะ
บารมี ของเฉินเฟยแท้ ๆ ทาให้ เขามี บทบาทที่ โดดเด่ น และได้
สัมผัสกับประสบการณ์เช่นนี้ ในรัชสมัยของจักรพรรดิจางเหอ

ทัง้ ที่เขาเป็ นหมอหลวงวินิจฉัยแท้ๆ แต่กลับต้องถูกเรียก

ตัวมาตรวจครรภ์ของเฉินเฟยอยู่บ่อยครัง้ ดังเขาเป็
่ นเพียงหมอ
หลวงตรวจครรภ์กระนัน้ แต่การได้นัง่ เกี้ยวพระราชทานในครา
นี้ กลับสามารถปลอบประโลมจิตใจอันบอบชา้ ทัง้ หมดของเขา
ได้ชะงัดนัก

เซี ย วเหยี่ ย นมองเฉิ นหรู อี้ ค ราหนึ่ งแล้ ว ถอนหายใจ

ออกมา หยัดกายลุกขึน้ เดินออกไปด้านนอก

258
 ผู้ใดจะทราบเขาเพิ่งลุกขึ้น แขนเสื้ อหน้ ากว้ างของเขา
กลับถูกนางดึงเอาไว้ ใบหน้ าดูซูบเซียวเป็ นอย่างยิ่ง

“เจ้ามีวาจาใดจะกล่าวกับเจิ้นงัน้ หรือ? ” เขาถามน้าเสียง

เย็นชา “หมอหลวงบอกแล้วว่าเจ้ามิได้เป็ นอะไร มิจาเป็ นต้ อง
กังวล...”

“อุบ๊ !”

เฉินหรูอี้คาดว่าใจของนางคงมิชอบฟั งเขาบันดาลโทสะ
ต่ อนาง น้ าเปรี้ยวๆ ที่ เหลือเพียงน้ อยนิดในกระเพาะจึงถูกพ่น
ออกมาบนรองเท้าเขาจนหมด

259
 216 กระทาตนเอง

เฉินหรูอี้กล้าสาบานต่ อสวรรค์ว่าวันนี้ นางเพียงคิดที่ จะ

ถอยเพื่ อ รุก อ้ อ นวอนขอร้อ งอย่ า งมิ ใ ห้ อี ก ฝ่ ายรู้ต ัว ไม่ ไ ด้ จ ะ
โจมตีเอาคืนแต่อย่างใด

แม้นวาจาที่ องค์จกั รพรรดิเอ่ยมานัน้ จะทาให้ใจนางเจ็บ

จนกระเพาะบี บ เอาน้ า เปรี้ ย วนั ้น ออกมาก็ ต าม แต่ ก็ เ ป็ น
ปฏิกิริยาธรรมชาติของร่างกายนาง...เรื่องนี้ มิอาจตาหนินางได้
ทัง้ หมด อย่างน้ อยนางก็เป็ นสตรีมีครรภ์ ในท้องนางมีลูกน้ อยที่
องค์จกั รพรรดิแสนห่ วงหาจนกระทังเกื ่ อบจะผิดใจกันอยู่ นาง
จะแง่งอนบ้างก็มิใช่เรือ่ งที่ยากจะให้อภัย...

หวังว่าองค์จกั รพรรดิจะโอบอ้อมอารี...เช่นเดียวกับนาง

“อาเหยี่ยน” นางเพิ่งจะเอ่ยปากพูดก็อาเจียนออกมาอี ก
ครา “ข้ามิได้เจตนา”

นางดึงแขนเสื้อเขาไว้ไม่ยอมปล่อย แต่ ศีรษะนั น้ ก้ มลง

อาเจียนแต่กลับไม่มีสิ่งใดออกมา

260
 เซียวเหยี่ยนจะไปก็ไม่ใช่จะอยู่กไ็ ม่เชิง จะโกรธก็ไม่ใช่จะ
ว่าไม่โกรธก็มิใช่เช่นกัน ในใจมีทงั ้ ความห่วงใยและเจ็บปวดทัง้
รักทัง้ แค้นปะปนอยู่

ยามที่ นั ย น์ ต าหงส์ง ดงามแสนเย็น ชากวาดมองไปบน

รองเท้ า หนั ง ตาก็ก ระตุก ติ ด ต่ อ กัน สองครา นางบอกว่ ามิได้
เจตนา ผู้ใดจะเชื่ อ ? ใครกล้ าลุกขึ้น ยื น ยัน เขาจะฆ่ าคนผู้นั น้
เสีย!

เซี ย วเหยี่ ย นได้ แ ต่ อ ดกลัน้ ไว้ กัด ฟั น แล้ ว หัน ไปพูด กับ
เหล่าบริวารที่ คกุ เข่าก้มหน้ ามองพื้น ไม่กล้าเหลือบมองส่งเดช
แม้ เ พี ย งนิ ด “พวกเจ้ า ท าอัน ใดอยู่? ยัง ไม่ รี บ มาเก็บ กวาดให้
สะอาด ปล่อยไว้เช่นนี้ น่าดูนักหรือไร? ”

เหล่ า บริ ว ารคิ ด ในใจว่ า นี่ คื อ การโกรธแล้ ว พาลอย่ า ง

แท้จริง

ก่อนหน้ านี้ ที่เฉินเฟยอาเจียนออกมา พวกเขาล้วนเก็บ

กวาดทาความสะอาดอย่างดีไม่เหลือแม้เพียงเศษเล็กเศษน้ อย
แม้นองค์จกั รพรรดิหมอบลงกับพืน้ ก็มิอาจมองเห็นร่องรอย แต่
ครานี้ เฉินเฟยมิได้อาเจียนลงบนพื้น แต่เป็ นพระบาทขององค์
จัก รพรรดิ พระพัก ตร์ห ล่ อ เหลาที่ เ ปลี่ ย นจากเขี ย วเป็ นด า
261
เปลี่ยนจากดาเป็ นม่วงเช่นนัน้ ของพระองค์ พวกเขาไหนเลยจะ
กล้าเข้าใกล้?

เดิมทีวาจานี้ ควรเป็ นเฉินเฟยที่ต้องเอ่ย เช่นนี้ จึงสามารถ

กระชับความสัมพันธ์อนั ระหองระแหงนี้ ของทัง้ สองให้ขยับเข้า
มาใกล้กนั อีกสักหน่ อยได้ แต่ในต้าจิ้นนี้ องค์จกั รพรรดิยิ่งใหญ่
ที่สดุ พวกเขาไหนเลยจะกล้าแม้แต่ผายลม

บริวารจึงทาได้เพียงแค่ขยับเข้าไปเช็ดรองพระบาทของ
องค์จกั รพรรดิ แต่ อาเจียนนั น้ ไหนเลยจะสามารถเช็ดออกได้
กลับกันยิ่งเช็ดยิ่งเลอะด้วยซา้ พระพักตร์องค์จกั รพรรดิยื่นยาว
แทบจะถึงพระบาทแล้ว

หลินหลังยื่นน้ าบ๊วยเปรี้ยวส่งให้อย่างเอาใจใส่ เฉินหรูอี้

ดื่มไปพลางฉุดแขนเสื้อเซียวเหยี่ยนไปพลาง เมื่อดื่มไปครึ่งถ้วย
จึงรู้สึกว่าอาการคลื่นไส้นัน้ หายไปแล้ว กระเพาะสบายขึ้นมาก
แต่ใบหน้ านัน้ กลับบวมจนดูไม่ได้ ดวงตาปูดโปนดุจตุ่มใส หลิน
หลังได้แต่อดกลัน้ ไว้ แต่สุดท้ายก็มิอาจหักใจเอ่ยปากเตือนพระ
สนมได้

นางกลัวเหลือเกินว่าหากวาจานี้ เอ่ยออกไป เฉินเฟยผู้มี

ใบหน้ าแสนบาง คงมิ ก ล้ า แม้ แ ต่ จ ะพบผู้ค น ยิ่ ง มิ ต้ อ งพูด ถึ ง
262
ความพยายามตลอดทัง้ วันที่ กว่าจะเรียกร้องให้องค์จกั รพรรดิ
เสด็จมาได้ เช่ นนัน้ ทุกอย่างที่ ทุ่มเทไปก่อนหน้ านี้ คงนั บว่าสูญ
เปล่าแล้ว

เฉิ นหรู อี้ นั บ ว่ า ดู อ อกแล้ ว ครานี้ องค์ จ ัก รพรรดิ ทรง

พระทัยแข็งยิ่ง ไม่มีท่าทีจะคืนดีกบั นางแม้เพียงสักนิด

นางสามารถดึ ง รัง้ ตัวไว้ แต่ เ กรงว่ าจะมิอาจดึ ง พระทัย

พระองค์ไ ด้ นางมี ค วามอดทนมากพอที่ จ ะค่ อ ยๆ งอนง้ อ ไป
องค์จกั รพรรดิทรงรอได้ นางก็รอได้ ทว่าเฉินว่านเหนี ยนที่ อยู่
ในสถานการณ์คบั ขันกลับมิอาจรังรอ ้

“พวกเจ้าทัง้ หมดออกไปเถิด” เฉินหรูอี้เอ่ยเสี ยงสูง แล้ว

ปล่อยมือจากฉลองพระองค์

เซี ยวเหยี่ยนมองนางคราหนึ่ ง แต่ มิได้พูดอันใด กระทัง่

บริวารทยอยออกไปดุจหางปลา ภายในห้องเงียบกริบไม่มีเสียง
ใดๆ ทัง้ สิ้น

ก่อนที่ บริวารจะออกไปได้ปิดหน้ าต่ างไว้เรียบร้อยแล้ว

ทาให้ เกล็ดหิมะที่ ร่วงโปรยเข้ามาในบางครัง้ ได้ถกู ขวางกัน้ ไว้
ด้านนอก ความอบอุ่นในห้องเสือดาวนี้ นับว่ายังมีมากพอ ผ่าน

263
ไปเพียงไม่นานภายในห้องก็กลับมาอบอุ่นอีกครัง้ ทาให้ไม่ร้สู ึก
ถึงความหนาวเย็นแม้เพียงเศษเสี้ยว

มีเพียงใจของเขาเท่านัน้ ที่เหน็บหนาว

“เรื่องที่ เฉินว่านเหนี ยนจ้างวานฆ่ าคน ศาลต้ าหลี่เป็ นผู้

ตัดสิน เจ้าพูดกับเจิ้นก็ไม่มีประโยชน์ อนั ใด เจิ้นไม่มีทางยื่นมือ
เข้าแทรก”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า กลัวแต่เขาจะยื่นมือเข้าแทรก มิยื่น

มือเข้าแทรกกลับดี ยิ่งกว่า ด้วยความคิดอันแปลกพิสดารของ
องค์จกั รพรรดิทาให้คนยากจะคาดเดา ผู้ใดจะทราบได้หากว่า
พระองค์เข้าแทรกแซงแล้วเรือ่ งจะผลิกผันไปในทิศทางใด

“ข้าเพี ยงแค่อยากจะถามท่ าน ว่าในใจท่ าน ข้าเป็ นคน

เช่นใดกันแน่ ? ” เฉินหรูอี้ถาม

เซี ย วเหยี่ ย นกลับ ครุ่น คิ ด ถึ ง เรื่ อ งนี้ อ ย่ า งละเอี ย ดและ

จริ ง จัง เขาเดิ น เข้ า ไปนั ง่ ลงเก้ า อี้ ที่ ว างอยู่ ข้ า งเตี ย ง เมื่ อ มอง
ใกล้ๆ กลับยิ่งพบว่าดวงตาบวมเป่ ง ใบหน้ าเล็กๆ นั น้ ขาวซี ด
จนแทบจะเหมือนกระดาษแล้ว

264
 ความจริงนอกจากคราที่ นางฟื้ นคืนมาในร่างเจียงเหมย
แล้วนัน้ ร่างอื่นๆ ก็มิได้งดงามอย่างที่สุดเช่นเจียงเหมย แม้แต่
คราเป็ นเฉินหรูอี้ร่างเดิมของนาง แต่ ที่น่าแปลกใจคือเขาก็ยงั
ชอบนาง ความรู้สึกนี้ มีให้นางเพียงคนเดียว กระทังบางคราเขา
่
ก็ทราบดี ว่าความรู้สึกเช่ นนี้ ช่างน่ ากลัวอย่ างยิ่งเพราะมัน อยู่
เหนื อขอบเขตที่เขาจะควบคุม แต่เขาก็ถลาลึกลงไปอย่างมิอาจ
ห้ามตนได้ ความรู้สึกที่ รนุ แรงเช่นนี้ แม้แต่ตวั เขาเองยังรู้สึกไม่
อยากจะเชื่อ

เขายิ่งสัมผัสกับความรู้สึกเช่นนี้ มากเท่าใด กลับยิ่งรู้สึกมิ

อาจยิ น ยอมที่ จ ะสู ญ เสี ย มัน มากเท่ า นั ้น และมิ อ าจทนรับ กับ
ความรู้สึกจอมปลอมของนางได้แม้เพียงสักนิด กระทังแค่ ่ การ
ละเลยไม่ใส่ ใจ มิใช่ ความรู้สึกจอมปลอมหลอกหลวง เขาล้วน
ทนไม่ ไ ด้ ท ัง้ สิ้ น หัว ใจนั ้น เจ็บ ปวดคล้ า ยถูก บิ ด สุ ด แรง เป็ น
ความรูส้ ึกที่ทรมานจนหมดสิ้นพลังทุกอย่าง

เฉินหรูอี้เป็ นหวงโฮ่วต้นแบบในสายตาของเขามาตลอด
กระทังนางต้
่ องไปอยู่ในหลายๆ ร่าง จะเพื่อการเอาตัวรอดก็ดี
หรือเพื่อผลประโยชน์ ของตนก็ช่าง ทาให้ นางได้กลายเป็ นผู้มี
ความสามารถในการประจบสอพลอยิ่ง หากนางคิดจะวางแผน
่ าพลิก ทว่านางยังคงมี
เล่นเล่ห์กล วังหลังย่อมต้องวุ่นวายดังฟ้
ขอบเขตของตน ผู้อื่นไม่ทาผิดต่ อนาง นางก็มิทาผิดต่ อผู้อื่น
265
ความเจ้าเล่ห์ในท้องนางนัน้ มิใช่ของปลอม แต่มิได้มีไว้ทาร้าย
คนอย่างแน่ นอน

ข้อเสียเดียวของนางอาจมีเพียงการที่นางรักเขาไม่สู้เขา
รักนาง

“เจ้าอยากจะพูดเรื่องอันใดกันแน่ ? ” เซียวเหยี่ยนขมวด
คิ้ว ไม่คิดอ้ อมค้อมกับนาง “เราพูดจากันอย่างตรงไปตรงมา
เถิด อย่าได้กล่าววาจาวกวนอีกเลย”

“มิต้องเอ่ยถึงความคิดอันลา้ ลึก ฝี มือที่ ร้ายกาจของเฉิน

ว่านเหนี ยน หากทาเรื่องเช่ นนัน้ แต่ กลับให้ คนจับจุดอ่ อนของ
ตนได้ ก็มิควรหยิบมาใช้งานอีก เรื่องที่เขาเป็ นคนทา แม้นเป็ น
พี่ชายเจ้าแต่เจ้าก็มิจาเป็ นต้องปกป้ องเขาถึงเพียงนัน้ วันที่ เขา
ตัดสินใจฆ่าคนก็ควรคิดถึงผลลัพธ์ของมันไว้แล้ว”

เห็นชัดว่าองค์จกั รพรรดิทรงเชื่อว่าการกระทาทุกอย่าง
ของนางนัน้ ล้วนเป็ นไปเพื่อช่วยพูดแทนเฉินว่านเหนี ยน

แม้นแรกเริ่มเฉินหรูอี้จะมีความคิดเช่ นนัน้ จริง แต่ หาก

นางยอมรับว่ าเป็ นความจริง การเรียกร้องความสนใจครานี้
ของคงต้องล้มเหลวอย่างแน่ นอน

266
 เรื่องนี้ องค์จกั รพรรดิจะทรงคิดจินตนาการไปเองเช่นใด
ก็ย่อมได้ แต่หากนางเอ่ยปากยอมรับออกมา ไม่ทราบพระองค์
จะทรงกริ้วจนมีสภาพเป็ นเช่นใด แต่รบั รองว่าความคิดที่ จะฉี ก
กระชากใจนางนัน้ ต้องมีแน่

“ข้ามิได้ พูดวกวน” นางเบ้ปากเล็กน้ อย ดื่มเอานาบ๊วย

เปรีย้ วที่เหลือลงท้องไป “ข้าหมายความตามที่พดู ทุกอย่าง”

นางเงยหน้ าขึน้ มององค์จกั รพรรดิผมู้ ีพระพักตร์ลา้ ลึกดุจ

สายน้ า มีเพียงนางเท่ านั น้ ที่ ร้วู ่าในใจตอนนี้ กาลังคิดสิ่งใดอยู่
เมื่อครู่ไม่ควรกินหมูสามชัน้ มากและรีบร้อนกินถึงเพียงนัน้ เลย
บัดนี้ ความรู้สึกอยากจะอาเจียนได้ถกู เรียกออกมาแล้ว ไม่ว่าจะ
กดข่มอย่างไรก็ไม่สาเร็จ

ผูท้ ี่ลงมือกระทาและต้องแบบรับไว้นี้คือตัวนางเอง

ไม่ว่าจะเป็ นอาการคลื่นไส้ ที่อย่างไรก็มิหายเสี ยที หรือ

องค์จกั รพรรดิผ้ชู มชอบคิดไปเองอย่างที่ สุด สวรรค์ทราบดี ...
หากนางรู้ ว่ า จะมี ว ัน นี้ นางจะมิ ย อมท าเรื่ อ งที่ ส ร้ า งความ
คลางแคลงพระทัยให้องค์จกั รพรรดิเด็ดขาด นางจะแสดงออก
ถึงความรักที่มีให้พระองค์เพียงผูเ้ ดียวตัง้ แต่คราเริ่ม ฟ้ ายิ่งใหญ่
ดินยิ่งใหญ่ แต่เขาที่อยู่ในใจนางนัน้ ยิ่งใหญ่และสาคัญที่สดุ
267
 น่ าเสียดายที่เวลามิอาจย้อนคืน นางคงได้แต่จดุ เทียนให้
ตนเงียบๆ เท่านัน้

“ข้าแค่ไม่แน่ ใจว่า ข้าที่อยู่ในใจท่านนัน้ เป็ นคนเช่นไรกัน

แน่ ”

“เป็ นเห็นแก่ลาภยศสรรเสริญ ทาได้ทุกอย่างเพื่อความ

มังคั
่ งร ่ า่ รวย หรือเป็ นพวกชอบเล่นสนุก เป็ นสตรีที่ชมชอบละ
เล่นกับความรู้สึกผูอ้ ื่น? ” นางถาม “ข้าเพียงไม่เข้าใจว่า เหตุใด
ข้าที่ อยู่ในใจของท่านถึงเต็มไปด้วยการลวงหลอก ข้าเป็ นสัตว์
เลือดเย็นที่ไม่มีความจริงใจแม้เพียงสักนิด...”

“เจ้ามิจาเป็ นต้องดูแคลนตนเองถึงเพียงนัน้ และข้าก็ไม่

เคยพูดเช่นนัน้ ด้วย” เซียวเหยี่ยนกล่าวตัดบทนางอย่างเย็นชา

เขาไม่เคยคิดว่านางเป็ นสัตว์เลือดเย็น และมิได้ คิดว่า

นางไม่มีความจริงใจแม้เพียงสักนิด เขาแค่ร้สู ึกว่า ความรักที่ มี
ให้นัน้ น้ อยไปสักหน่ อยเท่านัน้

อย่ า งน้ อยความรู้ สึ ก ที่ น างมี ต่ อ เฉิ นว่ า นเหนี ยน ต่ อ

ตระกูลเฉินนัน้ นับได้ว่าหนักแน่ นลึกซึ้งยิ่ง

268
 เฉินหรูอี้มิใช่ไม่เคยถูกองค์จกั รพรรดิกล่าววาจาเย็นชา
พระพักตร์เฉยเมยใส่ แต่ไม่ทราบเพราะนางตัง้ ครรภ์หรือไม่ถึง
ได้เศร้าเสียใจง่ายถึงเพียงนี้ แค่เห็นสายพระเนตรอันเย็นชา ใจ
ดวงนี้ ของนางก็รสู้ ึกอยู่ไม่สขุ ขึน้ มาทันใด

“ท่านคิดเช่นนัน้ เป็ นแน่ ! ”

เฉินหรูอี้น้ าตาไหลออกมาทันที “ท่ านรัง แกคนเกินไป

แล้ว ในอดีตตอนที่ข้ายังมิได้ชอบท่าน ท่านก็ดีกบั ข้าอย่างหมด
จิตหมดใจ บัดนี้ ข้าชอบท่ านแล้ว ท่ านกลับเริ่มกล่าวว่าข้า ไม่
เห็นข้าสาคัญอีกต่อไป! ท่านช่างหน้ าไม่อายเลยจริงๆ !”

เซียวเหยี่ยนได้แต่ตกตะลึง เขาทาสิ่งใดกันแน่ แม้แต่เขา

เองยังไม่รู้ เหตุใดจึงถูกดึ งไปเกี่ ยวกับคาว่า ‘หน้ าไม่อาย’ ได้
เล่า?

ดัง โบราณกล่ า วไว้ ‘การคบค้ า กับ คนมากเล่ ห์นั ้น เป็ น

เรือ่ งยาก’

มารดามันเถอะ ช่างยากจริงๆ! ไม่เพียงแต่ไม่พดู จาด้วย

เหตุผล แต่ ยงั หาเหตุผลให้ตนกลายเป็ นคนถูก มิยอมให้ ผ้อู ื่น
ตาหนิแต่กลับตาหนิผอู้ ื่น

269
 ทัง้ ที่นางยกคนทัง้ หลายมาไว้ก่อนเขาเสมอ วาจาที่กล่าว
ก็เลื่อนเปื้ อน เหตุใดสุดท้ายนางกลับมองว่าเขาเป็ นคนผิด?

“เจ้ามีเหตุผลบ้าง...”

“ท่าที ของท่านก็บ่งบอกอยู่แล้ว หรือนี่ มิอาจนับเป็ นเหตุ

ผลได้ ? ” เฉินหรูอี้ล้วงผ้าเช็ดนางขึ้นมาจากแขนเสื้อ แล้วบีบ
จมูกโดยแรงสังน ่ ้ามูกออกมา ท่าทางเช่นนัน้ คล้ายจะบิดจมูกให้
หักก็มิปาน การกระทานี้ ทาให้เซียวเหยี่ยนนิ่งงันเป็ นใบ้กล่าวสิ่ง
ใดไม่ออกได้แต่ตกตะลึงไปชัวขณะ ่

“ท่ า นยัง กล่ า วอี ก ว่ า เราไม่ ส ามารถกลับ ไปเป็ นเช่ น

วันวานได้อีก ทัง้ ทาลายข้าวของในห้ องข้าจนเละเทะไปหมด
ท่ านไม่เคยมองข้าด้วยสายตาที่ ดี ในอดี ตท่ านเคยเป็ นเช่ นนี้
หรื อ ? ท่ า นคงเห็น ว่ า ข้ า ตัด สิ น ใจเด็ด ขาดแล้ ว ว่ า จะใช้ ชี วิ ต
ร่วมกับท่าน ทัง้ ตัง้ ครรภ์ลูกของท่าน ท่านถึงได้ตาหนินัน่ ต่อว่า
นี่ มองข้าอย่างไรก็ไม่ชอบใจ ในเมื่อเป็ นเช่ นนี้ เหตุใดท่ านถึง
ยอมให้ ข้าเข้ าวัง ไม่สู้ทิ้งข้าไว้ข้างนอก กระทาเช่ นท่ านกล่าว
ตัดขาดบุญคุณความแค้น มิต้องพบเจอกันอีก”

270
 “ข้า...” เซี ยวเหยี่ยนโกรธจนหน้ าแดงไปหมด รู้สึกเพียง
ว่าวาจาเหลวไหลทัง้ หมดที่ นางกล่าวมานัน้ ก็แค่ต้องการต่ อว่า
ตนแต่เขากลับมิรจู้ ะเริ่มต้นที่ตรงไหนดี

สิ่ ง ที่ เ รี ย กว่ า มิ แ ยกแยะผิ ด ถูก กลับ ขาวเป็ นด า ก็เ ป็ น

เช่นนี้ เอง!

“ข้าเคยพูดว่าตัดขาดบุญคุณความแค้นตัง้ แต่เมื่อใด! ? ”
เขาจาได้เพียงประโยคสุดท้ายของนางเท่านัน้

“ท่ านให้ เฉินฮวายนาความไปบอกแก่ เฉินว่ านเหนี ย น

เขานาความมาบอกแก่ข้า เรียกเฉินฮวายและเฉินว่านเหนี ยน
มายืนยันต่อหน้ าตอนนี้ ดีหรือไม่ ดูสิว่าข้าพูดจาใส่ร้ายท่านหรือ
เป็ นท่านเองพูดแล้วมิยอมรับว่าตนพูด? ”

เฉินฮวายที่ เอาหูแนบอยู่ข้างกาแพงนัน้ ได้ยินก็คิดในใจ

ว่า สวรรค์ยิ่งใหญ่ แผ่นดินยิ่งใหญ่ แต่ องค์จกั รพรรดิยิ่งใหญ่
ที่สดุ พระองค์ตรัสว่ามิได้พดู ก็คือมิได้พดู

เซี ย วเหยี่ ย นโทสะพุ่ง ประทุ จ นอวัย วะภายในนั ้น แทบ

ระเบิดออกมา รู้สึกเพียงว่าเขามีเหตุผลแต่มิอาจพูดออกมาได้
ทัง้ ที่ เหตุผลของเขานัน้ มากเพียงพอ แต่ เมื่อตกไปถึงหน้ านาง

271
เหตุใดสิ่งที่ มีเหตุผลจึงเปลี่ ยนเป็ นไร้เหตุผลไปได้ ความน้ อย
เนื้ อตา่ ใจที่ มีอยู่เต็มท้องกลับถูกคนปล่อยผ่านไปประหนึ่ งผาย
ลมกระนัน้ หรือ?

“เฉินหรูอี้ เจ้าอย่าได้รงั แกคนจนเกินไป! ”

“ข้าหรือรังแกท่าน? ” เฉินหรูอี้ตกตะลึงไป แม้แต่ น้ าตา

่ ิ น มองเขาด้วยสายตาอย่างยากจะเชื่อ “เห็นชัดว่า
ยังลืมหลังร
ท่ านเอาแต่ มองหาข้อผิดพลาดของข้า ตรงนั น้ ไม่ดีตรงนี้ มิได้
ท่านบอกว่าข้ามิอยากให้กาเนิดบุตรแก่ท่าน เพื่อให้ท่านเชื่อใน
ความรักที่ ข้ามี แม้แต่บุตรข้าก็กาลังจะคลอดออกมาแล้ว ท่าน
บอกว่าข้าไม่ห่วงใยท่าน บัดนี้ มีสิ่งใดบ้างที่ข้าไม่คิดเพื่อท่าน...”

“ใช่ ..เราคงมิอาจหวนคื นเช่ นวันวานแล้ว ในอดี ตท่ าน

ไหนเลยจะทาเช่นนี้ ต่อข้า? ”

เฉินหรูอี้ยิ่งพูดยิ่งมีโทสะ นางคว้ามือเซี ยวเหยี่ยนขึ้นมา

กัดคราหนึ่ ง เจ็บจนเขาต้องร้องออกมา ถลึงตามองนางอย่างอึ้ง
งันจนดวงตาแทบจะหลุดออกจากเบ้าแล้ว

...หากเขาจาไม่ผิด ผูท้ ี่ไร้เหตุผลมิใช่นางหรอกหรือ?

ผูท้ ี่งอนง้อขอคืนดีกค็ ือนางมิใช่หรือ?

272
 เหตุใดการมาของเขาในครานี้ ทาให้ เ ขาโมโหจนปอด
แทบระเบิดยังไม่พอ กลับต้องมาทนทรมานร่างกายเช่นนี้ อีก?

รูจมูกของเซียวเหยี่ยนขยายใหญ่ขึน้ ทันใด วาจาวิ่งมาถึง

ริมฝี ปากแล้ว แต่กลับถูกเฉินหรูอี้ชิงตัดบทขึน้ อีก

“แม้นในอดี ตข้ามิได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจแก่ท่านอย่าง
ที่ สุ ด แต่ ทุ ก อย่ า งล้ ว นมาจากใจ กาลก่ อ นท่ า นมัก สงสัย ข้ า
กับเฉินว่านเหนี ยน บัดนี้ กท็ ราบดีแล้วว่าเป็ นพี่ชายแท้ๆ ของข้า
ท่ า นยัง มิ เ ชื่ อ ใจข้ า อี ก หรื อ ...ข้ า ขอร้ อ งท่ า นแล้ ว บอกข้ า ได้
หรือไม่ ข้าทาสิ่งใดผิดกันแน่ ท่านถึงไม่เชื่อใจข้าถึงเพียงนี้ ? ”

“ท่านพูดสิ! ”

เฉินหรูอี้พลันหยัดกายลุกขึ้น ความกดดันไหลวนไปทัว่
ร่าง นางประคองท้องที่ นูนออกมาเล็กน้ อยของตนแล้วก้มมอง
เซียวเหยี่ยน

ขณะที่ มองเขานัน้ เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกคล้ายดวงตาปูดบวม

ดังตาปลานั
่ น้ มีเปลวไฟพุ่งออก หากนางสามารถทาเช่นนัน้ ได้
จริงคาดว่าเขาคงถูกเผากลายเป็ นเถ้าถ่านไปนานแล้ว

273
 เขาทราบดีถึงความฉลาดหลักแหลมของนาง เล่หก์ ลนัน้
มีมากหลาย ทัง้ ยังรู้จกั พูดจา บัดนี้ เขาจึงพบว่าตนเองประเมิน
นางตา่ ไป ริมฝี ปากที่ ร้ายกาจนัน้ พูดไปพูดมาจนทาเขาเป็ นใบ้
ไม่ทราบต้องกล่าวสิ่งใด แม้แต่เขาผู้เป็ นคนฟั งยังรู้สึกคล้ายตน
ได้กระทาผิดต่อนางกระนัน้

เช่นนี้ ถูกต้องหรือไม่?

“ท่านบอกข้าสักคาได้หรือไม่ ฝ่ าบาท? ”

เซียวเหยี่ยนถลึงตากลมโตด้วยโทสะ “ได้! ”

เฉินหรูอี้ “......”

พู ด เพี ย งค าว่ า ‘ได้ ’ ค าเดี ย วเท่ า นั ้น หรื อ ? นางนั บ ถื อ

เหลือเกินแล้ว

“ฝ่ าบาท ความจริงใจที่ข้ามีต่อท่าน ท่านจะเชื่อก็ดี มิเชื่อ

ก็ช่าง ” เฉินหรูอี้หลุบตาลงตา่ ถอนหายใจยาวออกมา “ข้าเคย
บอกแล้ว ว่าโลกนี้ ข้ามีเพียงท่ าน นั น่ มิใช่ คาพูดจอมปลอม ข้า
ทราบดีว่าไม่มีผใู้ ดจะดีต่อข้าได้อย่างท่านอีกแล้ว”

274
 “หากข้าทราบว่าข้าจักต้ องฟื้ นคืนเพื่อมารักกับท่ าน ข้า
คงทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างที่ สุดตัง้ แต่คราแรกเพื่อทาให้ท่าน
ได้รบั รูถ้ ึงความรักของข้า”

เฉินหรูอี้กล่าวจบก็มองไปที่ เซี ยวเหยี่ ยน นางดูออกว่ า

เขาหวันไหวแล้
่ ว แต่ เ พราะเขามี ค วามคิ ด อัน ดื้อดึ ง บางอย่ า ง
ภายในใจ จึงมิอาจขจัดออกไปได้ในเวลาอันสัน้ นี้

“อาเหยี่ ย น ข้ า ...ไม่ คู่ค วรให้ ท่ า นเชื่ อ ถื อ ถึ ง เพี ย งนั น้ ...

เชียวหรือ”

น้ าตาที่ คลออยู่ในดวงตานางก็ได้ร่วงหล่นลงมาพร้อม
กับวาจาประโยคสุดท้ายนี้

ในความคิดของนาง ภาพฉากที่ เอ่ยวาจาทัง้ มีน้ าตาคลอ

นัน้ เป็ นความรู้สึกอันงดงามยิ่ง เพียงแต่ มโนภาพใดล้วนคิดได้
อย่ างครบถ้ ว น แต่ ค วามเป็ นจริง นั น้ กลับ แตกต่ างอย่ างที่ สุด
นางลืมไปสิ้นถึงใบหน้ าอันบวมเป่ งหลังผ่านการอาเจียนอย่าง
หนักของตน รวมทัง้ ใบหน้ าซูบซี ดที่ มิได้มีการแต่งแต้มประทิน
โฉมแม้แต่น้อยนัน้ อีก

275
 ภาพที่ นางคิดไว้นัน้ สวยงามสมบูรณ์ แบบ ทว่าในสายตา
เซี ย วเหยี่ ย นกลับ ย ่า แย่ จ นดู ไ ม่ ไ ด้ ทัง้ น่ าสงสารและเวทนา
มองดูแล้วทาให้หวั ใจเจ็บแปลบขึน้ มา

สตรีที่เขารักทัง้ ยังตัง้ ครรภ์ลูกของเขา เหตุใดจึงถูกเขา

ทรมานจนมีสภาพเช่นนี้ ไปได้?

“มิ ใ ช่ เ ช่ น นั น้ ” เขาครุ่น คิ ด อยู่น าน จึ ง เค้ น ค าไม่ กี่ ค านี้

ออกมาได้ในที่สดุ

“หา? ” เฉินหรูอี้มองเขาด้วยความสงสัย นี่ หมายความ

ว่าเช่นใดกัน?

นางกล่าววาจามากมายเป็ นคันรถเพื่อแลกกับสี่คานี้ แต่

ปั ญ หาคื อ เขาตอบค าถามใดของนางกัน เล่ า นางเองก็ง งไป
หมดแล้ว

276
 217 บีบคัน้ คนเกินไปแล้ว

เซี ยวเหยี่ยนพลันขมวดคิ้วอย่างมิอาจอดกลัน้ “ผู้ใดว่า

อันใดให้เจ้า? ทัง้ หมดมิใช่เจ้าพูดเองหรอกหรือ? ”

“เป็ นเจ้าที่ กล่าวว่ามิอาจหวนคืนวันวาน เป็ นเจ้าที่ บอก

ว่าข้าไม่เชื่ อใจเจ้า และเป็ นเจ้าที่ พูดว่าจะชดใช้ ให้ ตระกูลเจียง
โดยไม่สนใจลูกของเรา เจ้ามิเห็นข้ากับลูกอยู่ในสายตาด้วยซา้ !
เหตุ ใ ดความผิ ด ทัง้ หมดถึ ง ได้ ต กมาอยู่ ที่ ข้ า เพี ย งชัว่ พริ บ ตา
เช่นนี้ ? ”

เฉินหรูอี้ร้สู ึกคล้ายถูกฟ้ าผ่าลงโทษกระนัน้ นี้ เรียกว่าไม่

ยอมรับผิดทัง้ ยังตาหนิผอู้ ื่นชัดๆ

จัก รพรรดิ ผ้นู ี้ พ ระอารมณ์ แ ปรปรวน สติ ปั ญ ญาแปลก

ประหลาดอย่างที่สุด ทัง้ คิดเล็กคิดน้ อย เมื่อยามมีโทสะไม่ว่าสิ่ง
ใดก็ล้วนกล่าวออกมาจนหมดสิ้นเพื่อระบายโทสะตน นางพูด
ได้ ห รื อ ไม่ ว่ า พระองค์ นั ้น ตรัส กล่ า วต่ อ นางอย่ า งให้ เ กี ย รติ
เหลือเกินแล้ว? ยามที่ นางเดินไปเดินมาในศาลาเสือดาวนี้ มกั
พบเห็นพระองค์พดู คุยกับเหล่าขุนนางด้วยวาจาที่รนุ แรงและไร้
ขอบเขตเสมอ ทัง้ กล่ า วว่ า ผู้อื่ น หน้ า ตาย า่ แย่ อัป ลัก ษณ์ แ ละ
นิสัยแปลกประหลาด ความรู้ไม่มี ที่ ยงั คงเลือกใช้ เขาอยู่เพี ยง
277
เพราะมี ใ จจงรัก มิ เ ช่ น นั ้น คงไล่ ก ลับ บ้ า นไปขายมัน เผาแล้ ว
ปัญหาคือหากผู้อื่นรูปลักษณ์ ดี ความรู้สูง ความสามารถมากมี
พระองค์กจ็ ะกล่าวหาว่าเขาเจ้าเล่หเ์ หลี่ยมจัด วันๆ คิดแต่จะข่ม
จักรพรรดิเช่ นพระองค์...ทรงชมชอบหยิบยกข้อด้อยของผู้อื่น
มาพูดเสมอ

เวลานี้ ความสามารถด้ านการโยนความผิดให้ ผ้อู ื่ นนั น้

กลับพัฒนาขึน้ มาก ความผิดทุกอย่างของพระองค์นัน้ ล้วนผลัก
มาให้นางทัง้ หมดใช่หรือไม่?

บุรษุ ชาตรีผหู้ นึ่ งเป็ นถึงจักรพรรดิแห่งต้าจิ้น กล้าทาแต่มิ

กล้ารับ นางเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

หากพระองค์มิได้แสดงท่าทีเช่นนัน้ จริงจนนางสัมผัสรับรู้
มันอย่างลึกซึ้ง นางจะพูดออกมาได้งนั ้ หรือ?

“ท่ าน ท่ านเหตุใดจึงมิพูดเล่า? ” เฉินหรูอี้ยกนิ้วชี้ชี้ไปที่

เซี ยวเหยี่ยนด้วยสี หน้ าไม่อยากเชื่อ สิ่งที่ นางได้เห็นและได้ฟัง
นัน้ คืออะไรกัน?

เซี ยวเหยี่ยนเพียงรู้สึกร้อนผ่าวที่ ใบหน้ า แค่นเสี ยงเย็น

เนิบนาบ “หรือที่ข้าพูดมิใช่เรือ่ งจริง? ”

278
 “โอ๊ ย ” เฉิ นหรู อี้ โ มโหคล้ า ยตับ ก าลัง ปริ แ ตกออกมา
กระนัน้ แม้แต่อวัยวะภายในที่ อยู่ใกล้เคียงก็ปวดแปลบตามไป
ด้วย “ข้าปวดท้อง”

เพียงเซี ยวเหยี่ยนได้ยินคาว่า ปวดท้ อง ก็ร้อนรนขึ้นมา

พลันผุดลุกเข้าไปโอบกอดเฉินหรูอี้ไว้ เอ่ยถามอย่างร้อนใจว่า
“เหตุใดจึงปวดท้ องขึ้น มาอี ก ? ข้าจะไปบอกคนให้ ห ามเกี้ ย ว
หมอหลวงกลับมาเดี๋ยวนี้ เฉินฮวาย...”

เขาโก่งคอตะโกนยังมิทนั จบคาก็ร้สู ึ กว่าถูกลูบคลาโดย

แรงบริเวณเอว สติของเขายังมิทนั คืนมา หน้ าอกก็ถกู หยิกเข้า
อย่างแรงอีกครา เขาจึงนึ กขึน้ มาได้ว่าเมื่อครู่นี้มิใช่การลูบคลา
แต่ เฉินหรูอี้คิดจะหยิกเขาต่ างหาก เพราะบริเวณเอวนั น้ ไม่มี
เนื้ อส่วนเกินแม้เพียงนิดนางจึงหยิกไม่ได้ ทาให้ เขาหลงคิดไป
ว่าถูกลูบคลา

“ท่ านเรียกกลับมาก็ไม่มีประโยชน์ เพราะข้าถูกท่ านยัว่

ให้โกรธต่างหากเล่า!”

เฉินหรูอี้ใช้มือหนึ่ งประคองท้ องตนไว้ อี กมือที่ หยิกตรง

หน้ าอกนัน้ ก็เลื่อนไปหยิกที่มืออีก คล้ายว่าการทาเช่นนี้ เท่านัน้
จึงสามารถขจัดความโกรธที่อดั แน่ นอยู่ในใจได้
279
 เซี ย วเหยี่ ยนห่ ว งท้ องที่ ใหญ่ นัน้ ของนาง จึง มิกล้ าหลบ
และมิกล้าแตะต้อง ทาได้เพียงยืนอยู่เช่นนัน้ ให้นางหยิก

“ไม่เป็ นอันใดจริงหรือ? หากปวดจริงเจ้าก็บอกข้าได้ เรา

เรียกหมอหลวงให้มาดูสกั หน่ อย” เขากัดฟั นกลัน้ ความเจ็บไป
พลาง ปากก็ส่งเสียงโอดโอยไปพลาง

“หากปวดก็เพราะท่านยัวให้
่ ข้าต้องปวดหัวใจ! ”

ครัน้ เฉิ นหรูอี้ เ ห็น เซี ย วเหยี่ ย นอ่ อ นลงบ้ า งแล้ ว จึ ง ถื อ

โอกาสนี้ หว่านเมล็ดพันธุแ์ ห่งโทสะออกจนหมด นางยกแขนเขา
ขึน้ แล้วกัดเข้าลงโดยแรง

เซี ยวเหยี่ ยนพลันร้องโหยหวนออกมา สะบัดแขนออก

ตามสัญชาตญาณทันที เฉินหรูอี้จึงปลิวไปตามแรงแขนที่ เขา
สะบัด เขาจึงรีบยกแขนขึน้ คว้ากอดนางเอาไว้ ครัน้ ก้มลงมองก็
เห็นเฉินหรูอี้เบิกตาบวมเป่ งนั น้ ของนางจ้องมองเขาอย่ างไม่
อยากเชื่อ น้าตาก็เริ่มหยดแหมะลงมาอีกครา “ท่าน...ท่านทุบตี
คน! ? ”

280
 “ข้ามิได้ทา! ” เซี ยวเหยี่ยนมีปากแต่ยากจะแก้ต่าง เกรง
ว่าแม้นร่างจะมีปากงอกถึงแปดที่ กม็ ิ อาจพูดให้ชดั เจนได้ “เจ้า
กัดข้าก่อน ข้าเพียงตอบสนองไปตามสัญชาตญาณเท่านัน้ ...”

เฉินหรูอี้สงน ่ อเพียงบริเวณ
ั ่ ้ามูกใส่ผา้ เช็ดหน้ ากระทังเหลื
มุมผ้าเท่านัน้ ที่ยงั สะอาดอยู่ ประหนึ่ งจมูกถูกอุดไว้กระนัน้ นาง
เอ่ ยน้ าเสี ยงกระซิกๆ ว่า “ลูกของท่ านยังอยู่ในท้ องข้า ต่ อให้
ท่านไม่เห็นแก่ความจริงใจและความรักของข้าที่ มีอยู่เปี่ ยมล้น
อย่างน้ อยก็น่าจะเห็นแก่ลกู ยอมอ่อนข้อให้ข้าบ้าง”

เซี ย วเหยี่ ย นปวดศี รษะจนแทบระเบิ ด ริมฝี ปากนี้ ข อง

นางสามารถทาให้คนตายกลายเป็ นคนเป็ นได้ สิ่งดีอนั ใดล้วน
ยกให้ตนเองจนหมด ทัง้ ความจริงใจ ทัง้ ความรักที่ มีเต็มเปี่ ยม
นางพลิกแพลงใช้ กลวิธีตบปากหนึ่ งครามอบพุทราหวานหนึ่ ง
ผล

“สวรรค์ เจ้ามีเหตุผลหน่ อยได้หรือไม่? ” เขารู้สึกไม่ร้จู ะ

กล่าวสิ่งใดแล้ว

เมื่อเฉินหรูอี้เห็นท่าที ไร้หนทางของเขา แม้นดวงหน้ าจะ

เปื้ อนไปด้วยน้าตาทว่าภายในนัน้ ขบขันจนไส้แทบขาดแล้ว แต่
ก็มิกล้าแสดงอาการใดบนใบหน้ าแม้เพียงนิด ยังคงกล่าวอย่าง
281
ไม่ยินยอมเพราะมีเหตุผลอันเต็มเปี่ ยม นางใช้สองมือประคอง
ท้องตนชี้ไปที่เขา

“หรื อ ที่ ท่ า นสะบัด มื อ ข้ า จนข้ า เกื อ บปลิ ว ออกไปด้ า น

นอกนัน้ มิใช่เรือ่ งจริง? ”

ปั ญหาคือ นอกจากเรื่องนี้ แล้วยังมีเรื่องใดเป็ นเรื่องจริง

บ้าง?

เซียวเหยี่ยนอึ้งงันพูดสิ่งใดไม่ออกแล้ว

“ท่ า นตี ข้ า เถิ ด ตี ข้ า ให้ ต ายยิ่ งดี จั ก ได้ มิ ต้ องคอย

หวาดระแวง สงสัยว่าข้าหลอกท่าน และชักสี หน้ าแค่นเสี ยงใส่
...”

เซี ยวเหยี่ ยนอ้ าปากค้าง สายตาจ้องมองใบหน้ าอันซี ด

เซี ยวนัน้ กาลังบันดาลโทสะ จิตใจพลันล่องลอยไปไกล กระทัง่
ลืมว่าเขามาที่นี้ด้วยเหตุผลใด เขานับถือนางจริงๆ

ผู้ที่นับถือเฉินหรูอี้ไปพร้อมเขายังมีอีกคน นั น้ คือเฉินฮ
วายที่ลอบฟังอยู่ด้านนอกอย่างเบิกบานใจ

282
 ไม่ เ สี ย ที ที่ เ จ้าสองคนนี้ เ ป็ นผลงานชิ้น เอกแห่ ง ยุ ค ใหม่
ความสามารถช่างมากหลาย เริ่มต้นด้วยสงครามเย็นแต่จบลง
อย่างร้อนระอุและรุนแรง เช่นนี้ นับว่าคืนดีกนั แล้วใช่หรือไม่?

บนสวรรค์ยากจะพบ อยู่บนดินยากจะเจอ เฉินฮวายอด

ส่ ายหน้ าไปมาไม่ได้ เหตุใดเขาจึงไม่ทราบมาก่อนว่าเฉินหวง
โฮ่วผูน้ ี้ โกหกปัน้ เรือ่ ง กระทาทุกอย่างได้โดยไม่เลือกวิธี กระทัง่
สามารถดึ งองค์จกั รพรรดิเข้าไปสู่วงั วนเช่ นนั น้ ได้ คาดว่ าคง
กาลังมึนงงอยู่เป็ นแน่ แม้ทรงทาสงครามเย็นกับเฉินหวงโฮ่ ว
ด้วยเหตุใดก็คิดว่าคงลืมไปแล้ว เพราะทรงพยายามอย่างยิ่งที่
จะปลอบประโลมสตรีมีครรภ์ที่กาลัง ‘แตกตื่น’ ผูน้ ัน้

เฉินหวงโฮ่ว ช่างเป็ นผูม้ ีความสามารถยิ่ง!

ที่ เรียกว่าสงครามเย็นนัน้ เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและจบ

ลงอย่างประหลาด

กระทัง่ พลบค ่า เซี ย วเหยี่ ย นดื่ มต้ มเม็ด บัว ใส่ เ ห็ด หูหนู
ขาวที่ เฉินหรูอี้ยกมาให้จนหมด ในหัวยังรู้สึกมึนงงอยู่บ้าง เขา
ยังคิดไม่ออกเลยว่า....พวกเขาคืนดีกนั ได้อย่างไร

283
 เห็นเพี ยงเฉินหรูอี้ระบายยิ้มดุจบุปผา ไหนเลยจะดูซูบ
เซี ย วเช่ น เมื่ อ ตอนกลางวัน ใบหน้ าไร้ เ ครื่ อ งประทิ น ผิ ว นั ้น
งดงามอิ่มเอิบอมชมพูจนแทบจะบิดน้าออกมาได้แล้ว

เอาเถิด เห็นแก่ที่นางอารมณ์ ดี ความจริงในใจเขาเองก็

มิ ไ ด้ ท รมานหนาวเหน็ บ ประหนึ่ งถูก ทิ้ ง ไว้ ใ นหุบ เขาน้ า แข็ง
ตลอดคืน ทัง้ มิได้คล้ายถูกโยนลงไปนอนเล่นในกระทะร้อนๆ
สักครึง่ ชัวยามเสี
่ ยหน่ อย

“เหตุ ใ ดจึ ง เหมื อ นเด็ก น้ อ ยถึ ง เพี ย งนี้ กิ น ที่ ใ ดก็เ ลอะที่
นัน้ ” เฉินหรูอี้เอ่ยยิ้มๆ หยิบผ้าเช็ดหน้ าผืนใหม่ขึ้นมาเช็ดที่ ริม
ฝี ปากเขาเบาๆ เห็ น สายตาของเขาที่ ขยั บ ตามทุ ก การ
เคลื่ อนไหวของนางอย่ างไม่รู้ต ัว นั น้ แล้ ว จึง ยิ้ มให้ เ ขาอี กแล้ ว
ประทับจุมพิตเบาๆ ที่ริมฝี ปากเขา

หวานเลี่ยน! นี้ จึงเรียกว่าหวานเลี่ยน

เฉินฮวายส่ ายหน้ าอยู่ในใจ นี้ แทบทาให้ นางกานั ลขันที

หลายคนที่ ค อยรับ ใช้ ข้ า งกายต้ อ งเลี่ ย นตายแล้ ว เขาหูชี้ ช ัน
ขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินเวลาบอกเตือน ยามโหย่วมาถึงแล้วก็เป็ น
เวลาพัก ของเขา เมื่ อ วานต้ อ งเดิ น ติ ด ตามองค์จ กั รพรรดิ อ ยู่

284
ค่อนคืน วันนี้ กต็ ้ องตกใจ ขวัญเสี ย ยินดี หวานเลี่ยนอยู่ตลอด
ทัง้ วัน ถึงเวลาพักก็ควรให้เขาได้พกั เสียบ้าง

การติ ดตามองค์ จ ัก รพรรดิ ต ลอดสิ บสองชัว่ ยามนั ้น

แม้แต่โอสถจากยูนนานก็มิอาจบารุงจิตใจที่บอบชา้ ของเขาได้

เซี ยวเหยี่ยนยังคงมีสีหน้ านิ่งเฉย มิได้ดเู บิกบานใจ แต่ก็

ดูไม่ออกว่าไม่พอใจ

ในใจเฉินหรูอี้ชดั แจ้งดุจคันฉ่ อง ครานี้ องค์จกั รพรรดิทรง

ยอมคืนดี แล้ว เพี ยงแต่ ไม่ทราบว่าเป็ นเพราะยอมเปิดพระทัย
เชื่ อ นางหรื อ เพราะความรู้สึ ก อยู่ เ หนื อเหนื อสติ ส ัม ปชัญ ญะ
กระทังอาจเพี
่ ยงเพื่อเด็กน้ อยในครรภ์นางเท่านัน้

นางพูด ได้ เ พี ย งว่ า ไม่ ว่ า เป็ นเพราะสาเหตุ ใ ด นี้ ก็เ ป็ น

สภาพการณ์ที่ดีที่สดุ แล้วในตอนนี้

หากคิดใช้คนขจัด ความเจ็บปวด หึงหวง ไม่เชื่อใจที่ อยู่

ในพระทัยองค์จกั รพรรดิให้ หมดไปนั น้ ยากกว่าการปี นขึ้นฟ้ า
เสียอีก

285
 นางคงได้แต่อาศัยพระองค์เองเป็ นผูข้ จัดมันหรือใช้เวลา
เป็ นเครื่องพิสูจน์ ใช้ทุกสิ่งที่ นางทาและคอยอยู่เคียงข้างเขามา
เป็ นคาตอบ

ทัง้ ที่ ทรงครอบครองใต้ หล้า แค่ยกพระหัตถ์ขึ้นทุกสิ่งก็

ตกมาอยู่ในหัตถ์นัน้ โดยง่าย ไหนเลยต้องทรมานตนเช่นนี้ เหตุ
ใดจึงมุดเข้าไปในโพรงเขาโคที บางครามีบางคราไม่มีด้วย นาง
เองก็ไ ร้ ว าจาจะกล่ า วแล้ ว ไม่ เ ข้ าใจความคิ ด อัน วกวนนี้ ข อง
พระองค์เลย แม้นจะเป็ นเพราะมิอยากสูญเสี ยความรัก แต่ กม็ ิ
ควรมีปฏิกิริยามากถึงเพียงนี้ กระมัง

กระทัง่ ตอนนี้ นางยังไม่เข้าใจว่าความรู้สึกเสี ยเปรี ย บ

ขององค์จกั รพรรดินัน้ มาจากที่ใด...

ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนนัน้ พระองค์กเ็ ป็ น
ฝ่ ายอยู่เหนื อกว่าเสมอ และความเสมอภาคในวันนี้ พระองค์ก็
เป็ นผู้ ม อบมัน ให้ น าง นางถึ ง มี โ อกาสเป็ นผู้ มี อ านาจใน
ความสัมพันธ์นี้ ทว่าอีกด้านหนึ่ งพระองค์กท็ รงทรมานตนและ
คอยจ้องมองอย่างไม่ยินยอมต่ ออานาจที่ พระองค์ได้ มอบให้
นาง และเริ่มแง่งอนขึน้ มา

286
 พฤติกรรมการทรมานตนและทรมานผู้อื่นเช่ นนี้ ท าให้
นางยากจะเข้ าใจได้ จ ริง ๆ ชี วิ ต แสนสัน้ เหตุใดต้ องหาความ
ทุกข์ใส่ตนเล่า?

ความรู้สึกมิใช่ ตาชังเหตุ
่ ใดต้ องวัดว่าผู้ใดมากผู้ใดน้ อย
มากหรือน้ อยแล้วเป็ นเช่นไร พวกเขาก็ยงั คงใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
มิใช่หรือ?

เหล่ า บริ วารต่ า งทยอยเก็ บ ส ารับ พระกายาหารไป

หมดแล้ว ในห้ องเหลือเพียงเซี ยวเหยี่ยนและเฉินหรูอี้สองคน
เท่านัน้ ตัง้ แต่ เฉินหรูอี้ตงั ้ ครรภ์ พวกเขาทัง้ สองก็แยกเตี ยงกัน
นอน โดยจัดเตียงไว้ในห้องสองหลัง

เพราะยังพลบคา่ อยู่ เซี ยวเหยี่ยนจึงยังมิได้อาบน้ า เฉิน

หรูอี้กลับขยับเข้ามาใกล้เขา ใช้ ขาเกี่ ยวก่ายขาของเขาไว้ มือ
เล็กๆ นัน้ จับมือเขาไว้ไม่ยอมปล่อย

เซี ยวเหยี่ยนอดหัวเราะออกมามิได้ “เจ้ากลัวว่าข้าจะวิ่ง

หนี งนั ้ หรือ? ”

เฉินหรูอี้ถลึงตามองเขาอย่างแง่งอน สายตาเช่ นนั น้ ทา

ให้กระดูกเขาอ่อนไปหมดแล้ว

287
 “เจ้าคิดจะยัวยวนข้
่ างัน้ หรือ? ” เขาขยับเข้ามากระซิบ
่ าเล็กน้ อย ทาเอาหัวใจเฉินหรู
แผ่วเบาข้างหูนาง หางเสียงสันพล่
อี้สนไหวตามไปด้
ั่ วย

ยามนี้ เซี ยวเหยี่ ยนก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าโรคอุปสรรค

ทางกายของเขานัน้ เกิดขึน้ ก็เพื่อเฉินหรูอี้

แรกเริ่มนัน้ เป็ นเพราะนางตายบนเตียงเขา ทาให้เขามิไม่

อาจแข็งขันขึ้นมาได้ ต่ อมาเพราะนาง ‘ใช้ วิธีรกั ษาด้วยสัมผัส’
ทัง้ สองกลับมีความสุขยิ่ง และเริ่มลองใช้วิธีอื่นๆ อย่างเบิกบาน
ใจ ลองทามาหลายวิธีจนกระทังรั ่ กษาโรคนัน้ ของเขาหาย

ปั ญหาคือเดิมเขาคิดว่าโรคของเขาหายดีแล้ว ต่ อมาจึง
พบว่า เขากลับไม่มีปฏิกิริยาใดต่อสตรีอื่นในวังหลังเลย มิต้อง
พู ด ถึ ง เรื่ อ งมี ใ จให้ ด้ ว ยซ้า แต่ ค รัน้ เป็ นนาง แค่ ส่ ง สายตาก็
สามารถปลุกเร้าอารมณ์ทุกอย่างของเขาได้กระทัง...เหอๆ ่ ส่วน
ที่มิอาจบอกออกมาได้นัน้ ด้วย

พวกเขาทัง้ สองเป็ นคู่ที่สวรรค์ลิขิต เฒ่าจันทรา*ใช้เชือก

วาสนาเส้นใหญ่ผกู พวกเขาไว้ด้วยกันกระมัง?

มารดามันเถอะ ช่างผูกได้แน่ นยิ่งนัก

288
 “เปล่าเสี ยหน่ อย ทัง้ ยามนี้ กม็ ิ อาจทาได้” เฉินหรูอี้กรอก
ตาใส่องค์จกั รพรรดิคราหนึ่ ง พลันเห็นสายตาที่ เปลี่ยนไป นาง
จึงรับรูไ้ ด้ทนั ทีว่าความปรารถนาของเขาได้เกิดขึน้ แล้ว

“ข้ายังมีเรือ่ งสาคัญจะพูดกับท่านอีก”

วาจายังกล่าวไม่ทนั จบ เฉินหรูอี้กเ็ ห็นแววตานัน้ ของเขา

เปลี่ยนเป็ นเย็นชาขึน้ มาอีก

การที่ นางสัมผัสและสามารถวิเคราะห์อารมณ์ ของเขา

จากสายตาได้อย่างรวดเร็วนัน้ ก็ทาให้นางไม่ทราบจะกล่าวสิ่ง
ใดต่อตัวเองแล้ว

เซี ยวเหยี่ยนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้ อย ค่อยๆ ยกขาพาดทับขา

อี ก ข้ า งของตน นิ้ วเรี ย วยาวเคาะลงที่ ต้ น ขาเป็ นจัง หวะ ด้ ว ย
ท่าทางเหมือนรอคอย

นี้ คือท่าทางเมื่อเขาต้องใช้ความคิด เฉินหรูอี้คิดว่า หาก

มิ ร ะวัง ค าพู ด เขาก็ อ าจระเบิ ด ขึ้ น มาอี ก แต่ น างทนรับ กับ
สงครามเย็นระลอกแล้วระลอกนัน้ ของเขาไม่ไหวแล้ว

“ท่ านอย่าได้คิดมากไป ข้าแค่มีเรื่องที่ อยากจะพูดอย่าง

ตรงไปตรงมากับท่านสักเรือ่ ง” เฉินหรูอี้เงียบอยู่ครูห่ นึ่ ง สุดท้าย
289
ก็ถอนหายใจออกมา นางกัดฟั น เบิกตาอันงดงามฉ่ าวาวนั น้
มองเซียวเหยี่ยนตาไม่กระพริบ “เจียงต๋านัน้ ...ข้าเป็ นคนให้เฉิน
ว่านเหนี ยนหาคนไปฆ่าเขาเอง”

นางรอว่ า เขาจะมี ป ฏิ กิ ริ ย าเช่ น ไร แต่ ค รานี้ ร ออยู่น าน

เซียวเหยี่ยนก็มิได้มีท่าทีใดๆ ทัง้ สิ้น

ภายในห้องได้ยินเพียงเสี ยงหายใจอันสมา่ เสมอของคน

ทัง้ สอง

ปฏิกิริยาเช่นนี้ ของเขานัน้ ทาให้เฉินหรูอี้แตกตื่นในใจยิ่ง

ไม่ทราบว่านางชินกับอารมณ์ รุนแรงของเขาแล้วหรือไร นาง
ยินดี ให้ เขาโกรธเกรี้ยวดุจฟ้ าฝ่ าหรือเย็นชาพูดจาเสี ยดสี ยังดี
เสียกว่าเงียบงันไร้ซุ้มเสียงเช่นนี้

“ข้าพูดจริงๆ นะ” นางไม่กล้ามองเขาอี ก ได้แต่ ก้มหน้ า

และกลืนน้าลายลงคอ ข่มใจพูดออกไปอีกว่า “คราแรกที่จี๋เสียง
ถูกไล่ออกไปจากวัง แม้นท่ านไม่พูดข้าก็ร้ดู ี ว่า สาเหตุใหญ่มา
จากข้าทาให้ท่านมิพอใจตระกูลเฉิน และสุดท้ายนางก็แขวนคอ
ตายเพราะมิอาจทนได้ อี กต่ อ ไป เมื่อข้ าฟื้ นคื น มาในร่า งนาง
ยามนัน้ เจียงต๋าก็กล่าววาจาหยาบคายมากมาย...”

290
 “หากมิ ใ ช่ เ พราะเขา จี๋ เ สี ย ก็ค งมิ ต ายเช่ น นั น้ หากมิ ใ ช่
เพราะข้า บางทีนางอาจไม่ต้องกลัวเกรงความอดสูที่ต้องถูกคน
นิ นทาอี กครัง้ กระทัง่ มิก ล้ ากลับ จวนตระกูลเฉินเพื่ อบอกเล่ า
ความทุกข์ตนก็เป็ นได้”

เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ ท ราบว่ า นางคาดเดาได้ ถ กู หรือไม่ แต่ เ มื่ อ

สภาพการณ์ เป็ นเช่นนี้ นางทาได้เพียงขุดเหตุผลขึ้นทับร่างตน
สาดน้าสกปรกใส่ผอู้ ื่นแล้ว

สวรรค์!

“ข้าครอบครองร่างนาง...ข้ามิอาจใช้ ชีวิตกับท่ านอย่าง

สงบใจโดยนิ่งเฉยไม่ทาสิ่งใดเลยได้”

“ดังนั น้ คื นนั น้ ข้าจึงให้ สาวใช้ ที่คอยดูแลตัง้ แต่ อยู่จวน

ตระกูล เฉิ นไปเรี ย กเฉิ นว่ า นเหนี ยนมาที่ จ วนตระกูล เจี ย งให้
เจี ยงต๋ าเซ็นใบหย่าให้ ข้า ครัน้ ขึ้นรถม้าได้ ...ข้ าก็บอกต่ อเฉิน
หว่ า นเหนี ยนว่ า จัก ต้ อ งแก้ แ ค้ น ให้ ก ับ เฉิ นจี๋ เ สี ย ง” เฉิ นหรูอี้
กล่าวต่ อว่า “เฉินว่านเหนี ยนเป็ นพี่น้องร่วมมารดากับจี๋เสี ยง
เขาจึงเห็นด้วยกับข้าอย่างที่สดุ ”

291
 “เจ้าจะบอกว่า เมื่อเจ้าลากดึงทุกอย่างมาไว้ที่ตวั แล้ว ข้า
ก็ควรจะออกหน้ าไกล่เกลี่ยทุกอย่างแทนเจ้า ให้เฉินว่านเหนี ยน
ไร้มลทินไร้ความผิด ใช่หรือไม่? ” เซี ยวเหยี่ยนหรี่นัยน์ ตาหงส์
ลง กล่าวเสียงเบาด้วยรอยยิ้ม

เฉินหรูอี้พ ลัน ไร้ว าจาจะกล่ าว นางมิอาจไม่ย อมรับ ว่ า

เซียวเหยี่ยนช่างมองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่งยิ่ง

“...ข้ าเพี ย งแค่ อยากจะบอกความจริง แก่ ท่ านเท่ านั น้ ”

นางตอบ

“ข้ าคิ ด ว่ าท่ านอาจจะช่ ว ยตระกูลเฉินเพราะเห็นแก่ ข้า

ดังนัน้ จึงมิได้พดู อันใดมาตลอด ผูใ้ ดจะทราบ...ฝ่ าบาททรงเที่ยง
ธรรม ไม่ เ ห็น แก่ เ รื่องส่ วนตัว ...เรื่องจริง เป็ นเช่ นนี้ ข้ าได้ บอก
กล่าวอย่างชัดเจนแล้ว ท่านจะจัดการข้าอย่างไร ข้าล้วน...เต็ม
ใจทัง้ สิ้น...”

เมื่อเป็ นเรือ่ งของตนเองนางกลับมองสิ่งใดไม่ออก แต่ใน

ใจคาดว่าแม้นองค์จกั รพรรดิจะเห็นแก่นางและความรักของคน
ทัง้ สอง จึงไม่ถึงกับจะเอาชีวิตเฉินว่านเหนี่ ยน ทว่าคราก่อนที่ ฮู
หยินจงหย่งโหวเข้าวังมา วาจาไม่กี่ประโยคที่องค์จกั รพรรดิตรัส
ออกมานั น้ ชี้ ช ัด ว่ า มี ห ลัก ฐานการท าผิ ด ของเฉิ นว่ า นเหนี ย น
292
นางกลัวว่าหลักฐานนัน้ จะอยู่ในมือองครักษ์เสื้อแพรแล้ว และ
ไม่ทราบเลยว่ามันจะถูกแพร่งพรายไปเมื่อใด หากมันถูกเล่าลือ
่ องหลวง ถึงยามนัน้ นางทุ่มเทอันใดก็มิทนั แล้ว มิสู้ทุบ
ไปทัวเมื
เรือให้จมในตอนนี้ หากสาเร็จก็สาเร็จ หากไม่สาเร็จ....นางก็ได้
พยายามเต็มที่แล้ว

นับว่าไม่ผิดต่อตระกูลเฉิน ไม่ผิดต่อเฉินว่านเหนี ยน

“จัดการ? ”

เซี ยวเหยี่ ยนหัวเราะไม่หยุด แต่ ดวงตากลับมิได้ มีแวว

ขบขันสักนิด “เจ้าตัง้ ครรภ์ลูกของข้าอยู่ เจ้าจะให้ข้าจัดการเจ้า
เช่นไรเล่า? เฉินหรูอี้ เจ้าอย่าได้บีบคัน้ คนจนเกินไป! ” เขาโมโห
อย่างยิ่ง พูดพลางคว้าถ้วยชาขว้างลงใส่พื้น เสียงเพล้งพล้างดัง
ระงมไปทัวห้่ อง

เฉินฮวายอยู่ด้านนอกยังอดตัวสันจนปั
่ สสาวะแทบราด
มิได้

มารดามันเถอะ ผู้ใดบอกเขาได้หรือไม่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น
อีก?

293
 เขากาลังจะเปลี่ ยนเวรและกลับไปพักผ่อน บรรยากาศ
หวานเลี่ยนในห้องยังมิทนั จาง กลับวิวาทกันอีกแล้ว...จะให้เขา
ตายจริงๆ ใช่หรือไม่

วิวาทกันเข้าไป ฆ่ากันให้ตายไปข้างเลย!

เฉินฮวายกัดฟั นอย่างแค้นเคื อง เขายื่ นศี รษะเข้าแนบ

ประตูด้วยท่าทางองอาจ และเริ่มลอบฟังข้างกาแพงอีกครัง้

*เฒ่าจันทรา เป็ นเทพที่ คนจีนเชื่อว่าทาหน้ าที่ ผกู วาสนา

ของชายหญิงไว้ด้วยกัน

218 ละโมบ

เฉินหรูอี้พลันสันสะท้
่ านขึ้นมา นางดูออกว่า ครานี้ องค์
จักรพรรดิไม่คิดปล่อยผ่านไปโดยง่าย

ทัง้ สองเพิ่งจะคืนดีกนั ความรูส้ ึกยังคงร้อนแรงอยู่ นางจึง

คิ ด จะฉวยโอกาสตอนที่ พ ระองค์ย งั อยู่ใ นช่ ว งระลึ ก ถึ ง ความ
หวานนี้ เสีย อย่างน้ อยก็น่าจะเห็นแก่หน้ านางบ้าง แต่คิดไม่ถึง
ว่าองค์จกั รพรรดิจะเปลี่ยนพระพักตร์รวดเร็วปานนี้ ทรงเปลี่ยน
294
พระอารมณ์ เ ป็ นกริ้ ว โกรธได้ อ ย่ า งเป็ นธรรมชาติ ไ ร้ ร่ อ งรอย
ผูค้ นเสริมแต่งได้ทนั ที

นางกลัวเหลือเกินแล้ว!

“อาเหยี่ยน...”

“หยุดคิดคาหวานมาทาให้ เจิ้นเลอะเลือนได้แล้ว! ” เจ้า

เห็นข้าเป็ นเด็กสามขวบหรือไร? ! เซี ยวเหยี่ยนยืนขึ้นโดยพลัน
มองนางด้วยสายตาโกรธเคือง

“ท่านเลิกบิดเบือนเจตนาของผูอ้ ื่นเสียที! ”

เฉินหรูอี้มิอาจอดทนได้อีกต่ อไป นางประคองครรภ์ตน

ไว้ ได้แต่ส้จู นตัวตายแล้ว

ทาอย่างไรได้ หากตอนนี้ นางมิสู้ ยังมิต้องกล่าวถึงชี วิต

ของเฉินว่านเหนี ยนว่าจะเป็ นเช่นไร ต่อไปองค์จกั รพรรดิคงปัน้
ปึ่ งและบันดาลโทสะใส่นางตลอดเวลาเป็ นแน่ เช่นนัน้ นางคงมิ
อาจทนได้ นี้ คือการทรมานคนให้ตายแท้ๆ

295
 เหตุที่อาจก่ อให้ เกิดผลลัพธ์อนั ร้ายแรงใด นางจักต้ อง
ทาลาย หยุดยัง้ ป้ องกันทุกความเป็ นไปได้ที่จะทาให้ต้นกล้านัน้
มันฟื้ นคืนขึน้ มาอีก

“เหตุใดท่านถึงชอบบิดเบือนเจตนาของผู้อื่น? ” เฉินหรู
อี้ประคองท้ องตนโต้ แย้งเหตุผล ท่ าทางเต็มไปด้วยพลังชี วิตที่
เปี่ ยมล้นคล้ายกาลังต่อสู้เพื่อความถูกต้องอยู่กระนัน้

“แต่ไหนแต่ไรท่านก็เอาแต่คิดว่าสิ่งที่ท่านเห็น ท่านรู้สึก
นัน้ เป็ นเรื่องจริง ไม่ว่าข้าจะพูดสิ่งใด ทาอะไร ท่ านล้วนไม่เชื่ อ
ท่านเชื่อแต่ตวั เอง อาเหยี่ยน ท่านทาเช่นนี้ ไม่เหนื่ อยหรือ? ”

แววตาเซี ยวเหยี่ยนพลันเปลี่ยนเป็ นเย็นชาดุจถา้ น้าแข็ง

“เจ้าคิดจะพูดอะไร? ”

เฉินหรูอี้เห็นท่ าทางเขาก็ทราบได้ทนั ที ว่าเขาคิดไปไกล

แล้ว หากสายตาเขาสามารถฆ่ าคนได้ คาดว่านางคงไม่เหลือ
แม้แต่กระดูก

ด้ ว ยความคิ ด ที่ บิ ด เบือ นและความสามารถในการท า

ความเข้าใจอันมหัศจรรย์ของเขานัน้ หากนางมิถกู สวรรค์กลัน่
แกล้งจนตาย ไม่ช้าไม่เร็วก็คงถูกเขาหยิบเล่นจนตายเป็ นแน่

296
 “ท่านคิดว่าข้าอยากจะพูดอันใดเล่า...”

“เจ้าอย่าได้เล่นคากับเจิ้น” เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกราคาญ ยิ่ง

พูดกับนางก็ยิ่งหงุดหงิด

อย่างที่นางได้กล่าวไว้ เขาไม่เหนื่ อยหรือ?

เหนื่ อย มารดามันเถอะ เขาเหนื่ อยจะตายแล้ว!

ทว่าเขากลับมิอาจห้ามความสงสัยและหัวใจอันอ่อนไหว
มิให้คิดจิตนาการไปเองได้

ย้อนคิดไปถึงเมื่อปี นั น้ เขาสดใสร่าเริงเพี ยงใด งดงาม

สง่าแค่ไหน เป็ นวัยหนุ่ มที่ ทรงพลังยิ่งนัก! หากมิใช่ นาง...ยังมี
่ าผู้คิดล้มราชบัลลังก์ที่ถกู ฆ่าตายไปแล้วนัน้ อีก
สตรีสกุลต่งชัวช้
เพราะบารมี ของคนทัง้ สองจึงทาให้ เขาเกิดบาดแผลในจิตใจ
อย่างแสนสาหัส ต่อให้บดั นี้ อาการป่ วยของเขาจะถูกเฉินหรูอี้ผู้
ผูก ปมนี้ ค ลายให้ แ ล้ ว แต่ ห ลายปี มานี้ ก็ท าให้ เ ขาไม่ ม นใจใน
ั่
ตนเองและไม่เชื่อถือผูอ้ ื่น

“คนทาผิดเช่นเจ้าบัดนี้ ถึงกับกล้ารังเกียจเจิ้น! ”

297
 เซียวเหยี่ยนคิดไปถึงไหนก็พดู ไปถึงที่ นัน้ ทาให้เฉินหรูอี้
มึนงงไปหมดแล้ว ได้แต่เบิกตาจ้องมองเขาอย่างตกตะลึงนางมิ
อาจเข้าใจความหมายที่ เขาเอ่ยได้ในเวลาอันรวดเร็วเช่นนี้ ได้
รู้สึกเพียงว่าเขาโกรธจนลากตะวันออกและดึงตะวันตกมารวม
ไว้ด้วยกันแล้ว นางขอแค่อย่าถึงกับเสียสติกพ็ อ

อันใดกัน จากการเล่นคาเหตุใดลุกลามไปถึงการกระทา
ความผิดได้? ทัง้ ยังรังเกียจเขาอีก นางไหนเลยจะกล้า?

“อาเหยี่ยน ข้ากาลังพูดอย่างจริงจังกับท่านอยู่ เรามีเรื่อง

อันใดก็พดู คุยกัน แต่มิควรด่าว่าคน” นางพูดด้วยท่าทางขึงขัง

เซียวเหยี่ยนแทบจะพ่นโลหิตใส่หน้ านาง ด่าคน?

เขายังคิดจะทุบตีคนด้วยซา้ !

มารดามันเถอะ ประเดี๋ยวตกดึกเขาต้องไปเตะท่อนไม้ที่
สวนด้านหลังแน่ !

เขาเองโกรธจนแทบทนไม่ไหว จึง ก้ าวเท้ าเดิ น ออกไป

ด้านนอก เฉินหรูอี้เห็นท่ าไม่ดีจึงรีบวิ่งติดตามไปทันที อย่างมิ
สนว่าตนกาลังตัง้ ครรภ์อยู่ นางสวมกอดเขาไว้จากด้านหลัง ใช้
แรงทัง้ หมดที่มีฉุดรังเขาไว้
้
298
 เซียวเหยี่ยน “......”

ท่าทางนี้ ของนางช่างบีบคัน้ คนยิ่งนัก คล้ายว่าอย่างไรก็

มิยอมปล่อยเขาไปเด็ดขาด

“เฉินหรูอี้! ” เขากล่าวอย่างมีโทสะ “ปล่อยมือ! เจ้ามิไยดี

ลูกของเจิ้น แต่ เจิ้นไม่ใช่ ! หากเจ้าทาให้ ลูกเจิ้นได้รบั อันตราย
เจิ้นไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ !”

“ข้ามิได้ทาอันตรายเขา เขาสบายดี”

เฉินหรูอี้ทราบดีว่าเซี ยวเหยี่ยนนัน้ อ่อนไหวกับเรื่องลูก

น้ อยตัง้ แต่ คราที่ เซี ยวเสี่ ยวอวี้กินยาลูกกลอนคุมกาเนิด นาง
เองก็มิอยากเป็ นเช่นเดิมแล้วและไม่อยากทาให้เขามีความรูส้ ึก
ที่ ไม่ดีอีก ดังนั น้ จึงมิกล้าโต้ เถียง ท่ าที อนั ว่าง่าย น้ าเสี ยงแสน
อ่อนโยน “ท่านอย่าเอาแต่เดินจากไปได้หรือไม่...ท่านคิดจะหนี
ปัญหาเช่นนี้ ตลอดไปเลยหรือไร? ”

เฉิ นหรูอี้ ที่ ต ัง้ ครรภ์อ ยู่ นั ้น เกาะติ ดเขาแน่ นประหนึ่ ง

ปลาหมึ ก ก็มิ ป าน ต่ อ ให้ เ ขาไร้ เ ยื่ อ ใยต่ อ นางเพี ย งใดก็มิ อ าจ
สะบัดนางออกอย่ างไม่สนความปลอดภัยของนางและลูกได้

299
สุดท้ ายเซี ยวเหยี่ยนก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ เขา
ถอนหายใจ และถอนหายใจ

เขาหนี ปัญหา?

เขากลับอยากจะแก้ไขมันมากกว่า แต่การแก้จิตใจปี ศาจ

ของเขานัน้ มีเพียงวิธีเดียวคือต้องกาจัดนางออกไป

แต่หากไม่มีนาง ก็ไม่ต่างอันใดกับการควักหัวใจดวงนัน้
ของเขาออกมา เขาคงเหมือนศพที่เดินได้เท่านัน้

“...อาเหยี่ ย น” เฉิ นหรูอี้ ย ัง คงกอดเขาไว้ เ ช่ น นั ้น มิ ไ ด้

เปลี่ยนท่าทางแต่อย่างใด เห็นเขามิได้ดโู มโหพร้อมจะเดินจาก
ไปได้ทุกเมื่อเช่นนัน้ อีก จึงคลายวงแขนที่ รดั เขาไว้แต่กม็ ิ ได้คิด
จะปล่อยเขาไป

ด้วยนิสัยของเขานัน้ ไม่แน่ ว่าหากมีเพียงสักคาที่ มิถกู ใจ

เขาก็พร้อมจะสะบัดมือเดินจากไปได้ทนั ที

“ท่ านเชื่ อข้าสักครัง้ สิ่งที่ ข้ามอบให้ ท่านล้วนมีแต่ ความ

จริงใจ ไม่มีการหลอกลวงใดๆ แม้เพียงครึ่ง” นางเอ่ย น้ าเสี ยง
อ่อนโยนนุ่ มนวลซึ่ งสามารถปลอบประโลมจิตใจผู้คนได้อย่าง
ประหลาด “ตอนที่ ข้ า ได้ เ ห็น ท่ า นต้ อ งตายไปในคราแรกนั ้น
300
หลวงจี น ปู้ซัว บอกข้ าว่ า วาสนาของเราได้ หมดสิ้ น แล้ ว ท่ าน
กลับสวรรค์ไปเป็ นเทพเซียน ส่วนข้าต้องไปบาเพ็ญเพียรกับเขา
”

“หากข้ามิได้จริงใจต่อท่าน ข้าคงไปกับเขาแล้ว ท่านเป็ น

จัก รพรรดิ ห รื อ เทพเซี ย นก็ล้ ว นเป็ นเรื่ อ งที่ ดี ยิ่ ง ทว่ า ข้ า กลับ
มาแล้ว...”

“มิ ใ ช่ เ พราะผู้อื่ น เหตุ ผ ลอื่ น แต่ เ พราะข้ า ...เกิ ด ความ

ละโมบ”

เสี ย งของเฉิ นหรูอี้ ค่ อ ยๆ กดต่า ลง คล้ า ยได้ ก ลับ ไปสู่

อารมณ์ความรูส้ ึกในช่วงเวลานัน้ อีกครัง้

“ท่ านเป็ นเทพเซี ยนก็ดียิ่ง แต่ ว่า ข้าไม่อยากให้ เราต้ อง

จบเช่นนี้ ...ต่างคนต่ างไป อาจบังเอิญพบเจอในที่ ไหนสักแห่งก็
เพี ย งพยัก หน้ าให้ ก ัน แล้ ว จากไปดัง่ คนแปลกหน้ าที่ ค ล้ า ย
คุ้นเคยกันเท่านัน้ ...”

“ข้าอยากมีท่าน ครอบครองชีวิตทัง้ หมดของท่าน”

301
 “เราเสี ย เวลากัน มามากแล้ ว ชี วิ ต คนเราแสนสัน้ เกิ ด
ตายเป็ นเรื่องธรรมดา ช่วงเวลาต่อจากนี้ เราควรใช้ มนั อย่างมี
ความสุข ไม่ใช่หรือ? ”

ไม่อาจไม่กล่าวว่าทัง้ หมดที่เฉินหรูอี้พดู มานัน้ ได้ซึมซาบ

เข้าไปในหัวใจทาให้เซียวเหยี่ยนหว่านไหวอย่างยิ่ง

หัวใจดวงนัน้ เต้นโครมครามไม่หยุด

“หากมิใช่ เพราะมีเรื่องเฉินว่านเหนี ยนเข้ามาเกี่ ยวข้อง

วาจาของเจ้าคงน่ าเชื่ อถือมากกว่านี้ ” เซี ยวเหยี่ ยนแค่ นเสี ยง
คราหนึ่ งแต่ความจริงในใจนัน้ เบิกบานยิ่ง

เพียงแต่เฉินหรูอี้ได้ฟังเช่นนัน้ เมล็ดพันธุ์แห่งโทสะกลับ
งอกขึ้นบนศีรษะแล้ว นางนับว่าได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจจนสิ้น
เมื่อวานก็อาเจียนจนไร้เรี่ยวแรง แต่ เขาก็ยงั ต่ อว่านางทัง้ ที่ มี
สภาพเช่นนัน้ โดยไม่คานึ งถึงหน้ าตาของนางสักนิด

โทสะในใจพุ่ง ทะยานขึ้ น สู่ ศี ร ษะจึ ง เกิ ด เป็ นความกล้ า

นางกัดฟันแล้วก้มลงไปกัดเข้าที่แขนของเซียวเหยี่ยนโดยแรง

เซี ย วเหยี่ ย นกาลัง เบิ กบานใจ นึ กถึ ง ค าที่ น างสารภาพ

ออกมาเมื่อครู่ จึงมิทนั ได้ตงั ้ ตัวกับความเจ็บปวดที่เกิดขึน้ อย่าง
302
กะทันหัน เขาร้องเสี ยงหลงขึ้นมาคราหนึ่ ง เสี ยงนัน้ แทบทาฟ้ า
ถล่มลงมาเลยทีเดียว

“โอ้ย...เจ้าเกิดปี จอหรือไร? เหตุใดถึงได้เที่ ยวกัดคนอยู่

รา่ ไป! ” เซียวเหยี่ยนร้องลัน่ ทว่าเมื่อถูกนางโอบไว้ เขาจึงมิกล้า
ขยับตัวแรงนักเพราะเกรงจะกระเทือนถึงครรภ์นาง ทาได้เพียง
ยืนยื่นอกขึน้ เข้านัน้

ทว่ า ผ่ า นไปไม่ น านเขากลับ รู้สึ ก ฟ้ าจะถล่ ม พร้ อ มที่ จ ะ

กลับไปเป็ นเทพบนสวรรค์ดงที ั ่ ่ นางกล่าวไว้ เมื่อทนไม่ไหวจึง
อ้อนวอนนางว่า “เอาล่ะ ข้าไม่พูดแล้ว เจ้าเลิก...เจ้าเลิกกัดข้า
เถิด เรามีสิ่งใดก็พดู คุยกันดีๆ ...หรูอี้...ปล่อยเถิด...เสี่ยวอี้อี้...”

อุ๊บ ...คนที่ จะอาเจี ย นมิได้ มีเ พี ย งเฉินหรูอี้ เฉินฮวายที่

เกาะขอบประตูอยู่ด้านนอกคอยเฝ้ าดูสถานการณ์ ทุกอย่างนัน้
ก็แทบจะอาเจียนเอาน้าเปรีย้ วในท้องออกมาแล้ว

“ท่านมันคนชัวช้
่ า! ”

เฉินหรูอี้ปล่อยทัง้ ปากและมือออกตน มอบอิสระให้ แก่

เซียวเหยี่ยน

303
 เพี ย งได้ ฟั ง วาจานั ้น ของเขาโทสะก็ค ลายลงทัน ที แต่
ความน้ อยใจของนางกลับเพิ่มขึ้นดังเรื ่ อที่ ลอยสูงตามน้ า นาง
ยกมือขึน้ ทุบตีเขา ยิ่งตียิ่งน้ อยใจ น้าตาร่วงรินออกมาเป็ นสาย

“......”

เซียวเหยี่ยนรู้สึกว่าความอดทนในชีวิตนี้ ของเขาล้วนใช้
กับเฉินหรูอี้ทงั ้ หมด เขายังมิทนั ได้โวยวายถึงความน้ อยเนื้ อตา่
ใจของตนด้วยซ้า แม้แต่ ร้องไห้ ยงั รู้สึกเขินอาย ได้แต่ อดกลัน้
น้ าตาเอาไว้ ผลสุดท้ ายนางกลับน้ อยเนื้ อตา่ ใจกว่าเขาเสี ยอี ก
ทัง้ ร้องไห้ออกมาอย่างมิอายผูใ้ ด

“โอ้ย เจ็บ” เขาคว้ามือเฉินหรูอี้แล้วกุมไว้แน่ น มองนาง

ด้วยสายตาตาหนิ “เจ้าตี ข้ามือเจ้าไม่เจ็บหรือไร? ข้าหนังหนา
เนื้ อแน่ น ตีอย่างไรก็มิร้สู ึกหรอก แต่มือเจ้าทัง้ เล็กและบอบบาง
เจ้าดูสิ แดงไปหมดแล้ว เจ้าตีข้าหรือตีตวั เองกันแน่ ”

เฉิ นหรู อี้ คิ ด ในใจว่ า นางนั บ ถื อ เขายิ่ ง พลิ ก หน้ าตน

รวดเร็ว ดุจ พลิ ก ต าราก็มิ ป าน จากฝนฟ้ าคะนองเปลี่ ย นเป็ น
ปลอดโปร่ง พริบตาก็เปลี่ยนเป็ นบุรษุ ผู้เชื่อถือมิได้ ทุบตี เขาจน
เจ็บกลับไม่โวยวายทัง้ ปากยังหวานดังดื ่ มิปาน
่ ่มน้าผึง้ มาห้าชังก็

304
มารดามัน เถอะ เขาคิ ด จะแสร้ง ไขสื อ เช่ น ใดก็ไ ด้ ห รื อ ไร เขา
สามารถเปิดสอนวิชาไขสือได้เลยทีเดียว

ผู้ที่สะบัดมือเดินหนี ไม่เคยเชื่อใจกันก็คือเขา แต่บดั นี้ ผู้

ที่ ยิ้มระรื่น ทัง้ ลูบคลาทัง้ ดอมดมก็คือเขา เป็ นเพราะนางตาย
มาแล้วหลายครา พบเห็นมามาก มิเช่นนัน้ หากเปลี่ยนเป็ นผู้ที่
จิตใจไม่เข้มแข็งคงได้คิดฆ่าตัวตายอยู่ตลอดเวลาเป็ นแน่ !

เซี ยวเหยี่ยนกุมมือขวาข้างที่ นางถนั ดนั น้ ไว้ มืออี กข้าง

ของเขาก็คอยเช็ดน้าตาให้นาง

“หรูอี้...” เขาคล้ายจะพูดสิ่งใดแต่กเ็ งียบไป

เฉิ นหรูอี้ รู้ว่ า เขาจะพูด สิ่ ง ใด คาดว่ า คงเป็ นค าพูด อัน

คลางแคลงสงสัยอันใดเทื อกนัน้ เพียงแต่ เขาห้ามตนเองไว้ได้
เสี ย ก่ อน นางเองก็มิอยากจะไปรื้อฟื้ น เรื่องบางเรื่องหากรอ
อย่างสงบเพียงครูก่ จ็ ะรูเ้ องว่าจริงหรือเท็จ

นางแค่นเสี ยงคราหนึ่ ง ยื่นมือขวาออกไปหยิกที่ หลังมือ

เขา ไม่รอให้ เขาระเบิดโทสะนางก็ขยับเข้าไปสวมกอดเขาไว้
ทันที

......
305
 เฉินฮวายยื่นหูเข้าไปใกล้อยู่เช่นนัน้ เป็ นเวลาหนึ่ งถ้วยชา
ในใจนัน้ กลัวเหลือเกินว่าคนทัง้ สองประเดี๋ยวถกเถียงประเดี๋ยว
ทุบตี อีกครู่คงมีโลหิตสดๆ สาดกระเซ็นไปทัวห้ ่ อง ภายในวังคง
วุ่นวายเป็ นแน่ ....

เขาพูดได้หรือไม่ว่าตอนนี้ ในหัวเขานั น้ คิดภาพไปถึงไท่

โฮ่ ว ผลัก ดัน ให้ ร ัช ทายาทขึ้ น ครองราชย์ พระองค์ ซึ่ ง เป็ น
จักรพรรดิได้ถกู ฆ่าจนตายและนาศพไปทิ้งไว้ในป่ าลึก สุดท้ายก็
ถูกสุนั ข ป่ าหมาจิ้ ง จอกกัด แทะจนเละ หนอนเริ่มชอนไชแล้ ว
ค่อยๆ สลายกลายเป็ นดิน

่ ยินเสี ยงงึมๆ งาๆ แม้นฟั งไม่ออกว่าพูดสิ่งใด

กระทังได้
น้ า เสี ย งมิ ไ ด้ เ กรี้ย วกราดอย่ า งคนทะเลาะกัน แต่ ก ลับ หวาน
เลี่ยนจนคนต้ องขนลุก เฉินฮวายจึงผ่อนลมหายใจออกมาได้
และเมื่อหยัดกายลุกขึ้นจึงพบว่าผู้ลอบเอาหูแนบกาแพงนัน้ ขา
ชาไปหมดแล้ว

เขามองผ่ า นท่ า ที อ ยากหัว เราะแต่ มิ ก ล้ า หัว เราะของ

บรรดานางกานัลขันทีแล้วก้มหน้ าก้มตานวดขาตนอยู่เป็ นนาน
ขานัน้ จึงค่อยๆ ฟื้ นคืนกลับมาเป็ นปกติ

306
 มารดามันเถอะ อีกไม่นานหัวใจอันอ่อนแอดวงนี้ ของคง
ได้ตายอยู่ในกามือองค์จกั รพรรดิจอมแง่งอนเป็ นแน่ ในอดีตที่
ยังทรงประชวรด้วยโรคนัน้ ก็ยงั มิเคยเป็ นเช่นนี้ เมื่อพบกับเฉิน
หวงโฮ่วซึ่งเรียกได้ว่าเป็ นคู่ต่อสู้ที่มากความสามารถ ฝี มือร้าย
กาจพอกัน นางได้ ดึงความร้ายกาจที่ ซ่อนไว้ ภายในขององค์
จักรพรรดิให้เป็ นที่ประจักษ์แก่ผ้คู น หากวันใดมิก่อเรื่องคงรู้สึก
ไม่เกษมสาราญกระมัง

เจ้าสองคนนี้ ประเดี๋ยวดี เดี๋ยวทะเลาะ ทะเลาะกันแล้วก็

คืนดี คืนดี แล้วค่อยทะเลาะใหม่ ยิ่งทุบตี กย็ ิ่ งรักกัน ยิ่งรักกันก็
ยิ่งตีกนั ไม่ทราบว่าสวรรค์คดั สรรอย่างไรถึงเลือกมาได้อย่างลง
ตัว เหมาะสมกันถึงเพียงนี้ ! ?

“คอยจับ ตาด้ า นในนั ้น ไว้ ใ ห้ ดี ต้ อ งปรนนิ บัติ อย่ า ง

ระมัดระวัง ไม่แน่ ว่าจะทะเลาะกันขึ้นมาอี กเมื่อใด” เฉินฮวาย
บอกแก่บริวารที่ต้องเข้าเวรดึกต่อจากตน รูส้ ึกเพียงว่าตนแก่ลง
ไปแปดปี ภายในคืนเดียว หนังตาหย่อนคล้อย รอยหางปลาก็มา
รวมกันที่หางตาเขาแล้ว

“ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้นก็มิต้องไปหาข้า” เขาเอ่ยเสี ยงกด

ต่า เพราะเขามาก็มิอาจแก้ไขสิ่งใดได้ เขาเป็ นได้ แค่ ที่ระบาย
อารมณ์เท่านัน้
307
 เหล่าบริวาร “......”

เฉินฮวายส่ งสายตาว่าทาให้ดีที่สุดก็พอแก่พวกเขาแล้ว
ก้ า วเท้ า ออกไปอย่ า งรวดเร็ ว เหลื อ เพี ย งเงาเลื อ นรางไว้
เบือ้ งหลัง

แม้นฟ้ าจะถล่มลงมาก็รอให้ถึงพรุ่งนี้ ก่อนค่อยว่า แค่องค์

จักรพรรดิและเฉินหวงโฮ่ววิวาทกันก็ทาให้การฝึ กฝนพลังชี วิต
เขานัน้ แข็งแกร่งมากพอแล้ว เกรงว่าหากฟ้ าถล่มลงมาจริงๆ ผู้
ที่ผา่ นการฝึ กฝนอย่างโชกโชนเช่นเขาอาจจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไม่
เดื อดเนื้ อร้อนใจใดๆ เลย คงทาเพี ยงนั ง่ รอให้ องค์จกั รพรรดิ
ทรมานเขาไปจนตายเท่านัน้

ความจริงเฉินหรูอี้คิดจะยกเหตุผลต่ างๆ ขึ้นมาพูด ทัง้

อยากจะเอ่ ย ในมุ ม มองของเซี ย วเหยี่ ย นเพื่ อ เกลี่ ย กล่ อ มเขา
ผู้ใดจะทราบเพียงนางพูดถูกใจเขา อารมณ์ ของเขาก็เปลี่ยนไป
ในพริบ ตาดังก ่ าลัง แช่ ผงสี ชมพูอยู่กระนั น้ เพื่ อมิให้ ต นตกใน
สถานการณ์ อนั เพลี่ยงพลา้ นางจึงเลือกเก็บเกี่ยวผลประโยชน์
ตอนนี้ เอาไว้เสียก่อน

308
 เดิ ม คนเราก็เ กิ ด มาเพี ย งล าพัง แต่ มิ อ าจใช้ ชี วิ ต เพี ย ง
ลาพังบนโลกใบนี้ ได้ ผู้ที่ทอดทิ้งทุกความรู้สึก ฝึ กตนเพื่อปล่อย
วางอย่างสันโดษนัน้ มิใช่ไม่มี แต่น้อยเสียยิ่งกว่าน้ อย

นางก็เ ป็ นบุ ต รที่ บิ ด ามารดาเลี้ ย งมา จึ ง มิ ส ามารถลื ม

เลือนคื นวันเหล่ านั น้ ได้ เพี ยงเพราะแค่ ผ่านการตายมาหลาย
ครา นางยังมีครอบครัว ความรักและผูกพันนับสิบปี ได้ซึมเข้าสู่
กระดูกและโลหิตกระทังจ ่ ิ ตวิญญาณของนางแล้ว

นางรักเซี ยวเหยี่ ยนจากใจจริง แต่ โลกทัง้ ใบของนางมิ

อาจมีแค่เซี ยวเหยี่ ยน บิดามารดา พี่น้อง ญาติมิตร...ไม่เพี ยง
เป็ นความรับผิดชอบของนางแต่ยงั เป็ นร่องรอยที่ นางมิอาจลบ
เลือนไปจากชีวิตได้

เมื่อนางน ามาเปรี ยบเที ยบกับเซี ย วเหยี่ ย น นางจึงค้ น

พบว่า...เขานัน้ มีเพียงแค่นางคนเดียว บิดาตายแล้ว มารดาผูใ้ ห้
กาเนิดจากไปนานแล้ว เหลือเพียงหลิวไท่ โฮ่วที่ มองกันดังเป็ ่ น
ศัตรูค่แู ค้นก็มิปานเพียงผูเ้ ดียว

ตั ง้ แต่ เ ซี ย วเสี่ ย วอวี้ ถ ูก ไท่ โ ฮ่ ว ส าเร็จ โทษตาย สิ่ งที่

พังทลายไปมิใช่ แค่ความสัมพันธ์ฉันมารดาบุตร แต่ ครานี้ เขา
ถึงกับย้ายมาพานักที่ ศาลาเสือดาว เพื่ออยู่ให้ไกลจากวังหลัง มี
309
 ่ องค์หญิงมาเข้าเฝ้ า แต่ ความรู้สึกก็มิ
เพี ยงบางคราที่ รบั สังให้
เป็ นเช่นในอดีต

องค์ ร ัช ทายาทเป็ นผู้ สื บทอดราชบัล ลัง ก์ เป็ นองค์

จักรพรรดิแห่งต้าจิ้นในอนาคต เป็ นคนที่เซียวเหยี่ยนใส่ใจและ
เข้มงวดกับเขามากที่สุด เดิมความสัมพันธ์ระหว่างบิดากับบุตร
ก็มิ ไ ด้ ส นิ ทสนมเท่ า ใด ยิ่ ง มี ข่ า วลื อ ว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ ไ ม่ พ อ
พระทัยต่ อสตรีสกุลต่ งแพร่กระจายไปทัวตอนที ่ ่ นางตายด้วย
แล้วก็ยิ่งทาให้รชั ทายาทเคร่งขรึมมากยิ่งขึน้

องค์รชั ทายาทจะมีปมในจิตใจกับจักรพรรดิหรือไม่ เฉิน

หรูอี้ไม่อาจทราบแน่ ชดั แต่ นางอยู่ในศาลาเสื อดาวทุกวัน จึง
เคยเห็นองค์รชั ทายาทมาถวายพระพรจักรพรรดิอยู่หลายครัง้
ท่ า ทางที่ เ ขาใช้ ย ามพูด คุย กับ บิ ด านั น้ ท าให้ ค นอึ ด อัด กระทัง่
หายใจไม่ออก ดูเก็บงาทุกความรู้สึกเกินไปทาให้ คนมองรู้สึก
ประหม่าอย่างยิ่ง

เรือ่ งราวทัง้ หมดนี้ สาเหตุล้วนเริ่มมาจากนาง

ต่ อให้ นางใจเหล็กไส้ หินก็มิหน้ าหนาพอที่ จะให้ เซี ยวเห

ยี่ยนมาคิดถึงสถานะของนางแล้ว นางยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด เมื่อใจ

310
เย็ น ลง ก็ มิ ใช่ ว่ า จะไม่ ส ามารถเข้ า ใจถึ ง จิ ตใจที่ อ ยากจะ
ครอบครองนางไว้แต่เพียงผูเ้ ดียวนัน้ ของเขาได้

ช่ างน่ ากลัวนั ก ความรักที่ อยากจะครอบครองจนทาให้

คนหายใจแทบไม่ออก...แต่เหตุใดนางยิ่งคิดกลับยิ่งชอบเล่า?

เฉินหรูอี้หน้ าแดงไปหมดแล้ว

311
 219 ไม่ชอบมาพากล

ห้องเสือดาวมิได้มีคนมากมายเช่นในวังหลังทาให้เฉินฮ
วายจัดการได้ อย่ างง่ าย บริวารแต่ ละคนจึง รูด ปากปิดสนิ ทมิ
กล้าพูดสิ่งใดออกไปแม้เพียงครึง่ คาดังมีเหล็กทับไว้กม็ ิ ปาน

ทว่าแม้จะเป็ นเช่นนี้ วังส่วนนอกก็ยงั สามารถสัมผัสได้ถงึ

ความผิดปกติบางอย่างว่าเกิดจากที่ ใด พระอารมณ์ แปรปรวน
ดุจฟ้ าฝนขององค์จกั รพรรดินัน้ ล้วนมีความเกี่ ยวข้องกับพระ
สนมทัง้ สิ้น ไม่ว่าจะพระอารมณ์ ดีหรือไม่ดีล้วนเขียนไว้บนพระ
พักตร์เสมอ

หากองค์จกั รพรรดิทรงพระอารมณ์ ไม่ดีเมื่อเสด็จไปที่ ใด

ระกาล้ ว นบิ น สุ นั ข ต่ า งกระโดดหนี พระพัก ตร์เ ย็น ชาดุจ ธาร
น้ าแข็ง ก็มิปาน หากมิใช่ บูด บึ้ง ก็ท รงอาละวาดดุจฟ้ าผ่า ทว่ า
หากเฉินเฟยหยุดการวิวาทกับพระองค์ พระพักตร์นัน้ ก็จะแย้ม
สรวลอยู่ตลอดทัง้ วันประหนึ่ งบุปผาในวสันต์ฤดู กระทังเนื ่ ้ อบน
พระพักตร์แข็งเกร็งไปหมด

ความจริงทัง้ หมดนี้ ล้วนไม่นับเป็ นอันใดได้แต่สิ่งที่ ทาให้

รู้ว่าเฉินเฟยเป็ นที่ โปรดปรานอย่างที่ สุดโดยที่ ไม่มีพระสนมใด
เคยได้ ร ับ ความโปรดปรานเช่ น นี้ มาก่ อ นก็ คื อ การที่ อ งค์
312
จักรพรรดิทรงรีบร้อนเรียกกรมพิธีการเข้าเฝ้ าเพื่อวางแผนการ
แต่ งตัง้ หวงโฮ่ วรวมทัง้ พิธีการต่ างๆ ทัง้ ที่ นางเพิ่งตัง้ ครรภ์ได้
เพียงสี่เดือนเท่านัน้

เหล่าขุนนางล้วนหมดแรงจะบ่นว่าองค์จกั รพรรดิผนู้ ี้ ของ

พวกเขาที่ ไม่ว่าจะทรงมี ความรักคราใดก็ทุ่มเทพระทัย ไปจน
หมดสิ้ น เพราะการตายของเซี ย วเสี่ ย วอวี้ ท าให้ ขุ น นางที่
เกี่ ย วข้ อ งต้ อ งร่ ว งลงสู่ จุด เยื อ กแข็ง แม้ แ ต่ ห ลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว ก็ต้ อ ง
เสียสละพระองค์กระทังถู ่ กกักขังในตาหนักเหรินโซ่วเพื่อกดข่ม
ความกริ้ว ขององค์จกั รพรรดิ ไว้ ทุกอย่ างจึ ง ผ่อนคลายลงได้
กระทังเฉ่ ิ นเฟยเข้าวังมาปรนนิบตั ิ องค์จกั รพรรดิ พระพักตร์ของ
พระองค์จึง นั บ ว่ ามี รอยพระสรวลขึ้นมาได้ ...แม้น จะทรงพระ
สรวลสามวันกรรแสงสองวัน ทรมานกันและกันไม่มีสิ้นสุดก็
ตามแต่

พวกเขาคร้านจะคอยตาหนิว่าเฉินเฟยเคยแต่งงานแล้ว
และในเมืองหลวงยังเล่าลือเรื่องพี่ชายนางเกี่ยวพันกับคดี จ้าง
วานฆ่าอดีตสามีนางอีก องค์จกั รพรรดิกพ็ ลอยถูกเล่าลือไปด้วย

พวกเขาคิด เพี ยงว่ าองค์จกั รพรรดิน่าจะพิ จารณาเรื่อง

เวลาสักหน่ อย...เพราะมันอาจเร็วเกินไป

313
 โดยเฉลี่ ย แล้ ว นั ้น พระสนมที่ อ งค์จ กั รพรรดิ เ คยโปรด
ปราน อยู่ได้ น านที่ สุดก็มิเกินหนึ่ ง ปี พระสนมเหล่ านั น้ ก็ล้วน
เรียงแถวกันไปจุติใหม่ด้วยสาเหตุอบุ ตั ิ เหตุบ้างหรือปัญหาด้าน
สุขภาพบ้าง

ยามนี้ ผ่านไปนานเท่าใดกัน? องค์จกั รพรรดิมิคิดว่าทรง

พระทัยร้อนเกินไปหรือ? การแต่ งตัง้ หวงโฮ่วนั น้ เป็ นเรื่องใหญ่
ของอาณาจักรไม่เหมือนการแต่งตัง้ พระสนม พระสนมตายแล้ว
ก็แ ล้ ว ไป ปั ญ หาในตอนนี้ ม ากมายยิ่ ง หากทรงแต่ ง ตัง้ หวงโฮ่
วยามนี้ จะดีหรือไม่?

จักรพรรดิแห่งต้าจิ้นขึน้ ครองราชย์ยงั ไม่ถึงสิบปี แต่มีหวง

โฮ่วสองพระองค์แล้ว หากนับแม่นางท่านนี้ กเ็ ป็ นสามพระองค์
ไม่แน่ ว่าในอนาคตอันยาวไกลองค์จกั รพรรดิอาจจะแต่งตัง้ อี ก
หลายพระองค์. ..พระองค์ไ ม่ ก ลัว จะถูก จดบัน ทึ ก ไว้ ใ นต ารา
ประวัติศาสตร์ให้ผคู้ นรุน่ หลังหัวเราะเยาะเอาหรือไร...

เหล่าขุนนางนั น้ ไม่เห็นด้วยแต่ กไ็ ร้อานาจต้ านทาน ทัง้

คร้านที่ จะถกเถียงกับองค์จกั รพรรดิ อย่างไรก็เป็ นชื่อเสียงของ
พระองค์เอง พระองค์มิทรงรักษาไว้กส็ ุดแต่ พระองค์เถิด เพียง
แค่มิทาผิดกฎมนเทียรบาลก็พอแล้ว ส่วนเรือ่ งเล็กน้ อยเหล่านี้ ที่

314
องค์จกั รพรรดิทรงเห็นว่าเป็ นเรื่องใหญ่หลวงเหลือเกินนัน้ พวก
เขาก็มิอยากจะไปวุ่นวายแล้ว

มี ขุ น นางเพี ยงไม่ กี่ คนที่ ยื่ น ฎี กาถวายขอให้ องค์

จักรพรรดิทรงระงับเรื่องนี้ ไว้ก่อน อย่างน้ อยก็รอให้เฉินเฟยคล
อดเสียก่อน หลังจากนัน้ สักหนึ่ งเดือนค่อยพูดกล่าวก็ยงั มิสาย

วาจานัน้ ดูอ้อมค้อมเพียงแนะนาองค์จกั รพรรดิใส่พระทัย

ต่ อเฉินเฟยให้มาก อย่าให้เหนื่ อยยากจนเกินไป ทุกอย่างล้วน
คิดเพื่อองค์จกั รพรรดิและพระสนมอย่างรอบคอบ ความจริงคือ
กลัว ว่ า เฉิ นเฟยจะไร้ ว าสนา มิ อ าจต้ า นทานดาวพิ ฆ าตองค์
จัก รพรรดิ ไ ด้ เกรงว่ า ยัง มิ ท ัน ได้ ส วมมาลาหงส์ก็ต้ อ งตายไป
เสียก่อนแล้ว...

นัน่ จึงเรียกว่าละครโศกอันยิ่งใหญ่ในชีวิตคน และเห็นชัด

ว่าเป็ นเรือ่ งขบขันขององค์จกั รพรรดิ

ทว่ า องค์จ กั รพรรดิ ก ลับ ไม่ ร บั ไมตรี วัน ที่ พ ระองค์ท รง

ตรวจฎี ก านั ้น ได้ ต อบกลับ มาถึ ง สองพัน ตัว อัก ษร เขี ย นมา
มากกว่าที่ ขนุ นางเขียนเสี ยอี ก อักษรท้ายๆ ยิ่งเขียนยิ่งเล็กลง
เรือ่ ยๆ ดูแล้วคาดว่าหากยังมีที่ให้เขียนก็คงจะเขียนอีกเป็ นแน่

315
 การคิดคานวณขององค์จกั รพรรดินัน้ นั บว่าแม่นยายิ่ง
เฉินเฟยจะคลอดเดื อนสาม รวมกับ การพักฟื้ นอี ก หนึ่ งเดื อน
ประมาณกลางเดื อนสี่ ถึงต้ นเดื อนห้ าก็สามารถจัดพิธีแต่ งตัง้
หวงโฮ่ วได้แล้ว หลังจากนั น้ พระองค์กต็ ้ องไปที่ หอสวรรค์เพื่อ
บอกกล่าวและกราบไหว้บรรพบุรษุ สิบแปดยุคสมัย ยามนี้ จึงรีบ
ร้อนให้ พวกเขาจัดเตรียมทุกอย่างไว้เพราะอยากให้ พวกเขามี
เวลาจัดเตรียมพิธีการต่างๆ ทัง้ ชุดมงคลอีก ทุกอย่างล้วนต้อง
ดาเนินการอย่างเป็ นขัน้ เป็ นตอน

เหล่าขุนนางคิดในใจว่า รอให้เฉินเฟยมายืนอยู่ต่อหน้ า
พวกเขาอย่ า งปลอดภัย หลัง ผ่า นช่ ว งพัก ฟื้ นการคลอดให้ ไ ด้
เสี ย ก่ อ น แล้ ว ค่ อ ยพู ด คุ ย เรื่ อ งแต่ ง ตั ง้ หวงโฮ่ ว แล้ ว ค่ อ ย
เตรียมการทุกอย่างก็ยงั มิสายเกินไปมิใช่หรือ?

พวกเขาเพี ย งกลัว ว่ า หากเตรี ย มการอย่ า งยิ่ ง ใหญ่ ไ ว้

ตัง้ แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว แต่สุดท้ายเฉินเฟยมิ
อาจต้ า นทานดาวพิ ฆ าตจนมี ชี วิ ต อยู่ ถึ ง พิ ธี แ ต่ ง ตัง้ ได้ องค์
จักรพรรดิมิเคยคิดเลยหรือว่าผู้ที่ทาให้คนหายไปก็คือพระองค์
เอง? เช่ น นั น้ สวรรค์ก็กาลัง ตบพระพักตร์องค์จกั รพรรดิ ข อง
พวกเขาอยู่ใช่หรือไม่

316
 การคัด ค้ านของเหล่ าขุนนางไม่เป็ นผล ได้ แต่ ท าตาม
พระประสงค์ขององค์จกั รพรรดิเท่านัน้ เคราะห์ดีที่นี่เป็ นเพียง
ความคิดชัววู่ บขององค์จกั รพรรดิเท่านัน้ เพราะเดือนสิบนี้ จะมี
พิธีเฉลิมพระชนมพรรษาของพระองค์ ทัวทั ่ ง้ ราชสานั กและวัง
หลังต่างยุ่งกับการจัดเตรียมงาน พวกเขาจึงสามารถถ่วงเวลา
การจัดเตรียมพิธีแต่งตัง้ หวงโฮ่วไปได้อย่างมิกงั วลอันใด

องค์จกั รพรรดิประทับอยู่ที่ห้องเสือดาว หลิวไท่ โฮ่วประ

ทับที่ ตาหนักเหรินโซ่ ว วังหลังอันแสนเงียบเชี ยบดุจน้ าในสระ
มอบนั น้ ให้ สนมโหลวและสนมหวังเป็ นผู้ดูแลร่วมกัน ในทาง
กลับกันเฉินหรูอี้ผเู้ ป็ นหนึ่ งในวังหลังนัน้ เปรียบดังราชาแห่
่ งเสรี
สิ่งใดก็มิต้องดูแล เพียงกินและนอน นอนแล้วก็กิน แม้แต่ องค์
จักรพรรดิยงั อดขมุบขมิบพระโอษฐ์ด้วยความอิจฉาชีวิตดังสุ ่ กร
ของนางมิได้ ช่างสบายและอิสระเสรียิ่งนัก

หากมิ ใ ช่ เ พราะกัง วลต่ อ พระทัย อัน เปราะบางที่ ม กั คิ ด

บิ ด เบื อ นไปไกลขององค์จ ัก รพรรดิ เฉิ นหรูอี้ ก็อ ยากจะเอา
หมอนปาใส่พระพักตร์นัน้ โดยแรงสักครา ให้ลายบุปผาเบ่งบาน
เต็มพระพักตร์ไปเลย

คิ ด ว่ า นางอยากจะเสพสุ ข กับ ชี วิ ต เช่ น นี้ นั ก หรื อ ไร? !

เพียงแค่สี่เดือนท้องก็นูนออกมาแล้ว กินข้าวหรือเดินล้วนรู้สึก
317
คล้ายอุ้มลูกหนังอยู่ตลอดเวลา ขยับเขยื้อนรุนแรงก็มิได้ กังวล
ใจไปเสียหมดรูห้ รือไม่?

มิ ดู แ ลความรู้สึ ก ของนางก็แ ล้ ว ไปแต่ ก ลับ มาประชด

ประชันนางอี ก หากชาติหน้ ามีจริงให้ เขาเกิดเป็ นสตรี นางจะ
เป็ นบุรษุ คอยดูสิว่าเขายังจะหัวเราะออกหรือไม่!

“หากฝ่ าบาทต้ อ งการก็ ท รงเอาเด็ ก ยัด ใส่ พ ระอุ ท ร

พระองค์ดสู กั ครา ก็จะทราบเองว่าเป็ นความรูส้ ึกเช่นไร! ”

เซี ย วเหยี่ ย นยิ้ ม ข า “ข้ า เห็ น ว่ า เจ้ า เองก็ อ อกจะสุ ข

สบายดี”

“ท่านเองก็สามารลองดูสกั ครังได้
้ ”

“...เจ้ายังสติดีอยู่หรือไม่? จะลองได้อย่างไร? จะยัดเข้าที่

ใดเล่า? ”

“ข้าสติไม่ดี! สติข้ามันไม่ปกติมานานแล้ว! ”

“ช่วงนี้ เจ้า...มักอารมณ์ไม่ค่อยดี เจ้ารูส้ ึกหรือไม่? ”

“...อืม”
318
 เซียวเหยี่ยนนับถือนางเหลือเกินแล้ว บัดนี้ พวกเขากาลัง
เดินเข้าไปในตาหนักฉางเล่อ ด้านนอกด้านในตาหนั กเต็มไป
ด้ ว ยสตรี ใ นวัง และบรรดาฮู ห ยิ น จากนอกวัง คุ ก เข่ า อยู่ ท ัว่
บริเวณ เขาเพียงแต่ พูดไปตามปากเท่ านัน้ ว่านางดูมีความสุข
กับการท้ องโตเช่ นนี้ เขาพรา่ ไปเรื่อยและยังคงท่ าที ของตนไว้
มิได้กล่าวง้องอนนางแต่กลับจับมือนางเดินขึน้ ไปนัง่ ด้านใน

เฉิ นหรูอี้ นั ง่ อยู่ ใ นต าแหน่ งที่ สู ง ที่ สุ ด ดวงตาพลัน เบิ ก

กว้างขึน้ ดังนกกระจอกที่แตกตื่น

สตรีทงั ้ ในและนอกวังด้ านล่างนั น้ ช่ างแต่ งตัวแตกต่ าง

อย่างเห็นได้ชดั เกินไปแล้ว

ฮูหยินจากนอกวังนั น้ สวมใส่ อาภรณ์ ตามลาดับขัน้ ของ

ตน แต่เหล่าพระสนมภายในวังอาจเรียกได้ว่าสีสนั หลากหลาย
มี ส้ ม เหลื อ ง เขี ย ว ม่ ว ง ปิ่ นปั ก ผมบนศี ร ษะนั ้น คาดว่ า คงน า
ทัง้ หมดที่มีในเรือนมาประดับใส่กระมัง

รอจนองค์จกั รพรรดิเรียกให้ลุกขึน้ เฉินหรูอี้จึงมองไปอีก

ครา พระสนมแต่ละคนวาดหน้ าเขียนคิ้ว ประทินผิวเข้มจัด แวว
ตาหวานฉ่ าเต็มด้วยความรู้สึกคล้ายอยากกล่าวสิ่งใดแต่กเ็ ก็บ

319
งับไว้ ใบหน้ าอ่อนโยนดุจเส้นไหม ทุกคนต่างมองทอดไปที่ องค์
จักรพรรดิคล้ายดวงตาพกตะขอมาก็มิปาน

“......”

เฉินหรูอี้คิ ด ในใจว่ า พระสนมเหล่ านี้ มิอาจอดกลัน้ ต่ อ

ความเหงาในวังหลังจนไม่สนชีวิตน้ อยๆ ของตนแล้ว? ในอดีต
ต่ างไม่กล้าจะยัวยวนองค์
่ จกั รพรรดิด้วยกลัวจะถูกดาวพิฆาต
ของพระองค์ทาให้ตายมิใช่หรือ?

น่ าเสี ยดายยิ่ง ธรรมชาติขององค์จกั รพรรดินัน้ เป็ นดัง่

อาวุธหยุดยัง้ การยัวยวนของพระสนม
่ แต่เมื่อเวลาผ่านไปกลับ
ไร้ประสิทธิภาพเสียแล้ว

“นั ง่ ลงเถิ ด ” เซี ยวเหยี่ ยนคื อผู้ใด เขาพลัน สัมผัส ได้ ถึง
สายตาของพระสนมที่ ในอดี ตไม่กล้าแม้แต่ จะสบตาเขาด้ ว ย
กลัว ว่ า ตนจะไปสะดุด ตาเขาเข้ า แต่ บ ดั นี้ ก ลับ ยัวยวนอย่
่ าง
เปิดเผยดังพร้ ่ อมจะกระโจนเข้าใส่เขาได้ทุกเมื่อ

“รีบเปิดพิธีงานเลี้ยงฉลองเถิด” เขาโบกมือให้เฉินฮวาย
พลันรูส้ ึกหนาวสะท้านขึน้ มาอย่างไม่รตู้ วั

320
 “ฝ่ าบาทช่างมีเสน่ หย์ ิ่ งนัก” เฉินหรูอี้ปิดปากเอ่ยเสียงกด
ตา่

เซี ย วเหยี่ ย นเหลื อ บมองนางคราหนึ่ ง พลัน ระบายยิ้ ม

ออกมา ฟั นขาวสะอาดนั น้ เจิดจ้าจนแทบทาตาเฉินหรูอี้บอด
แววตานัน้ เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“เจ้าคิดเช่นไรเล่า” เขาเลิกคิ้วขึ้น “หรือที่ เจ้าหลงรักข้า

มิได้เป็ นเพราะเสน่ หข์ องข้า? ”

“...ใช่เพคะ” เฉินหรูอี้ได้แต่เป็ นใบ้แล้ว

หากนางบอกว่ารักเขาเพราะเขาดีต่อนางทาให้หวั ใจดวง
นี้ ข องนางหลอมละลาย ไม่ ท ราบว่ า ฟั ง แล้ ว จะถลกหนั ง นาง
ออกมาหรือไม่? เช่นนัน้ ก็ให้องค์จกั รพรรดิเข้าใจไปเถิด เฉินหรู
อี้ตดั สินใจอย่างเบิกบาน

“ข้าเก่งทัง้ บุ๋นและบู๋ รูปลักษณ์ กเ็ ป็ นอันดับหนึ่ ง มีสิ่งใด

ไม่เ หมาะสมกับ เจ้าหรือ ? ” อย่ าคิ ด ว่าเขาดูสายตาอยากเอ่ ย
วาจาแต่มิกล่าวออกมาของนางไม่ออก เซี ยวเหยี่ยนรู้ หากนาง
มีสายตาเช่นนี้ วาจาที่ เอ่ยออกมามักจะมิค่อยน่ าฟั ง ทาให้คนมิ
พอใจ

321
 เฉิ นหรู อี้ ยิ้ ม ตาหยี แ ล้ ว กล่ า วว่ า “เราสองคนเป็ นคู่ ที่
สวรรค์สรรสร้างมา เหมาะสมลงตัวกันยิ่ง”

อุบ๊ !

เฉินฮวายรู้สึกโชคดี ที่เมื่อเช้ าทานมาน้ อย บัดนี้ ได้ย่อย

ไปเกือบหมดแล้ว มิเช่นนัน้ คงได้อาเจียนออกมาตอนนี้ เป็ นแน่
ศีรษะของเขาคงได้ย้ายเรือนคราวนี้ แล้ว

เขาเคื อ งยิ่ ง เจ้ า สองคนนี้ พูด คุย อัน ใดกัน ไม่ ส ามารถ
แบ่งแยกเวลาบ้างเลยหรือ ต้องเย้าแหย่กนั ทุกคราเมื่อมีบริวาร
รับ ใช้ อยู่ด้ ว ย? เหลื อทางให้ พ วกเขาได้ มีชีวิ ต อยู่บ้าง ถูกองค์
จักรพรรดิทรมานมามากพอแล้ว อย่าได้คิดจะให้พวกเขาเลี่ยน
ตายเลย...เช่นนัน้ นับเป็ นการตายแบบใดกัน?

ตายไปหากพบยมบาลจะตอบว่าอย่างไรเล่า?

เหล่ า พระสนมกลับ มิ ไ ด้ จ ะตายเพราะองค์ จ ัก รพรรดิ

และเฉินเฟยหยอกเย้ ากัน ทว่าโทสะกลับปะทุขึ้นมาในลาคอ
แล้ว

ทัง้ หมดล้วนเป็ นผูป้ รนนิบตั ิ จกั รพรรดิทงั ้ สิ้น ในอดีตพวก

นางเอาแต่ หลบซ่ อนจากพระองค์ หยิบยื่นโอกาสอันดี งามให้
322
ผู้อื่นไป ผักกาดทองหัวใหญ่จึงตกไปอยู่กบั สุกรที่ เคยแต่ งงาน
แล้วผูน้ ี้

ไม่ ง่ า ยเลยกว่ า ที่ พ วกนางจะคิ ด ได้ สุก รที่ เ คยแต่ ง งาน

แล้วผู้นัน้ ก็ตงั ้ ครรภ์เสียแล้ว พวกนางเพียงคิดอาศัยช่วงเวลาที่
องค์จ กั รพรรดิ ไ ม่ มี ผ้ใู ดคอยปรนนิ บัติ นี้ แม้ น ได้ ร่ ว มอภิ ร มย์
เพียงหนึ่ งราตรีและมิทรงเสด็จมาวังหลังอีกเลยก็มิเป็ นไร อย่าง
น้ อยวันเวลาที่รอความตายนี้ ยงั มีสิ่งให้ราลึกถึง แน่ นอนว่าหาก
องค์จกั รพรรดิได้ลิ้มรสแล้วทรงชมชอบ รักใคร่โปรดปราน พวก
นางขึน้ มา นัน่ คงดียิ่งแล้ว...

ทว่าคนทัง้ สองไม่มีสิ่งใดให้พดู คุยแล้วหรือไร? อยู่ที่ห้อง

เสือดาวก็หยอกเย้าแนบชิดกันตลอดทัง้ วันแล้ว พวกนางที่ มิได้
ดมแม้แต่กลิ่นเนื้ อ ล้วนเศร้าใจจนหมดสภาพแล้ว

ค ร า นี้ เ ป็ น วั น เ ฉ ลิ ม พ ร ะ ช น ม พ ร ร ษ า ข อ ง อ ง ค์
จักรพรรดิ พวกนางจึงได้มีโอกาสพบพระองค์ แต่จะให้พวกนาง
แสดงสิ่ งใดให้ พ ระองค์ ไ ด้ ท อดพระเนตรเล่ า ? สวรรค์ ช่ า ง
ลาเอียงนัก!

เฉิ นหรูอี้ มิ ใ ช่ ไ ม่ เ ห็น ว่ า พระสนมต่ า งไม่ พ อใจ แต่ น าง

คร้านจะสนใจ องค์จกั รพรรดิมิทรงทอดพระเนตรมองพวกนาง
323
แม้เพี ยงสักครา พวกนางกลับคล้ายมองว่าเป็ นความผิดของ
นาง นางเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

นางเอาแต่ กิน ผ่านไปไม่นานก็ร้สู ึ กอิ่ม เมื่อเงยหน้ าขึ้น

กลับ เห็น เฉิ นฮวายซุ บ ซิ บ อยู่ข้ า งเซี ย วเหยี่ ย นไม่ ท ราบก าลัง
รายงานเรื่องราวใด หน้ าเซี ยวเหยี่ยนนั น้ เคร่งเครียดจนแทบ
เป็ นเขียวคลา้ ขึน้ มาทันที

เฉินหรูอี้พลันประหวันขึ
่ น้ มาในใจ “อาเหยี่ยน? ”

“ไท่ โฮ่ วมิใคร่สบายดี นักทรงโวยวายอยู่ที่ตาหนั กเหริน

โ ซ่ ว บ ริ ว า ร ไ ม่ ท ร า บ จ ะ จั ด ก า ร เ ช่ น ไ ร จึ ง ม า ร า ย ง า น
ข้า” เซี ยวเหยี่ยนกดเสี ยงให้ตา่ ลงเพื่อบอกกล่าวแก่
นาง เกรงว่านางจะคิดมาก เขาถอนหายใจแล้วลุกขึน้ “ข้าจะไป
ดูสกั หน่ อย เจ้ากินอิ่มแล้วก็เรียกเกี้ยวหลวงมารับกลับห้องเสือ
ดาวเถิด ไม่ทราบว่าไท่โฮ่วจะก่อกวนไปถึงยามใด เจ้ามิต้องอยู่
ที่นี่รอข้าแล้ว”

“ยามค ่า ยัง มี ง านเลี้ ย งฉลองกับ เหล่ า ขุน นางอี ก เจ้ า

พักผ่อนก่อนได้เลย”

324
 กล่ าวจบก็เ ดิ น ออกไปจากต าหนั กฉางเล่ อโดยมี เ ฉิ นฮ
วายคอยตามติดอยู่ด้านหลัง

หลิวไท่ โฮ่วนั บว่าเป็ นผู้มีความมุ่งมันย

่ ิ่ ง ทุกคราที่ มีงาน
เลี้ ย งเฉลิ ม ฉลองจัก ต้ อ งก่ อ เหตุ เ พื่ อ แสดงการมี ต ัว ตนของ
พระองค์ให้ องค์จกั รพรรดิได้ยุ่งยากเสี ยบ้าง เฉินหรูอี้ทราบดี
เพราะนี่ มิใช่ ครัง้ แรก ทุกคราก็เป็ นเช่ นที่ เซี ยวเหยี่ ยนบอก ไม่
ทราบว่าจะก่อกวนไปถึงยามใด

ระยะนี้ ข่ า วการแต่ ง ตัง้ นางเป็ นหวงโฮ่ ว ได้ แ พร่ ส ะพัด

ออกไปแล้ว มีเพียงเหล่าขุนนางส่วนน้ อยเท่านัน้ ที่ คดั ค้าน ช่าง
อยู่เหนื อความคาดหมายของนางยิ่งนัก นางคิดมาตลอดว่านาง
ผูน้ ่ าเวทนา แต่ไหนแต่ไรมิเคยพบเรื่องดี แต่เรื่องร้ายนัน้ ต่างถา
โถมเข้ามาไม่จบสิ้น

เหล่าขุนนางคัดค้านน้ อยมาก คาดว่าเป็ นเพราะคุ้นเคย

กับ พฤติ กรรมอัน ผิด ธรรมดาขององค์จกั รพรรดิ ม ามาก แต่
เรือ่ งที่อยู่นอกเหนื อความคาดหมายของนางไปอีกคือหลิวไท่โฮ่
วกลับ โวยวายขึ้ น มา ตามที่ บ ริ ว ารของต าหนั ก เหริ น โซ่ ว ได้
รายงานคือไท่ โฮ่วคัดค้านอย่างรุนแรงกับการแต่ งตัง้ นางเป็ น
หวงโฮ่ว

325
 แผนการนี้ ทาให้ ม องออกว่าระยะเวลาสิบยี่สิบปี ที่ ไท่ โฮ่
วอยู่ร่วมกับจักรพรรดิพระองค์ก่อนมานัน้ ช่างสูญเปล่ายิ่ง ทรง
ไม่มีสายตาด้านการปกครองแม้เพียงน้ อยนิด

กฎของต้ าจิ้นคือต้ องแต่ งตัง้ พระโอรสที่ กาเนิดจากหวง

โฮ่ วเป็ นรัชทายาท หากไม่มีจึงแต่ งตัง้ พระโอรสองค์โตเป็ นรัช
ทายาท องค์รชั ทายาทนั น้ เป็ นบุตรสตรีสกุลต่ ง นางเองก็เคย
เป็ นหวงโฮ่ว จึงเรียกได้ว่าเป็ นทัง้ พระโอรสของหวงโฮ่วและเป็ น
พระโอรสองค์โตจึงมีคณ ุ สมบัติที่จะสืบทอดราชบัลลังก์โดยชอบ
ธรรม

หลัง จากนี้ ไม่ ว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ จะแต่ ง ตั ง้ หวงโฮ่ ว กี่

พระองค์ ตาแหน่ งขององค์รชั ทายาทก็ไม่สามารถสันคลอนได้ ่
ขอเพี ย งมิ ท าผิ ด อย่ า งมหั น ต์ องค์ จ ัก รพรรดิ ก็ มิ อาจปลด
ตาแหน่ งได้โดยง่าย นี่ เป็ นสาเหตุว่าทาไมเหล่าขุนนางจึงมิได้
คัดค้านอย่างรุนแรง ตาแหน่ งขององค์รชั ทายาทนัน้ แข็งแกร่ง
ดุจทานบทองคา...อย่างน้ อยก็ในยามนี้

หลิว ไท่ โ ฮ่ ว ก่ อความวุ่น วายขึ้น ในงานเฉลิม ฉลองพระ

ชนมพรรษาขององค์จ กั รพรรดิเช่ นนี้ ยังมิต้องกล่าวถึงว่ามัน
ส่งผลกระทบอันใดจริงหรือไม่ แต่เท่านี้ กม็ ากพอที่ จะทาให้คน
รังเกียจแล้ว
326
 เมื่อทราบข่าวของหลิวไท่โฮ่วเฉินหรูอี้กห็ มดความอยาก
อาหารไปโดยพลัน เมื่อแลเห็นเหล่าพระสนมที่ แต่งกายงดงาม
ประชันโฉมเต็มที่ นัน้ ก็ยิ่งคลื่นไส้ นางจึงโบกมือเรียกให้ หลิน
หลังแจ้งว่าต้องการกลับห้องเสือดาว

ในขณะที่นางกาลังรออยู่กม็ ีขนั ทีอ้วนป้ อมผู้หนึ่ งรีบร้อน

เข้ามากล่าวรายงานเสี ยงเบาว่า “ตัง้ แต่ องค์รชั ทายาทรงกลับ
จากถวายพระพรฝ่ าบาทที่ ห้ อ งเสื อ ดาว ก็ท้ อ งเดิ น ไม่ ห ยุ ด
ตาหนั กบูรพามิกล้าชักช้ า จึงมาเพื่อรายงานเรื่องนี้ โดยเฉพาะ
พ่ะย่ะค่ะ”

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วอยู่เช่ นนัน้ ไม่หยุด เกิดเรื่องติดต่ อกัน

เช่นนี้ มิบงั เอิญเกินไปหรือ

“ฝ่ าบาทไปตาหนั กเหรินโซ่ ว ไท่ โฮ่ วทรงมิใคร่สบายนั ก

เจ้าส่งคนไปทูลต่อฝ่ าบาทตอนนี้ เลยเถิด” นางจึงถามต่ออีกว่า
“เชิญหมอหลวงแล้วหรือไม่? ”

“เรียนพระสนม ขันที ที่มาแจ้งข่าวบอกว่า...มีเรื่องจะทูล

ต่ อ พระสนมโดยตรงพ่ ะ ย่ ะ ค่ ะ ” ขัน ที อ้ ว นป้ อมผู้นั ้น กล่ า ว
ละลา่ ละลัก

327
 เขากล่าวด้วยท่ าที ดูลงั เลยิ่ง ผู้หนึ่ งคือขันที แห่งตาหนั ก
บู ร พา ผู้ห นึ่ งคื อ รัช ทายาทที่ ก าลัง จะขึ้ น ครองราชย์ใ นเวลา
อัน ใกล้ นี้ เมื่ อ คนทั ง้ สองมาผูก ไว้ ด้ ว ยกัน ก็ ส ามารถสร้ าง
แผนการนั บหมื่นนั บพันเลยที เดียว แต่ ทาอย่างไรได้ช่วงนี้ เขา
เองก็ลาบาก ขันที หน้ าตางดงามน้ าเสี ยงดังสตรี ่ นัน้ ก็ให้เขามา
มากเหลือเกิน หากเขาไม่รบั เงินนี้ ไว้คงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

เมื่อรับเงินผู้อื่นมาแล้วก็ต้องช่วยเหลือให้เต็มที่ อย่างไร
เงินเขาก็เอามาแล้ว วาจาที่ควรเอ่ยก็ได้พดู ออกไปแล้ว หวงโฮ่ว
ไม่พบก็มิเกี่ยวอันใดกับเขาเสียหน่ อย

“พบข้า? ” เฉินหรูอี้หลุบตาลง ยิ่งคิดยิ่งรูส้ ึกไม่ชอบมาพา

กล

นางมิ ก ล้ า บอกว่ า องค์ร ชั ทายาทอาจมี ใ จไม่ ช อบนาง

เพราะนางกาลังจะเป็ นหวงโฮ่วแทนที่ ตาแหน่ งของมารดาเขา
จึงคิดวางแผนให้นางไปติดกับ แต่ปัญหาคือขันทีตาหนักบูรพา
จะพบนางเพื่อพูดคุยสิ่งใดเล่า?

เฉินหรูอี้คิดไปพลางค่อยๆ พยุงร่างขึน้ ยืน ยื่นมือออกไป

ให้ ห ลิ น หลัง ช่ ว ยพยุ ง “พาคนไปที่ ห้ อ งหน่ ว นเก๋ อ ข้ า จะดูส ัก

328
หน่ อยว่าเขาไม่รีบร้อนไปพบฝ่ าบาทแต่กลับมาพบข้า เขาคิดจะ
พูดสิ่งใดกัน”

329
 220 แปลกประหลาด

องค์จกั รพรรดิ กบั ผู้ที่ แน่ ชดั แล้ วว่ าจะเป็ นหวงโฮ่ วในอ
นาคตล้วนออกจากงานเลี้ยงฉลองปล่อยให้ บรรดาพระสนมที่
อยากจะแสดงความงดงามตนหมดความกระตื อรือร้นขึ้นมา
ทันที พวกนางรู้สึกดังตะกร้
่ าที่ ช้อนน้ า...ว่างเปล่าไรสิ่งใด พลัน
สลายความโศกเศร้าและโกรธเคืองกลายเป็ นความหิว กินทุก
อย่างที่ขวางหน้ าอย่างตะกละตะกลาม

พวกนางได้แต่หวังว่าเฉินเฟยจะตายไปตามกฎของพระ
สนมที่ ได้รบั ความโปรดปรานจากองค์จกั รพรรดิ หากนางตาย
แล้ ว ก็ค งดี ถื อเป็ นการมอบโอกาสให้ แก่ พ วกนางที่ ส านึ ก ผิ ด
แล้วได้แก้ตวั อีกครัง้ ถึงเวลานัน้ พวกนางขอสาบานด้วยชีวิตว่า
จะไม่ทาให้เสียเวลาอีก จะทุ่มสุดตัวทุกวิถีทางให้ได้ร่วมอภิรมย์
กับองค์จกั รพรรดิ!

เมื่อบรรยากาศงานเลี้ยงฉลองภายในวังเปลี่ยนไปอย่าง
กะทันหัน เหล่าพระสนมต่างรู้สึกซังกะตายยิ่ง แต่บรรดาฮูหยิน
จากนอกวังกลับผ่อนลมหายใจโล่งอก เพียงแค่มิกล้าปล่อยตัว
ตามสายยัง คงระแวดระวัง ด้ ว ยกลัว จะท าผิ ด กฎวัง จนผู้ค น
หัวเราะเยาะ มีเพียงสตรีสกุลสวี ฮูหยินจงหย่งโหวที่ เผยฟั นขาว
สะอาด ริมฝี ปากฉี กจนแทบจะถึงใบหูแล้ว
330
 ในอดีตนางนัน้ มีตาแต่ไร้แววจึงคิดว่าน้ องรองตระกูลตน
นัน้ มิได้รบั ความโปรดปรานจากองค์จกั รพรรดิ กลัวว่าจะมิอาจ
ปกป้ องโหวเหยี่ยของนาง ได้แต่แบกท้องโตอยู่กบั ความหวาด
หว่านทุกวัน ไหว้สิ่งศักด์ ิ สวดมนต์ขอพรให้ ครอบครัวสงบสุข
ปลอดภัย

เป็ นเพราะโหวเหยี่ยสายตาแหลมคมจึงได้ปลอบใจนาง
ว่าไม่มีเรื่องร้ายแรงอันใดหรอก องค์จกั รพรรดิทรงมีดุลพินิจ
ของพระองค์ แม้นจะคิดเห็นเช่ นไดก็มิเอาชี วิตเขาจริงๆ เป็ น
แน่

นางคิ ด ว่ า โหวเหยี่ ย แค่ เ พี ย งปลอบใจนางเท่ า นั น้ มิ ใ ช่

เรื่องจริง แต่ทงั ้ หมดกลับเป็ นเช่นที่โหวเหยี่ยนของนางกล่าวไว้
ไม่มีผิด

ไม่นานคดีที่กล่าวว่าโหวเหยี่ยจ้างวานฆ่าคนก็เป็ นอันตก
ไปเพราะหลัก ฐานไม่ เ พี ย งพอ กลับ กัน ฆาตกรผู้ นั ้ น กลับ
ต้ องโทษใส่ ร้ายพระญาติทาให้ พระบรมวงศานุ วงษ์ ต้องเสื่ อม
เสี ยจึงถูกตัดสินโทษประหาร ส่วนบิดาเจียงต๋านัน้ ก็ให้ แล้วกัน
ไปมิได้ติดตามเอาความอันใดอีกด้วยเห็นแก่ที่เขาเสี ยใจจนหู
เบาจึงมาฟ้ องร้องที่ศาล

331
 ด้ า นผู้ถ ูก ใส่ ร้ า ยนั ้น ภรรยาของจงหย่ ง โหวมิ ใ คร่ จ ะ
ยินยอมนั ก โหวเหยี่ ยของนางเป็ นผู้มีเกี ยรติและศักด์ ิ ศรี เมื่อ
ชื่อเสี ยงแปดเปื้ อนย่อมต้องกระทบกับอนาคตอันยาวไกลของ
เขาแน่ ทว่ า โหวเหยี่ ย กลับ มิ อ ยากเอาความ เพี ย งกล่ า วว่ า
ความผิดอยู่ที่เจียงต๋า ส่วนบิดาเขาก็ปล่อยไปเถิด

หลังจากนัน้ ก็มีข่าวจากกรมพิธีการว่าองค์จกั รพรรดิทรง

จะแต่ ง ตัง้ คุณ หนู ร องตระกูล เฉิ นเป็ นหวงโฮ่ ว ต้ น วสัน ต์ในปี
หน้ าจะมีการจัดพิธีแต่งตัง้ ขึ้น ทาให้ฮูหยินจงหย่งโหวเบิกบาน
ใจยิ่ง

องค์จกั รพรรดิทรงพระกรุณายิ่งนั ก ทาให้ ตระกูลเฉินมี

หวงโฮ่ ว ถึงสองคน นั น่ เป็ นเรื่องที่ ไม่มีผ้ใู ดกล้ าวาดฝั นแม้แต่
น้ อย อีกทัง้ จงหย่งโหวก็มิได้รบั อันตรายใดๆ แม้แต่ตาแหน่ งขุน
นางก็มิได้รบั ผลกระทบแม้เพียงเศษเสี้ยว ยังคงมีตาแหน่ งสูงส่ง
เช่นเดิม ตระกูลเฉินจึงนับเป็ นตระกูลอันดับหนึ่ งในเมืองหลวง
รุ่ง เรื่ อ งกว่ า ยุ ค สมัย ของตระกูล หลิ ว เสี ย อี ก โดยเฉพาะการ
จัดลาดับที่นัง่ ในวันนี้ นัน้ ตระกูลเฉินได้นัง่ เสมอกับตระกูลหลิว
ซึ่งเป็ นตาแหน่ งที่สงู กว่าตระกูลต่ง...

แน่ นอนว่าหากเรียงลาดับที่นัง่ ตามศักด์ ิ ของเฉินหวงโฮ่ว

ก็คงมิใช่เรื่องแปลกอันใด แต่ปัญหาคือ ในอดีตที่องค์จกั รพรรดิ
332
จัดงานเลี้ยงฉลอง มิต้องกล่าวถึงงานที่ ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ แม้แต่
งานเลี้ยงธรรมดายังมิเคยเชิญตระกูลเฉินเลยสักครา

องค์จกั รพรรดิทรงรังเกียจตระกูลเฉินนัน้ เป็ นความลับที่

ผู้คนทัง้ หลายล้วนรู้ดี ไม่ทราบว่าทรงเกิดพิเรนทร์อนั ใดจึงได้
โปรดปรานคุณหนูรองตระกูลเฉินที่ พระองค์เคยขับไล่ออกไป
จากวัง...สุนทรียะขององค์จกั รพรรดิช่างทาให้คนพูดไม่ออกยิ่ง
บุคคลทัวไปไม่
่ มีทางเข้าใจได้อย่างแน่ นอน

การจัดวางลาดับแถวเช่นนี้ เพียงมองก็ทราบทันที ว่าเป็ น

เพราะเฉิ นเฟย สตรี สู ง ศัก ด์ ิ หลายคนของตระกูล ต่ ง แม้ น ไม่
พอใจก็มิกล้าเอ่ยปากอันใด ต่งหวงโฮ่วสวรรคตแล้ว แม้นองค์
รัชทายาทยังอยู่แต่ ยงั เยาว์วยั ยิ่ง ผู้คนต่ างทราบดี ว่าหากองค์
จักรพรรดิทรงโปรดปรานผู้ใดล้วนเชิดชูขึ้นบนสวรรค์ ผู้ใดล้วน
ต้ องหลบให้พ้น ตระกูลต่งไม่มีต่งหวงโฮ่วคอยให้ท้ายแล้วจึงมิ
กล้าก่อความวุ่นวายใด อย่างไรยามที่ ต่งหวงโฮ่วอยู่นัน้ ตระกูล
ต่งก็ทาเรือ่ งผิดกฎหมายไว้ไม่น้อยทีเดียว

องค์จ กั รพรรดิ นั บ วัน ยิ่ ง ใช้ ง านองครัก ษ์ เ สื้ อ แพรมาก

ยิ่งขึ้น หากเป็ นองครักษ์เสื้อแพรผู้ใดก็มิสามารถเล็ดรอดไปได้
ตระกูลต่ ง จึง กลัว ว่ าจะถูกคนเปิดโปงในสักวัน ถึ ง ยามนั น้ คง
ต้องรับกรรมที่ตนก่อไว้มิอาจหนี หายไปได้
333
 ผู้ใดจะคาดคิดตระกูลต่ งอดกลัน้ เก็บซ่ อนแล้ว แต่ ฮูหยิ
นของโซ่วอานโหวแต่งตระกูลหลิวผู้มีใบหน้ าเรียวเล็กบิดเบีย้ ว
ประหนึ่ ง แตงกวาแช่ แข็ง ก็มิป าน ใช้ ส ายตาวาวโรจน์ นั น้ จ้ อ ง
มองสตรีสกุลสวี “ช่างน่ ายินดี กบั ตระกูลเฉินยิ่งนั ก คงต้ องขอ
แสดงความยินดีกบั ฮูหยินจงหย่งโหวแล้ว ในที่ สุดตระกูลเฉินก็
สมหวังเสี ยที คุณหนู รองตระกูลเฉินสามารถพลิกตัวมาเป็ นผู้
ปรนนิ บัติ องค์จกั รพรรดิ ได้ ช่ างเป็ นเกี ย รติ แก่ ต ระกูลเฉินยิ่ง
นัก”

วาจานี้ มิได้กดข่มน้ าเสียงไว้สกั นิด ผู้คนโดยรอบล้วนได้

ยิ น อย่ า งชัด เจน แม้ น ค าพู ด นั ้น เป็ นการแสดงความยิ น ดี ที่
ตระกูลเฉินมีหวงโฮ่วถึงสองคน ทว่าผู้มีสติปัญญาย่อมฟั งออก
ว่าเจตนาของฮูหยินโซ่วอานโหวมิใช่การตี สนิทแต่เป็ นการตบ
หน้ าว่าตระกูลเฉินขายบุตรสาวแลกเกียรติยศทาให้ตระกูลฟื้ น
ตัวขึ้นมาได้ อีกอย่างคนทัง้ หลายล้วนทราบดี ปี นัน้ ตระกูลเฉิน
ถึงกับติดต่อเข้าทางตระกูลหลิวเพื่อให้เฉินจี๋เสียงได้เข้าวัง แต่
น่ าเสี ยดายที่ มิอาจข้ามผ่านเส้นทางนั น้ ได้ องค์จกั รพรรดิทรง
ให้คนหามเกี้ยวหลังนัน้ ออกไปจากวังทันทีที่ทราบเรือ่ ง

เวลาผ่านไปก็ไม่มีผ้ใู ดคิดว่าคุณหนูรองตระกูลเฉินที่ ถกู

หลอกให้แต่งงานไปแล้วหนึ่ งคราจะเป็ นที่ต้องตาองค์จกั รพรรดิ
ฐานะสู ง ส่ ง ดุ จ นาวายามน้ า ขึ้ น กระทัง่ โบยบิ น ขึ้ น สู่ ย อดไม้
334
กลายเป็ นหงส์ เพี ย งชัว่ ข้ า มคื น กลับ กดข่ ม ตระกูล หลิ ว และ
ตระกูลต่งให้อยู่เบือ้ งล่างได้สาเร็จ

ทว่ า จวนจงหย่ ง โหวกลับ คว ่า หน้ าท าเป็ นไม่ รู้ จ ัก กัน

ตระกูลหลิวมิใช่ ไม่เคยลอบส่ งข้อความไปถึง ด้ วยหวังว่าเฉิน
เฟยจะเห็ น แก่ ค วามสัม พัน ธ์ ใ นอดี ต ช่ ว ยเกลี้ ย กล่ อ มองค์
จักรพรรดิให้ผ่อนปรนต่อตาหนักเหรินโซ่วบ้าง การที่ยงั แข็งข้อ
ใส่กนั นัน้ มิได้มีสิ่งใดดีเลย แต่ที่แย่ไปกว่านัน้ คือมิได้มีเพียงแค่
หลิวไท่โฮ่วที่ถกู กักบริเวณอยู่ภายในวัง ตระกูลหลิวที่อยู่นอกวัง
นี้ กลับถูกอานาจของตระกูลต่ งกดข่มจนตกตา่ อย่างที่ สุดแล้ว
ชีวิตที่ผ่านไปนับวันยิ่งลาบาก ทว่าเฉินว่านเหนี ยนกลับแสร้งโง่
ไม่กล่าวว่าได้และไม่กล่าวว่าไม่ได้ แค่เพียงหัวเราะฮ่าๆ ออกมา
เท่านัน้ แต่เจตนากลับชัดเจนยิ่ง

ทุกตระกูลล้วนระวังตัวเกรงจะตกเป็ นเป้ าขององครักษ์

เสื้ อ แพรท าให้ ผ้คู นจับ พิ รุธ ตนได้ ฮูห ยิ น โซ่ ว อานโหวกัก เก็บ
โทสะไว้ในใจนานแล้ว หากมิพ่นออกมาคงหาความสุขมิได้

สตรีสกุลสวีไหนเลยจะฟั งไม่ออกถึงการประชดประชันที่
แฝงในวาจา เพียงแต่ตระกูลเฉินเพิ่งจะถูกเชิดชูขึน้ มา ทัง้ โหวเห
ยี่ยสามีนางก็เป็ นขุนนางใหญ่จึงมิอยากก่อเรื่องวุ่นวาย นางยิ้ม
ระรืน่ แสร้งไม่เข้าใจ “ขอบคุณฮูหยิน นี่ อาจเรียกว่าพรหมลิขิต”
335
 ฮูหยินโซ่วอานโหวได้ฟังก็มีโทสะขึ้นมาทันที ตระกูลนาง
บิดามารดาล้วนเป็ นแม่ทพั ตัง้ แต่ เยาว์วยั ล้วนสามารถกระทา
การได้ ตามใจ แม้นหลายปี มานี้ ที่อยู่กบั โซ่ วอานโหวก็เอ่ ยคา
ไหนเป็ นคานัน้ หากพูดไม่ชนะก็ชิงลงมือเสี ย หลังจากนั น้ โลก
ทั ง้ ใบจะเงี ย บลงทั น ใด แต่ ไ หนแต่ ไ รมิ เคยต้ อ งทนรับ กับ
สถานการณ์เช่นนี้

“ช่างเป็ นพรหมลิขิตอันยิ่งใหญ่เหลือเกินแล้ว พี่สาวและ

น้ องสาวต้ องปรนนิบัติสามีคนเดียวกัน ตระกูลเฉินเคยชินกับ
ประเพณี เช่นนี้ หรอกหรือ ”

มิทนั รอให้สตรีสกุลสวีตอบโต้ ฮูหยินหย่งชางโหวที่นัง่ อยู่

ด้านข้างฮูหยินโซ่วอานโหวกลับทนฟั งไม่ได้อีกต่ อไป นางมิได้
เป็ นคนชมชอบบันดาลโทสะต่ อผู้อื่นเช่ นเดี ยวกับน้ องสาวผู้นี้
แต่ชมชอบผ่อนปรนเสียมากกว่า อีกอย่างแม้แต่โหวเหยี่ยของ
ตนผู้เป็ นดังกระบอกด
่ ิ นปื นยังกาชับว่าอย่าก่อเรื่องวุ่นวาย ใช้
ชี วิตให้สงบเงียบเสี ยหน่ อยจะดีกว่า มิเช่นนัน้ สถานการณ์ อาจ
ย ่า แย่ ล งไปกว่ า นี้ นางไม่ เ ข้ า ใจฮูห ยิ น โซ่ ว อานโหวเลยจริ ง ๆ
ตระกูลหลิวตกตา่ ถึงเพียงนี้ ดงถู ั ่ กห้อยแขวนไว้ไกลสุดขอบฟ้ า
พ่ายแพ้ยบั เยินยิ่ง นางยังมีแก่ใจมาถกเถียงกับตระกูลเฉินใน
งานเลี้ยงเฉลิมพระชนมพรรษาขององค์จกั รพรรดิอีก

336
 สติปัญญาที่นางมีทาให้คนซาบซึ้งยิ่งแล้ว

“น้ องหญิง พอเถิด...”

“ฮูหยินโซ่วอานโหวอาจพูดผิดไปสักหน่ อย เรือ่ งเช่นมีมา

ตัง้ แต่ สมัยโบราณแล้ว อี กอย่างพี่น้องตระกูลเฉินก็มิได้เข้าวัง
มาในเวลาเดียวกัน การที่องค์จกั รพรรดิทรงต้องพระทัยนางนัน้
เป็ นลิ ขิ ต สวรรค์ โ ดยแท้ เหตุ ใ ดฮู ห ยิ น จัก ต้ อ งกล่ า วประชด
ประชันในงานเลี้ยงฉลองขององค์จกั รพรรดิเช่นนี้ ด้วยเล่า? ”

ไม่รอให้ ฮูหยินหย่งชางโหวกล่าวจบ ฮูหยินคนใหม่ของ

ตระกูลเฉิน ฮูหยินของโหวที่ องค์จกั รพรรดิท รงเป็ นผู้แต่ ง ตัง้
ด้วยพระองค์เองก็ตอบโต้ออกมาเสียก่อน

ฮู ห ยิ น เฉิ นอายุ ป ระมาณสามสิ บ กว่ า ปี มากกว่ า สตรี

สกุล สวี เ พี ย งไม่ กี่ ปี ทว่ า ถูก บิ ด าเฉิ นหรูอี้ เ อาใจจนกลายเป็ น
เช่ นนี้ อยู่ในเรือนนางพูดคาไหนต้ องเป็ นคานั น้ เมื่อมาถึงวัง
หลวงก็อาศัยบารมีของเฉินหรูอี้ที่กาลังเป็ นที่ โปรดปรานแสดง
อานาจบาตรใหญ่ อีกทัง้ นางเองก็มิเข้าใจจริงๆ ว่าตระกูลหลิวที่
ตกตา่ ประหนึ่ งสุนัขตกน้ าจะกล้ากัดคนในตระกูลของผู้ที่กาลัง
จะเป็ นหวงโฮ่วในอนาคตได้อย่างไร อุจจาระเข้าไปอุดตันในหัว
หรืออย่างไร?
337
 สตรีสกุลสวีเห็นฮูหยินเฉินกล่าวเช่นนัน้ พลันปวดแปลบ
ที่ ศีรษะขึ้นมาทันใด อุปนิสัยของท่านผู้นี้แม้นนางกล่าวเตือนก็
มิอาจทาได้

“ท่านแม่ โหวเหยี่ย...”

เดิมนางคิดว่าจะยกจงหย่งโหวขึ้นมาข่ม ทว่ายังกล่าวมิ
ทันจบ กลับถูกฮูหยินโซ่วอานโหวที่อยู่อีกฝัง่ กล่าวตัดบท

“ที่ แท้ แล้ ว เป็ นลิขิ ต สวรรค์หรือคนกระท า ตระกูลเฉิ น

ของท่านย่อมชัดแจ้งที่สุด” ฮูหยินโซ่วอานโหวยิ้มเย็นชา “ยอม
เป็ นสาวทึนทึกก็เพื่อรอการคัดเลือกหญิงงามที่สามปี มีครัง้ แต่
น่ าเสี ยดายทางที่ เลือกเดินกลับมิอาจสาเร็จ ถูกองค์จกั รพรรดิ
ไล่ออกไปจากวัง สุดท้ ายไม่ทราบใช้ เล่ห์กลชัวช้ ่ าอันใด คิดไม่
ถึงกลับชุบตัวขึ้นมาได้ในวัดชิงจิ้ง จนมีโอกาสเข้าวังและได้รบั
ความโปรดปราน...ตระกูลเฉิน ฝี มือเยี่ยมจริงๆ ”

ฮูหยินเฉินส่ งยิ้มเย็นชาคืนไปเช่ นกัน “มิใช่ ตระกูลเฉิน

ฝี มือเยี่ยมแต่ อย่างใด เป็ นเพราะฝ่ าบาททรงมีสายพระเนตรที่
แหลมคมต่างหาก”

338
 ผู้คนโดยรอบต่ างมองดูด้วยความมึนงง ผู้ใดจะคาดคิด
ว่าพระญาติทงั ้ สองตระกูลจะถกเถียงกันในงานเลี้ยงฉลองพระ
ชนมพรรษาขององค์จกั รพรรดิเช่นนี้ ทัง้ ยังถกเถียงกันอย่าง....
เปิดเผยหมดเปลือกอีกด้วย

บรรยากาศโดยรอบต่ า งเงี ย บกริ บ มี เ พี ย งฮูห ยิ น จาก

ตระกูลหลิวและตระกูลเฉินที่ เป็ นจุดศูนย์กลาง บรรดาสตรีทงั ้
ภายในและนอกวังต่ างก็ไร้ความอยากอาหารแล้ว ทุกคนล้วน
จดจ้องละครฉากสนุกที่ ห้าร้อยปี จะมีให้เห็นเพียงครัง้ นี้ เท่านัน้
แม้แต่เสียงดนตรีบรรเลงยังแผ่วเบาลง ผูค้ นจะได้ฟังได้ชดั ถ้อย
ชัดคาอย่างสบายอุรายิ่งขึน้ ไปอีก

พระสนมที่ อยู่ในวัง มานานต่ า งซุ บ ซิบ กัน ต่ อหน้ า จาก

หนึ่ ง คนส่ ง ผ่า นไปอี ก สิ บ คน จากสิ บ คนส่ ง ผ่า นไปอี กร้อยคน
่ ง้ ตาหนักฉางเล่อต่างหันมาจับจ้องตระกูลหลิวและ
สุดท้ายทัวทั
ตระกูลเฉินด้วยสายตาอันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ทัวทั
่ ง้ ตาหนักต่างคึกคักขึ้นมา มีเพียงนางกานัลขันที ใน
ตาหนั กฉางเล่อเท่ านั น้ ที่ มีเสี ยงวึ่งๆ ดังกึกก้องอยู่ในหัว ด้วย
กลัวว่าบรรดาพระประยูรญาติจะก่อความวุ่นวาย กระทาเรือ่ งโง่
เขลา ถึ ง ยามนั ้น เกรงว่ า จะมี แ ค่ ค นมองที่ ส นุ ก แต่ ค วามผิ ด

339
กลับมาตกอยู่ที่พวกเขา ตาหนิว่าพวกเขามิเข้ าไปห้ ามปราม
หยุดยัง้ ในคราแรกเริ่ม

มารดามัน เถอะ หม้ อ ด าอัน ใดล้ ว นเป็ นพวกเขาที่ ต้ อง

แบกไว้ พวกเขาไร้วาจาจะเอ่ยแล้ว แต่ละคนล้วนมีบรรดาศักด์ ิ
สูงส่งกว่าพวกเขายิ่งนัก พวกเขาจะไปจัดการผูใ้ ดได้? !

...วิวาทกันในงานเลี้ยงเฉลิมฉลองพระชนมพรรษาของ
องค์จกั รพรรดิ พวกเขามีชีวิตอยู่จนเบือ่ แล้วใช่หรือไม่!

ภายในห้องหน่ วนเก๋อเฉินหรูอี้ยกถ้วยชาขึ้นดื่มน้ าใสใน

นัน้ ไปครึ่งหนึ่ ง จึงได้เห็นขันทีในตานานผูค้ อยรับใช้ใกล้ชิดองค์
รัชทายาท เมื่อเที ยบกับขันที อ้วนป้ อมแล้วเขาดูดียิ่งนัก คิ้วชัด
ตางาม ริมฝี ปากแดงฟั นขาว ดูแล้วน่ าจะอายุไม่ถึงยี่สิบ รูปร่าง
บอบบาง หุ่นกลางๆ มิได้สงู เท่าใดนัก

แต่ไม่ทราบว่าเหตุใด มองแล้วจึงรู้สึกแปลกๆ ดูเขินอาย

จนเกินไป

เฉินหรูอี้มองดูเขาเดินเข้ามา เขาค่อยๆ ย่างเท้าที ละนิด

คล้ายว่าตัวเขาเองก็ยงั รู้สึกแปลกพิกลจนทนไม่ไหว ดูทุลกั ทุเล
ยิ่ง มองแล้วรูส้ ึกคล้ายเขามิค่อยยินยอมอยู่หลายส่วน

340
 นางขมวดคิ้ ว ขึ้ น มาทัน ที ความแปลกใจนั ้น ยิ่ ง มายิ่ ง
รุนแรง

“เจ้าอยากพบเปิ่นกง? ” นางวางถ้วยชาลง มองขันทีน้อย

ผูน้ ัน้ อย่างประเมิน “เจ้ามีเรือ่ งใดต้องการพูดก็เอ่ยมาได้เลย”

ขันทีน้อยมีท่าทางลังเลเล็กน้ อย แล้วจึงคุกเข่าลงกับพืน้

“กระหม่ อ ม...ซู อิ๋ ง เป็ นผู้ค อยปรนนิ บัติ อ งค์ร ชั ทายาท

ขอรับ ” น้ า เสี ย งเขากัง วานใส มิ ไ ด้ ด ัด เสี ย งแหลมสู ง จนน่ า
ราคาญเช่นขันทีที่อยู่มานาน

เขาเพียงพูดสิ่งที่ขนั ทีอ้วนป้ อมได้พดู ไปแล้วอีกครัง้ เวลา

นี้ หากเขาไม่ลูบติ่งหูกเ็ กาศีรษะตน เฉินหรูอี้มองจนตาลายไป
หมดแล้ว ขันที ผ้ไู ม่ปฏิบตั ิ ตามกฎทัง้ ไม่ร้เู รื่องมารยาทเช่นนี้ ให้
อยู่รบั ใช้ที่ตาหนักบูรพาได้อย่างไร เขาจ่ายมามากเท่าใดถึงเข้า
ไปอยู่ที่นัน่ ได้?

ตามที่ นางทราบ องค์จกั รพรรดิทรงนาความหวังทัง้ หมด

วางไว้ ที่ อ งค์ร ชั ทายาท นางก านั ล ขัน ที ภ ายในต าหนั ก ก็มิ ใ ช่
เลือกส่งๆ ไป ล้วนคัดสรรอย่างดีทงั ้ สิ้น เหตุใดปลาตัวนี้ จึงหลุด
รอดจากแหไปได้?

341
 เฉินหรูอี้รู้สึ กเพลี ยเล็กน้ อย จึง นวดที่ ขมับ ตน “เรื่องนี้
เปิ่นกงรู้แล้ว และได้ส่งคนไปทูลฝ่ าบาทแล้ว...เจ้าก็อย่าได้วิตก
ไปเลย องค์รชั ทายาทจักต้องปลอดภัยแน่ นอน”

“พระสนม” ซู อิ๋ ง พลัน เงยหน้ า ขึ้น ดวงตาเรี ย วยาวนั น้

กระจ่ า งใสดุ จ วารี เฉิ นหรูอี้ ม องแล้ ว ก็ต กตะลึ ง ไป นางรู้สึ ก
คุ้นเคยกับแววตาเช่นนี้ อยู่หลายส่วน

ระหว่างที่ กาลังตกตะลึงอยู่นัน้ ก็ได้ยินเขาเอ่ยอย่างร้อน

ใจว่ า “พระสนมให้ บ ริ ว ารออกไปก่ อ นได้ ห รื อ ไม่ พ่ ะ ย่ ะ ค่ ะ ?
กระหม่อมมีเรือ่ งสาคัญจะเรียนให้ทราบพ่ะย่ะค่ะ”

นางผู้ซึ่งยังมิได้รบั ตาแหน่ งหวงโฮ่ว พูดคุยกับขันที จาก

ตาหนักบูรพาเพียงลาพัง...เรื่องนี้ พดู ง่ายแต่มิน่าฟั งนัก เดิมนาง
เป็ นผู้บริสุทธ์ ิ แต่ เมื่อเรื่องนี้ ถกู ลือออกไปคงมิน่าฟั งสักเท่ าใด
นั ก หากกล่ าวว่ านางต้ องการแยกองค์จกั รพรรดิและองค์รชั
ทายาทให้อยู่ห่างกันนัน้ นับว่ายังพอใช้ได้ แต่หากใส่ร้ายว่านาง
ร่วมมือกับขันที ตาหนั กบูรพาเล่า...เช่นนั น้ ต่ อจากนี้ คงมีวาจา
อันไม่น่าฟังเล่าลือออกไปมากมายเป็ นคันรถเป็ นแน่

ขันทีน้อยผู้นี้ไม่ทราบคิดสิ่งใดอยู่ ถึงอยากจะสนทนากับ
นางเพียงลาพัง เห็นนางเป็ นคนโง่หรือไร?
342
 “ไม่มีเรื่องใดที่ให้ผ้อู ื่นทราบไม่ได้” เฉินหรูอี้ปฏิเสธเสี ยง
แข็ง และพูดต่อไปอีกว่า “ในเมื่อเจ้ารับใช้ที่ตาหนักบูรพา ก็ควร
ปรนนิบตั ิ ทุกอย่างให้ดี อย่าได้คิดอันใดวุ่นวาย...”

“ประเดี๋ยวก่อนพ่ะย่ะค่ะพระสนม”

ซูอิ๋งคล้ายดูออกว่าเฉินหรูอี้คิดจะจบการพบเจอในครัง้ นี้
แล้ ว จึ ง เอ่ ย หยุ ด ยัง้ ผู้เ ป็ นถึ ง พระสนมอย่ า งมิ ส นใจสิ่ งใด ดู
ท่ าทางนั น้ เปิดเผยตรงไปตรงมา แม้แต่ หลัง ก็ยื ด เหยี ย ดตรง
แล้ว “พระองค์ไม่ทรงรู้สึกว่าท่าทางเมื่อครู่ของกระหม่อมนัน้ ดู
คุ้นตาเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ? ”

เขาพูดไปพลางลูบใบหูเกาศีรษะไปพลาง

ขันที อ้วนป้ อมคิดในใจว่าหากแม้นมี รอยแยกเพี ยงนิด

เขาจะมุดเข้าไปเสี ย เขารับเงินแล้วค่อยมาแจ้งข่าว หากทราบ
ว่าคนผู้นี้สติไม่สมประกอบ คอยเล่นแง่เมื่ออยู่ต่อหน้ าเฉินเฟย
เช่นนี้ แม้นให้ทองคาเขาก็ยงั มิกล้ารับเลย

อันใดหรือ องค์รชั ทายาทไม่สบาย ขาดคนเล่นทายคา

กับเขางัน้ หรือจึงได้วิ่งมาละเล่นใบ้คากับเฉินเฟยถึงตาหนักฉาง
เล่อ!

343
 แม้ แต่ หลิน หลัง ผู้ร บั ใช้ ข้ างกายเฉินหรูอี้ย งั อดส่ ง เสี ย ง
หัวเราะออกมามิได้ เฉินหรูอี้เหลือบมองซูอิ๋งที่ คุกเข่าหน้ าแดง
เถือกอยู่ด้านล่างนัน้ แต่แววตาเต็มไปด้วยความหวัง หัวใจนาง
จึงเต้นระสา่ ไม่หยุด

หากขันทีน้อยมิพดู นางก็คงมิได้ใส่ใจจริงๆ ท่าทางที่เขา

แสดงออกนัน้ เป็ นสัญญาณลับที่ นางและเฉินว่านเหนี ยนใช้ละ
เล่นกันในวันเด็ก...

ปัญหาคือขันที น้อยผู้นี้ร้ไู ด้อย่างไร? ท่าทางที่ แสดงนัน้ ก็

ถูกต้องไม่มีผิดเพี้ยน!

หัวใจเฉินหรูอี้แทบกระดอนออกมาจากลาคอแล้ว จาก
เรื่องของเฉินจี๋ เสี ยงนั น้ ท าให้ เ ห็น ว่า เฉินว่ านเหนี ยนเป็ นคน
เปิดเผยจริงใจ มีความสามารถ มีความรับผิดชอบ ทว่าเมื่อยาม
ที่ ค วรเ**้้ ย มโหดเขากลับ มิ พู ด อัน ใดให้ ม ากความ ลงมื อ
รวดเร็วและแม่นยายิ่ง

เฉินว่ านเหนี ยนคงมิได้ เกิดจิตใจทะยานอยากขึ้น ตาม

ตาแหน่ งขุนนางที่ เลื่อนสูงอย่างรวดเร็วของตน จนถึงกับซื้อตัว
คนของต าหนั ก บู ร พากระมัง มื อ ยื่ น ยาวเข้ า มามากเกิ น ไป
หรือไม่?
344
 “พวกเจ้า” เฉินหรูอี้ยกมือโบกสะบัดคราหนึ่ ง “ออกไปให้
หมด...มิอนุญาตให้ผใู้ ดเข้ามาทัง้ สิ้น”

หลินหลังพลันหยุดหัวเราะทันที ทราบแล้วว่าเรื่องนี้ คงมี

ความนั ยบางอย่างแฝงอยู่ จึงได้ส่งสายตาให้ เหล่าบริวารครา
หนึ่ ง ทุกคนต่างทยอยตามกันออกไปดุจหางปลา

ขันที อ้วนป้ อมแปลกใจยิ่งแล้ว เขาไม่ทราบมาก่อนเลย

ว่าเฉินเฟยจะชอบละเล่น ‘ข้าใบ้เจ้าทาย’ ถึงเพียงนี้ มิได้มีโทสะ
ไล่ตะเพิดเจ้าคนไร้สติปัญญาผู้นี้ออกไป...เช่ นนั น้ ก็ดีแล้ว เขา
เองก็จะได้มิต้องพลอยติดร่างแหไปด้วย

กล่าวไปแล้วสุนทรียะด้านความงามขององค์จกั รพรรดิ
นัน้ ช่างแปลกประหลาดเสียจริง!

345
 221 เวรกรรม

แม้นองค์จกั รพรรดิจะมิได้พานั กอยู่ในตาหนั กฉางเล่อ

แต่การรักษาความอบอุ่นภายในตาหนักนับว่าทาได้ดีมาก เฉิน
หรูอี้นัง่ อยู่เพียงไม่นานก็อบอุ่นไปทัวร่
่ างจนรู้สึกง่วงขึ้นมา หาก
มิใช่เพราะมีขนั ที น้อยคุกเข่าอยู่ตรงหน้ าทาให้สมาธินางขมวด
เกร็งไปหมด นางคงเผลอหลับไปแล้ว

ในห้องหน่ วนเก๋อไม่มีผ้ใู ดแล้ว เฉินหรูอี้กาลังจะเอ่ยปาก

พูดก็เห็นขันที นามซูอิ๋งไม่แม้แต่ จะคุกเข่าอี กต่ อไป เขาลุกขึ้น
ยื น แล้ ว เดิ น สามก้ า วสองก้ า วกระโจนเข้ า หานาง นางตกใจ
กระทังลื
่ มร้องออกมา ดวงตาถลนจนแทบจะหลุดออกจากเบ้า
นางประคองครรภ์ตนถอนร่นไปด้านหลังจนชนพนักเก้าอี้

หากนางถูกเขาฆ่าตายจริง ทัง้ หมดก็เป็ นนางหาเรื่องเอง

แท้ๆ

ในอดีตก็มีตวั อย่างให้เห็นจากพระสนมจงแล้ว แต่เพราะ

สะเพร่าเกินไป คิดเองว่าเขาเป็ นมือเท้าของเฉินว่านเหนี ยนใน
ต าหนั ก บูร พา จึ ง กลัว เรื่อ งนี้ จ ะแพร่ง พรายออกไป มิ เ ช่ น นั น้
แม้นนางจะหัวใจใหญ่กว่าแตงก็มิกล้าอยู่ตามลาพังกับบุคคล
อันตรายเช่นนี้ แน่
346
 ปั ญหาคื อผู้ใดจะคาดคิดว่าขันที น้อยจะกระโจนเข้ามา
เช่ นนี้ ... เขาจะเสี่ ยงชี วิตด้วยเหตุใด องค์รชั ทายาทท้ องเดินก็
มิใช่นางที่เป็ นผูว้ างยา นางมิได้เกี่ยวข้องด้วยแม้เพียงน้ อยนิด?

“เจ้า เจ้าคิดจะทาอันใด! นางกานัล...” เฉินหรูอี้คล้ายคิด

ขึ้นได้ ว่าจักต้ องร้องเรียกให้ คนช่ วย จึงตะโกนออกมา แต่ น่า
เสี ยดายที่ เพิ่งจะพูดได้เพี ยงสามคาก็ถกู ซูอิ๋งเข้ามาปิดปากไว้
เสียก่อน ปิดแม้กระทังจมู่ กทาเอานางเกือบขาดใจตาย

ความรู้สึกเดียวของนางคือขันที น้อยผู้นี้ช่างดูอ้อนแอ้น
บอบบางแต่ฝ่ามือกลับใหญ่ยิ่ง

นางพูดได้หรื อไม่ว่า สิ่งที่ ทาให้ นางสงบใจลงได้บ้างคือ

ใบหน้ าที่ ไร้ความเกรี้ยวกราดน่ ากลัวแต่กลับดูหวาดหวันคล้
่ าย
ั ่ ิ กอยู่ตลอดของขันทีน้อย
คนจะร้องไห้และมือใหญ่ที่สนระร

“เจ้าอย่าร้อง เฉินหรูอี้ ข้ามีเรือ่ งสาคัญจะคุยกับเจ้า”

เฉินหรูอี้พลันเบิกตากลมโตถลนออกมา รูจมูกบานกว้าง
สองมื อ กลับ มิ ไ ด้ พ ยุง ท้ อ งตนไว้ แล้ ว แต่ เ ปลี่ ย นคว้ ามื อ เขาไว้
แทน เล็บแหลมจิกลงไปบนหลังมือนัน้

347
 มารดามัน เถอะ นี่ ยิ่ งกว่ า มี ฟ้ าผ่ า ลงข้ า งฝ่ าเท้ า นาง
กลางวันแสกๆ น่ าตกใจเสี ยยิ่งกว่าผ่าลงมาที่ นางโดยตรงเสี ย
อีกรูห้ รือไม่? !

เรื่ อ งที่ น างคื อ เฉิ นหรู อี้ มี เ พี ย งฟ้ า ดิ น นางและองค์

จักรพรรดิ เ ท่ านั น้ ที่ ท ราบ ยัง มี เ ฉินว่ านเหนี ย นอี กคน เหตุใด
ขันที น้อยในตาหนักบูรพาจึงรู้ชดั เจนปานนี้ ถึงกับเรียกชื่อนาง
ออกมาต่อหน้ าอย่างไม่ลงั เลแม้แต่น้อย?

เฉิ นหรูอี้ รู้สึ ก มี เ สี ย งวึ่ ง ๆ ดัง ขึ้น ในหัว นางไม่ ส ามารถ

ยอมรับความจริงในเวลาอันกะทันหันนี้ ได้

คงมิใช่หลวงจีนปู้ซวั ร่วงหล่นมายังโลกมนุษย์แล้วเข้ามา
อยู่ในร่างของขันทีน้อยกระมัง? เช่นนัน้ ก็ดเู หลือเชื่อเกินไปแล้ว
...นอกเหนื อจากนี้ นางก็คิดความเป็ นไปได้ อื่นๆ ไม่ออกเลย
เรื่องนี้ ของนางนัน้ เป็ นความลับยิ่ง คงมิใช่ว่าวิญญาณเร่ร่อนใด
ก็ทราบเรือ่ งนี้ จึงมาหาเพื่อทาความรูจ้ กั กระมัง?

“ที่ ข้ารู้เรื่องนี้ นัน้ ฟั งแล้วอาจยากจะทาให้คนเชื่อ แต่ มนั

คือพันความจริงหมื่นความจริง”

348
 ขันที น้อยซูอิ๋งเผยสี หน้ าอันจริงใจ นั ยน์ ตาเรียวยาวนัน้
จ้องมองที่ เฉินหรูอี้ มุมปากบิดเบ้คล้ายพร้อมจะร้องไห้ออกมา
ได้ทุกเมื่อกระนัน้ ...

“ข้ า ก็คื อ เฉิ นหรูอี้ เ ช่ น กัน ” น้ า ตาของเขาแทบริ น ไหล

ออกมา แก้มสองข้างแดงกา่ “ร่างนี้ ของข้าจะฟื้ นคืนมาหลังจาก
ที่รา่ งนี้ ของเจ้าตายไป...ข้าก็ไม่ทราบว่าเรือ่ งราวเป็ นเช่นใด เหตุ
ใดถึงได้ฟื้นคืนมาในช่วงเวลาเดียวกัน...บัดซบเสี ยจริง ช่างน่ า
ขายหน้ านัก ข้าต้องฟื้ นคืนมาในร่างของขันที อีกแล้ว! ” “ข้าจะ
บ้าตายแล้ว”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า นางต่างหากที่ต้องบ้า

นางยังต้องตายอีกหรือ...นี่ คือความคิดแรกที่ โผล่เข้ามา

ในหัว

ครานัน้ หลวงจีนปู้ซวั เกลี้ยกล่อมให้นางไปบาเพ็ญตนกับ

เขาแต่ นางปฏิ เสธจนสุ ด ท้ ายได้ มุ ด ทะลุ ห้ วงเวลาย้ อ น
คืนกลับมาในอดีตอีกครัง้ นางจึงคิดว่านี้ คงเป็ นการฟื้ นคืนครัง้
สุดท้ายแล้ว

349
 ผู้ใ ดจะทราบ...มารดามันเถอะ ประหนึ่ ง มี ไ ม้ ฟ าดลงที่
ศี รษะนาง ท าให้ รู้ซึ้ง ยิ่ ง ขึ้น ว่า การละเล่ น ครานี้ มิได้ สิ้นสุดลง
อย่างที่นางเข้าใจ พระประสงค์ของสวรรค์มกั ทาให้นางคาดเดา
มิได้จริงๆ !

นี่ มนั เรือ่ งอัศจรรย์ใดกันอีก!

“จริงๆ เจ้าเชื่อข้า หากมิใช่เพราะอนาคตอันใกล้นี้เจ้าจะ

ตายอย่างอเนจอนาถ ข้าคงไม่หลบซ่อนตัวนานปานนี้ ข้าเป็ น
คนใส่ผงปาโต้วให้องค์รชั ทายาทดื่มเอง และอาศัยโอกาสนี้ ลอบ
มาหาเจ้า เพื่อลูกของเรา ข้าไม่อยากให้ เจ้าตาย...โดยเฉพาะ
หลัง จากที่ เ จ้ า ตายแล้ ว ก็ต้ อ งเปลี่ ย นมาอยู่ใ นร่า งนี้ ต่ อ ให้ ข้ า
อยากจะอยู่ข้างกายองค์จกั รพรรดิและดูแลลูกของเราต่ อจาก
เจ้าเพียงใด แต่มนั ก็แปลกประหลาดยิ่งนัก” เขาขยับปากขึน้ ลง
เอ่ ย พู ด เช่ น นั ้น ไม่ ห ยุ ด ด้ ว ยใบหน้ าแสนย ่า แย่ “ต่ อ ให้ อ งค์
จักรพรรดิจะฝื นพระทัยรับได้ แต่ข้ากลับมิอาจทนรับได้! ”

ลูกของพวกเรา...

เหตุใดยิ่งฟั งกลับยิ่งรู้สึกแปลกประหลาดเช่นนี้ ? คิ้วงาม

ของเฉินหรูอี้ขมวดเข้าหากันจนแทบเป็ นเงื่อนตาย นางจิตนา
การเรือ่ งราวต่างๆ ขึน้ ในหัวอย่างอดไม่ได้
350
 นางจ้องมองเฉินหรูอี้อีกคนที่ อยู่ในร่างซูอิ๋งเขม็ง ทาเอา
ซูอิ๋งรูส้ ึกขนลุกขึน้ มา

“ข้าพูดความจริง เจ้าต้ องเชื่ อข้านะ เจ้าคิดดู นอกจาก

เจ้า องค์จกั รพรรดิและเฉินว่านเหนี ยนพี่ใหญ่ของเราแล้วยังจะ
มี ผ้ใู ดรู้เรื่องของเจ้าอี ก...มิใช่ ยังมี เฉินฮวาย และเกิ่งจิ้นจงที่
ตายไปแล้ ว ก็ ท ราบเช่ น กัน ...แต่ ว่ า นั น่ ไม่ ส าคัญ ผู้ที่ ท ราบ
เรื่องราวละเอี ยดเช่ นข้าคงไม่มีอีกแล้วใช่ หรือไม่? ” เขาย้อน
ถาม

“หากเจ้าไม่เชื่อ ข้ายังสามารถยกตัวอย่างมากมายมาพูด
เพื่อเป็ นการพิสูจน์ เพียงแต่ ยามนี้ มิใช่ เวลาที่ จะพรา่ พรรณนา
การสนทนาของเราอาจถูกผูอ้ ื่นเข้ามาขัดขวางได้ทุกเมื่อ”

เฉินหรูอี้แทบบ้าแล้ว หรือเรือ่ งที่ควรกระทาอย่างเร่งด่วน

ในตอนนี้ มิใช่ การปล่อยมือจากปากนาง วาจาซูอิ๋งนั น้ พรังพรู
่
ออกมาดุจคนจูงม้าไปวิ่งเล่น...

ถุย นางพลันคิดขึ้นมาว่า หากซูอิ๋งคือร่างของนางในการ

หวนคืนครัง้ หน้ า นางคงต้ องด่าทอตัวเองอย่างไม่ไว้หน้ าเป็ น
แน่

351
 ความจริง นางเชื่อว่าตนเองได้เชื่อซูอิ๋งไปแล้ว มิเช่นนัน้
คงมิเกิดความคิดด่าทอตนเองอันแปลกประหลาดนี้ วิ่งเข้ามา
ในหัวเป็ นสิ่งแรกอย่างแน่ นอน

...มิคาดว่าจะเป็ นขันทีอีกครา นางไม่ทราบจะกล่าวสิ่งใด

แล้ว

สวรรค์อย่าละเล่นโหดร้ายถึงเพียงนี้ ได้หรือไม่ จะให้นาง

เป็ นขันทีกี่ครัง้ กัน?

เช่นนี้ หมายความอย่างไร ต้องการให้นางตัดขาดความ

รักจากองค์จกั รพรรดิงนั ้ หรือ?

มารดามัน เถอะ ทุ ก อย่ า งก็เ ป็ นอย่ า งที่ ซู อิ๋ ง กล่ า ว หาก

แม้นองค์จกั รพรรดิกดั พระทนต์ฝืนพระทัยยอมรับนาง ตัวนาง
เองก็ยงั มิอาจยอมรับได้!

เฉิ นหรู อี้ ยิ่ งคิ ดยิ่ งมี โ ทสะ เมื่ อ ทราบว่ า ตนมิ ได้ เ ป็ น
อันตรายถึงชีวิต ความกล้าบ้าบิ่นก็ยิ่งเพิ่มขึน้ จึงยื่นมือออกไปตี
ที่ มือใหญ่ของซูอิ๋งซึ่ งปิดปากนางอยู่ แต่ คิดไม่ถึงว่าซูอิ๋ง (หรือ
เฉินหรูอี้? ) นัน้ ฉลาดยิ่ง เขาเข้าใจความหมายของนางในทันที
จึงเก็บมือตนคืนไว้ที่เดิม

352
 เฉินหรูอี้มิทนั ได้เตรียมตัว นางใช้แรงทัง้ หมดที่ มีตบเข้า
ที่ มือเขาอี กครา แต่ เ สี ย ง ‘เพี๊ ยะ’ ที่ ด งั สนั น่ หว่ านไหวนั น้ เป็ น
เสี ยงตบปากตนของนางเอง เสี ยงนัน้ แม้แต่ ตวั นางที่ ได้ฟังยัง
รูส้ ึกว่ามันสามารถคล้ายโทสะลงได้ ทว่าก็เจ็บมากจริงๆ

“เหตุ ใ ดเจ้ า ถึง ปล่ อ ยมื อ โดยไม่ บ อกสักค า! ” เฉิ นหรูอี้

นวดคลึงริมฝี ปากตนทัง้ จ้องหน้ าซูอิ๋งอย่างแค้นเคือง

ซูอิ๋งเบ้ปากอย่างรูส้ ึกมิได้รบั ความเป็ นธรรม ชาเลืองมอง

เฉินหรูอี้อย่างคนที่กล้าโมโหแต่มิกล้าว่ากล่าว

นางให้เขาปล่อยมือเองแท้ๆ ความผิดตนกลับมาตาหนิ
เขา เขาไม่ทราบเลยว่าตนเองจะมีด้านที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ ด้วย

ความเจ็บปวดที่ ริมฝี ปากของเฉินหรูอี้ยงั มิทนั ผ่านไป ก็

เหลือบเห็นความน้ อยเนื้ อตา่ ใจบนใบหน้ าเล็กเรียวของซูอิ๋ง ทา
ให้อาหารในงานเลี้ยงรวมทัง้ อาหารยามดึกของเมื่อวานที่ นาง
กินเข้าไปนัน้ แทบจะถูกพ่นออกมาเลยทีเดียว

นางไม่เคยคิดเลยว่าขันที ผ้หู นึ่ งจะสามารถแสดงสี หน้ า

ดังสตรี
่ ที่เห็นแล้วชวนอาเจียนถึงเพียงนี้ โดยเฉพาะใบหน้ าที่ว่า
นี้ เป็ นของนางเอง นัน่ ยิ่งทาให้คนไร้หนทางที่จะยอมรับได้!

353
 “อย่าได้ใช้ใบหน้ านี้ แสดงสีหน้ าที่ทาให้คนขนลุกขนพอง
เช่ นนั น้ ! ” เฉินหรูอี้ปิดหน้ าตนไว้ รู้สึกอับอายจนไม่อยากพบ
ผูค้ นแล้ว

“......” ซูอิ๋งนิ่งเงียบไปครูห่ นึ่ ง “ขออภัย ข้ามิทนั ระวัง”

เมื่อเฉินหรูอี้ค่อยๆ สงบสติอารมณ์ ลง จึงคิดเรื่องสาคัญ

ขึน้ มาได้ นางลดมือลงโดยไม่รตู้ วั แล้วเริ่มพินิจซูอิ๋ง

ซูอิ๋งไม่ทราบว่านางทาใจได้แล้วหรือกาลังตาหนิต่ อว่า
ตนเองกันแน่ แต่กก็ างแขนออกให้นางได้มองอย่างหนาใจ

“เจ้า...”

“ข้าคือเฉินหรูอี้” ซูอิ๋งอดกลอกตาไปมาไม่ได้ “ข้าเข้าใจ

ความรูส้ ึกของเจ้าในยามนี้ แต่ทงั ้ หมดล้วนเป็ นความจริง ข้าคิด
ว่าเจ้าต้องยอมรับมันให้ได้”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า นางไม่อยากยอมรับ เหตุใดนางต้อง

ยอมรับด้วยเล่า!

“ท าไมข้ า ถึ ง ได้ ต ายอี ก ? ! ” นางยกมื อ กุม ขมับ แน่ น

อยากจะรา่ ไห้ แต่ ไร้น้ าตา “เมื่อใดทุกอย่างจึงจะสิ้นสุด? เจ้า...
354
คงมิใช่ ร่างสุดท้ ายใช่ หรือไม่? ข้าต้ อง...มีชีวิตด้วยร่างนี้ ต่อไป
กระนัน้ หรือ? ”

หากเป็ นเช่นนี้ มิส้ใู ห้นางตายไปเสีย!

เวรกรรมแท้ ๆ ! เป็ นเพราะนางสาปแช่ งเซี ยวเหยี่ ยนผู้

เป็ นเทพรุนแรงเกินไป สวรรค์จึงได้ลงโทษนางเช่นนี้ ใช่หรือไม่?

ฆ่ าคนจาต้ องชดใช้ ทว่ าสวรรค์ต้องการให้ นางชดใช้ กี่

ครากันเล่า? คงมิได้เป็ นเช่ นนี้ ไม่จบไม่สิ้นดังไก่
่ จิกข้าวเปลือก
กระมัง?

“เจ้าถามข้าก็มิต่างอันใดกับมิได้ถาม ข้าเองก็มิทราบว่า
ยังจะมีคราต่ อไปอี กหรือไม่” ซูอิ๋งถอนหายใจยาวออกมา เขา
แทบจะถอนหายใจยาวออกมาเท่ ากับการถอนหายใจของเขา
ทัง้ ชีวิตเลยทีเดียว

เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดถึงเพียงนัน้ ของเฉินหรูอี้ ก็ทราบ

แน่ ว่านางเชื่ อแล้ว จิตใจอันว้าวุ่นของเขาจึงถูกวางไว้ ในท้ อง
อย่างสงบ เขาเดินไปนัง่ ลงข้างนาง ตรงกลางมีเพียงโต๊ะเล็กที่
วางอยู่บนเก้าอี้ตวั ยาวขวางกัน้ ไว้ “เจ้ามิต้องคิดมาก ในเมื่อข้า

355
มีวาสนาได้มาปรากฏตัวต่ อหน้ าเจ้าแล้ว พวกเราก็มาร่วมมือ
ต่อต้านยับยัง้ มิให้เกิดเรือ่ งเหล่านี้ ขึน้ กันเถิด”

เขาถอนหายใจ ยัง มิท ัน รอให้ เ ขาพูด ต่ อไปอี ก ก็ได้ ยิ น

เฉินหรูอี้เอ่ยตัดบทขึ้นมาว่า “เจ้าหมายความว่าลูกของเรานัน้
ได้คลอดออกมาแล้ว? ” นัยน์ ตานางกลอกไปกลิ้งมา “เป็ นองค์
ชายหรือองค์หญิง? ”

“แน่ นอนว่าต้ องเป็ นอย่ างที่ ใจเจ้าปรารถนา” ซู อิ๋งเผย

รอยยิ้มรูท้ นั ...

“เจ้าอย่าได้ยิ้มเช่ นนี้ ช่ างดูเจ้าเล่ห์นัก” เฉินหรูอี้มิอาจ

ทนดูได้ ไม่อยากจะเชื่ อว่าตนจะแสดงสี หน้ าที่ ยากจะทนมอง
เช่นนี้ ออกมาได้

ซูอิ๋งอดกลอกตาไม่ได้ ในอดีตไม่เคยทราบเลยว่าตนจะ
เป็ นพวกอารมณ์แปรปรวนถึงเพียงนี้ !

“เป็ นองค์ชาย!” เขาเอ่ยอย่างไร้พลังว่า “แต่เจ้าก็มิต้องดี

ใจเกินไป เพราะเมื่อผ่านงานเลี้ยงฉลองครบหนึ่ งสัปดาห์ได้ไม่
นาน องค์จกั รพรรดิเห็นว่าเจ้าได้คลอดบุตรมาอย่างยากลาบาก
จึ ง ทรงพาเจ้ า ไปแช่ น้ า พุ ร้ อ นที่ ที่ ป ระทับ แปรพระราชฐาน

356
สุดท้ ายกลับถูกโจมตี ในระหว่างการเดินทาง เจ้ารับดาบแทน
องค์จกั รพรรดิโดยมิได้สงเสี
ั ่ ยแม้เพียงคาก็ตายจากไป”

“เร็วถึงเพียงนี้ ? ”

เฉินหรูอี้มึนงงไป ที่แท้แล้วสวรรค์ได้กาหนดระยะเวลาที่
พวกเขาสามารถอยู่รว่ มกันได้หรือเป็ นเช่นใดกันแน่ ?

แม้แต่คลอดบุตรออกมาแล้วก็มิอาจไล่ความอัปมงคลให้
หนี หายไปได้?

สงสารก็แ ต่ ลู ก น้ อยของนาง คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า นางจะไม่ มี

โอกาสเลี้ยงเขาให้เติบใหญ่...

“ที่ เ จ้าพูด มาล้ ว นเป็ นความจริง ? ” แม้น ใจเฉินหรูอี้จะ

เชื่อแล้วว่าเป็ นความจริง แต่กอ็ ดสงสัยไม่ได้...เรื่องนี้ ช่างคล้าย
กับเรื่องที่ นางประสบมาก่อนหน้ านี้ ยิ่งนัก คล้ายจนนางอกสัน่
ขวัญแขวนไปหมด

แต่ที่ไม่เหมือนในอดีตคือนางมีบุตรแล้ว เป็ นบ่วงที่ เพิ่ม

มาอี ก หนึ่ งอย่ า ง โดยเฉพาะอุ ป นิ สัย อัน ผิ ด แปลกขององค์
จักรพรรดิ นางตายเพื่อช่วยพระองค์ สติปัญญาอันผิดเพี้ยนนัน้
ไม่แน่ ว่าอาจเปลี่ยนจากความรักกลายเป็ นเคียดแค้นอย่างที่สุด
357
ได้ หากพระองค์ไม่ดีต่อบุตรตนเล่า นางกลายเป็ นผีไปแล้วจะ
พูดสิ่งใดได้

ซู อิ๋ ง ก็คื อ เฉิ นหรูอี้ ผู้ใ ดไม่ เ ข้ า ใจแต่ ต นเองมี ห รื อ จะไม่

เข้าใจตนเอง?

เขากลอกตาไปมา “เป็ นเรื่องจริงหรือไม่ ในใจเจ้าย่อม

ทราบดี อย่าได้ดึงดันอีกเลย” เขามองไปที่ประตู “ข้าจาได้ ตอน
ที่ ข้าเป็ นเจ้าอยู่นัน้ มิได้ มีเรื่องเช่ นนี้ ข้าเดินทางกลับห้ องเสื อ
ดาวทันที ไม่นานผู้รบั ตาแหน่ งฮูหยินคนใหม่ของตระกูลเฉินก็
ลากลูกสะใภ้มาหาเจ้า เพราะในงานเลี้ยงเฉลิมพระชนมพรรษา
ขององค์จกั รพรรดินัน้ ฮูหยินโซ่วอานโหวพูดจาไม่น่าฟั ง ตระกูล
ต่งก็คอยตี กลองยุยงอยู่ด้านข้าง ฮูหยินเฉินจึงกระโจนเข้าสู้รบ
ทัน ที จากศึ ก เพี ย งสนามเดี ย วนี้ ท าให้ น างกลายเป็ นที่ ส นใจ
ขึ้นมา ทัวทั่ ง้ งานเลี้ยงเฉลิมฉลองนัน้ ล้วนถูกพวกนางปั น่ ป่ วน
ไม่เป็ นท่า”

“องค์จกั รพรรดิทรงเห็นแก่หน้ าข้า...เห็นแก่หน้ าพวกเรา

สองคนจึ ง ได้ ช่ ว ยตระกูล เฉิ น ท าให้ ต ระกูล เฉิ นเป็ นศัต รูก ับ
ตระกูลหลิวและตระกูลต่งตัง้ แต่ตอนนัน้ ภายหลังยิ่งขัดแย้งกัน
จนมิอาจแก้ไขได้ หากข้าจาไม่ผิด เวลานี้ คงวิวาทกันใกล้จะจบ
สิ้นแล้ว”
358
 เฉินหรูอี้ได้ฟังดังนั น้ ก็อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง ฟั งเขา
พูดยังมิทนั จบดี ก็ได้ยินเสียงกังวานใสดังมาจากด้านนอก

“เหนี ยงเหนี ยง ซุนเซิ่งกงกงผูด้ แู ลตาหนักฉางเล่อมีเรื่อง

ด่วนขอเข้าพบเพคะ” หลินหลังเอ่ยเสียงสูงเล็กน้ อย

“......” เอ่ยถึงโจโฉ โจโฉก็มา มิต้องแม่นยาถึงเพียงนี้ ได้

หรือไม่?

เฉินหรูอี้บิดเบ้ปากใส่ซูอิ๋ง ชี้ไปที่ พื้น “เจ้าคุกเข่าเดี๋ยวนี้

หรือจะยืนก็ได้ นัง่ วางท่ าเช่นนัน้ นับเป็ นเรื่องราวใดกัน? มีคน
มาแล้ว เริ่มแสดงละครกันเถิด”

ซูอิ๋งยื ดบ่าตรง เอ่ ยเสี ยงเบาว่า “เจ้าอย่ าลื มว่ าข้ า ก็คื อ
เจ้า”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า แม้นอยากลืมก็ลืมไม่ได้แล้ว ความ

จริงอันน่ าขนลุกนี้ หัวใจของนางต้ องใหญ่เพียงใดจึงสามารถ
ลืมมันไปได้เพียงผ่านตา? นางแค่มิอาจทาใจยอมรับกับความ
จริงอันโหดร้ายนี้ ได้ในเวลาอันรวดเร็วเท่านัน้

รอจนซูอิ๋งจัดท่ าทางเสร็จ เฉินหรูอี้กเ็ รียกคนเข้ ามาจึง

เห็นหลินหลังนาซุนเซิ่งเข้ามาในห้องด้วย
359
 ซุนเซิ่งอายุยงั ไม่ถึงสี่ สิบปี รูปร่างสูงผอม คิ้วเล็กดวงตา
เรียวยาว ดูแล้วให้ความรู้สึกดังเป็ ่ นผู้ร้แู จ้งในทุกสิ่ง ทว่ายามนี้
สี หน้ าของเขากลับ ดูย ่าแย่ อย่ างยิ่ ง เมื่อเห็น นางดังได้ ่ พ บผู้มี
พระคุณที่ช่วยชีวิตก็มิปาน ในแววตาฉายความคุ้นเคยสายหนึ่ ง
หากมิใช่ชายหญิงมีข้อแตกต่าง จากความหวาดหวันที ่ ่เขามีนัน้
นางสงสัยว่าเขาคงกระโจนเข้ามากอดขานางเป็ นแน่

แต่ ไ หนแต่ ไ รซุ น เซิ่ ง กระท าเรื่ อ งราวใดล้ ว นเรี ย บร้ อ ย

หมดจด เมื่อมาอยู่ต่อหน้ าเฉินหรูอี้จึงรายงานเรื่องราวทัง้ หมด
อย่างครบถ้วนไม่ขาดตก ซึ่ งเป็ นเช่นเดี ยวกับที่ ซูอิ๋งได้บอกไป
เมื่อครูไ่ ม่มีผิดเพี้ยน

หากมิใช่ เพราะซูอิ๋งได้บอกกล่าวฐานะที่ แท้ จริงของตน

มาก่อนแล้วนางคงคิดว่าเขาเป็ นหมอดูที่มาทานายให้นางเป็ น
แน่

เพี ยงแต่ ฮูหยินเฉินนั น้ เป็ นคนของตระกูลนาง ในวาจา

ของซุ น เซิ่ง จึ ง เอนเอี ย งมาทางตระกูลเฉิน เฉินหรูอี้ย งั นั บ ว่ า
รูเ้ ท่าทันในจุดนี้

“เรื่องนี้ ไม่ยาก หลินหลัง” เฉินหรูอี้ผินหน้ าไปที่นาง “เจ้า

ไปเชิ ญฮู ห ยิ นเฉิ น ฮู ห ยิ นจงหย่ ง โหวมา เปิ่ นกงมิ ได้ พ บ
360
ครอบครัวนานแล้ว คิดถึงเหลือเกิน หากพวกเขารับประทาน
อาหารเสร็จแล้วก็ให้มานัง่ พูดคุยกับเปิ่นกงที่นี่เถิด”

“ซุนกงกงคิดว่า เช่นนี้ ได้หรือไม่? ”

ซุนเซิ่งอยู่ในวังมาครึ่งชี วิต เมื่อเห็นว่ าเฉินเฟยจัดการ

เรื่องราวเช่นนี้ ก็ลอบยกนิ้วโป้ งให้ไม่หยุด คิดในใจว่านางเป็ นผู้
มองทะลุปรุโ ปร่ง ยิ่ ง มิหลงระเริง กับ ความโปรดปรานที่ ได้ รบั
แม้แต่น้อย

แม้นเขามิเคยได้ เห็นเฉินเฟยที่ องค์จกั รพรรดิทรงหวง

แหนยิ่งผู้นี้กบั ตาตน แค่ความนบน้ อมที่ เฉินฮวายเฒ่ าเจ้าเล่ห์
แสดงต่ อนางและวาจาที่ องค์จกั รพรรดิท รงตรัส ว่ าจะแต่ ง ตัง้
นางเป็ นหวงโฮ่ว เขาก็ดอู อกแล้ว

เมื่อเกิดเรื่องขึ้นในตาหนักฉางเล่อ เขาเกรงว่าหากรอก
ราบทูลองค์จกั รพรรดินัน้ คงไม่เป็ นการดีสกั เท่าใด ในใจจึงคิด
ดึงเฉินเฟยเข้ามาจัดการ ต่อให้จะเป็ นคนโง่เขลาเบาปั ญญาก็มิ
เป็ นไร อย่างน้ อยหากฟ้ าถล่มลงมาก็ยงั มีเฉินเฟยที่ ฝ่าบาททรง
โปรดปรานคอยแบกรับไว้ เช่นนี้ กไ็ ม่เกี่ยวอันใดกับเขาแล้ว แต่
คิดไม่ถึงว่านางจะมองการณ์ไกล ละเว้นตระกูลหลิวและตระกูล
ต่ง หยิบดึงเพียงตระกูลเฉินออกมา
361
 นี่ มิใช่การหลบเลี่ยงเพราะหวาดกลัว หากเรื่องนี้ ลือไปถึง
พระกรรณองค์จกั รพรรดิ น่ ากลัวว่าคงมีแต่คาชมให้กบั เฉินเฟย
เป็ นแน่ ส่วนตระกูลหลิวและตระกูลต่ง องค์จกั รพรรดิจะยังคง
สนพระทัยอยู่งนั ้ หรือ?

ซุนเซิ่งเงยหน้ าขึน้ มองเฉินหรูอี้ครู่หนึ่ งอย่างอดมิได้ หวง

โฮ่วคนใหม่ผ้นู ี้ ยงั ทรงครรภ์อีกด้วย ภายภาคหน้ าคงมีเรื่องอี ก
มากมายเป็ นแน่ ...

362
 222 หลักฐาน

ซุนเซิ่งได้รบั คาสังจากเฉ
่ ิ นหรูอี้เรียบร้อยแล้ว เมื่อกลับ
ถึงงานเลี้ยงก็เห็นฮูหยินเฉินและฮูหยินโซ่ วอานโหวต่ างถลก
แขนเสื้ อ ทุ บ โต๊ ะ ด้ ว ยท่ า ทางพร้ อ มจะกระโจนเข้ า ฉี กทึ้ ง กัน
ตระกูลเฉินกับตระกูลหลิวต่ างมี ผ้คู อยพยุง อยู่ด้ านหลัง หาก
จัดการไม่ดีก็อาจกลายเป็ นสงครามวุ่นวายได้ ทัวทั ่ ง้ ตาหนั ก
ฉางเล่อร้อนระอุขึ้นด้วยเพลิงสงคราม ผู้ชมสงครามคนอื่ นๆ
ล้วนลื มเรื่องรับประทานอาหารไปเสี ยสิ้น ทุกสายตาล้ ว นจด
จ้องไปที่ศนู ย์กลางของเรื่องทัง้ หมด

น่ าเสี ยดายจริง หากนี้ มิใช่ เขตพื้นที่ การรับผิดชอบของ

เขา เมื่อเกิดเรื่องวุ่นวายใดขึ้นผู้ที่ต้องแบกหม้อดาก็คือเขา เขา
ก็อยากจะนัง่ ดูฮูหยินทัง้ สองวิวาทกันจนเลือดตกยางออกเลย
ทีเดียว

น่ าเสียดายที่เวลามิอาจคอยท่า

ซุนเซิ่งมองสงครามอันวุ่นวายนี้ แล้วมิอยากเข้าไปมีส่วน
ร่วมด้วยจริงๆ

363
 วังหลวงเป็ นสถานที่ ที่สถานการณ์ แปรผันได้ตลอดเวลา
มีหลายตระกูลที่ ร่งุ เรือง และตกตา่ ลงอย่างรวดเร็ว เป็ นเรื่องที่
ผูค้ นมิอาจคาดเดาด้วยตรรกะใดๆ ทัง้ สิ้น

โดยเฉพาะองค์จกั รพรรดิของพวกเขา มิต้องเอ่ยถึงความ

โปรดปรานของพระองค์ ไม่ แ น่ ว่ า วัน ใดอาจทรงต้ อ งพระทัย
คุณหนูตระกูลใดเข้า พริบตาอาจกลายเป็ นหงส์โบยบินขึ้นยอด
ไม้ ถึงยามนัน้ แม้แค่มองคนด้วยหางตาเพียงครัง้ ก็อาจถูกผู้อื่น
แค้นเคืองได้...กับดักใต้เท้าตนนัน้ อย่าได้เที่ยวเหยียบเรี่ยราด

พูดได้เพียงว่าองค์จกั รพรรดินัน้ นับวันยิ่งมีความคิดอัน

ลุ่มลึกทัง้ เย็นชา แม้แต่เหล่าขุนนางเฒ่าเจ้าเล่ห์ทงั ้ หลายก็คาด
เดามิได้แล้ว

ทุกวันไม่ตรัสวาจา ทัง้ ไม่ตาหนิบริวาร ดูแล้วช่างเย็นชา

ยิ่ ง แต่ ย ัง นั บ ว่ า เป็ นนายท่ า นที่ ดี ผู้ห นึ่ ง ทว่ า เมื่ อ พิ จ ารณาที่
พระองค์ทรงกักบริเวณไท่ โฮ่ว ทัง้ ยังมิยอมอ่อนข้อให้ กบั เหล่า
ขุนนางใหญ่แม้แต่น้อย กระทังใช้ ่ ไม้พลองราชสานักที่จกั รพรรดิ
พระองค์ก่อนไม่เคยแตะต้ องด้วยซ้า จึงสรุปได้ว่ายามต้ องลง
มือพระองค์กม็ ิ ได้ไว้ไมตรีแม้แต่น้อยเช่นกัน เล่ห์กลมากหลาย
มิใช่บคุ คลที่รบั มือได้ง่ายๆ เลย

364
 ต่ อ ให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ มิ เ คยพาลลงโทษบริ ว ารที่ มิ ไ ด้
เกี่ ย วข้ อ ง ซุ น เซิ่ งก็ ย ัง อดหวัน่ ใจมิ ได้ เขาทราบดี ว่ า องค์
จักรพรรดิทรงโปรดปรานสตรีใดล้วนเชิดชูขึ้นฟ้ า เมื่อพบเห็น
สตรีที่มีความงามแม้เพียงน้ อยนิดในใต้หล้านี้ เขาก็แทบจะหลีก
หนี ไปให้ ไกล ด้ ว ยกลัว ว่ าหากไม่ระวัง อาจไปล่ ว งเกิน เหนี ยง
เหนี ยงในอนาคตโดยมิตงั ้ ใจเข้า

จะกล่าวไปแล้วตระกูลต่งก็เคยเป็ นพระญาติที่มีช่วงเวลา
อันรุ่งโรจน์ เช่ นกัน หลิวไท่ โฮ่วยิ่งได้รบั ความโปรดปรานอยู่ถึง
หนึ่ งยุคสมัย กระทัง่ จักรพรรดิพระองค์ใหม่ ขึ้นครองราชย์จึง
ค่อยๆ ตกตา่ ลง ตระกูลต่งกลับเป็ นตระกูลที่ จกั รพรรดิทรงเชิด
ชูขึน้ แต่ละคนล้วนมีบรรดาศักด์ ิ สูงทัง้ สิ้น เห็นชัดว่าต้องการให้
ตระกูลหลิวและตระกูลต่งคานอานาจกันเอง

เรื่องราวที่ ปรากฏได้พิสูจน์ แล้วว่าตระกูลต่ งก็มิได้ทาให้

องค์จ กั รพรรดิ ต้ อ งผิ ด หวัง ตระกูล ต่ ง นั ้น กัด ตระกูล หลิ ว ไม่
ปล่ อ ยเลยที เ ดี ย ว หากตระกูล หลิ ว มิ ต ายก็ล้ ว นต้ อ งบาดเจ็บ
สาหัส

ทว่าสุดท้ายผู้มิได้ออกแรงคอยแต่นัง่ รอรับผลประโยชน์
กลับเป็ นตระกูลเฉินที่ถกู ขจัดออกไปจากวังวนแห่งอานาจนี้ นับ
แปดร้อยปี ...
365
 องค์จกั รพรรดิมีอานาจ เงินทอง ทรงเอาแต่ พระทัย ทัง้
ยังมากรัก แล้วจะให้ทาเช่นใดได้?

เมื่อทรงโปรดปรานผู้ใดล้วนเชิดชูขึ้นฟ้ า สิ่งเดียวที่ จะทา

ให้มนั สิ้นสุดได้คือรอว่าเมื่อใดจะหมุนเวียนไปถึงคนใหม่

ที่เรียกพระสนมรักขององค์จกั รพรรดินัน้ มักผลัดเปลี่ยน

หมุนเวียนไปเรื่อย ไม่แน่ ว่าปี หน้ าจะเป็ นตระกูลใดอี ก ทัง้ พระ
สสุระ พระเชษฐา รายชื่อที่กล่าวมาล้วนบรรดาศักด์ ิ ใหญ่ยิ่ง!

ซุนเซิ่งมิกล้าชักช้าแม้เพียงนิด รีบอาศัยจังหวะที่ ทงั ้ สาม

ฝ่ ายยังมิตะลุมบอนเข้าหากกันแทรกตัวเข้าไปเชิญฮูหยินเฉินอ
อกมาก่อน ฮูหยินจงหย่งโหวจึงนับว่าโล่งอกลงได้ หากแม่สามี
นางตบตีกบั ผูอ้ ื่นขึน้ มาจริงๆ ต่อให้นางมีครรภ์ห้าเดือนก็มิอาจ
เอาตัวรอดคนเดียวได้ อย่างไรก็ต้องร่วมวงด้วย

ครัน้ ฮูหยินเฉินได้ยินว่าเฉินเฟยเชิญตนไปพบก็มิใส่ใจใน
การสู้รบอี ก เชิดหน้ าอย่างมาดมันส่ ่ งสายตาภาคภูมิให้ ฮูหยิน
โซ่วอานโหว เชิดอกขึน้ เล็กน้ อยแล้วก้าวเท้าตามซุนเซิ่งไป

366
 ฮูหยินโซ่ วอานโหวโกธรจนแทบล้มควา่ หน้ าเขี ยวคลา้
หมดแล้ว นางกัดฟั นกรอดๆ ไปยังทิศนางที่ ฮูหยินเฉินจากไป
“ขายบุตรสาวแลกเกียรติ ยังมีหน้ ามาภาคภูมิใจ!”

ฮูหยินหย่งชางโหวดึงแขนเสื้อนางคราหนึ่ งแล้วเอ่ยเตือน
ว่า “เอาเถิด หากวิวาทกันจนรู้ถึงฝ่ าบาท ตระกูลเราก็มิใช่จะมี
จุดจบที่ดีนัก”

ตระกูลต่งได้ฟังเช่นนัน้ ก็รีบนัง่ ลงที่เดิมโดยพลัน

พวกเขาก็ถกู ฮูหยินโซ่วอานโหวด่าสาดเสี ยเทเสี ย โทสะ

นั น้ พุ่งสูงยิ่งจึงเข้าร่วมวงด้วย ตระกูลหลิวยังดีที่มีไท่ โฮ่วในวัง
หลัง...แม้นจะถูกกักบริเวณก็ตาม แต่สกุลต่งของพวกเขา...ไม่มี
ใคร มีเพียงญาติห่างๆ ที่ ต่งหวงโฮ่วนาเข้าวังมานานแล้ว เดิม
คิดให้มาช่วยแย่งชิงความโปรดปราน ผู้ใดจะทราบกลับมิอยู่ใน
สายพระเนตรองค์จกั รพรรดิเลย มีกบั ไม่มีนัน้ ไม่ต่างกันแม้แต่
น้ อย

“อย่างไรก็ตกตา่ อยู่แล้ว” ฮูหยินโซ่ วอานโหวนัง่ ลงด้วย

ลมหายใจเหนื่ อยหอบ แรงกระแทกนัน้ ทาเก้าอี้ส่ายไปมาคล้าย
กาลังจะปริแตกก็มิปาน “หรือการหดหัวเป็ นเต่ า วันๆ เอาแต่

367
หวาดผวา แม้แต่เดินยังกลัวเหยียบมดตายนัน้ จะทาให้พวกเรา
พบจุดจบที่ดี? ”

“พี่ ส ะใภ้ ใ หญ่ คนเราย่ อ มต้ อ งสู้ จ นถึ ง ที่ สุ ด ...หากให้

ตระกูล เฉิ นอุจ จาระบนคอเรา เรายัง จะมี ห น้ าไปพบตระกูล
ใหญ่ๆ ในเมืองหลวงได้อย่างไร? ”

อุ๊บ! สตรีสูงศักด์ ิ อี กผู้หนึ่ งที่ นัง่ อยู่ด้านข้างจิตนาการไป

ไกลจนแทบจะอาเจียนออกมาเพราะคาพูดของนาง ทะเลาะกัน
ในวังหลวงก็ว่าแปลกประหลาดแล้ว นี่ ยงั ลากอุจจาระปัสสาวะ
เข้ามาเกี่ยวข้องอีก จะให้เกียรติไท่โฮ่วผูเ้ ป็ นหน้ าตาของตระกูล
นางสักหน่ อยได้หรือไม่?

ฮูหยินหย่งชางโหวกุมหน้ าผากอย่างอดไม่ได้ มารดามัน

เถอะ พูดเสียยิ่งใหญ่องอาจ ปานมิเคยถูกตระกูลต่งอุจจาระบน
คอกระนัน้

ตามหลักแล้ว แขนย่อมมิอาจงัดข้อกับขา ฟ้ าดินยิ่งใหญ่

แต่ บ นผืน ดิ น ต้ าจิ้น จะมี ผ้ใู ดใหญ่ กว่ าองค์จกั รพรรดิ ง นั ้ หรือ ?
ตระกูลหลิวของพวกเขาเคยยิ่งใหญ่กว่าผู้ใดในใต้หล้าแม้แต่รชั
ทายาทยัง ไม่ อ ยู่ ใ นสายตา แต่ บ ดั นี้ ก็มิ ใ ช่ ถ ูก องค์จ กั รพรรดิ

368
จัดการเสียสะอาดหมดจดหรือ กระทังไท่ ่ โฮ่วที่พวกเขายกสูงขึน้
ฟ้ ายังถูกกักบริเวณ ยามนี้ ยงั มีอนั ใดให้ภาคภูมิ?

ในใต้หล้านี้ มีผ้ใู ดไม่ทราบบ้างว่าองค์จกั รพรรดิของพวก

เขานัน้ คิดสิ่งใดย่อมกระทาสิ่งนัน้ เมื่อทรงโปรดปรานเฉินเฟย
กระทัง่ ผายลมของนางยัง ทรงว่ า หอม ยิ่ ง มิ ต้ อ งกล่ า วถึ ง ต้ น
ตระกู ล ของนางเลย เป็ นฮู ห ยิ นโซ่ วอานโหวที่ มิ เข้ า ใจ
สถานการณ์ จึงได้ ก ล้ าวิ ว าทในงานเลี้ ย งเฉลิมฉลองที่ จดั ขึ้น
ภายในวังอย่างมิเกรงกลัว

องค์จกั รพรรดิเป็ นผู้ปกป้ องคนของตนยิ่ง คดี เฉินว่าน

เหนี ย นจ้างวานฆ่ าคนนั น้ เห็น ชัด ว่ าองครักษ์ เ สื้ อแพรล้ ว นมี
หลักฐานหมดแล้ว แต่ช่วงเวลาที่กาลังจะตัดสินโทษจงหย่งโหว
หลักฐานนั น้ กลับหายไป คล้ายไม่เคยมี เ รื่องนี้ เกิดขึ้น เขาจึง
สะบัดตัวจากไปกลายเป็ นผูบ้ ริสทุ ธ์ ิ ดจุ อารามบนเขาสูงก็ปาน

“เจ้าหุบปากเสี ยเถิด มีผ้คู นอยู่มากมายถึงเพียงนี้ เจ้ายัง

กลัวว่าเรือ่ งจะมิทราบไปถึงพระกรรณองค์จกั รพรรดิหรือไร! ? ”
ฮูหยินหย่ งชางโหวกล่ าวตาหนิ นางรู้สึกปวดศี รษะตุบๆ เลย
ทีเดียว

369
 ผู้อื่ น ต่ างหลี กหนี ให้ ไกลจากตระกูลเฉิน มี เ พี ย งฮูหยิน
โซ่ วอานโหวที่ คาดว่าเมื่อเยาว์วยั คงขี่ มามากเกินไปจึงถูกม้า
เตะจนสติไม่สบประกอบแล้ว

ปั ญหาคื อต่ อให้ ส ติ ปัญญาของนางจะบกพร่อง แต่ โ ซ่ ว

อานโหวก็มิเคยตักเตือนนางให้เพลาๆ ทุกอย่างลงบ้าง ปรามมิ
ให้นางก่อเรือ่ งไปทัวเลยงั
่ น้ หรือ?

เพียงแค่คิดถึงโซ่วอานโหว ฮูหยินหย่งชางโหวพลันไม่มี
แรงแม้แต่จะถอนหายใจแล้ว จะว่าไว้สองสามีภรรยาคู่นี้ ก็เป็ น
นกไร้ ห างบนฟ้ า เป็ นรากไม้ เ น่ าผุบ นดิ น ขอเพี ย งโทสะเข้ า
ครอบง า สติ ปั ญ ญาล้ ว นไม่ ท างานแล้ ว มี ค วามกล้ า แต่ ไ ร้
แผนการ อาศัยเพี ยงแหกปากเท่ านั น้ ต้ นตระกูลช่ างโชคร้าย
นัก!

เมื่อเชิญฮูหยินเฉินและฮูหยินจงหย่งโหวไปที่ปีกตาหนัก
แล้ว เฉินหรูอี้กม็ ิ ได้ไปพบพวกนางที่ห้องหน่ วนเก๋อ แต่กาชับให้
บริวารนาชาชัน้ ดี ไปรับรองเสี ยก่อน ดังว่ ่ าไม่มีเรื่องสองคนนี้
เกิ ด ขึ้น กระนั ้น นางยัง คงอยู่ ที่ เ ดิ ม กระท าเรื่ อ งที่ ต้ อ งกระท า
ต่ อไป นางเบิกตางามนัน้ ขึ้น ทัง้ มองบนลงล่าง มองล่างขึ้นบน
พินิจซูอิ๋งอย่างไม่อยากจะเชื่ออยู่บา้ ง

370
 ขันที อ้อนแอ้นผู้นี้กค็ ือนาง...ใช่แล้ว นางเป็ นสตรีกต็ ้ อง
อ้อนแอ้นเป็ นธรรมดา

“ครานี้ เจ้าเชื่ อข้าแล้วใช่หรือไม่? ข้าจะบอกให้ ว่าต่ อไป

ตระกูลหลิวและตระกูลต่ งก็ยงั ต้ องระรานอยู่เช่ นนี้ ” ซูอิ๋งขยับ
มุมปาก ยิ้มออกมาอย่างไม่ทราบจะทาฉันใด ใบหน้ างดงามนัน้
ถึง กับ ปรากฏร่อ งรอยความสงสารขึ้น มา “ความจริง เจ้ า เชื่ อ
นานแล้ว เพียงแต่มิอาจทาใจยอมรับได้เท่านัน้ ”

“เจ้ายังต้องการหลักฐานอันใดอีกหรือไม่? ประสบการณ์
ทัง้ หมดที่ เจ้าเคยผ่านมา คืนเข้าหอของเจ้ากับองค์จกั รพรรดิ
หรือจะเป็ นท่วงท่าเมื่อคราเจ้า...เซียวเสี่ยวอวี้ได้ร่วมอภิรมย์กบั
จักรพรรดิเป็ นครังแรก...”
้

“เหตุใดล้วนต้องกล่าวถึงแต่เรือ่ งพรรค์นี้เล่า...” เฉินหรูอี้

กุมหน้ าผาก

“เพราะเรื่องพวกนี้ ย่อมไม่มีผใู้ ดทราบอย่างแน่ นอน” ซูอิ๋

งยกมือขึ้นโบกสะบัด “หากเจ้าต้ องการหลักฐานที่ มากกว่านี้
อย่างอื่นข้าก็สามารถพิสูจน์ ได้ เช่น...เจ้ายังมีเบี้ยสามสิบตาลึง
ที่ องค์จกั รพรรดิมิได้ขดุ ขึ้นมาซ่ อนอยู่ในอุทยานหลวงอี กหนึ่ ง
ถุง ”
371
 “......” เอาเถิด นางเชื่ออย่างหมดใจแล้ว เขาไม่พดู นางก็
เกือบจะลืมไปแล้วรูห้ รือไม่?

เฉินหรูอี้เข้าใจแล้ว คราแรกที่ซูอิ๋งเดินเข้ามาอย่างตัวสัน่
งันงกก็เพราะหวาดหวัน่ ทัง้ วุ่นวายใจ ด้วยกลัวว่านางจะไม่เชื่อ
บัดนี้ นางเชื่อเขาอย่างสนิทใจ เขาก็เริ่มมีท่าที สูงส่ งองอาจ ทัง้
แฝงด้วยบารมีอนั เปี่ ยมล้นอยู่ในที

ที่ แท้ แล้วนางก็มีท่าทางที่ กวนอารมณ์ เช่ นกัน ทาให้ คน

เห็นแล้วอยากจะชกสักหมัดจริงๆ

เอาเถิด บัดนี้ นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดองค์จกั รพรรดิจึง

มักมีโทสะต่อนางจนแทบจะกระโจนเข้ากัดนางอยู่ทุกวัน

“เจ้าว่ามา...ข้าจะตายเมื่อใด? ” เฉินหรูอี้เอ่ยถามขึ้นมา
อย่างกะทันหัน

“รัชศกจางเหอปี ที่สิบเอ็ดเดือนสี่วนั ที่ยี่สิบหก” ซูอิ๋งถอน

หายใจยาว มองมาที่ น างด้ ว ยน้ า ตาเอ่ อ คลอ “ข้ า ไม่ อ ยากมี
ใบหน้ าเช่นนี้ และมีชีวิตด้วยร่างนี้ ...และเมื่อข้ากลับมาแล้ว ก็ไม่
มีเหตุผลใดที่จะให้เจ้าต้องตายไปอีก! ”

372
 “ข้า...พวกเราต้องแย่งชิงความตายจากรัชศกจางเหอปี ที่
สิบเอ็ดเดือนสี่ วนั ที่ ยี่สิบหกให้จงได้ เช่นนัน้ เรื่องของข้าก็จะไม่
เกิดขึน้ ! ” กล่าวถึงตรงนี้ ซูอิ๋งพลันฮึกเหิมขึน้ มา มีเพียงเวลานี้ ที่
ทาให้ เฉินหรูอี้คิดว่าบนร่างเขานั น้ ยังมี ความเป็ นบุรุษเพศอยู่
บ้าง มองดูแล้วมิทาให้คนรูส้ ึกแปลกประหลาดสักเท่าใด

เฉิ นหรูอี้ ถ อนหายใจออกมา “ข้ า จะบอกกับ ฝ่ าบาทให้

ย้ายเจ้าออกจากตาหนักบูรพา...”

“ไม่! ” ซูอิ๋งพลันร้องเสี ยงแหลม ยกสองมือขึ้นปิดหน้ า

ตนไว้

แม้ น ปฏิ กิ ริ ย านั ้น จะรวดเร็ว ยิ่ ง แต่ เ ฉิ นหรู อี้ ก็ท ัน เห็ น
ใบหน้ าที่ แดงก่าของเขาซึ่ ง เต็มไปด้ ว ยความเขิน อาย “ข้ าไม่
ต้องการ ข้าไม่ต้องการให้เขาเห็นข้าในสภาพนี้ ! เจ้าไม่ต้องการ
หรอก และข้าก็ไม่มีทางยอมรับได้! ”

เฉินหรูอี้อึ้งงันไป เอาเถิด ร่างนี้ อาจดูอเนจอนาถสักนิด

รูส้ ึกแปลกประหลาดไปสักหน่ อย คาดว่าหากองค์จกั รพรรดิทรง
ทราบคงมิได้สบายพระทัยเท่าใดนัก...

373
 ทว่าการปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยเช่นนี้ มนั ดีจริงหรือ? เมื่อ
ครู่ยงั พูดอยู่แท้ ๆ ว่าสองคนร่วมแรงย่อมตัดได้แม้แต่ ทองแท่ง
เขาโยนคาสัญญาเมื่อครูท่ ิ้ งไปได้รวดเร็วยิ่ง!

“เจ้ า จะอยู่ ที่ ต าหนั ก บู ร พา? หรื อ ให้ ข้ า ย้ า ยไปสถานที่

อื่น?”

ซูอิ๋งเองก็รู้สึกว่าตนมี ปฏิกิริยาที่ มากเกินไปอยู่บ้าง จึง

เอ่ ยเนิบนาบขึ้นว่ า “เจ้าลองไตร่ตรองดูก็จะเข้าใจความรู้สึก
ของข้าได้ จะให้พบเขาทัง้ ที่ มีร่างเช่นนี้ ได้อย่างไร? ไม่ว่าเขาจะ
มีความรู้สึกเช่นไร แต่ ข้านัน้ แทบอยากจะวิ่งพุ่งชนกาแพงตาย
ไปเสีย”

“...ข้าเข้าใจ”

ซูอิ๋งคิดในใจว่า เหลวไหล เจ้ามิใช่ข้าหรือไร? เจ้ายังจะมิ

เข้าใจงัน้ หรือ?

มิต้องพูดถึงการเปิดเผยฐานะตนแล้วใช้ชีวิตภายใต้หนัง
ตาของเขาเลย แม้ น การปิดบังชื่ อแซ่ คอยเป็ นขัน ที รบั ใช้ ข้าง
กายเซี ยวเหยี่ยน นางก็ยงั มิอาจแม้แต่จะเงยหน้ าขึ้นมาได้ มัน
น่ าอับอายเสียจนทาให้คนอยากตายเลยทีเดียว!

374
 “หากเราผ่านวัน นั น้ ไปได้ แล้ วเจ้ ายัง มี ชีวิต อยู่ ข้ าย่ อม
ต้องหายไปเป็ นธรรมดา บทสรุปสุดท้ายคือความยินดีอนั ใหญ่
หลวง”

“จะว่าไปแล้ว” เขาพลันขมวดคิ้ว “เหตุใดเจ้าจึงมิถามว่า

คนร้ายคือผูใ้ ด? ”

“...เป็ นใครเล่า? ” เฉินหรูอี้กระพริบตาคราหนึ่ ง นางพูด

ได้หรือไม่ว่านัน่ เป็ นปั ญหาที่ นางยังมิทนั มีสมาธิไปขบคิดอย่าง
ละเอียดเลย

“เจ้าบอกว่าข้ ารับดาบแทนองค์จกั รพรรดิจึงตาย หรือ

ตอนนัน้ ก็ทราบแล้วว่าผูใ้ ดคือคนร้าย?”

ซูอิ๋งชี้ไปที่ขมับ ความหมายคือให้นางใช้หวั คิด

“ต้ น ปี หน้ า ซี เ หลี ย งจะรุก รานเข้ า มาอี ก ครา เป็ นการ

โจมตี สร้างความวุ่นวายที่ เขตชายแดนอยู่หลายสิบครัง้ ยังมี
หนานเยี่ยนที่ เข้าก่อกวนไม่หยุดอี กเพราะเห็นซี เหลียงก่อเหตุ
ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่กม็ องเป็ นโอกาสทัง้ สิ้น เพียงแต่ภายในต้าจิ้น
นัน้ ยังสงบดี มิได้มีเหตุอนั ใดร้ายแรง”

375
 “คนร้าย ในความคิดข้าอาจเป็ นคนภายนอกที่ อยากทา
ให้ต้าจิ้นไร้มงั กรนาขบวนจึงฉวยโอกาสนี้ ลงมือ แต่ ยงั มีความ
เป็ นไปได้อีกหนึ่ งอย่าง นัน่ คือการแก่งแย่งภายใน”

ซูอิ๋งพลันกดเสียงให้ตา่ ลงแล้วเอ่ยว่า “อย่ามองว่าตระกูล

หลิ ว และตระกูล ต่ ง เคยผิ ด ใจกัน ตัง้ แต่ ที่ ต ระกูล เฉิ นรุ่ง เรื อ ง
ขึน้ มา ทัง้ สองตระกูลก็นับว่าหาเหตุผลในการร่วมมือกันกระทา
เรื่องต่างๆ ได้ ” เขากล่าวอีกว่า “จะเป็ นเพียงภาพมโนที่ หลวง
จี น ปู้ซัว สร้ า งขึ้น ก็ดี หรื อ เป็ นเรื่ อ งราวที่ มี อ ยู่ จ ริ ง ก็ต าม องค์
จักรพรรดิพระองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ ผลัดเปลี่ยนแผ่นดิน แต่
ฟ้ าก็มิได้ ถล่ มลงมา ตอนนี้ สตรีสกุลต่ งไม่อยู่แล้ ว เหลื อเพี ยง
หลิวไท่โฮ่ว”

“แต่ ความสัมพันธ์ขององค์จกั รพรรดิและไท่โฮ่วนัน้ ไม่ดี

ขึ้นเลย หลิวไท่ โฮ่วก็ดี สตรีสกุลต่งก็ดี ล้วนสามารถผลักดันให้
เกิดการสถาปนาจักรพรรดิพระองค์ใหม่ได้ ทงั ้ สิ้น มิใช่ เรื่องที่
เป็ นไปไม่ได้”

เฉินหรูอี้หลุบตาลงต่า นางเข้าใจแล้ว ความหมายของ

ซูอิ๋งคือการแย่งชิงภายในน่ าจะเป็ นไปได้มากกว่า

376
 อย่างไรเสี ยเส้ นทางการเสด็จขององค์จกั รพรรดิ ก็มิใช่
เรื่องที่ ต้องประกาศออกไป ส่ วนมากมักเป็ นความลับ การสื บ
ทราบเส้นทางที่ จะเสด็จนัน้ เป็ นเรื่องที่ ยากมาก แต่สุดท้ายนาง
ถึ ง กับ รับ ดาบแทนองค์ จ ัก รพรรดิ จ นต้ อ งตาย นั น่ แสดงว่ า
คนร้ายบุกโจมตี ไปถึงใต้ พระเนตรองค์จกั รพรรดิแล้ว ในเมื่อ
เป็ นระยะประชิดเช่นนี้ นางมิอาจทาสิ่งใดได้จึงยินยอมตายเพื่อ
ปกป้ ององค์จกั รพรรดิไว้

“เจ้าหมายความว่า เป็ น...ตาหนักเหรินโซ่ว?”

ซูอิ๋งยักไหล่ “ปี หน้ าไท่โฮ่วและองค์จกั รพรรดิจะยิ่งหมาง

เมินต่อกันขึน้ ไปอีก เมื่อผ่านไปสักระยะ ไท่โฮ่วทรงคิดที่จะคืนดี
องค์จกั รพรรดิจึงผลักเรือตามน้าคิดผ่อนปรนกับความสัมพันธ์
ของทัง้ สอง อย่างไรเสี ยเรื่องความชิดใกล้ในพระบรมวงศานุ
วงษ์ ล้วนเป็ นสิ่งที่ ผ้คู นจับตามอง เหล่าขุนนางล้วนจดจ้องไม่
วางตา องค์จกั รพรรดิจึงมิกล้าทาเกินกว่าเหตุ”

“คนเรานัน้ ความจริงก็เห็นกันอยู่ สตรีสกุลต่ งตายแล้ว

แม้นตระกูลต่งมีใจก็ไร้กาลัง ไม่มีคนคอยชักนา ไหนเลยจะกล้า
ลอบปลงพระชนม์? ถ้าหากสตรีสกุลต่งยังมีชีวิตอยู่ นางพลิกฟ้ า
ควา่ ดินข้าล้วนเชื่อทัง้ สิ้น แต่ตระกูลหลิวไม่เป็ นเช่นนัน้ หลิวไท่
โฮ่ ว ยัง ประทับ อยู่ ใ นวัง ต่ อ ให้ แ ตกหัก กับ องค์จ กั รพรรดิ แต่
377
บรรดาศักด์ ิ ก็ยงั คงอยู่ คิดให้ตระกูลหลิวร่วมมือกับตนนัน้ เป็ น
เรือ่ งง่ายแสนง่าย”

“เจ้าคิดว่าเช่นใดเล่า?”

เฉินหรูอี้ยิ้มออกมา “ข้าคิดเช่นใดแล้วอย่างไรเล่า? แค่

อาศัย ปากของเจ้ า ข้ า น าเรื่ อ งทัง้ หมดไปบอกกล่ า วต่ อ องค์
จักรพรรดิกม็ ีเพียงแค่ปากเช่นกัน ต่อให้พระองค์เชื่อข้า แต่กไ็ ร้
พยานหลักฐาน พระองค์จะจัดการตระกูลหลิวได้อย่างไร?”

“คงทาได้เพียงนัง่ รออย่างเจ้าว่า...เฝ้ าตอรอกระต่าย เมื่อ

ถึ ง เวลานั ้น ก็ไ ด้ แ ต่ เ ตื อ นองค์จ กั รพรรดิ ใ ห้ สื บ เรื่ อ งราวตาม
เบาะแสที่มีแล้ว”

ซู อิ๋ ง เพี ย งพยัก หน้ ารับ การสนทนากับ ตนเองนั ้น ลด

ความยุ่ ง ยากไปได้ ม ากยิ่ ง พูด เพี ย งประโยค ก็ท ราบแล้ ว ว่ า
ประโยคต่อไปจะพูดสิ่งใด ประหยัดเวลา แรงและความคิดจริงๆ

“หลิวไท่ โฮ่ วคิดผลักดันให้ รชั ทายาทขึ้นครองราชย์นัน้

หากจะมิให้มีข่าวคราวใดเล็ดรอดแม้แต่น้อยนิดคงเป็ นไปไม่ได้
ดีที่ข้าฟื้ นคืนมาในร่างขันที ของตาหนักบูรพา...ข้าเองก็มิอยาก
กลับไปอยู่กบั องค์จกั รพรรดิ เช่นนัน้ ก็อยู่ที่ตาหนักบูรพาต่ อไป

378
ดี กว่ า หากมี ค วามเคลื่ อนไหวใดจะได้ แจ้ง แก่ เ จ้ าและหาทาง
ป้ องกันได้ทนั ท่วงที”

“เจ้าว่า ดีหรือไม่? ” เขาถาม

เฉิ นหรูอี้ มิ ต อบ แม้ น นางจะไม่ เ ห็น ด้ ว ย แต่ ก็มิ อ าจไม่

ยอมรับว่านี้ เป็ นเพียงวิธีเดียวแล้ว ยามนี้ ทุกการเคลื่อนไหวของ
นางล้วนเป็ นที่ จบั ตาของทุกฝ่ าย โดยเฉพาะสายตาสอดแนม
ขององค์จกั รพรรดินัน้ คล้ายได้แปะติดอยู่บนร่างนางก็มิปาน
หากนางโยกย้ า ยบริ ว ารสัก คนมาไว้ ข้ า งกายก็ มิ ทราบจะ
ก่อให้เกิดเรื่องใดขึ้นบ้าง ยิ่งมิต้องกล่าวถึงคนข้างกายองค์รชั
ทายาทแห่งตาหนักบูรพา สถานที่ ต้องห้ามเช่นนัน้ ไม่แน่ อาจมี
ข่าวเล่าลือถึงแผนการหมื่นแปดพันชนิดที่นางจะใช้ลอบสังหาร
องค์รชั ทายาทกระจายไปทัวก็ ่ เป็ นได้

379
 223 วิ่งวน

ฐานะของซูอิ๋งนัน้ อันตรายยิ่งจึงมิอาจอยู่ได้นาน เฉินหรู

อี้ เกรงว่าจะมี คนพูดจนลือไปถึงพระกรรณองค์จกั รพรรดิ ถึง
ยามนัน้ จะมิอาจอธิบายให้ชดั เจนได้ทาให้ความคิดอันคดเคี้ยว
นัน้ ของพระองค์ผิดเพี้ยนไปอีก

เวลานี้ มิ อาจไม่ บ อกว่ า ความคิ ดของคนผู้ ห นึ่ งนั ้ น

สามารถสื่อถึงกันได้ ช่างมองได้อย่างทะลุปรุโปร่งยิ่ง ซูอิ๋งก็คิด
เช่นเดียวกัน จึงหันหน้ าไปมองที่ ประตู “เวลาก็นานพอสมควร
แล้ว ได้พดู คุยกับเจ้า ข้าก็วางใจ ต่อไปหากมีข่าวคราวใด เกรง
ว่าจะไม่มีโอกาสเช่นนี้ อีก พวกเรา...”

“พบกัน ที่ ส วนพฤกษา” ทัง้ สองเอ่ ย ขึ้ น พร้ อ มกัน แล้ ว

หัวเราะออกมา

เฉินหรูอี้ยิ่งหัวเราะยิ่งตกใจ มารดามันเถอะ ผูใ้ ดจะคิดว่า

นางจะมีวนั ที่ได้สนทนากับตัวเอง เหตุใดจึงได้อศั จรรย์ถึงเพียง
นี้ ? ทัง้ รูส้ ึกแปลกประหลาดไปพร้อมกัน

บัด นี้ ซู อิ๋ งยัง มี ชี วิ ตอยู่ แ ละจิ ตวิ ญญาณคื อ เฉิ นหรู อี้
เช่ น นั ้น มิ ใ ช่ เ ป็ นการแสดงว่ า เราไม่ ส ามารถเปลี่ ย นแปลง

380
อนาคตได้หรอกหรือ? นางยังคงต้องตาย ดังนัน้ ซูอิ๋งจึงมีตวั ตน
ขึน้ มา...

หากพระสนมที่ ต่อสู้อย่างทุกข์ทรมานเพื่อความอยู่รอด
ในวังหลังศึกษาคาถามด้านปรัชญาอันยากจะเข้าใจเกี่ ยวกับ
‘การมีตวั ตน’ นางคงไร้วาจะกล่าวแล้ว

“ข้าถามสักหน่ อยเถิด เจ้าฟื้ นคืนมาในร่างนี้ ตงั ้ แต่เมื่อใด

หรือ? ”

ก่ อ นที่ ซู อิ๋ งจะจากไป เฉิ นหรู อี้ จึ ง เอ่ ย ถามค าถามที่

วนเวี ย นอยู่ในหัว นางมาตลอดด้ ว ยความสงสัย แต่ กลับ เห็น
ซูอิ๋งเบ้ปาก เห็นชัดว่าเป็ นอดีตที่มิอยากหวนคะนึ ง พูดออกไปก็
มีแต่น้าตา

“...สี่เดือนก่อน”

เฉินหรูอี้ได้แต่ ตกตะลึง สี่ เดือน...ลูกของนางก็เพิ่งจะสี่

เดือนกว่าเช่นกัน หรือเขาตามมากับลูกของนาง?

เขาอยู่ในร่างนัน้ ถึงสี่ เดือน ทัง้ ยังเป็ นผู้รบั ใช้ใกล้ชิดองค์

รัช ทายาท นาง...ภูมิ ใ จยิ่ ง นั ก ความสามารถของนางนั ้น ไร้
ขีดจากัดจริงๆ ไม่มีเรือ่ งที่ทาไม่ได้ มีเพียงเรือ่ งที่มิคิดจะทา
381
 “ลาบากเจ้าแล้ว” นางเอ่ย

ซูอิ๋งบิดเบ้ปากตน มารดามันเถอะ เขามิได้ทุกข์ใจอันใด

แต่ชีวิตกลับทุกข์ทนนัก!

กระทัง่ เขาเดิ น ออกจากห้ อ งไปอย่ า งไม่ แ ม้ จ ะหัน หลัง

กลับ เฉินหรูอี้จึง อดคิ ด ไปถึง อารมณ์ อนั เจ็บ ปวดนั น้ ของเขา
ไม่ได้

มิใช่ว่านางไม่เคยมีประสบการณ์ อนั มิทราบจะกล่าวสิ่ง

ใดอย่างการฟื้ นคืนมาในร่างขันที เพียงแต่ก่อนหน้ านี้ นางมิอาจ
ทาใจได้ คราที่ เป็ นขันที นัน้ หากเลือกที่ จะไม่อาบน้ าได้นางก็จะ
ไม่อาบ ยิ่งมิต้องพูดถึงการส่ องคันฉ่ องเลย การเผชิญหน้ ากับ
อารมณ์ อนั แปลกใหม่เช่นนี้ นางมิเคยพบเห็นเลย คิดไม่ถึงว่าจะ
มิเข้ากันปานนี้ ช่างดูอ้อนแอ้นเหลือเกินแล้ว

องค์รชั ทายาทแห่งตาหนักบูรพาท้องเดิน เขายังสามารถ

วิ่งมารายงานที่ ตาหนั กฉางเล่อได้ จักต้ องเป็ นคนสนิทอันดับ
หนึ่ งอย่างแน่ นอน...ซูอิ๋งสามารถเดินมาถึงจุดนี้ ได้นัน้ อย่าว่า
แต่ ผ้อู ื่ น เลย แม้ แ ต่ ต ัว นางก็ย งั ต้ อ งคุก เข่ า เอาศี ร ษะแนบพื้ น
กราบกรานด้วยความนับถือ

382
 ่ าถล่ ม ดิ น ทลายเช่ น
มี เ พี ย งนางที่ ท ราบว่ า มัน รู้สึ ก ดังฟ้
ใดบ้างกับการที่สตรีผหู้ นึ่ งต้องกลายไปเป็ นขันทีอย่างกะทันหัน
บุรษุ ที่ชิ้นส่วนขาดหายไปนัน้ ปัสสาวะมักจะไหลเล็ดอยู่บอ่ ยครัง้

ดังคาด คนเรามักเรียนรู้ที่จะเติบโตเมื่อได้ พบกับเรื่อง

ยากลาบาก หากผ่านไปอีกสักระยะ นางสามารถคิดไปถึงว่าตน
จะโดดเด่นเป็ นสง่าขึน้ ในบรรดาขันทีได้เลยเชียว

เพราะการเปลี่ยนแปรอย่างกะทันหันนี้ ทาให้เฉินหรูอี้คิด
่ ิ้ งเรื่องที่ฮหู ยินเฉินและฮูหยินจงหย่งโหว
ไปต่างๆ นาๆ กระทังท
รอพบกับตนไว้ด้านหลัง รอจนนางนึ กถึงพวกเขาขึ้นมาได้นัน้ ก็
ไม่ทราบว่าผ่านไปนานเท่าใดแล้ว

เฉินหรูอี้ได้ พ บกับ จักรพรรดิ จางเหออี กคราก็เ ป็ นยาม

เที่ ยงของวันรุ่งขึ้น จะว่าไปแล้วหลิวไท่โฮ่วเองก็มิเสี ยที ที่แขวน
พระนามเป็ นพระมารดามากความสามารถ นางเก่งกาจยิ่งกว่า
เทพกว่ า เซี ย น กระท าเรื่ อ งอั น อั ศ จรรย์ ยิ่ งใหญ่ จ นน าไป
เปรียบเที ยบกับจักรพรรดิจางเหอได้เลยที เดี ยว ตาหนั กเหริน
โซ่วที่ งดงามนัน้ ได้ถกู นาง...ยังมีฮูหยินโซ่วอานโหวพี่สะใภ้รอง
ของนางอีกที่ก่อความวุ่นวายได้อย่างมืดฟ้ ามัวดิน

383
 คาดว่ า หลิ วไท่ โ ฮ่ ว และซู อิ๋ งจะเลื อ กใช้ เ ล่ ห์ ก ลแบบ
เดียวกัน เพียงแต่ที่ไม่เหมือนนัน้ คือซูอิ๋งให้องค์รชั ทายาทกินผง
ปาโต้ ว ส่ วนไท่ โฮ่วนั น้ กินเสี ยเอง...นางจาได้ว่าก่ อนหน้ านี้ ไท่
โฮ่วเคยใช้แผนนี้ ทาให้องค์จกั รพรรดิกริ้วจนแทบล้มควา่

ไม่ทราบว่าเป็ นเพราะชมชอบวิธีนี้หรือคร้านจะคิดวิธีอื่น
จึงได้เลือกวิธีเดิมที่ เคยใช้ แล้วอย่างไม่กลัวว่ามันจะเน่ าเปื่ อย
แต่ ครานี้ ที่เป็ นงานเลี้ยงเฉลิมฉลองพระชนมพรรษาขององค์
จักรพรรดินัน้ นางทัง้ อาเจี ยนและท้ องเดิน ต่ อจากนั น้ องค์รชั
ทายาทแห่งตาหนักบูรพาก็เกิดเหตุทาให้องค์จกั รพรรดิต้องทรง
เหนื่ อยยิ่งขึ้น เพื่อเสด็จไปตาหนักเหรินโซ่วแล้วก็ต้องเสด็จไป
ตาหนั กบูรพาอี ก เคราะห์ดีที่พระองค์มีพ ระวรกายที่ แข็งแรง
หากเปลี่ยนเป็ นผู้ร่างกายอ่อนแอคงล้มควา่ ไปนานแล้วเพราะ
แม้นว่าขาจะทนรับได้ แต่ การต้ องทนดมกลิ่นเช่ นนั น้ จากทัง้
สองตาหนัก อย่างไรก็ต้องเวียนหัวเป็ นแน่

หิมะเริ่มโปรยปรายมาตัง้ แต่ เช้ าตรู่กระทังถึ

่ งยามเที่ ยง
ท้องฟ้ าจึงค่อยๆ สดใสขึ้น บนบ่าของเซี ยวเหยี่ยนยังมีปุยหิมะ
ประปรายที่ ปัดออกไม่หมด สีหน้ าอึมครึมเสี ยยิ่งกว่าอากาศใน
ยามเช้า คิ้วขมวดแน่ น หายใจฟื ดฟาด

384
 เฉินหรูอี้คิดในใจว่า หากองค์จกั รพรรดิสามารถพ่นไฟได้
เปลวไฟที่พ่งุ ออกมาจากจมูกนัน้ คงยาวสักหนึ่ งจัง้ ได้

ทว่ า กลับ น่ าแปลกใจยิ่ ง เมื่ อ แต่ ล ะคนล้ ว นกระโดด

ออกมาก่อความวุ่นวายในงานเลี้ยงฉลองพระชนมพรรษาของ
องค์จกั รพรรดิ หุ่นดินเหนี ยวอย่างไรก็มีสามส่วนที่เป็ นดิน องค์
จักรพรรดิผเู้ ปรียบดังถั
่ งระเบิด กลับมิได้ประทุออกมา นัน่ นับว่า
ทรงควบคมพระอารมณ์ ได้ดียิ่งแล้ว เพราะงานพิธีเฉลิมฉลอง
พระชนมพรรษาของพระองค์แทบพังไม่เป็ นท่ า แต่ ละคนล้วน
ไม่มีกะจิต กะใจ จากที่ ฟั ง หลิน หลัง รายงานมานั น้ แม้แต่ ง าน
เลี้ยงยามคา่ กับเหล่าขุนนางใหญ่ องค์จกั รพรรดิกถ็ กู เหล่าขุน
นางถามถึงแต่อาการประชวรของไท่โฮ่วทาให้ทรงกริ้วจนพระ
พักตร์เขียวคลา้ ไปหมด อาจเป็ นเพราะทรงกริ้วอย่างมาก เกรง
ว่าหากกลับห้ องเสื อดาวทัง้ ที่ พระอารมณ์ ยงั กรุ่นโกรธอยู่พระ
พักตร์คงบึง้ ตึงจึงประทับอยู่ที่ตาหนักฉางเล่อ

ครัน้ เฉินหรูอี้เห็นพระพักตร์มิส้ดู ีขององค์จกั รพรรดิ ก็รีบ

เข้าไปกุมพระหัตถ์พระองค์ไว้ พระหัตถ์นัน้ เย็นเฉี ยบยิ่ง “เหตุใด
ท่านถึงมินาเตาอุ่นมือมาด้วย ทัง้ ที่อากาศหนาวถึงเพียงนี้ ”

เซี ยวเหยี่ ยนมิใส่ ใจคาพูดนั น้ ของนาง เพี ยงบีบมือนาง

เบาๆ เขาจูงนางเดินเข้าไปด้ านในพลางใช้ สายตากวาดมอง
385
นางคราหนึ่ ง “ได้ ยิ น ว่ าเมื่ อวานฮูหยิ น โซ่ ว อานโหวหาเรื่องฮู
หยินเฉินตระกูลเจ้าในงานเลี้ยงงัน้ หรือ? ”

บนเก้าอี้คนงามตัวยาวมีโต๊ะเล็กที่แกะสลักต้นกุ้ยฮวาไว้
ที่ ขาทัง้ สี่ วางอยู่ คนสองคนต่ างนั ง่ ลงคนละด้าน นางกานั ลจึง
นาชาร้อนไปวางไว้ฝัง่ องค์จกั รพรรดิ

“ดื่มชาร้อนๆ ให้ร่างกายอบอุ่นเสียหน่ อยเถิด” เฉินหรูอี้

กล่าวด้วยใบหน้ ายิ้มแย้ม

“ท่ านได้ ข่ าวแล้ วหรือ? ” นางทราบเรื่องดี แต่ ก็ยงั ถาม

ก่อเรื่องใหญ่ปานนี้ หากองค์จกั รพรรดิมิทราบเรื่องก็คงถึงครา
ผลัดเปลี่ยนแผ่นดินแล้ว หรือไม่องค์จกั รพรรดิกเ็ พียงแสร้งปิด
หูปิดตาเมื่ออยู่กบั นางเท่ านั น้ “แค่ ถกเถี ยงกันไม่กี่คาเท่ านั น้
ท่านก็ทราบ ข้าอยู่ในร่างจี๋เสียง อย่างไรก็หนี ไม่พ้นคาว่าพี่น้อง
ร่วมปรนนิบัติสามีเดียวได้ การเล่าลือนัน้ พูดง่ายแต่ มิได้น่าฟั ง
นัก แต่ละคนล้วนเคารพให้เกียรติต่อหน้ า ลับหลังมีสิ่งใดมิพดู
พรา่ ไปบ้างเล่า?”

นางยิ้ ม “ฮูห ยิ น โซ่ ว อานโหวกล้ า ว่ า กล่ า วแสดงความ

รังเกี ยจคนเตี้ ยทัง้ ที่ ตนก็เตี้ ย กล้าด่าทอว่าคนหัวล้านทัง้ ที่ ตน
เป็ นหลวงจี น แต่ บงั เอิญว่าฮูหยินเฉินท่ านนั น้ ของตระกูลเรา
386
มิใช่ ตะเกี ยงไร้น้ ามัน พูดคุยกันสองสามประโยคก็ทะเลาะกัน
เสียแล้ว...ทาให้เป็ นที่ขบขันของผูอ้ ื่น”

สีหน้ าของเซียวเหยี่ยนกลับมิได้ดีขึ้นเลย คิ้วสองข้างนัน้

แทบจะมัดเป็ นเส้นเดียวกันแล้ว

“ถึงเวลานี้ แล้วตระกูลหลิวยังมิร้จู กั เจียมตัว เที่ยวจัดการ

ทุกเรื่องไปทัว่ เจิ้นอยากจะแต่งผู้ใด อยากให้ เกียรติผ้ใู ดก็เป็ น
เรื่องเจิ้น พวกเขาไหนเลยจะมีสิทธ์ ิ กล่าววาจาเหลวไหล! คิดว่า
ใต้หล้านี้ เป็ นของพวกเขาตระกูลหลิวหรือไร?”

เขาแค่นเสี ยงเย็นชา “เจ้าวางใจ เจิ้นจะจัดการให้ เจ้า มิ

ให้ต้องอับอายขายหน้ าสตรีพวกนัน้ เจิ้นจะเอาคืนแทนเจ้าเอง!
”

“...ยามนั น้ ข้ามิอยู่แล้ว ฮูหยินโซ่ วอานโหวมิได้ถกเถียง

กัน ต่ อหน้ าข้ า ” เฉินหรูอี้ผ่อนหนั กให้ เ ป็ นเบาแต่ ก็มิได้ ท าตัว
เป็ นดอกบัว ขาวพิ สุ ท ธ์ ิ ขอร้ อ งแทนตระกูล หลิ ว คาดว่ า องค์
จักรพรรดิคงคิดวิธีจดั การตระกูลหลิว จนแทบเสี ยสติไ ปแล้ ว
นางต้องถูกลาเตะศีรษะมาแน่ จึงจะคิดขอร้องแทนตระกูลหลิว
นาบงกชขาวพิสทุ ธ์ ิ อนั เป็ นสัญลักษณ์ของพระโพธิสตั ย์มาแปะที่
หน้ าตน
387
 “หากนางกล้าพูดเช่นนัน้ ต่อหน้ าเจ้าแล้วเจ้ายังใจเย็นอยู่
ได้ เจิ้นคงต้ องสงสัยแล้วว่าในหัวของเจ้าคิดสิ่งใดอยู่เป็ นแน่ ”
เซียวเหยี่ยนยกมุมปากขึ้นยิ้มในที่สุด ดูแล้วคล้ายกาลังหัวเราะ
นาง แม้แต่แววตาก็ฉายแววขบขันไปด้วย

“เจ้ากลับห้องเสือดาวเลยหรือ? ” เขาถาม

เฉินหรูอี้เ องก็ไร้ว าจาจะกล่ าวแล้ ว นางมิได้ อยู่ในงาน

เลี้ยงเขาเองก็รู้ นางกลับไปที่ ใดเขามีหรือจะไม่ทราบ ยังถาม
นางอีก?

ฟั งจากวาจาขององค์จกั รพรรดิแล้วก็ทราบทันที ว่ามีคน

ไปรายงานเรื่องราวที่ เกิดขึ้นทัง้ หมดในงานเลี้ยงต่ อพระองค์
แต่บดั นี้ กลับทรงเล่นเอาเถิดเจ้าล่อกับนาง คิดว่าคงทราบแล้ว
ว่านางไปพบขันที จากตาหนักบูรพาจึงมิชอบพระทัยแต่กม็ ิ อาจ
เอ่ยอย่างโจ่งแจ้งถึงได้ละเล่นวิ่งวนรอบวงกับนางเช่นนี้

นางคิดว่าองค์จกั รพรรดิคงทรงใช้เล่ห์กลทัง้ หมดที่ มีกบั

นางแทบจะทุกวิธีแล้วใช่หรือไม่? นางเองก็นับถือพระองค์ยิ่ง

388
 224 เปลี่ยนผันรวดเร็ว

เฉิ นหรูอี้ ท ัง้ รู้สึ ก โมโหและขบขัน ไปพร้ อ มกัน อุป นิ สัย

ชมชอบสงสัยและคาดเดาของพระองค์คงเปลี่ยนไม่ได้ เพียงแต่
เปลี่ยนจากแสดงออกอย่างเด่นชัดเป็ นเก็บงาไว้ ทว่าพระองค์
ทรงเอ่ ย ถามหยัง่ เชิ ง ได้ นางก็พ อใจยิ่ ง แล้ ว มิ เ ป็ นเช่ น กาล
ก่ อ นที่ ม กั จะประเมิ น ผู้อื่ น กับ นางอยู่ใ นพระทัย และคาดโทษ
ต่ างๆ ไว้ ไม่ว่าเรื่องนัน้ จะเป็ นความจริงหรือไม่ แต่ ในพระทัย
พระองค์ล้วนตัดสินว่าผิดไปแล้ว เมื่อทรงเปลี่ยนมาเป็ นเช่นนี้ ก็
นับว่าก้าวหน้ ากว่าเดิมมากแล้ว...

มารดามันเถอะ นางเองก็ไม่ทราบว่าเส้ นตายของนาง

นับวันยิ่งถูกพระองค์ดึงให้ตา่ ลงหรืออย่างไร สิ่งใดนางล้วนโอน
อ่อนตามพระองค์ไปได้ทงั ้ สิ้น

“ขัน ที จ ากต าหนั ก บู ร พา...” นางท าที เ ป็ นครุ่ น คิ ด

“เหมือนจะชื่ อว่าซูอิ๋ง เขาบอกว่ามีเรื่องจะรายงานข้าจึงไปพบ
เขา” นางคล้ายจะพูดบางอย่างแต่กห็ ยุดไป “หรือว่าข้าไม่ควร
พบเขา? ”

เซียวเหยี่ยนมองนางคราหนึ่ ง “ในเมื่อเจ้ายอมไปพบเขา
ก็ย่อมต้องมีเหตุผล”
389
 ถุย! เขาเคยชินกับการวางกับดักและกับดักที่ว่านัน้ ก็วาง
อยู่ข้างเท้านางแล้ว เฉินหรูอี้ยกนิ้วชี้หน้ าเซียวเหยี่ยนอยู่ในใจ

เขาคงทามันอยู่บ่อยครัง้ จนกลายเป็ นอุปนิสัยไปแล้วใช่

หรือไม่ เมื่ออยู่กบั เหล่าขุนนางเขาแทบมิได้พกั การใช้ความคิด
เลย ครัน้ มาหานางยังคงแสดงสติปัญญาต่ างๆ อยู่เสมอ หาก
ปล่อยนางไปเขาคงรูส้ ึกเสียดายมากกระมัง

“เป็ นเพราะ...” เฉินหรูอี้กลอกตาใส่ เขาคราหนึ่ งอย่ าง

มิได้มีโทสะ หากจะเล่นเล่หอ์ บุ ายกับคนผูน้ ี้ ยังมิต้องกล่าวถึงว่า
จะเอาชนะได้หรือไม่ อย่างไรก่อนหน้ านี้ พวกเขาก็เคยประชัน
สติปัญญากันมาก่อน แพ้ชนะคนละครึ่ง แต่สุดท้ายมักเป็ นนาง
ที่ ยื น อยู่ ฝั ง่ อ่ อ นแออย่ า งไร้ห นทาง ผู้ใ ดให้ เ ขามี ฐ านะเป็ นถึ ง
จักรพรรดิผทู้ รงอานาจเล่า?

นางนับว่ามองได้อย่างทะลุปรุโปร่งยิ่ง จึงเข้าใจทุกอย่าง
โดยพลัน ในเมื่อเล่นเล่หอ์ บุ ายใด อย่างไรก็ต้องพ่ายแพ้ เช่นนัน้
มิสู้เปิดท้ องไส้ ให้ เขาเห็นไปเสี ยจะดี กว่า มิฉะนั น้ หากเขาเกิด
ชมชอบไม่ยอมเหนื่ อยหน่ าย ด้วยเป็ นสิ่งที่เขาถนัดที่ สุดนางจัก
ต้องถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องอย่างแน่ นอน คิดดูแล้วได้ไม่ค้มุ เสี ย
อย่างยิ่ง

390
 “เขาพูดเช่นนัน้ ข้าย่อมต้ องไปพบเขาอยู่แล้ว อ้อมค้อม
อยู่ ค รึ่ ง วัน สุ ด ท้ า ยก็ บ อกออกมาว่ า เขาสงสัย ว่ า อาหารใน
ต าหนั ก บูร พานั น้ ไม่ ส ะอาด หวัง ว่ า ข้ า จะช่ ว ยออกหน้ า ตรวจ
สอบให้ชดั เจน เพื่อมิให้รชั ทายาทต้องทนทุกข์เช่นนี้ อีก?”

นางเอ่ ย ต่ อ ว่ า “ระหว่ า งนี้ ซุ น เซิ่ ง ก็เ ข้ า มารายงานว่ า ฮู

หยินโซ่วอานโหวกับฮูหยินเฉินตระกูลข้าวิวาทกัน ข้าจึงให้ซุน
เซิ่ ง เรี ย กฮูห ยิ น เฉิ นและพี่ ส ะใภ้ ม าพบ มิ ไ ด้ ก ลับ ห้ อ งเสื อดาว
ในทันที ...ฝ่ าบาทยังมีข้อสงสัยใดอี กหรือไม่เชิญถามได้เลย มิ
ต้องทาท่าทางประหลาดเช่นนี้ จาเป็ นนักหรือไร? ”

เซี ยวเหยี่ยนได้ยินนางกล่าวว่าตนทาท่ าทางประหลาด

หน้ าก็เห่อร้อนขึน้ มาโดยพลัน จะกล่าวโทษเขาได้อย่างไร?

นางซึ่ งในอนาคตจะเป็ นหวงโฮ่ วไม่เคยเอ่ ยถามถึงราช

กิจใดๆ เลย แม้แต่วิหคนอกห้องเสือดาวนางยังไม่เคยเห็น ยิ่งมิ
ต้องพูดถึงอานาจการจัดการวังหลังซึ่งเขาได้มอบให้สนมโหลว
และสนมหวังดูแล แต่นางกลับไปพบคนสนิทของรัชทายาทแห่ง
ตาหนักบูรพา เขาสอบถามสักหน่ อยจะเป็ นไร? หรือนี่ มิใช่เรื่อง
ที่ควรสงสัย?

391
 เซียวเหยี่ยนกลับมิอยากพูดว่าเมื่อวานเขานัน้ แทบนอน
ไม่หลับ ครึ่งหนึ่ งเป็ นเพราะไท่ โฮ่ ว ส่ วนอี กครึ่งนั น้ เป็ นเพราะ
เรื่องของรัชทายาทแห่งตาหนักบูรพา...ช่างบังเอิญเหลือเกินนัก
สถานที่ สองแห่งที่ เปราะบางที่ สุดล้วนเกิดเรื่องขึ้นพร้อมกันทา
ให้เขาต้องวุ่นวายอย่างยิ่ง

มิใช่ เขาไม่ร้วู ่าหลิวไท่ โฮ่วเจตนาทาให้ เขาไม่พอใจและ

ต้องการแสดงตนต่อหน้ าพระประยูรญาติและขุนนางใหญ่ ทรง
ทามาแล้วไม่ใช่แค่หนึ่ งครัง้

เขายังเผลอคิดไปว่ามีวนั ใดที่ เขานอนหลับแล้วเผลอสัง่

บริวารให้ ทรมานไท่ โฮ่วและรัชทายาทเพื่อทาลายชื่ อเสี ยงตน
หรือไม่ เพราะแม้แต่หน่ อเนื้ อเขายังมิยอมปล่อยผ่าน

เขามิได้ ส งสัย ว่ าเฉินหรูอี้ จ ะคิ ด ไม่ ดี อนั ใด พวกเขาอยู่

ด้วยกันหนึ่ งวันสิบสองชัวยาม่ นอกจากช่วงที่เขาสะสางราชกิจ
แล้วก็อยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลา

เขาไม่สงสัยสติปัญญาในการเล่นเล่หก์ ลของนางเลย แต่

นางไม่มีเวลาและไม่มีคนที่นางต้องต่อกรด้วย รอบตัวนางมีแต่
คนสนิทของเขา เดิมก็เพื่อคอยคุ้มครองนาง ทาให้นางถูกผลัก
ออกจากการวางแผนกลอุบายต่ างๆ อย่างสิ้นเชิง แน่ นอน นี้
392
เป็ นประโยชน์ รองลงมาที่ เขาเองก็มิทนั ได้คานึ งถึง แต่ สาหรับ
เขาแล้ว...นัน้ กลับเป็ นเรือ่ งที่ดี

“ข้ าก็มิได้ ว่ าอัน ใด เพี ย งถามไปตามปากเท่ านั น้ ” เขา

หน้ าไม่เปลี่ยนสี ใจมิเต้ นแรงด้วยซา้ นัยน์ ตาหงส์ค่นู ัน้ ดูจริงใจ
สว่างใสดุจผืนน้า

เฉินหรูอี้ชอบนัยน์ ตาหงส์ที่กระจ่างดุจดารายามเหมันต์
ของเขาที่ สุดในใบหน้ านัน้ แม้นในใจจะมีแผนการมากมาย น้ า
เสี ยเต็มท้ อง แต่ ดวงตาคู่นัน้ กลับยิ่งส่องประกายงดงามคล้าย
แค่ ม องปราดเดี ย วก็เ ห็น ไปถึ ง ข้ า งใน ดู อ ย่ า งไรคนผู้นี้ ก็ไ ร้
เดียงสา ไม่มีทางมีความคิดเจ้าเล่หแ์ สนกลใดๆ แม้แต่น้อย

แต่ กลั บ ไปตรงกั บ ค าโบราณที่ ว่ า ‘คนมิ อาจดู แ ต่

ภายนอก’

จัก รพรรดิ จางเหอผู้ นี้ นั ้น องอาจสง่ า งาม แม้ น ถอด

ตาแหน่ งจักรพรรดิออกแล้ว ก็ยงั คงเป็ นคุณชายรูปงาม เป็ น
บุรษุ หนุ่มแน่ นกายา สดใสสมวัยใบหน้ างดงามเต็มไปด้วยพลัง
อัน เปี่ ยมล้ น ตามแบบที่ ช ายหนุ่ มหญิ งสาว ผู้เ ฒ่ า และเด็ ก
ชมชอบ แต่ ผ้ใู ดจะรู้ จิตใจอันเจ้าเล่ห์แสนกลนั น้ สามารถขาย
ผูค้ นแต่คนยังมาช่วยเขานับเงิน เอ่ยชมว่าเขาดีเหลือเกิน
393
 “เป็ นข้าเองที่ใช้สายตาคนตา่ ช้าประเมินจิตใจสุภาพชน”
เฉินหรูอี้ยื่นมือไปวางลงบนหน้ าขาเขาเบาๆ ใบหน้ าคล้ายยิ้ม
คล้ายไม่ยิ้ม

เซี ย วเหยี่ ยนกระแอมไอด้ ว ยความอึ ด อัด ภรรยาผู้อื่ น

ตัง้ ครรภ์มกั โง่งมลงมาก คิดทาสิ่งใดล้วนเชื่องช้า เหตุใดคนของ
เขากลับยิ่งฝี ปากคมกล้า? แต่ละวาจาที่ กล่าวล้วนอุดปอดผู้อื่น
ไว้หมด สติปัญญามิต้องว่องไวนักได้หรือไม่ ทาเอาเขาอึ้งงันจน
พูดไม่เป็ นประโยคแล้ว

“ปกติ ข้ า มิ ไ ด้ ส นใจเรื่ อ งราวใดอยู่ แ ล้ ว จึ ง ไม่ เ ข้ า ใจว่ า

ท าไมขัน ที แ ห่ ง ต าหนั ก บู ร พาต้ อ งมาหาข้ า เพื่ อ รายงานเรื่ อ ง
ต่ างๆ ดังนั น้ จึงไปพบเขา” สิ่งที่ ควรเปิดเผยเฉินหรูอี้กจ็ าต้ อง
เปิดเผย วาจาที่ ควรเอ่ยก็ยงั ต้องเอ่ย มิเช่นนัน้ คงได้กลายเป็ น
การตบตาเขา ปิดบังเรือ่ ราวแทนผูอ้ ื่นไป

“อย่างไรเสี ยบริวารรอบกายข้าก็มีแต่ คนของท่ าน จึงมิ

กลัวท่านคิดมาก แต่ กลับคิดไม่ถึงว่าใจดวงนี้ ของท่ านยังคงไม่
เชื่อใจคน...”

นางถอนหายใจยาว เหลื อบมองเซี ย วเหยี่ ยนคราหนึ่ ง

สายตานั น้ เห็นใบหน้ าเขาแดงขึ้นมาอย่ างรวดเร็ว ไม่ อาจไม่
394
กล่ า วว่ า บุ รุษ รูป งามนั ้น มี ข้ อ ดี ที่ ต รงนี้ แม้ มี โ ทสะก็มิ อ ยาก
บันดาลออกมา เพลิงโทสะยังมิทนั ได้ประทุขึ้นหัวใจของดรุณี
น้ อยต่างก็ละลายไปเสียก่อนแล้ว

“โอ้ย เจ้าคิดมากไปแล้ว ข้ามิได้คิดเช่นนัน้ ” เซี ยวเหยี่ย

นรีบอธิบาย ไม่รอให้ นางกล่าวจบก็รีบตัดบทว่า “ข้าเพี ยงแต่
เอ่ยถึงฮูหยินโซ่วอานโหว เพราะอย่างจะบันดาลโทสะแทนเจ้า
ผูใ้ ดจะทราบว่าปากจะเอ่ยลากไปจนมาถึงเรือ่ งนี้ ได้”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า นางเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

องค์จกั รพรรดิลากตะวันออกดึงตะวันตกสร้างให้ตนเป็ น
วีรบุรษุ ผูก้ ล้าที่มิอาจทนเห็นความอยุติธรรมได้ เขาไม่ละอายใจ
บ้างหรือ?

“อืม เป็ นข้าเองที่ คิดมากไป” เฉินหรูอี้ทงั ้ โมโหทัง้ ขบขัน

นางพูดได้หรือไม่ว่านับวันองค์จกั รพรรดิกย็ ิ่ งเชื่อถือไม่ได้

แน่ นอนว่านี้ ย่อมดีกว่าในอดีตที่พระพักตร์บงึ้ ตึงคอยแต่

บันดาลโทสะ อย่างน้ อยยามนี้ ทาให้เห็นว่าพระองค์ทรงคานึ งถึง
นางและใส่พระทัยในความรูส้ ึกของนาง

395
 หลายวันที ผ่านมานางเห็นพฤติกรรมและอาการแง่งอน
ต่ า งๆ ขององค์จ กั รพรรดิ ท าให้ เ ข้ า ใจแล้ ว ว่ า โรคที่ พ ระองค์
ประชวรนั ้น ได้ ฝั ง รากลึ ก ลงไปแล้ ว จึ ง กลายเป็ นผู้ที่ มี ค วาม
ระแวงค่อนข้างมาก ต่ อให้นางพยายามเท่ าใด คนทัง้ สองต้ อง
ทะเลาะกันไปมากเท่ าไหร่ อุปนิสัยนี้ ของพระองค์กย็ งั คงมิอาจ
เปลี่ยนได้

พระองค์ท รงยอมให้ น าง ค านึ ง ถึ ง นาง แค่ นี้ ก็เ พี ย งพอ

แล้ว

ก่อนหน้ านี้ ที่องค์จกั รพรรดิทรงเย็นชาต่อนาง มิยอมฟั ง

สิ่งใดทัง้ สิ้น นางก็ทนไม่ได้แล้ว เมื่อผิดพลาดจึงฉลาดขึน้ เรียนรู้
จากความล้มเหลวและความทุกข์ หากล้มที่ ใดก็ให้ล้มลงที่ นัน้
อีกครัง้ แล้วลุกขึน้ มาให้ได้กพ็ อ

“ข้ าคิ ด ว่ าเขาคงรู้สึ กว่ าเรื่อ งนี้ มีเ งื่ อนง าจึ งอยากให้ ข้ า
แจ้งแก่ ท่านสักหน่ อย” เฉินหรูอี้อธิบายอย่างชัดถ้อยชัดคา นี้
คือเหตุผลนี้ นางและซูอิ๋งปรึกษากันมาดีแล้ว อย่างไรความคิด
อันแปรปรวนผกผันขององค์จกั รพรรดินัน้ ไม่ว่าจะเป็ นตัวนาง
ตอนนี้ หรือตัวนางในอนาคตต่างเข้าใจดี ซูอิ๋งหาข้ออ้างปิดบัง
ตนเองมาตัง้ แต่คราแรกที่ฟื้นคืน แล้วนางจะพูดได้อย่างไร? !

396
 “ข้าคิดว่าเขาเพียงแค่สงสัยเท่ านัน้ แต่ กม็ ิ ได้มีหลักการ
อันใดแน่ นอน” นางเอ่ ยอย่างครึ่งจริงครึ่งเท็จ ขยับยกคิ้วขึ้น
เล็กน้ อยมองดูเซี ยวเหยี่ยนว่ามีความคิดเห็นเช่ นใด “แม้นข้า
มิ ไ ด้ อ อกไปข้ า งนอกเลย แต่ ย ัง ได้ ยิ น ข่ า วลื อ เกี่ ย วกับ สตรี
สกุลต่ งมาบ้าง องค์รชั ทายาทอยู่ที่ตาหนั กบูรพายิ่งเป็ นไม่ ได้
เลยที่ จะไม่เคยได้ยิน เมื่อมีลมพัดยอดหญ้าปลิวไหวผ่านไปไม่
นานย่อมต้องเกิดความสงสัยเป็ นธรรมดา ไม่ว่าสิ่งที่ ขนั ที น้อย
นั น้ สงสัยจะเป็ นจริงหรือไม่กค็ วรตรวจสอบให้ชดั เจนจะดีกว่า
แต่ละฝ่ ายจะได้มิคาดเดาไปเองจนทาให้เกิดความคลางแคลง
ใจ เช่นนัน้ คงไม่ดีแน่ ”

เซียวเหยี่ยนหลุบตาลงตา่ นิ่งเงียบมิเอ่ยวาจาอยู่ครูห่ นึ่ ง

“เมื่อวานตอนที่ข้าไปนัน้ รัชทายาทสีหน้ าขาวซีดแทบไม่

มีแรงเหลือ ข้ากาชับคนให้ตรวจสอบแล้ว ” เขาเอ่ยเนิบนาบขึ้น
“คล้ ายว่ าชาและของว่างจากห้ องเสื อดาวที่ ข้ ามอบให้ เขาจะ
แสลงกับอาหารของตาหนักบูรพา แต่ไหนแต่ไรกระเพาะเขาก็
ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว ดังนัน้ จึงมีอาการรุนแรงถึงเพียงนี้ ”

เฉินหรูอี้อึ้งงันไป เรื่องนี้ นางกลับมิได้ยินซูอิ๋งเอ่ยถึง ไม่

ทราบว่ าเป็ นเพราะความผิด พลาดจึง ท าให้ เ กิด เหตุเ ช่ น นี้ ขึ้น
หรื อ นี้ เป็ นแผนการของซู อิ๋ ง ที่ ต ัง้ ใจเลื อ กอาหารที่ มิ อ าจกิ น
397
ร่ว มกัน ได้ . ..แต่ ว่ า เขาเป็ นเพี ย งขัน ที เ ล็ก ๆ ในต าหนั ก บู ร พา
แม้นมีตาแหน่ งอยู่บ้าง แต่หากสามารถเรียกลมเรียกฝนกระทัง่
ควบคุมอาหารในห้องเสือดาวที่รชั ทายาทต้องเสวยได้กอ็ อกจะ
เกินไปสักหน่ อย คาดว่าคงเป็ นเรือ่ งบังเอิญเสียมากกว่า เมื่อพืน้
หิมะถูกเพิ่มด้วยเกร็ดน้าค้าง ทาให้รชั ทายาทที่กินผงปาโต้วเข้า
ไปแล้วอาการหนักยิ่งขึน้ ไปอีก

พลาดไปแล้ว พลาดไปแล้ว

“องค์รชั ทายาทเป็ นอันใดมากหรือไม่? ” เฉินหรูอี้พลัน

รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา แม้นรัชทายาทจะมิได้ดีนัก รู้จกั กลับขาว
เป็ นด าสาดน้ า สกปรกใส่ น างต่ อ หน้ าพระพัก ตร์เ พื่ อ ปกป้ อง
มารดา แต่อย่างไรก็เป็ นเพียงเด็กน้ อยคนหนึ่ ง

หากนางมีบุตร ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ ใดเขาก็ยงั ยืน

อยู่ข้างนาง แก้ต่างแทนนาง นางย่อมรู้สึกว่าเขาเป็ นเด็กดี ทงั ้
กตัญญูยิ่ง และเรื่องนี้ เป็ นฝี มือของนาง...แม้นจะเป็ นนางจาก
อนาคต แต่กย็ งั คงเป็ นนางอยู่ดี

“เมื่อเช้านี้ ข้าให้เฉินฮวายไปดูแล้ว ดีขึ้นมากจนสามารถ

ลุกจากเตี ยงไปเรียนกับอาจารย์ได้ตามปกติแล้ว” เซี ยวเหยี่ย

398
นกล่าวต่ อว่า “หมอหลวงจัดยาให้ แล้ว บอกว่ามิได้เป็ นอันใด
มาก”

เฉินหรูอี้พยักหน้ าน้ อยๆ “ไม่เป็ นอันใดก็ดีแล้ว”

นางชาเลื องมองเขาคราหนึ่ ง พร้อมทัง้ ส่ ง เสี ยงขึ้นจมูก

อย่างน้ อยนักจะได้เห็น “ต่อไปข้าจะไม่พบคนของตาหนักบูรพา
ก็สิ้นเรือ่ งแล้ว ท่านจะได้มิคิดเหลวไหลอีก ”

เซียวเหยี่ยนอึ้งงันไป พลันสานึ กรู้ได้ว่าเฉินหรูอี้ยงั ไม่

ลืมเรือ่ งนัน้ และเอ่ยถึงมันขึน้ มาอีก

“เจ้าคิดอันใดอยู่ เป็ นเจ้าที่ คิดเหลวไหลมากกว่า? ” เขา

ส่ ง สายตาดูแ คลนให้ น างคราหนึ่ ง “ข้ า ก็แ ค่ ถ ามไปตามปาก
เท่ า นั ้น เหตุ ใ ดเจ้ า ถึ ง ไม่ ย อมปล่ อ ยผ่ า นเสี ย บ้ า ง ต่ อ ไปคงมิ
อนุญาตให้ข้าคิดสิ่งใดพูดสิ่งใดกระมัง? ”

“เมื่ออยู่กบั เจ้า ข้ าก็มิอยากคิดสิ่งใดให้ ซบั ซ้ อน แค่ กบั

เหล่าขุนนางใหญ่และญาติทงั ้ หลายนัน้ ข้าก็เหนื่ อยพอแล้ว”

“เจ้าก็ร้วู ่าเมื่ออยู่กบั เจ้า ข้ามักพูดจาไม่มีหรู ดู เสมอ เหตุ

ใดเจ้าต้องถือเป็ นจริงเป็ นจัง โมโหเช่นนี้ จะส่งผลต่อสุขภาพของ
เจ้ารู้หรือไม่? ” เซี ยวเหยี่ยนพลิกฝ่ ามือขึ้นกุมมือเรียวเล็กของ
399
นางไว้ ตบเบาๆ อย่างปลอบประโลม “หากเจ้าไม่คิดถึงตัวเอง
ก็คิดถึงลูกที่อยู่ในท้องบ้าง อย่าถือสาข้านักเลย”

เฉินหรูอี้ตะลึงอ้าปากค้าง องค์จกั รพรรดิมิรงั เกียจว่าตน

เปลี่ยนเรือ่ งได้รวดเร็วเกินไปบ้างเหรอ?

ทัง้ ที่ เ มื่อยามเข้าห้ องมา พระพักตร์นั น้ ยาวจนแทบถึ ง

พระบาทแล้ว ทัง้ ลุ่มลึกดุจสายน้า เสียงที่เอ่ยถามก็ดดุ นั แฝงไป
ด้วยการหยังเช ่ ิ งนางอย่างเต็มที่

บัดนี้ วาจากลับพลิกผัน กลายเป็ นนางที่ หาเรื่องใส่ตวั ไม่

มีปัญหาแต่กลับทาให้มีปัญหา...

เป็ นคนมิอาจทาตนไร้ยางอายถึงเพียงนี้ !

เซียวเหยี่ยนฉวยโอกาสที่เฉินหรูอี้กาลังตกใจพูดสิ่งใดไม่
ออกนี้ เดินไปนัง่ ลงข้างนาง ยื่นมือไปลูบท้องนาง ลูบไล้ใบหน้ า
นางด้วยความรักใคร่ แล้วหยิกแก้มนางเบาๆ แก้มนั น้ นุ่ มชุ่ม
ชื่นจนแทบจะบิดน้ าออกมาได้ เซี ยวเหยี่ยนมิอาจหักใจปล่อย
มือจึงลูบแล้วไล้อีกอยู่เช่นนัน้

“ครรภ์เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง ไม่สบายที่ตรงใดหรือไม่” เขา

ถาม “ยามเช้าเจ้ากินสิ่งใด? ยามเที่ยงกินแล้วหรือไม่? ”
400
 เพิ่ ง จะแสดงท่ า ทางไร้ศ กั ด์ ิ ศรี ไ ปเมื่ อ ครู่ เพี ย งหัน หน้ า
กลับ เปลี่ ย นเป็ นบิ ด าผู้อ าทรเสี ย แล้ ว เขาไม่ ร งั เกี ย จว่ า ตนมี
หลายหน้ ามากเกิน ไป จะแบกรับ น้ า หนั ก ได้ หรื อ ? อยากเอ่ ย
ถามด้วยความห่วงใยสักครา

เฉินหรูอี้ตีมือเขาคราหนึ่ ง แล้วอ้ าปากเบิกตากว้ างจน

เมื่อเขาหันมาก็กลอกตาใส่ เขาเป็ นการใหญ่ ท่ าทางเหิมเกริม
ปานนี้ แต่ในสายตาเซียวเหยี่ยนกลับมองว่าน่ ารักแสนซนยิ่งทัง้
ยังเป็ นการแสดงความจริงใจอย่างไม่ปิดบังอีกด้วย ยิ่งนางแหย่
เขา โวยวายกับเขาด้วยอาการแง่งอนดุจสาวน้ อย ใจของเขาก็
ยิ่งเบาสบาย รู้สึกเพียงว่านี้ เป็ นการวิวาทระหว่างคนรัก เมื่อมี
สิ่งใดล้วนไม่ปิดบัง ไม่เห็นเขาเป็ นเช่นคนนอก นางยิ่งโวยวาย
เขายิ่งรัก

หากเฉิ นหรูอี้ ท ราบว่ า ในใจของเซี ย วเหยี่ ย นคิ ด เช่ น นี้

คาดว่าแม้นมีเลือดเท่าใดก็ไม่พอให้นางอาเจียน

“บัด นี้ อาการชอบโวยวายของเจ้ า นั บ วัน ยิ่ ง มากขึ้ น ”

เซียวเหยี่ยนยิ้ม แล้วหยิกเข้าที่แก้มนางทีหนึ่ งแต่กลับทาให้นาง
ร้องออกมาด้ ว ยความตกใจทัง้ ยังฟาดฝ่ ามือลงบนมือเขาอี ก
ด้วย

401
 “เจ็บ! ” เฉินหรูอี้เอ่ยด้วยโทสะว่า “ท่ านมีแรงมาก ท่ าน
มิใช่ไม่รู้ เตะไม่กี่ทีท่อนไม้กห็ กั แล้ว หน้ าของข้าไหนเลยจะทน
แรงหยิกของท่านได้! ไม่ร้จู กั หนักเบาเอาเสี ยเลย...ท่านดู ม่วง
ชา้ แล้วหรือไม่? ”

เซี ย วเหยี่ ย นจ้ อ งมองอย่ า งละเอี ย ดแล้ ว ขึ้ น สี แ ดงเรื่ อ

เล็กน้ อยคล้ายทาเครือ่ งประทินโฉมอย่างไรอย่างนัน้

เขาเบ้ปากแล้วก้มลงจุมพิตนางอย่างรวดเร็วคราหนึ่ ง

“มิได้ม่วงชา้ เสียหน่ อย ข้าจะมิร้จู กั หนักเบาหยิกแก้มเจ้า

่ นศัตรูค่แู ค้นได้งนั ้ หรือ? ข้าไหนเลยจะตัดใจได้ลง? ” เขา
ดังเป็
พูดพลางดึงนางเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก แล้วจุมพิตที่ หน้ าผาก
หน้ าอีกคราอย่างอดใจไม่ได้ “คนแสนงอนของข้า นับวันยิ่งไม่มี
ความอดทนแล้ว”

คนแสนงอนของข้า...

เฉินหรูอี้อดหนาวสะท้านขึ้นมาไม่ได้ นางไม่เข้าใจว่าคา
เรียกที่ทาให้คนขนลุกเช่นนี้ เขาเอ่ยมันออกมาได้อย่างไร?

402
 “ข้ามิได้งอนอันใด ท่ านต่ างหากที่ ออกแรงเกินไป หยิก
จนข้าเจ็บหมดแล้ว! ” นางฝื นอาการขนลุกชี้ชนั ทัวร่
่ างของตน
เอ่ยโต้แย้งออกไป

“ใช่ เป็ นข้าที่ออกแรงมากเกินไป เป็ นข้าที่ ผิด เจ้าเป็ นใต้

เท้าใหญ่ผใู้ จกว้าง อย่าได้มีโทสะอีกเลย”

เซี ย วเหยี่ ย นหาเหตุ ผ ลเพื่ อ จบปั ญ หานี้ เฉิ นหรูอี้ ม อง

อย่างไรก็คล้ายว่าเป็ นเขาต่างหากที่ ใจกว้างไม่ถือสาเอาความ
นาง

“ข้ามิได้โกรธท่าน...คิดโยนความผิดให้ผอู้ ื่นงัน้ หรือ? ”

“ใช่ ข้าคิดโยนความผิดให้ผอู้ ื่น” เซียวเหยี่ยนกล่าวอย่าง

จริงใจ

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า มารดามันเถอะ องค์จกั รพรรดิรงั แก

คนเกินไปแล้ว! เห็นชัดว่าเป็ นความผิดของเขาแท้ๆ แต่เหตุใด
จึงมิยอมรับ ทัง้ ยังทาให้นางรู้สึกว่านางเป็ นผูห้ าเรื่องโวยวายทัง้
ที่ไม่มีอนั ใดเลยเช่นนี้ ?

403
 แม้นมิใช่แผนการของนาง แต่ใจอันชมชอบคิดคดเคี้ยว
ไปไกลของเขาก็ทาให้นางยอมจานนแล้ว กลันแกล้
่ งคนจนตาย
ก็มิยอมรับผิด!

“ท่ า น...” นางพลัน ไร้ ว าจาตอบโต้ ยื่ น มื อ ออกไปหยิ ก

ท้องแขนเขา เมื่อเห็นเขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟั นด้วยความเจ็บปวด
จึงคลายโทสะไปมาก “ท่านรังแกกันเกินไปแล้ว”

เซี ยวเหยี่ ยนกัดฟั นตน ลอบมองแขนตนที่ ถกู นางหยิก

คราหนึ่ ง นางแน่ ใจว่าเขารัง แกคนเกินไป? เห็นชัดว่ าเมื่อครู่
ผู้ได้รบั บาดเจ็บจากการใช้ ความรุนแรงของนางก็คือเขามิใช่
หรือ?

ทว่ าเมื่อเห็น เฉินหรูอี้โ ทสะกาลัง คุกกรุ่น แก้ มสองข้ าง

่ บุป ผาแห่งความสุขก็ได้เบ่งบานในหัวใจเขา ยิ่ง
พองขึ้นดังกบ
มองก็ยิ่งชอบมอง

เวลานี้ เฉินหรูอี้โกธรกรุ่นจนหน้ ามืดไปหมด เพราะเซี ยว

เหยี่ ย นจับ ตะวัน ออกมามัด รวมกับ ตะวัน ตก เอ่ ย จับ ผิ ด นาง
ตัง้ แต่ เข้ามาในห้ องเมื่อคราแรก สุดท้ ายสาเหตุทงั ้ หมดก็ถกู
เขาโยนทิ้งไว้ในสมองส่วนหลังจนนางเวียนหัวล้มควา่ กับกลิ่น

404
ความกะล่อนที่กาจายออกมาจากร่างเขา เมื่อใช้ปากพูดไม่ชนะ
ก็เริ่มลงมือต่อนางแทน

405
 225 จุดเริ่มต้นของความขัดแย้ง

เซี ยวหยี่ยนมีเจตนาที่ จะปิดบัง เฉินหรูอี้จึงมิติดตามเอา

ความอันใดอีก

อย่างน้ อยเขาก็มิได้บีบบังคับ ดึงดันให้นางบอกทุกอย่าง

ออกมาเช่ นกาลก่อน นางก็พอใจแล้ว ดังค ่ าที่ ว่าชนกาแพงจึง
รู้จกั หันหลังกลับ เห็นโลงศพค่อยหลังน ่ ้ าตานัน้ นางไม่มีความ
กล้าไปกระทาต่อเขาเสียหรอก ได้แต่โอนอ่อนผ่อนตามเท่านัน้
เพราะหากเขาเสี ยใจ นางก็ไม่สบายใจเช่ นกัน สุดท้ ายแล้วผู้ที่
ต้องทนทุกข์คือตัวนางเอง

ยิ่งมิต้องกล่าวถึงฐานะของซูอิ๋ง แม้นยามนี้ คนผูห้ นึ่ งจะมี

ร่างสองร่างและสุดท้ายไม่ทราบว่าผู้ใดจะอยู่รอดก็ตาม แต่ร่าง
ที่ มิใช่ บุรุษมิใช่ สตรีเช่ นนั น้ นางเองก็มิอยากจะเผชิญหน้ ากับ
จักรพรรดิเลย

ถึงยามนั น้ ต่ อให้องค์จกั รพรรดิมิได้รงั เกี ยจหรือขัดเขิน

กระทังไม่
่ แสดงความรู้สึกใดๆ แต่นางเองต่างหากที่จะเป็ นผูร้ บั
ไม่ได้

406
 มิใช่ว่าพระองค์ไม่ทราบว่านางเคยฟื้ นคืนมาในร่างขันที
เรือ่ งนัน้ นางมิเคยปิดบังเลย ทว่าอดีตก็คืออดีต มันได้กลายเป็ น
เพี ยงตานานไปแล้ว แต่ หากตานานพลันเกิดขึ้นในชี วิตอย่ าง
กะทันหันเล่า...นั น่ มิใช่ ละครแสนสุข แต่ เป็ นละครสยองขวัญ
เสียมากกว่า

เฉิ นหรู อี้ คิ ดว่ า การที่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ มิ ได้ ไ ปสื บ สาว
เรือ่ งราวจากซูอิ๋งก็ทาให้นางพอใจยิ่งแล้ว

บัดนี้ ข้างกายนางล้วนเป็ นคนขององค์จกั รพรรดิ ไม่ต้อง

กล่าวถึงเจตนาขององค์จกั รพรรดิ แค่ลมพัดยอดหญ้าปลิวไหว
ก็มิอาจปิดบังพระองค์ได้อย่างแน่ นอน ในทางกลับกัน นอกจาก
เรื่องซูอิ๋งแล้ว เรื่องอื่นในตาหนักบูรพานางล้วนไม่ร้สู ึกผิดใดๆ
เลย แม้ต้องหันหน้ ากลองเข้าชนกัน นางก็มิกลัว

“...เหตุใดข้าถึงไม่ร้วู ่าท่านก็มีด้านที่ ลื่นไหลไม่น่าเชื่อถือ

เช่นนี้ ด้วย? ” นางอดกลอกตาให้องค์จกั รพรรดิมิได้

เซี ยวเหยี่ยนลูบไล้ท้องนางอย่างไม่ยี่หระ “คนแสนงอน

ของข้าไม่ชอบหรือ? ข้าคิดว่าเจ้าชอบมากต่างหาก ดูสิ ยิ้มระรืน่
จนมิเห็นตาแล้ว” กล่าวจบก็หนั มาเลิกคิ้วให้นาง “หรือว่าข้าดู
ผิดไป? ”
407
 “หรือเจ้าชอบท่าทางอันจริงจังของข้ามากกว่า? ”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า หากสิ่งที่ เรียกว่าท่ าทางอันจริงจัง

ของพระองค์คือการสาแดงโทสะอย่างพลิกฟ้ าควา่ แผ่นดินเช่น
คราที่ ฮูหยินจงหย่งโหวเข้ามาพบนางในวัง เช่ นนั น้ ท่ าทางลื่น
ไหลไม่น่าเชื่อถือนี้ ของพระองค์ย่อมดีกว่าแน่

“คนเชื่อไม่ได้แสนเหม็นเน่ า! ” นางแค่นเสียง ‘ฮึ’แผ่วเบา

คราหนึ่ ง

เซียวเหยี่ยนหัวเราะใส่นาง แล้วก้มลงมองท้องนาง ถอน

หายใจออกมา

“ชื่อลูก ท่านคิดได้แล้วหรือไม่? ” เฉินหรูอี้เอ่ยถามเสียง

เบา แสร้ง ท าเป็ นไม่ รู้ค วามคิ ด ของเขา ตัง้ แต่ ที่ น างตัง้ ครรภ์
อารมณ์ ข องเซี ย วเหยี่ ย นก็พ ลิ ก ไปคว ่า มา จากความยิ น ดี
ธรรมดาเป็ นดีใจอย่างบ้าคลัง่ สิ่งใดล้วนเอ่ยถึงแต่ลูก นางเองก็
ไม่ทราบว่าเขาจะรักนางถึงเพียงนี้ หรือเป็ นเพราะนี่ คือหลักฐาน
ที่จะพิสูจน์ ให้ทุกคนเห็นว่าข่าวลือในอดีตที่แพร่ออกไปทัวเมื ่ อง
หลวงว่ าเขาไร้ค วามสามารถนั น้ ไม่เป็ นความจริงท าให้ เขามิ
อาจควบคุมตนเองได้ แม้แต่บริวารในอาณัติยงั ลอบขบขันเขา

408
 เขามัก จะเอ่ ย ถึ ง บุ ต รที่ ย งั มิ ท ัน ได้ เ กิ ด มานี้ ข องเขากับ
เหล่าขุนนางใหญ่ในราชสานักอยู่บ่อยครัง้ เฉินหรูอี้อดห่วงขุน
นางที่ คอยใช้ สติปัญญาต่ อกรกับองค์จกั รพรรดิเหล่านั น้ ไม่ได้
จริงๆ การรับมือกับจักรพรรดิในยามปกติกว็ ่ายากแล้ว ยังต้อง
มาคอยทนรับ กับ องค์จกั รพรรดิ ที่ ข ยัน โอ้ อวดบุตรตนยิ่ง กว่ า
การบริหารงานราชกิจอีก

องค์จ กั รพรรดิ ท รงตรัส ถึ ง บุต รตนบ่อ ยถึ ง เพี ย งนั ้น จน

เฉินหรูอี้สงสัยว่าเหล่าขุนนางคงจาได้แม่นว่าลูกของนางมีอายุ
ครรภ์กี่เดือนแล้ว

ภายหลัง องค์จกั รพรรดิก็เ ปลี่ ยนมาเป็ นเช่ นนี้ ทรงมัก

ทอดพระเนตรท้ องนางแล้วถอนพระปั สสาสะอยู่บ่อยครัง้ ไม่
ทรงตรัสสิ่งใด แต่พระพักตร์กลับคล้ายคิดบางอย่างอยู่

องค์จกั รพรรดิมิได้เอ่ยออกมาแต่เฉินหรูอี้จาได้ เมื่อครา

ที่ นางเป็ นเซี ยวเสี่ยวอวี้นัน้ องค์จกั รพรรดิทรงปรารถนาให้นาง
มีบุตรและเคยสัญญาว่าจะมอบสิ่งที่ ดีที่สุดให้ กบั บุตรของพวก
เขา

เซี ยวเสี่ ยวอวี้มีฐานะเป็ นไส้ ศึก ไม่ว่าองค์จกั รพรรดิจะ

ทรงรักนางมากเพียงใด ก็ย่อมต้องป้ องกันมิให้คนของซี เหลียง
409
ใช้สายเลือดของราชวงศ์มาสร้างข่าวลืออันเป็ นภัยต่างๆ ดังนัน้
ฐานะของบุตรนางอย่างไรก็มิอาจเที ยบเคียงกับองค์รชั ทายาท
ได้

ทว่าบัดนี้ ฐานะของนางไม่เหมือนเดิมแล้ว นางเป็ นคน

ต้าจิ้นอย่างแท้จริง เป็ นน้ องสาวของเฉินหวงโฮ่ว ทัง้ ยังเป็ นหวง
โฮ่ วที่ พระองค์ทรงแต่ งตัง้ อย่างถูกต้ องและเป็ นทางการ บุตร
ของนางก็ย่อมต้องเป็ นพระโอรสของหวงโฮ่ว

มิใช่ เฉินหรูอี้ละโมบได้อย่างหนึ่ งก็หวังอย่างที่ สอง เมื่อ

ได้ ร ับ ความโปรดปรานก็คิ ดปรารถนาในบัล ลัง ก์ ท องของ
พระองค์ แต่ประวัติศาสตร์ที่ผ่านมามากมายบอกนางว่า แม้น
องค์จ กั รพรรดิ จ ะปกป้ องนางได้ แ ต่ ห ากวัน ใดรัช ทายาทขึ้ น
ครองราชย์ นางจะแก่หรือตายนัน้ มิเป็ นไร แต่ บุตรอันแสนลา้
ค่าของนางเล่าจะทาเช่นใด? ถึงเวลานัน้ จักรพรรดิพระองค์ใหม่
จะปฏิบตั ิ ต่อพระโอรสแท้ๆ ของหวงโฮ่วที่ ได้รบั การโปรดปราน
ซึ่ งเป็ นเพี ยงคนเดี ยวที่ สามารถสันคลอนต
่ าแหน่ งของเขาอยู่
หรือไม่?

ถึ ง เวลานั ้น เมื่ อ ความคิ ด คนกลายเป็ นความคิ ด สุ นั ข

ผลลัพธ์จะเป็ นเช่นใดย่อมมิอาจคาดเดาได้

410
 โดยเฉพาะองค์ร ชั ทายาทที่ ส ามารถกลับ ด าเป็ นขาว
ทุ่มเทสาดน้ าสกปรกใส่นางเพื่อช่วยมารดาตนทัง้ ที่ ยงั ทรงพระ
เยาว์ ทัง้ ได้ รบั การส่ ง สอนจากอาจารย์ส ามท่ านที่ เ จ้ าเล่ ห์ดุจ
ปี ศาจจิ้งจอกพันปี และองค์จกั รพรรดิผ้มู ีเล่ห์อุบายอยู่เต็มพระ
อุทรอี ก คาดว่ายังมิทนั เติบใหญ่กค็ งกลายเป็ นโหย่วเถียวเก่ า
แสนเจ้าเล่หไ์ ปเสียก่อนแล้ว

นางต้องอดทนรอกระทังเรื ่ อ่ งราวในอนาคตมาถึงค่อยว่า
กล่ า ว ยอมให้ บุ ต รตนต้ อ งเผชิ ญอัน ตราย มอบชี วิ ต ให้ ก ับ
สวรรค์ หากเขาดวงแข็งก็มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ หากมิอาจต่อกรกับ
ผูอ้ ื่นก็ยอมให้ผอู้ ื่นฆ่าตายเช่นนัน้ หรือ?

น่ าโมโหที่แม้นนางจะเกิดตายมาหลายครา แต่หวั ใจก็ยงั

มิเข้มแข็งถึงเพียงนัน้ ได้

บัดนี้ ซูอิ๋งก็ปรากฏขึ้นมาในชีวิตของนาง ไม่ทราบว่านาง

จะอยู่ไปได้อีกนานเพียงใด หากคิดจะปกป้ องชีวิตลูก นางก็ต้อง
ข้ามผ่านกับดักในยามนี้ ไปให้ได้เสี ยก่อน นางจึงต้ องวางแผน
ต่างๆ ไว้ให้ดี

411
 “...เฉินหรูอี้? ” เซี ยวเหยี่ยนผินหน้ าไปมองนาง แล้วตบ
มือนางเบาๆ “คิดสิ่งใดหรือ? ข้าถามเจ้า เซียวเยี่ยน...ชื่อนี้ เป็ น
อย่างไรบ้าง? ”

“เซียวเหยี่ยน? ”

เฉินหรูอี้มีสติกลับคือมาแล้ว แต่ หน้ าตายังคงมึนงงอยู่

“ชื่อของท่านไพเราะยิ่ง”

“เยี่ ย น* ที่ ด้ า นบนคื อ อัก ษรรื่ อ ด้ า นล่ า งคื อ อัก ษรอาน

ต่างหาก” เซียวเหยี่ยนถอนหายใจอย่างไร้หนทาง ยื่นมืออกไป
หยิกแก้มนางคราหนึ่ ง “ระยะนี้ เหตุใดจึงชอบเหม่อลอยนัก คิด
สิ่งใดอยู่กนั แน่ ”

เฉิ นหรูอี้ ไ ตร่ ต รองครู่ห นึ่ ง รัช ทายาทนามว่ า เซี ย วหัน

บุตรชายของนางก็ยงั มีอกั ษรรื่ออยู่เช่นเดิม องค์จกั รพรรดิทรง
เตรียมให้กาเนิดบุตรที่ใช้อกั ษรในชื่อเหมือนกันสักกลุ่มกระนัน้
หรือ

“ข้ า เพี ย งอดคิ ด ไม่ ไ ด้ ว่ า หากข้ า ตายไปอี ก เขาจะอยู่

อย่ า งไร” นางพลัน โอบอุ้ม ครรภ์ต นโดยพลัน คิ้ ว ขมวดแน่ น

412
“หากข้าสามารถกลับมาได้อีก คาดว่าเขาก็คงจาข้าไม่ได้แล้ว
หากข้ากลับมาไม่ได้...”

“เจ้ากินมากเกินไป ถึงได้อิ่มจนฟุ้งซ่านใช่หรือไม่? ”

ใบหน้ าของเซี ยวเหยี่ยนพลันเย็นเยียบขึ้นมาทันที แวว

ตาคล้ายเคลือบด้วยเกล็ดน้าแข็งก็มิปาน “สองวันที่ผา่ นมาล้วน
ดี ยิ่ ง เหตุ ใ ดถึ ง ได้ คิ ด เรื่ อ งเหลวไหลเช่ น นี้ ขึ้ น มา วัน ๆ มี แ ต่
ตายๆๆ...ถุย ทัง้ วันเอาแต่กล่าววาจาเลื่อนลอย เจ้าคิดจะให้ข้า
โมโหตายใช่หรือไม่? ”

เฉินหรูอี้ดูออกว่ าเซี ยวเหยี่ ยนโมโหแล้ ว จริงๆ ใบหน้ า

เปลี่ ยนสี ไปจนสิ้น คาว่าตายนี้ เป็ นสิ่งต้ องห้ ามของเขามาแต่
ไหนแต่ ไร ทุกครัง้ ที่ พูดถึงเรื่องนี้ เขาต้ องชักสี หน้ า กล่าววาจา
โกธรกริ้วต่อนางทุกครา

ในอดีตนางมักรีบจบการสนทนาทุกครัง้ ไป แต่วนั นี้ นาง

มิอาจกระโดดหลบจากเรื่องนี้ ง่ายดายปานนัน้ เรื่องใดๆ ล้วนมิ
กลัว กลัวแต่ คาว่า ‘ถ้าหาก’... ผู้ใดจะทราบว่าเซี ยวเหยี่ยนจะ
เกิดความคิดประหลาดอันใดอีก ผู้อื่นคิดถึงภรรยาล้วนปฏิบตั ิ
ต่อบุตรที่เกิดมาอย่างดียิ่ง แต่เขา...นางมิกล้ารับประกัน

413
 หากนางหรื อ ซู อิ๋ ง ผู้ใ ดผู้ห นึ่ ง มี ชี วิ ต อยู่ก็ย งั ดี แต่ ถ้ า ทัง้
สองล้วนจากโลกนี้ ไป บุตรชายของนางคงไม่มีแม้ผรู้ กั ใคร่แล้ว!

“อาเหยี่ ย น ท่ านก็ท ราบว่ าการคลอดบุต รนั น้ ก็เ ท่ ากับ

เหยี ยบไปยังประตูผีแล้วข้างหนึ่ ง เราล้วนหวังว่าจะมี แต่ เรื่อง
ดีๆ แต่ถ้าหาก...”

“ไม่มี ‘ถ้าหาก’ ! ” เซียวเหยี่ยนเข็นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เจ้ายัง

ไม่หบุ ปากอีก?”

เฉินหรูอี้ถกู เขาหยิกจนเจ็บไปหมด นางแยกเขี้ยวยิงฟั น

แล้วใช้มือที่ว่างอยู่อีกข้างตีเขากลับไป “เจ็บ เจ็บ! ”

“เจ้าก็ร้จู กั เจ็บหรือ? ” เขาขมวดคิ้ว ค่อยๆ ปล่อยมือนาง

แล้ ว ยกขึ้น ประทับ จุ ม พิ ต ลงไป “อย่ า พูด เรื่ อ งนี้ อี ก เลย ข้ า ไม่
อยากฟัง”

“ข้าขอพูดเพียงประโยคเดียว” เฉินหรูอี้กม็ ิ อาจหักใจพูด

สิ่งที่ทิ่มแทงเขาได้ จึงแสดงท่าทีแง่งอนและเบียดร่างเข้าหาเขา
นัยน์ ตาที่ ฉ่ าน้ านัน้ จดจ้องมองเขาไม่วางตาแล้วเอ่ยออกมาใน
ที่สุด “ท่านรับปากข้ามา หากข้าต้องตายไปไม่ว่าด้วยสาเหตุใด
...ท่านจะต้องดีต่อลูกของเรา ห้ามปฏิบตั ิ รนุ แรงกับเขา”

414
 แม้แววตาอันเย็นเยียบของเซียวเหยี่ยนก็มิอาจต้านทาน
ความรักของมารดาที่ปเู ส้นทางไว้เพื่อลูกตนของเฉินหรูอี้ได้ “มิ
เช่นนัน้ ต่อให้ข้าเป็ นผีกจ็ ะไม่ปล่อยท่านเด็ดขาด! ”

เฉินหรูอี้กล่าวจบก็ทราบดี ว่าต่ อจากนี้ จกั ต้ องเกิดพายุ

รุนแรงโหมกระหน่าเข้ามาเป็ นแน่ หัวใจนัน้ รัวเร็วดังลั
่ นกลอง
่

สายตาที่ จ้องมองเซี ยวเหยี่ยนอยู่นัน้ มีน้ าตาคลอ เหงื่อ

ไหลเต็มกาย ไม่ทราบว่าเป็ นเพราะจิตใจไม่สบายหรืออย่างไร
จึงรู้สึกว่าปวดท้องเล็กน้ อย นางประคองท้องตนกาลังจะสะบัด
หน้ าหนี พลันรู้สึกร่างตนถูกดึงเข้าไปสู่อ้อมอกเขาอย่างนิ่มนวล
นางได้ยินเสี ยงถอนหายใจที่ คล้ายมีและคล้ายไม่มีของเขาดัง
อยู่ข้างหู

“อย่าได้กลัว ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าเป็ นอันใดเด็ดขาด”

เขาลูบ ไล้ แผ่น หลัง นาง เข้ าใจว่ าท่ าทางเช่ น นี้ ข องนาง
เกิดขึ้นเพราะหวาดกลัว เขาเอ่ยปลอบเสียแผ่วเบา “ข้ามิใช่ให้
หมอตาแยที่ มีประสบการณ์ มากและหมอหญิงที่ เก่ งที่ สุดย้ าย
เข้ามาพานักในห้องเสือดาวแล้วหรอกหรือ เมื่อถึงเวลาคลอด
ข้ า กับ หมอหลวงก็จ ะคอยอยู่ ด้ า นนอก ทุ ก อย่ า งต้ อ งผ่ า นไป
ด้วยดี อย่าได้คิดเหลวไหล ทาให้ตนเองต้องขวัญเสีย”
415
 เฉินหรูอี้ทราบดีว่าการคลอดของนางนัน้ ย่อมผ่านไปได้
ด้วยดี...

เพราะการตายของนางจะเกิดขึน้ หลังจากเด็กน้ อยคลอด

ออกมาแล้ว ในขณะที่กาลังเดินทางไปแช่น้าพุรอ้ น!

ที่ น างพูด เช่ น นี้ ก็เ พื่ อ ให้ เ วลาเซี ย วเหยี่ ย นได้ เ ตรี ย มใจ
หากนางตายขึน้ มาจริงๆ ก็อย่าได้ใหม่ลืมเก่า กระทังท ่ ิ้ งลูกของ
นางไว้ในสมองส่วนหลัง

ทว่ า แม้ น นางจะคิ ดแผนมาดี แ ล้ ว แต่ เ มื่ อ ได้ ฟั งค า

ปลอบโยนอันนุ่มนวลของเซียวเหยี่ยนใจของนางกลับอ่อนยวบ
ขึน้ มา

บัด นี้ ไ ม่ อ าจไม่ พูด ว่ า เซี ย วเหยี่ ย นนั ้น ก้ า วหน้ า ไปมาก

ถึงกับมิได้ชกั สี หน้ าใส่นางและมิได้โก่งคอด่าทอนาง หรือไม่ก็
สะบัดชายแขนเสื้อเดินหนี ไปด้วยโทสะอีกแล้ว

ทาเอานางแทบจาเขาไม่ได้แล้วรูห้ รือไม่?

เหตุใดจึงได้อ่อนโยน เข้าใจผูอ้ ื่น น้าเสียงยังเปี่ ยมไปด้วย

เมตตา กล่าวสิ่งใดล้วนตรงกับใจนางไปเสียสิ้น?

416
 หัวใจอันอ่อนไหวต่ อความรู้สึกต่างๆ ของนางนัน้ ก็เต้ น
ตึกตักๆ ขึน้ มาอย่างกะทันหัน

“...ข้ า มิ ไ ด้ เ จตนาพูด จาเหลวไหลและมิ ใ ช่ คิ ด จะยัวให้

่
ท่านโกรธ ข้าเพียงกลัว...”

“ข้าทราบดี เจ้ามิต้องกลัว ข้าอยู่นี่แล้ว หืม? ”

เฉิ นหรู อี้ คิ ดในว่ า นางชอบน้ า เสี ย ง ‘หื ม ’ ที่ เ หิ นสู ง

เล็กน้ อย ทัง้ ยังแผ่วเบาและสันพร่
่ าให้ความรูส้ ึกยัวยวนย
่ ิ่ งนัก

ทันใดนัน้ นางก็โอบกอดเขาไว้ด้วยความตื่นเต้น กอดรัด

เขาไปมาอย่างสาวน้ อยที่ หวั ใจเต้นระรัวอย่างอดมิได้ นางเชิด
อกขึ้นถูกไถไปมาทาให้เพลิงในใจของเซียวเหยี่ยนประทุขึ้นอีก
ครา

“อย่าซุกซน” เซียวเหยี่ยนเอ่ยเสียงแหบตา่

เฉินหรูอี้ได้ฟังเสี ยงของเขา ไหนเลยจะไม่ทราบว่าเพลิง

นัน้ ของเขาได้ลุกกระพือขึน้ มาแล้ว

นางลอบเม้มปากอย่างเบิกบาน “ซุกซนได้” นางกระซิบ

แผ่วเบาข้างหูเขา
417
 เซียวเหยี่ยนผลักเฉินหรูอี้ให้ออกห่าง นางเห็นแววตาอัน
วับวาวนัน้ ของเขาแล้ว มันทอประกายเสียจนตานางแทบบอด

“ข้าเห็นวิธีหนึ่ งในหนั งสื อภาพ วันนี้ เรามาลอง...” ยังมิ

ทันกล่าวจบก็ถกู เซียวเหยี่ยนปิดปากไว้

เฉินฮวายที่ อยู่ด้านนอกก็หวั เราะออกมาอย่างอดไม่ได้

บัดนี้ คนทัง้ สองต่ างคุ้นชินกันไปตามธรรมชาติแล้ว นั บว่าได้
ปรับเปลี่ ยนจนทุกอย่างลงตัวแล้ว มิได้ปะทะกันอย่างดุเดือด
แต่ เรียนรู้ที่จะแก้ ไขปั ญหาอย่างละมุนละม่อม หลี กเลี่ ยงการ
ปะทะ นี้ ทาให้ เขาเข้าใจเหตุผลอย่างหนึ่ งว่าปั ญหาที่ สามารถ
แก้ไขได้ เมื่อยามอยู่บนแท่ นเตี ยง ความจริงแล้วนั น้ ล้ วนมิใช่
ปั ญญา ขอเพี ย งให้ โ อกาสเฉินหวงโฮ่ วได้ ร่ว มอภิรมย์กบั องค์
จัก รพรรดิ แม้ เ พี ย งสั ก ครา เฉิ นหวงโฮ่ ว ย่ อ มจะคื น ความ
มหัศจรรย์ให้แก่ปฐพีนี้อย่างแน่ นอน

ความจริงแล้วการที่ ขนั ที ข้างกายรัชทายาทมาพบพระ

สนมที่ กาลังจะเป็ นหวงโฮ่ วแต่ กลับมิเคยสนใจกิจการของวัง
หลัง เลยนั ้น มิ ใ ช่ ไ ม่ มี เ หตุ ผ ลพอให้ ต รวจสอบ เพี ย งแต่ อ งค์
จักรพรรดิเชื่อมันในตั
่ วเฉินหวงโฮ่ว ครานี้ จึงมิได้สงสัยและมิได้
ให้ กองตัดสินพิจารณาโทษไปตรวจสอบ ช่ างเป็ นเรื่องที่ เหนื อ
ความคาดหมายของพวกเขาทุกคนอย่างยิ่ง
418
 ทว่ า เฉิ นฮวายยิ น ดี ใ ห้ อ งค์จ กั รพรรดิ เ ป็ นเช่ น นี้ เขามิ
อยากให้ตนต้ องทรมานอี กแล้ว ร่างนี้ กท็ นไม่ได้ที่ต้องถูกองค์
จักรพรรดิลากออกไปเดินเล่นยามคา่ คืนทุกคราไม่ว่าทรงพบ
เจอเรื่องอันใด เขาได้แต่ หวังว่าองค์จกั รพรรดิและหวงโฮ่ วจะ
ผูกพระทัยไว้ด้วยกันตลอดไป รักใคร่ดแู ลดังคราแรกพบ...
่

เขาเชื่อว่าบนโลกนี้ ไม่มีผ้ใู ดที่จะภาวนาให้องค์จกั รพรรดิ

และหวงโฮ่วด้วยความจริงใจปานนี้ อีกแล้ว

สวนพฤกษาเป็ นที่ ส าคัญ ในการด ารงอยู่ ข องเฉิ นหรูอี้

นางกับซูอิ๋งเอ่ ยขึ้นพร้อมกันว่าสถานที่ ที่พวกเขาจะส่ งสารให้
กัน คื อ ที่ นั น่ พวกเขาต่ า งอาศัย ความรู้ สึ ก เป็ นพื้ น ฐานมิ ไ ด้
ใคร่ครวญให้ละเอียด กระทังเมื ่ ่อมีสติคืนมาได้ นางพลันสานึ กรู้
ว่ า ตนพ านั ก ในห้ อ งเสื อ ดาว แม้ น ยามนี้ ห้ อ งเสื อ ดาวจะ
กลายเป็ นที่ พกั ผ่อนและสะสางราชกิจขององค์จกั รพรรดิแต่ ก็
อยู่ห่างจากวังหลังอย่างมาก ทว่าสวนพฤกษากลับอยู่ส่วนที่ ลึก
ที่สดุ ของอุทยานหลวงในวังหลัง

แม้นนางจะไม่มีข่าวคราวเรื่องรัชทายาทแต่ หากมี แผน

รองรับ ปั ญ หาจะบอกกล่ า วก็ต้ อ งเดิ น อ้ อ มไปวัง หลัง อี ก ไกล
หรือ ไม่ ก็นั ง่ เรือ ที่ ส ระไท่ เ ย่ ไ ปสัก ครึ่ง ชัว่ ยามแล้ ว ค่ อ ยเดิ น ไป
สวนพฤกษาที่ อยู่ในอุท ยานหลวง มิต้ องกล่ าวถึ ง ร่างกายอัน
419
หนั ก อึ้ ง ของนางตอนนี้ แค่ น างเดิ น ออกจากห้ อ ง เหล่ า นาง
ก านั ล ขัน ที ต่ า งแตกตื่ น คล้ า ยกลัว ว่ า นางจะลื่ น ล้ ม จนท าให้
พระโอรสพระธิดาที่ราชสานักและวังหลังต่างเฝ้ ารอมาถึงสี่ ห้าปี
นัน้ อันตรธานหายไป

ดั ง่ ศี ร ษ ะ น า ง ค ร อ บ ด้ ว ย ห่ ว ง แ ห่ ง ค า ส า ป ก็ ป า น
เคลื่อนย้ายที่ใดล้วนต้องถูกตาหนิลงโทษ

กระทัง่ ถึ ง ปลายปี ร่ า งของนางก็ห นั ก ขึ้น เรื่ อ ยๆ เหลื อ

เวลาอีกสองสามเดือนพิธีแต่งตัง้ หวงโฮ่วก็จะถูกจัดขึน้ เหล่าขุน
นางใหญ่ ต่างนั ง่ ไม่ติด มีคนยื่นฎี กาขอให้ หวงโฮ่ วย้ายออกมา
จากห้ องเสื อดาวกลับไปพานักที่ ตาหนักเจาหยาง หลังจากพิธี
แต่งตัง้ หวงโฮ่วเสร็จสิ้น เพื่อหวงโฮ่วจะได้มาบริหารดูแลวังหลัง

ส่วนเรื่องที่ องค์จกั รพรรดิละทิ้งตาหนักฉางเล่อนัน้ เหล่า

ขุนนางพูดจนคร้านจะเอ่ยถึงแล้ว หนึ่ งปี สามร้อยหกสิบห้ าวัน
พูดไปสองร้อยวันก็ยงั มิเป็ นผล พวกเขาเองก็ไร้วาจาจะกล่าว
แล้ ว จึ ง มิได้ เ อ่ ย ถึ ง เรื่องนี้ อีก ได้ แต่ ดูว่ าองค์จกั รพรรดิ จ ะทน
ความคิดถึงและประทับอยู่ในห้ องเสื อดาวเพี ยงลาพังได้ นาน
เพียงใด

420
 เฉินหรูอี้จึงเข้าใจในทันใด ครานี้ นางคงได้ย้ายที่ อยู่แล้ว
เป็ นแน่ ซูอิ๋งทราบเรื่องในอนาคตดังนั น้ จึงเลื อกสวนพฤกษา
อย่างไร้ความกังวล ถึงยามนัน้ นางก็คลอดบุตรออกมาแล้ว เมื่อ
กลับถึงตาหนั กเจาหยางก็ย้ายคนที่ คอยรับใช้ ในตาหนั กหย่ง
เล่ อเข้ ามาดูแล ลู่ท างในการส่ งข่ าวสารต่ างๆ เขาล้ ว นคิดไว้
หมดแล้ว นี้ จึงเรียกว่าการวางแผนอันแยบยล

เขามีความคิดที่รดั กุมรอบคอบ ไม่เสียทีที่เป็ นนางอีกคน

ในยามที่มิได้ตงั ้ ครรภ์

ดังนัน้ องค์จกั รพรรดิจึงทรงปวดเศียรเวียนเกล้ากับฎี กา

ของเหล่าขุนนางที่ ถวายขึ้นมาอย่างไม่ลดละ แต่ เฉินหรูอี้กลับ
ทราบผลลัพธ์ดีจึงดูผอ่ นคลายอย่างเห็นได้ชดั

นางทราบดี ว่ า หากเพี ยงกลั บ ไปที่ วั ง หลั ง นั ่น คื อ

จุดเริ่มต้นของความขัดแย้ง

ยุคสมัยแห่งเฉินจี๋เสี ยงหวงโฮ่วจึงนับว่าได้มาถึงแล้วใน
ที่สดุ

* เยี่ ย น อัก ษรเยี่ ย นในภาษาจี น คื อ 晏****ด้ า นบนคื อ

อักษรรื่อ (日) ด้านล่างคืออักษรอาน (安)
421
 226 ก่อเรือ่ ง

มัก กล่ า วอยู่บ่อ ยครัง้ ว่ า สวรรค์ก ลันแกล้

่ ง มิ อ าจโกธร
เคือง กลันแกล้
่ งตนเองมิอาจมีชีวิตรอดได้

เพื่ออนาคตเฉินหรูอี้จาต้องเอ่ยเตือนองค์จกั รพรรดิไว้ว่า
การคลอดบุ ต รนั ้ น อาจพรากชี วิ ตของนางไปได้ ทุ ก เมื่ อ
จุดประสงค์กเ็ พื่อให้ พระองค์ได้เตรียมพระทัยหากในอนาคต
นางจักต้องกลายเป็ นซูอิ๋ง อย่างน้ อยก็ยงั มีคาสังเสี
่ ยไว้บา้ ง...

แม้นวาจาเหล่านี้ อาจจะดูเร็วไปสักนิด ถึงยามนัน้ ผู้ใดก็

ไม่อาจทราบได้ว่าองค์จกั รพรรดิจะยังจาได้หรือไม่ หากนางรู้
ว่าการไปสะกิดจุดอ่อนขององค์จกั รพรรดิจะทาให้พระองค์ต้อง
่ ง เพี ย งนี้ ตี น างให้ ต าย นางก็มิ ก ล้ า กระท าเช่ น นั น้
คลุ้ม คลังถึ
เด็ดขาด

เพื่อมิให้การคลอดบุตรของนางเกิดความผิดพลาด ห้อง
เสื อ ดาวก็ไ ด้ ก ลายเป็ นห้ อ งฝึ กการท าคลอด ทุ ก อย่ า งมี ก าร
เตรียมพร้อมไว้อย่างดี ทัง้ หมอตาแยที่ เชี่ยวชาญ หมอหญิงที่ มี
ประสบการณ์ มือเท้าคล่องแคล่วและน้ าเสียงที่ ไพเราะเพื่อมิให้
เฉินหรูอี้ตกใจเวลาคลอดจนเป็ นอันตรายต่อนางและบุตร

422
 หมอหลวงนั น้ มาพบเฉินหรูอี้ที่ห้องเสือดาวบ่อยยิ่งกว่า
พบภรรยาตนเองเสี ยอี ก ทุกสามวันต้องมาตรวจชี พจรให้ หนึ่ ง
ครัง้ แต่หากองค์จกั รพรรดิเห็นเฉินหรูอี้ขมวดคิ้วหรือกินอาหาร
น้ อยลงก็จกั เรียกหมอหลวงมาตรวจอีกครา

ที่ ใดมี ค วามกดดันที่ นัน่ ย่อมมี การต่ อต้ าน ไม่ท ราบว่ า

หมอหลวงทนพฤติกรรมเช่ นนี้ ขององค์จกั รพรรดิไม่ไหวหรือ
อย่ า งไรจึ ง ได้ ส ร้ า งกฎเกณฑ์ ห นึ่ งขึ้ น มาว่ า นางต้ อ งควบคุ ม
อาหารการกิ น ทุ ก วัน ต้ อ งเคลื่ อ นไหวออกก าลัง กายตามที่
กาหนด

หากบอกว่าการเดินทาให้คลอดง่าย องค์จกั รพรรดิกท็ า

ตามหมอหลวงทุกอย่าง เมื่อบอกว่าให้เดินภายในห้องสามร้อย
ก้าว นางจะเดินมากหรือน้ อยกว่านี้ เพียงหนึ่ งก้าวก็มิได้ เฉินหรู
อี้เองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

ผู้อื่นมีครรภ์ล้วนกินอยู่สบาย เป็ นช่วงเวลาที่ สุขสาราญ

ได้ ท าตามใจตนที่ สุ ด ทว่ า เมื่ อ เป็ นนางกลั บ ตรงกั น ข้ า ม
เคลื่อนไหวทาอันใดล้วนเป็ นที่ จบั ตาของนางกานั ลขันที ไม่มี
ผู้ใ ดยอมผ่ อ นปรนต่ อ นางเลย...เพราะความกลัว ชนิ ดนี้ ได้
กระจายไปสู่ ทุ ก คนแล้ ว ความจริ ง มิ อ าจเรี ย กได้ ว่ า เป็ นการ
แพร่กระจายความกลัว แค่องค์จกั รพรรดิพบว่านางกานัลขันที
423
ใดมิ ก ระท าตามอย่ า งเคร่ง ครัด และผ่อ นปรนให้ ก บั เฉิ นหรูอี้
เพียงน้ อยนิด ผู้ที่ถกู ลงโทษกลับมิใช่เฉินเฟยที่ ทรงตัง้ ครรภ์เชื้อ
พระวงศ์อยู่แต่เป็ นพวกเขาเหล่าบริวารต่างหาก

ดังนั น้ เมื่อวาจาศักด์ ิ สิทธ์ ิ นี้ ได้ เอ่ ยออกมา เหล่าบริวาร

่ ชนกระนัน้ ทุกคนล้วนเบิกตาคอยจับจ้องเฉิน
ต่างก็ตื่นตัวดังไก่
หรูอี้อยู่ต ลอดเวลาจนท าให้ น างรู้สึ กเขิ น อายอย่ างยิ่ ง แม้ แต่
ลอบแคะจมูกนางก็ไม่กล้ าแล้ ว ด้ ว ยกลัว ว่ าพฤติ ก รรมอันไม่
สวยงามนี้ จะถูกบอกเล่าไปถึงพระกรรณองค์จกั รพรรดิ

การตัง้ ครรภ์ไม่ต่างอันใดกับการถูกคุมขัง แม้แต่อิสระใน

ตนเองยังไม่มี อาหารทุกมื้อต้ องมีผกั เป็ นส่วนประกอบ ทัง้ กิน
มากหรือน้ อยไปหนึ่ งคาก็มิได้ เฉินหรูอี้คิดว่าใต้ หล้าคงมีนาง
คนเดียวแล้วที่เป็ นเช่นนี้

หากมิ ใช่ เ พราะเฉิ นหรู อี้ เ กิ ดตายมาหลายครา จิ ต

วิญญาณแข็งแกร่งยิ่งจึงสามารถทนรับได้ มิเช่นนัน้ นางคงเสี ย
สติไปแล้วเป็ นแน่

นอกจากงานเลี้ยงเฉลิมพระชนมพรรษาที่เกิดเหตุไม่ใคร่
จะดีนักในครานัน้ แล้ว นางก็มิได้เข้าร่วมงานเลี้ยงในวังอีกเลย
ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ แม้แต่ประตูห้องเสือดาวนางยังมิอาจก้าว
424
ออกไปได้ วันตรุษที่ ทุกคนภายในวังต่ างยุ่งกันหัวหกก้ นขวิด
ภายในและนอกวังต่างคึกคัก สนุกสนาน ตี กลองลันฟ้ ่ า เฉินหรู
อี้กท็ าได้เพียงนัง่ มองอยู่ห่างๆ ประหนึ่ งคนเลื่อนลอย คอยฟั ง
เสียงบุปผาบานผการ่วง นัง่ มองเมฆคล้อยลอยตา่ เท่านัน้ ...

หากเป็ นความต้ องการของตัวนางเองมันก็คือความสุข

อย่างหนึ่ ง แต่หากเป็ นเรื่องจาใจนัน้ คงกล่าวได้เพียงว่าเป็ นการ
ทรมานยิ่ง

ในที่สดุ ชีวิตอันขมขื่นของนางก็ฝ่าฟันจนมาถึงเดือนสาม
เฉินหรูอี้ตงั ้ ครรภ์มาสิบเดือนแล้วและได้คลอดพระโอรสออกมา
ตามที่ปรารถนาไว้

มารดาและบุต รต่ า งปลอดภัย ผู้ที่ ถ อนหายใจอย่ า งโล่

งอกนัน้ มิได้มีเพียงเซียวเหยี่ยนที่รออยู่ด้านนอก แค่ได้ยินเสียง
ร้อ งโหยหวนของเฉิ นหรูอี้ ก็เ สี ย ขวัญ จนแทบจะปั ส สาวะราด
ใบหน้ าทัง้ เขียวทัง้ ม่วงทาให้คนมิอาจทนมองได้คนเดียวเท่านัน้
ยังมีบริวารทัวทั่ ง้ ห้องเสือดาวที่ หวั ใจอันหวาดผวานัน้ สามารถ
ย้อนกลับลงไปที่ ท้องได้แล้ว วันเวลาที่ แสนทรมานเหล่านี้ คง
มิได้มีเพียงเฉินเฟยเท่านัน้ ที่ ร้สู ึก มารดามันเถอะ พวกเขากลับ
ทรมานยิ่งกว่า ทาอันใดล้วนถูกลงทัณฑ์ทงั ้ สิ้น หากปรนนิบัติ

425
อย่างดี กเ็ พี ยงเสมอตัว แต่ ถ้าผิดพลาดแค่ เล็กน้ อยจักต้ องถูก
โบยยี่สิบไม้เป็ นอย่างตา่ พวกเขานัน้ ทนมาพอแล้วจริงๆ

ความจริงเหล่ าขุนนางในราชสานั กที่ อยู่ไปไม่ไกลจาก

ห้องเสือดาวก็เริ่มที่จะเคลื่อนไหวอีกครังแล้
้ ว

กระทังระยะเวลาการพั
่ กฟื้ นของเฉินหรูอี้ได้ผ่านไป พิธี
แต่ งตัง้ หวงโฮ่ วก็จะมาถึงแล้ว เหล่าขุนนางต่ างโยนฟื นสุมไฟ
ร่วมใจกันถวายฎีกาขอร้องให้หวงโฮ่วกลับตาหนักเจาหยางเพื่อ
เป็ นประมุขของวังหลังอีกครังหนึ
้ ่ง

สาหรับพระทัยขององค์จกั รพรรดินัน้ ทรงปรารถนาให้

พระองค์และเฉินหรูอี้อยู่ด้วยกันในห้ องเสื อดาวไปชัวชี
่ วิต มิ
ต้องมาสนใจวังหลังก้นสุนัขอันใดนัน้ อีก

ทว่ าความคิดก็ยงั คงเป็ นเพี ยงความคิด ความจริงไม่มี

เหตุผลใดที่ จกั รพรรดิและหวงโฮ่วแห่งต้ าจิ้นจักต้ องหลบซ่ อน
ตัวอยู่ด้วยกันคล้ายกระทาความผิดเช่นนัน้ เขาสามารถพานัก
อยู่ ใ นห้ อ งเสื อ ดาวอย่ า งมิ ส นใต้ ห ล้ า จะคิ ด เช่ น ใด อย่ า งไรก็
สามารถบริหารราชกิจได้ แต่หากเฉินหรูอี้อยู่ที่นี้ด้วยกันกับเขา
การดูแลจัดการวังหลังย่อมไม่เป็ นผล อาจทาให้พระราชวังต้อง

426
วุ่นวายขึ้นมาอีกครา และเขาไม่อาจคานึ งถึงแต่ตวั เอง แต่ต้อง
คิดถึงชื่อเสียงของเฉินหรูอี้ด้วย

เกี ยรติของสนมรักกับหวงโฮ่วนั น้ มิได้เป็ นเช่ นเดี ยวกัน

สิ่งที่ ต้องรับผิดชอบก็แตกต่ างกัน คนทัวหล้
่ าล้วนคอยมองอยู่
เขามิอาจไม่สนใจได้

นที่สดุ เซียวเหยี่ยนก็ตดั สินใจได้แล้ว หลังจากการแต่งตัง้

หวงโฮ่วผ่านไปก็ถ่วงเวลาไปอีกครึ่งเดือนกว่า ใช้วาจาที่ไพเราะ
ว่าต้ องมีเวลาในการทาความสะอาดและตกแต่ งตาหนั กเจาห
ยางใหม่

บริ ว ารในต าหนั ก เจาหยางคิ ด ในใจว่ า พวกเขาเป็ นผู้

บริสทุ ธ์ ิ

พวกเขาท าความสะอาดต าหนั ก อยู่ ทุ ก วัน อี ก อย่ า ง

กรมวัง ก็ไ ด้ ส่ ง คนมาตกแต่ ง ต าหนั ก ใหม่ ต ัง้ แต่ ก่ อ นจะมี พิ ธี
แต่งตัง้ หวงโฮ่วเสี ยอี ก ทุกวันล้วนเตรียมการอย่างแข็งขันเพื่อ
ต้ อนรับหวงโฮ่วพระองค์ใหม่ หลังจากที่ ต่งหวงโฮ่วสวรรคตไป
ห้ องที่ พ ระองค์ประทับ อยู่นั น้ ก็ได้ ซ่อมแซมสร้างใหม่ ท งั ้ หมด
จากสองห้ องก็ทุบเป็ นห้ องเดี ยวจึงกลายเป็ นห้ องที่ ทงั ้ ใหญ่ ทงั ้
กว้าง เลิศหรูเหมาะสมกับตาแหน่ งหวงโฮ่วยิ่งนัก
427
 เหล่าขุนนางมิใช่ไม่ทราบแต่เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงผ่อน
ปรนลงแล้ ว พวกเขาก็มิรีบร้อนบีบบังคับอี ก พวกเขายอมให้
เวลาและพืน้ ที่ให้องค์จกั รพรรดิได้หายใจอย่างมีเมตตาจิต

กลางเดื อนห้ า เฉินหรูอี้จึงย้ายมาพานั กที่ ตาหนั กเจาห

ยาง ผูท้ ี่ติดตามนางมานัน้ นอกจากหลินหลังและนางกานัลขันที
ที่ คอยรับใช้ในห้องเสือดาวแล้วยังมีบริวารที่เคยรับใช้พระสนม
รักขององค์จกั รพรรดิในตาหนักหย่งเล่ออีกสิบคน แน่ นอนว่าผู้
ที่ กลับพระราชวังพร้อมกับเฉินหรูอี้ยงั มีเซี ยวเหยี่ยนจักรพรรดิ
จางเหออีกพระองค์หนึ่ ง

การกลับตาหนั กเจาหยางของหวงโฮ่ วนั น้ เป็ นเรื่องเล็ก

องค์จกั รพรรดิกลับมาประทับที่ ตาหนั กฉางเล่ออย่างเช่ นองค์
จักรพรรดิปกติทวไปกระท
ั่ านัน้ ต่างหากจึงเป็ นสิ่งที่เหล่าขุนนาง
ให้ความสาคัญอย่างแท้จริง เหล่าขุนนางล้วนยกนิ้วชื่นชมเฉิน
หวงโฮ่ ว ที่ ส ามารถจู ง พระทัย องค์ จ ัก รพรรดิ ใ ห้ ท รงกลับ มา
ตาหนักพระองค์ได้ อย่างน้ อยก็ทรงมีอิทธิพลต่อองค์จกั รพรรดิ
มีประโยชน์ มากกว่าสนมรักหลายคนก่อนหน้ านี้ เป็ นอย่างมาก

ทุกคราที่ ไปส่งเฉินหรูอี้องค์จกั รพรรดิกไ็ ปส่งถึงตาหนัก

หย่งเล่อเสมอ ครานี้ กลับมาในฐานะหวงโฮ่วแห่งตาหนั กเจาห
ยาง องค์จกั รพรรดิกย็ งั คงมาส่งด้วยพระองค์เองเช่นเดิม
428
 ในปี นั ้น เขากับ เฉิ นหรู อี้ ไ ด้ มี ว ัน เวลาเช่ น สามี ภ รรยา
ร่วมกันอย่ างมากมายนั บไม่ถ้วน เมื่อได้ มาที่ นี่อีกครัง้ แม้ใน
ตาหนั กจะมีการเปลี่ยนบุปผาบางชนิดเป็ นแบบที่ ต่งหวงโฮ่วช
อบ ต าหนั ก ก็มี ก ารซ่ อ มแซมต่ อ เติ ม อยู่ ถึ ง สองครัง้ จึ ง มิ ใ คร่
เหมือนเดิมนัก แต่ตลอดทางที่ เดินเข้ามา ภาพความทรงจาทุก
อย่างก็ได้ผดุ ขึ้นมาในหัวของเขา กระทังขอบตาร้ ่ อนผ่าวด้วย
ความตื้นตัน เขาจึงเข้าไปกอดเฉินหรูอี้ไว้ ประทับจุมพิตลงไปที่
ต้นคอนางอย่างอดใจไม่ไหว โดยยังมิทนั ไล่บริวารออกไปหมด
ด้วยซา้

แปลกมาก ยามนี้ เฉินหรูอี้อยู่ในร่างเฉินจี๋ เสี ยง แต่ เขา

กลับเห็นเป็ นใบหน้ าของเฉินหรูอี้เมื่อคราแรกนัน้

“หรูอี้...”

เซียวเหยี่ยนแววตาเคลิบเคลิ้ม ยังมิทนั เอ่ยจบคาก็ได้ยิน

ขันที ด้านนอกร้องขึ้นว่า “ไท่ โฮ่ วทรงประชวร ขอเชิญฝ่ าบาท
เสด็จไปเยี่ยมอาการสักครา”

เซียวเหยี่ยนพลันรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาทันที นี่ คือเหตุผล

หลักที่ เขามิอยากกลับมาอยู่ที่ตาหนัก ห้องเสือดาวของเขานัน้
ช่างเป็ นอิสระ สิบวันหรือครึ่งเดือนก็ไปเยี่ยมที่ตาหนักเหรินโซ่ว
429
สักครา กลับมาวังหลังครัง้ นี้ เหล่าขุนนางอาจจะละเว้นเขา แต่
ไท่โฮ่วคงมิอาจอยู่อย่างสงบ สองสามวันมิได้ก่อเรื่องอันใดล้วน
รู้สึ กคัน ตามเนื้ อตัว เพี ย งแต่ เ ขาไม่คิ ด ว่ าไท่ โ ฮ่ ว จะใจร้อนถึ ง
เพี ยงนี้ ขาเขาก้ าวเข้ ามาเพี ยงหนึ่ งข้าง อี กข้างยังมิทนั ได้ พ้น
ประตู นางไม่ให้แม้แต่เวลาพักหายใจด้วยซา้

ร้ายกาจ มารดามันเถอะ ร้ายกาจอย่างที่สดุ !

430
 227 คลื่ น ลู ก หนึ่ ง ยัง มิ ท ัน สงบ คลื่ น อี ก ลู ก หนึ่ ง กลับ ซัด
สาดเข้ามา

แม้เฉินหรูอี้จะทราบว่าการหัวเราะออกมานัน้ เป็ นเรื่องที่

มิสมควร แต่ เมื่อเห็นอารมณ์ รกั ลึกซึ้ง คล้ายจะควักหัวใจและ
เครื่องในออกมาของเขาเมื่อครู่เปลี่ยนเป็ นบิดเบ้ดงลู
ั ่ กทู่โต้วถูก
ลมพัดจนแห้ง ริมฝี ปากนางจึงหยักโค้งขึ้นอย่างอดมิได้ ขบขัน
เสียจนลาไส้ในท้องขมวดเกร็งไปหมด

เซียวเหยี่ยนรูส้ ึกราคาญใจยิ่ง ครันเห็ ้ นใบหน้ าขบขันของ

เฉิ นหรูอี้ ก็ถ ลึ ง นั ย น์ ต าหงส์ คู่ นั ้น ขึ้ น ทัน ที แต่ เ ขายัง มิ ท ัน ได้
บัน ดาลโทสะออกมา เฉินหรูอี้ก็ก ระโจนเข้ า หาเขาราวคนไร้
กระดูก นางบดเบียดเข้าไปในอ้ อมอกพร้อมทัง้ กอดเอวเขาไว้
แน่ น เอ่ ย น้ า เสี ย งกดต่ า แฝงแววเกี ย จคร้ า นแต่ เ อาใจว่ า
“ตาหนักเหรินโซ่ว...ครานี้ มีอนั ใดอีกเล่า? ”

พวกเขาทัง้ สองอิงแอบแนบชิดกันอยู่ในห้องเสือดาวมา
เกือบหนึ่ งปี หากบอกว่าพูดคุยกันได้ทุกเรื่องอย่างไม่ปิดบังนัน้
ก็ออกจะเกิน ความจริง อยู่บ้าง แต่ หากมิใช่ ว าจาที่ ล ้าเส้ น กัน
จนเกินไปล้วนสามารถเอ่ยออกมาอย่างไร้กงั วลได้ทุกเรือ่ ง

431
 โดยเฉพาะเรื่อ งแปลกประหลาดต่ า งๆ ของหลิ ว ไท่ โ ฮ่
วแห่ งตาหนั กเหรินโซ่ วที่ ทาให้เซี ยวเหยี่ยน...จะเรียกความรัก
ฉันท์มารดาบุตรก็ดีจะเรียกว่าความกตัญญูเพื่อหน้ าตาก็ได้ที่มี
อยู่น้อยนิดนั น้ ถูกบันทอนไปหมดจนไม่
่ เหลือแม้เพี ยงเส้ นขน
หากได้ ยินคาว่ าเหริน คาว่าโซ่ ว เพี ยงไม่กี่คาก็พลันรู้สึกปวด
ศีรษะขึน้ มาโดยพลัน

แม้นจะเป็ นเช่นนัน้ แต่เซียวเหยี่ยนก็มิได้คิดจะสังหารไท่

่
โฮ่ ว อาจกล่าวว่าเป็ นการหาเรื่องใส่ ตวั แต่ เฉินหรูอี้กลับรู้สึก
สนิทใจกับเขามากขึน้ ไปอีก

หากเขาเป็ นจักรพรรดิที่โหดร้ายไม่เห็นชีวิตคนเป็ นเรื่อง

สาคัญ แม้แต่สตรีที่ได้ชื่อว่าเป็ นมารดายังลงมือสังหารได้ เกรง
ว่าต่ อให้ เขาดี กบั นางเพี ยงใด นางก็ยงั คงหวาดกลัวจนมิกล้ า
มอบใจให้เขาเป็ นแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินหรูอี้พลันรู้สึกขึ้นมาจริงๆ ว่าตนนัน้

ช่างโชคดีเหลือเกิน เป็ นแมวตาบอดที่พบเข้ากับหนูตาย นางถึง
ได้ พ บกับ คนที่ ปฏิบ ตั ิ ต่ อนางดังเป็
่ นสมบัติ ล ้าค่ า จักรพรรดิ ผู้
เป็ นดัง่ ไข่ มุ ก ในมื อ นาง แม้ น อารมณ์ แ ปรปรวนไปบ้ า ง ทัง้
ชมชอบคิดเหลวไหลวกไปวนมา แต่เนื้ อแท้ภายในนัน้ ดียิ่ง เป็ น
ผูท้ ี่มีจิตใจเมตตาผูห้ นึ่ ง
432
 ่ มไปว่าเมื่อครู่
หัวใจนางพลันหวานลา้ ดุจน้ าผึ้ง กระทังลื
ตนขบขันเขามากเพียงใด นางจึงยิ่งกอดเขาแน่ นขึ้นและจุมพิต
ที่คางของเขาด้วยความรักใคร่

แต่ ค รานี้ เ ซี ย วเหยี่ ย นกลับ เบ้ป ากตน มารดามัน เถอะ

สตรีนางนี้ ขบขันเขาแล้วก็ส่งถุงลูกกวาดมาให้

อย่ า งไรเล่ า คิ ด ว่ า เขาเป็ นบุ รุ ษ ผู้ลุ่ ม หลงในกามาจึ ง

เลือกใช้วิธีนี้มาเอาใจเขางัน้ หรือ? !

“จะเป็ นอันใดได้ แค่กระโดดออกมาก่อกวนผูค้ นเท่านัน้ !

” เขาเหลือบมองนาง เอ่ยออกมาอย่างไร้โทสะ

กล่าวไปแล้วเซียวเหยี่ยนก็ร้สู ึกนับถือจริงๆ หลิวไท่โฮ่วส

ตรีเฒ่าคงมิยอมโดดเดี่ยวแต่ผ้เู ดียว สุขภาพไม่ดีเช่นนัน้ เช่ นนี้
หัวใจ ตับ ไต ปอดล้วนยกมาพูดจนหมด ครานี้ ไม่ทราบว่าเกิด
ปัญหาขึน้ ที่ใดอีก

นี่ คือเหตุผลหลักที่เขามิอยากกลับมาที่วงั หลัง!

ความกตัญญูก้นสุนัขอันใดกัน!

433
 เพราะหลิวไท่ โฮ่วดื้อดึงสร้างเรื่องอยู่ไม่ยอมหยุด ทาให้
เขาอายุสนั ้ ลงไปถึงสิบปี มารดามันเถอะ พบกันคราใดล้วนต้อง
มีโทสะ ไม่พบก็ยงั มีโทสะ แม้แต่คิดเขายังรู้สึกอยากอาเจียนจน
ทนไม่ไหว

ในอดีตที่จกั รพรรดิพระองค์ก่อนยังมีพระชนม์ชีพอยู่ เขา

ยังคิดว่านางแค่เพียงปกป้ องตนเองและคนใกล้ชิดเท่านัน้ อย่าง
น้ อ ยความคิ ด และวิ ธี ก ารจัด การต่ า งๆ ก็ย งั เป็ นเพี ย งสตรี ที่
ฉลาดในการวางแผนธรรมดาผู้ห นึ่ ง ผู้ใ ดจะคาดคิ ด ว่ า เมื่ อ
จักรพรรดิพระองค์ก่อนสวรรคตไป นางจะเปลี่ยนเป็ นร้ายกาจ
ประหนึ่ งได้ค้นพบโลกใหม่เช่นนี้

เฉินหรูอี้กลับมิรู้สึกขบขันสักนิด นางนั บนิ้วคาดการณ์

ตามเวลาที่ ซู อิ๋ ง ได้ บ อกกล่ า วไว้ ช่ ว งเวลาที่ ไ ท่ โ ฮ่ ว และองค์
จักรพรรดิจะคืนดีกนั นัน้ ได้ใกล้เข้ามาแล้ว

“นั น่ ก็ไม่แน่ ” นางส่ งเสี ยงขบขัน แววตางดงามดุจแพร

ไหม

เซี ยวเหยี่ ยนมิอาจไม่ยอมรับว่าตัง้ แต่ ที่เฉินหรูอี้คลอด

บุตรแล้วนั น้ กลับงดงามยิ่งขึ้น ยกมือก้าวเท้ าล้วนแฝงไปด้ วย
ความงามอย่างบอกไม่ถกู โทสะของเขาจึงค่อยๆ มอดดับไป
434
 “วิธีการเช่นนัน้ แม้นเรามิราคาญใจ คาดว่าไท่ โฮ่วเองก็
คงใช้ จ นทนไม่ ไ หวแล้ ว พระองค์ฉ ลาด ไม่ แ น่ ว่ า อาจเปลี่ ย น
วิธีการก็เป็ นได้”

เซี ยวเหยี่ยนแค่นเสียงขึ้นจมูกคราหนึ่ งอย่างไม่เห็นด้วย

ยื่นมือออกไปจับที่ ใบหน้ านาง ปากยังมิทนั ได้อ้าเอ่ย เสี ยงยังมิ
ทันได้เปล่งออกมาก็ถกู เฉินหรูอี้กล่าวตัดบทขึน้ มาก่อนว่า

“...โอ้ย ห้ามลงไม้ลงมือกับข้านะ แป้ งบนหน้ าข้า” เฉินหรู

อี้ ปล่อยมือจากเอวเขา รีบร่นถอยหลังไปในระยะที่ ปลอดภัย
ถลึงตาจ้องมองเขา “เครือ่ งประทินผิวเลือนแล้วจะไม่น่าดู”

“หรูอี้เป็ นเช่นไรก็งดงามทัง้ สิ้น”

วาจานี้ กล่าวออกมาแล้ว แม้แต่เซียวเหยี่ยนยังต้องตกใจ

ปากขี้ประจบของเขาปกติมกั เอ่ยคาหวานทัง้ ยังลื่นไหล

ยิ่ ง จนท าให้ ค วามเคยชิน ชนิ ดนี้ ซึมเข้ าไปสู่วิญญาณเขาแล้ ว
มารดามันเถอะ เขายังจาได้ว่าเมื่อครู่ตนทัง้ มีโทสะทัง้ ขบขัน จึง
คิดจะหยอกเย้านางสักสองคา หากยังมิเข้าใจก็จะได้สงสอนสั ั่ ก
หน่ อยว่ามิให้ใช้แผนสาวงามกับเขาในยามที่ เขากาลังหงุดหงิด
อารมณ์ไม่ดี

435
 ประการที่หนึ่ งหากแผนสาเร็จ เมื่อย้อนคิดไปเขามักรู้สึก
ว่าตนเป็ นพวกลุ่มหลงในกามา ประการที่สองหากแผนสาวงาม
ล้ ม เหลว...แน่ น อนว่ า ความเป็ นไปได้ นั น้ น้ อ ยมาก รอให้ เ ขา
กลับมาอยู่ในสภาพปกติแล้วนางก็จะเริ่มทดสอบและไต่ ถาม
เขาอย่างไม่ลดละ ประสบการณ์ ที่ผ่านมาได้พิสูจน์ ให้เห็นแล้ว
ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็ นเช่นไร คนที่โชคร้ายล้วนเป็ นเขา

ทว่าในสถานการณ์ เช่นนี้ เขากลับกล่าววาจาออกไปโดย

ยังมิทนั ได้ผ่านการไตร่ตรองเสียก่อน ตัวเขาเองยังคาดไม่ถึง...
และมึนงงยิ่ง

เฉินหรูอี้ลูบคลาหน้ าตน ใบหน้ านัน้ ยิ้มแย้มดุจบุปผางาม

ก็มิปาน นางกลอกตาใส่เขาทัง้ เอ่ยกระเง้ากระงอดว่า “ปากลื่น
ลิ้นไหลยิ่ง”

เซี ยวเหยี่ยนคิดในใจอย่างเห็นด้วย ความจริงที่ นางเอ่ย

มานัน้ ยังนับว่ารักษาน้ าใจเกินไป มารดามันเถอะ เขาแทบทน
มองความประจบประแจงนี้ ของตนต่อไปอีกไม่ได้แล้ว

แน่ นอนว่าเมื่อได้เห็นรอยยิ้มดุจบุปผาของนางแล้ว การ

ประจบประแจงอันใดนัน้ ไม่นับเป็ นผายลมด้วยซา้

436
 ขอเพียงนางเบิกบานและมีรอยยิ้มทุกคราที่อยู่กบั เขา ให้
เขาทาสิ่งใดเขาล้วนยินยอมทัง้ สิ้น ความจริงก็แค่พดู วาจาที่มนั
น่ าฟังขึน้ เท่านัน้ ...มารดามันเถอะ เขายินดี เขาไปทาผิดต่อผูใ้ ด
หรือไร บอกมา!

หลังจากที่ เซี ยวเหยี่ยนย่อยสลายความแปลกใจของตน

เรียบร้อยแล้วนัน้ เขาก็ประสบความสาเร็จในการลบเลือนทุก
สิ่งอีกครัง้ หนึ่ ง

เขาเลิกคิ้วขึน้ เป็ นท่าทางที่ปกติที่สุดคล้ายว่าก่อนหน้ านี้

ไม่มีเรื่องราวใดเคยเกิดขึ้น ดังวาจาที
่ ่ เขาเอ่ยนัน้ เป็ นคาทัวไป
่
อย่าง ‘อรุณสวัสด์ ิ ’ และ ‘กินข้าวแล้วหรือ’

“ข้ากลับอยากให้ นางเปลี่ ยนแผนการใหม่เสี ยบ้าง เอา

แต่ แสร้งป่ วย นางทนได้ แต่ ข้าทนไม่ได้ แล้ ว ภายในห้ องมี แต่
กลิ่นสมุนไพรอบอวลไปหมด ทาให้คนแทบสาลักตายแล้ว”

เซียวเหยี่ยนกระทังแอบสงสั
่ ยว่าหลิวไท่โฮ่วเจตนาจะทา
ให้ เ ขาเวี ย นหัว ตาย ภายในห้ อ งไม่ มี ก ลิ่ น อายของคนสัก นิ ด
ตรงกันข้ามกลิ่นยาสมุนไพรกลับรุนแรงยิ่ง

437
 การต้ ม ยานั น้ ท าที่ ห้ อ งโอสถแล้ ว ค่ อ ยส่ ง ไปยัง ต าหนั ก
ต่ างๆ มิได้ ต้มในห้ องของหลิวไท่ โฮ่ วในตาหนั กเหรินโซ่ วเสี ย
หน่ อย เขาบอกได้เพียงคาเดียวว่ากลิ่นนั น้ มันเหม็นเหลือเกิน
ท าให้ เ ขาดมไปเพี ย งหนึ่ งครัง้ ก็มิ ส ามารถกิ น ข้ า วได้ อ ยู่ เ ป็ น
วัน ในอดีตคราที่ พกั ในห้องเสือดาวเขายังสามารถหาเหตุผล
เพื่อผลัดวันไปได้ อาจไปเยี่ ยมบ้างบางครา แต่ กใ็ ห้ เฉินฮวาย
เตรียมขันที ไว้คอยไปแจ้งเรื่องด่วนด้านการทหารให้เขาเร่งไป
จัดการ

เขากลับ ยิ น ยอมให้ ไ ท่ โ ฮ่ ว เปลี่ ย นวิ ธี เ สี ย ที เปลี่ ย นกล

อุบายให้เขาได้ชื่นชมบ้าง ทัง้ สองมักจะเล่นละครที่ ต่างคนต่าง
ทราบอยู่แก่ใจใส่กนั ...เกลียดกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

“ได้แต่ หวังให้ เป็ นเช่ นหรูอี้กล่าว” เซี ยวเหยี่ ยนแทบจะ

ยกมือขึ้นพนมวอนขอต่ อสวรรค์ “หากเจ้าคาดเดาผิด คืนนี้ ...
ย่อมได้รบั การลงโทษ”

เฉินหรูอี้อึ้งงันพูดไม่ออก เกี่ยวอันใดกับนาง ผูใ้ ดบอกว่า

จะพนันกับเขาแล้วหรือ?

เจ้าจอมราคะ ยามนี้ มกั ชอบหาเหตุผลให้นางคล้อยตาม

และทาตามความคิดของเขา!
438
 “ข้ามิได้พดู ...”

วาจาเพิ่ ง กล่ าวออกไป เซี่ ย วเหยี่ ย นกลับท าดังม

่ ิ ได้ ยิน
นางเอ่ ย ก้ า วเท้ า ออกไปจากต าหนั ก เจาหยางโดยมิ ห ัน หลัง
กลับมาอีก แม้แต่ส่งยังมิให้นางไปส่ง

เฉินหรูอี้ “......”

บทสรุปคือหากองค์จกั รพรรดิมิถกู ไท่ โฮ่วยัวโทสะนางก็

่
ต้องถูกพระองค์ทรมานงัน้ หรือ?

ช่างเป็ นการแลกเปลี่ยนที่แปลกประหลาดดีแท้!

เฉิ นหรูอี้ ชิ น กับ ความคิ ด อัน แปลกประหลาดขององค์

จักรพรรดิเสี ยแล้ว ตัง้ แต่ ที่นางคลอดบุตรเขาก็มิเคยหยุดพัก
เลย นางเพี ย งตกตะลึ ง ในความคิ ด อัน เต็ ม ไปด้ ว ยเหตุ ผ ล
เช่ นนั น้ ของพระองค์ ส่ วนเรื่องความดื้อดึงเป็ นสิ่งที่ พระองค์มี
อย่างมหาศาลมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว...

ตอนที่ น างเข้ า มาในต าหนั ก เจาหยางพร้ อ มกับ องค์

จักรพรรดินัน้ ก็มิได้มีความรูส้ ึกอันใดเท่าไหร่นัก อาจเพราะองค์
จักรพรรดิทรงตื่นเต้นมาก ทรงรัดเอวนางแน่ นจนนางเจ็บร้าว

439
ไปหมด ทาให้ความสนใจพุ่งไปที่เอวซึ่งกาลังจะถูกรัดจนกระดูก
สลายจึงมิได้คิดเรือ่ งอื่นมากนัก

ยามนี้ ภายในห้ องเหลือเพียงนาง แม้แต่นางกานัลขันที ก็

ถูกองค์จกั รพรรดิไล่ออกไปนานแล้ว นางยืนอยู่เช่นนัน้ สังเกต
ไปโดยรอบ ช่ างแตกต่ างกับตาหนั กเจาหยางที่ นางเคยอยู่ไป
มากเหลือเกิน อย่างน้ อยก็หรูหรากว่าคราที่นางอยู่ เครื่องเรือน
ที่ จดั ตกแต่ง ของประดับเล็กๆ น้ อยๆ ล้วนเป็ นสิ่งของลา้ ค่าหา
ยาก คิดว่าคงนาของที่ดีที่สุดในพระคลังมาจัดวางไว้จนสิ้นเป็ น
แน่

ว่าไปแล้วสตรีในวังหลังที่ ได้รบั การโปรดปรานกับมิได้

รับการโปรดปรานนัน้ ช่างแตกต่างกันราวฟ้ ากับดิน

โดยเฉพาะเฉิ นหรูอี้ นางสามารถบอกกล่ า วเรื่ อ งนี้ ไ ด้

อย่างเต็มปาก เพราะการเปรียบเที ยบต่ างๆ เหล่านี้ นางล้วน
เคยเผชิญมาแล้วทัง้ สิ้น

เดิมนางคิดว่าตาหนั กก็เป็ นเพี ยงสถานที่ พานั กเท่ านั น้

อย่างมากก็เป็ นเพียงสัญลักษณ์ ของตาแหน่ งฐานะ นางคงมิได้
รู้สึกอาลัยอันใดต่ อตาหนั กเจาหยาง ทว่าวันนี้ นางได้ กลับมา

440
เป็ นเจ้ า ของที่ นี่ อี ก ครัง้ อารมณ์ อ ัน ซับ ซ้ อ นในใจกลับ ประทุ
ขึน้ มาอีกครา นางเข้าใจทุกอย่างแล้ว

นางพลัน ส านึ ก รู้ว่ า แท้ จ ริ ง แล้ ว ตนยัง มี ค วามรัก ให้ ก บั

ตาหนักแห่งนี้

จากต าแหน่ งหวงโฮ่ ว ตกร่ ว งไปเป็ นขัน ที พระสนม

กลายเป็ นนางกานัล สุดท้ายก็วนกลับมายังตาแหน่ งหวงโฮ่ว...

แม้แต่นางยังรู้สึกว่าสวรรค์หยิบนางขึน้ ละเล่นให้ต้องทน
ทุกข์อยู่นาน สุดท้ ายก็มอบบทสรุปอันสมบูรณ์ แบบให้ แก่นาง
ผู้ใดจะคาดคิดว่าซูอิ๋งกลับโผล่ขึ้นมาใช้ไม้ทุบตี นางจนตื่ นจาก
ความฝันอันสวยงาม

มารดามันเถอะ นี่ มิใช่ตอนจบ นางยังต้องกลายเป็ นขันที

ที่นางไม่อยากจะเป็ นมากที่สดุ

เมื่ อ ถึ ง เวลานี้ หากมี ผู้ใ ดบอกนางว่ า สวรรค์มิ ไ ด้ ก ลัน่

แกล้งนาง นางต้องมีเรือ่ งกับคนผูน้ ัน้ แน่ !

ไม่ว่าผู้ใดเห็นล้วนต้ องบอกว่านี่ คือชี วิตที่ สมบูรณ์ แบบ

แต่นางยังมิทนั ได้เบิกบานใจอย่างที่สดุ บุตรก็ยงั พูดมิได้ด้วยซา้

441
นางกลับต้องถูกคนฆ่าตายอีก แม้นครานี้ นางจะยินยอมรับดาบ
แทนองค์จกั รพรรดิแต่ผลสุดท้ายนางก็ยงั ต้องตาย!

ตายแล้ว! ตายอีก!

ไม่กลันแกล้
่ งนางจะกลันแกล้
่ งผูใ้ ดเล่า? !

เป็ นเพราะความปากพล่อยที่ ไปสาปแช่งผู้อื่นให้สูญเสี ย

ของรักไปตลอดกาลแท้ๆ! หากคิดจะชัวก็ ่ ควรชัวให้
่ ถึงที่สดุ เหตุ
ใดต้องนาตัวเองมาเกี่ยวข้อง ขุดหลุมไร้ก้นให้ตนกระโจนลงไป
นางเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

ความจริงที่ นางสาปแช่ งนั น้ มิใช่ ผ้อู ื่นแต่ เป็ นตัวนางเอง

ใช่หรือไม่? !

เฉินหรูอี้ยิ่งรู้สึกว่าการเฝ้ าตอรอกระต่ ายนัน้ เป็ นเรื่องที่

ไม่ควรกระทา ประสบการณ์ บอกนางว่า การฟื้ นคืนแต่ ละครัง้
ของนางได้ เ ปลี่ ย นเส้ น ทางชี วิ ตของคนไปแล้ ว ไม่ น้ อย
โดยเฉพาะครัง้ นัน้ ที่นางเห็นการตายของเซียวเหยี่ยนทาให้น าง
หวนคืนมาจนกระทังยามนี ่ ้ การฟื้ นคืนขององค์จกั รพรรดิมิได้
เปลี่ยนแปลงแค่ชีวิตพระองค์ แต่อาจส่งผลกระทบถึงประชาชน
นับหมื่นนับแสนในต้าจิ้นก็เป็ นได้

442
 นาง...ซูอิ๋งเป็ นเพียงตัวละครเล็กๆ ที่มิอาจสืบสกุลได้ แต่
ก็ย ากที่ จ ะกล่ า วว่ า การฟื้ นคื น มาของซู อิ๋ ง จะมิ ท าให้ เ กิ ด การ
เปลี่ยนแปลงใดๆ เลย

นางมิได้อยากเอาชีวิตไปแขวนไว้กบั โชคชะตาอันเลื่อน
ลอยที่พร้อมจะเปลี่ยนไปได้ทุกเมื่อแค่เพียงมีเรื่องเล็กๆ น้ อยๆ
เกิดขึน้

ความจริง หลายวันมานี้ น างเอาแต่ ค รุ่นคิดว่ าจะพูดให้

เซี ยวเหยี่ยนทราบได้อย่างไร อย่างน้ อยนางก็ร้สู ึ กว่า แม้นเขา
ยังคงมีความน้ อยใจและไม่เชื่อใจต่อความรักของนาง...แต่นัน่
ก็เป็ นเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยกับชีวิตของนางที่ พร้อมจะหายไป
ได้ตลอดเวลา แต่เรื่องใหญ่อนั ใดเขาก็ยงั เลือกที่ จะเชื่อนางอยู่
เช่นเดิม

โดยเฉพาะเรื่องใหญ่อย่างการลอบสังหารองค์จกั รพรรดิ
ระหว่างเสด็จประพาส แต่ให้เป็ นเพียงความสงสัยเล็กๆ ก็มิอาจ
ปล่อยผ่านไปโดยง่าย

มี ปั ญ หาอยู่ เ พี ย งสองอย่ า ง หนึ่ งคื อ การหาเวลาที่

เหมาะสมเพื่ อ อธิ บ ายให้ เ ขาฟั ง สองคื อ จะต้ อ งไปบอกกล่ า ว
ต่อ ซูอิ๋งก่อน อย่างไรตอนนัน้ นางก็รบั ปากว่าจะไม่บอก
443
ฐานะของซู อิ๋ ง ในเมื่ อ นางเปลี่ ย นความคิ ด กะทัน หัน ก็ต้ อ ง
อธิบายเหตุผลและบอกกล่าวกับเขาสักคา มิเช่นนัน้ จะเป็ นการ
ขายตัวเองเสียเปล่า

นางพู ด ได้ เ พี ย งว่ า คนเราล้ ว นเห็ น แก่ ต ัว แม้ แ ต่ ก ับ

ตนเองก็ยงั เห็นแก่ตวั

หากมีเพียงหนึ่ งเฉินหรูอี้และเป็ นขันที นางย่อมไม่มีทาง

ไปพบกับองค์จกั รพรรดิ ให้อบั อายขายหน้ าตน

ทว่ า บัด นี้ มี เ ฉิ นหรูอี้ ถื อ ก าเนิ ดขึ้ น ถึ ง สองคน นั น่ กลับ

แตกต่างจากเดิมยิ่งแล้ว...

เฉินหรูอี้ตดั สินใจว่า อันดับแรกควรต้ องหาเวลาไปพบ

กับซูอิ๋งเพื่อพูดคุยก่อน นางทราบอุปนิสัยของตนดี แม้นจะรัก
ในศักด์ ิ ศรี จึง มิอยากเผชิญหน้ ากับเซี ยวเหยี่ ยน แต่ เรื่องมิได้
เกี่ ยวพันแค่เพี ยงชี วิตนาง บุตรชายของพวกนางมิอาจทนรับ
การเปลี่ยนแปลงครังใหญ่ ้ ได้

เพื่อปกป้ องลูกแล้ว อย่าว่าแต่ ให้ เป็ นขันที น้อยหน้ าตา

สวยงามท่ า ทางอ้ อ นแอ้ น เลย แม้ น ให้ น างเป็ นขัน ที เ ฒ่ าแสน
อัปลักษณ์ นางก็จะลุกขึน้ มาปกป้ องลูกชายอย่างแน่ นอน

444
 พลังของมารดานั น้ ยิ่งใหญ่ นัก นางนั บว่าเข้ าใจวาจานี้
แล้ว

เฉินหรูอี้ยกนิ้วขึ้นนั บ ตัง้ แต่ ที่ได้ พบกับซูอิ๋งในตาหนั ก

ฉางเล่อจนถึงตอนนี้ กเ็ ป็ นเวลาเกือบครึ่งปี แล้วที่ มิได้พบกันอีก
ถึงเวลาที่ ควรพบกันแล้ว อย่างน้ อยก็ต้องพูดความคิดของนาง
ในตอนนี้ ออกไปให้ชดั เจน

ตอนนี้ เป็ นยามเที่ ยงพอดี แสดงอาทิตย์ส่องลอดเข้ามา

ทางช่องหน้ าต่ าง ภายในห้องจัดวางผลไม้สดไว้ กลิ่นหอมของ
ผลไม้จึงกาจายไปทัวห้่ อง เซียวเยี่ยนกาลังนอนกลางวันอยู่ห้อง
ด้านข้าง เป็ นช่วงเวลาที่เงียบสงบและงดงาม เฉินหรูอี้พลันรู้สึก
ว่าอนาคตนัน้ เต็มไปด้วยแสงสว่างและความหวัง

“นางกานัล” เฉินหรูอี้เอ่ยเสียงสูงเล็กน้ อย แววตางดงาม

ที่ แสนเด็ดเดี่ยวนัน้ ทาให้หลินหลังที่ เดินเข้ามาอดตกตะลึงไป
มิได้

“ครานี้ ได้เข้าวังเสียที เราไปเดินเล่นที่อทุ ยานหลวงเถิด”

แน่ นอนว่าเป้ าหมายของนางคือสวนพฤกษาเพื่อดูว่าซูอิ๋งได้ทิ้ง
ข้อความอันใดไว้หรือไม่ สุดท้ ายตัดสินใจว่าจะบอกให้ เขามา
พบกันสักหน่ อย หากสามารถพบกันตามลาพังได้ยิ่งเป็ นการดี
445
 หลินหลังอยู่ในวังมาสิบกว่าปี แม้นต่อมาจะถูกย้ายไปที่
ห้องเสือดาว แต่ข่าวคราวในวังก็มิอาจเล็ดรอดจากหูนางไปได้
ทว่านางคงมิรนหาที่ด้วยการพูดถึงเรื่องในอดีตเรื่องเฉินจี๋เสียง
ได้เข้าวังมาเพื่อคัดเลือกสาวงาม ทัง้ ระหว่างที่กาลังชมมวลผกา
อยู่นัน้ ก็ได้ ถกู องค์จกั รพรรดิรบั สังให้
่ คนยกเกี้ยวหามออกไป
ส่งคืนยังจวนตระกูลเฉิน

กฎของนางคือนายว่าอย่างไรก็ย่อมต้องเป็ นเช่นนัน้ ต่อ

ให้ เจ้านายที่ คลุกคลี แนบชิดกับองค์จกั รพรรดิมานานกระทัง่
คลอดบุตรออกมาแล้วบอกนางว่าตนยังเป็ นสตรีผ้รู กั ษาตนดุจ
หยกงาม นางก็เชื่อ

นางเชื่อ!

เฉิ นหรูอี้ พูด ไปแล้ ว ก็ก ระท าทัน ที นางยกเท้ า ก้ า วเดิ น

ออกจากตาหนั กโดยมี หลิน หลังติดตามไป ไม่รอแม้แต่ เ กี้ ย ว
นางให้คนหามเกี้ยวตามไปที หลัง เมื่อตามทันแล้วนางค่อยขึ้น
นัง่

ผู้ทราบเรื่องราวย่ อมรู้ว่ าเจ้านายของนางเคยต้ องเสี ย

เกียรติในอุทยานหลวง ยามนี้ จึงเร่งรีบไปขีดเส้นอาณาเขตดุจ
สุนัขที่ปัสสาวะสร้างอาณาจักรตน ผูไ้ ม่ทราบเรื่องราวอาจคิดว่า
446
เฉิ นหรูอี้ รี บ ไปเกิ ด ก็เ ป็ นได้ หลิ น หลัง เดิ น ตามหลัง เฉิ นหรูอี้
อย่างเคารพนบน้ อม เพิ่งจะก้าวเท้าพ้นประตูตาหนั ก นางยังมิ
ทันได้พรา่ บ่นความในใจใดๆ ออกมาเลย ก็เห็นขันที ร่างผอม
ดุจไม้ไผ่ถ่อแพไม่ทราบมาจากที่ใด กระโจนเข้ามาคุกเข่าลงบน
พื้นเสียงดังพลัก่ เสียงอันแหลมสูงเที ยมฟ้ านัน้ ดังเสียจนหูของ
หลินหลังส่งเสียงวึ่งๆ

“เหนี ยงเหนี ยง มีคนจมน้ าตายที่ อุทยานหลวงพ่ะย่ะค่ะ!

”

“มีคน...จมน้าตายที่อทุ ยานหลวงพ่ะย่ะค่ะ! ”

หลินหลังคิดในใจว่า มารดามันเถอะ ผู้ใดบอกนางได้ว่า

สองประโยคนี้ แตกต่างกันเช่นไร? เหตุใดต้องเอ่ยถึงสองครัง้ ?
เพื่อแสดงถึงความตกใจอย่างหาที่สดุ มิได้ของเขาหรือ?

ใจของเฉินหรูอี้พลันเต้นระทึกขึน้ มา คิดไม่ถึงว่าคลื่นลูก
หนึ่ งยังมิทนั สงบ คลื่นอีกลูกหนึ่ งกลับซัดสาดเข้ามา

“ยามนี้ อทุ ยานหลวงวุ่นวายไปหมด มีคนบอกด้วยว่ามัน

คือ...การฆาตกรรม! ”

447
 228 โกรธแค้น

ครานี้ ไม่เพียงแค่หลินหลังที่ อ้าปากค้างพูดไม่ออก พรา่

บ่นในใจไปได้เพียงครึ่งก็เกือบจะตกใจตาย เฉินหรูอี้อึ้งงันไป
ด้วยเช่นเดียวกัน นางได้ยินเพียงเสียงวึ่งๆ ในหัว

มารดามันเถอะ ช่างบังเอิญเกินไปแล้ว ในใจนางมีเพียง

ความคิดเดียวว่า ขออย่าให้เป็ นซูอิ๋ง

หากมีจุดจบเช่นนัน้ จริง เรื่องที่ สวรรค์กลันแกล้

่ งนางคง
ชัดเจนเกินไปแล้ว...แม้นแต่ ไหนแต่ ไรนางก็ร้สู ึกว่ามันชัดเจน
มากอยู่แล้ว มิอาจตาหนิว่านางกังวลเกินเหตุหรือคิดฟุ้งซ่ าน
เพราะตลอดเวลาที่ ต ายแล้ ว ฟื้ นคื น อยู่ เ ช่ น นี้ ทุ ก เรื่ อ งราวที่
เกิดขึน้ อย่างกะทันหันมักพุ่งตรงมาที่นาง

ทว่าวันนี้ ที่นางได้กลับถึงพระราชวังก็เพิ่งนึ กขึ้นได้ว่าจะ

ไปเดินเล่นที่ อทุ ยานหลวงเพื่อหาข่าวสารที่ ซูอิ๋งอาจทิ้งไว้ให้ ยัง
มิ ท ัน ก้ า วออกจากประตู ต าหนั ก ก็ถ ูก คนใช้ ไ ม้ ตี ห ัว เสี ย แล้ ว
สาหรับนางที่ เคยชินกับเรื่องแย่ๆ หลากหลายชนิดนัน้ นางพูด
ได้หรือไม่ว่ามันเป็ นเรือ่ งธรรมชาติเหลือเกินแล้ว?

448
 “ใคร ผูใ้ ดตาย? ” เฉินหรูอี้ตื่นเต้นมากเกินไปทาให้สาลัก
น้าลายตนไปคราหนึ่ ง

ขันที ที่มารายงานมัวแต่ตกใจจนลืมเรื่องสาคัญไป จึงรีบ

พูดเสริมขึน้ อีกว่า “จากการแต่งกายแล้วคิดว่าเป็ นพระสนม ศพ
ถูกพบโดยขันทีที่ไปทาความสะอาดอุทยานพ่ะย่ะค่ะ”

ถึงแม้จะดูไร้คุณธรรมไปสักหน่ อย แต่ เมื่อได้ยินว่าคน

ตายมิใช่ขนั ทีนางก็ดีใจยิ่ง เฉินหรูอี้ค่อยๆ ถอนหายใจโล่งอก สี
หน้ าค่อยๆ กลับมาเป็ นปกติ

เพราะว่ามีขนั ทีเข้ามาขัดจังหวะ เกี้ยวจึงได้ตระเตรียมได้

ทันท่วงที เฉินหรูอี้ขึน้ นัง่ เกี้ยว เร่งรุดตรงไปที่อทุ ยานหลวง

เฉินหรูอี้นัง่ อยู่ในเกี้ยว เพียงเข้าใกล้กไ็ ด้ยินเสียงสตรีดงั

ระงม ประเดี๋ยวบอกว่าพระสนมหนิว ประเดี๋ยวบอกว่าพระสนม
เฉิง มีคนผูห้ นึ่ งบอกว่าคนที่ตายคือพระสนมหนิว ทัง้ น้าเสียงยัง
คล้ายแค้นเคืองมานาน

พระสนมหนิ วผู้ นี้ นางจ าได้ ดี เป็ นนั ก กอดท่ อ นขา

ประเดี๋ ยวกอดขาพระสนมลู่ ประเดี๋ ยวเปลี่ ยนเป็ นต่ งหวงโฮ่ ว
หลังจากที่ คนทัง้ สองตายไปก็หนั ไปกอดขาพระสนมหวังและ

449
พระสนมโหลว เพียงแต่สนมโหลวรา่ เรียนมามาก นามรองคือผู้
คงแก่เรียน จึงมิค้นุ ชินกับพฤติกรรมเช่นนี้ ของนาง ทาให้มิใคร่
สนใจนางนัก

แต่ครานัน้ ที่ ต่งหวงโฮ่วสวรรคต วังหลังขาดประมุข องค์

จักรพรรดิกม็ ิ อยากให้ หลิวไท่ โฮ่ วใช้ เรื่องนี้ มาเป็ นข้ออ้ างเพื่ อ
ควบคุมวังหลัง จึงให้สนมหวังและสนมโหลวเป็ นผู้จดั การดู แล
วัง หลัง สนมโหลวจิ ต ใจมิ ไ ด้ ฝั ก ใฝ่ ด้ า นนี้ แค่ อ ยากจะเป็ น
หน้ าต่างที่ไร้หู มิได้ยินสิ่งใดทัง้ สิ้น และใช้เวลาในการอ่านตารา
เท่ านัน้ เรื่องน้ อยใหญ่ภายในวังอาจเรียกได้ว่าตกอยู่ในความ
รับผิดชอบของพระสนมหวังคนเดียว อีกอย่างสนมหวังชมชอบ
ผูท้ ี่สอพลอประจบเอาใจอย่างไม่คิดชีวิตเช่นสนมหนิวเป็ นที่ สุด
จึ ง เจตนาสร้ า งนางเป็ นแบบอย่ า งให้ พ ระสนมอื่ น ในวั ง
ลอกเลียนแบบและเชื่ อฟั งตน ดังนัน้ สนมหวังจึงปฏิบตั ิ และใช้
งานสนมหนิวด้วยดีเสมอมา

ประจวบกับที่หลิวไท่โฮ่วได้สงั หารเซียวเสี่ยวอวี้ จึงวิวาท

กับองค์จกั รพรรดิจนถูกกักบริเวณอยู่ในตาหนักเหรินโซ่ว

ตัง้ แต่ พระสนมลู่สิ้นไป หลิวไท่โฮ่วก็เป็ นผู้ดแู ลองค์หญิง

หย่งเจียมาตลอด แต่เมื่อหลิวไท่โฮ่ว...พูดให้ไพเราะคือพักรักษา
พระวรกาย ความจริ ง ทุ ก คนล้ ว นทราบว่ า ทรงแตกหัก องค์
450
จักรพรรดิเพราะการฆ่าเซี ยวเสี่ยวอวี้ที่เป็ นดังสมบั
่ ติลา้ ค่าทาง
จิตใจของพระองค์ องค์จกั รพรรดิทรงกริ้วมากจึงได้ลงโทษถึง
เพียงนี้

ภายใต้สถานการณ์ เช่นนี้ อย่าว่าแต่หลิวไท่โฮ่วจะทรงมี

พระทัยเลี้ยงดูองค์หญิงผู้เป็ นธิดาของจักรพรรดิหรือไม่ ต่ อให้
พระองค์อยาก องค์จกั รพรรดิกค็ งมิยอม

ยามนัน้ เมื่อมีข่าวแพร่ออกมา พระสนมหวังจึงเสนอก่อน

ใครว่าให้สนมหนิวเป็ นผูด้ แู ลองค์หญิง

วัง หลัง ของจัก รพรรดิ จ างเหอมี ค นไม่ ม าก อี ก ทัง้ ยัง

ตระหนี่ ยศตาแหน่ ง สนมรักที่ พระองค์โปรดปรานล้ วนยกยอ
เชิญชูขึ้นที่ สูง ทว่ าพระสนมในวังหลังที่ ไม่มีผ้ใู ดรักและโปรด
ปรานนั ้ น คงไม่ มี โ ชควาสนา แม้ แ ต่ วั น ตรุ ษ ยั ง ไม่ มี ก าร
พระราชทานสิ่ ง ใดให้ เ ลย ยิ่ ง มิ ต้ อ งพูด ถึ ง เรื่ อ งน่ า ยิ น ดี อ ย่ า ง
ตาแหน่ งในราชวงศ์ แม้แต่ฝันก็ยงั ไม่มีผใู้ ดกล้า

หากเปรียบเที ยบกับทัง้ หมด ฐานะของพระสนมหนิวก็

มิได้ตา่ ต้อย ทัง้ นางยังเป็ นผู้ร้จู กั จานรรจา นางไม่ฝักใฝ่ ฝ่ ายใด
ทัง้ ร่าเริงสดใส องค์จกั รพรรดิก็มิได้ มีอคติอนั ใดต่ อนาง เมื่อ
พระสนมหวังเสนอมาเช่นนัน้ จึงได้ทรงเห็นด้วย
451
 เฉินหรูอี้พานั กที่ ห้องเสือดาว แต่ เรื่องในวังนางก็ทราบ
อยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อมีองค์หญิงหย่งเจียที่ เป็ นดังเสาเข็
่ ม
ใหญ่นัน้ ทาให้ตาแหน่ งของพระสนมหนิวภายในวังมันคงย ่ ิ่ งขึ้น
เพื่อแสดงความขอบคุณ นางจึงปฏิบตั ิ ตวั อย่ างดี ยิ่ง ทาสิ่งใด
ล้ ว นมิ ก ล้ า ชัก ช้ า ทุ่ ม เทแรงกายแรงใจกอดขาสนมหวัง ไว้ ไม่
ยอมปล่ อ ย สนมหวัง บอกให้ ไ ปทิ ศ ตะวัน ออกนางก็จ ะไปทิ ศ
ตะวันออก บอกว่าพระจันทร์เป็ นสี่ เหลี่ยม นางคงร้องเสริมว่า
มุมเหลี่ยมทัง้ สี่นัน้ ช่างพอเหมาะและสวยงามยิ่ง

ผู้ใดจะคาดคิดว่านางจะจมน้ าตายกะทัน หันเช่ นนี้ แต่

บรรดาพระสนมที่พดู กันระงมกลับชี้ไปที่พระสนมเฉิง... เฉิงฉาย
เหริน

เฉินหรูอี้ปวดศีรษะขึน้ มาทันที

ในวังนัน้ แปดร้อยปี จึงจะมีการแต่งตัง้ บรรดาศักด์ ิ สกั ครัง้

ตาแหน่ งฉายเหรินในวังน้ อยจนยกนิ้วนับได้ โดยเฉพาะแซ่เฉิง
...

เห็นชัดว่าคือเฉิงถาวฝาแฝดผูน้ ้ องในคราที่นางฟื้ นคืนมา

ในร่างเจียงเหมย

452
 เมื่อคิดถึงเฉิงถาว เฉินหรูอี้ไม่เพียงแต่ ปวดศีรษะ หัวใจ
เครือ่ งในตับปอดล้วนรูส้ ึกเจ็บขึน้ มา

คราที่ น างเป็ นเจี ย งเหมยนั ้น พี่ น้ อ งฝาแฝดสกุล เฉิ งก็

ช่วยเหลือนางไว้ไม่น้อย แม้ว่าเฉิงผิงจะถูกสวี๋จิ่งฆ่าปิดปาก แต่
เฉิงถาวกลับลากขาสตรีสกุลต่งออกมาในเวลาที่ สาคัญได้ ครัน้
มาอยู่ตาหนักหย่งเล่อจึงเห็นนางเป็ นที่พึ่งเดียว

โลหิตคังในสมองเป็
่ นสาเหตุที่ทาให้นางตาย และอาการ
โลหิต คังนี
่ ้ ก็เ กิด จากเจี ย งเหมยตัว จริง ทะเลาะกับ เฉิงถาวจน
เผลอผลักนางล้มด้วยอารมณ์โกรธ

เจียงเหมยตายแล้ว เรื่องในอดีตเหล่านัน้ มีแต่เฉิงถาวที่

ทราบ นางทัง้ รู้สึกผิดและหวาดกลัว นางดังคนส ่ ิ้ นหวัง ทุกคืน
ล้วนฝันร้าย กลัวว่าพรุ่งนี้ ที่ตื่นขึ้นมาจะถูกองค์จกั รพรรดิจบั ตัว
ออกมาโบยจนตาย

เมื่อสถานการณ์ เป็ นเช่ นนี้ นานเข้า แม้นเวลาจะผ่านไป

แต่ เมฆหมอกในจิตใจกลับมิเลือนหาย คนผู้หนึ่ งได้เปลี่ ยนไป
ราวกับเป็ นคนละคน นางเคร่งขรึมขึ้น และระแวดระวังตนมัก
รักษาระยะห่างกับผูอ้ ื่นเสมอ

453
 ครัน้ เฉิ นหรูอี้ ฟื้ นคื น กลับ มาก็มิ ใ ช่ ไ ม่ เ คยคิ ด จะสร้ า ง
มิตรภาพกับเฉิงถาว ทว่าเฉิงถาวในตอนนัน้ ตี ตวั ออกห่ างจาก
ผู้ค นไปไกลเป็ นพัน ลี้ สายตาระแวดระวัง ภัย ฉายแววอย่ า ง
ชั ด เจน เฉิ นหรู อี้ ท ั ก ทายอยู่ ห ลายคราแต่ ก ลับ ท าให้ น าง
ตระหนกดุจวิหคยินเสี ยงเกาทัณฑ์ เห็นนางก็วิ่งหนี เร็วยิ่งกว่า
กระต่ายเสียอีก

เมื่อหลายครัง้ เข้า ใจเฉินหรูอี้กค็ ่ อยๆ ถดถอยไป ด้ วย

กลัว ว่ ามิต รภาพยัง มิท ัน ก่ อตัว ก็จะท าให้ ผ้อู ื่ น ขวัญเสี ย จนล้ ม
ป่ วยไปก่อน

เหตุใดยามนี้ ผ้ทู ี่ ถกู ลากเข้ามาเกี่ ยวกับคดี ของสนมหนิ

วจึงเป็ นนาง?

เฉินหรูอี้ลอบถอนหายใจ รู้สึกปวดตุบๆ ที่ ขมับ กลับวัง

มาวันแรกก็ต้องพบเจอเรื่องเช่ นนี้ นางเองก็ไร้วาจาจะกล่ าว
แล้ว

นางนั ง่ อยู่ในเกี้ยว ได้ยินขันที ด้านนอกป่ าวร้องเสี ยงสูง

ว่า “หวงโฮ่วเสด็จแล้ว” เพียงประโยคเดียว ทัวทั ่ ง้ อุทยานหลวง
พลันเงียบสงบลงทันที

454
 ม่ า นบัง เกี้ ย วถูก แหวกออกจากด้ า นนอก เฉิ นหรูอี้ ก้ ม
หน้ าก้าวออกมาจากเกี้ยว เหล่าบริวารและพระสนมคุกเข่าลง
บนพื้นเรียงราย สายตาอันแหลมคมของนางจึงเหลือบไปเห็น
คนของกองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษรวมอยู่ ใ นนั ้น ด้ ว ย ดูท่ า ทาง
น่ าจะเพิ่งมาถึงได้ไม่นาน

ก่ อนที่ สตรีสกุลต่ งจะตายไป อานาจของกรมวังก็เริ่มมี

มากขึน้ เรื่อยๆ ตาแหน่ งของขุนนางสตรีหลายตาแหน่ งถูกกลืน
กินไป

ต่อมาเมื่อสตรีสกุลต่ งตาย สนมหวังและสนมโหลวก็มา

รับหน้ าที่ ต่อ แต่ ตาแหน่ งมิถกู ต้ อง ว่ากล่าวสิ่งใดล้วนลาบาก
อานาจที่ พวกนางมี นัน้ มิได้ มากกว่าไปกว่ ากรมวังเลย หลาย
ครายังต้องขอความช่วยเหลือจากกรมวัง อานาจของเหล่าขุน
นางก็ยิ่งแผ่ขยายมากยิ่งขึ้น บัดนี้ เรียกว่าได้ต่างมีอานาจเสมอ
กัน พระสนมหวังและพระสนมโหลวต้ องถอยร่นลงมา เพราะ
เฉินหวงโฮ่ วเข้ ามาแทนอย่างกะทันหัน กรมวังยังมิทนั เข้ าใจ
สถานการณ์จึงทาทุกอย่างเช่นเดิม กองตัดสินพิจารณาโทษก็ไม่
ต่างกัน

455
 ในคราที่ เฉินหรูอี้ยงั คงดูแลวังหลังอยู่นัน้ หากเรื่องราว
ยัง มิ ท ัน ถึ ง นางแต่ ก องตัด สิ น พิ จ ารณาโทษกลับ กล้ า กระโดด
ออกมาก่อน นัน่ จะเป็ นเรือ่ งที่อศั จรรย์ยิ่ง

วังหลังวุ่นวายมานาน ถึงเวลาที่ต้องจัดการแล้ว

“เฉินเชี่ยถวายพระพรหวงโฮ่ว”

“คารวะหวงโฮ่ว”

“หวงโฮ่วทรงพระเจริญ”

มิต้องกล่าวถึงการซ้ อมใดๆ ทุกอย่างเกิดจากการชี้ นา

ของนางกานัลที่ คอยกวดขัดระเบียบ แม้แต่วาจาถวายพระพร
ของแต่ ละคนยังมิได้เอ่ยเช่นเดียวกัน ตอนที่ โขกศีรษะลงพื้นก็
ยังไม่เหมือนกัน ทว่ากลับก้มศีรษะคานับลงพื้นอย่างจริงจัง ไม่
มี ผู้ใ ดกล้ า ละเลยสัก นิ ด ทว่ า ศี ร ษะที่ ผ งกขึ้ น ลงของพวกเขา
เหล่านัน้ มองอย่างไรเฉินหรูอี้กร็ ้สู ึกว่าคล้ายไก่ฝงู หนึ่ งที่ กาลัง
จิกข้าวเปลือกก็มิปาน

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วตนอย่างไม่ร้ตู วั คล้ายเฉินหวงโฮ่วคน
เก่าได้เข้าร่างนางกระนัน้ มองอย่างไรก็ร้สู ึกไม่สบายตา เห็นชัด
ว่าต่างมิได้รบั การอบรมอย่างถูกต้อง
456
 “ผูใ้ ดบอกเปิ่นกงได้บา้ งว่า ที่แท้แล้วเกิดเรือ่ งใดขึน้ หรือ?
ผูใ้ ดกันแน่ ที่ตาย? ”

แม้นนางจะเอ่ยถามเช่นนัน้ แต่แววตากลับมองไปที่ พระ

สนมหวังอย่างเห็นได้ชดั

เมื่ อ วานวัง หลัง ยัง เป็ นสวรรค์ข องพระสนมหวัง นาง

สามารถเรียกลมฝันได้ แต่ยามนี้ เฉินหรูอี้ได้คืนสู่ตาแหน่ งเดิม
แล้ว การสอบถามกับนางก็เป็ นเรือ่ งปกติยิ่ง

พระสนมหวังกลับข่มโทสะในใจตนไว้ ก้มหน้ าลงตา่

ความจริงนางมิได้ ปรารถนาในตาแหน่ งหวงโฮ่ วแม้แต่

น้ อย เพี ยงแค่รู้สึกว่าการถูกคุณหนู รองตระกูลเฉินกดข่มนั น้
ช่ างน่ าอึ ดอัดยิ่ง หากถูกเฉินหรูอี้กดข่มก็มิเป็ นไร ผู้ใดให้ นาง
เข้าวังมาก็มีตาแหน่ งเป็ นหวงโฮ่ วเล่า โชคชะตาล้วนลิขิตให้
เฉิ นหรูอี้ เ กิ ด มาเหนื อนางแล้ ว ทว่ า คุ ณ หนู ร องตระกูล เฉิ น
นับเป็ นสิ่งของใดกัน?

คิดไปถึงคราแรกที่ คุณหนู รองตระกูลเสิ้นเข้าวังมาเพื่อ

ร่ ว มพิ ธี ค ัด เลื อ กหญิ ง งาม นางเห็น กับ ตาว่ า องค์ จ ัก รพรรดิ
รังเกียจเฉินจี๋เสียงเพียงใด ทัง้ ยังให้ขนั ทีลากคนออกไปส่งกลับ

457
จวนตระกูลเสิ้นต่ อหน้ าพระสนมทัง้ หลายอี ก...ผู้ใดจะคาดคิด
ผ่ า นไปเพี ย งไม่ น าน มารดามัน เถอะลมฝนช่ า งเปลี่ ย นทิ ศ
รวดเร็วยิ่งนัก อีกทัง้ ยังลาเอียงมากอีกด้วย สิ่งดีงามอันใดล้วน
วิ่งไปที่ตระกูลเสิ้น

ตระกูลเฉินมี หวงโฮ่ ว เกี ยรติยศชื่ อเสี ยงล้วนมี มากล้น

แต่ ก ลับ ต้ อ งดู ว่ า จะสามารถต้ า นทานดาวพิ ฆาตขององค์
จักรพรรดิได้หรือไม่ มีวาสนาก็เป็ นไปเถิด นางกลับอยากดูนัก
ว่าจะมีชีวิตอยู่เสพสุขกับมันได้หรือไม่!

“ทูลหวงโฮ่ ว เฉินเชี่ ยก็มิค่อยแน่ ใจนั กเพคะ” สนมหวัง

เอ่ยเสี ยงเบา ท่ าทางกลับมิได้ดูนอบน้ อมเกินไปหรืออวดดีแต่
อย่างใด

“วันนี้ เดิมคิดจะไปเยี่ ยมคารวะหวงโฮ่ วที่ ต าหนั กเจาห

ยาง ทว่าหวงโฮ่วทรงยุ่งอยู่ตลอดเช้าคงทรงอ่อนเพลียเป็ นแน่
เมื่ อปรึกษากับ เหล่ าพี่ ส าวน้ องสาวจึง เปลี่ ย นเวลาเป็ นพรุ่ง นี้
เฉินเชี่ ยกาลังเบื่อหน่ าย เห็นว่าบรรยากาศยามเที่ ยงช่ างดี นัก
จึงมาเดินเล่ นที่ อุทยานหลวง สุดท้ ายได้ ยินว่านางกานั ลของ
สนมหนิวมาตามหานาง พลันเหลือบไปเห็นสนมหนิวที่ จมน้ า
ตายไปแล้วลอยขึน้ มาบนผิวน้า”

458
 นางเอ่ยต่อว่า “เฉินเชี่ ยไม่กล้ากระทาอันใดโดยพลการ
จึงส่งคนไปที่ ตาหนักเจาหยาง อีกด้านก็มีบริวารไปแจ้งแก่กอง
ตัดสินพิจารณาโทษ”

เฉินหรูอี้ขมวดคิ้วเล็กน้ อย วาจานัน้ บอกชัดเจนว่า ผูท้ ี่ไป

แจ้ง แก่ น างนั น้ คื อสนมหวัง ส่ ง ไป ส่ ว น ‘อี กด้ าน’ที่ น างเอ่ ยถึง
กลับบอกว่า ‘มีบริวารไปแจ้ง’.....วาจานี้ ฟังแล้วคลุมเครือ อาจ
เข้ า ใจไปได้ ว่ า นางเป็ นคนสัง่ หรื อ อาจเข้ า ใจไปได้ ว่ า เหล่ า
บริวารกระทาเองโดยพลการ นี่ เรียกว่ามิเผยจุดอ่อน จะตัง้ รับ
หรือโจมตีกย็ ่อมได้

นางเพิ่งเข้าวังมาในนามหวงโฮ่วเพียงวันแรก สนมหวังก็
ละเล่นกลวิธีนี้กบั นางให้ตวั เองกลายเป็ นผูบ้ ริสทุ ธ์ ิ เสียแล้ว ทว่า
เฉินหรูอี้มิได้ติดตามเอาความกับประโยคคลุมเครือนัน้ นางพุ่ง
ความสนใจทัง้ หมดไปที่ คดีการตายของพระสนมหนิว “นาศพ
ของพระสนมหนิวขึน้ มาแล้วหรือไม่? ”

“ทู ล หวงโฮ่ ว กองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษก าลัง จะน าศพ

ออกไปเพคะ เพราะเป็ นยามเที่ ยง พี่สาวน้ องสาวหลายตาหนัก
จึงออกมาเดินเล่น คนในอุทยานหลวงจึงมีไม่น้อย กองตัดสิน
พิจารณาโทษกลัวว่าจะทาให้ พี่สาวน้ องสาวตกใจ จึงได้นาศพ

459
วางไว้หลังต้นไม้รอให้แห้ง ประเดี๋ยวจะมีคนหามออกไปแล้วเพ
คะ ” พระสนมหวังเอ่ย

ทุกคาพูดล้วนมีแต่คาว่ากองตัดสินพิจารณาโทษ แล้วไป
รายงานต่อตาหนักเจาหยางเพื่ออันใด? หรือนี้ เป็ นการกระทา
อย่างขอไปที หวังเพียงให้มนั ผ่านหนูนางไปเท่านัน้ ?

เฉิ นหรูอี้ ข มวดคิ้ ว เล็ก น้ อย นางไม่ ท ราบว่ า สนมหวัง

เจตนาเรี ย กกองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษมาเพื่ อ เป็ นการแสดง
อานาจต่อนาง สร้างแบบอย่างว่าต่อไปหากวังหลังมีเรื่องอันใด
ก็ให้ จดั การด้ วยวิธีนี้ ไม่มีนาย ไม่มีบ่าว พวกเขาเหล่าบริวาร
ล้วนสามารถขี่อยู่บนคอนางได้ เช่นนัน้ หรือไม่?

“เมื่อครู่เปิ่นกงอยู่ในเกี้ยวได้ยินหลายคนพูดว่าสนมเฉิง
เรือ่ งของสนมหนิวเกี่ยวอันใดกับสนมเฉิงเล่า? ” นางถาม

สนมหวังกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “สนมเฉิงพานั กอยู่ใน

ตาหนั กหมิงกวางเช่ นเดี ยวกับสนมหนิว สนมเฉิง...จะว่าเป็ น
อุปนิสยั แปลกอย่างหนึ่ งก็ดีหรือรักสันโดษก็ได้ ทว่าทัง้ สองมักมี
ปากเสี ยงกันอยู่เสมอ...เรื่องในวันนี้ เฉินเชี่ ยก็มิทราบมากนั ก
เพี ย งได้ ยิ น ว่ า สนมหนิ วมาเดิ น เล่ น ริ ม สระแล้ ว รองเท้ าเปี ยก
นางกานัลจึงกลับตาหนักเพื่อนารองเท้ ามาเปลี่ยนให้ ระหว่าง
460
ทางพบเข้ากับสนมเฉิง นางกานั ลผู้นัน้ บอกว่าทางที่ สนมเฉิง
เดินไปคือทิศเดียวกับที่สนมหนิวรอตนอยู่

นางเงี ย บไปครู่หนึ่ งแล้ว เอ่ ย ต่ อว่ า “ตอนที่ ศพสนมหนิ

วถูกหามขึ้น มาบนฝั ง่ ในมือกาผ้าเช็ด หน้ าผืน หนึ่ ง แน่ น นาง
ก านั ล ผู้นั ้น จ าได้ ว่ า เป็ นผืน เดี ย วกับ ที่ ส นมเฉิ งใช้ เ ป็ นประจ า
ดังนั น้ พี่ สาวน้ องสาวจึงเกิดการคาดเดาขึ้น เฉินเชี่ ยทราบว่ า
หากไม่มีหลักฐานไม่ควรพูดส่งเดช แต่เพราะเป็ นเรื่องที่เกิดขึน้
อย่างกะทันหัน พี่สาวน้ องสาวที่ คบหาด้วยดีตลอดมาต้องด่วน
จากไปเช่นนี้ ความโกรธแค้นที่มีทาให้พดู จาไม่ยงั ้ คิด หวงโฮ่วท
รงโปรดอภัยโทษด้วยเถิดเพคะ”

ถุย!

ในอดี ต มิ เ คยดูอ อกเลยว่ า สนมหวัง จะลื่ น ไหลดุจ ปลา

ชิวหนี เช่ นนี้ แต่ ละคาล้วนมีเหตุผล กินใจผู้คน ทัง้ ยังสามารถ
พูดให้ ตนเองเป็ นผู้บริสุทธ์ ิ ได้อีกด้วย เฉินหรูอี้พิเคราะห์สนม
หวังครูห่ นึ่ ง

อานาจช่างมอมเมาคนได้จริงๆ ดูแลวังหลังเพียงไม่นาน
หัวใจก็ขยายใหญ่ปานนี้ คนก็เปลี่ยนเป็ นเจ้าเล่หช์ วร้
ั ่ าย

461
 “เปิ่ นกงเพิ่ ง เข้ า วัง มา ยัง มิ ท ัน ได้ ศึ ก ษากฎเกณฑ์ ใ ดๆ
ของวังหลวง เจ้า...เปิ่นกงควรเรียกขานเช่นใดหรือ? ” เฉินหรูอี้
เลิกคิ้วเอ่ยถาม น้าเสียงดูเกรงใจ “เป็ นเปิ่นกงที่สะเพร่า มิได้ให้
เจ้าแนะนาตัวก่อน”

ความจริ ง จะว่ า ไปแล้ ว พวกเขาก็มิ ใ ช่ ไ ม่ รู้จ ัก กัน หาก

กล่าวโดยทัวไปแล้
่ วก่อนหน้ านี้ พวกเขาเคยเจอกันเพียงในงาน
เลี้ยงพิธีเฉลิมพระชนพรรษาขององค์จกั รพรรดิเท่ านั น้ แต่ มิ
เคยแม้แต่จะกล่าวทักทายกัน ยามนี้ ต่างคนต่างเรียกกันพี่สาว
น้ องสาว ปนเปไปหมด สถานการณ์ วุ่นวายจนทาให้ นางลืมก็
เป็ นเรือ่ งปกติ

ทว่าสนมหวังเป็ นผูม้ ีหน้ ามีตาในวังหลัง เคยเป็ นบุคคลที่

เรียกลมเรียกฝนได้มาก่อน เมื่อเฉินหรูอี้กล่าวเช่นนี้ จึงอึ้งงันไป
โดยพลัน ใบหน้ าแดงกา่ รู้สึกร้อนผ่าวดังไฟลวก
่ นางก้มหน้ าตา่
หากมีรอยแยกบนพืน้ คงมุดเข้าไปแล้ว

“เฉินเชี่ ย...พระสนมเอกลาดับที่ สี่ บรรดาศักด์ ิ ซิวอี๋ แซ่

หวังเพคะ” หวังซิวอี๋ หน้ าแดงไปหมด สองมือที่ ซ่อนอยู่ภายใต้
แขนเสื้อนัน้ กาแน่ นจนนิ้วแทบจะทะลุฝ่ามือแล้ว

462
 “อ้อ” เฉินหรูอี้ยิ้มออกมา ท่าทางบ่งบอกว่าเข้าใจแล้ว ใน
รอยยิ้มอันงดงามนั น้ แฝงไปด้วยความนั ยบางอย่าง “ฝ่ าบาท
เคยพูดถึงเจ้ากับเปิ่นกงว่าก่อนหน้ านี้ เจ้ากับสนมโหลวช่วยกัน
ดูแลวังหลังแห่ งนี้ แทนเปิ่นกงมาโดยตลอด ที่ แท้ กค็ ื อพี่ สาวนี้
เอง ลาบากท่านแล้ว”

สนมหวังบิดเบ้มมุ ปากตน ช่วยเจ้ากับก้นอันใดกัน เจ้ายัง

มิทนั ได้ยวยวนฝ่
ั่ าบาทสาเร็จ ข้ากลับดูแลวังหลังนี้ มาก่อนแล้ว
ช่างกล้าพูดออกมาได้!

่ ่ในใจ
นางคารามลันอยู

ขณะเดียวกันก็ได้ยินเฉินหรูเปลี่ยนหัวข้อไปพูดเรื่องอื่น
อย่างฉับพลัน “ทว่าสนมหวังตักเตือนได้มีเหตุผลยิ่ง ต่อให้โกรธ
แค้นอย่างไรก็ไม่ควรใส่ร้ายผู้อื่นโดยไม่มีหลักฐาน นัน่ เป็ นการ
ซา้ เติมผู้อื่นเสี ยเปล่า มีวาจาใดมิสู้รอให้ มีหลักฐานพิสูจน์ แล้ว
ค่อยกล่าวว่าก็ยงั ไม่สาย ”

463
 229 เชือดลิงให้ไก่ดู

ครัน้ วาจานี้ ของเฉินหรูอี้กล่าวออกมา ความโกธรเคืองก็

ผุดขึน้ ในใจของพระสนมหวังที่คกุ เข่าอยู่ด้านล่างทันที

มารดามันเถอะ วาจาของเฉินหวงโฮ่ วคนที่ สองเอ่ยนัน้

มันคือคาพูดของคนงัน้ หรือ?

สิ่งใดเรียกว่าคาพูดตักเตือนของนางนัน้ มีเหตุผลยิ่ง? พูด

่ านางเจตนาพลิกลิ้นตน ทัง้ ที่ นางเอ่ยขอความเห็นใจให้แก่
ดังว่
พี่ ส าวน้ อ งสาวแท้ ๆ แต่ เ มื่ อ ผ่า นปากคนเช่ น นั น้ ความหมาย
กลับเปลี่ ยนไปทันที นางจึงกลายเป็ นนั กขุดกับดักสองหน้ าที่
เจตนาจะตีตวั ออกห่างกระนัน้ หรือ?

เป็ นคนต้องมีคณ
ุ ธรรมบ้างว่าหรือไม่?

วัง หลัง ของจักรพรรดิ จางเหอไม่ มีเ งาดาบแสงสะท้ อ น

ของกระบี่ที่คอยฆ่าฟั น ข้าอยู่เจ้าตายแต่เป็ นองค์จกั รพรรดิเอง
ที่ มี ปั ญ หา โปรดปรานผู้ใ ดผู้นั ้น ล้ ว นตาย ท าให้ ทุ ก คนต่ า ง
หวาดกลัว บัด นี้ แม้ จ ะมี บ างคนที่ เ ปลี่ ย นใจแล้ ว ทว่ า ต่ อ ให้
พยายามยิ่งกว่านี้ โอกาสนัน้ ก็ถกู ปิดตายไว้จนหมดสิ้น เพราะ
องค์จกั รพรรดิ รกั ผู้ใดก็โ ปรดปรานผู้นั น้ ยิ่ ง โปรดปรานยิ่ งรัก

464
เมื่อผูห้ นึ่ งตายจึงมีคนใหม่ มิได้โยนแหหว่านจับปลาไปทัวอย่
่ าง
บ้าคลัง่

แม้นเหล่าพระสนมคิดจะแก่งแย่งกันก็ทามิได้ ดังนัน้ การ

ขัดแย้งจึงมีเพียงเรื่องเล็กๆ น้ อยๆ ดุจขนไก่เปลือกกระเที ยม
อย่างแย่งชิงผลประโยชน์ เรื่องการกินการอยู่เท่านัน้ มากที่สุดก็
เพียงด่าทอกัน ต่อให้มีโทสะมากเพียงใดก็มิกล้าตบหน้ าข่วนตา
...

เมื่ อ เกิ ด ในวัง ก็นั บ เป็ นการแย่ ง ชิ ง ภายในวัง แต่ ห าก

เหตุการณ์ นี้ไปเกิดที่ หมู่บ้านแห่งหนึ่ ง เห็นชัดว่าเป็ นเพียงการ
ทะเลาะเบาะแว้ ง ธรรมดาของชาวบ้ า นที่ จิ ต ใจคับ แคบเท่ า
นัน้ เอง

การแย่งชิงภายในวังที่ สงบสุขปานนี้ สนมหวังมิได้เพียง

แค่ฟังมาเท่านัน้ แต่สมั ผัสมากับตัว นางเองก็มึนงงอยู่เช่นกัน

ถึงแม้พวกนางจะมีชีวิตอยู่เช่นนัน้ ทว่ามิเคยกินเนื้ อสุกร

ก็มิได้หมายความว่าไม่เคยเห็นสุกร?

หากพระสนมเหล่ า นี้ สติ ปั ญ ญาต่า กระทัง่ เชื่ อ เช่ น นั ้น

จริงๆ นางคิดว่ าการถูกคนเข้าใจผิดแล้วอย่ างไร เฉินหวงโฮ่

465
วคนที่ สองทาให้ พวกเขาแตกคอกันแล้วอย่างไร ต่ อไปหากมี
เรื่องอีกสักสองสามเรื่องหรือคาพูดเพียงไม่กี่คาก็สามารถทาให้
พวกนางสงบได้แล้ว ยังต้องไยดีอีกหรือ?

ทุกสายตาของเหล่าพระสนมล้วนหันมองมาที่ สนมหวัง
อย่างพะว้าพะวง แต่กม็ ิ ได้มีแววแห่งความเคียดแค้นใดๆ

แน่ น อนว่ าบรรดาพระสนมมิได้ โ ง่เ ง่ า ไปเสี ย หมด ทว่ า

เมื่อหวงโฮ่วพระองค์ใหม่ทรงตรัสเช่นนี้ แล้ว อย่างไรก็เป็ นผู้มา
ใหม่ ต่ อให้ วาจามีแต่ คาพรา่ บ่น ผู้ใดก็ล้วนฟั งออกว่าต้ องการ
โจมตี สนมหวัง พวกนางจึงจาต้องแสดงอาการหวาดระแวงต่อ
หน้ าพระพักตร์หวงโฮ่วสักหน่ อย หากมิแสดงอาการใดเลย ผูใ้ ด
จะทราบว่าประมุขแห่ งวังหลังท่ านนี้ มีอุปนิสัยเช่ นไร? ผู้ที่ต้อง
ทนรับความทรมานก็คือพวกนางแล้ว

เฉินหรูอี้วางแผนขุดกับดัก เหล่าพระสนมต่างก็ทราบอยู่
แก่ใจ จึงได้แต่ทาให้พระสนมหวังต้องเป็ นใบ้ กลืนไม่เข้าคายไม่
ออก

ครานี้ พระสนมหวังนับว่ามองออกอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว
เฉิ นหวงโฮ่ ว คนที่ ส องเห็น นางเป็ นพระสนมเล็ก ๆ แต่ ก ลับ มี
อ านาจ หลายปี มานี้ ล้ ว นเป็ นนางที่ ค อยจัด การดูแ ลวัง หลัง
466
สงครามแรกมิใช่ การเอากรงมาขังแล้วขายนางทว่าหยิบนาง
ขึน้ มาเซ่นไหว้ ฆ่าลิงให้ฝงู ไก่ในวังหลังได้เห็น!

แต่บางคาก็...มิอาจพูดออกมาได้

นางทราบแก่ ใจดี ว่ าตนมิได้ เ ป็ นที่ โ ปรดปรานขององค์

จักรพรรดิ คราแรกนั น้ ก็เป็ นเพียงการดึ งผู้ที่สูงที่ สุดในหมู่คน
เตี้ ย ออกมาเท่ า นั ้น เพราะในวัง ไม่ มี ใ ครจริ ง ๆ จึ ง ไล่ ใ ห้ เ ป็ ด
ทะยานบิน ที่พึ่งเดียวของนางคือพระธิดาที่นางสามารถมีให้แก่
องค์จกั รพรรดิผไู้ ร้ทายาทในพระบรมวงศานุวงศ์ได้

สาหรับนางแล้ว ต่ อให้ ภายในโมโหจนปอดแทบระเบิด

เลือดลมตี กลับก็ไม่มีความกล้าพอที่ จะปะทะกับหวงโฮ่วอย่าง
เด็ดขาด โดยเฉพาะหวงโฮ่วที่ ด้านหลังยังมีองค์จกั รพรรดิคอย
ปกป้ องและคา้ จุนอยู่ผ้นู ี้ นางไม่มีโอกาสชนะแม้เพี ยงนิดและ
อาจมลายหายไปในตอนจบอี กด้วย นางยังมิโง่เง่าเข้ากระดูก
จนมีความคิดที่จะประกาศศักดาถึงเพียงนัน้

พระสนมหวังก้มหน้ าก้มตา มิกล้าโต้แย้ง เพียงแสยะยิ้ม

อยู่ ใ นใจ นางจะคอยดูพ ระมารดาแห่ ง ต้ า จิ้ น หวงโฮ่ ว ที่ ค อย
กากับดูแลวังหลังและครอบครองความรักความโปรดปราน

467
ขององค์จกั รพรรดิจะโอหังไปได้ถึงเมื่อไหร่ จะมีชีวิตอยู่ไปถึง
ยามใด

“เป็ นเฉินเชี่ ยที่ ...พูดจาไม่ร้จู กั ยัง้ คิดเองเพคะ” นางเอ่ย

เสียงเบาว่า “หวงโฮ่วโปรดทรงอภัยให้ด้วยเถิดเพคะ”

เฉิ นหรูอี้ ม องนางคราหนึ่ ง ช่ า งเป็ นผู้มี ค วามยื ด หยุ่ น

อย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด

“พระสนมหวังอยู่ในวังนานกว่าเปิ่นกง กฎเกณฑ์ต่างๆ
ย่ อ มทราบดี ก ว่ า มี อ นั ใดไม่ ถ กู ต้ อ งพระสนมหวัง สามารถว่ า
กล่าวได้ จะนั บเป็ นความผิดได้อย่างไรเล่า? ” นางหยุดไปครู่
หนึ่ ง เอ่ ยต่ อไปด้ วยเสี ยงขรึม “ในเมื่อทุกคนก็ทราบดี ว่าสนม
เฉิงกับสนมหนิวมีความเกี่ ยวข้องกัน เปิ่นกงก็ไม่อยากปล่ อย
่ ลอยนวล และไม่ อยากให้ ข่ าวลื อที่ ไร้ความจริงแพร่
คนชัวให้
สะพัดออกไป นางกานัล...”

นางเอ่ยเสียงสูงแล้วหันไปกาชับกลับหลินหลังที่ด้านหลัง
“นาตัวพระสนมเฉิงไปที่ ตาหนั กเจาหยาง เปิ่นกงจะสอบถาม
ด้วยตนเอง”

468
 ยังมิรอให้หลินหลังตอบคา ก็ได้ยินขันที ร้องเสี ยงแหลม
ขึ้นมาก่อนว่า “ทูลหวงโฮ่ว หม่อมฉันได้ส่งคนไปเชิญพระสนม
เฉิงไปที่กองตัดสินพิจารณาโทษแล้วพ่ะย่ะค่ะ ”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า เพราะประสบการณ์ การตายแล้วฟื้ น

หลายคราของนางทาให้นางเกิดความหวาดกลัวต่อกองตัดสิน
พิจารณาโทษไปเองตามสัญชาตญาณ เมื่อได้ฟังนามของกอง
ตัดสินพิจารณาโทษ ใจของนางก็สนสะท้ั่ านไม่ยอมหยุด

ทว่ายามนี้ เวลาและสถานการณ์ ได้แปรผันไปแล้ว นาง

มิใช่ นางกานั ล พระสนมต้ อยต่าหรือแม้แต่ ขนั ที น้อยที่ ผ้ใู ดจะ
เหยียบยา่ หยิบขว้างเช่นใดก็ได้อีกแล้ว หลิวไท่โฮ่วผู้สูงส่งก็ถกู
องค์จกั รพรรดิกกั ขังไว้มิอาจกระโดดออกมาได้ นอกจากการ
ก่ อ กวนในบางเวลา แต่ โ ดยมากแล้ ว จัก รพรรดิ จ างเหอมัก
สนั บ สนุ น นางอย่ า งไร้ เ งื่ อ นไขเสมอ หากใช้ ว าจาของคนต่า
ทรามอาจพูดได้ว่าบัดนี้ นางสามารถใช้ฝ่ามือเดียวปิดฟ้ าได้แล้ว
ด้วยซา้ เหตุใดต้องกลัวกองตัดสินพิจารณาโทษเล็กๆ เล่า?

โดยเฉพาะครัง้ นี้ กองตัดสินพิจารณาโทษมิได้ให้พืน้ ที่ แก่

หวงโฮ่วพระองค์ใหม่เช่นนางแม้แต่น้อย

469
 เหตุเกิดขึ้นในวัง พวกเขารีบมาตรวจดูสามารถพูดได้ว่า
ทาตามหน้ าที่ ด้วยความจงรัก ทว่ากลับข้ามหน้ านางเข้าไปจับ
คนของวังหลัง เช่นนี้ หมายความเช่นไร?

เห็นนางไม่มีตวั ตน?

“เปิ่นกงไม่ทราบมาก่ อนเลยว่า อานาจของกองตัดสิน

พิจารณาโทษจะมีมากถึงเพียงนี้ ” ยามนัน้ สี หน้ าของเฉินหรูอี้ก็
เคร่งขรึมขึน้ มา น้าเสียงเย็นชายิ่ง “แต่ไหนแต่ไรมีเพียงหวงโฮ่ว
ที่เป็ นประมุขแห่งวังหลัง ในประวัติศาสตร์ราชวงศ์ใดก็มิเคยได้
ยินว่ากองตัดสินพิจารณาโทษบุกเข้าจับคนอย่างเหิมเกริมแต่
กลับมิได้แจ้งแก่เปิ่นกงหรือฝ่ าบาท”

“ผู้ใดให้ อานาจแก่พวกเจ้า คิดไม่ถึงจะมองข้ามอานาจ

เปิ่นกงและฝ่ าบาทไปเช่นนี้ ? ”

นางอยู่ ข้ า งกายจัก รพรรดิ ม านาน สิ่ งอื่ น มิ ไ ด้ เ รี ย นรู้

เท่ าใดนั ก แต่ ฝีมือการพลิกหน้ าเร็วยิ่งกว่ าพลิกตารานั น้ นาง
เห็นมามาก นับว่าพอมีประสบการณ์ อยู่บ้าง จึงเลียนอย่างองค์
จักรพรรดิได้อย่างสมบูรณ์แบบ

470
 พระพั ก ตร์ ห วงโฮ่ ว แสดงออกว่ า ไม่ พ อพระทั ย ยิ่ ง
บรรยากาศทัว่ ทัง้ อุ ท ยานหลวงที่ เ ดิ ม เคร่ ง เครี ย ดอยู่ แ ล้ ว ก็
เพิ่ มขึ้น ไปอี กหลายเท่ า บรรยากาศอัน กดดัน ที่ ท าให้ ค นรู้สึก
หายใจไม่ออกนี้ ค่อยๆ กระจายไปทัวบร ่ ิ เวณ

บรรดาพระสนมต่ า งร ่า ร้ อ งในใจว่ า แย่ แ ล้ ว หวงโฮ่ ว ก็

เหลือเกิน พระสนมหนิวตายหรือยังไม่ตายแล้วมีสิ่งใดเกี่ยวข้อง
กับพวกนางเล่า เหตุใดต้องให้พวกนางมาทนความทรมานที่คน
เกินจะรับได้เช่นนี้ ?

ตัง้ แต่ ที่ ห วงโฮ่ ว พระองค์ใ หม่ เ สด็จ มาถึ ง อุท ยานหลวง
จนถึงบัดนี้ พวกนางก็คกุ เข่าอยู่เช่นนัน้ มิได้ลุกขึ้นเลย หวงโฮ่ว
และพระสนมหวังต่ างลอบฟาดฟั นกันอยู่นาน พวกนางคิดว่า
มันก็นานพอสมควรแล้ว เข่าของพวกตนสมควรได้พกั เสี ยที ?
ผู้ใดจะทราบว่าหวงโฮ่วพลันลุกขึ้นคล้ายเห็นพวกนางที่ คุกเข่า
อยู่บนพืน้ ทัง้ หลายเป็ นคนร่างเตี้ยกระนัน้

ยามนี้ กลับลากสนมเฉิงเข้ามาอีก...

ผู้ใ ดใจดี บ อกพวกเขาสัก หน่ อยว่ า เมื่ อ ใดทุ ก อย่ า งจะ

สิ้นสุด?

471
 พวกนางมิได้แก่งแย่งชิงความโปรดปรานด้วยเสียหน่ อย
เป็ นเพียงมดน้ อยแข็งขันในวังหลัง หวงโฮ่วทรงกาพระทัยของ
องค์จกั รพรรดิเอาไว้อย่างแม่นมัน่ เป็ นผูเ้ รียกลมได้ลมเรียกฝน
ได้ฝน พวกนางไม่มีอานาจใดไปต่อกรแม้เพียงนิด การหาเรื่อง
พวกนางนัน้ มีความหมายอันใดหรือ? !

472
 230 หวงโฮ่วทรงกริ้ว

วาจาเช่นนี้ ของเฉินหรูอี้ หากพูดออกมาในยามที่ ยงั เป็ น

เฉินหวงโฮ่วเมื่อคราแรกสุดนัน้ ผูค้ นทัวทั ั ่ ิก
่ ง้ วังหลังคงได้สนระร
ไปหมด ไม่เพี ยงมอบความผิดการฝ่ าฝื นกฎให้ กบั กองตัดสิน
พิจารณาโทษ แต่ยงั ยกองค์จกั รพรรดิผมู้ ีพระอารมณ์ แปรปรวน
แม้แต่ผีเห็นยังต้องหวาดกลัวขึน้ มากล่าวอ้างอีก

ทว่ า วัน เวลานั ้น กลับ เปลี่ ย นผัน อย่ า งรวดเร็ว สายลม

สายน้าล้วนไหลวนพัดพาไปยังที่อื่นนานแล้ว

องค์จกั รพรรดิทรงมีพระประสงค์ลดบทบาทของขุนนาง
สตรีและเพิ่มอานาจให้ฝ่ายกรมวังมากขึ้นตัง้ แต่ หลิวไท่ โฮ่วยัง
เป็ นผู้ดูแลวัง หลัง แล้ ว เมื่อสตรี ส กุลต่ ง ขึ้น มารับ ต าแหน่ ง ไม่
นานก็ถกู องค์จกั รพรรดิกาจัดไป วังหลังจึงอยู่กบั การจัดการที่
ไร้ ล าดับ ขัน้ ตอนมาเป็ นเวลานาน พระสนมหวัง ที่ เ ป็ นผู้ดูแล
จัดการราชกิจในวังหลังก็มิได้ถกู แต่งตัง้ อย่างเป็ นทางการอันใด
ฝ่ ายกรมวังจึงฉวยโอกาสนี้ ยิ่งใหญ่ขึน้ มาได้ การแสดงอานาจใน
ระดับ แรกก็คื อการควบคุมคนรวมไปถึง กองตัด สิน พิจารณา
โทษที่คอยลงทัณฑ์พระสนมที่กระทาความผิดด้วย

473
 พระสนมโหลวผู้ได้ชื่อว่าเป็ นตัวแทนของหวงโฮ่วในการ
จัดการดูแลวังหลังที่ มิเคยกระทาอันใดเลยและพระสนมหวังจึง
จาต้องถอยให้กบั กองตัดสินพิจารณาโทษถึงห้าส่วน

ถึ ง อย่ า งไรกองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษก็เ ป็ นหน่ ว ยงานที่

คอยไต่ สวนความผิดของผู้คนในวังหลังอยู่แล้ว พวกนางก็แค่
ท าหน้ าที่ ดู แ ลจัด การวัง หลัง อย่ า งไร้ ต ั ว ตน เพราะแม้ แ ต่
ตาแหน่ งยศฐาก็มิได้แต่งตัง้ ให้เป็ นทางการ หากองค์จกั รพรรดิ
มิพอพระทัย ย่อมต้องบันดาลโทสะต่อพวกนาง ถึงยามนัน้ พวก
นางก็เป็ นเพียงพระสนมธรรมดา กองตัดสินพิจารณาโทษอาจ
คิดฉวยโอกาสนี้ โยนหินลงบ่อคอยซา้ เติม ทัง้ เหล่าขันทีไร้รากที่
มี น้ า เสี ย อยู่ เ ต็ ม ท้ อ งนั น่ อี ก พวกนางไม่ มี ค วามมัน่ ใจว่ า จะ
สามารถต้านทานพวกเขาที่คอยคิดแผนการวางกับดักเสมอได้
สักเท่าใด

กองตัดสินพิจารณาโทษก็กระทาการทุกอย่างจนเคยชิน
ไปเสี ยแล้ว เมื่อได้ยินว่ามีคนในวังตายจึงรีบส่งหัวหน้ ากองให้
นาขันที อีกสิบคนมาตรวจดูสภาพการณ์ พวกเขากระทาการ
เด็ดขาดว่องไว แต่กลับลืมไปว่าวังแห่งนี้ มีหวงโฮ่วพระองค์ใหม่
ขึน้ รับตาแหน่ งแล้ว

474
 สาหรับคนผู้นี้ พวกเขาทราบเพียงว่าเป็ นหวงโฮ่วที่ ได้รบั
ความโปรดปรานยิ่ง นางไปยัวยวนองค์
่ จกั รพรรดิถึงวัดชิงจิ้งจน
ในที่ สุด ก็ส ามารถโบยบิ น ขึ้น ที่ สูง เหตุการณ์ ต่ างๆ ที่ ผ่านมา
บอกพวกเขาว่าคนผู้นี้ชะตาขาดแล้ว ส่ วนอุปนิสัยใจคอ พวก
เขากลับไม่ทราบเลยเพราะหวงโฮ่วพระองค์ใหม่ประทับอยู่กบั
องค์จกั รพรรดิในห้องเสือดาวตลอดมาแต่กองตัดสินพิจารณา
โทษกลับพานักอยู่ภายในวังหลัง

“หวงโฮ่วตรัสหนักไปแล้ว หม่อมฉันเพียงแค่กระทาตาม
หน้ าที่ด้วยความภักดีเท่านัน้ พ่ะย่ะค่ะ”

ผูท้ ี่กล่าววาจานี้ เป็ นขันทีอายุไม่ถึงสามสิบปี ใบหน้ ากลม

ผิวขาวราวหิมะ แม้นมิได้อ้าปากพูดใบหน้ าก็ยงั มีรอยยิ้มอยู่ถึง
สามส่วน นัยน์ ตาเรียวเล็กนัน้ แฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์

มุ ม ปากเขาค่ อ ยๆ ยกโค้ ง ขึ้ น สายตาก้ ม มองต่า มิ ไ ด้

พิเคราะห์สีหน้ าของเฉินหรูอี้แม้เพียงสักนิด ทาเพี ยงเอ่ ยตอบ
ด้ ว ยเหตุ ผ ลอย่ า งเชื่ อ งช้ า “ฝ่ าบาทเคยรับ สัง่ ว่ า คดี น้ อ ยใหญ่
ภายในวัง ล้ ว นมอบให้ ก องตัด สิ น พิ จ ารณาโทษจัด การ พวก
หม่อมฉันจึงมิกล้าชักช้า ส่วนการแจ้งเรื่องต่อตาหนักเจาหยาง
นัน้ หม่อมฉันได้ยินว่าพระสนมหวังได้ส่งคนไปทูลแล้วจงมิได้

475
ส่งคนไปอี กด้วยเกรงว่าจะซา้ ซ้ อนเสี ยเปล่า หวังว่าหวงโฮ่วจะ
ทรงโปรดให้อภัยด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ขมับเฉินหรูอี้กระตุกไม่หยุด ผู้เฒ่ามักเจ้าเล่ห์ อาศัยอยู่

ในวังหลังมาเกือบสามสิบปี คงแทบจะกลายเป็ นปี ศาจไปแล้ว

ขันที หน้ าขาวน้ าเสียงสตรีผ้นู ี้ นางยัง คงจาได้อยู่บ้าง ใน

ปี นัน้ ที่ นางยังมิตายเคยเห็นรับใช้ต่อหน้ าพระพักตร์ เฉินฮวาย
เป็ นผูด้ ึงเขาขึน้ มาเอง

ในอดีตยังรู้สึกว่าคนผู้นี้ช่างมีใบหน้ ายิ้มแย้ม พูดจาหรือ

กระทาเรื่องราวใดล้วนคล่องแคล่ว เห็นแล้วก็ให้ร้สู ึกชมชอบยิ่ง
แต่ คิดไม่ถึงว่าผ่านไปหกเจ็ดปี จะได้กลับมาพบกันอี ก มารดา
มันเถอะ บัดนี้ กลับรู้จกั เลือกปฏิบตั ิ กบั ผู้คน วาจาที่ กล่าวแต่ละ
สามารถฆ่าคนได้

นางยกองค์ จ ัก รพรรดิ ขึ้ น กดข่ ม คน คนผู้นี้ ก็ย กองค์

จักรพรรดิออกมาเป็ นป้ ายทองละเว้นโทษตาย นางกล่าวโทษ
ต่อกองตัดสินพิจารณาโทษ แต่เขาไม่เพียงอธิบายเหตุผลทัง้ ยัง
หยิ บ ยกตนขึ้น มาอย่ างขาวสะอาดและไม่ ลืมที่ จะเอ่ ย ปากให้
นางอภัยให้!

476
 เป็ นเช่นเขาพูดทุกอย่าง สิ่งที่เขาทาล้วนถูกต้อง ยังจะให้
นางอภัยเขาเรื่องใด? เห็นชัดว่าต้องการกล่าวว่านางไร้เหตุผล
คิดจะขุดหลุมให้นางกระโดดลงไปงัน้ หรือ?

ขันที ผ้นู ี้ จิตใจชัวร้

่ าย มิกล่าวมากความ ทว่าทุกที่ ล้วนมี
แต่กบั ดัก

“เปิ่ นกงไม่ ท ราบว่ า กองตั ด สิ นพิ จารณาโทษมี แ บบ

แผนการปฏิบตั ิ งานเช่นไร แต่ทราบดีว่าหากไม่มีกฎระเบียบทุก
อย่างย่อมวุ่นวาย ในเมื่อฝ่ าบาททรงรักและเชื่อพระทัยมอบวัง
หลังให้เปิ่นกงดูแล เปิ่นกงจึงมิอาจปัดความรับผิดชอบให้ ผ้อู ื่น
ได้”

นางหยุ ด ไปครู่ห นึ่ ง ใช้ ส ายตายเย็น ชากวาดมองพระ

สนมและเหล่าบริวารบนพื้นที่ เห็นเพี ยงศี รษะ สุดท้ ายเหลือบ
มองไปยัง ขัน ที ใ บหน้ า ยิ้ ม แย้ ม ผู้ช อบขุด กับ ดัก แล้ ว เอ่ ย เสี ย ง
สูงขึ้น “เรื่องของพระสนมหนิวนั น้ หากกล่าวว่าพระสนมหวัง
จัดการผิดพลาดที่ คราแรกควรไปแจ้งแก่ เปิ่นกงเสี ยก่ อน แต่
กลับข้ามหน้ าข้ามตาเปิ่นกงไปแจ้งแก่กองตัดสินพิจารณาโทษ
เช่นนัน้ การจับตัวพระสนมเฉิงก็เป็ นการฝ่ าฝื นกฎของพวกเจ้า
กองตัดสินพิจารณาโทษเช่นกัน!”

477
 “ยังมิต้องกล่าวว่าพวกเจ้ามีหลักฐานใด แค่อาศัยคาพูด
อันเลื่อนลอยไม่กี่คาก็ตดั สินว่าเป็ นความผิดของพระสนมเฉิง
จนถึงกลับข้ามหน้ าเปิ่นกงเข้าไปจับคนในวังหลังทัง้ ที่ยงั มิได้รบั
การยินยอม...พวกเจ้าวางเปิ่นกงไว้ในตาแหน่ งใด? หวงโฮ่ว...
เป็ นเพี ย งค าพูด ให้ พ วกเจ้ า เรี ย กขานเพื่ อ ความสนุ ก ปากงัน้
หรือ? ! ”

อุทยานหลวงพลันเงียบกริบลงทันใด

เพลิงโทสะของหวงโฮ่วพระองค์ใหม่พ่งุ ไปไกลถึงสามจัง้
ผู้ใดล้ ว นไม่ค าดคิดว่ าเพลิง โทสะกองนี้ จะลุกโชนถึงเพี ยงนั น้
มารดามัน เถอะหากมี ใ ครพูด ขึ้ น มาอี ก หวงโฮ่ ว คงได้ ใ ห้ ค น
ทัง้ หลายนี้ คกุ เข่าจนขาหักเป็ นแน่

ขันที หน้ าขาวกลอกตาไปมาสองรอบ ความจริงหากคิด

จะต่อปากกับหวงโฮ่ว ปากนี้ ของเขาก็สามารถเอ่ยวาจาออกมา
ได้เป็ นคันรถ แต่องค์จกั รพรรดิของพวกเขากลับทาคล้ายมิเคย
พบเห็นมาก่ อน เมื่อโปรดปรานผู้ใดล้วนเชิดชูขึ้นสูงเที ยมฟ้ า
โดยมิ ส นต่ อ สิ่ งใดและเฉิ นหวงโฮ่ ว ตรงหน้ าเขานี้ ก็ มี อ งค์
จัก รพรรดิ ค อยคุ้ม ครองอยู่ ต่ อ ให้ เ ขากิ น ใจหมี ดี เ สื อ ก็มิ ก ล้ า
ล่ ว งเกิ น นางเด็ด ขาด ถึ ง ยามนั น้ หากผู้อื่ น เป็ นนั ก แสดงฝี มือ

478
เยี่ยมคอยร้องห่ มร้องไห้ ต่อพระพักตร์องค์จกั รพรรดิ คนที่ ถกู
พระองค์คาดโทษก็คือพวกเขากองตัดสินพิจารณาโทษนัน่ เอง

ภูเขาเขี ยวมิเปลี่ ยนผัน สายน้ าทอดยาวยังคงไหล พวก

เขามิได้อยู่ในวังด้วยความคิดอย่างคนใจเร็วด่วนได้ มิเช่นนัน้
คงไม่มีชีวิตมาจนถึงปานนี้ ทว่าไม่อธิบายก็มิได้ มิเช่ นนั น้ จะ
กลายเป็ นพวกเขามีเจตนาที่ จะทาให้หวงโฮ่วพระองค์ใหม่ต้อง
ลาบาก

“หวงโฮ่วโปรดทรงประทานอภัยด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ หม่อม
ฉั นทาผิดไปแล้ว เมื่อเกิดคดีการตายขึ้นจึงรีบดาเนินการด้วย
ความร้อนใจ เพราะเกรงผูค้ นในวังหลังจะหวาดกลัว” ขันทีหน้ า
ขาวมิได้ยิ้มอีกแล้ว ทว่าน้าเสียงที่เอ่ยก็ยงั คงเนิบนาบทัง้ เต็มไป
ด้วยเหตุผล “หม่อมฉั นมิได้ไปจับพระสนมเฉิงดังเป็ ่ นคนร้าย
เพี ย งแต่ เ ชิ ญ มาพูด คุ ย ที่ ก องตัด สิ น พิ จ ารณาโทษให้ ช ัด เจน
ประการที่ หนึ่ งนั น้ อาจจะมีส่วนช่ วยในการหาเบาะแสของคดี
ประการที่ สองคือขจัดความแคลงใจในตัวของพระสนมเฉิงเอง
มิเช่นนัน้ คนทัวพระราชวั
่ งก็อาจนาไปพูดส่งเดชได้” เขาหยุดไป
ครู่หนึ่ ง น้ าเสียงกลับยิ่งเนิบนาบมากกว่าเดิม คล้ายกลัวว่าตน
จะเผยจุดผิดพลาดให้ เฉินหรูอี้จบั ได้ “การที่ มิได้ไปทูลต่ อหวง
โฮ่วในทันทีนัน้ เป็ นความผิดของหม่อมฉัน หม่อมฉันสะเพร่า มิ
อาจแยกแยะหนักเบา หม่อมฉันสานึ กผิดแล้ว ขอหวงโฮ่วทรง
479
ลงโทษสถานหนักด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ” กล่าวจบก็โขกศีรษะลงพืน้
ทันที ขันทีน้อยที่ยืนอยู่ข้างเขาได้แต่กดั ฟัน

เมื่อฝ่ าฟั นจนมาเป็ นหัวหน้ ากองของกองตัดสินพิจารณา

โทษได้ นัน้ ย่ อมมิใช่ ชีวิตที่ นัง่ รอให้ โชควิ่งมาหา ต่ างคนต่ างมี
ความแตกต่างและความสามารถ และหัวหน้ ากองของพวกเขา
กลับศีรษะแข็งมาก หากเปลี่ยนเป็ นพวกเขาคงแหลกสลายไป
นานแล้ว ทว่าเขายังกระโดดโลดเต้นมีชีวิตอยู่ได้ ไม่นับถือก็คง
มิได้แล้ว

“การกระทาของเจ้าไม่เหมาะสมก็จริง ส่ วนจะมีเจตนา
กระทาหรือไม่มีเจตนา เปิ่นกงไม่คิดจะสื บสาวราวเรื่อง เพียง
แค่อย่าให้เหตุการณ์เช่นนี้ เกิดขึน้ อีก”

เฉินหรูอี้ยืนจนรู้สึกเหนื่ อยแล้ว นางจึงสลับขาพักเท้าอยู่

ภายในกระโปรงทรงกว้างนัน้ ใบหน้ าเย็นชาแต่น้ าเสี ยงเย็นชา
ยิ่งกว่า “บัดนี้ ไม่เป็ นเช่นกาลก่อนแล้ว เปิ่นกงหวังว่ากองตัดสิน
พิจารณาโทษและกองงานในวังหลัง รวมถึงพระสนมตาหนั ก
ต่างๆ จะเข้าใจให้ชดั เจนว่า วังหลังแห่งต้าจิ้นนัน้ มีประมุขแล้ว
มิ อ าจกระท าการอัน ใดตามใจได้ อ ย่ า งที่ ผ่า นมา ต่ อ ไปไม่ ว่ า
เรื่องใดวังหลังจาเป็ นต้ องผ่านเปิ่นกงก่อน มิใช่การคิดเองเออ
เองของคนกลุ่มหนึ่ ง พวกเจ้า เข้าใจหรือไม่? ”
480
 พระสนมและเหล่าบริวารต่ างก็เงี ยบกันไปหมด พูดจา
ชัดเจนแจ่มแจ้งยิ่งกว่าแสงดวงอาทิตย์ในยามบ่ายเสี ยอีก หาก
ยังบอกว่าไม่เข้าใจอีก พวกเขาก็ควรเอาศีรษะไปทิ้งเสีย

พระสนมน้ อ ยใหญ่ เ หล่ า นี้ ล้ ว นถูก คนออกค าสัง่ จนชิน

เสียแล้ว สาหรับพวกนางมิได้ร้สู ึกว่าเป็ นการข่มขู่อนั ใด ใครจะ
จัดการควบคุมพวกเขาก็เหมือนกันทัง้ สิ้น เบือ้ งบนมีกฎหมาย
เบือ้ งล่างมีกฎเกณฑ์ ขอเพียงมีข้าวให้กิน มิได้หิวตายพวกนาง
ก็พอใจแล้ว ไม่มีทางที่จะก่อเรือ่ งเด็ดขาด

พระสนมหวังมีคาพรา่ บ่นมากมายในใจที่ หมุนวนอยู่ใน

ลาคอแล้วหนึ่ งรอบแต่กก็ ลืนกินมันลงไป นางกลับอยากจะดูว่า
เฉินหวงโฮ่วคนที่สองจะสู้กบั สิ่งที่ไม่กลัวอานาจและการขมขู่ได้
อย่ า งไร อี ก อย่ า ง...นางจะต่ อ กรกั บ ดาวพิ ฆาตขององค์
จักรพรรดิได้นานเท่าใดกันเชียว

ลาลาลา นัง่ รอดูละครฉากสนุก นางบรรเลงบทเพลงอยู่

ในใจเงียบๆ พลันรูส้ ึกเบิกบานอย่างหาที่เปรียบมิได้

“เฉินเชี่ยน้ อมรับพระบัญชา” ไม่ว่าในใจคนทัง้ หลายนี้ จะ

รูส้ ึกตื่นเต้นระทึกเพียงใด ปากก็ยงั คงตะโกนออกไปเช่นนัน้

481
 เฉินหรูอี้ไม่สนว่าพวกเขาจะใส่ใจหรือไม่ แต่เมื่อวาจาได้
เอ่ ยออกมาแล้ ว ยังมี คนหัวแข็งคิดลองวิ่งเข้ ามาชนดูสกั ครัง้
นางก็อยากจะดูสกั หน่ อยเช่นกัน

“หลินหลัง เจ้าไปนาตัวสนมเฉิงจากกองตัดสินพิจารณา
โทษไปที่ตาหนักเจาหยาง เปิ่นกงอยากจะพบสักหน่ อย”

หลินหลังมิเคยเห็นเฉินหรูอี้มีโทสะเช่นนี้ ได้แต่ ตะลึงงัน

ไป ทัง้ ยังรู้สึกนับถือในการแสดงอานาจข่มขู่ของนาง เมื่อได้รบั
่ งร้องรับขึ้นมาอย่างแข็งขัน ยืดอกขึ้นแล้วตรงดิ่งไปยัง
คาสังจึ
กองตัดสินพิจารณาโทษประหนึ่ งไก่ชนก็มิปาน

หากมิใช่ กาลังวางอานาจต่ อผู้คนทัง้ หลายอยู่ เฉินหรูอี้

คงอดหัวเราะออกมากับท่ าทางมุ่งมันเข้
่ มแข็งแสนองอาจนั น้
ของหลินหลังมิได้เป็ นแน่

เดิ ม คิ ด ว่ า พรุ่ง นี้ จ ะเชิ ญ บรรดาพระสนมมาพบ พูด คุย

สัพเพเหระกันสักหน่ อย กล่าวตามความจริงแล้วในสายตานาง
พวกนางมิ ไ ด้ เ กรงกลัว การขู่ข วัญ ใดๆ จึ ง มิ เ คยคิ ด จะแสดง
อานาจให้ พ วกนางเห็น คนที่ น างคิ ด จะจัด การจริง ๆ คื อฝ่ าย
กรมวังผู้ชมชอบแสดงอานาจเหล่านัน้ จึงจาต้ องพูดให้ ชดั เจน
ดุจส่องคันฉ่ องว่าสิ่งใดที่ พวกเขาควรปฏิบตั ิ กป็ ฏิบตั ิ ไป สิ่งใดที่
482
พวกเขายื่ น มื อ เข้ า แทรกโดยมิ ใ ช่ ห น้ าที่ นั ้น คื อ ความละโมบ
ตราบใดที่ ขุนนางเหล่านั น้ ยังปรารถนาจะครอบครองอานาจ
และสาแดงมันออกมา วังหลังย่อมไม่มีวนั สงบได้

กรมวังนับวันยิ่งแผ่อานาจมากขึ้น จุดอ่อนย่อมมากเป็ น
ธรรมดา เวลากะทันหันเช่ นนางจึงคิดไม่ออกว่าจะลงมือที่ ใด
ก่ อน แต่ ว นั นี้ กลับ มี ค ดี เ กิด ขึ้น ที่ ส ระไท่ เ ย่ ท าให้ ด วงไฟเล็ก ๆ
กลายเป็ นเพลิ ง ที่ ลุ ก ไหม้ แ ผดเผาได้ คล้ า ยก าลัง จะล้ ม ตัว ลง
นอนแล้วมีคนยื่นหมอนมาให้ ช่างเป็ นจังหวะที่ดียิ่ง!

นางแค่ ใ ช้ โ อกาสนี้ ใ ห้ เ ป็ นประโยชน์ แสดงมี ด ฆ่ าโคให้

กองตัดสินพิจารณาโทษและบรรดาพระสนม นางกานัลได้เห็น
ให้พวกเขาได้ร้วู ่านางมิใช่คนใจดีอนั ใด ทุกคนจึงพึงระวังไว้

ไม่ ท ราบด้ ว ยเหตุใดถึ งได้ ท าให้ หลินหลัง บริวารอันดับ

หนึ่ งฮึกเหิมจนมีท่าทางเช่นนัน้ ได้?

คล้ายมิเคยเหตุการณ์เช่นนี้ กระนัน้ !

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า จะตื่ นเต้ นอันใดกันเพราะนี่ คือการ

เริ่มต้น ความสนุกยังรออยู่ข้างหน้ า

483
 สิ่งที่ ควรพูดนางก็ได้พดู ไปหมดแล้ว เฉินหรูอี้เองก็คร้าน
จะถลึ ง ตาจ้ อ งกับ คนพวกนี้ ในอุ ท ยานหลวงแล้ ว อี ก อย่ า ง
มารดามันเถอะ ที่นี่ไม่มีแม้แต่ที่นัง่

นางเชิดหน้ าขึ้นเล็กน้ อยหลังจากกล่าวจบ คล้ายไก่ชนที่

ชนะในการต่อสู้ “เปิ่นกงขอประกาศ ณ ที่ นี้ว่า ความผิดฐานฆ่า
คนนั น้ หากไม่ มี ห ลัก ฐานก็อ ย่ า ได้ เ ดาสุ่ม หรือ เจตนาใส่ ร้าย
ผู้อื่น นัน่ มิใช่แค่การสร้างบาดแผลให้กบั ผู้อื่นแต่ มนั ทาให้ เห็น
ถึงคุณค่าความเป็ นคนของพวกเจ้าด้วย อย่าได้ทาตัวเยี่ยงสตรี
ปากตลาด ทุกคนล้วนเข้าวังมาเพื่อปรนนิบัติฝ่าบาท นี่ นับเป็ น
วาสนาต่อกันอีกอย่างหนึ่ ง ทุกคนควรถนอมมันไว้ ”

“หากเปิ่นกงได้ยินการคาดเดาอันไร้เหตุผลหรือการใส่
ร้ายจนทาให้ผคู้ นภายในวังหลังต้องหวาดกลัว...โบยสามสิบไม้!
”

กล่าวจบเฉินหรูอี้กย็ ืดอกแล้วสะบัดแขนเสื้อขึน้ ไปนัง่ บน

เกี้ยวแล้วจากไปท่ ามกลางเสี ยง ‘เฉินเชี่ ยสานึ กผิดแล้วเพคะ’
‘หม่อมฉันสานึ กผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ’ ของเหล่าพระสนมและขันที

เมื่ อ ทุ ก คนกล่ า วค าขวัญ เช่ น นั ้น จบก็รู้สึ ก ว่ า ทัว่ ทัง้ ร่ า ง

เหนื่ อยล้า เจ็บหัวเข่า ปวดศีรษะ แม้แต่ตบั ก็ยงั ปวด
484
 บรรดาพระสนมคิดในใจว่า หวงโฮ่วตรัสได้มีเหตุผลยิ่ง
ในวังหลังแห่งนี้ วาจาของหวงโฮ่วศักด์ ิ สิทธ์ ิ ยิ่งกว่าวาจาขององค์
จักรพรรดิเสียอีก พวกนางจาต้องให้ความเคารพ ทว่ามีเพียงข้อ
เดียวที่ทุกคนไม่อาจเห็นด้วยได้...

หวงโฮ่ ว ถึ ง กลับ ตรัส ว่ า พวกนางล้ ว นเข้ า วัง มาเพื่ อ

ปรนนิบตั ิ ฝ่าบาทงัน้ หรือ?

พวกนางก็อยากทาเช่ นนัน้ ทว่าองค์จกั รพรรดิกลับมิให้

โอกาสแก่พวกนางเลย!

มารดามันเถอะ พวกนางเข้าวังมาเพื่อใช้ชีวิตดุจเฒ่าชรา
ตัง้ แต่อยู่ในวัยบุปผาเบ่งบานเลยกระนัน้ หรือ!

ตลอดชี วิ ต มิ ต้ อ งกัง วลเรื่ อ งอาหารการกิ น ทว่ า กลับ

วุ่นวายใจยิ่งกับการต้องคอยกอดความปรารถนาภายในจิตใจ
ไว้ พวกนางเองก็อยากมีบรุ ษุ มานอนแนบข้างสักคราเช่นกัน!

เฉินหรูอี้เดินทางกลับยังตาหนักเจาหยาง ยังมิทนั เข้าไป

ในต าหนั ก หลัก ก็เ ห็น ขัน ที แ ปดคนแบกเกี้ ย วหลวงขององค์
จักรพรรดิตรงไปยังส่วนด้านหลัง นางยังมิทนั ได้ลงจากเกี้ยว ซู่
อิงก็เดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

485
 “ฝ่ าบาทเพิ่งเสด็จกลับมาเพค่ะ” ซู่อิงกระซิบที่ ข้างหูเฉิน
หรูอี้เสียงเบาว่า “ทรงดูกงั วลคล้ายมีเรื่องในพระทัยเพคะ”

หลังจากที่เซี ยวเสี่ยวอวี้นายของนางได้ตายไป ซู่อิงก็อยู่

ที่ตาหนักหย่งเล่อมาตลอด

หากกล่าวถึงกาลก่อนนัน้ นางยังคงระลึกถึงความดี ของ

เซี ยวกุ้ยเฟยอยู่เสมอ แม้นจะสงสัยในฐานะที่ แท้ จริงของนาย
ตนแต่ เซี ยวกุ้ยเฟยก็ดีต่อนางยิ่ง ถ้าองค์จกั รพรรดิเปลี่ยนพระ
สนมโปรดคนใหม่และให้พานักที่ตาหนักหย่งเล่ออีกนางยังกลัว
ว่าตนอาจจะมิใคร่ยอมรับได้นัก

ทว่าหลังจากที่ องค์จกั รพรรดิจดั การเกิ่งจิ้นจงให้ตายไป

่ สสาวะรดที่นอนสองคืนติดต่อกัน
นางก็ขวัญเสียกระทังปั

สาเหตุคือแม้นไม่มีเขาแล้วแต่เรื่องที่เซียวเสี่ยวอวี้กินยา
ลูกกลอนคุมกาเนิดนางเองก็ทราบ เพียงแต่เมื่อนายไม่พดู นาง
ก็แสร้งทาเป็ นไม่รู้

หากเป็ นคนอื่นก็แล้วไป แต่ เกิ่งจิ้นจงเป็ นคนสนิทที่ เคย

รับใช้ องค์จกั รพรรดิมาก่ อน กระทังเคยอยู
่ ่ในตาแหน่ งผู้ดูแล

486
ตาหนักฉางเล่อ เป็ นคนที่องค์จกั รพรรดิทรงไว้พระทัย แต่จะฆ่า
ก็ฆ่าทันที

ทุ ก วัน ที่ ซู่ อิ งตื่ น ขึ้ น ต้ อ งคอยลู บ ศี ร ษะตนว่ า ยัง อยู่ ดี

หรื อ ไม่ กลัว ว่ า หากองค์จ กั รพรรดิ คิ ด ถึ ง เซี ย วกุ้ย เฟยขึ้ น มา
เมื่อใดแล้วเกิดคลุ้มคลังนึ ่ กขึ้นได้ว่าต้ องฆ่ านางเพื่อฝั งไว้เป็ น
เพื่อนกุ้ยเฟย นางจะทาอย่างไร

ยังมีทาสผูจ้ งรักอันใดอีก แค่มีชีวิตอยู่ได้กไ็ ม่เลวแล้ว

ยามนี้ ถกู ย้ายมาที่ ตาหนักเจาหยาง ความคิดไม่ยอมรับ

ของนางในอดี ตนั น้ แค่ กระแอมคราหนึ่ ง ก็บิ นไกลไปสิบหมื่น
แปดพันลี้แล้ว นางแค่อยากมีชีวิตอย่างสงบ กระทาเรือ่ งใดล้วน
ใส่ใจรายละเอียด ปฏิบตั ิ หน้ าที่อย่างจงรักเท่านัน้

นางคิดได้แล้ว องค์จกั รพรรดิโปรดปรานผู้ใด พวกนาง

กลุ่มนี้ กจ็ ะถูกย้ายไปที่ นัน่ พวกนางแค่จงรักต่อนายคนปั จจุบนั
ก็พอแล้ว ส่วนเรื่องอื่นนัน้ ...ลบล้างมันไปให้หมด หากคิดจะได้
ทุกอย่างตามปรารถนาภายในวังหลังแห่งนี้ นางเองก็ไร้วาจาจะ
กล่าวแล้ว

487
 เฉินหรูอี้ได้ยินเช่ นนั น้ คิ้วงามจึงยกค้างขึ้นเล็กน้ อย แต่
มิได้เอ่ยสิ่งใดแต่เดินตรงเข้าไปในตาหนักทันที ดังคาดนางเห็น
เซี ยวเหยี่ยนถือถ้วยชาไว้ คิ้วขมวดแน่ น หน้ าตาคล้ายครุ่นคิด
สิ่งใด เมื่อเห็นนางเดินเข้ามา จึงวางถ้วยชาไว้อีกด้านหนึ่ ง แล้ว
ชี้ที่เก้าอี้หลัวฮันข้
่ างกายตนเป็ นนัยให้นางนัง่ ลง

“ไท่โฮ่วเชิญท่านไปพบ แล้วมีปัญหายุ่งยากอันใดเกิดขึน้
อีกงัน้ หรือ? ” เฉินหรูอี้ขยับเข้าไปนัง่ ข้างกายเขา เอามือตนวาง
ทาบไว้บนมือใหญ่ให้เขากุมไว้

นางไม่ถามยังดีเสี ยกว่า วาจากล่าวยังมิทนั จบดีกไ็ ด้ยิน

เขาแค่นเสียงเย็นชาขึน้ คราหนึ่ ง

“ไม่ก่อปัญหายุ่งยากแล้วจะเรียกว่าไท่โฮ่วได้หรือ แต่ครา
นี้ ...ช่ างทาให้ คนรู้สึกหงุดหงิดใจยิ่ง” เซี ยวเหยี่ยนถอนหายใจ
ยาว มองดูเฉินหรูอี้ที่จ้องมองตนด้วยความเห็นใจแล้วกล่าวว่า
“เจ้าพูดถูกต้องแล้ว ในที่สดุ ไท่โฮ่วก็เปลี่ยนแผนการใหม่เสียที”

เขาพึ ม พ าออกมาว่ า “จะเปลี่ ย นคราใดก็ ไ ม่ เ ปลี่ ย น

กลับมาเปลี่ยนครานี้ ที่ข้าพนันกับเจ้าไว้! ”

488
 “เช่ นนั น้ ราตรี นี้ข้ามิจดั การเจ้า เจ้าก็จดั การข้ าเถิด! ”
เขาเสนอขึน้ มาอย่างกระตือรือร้น

เฉินหรูอี้แทบจะกระอักเอาโลหิตในอกพ่นเข้าใส่หน้ าเขา
แล้ว พูดเสียดูร้ายแรง คล้ายกลัดกลุ้มมาเหลือเกินกระนัน้ ที่แท้
เพราะเขากาลังครุน่ คิดถึงเรือ่ งนัน้ อยู่นัน่ เอง!

มารดามันเถอะ จริยธรรมอันดีงามขององค์จกั รพรรดิอยู่

ที่ใดหรือ! ?

489
 231 กระทาตามน้า

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า นางผูม้ ีจริยธรรมมากพอจึงไม่อยาก

โต้เถียงกับเซียวเหยี่ยนเรื่องผูใ้ ดจัดการผูใ้ ด ปัญหานี้ มนั น่ าอาย
เกินไป ทัง้ ยังไม่มีประโยชน์ ใดๆ อีกด้วย

ประสบการณ์ หลายคราบอกนางว่าเซียวเหยี่ยนได้สะบัด
หลุดจากจริยธรรมและพุ่งทะยานไปข้างหน้ าอย่างบ้าคลังโดย ่
ไม่แม้แต่จะคิดหันหลังกลับมาแล้ว แต่ครัน้ เป็ นเรื่องในห้องหับ
เขากลับสลัดหลุดอาภรณ์ และมาลาอันงดงามทิ้งไป กลายร่าง
่ ตว์ป่า ไม่ทราบว่าเป็ นเพราะหลายปี ที่เขามิอาจเป็ นเช่น
เป็ นดังสั
คนธรรมดาท าให้ เ ขาอดกลัน้ จนเสี ย สติ ยามนี้ จึ ง เปิ ดเผย
กว่าเดิมยิ่งหรือเพราะนางตายแล้วตายเล่าทาให้เขาสะเทือนใจ
่ นแน่ หากมองเพียงภายนอกก็ดูเหมือนคนปกติ
จนคลุ้มคลังกั
่ แต่ความจริงที่ซ่อนอยู่ภายในคือปี ศาจที่บา้ คลัง่
ทัวไป

“...ไท่ โฮ่ วทาอันใดกันแน่ ? ” นางเปลี่ ยนหัวข้อสนทนา

ทันที

เซียวเหยี่ยนเลิกคิ้วดาบตนขึน้ ชาเลืองมองนางคล้ายยิ้ม
คล้ายไม่ยิ้ม “คนแสนงอนของข้าเขินอายงัน้ หรือ เพียงเอ่ยถึง
เรือ่ งที่เบิกบานใจก็แสร้งทาเป็ นไขสือทันที”
490
 เฉินหรูอี้บิดเบ้มุมปาก มารดามันเถอะ ตารากามาสูตรที่
นางเคยอ่ านเมื่อครัน้ เป็ นขันที น้อยล้วนไร้ประโยชน์ ทงั ้ สิ้นงัน้
หรือ?

ในอดี ต ไม่ ท ราบว่ า ผู้ใดที่ ต้ อ นเขาเสี ย จนมุม นางหลบ

เลี่ยงมิยอมพูดมิใช่เพราะเขินอายแสร้งทาเป็ นไร้เดียงสา แต่ มิ
อยากให้หวั ข้อนี้ ต้องบานปลายไปไกลไม่จบไม่สิ้น สุดท้ายเขาก็
จะคึ กคักขึ้นมาจนนางต้ องถูกทรมานเกือบเอาชี วิตไม่รอด ที่
นางท าทัง้ หมดนั ้น เป็ นแผนการปกป้ องตนเองอย่ า งหนึ่ งรู้
หรือไม่? !

ทว่ า เขาเป็ นคนไร้ ห ัว ใจ เรื่อ งในอดี ต นั น้ คล้ า ยถูก ล้ า ง

ความคิ ด จนลื มไปเสี ย สิ้น เห็น นางหลี กเลี่ ย งก็คิ ด ว่ านางเขิน
อายจริงๆ แต่ยิ่งนางไม่อยากเอ่ยถึง เขาก็ยิ่งรู้สึกสนุกที่ จะเอ่ย
ถึง นางนับถือเหลือเกินแล้ว

“คนแสนงอนมิได้อายแค่เพียงแปลกใจเท่านัน้ ” เฉินหรูอี้
ยิ้ม มารดามันเถอะ ‘คนแสนงอน’ เป็ นนามเรียกขานภูตผีอนั ใด
ยามที่ เขาคิดเย้าแหย่นางก็มกั เอ่ยเรียกนางเช่นนี้ คล้ายทราบ
ว่านางมิชอบ เมื่อได้ฟังคราใดล้วนขนลุกชูชนั ไปทัวร่่ างเพราะ
เจตนาอันชัวร้
่ ายของเซียวเหยี่ยนนัน่ เอง

491
 ความจริ ง ไม่ ถ ามนางก็เ ดาได้ ย่ อ มต้ อ งเป็ นแผนใช้ ไม้
อ่ อนเข้าว่ า พรา่ ราพรรณถึงเรื่องราวอันน่ าซาบซึ้ งใจในอดี ต
หรือช่ วงเวลาอันยากจะลืมเลือน กระทังลามไปถึ ่ งจักรพรรดิ
พระองค์ก่อน เลื อกใช้ ค วามรัก ระหว่ างบิ ด ากับ บุต รมาเกลี่ ย
กล่อมเซียวเหยี่ยน ให้เขาเห็นแก่พระบิดายอมสลายธารน้าแข็ง
นี้ เสียที

เมื่อเฉินหรูอี้ใช้ กลวิธีหนามยอกต้ องเอาหนามบ่งก็เห็น

ใบหน้ า งดงามของเซี ย วเหยี่ ย นสันระร ่ ิ ก ขึ้น มาทัน ที เซี ย วเห
ยี่ ย นยกมื อ ขึ้น จะหยิ ก ที่ แ ก้ ม เฉิ นหรูอี้ มื อ ยัง ยื่ น ไม่ ถึ ง ใบหน้ า
น้ อยๆ อันขาวใสนั น้ ก็ได้ยินเสี ยงของซู่อิงดังขึ้นจากด้านนอก
ว่า “ทูลหวงโฮ่ว นาตัวพระสนมเฉิงมาแล้วเพคะ”

“สนมเฉิง? ” ครัน้ เซี ยวเหยี่ ยนได้ ฟั งก็ขมวดคิ้วมุ่น “มี

เรือ่ งอันใดหรือ? มีเรือ่ งภูตผีอนั ใดเกิดขึน้ อีก? ”

...ซู่อิงที่อยู่ด้านนอกนัน้ ห่อเหี่่ยวลงทันที

องค์จกั รพรรดิของพวกนัน้ มีเพียงหนึ่ งเดียวในใต้ หล้านี้

แล้ว หากโปรดปรานผู้ใดในสายตาก็จะมีแต่ ผ้นู ัน้ ผู้อื่นในพระ
เนตรของพระองค์ล้วนเป็ นดังผายลม...ม
่ ิ ใ ช่ ผายลมยัง พอมี

492
กลิ่นหลงเหลืออยู่บ้าง ทว่าความจริงแล้วผู้อื่นในสายพระเนตร
ก็ไม่ต่างอันใดกับอากาศ มองได้แต่ไม่มีทางเห็น

สนมเฉิงมิใช่ น้องสาวที่ สนิทที่ สุดของเจียงกุ้ยเฟยหรอก

หรื อ องค์ จ ัก รพรรดิ ถึ ง กระทัง่ เลื่ อ นขึ้ น จากพระสนมเล็ก ๆ
ขึน้ มาเป็ นฉายเหรินก็เพื่อเจียงกุ้ยเฟย

แต่เมื่อเวลาผ่านไปสิ่งใดๆ ก็ลบเลือนดุจเมฆหมอกกลุ่ม
ควัน ความจริงนางยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าหากเจียงเหมยฟื้ น
คืนมา องค์จกั รพรรดิจะยังจาความรักนัน้ ได้หรือไม่ ดังนัน้ เรื่อง
ที่เกี่ยวกับสนมเฉิงนัน้ จะนับเป็ นอันใดได้? นางคิดมากไปแล้ว

เฉิ นหรู อี้ เ ลิ กคิ้ วเล็ ก น้ อย คิ ดไม่ ถึ ง ว่ า หลิ นหลั ง จะ

คล่องแคล่วรวดเร็วปานนี้ กองตัดสินพิจารณาโทษนาตัวไปได้
ไม่ ไ กลหลิ น หลัง ก็ต ามทัน แล้ ว ไม่ เ สี ย ที ที่ ติ ดตามนางอยู่ ที่
ตาหนักเจาหยาง

“สนมเฉิงก็คือพี่น้องฝาแฝดที่ ข้าสนิทสนมด้วยในคราที่
เป็ นเจี ย งเหมย จ ามิ ไ ด้ ห รือ ? ” นางเอ่ ย เสี ย งต่า ตอบออกไป
“พี่สาวนางมิใช่ถกู สวี๋จิ่งฆ่าปิดปากหรอกหรือ? ทัง้ นางยังอยู่ใน
ตาหนักหย่งเล่อกับข้าถึงครึง่ ปี ”

493
 เฉินหรูอี้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในอุทยานหลวงสัน้ ๆ ให้เซี ยว
เหยี่ยนฟังอีกครา

คิ ด ไม่ถึ ง กลับ ไม่ มีการเพิ่ มน้ ามันเติมน้ าส้ มเพื่ อใส่ ร้าย
กองตั ด สิ นพิ จารณาโทษว่ า ก าเริ บ เสิ บสานมิ เ ห็ น หวงโฮ่ ว
พระองค์ใหม่อยู่ในสายตาเช่นใดบ้าง ทัง้ หมดในวาจานางล้วน
เต็มไปด้วยเหตุผลแห่งความจริง

นางมีใจเมตตาถึงเพียงนี้ กระทังรู่ ้สึกภาคภูมิในศักด์ ิ ศรี

อันสูงส่ งของตนเป็ นที่ สุด ทว่าความจริงนางรู้ดีว่าต่ อให้ อ งค์
จัก รพรรดิ จ ะโปรดปรานรัก นาง ดี ต่ อ นางอย่ า งไร้ ข อบเขต
เพี ย งใด และต่ อให้ ค วามรักนั น้ ร้อนแรงจนนางยัง รู้สึ กว่ าตน
พร้อมจะถูกแผดเผาด้ ว ยรักทุกคราไป แต่ มนั กลับ มิได้ ส่ ง ผล
กระทบต่ อ สติ ปั ญ ญาของเซี ย วเหยี่ ย นสัก นิ ด เขายัง คงหลัก
แหลมอยู่เช่นเดิม!

เซี ย วเหยี่ ย นแม้ มี ค วามคิ ด แปลกพิ ก ลวกไปวนมา แต่

จริงๆ เขามีเพียงสองอย่างคือเชื่อกับยินดีที่จะเชื่อ นางมันใจว่ ่ า
หากโกหก เขาก็จ ะวิ เ คราะห์ แ ยกแยะออกได้ อ ย่ า งง่ า ยดาย
เช่ น นั ้น มิ สู้ น างพู ด ความจริ ง ไปเสี ย ดี ก ว่ า เดิ มกองตั ด สิ น
พิจารณาโทษก็มือยืดยาวทาเกินหน้ าที่เป็ นประจาอยู่แล้ว

494
 หน้ า ที่ ป ระมุ ข แห่ ง วัง หลัง ของนางนั ้น มี ไ ว้ เ พื่ อ หน้ า ตา
เท่านัน้ หรือ? เกิดเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ จะแจ้งแก่นางสักคาก็ไม่มี
แต่ ก ลับ เข้ า จับ อย่ า งอุก อาจ เพราะนางไม่ น่ าเชื่ อ ถื อ และไร้
ศักยภาพถึงเพียงนัน้ หรือบางที กอ็ าจอยากจะทดสอบขีดความ
อดทนของนาง จึงได้ลองเบ่งอานาจต่อนาง หากนางไร้ปฏิกิริยา
ใด คาดว่าภายภาคหน้ าคงเห็นนางเป็ นลูกพลับอ่ อน ทาสิ่งใด
ล้ วนมองข้ามนางไป แล้ ว แขวนป้ ายหวงโฮ่ ว ที่ อาจจะถูกดาว
พิฆาตขององค์จกั รพรรดิปลิดชีพเมื่อใดก็ย่อมได้เพียงเท่านัน้

“กองตัดสินพิจารณาโทษนับวันยิ่งเหิมเกริม”

ใบหน้ าเซี ย วเหยี ย นไม่ เ ปลี่ ย นสัก นิ ดยัง คงเต็ม ไปด้ ว ย

รอยยิ้ม แต่นัยน์ ตาหงส์นัน้ กลับแฝงไว้ด้วยแววเย็นชา

หากเป็ นพระสนมหรือภูตผีอ นั ใด ไม่แน่ ว่าเขาอาจจะลืม

ตาข้างหลับตาข้างแล้วปล่อยมันผ่านไป ทว่าเฉินหรูอี้มิเหมือน
ผู้อื่น นางเป็ นหวงโฮ่วที่ ถกู ต้ องตามกฎมณเฑี ยรบาลทุกอย่าง
เขาเชื่ อ ว่ า ใต้ ห ล้ า นี้ ไ ม่ มี ผู้ใ ดไม่ ท ราบว่ า เขารัก นาง ทว่ า กอง
ตัดสินพิจารณาโทษที่ อยู่ภายใต้การควบคุมของเฉินฮวายที่ ไม่
ว่าจะมีเรื่องราวใดเกิดขึ้นภายในวัง พวกเขาจักต้องทราบก่อน
ผู้อื่นเสมอ คิดไม่ถึงว่ าจะกล้าวางแผนขุดกับดักต่ อหวงโฮ่ วที่

495
เพิ่งได้รบั การแต่งตัง้ เพียงหนึ่ งวัน พวกเขากินหัวใจหมีดีเสือใน
ห้องเครือ่ งทุกวันจนหมดแล้วงัน้ หรือ?!

“เฉินฮวาย”

เขาเรี ย กขานด้ วยน้ าเสี ยงที่ เย็นชายิ่ง เฉินฮวายรออยู่

ตรงหน้ าประตู แม้นด้านในสนทนาสิ่งใดเขาเองก็ฟังมิค่อยถนัด
นัก แต่คาว่ากองตัดสินพิจารณาโทษเหิมเกริมและทรงเรียกชื่อ
เขา ทัง้ สองอย่างนี้ เขากลับฟังได้ชดั ถนัดยิ่ง

สิ่งอื่นเฉินฮวายไม่กล้าพูด แต่เขาอยู่รบั ใช้องค์จกั รพรรดิ

มายี่ สิบกว่าปี เพี ยงฟั งพระสุรเสี ยงก็ทราบแล้ วว่ าต้ องการจะ
กระทาอันใด

เสียงเล็ดลอดไรฟั นนี้ เห็นชัดว่าเจ้านายผู้นี้โกธรเสียจนมิ

อาจควบคุมได้แล้ว แค้นจนอยากจะเคี้ยวเอาคนผู้นัน้ ให้แหลก
ละเอียดไปในปากแม้แต่เศษเล็กเศษน้ อยก็ไม่เหลือ

ทว่าคนผู้นัน้ ...มารดามันเถอะ มีความเป็ นไปได้สูงว่าจะ

เป็ นเขา

เฉินฮวายเดินเข้าไปในห้องอย่างเร่งร้อน ยามเที่ ยงเพิ่ง

ผ่านพ้นไป แสงแดดงดงามจึงสาดส่ องไปทัวทั ่ ง้ ห้ อง ทว่ าเขา
496
กลับรู้สึกว่ารอบตัวเต็มไปด้วยความเหน็บหนาว ฟั นของเขาอด
สันกระทบกั
่ นมิได้

“ฝ่ าบาท...”

ไม่รอให้เขากล่าวจบ องค์จกั รพรรดิกย็ กพระหัตถ์ขึ้นตัด

บททันที “ไปกองตัดสินพิจารณาโทษ ลงโทษโบยหัวหน้ ากองที่
เข้ า มาในวัง หลัง และกระท าการตามอ าเภอใจโดยมิ ไ ด้ ร ับ
อนุญาตจากหวงโฮ่วสามสิบไม้ ปลดไปอยู่โรงซักผ้า ส่วนคนอื่น
โบยยี่สิบไม้ เพื่อมิให้เป็ นเยี่ยงอย่างต่อไป”

แม้นเฉินฮวายมิได้เข้าใจเรื่องราวความเป็ นมาทัง้ หมด

ทุ ก อย่ า ง แต่ เ มื่ อ ได้ ฟั ง องค์ จ ัก รพรรดิ กล่ า วเช่ น นี้ ก็ เ ข้ า ใจ
เรื่ อ งราวไม่ น้ อยแล้ ว คงมี ผู้ไ ร้ ต าลองหยัง่ ว่ า น้ า ลึ ก หรื อ ตื้ น
กับเฉินหวงโฮ่วเป็ นแน่ ผลสุดท้ายผู้อื่นกลับหันหน้ ามาทูลฟ้ อง
ต่ อองค์จกั รพรรดิ เจ้าคนพวกนี้ ช่างตาเปื่ อยเน่ าหาเรื่องใส่ ตวั
แท้ๆ

มารดามันเถอะ กองตัดสินพิจารณาโทษควรต้ องจดจา

ไว้ เ สี ย ว่ า องค์จ กั รพรรดิ ข องพวกเขามิ ไ ด้ เ ป็ นผู้ป รนนิ บัติ ร บั
ใช้ ไ ด้ ง่ า ยถึ ง เพี ย งนั ้น ส าหรับ เรื่ อ งใหญ่ ข องราชวงศ์ ต้ า จิ้ น
พระองค์มกั มีน้ าพระทัยกว้าง ทรงปรึกษาหารือกับเหล่าขุนนาง
497
เสมอ ทว่าหากเป็ นเรื่องในวังหลังจะกลายเป็ นผู้กระทาอันใด
ตามพระทัยตน กองตัดสินพิจารณาโทษนัน้ เลือกปฏิบตั ิ คิดว่า
ได้พบกับพระสนมหวังที่ง่ายต่อการรังแก เบือ้ งหลังไม่มีภผู าให้
พักพิงเช่นแล้วผูค้ นในวังจะเป็ นเช่นนัน้ หมดงัน้ หรือ

พวกเขานั น้ เป็ นดังอาชาที

่ ่ ก้ า วเหยี ย บผิ ด คน ต่ อ ให้ ไ ม่
ทราบว่าคนผูน้ ี้ ตายฟื้ นมาแล้วหลายครา เป็ นคนดังปี ่ ศาจที่คอย
ทรมานฝ่ าบาทกระทังเป็ ่ นคนก็มิใช่เป็ นผีกไ็ ม่เชิง หัวใจเครื่อง
ในล้วนแทบปริแตกหมดแล้วก็ตาม แต่แค่พวกเขายื่นหูออกมา
ฟังข่าวสารที่แพร่สะพัดไปทัวสั ่ กหน่ อยก็จะรู้ว่าเฉินหวงโฮ่วท่าน
นี้ เป็ นที่ โปรดปรานของฝ่ าบาทเพียงใด องค์จกั รพรรดิกระทังม ่ ิ
สนพระทัย ว่ า นางเคยแต่ ง งานมาแล้ ว ด้ ว ยซ้ า ต่ ง หวงโฮ่ ว
สวรรคตได้ไม่ถึงปี พระองค์กแ็ ต่งตัง้ หวงโฮ่วใหม่แล้ว...

บุค คลที่ น่ า อัศ จรรย์เ ช่ น นี้ กองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษยัง

กล้าล่วงเกิน ดูท่าความสามารถด้านการคาดคะเนของพวกเขา
คงใกล้จะหมดสมรรถภาพแล้ว

“หม่อมฉันน้ อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” เฉินฮวายมิกล้า

เผยความคิ ด ใดออกมาแม้ แ ต่ น้ อย แม้ น ว่ า เขาจะรับ ใช้ อ งค์
จัก รพรรดิ ม าตัง้ แต่ ท รงพระเยาว์ ทว่ า องค์จ กั รพรรดิ ยิ่ ง ทรง
เจริญพระชนพรรษา ความคิดยิ่งนุ่ มลึกขึ้น ไอสังหารบนพระ
498
วรกายก็ชดั เจนยิ่ ง ขึ้น แม้น เขาที่ รบั ใช้ ใกล้ ชิด องค์จกั รพรรดิ
ด้ วยความสัตย์ซื่อมิได้มีเรื่องความรู้สึกที่ ซบั ซ้ อนรัดรึงอยู่กบั
องค์จกั รพรรดิเช่นเฉินหวงโฮ่ว ก็ยงั มิกล้ายกตัวเองขึ้นเป็ นคน
สาคัญของพระองค์

“กองตัดสินพิจารณาโทษอยู่ภายใต้การดูแลของเจ้า แต่
กลับกล้าเหยียบขึ้นบนศีรษะหวงโฮ่ว” เซี ยวเหยี่ยนหรี่นัยน์ ตา
หงส์อนั เย็นชามองเขา แต่กลับไม่เห็นความเคารพนบน้ อมของ
เฉินฮวายอยู่ในสายตาสักนิด “เป็ นเพราะอานาจมากล้นจนทา
ให้แต่ละคนล้วนลืมตัว? หรือเจิ้นใจกว้างกับพวกเจ้าเกินไป ทา
ให้พวกเจ้าคิดว่ามิจาเป็ นต้องให้ความสาคัญกับวังหลังของเจิ้น
กระทังน่ าโทสะของพวกเจ้ามาระบายกับวังหลัง? ”

มารดามันเถอะ เรือ่ งนี้ มิเกี่ยวอันใดกับเขาสักน้ อยนิด?

เฉินฮวายเพียงรู้สึกโหวงๆ ในหัว เสี ยวสันหลังแปลกๆ

เขาพลัน คุ ก เข่ า ลงพื้ น เสี ย งดัง พลัก่ เสี ย งที่ ด ัง คล้ า ยกระดู ก
เคลื่อนไปแล้วอย่างไรอย่างนัน้ “ฝ่ าบาททรงโปรดอภัย หม่อม
ฉัน หม่อมฉัน...” เขากัดฟั นตนไว้แน่ น ตัดสินใจมอบความผิด
อันแสนเบาที่ สุดยกใส่ศีรษะตน “หม่อมฉันอบรบมิเข้มงวด ขอ
ฝ่ าบาท...โปรดทรงลงโทษ ต่อไปหม่อมฉันมิกล้ากระทาอีกแล้ว
พ่ะย่ะค่ะ”
499
 การกระทาตามน้านัน้ เฉินหรูอี้กท็ าได้ดียิ่ง

อานาจอันสลับซา้ ซ้อนในพระราชวังแห่งนี้ ล้วนเกี่ยวข้อง

กับเฉินฮวายขันที อนั ดับหนึ่ ง ผู้ใกล้ชิดกับองค์จกั รพรรดิที่สุด
แต่มิใช่ว่าเขาจะสันทัดในทุกสิ่ง ผู้ใดล้วนทราบดีว่าอานาจของ
ขันทีเช่นพวกเขามีมากมายยิ่ง แต่กส็ ามารถร่วงหล่นตกจากม้า
ได้เพราะวาจาขององค์จกั รพรรดิเพียงหนึ่ งคา

การรับใช้องค์จกั รพรรดิที่พระอารมณ์แปรปรวนอยู่เสมอ
ทัง้ ความคิดยังลุ่มลึกแปลกประหลาดเช่นนี้ เฉินฮวายแค่ยุ่งกับ
การสรรเสริญเยินยอก็บ่นว่าเวลาไม่พอแล้ว สาหรับกองตัดสิน
พิจารณาโทษเฉินหรูอี้นัน้ มองในแง่ร้ายมากที่สุด ทว่าเฉินฮวาย
เป็ นคนข้ า งพระวรกายฝ่ าบาท นางเชื่ อ ว่ า เขาย่ อ มสามารถ
พิจารณาได้เขามิจาเป็ นต้ องเป็ นศัตรูกบั นาง เพราะเห็นกับตา
มาตลอดว่าองค์จกั รพรรดิทรงปฏิบตั ิ ต่อนางดีเพียงใด

“ข้าเชื่อในตัวผู้ดูแลเฉิน” นางเอ่ยเสี ยงเบา “แต่ ไหนแต่

ไรผู้ดูแ ลเฉิ นล้ ว นทุ่ ม เทแรงใจปฏิ บัติ ร บั ใช้ ฝ่ าบาทมาตลอด
ความภัก ดี เ ป็ นที่ ป ระจัก ษ์ ทว่ า กองตัด สิ นพิ จ ารณาคดี ก ับ
หน่ วยงานบางหน่ วยงานอาจใช้ อานาจจนลื มตน กระหายใน
อานาจจนหน้ ามืดนัน้ ย่อมต้องมีแน่ นอน จิตใจคนเรายากคาด
เดา ผูด้ แู ลเฉินก็คงมิสามารถควบคุมดูแลได้ตลอดเวลา”
500
 เฉินฮวายอดซาบซึ้งขึน้ มามิได้

มารดามันเถอะ เขาเข้าใจดีที่สุด สาหรับองค์จกั รพรรดิ

แล้ววาจาเพียงหนึ่ งคาของเฉินหวงโฮ่วนัน้ สามารถชนะวาจานับ
หมื่นของผูอ้ ื่นได้ในทันที

แน่ นอนว่าเขาย่อมมองข้ามคาว่า ‘กองตัดสินพิจารณา

โทษและหน่ วยงานบางหน่ วยงาน’ ในวาจาของเฉิ นหรูอี้ . ..
เห็นชัดว่านางเจตนาลากคนกลุ่มหนึ่ งลงน้ า เพื่อจัดระเบียบวัง
หลัง

อยากจัดการก็จดั การไปเถิด เขาคร้านที่จะสนใจแล้ว ขอ

เพียงมิเดือดร้อนมาถึงเขาก็พอ!

“ขอบพระทัยหวงโฮ่ วพ่ะย่ะค่ะ” เขาโขกศี รษะลงพื้นดัง

‘โป๊ ก’คราหนึ่ ง

“หวงโฮ่ วทรงขอร้องแทนเจ้า เพราะนางเป็ นคนจิตใจดี

และเจ้าก็รบั ใช้ เจิ้นด้วยดีมาตลอด” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยอย่างเฉย
ชาว่า “เรื่องที่ ผ่านมาก็แล้วไปเถิดเพราะวังหลังมิได้มีผ้ใู ดคอย
ควบคุมดูแลอย่างเป็ นทางการ ทว่ายามนี้ มิเป็ นเช่นวันวาน วัง

501
หลังมีประมุขแล้ว ผู้ใดกล้าไม่เคารพไม่เชื่ อฟั งอี ก เจิ้นคงต้ อง
ถามเอาความกับเจ้าแล้ว เจ้า เข้าใจหรือไม่? ”

เฉินฮวายพยักหน้ าอย่างน่ าเวทนา “หม่อมฉันเข้าใจแล้ว

ฝ่ าบาทโปรดวางพระทัย จะไม่มีเรือ่ งเช่นนี้ เกิดขึน้ อีกแน่ นอนพ่ะ
ย่ะค่ะ”

มารดามันเถอะ เขาต้องเข้าใจอย่างแน่ นอน

องค์จกั รพรรดิต้องการใช้ปากของเขาบอกกล่าวข่าวสาร
ออกไปว่าให้คนเหล่านัน้ หมอบศิโรราบแต่โดยดี ไม่เคารพหวง
โฮ่ ว เท่ ากับ ไม่เ คารพองค์จกั รพรรดิ ไม่ เ คารพองค์จ กั รพรรดิ
ขันทีอย่างเขาก็ถึงคราวเคราะห์ครังใหญ่
้

เขาช่างนางเวทนานัก ทาความชัวมาแปดชาต
่ ิ ภพหรือไร
จึ ง ต้ อ งมาเป็ นขัน ที ค อยรับ ใช้ จ ัก รพรรดิ ผู้ มี พ ระอารมณ์
แปรปรวนเช่นนี้

หากพระอารมณ์ ดีกจ็ ะทรงปฏิบตั ิ ต่อเขาดุจญาติมิตร แต่

ครัน้ เกี่ ย วพันไปถึ งสตรี ในดวงใจกลับ กริ้วจนลื มเลื อนเขาไป
เขาเองก็มึนงงอยู่เช่นกัน

502
 “คุกเข่าทาอันใดอยู่ ยังมิรีบไปทาเรื่องที่ เจิ้นมอบหมาย
ให้เจ้าอีก? ” เซียวเหยี่ยนโบกมือไหวๆ อย่างราคาญ “อีกอย่าง
ไปเรียกสนมเฉิงมาด้วย เจิ้นอยากดูสกั หน่ อย นางมีอนั ใดกัน
แน่ ไปที่ ใ ดคนตายที่ นั น่ เหตุ ใ ดจึ ง มัก เข้ า ไปยุ่ ง เกี่ ย วกับ คดี
ฆาตกรรมเสมอ”

เฉินหรูอี้หางตากระตุกคราหนึ่ ง นางพูดได้หรือไม่ว่าปาก
ของเขานัน้ ช่างกล่าวแต่คาไม่ดี

มิต้องกล่าวถึงว่าครานี้ เป็ นเรื่องจริงหรือเท็จ แต่ยงั ไม่ทนั

มีหลักฐานพิสูจน์ ด้วยซา้ เหตุใดจึงว่าไปที่ ใดคนตายที่ นัน่ เล่า?
ประสบการณ์ ค รัง้ ที่ ส องของนางมี เ พี ย งการตายของเฉิ งผิ ง
พี่ สาวฝาแฝดเท่ านั น้ และเฉิงผิงก็ถกู ผู้อื่นฆ่ า มิได้ เกี่ ยวอันใด
กับเฉิงถาวสักนิด

เอาเถิด เห็นแกที่ เขาช่วยนางสาแดงอานาจอย่างเอาใจ

ใส่ กระทังยกเอาเฉ
่ ิ นฮวายขึน้ มากล่าวโทษ นางก็จะทาเป็ นมิได้
ยินไปเสีย

หลินหลังนาเฉิงถาวที่ตวั สันงั
่ นงกเข้ามาในห้อง คราแรก
ที่เห็นเฉินหรูอี้แทบจะจานางไม่ได้

503
 เฉิงถาวนัน้ แทบจะเป็ นคนละคนกับก่อนหน้ านี้ ในอดี ต
เป็ นสาวน้ อยแววตาฉ่ าวาว รอบกายเต็มไปด้ ว ยความสดใส
ทว่ า บัด นี้ ก ลับ สวมอาภรณ์ สี เ ขี ย วเข้ ม เช่ น ชาววัง ทัว่ ไป ผมก็
จัดเก็บอย่างขอไปที แม้แต่ปิ่นปั กผมสักชิ้นก็ไม่มี ใบหน้ าผอม
ตอบดุจมีด ทัง้ ขาวซี ดไร้เลือดฝาด ไม่ทราบเป็ นเพราะเสียขวัญ
ที่ต้องเข้าไปพัวพันกับคดีคนตายจนทาให้แววตาดูหดเกร็งหรือ
อย่างไร

เฉินหรูอี้เห็นแล้วพาลให้หวั ใจกระตุก ยามนี้ อดทอดถอน

หายใจออกมามิได้ นางเรียกคนให้นาเก้าอี้มาให้เฉิงถาวนัง่

“ขอบพระทัยหวงโฮ่วเพคะ” เฉิงถาวไม่กล้าแม้แต่จะเงย
หน้ าขึน้ แม้นนัง่ ยังก้นมิติดที่ มองแล้วดูลาบากว่าคุกเข่าบนพืน้
เสียอีก

“สนมเฉิง? ” เซียวเหยี่ยนนิ่วหน้ า ใบหน้ าเช่นนี้ ดอู ย่างไร

ก็ไม่มีในความทรงจาเลยสักนิด นางพานักอยู่ตาหนักหย่งเล่อ
กับเฉินหรูอี้มาถึงครึง่ ปี แต่กลับรูส้ ึกดังไม่
่ เคยมีนางเลยกระนัน้

เฉิงถาวถูกหลินหลังพาตัวมาที่ตาหนักเจาหยาง ทราบว่า
ตนต้องมาเข้าเฝ้ าเฉินหวงโฮ่ว ...หวงโฮ่วพระองค์ใหม่ จึงไม่คิด
ว่ า จะมี ผู้อื่ น อยู่ ด้ ว ย พระสุ ร เสี ย งอัน เย็น เยี ย บนั ้น ขององค์
504
จัก รพรรดิ ท าให้ น างตกใจจนเผลอเงยหน้ าขึ้ น มอง องค์
จักรพรรดิทรงสวมฉลองพระองค์สีเหลืองทอง แม้นจะสติเลื่อน
ลอยเพียงใดก็มิอาจจาผิดได้

นางตกใจจนปั สสาวะแทบราด ยามนั น้ เส้ นผมทุกเส้ น

ล้วนชี้ชนั ขึน้ สองขาอ่อนแรงจนลื่นไถลตกลงจากเก้าอี้รว่ งสู่พืน้
เสียงดังพลัก่

“เฉินเชี่ย ถวายพระพรฝ่ าบาท! ”

เฉิงถาวรีบร้อนลุกขึ้นนั ง่ แล้วโขกศี รษะลงพื้นด้วยเสี ยง

อันดังอยู่สามครา แขนสองข้างสันระร ่ ิ กดุจกาลังร่อนแป้ งก็มิ
ปาน

“......” เซี ยวเหยี่ยนนิ่งเงียบไร้วาจาจะกล่าว เอาเถิด เขา

จึงคิดเพี ยงว่านางคงหวาดกลัวบารมี จกั รพรรดิที่เขามี มาแต่
กาเนิดกระมัง

“พระสนมเฉิง เจ้ามิจาเป็ นต้ องกลัว เปิ่นกงเพี ยงอยาก

ถามเจ้า เจ้าทราบหรือไม่ว่าเหตุใดจึงได้เรียกเข้ามาที่ ตาหนั ก
เจ้าหยาง? ” เฉินหรูอี้ถามเสียงแผ่วเบา

“...เพราะว่า...ข้า...ฆ่าพระสนมหนิว...”
505
 232 ไต่สวน

วาจาที่ เฉิงถาวกล่าวตะกุกตะกักออกมานัน้ เป็ นสิ่งที่ผใู้ ด

ก็มิอาจคาดคิดได้

เสียงนัน้ ดังสะท้อนยิ่ง!

เฉินหรูอี้เบิกตากว้างค้างอยู่เช่นนัน้ หันหน้ าไปสบตากับ

เซี ยวเหยี่ยนตามสัญชาตญาณ เห็นเพียงเซี ยวเหยี่ยนแสยะยิ้ม
ใบหน้ าแสดงอารมณ์ดจุ ว่าข้าเห็นผีเสียแล้ว

่ วิตเขายังไม่เคยเห็นฆาตกรที่ จริงใจปานนี้ มาก่อน...

ชัวชี
ยังมิทนั ได้ใช้เครื่องทรมาน มิได้ลงไม้ลงมือ แม้แต่วาจารุนแรง
ก็มิทนั ได้เอ่ย...ผู้อื่นกลับสารภาพเสี ยแล้ว เขาเองก็ไร้วาจาจะ
กล่าว

เซี ย วเหยี่ ย นคิ ด ในใจว่ า หากนั ก โทษทัว่ ต้ า จิ้ น เปิ ดเผย

จริงใจ เมื่อเผชิญหน้ าก็ใช้ใจคุยกัน เช่นนัน้ คงสามารถลดความ
ลาบากของเจ้าหน้ าที่ สืบสวนในการออกไปสืบคดีได้มาก ไม่มี
การตัดสินคดีผิด มารดามันเถอะ ทัวทั ่ ง้ ต้าจิ้นคงมีแต่แสงสว่าง
และอนาคตอันสวยงาม

“เจ้า...ฆ่าพระสนมหนิว? ”
506
 เฉินหรูอี้พยักหน้ าช้ าๆ ใบหน้ างามแข็งค้างไปเล็กน้ อย
เฉิงถาวที่ ส นั ่ งัน งกดุจวิ หกหวันเกาทั
่ ณฑ์ต รงหน้ านาง ผู้ที่ ให้
่ ิ ก นางจะเป็ นคนร้ายฆ่ า
ความรู้สึกว่าแม้แต่ ฆ่าหนูยงั ตัวสันระร
คนได้อย่างไร

มารดามันเถอะ โลกใบนี้ ช่างแปลกประหลาดนั ก คนมิ

อาจมองแค่เพียงภายนอก ท้ องทะเลมิอาจคะเนตื้นลึก เฉิงถา
วลูกไก่อ่อนแอตัวหนึ่ งถึงกลับกล้าฆ่าคน ทัง้ ยังกล้าสารภาพต่อ
หน้ าพระพักตร์องค์จกั รพรรดิอีกด้วย นางนับถือเหลือเกินแล้ว!

ผู้ใดจะทราบวาจาเฉินหรูอี้เพิ่งจะเอ่ยออกไป เฉิงถาวก็
ร้องโหยหวนออกมาอย่างน่ าเวทนา ก้มศีรษะลงบนพื้นด้วยตัว
่ นงกดุจร่อนแป้ งมิกล้าแม้จะเงยหน้ าขึน้ มาอีก
สันงั

“ไม่ใช่ ข้ามิได้ฆ่า...หวงโฮ่วโปรดทรงอภัย เป็ นข้าที่ โง่งม

พูดจาไม่ชดั เจน...ฝ่ าบาทโปรดทรงไว้ชีวิต เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวอันใด
กับข้าแม้แต่น้อย ข้ามิได้ฆ่าคน! ” นางหมอบอยู่กบั พื้นไม่ยอม
ลุกขึน้ ก้มหน้ าตะโกนใส่พืน้ จนเสียงแหบแห้ง

“ข้าหมายความว่า คนของกองตัดสินพิจารณาโทษจับตัว
ข้าแล้วบอกว่าข้าฆ่าพระสนมหนิว! แต่ข้าไม่ได้ฆ่า ข้าไม่ได้ฆ่า!
”
507
 เฉิ นถาวก็ไ ม่ ท ราบว่ า ตนร้ อ นรนหรื อ โมโห นางพูด ไป
พลางร้องไห้ไปพลาง สุดท้ายหมอบอยู่บนพืน้ รา่ ไห้โหยหวน

่ ง้ ห้องล้วนตกตะลึงกับละครที่ผลิกผันไปรวดเร็ว
คนทัวทั
เช่นนี้

เฉินหรูอี้คิดในใจอยู่ตลอดว่า นี่ จึงเป็ นเฉิงถาวที่ นางรู้จกั

ความกล้านั น้ มีน้อยกว่าหนูเสี ยอี ก มิได้ปัสสาวะราดออกมาก็
นับว่าหลายปี ที่ฝึกฝนอยู่ในวังนัน้ ไม่สญ
ู เปล่า

นางสมหวังเสียทีแล้ว

“แม้แต่ วาจายังพูดมิเข้าใจ คุณสมบัติเช่ นเจ้าเหตุใดถึง

เข้าวังมาได้? ” เสี ยงอันแหลมสูงของเฉิงถาวนัน้ เสี ยดแทงเข้า
ไปในหูของเซียวเหยี่ยนจนเขาได้ยินแต่เสียงวึ่งๆ อยู่ในหัว หาก
มิใช่เขาเห็นแก่ความสัมพันธ์อนั ดีของเฉินหรูอี้กบั นาง ต้องการ
ให้เกียรติเฉินหรูอี้ เขาคงเรียกคนมาลากนางออกไปนานแล้ว

เรื่ อ งความผิ ด ที่ ฆ่ า คนหรื อ มิ ได้ ฆ่ า คนนั ้ น ยัง มิ ต้ อ ง

กล่าวถึง แต่ความผิดที่ทาให้จกั รพรรดิตกพระทัยนัน้ นางหนี ไม่
พ้นแน่ !

เฉินหรูอี้ได้ยินก็กรอกตาไปมาอย่างอดไม่ได้
508
 เขาคิดว่าในวังหลวงนี้ เป็ นสถานที่ ที่เลิศเลอถึงเพียงนัน้
กระทัง่ ว่ าแต่ ละคนต้ องรูปร่างหน้ าตางาม ผิวพรรณขาวผ่อง
ความรูม้ ากมีกระนัน้ หรือ?

เป็ นความฝันลมๆ แล้งๆ แท้ๆ !

กฎในการเลือกพระสนมของต้าจิ้นคือคัดสรรจากปุถชุ น
คนธรรมดา มิได้มีความเกี่ ยวข้องกับขุนนางหรือตระกูลใหญ่
ใดๆ จึงจะสามารถตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างราชสานักและ
วังหลังได้ วังหลังย่อมมิยุ่งเกี่ยวการปกครอง แต่นัน้ ย่อมต้องมี
ข้ อเสี ย อยู่บ้าง สตรี ง ดงามที่ ค ดั เลื อกจากประชาชนทัวไปก็
่ มี
ความงามไม่แพ้กนั ทว่าการอบรมเลี้ยงดูและมารยาทความรู้ที่
พึงมี ย่อมมิอาจคาดหวังจนสูงเกินไปมิใช่ หรือ? แม้แต่ นางยัง
รู้จกั อักษรเพียงไม่กี่ตวั รา่ เรียนอยู่หลายปี เมื่อเข้ามาในวัง ไท่
โฮ่วจึงเห็นนางเป็ นสตรีผ้มู ากความสามารถ ทรงยกยอนางดัง่
บุปผาแสนงาม นางจึงเป็ นหวงโฮ่วที่มีชื่อเสียงอันดีงามเพราะมี
ความรู้

...แน่ นอนว่าพระสนมโหลวผู้คงแก่เรียนอย่างยากจะหา
ได้บนพื้นแผ่นดินและบนสวรรค์นัน้ นางเป็ นสตรีที่รกั การอ่าน
เป็ นชี วิตจิตใจจนกลายเป็ นสิ่งพิสดารอันลา้ ค่าของวังหลังแห่ง
ต้ าจิ้นไปโดยปริยาย แม้นพบองค์จกั รพรรดิยงั มิชิดเชื้อเท่ าได้
509
เห็นแท่งหมึกสักแท่ ง นางสามารถต่อสู้ฟันฝ่ ากับศัตรูมากมาย
กระทั ง่ ตั ง้ ครรภ์ อ งค์ ห ญิ งเต๋ อ อัน ได้ นั ้น ก็ นั บ ว่ า สวรรค์ ไ ด้
ประทานอู่ข้าวอู่น้าให้นางแล้ว

สวรรค์คุ้ ม ครองนางอยู่ ผู้ใ ดก็มิ อ าจท าร้ า ยนางได้ มิ

เช่นนัน้ พระสนมโหลวผูเ้ อาแต่รา่ เรียนตารามากมาย ทว่ามิร้จู กั
ปรับเปลี่ยนอุปนิสยั ทัง้ ยังชมชอบสังสอนคนไปทั ่ ว่ หากไม่ระวัง
ก็อ าจไปล่ ว งเกิ น ผู้อื่ น ได้ ถ้ า ไม่ มี บุ ต รอยู่ ข้ า งกายคงถูก ผู้อื่ น
รังแกจนไม่เหลือชิ้นดีเป็ นแน่

“พระสนมเฉิ ง เจ้ า ไม่ จ าเป็ นต้ อ งหวาดกลัว มี อ ัน ใดก็

ค่อยๆ พูดจา”

เฉินหรูอี้ส่งสายตาให้ หลินหลังคราหนึ่ ง หลินหลังจึงรีบ

เข้าไปประคองพระสนมเฉิงที่ร่างกายปวกเปี ยกบนพืน้ ให้ลุกขึ้น
นัง่ เก้าอี้ทนั ที

“เจ้านั ง่ พักให้ หายเหนื่ อยก่อน...หลินหลัง รินน้ าให้ พระ

สนมเฉิงดื่มเร็วเข้า”

เฉิงถาวมิมีแก่ใจใคร่ครวญถึงการกระทาของเฉินหรูอี้ว่า
นางเจตนาทาดีเพราะอยู่ต่อหน้ าองค์จกั รพรรดิหรือเพราะเป็ น

510
หวงโฮ่วที่ดีมีเมตตา คิดล้างมลทินให้นางจริงๆ นางเพียงแค่ทา
ตามที่ผอู้ ื่นบอกให้กระทาเท่านัน้ จึงยกถ้วยชาขึน้ ดื่มจนหมด

“คิดให้ดี แล้วค่อยๆ พูด” เซียวเหยี่ยนมิชอบใจที่ เฉินหรู

อี้มีท่าทางใจเย็นเช่นนี้ ไหนเลยจะเหมือนการไต่สวน นี่ เป็ นการ
สนทนาในครอบครัวมากกว่า

น้ าเสี ยงอ่ อนโยนดุจสายน้ าเช่ นนี้ เหตุใดเมื่ออยู่กบั เขา

กลับ ไม่ มี ทว่ า หากเป็ นผู้ อื่ น กลับ แจกจ่ า ยให้ ต ามใจชอบ
ประหนึ่ งหว่านเมล็ดถัวลงพื
่ น้ ก็มิปาน?

ค าถามเช่ น นี้ ค นทัว่ ไปย่อมทราบดี ว่าพูดอย่ างไรจึ ง จะ

เป็ นผลดี ต่อตัวเอง ทัง้ ยังให้ เวลาผู้อื่นได้แต่ งเรื่องราวเพื่ อแก้
ต่ าง มิต้องเอาใจใส่ถึงเพียงนัน้ ได้หรือไม่ นี้ เป็ นการไต่ สวนคดี
หรือราลึกความหลังกับสหายเก่ากันแน่ ?

เขาหยุดไปครู่หนึ่ งแล้วเอ่ยต่อว่า “เหตุใดไม่จบั ผู้อื่น แต่

กลับจับเจ้า เจ้าไม่ทราบหรือ? ”

เฉิ งถาวดื่ ม น้ า เสร็ จ ยั ง มิ ทั น ได้ พ ัก หายใจก็ ถ ู ก องค์

จัก รพรรดิ ต รัส ถามอย่ า งเย็น ชาจนนางแทบจะส าลัก น้ า ลาย

511
ตนเองตาย หัวเข่าพลันอ่อน ร่างทัง้ ร่างทรุดลงไปคุกเข่าบนพืน้
อีกครา

เฉินหรูอี้นับว่าเข้าใจแล้ว เฉิงถาวนั น้ มีความกล้าเพี ยง

น้ อยนิด แค่ ลมพัดหญ้าไหวก็สามารถขู่ขวัญจนวิญญาณลอย
ออกมาแล้ว หากพยุงหน้ าให้ลุกขึ้นนัง่ ก็คงลื่นไถลลงมาบนพื้น
อีก เฉินหรูอี้ถอนหายใจออกมา มิได้เอ่ยให้ผใู้ ดพยุงนางขึน้ อีก

“ฝ่ าบาท ข้า หนู ปี้...เฉินเชี่ ย...” เฉิงถาวอึ กๆ อักๆ อยู่

นาน แม้แต่สรรพนามแทนตนยังมิทราบจะใช้อนั ใด

“พู ด ให้ ม ัน รู้ เ รื่ อ ง! ” เซี ย วเหยี่ ย นเพี ย งแค่ ข มวดคิ้ ว

ใบหน้ าก็เ คร่ง ขรึมขึ้น มาทันที นั น่ ยิ่ ง ท าให้ เ ฉิงถาวหวาดผวา
นางโขกศี รษะลงพื้ น แล้ วมิ ยอมเงยหน้ าขึ้ น มาอี กเลย
ประสบการณ์ บอกนางว่าท่ าทางเช่ นนี้ ปลอดภัยที่ สุด ขอเพียง
ไม่ เ ห็น พระพัก ตร์ฝ่ าบาท และอยู่ ห่ า งจากพระสุ ร เสี ย งของ
พระองค์ นางจึงจะสงบใจลงได้

“เฉินเชี่ยมิบงั อาจ เฉินเชี่ยสานึ กผิดแล้วเพคะ”

เฉิงถาวคล้ายใช้ร่างทัง้ ร่างหมอบลงไปกับพื้น เอ่ยพึมพา

ออกมาว่ า “เฉิ นเชี่ ย ก็ ไ ม่ ค่ อ ยเข้ า ใจว่ า เหตุ ใ ดกองตั ด สิ น

512
พิจารณาโทษจึงต้องจับข้า...เฉินเชี่ ย เฉินเชี่ ยกับพระสนมหนิว
ล้วนพานั กอยู่ตาหนั กหมิงกวาง พระสนมหนิวมิชอบเฉินเชี่ ย
มักจะหาข้อตาหนิเฉินเชี่ยเสมอ พี่สาวน้ องสาวในวังล้วนทราบ
ดี อาจเพราะพวกนางรู้สึกว่าเฉินเชี่ ยวมีเหตุจูงใจที่ จะ...ฆ่ าคน
กระมัง? ”

“เฉินเชี่ยกล้าสาบานด้วยชีวิต เฉินเชี่ยมิได้ฆ่าพระสนมห
นิวจริงๆ หากข้าฆ่ าคนจริง ข้ายอมลาไส้เน่ าเปื่ อยตาย หนอน
ชอนไชไปทัวร่่ าง โลหิตไหลนองเต็มศีรษะ! ”

เซี ยวเหยี่ยนแทบจะอาเจียนออกมา ภาพมโนในหัวเขา

นัน้ ช่างชัดเจนยิ่ง มารดามันเถอะ เขาคลื่นไส้จนแทบตายแล้ว
เขาคิดว่าเพราะวาจานี้ เองที่ จะทาให้นางตาย! สนมหนิวอันใด
กัน เขาแทบจะคลื่นไส้ตายแล้ว!

“เจ้า หุบปากเดี๋ยวนี้ ! ” เขาเข็นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

แม้นเฉิงถาวจะพูดจาไร้ลาดับขัน้ ตอน แต่ยงั คงเชื่อฟังยิ่ง

องค์จกั รพรรดิให้นางหุบปาก นางก็มิส่งเสียงอันใดอีก แม้แต่คา
ร้องขอชีวิตยังกลืนลงท้องไป

513
 233 เหตุแห่งเพลิง

หางตาเฉินหรูอี้กระตุกไม่ หยุด คนทัง้ สองนี้ ผู้หนึ่ ง พูด

ลากไปตะวันตกที ลากไปตะวันออกที อย่างไรก็มิชดั เจน อี กผู้
หนึ่ งเร่งร้อนกดดันจนคนไม่มีเวลาแม้แต่ จะหายใจ ให้ ทงั ้ สอง
พูดคุยกันเช่นนี้ ต่อไป หากเฉิงถาวมิถกู องค์จกั รพรรดิข่ขู วัญจน
ตกใจตาย องค์จกั รพรรดิกถ็ กู เฉิงถาวผู้พูดอันใดก็มิชดั แจ้งยัว่
โมโหจนตาย เพื่อมิให้ เหตุการณ์ อนั อเนจอนาถกลายเป็ นจริง
ขึน้ มา นางคิดว่าตนจาเป็ นต้องยืดตัวเข้าไปแทรกแล้ว

“ฝ่ าบาท” นางเอียงหน้ าไปหาเล็กน้ อย ยกมือขึ้นลูบหลัง

มือเซี ย วเหยี่ ย นเบาๆ สองคราคล้ ายต้ องการปลอบประโลม
“ให้ข้าเป็ นคนถามเถิด”

เซียวเหยี่ยนถลึงตามองเฉิงถาวคราหนึ่ งอย่างราคาญใจ
“แม้แต่วาจาสักประโยคยังกล่าวให้ชดั เจนไม่ได้! ไร้ประโยชน์ ! ”

ยังมิต้องกล่าวถึงเรื่องที่ นางเป็ นคนฆ่าหรือไม่ แค่ปากนี้

ของนาง แม้นมิใช่ ก็คงพูดจนทาให้ ตนกลายเป็ นคนร้ายแบก
หม้อดาแทนผูอ้ ื่นแน่

514
 เซียวเหยี่ยนมิปิดบังท่าทีดแู คลนเฉิงถาวยิ่งทาให้นางตัว
สันงั
่ นงกด้วยความตระหนก แม้นเป็ นเช่นนี้ เขาก็ยงั คงกอดอก
แสดงท่าทีปฏิเสธและนัง่ ฟังการไต่สวนต่อไป

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า นางยอมให้เซี ยวเหยี่ยนสะบัดแขน

เสื้ อ จากไปเสี ย ดี ก ว่ า อย่ า งน้ อยก็ย ัง จะท าให้ เ ฉิ งถาวคลาย
อารมณ์ ที่พร้อมจะเสี ยสติตลอดเวลาของนางได้ การที่ เขาอยู่
นัน้ ย่อมสร้างความรู้สึกคุกคามคล้ายพร้อมจะเข้าทาลายได้ทุก
เมื่ออย่างมิต้องสงสัย นางคิดว่าเฉิงถาวอาจจะทนต่อการกดดัน
นี้ ไม่ไหวจนยอมรับผิดออกมาในที่ สุดเพราะต้องการหลบเลี่ยง
ความอึดอัดจนมิอาจหายใจได้จากเซียวเหยี่ยน

นัน่ กลับกลับมิยุติธรรมต่อผู้อื่นดุจหิมะพัดปลิวในเดือน
หก

ตัง้ แต่ นางฟื้ นคืนมาในร่างเจียงเหมยก็อาศัยอยู่ด้วยกัน

กับ พี่ น้ องฝาแฝดสกุลเฉิงมาตลอด ภายหลัง นางยัวยวนองค์ ่
จักรพรรดิสาเร็จ เฉิงผิงก็ตาย นางจึงให้ เฉิงถาวไปพานั กอยู่ที่
ต าหนั กหย่ ง เล่ อด้ วยกัน อาจพูด ได้ ว่ าเฉิงถาวอยู่กบั นางเป็ น
เวลานานพอสมควร...รวมแล้วนั น้ มากกว่าเวลาที่ อยู่ร่ว มกับ
องค์จกั รพรรดิเสียอีก

515
 ในใจนั น้ หวังให้ การตายของสนมหนิวมิเกี่ยวข้องอันใด
กับเฉิงถาวและนางก็เชื่ อเช่นนัน้ ทว่าจิตใจของคนในวังหลวง
เป็ นสิ่งที่ ไม่น่าเชื่ อถื อมากที่ สุด โดยเฉพาะวาจาที่ เ ล่ าลื อของ
พระสนมทัง้ หลายล้วนบอกว่าเฉิงถาวและพระสนมหนิวมิใคร่
ปรองดองกันนัก...

พระสนมหนิ วมี บ รรดาศัก ด์ ิ เป็ นเหม่ ย เหริ น พระสนม

ชัน้ สูงขัน้ สี่ เมื่อมิถกู ชะตากับพระสนมชัน้ สูงขัน้ ห้าที่มิเคยได้รบั
ความโปรดปรานจากองค์จกั รพรรดิเลย จากบรรดาศักด์ ิ สงู ตา่ ที่
มี นั ้น ผู้ที่ ล าบากย่ อ มต้ อ งเป็ นบุ ค คลที่ มี ต่า แหน่ ง ต่า กว่ า เป็ น
ธรรมดา และหากคนผูห้ นึ่ งถูกรังแกจนเกินไป เฉินหรูอี้กไ็ ม่กล้า
รับประกันว่ากระต่ายอาจร้อนรนจนกระโดดเหยียบคนได้ เฉิง
ถาวกระต่ ายตัวน้ อยที่ ถกู รังแกก็อาจจะกระโดดเหยี ยบคนสัก
คราได้เช่ นกัน แต่ มีสิ่งที่ แตกต่ างเพียงอย่างเดียวคือ การออก
แรงที่เท้าครานี้ มากเกินไปจนทาให้คนตายนัน่ เอง

เฉิ นหรูอี้ ถ อนหายใจออกมาเงี ย บๆ เอ่ ย เสี ย งขรึ ม ว่ า

“พระสนมเฉิง เจ้ามิต้องกังวลไป ฝ่ าบาททรงตรัสถามเช่นนี้ นัน้
เป็ นเรื่องธรรมดายิ่ง เหตุใดผู้อื่นจึงสงสัยเจ้า เจ้ากับพระสนมห
นิวมีปัญหากันด้วยเรือ่ งใด ถึงได้วิวาทจนคนทราบไปทัววั ่ ง? ”

516
 วาจานี้ ของเฉินหรูอี้เพิ่งกล่าวออกไป ภายในห้องก็ตกอยู่
ในสภาวะเงี ยบงันอย่างน่ าอัศจรรย์ แม้แต่ ...หลินหลังก็ยงั ไม่
มองเซี ยวเหยี่ยน สมาธิทงั ้ หมดพุ่งตรงไปที่ เฉิงถาว เห็นชัดว่า
นางใคร่รกู้ บั ปฏิกิริยาของเฉิงถาวยิ่งนัก

มารดามันเถอะ หัวใจเขาเต้ นเร็วเพี ยงนี้ เพราะเรื่องใด

กัน! ? เซียวเหยี่ยนกรุน่ โกธรอยู่เงียบๆ

เขาถึ ง กั บ รอคอยว่ า ผู้ ต้ องสงสั ย ฆ่ าคนที่ มี สติ ไม่

สมประกอบนี้ จะมีมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นไร...เขาเบื่อชี วิตถึง
เพียงนัน้ ?

เซี ย วเหยี่ ย นส่ า ยศี ร ษะไปมาคล้ า ยถามตนเองตอบ

ตนเอง ทุ ก วัน เขาจะอยู่ ด้ ว ยกัน กับ เฉิ นหรูอี้ อ ย่ า งมี ค วามสุ ข
ยามอยู่กบั เหล่าขุนนางใหญ่กจ็ ะรู้สึกกดดันดุจขุนเขาลูกใหญ่
เมื่ออยู่กบั ไท่โฮ่ว...มารดามันเถอะมิอยากเอ่ยถึงจริงๆ เขาต้อง
อดกลัน้ แทบบ้า ชี วิตไม่มีสิ่งใดที่ เรียกว่าน่ าเบื่อเลย มี รสชาติ
มากเกินไปเสียด้วยซา้

ความคิดของเซี ยวเหยี่ ยนนั น้ ลอยออกไปไกลอย่ างน่ า

่ ิ งถาวกระอึกกระอักจนเค้นวาจาออกมาได้ก็
อัศจรรย์ กระทังเฉ
มิทราบว่าผ่านไปนานเท่าใดเขาจึงมีสติคืนกลับมา
517
 “เพราะว่ า เฉิ นเชี่ ย กับ พี่ เ จี ย ง...ข้ า หมายถึ ง เฉิ นเชี่ ย
หมายถึง เฉินเชี่ยเคยพานักอยู่ที่ตาหนักหย่งเล่อมาก่อนเพคะ”
เฉิงถาวกล่ าวถึง ตรงนี้ พลัน หยุด ไปครู่หนึ่ งด้ วยนึ กได้ ว่าการ
กล่าวถึงพระสนมเก่ าที่ องค์จกั รพรรดิเคยโปรดปรานต่ อหน้ า
หวงโฮ่ วพระองค์ใหม่นัน้ มิใคร่จะดี นัก แต่ ก็มิกล้ าเงยหน้ าขึ้น
มองท่าทีของทัง้ สองพระองค์

ทว่ า เรื่ อ งนี้ นั ้น เป็ นเหตุ แ ห่ ง เพลิ ง ทัง้ หมดอย่ า งแท้ จ ริ ง

หากมิเอ่ยถึงย่อมมิอาจพูดให้ชดั แจ้งได้ นางจึงจาเป็ นต้องแข็ง
ใจกล่าวต่ อไป ความจริงก็มีเพียงว่าในปี นัน้ เจียงกุ้ยเฟยได้ รบั
ความโปรดปรานอย่างยิ่ง พระสนมหนิวชมชอบกอดขาผู้อื่นจึง
คิดกอดขาเจียงกุ้ยเฟยแต่ กลับไร้หนทางกระทาได้จึงเกิดเป็ น
โทสะในใจ เมื่อมองเห็นเฉิงถาวผู้โง่งมสามารถชิดใกล้กบั เจียง
กุ้ย เฟย ทัง้ ได้ ร บั ผลประโยชน์ ม ากมาย แม้ มิ ไ ด้ ร บั การโปรด
ปรานก็ยงั ได้เลื่อนขัน้ จากพระสนมชัน้ ล่างขัน้ แปดขึ้นเป็ นพระ
สนมชัน้ สู ง ขัน้ ห้ า หากเจี ย งกุ้ย เฟยมิ ต ายและได้ ใ ห้ ก าเนิ ด
พระโอรสออกมาก็ยากจะคาดเดาได้ว่าเมื่อนาวาลอยสูงขึน้ ตาม
น้ า แม้แต่ เฉิงถาวที่ มิได้ใกล้ชิดอันใดกับองค์จกั รพรรดิก็อาจ
ได้รบั การเลื่อนตาแหน่ งอีกครัง้

พระสนมหนิวเป็ นผู้เยาะหยันผู้ไม่มีเช่นตนและริษยาผู้ที่
มีมากกว่าตน ยามนัน้ จึงเกิดปมแค้นขึ้นในใจ แต่ เพราะมีเจียง
518
กุ้ยเฟยขวางกัน้ ไว้ดุจหุบเขาใหญ่จึงมิอาจทาอันใดได้ กระทัง่
ต่ อมาเจี ยงกุ้ยเฟยตายไป องค์จกั รพรรดิกค็ ล้ายต้ องการเก็บ
รักษาตาหนักหย่งเล่อไว้จึงไล่เฉิงถาวออกจากตาหนัก

แต่เซี ยวเหยี่ยนก็ยงั คานึ งถึงความสัมพันธ์อนั ดีของเฉิน

หรูอี้และสตรีโง่งมผู้นัน้ จึงตัง้ ใจย้ายนางไปพานักที่ ตาหนั กหมิ
งกวางที่เฉินหรูอี้เคยอยู่ เช่นนี้ จึงมิร้สู ึกผิดต่อเฉินหรูอี้ ไม่คิดว่า
จะเป็ นการส่งแกะเข้าปากเสือ

คราแรกพระสนมหนิวก็เพียงสร้างความลาบากให้ นาง
เล็กน้ อย มิกล้ากระทาการรุนแรง แต่ หลังจากที่ ต่งหวงโฮ่ วได้
เสด็จสวรรคต นางก็รีบไปกอดขาพระสนมหวัง ทัง้ ยังได้เป็ นผู้
เลี้ยงดูองค์หญิงหย่งเจีย นางคิดว่าตนมีสมบัติลา้ ค่าอยู่ข้างกาย
จะกระทาการเหิมเกริมเช่นใดย่อมได้ จึงมักกลันแกล้
่ งเฉิงถาวอ
ยู่รา่ ไปทัง้ ยังชมชอบข่มเหงนางต่อหน้ าพระสนมทัง้ หลาย เรียก
ให้นางไปคอยรับใช้ทุกที่เพื่อหาข้ออ้างต่างๆ เหยียดหยามนาง

“...เฉินเชี่ยทนไม่ไหวจึงแสร้งล้มป่ วย พระสนมหนิวเป็ น
ผู้รกั ชีวิต มิอยากติดโรคจึงมิได้เรียกเฉินเชี่ยให้คอยติดตามอีก
เพียงแต่ บอกว่าเฉินเชี่ ยสุขภาพไม่ดีมีโรคภัยมากจึงลดอาหาร
ลง ทุกวันกินเพียงโจ๊กกับผักดอง พระสนมทัววั ่ งหลังล้วนทราบ
ดี คิดว่าคงคาดเดาเพราะเหตุการณ์ทงั ้ หมดนี้ เพคะ”
519
 เฉิ นหรูอี้ ไ ด้ ยิ น พระสนมทัง้ หลายกล่ า วว่ า เฉิ งถาวและ
พระสนมหนิวมิใคร่ปรองดองกันนัก นางก็ทราบทันทีว่าเฉิงถาว
ต้ องถูกรังแกเป็ นแน่ แต่ กลับคิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้ นัน้ นางจะเป็ น
สาเหตุหลัก อย่างน้ อยเหตุแห่งเพลิงก็เริ่มต้นมาจากนาง

กอดขาประจบมิ ไ ด้ ก็โ กธรแค้ น เอากับ ผู้อื่ น ลอบกลัน่

แกล้งต่างๆ หากยามนี้ พระสนมหนิวยังมิตาย ไม่นานเฉิงถาวผู้
มีใจใสซื่ อก็คงถูกทรมานจนตายอย่างแน่ นอน ทว่าเฉิงถาวยัง
คิ ด วิ ธี แ สร้ ง ป่ วยขึ้ น มาได้ ท ัง้ ยัง มิ ถ ูก ผู้อื่ น ค้ น พบ นางพู ด ได้
หรือไม่ว่าเฉิงถาวก็มิได้โง่งมจนถึงเพียงนัน้ ?

“นี่ คื อเรื่องราวทัง้ หมด? ” เฉินหรูอี้มิอาจไม่เ อ่ ย เตื อ น

นาง ต่อให้เป็ นเพียงการแต่งเรือ่ งก็ยงั ไร้น้าหนักเกินไปอยู่ดี

“ในมือพระสนมหนิวยังมีผ้าเช็ดหน้ าของเจ้าด้วย เจ้ากับ

พระสนมหนิวมิถกู ชะตากัน ผ้าเช็ดหน้ านัน้ คงมิใช่เจ้าต้ องการ
ประจบนางจึงส่ งให้นาง และนางก็รกั จนมิอาจปล่อยมือทิ้งมัน
ไปได้กระมัง? ”

เฉิงถาวพลันสันสะท้
่ านขึ้นมา ส่ายศีรษะอย่างรุนแรง สี
หน้ าตกใจจนขาวซี ดไม่มีแม้เพียงเลือดฝาดคล้ายเป็ นศพที่ ถกู
ดูดโลหิตออกไปจนหมดกระนัน้
520
 “ข้า ข้า...หวงโฮ่วโปรดทรงไว้ชีวิต เฉินเชี่ยมิได้ฆ่า...” ฟัน
นางสันกระทบกั
่ นดังกึกๆ “วันนี้ เฉินเชี่ ยไปเดินเล่นที่ อุทยาน
หลวง แต่ ...พบเข้ากับพระสนมหนิว รองเท้ าของนางเปี ยกจึง
เอาผ้าเช็ดหน้ าของเฉินเชี่ยไป ทัง้ ยังด่าทอเฉินเชี่ยอีกหลายคา
เฉินเชี่ ยจึงรีบร้อนกลับตาหนั กหมิงกวาง เฉินเชี่ ยกลัวว่าพระ
สนมหนิวกลับมาจะต้ องทาโทษเฉินเชี่ ยเป็ นแน่ จิตใจจึงมิสงบ
เลื่ อนลอย แต่ คิ ด ไม่ถึ ง ว่าผ่านไปไม่น านกองตัดสิน พิจารณา
โทษก็มา พวกเขาไม่กล่าวอันใดสักคาก็จบั ตัวเฉินเชี่ยไปดังเป็ ่ น
ฆาตกรฆ่าคน...เฉินเชี่ยมิได้ฆ่าจริงๆ เพคะ เฉินเชี่ยกล้าสาบาน
ต่อสวรรค์! ”

เซี ยวเหยี่ยนคิดในใจว่า มารดามันเถอะ คนผู้นี้พูดเป็ น

เพี ย งประโยคเดี ย วหรื อ ไร! พู ด ได้ เ พี ย งค าสาบานอั น น่ า
ขยะแขยง หากคาสาบานใช้ได้จริงจะมีกรมอาญา ศาลต้าหลี่ไป
เพื่อการใด? !

พูดสิ่งที่มนั มีประโยชน์ กว่านี้ ได้หรือไม่? !

521
 234 ทางรอด

เซี ยวเหยี่ ย นยกถ้ ว ยชาที่ เหลื อ อยู่ เ ล็ ก น้ อยนั ้ น ขึ้ น

ตัด สิ นใจว่ า หากเฉิ งถาวผู้โ ง่ เ ง่ า พู ด ค าสาบานอัน น่ าสะอิ ด
สะเอียนเช่นมีหนอนชอนไชที่ศีรษะ เท้ามีโลหิตข้นคลัก่ ชาที่อยู่
ในมือเขานี้ จะสาดรดใส่เข้าไปในปากอันเหม็นเน่ าของนางโดย
ไม่ปรึกษาทันที!

ทว่าโทสะของเซี ยวเหยี่ยนนั น้ ช่ างแรงกล้า ต่ อให้ นัง่ อยู่

เช่นนัน้ โดยไม่ส่งเสียงก็ทาให้คนยากจะมองข้ามพายุแห่งโทสะ
ที่ แผ่กระจายออกมาจากร่างเขาได้ คล้ ายมี เ มฆด าก้ อนหนึ่ ง
ลอยวนอยู่บนศีรษะเขา

แม้นเฉินหรูอี้จะกาลังฟั งเฉิงถาวเล่าเรื่อง ความจริงนาง

มิได้ละความสนใจไปจากเซี ยวเหยี่ยนแม้เพียงนิด เมื่อเห็นเขา
หยิบถ้วยชาขึน้ มาอย่างเบามือก็รอ้ งขึน้ ในใจว่า ‘แย่แล้ว’

จริงดังคาด เมื่อหันหน้ าไปมองก็เห็นเจตนาร้ายในแวว

ตาที่จบั จ้องเฉิงถาวอยู่ ชี้ชดั ว่ากาลังรอว่าคอย หากเมื่อใดผูอ้ ื่น
กล่าววาจามิถกู มิควร เขาก็จะลงมือทันทีที่สบโอกาส

522
 เฉินหรูอี้รู้สึ กปวดศี รษะขึ้น มาทัน ที ยื่ น มื อออกไปคว้ า
ข้อมือที่ ถือถ้วยชาของเซี ยวเหยี่ยนไว้ อาจเพราะออกแรงมาก
เกินไปทาให้ เห็นถึงเจตนาของนางได้อย่างชัดเจนยิ่ง เซี ยวเห
ยี่ยนตกใจจนหยุดชะงักไป คิ้วดาบนัน้ ยิ่งขมวดแน่ นขึน้

เฉิ นหรู อี้ พ ลั น รู้ สึ ก ว่ า ตนออกแรงที่ มื อ มากเกิ นไป

เคราะห์ดีที่เซี ยวเหยี่ยนมีพลังยุทธ์สูงส่ง ด้วยแรงที่ นางคว้าจับ
ไว้นัน้ หากเปลี่ยนเป็ นไก่อ่อนแอก็อาจกระดูกหักได้

“หลิน หลัง ” นางพลันออกร้อ งเสี ย งสูง ขึ้น สายตาสาด

มองไปที่ ห ลิ น หลัง ผู้เ บิ ก ตากว้ า งคอยจ้ อ งมองเหตุ ก ารณ์ ทุ ก
อย่างอยู่

เพื่อผลประโยชน์ ตนจาต้องสละสหายรัก ยามนี้ จึงทาได้

เพียงสละหลินหลังแล้ว

“เหตุใดนับวันตายิ่งไร้แวว? ถ้วยชาของฝ่ าบาทไม่มีน้ า

ชาแล้ว ยังมิรีบมารินอีก? ” เฉินหรูอี้กล่าวตาหนิ “ตกตะลึงอัน
ใดอยู่ ยังไม่รีบไปอีก? ”

......

523
 นอกจากเฉิงถาวที่ มิได้ ยินสิ่งใดเอาแต่ ตกใจหมอบอยู่
่ ิ หคโง่งมตัวหนึ่ งแล้ว องค์จกั รพรรดิและหลินหลังผู้
บนพื้นดังว
หนึ่ งแสดงออกชัด เจน ผู้ห นึ่ งคิ ด ในใจ คนทัง้ สองต่ า งอดใช้
สายตาชิงชังมองไปที่ เฉินหรูอี้มิได้ ชัดเจนถึงเพี ยงนี้ ไม่ รู้หรือ
ไร?

“นางกานัลเหล่านี้ ล้วนเป็ นดินเหนี ยวมิติดกาแพง แม้แต่

การปรนนิ บัติ รบั ใช้ ค นยัง มิรู้ต้ องท าเช่ นใด เที ย บกับ หวงโฮ่ ว
แล้วนั น้ ประหนึ่ งฟ้ ากับดิน” เซี ยวเหยี่ยนคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม
เลิกคิ้วขึน้ สูงทัง้ เอ่ยว่า “ชานัน้ มิต้องรินแล้ว อย่างไรเจิ้นก็แค่จะ
เอามาสาดทิ้งเท่านัน้ ”

เขาอธิ บ ายว่ า “สนมเฉิ งพูด จาร่า ยยาวเกิ น ไป ทัง้ ไม่ มี

จุดสาคัญอันใดเลย เจิ้นเบื่อหน่ าย จึงได้ขยับมือขยับเท้ าบ้าง
เท่านัน้ ”

เฉิงถาวหดคอตนทันใด วาจานี้ นางฟั งได้ชดั เจนยิ่ง องค์

จักรพรรดิมิทรงโปรดนาง นางเข้าใจดี

เรื่องทัง้ หมดล้วนยากจะพูดให้ชดั ว่าสาเหตุคือสิ่งใด คาด

ว่าสาเหตุหลักน่ าจะเกิดจากเจียงกุ้ยเฟย

524
 ปี นั น้ เจี ยงกุ้ยเฟยตาบอด นางจะไปเยี่ ยมอาการทุกวัน
วัน ละสามครัง้ ด้ ว ยความเป็ นห่ ว ง นางคิ ด ว่ าอย่ างน้ อยก็เคย
สนิทชิดเชื้อกัน ยามนี้ เจียงกุ้ยเฟยต้องการคนอยู่เป็ นเพื่อนมาก
ที่ สุด ผู้ใดจะทราบทุกคราที่ ไ ปองค์จ กั รพรรดิ ล้ว นประทับ อยู่
ด้วยเสมอ เริ่มแรกนางยังพบเจียงกุ้ยเฟยได้บ้าง ต่ อมาแม้แต่
ประตูตาหนักหลักก็เข้ามิได้

ในอดี ต นางยัง คิ ด ว่ า เป็ นเพราะเจี ย งกุ้ย เฟยป่ วยหนั ก

องค์จกั รพรรดิจึงทรงกังวลพระทัย มิอยากให้ เจี ยงกุ้ยเฟยพบ
แขกเพราะอาจทาให้เหนื่ อยเกินไป

ผ่า นมานานปานนี้ เ ฉิ งถาวจึ ง ได้ ท ราบความจริ ง เสี ย ที

แม้น ไม่ มีเ หตุผลต่ างๆ เหล่ านี้ องค์จกั รพรรดิ ก็ย งั คงมิโ ปรด
นาง!

“แน่ นอนว่าพระสนมเฉิงนั น้ ตกใจไม่น้อย วาจาจึงฟั งดู

วกวนไปบ้า ง” เฉิ นหรูอี้ ป ระชดเซี ย วเหยี่ ย นอย่ า งไม่ แ ม้ จ ะมี
โทสะสัก นิ ด นางพู ด กับ องค์ จ ัก รพรรดิ ด้ ว ยใบหน้ ายิ้ ม แย้ ม
ประหนึ่ งมิ ใ ช่ น างกระนั ้น “สนมเฉิ ง เรื่ อ งของเจ้ า เปิ่ นกงพอ
เข้าใจแล้ว แต่ อย่างไรวาจาก็มิอาจใช้เป็ นหลักฐาน ตอนที่ เจ้า
พบพระสนมหนิวอยู่ในอุทยานหลวงนัน้ มีผใู้ ดพบเห็นหรือไม่? ”

525
 เฉิงถาวอึ้งงันไป “ตอนนั น้ ...เฉินเชี่ ยมิได้ใส่ ใจมองรอบ
ข้างเลย แต่ว่า ข้างกายเฉินเชี่ยนัน้ มีนางกานัลที่พาไปด้วยและ
ขันที ...ซูอิ๋ง พวกเขาช่วยเป็ นพยานให้เฉินเชี่ยได้! พวกเขาคอย
เดินตามอยู่ด้านหลังตลอด”

“ซูอิ๋ง? ” เฉินหรูอี้พลันเบิกตากว้ างอย่ างตะลึง มารดา

มันเถอะ สวรรค์ต้องบอกนาง ซูอิ๋งนี้ เป็ นซูอิ๋งเดี ยวกันหรือไม่!
ไม่น่าบังเอิญถึงเพียงนัน้ ...ต้ องใช่นางแน่ เป็ นขันที อยู่ตาหนั ก
องค์รชั ทายาทอยู่ดีๆ เหตุใดอยู่มาอยู่กบั เฉิงถาวได้?

“ใช่ ใช่ ใช่ ซูอิ๋งเพคะ” เฉินถาวได้ยินเฉินหรูอี้ร้องดังดัง่

สายฟ้ าฟาดเช่ นนั น้ พลันรู้สึกว่าชี วิตนี้ กลับมามี ความหวังอี ก
ครัง้ แล้ว “เขากับนางกานั ลเหอฮวาอยู่กบั เฉินเชี่ ยตลอดมิได้
ห่างไปแม้เพียงครึ่งก้าว สามารถเป็ นพยานให้เฉินเชี่ยได้ว่ามิใช่
คนร้ายเพคะ”

เฉินถาวมิเข้าใจน้ าเสียงนัน้ แต่มิได้หมายความว่าเซี ยว

เหยี่ยนจะไม่เข้าใจ

แม้แต่เขายังนับถือตนเอง สติปัญญาช่างสูงส่งนัก เขามิ

ชอบใจกับนามของคนผู้นี้มานานแล้ว ทว่าครานี้ เขากลับมิได้

526
แหวกหญ้ าให้ งูตื่น แต่ กลับหมุนเล่นถ้วยชาในมือ คอยมองดู
เหตุการณ์ต่อไปเงียบๆ

“กราบทูลหวงโฮ่ว” หลินหลังโค้งตัวลงเล็กน้ อย “ตอนที่

หนูปี้ไปขวางกองตัดสินพิจารณาโทษไว้นัน้ คิดได้ว่าหวงโฮ่วทรง
ต้ องการสอบสวนคดี จึงได้นาคนที่ กองตัดสินพิจารณาโทษจับ
ตัวไว้มาที่ ตาหนักเจาหยางด้วยซึ่งมีซูอิ๋งและเหอฮวาสองคนเพ
คะ”

เฉินหรูอี้นิ่งเงียบครูห่ นึ่ ง จึงให้หลินหลังนาคนเข้ามา

ผลสุดท้ าย...หากมินาคนเข้ามาก็คงดี แต่ เมื่อประตูถกู

เปิดออกก็เห็นซูอิ๋งผูม้ ีใบหน้ างดงาม ใจของนางพลันสะดุด เป็ น
นางจริงๆ...ซูอิ๋ง!

ผู้ใ ดบอกนางได้ ว่ า เหตุ ใ ดเขาจึ ง ร่ ว งหล่ น จากต าหนั ก

บู ร พามาอยู่ ข้ า งกายเฉิ งถาวได้ ทัง้ ยัง เข้ า ไปเกี่ ย วพัน กับ คดี
ฆาตรกรรมอีก?

แค่ ช่ ว งเวลาที่ น างคลอดบุ ต รเท่ า นั ้ น แต่ โ ลกกลั บ

เปลี่ยนแปลงไปถึงเพียงนี้ !

527
 นางควรคิดได้นานแล้วว่าสติปัญญาเช่นเฉิงถาวนัน้ แม้น
แผนแสร้ ง ป่ วยก็ ย ัง คิ ดไม่ อ อก จัก ต้ อ งมี ค นคอยชัก ใยอยู่
เบือ้ งหลังเป็ นแน่

“พวกเจ้าคนใดคนหนึ่ งเล่ามาสิว่าเกิดอันใดขึ้นบ้างตอน
พระสนมหนิวกับพระสนมเฉิงพบกันในอุทยานหลวง”

คนทัง้ สองต่ า งมองหน้ ากัน คล้ า ยรู้ใ จโดยมิ ต้ อ งเอ่ ย

สุดท้ายจึงเป็ นซูอิ๋งที่ยืดอกบอกเล่าเรือ่ งราวทุกอย่าง

หากบอกว่ า วิ ธี ก ารบอกเล่ า ของเฉิ งถาวคื อ การเล่ า

คร่าวๆ เช่นนัน้ ซูอิ๋งก็เป็ นวิธีที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง เรือ่ งราว
เป็ นขัน้ เป็ นตอนทัง้ ยังละเอียดยิ่ง พลิกผันไปมาแต่กลับมีเหตุมี
ผล ที่ นี่ คื อ ต าหนั ก เจาหยาง หากเป็ นโรงน้ า ชา เขาคงเป็ น
บัณฑิตป้ ายแดงคนดังเป็ นแน่

เขามิได้กล่าวมากอันใดแต่กลับทาให้เข้าใจได้ว่าสิ่งใดที่
ท าให้ ส ถานการณ์ ภ ายในต าหนั ก หมิ ง กวางมี ส ภาพกระอัก
กระอ่วนอย่างที่เห็น

528
 “หวงโฮ่ วทรงพระปรีชา พวกหม่อมฉั นอยู่กบั พระสนม
เฉิ งตลอดเวลา กล้ า สาบานและเอาชี วิ ต เป็ นประกัน ว่ า มิ ไ ด้
โกหกแม้เพียงคา”

เซี ยวเหยี่ ยนได้ฟังถึงกับปวดตุบๆ ที่ ขมับ เฉิงถาวและ

คนของนางล้วนชมชอบกล่าวคาสาบาน

“...เจ้าคือซูอิ๋ง? ” เขาถาม

คาถามนี้ เรียบง่ายยิ่ง แต่กลับทาให้เฉินหรูอี้และซูอิ๋งต่าง

ตกใจแตกตื่น

“ทูลฝ่ าบาท หม่อมฉันคือซูอิ๋งพ่ะย่ะค่ะ” ซูอิ๋งก้มศีรษะลง

เล็กน้ อย เมื่อสนทนากับเฉินหรูอี้นัน้ เขากลับสามารถพูดคุยได้
อย่างไร้ความกดดันใดๆ แต่หากเป็ นเซี ยวเหยี่ยนเขากลับเริ่ม
ประหม่าอย่างน่ าอัศจรรย์ รู้สึกดังนั
่ ยน์ ตาหงส์ของเขานัน้ มอง
ทะลุทุกเรือ่ งราว ทราบในทุกๆ อย่างก็มิปาน

“ฝ่ าบาท...” เฉินหรูอี้เอ่ยเสี ยงเบา หรือการไต่ สวนวันนี้

นางมิ ใช่ ผู้ ส อบสวนหลั ก ? เหตุ ใ ดเขาถึ ง ได้ เ ข้ า แทรกอยู่
ตลอดเวลาเล่า?

529
 ่ ิ ได้ยินกระนัน้ เขาพิจารณาซูอิ๋งตัง้ แต่
เซียวเหยี่ยนทาดังม
ศีรษะจรดปลายเท้า มองเสี ยคนรู้สึกเสียวสันหลังหมดแล้ว ใน
ที่สดุ เขาจึงเอ่ยถามขึน้ มาช้าๆ ว่า “ผูค้ อยติดตามองค์รชั ทายาท
ในตาหนักบูรพา เหตุใดจึ งได้ย้ายมาพานั กอยู่ที่ตาหนั กหมิงก
วางอย่างกะทันหันปานนี้ เล่า? ”

ค า ถ า ม นี้ ค ล้ า ย ดั ง่ ส า ย ฟ้ า ฟ า ด ม า ร ด า มั น เ ถ อ ะ
สัน่ สะเทื อ นจนหูอื้ อ ไปหมด ความจ าขององค์ จ ัก รพรรดิ มิ
จาเป็ นต้องดีถึงเพียงนี้ ได้หรือไม่? เหลือทางรอดให้คนได้มีชีวิต
ต่อไปสักหน่ อยมิได้หรือ? !

530
 235 ปิดบัง

ศี รษะของเฉินหรูอี้ค ล้ ายระเบิ ดได้ กระนั น้ คิ ด ไม่ ถึ งว่ า

เซี ยวเหยี่ ยนจะใส่ ใจต่ อตาหนั กบูรพาถึงเพี ยงนี้ แค่เพี ยงขันที
เล็กๆ เขาก็ยงั จาได้

ซู อิ๋ ง ก้ ม หน้ าคุก เข่ า อยู่ บ นพื้ น เฉิ นหรูอี้ มิ เ ห็น ว่ า เขามี
อารมณ์ เช่นไร ทว่า...พวกนางสองคนคือคนคนเดียวกัน เหตุใด
นางจะไม่ท ราบว่ าในใจของเขาก าลัง ก่ น ด่ า ไปถึ ง มารดาและ
ลุกลามถึงสวรรค์ที่กลันแกล้ ่ งนางทุกวันจนกลายเป็ นอุปนิสัย
ไปแล้ว

“ทูลฝ่ าบาท” เสียงของซูอิ๋งชัดใสนัก ฟั งแล้วช่างแตกต่าง

จากเสี ย งแหลมเสี ย ดหูข องขัน ที ค นอื่ น ๆ ยิ่ ง ให้ ค วามรู้สึ ก
กลางๆ ไม่ ม ากไม่ น้ อย ทัง้ ยัง ฟั ง ไม่ อ อกถึ ง ความลนลานใน
น้าเสียงเลย

“หม่ อ มฉั น กระท าความผิ ด ผู้ดูแ ลต าหนั ก บู ร พาจึ ง ไล่

หม่อมฉันออกมาพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันย้ายไปหลายที่จนในที่สุดก็
ได้มารับใช้ พระสนมเฉิงที่ ตาหนักหมิงกวางพ่ะย่ะค่ะ” เขาเอ่ย
ด้วยความนบน้ อมว่า “เมื่อเช้านัน้ มีหม่อมฉันและเหอฮวาที่ ไป
อุทยานหลวงกับพระสนมเฉิง จึงได้ พบกับพระสนมหนิว และ
531
เมื่ อ เดิ น ทางกลับ ต าหนั ก หมิ ง กวาง หม่ อ มฉั น สองคนก็เ ดิ น
ตามมาตลอด พระสนมเฉิงไม่มีทางเป็ นฆาตกรได้ ขอฝ่ าบาท
ทรงโปรดพิจารณาด้วย”

เซียวเหยี่ยนขมวดคิ้วไม่หยุด ขันทีผนู้ ี้ อยู่ด้านนอกตลอด

ย่อมไม่ทราบว่าสตรี สกุลเฉิงพูดอันใดไปบ้าง วาจาทัง้ หมดนี้
ล้วนเป็ นเขาคิดและพูดเองทัง้ สิ้น แต่กลับสามารถหลีกเลี่ยงสิ่ง
ที่ จ ะท าให้ เ ขาโมโหได้ ทุ ก จุด ทัง้ ยัง บอกเล่ า เรื่อ งราวได้ อย่ าง
ชัดเจนเรียบง่าย

ภาษาที่ ใ ช้ ธ รรมดา แต่ มี ข นั ้ ตอน ความเป็ นมาชัด เจน

ช่างเหนื อกว่านายของเขามากมายเหลือเกิน

“เจ้าชื่อซูอิ๋ง? ” เขาแสร้งเป็ นถามออกไปหนึ่ งประโยค

เฉินหรูอี้มองเซี ยวเหยี่ยนคราหนึ่ ง หรือเมื่อครู่มิใช่เขาที่

เอ่ ยออกมาว่ าซู อิ๋งผู้นี้มาจากที่ ใด? ทราบกระทังที่ ่ มา ยังถาม
เช่นนี้ ออกมาอี ก เขามิราคาญที่ ต้องถอดกางเกงก่อนปั สสาวะ
หรือไร ถึงได้กระทาเรื่องราวที่ ซบั ซ้ อนปานนี้ ? ต่ อให้ เป็ นการ
เริ่มหัวข้อใหม่ แต่ช่างดูเป็ นคาถามที่พดู อย่างขอไปทีเท่านัน้

532
 “เมื่อครู่พระสนมเฉิงบอกว่าเพื่อหลีกเลี่ยงการกลันแกล้
่ ง
ของพระสนมหนิว นางจึงต้ องแกล้งป่ วย ทว่ า...พระสนมเฉิง
สติปัญญามิใคร่ว่องไวนัก เจิ้นกลับเห็นว่าเจ้าหัวไวกว่านางยิ่ง
เช่นนัน้ เหตุใดเจ้าถึงได้ออกนอกตาหนักไปยังอุทยานหลวงกับ
นายของเจ้าเล่า? มิกลัวพระสนมหนิวเห็นแล้วทราบว่านายเจ้า
แสร้งป่ วย แล้วกลันแกล้
่ งพวกเจ้าหนักกว่าเดิมงัน้ หรือ? ” เซียว
เหยี่ยนถามออกไปด้วยท่าทีเป็ นมิตรอย่างมิละอายแก่ใจแม้แต่
น้ อย

ซูอิ๋งคิดในใจว่า นางทราบว่าเฉิงถาวนัน้ พึ่งพิงมิได้ หาก

ถูกคนขู่ขวัญก็หวาดกลัวจนปั สสาวะแทบราดและนาเรื่องราว
ทุกอย่างบอกเล่าออกมาจนหมด

เหตุใดพวกนางจึงต้ องไปที่ อุทยานหลวงงัน้ หรือ ? นาง

พู ด ได้ ห รื อ ไม่ ว่ า ปั ญหานี้ นางครุ่ น คิ ดอยู่ ใ นหั ว ตั ้ง แต่ ถู ก
เจ้าหน้ าที่กองตัดสินพิจารณาโทษนาตัวไปจนกระทังถึ ่ งตอนนี้

นางไปอุทยานหลวง แน่ นอนว่าก็เพื่อส่งข่าวถึงตนเอง...

เฉินหรูอี้!

533
 ตัง้ แต่ ที่ถกู ขับออกมาจากตาหนักบูรพาผ่านมาก็ใกล้จะ
ถึง เดื อนสามแล้ ว เขาเฝ้ ามองดารามองจัน ทราอยู่ทุ กวัน ใน
ที่สดุ เฉินหรูอี้กก็ ลับวังเสียที

กล่าวไปแล้วตัวเขาเองก็คิดเรื่องราวทัง้ หมดอย่างเรียบ
ง่ายเกินไป จึงได้เลือกสวนพฤกษาในอุทยานหลวงเป็ นที่นัดพบ
หากพวกเขาทัง้ สองมีข่าวสารหรือข้อผิดพลาดกรณี ใดเกิดขึน้ ก็
ไปที่นัน่ แต่การติดต่อกันนัน้ แท้จริงมิง่ายเลย

ที่ สาคัญที่ สุดคือเขาเองก็มนใจในตนเองมากเก

ั่ ิ นไป คิด
ไม่ถึงจริงๆ ว่าจะถูกไล่ออกจากตาหนั กบูรพา เพี ยงพริบตาก็
กลายเป็ นดังสุ่ นัขตกน้า เคราะห์ดีที่เงินสามสิบตาลึงซึ่งซ่อนอยู่
ในสวนพฤกษายังอยู่ เขาจึงลอบใช้ เส้ นสายพาตนเองออกมา
จากตาหนั กเย็นได้ ประจวบกับที่ พระสนมเฉิงแห่ งตาหนั กหมิ
งกวางขาดคนรับใช้ เขาจึงได้ย้ายมาอยู่ที่นี่

เดิ ม คิ ด ว่ า เฉิ งถาวจิ ต ใจดี คงไม่ มี เ รื่ อ งอัน ใดให้ ต้ อ ง

ลาบากใจ ผู้ใดจะทราบเมื่อไปถึงจึงรู้ว่าพระสนมหนิวมักคอย
กลันแกล้
่ งเฉิงถาวอยู่เสมอ แม้แต่คนรับใช้เช่นพวกตนก็ไม่เว้น
เป็ นเขาเองที่รนหาที่ จึงต้องทนทุกข์เช่นนี้

534
 เขาได้วางแผนให้พระสนมเฉิงแกล้งป่ วย แต่เกรงว่าหาก
นานเกิน ไป พระสนมหนิ วมิอาจระบายโทสะได้ ค รัง้ หน้ าอาจ
กระทาหนักข้อมากกว่าเดิม ดังนัน้ จึงคิดอาศัยช่วงเวลานี้ ที่เฉิน
หรูอี้กลับมาอยู่ที่วงั แล้ว แม้นได้พบก็นับว่าดียิ่ง แต่หากมิได้พบ
ก็จะซ่อนข้อความไว้ในสวนพฤกษา ให้นางรีบมารับเขาไปที

กาลก่อนเขาเป็ นขันที ข้างกายองค์รชั ทายาทในตาหนั ก

บูรพา เฉินหวงโฮ่วมิอาจแตะต้องได้ง่าย บัดนี้ ข้างกายเขาเป็ น
เพียงเฉิงถาวที่ เคยสนิทสนมกันในอดีต ยังสามารถพูดเหตุผล
สัก อย่ า งกับ องค์ จ ัก รพรรดิ ได้ ไหนเลยจะทราบว่ า จะเกิ ด
เหตุการณ์เช่นนี้ ได้?

ทัง้ ที่ เ มื่อวานพระสนมหนิ วยัง ปวดหัว ตัว ร้อนแท้ ๆ ทัง้

บอกว่ า อยากพัก รัก ษาตัว อยู่ ใ นต าหนั ก ผู้ใ ดจะทราบว่ า เช้ า
วันรุ่งขึ้นกลับไปเดินเล่นที่ อุทยานหลวงอย่างสดใสร่าเริง เขา
กับ เฉิ งถาวเดิ น ออกมาจากสวนพฤกษาไม่ ไ ด้ น านก็ถ ูก พระ
สนมหนิวขวางไว้อย่างคนเคราะห์รา้ ย

หากมิใช่ นางกานั ลข้างกายพระสนมหนิวถูกสังให้ ่ กลับ

ตาหนักไป ต่อให้อยากจะสังสอนพวกเขาก็
่ ไม่มีคนให้ใช้งาน ซูอิ๋
งกลัวว่าผู้ที่จมน้ าตายไปอย่างประหลาดนั น้ จะมิใช่ พระสนมห
นิวแล้ว แต่คงเป็ นพวกเขาที่ถกู โยนลงไปในแม่น้านัน้ แทน
535
 การตายที่ สร้างสรรค์ถึงเพียงนี้ ต่อให้ตายอีกร้อยครัง้ เขา
ก็ไม่มีทางคาดเดาได้ สายตามองเห็นชัยชนะอยู่ราไรแต่ เมื่ อ
พระสนมหนิวตาย เรือลานี้ ของเฉิงถาวก็ต้องสันคลอนหั
่ นเหไป
ยังเส้นทางที่มิอาจหวนคืนได้อย่างการเป็ นผูร้ า้ ยฆ่าคน

มารดามันเถอะ สวรรค์ทราบดี ว่าตลอดทางที่ มุ่งหน้ าสู่

กองตัดสินพิจารณาโทษ นางคิดวิธีฆ่าตัวตายมากมายเท่าใดใน
หัว

ตายก็ต าย อย่ า งไรร่ า งที่ เ ป็ นบุ รุษ มิ ใ ช่ เ ป็ นสตรี ไ ม่ เ ชิ ง

เช่นนี้ นางเองก็มิคิดจะอยู่นานเท่าใดนัก...

โดยเฉพาะเมื่อต้ องเผชิญหน้ ากับเซี ยวเหยี่ ยน ต่ อให้ มิ

อาจสบตา แม้แต่เงยหน้ าขึน้ มองสักคราก็มิได้ ใจดวงนี้ ของนาง
ก็พลิกควา่ ไปมาดุจคลื่นในทะเลที่ ซดั สาด เห็นชัดว่าเฉินหรูอี้ก็
อยู่ข้างกายเขา แต่ตวั นางก็ยงั คิดถึงเขา

ตอนที่ น างรับ ดาบแทนเขา ไม่ น านนางก็ ต าย นาง

มองเห็นอารมณ์ เจ็บปวดอย่างมิอาจควบคุมตนเองได้ของเขา
่ น้ ไหลรินลงมาประหนึ่ งสร้อยมุกที่
น้ าตาเม็ดใหญ่ดุจเมล็ดถัวนั
ขาดร่วง

536
 ยามนัน้ นางมิได้ยินแล้วว่าเขาตะโกนว่าอันใด นางรู้สึก
ได้เพียงความจานนของเขา เป็ นความสิ้นหวังชนิดหนึ่ ง ต่ อมา
จิตใต้ สานึ กของนางก็พลันแตกซ่าน แต่เวลานัน้ คล้ายมีหยาด
น้ าตาหยดเข้าไปในตานาง รู้สึกเย็นเยี ยบยิ่ง และเมื่อนางฟื้ น
ขึน้ มาอีกครา มารดามันเถอะ นางก็กลายเป็ นขันทีแล้ว!

นางเองก็ไม่มีหน้ าเอาร่างเช่นนี้ ไปพบเขาได้ แต่บดั นี้ เขา

กลับอยู่ตรงหน้ านาง ใช้ น้ าเสี ยงดังผู
่ ้ไต่ สวนพูดกับนางอยู่บน
เก้าอี้ประธานนัน้ พลันรู้สึกว่าสถานการณ์อนั แปลกประหลาดนี้
หนักหนากว่าทุกคราที่นางฟื้ นคืนมา

“เหตุใดไม่พดู เล่า? ” เซียวเหยี่ยนยิ้ม “ยังมิทนั ได้คิดดีว่า

ควรพูดเช่นไรงัน้ หรือ? เจิ้นคิดว่าเจ้าเตรียมการมาแล้วเสียอีก”

“หม่อมฉันหวาดกลัวพ่ะย่ะค่ะ” ซูอิ๋งโขกศีรษะลงกับพื้น
คราหนึ่ ง “หม่อมฉันมิเคยพบเหตุการณ์เช่นนี้ มาก่อน จิตใจจึงมิ
อาจสงบได้ ขอฝ่ าบาทโปรดทรงอภัย...ความจริงเรื่องพระสนม
เฉิงป่ วยนัน้ ผ่านมาได้หนึ่ งเดือนกว่าแล้ว ระยะนี้ พระสนมหนิวก็
เริ่มหงุดหงิดจนแทบทนไม่ไหว อาหารที่ ส่งมาก็น้อยลงทุกวัน
พระสนมเฉิงร่างกายอ่อนแอ หากเป็ นเช่ นนี้ ต่อไปกลัวว่าจาก
แสร้งป่ วยจะกลายเป็ นป่ วยจริง ดังนัน้ คิดว่าสองสามวันนี้ ...ควร
ต้องหายดีได้แล้ว จึงไปเดินเล่นที่อทุ ยานหลวงพ่ะย่ะค่ะ”
537
 เพื่ อมิให้ ถกู ลงโทษพวกเขาต้ องแจ้งแก่ พระสนมที่ ดูแล
ตาหนักก่อนมิใช่หรือ?

พวกเขาออกไปเดินเล่นในอุทยานหลวงให้พระสนมหนิว
ได้ยินคนเล่าลือถึง แล้วหลังจากนัน้ ก็ใช้ข้ออ้างนี้ มาจัดการพวก
เขางัน้ หรือ?

หากเป็ นเช่นนัน้ พวกเขาก็ช่างมีจิตใจดีงามมากล้นด้วย

คุณธรรมแล้ว อยากหาความทุกข์ ยังหาเหตุผลอันสมควรส่ ง
มอบให้แก่มือผูอ้ ื่นอีก

เซียวเหยี่ยนอดหัวเราะออกมามิได้ วาจานี้ ของเขาทาให้

ต้องครุน่ คิด เพราะมันเต็มไปด้วยรอยรัว่

ไม่ว่าการตายของพระสนมหนิวจะเป็ นพระสนมเฉิงและ
บริวารลงมือหรือไม่ แต่ เหตุผลที่ คนทัง้ สองไปที่ อุทยานหลวง
นัน้ กลับน่ าสนใจมากยิ่งกว่า...เป็ นเพราะเหตุใดกันแน่ ทัง้ ที่ คดี
ฆาตกรรมถูกวางไว้ตรงหน้ าแล้วแท้ ๆ ยังคิดปิดบังมิเอ่ ยออก
มา?

“หวงโฮ่ว” เซียวเหยี่ยนพลันเลิกคิ้วแล้วยิ้ม มองดูเฉินหรู

อี้ “เจ้ามีสิ่งใดจะถามอีกหรือไม่? ”

538
 เฉิ นหรู อี้ เ งี ย บ ที่ แ ท้ เ ขายัง จ าได้ ว่ า คดี นี้ นางเป็ นผู้
สอบสวน

นางนิ่ งคิ ด อยู่ ค รู่ห นึ่ ง ค าถามที่ น างอยากถามและไม่

อยากถาม เขาล้วนถามไปหมดแล้ว

“...ไม่มีเพคะ” นางเอ่ย

เซี ยเหยี่ยนพยักหน้ า “เช่นนัน้ ก็ดี ขันที ” เขาเอ่ยเสี ยงสูง

“นาคนไปยังกองตัดสินพิจารณาโทษ ไต่สวนให้เด็ดขาด! ”

539
 236 มิอาจอดกลัน้

“ฝ่ าบาททรงพระปรีชา เฉินเชี่ยถูกใส่รา้ ยเพคะ! ”

เฉิงถาวที่ หมอบอยู่บนพื้นพลันร้องโหยหวนเสี ยงแหลม

ขึน้ มาว่าตนถูกใส่รา้ ย นางไม่ทราบจริงๆ ว่าเหตุใดจึงเป็ นเช่นนี้
เห็นชัดว่าทุกคนกาลังสนทนากันด้วยดี องค์จกั รพรรดิและซูอิ๋
งต่างพูดจากันอย่างปรองดองเป็ นกันเอง แต่ละวาจาของซูอิ๋งก็
น่ าเชื่อถือยิ่ง นางยังคิดว่าองค์จกั รพรรดิทรงเชื่อนางแล้ว

คิ ด ไม่ ถึ ง ว่ า องค์จ กั รพรรดิ ผ้รู า่ รวยจะมี อุป นิ สัย เอาแต่

พระทัย ประเดี๋ ยวเป็ นเช่ นนี้ ประเดี๋ ยวเป็ นเช่ นนั น้ ไม่มีอนั ใด
แน่ นอนถึงเพียงนี้ ?

“เฉินเชี่ยมิได้ฆ่าคน เฉินเชี่ยบริสทุ ธ์ ิ ผุดผ่อง ไร้มลทิน ! ”

เฉิงถาวน้าตาน้ามูกไหลออกมา

ผู้ค นทัว่ ห้ อ งล้ ว นแตกตื่ น กับ วาจาเหล่ า นี้ ข องนาง ทัง้

บริสุทธ์ ิ ผุดผ่อง...นางคิดว่านางมาที่ นี่เพื่อพิสูจน์ ความเป็ นสตรี
บริสทุ ธ์ ิ หรือไร?

540
 “หุบปากเดี๋ยวนี้ ! ” หากมิใช่เซี ยวเหยี่ยนยังมีสติอยู่บ้าง
ก็อยากจะใช้ เท้ าเตะเข้าที่ ปากเล็กๆ นั น้ ให้ ฟันร่วงออกมาจน
หมดจริงๆ

“...สนมเฉิง เงียบเสี ยงลงเสี ยก่อน” เฉินหรูอี้ปวดศีรษะ

ขึน้ มา วันนี้ ของนางได้ถกู เฉิงถาวและองค์จกั รพรรดิทาลายเสีย
แล้ว

นางนั บ ถื อ คนทั ง้ สองยิ่ ง เมื่ อ ไก่ แ ละเป็ ดมารวมอยู่

ด้ วยกัน หากสามารถพูดจาเรื่องราวให้ ก ระจ่างได้ นั น้ นั บ ว่ า
สวรรค์มี ต ายิ่ ง ...แต่ เ รื่ อ งเช่ น นั ้น ไม่ มี ท างเกิ ด ขึ้ น กับ นางแน่
สวรรค์มกั กลันแกล้
่ งนางอย่างสนุ กสนานเสมอ นางไม่กล้ามี
ความหวังแม้แต่น้อย

เดิมนางก็มิได้คิดว่าการไต่ สวนครัง้ นี้ จะทาให้ เฉิงถาวห

ลุดพ้นจากข้อหาการเป็ นผู้ต้องสงสัยได้ในทันที อย่างไรก็เป็ น
คดี ที่ เ กี่ ย วพัน ถึ ง คนในวัง จัก ต้ อ งด าเนิ นการหลายอย่ า งจึ ง
สามารถผ่านเรื่องนี้ ไปได้ ทว่าเซี ยวเหยี่ยนเข้ามาก้าวก่าย นาง
พูดไปไม่กี่ประโยคก็ถกู บังคับให้ออกจากการไต่สวน แต่ที่ทาให้
นางรูส้ ึกเหนื อความคาดหมายยิ่งก็คือซูอิ๋ง

541
 เหตุใดเขาจึงถูกไล่ออกจากตาหนั กบูรพา เป็ นเพราะมิ
อาจปฏิสมั พันธ์กบั ผู้อื่นหรือมีเหตุผลที่ ลึกซึ้งมากกว่านัน้ แล้ว
เหตุใดถึงได้มาอยู่กบั สนมเฉิง กระทังต้่ องเข้าไปพัวพันกับคดี
ฆ่าคน?

ผู้อื่น นางมิกล้ าพูด เฉิงถาวก็อาจเปลี่ ย นไปได้ แต่ น าง

เข้าใจในตัวนางมากกว่าผู้ใด นางเชื่ อ...ไม่ว่าจะตายอี กกี่ ครา
นางก็ไม่มีทางเปลี่ยนเป็ นคนที่ถกู ความแค้นครอบงาจนสองมือ
ต้องเปื้ อนไปด้วยโลหิตเช่นนัน้ ได้

นางไม่ ส งสัย สัก นิ ดว่ า การตายของสนมหนิ วจะมี ส่ ว น

เกี่ยวข้องกับซูอิ๋ง หากถอยไปมองสักหมื่นก้าว พระสนมหนิวก็
ไม่มีอนั ใดคู่ควรให้นางต้องทาลายกฎของตนจนมือต้ องเปื้ อน
เลือดสักนิด ต่อให้ต้องเลือกลงมือสังหารใครสักคนบนโลกใบนี้
พระสนมจง พระสนมลู่และสตรีสกุลต่ ง มีผ้ใู ดบ้างมิเกี่ ยวข้อง
กับนางอย่างลึกซึ้งยิ่งกว่าพระสนมหนิว?

ผู้ไม่เกี่ยวข้องกับนางเลยสักนิดอย่างพระสนมหนิวนัน้ มิ
เคยอยู่ในสายตานางเลย

เฉิงถาวถูกสอบสวนโดยกองตัดสินพิจารณาโทษก็จริง
แต่ อ ย่ า งน้ อ ยนางก็มี บ รรดาศัก ด์ ิ เป็ นพระสนม อย่ า งไรกอง
542
ตัดสินพิจารณาโทษก็มิกล้าทาเกินกว่าเหตุ ทว่านางกานัลขันที
ข้างกายเฉิงถาวในสายตากองตัดสินพิจารณาโทษคงมิสาคัญ
มากพอ แม้ น มิ ใช่ ผู้ต้ อ งสงสัย ฆ่ า คน แต่ ต ายระหว่ า งการ
สอบสวนก็เป็ นเรือ่ งธรรมดายิ่ง

ในวังหลวง ชี วิตของนางกานัลขันที นัน้ ไม่ต่างอันใดกับ

เศษหญ้าแห้ง ทุกวันไม่ทราบว่ามีนางกานัลขันทีเท่าใดที่หายไป
อย่างไร้ร่องรอย เบื้องบนย่อมมินาการตายของบริวารเหล่านี้
มาต่ อว่ากองตัดสินพิจารณาโทษ สุดท้ ายก็เป็ นเพียงเสื่ อเก่าที่
ถูกโยนทิ้งในสุสานร้าง กระทังไม่
่ ทราบว่าเสื่ อเหล่านัน้ ถูกโยน
ทิ้งไปมากเท่าใด

ยิ่งไปกว่านั น้ ผู้อื่นอาจไม่ทราบ แต่ นางกลับทราบดี ถึง

ความกล้าอันน้ อยนิดของตน

ผู้ที่ ใ นอดี ต แค่ เ อ่ ย ถึ ง กองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษก็ข นลุ ก

เกรียว แม้แต่ ได้ ยินชื่ อก็ยงั รู้สึกเสี ยวสันหลังนั น้ บัดนี้ กลับติด
ร่างแหไปกับเฉิงถาว เกรงว่ายังมิทนั ก้าวเข้าศาล ระหว่างอยู่กบั
ตาย ซูอิ๋งก็คงคิดวิธีการตายอันหลากหลายของตนได้สามรอบ
แล้ว

543
 เฉินหรูอี้เงี ยบขรึมขึ้นเล็กน้ อย นางไม่คิดอยู่เฉยโดยมิ
สนใจ “คนของกองตัดสินพิจารณาโทษอยู่ไหม? ”

หลินหลังมองบริวารที่ถกู นาตัวมาของตาหนักหมิงกวาง
ผูน้ ัน้ อย่างเหม่อลอย จึงพยักหน้ าตอบคาถามของเฉินหรูอี้ช้าๆ
ด้วยยังคงตกตะลึงอยู่ “ทูลหวงโฮ่ว คนของกองตัดสินพิจารณา
โทษมีทงั ้ หมดเจ็ดคน ล้วนรออยู่นอกตาหนักทัง้ สิ้นเพคะ”

“เปิ่นกงคงมิจาเป็ นต้องพบแล้ว” เฉินหรูอี้ค่อยๆ เลิกคิ้ว

งามขึ้น ยกน้ าชามาจิบหนึ่ งคา “เจ้าไปบอกต่ อพวกเขาว่านี่ คือ
การนาตัวพระสนมเฉิงไปไต่สวน ก่อนที่จะมีหลักฐานยืนยันแน่
ชัดไม่อนุญาตให้ลงโทษส่งเดช รวมทัง้ นางกานัลขันที ด้วยต่ าง
เติบโตมาอย่างยากลาบาก หากใช้วิธีที่เกินกว่าเหตุเพื่อบีบคัน้
ให้ยอมรับผิด เปิ่นกงจะมิให้อภัยเด็ดขาด”

“เพคะ...” หลินหลังเพิ่งพูดไปได้เพียงครึ่งคา ยังมิทนั เอ่ย

ออกมาเต็มเสี ยงด้วยซา้ ก็ถกู เสียงอันแหลมสูงของเฉิงถาวเอ่ย
แทรกขึ้นเสียก่อน “ขอบพระทัยหวงโฮ่ว หวงโฮ่วทรงพระปรีชา
หวงโฮ่วทรงพระเมตตายิ่ง ต้องทรงมีความสุขไปอีกยาวนานแน่
ุ ธรรมแห่งยุคจริงๆ ! ”
เพคะ ทรงเป็ นหวงโฮ่วผูม้ ีคณ

544
 หลินหลังเบ้ปากตน พระสนมเฉิงนัน้ เป็ นเช่ นคาโบราณ
ที่ ว่าผู้ใดมีน้ านมผู้นัน้ คือมารดา การประจบสอพลอครานี้ แม้น
นางเองก็ไร้วาจาจะกล่าว

องค์ จ ัก รพรรดิ ร ับ สัง่ ให้ ไ ปกองตัด สิ น พิ จ ารณาโทษก็

โวยวายว่าตนถูกใส่ ร้าย หวงโฮ่วมิให้ลงทัณฑ์ตามใจชอบก็รีบ
กล่าวชมว่าพระปรีชา ยกยอสารพัด...มิต้องเอ่ยชมชัดเจนปาน
นี้ ได้หรือไม่ มันทาให้คนขนลุกจนร่วงกราวเต็มพืน้ แล้ว มารดา
มันเถอะ ตาหนั กเจาหยางต้ องสกปรก นางก็ต้องมาทาความ
สะอาดอีก

เซี ยวเหยี่ยนทนมิได้อีกต่อไปแล้ว เขาตบมือลงบนเก้าอี้

คนงาม เฉินหรูอี้ได้ยินเสียงแตกร้าวของเก้าอี้อย่างชัดเจน พลัน
เกิดความกลัวขึน้ ในใจ

“ขันที รีบลากตัวออกไป! ”

ครานี้ มิ ต้ อ งล าบากหลิ น หลัง แล้ ว องค์จ กั รพรรดิ พ ระ

อารมณ์ ไม่ดี เพียงแค่ร้องออกมายังมิทนั สิ้นเสี ยงด้วยซ้าขันที
เจ็ด แปดคนจากด้ า นนอกก็เ ดิ น เข้ า มาอย่ า งเงี ย บเชี ย บ ด้ ว ย
ความพร้อมเพรี ย ง วาจาใดไม่ กล่ าว ผู้หนึ่ ง เอามื อปิดปากไว้
ส่ ว นอี ก คนก็จ ับ ที่ แ ขนแล้ ว ลากออกจากต าหนั ก เจาหยาง
545
ช่วงเวลาที่เข้าและออกไปนัน้ รวดเร็วดุจกระพริบตา ไม่มีแม้แต่
เสียง ภายในห้องก็สงบเงียบขึน้ มาทันที

หากมิใช่ได้เห็นซูอิ๋งกับตา ความรูส้ ึกอึ้งงันนัน้ ช่างรุนแรง

นัก เฉินหรูอี้คงสงสัยว่าเมื่อครู่เป็ นเพียงภาพฝันฉากหนึ่ ง มิอาจ
ไม่กล่าวว่าความรวดเร็วชนิดนั น้ ช่ างคล้ ายกับการฝั นละเมอ
อย่างยิ่ง

“ข้ า จะให้ ห ลิ น หลัง เข้ า มาริ น น้ า ให้ ท่ า นดื่ ม สัก หน่ อ ยดี
หรือไม่? ” เฉินหรูอี้ถามหยังเช ่ ิง

แสงแดดงดงามส่องกระจายเต็มห้อง ทว่าความเงียบงัน
ที่ยาวนานถึงเพียงนี้ ทาให้หวั ใจนางรูส้ ึกว้าวุ่นอยู่บา้ ง อาจเพราะ
นางเป็ นวัวสันหลังหวะ องค์จกั รพรรดินับวันยิ่งเข้าใจนาง จึง
เกรงว่าจะเห็นพิรธุ จากนาง

รออยู่นาน เห็นองค์จกั รพรรดิทรงกริ้วจนพระขนงขมวด

เป็ นปม แม้นจะดูเกรีย้ วกราดทว่ากลับมิได้มีท่าทีอย่างหากมิใช่
นางทาให้พระองค์กริ้วจนตายก็เป็ นพระองค์เองที่ กริ้วพระองค์
เองจนตายเช่นกาลก่อน เฉินหรูอี้จึงค่อยๆ วางใจลง ใบหน้ าจึง
ค่อยๆ เปลี่ยนเป็ นอ่อนโยนขึน้ มา

546
 “ท่ า นอย่ า งได้ ถื อ สาไปเลย นางก็เ ป็ นคนเช่ น นี้ ชอบ
โวยวายแต่ มิได้ มีใจชัวช้่ าอันใด แค่ ขี้ขลาดสักหน่ อย พูดจามิ
ไตร่ ต รอง” เฉิ นหรูอี้ ก ุม มื อ เซี ย วเหยี่ ย นไว้ ระบายยิ้ ม สดใส
ออกมา “ท่านโกรธนางก็ไม่มีประโยชน์ อนั ใด”

“เมื่ อ ครู่ที่ เ ราพูด กัน ล้ ว นถูก พวกเขาเข้ า มาขัด จัง หวะ

เสี ยก่อน ข้าแทบลืมไปแล้วว่าพูดถึงเรื่องใด...ท่ านมิใช่บอกว่า
ไท่โฮ่วทรงเปลี่ยนกลวิธีแล้ว ที่ แท้เรื่องราวเป็ นเช่นใด ท่านเล่า
ให้ข้าฟังได้หรือไม่? ”

เซียวเหยี่ยนจึงเบนสายตามาที่ดวงหน้ านาง มองนางขึ้น

ลงสองคราก็ยิ้มออกมา

มารดามันเถอะ ช่างน่ าขนลุกขนพองยิ่ง!

เฉินหรูอี้ลอบขนลุกซู่อยู่ผ้เู ดียว มิใช่ นางชอบถูกทาร้าย

ยิ่งรุนแรงยิ่งเบิกบาน ทว่าองค์จกั รพรรดิทรงสงบนิ่งเช่นนี้ นาง
กลับมิทราบจะทาเช่นใดดี เมื่อครู่ยงั ทรงกริ้วโกรธอย่างหนักอยู่
แท้ๆ เพียงพริบตากลับเปลี่ยนพระพักตร์เป็ นสุขสาราญ ใจนาง
มิตงั ้ รับได้รวดเร็วปานนัน้

547
 ความรู้สึกบอกนางว่า องค์จกั รพรรดิทรงมิอาจอดกลัน้
ได้อีกต่อไปแล้ว

548
 ่ ิง
237 หยังเช

“ฝ่ าบาท...ท่านยิ้มอันใด? ” เฉินหรูอี้อกสันขวั

่ ญแขวนไป
หมดแต่ ฝืนระบายยิ้มออกมา ความจริงมีเพียงนางคนเดี ยวที่
ทราบว่ารอยยิ้มนี้ จอมปลอมเพียงใด

“หน้ าข้าเปื้ อนสิ่งใดหรือ? ” นางแสร้งลูบหน้ าตนอย่างมิ

เข้าใจ แล้วมองไปที่ เซี ยวเหยี่ยน เห็นเขายืดตัวแล้วโน้ มเข้าหา
นางอย่างรวดเร็ว ใบหน้ าหล่อเหลาห่างจากหน้ านางประมาณ
หนึ่ งฝ่ ามือ เฉินหรูอี้รู้สึกถึงหัวใจที่ หวาดระแวงว่าจะถูกจับได้
ดวงนี้ ของนางนั น้ เต้ นตึ กตักๆ ไม่ยอมหยุดจนแทบกระดอน
ออกมานอกอกพุ่งเข้าใส่รา่ งเขาแล้ว

“ตรงนี้ ” เซี ยวเหยี่ยนยกมือขึ้นลูบแก้มด้านขวาอันขาว

เนี ยนของนาง “แป้ งประทินผิวเลอะแล้ว” กล่าวจบก็กลับไปนัง่
ลงท่ าเดิมคล้ายมิเคยมีเรื่องใดเกิดขึ้น มีเพียงเฉินหรูอี้ที่ยงั นั ง่
อยู่ตรงนัน้ ด้วยใจเต้นแรง สายตาเหลือบมองเขาอย่างตกตะลึง
นางไม่แน่ ใจว่าแป้ งประทินผิวเลอะจริงๆ หรือเขามองเห็นสิ่งใด
แต่มิยินยอมบอกจึงตัง้ ใจแกล้งนาง

เซี ยวเหยี่ยนยกหางตาขึ้นมองนางคราหนึ่ ง เห็นว่านาง

มิได้มีอาการไม่พอใจอันใด
549
 “ไท่ โฮ่ วเองก็ทาลายชื่ อเสี ยงของข้ าในพระบรมวงศานุ
วงศ์จนป่ นปี้ หมดแล้ว ไม่ว่าขุนนางใหญ่ใด กระทังประชาชนใน
่
เมืองหลวงก็ไม่มีผ้ใู ดไม่ทราบว่าข้ากับนางผิดใจกัน” เขาส่ าย
ศีรษะพลางยิ้มเยาะตน

“บัดนี้ นับว่าละเล่นเบื่อแล้ว ผู้คนต่ างทราบกันทัวจะละ ่

เล่นต่อไปก็มิได้มีผลอันใดอีก จึงเริ่มเปิดไพ่แห่งรัก ตลอดเที่ ยง
ข้ า ต้ อ งฟั ง นางพู ด ถึ ง ปี นั ้น ...ข้ า ก็ไ ม่ รู้ ว่ า ‘ปี นั ้น ’ มี อ ัน ใดน่ า
กล่าวถึง นางพูดราวกับว่าความสัมพันธ์มารดาบุตรของเราใน
ปี นัน้ ช่างดีประหนึ่ งเป็ นมารดาบุตรกันจริงๆ กระนัน้ ”

นางร้องห่มร้องไห้เอ่ยพรา่ ถึงจักรพรรดิพระองค์ก่อน ทัง้

มารดาแท้ๆ ของเขาอีก แต่กม็ ิ ลืมเปิดไพ่แห่งรักแม้เพียงสักใบ
พรสวรรค์ในการเจรจาของหลิวไท่ โฮ่ วและท่ าทางหลอกลวง
ตนเองของนาง ทัง้ หมดที่กล่าวมาล้วนทาให้เขารู้สึกปวดหนึ บที่
หัวใจ เขาเองก็มึนงงไปหมดแล้ว

หลิวไท่ โฮ่วเคยผิดพลาดไปครัง้ จึงเปลี่ ยนแผนใหม่ด้วย

เฉี ยบแหลมขึ้น เขาช่างโชคดีนักที่ จกั รพรรดิพระองค์ก่อนทรง
โปรดปรานเสียจนนางผู้มีหลายหน้ านี้ หลงระเริง ครัน้ ต่อมาเขา
มิได้ดงใจนาง
ั่ นางก็ก่อเรื่องสารพัดทาให้คนทัง้ สองมีระยะห่าง
จากกันไกลขึน้ เรือ่ ยๆ
550
 หากนางยังคุมอานาจและใช้ไม้อ่อนไม้แข็งควบคู่กนั ไป
ไม่แน่ ว่าเขาอาจถูกความรักจอมปลอมบนใบหน้ านางหลอก
เอา จนสุ ด ท้ า ยต้ อ งยอมอ่ อ นข้ อ เพราะเห็ น แก่ ค วามรัก
ความสัมพันธ์

เคราะห์ดีที่นางกระชากหน้ ากากออกมาเร็วยิ่ง!

บัดนี้ เขาเจริญวัยแล้ว หัวใจและสติปัญญาล้วนเป็ นผูใ้ หญ่

ขึน้ ลูกไม้หลากหลายของนางก็มิอาจทาให้เขาหวันไหวได้
่

“ท่านหมายความว่าเช่นใด? ” เฉินหรูอี้ถามอย่างแปลก
ใจ

นางเห็นเซี ยวเหยี่ยนยิ้มเหยียดที่ มุมปากอย่างเยาะหยัน

เห็นชัดว่ามีแผนการในใจตน ทว่าจากที่ซูอิ๋งเล่า การสมานฉันท์
ระหว่างไท่โฮ่วและจักรพรรดินัน้ ก็คือช่วงเวลานี้

หากกล่าวตามหลักเหตุผลแล้ว เมื่อทราบว่าคนผู้หนึ่ งมี

เจตนาไม่ ดี ซ่ อ นไว้ เราย่ อ มต้ อ งหลี ก หนี ไปให้ ไ กลที่ สุ ด แต่
ปัญหาคือความคิดอันแปลกพิสดารของเซียวเหยี่ยนนัน้ มิใช่สิ่ง
ที่คนธรรมดาเช่นนางจะคาดเดาได้

551
 เซี ย วเหยี่ ย นยกนิ้ วขึ้น เชยคางนาง เอ่ ย ด้ ว ยรอยยิ้ มว่ า
“คอยดูก่อนว่านางจะละเล่นเล่ห์กลใด หากจริงใจอย่างยิ่ง ก็จะ
ให้ น างได้ ผ่อนคลายสักนิด อย่ างไรนางก็มีบ รรดาศักด์ ิ สูงส่ ง
หากกักขังไว้มิให้ คนพบเห็น ย่อมมิใช่เรื่องน่ าฟั งนั ก...อย่างไร
ค่อยว่าอีกคราเถิด”

ความหมายในวาจาเขานั น้ เฉินหรูอี้เข้าใจทัง้ หมดแล้ว

หลิวไท่ โฮ่ วฆ่ าเซี ยวเสี่ ยวอวี้ทาให้ เขามีโทสะยิ่งจึงได้ กกั ขังไท่
โฮ่วไว้ คนทัง้ สองต่างเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา แม้นฐานะ
ที่แท้จริงของเซียวเสี่ยวอวี้มิเคยได้พิสจู น์ ว่าเป็ นไส้ศึกจากซีเหลี
ยงจริงหรือไม่ ทว่าทัวทั ่ ง้ ต้ าจิ้นต่ างเชื่ อว่านางเป็ นไส้ศึกจริงๆ
ไปแล้ว

แม้ น การกระท าของหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว จะอุก อาจไปบ้ า ง แต่

ความจริงแล้วเหล่าขุนนางต่างก็เห็นด้วย อีกทัง้ ยังมีบรรดาศักด์ ิ
เป็ นถึงไท่โฮ่ว ต่อให้องค์จกั รพรรดิจะมีเหตุผลมากเท่าใด ผู้อื่น
ย่ อ มคิ ด ว่ า เมื่ อ เป็ นมารดา บุ ต รก็ต้ อ งกตัญ ญู ยิ่ ง มิ ใ ช่ ม ารดา
แท้ๆ สิ่งที่ บุตรต้ องตอบแทนยิ่งหนักหนากว่ามารดาแท้ ๆ เสี ย
อีก

552
 เวลาผ่านมาเนิ่นนานปานนี้ องค์จกั รพรรดิกม็ ิ เคยอ่ อน
ข้อ แต่กต็ ้องทนรับกับคาตาหนิทัง้ ต่อหน้ าและลับหลังจากเหล่า
ขุนนาง กระทังพระประยู
่ รญาติในพระบรมวงศานุวงศ์อีกด้วย

เฉินหรูอี้มิได้กล่าวอันใด เพียงพยักหน้ า นางยิ่งแน่ ใจใน

ความคิดที่จะบอกเรือ่ งของซูอิ๋งให้องค์จกั รพรรดิทราบ เพียงแต่
พูดเมื่อใด พูดอย่างไรต่างหากที่เป็ นปัญหา ทว่าสิ่งที่สาคัญที่สดุ
ในยามนี้ คือต้องปกป้ องซูอิ๋งให้ได้ หลังจากที่ปรึกษากับเขาแล้ว
ใจค่อยตัดสินใจว่าจะทาเช่นใด

มารดามันเถอะ! ปวดหัวยิ่ง

เฉิ นหรูอี้ ล อบกัด ฟั น ตน ไม่ เ คยคิ ด ว่ า อายุปูน นี้ แ ล้ ว ยัง

ต้ องเผชิญกับสถานการณ์ หกั หลังตนเองอี ก นางช่างเหลือเกิน
จริงๆ

กระทาตนเองจนต้องมาทนรับกรรมเองเช่นนี้ ...นางช่าง
เป็ นบุปผาพิสดารที่รอ้ ยปี ยากจะพบพันปี ยากจะเห็นจริงๆ

“...เฉินหรูอี้ กาลังคิดเรือ่ งไท่โฮ่วหรือ? ” เซียวเหยี่ยนเอ่ย

ถามเสียงเบา

553
 เฉินหรูอี้ตกตะลึงไป ไม่ทราบว่าควรพยักหน้ าหรือส่ าย
หน้ า จึงฝื นพูดออกไปว่า “ไท่ โฮ่ วทรงจิตใจลา้ ลึก เล่ห์กลมาก
หลาย ท่าน...ต้องระวังไว้บา้ ง”

เซี ยวเหยี่ยนระบายยิ้ม จ้องมองนางแต่ มิได้กล่าวสิ่งใด

ออกมา

“......” เช่นนี้ หมายความว่าอย่างไร?

เฉินหรูอี้คิดในใจว่ า เขายิ่งยิ้มอย่ างใจกว้างก็ยิ่งแปลก

ประหลาดทาให้คนเกิดความหวาดกลัวนั ก โดยเฉพาะสายตา
อันลา้ ลึกของเขาที่ทาให้นางรู้สึกดังตนก
่ าลังใช้มือขุดหลุมกลบ
ฝังตนเองอยู่กระนัน้

วาจาอัน มากหลายของเฉิ นหรู อี้ ก็ มิ อ าจดึ ง ลากเอา

ความคิดขององค์จกั รพรรดิออกมาได้แต่กลับผลักพระองค์ให้
กลับไปยังตาหนั กฉางเล่อแทน ด้ วยวาจาเพี ยงประโยคเดี ยว
ขององค์จกั รพรรดิ... ‘ถึงเวลาตรวจฎีกาแล้ว’

ไม่ ว่ า เฉิ นหรู อี้ จ ะเชื่ อ หรื อ ไม่ แต่ อ งค์ จ ัก รพรรดิ เชื่ อ
เช่นนัน้ และมิได้พดู อันใดอีกก็หมุนพระวรกายกลับตาหนักฉาง
เล่อไปทันที

554
 แต่ ไหนแต่ ไรเฉินหรูอี้มิเคยบีบบังคับคนของตน
เมื่ อ มิ ได้ ร ับ ค าตอบ นางก็ คิ ดเสี ย ว่ า รอยสรวลอั น แปลก
ประหลาดนั น้ ก็เ ป็ นเพี ย งรอยสรวลที่ แปลกประหลาดซึ่ ง เกิ ด
จากอาการเสียสติชวครู ั ่ ข่ ององค์จกั รพรรดิเท่านัน้

กล่ าวไปแล้ ว นางเองก็ไ ร้ห นทางเช่ น กัน พระโอษฐ์นั น้

ขององค์จกั รพรรดิ ยามมิอยากให้เอ่ยตรัสอันใดก็พูดได้ทงั ้ วัน
สิบสองชัวยามไม่
่ ยอมหยุด ทัง้ มิสนว่านางจะอยากฟั งหรือไม่
ทว่าหากเรื่องที่ มิทรงคิดบอก ต่ อให้ ถือมีดจ่อก็มิยอมตรัสแม้
เพียงคา

แค่หนั กายความสนใจของเฉินหรูอี้กเ็ ปลี่ยนไปอยู่ที่กอง

ตัดสินพิจารณาโทษทันที

นางกลัวกองตัดสินพิจารณาโทษมาอย่างยาวนานจนซึม
เข้ากระดูกไปเสี ยแล้ว ยามนี้ นางเป็ นหวงโฮ่วอย่างถูกต้ องจึงมิ
เห็นกองตัดสินพิจารณาโทษเล็กๆ อยู่ในสายตา ทว่าซูอิ๋งมิได้
เป็ นเช่นนาง นัน่ อาจทาให้เขาตกใจตายได้

เฉินหรูอี้ได้กาชับแล้วว่ามิอนุญาตให้ลงทัณฑ์ส่งเดช ทว่า
เมื่อคนเข้าไปอยู่ในศาลของกองตัดสินพิจารณาโทษแล้วนางก็
มิ อาจวางใจ คนในวัง ทุ ก คนล้ ว นเลื อ กปฏิ บัติ เฉิ งถาวมี
555
บรรดาศัก ด์ ิ เป็ นพระสนม พวกเขาย่ อ มมิ ก ล้ า กระท ารุน แรง
เกรงแต่ ว่าจะมีคนมือหยาบช้ ามิเห็นขันที เป็ นคน เลือกนาวิธี
ทรมานต่ างๆ ไปกระท าต่ อนางกานั ลขันที รบั ใช้ ของเฉิงถาว
แทน

เฉินหรูอี้มิอาจนั ง่ ติดที่ จึงส่ งให้ หลินหลังไปกองตัดสิ น

พิจารณาโทษคราหนึ่ ง เมื่อทราบว่าคนของตาหนั กหมิงกวาง
มิได้โดยทรมาน นางจึงวางใจลงได้ในที่สุด เพียงแต่คดีการตาย
ของพระสนมหนิวยังไม่มีอนั ใดคืบหน้ า ผู้ต้องสงสัยเพียงหนึ่ ง
เดี ย วก็ คื อ เฉิ งถาว ท าให้ ย ัง คงต้ อ งกัก ตั ว ไว้ ที่ ก องตั ด สิ น
พิจารณาโทษ

ขอเพี ย งมิ ท รมาน จะท าสิ่ ง ใดย่ อ มได้ นางยิ น ยอมถึ ง

เพียงนี้ แล้ว

เฉินหรูอี้คิดว่าตนกระทาเรื่องราวโดยมิทิ้งร่องรอย ทัง้
มิได้ปกป้ องจนออกนอกหน้ า ทว่าทุกการกระทาของนางยังมิ
อาจหลบพ้นพระเนตรองค์จกั รพรรดิไปได้ เมื่อหลินหลังกลับ
จากกองตัด สิ นพิ จ ารณาโทษมาถึ ง ต าหนั ก เจาหยาง องค์
จักรพรรดิกแ็ ทบจะทราบข่าวเรือ่ งนี้ ในตอนนัน้ เลยทีเดียว

โคมไฟในตาหนักฉางเล่อส่องสว่างเจิดจ้าดุจทิวากาล
556
 นิ้ วเซี ย วเหยี่ ย นที่ เ คาะเบาๆ ลงบนโต๊ ะ ทรงอั ก ษร
ตลอดเวลาที่ เ ฉินฮวายกล่าวรายงานของเขาก็หยุดลงเมื่อฟั ง
ทุกอย่างจบ

557
 238 ปฏิเสธ

ดุ จ มี กระต่ ายข่ ว นใจของเฉิ นฮวายอยู่ นั บสิ บห้ า

ตัว วุ่นวายอย่างมิอาจสงบลงได้ หัวใจดวงน้ อยของเขาแทบจะ
ทะลุหน้ าอกกระดอนเข้าใส่พระพักตร์องค์จกั รพรรดิแล้ว

องค์จกั รพรรดิทาให้เขากลัว ประสบการณ์ ที่ผ่านมาบอก

เขาว่า ขอเพียงเป็ นเรือ่ งที่เกี่ยวข้องกับเฉินหวงโฮ่ว พระอารมณ์
ขององค์จ กั รพรรดิ ก็พ ร้ อ มจะระเบิ ด ออกมาได้ ใ นทัน ที พระ
พักตร์เปลี่ยนแปลงรวดเร็ว ยิ่งกว่าพลิกตาราถึงหนึ่ งหมื่นแปด
พันเท่า

ตัง้ แต่คราก่อนที่คนทัง้ สองวิวาทกันจนฟ้ าพลิกดินควา่ ก็

แทบไม่มีการทะเลาะอย่างรุนแรงมาครึ่งปี แล้ว ทุกวันดังแช่ ่ ใน
ขวดน้ าผึ้งกระนั น้ ผู้ใดมองล้วนรู้สึกเลี่ยนเหลือทน เฉินฮวาย
แทบลืมไปแล้วว่าพระทัยขององค์จกั รพรรดินัน้ แคบดุจก้นเข็ม
หากพบเรื่อ งใดที่ เ กี่ ย วข้ อ งกับ เฉิ นหวงโฮ่ ว ก็ค วบคุม ตนมิได้
ทรงแปรเปลี่ยนเป็ นคลุ้มคลังทุ ่ กครังไป
้

โดยเฉพาะการให้ ค นลอบสัง เกตความเคลื่ อ นไหวใน

ตาหนั กเจาหยางเพียงเพราะขันที ที่เคยรับใช้ ในตาหนั กบูรพา
เพียงคนเดียว แม้นภายนอกองค์จกั รพรรดิจะแสดงออกว่าทรง
558
ต้องการจับตาดูว่าเฉินหวงโฮ่วมีเจตนาที่จะปกป้ องสนมเฉิง ผู้
ต้องสงสัยในคดีฆ่าสนมหนิวหรือไม่เท่านัน้ แต่เมื่อเขากลับมา
ทูลรายงาน วาจาแต่ ละคาขององค์จกั รพรรดิกลับตรัส ถึ ง แต่
เรือ่ งของขันทีน้อย

เฉินฮวายยอมรับว่าต่ อให้เขาโง่เขลากว่านี้ ก็ยงั คงมอง

ออกถึงพระทัยที่แท้จริงขององค์จกั รพรรดิอยู่ดี

เขาเพี ย งแค่ ไม่ เ ข้ าใจว่ าเหตุใดองค์จกั รพรรดิ ถึงได้ สน

พระทัยขันที น้อยนามซูอิ๋งนัน้ เป็ นพิเศษ เพราะคนผู้นัน้ เคยรับ
ใช้ ที่ ต าหนั กบูรพามาก่ อนหรือเพราะเข้ าไปเกี่ ยวข้ องกับเฉิน
หวงโฮ่วอย่างประหลาดกันแน่ ...

เฉินหวงโฮ่วพานักอยู่ในห้องเสือดาวตลอดมาจึงแทบจะ
มิได้พบคนในวังหลังเลย มีเพียงขันทีน้อยซูอิ๋งผูม้ ีริมฝี ปากแดง
ฟั นขาวสะอาดที่ เคยได้พบเฉินหวงโฮ่วเป็ นการส่ วนตัวในงาน
เลี้ยงฉลองพระชนมพรรษาขององค์จกั รพรรดิ และเฉินหวงโฮ่ว
ก็ต้องมาพบกับเขาอีกครัง้ เพราะคดีฆาตกรรมพระสนมหนิวใน
วันแรกที่ ทรงกลับถึงวังหลัง ว่าไปแล้วก็ช่างบังเอิญเหลือคณา
หากมิใช่มีผจู้ ดั ฉากก็คงต้องเรียกว่าเวรกรรมแล้ว...

559
 แน่ น อนว่ าไม่ว่ าจะเป็ นด้ ว ยเหตุผลใดองค์จกั รพรรดิก็
ย่อมมิพอพระทัยทัง้ สิ้น

ในพระทัยขององค์จกั รพรรดิ ผู้สามารถมีวาสนารวมทัง้

เวรกรรมกับเฉินหวงโฮ่วได้นัน้ มีเพียงพระองค์เท่านัน้ ผูอ้ ื่นหาก
มิใช่ผายลม พระองค์กจ็ ะทาให้เปลี่ยนเป็ นผายลมทันที

เฉินฮวายซ่อนอยู่ด้านหลังองค์จกั รพรรดิมิกล้าแม้แต่จะ
่ พระอารมณ์ กริ้วโกธรของ
หายใจเสียงดัง ด้วยกลัวว่าจะไปยัวยุ
พระองค์จนตนมิสามารถไปไหนได้

เป็ นขันที ต้องทาถึงเพียงนี้ เชี ยวหรือ อยู่ใต้ คนผู้หนึ่ งอยู่

เหนื อคนนั บหมื่น ต่ อให้ มิได้ ถกู ลงทัณฑ์จนพิการเคลื่อนไหว
มิได้แต่การถูกองค์จกั รพรรดิเรียกตัวไปทรมานอยู่ตลอดเวลา
นัน้ เขาเองก็มิอาจคงสีหน้ าที่ดีเอาไว้ได้

“...เจ้าไปตรวจสอบมาว่า ซูอิ๋งทาผิดอันใดจึงถูกไล่ออก
จากตาหนั กบูรพา ยังมี ...” องค์จกั รพรรดิ ขมวดพระขนง ลม
หายใจที่ พ่นออกมานั น้ แรงเสี ยงจนพระนาสิกบานกว้ า งออก
พระพักตร์หล่อเหลาแสดงออกถึงความหงุดหงิดอย่างเห็นได้
ชัด “ไปสื บ ประวัติ ค รอบครัว ของซู อิ๋ง และเรื่องเล็กเรื่องน้ อย

560
ตัง้ แต่ อยู่นอกวังกระทังเข้
่ าวังมารวมทัง้ บุคคลที่ เกี่ ยวข้ องกับ
เขา แล้วรีบมารายงานต่อเจิ้นด่วนที่สดุ ”

เฉินฮวายเอ่ ยเสี ยงสุขุมว่า “เรื่องนอกวังเราคงต้ องใช้

องครักษ์เสื้อแพร...”

องค์จ กั รพรรดิ มิ ต้ อ งตรัส วาจาเพี ย งส่ ง สายพระเนตร

เฉินฮวายก็เข้าใจว่าพระองค์ทรงอนุญาตแล้ว

...เพื่อขันทีคนหนึ่ งองค์จกั รพรรดิถึงกลับใช้เสื้อแพรนอก

พระราชวัง เฉินฮวายลอบสันสะท้ ่ านอยู่เงียบๆ ในใจเกิดลาง
สังหรณ์ ไม่ดีชนิดหนึ่ งขึ้น ครัง้ นี้ องค์จกั รพรรดิทรงก่อเรื่องใหญ่
แล้ว!

“เรื่องนี้ ที่เจิ้นให้เจ้าไปทา ทุกอย่างต้องดาเนินการอย่าง

ลับ ๆ หากแพร่ง พรายออกไปเมื่อใดเจิ้น จะถามเอาความกับ
เจ้า” เซียวเหยี่ยนเอ่ยเสียงเย็น

เฉินฮวายรีบพยักหน้ าอย่างไม่ลงั เล องค์จกั รพรรดิคิด

กระทาเรื่องน่ าอับอายอย่างที่ สุดลับหลังเฉินหวงโฮ่วทัง้ ยังกลัว
ว่านางจะทราบจึงผลักความรับผิดชอบนี้ ออกไปก่อน ความคิด

561
อันประหลาดเช่นนี้ กม็ ีเพียงองค์จกั รพรรดิผ้เู ดียวเท่ านัน้ ที่ ทรง
นึ กได้

หวังว่าเฉินหวงโฮ่วผู้บริสุทธ์ ิ ดุจบงกชขาวจะสามารถทน
รับ การทดสอบทัง้ ต่ อ หน้ า และลับ หลัง ขององค์จ กั รพรรดิ ไ ด้
แม้นมีพิรธุ ใดก็จงซ่อนไว้ให้มิดด้วยเถิด เขาได้แต่ภาวนาให้เป็ น
เช่นนัน้ !

เฉินฮวายอดอธิษฐานเพื่อเฉินหวงโฮ่วมิได้ เขาทราบดี
ว่ า หากเฉิ นหวงโฮ่ ว ท าให้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ จ ับ ปอยผมเปี ยได้
ผู้เคราะห์ร้ายกลับมิใช่ เฉินหวงโฮ่วเพียงคนเดียว หากพูดให้ ดู
ไม่ร้ายแรง... เหล่าบริวารทัง้ หมดของตาหนั กฉางเล่อจักต้ อง
ทนกับ พระอารมณ์ ป ระเดี๋ ย วเย็ น ประเดี๋ ย วร้ อ นขององค์
จัก รพรรดิ หากพูด ให้ ดูร้า ยแรง...พระสนมในวัง หลัง และขุน
นางในราชสานั กล้วนยากจะหลบเลี่ ยงคลื่นพายุลูกใหญ่ไปได้
เมื่อองค์จกั รพรรดิทรงรูส้ ึกมิใคร่สบายพระทัยเช่นนี้

เฉินฮวายพูดได้เพียงว่า เจ้าสองคนนี้ ช่างมิร้จู กั ทาให้คน

สบายใจได้บา้ งเลย

เมื่อการมีชีวิตมันทุกข์ทนถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมิปล่อยใจ
ให้ กว้ างอี กสักนิดเล่ า? ถอยเพี ยงก้ าวท้ องฟ้ ามหาสมุท รย่ อม
562
กว้างขึ้น ทนสักหน่ อยคลื่นลมก็จะสงบลง...คนทัง้ สองนี้ มิอาจ
ไม่ก่อคลื่นเลยหรือไร อยู่กนั ด้วยดีมิได้หรือ? !

ซูอิ๋ง...เป็ นภูตผีที่ใดกัน? ！

วั น ที่ พ ระสนมหนิ วตายก็ ถ ู ก น าตั ว ไปที่ ก องตั ด สิ น

พิจารณาโทษ นางกานัลขันที หลายคนข้างกายก็ล้วนถูกกักตัว
ไว้ไปตามกฎ

พระสนมผู้เป็ นใหญ่ แห่ งต าหนั กหมิง กวางตายไป พระ

สนมชัน้ สูงขัน้ ห้าก็ถกู กักตัวไว้ที่กองตัดสินพิจารณาโทษเพราะ
ตกเป็ นผู้ต้องสงสัย แม้นจะตกตา่ ลงแต่กลับกลายเป็ นจุดสนใจ
ของคนทัววั่ งหลัง

พระสนมหนิ วตายแล้ ว องค์ห ญิ ง หย่ ง เจี ย กลับ ยัง อยู่ ที่

ตาหนักหมิงกวาง ข้างกายมีเพียงแม่นมและนางกานัลขันที อีก
จานวนหนึ่ ง หากเป็ นเช่นนี้ นานวันคงไม่ดีแน่

วันที่สองหลังจากเกิดคดีขึน้ พระสนมในวังทัง้ หลายล้วน

ไปถวายพระพรหวงโฮ่ ว ที่ ต าหนั ก เจาหยาง เฉิ นหรู อี้ จึ ง รี บ
จัดการปั ญหาเรื่ององค์หญิงหย่งเจียโดยไว นางเลือกพระสนม

563
หวัง เหตุเพราะพระสนมหวังเคยเลี้ยงบุตรสาวมาก่อนย่อมมี
ประสบการณ์

มีประสบการณ์...มีประสบการณ์...

ถุย พระสนมหวังแทบอดถ่มพ่นเสมหะในคอใส่หน้ าหวง

โฮ่วมิได้

บรรดาพระสนมทั ง้ หลายล้ ว นอยากจะได้ อ งค์ ห ญิ ง

หย่งเจียมาไว้ข้างกาย อย่าว่าแต่เลี้ยงดังบุ
่ ตรสาวเลย ต่อให้ต้อง
เลี้ยงดูดจุ บรรพบุรษุ พวกนางก็ยินยอมทัง้ สิ้น

เมื่อมีองค์หญิงหย่งเจียอยู่ในมือ ชีวิตก็จะสุขสบายไปอีก
ครึ่ ง ชี วิ ต อาหารเครื่อ งนุ่ ง ห่ ม นั น้ มิ ต้ อ งเป็ นกัง วล ต่ อ ให้ มิ ไ ด้
เลื่อนตาแหน่ ง แต่ด้วยพระเกียรติขององค์หญิงหย่งเจีย ตนก็ไม่
มีทางจมหายไปในหมู่พระสนมทัง้ หลายแน่ นอน

ทว่ า พระสนมหวัง มิ เ ป็ นเช่ น ผู้อื่ น นางมี พ ระธิ ด าของ

ตนเอง จะเลี้ยงดูองค์หญิงหย่งเจียหรือไม่ นางก็ยงั คงเป็ นพระ
สนมเอกขัน้ สี่เช่นเดิม ในใจจึงรูส้ ึกมิยินยอมอย่างยิ่ง หากดูแลดี
ก็เท่าเดิม แต่ถ้าดูแลมิดีอาจถูกกล่าวว่าเป็ นคนร้าย มีเจตนาไม่
ดีแอบแฝง

564
 นางมิ ยิ น ยอมอย่ า งยิ่ ง แต่ น่ าเสี ย ดายที่ ไ ม่ ว่ า ปฏิ เสธ
อย่างไรก็ไม่เป็ นผล...

“ระยะนี้ เฉินเชี่ ยมักปวดศีรษะ ร่างกายอ่อนแอ หากต้อง

ดูแลเพิ่มอีกคนคงไม่ไหว เกรงว่าจะมิอาจปฏิบตั ิ ได้ดีอย่างที่หวง
โฮ่วทรงฝากฝัง อาจเกิดเหตุผิดพลาดขึน้ ได้และย่อมมิใช่เรื่องที่
เฉินเชี่ยปรารถนายิ่ง” นางยังปฏิเสธเสียงแข็งเป็ นครัง้ ที่ สามว่า
“หากหวงโฮ่วทรงไม่วางใจกับผู้ไร้ประสบการณ์ เช่นนัน้ ก็มิใช่มี
พระสนมโหลงอยู่อีกคนหรอกหรือ? ”

ยอมสละชี วิต สหายแต่ มิยอมตายเอง พระสนมหวังจึง

ลากพระสนมโหลวลงน้าอย่างไม่รสู้ ึกผิดสักนิด

“พระสนมโหลวเป็ นผู้มีความรู้ พี่สาวน้ องสาวทัววั ่ งต่ าง

ทราบว่ า นางเป็ นสตรี ผ้มู ากความสามารถ มี พ ร้ อ มครบครัน
พระสนมโหลวสังสอนอย่่ างมีหลักและเหตุผล องค์หญิงเต๋ออัน
ที่ มีอายุใกล้เคียงกับบุตรของเฉินเชี่ยนัน้ ก็ถกู พระสนมโหลวสัง่
สอนอบรมจนเรี ย กได้ ว่ า สู ง ส่ ง สมศัก ด์ ิ อ่ อ นโยน งดงาม มี
มารยาท ถ่อมตัวและรู้จกั อดทน เพื่อองค์หญิงหย่งเจียแล้ว เฉิน
เชี่ยก็ขอเสนอพระสนมโหลวเพคะ ”

565
 บรรดาพระสนมมองไปตามสายตาของพระสนมหวัง
ต่างก็อดเข็นเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่ได้

ต่างอาศัยอยู่ในวังหลังเช่นกัน ผูใ้ ดจะไม่ทราบบ้าง? องค์

หญิงเต๋ออันเป็ นเด็กสาววัยยังมิถึงเก้าขวบแต่กลับถูกพระสนม
โหลวอบรมเสี ยไม่ต่างกับผู้คงแก่เรียน มือนัน้ จะถือหนังสืออยู่
ตลอดเวลา ปากก็ท่องบทกลอนไม่หยุด ไม่มีท่าที ดุจเด็กน้ อย
แม้เพียงนิด

พวกนางอยากเลี้ยง หวงโฮ่ วมิให้ เลี้ยง และเพื่อจะได้ มิ

ต้องเลี้ยง พระสนมหวังถึงกับกลับดาเป็ นขาวอย่างที่สดุ

เดิ มที พ ระสนมโหลวก็ฟั ง หวงโฮ่ ว พระองค์ใ หม่ ก บั พระ

สนมหวังแต่ เมื่อไม่มีเรื่องใดเกี่ ยวกับตน จึงใจลอยไปไกลไม่
ทราบคิดอันใด พระสนมหวังพึมพางึมงาอยู่ค่อนวัน นางจึงได้
ยิ น ว่ า มี ชื่ อ ของนางในการสนทนา บุ ต รผู้อื่ น พระสนมหวัง มิ
ยินยอมเลี้ยงจึงผลักมาให้นาง ช่างวางแผนการไว้ดียิ่ง

“ข้ า ไม่ เ ลี้ ย ง” พระสนมโหลวเอ่ ย โต้ ต อบพระสนมหวัง

ออกไปทันทีอย่างมิลงั เล “เจ้าไม่อยากเลี้ยง ก็มิจาเป็ นต้องลาก
ข้าลงน้า! ”

566
 239 คนสุดท้าย

พระสนมโหลวปฏิเ สธอย่ างตรงไปตรงมา ไม่แม้ แต่ จะ

อ้อมค้อมสักนิด “บัดนี้ หวงโฮ่วทรงเป็ นผู้ดแู ลทัง้ หกฝ่ ายภายใน
วังหลัง ทรงมีอานาจเด็ดขาด หวงโฮ่วตรัสเช่ นไรพวกเราที่ อยู่
เบื้อ งล่ า งก็ค วรปฏิ บัติ ต าม พระสนมหวัง มิ ใ ช่ ผู้ที่ ก ุม อ านาจ
จัดการทุกสิ่งอี กต่อไปแล้ว ก็อย่าได้พดู พรา่ คอยขัดหวงโฮ่วอี ก
เลย”

วาจานี้ ดัง่ ตบหน้ านางสั ก สามฉาดท าเอาพระสนม

ทัง้ หลายที่คอยดูละครฉากสนุกอกสันขวั ่ ญแขวนไปหมด

หากกล่าวว่าในอดีตเป็ นพระสนมหวังกับพระสนมโหลว
ร่วมกันดูแลวังหลัง แต่แท้จริงมีเพียงพระสนมหวังที่ จดั การทุก
อย่าง

นางพูดคาไหนต้องเป็ นคานัน้ เมื่อมีผมู้ ากอานาจเกิดขึ้น

ในวังหลังจะมีผใู้ ดกล้ามิไม่เคารพเล่า?

พระสนมหวังผู้นี้เป็ นคนเห็นแก่พรรคพวก ทัง้ ชมชอบให้

คนยกยอจึงสนิทสนมและดูแลพวกประจบประแจงอย่างที่สดุ

567
 ความใกล้ชิดที่ มีนัน้ ชัดเจนอย่างยิ่ง น่ าเสี ยดาย...คนที่
เหลือนัน้ ฝี ปากโง่งมแม้นมีโทสะก็มิกล้าเอ่ยออกมา อย่างมากก็
เพียงด่าอยู่ในใจเท่านัน้

ภายนอกยังคงแสดงท่ าทางยิ้มแย้มเป็ นมิตรยิ่ง เมื่อได้

เห็นพระสนมหวังตกอยู่ในสภาพดังค ่ าโบราณที่ ว่าสรรพสิ่งล้วน
เปลี่ ยนแปลงไปตามกาลเวลา ถูกผู้อื่นกดข่มเสี ยอเนจอนาถ
หวงโฮ่ ว กดดัน แล้ ว ยัง ถูก พระสนมโหลวต่ อ ว่ า อี ก มารดามัน
เถอะ พวกนางจะสุขสาราญอันใดปานนัน้ ? พระสนมหวังแทบ
จะกระอักพ่นโลหิตใส่หน้ าพระสนมโหลวที่กาลังเอ่ยวาจาดังตน ่
ถูกต้องยิ่งใหญ่นักหนา เจ้าคนผู้นี้มกั ยกยอตนว่าเป็ นนักกวีผมู้ ี
ความรู้ ถุย! มีความรูอ้ นั ใดกัน

นางมิอยากเลี้ยงบุตรของผู้อื่นแล้วอย่ างไร? พระสนม

โหลวเป็ นผู้ยิ่งใหญ่มิเห็นแก่ประโยชน์ ส่วนตน มักยกยอตนว่า
เป็ นผู้กตัญญูต่อบิดามารผู้อื่นดุจบิดามารดาตน เหตุใดเมื่อเอ่ย
ถึงบุตรผูอ้ ื่นกลับมองเห็นแต่บตุ รตนเล่า?

สองมาตรฐานโดยแท้!

ไม่เพียงเท่ านี้ เพื่อมิต้องเลี้ยงดูหย่งเจียนางถึงกับใช้ วิธี

ประจบสอพลอที่ นางมักดูถกู ดูแคลนอยู่เสมอนัน้ เสียเอง ทัง้ ทา
568
มัน ออกมาอย่ า งเป็ นธรรมชาติ ยิ่ ง คล้ า ยกับ ว่ า ผู้ที่ ดู ถ ูก คน
เหล่านั น้ มิใช่ นาง...พระสนมโหลวกระนั น้ นางนั บว่าเข้าใจใน
ที่สดุ เมื่ออยู่ต่อหน้ าผลประโยชน์ ผูใ้ ดก็ล้วนเหมือนกันทัง้ สิ้น!

“พระสนมโหลวพูดเช่นนี้ กม็ ิ ถกู ” พระสนมหวังเชิดลาคอ

ระหงขาวผ่องของตนขึ้น แล้ ว หัน ไปมองพระสนมโหลวอย่ า ง
แค้นเคือง “ข้ามิได้โต้แย้งการตัดสินพระทัยของหวงโฮ่ว เพียง
แค่ อ ธิ บ ายเหตุ ผ ลที่ ข้ า มิ ส ะดวก แต่ พ ระสนมโหลว...” การ
สนทนากันครัง้ นี้ วกไปวนมากระทัง่ เลี้ยวไปสู่ทิศทางที่ มิอาจ
คาดเดาได้แต่ ความหมายที่ แท้จริงนัน้ ...เจ้าทราบดี ข้าทราบดี
ทุกคนล้วนทราบดี

“ไม่เพี ยงองค์จกั รพรรดิที่ตรัสชม ไท่ โฮ่ วเองก็ชื่นชมว่า

พระสนมโหลวนัน้ เป็ นผูม้ ีความสามารถยิ่ง องค์หญิงหย่งเจียอยู่
ในวัยที่ กาลังเรียนรู้ หากได้พระสนมโหลวคอยอบรมย่อมต้ อง
เก่ งกาจแน่ ” พระสนมโหลวกลับมิสนวาจาประชดประชันนั น้
ของนาง เอ่ยตอบกลับไปว่า

“แม้แต่เต๋ออันของข้าก็ยงั มอบให้อาจารย์หญิงอบรม ข้า

คงไม่มีเวลาไปอบรมผู้ใดอี ก พระสนมหวังอย่างได้คิดแทนข้า
เลย ทาตามพระประสงค์ของหวงโฮ่วเถิด หวงโฮ่ วทรงให้ พระ

569
สนมหวังเลี้ยงนัน่ แสดงว่าทรงเห็นความสามารถที่แตกต่างจาก
ผูอ้ ื่นในตัวเจ้า เจ้าก็อย่าได้ปฏิเสธอีกเลย”

โธ่ เ อ้ ย ! พระสนมหวัง พลัน ขบกัด ฟั น ตนแทบแตก นาง

อยากจะกระชากหัว ใจของพระสนมโหลวออกมาจริ ง เชี ย ว
ความสามารถที่แตกต่างจากผูอ้ ื่นงัน้ หรือ...

สิ่ ง ที่ น างแตกต่ างจากผู้อื่น คื อเคยได้ กมุ อานาจในการ

ดูแลหกฝ่ ายในวังหลังแทนหวงโฮ่ว ก่อนหน้ านี้ จึงทาให้นางต้อง
คุกเข่าหมอบราบคาบต่ อพระองค์ ทัง้ กดข่มนางอย่างที่ สุดใน
อุทยานหลวงนั น้ บัดนี้ ก็ยดั เยี ยดองค์หญิงหย่งเจี ยที่ ไม่มีผ้ใู ด
ต้ อ งการมาให้ น าง เห็น ชัด ว่ า ต้ อ งการหยามนาง การกระท า
เช่นนี้ ช่างร้ายกาจนัก

“เอาเถิด พวกเจ้ามิต้องโต้ แย้งกันแล้ว” เฉินหรูอี้กล่าว

ตัด บทอย่ า งเหลื อ อด ตลอดเช้ า ที่ ส นทนามายัง ไม่ มี สิ่ งใด
คื บ หน้ า สัก นิ ด “ผู้ที่ เ คยเลี้ ย งดูบุ ต รสาวย่ อ มมี ป ระสบการณ์
มากกว่าเป็ นแน่ แต่พระสนมโหลวรักการอ่านตาราดุจชีวิต หาก
ให้ ดูแ ลเด็ก เพิ่ ม อี ก คนคงเกิ น ก าลัง ไปหน่ อ ย พระสนมหวัง ก็
อย่าได้ดูถกู ตนเองถึงเพียงนั น้ ตัง้ แต่ วนั นี้ เป็ นต้ นไปองค์หญิง
หย่งเจียจะย้ายไปพานักที่ตาหนักหย่งหนิงของเจ้า แล้วเราจะมิ
พูดเรือ่ งนี้ กนั อีก”
570
 วาจาเพียงคาของเฉินหรูอี้ได้กาหนดทุกอย่างแล้วโดยไม่
สนแววตาที่ ค ล้ ายอยากจะพูด แต่ ก็เ ก็บ ง าไว้ ในที่ สุด ของพระ
สนมหวัง เรื่ อ งนี้ จึ ง จบลง เพราะคราก่ อ นเฉิ นหรูอี้ ไ ด้ แ สดง
อานาจตนไปในแล้วอุทยานหลวง ครัง้ นี้ ในตาหนั กเจาหยาง
นางจึงมิได้ข่มขวัญพระสนมเหล่านัน้ อีก ทาเพียงกล่าวว่า...ทุก
คนล้ ว นเป็ นดังพี
่ ่ น้ อ งกัน ต่ อ ไปให้ ร กั และปรองดองกัน ล้ ว น
กล่ า วแต่ ว าจาที่ ท าให้ ค นฟั ง อยากอาเจี ย น คลื่ น ไส้ ท ัง้ สิ้ น
หลังจากนัน้ ก็ให้ทุกคนแยกย้ายกลับ ยุ่งอยู่ตลอดทัง้ เช้าในที่ สุด
ก็ส่งแขกออกไปหมดเสี ยที แต่ ข้าวยังมิทนั ตกถึงท้ องเฉินหรูอี้
ด้ ว ยซ้า ตะเกี ย บเพิ่ ง แตะริ ม ฝี ปาก หลิ น หลัง พลัน วิ่ ง เข้ า มา
รายงานว่าพระสนมหวังขอเข้าเฝ้ า

เฉินหรูอี้พลันเกิดความคิดที่ จะปาถ้วยข้าวใส่หน้ าสนม

หวังขึน้ มาในหัว

“...เชิญเข้ามา” เฉินหรูอี้อาศัยช่ วงเวลาที่ นางกานั ลไป

แจ้งแก่พระสนมหวังให้เข้ามานัน้ กินข้าวไปสองคา ยังมิทนั กลืน
ลงด้วยซา้ ก็เห็นสนมหวังเอามือสอดซ่อนไว้ในแขนเสื้อตนเดิน
เข้าภายในห้อง แล้วคุกเข่าลงบนพืน้ ดังพลัก่

“ขอหวงโฮ่ วโปรดอย่าทรงกริ้ว เฉินเชี่ ยมีเรื่องอยากทูล

ให้ทราบ มิได้มีเจตนาจะทาให้ทรงราคาญพระทัย” เฉินหรูอี้เงย
571
หน้ าขึ้นมองนาง ค่อยๆ กลืนอาหารในปากลงท้ องไป แล้วคี บ
มะระขึ้ น มาชิ้ น หนึ่ ง “พระสนมหวัง มี สิ่ ง ใดเชิ ญ กล่ า วมาตาม
ตรง” นางเอ่ย “ขอให้เป็ นเรื่องที่มีเหตุมีผลเถิด มิเช่นนัน้ เปิ่นกง
อาจคิดไปว่าเจ้าเจตนาทาให้ เปิ่นกงอึ ดอัด” พระสนมหวังมุม
ปากแข็งค้าง หากอยากได้เหตุและผลก็ไปที่ห้องตาราหลวงแล้ว
จะมาหานางที่ นี่เพื่อสิ่งใดกัน? “หวงโฮ่ว เฉินเชี่ ยมิได้เป็ นคนมี
ความคิดชัวร้ ่ ายอันใด อีกอย่างการได้เลี้ยงดูองค์หญิงพระองค์
หนึ่ งนั ้ น ช่ า งเป็ นเกี ย รติ อั น สู ง ส่ ง ยิ่ ง ในวั ง มิ ได้ ไ ร้ อ าหาร
เครือ่ งนุ่งห่มเช่นนอกวังที่จะไม่อาจเลี้ยงเด็กสักคนได้ เฉินเชี่ยมี
วาจาที่ ยากจะเอื้อนเอ่ยจริงๆ เพคะ หากมิพดู ก็เกรงหวงโฮ่วจะ
มิทรงเปลี่ ยนพระทัย สุดท้ ายอาจเกิดเป็ นโศกนาฏกรรม ทว่า
หากพู ด ออกไป...ก็ มี เ พี ย งสายตาที่ เห็ น คนมามากและ
สัญชาตญาณของเฉินเชี่ยเท่านัน้ ”

นางกินข้าวหมดไปคาหนึ่ งแล้ว สนมหวังยังคงเกริ่นไม่

จบเสี ยที เฉินหรูอี้คิดอยู่เงียบๆ ว่านางกินข้าวชามนี้ หมดก็มิรู้
สนมหวั ง จะพู ด ให้ เ ข้ า ใจไ ด้ ห รื อ ไม่ “อย่ า งไรที่ เรี ย กว่ า
โศกนาฏกรรม? ” เฉินหรูอี้รู้สึ กว่ าการใช้ ค าเช่ น นี้ นั น้ ออกจะ
แปลกอยู่บ้า ง เป็ นอย่ า งที่ พ ระสนมหวัง กล่ า ว ฐานะขององค์
หญิงนั น้ ยังสูงกว่าพระสนมเสี ยอี ก หากได้เลี้ยงดูองค์หญิงนัน้
ย่อมเป็ นประโยชน์ ต่อตนอย่างมาก ยิ่งมิต้องกล่าวถึงการที่ เด็ก
สาวสองคนที่ มีอายุใกล้เคี ยงกันมาอยู่ด้วยกัน นั น่ ยิ่งสามารถ
572
เป็ นเพื่อนเล่นที่ ดีของกันได้ แต่สนมหวังกลับใช้คาที่ รนุ แรงถึง
เพี ยงนี้ เอ่ ยมาถึงตรงนี้ จึงได้รบั คาถามจากหวงโฮ่ ว พระสนม
หวัง กลับ ชะงัก แน่ นิ่ งไป ฉั บ พลัน นั ้น ไม่ ท ราบว่ า จะเริ่ ม ต้ น ที่
ตรงไหน “...หวงโฮ่วทราบหรือไม่เพคะว่าใครที่อยู่กบั พระสนมห
นิวเป็ นคนสุดท้ าย? ” คล้ายว่ารอมานานหลายร้อยปี ในที่ สุด
สนมหวังก็เอ่ ยประโยคถัดมาเสี ยที เพี ยงแต่ ฟังอย่ างไรก็รู้สึก
แปลกประหลาดยิ่ง?

“ใคร? ” เฉินหรูอี้ถาม นางจาได้ว่าในยามไต่สวนนัน้ ต่าง

พุ่งเป้ าไปที่ความชิงชังต่อกันของเฉิงถาวและสนมหนิว ตอนนัน้
นางกานัลของสนมหนิวมิใช่ถกู สังให้ ่ กลับไปเอารองเท้ าเพราะ
รองเท้ านางเปี ยกหรอกหรือ ? แม้นนางมิเคยสื บสวนคดีอนั ใด
อย่ า งจริ ง จัง มาก่ อ น แต่ น างทราบดี ว่ า คนสุ ด ท้ า ยที่ อ ยู่ ใ น
เหตุการณ์ นัน้ สาคัญที่ สุด มิอาจมองข้ามปั ญหานี้ เด็ดขาด แต่
ก่อนหน้ านี้ ไม่มีผใู้ ดเอ่ยถึง นางจึงเข้าใจไปว่าไม่มีเสียอีก

พระสนมหวังเม้มริมฝี ปากตนคราหนึ่ ง เม็ดเหงื่อผุดขึน้ ที่

ปลายจมูก

“เป็ น...องค์หญิงหย่งเจียเพคะ” เฉินหรูอี้เพียงรู้สึกว่ามี

เสี ยงวึ่งๆ ดังขึ้นในหัว มือสันจนตะเกี
่ ยบตกลงพื้นไป วาจานี้

573
หมายความอย่างที่นางเข้าใจใช่หรือไม่? มารดามันเถอะ นี่ ออก
จะดูเหมือนจิตนาการเกินไปสักหน่ อยแล้ว

574
 240 ทุ่มสุดกาลัง

“องค์หญิงหย่งเจี ย...เหตุใดจึงไม่มีผ้ใู ดเอ่ ยถึงมาก่ อน”

เฉินหรูอี้เอ่ยเสียงขรึมขึน้ เล็กน้ อย วางตะเกียบลงข้างกายดุจไม่
มี เ รื่ อ งราวใด เดิ ม ก็อิ่ ม แล้ ว ครึ่ ง หนึ่ ง บัด นี้ ไม่ มี ค วามอยาก
อาหารแม้เพียงสักน้ อยนิด รูส้ ึกอิ่มอย่างยิ่ง

“พระสนมหวัง เห็ น ว่ า องค์ ห ญิ งหย่ ง เจี ย เป็ นผู้อ ยู่ ใ น

เหตุ ก ารณ์ ค นสุ ด ท้ า ยจึ ง เกรงว่ า จิ ตใจจได้ ร ับ การกระทบ
กระเทือน จนเจ้ามิอาจดูแลนางได้ดีงนั ้ หรือ? ”

มารดามันเถอะ นี่ พดู ภาษาคนกันอยู่หรือไม่?

พระสนมหวังใช้ ส ายตาดูแคลนที่ มิอาจเก็บ ซ่ อนนั น้ ไป

ยังเฉินหวงโฮ่ ว แค่ได้ ยินเสี ยงตะเกี ยบที่ ร่วงหล่น นางก็ทราบ
แล้วว่าเฉินหรูอี้เข้าใจนัยยะที่ซ่อนในวาจาของนางดี

ทราบแล้วไม่กล่าวออกมาก็พอได้มิใช่ หรือ เหตุใดต้ อง

หันมาแสร้งทาเป็ นเลอะเลือนต่อนางด้วย

บัดนี้ ไฟลนก้นแล้ว นางไม่มีเวลามารา่ ไรอันใดอยู่ที่นี่นัก

หรอก

575
 นางกลัวว่าองค์หญิงหย่งเจียจะเป็ นผู้ใจร้อน หวงโฮ่วเพิ่ง
ตรัสยังมิทนั มีราชโองการออกมาด้วยซา้ องค์หญิงหย่งเจียก็จะ
เก็บสิ่งของย้ายมาที่ตาหนักหย่งหนิงอย่างมิอาจทนรอได้

เรื่ อ งอื่ น ค่ อ ยว่ า แต่ ที่ ส าคัญ คื อ หย่ ง เจี ย ผู้ส ดใสร่ า เริ ง
จิตใจดีทงั ้ น่ ารัก แต่นัยน์ ตาเล็กๆ ที่ กลิ้งกลอกเพียงครัง้ กลับมี
เล่หก์ ลผุดขึน้ เสมอนัน้ ต่างหาก ถ้าเกิดเหตุโศกนาฏกรรมขึน้ อีก
ถึ ง ยามนั น้ นางจะร า่ ไห้ ก็มิ ท ราบจะไปร า่ ไห้ ที่ ใ ดแล้ ว เกรงว่ า
ตาหนักหย่งหนิงจะมิอาจสงบสุขได้ตลอดไป!

“หวงโฮ่ ว เฉินเชี่ ย มิได้ หมายความเช่ น นั น้ เพคะ” พระ

สนมหวังกลับมิได้อ้อมค้อมอันใด นางยกดาบเข้าฟาดฟั นอย่าง
ตรงจุด “เฉินเชี่ยก็เพิ่งทราบหลังจากเกิดเรื่องเพราะได้ยินผู้อื่น
พูดมาเช่นกันเพคะ ยามนัน้ พระสนมหนิวกล่าวตาหนิพระสนม
เฉิงก็จริง และข้างกายไม่มีนางกานัลใด ทว่ากลับมีหย่งเจียคอย
เดินตามหลังอยู่ไม่ไกลนัก แต่ที่น่าแปลกก็คือเมื่อพระสนมหนิว
ตายแล้ ว หย่ ง เจี ย กลับ มิ ไ ด้ ป รากฏตัว ออกมา แม้ น ทุ ก คนจะ
โวยวายกระทังทราบไปทั
่ วอุ
่ ทยานหลวงแล้วก็ตาม ทัง้ ยังมีคน
เห็นหย่งเจีย...เดินจากไปในทางเดินเล็กๆ สายหนึ่ งตอนที่ กอง
ตัดสินพิจารณาโทษเข้ามาในอุทยานหลวงอีกด้วยเพคะ”

576
 “บุ ต รเฉิ นเชี่ ย อายุ ย ัง น้ อย ทั ง้ ไร้ เ ล่ ห์ ก ลอัน ใด หาก
หย่งเจียเป็ นเช่ นนัน้ จริง เฉินเชี่ ยเกรงว่าจะเสี ยใจภายหลัง ขอ
หวงโฮ่วทรงเห็นแก่หวั ใจของคนเป็ นแม่ที่ไม่อยากให้ ลูกได้รบั
อันตราย ขอหวงโฮ่วโปรดทรงพิจารณาด้วยเถิดเพคะ”

นางนั น้ เป็ นมารดาโดยแท้ เกรงแต่ ว่าบุตรตนจะได้ รบั

อันตราย หรือเมื่อครู่ที่นางพยายามทุ่มสุดตัวเพื่อผลักไสองค์
หญิงหย่งเจียให้พระสนมโหลวนัน้ ก็ลืมไปว่าพระสนมโหลวเองก็
มี บุ ต รสาวอายุ เ ก้ า ขวบเช่ น กัน หรื อ บุ ต รสาวของผู้อื่ น มิ ใ ช่
บุตรสาวเล่า? นางช่างไม่ละอายแก่ใจเสียจริง!

หลิ น หลัง นั ้น คาดเดาไว้ ล่ ว งหน้ าแล้ ว จึ ง ได้ ไ ล่ บ ริ ว าร

ออกไปก่อนจนหมด ภายในห้องจึงสามารถพูดคุยอย่างเปิดเผย
ได้ถึงเพียงนี้ ด้วยคาพูดเหล่านี้ ของพระสนมหวังนัน้ หากเฉินหรู
อี้เป็ นคนใจแคบอาจคิดบิดเบือนและมอบความผิดฐานใส่ร้าย
องค์หญิงให้แก่นางได้

พยานเล่า! ?

หลักฐานเล่า! ?

577
 ก็แค่ เห็นว่ าองค์หญิงหย่งเจี ยออกไปจากอุทยานหลวง
เท่านัน้ กลับมาร้องห่มร้องไห้สาดน้าเสียใส่ร่างผูอ้ ื่น ทาให้หวั ใจ
ดวงน้ อยของนางต้องเต้นระทึก หลงคิดไปว่าแม่พยัคฆ์ไม่มีทาง
มี ลู ก เป็ นสุ นั ข สนมลู่เ ป็ นมารดาเหี้ ย มหาญที่ มื อ นั น้ เปื้ อนไป
ด้ ว ยโลหิต สิ่ ง ดี ใดๆ มิได้ สื บ ทอดแก่ บุต ร แต่ กลับ มอบความ
สามารถฆ่าคนโดยไม่กะพริบตานี้ ให้บตุ รสาวมาทัง้ หมด

นางยัง คิ ด ว่ า มี ค นเห็น กับ ตาว่ า องค์ห ญิ ง หย่ ง เจี ย ผลัก

สนมหนิวตกสระไท่เย่เสียอีก!

นางตื่นเต้น หวาดหวันไปโดยเปล่
่ าประโยชน์ เสียแล้ว!

“ต่ อไปพระสนมหวังก็พูดถึงการคาดเดาอันไร้หลักฐาน
เช่นนี้ ให้น้อยลงบ้าง หากแพร่งพรายออกไป ยังไม่ต้องกล่าวถึง
ผลกระทบต่ อจิตใจของหย่งเจียว่าจะมากมายเพียงใด แต่พระ
สนมในวังจะมองเจ้าอย่างไรเล่า?”

อยู่ในวังมาหลายปี ทัง้ ยังเคยดูแลกิจการภายในหกฝ่ าย

อี กด้วย แต่ กลับพูดวาจาไร้สติปัญญาเช่ นนี้ ออกมาได้ ดูกร็ ้วู ่า
ถนอมบุตรจนมองมิเห็นสิ่งใด

578
 เฉินหรูอี้เองก็เห็นถึงจุดนี้ จึงมิได้กาปอยผมเปี ยน้ อยของ
พระสนมหวังไม่ปล่อย

“เฉินเชี่ ยมิอาจคิดสิ่งใดให้ มากปานนั น้ ” เมื่อพระสนม

หวังเห็นปฏิกิริยาของเฉินหรูอี้ ก็ร้อนใจจนเม็ดเหงื่ อผุด ขึ้น ที่
ปลายจมูกทัน ที “หวงโฮ่ ว อาจมิท รงทราบ พระสนมลู่มารดา
แท้ ๆ ขององค์หญิงหย่ งเจี ยนั น้ มิใช่ คนดี อนั ใด ในมือนั น้ คร่า
ชี วิตผู้คนไปมากนั ก...ใช่ แล้วเพคะ หวงโฮ่ วพระองค์ก่อนพระ
ภคินีของพระองค์กท็ รงสวรรคตด้วยน้ามือพระสนมลู่ องค์หญิง
หย่งเจียอยู่กบั พระสนมลู่มาตัง้ แต่ เยาว์วยั ในกายมีโลหิตของ
นางไหลวนอยู่ ก็ยากที่ จะมิได้รบั การสืบทอดพฤติกรรมต่ างๆ
มาด้วย การสังสอนด้
่ วยวาจาและการกระทาเช่นนี้ มีหรือจะไม่
เกิดปี ศาจน้ อยขึน้ มาอีกคน?”

“เอาล่ะ ยิ่งพูดยิ่งแปลกเข้าไปทุกที” เฉินหรูอี้อดขมวดคิ้ว

ขึน้ มามิได้

ด้วยสติปัญญาเช่นนี้ ยงั สามารถดูแลวังหลังได้อีกหรือ ดู

ท่ า การให้ พ ระสนมหวัง มาดู แ ลกิ จ การภายในวัง นั ้น คงเป็ น
เพราะไม่มีคนที่ดีกว่านี้ แล้วจริงๆ

“เจ้าเองก็เป็ นมารดา พูดจาอันใดก็ควรมีขอบเขต...”

579
 “เฉินเชี่ยเสียมารยาทแล้วเพคะ”

พระสนมหวัง เอ่ ย แผ่ ว เบา คิ ด ไม่ ถึ ง แม้ น ยกหวงโฮ่ ว

พระองค์แรกเฉินหรูอี้ขึน้ มาพูด เฉินหวงโฮ่วพระองค์ที่สองกลับ
ไม่แม้แต่ พระพักตร์จะเปลี่ ยนสี พระทัยจะเต้ นแรง ไม่มีความ
แค้นเคืองใดปรากฏให้ เห็นสักนิด นางประเมินความ สัมพันธ์
ของสองพี่น้องตระกูลเฉินไว้สูงเกินไป ยังคิดว่าจะสามารถลาก
ดึงความเห็นใจจากจุดนี้ ได้ ผลสุดท้ายยังหนี ไม่พ้นคาตาหนิ

“หวงโฮ่วทรงประทับอยู่ที่ห้องเสือดาวมาตลอด อาจพบ
เห็นองค์หญิงหย่งเจียเพียงไม่กี่ครัง้ จึงไม่เข้าพระทัยนักเพคะ”
พระสนมหวังยังคงทุ่มสุดกาลังในการเกลื้อกล่อมเฉินหรูอี้ด้วย
ความจริงจัง ทาให้ คนรู้สึกว่าหากตนสงสัยในตัวนางก็เท่ ากับ
กาลังดูถกู คาว่า ‘ความจริงใจ’ อยู่

“หย่ ง เจี ย ...เด็ก น้ อยผู้นั ้น มองดูช่ า งไร้ เ ดี ย งสายิ่ ง แต่

ความจริงอุปนิสัยนัน้ ออกจะโหดเ**้้ยมสักหน่ อย ในอดีตเฉิน
เชี่ยเป็ นตัวแทนในการดูแลทัง้ หกฝ่ ายภายในวัง พระสนมหนิวก็
เป็ นดังแขนของเฉ
่ ิ นเชี่ ย ทัง้ มีความสามารถและเข้ากับผู้คนได้
ดี เฉิ นเชี่ ย เห็น ว่ า นางนั ้น เหมาะสมยิ่ ง จึ ง ขอให้ ฝ่ าบาทมอบ
หย่งเจียให้สนมหนิวอบรม ระยะแรกพระสนมหนิวนัน้ กระตื อ

580
รื อ ร้ น ที่ จ ะดู แ ลอย่ า งยิ่ ง แต่ เ มื่ อ ผ่ า นไปกลับ พู ด วิ จ ารณ์ เ สี ย
มากกว่า”

นางกล่าวต่อว่า “วิจารณ์ ว่าอย่างไรหรือ สนมหนิวมิเคย

เลี้ยงเด็ก นางกลัวหย่งเจียจะเหงา จึงไปหาแมวจากนอกวังมา
ให้หย่งเจียเลี้ยง ทว่าเลี้ยงได้ไม่กี่วนั แมวก็ข่วนมือหย่งเจียจน
เลือดออก หย่งเจียฆ่ าแมวตัวนัน้ ตายทันที สนมหนิวและเฉิน
เชี่ยทราบเรื่องนี้ แล้วยังอดรู้สึกขนลุกมิได้ ยิ่งมิต้องกล่าวถึงนาง
กานั ลขัน ที ข้ างกายหย่ ง เจี ย หากกระท าความผิด มิใช่ ตี ก็ด่ า
อย่ างที่ พ ระสนมทัว่ ไปกระท า ฝี มือนั น้ ร้ายกาจกว่ ายิ่ ง มี น าง
กานัลน้ อยผูห้ นึ่ งยกชาที่ยงั ร้อนอยู่สกั หน่ อยมาให้ หย่งเจียกลับ
สาดมันใส่หน้ านางกานัลน้ อยนัน้ น่ าเสี ยดายยังเป็ นเพียงเด็ก
สาวอายุสิบสามสิบสี่เท่านัน้ กลับต้องมีรอยแผลเป็ นครัน้ หายดี
แล้วก็ต้องถูกส่งไปที่ตาหนักเย็น”

“เฉินเชี่ยกล้าสาบานต่อสวรรค์ หากมีคามดเท็จแม้เพียง
ครึง่ คา ขอให้มิตายดี”

คิ้วเรียวงามของเฉินหรูอี้ขมวดแน่ นแทบเป็ นเงื่อนตาย

นางพูดได้หรือไม่ว่าแค่ได้ฟังเรื่องเหล่านี้ นางก็ยงั อดรู้สึกขนลุก
เกรียวมิได้เลย?

581
 ทาอย่ างไรได้ เมื่อมี เรื่องของสนมลู่เกิดขึ้นให้ เห็นเป็ น
ตัวอย่างแล้ว ครัน้ ได้ฟังนางก็รู้สึกดังองค์
่ หญิงหย่งเจี ยที่ มีเงา
สนมลู่ทบั ซ้อนผูน้ ัน้ ยืนอยู่ด้านหลังนางก็มิปาน

“ถึงกับต้ องสาบานเลยเชี ยวหรือ ? ” เฉินหรูอี้ส่ายศีรษะ

ไปมา อาหารมื้อ นี้ คงมิ ต้ อ งกิ น ต่ อ แล้ ว ความอยากนั ้น พลัน
มลายไปสิ้น “แตงที่ ถกู บ่มให้สุกย่อมไม่หวาน โดยเฉพาะหัวใจ
เจ้ามิยินยอม เกรงว่าหากหย่งเจียไปอยู่ด้วยแล้ว เราอาจจะผิด
ใจกันได้ เมื่อเป็ นเช่นนี้ ก็ช่างมันเถิด”

ใบหน้ าพระสนมหวังแดงกา่ ไปหมด เก็บวาจาที่อยากเอ่ย

ออกไปไว้ในลาคอ คิดไม่ถึงว่านางยังมิทนั ได้ท่มุ ไปสุดตัว แสดง
ท่ าที ที่พร้อมจะแตกหักกับหวงโฮ่วออกมาด้วยซ้า สุดท้ าย...หู
กลับได้ยินคาว่า ‘ช่างมันเถิด’ ออกมาจากปากเฉินหรูอี้ เมื่อได้
รับคาอนุญาตมาอย่างรวดเร็วปานนี้ นางจึงยากจะปรับตัวทัน
เอ่ยออกมาด้วยความตกใจว่า “หา? ”

“เจ้ามิต้องเลี้ยงดูหย่งเจียแล้ว” เฉินหรูอี้อธิบายกับนาง
อย่างใจดี “เรื่องในอดี ตมากมายที่ เ จ้ายกมาพูดนั น้ เปิ่นกงมิ
กล้ า บอกว่ า เป็ นความเท็จ แต่ สิ่ ง ที่ เ จ้ า สัน นิ ษฐานก็ใ ช่ ว่ า จะ
ถูกต้อง แต่ เพราะสิ่งที่ เจ้าพูด เปิ่นกงจึงต้ องทบทวนอี กสักครัง้
ว่าหย่งเจียควรอยู่ที่ใด”
582
 241 ยืมมีดฆ่าคน

พระสนมหวังถูกเฉินหรูอี้ทาให้มึนงงไปหมดแล้ว

เดิมนางกอดเอาโรคหวาดระแวงมายังตาหนักเจาหยาง
ด้วยคิดว่าหวงโฮ่วทรงจะใช้แผนจับโจรต้องจับราชาก่อน...แม้น
นางมิอาจคู่ควรกับคาว่าราชา แต่อย่างน้ อยก็เคยเป็ นผู้ดแู ลทัง้
หกฝ่ ายภายในวังมาก่ อน นั บว่าเป็ นผู้โดดเด่นที่ สุดในบรรดา
พระสนม อย่างไรหวงโฮ่วก็ไม่มีทางกระทาดีต่อนางแน่

แต่ นางมิอาจคิดอันใดให้มากความ ขอเพียงไม่เอาองค์

หญิงหย่งเจียที่ จิตใจซับซ้อน ไม่ทราบว่าเมื่อใดนางจะเดินตาม
รอยมารดา กลายร่างเป็ นปี ศาจสังหารผู้คนได้ตลอดเวลาผู้นัน้
มาไว้ที่ตาหนักหย่งหนิงของนาง อย่าว่าแต่ ให้นางหมอบกราบ
ยอมรับ ผิ ด ต่ อ ให้ ห วงโฮ่ ว ใช้ โ อกาสนี้ กดข่ ม นางเสี ยจน
อเนจอนาถ นางก็ทาได้เพียงยืนยันที่จะปฏิเสธเช่นเดิม

ทว่าเรื่องที่นางคิดไม่ถึงคือหวงโฮ่วกลับรับปากเสียอย่าง
นัน้ ...

รับปากง่ายๆ เช่นนี้ เชียวหรือ?

583
 สนมหวังรู้สึกมึนงงไปหมด ในใจนั น้ หวาดหวันแต่
่ เ ท้ า
กลับเร็วยิ่ง...

นางกลัวว่าเฉินหรูอี้จะเปลี่ยนใจกะทันหัน เพียงหันหน้ า
ก็กลับคาตน จึงรีบกล่าวขอบพระทัยติดๆ กันแล้วก้าวเท้ าวิ่ง
ออกไป ชัว่ พริบ ตาก็ไม่เ ห็นแม้เพี ยงเงาแล้ ว ไม่ แม้ แต่ จะลาก
สนมโหลววลงน้ าด้วยซา้ ทิ้งหย่งเจียไว้ตรงนั น้ เถิด มารดามัน
เถอะ หวงโฮ่วจะทรงโปรดนาวิปริตน้ อยหย่งเจียไว้ที่ใดก็ตามแต่
พระองค์เถิด ขอเพียงไม่ส่งมาที่นาง นางก็จดุ ธูปภาวนากล่าวว่า
อามิตตาพุทธแล้ว

“......” เฉินหรูอี้เห็นด้านหลังที่คล้ายยินดียิ่งของพระสนม
หวังแล้วก็ได้แต่ยกนิ้วกลางขึน้ ในใจตนเงียบๆ

เสียดายอาหารตรงหน้ าที่ วางอยู่เต็มโต๊ะนี้ ล้วนเป็ นของ

ที่ นางชอบ แต่ เพราะวาจาเพี ยงไม่กี่คาของสนมหวังได้ ทาให้
นางหมดความอยากมันไปแล้ว

เรื่องการจัดการที่พานักใหม่ให้หย่งเจียนัน้ เรื่องเล็ก เรื่อง

ทัง้ หลายที่ ส นมหวัง ลากดึ ง ขึ้น มานั น้ ต่ า งหากที่ ย ากจะท าให้
กระจ่างได้ อย่างไรก็เป็ นเพียงการพูดปากเปล่าไร้ซึ่งหลักฐาน
องค์หญิงแห่งต้าจิ้นมิใช่จะให้ผใู้ ดมาใส่รา้ ยได้โดยง่าย
584
 เพียงแต่ มนั ก็มิได้ไร้ประโยชน์ ต่อนางไปเสี ยหมด อย่าง
น้ อยสนมหวัง ก็ไ ด้ ทิ้ ง เบาะแสของหย่ ง เจี ย ไว้ เฉิ งถาวก็ จ ะ
ปลอดภัย มากยิ่ ง ขึ้ น รอเพี ย งวัน ที่ จ ะออกมาจากกองตัด สิ น
พิจารณาโทษเท่านัน้

เฉินหรูอี้มิใช่คนชักช้า นางคิดว่าเมื่อองค์จกั รพรรดิเสด็จ

มาที่ตาหนักเจาหยางในตอนคา่ นางก็จะนาวาจาของสนมหวัง
ถ่ายทอดแก่องค์จกั รพรรดิ

แน่ นอนว่านางคงมิได้พดู ขวานผ่าซากเช่นสนมหวัง นาง

เลือกพูดให้อ้อมค้อมมากที่ สุด นาเรื่องเล่าอันไร้ซึ่งเหตุผลของ
สนมหวังอธิบายให้กลายเป็ นเพียงการคาดคะเนที่ ไร้หลักฐาน
ไปเสีย

อย่างไรหย่งเจียก็เป็ นองค์หญิง ต่อให้ใจนางคิดสงสัย ก็มิ

อาจอาศัยเพียงปากเปล่าโดยไม่มีหลักฐานยืนยันไปว่ากล่าวได้
แต่หากนางมีหลักฐานแน่ นหนาไปยืนยันนัน่ ย่อมแสดงว่านาง
เป็ นคนไม่รอู้ นั ใดจึงไม่รจู้ กั กลัวสิ่งใด

ทว่าเฉินหรูอี้กย็ งั เห็นพระพักตร์องค์จกั รพรรดิเคร่งขรึม

ขึ้นมา แววพระเนตรอึมครึม พระขนงดาบสองข้างขมวดแน่ น
รวมอยู่ในจุดเดียวกัน
585
 “ข้าคิดว่า พระสนมหวังพูดเช่นนี้ ออกมาได้ ไม่ว่าในใจจะ
คิดเช่นไร จริงแท้แค่ไหน หย่งเจียก็มิอาจไปที่ ตาหนักหย่งหนิง
ได้แล้ว” นางเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ เราปรารถนาให้หย่งเจียได้ไป
อยู่ในที่ที่ดี ได้รบั การอบรมที่ดี ทว่าสนมหวังปฏิเสธทัง้ ทางตรง
และทางอ้อมมาหลายครัง้ หากบังคับให้ไปอยู่ร่วมกันคงมิใคร่มี
ความสุขนัก เช่นนัน้ ก็ช่างเถิด แค่มิอาจเป็ นมารดาและบุตรที่ ดี
ต่ อกันก็น่าเสี ยดายยิ่งแล้ว ก็อย่าได้ทาให้เกิดศัตรูเพิ่มขึ้นอี กคู่
เลย”

เฉินหรูอี้ถอนหายใจออกมา ใช้น้าเสียงดังต้ ่ องการหารือ

กับองค์จกั รพรรดิเอ่ยต่ ออี กว่า “สนมโหลวก็เช่ นกัน เมื่อเช้านี้
สนมหวังมิอยากรับดูแลหย่งเจียจึงลากสนมโหลวออกมาแทน
ทว่า...ก็เป็ นผูท้ ี่มิยอมฟังสิ่งใดเช่นกัน นางบอกว่าต้องการตัง้ ใจ
ศึกษา แม้นบุตรตนเองยังไม่มีเวลาดูแล บุตรผู้อื่นยิ่งไม่มีแรง
และเวลาดูแล เดิมทีผทู้ ี่เหมาะสมที่จะเลี้ยงดูองค์หญิงก็ต้องเป็ น
พระสนมที่ มีตาแหน่ งสูงสักหน่ อย ทว่าพระสนมที่ มีบรรดาศักด์ ิ
สูงในวังนั น้ มี เพี ยงไม่กี่คน สองคนนั น้ ก็มิอยากเลี้ยง ข้าก็เพิ่ง
คลอดอาเยี่ ย น มื อ นั ้น มิ อ าจงอกเพิ่ ม ขึ้น มาบนร่ า งได้ . ..ท่ า น
ตรองดูเถิด จะยกพระสนมในวังขึ้นมาอี กสักคนหรือท่ านมีวิธี
อื่นอีกหรือไม่? ”

เซียวเหยี่ยนเองก็โมโหจนปอดแทบระเบิด
586
 กล่าวไปแล้วเขาเองก็แทบไม่มีความรู้สึกใดกับหย่งเจีย
เลย โดยเฉพาะมารดาแสนวิปริตของนาง แค่เห็นหย่งเจียเขาก็
นึ กถึงสตรีสกุลลู่ที่ยอมเป็ นเครื่องมือของสตรีสกุลต่งในการฆ่า
เฉินหรูอี้ ในใจมักเกิดอาการต่อต้านอยู่ทุกครา ในอดีตก็โยนให้
ไท่โฮ่วดูแล อาหารการกิน อาภรณ์ ของพระราชทานย่อมมิเคย
ขาด

ทว่าบัดนี้ ไท่ โฮ่วได้ถกู เขากักบริเวณไว้ ในชี วิตของหลิว

ไท่ โฮ่ วนอกจากก่ อกวนเขาแล้ว ก็คือการขบคิดแผนการกลัน่
แกล้งเขาให้ หนั กกว่ าเดิม ย่อมไม่มีทางคิดเรื่องการอบรบสัง่
สอนหย่งเจียอยู่ในหัวแน่ นอน

มิต้องกล่าวถึงเรื่องที่ เขาก็ไม่อยากให้ไท่โฮ่วดูแลเลย แค่

พระอารมณ์ อนั เกรี้ยวกราดของไท่ โฮ่วมิทรงเห็นหย่งเจี ยเป็ น
เขาแล้วตี วนั ละแปดรอบก็นับว่าดีมากแล้ว ย่อมไม่มีทางอบรม
สังสอนนาง
่

ไม่ง่ายเลยที่ จะมีคนรับดูแลต่ อเช่ นพระสนมหนิวแต่ นา

งกลับ มาตาย วัน นี้ ก็ม าได้ ยิ น ว่ า การตายของพระสนมหนิ ว
เกี่ยวข้องกับหย่งเจียอีก...

587
 ่ าว่ามังกรย่อมมีลูกเป็ นมังกร หงส์ย่อมมีลูกเป็ นหงส์
ดังค
สตรี ส กุล ลู่ ผ้สู ารเลวนั น้ ช่ า งเก่ ง กาจนั ก ถึ ง กับ ท าให้ ลู ก หลาน
มังกรของเขาวิปริตเช่นนี้ ได้

มารดามันเถอะ แม้นจะวิปริตเพียงใดก็เป็ นถึงองค์หญิง

จะให้ สนมเล็กๆ มาผลักไสไปมา ทัง้ ยังปฏิเสธหวงโฮ่วต่ อหน้ า
คนทัง้ หลายถึงสามครังสามครางั
้ น้ หรือ?

คิดว่าตนเองเป็ นผูใ้ ดกัน!

“สตรีสกุลหวังมิร้จู กั ดีชวั ่ ที่ ให้นางเลี้ยงดูองค์หญิงเพราะ

ให้ เกี ยรตินาง แต่ ยงั กล้าพูดจาเหลวไหลอี ก! ” สี หน้ าเซี ยวเห
ยี่ ยนยา่ แย่ถึงขี ดสุด “เฉินฮวาย มี ราชโองการลงไป สตรีสกุล
หวังขาดจริยธรรมจรรยาจึงลดขัน้ เป็ นเจี๋ยอวี๋พระสนมชัน้ สูงขัน้
สาม ให้ ส านึ ก ตนอยู่ใ นต าหนั ก ครึ่ง ปี ไม่ มี ค าสัง่ ห้ า มออกมา
เด็ดขาด”

เฉินฮวายคิดในใจว่า พระสนมหวังรนหาที่ ตายโดยแท้ !

เฉินหวงโฮ่วยืมมีดขององค์จกั รพรรดิฆ่าคนก็อย่าได้เบิกบานใจ
เกินไปนักได้หรือไม่! แต่ทงั ้ หมดนี้ กม็ ิ เกี่ยวอันใดกับเขาทัง้ สิ้น

588
 เขาเชื่ อฟั งด้ วยดี แม้แต่ ผายลมก็มิปล่ อยออกมาสักนิด
รีบไปร่างราชโองการตามพระบัญชาขององค์จกั รพรรดิทนั ที

เฉิ นหรูอี้ ค่ อ ยๆ ยกน้ า ชาขึ้ น จิ บ ค าหนึ่ ง ปล่ อ ยให้ อ งค์

จักรพรรดิทรงบันดาลโทสะตามพระทัยพระองค์ นางจะไม่ทา
อันใดทัง้ สิ้น

แม้นสหายตายเราก็มิจาเป็ นต้องตายไปด้วย นางมิได้มี

จิตใจเมตตาดุจพระโพธิสตั ว์พอที่จะคิดพูดจาแทนสนมหวัง อีก
อย่างสนมหวังนั น้ ก็เป็ นผู้รู้จกั คว้าผลประโยชน์ ยิ่ง ไม่กี่ปีที่ ได้
ดูแลควบคุมวังหลังก็เหิมเกริมขึ้นมาก ข้างกายนั น้ มีพวกช่ าง
ประจบคอยกอดขาอยู่ไม่น้อย

นางเองก็ เ พิ่ ง ได้ ร ับ แต่ ง ตัง้ เป็ นหวงโฮ่ ว คร้ า นจะท า

เรือ่ งราวให้ใหญ่โต ให้คนรูส้ ึกว่าเป็ นพวกบ้าอานาจเช่นนัน้

ทว่ าบัด นี้ ส นมหวัง กลับ กระท าตนเองแท้ ๆ มิอาจดูแ ล

ปากนัน้ ให้ดีกระทังเรื ่ ่องราวมาถึงตรงหน้ า พระพักตร์จกั รพรรดิ
เมื่ อ พระองค์ ท รงออกหน้ าไกล่ เ กลี่ ย นางก็ไ ด้ แ ต่ ก อดเก็ บ
ผลประโยชน์ แล้ว หากยังทาตนเป็ นพระโพธิสตั ว์คอยช่วยเหลือ
พระสนมหวังก็เท่ากับต้องการปะทะกับองค์จกั รพรรดิ

589
 นางอยากจะยื ด อกตะโกนออกไปว่ า ‘ฝ่ าบาททรงพระ
ปรีชายิ่งนัก’ ด้วยซา้

“เช่นนัน้ ทรงเห็นว่า หย่งเจียควรย้ายไปที่ใดหรือ? ” นาง

่ ิง
เอ่ยถามหยังเช

เซี ยวเหยี่ยนมีสีหน้ าหงุดหงิด รู้สึกกระอักกระอวนในใจ

ดุจกลืนแมลงวันเข้าไปกระนัน้

พระสนมหวังนั น้ สมควรได้ รบั การลงโทษยิ่ง แต่ ปัญหา

คือหย่งเจีย...เด็กน้ อยอายุเก้าขวบ หากเป็ นเช่นที่สนมหวังปาก
อีกาเล่าจริง เขาเองก็ไร้วาจาจะกล่าวแล้ว

“ไปที่ ใดงัน้ หรือ ? ! ” เขาตอบอย่ างไร้เ รี่ ย วแรงว่ า “ให้

พานักที่ตาหนักสนมหนิวไปก่อนเถิด”

เซี ย วเหยี่ ย นกัด ฟั น รู้สึ ก ว่ า ปวดตุ บ ๆ ที่ บ ริ เ วณขมับ

ขึน้ มา

“หากเจ้ า เกรงว่ า จะดูไ ม่ ง าม ก็ส่ ง คนไปคอยปรนนิ บัติ

เพิ่มอีกสักหน่ อยแล้วกัน”

ทิ้งไว้เช่นนี้ เลยกระนัน้ หรือ?

590
 เฉินหรูอี้มองเซียวเหยี่ยนโดยไม่เอ่ยสิ่งใดสักคา ดูท่าองค์
จักรพรรดิต้องทรงคิดเรื่องนี้ อย่างจริงจังเป็ นแน่ พระพักตร์ถึง
ได้ยืดยาวจนแทบจะกระแทกพระบาทแล้ว สี พระพักตร์เขี ยว
คลา้ ขาดเพียงถลึงเพระเนตรออกมาอีกสักหน่ อยให้คนมองรู้สึก
หวาดกลัวก็เท่านัน้

แต่ ก็ดี ไม่น้ อย...องค์จกั รพรรดิเข้ ามาจัด การเองเช่ นนี้

ความจริงทุกอย่างก็ใกล้จะปรากฏขึน้ ทุกทีแล้ว

“ฝ่ าบาทอย่าทรงกริ้วไปเลย ประเดี๋ ยวจะกระเทื อนต่ อ

พระวรกาย” เฉินหรูอี้ยื่นมือเข้าไปวางทาบเบาๆ บนมือเขา “มิ
ควรค่ายิ่ง”

เซี ยวเหยี่ยนแค่นเสี ยงเย็นคราหนึ่ ง “ข้ามิได้มีโทสะ แค่

สตรี ปากพล่ อยในวัง ก็เ ท่ านั น้ หากแม้แต่ เ รื่อ งนี้ ข้ า ก็ย งั โมโห
เช่ นนั น้ คงต้ องโกรธตายเป็ นแน่ ! ข้าเพียงไม่เข้าใจเหตุใดจึงมี
แต่เรือ่ งทุกวัน ไม่มีหยุดหย่อน! ”

...นี่ เรียกว่าไม่มีโทสะ หรือต้องรอให้ปอดระเบิดออกมา

เสียก่อนจึงเรียกว่ามีโทสะเล่า?

591
 เฉินหรูอี้ส่ ายหน้ าไปมา จักรพรรดิ ข องนางนั น้ ดี ทุ กสิ่ ง
เพียงแต่มีโทสะมากไปหน่ อยเท่านัน้

ยามนี้ ไม่บนั ดาลโทสะต่อนาง โทสะนัน้ ก็ใช่ว่าจะ

อยู่ ว่ า งได้ มัก จะมี ผู้ร นหาที่ ต ายวิ่ ง เข้ า ชนพระอุ ร ะอัน มิ ไ ด้
กว้างขวางนัน้ ของพระองค์เสมอ...นางคงพูดได้เพียงคาเดียวว่า
ขอบพระคุณยิ่งแล้ว

592
 242 ฝี มือ

ไม่นานเรื่องการสังปลดต
่ าแหน่ งพระสนมหวังก็แพร่ไป
่ งหลัง ไม่ว่าความจริงจะเป็ นเช่นไร แต่ ช่วงเช้ าที่ พระสนม
ทัววั
หวังปฏิเสธหวงโฮ่วในตาหนักเจาหยาง ตอนบ่ายก็ถกู ปลดเป็ น
เจี๋ยอวี๋นัน้ เป็ นความจริงที่มิอาจโต้แย้งได้ บรรดาพระสนมล้วน
คิ ด ว่ า เป็ นฝี มื อ ของหวงโฮ่ ว ทัง้ นั ้น พลัน รู้สึ ก เคารพหวงโฮ่ ว
พระองค์ใ หม่ ดุ จ สายน้ า ที่ ไ หลเอื่ อ ยไม่ สิ้ น สุ ด เดิ ม ที ก็มิ ก ล้ า
สาแดงตัวตนต่ อหน้ าพระพักตร์หวงโฮ่ วอยู่แล้ว ยามนี้ กลับมี
ตัวอย่างโผล่มาให้เห็น ก็ยิ่งหมอบราบอย่างเงียบเชียบยิ่งขึ้นไป
อีก

ทาอย่างไรได้ ในเมื่อไม่มีอานาจและมิได้รบั ความโปรด

ปรานเท่าผู้อื่น แม้แต่กลิ่นคาวเนื้ อยังมิอาจได้ดอมดม...โอกาส
ที่จะได้เข้าใกล้ยงั ไม่มีเลย พวกนางมิทาตัวให้เด่นคงจะดีกว่า

แต่ เ จี๋ ย อวี๋ ค นใหม่ ใ นต าหนั ก หย่ ง หนิ งนั ้น กัด ฟั น ขาว
สะอาดในปากจนแทบแตก ผ้าเช็ดหน้ าก็คงถูกกัดขาดไปเจ็ด
แปดผืนแล้ว ได้แต่ เก็บวาจาด่าทอให้ เน่ าอยู่ในท้ องมิกล้าเอ่ ย
ออกมาแม้เพียงครึ่งคา

593
 นางเองก็สะเพร่าจนมิได้เก็บปากตนไว้ให้ดี เมื่อร้อนใจ
จึงคิดไม่รอบคอบ เป็ นนางที่ขดุ หลุมให้ตนตกลงไป

ขุดหลุมฝังตนเองแท้ๆ นางช่างเป็ นผู้มีความสามารถใน

การรนที่ ต ายยิ่ ง แม้ แ ต่ น างยัง นั บ ถื อ ตนเอง แต่ น างพู ด ได้
หรือไม่ว่าขอเพี ยงมินาจิ้งจอกเช่ นองค์หญิงหย่งเจี ยเข้ามาใน
เรือน นางก็มินับว่าพ่ายแพ้อย่างราบคาบ อย่างน้ อยก็มิต้องอก
สัน่ ขวัญแขวนทุกวัน ว่ าผู้ใดจะมาท าร้ายเจิน ติ้ ง บุต รสาวของ
นาง

“เจิ น ติ้ ง แม่ ไ ด้ ท าเต็ ม ที่ แ ล้ ว เพื่ อ เจ้ า ” พระสนมหวัง

ประคองศี รษะองค์หญิง เจิน ติ้ ง ไว้ แล้ ว รา่ ไห้ ออกมา รู้สึ กปวด
หนุบหนับที่หวั ใจ

มารดามั น เถอะ การแต่ ง ตั ้ง บรรดาศั ก ด์ ิ ขององค์

จักรพรรดินัน้ ดุจอุจาระแห้ ง สิบปี แปดปี จึงมี ครัง้ แต่ การปลด
ตาแหน่ งกลับรวดเร็วยิ่ง เพียงริมฝี ปากบนบรรจบกับริมฝี ปาก
ล่างเกิดเป็ นเสียงเท่านัน้ ชีวิตที่ผ่านมาเนิ่นนานของนางไม่เคย
ได้ พบการเลื่อนตาแหน่ งเลย ตรงกันข้ามกลับต้ องร่วงหล่ นสู่
ตาแหน่ งเจี๋ยอวี๋!

594
 อย่างน้ อยนางก็เคยดูแลวังหลังมาก่อน แม้นไม่มีความดี
แต่กม็ ีความชอบ ยามไม่มีผ้ใู ดองค์จกั รพรรดิผ้ขู าดคุณธรรมก็
คิดถึงนาง บัดนี้ มีผ้ดู ูแลวังหลังแล้ว กลับทอดทิ้งนางปฏิบตั ิ ต่อ
นางเช่นนี้ ช่างไร้จริยธรรมสิ้นดี ไร้จริยธรรมยิ่ง!

องค์หญิงเจินติ้งอายุแค่เพียงเก้าพรรษา แม้นมิได้เป็ นผู้

รัก การร า่ เรี ย นอย่ า งองค์ห ญิ ง เต๋ อ อัน และมิ ไ ด้ เ ป็ นผู้มี ค วาม
โหดเหี้ยมอยู่เต็มท้องเช่นองค์หญิงหย่งเจีย เป็ นเพียงองค์หญิง
น้ อยที่ถกู มารดารักและถนอมมากผูห้ นึ่ ง เมื่อถูกพระสนมหวังที่
เสี ยสติไปชัวขณะท
่ าให้ตกใจจึงร้องไห้ ออกมาพลางเช็ดน้ าตา
ให้พระสนมหวังไปด้วย

“ท่านแม่ ข้าผิดไปแล้ว ท่านอย่าร้อง...” ปัญหาคือ

นางผิดที่ ตรงใด นางก็ไม่ทราบเช่ นกัน เหตุใดถึงทาให้ มารดา
ลาบากจนต้องถูกปลดจากตาแหน่ ง?

“ไม่ ไม่ ลูกรักของแม่มิได้ผิด” สนมหวังลูบไล้ใบหน้ าองค์

หญิงเจินติ้งด้วยความสงสาร สองแม่ลูกรา่ ไห้ ด้วยกันอย่างน่ า
เวทนา “ผู้ที่ ผิ ด ไม่ ใ ช่ เ จ้ า ...แต่ ผิ ด ที่ . ..” มารดามัน เถอะ ผิ ด ที่
จักรพรรดิผ้วู ิ ปริตต่างหาก พระทัยดาทัง้ ลงมือโหดเ**้้ยม ทรง
ลงดาบต่อนางเพื่อสังเวยแก่เฉินหวงโฮ่วพระองค์ที่สอง!

595
 “......” เฉินฮวายขยับปากขมุบขมิบ ในใจคิดว่าพระสนม
หวัง คงสะเทื อ นใจไม่ น้ อยเลยที เ ดี ย ว ยามนี้ จึ ง เอาแต่ ก อด
บุตรสาวตนไว้แล้วรา่ ไห้ออกมา สลัดทิ้งบริวารในตาหนักและ
คนนอกเช่ น เขาไว้ ที่ ส มองส่ ว นหลัง ท าให้ บ ริ ว ารในต าหนั ก
หย่งหนิงเสียขวัญไปหมด แม้แต่สายตาที่มองเขายังเปลี่ยนไป

เขายอมรับว่ามิใช่ผ้เู ลือกปฏิบตั ิ บัดนี้ พระสนมหวังก็ถกู

ปลดตาแหน่ งเป็ นเพียงเจี๋ยอวี๋แล้ว หากเขาก้าวเข้าไปเหยียบยา่
ซา้ เติมอีกก็คงไร้คณ ุ ธรรมเกินไปแล้ว ให้องค์จกั รพรรดิเหยียบ
ยา่ ผูเ้ ดียวก็พอแล้ว เขามิจาเป็ นต้องเข้าไปร่วมด้วย

เฉินฮวายมิได้กล่าวอันใด หมุนกายก้าวจากไปทันที ข้าง

หูยงั ได้ ยินเสี ยงรา่ ไห้ ของพระสนมหวังอยู่ราไร เขาทราบดี ถึง
วาจาที่ พ ระสนมหวัง มิ ไ ด้ เ อ่ ย ให้ จ บนั ้น จัก ต้ อ งเป็ นการน า
ความผิดยกขึ้นใส่พระเศียรองค์จกั รพรรดิเป็ นแน่ ...แม้นความ
จริ ง จะเป็ นเช่ น นั ้น แต่ สิ่ ง ที่ มี อ ยู่ ไ ม่ น้ อยเลยคื อ พระอารมณ์
เกรีย้ วกราดอันมิอาจคาดเดาได้ขององค์จกั รพรรดิต่างหาก แต่
คล้ายว่าคนทัง้ หลายต่างยินยอมมองข้ามมันไป

แน่ นอนว่าทัง้ หมดนี้ มิใช่ประเด็นสาคัญ ที่ สาคัญคือการ

เข้ามาปกครองของเฉินหวงโฮ่วในครานี้ สามารถกระพือเปลว
เพลิ ง ให้ ลุ ก โหมขึ้ น มาได้ ต่ า งหาก คนทัง้ วัง หลัง ล้ ว นเนื้ อ ตัว
596
ถลอกไปแล้ ว ชัน้ หนึ่ ง เขาจึ ง พูด ได้ เ พี ย งว่ า เฉิ นหวงโฮ่ ว ช่ า ง
เก่งกาจนัก!

ตอนที่เฉินฮวายกลับไปรายงานผล เฉินหรูอี้กม็ ิ ได้อยู่ใน

ห้ อ งแล้ ว แต่ ก ลับ ได้ ยิ น เสี ย งทารกร้ อ งดัง ออกมาจากห้ อ ง
ด้านข้าง เขาก็ทราบได้ ทนั ที ว่าเมื่อมีบุตรเฉินหวงโฮ่ วจักต้ อง
ละเลยองค์ จ ัก รพรรดิ ไปโดยปริ ย าย ฉั บ พลัน ใจของเขาก็
กระดอนขึน้ มาบนลาคอ คอยระแวดระวังกว่าเดิมนับหมื่นเท่า

องค์จกั รพรรดิทรงรักใคร่พระโอรสที่ เฉินหวงโฮ่ วทรงมี

พระประสูติพระองค์นี้ยิ่ง ทัง้ คอยอุ้มคอยหอมอยู่ตลอดเวลา

เฉิ นฮวายรับ ใช้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ มายี่ สิ บกว่ า ปี องค์

จักรพรรดิทรงเป็ นพระบิดามาหลายครา แต่มิเคยเห็นพระองค์
ทรงเกิดความรู้สึกรักใคร่เต็มพระทัยดุจดังบ่ ิ ดาคนเท่าครานี้ มา
ก่อน

ทว่ า แม้ น เป็ นเช่ น นั ้น ด้ ว ยอุ ป นิ สัย แสนงอนขององค์

จักรพรรดิก็ยงั อดมิได้ ที่จะหงุดหงิดเมื่อเฉินหวงโฮ่ วทรงดูแล
พระโอรสด้ ว ยความรัก ของมารดา พระองค์จ ะโปรดปราน
เช่ น ใดย่ อมได้ แต่ เ ฉินหวงโฮ่ ว กลับต้ องเห็นพระองค์มาก่ อน
เป็ นอันดับหนึ่ งเสมอ คาดว่าองค์จกั รพรรดิเองก็คงทราบว่าการ
597
หึงหวงเช่นนี้ ออกจะแปลกประหลาดไปสักหน่ อย จึงมิกล้าแสดง
ท่ า ที โ กธรขึ้ง ต่ อ หน้ า เฉิ นหวงโฮ่ ว แต่ ทุ ก คราล้ ว นเป็ นบริว าร
เบือ้ งล่างที่ต้องพลอยรับเคราะห์กบั โทสะและความวิปริตต่างๆ
ขององค์จกั รพรรดิ โดยเฉพาะวันนี้ ที่พระสนมหวังออกมากล่าว
ว่าองค์หญิงแห่งราชวงศ์ต้าจิ้นเป็ นดังปี ่ ศาจร้ายที่คอยฆ่าคนก็มิ
ปาน

องค์จกั รพรรดิมิโปรดปรานพระสนมลู่ แต่อย่างน้ อยองค์

หญิงหย่งเจียก็มีสายโลหิตขององค์จกั รพรรดิอยู่ครึ่งหนึ่ ง ต่อให้
พระองค์จ ะไม่ โ ปรดปรานสัก เพี ย งใด แต่ เ มื่ อ มี ข่ า วลื อ เช่ น นี้
ออกไปไม่เพียงแค่องค์หญิงหย่งเจียจะเสียหาย องค์จกั รพรรดิมิ
ทรงอยากฟั ง พระเกียรติแห่งพระบรมวงศานุวงศ์กม็ ิ อาจห้ อย
แขวนอยู่ได้เช่นกัน

เฉินฮวายค่อยๆ แหวกม่านเดินเข้าไปในห้อง ดังคาด...

เขาเห็นพระพักตร์องค์จกั รพรรดิบิดเบีย้ วดังทู
่ ่โต้วถูกลมพัดแห้ง
ก็มิปาน สี พระพักตร์ดาทะมึน มีเพียงพระเนตรงดงามที่ ยงั คง
ส่องประกายเย็นเยียบพาลให้คนรูส้ ึกเหน็บหนาวยิ่ง

“ฝ่ าบาท...” เฉินฮวายเดินเข้าไป ภายในห้องไม่มีบริวาร

แม้แต่ คนเดี ยว เพี ยงเท่ านั น้ เขาก็เข้าใจพระประสงค์ขององค์
จักรพรรดิแล้ว พระองค์จกั ต้องมีวาจาที่จะรับสังต่่ อเขาเป็ นแน่
598
 เซี ย วเหยี่ ย นเงยหน้ ามองเขา ผ่านไปครู่หนึ่ ง จึ ง เอ่ ย ว่ า
“ไปตรวจสอบว่าสิ่งที่ สตรีสกุลหวังกล่าวมานัน้ เป็ นจริงเพียงใด
หรือนางเพียงพูดจาส่งเดชเพราะมิอยากรับดูแลหย่งเจียกันแน่ ”

เฉินฮวายเพียงรูส้ ึกว่ามีลมเย็นพัดวูบเข้ามาทางด้านหลัง
แล้วมุดหายไปในศีรษะตน ทาให้เขารูส้ ึกหนาวสะท้านเป็ นที่สดุ

องค์จกั รพรรดิทรงเก็บมาใส่ พระทัยจนถึงกับให้ เ ขาไป

ตรวจสอบ เพี ย งแต่ ห ากคิ ด ให้ ถี่ ถ้ ว นแล้ ว นั ้น หากองค์ห ญิ ง
หย่งเจียเสี ยสติวิปริตตามพระสนมลู่ไปจริงๆ...ชี วิตของเหล่า
บริวารนัน้ เพียงออกปากก็สามารถปลิดชีพได้แล้วมิจาเป็ นต้อง
วางแผนการอันใด ทว่าองค์จกั รพรรดิยงั ทรงมี พระโอรสและ
พระธิดาอยู่ พระองค์ยงั คงให้ความสาคัญจึงจาเป็ นต้องป้ องกัน
ไว้เสียก่อน

“หม่อมฉันจะไป...” เฉินฮวายยังกล่าวไม่ทนั จบคา องค์

จัก รพรรดิ ก ลับ โบกพระหัต ถ์ต ัด บทเสี ย ก่ อ น “ให้ ด าเนิ นการ
อย่างลับๆ เจิ้นมิอยากให้ชื่อเสี ยงขององค์หญิงต้ องถูกทาร้าย
ไปทัง้ ที่ยงั มิได้สืบเรือ่ งราวให้ชดั เจน”

เฉินฮวายคิดในใจว่าเขาเป็ นคนสนิทขององค์จกั รพรรดิ

เรื่องที่ พระองค์กาชับไม่ว่าจะยากสักเท่ าใดก็ต้องกระทาให้ ได้
599
หากไม่ยากลาบากแต่ทรงสร้างความลาบากนัน้ ขึน้ มาเอง เขาก็
ยังคงต้องกระทาให้ได้!

“......” เขาจ้องมององค์จกั รพรรดิเงียบๆ ดัชนี เรียวยาว

ของพระองค์หยุดค้างอยู่ใต้ พระโอษฐ์ซึ่งเป็ นท่ าทางบ่งบอกว่า
ยังมีวาจาที่ทรงต้องการตรัสกล่าวอีก

เซี ย วเหยี่ ย นขมวดคิ้ ว ตน ในที่ สุ ด ก็อ ดที่ จ ะพูด ขึ้ น มา

ไม่ได้ว่า “ส่ วนที่ กองตัดสินพิจารณาโทษก็ยงั คงต้ องจับตาดู...
ซูอิ๋งต่อไป”

เฉินฮวายพยายามกดข่มวาจาตนไว้ในท้อง เขาอยากจะ
เตือนองค์จกั รพรรดิจริงๆ ว่าหากทรงทนมิได้แล้วก็เพียงจับมา
ขังแล้วโบยให้หนัก ยังมีสิ่งใดที่จะไม่ยอมเปิดปากอีกเล่า?

ขันทีไร้รากเช่นพวกเขายังมีท่าทีองอาจสง่างามอันใดให้
แสดงอี ก เล่ า เฆี่ ย นไม่ กี่ ค ราเท่ า นั ้น อย่ า ว่ า แต่ เ รื่ อ งที่ อ งค์
จักรพรรดิ ท รงอยากทราบเลย แม้แต่ เ รื่องปั ส สาวะรดที่ นอน
สมัยวัยเยาว์ที่พระองค์มิทรงอยากทราบก็ล้วนเอ่ยปากออกมา
ทัง้ สิ้น

600
 แต่เพราะคราก่อนเขาก็เคยเสนอให้ทรงสังหารเฉินว่าน
เหนี ยนเพื่อคลายโทสะของพระองค์จนถูกพระองค์ตาหนิเสี ย
น้ าลายกระเด็นเต็มหน้ า เขาอกสันขวั ่ ญแขวนแทบตาย เมื่อ
เฉินฮวายได้รบั การสังสอนเช่ ่ นนัน้ แล้วจึงรู้ดีว่าเรื่องใดก็ตามที่
เกี่ยวข้องกับเฉินหวงโฮ่วเขาไม่ควรออกความคิดใดๆ ทัง้ สิ้น ดี
ที่ สุดคือเก็บมันไว้ให้ เน่ าอยู่ในท้ องตนเสี ย อย่าได้เอ่ ยออกมา
แม้เ พี ย งครึ่ง ค า มิเ ช่ น นั น้ อย่ าว่ าแต่ มนั อาจหลุด รอดถึ ง พระ
กรรณเฉินหวงโฮ่ ว จนพระองค์โ กธรแค้ น เขาแล้ ว เขาก็ย งั ไม่
แน่ ใจว่าจะกล่อมองค์จกั รพรรดิมิให้ทรงกริ้วได้หรือไม่อีกด้วย

มารดามันเถอะ เป็ นบุรษุ นัน้ ช่างยากยิ่ง แต่การเป็ นบุรษุ

ที่มิใช่บรุ ษุ ...กลับยากยิ่งกว่า!

การเป็ นบุรุษที่ มิใช่ บุรุษแต่ ต้องคอยรับ ใช้ บุรุษนั น้ ยาก

เสี ยยิ่งกว่ายาก! มารดามันเถอะ ชาติหน้ าเขายอมเกิดเป็ นล่อ
ลากของก็มิยอมเข้าวังมาเป็ นบริวารรับใช้จกั รพรรดิเด็ดขาด !

601
 243 เห็นต่าง

เรื่องที่ สนมหวังถูกปลด เดิมเฉินหรูอี้มิได้ คิดจะให้ เป็ น

เช่นนัน้ ทว่าหากแค่ถอนหญ้าแล้วจับกระต่ายได้ ในขณะที่ ช่วย
คลี่ คลายอันตรายของเฉิงถาวและซูอิ๋งก็สามารถใช้ สนมหวัง
สร้า งอ านาจในวัง ได้ แม้ น มิ ใ ช่ ค วามตัง้ ใจเดิ ม แต่ ก็เ ป็ นเรื่อง
เหนื อความคาดหมายที่น่ายินดียิ่ง

เพราะองค์จกั รพรรดิมีชื่อเสี ยงเรื่องดาวพิฆาตสนมรัก

อย่ า งยิ่ ง เหล่ า พระสนมแต่ ล ะคนล้ ว นมิ เ ห็น นางส าคัญอัน ใด
เพียงแค่คอยนับถอยหลังประหนึ่ งนาฬิกาทรายว่าเมื่อใดนางจะ
ตาย คนทัง้ หลายล้ ว นตัง้ ตาคอยว่ า นางจะอยู่ ต่ อ ไปได้ น าน
เท่าใด...

แววตาแห่งความหวังอันร้อนแรงเหล่านัน้ นางมีหรือจะ
ดูไม่ออก?

แต่เพราะนางเป็ นผูย้ ืนอยู่สงู มองเห็นได้ไกลจึงมิอยากถือ

สาเอาความอันใดกับพระสนมเหล่านัน้

พูด ได้ เ พี ย งว่ า สติ ปั ญ ญาของนางยัง คงแจ่ ม ชัด มิ ไ ด้ ถ กู

อานาจเกียรติยศชัวครู ่ ่ทาให้ตาลายไปก่อน ยังคงแยกแยะหนัก

602
เบา รู้ว่าการช่ วยซู อิ๋งออกมานั น้ เป็ นเรื่องเร่งด่ วนที่ สุด ทัง้ ยัง
ต้องสร้างภูมิค้มุ กันให้องค์จกั รพรรดิด้วย แต่นางไม่ทราบจริงๆ
ว่าประสบการณ์อนั แปลกประหลาดที่ยากจะเชื่อขึน้ ไปทุกทีของ
นาง...พระทัยพระองค์จะทนรับซูอิ๋งได้มากแค่ไหน

ในที่ สุดสิ่งที่ เฉินหรูอี้หวังมาตลอดก็เป็ นจริง หลังจากที่

ซูอิ๋งและเฉิงถาวถูกคุมตัวอยู่ที่กองตัดสินพิจารณาโทษได้สี่วนั ก็
กลับ สู่ต าหนั กหมิง กวางอย่างปลอดภัย แต่ ค ่าวันนั น้ เฉิงถาว
ต้องฟั งราชโองการปลอบขวัญจากหวงโฮ่วที่ หลินหลังนาไปอยู่
หลายคราจึงได้มีสติกลับคืนมาได้ วันที่ สองจึงรีบไปที่ ตาหนั ก
เจาหยางเพื่อขอบพระทัย

เฉิ นหรูอี้ เ คยบอกไปว่ า มิ อ นุ ญ าตให้ ล งโทษใดๆ กอง

ตัด สิ น พิจารณารู้ดีว่าหวงโฮ่ วนั น้ ได้ รบั ความโปรดปรานมาก
เพียงใด วันนัน้ ก็ได้รบั การสังสอนแล้
่ วจึงมิกล้ามองข้ามหวงโฮ่ว
ถึงกับมิยอมแตะต้องแม้แต่ปลายนิ้วจริงๆ

แต่เมื่อต้องถูกสอบสวนหนึ่ งวันสิบสองชัวยาม
่ สักนิดก็มิ
ยอมให้นอน คนธรรมดาไหนเลยจะทนรับได้ ยิ่งมิต้องพูดถึงเฉิง
ถาวผู้มีความกล้าดุจหนูย่อมรู้สึกขวัญเสี ยหน้ าซี ด ตาชา้ แม้น
ปะแป้ งประทินโฉมยังมิอาจปกปิดร่องรอยนัน้ ไปได้ คล้ายแก่ลง
ไปหลายปี ขึน้ มาโดยพลัน ความขลาดกลัวก็ยิ่งเพิ่มมากขึน้
603
 เมื่อพบเฉินหรูอี้กร็ ีบคุกเข่าลงพื้นแล้วกล่าวขอบ
พระทัยซา้ ไปซา้ มา

เฉิ นหรูอี้ เ ห็น นางตกใจเสี ย ขวัญ ไม่ น้ อย จึ ง รี บ เข้ า ไป

ประคองทัง้ ยังเอ่ยปลอบขวัญอี กด้วย เพียงแต่ ความสนิทสนม
ครานี้ กลับทาให้เฉิงถาวเสียขวัญขึ้นไปอีก ดวงตาสองข้างถลน
ออกมาดุจนกกระจอกที่ตกใจจนเสียสติกม็ ิ ปาน

“....พระสนมเพิ่งผ่านเรื่องราวที่ น่าหวาดหวันมา
่ หวังว่า
หวงโฮ่ วจะมิทรงตาหนิพ่ะย่ะค่ะ” ซูอิ๋งเอ่ ยอธิบายเสี ยงเบาอยู่
ด้านหลังเฉิงถาว

เขาดูสงบนิ่งอย่างมากมิได้เสียสติไปอย่างเฉิงถาว ทว่าสี
หน้ ากลับมิได้ ดูดีกว่าเฉิงถาวสักเท่ าใดนั ก...เฉิงถาวเป็ นพระ
สนม อย่างน้ อยก็มีเครื่องประทินผิวไว้คอยปกปิด เขาเป็ นเพียง
ขันที หากผัดแป้ งปกปิดเพิ่มอีก แม้นมิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับคดี
ฆาตกรรมแต่ กค็ งต้ องจมน้ าลายที่ คอยบ่นว่าของคนทัง้ หลาย
ตายเป็ นแน่

เดิมเป็ นขันที ที่ใบหน้ างดงาม ฟั นขาวสะอาด ริมฝี ปาก

แดง แต่บดั นี้ หน้ ากลับซูบดุจปลายมีด หมองคลา้ ดุจโคลนดิน มี

604
เพียงนัยน์ ตาที่ ส่องประกายเจิดจ้าดุจสามารถเปล่งแสงเองได้
ในยามคา่ คืนก็มิปาน

เฉินหรูอี้ทราบดี ถึงความหวาดกลัวในใจตนที่ มีต่อกอง

ตัดสินพิจารณาโทษว่ามากมายลึกซึ้ งเพี ยงใด หากไม่มีฐ านะ
หวงโฮ่วอันสูงส่งคอยเป็ นโล่บงั เกาทัณฑ์ให้ เกรงว่าวันเวลาใน
กองตัดสินพิจารณาโทษของซูอิ๋งคงยา่ แย่กว่านี้ แน่

เดิมนางอย่างจะปรึกษากับซูอิ๋งทว่ ายามนี้ เมื่อเห็นเฉิง

ถาวมีท่าทีพร้อมจะเสียสติไปได้ทุกคราแล้วก็มิอาจข่มใจทิ้งนาง
ไว้ด้านข้างได้ จึงกล่าวปลอบโยนแล้วปลอบโยนอีก กระทังเฉ ่ ิง
ถาวรู้สึกว่าหวงโฮ่วมิได้มีเจตนาร้ายจริงๆ กาแพงในแววตาที่มี
นัน้ ค่อยๆ หายไปเหลือเพียงความซาบซึ้งใจ เฉินหรูอี้จึงคลาย
ใจในที่สดุ

ความขลาดกลัวของเฉิงถาวนัน้ ช่างไม่เหมาะที่ จะอยู่ใน

วัง จริง ๆ เพี ย งลมพัดยอดหญ้ านางก็ตกใจขวัญเสี ยแทบตาย
แล้ว

“...เจ้ามิจาเป็ นต้องกลัว เรื่องนี้ สืบสวนชัดเจนแล้วว่าไม่

เกี่ยวข้องกับเจ้า อย่าได้กดดันตนเองเลย เชิญเจ้าไปไต่ สวนที่
กองตัดสินพิจารณาโทษเพื่อพิสูจน์ ความบริสุทธ์ ิ คนในวังจะได้
605
มิกล้าพูดจาส่งเดชอี ก คิดดูแล้วกลับเป็ นเรื่องที่ ดีว่าหรือไม่? ”
เฉิ นหรู อี้ พู ด กับ เฉิ งถาวด้ ว ยน้ า เสี ย งเช่ น เดี ย วกับ ที่ พู ด กับ
บุตรชายตน “ฝ่ าบาททรงพระปรีชา ไม่มีทางตัดสินคดีผิดพลาด
น้ องเฉิงเจ้ามีส่วนช่วยให้คลี่คลายคดีได้ เปิ่นกงมีรางวัลให้เจ้า
ถือเป็ นการปลอบขวัญ ต่อไปจักต้องดีแน่ หากผูใ้ ดกล้ามารังแก
เจ้าอีก เจ้ามาหาเปิ่นกงได้เลย เปิ่นกงจะออกหน้ าแทนเจ้าเอง”

น้ าตาเฉิงถาวแทบไหลทะลักออกมา คิดไม่ถึงว่าหวงโฮ่ว
ที่คนในวังต่างลือว่าฝี มือโหดเ**้้ยมยิ่งนัน้ จะอบอุ่นอ่อนโยนถึง
เพียงนี้

“ขอบพระทัยหวงโฮ่...”

“หลินหลัง ชาของพระสนมเฉิงเย็นแล้ว เจ้าไปยกชาของ

เปิ่นกงมาให้พระสนมเฉิงเร็วเข้า” เฉินหรูอี้มิรอให้เฉิงถาวเอ่ย
จบก็ส่งสายตาให้หลินหลังทันที

หลินหลังสันสะท้
่ านไปหมด ข่มใจเดินไปยกถ้วยชาจาก
มือเฉินหรูอี้ไปมอบใส่ มือสนมเฉิง แล้วเบิกตามองสนมเฉิงที่
มิได้ตวั สันงั
่ นงกแล้วดื่มน้ าชาถ้วยนัน้ รวดเดียวหมดดุจเป็ นน้ า
จากหยกลา้ ค่าก็มิปาน นางกระพริบตาปริบๆ ฝื นสนทนาและ

606
เอ่ยวาจาขอบพระทัยกับหวงโฮ่วไปได้เพียงไม่กี่คากลับเอนหลัง
หลับบนเก้าอี้ไป ไม่นานก็ได้ยินเพียงเสียงกรนเบาๆ ดังออกมา

ผูอ้ ื่นไม่ทราบแต่นางทราบดีว่าชาในมือนัน้ มิใช่ชาเลิศรส

อันใด แต่เป็ นน้ าแกงสงบใจขนานหนักที่หวงโฮ่วให้นางเตรียม
ไว้นัน่ เอง ก่ อนหน้ านี้ นางเข้าใจว่าหวงโฮ่ วทรงต้ องปรนนิบัติ
องค์จกั รพรรดิทุกวันจึงบรรทมหลับไม่สนิทเท่ าใดนัก เพื่อมิให้
ฝ่ าบาทต้องเป็ นกังวลจึงได้ลอบเตรียมน้าแกงสงบใจไว้ ผู้ใดจะ
ทราบว่ า จะน ายาขนานแรงมาใช้ ก ับ พระสนมในวัง ขององค์
จักรพรรดิเช่นนี้ !

เฉินหรูอี้มองหลินหลังแล้วยิ้ม “เจ้าออกไปเถิด แล้วอย่า

ให้ใครเข้ามาเด็ดขาด”

ดัง คาด เป้ าหมายของหวงโฮ่ ว คื อ การได้ อ ยู่ ก บั ขัน ที ผู้

หน้ าไม่เปลี่ยนสีใจไม่เต้นแรง แค่ดกู ร็ ้วู ่านัง่ เรือลาเดียวกัน พระ
สนมเฉิงก็เป็ นเพียงฉากกัน้ เท่านัน้

ผู้ใดลืมแต่นางไม่ลืม ขันที น้อยข้างกายพระสนมหวังนัน้

เป็ นขันทีจากตาหนักหนักบูรพาที่เคยมาขอเข้าเฝ้ าหวงโฮ่วตาม
ลาพังที่ตาหนักฉางเล่อผูน้ ัน้

607
 ดังคาด...ขันทีน้อยผูน้ ี้ เป็ นคนของหวงโฮ่วที่ส่งไปตาหนัก
บูรพาใช่หรือไม่? !

หลินหลังลอบดี ดนิ้วคิด เป็ นไปได้อย่างมากว่าเฉินหวง

โฮ่ วจะลอบซื้อคนในตาหนั กบูรพาไว้แล้วก่อนที่ จะเข้าวังมา...
ต้องมีความเชื่อมันในตนเองมากเท่
่ าใดว่าองค์จกั รพรรดิจะทรง
โปรดปรานนาง ทัง้ ยัง มี พ ระประสู ติ พระโอรสเพื่ อ ขัด ขวาง
อนาคตขององค์รชั ทายาทอีก!

ปั ญหาคือหากต้องการส่งข่าวก็ควรจะป้ องกันคนนอกมิ
ให้ ได้ ยิ น ความลับ มิใช่ หรือ เหตุใดจึง ต้ องดึ ง นางเข้ ามาเกี่ ยว
ด้วย ถ้าเรื่องเล็ดลอดถึงพระกรรณองค์จกั รพรรดิ นางก็ยากจะ
หนี พ้นความผิดไปได้

หวงโฮ่วทรงดึงชี วิตของนางเข้ามาเกี่ยวข้องดุจนางเป็ น
เพียงตักแตน
๊ มิให้สิทธ์ ิ เลือกแก่นางด้วยซา้ !

หลินหลังอยากจะกระอักโลหิตออกมาเสี ยจริง แต่ กไ็ ม่

กล้าแม้แต่จะผายลม บริวารรับใช้ทุกคนล้วนถูกหวงโฮ่วไล่ออก
ไปจนหมด นางจึงจาต้ องออกไปเพื่อให้ หวงโฮ่วและขันที น้อย
ได้มีเวลาส่วนตัว

608
 กระทัง่ หลิน หลัง หายไปอยู่ด้ านหลัง ประตู ยิ น เสี ย งปิด
ประตูเบาๆ ดังขึน้ เฉินหรูอี้จึงหันเหความสนใจมาที่ซูอิ๋ง

“ข้ามีเรื่องอยากปรึกษากับเจ้า ” นางโบกมือให้ซูอิ๋ง แล้ว

พูดความคิดตนออกมาจนหมดสิ้น ยังมิรอให้ นางเอ่ ยบทสรุป
สุดท้ายออกมาด้วยซา้ ก็เห็นหน้ าซูอิ๋งแดงเถือก ยกนิ้วมืออันสัน่
เทานัน้ มาที่นางแล้วร้องระเบิดเสียงออกมา

“เหลวไหล! ” ซูอิ๋งกระทืบเท้า “มันไม่จาเป็ นเลย! ขอแค่

หลีกพ้นการสังหารองค์จกั รพรรดิได้ เราก็มิต้องกังวลอะไรแล้ว
ไม่ว่าจะเป็ นไท่โฮ่วหรือตระกูลต่งที่ลงมือ องค์จกั รพรรดิกล็ ้วนมิ
เห็นอยู่ในสายพระเนตร ช้าเร็วก็ต้องกาจัด เจ้าจะใจร้อนจนต้อง
ทาร้ายตนเองเช่นนี้ ไปไย? ! เจ้าคิดว่าข้ามิใช่เจ้า หากขายหน้ าก็
มิใช่หน้ าเจ้าหรอกหรือ? ”

609
 244 การเปลี่ยนแปลง

นับว่าซูอิ๋งมิได้สญ
ู เสียสติสมั ปชัญญะไป แม้นว่าขมับจะมี
เส้นโลหิตเขียวโปดปูนขึ้น ดวงตาแทบถลนร่วงหล่นลงบนพื้น
แต่กย็ งั สามารถกดเสียงให้ตา่ ลง มิได้โวยวายจนคนทราบไปทัว่

“เห็ น แก่ ต ัว ! ” ซู อิ๋ งถลึ ง ตาจ้ อ งมองอย่ า งแค้ น เคื อ ง

ท่าทางที่มองนัน้ ดุจจะกัดขบนางให้ตายก็มิปาน

เฉินหรูอี้ยิ้มแหย่ๆ นางทราบว่าการกระทาเช่นนี้ ออกจะ

มิใคร่ถกู ต้องนัก

“เจ้าอย่าเพิ่งโกรธ ฟังข้าก่อน...”

“ความคิดของเจ้า ข้ามีหรือจะไม่ร้?ู เจ้าอย่าลืมสิ ข้ามา

จากอนาคตของเจ้านะ อย่าได้ใช้ความคิดผิดเพี้ยนของเจ้ามา
หลอกข้า! เจ้าคิดจะหลอกตัวเองงัน้ หรือ? ”

“เจ้าฟั งข้าพูดให้จบก่อนได้หรือไม่ จะมีโทสะไปไยกัน? ”

เฉินหรูอี้อดกลอกตาไปมามิได้ “อย่าพูดประหนึ่ งว่าข้ากาลังวาง
กับดักให้เจ้าตกลงไปเช่นนัน้ ข้าก็คือเจ้า เจ้าก็คือข้า เรื่องนี้ ข้า
ทราบดี ดังนัน้ ถึงได้มาปรึกษากับเจ้าก่อน”

610
 นั ยน์ ตาของซูอิ๋งกลอกตาไปมาจนแทบกระดอนขึ้นไป
บนศีรษะแล้ว

นี่ เรี ย กว่ า ปรึ ก ษาเขาหรื อ ? เห็น ชัด ว่ า ต้ อ งการแจ้ ง ให้

ทราบเท่านัน้ ในใจนางได้ตดั สินไปแล้วต่างหาก! นางคิดว่าแค่
เปลี่ ย นวิธีพูด เขาก็จะดูไม่ออกงัน้ หรือ เขาตายมากกว่ านาง
เพียงหนึ่ งครัง้ ก็จะปัญญาอ่อนไปแล้วงัน้ หรือ? !

“บทสรุปของการหารือกันในครัง้ นี้ คือข้าไม่เห็นด้ วย!”

เขาเอ่ยเน้ นทีละคาเพื่อยืนยันความคิดตน

เฉินหรูอี้เลิกคิ้วขึน้ เอาเถิด นางลืมไปว่าตนเองนัน้ ดื้อรัน้

เพียงใด

“เจ้ า อย่ า เพิ่ ง ร้ อ นใจไป นั ง่ ลงฟั ง ข้ า พูด ก่ อ น เจ้ า อาจมี

เหตุผลเป็ นหมื่นข้อที่ จะไม่เห็นด้วย แต่กฟ็ ั งเหตุผลของข้าก่อน
ได้หรือไม่ ค่อยตัดสินใจ? ” นางจูงมือซูอิ๋งมานัง่ ลงบนเก้าอี้ข้าง
ตน

“มาๆๆ ดื่มชาคลายโทสะก่อน อย่าใจร้อน”

611
 เฉิ นหรูอี้ ถ อนหายใจ ขมวดคิ้ ว พลัน กล่ า วว่ า “ใช่ แ ล้ ว
ตอนที่ ...เจ้ายังเป็ นข้าอยู่นัน้ หมายถึงตอนที่ เจ้ายังเป็ นหวงโฮ่ว
ยังมิได้ตาย...”

ซูอิ๋งกล่าวแทรกทันทีว่า “ข้าเข้าใจความหมายของเจ้า มิ
ต้ องอธิบายละเอียดปานนัน้ เจ้าอยากถามข้าว่าสนมหนิวตาย
หรือไม่? ผูใ้ ดฆ่าใช่ไหม? ”

ดูเอาเถิด พูดคุยกับตนเองนั น้ มิเปลืองแรงดี เหลื อเกิน

มารดามันเถอะ ใจสื่อถึงกันโดยแท้!

เฉินหรูอี้พยักหน้ าดุจตากระเที ยม กะพริบดวงตางามนัง่

รอคาตอบจากเขา แต่ กลับเห็นเขาเบ้ปาก ใบหน้ าเต็มไปด้วย
ความราคาญ “ไม่มี ตอนที่ ข้าตาย สนมหนิวยังไม่ตาย ทัง้ อยู่
อย่างมีความสุข ข้าก็ไม่รวู้ ่าตอนนี้ เกิดอันใดขึน้ กันแน่ ”

“ทุกคราที่ เราฟื้ นคืนกลับมามักจะมี เรื่องที่ ในอดีตมิเคย

เกิดขึน้ หรือเจ้าไม่รสู้ ึกเช่นนัน้ ? ” เฉินหรูอี้ยื่นหน้ าเข้าไปใกล้

เสี ยงนั น้ ถูกกดให้ ต่าลงอย่างประหลาด ดูแล้วดังปี ่ ศาล

ก าลัง ล่ อ ลวงคนให้ ก ระท าผิ ด อย่ า งไรอย่ า งนั น้ “เหมื อ นครา
ก่อนที่ องค์จกั รพรรดิถกู คนของสตรีสกุลต่ งผลักตกน้ า แล้วยัง

612
ลงมือกับโอสถเพื่อสังหารพระองค์ซึ่งก่อให้เกิดการผลัดเปลี่ยน
แผ่นดินในที่สดุ ”

นางกล่ า วว่ า “การฟื้ นคื น ของพวกเราท าให้ เ กิ ด การ

เปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ เพียงแต่เราอาจไม่ร้สู ึกว่ามันเป็ นเรื่อง
ใหญ่ แต่ ม ัน ส่ ง ผลในวงกว้ า ง อย่ า งการสวรรคตขององค์
จักรพรรดิ การตายของสตรีสกุลต่ง เพียงแต่ ครานี้ เปลี่ยนเป็ น
พระสนมหนิว”

“นางตายอย่างไร ถูกผู้ใดฆ่า หรือเพียงลื่นตกสระไปเอง

การตายของนางมิได้มีอยู่ในอดีตแต่มนั กลับเกิดขึน้ แล้ว”

“มิใช่หรือ? ” เฉินหรูอี้ย้อนถาม

แม้ น จะกล่ า วเช่ น นี้ ทว่ า ความจริ ง เป็ นเช่ น ไรนั ้น องค์
จักรพรรดิกลับกระจ่างแจ้งในพระทัยดี มิเช่นนัน้ คงมิปล่อยเฉิง
ถาวและบริวารออกมารวดเร็วปานนี้ ทัง้ ยังสรุปคดี เสร็จสรรพ
ว่าสนมหนิวนัน้ ลื่นตกสระไปเอง

สองวันมานี้ พระอารมณ์ ขององค์จกั รพรรดิมิใคร่จะดีนัก

เฉินฮวายก็ทาตัวลับๆ ล่อๆ ดุจมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง มิได้
ติดตามดังเป็
่ นหางขององค์จกั รพรรดิเช่นกาลก่อน นางก็ทราบ

613
ได้ ทนั ที ว่าองค์จกั รพรรดิทรงเก็บเรื่องที่ สตรี สกุลหวังบอกว่า
เหล่าบริวารต่างเล่าลือถึงการหายตัวไปอย่างน่ าสงสัยขององค์
หญิงหย่งเจียในที่เกิดเหตุไว้ในพระทัย

หลายวั น มานี้ องค์ ห ญิ งหย่ ง เจี ย ยั ง ถู ก ทิ้ งให้ อ ยู่ ใ น

ต าหนั ก หมิ ง กวางตามรับ สังขององค์
่ จ กั รพรรดิ มารดาแท้ ๆ
ตายแล้ ว มารดาที่ เ ลี้ย งดูก็ต ายแล้ ว องค์จกั รพรรดิ ก ลับ มิ ไ ด้
่ ิ่ งใดอีก ท่าทีที่แสดงออกนัน้ ชัดเจนยิ่ง
รับสังส

ยามนี้ เพี ย งรอให้ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รงตัด สิ น พระทัย ให้

เด็ดขาดเสี ยก่ อน ก็จะได้ ทราบว่าอนาคตของหย่ งเจี ยจะเป็ น
เช่นไรต่อไป

แน่ น อนว่ า ทัง้ หมดนี้ ล้ ว นมิ ใ ช่ เ รื่ อ งที่ น างกัง วลใจ เมื่ อ
คิดถึงสนมลู่คราใดก็เจ็บแค้นจนต้ องกัดฟั นแน่ น มิได้ ระบาย
ความแค้ น เอากับ บุต รสาวของนางก็นั บ ว่ า ตนมี คุณธรรมยิ่ ง
แล้ ว แต่ ก ลับ มี ฆ าตกรน้ อ ยเสี ย สติ ที่ พ ร้ อ มจะฆ่ า คนในวัง ได้
ตลอดเวลาเกิดขึ้น จนมิอาจป้ องกันได้ทนั ทัง้ ยังอันตรายกว่า
มารดาเสียอีก ทว่าเรื่องนี้ มิได้เกี่ยวอันใดกับเรื่องที่นางต้องการ
หารือกับซูอิ๋ง นางจึงมิได้เอ่ยถึง ซูอิ๋งจะได้มิฉวยโอกาสเปลี่ยน
เรือ่ ง

614
 “สนมหนิวตายจึงกลายเป็ นเรื่องใหญ่ขึ้นมา พวกเราถึง
ได้รู้ ทว่าความเปลี่ยนแปลงที่ มิได้เด่นชัดหรือเกิดขึ้นกะทันหัน
ในทุกๆ ครัง้ ที่ เราฟื้ นคืนมานั น้ ย่อมไม่มีผ้ใู ดทราบ แล้วเราจะ
แน่ ใจได้ อ ย่ า งไรว่ า การลอบสั ง หารครั ง้ นั ้ น จะไม่ มี ก าร
เปลี่ ย นแปลง? แล้ ว จะเกิด ขึ้น เมื่ อใด? หากถูกสิ่ งที่ ไร้ต้นสาย
ปลายเหตุไปกระตุ้นให้เกิดขึ้นอย่างเรื่องของพระสนมหนิวเล่า
เช่ น นั ้น การกลับ มาของเจ้ า ในครัง้ นี้ จ ะมี ค วามหมายอัน ใด
หรือ?”

เฉิ นหรูอี้ ค่ อ ยๆ เปลี่ ย นเป็ นเคร่ ง ขรึ ม “คนที่ เ จ้ า ต้ อ ง

ปกป้ องมิ ใ ช่ แ ค่ เ พี ย งตัว เจ้ า ยัง มี อ าเยี่ ย น คนที่ ส าคัญ มิ ใ ช่
อาเยี่ยนหรอกหรือ? ”

ซูอิ๋งพลันเงียบไปมิได้ส่งเสียงอันใดอีก ตอนที่ เขาเข้ามา

ในตาหนั กเจาหยาง จิตใจก็ไพล่คิดไปถึงลูกน้ อยที่ อยู่ข้างห้ อง
แต่ เ ขาไม่กล้ า กลัว ว่ าหากเห็น อาเยี่ ย นแล้ ว จะมิ อ าจควบคุม
อารมณ์ ตนได้ ทัง้ กลัวที่ จะต้องเข้าไปอุ้มเขาในสภาพขันที นาง
รูส้ ึกเช่นนี้ กบั บุตรชาย กับเซียวเหยี่ยนก็มิต่างกัน ดังคาที่ว่าใกล้
ถึงเรือนใจยิ่งมิอาจสงบ ทว่านางก็มิอาจไม่ยอมรับว่าสิ่งที่ เฉิน
หรูอี้กล่าวมานั น้ มีอานุ ภาพยิ่ง เพียงครู่กส็ ามารถตี เข้าตรงจุด
ของเขาได้ ท าให้ เ ขาผู้มี ใ บหน้ าบางดุ จ ปี กแมลง ตี ใ ห้ ต าย

615
อย่างไรก็มิคิดเอาตัวเข้าไปพัวพันกับองค์จกั รพรรดิยงั อดมิได้ที่
จะหวันไหวกั
่ บคาพูดของนาง

เฉินหรูอี้เห็นซูอิ๋งมี สีหน้ าลังเล ก็รีบฉวยโอกาสตี เหล็ก

ตอนกาลังร้อน “เจ้าคิดดู หาก...หากเป็ นเช่นนัน้ จริง ผู้อื่นสังให้
่
นักฆ่าลงมือก่อนกาหนดหรือเกิดเปลี่ยนแผนขึ้นมา เราก็มิอาจ
ป้ องกันได้ทนั ข้าตายแล้วยังเหลือเจ้า หรือหากข้ามิได้ตายจริง
แล้วจะมีเจ้าในตอนนี้ ได้อย่างไร เราจะเปลี่ยนไปอย่างไรบ้างก็
ไม่มีผ้ใู ดทราบ...มารดามันเถอะ สวรรค์ช่างรู้จกั สร้างอุปสรรค
อันยากยิ่งแก่เรานัก หัวของข้าแทบจะระเบิดออกมาแล้ว” นาง
อดที่จะร้องด่าออกมาเสียงหนึ่ งมิได้

“เราสองคนตายล้ ว นเป็ นเรื่ องเล็กน้ อย แต่ เ จ้ าคิ ด ดู. ..

อาเยี่ยนกลับต้องขาดแม่ตงั ้ แต่ยงั แบเบาะ ยังมี...องค์จกั รพรรดิ
อีกเล่า? ”

เฉิ นหรูอี้ ถ าม “หากทุ ก อย่ า งไม่ มี ก ารเปลี่ ย นแปลง ข้ า

ยั ง คงต้ องรั บ ดาบแทนพระองค์ ก็ มิ เป็ นไร แต่ ถ้ า มี ก าร
เปลี่ ย นแปลงจริ ง แม้ โ อกาสที่ จ ะรับ มี ด แทนก็ ไ ม่ ท ราบจะมี
หรือไม่ ถึงตอนนัน้ เราคงมิอาจป้ องกันอันใดทันแล้ว”

616
 ซูอิ๋งเงียบไม่ทราบจะเอ่ยสิ่งใด ความจริงเมื่อฟั งเฉินหรูอี้
กล่าวจบ เขาก็เชื่อตามนางไปหมดแล้ว เขาเห็นด้วยกับสิ่งที่นาง
พูดทุกอย่าง เพียงแต่มิอาจยอมรับมันได้ในเวลากะทันหันเช่นนี้
เท่านัน้ และเขาก็ทราบดีว่าทุกอย่างยังคงเป็ นอย่างที่ เขาคิด...
นางบอกว่าอยากปรึกษากับเขา แต่ความจริงกลับตัดสินใจแน่ ว
แน่ แล้วจึงเพียงแจ้งให้เขาทราบเท่านัน้

ไม่ว่าเขาจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย นางก็ยงั คงเลือกที่

จะบอกกับองค์จกั รพรรดิ...

เขาก็คือนาง เขาเข้าใจนาง

......

ในที่สุดเฉินหรูอี้กเ็ งียบลง เฝ้ ารอคาตอบสุดท้ายจากซูอิ๋ง

ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบไปโดยพลัน มีเพียงเสียงกรนที่
แผ่วเบาของเฉิงถาวเท่านัน้

หลินหลังที่อยู่ข้างประตูกไ็ ด้แต่เงียบน้าตาคลอเบ้า ประตู

นี้ มิอาจกัน้ เสียงได้เท่าใดนัก มารดามันเถอะนางได้ยินอันใดกัน
แน่ ?

617
 หา? ! เทพสวรรค์องค์ใด ภูตผีนรกตนใดช่วยมาบอกนาง
สักคา มารดามันเถอะ นางหูแว่วไปใช่หรือไม่ ทัง้ หมดมิใช่ความ
จริง!

เฉินหวงโฮ่วทรงเจตนาที่จะกลันแกล้
่ งนางให้ตายหรือไม่
ก็คงขู่ขวัญให้นางตายเป็ นแน่ ...

618
 245 แผนการ

ในที่สุดซูอิ๋งก็ถกู ลิ้นดังมี
่ ชีวิตของเฉินหรูอี้เกลี้ยกล่อมจน
สาเร็จ

การฟื้ นคืนในครัง้ นี้ นัน้ คุ้มค่ายิ่ง แรกเริ่มก็ทาตัวเป็ นสาย

แฝงตัวอยู่ในตาหนักบูรพา ต่อมาก็ถกู ถีบกระเด็นไปที่ ตาหนั ก
เย็น แต่ โชคดี ที่มีเงินซ่ อนอยู่ในสวนพฤกษาจึงสามารถนาตน
เข้าไปเป็ นขันทีข้างกายสนมเฉิงในตาหนักหมิงกวางได้

เฉิงถาวกลับมิได้เป็ นผู้มากเรื่องและชมชอบรังแกบริวาร
แต่ กลับมี สนมหนิวที่ คอยรังแกต่ อว่าขวางอยู่แทน มิต้องพูด
เลยว่ า วัน เวลาที่ พ้ น ผ่ า นมานั ้น เขาต้ อ งอดกลัน้ สัก เพี ย งใด
มารดามันเถอะ หากมิใช่เพราะยังไม่อาจขจัดภยันอันตรายที่จะ
เกิดขึ้นกับตนซึ่งเป็ นหน้ าที่ อนั ยิ่งใหญ่บนบ่าของเขาได้ เขาคง
ฆ่าตัวตายไปหนึ่ งร้อยแปดสิบครังแล้ ้ ว

มารดามันเถอะ สนมหนิวผู้นี้...คราที่ เขายังมิได้ใกล้ชิด

กับนางก็เพียงรู้สึกว่าช่ างเป็ นคนที่ ชอบประจบสอพลอกอดขา
ผู้อื่นเก่งนักเท่านัน้ ทว่าหากผู้ใดสามารถกอดเกี่ยวขาที่ ใหญ่ มี
อานาจ ลาภยศมากกว่าตน นางกลับแค้นเคืองอย่างที่ สุดมิใช่
แค่เพี ยงดูแคลนเท่ านั น้ ตัง้ แต่ ย้ายเข้ามาอยู่ในตาหนั กหมิงก
619
วาง ทุ ก สิ่ ง ทุ ก อย่ า งล้ ว นถูก กลันแกล้
่ ง จากสนมหนิ ว กระทัง่
ความคิดที่จะฉี กทึ้งหัวใจสนมหนิวก็เกิดขึน้ ในหัวของเขาแล้ว

แต่จะทาอย่างไรได้ในเมื่อไม่มีอานาจ พระสนมหนิวกอด
เกี่ยวขาสนมหวังผู้เป็ นใหญ่ในวังหลัง เขาจึงทาได้เพียงหดหัว
่ าคอยออกแผนการที่มิได้เฉี ยบแหลมอันใดมากนักอยู่ข้าง
ดังเต่
หลังเฉิงถาว แม้นต่อกรมิได้แต่กย็ งั หลบหลีกได้มิใช่หรือ?

ในที่ สุดวันคืนที่ รอคอยก็มาถึง เฉินหรูอี้ได้ออกจากห้อง

เสือดาวมาพานักที่ วงั หลัง...ความจริงถึงเขาจะทราบว่านางจะ
กลับ เข้ า วัง ในช่ ว งเวลานี้ ก็ต าม แต่ เ มื่ อ ตนต้ อ งเข้ า ไปอยู่ ใ น
สถานการณ์ จ ริ ง กลับ เป็ นคนละเรื่ อ ง ยามนี้ ที่ ไ ด้ แ ต่ ยื น ดู อ ยู่
ภายนอกเขากลับมีความรูส้ ึกอีกอย่างหนึ่ ง

เขาพูด ได้ ห รือ ไม่ ว่ า ยามเมื่ อ เห็น เหล่ า ขุน นางต่ า งยื่ น
ถวายฎี กาเชิญหวงโฮ่ วกลับ วังหลัง อย่ างดุเดื อดนั น้ เขาเองก็
แทบอดรนทนไม่ไหว อยากจะยกธงขึ้นประกาศร้องว่าเขาขอ
ยืนอยู่ฝัง่ เหล่าขุนนาง

่ ิ นหรูอี้ได้กลับเข้ามาในวังเสี ยที
ในที่สุดก็เฝ้ ารอกระทังเฉ
แต่วนั นัน้ พระสนมหนิวก็ลื่นตกสระทาให้เขาต้องถูกนาตัวไปยัง
กองตัดสินพิจารณาคดี
620
 ่ ิ ให้ ลงทัณฑ์ แต่ ...วิธีการทาให้
แม้นหวงโฮ่ วจะมี รบั สังม
คนทรมานเสี ยยิ่ งกว่ า ตกนรกโดยมิ ใช้ เครื่ อ งมื อนั ้ น มี
หลากหลายยิ่ง ทุกวันนอนไม่ถึงสองชัวยาม ่ ผ่านไปเพียงไม่กี่
วัน เขาล้วนรู้สึกว่าตนนัน้ แก่ชราไปถึงวิญญาณแล้ว คล้ายกลับ
ถูกผีดดู เลือดนิรนามดูดพลังทาให้รสู้ ึกไม่สบายไปทัง้ ตัวกระนัน้

เวลานี้ ยงั ต้องเปิดเผยความจริงทัง้ หมดกับองค์จกั รพรรดิ

อี ก...เอาเถิด อย่างไรก็ขอให้ ฟ้าผ่าลงมาตรงจุดสักหน่ อยแล้ว
กัน เขาเองก็คร้านที่จะดิ้นรนต่อไปอีกแล้ว

ไม่ มี ห น้ าไปกอดบุ ต รตน ทั ้ง ไม่ ก ล้ า พบหน้ าองค์

จัก รพรรดิ มารดามัน เถอะ สวรรค์ ย ัง จะมอบบททดสอบที่
อเนจอนาถกว่านี้ ให้เขาอีกหรือไม่? !

“พูด! พูดเถิด! พูดออกมาให้หมด! ” เขาระเบิดออกมาใน

ที่ สุด มือเท้ าล้ ว นยกขึ้นพัลวัน เส้ น โลหิตปูดโปน “มารดามัน
เถอะ ข้ า อัด อัน้ จะตายแล้ ว ข้ า เหนื่ อ ยเหลื อ เกิ น เจ้ า บอกทุ ก
อย่างแก่ฝ่าบาทเถิด อย่างไรก็หนี ความตายไม่พ้น ผูใ้ ดกลัวผูใ้ ด
เล่า!”

“......”

621
 เฉินหรูอี้คิดในใจว่าการสบถคาหยาบนั น้ ไม่ดี แม้นนาง
จะทราบว่าเขาทนทุกข์มามาก แต่ การโมโหมิส่งผลดี ต่อหัวใจ
ของนางเท่าใดนัก

“ใจเย็น ใจเย็นก่อน” นางลุกขึ้นยืนแล้วเข้าไปสวมกอด

ซูอิ๋งที่ กาลังมีโทสะจนถึงขีดสุด เอ่ยเสี ยงอ่อนโยนว่า “ข้าเพียง
แค่หารือกับเจ้าเท่านัน้ ? เจ้ามิจาเป็ นต้องโกรธถึงเพียงนี้ ...หาก
เจ้ามิยินดี...”

“ข้ามิได้ไม่เห็นด้วย! ” ซูอิ๋งเอ่ยแทรกนางด้วยเสียงอันดัง
“เจ้าพูดเถิด ข้าเห็นด้วยกับเจ้าทุกประการ! ”

เฉิ นหรูอี้ เ บ้ป ากคราหนึ่ ง ทว่ า ท่ า ทางของเขาตอนนี้ ดู

อย่ างไรก็มิค ล้ ายคนเห็น ด้ ว ยสักนิ ด? แต่ เ มื่อเขาบอกว่ าเห็น
ด้วย นางก็จะถือว่าเขาเห็นด้วยแล้วกัน

กาลังคิดจะฉวยโอกาสเอาใจพูดปลอบโยนเขาสักสอง
ประโยค พลัน ได้ ยิ น เสี ย งหายใจโดยแรงดัง มาจากด้ า นนอก
คล้ายใช้ชีวิตทัง้ ชีวิตเพื่อหายใจก็มิปาน ดุจเสียขวัญอย่างยิ่งทัง้
คล้ายคนที่ข้าวติดคอกระนัน้

622
 “หลินหลัง เจ้าเป็ นอันใดหรือ? ” เฉินหรูอี้ร้องถามเสี ยง
สูง นางทราบว่าคนข้างนอกย่อมได้ยินเสี ยงจากด้ านในอย่าง
ชัดเจน วันนี้ ที่ยอมให้ หลินหลังได้มาเห็นกับตาเพราะต้ องการ
จะเก็บนางไว้เป็ นคนสนิทของตนต่อไปในอนาคต

นางมิใช่ไม่ทราบว่าหากหลินหลังได้ยินเรื่องราวเหล่านี้
จัก ต้ อ งตกใจอย่ า งยิ่ ง เป็ นแน่ ทว่ า อาการตกใจของนางนั ้น
เกิดขึ้นช้าเกินไปหรือไม่? หรือเพราะอดกลัน้ มาจนถึงตอนนี้ จึง
มิอาจระงับมันไว้ได้อีกต่อไป?

ไม่ ว่ า อย่ า งไร เสี ย งที่ ท าให้ ผ้คู นตกใจอัน เกิ ด ขึ้น อย่ า ง
กะทัน หัน นี้ หากมิใช่ เ ป็ นช่ ว งเวลาที่ องค์จกั รพรรดิ ท รงกาลัง
ตรวจฎีกาอยู่แม้นฟ้ าผ่าก็มิขยับพระวรกาย นางคงคิดไปว่าองค์
จักรพรรดิเสียสติแล้ววิ่งมาหานางเป็ นแน่

ผ่านไปครูหนึ่ งจึงได้ยินเสียงตะกุกตะกักของหลินหลังดัง
ออกมาจากด้านนอก “เมื่อครู่หนูปี้เห็น...จางหลาง...ตัวใหญ่...
ตัวหนึ่ งเพคะ! ” แล้วพูดต่อด้วยน้ าเสียงคล้ายอยากรา่ ไห้แต่ ไร้
น้าตาว่า “...ทาให้หวงโฮ่วต้องทรงตกพระทัย เป็ นความผิดของ
หนูปี้แท้ๆ ขอหวงโฮ่ว...โปรดทรงอภัยด้วยเพคะ”

623
 ซูอิ๋งไม่มีแก่ใจใส่ใจกับเสียงที่ดงั มาจากภายนอกนัน้ เขา
เกาศีรษะอย่างหงุดหงิด เอ่ยถามออกไปสุดเสี ยงว่า “สารที่ ข้า
ทิ้ ง ไว้ ในสวนพฤกษาเจ้ าเห็น แล้ ว หรือไม่ ? ข้ าบอกว่ าต าหนั ก
บูรพามีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ เจ้าทราบหรือไม่? ”

หลายวัน มานี้ กิ จ การภายในวัง หลัง นั ้น ยุ่ ง เหลื อ เกิ น

รวมทัง้ จิตใจของเฉินหรูอี้กเ็ อาแต่ จดจ่อรอให้ซูอิ๋งออกมาเพื่อ
จะได้พบหน้ าพูดจากันให้ เข้าใจ ตัง้ แต่ ที่นางออกไปพบกับคดี
การตายของพระสนมหนิวในครานัน้ ก็มิได้เกิดความคิดที่ จะไป
สวนพฤกษาอี กเลย ทว่าเมื่อได้ฟังความนั ยจากวาจาของซูอิ๋ง
แล้วจึงทราบทันทีว่าต้องมีข่าวสาคัญอยู่ในนัน้ เป็ นแน่

แม้นจะยังอยู่ในอารมณ์ อนั คุกกรุ่น แต่ซูอิ๋งก็ยงั สามารถ

กลอกตาใส่เฉินหรูอี้ได้ ไม่ผิดจากที่เขาคาดการณ์ ไว้แม้แต่น้อย
นางยังมิเห็น!

“เอาเถิ ด เจ้ า อย่ า ได้ ใ จร้ อ นไป ดื่ ม น้ า สัก หน่ อ ย คลาย
โทสะลงได้แล้วจึงค่ อยพูด” เฉินหรูอี้กล่าวปลอบด้วยน้ าเสี ยง
อ่อนโยน ดึงนางลงมานัง่ ที่เก้าอี้ตวั เดิม

ซูอิ๋งคิดในใจว่า เป็ นเพราะร่างกายเช่นนี้ ของเขาจึงทาให้

กองตัดสินพิจารณาโทษรู้ว่าจักต้องทาให้อย่างไรให้ขนั ที ผ้หู นึ่ ง
624
ทุกข์ทรมานได้ จึงเอาน้าให้เขาดื่มทุกวัน เขาต้องปัสสาวะวันละ
ยี่สิบสามสิบครัง้ ทาให้เขาแค่เห็นน้าก็ร้สู ึกคลื่นไส้แล้ว เมื่อวาน
ตัง้ แต่ ออกมาจากกองตัดสินพิจารณาโทษเขาก็มิได้ดื่มน้ าเลย
จนกระทังตอนนี
่ ้

“ข้าจะไม่พูดให้มากความ เรารีบสนทนากันเถิด ข้ารู้สึก

ว่าตัง้ แต่คราก่อนที่องค์รชั ทายาททรงถ่ายท้องหรืออาจจะก่อน
หน้ านั ้น สัก หน่ อ ย ต าหนั ก บู ร พามี บ างอย่ า งที่ มิ ใ คร่ ป กติ นั ก
บริวารต่างมีการแบ่งพรรคแบ่งพวกกันอย่างชัดเจน ทัง้ ยังอาศัย
อาการประชวรขององค์รชั ทายาทมาคัดกรองคนที่ ไม่เป็ นเช่ น
ตนออกไปอีกด้วย และข้าก็ถกู ถีบกระเด็นออกมาในเวลานัน้ ”

เฉินหรูอี้เ ข้ าใจโดยพลัน “เจ้าหมายความว่ า การที่ คน

ของตาหนักบูรพามีการเปลี่ยนแปลงนัน้ เกี่ยวข้องกับตาหนักเห
รินโซ่ว? ”

ซูอิ๋งพยักหน้ า “ตระกูลต่ งคงมิได้ มีอานาจมากมายจน

สามารถยื่นมือเข้ามาสอดภายในวังได้”

“ตามความเห็นข้านัน้ องค์รชั ทายาทยังเล็ก ไท่โฮ่วจึงยัง

มิได้แสดงออกว่าต้องการจะควบคุมอันใด แต่ข้างกายขององค์

625
รัชทายาทนัน้ ได้มีการจัดวางคนไว้เ รียบร้อยแล้ว รอเพียงเวลา
ที่เหมาะสมเท่านัน้ ” เขาเลิกคิ้วขึน้ “เจ้าเข้าใจดี”

“ข้าเข้าใจ”

เมื่อมีเสียงกรนดังขึน้ ข้างกายตน เฉินหรูอี้และซูอิ๋งจึงหัน

ไปมองเฉิงถาวที่ กาลังหลับอย่างสบายพร้อมกัน ทัง้ สองสบตา
กันแล้วอดยิ้มออกมามิได้

เพราะไม่ทราบว่าฤทธ์ ิ ยาจะหมดลงเมื่อใด เฉิงถาวอาจ

รู้สึกตัวมาได้ยินที่ พวกเขาคุยกันก็เป็ นได้ ซูอิ๋งจึงรีบพูดจาสรุป
ใจความสาคัญทุกอย่างโดยเร็ว

ดังคาดไว้ไม่มีผิด เพียงการสนทนาหยุดลง เฉินถาวก็จา

มติดต่ อกันแล้วฟื้ นขึ้นมา และเมื่อลืมตาขึ้นก็มีสติคืนมาทันที
นางคุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังพลักประหนึ
่ ่ งอัสนี ฟาดก็มิปาน รีบ
ร้อนกล่าวขอประทานอภัยโทษ มิได้สงสัยแม้แต่น้อยว่าเหตุใด
ตนถึงได้ อาจหาญถึงเพี ยงนั น้ นั ง่ สนทนากับหวงโฮ่ วผู้เป็ นดัง่
พยัคฆ์เ**้้ยมในตาหนักเจาหยางแต่กลับกล้าผล็อยหลับไป

626
 เฉินหรูอี้พดู ซา้ ไปซา้ มาว่านางนัน้ เหนื่ อยมากเกินไป มิได้
คิดตาหนิอนั ใดนาง เฉิงถาวเสียขวัญจนน้ามูกน้าตาไหลกระทัง่
นาซูอิ๋งกลับตาหนักหมิงกวางไป

ซูอิ๋งและนางกานั ลหลายคนต้ องคอยพูดปลอบขวัญจน

น้ าลายแทบแห้งหมดปาก เฉิงถาวจึงสงบได้ในที่ สุด รอกระทัง่
เฉิงถาวรา่ ไห้จนตาบวมแล้วค่อยๆ ผล็อยหลับไปอีกครัง้ ซูอิ๋งจึง
โล่งอกลงได้แล้วเดินออกมาจากห้อง แต่ คิดไม่ถึงว่าเขาเพิ่งจะ
ปิดประตูลง ก็ร้สู ึ กเจ็บแปลบที่ บริเวณต้ นคอ ดวงตามืดดับไป
พร้อมกับสติสมั ปชัญญะ...

มารดามันเถอะ ผู้ใดถึงกล้าลอบทาร้ายเขาทัง้ กลางวัน

แสกๆ เช่นนี้ !

627
 246 ความจริงถูกเปิดเผย

เฉิ นหรู อี้ ส่ ง ซู อิ๋ งกลั บ แล้ ว แต่ ย ั ง รู้ สึ ก ว่ า หลิ นหลั ง มี
บางอย่ า งที่ แ ปลกไป นางตัว สัน่ งัน งกมิ ย อมหยุ ด ใบหน้ า ซี ด
เผือด เอาแต่ก้มหน้ า ไม้กล้าเงยหน้ าขึน้ มาแม้เพียงนิด

นางฟั งทุกอย่างจนเข้าใจหมดแล้วจึงรู้สึกหวาดกลัวงัน้
หรือ?

“หลินหลัง” เฉินหรูอี้ยกถ้วยชาขึ้นจิบคาหนึ่ ง “ตอนที่ อยู่

หน้ าประตูนัน้ เจ้าได้ยินทุกอย่างแล้วใช่หรือไม่? ” แต่กลับเห็น
หลิ น หลัง ตัว สัน่ งัน งกขึ้น ไปอี ก นางคุก เข่ า ลงบนพื้น เสี ย งดัง
พลัก่ “หวง หวง หวง หวง...”

เฉินหรูอี้เห็นแล้วรู้สึกมีบางอย่างไม่ถกู ต้ อง แม้นจะเสี ย
ขวัญเพียงใดก็คงมีถึงขัน้ เอาแต่เรียกนางว่าหวงคาเดียว

หลินหลังติดตามนางมาเกือบหนึ่ งปี แล้ว อย่างไรก็เคย

อยู่ ที่ ห้ อ งเสื อ ดาว เป็ นคนเก่ า แก่ ที่ เ คยเห็น พระอารมณ์ อ ัน
เกรี้ยวกราดดุจพายุร้ายขององค์จกั รพรรดิมาแล้ว จัดการเรื่อง
ใดล้วนสงบหนักแน่ น ทว่านางในยามนี้ มิอาจกล่าวว่าตัวสันดั ่ ง่
ร่อนแป้ ง แต่เรียกว่าตกใจจนเสียสติเสียมากกว่า

628
 “เจ้า เป็ นอันใดไป? มีสิ่งใดก็พูดมา” เฉินหรูอี้ขมวดคิ้ว
งาม ในใจรู้สึกสังหรณ์ ไม่ดีบางอย่าง หนั งตาด้ านขวากระตุก
โดยแรง

“หนูปี้สมควรตาย หนูปี้ผิดไปแล้วเพคะ! ”

หลินหลังโขกศีรษะลงบนพืน้ และไม่เงยหน้ าขึน้ มาอีกเลย

นางหายใจรดพื้น เสี ย งที่ เ อ่ ย นั น้ แทบจะซึ ม ลงไปบนพื้น แล้ ว
“หวงโฮ่ ว ...โปรดทรงอภัย แก่ ห นู ปี้ ด้ ว ยเพคะ เมื่ อ ครู่ อ งค์
จักรพรรดิทรงเสด็จเข้ามาอย่างกะทันหัน หนู ปี้ยังมิทนั ได้ร้อง
เตือนก็ถกู เฉินกงกงบังคับให้เงียบไว้...หนูปี้ สมควรตายเพคะ! ”

เฉินหรูอี้ได้ยินเช่นนัน้ หัวใจพลันสะดุดกึก “ฝ่ าบาทเสด็จ

มาเมื่อใด? ” นางถามละลาละลัก

หลินหลังรวบรวมสมาธิพยายามคิดย้ อนถึงเหตุการณ์
นัน้ “เหมือนจะเป็ นตอนที่ ขนั ที น้อยซูอิ๋งสูญเสี ยการควบคุมจึง
ร้องเสียงดังว่า ‘พูดเถิด พูดเถิด’ นางหยุดครู่หนึ่ ง ขมวดคิ้วแล้ว
เอ่ยว่า “เขาบอกว่าทนไม่ไหวแล้ว ให้หวงโฮ่วบอกเรื่องนัน้ ต่ อ
ฝ่ าบาทเถิด”

“...เช่นนัน้ ทรงเสด็จไปเมื่อใด? ” นางถาม

629
 “ไม่กี่คาก็เสด็จไปแล้วเพคะ...หนูปี้ได้ยินว่ามีทหารเร่งรุด
เดินทางมาถึงแปดร้อยลี้เพื่อรายงานข่าวด่วน ฝ่ าบาทก็ทรง...
เสด็จไปทันที”

หลินหลังอยากจะบอกอี กว่ า ยามที่ องค์จกั รพรรดิ ท รง

หมุนพระวรกายจากไปอย่างรวดเร็วดุจพายุนัน้ พระพักตร์ดา
ยิ่งกว่าพื้นดินเสียอีก แต่นางก็รีบกลืนวาจาเหล่านี้ ลงท้องไปใน
เวลาอันรวดเร็ว

องค์จกั รพรรดิทรงมาอย่างเงียบๆ นางผู้ที่เฝ้ าหน้ าประตู

กลับมิกล้าแม้แต่จะผายลม นางทาผิดต่อหน้ าที่ตน แม้นบนโลก
ใบนี้ จะไม่มีผ้ใู ดขวางได้ และไม่มีผ้ใู ดกล้าขวางองค์จกั รพรรดิก็
ตาม แต่เฉินหวงโฮ่วทรงให้นางเฝ้ าอยู่หน้ าประตู มิใช่ให้นางมา
ยืนฟังยืนดูเฉยๆ

หลินหลังไม่กล้าเงยหน้ ามองเฉินหรูอี้ ยามนี้ นางไม่กล้า

แม้แต่จะคาดเดาอารมณ์ของเฉินหรูอี้จากน้าเสียงด้วยซา้

เฉินหรูอี้ที่เพิ่งจะกลืนชาลงท้องไปนัน้ พลันสาลักเสียจน
วิญญาณแทบหลุดจากร่าง ทาให้หลินหลังที่นัง่ คุกเข่าอยู่นัน้ ไม่
ทราบว่าควรจะลุกขึ้นไปลูบหลังให้หรือควรคุกเข่าสานึ กผิดอยู่
บนพืน้ เช่นนี้ ต่อไปกันแน่
630
 “หวงโฮ่ว...” หลินหลังค่อยๆ เงยหน้ าขึน้ กระพริบดวงตา
กลมโตที่ มีน้ าตาคลออยู่สองข้างนั น้ แววตาเต็มไปด้วยความ
หวาดกลัว

เพียงไม่กี่ประโยคก็จากไป แต่ ไม่กี่ประโยคที่ ว่านัน้ ล้วน

เป็ นเรื่องที่ สาคัญที่ สุด นางจาได้ แม่นว่า หลังจากตะโกนแล้ว
ซูอิ๋งก็พดู เรื่องไท่โฮ่วและตาหนักบูรพา ยังมีสารลับที่ถกู ฝังไว้ใน
สวนพฤกษาด้วย...

“หลิน หลัง ” กว่ าที่ เ ฉินหรูอี้จะหยุด สาลักลงได้ และกด

เสี ยงตนให้ ต่าลงแล้วเอ่ ยว่า “เจ้าไปที่ สวนพฤกษาในอุทยาน
หลวงนะ... สนมจ้าว...เจ้ าน่ าจะจ าได้ น ะ...ผู้ที่ ถ กู แต่ ง ตัง้ เป็ น
เสียนเฟยหลังจากที่ ตายแล้วผู้นัน้ นางได้สร้างสิ่งที่ คล้ายชิงช้า
อยู่ในสวนพฤกษามิใช่หรือ? เจ้าไปหาก้อนหินที่ จดั วางเป็ นรูป
สามเหลี่ยมใกล้ๆ ชิงช้านัน้ ดูว่ามีร่องรอยอันใดหรือไม่ หากไม่
มี เจ้าก็ขุดเสี ยแล้วนาสิ่งของที่ อยู่ในนั น้ มาให้ เปิ่นกงอย่ างไม่
ขาดตกแม้เพียงสักชิ้น! ”

“เจ้าทาได้หรือไม่? ”

631
 หลิ น หลัง คล้ า ยมี ค วามหวัง ในการเกิ ด ใหม่ อี ก ครัง้ ก็มิ
ปาน นางพยักหน้ าดุจตากระเที ยม “หนูปี้ใช้ศีรษะเป็ นประกัน
ว่าครัง้ นี้ จะต้องทาให้ดีที่สดุ เพคะ! ”

เฉินหรูอี้พยักหน้ ารับช้าๆ หยัดกายลุกขึ้นแล้วโบกสะบัด

มือต่อนาง “เจ้ารีบไปเถิด อย่าหยุดแม้เพียงครึง่ เค่อ ไม่ว่าในนัน้
จะมีสิ่งใดหรือไม่ ก็ให้รีบไปหาเปิ่นกงที่ตาหนักฉางเล่อ”

หลินหลังหันหลังพร้อมทะยานออกไปพลันได้ ยินคาว่า
ตาหนักฉางเล่อจึงชะงักหยุดแล้วหันหลังกลับไปทันที รวดเร็ว
จนเอวนางแทบเคล็ดเลยทีเดียว “...หากสิ่งของยังอยู่ให้นาไปที่
ตาหนักฉางเล่อหรือเพคะ? ”

นางทาเรื่องผิดพลาดจนองค์จกั รพรรดิมาได้ยินสิ่งสาคัญ
ที่ แ ม้ แ ต่ น างเองยัง รู้สึ ก ว่ า พระองค์ไ ม่ ค วรมาได้ ยิ น ภารกิ จ
ช่วยชี วิตตนในครานี้ นางจะให้เกิดความผิดพลาดขึ้นอี กไม่ได้
นางจักต้ องฟั งเรื่องราวต่างๆ ให้ละเอี ยดมิให้ คลาดเคลื่อนแม้
เพียงน้ อยนิด มิใช่ช่วยชีวิตตนไม่สาเร็จแล้วจะสร้างโทษมหันต์
ขึ้นอี ก หากเป็ นเช่ นนั น้ อย่าว่าแต่ หวงโฮ่วจะมิให้ อภัยนางเลย
แม้แต่นางยังรูส้ ึกว่ามิอาจให้อภัยตนเองได้แล้ว

632
 เฉิ นหรูอี้ พูด พลางเดิ น ออกไปด้ า นนอก ด้ า นหลัง มี ค น
กลุ่มหนึ่ งติดตามเป็ นแถวมุ่งหน้ าไปยังตาหนักฉางเล่อ

ทหารหน้ าประตูวงั กลับมิได้ขวางนางไว้ ทว่าเมื่อถึงห้อง

ซี หน่ วนตรงปี กตาหนักที่ องค์จกั รพรรดิมกั จะมาสะสางราชกิจ
ที่ นี่ ทุ ก วัน ก็พ บว่ า ด้ า นนอกด้ า นในสามชัน้ ล้ ว นเต็ ม ไปด้ ว ย
องครักษ์ มองจากหน้ าต่างที่ แง้มอยู่เพียงครึ่งนัน้ ก็เห็นว่ามีขนุ
นางอยู่หลายท่านท่ามกลางผูค้ นมากมายนัน้ ดูจากสภาพการณ์
แล้วเฉินหรูอี้กท็ ราบในทันที ว่าหลินหลังมิได้ฟังผิดไป คล้ายมี
ทหารเร่งรุดเดินทางมาไกลแปดร้อยลี้จริงๆ มิใช่ทรงเจตนาจะ
หลบหน้ า

เฉินหรูอี้มิเพียงแค่มีฐานะอันสูงส่งเท่ านัน้ แต่ยงั เป็ นผู้ที่

ได้รบั การโปรดปรานที่ สุด นางอิงแอบอยู่กบั องค์จกั รพรรดิทุก
คื นวันคราที่ พานั กในห้ องเสื อดาว ผู้คนต่ างทราบกันถ้วนทัว่
บริวารตาหนักฉางเล่อจึงมิกล้าเหิมเกริมต่ อนาง เมื่อเฉินหรูอี้
เข้าไปถึง เหล่าบริวารต่างปฏิบตั ิ ต่อนางอย่างนอบน้ อมทัง้ เชิญ
นางไปยังห้องรับรองตะวันออกดุจดวงดาวประคองดวงเดือนก็
มิปาน

เมื่อให้คนไปแจ้งหลายคราก็มิได้รบั การตอบกลับ ใจเฉิน

หรูอี้ยิ่งกระวนกระวาย นางรออยู่ด้วยหัว ใจที่ ค ล้ ายมี แมวมา
633
ข่วนอยู่นับเจ็ดแปดครัง้ ก็มิปาน ไม่ทราบว่าองค์จกั รพรรดิทรง
กริ้วจึงหลบหน้ าไม่ยอมพบหรือทรงมีราชกิจเร่งด่วนจริงๆ กัน
แน่

หากพิ จารณาตามที่ ซู อิ๋ งบอก จากนี้ ไปอี ก ครึ่ ง ปี ฝั ง่

ชายแดนจะมี เ รื่ อ งวุ่ น วายตลอด ช่ ว งปลายปี ฝั ง่ ใต้ แ ละ
ตะวันออกล้วนจะมีสงครามใหญ่เล็กเกิดขึน้ เสมอ

เฉินหรูอี้รอด้ วยหัวใจอันร้อนรุ่ม รอแล้วรอเล่า ผู้ใดจะ

ทราบว่าองค์จกั รพรรดิยงั มิทนั เสด็จมา แต่กลับเป็ นหลินหลังที่
มาถึงเสี ยก่อน นางเห็นใบหน้ าหลินหลังขาวเสี ยยิ่งกว่าเสื้อตัว
ใน ในมือว่างเปล่า นางจะมีอนั ใดไม่เข้าใจอีกเล่า

“หวงโฮ่ ว...ไม่มี....เพคะ” หลินหลังหายใจเหนื่ อยหอบ

“ขุดจนทัวสวนพฤกษาแล้
่ วก็มิเจอสิ่งใดเลยเพคะ”

เฉินหรูอี้คงต้องยอมรับชะตากรรมแล้ว

องค์จกั รพรรดิปรากฏตัวขึ้นในเวลาที่ ไม่เหมาะสม และ

ทรงได้ยินประโยคที่ไม่สมควรได้ยินมากที่สดุ ต่อให้ได้ฟังตัง้ แต่
ต้ น จนจบ พระองค์ก็ค งยัง เลื อ กฟั ง เพี ย งบางประโยคแล้ ว ใช้
ความคิดอันผิดเพี้ยนนั น้ ครุ่นคิดถึงความหมายในสิ่งที่ ได้ยิน

634
รวมทัง้ สารที่ ซูอิ๋งเขี ยนถึงนางนั น้ อี ก ไม่ทราบว่ามีสิ่งใดอยู่ใน
นั น้ บ้าง องค์จกั รพรรดิ จะทรงคิ ด เช่ น ไร นางไม่ กล้ าไปคิ ด ให้
ลึกซึ้งจริงๆ

“เข้าใจแล้ว” นางถอนหายใจยาว ลุกขึ้นเดินออกไปด้าน

นอก เมื่อถึงหน้ าประตูห้องซีหน่ วนก็ถกู คนขวางไว้...

“หวงโฮ่ วโปรดหยุด ก่ อนพ่ ะย่ ะค่ ะ ฝ่ าบาททรงกาชับ ว่ า

ยามนี้ มีเรื่องด่วนทางการทหาร มิให้ผ้ใู ดเข้าไปรบกวนเด็ดขาด
พระองค์ทรงรอก่อน...ได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? ”

เป็ นเพี ยงปากเท่ านั น้ ที่ เอ่ยห้ าม ทว่าท่ าทางของเขานั น้

คล้ า ยไม่ คิ ดห้ า มปรามสัก นิ ด แม้ แ ต่ มื อ ที่ ย กขึ้ น ขวางก็ ใ ห้
ความรูส้ ึกนุ่มนิ่มอ่อนแรง ประหนึ่ งปฏิเสธเพื่อเชิญชวนกระนัน้

มารดามัน เถอะ ต าหนั ก เจาหยางดุ จ พระอาทิ ตย์ บ น

ท้องฟ้ า หากมิใช่เพราะองค์จกั รพรรดิทรงมีรบั สังก่
่ อนแล้วว่ามิ
อนุญาตให้ผ้ใู ดเข้าไปรบกวนมิเช่นนัน้ จะจัดการพวกเขา แม้น
พวกเขากินใจหมีดีเสือก็มิกล้าขัดขวางหวงโฮ่วพระองค์ใหม่ที่
เพิ่งออกมาจากเตาสดๆ ร้อนๆ นี้ เสียหรอก!

635
 เฉิ นหรูอี้ คิ ด ในใจว่ า หากรอต่ อ ไปก็ก ลัว เพลิ ง โทสะใน
พระทัยขององค์จกั รพรรดิจะพุ่งขึ้นทะลุฟ้าไปเสี ยก่อน แต่ หาก
เป็ นเรื่องสาคัญเร่งด่วนจริง นางเองก็มิอยากบุกเข้าไปในห้องที่
องค์จกั รพรรดิและขุนนางทัง้ หลายกาลังหารือกันอยู่หรอก

ในขณะที่ กาลัง ลัง เลว่ าจะให้ ค นน าสารไปมอบกับองค์

จักรพรรดิพร้อมทัง้ บอกกล่าวว่านางจะรอพระองค์อยู่ด้านนอก
ก็เห็นประตูที่ปิดสนิทนัน้ เปิดออก เฉินฮวายกอดแขนตนไว้แล้ว
ก้าวเข้ามาหานาง เอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า “ฝ่ าบาทให้หม่อมฉันนา
ความมาทู ล ต่ อ พระองค์ ว่ า ทรงมี ร าชกิ จเร่ ง ด่ ว นเกี่ ย วกับ
บ้านเมือง หากมีเรือ่ งใดค่อยว่ากล่าวกันในวันพรุง่ นี้ พ่ะย่ะค่ะ”

636
 247 เวรกรรม

บัด นี้ เ ฉิ นหรูอี้ นั บ ว่ า เข้ า ใจแล้ ว องค์จ กั รพรรดิ มิ ใ ช่ ไ ม่

ทราบว่านางรออยู่ ทัง้ ยังกระจ่างแจ้งแก่พระทัยดีว่านางมาด้วย
เหตุ ใ ด ประโยคที่ โ หดร้ า ยที่ สุ ด คื อ ‘ราชกิ จ เร่ ง ด่ ว นเกี่ ย วกับ
บ้านเมือง’ ซึ่งเป็ นเหตุผลอันสาคัญยิ่ง ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จนาง
ก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะบุกเข้าไปได้

เฉินฮวายกล่าวจบวาจานี้ กค็ ล้ายมี บางสิ่งอยากจะเอ่ ย

แต่กม็ ิ เอ่ย เมื่อเขากาลังจะหมุนกายจากไปเฉินหรูอี้จึงยื่นมือไป
ฉุดแขนเสื้อเขาไว้

“ฝ่ าบาท...ทรงดีอยู่ใช่หรือไม่? ” เฉินหรูอี้ถาม

เฉินฮวายหางตากระตุกคราหนึ่ ง ยังทรงดีได้กแ็ ปลกแล้ว

เพราะความอยากรู้อนั น่ าตายขององค์จกั รพรรดินัน้ มี

มากเกินไป เพียงได้ยินเสียงคารามแหลมสูงดังออกมาจากห้อง
เฉิ นหวงโฮ่ ว พระพัก ตร์ที่ มี เ ส้ น โลหิ ตเขี ย วโปดปู น ขึ้ น กลับ
กลายเป็ นเขียวคลา้ ไปทัวพระพั
่ กตร์ เขาพูดได้หรือไม่ว่า หาก
มิใช่ มีขนั ที น้อยมารายงานเรื่องข่าวจากทางไกลแปดร้อยลี้ได้

637
ทันเวลา เขากลัวจริงๆ ว่าพระวรกายทัง้ ร่างขององค์จกั รพรรดิ
จะระเบิดออกมาเป็ นชิ้นเล็กชิ้นน้ อย

เฉินหรูคิดในใจว่า เขาไม่ต้องพูด แค่เห็นท่าทางของเขา

นางก็ทราบแล้วว่าองค์จกั รพรรดิมีสภาพเป็ นเช่นไร

“ขุนนางยังคงอยู่ในห้องซีหน่ วน? ” นางถามต่อ

เฉินฮวายอดขบกัดฟั นไว้ไม่ได้ ว่าไปแล้วเขานัน้ เป็ นคน

สนิทอันดับหนึ่ งขององค์จกั รพรรดิมิควรที่จะสนทนาตอบโต้กบั
พระสนมชายาในวังหลัง ทว่าเฉินหวงโฮ่ วมิใช่ บุคคลธรรมดา
ทรงพัวพันผูกติดกับองค์จกั รพรรดิมากระทังถึ่ งวันนี้ ...

การสนทนาภายในห้ องนั น้ อาจคลุมเครืออยู่บ้าง ฟั ง ดู

น่ างเขินอายสักหน่ อย ทว่าอีกฝ่ ายก็เป็ นเพียงขันที มิอาจกระทา
อันใดเกินเลยได้ แต่ พระทัยขององค์จกั รพรรดิอยู่กบั เฉินหวง
โฮ่ ว แม้เ รื่องที่ ใหญ่ กว่ านี้ ก็มิใช่ มิเ คยพบเจอ ย้ อนคิ ด ถึงปี นั น้
พระองค์ถึงกลับถือเอาจงหย่งโหวพี่ ชายของเฉินหวงโฮ่ วเป็ น
ศัตรูหวั ใจ องค์จกั รพรรดินัน้ เรียกได้ว่าทรงทุกข์ระทมพระทัย
อย่างยิ่ง จนแทบจะฆ่าตนเองตายให้จบสิ้นไปด้วยซา้

638
 ยามนี้ เ ป็ นเพี ย งขัน ที เ ล็ก ๆ เฉิ นฮวายคิ ด ว่ า เรื่ อ งใหญ่
น่ าจะกลายเป็ นเรื่องเล็กได้ ดีเหลือเกินที่ เฉินหวงโฮ่วทรงเสด็จ
มาปลอบโยนองค์จ กั รพรรดิ ใ ห้ ส งบลงในทัน ที เพื่ อ คลี่ ค ลาย
อันตรายแสนใหญ่หลวงนี้ มิเช่นนัน้ บริวารข้างพระวรกายองค์
จักรพรรดิคงได้โชคร้ายไปตามๆ กัน

สิ่ ง อื่ น เขาท าไม่ ไ ด้ ท ัง้ ไม่ ก ล้ า เอ่ ย วาจาใดต่ อ หน้ าองค์
จัก รพรรดิ ด้ ว ย จึ ง ท าได้ เ พี ย งเอ่ ย เตื อ นเฉิ นหวงโฮ่ ว และให้
กาลังใจเท่านัน้

“มีเรื่องด่วนจากทางไกลจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ” เฉินฮวายเอ่ย

เสี ย งต่า คล้ า ยบี บ เค้ น มัน ออกมาจากล าคอกระนั น้ หากมิ ใ ช่
เพราะเฉินหรูอี้หไู วตาว่อง สติเต็มเปี่ ยมคงมิได้ยินเป็ นแน่

เขาเอ่ยต่อว่า “เสนาบดีกลาโหมกับขุนนางเก่าแก่ในสภา
ขุนนางหลายท่านยังอยู่ด้านใดพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินหรูอี้ทราบว่าเฉินฮวายผู้นี้เดินไปมาภายในวังเป็ น
นานแต่กลับมีอปุ นิสัยซื่อตรงแม้แต่เศษใบไม้กม็ ิ เคยแปดเปื้ อน
ตัว การที่เขาสามารถบอกข่าวคราวเหล่านี้ แก่นางนัน้ ก็นับเป็ น
เรือ่ งยากอย่างยิ่งแล้ว

639
 “ขอบใจกงกงมาก” นางกดเสี ยงให้ ต่าลง พยักหน้ าให้
เฉินฮวาย

เสนาบดีกลาโหมอยู่ด้วยนัน้ ย่อมต้ องเป็ นเรื่องเกี่ ยวกับ

สงครามชายแดน ทัง้ ยังมีขนุ นางในสภาขุนนางอยู่ด้วย ต่ อให้
ฟ้ าถล่มลงมากระทบศีรษะเฉินหรูอี้จนมีรโู หว่ นางก็ไม่มีเหตุผล
ใดที่ จะบุกเข้าไป หากมีข่าวลือแพร่ออกไปนางคงมิอาจแบกรับ
ไหว

เมื่อเฉินหรูอี้ออกจากต าหนั กฉางเล่ อ ก้ าวขึ้น เกี้ ยวได้

เพียงครึง่ หนึ่ งก็หนั ไปมองที่หลินหลังโดยพลัน

หลินหลังทราบว่าตนทาพลาด สายตาจึงเอาแต่ คอยจับ

จ้องกริยาของเฉินหรูอี้อยู่ตลอด ด้วยกลัวว่าจะกระทาการชักช้า
จนถูกเฉินหวงโฮ่วสังหารทัง้ เป็ น

“หวงโฮ่ วทรงมี สิ่งใดรับสังเพคะ?

่ ” นางก้าวขึ้นหน้ าไป
สองก้าว ใบหน้ าขาวซี ดนัน้ แสดงออกถึงความเด็ดเดี่ยวพร้อม
พลีชีพอย่างที่สดุ

เฉินหรูอี้เข้าไปนัง่ ในเกี้ยวแล้วแหวกม่านออกมากระซิบ
ข้างหูหลินหลังที่เขยิบเข้าใกล้ตนว่า “เจ้าไปตาหนักหมิงกวางดู

640
ว่ า ซู อิ๋ ง ยัง อยู่ก บั สนมเฉิ งหรื อ ไม่ หากอยู่ ใ ห้ เ รี ย กตัว เขามาที่
ตาหนักเจาหยาง เปิ่นกงมีเรือ่ งสาคัญจะพูดกับเขา”

หลินหลังได้ยินทุกอย่างแม้จะอยู่นอกห้อง นางทราบดีถึง
ความสาคัญของซูอิ๋ง เมื่อได้ฟังรับสังแล้
่ วก็มิกล้าชักช้า ก้าวเท้า
วิ่งไปยังตาหนักหมิงกวางทันที

ต าหนั ก หมิ ง กวางตัง้ อยู่ ทิ ศตะวัน ตกของวัง หากจาก

อุทยานหลวงไม่ไกลนัก แม้นหลินหลังผู้มีขาเรียวเล็กจะเร่งรุด
เดินไปสักเพียงใดก็ยงั ใช้เวลาไปถึงครึ่งชัวยาม ่ เมื่อถึงที่หมายก็
เอาแต่หายใจหอบทัวทั ่ ง้ ร่างเต็มไปด้วยเหงื่อไคล นางเห็นความ
วุ่นวายที่ เกิดขึ้นภายในตาหนักหมิงกวาง ใบหน้ าของพระสนม
เฉิงนัน้ เหยเกดุจลูกทู่โต้วถูกลมพัดแห้งก็มิปาน หัวใจของหลิน
หลังพลันเย็นเยียบไปถึงครึง่ ดวง

มิรอให้นางเอ่ย เฉิงถาวก็รีบกระโจนเข้ามาหานาง รา่ ไห้

ปานจะขาดใจ กระหืดกระหอบยิ่งกว่าหลินหลังเสี ยอีก “พี่หลิน
หลัง เป็ นเพราะข้าเสียมารยาทต่อหน้ าพระพักตร์หวงโฮ่ว ล้วน
เป็ นความผิ ด ของข้ า ...จะลงโทษก็ล งโทษข้ า เถิ ด เหตุ ใ ดต้ อง
ตี ซูอิ๋งจนสลบแล้วเอาตัวไป? ” เฉิงถาวพูดทัง้ น้ าตาน้ ามูกเต็ม
หน้ า เอ่ยต่อว่า “ซูอิ๋งทาอันใดผิดไปตอนที่ ข้าหลับอยู่งนั ้ หรือ?
”
641
 นางมองหลิ น หลัง อย่ า งตกตะลึ ง แล้ ว จึ ง พู ด ต่ อ ไปอี ก
ว่ า “หวงโฮ่ ว ให้ พี่ ส าวมาจับ ข้ า ใช่ ห รื อ ไม่ ? ข้ า ยอมรับ ผิ ด ทุ ก
อย่าง ข้าจะไปกับพี่สาวเอง”

นี่ มนั เรือ่ งราวใดกัน?

หลิน หลัง กระวี กระวาดเข้ าไปปลอบโยนเฉิงถาวผู้ไ ม่ รู้

เรื่ อ งราวใด หากหวงโฮ่ ว คิ ด จะลงโทษที่ น างหลับ ก็ค งจะท า
ตัง้ แต่ตอนนัน้ แล้ว อีกอย่างนางก็เผลอหลับไปเพราะหวงโฮ่วใส่
ยาลงไปในชาด้วยพระองค์เอง หากรอจนถึงตอนนี้ ค่อยทาโทษ
หวงโฮ่วคงเป็ นผูม้ ีความรูส้ ึกช้ามากเกินไปแล้วกระมัง?

ดูสนมเฉิงผู้นี้แล้วเหมือนจะเป็ นคนปกติ เหตุใดจึงได้มี

ความคิ ดเหลวไหลเ ช่ นนี้ ได้ ? มี ตาแต่ ไร้ แ ววกระทั ง่ ดู
สภาพการณ์ใดก็มิออกถึงเพียงนี้ ?

นางวิ่งกระหื ดกระหอบมาที่ ตาหนั กหมิงกวางเพี ยงคน

เดี ย ว ผู้ใ ดล้ ว นดูอ อกว่ า นางมิ ไ ด้ ม าจับ คน! เหนื่ อ ยหอบเป็ น
สุนัขแล้วมิเห็นหรือ!

ทว่าเมื่อเห็นเฉินถาวร้องไห้จนเสียงแหบแห้งและเดินเข้า
มาหาตน แม้นนางจะถามยังมิทนั จบก็ได้แต่อดทนไว้ แล้วเอ่ย

642
ปลอบใจเฉิงถาวเสียก่อน รอจนเฉิงถาวสงบลงจึงทราบเรื่องว่า
มีคนจากกองตัดสินพิจารณาโทษมาที่ นี่ เขาใช้ฝ่ามือฟาดไปที่
ต้นคอซูอิ๋งโดยไม่แม้จะบอกกล่าวสักคาแล้วแบกเขาออกไป

เฉิงถาวก็เ พิ่ ง ทราบหลัง จากเกิดเรื่องขึ้น แล้ ว เมื่อตาม

ออกไปดูกม็ ิ เห็นร่องรอยใดของกองตัดสินพิจารณาโทษเลย

ใจหลินหลังสันสะท้
่ านไปหมด องค์จกั รพรรดิทรงลงมือ
รวดเร็วเหลือเกิน! มารดามันเถอะทัง้ ดุดนั และแม่นยายิ่ง แล้ว
จะยังเหลือทางให้คนมีชีวิตรอดอยู่หรือไม่เล่า!

“มิใช่ เพราะข้าเสี ยมารยาทในตาหนักเจาหยาง เช่ นนัน้

เพราะอันใดเล่า? ” เฉิงถาวกุมมืออันเย็นเฉี ยบของหลินหลัง
ประหนึ่ งคว้าจับหุ่นไล่กาผู้ช่วยชีวิตก็มิปาน นางจับแน่ นมิยอม
ปล่อยสักนิด “หรือเป็ นเพราะเรื่องพระสนมหนิว...แต่เขาอยู่กบั
ข้ า ตลอด เขาไม่ มี ท างเป็ นคนฆ่ า แน่ นอน ข้ า ยัง รู้ สึ ก ว่ า ไม่
จาเป็ นต้ องทาถึงเพี ยงนั น้ เขาย่อมไม่ทาเป็ นแน่ ...แล้วเพราะ
เหตุใดเล่า? ”

หลินหลังไหนเลยจะมีเวลาสนทนาเรื่องที่ ไม่มีวนั สิ้นสุด

เช่นนี้ กบั เฉิงถาวได้ จึงกล่าวลอยๆ ไปสองประโยคแล้วดึงมือ

643
ออกจากการกอบกุมของเฉิงถาว นางยกกระโปรงวิ่งกลับไป
อย่างบ้าคลัง่ เวลานี้ มิอาจคานึ งถึงกฎวังหรือผูด้ แู ลกฎแล้ว

มารดามันเถอะ หากเรื่องนี้ หวงโฮ่วมิอาจจัดการได้ หวง

โฮ่ ว จะทรงเป็ นอัน ใดหรื อ ไม่ น างไม่ ท ราบ แต่ ส าหรับ องค์
จักรพรรดิแล้วนัน้ ศีรษะของนางคงมิอาจรักษาเอาไว้ได้

เฉินหรูอี้กลับถึงตาหนักเจาหยางก็นัง่ รออยู่บนเก้าอี้หลัว
ฮันในต
่ าหนั กหลัก รออยู่เกือบหนึ่ งชัวยาม
่ ในที่ สุดหลินหลังก็
กลับมา นางไม่จาเป็ นต้องเอ่ยถามด้วยซา้ เพียงเห็นใบหน้ าอัน
ขาวซีดของหลินหลังนางก็เข้าใจในทันใด

ความจริง ตัง้ แต่ หลินหลังบอกว่าสวนพฤกษาถูกคนขุด

ค้ น ไปทัว่ นางไม่ พ บสิ่ ง ใดเลย เฉิ นหรูอี้ ก็พ อเดาเรื่ อ งราวทุ ก
อย่างได้แล้ว องค์จกั รพรรดิผลู้ งมือรวดเร็วเ**้้ยมโหด ทรงมิได้
ตัดศีรษะนางก็นับว่าไว้ไมตรียิ่งแล้ว ด้วยโทสะอันคุกกรุ่นนัน้ มี
หรือจะปล่อยซูอิ๋งไป?

ดังคาดไว้ไม่มีผิด

เวรกรรมแท้ๆ !

644
 “เตรียมเกี้ยว...ไปตาหนั กฉางเล่อ” นางเอ่ ยอย่างทอด
ถอนใจ

หลิ น หลัง ยัง มิ ท ัน หยุ ด หายใจหอบ ชัว่ ขณะนั ้น แทบจะ

สาลักน้าลายตาย ไปอีกแล้วหรือ?

ครานี้ หวงโฮ่วคิดจะไปอาละวาดงัน้ หรือ? นางมิอยากไป

รนหาที่ ต ายพร้ อ มกับ หวงโฮ่ ว เลย นางสามารถยื่ น ความ
ประสงค์ขออยู่เฝ้ าตาหนักเจาหยางได้หรือไม่?

645
 248 หงายไพ่ใบที่หนึ่ ง

เฉินหรูอี้ทราบอุปนิสัยของเซี ยวเหยี่ยนดี เรื่องนี้ หากมิ

รีบอธิบายให้ชดั เจน ไม่แน่ ว่าความคิดอันแปลกประหลาดของ
เขาจะเข้าใจการพบกันของนางและซูอิ๋งในตาหนักเจาหยางไป
ในทิศทางใด

นางไม่ทราบเลยว่าผลสุดท้ ายจะเป็ นเช่ นไร ทว่าซูอิ๋ง...

นางไม่แม้แต่จะกล้าคิดด้วยซา้

ซู อิ๋ งสามารถฝื นทนข้ า มผ่ า นด่ า นของกองตั ด สิ น

พิ จ ารณาโทษที่ เ ทพเห็น ก็ร าคาญภูต ผี เ ห็น ก็เ ศร้ า โศกมาได้
เพราะหนึ่ ง พวกเขาไม่มีหลักฐานในคดีของพระสนมหนิว สอง
เพราะนางออกปากไปว่ามิอนุญาตให้ ลงทัณฑ์ ทว่ายามนี้ องค์
จักรพรรดิเป็ นผู้รบั สังให้
่ ไปจับคนด้วยพระองค์เอง การสนทนา
ของพวกเขาหากมิใช่ ตาหนั กบูรพาก็เป็ นตาหนั กเหรินโซ่ ว ผู้
ยิ่งใหญ่แห่งราชวงศ์ต้าจิ้นทัง้ สองพวกเขาล้วนลากดึงออกมาจน
หมด นางมีบรรดาศักด์ ิ เป็ นถึงหวงโฮ่ว นอกจากองค์จกั รพรรดิ
แล้วนางยังมี ตาแหน่ ง ที่ คอยคุ้มกันตนอี ก ทว่าซู อิ๋งเป็ นเพี ย ง
ขันทีน้อย จับเขาก็มิต่างอันใดกับจับไก่ตวั หนึ่ ง?

646
 เพื่ อให้ ได้ คาสารภาพจากเขา กองตัดสินพิจารณาโทษ
ย่อมต้องลองทุกวิธีทางให้เขาสารภาพเพื่อจะได้นาเรื่องราวทูล
ถวายต่อองค์จกั รพรรดิ แม้นจะมิใช่ทงั ้ หมดอย่างที่ นางคิดแต่ก็
คงไม่ต่างไปจากนี้ เท่าใดนัก

อุปนิสัยของตัวนางผูอ้ ื่นอาจไม่ทราบ แต่นางมีหรือจะไม่

ทราบ?

การฟื้ นคืนมาในร่างซูอิ๋งที่ เป็ นขันที นัน้ ก็ทาให้ ร้สู ึ กโดด

เดี่ยว เหน็ บหนาว เจ็บแค้น และเสี ยใจมากพอแล้ว โดยเฉพาะ
ความขลาดกลัวจนหัวใจเต้นแรง ตับปอดสันสะท้ ่ านที่มีต่อกอง
ตัดสินพิจารณาโทษนั น้ เขาสามารถยืนหยัดไปจนถึงขัน้ ตอน
การใช้ เครื่องมือสอบสวนได้ นัน้ แสดงว่ากองตัดสินพิจารณา
โทษมีการคุมตัวอย่างเข้มงวดยิ่ง มิเช่ นนั น้ ซูอิ๋งที่ มิได้ อยากมี
ชีวิตเช่นนี้ คงฆ่าตัวตายไปก่อนที่จะถึงเวลานัน้ เป็ นแน่ หากนาง
มิขดั ขวางตอนนี้ ไม่แน่ ว่าการพบกันอีกครา ซูอิ๋งอาจกลายเป็ น
ศพไปแล้ว

ถึงตอนนัน้ อาจกล่าวได้ว่าคนตายมิอาจเป็ นพยาน คนที่

จะมายืนยันคาพูดของนางคงไม่มีแล้ว องค์จกั รพรรดิอาจยัด
เยี ย ดความผิด บางอย่างให้ น าง แต่ ที่ น างกัง วลยิ่ ง กว่ านั น้ คื อ
หากองค์จกั รพรรดิเชื่อนางจริงๆ ทว่าซูอิ๋งกลับตายแล้ว เกรงว่า
647
บาดแผลที่ นางต้ องตายเพราะเงื้อมมือพระองค์นัน้ อาจส่ งผล
กระทบอย่ างรุนแรงต่ อองค์จกั รพรรดิด้วยมิทรงทาใจมิได้ ใน
เวลากะทันหันเช่นนี้

เพราะเหตุนี้เฉินหรูอี้จึงรีบรุดไปที่ตาหนักฉางเล่อด้วยใจ
ร้อ นรุ่ม ดุจ ไฟสุ ม เพื่ อ เปิ ดไพ่ ใ ห้ อ งค์จ กั รพรรดิ ไ ด้ เ ห็น ผู้ใ ดจะ
ทราบว่าเหล่าขุนนางในราชสานักที่ มาตาหนักฉางเล่อจะมาก
ขึน้ ทุกทีเช่นนี้

เมื่อทหารรักษาการณ์ เห็นหวงโฮ่วก็มิกล้าเข้าขวาง นาง

จึงเดินทางเข้าไปโดยสะดวกกระทังถึ ่ งหน้ าประตูห้องซี หน่ วนที่
มีการคุ้มกันอย่างแน่ นหนา ไม่ว่าอย่างไรก็มิอาจข้ามประตูนัน้
เข้าไปได้ ทหารรักษาการณ์ เหล่านัน้ คล้ายกลัวว่านางจะบุกเข้า
ไป แต่ ละคนล้วนวิ่งเข้ามาขวางตรงหน้ านางคล้ายปลูกหัวไช
เท้าอย่างไรอย่างนัน้ ไม่มีช่องว่างใดให้นางเล็ดลอดไปได้แม้แต่
น้ อย

“เปิ่นกงมิใช่ ผ้มู ิ รู้กฎ พวกเจ้ามิจาเป็ นต้ องทาท่ าดังพบ

่
ศัตรูค่แู ค้นเช่นนี้ กไ็ ด้” เฉินหรูอี้เลิกคิ้วขึน้ ลอบสอดสายตามอง
บริวารที่ เดินเข้าออกภายในครู่หนึ่ ง นางเลือกผู้ที่ดูเชื่ อฟั งและ
คุ้นตาด้วยการกระดิกนิ้วเรียก

648
 ่ นงก ไม่ทราบว่าตนทาผิดประการใด
ขันที ผ้นู ั น้ ตัวสันงั
เขาตัวสันกระทั
่ งขนมในจานที
่ ่ ถืออยู่นัน้ แทบแหลกละเอี ยดไป
หมดแล้ว

“เจ้าเป็ นคนเข้าไปส่งของว่างให้แก่ทุกคนงัน้ หรือ? ” เฉิน

หรูอี้เอ่ยถามเสียงเบา

ศีรษะของขันที น้อยผงกลงตา่ ตามจานขนมที่ ถืออยู่ “ใช่

ใช่ ใช่พ่ะย่ะค่ะ หวงโฮ่ว”

“เปิ่นกงรู้ เจ้าเป็ นลูกศิษย์ที่เฉินฮวายเพิ่งรับเข้ามาใหม่

ใช่หรือไม่? ” เมื่อเห็นศีรษะของขันที น้อยนัน้ แทบจะหลุดออก
จากลาคอแล้ ว ลอยขึ้นฟ้ าไป เฉินหรูอี้จึง กล่ าวต่ อว่ า “เจ้านา
ความไปแจ้งแก่เฉินกงกงว่า เปิ่นกงมีเรื่องด่วนต้องการพบเขา
ให้เขารีบออกมาทันที หากชักช้า เขาและเปิ่นกงคงมิอาจแบก
รับไหว”

ขัน ที น้ อยได้ ฟั ง ก็ท ราบว่ า เรื่ อ งราวหนั ก หนาจึ ง มิ ก ล้ า

ชักช้า รีบก้าวเท้าเข้าไปในห้องนัน้ ทันที

649
 ทหารรักษาการณ์ เห็นหวงโฮ่วพระองค์ใหม่มิได้มีท่าทีจะ
บุกเข้ าไป จึงได้ สลายกาแพงป้ องกันเมื่อครู่ กลับไปยื นอยู่ใน
ตาแหน่ งเดิมของตน

เวลาผ่านไปประมาณหนึ่ งถ้วยชาจึงเห็นเฉินฮวายเปิด
ประตูออกมาด้วยท่าทางสง่างามสูงส่ง แต่เมื่อประตูปิดลงก็รีบ
สาวเท้ าอย่างรวดเร็วเข้ามาตรงหน้ าเฉินหรูอี้ด้วยศีรษะที่ เต็ม
ไปด้วยเม็ดเหงื่อ ใบหน้ าที่ ปกติมกั นิ่งเฉยนัน้ เย็นเยียบดุจแผ่น
น้าแข็งบนหลังคายามเหมันต์ฤดูกม็ ิ ปาน

“หวงโฮ่ว? ” เฉินฮวายเรียกด้วยสีหน้ าแตกตื่น

ใช้ คาที่ ดูรุนแรงถึงเพี ยงนั น้ เขาและนางผู้ใดล้วนมิอาจ

แบกรับไหว มารดามันเถอะ ดีที่สุดต้องเป็ นเรื่องที่ เขาทัง้ สองมิ
อาจแบกรับได้จริงๆ มิเช่นนัน้ สักวันเขาต้องเอาคืนที่ นางทาให้
เขาตกใจเสียจนปัสสาวะแทบราดในครังนี ้ ้!

เฉินหรูอี้เพียงส่งสายตาไปคราหนึ่ ง เฉินฮวายกลับเข้าใจ
ในทันที คนทัง้ สองจึงเดินออกไปด้ านนอกโดยมิได้ นัดหมาย
่ งห้องปี กข้างทางทิศตะวันตกของห้องซี หน่ วนซึ่ งเป็ น
กระทังถึ
สถานที่ ไร้ผ้คู นพลุ่กพล่าน เฉินหรูอี้จึงหยุดฝี เท้ าลง เฉินฮวาย
ยื่นหูเข้าไปใกล้อย่างมิอาจอดทนรอได้อีก...
650
 “ข้ารู้ว่าเจ้ารู้ฐานะที่แท้จริงของข้า เช่นนัน้ ข้าก็จะไม่อ้อม
ค้อมแล้ว” นางกดเสียงให้ตา่ ลงไปอีก ริมฝี ปากนัน้ แทบจะแนบ
ไปกับใบหูด้านขวาของเฉินฮวายแล้ว “เรื่องนี้ เร่งด่วนอย่างยิ่ง
ขอเฉินกงกงโปรดทูลต่ อฝ่ าบาทโดยมิให้ตกหล่นแม้เพียงคา...
ซูอิ๋งก็คือเฉินหรูอี้”

เสียงนัน้ ยังมิทนั เอ่ยจบ วิญญาณของเฉินฮวายก็แทบจะ

ร่วงลงไปกองกับพืน้ แล้ว

เฉินหรูอี้?

มารดามันเถอะ เฉินหรูอี้มิใช่ นางที่ ยืน อยู่ตรงหน้ าเขา

หรอกหรือ? จี๋เสียงคุณหนูรองตระกูลเฉินท่านนี้ มิใช่หรือ?

เหตุ ใ ดจึ ง มี เ ฉิ นหรูอี้ ขึ้น มาอี ก ? หรื อ ...มารดามัน เถอะ

หรือนางเป็ นตัวปลอม ส่ วนเฉินหรูอี้ตวั จริงกลับฟื้ นคื นมาใน
ร่างขันที?

นี่ ...นี่ มนั เรือ่ งแปลกประหลาดใดกัน! ?

เฉินฮวายเพี ยงรู้สึกว่านั ยน์ ตาสองข้างของตนนั น้ แทบ

ถลนออกมาแล้ว เขาพูดได้หรือไม่ว่า วาจานี้ ช่างน่ าตกใจยิ่ง น่ า
ตกใจเหลือเกิน!
651
 เขาเพี ย งอยากถามว่ า ความรัก หลายคราขององค์
จักรพรรดิ เ กิด ขึ้น กับ ขัน ที ผ้นู ั น้ มิใช่ แม่ น างที่ อยู่ต รงหน้ าเขา
ท่านนี้ ใช่หรือไม่?

มิน่าเล่านางจึงบอกว่าพวกเขาทัง้ สองผูใ้ ดล้วนแบกรับไม่

ไหว องค์จกั รพรรดิมิได้ฆ่าปิดปากพวกเขาสองคนในขณะที่ ทรง
กริ้วอยู่นัน้ ก็นับว่าทรงมีคณ
ุ ธรรมยิ่งแล้ว!

“กงกงได้ยินชัดแล้วใช่หรือไม่? ” เฉินหรูอี้เอ่ยถามแผ่ว
เบา แววตาของนางฉายชัดว่าเข้าใจทุกสิ่งแต่ กย็ งั ถามออกมา
อีกครัง้

เฉินฮวายพยักหน้ าดุจเครื่องจักร น่ าเสียดายที่ มิอาจเอ่ย

สิ่งใดได้มาก มิเช่ นนั น้ เขาคงมีอีกหลายคาที่ จะเอ่ ยกับแม่นาง
ท่านนี้

วาจานี้ ช่างสันสะเทื
่ อนฟ้ าสันสะเทื
่ อนดิน ทัง้ ดูคลุมเครือ
และน่ าเขินอาย โดยเฉพาะยามนี้ องค์จกั รพรรดิยงั คงปรึกษา
เรื่องการทหารอยู่ภายในห้องนัน้ กลัวว่าถ้าเอ่ยวาจานี้ ออกไป
ไม่ท ราบว่ าองค์จกั รพรรดิ จะมี ท่ าทางเช่ น ไร แต่ หากมิทู ลต่ อ
พระองค์ ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นพวกเขาทัง้ สองคงมิอาจแบกรับไหว
่ นที่เฉินหวงโฮ่วตรัสไว้นัน้ แล
ดังเช่
652
 “ได้ยินชัดแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เฉินฮวายกัดฟัน หันหลังกลับไป
มองการประชุมในห้ องซี หน่ ว น คาดว่ าคงปรึกษากันจนปาก
คอแห้ งไปหมดแล้ว กาลังอยู่ในช่วงพักผ่อน แต่ ละคนล้วนยก
ถ้ ว ยชาขึ้ น จิ บให้ ชุ่ ม คอ จึ ง เห็ น ว่ า เป็ นโอกาสเหมาะที่ จะ
สอดแทรกเข้ า ไป ในชี วิ ตนี้ ของเขายัง มิ เ คยเห็ น โอกาสที่
เหมาะเจาะสมบูรณ์เช่นนี้ มาก่อน!

เหล่าขุนนางล้วนมีเกียรติยศสูงส่ง หากเข้าเก็บมือย่อเข่า
เข้าไปทูลต่อฝ่ าบาททัง้ ที่ ผ้อู ื่นกาลังเสนอความคิดเห็นอยู่เหล่า
ขุนนางใหญ่ผมู้ ีศกั ด์ ิ ศรีมากล้นคงได้ด่าทอเขา ความแค้นครานี้
คงจดจ าฝั ง แน่ นไว้ ใ นใจเป็ นแน่ เขาจึ ง รี บ เข้ า ไปหาองค์
จักรพรรดิแล้วนาวาจาทุกคาของเฉินหรูอี้ทูลถวายต่อพระองค์

เขาเห็น องค์จ กั รพรรดิ ท รงบี บ ถ้ ว ยชาที่ ถื อ อยู่ จ นแตก

ละเอี ยด เคราะห์ดีที่น้ าชาเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่งแล้ว ทัง้ หมดล้วน
สาดรดมาบนท่ อ นขาของเขา พระพัก ตร์ห ล่ อ เหล่ า นั ้น พลัน
เปลี่ ย นเป็ นอึ มครึมดุจมี พ ายุฝน แม้น เฉินฮวายลอบชาเลื อ ง
มองเพียงน้ อยนิดยังรู้สึกเหน็ บหนาวไปถึงกระดูกสันสะท้ ่ านไป
ถึงวิญญาณ

653
 ลมเย็นเยียบสายหนึ่ งพัดวูบมาจากด้านหลัง เขาแทบจะ
คุ ก เข่ า ลงกอดพระอู รุ ข ององค์ จ ัก รพรรดิ ไว้ แ ล้ ว ร้ อ งเสี ย ง
โหยหวนออกมา...

เรื่องนี้ มิเกี่ยวอันใดกับเขาจริงๆ เขาเป็ นเพียงผูถ้ ่ายทอด

วาจาเท่านัน้

ไม่ ว่ า จะเป็ นเพี ย งการถ่ า ยทอดวาจาหรื อ ผายลม องค์

จักรพรรดิผยู้ ิ่ งใหญ่พระทัยกว้างก็โปรดปล่อยเขาไปเถิด!

เหล่าขุนนางแม้นจะดื่มชาอยู่แต่สายตากลับจับจ้องมิวาง
โดยเฉพาะเสียงถ้วยชาทที่แตกและพระพักตร์ดาทะมึนนัน้ ของ
องค์จ กั รพรรดิ แม้ น พวกเขาคิ ด แสร้ ง มองไม่ เ ห็น ก็ไ ร้ ค วาม
สามารถที่ จ ะท าได้ ทุ ก สายตาล้ ว นลอบช าเลื อ งมององค์
จักรพรรดิทงั ้ สิ้น

องค์จกั รพรรดิยงั คงนิ่งเฉยมิได้กล่าวสิ่งใด

ด้วยสายพระเนตรที่ ส่งมา เฉินฮวายจึงยื่นหูเขยิบเข้าไป

ใกล้ พ ระองค์ ได้ ยิ น เพี ย งพระสุ ร เสี ย งอัน แผ่ ว เบาขององค์
จักรพรรดิว่า “เจ้าไปที่ นาตัวซูอิ๋งมาที่ ตาหนั กฉางเล่อ เจิ้นจะ

654
สอบถามด้วยตนเอง ห้ ามให้ เรื่องนี้ รวไหลออกไปเด็
ั่ ดขาด มิ
เช่นนัน้ เจิ้นจะถือว่าเจ้าขายข่าวให้คนในวังหลัง”

จะขายได้ ย่ อ มต้ อ งมี ก ารซื้ อ เสี ย ก่ อ น! เฉิ นฮวายลอบ

กลอกตาไปมาภายใต้ หนังตาหนาใหญ่นัน้ ของตน ที่ สาคัญคือ
พระสนมในวังหลังแต่ละคนล้วนยากจนข้นแค้น มีเพียงอาหาร
ที่ ยงั พอได้ตกถึงท้องเท่านัน้ ไหนเลยจะมีเงินเบีย้ มาซื้อข่าวสาร
จากเขา? !

655
 249 หงายไพ่ใบที่สอง

เวลานี้ เซียวเหยี่ยนรู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างไรบอกไม่ถกู
เขาไม่เชื่อว่าเฉินจี๋เสียงที่ตนอยู่ด้วยมานานถึงหนึ่ งปี กว่าผู้นี้จะ
เป็ นตัวปลอม และเฉินหรูอี้ตวั จริงคือขันทีนัน้

หนึ่ งปี มานี้ พวกเขาอยู่ด้วยกันทุกวัน ไม่มีสิ่งใดไม่พูดจา

อาจกล่ า วได้ ว่ า หลายปี ที่ พ วั พัน ผูก ติ ด กัน มายัง มิ ส นทนากัน
ลึกซึ้งเท่ากับหนึ่ งปี นี้ ด้วยซา้ ทุกอย่างล้วนไม่มีผใู้ ดสามารถสวม
รอยแทนได้

ทว่าวันนี้ นางกลับวิ่งมาที่ ตาหนักฉางเล่อด้วยใจร้อนรน

ดุจไฟเผา คิดไม่ถึงว่าจะพยายามส่งวาจามาถึงเขาแม้จะเห็นเขา
กาลังประชุมกับเหล่าขุนนางทัง้ หลายอยู่กต็ าม นึ กดูกท็ ราบได้
ถึงความสาคัญของเรื่องนี้ ...ถ้าพูดให้ชดั หน่ อยก็คือความสาคัญ
ของซูอิ๋งที่มีต่อนาง

สรรค์ย่อมทราบดี ตอนที่ เขาได้ยินเสี ยงคารามลันของ ่

ขันที อยู่หน้ าประตูตาหนักเจาหยางนัน้ เฉินหรูอี้ที่มีศกั ด์ ิ เป็ นถึง
พระมารดาของแผ่น ดิ น กลับ เอ่ ย ปลอบโยนซู อิ๋ง ด้ ว ยน้ าเสี ย ง
อ่อนโยนยิ่ง มารดามันเถอะ ยามเขามีโทสะนางยังมิเคยพูดกับ
เขาดีถึงเพียงนี้ เลย มิได้เอ่ยด่าทอเขาก็นับว่าเขาโชคดียิ่งแล้ว
656
 เขาย่ อมไม่เชื่ อว่าเฉินหรูอี้จะมี สมั พันธ์ลึกซึ้ ง อัน ใดกับ
ขันทีผนู้ ัน้

ทว่ า เหตุ ใ ดผู้มี บ รรดาศัก ด์ ิ สูง ส่ ง เช่ น หวงโฮ่ ว จึ ง เข้ า ไป

กระซิ บ ข้ า งหูข ัน ที น้ อยใกล้ ถึ ง เพี ย งนั ้น เขาคิ ด อย่ า งไรก็ไ ม่
เข้าใจ?

ประเดี๋ยวไท่ โฮ่ว ประเดี๋ยวก็องค์รชั ทายาท เขาไม่เข้าใจ

จริงๆ ว่าเฉินหรูอี้มีแผนการใด

หากบอกว่าเฉินหรูอี้วางแผนการเพื่อบุตรชายที่ เป็ นดัง่

สมบัติลา้ ค่าของนาง...เรื่องนี้ มิใช่ เรื่องที่ ไม่อาจเข้ าใจได้ การ
ต่อสู้แย่งชิงบัลลังก์ยุคสมัยใดก็เป็ นเช่นนี้ ทว่าอาเยี่ยนของพวก
เขาเพิ่งมีอายุไม่กี่เดือนเท่านัน้ จาเป็ นต้องทาถึงเพียงนี้ ?

เขาทราบว่าเฉินหรูอี้นัน้ เป็ นผูม้ ีแผนการมากมายอยู่เต็ม

ท้ อง นางเพียงยังไม่มีโอกาสได้สาแดงความสามารถก็ตายไป
เสียก่อน หากจะให้นางทาตนดังพยั ่ คฆ์ออกจากถา้ อาศัยเพียง
สติ ปั ญ ญาของนาง พระสนมที่ ฝึ กฝนอยู่ ใ นวัง แค่ ไ ม่ น าน
เหล่านั น้ ไหนเลยจะสู้นางได้ ทว่าหากฝ่ ายตรงข้ ามคื อไท่ โ ฮ่ ว
เขาเองก็มิแน่ ใจว่าระหว่างคนทัง้ สองนี้ ผใู้ ดเก่งกาจมากกว่า

657
 เฉินหรูอี้เ ป็ นคนที่ เขารัก ความจริง เรื่องบางเรื่องแม้น
นางไม่พูด เขาก็ล้วนนาแต่ สิ่งที่ ดีที่สุดไปประเคนตรงหน้ านาง
ทัง้ สิ้ น แต่ ต าแหน่ ง โอรสสวรรค์นั ้น ย่ อ มต้ อ งเป็ นไปตามกฎ
มณเฑี ยรบาล เหล่าขุนนางเองก็เลือกจะปกป้ องพระโอรสองค์
โตตามกฎ ต่อให้เขาคิดจะถอดออกจากตาแหน่ งก็ต้องกระทา
การบางอย่างเช่ นกัน เซี ยวเยี่ยนเพิ่งอายุครบหนึ่ งเดือนได้ไม่
นานเท่านัน้ นางมิคิดว่าตนกังวลเกินไปหรอกหรือ? แต่ถ้านาง
อยากได้ แค่ เ อ่ ย กับ เขาสัก ค า เขามี ห รื อ จะไม่ ร บั ปาก นางมิ
จาเป็ นต้องใช้เล่หก์ ลลับหลัง กระทาการอุกอาจเช่นนี้ ?

เวลานี้ ใจของเขานั น้ เกิดความรู้สึกหลากหลายชนิดอัน

บอกไม่ถกู ใบหน้ าประเดี๋ ยวเขี ยวประเดี๋ ยวม่วง สักพักมืดดา
ประหนึ่ งแท่นผสมสีกม็ ิ ปาน

เหล่าขุนนางต่ างเหลือบมองกัน ข้ามองเจ้า เจ้ามองข้า

ไม่มีผ้ใู ดได้ยินว่าเฉินฮวายกระซิบอันใดแก่องค์จกั รพรรดิหาก
มิใช่ เพราะเห็นองค์จกั รพรรดิตรัสถึงซูอิ๋งและวังหลังด้วยพระ
พักตร์ถมึงทึง พวกเขาคงคิดไปว่าเกิดเหตุรา้ ยแรงขึน้ ที่ชายแดน
เป็ นแน่

ในเมื่ อมิใช่ เ รื่องเกี่ ย วกับ การทหาร หัว ใจของเหล่ าขุน

นางจึงสามารถวางกลับลงไปในท้ องได้ เพี ยงแต่ เมื่อเห็นพระ
658
พักตร์องค์จกั รพรรดิเปลี่ยนไปมาห้าหกสีในเวลาเพียงชัวครู ่ น่ ัน้
เหล่าขุนนางก็ได้แต่เฝ้ ารอชมละครฉากสนุก คงมิใช่มีผใู้ ดในวัง
หลังก่ อเหตุอนั น่ าระทึ กเพื่อต่ อต้ านและยัวองค์
่ จกั รพรรดิผ้มู ี
พระพักตร์นิ่งเฉยเป็ นปกติพระองค์นี้กระมัง

เหลือเกินจริงเชี ยว...อามิตตาพุทธ อยากรีบตายรีบไป

เกิ ด ใหม่ ก ระนั ้น หรื อ แม้ น ยามนี้ พระองค์ จ ะดู ห นุ่ มแน่ น มี
พระชนมายุเพียงยี่สิบห้าพรรษา ทว่ากลับครองบัลลังก์มาจะสิบ
ปี แล้ว จากหนุ่มน้ อยผู้ถ่อมตน เมื่อต้องคอยประลองปั ญญากับ
พวกเขาเหล่าขุนนาง กาแพงของพระองค์กย็ ิ่ งหนาแน่ นขึน้ มิใช่
โอรสสวรรค์หนุ่ มที่ ว่าง่ายเช่ นในอดี ตอี กแล้ว ทรงมี ความคิด
เป็ นของพระองค์เอง ทัง้ แผนการเล่ห์กลก็เฉี ยบขาดยิ่ง การที่
ทรงกริ้วจนสูญเสี ยการควบคุมกระทังบี ่ บถ้วยชาแตกต่ อหน้ า
คนทัง้ หลาย พวกเขาก็มิได้เห็นมาสองสามปี แล้ว ผู้ที่ยวให้ ั ่ ฝ่า
บาทเป็ นเช่ นนี้ ได้ พวกเขาพูดได้ ห รือไม่ว่า รู้สึ กอิจฉา ริษ ยา
แค้นเคืองในความกล้าหาญ ช่างน่ ายกย่องจริงๆ!

เฉินหรูอี้รออยู่ที่ปีกตาหนัก แต่กลับมิกล้าผ่อนคลายลง
แม้เพียงสักนิด สายตาเฝ้ ามองเฉินฮวายเดินเข้าๆ ออกๆ อยู่
หลายครา กระทังพลบค่ า่ จึงเห็นขันที สองคนแบกผู้ที่ร่างกาย
เต็มไปด้ ว ยโลหิต เข้ าไปในต าหนั กฉางเล่ อ เลื อดในกายนาง
พลันแข็งค้างขึ้นมาโดยพลัน นางลุกขึ้นยืนแล้วกระโจนออกไป
659
ด้านนอกทันที ทว่าเมื่อนางวิ่งเข้าไปหา เฉินฮวายกลับพาคนไป
ไว้ ใ นห้ อ งเล็ก ข้ า งห้ อ งซี ห น่ วนเรี ย บร้ อ ยแล้ ว ที่ นั น่ เป็ นห้ อ ง
สาหรับพักผ่อนเมื่อองค์จกั รพรรดิทรงตรวจฎี กาจนเหนื่ อยล้า
ด้านในมีเพียงเตียงใหญ่หลังหนึ่ งเท่านัน้

เฉินหรูอี้ยงั มิทนั เข้าใกล้ด้วยซา้ ก็ถกู ทหารล้อมไว้ แต่ละ

คนล้วนมีสีหน้ าเย็นชานิ่งเฉยอย่างไม่ทราบว่าควรเอ่ยสิ่งใดดี
นางจึงทาได้เพียงหยุดฝี เท้าตนไว้

“หวงโฮ่ว...อย่าได้ทรงวู่วาม...พระองค์ไม่สามารถเข้าไป
ได้พ่ะย่ะค่ะ” องค์รกั ษ์รา่ งท้วมผูห้ นึ่ งเอ่ยเตือนด้วยความลาบาก
ใจ “หม่ อมฉั น ทัง้ หลายมิกล้ ากระท าการสะเพร่าแม้เ พี ย งนิ ด
ด้ ว ยเป็ นรับ สั ง่ จากฝ่ าบาท...พระองค์ อ ย่ า ได้ ท าให้ พ วก
กระหม่อมต้องลาบากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ”

...การได้เป็ นองครักษ์ขององค์จกั รพรรดินัน้ เป็ นเกียรติ

อันยิ่งใหญ่ บรรดาตระกูลสูงศักด์ ิ ล้วนคิดศีรษะแทบแตกเพื่อให้
ได้เข้ามารับตาแหน่ งนี้ พวกเขาจึงทุ่มสุดตัวเพื่อหยุดยัง้ นางไว้

เฉินหรูอี้เงียบ นางมิเห็นแม้แต่หน้ าคนผู้นัน้ ไม่ทราบว่า

เพราะพวกเขาเป็ นคนเดียวกันหรือไม่จึงเกิดความรู้สึกดังสื ่ ่อถึง
กัน ได้ นางมัน่ ใจว่ า เป็ นเขา และรู ป ร่ า งผอมสู ง นั ้น ยัง สวม
660
อาภรณ์ เ ช่ น เดี ย วกับ ที่ เ ห็นเมื่อเช้ าตรู่ในตาหนั กเจาหยางอี ก
ด้วย

หลังจากยามเที่ ยงองค์จกั รพรรดิกใ็ ห้คนมาจับตัวเขาไป

บัดนี้ ถกู ซ้อมจนมีสภาพดังเห็น นางพูดได้หรือไม่ว่า กองตัดสิน
พิจารณาโทษช่างลงมือรวดเร็วยิ่ง!

ทว่าเมื่อนาตัวซูอิ๋งมาที่ ตาหนั กฉางเล่อแล้ว ยามนี้ กค็ ง

ปลอดภัยแล้ว รอเพียงให้องค์จกั รพรรดิทรงว่างจากการสะสาง
เรื่ อ งเร่ง ด่ ว นจากชายแดนที่ เ ดิ น ทางมาไกลถึ ง แปดร้ อ ยลี้ ให้
เรียบร้อยเสียก่อนจึงเป็ นคราวของพวกนาง

ผ่ า นไปไม่ น าน เฉิ นฮวายก็น าพระประสงค์ ข ององค์

จักรพรรดิมาบอกกล่าวต่อเฉินหรูอี้ว่าให้พกั ผ่อนในตาหนักฉาง
เล่อก่อน รอพระองค์สะสางราชกิจเสร็จจะมาพูดคุยกับนาง

เฉินหรูอี้จึงทาได้เพียงรออยู่ที่ตาหนักฉางเล่อ ยามคา่ คืน

ก็อดคิดถึงบุตรชายตนมิได้จึงให้หลินหลังไปอุ้มเซี ยวเยี่ยนมา
ที่นี่แล้วกอดบุตรชายหลับไปบนแท่นบรรทมมังกรตลอดทัง้ คืน

เช้ า ตรู่ข องวัน ที่ ส องเฉิ นหรูอี้ ก็ถ กู ปลุ ก ขึ้ น เพราะเซี ย ว
เยี่ยนปั สสาวะรดที่ นอน นางจึงเรียกให้บริวารมาเก็บทาความ

661
สะอาด นางกอดกล่อมบุตรชายตนที่ ร้องไห้จ้าอยู่อย่างมิสนใจ
กลิ่นปั สสาวะบนกายตน พลันเห็นองค์จกั รพรรดิที่สวมฉลอง
พระองค์สีเขียวเข้มก้าวเข้ามาหานาง พระพักตร์...จะว่าอย่างไร
ดี เ ล่ า ทั ง้ คล ้ า ทั ง้ ซี ด แววพระเนตรที่ ม องนางสั บ สนดัง่ มี
ความรูส้ ึกอยู่รอ้ ยแปดสิบชนิดกระนัน้

“สะสางงานเสร็จแล้วหรือ? ” เฉินหรูอี้อ้มุ ลูกน้ อยเดินเข้า

ไปหา โดยลืมไปว่าผมเผ้าตนนั น้ ยุ่งเหยิงเพี ยงใด นางยิ้มเขิน
อายแล้วมองไปที่แท่นบรรทมมังกร “อาเยี่ยนฉี่ รดแท่นบรรทม
ท่าน ท่านอย่าเพิ่งมีโทสะไป ข้าให้คนมาเปลี่ยนที่นอนเรียบร้อย
แล้ ว ” กล่ าวจบก็ค ล้ ายนึ กได้ ว่ าที่ บุต รชายตนปั ส สาวะรดนั น้
เป็ นแท่ น บรรทมมัง กรขององค์จ ัก รพรรดิ มิ ใ ช่ แ ท่ น บรรทม
ธรรมดาของพระองค์ โดยเฉพาะในยามที่ องค์จกั รพรรดิอยู่ใน
พระอารมณ์ กริ้ว เพื่อแสดงให้ เห็นว่าผู้ที่โชคร้ายมิใช่ เพี ยงแค่
พระองค์ นางจึงกล่าวเสริมอีกประโยคว่า “ท่ านดูสิ เขายังฉี่ รด
ข้าอี กด้วย” นางเบี่ยงให้ เขาดูรอยปั สสาวะตรง บริเวณเอวตน
ให้พระองค์ทอดพระเนตรคล้ายกาลังฟ้ องร้องก็มิปาน

เซี ยวเหยี่ยนรู้สึกปวดตุบๆ ที่ ศีรษะขึ้นมาทันใด ภายใน

ฟุ้งไปด้วยกลิ่นปัสสาวะ

662
 “วางลูกลงแล้ ว มาสนทนากับ เจิ้นก่ อน!” เขาหมุน กาย
เดินออกไปด้านนอก

เฉินหรูอี้หดคอตนคราหนึ่ ง ถึงกับใช้คาแทนตนว่า ‘เจิ้น’

คาดว่าคงมีโทสะไม่น้อยทีเดียว

ทว่าองค์จกั รพรรดิมิได้ตะโกนก้อง กล่าวรื้อฟื้ นถึงเรื่อง

ต่ า งๆ ว่ า นางท าผิ ด ต่ อ พระองค์ไ ว้ ใ นอดี ต นั บ แปดร้ อ ยปี มา
กล่ าวว่ า ทัง้ ยังบอกนางจัดการเรื่องบุตรให้ เรี ยบร้อย โทสะที่
มากถึงเพียงนี้ กย็ งั สามารถควบคุมให้อยู่ในขอบเขตได้ นางพูด
ได้เพียงว่าช่างเป็ นเรือ่ งที่น่ายินดียิ่ง น่ ายินดีเหลือเกิน

663
 250 หงายไพ่ใบที่สาม

เฉินหรูอี้ไม่มีแก่ใจกล่อมบุตรตนแล้ว นางส่งอาเยี่ยนให้
แม่นม รีบเปลี่ ยนชุดตัวนอกแล้วตามไปยังห้ องด้านข้างทันที
เพราะกลัวว่าหากให้รอนานเกินไปอาจเป็ นการเอาน้ ามันราด
ลงบนกองเพลิงในพระทัยของพระองค์ เมื่อปะทุขึ้นมาย่ อมมิ
อาจมอดดับลงได้ นางจึงล้างเพียงหน้ าเท่านัน้ แม้แต่แต่งแต้ ม
ประทินโฉมสักนิดก็ไม่มี นางเดินเข้าไปในห้ องด้วยใบหน้ าไร้
การปรุงแต่ ง โชคดี ที่ตอนนางตัง้ ครรภ์ก็มิได้ แต่ งหน้ าเลยจน
พระองค์ชินเสียแล้ว อย่างไรก็ไม่มีทางตกพระทัยแน่ นอน

เมื่อวานนางนอนคิดอยู่กระทังดึ ่ กดื่น ในใจยังคงกังวลว่า

องค์จกั รพรรดิจะยอมรับเรื่องนี้ ได้มากเพี ยงไร อย่างไรซูอิ๋งก็
เป็ นขันทีและยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้ า...นางลองคิดแทนดูว่า หากมี
องค์จกั รพรรดิในร่างสตรีปรากฏตัวขึ้น นางก็คงรู้สึกสับสนจน
ยากจะทาใจรับได้เช่นกัน

ไม่ ง่ า ยเลยกว่ า นางจะรู้สึ ก ง่ ว ง อาเยี่ ย นกลับ ตื่ น ขึ้น มา

ร้องไห้อีก นางเพิ่งได้นอนหลับเมื่อฟ้ าใกล้สางนี้ เอง

องค์จกั รพรรดิเสด็จมาอย่างเร่งร้อน นางจึงส่องคันฉ่ อง

เพียงครู่เท่านัน้ น่ าเสียดายที่ คนั ฉ่ องเป็ นเพียงทองแดง เงาร่าง
664
ที่ เห็นจึงขมุกขมัวยิ่ง มองไม่เห็นแม้แต่สีหน้ าตน แต่หวังว่ามัน
จะไม่ซีดเซียวจนองค์จกั รพรรดิตกพระทัย...

เฉิ นหรูอี้ จ ัด ผมให้ เ ข้ า ที่ แ ล้ ว แหวกม่ า นเข้ า ไปในห้ อ ง

ด้ านข้างก็เห็นเซี ยวเหยี่ ยนนั ง่ ขาไขว้กนั อยู่บนเก้ าอี้ คางเชิด
สูงขึ้นคล้ายจะลอยขึ้นฟ้ าไปกระนัน้ ดูสง่างามอย่างยิ่ง สี หน้ า
กลับดีกว่าเมื่อครู่มาก อย่างน้ อยก็มิได้ทงั ้ ซี ดทัง้ คลา้ ประหนึ่ ง
ภูตผีที่ทาให้คนเห็นแล้วตกใจยิ่งเช่นนัน้

เหล่าบริวารล้วนถูกเฉินฮวายพาออกไปไกลแล้ว แววตา
แต่ละคนที่คล้ายอยากจะติดปี กบินหนี ออกไปจากที่นี่ทาให้เฉิน
หรูอี้ตกใจเป็ นอย่างยิ่ง ใจของนางนัน้ สันเป็
่ นกลองระรัวขึ้นมา
ทันที

เฉินหรูอี้กลืนน้ าลายตน ไม่อาจไม่พูดว่าใบหน้ างดงาม

ของเซี ยวเหยี่ ยนนั น้ เต็มไปด้ วยลักษณะของจักรพรรดิ ผ้ทู รง
อานาจ เพี ย งมองเขาคราหนึ่ ง นางก็รู้สึกขนลุกเกรี ย วขึ้น มา
ทันที มารดามันเถอะ ช่างหล่อเหลาเหลือเกิน!

“ฝ่ าบาท” นางเดินขึ้นหน้ าไปแต่ มิกล้านั ง่ ลงบนขาของ

เขาอย่างอุกอาจ ทาเพียงยืนอยู่ด้านข้าง เรียวขานางคล้ายแนบ
และคล้ายไม่แนบไปกับขาของเขา นางโค้งตัวลงยื่นมือออกไป
665
หวังจะจับฝ่ ามือใหญ่นัน้ แต่มือนัน้ กลับขยับหนี ทนั ที เห็นชัดว่า
ต้องการหลีกหนี ความใกล้ชิดจากนาง

“......”

เฉินหรูอี้ลอบมองเซี ยวเหยี่ยนคราหนึ่ ง ไม่รอให้นางคิด

ให้ดีเสียก่อนว่าควรพูดสิ่งใด เขาก็เหลือบนัยน์ ตาหงส์ค่งู ามนัน้
ขึ้นจ้องนางแล้วกล่าวว่า “มิต้องเข้ามาใกล้ข้า พูดเรื่องทัง้ หมด
มาให้ ก ระจ่ า งเสี ย เจ้ า ก็รู้ดี ว่ า เมื่ อ วานมี เ รื่ อ งเร่ ง ด่ ว นมาจาก
ทางไกล ข้าหารือกับเหล่าขุนนางใหญ่อยู่ค่อนราตรี กระทังบั ่ ดนี้
ยังมิได้นอนแม้สกั งีบ อีกประเดี๋ยวก็ต้องสะสางราชกิจ พูดสัน้ ๆ
ได้ใจความเป็ นพอ”

น้าเสียงที่เอ่ยค่อนข้างมีโทสะ

“ท่ านยังมิได้ นอนหรือ? เหตุใดจึงไม่นอนเล่า...กินข้าว

แล้วหรือไม่? ” เฉินหรูอี้ได้ฟังก็ขมวดคิ้วมุ่น “เช่นนั น้ ตัง้ สารับ
เช้าก่อน พวกเรากินไปคุยไปเถิด”

เซี ยวเหยี่ยนกลอกตาใส่นาง “ช่างเถิด ข้ากลัวจะติดคอ

ตาย”

666
 “ในเมื่ อกลัว ติ ด คอ ท่ านก็ค วรจะกิน เสี ย ก่ อน พักผ่อน
สักครู่ ข้ายังอยู่ที่นี่ ถามเมื่อใดก็ย่อมได้มิใช่หรือ? จะรีบร้อนไป
ไยกัน? ” เฉินหรูอี้เอ่ยอย่างไม่พอใจ สะบัดแขนแล้วนั ง่ ลงบน
เก้าอี้ไม้รอ้ ยปี ด้านข้างเซียวเหยี่ยน

แม้นจะเป็ นเพราะห่ วงใยตัวเขา ทว่านางก็มิจาเป็ นต้ อง

แสดงท่าทางเหิมเกริมถึงเพียงนี้ ผู้ที่กระทาผิดจนหัวใจเขาต้ อง
เหนื่ อยล้าเช่นนี้ คือผูใ้ ดกันแน่ ? !

“มิต้องพูดเรื่องที่ ไร้ประโยชน์ เหล่านี้ ” เซี ยวเหยี่ ยนลูบ

หน้ าตนด้วยความหงุดหงิด รูจมูกขยายกว้างขึ้นทันที “เจ้าพูด
มา เรื่องราวเป็ นเช่ นใด? อันใดที่ เรียกว่าซูอิ๋งคือเฉินหรูอี้ เขา
เป็ นเฉินหรูอี้แล้วเจ้าเป็ นใคร? ”

“ข้าก็เป็ นเฉินหรูอี้! ”

เฉิ นหรู อี้ ก ลอกตาให้ เ ซี ย วเหยี่ ย นคราหนึ่ ง “เราอยู่

ด้วยกันทุกวันคืน หรือท่านยังดูไม่ออกว่าข้าเป็ นใคร? ”

เอาเถิด เขาผิดอีกแล้ว?

“เลิกพูดอ้อมค้อมเสี ยที เรื่องซูอิ๋งเป็ นเช่ นใดแน่ ? ” เขา

เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ หากเป็ นเช่นนี้ ต่อไป ไม่เพียงแค่ศีรษะ
667
เขาที่ ต้องแตกกระจาย แม้แต่ ความคิด จิตใจก็คงต้ องระเบิด
ออกมาแล้วรูห้ รือไม่!

เรื่องราวเป็ นเช่นใดถึงมีเฉินหรูอี้สองคนได้เล่า? ! ทัง้ ยัง

เป็ นขันที...บุรษุ ก็มิใช่สตรีกไ็ ม่เชิงอีกด้วย!

เพียงเฉินหรูอี้ได้เห็นโทสะที่พร้อมจะระเบิดขึ้นได้ทุกเมื่อ
ของเขาแล้ ว ก็มิ อ้ อ มค้ อ มต่ อ ไปอี ก นางบอกเล่ า เรื่ อ งราวทุ ก
อย่าง ปิดบังไว้เพียงเรื่องที่ ซูอิ๋งวางยาถ่ายรัชทายาทเพื่อมาพบ
นางเท่านัน้ ส่วนเรือ่ งอื่นๆ นางพูดออกไปจนหมด รวมทัง้ ที่นาง
ขวางดาบแทนเขาและสงครามใหญ่ น้ อยที่ จ ะเกิ ด ขึ้ น แถบ
ชายแดนในปลายปี ไปจนถึงปี หน้ านัน้ ด้วย

บอกตามตรงว่ า แม้ แ ต่ เ ฉิ นหรูอี้ เ องยัง รู้สึ ก ซาบซึ้ ง ใน

ความทุ่มเทและเสี ยสละอันยิ่งใหญ่นี้ของตนเหลือเกิน แต่ เมื่อ
เงยเหลือบมองขึน้ ไปก็เห็นหน้ าของเซียวเหยี่ยนกลับมาขาวซีด
ทัง้ ดาคลา้ เช่ นคราแรกที่ เข้ามาในตาหนั ก นัยน์ ตาหงส์เบิกขึ้น
เล็กน้ อย แววตาที่ มองนางนั น้ ดูซบั ซ้ อนจนมิอาจแยกออกได้
ทว่านางกลับสามารถมองเห็นความเจ็บปวดอยู่ในนัน้ ได้อย่าง
ชัดเจน

668
 แม้นเป็ นเรื่องที่จะเกิดขึน้ ในอนาคตสักวันหนึ่ ง แต่ยามนี้
นางยังคงมีชีวิตอยู่ ดังนัน้ นางจึงได้เห็นความรักของเขาเมื่อได้
ฟังเรือ่ งนี้ ในใจนางก็รสู้ ึกดีใจอย่างที่สดุ

“ข้ายังไม่เป็ นอันใดมิใช่หรือ? ” เฉินหรูอี้หวั เราะกับเขา

เอ่ยกระเง้ากระงอดว่า “เราก็กาลังหาแผนป้ องกันและหยุดยัง้
มันอยู่ ท่านอย่าได้กงั วลไปเลย”

เซี ยวเหยี่ ย นคล้ ายอยากจะพูดสิ่ งใดแต่ สุดท้ ายก็มิเอ่ ย

ออกมา

เรื่องราวช่ างน่ าเหลือเชื่ อยิ่ง แต่ เมื่อเขาได้ ฟั งแล้ วกลับ

รูส้ ึกเจ็บปวดกับมันทัง้ ที่กไ็ ม่ทราบว่าจริงเท็จสักเพียงใด

แม้ความจริงแล้วนางจะยังมีชีวิตอยู่อย่างดี เขาก็ยงั คง
หวาดระแวงอยู่ในบางครา ไม่ทราบว่าเมื่อใดจะเกิดเหตุไม่คาด
ฝันกับเฉินหรูอี้ทาให้นางจากเขาไปอีกครัง้

การฟื้ นคืนมาในครานี้ ของเฉินหรูอี้นัน้ พวกเขาก็เคยถก

กันว่าอาจเป็ นโอกาสการฟื้ นคืนครัง้ สุดท้ายของนางแล้ว เพราะ
หลวงจี น ปู้ซัว จะพานางไปบาเพ็ญเพี ยรต่ อ จึง มี ค วามรู้สึ กว่ า

669
หากเกิดเหตุไม่คาดฝันกับนางขึ้นอีก การพบกันครัง้ นี้ อาจเป็ น
ครัง้ สุดท้ายของพวกเขาก็เป็ นได้

ทว่าเรื่องกลับผิดไปจากที่คาดการณ์ ไว้ เมื่อเวลานี้ กลับมี

ขันที ผ้หู นึ่ งโผล่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน...บอกว่าเป็ นเฉินหรูอี้ ทัง้
ยัง ฟื้ นคื น มาในอดี ต และอยู่ใ นร่า งของขัน ที . ..จะให้ เ ขาท าใจ
ยอมรับเรือ่ งนี้ ได้อย่างไร?

ก่ อ นที่ เ ซี ย วเหยี่ ย นจะมาพบเฉิ นหรูอี้ เ ขาไปหาซู อิ๋ง มา

ก่อนแล้ว ซูอิ๋งตัง้ ใจทาความสะอาดใบหน้ าอันงดงามนั น้ ของ
ตนเป็ นพิเศษเพราะทราบว่าจะได้พบกับเขา เมื่อพบแล้วก็เอา
แต่หน้ าแดงไม่กล้ามองเขาสักนิด

ทว่าการที่ ซูอิ๋งบอกเล่าเรื่องเกี่ยวกับเฉินหรูอี้และตัวเขา
ออกมาทัง้ หมดนัน้ มันก็ยงั ลึกซึ้งมากพอที่จะทาให้ซูอิ๋งหน้ าแดง
กา่ ได้อยู่ดี แม้นเป็ นสถานการณ์ ปกติที่จกั รพรรดิและขันที พบ
กันก็ตาม

มารดามันเถอะ ช่างละเอียดลอออันใดปานนัน้ บางเรื่อง

เขายัง ต้ อ งคิ ด ให้ ถี่ ถ้ ว นถึ ง นึ กออก เขาไม่ ย อมรับ ว่ า ตนได้
พยายามดิ้ น รนจนเฮื อ กสุ ด ท้ า ยแล้ ว จริ ง ๆ เขายิ่ ง คิ ด ยิ่ ง รู้สึ ก

670
ศีรษะจะระเบิด มันปวดหนุ บหนั บไม่หยุด คล้ายว่าหากมันถึง
ที่สดุ แล้วร่างของเขาก็จะระเบิดออกมากระนัน้

“...ข้าจะถามเจ้าเพียงคาเดียว” เขาพูดเน้ นทีละคา “ที่เจ้า

พูดมานัน้ ล้วนเป็ นความจริง? ”

เฉินหรูอี้มองสบตาเขาแล้วพยักหน้ าโดยแรง “ข้ายินดีใช้

...”

“ไม่ต้อง” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยตัดบทนาง ไม่อยากได้ยินคา

สาบานเหลวไหลที่นางจะเอ่ย “ข้า...” เขาหยุดไปครูห่ นึ่ ง “ซูอิ๋งบ
อกว่าหลังจากที่เจ้ารับดาบแทนข้าแล้ว...เหตุใดจึงทราบว่าต้อง
เกี่ ยวข้องกับตาหนั กเหรินโซ่ ว? หรือเป็ นเพี ยงการสันนิษฐาน
ของพวกเจ้า? ”

เฉินหรูอี้พยักหน้ าเงียบๆ พวกนางไม่มีหลักฐานอันใดที่

สามารถยืนยันได้

พวกนางเชื่ อ ว่ า เป็ นไท่ โ ฮ่ ว ผู้มิ ยิ น ยอมหงอยเหงาอยู่

พระองค์เดียวจึงได้พลิกฟ้ าก่อคลื่นขึ้นมา แต่ เมื่อเซี ยวเหยี่ยน
เอ่ ย ถามนางออกมาเช่ น นี้ เหตุ ใ ดนางจึ ง รู้ สึ ก คล้ า ยว่ า ตน
คาดคะเนผิดไปกระนัน้ ...

671
 251 ชีวิตนี้ ไม่มีอนั ใดให้เสียดาย

เห็นชัดว่าองค์จกั รพรรดิกม็ ิ ได้คิดจะเอาคาตอบจากนาง

จริงๆ ใช้แค่หวั เข่าคิดก็ทราบแล้วว่านางไม่มีหลักฐาน มิเช่นนัน้
นางคงมาบอกให้เขาฟั งอย่างละเอียดไปนานแล้วมิจาเป็ นต้ อง
คิดวางแผนกันเองเช่นนี้

“แต่ นี้ ต่ อ ไปพวกเจ้ า มิ ต้ อ งยุ่ง เรื่อ งนี้ อี ก ” เซี ย วเหยี่ ย น

ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่ วงประหนึ่ งดึงเอาพลังทัง้ หมด
ในร่างกายออกมากระนัน้ ท่าทางไม่น่าดูยิ่ง “ข้าจะจัดการเอง”

เฉินหรูอี้พยักหน้ าอย่างว่าง่าย

องค์จ กั รพรรดิ ท รงคิ ด เล็ก คิ ด น้ อยและเป็ นโรคหวาด

ระแวงมากเพี ย งใดนางทราบดี ก ว่ า ใคร ทว่ า พระองค์ที่ เ ป็ น
เช่นนัน้ กลับเลือกเชื่อนางอย่างไม่ลงั เลพระทัย

นางพูดได้หรือไม่ว่าหัวใจดวงน้ อยของนางนั น้ หวานลา้

จนน้าผึง้ จะเอ่อออกมาแล้ว

เมื่อหัวใจสุขล้นใบหน้ าจึงแต่ งแต้ มไปด้วยรอยยิ้ม นาง

ยื่นนางเข้าใกล้แล้วนัง่ ลงบนพระอูรขุ ององค์จกั รพรรดิประคอง
ดวงหน้ านั น้ เข้ามาจุมพิตโดยไม่สนว่าพระองค์จะมีพระพักตร์
672
เขียวคลา้ ประหนึ่ งห้อยแขวนด้วยเกร็ดหิมะ ดวงตากลมโตฉ่ า
น้ านัน้ มองพระองค์ด้วยความด้วยความรักอันเต็มเปี่ ยมทาให้
พระองค์ร้สู ึกขนลุกเกรียวไปหมด

“นั ง่ ตัก ขาท าไม ด้ า นข้ า งไม่ มี เ ก้ า อี้ ห รื อ ไร? ” เขาเอ่ ย

อย่างไม่พอใจ

เฉินหรูอี้สะอึกไปคราหนึ่ ง “มันไม่สบายเท่าตักของท่าน”

นางยื่นมือไปลูบใบหน้ าเขา จ้องมองอย่างละเอียดก็เห็น

รอยคลา้ ใต้ตาอันบ่งบอกชัดว่าเมื่อวานนัน้ เขามิได้พกั ผ่อน

“เช่นนัน้ ท่านกินข้าวก่อนดีหรือไม่แล้วนอนพักสักครู่ ดู
สีหน้ าท่านสิ ซีดเซียวหมดแล้ว”

เซี ยวเหยี่ยนพลันขมวดคิ้วแน่ น “ทาไม บัดนี้ เจ้ารังเกียจ

ข้าแล้ว? ”

เอาเถิด เขาไม่ได้นอนทัง้ คืน โทสะจึงมีมากเป็ นธรรมดา

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า แม้นยัวม
่ ิ ได้แต่ เราสามารถหลบได้
หลบมิได้ยงั ปลอบประโลมได้

673
 “เหตุใดท่ านถึงได้พูดทาร้ายจิตใจผู้อื่นถึงเพี ยงนี้ ” นาง
เอ่ ยอย่างแง่งอนว่ า “มิใช่ เพราะข้ าห่ วงท่ าน? ท่ านคิดว่ าท่ าน
ห่ วงข้า ข้าก็จะไม่ห่วงท่ านงัน้ หรือ...ถึงได้พูดจาทิ่มแทงใจคน
เช่นนี้ ”

นางเอ่ ย แผ่ ว เบาทัง้ อ่ อ นและหวานท าให้ เ ซี ย วเหยี่ ย น

ละลายไปหมด โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงภาพฉากที่นางรับดาบแทน
เขา...มารดามันเถอะ มันคือรักแท้อย่างแน่ นอน

หากไม่รกั เขาเข้าเนื้ อเข้ากระดูก ต่ อให้ นางสามารถฟื้ น

คืนกลับมาได้จริงก็ไม่มีผใู้ ดยินดีที่จะถูกแทงเป็ นแน่ และถ้าซูอิ๋ง
ไม่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขากับนางคงคิดไปว่าการ
ฟื้ นคืนครานี้ ของนางนัน้ เป็ นร่างสุดท้ายแล้ว

เซี ยวเหยี่ ยนเจ็บแปลบที่ หวั ใจขึ้นมาทันที ทัง้ ขมขื่นทัง้

หวานลา้ มิอาจพูดให้ชดั เจนในเวลากะทันหันได้ว่ารู้สึกเช่ นไร
ได้แต่คิดว่า...ชีวิตนี้ ไม่มีอนั ใดให้เสียดายแล้ว! ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่า
ไม่เพี ยงพอจึงกอดเฉินหรูอี้ไว้แล้วจุมพิตลงไปบนใบหน้ านาง
โดยแรงคราหนึ่ ง

เฉินหรูอี้หวั ใจเต้นรัวเร็วดุจสาวน้ อยริรกั ก็มิปาน ภายใน

ใจคล้ายมีกระต่ายสิบห้าตัวกระโดดถีบไปมากระนัน้
674
 พวกเขาสองคนนับได้ว่าเป็ นสามีภรรยากันมานานแล้ว
ทัง้ ยังอยู่ด้วยกันทุกวัน หากกล่าวถึงอาการหัวใจเต้นระรัวเช่นนี้
นั ้ น นั บ วัน ยิ่ งน้ อยลงทุ ก ที วัน นี้ เขากลั บ จุ ม พิ ตนางอย่ า ง
กะทันหัน ช่างเป็ นสิ่งเหนื อความคาดหมายของนางจริงๆ

ระหว่ า งที่ ก าลัง ลัง เลว่ า จะกระโจนเข้ า จัด การเสี ย หรื อ

ปล่อยให้เขากินข้าวก่อน เพราะยังมีราชกิจรอให้เขาไปสะสาง
อี ก เวลานี้ น างก็ไ ด้ ยิ น เสี ย งท้ อ งร้อ งดัง โครกครากติ ด ต่ อ กัน
หลายคราและดัง ยิ่ ง ขึ้น เรื่อ ยๆ เมื่ อ หัน มองหน้ า เขาก็เ ห็น ว่ า
ใบหน้ านัน้ แดงกา่ อย่างยิ่ง

เฉินหรูอี้อดหัวเราะออกมามิได้ นางหัวเราะล้มควา่ เข้า

ใส่อกเขา เอ่ยเสียงสูงไปทางด้านนอก “เฉินกงกง กาชับให้ห้อง
เครือ่ งเตรียมพระกระยาหารเช้าด้วย! ”

นัยน์ ตาหงส์งดงามของเซี ยวเหยี่ยนหลุบลงตา่ คล้ายไม่

มีเรือ่ งใดเกิดขึน้ ดังท้
่ องที่กาลังร้องอยู่นัน้ มิใช่ของเขา

ห้ องเครื่องได้ จดั เตรียมพระกระยาหารเช้ าไว้นานแล้ว

่ ยกออกมาเท่านัน้ เฉินหรูอี้เอ่ยปากไปไม่นาน
รอเพียงคาสังให้
อาหารก็ถกู จัดวางขึน้ เต็มโต๊ะอย่างเรียบร้อย

675
 องค์จ ัก รพรรดิ แ ละหวงโฮ่ ว จู ง มื อ กัน เข้ า ไปเสวยกระ
กระยาหารเช้า ท่ าทางเช่นนัน้ เรียกว่าแนบสนิทชิดใกล้ รักใคร่
ปรองดอง ไหนเลยจะมี บรรยากาศอันตึ งเครี ยดเช่ นเมื่อวาน
กระทังถึ
่ งเช้านี้ ?

บริวารของตาหนักฉางเล่อนับว่ามีประสบการณ์ มาก ทัง้

ที่ เ คยเห็น ท่ า ทางรัก ใคร่ ที่ มี ต่ อ สนมรัก ขององค์จ กั รพรรดิ ใน
รูปแบบต่ างๆ มาไม่น้อย ทว่าเมื่อเห็นองค์จกั รพรรดิและหวง
โฮ่วทรงปฏิบตั ิ ต่อกันเช่นนี้ กอ็ ดตกตะลึงมิได้ ในสายตาพวกเขา
มิ ใ ช่ ว่ า องค์จ กั รพรรดิ มิ เ คยทะเลาะกับ สนมรัก คนอื่ น ๆ แต่
ส่วนมากแล้วพระองค์นัน้ ค่อยข้างพระทัยแข็ง มักปล่อยให้เวลา
ผ่านไปสักหน่ อยจึงคืนดี

ทว่ าครานี้ กลับ คื น ดี รวดเร็ว ที่ สุด เป็ นประวัติ การณ์ ใช้
เวลาเพี ยงหนึ่ งราตรี! หนึ่ งราตรีเท่ านั น้ ! ทัง้ สองพระองค์กลับ
สามารถคืนดีกนั ได้ทงั ้ ที่ เพียงใช้การพูดคุยอย่างเปิดอกเท่ านัน้
...มารดามันเถอะ ช่างอัศจรรย์แท้ๆ!

บริวารทัง้ หลายพูด ได้ เพี ย งว่ านี่ คื อรักแท้ ภายใต้ รกั แท้
ระหว่างที่ กาลังทะเลาะกับองค์จกั รพรรดินัน้ หวงโฮ่ วสามารถ
ปลอบประโลมโทสะของพระองค์ให้สงบลงได้อย่างรวดเร็ว พวก
เขาล้วนอดมองเฉินหรูอี้ด้วยสายตานับถือมิได้จริงๆ
676
 เฉินหรูอี้ทาได้เพียงแสร้งมองไม่เห็นสายตาอันร้อนแรงที่
เต็มไปด้วยความนั บถือของเหล่ าบริวาร นางเองก็ยงั มิได้ กิน
อาหารเช้าเช่นกัน ทว่าเมื่อกินไปได้เพียงไม่กี่คาก็ต้องคอยดูแล
เซี ย วเหยี่ ย น อาหารมื้อ นี้ น างกิ น อิ่ ม ไปเพี ย งครึ่ ง แต่ ก ลับ คี บ
อาหารจนเต็มชามเขา กระทังเขาเรอออกมาถึ
่ งสองสามครัง้

“ฝ่ าบาท ท่านไปดูซูอิ๋งมาหรือยัง? ”

นางเห็น เซี ยวเหยี่ ย นวางตะเกี ย บลงด้ ว ยท่ าทางพอใจ

อย่างคนที่ อิ่มหนาสาราญ ชีวิตเบิกบานยิ่ง จึงพ่นคาที่ กดข่มไว้
ในลาคอออกมาในที่สดุ

สี หน้ าของเซี ยวเหยี่ยนพลันแข็งค้างขึ้นมาทันที มารดา

มันเถอะ ความรู้สึกอันแปลกประหลาดนั น้ กลับเข้ามาทิ่มแทง
ใจเขาอี กแล้ว คล้ายมีขนไก่นับห้าสิบอันคอยจิ้มแหย่ปัดไล้ไป
มาก็มิปาน หากบอกว่าชากลับรู้สึกว่าเจ็บ หากบอกว่าเจ็บกลับ
รูส้ ึกว่าชา มารดามันเถอะ ขมปร่ายิ่ง!

เฉินหรูอี้แค่ เห็นปฏิกิริยาของเขาก็ทราบว่าไม่เพี ยงแค่

พบเท่ านั น้ แต่ ยงั พูดคุยกันอย่างเปิดเผยจนเขาทราบเรื่องทุก
อย่างโดยละเอียดแล้ว

677
 นางควรจะรู้นานแล้วว่าโรคหวาดระแวงของเขานั น้ มี
หรือจะฟั งเพียงแค่วาจาของนางฝ่ ายเดียวแล้วจะเชื่อ อย่างไรก็
ต้องนาคาของคนทัง้ สองมาเปรียบเทียงกันให้เขาได้เห็นภาพ

เรื่องอันน่ าเหลือเชื่อเช่นนี้ แม้แต่ตวั นางเอง ในคราแรก

นัน้ ยังต้องให้ซูอิ๋งพูดเรื่องที่ พดู มิได้หลายอย่างเพื่อยืนยันตน...
เมื่อเปรียบเทียบดูแล้วถึงยอมรับเขาอย่างกลา้ กลืน

นางจึงตกใจกับความใจกว้างอันยากจะหาได้นี้ของเซียว
เหยี่ยนยิ่งจึงหลงคิดว่าเขาจะเชื่อนางแค่ฝ่ายเดียว...พูดได้เพียง
ว่า...นางนัน้ หลงตัวเองมากเกินไปแล้ว

“ท่านคิดจะจัดการอย่างไรกับ...ซูอิ๋ง? ” นางถาม

เซี ย วเหยี่ ยนถอนหายใจหนั กๆ ออกมา เขาจะจัด การ

อย่างไรได้?

เขาคือนาง พวกเขาต่างก็คือเฉินหรูอี้...ทาได้เพียงปล่อย
ให้มนั เป็ นไปตามธรรมชาติแล้ว

“กองตัด สิ น พิ จารณาโทษลงมือหนั กไปหน่ อย” เขาไม่

กล้ามองหน้ านาง หัวใจเจ็บแปลบขึ้นมาเล็กน้ อย “ข้าให้ หมอ
หลวงมาตรวจดูบาดแผลแล้ว เจ้า...ไปเยี่ยมได้ทุกเมื่อ”
678
 คงมิใช่หนักไปหน่ อยเท่านัน้ เฉินหรูอี้เงียบ เมื่อวานที่ถกู
คนแบกเข้าไปในตาหนั กฉางเล่อนางเห็นอยู่ไกลๆ ร่างทัง้ ร่าง
ล้วนเปื้ อนไปด้วยโลหิต แม้นมิเห็นหน้ า แค่คิดก็ทราบว่าการ
สอบสวนจัก ต้ อ งเป็ นไปอย่ า งเข้ ม งวดเพราะองค์จ กั รพรรดิ
กาชับรับสังด้
่ วยพระองค์เอง

“ผู้ที่ได้รบั การลงทัณฑ์เช่ นเขาไปอยู่ในตาหนั กฉางเล่อ

คงมิใคร่ดีนักว่าหรือไม่? ”

เฉิ นหรูอี้ เ อ่ ย อย่ า งเคร่ ง ขรึ ม ว่ า “เช่ น นั ้น ย้ า ยเขาไปที่

ตาหนักเจาหยางเถิด ที่ นี่มีขนุ นางใหญ่เข้าๆ ออกๆ หากมีข่าว
แพร่ออกไปคงไม่ดีแน่ ”

“ท าตามที่ เ จ้ า ว่ า เถิ ด ” เซี ย วเหยี่ ย นกอบกุม มื อ นางไว้

หลวมๆ แล้วยกขึน้ มาจุมพิตคราหนึ่ ง “หรูอี้ ต่อไปไม่ว่าเรือ่ งอัน
ใดข้าหวังว่าเจ้าจะพูดกับข้าทัง้ หมด ไม่มีเรือ่ งที่ปิดบังอีก ข้าเป็ น
บุ รุษ ของเจ้ า จะคอยบัง ลมกัน ฝนให้ เ จ้ า มิ ใ ห้ เ จ้ า ต้ อ งยื น อยู่
ด้านหน้ าคอยเสี่ยงอันตราย...เรื่องบางเรื่องยังมิถึงเวลา แต่เจ้า
เชื่อเถิดว่าข้าย่อมทาออกมาให้ดีที่สดุ เพื่อเจ้าแน่ นอน”

“ข้าพูดเช่นนี้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?”

679
 252 รนหาที่ตาย

เมื่อผ่านการเห็นชอบจากองค์จกั รพรรดิ เฉินหรูอี้จึงนา

ตัวซูอิ๋งกลับมาที่ ตาหนักเจาหยางในวันนัน้ ทันที ครัน้ ขันทีสี่คน
หามเขาออกไป บริวารทัง้ หลายล้วนมองด้วยสายตาอันแตกตื่น
ตกตะลึง โดยเฉพาะเฉินฮวาย...

อย่างอื่นมิต้องพูด สาหรับเฉินหวงโฮ่วนัน้ เขามิเคยคิดว่า

องค์จกั รพรรดิจะลงทัณฑ์เป็ นจริงเป็ นจังอันใดเลย อย่างมากก็
แค่ทะเลาะกัน เย็นชา ต่อว่า มากที่ สุดก็เพียงสามถึงห้าวัน แต่
แม้นฝั นเขาก็ไม่คิดว่าจะไร้ร่องรอยใดประหนึ่ งนาวาลอยผ่าน
น้ าก็มิปาน เฉินหวงโฮ่วกลับตาหนักไปอย่างว่าง่าย แม้แต่ซูอิ๋ง
ที่ ถกู ฝ่ าบาทรับสังให้
่ สอบสวนอย่างเข้มงวดถูกโบยไปเพียงชัว่
ครู่เท่านัน้ พริบตาที่นาตัวออกมาจากกองตัดสินพิจารณาโทษก็
ถูกปฏิบตั ิ ราวเป็ นแขกสูงศักด์ ิ กม็ ิ ปาน องค์จกั รพรรดิทรงให้นัง่
เกี้ ย วหลวงไปส่ ง ถึ ง ต าหนั กเจาหยางของหวงโฮ่ ว มารดามัน
เถอะ ช่างพลิกฟ้ ากระไรเช่นนี้ !

ตอนที่ องค์จกั รพรรดิและหวงโฮ่วทรงปิดประตูสนทนา

กันนั น้ เฉินหวงโฮ่ วได้ล้างความคิดของฝ่ าบาทเขาไปแล้วงัน้
หรือ?

680
 ั ่ นผสมสี ขององค์จกั รพรรดิที่เพลิงโทสะ
พระพักตร์ดงแท่
แทบพุ่งเหนื อพระเศียรก่อเป็ นลูกไฟดวงน้ อยนัน้ เวลาเพียงไม่
นานก็ถกู เฉินหวงโฮ่วปลอบประโลมจนสงบลงแล้ว? !

สงบลงแล้ว? !

เขาพูดได้หรือไม่ว่า นี่ เป็ นการทาลายความคิดที่เขามีต่อ

องค์จกั รพรรดิมาหลายสิบปี เขารูส้ ึกดังทั่ ศนคติ ความคิด จิตใจ
ของเขาถูกโจมตี อย่างรุนแรง ทว่าเขายังมิทนั ทาความเข้าใจได้
การโจมตีครัง้ ใหม่กซ็ ดั เข้าหาเขาอีกระลอกแล้ว

เฉินหวงโฮ่วกระทาการเช่นนี้ แต่ตาหนักเจาหยางยังคง
แข็ง แกร่ ง มิ ล้ ม คว ่า ทว่ า องค์จ กั รพรรดิ ก ลับ ให้ เ ขาไปจัด การ
เหล่านางกานัลขันที ในตาหนักบูรพาทัง้ ที่ พระองค์กาลังทรงยุ่ง
อยู่กบั ราชกิจอันหลากหลายเช่นนี้ แทน

ในระยะเวลากระชัน้ ชิดถึงเพียงนี้ ตีให้ตายเขาก็ไม่เชื่อว่า

เรื่องตาหนักบูรพาของรัชทายาทไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเฉินหวง
โฮ่ว

ทว่าเมื่อองค์จกั รพรรดิทรงรับสังลงมา
่ เขาหรือจะมีสิทธ์ ิ
สงสัยอันใด ต่อให้ในใจจะมีเครื่องหมายปรัศนี มากมายก็ได้แต่

681
ทาตามพระบัญชาของพระองค์ด้วยความจงรักเท่ านั น้ เฉินฮ
วายก้าวเท้ าออกจากตาหนั กฉางเล่อมุ่งหน้ าไปที่ ขนั ที ฝ่ายใน
เขาใช้เวลาทัง้ เช้าเลือกขันทีเจ็ดคนและนางกานัลอีก ห้าคนแล้ว
มุ่งตรงไปที่ ตาหนั กบูรพาดาเนินการสับเปลี่ยนบริวาร รวมทัง้
บุคคลอันดับสองผู้สามารถเรียกลมเรียกฝนที่กาลังเป็ นที่โปรด
ปรานในตาหนักบูรพานัน้ ด้วย

แน่ นอนว่าเขามิกล้าคิดเสียหรอกว่าองค์จกั รพรรดิทรงมี

รายชื่ อ คนเหล่ า นี้ ส่ ง มอบให้ เ ขาไปด าเนิ นการได้ อ ย่ า งไร...
รายชื่อนัน้ มาจากที่ ใด? อย่างน้ อยก่อนจะถึงวันนี้ เขาก็ทราบดี
ว่าฝ่ าบาททรงไม่มีรายชื่อพวกนี้ อย่างแน่ นอน

องค์จกั รพรรดิมิใช่ไม่ใส่พระทัยต่ อตาหนักบูรพา ความ

จริ ง แล้ ว พระองค์ท รงให้ ค วามส าคัญ อย่ า งยิ่ ง ทรงจัด วางคน
สนิ ทไว้ ข้ า งกายองค์ ร ชั ทายาท มิ เ คยละเลยในการดู แ ลรัช
ทายาทแม้เพียงครึง่ เค่อ แต่เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าในสภาพการณ์
เช่ น นี้ ต าหนั ก บู ร พากลับ มี บ ริ ว ารที่ อ ยู่เ หนื อ การควบคุมของ
องค์จกั รพรรดิมากมายถึงเพียงนี้

ตาหนักบูรพาเป็ นสถานที่ที่ผคู้ นทัวเมื

่ องหลวงล้วนจับตา
หากมี ลมพัด ยอดหญ้ าแม้เ พี ย งนิ ดก็ท ราบกันไปทัว่ แล้ ว ยิ่ ง มิ
ต้องพูดถึงการเปลี่ยนบริวารจานวนมากเช่นนี้
682
 ตัง้ แต่ ยามบ่าย ใช้เวลาเพียงครึ่งชัวยามก็
่ กระจายไปทัว่
เมืองหลวงดุจสายลมหอบหนึ่ ง เพียงแต่สาเหตุยงั คงคลุมเครือ
เพราะมีการเปลี่ยนตัวเหล่าบริวารแต่ผ้ทู ี่ ถกู ย้ายออกก็มิได้ถกู
ลงทัณฑ์อนั ใด อย่างมากก็แค่กลับไปอยู่ส่วนของขันที ฝ่ายใน
ผู้คนทัง้ หลายก็ต่ างพูด คุยเล่ าลื อกันไปชัวขณะดั
่ งสายสมพั
่ ด
ผ่านหลงเหลือไว้เพียงหมอกควันจางๆ เท่านัน้

มี เ พี ย งไท่ โ ฮ่ ว แห่ ง ต าหนั ก เหริ น โซ่ ว เท่ า นั น้ ที่ ท ราบแก่

พระทัยดี

นางคิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะอ่อนข้อให้ องค์จกั รพรรดิได้เพี ยง

ไม่กี่วนั ยังมิทนั เห็นผลใดๆ เลยสักนิด องค์จกั รพรรดิก็ต อบ
แทนนางกลับมาเช่นนี้ โดยที่ นางยังมิทนั ตัง้ ตัว ด้วยการเตะคน
ของนางที่ ส่งไปแทรกซึมอยู่เงียบๆ ในตาหนักบูรพาออกมาไม่
เหลือสักคนโดยไม่แม้แต่จะส่งเสียง

มารดามันเถอะ สถานที่ ลบั ปานนัน้ เขาก็ยงั ขุดค้นขึ้นมา

ได้ เขาเป็ นหนูหรือไร? !

หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว เสวยพระกายาหารค ่า ได้ เ พี ย งครึ่ ง ก็เ ก็บ

่ นที เก่าแก่ที่อยู่ข้าง
เครื่องเสวยทันที พระพักตร์ถมึงทึงกระทังขั

683
พระวรกายมานานยัง มิ ก ล้ า เงยหน้ า ขึ้น มอง เขาแทบจะเอา
ศีรษะมุดเข้าไปในกางเกงแล้ว

“บัดนี้ เดือนใดแล้ว? ” ผ่านไปครู่หนึ่ ง หลิวไท่โฮ่วจึงกัด

ฟันถามออกไปด้วยพระสุรเสียงเย็นชา

ขันที เฒ่าตกใจจนผมขาวของเขาชี้ชนั หมดแล้ว เกรงว่า

ไท่โฮ่วคงกริ้วกระทังหลงลื
่ มวันคืนไปสิ้นแล้ว “ทูลไท่โฮ่ว...เดือน
ห้าพ่ะย่ะค่ะ อีกสองวันก็จะเป็ นเดือนหกแล้ว”

“สองสามีภรรยาแห่งจวนหย่งชางโหวนัน้ ขี้ขลาดตาขาว
มิใช่ ผ้ทู ี่ จะทาการใหญ่ ได้ ...เจ้าไปแจ้งแก่ จวนโซ่ วอันโหวให้ ฮู
หยินเขายื่นป้ ายขอเข้าวัง อายเจียมีเรือ่ งต้องคุยกับนาง! ”

ขัน ที เ ฒ่ า ถอนหายใจยาว หลายปี มานี้ เขาได้ ผ ลรับ

ประโยชน์ มากมายจากไท่โฮ่ว อย่างไรก็ต้องช่วยเหลือ ยิ่งมิต้อง
พูดถึงอายุที่ใกล้จะเข้าสุสานแล้วจึงระลึกถึงความดีของไท่โฮ่ว
มิ เ ช่ น นั ้น เขาคงมิ ย อมรนหาที่ ต ายท้ า ทายองค์จ กั รพรรดิ ไ ป
พร้อมไท่โฮ่วเสียหรอก

เมื่อได้ฟังเช่ นนี้ กไ็ ม่เหลือเรื่องดี อนั ใดแล้ว ผู้อื่นอาจไม่

ทราบ แต่เจ้าสองคนแห่งจวนโซ่วอันโหวนัน้ เป็ นดังประทั ่ ด ไม่มี

684
ผู้ใดจุดก็สามารถจุดตนเองได้ ไท่โฮ่วรับสังให้
่ หาพวกเขาเช่นนี้
หากมีเรือ่ งดีกแ็ ปลกแล้ว

“เหล่าลู่? ” หลิวไท่โฮ่วถลึงพระเนตรมองเขา “เจ้าได้ยิน

หรือไม่? ”

“หม่อมฉันได้ยินแล้วพ่ะย่ะค่ะ...เพียงแต่ระยะนี้ มีข่าวลือ
ในวังอยู่ค่อนข้างมาก...”

“เจ้ าเป็ นคนเก่ าแก่ ในวัง มี ค วามสามารถมากเพี ยงใด

อายเจียรู้ดีแก่ใจ หากเรื่องนี้ สาเร็จ อายเจียย่อมไม่ลืมความดี
ของเจ้าแน่ ”

เหล่ า ลู่ พ ยัก หน้ าอย่ า งล าบากใจ “หม่ อ มฉั น จะท าสุ ด
ความสามารถเพื่อไท่โฮ่วพ่ะย่ะค่ะ”

ฝ่ าพระหัตถ์หลิวไท่ โฮ่ วกาแน่ นอยู่บนพนั กวางแขน คอ

ยอดกลัน้ มิให้ตนข่วนหน้ าอันเ**้่ยวย่นนัน้ ให้ลายไปเสี ย นาง
ยากจะเข้ า ใจได้ ว่ า ตนจะมี ว ัน นี้ ที่ ต้ อ งก้ ม ศี ร ษะพู ด จาขอ
คาปรึกษากับขันทีเฒ่าด้วยท่าทีถ้อยอาศัย

ควรต้องทราบว่าในยุคสมัยของจักรพรรดิพระองค์ก่อน
นัน้ มีผใู้ ดกล้าโต้แย้งนางเพียงครึง่ คากันเล่า?
685
 แต่ ยามนี้ แม้นแบกบรรดาศักด์ ิ ไท่ โ ฮ่ วไว้ ต่ อให้ บอกว่ า
พักผ่อนเพราะประชวรแต่ความจริงคือการกักบริเวณ แม้เพียง
ครึ่ ง ก้ า วก็มิ อ าจออกไปจากต าหนั ก เหริ น โซ่ ว ได้ ข้ า งกาย
นอกจากบริวารสองสามคนที่เคยใช้เงินซื้อตัวไว้ก่อนหน้ านี้ ทุก
ที่ล้วนเป็ นคนขององค์จกั รพรรดิทงั ้ สิ้น

จุดเริ่มต้นทุกอย่างก็คือจักรพรรดิจางเหอ เมล็ดพันธุ์ป่า
่ าที่สามีของนางกับนางกานัลชัน้ ตา่ เป็ นผูใ้ ห้กาเนิด
แสนชัวช้

ทุกวันที่ นางอยู่ในตาหนั กเหรินโซ่ วล้วนเกิดความรู้สึก

เสี ยใจอยู่นับครัง้ ไม่ถ้วนว่าเหตุใดจึงเสี ยสติถึงเพียงนัน้ กระทัง่
เห็น ด้ ว ยกับ ความคิดเหลวไหลเช่ นนี้ ข องสามมี ที่ ตายไปของ
นาง!

ฟ้ ารู้ดินรู้ เขารู้นางเองก็รู้ ยามนั น้ นางยังซาบซึ้งเสี ยจน

น้ ามูกน้ าตาไหล รู้สึกว่าจักรพรรดิพ ระองค์ก่อนรักนางอย่ าง
ที่ สุด มารดามันเถอะ บัดนี้ มาคิดดูแล้วกลับรู้สึกน่ าขายหน้ ายิ่ง
ช่ า งเป็ นความคิ ด ที่ โ ง่ เ ขลานั ก นางถึ ง กลับ คิ ด ว่ า นั ้น เป็ นสิ่ ง
ยืนยันถึงความรักที่มีต่อนางของจักรพรรดิพระองค์ก่อน จึงทรง
คานึ งถึงชีวิตบันปลายของนาง
้

686
 ...ความจริงอาจเป็ นความปรารถนาดี ที่มีต่อนางจริงๆ
เพี ยงแต่ ไม่มีผ้ใู ดคาดคิดว่าไผ่งามจะออกหน่ อเน่ า ให้ กาเนิด
บุตรที่มิรจู้ กั กตัญญู ตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นเช่นนี้ !

แรกเริ่มที่ ขึ้น ครองบัลลัง ก์ก็กดขี่ ตระกูลหลิว ทัง้ ยัง กัก

บริเวณไท่โฮ่วเช่นนางเพราะสตรีเพียงคนเดียว เป็ นแบบบุรษุ ที่
ลุ่มหลงสตรีโดยแท้ ไม่ทราบว่าบิดาที่ อยู่ปรโลกจะมีท่าที เช่นไร
จะรู้สึกเสียใจที่ ตดั สินใจผิดในปี นัน้ เช่นเดียวกันกับนางหรือไม่
นางเสียใจจนลาไส้เขียวคลา้ ไปหมดแล้ว ยิ่งมิต้องพูดถึงบัดนี้ ที่
ถูกคนจับฝ่ าเท้ าตนได้อีกครัง้ เรื่องเพิ่งจะเริ่มกลับต้ องพ่ายแพ้
เสียแล้ว

แต่ ใ นเมื่ อ เขาสามารถก าจัด ตะปู ที่ น างตอกเข้ า ไปใน

ต าหนั ก บู ร พาได้ ห มดทุ ก ดอก ก็ย ากจะจิ ต นาการว่ า เขายัง รู้
เรื่องราวใดอี กบ้าง หรือคิดเชื่ อมโยงอันใดได้ จากการกระทา
ของนางในครัง้ นี้

ไม่ว่าคาตอบจะเป็ นข้อใด นางก็มิอาจนัง่ รอความตาย

เช่ น นี้ ได้ ความคิ ดอั น แปลกประหลาดพิ สดารขององค์
จักรพรรดิ ความสัมพัน ธ์มารดาบุต รจอมปลอมหลายปี มานี้
ของพวกเขา นางนัน้ รูแ้ จ้งแก่ใจดี ไม่แน่ ว่าอาจจะห่างเหินแปลก
หน้ ามากกว่าที่นางคิดเสียอีก
687
ต่อให้เป็ นการรนหาที่ตาย นางก็จาต้องชิงลงมือก่อน!

688
 253 โชคร้ายที่สดุ และโชคดีที่สดุ

บาดแผลของซู อิ๋งนั น้ หนั กกว่าที่ เฉินหรูอี้เห็นอยู่ไกลๆ

ในปี กตาหนั กฉางเล่อยิ่ง แม้นเนื้ อตัวจะถูกเช็ดรอยเลือดออก
ไปจนหมด หมอหลวงก็ตรวจดูอาการและจัดโอสถให้แล้ว ทว่า
เขายังคงดูอ่อนแออย่างยิ่ง บนขมับด้านขวามีรอยแผลยาวเท่า
นิ้วชี้อยู่ด้วย

เฉินหรูอี้เห็นแล้วตระหนกเป็ นอย่างยิ่ง หากเป็ นในอดีต

นางคงยอมวิ่งชนกาแพงตายก็มิยอมต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้
เป็ นแน่ !

ทว่ายามนี้ เขากลับยอมกัดฟันสู้ทนให้มนั ผ่านไป...

อย่าถามว่าเหตุใดนางจึงทราบว่าเขากัดฟั นทน รอยฟั น

นัน้ มันปรากฏอยู่เต็มริมฝี ปากเขาอย่างชัดเจน

นางคิดแล้วก็ทราบว่าสาเหตุคืออะไร อย่างน้ อยเหตุผลที่

ใหญ่ที่สดุ ก็คงเป็ นองค์จกั รพรรดิ

เขาไม่อยากตายภายใต้คาบัญชาขององค์จกั รพรรดิ ด้วย

เกรงว่าหลังจากที่ พระองค์ทราบความจริงจากปากนางจะต้ อง
เสียพระทัยและตาหนิพระองค์เองแน่
689
 ...นี่ คือพลังแห่ งรักโดยแท้ เมื่อไม้มิได้โบยเข้าที่ ร่างเฉิน
หรูอี้นางไหนเลยจะรู้สึกเจ็บ แต่ ครัน้ เห็นบาดแผลบนร่างซูอิ๋ง
แล้วนางก็ยงั คงอดทอดถอนใจออกมาโดยแรงมิได้

น่ าเสี ยดายที่ หลังจากที่ ซูอิ๋งและองค์จกั รพรรดิสนทนา

และเข้าใจกันดีแล้วก็มิได้พบกันอีกเลย

หลายวันมานี้ องค์จกั รพรรดิทรงยุ่งกับราชกิจการทหาร

บางคราก็เสด็จมาที่ ตาหนักเจาหยางบ้างแต่ กม็ ิ เคยก้าวเข้าไป
ในห้องของซูอิ๋งเลย แต่ซูอิ๋งเองก็ทาดังม
่ ิ เคยมีอนั ใดเกิดขึ้น ไม่
เพียงไม่พบองค์จกั รพรรดิ แม้แต่ บุตรตนอาเยี่ยนก็ไม่ยอมพบ
หน้ า

“ข้ า กลัว ข้ า ทนไม่ ไ ด้ ” ซู อิ๋ ง พัก รัก ษาตัว จนเกื อ บหายดี

แล้ว วันหนึ่ งจึงเอ่ยออกมาอย่างทอดถอนใจ “ข้าไม่กล้าเจออา
เยี่ ยน...เป้ าหมายของเรามีเพี ยงหนึ่ งเดี ยวคือให้ เจ้ามี ชีวิตอยู่
ต่ อไป ส่ วนข้า...แค่ รอให้ สูญสลายไปตามกาลเวลา แค่ นี้ข้าก็
พอใจแล้ว”

เฉิ นหรูอี้ ไ ม่ ท ราบว่ า เป็ นเพราะครานี้ ฟื้ นคื น มาในร่ า ง

ขันทีหรือไม่ จึงทาให้มีเงามืดปกคลุมไปทัวร่ ่ างของเขาอย่างที่ มิ

690
เคยเป็ นมาก่ อน ต่ อให้ น างเกิด แล้ ว ตายมาหลายคราก็มิเ คย
เศร้าโศกมากมายเช่นเขาเลยสักครัง้

บางทีอาจเพราะตายหลายครัง้ เกินไป ทนมามากเกินพอ

กระทังถึ
่ งขอบเขตที่จะรับได้แล้ว

แต่ พวกเขาก็ทราบดี ว่าหากสามารถแก้ไขการตายของ

นางได้ เมื่อนางยังคงปลอดภัยก็จะไม่มีการฟื้ นคืนมาในร่างซูอิ๋ง
เขาจะหายไปโดยปริยาย ทว่าองค์จกั รพรรดิทรงทราบเรื่องทุก
อย่ า งและทรงก าจั ด ตะปู ใ นต าหนั ก บู ร พาไปจนสิ้ นแล้ ว
ความสัมพันธ์กบั ไท่โฮ่วที่กาลังจะดีกลับคลุมเครือขึน้ มาอีกครา
แต่ซูอิ๋งก็ยงั มีชีวิตอยู่ เรื่องนี้ ไม่เพียงแสดงให้เห็นว่าอันตรายยัง
มิได้หายไปไหน ตรงกันข้ามการมีตวั ตนของซูอิ๋งกลับยิ่งทาให้
เรือ่ งซับซ้อนยากชัดเจนขึน้ ไปอีก

แท้ จริงแล้วเป็ นไท่ โฮ่วหรือไม่? หากมิใช่ไท่ โฮ่วแล้วเป็ น

ขุมอานาจใด?

“ซู อิ๋ ง ” เฉิ นหรูอี้ อ ยากจะพูด บางอย่ า งแต่ ก็เ งี ย บไปใน

ที่สดุ นางมองซูอิ๋งแต่กลับพบว่าซูอิ๋งกาลังมองตนอยู่

691
 ไม่กล่าวไม่ได้ว่า พวกเขานัน้ มีใจสื่อถึงกันจริงๆ วาจาใด
ล้ ว นมิต้ องกล่ าวจนหมด นางเอ่ ย เพี ย งครึ่ง ประโยค ประโยค
ถัดไปจะกล่าวสิ่งใดเขาล้วนทราบทัง้ สิ้น

“สรุปแล้วไม่ว่าผูใ้ ดจะเป็ นคนลงมือ องค์จกั รพรรดิทราบ

แล้วก็ต้องทรงวางแผนขัดขวางมิให้ละครโศกต้องถูกแสดงอีก
ครัง้ ” ซูอิ๋งขมวดคิ้วแน่ น ดึ กดื่ นค่อนคืนก็นอนไม่หลับเอาแต่
ครุน่ คิดเรือ่ งนี้ แต่กย็ งั มิได้คาตอบ

มารดามันเถอะ คิดไม่ถึงว่าตนจะยังมีชีวิตอยู่อีก!

สรรค์ยงั คิดยุ่งวุ่นวายกับเฉินหรูอี้ไม่วางมือ ตัง้ แต่ องค์

จักรพรรดิทรงทราบว่านางจะต้ องถูกแทงตาย ไม่เพียงยกเลิก
การเดินทางทุกชนิด กระทังยามนี ่ ้ การคุ้มกันตาหนั กเจาหยาง
ทัง้ ในและนอกก็หนาแน่ นยิ่ง

ยามนี้ เมื่อยามพบกับเหล่าพระสนมจะมีนางกานั ลขันที

หลายสิ บ คน ในนั น้ ยัง มี ข นั ที ร่ า งกายก าย าที่ ค อยฝึ กยุท ธ์กบั
องค์ จ ัก รพรรดิ เ สมอรวมอยู่ ด้ ว ย อย่ า ว่ า แต่ พ ระสนมที่ มี ใ จ
คิ ด ร้ายจะหยุด ความคิ ด ตนไปอย่ างกะทัน หัน เลย แค่ บ รรดา
พระสนมเห็นพวกนางก็ต่างตัวสันงั ่ นงกแล้ว ด้วยคิดไปว่านาง

692
นั น้ เป็ นผู้ช มชอบใช้ ก าลัง จึ ง ได้ มี ย อดฝี มื อ อยู่ ข้ า งกายตนอยู่
ตลอดเวลา

แม้แต่องค์หญิงหย่งเจียที่ มกั อาละวาดอยู่เสมอเพียงคน

เดี ยวในวังก็ถกู องค์จกั รพรรดิส่งไปที่ วดั อันจิ้งเพราะการตาย
ของพระสนมหนิวมารดาผูเ้ ลี้ยงดู ทรงรับสังให้ ่ นางคัดคัมภีรท์ ุก
เช้าคา่ เพื่อแสดงถึงความกตัญญู ยามเช้ามีราชโองการ ยามบ่าย
องค์หญิงหย่งเจียก็ถกู ส่งออกนอกวังทันที

ฟั งจากที่ เฉิงถาวเล่ านั น้ องค์หญิงหย่งเจียกลับยินดี ยิ่ง

นางเก็ บ ข้ า วของห่ อ เล็ ก ห่ อ ใหญ่ เ พื่ อ น าไปด้ ว ย อาภรณ์
เครื่องประดับรวมแล้วสี่ห้า**บ ผูท้ ราบเรื่องราวนัน้ รู้ดีว่านางถูก
องค์จกั รพรรดิไล่ออกนอกวัง ผู้ไม่ทราบเรื่องราวคงคิดว่าองค์
หญิงทาตัวเป็ นผูม้ งมี
ั ่ ออกไปเที่ยวเล่นนอกวังเป็ นแน่

หลังจากเปลี่ ยนบริวารในตาหนั กบูรพาได้เพียงสองวัน

องค์จกั รพรรดิกเ็ ปลี่ยนบริวารของตาหนักเหรินโซ่วเช่นกัน ทรง
ตรัสว่าห้ องเสือดาวไร้คนพานัก น่ าเสี ยดายนางกานั ลขันที ผ้รู ู้
งานเหล่านั น้ จึงทรงย้ายมาที่ ตาหนั กเหรินโซ่ วให้ รบั ใช้ ไท่ โฮ่ว
เพื่อเป็ นการแสดงถึงความกตัญญู

693
 จากต าหนั กบูรพาไปจนถึง ตาหนั กเหริน โซ่ ว แม้ น องค์
จัก รพรรดิ มิ ต รัส วาจาใด ทว่ า ผู้มี ส ติ ปั ญ ญาย่ อ มดูอ อกว่ า ไท่
โฮ่ วทรงมี การเคลื่ อนไหว ไม่แน่ ว่ายังคงติดต่ อตาหนั กบู รพา
เพื่อหวังขอดเกล็ดมังกรขององค์จกั รพรรดิ

ทว่าจักรพรรดิกลับพระพักตร์หนาไม่หวันไหว ่ กักบริเวณ
พระมารดาไว้แต่มิเคยยอมรับ ทัง้ ยังยกยอตนว่ากตัญญู ยกเอา
บริว ารคนสนิทของพระองค์ไปไว้ ใต้ พระเนตรไท่ โฮ่ ว ทัง้ หมด
พระองค์ไม่กลัวหลิวไท่โฮ่วผูม้ ีอปุ นิสยั ห้าวหาญนัน้ จะก่อกวนให้
ทรงกริ้วตายหรือ

แม้นผู้ตรวจการและขุนนางถวายฎี กาไปก็ยงั คงนิ่งเฉย

ทาให้ พวกเขานั บถือยิ่งแล้ว เมื่อเขี ยนฎี กายัวโทสะพระองค์
่ ก็
ทรงทาเพียงดื่มสุราเป็ นครัง้ คราวแต่กม็ ิ ได้ตรัสอันใด พวกเขา
เองก็ค ร้ า นจะถลกหนั ง ทาเกลื อ ที่ ไ ม่ มี ว ัน หมดสิ้ น ขององค์
จักรพรรดิแล้ว ปล่อยให้พระองค์อาละวาดให้เต็มที่ ขอเพียงมิ
ส่งผลร้ายต่ออาณาประชาราษฎร์และขุนนางบุน๋ บูท๋ งั ้ หลายเป็ น
พอ ให้ทงั ้ สองพระองค์หา้ หันกั
่ นเสีย หากไม่กระทบกับคนส่วน
ใหญ่กแ็ ล้วไปเถิด

....

694
 วัน เวลาผ่ า นพ้ น ไปอย่ า งอย่ า งสงบสุ ข มี เ พี ย งองค์
จักรพรรดิ ซูอิ๋งและเฉินหรูอี้สามคนเท่านัน้ ที่ยงั คงไม่วางใจ ยิ่ง
เวลานานไปในสมองก็ยิ่งขมวดเกร็ง

ซูอิ๋งล้วนเกิดความรู้สึกแพ้พ่ายอยู่ทุกๆ วันว่าเหตุใดตน
จึ ง ยัง ไม่ ต าย อาจเพราะวัน เวลาที่ ผ่ า นมายาวนาน องค์
จักรพรรดิจึงเริ่มคุ้นชิน บางคราพวกเขาทัง้ สามยังนั ง่ สนทนา
ร่วมกัน แม้นส่ วนมากมักเป็ นเฉินหรูอี้ที่คอยพูดคุยกับคนทัง้
สอง ต่ อ ให้ ซู อิ๋ ง และองค์จ กั รพรรดิ จ ะสนทนากัน แต่ ก็มิ เ คย
สบตากันเลยสักครัง้

พริบตาจากเหมันต์กผ็ นั เปลี่ยนเป็ นสารท เมื่อเดือนสิบ

มาถึ ง ซี เ หลี ย งก็ เ ข้ า โจมตี ช ายแดนตามที่ ซู อิ๋ งเคยบอกไว้
เคราะห์ดีที่องค์จกั รพรรดิได้มีเตรียมการป้ องกันไว้นานแล้วจึง
ได้รบั ชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่ เพียงคราเดียวก็ปราบซี เหลียงเสี ย
ราบคาบทาให้ไม่มีสงครามน้ อยใหญ่เกิดขึน้ ไม่สิ้นสุดตามที่ซูอิ๋ง
เคยกล่าวไว้

วั น ที่ ประกาศชั ย ชนะนั ้ น เฉิ นหรู อี้ ก าลั ง หยอกล้ อ

เซี ยวเยี่ยนอยู่บนแท่นเตี ยง องค์จกั รพรรดิทรงกาลังตรวจฎี กา
อยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง

695
 ขันทีน้อยถือสารประกาศชัยชนะโห่ร้องมาด้วยความดีใจ
แม้นยังมิเห็นตัวแต่เสียงนัน้ ก็ลอยมาแต่ไกลแล้ว เฉินฮวายยก
เท้ าเตรี ย มก้ าวออกไปกลับ เห็น ซู่ อิง วิ่ ง เข้ ามาด้ วยใบหน้ าซี ด
เผือด เดินเข้าไปเพียงไม่กี่ก้าวก็คกุ เข่าลงบนพื้นดังพลัก่ กล่าว
่ จร่อนแป้ งว่า “หวงโฮ่ว หวงโฮ่ว...ซูอิ๋งกงกง...สิ้นแล้วเพ
ตัวสันดุ
คะ”

มือของเฉินหรูอี้หยุดค้างอยู่กลางอากาศ เหลียวมองไป
สบตากับเซียวเหยี่ยน คนทัง้ สองล้วนมีความคิดอันมิอาจพูดให้
ชัดได้ ไม่ทราบว่าควรยินดีหรือควรเศร้าใจกันแน่

“ตายได้ อย่างไร? ” เฉินหรูอี้สงบสติอารมณ์ ได้ ก่อนจึง

เอ่ยถามออกไปด้วยใบหน้ าสงบนิ่ง

“หนู ปี้ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดเพคะ เมื่อกินข้าวเสร็จก็

เดินเล่นอยู่ในตาหนัก เดินไปเดินมากลับสะดุดล้ม แล้ว...ก็หมด
ลมหายใจไปทัง้ อย่ างนั น้ เพคะ” ซูหยิงพูดจาสะอึ กสะอื้นด้ วย
ความหวาดกลัวอย่างที่สดุ

องค์จกั รพรรดิ และหวงโฮ่ ว ปฏิบ ตั ิ ต่ อซู อิ๋ง เช่ นไรคนทัง้

ต าหนั กล้ ว นเห็ น อยู่ ใ นสายตา ขาดเพี ยงพระราชทาน
บรรดาศักด์ ิ ให้เท่านัน้ หวงโฮ่วทรงเชื่อใจนางจึงทรงให้นางดูแล
696
เขา นางไม่อยากเชื่อเลยว่าคนที่ดแู ข็งแรงยิ่งนัน้ กลับตายไปต่อ
หน้ านาง องค์จกั รพรรดิและหวงโฮ่ วจะทรงโกธรกริ้วเพี ยงใด
และนางจะถูกลากเข้าไปเกี่ยวข้องจนมีสภาพเช่นไรมิอาจรูไ้ ด้

ผู้ส่งสารชัยชนะแห่ งสงครามได้เข้ามาในห้ องเรียบร้อย

แล้ว แต่เมื่อได้ยินว่าตาหนักเจาหยางมีคนตายก็ตกใจจนเก็บสี
หน้ ายินดี ไว้แทบไม่ทนั กาลังจะก้าวเท้ าเข้าไปรายงานก็มีเงา
สายหนึ่ งวิ่งชนเขาแซงขึน้ หน้ าไป...

“ทูลฝ่ าบาท! ไท่โฮ่วทรงสวรรคตแล้วพ่ะย่ะค่ะ! ”

“......” เฉินหรูอี้สบตากับเซียวเหยี่ยน นับว่าวันนี้ พวกเขา

ได้รบั โชคร้ายอย่างที่สดุ และได้รบั โชคดีอย่างที่สดุ ใช่หรือไม่?

องค์จกั รพรรดิและหวงโฮ่วรู้สึกไม่ยุติธรรมอยู่บ้าง ทว่า

เซี ยวเยี่ยนกลับฉี กยิ้มหัวเราะให้กบั มารดาที่ มิได้โบกมือหยอก
ล้อเขาอีกต่อไปแล้ว “ฮ่าฮ่า! ”

697
 254 อันตรายคลี่คลาย

ตัง้ แต่ที่องค์จกั รพรรดิจดั ระเบียบตาหนักบูรพาก็ทรงนา

บริวารใกล้ชิดในห้องเสือดาวย้ายมาที่ตาหนักเหรินโซ่วคอยจับ
ตาหลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว เมื่ อ บริ ว ารหน้ าเก่ า ๆ หายไป ไท่ โ ฮ่ ว จึ ง ทรง
บัน ดาลโทสะอยู่ เ สมอทุ ก วัน ...ในอดี ต ที่ อ งค์จ กั รพรรดิ ท รง
เปลี่ยนบริวารใหม่ทงั ้ หมดนัน้ ผ่านไปนานเข้าก็เกิดความผูกพัน
จึงมีบริวารหลายคนถูกนางใช้เงินซื้อตัว

อาจกล่าวได้ว่าองค์จกั รพรรดิจ่โู จมนางอย่างกะทันหันมิ

ให้ตงั ้ ตัวสักนิดทาให้นางโกรธกริ้วจนเครื่องในแทบระเบิดออก
มาแล้ว

โบราณกล่าวว่า โทสะมักนาโรคภัยนับร้อยมาสู่คน เดิม

องค์จกั รพรรดิมิได้คิดถึงผลที่ ตามมา ทว่าหลิวไท่ โฮ่วกลับทรง
กริ้วจนตนต้องตายไป

ทุกเช้าที่ตื่นบรรทมเมื่อเห็นใบหน้ าอันมิค้นุ เคยเหล่านัน้

อยู่ ข้ า งพระวรกาย โทสะก็พ วยพุ่ง ขึ้น เต็ม ท้ อ ง ยิ่ ง คิ ด ถึ ง องค์
จัก รพรรดิ โ ทสะก็ยิ่ ง ลุ ก ฮื อ ทรงกริ้ ว จนปวดร้า วไปถึ ง พระทัย
พระวัตถิและพระยกนะแล้ว

698
 นางกานัลขันทีที่เคยปรนนิบัติองค์จกั รพรรดิในห้องเสือ
ดาวมาก่อนเหล่านี้ ไม่มีผใู้ ดเป็ นโรคเหยียบยา่ คนตกตา่ เพื่อเอา
พระทัยองค์จกั รพรรดิสกั คน พวกเขามีแต่ ความภักดี หรืออาจ
กล่าวได้ว่ากล้าภักดีต่อองค์จกั รพรรดิเท่านัน้ การปรนนิบัติคน
กลับทาได้ดีเยี่ ยมอย่างยิ่ง พวกเขาดูแลไท่ โฮ่ วอย่างอบอุ่นดุจ
วสันต์ฤดู มิเคยขาดตกบกพร่องสักนิด

เพียงแต่ผใู้ ดจะทราบว่ายิ่งเป็ นเช่นนี้ หลิวไท่โฮ่วก็ยิ่งเก็บ

กด ทรงคิดไปว่าองค์จกั รพรรดิเจตนาที่ จะกลันแกล้ ่ งพระองค์
ยิ่งคิดยิ่งเก็บกด ยิ่งคิดยิ่งอัดอัน้ ทุกวันต้องดื่มน้ าแกงสมุนไพร
ช่วยบรรเทา

คืนก่อนจะเสด็จสวรรคตนัน้ พระองค์บรรทมไปกระทัง่
กลางดึกก็ลุกขึน้ มาอาเจียน เดิมคิดว่าเช้าตรู่จะเรียกหมอหลวง
มาตรวจพระอาการหลิวไท่โฮ่วว่าทรงเล่นลูกไม้อนั ใดอีกจึงเป็ น
เช่นนี้ สุดท้ายหมอหลวงยังมิทนั ได้มาตรวจก็เห็นพระโอษฐ์เริ่ม
่ ิ อาจทนไหวอีกต่อไป
ม่วงคลา้ กระทังม

แม้นเซี ยวเหยี่ยนจะราคาญหลิวไท่ โฮ่วแต่ เห็นแก่ฐานะ

สตรีที่จกั รพรรดิพระองค์ก่อนทรงรักและโปรดปรานมาตลอด
พระชนม์ชีพ จึง มิอาจลงมือรุน แรงได้ แม้ น บอกว่ ากักบริเ วณ

699
ทว่ า กลับ ปฏิ บัติ ด้ ว ยดี ไ ม่ ต่ า งจากกาลก่ อ นเลย มิ เ คยดูถ ูก ดู
แคลนแม้เพียงนิด

ยามนี้ ได้ ยิ น ว่ า หลิ ว ไท่ โ ฮ่ ว สวรรคตแล้ ว กลับ มิ ไ ด้ มี

ความรู้สึกใดๆ เลย เพี ยงแค่ผ่อนหายใจโล่งอกเงียบๆ ในมุม
หนึ่ งของใจที่ไม่มีผใู้ ดเห็น

เขาพูดได้หรือไม่ว่า ความอดทนที่ เขามีต่อหลิวไท่ โฮ่ ว

นัน้ เกือบจะถึงขีดสุดแล้ว ไม่รวู้ ่าตนจะใช้หวั ใจแห่งความกตัญญู
ไปได้นานเท่าใด เมื่อผลออกมาเป็ นเช่นนี้ ...เขาได้แต่เอ่ยว่าอา
มิตตาพุทธแล้ว ดังก้
่ อนหินที่ทบั บนอกได้ถกู ยกออกก็มิปาน

แม้นจะโล่งใจเพียงใดแต่การสวรรคตของไท่โฮ่วนัน้ องค์
จักรพรรดิย่อมมิอาจนิ่งเฉยดูดาย สิ่งใดที่ ควรจัดทาให้ สมพระ
เกียรติแก่ไท่โฮ่วก็ทาโดยไม่ปริปากสักคา อีกทัง้ ยังยิ่งใหญ่มาก
เสียด้วย เพียงแค่นามบรรดาศักด์ ิ ้ก็มีมากถึงสิบสองอักษรแล้ว
นอกจากหวงโฮ่วสกุลสวีของจักรพรรดิผ้สู ถาปนาราชวงศ์แล้ว
หลิวไท่โฮ่วนับเป็ นผู้มีนามบรรดาศักด์ ิ ยาวที่ สุด สมพระเกียรติ
ที่สดุ ก็ว่าได้

เรื่องที่ จกั รพรรดิจางเหอและไท่โฮ่วมิลงรอยกันนัน้ เป็ น

ความลับที่ผคู้ นทัวราชอาณาจั
่ กรต้าจิ้นต่างทราบดี ทว่าเมื่อคน
700
ตายแล้วทุกอย่างก็สูญสิ้นไป องค์จกั รพรรดินัน้ ทรงสะบัด ผง
หมึกเพื่อแสดงถึงการมีอยู่ของพระองค์ เครือ่ งพระมหาสุกาหรือ
สิ่ ง ที่ แสดงถึ งพระเกี ย รติใดที่ ค วรมอบแก่ หลิวไท่ โฮ่ ว นั น้ มี แต่
มากไม่มีน้อยเลย มากเสียจนคนทัง้ หลายมิอาจจินตนาการได้

ผูท้ ี่ทราบเรื่องราวคงรู้ว่าองค์จกั รพรรดิเพียงแสดงละคร

ให้ ผู้ อื่ น ดู ผู้ ที่ ไ ม่ ท ราบคงคิ ดไปว่ า ความรัก ระหว่ า งองค์
จักรพรรดิกบั ไท่โฮ่วพระมารดานัน้ ลึกซึ้งยิ่ง เห็นชัดว่าเป็ นบุตร
ที่ ก ตัญ ญู อ ย่ า งที่ ร้ อ ยปี ยากจะพบสัก หนึ่ งคน ประชาชนคน
ทัง้ หลายทัวอาณาจั ่ กรต้าจิ้นล้วนเข้าใจพระองค์ผิด

การสวรรคตของหลิวไท่ โฮ่วลดทอนความน่ ายินดี ของ

ชัยชนะจากซีเหลียงไป ทัวทั
่ ง้ ราชอาณาจักรไว้อาลัยตลอดสาม
เดือนเต็ม ราษฎรต่ างต้ องงดงานมงคลสมรส ในพระราชวังงด
งานรื่นเริงต่างๆ บรรยากาศทัวทั่ ง้ เมืองหลวงล้วนเงียบเหงาลง
ไปทันใด

ซู อิ๋งตายแล้ว หลิวไท่ โฮ่ วก็สวรรคตแล้ ว นี่ เป็ นการบ่ง

บอกว่าเฉินหรูอี้สามารถหลีกหนี การตายในอนาคตได้แล้วใช่
หรื อ ไม่ แต่ เ ฉิ นหรูอี้ ก ับ องค์จ กั รพรรดิ ก็มิ ก ล้ า เชื่ อ ว่ า จะเป็ น
เช่นนัน้

701
 รัชศกจางเหอ ปี ที่สิบเอ็ด เดือนสามเป็ นวันที่เซียวเยี่ยน
อายุครบหนึ่ งปี พอดี ราตรีนัน้ จักรพรรดิและหวงโฮ่วต่ างก็กอด
เกี่ยวอยู่ด้วยกัน ตัง้ แต่ การสวรรคตของไท่ โฮ่วกระทังการตาย
่
ของซูอิ๋ง คนทัง้ สองต่ างเงียบงันไม่ทราบจะเริ่มกล่าววาจาใด
คล้ายทุกอย่างค่อยๆ หยุดนิ่งลง

“...พวกเขาล้วนตายแล้ว” เซียวเหยี่ยนพลันใช้แก้มถูไถ
ใบหน้ าเฉินหรูอี้ “ผูใ้ ดก็มิอาจมาแยกเราจากกันได้แล้ว”

เฉิ นหรูอี้ ย งั คงงุ น งง ทว่ า นางก็ค ร้ า นจะโต้ แ ย้ ง จึ ง พู ด

ออกไปว่ า “ใช่ ซู อิ๋ ง ตายแล้ ว ...เขาบอกว่ า หากเขาตายย่ อ ม
หมายถึ ง ภัย อัน ตรายได้ ค ลี่ ค ลายลงแล้ ว ” นางเอ่ ย เสี ย เบา
ดวงตางามถลึงมองม่านลายเมฆมงคลสี ม่วงที่ อยู่เหนื อศี รษะ
ตน

บัด นี้ ในหัวใจนางมิใช่ ความขี้ข ลาดหวาดหวันแต่

่ เป็ น
่ าข้างหนึ่ งเหยียบอยู่บน
ความรูส้ ึกว่างเปล่าอย่างประหลาดดังเท้
อากาศไร้หนทางเหยียบย่างลงสู่พืน้ ดิน

“มิเป็ นไรแล้ว” นางเอ่ยออกมาในที่ สุด แต่ ไม่ทราบว่า

ปลอบใจตนหรือปลอบใจเซียวเหยี่ยนกันแน่

702
 เซียวเหยี่ยนยิ่งกอดนางไว้แน่ นขึน้ ค่อยๆ ประทับจุมพิต
ลงบนหน้ าผากนาง “ไม่เป็ นไรแล้ว อย่าได้คิดมากอีกเลย เรื่อง
ที่ เราทาผิดต่อฟ้ าดินนัน้ เจ้าก็ได้ตายไปแล้วนับครัง้ ไม่ถ้วน ข้า
เองก็มีชีวิตอย่างทุกทรมานมามากพอแล้ว”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า นางเองก็รสู้ ึกว่าเกินพอแล้วเช่นกัน

หลังจากนางตายแล้วฟื้ นคืนมาเป็ นครัง้ ที่สอง นางก็รสู้ ึก

ว่ามากพอแล้ว ทว่าปัญหาคือนางรู้สึกเช่นไรล้วนไม่มีประโยชน์
เป็ นเพียงผายลมเท่านัน้ สวรรค์รสู้ ึกว่าพอแล้วต่างหากจึงใช้ได้!

่ ิ อยากลืมตาตื่นมาในยาม
ยามนัน้ นางแค้นเคืองกระทังม
เช้าเลย อยากจะนอนแล้วตายไปเสีย รีบตายรีบไปเกิดให้ร้แู ล้ว
รู้รอด มิอยากเอ่ยถึงความโกรธแค้นที่มีต่อโลกใบนี้ ของนางอีก
อย่างน้ อยก็แค่แย่ลงไปเรื่อยๆ อย่างมากก็แค่ตาย แต่ นางคิด
ไม่ถึงว่าจะตายแล้วตายเล่า ไม่มีวนั จบสิ้น...

่ นเริ่มต้ น พร้อมทัง้ การเปลี่ยนแปลง

ทุกอย่างกลับมาเป็ นดังเช่
ไปในแต่ละครัง้ ของเขา

พวกเขาเริ่มเกี่ ยวพันกันยุ่งเหยิง เขาหลอกใช้ นาง นาง

ประจบเขา ต่ างไม่มีผ้ใู ดจริง ใจต่ อกัน ทว่ าเมื่ อเรื่องราวกลับ

703
พลิกผันไปเกินกว่าคนจะคาดเดาได้ แม้แต่ นางยังมิกล้าคิดว่า
องค์จ กั รพรรดิ ผู้เ หย่ อ หยิ่ ง พระเนตรมองสู ง นั ้น จะชอบนาง
เกี่ยวกระหวัดรัดรึงนางจนมาถึงวันนี้ ได้

หากมองดูแล้วในความโชคร้ายของนางก็มีความโชคดี
มากมายซ่อนอยู่ นางมีเขา มีอาเยี่ยน เท่านี้ กเ็ พียงพอแล้ว

704
 255 มิใช่บทสุดท้าย

รัช ศกจางเหอ ปี ที่ สิ บเอ็ด เดื อ นสาม เซี ย วเยี่ ย นถูก

่ งรัชศกจางเหอที่สิบเอ็ด เดือนสี่ วันที่
แต่งตัง้ เป็ นฝูอ๋อง กระทังถึ
ยี่สิบหกซึ่งซูอิ๋งบอกว่านางต้องตาย เมื่อถึงวันที่ยี่สิบเจ็ด หัวใจที่
เหมื อ นมี ก ระต่ า ยนั บ สิ บ ห้ า ตัว กระโดดไปมาไม่ ห ยุ ด นั น้ ก็ไ ด้
สิ้นสุดลงเสียที นางรูส้ ึกดังกระโดดขึ
่ น้ ฟ้ าก็มิปาน

ราตรีนัน้ ตาหนักเจาหยางส่องสว่างดุจทิวากาล เฉินหรูอี้

และเซี ยวเหยี่ยนจับมือกับนอนอยู่บนเตียงและถอนหายใจยาว
ออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

เฉินหรูอี้หนั ไปมองใบหน้ าที่ ดูโล่งอกของเซี ยวเหยี่ ยน

แล้วอดหัวเราะออกมามิได้

แต่ไหนแต่ไรเขาล้วนเอ่ยปลอบใจอย่างไม่สะทกสะท้าน
นางยังคิดไปว่าเขาช่างมีความมันใจย
่ ิ่ ง วันนี้ ร้แู ล้วว่าเขาก็เป็ น
เพียงพยัคฆ์กระดาษแข็งแกร่งแต่ภายนอก ความจริงในใจนัน้
หวาดหวันไม่
่ แพ้นางเลย

“ข้าบอกแล้วว่าเจ้าต้องมิเป็ นอันใด”

705
 เซี ย วเหยี่ ย นมัว แต่ ดี ใจจึ ง มิ เ ห็น ใบหน้ า ที่ ก ลัน้ ยิ้ มของ
เฉินหรูอี้ นั ย น์ ต าหงส์ง ดงามนั น้ เบิ กกว้ างแล้ ว พูด ขึ้น ก่ อนว่ า
“สวรรค์โปรดปรานกลันแกล้ ่ งผู้คน ก็มิได้หมายความว่าจะทรง
ล้อเล่นแต่กบั คนเพียงคนเดียว ใต้หล้ามีคนนับหมื่นนับแสน ไม่
มีเหตุผลใดที่ต้องกลันแกล้
่ งคนเพียงคนเดียวว่าหรือไม่? ”

เฉินหรูอี้คิดในใจว่า สวรรค์ย่อมมีเหตุผลของสรรค์ เขา

คิดว่าที่นางตายมาห้าหกเจ็ดแปดครังนั ้ น้ เป็ นเรือ่ งลวงหรือไร?

แต่สาเหตุที่แท้จริงอาจเป็ นเพราะสวรรค์เป็ นผู้หลงใหล

ในการกลันแกล้่ งนางหรืออาจเป็ นเพราะปากพล่อยๆ ของนาง
ที่ เที่ ยวไปสาปแช่ งผู้อื่น...และคนผู้นัน้ ยังมิใช่ คนธรรมดา ภพ
ก่อนเป็ นถึงเทพเซียน ภพนี้ กเ็ ป็ นจักรพรรดิผเู้ รียกลมเรียกฝน

แม้นมีผ้รู นหาที่ตาย ก็ไม่มีผ้ใู ดที่ รนหาที่ ตายจนมีสภาพ

อนาถเช่นนางอีกแล้ว

นางขยับ ปากจะพูด แต่ เ มื่ อ เห็น เซี ย วเหยี่ ย นยิ้ ม อย่ า ง

พอใจคล้ายจมอยู่กบั ชัยชนะที่ มีต่อสวรรค์ นางจึงกลืนวาจาใน
ริมฝี ปากลงท้องไป มิได้รบกวนความสาราญของเขา

706
 ขณะที่ เ ซี ย วเหยี่ ย นเอ่ ย วาจานั น้ ด้ ว ยความภาคภูมิ ใ จ
ไหนเลยจะคิดว่าเฉินหรูอี้จะสิ้นใจไปอีกคราทัง้ ที่ วาจาตนยังคง
ก้องอยู่ข้างหูเช่นนี้

รัช ศกจางเหอปี ที่ สิ บ สาม เดื อ นสิ บ เฉิ นหรูอี้ ที่ ก าลัง
ตัง้ ครรภ์บุตรคนที่ สองนัน้ ครรภ์มิใคร่แข็งแรงนัก หลังจากที่ ดื่ม
ยาบารุงครรภ์กลับมีโลหิตไหลไม่หยุดกระทังส ่ ิ้ นใจไปในตาหนัก
เจาหยาง

คืนนัน้ เซียวเหยี่ยนกาลังหารือกับหลิวเจียนบัณฑิตใหญ่
แห่งสานักศึกษาเหวินหวาเรื่องการคัดเลือกขุนนางในการจัด
สอบบัณ ฑิ ต ปี หน้ า เมื่ อ เขาได้ ร บั ข่ า วแล้ ว เร่ง รุด ไปที่ ต าหนั ก
เจาหยาง เมื่อถึงก็เห็นโลหิตแดงคลา้ นัน้ เปื้ อนอยู่บนร่างเฉินหรู
อี้ ทงั ้ ไหลซึ มไปตามบนพื้น ใบหน้ านั น้ ม่วงคลา้ อเนจอนาถยิ่ง
คนก็สิ้นลมไปนานแล้ว

เซียวเหยี่ยนหนาวสะท้านในหัวใจไหลผ่านไปจนถึงนอก
กาย ในหัวมีแต่เสียงวึ่งๆ ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด เขาคิดสิ่ง
ใดไม่ออกแล้ว กาปั น้ นัน้ ทุบลงบนพื้น หินอ่อนแตกร้าวถึงสี่ ใน
ห้าส่วน ฝ่ ามือเต็มไปด้วยเลือด

เหตุจึงตายอีกแล้ว?
707
 ทาไมถึงตายอีก? ！

เมื่อโอรสสวรรค์ทรงพิโรธ ศพนับร้อยพันกลาดเกลื่อน
โลหิตไหลรินนับพันลี้

จัก รพรรดิ จ างเหอมี ร บั สัง่ ให้ ก องตัด สิ น พิ จ ารณาโทษ

สื บสวนเรื่องนี้ ให้ กระจ่างภายในสามวัน เช้ าตรู่ของวันที่ สอง
นางกานัลเย่วเ์ อ๋อในห้องโอสถหลวงแขวนคอตาย ด้วยเหตุนี้จึง
ยืนยันได้ว่าผูใ้ ดคือคนร้าย

แต่ เมื่อตรวจสอบอย่างละเอี ยดจึงทราบว่าเย่ว์เอ๋อผู้นี้

เข้ามาแทนคนอื่ น นามแท้ จริงของนางคือเจี ยงอิ๋ง เป็ นพี่ สาว
แท้ๆ ของเจียงเหมย เฉินจี๋เสียงเองก็เคยเป็ นน้ องสะใภ้นาง

หลัง จากที่ เ ฉิ นจี๋ เ สี ย งเข้ า วัง มารับ ใช้ อ งค์ จ ัก รพรรดิ

ตระกูลเจียงก็ค่อยๆ ตกตา่ ลงเพราะเรื่องหลอกแต่งงานกับเฉิน
จี๋เสี ยง ต่ อมาเจียงอี้กถ็ กู เนรเทศออกจากเมืองหลวงและตาย
ระหว่างการเดินทาง บิดาตระกูลเจียงจับคนร้ายได้จึงนาตัวไป
ฟ้ องเฉินว่านเหนี ยนผูจ้ ้างวานนักฆ่าในเมืองหลวง

เพียงแต่ การพิจารณาทัง้ สามศาลแล้ว เฉินว่านเหนี ยน

ยังคงไร้ความผิด บิดามารดาตระกูลเจียงเสียใจอย่างมากที่ ถกู

708
เนรเทศจากเมืองหลวง มารดาจึง สิ้ นใจในโรงเตี้ ยมผุพงั แห่ ง
หนึ่ ง บิดานัน้ ทัง้ เสียใจและโกธรเคืองจึงได้เขียนจดหมายอาลา
ถึงเจียงอิ๋งบุตรสาวตน บอกเล่าทุกอย่างจนหมดแล้วปาดคอฆ่า
ตัวตาย

เจียงอิ๋งออกเรือนไปหลายปี นอกจากปี แรกที่ ต้องฟื้ นฟู

ร่างกายเพราะให้กาเนิดบุตรชายแล้วทุกอย่างก็ดาเนินไปด้วยดี
ตลอดมา ตระกูลสามีนางให้ความสาคัญกับเจียงกุ้ยเฟยมาก จึง
ปฏิบตั ิ ต่อนางอย่างดี ขาดเพียงตัง้ โต๊ะบูชาเท่านัน้

แต่หลังจากเจียงกุ้ยเฟยสิ้นไป ตระกูลเจียงก็มิได้ร่งุ เรือง

ดุจกาลก่ อน ตระกูลสามีก็มิปฏิบตั ิ ต่อนางอย่างดี เช่ นในอดี ต
่ ยงอี้ตาย บิดาไปฟ้ องร้องที่ศาลจนถูกไล่ออกจากเมือง
กระทังเจี
หลวงอี ก ครา ฐานะของเจี ย งอิ๋ งจึ ง ตกต่ า ลงนั บ พัน จัง้ ยิ่ ง
ต าแหน่ ง ของเฉิ นหวงโฮ่ ว สู ง ขึ้น เท่ า ใด ตระกูล สามี น างก็ยิ่ ง
หวาดกลัว มากขึ้ น เท่ า นั ้น พวกเขาเกรงว่ า หากเก็บ นางไว้ ก็
เท่ ากับประกาศสงครามกับหวงโฮ่ ว กลัวว่าถ้าเก็บคนตระกูล
เจียงเอาไว้จะกลายเป็ นเป้ าแก้แค้นของหวงโฮ่ว สุดท้ ายจึงบีบ
นางให้หย่า

นางต้ อ งสู ญ เสี ย พี่ ช าย บิ ด ามารดา ทัง้ ยัง สูญ เสี ย สามี
ชีวิตทัง้ ชี วิตของเจียงอิ๋งล้วนถูกเฉินจี๋เสียงทาลายจนป่ นปี้ นาง
709
จึง น าเงิ น ที่ ส ามี มอบให้ ไปซื้ อตัว คนครอบครัว หนึ่ ง ในอ าเภอ
ข้างเคียงแล้วสวมรอยเข้ามาเป็ นนางกานัลดูแลโอสถ

นางกานั ลในราชวงศ์ต้าจิ้นนั น้ มี การกาหนดอายุ ทว่า

นางกานัลดูแลเฉพาะทางเช่นเรือ่ งโอสถนัน้ มิอยู่ในกฎเกณฑ์นี้

เจียงอิ๋งเดิมไม่ได้ร้วู ิ ชาแพทย์ ทว่าตระกูลของสามีนาง

นั น้ เป็ นแพทย์ นางแต่ งเข้าไปตัง้ แต่ อายุสิบห้ าจึงได้รบั ความรู้
เรื่องนี้ มาไม่น้อยทาให้เข้าไปอยู่ในวังด้วยฐานะนางกานั ลดูแล
โอสถได้อย่างราบรืน่

นางอยู่ในวังมานานถึงสามปี กระทังนางสามารถต
่ ิ ดต่อ
เส้ นสายจนเข้าไปทางานเป็ นฝ่ ายต้ มยาในห้ องโอสถหลวงได้
เป็ นช่วงเวลาเดียวกันที่เฉินจี๋เสียงตัง้ ครรภ์ นางจึงได้ลงมือและ
สามารถแก้แค้นได้สาเร็จ

เซี ยวเหยี่ยนทราบความจริงก็ถึงกับบ้าคลัง่ เขานาร่าง

ของเจี ยงอิ๋งไปเผาจนไร้เถ้ากระดูก แม้แต่ สุสานของเจี ยงกุ้ย
เฟยที่ตนเคยโปรดปรานก็ทาลายทิ้ง และนาชื่อออกจากแผนผัง
ราชวงศ์ดงไม่
ั ่ เคยมีตวั ตนมาก่อน

710
 ผู้ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ตัง้ แต่ครอบครัวที่ ถกู เจียงอิ๋งซื้อ
ตัวไปกระทังเจ้่ าหน้ าที่ ผ้ตู รวจสอบคนเข้าวังทัง้ ตาแหน่ งน้ อย
ใหญ่รวมทัง้ สิ้นสิบคนล้วนต้องโทษประหาร

แม้ แ ต่ น างก านั ล ต าหนั ก เจาหยางก็มิ ล ะเว้ น เพราะ

สะเพร่าจนนาอันตรายสู่หวงโฮ่ว แต่ละคนล้วนถูกโบยสี่สิบไม้ มี
เพียงนางกานัลสองคนที่มิทนั ได้ถกู โบยก็ตายไปเสียก่อน

โทสะนี้ ขององค์ จ ัก รพรรดิ ไร้ ห นทางที่ จ ะสงบลงได้

สุดท้ ายผู้ที่สามารถช่ วยเหลือจิตใจอันหวาดกลัวของผู้คนใน
ราชสานักและวังหลังเอาไว้ได้กค็ ือเซี ยวเยี่ยนที่ เฉินหรูอี้ทิ้งไว้
นัน้ เอง

ไม่มีผ้ใู ดทราบว่าเซี ยวเยี่ยนเองก็ร้ใู ช่ หรือไม่ว่ามารดา

ตนตายแล้ว เพราะเขาเอาแต่ร้องไห้ สามวันป่ วยไข้ห้าวันป่ วย
หนั ก องค์จ ัก รพรรดิ ท รงห่ ว งใยเป็ นที่ สุ ด ทรงอุ้ ม เขาไปกับ
พระองค์ทุ ก ที่ จากองค์จ กั รพรรดิ พ ระพัก ตร์ถ มึ ง ทึ ง เย็น ชาก็
ค่อยๆ เปลี่ยนเป็ นบิดาเลี้ยงเดี่ยวแสนอบอุ่น ความรู้สึกที่ มีต่อ
้ ่เฉินหรูอี้ยงั มีชีวิตอยู่เสียอีก
เซียวเยี่ยนนัน้ แนบแน่ นกว่าครังที

ในสายตาของเซียวเหยี่ยน โลกนี้ มีเพียงพวกเขาสองพ่อ

ลูกแล้ว
711
 “เรารอมารดาของเจ้ากลับมาด้วยกันเถิด” ปี แรกนัน้ เขา
ได้กล่าวเช่นนี้

ปี ที่สอง เขาก็ได้แต่บอกตนเองเงียบๆ

กระทังเซี
่ ยวเยี่ยนอายุได้ห้าขวบก็ถามถึงมารดาตน เขา
เองก็ไม่รจู้ ะตอบเช่นไร

เซี ยวเหยี่ยนรอมานานเหลือเกิน เขามิเคยต้องรอนาน

เช่นนี้ มาก่อน นานเสียจนเขาคิดว่าผ่านไปห้าสิบปี แล้ว

เขารู้อยู่ภายในลึกๆ ว่าเฉินหรูอี้คงมิกลับมาแล้ว แต่ ก็

ยังคงรออยู่ด้วยความหวังเช่นนัน้ ตลอดมา

เพราะว่าเรื่องของซู อิ๋งทาให้ เขาเข้ าใจว่ าการตายของ

นางในครานี้ ยงั คงต้องหวนคืนมา แต่เมื่อรอปี แล้วปี เล่า ความ
เชื่อมันในใจก็
่ ค่อยๆ ถูกทาลายไป เพราะไม่เคยมีสกั ครัง้ ที่ เขา
ต้องรอนานถึงเพียงนี้ แต่นางก็ยงั ไม่กลับมา

ในอดี ตเขามันใจว่
่ าต่ อให้ รอทัง้ ชี วิต เขาก็รอได้ แต่ ฤดู
หนาวปี ที่ แล้วเขาเกิดล้มป่ วยทาให้ร่างกายมิได้แข็งแรงดุจกาล
ก่ อ น จึ ง ไม่ ท ราบว่ า ตนจะฝื นรอไปได้ อี ก นานเท่ า ใด ที่ ย งั พอ
วางใจได้คืออย่างน้ อยบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของตนยังคงมี
712
เฉินว่านเหนี ยนผู้เป็ นลุงคอยดูแลสนับสนุนอยู่อีกคน ในยามที่
เขามิอาจอยู่เคียงข้าง เซียวเยี่ยนก็มิใช่โดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง

......

รัชศกจางเหอปี ที่ สิบหก เดือนแปด องค์รชั ทายาทเซียว

หานถูกปลดและแต่ งตัง้ เป็ นฝูอ๋อง เฉินว่านเหนี ยนจงหย่งโหว
เลื่อนขัน้ เป็ นจงหย่งกง* ดูแลทหารทัง้ เมืองหลวง

เดื อ นสิ บสองในปี เดี ย วกัน นั ้น จัก รพรรดิ จางเหอส

วรรคต ผู้สื บ ทอดบัล ลัง ก์คื อ เซี ย วเยี่ ย นซึ่ ง ในขณะนั ้น มี อ ายุ
เพียงห้าขวบ

*****กง เป็ นต าแหน่ ง บรรดาศักด์ ิ สูง สุด ของขุน นางใน

สมัยโบราณ รองลงมาคือ โหว

713
 256 บทสุดท้าย

ระยะนี้ เฉินหรูอี้ร้สู ึกหงุดหงิดใจยิ่ง นางฝันวุ่นวายปะปน

กันมาหลายวันแล้ว ในฝั นมีทงั ้ ดี ใจเสี ยใจหลากหลายอารมณ์
แม้จะยังหลงเหลือความรู้สึกติดมาด้วย ทว่าทุกเช้าที่ ตื่นนอนก็
มึนงง สับสนจาไม่ได้ ด้วยซ้าว่ าในฝั นนั น้ เป็ นเรื่องราวเช่ นใด
เพี ย งแต่ รู้สึ กสุข ใจอยู่ลึกๆ บุรุษ ในฝั น นั น้ อบอุ่น อ่ อนโยนต่ อ
นางยิ่งทาให้หวั ใจของนางสันไหวจนม่ ิ อาจทานทนได้

สาหรับสตรีที่ออกเรือนแล้วทัง้ ยังเป็ นพระมารดาแห่ ง

ต้าจิ้นนัน้ นางก็รสู้ ึกละอายใจอย่างยิ่ง

จักรพรรดิพระองค์นี้ความจริงก็มิใช่ไม่ดีอนั ใด เก่งกาจ
ทัง้ บุน๋ และบู๋ ปฏิบตั ิ ต่อผู้คนด้วยมารยาทอันงามพร้อม รูปโฉม
หล่อเหลาจับตา ทว่ามักเย็นชากับนางมากไปเสียหน่ อย ยกเว้น
ยามร่วมอภิรมย์เท่านัน้ ที่รอ้ นแรงยิ่ง

นางสงสัยว่ าตนอาจจะนาความเสี ยดายในชี วิต ไปก่ อ

วิมานในฝันเพื่อเติมเต็มส่วนที่ขาดก็เป็ นได้ ถึงได้ฝันถึงบุรษุ ที่มี
ใจรักนาง จะเป็ นจะตายเพื่อนางเพียงผูเ้ ดียวเช่นนัน้

714
 ...นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่า วสันต์ฤดูนัน้ ผ่านไปแล้วกระทัง่
สารทฤดูล่วงเลยจนเหมันต์ แต่เหตุใดนางกลับยังเฝ้ าฝันถึงคา่
คืนวสันต์เช่นนัน้ อีก นางช่างเหลวไหลจริงๆ !

เฉินหรูอี้ได้แต่ตาหนิตนเองอยู่ลึกๆ จึงทุ่มเทสะสางราช
กิจในวังหลังอย่างเต็มที่ เดิมก็มุ่งมันตั
่ ง้ ใจอยู่แล้ว แต่บดั นี้ กลับ
ทุ่มเทดุจมารดาที่มีบุตรสามคนก็มิปาน นางตัง้ ใจทางานกระทัง่
หลิวไท่ โฮ่ วที่ เข็มงวดอยู่ในกฎเกณฑ์นัน้ ซาบซึ้ งใจจนต้ องยก
นิ้วหัวแม่มือทัง้ สองข้างชื่นชมนาง

ระยะนี้ ในวังหลังมีข่าวดีติดต่อกันไม่หยุดหย่อน เริ่มจาก

สตรีสกุลลู่ สตรีสกุลหวัง สตรีสกุลโหลว และสตรีสกุลต่งที่ได้รบั
ความโปรดปรานอย่างมากในยามนี้ กม็ ีข่าวว่าตัง้ ครรภ์แล้วเมื่อ
สองวันก่อน

นางซึ่ งเป็ นผู้คอยดูแลวังหลังย่ อมมิอาจเมินเฉยจึ ง ได้

มอบของขวัญมากมายให้ไปอย่างไม่น้อยหน้ าผูอ้ ื่น

สตรีสกุลลู่มาจากตระกูลเล็กค่อนข้างลาบากจึงอาจรูส้ ึก
สานึ กในพระคุณมากกว่าใคร เมื่อหิมะแรกโปรยปรายลงมาจึง
ส่งเทียบเชิญนางไปร่วมสังสรรค์รา่ สุราชมหิมะ

715
 เดิมเฉินหรูอี้เอ่ยปากปฏิเสธเทียบเชิญของสตรีสกุลลู่ไป
แล้ว ทว่าสตรีสกุลโหลวและสตรีสกุลหวังต่ างก็มารบเร้านาง
งานนี้ มีสตรีในวังกับฮูหยินที่ต่างตัง้ ครรภ์มารวมตัวกันมากมาย
ยกเว้นสตรีสกุลต่งที่เพิ่งตัง้ ครรภ์เท่านัน้ แต่พวกนางจะดื่มสุรา
ใดกันเล่า?

สุ ด ท้ า ยก็มิ อ าจต้ า นทานค าร้ อ งขอของสตรี ส กุล ลู่ ไ ด้

นางพูดหนึ่ งคาโขกศีรษะหนึ่ งครัง้ คล้ายว่าหากเฉินหรูอี้ปฏิเสธ
ไปร่วมงานเลี้ยงก็เท่ากับปฏิเสธ ไม่ยอมรับในตัวนางกระนัน้

ตัง้ แต่ที่พระสนมหลายคนตัง้ ครรภ์ พระพักตร์มงั กรของ

องค์ จ ัก รพรรดิ ก็ เ ปี่ ยมไปด้ ว ยความเบิ ก บาน ทรงแต่ ง ตั ง้
บรรดาศักด์ ิ ซิวเยวี่ ยน เจาหรง ซิวอี๋ ลาดับตาแหน่ งพระสนม
ล้วนมิเป็ นเช่นกาลก่อนอี ก มีเพียงหน้ าท้ องของนางผู้เป็ นหวง
โฮ่ วที่ ยงั ราบเรียบดุจผิวน้ าในบ่อก็มิปาน แม้แต่ เมล็ดพันธุ์สกั
เมล็ดก็มิโผล่พ้นออกมา แม้นจะเอาใจใส่ ในราชกิจมากเกินไป
จนตกเป็ นขี้ปากของผู้คนและพี่สาวน้ องสาวในวังหลังนางก็มิ
ไยดี แต่ เกรงว่าจะทาให้ พระสนมที่ กาลังตัง้ ครรภ์ทงั ้ หลายคิด
มากจนส่ ง ผลกระทบต่ อ สุ ข ภาพร่ า งกาย ด้ ว ยเหตุ นี้ จึ ง สวม
อาภรณ์ หนาหลายชัน้ ฝ่ าลมหิมะจากต าหนั กเจาหยางที่ แ สน
อบอุ่นไปยังตาหนักโหร่วฝูของสนมลู่

716
 ตอนที่ เฉินหรูอี้ไปถึงนัน้ สนมหวังและสนมโหลวก็นัง่ รอ
อยู่นานแล้ ว บนโต๊ะมี สุราร้อนกรุ่นวางอยู่ เมื่อเห็นนางไปถึง
่ บริวารยกอาหารขึ้นโต๊ะต้องมานัง่ รา่ สุรากับสตรี
สนมลู่จึงสังให้
มีครรภ์ แม้นนางมิดื่มก็มึนงงไปก่อนแล้ว

พระสนมลู่กลับคึ กคักสนุ กสนานยิ่ง นางเอาแต่ พูด ว่ า

สุราเหม่ยจื่อไม่เป็ นอันตรายต่อครรภ์ แล้วยังบอกว่าจะดื่มเป็ น
เพื่อนหวงโฮ่วสักหลายจอก

ตัง้ แต่ ที่เฉินหรูอี้เดินเข้ามาในตาหนักโหร่วฝูกเ็ ริ่มรู้สึก

แปลกๆ ทุก ครัง้ ที่ ได้ยิน ‘สุราเหม่ยจื่อ’ สามคานี้ หนั งตาขวา
ของนางกระตุกโดยแรงไม่ยอมหยุด รูส้ ึกกระอักกระอ่วนกระทัง่
คลื่นไส้อยู่ในท้ อง นางรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเหตุการณ์ นี้
นั น้ เคยเกิดขึ้นในฝั น เพี ยงแค่สุราเหม่ยจื่อที่ นางดื่มนั น้ เป็ นสี
โลหิตแดงเข้ม ดังโลห ่ ิ ตคน สี แดงที่ เห็นนัน้ คล้ายมีสีดาแซมอยู่
ด้วย

สนมลู่พยายามคะยัน้ คะยอให้ นางดื่มสุรา แต่ เฉินหรูอี้

ไม่ดื่ม ยิ่งได้ฟังนางพูดก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ สีหน้ าในยามนัน้ จึงมิ
ใคร่เบิกบานนัก

717
 สตรี ส กุ ล ลู่ แ ละอี ก หลายๆ คนล้ ว นอยู่ ภ ายใต้ ก าร
ปกครองของเฉินหรูอี้ นางเพียงขมวดคิ้วหรือพยักหน้ าก็เข้าใจ
เหตุการณ์ ได้ในทันที เมื่อหลายคนเห็นหวงโฮ่วมิทรงพอพระทัย
บรรยากาศการรา่ สุรารอบโต๊ะก็เริ่มกร่อยลง

เฉินหรูอี้เหลือบมองใบหน้ าอันซีดเผือดของสตรีสกุลลู่ที่
มิกล้ามองหน้ านาง แม้แต่ผ่อนลมหายใจยังมิกล้า คล้ายพร้อม
จะแหลกสลายไปเพราะนางได้ในทันที กระนั น้ นางจึงใจอ่ อน
ขึ้นมาโดยพลัน กาลังจะเอ่ยปากคลี่คลายสถานการณ์ ก็ได้ยิน
เสียงขันทีรอ้ งดังขึน้ มาว่า “ฝ่ าบาท...เสด็จแล้ว! ”

ค าว่ า ‘แล้ ว ’ ยัง มิ ท ัน เอ่ ย จบ เฉิ นหรูอี้ ก าลัง จะลุ ก ขึ้ น

เตรียมรับเสด็จก็เห็นเงาร่างอาภรณ์สีเหลืองสายหนึ่ งปรากฏขึน้
องค์จกั รพรรดินัน้ มาหยุดยืนที่ ตรงหน้ านาง ร้องตะโกนใส่นาง
อย่างดุเดือด “ชีวิตนี้ เจ้าไม่เคยดื่มสุราหรือ? ผูใ้ ดเชิญเจ้าดื่มเจ้า
ก็กล้าดื่ม ข้าไม่มีสรุ าให้เจ้าดื่มหรือไร? ”

เขากระชากคอเสื้อนางเข้ามาใกล้ นางยังมิทนั ตัง้ ตัวก็

ยื่นนิ้วมือขวาสองนิ้วแหย่เข้าไปในปากนาง ล้วงเข้าไปในลาคอ
นางโดยแรง

718
 เฉินหรูอี้คิดในใจว่าช่ างรวดเร็วบ้าคลังดุ
่ จอาชาป่ านั บ
หมื่นตัวหลุดจากบังเ**ยนกระนัน้

“รีบอาเจียนออกมา! มันมีพิษ! ” เขาร้อนใจจนหน้ าเขียว

คลา้ ไปหมด นั ยน์ ตาหงส์ถลึงจ้องนางจนแทบจะหลุดออกมา
จากเบ้า “เจ้าอาเจียนออกมาเร็วเข้า! ”

เฉินหรูอี้ร้สู ึกคลื่นไส้ขึ้นมากเพราะเขาล้วงคอนาง หาก

มิใช่เพราะมีมือเขาบังอยู่นางคงพ่นใส่หน้ าเขาแล้ว ยามนัน้ นาง
ทนไม่ไหวจริงๆ จึงผลักเขาออกไปแล้วอาเจี ยนออกมา นาง
อาเจียนออกมาอย่างมืดฟ้ ามัวดิน สารอกเอาเนื้ อ อาหาร ของ
ว่างที่กินเข้าไปออกมาจนหมด

“...พิษ? พิษอันใด? ” เฉินหรูอี้ถามออกมาทัง้ ที่ นัง่ หมด

แรงอยู่บนพืน้

อย่ าบอกว่ าทัง้ หมดคื อการเย้ านางเล่ น เขาท าให้ น าง

อาเจียนจนหมดสภาพเช่ นนี้ หากบอกว่าคือการเย้าแหย่ นาง
เกรงว่าตนคงกระชากหัวใจของเขาออกมาขยา้ ให้ ตายอย่างมิ
อาจควบคุมตนได้ แน่ นอนการที่ นางจะทาสาเร็จหรือไม่นัน้ ก็
เป็ นอีกเรือ่ งหนึ่ ง

719
 “อาเจี ย นออกมาอี ก ยัง ออกมาไม่ ห มด...ขัน ที หมอ
หลวงเล่า เหตุใดยังมาไม่ถึงอีก? ! ”

เฉิ นหรู อี้ ถ ูก เซี ย วเหยี่ ย นกระชากเข้ า ไปหา สายตา

เหลือบเห็นสองนิ้วนั น้ ยกขึ้นตรงหน้ า นางจึงรีบหยุดยัง้ มือนัน้
ไว้อย่างเร็วรี่ “ฝ่ าบาทไว้ชีวิตด้วยเพคะ หม่อมฉันมิได้ดื่มสุรา!
ยังมิทนั ได้ดื่มสุราเพคะ! มิได้ดื่มแม้เพียงอึกเดียว! ”

เซี ย วเหยี่ ย นตกตะลึ ง อยู่ ต รงนั ้น สี ห น้ าไม่ รู้อ ยากจะ

หัวเราะหรือร้องไห้ “เจ้ามิได้ดื่มจริงหรือ? ”

“...มิได้ดื่มเพคะ” เฉินหรูอี้ตอบอย่างจนปัญญา

“ ข อ บ คุ ณ ฟ้ า ดิ น ” เ ซี ย ว เ ห ยี่ ย น ถ อ น ห า ย ใ จ โ ล่
งอก ประคองใบหน้ า นางขึ้น มาประทับ จุม พิ ต ที่ ริ ม ฝี ปากดัง่
คล้ายมิเห็นว่าเมื่อครู่นัน้ นางได้อาเจียนโอ๊กอ๊ากอย่างเอาเป็ น
เอาตายเพียงไร

เฉินหรูอี้แทบจะคลื่นไส้อาเจียนออกมาอีกคราแล้ว

มารดามันเถอะ นี่ มนั เรื่องราวใดกัน องค์จกั รพรรดิเป็ น

บ้าอันใดไปแล้ว?

720
 เมื่อมองพระสนมที่ คุกเข่าอยู่บนพื้นก็เห็นสนมลู่ตวั สัน่
่ อนแป้ ง ดูผิดปกติยิ่งนัก เฉินหรูอี้พลันรูส้ ึกถึงลมเย็นเยียบที่
ดังร่
พัดวูบผ่านต้นคอนางไป

“สตรี ส กุลลู่ใจคอเ**้้ ย มโหด คิ ด ลอบสัง หารหวงโฮ่ ว

มอบสุราพิษแก่นางเสี ย ครอบครัวตระกูลลู่ให้ เนรเทศออกไป
เป็ นทาสในแดนไกลพันลี้! ” เซี ยวเหยี่ยนเอ่ยน้ าเสียงเย็นเยียบ
นั ยน์ ตาหงส์ที่มองสนมลู่นัน้ ดุจเคลือบด้วยชัน้ น้ าแข็งก็มิปาน
หากมิใช่เพราะการฆ่ าผู้บริสุทธ์ ิ นัน้ เป็ นบาป จึงห่วงว่ากรรมจะ
ย้อนสนองไปที่ เฉินหรูอี้ เขาก็อยากจะประหารตระกูลลู่เก้าชัว่
โคตรเลยทีเดียว!

ไม่มีหลักฐาน ไม่มีพยานก็ตดั สินความผิดเสี ยแล้ว เอ่ย

จบเซียวเหยี่ยนจึงลากเฉินหรูอี้ที่ยงั งุนงงอยู่ออกไปทันทีโดยไม่
มองผูใ้ ดสักนิด ทิ้งผูค้ นที่ตกตะลึงนิ่งอึ้งดุจไก่ไม้ไว้เบือ้ งหลัง

เฉินหรูอี้บอกว่ามิทนั ได้ดื่มสุรา แต่เซี ยวเหยี่ยนก็ยงั คง

เชิญหมอหลวงหลายสิบคนรวมทัง้ หมอหลวงวินิจฉัยแห่งสานัก
แพทย์ม าตรวจชี พจรนางที ล ะคนๆ กระทัง่ หมอหลวงทุ กคน
วินิจฉัยว่านางปลอดภัยไม่มีอนั ตรายใดเขาจึงวางใจในที่สดุ

721
 ทุ ก อย่ า งด าเนิ นไปตัง้ แต่ บ่ า ยกระทัง่ พลบค ่า ท้ อ งฟ้ า
ค่อยๆ มืดสลัว ตาหนั กฉางเล่อเริ่มแขวนโคมไฟ ส่ องสว่างดุจ
กลางวัน

่ ทุกคนออกไปแล้วคว้าเฉินหรูอี้เข้ามา
เซียวเหยี่ยนสังให้
กอดไว้ไม่ยอมปล่อยมือ แรงที่ โอบรัดนั น้ แทบดังจะแทรกร่
่ าง
เข้าไปในกระดูกและเลือดเนื้ อของนางก็มิปาน

“......” เฉินหรูอี้ไม่ทราบว่าเขาเป็ นอันใด นางรู้เพียงว่า

หากเป็ นเช่ นนี้ ต่อไป แม้นตนมิได้ถกู สนมลู่วางยาจนตายก็คง
ถูกเขารัดตาย “ฝ่ า...บาท...” นางพยายามเค้นวาจาสองคานี้
ออกมาจากลาคอ

“สวรรค์ย่อมไม่แล้งน้าใจต่อข้า” ผ่านไปครู่หนึ่ ง เซียวเห

ยี่ยนจึงเอ่ยออกมาอย่างทอดถอนใจคล้ายโล่งอกอย่างที่สดุ

เฉินหรูอี้เห็นหยาดน้ าตาค่อยๆ ไหลรินออกมา นัยน์ ตา

หงส์นัน้ แดงกา่ นางรูส้ ึกตกใจอย่างมาก

“ข้ารู้ว่าเจ้าคงไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องราวใดขึ้นกันแน่ ข้า
จะค่อยๆ เล่าให้เจ้าฟัง อย่าได้รอ้ นใจไป”

722
 เซียวเหยี่ยนลูบไล้เส้นผมของนาง จับจ้องนางไม่วางตา
คล้ ายว่ าหากเผลอหลับตานางก็จะหายไปจากตรงหน้ า ทัน ที
กระนัน้

บนโลกนี้ ไม่มีคาใดจะใช้มาอธิบายความรู้สึกของเขาใน
่ วตายนางก็ยงั มิหวนคืนมา เขา
ยามนี้ ได้ ทัง้ ที่เขารอจนกระทังตั
คิดว่าตนต้ องไปพบยมบาลทัง้ ที่ ตายตาไม่หลับเช่ นนี้ เสี ยแล้ว
ผูใ้ ดจะทราบเมื่อเขาลืมตาขึน้ มาอีกครัง้ กลับฟื้ นคืนมาในเวลานี้

เขาดี ใจจนแทบจะพลิกตาหนั กฉางเล่อทัง้ ตาหนั ก แต่

กลับ นึ ก ขึ้น มาได้ ว่ า วัน นี้ มี หิ ม ะตกเป็ นครัง้ แรก เขาตกใจจน
ปั ส สาวะแทบราด เคราะห์ดี ที่ นึ ก ขึ้น ได้ แ ละติ ด ตามมาอย่ า ง
ว่องไว มิเช่นนัน้ เกรงว่าการฟื้ นคืนของเขาในครัง้ นี้ คงเป็ นการ
เฝ้ ารอเฉินหรูอี้หวนคืนมาอย่างเชื่องช้าและทรมานอีกครังแน่ ้

แม้นสวรรค์จะปฏิบตั ิ ต่อเฉินหรูอี้ไม่ใคร่จะดีนัก แต่ เขา

พูดได้หรือไม่ว่า สวรรค์กลับปฏิบตั ิ ต่อเขาราวกับเป็ นบิดาแท้ๆ!

เขารักสวรรค์เหลือเกิน!

“...เรือ่ งราวก็เป็ นเช่นนี้ ”

723
 เมื่ อ ผ่ า นการบอกเล่ า ยื ด ยาวอัน หาใดเปรี ย บนั ้น แล้ ว
เฉินหรูอี้เพียงรู้สึกว่าตนช่างผ่านการมีชีวิตมาหลายครัง้ หลาย
ครายิ่ ง ทว่ า เรื่ อ งราวกลับ เหมื อ นความฝั น ของนางอย่ า ง
ประหลาด

“เจ้าไม่เชื่ อ? ” เซี ยวเหยี่ ยนก็มิได้ คาดหวังให้ นางเชื่ อ

เรื่องอัน เหนื อ จิน ตนาการเช่ น นี้ ส ักเท่ า ใดนั ก “เจ้าไม่ เ ชื่ อ ก็มิ
เป็ นไร เจ้าเพียงเชื่ อว่าต่ อไปข้าจะดี ต่อเจ้า...ดี ต่อเจ้าเพียงคน
เดียวก็เพียงพอแล้ว ข้าจะรักและปกป้ องเจ้ามากกว่าชี วิตของ
ข้า”

ผ่านไปนาน เฉินหรูอี้จึงเอ่ ยเนิบนาบขึ้นว่า “...เรายังมี

บุ ต รชายด้ ว ยกัน ? แล้ ว เขาเป็ นอย่ า งไรบ้ า ง ท่ า นดี ต่ อ เขา
หรือไม่? ”

นางให้ความสาคัญผิดจุดไปหรือไม่?

เซี ยวเหยี่ ยนรู้สึกหึ งหวงอยู่บ้าง “ข้ายกแผ่นดินให้ เขา

เจ้าว่าข้าดีต่อเขาหรือไม่...เจ้ามิต้องคิดเรื่องนี้ แล้ว ต่อไปเราจะ
มี บุต รด้ ว ยกัน นั บ ไม่ถ้ ว น ข้ าจะดี ต่ อพวกเขาทุ กคน แต่ เ จ้า...
ต้องดีกบั ข้าคนเดียวเท่านัน้ ”

724
 เฉินหรูอี้ “......”

เอาเถิด คนที่อยู่ในฝันผูน้ ัน้ ก็บา้ อานาจเช่นนี้ เหมือนกัน

นางหวนระลึกถึงความฝันของตน ฉับพลัน ใบหน้ าบุรษุ

ในฝั น นั ้น ก็เ ด่ น ชัด ขึ้น มาทัน ที และเป็ นใบหน้ า เดี ย วกับ องค์
จักรพรรดิที่อยู่ตรงหน้ านาง

ใจของนางพลันรู้สึกขมปร่าคราหนึ่ งแล้วอดยิ้มออกมา
มิได้ นางคิดว่า...นางเชื่อเขา

725