นางมีชีวิตทีมีคุณธรรมโดยไม่ได้ รับความดีตอบ

แทนจนกระทังตอนสุดท้ าย ในชีวิตใหม่ของนาง
นางจะควบคุมชะตากรรมด้ วยการพลิกฝ่ ามือของ
นางเอง กับคนทีไม่ซือสัตย์ นางจะวาดยันต์ตาย
ก่อนวัยอันควรให้ แก่เขา สําหรับแม่เลียงทีเป็ นพิษ
นางจะส่งดอกไม้ แห่งความตายไปให้ นาง สําหรับ
น้ องสาวคนล่ะแม่ทีมีสองหน้ า นางจะฉีกใบหน้ าที
จอมปลอมนันด้ วยตัวเอง!

แต่เมือนางเสนอร่างกายของนางเอง เพือให้
กับกรรมทีตามสนอง เพราะเด็กทีนางไม่มีโชค
ชะตาเกียวพันด้ วย สิงทีไม่คาดคิดก็เกิดขึน ในคํา
คืนของงานแต่งงานทียิงใหญ่ เจ้ าบ่าวก็เปลียนไป
กลายเป็ นคนทีเยือกเย็นและสง่างาม เขาผลักนาง
ลง ก่อนจะพูดขึน "เจ้ าสามารถแต่งงานกับใครก็ได้
ทีเจ้ าต้ องการ แต่เจ้ าสามารถให้ กาํ เนิดเพียงบุตร

1
ของข้ าเท่านัน!"

2
ตอนที่ 1.1 ตาย แต ต าไม ห ลั บ
ปยงเฮอ ที่วันที่ 23 วันสิ้นป ตําหนักเย็น

ขณะที่ประตูตําหนักเปดออก ดวยเสียงดังแอดด โหลว

ชิงอู ก็เปดตาของนางขึ้น รองเทาสีเหลืองทองสดใสคูหนึ่งเดินเขา
มาอยางชาๆ

รางของนางนอนอยูบนพื้นที่หนาวเย็น เมื่อในวินาทีตอมา
เจาของรองเทาก็เตะและพลิกตัวของนางขึ้น

รางของนางนอนแบนราบและเผยใหเห็นทองกลมโตของ
นาง

แลวโหลวชิงอู ก็เห็นใบหนาที่หลอเหลาที่กําลังมองมาที่
นางจากเบื้องบน มันทั้งดูถูกและรังเกียจ "เจายังมีชีวิตอยูอีก
หรือ?"
 ใบหนานี้คุนเคยมาก คุนเคยในแบบที่นางเคยเห็นมา 8 ป
เต็ม แตในขณะนี้มันไมคอยคุนเคยเอาเสียเลย

เขาถามวาทําไมนางถึงยังไมตายหรือ?

แตนางก็จําไดอยางชัดเจนวาปนั้น นางไดตอสูและอยู
เคียงขางเขา ซึ่งเปนปที่นากลัวที่สุดและอันตรายที่สุดของเขา เขา
กอดรางของนางอยางสนิทสนมแลวพูดวา “ชิงอู แมวาเปนหวาง
จะตาย แตเปนหวางก็ไมสามารถที่จะทนเห็นเจาตายได"

ในเวลานั้นมันเปนคําปฏิญาณที่เครงขรึมเกิดขึ้น

แตตอนนี้นะหรือ?

เปนเพราะตอนนี้ เขาไดกลายเปนฮองเต มีอํานาจอยู

เหนือแผนดินทั้งหมดและเขาก็ไมจําเปนตองใชนางอีกแลวเชนนั้น
หรือ?
 ถาเปนเชนนั้นความตายของนางก็ไมไดทําใหเขาทุกขใจ
แมแตนอยใชไหม

"โหลวชิงอู เจาพิการหรืออยางไร เจาตองการนอนอยูที่นี่

เพื่อพยายามที่จะเรียกรองความสงสารของเจิ้นหรือ คนที่
โหดราย สําสอนเชนเจา แมแตมองก็ทําใหเจิ้นรูสึกรังเกียจแลว
อยาแมแตที่จะคิดกาวออกมาจากตําหนักเย็นแหงนี้ ถาเจิ้นไมได
คํานึงถึงผลงานของเจาในปนั้น เจาคิดหรือวาเจิ้นจะปลอยใหเจา
ใหกําเนิดสัตวนรกผูนี้ออกมา? "

สัตวนรกหรือ?

โหลวชิงอู หัวเราะขึ้น ถาเลือดเนื้อและกระดูกของเขา

เปนสัตวนรกแลวเขาละจะเปนอะไร? สัตวเดรัจฉานงั้นหรือ?
 นางอยากจะยืนขึ้น แตนองสาวคนเล็กของนางก็ไมยอม
ปลอยใหนางยืนขึ้นได นองสาวที่นางหวงใยและดูแลมาตั้งแตนาง
ยังเยาววัย ไดรับคําสั่งจากใครบางคน ใหดึงเสนเอ็นของนางออก
ดังนั้นนางจะยืนขึ้นไดอยางไร?

"ทําไมเจาถึงไมพูด เจารูสึกละอายใจ จนเจาไมสามารถ

พูดอะไรออกมาไดเชียวหรือ เจายังคงตองการที่จะทํารายบุตร
ของ เหลียนเออรอีกหรือ เจามันนางงูพิษ แตเหลียนเออร กลับ
ยังคงตองการที่จะพบเจาอยูอีก!”

การสอบสวนยังคงดําเนินตอไป

ตอนนี้รางกายที่ออนนุมราวกับงูของใครบางคนปรากฏ
ขึ้นขางๆ เขาในขณะนี้ที่กอดแขนของ เซี่ย โฮวชิง เอาไวแลวพูด
ขึ้น "ฝาบาทอยาไดทรงพูดเชนนันเลยเพคะ มันเปนสิ่งที่เหลียน
เออรควรจะทําอยูแลว พี่ใหญ ... ถึงแมวานาง นางตองการที่จะ
ทํารายบุตรของพวกเรา แตนางก็ยัง ... นางก็ยังคงเปนพี่สาวของ
หมอมฉัน... เหลียนเออรขอพูดกับนางตามลําพังไดไหมเพคะ... "

ในขณะที่นางพูดขึ้น หญิงสาวก็ยกผาเช็ดขึ้นและเช็ด
น้ําตาของนางออกเบา ๆ

เปนประกายที่งดงามและบริสุทธิ์ นางเปนสิ่งที่ถาเจาได
เห็นแลวเจาจะสงสารนางในทันที

นั่นคือชื่อของนาง โหลวเหลียนซิน ที่จะทําใหคนผูหนึ่งมี

ความสงสารและความรักใหแกนางอยางสุดซึ้ง

คนทีม่ ีอาการหนัก ๆ ก็คือสามีที่ดีของนาง เซี่ย โฮวชิง

ใบหนาของเขาเต็มไปดวยความอบอุน ในขณะที่เขาปลอบโยน
หญิงสาวขึ้น และดึงนางเขาไปไวในออมกอดของเขา
 เขาหวงใยและกอดนางไวในออมแขนของเขา และปลอบ
ขวัญของนางเบาๆ ขึ้น "เหลียนเออร เจามีจิตใจดีกับนางงูพิษที่มี
หัวใจแมงปอง ที่สมควรจะตายผูนี้มากเกินไปแลว!"

นางงูพิษที่มีหัวใจแมงปองอยางนั้นหรือ?

ปากของโหลวชิงอู โคงขึ้นและหัวเราะอยางเยือกเย็น
ออกมาโดยปราศจากเสียง ใครกันคือคนที่ชี้ไปบนทองฟาและ
สาบานวา ชิงอู เจาคือคนที่บริสุทธิ์และมีจิตใจที่งดงามที่สุดในโลก
ในชีวิตนี้ของเปนหวางที่ไดมีเจาอยูขางๆ เปนหวางไมเสียใจแมแต
นอย

แตมันเปนเวลานานเทาไหรแลวนะ?

เพียงเวลาแปดปสั้น ๆ
 ตั้งแตในชวงเวลาที่ โหลวเหลียนซิน ไดเขามาใน
พระราชวังแหงนี้ มันก็เพียงแคเวลาครึ่งปเทานั้น และเขาก็รีบวิ่ง
ไปดึงนางขึ้นไปบนเตียงของเขาเพื่อใหนางมีลูกกับเขาเสียแลว

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในขณะที่นางกําลังพักผอนและตั้งครรภ
อยู

นางถึงกับเปนใบ เมื่อคิดวาโหลวเหลียนซิน จะตองอยูคน

เดียวที่จวนของตระกูลโหลวของพวกเขา นางบาไปเองที่ฟงคําพูด
อันงดงามของนาง ทําใหนางรูสึกสงสารเมื่อนางหลั่งน้ําตาออกมา
หลังจากนั้นก็สงราชโองการของฮองเฮาออกไป เพื่อใหนางไดเขา
มาในพระราชวังแหงนี้ ทีละกาวๆ นางปลอยใหนางทํารายตัวนาง
เองอยางชาๆ

นางโงเขลาที่ไมระวังตัวเมื่ออยูกับนาง ดื่มน้ําชาที่นางชง
ให ปลอยใหนองสาวคนเล็กของนางสงนางไปที่เตียงของชายอื่น
 จากนั้นพวกเขาก็สามารถจับตัวนางไวได ในฐานะที่นาง
ทําผิดจารีตประเพณี

นางจําไดถึงความรูสึกของ เซี่ย โฮวชิง ในตอนนั้น ความ

รังเกียจและความเกลียดชัง มันปราศจากความเมตตาใด ๆ กอน
จะสงนางมายังตําหนักเย็นในทันที เขาไมยอมปลอยใหนางได
อธิบายแมแตคําเดียว ในชวงแปดปที่พวกเขารูจักกันมันไมมี
ความหมายเลย

ใช ตอนนั้นที่นางยอมสงเจียงซัน ไปถึงมือของเขาดวยตัว

ของนางเอง เมื่อนางไมมีคาอีกตอไป เขาก็ไมจําเปนตองแกลงทํา
เปนวายังรักนางอยูอีกตอไป เขาคงตองการที่จะขโมยอํานางของ
นางไปตั้งแตตอนนั้นแลว และปลอยใหคนที่เห็นเขาในตอนที่เขา
ตกต่ําที่สุดหายตัวไปจากโลกนี้!

นางคอยๆหัวเราะออกมา แตปากของนางที่ถูกตัดลิ้น
ออกไปแลว ทําไดเพียงแคสงเสียง "ฮึ ฮึ" ออกมาเทานั้น
 เซี่ย โฮวชิง ไมสามารถอดทนตอสภาพที่นารังเกียจของ
โหลวชิงอู ไดอีกตอไป ดังนั้นเขาจึงหันกลับและออกไปดวยความ
รังเกียจทันที

หลังจากที่เขาออกไปประตูตําหนักเย็นก็ปดลงโดยไมมี
เสียงใดๆ อีก

ตอนที่ 1.2 ตาย แต จ ะไม ห ลั บ ตา

การแสดงออกที่ออนแอและไรเดียงสาของโหลวเหลียนซิน กอน
หนานี้หายไปทันที แทนที่ดวยการแสดงออกอยางนารังเกียจและ
เยาะเยย "โหลวชิงอู เจาคงจะไมคิดวามันจะมีวันเชนนี้ซินะ ... "

นางกมตัวลงและจับไปที่คางของโหลวชิงอู เพื่อใหแนใจ
วานางไดเห็นสายตาของนาง
 แตสิ่งที่นางเห็นก็ไมไดมีความออนวอน ไมมีความเศราใด
ๆ และแทนที่ดวยสายตาที่เยือกเย็นราวกับน้ําแข็งที่ไรอารมณของ
โหลวชิงอู

บริสุทธิ์ตลอดกาลและบริสุทธิ์จนนาเหลือเชื่อ

ความแตกตางระหวางพวกนางทั้งสองคือความแตกตาง
ระหวางเมฆและโคลน!

โหลวเหลียนซิน เกลียดใบหนานี้เสมอ มันจะเปนไปได

อยางไร ที่พวกเขาทั้งสองเปนบุตรสาวจากครอบครัวตระกูลโหลว
นางมักจะสูงสงและทรงอํานาจ เปนฮองเฮาของแผนดินนี้ แตนาง
กลับตองแตงงานกับบัณฑิตที่ยากจน?

นางไมพอใจอยางสิ้นเชิง!
 "โหลวชิงอู เจากําลังดูถูกขาหรือ? เจายังคิดวาเจายังคง
สูงสงและมีอํานาจมากมายอยูอีกหรือ? เชนนั้นเราก็มาดูกันวาเจา
จะยังคงสามารถที่จะรักษาความสูงสงและมีอํานาจกับใบหนาที่
เยือกเย็นของเจาเอาไวไดหรือไม และการแสดงออกที่ไรความรูสึก
เชนนี้ของเจาไวไดอยางไร!”

โหลวเหลียนซิน หัวเราะอยางแปลกประหลาด ใบหนา

ของนางทั้งหมดดูบิดเบี้ยว

นางคอย ๆ กมตัวลงไปและเปดชุดอาภรณพระราชวัง
ของโหลวชิงอู ออกนิ้วมือเรียวของนางเลื่อนจากหนาอกของนาง
ลงไปชาๆที่ทองของนาง ทองของนางกลมและราบเรียบและเต็ม
เปยมราวกับลูกโปรงและในนั้นมีชีวิตนอยๆ อยู

สายตาของโหลวชิงอู ในที่สุดเพราะการกระทําของนางก็
ระยิบระยับขึ้นดวยความโหดเหี้ยม
 "ในที่สุด ก็ไมสามารถไรอารมณไดอีกตอไปซินะ?"

โหลวเหลียนซิน หัวเราะขึ้น 'ฮาๆๆๆ' เสียงที่ชั่วรายดัง

กองอยูทั่วตําหนักที่วางเปลาอยางเยือกเย็น "พี่ใหญอยากังวล
นองสาวตัวนอยของทาน เพียงตองการชวยใหทานคลอดบุตรได
เทานั้น ทานรูใชไหมวา นี่เปนยาเพื่อชวยในการคลอดบุตร? ทาน
ตองใหกําเนิดหลานชายที่ตัวอวนและขาวนารักเพื่อนองสาวตัว
นอยของทาน! ฮาๆๆ! "เมื่อโหลวเหลียนซิน พูดจบนางก็จับคาง
โหลวชิงอูขึ้น และเทยาลงไปในลําคอของนางทันที

โหลวชิงอู พยายามขยับศีรษะเพื่อหลบ แตรางกายของ

นางไมสามารถขยับไดเลยแมแตนอย

ยาถูกเทลงลําคอของนางอยางรวดเร็วและไมนานหลัง
จากนั้น นางก็มีอาการเจ็บปวดอยางมากในชองทองของนาง นาง
รูสึกมันเจ็บมากจนนางคิดวานางคงจะหมดสติไปเพราะความ
เจ็บปวดนี้เสียอีก แตนางก็รูวานางไมสามารถทําได ลูก ลูก นาง
ตองการที่จะใหกําเนิดเด็กคนนี้!

นางรูสึกวานางไมเคยรูสึกเจ็บปวดทรมานเชนนี้มากอนใน
ชีวิตของนาง และไมก็รูวาเวลาผานไปนานเทาไหรกวาเด็กจะ
คลอด

แตเลือดกลับยังไหลออกมาอยางตอเนื่อง

โหลวชิงอู รูวานี่เปนสัญญาณวานางจะตายจากการตก
เลือด แตนางไมสนใจเรื่องนี้ ทําไมนางถึงไมไดยินเสียงรองไห!

ลูก....

นางเปดปากของนางและพยายามอยางหนักที่จะยก
รางกายของนางขึ้นแตในแตละครั้งและทุกครั้งนางก็ลมลงกับพื้น
 โหลวเหลียนซิน เฝาดูและจู ๆก็หัวเราะขึ้น "ฮาๆๆๆ" ริม
ฝปากของนางโคงขึ้นเปนรอยยิ้มและบิดเบี้ยวขณะมองดูและพูด
ขึ้น "โหลวชิงอู เจาชางไรเดียงสาเหลือเกิน ขาไมสามารถรอใหเจา
ตายไดเสียจริงๆ! เจาทําราวกับวาขาจะสามารถปลอยใหเจาคลอด
เจาเด็กนรกนั้นออกมาได เพื่อที่มันจะสามารถมาตอสูเพื่อแยง
ความรักกับลูกชายของขาไดเชนนั้นหรือ?เจาตองการที่จะเห็นเขา
หรือ? ฮาฮาขาจะชวยใหเจาไดเห็นเอง! "

หลังจากที่โหลวเหลียนซิน พูดจบแลวนางก็จับไปที่
บางอยางและขวางมันไปที่หนาของโหลวชิงอู

โหลวชิงอู พยายามอยางหนักที่จะขยับศีรษะขึ้นเพื่อดู แต

ในขณะที่นางเห็นเด็กที่แทบจะไมเหมือนเด็กดวงตาของโหลวชิงอู
ของ ก็แดงขึ้นเรื่อย ๆ

ราวกับวาชีวิตของนางขึ้นอยูกับมัน นางพยายามที่จะยก
มือขึ้นเพียงตองการที่จะสัมผัสกับรางที่ตายไปแลวทารกนอย ซึ่งมี
สีดําและสีเขียวอยูทั่วราง แตมือและขาของนางก็เปนงอยและนาง
ก็ไมสามารถแมแตจะทําเชนนั้นไดเลย ทั้งหมดที่นางสามารถทําได
คือเปดตาของนางและเฝาดูอยางชวยไมได ในขณะที่ลูกนอยของ
นางนอนอยูบนพื้นที่หนาวเย็น รางกายเล็ก ๆ ที่แมจะมีแขนขายื่น
ออกมา แตมันก็เล็กและไมมีประโยชน นางรูสึกราวกับวาหัวใจ
นางถูกฉีกออกเปนชิ้น ๆ ...

โหลวเหลียนซิน เฝาดูอยางพอใจ ขณะที่ใบหนาของโหลว

ชิงอู เปลี่ยนไปอยางกะทันหันและดวงตาของนางก็ดูราวกับวา
พวกเขาจะโผลออกมา นางก็หัวเราะเสียงดังขึ้น "ฮาฮา! โหลว
ชิงอู เจาคาดหวังวาเขาจะเกิดมาอยางมีชีวิตอยางนั้นหรือ? ตั้งแต
วันที่เจากาวเขามาสูตําหนักเย็น มันก็เปนไปไมไดแลว เจาดูไม
ออกหรืออยางไร? ทั้งสี่ดานถูกปกคลุมไปดวยหญาไรบุตรทําให
เขาตายตั้งแตแรกแลว! ตายตั้งแตเริ่มแรกแลว!ฮาๆ ๆ ๆ โหลว
ชิงอู เจาจะตายดวยตาที่เปดอยูใชไหม? หลังจากที่เจาตายขาจะ
ปดผนึกรางของเจาไวในโลงศพในแบบนั้น ดวยวิธีนี้เจาจะไม
สามารถที่จะกลับชาติมาเกิดไดอีก ฮาฮา! เจาจะเปนวิญญาณที่อยู
กับความเกลียดชังที่ไมสามารถไปเกิดได และเจาจะไดแตคอยเฝา
มองดูขามีชีวิตอยูอยางรุงโรจน ... และเจา เจาก็ทําไดเพียงแคเฝา
มองเทานั้น ไดแตอิจฉาขา แตทําอะไรไมได ... ฮา ฮา ฮา ... . "

โหลวชิงอู ยังคงมองไปที่ลูกของนาง นางตองการที่จะ

กอดรางที่เยือกเย็นของเขา เพื่อที่นางจะไดใหไออุนกับเขาแม
เพียงสักครูก็ยังดี และรางกายของนางก็พยามยามเคลื่อนไป
ขางหนา แตความพยายามทั้งหมดของนางก็ไรผล

เสนเลือดในรางกายของนางกําลังดิ้นรนอยางมาก จน
พวกมันแทบจะโผลออกมา ทําใหดูนาสยดสยองและนากลัวมาก
เลือดทั้งตัวของนางไหลออกมาไมหยุด หยดแลวหยดเหลา มัน
ไหลเขาไปสูรางกายของเด็กนอย ฉากทั้งหมดราวกับวาเปนฉาก
ของการสังเวยเลือดอยู

และลูกของนางก็เปนผูถูกสังเวย
 อา...

โหลวชิงอู กรีดรองดวยความหมดหวัง

"ฮึ ฮึ อึ” นางยืดคอและลําคอของนางที่สงเสียงออกมา

ราวกับสัตวที่เปนแม แตนางก็ยังไมสามารถเคลื่อนไหวไปถึงลูก
ของนางได ..

ชวงเวลาที่ไมรูวาเวลาผานไปนานแคไหน กอนที่โหลว
เหลียนซินจะดูจนพอใจแลว เมื่อเต็มไปดวยความพอใจแลวนางก็
ลุกขึ้นยืน นางเดินตรงไปยังรางหนาวเย็นของโหลวชิงอู

ดวงตาของนางจองมองไปที่ทิศทางของเด็กทารถ ดวงตา
ของนางเปดกวางและแดงเหมือนปะการังสีแดง ปศาจ และความ
เศรา ...
 เต็มไปดวยความหมดหวังในขณะที่นางเสียชีวิตลง โหลว
เหลียนซินในที่สุดๆ ก็เดินเหยียบไปที่นางอยางไรความปราณี ทํา
ใหรางที่ตายไปแลวนางอยูใตฝาเทาของนางทันที

ฮาๆๆๆๆๆๆ.....

เสียงหัวเราะของโหลวเหลียนซิน แหลมคมและเจาะลึก
เขาไปในกระดูก นางไมรูวาผานไปนานแคไหน จูๆ ประตูตําหนัก
ไดเปดออกอีกครั้ง

ที่เหนือกวานั้นดวงตาสีแดงราวกับเลือดของโหลวชิงอูยัง
เปดออกกวางแมจะตายไปแลวก็ตาม โหลวเหลียนซิน วิ่งไปทาง
รางที่สูงสง พรอมกับรองไหอยางสิ้นหวัง "ฝาบาท พี่ใหญนาง
ตองการที่จะฆาหมอมฉัน ... หมอมฉันไมไดมีเจตนา นางกําลังจะ
คลอด หมอมฉันปรารถนาดี ตองการที่จะชวยนางใหกําเนิดบุตร
แตนางตองการที่จะฆาหมอมฉัน หมอมฉันกลัว ดังนั้นหมอมฉัน
จึงผลักนางออกไป แตใครจะรูวาพี่ใหญจะฆาลูกของตัวเอง ฝา
บาทหมอมฉันกลัว หมอมฉันกลัวเพคะ กลัวมากจริงๆนะเพคะ ...
"

เสียงของนางที่จะปลุกความสงสาร จากนั้นก็ตามมาดวย
เสียงของความโกรธและปลอบโยนดังขึ้น "เหลียนเออรอยากลัวไป
เลย ตายแลวก็ตายไป มันเปนเพียงลูกสารเลว ตราบเทาที่มัน
ไมไดทําใหลูกของเราตกใจก็พอแลว "

“ฝาบาท...”

"เขามา! ลากผูหญิงลารเลวคนนี้และลูกของมันไปโยนให
เปนอาหารสุนัขเสีย!”

ดานนอกของตําหนักจูๆ ก็กลายเปนความโกลาหล

รางกายของโหลวชิงอู ถูกลากออกไปเหมือนเศษผา แต

ไมมีใครรูสึกไดวามือของนางขยับและเขาไปสัมผัสโดนเด็กนอย
โดยบังเอิญ รางกายที่ตายไปเมื่อไมนานมานี้ก็ควาไปที่มือเล็ก ๆ
ของเด็กนอยเอาไว ดวงตาของนางที่ยังคงเปดกวางจากความตาย
แตจูๆ ก็มีหยดน้ําสีแดงเลือดไหลออกมา ...

ตอนที่ 2.1 การเกิ ด และการกลั บ มา

ปยงเฮอ วันที่14 เดือน 11นอกเมืองหลินหยัง

ฝูงของผูคนกําลังเบียดตัวกันเขาไปที่ทางเขาของศาล
อาญา ผูที่อยูดานในเปนหญิงสาวนางหนึ่งกําลังออนวอนราวกับ
ขอทาน "จื่อชิง เด็กในทองของขาเปนลูกของทานจริงๆนะ!"

"ขอขาหรือ ฮาๆๆๆ! ขาบุตรชายคนที่ 3 ของตระกลูหลี่

จะมองคนอยางเจาอยางนั้นหรือ เจาลอเลนหรือไง ดูใหดี นี่คือคน
ที่ควรจะเปนคูหมายของขา ควรจะมีลักษณะเปนเชนนี้!" เสียง
ของผูชายดูหมิ่นและเยาะเยย
 เขาเพียงแคหลอกผูหญิงคนนี้ แตนางก็ตามตื๊อและยึดติด
อยูกับเขามากเกินไป ชางนารําคาญจริงๆ!

"จื่อชิง อยาพูดเชนนั้น คงเปนเพราะพี่ใหญก็รักทานมาก

เกินไป ใครจะคิดวานางจะสมรูรวมคิดกับคนอื่นเพื่อหลอกทาน
ในฐานะนองสาวของนาง ขาไมสามารถทนมองไดอีกตอไป ... "

“นองเล็ก เจา...”

"เจาหนาที่ ขาไมรูจักผูหญิงคนนี้ ใครจะรูวา จริงๆใคร

เปนพอของมารหัวขนที่อยูในทองของนางกันแน?"

“จื่อชิง ทาน....”

"…"
 เสียงที่ดังและเสียงรองไห ก็เพียงพอแลวที่จะทําใหทุกคน
รูสึกหงุดหงิด

ผูชมรูสึกชวยไมได ไดแตชี้ไปที่นาง ยกเวนเพียงคนหนึ่ง

คนที่ยืนอยูในฝูงชนมาสักพักหนึ่งแลวเทานั้นที่ไมทําเชนนั้น หญิง
สาวที่สวมชุดสีขาวไปทั้งตัว

มันดูราวกับวานางไมเคยถูกรบกวนดวยความสับสน
วุนวายที่เกิดขึ้น ใบหนาของนางดูออนหวานและงดงาม และ
ดวงตาที่ชัดเจนและมีกลิ่นอายที่สะอาดและบริสุทธิ์ มันจะไมใช
เพียงแคมองการมองเพียงครั้งเดียว กอนที่คนอื่นจะสามารถมอง
ไปที่อื่นได

ดวงตาของนางจองมองไปที่คนทั้งสามที่อยูภายในหอง
โถงใหญ ชายคนนั้นหยาบคาย รุนแรงและฉุนเฉียวงาย ผูหญิงที่
อยูขางกายของเขา หยิ่งยโสและยกตนขมทาน และผูหญิงอีกคนที่
นั่งจับทองของนางอยู กําลังรองไหอยางหัวใจสลาย
 "จื่อชิง ทานไปไมได เด็กคนนี้เปนของทานจริงๆ... "

ในขณะที่ชายคนนั้นกําลังจะหันหลังจากไป ผูหญิงก็ควา
ไปที่ขาของเขา นางไมไดสมรูรวมคิดกับใครจริงๆ!

“ปลอยขา”

ผูชายคนนั้นโกรธมาก ดวงตาของเขากระพริบดวยความ
ฉุนเฉียว เขาหงุดหงิดและเตะไปที่ทองของนางอยางโหดเหี้ยม
รางของผูหญิงคนนั้นเอียงเอนกอนจะคอยๆ ลมลงไปตามเสาและ
กรีดรองออกมาดวยความเจ็บปวดกอนจะลมลงไปที่พื้น ไมนาน
กอนที่เลือดจะกระจายออกมาจากรางกายของผูหญิงคนั้น มัน
เต็มไปดวยสีแดงอยางนาตกใจทันที

นางกอดทองของนางเอาไว เต็มไปดวยความหวาดกลัว
กอนจะรองออนวอนขึ้น "ชวยขาดวย ... "
 ชายผูคนนั้นหัวเราะขึ้นอยางเลือดเย็น แตไมได
เคลื่อนไหวแตอยางใด

ทุกคนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แตก็ไมมีใครกลาที่จะกาวไป
ขางหนา เพราะบุตรชายของตระกูลหลี่ คือคนที่ไมมีใครกลาที่จะ
รุกรานเขาในเมืองหลินหลังแหงนี้

แสงจากดวงตาของผูหญิงคอยๆจางหายไป และทิ้งไว
เพียงความสิ้นหวังเพียงอยางเดียว จูๆ นางก็หัวเราะขึ้นอยาง
ฉับพลัน และกระแทกหัวของนางอยางลงไปที่พื้นอยางรุนแรง จน
เลือดกระเด็นไปทั่วบริเวณที่เกิดเหตุ

ตะตายหรือ?

ชายคนนั้นตกใจและแข็งคาง แตไมนานก็กลับคืนสูสภาพ
เดิมและเพียงยักไหลตอทุกคน กอนจะพูดขึ้น "ทุกคนเห็นวานาง
ฆาตัวตายเองใชไหม ขายังไมไดแมแตจะยกนิ้วขึ้นดวยซ้ํา ... โชค
รายจริงๆ ขาจะไปละ!"

คนที่ทางเขา ที่ตางก็เฝาดูการแสดงยังคงตกใจกับสิ่งที่
เกิดขึ้นอยู

แตไมมีใครกลาที่จะหยุดผูชายคนนี้ที่กําลังจะจากไป
เอาไว

ไมมีใครสามารถทํารายตระกูลหลี่ได

และหญิงสาวที่อยูใกลทางเขา ก็จองมองไปที่ชายคนนั้นที่
กําลังเดินเขามาใกลนาง มองไปที่ลักษณะที่คุนเคยและหลอเหลา
ของเขา แลวจูๆ ก็ถอนหายใจออกมา ขาไดคนหาเจามานานแลว
...
ตอนที่ 2.2 เกิ ด ใหม แ ละกลั บ มา
ชายคนนั้นเดินออกไปขางนอกและฝูงชนทุกคนตางก็เปดทางให
เขายกเวนเพียงคนคนเดียวเทานั้น

หลี่จื่อชิง เกือบจะชนเขากับนางเสียแลว และกําลังจะ

ตะโกนสั่งนางออกไป แตเขาก็ทันไดเห็นใบหนาของหญิงสาวอยาง
ชัดเจนเสียกอน ดวงตาของเขาตรงดิ่งเขาไปอยูบนใบหนาของนาง
ทันที "แมนาง ขาไมไดชนเจาใชไหม?"

“…”

หญิงสาวไมไดพูดอะไรออกมา ทําเพียงแคยิ้มอยาง
ออนหวานออกมาเทานั้น
 ในขณะนั้นหลี่จื่อชิง ก็รูสึกราวกับวาเขาไดเห็นดอกไม
หนึ่งรอยดอกเบงบานขึ้นและหัวใจดวงนอย ๆ ของเขาก็เตนอยาง
ไมเปนจังหวะ "ตึกๆๆ" ราวกับวามันกําลังจะกระโจมออกไป

แมแตแสงที่อยูเบื้องหลังของนางก็ดูบริสุทธิ์และสูงสง

“ขาขอทราบชื่อแมนางไดหรือไม?”

หญิงสาวหัวเราะขึ้น วิธีการจีบหญิงเชนนี้ของเขาไมเคย
เปลีย่ นไปเลยจริงๆ นางคอยๆเปดปากของนางขึ้น เสียงของนาง
นั้นนุมนวลและชัดเจน ราวกับวามันไดตีเบาๆ และหยอกลอกับ
หัวใจของเจาเขาใหแลว และทําใหรางกายของเขาตึงและชาไป
อยางชวยไมได

“…. โลวชิงอู”

“ชางเปนชื่อที่ดีจริงๆ …”
 หลี่จื่อชิง จองมองไปที่นางราวกับคนโง ในขณะที่นางจาก
ไป พรอมกับมีความรูสึกวาดอกไมที่เขาเคยเด็ดมากอน ไมสมควร
ที่จะถูกเรียกวาดอกไมเลยแมแตนอย

แตชื่อนี้ โหลวชิงอู ทําไมถึงไดฟงดูคุนหูนัก

โหลวชิงอู เดินไปทางรถมาและปากของนางก็มีรองรอย
ของเสียงหัวเราะดังขึ้น ไมนาแปลกใจที่นางไมสามารถหาตัวเขา
ได ปรากฎวาที่แทก็เพราะเขามาซอนตัวอยูในเมืองเล็ก ๆ แหงนี้
นี่เอง เขาทําใหนางตามหาเขามาเปนเวลานานจริงๆ

นางยกเทาของนางขึ้นไปบนรถมาและแสงแดดที่ตก
กระทบเขามาที่รางกายของนาง แสงที่บริสุทธิ์ที่ทําใหนางดูพราง
พรายและสะดุดตายิ่งนัก
 อายุสิบสี่ถึงสิบหาป เปนอายุของนางในตอนนี้ เปนชวง
ของการดํารงอยูที่งดงามที่สุดสําหรับผูหญิง

หลี่จื่อชิง หลงเสนหนางเขาใหอยางสมบูรณ นางบริสุทธิ์

มาก มีน้ําใจและมีเสนหมาก หากหญิงสาวประเภทนี้สงเสียง
ออกมาจากใตรางของเขาบนเตียง มันจะใหความสุขแบบไหนกัน?

แตนาเสียดายที่เขาจะไมมีโอกาสเชนนั้น

คืนนั้น คนของครอบครัวของตระกลู หลี่จื่อชิง ไดหายตัว

ไปอยางนาประหลาด

และในชวงของกลางเดือน ในวันนั้น ในถิ่นที่อยูอาศัยใน

เขตเมืองหลินหลังที่เงียบสงบ เงาที่กําลังเตนระบําสองลงมาบนที่
อยูอาศัยและสั่นไหว ทําใหความเงียบของที่อยูอาศัยยิ่งนาขนลุก
มากขึ้นไปอีก
 ดวงจันทรสีขาวจางหายไปจากลานดานหนาที่วางเปลา
คอยๆเคลื่อนยายไปยังลานดานหลัง

นิ้วมือเรียวขาวและบอบบางของนางผลักใหประตูที่มืด
มิดเปดออก และปดลงอีกครั้ง เสียงดังเอี๊ยด...ที่นาหวาดกลัว
ปลุกใหผูชายที่อยูดานในตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล

หลี่จื่อชิงขยี้ตาของเขาไปมา ในขณะที่เขาเฝามองดูคนที่
ยืนอยูขางประตูเปนเวลานาน ความหนาวเย็นจูโจมเขามาจาก
ทางดานหลังของเขาทันที

“อู อู อู... …”

เขาเปดปากและสงเสียงดังที่แหบแหงออกมา

เมื่อมองไปที่หลี่จื่อชิงที่เปนแบบนี้ โหลวชิงอูก็หัวเราะขึ้น
เขาตอนนี้ดูเหมือนวาเขากําลังกลัวอยูหรือ?
 นางปดประตูลงอยางเงียบ ๆ และคอยๆเดินไปกอนจะ
จุดเทียนขึ้น ทําใหภายในหองสวางขึ้นอยางฉับพลัน

หลังจากที่หลี่จื่อชิงเห็นคนที่อยูขางหนาเขา จูๆ เขาก็

กระพริบตาขึ้นดวยความวางเปลา

คนที่อยูดานหนาของเขา สวมใสชุดสีขาวทั้งตัว มีดวงตา

และหัวคิ้วที่งดงามและยังมีลักษณะที่งดงามเปนอยางมาก
โดยเฉพาะดวงตาของนางที่เต็มไปดวยแสงสวางและความตื่นเตน

หัวใจของเขาจูๆ ก็ออนปวกเปยกขึ้น

มันกลายเปนวา ผูหญิงคนงามผูนี้ชอบเขา ดูซิ! นางขนาด

เปนฝายเขามาหาเขากอนอีกดวย

แตวิธีนี้ดูเหมือนจะไมคอยดีนัก
 แตผลลัพธก็เหมือนกัน ดังนั้นกระบวนการนี้จึงไมใชเรื่อง
สําคัญ ไมใชปญหาแตอยางใด

ตรงกันขามกับการแสดงออกของเขากอนหนาที่เต็มไป
ดวยความหวาดกลัว ดวงตาของหลี่จื่อชิง ก็เต็มไปดวยความ
ตองการทางเพศ “อู อู อู... …”

"เจาตองการจะพูดหรือ?"

เสียงของนางดูนุมนวลและนาฟงเปนอยางมาก

หลี่จื่อชิงพยักหนา

โหลวชิงอู คอยๆกมลงไปและใชนิ้วมือที่เยือกเย็นของนาง
ไลสัมผัสจากหัวคิ้วของเขา คอยๆต่ําลงไปจนถึงปลายคางของเขา
นางหัวเราะขึ้นเบา ๆ และกระพริบตา "แตขาชอบวิธีนี้มากกวา ...
"

สําหรับนางแลวมันสะดวกสบายจะตาย

หลี่จื่อชิง หยุดนิ่งอยูชั่วครู ในขณะที่ถูกสัมผัสโดยนิ้วมือ

เรียวของโหลวชิงอู ความรูสึกที่เยือกเย็นนี้ทําใหเกิดสัญชาตญาณ
ที่ยิ่งใหญที่สุดของเขาขึ้น ความนาตื่นเตนและปาเถื่อน โดยเฉพาะ
ใบหนาของนางซึ่งอยูใกลกับเขามาก มันงดงามมาก ๆ จริงๆ
งดงามกวาผูหญิงคนไหนๆ ที่เขาเคยเห็นมากอน ดูนาหลงใหล
และมีเสนหมาก

แตสําหรับเหตุผล มันมีความรูสึกคุนเคยเหมือนกับเขา
เคยเห็นนางจากที่ไหนสักแหงมากอน

"ดูเหมือนวาเจาจะลืมขาไปจริงๆซินะ?" เสียงที่ชัดเจน
และเยือกเย็นของนางดังขึ้นอยางนาฟง แตก็มีเสียงหัวเราะที่
อบอุนดังขึ้น ทําใหหลี่จื่อชิง ถึงกับแข็งคาง พวกเขาเคยพบกันมา
กอน? "บางทีขาควรจะยําเตือนเจา เจารูจักหลี่ หยูอี้หรือไม?"

"... " ชื่อนี้คุนเคยมาก

"แลวหรู ซีซื่อ ชื่อนี้ยิ่งดูคุนเคยมากขึ้นไปอีกหรือไม?"

“…” หรู ซีซื่อหรือ?!

ดวยเหตุผลที่ไมทราบสาเหตุ จูๆ ใบหนาของหลี่จื่อชิง ก็

ไรสีขึ้นมาทันทีและกลายเปนสีขาวราวกับหิมะ

นาง นาง นาง.....

ตอนที่ 3.1 ตื่ น ตระหนกในค่าํ คื น ที่ มื ด มน

"โอ ในที่สุดเจาก็จําไดซินะ" โหลวชิงอู หัวเราะขึ้นเบา ๆ
 นางกมหัวลงไปพรอมกับมีเสียงที่ชัดเจนและเย็นเหมือนพูด
ขึ้น "เมื่อเห็นวาตอนนี้เจาจําไดแลว เจาก็ควรจะสามารถจดจํา
เรื่องในปนั้นไดใชไหม ปยงเฮอ เดือน 11 เจาตองการที่จับตัว
เจานายของหรู ซีซื่อ ที่อยูในเมืองหลวง แตนางก็ไมเห็นดวย
ดังนั้นเจาจึงไดนาํ คนของเจากลับมาในตอนตกลางคืนเพื่อลอมทํา
รายรานคาแหงนั้น แตถูกพบเขา หลังจากนั้นเจาก็ฆาคนทั้งหมด
สิบหกคนที่อยูรานคาแหงนั้น กอนที่จะเผาสถานที่แหงนั้นลงอยาง
ขาวสะอาด”

"…"

"หลี่จื่อชิง ชีวิตของคนสิบหกคน ขาตามหาเจามาเปนเวลา

ถึงสามปแลว" วันกอนหนานั้นพวกเขาตางก็มีชีวิตอยู แตในวันที่
สองพวกเขาก็กลายเปนศพที่ถูกเผาไหม มันเปนความรูสึกที่นาง
ไมเคยลืมตลอดชีวิตของนาง
 "หลี่จื่อชิง ขายังไมไดบอกเจาซินะวาเจานายที่แทจริงของหรู
ซีซื่อ ก็คือขาและพวกเขาทั้งหมดก็เปนคนของขา?"

เขาฆาพวกเขา ดังนั้นนางจะไมแกแคนไดอยางไร?

"อู อู อู ... " หลี่จื่อชิงเริ่มดิ้นรนราวกับวาชีวิตของเขาขึ้นอยู

กับมัน และจองมองไปที่โหลวชิงอูอยางหวาดกลัว

รอยยิ้มของโหลวชิงอู ปรากฏขึ้น แลวถามคําถามแปลก ๆ ก็

เกิดขึ้น "เจาชอบวาดภาพหรือไม?"

หลี่จื่อชิงกลัวที่จะตายและรีบพยักหนาของเขาขึ้นลงอยาง
แรง

ดวงตาของโหลวชิงอู ดูอบอุนขึ้น "ขาก็ชอบมันเหมือนกัน"

 เมื่อเห็นวาทุกคนตางก็ชอบมัน ดังนั้นก็ควรจะทํางานรวมกัน
ถึงจะดีที่สุด

ดังนั้น และภายใตดวงตาที่หวาดกลัวของหลี่จื่อชิง นางคอยๆ

หันกลับไป เมื่อนางหันกลับอีกครั้ง มือของนางก็ถือกลองสีดํา
พรอมกับกุญแจสีทองอยูในมือ มันเปนชนิดของกลองไมที่มีสีดํา
เขมมาก แตก็ละเอียดและประณีต แตใหความรูสึกไมสบายใจแก
ผูคนที่ไดเห็นมันอยางมาก

เขาพยายามดิ้นไปขางหลัง แตก็ไมสามารถขยับได

"เจาชางทําตัวไมเชื่อฟงเอาเสียเลย" โหลวชิงอู กมตัวลงมา

ใกลรางของเขาและเพียงไมนานความรูสึกเยือกเย็นก็เกิดขึ้นที่
ใบหนาของหลี่จื่อชิงทันที

แตคราวนี้ไมใชแคนิ้วมือ แตเปนมีดขนาดเล็กมากๆ
 โหลวชิงอู ยังมีรอยยิ้มที่สมบูรณแบบกอนจะกดไปที่
บางอยาง หลังจากนั้นหลี่จื่อชิง คนพบวาเชือกที่ผูกขอมือของเขา
เริ่มขยับขึ้นและยกรางของเขาขึ้น เขาไมไดถูกยกใหอยูในระดับที่
สูงเกินไปหรือต่ําเกินไป มันอยูประมาณ 15 ซม. ขึ้นไปในอากาศ
ใบหนาของเขาขาวซีดเต็มไปดวยความหวาดกลัวและไมสบายใจ
ในขณะที่มองไปที่หญิงสาวที่ดูอบอุนและงดงามที่อยูตรงหนาของ
เขา

คนที่บริสุทธิ์เหมือนดอกบัวหิมะ แตใครจะสามารถ
รับประกันไดวาหัวใจของนางไมไดถูกทํามาจากดอกปอปป? (ดอก
ฝน)

โหลวชิงอู ยกศีรษะของนางขึ้น เพื่อที่จะมองดูรางของเขา

เขามีใบหนาที่หลอเหลา รางของเขาก็ดูดีมาก ... เหมาะสําหรับ
งานศิลปะเปนอยางมาก

โอ แตนางจะเริ่มจากที่ตรงไหนดี?
 นางเอียงศีรษะของนางอยางลังเล

"การทําลายสวนใดสวนหนึ่งของผิวหนังก็จะทําใหมันดูนา
เกลียด"
นางพึมพําดวยน้ําเสียงที่นุมนวล แตวิญญาณของหลี่จื่อชิง
เกือบหลุดออกจากรางไปแลวดวยความหวาดกลัว หลังจากได
เห็นการกระทําตอไปของนาง

นาง, นาง, ... นางกําลังจะทําอะไรกันแน?

"เชนนั้น เราก็มาเริ่มตนจากตรงนี้แลวกัน" มือของนางยกขึ้น

เบา ๆ เผยใหเห็นขอมือที่มีเสนเลือดสีฟาปรากฏขึ้น แสดงใหเห็น
วานางนั้นจริงจังมากแคไหน
 มีดคมๆ ตัดไปเบา ๆ และหยดเลือดก็หลั่งไหลออก มันตกลง
ไปบนพื้นกระจายตัวออกไปบนพื้นที่เหน็บหนาวราวกับดอกไมที่
งดงามกําลังเบงบาน

งดงาม มันงดงามมากจริงๆ

โหลวชิงอู ถอยหางออกไปสองสามกาวและเฝาดูเลือดที่หยด
ลงไปโดยไมมีสะดุด ดวงตาของนางเต็มไปดวยความตื่นเตน
สะดุดตาคนที่ไดมองเปนอยางมาก

ดึงดูดสายตาแตก็นาหวาดกลัวในยามค่ําคืน

ตอนที่ 3.2 น า หวาดกลั ว ในความมื ด มิ ด

เชาวันรุงขึ้น แสงสีทองสองมายังประตูเมืองของเมืองหลินหลัง
และชิ้นงานศิลปะชิ้นใหญก็ถูกแขวนอยูดานบน ในเวลาที่ไมมีใคร
รู และก็มันเปนเวลาเพียงไมนาน กอนที่ชิ้นงานชิ้นใหญของศิลปะ
อันนี้จะไดดึงดูดความสนใจของหลาย ๆ คนเอาไว

"นี่เปนงานศิลปะที่งดงามจริงๆ"

"เจาไมคิดเชนนั้นหรือ? ดูที่ภูเขา สายน้ํา ยอดเขา ...

โดยเฉพาะชายหนุมที่หลอเหลากับพัดของเขา งานศิลปะชิ้นนี้ชาง
เหมือนจริงมากจริงๆ แต... มันดูเหมือนวาจะคุนตามาก "

"อา มันดูเหมือนบุตรชายของตระกูลหลี่เลย?"

“เจาแนใจหรือ?”
 "แนนอน! เมื่อวานนี้ เจาไมเห็นบุตรชายของตระกูลหลี่
และคุณหนูรองของตระกลูเฉินหรือ ไหนจะคดีความที่ศาลอาญา
อีก? มันรอนขึ้นและพี่สาวคนโตก็ตายไปดวยวิธีที่นาเศราใจ
เชนนั้น ตอนนี้ซากศพของนางยังวางอยูนอกจวนตระกูลเฉินอยู
เลย โดยไมมีใครคิดจะมาเก็บซากศพของนางแมแตนอย หนึ่งศพ
กับสองชีวิต อา ... "

"พูดถึงบุตรชายของตระกูลหลี่ มันดูเหมือนวาเขาจะ
เกี่ยวของกับเสนาบดีคนปจจุบันในเมืองหลวงเชียวนะ ถาเปนคน
อื่นมีเหตุการณอยางเชนเมื่อวาน แนนอนวาเขาคงจะถูกจับใสซัง
เตไปแลว อา.. แตนี่ไมใชเรื่องที่พวกเราตองเปนกังวล ไปดูงาน
ศิลปะกันเถอะ ... "

"ใช! ไปดูงานศิลปะกัน! มันเหมือนจริงมากๆ ดูแมแตผิว

ยังนุมเนียนขนาดนี้ ดวงตาและริมฝปาก จังหวะของการลงแปรง
ชางดีมากและทําไดเหมือนจริงมากๆ! แตทําไมมันถึงดูเหมือนกับ
วาขนกําลังเคลื่อนไหวอยู? "

“อา ... ขนเคลื่อนไหวไดหรือ?"

ผูชมทุกคนเดินเขาไปใกลงานศิลปะมากขึ้น

“อา—-”

ไมมีใครรูวาใครเปนคนแรกที่กรีดรองขึ้น แตมันทําใหทุก
คนหวาดกลัวและพวกเขาทั้งหมดตางก็สั่นเทาขึ้น "นั่น ... นั่นคือ
ผิวมนุษย ... นาขยะแขยง ... นั่นคือศิลปะที่ทํามาจากผิวมนุษย ...
"
“ตาย … มีคนตาย …”

ในทันทีผูชมทุกคนตางก็หนีหายไปหมด

เสียงกรี๊ดรองอยางรุนแรงทําใหเกิดอาการคลื่นไส

โหลวชิงอู ยกมานขึ้นและจับคางของนางเอาไวดวยมือทั้ง
สองขางอยางไรเดียงสา ในขณะที่มองดูผูชมที่ตื่นตระหนก สายตา
ของนางขยับขึ้นไปบนชิ้นงานศิลปะขนาดใหญที่แขวนอยูดานบน
มุมปากของนางโคงขึ้นกอนจะมีหัวเราะที่อบอุนดังออกมา เปน
ชิ้นงานศิลปะที่ดดู ีจริงๆ

ดังนั้นค่ําคืนที่ผานมาทั้งหมดของนางจึงไมไดเสียเปลา
 ดูเหมืนอวาทุกคนตางก็ชื่นชอบมัน

"นายทาน ลมเริ่มแรงแลว พวกเราควรจะกลับไดแลวนะ

ขอรับ" ชายหนุมที่กําลังเดินเตรอยูขางรถมาพูดขึ้น เด็กหนุมอายุ
ประมาณสิบหาหรือสิบหกป เขามีหมวกปกกวางปกคลุมครึ่ง
ใบหนาของเขาเอาไว เผยใหเห็นใบหนาอันออนเยาวและออนโยน
ที่ยังไมโตเต็มที่ของเขา แตเจาก็สามารถดูออกวาเขานั้นหลอเหลา
เพียงใด ดวยริมฝปากแดงระเรื่อและฟนขาวสะอาด ถาเจาเงย
หนาขึ้นไปมองอีกหนอย เจาจะเห็นวาเขามีดวงตาที่ไมเหมาะกับ
อายุของเขา ที่ทั้งดํามืดราวกับน้ําหมึกและมั่นคง แตก็เต็มไปดวย
ความโดดเดี่ยว ถาใครที่มองเขานานกวาชั่วครู พวกเขาจะอยากรู
อยากเห็นเกี่ยวกับอดีตของเขาทันที

"อี้ แลวของอยูที่ไหน?" โหลวชิงอู ถามขึ้นอยางเฉื่อยชา

ดวงตาที่สดใสของนางมองตรงไปขางหนาในทิศทางที่ตรงกันขาง
กับงานชุมนุมที่เกิดขึ้น มันใหความรูสึกที่อบอุนเปนอยางมาก แต
ผูที่เขาใจนาง จะรูวาภายใตความอบอุนอันนี้คือความตื่นเตนของ
ปศาจราย นางไมไดฝกฝนมาสักระยะหนึ่งแลว ดังนั้นนางจึงกลัว
วามันอาจจะเกิดความผิดผลาดไปบาง

เด็กหนุมหันกลับมาและสงกลองไมประณีตไปให

นิ้วมือเรียวและบอบบางของโหลวชิงอู ยื่นออกมาและรับ
กลองไป นางมองไปที่ภาพแกะสลักของซากโครงกระดูกที่บาน
สะพรั่งอยูดานบนของกลองและดวงตาของนางโคงขึ้น พรอมกับมี
รอยยิ้มปรากฏขึ้นมา ในขณะนี้นางดูราวกับเด็กสาวที่แสนบริสุทธิ์
ที่เพิ่งจะไดรับของขวัญที่แสนจะรักใครจากใครบางคน ดวยความ
พึ่งพอใจเปนอยางมาก
 นางคอยๆเปดมันออก และกองของกระดูกที่ประณีตก็วิ่ง
เขามาในสายตาของนาง

กระดูกไดรับการทําความสะอาดเปนอยางดี และไมมี
มลทินใดๆ แมแตนอย มันจึงขาวจนเกือบจะโปรงใสราวกับหยก
ขาว นางมองไปที่พวกมันอยางตะกละตะกลามและหยิบมันขึ้นมา
ชิ้นหนึ่ง และเลนกับมัน ยิ่งนางเลนกับมันมากเทาไหร นางก็ยิ่ง
ชอบมันมากเทานั้น และยิ่งไมเต็มใจที่จะทําในสิ่งที่นางจะทํา
ตอไป

นางหยิบมีดขนาดเล็กที่บางละเอียดออกมา จากทางดาน
ขางของกลองและดวยนิ้วมือที่เรียวบางของนาง นางเริ่มแกะสลัก
ลงไปกระดูกอยางอิสระ
 ภาพลักษณของนางในตอนนี้ มีลักษณะเหมือนภาพวาดที่
มีชีวิตชีวามากจนนาทึ่ง กับภาพลักษณทางดานขางของนาง
แสดงใหเห็นวานางเปนคนที่จริงจังและอบอุน ราวกับวานางเปน
ศิลปนนักแกะสลักมืออาชีพจริงๆ แตถา ... สิ่งที่นางจะจับอยูใน
มือของนางในตอนนี้ ไมไดเปนกระดูกของมนุษย

ชายหนุมมองดูเจานายของเขาที่ลืมเขาไปอยางสิ้นเชิง
และแสดงออกราวกับเปนผูใหญ กอนจะถอนหายใจออกมา เขา
ดึงผามานลงและนั่งบนรถมา จากนั้นก็หยิบแสขึ้นมาเพื่อเริ่มตน
การเดินทาง รถมาวิ่งผานรถมาอีกคันที่หยุดอยูใกล ๆ ไปโดยที่เขา
ไมรู

ในขณะที่รถมาสองคันวิ่งผานกัน ผามานทั้งสองขางก็
ยกขึ้นและเศษกระดูกจากการแกะสลักของโหลวชิงอู ก็ลอย
ออกไปราวกับผีเสื้อ เขาไปในรถมาคันตรงขาม กอนจะตรงเขาไป
ในฝามือของชายผูหนึ่งในทันที

นิ้วมือเรียวยาวราวกับหยกของชายคนนั้น เลนอยูกับเศษ
กระดูกและหลังจากผานไปสักครู ดวงตาสีดําที่ลึกล้ําของเขาก็
สองประกายเปนสีมวงออนๆ ออกมา มันรวดเร็วมาก มากจนกวา
ที่ใครจะสามารถมองเห็นได

กระดูกมนุษยหรือ?

"นายทาน พวกเราควรจะออกเดินทางไดแลวนะขอรับ
ถาพวกเราออกเดินทางชากวานี้ ประตูเมืองจะปดนะขอรับ "
 "เชนนั้น พวกเราก็ควรจะอยูตออีกสักวัน" เสียงทุมลึก
ของเขานั้นชัดเจนแตก็เบามาก คําสั้น ๆ ของเขานํามาซึ่งความ
หนาวเย็นที่มองไมเห็น

ตอนที่ 4.1 การฟ น คื น ชี วิ ต ของผิ ว มนุ ษ ย

โหลวชิงอู แกะสลักขั้นสุดทายและดอกไมกระดูกมนุษยในมือของ
นางก็เสร็จสมบูรณในที่สุด ดอกมันดาลา สีขาวไดรับการสรรค
สรางขึ้นอยางดีเยี่ยมมีชีวิตชีวาเหมือนหลอดเลือดดํา ราวกับวา
มันถูกสรางขึ้นโดยพระเจา

นางเอียงศีรษะของนางและมองไปที่ชิ้นที่สามที่เสร็จ
สมบูรณแลวในมือของนาง ดวงตาที่สวางสดใสของนางมีประกาย
ขึ้นและคิดวาเหลืออีกเพียงขั้นตอนเดียวเทานั้น
 "อา อี้" โหลวชิงอู หันศีรษะไปรอบ ๆ และการกระพริบ
ตาที่คาดไมถึงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง เด็กหนุมที่ยืนอยูนิ่ง
ๆ พยักหนาและหันกลับไป กอนจะเดินไปอีกมุมหนึ่งของหอง
กอนจะหยิบเอาชามเครื่องลายครามดวยมือของเขาขึ้นมา ภายใน
ของชามเปนเลือดสดๆ และเปนผลมาจากการเก็บรักษาที่ยอด
เยี่ยมมันจึงดูสดมาก แมจะอยูหางจากรางกายของมนุษยเปนวัน
และคืน เด็กหนุมสงชามไปใหนาง แตพบวาโหลวชิงอู ไมไดรับมัน
ไป เขายกศีรษะของเขาขึ้นและใบหนาที่ใสสะอาดของเขาก็แสดง
ความความสับสนขึ้น "คุณหนู?"

โหลวชิงอูดึงสายตาของนางกลับมาเงียบ ๆ กอนจะรับ
เอาเครื่องลายครามมา นิ้วมือเรียวของนางจับไปทีข่ อบของชาม
อยางระมัดระวัง

ตอนนี้นางตั่งใจเปนอยางมาก
 นางถอนหายใจและหัวเราะขึ้น ดวงตาของนางหรี่ลง แต
ดานลางของดวงตายังคงเยือกเย็น ถานางไปถึงที่นั้นเร็วกวานี้ อี้
จะยังคงสามารถเดินไดเหมือนคนปกติหรือไม? นาเสียดาย แต
สมมุติก็เปนเพียงแคสมมุติเทานั้น คนเหลานั้นยังคงมีชีวิตอยูอยาง
สงบ แตคนไรเดียงสายังคงตองทุกขทรมานอยูตอไป

แตหลังจากรอมานาน ... มันกําลังจะเริ่มตนขึ้นแลว

กลิ่นของเลือดสีแดงจาง ๆ ลอยไปทั่วหอง ในขณะที่มัน

พนไปบนดอกไมกระดูกมนุษย

ดอกมันดาลา สีขาวดูมีชีวิตชีวาเพราะดูดเลือดสีแดงสด
อยางตะกละตะกลามเขาไป จนกระทั่งมันเหมือนดอกไมที่เบง
บานใหมๆ ... กลายเปนดอกมันดาลาสีเลือดทันที
 และเมื่อดอกไมที่ตายไปแลวไดรับการชําระลางดวยเลือด
มันจึงสามารถเบงบานอยูไดเปนเวลานาน หรือไมใช?

นางคลายมือของนางออก และชามเครื่องลายครามก็ตก
ลงไปที่พื้น มันแตกและแบงออกเปนสี่ชิ้น แสงจันทรจากขางนอก
สองเขามา ในขณะที่นางสวมชุดสีขาวตั้งแตศีรษะจรดปลายเทา
อยางไรมลทิน ยกเวนแตดอกมันดาลาสีเลือดที่อยูในมือของนาง
นางจึงดูเหมือนจะจืดจางไปทั่วความมืด "อี้ เจากลัวไหม?"

"... ขาไมกลัว" เมื่อเปรียบเทียบของที่ตายไปแลวเหลานี้

กับความนากลัวและความโลภของมนุษย มันจะมีอะไรใหนากลัว?

ในขณะที่เมืองหลี่หลางกาวเขาไปในสูความมืดมิดของค่ํา
คืน ทุกอยางก็เงียบลง แสงจันทรสองลงมาที่ดานบนสุดของตัว
เรือน ทําใหศิลปะผิวมนุษยไมมีใครกลาที่จะสัมผัสมัน ยิ่งทําใหมัน
นากลัวและดูสยองขวัญมากยิ่งขึ้น โหลวชิงอู นั่งอยูบนกําแพงที่
หางไกล นางหรี่ตาลงในขณะที่นางมองไปที่ผิวของมนุษยที่นาง
รูสึกภาคภูมิใจ ในเวลานี้นางทั้งออนเปลี้ยและมีความสุข

โหลวชิงอู นั่งหอยขาของนางในขณะที่สวมชุดสีขาว นาง

ดูราวกับวานางเปนเทพธิดาที่ไดลงมายังโลกมนุษย มันเปนความ
แตกตางที่สะดุดตาเหมือนมีดอกมันดาลาสีเลือดที่อยูติดกับนาง

"ดง! – ดง! ดง! อากาศแหง ระวังฝนไฟ”

ยามบอกนาฬิกา เปนเวลา 11.00 น. ถึงตีหนึ่งดังขึ้น

ดวงตาของ โหลวชิงอู ยิ่งสดใสและสวางขึ้นเรื่อย ๆ
 ทหารเฝายามตรงประตูเมืองยืนกอดอกอยู ดูเหมือนจะ
ตกใจกับเสียงที่ดังขึ้น เมื่อเสียงหายไป เขาก็รูสึกหนาวเย็นมากขึ้น
ราวกับวามีน้ําแข็งวิ่งขึ้นมาจากกระดูกสันหลังของเขา ราวกับวา
...

ฟู....! เขากระวนกระวายใจ

อยาหลอกตัวเองๆ!

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงเคาะเบาๆ เหนือศีรษะของเขา ราว

กับวามีบางอยางดีดตัวและบินไปขางหนา และเมื่อเขานึกถึงผิว
มนุษยเหนือศีรษะของเขา ทหารเฝายามก็เกิดความประหมา แต
เสียงก็ยิงดังมากขึ้นอีก และเขาก็ชวยไมไดนอกจากตบหนาอก
ของเขาเพื่อเรียกความกลาหาญ เพื่อที่จะเดินลงไปดานลาง
จากนั้นเขาก็ยกศีรษะของเขาขึ้นเพื่อตรวจสอบอยางรวดเร็วและ
เมื่อเขาเห็นวาผิวมนุษยยังคงแขวนอยูที่นั่นเปนปกติ เขาก็ถอน
หายใจออกมาอยางโลงอก

จากนั้นก็กลับไปที่จุดเดิมของเขา แลวทหารเฝายามก็ปด
ตาของเขาเพื่อพักเล็กนอย

แตทันใดนั้นเอง เขาก็ไดยินเสียงฝเทาเดินเขามายัง
ทิศทางของเขา เขาขยิบตา ดูวาใครอยากจะออกนอกเมืองใน
เวลานี้?

เขาเปดตาของเขาขึ้นและเห็นใครบางคน ผิดกับความ
คาดหวังของเขา เพราะคนผูนั้นไมไดเดินมาหาเขา แตเดินจากไป

แลวคนผูนั้นมาที่นี่ตั้งแตเมื่อไหร?
 เขายืนตัวตรงขึ้น และรองถามออกไป "เจา เจาเปนใคร?"

คนผูนั้นดูเหมือนจะไมไดยินเขาและยังคงเดินตอไป เขา
สวมเสื้อคลุมผาไหมและถือพัดราวกับวาเขาเปนบัณฑิต

ตอนที่ 4.2 การฟ น คื น ชี วิ ต ของผิ ว มนุ ษ ย

ทําไมเครื่องแตงกายแบบนี้ถึงไดดูคุนๆ?

เจาหนาที่รักษาความปลอดภัยของเมืองสงสัย แลวก็ถาม
ออกไปอีกครั้งเพราะคนผูนี้ดูนาสงสัยมากเกินไป
 คราวนี้ คนผูนั้นหยุดและคอยๆปดพัดของเขา การ
กระทําของเขามีพลังและชาๆมันก็เผยใบหนาที่หลอเหลาของเขา
ออกมา

แสงจันทรยามค่ําคืนที่สดใสและสายตาของยามเฝาประตู
เมืองนั้นดีมาก ดังนั้นเขาจึงไดเห็นใบหนาของคนผูนั้นไดอยาง
ชัดเจน

เขามองและมองอีกครั้ง กอนที่ดวงตาของเขาจะเปด
กวางตา รางกายของเขาเริ่มสั่นเทาขึ้นทันที

“ทาน ทาน …”
 เขาชี้นิ้วไปที่ชายคนนั้น ทหารยามรักษาประตูเมืองกลัว
ขนแข็งคางและสุดทายเมื่อใบหนาที่หลอเหลาของชายคนนั้นแยก
ออกเปนรอยยิ้ม จากนั้นทหารยามกรองขึ้นเสียง "ผี! ผิวมนุษย
กลับมามีชีวิตอีกครั้ง! "

ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็พลิกกลับไปและเขาก็เปนลม
หมดสติไป

ชายคนนั้นเอียงศีรษะและพยายามจัดกระดูกในรางกาย
ของเขาและมันก็สงเสียงดังกอบแกบขึ้น เขาหันกลับไปอีกครั้ง
และคอยๆเดินไปขางหนาอยางรวดเร็วกอนจะหายตัวไปใน
ตอนทายของถนน

ไมไกลจากที่นั้น โหลวชิงอู เฝาดูเหตุการณทั้งหมดดวย

รอยยิ้ม การแสดงออกของนางนั้นชัดเจนและออนโยน "หือ! ดู
เหมือนทุกอยางจะเปนไปไดคอนขางดี" จริงๆ แลวนางไมคุนเคย
กับทุกสิ่งทุกอยางเปนไปไดอยางราบรื่นเชนนี้

วันรุงขึ้นหนวยงานของเจาหนาที่ก็เต็มไปดวยคนที่รอดูวา
จะเกิดอะไรขึ้นตอไป แมจะไมรูวาเกิดอะไรขึ้น แตทุกคนก็ยังอยู
ที่นี่ทําใหเกิดฉากที่วุนวายขึ้นในตอนเชาเชนนี้

"เจาหนาที่!" ทหารยามเฝาประตูเมืองจนถึงขณะนี้ยังคง
สั่นสะเทือนไปทั้งตัว เขายังคงสั่นอยูในขณะที่เขาคุกเขาลงไปบน
พื้น "ขา ... ขาไดเห็นกับตาวาผิวมนุษยกลับมามีชีวิตอีกครั้ง!"

เมื่อทหารยามเฝาประตูเมืองพูดจบ มันก็เปลี่ยนเปน
ความเงียบมาก จนเจาสามารถที่จะไดยินแมแตเสียงเข็มตกลงไป
 มนุษย ผิวมนุษยกลับมามีชีวิตอีกครั้งหรือ? ...

อะไร …. นี้มันเรื่องตลกอะไร?!

เสียงฮึมเยือกเย็นดังขึ้นจากขางบน ทุกคนมองขึ้นไปและ
พบวาที่ดานบนมีผูชายสวมเสื้อเกราะ รูปรางหนาตาของเขาดูหยิ่ง
ยโสทําใหคนรูสึกกดดันและหวาดกลัว ชายคนนั้นกวาดตามองไป
ที่ทุกคนอยางเย็นชา "เจาหนาที่ถาน นี่เปนวิธีที่เจาจัดการกับคดีนี้
หรือ? พี่ชายของขาหายตัวไปหนึ่งวันและสองคืนแลว เมื่อขามาถึง
ที่นี่ เจากลับบอกขาวามีใครบางคนถลกผิวของเขาออกและทําให
เขากลายเปนศิลปะผิวมนุษย แลวตอนนี้ผิวของมนุษยอยูที่ไหน
เพราะศิลปะนั้นไดหายไปและในตอนนี้เจากําลังบอกแมทัพผูนี้วา
เขากลับมามีชีวิตอีกครั้งอยางนั้นหรือ?!”
 ประโยคสุดทายทั้งเยือกเย็นและนาสะพรึงกลัว มันทําให
เจาหนาที่ถานกลัวไปถึงจุดที่วาเขาถึงกับรีบนั่งตัวตรงขึ้นทันที คือ
วาเขา เขา เขาก็ไมรูเหมือนกัน?

พระเจารูดีวาเมื่อเขาไดรับขาวนั้น เขาก็เกือบจะโยน
หมวกสีดําทิ้งไป สามปกอน เมื่อแมทัพหลี่ไดมาสงตัวคุณชายใหญ
ถึงเมืองหลี่หยางดวยตัวเอง เขาไดเตือนเขาอยางจริงจังวาใหดูแล
เขาเปนอยางดี มิฉะนั้นเขาคงจะไมเอาแตเงียบไมวาคุณชายใหญ
จะกอคดีอะไรเชนนี้หรือ แต ... ตอนนี้เขากลับมาเสียชีวิตลง
เชนนี้?

เขาพยายามประจบสอพลอแมทัพหลี่ คนที่อยูตรงหนา
ของเขา กอนจะยิ้มขึ้นและพยายามอยางหนักที่สุดเทาที่จะทําได
เพื่อเอาอกเอาใจแมทัพหลี่ หลี่จิ้งเซิงผูนี้ "ทานแมทัพอยางพึ่งโกรธ
ไป เจาหนาที่ระดับลางผูนี้จะตรวจสอบเรื่องนี้อยางละเอียด ขา
สัญญา ขาสัญญา! "

หลี่จิ้งเซิง ไดรับขาวนี้ในขณะที่เขาอยูในคายฝกทหาร
ดังนั้นเขาจึงไมไดมีเวลามากพอที่จะถอดชุดเกราะของเขาออก
กอนที่จะมาที่นี่ ถึงแมวาสิ่งที่เหลืออยูก็คือผิวหนังที่ตายไปแลว
แตเขาก็ตองเห็นมันกับตา!

มิฉะนั้นแลวเขาจะสูหนาบิดาของเขาไดอยางไร?

พี่ใหญของเขาถูกสงตัวไปที่เมืองหลี่หยาง เปนเวลาสามป
แตจูๆ ก็กลับมาเสียชีวิตลงอยางกระทันหันเชนนี้?

เขาไมสามารถพูดมันออกมาดัง ๆ ได!
 "ขาจะใหเวลาเจาสามวัน แมทัพผูนี้ตองการเห็นคน ถา
เขายังมีชีวิตอยู เห็นศพ ถาเขาตายไปแลว! "

"ขอรับๆๆ! เจาหนาที่ระดับลางผูนี้จะตองหาตัวผูกอเหตุ
มาใหไดดวยความพยายามทั้งหมดของขา! "

หลี่จิ้งเซิง สงเสียงฮึมขึ้นอยางเยือกเย็น แตไมไดตอบ เขา

ใชสายตาของเขาเพื่อกวาดตามองไปที่คนรอบขาง แตแลวก็หยุด
ที่คนชุดขาวทั้งตัวชั่วครู ดวงตาของเขาบีบคั้นและคนผูนั้นก็มอง
มาที่เขา ดวยสายตาที่ออนโยนและไมไดมีความหวาดกลัวแมแต
นอย ตรงกันขามมันกลับมีความออนโยน เมตตาและอบอุน เมื่อห
ลี่จิ้งเซิง เห็นใบหนาของหญิงสาวอยางชัดเจนขึ้น หลี่จิ้งเซิงก็ยิ่ง
ขมวดหัวคิ้วเขากันแนน ทําไมเมืองเล็กๆ เชนนี้ ถึงไดมีคนที่งดงาม
เชนนี้ได?
ตอนที่ 5.1 การกลั บ มาของหลี่ จื่ อ ชิ ง

เจาหนาที่ถานมองตามสายตาของใครบางคนและไดเห็นหญิงสาว
ที่อาบไปดวยแสงแหงสวรรค เขาถึงกับกลายเปนคนโงเขลาไป
ชั่วขณะ

ชางเปนผูหญิงที่งดงามจริงๆ สดใสราวกับดวงตาของสัตว
ตัวเล็ก ๆในยามค่ําคืน ดวงตาที่ออนโยนของนาง ทําใหนางงดงาม
นาทะนุถนอมอยางมาก โดยจิตใตสํานึกจูๆ เขาก็จดจําคําถาม
ของหลี่จิ้งเซิงและรีบสายหัวขึ้นทันที "ไม ไม ขาไมรูวานางเปนใคร
ขอรับ" ถาเขารูจักนางกอนหนานี้ แนนอนวาเขาจะตองทําความ
รูจักนางใหดีกวานี้
 หลี่จิ้งเซิงมองไปที่เขาอยางเหยียดหยาม และสงเสียงเย็น
ขึ้นลําคอ เขาพยักหนาใหกับคนขางกายของเขาแลวพูดขึ้น "ไปพา
ตัวคนผูนั้นมาที่นี่!" เห็นไดจากการปรากฏตัวของหญิงสาววานาง
ไมใชคนจากครอบครัวเล็ก ๆ ดังนั้นจากรูปลักษณของนางและ
ความรูสึกที่ไดรับจากนาง และรวมไปถึงความจริงที่วานางยืนอยู
ตรงนั้นนิ่งๆ ตลอดเวลา มันจึงดูนาสงสัยมาก!

คนรับใชของเขา รับคําสั่งของเขาและเดินตรงไปยังโหลว
ชิงอู ทันที

โหลวชิงอูไมไดขยับ นางเพียงแคมองไปทางหลี่จิ้งเซิง
และไดเห็นความสงสัยและความไมคุนเคยในสายตาของเขา และ
การกระพริบตาอยางสับสนของเขา จะทําอยางไร ดูเหมือนวาเขา
จะลืมนางไปแลว ดวยเหตุผลบางอยาง นางรูสึกไมพอใจเล็กนอย
 นางถูใบหนาของนาง หรือวานางมีใบหนาของคนที่
สามารถจะทําใหผูอื่นลืมไดอยางงายดายเชนนั้นหรือ?

แตวา เขาก็มาที่นี่เร็วกวาที่นางคาดการณเอาไว

มันเปนความคิดที่นาสงสาร เพราะกอนที่จะมีใครไดเขา
ไปถึงตัวของโหลวชิงอู จูๆ ก็มีเสียงดังออกมาจากที่ทํางานของ
ขาหลวง "นองรอง!"

เมื่อไดยิน ทุกคนก็หันไปยังทิศทางของเสียงและเมื่อพวก
เขาเห็นใบหนาของเจาของเสียง รางของทุกคนก็เย็นขึ้นทันที
พวกเขาทั้งหมดเดินถอยหลังไปสองสามกาวและเปดเปนทางเดิน
ขนาดใหญขึ้นอยางชวยไมได
 หลี่จิ้งเซิง จองมองไปที่หลี่จื่อชิง ที่จูๆ ก็โผลออกมาอยาง
ฉับพลันและครูหนึ่งเขาก็ลืมเรื่องจับตัวโหลวชิงอูไป

เขาขมวดคิ้วขณะที่เขามองไปที่หลี่จื่อชิง และหันกลับไป
เผชิญหนากับเจาหนาที่ถานที่ใบหนาขาวซีดอยูในตอนนี้แทน
กอนจะสงเสียงฮึมขึ้น "นี่คือนองชายที่ถูกเรียกวาตายไปแลวของ
ขา แลวเชนนี้คนที่ยืนอยูตรงหนาขาในตอนนี้คือใคร? "

"... " เจาหนาที่ถานใบหนาขาวซีดยิ่งกวาเกา และไม

สามารถพูดอะไรออกมาไดแมแตคําเดียว

กลับมามีชีวิต จริงๆหรือ เขากลับมามีชีวิตอีกครั้งหรือ!

 หลี่จิ้งเซิง ไมไดสนใจเขาอีกตอไป และลุกขึ้นยืนเพื่อ
ตอนรับหลี่จื่อชิง เขามองสํารวจเขาขึ้นและลง กอนที่จะยกแขน
เสื้อของเขาขึ้น ที่นั่นเขาไดเห็นไฝซึ่งอยูหางจากขอศอกของเขาลง
มาสามนิ้วและใชนิ้วมือลูบไปที่มัน จากนั้นเขาจึงสามารถเชื่อไดวา
เขาเปนหลี่จื่อชิงจริงๆ

"จื่อชิง ทานทําใหพี่รองผูนี้กลัวแทบตาย ขาคิดวามี

บางอยางเกิดขึ้นกับเจาเสียแลว!"

"จะเปนไปไดอยางไร ขาก็ไมไดดูสบายดีอยูหรืออยางไร
ในตอนนี?้ !"

"ถาไมมีอะไรเกิดขึ้นเชนนั้นก็ดีแลว เจาหายตัวไปที่ไหน
มา?"
 "ไปที่หอนางโลมและบังเอิญดื่มมากไปหนอย และนอน
หลับมาจนถึงตอนนี้ พี่รองอยางถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย มันนา
รําคาญมาก พวกเราไมไดเจอกันมานานแลว ทานพอเปนอยางไร
พี่ใหญเปนอยางไร เมื่อขาตื่นขึ้นมา และไดยินขาวเกี่ยวกับเรื่องนี้
ขาก็รีบมาที่นี่ทันที คนเหลานั้นชางไรปญญา ขามีความสุขในการ
ดื่มเหลาและไมรูตัววาคนเหลานั้นเริ่มกระจายขาวลือวาขาตายไป
แลวไดอยางไร พวกเขาทําใหขาตองคลานออกไปจากเด็ก ๆ ของ
ขา ฮึม! นาตายยิ่งนัก พี่รองเจาตองบอกใหทานพอจับพวกมัน
ทั้งหมดไปซะ! "

หลี่จิ้งเซิง ฟงและเห็นดวย สายตาของเขามองไปที่บน

ใบหนาที่คุนเคยที่กําลังเต็มไปดวยความโกรธ "ครั้งตอไปอยาทํา
ใหเกิดความยุงยากอีก ทานพอยังไมทราบเรื่องนี้ ดังนั้นพวกเรา
จะพูดถึงเรื่องนี้เมื่อพวกเรากลับไปแลว"
 สถานที่แหงนี้ยังคงเปนสถานที่ของสาธารณะ ดังนั้นจึง
ไมใชสถานที่ที่ดีที่จะพูดถึงเรื่องสวนตัว

เขายังคงมีหลายสิง่ ที่จะตองถามเขา ในขณะที่เขารูสึกวา

เรื่องนี่ไมใชเรื่องธรรมดา

หลี่จื่อชิง ยังคงตอบในขณะที่เขาลูบคอของเขา เขารูสึก

เหนื่อยเพราะเหตุผลบาง อยางเขารูสึกวารางกายของเขาหนัก
มาก มันหนักมากจริงๆ แตเมื่อเขาหันศีรษะและเห็นโหลวชิงอู ที่
อยูไมไกล เขาก็กระชากแขนของหลี่จิ้งเซิง "พี่รองรอขาอยูนี่กอน!"
ขณะที่เขาพูดจบ เขาก็รีบวิ่งไปที่หนาโหลวชิงอูทันที และเมื่อผูคน
เห็นเขา พวกเขาก็รีบถอยหลังไปสองสามกาว พวกเขาเฝามองไป
ที่เขาอยางระมัดระวัง
ตอนที่ 5.2 การกลั บ มาของหลี่ จื่ อ ชิ ง
ผูคนตางก็จองมองไปที่หลี่จื่อชิง อยางระมัดระวังและสงสัย เต็ม
ไปดวยความหวาดกลัว

เกิดอะไรขึ้น?

เปนไปไดไหมวามันอาจจะเปนแคงานศิลปะจริงๆ? แต
แต...จะมีใครสามารถวาดภาพไดราวกับมีชีวิตจริงๆ เชนนั้นได
ดวยหรือ

นากลัวเกินไป! พวกเขากลัวเกินไปที่จะเขาไปใกลบริเวณ
ที่หลี่จื่อชิงยืนอยู

หลี่จื่อชิง ขี้เกียจมากเกินกวาที่จะไปยุงกับพวกเขา ทํา

เพียงแคจองมองไปที่พวกเขาและจากนั้นก็หันหนาไปมองที่
ใบหนาของโหลวชิงอูแทน เขาจองมองที่ใบหนาของนางราวกับวา
เขาไมสามารถที่ทนรอที่จะอยูขางบนของนางได
 "คุณหนูโหลว พวกเราพบกันอีกครั้งแลว"

ดูเหมือนวาเขาลืมบางสิ่งบางอยางไป เขาลืมการลักพาตัว
ในคืนนั้นไปแลวความรูสึกของมีดเย็นๆ ที่กรีดลงมาบนผิวของเขา
ในขณะนี้เขามีเพียงความสอพลอ พยายามที่จะวางแผนหาทางพา
ตัวเองขึ้นไปบนเตียงของนางเทานั้น

"ใชแลว พวกเราพบกันอีกแลว" เสียงนุมนวลและ

ออนโยนที่มาพรอมกับรอยยิ้มที่ออนหวานเล็กนอย ทําใหรางกาย
ของหลี่จื่อชิง รูสึกราวกับวามันเตนเร็วขึ้น

ไมไกลออกไป หลี่จิ้งเซิง ขมวดคิ้วของเขา ผูหญิงคนนี้อีก

แลวหรือ?

ใบหนาของเขากลายเปนเยือกเย็น ในขณะที่เขาเดินเขา
ไปใกลขึ้นเรื่อยๆ "พี่ใหญ ทานจะไมแนะนําพวกเราหนอยหรือ?"
 จากนั้นหลี่จื่อชิงก็ตอบสนองขึ้นในที่สุด เขายื่นมือของเขา
ออกและควาไปที่มือของโหลวชิงอู คนที่อยูรอบตัวพวกเขาชวย
ไมไดที่จะกลั้นลมหายใจ ในขณะที่พวกเขามองอยางกังวลไปที่
เด็กผูหญิงคนนั้น

โหลวชิงอู กมลงและมองไปที่มือของนาง นางเอียงศีรษะ

ของนางและยังคงเต็มไปดวยความออนโยนเหมือนเดิม ในขณะที่
นางมองไปที่หลี่จื่อชิงกับดวงตาที่กลมโตในขณะที่มันเปยกชื้นไป
ดวยน้ํา ราวกับวาหลี่ชิงอูกําลังกออาชญากรรมอยู หลี่จื่อชิงรีบ
ปลอยมือของเขาอยางอาย ๆ กอนจะจับศีรษะไปมาไมกี่ครั้ง และ
หยุดลง อา ทําไมเขาถึงยอมแพงายๆในโอกาสที่ดีเชนนี้ไดนะ?

รอยยิ้มของโหลวชิงอู ปรากฏขึ้นออกมามากขึ้น กอนจะ

หันไปหาหลี่จิ้งเซิงแลวพูดขึ้น "คุณชายรอง นานแลวที่ไมไดพบ"
 "เจารูจักแมทัพผูนี้ดวยหรือ?" หลี่จิ้งเซิงถามขึ้นในขณะที่
เขาขมวดคิ้ว

"รูจักเจาคะ" นางเดินไปขางหนาของเขา ชุดของนางพลิ้ว

ไหลในขณะที่นางกาวเดิน ดวงตาของนางโคงขึ้นในขณะที่นางพูด
อยางไรเดียงสาออกมา "ทานจําขาไมไดหรือ?” นางเอียงศีรษะ
ของนางเล็กนอย

"คงจะเปนเชนนั้นเพราะนี้ก็หลายปมาแลว แตก็คงจะเปน
อีกไมนานที่คุณชายรองจะตองเรียกขาวา 'พี่ใหญ'"

ดวงตาของ หลี่จิ้งเซิงเริ่มแสดงออกขึ้นการขมขู พี่ใหญ

หรือ?

"อา ใชแลว ขาลืมที่จะแนะนําตัวเอง ขา... เปนพี่สาวคน

โตของโหลวเหลียนซิน "
 นองสาวของนางสะอาดและสดใสเหมือนหยกบริสุทธิ์ มัน
จะทําใหเจารูสึกสงสารทันทีที่เจาไดจองมองไปที่นาง

นางเหมาะกับชื่อ โหลวเหลียนซิน (เหลียน-นาสงสาร

, ซิน- หัวใจ)จริงๆ

นางถอนหายใจขึ้นเบา ๆ กับน้ําเสียงที่ออนโยน ดวย

เหตุผลบางอยางทําใหหลี่จิ้งเซิงรูสึกอึดอัด แตความรูสึกนั้นไมได
สงผลกระทบอะไรมากนักเมื่อเขาไดยินชื่อ "โหลวเหลียนซิน"
ตัวอักษรสามตัวนี้เปนชื่อของคูหมายของเขาจากนั้นเขาก็มองไปที่
โหลวชิงอู มองสํารวจนางขึ้นลง และในที่สุดเขาก็จําได "เจาโหลว
ชิงอูหรือ?"

ไมตองสงสัยเลยวาทําไมเขาถึงไดรูสึกวานางดูคุนเคย ที่
แทนางก็เปนผูหญิงที่นาเกลียดคนนั้นนั่นเอง!
 เมื่อเขานึกถึงเรื่องนี้ได หลี่จิ้งเซิงก็รูสึกเหมือนกําลังกลืน
กินแมลงวันเขาไป เพราะเขาจําไดถึงความรูสึกแย ๆ จากปนั้นได

เขาเปนลูกชายคนที่สองของเสนาบดี ขุนนางหนุมที่เต็ม
ไปดวยความนาภาคภมิที่มีตําแหนงสูงสง โหลวชิงอู และโหลว
เหลียนซิน เปนลูกสาวที่รักของเสนาบดีฝายซาย พวกเขาเคยได
พบกันมากอนสองสามครั้ง นอกจากนี้บิดาของเขายังตองการให
พวกเขาเกี่ยวพันกันดวยการแตงงานอีกดวย

เมื่อเขาไดเห็นพวกนางเปนครั้งแรก เขาก็ชื่อชอบโหลว
เหลียนซินในครั้งแรกที่ไดพบแลว ในขณะที่นางเปนลูกสาวคน
แรกและโหลวเหลียนซินก็เปนเพียงลูกสาวของสนม

แตใครจะอยากแตงงานกับผูหญิงที่ดูนาเกลียด โหดราย
และมีใบหนาที่เต็มไปดวยรอยแดงเชนนั้นได และยังไดโยนงูใสมา
ในมือของเขาอีกดวย
 ปนี้หญิงสาวที่โหดเหี้ยมผูนั้นที่ไดแตงหนาไดดูนาเกลียด
และนารังเกียจ จริงๆ แลวก็คือหญิงสาวที่งดงาม ออนโยน และ
อบอุนผูนี้เองหรือ?

จนกระทั่งเมื่อหลี่จิ้งเซิง ไดมาถึงที่จวนของตระกูลหลี่ที่
อยูในเมืองหลี่หยางแลว แตเขาก็ยังไมสามารถเชื่อได

เขาชวยไมไดที่เอาแตจองมองไปที่หญิงสาวที่สงบ ที่กําลัง
นั่งจิบชาอยูตรงขามกับเขาในตอนนี้

รอยยิ้มของนางแมกระทั้งใบหนาที่เงางอของนาง แมแต
นองสาวที่ไดรับการเลี้ยงดูที่ดีมาตั้งแตยังเด็ก ก็ยังไมสามารถ
แขงขันกับรูปลักษณของนางได จนถึงจุดที่เขาคิดวารูปลักษณของ
นางสามารถที่จะเทียบกับปาของเขาไดเลยที่เดียว นั่นก็คือองค
ฮองเฮา
 เขาหรี่ตาลงและซอนความคิดของเขาเอาไว เขายกถวย
ชาขึ้น กอนจะพูดขึ้น "แลวทําไมคุณหนูโหลวถึงไดอยูมาที่นี่?"

"แคทางผานเจาคะ"

"ทางผานหรือ?" หลี่จิ้งเซิง สงเสียงฮึมขึ้นครั้งหนึ่ง ราวกับ

วาเขาจะเชื่อเชนนั้นหรือ

โหลวชิงอูเพียงแคยิ้มและเขาใจในสิ่งที่เขาคิด นางยังรูวา
เขากําลังคิดอะไรอยูในระหวางความเงียบกอนหนานี้ เมื่อสามป
กอนตระกูลโหลวและตระกูลหลี่ไดวางแผนที่จะแตงงานกัน โดย
บิดาของนางตกลงยินดีใหหลี่จิ้งเซิงซึ่งในตอนนั้นเปนชายหนุมที่มี
ความสามารถมากที่สุด ใหมาเปนเจาบาวของนางและในเวลานั้น
นางก็เห็นดวย

นาเสียดายที่นองสาวที่แสนดีของนางก็ชอบเขา
 ดังนั้นเมื่อไมกี่วันกอนหนานั้น นองสาวตัวนอยของนางจึง
ไดมอบยาใหแกนางบอกวามันยาแกแพได จากนั้นใบหนาของนาง
ก็เต็มไปดวยลมพิษและนางก็กลายเปนคนที่นาเกลียดนากลัว
อยางยิ่ง จนแทบจะไมมีใครอยากจะมอง ตอนนั้นนางยังเด็กอยู
และกลัววาหลี่จิ้งเซิง จะไมชอบนาง นางจึงขอใหนองสาวของนาง
ชวย

จากนั้นนองสาวของนางก็ไดแตงหนาที่นาเกลียดที่สุด
เทาที่นางเคยเห็นมาในชวงตลอดชีวิตที่ผานมาของนาง

นอกจากนี้ นางยังจงใจบอกนางวาเขาชอบงู เพื่อ

ประโยชนในการสรางความประทับใจที่ดีของนางตอเขา นางจึง
ขจัดความกลัวที่มีตองูและมอบงูให กับหลี่จิ้งเซิง เปนของขวัญ

แตใครจะรูวาความกลัวที่ยิ่งใหญที่สุดของหลี่จิ้งเซิง ก็คืองู
ตอนที่ 6.1 ความเจ า ชู
โหลวชิงอู ยังคงสามารถจําเหตุการณที่เกิดขึ้นในคืนนั้นได ในหอง
จัดงานเลี้ยงทั้งครอบครัวกลายเปนความยุงเหยิง หลี่จิ้งเซิงถูกงูกัด
นางก็เกือบจะถูกฆาเพราะเรื่องนี้ นางถูกสาปแชงอยางชั่วรายโดย
บิดาของนาง และถูกผลักลงไปในน้ํา จนในที่สุดนางก็เปนไข ...
จนกระทั่งในที่สุดคูหมายของตระกูลหลี่ ก็ไดเปลี่ยนเปนโหลว
เหลียนซินแทน

ทุกอยางถูกวางแผนเอาไวอยางพิถีพิถันโดยนองสาวที่
แสนดีของนาง

นางจะไมซาบซึ้งกับมันไดอยางไร

ถานางไมไดมีไขสูงเกือบตายและไดกลับมาจุติใหมอีกครั้ง
ในคืนนั้น การสิ้นสุดของนางอาจจะเปนเหมือนกับเมื่อปกอน ถูก
สงไปยังชนบท และไดพบกับคนผูนนั้ ในอีกสีป่ ตอมา และแปดป
หลังจากนั้นก็ไลตามเขาราวกับชีวิตและความตายขึ้นอยูกับมัน
และในที่สุดก็ลงทายดวยโชคชะตาอันยิ่งใหญ

ชีวิตกอนหนาของนางอาจสรุปไดเชนนี้

งายมากจนถึงจุดที่มันเปนเรื่องตลก

มันเปนความคิดที่นาสงสาร แมวานางจะไดมาเกิดใหม
นางไดเปลี่ยนชะตากรรมของนางเพื่อที่จะไมใหถูกสงไปยังชนบท
นางเปลี่ยนวิธีที่บิดาของนางปฏิบตั ิกับนาง นางไดเปลี่ยน
เหตุการณที่เกิดขึ้นในคืนนั้น นางคิดวาการเปนเจาของความทรง
จําในตลอดชีวิตของนางกอนหนานั้นทั้งหมด จะทําใหนาง
สามารถเปลี่ยนแปลงมันไดทั้งหมด
 แตนาเสียดายในคืนที่รานหยกแดงไดถูกไฟไหม เมื่อคน
สิบหกคนเสียชีวิตกอนนาง นางก็เขาใจ นางยังออนแอเกินไป

นางเปนบุตรสาวคนโตของตระกูลโหลว และ
นอกเหนือจากนั้นก็ไมมีอะไรอยางอื่นอีก

นางคิดวาบิดาที่รักนางอยางไมมีเงื่อนไขจะประสานงาน
กับตระกูลหลี่และจับกุมผูกระทําความผิดได

แตมันไมไดเปนเชนนั้น ถึงแมวานางจะมีความทรงจํา
ในชวงชีวิตของนางกอนหนานี้ แตนางก็ไมสามารถเปลี่ยนแปลง
อะไรได

การแกแคนตองมีมากกวาแคมันสมอง มันตองใชกําลัง
 ดังนั้นครึ่งปหลังจากที่นางไดเกิดใหม นางก็ยังคงไปที่
ชนบท แตคราวนี้นางเปนคนเรียกรองมันดวยตัวเอง เปนเพราะ
นางรูวาเมื่อนางอายุได 13 ป นางจะไดพบกับใครบางคนที่จะ
เปลี่ยนชีวิตของนางได

ไมวาจะเปนชีวิตกอนหนานี้ หรือชวงชีวิตของนาง
ในตอนนี้ คนผูนั้นก็เปนคนเดียวที่ใหความอบอุนกับนางและมี
ดวงตาสีมวงที่แสนจะอบอุนอยูเสมอ

แตชางเปนเรื่องที่นาเสียดาย ที่แมจะมีชวงชีวิตทั้งสอง
ชวงชีวิตนี้ นางก็ไดพบเขาเพียงแคครั้งเดียวเทานั้น
 ในชวงชีวิตกอนหนานี้ นางเหนื่อยเหลือเกินที่จะตองเดิน
ไปบนโครงกระดูกกาวแลวกาวเหลา เพื่อใหเซี่ย โฮวชิง ไดนั่งบน
บังลังกทองของฮองเต แตในชีวิตนี้นางจะยืนอยูที่นี่

"ทุกอยางไดเตรียมไวหมดแลวใชไหม?"หลี่จิ้งเซิง มองไปที่
คนรับใชที่พึ่งจะกลับมา ความคิดของเขายังคงติดอยูในอดีต

"ขอรับ เราไดเตรียมหองไวสําหรับคุณหนูโหลว ซึ่งอยูใน

เรือนแพรใต ซึ่งอยูใกลกับเรือนของคุณชายรอง ผูใตบังคับบัญชา
ไดตรวจสอบคุณหนูโหลวเรียบรอยแลวขอรับ ภายในสองวันนี้
คุณหนูโหลวไดเดินทางมาจากเมืองเล็ก ๆทางชนบท และกําลัง
เดินทางไปยังเมืองหลวง ไมมีเรื่องที่นาสงสัยแมแตนอยขอรับ"

"... เมืองเล็ก ๆ ทางชนบทที่อยูหางไกลอยางนั้นหรือ?"

ทําไมนางถึงไปอยูที่นั่น?
 ผูใตบังคับบัญชากเช็ดเหงื่อออก "คุณชายรองคงจะลืมไป
หลังจากในปนั้น ครึ่งปตอมาคุณหนูโหลว ก็ถูกสงตัวไปยังชนทบ
บางทีพวกเขาอาจจะยินดีตอนรับนางกลับจวนแลวก็ไดนะขอรับ"
ดังนั้นนางมาจึงมาที่นี่ระหวางทางไปเมืองหลวงและมันก็ไมแปลก
แตอยางใด ไมวาจะอยางไรเมืองหลี่หยาง ก็เปนเมืองที่เจาจะตอง
ผานเพื่อไปยังเมืองหลวงอยูแลว

หลี่จิ้งเซิง หยุดคิดอยูชั่วครู นางถูกสงตัวไปหรือ? ทําไม

เขาถึงไมรูเลย?

แตก็อยางวา หญิงสาวผูนี้สมควรไดรับมัน ปนนั้ นาง

เกือบจะฆาเขา ดังนั้นการที่เขาจะไมฆานางก็ดีวาดีมากแลว ฮึม!
บางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไป หญิงสาวที่ออนโยนและออนแอ
เชนนี้ คงจะไมสามารถกอใหเกิดคลื่นลูกใหญได มันเปนเพียงที่
บุคลิกของเขา เปนไปตามธรรมชาติเพื่อตรวจสอบความผิดปกติ
มันไมไดผิดอะไร

ผูใตบังคับบัญชาของเขาเห็นวาการแสดงออกทางสีหนา
ของเขาดีขึ้นแลว จากนั้นเขาก็ถามขึ้นอยางวิตกกังวลวา "...
คุณชายรอง ทานปูของทานไดบอกวา ไหนๆ ทานก็มาแลว พวก
เขาตองการเปนเจาภาพเลี้ยงตอนรับทานในคืนนี้ขอรับ"

"ขาไมไป บอกพวกเขาไปวาขาเหน็ดเหนื่อยจากการ
เดินทางและตองการพักผอน นอกจากนี้บอกพวกเขาวาไมใหมา
รบกวนขาในอีกสองสามวันขางหนานี้ดวย"

"ขอรับ ... " ผูใตบังคับหัวเราะขมขื่นขึ้น เหน็ดเหนื่อยจาก

การเดินทางหรือ? คุณชายรอง นี่เปนเพียงการเดินทางเพียงหก
ชั่วโมงจากเมืองหลวงมาที่นี่ ทานคิดวาทานปูของทานจะเชื่อ
หรือ?

"อีกอยาง อีกสักครู จงไปบอกใหนองสามสงบลงกอนสัก

สองสามวัน อยาปลอยใหเขาไปคลุกคลีอยูที่ไหนอีก และในอีก
สองสามวันเขาจะกลับไปที่เมืองหลวงพรอมกับขา"

"ขอรับ" ผูใตบังคับบัญชาจองมองอยางวางเปลา ๆ ไปชั่ว

ครู "นายใหญยอมใหคุณชายสามกลับไปที่จวนแลวหรือขอรับ"

"ใช" หลี่จิ้งเซิง ตอบขึ้นสั้นๆ เขาโบกมือขึ้นเพื่อบอกให

ผูใตบังคับบัญชาของเขาออกไป เปนเวลาสามปแลว และตอนนี้
กิจการตางๆ ก็อยูตัวแลว ไมใชวา จื่อชิง จะสามารถอยูที่นี่ไปได
ตลอด นอกจากนี้ทานยาก็เริ่มที่จะคิดถึงเขาแลวดวย
ตอนที่ 6.2 ความเจ า ชู
หลังจากที่ลูกนองของเขาจากไป หลี่จิ้งเซิงก็นั่งอยูตามลําพัง
อยูพักหนึ่ง มันไมชัดเจนวาเขาคิดอะไรอยู แตดวงตาของเขาดูนา
กลัวมาก จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ที่พักชั่วคราวของเขา
กอนจะผลักใหประตูเปดออก หลังจากที่เขาโบกมือให
ผูใตบังคับบัญชาที่เหลือออกไป เขาก็ยืนอยูใตตนไมหรี่ตาลงและ
ฟงเสียงจากหองใกล ๆ

มีเสียงที่เยือกเย็นและชัดเจนของบทเพลงดังขึ้น มัน
คลายคลึงกับเสียงพูดของโหลวชิงอู มันเหมือนกับน้ําใสไหลซึม
เขาไปในหัวใจของเขา

เขาเดินไปเขาไปใกลอยางไมรูตัว อยากจะดูวานางจะดู
เปนอยางไรในขณะที่นางเลนพิณ ดวงตาของเขามืดลง เพราะไม
สามารถปฏิเสธไดวานางมีใบหนาที่สามารถดึงดูดผูคนได เขา
กระโดดขึ้นไปบนกําแพงและเมื่อเขามองเห็นหองใกลเคียง
ใบหนาทั้งหนาของเขาก็เยือกเย็นขึ้นทันที

เขาเห็นโหลวชิงอู นั่งเลนพิณอยูที่กลางหองและอยูไมไกล
จากนางคือหลี่จอื่ ชิง กําลังใชมือกุมคางของเขาในขณะที่จองเขม็ง
ไปที่นางดวยความรัก

คอของเขายื่นออกไปไกลที่สุดเทาที่จะทําได ราวกับวา
เขาตองการที่จะ ประทับทั้งใบหนาของเขาไวบนรางของนาง

บทเพลงจูๆ ก็หยุดลงและโหลวชิงอู ก็มองอยางสับสนไป

ที่หลี่จื่อชิง
 จากนั้นหลี่จื่อชิงก็ตอบสนองในที่สุด ไมรูเพราะเหตุใดเขา
ไมรูตัวจริงๆเขาไดขยับเขามาใกลจนตอนนี้ ตัวเขาติดอยูกับไหล
ของโหลวชิงอูแลว

เขาหยุดแข็งคางอยูชั่วครู จากนั้นก็ไมสนใจอะไรอีก กอน

จะดึงนางเขาสูออมกอดของเขา เขาดึงนางเขามาใกล ๆ และลูบ
ไลไปที่ริมฝปากของนาง แตโหลวชิงอู หลบหลีก นางยกพิณของ
นางขึ้นพรอมกับพูดขึ้น "คุณชายสาม ไดคนโปรดสํารวมดวย"

"คุณหนูโหลว มันก็เปนเพียงแคจูบ? คุณชายผูนี้ชอบเจา

และจากสิ่งที่พวกเขาพูด เจาคือคุณหนูใหญของตระกูลโหลว ไม
ตองสงสัยเลยวาทําไมคุณชายผูนี้รูสึกวาเจานั้นดูคุนเคยยิ่งนัก
หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในปนั้น ก็ไมมีใครอยากจะแตงงานกับเจาอยู
แลว ดังนั้นทําไมเจาถึงไมไดแตงงานกับขาเลา? หลังจากที่เรา
กลับไปถึงเมืองหลวง คุณชายผูนจี้ ะไปสูขอเจาทันที" ในขณะที่เขา
พูด เขาก็พยายามที่จะกระโจมเขาหาโหลวชิงอู อีกครั้ง

แตคราวนี้คอของเขาถูกดึงเอาไว จากน้ํามือของใครบาง
คนที่อยูขางหลังเขาและรางกายของเขาก็ถูกยกขึ้น

เขากําลังจะหันกลับไปและตะโกนใสคนผูนั้น แตเมื่อเขา
เห็นวาคนผูนั้นเปนใคร ใบหนาทั้งหนาของเขาซีดลง "พะ..พี่รอง"

ใบหนาของหลี่จิ้งเซิง ดําคล้ําลง ในขณะที่เขาจองมองไป

ที่หลี่จื่อชิง เขาถูจมูกของตัวเองดวยความอับอาย ความเจาชูของ
เขา ถูกจับไดโดยพี่รองของเขา จึงทําใหเขารูสึกแปลก ๆ เล็กนอย
โดยเฉพาะอยางยิ่งเพราะหญิงสาวผูนี้เกือบจะไดเปนคูหมายของพี่
รองไปแลวดวย
 หลี่จิ้งเซิง มองไปที่หญิงสาวที่ออนแอที่ดวงตาลดต่ํา อยู
ตอหนาของเขา ทาทางออนแอและออนโยนของนาง ทําให
สัญชาตญาณในการปกปองของเขาเพิ่มขึ้น เขาหันกลับไปมองที่
นองชายของเขากอนจะพูดขึ้น "กลับไปกอน"

"พี่รอง!" หลี่จื่อชิงเงยหนาขึ้นอยางไมพอใจ เขาลังเลที่จะ

จากไปเพราะนางเกือบจะเปนของเขาแลว

แตภายใตดวงตาของหลี่จิ้งเซิง หลี่จื่อชิงกลืนความ
หงุดหงิดของเขาลง "ตกลงๆ เอาละ ขาจะกลับไปกอน? เชนนั้น
ขาไปละพี่รอง "หลังจากที่เขาพูดเสร็จ เขาก็มองไปที่โหลวชิงอู
อยางลังเลอีกครั้งและในที่สุดก็จากไปอยางไมเต็มใจนัก

หลังจากที่หลี่จื่อชิง ออกไปแลว หองก็เหลือแตความ

เงียบ ๆ อยางนาอึดอัด หลี่จิ้งเซิง ไอเสียงต่ําขึ้น ในขณะนี้เกราะ
ของเขายังไมไดถูกถอดออก เขากําลังจะพูดอะไรบางอยาง โหลว
ชิงอู ก็เงยหนาขึ้นมองไปที่เขา ดวตาของนางแดงก่ํากอนจะพูดขึ้น
"คุณชายรอง ขาไมคิดวาขาควรจะพักอยูที่นี่"

การถูกมองเชนนี้ หลี่จิ้งเซิง รูสึกราวกับมีบางอยางขีด

ขวนมาที่หัวใจของเขา ถึงแมวาผูหญิงคนนี้จะนากลัวในตอนนั้น
แตมันก็เปนเวลาที่นานมาแลวในตอนนี้เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับมัน เขา
ก็คิดวามันไมใชเรื่องใหญอะไรเลย

"คราวนี้ มันเปนเพราะนองสามทําเรื่องนาละอายลงไป
หลังจากนี้คุณชายผูนี้จะเฝาดูเขาเอง มันไมปลอดภัยที่คุณหนูโหล
วจะเดินทางกลับไปที่เมืองหลวงตามลําพัง เจาเพียงตองรออีกสอง
วันเทานั้น แลวพวกเราจะเดินทางกลับไปพรอมกัน นอกจากนี้เจา
ยังเปนพี่สาวของโหลวเหลียนซิน อีกดวย ดังนั้นคุณชายผูนี้จึงมี
หนาที่ดูแลเจาเชนกัน เอาละ ทําตามที่ขาพูดก็แลวกัน ไปพักผอน
เสีย คุณชายผูนี้จะพักอยูหองถัดไป ถาเจาตองการอะไรก็บอกให
แมบานมาบอกกับคุณชายผูนี้ได "

เสียงของหลี่จิ้งเซิง ไมไดขอความเห็นแตมันเปนการ
ตัดสินใจแทนนาง เขาหันหลังกลับและกําลังจะจากไป แตแลวเขา
ก็เห็นของบางอยางที่วางอยูตบโตะหิน แลวจู ๆ เขาก็หยุดลง "นี่
คืออะไร?"

ตอนที่ 7.1 กลิ่ น หอมล อ งลอย

" หืม? "โหลวชิงอู เงยหนาขึ้นและมองตามสายตาของเขา

ที่ดานบนของโตะหินมีดอกมันดาลาสีเลือดที่วางอยูใน
แสงแดดที่สวยงาม มันงดงามมากจนมันสามารถดึงดูดหัวใจและ
จิตวิญญาณของเจาได
 หลี่จิ้งเซิง รูสึกเหมือนลมหายใจของเขาถูกพรากไป
ในขณะที่เขาเดินเขาไปใกลดอกมันดาลาสีเลือด ยิ่งเขาเขาใกล
มากเทาไหร เขาก็ยิ่งไดกลิ่นแปลก ๆ มากขึ้นเทานั้น
ไมสามารถที่จะตอตานมันได เขายกดอกมันดาลาสีเลือด
ขึ้นและถือไวในฝามือของเขา กลิ่นยิ่งเริ่มรุนแรงขึ้นไปอีก

จากทางดานหลังเขา โหลวชิงอู เดินตรงเขามาหาเขา

เล็กนอยและมองไปที่ดอกมันดาลาสีเลือด รอยยิ้มของนางบริสุทธิ์
และงดงาม "มันเปนดอกไมกระดูกเจาคะ"

“แกะสลักมาจากกระดูกหรือ มันไมไดดูเหมือนเลยแมแต
นอย” หลี่จิ้งเซิง มองดูอยางใกลชิดเขาไปอีก

ขณะที่เขามองไปที่มัน เขาก็เห็นวามันดูเหมือนจะมี
ประกายราวกับผลึกแกวราวกับวามันไดรับการแกะสลักจากหยก
ขาว "เจารูหรือไมวามันเปนกระดูกของสัตวชนิดไหน?"
 "สัตวชนิดไหนหรือ? อืม!" เสียงของโหลวชิงอู พูดซ้ําเสียง
เบาขึ้น ราวกับวานางกําลังนึกถึงบางสิ่งบางอยางที่ไมนาพอใจอยู

นางเอียงศีรษะและคิดอยูครูหนึ่ง "มันเปนกระดูกของ
กวางเจาคะ"

"กวางหรือ?"

ความตื่นเตนของหลี่จิ้งเซิง พุงขึ้นทันที เขารักทุกประเภท

ของของที่ระลึกที่ทําจากกวาง เขาหันกลับไปและเกือบจะพูดเปน
คําสั่งขึ้น "เจามอบสิ่งนี้ใหแกขาไดหรือไม?"

"… คุณชายรอง ทานแนใจหรือ?"

"แนนอน"
 คิ้วของโหลวชิงอู โคงขึ้นและเมื่อแสงแดดกระทบลงไปที่
ใบหนาของนางดวยเหตุผลบางอยางการแสดงออกของนางกลับดู
ไมชัดเจน

แลวเขาดูเหมือนจะไดยินเสียงความสุขของนางเทานั้น
"เชนนั้นก็ยอมได ขาหวังวาทานจะไมเสียใจภายหลัง"

"ขาไมเคยเสียใจภายหลัง แตนี่มันกลิ่นอะไร ทําไมมันถึง

ไดกลิ่นหอมมากเชนนี้"
"มันคือกลิ่นหอมลองลอยเจาคะ”

"กลิ่นหอมลองลอยหรือขาไมเคยไดยินเกี่ยวเครื่องหอม
เชนมันมากอน"หลี่จิ้งเซิง ขมวดคิ้ว ไมสงสัยเลยวาทําไมเขาถึงไม
เคยไดกลิ่นเชนนี้มากอน
 "มันไมไดทํามาจากเครื่องหอม มันถูกสรางขึ้นมาเพื่อที่
มันจะไดซึมซับเขาสูกระดูก ดอกไมกระดูกก็ยังคงเปนดอกไมอยู
ดังนั้นมันจึงไมมีกลิ่นอะไร?"

"... นี่เปนความจริงหรือ" แมวามันจะฟงดูแปลก ๆ

เล็กนอย

หลี่จิ้งเซิง มาจากพื้นหลังของสงคราม ดังนั้นเขาจึงไมได

มีความสนใจในสิ่งเหลานี้มากนัก

เขาโบกมือใหหยุดการการสนทนา ในขณะที่ยังจับกระดูก
เอาไวและเดินกลับไปที่หองของเขา

เมื่อภาพเงาของเขาหายไป โหลวชิงอู ยกมือขึ้นและใชมัน

สะบัดเอากลิ่นที่อยูตรงหนานางเขามา นางโนมตัวเขาไปสูดกลิ่น
ตรงหนามากขึ้น และดวงตาของนางก็หรี่ลง
 จากนั้นเสียงเยือกเย็นก็ดังออกมาจากริมฝปากสีแดงของ
นางอยางชาๆ "กลิ่นรอยสัตวรายลองลอย ทําใหสติมึนงง ทําให
คนผูนั้นสับสนและลองลอยเขาไปในความฝน และงาย ... ที่จะทํา
ใหเกิดภาพหลอน"

ดวงอาทิตยบนศีรษะของนางเริ่มมุงหนาไปทางตะวันออก
และต่ําลงไปเรื่อยๆ ในขณะที่ค่ําคืนไดมาถึง ภายในหอง
ของ โหลวชิงอู มีแสงสวางเล็กนอย นางยืนอยูหนาเชิงเทียน กอน
จะใชปนในมือของนางแทงเขาไปในเทียน

เสียงกระทบกันดังขึ้นในขณะที่แสงจากเชิงเทียนจู ๆ ก็
พุงขึ้นอยางดุเดือด ควันไฟลุกลามไปทั่ว ทําใหเกิดภาพหลอนที่นา
ขนลุก

เสียงเปดประตูดังขึ้นเงียบ ๆ และแลวก็มีคนยืนอยูขาง
หลังของนาง
 โหลวชิงอู คอยๆวางปนปกผมลงไป และคนดานลาง
นางใชมือเพื่อสะบัดไลกลิ่นหอมจากเตาหอมออกไป และ
หรี่ตาของนางลงในขณะที่นางพูดเสียงต่ําขึ้น "มันหอมดีหรือไม?"

"ขอรับ" คนผูนั้นตอบออกมาอยางสุภาพ

"เจาเตรียมตัวเสร็จหรือยัง?"

"เสร็จแลวขอรับ"

"เชนนั้นก็ … ไป"

"… ขอรับ"

คนผูนั้นหันกลับไป และออกจากหองไปอยางเงียบๆ
ในขณะที่เขาเดินไป กลิ่นแปลก ๆ ก็หมุนวนไปรอบ ๆ
 เขาเดินไปทางหองแพรใต และเดินเขาไปในเรือนของห
ลี่จิ้งเซิง กอนที่จะยืนอยูดานนอกหองของหลี่จิ้งเซิง

ตอนที่ 7.2 กลิ่ น หอมล อ งลอย

ภายในหอง ภาพที่นั่งกมหนาของหลี่จิ้งเซิง ที่นั่งอยูที่โตะสะทอน
อยูบนกรอบของหนาตาง ระหวางมือของเขามีดอกมันดาลาสี
เลือดบานอยูอยางงดงาม

หลี่จิ้งเซิง กมตัวลงไปใกลขึ้นอีก แตก็ยังรูสึกวากลิ่นที่

ปลอยออกมาเปนกลิ่นที่แปลก แตมันก็เปนกลิ่นที่หอมดี

เขาหมุนดอกมันดาลาสีเลือด ที่อยูในมือของเขาซ้ําแลว
ซ้ําเลา ในขณะที่เขาตรวจสอบมัน ยิ่งเขาตรวจสอบมากเทาไหร ก็
ยิ่งรูสึกวาสีที่ใชยอมดอกมันดาลานั้นเปนสีแดงที่เหมือนเลือดมาก
 หัวคิ้วของเขาขมวดขึ้น โดยที่เขาไมรูตัว ในขณะที่เขาวาง
ดอกมันดาลาสีเลือดลง

กอก… กอก…

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

หลี่เจิ้งเซิง เงยหนาขึ้นมองและเห็นคนที่ยืนอยูตรงกลาง
ประตู ภาพเงาดูคุนเคย เขาลุกขึ้นยืนเพื่อเปดประตูและเห็นวา
เปนหลี่จื่อชิงนั่นเอง

"พี่รอง!" ดวงตาของหลี่จื่อชิง เต็มไปดวยความตื่นเตน

ในขณะที่เขาดึงแขนของหลี่จิ้งเซิง เขาไปกอด "ขาไดยินมาวาทาน
กําลังจะพาขากลับบานหรือ? ทานพอในที่สุดก็ยอมใหขากลับบาน
แลวหรือ? "

"ยอมเปนเชนนั้น เมื่อไหรกันที่พี่ชายคนนี้เคยโกหกเจา?"

หลี่จิ้งเซิง ดึงแขนของเขาออกมาจากออมแขนของห
ลี่จื่อชิงและลดสายตาของเขาที่มีประกายรําคาญลง

เมื่อเขาเงยหนาขึ้นมองอีกครั้ง พวกมันก็เต็มไปดวยความ
นับถือของพี่นอง เขาขยี่หัวของหลี่จื่อชิง แตใตฝามือของเขาคือ
ความเยือกเย็น
 เขาหยุดไปชั่วครูหนึ่งและหันไปทางหลี่จื่อชิง หลังจากนั้น
ยังคงแสดงความรูสึกตื่นเตนออกมา แตลมหายใจของเขาทําให
เขารูสึกอึดอัด

"เอาละๆ ในสองวันนี้ก็สงบลงกอน พี่รองคนนี้จะพูดคํา

ดีๆ สักสองสามประโยคตอหนาทานพอใหเจาเอง "

"ขารูวาพี่รองดีที่สุด!" เขาไมไดกลับไปที่เมืองหลวงมาเปน
เวลาสามปแลวและเขาก็เบื่อหนายเมืองหลี่หยางนี้เต็มทีแลว

"เชนนั้น พี่รอง เมื่อไหรพวกเราจะจา..... "

คําพูดของหลี่จื่อชิง จูๆ ก็หยุดลงทันที

 เขาจองมองไปที่ดอกมันดาลาสีเลือด บนโตะของหลี่จิ้ง
เซิง เขาจองไปที่มันดวยสีหนาที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เขา
เดินเขาไปหามัน

เขาหยิบมันขึ้นมาไวในมือของเขาและหันหนาของเขา
กลับไปขางหลังอยางดุเดือด ในขณะที่จองมองไปที่หลี่จิ้งเซิง กอน
จะตะโกนวา "พี่รอง! นี่คืออะไร?"

“นี่ ... " หลี่จิ้งเซิง รูสึกไมสบายใจ ภายใตการจองมอง

ของหลี่จื่อชิง

เมื่อนึกขึ้นมาไดวาหลี่จื่อชิง มุงมั่นที่จะไลตามโหลวชิงอู
แคไหน เขาก็พูดขึ้นอยางไมเปนทางการวา "คนอื่นที่มีพรสวรรค
มอบมันใหกับขา"
 "คนอื่นหรือ?!" หลี่จื่อชิงรูสึกโกรธมากขึ้นไปอีก "เห็นได
ชัดวาสิ่งนี้เปนของคุณหนูโหลว! ทานก็ชอบนางดวยหรือ? ใชไหม
พี่รอง?! แตขาชอบนางกอน ดังนั้นทานจึงไมสามารถชอบนางได!
อีกอยางทานก็มีเหลียนซินอยูแลว! "

"เจากําลังพูดเรื่องอะไรอยู?"

หลี่จิ้งเซิง มองไปที่หลี่จื่อชิงที่กําลังขาดสติและเต็มไปดวย
ความหยิ่งสโยแคไหน ทําใหเขารูสึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก "เอาละ
เจาควรกลับไปไดแลว หยุดทําลายขาวของไดแลว"

"เจารูสึกผิดหรือไม?" หลี่จื่อชิง กําดอกไมกระดูกเอาไว

แนนและเริ่มสั่น "เจามักจะควาอะไรก็ตามที่เปนของขาไปตั้งแต
เล็กๆแลว ตอนนี้เจาก็ยังตองการที่จะควาเอาของๆขาไปอีกหรือ?
เมื่อทานพอสงขามาที่นี่ เจาคงจะมีความสุขมากใชไหม ดังนั้นเจา
จึงไมตองการใหขากลับไปในตอนนี้ใชไหมละ?”

“แนนอนถาขากลับไปความสนใจของทุกคนก็จะตกมาที่
ขาอีกครั้ง แลวทุกคนก็จะจําไววาเจาเปนแคบุตรชายคนรองที่เกิด
จากนางสนม ในขณะที่ขาเปนบุตรที่เกิดมาอยางถกตองตาม
กฏหมาย! เจามันก็แคทาสที่เกิดมาเทานั้น! เจาลูกทาส! แมแต
ผูหญิงที่เจากําลังจะแตงงานดวยก็เปนลูกทาสเหมือนกัน! แมวา
เจาจะมีตําแหนงหนาที่ที่สูง แตมันก็ยังไมสามารถเปลี่ยนความ
เปนจริงที่วามันเปนลูกทาสไดหรอก! ลูกทาส!ๆ อยางนี้แลวเจายัง
กลาที่จะไลตามคุณหนูโหลวอีกหรือไม?”

“เจาจําไดไหมวานางเปนบุตรสาวคนแรกในตระกูล?
อยาไดแมแตจะคิดขาจะกลับไปบอกทานพอวาเจาพูดกับขา
อยางไร ขาจะทําใหทานพอดึงเจาลงมาจากตําแหนงหนาที่การ
งานของเจา! "

“เจาไมกลาหรอก!”

หลี่จิ้งเซิง เริ่มโกรธมากยิ่งขึ้นเมื่อถูกเรียกวา "ลูกทาส"

ดวงตาของเขาเปลี่ยนเปนสีแดงและหมัดที่อยูใตแขนเสื้อของเขาก็
เริ่มกําแนนขึ้นจนไดเสียงเสียงขอมือแตก

ลมหายใจของเขาเริ่มเร็วขึ้น

กลิ่นแปลกประหลาดที่รุนแรงถูกดูดเขาไปในรางกายของ
เขาและเขารูสึกเหมือนกับวาความโกรธทุกอยางของเขาในที่สุดก็
ถูกปลดปลอยออกมา
 ใช เขาเปนเพียงลูกที่เกิดมาจากทาสเทานั้น! แมวาเขาจะ
ทํางานหนักกวาหลี่จื่อชิง ประสบความสําเร็จมากกวาหลี่จื่อชิง
แตทุกคนก็ยังจะดูถูกเขาเพียงเพราะเขาเกิดมาจากภรรยารอง!

มันยากเกินไปที่จะปนขึ้นไปจากดานลาง

เขาไมสามารถปลอยใหหลี่จื่อชิง ทําลายมันไดทั้งหมด!

เขาขยับไปขางหนาและจับแขนของหลี่จื่อชืงเอาไว
ในขณะที่ใบหนาของเขาดํามืดลง "ใครบอกเจา?"
 ความรูสึกที่เขาซอนเอาไวตลอดเวลา ในขณะที่แกลงทํา
เปนลูกชายที่แสนดี แกลงทําเปนพี่ชายที่แสนดี แลวหลี่จื่อชิงคน
สมองหมูผูนี้สามารถคนพบไดอยางไร?

"เจายอมรับมันแลวใชไหม? เจาตองการที่จะทํารายขาใช
ไหม "

หลี่จื่อชิง ตะโกนออกมา เสียงแหบของเขาราวกับเสียงเยาะเยยใน

หัวของหลี่จิ้งเซิง แลวเขาก็ตะโกนขึ้นดวยความโกรธ "หุบปากซะ!"

ตอนที่ 8.1 ฆาตกร

"ขาไม! ปลอยขา! เจากําลังจะทําอะไร เจาจะฆาขาอยางเงียบๆ
หรือไง เจากลารึ!" การจองมองของหลี่จื่อชิง ราวกับคนบา และ
มือของเขาเริ่มจับไปที่หลี่จิ้งเซิง อยางบาคลั่ง
 ทันใดนั้นเอง เขาก็ดึงกริชออกมาราวกับไมสนใจหลี่จิ้งเซิง
อยางสิ้นเชิงและแทงลงไปอยางดุเดือด

เขาแทงลงไปที่ตรงกลางแขนของเขาหลี่จิ้งเซิง และใน
เวลาไมนานเลือดไหลออกมา

เมื่อมองเห็นเลือดดวงตาของหลี่จิ้งเซิง ก็เปลี่ยนเปนสีแดง
เขาจองมองอยางดุดันไปที่หลี่จื่อชิง และเพียงวินาที
ตอมา เขาก็ดึงกริชออกมาจากแขนของเขา

หลี่จื่อชิง เริ่มสั่นเทาดวยความหวาดกลัว ขณะที่เขาได

สบตาของตาของหลี่จิ้งเซิง เขาก็เริ่มรูสึกกลัวมากขึ้น เขาพยายาม
หันกลับและวิ่งหนี แตพอเขากําลังจะกาวออกไป ดวงตาของเขา
จูๆ ก็เปดกวางขึ้น

ปากของเขาคอย ๆ มีเลือดซึมออกมา ในขณะที่เขาหัน

กลับมา ก็มีกริชเจาะเขาไปทางดานหลังของเขาแลว

เลือดพุงออกมา และคอยๆยอมผาพันคอของเขาเปนสี
แดง

"เจา …"

เขาชี้อยางไมอยากเชื่อที่หลี่จิ้งเซิง ดวงตาของเขาดูราว
กับวาพวกเขากําลังจะโผลออกมา
 รางกายของเขาเริ่มสั่นเทาและถลาไปขางหลัง

กึกกก! กริชจากดานหลังทะลุผานเขาไปอยางสมบูรณ
ผามมาถึงหนาอกของเขา หลี่จื่อชิง ตายดวยสายตาที่เปดกวาง
และเลือดก็แพรกระจายอยางรวดเร็วอยูใตรางกายของเขา

หลี่จิ้งเซิง ยืนอยูที่นั่นดวยความตกใจ เขาสายหัวใน

ขณะที่เขาจองไปที่มือของเขาที่เต็มไปดวยเลือด ดวยความตกใจ
เปนอยางมาก เขากาวถอยหลังไปสองสามกาว "ไม ไมมีทาง ... "

นี้ไมใชเรื่องจริง!

ไมใชเขา!
 เขาจะฆาเขาไดอยางไร?

จะทําไดอยางไร …

เขารองขึ้นดวยเสียงต่ํา เสียงของเขาสั่นในขณะที่ศีรษะ
ของเขาเริ่มเจ็บปวดราวกับมีเข็มหมุดปกอยูที่ศีรษะของเขา เขาใช
มือทั้งสองขางจับหัวของเขาเอาไว ในขณะที่เขาใชกําลังทั้งหมด
ของเขาทุบตีไปที่หัวของเขา

จากนั้นเขาก็หยุดนิ่ง กอนจะยกศีรษะขึ้น ฉากตรงหนา

ของเขาแกวงไปแกวงมา ในขณะที่ศีรษะของเขาขยับและสายตา
ของเขาก็เริ่มเบลอเล็กนอย
 เขารอชั่วครูเพื่อใหดวงตาของเขาชัดเจนขึ้น แตเมื่อ
ดวงตาของเขาชัดเจนขึ้นแลว ลมหายใจของเขาก็แทบจะหยุดเตน

เขากระพริบตาไมอยากจะเชื่อ

เขาจองไปที่รางของหลี่จื่อชิง ในขณะที่มันยืดตัวขึ้นและ
ลุกขึ้นยืน

เขาเปดปากและอยากรองตะโกนขึ้น แตก็ไมมีคําพูดใดๆ
หลุดออกมา

แตชั่วครูตอมา เขาก็รูสึกวาหัวของเขาเจ็บมากขึ้น
เขา.... เขาเห็นรางของมุนษยจริงๆ จูๆ ก็กลายเปนผิว
มนุษยที่บางเฉียบขึ้นมา
 มันราวกับเสื้อผาที่ถูกถอดออกและตกลงไปที่พื้น มันลุก
ขึ้นจากนั้นก็หยุดอยูเงียบ ๆ

อา —-

เขาเปดปากและอยากจะรองออกมา หัวของเขาเจ็บปวด
เปนอยางมากจนรางกายของเขาเริ่มสั่นเทา

ลมหายใจของเขาดูเหมือนจะหยุดเมื่อเขาสายหัว เขาฆา
นองชายของเขา แลวจากนั้นนองชายของเขาก็กลายเปนผิว
มนุษยหรือ?

ไม นี่เปนเพียงแคความฝนเทานั้น มันเปนแคความฝน!

 เมื่อไมสามารถประมวลผลของสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ได
หลี่จิ้งเซิง ก็วิ่งออกไปขางนอกราวกับคนบา ...

ประตูไดถูกกระแทกดวยของขนาดใหญ มันสายไปสาย
มาเล็กนอยกอนที่มันจะชะลอตัวลง จากนั้นประตูก็เปดออกและมี
กลิ่นแปลก ๆ ลอยออกมาขางนอก

มันเริ่มจาง และจางลงเรื่อยๆ

โหลวชิงอู กาวลงไปบนพื้นบนแปงสีขาว ในขณะที่นาง

เดินเขาไปในหอง
 นางเห็นผิวมนุษยที่ปกคลุมไปดวยฝุน ในขณะที่มันวางอยู
บนพื้น ใบหนาที่สงบและไรเดียงสาของนางเต็มไปดวยความ
อบอุน ในขณะที่นางพูด "นาเสียดาย"

จากทางดานหลัง จูๆ ก็มีวัตถุบางอยางตกลงไปที่พื้น เกิด

เปนเสียงไหลโกรกจากนั้นก็คอยๆ ลุกขึ้นยืนอยางชาๆ

ตอนที่ 8.2 ฆาตกร

มันคือหลี่จื่อชิงที่ยืนขึ้นจากทางดานหลัง

หนาอกของเขายังมีกริชปกอยู แตเมื่อเขาเปดปาก เสียง

ของเขาก็ไมเหมือนเดิม
 "นายทานไมตองหวงเรื่องของคนตาย หวงเรื่องของขา
แทนจะดีกวาไหม เจาหลี่จิ้งเซิงกําลังเยอะจริงๆ "การลมลงไป
ตรงๆ แบบนั้นทําใหเขาเจ็บจริงๆนะ

"หลี่จื่อชิง" พูดจบแลว ก็ยกแขนขึ้นเพื่อดึงกริชที่ยังคงติด

อยูภายในของรางกายของเขาออก แตมันกริชอะไร? เห็นไดชัดวา
เปนดามไม

ในขณะที่มันตกลงไปที่พื้นก็มีเสียงคมชัดอีกอยางดังขึ้น
ราวกับวามีบางอยางตกลงไปที่พื้น มันเปนปลายของกริชที่ตกลง
ไปจากหนาอกของเขาทั้งเอง จากนั้นเขาก็ดึงถุงเลือดออกจาก
หนาอกของเขาและถอนหายใจออกมา
เขาเงยศีรษะของเขาขึ้นและไดพบสายตาของโหลวชิงอู
เขา
 ใบหนานั้นเหมือนกับใบหนาของหลี่จื่อชิงทุกอยาง
ในขณะที่มันมีรอยยิ้มเกิดขึ้น

โหลวชิงอู ยกคิ้วขึ้นแตก็เกือบจะมองไมเห็น

จากนั้นคนผูนั้นก็เหมือนนึกถึงอะไรบางอยางขึ้นมาได
กอนจะใชมือของเขาขยับไปรอบๆ ใบหนาของเขา

แลวเขาก็หัวเราะขึ้นเหมือนอันธพาล "ฮาๆ ขาเกือบจะ

ลืมเรื่องนี้แลว" นิ้วมือทั้งสิบลูบไลไปทั่วใบหนาของเขาและในที่สุด
ก็ถอดมันออก และเผยใหเห็นใบหนาธรรมดา ๆ และฟนสีขาวราว
กับไขมุกขึ้น
 เขาพิงไปขางหนาและเริ่มสอพลอกับนางขึ้น "นายทาน
ขาแสดงไดดีหรือไม?" เพื่อที่จะแกลงทําเปนหลี่จื่อชิง เขาตอง
พยายามอยางสุดความสามารถ

“90%.”

"หะ" คนผูนั้นดูเหมือนกับวาเขากําลังจะรองไหขึ้นทันที

"ทําไมมันถึงแค 90% เทานั้น? ขาคือเทพพันหนาที่มี

ทักษะการปลอมตัวที่ดีเยี่ยม มันดียิ่งกวาตัวจริงเสียอีก!”

มุมปากของโหลวชิงอู โคงขึ้นเล็กนอย แลวชี้ไปที่ผิว

มนุษยดวยคางของนาง
 ใบหนาของคนผูนั้นดูเหมือนจะยิ่งอยากจะรองไหมากขึ้น
ไปอีก "ทําไมตองเปนขาอีกครั้งแลว?"

แมวาวิชาตัวเบาของเขาจะดีและถึงแมจะมี 9 วันใน 10
วัน ที่เขาตองสวมใสหนากากผิวมนุษย แตก็ไมไดหมายความวา
เขาชอบสวมใสหนากากผิวมนุษยเหลานั้นสักหนอย

ใชแลวและในกรณีนี้ มันก็คือผิวมนุษยทั้งราง แตคําบน

เหลานี้มันก็เปนเพียงแคบน ในขณะที่เขากมลงไปและคอยๆพับ
ผิวหนังมนุษยออกจากพื้นไปสูหนาอกของเขา

แตเขาก็ไมสามารถยับยั้งตัวเองได กอนจะพูดขึ้น "นาย

ทาน ทานชางเปนคนชั่วรายจริงๆ ตอนแรก ทานแขวนผิวหนัง
มนุษยไวบนยอดหอคอยเพื่อใหทุกคนรูวาหลี่จื่อชิงเสียชีวิตไปแลว
จากนั้นเมื่อขาวไดเดินทางไปยังเมืองหลวง ก็เห็นไดชัดวามันได
ดึงดูดความสนใจของหลี่จิ้งเซิงได และขณะที่หลี่จิ้งเซิง มาถึงทาน
ก็แสดงละครบท "ผิวมนุษยคืนชีพ" ใหเขาดู แลวยังใหขาเขามา
แกลงทําเปนหลี่จื่อชิง ในขณะที่ทานใชยาหลอนประสาททําใหใน
หัวของเขายุงเหยิงและกระตุนใหเขา "บังเอิญ" ฆานองชายของ
เขา เมื่อเปนเชนนั้นเขาก็จะปกปดความตายของหลี่จื่อชิงเอาไว
เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกลงโทษ แตจริงๆแลวเขาแคชวยทาน!
นอกจากนั้นหลี่จิ้งเซิงจะไมสามารถหลบหนีฝนรายของเขาที่วา
เขาเปนคนฆานอยชายของเขาได! แตทําไมทานถึงปลอยใหเขาได
เห็นผิวมนุษย ในขณะที่เขามีสติที่ชัดเจนเชนนั้น มันจะไมทําให
เขาสงสัยหรือ?”

โหลวชิงอู เดินไปที่โตะหยิบดอกไมกระดูกของมนุษย
ขึ้นมาและเมื่อนิ้วขยับไปยังสวนของกลีบดอกไมที่ละเอียด นางก็
หัวเราะอยางไรเดียงสาขึ้น
 "เขาตองสงสัยอยางแนนอน ดังนั้นก็ใหเขาสงสัยเทาที่เขา
อยากจะสงสัย ซากศพของหลี่จื่อชิง ไดหายไปแลว ดังนั้นเขาจะ
สงสัยวาเขาไดฆาหลี่จื่อชิงจริงหรือไม แมวาจะมีโอกาสเพียง
0.1% เขาก็จะไมเสี่ยง และยิ่งเขาคิดเกี่ยวกับมันมากเทาไหร เขา
ก็ยิ่งหวาดกลัวมากเทานั้น และเขาก็จะกลัววาสักวันหนึ่งคนก็จะ
ปรากฏตัวขึ้นและเปดเผยความผิดของเขา วิธีนี้ไมเพียงแตจะทํา
เขารูสึกผิด เขาก็จะเต็มไปดวยความหวาดกลัว ... เพราะเมื่อ
ความผิดของเขาถูกเปดเผย เสนาบดีหลี่ก็จะไมใหอภัยเขา "

เพียงแคคิดวาหลี่จิ้งเซิงตองแทบจะกระโดดทุกครั้งที่เห็น
เงาบางอยาง มันก็นาสนใจมากแลว

"อา ... " เมื่อไดยินโหลวชิงอู พูดคําอธิบายของนางจบลง

เทพพันหนาก็ กระพริบตา แตทําไมเขารูสึกหนาวเย็นที่ดานหลัง
เชนนี้?
“ไปเถอะ”

เมื่อวางดอกไมกระดูกลง โหลวชิงอูก็ออกจากหองที่เต็ม
ไปดวยกลิ่นหอมแปลกๆไปดวยความเงียบ

มันเริ่มหนาวลงแลว และนางก็ตองการที่จะกลับไปที่
เมืองหลวง นองสาวคนเล็ก อา พี่สาวใหญของเจาคงจะตองเริ่ม
เตรียมตัวสําหรับของขวัญชิ้นแรกของเจาเสียแลว

“ดง! --- ดง! ดง! อากาศแหงแลงระวังฟนไฟ -! "

เสียงระฆังบอกเวลาเกือบเที่ยงคืนถึงตีหนึ่งดังขึ้น
 จากที่ไกลออกไป ทหารยามที่เฝาประตูเมือง ถูกปลุกขึ้น
ดวยเสียงดังกลาวอีกครั้ง เขาเปดตาของเขาขึ้นและลูบแขนจาก
ความหนาว ทันใดนั้นเสียงแปลก ๆ ก็ดังขึ้นจากขางบนศีรษะของ
เขา

เขาสั่นเทาและบอกตัวเองไมใหมอง อยามอง

แตขาสั่นๆ ของเขาก็ขยับไปใตหอคอยอยางบังคับไมได
และคอยๆเงยหนาขึ้นไปมอง ...

“อา! - ภาพวาดของผิวหนังมนุษยกลับมาอีกแลว! "

ตอนที่ 9.1 ไม ไ ด เ จอกั น นาน

 มันเปนเวลาผานไปแลวหนึง่ วันแลวเทานั้น หลี่จิ้งเซิง ถึงได
กลับมาที่หองของเขาดวยใบหนาที่ขาวซีด

ในขณะที่เขากาวเขาไปภายในหอง ผูบังคับบัญชาก็หยุด
เขาเอาไวกอนที่จะพูดขึ้น "คุณชายรอง มีเหตุเกิดขึ้นขอรับ!"

"โอ?" เขาลูบชองวางระหวางหัวคิ้วและหัวของเขา
ในขณะที่ศีรษะของเขาเริ่มเจ็บขึ้นมาอีกครั้งแลว

เมื่อคืนเขาหลับไปบนกอหญาในเขตชานเมือง เมื่อเขาตื่น
ขึ้นมาเขาก็ปวดหัวราวกับมันจะแตกออกจากกัน โดยเฉพาะอยาง
ยิ่งเมื่อเขาคิดถึง - เดี๋ยวกอน นองสาม!

เมื่อคืน เขาฆานองชายของเขาหรือ?
 ใบหนาของหลี่จิ้งเซิง ซีดเขาไปอีก กอนจะควาไปที่แขน
ของผูใตบังคับบัญชาของเขาและโผงผางขึ้นอยางดุเดือด"เจาเห็น
อะไรหรือ?"

"อะ อะไรนะขอรับ?" ผูใตบังคับบัญชาของเขารูสึก

หวาดกลัวและสั่น "คุณชายรอง ทาน..ทานคงไมไดเห็นคุณชาย
สามกลายเปนภาพวาดหนังมนุษยอีกครั้งนะขอรับ?”

"... " ภาพวาดหนังมนุษย? อีกครั้งหรือ?

หลี่จิ้งเซิง หยุดคิดชั่วคราว หัวคิ้วของเขาถึงกับขมวด

"เจาหมายถึงอะไร" เขาคลายมือของเขาออก
 ผูใตบังคับบัญชาเต็มไปดวยความหวาดกลัว ในขณะที่รีบ
คุกเขาลง "คุณชายสามหากตัวไปอีกครั้ง และเมื่อคืนที่ผานมา
เจาหนาที่เฝาประตูเมืองก็ไดพบหนังมนุษยที่เหมือนกับคุณชาย
สามอยูบนหอคอยเมือง เจาหนาที่กําลังจะขอใหทานไปดูขอรับ!"

พระเจาทรงทราบวาเขากลัวแคไหน เมื่อเขาไมเห็น
คุณชายรองเมื่อเชานี้และเขาก็เกือบจะสําลักตายในตอนที่เขาเห็น
คุณชายรอง

หลี่จิ้งเซิง ตกใจมาก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน?

เขาจําไดอยางชัดเจนวาเขาไดฆานองสามไปแลวเมื่อคืนนี้
... หรือเมื่อคืนนี้มันจะเปนความฝน?

เขาหันกลับไป และเดินไปที่หองของเขา
 เขาผลักใหประตูเปดออกและพื้นที่มีรอยเปอนเลือด
ตอนนี้ก็สะอาดหมดจดอยางนาอัศจรรย

มีเพียงกริชอยางเดียวที่วางอยูบนพื้นและไมมีรองรอย
ของศพของหลี่จื่อชิง ไมมีเลือด ไมมีผิวหนังมนุษย ...หรือวาเมื่อ
คืนนี้มันจะเปนความฝนจริงๆ?

หลี่จิ้งเซิง คอยๆยกศีรษะขึ้นและคอย ๆ ลูบหนาผากของ

เขา เขาบังเอิญจับไปที่แขนของเขาและมันเจ็บมาก จนเขาถึงกับ
ตองขมวดคิ้ว

หลังจากความเจ็บปวดผานไป ใบหนาของเขาก็ขาวซีดขึ้น
ทันที
 เขายกแขนเสื้อขึ้นและมีบาดแผลขนาดใหญปรากฏขึ้น
สิ่งนี้มาจากเมื่อคืน เมื่อนองสาม ...

เมื่อคืนนี้ ไมใชความฝน? ไมใชความฝนอยางนั้นหรือ?

"คุณชายรอง?" การแสดงออกทางสีหนาของหลี่จิ้งเซิง ไม

ถูกตองและผูใตบังคับบัญชาก็ชวยไมไดที่จะเรียกเขาขึ้น

หลี่จิ้งเซิง สะดุง จู ๆ ก็ควากริชจากพื้นและโยนมันไปที่

ผูใตบังคับบัญชาของเขา "ไป! กําจัดมัน! และนี่! และนี่! ทิ้งทุก
อยางในหองนี้ไปใหหมด! ตอนนี้เลย! เร็วเขา!”
 ผูใตบังคับบัญชารูสึกตกใจกับทาทางของหลี่จิ้งเซิง และ
กลัวที่จะพูดอะไรมากกวานี้ ดังนั้นเขาจึงเก็บของทุกอยางไป
เทานั้น

ในขณะที่เขาเห็นดอกมันดาลาสีเลือดเขาก็หยุดและถาม
ขึ้น "คุณชายรอง ทานตองการใหขากําจัดสิ่งนี้ดวยหรือไมขอรับ"

หลี่จิ้งเซิง หันไปมองและเมื่อเขาเห็นดอกมันดาลาสี
เลือดก็ทําใหรูสึกเจ็บใจเปนอยางมาก

เขารีบเดินไปทางนั้นและในการเคลื่อนเพียงครั้งเดียว เขา
ก็โยนมันออกไปนอกหนาตางทันที
 ไม เขาไมไดฆานองสามของเขาเมื่อคืนนี้! มันเปนเพียง
ภาพลวงตา!

ใชแลว!

ทั้งหมดมันเปนเพียงภาพลวงตา!

บรรยากาศกลายเปนเรื่องแปลกประหลาด เมื่ออารมณ
ของคนทั้งสองเปลี่ยนไป

หลี่จิ้งเซิง เริ่มกระวนกระวายและรูสึกหงุดหงิดและ
ผูใตบังคับบัญชาของเขาก็ยังคงหวาดกลัวตอหลี่จิ้งเซิงเปนอยาง
มาก
 ในขณะที่ทั้งสองกําลังยุงอยูกับความคิดของตัวเอง ไมมี
ใครสังเกตเห็นวามีคนอื่นเขามาในลานกวาง ๆแหงนี้อยางเงียบๆ
แลว

ตอนที่ 9.2 ไม เ จอกั น นาน

เขาสวมเสื้อคลุมอันหรูหราเนนถึงความสูงสงของเขา หัวคิ้วที่ดก
ดําและดวงตาสีเขมของเขาทําใหเขาดูคลายเทพที่ถูกสงมาที่โลก
มนุษย

เขากมลงและหยิบดอกมันดาลาสีเลือดขึ้นมา

นิ้วยาวเรียวของเขาถูไปบนลอยแกะสลักที่ละเอียดออน
ซึ่งทําใหเกิดเปนเศษกระดูกที่ติดอยูกับนิ้วมือของเขา
 เขามองไปที่มัน ในขณะที่ดวงตาสีเขมของเขาเกิด
ประกายขึ้น กอนจะถอนหายใจออกมา มันคือกระดูกมนุษยจริงๆ

เขาหันกลับไปและมองไปทางหองแพรใตอยางเงียบๆ

ภายใตแสงอาทิตย เขาอาบไปดวยแสงสีทองและเพราะ
ใบหนาของเขาเอียงขึ้นเล็กนอย ดวงตาสีดําเขมตามปกติของเขา
จึงดูเหมือนวาจะเปลี่ยนเปนสีมวงราวกับผลึกแกวสีมวงที่สดใส
ออกมา

ชิงอู นานแลวที่ไมไดเจอกัน....
 เมื่อโหลวชิงอู เดินเขาไปในลานดานหนา คนผูนั้นก็
หายไปแลว แตนางกลับมาไดทันเวลาที่จะไดเห็นหลี่จิ้งเซิง ที่
กําลังเดินออกมาดวยใบหนาที่ดํามืด

เขาสั่งใหผูใตบังคับบัญชาเผาหองพักและเมื่อไดยิน
เชนนั้นผูใตบังคับบัญชาของเขาก็ถึงกับทิ้งของที่อยูในมือลง "เผา
มันทิ้งหรือขอรับ" ทําไมหรือ?

แตเมื่อเขาไดพบกับดวงตาที่โหดรายของหลี่จิ้งเซิง เขาก็
ไมกลาที่จะถามและเพียงปฏิบัติตามคําสั่งเทานั้น

เขาควาไมขีดไฟและเริ่มจุดไฟในจุดที่ไวไฟที่สุด ไมนาน
หลังจากนั้นหองก็เริ่มเผาผลาญไปอยางงดงาม
 ผูใตบังคับบัญชารีบวิ่งออกไปขางนอก แตหลี่จิ้งเซิง ยังคง
เฝาดูอยางเปนกังวล เขามองไปที่สิ่งตางๆที่อยูบนพื้นและเพียง
โยนมันทั้งหมดเขาไปในหองที่ถูกเผาไหม และเฝาดูพวกเขา
เปลี่ยนเปนเถาถาน

จากนั้นเขาก็หันกลับไปและเห็นโหลวชิงอู ที่ประตู
ทางเขา เขาขมวดคิ้วขึ้นกอนจะถามออกไป "ทําไมเจาถึงมาอยู
ที่นี่?"

ถาไมใชเพราะผูหญิงคนนี้ เขาก็คงจะไมเริ่มโตเถียงกับ
นองชายของเขาเมื่อคืนนี้!

แมวาเขาจะไมรูวาเขาไดฆานองชายของเขาไปจริงๆ
หรือไมก็ตาม เขาก็ไมสามารกทิ้งหลักฐานใดๆ เอาไวไดแมแตนอย
 ถาทานพอและทานยาของเขารูวาเขาไดฆาหลี่จื่อชิง การ
ทํางานอยางหนักทั้งหมดของเขาก็จะสูญเปลา!

โหลวชิงอู ยืนและฟงเขาเทานั้น นางไมไดเดินเขาไปใกล

ใบหนาของนางยังคงงดงามและเชื่อฟง "ขาแคมาเดินเลน ถาขา
ทําใหคุณชายรองขุนเคืองเชนนั้นโหลวชิงอูก็ขอตัวกอน "

ดวงตาสีเขมของนางเต็มไปดวยแสงอันอบอุนและ
ออนโยน และอยางไมรูตัวหัวใจหลี่จิ้งเซิง ก็ออนลง

เขารูสึกเหมือนวาตัวเองกําลังทําตัวมีพิรุธและรีบเดินไป
หานางกอนจะปลอบนางขึ้น "คุณชายผูนี้คงจะพูดจารุนแรง
เกินไป ขานอนไมคอยหลับทั้งคืน ดังนั้นอารมณของขาจึงไมคอยดี
นัก คุณหนูโหลวอยางไดโกรธเคืองเลย "
 "ขาจะทําเชนนั้นไดอยางไร?" รอยยิ้มของโหลวชิงอู ยังคง
สดใสและออนโยน

ดวงตาของนางกวาดไปรอบๆ และตกลงไปอยูที่แขน
ของหลี่จิ้งเซิง นางเอียงศีรษะลงเล็กนอยและดวงตาของนางก็
กระพริบขึ้นดวยความเปนกังวล "คุณชายรองทานไดรับบาดเจ็บ
หรือ?"

หลี่จิ้งเซิงหยุดอาการงวงงงของตัวเองขึ้นทันที กอนจะ
มองตามสายตาของนางและเห็นเสื้อที่ถูกตัด เผยใหเห็นบาดแผล
ของเขา เขาจึงรีบปลอบนางขึ้นอยางรวดเร็ว "ไมมีอะไรหรอก!"

"ทานบอกวาไมมีอะไรไดอยางไรเจาคะ?" โหลวชิงอูเดิน
ไปหาเขาอยางไมพอใจ
 นางยกหัวขึ้นเล็กนอย ดวงตากลมโตของนางเต็มไปดวย
ความกังวล "คุณชายรอง ใหชิงอูชวยทําแผลใหทานดีหรือไม?"

"... " หลี่จิ้งเซิงตองการที่จะปฏิเสธนาง แตเมื่อมองเห็น

ดวงตาที่เต็มไปดวยความกังวลของนาง ก็ทําใหเขารูสึกราวกับวา
หัวใจของเขาถูกควาดวยมือเล็ก ๆ ของนางไปแลว

รางกายของเขารูสึกออนเพลียและมึนงง ในตลอดหลายป
ที่ผานมาไมเคยมีใครเหมือนนาง คนที่เปนหวงเขาอยางแทจริง

หัวใจของเขาเต็มไปดวยความอบอุน กอนพยักหนาขึ้น
"... ก็ได"
 จากนั้นเขาก็เห็นหญิงสาวที่อยูตรงหนาเขาหัวเราะขึ้น
อยางสดใสและไรเดียงสาราวกับวานางไดรับของขวัญที่นา
อัศจรรยที่สุด

รอยยิ้มของนางดูบริสุทธิ์และไรเดียงสา ทําใหเขาไม
สามารถควบคุมตัวเองได ถึงขนาดโคงมุมปากของเขาขึ้น

ใบหนาที่เยือกเย็นและแข็งกระดางของเขาทําใหเกิดเปน
รอยยิ้มที่ดูไมเต็มใจที่สุด แตดวงตาของเขาก็ไมสามารถที่จะขยับ
ออกหางจากนางได

เขาเฝาดูนางที่เต็มไปดวยความระมัดระวังในการพันแผล
ใหเขา เขาจองเขมงไปที่การกระทําของนาง ไมนานลําคอระหง
ของนางก็ปรากฏขึ้นตรงเขาเขา
 แลวก็มีประกายแหงไฟลุกขึ้นมาอยางชาๆ จากหนาทอง
ของเขา ดวงตาของเขาเต็มไปดวยความรูสึกที่ซับซอน

"เอาละ เสร็จแลว!"โหลวชิงอูทําพันแผลเสร็จแลว นางก็

ยกศีรษะของนางขึ้นเพื่อยิ้มใหเขาเล็กนอย

หลี่จิ้งเซิง รูสึกวามีบางอยางระเบิดขึ้นในหัวของเขา
รางกายของเขาเริ่มรอนขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่เขาเหยียดแขนของ
เขาไปขางหนาและควาไปที่ไหลของนาง

ตอนที 10.1 บาดเจ็ บ โดยมื อ สั ง หาร

โหลวชิงอู หยุดนิ่งอยูชั่วครู นางเอียงศีรษะของนางดวยความ
สับสน กอนจะถามขึ้น "คุณชายรอง ทาน ... "
 สายตาของนางดูเหมือนจะมองผานหัวไหลของหลี่จิ้งเซิง
และไปขางหลังเขาของเขา

ทันใดนั้นเอง ดวงตาของนางก็เปดกวางขึ้น กอนจะผลักห

ลี่จิ้งเซิงที่ยังงงงวยออกไปและเขาไปขวางอยูที่ดานหนาของเขา
แทน

“คุณชายรอง ระวัง!”

ในขณะเดียวกัน เสียงรองของผูใตบังคับบัญชาก็ทําใหห
ลี่จิ้งเซิง ตื่นตัวขึ้น
 เขาหยุดความคิดที่ยุงเหยิงของเขา กอนจะหันไปมองและ
ดวงตาของเขาก็เปดกวางขึ้น เมื่อเห็นฉากตรงหนา

เขาเห็นกริชติดอยูบนหนาอกของโหลวชิงอู กริชถูกถือ
เอาไวโดยมือของชายหนุมที่ดวงตาของเขาดูโหดเหี้ยม "หลี่จิ้งเซิง
คืนชีวิตทั้งหมดของตระกูล ถังมา!"

“ตระกูลถังหรือ?”

ใบหนาของหลี่จิ้งเซิง ดํามืดลงอยางกะทันหัน เขาพูด

พึมพําขึ้นมาสองสามคํา กอนที่จะหัวเราะอยางเย็นชาขึ้น “ใครจะ
รูวายังมีผูรอดชีวิตอยู?"
 เขาเดินไปขางหนาและดึงคอเสื้อของชายหนุมเอาไว
ภายในการเคลื่อนไหวเดียว เขาก็โยนรางของชายหนุมไปยังผนัง
กําแพงราวกับวาวที่หักพัง

ศีรษะของเขาตกลงไปขางหนา ในขณะที่เขาพนเลือด
ออกมา

ขณะที่หลี่จิ้งเซิง กําลังจะกาวไปขางหนา เขาก็ไดยินโหลว

ชิงอูที่อยูทางดานขางหลังเขากระอักเลือดออกเชนกัน

เขาหยุดและเมื่อเขามองไปที่นางอีกครั้ง เงารางสีดําก็
กระพริบผานไปขางหนาไปและควาไปที่รางของชายหนุม กอนจะ
กระโจมออกจากลานไป
 ใบหนาของหลี่จิ้งเซิง ดํามืดลงมากยิ่งขึ้น "ไป! ไลตาม
พวกมันไป! "

เขาเรียกผูคุมทั้งหมดออกมา และพวกเขาทั้งหมดก็ไลลา
ตามหลังเงามืดและรางชายหนุมออกไปทันที

หลี่จิ้งเซิง กาวไปขางหนาหาโหลวชิงอู ขณะที่เขายกนาง

ขึ้นมาไวในออมแขนของเขา

เขามองไปที่ใบหนาที่ขาวซีดของนาง อยางชวยไมได
ใบหนาของนางเกือบจะโปรงใส ในขณะที่ลมหายใจของนางก็เริ่ม
ไมมั่นคงมากขึ้นเรื่อยๆ

ราวกับวานางจะตายในขณะนี้แลว
 นี่เปนครั้งแรกที่ความวิตกกังวลมากขนาดนี้เกิดขึ้นกับเขา
แตเมื่อเขายกมือของเขาขึ้น เขาก็เห็นกริชที่ฝงลึกเขาไปในหนาอก
ของนาง

การแสดงออกของเขากลายเปนเรื่องซับซอนและราวกับ
ไมอยากจะเชื่อ กอนจะพูดขึ้น "เจา ... เจาทําไมถึงไดโงเชนนี้?"

ในชีวิตนี้ มีคนที่จะเขามารับมีดแทนเขาดวยหรือ?

ไมคาดคิด ...

เขาปดตาของเขาลง พรอมกับกมตัวลงไปกอดรางที่เริ่ม
เย็นของนางไว "ขาจะชวยเจา! ขาจะชวยเจาอยางแนนอน! "
 เขากอดนางแนนขึ้นไปอีก ในขณะที่เขาหันกลับมาและ
เรียกผูใตบังคับบัญชาออกมาอยางดัง "เร็วเขา รีบไปตามหมอ
เร็ว!”

“อา ขอรับๆ!”

ผูใตบังคับบัญชาตอบออกไปอยางรวดเร็วและรีบจะวิ่ง
ออกไปทันที

จนถึงขณะนี้ เขายังไมไดประมวลทุกอยางที่เกิดขึ้นเลย

ตระกูลถังอะไร? ตระกูลถังรอดมาไดอยางไร? เขาไดยิน

สิ่งที่เขาไมควรจะไดยินหรือไม?
 ผูใตบังคับบัญชาวิ่งราวกับชีวิตของเขาขึ้นอยูกับมัน
จนกระทั่งเขาพบทานปูของหลี่จิ้งเซิง เมื่อเขาเห็นทานปูของหลี่จิ้ง
เซิง เขาก็รีบรายงานขึ้นทันทีวาเกิดอะไรขึ้นบาง

ภายในที่พักอาศัย ตอนนี้มันยุงเหยิงมาก

ไมไกลเกินไปจากจวนตระกูลหลี่ รถมาคันหนึ่งหยุดอยู
ดานนอก

เมื่อมีคนจากภายในวิ่งออกมาตามหมออยางเรงรีบ
ผามานของรถมาก็ปดลง ในขณะที่คมขับรถมายิ้มขึ้นอยางสุภาพ
"นายทานตอนนี้พวกเราตองรีบเดินทางออกจากเมืองแลวจริงๆ
เราหยุดมาสองวันแลว และถาพวกเราไมไปตอนนี้ พวกเราจะไป
ไมทันงานเลี้ยงวันเกิดของฮองเตนะขอรับ เชนนั้นพระพันปคง
จะตองมองหานายทานแนนอนขอขอรับ ...? "

"เกิดอะไรขึ้น?" ในรถมา ชายผูหนึ่งกําลังหรี่ตาของเขา

และมองไปที่ดอกมันดาลาสีเลือด ที่อยูในมือของเขา

เมื่อไดฟงจากคนขับรถมา เขาก็เงยศีรษะของเขาขึ้นและ
ดวงตาก็ดูเหมือนจะมองผานมานในรถมาไป

“ไมมีอะไรขอรับ ดูเหมือนวาจะมีใครบางคนในจวน
ตระกูลหลี่ ไดรับบาดเจ็บจากการลอบสังหาร นายทาย พวกเรา
ควรจะจากไปในตอนนี้เลยนะขอรับ "
 มือของชายคนหนึ่งที่กําลังถูดอกไมหยุดลง ความรูสึก
แปลกประหลาดใจสงผานมาที่หัวใจของเขา "ไปสืบมาวาเกิดอะไร
ขึ้น"

"หืม?" คนขับรถมาหยุดไปชั่วระยะหนึ่ง แตไมไดพูดอะไร

ออกมา

ไมนานหลังจากนั้นเขาก็กลับมา "เรียนนายทานมัน
กลายเปนวามือสังหารไดพยายามที่จะลอบสังหารคุณชายหลี่ แต
คุณหนูโหลวรับมีดแทนเขา โชคไมดีดูเหมือนวานางอาจจะไมรอด
... "

คนขับรถมายังพูดไมทันจบ กอนที่เขาจะรูสึกวาผามาน
เปดขึ้นและมีลมดังผานหูของเขาไป
 เมื่อเขาไดสติกลับมา รถมาก็มีเพียงความเงียบ เขาคอยๆ
ยกผามานขึ้นและแนนอนที่สดุ วาเจานายของเขาไมไดอยูในนั่นอีก
ตอไปแลว

เขาไมสามารถยับยั้งตัวเองจากการพูดพึมพําขึ้นได กอน
จะสายศีรษะมันแปลกมากจริงๆ

เจานายของเขาปกติเปนคนเยือกเย็นและเย็นชา ทําไม
เขาถึงไดสนใจในเรื่องตางๆ ของเมืองหลี่หวางนัก?

ใครจะไปรูวาพระพันปจะพูดถึงเจานายของเขาอยางไร
ตอความลาชาที่เกิดขึ้นนี้

ตอนที่ 10.2 บาดเจ็ บ โดยมื อ สั ง หาร

หลังจากที่โหลวชิงอู ถูกพาตัวมาและวางลงไปบนทีน่ อนของนาง
โดยหลี่จิ้งเซิง เขาก็ไดเห็นวาใบหนาของนางนั้นซีดมากในขนาดนี้
ราวกับไมมีเลือดอยูแมแตนอย

หัวใจของเขาก็เต็มไปดวยความสงสาร ไมสามารถที่จะ
ควบคุมตัวเองเอาไวได เขาจึงถามขึ้นอยางออนโยน "เปนอยางไร
บาง? เจ็บมากไหม? หมอจะมาที่นี่ในเร็ว ๆ นี้ เพียงแคพยายาม
ทนกับมันหนอย"

"ไม ... ขาไมอะไรมาก" โหลวชิงอู สายหัวเบาอยางไร

เรียวแรง ดวงตาที่กลมโตของนางสะทอนภาพลักษณของเขา
เหมือนกับผนึกแกวออกมา
 หัวใจของหลี่จิ้งเซิง เต็มไปดวยความซาบซึ้ง ความรูสึกที่
นับไมถวนพุงขึ้นในตัวเขาและทันใดนั้นเขาก็จับมือนางเอาไว
"ชิงอู ขาไมคิดเลยวาจะมีใครที่จะมารับมีดไวแทนขา ... ขา
คุณชายผูนี้ ... คุณชายผูนี้"

"คุณชายรอง ... อยาไดพูดอะไรเชนนั้น... "

โหลวชิงอู ลดระดับสายตาของนางลง ใบหนามี่ซีดของ

นางแดงขึ้นเล็กนอย เพราะการกระทําของเขา "ชิงอู ... เต็มใจที่
จะทําเชนนั้น โดยเฉพาะอยางยิ่ง เพราะทานเปนสามีในอนาคต
ของนองสาวของขา ถามีอะไรเกิดขึ้นกับทาน นองสาวคนเล็กก็คง
จะเสียใจมาก "

“....”
 ดวงตาของโดยหลี่จิ้งเซิง เปดกวาง เขาเต็มไปดวยความ
ซาบซึ้ง ชางเปนผูหญิงที่งดงามและมีความเมตตาอะไรเชนนี้ "ชิงอู
วันนี้เจาไดชวยคุณชายผูนี้เอาไว คุณชายผูนี้แนนอนวาจะตอบ
แทนเจาอยางดีที่สุด"

"... เออ" โหลวชิงอู ยกศีรษะขึ้น ริมฝปากของนางซีดลง

ในขณะที่นางหัวเราะขึ้นเบา ๆ

แตเมื่อนางลดระดับสายตาลง พวกมันก็เต็มไปดวยความ
เยือกเย็นและเยาะเยย ปนั้นนางเต็มใจที่จะรับมีดเพื่อผูชายอีกคน
ผูชายคนนั้นก็บอกวาเขาจะตอบแทนนางอยางดีเหมือนกัน

เขาบอกวาเขาจะปฏิบัติกับนางอยางดีตลอดชีวิตของเขา
แตแลวในเพียง 8 ป ความรูสึกลึก ๆ เหลานั้นก็กลายเปนแคเรื่อง
โกหก
 พวกเขาทั้งหมดโกหกและพวกเขาทั้งหมดก็ไดกลายเปน
เลือดที่หลั่งไหลออกมาจากศพของนาง หยดแลวหยดเลา

แลวอยางนี้ นางจะเชื่อมันไดอยางไร?

นางเอียงศีรษะและลืมตาขึ้น เฝามองคนที่หวงใยและ
กังวลที่กําลังพาหมอเขามา

นางยิ้ม กอนจะเปลี่ยนเปนหัวเราะอยางเย็นชาขึ้น แต

สายตาของนางยังคงเต็มไปดวยความเยือกเย็น

แตเมื่อหลี่จิ้งเซิง หันกลับมา โหลวชิงอู ก็คอยๆหลับตาลง

นองสาวตัวนอยของขา ขอขวัญของขากําลังจะเสร็จแลว
 นางเชื่อวานองสาวของนางจะชอบมันอยางแนนอน
ในบริเวณที่โหลวชิงอู ไมไดสังเกตเห็น ผานหนาออกไป มี
รูปรางที่สูงสงายืนอยูขางกําแพงอยางเงียบๆ

แตเมื่อดวงตาที่เฉียดคมและงดงามมองไปที่หญิงสาวที่
กําลังหัวเราะอยางเย็นชา พวกมันก็กระพริบขึ้นอยางชวยไมได

เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ และเสียงที่เยือกเย็นก็แผ
กระจายไปในอากาศ กอนจะหายไปหลังจากนัน้ ...

หมอไดทําการพันแผลใหกับโหลวชิงอู อยางรวด เแต

เนื่องจากแผลมีลกั ษณะเอียงเล็กนอย จึงไมมีอันตรายในจุดที่
สําคัญแตอยางใด
 แตถึงอยางนั้น นางก็ยังตองพักผอนใหดีเปนเวลาหนึ่ง
เดือน เมื่อหมอเสร็จสิ้นจากการสัง่ และเขียนใบสั่งยา เขาก็จากไป

หลี่จิ้งเซิง สงหมอออกไปและหันไปหาโหลวชิงอู กอนจะ

เห็นวานางเผลอหลับไปแลว

เขาเฝาดูนางอยางนั้นเปนเวลานาน กอนจะคอยๆ กมลง

ใบหนาของเขาเขาไปใกลกับนางมาก จนแทบจะสัมผัส
นางอยูแลว ในขณะที่ดวงตาของเขาจองมองไปที่ใบหนาที่งดงาม
ของนาง หัวใจของเขารูสึกราวกับวามีมือเล็ก ๆ กําลังกอดมัน
เอาไวแนน
 ความรูสึกแปลก ๆ เต็มไปหมดในกนบึ้งของหัวใจของเขา
แตดวงตาของเขากลับดํามืดลง ในที่สุดเขาก็เพียงแคดึงผาหมมา
หมใหนางและหันหลังกลับออกไปเทานั้น

เมื่อเขาจากไป ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเปนเยือกเย็นขึ้น

ผูใตบังคับบัญชาของเขาเดินตามเขาไปทันที "คุณชาย
รองทานผูวายังคงรอทานอยู เพื่อจัดการเกี่ยวกับเรื่องของคุณชาย
สามขอรับ ... "

"ปลอยใหเขาจัดการกับมันดวยตัวเอง!" หลี่จิ้งเซิง หรี่ตาล

งอยางอยางนากลัว "เมื่อครั้งที่แลว เขาบอกวานองสามเสียชีวิต
และกลายเปนศิลปะหนังมนุษย แตไมใชวาตอนนี้เขากลับมามี
ชีวิตอีกครั้งหรือ? ปลอยใหเขาหาตอไปและถาเขาไมพบ เขาก็จะ
ไปอยูกับเขาดวย! "
 "ขอรับ!" ผูใตบังคับบัญชาถึงกับหนาซีด "โอ อีกอยาง
คุณชายรอง นายทานใหญ สงจดหมายมาขอรับ เขาบอกใหทาน
กลับไปใหเร็วที่สุดเทาที่เปนไปไดเพื่องานเลี้ยงของฮองเตขอรับ! "

"ฮืม?" หลี่จิ้งเซิง ขมวดคิ้วดวงตาของเขาจู ๆ ก็สวางขึ้น

"ใช พวกเราจะออกเดินทางในทันที"

“แตคุณหนูโหลว...”

หลี่จิ้งเซิง หันไปมองเขากอนจะพูดขึ้น "แคตองระวัง มัน

จะไมเปนไร เมื่อเรากลับไปที่เมืองหลวง เราคอยหาหมอที่ดีที่สุด
มาดูนาง!"
 ถึงแมวาเขาจะซาบซึ้งโดยโหลวชิงอู ที่นางไดชวยชีวิตเขา
แตงานเลี้ยงวันเกิดของฮองเตก็เปนเรื่องสําคัญมาก
ทานพอจะใชประโยชนจากงานเลี้ยงในครั้งนี้ เพื่อทําให
เขาไดเลื่อนตําแหนงอีกครั้งในหนาที่การงานของเขา ดังนั้นไมวา
จะอยางไร เขาจะไมยอมใหมีสิ่งใดมาคุกคามตําแหนงของเขาได
อยางแนนอน! และแนนอนที่สุด!

"อีกอยาง ใชมาที่เร็วที่สุดของเจาและไปบอกหลี่เฮอ ให

เขาตรวจสอบวายังมีผูรอดชีวิตจากตระกูลถังอีกหรือไม? และถา
เขาพบใครก็ใหฆาไดโดยไมตองลังเล! "

“ขอรับ!”

หลังจากที่หลี่จิ้งเซิง จากไปชายผูนั้นก็เขาไปในหองของ
โหลวชิงอู
 ดวงตาที่เฉียดคมของเขามองลงไปบนใบหนาเล็ก ๆ ของ
โหลวชิงอู และดวยทาทางที่ซับซอน เขาก็เดินเขาไปและวางนิ้ว
เรียวยาวไวบนหนาผากของนาง

แตในขณะที่นิ้วมือของเขากําลังจะยื่นออกไปขางหนา มัน
ก็ถูกพบเขา
ตอนที่ 11.1 รวมตั ว กั น โดยไม รู ตั ว
ชายคนนั้นแข็งคาง และเงยหนาขึ้นมองไปยังสายตาของโหลวชิงอู

นางหรี่ตาของนางลงเล็กนอย

ถึงแมอี้ จะพยายามปรับแรงกดที่เขาแทงกริชลงมาที่นาง
แตเมื่อเขาแทงนาง มันก็ยังคงทํารายนางคอนขางมากอยูดี

ดังนั้นตอนนี้รางกายของนางยังคงออนแออยูมาก นาง
ขมวดคิ้วขณะที่นางมองไปที่ชายคนนั้น ที่จู ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น

ชายผูนั้นยืนหันหลังใหกับหนาตาง จําทําใหนางไม
สามารถมองเห็นหนาของเขาได แตดวยเหตุผลบางอยาง นาง
กลับรูสึกคุนเคยกับเขามาก

“เจาเปนใคร?”
 นางไอออกมา น้ําเสียงของนางนั้นแหบแหงเล็กนอย

ชายคนนั้นหยุดและกมหนาลง กอนจะหัวเราะขึ้นเบา ๆ
เสียงที่ชัดเจนของเขาราวกับน้ําและรางกายของนางก็แข็งคางไป
อยางกระทันหัน

ริมฝปากของนางเปดออกเล็กนอยและพูดขึ้น "ทาน ... "

แตในทายที่สุด นางก็ทําไดเพียงจองมองไปที่เขาดวย
ความโกรธเคือง นางจับเขาไวแนนพยายามที่จะมองเขาใหชดั เจน
มากขึ้น แตเพราะเขาไดสกัดจุดของนางเอาไวกอนแลว

กอนที่นางจะหมดสติไป นางก็เห็นแสงแดดที่อยูทางขาง
หลังของเขาสองประกายเปนสีทองออกมาบางๆ เนนใหเงาของ
เขาเกิดเปนประกายสีมวงปรากฏขึ้นตอสายตาของนาง
 หัวใจของนางเริ่มหนาวขึ้น ในขณะที่นางคอยๆลอยไปสู
ความมืด

ชายหนุมจองมองมาที่ใบหนาของนาง ในขณะที่มันคอย
ๆ สงบและเศราหมองลง นิ้วเรียวยาวของเขาแยกเสื้อผาของนาง
ออก และชวยทําแผลของนางอีกครั้ง

เขาวางยาชั้นดีเอาไว และขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้งกอนที่จะ
จากไป

เมื่อนิ้วมือเรียวของเขาขยับอยูเหนือหัวคิ้วของนาง แลว
เขาก็ไดทิ้งยาเอาไวอีกขวด กอนจะจากไปจริงๆ

เมื่อโหลวชิงอู ตื่นขึ้นมา นางก็จองเขม็งไปที่ขวดยาที่ทิ้ง

ไวเบื้องหลัง
 นางขมวดคิ้ว กอนจะหยิบขวดยาขึ้นมาดู กําลังจะโยนมัน
ลงไปที่พื้น

แตในวินาทีสุดทาย มือของนางก็วางขวดยาลงไปเชนเดิม
ในขณะที่นางยังคงนั่งอยูดวยความงุนงง

จนกระทั่งประตูหองของนางเปดออก นางถึงไดวางยาไว
ใตหมอนของนางในทันที
ประตูเปดขึ้นขณะที่หลี่เจิ้งเซิง เดินเขามาและเมื่อเห็น
โหลวชิงอู ใบหนาของเขาก็มีรอยยิ้มประดับขึ้น ในขณะที่โหลว
ชิงอูขมวดคิ้วขึ้น

เขารีบถูใบหนาของเขาและถอดหนากากหนังมนุษยออก
"นายทาน ไมเหมือนหรือ?"

โหลวชิงอู เอนหลังลงไปที่หัวเตียงกอนจะพยักหนาชาๆ
"เหมือน แลวทุกอยางถูกจัดการเรียบรอยแลวหรือยัง? "
 "นายทานสามารถมั่นใจไดเลย! เมื่อขาคนนี้ไดทําอะไรก็
ตาม ขาก็จะทํามันใหดีที่สุดเสมอ! อี้ไดรับการคุมครองอยางดีจาก
ขา แลวคนของหลี่เจิ้งเซิง จะไมสามารถหาเขาพบอยางแนนอน
แตนายทาน หลี่เจิ้งเซิง กําลังสอบสวนกิจการของตระกูลถัง
อยู พวกเราอาจจะไปกระตุนเขามาเกินไปหรือไม การใชอี้ อาจจะ
ทําใหเขาสงสัยได "

"เชนนั้นก็ปลอยใหเขาสงสัยตอไป ยิ่งทําใหเขาไมมั่นคง
มากขึ้นเทาไรก็ยิ่งดีสําหรับพวกเรามากขึ้นเทานั้น "

นางหรี่ตาลง พรอมกับเสียงหัวเราะปรากฏขึ้นในดวงตา
ของนาง

เมื่อทุกอยางเปนไปตามที่นางวางแผนเอาไว นางก็จะ
สามารถมองเห็นคนที่เกี่ยวของกับการตายของตระกูลถังได!
 “อา? นี่มันกลิ่นอะไร มันหอมมากจริงๆ ... "

เทพพันหนาทําจมูกฟุดฟด ขณะที่เขาไดกลิ่นหอมลอยอยู
ในอากาศ มันดูคลายกลิ่นดอกทอ เบาบาง ชัดเจนและปลอบโยน

"นายทาน มันคืออะไรขอรับ?" ทันใดนั้นมือของเขาก็ควา

ไปขางหนา กอนที่โหลวชิงอู จะทันไดตอบสนอง เขาก็ควาไปที่
ขวดยาจากใตหมอนของนางแลว

ขวดหยกสองแสงเปนประกาย เห็นไดชัดวามันเปนหยก
ชั้นสูง เขายิ้มเยาะขึ้น การใชหยกชั้นสูงสําหรับทําเปนขวดยา
เชนนี้ชางเสียของเปลาจริงๆ

เมื่อเขาเปดมันออก กลิ่นหอมที่ชัดเจนก็ลอยออกมา

โหลวชิงอู ในที่สุดก็ตอบสนองและใบหนาของนางก็
เปลีย่ นไป "พันหนา!"
 “โอ! นี่! " เทพพันหนายิ้มขึ้น แตเมื่อเขาไดกลิ่นของสิ่งที่
อยูภายในขวดเขาก็ไมสามารถปดปากของเขาเอาไวไดอีก "บาเอย
นายทาน ทานมีขวดยาหยกของหมอเทวดาเชียวหรือ! นี่เปนยา
ชั้นเลิศที่แมกระทั่งคนในพระราชวังยังไมสามารถมีไดเลยนะ”

“นายทาน ทานนี่สุดยอดจริงๆ! ไมสงสัยเลยวาทําไมทาน

จึงไมกลัวที่จะถูกแทง เห็นไดชัดวาขวดยาหยกของหมอเทวดา
สามารถรักษาบาดแผลใด ๆก็ได โดยไมทิ้งรอยแผลเปนเอาไว
แมแตนอย"

อา เขาก็อยากไดยาของหมอเทวดาดวย!

แต อาการบาดเจ็บของนายทาน ก็มีความสําคัญเชนกัน

...
 "ฮา ฮา ฮา นายทาน อา มาทําขอตกลงกันดีกวา เมื่อ
ทานใชยาหมดแลว ทานใหขวดยากับขาไดหรือไม" เขาตองการที่
เก็บมันเอาไวเพราะมันเปนขวดยาของหมอเทวดา

“ไมได”

โหลวชิงอู ปฏิเสธเขาโดยไมคิดแมแตนอย แตเมื่อนาง

กําลังจะพูด นางก็ไดยินเสียงฝเทาดังเขามา

หนากากพันหนาซอนเสียงหัวเราะของเขาเอาไวทันที
จากนั้นก็สงขวดยากลับไป กอนจะดึงหนากากหนังมนุษยลงมา
และยืนอยูที่ทางดานขางอยางเงียบๆ

ตอนที่ 11.2 - รวมตั ว กั น โดยไม รู ตั ว

ทาทางและการแสดงของเขาเปลี่ยนไปอยางสิ้นเชิง กอนจะกมลง
และพูดขึ้นอยางสุภาพ "คุณชายรอง ขาไดพูดกับคุณหนูโหลวชิงอู
เกี่ยวกับเรื่องออกเดินทางไปยังเมืองหลวงในทันทีของเราแลว
ขอรับ"

“ฮืม เจาออกไปได”

หลี่จิ้งเซิง โบกมือและเทพพันหนาที่ปลอมตัวเปน
ผูใตบังคับบัญชาฝายซายของเขาก็จากไป

หลี่จิ้งเซิง เดินเขาไปและนั่งลงขางๆ โหลวชิงอู หัวคิ้วที่ดู

เย็นชาของเขาแสดงถึงความออนโยนที่หาไดยากออกมา "ชิงอู
เจารูสึกดีขึ้นหรือยัง?"

"ขารูสึกดีขึ้นมากแลว ของคุณ... สําหรับการดูแลจาก

คุณชายรองเจาคะ"

ทาทางที่เหินหางของชิงอู ทําใหหลี่จิ้งเซิง รูสึกผิดหวัง

เล็กนอย แตก็ยังมีเวลาอยูมาก นี่ไมใชเวลาสําหรับเรื่องนี้
 "ชิงอู แมวาการเดินทางอาจไมดีตอรางกายของเจา แตมี
บางอยางที่เกิดขึ้นที่จวน ดังนั้นคุณชายผูนี้จึงชวยไมไดที่จะตอง
ออกเดินทาง แตขารูสึกไมปลอดภัยที่ปลอยใหเจาอยูที่นี่ตาม
ลําพัง ดังนั้นชิงอู เจาจะออกเดินทางไปพรอมกับคุณชายผูนี้ไปยัง
เมืองหลวงหรือไม "

"...... คือขา" โหลวชิงอู พยักหนาขึ้นอยางอบอุนและ

ออนโยน ดวงตาของนางสดใสจนหลี่จิ้งเซิง รูสึกเหมือนวาเขา
อาจจะจมเขาไปในนั้น

จูๆ เขาก็รูสึกเสียใจ ทําไมเขาถึงคิดวาโหลงชิงอู นา

เกลียดในตอนนั้นได?

นางงดงามมากกวา คนที่งามเปนหนึ่งในเมืองหลวงอยาง
โหลวเหลียนซินเสียอีก
 ไมตองพูดถึง แลวดวงตาของเขาก็กระพริบเปลี่ยนเปนดํา
มืดขึ้นทันที โหลวชิงอู นั้นเปนบุตรสาวคนแรกของโหลวชุนเฟง ที่
เกิดมาอยางถูกตองตามกฎหมายอีกดวย

ถาไมใชเพราะนางทําใหเขากลัวงูและแตงหนาใหดูนา
เกลียดอยางมาก คูหมายของเขาก็จะยังคงเปนนางอยู

ดังนั้นมันจึงเปนสิ่งที่นาเสียดาย ที่คนที่เปนคูหมายของ
เขาจริงๆ คือโหลวเหลียนซิน

แลวทันใดนั้นเอง เขาก็รูสึกอึดอัดใจขึ้นมา ...

แตเรื่องนี้ไดรับการตัดสินไปแลว ดังนั้นมันจึงอาจจะเปน
เชนนี้

เขาถอนหายใจออกมา เพราะสําหรับคนที่อยูหางไกลเกิน
เอื้อมของเขา เขากลับยิ่งมีความรูสึกตองการเปนอยางมาก
 เมื่อเขามองไปที่โหลวชิงอู อีกครั้งและเห็นความกังวล
เล็กนอยในคิ้วของนางเขา เขาก็ชวยไมไดที่จะถามออกมาอยาง
ออนโยน "ชิงอู มีอะไรหรือ?"

โหลวชิงอู สายหัว "มันไมมีอะไรเจาคะ"

“อยาพูดวาไมมีอะไร ดูคิ้วที่ของเจาเสียกอน หากมีอะไร

ผิดพลาดเกิดขึ้น เพียงบอกคุณชายผูนี้มา เจาเปนผูชวยชีวิตของ
คุณชายผูนี้เอาไว เรื่องของเจาก็คือเรื่องของคุณชายผูนี้ดวย
เชนกัน "

“แตวา … แต…”

"ไมมีแตชิงอู! บอกขามาวาเจามีเรื่องอันใด คุณชายผูนี้จะ

ชวยเจาแกปญหาเอง! "
 "เรื่องนี้ …. จริงๆแลว ขาแคกังวล "

“ฮืม? กังวลเกี่ยวกับอะไร? "หัวคิ้วของหลี่จิ้งเซิง ขมวด

ขึ้น

"คราวนี้ ขายังไมไดบอกทานพอวาขาจะกลับไปที่เมือง
หลวง และนอกเหนือจากนี้ จากสิ่งที่เกิดขึ้นในปนั้น ขากลัววาพอ
จะตําหนิขา ... "

หลี่จิ้งเซิง จูๆ ก็รูสึกผอนคลาย "มีอะไรใหตองกังวลมาก

ขนาดนี้? เจาคือผูชวยชีวิตของคุณชายผูนี้! ดวยคุณชายผูนี้เปนคน
ไปสงเจาดวยตัวเอง ทานลุงโหลวจะไมทําใหเจาลําบาก! "

"เชนนั้น ... ตองขอบคุณคุณชายรองมากเจาคะ"

โหลวชิงอู ยกหัวของนางขึ้นและหัวเราะเบา ๆ แตใครจะ

รูวานองสาวตัวนอยของนางจะมีความสุขกับเรื่องนี้หรือไม?
 นองสาวตัวเล็ก... เราจะไดเจอกันในไมชาแลว ..

และของขวัญของพี่สาวก็จะสงตรงใหถึงมือเจา

อีกสองชั่วโมงตอมา นอกเขตเมืองหลี่หยางจวนตระกูลห
ลี่ หลี่จิ้งเซิง อุมรางของโหลวชิงอูเขาไปในรถมาดวยตัวเอง

ขบวนของผูคนเปนจํานวนมากเดินตระหงานไปพรอมกับ
รถมา ในขณะออกเดินทางมุงหนาไปที่เมืองหลวง

แตพวกเขาลืมศิลปะหนังมนุษยที่ยังคงแขวนอยูบนประตู
เมืองไปเสียสนิท

ดวยสายลมพัดผาน ศิลปะหนังมนุษยดูพลิ้วไหวเหมือน
การสวดมนตของปศาจ
ตอนที่ 12.1 นางกลั บ มาแล ว
เมืองหลวง จวนตระกูลโหลว
เมื่อโหลวเหลียนซิน รูวาหลี่จิ้งเซิง จะกลับมาที่เมืองหลวง นางก็
ออกมารออยูจวนของตระกูลหลี่

แตหลังจากที่นางรอคอยอยูหลายเปนชั่วโมงอยางอดทน ก็มีคน
รับใชวิ่งมาบอกนางวาหลี่จิ้งเซิง ไดเดินทางไปที่จวนตระกูลโหลว
กอนแลว

โหลวเหลียนซิน รูสึกประหลาดใจอยูชั่วครูกอนที่รีบวิ่งไป

ขณะที่นางเดินทางมาถึงดานนอกของจวนตระกูลโหลว นางก็
เห็นรถมาที่เดินทางมาถึงพอดี เชนเดียวกับทหารคุมกันของ
หลี่จิ้งเซิง
ดวงตาของโหลนเหลียนซิน สวางขึ้นและตรวจสอบเสื้อผาและผม
ของนางอยางรวดเร็ว จากนั้นนางก็จับผาเช็ดหนาขึ้นมาปดบัง
ปากของนางเอาไว ในขณะที่นางหัวเราะและเดินตัวลอยตัวไป

นางรูสึกภาคภูมิใจอยางยิ่ง ที่แมวาหลี่จิ้งเซิง ที่เดินทางไปเพียง

ไมกี่วัน เขาก็มาพบนางที่จวนตระกูลโหลวในทันทีแลว

แมวานางจะรอเขาอยูหลายชั่วโมง แตนางก็ยังคงมีความสุข มันดู

ไมใชเรื่องเสียเปลาเลยที่นางไดลดตัวลง เพื่อที่จะแตงงานกับคนที่
เปนเพียงบุตรชายของสนมเทานั้นเชนเขา

สิ่งเดียวที่ดูเหมือนจะทดแทนกันไดบางก็คือเสนาบดีหลี่ได
คาดหวังกับ หลี่จิ้งเซิง เอาไวมาก ดังนั้นตําแหนงในการทํางาน
ของเขาจึงไมมีขีดจํากัด
นี่เปนเหตุผลที่นางตองเสียเวลาไปเปนเวลามาก ในการวางแผน
หาทางที่จะเปนคูหมั้นของเขาใหได

สําหรับโหลวชิงอู หลังจากเรื่องนั้นผานไป 3 ปที่แลว ใครจะรูวา

นางจะมีลักษณะเปนอยางไร

ในเขตชนบทเชนนั้น นางอาจจะกลายเปนคนหยาบคายและไร
การอบรมไปแลว

ฮาๆๆๆๆ

เมื่อนางนึกถึงเรืองนี
่ ้ได นางก็เริ่มหัวเราะอยางไมสามารถควบคุม
ออกมา
ในอีกไมกี่วัน ทานพอก็จะยกใหมารดาของนางกลายมาเปน
ภรรยาที่ถูกตองของเขา นางก็จะกลายเปนคนบุตรที่เกิดมา
ถูกตองตามกฎหมาย!

จากนั้นในจวนตระกูลโหลวแหงนี้ก็จะมีบุตรสาวคนนี้ เพียงคน
เดียวที่เกิดถูกตองตามกฎหมายเทานั้น

“ยะ --”

มานับสิบและรถมาหยุดลงอยางรวดเร็วที่ดานหนาของจวน
ตระกูลโหลว พวกเขาแบงออกเปนสองสาย ดูนาแกรงขามเปน
อยางมาก ผูคนที่เดินผานไปมาชวยไมไดที่จะหยุดลงและมอง
รถมาหยุดลงที่หนาโหลวเหลียนซิน ในขณะที่นางยืนอยูที่นั่น นาง
ไมไดกาวไปขางหนา แตยังคงอยูที่นั่นและยิ้มอยางงดงาม

นางแสดงออกราวกับชนชั้นสูง โดยปราศจากกลิ่นอายของคนชั้น
ต่ํา

นางกําลังรอใหหลี่จิ้งเซิง เดินเขามาและทักทายนาง ทานแมเคย

กลาววา เจาตองเลนตัวใหมาก พวกเขาไมชอบผูที่งายเกินไป!

ในปนั้น โหลวชิงอู ถือวาเปนตัวอยางที่ดี!

แตเจาไมสามารถเลนตัวใหมากจนเกินไป เจาตองใหแครอทกับ
เขาในเวลาที่เหมาะสม เพื่อที่เขาจะไดไมกลาที่จะจากไป
ยิ่งนางคิดเทาไหร โหลวเหลียนซินก็ยิ่งเต็มไปดวยความภูมิใจมาก
เทานั้น

ในเวลานี้มานก็ถูกยกขึ้นและรูปรางที่สูงสงาของ หลี่จิ้งเซิง ก็
ปรากฏขึ้น

ขาเหยียดยาวของเขากาวไปขางหนาและหนาตาหลอเหลาก็ทําให
สาว ๆ บางคนที่เดินผานไปมาตองหยุดลงและแอบมอง

โหลวเหลียนซิน ยิ่งมีความภาคภูมิใจมากขึ้นไปอีก ผูชายคนนี้เปน

ของนาง!

มองดูซะ มองไดเลย แมวาเจาจะงดงามและแตงตัวดีแคไหน เจาก็

จะไมไดรับหัวใจของเขา
แตแลวบางอยางก็ยิ่งทําใหโหลวเหลียนซินประหลาดใจ เมื่อหลี่จิ้ง
เซิง ไมไดเดินมาหานางและทักทายนางอยางที่เขาควรจะทํา แต
ตรงกันขามเขายืนอยูตรงหนารถมาและยื่นมือของเขาออกไป

เขายื่นแขนที่ยาวของเขาออกไป ในลักษณะเกือบจะกลายเปนวา
... เต็มไปดวยยินดี

ใหเกียรติคนที่อยูในรถมามากทีเดียว

จูๆ โหลวเหลียนซินก็เกิดความรูสึกไมดีเกิดขึ้น

ตอนที่ 12.2 - นางกลั บ มาแล ว

 นางเดาถูก ในวินาทีตอมา มือเรียวขาวราวกับหยกก็
ถูกวางไวในฝามือของหลี่เจิ้งเซิง ขณะที่หญิงสาวคนหนึ่งกาว
ออกมายืนขางหนารถมาหลี่เจิ้งเซิงก็ยื่นแขนออกไปเพื่อที่จะอุม
นางขึ้น

หญิงสาวคนนั้นดูแปลกใจและพูดอะไรบางอยางกับเขา
ทําใหหลี่เจิ้งเซิง หัวเราะขึ้นเสียงดัง จากนั้นเขาก็กดศีรษะของนาง
ลงไปที่หนาอกของเขาและเริ่มเดินไปทางที่โหลวเหลียนซินยืน
อยู

รอบ ๆ ตางตกอยูในความเงียบงัน
 จากรถมา ทุกคนรูวาเขาเปนคุณชายรองหลี่เจิ้งเซิง และ
คนที่ยืนอยูหนาประตูทางเขาก็คือคูหมายของเขาโหลวเหลียนซิน

แต ... ในออมกอดของเขาคือใคร?

ทันใดนั้นราวกับวาทุกคนตระหนักไดถึงบางสิ่งบางอยาง
แลวทุกคนก็หันทางโหลวเหลียนซิน

นางยังไมไดแตงงานเขาไปในตระกูลหลี่เลยดวยซ้ํา แต
กลับถูกปฏิเสธแลวหรือ?

ไมวาจะมองยังไง มันไมใชวานางดูนาสงสารหรือ
 แตหญิงสาวที่อยูในออมกอดของหลี่เจิ้งเซิง จะตองมี
ความงามที่นาตื่นตาตื่นใจแคไหน ที่สามารถทําใหเขาหันเหออก
จากโลมงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงได?
ดวงตาของโหลวเหลียนซิน กําลังระเบิดไฟออกมา
ในขณะที่นางจับผาเช็ดหนาของนางเอาไวแนนและจองมองคนที่
กําลังเดินตรงเขามาหานาง

โหลวเหลียนซิน ยังเด็กอยูแมวานางจะเปนคนโงเงา แต

นางก็ยังไมโงจนตาบอด

ดังนั้นเมื่อหลี่เจิ้งเซิง เดินผานนางไป นางก็ควาไปแขน

ของเขา "เจิ้งเซิง! นางเปนใคร?!"
 ความโกรธของนางทําใหนางรูสึกตาบอดและนางไมได
สังเกตวาหลี่เจิ้งเซิง ไมไดเดินเขาไปในที่จวนตระกูลหลี่ แตเปนที่
จวนตระกูลโหลว

"ฮืม?" หลี่เจิ้งเซิง ขมวดคิ้วอยางไมพอใจ ขณะที่กวาดตา

ของเขาออกไปในที่สุดเขาก็ตระหนักวาเปนโหลวเหลียนซินนี่เอง

แตเขาดูเหมือนจะตกใจกับการแสดงออกที่โหดรายของ
นาง "เปนเจานี่เอง คุณชายผูนี้มีเรื่องใหตองจัดการ แลวขาจะไป
หาเจาทีหลัง"
"ทานมีเรื่องตองไปจัดการอยางนั้นหรือ?" โหลวเหลียน
ซิน กรีดรองขึ้น "เรื่องของทานคือนางผูหญิงหนาดานนี้คนหรือ?"

หลี่เจิ้งเซิง เริ่มรูสึกไมพอใจขึ้น "ทําไมเจาถึงไดทําตัวไรสติ

เชนนี้?"
 "ขาทําตัวไรสติอยางนั้นหรือ?" โหลวเหลียนซินรูสึกโกรธ
มาก เพราะหลี่เจิ้งเซิงนางเกือบจะเปนลม เขาจะไมยอมไวหนา
นางตอหนาผูคนมากมายเชนนี้เลยหรือ? คนสารเลว!

"ผูหญิงหนาดานคนนี้เปนใคร? ทําไมทานตองอุมนาง
เอาไวดวย? ใหขาดูซิวานางจิ้งจอกแบบไหนที่สามารถยั่วยุทานได
ภายในเวลาเพียงไมกี่วัน! "

บุคลิกภาพดั้งเดิมของนางกําลังเปดเผยออกมา ในขณะที่
โหลวเหลียนซินเดินไปขางหนาเพื่อควาแขนของหญิงสาวผูนั้น
เอาไว เล็บของนางก็จิกลงไปในแขนของผูหญิงคนนั้นทันที

หญิงสาวดูดลมหายใจเขาเล็กนอยจากความเจ็บปวด
 ใบหนาของหลี่เจิ้งเซิง ดํามืดลงเมื่อไดยินเชนนั้น กอนจะ
พูดขึ้น "ไปซะ!"

ถามือของเขายังวางอยูในตอนนี้เขาจะโยนโหลวเหลียน
ซิน ไปทางดานขางทันที ทําไมเขาไมเคยคนพบวาผูหญิงคนนี้เปน
คนที่นารําคาญมากอน?

"ทานเพิ่งไลขาไปอยางนัน้ หรือ?"โหลวเหลียนซิน ไมเคย

ไดยินใครพูดกับนางอยางรุนแรงเชนนี้มากอน

หัวใจของนางหงุดหงิดจนแนนไปหมด นางขยับไป
ขางหนาอยางฉับพลันและควาไปที่ผมหญิงสาวและดึงมันออก
จากใบหนาของนาง เพื่อที่จะไดดูนางอยางชัดเจนขึ้น
 แตเมื่อใบหนาของหญิงสาวถูกเปดเผย ทุกคนตางก็ตก
ตะลึงแทบจะลืมหายใจ

นี่มันหนาตาแบบไหนกัน ผิวเหมือนเครื่องลายคราม
ดวงตาเหมือนน้ําในฤดูใบไมรวง และดวงตาที่กลมโตที่กําลังชื่นน้ํา
เหลานี้กระพริบขึ้น ริมฝปากสีแดงแยกออกเล็กนอย น้ําเสียง
เล็กๆ ของนางรองออกมาดวยความเจ็บปวด "นองเล็ก เจากําลัง
ทําใหขาเจ็บ"

เสียงที่นุมนวลและออนหวานของนาง ทําใหทุกคนรูสึก
ราวกับวากระดูกของพวกเขากําลังจะละลาย จะมีใครที่จะใจราย
พอที่จะทํารายผูหญิงที่งามลมเมืองไดเชนนี้?

แต…
นองเล็กหรือ?

พวกเขาบังเอิญไดยินอะไรบางอยางใชไหม?

ดวงตาของโหลวเหลียนซินเปดกวางขึ้นราวกับวานางได
เห็นผี จากนั้นนางก็รีบปลอยและพูดขึ้น "โหลวชิงอู มันจะเปนเจา
ไดอยางไร?"

ดวงตาของโหลวชิงอู เปนสีแดงอยูแลว "นองเล็ก เจาไม

อยากพบพี่ใหญของเจาหรือ?"
ทุกคน : โหลงชิงอู อา เปนชื่อที่คุนเคยจริงๆ ใช นี่ไมใช
คุณหนูใหญแหงตระกูลโหลวหรอกหรือ?
 สามปที่แลว นางไดกลายเปนหัวขอของความนาอับอาย
เพียงภายในชั่วขามคืน แต ... นางไมใชคนที่นาเกลียดที่สุดหรอก
หรือ? นี้ ... ทําไมนางถึงดูงดงามราวกับวานางไดสามารถเปลี่ยน
ผิวของนางไดเชนนี้?

พวกเขาทั้งหมดตางก็หันไปมองโหลวเหลียนซิน คนที่มี
ใบหนาของเขาบิดเบี้ยวดวยความโกรธ แลวก็มองไปที่โหลวชิงอู ผู
ซึ่งดูคลายกับกระตายนอย

ไมวาพวกเขาจะมองอยางไร พวกเขาทั้งหมดตางก็รูสึก
เหมือนกับวาโหลวเหลียนซิน ผูหญิงที่มีความงามหมายเลขหนึ่ง
ของเมืองหลวง ตําแหนงนี้เหมือนจะวางไมถูกตองแลว

โหลวเหลียนซินเต็มไปดวยความงงงวยในเวลานี้ ดวงตา
ของทุกคนจองมองมาที่นางและยิ่งทําใหมันยากขึ้นที่จะหายใจ
 สมองของนางเต็มไปดวยความคิดเพียงอยางเดียว ผูหญิง
คนนี้กลับมาแลว! นางกลับมาแลวจริงๆ!

ทุกคนคิดวาคุณหนูใหญของตระกูลโหลวเปนคนที่นา
รังเกียจมาก แตใครจะรูวาในตอนนั้นมันเปนเพียงผลของอาการ
แพเทานั้น

โหลวเหลียนซิน รูดีกวาคนอื่นคิดวาใบหนาโหลวชิงอูนั้น
งดงามกวานางมากมายแคไหน

อา! ทําไม! ทําไมนางคนหนาดานคนนี้ตองกลับมาดวย?

 โหลวชิงอู มองนางอยางบริสุทธิ์ใจ ยกมือที่บอบบางและ
เรียวงามลงไปเพื่อจับหัวไหลของนางเบาๆ แลวพูดขึ้น "นองเล็ก
เจาจําพี่ใหญไมไดหรือ? บางทีอาจเปนเพราะตอนที่ขาจาก
ไป ใบหนาของขายังบวมจากอาการแพอยู แตพี่ใหญของเจาดีขึ้น
มากแลว ดูซิ พี่ใหญของเจาไมไดดูนากลัวอีกตอไปแลว ในตอนนี้
ทานพอไดสงขาไปยังชนบท เพราะเจากลัวมากจนเจาเอาแต
รองไหเพราะใบหนาของขา... "
 เสียงที่นุมนวลและอบอุนของนางลอยเขาไปในหูของคน
ราวกับสายลมฤดูใบไมผลิ คําพูดเหลานั้นฟงราวกับวาไมไดตั้งใจ
แตผูฟงก็ไดยินความหมายอื่นของมัน

ทุกคนในที่สุดก็ตอบสนองและไมสามารถควบคุมตัวเอง
ได จนถึงกับสงเสียง 'โอ' ขึ้น

ไมแปลกใจที่นางเปลี่ยนไปมาก นางมีอาการแพในเวลานั้นนั่นเอง
แตไมใชวาคุณหนูรองจะเอาแตใจเกินไปหนอยหรือ?

คุณหนูใหญเพียงแคมีอาการแพ ถึงขนาดตองใหพอของ
พวกนางสงนางไปยังชนบท เพียงเพราะนางดูนาเกลียดเล็กนอย
เทานั้นหรือ? ชางบาปกรรมจริงๆ
 คิดถึงการเสียชีวิตของภรรยาที่ถูกตองตามกฎหมาย
ในชวงนั้น ผูที่เคยซุบซิบนินทาและฟงขาวลือเกี่ยวกับการแยงชิง
ในจวนตระกูลโหลว ก็ไดมีฉากของบุตรสาวที่กําพราที่ถูกรังแก
โดยแมเลี้ยงปรากฏขึ้นแลว

อา เด็กนอยผูนาสงสาร

ถึงแมวาเรื่องที่เกิดขึ้นของปที่ผานมาจะเริ่มสงบลงแลวก็
ตาม

คําติชมมาจากทั้งสี่ดานและทําใหโหลวเหลียนซิน รูสึกผิด
ยิ่งกวาเกามาก
 สายตาของนางจู ๆ ก็เปดกวางขึ้นและมองไปที่โหลวชิงอู
ในออมแขนของหลี่เจิ้งเซิง ความรังเกียจในใจของนางก็เริ่มทํางาน
ขึ้นทันที

ดวงตาที่ลดลงของนางกระพริบอยางชั่วรายขึ้น แตเมื่อ
นางเงยหนาขึ้นมองไปที่พวกเขามันก็ดูไรเดียงสาเหมือนกับที่ควร
จะเปน

นางกอดผาเช็ดหนาของนางและเช็ดน้ําตาที่ไหลออกมา
อยางนาสงสาร "พี่ใหญ มันเปนทานเองหรอกหรือ แต ... แต
ทําไมทานถึงกลับมาและควาสามีของนองสาวของทานไป
เชนนี้? ทาน ... กับพฤติกรรมเชนนี้ของทาน แลวจะใหนองสาวผู
นี้ไปสูหนากับคนอื่นไดอยางไร? ปนั้น ... ในปนั้นเมื่อทานคิดที่จะ
ปนขึ้นไปบนเตียงของหลี่เจิ้งเซิง หลี่เจิ้งเซิงก็ไดขับไลทานออกไป
แลวทําไมทาน ทําไมทานถึงยังไมยอมแพและไรความรูสึกอับอาย
ไดเชนนี้? "

นางรองไหและทุกคนตางก็แข็งคาง

จากนั้นพวกเขาก็นึกขึ้นมาไดในเรื่องที่สกปรกในปนั้น
คุณหนูใหญไรซึ่งความอับอายไดพยายามยั่วยวนผูชายคนหนึ่ง
และจากนั้นก็จมน้ําในทะเลสาบแลวผลก็เปนเชนที่นางกลาวมา

แตใครจะรูวาผูชายคนนั้นเปนคุณชายหลี่หรือไม การเลน
ละครในครั้งนี้รอนขึ้นมาจริงๆ แลว

แตการเลนละครในครั้งนี้ คุณชายหลี่ไดตกหลุมรักกับ
คุณหนูใหญหลังจากสองสามปอยางนั้นหรือ?
 หลี่เจิ้งเซิงเองก็แข็งคาง และไมคิดวาโหลวเหลียนซิน จะ
เปาประกาศเรื่องสกปรกเชนนั้นออกมา

หัวคิ้วของเขาขมวดแนนขึ้นและคิดวานางไมมีเหตุผลเปน
อยางมาก

เขาขมความโกรธของเขา ในขณะที่เขาพูดขึ้น "เจากําลัง

พูดอะไร? เจาหมายถึงอะไร ควาสามีของเจาอยางนั้นหรือ? ขายัง
ไมไดแตงงานกับเจาและถึงแมวาขาจะแตงแลว แตดวยความ
อิจฉาของเจาที่กําลังปรากฏอยูในตอนนี้ ขาก็อาจจะหยากับเจา
ได! นอกจากนี้เจาเห็นวาเราทําเรื่องเชนนั้นตอนไหน เพียงเพราะ
ขาอุมโหลวชิงอูอยูหรือ? เจาตาบอดหรืออยางไร? เจาไมเห็นหรือ
วานางบาดเจ็บอยู?! "
 ทุกคนหันมามองที่โหลวชิงอู และในที่สุดพวกเขาก็
สังเกตเห็นวาใบหนาของนางซีดมาก

ผาพันแผลที่หอหุมไวรอบหนาอกและพันไวที่คอของนาง
เริ่มมีเลือดซึมออกมาเล็กนอย

อาจเปนเพราะการกระทําของโหลวเหลียนซิน ทําใหนาง
บาดแผลของนางฉีกขาด ชางเปนฉากที่นากลัวจริงๆ
อาจจะเปนเพราะโหลวชิงอู สวมเสื้อผาสีขาวบริสุทธิ์
ดังนั้นจึงทําใหผาพันแผลของนางผสมเขาไปดวยกัน จนทําใหยาก
สําหรับคนอื่นจะสังเกตเห็นได โดยเฉพาะอยางยิ่งผูที่ไมใสใจกับ
นาง

"... พี่ใหญของเจา ชวยขาเอาไว เพราะขาเปนคูหมายของ

เจา นางชวยขาไวเพราะนางไมตองการใหเจาพบกับความผิดหวัง
ถามีอะไรเกิดขึ้นกับขา ดังนั้นนางจึงรับกริชไวแทนขา นางเกือบ
จะตองสูญเสียชีวิตของนางและยังไมพนขีดอันตราย ดังนั้นขาจึง
รูสึกไมปลอดภัยที่จะใหนางเดินทางกลับมาที่จวนตามลําพัง?แลว
เจาก็มาที่นี่ทําเรื่องเชนนี้ ดีจริงๆ ตอนนี้เจากําลังทําใหทุกคนตอง
เสียหนาแลว! "

ทุกคนตางก็ดูตกตะลึง จริงๆ แลวมันก็เปนเพียงความ

เขาใจผิดนี่เอง

จากนั้นพวกเขาก็มองไปที่โหลวเหลียนซิน อยาง
ประหลาดใจ คนอะไรกลาวหาวาพี่ใหญของตัวเองแบบนี้ โดยไมมี
หลักฐานแมแตนอย ...

ดวงตาของโหลวชิงอู คอย ๆ แดงขึ้น ในขณะที่นางกัดริม

ฝปากของนางขนตายาวๆ ของนางชุบไปหยดน้ําตาเล็ก ๆ ดวย
ความเสียใจกอนจะพูดขึ้น "นองเล็ก ปนั้นเจาเองก็รูเรื่องทั้งหมด
เปนอยางดี แลวเจามาพูดเชนนี้ไดอยางไร? ปนั้นเปนเพราะเจาทํา
เสื้อผาของขาเปยกและบอกใหขาเขาไปในหองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผา
ใหม แตในขณะที่ขากําลังจะเปลี่ยนเสื้อผา คุณชายรองก็เดินเขา
มาในหอง พี่ใหญผูนี้ไมไดยั่วยวนเขาแตอยางใด ... "

ราวกับวานางไมสามารถพูดอะไรไดอีกตอไป โหลวชิงอู ก็
สงเสียงสะอื้นและปดหนาของนาง "คุณชายรอง ทานชวยวางขา
ลงเถิด แมวาโหลวชิงอูตองคลานกลับไปที่จวน นางก็จะคลาน
กลับไปใหจนได! "

หัวใจของทุกคนบีบรัด นาสงสารอะไรเชนนี้!
ตอนที่ 14.1 สร า งคลื่ น มากขึ้ น
 หลี่เจิ้งเซิง อุมรางของโหลวชิงอู เขาไปในที่พัก แตกลับ
ไมเห็นโหลวชุนเฟง แตอยางใด

เนื่องจากงานเลี้ยงวันเกิดของฮองเต โหลวชุนเฟง จึงได

เขาไปในวังมาแตเชาของวันแลว

ในเมื่อเขาไมไดอยูที่นี่ หลี่เจิ้งเซิงจึงไดแตพานางไปยังใน
หองที่นางเคยอาศัยเมื่อสามปที่แลว เรือนลมเอนเอียง
 โหลวชิงอู บอกใหเขาวางนางไวนอกเรือน เนื่องจากมี
ความแตกตางทางเพศ

ในเมืองหลินหยัง พวกเขาถูกบังคับใหตองอยูในหอง
เดียวกัน แตตอนนี้ที่จวนโหลง พวกเขาไมจําเปนตองสรางเรื่องให
ผูอื่นตองซุบซิบนินทา

นอกจากนี้ นางไดบรรลุเปาหมายของนางแลว ถานาง

ยังคงเลนกับเขาอยู คนที่ถูกเผาจะไมใชโหลวเหลียนซิน แตจะเปน
นางเสียเอง

หลี่เจิ้งเซิงไมไดปฏิเสธ เมื่อตอนที่อยูดานนอกของจวน
ตระกูลโหลว เขาก็พูดออกมาเพราะจาความโกรธ แตในความเปน
จริง เขาไมเคยพูดเรื่องของโหลวเหลียนซิน ตอหนาโหลวชุนเฟง
เลยแมแตครั้งเดียว
 เพราะนอกเหนือจากตําแหนงทางทหารของเขา ผูที่จะมา
เปนพอตาในอนาคตของเขาก็มีตําแหนงที่สูงกวาเขาดวย

และวันนี้ เขาก็ไดดึงดูดความสนใจมากเกินไป และยังไม

ยอมไวหนาใหกับโหลวเหลียนซินอีกดวย

ไมวาจะอยางไรนางก็ยังคงเปนคูหมายของเขา ดังนั้นการ
ที่เขาไมไวหนานาง ก็เทากับวาเขาไมไวหนาโหลวชุนเฟงดวย
เหมือนกัน

หลังจากที่สงบลงแลว เขาเริ่มรูสึกเสียใจกับการกระทํา
ของเขา เพราะเขาหุนหันพลันแลนมากเกินไปในวันนี้
 หลังจากที่รูวา โหลวชุนเฟงไมไดอยูในจวนในขณะนี้ เขา
ก็ถอนหายใจออกมาดวยความโลงอก ปลอบประโลมโหลวชิงอู
เล็กนอย บอกนางใหนางดูแลตัวเอง บอกวาเขาจะไมปลอยให
เรื่องนี้ผานไป เขาจะเรียกความยุติธรรมคืนมาใหนาง ฯลฯ ฯลฯ
กอนจะจากไป

และเมื่อเขาจากไปแลว โหลวชิงอู ก็คอยๆลุกขึ้นและ

ความอบอุนในดวงตาของนางคอยๆหายไป มันแทนที่ดวยความ
เยือกเย็นและเยาะเยย

นางไมคิดวาหลี่จิ้งเซิง จะเปนกังวลเกี่ยวกับเรื่องนาง
อยางแทจริง ถึงแมวาเขาตอบแทนนางเพราะนางชวยชีวิตเขา
เอาไวก็ตาม
 เมื่อเทียบกับความสนใจและอาชีพของเขา เขาเพียงแค
รูสึกขอบคุณตอนางเทานั้น

นางไมสงสัยเลยวา เมื่อถูกบังคับใหเลือก เขาจะตองเลือก

ความสนใจของตัวเองซึ่งรวมไปถึงสถานะที่เปนบุตรสาวคนโตของ
ตระกูลของนางอีกดวย

พวกเขาตางก็หลอกลวง คิดอีกอยางแตกลับพูดอีกอยาง
ที่สุภาพกวา ใชอารมณเปนกรงเล็บ พวกเขาใชกรงเล็กเหลานั้น
กักขังหญิงสาวที่โงเขลาและตกอยูในหวงแหงความรักเอาไว

หลี่เจิ้งเซิงและเซี่ย โฮวชิง.....ตางก็เปนเชนนั้น
 ความรกรางและไมเปนระเบียบของเรือนลมเอนเอียง คือ
สิ่งที่โหลวชิงอู ไดคาดหวังเอาไว ในปนั้นนางไดออกไปอยาง
ฉับพลัน

แมในขณะนี้ นางก็จําไดวาโหลวเหลียนซิน นั้นยิ้มดวย

ความภูมิใจมากแคไหน เมื่อคิดวานางกําลังวิง่ หนีไปพรอมกับหาง
ที่ตกอยูระหวางขาของนาง

แตมันกลับเปนความนาสงสารที่นางตองทําใหนางผิดหวัง
เสียแลว เพราะสามปหลังจากนั้น นางก็ไดยอนกลับมาอีกครั้ง

ขางหลังนาง จูๆ ประตูลั่นดังเอี๊ยดแลวก็เปดออก และ

โดยที่ไมตองหันไปมอง นางก็ไดยินเสียงรองแหลมสูงดังขึ้น "เจา!
เจา เจาและเจา! ไปและจัดการเก็บกวาดหองเกาของคุณหนูใหญ
ใหเรียบรอย มองดูซิวาพวกเจานั้นขี้เกียจแคไหน อยาคิดวาจะได
กินขาว กอนที่งานของพวกเจาจะเสร็จเชียว! เร็วเขาไปไดแลว! "

โหลวชิงอู หันกลับไปมอง และไดเห็นเขากับใบหนาเล็ก

ๆ กลับการแสดงออกที่ไรเดียงสาและทาทางซื่อๆ ของนาง

นางเอียงศีรษะของนาง เพื่อดูสาวใชที่ออกคําสั่งกับทุก
คนพรอมรอยยิ้ม

มันเปน ตงเหมย นี่เอง ผูชวยคนสนิทของโหลวเหลียนซิน

มองไปที่ตงเหมย ที่มีรางกายที่สูงใหญ โหลวชิงอู ก็ชวย

ไมไดที่จะคิดถึง ชีวิตที่ผานมาของนาง
 ในตอนแรกตงเหมย อยูขางกายของโหลวเหลียนซิน และ
จากนั้นก็ใหนางมาอยูขางกายนางแทน เพื่อเฝาติดตามและ
วางแผนกับนาง

ในชีวิตที่ผานมาของนาง นางไมรูจักใบหนาที่แทจริงของ
ตงเหมยและตกหลุมใหกับกําดักจํานวนมากของนาง

ชางโงเขลาจริงๆ นางคิดวาตงเหมย เปนคนรับใชที่ดีคน

หนึ่ง คนที่ทํางานอยางหนักมากเพื่อนาง แตผลลัพธที่ไดคือ ...

นางอยูใกลกับคนรับใชที่ชั่วรายและคอยขมเหงคนรับใชที่
ซื่อสัตยที่สุดของนาง
 นางไมรูวาคนรับใชที่ใกลชิดที่สุดของนาง ใหยากับนาง
จนนางแพยาและเกือบจะจมน้ําในทะเลสาบ

ตอนนั้น นางโงจริงๆ

แตใครจะรูวาตอนนี้ตงเหมยกลับอาสาที่จะมาเรือนแหงนี้
ดวยตัวนางเอง แลวแผนการอะไรที่นองสาวตัวนอยของนางคิด
ขึ้นมาไดในคราวนี้?

จะทําอยางไร นางรูสึกตื่นเตนกับสิ่งที่กําลังจะเกิดขึ้น

ตอนที่ 14.2 สร า งคลื่ น มากขึ้ น

 "คุณหนูใหญ!" ตงเหมยเมื่อเห็นนางที่มีใบหนาที่เต็มไปดวย
ความสุขนางก็เดินตรงเขามา กอนจะรีบคุกเขาลง "ในที่สุดบาวก็
ไมตองรอทานอีกตอไปแลว! ถึงแมบาวจะถูกสงไปรับใชยังเรือน
อื่น แตบาวก็ยังคิดถึงทานอยูเสมอนะเจาคะ!”

ตงเหมยพูดในขณะที่นางรองไหน้ําตาไหลออกมา แตนาง
กลับกมหนาลงไปดานลางเพื่อปกปดการแสดงออกที่ดูถูกและ
เยาะเยยของนาง
 ฮึม! นางเปนเพียงบุตรสาวคนแรกที่ไมไดรับความรักจาก
บิดาของนาง นางจะไดรับผลประโยชนเพียงเล็กนอยเทานั้น
ในตอนนี้ รอใหคุณหนูรองทําตามแผนการของนางใหสําเสร็จกอน
เถอะ แลวคอยมาดูกันวานางจะตอบโตอยางไร!

แตในขณะที่นางเต็มไปดวยความคิดของนาง ในขณะที่
นางเลนละครอยูนั้น โหลวชิงอู กลับไมไดมีปฏิกิริยาตอบสนอง
แมแตนอย

สายตาของนางตกลงมาที่ใบหนาเล็กๆ ของตงเหมย และ

มุมปากของนางก็โคงขึ้นเปนรอยยิ้มของการดูถูก

โหลวชิงอู เปลี่ยนเปนยิ้มที่ลึกขึ้น ในขณะที่นางคอยๆกม

ลงไป "มันเปนเรื่องที่ดีที่ขายังมีเจาอยู มิฉะนั้นขาก็ไมรูวาจะทํา
อยางไรแลว"
 น้ําเสียงของนางนุมนวลและเบา เปนคําใบบอกวานางมี
สุขภาพที่ออนแอ แสดงใหเห็นถึงความไมเอาไหนของนาง ทั้ง
บริสุทธิ์และไรเดียงสาแคไหน

ตงเหมยคิดวาชางจัดการงายอะไรเชนนี้และไมสามารถ
ยับยั้งความรูสึกภาคภูมิใจของตัวเองเอาไวได

นางยืนขึ้น และตบหนาอกของนาง "คุณหนูใหญสามารถ

เชื่อใจขาได มันจะไมมีปญหาแนนอนเจาคะ”

โหลวชิงอูยิ้มและพยักหนาเฝาดูบาวที่ปรากฏตัวออกมา
จากที่ไหนก็ไมรู แลวเรือนลมเอนเอียงแหงนี้ก็จะเหมือนใหมในไม
ชา
 และในเวลานี้ มีเสียงรอยเทาที่ตรงเขามาอยางเรงรีบ
อยางนอยหกหรือเจ็ดคูดวยกัน

โหลวชิงอู ยิ้มขึ้นอยางมีความหมาย แตเมื่อนางหัน

กลับไป ใบหนาของนางก็ไรความรูสึกอีกครั้ง

พวกเขามาเร็วกวาที่นางคาดเอาไวเสียอีก

"นางลูกสาวที่ไมเชื่อฟง!" โหลวชุนเฟง ยังไมไดกาวเขามา

ในเรือนลมเอนเอียงของนาง แตเขาก็ไดตะโกนใสนางแลว

เขาเพิ่งไดรับขาว เมื่อตอนที่อยูที่พระราชวัง เขาจึงรีบ

กลับที่จวนทันที
 เมื่อเขาเห็นวาโหลวเหลียนซิน มีสภาพที่ดูนาสงสารและ
คิดถึงขาวลือที่กําลังหมุนไปรอบๆ อยูในตอนนี้ เขาก็โกรธขึ้นมา
ทันที

เขากาวไปขางหนาดวยใบหนาที่ดําคล้ํา

ดานหลังของเขามีหญิงชราหกหรือเจ็ดคนและหญิงรับใช
ติดตามเขามาดวย

ในออมแขนของผูหญิงที่แตงงานแลวคนแรกนั้น เปน
ผูหญิงสาวที่เอนกายและรองไหอยางนาสงสาร นัน่ คือโหลว
เหลียนซิน
 "ฮืมๆๆๆๆ ทานพอ อยาไดไปโทษพี่ใหญเลยเจาคะ พี่
ใหญเพิ่งกลับมา บางทีนางอาจจะอารมณไมดี "

โหลวเหลียนซิน เพิ่งน้ํามันลงในกองไฟ ในขณะที่

โหลวชุนเฟง จองไปที่ใบหนาที่ไรอารมณของโหลวชิงอู อยางไม
วางตา

เขาโกรธมากจนเขาสั่น "เพียงเพราะนางอยูในอารมณที่
ไมดี นางไมสามารถตบตีใครก็ได? กอนหนานี้นางเต็มใจไปเที่ยว
ชนบทเองและตอนนี้นางกลับทําเปนไมพอใจในเรื่องนี้ เจาจะตอง
ไปที่งานเลี้ยงของฮองเตในคืนนี้ แลวเจาจะเอาใบหนาแบบนั้นไป
รวมงานเลี้ยงไดอยางไร?”
 งานเลี้ยงวันเกิดของฮองเตเปนงานที่สําคัญและตอนนี้สิ่ง
นี้กลับเปนแบบนี้ ชางเปนเรื่องที่ดีจริงๆ ถาฮองเตไดเห็นมัน มัน
จะไมทําใหพระองคโกรธเสียเปลาๆ หรือ?

“ฮืมๆ ๆ ๆ …”

ไดยินเชนนี้ โหลวเหลียนซินก็ดูเหมือนจะรูสึกผิดมากขึ้น
ไปอีกและยังคงเพิ่มน้ํามันลงไปบนกองไฟอีก "ถาลูกสาวคนนี้ไป
ไมได ก็ใหพี่ใหญไปแทนก็แลวกัน... "

"อยาแมแตจะคิดเชนนั้น!" โหลวชุนเฟง โกรธมากจน

หนวดของเขาเริ่มกระตุกขึ้นและลงราวกับวาเขากําลังจะคายไฟ
ออกมาในขณะนี้
 นิ้วของเขากางออก ในขณะที่เขาเกือบตบนางแลว

แตครูตอมาโหลวชิงอู ก็เงยหนาขึ้น รางของเขาก็แข็งคาง

ไปในทันที

นี่...นี่คือโหลวชิงอูหรือ?

จิตใจของเขายังเต็มไปดวยภาพครั้งสุดทายที่เขาไดเห็น
นาง เปนใบหนาที่นาเกลียดอยางเหลือเชื่อ บวมอยูนานกวาครึ่งป
จากอาการแพของนาง

แมกระทั่งเมื่อนางออกจากที่จวนไป นางก็ยังสวมผาคลุม
หนาเอาไว
 เห็นใบหนาของนางหลังจากสามปผานไป เขาก็ชวยไมได
ที่จะตกตะลึง

เขารูอยูเสมอวาโหลวชิงอู จะมีความคลายคลึงกับผูหญิง
คนนั้น แตเขาไมเคยรูวาจากการที่นางสวมชุดสีขาวทั้งตัวเชนนี้
จะทําใหนางมีความคลายคลึงกันถึงแทบจะเต็มทั้งหมด

ชวงเวลาแหงความวาวุนใจของโหลวชุนเฟง ทําใหเขา
งงงวยทําอะไรไมถูก

ตอนที่ 15.1 ถามหาความตาย

 เบื้องหลังของนางคือฮูหยินรอง ยวานเฉิน ผูซึ่งเปน
มารดาผูใหกําเกิดของโหลวเหลียนซิน ก็มองอยางแปลกใจไปที่
สามีของนาง

ทําไมจูๆ เขาถึงหยุดพูด?
 นางหยุดกอดโหลวเหลียนซิน และเดินไปขางหนาสอง
กาว ผานรางที่สูงของโหลวชุนเฟง ไปเพื่อดูโหลวชิงอู คนที่ถูกปด
กั้นเอาไวโดยเขา

แตเพียงแคเห็นนางสองสามวินาทีเทานั้น ก็ทําใหที่หัวใจ
ของนางอึดอัดขึ้นทันที จู ๆ ก็เต็มไปดวยความไมพอใจและความ
อิจฉา

ไมแปลกใจเลย ไมแปลกใจเลย!

ไมแปลกใจเลยวา ทําไมทานพี่ จู ๆ ก็กลายเปนคนแปลก

หนาไปเชนนั้น แมวาผูหญิงคนนั้นจะหายไปแลว แตนางยัง
สามารถสงผลกระทบตอทานพี่ไดถึงเพียงนี้? เลวทรามที่สุด!
 บรรดาผูที่มาชมการแสดงมีทั้ง ฮูหยินสาม เซี่ยจูหลิง
และฮูหยินสี่ ชือ เหมยเออร ตางก็เห็นและมองไปที่กันและกัน

ไมสามารถยับยั้งรอยยิ้มของตัวเองไวได ในวันนี้จะมีการ
แสดงที่ดีเกิดขึ้นจริงๆ!

เมื่อพวกนางมาถึงจวน ฮูหยินใหญคนนั้นก็ปวยมานาน
แลว ดังนั้นพวกนางจึงไมเคยเห็นนางตัวเปนๆ มากอน

แตในหองทํางานนายทาน มีภาพวาดเหมือนของนาง
แขวนอยูบนผนังที่พวกเขาทั้งหมดตางก็เคยเห็นมาแลว

หัวใจของนายทาย มีสถานที่ที่แมแตผูที่ไดรับรักมากที่สุด
อยางฮูหยินรองก็ไมสามารถสัมผัสได
 ฮูหยินรองปกติก็มักจะใชเสนหาเหลานั้นเพื่อมาขมขูพวก
นาง ดังนั้นใครจะรูวาตอนนี้นางจะรูสึกอยางไร!

ปฏิกิริยาตอบสนองของโหลวชุนเฟง นั้นอยูภายในสิ่งที่
โหลวชิงอู คาดเอาไว แตมันเปนไปอยางคาดไมถึงมาก โหลวชิงอู
ทําราวกับวานางไมไดเห็นความโกรธที่อยูในสายตาของโหลวชุน
เฟง เสียงของนางยังคงสงบกอนจะถามขึ้น "ทานพอทําไมทานถึง
ไดโกรธ? ในขณะที่ทานไดกาวเขามาในเรือนหลังนี้ ทานก็ตะโกน
ใสลูกเชนนี้แลว แตบุตรสาวของทานเพียงตองการที่จะถาม อะไร
กันแนที่นางไดทํา ถึงทําใหทานพอโกรธเชนนี้? "

เสียงของโหลวชิงอู ทําใหเขากลับมามีการแสดงออกที่
เหมือนปกติใบหนาของเขาเปลี่ยนเปนสงบนิ่ง
 เนื่องจากเขาก็ไมโกรธมากนัก หนาอกของเขาที่ขยับขึ้น
และลงเล็กนอยในที่สุดมันก็สงบลง กอนจะพูดขึ้น "ดูสิวาเจาทํา
อะไรลงไป!”

โหลวชิงอู มองตามสายตาของเขา เพื่อมองไปที่โหลว

เหลียนซิน ซึ่งในขณะนี้กําลังปกปดใบหนาของนางและรองไห
จนถึงจุดที่วาดวงตาทั้งสองขางของนางกลายเปนสีแดง

นางดูออนโยน นาสงสารและออนแอ ดวงตาของนางยังมี

น้ําตาหอยอยู

ถากอนหนานี้นางจะไมเคยเห็นวาผูหญิงคนนี้นาเกลียดได
มากขนาดไหน โหลวชิงอู ก็คงจะติดกับนางไดอยางงายดายไป
แลว
 อยางไรความรูสึก นางมองไปที่โหลวเหลียนซิน ที่กําลัง
เปดเผยใบหนาของนางออกมา กอนจะเผยใหเห็นภาพลายนิ้วมือ
ที่ชัดเจนปรากฏขึ้น

ดวงตาของโหลวชิงอู หรี่ลงเล็กนอย แตเมื่อมองอยาง

ใกลชิดก็จะเห็นวาดวงตาของนางเฉียดคมเปนอยางมาก นองสาว
คนเล็กของนางกําลังรองขอความตาย

นางรีบเปลี่ยนการแสดงออกของนางใหกลายเปนความ
แปลกใจ ในขณะที่เต็มไปดวยความหวงใยและพูดขึ้นอยาง
ออนโยนวา "อา เกิดอะไรขึ้นกับใบหนาของนองสาวของขา?"

"พี่ใหญ ทาน ... " ดวงตาของโหลวเหลียนซิน ยิ่งเริ่มแดง

มากขึ้นและรองไหออกมาเบา ๆ
 "ถึงแมวาขารูวาขาเคยทําผิดตอทานเมื่อในอดีต ขาก็ยัง
เด็กและไรเดียงสานัก แตขาก็ไดขอโทษพี่ใหญไปแลว และมันก็
สามปมาแลว ไมใชวาพี่ใหญทานควรจะหยุดโกรธขาไดแลว
หรือ? ถึงแมวาทานจะสามารถตบตีเหลียนเออรไดอยางปกติ แต
คืนนี้ก็เปนวันเกิดของฮองเตและฮองเฮาก็มีราชโองการใหเหลียน
เออรเขารวมงานนี้ดวย แลวทานทําเชนนี้ เหลียนเออรจะออกไป
พบผูคนไดอยางไร? พี่ใหญแมวาทานจะทําลายชื่อเสียงของ
เหลียนเออรตอหนาทุกคน เพื่อแกแคนในสิ่งที่ขาไดทําไปในตอน
นั้น ขาเพียงแคตอบโตดวยคําพูดเพียงไมกี่คําเทานั้น แลวพี่ใหญ
... ทานก็ ... "

"ฮืมๆ ทานแม ลูกสาวของทานคนนี้จะไมออกไปขางนอก

และทําใหพวกทานตองเสียหนาอยางเด็ดขาด!"
 ไดยินเชนนี้โหลวชุนเฟง ก็โกรธมากขึ้นมาอีกครั้ง
"ชิงอู เจาทํามากเกินไปแลวนะในครั้งนี้!"

"ขาทํามากเกินไปอยางนั้นหรือ?" โหลวชิงอู หัวเราะอยาง

เย็นชาขึ้น

นางยืนอยูที่นั่น ในขณะที่นางพูดขึ้นอยางใจเย็นวา "ทาน

พอ ในขณะที่ทานกําลังตําหนิขาอยูที่นี่ ทําไมทานถึงไมไปที่
หองน้ําชาและดูวาขาจะพูดถึงเหตุการณในปนั้นอยางไร หรือวา
เปนนองสาวตัวนอยผูนี้ที่พูดทุกอยางออกมา? ทั้งหมดที่ทานตอง
ทําก็คือถามหาความจริงเทานั้น "

นางพูดและยังคงนิ่งอยูที่นั่นอยางสงบ ปลอยใหคนรูสึก
หนาวเย็นอยางไมรูสาเหตุ
 "โอ ขาเกือบจะลืมไป นองสาวคนนี้เพียงแคบังเอิญหลุด
ปากพูดออกมาเทานั้น เพราะนางคิดวาขากําลังพยายามยั่วยวน
คุณชายหลี่อยูในตอนนั้น”

“คุณชายหลี่ก็อยูที่นั่นในตอนนี้ ทําพวกเราไมไปเยี่ยม
จวนตระกลูหลี่กันเลาเจาคะ?”

ตอนที่ 15.2 คนตะกละการถู ก ลงโทษ

 คําพูดที่เปลี่ยนไปของนางทําใหใบหนาของโหลวเหลียน
ซินซีดลง “ไม! ขาจะไมไปไหนทั้งนัน้ ! "

นางไดทําใหหลี่เจิ้งเซิง ไมพอใจกับนางไปแลว ถาเขา

พบวานางกําลังปดบังความจริงอีกครั้ง เขาจะตองเกลียดนาง
อยางแนนอน

ตอนแรก นางคิดวาโหลวชิงอู ออนแออยางที่เคยเปนมา

ดังนั้นนางจึงคิดวาถานางเพียงแคตองยุยงทานพอเล็กนอย เขา
จะตองเริ่มตะโกนใสนางและอาจเริ่มใชกฎหมายครอบครัวกับนาง
ก็ได

แตใครจะคิดวา ... โหลวชิงอูจะสามารถเผชิญกับความ

โกรธของทานพออยางสงบเชนนี้?
 นี่มันมีอะไรผิดผลาดไปตรงไหนหรือ?

หัวคิ้วของ โหลวชุนเฟง คอยๆ ขมวดตัว "จริงๆ แลวใคร

กันแนที่พูดความจริงอยูในตอนนี้?"

"ทานพอ ... " โหลวเหลียนซิน จับเสื้อผาของมารดาของ

นางเอาไวอยางอยางใจจดใจจอ ฮูหยินรองไดรับคําใบในทันทีและ
ใชผาเช็ดหนาเพื่อเช็ดน้ําตาของนางออก

นางผลักโหลวเหลียนซินไปดานหนาของโหลวชุน
เฟง เพื่อแสดงใหเห็นถึงใบหนาสีแดงของนาง

"ทานพี่ ในตอนนี้มันไมใชเวลาที่ตองเปนกังวลเกี่ยวกับ
เรื่องนั้น มองไปที่ใบหนาของเหลียนเออรในตอนนี้เสียกอน พวก
เราจะทําเชนไรเกี่ยวกับงานเลี้ยงคืนนี้? พวกเราไดบอกกับฮองเฮา
ไปแลววาเหลียนเออร จะไปรวมอวยพรวันเกิดใหแกฮองเตดวย
ตัวเอง ... "

ดวยการเตือนจากฮูหยินรอง ความสนใจของโหลวชุน
เฟง ก็ถูกเบี่ยงเบนไปอยางรวดเร็ว

หัวคิ้วของเขาสั่นไหวจากความโกรธ กอนจะจองมองไปที่
โหลวชิงอู "แมวาจะเปนนองสาวของเจาที่ไดหลุดพูดออกมาโดย
บังเอิญก็ตาม แตเจาเปนพี่ใหญ เจาไมรูหรือวาเจาตองชวย
นาง? และทําไมเจาจึงไดตบตีนางเชนนี้? ในชวงสามปที่ผานมาใน
ชนบทแหงนั้น เจาเพียงแคไดเรียนรูแผนการที่สกปรกเชนนี้เอง
หรือ "
 โหลวชิงอู สงบ แตภายในนางโกรธมากจนแทบอยากจะ
หัวเราะออกมา

กอนจะจองมองไปที่โหลวเหลียนซินอยางไมสนใจ คนที่
กําลังซอนแสงสะทอนที่เปนอันตรายดวยผาเช็ดหนานาง กอนจะ
หัวเราะขึ้นอยางเย็นชาแลวพูดวา "ทานพอขาไมไดตบตีนาง"

"เจาไมยอมรับอยางนั้นหรือ? แลวเชนนั้นนางจะตบตี
ตัวเองหรืออยางไร? "โหลวชุนเฟง ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

โหลวชิงอู โคงมุมปากขึ้นเล็กนอย เขาเดาไดถูกจริงๆ

ไมใชวานองสาวตัวนอยของนางพึ่งจะตบตัวเองมาหรอก
หรือ?
 นางเงยศีรษะขึ้นและพูดขึ้นมาอยางรวดเร็ว "ทานพอ ขา
ไมถนัดมือซาย"

"ฮืม?" โหลวชุนเฟง ขมวดคิ้วของเขา การไมถนัดมือซาย

มาเกี่ยวอะไรดวย?

โหลวชุนเฟง ไมไดตอบ แตฮูหยินรองไดมองเห็นกับ

รูปลักษณที่เยาะเยยของโหลวชิงอู ทําใหหัวใจของนางก็กระโดด
แรงขึ้นเล็กนอย

นางมองลงมาอยางไมพอใจและเห็นใบหนาซายที่บวม
ของโหลวเหลียนซิน กอนจะรูสึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเพราะโหลว
เหลียนซิน ไดกลายเปนคนที่โงเงาอะไรเชนนี้
 โหลวเหลียนซิน แข็งคางไปชั่วครู ไมเขาใจวาทําไมมารดา
ของนางจึงไดมองนางแบบนั้น?

แตฮูหยินสามและฮูหยินสี่หันหนาเขาหากันและมุมปากก็
โคงขึ้นเปนรอยยิ้ม ในขณะที่พวกนางมองไปที่ใบหนาดานขวา
โหลวเหลียนซิน และไมสามารถที่จะอดกลั้นเสียงหัวเราะคิกคัก
เอาไวได

"นายทาน สิ่งที่คุณหนูใหญพูดมาทําใหเรื่องมันฟงดู
แปลกๆ โดยปกติเมื่อใครจะตบตีไปที่ใบหนาของคนอื่น ดานที่
บวมควรเปนดานขวา นอกจาก ... เวนเสียแตวาบุคคลที่ตบตี
คุณหนูรองจะถนัดซาย?

โหลวชุนเฟง ขมวดคิ้วขึ้นและลูบใบหนาของตัวเอง แลว

ทันใดนั้นใบหนาของเขาก็ดํามืดลง "เหลียนเออร นี่มันเรื่องอะไร?"
 โหลวเหลียนซิน ไมเคยนึกถึงเรื่องนี้มากอนและหลังจากที่
ฮูหยินสามพูดขึ้นแลวเทานั้น นางถึงไดตระหนักได

ใบหนาของนางเปลี่ยนไป บาเอย นางพลาดชองโหว

ขนาดใหญเชนนี้ไดอยางไร?

ตอนแรก นางตองการใหหญิงรับใชของนางตบนาง แต

หญิงรับใชที่ออนแอไมกลาที่จะตบนาง

ดังนั้นนางจึงตองลงมือตบตัวเอง แตแลวนางก็ลืมไป ...

วาถานางโดนตัวเองและคนอื่นตบ ดานที่โดนจะตรงกับขาม!
 เมื่อถูกเปดเผย โหลวเหลียนซิน ก็ยกศีรษะขึ้นอยางอึดอัด
ใจและมองไปที่โหลวชุนเฟง กอนจะเรียกออกมาอยางออนโยน
"ทานพอ ... "

* กฎหมายครอบครัว – ถูกสืบถอดมาจากหลายชั่วอายุคน ตาม

กฎของตระกูล ปกติมันเกี่ยวของกับการลงโทษ ดังนั้นเมื่อพวก
เขาใชกฎหมายครอบครัวก็หมายความวามีคนทําผิดกฎที่ไหนสัก
แหงและพวกเขาจะลงโทษเชนการตีดวยไม (อยางหนัก) หรือจับ
คุกเขาและคัดลอกพระคัมภีรหรือหนังสือมารยาทของเด็กผูหญิง
(อยางเบา แตก็ยังคงถือวาหนักเพราะบางครั้งพวกเขาจะถูกปดให
อยูภายในหองทั้งวันเพื่อคัดลอกหนังสือเหลานี้)

ตอนที่ 16.1 ของขวั ญ หมั้ น

แตกอนที่โหลวเหลียนซิน จะพูดใหจบการออนวอนที่นาสงสาร
ของนาง นางก็ไดยินโหลวชิงอู ขัดจังหวะนางขึ้นดวยเสียงที่สั่น
เครือขึ้น "นองรอง ไมวาอยางไรพวกเราก็เปนพี่นองกัน ขาถึงกับ
คิดวาเจาเปนหนึ่งในความสัมพันธที่ใกลชิดที่สุดของขา ไมวาจะ
เกิดอะไรขึ้น ขาก็ไมเคยตําหนิเจา แตใครจะรูวาเจาจะ ... เจาจะ
ใสความขาเชนนี้... "

ราวกับวานางไมสามารถพูดตอไปไดอีกแลว โหลวชิงอู ใช

ผาเช็ดหนาเพื่อปกปดดวงตาของนาง ใชรางกายที่สั่นสะทานของ
นางเพื่อแสดงวานางนาสงสารแคไหน

โหลวชุนเฟง เริ่มกระวนกระวาย จากนั้นก็ตบไปที่หนา

ของโหลวเหลียนซินครั้งหนึ่ง และครูตอมา ใบหนาดานขวาของ
โหลวเหลียนซินก็บวมขึ้น
 "ทานพอ?" โหลวเหลียนซินแข็งคางไปราวกับคนโง ไม
เขาใจวาเกิดอะไรขึ้นอยางชิ้นเชิง วาทําไมบิดาที่รักนางอยางหลับ
หูหลับตาจะตบหนานางจริงๆ

นางใชมือคลุมใบหนาของนางเอาไว ดวงตาของนางบวม
ขึ้นดวยน้ําตาในทันที

โหลวชุนเฟง เองก็แข็งคางไปเมื่อเขาเห็นดวงตาของโหลว
เหลียนซินที่ เต็มไปดวยน้ําตา

แตเขาเปนหัวหนาตระกูล ดังนั้นเขาจึงตองตบนาง

และในกรณีนี้ เหลียนเออรก็ผิด

เขาขมวดคิ้วและใบหนาของเขาแข็งขึ้น "เหลียนเออร เจา

รูไหมวาเจาทําอะไรผิด?”
 โหลวเหลียนซิน กําลังจะพูดอะไรบางอยาง แตจูๆ ฮู
หยินรองหยุดนางไว

โหลวชุนเฟง มองไปที่นางและเห็นวานางเก็บความขุน
เคืองเอาไวอยางไมเต็มใจ พรอมกับกมหัวลงต่ําและลดสายตาของ
นางลด กอนจะตอบขึ้นเสียงเบาๆ "ลูกทราบแลวเจาคะ"

"ครั้งตอไป ขาจะใชกฎหมายครอบครัว!" เขาเตือนขึ้น

อยางจริงจัง

โหลวเหลียนซิน ยังคงรูสึกขื่นขม นางกัดปากและพูดขึ้น

เบา ๆวา "เจาคะ ... "

นางจับใบหนาของนาง ในขณะที่มืออีกขางกําแนนขึ้น

สําหรับตบในครั้งนี้ นางจะไมยอมปลอยโหลวชิงอู ไป
งายๆแน!
 นางเงยหนาขึ้นเล็กนอยและสงสัญญาณใหกับสาวใชคน
หนึ่ง จากนั้นคนใชก็มองไปที่ตงเหมย

นางกัดริมฝปากของนางอยางหนัก โหลวชิงอู ยังขาดบาง

สิ่งบางอยางไป ถานางตองการที่จะมาแทนที่นาง โดยการเอาชนะ
หัวใจของบิดา!

ในจังหวะที่ไมมีใครเห็น นางมองไปที่ตงเหมยและพยัก
หนาเล็กนอย

คราวนี้แนนอนที่สุดวานางจะสงโหลวชิงอู กลับไปยัง
ชนบท จากนั้นเมื่อนางออกจากที่จวนไป นางจะสงมือสังหารไป
รอนางอยูที่เขตชานเมือง

ตอนนั้น นางไมคิดวานางจะกลับมาและคงจะไมเปนภัย
คุกคามเชนนี้
 แตใครจะรูวานางจะกลับมาจริงๆ! คราวนี้นางจะไมยอม
ปลอยนางไปงายๆ แน
เพราะคราวนี้โหลวชุนเฟง รูเรื่อง ที่โหลวชิงอู ตองทน
ทุกขทรมานจากความไมเปนธรรม จึงทําใหเสียงของเขาออนลง

"คราวนี้ นองสาวของเจากลาวหาวาเจาเปนคนผิด แต

นางยังเด็กนักและไมไดจริงจังอะไร อยาเก็บไปใสใจเลย เพียงแค
อาศัยอยูที่ที่เจาเคยอยูมากอน หลังจากนั้นบิดาจะใหแมรองจัดหา
สาวใชมาใหเจาสักคนสองคน สองสามวันนี้เจาก็พักผอนใหสบาย
เถิด"

โหลวชิงอูพูดขึ้นเบาๆและลดดวงตาของนางลง "เจาคะ"

แตดวงตาที่ตกลงไปที่พื้นนั้นกับเยือกเย็นมาก
 ถานางเปนคนที่กลาวหาโหลวเหลียนซิน นางคงจะไม
สามารถจบเรื่องนี้ไดงายๆดวยการตบอีกฝายเพียงครั้งเดียวเชนนี้

นางคงจะไดรับโทษตามกฎครอบครัวหรือแมกระทั้ง
อาจจะถูกไลออกจากตระกูลไปแลว

คิดถึงชีวิตที่ผานมา สายตาของโหลวชิงอู ก็เปลี่ยนเปน

เยือกเย็นขึ้นไปอีก

โหลวชุนเฟง จากนั้นเขาก็พยักหนาอยางนาพอใจ กอน

จะมองมาที่โหลวชิงอู อยางระมัดระวัง และกําลังคิดถึงแผนการ
ใหมๆ

เขาไมคิดวาลูกสาวคนนี้ ที่เขาไมสนใจในชวงหลายปที่
ผานมานั้นจะมีประโยชนอยูบาง
 ถาไมใชเพราะชื่อเสียงที่ไมดีของนางจากเหตุการณที่
เกิดขึ้นในหลายปที่ผาน มันคงจะดีกวานี้

แตมันก็เปนเวลาสามปแลว ดังนั้นมันนาจะพอทําใหนาง
กลายเปนนางสนมของขุนนางบางคนได เพื่อชวยเปดทางใหเขา

สําหรับเหลียนเออร เมื่ออายุของนางมาถึง นางก็จะ

แตงงานไปกับตระกูลหลี่ ในเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นฮูหยินรองก็คงจะตอง
กลายเปนภรรยาที่ถูกตองตามกฎหมายของเขาเร็ว ๆ นี้เชนกัน

เมือ่ เหลียนเออร กลายเปนบุตรสาวของภรรยาที่ถูกตอง

ตามกฏหมายแลว นางก็จะยืนอยูในตระกูลหลี่ไดอยางสงางาม
และเปดทางใหเขากับขุนนางไดอีกมากมาย

คิดถึงเรื่องนี้ อารมณของโหลวชุนเฟง ก็ดีขึ้นเปนอยาง

มาก
 จากนั้นเขาก็สั่งอะไรอีกสักสองสามเรื่อง กอนที่จะหัน
หลังและเดินออกไป

แตในขณะที่เขากาวออกไปไดสองสามกาว เขาก็ไดยิน
โหลวเหลียนซินรองใหเสียงดังออกมา "โอ ไมนะ ขาไมอยากจะ
เชื่อ!"

โหลวชุนเฟง หันกลับมาและใบหนาของเขาก็ดํามืดลง
"เหลียนเออร มีอะไรอีกคราวนี้?"

ตอนที่ 16.2 ของหมั้ น

ใบหนาของโหลวเหลียนซินเต็มไปดวยความตกใจและเต็มไปดวย
น้ําตา "ทานพอ มันหายไปแลว ... มันหายไป ... "

“อะไรหายไป?”
 ".... สรอยขอมือพระราชาทานจากฮองเฮาที่ไดประทาน
ใหแกลูก ทานพอตอนนี้ขาควรจะทําเชนไรดี?นี่คือสิ่งที่ฮองเฮาให
เปนของขวัญแทนสําหรับงานหมั้น คืนนี้ฮองเฮาทรงกําซับใหลูก
ใสมันโดยเฉพาะ ถาฮองเฮารูวาของพระราชาทานไดหายไป... ขา
กลัววา ... "

โหลวเหลียนซิน บีบมือที่สั่นของนางเอาไว และ

แสดงออกถึงความ กังวลเปนอยางมาก ราวกับวานางตองการขุด
สถานที่ทั้งหมดเพื่อหาสรอยขอมือนี้

"ทานพอ ลูกยังไมอยากตาย ฮองเฮาจะโกรธมากถึงขนาด

สั่งตัดศีรษะลูกหรือไม?"

"อยาพูดไรสาระ!" ใบหนาของโหลวชุนเฟง ยิ่งมืดขึ้น

 การทําของที่ไดรับพระราชาทานหาย จะไมทําใหถึงกับ
เปนเหตุใหตองถูกประหารชีวิต แตจะทําใหฮองเฮาเกิดความรูสึก
ที่ไมดีเทานั้น

เขาตองใชความพยายามอยางมากเพื่อที่จะทําใหโหลว
เหลียนซิน ไดรับของพระราชทานดีๆ สักชิ้น ถามันหายไปก็
เทากับวาทั้งหมดนั้นสูญเปลา โหลวชุนเฟงขมวดคิ้วแนนขึ้น
"เหลียนเออรคิดดูใหดีๆ วาเจาวางมันไวที่ไหน?"

"ลูกกลัววาจะทํามันหาย ดังนั้นมันจึงอยูในรางกายของ
ลูกตลอด แตเหมือนลูกกลับมา มันก็หายไปแลว "

"วันนี่เจาไดพบใคร?"
 "วันนี้ ... วันนี้ ... "โหลวเหลียนซิน หันกลับมาอยาง
ฉับพลันพยายามคิด

"วันนี้ เพราะลูกรูวาเจิ้งเซิง กําลังจะกลับมา ลูกจึงไปที่

หนาจวนตระกูลหลี่ แตเมื่อลูกรูวาเขามาที่จวนของเราแทน ลูกก็
รีบกลับมา แตตอนนั้นลูกยังเห็นสรอยขอมืออยู แลว .. แลวลูกก็
คิดวาพี่ใหญและเจิ้งเซิง กําลังทะเลาะกันอยูหนาจวน ลูกจึงไดเขา
ไปดึงพี่ใหญเอาไว แตแลว... แลว ... "

ใบหนาของโหลวเหลียนซิน ซีดลงเรื่อยๆ ราวกับวานาง

คิดถึงบางสิง่ บางอยาง

แลวจูๆ นางก็หันไปเผชิญหนากลับโหลวชิงอู เอียงไป

ขางหนาและลมลงกับพื้น
 นางจับขอมือของนางเอาไวอยางสิ้นหวัง "พี่ใหญ เหลียน
เออร ทําเรื่องเอะอะโดยไมมีสาเหตุ แตทานก็ไมสามารถเอาสรอย
ขอมือของขาไป สิ่งนั้นจะทําใหเกิดปญหาตอคนทั้งจวน เหลียน
เออรขอรองทาน ไดโปรดสงสรอยขอมือกลับมาใหขาเถอะนะ! ขา
ขอรอง!"

โหลวชิงอู กําลังเฝาดูการแสดงของโหลวเหลียนซินอยู

เมื่อนางบอกวาของชิ้นนี้เปนของที่ไดรับพระราชทานจาก
ฮองเฮา นางก็นึกถึงตงเหมยขึ้นมาทันที

สรอยขอมือพระราชทาน มีแนวโนมวาจะอยูในเรืองลม
เอนเอียงแน ใชไหม?
 มองไปที่โหลวเหลียนซิน ที่เต็มไปดวยความกังวลมากจน
รางกายสั่นเทา โหลวชิงอูก็รูสึกเหนื่อยแทน

ถานองสาวคนเล็กของนางอยากจะตายมากนัก เชนนั้น
ในฐานะพี่สาวที่แสนดี นางก็คงตองชวยนางใชไหม?

"พี่ใหญ เหลียนเออร รูดีวาเพราะทานอยูแตในชนบท

ทานจึงไมเคยเห็นสิ่งที่ดีๆ เชนนั้น แตไมวาอะไรก็ตามที่ทาน
ตองการ ขาก็สามารถใหทานได เพียงแคสรอยขอมืออันนั้น
เทานั้น ทานชวยสงคืนมันใหกลับนองสาวผูนี้ไดไหม?

โหลวเหลียนซิน รองไหราวกับวานางไดเห็นกับตาวา
โหลวชิงอู เปนคนขโมยมันไป
 แตเดิมโหลวชุนเฟงไมเชื่อ แตเห็นอยางนี้เขา เขาก็หันไป
มองที่โหลวชิงอู อยางสงสัย

นางขโมยมันไปจริงๆหรือ?

ถาเขามีลูกสาวที่ตอยต่ําเชนนี้ เชนนั้นมันก็คงจะดีกวาที่
จะสงนางกลับไปอยูที่ชนบทเชนเดิม

ถาเขาปลอยใหนางอยูที่นี่ นางก็จะทําใหเขาเสียหนา
เปลาๆ และใครจะรูวานางจะทําใหเกิดปญหาแบบไหนขึ้นอีก!
 ดวงตาของโหลวชุนเฟง สองประกายเฉียดคมออกมา ทํา
ใหมุมปากของโหลวชิงอูคอยๆ โคงขึ้น ทานพอที่แสนดีของนาง
กําลังเริ่มที่จะเชื่อนางแลวใชไหม?

นางกมลง ดึงโหลวเหลียนซินขึ้น

แมวามันจะเปนการกระทําที่ออนโยนและออนแอ แต
จริงๆแลวมันกลับดึงโหลวเหลียนซินขึ้นมาไดจริงๆ

นางเอาผาเช็ดหนาออกมาจากอกของนาง เพื่อเช็ดน้ําตา
ที่มองไมเห็นของโหลวเหลียนซินออกไป กอนจะพูดขึ้น "นองเล็ก
เจาเห็นจริงๆ หรือวาขาขโมยสรอยขอมือของเจาจริงๆ?”
 โหลวเหลียนซินกัดริมฝปากของนาง แนนอนวานางไมได
เห็นมัน!

แตนางก็ตองพูดตอไป เพราะเมื่อพวกเขาพบวามันอยูใน
เรือนลมเอนเอียง นางก็จะไมมีทางรอดจากการถูกเรียกวาโจร!

แตตอนนี้ นางตองหาทางใหทานพอไปคนในเรือนของ
นางกอน

นางลดสายตาของนางลง ในขณะที่มันกระพริบอยางไม
ตั้งใจ "เหลียนเออร ไมไดเห็นเชนนั้น แตก็มีเพียงพี่ใหญที่เขามา
ใกลกับขา ถาพี่ใหญตองการพิสูจนวาทานบริสุทธิ์ ทําไมทานไมให
ทุกคนไปคนที่หองของทาน ถาไมใชพี่ใหญที่เอามันไป นองสาวคน
นี้ก็จะคุกเขาและขอโทษทาน "
ตอนที่ 17.2 เหยี ย บนางในขณะที่ น างตกต่ํา

ไมนานหลังจากนั้น คนที่เดินตามคนรับใชออกมาคือตง
เหมยและกําลังถือหอผาที่เปนเพียงสิ่งเดียวที่โหลวชิงอูไดนําติดตัว
มาออกมาดวย

นางหยิบเอากลองไมออกมาจากภายใน ซึ่งเปนกลองที่
ประดับดวยลวดลายที่ละเอียดประณีต ทําใหดูงดงามมากขึ้นไป
อีก
 แสงแดดกระทบลงมาที่มันและมันสองประกายออกมา
อยางงดงาม

ทุกคนหยุดนิ่ง ๆในขณะที่จองมองไปที่มัน
ยิ่งโหลวชุนเฟง มองมันมากเทาไหร การแสดงออกที่
เลวรายของเขาก็ยิ่งมากขึ้นเทานั้น

เพียงแคมองไปที่กลองไมนี้ก็แสดงใหเห็นวาราคาของมัน
นั้นแพงแคไหน เปนไปไดหรือวาโหลวชิงอูจะมีของที่ราคาแพง
เชนนี้ได?

ดังนั้น จึงเปนนางที่ขโมยสรอยขอมือนั้นไปอยางแนนอน
 โหลวเหลียนซิน เห็นมันและไมสามารถที่จะยับยั้งตัวเอง
ได กอนจะพูดขึ้น "มันเปนกลองอัญมณีอันนี้แหละทานพอ! มัน
เปนของลูกเอง! สรอยขอมืออยูขางในนั่น! "

แตขางในนางกลับรูสึกแปลก ๆ

ทําไมตงเหมยถึงไดเอากลองไมที่งดงามเชนนี้มาใสสรอย
ขอมือพระราชาทานได?

แตตอนนี้ นางไมสนใจแลว

ตราบเทาที่นางจะไดเห็นนางหนาดานโหลวชิงอู ถูกโยน
ออกไป แคนั้นก็พอแลว
 ใบหนาของโหลวชุนเฟง ดํามืดลง ในขณะที่เขาควากลอง
ไมสีเขมมา

เขาจับมันเอาไวแนน "นี่คืออะไร?! และเจาบอกวาเจา

ไมไดขโมยมันอยางนั้นหรือ? "

โหลวชิงอู มองเขาอยางไมแยแส แตก็ไมไดดูหงุดหงิด

เหมือนคนที่ถูกจับไดวาเปนขโมยของควรจะทํา

นางเพียงแคมองไปที่เขาอยางใจเย็นกอนจะพูดขึ้น "ทาน
พอ ทานยังไมเห็นสิ่งที่อยูขางใน แลวทานจะรูไดอยางไรเจาคะ? "

"เจาตองตายกอนใชไหม เจาถึงจะยอมรับมัน?" โหลวชุน

เฟง ไมตองการอะไรไปกวาการที่เขาไดโยนนางออกไปในตอนนี้
 เขาไมไดแมแตจะดูกอนที่จะยืนยัน

ลูกสาวเลวเชนนาง ที่อาศัยอยูในชนบทเปนเวลาสามป
กวา นางจะมีของที่มีราคาแพงและดีๆ ไดอยางไร?

แตในที่สุดเขาก็เปดล็อคทองคําเพื่อเปดกลองไมออก แต
เมื่อเขาเปดมันออก เขาก็ตองแข็งคางไปทันที

ดานในไมไดเปนสรอยขอมือพระราชทาน แตเปนมุกสี
แดงขนาดใหญเทาไขหานเลยทีเดียว

ไขมุกสีแดงสองประกายสวางไสวเมื่อกลองถูกเปดออก
ทําใหเขาไมสามารถเคลื่อนยายสายตาไปจากมันได
 ทุกคนเห็นโหลวชุนเฟง ที่แข็งคางไปและไมสามารถที่จะ
ตอตานความอยากรูอยากเห็นเอาไวได ทั้งหมดจึงเดินไปขางหนา
และแคเห็นมันครูเดียวก็ทําใหพวกเขาแข็งคางอยูกับที่ดวย
เชนเดียวกัน

ถึงแมวาพวกเขาจะเคยเห็นสมบัติที่แตกตางชนิดกัน
มาแลว แตก็ยังไมเคยเห็นมุกเม็ดใหญเชนนี้มากอน

และโดยเฉพาะอยางยิ่ง เนื่องจากสีของไขมุกเม็ดนี้เปนสี
ที่หาไดยากที่สุดชนิดหนึ่งอีกดวย

หัวใจของทุกคนเตนเร็วขึ้นเล็กนอยและมองไปที่โหลว
ชิงอูอยางประหลาดใจ
 นี่ถือวาเปนของที่ราคาแพงกวาสรอยขอมือพระราชาทาน
เสียอีก และถาหากวานางมีมุกประดับชั้นยอดเชนนี้แลว จะมี
เหตุผลอันใดที่จะทําใหนางตองการที่จะขโมยสรอยขอมือแบบนั้น
อีก

อยางไรก็ตาม แมวามันจะถูกมอบใหโดยฮองเฮา แตก็

เปนเพียงแคสรอยขอมือ

โหลวชิงอู ทําราวกับวานางไมเห็นทุกคนตกตะลึงไปกับ
ของที่อยูในมือของโหลวชุนเฟง กอนจะนํากลองไมกลับมาอยาง
สงางาม
 ภายใตการจองมองของทุกคนราวกับคนตาย กลองก็ปด
ลงและเสียงของมันก็ราวกับวาไปเคาะที่หัวใจของทุกคนเขา ทําให
พวกเขาไมสามารถตานทานการมองไปที่กลองไดอีกสองสามครั้ง

โหลวชิงอู คอยๆกวาดตาไปที่พวกเขาทุกคน กอนที่จะ

หัวเราะขึ้นและถือกลองไวตรงกลาง เพื่อใหล็อคทองคํากระทบ
เขาสูสายตาของโหลวชุนเฟง

"เพื่อประโยชนในการปดเปาความสงสัยของทานพอและ
แมรองทั้งหลาย ตอนนี้ตางก็เห็นขางในกลองอยางชัดเจนทั้งหมด
แลว นี่คือกลองอัญมณีรานอีจินซื่อ ทุกชิ้นจะแกะสลักเอาไวดวย
ชื่อของเจาของ และแตละชิ้นมีเอกลักษณไมเหมือนใคร”
 โหลวชิงอู พูดขึ้นอีก “ขาแนใจวาทุกคนรูจักคําสามคํานี้
หากยังคงมีคําถามอยู พวกทานสามารถไปที่รานอีจินซื่อ ไดทุก
แหง เพราะพวกเขามีประวัติการซื้อสินคา "

หลังจากที่นางพูดจบ โหลวชิงอู ก็ไมไดมองไปที่ใบหนาที่

ทําราวกับวาทองของพวกเขากําลังอืดอยูในตอนนี้อีกตอไป และ
คอยๆวางกลองไมไวในหอผา

เมื่อมองไปที่โหลวชุนเฟง ที่ยังคงแชแข็งอยู นางก็ไม

สามารถยับยั้งการหัวเราะได "ทานพอไมใชวาทานกําลังจะยางเขา
สูวัยสี่สิบหรือ?"

"เดิมที ขาไมมีอะไรที่จะใหเปนของขวัญ แตนี่คือสิ่งที่ขา

ไดพบที่ดานลางของบอน้ําพุรอนใกลบานพักลาสัตวของครอบครัว
ที่ขาไปอาศัยอยูดวย ขาไดพบไขมุกสีแดงบางสวนและไดทําการ
ซื้อขายแลกเปลี่ยนพวกมันพรอมกับกลองเครื่องประดับอันนี้ และ
วางแผนที่จะใหชิ้นที่ดีที่สุดสําหรับทานพอเปนของขวัญวันเกิด แต
ดูเหมือนวาพอไมชอบสิ่งของที่มาจากชนบทที่หยาบคาย เชนนั้น
บุตรสาวผูนี้ก็คงตองหาของอยางอื่นใหทานแทนแลว”

"ชิงอู ขา ... " โหลวชุนเฟง เปดปากของเขาเพื่อที่จะบอก

วาเขาไมไดไมชอบมัน จริงๆ!

เขาไมสนใจเรื่องพวกนั้นเลย

แตภายใตสายตาของคนจํานวนมาก เขาไมสามารถเสีย
หนาไปไดมากกวานี้
 มันเปนเขาคนที่สงสัยวานางเปนคนขโมยของที่ไดรับ
พระราชาทานจากฮองเฮาและตอนนี้ ...

เพียงแคคิดถึงไขมุกที่หายาก ไขมุกสีแดงที่เขาควรจะ
ไดรับ ก็ทําใหเขาเสียใจมาก จนอยากจะกระแทกหัวของเขากับ
กําแพง!

ทําไมเขาถึงไมเชื่อคําพูดของโหลวชิงอู?

ถาเขามอบไขมุกใหกับฮองเตในคืนนี้ ฮองเตคงจะมีความ
พอพระทัยเปนอยางมาก

แตตอนนี้เรื่องนี้เกิดขึ้นแลว เขาจะถามเอามาไดอยางไร?
 และเมื่อไดยินคําพูดของโหลวชิงอู นี่ควรจะเปนของขวัญ
วันเกิดของเขา แตตอนนี้ ...

ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเทาไหร ก็ยิ่งมีความผิดหวังและ
โกรธมากขึ้นเทานั้น

ความรูสึกเหลานี้เริ่มซับซอนมากขึ้นและใบหนาที่ซับซอน
และนาเกลียดของก็เขาสะทอนใหเห็นไดอยางชัดเจน

ทันใดนั้นเอง เขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอยางและหันกลับไป
มองที่โหลวเหลียนซิน "เหลียนเออร เจาไมไดบอกวากลองอัญมณี
นี้เปนของเจาหรอกหรือ?"
ตอนที่ 18.1 ความอั บ อายของการคุ ก เข า

"คือ ... " ดวงตาที่เต็มไปดวยความอิจฉาของโหลวเหลียน

ซินมองมาและหัวใจนางไมสามารถตานทานความรูสึกขมขื่น
ได โหลวชิงอูเด็กที่มาจากชนบทเชนนั้น จะมีไขมุกที่หากยาก
เชนนั้นไดอยางไร?

ในที่สุดก็มีปฏิกิริยาตอบสนองตอคําถามของโหลวชุนเฟง
ใบหนาของนางซีดและพูดขึ้นเบา ๆ วา "เจาคะๆ มันเปนความผิด
ของลูกเอง ลูกเพียงเปนกังวลและ ... กลองเครื่องประดับนี้ก็
คลายกับสิ่งที่ลูกมี ... "
 นางจะไปรูไดอยางไรวานางสารเลวโหลวชิงอู จะมีของ
ดีๆ เชนนี้ได ตอนแรกนางคิดวามันเปนแผนการของตงเหมย แต
...

โหลวเหลียนซิงกัดฟงของนางดวยความอิจฉา ไขมุกนั้น
เปนของดีมากจริงๆ! โหลวชิงอูที่อยูในสถานที่เชนนั้น สามารถมี
สมบัติที่อันล้ําคาเชนนี้ไดอยางไร?

นางไมพอใจจริงๆ ไมพอใจมากจริงๆ! แตตอนนี้ สิ่งที่นาง

ไมเขาใจก็คือสรอยขอมือที่ไดฮองเตทรงประทานใหอยูที่ไหน?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นตงเหมย? นางจองมองไปที่ตงเหมย
และนางก็ดูเหมือนจะสับสนมาก
 ตงเหมย ไมสามารถดึงการจองมองของนางมาจากหอผา
ของโหลวชิงอูได ตอนนั้นทั้งหมดที่นางเห็นก็คือกลองอัญมณีถูก
ปกคลุมเอาไวอยางดี และนางมองไมเห็นอะไรในนั้นอีกเลย

นางจําไดอยางชัดเจนวาเมื่อนางเปดมัดผาออกและเห็น
กลองอัญมณีนางก็วางสรอยขอมือลงไปขางในทันที แลวสรอย
ขอมือจะเปลี่ยนเปนมุกไดอยางไร?

ตงเหมย กาวถอยหลังไปอยางฉับพลัน แตทันใดนั้น

ใบหนาก็ปรากฏขึ้นขางๆ นาง ดวงตาที่ใสสะอาดของนางอบอุน
และไรเดียงสา "อา ตงเหมย นั่นอะไรที่อยูที่หนาอกเจา?"

ขณะที่นางพูด นิ้วมือเรียวยาวของโหลวชิงอู ก็ยื่นออกไป

แลวและดึงดายสีแดงออกมา ความสนใจของทุกคนตางก็ถูกดึง
กลับมาดวยเสียงของนางและทุกคนตางก็จองที่ไปที่ตงเหมยแทน
เมื่อพวกเขาเห็นดายสีแดงที่ถูกดึงจากนั้นก็มีสรอยขอมือสีแดง
คล้ําถูกดึงออกมาดวย

นี่คือสรอยขอมือไมโพธิ์ ที่โหลวเหลียนซิน ทําหายไปนี่

การแสดงของโหลวชุนเฟง ดูแยลงอยางมาก โหลว

เหลียนซิน รูไดในทันทีวานางกําลังมีปญหาแลว คราวนี้นางไม
สามารถที่จะทําใหโหลวชิงอูเจอกับปญหาได

กอนที่โหลวชุนเฟง จะทันไดพูดอะไร นางก็ตะโกนขึ้น

อยางเย็นชา "เจาคนรับใชชั้นต่ํา เจากลาขโมยสรอยขอมือที่ไดรับ
พระราชทานจากฮองเฮาเชียวหรือ เจาอยากตายหรืออยางไร?"
 ในขณะที่นางพูดขึ้น ดวงตาของนางกระพริบเปนการ
เตือนนางออกไป

ตงเหมยไมรูจริงๆ วาสรอยขอมือเขามาอยูในหนาอกของ
นางไดอยางไรและตอนนี้ใบหนาของนางก็ซีดมาก นางรีบคุกเขา
ลงไปทันที "ไม ไมใช ไมใชบาวที่ขโมยมัน... ไม ... "

"เจายังไมรีบยอมรับผิดอีกหรือ!" โหลวเหลียนซิน เดินไป

ขางหนาและตบหนานางขึ้นทันที

ตงเหมย โดยตบแบบไมรูเนื้อรูตัว กอนที่นางเงยหนาขึ้น

มองไปเห็นสายตาของโหลวเหลียนซิน จู ๆ นางก็สั่นขึ้น คุณหนู
รองกําลังจะเสียสละนางหรือ? แต ...
 "คุณหนูผูนี้ปกติก็ปฏิบัติกับเจาเปนอยางดี และเห็นวาเจา
และนองชายตางก็ไมมีใครและปฏิบัติตอพวกเจาอยางจริงใจ แต
ใครจะรูวาบาวชั่วผูนี้จะกลาที่จะขโมยสรอยขอมือของขาไป แลว
ยังพยายามที่จะใสความพี่ใหญอีก เจาจะตองไดรับการลงโทษ! "

ใบหนาของตงเหมยซีดยิ่งกวาเกา ทุกคนไดยินเพียงความ
โกรธของโหลวเหลียนซินเกี่ยวกับเรื่องสรอยขอมือของนางที่ถูก
ขโมยไป แตมีเพียงอยางเดียวที่นางไดยินคือคําวา "เจาและ
นองชายของเจาตางก็ไมมีใคร"

คุณหนูรองขมขูนางหรือ?

ความเกลียดชังในหัวใจนางที่มีตอโหลวชิงอู มีเพิ่มมากขึ้น
ในขณะที่จองมองไปที่นาง นี่ตองเปนคุณหนูใหญที่ใสคราวนาง
เชนนี้แน!
 นางยกศีรษะขึ้นเรื่อย ๆ และยังคงจองมองไปที่โหลวชิงอู

จากนั้นก็คอยๆลดศีรษะลง ในขณะที่นางเอามือทั้งสอง
ขางของนางวางลงไปบนพื้นพรอมกับกัดฟน ในขณะที่นาง
สารภาพออกมา

"คุณหนูรองอยาพึ่งโกรธ นายทานโปรดอยาฆาบาว มัน

เปนเพราะบาวผูนี้มีความโลภมากเกินไป นายทาน คุณหนูใหญ ฮู
หยิน ไดโปรดเห็นแกที่บาวผูนี้ไดทํางานอยางหนักเพื่อรับใช ได
โปรดยกโทษใหบาวผูนี้สักครั้งดวยเถิดเจาคะ!”

จากนั้นโหลวเหลียนซิน ก็ถอนหายใจออกมาดวยความโล
งอก อยางนอยตงเหมย ก็รูวิธีที่จะเอาตัวรอดและยังคงภักดีตอ
นาง ดังนั้นนางยังคงมีประโยชนสําหรับนางอยู ขณะที่นางกําลัง
จะหันกลับมาและลงโทษนางอีกเล็กนอย นางก็ไดพบกับดวงตาที่
ไรมลทินของโหลวชิงอู และหัวใจของนางก็จมดิ่งลงอยางชวย
ไมได

นางเห็นวาโหลวชิงอู คอยๆหันกลับไป ริมฝปากสีแดง

ของนางเผยขึ้นเล็กนอยกอนจะพูดขึ้น "ทานพอ การขโมยสิ่งของ
ในครอบครองของนาย ถาลูกจําไดอยางถูกตอง โทษของมันคือ
การตัดมือทั้งสองขางแลวตีจนตายดวยไมกอนจะถูกโยนออกจาก
จวน ไมใชหรือเจาคะ? "

ขณะที่นางพูดจบ นางก็เหลือบมองไปที่โหลวเหลียนซิน
"นองเล็ก เจาคงจะไมลืมใชไหม? ตอนนั้น เจาเองที่ทําเปนโกรธ
เคืองพวกเราทุกคนขนาดไหน"
ตอนที่ 18.2 ความอั บ อายของการคุ ก เข า
โหลวเหลียนซิน สั่นสะทานไปทั่งตัว โหลวชิงอู พูดออกมาได
อยางชาญฉลาด แมวานางจะพูดถึงการลงโทษของตงเหมย อยาง
ชัดเจน แตวิธีที่นางพูดถึงก็หมายความวาถานางขอรองการให
อภัยแทนตงเหมย มันก็จะทําใหทุกคนนาสงสัยนางเทานั้น
แตนั้นคือชีวิตของตงเหมยนะ ...

ใบหนาของนางดํามืดลง ในขณะที่โหลวเหลียนซิง มองไป

ที่โหลวชิงอู อยางลึกซึ้ง

กอนที่ โหลวชุนเฟง กําลังจะโกรธ นางก็เงยหนาขึ้น "ใช

พี่ใหญพูดถูกแลว" นางจับผาเช็ดหนาเอาไวแนน โหลวชิงอูเจามัน
ไรความปราณี!
 ในเพียงไมกี่วลี นางก็สามารถกําจัดหญิงรับใชที่นางไวใจ
ไดอยางไรความรูสึก

"เชนนั้น พวกเราก็จะทําเชนนั้น!" อารมณของโหลวชุน

เฟง ไดรับผลกระทบจากเรื่องนี้อยางมาก โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อ
เขาคิดถึงมุกสีแดง

ความโลภของเขาที่มีตอมุกนั้นยิ่งเพิ่มมากขึ้น เพราะเขา
ไมสามารถที่จะไดมันมา ทําใหหัวใจของเขารูสึกถูกหดหู ถาไมใช
เพราะสาวใชคนนี้ เขาก็จะไดไขมุกมาในวันเกิดปที่ 40 ของเขา!

"สําหรับของพระราชทาน การลงโทษในครั้งนี้ก็ถือวาเบา
มากแลว ลากนางออกไปแลวเฆี่ยนนางใหตายไปเลย! "
 "คุณหนูรอง... " ตงเหมยนั้นเต็มไปดวยความตกตะลึง
อยางสิ้นเชิง ตายหรือ? นางไมเคยคิดถึงเรื่องนี้มากอน!

โหลวเหลียนซิน ขมขูดวยสายตา : คุณหนูผูนี้จะดูแล

นองชายของเจามิฉะนั้น ...

ตงเหมย สั่นเทาและทายที่สุดก็ลดศีรษะของนางลง

นางถูกลากออกไปอยางรวดเร็วและออกไปนอกลาน
เสียงรองไหของเด็กผูหญิงที่เต็มไปดวยความเจ็บปวดสามารถได
ยินไปทั่ว

แตไมนานหลังจากนั้นเสียงก็เงียบลง จนกลายเปนความ
เงียบสงัด
 เรือนลมเอนเอียง กลายเปนสถานที่ที่เงียบสงบอยางนา
ประหลาด โหลวชิงอู เฝาดูเรื่องทั้งหมด ในขณะที่มุมปากของนาง
โคงขึ้นเล็กนอย

นางไมรูสึกเห็นใจตงเหมยเลยแมแตนอย ในขณะที่นาง
เปนผูชวยโหลวเหลียนซิน และนางไดมีสวนรวมในเรื่องตางๆ
มากมายของโหลวเหลียนซิน เลือดในมือของนางไมนอยกวานาง
ดวยซ้ํา

การแสดงออกของโหลวเหลียนซิน นั้นดํามืดและนากลัว
อยางไมนาเชื่อในขณะที่นางเงยหนาขึ้นอยางไมเต็มใจที่จะ
เผชิญหนากับโหลวชุนเฟง "ทานพอเพราะสรอยขอมือถูกคนพบ
แลว พวกเรากลับไดหรือยังเจาคะ? พี่ใหญพึ่งจะกลับมาเหนื่อยๆ
คงอยากจะพักผอนแลว "
 ในขณะที่โหลวชุนเฟง กําลังจะพยักหนา เขาก็ไดยินเสียง
เบาๆ ของโหลวชิงอู ที่ทั้งออนโยนและไรเดียงสาดังขึ้น "ขอบใจ
นองเล็ก แตขาไมไดเหนื่อยขนาดนั้น หลังจากเรื่องนี้ผานไป ขา
กลับรูสึกมีพลังมากขึ้น และถาความจําของขาไมไดแยมากไป ขา
จําไดวานองเล็กบอกวา ถาขาสามารถพิสูจนไดวาขาบริสุทธิ์ และ
ยอมใหทุกคนคนหองของขาและถาขาไมใชคนที่ขโมยของไป นอง
เล็กบอกวาจะทําอะไรสักอยางนะ? "

ใบหนาของโหลวเหลียนซิน ยิ่งดํามืดมนลงอีก

นิ้วของนางขุดลงไปในฝามือและเลือดไหลซึมออกมา นาง
เงยหนาขึ้นและกําลังจะขอใหมารดาของพูดกับนาง
 นางจะสามารถลดศีรษะของนางใหกับโหลวชิงอูได
อยางไร?

แตในขณะที่นางไดพบกับดวงตาฮูหยินรอง การ
แสดงออกทางสีหนาของฮูหยินรองก็ดํามืดลง ในขณะที่นางสาย
หัว โหลวเหลียนซิน ยังคงไมเต็มใจ แตทําไดเพียงผลักดัน
ความแคนลงไปกอนเทานั้น

นางบีบรอยยิ้มที่ดูแยกวาน้ําตาออกมา "... นองเล็กผูนี้ได

กลาวหาพี่ใหญอยางรายกาจ ดังนั้นขาก็ควรจะขอโทษ"

หลังจากที่นางพูดจบ โหลวเหลียนซินก็ ปดตาของนาง

และคุกเขาลง ศีรษะของนางกมลงไปและทําความเคารพเพื่อเปน
การขอโทษแคโหลวชิงอู
 โหลวชิงอู เฝามองจากดานบนแลวคอยๆพยุงนางขึ้น
"นองเล็กไมไดตั้งใจทําอยางนั้น ในคราวหนาเจาก็อยาประมาทกับ
สิ่งตางๆที่เปนของพระราชทานอีก ถานองเล็กทํามันหายอีกสอง
สามครั้ง ใครจะรูวาเมื่อไหรเจาจะตองจบชีวิตของเจาลงดวย? "
เมื่อไดยินความหมายที่ซอนอยูในคําพูดของนาง โหลว
เหลียนซินก็ทําไดเพียงกัดฟนของนางเอาไวเทานั้น "พี่ใหญกลาว
ไดพูดตองแลว"

นางคิดเสมอวาโหลวชิงอู นั้นเปนเพียงคนโงเขลา แต

ตอนนี้เพียงไมกี่คํานางก็ใชหลอกนางไดแลว

หลังจากเรื่องของตงเหมย ถานางยังประเมินนางอยาง
ต่ําๆ แบบนี้อีกนางนั้นแหละที่จะเปนคนโงจริงๆ!

แนนอนนางจะไมปลอยเรื่องนี้ใหผานไปงายๆ!
 ความอัปยศอดสูสําหรับการคุกเขาของนาง แนนอนนาง
จะตองแกแคนสําหรับเรื่องนี้!

โหลวชิงอู เฝาดูทุกคนที่ตามหลังโหลวชุนเฟงออกไป

เมื่อนางไมสามารถมองเห็นพวกเขาไดอีกตอไปแลว นาง
ถึงไดหันกลับมาชาๆ

แตหลังจากเดินไปไดสองกาว หูของนางก็กระตุกขึ้น
เล็กนอย กาวของนางชะลอตัวอยูชั่วครู กอนจะเดินไปอยางไร
เสียงยังปกอีกดาน
 ในขณะที่นางหายตัวไป เงาดําสองเงาก็ปรากฏขึ้นในลาน
ที่วางเปลา

ตอนที่ 19.1 ของขวั ญ ที่ ส อง

ภายในเรือนลมเอนเอียง รางสองรางยืนตรงสงาและหลอ
เหลา หนึ่งหลอเหลาอยางออนโยน หนึ่งหลอเหลาอยางเยือกเย็น
 ชายที่มีใบหนาเยือกเย็นอายุประมาณยี่สิบป สวมเครื่อง
แตงกายสีคลายน้ําหมึกยิ่งเนนใหเห็นวาเขานั้นเย็นชาแค
ไหน ดวงตาของเขาทั้งลึกและกระพริบขึ้นอยางเย็นชา

สวนอีกคน มักจะทําตัวลอยไปลอยมา อายุเพียงสิบหกป

เทานั้นและสวมเสื้อคลุมสีมวงที่ฟุมเฟอย ยิ่งทําใหเขาดูเจาเลห
และเปนคนมีสีสันแคไหน

ทั้งสองคนอยูที่รานคาริมถนน เมื่อพวกเขาไดยินวามี
ละครที่ดีบางเรื่องกําลังเกิดขึ้นที่จวนตระกูลโหลว พวกเขาก็ไมรอ
ชา

หนึ่งในนั้นคือองคชายเซี่ยโฮวรุย และอีกคนคือองคชาย
เจ็ด องคเซี่ยโฮว หลิวหยุน
 เซี่ยโฮว หลิวหยุน เห็นไดชัดวา ยังคงหวังวาจะมีการ
แสดงที่มากกวานี้ ดวงตาที่ยาวไกลของเขายังคงจองมองไปยัง
ทิศทางที่โหลวชิงอูจากไป

เขาเดาะลิ้นของเขากอนจะพูดขึ้น "พี่รอง ทานไดเห็นการ

แสดงออกของโหลวเหลียนซินหรือไม มันนาเกลียดจริงๆ! ขาไม
อยากจะเชื่อเลยวานางจริงๆ แลวเปนผูหญิงที่งดงามที่สุดในเมือง
หลวง "

ขาวลือจริงๆ แลวก็ไมสามารถเชื่อได เพราะการ

แสดงออกของนางเมื่อนางขมขูสาวใชของนางหลังจากถูกเปดเผย
นั้น ทําใหทั้งหมดเปลี่ยนจากหนามือเปนหลังมือเลยทีเดียว
 นี่ก็ไมใชการแสดงออกที่เลวรายดวยเชนกัน มันเปนเรื่อง
นาขันเสียมากกวา เพราะนางแกลงทําเปนกระตายตัวนอย ยามที่
อยูตอหนาเสด็จแมฮองเฮา

เขาควรจะปลอยใหเสด็จแมฮองเฮามาเห็นดวย! จากนั้น
เสด็จแมฮองเฮาก็จะสามารถเปนพยานไดดวยตัวเองวา เด็กสาวที่
มีจิตใจธรรมะและออนโยนที่สุดในหัวใจของนาง จริงๆแลวเปนแค
เพียงคนชั่วรายเทานั้นเอง!

"ไปกันเถอะ" ดวงตาที่ลึกล้ําขององคชายเซี่ยโฮวรุย กวาด

มองทุกสิ่งทุกอยางอยางรวดเร็ว กอนที่จะหันกลับไป และจะ
ออกไปราวกับเงาอยางนาประทับใจ
 ในตอนแรก เขาถูกรบเราอยางหนักเพื่อใหเขามาโดยนอง
เจ็ดของเขาดังนั้นเขาจึงไมไดคาดหวังวาจะเห็นเรื่องที่นาสนใจ
เชนนี้

โหลวชิงอูผูนั้น ไมธรรมดาเลยจริงๆ

ชวงเวลาที่นางหยุด กอนจะเดินออกไป แสดงใหเห็นวา

นางไมไดเยือกเย็นราวกับน้ําเหมือนลักษณะภายนอกของนาง
นางไดคนพบตัวตนของพวกเขา แตก็ไมไดแสดงออก

ประเภทของความระมัดระวังและความสงบเชนนี้ ไม
สามารถทําไดโดยคนทั่วไป
 “ไปกันเถอะ”เซี่ยโฮว หลิวหยุน วางพัดที่อยูในมือลงไปที่
คอเสื้อดานหลังคอของเขาอยางไมเต็มใจ กอนจะมองไปที่หอง
ของโหลวชิงอู อีกครั้งหนึ่ง แลวจองมองภาพเงาที่เยือกเย็นและนา
กลัวของพี่ชายรองของเขาไป

จากนั้น เขาก็ตามพี่ชายของเขาไป เขาตองการที่จะดู

ละครที่มากกวานี้!

ทันใดนั้น ใครจะรูวาเกิดอะไรขึ้นกับเขา เมื่อจูๆ ดวงตา

ของเขาจะหมุนไปรอบ ๆ ทําไมเขาถึงไดโงเชนนี้?

ถาเขาอยากจะดูละครที่มากกวานี้ เขาก็สามารถดูไดใน
คืนนี้ อา งานเลี้ยงวันเกิดของเสด็จพอในคืนนี้อยางไรเลา!
 เขาไดยินมาวาเสนาบดีฝายซายจะพาบุตรสาว โหลว
เหลียนซิน ของเขาไปดวยทุกครั้งเพื่อพยายามที่จะไดรับความ
โปรดปรานจากเสด็จแมฮองเฮา

และดูจากโหลวเหลียนซิน นางจะตองคิดแผนการที่จะ
พยายามฉกฉวยความสนใจมาที่นางอยางแนนอน!

แตเขาก็ไมรูวาบุตรสาวที่เกิดอยางถูกตองตามกฎหมาย
คุณหนูโหลวผูนั้นจะไปหรือไม

ฮึม มันไมสําคัญหรอกวานางตองการที่จะไปหรือไม เขาจะถาม

เสด็จแมฮองเฮาดูเอง
 ไมใชวาทั้งหมดนี้เพียงขึ้นอยูกับคําพูดเสด็จแมฮองเฮา
เทานั้นหรอกหรือ?
ตราบเทาที่เขาสามารถหลอกใหนางออกมาได ความ
อิจฉาของโหลวเหลียนซินนั้นรุนแรงมากจนนางจะตองนึก
แผนการที่จะปองกันไมใหพี่สาวที่เกิดอยางถูกตองไดรับความ
สนใจเปนแน

แลวถาเขาจะ "บังเอิญ" ชมเชยโหลวชิงอู เพียงสองสาม

ครั้งตอหนาเสด็จแมฮองเฮา - แลว ...

ฮาๆๆๆๆ! แลวเขาก็จะสามารถดูละครไดมากขึ้นไปอีก!

เขาฉลาดมากจริงๆ!
 ภาพเงาของสองคนหายตัวไปอยางรวดเร็วและเรือนลม
เอนเอียง ก็กลับมาสงบเหมือนเดิมอีกครั้ง

โหลวชิงอู ทําราวกับวานางไมรูถึงเรื่องที่เกิดขึ้นนอกหอง
ของนางและยังคงเดินตอไปทางหนาตาง

มือซายของนางยื่นเขาไปในหอผาเพื่อนําเอาเตาหอม
ออกมา
นางวางไวอยางดีและเตาหอมก็เปดออก ฝาปดถูกสลัก
ดวยเครื่องหมายที่เลียนแบบเปนรูปขนของนกยูงที่ละเอียดออน
เอาไว

จากนั้นนิ้วมือของนางก็หมุนวนไปรอบ ๆ ชิ้นสวนของธูป
และจุดมันขึ้น
 หลังจากนั้นไมนาน เตาหอมก็ปลอยควันพุงเปนเกลียว
ขึ้นมา

กลิ่นหอมเริ่มลอยขึ้นไป กอนที่โหลวชิงอู จะยกมือขึ้น

อยางเฉื่อยชาเพื่อตีไปที่มัน

ควันกระจายไปในทุกทิศทุกทาง แลวกลิ่นที่รุนแรงก็เขา
มากระทบที่จมูกของนาง

ในเวลานี้ รูปรางที่ไรซุมเสียงก็ปรากฏขึ้นอยางเงียบเชียบ
ที่หลังของนาง กอนจะเรียกขึ้นดวยความเคารพ "คุณหนูใหญ"
 "พวกเขาไปแลว?" โหลวชิงอู ไมไดหันกลับมามอง นาง
เพียงแคหลับตาของนางลงราวกับวานางกําลังจดจออยูกับกลิ่น
ของเตาหอม

"เจารูหรือไมวาทั้งสองคนเปนใคร?"

ตอนที่ 19.2 ของขวั ญ ชิ้ น ที่ ส อง

 "จากการปรากฏตัวของพวกเขา มันนาจะเปนองคชาย
รองและองคชายเจ็ดขอรับ" การสะทอนใหเห็นถึงตัวตนของ
บุคคลเขาเรียนรูมาจากคุณหนู คนที่ปรากฏตัวขึ้นตอบและ
พิจารณาความเปนไปไดวาจะเปนตัวปลอมหรือไม

แตก็คงจะเปนการยากที่จะแอบอางเปนคนสองคนนี้ได
ดังนั้นเขาจึงคิดอยูชั่วครู แลวจึงพูดขึ้นอีก "มันเปนพวกเขา"

"โอ?" โหลวชิงอูลืมตาขึ้น "ทําไมพวกเขาถึงมาที่นี่?"

"เรื่องนี้ …. ผูใตบังคับบัญชาไมทราบขอรับ "เขาเองก็

สงสัย องคชายผูยิ่งใหญ ทําไมพวกเขาจึงเที่ยววิ่งไปที่จวนของ
ผูอื่นเชนนี้?
 "ทานตองการใหผูใตบังคับบัญชาไปตรวจสอบเพิ่มเติม
หรือไมขอรับ?"

“ไม ไมจําเปน”เซี่ยโฮวรุย และเซี่ยโฮว หลิวหยุน มีวร

ยุทธที่สูงมาก ดังนั้นการไปตรวจสอบพวกเขา ก็จะเปนเพียงการ
ไปเตือนใหพวกเขารูตัวเทานั้น

นางจะไมทําสิ่งที่เปนอันตรายเชนนี้ เมื่อฐานรากของนาง
ยังไมปลอดภัย

นอกจากนี้ ตามความเขาใจของนางที่มีตอทั้งสองคนนี้
นางไมคิดวาพวกเขามาที่นี่เพื่อตรวจสอบอะไร
 ถาพวกเขาตองการที่จะสืบสวนอะไร พวกเขาก็จะสงคน
สนิทของพวกเขาที่นี่แทน

ดูจากเวลาที่พวกเขาปรากฏตัว สวนใหญนาจะเกี่ยวของ
กับเซี่ยโฮว หลิวหยุนซะมากกวา

เซี่ยโฮว หลิวหยุน องคชายดําลับที่เจ็ด 7 ของราชวงศใน

ปจจุบันมีนิสัยและความชอบที่แปลก ๆ

ที่ใดก็ตามที่มีขาวซุบซิบนินทา เขาจะอยูที่นั่น

นอกจากนี้ดวยบุคลิกภาพขององคชายที่รักการซุบซิบ
นินทา นั่นหมายความวาเขาตองไปที่รานเหลาของเมือง และ
รานคาริมถนนที่ใดก็ตามที่มีขาวซุบซิบและขาวลือลอยลม
ตางๆ มาเปนแน

จากมุมมองของนาง เขาไดเห็นการแสดงที่เกิดขึ้น
ดานหนาจวนตระกูลโหลว แตเขาตองการที่จะดูมากกวานั้น
ดังนั้นเขาจึงลากเซี่ยโฮวรุย มาที่นี่เพื่อเฝาดูตอ

แต มันจะเปนเรื่องบังเอิญที่แปลกประหลาดที่เขาเคย
เห็นมากอน

ถึงแมวาพวกเขาจะไดดูการแสดงในครั้งนี้ แตก็ไมมี
อันตรายใด ๆ กับนาง แตมันเปนประโยชนสําหรับนางมากกวา
 หลังจากทั้งหมดในหมูองคชาย ก็มีเพียงองคชายรอง
เซี่ยโฮวรุย และองคชายเจ็ดเซี่ยโฮว หลิวหยุน ที่เกิดจากฮองเฮา

และฮองเฮาผูนี้มีความสนใจอยางมากในตัวโหลวเหลียน
ซิน เพราะทุกปที่ผานมาโหลวเหลียนซิน ไดวางแผนปูทางของนาง
เอาไวดวยการเขาไปประจบประแจงกับฮองเฮาตลอด

ถาไมใชเพราะโหลวเหลียนซิน ขุดหลุมฝงศพตัวเอง โดย

การขอใหฮองเฮายกนางใหกับหลี่จิ้งเซิง มันอาจจะเปนไปไดวา
ฮองเฮาอาจจะมอบนางใหกับเซี่ยโฮว หลิวหยุน เพื่อเปนสนมของ
เขาไปแลว

เปนที่นาเสียดายที่โหลวเหลียนซิน ไดตัดสินใจที่จะตัด
เสนทางการปนขึ้นไปสูเสนทางอันสวยหรูดวยตัวนางเอง ...
 และตอนนี้เซี่ยโฮว หลิวหยุน ก็ไดรูจักใบหนาที่แทจริง
ของโหลวเหลียนซินแลว ดวยบุคลิกที่ทําชอบความตื่นเตนเราใจ
ของเขา แนนอนเขาจะทําใหงานเลี้ยงในค่ําคืนนี้เต็มไปดวยความ
นาจดจํา

คิดถึงเรื่องนี้ โหลวชิงอู ก็คอยๆหันกลับไปมองทางชาย

คนหนึ่งที่อยูดานหลังนาง

เขามีอายุประมาณ 25-26 ป บุคลิกภาพสงบนิ่งและเก็บ

ตัว

หลังจากไมกี่ปของการแนะนําและการฝกฝน บุคลิกภาพ
ของเขาก็ไดเปลี่ยนไปและลบความบาบิ่นและความใจรอนกอน
หนานี้ของเขาออกไปจนหมด
 ดูเหมือนวาการทิ้งเขาเอาไวที่นี่เมื่อสามปกอน ที่จวน
ตระกูลโหลวเปนการตัดสินใจที่ดี

อยางนอยวันนี้เขาก็ไดชวยเหลือนาง

นอกจวนตระกูลโหลว นางไดฉีกหนากากที่งดงามและ
ออนโยนของโหลวเหลียนซิน ที่นางไดสรางขึ้นมาอยางระมัดระวัง
ในหลายปไปจดหมด

ดังนั้น นางจะไมปลอยใหเรื่องนี้ผานไป แลวกลายเปน

เพียงแคเรื่องที่ผานไปอยางแนนอน

ในกรณีนี้ โหลวชิงอูไดสงจดหมายออกไปเมื่อไมกี่วันที่
ผานมา เพื่อบอกใหชายคนนี้เตรียมตัว
 เมื่อตงเหมย เริ่มเคลื่อนไหว เขาก็ไดปลอมตัวเปนคนรับ
ใชทั่วไป เพื่อที่จะแทรกซึมเขามาในเรือนลมเอนเอียงแหงนี้

เขารอคอยใหตงเหมย วางสรอยขอมือเอาไวในหอผาของ
นาง กอนที่จะสับเปลี่ยนสิ่งของ เมื่อนางหันกลับไป

หลังจากที่รอใหทุกคนคนหาภายในหองของนางแลว เขา
ก็แอบใสของเขาไปในหนาอกเสื้อของตงเหมย เพื่อตัดความ
ยุงยากทั้งหมดออกไป

หลังจากนั้น ของขวัญตอบแทนที่แทจริงของนางก็จะ
เริ่มตนขึ้น
 นางหวังวาของขวัญชิ้นที่สองของนางจะไมทําใหนางสาว
ของนางไมชอบมันมากเกินไป

"เจาสงของออกไปหรือยัง?"

"ครึ่งเดือนที่แลวผูใตบังคับบัญชาไดสั่งใหใครบางคน
เตรียมมันเอาไวใหเปนอยางดี คุณหนูรองไมไดสงสัยอะไรเลย
ขอรับ "

หลังจากทั้งหมดในตลอดหลายปที่ผานมา คุณหนูรองได
ใชสิ่งของเหลานั้นไปหลายครั้งในชวงหลายปที่ผานมา เพื่อสราง
ชื่อเสียงและความชื่นชม
 ยิ่งนางยืนอยูสูงมากเทาไหร มันก็จะยิ่งเจ็บมากขึ้นเทานั้น
เมื่อนางตกลงมา

"คุณหนูใหญ ดูทานจะเกลียดชังคุณหนูรองมาก ทําไม

ทานไม... " ชายคนนั้นเงยหนาขึ้น ดวงตาสีเขมของเขากระพริบ
เปนประกายที่เขมขนขึ้นไปอีก

โหลวชิงอู เขาใจความหมายของเขา

แตเพียงแคฆานางดวยใบมีดเพียงครั้งเดียวมันจะไปสนุก
ไดอยางไร

"ถังเออร เจารูวิธีที่จะทําใหผูคนรูสึกเจ็บปวดมากที่สุด
หรือไม?"
ตอนที่ 20.1 ต อ งการแต ไ ม ไ ด

“อยางไรขอรับ?”

"... ตองการแตไมได" นี่เปนเรื่องที่นาสนใจมากกวาเสีย

อีก เมื่อพวกเขามีชีวิตที่นากลัวมากพอที่จะขอความตายแทน
 นางอยากเห็นโหลวเหลียนซิน ไตขึ้นไปทีละขั้นจนถึงจุดที่
นางตองการมากที่สุด

จากนั้นนางก็จะทําใหนางตกลงมา

ไมใชวานางตองการจะแตงงานกับหลี่หลี่เจิ้งเซิง หรอก
หรือ?

เชนนั้นโหลวชิงอูก็ จะทําใหความปรารถนาของนางเปน
จริง

แตในชวงชีวิตนี้ นางจะไมปลอยใหนางแตงงานเขาไปใน
ตระกูลหลี่อยางภาคภูมิใจและอยางสงาผาเผย
 นางอยากเห็นนางทั้งสกปรกและอดสู เมื่อตองเดินเขาไป
ในตระกูลหลี่

และสามปตอจากนั้น นางก็จะไดเห็นวาโหลวเหลียนซิน
กลายเปนภรรยาหมายที่อายุนอยที่สุดของตระกูลหลี่ เหมือนใน
ชีวิตกอนหนานี้

และครึ่งปหลังจากนั้น นางก็จะไดเห็นนางถูกหลอกโดย
บัณฑิตใหทําผิดประเวณี และยังหลอกลวงใหนางสูญเสียโชคลาภ
ของนาง และก็เปนอีกครั้งที่นางถูกปกคลุมไปดวยสิ่งสกปรก
ในขณะที่นางถูกไลออกจากตระกูลหลี่

แตคราวนี้นางจะปดชองทางออกทั้งหมดของนาง
 นางจะทําใหนางเขาใจวาความเจ็บปวดที่แทจริง คืออะไร
และรูสึกอยางไร

-- ยิ่งความเสียใจเติบโตขึ้นมากเทาไหร ยิ่งนางขอรอง
และจะไมไดรับมัน นางจะไมมีวันลืมมันอยางเด็ดขาด

เมื่อนางไดรับมันและสูญเสียมันไป นางจะจดจํามันไป
ตลอดชีวิต

นางจะใชชีวิตของนางไปดวยความไมพอใจ เพราะไมวา
นางจะพยายามมากเพียงใด นางก็จะไมมีวันไดรับมันอีกครั้ง

ในที่สุด นางจะทรมานตัวเอง จนกวานางจะตายไป

 ถังเออร คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มานานแลว และยังไมสามารถ
คิดถึงสิ่งที่จะทําใหเจ็บปวดที่สุดออกมาได

แตถาคุณหนูพูดออกมาแบบนั้น เชนนั้นนางก็คงจะมี
เหตุผลของนาง

"ผูใตบังคับบัญชาเขาใจดีขอรับ คืนนี้ผูใตบังคับบัญชาจะ
ทําตามคําสั่งใหเสร็จสมบูรณไปทีละกาวๆ ผูใตบังคับบัญชาจะไม
นําความอับอายและความอัปยศมาใหทานแนนอนขอรับ "

"อืม.." นิ้วของโหลวชิงอู ยื่นขามกลองสีดําเล็ก ๆ ในหอ

ผา การแสดงออกของนางเต็มไปดวยความไมแยแส
 แตเมื่อนางลดสายตาลง พวกมันก็เต็มไปดวยความเยือก
เย็น

"คุณหนูใหญ ผูใตบังคับบัญชา... "

ถังเออร ลังเล แตไมสามารถยับยั้งตัวเองจากการพูดคําที่

เขาไดซอนเอาไวในกนบึ้งของหัวใจของเขามานานออกมา

แตในขณะที่เขากําลังจะพูด ประตูเรือนลมเอนเอียงก็เปด
ออกอยางแรง

การแสดงออกของโหลวชิงอู เปลี่ยนไป ในขณะที่นางหัน

กลับมา และยกคางขึ้นเล็กนอยตอถังเออร
 หลังจากที่เขายกศีรษะขึ้น เขาก็หายตัวไปตอหนาของ
โหลวชิงอูในทันที

ในขณะที่นางหันกลับไป นางก็เปดประตูออกและเดิน
ออกไปขางนอก

และเมื่อนางเดินไปถึงประตู โหลวชิงอู ก็เห็นหญิงรับใช

แปดคนเดินเขามา แตละคนถือถาดที่ประณีตมาดวย

ดานบนของถาดเปนผงแตงหนา ปนปกผมและเสื้อผาที่
งดงาม มันงดงามมากจริงๆ ...

หญิงสาวยืนเรียงรายอยางดี ในขณะที่พวกนางมองมาที่
นางอยางสุภาพและพูดขึ้น "บาวคารวะคุณหนูใหญเจาคะ!"
 ขางหลังของพวกนาง คือฮูหยินรอง ยวานเฉิน กําลัง
สะบัดสะโพกของนางในขณะที่นางเดินเขามาดานใน ใบหนาที่
งดงามของนางแสดงออกถึงรอยยิ้มที่อบอุนและออนโยน

"ชิงอู ดูของเหลานี้ซิ เจาชอบพวกมันหรือไม? เจาไมได

พูดอะไรสักคําเมื่อเจากลับมา ดังนั้นแมรองจึงไมสามารถเตรียม
ความพรอมไวใหเจาไดทัน เพราะทุกสิ่งทุกอยางเกิดขึ้นอยาง
กะทันหัน แมรองทําไดเพียงสามารถคนหาสิ่งของที่ดูธรรมดา
เหลานี้ใหเจาไดชั่วคราว ขาหวังวาเจาคงจะชอบมันไมมากก็นอย"

ในขณะที่นางพูด นางกระพริบตาใหกับโหลวชิงอู การ

แสดงออกของนางนั้นราวกับเปนมารดาที่รักใครราวกับวานาง
เปนมารดาที่มีแตความเมตตา หวงใยใหกับบุตรสาวที่เปนที่รัก
ของนาง แตชางนาเสียดายที่ ...
 ดวงตาของโหลวชิงอู กวาดไปบนรายการที่อยูตรงหนา
และสุดทายก็จบลงที่ชุดๆ หนึ่ง

มันถูกเย็บปกอยางดีและประณีต ปกดวยเงินเปนลาย
ดอกยูจินเชียง(ลิลลี่)และปกเสื้อของชุดถูกฝงดวยไขมุกมากมาย

ชุดที่งดงามละลานตาไปดวยสีที่ออนและสดใส มันเปน
ชุดผาแพรที่มีลวดลายที่งดงามมากจริงๆ

ความจริงที่วา เมื่อนางมอบชุดที่งดงามเชนนี้ใหนาง
เพื่อที่นางจะสวมใสนั้นเปนเรื่องที่นาสงสัยจริงๆ
 โหลวชิงอูมองไปที่ดวงตาแมรอง ในขณะที่มุมปากของ
นางโคงขึ้นเปนรอยยิ้มที่ไรเดียงสา ไมทําลายภาพลักษณที่นาง
สรางขึ้นมาแมแตนอย "ฮูหยินรองมาที่เรือนแหงนี้ ดวยเรื่องแคนี้
เองหรือ"

เมื่อยวานเฉิน ไดยินคําวา "ฮูหยินรอง" หัวคิ้วของนางก็

ขมวดขึ้นทันที

ดวงตาที่ลดลงของนางกระพริบขึ้นดวยความรังเกียจและ
ความไมพอใจ

นางเด็กสารเลวคนนี้ นางไมแมแตจะเรียกนางวาแมรอง
แตมันคงจะไมนานหรอก ที่นางจะกลายเปนฮูหยินใหญของ
ตระกูลโหลว
 ในเวลานั้นดูซิวานางจะทรมานโหลวชิงอูอยางไร และให
เหลียนเออร ไดมีโอกาสแกแคนใหกับความอัปยศอดสูที่นางไดรับ
อยางไร!

นอกจากนี้ ไมตองสงสัยเลยวา ถานางจะยังมีชีวิตรอดอยู

ไดผานคืนนี้ไดหรือไม

ยวานเฉิน ใชผาเช็ดหนาเพื่อปกปดมุมปากของนาง
ในขณะที่นางยิ้มขึ้น การแสดงออกของนางยิ่งออนโยนและมี
เมตตาเปนอยางมาก

ตอนที่ 20.2 ต อ งการแต ไ ม ไ ด รั บ

"ชิงอู เจาพูดอะไรเชนนั้น แมรองไมสามารถมาที่นี่เพื่อมาพบบะ

กับเจาไดเลยหรือ? จริงๆ แลวก็ไมมีอะไรมากนัก แตคืนนี้มีงาน
เลี้ยงวันเกิดของฮองเต? แมรองคิดวาเจาควรมีโอกาสที่จะได
ออกไปเปดตัวตอสังคมภายนอก ดังนั้นแมรองจึงขอรองบิดาของ
เจา ใหเจาไดติดตามพวกเราไปที่วังหลวง ชิงอู เจาไมพอใจ
หรือ? "

"โอ?"เขาไปในวังหรือ? นางถึงขนาดมีความคิดที่จะเชิญ
ชวนนางกอนเชียวหรือ?

ทําราวกับวานางเคยเปนคนมีจิตใจดีเชนนั้น

ถานี่เปนชิงอู จากชวงชีวติ ที่ผานมา ผูไมเขาใจวาเข็มจะ

ซอนอยูภายใตเสื้อผาตรงจุดที่นารังเกียจที่สุด บางทีนางอาจจะ
เชื่อคําพูดของฮูหยินรองก็ได
 แตตอนนี้นางรูวาแมลูกคูน ี้ชั่วรายไดมากแคไหน แลวนาง
จะสามารถเชื่อพวกนางไดอยางไร?

ในขณะที่อยูในชวงที่สําคัญเชนนั้น พวกเขากลับยอมให
นางไปที่พระราชวังพรอมกับพวกเขา?

ถาเปนทานพอเปนคนที่แนะนําเรื่องนี้ขึ้น ยวานเฉิน จะ
นึกถึงแผนการที่จะปองกันไมใหนางไดไปดวย โดยการโนมนาว
ทานพอของนาง

แตนางไดแตตบตีอยูรอบ ๆ พุมไม เพื่อพยายามทําดีตอ

ชิงอู เชนนี้ ดังนั้นคนที่มีคําสั่งใหนางเขาไปในพระราชวัง แนนอน
วาไมใชคนที่ยวานเฉิน สามารถรุกรานได
 เพราะฉะนั้นคนที่มีคําสั่งใหนางเขาไปในวัง คงจะเปนคน
ที่นางเองก็ไมสามารถรุกรานไดเชนกัน

และคนที่นางไมสามารถจะรุกรานได แนนอนก็คือใคร
บางคนที่มาจากพระราชวัง

ชื่อเดียวที่เขามาในหัวของนางคือเซี่ยโฮว หลิวหยุน

องคชายเจ็ดที่รักการซุบซิบนินทา

ในที่สุดเมื่อคิดถึงเรื่องนี้โหลวชิงอู ก็รับของขวัญที่ไม
คาดคิดและใชขออางของการแสวงหาความสงบ และปฏิเสธคน
รับใชที่ยวานเฉิน พยายามทิ้งไวใหนาง
 หลังจากที่นางสงพวกนางออกไป จากนั้นนางก็มองไปที่
รายการของสิ่งของที่วางอยูภายในหองโถง

เมื่อนางเขาไปใกล ๆ จมูกของนางก็กระตุกและดวงตา
ของนางกระพริบตาขึ้น

ถังเออร ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งและมองไปที่เสื้อผาที่
ฉูดฉาดตรงหนา

เขาถามขึ้นอยางสบสัน "คุณหนูใหญ ฮูหยินรองไดมอบ

เสื้อผาที่งดงามเชนนี้ใหแกทาน เพื่อใหทานใสไปงานในพระราชวัง
จริงๆ หรือขอรับ?"

ไมวาเขาจะมองอยางไร มันก็ไมใชสิ่งที่ฮูหยินรองจะทํา
 ไมวาจะอยางไร สิ่งที่ฮูหยินรองชื่นชอบที่จะทํามากที่สุดก็
คือการทําใหบุตรสาวของนางกลายเปนจุดเดน

ดวยเหตุนี้ นางจึงไมตองเสียเวลาตองพูดใหชื่อของคุณหนู
ใหญเสียหายยามที่อยูตอหนาบิดาของนาง

นอกจากนี้ โอกาสที่จะเขาไปในพระราชวังก็เปนโอกาสที่
จะกาวขึ้นไปสูการมีชื่อเสียง

นี่คือสิ่งที่ฮูหยินรองจะไมปลอยใหคุณหนูใหญไดเขารวม
อยางแนนอน
 โหลงชิงอู ไมไดพูดอะไร นางเพียงแคมองไปที่ชุดที่งดงาม
ที่อยูตรงหนาของนางเทานั้น

นางหยิบปนปกผมที่อยูติดกับชุดและดายสีเงินที่อยูบน
ชุดขึ้นมา และมันก็แสดงใหเห็นถึงผงสีขาวที่ซอนอยูดานในทันที

สถานที่ที่ผงสีขาวซอนอยู นั้นถูกซอนเอาไวอยางดีและถา
หากไมไดมีการตรวจสอบอยางรอบคอบ ก็จะไมมีทางที่เจาจะหา
มันเจอ

ถังเออรเห็นผงแลวถึงกับแขงคาง "คุณหนูใหญ นี่มันอะไร

ขอรับ?"

เสื้อผาดูใหมและแนนอนไมไดเปนของเกา
 แตอะไรคือสิ่งที่ซอนอยูภายใตการปกเย็บของเสื้อผาพวก
นี้?

"ผงตีโพยตีพาย" การแสดงออกของโหลวชิงอู สงบและไม

แยแสเหมือนกับวานางคุยเรื่องอากาศทั่วไป

ใบหนาของถังเออร ดํามืดขึ้นทันที "ผงตีโพยตีพาย? ฮู

หยินรองกําลังคิดจะทําอะไรกันแน? "

"นางคิดอะไรอยูอยางนั้นหรือ?" โหลวชิงอู หัวเราะอยาง

ไมสนใจขึ้น

นางหันกลับไปและไมไดสนใจสิ่งของตรงหนาอีก
"ผงตีโพยตีพายพวกนี้จะทะลุผานเสื้อผาและซึมเขาสูผิวได ภายใน
เวลาประมาณสี่ชั่วยาม"

ตามระยะเวลาที่ควรจะเปน มันจะเปนหลังจากที่นางไดเขาไปใน
พระราชวังแลว

ในเวลานั้นนางจะตองทําอะไรบางอยางที่นาอับอาย เมื่อ
อยูตอหนาบรรดาชนชั้นสูงและเชื้อพระวงศทั้งหลาย

หลังจากนั้น นางจะถูกลงโทษภายใตความผิดของการ
"ไมไวหนาเหลาเชื้อพระวงศ" และถูกประหารชีวิตเพื่อเปนการ
ลงโทษ
 แมวาจะมีใครบางคนออกมาและขอรองใหนาง แต
ชื่อเสียงที่ชอบตีโพยตีพายของนางก็จะถูกเผยแพรออกไป และใน
กรณีดังกลาวนางก็จะถูกไลออกจากจวนตระกูลโหลว หรือถูก
สงไปออกบวชในที่ที่อยูไกลออกไป

นอกจากนี้ ถึงแมวานางจะไมกลายเปนคนชอบตีโพยตี
พายและบาคลั่งก็ตาม ความจริงที่วานางสวมชุดใสชุดนี้ในคืนนี้จะ
สงผลใหมีการลงโทษบางอยาง อยางแนนอน

"... ชางเปนแผนการที่เปนพิษจริงๆ"

ถังเออรกําหมัดของเขาแนน สีหนาของเขากลายเปน
โหดเหี้ยม "คุณหนูใหญพวกเราควรจะบอกทานพอของทาน
หรือไมขอรับ?"
 บอกโหลวชุนเฟงนะหรือ?

โหลวชิงอู หัวเราะกอนที่จะนางสายหนา

"เขาจะไมเชื่ออยางแนนอน"

แมวาเขาจะเชื่อ แตเขาก็จะไมลงโทษยวานเฉิน

เขาเพียงแคจะสละชิงอู เทานั้น

ไมวาจะอยางไร ยวานเฉิน ก็ไดรับการสนับสนุนจาก

ตระกูลยวาน แลวเขาจะกลาไปรุกรานพวกเขาไดอยางไร?

ในอดีต เขาเคยเต็มใจที่จะเสียสละมารดาของนางมาแลว
 วันนี้ นางก็เปนเพียงบุตรสาวที่เกิดมาถูกตองตาม
กฎหมายเทานั้น เขาจะไมลังเลที่จะเสียสละนางเพื่อประโยชน
ของตนเองอยางแนนอน
ตอนที่ 21.1 การยั่ ว ยุ โ ดยเจตนา
เมื่อมองไปที่ชุดที่งดงาม โหลวชิงอู ก็หรี่ตาลงและขบคิดอยูชั่วครู

นางเอนตัวลงไปใกลกับถังเออรและพูดขึ้นเบา ๆ ตรงหู
ของเขา

ถังเออร ฟงจากนั้นการแสดงออกของเขาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

ในที่สุดเขาก็พยักหนาขึ้นอยางจริงจัง "ผูใตบังคับบัญชา
จะไปจัดเตรียมทุกอยางเอาไวขอรับ"

"ฮืม" โหลวชิงอู ยกศีรษะขึ้นและมองไปที่ถังเออร คนที่

กําลังจะเดินออกไป
 แตในขณะที่เขากําลังจะผลักประตูดวยมือของเขา นางก็
นึกถึงบางสิ่งบางอยางขึ้นมาได นางรีบเรียกเขาออกมาเพื่อหยุด
เขาไวทันที

“ถังเออร”

"ขอรับคุณหนูใหญ" ถังเออร หันศีรษะกลับมากอนจะพูด

ขึ้น "ทานมีคําสั่งอื่นหรือขอรับ?"

ชิงอูสายหัวและเงียบไปสักครู กอนที่จะถอนหายใจ
ออกมาพรอมกับพูดขึ้น "อยากังวล เขา ... สบายดี "

ดวยถอยคําเพียงงายๆไมกี่คํา ดวงตาที่ดําเขมแตเดิมของ
ถังเออรก็ออนแสงลง กอนจะมีการแสดงออกที่ซับซอนปรากฏขึ้น
 ในที่สุดการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนเปนความทราบซึ้ง
"ถังเออร ... เขาใจ ปลอยใหเขาอยูในความดูแลของคุณหนูใหญ
เชนนี้ ทําใหผูใตบังคับบัญชาผูนี้อุนใจขึ้นมากขอรับ"

เขาไมเต็มใจที่จะมีสวนเกี่ยวของใดๆ กับเขา เขายังเล็ก

มาก แตเขาก็ตองเผชิญหนากับคนแปลกหนามากมายและมี
ใบหนาที่เปลี่ยนไปอยูตลอดเวลา

แตก็มีบางอยางที่เจาไมมีทางเลือก

และมีบางเรื่องที่เจาไมสามารถแกแคนได
 ในอีกฟากหนึ่งของเมือง หลี่เจิ้งเซิง กลับมาจากจวน
ตระกูลโหลว ก็ไดมาถึงจวนตระกูลหลี่ในที่สุด

เขาเดินตรงไปยังหองหนังสือ ซึ่งที่นั่นเขาไดเห็นเสนาบดี
ฝายขวา หลี่เมียว อยู

เมือ่ มองไปที่หลี่เมียวที่หันหลังใหกับเขา หลี่เจิ้งเซิง ก็

คิดถึงหลี่จื่อชิง และหัวใจของเขาแทบจะหยุดเตน

เขารองเรียกขึ้นดวยน้ําเสียงที่แหบแหง "ทานพอ"

"เจากลับมาแลวหรือ?" หลี่เมียวหันกลับมอง ดวงตาที่

เฉียดคมของเขากวาดไปที่ใบหนาของหลี่เจิ้งเซิง "เจากําลังกังวล
เกี่ยวกับอะไรอยูหรือ?"
 “ไม ไมมีอะไรขอรับ”

"โอ เชนนั้นหรือ? เจาแนใจหรือวาเจาไมอยากจะบอกอะไรแก

บิดาผูนี้? "

"... "หลี่เจิ้งเซิง รูสึกลําคอของเขาแหงไปทันที เปนไปได

หรือไมวาทานพอ อาจจะคนพบเกี่ยวกับเรื่องของนองสามแลว?

“คือ..?”

"ปง!" กําปนของหลี่เมียวกระแทกลงบนที่โตะทํางานของ
เขา ทําใหหนังสือตงลงบนพื้นทันที
 หัวของหลี่เจิ้งเซิง จูๆ ก็เงยขึ้นทันที การแสดงออกของ
เขาเปลี่ยนไปในขณะที่เขาพยายามจะกดดันความรูสึกหวาดกลัว
ของเขาลงไป "ทานพอ?"

"เจายังรูจักที่จะเรียกชายชราคนนี้วาพออยูหรือ? ดูสิ่งที่
ไดทํา! กอดผูหญิงคนอื่นตอหนาคูหมายของเจาเอง เจาตองการที่
จะแตงงานกับพวกนางทั้งคูเลยหรืออยางไร? "

รางกายของหลี่เจิ้งเซิง เต็มไปดวยเหงื่อเย็น เมื่อไดยินวลี

แรก แตหลังจากที่เขาพูดจบ รางกายของหลี่เจิ้งเซิง ก็ผอนคลาย
ลงดวยความโลงอก

เมื่อคิดถึงคําพูดของเขา ในที่สุดเขาก็พูดขึ้น "ทานพอ

โหลวเหลียนซินผูหญิงคนนั้นหลอกลูกมาตลอดเวลา เห็นไดชัดวา
นางเปนงูพิษและถาไมใชเพราะเรื่องที่นางไดวางแผนเอาไวตลอด
หลายปที่ผานมา ลูกก็คงจะไดหมั้นหมายกับชิงอูไปแลว
นอกจากนี้ชิงอู ก็ยังเปนบุตรสาวที่เกิดอยางถูกตองตามกฎหมาย
อีกดวย ดังนั้นลูก... "

"คนโงเขลา!" หลี่เจิ้งเซิง ยังไมไดพูดใหจบ กอนที่หลี่เมีย

วจะหยุดเขา "ลูกที่เกิดจากฮูหยินรองก็ดีพอแลวสําหรับเจา?"

ใบหนาของหลี่เจิ้งเซิง ซีดลงและก็ตระหนักไดวาเขาเองก็
เปนเพียงลูกเมียนอย เขาตีมาที่เขาไดตรงจุดที่มันเจ็บปวดมาก
ที่สุด ในขณะที่หลี่เจิ้งเซิง กัดปากของเขาและไมไดพูดอะไร
ออกมา

แตคําพูดถูกบรรจุลงไปในอกของเขา
หลี่เมียวจองมองไปที่เขา กอนจะสงเสียงฮึมขึ้นในขณะที่เขานั่งอยู
ตรงขาม ความโกรธของเขาสลายไปเล็กนอย ตามที่เขาคิดไวลูก
ชายคนรองของเขาดูดีไปในเกือบทุกดาน แตความคิดของเขา
คอนขางชา

มีบางอยางทีเ่ ขาไมสามารถซอนไดดี แตนี่เปนสิ่งที่เขาชื่น

ชม เขาชอบความสามารถในการมองผานลูกชายคนนี้ ซึ่งแตกตาง
จากลูกชายคนเล็กของเขา ซึ่งมันยากที่จะบอกไดวาเขากําลังคิด
อะไรอยู

คนเชนนี้ยากที่จะควบคุม

หลี่เมียว ปลอยใหหลี่เจิ้งเซิง ยืนอยูประมาณสิบหานาที

กอนจะจิบชาของเขาแลวพูดขึ้น "เจาคิดวาชายชราคนนี้อยากให
เจาแตงงานโหลวเหลียนซิน เพราะบุคลิกของนางหรือ? เจาชาง
เปนคนโงเสียจริงๆ เจารูหรือไมวาใครอยูเบื้องหลังของนาง? "

หลี่เจิ้งเซิง แข็งคางเรื่องนี้เขารู แตแลวจะอยางไร ไมใชวา

นางเปนเพียงพระสนมเทานั้นหรือ?

“... พระสนมยวาน”

"ผิด! เปนตระกูลยวานตางหาก" หลี่เมียววางถวยชาของ

เขาลง ในขณะยืนขึ้นและเดินไปหาหลี่เจิ้งเซิง เขาตบลงไปบนไหล
ของเขาเบาๆ

“พระสนมยวานและผูนําตระกูลยวานที่ติดอันดับหนึ่ง
ของตระกูลที่รวยที่สุดของเมืองหลวงแหงนี้ ยังเปนลูกที่เกิดมา
อยางถูกตองตามกฎหมายจากมารดาเดียวกันยวานเฉิน ดังนั้น
เบื้องหลังยวานเฉิน ก็คือตระกูลยวาน ดังนั้นโหลวเหลียนซิน จึงมี
ตระกูลยวาน คอยใหการสนับสนุนนาง ถาเจาไดแตงงานกับโหลว
เหลียนซิน เจาก็จะไดรับการสนับสนุนจากตระกูลยวาน แมวา
โหลวชิงอู จะเกิดมาอยางถูกตองตามกฎหมาย แตตระกูลทาง
มารดาของนางก็หายไปแลว ถาเจาแตงงานกับนาง เจาก็จะไดรับ
เพียงคนเทานั้น เจาเขาใจหรือไม?"

"... " หลี่เจิ้งเซิง หยุดไปชั่วครู กอนที่เขาจะพยักหนาขึ้น

ชาๆ "ลูกเขาใจแลวขอรับ"

วันนี้ เขาเกือบจะทําลายอนาคตของเขาไปเสียแลว "ทาน

พอ เชนนั้นโหลวเหลียนซิน... "
 "อา.. ผูหญิง เพียงแคเกลี้ยกลอมพวกนางสักหนอย แต
คราวหนาอยาใหบิดาของเจา รูวาเจามีสายตาที่สั้นเชนนี้อีก! "

ตอนที่ 21.2 การยั่ ว ยุ โ ดยเจตนา

"ขอรับ ลูกจะจําไว!"

"นอกจากนี้" ดวงตาของหลี่เมียว ก็เปลี่ยนเปนเยือกเย็น

ขึ้น "ในอีกไมกี่วันฮูหยินรองจะไดรับการแตงตั้งใหเปนภรรยาที่
ถูกตองตามกฎหมาย ในเวลานั้นโหลวเหลียนซิน ก็จะกลายเปน
ลูกสาวที่เกิดมาอยางถูกตองตามกฎหมายอยางสมบูรณแบบ เมื่อ
นั้นนางก็จะไมเปนภาระใหกับเจา ดังนั้นตอนนี้เจาตองทําใหไดรับ
ความโปรดปรานจากฮองเตในงานเลี้ยงในค่ําคืนใหได อยาทําเรื่อง
ผิดพลาดใด ๆ เพิ่มขึ้นอีก"

“... ขอรับ!”
 "ตราบเทาที่เจารูชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่เจาตองทํานั้นก็ดี
แลว อีกอยาง แลวเกี่ยวกับเรื่องนองชายของเจาวาอยางไร? ทําไม
เขาไมตามเจากลับมา? "

"นองสาม?" หัวใจของหลี่เจิ้งเซิง เริ่มเตนเร็วขึ้น ดวงตาที่

ลดลงของเขาแสดงใหเห็นถึงความหวาดกลัวของเขา แตเขายังคง
กดมันลงไป พยายามที่จะบังคับตัวเองใหสงบใหมากที่สุด

เขาพูดขึ้นอยางระมัดระวังวา "ตอนแรกลูกอยากจะพา
นองสามกลับมาดวย แตดูเหมือนวานองสามเคยชินกับการมีชีวิต
ที่ตองอยูดวยตัวเองแลว ดังนั้นเมื่อเขาไดยินวาเขาจะตองกลับมา
เขาก็ไมไดพูดอะไรและหายตัวไป ลูกตองรีบกลับมางานเลี้ยงในค่ํา
คืนนี้ ดังนั้น ... "
 "เด็กคนนี้!" หลี่เมียวขมวดคิ้ว แตเสียงของเขาเต็มไปดวย
ความรัก เขาไมไดตั้งคําถามอะไรอีก "ตราบเทาที่เขาตองการเลน
ก็ปลอยใหเขาทําตอไปเถอะ พวกเราจะพาเขากลับมาหลังจากนั้น
สักพัก "

หลี่เจิ้งเซิง ลดสายตาที่กระพริบเปนสีเขมขึ้นของเขาลง
แตเมื่อพูดขึ้น มันก็กลับมาออนโยนและสุภาพอีกครั้ง "ขอรับ ลูก
จะจําเอาไว"

เมื่อหลี่เจิ้งเซิง ออกมาจากหองไป ในที่สุดเขาก็ถอน

หายใจออกมาดวยควาโลงอก เขามองไปที่ทองฟาที่เริ่มมืดลงและ
ดวงตาของเขาก็ดํามืดมากดวยเชนกัน

จิตใจของเขามีประกายของใบหนาที่งดงามและเรียวเล็ก
ของโหลวชิงอู ปรากฏขึ้น แตเขาก็ตองควบคุมตัวเองเอาไว
 ในการตองเลือกระหวางความงดงามและตระกูลยวาน
เขาตองเลือกอันหลังอยูแลว

และสําหรับโหลวเหลียนซิน เขาจะแตงงานกับนางกอน
และคิดหาวิธีที่จะทําใหโหลวชิงอู มาเปนของเขาดวยเชนกัน

สําหรับเรื่องของนองสาม...

เขาจะเช็ดรองรอยทั้งหมดทิ้งไป!

หลังจากที่คิดทุกอยางไดแลว หลี่เจิ้งเซิง ก็เริ่มเตรียมตัว

เขาไปในพระราชวัง
 หลังจากนั้น เมื่อเขาเห็นโหลวเหลียนซิน อยูใน
พระราชวังเขาก็จะเกลี้ยกลอมนางสักหนอยและทุกอยางก็จะไม
เปนไร

แตหลี่เจิ้งเซิง ไมรูวาเขาจะไดเห็นโหลวเหลียนซิน เร็ว

ขนาดนั้น ในขณะที่เขามาถึงดานนอกของพระราชวังและกําลังสัง่
ใหลดเกี้ยวของเขาลง เขาก็เห็นเกี้ยวอีกสองคันที่อยูไมไกลนัก

เกี้ยวที่อยูดานหนาและดานหลัง และเมื่อพวกเขาเดินออกมาจาก
เกี้ยว เขาเห็นโหลวเหลียนซิน และทานหญิง เฉาเซี่ย

ทานหญิง เฉาเซี่ย เปนธิดาคนเดียวของทานอองจง และ

ถูกตามใจมาถึงจุดที่วาไมสามารถดึงกลับมาไดแลว บุคลิกของนาง
เปนคนดื้อดานและยโส แตบุคลิกภาพพื้นฐานก็ไมเลวนัก
 นางไมมีหัวใจเจาเลหเพทุบาย แตอารมณของนางสั้นและ
สามารถระเบิดไดอยางงายดายจนถึงจุดที่วา นางจะระเบิดใสทุก
คนรวมไปถึงญาติทั้งหมดของนางดวย

โหลวเหลียนซิน อาศัยการเชื่อมตอของตระกูลยวาน เพื่อ

สรางความสัมพันธกับเหลาชนชั้นสูงคนอื่นๆ ในวงสังคมแหงนี้

นอกจากนี้ นางยังเกงเรื่องประจบ และมักจะสงของขวัญ

ที่มีราคาแพงๆเพื่อเรียกความโปรดปรานจากพวกเขา

นางยังไดรับความโปรดปรานจากฮองเฮาและยังสนิทกับ
ทานหญิง เฉาเซี่ยผูนี้อีกดวย
 สิ่งนี้แสดงใหเห็นวาโหลวเหลียนซิน มีฝมือเปนอยางมาก
และแสดงใหเห็นวานางมีประโยชนมากกวาโหลวชิงอู ในสายตา
ของหลี่เจิ้งเซิง

ขณะที่เขากําลังขบคิด หลี่เจิ้งเซิง ก็มองไปที่โหลวเหลียน

ซิน

และโหลวเหลียนซิน ก็ไดสังเกตเห็นหลี่เจิ้งเซิง ตั้งแตแรก

แลว แตเพราะนางยืนอยูกับทานหญิง เฉาเซี่ย นางไมมีทางเลือก
อื่นนากจากจะจากไป

ทานหญิง เฉาเซี่ยรูวาโหลวเหลียนซิน และเขาเปนคู

หมายกัน ดังนั้นนางจึงมองไปที่หลี่เจิ้งเซิง แลวมองกลับมาที่
ใบหนาของโหลวเหลียนซิน ที่ดูเหมือนวานางตองการที่จะเขาไป
หาเขา แตก็รูสึกลังเลเล็กนอยและดูนาสงสารมาก นางจึงชวย
ไมไดที่จะแกลงพูดขึ้น

"อะไร? เจาสองคนทะเลาะกันหรือ? "

ในขณะที่นางพูดขึ้น นางก็ไมคิดวาดวงตาของโหลว
เหลียนซินจะแดงขึ้นในทันที

"อา ขาเพียงแคพูดขึ้นเล็กนอยเทานั้น เจาก็รองไหออก

มาแลวหรือ? บอกพี่ใหญมา ใครที่บังอาจรังแกโฉงงานอยาง
เหลียนเออรได? ดูซิวาเจานาสงสารแคไหน "
 โหลวชิงอู จับผาเช็ดหนาของนาง ในขณะที่นางกดมันไว
ที่มุมของหางตาของนาง ลังเลเล็กนอย กอนที่จะพูดขึ้นเบา ๆ "ไม
มีอะไร มันเปนเพียงเรื่องเล็กนอยเทานั้น"

"เรื่องเล็กนอยหรือ? เรื่องเล็กนอยอะไรจะทําใหเจาเสียใจ
ไดขนาดนี้? "ทานหญิง เฉาเซี่ยเต็มไปดวยความไมเชื่อ บุคลิกของ
นางนั้นตรงไปตรงมาและไมสามารถทนตอการที่คนของนางถูก
รังแกได

นางตบหนาอกของนางขึ้นทันที "พูด! แมวาทองฟาจะ

พังทลายลงมา เจาก็จะยังมีทานหญิงผูนี้ยืนเปนเสาหลักใหเจาเอง!
"

โหลวเหลียนซิน เปดปากของนางคางขึ้น กอนที่จะพูดขึ้น

เบา ๆวา "พี่สาวของขากลับมาแลว"
 “อา? พี่สาวที่เกิดมาถูกตองตามกฎหมายที่รูเพียงวิธี
ขโมยผูชายของเจาเมื่อสามปที่แลวนะหรือ? แลวจะเกิดอะไรขึ้น
ถานางกลับมา? ทําไมเจาถึงตองรูสึกผิด ไมใชวานางสามารถพลิก
ฟาไดเสียหนอย? "

ตอนที่ 22.1 บิ ด เบื อ นความจริ ง

"... นาง นางไมสามารถพลิกฟาได แต แตนางสามารถขโมยเจิ้ง
เซิงได"

ทานหญิง เฉาเซี่ย ยุงอยูกับการเตรียมพรอมสําหรับงาน

เลี้ยงสังสรรคในค่ําคืนนี้ ดังนั้นนางจึงยังไมไดยินวาเกิดอะไรขึ้นใน
ระหวางวัน
 โหลวเหลียนซิน ไดเริ่มวางแผนตั้งแตชวงที่นางไดยินวา
โหลวชิงอู จะมารวมงานเลี้ยงดวยแลว

นางตองการที่จะยืมมือของทานหญิง เฉาเซี่ย และนางก็

ไมเชื่อวานางสารเลวผูนั้นจะกลับจวนไดอยางงายดายดวยเชนกัน

"ขโมยหรือ ... ? เจาหมายถึงอะไร? "

"มันเกิดขึ้นในวันนี้ ทานหญิง เฉาเซี่ย เจาไมรูวาพี่สาว

ของขานั้นชอบแกลงทําเปนคนนาสงสาร ขาไมรูวานางไดพบ
กับเจิ้งเซิง ระหวางทางกลับมาที่เมืองหลวงไดอยางไร แตนางใช
วิธีของสุนัขจิ้งจอกจอมปลอมของนาง ทําใหเจิ้งเซิงถึงกับอุมนาง
เขามาในจวนตระกูลโหลว นอกจากนี้นางก็บิดเบือนความจริงของ
เรื่องที่เกิดขึ้นนอกจวน หากวาขาเปนคนที่วางแผนกับเรื่องที่อับ
อายที่เกิดขึ้นทั้งหมดและเจิ้งเซิงก็เชื่อนางจริงๆ เขายังตะโกนใส
ขา มันทําใหขาเจ็บปวดมาก ทานหญิง เฉาเซี่ย เจาก็รูวาขาไมใช
คนแบบนั้น ขาจะทําเชนนั้นไดอยางไร ... ขาจะวางกับดักพี่สาว
ของขาไดอยางไร ... "

ทานหญิง เฉาเซี่ย เปนคนทีม่ ีอารมณที่รอนแรงและเมื่อ

นางไดยินเรื่องนี้ นางก็แทบจะระเบิดออกมาอยูแลว

“ทําไมเจาถึงไดปลอยใหนางใสรายเจาอยางนั้นได? แลวตงเหมย
เลา? นางเปนคนรับใชประเภทไหนกัน? ในเวลานั้นนางควรจะฉีก
ปากโหลวชิงอูไปแลวไมใชหรือ! เชนนั้นพวกเราก็มาคอยดูกันวา
นางจะสามารถใสรายเจาในอนาคตไดอยางไร!

"ตงเหมย ... ตงเหมย! ฮืมๆๆๆ ... " โหลวเหลียนซิน เริ่ม

รองไหขึ้นอยางเศราโศกมากขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น?”

"ทานหญิง เฉาเซี่ย ตงเหมย นาง ... นางตายแลว!"

"อะไรนะ? มันเกิดขึ้นไดอยางไร? " ทานหญิง เฉาเซี่ย

แข็งคางไปทันที ตงเหมย คนรับใชผูนั้นที่ชอบประจบนางที่สุด
แลวนางจะตายไปเสียเชนนั้นไดอยางไร?

"... มันเปนเพราะพี่ใหญ เมื่อนางอยูในเมืองหลวง นางได

รู ... และนางก็ไดขโมยสรอยขอมือที่ฮองเฮาทรงมอบใหแกขาไป
และเมื่อทานแมสงคนไปตรวจสอบ นางก็ใสความตงเหมย และตง
เหมยก็ไมยอมรับมัน ดังนั้นนางจึงปลอยใหนางถูกตีจนตาย! และ
นางก็ …"
 "นางทําอะไรอีก?" ทานหญิง เฉาเซี่ย โกรธมาก จน
ดวงตาของนางกลายเปนสีแดง

"นางยังทําใหขาตองคุกเขาลงและขอโทษนาง บอกวา
เพราะขากลาวหาวานางเปนคนผิด! ทานพอสงสารนาง เพราะ
นางไมเคยมีมารดา ดังนั้นเขาจึงตองปลอยใหขาตองทนทุกข และ
ปลอยใหตงเหมยเปนคนผิด! มันเปนเพราะขา ขาไมสามารถ
ปกปองตงเหมยเอาไวได ทุกครั้งที่ขาคิดเกี่ยวกับเจิ้งเซิง คนที่คิด
วาขาเปนคนที่มีพิษราวกับงูพิษและการตายของตงเหมยขา.. ขาก็
.. ฮืมๆๆๆ! ทานหญิง เฉาเซี่ย บอกขาทีวาขาควรจะทํา
อยางไร? แลวถาเจิ้งเซิง ไมตองการขาอีกตอไปแลวเลา? "
 "เขาจะไมกลาทําเชนนั้นหรอก!" ทานหญิง เฉาเซี่ย กัด
ฟนดวยความโกรธ โหลวชิงอูผูนี้ ไมใชคนจริงๆ! นางสามารถ
ทําลายผูหญิงอยางเหลียนเออรไดอยางไร

ความเกลียดชัง! กอใหเกิดความโกรธขึ้น!

"เหลียนเออรนองสาวของขา! คอยดูขา ทานหญิง เฉาเซี่ย

คนนี้จะทําใหนางชดใช ... อา เจากําลังมองอะไรอยู? แลวทําไม
เจาถึงไดรองไหขึ้นมาอีก?"

ทานหญิง เฉาเซี่ย ที่กําลังโกรธอยูและกําลังจะปลอบ

โหลวเหลียนซิน อีกครั้ง แตแลวนางก็ไดเห็นวานางจองมองไปยัง
อีกทิศทาง
 ใบหนาเล็ก ๆ ของนางซีดลงอยางนาตกใจและน้ําตาของ
นางก็กลิ้งลงมาดูนาสงสารมาก จนคนที่ยืนอยูขางๆ ชวยไมไดที่
จะรูสึกสงสารนางไปดวย

“ทานหญิง เฉาเซี่ย นาง…นาง”

ทานหญิง เฉาเซี่ย มองตามนิ้วมือที่ชี้ไปของโหลวเหลียน

ซิน และในที่สุดก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกําลังออกมาจากเกี้ยวของ
นาง

นางแตชุดสีขาวตลอดทั้งตัว แสดงใหเห็นถึงความงดงาม
ที่ไมมีใครเทียบได

“นางเปนใคร?”
 "นาง ... นางเปนพี่สาวที่ถูกตองตามกฎหมายของขา"

"อะไรนะ?! นางหนาดานคนนั้นคือโหลวชิงอูหรือ" ทําไม

นางถึงไมไดดู
เหมือนจิ้งจอกที่เต็มไปดวยพิษสงเลย?

แตเหลียนเออรนองสาวคนนี้ จะไมโกหกนาง!

"แตทําไมเจาถึงรองไหเมื่อเห็นนาง? นางไมใชแครังแกเจา
ใชหรือไม ทานหญิง เฉาเซี่ย จะรังแกนางกลับใหเอง! "

"ไม ขาเพียงแครูสึกนอยใจกับชุดนั้นเทานั้น"
 "ชุด ชุดอะไร?"

โหลวเหลียนซิน เริ่มรองไหมากขึ้นอยางนาสังเวช

ตอนที่ 22.2 บิ ด เบื อ นความจริ ง

"นางสวมใสชุดของนองสาวของทานปูของขา ในปนั้น
พระสนมเหลียนก็กลายเปนสนมเอก อยูในตําหนักซี ตอมาเมื่อ
นางเสียชีวิตลง ทานแมก็เก็บความทรงจําของนองสาวของทานปู
เอาไว นางจึงทูลขอชุดที่งดงามชุดนี้เพื่อเอามาเก็บไวเปนที่
ระลึก แตเมื่อพี่ใหญเห็นมันเขา นางก็ความันไปทันที ใครจะรูวา
จริง ๆ แลวนางจะกลาที่จะใสมันมาในงานในวันนี้ นั่น ... นั่นเปน
ชุดที่มีความสําคัญเปนอยางยิ่ง และนางก็ยังกลาที่จะสวมชุดของ
พระสนมมาเชนนั้นอีก... มันจะเปนไปไดหรือไม ที่นางอาจจะ
อยากเปน ... "

"นางจิ้งจอก!" ทานหญิง เฉาเซี่ย กําลังจะเปนบา ในขณะ

ที่นางมองอยางโหดเหี้ยมไปที่โหลวชิงอู อาจจะเปนไดวานาง
จิ้งจอกผูนี้อยากจะเขาไปในวังเพื่อเปนนางสนมของฮองเตอยาง
นั้นหรือ?

นางตองการที่จะฉีกเสื้อผาของนางออกในตอนนี้เลย

จากนั้น นางจะไดเห็นวานางจิ้งจอกเขี้ยวลากดินจะใช
ใบหนาของนางเพื่อลอลวงฮองเตอยางไร และเกลี้ยกลอม
คุณชายหลี่อยางไร และทํารายเหลียนเออรนองสาวของนาง
อยางไรอีก
 "เหลียนเออรนองสาว เจาไมตองกังวล คอยดูวาทานหญิง
เฉาเซี่ย ผูนี้จะแกแคนแทนเจาอยางไร!"

ในขณะที่นางพูดจบ นางก็ตรงเขาไปหาโหลวชิงอูทันที

โหลวเหลียนซิน เฝาดูเรื่องนี้และเต็มไปดวยความพอใจ
กอนจะแอบหัวเราะขึ้น

นางใชผาเช็ดหนาตบเบา ๆลงไปตรงมุมหางตาของนาง
และซอนสายตาที่เยาะเยยของนางเอาไว

โหลวชิงอู เอย โหลวชิงอู ลองดูวาเจาจะสามารถออกไป

จากพระราชวังโดยปราศจากอันตรายไดอยางไร!
 จากความรูของนางเกี่ยวกับธรรมชาติที่โหดรายและหวง
ของของทานหญิง เฉาเซี่ย นางรูดีวาแมวาโหลวชิงอู จะไมตาย
นางก็คงจะเปนอัมพาตไปครึ่งตัวอยางแนนอน!

ฮาๆๆๆๆ!

เรื่องนี้ชางบรรเทาความเครียดไดจริงๆ!

โหลวชิงอู กาวออกมาจากเกี้ยวของนางและไดเห็นโหลว
เหลียนซินและทานหญิง เฉาเซี่ย ที่ประตูหงสไฟทางเขาพอดี

การไดเห็นพวกนางทั้งสองคนนั้นยอมไมแปลกอะไร มัน
เปนเชนเดียวกับในอดีตที่ผานมา ทานหญิง เฉาเซี่ย มักจะถูก
หลอกไดงายโดยคําพูดเพียงไมกี่คําของโหลวเหลียนซิน
 นางเปนคนที่จริงใจและทุมเทใหกับนางมาก

หลังจากนั้นก็ถูกบังคับใหแตงงานทางการเมืองออกไปยัง
สถานที่ที่หางไกลออกไป

แมกระทั่งหลังจากความตายของนาง ทานหญิง เฉาเซี่ย

ก็จะไมรูวาผูที่ผลักดันใหนางไปอยูในจุดนั้นได เปนคนที่นางได
ปฏิบัติดวยอยางจริงใจและมีเมมตาดวยมากที่สุด

โหลวชิงอู มองไปที่พวกนางจากระยะไกลๆ แมจะไมรูวา

โหลวเหลียนซินและทานหญิง เฉาเซี่ย พูดอะไรกัน แตเนื่องจากที่
ทานหญิง เฉาเซี่ย จองมองมาที่นางอยางเกลียดชัง ดวงตาที่
งดงามของนางเกือบจะโผลออกมา ในขณะที่นางจองมองมาราว
กับจะสามารถพนไฟออกมาได
 จริงๆแลวมันไมสําคัญ แมวาโหลวชิงอู จะไมรูวาพวกนาง
พูดอะไร เพราะนางก็พอจะเดาไดอยูแลว

มันอาจจะเปนเรื่องที่นางกลั้นแกลงโหลวเหลียนซิน เรื่อง
ที่นางเต็มไปดวยพิษและวางแผนทํารายนางอยางไรบาง นาง
ลอลวงคูหมายของนางอยางไร และการที่นางทําใหนางตอง
ประสบความอัปยศอดสูอยางไร

แนนอนวานางจะพูดถึงเรื่องเครื่องแตงกายของนางสัก
สองสามครั้ง

มิฉะนั้น นางจะกลืนความอับอายที่นางไดคุกเขาลงไปได
อยางไร
 ไมนาน ทานหญิง เฉาเซี่ย ก็ตรงเขามาหานาง

โหลวชิงอูเห็นดวงตาของโหลวเหลียนซิน เต็มไปดวย
ความเยาะเยย จากที่ไกลๆ และสายหัวของนางขึ้นทันที
อา นองเล็ก เจาชางเปนเจามากเสียจริงๆ

เจาควรรูวามีวลีอยูวลีหนึ่ง ถาเจารูสึกภาคภูมิใจเกินไป เจาจะ

สูญเสียความรูสึกของตนเองไป

นี่คือดานนอกของประตูหงสไฟ และมีผูคนจํานวนมาก
ผานมาและไป ใครจะรูวาจะมีใครบาง "ไดตระหนักถึงแผนที่ชั่ว
รายของเจา" จงยิ้มใหกับชัยชนะไปกอนเถิด
 ถามีคนเห็น มันสนุกมากยิ่งขึ้นไปอีก

ในขณะที่นางกําลังคิด ทานหญิง เฉาเซี่ย ก็มาอยูขางหนา

ของนางแลว

แตสิ่งที่ดึงสายตาของโหลวชิงอู ใหตื่นตัว เปนเพราะทาน

หญิง เฉาเซี่ย ไดเดินผานนางโดยไมแมแตจะมองมาที่นางตางหาก

เรื่องนี้ทําใหนางยิ่งระมัดระวังและเตรียมพรอมในการ
กระทําของทานหญิง เฉาเซี่ยอยูตลอด

หลังจากที่ทุกอยางเปนไปตามบุคลิกของทานหญิง เฉา
เซี่ย แนนอนวานางจะฟงคําพูดของโหลวเหลียนซิน และพยายาม
จะแกแคนแทนนาง
 และถานางเดาไดถูกตอง

เมื่อทานหญิง เฉาเซี่ย เดินผานนางไป ขาของนางก็กวาด

ไปทางโหลวชิงอู

แตโหลวชิงอู กลับยังคงยืนนิ่ง แตทานหญิง เฉาเซี่ย กลับ

ไมใช

ทานหญิง เฉาเซี่ย ลมลงไปขางหนา แตนางเปนคน

ประเภทไหนกัน นางจะไมปลอยใหตัวเองตายงายๆ เชนนี้ได
อยางไร
 ในฐานะที่เปนคนที่ฝกฝนศิลปะการตอสูตั้งแตยังเยาววัย
ทานหญิง เฉาเซี่ย ก็กลับมายืนตัวตรงไดอยางรวดเร็ว

แตในจังหวะที่นางหันกลับมา นางก็ยกมือขึ้นเพื่อที่จะตบ
ลงมาที่โหลวชิงอู

แตมือนั้นไมไดตบตีลงมาที่ใบหนาของโหลวชิงอู อยางที่
นางหวังเอาไว เพราะเมื่อมันลงมาไดครึ่งทาง มันก็ถูกจับไวโดยคน
ผูหนึ่ง

ตอนที่ 23.1 ฉี ก เสื้ อ ผ า ของนางออก

“บังอาจ!”
 ทานหญิง เฉาเซี่ย มีใบหนาทีด่ ํามืด เพราะนางไมสามารถ
ทํารายโหลวชิงอูได
ดังนั้นนางจึงยายความโกรธทั้งหมดของนางไปยังคนที่
หยุดนางเอาไว

"หลี่เจิ้งเซิง เจากินหัวใจหมีที่โงเงามาหรืออยางไร เจาถึง

ไดกลาที่จะหยุดทานหญิงผูนี้จากการลงโทษนางจิง้ จอกผูนี้
เอาไว?"

หลี่เจิ้งเซิง ขมวดคิ้วเพราะคําพูดของนาง

ตอนนี้เขาเริ่มรูสึกเสียใจที่ไดหยุดทานหญิง เฉาเซี่ย เอาไว

ในชวงเวลาที่เขากาวเขามา
 แตในขณะนั้น เมื่อเขาเห็นโหลวชิงอู กําลังยืนอยูที่นั่น
เพียงลําพัง เงาของนางเตือนใหเขาเห็นทุกสิ่งที่นางทําเพื่อเขา เขา
จึงไดเคลื่อนไหวไปหยุดทานหญิง เฉาเซี่ย กอนที่เขาจะทันไดรูตัว
เสียอีก

เขากัดฟนเอาไวแน

เขาไดหยุดนางเอาไวแลว แมวาเขาจะตองการเอามัน
กลับมา แตก็ไมสามารถจะทําเชนนั้นไดโดยไมทําผิดตอทั้งสอง
ฝาย

เมื่อคิดไดเชนนี้ หลี่เจิ้งเซิง ก็ดึงมือของเขากลับมา

ในขณะที่ยืนตัวตรงกอนจะพูดขึ้นดวยน้ําเสียงที่เต็มไปดวยความ
นับถือวา "ทานหญิง ไดโปรดยกโทษใหขาผูนี้ที่เปนเพียงเจาหนาที่
ที่ต่ําตอย เพราะความใจรอนเกินไปดวย"
 "ใจรอนหรือ? ทําไมเจาจึงไดกังวลและใจรอน? " ทาน
หญิง เฉาเซี่ย เยาะเยยขึ้น สายตาของนางกวาดมาที่เขา แนนอน
พวกมันเปนคูของสายตาที่ชั่วราย!

ไมคูควรกับนองสาวเหลียนเออรเลยแมแตนอย!

"คือ ... " หลี่เจิ้งเซิง กํากําปนเอาไวแน "ทานหญิง เฉา

เซี่ย ทานดูเหมือนวาจะลมลงไป ดูเหมือนมันจะไมใชความผิดของ
ชิงอูนะขอรับ”

ทุกคนตางก็เห็นวาทานหญิง เฉาเซี่ย ลมลงไปเอง แตไมมี

ใครกลาพูดขึ้น
 เมื่อพวกเขาพูดถึงเรื่องนี้ออกมา ก็เทากับเปนการตบหนา
ของทานหญิง เฉาเซี่ย และยังจะกระทบไปถึงทานอองจงอีกดวย

และเขาก็เปนเพียงแมทัพผูชวยเล็ก ๆ ทั่วไป ดังนั้นเขาจะ

กลาที่จะไปรุกรานนางไดหรือ

ไมแมแตบิดาของเขาที่เปนถึงเสนาบดีฝายขวา หลี่เมียวก็
ยังไมกลา

ดังนั้นเขาจึงขอโทษและพยายามชดใชมันเทานั้น

แตคําพูดของเขาถูกบิดเบือนเมื่อพวกมันเขาไปถึงหู
ของ ทานหญิง เฉาเซี่ย
 นางหัวเราะอยางเยาะเยยขึ้น "โอ? ชิงอูหรือ? แมแตวิธี
เรียกชื่อนางก็ยังบงบอกถึงความใกลชิดขนาดนี้ ดูทานางคงจะ
เปนจิ้งจอกเจาเลหจริงๆ?นางเพิ่งจะมาถึงเมืองหลวงและได
ลอลวงคูหมายของนองสาวของนางไปเสียแลว โหลวชิงอู เจาคง
จะไมตองการมีชื่อเสียงใดๆ อีกแลวซินะ? เชนนั้นพวกเราก็มาดู
กัน อา....ทานหญิง เฉาเซี่ย ผูนี้ลืมไปไดอยางไร? คุณหนูใหญแหง
ตระกูลโหลว ผูนี้รูจักวิธีที่จะขี้โกงและลอลวงผูคนมาจากเมื่อสาม
ปที่แลว จนถึงขณะนี้ใครจะรูวานางนอนกับคนมากี่คนแลว!”

ทานหญิง เฉาเซี่ย พูดจาออกมาอยางโจงครึ่มและการ

แสดงออกของทุกคนตางก็ดูไมดี

ไมวาจะอยางไร ที่นี่ก็อยูนอกประตูหงสไฟของวังหลวง

มันชางนาเกลียดจริงๆ
 นอกจากนี้แมวาทานหญิง เฉาเซี่ย จะไมรูวาเกิดอะไรขึ้น
ระหวางวัน แตคนอื่น ๆ ตางก็รูดี

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ตางก็แพรกระจายไปทั่วเมืองแลว

และในปนั้น มิใชเปนเพราะวาคุณหนูรองของตระกูล
โหลวหรอกหรือ ที่ไดรังแกพี่สาวคนโตของนางใหทําเรื่องออกมา
เปนเชนนั้น?

ตอนนี้ ทานหญิง เฉาเซี่ย กําลังนําเรื่องนี้ขึ้นมาและทํา

แบบนี้อีก ...
 โหลวชิงอู ฟงอยางไรอารมณใดๆ จนจบ จากนั้นก็คอยๆ
ยกศีรษะของนางขึ้น "ทานหญิง เฉาเซี่ย พูดจบแลวหรือยัง?"

"หะ?" การแสดงออกของทานหญิง เฉาเซี่ย เปลี่ยนเปน

ดํามืดลง

ผูหญิงคนนี้ไมสนใจการเยาะเยยของนางเลยแมแตนอย
หรือนางจะหูหนวก?

ทําไมนางถึงไมตอบโตอะไรเลย

นอกจากนี้ ทําไมทุกคนตางก็มองนางอยางแปลก
ประหลาดเชนนี?้
 นางจองมองไปที่โหลวชิงอู และรูสึกเหมือนเด็กที่กําลัง
เลนอยูกับคําพูดของตัวเอง

อีกฝายหนึ่งไมสนใจนางอยางสมบูรณแบบและไมได
จริงจังอะไรกับนาง ซึ่งทําใหนางโกรธจนแกมของนางพองขึ้น และ
ตาของนางกําลังจะโผลออกมา

โหลวชิงอู ขี้เกียจที่จะจัดการกับนางและนางไม
จําเปนตองมองไปที่การแสดงออกของทุกคน เพื่อที่จะรูวาพวก
เขามีการแสดงออกแบบไหน

โหลวเหลียนซิน ใชทานหญิง เฉาเซี่ย เปนอาวุธและชี้มา

ทางนาง แตจริงๆแลวนางควรจะรอจนกวานางจะสามารถลบขาว
ลือที่กระจายออกไปจากเหตุการณในปจจุบันใหไดเสียกอน
 ดังนั้นในตอนนี้ นางจึงดูแยกวาที่นางเปนอยูเสียอีก

"ถาทานหญิง เฉาเซี่ย ไมมีอะไรจะพูดอีกแลว ชิงอู จะเขา

ในพระราชวังกอน"

หลังจากที่นางพูดจบลง นางก็กาวผานทานหญิง เฉาเซี่ย

และเดินไปกําลังจะผานประตูพระราชวังเขาไปดานใน

จากนั้นทานหญิง เฉาเซี่ย ก็ตอบสนองและควาไปที่แขน

ของนางขึ้นทันที

"หยุดและยืนอยูตรงนั้น! ทานหญิง เฉาเซี่ย บอกใหเจา

หยุด! ใครบอกใหเจาไปได? เจากลาที่จะเดินไปอยางนั้นหรือ! "
 โหลวชิงอูที่นารักเกียจผูนี้ นางมีความกลาที่จะไมสนใจ
ทานหญิง เฉาเซี่ย ผูงดงามผูนี้ไดอยางไร!

นางคิดวานางเปนใครกัน!?

โหลวชิงอู มองอยางใจเย็นไปที่มือของนาง แตไมไดตอสู

หรือดึงมันออกไปแตอยางใด

"ทานหญิง เฉาเซี่ย มีอะไรสั่งอีกหรือ?"

"สั่งอะไร?" มือของนางจับเสื้อผาของโหลวชิงอู และเห็น

ชุดของนาง แลวในทันทีดวงตาของนางก็สวางขึ้น และเห็น
เปาหมายของนางในวันนี้แลว
ตอนนี้ 23.2 ฉี ก เสื้ อ ผ า ของนางออก
นางคํารามขึ้น "โหลวชิงอู เจากลาที่ใสชุดของสนมของฮองเต
และกลาที่จะโออวดมันเชียวหรือ? เจามีเจตนาอะไรกันแน? หรือ
วาเจาตองการเขาไปในวังและลอลวงฮองเต เพื่อที่จะไดกลายเปน
หนึ่งในสนมของพระองคดวย?! มีทานหญิง เฉาเซี่ย อยูที่นี่อยา
แมแตจะคิดถึงแผนการชั่วรายเชนนั้น! ใครก็ไดมาจับนางจิง้ จอกที่
กลาที่จะรุกรานเบื้องสูงผูนี้เอาไว! ทานหญิง เฉาเซี่ย สั่งใหเจาฉีก
เสื้อผาของนางออกในตอนนี้! นางกลาที่จะรุกรานเกียรติของฝา
บาทนี้ก็ถือวาเปนโทษสมควรตายแลว! ทานหญิง เฉาเซี่ยผูนี้จะไม
ปลอยใหบุคคลประเภทนี้เขาไปในพระราชวังอยางแนนอน "

หลังจากที่นางพูดจบลง การแสดงออกของทุกคนก็
เปลีย่ นไป
 ทานหญิง เฉาเซี่ย ชางมากเกินไปจริงๆ

นางจะสั่งใหคนฉีกเสื้อผาเด็กผูหญิงที่ยังไมแตงงานออก
ในที่สาธารณะ เชนนี้ แลวเด็กผูหญิงจะสามารถมีชีวิตอยูตอไปได
อยางไร?

นอกจากนี้เกือบทุกคนที่นี่ตางก็รูวาโหลวชิงอู เพิ่งจะกลับ
มาถึงเมืองในวันนี้เอง

ลูกสาวที่ถูกกฎหมายอายุเพียง 15 ปที่ถูกลูกสาวของ
ภรรยานอกกฎหมายบังคับใหไปอาศัยอยูในชนบท นางจะ
สามารถมีเงินชื้อชุดที่งดงามเชนนั้นไดอยางไร?
 แมแตคนที่เขาออกในพระราชวังอยางสม่ําเสมอก็คงจะ
ไมรูจักชุดของฝายในแบบนั้นดวยซ้ํา

ดังนั้นนาเสียดายที่เรื่องนี้นาจะเปน ...

พวกเขาทั้งหมดชวยไมไดที่จะหันไปเผชิญหนากับโหลว
เหลียนซิน ที่กําลังเฝาดูการแสดงทั้งหมดนี้ดวยรอยยิ้มบนใบหนา
ของนาง และพวกเขาก็เขาใจไดทันทีวาเกิดอะไรขึ้น

แตแมวาพวกเขาจะรูวาเกิดอะไรขึ้น ก็ไมมีใครกลาที่จะ
กาวออกไปขางนหาและหยุดการทํางานของทานหญิง เฉาเซี่ย
เอาไว
 ทานหญิง เฉาเซี่ย ถูกตามใจจากทานอองจงจนถึงจุดที่ไม
สามารถกูคืนไดแลว

ถามีใครทําใหนางโกรธโดยไมตั้งใจ พวกเขาก็จะถูก
ลงโทษอยางแนนอนและเมื่อเปนเชนนั้น พวกเขาจึงทําไดเพียงทํา
เปนตาบอดกับสิ่งที่กําลังจะเกิดขึ้นตอหนาพวกเขาในตอนนี้
เทานั้น

ชางนาสงสารลูกสาวที่ถูกตองตามกฎหมายของตระกูล
โหลวผูนี้จริงๆ มันถือวาเปนเรื่องยากที่จะหาผูหญิงที่งดงามเชน
นางไดในเมืองหลวงแหงนี้

หลี่เจิ้งเซิง กําลังจะเปดปากของเขาและเหมือนวาจะพูด
อะไรบางอยางกอนที่จะถูกทานหญิง เฉาเซี่ย ขัดจังหวะเขาขึ้น
อยางเงียบ ๆ "ผูชวยคุณชายหลี่ เจากําลังจะบอกวานี่เปน
ความคิดของเจาหรือ?"

"ไมใช ... " หลี่เจิ้งเซิง ไมเขาใจวาทําไมโหลวชิงอู ถึงตอง

สวมเครื่องแตงกายของพระสนม แตถึงแมวามันจะเปนแบบนั้น
จริงๆ แลวถาเขาเปดปากเพื่อปกปองนาง มันอาจจะทําใหสิ่ง
ตางๆแยลงเทานั้น

เมื่อคิดถึงสิ่งที่บิดาของเขาไดบอกเขาเอาไว เขาก็ทําไดเพียง
แคหันศีรษะของเขากลับไปและสายหนา "เจาหนาที่ระดับลางผูนี้
ไมทราบเรื่องนี้"

ปฏิกิริยาของเขา ทําใหทานหญิง เฉาเซี่ย ยินดีเปนอยาง

มาก
 "โหลวชิงอู ตอนนี้ไมมีใครจะชวยเจาไดแลว! ทําไมเจาไม
ยืนอยูนิ่งๆแตโดยดีเสีย? ฉีกเสื้อผาของนางออกเดี๋ยวนี้! "

"ขอรับ!" ทหารเฝาประตูวังที่ยืนอยูดานนอก รับคําสั่งนี้

และทั้งสองคนก็เดินไปขางหนาเพื่อควาไปที่โหลวชิงอูทันที

การแสดงออกของโหลวชิงอู ยังคงสงบนิ่งราวกับวาคนที่
กําลังเผชิญกับอันตรายที่ใกลเขามาไมใชของนาง แตเปนคนอื่น

ดวงตาของโหลวชิงอู ยายจากทานหญิง เฉาเซี่ยไปที่โหลว

เหลียนซิน คนที่ไดเดินเขามาใกลนานแลว และมองผานไปยังผูคน
ที่อยูดานหลังของนาง
 ชายรางสูงและแข็งแกรงสองคนกําลังกาวมาขางหนายัง
ทิศทางของพวกเขาและหนึ่งในนั้นคือคนที่นางรูจกั องคเจ็ด
เซี่ยโฮว หลิวหยุน

รอยยิ้มพุงขึ้นมาที่มุมปากของโหลวชิงอู และหัวใจของ
โหลวเหลียนซิน จูๆ ก็ดิ่งลง

โหลวชิงอู ยื่นมือออกไปและหยุดคนที่กําลังจะควาตัวนาง
เอาไว พรอมกับพูดขึ้น "ชากอน"

"โหลวชิงอู เจามีอะไรอื่นอยากจะพูดหรือ?!"
 ทานหญิง เฉาเซี่ยมองไปที่นาง รูสึกคันไมคันมือจนแทบ
จะเดินไปตบหนาโหลวชิงอูสักครั้งสองคันไมไหว เพื่อแกแคน
ใหกับนองสาวเหลียนเออรของนาง!

"ทําไมพวกเจาถึงชานัก เร็วเขารีบฉีกเสื้อผาเหลานั้นซะ!
“ทานหญิง เฉาเซี่ยผูนี้ ยังคงรอที่จะเขาไปในพระราชวังเพื่ออวย
พรวันเกิดแกเสด็จลุงฮองเตอยู! "

"ทานหญิง เฉาเซี่ย กอนที่ทานจะสั่งฉีกเสื้อผาหมอม

หมอมฉันเพียงอยากจะถามคําถามหนึ่งเทานั้น"

"มีอะไร?" ทานหญิง เฉาเซี่ยรูสึกหงุดหงิดอยางเห็นไดชัด

 สายตาของโหลวชิงอู มองไปที่โหลวเหลียนซิน ในขณะที่
นางพูดขึ้นอยางชา ๆ วา "ใครเปนคนบอกกับทานหญิง เฉาเซี่ย
วาชุดของหมอมฉันเปนชุดของพระสนม?"

ตอนที่ 24.1 ตบหน า นางเอง

"เจาหมายถึงอะไรที่วามีใครเปนคนบอกกับทานหญิงผูนี้ ทาน
หญิงผูนี้ยอมตองเห็นดวยตาตัวเองอยูแลว” ทานหญิง เฉาเซี่ย
จองมองไปที่โหลวชิงอู ทันที!

นางไมไดวางแผนที่จะลากนองสาวเหลียนเออร เขามายุง
เกี่ยวในเรื่องนี้ดวย แตเพราะทานหญิง เฉาเซี่ยตองมีเหตุผล
เพื่อที่จะหาเรื่องใครสักคน
 "จริงหรือๆ?" โหลวชิงอูเห็นไดชัดวาไมเชื่อนาง

สายตาของนางมองไปที่ใบหนาของทานหญิง เฉาเซี่ย
กอนจะมองไปที่เซี่ยโฮว หลิวหยุน ที่เดินเขามาใกลมาแลวและ
รอยยิ้มของนางก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอีก

นางพูดอยางอบอุนขึ้น "แตถาเปนทานหญิง เฉาเซี่ย ที่ได

เห็นมันดวยตัวทานหญิงเอง แลวทําไมทานหญิงถึงไดเห็นชุดนี้
แตกตางออกไปและเห็นวามันเปนชุดปกเงินลายดอกยูจินเชียง
(ลิลลี่) ที่ไมวาจะอยางไร"โหลวชิงอู หยุดไปชั่วครู กอนที่นางมอง
ไปที่โหลวเหลียนซิน ที่เริ่มรูสึกไมสบายใจขึ้นแลว

"ชุดปกเงินลายดอกยูจินเชียง(ลิลลี่) นี้ก็เปนชุดของพระ
สนมจากเมื่อหลายปที่กอน มีนอยคนมากที่จะจํามันไดในครั้งแรก
ที่เห็น”
 "เรื่องนี่ ... " ทานหญิง เฉาเซี่ย ถึงกับสําลักนางจะไปรูได
อยางไร? แลวนางก็หันไปมองทางโหลวเหลียนซิน

โหลวเหลียนซินกาวไปขางหนาทันที

นางจะไปรูไดอยางไรวาโหลวชิงอู จะถามคําถามประเภท
นี้ขึ้นมาโดยฉับพลันเชนนี้

แลวโหลวเหลียนซินก็พูดอยางดื้อดึงขึ้น "ชุดปกเงินลาย
ดอกยูจินเชียง(ลิลลี่) ใชดายสีเงินเพื่อปกลายดอกยูจินเชียง(ลิลลี่)
และปกคลุมไปดวยสรอยไขมุกและเครื่องแตงกายของเจา
ในตอนนี้ก็มีไขมุกอยูบนปก เชนเดียวกับดอกยูจินเชียง(ลิลลี่)นั่น
คือหลักฐาน "
 โหลวชิงอูรอจนกระทั่งนางพูดจบ กอนที่จะหัวเราะขึ้น
"นองเล็ก เจาชางรูเรื่องนี้ดีอยางชัดเจนจริงๆ"

คําออนหวานของนางที่ลอยอยูกับสายลมเปนเหมือนเปน
การตบหนาโหลวเหลียนซินอยางแรง

ไมดีแลว นางตกหลุมของนางสารเลวโหลวชิงอูเขาแลว
นางไมควรจะพูดเชนนั้นออกไป!

แมวาชุดชุดปกเงินลายดอกยูจินเชียง(ลิลลี่) จะเปนงาน
ฝมือของคนในวัง แตก็ยังคงเปนแคชุดในวังธรรมดา ๆ เทานั้น
 และหลังจากหลายปที่ผานมา นางกลับยังคงรู
รายละเอียดของเรื่องนี้อยางชัดเจน ไมใชตอนนี้นางกําลังตบหนา
ของนางเองอยูหรือ?

นอกจากนี้ นองสาวคนไหนคอยจับผิดกับชุดที่พี่สาวของ
นางใสบาง?

ถาพวกเขามีมิตรภาพที่จริงใจตอกัน นองสาวก็ควรจะ
ชวยปกปดความผิดพลาดตางๆและไมพูดลับหลังพี่ใหญของนาง
เชนนี้

สายตาจากทั้งสี่ทิศทางจองเขม็งไปที่นางอยางไมอยากจะ
เชื่อ ทําใหนางถึงกับรูสึกอึดอัดมาก
 แตนางไมมีเวลามากพอที่จะหาขอแกตัว กอนที่จะไดยิน
เสียงหัวเราะของโหลวชิงอูดังขึ้น ในขณะที่นางลูบลงไปบนปกเสื้อ
ของนาง

ไขมุกที่ละเอียดงดงามบนปกเสื้อสองเปนประกายเงางาม
และโปรงแสงสะดุดสายตาผูคนเปนอยางมาก จนทําใหดวงตาของ
ทุกคนชวยไมไดที่จะถูกดึงดูดเอาไวที่มัน

จากนั้นโหลวชิงอูก็คอยๆเปดปากของนางขึ้นมา "นองเล็ก
มีความชัดเจนในเรื่องนี้จริงๆ แตก็ยังมีอีกประเด็นที่นองเล็กไม
รู ไขมุกเหลานี้ไมใชหลักฐานของชุด แตเปนดายเงินที่ใชเย็บปก
ชุดตางหาก แตดูเหมือนวานองเล็กคงจะมองไมชัด กอนที่จะบอก
ทานหญิง เฉาเซี่ย ไป เพราะบนรางของพี่ใหญไมใชดอกยูจินเชียง
(ลิลลี่) แตเปนดอกวานรอยตําลึง พวกเขาใชเสนดายที่มีสีเขมขึ้น
เพื่อเย็บปก ลงไปบนชุดสีขาวนั้นอาจจะเปนเหตุผลวาทําไมนอง
เล็ก ... จึงไดมองมันผิดไป? "

หลังจากที่พูดจบ บางคนก็ชวยไมไดที่จะมองอยางสํารวจ
มากขึ้น

มันไมไดเปนเครื่องแตงกายของพระราชวังจริงๆ ดวย มัน

เปนเพียงชุดแตงกายชุดธรรมดาเทานั้น

ชุดนี้ใชดายสีเขมขึ้นเพื่อปกลายดอกวานรอยตําลึง และ
มันก็ไมใชดอกยูจินเชียง(ลิลลี่)เลยแมแตนอย

สายตาของโหลวเหลียนซิน และทานหญิง เฉาเซี่ย

เปลีย่ นไปเปนแปลกๆ ในทันที
 แตทานหญิง เฉาเซี่ย ก็ยังเปนทานหญิง เฉาเซี่ย ไมวาจะ
อยางไรพวกเขาก็ไมกลาที่จะรุกรานนางอยางเห็นไดชัด

นั่นก็หมายความวาพวกเขาทั้งหมดตางก็หันไปมองที่
โหลวเหลียนซิน โดยใชสายตาของพวกเขาเพื่อแสดงออกถึงการ
เยาะเยยและดูถูกของ

ในระหวางวันที่พวกเขาเพิ่งไดยินเกี่ยวกับวิธีที่นางได
วางแผนและทําเรื่องอับอายไวกับพี่สาวของนางเมื่อไมกี่ปที่ผาน
มา และตอนกลางคืนก็เกิดขึ้นเชนนี้ขึ้นอีก

ถึงแมวา ถาคุณหนูใหญแหงตระกูลโหลวจะบังเอิญสวม
ชุดของคนในวังเมื่อหลายปกอนมา ก็คงจะไมมีใครสังเกตเห็นได
ถาโหลวเหลียนซินไมไดประกาศเรื่องนี้ออกมา
 แตไมเพียงแตนางประกาศในโลกรู นางยังใชทานหญิง
เฉาเซี่ย เพื่อที่จะฉีกเสื้อผาของพี่สาวที่ถูกตองตามกฎหมายของ
นางออกอีกดวย

ความตั้งใจเหลานี้คอนขางเลวรายมาก!

คนที่ยังคงมีมิตรภาพที่ดีกับโหลวเหลียนซิน ชวยไมไดที่
จะกาวไปขางหลังสองสามกาว ดวยกลัววาสักวันหนึ่ง พวกเขาจะ
ถูกวางแผนอยางลับๆ เชนนี้

ในเวลานั้น การทําลายชื่อเสียงของพวกเขาจะเปนผลดี
ที่สุด
 เลวรายที่สุด พวกเขาจะเสียชีวิตโดยไมมีเหตุผลเลยและ
นั่นอาจจะเปนความสูญเสียที่ยิ่งใหญ

นอกจากนี้ นางยังเปนแคลูกสาวที่เกิดมาจากเมียรองและ
ถาไมใชเพราะมีตระกูลยวานหนุนหลัง นางจะไมสามารถมา
ปรากฏตัวที่นี่และไมสามารถเขาสูสังคมเชนนี้ได

ตอนที่ 24.2 ตบหน า ของนางเอง

ใบหนาของทานหญิง เฉาเซี่ย เปลี่ยนเปนดํามืดและจอง
มองไปที่โหลวเหลียนซินในทันที

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เจาไมไดบอกทานหญิงผูนี้หรอกหรือ
วามันเปนชุดของพระสนม? แลวทําไมตอนนี้มันถึงไมใช? "
 ใบหนาของโหลวเหลียนซิน เปลี่ยนเปนสีเขียวและซีด มือ
นางบิดไปมาในขณะที่นางเต็มไปดวยความตกตะลึง

นางจะไปรูไดอยางไร?

ทานแมบอกอยางชัดเจนกับนาง กอนที่นางจะออกจาก
หองมาวานางสารเลวโหลวชิงอูจะใสชุดนั้นมา

ทําไมมาตอนนี้มันถึงไมใช?

แตเนื่องจากนางพูดออกไปแลวกอนหนานี้ ดังนั้นจึงไม
สามารถเอาคําพูดของนางกลับมาได

วิธีเดียวที่จะทําไดคือทําใหดูนาสงสารและตราบใดที่ทาน
หญิง เฉาเซี่ย เชื่อนาง คนเหลานี้ก็ไมกลาพูดอะไร
 ทันทีที่ดวงตาของโหลวเหลียนซิน ก็แดงขึ้นดวยน้ําตา
เสียงของนางออนลงอยางนาสงสาร "ทานหญิง เฉาเซี่ย ทานตอง
เชื่อเหลียนเออรนะ เมื่อไหรที่ขาคนนี้เคยโกหกทาน? พี่ใหญ
ขโมยชุดของนองสาวของทานปูของขาจริงๆ นอกจากนี้ ทานลืม
ไปแลวหรือวานางขโมยสรอยขอมือของขาและกลาวหาตงเหมย
นางสามารถทําใหตงเหมยตายได ดังนั้นนางจึงพยายามที่จะแยก
พวกเราออกไปกัน ทานหญิงทานตองเชื่อเหลียนเออรนะ! "

เมื่อทานหญิง เฉาเซี่ย ไดยินชื่อ ตงเหมย และในทันที

อารมณของนางก็กระโจนขึ้นอีกครั้ง

นางหันกลับมาและโยนความโกรธของนางทั้งหมดลงไปที่
โหลวชิงอู

นางจองมองไปที่โหลวชิงอู แลวหันมาเพื่อปลอบใจโหลว
เหลียนซิน ในขณะที่ลูบมือของนางขึ้นเบาๆ
 "ไมตองกังวลไป ทานหญิงผูนี้เชื่อเจา"

"ขอบคุณทานหญิง สําหรับความเชื่อมั่นในตัวของเหลียน
เออร ทานปฏิบัติกับเหลียนเออรอยางดีจริงๆ ... "

น้ําเสียงของโหลวเหลียนซิน ยามที่นางอธิบายออกมานั้น
ต่ํามาก จนไมมีใครสามารถไดยินที่นางพูด

แต เซี่ยโฮวรุย และเซี่ยโฮว หลิวหยุน คือคนที่ฝกฝน

ศิลปะการตอสูมาและสามารถไดยินนางไดอยางชัดเจน

ดวงตาที่หยิ่งผยองของเซี่ยโฮว หลิวหยุน หรี่ลงอยางไม

เชื่อ เขาไมอยากเชื่อเลยวาจะมีใครบางคนที่จะบิดเบือนความจริง
ไดเชนนี้

นางหมายถึงอะไรที่วาโหลวชิงอู ขโมยสรอยขอมือและ
กลาวหาคนใชของนาง?
 มันชัดเจนอยูแลววานางและคนรับเลนสกปรกและถูกจับ
ได!

ใบหนาที่หลอเหลาของเซี่ยโฮว หลิวหยุน ถึงกับ

เปลี่ยนเปนตึงเครียด ดูเหมือนวาลูกพี่ลูกนองของเขาก็ตกหลุม
ของนางอยางสมบูรณแลวดวยเชนกัน

ดวงตาที่ดํามืดของเขากลิ้งไปมาและหัวเราะอยางเจาเลห
ขึ้น "อี๋เหยิน นองหญิง อยาปลอยใหคนใชเจาเปนอาวุธและไม
แมแตจะรูเชนนี้"

อี๋เหยิน เปนนามสกุลเดิมของทานหญิง เฉาเซี่ย ดังนั้น

เมื่อนางไดยิน นางก็แข็งคางไปชัว่ ครู
 เมื่อนางหันกลับมาและเห็นวาเปนเซี่ยโฮว หลิวหยุน และ
เซี่ยโฮวรุย ดวงตาของนางก็สวางขึ้น "ทานพี่หลิวหยุน ทานพี่โฮว
รุย! พวกทานมาที่พระราชวังตั้งแตเมื่อไรกันเจาคะ? "

"อา นี่ถาไมใชเพราะพวกเราไดยินมาวานองหญิงอี๋เห
ยิน จะมาที่นี่ดวย พี่รองและขาถึงไดมารับเจาดวยตัวเองเชนนี้"

เซี่ยโฮว หลิวหยุน กําลังโกหก เขากัดฟนและไมกระพริบ

ตาแมแตนอย

เขาไมอยากจะบอกวาเพราะเขารูสึกเบื่อและเห็นวาโหลว
ชิงอู ยังไมมาสักที เขาจึงออกมาเดินดูรอบ ๆ เพื่อวาเขาจะเจอ
นาง

บังเอิญเขาชนเขากับพี่รอง ดังนั้นเขาจึงลากเขามาดวย
แตใครจะรูวาเขาจะไดเห็นการแสดงที่ดีเชนนี้
 ถาไมใชเพราะเขาที่ไดเห็นมันเขา และปลอยใหอี๋เหยิน ที่
เชื่อคําพูดของโหลวเหลียนซินผูหญิงที่ขี้อิจฉาและชั่วรายโดย
ธรรมชาติ โหลวชิงอูก็จะตองทนทุกขทรมานในคืนนี้!

และเขาจะปลอยใหสิ่งนั้นเกิดขึ้นไดอยางไร?

มันยากที่จะหาคนที่นาสนใจเชนนั้นได เขาไมสามารถ
ปลอยใหนางถูกทําลายไดงายๆ เด็ดขาด

เมื่อทานหญิง เฉาเซี่ย ไดยินเชนนั้น นางก็ดีใจมาก "ทาน

พี่หลิวหยุน และทานพี่โฮวรุย! ชางใหความสําคัญกับอี๋เหยิน มาก
จริงๆ"

นางมุงหนาไปยังคนทั้งสองคนและใบหนาของนางไมมี
รองรอยของการแสดงออกที่นารังเกียจของนางกอนหนานี้แมแต
นอย
 นางยกศีรษะขึ้นและจับไปที่แขนเสื้อของเซี่ยโฮว หลิว
หยุน แลวคิดถึงคําพูดของเซี่ยโฮว หลิวหยุน

นางชวยไมไดที่จะเอียงศีรษะของนางขึ้นอยางสับสน "
ทานพี่หลิวหยุน ทานหมายถึงอะไร? แลวอี๋เหยินจะถูกใชเปน
อาวุธไดอยางไร? "

ตอนที่ 25.1 ได รั บ ความโปรดปรานของเขา

มุมปากเซี่ยโฮว หลิวหยุน โคงขึ้นและชี้ไปที่โหลวเหลียนซิน

"นางบอกเจาใชหรือไมวา โหลงชิงอู ขโมยสรอยขอมือ

ของนางและทําใหคนรับใชของนางตาย?"
 "ชะ ใชแลว" ทานหญิง เฉาเซี่ย แข็งคางไปเล็กนอย แลว
มันเกี่ยวอะไรกับการถูกใชเปนอาวุธ?

นอกจากนี้ทานพี่หลิวหยุน รูไดอยางไร?

การดูถูกในสายตาของเซี่ยโฮว หลิวหยุน ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

ไปอีก

“แลวเชนนั้น นองหญิงอี๋เหยิน รูหรือไมวาพี่เจ็ดของเจา

ไดเห็นอะไรที่จวนตระกูลโหลวในวันนี้”

ในเวลาเดียวกัน สตรีชนชั้นสูงและหญิงสาวที่ยืนอยูไม
ไกลเกินไปก็ชวยไมไดที่จะเอียงหูขึ้นและตั้งใจฟง
 ดวงตาของเซี่ยโฮว หลิวหยุน กวาดไปที่ดวงตาที่เต็มไป
ดวยคําถามของ โหลวเหลียนซิน และเปลี่ยนเปนงงงวยอยาง
รวดเร็วในขณะที่นางเริ่มบิดขอมือไปมา

เขาหัวเราะอยางแปลกประหลาด ในขณะที่เขาจงใจยก
เสียงของเขาขึ้นปลอยใหผูคนนอกประตูวังไดยิน

"วันนี้พี่เจ็ดและพี่รองของเจาบังเอิญเดินผานยังจวน
เสนาบดีฝายซาย เดิมทีพวกเรากําลังจะไปขอดื่มชาสักถวย แต
บังเอิญพวกเราเดินเขาไปผิดที่แลวบังเอิญไดเห็นลูกสาวคนรอง
ของตระกูลโหลว คนนี้กําลังกลาวหาพี่ใหญที่เกิดถูกตองตาม
กฎหมายของนางวาเปนคนขโมยสรอยขอมือของนางไป แตใน
ทายที่สุดก็หาของในหองของนางไมพบ แตพบในรางกายของสาว
ใชของนางแทน "
 เขาเดาะลิ้นขึ้นกอนจะพูดขึ้นอีก "ในตอนนั้นเจาไมไดเห็น
วาใบหนาของคุณหนูรองเปลี่ยนไปในทันที นอกจากนี้นางยังขมขู
หญิงรับใชของนางวาถานางพูดอะไรออกมา นางอาจจะทําราย
นองชายของนางก็ได ใครอยากจะตอตานตอสิ่งที่องคชายผูนี้พึ่ง
จะพูดไปหรือไม? "

คําถามสุดทายนั้นตรงมาที่โหลวเหลียนซินอยางแนนอน

ทุกคนหันไปมองที่โหลวเหลียนซิน และในเวลานี้ พวก

เขาไมไดสนใจคําวา "บังเอิญ"ขององคชายเจ็ดที่ไดไปเห็น
เหตุการณนี้เขา แตกลับคิดวาเหตุการณนี้จะเปนจริงหรือไม

เพราะถามันเปนความจริง โหลวเหลียนซินคนนี้ก็ดู
เลวรายเกินไปแลว
 ไมเพียงแตนางทําลายชื่อเสียงของพี่สาวของนางมาตลอด
หลายปที่ผานมา จากนั้นนางก็กลาวหาพี่สาวของนางวาเปนขโมย
เมื่อนางเพิ่งจะกลับมาที่จวนไดไมนานเทานั้น

สําหรับพลเมืองที่เรียบงายและซื่อตรงของตงอวี้ นี่เปน
เรื่องที่นารังเกียจในทางศีลธรรมเปนอยางมาก

"อะไรนะ?! นองเหลียนเออร ไมใชวาเจาไดบอกกับทาน

หญิงผูนี้วาเปนพี่สาวของเจาที่เปนคนวางแผนใสรายตงเหมย
หรอกหรือ และทําใหนางตองจบชีวิตลง?”

ใบหนาของทานหญิง เฉาเซี่ย ดํามืดมากยิ่งขึ้น

โหลวเหลียนซิน รูสึกหงุดหงิด
 นางจะไปรูไดอยางไรวาเรื่องที่เปนความลับดังกลาว จะ
ถูกองคชายเจ็ดรูเขา?!

นางสายหัวอยางแรง ในขณะที่นางดึงแขนของทานหญิง
เฉาเซี่ยเอาไว

"ทานหญิง ทาน ทานตองเชื่อเหลียนเออรนะ ขา... ขา

ไมได ... "

"อา นี่หมายความวา เจาคิดวาองคชายผูนกี้ ลาวหาเจา

อยางไมถูกตองอยางนั้นหรือ?"
 “ไม ไมใชหมอมฉันไมได….”

“ไมไดอะไร?!”เซี่ยโฮว หลิวหยุน ตะโกนใสโหลวเหลียน

ซิน อยางนากลัว

"เจาไมไดใสรายพี่สาวที่ถูกตองตามกฎหมายของเจา หรือ
เจาไมไดปลอยใหสาวใชของเจาเปนแพะรับบาปแทนเจาและ
ยอมรับผิด? หญิงรับใชของเจายังไดขอรองเจาจนถึงชั่วขณะที่นาง
เสียชีวิตลง และเจา คุณหนูรอง หัวใจของเจาไมไดออนลงเลย
แมแตนอย! แนนอนวาถานองหญิงอี๋เหยิน ยังไมเชื่อ เจาสามารถ
ถามพี่รองของเจาได เพราะพี่รองไมเคยโกหกใคร"

เมื่อเซี่ยโฮว หลิวหยุน พูดจบลง ทุกคนตางก็หันไปมองที่

เซี่ยโฮวรุยทันที
 ตลอดเวลา เขาอยูอยางเงียบสนิท แตกลิ่นอายของเขาก็
ทําใหผูคนยากที่จะไมสนใจเขาได

บุคลิกภาพขององคชายรองผูนี้ดูเย็นชาและไมแยแสตอ
สิ่งใด แตเขาก็ยังไดรับการยกยองจากฮองเตเปนอยางมาก

ดังนั้นเขาจึงมีคุณสมบัติทจี่ ะสมัครเขาชิงตําแหนงองครัช
ทายาทเปนอยางมากและคนสวนใหญก็มักจะประจบเขาเปน
จํานวนมาก

ในเวลานี้ เมื่อไดยินองคชายเจ็ดพูดถึงองคชายรองพวก
เขาตางก็ชวยไมไดที่จะมองมาอีกครั้ง
 ผูหญิงชนชั้นสูงที่เต็มไปดวยความภาคภูมิใจและสูงสง
มักจะแอบมองเขาอยูดวยเชนกันและเมื่อเห็นหนาตาอันหลอเหลา
ของเซี่ยโฮวรุย ใบหนาของพวกนางก็แดงขึ้น

คราวนี้ พวกนางเขามาในพระราชวัง เพราะไดยินวา

ฮองเฮากําลังพิจารณาเลือกมเหสีใหองคชายรองอยู

ถาพวกนางโชคดีพอที่จะไดรับเลือก พวกนางก็อาจจะ
กลายเปนองคหญิงรัชทายาทในเร็วๆ นี้

คิดถึงเรื่องนี้ พวกนางทั้งหมดตางก็แอบดึงและจับเสื้อผา
และเครื่องประดับผมของตัวเอง คิดวามันจะดีไมนอยถาองคชาย
รองเพียงแคมองมาที่พวกนางเพียงสักครั้ง
 เซี่ยโฮวรุย ไมคิดเลยวาเซี่ยโฮว หลิวหยุน จะสามารถ
ดึงดูดความสนใจของทุกคนใหมาอยูที่เขาได โดยใชเพียงคําพูด
ประโยคเดียวเทานั้นและหัวคิ้วของเขาขมวดขึ้นทันที

ดวงตาที่มั่นคงของเขายายมาจากผูหญิงที่ไมไดพูดอะไร
ออกมาแมแตคําเพียงตั้งแตที่เซี่ยโฮว หลิวหยุน ไดเริ่มพูดขึ้น

เขามองลึกไปที่นาง กอนที่จะหันสายตาออกไป ริมฝปาก

บาง ๆ ของเขาเปดออกเล็กนอยกอนจะพูดขึ้น "ทุกอยางที่หลิว
หยุนพูดเปนความจริง"

คําพูดงายๆหกคํานี้ ทําใหหีบศพของโหลวเหลียนซิน ปด

ลง
ตอนที่ 25.2 ได รั บ ความโปรดปรานของเขา
โหลวชิงอู คอยๆยกศีรษะขึ้นมองไปที่ชายที่อยูขางเซี่ยโฮว หลิว
หยุน

เขาเปนคนสูงและผอมบาง สวมใสผาไหมสีเขมซึ่งทําให
เขาดูหลอเหลาและเยือกเย็นมากไปกวาเดิม

ดวงตาสีเขมของเขาเหมือนที่บอน้ําที่แหงเฮือด และทําให
ผูคนตองการที่จะจมตัวเองลงไปในนั้นโดยที่ไมตองพูดอะไรสักคํา
แตมันก็สวางพอที่จะทําใหคนสังเกตเห็นได
โหลวชิงอู เคยเห็นเซี่ยโฮว หลิวหยุน มากอนในชีวิตที่ผานมาของ
นางแตนางกลับไมเคยเห็น เซี่ยโฮวรุย มากอน

ในชีวิตที่ผานมาของนาง เมื่อนางติดตามเซี่ยวโฮวชิง
กลับมาที่เมืองหลวงจากชนบท มันก็เปนเวลาหนึ่งปมาแลว

ในเวลานั้น องคชายรองเซี่ยโฮวรุย ไดถูกสงไปยังเมืองที่

เขาดูแลที่อยูหางไกลออกไปแลว และจากนั้นเปนตนมา พวกเขาก็
ไมเคยมีปฏิสัมพันธใด ๆ อีกเลย

นางเคยไดยินมาวาองคชายรองเปนคนซื่อสัตยและไม
แยแสตอสิ่งใด ไมใชคนที่จะเขากับสังคมได ดังนั้นนอกเหนือจาก
ฮองเฮาองคปจจุบันและองคชายเจ็ดแลว ก็ไมมีใครสามารถไดรับ
ความโปรดปรานจากเขาได
 ดังนั้นใครจะรูวาเขาตองการที่จะชวยนางจริงๆหรือไม

หรือบางทีเขาอาจจะทําเพียงเพราะเซี่ยโฮว หลิวหยุน ก็
ได

แตไมวาจะอยางไร เมื่อนางคิดถึงการตายของเขาในชีวิต
ที่ผานมา โหลวชิงอูก็ ลดสายตาลง โดยปดบังตาสายตาในชั่วขณะ
นั้นของนางเอาไว

ทานหญิง เฉาเซี่ย ไดยินคําพูดของเซี่ยโฮวรุย และนางจะ

ยังคงไมรูไดอยางไรในเวลานี้วานางถูกใชเปนอาวุธโดยโหลว
เหลียนซินอยางไร
 นางโกรธมากจนรางกายของนางสั่นเทาและเมื่อนางมอง
ไปที่โหลวเหลียนซิน ใบหนาที่แตงมาอยางประณีตของนางก็บิด
เบี้ยวขึ้น

นางเงยหนาขึน้ และตบหนาโหลวเหลียนซิน อยางแรง

ดวยความโกรธเกรี้ยว "โหลวเหลียนซิน ทานหญิงผูนี้นับถือวาเปน
เพื่อนอยางแทจริง แตเจากลับทรยศตอทานหญิงผูนี้เชนนี้ได
อยางไร?”

"ขา ... " โหลวเหลียนซินปดหนาดวยมือของนาง ดวย

ความไมเชื่อ

จนกระทั่งถึงตอนนี้ นางยังคงไมสารมรถเชื่อได
 ทุกอยางเปลี่ยนไปอยางรวดเร็วเชนนี้ไดอยางไร?

นางมองไปที่ใบหนาที่โหดรายและนากลัวของทานหญิง
เฉาเซี่ย และจูๆ นางก็เต็มไปดวยความหวาดกลัว

"ทานหญิง ฟงขาอธิบายกอน ... "

"อธิบายหรือ? เจาตองการจะอธิบายอะไรอีก? ไปใหพน!

อยาใหทานหญิงผูนี้เห็นหนาเจาอีก! "

เมื่อนางหันกลับไปและเห็น เซี่ยโฮว หลิวหยุนและ

เซี่ยโฮวรุย นางก็ดึงความโกรธที่อยูบนใบหนาของนางลง เปลี่ยน
ใบหนาของนางใหกลายเปนรอยยิ้มขึ้น
 "ขาทําใหพี่ใหญทั้งสองตองพบเห็นเรื่องตลกแลว"

ใบหนาของเซี่ยโฮวรุย ไมไดเปลี่ยนไปและมีเพียงใบหนา
ที่ไมแยแสของเขากอนจะสายหัวขึ้น แสดงใหเห็นความหมายของ
เขาอยางชัดเจนวาไมเปนไร

เซี่ยโฮว หลิวหยุน มองไปที่ใบหนาโหลวเหลียนซิน ที่

ครึ่งหนึ่งกําลังบวมขึ้นและหัวเราะโดยไมตองเห็นไรฟน

"ไมใชเรื่องตลก ไมใชเรื่องตลกแนนอน พี่เจ็ดรูสึกสบาย

เนื้อสบายตัวมากๆ ในตอนนี้! นองหญิงอี๋เหรินเมื่อขาออกมาเสด็จ
แมฮองเฮาบนถึงเจาดวย เจาควรรีบเขาไปในวัง อีกเดี๋ยวพี่รอง
และขาจะเขาไปหาเจาเอง "
 “ตกลง เชนนั้นอี๋เหรินขอตัวเจาคะ”

เมื่อเห็นวาทานหญิง เฉาเซี่ย จากไปคนอื่นๆ ก็ หันไป

คํานับและทักทายเซี่ยโฮว หลิวหยุน และเซี่ยโฮวรุย กอนที่จะเดิน
เขาไปในพระราชวังดวยเชนกัน

โหลวเหลียนซิน ยังคงปดหนานางเอาไว คนที่ตอนนี้ทั้ง

รางแทบจะกลายเปนลีบเล็ก

มีเพียงเฉพาะสายตาของนางเทานั้นที่แสดงความเกลียด
ชังของนางออกมา ทําไมทุกสิ่งถึงไดเปลี่ยนเปนเชนนี้ได?

ทําไมองคชายรองและองคชายเจ็ด ถึงไดชวยนางสารเลว
โหลวชิงอูเอาไว?
 มันมีอะไรที่คุมคากับการชวยเหลือนาง?

หรือเปนเพราะใบหนาจิ้งจอกของนาง?!

เมื่อมองดูการแสดงออกของทานหญิง เฉาเซี่ย ในตอนนั้น

นางนาจะสูญเสียการสนับสนุนของจากทานหญิง เฉาเซี่ยไปแลว!

นางกัดริมฝปากของนางอยางหนัก แตไมวานางจะเต็มไป
ดวยความไมพอใจมากแคไหน นางก็ไมกลาที่จะทํารายองคชาย
ทั้งสองที่อยูตรงหนาของนางได
 ดังนั้นสิ่งที่นางสามารถทําไดในตอนนี้ก็คือยังคงตอง
ปกปดใบหนาของนางเอาไว และบังคับใหมีรอยยิ้มเกิดขึ้น
พยายามที่จะประจบพวกเขาราวกับวาฉากกอนไมไดเกิดขึ้น

แตเพราะนางไมไดยิ้มอยางจริงใจ รอยยิ้มจอมปลอมของ
นางทําใหใบหนานางดูผิดเพี้ยนมากขึ้นอีก

เซี่ยโฮว หลิวหยุน เฝาดูนางอยางไรความรูสึกและไม

สนใจนางอยางสิน้ เชิง

ดวงตาของเซี่ยโฮวรุย ไมไดตกไปบนใบหนาของนางเลย
แมแตนอย
 โหลวเหลียนซิน นั้นเต็มไปดวยความโกรธเปนอยางมาก
จนหัวใจของนางเริ่มเจ็บ แตนางก็สามารถทําไดเพียงแคปลอบใจ
ตัวเอง ดวยการบอกตัวเองวานางไมไดเห็นอะไรทั้งนั้น

นางงอขาของนางและเก็บหางไวระหวางขาทั้งสองขาง
ในขณะที่นางกําลังจะจากไป

แตในขณะที่นางกําลังจะจากไป นางก็มองอยางเกลียดชัง
ไปที่โหลวชิงอู

ดูเหมือนจะเปนเรื่องบังเอิญอีกแลวที่เซี่ยโฮว หลิวหยุน ก็
เห็นเขาดวยอีกเชนกัน
ตอนที่ 26.1 การสอบสวนของเขา
โหลวเหลียนซิน แทบจะกระโดดขึ้นดวยความตกใจ ในขณะที่
นางรีบหันศีรษะไปรอบ ๆ เหมือนหนูที่ตกใจและรีบหนีไป

เซี่ยโฮว หลิวหยุน ที่อยูดานหลังของนาง ชวยไมไดที่จะ

พูดขึ้น ในขณะที่เขาก็เฝาดูนาง "ฮา ฮาๆ พี่รอง ขาไมไหวแลว
ทานเห็นนางหรือไม ขากําลังจะตายเพราะการหัวเราะ! เห็นไดชัด
วานางเกลียดพวกเราแทบตาย แตเนื่องจากนางรูถ ึงสถานะของ
พวกเรา ดังนั้นนางจึงทําไดเพียงเก็บความโกรธของนางลงไป
เทานัน้ ใบหนาของนางราวกับวานางกําลังสําลักมันดูราวกับจาน
สี ฮา ฮาๆ! ตอนนี้ นางคงกําลังตะโกนใสพวกเราอยูขางในและคิด
วาที่พวกเรากําลังชวยโหลวชิงอู เปนเพราะพวกเราคิดวาความ
งดงามของนางแนๆ นางคิดวานางถูกพี่สาวที่เกิดมาอยางถูกตอง
ตามกฎหมายของนางใชใบหนาของนางเพื่อเลนงานนางเขาแลว...
แตถึงแมจะมีเหตุผลอื่น ๆ อีกนับรอย นางก็จะไมมีทางคิดไดวา
เหตุผลจริงๆแลวก็คือตัวนางเอง ฮา ๆ ๆ ๆ !”

หรือวาเขาจะบอกความจริงนี้ไป?

โหลวชิงอูมองไปที่พวกเขาอยางเงียบ ๆ ทําใหตัวเองใหไม
มีตัวตนสําหรับพวกเขา
เซี่ยโฮวรุย มองไปที่เขาอยางเย็นชา แตไมไดพูดอะไร
ดวงตาที่ดํามืดของเขามองเลยผานไปยังโหลวชิงอู กอนที่ในสวน
ลึกจะปรากฏเปนคําใบของการสํารวจเกิดขึ้น

ดวงตาที่เหมือนมีไฟระอุขึ้นของเขายิ่งสองประกายมาก
ขึ้นจากแสงสะทอนของประตูหงสไฟ
 เซี่ยโฮว หลิวหยุน จับไหลของเซี่ยโฮวรุย เอาไวเพื่อ
ประคับประคองตัวเองในขณะที่เขาเกือบจะลมลงไปเพราะ
หัวเราะ

แตเพราะคนทั้งสองไมไดใหความสนใจกับเขาแมแตนอย
เขาจึงคิดวามันนาเบื่อ แตเขาก็ไมไดสนใจ

เขาถูจมูกของเขาและเดินไปทางดานขางของโหลวชิงอู
อยางมีความสุข

ดวงตารูปดอกทอของเขากระพริบขึ้นอยางนาหลงใหล
ในขณะที่เขาหัวเราะอยางโงเขลามีเสนหตามธรรมชาติขึ้น "นี่เจา
องคชายผูนี้ชวยเจาเอาไว เจามีแผนที่จะขอบคุณองคชายผูนี้
อยางไร?"
 "แลวองคชายอยากใหหมอมฉันขอบพระทัยอยางไรเลา
เพคะ?" ดวงตาของ โหลวชิงอู กระพริบขึ้นดวยแสงที่ไมมีใคร
สามารถเขาใจได

เซี่ยโฮว หลิวหยุน มองไปที่ผูหญิงที่งามลมเมืองผูนี้ที่อยู

ตรงหนาของเขา ดวยสายตาของเขาเต็มไปดวยความอยากรูอยาก
เห็น

เขาอยากรูวาเด็กหญิงคนนี้จะตอบสนองตอการไดรับ
ความโปรดปรานจากองคชายทั้งสองอยางไร

นางจะรูสึกขอบคุณอยางทวมทน เต็มไปดวยความสุข
หรือวานางจะเปนเหมือนกวางนอยขี้ตกใจตัวนอยๆ หรือวานาง
จะเปนเหมือนเด็กผูหญิงคนอื่น ๆ ที่ทําตัวราวกับคนขาดสติและ
วิ่งเขามาหาพวกเขาทันที
 ความคิดของเซี่ยโฮว หลิวหยุน กําลังวนเวียนไปเรื่อยๆ
และเริ่มลุกลามไปดวยเรื่องไรสาระ แตเด็กหญิงสาวที่อยูตรงหนา
ของเขาก็ยังคงดูไรความรูสึกทําราวกับวาคนที่ยืนอยูตรงหนานาง
เปนเพียงแคพลเมืองธรรมดาทั่วไปเทานั้น

หลังจากผานไปชั่วครู ริมฝปากสีแดงสดของนางก็แยก
ออกและพูดขึ้นอยางชา ๆ "เชนนั้นก็ขอบพระทัยองคชายทั้งสอง
เพคะ"

นางคํานับลง ในขณะที่พูดจบ จากนั้นก็เดินผานพวกเขา

ไป ...
 “ฮะ? ”เซี่ยโฮว หลิวหยุน แข็งคางและไมสามารถ
ตอบสนองได จนกระทั้งโหลวชิงอู เดินหางออกไปประมาณสิบ
กาวแลว

นี้มันคือะไร?

ความรูสึกขอบคุณอยางทวมทน ความสุขที่ทวมทน กวาง

ขี้กลัวตัวนอยๆ ที่เขาตองการเลา?

นางเพียงแคพูดวา "ขอบพระทัย" ขึ้นสองสามคําแลวก็แค

นั้นนะหรือ?

นี่ ... นี่ ไมใชวานางคิดวาการไดรับความชวยเหลือจาก

องคชายเปนเรือ่ งงายดายหรืออยางไร?
 เขามองอยางไมพอใจไปยังทางดานหลังที่งดงามของ
โหลวชิงอู ในขณะที่นางเดินออกไป

เซี่ยโฮว หลิวหยุน สงเสียงขึ้นจมูกอยางไมพอใจ ในขณะ

ที่กัดไปที่ชิ้นสวนของเสื้อผาบนหัวไหลของเซี่ยโฮวรุย ดวยความไม
พอใจ "พี่รอง นาง นาง มีบางอยางผิดปกติกับดวงตาของนาง
แนๆ"

ใครที่จะไมประจบประแจงตอพวกเขาและไมเลียแขงเลีย
ขาพวกเขาบาง?

ผูหญิงคนนี้เปนทอนไมอยางแทจริง!
 ทอนไมที่ตายไปแลวดวย!

เซี่ยโฮวรุย กวาดสายตาไปที่เสื้อผาของเขา กอนจะยื่น

นิ้วมือเรียวออกไปอยางชวยไมไดไปที่หนาผากของเซี่ยโฮว หลิว
หยุน และผลักเขาออกไป

เขาผลักเขาออกไปราวกับเปนเพียงแคฝุนบางอยางที่ติด
อยูในเสื้อผาเทานั้น กอนจะพูดขึ้นอยางเงียบ ๆ "เจาไดดูการ
แสดงจนจบแลว ตอนนี้พวกเราเขาไปในพระราชวังไดหรือยัง"

ตามบุคลิกของหญิงสาวคนนั้น บอกไดวาแมแตคํา
ขอบคุณก็ยังยากที่นางจะพูดออกมา
 เขาเชื่อวาแมวานองเจ็ดไมยอมชวยเหลือ ผูหญิงคนนั้นก็
จะสามารถหลุดพนไปจากอันตรายไดอยางงายดาย

มันราวกับวานางไดวางแผนทุกสิ่งทุกอยางเอาไวแลว
และรอที่จะเผชิญกับอันตรายอยางใจเย็นเทานั้น

นี่เปนความรูสึกที่เขาไดรับจากการเฝาดูฉากที่เกิดขึ้นที่
ตระกูลโหลว

"พี่รอง ทานไมไดสนใจขาเลยแมแตนอย!" เขายังไมไดดู

การแสดงจนจบแนนอนวาเขาไมพอใจ!

เซี่ยโฮว หลิวหยุน ลูบหลังศีรษะของเขา ในขณะที่เขา

ตะโกนอยางไมพอใจขึ้น
 เซี่ยโฮวรุย ไมสนใจเขาอีก และเพียงเดินตรงไปขางหนา
เทานั้น

แตเขาเดินไปไดเพียงสองกาว กอนที่เขาจะหยุดลง

ดวงตาของเขาไลตามภาพเงาของโหลวชิงอูไป ในขณะที่
ดวงตาของเขาดํามืดลง อารมณความรูสึกบางอยางเริ่มกอตัวขึ้น
ในสายตาของเขา กอนที่มันจะหายไปชาๆ และกลับมาเปนปกติ

โหลวชิงอู เดินไปที่ประตูหงส เพื่อเขาไปสูพระราชวัง

ชั้นใน
 พระราชวังเต็มไปดวยกระเบื้องเคลือบ และกําแพงสูงที่
ลอมรอบพระราชวังใหสูงตระหงานอยูเหนือตัวนาง

นางมองไปที่หองโถงที่คุยเคย แตก็ไมคุนเคย สายตาของ

นางเต็มไปดวยความเยือกเย็น
ตอนที่ 26.2 การสอบสวนของเขา
ดวงตาที่ลดต่ําลงของนางมองไปที่แผนหินปูน ความเยือกเย็น
ของกอนหิน ไมสามารถดับความเกลียดชังอันรอนรุมของนางได

ยิ่งนางเดินเขาไปขางในมากเทาไหร นางก็ยิ่งเขาไปใกล
พระราชวังมากขึ้นเทานั้น
 จิตใจของนางนึกถึงฉากนีก้ อนที่นางจะตาย เมื่อเลือดของ
นางมีอยูทุกหนทุกแหงและรางกายของนางก็เปลี่ยนเปนสีดําและ
สีฟาจากรอยฟกช้ํา...

"ชิงอู" ขางหลังนาง จู ๆ ก็มีใครบางคนเรียกนางขึ้น โหลว

ชิงอู รูสึกตกใจกับฝนรายในตอนกลางวันของนาง

รางกายของนางแข็งคางและนางพบวามันยากที่จะพูด
อะไรออกมา

หลี่เจิ้งเซิง เฝาดูนางและในสายตาของเขา นี้กลายเปน

คํากลาวหาเงียบๆ สําหรับเขาไปแลว
 เขารีบกาวไปขางหนา แทบจะไมสามารถตานทานความ
ตองการที่จะควาไปที่แขนของนางเอาไวได

แตเขากําลังเผชิญหนากับดานหลังของโหลวชิงอู อยู จึง

ทําใหเขารูสึกไมสบายใจ

ในตอนนั้น ที่หนาประตูหงส เขาไมสามารถรุกรานทาน

หญิง เฉาเซี่ย ได ดังนั้นเขาจึงไมสามารถลุกขึ้นยืนเพื่อนางได หรือ
วานาง …

เมื่อเห็นวาโหลวชิงอู ไมสนใจเขา หลี่เจิ้งเซิง ก็อารมณ

เสียมากขึ้น จนไมสามารถตานทานการเรียกชื่อของนางออกมา
เปนครั้งที่สองได "ชิงอู?"
 โหลวชิงอู ลดสายตาลงอีกครั้ง เพื่อซอนอารมณในสายตา
ของนางเอาไว

นางพยายามทําใหตัวเองสงบอยูครูหนึ่ง แตนางก็ยังไม
สามารถปดบังความไมพอใจและความโกรธของนางเอาไวได
ทั้งหมด

ตอนนี้ ไมใชชีวิตที่ผานมาของนาง

ยังไมมีอะไรเกิดขึ้น

นางบังคับตัวเองใหสงบลงและใบหนาของนางก็กลับมาสู
สภาพปกติ
 จากนั้นในที่สุดนางก็เงยศีรษะขึ้น แตใบหนาของนาง
ยังคงซีด ทําใหนางดูออนโยนและออนแอมากขึ้นไปอีก ราวกับ
ตุกตาเครื่องลายครามที่จะแตกสลายไปเมื่อใดก็ได

หลี่เจิ้งเซิง เห็นวานางยังคงหันหลังใหกับเขาและยังไมพูด
อะไรออกมา ดังนั้นเขาจึงไมสามารถยับยั้งความตองการและเดิน
ไปขางหนาของนางทันที

เขาหยุดและถามขึ้นเบาๆ "ชิงอู เจาเปนอะไร

หรือไม? หรือวาอาการบาดเจ็บของเจายังเจ็บอยู? "

ตอนนี้โหลวชิงอู ไมมีความอดทนในการรับมือกับหลี่เจิ้ง
เซิง ดังนั้นนางจึงสายหัวและไมไดพูดอะไร
 แตสําหรับหลี่เจิ้งเซิง มันดูเหมือนวานางรูสึกผิดหวังกับสิ่ง
ที่เพิ่งเกิดขึ้นซึ่งทําใหเขารูสึกไมสบายใจมากเขาไปอีก

ดานหนึ่ง เขาเริ่มที่จะรูสึกถึงความรูสึกที่มีตอโหลวชิงอู
ดังนั้นเขาจึงไมตองการใหนางไดรับบาดเจ็บ และเมื่อเห็นนางที่
ออนโยนและออนแอเชนนี้ เขาก็ชวยไมไดที่จะรูสึกหลงใหลในตัว
นางมากขึ้น

สวนอีกดาน เขาไมอาจทํารายทานหญิง เฉาเซี่ยหรือใคร

ก็ตามที่มีการลําดับหนาที่ที่สูงกวาเขาได เพราะเขาตองคิดถึง
หนาที่ของตัวเองกอน

แตดวยเหตุนี้ เขายิ่งทําใหโหลวชิงอู รูสึกโดดเดี่ยวมาก

เขาไปอีก ซึ่งทําใหเขาเกิดความรูสึกตองการปกปองและ
รับผิดชอบตอนาง
 นางตองหัวใจแตกสลาย ดังนั้นนี้จึงหมายความวาเขาได
เขาไปอยูในหัวใจของนางแลวไมใชหรือ?

เขาไมเต็มใจที่จะยอมแพเกี่ยวกับเรื่องของนาง ดังนั้นใน
ตอนแรกเขาวางแผนที่จะแตงงานกับโหลวเหลียนซินกอน และ
จากนั้นก็รับชิงอูม าเปนสนม หรือแอบซอนนางไวขางนอกในฐานะ
นายหญิงของที่ไหนสักแหง

ตราบเทาที่นางยินดีที่จะรอเขา จะไมมีปญหาอะไร
เกิดขึ้น!

หลังจากขบคิวเกี่ยวกับการวางแผนของเขา หลี่เจิ้งเซิงก็
ชวยไมไดที่จะรูสึกเต็มไปดวยความตื่นเตน ดวงตาของเขา
กระพริบเปนแสงออนโยนออกมา
 อยางนอยที่สุด เขาตองทําใหเหตุการณในปจจุบันนี้
หายไปเสียกอน "ชิงอู ขาตองการที่จะชวยเจาจริงๆ แต ... "

"มันดึกมากแลว งานเลี้ยงสังสรรคก็กําลังจะเริ่มขึ้น
แลว" โหลวชิงอู ขัดจังหวะเขาขึ้นอยางตรงไปตรงมา

ของขวัญของนางถูกมอบใหกับนองสาวของนางไปแลว
ดังนั้นนางจึงไมเต็มใจที่จะโตตอบกับหลี่เจิ้งเซิง อีกตอไป

อีกอยางนางก็ไมตองการฟงคําอธิบายของเขาและการที่
เขาตองการผลักดันความผิดทั้งหมดออกไปจากตัวเองอยางไรดวย
 ไมวาจะอยางไร ถาใครบางคนมีความคิด พวกเขาก็จะใช
เหตุการณนี้เพื่อทําใหโหลวเหลียนซิน หาปญหาใหกับนางมากขึ้น
ไปอีก

ดังนั้น นางจะทําใหตัวเองตกอยูในกับดักไดอยางไร?

ทิ้งไวขางหลังเพียงวลีนั้น โหลวชิงอู ก็ไมไดมองไปที่หลี่

เจิ้งเซิง อีกตอไปกอนจะเดินผานเขาไป และเดินไปขางหนาตอไป
เพื่อไปยังสวนดอกโบตั๋นทันที

หลี่เจิ้งเซิง เพียงแคมองภาพเงาของนาง จิตใจของเขา

ปรากฏเปนภาพดวงตาที่เออลนไปดวยน้ําตาของนาง เมื่อนางยก
ศีรษะของนางขึ้นในขณะที่ใบหนานั้นขาวซีด
 หัวใจของเขาชวยไมไดที่จะคิดวานางคงเสียใจกับ
เหตุการณที่เกิดขึ้นกอนหนานี้
ไมเปนไร เขาจะพานางไปขางนอกและปลอบประโลม
นางสักเล็กนอยทีหลังก็แลวกัน

นางยินดีที่จะรับมีดแทนเขา ดังนั้นความรูสึกของนางที่มี
ตอเขาคงลึกซึ้งมาก

เขาตองใชความพยายามเพียงเล็กนอย ในการทําใหหญิง
สาวผูไรเดียงสาและออนโยนผูนี้คอยๆ ตกมาอยูในกํามือของเขา
อยางงายดาย
 เขายิ้มและจัดเสื้อผาของเขา ในขณะที่เขาเดินตามโหลง
ชิงอู ไปจากระยะไกลๆ

ตอนที่ 27.1 เข า สู พ ระราชวั ง เพื่ อ ถวายคํา อวยพรวั น เกิ ด

เมื่อโหลวชิงอู มาถึงสวนดอกโบตั๋น แขกของงานเลี้ยงก็มาถึงกัน
เหมือนจะและจดจะหมดแลว

นางมองสํารวจแขกและในที่สุดก็เห็นโหลวชุนเฟง และ
โหลวเหลียนซิน ที่นั่งอยูดานลางทางซายของที่นั่งหลัก

นางเดินเขาไปหาพวกเขาอยางเงียบ ๆ และไมไดดึงดูด
ความสนใจของใคร
 เมื่อนางเดินมาอยูดานหนาโหลวชุนเฟง นางก็เรียกเขาขึ้น
อยางสุภาพวา "ทานพอ"

โหลวชุนเฟง เงยหนาขึ้นและจองมองไปที่นางอยางเฉื่อย
ชา กอนที่จะไมสนใจนาง

ความโกรธบนใบหนาของเขาเปนสิ่งที่เห็นไดอยางชัดเจน
และยังมีคําใบของความเหนือกวาและความเยือกเย็นราวกับวา
เขากําลังมองไปที่คนแปลกหนา

โหลวชิงอู ยืนอยูที่นั่นโดยไมมีการเคลื่อนไหวใดๆ เพราะ

การตอสูกับโหลวชุนเฟง ในที่แหงนี้จะทําใหนางไมไดประโยชน
อะไร
 ดวงตาของนางกวาดผานเขาไปและเห็นโหลวเหลียน
ซิน คนที่กําลังมีสาวใช ใชใบพัดปดปงใบหนาของนางอยู

ดวงตาของโหลวเหลียนซินเต็มไปดวยความเยอหยิ่งและดู
ถูก

แลวโหลวชิงอู ก็เขาใจไดในทันที

ดูเหมือนวาโหลวเหลียนซิน ไดใชประโยชนจากการที่นาง
ไมอยูและใชเวลาในการใสรายนางตอหนาโหลวชุนเฟง ไปแลว

ในชวงเวลาสั้น ๆ มีแนวโนมวาเหตุการณตางๆที่เกิดขึ้น
ตรงหนาประตูหงสจะมีความผิดเพียนไป เพื่อใหสอดคลองกับการ
เลาเรื่องของโหลวเหลียนซิน
 โหลวชิงอู ไมไดอธิบายตัวเอง เพราะแมวานางจะพูด
ความจริงออกไป โหลวชุนเฟง ก็จะไมเชื่อนาง

ในหัวใจของเขา ตราบใดที่มันชวยเปดทางใหอาชีพการ
งานของเขาได โหลวเหลียนซิน ก็มักจะถูกอยูเสมอแมวานางจะ
ผิด

เมื่อสามปที่แลว เมื่อชื่อเสียงของนางถูกปายสี นางไดเห็น

มันอยางชัดเจนแลว และไมจําเปนตองพยายามไปเกลี้ยกลอมเขา

โหลวชิงอุ ยืนอยูพักหนึ่ง แลวก็เรียกความสนใจของ

ประชาชนที่อยูใกล ๆ ไดแลว
 การแสดงออกของโหลวชุนเฟง เริ่มดําคล้ําและสงเสียง
ฮึมขึ้นมาอยางเยือกเย็น กอนจะบอกใหนางนั่งลง

ใบหนาโหลวชิงอู ยังคงไมมีการแสดงออกใดๆ แตก็ยังคง

ดูออนแอและบอบบางราวกับวานางเปนดอกไมสีขาวบริสุทธิ์และ
ไมมีตําติแมแตนอย ในขณะที่นางนั่งลง อยางเชื่อฟง

ในทางตรงกันขามโหลวเหลียนซิน คนที่นั่งอยูดานขาง
ตั้งใจเอารางของนางเพื่อไปชนกับรางของโหลวชิงอู ในขณะที่นาง
กําลังจะนั่งลง

รางกายของโหลวชิงอู เอนเอียงและเกือบจะลมลงไปกับ
พื้น กอนจะใชฝามือแตะไปที่พื้นและบังคับใหนั่งลงอยางมั่นคง
 ฉากนี้ไดเห็นโดยผูชมไมกี่คนที่คอยมองตามโหลวชิงอู ยิ่ง
ทําใหความสงสารที่มีตอนางเพิ่มมากขึ้นไปอีกในสายตาของพวก
เขา และสําหรับโหลวเหลียนซิน ก็มีแตมันคือความรังเกียจมาก
ขึ้นไปอีกเชนกัน

ไมวาจะอยางไร ทุกอยางที่เกิดขึ้นที่หนาประตูหงส ก็ถูก

เห็นโดยพวกเขาหมดแลว

แตโหลวเหลียนซิน ไมไดสังเกตเห็นและตรงกันขาม นาง

กับกําลังมองดูดวยความพอใจและมีความสุขกับการที่ไดทําให
โหลวชิงอูเสียหนาได

นางยืนหนาอกของนางขึ้นอยางภาคภูมิ ในขณะที่มองไป
ที่โหลวชิงอู ราวกับกําลังมองสิ่งสกปรกที่อยูบนพื้น
 หลังจากคืนนี้ นางจะไดรับความโปรดปรานจากฮองเต
และในเวลานั้นชื่อเสียงของนางก็จะมีเกียรติมากขึ้น

จากนั้น นางก็จะทําใหมารดาของนาง สั่งใหโหลวชิงอู

แตงงานออกไปกับใครบางคนที่มีศยต่ํากวาคนของนางเปนอยาง
มาก และใหนางแตงงานกับคนทีอ่ ยูหางไกลออกไป ยิ่งไกลมากก็
ยิ่งดี!

เวลาเดินไปอยางรวดเร็วและงานเลี้ยงก็กําลังจะเริ่มขึ้น

แลวโหลวชิงอู ก็ไดยินคนรายงานขึ้น "ฮองเตเสด็จ

ฮองเฮาเสด็จ พระสนมเอกยวานเสด็จ"
 หลังจากที่มีเสียงแหลมสูงดังขึ้น รูปรางของเงาสีเหลืองก็
ปรากฎขึ้นตรงหนาทางเขา

ชายคนนี้มีใบหนาที่สงางาม องคประกอบทั้งหาของเขา
นั้นดูแข็งแกรงและแนนอนวาเขาคือฮองเตองคปจจุบันของแควน
ตงอวี้ เซี่ยโฮว เฟงเทียน

ดานหลังของเขามีหญิงงามสองคนที่อยูในชุดของชาววัง

คนหนึ่งที่อยูดานหนาเล็กนอย อยูในชุดหงสเพลิงสีแดง
เพลิง ทั้งสูงสงและสงางาม คือฮองเฮาองคปจจุบัน ฮองเฮาเสี่ยว

อีกคนที่ไดรับความสนใจเปนอยางมากที่สุด คือพระสนม
เอก ยวาน อี๋หรง
 ฮองเตยืนดวยทาทางที่สูงสงและตั่งตรง กอนจะยกมือขึ้น
และนั่งบนมานั่งมังกร ในขณะที่ฮองเฮาและสนมเอกยวานนั่งลง
ทางดานขางซายและขวา

หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดนั่งลง เหลาขุนนางและแขกที่
ยืนอยู ตางก็พูดขึ้น "ทรงพระเจริญหมื่นป หมื่นป หมื่น ๆ ป" สาม
ครั้งดังขึ้น

ฮองเตยกมือขึ้นแลวบอกใหทุกคนนั่งลง

หลังจากนั้นองคชายและเหลาขุนนางในราชสํานักก็จะ
มอบของขวัญวันเกิดใหแกเขาและแขกคนอื่น ๆ ก็จะมอบ
ของขวัญที่หรูหราออกไป
 จากของขวัญทั้งหมด สิ่งที่แปลกที่สุดคือของขวัญของ
องคชายรองเซี่ยโฮวรุย ไขมุกเมฆทะเลลึกมังกรหงสไฟ

เปนไขมุกขนาดมหึมาที่มีความบริสุทธิ์ กลมและเงางาม
พรอมกับมีการสลักมังกรและหงสไฟเอาไวอยางประณีต

แสงบนไขมุกสะทอนเปนเงาของมังกรราวกับมันมีจิต
วิญญาณลงบนพื้นทําใหผูคนตางเต็มไปดวยความตกตะลึง

ตอนที่ 27.2 เข า สู พ ระราชวั ง เพื่ อ ถวายคํา อวยพรวั น เกิ ด

 โหลวชุนเฟง มองไปที่ไขมุกเมฆและชวยไมไดที่จะคิดถึงไขมุกสี
แดงที่ โหลวชิงอู ไดมา

ถาเขามอบไขมุกแดงเม็ดนั้นออกไป เขาจะกลายเปนคนที่
จะไดรับความสนใจทั้งหมดเหลานี้

แตมันชางนาเสียดาย....

ยิ่งเขาคิดถึงมันมากเทาไหน เขาก็ยิ่งไมพอใจมากเทานั้น

ถานางวางแผนที่จะมอบมันใหเปนของขวัญกับเขา
เชนนั้นก็ไมมีเหตุผลที่จะซอนมันไวอยางดี ซึ่งนั้นยิ่งทําใหเขารูสึก
ไมพอใจแมกระทั้งในตอนนี้
 แมวาโหลวชิงอู ไมไดเงยหนาขึ้น แตนางก็ยังคงรูสึกถึง
สายตาของโหลวชุนเฟง ที่มองมาที่นาง

นางจิบชาทีใ่ สสะอาดอยูต รงหนานาง ดวงตาของนาง

ไมไดรับอะไรเขาไปราวกับวานางอยูเหนือทุกคนบนโลกใบนี้

โหลวชุนเฟง ยิ่งเริ่มโกรธมากขึ้นไปอีก แตก็ไมสามารถทํา

อะไรได

เขาไมสามารถทําหนาหนาและถามเอาไขมุกสีแดงจาก
นาง เขาไมสามารถทนที่จะแบกรับการเสียหนาได!

เขาสงเสียงฮึม ขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง กอนที่จะหันไปมอง

โหลวเหลียนซิน แทน
 คิดถึงวาโหลวเหลียนซิน จะสองแสงและแสดง
ความสามารถของนางในชวงเวลาในอีกเพียงไมกี่นาที เขาก็
ตรวจสอบใบหนาของนางอีกครั้ง

ถึงแมวาจะมีอาการบวมแดงอยูเล็กนอย แตเขาก็ไม
สามารถมองเห็นรอยฝามือไดอีก ยกเวนเสียแตจะเปนจาก
ระยะใกล ๆเทานั้น

เมื่อเขาคิดวาตบนั้นเปนปญหาที่ลูกสาวคนโตของเขา
สรางขึ้น เขาก็ยิ่งเริ่มรูสึกไมพอใจมากขึ้นไปอีก

แตตอนนี้ เขาอยูในพระราชวังและไมสามารถยกกําปน
ขึ้นได
 เมื่อเขาไดกลับไปถึงที่จวน แลวมาดูกันวาเขาจะใช
กฎหมายของครอบครัวเพื่อลงโทษนางอยางไร!

เปนเพราะนางไปอยูที่ชนบทไดไมกี่ป นางก็ลืมไปแลว
หรือวาใครเปนบิดามารดาของนาง?

สัตวปาก็ยังคงเปนสัตวปา!

นางไมใชคนที่จะสามารถนํามาแสดงตอสาธารณะได!

เมื่อเห็นวาของขวัญถูกนําถวายเกือบทั้งหมดแลว
โหลวชุนเฟง ก็เหลือบมองไปที่โหลวเหลียนซิน ที่คอยๆลุกจาก
เกาอี้ของนาง
 โหลวชิงอู ไมสนใจการกระทําเล็ก ๆ นอย ๆ ของพวกเขา
แตเมื่อนางยกถวยชาของนางขึ้น ริมฝปากของนางก็โคงเปน
รอยยิ้มที่เยาะเยยขึ้น

เปาหมายของพวกเขาในคืนนี้ แนนอนวามันจะกลายเปน
สิ่งที่ไรประโยชน

ของขวัญของทุกคนไดถูกนําไปถวายเกือบจะหมดแลว
และฮองเตก็มีความสุขเปนอยางยิ่งที่ไดรับสิ่งของที่มีคามากมาย

ในขณะที่เขากําลังจะโบกมือขึ้นและบอกใหเตรียมนางระบําและ
นักรองเพื่อเพิ่มความมีชีวิตชีวาขึ้น จูๆ เขาก็ไดยินเสียงเครื่อง
ดนตรีชนิดหนึ่งดังมาเขาหูของเขา
เสียงกูฉินที่ชัดเจนดังอยูรอบๆ หองโถงและทุกคนก็ชวยไมไดที่จะ
หันไปหาแหลงที่มาของเสียง

จากระยะไกลๆ พวกเขาเห็นหญิงสาวนางหนึ่งสวมชุดคลุมที่มี
ประกายแสงสีมวงที่คอยๆ หลุดออกไปจากรางกายของนาง
ในขณะที่แขนเรียวยาวลอยอยูในอากาศ อยางออนชอยและ
งดงาม

ผมของนางถูกมวนขึ้นสูงที่มีเพียงไมกี่เสนที่ตกลงมาบนลําคอเรียว
ของนาง ตัดกันอยางเปนธรรมกับผิวขาวราวกับหยกขาวของนาง
ทําใหนางดูราวกับวา นางเปนเทพธิดาที่กําลังลอยตัวอยูในตอนนี้

ใบหนาของหญิงสาวถูกปกคลุมไปดวยผาคลุมที่บางเบาและเผย
ใหเห็นดวงตาที่สดใสราวกับน้ําของนาง ที่มีเสนหและนาหลงใหล
ในขณะที่ทุกคนมองนางอยางแปลกประหลาด ขายาวๆ ของหญิง
สาวก็เตะออกไป มือทั้งสองขางบิดขึ้นไปอยูเหนือหัวของนาง นิ้ว
มือทั้งสิบของนางกระจายออกราวกับดอกไม

แลวรางกายที่บอบบางของนางก็เปลี่ยนมาเตนรําขึ้นอยางนา
หลงใหล

การเตนรําของนางนั้นนุนนวลและมหัศจรรยราวกับวานางเปน
เทพธิดา

เสื้อผาของนางลอยและแกวงไปมาตามการเคลื่อนไหวของนาง
และเคลื่อนไหวตามเสียงกูฉิน ซึ่งขโมยลมหายใจของทุกคนอยู
ในตอนนี้
พวกเขาทั้งหมดชวยไมไดที่จะถามตัวเองวาผูหญิงคนนี้เปนใคร?

ในขณะที่ทุกคนตางก็เต็มไปดวยความอยากรูอยากเห็น โหลวชุน
เฟง ก็ แอบมองไปที่ฮองเตที่กําลังลูบคางของเขาในขณะที่ชื่นชม
ดวยความพอใจ

โหลวชิงอู เองก็มองอยางไมรูไปทางหญิงสาวคนนัน้ ดวยเชนกัน

แตเมื่อนางเห็นการกระทําตอไปของนาง ริมฝปากของนางก็โคง
เปนรอยขึ้น

ผูหญิงที่เตนรําอยูนั้น การแสดงของนางกําลังจะจบลง
ในขณะทุกสิ่งทุกอยางที่หอหุมรอบเอวสูงของนางเริ่มลอยขึ้นไป
กับการเคลื่อนไหวของนาง
 ผาคลุมบาง ๆ ของนางก็ลอยออกไป เผยใหเห็นใบหนาที่
งดงาม ละเอียดออนและดึงดูดสายตาของทุกคน

นี่คือโหลวเหลียนซิน คนที่เพิ่งจะเดินออกไปจากที่นั่งของ
นางเมื่อไมนานมานี่เอง

ในขณะเดียวที่ผาคลุมหนาของนางก็หลุดออก นางระเบา
อีกสี่คนที่แตงตัวเหมือนกัน ก็ลอยตัวเขามาเพื่อยกโหลวเหลียนซิน
ขึ้น
 โหลวเหลียนซิน ยืนอยูดวยปลายนิ้วเทาของนางบนฝามือ
ของนางระบําทั้งสี่คน และในเวลาเดียวกันนางก็โยนภาพปกจาก
แขนเสื้อของนางออกมา และทิ้งอีกดานลงไปราวกับน้ําตก

ตอนที่ 28.1 หญิ ง ที่ มี พ รสวรรค อั น ดั บ หนึ่ ง

เมื่อภาพเขียนเปดออก ภาพของมังกรทะยานขึ้นฟาก็ปรากฏขึ้น
ตอสายตาของทุกคน ทุกคนเต็มไปดวยความตกตะลึงและแทบจะ
หยุดหายในความประหลาดใจ

ภาพเขียนแสดงใหเห็นถึงมังกรที่กําลังทะยานอยูเหนือ
สวรรคเกาชั้น บินอยูเหนือเมฆและมีชีวิตชีวามากราวกับวามังกร
ตัวนั้นกําลังจะปรากฏตัวตอหนาทุกคนในนาทีนี้จริงๆ
 ภาพทําขึ้นจากการเย็บปกที่งดงาม โดยใชดายสีทอง
เทานั้น การเย็บปกก็เต็มไปดวยความละเอียดออนและประณีต ดู
ราวกับวาเปนชางเย็บปกที่ดีที่สุดจากในวัง

ทันใดนั้น เหตุการณที่นาทึ่งอีกอยางก็เกิดขึ้น เมื่อจูๆ ไฟ

ในพระราชวังของสวนดอกโบตั๋น ก็ดับลงอยางฉับพลัน ทําใหทุก
คนตางก็กระวนกระวายใจแลวทันใดนั้นเองภาพวาดดังกลาวก็
สองประกายคําวา "มีชีวิตอันยาวนาน" ขึ้นซึ่งทําใหทุกคนตกตะลึง
ไปตามๆ กัน

นี่เปนชิ้นงานที่นาทึ่งจริงๆ

ไฟของพระราชวังกลับมาสวางอีกครั้งและฮองเตผูที่เคย
ไดเห็นของขวัญที่นาประทับใจมาทุกชนิด และความแปลก
ประหลาดตางๆ ไหนจะยังมีสมบัติอันล้ําคาอีกมากมาย แตก็ชวย
ไมไดที่จะตกตะลึงไปกับของขวัญชิ้นนี้

ดวงตาของเขามองไปที่โหลวเหลียนซิน เต็มไปดวยความ
พอใจเปนอยางมากและหลังจากโหลวเหลียนซิน กระโดดลงมา
และคุกเขา เขาก็ยังมองไปที่ภาพของ "มังกรที่ทะยานขึ้นไปสู
สวรรคเกาชั้น" ที่ยังคงลอยอยูในอากาศอยู

แลวเขาก็ถามขึ้นทันที "เหตุใดคําในภาพปกถึงสะทอน
แสงในความมืดได?"

โหลวเหลียนซิน มองไปที่ปฏิกิริยาของทุกคน หัวใจของ

นางเต็มไปดวยความภาคภูมิใจ โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อนางเห็นหลี่
เจิ้งเซิง ที่นิ่งงั้นไปดวยความตกใจและมึนงง
 จากนั้นนางก็มองอยางสโยไปที่โหลวชิงอู คนที่อยูไมไกล
นัก กอนที่จะหันกลับมาเปลี่ยนเปนคนที่อบอุน กอนจะหัวเราะ
อยางนุมนวลขึ้น

“เรียนฝาบาท นี้เปนเพราะเมื่อหมอมฉันเย็บคําวา" มี
ชีวิตอันยาวนาน"หมอมฉันไดใสผงหิ่งหอยลงไปในสัดสวน 7 ตอ 7
และทิ้งเอาไวเปนเวลา 49 วัน ดวยวิธีนี้คําเหลานั้นก็จะเรืองแสง
ในที่มืด เพื่อเปนสัญลักษณที่วาฝาบาทมีกลิ่นอายที่สูงสงและ
งดงาม ไมวาจะกลางคืนหรือกลางวันเพคะ "

เมื่อโหลวเหลียนซินพูดจบ ฮองเตก็ชวยไมไดที่จะหัวเราะ
ขึ้นเสียงดัง

"ฮาๆ ๆ ๆ พูดไดดีๆ แตฮองเตผูนี้เปนเพียงคนธรรมดา

เทานั้น ขาจะสองประกายกลิ่นอายเชนนั้นไดอยางไร?”
 แมวาเขาจะพูดออกไปเชนนั้น แตใครจะไมตองการถูก
นับถือบูชาราวกับพระเจาโดยทุกคนเลา?

ความรูสึกดีที่มีตอโหลวเหลียนซินของเขานั้นเพิ่มมากขึ้น
ไปอีกหนึ่งระดับแลว

“แมนางนอยผูนี้มาจากตระกูลใดกัน? การเย็บปกถักรอย
และทักษะการรายรําของเจาทําใหฮองเตผูนี้ไดเห็นโลกใบใหม! นี่
เปนหนึ่งในพรสวรรคที่โดดเดนที่สุดในเมืองหลวงอยางแทจริง "

โหลวเหลียนซิน ยิ่งเต็มไปดวยความภาคภูมิใจและ
เยอหยิ่งมากขึ้นไปอีก โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อฮองเตกลาววานาง
ถือวาเปนหนึ่งในคนที่มีความโดดเดนที่สุด
 แนนอนวามันเปนเกียรติยศสูงสุด

ดูเหมือนการตัดสินใจของนางตั้งแตเริ่มแรกนั้นถูกตอง

ใครจะรูวากิจการการเย็บปกถักรอยแบบเดิมที่มีขนาด
เล็กๆ จะสามารถสรางงานชิน้ พิเศษเชนนี้ออกมาได?

คุมคากับเงินหนึ่งรอยเงินตําลึงที่ไปนางจายไปจริงๆ

ดวยความตกตะลึงและสายตาที่สวางจราดวยความชื่นชม
ของทุกคนที่มองไปที่โหลวเหลียนซิน นั้นยิ่งทําโหลวเหลียนซินม
องอยางเยอหยิ่งไปที่โหลวชิงอูอีกครั้ง
 แลวจะอยางไร ถาโหลวชิงอูจะมีใบหนาที่งามลมเมือง
และแควนได?

นางก็ยังเปนแคคนที่ไมมีอะไรดีอยูเชนเดิม!

นางจะสามารถมาเปรียบเทียบความสามารถและทักษะที่
หลากหลายของนางไดอยางไร?

นับจากนี้ไปหญิงสาวที่มีพรสวรรคมากที่สุดในเมืองหลวง
แหงนี้ก็คงจะตองเปนของนางอยางแนนอนที่สุด!

เมื่อคิดไดวาฮองเตยังคงรอคอยคําตอบอยู โหลวเหลียน
ซิน ก็รีบตอบขึ้นอยางรวดเร็วและตอบอยางสุภาพขึ้น"หมอมฉัน
เปนบุตรสาวคนรองของเสนาบดีฝายซาย โหลวชุนเฟง โหลว
เหลียนซินเพคะ”

"ชางเปนชื่อที่ดี เหลียนซิน ชางเปนคนที่เหมาะกับชื่อ

จริงๆ ที่สามารถเรียกความชื่นชนจากฮองเตผูนี้ได!"

ฮองเตดูราวกับวาเขากําลังอยูในอารมณที่ดี สิ่งนี้ทําให
ผูคนสามารถเขาใจได

ดูเหมือนวาคราวนี้ เสนาบดีฝายซายกําลังจะไดรับความ
โปรดปรานจากฮองเตไปดวยแลว
 พวกเขาทั้งหมดตางก็สรรเสริญเสนาบดีฝายซาย "ทาน
เสนาบดีฝายซาย ชางมีบุตรสาวที่ดีจริงๆ" "คุณหนูโหลวเหลียนซิน
เห็นไดชัดวาเปนหญิงสาวที่มีพรสวรรคมาก.... "

ราวกับวาพวกเขาลืมไปแลววา มันเกิดอะไรขึ้นที่หนา
ประตูทางเขาวัง และขาวลือเหลานั้นที่แพรกระจายไปทั่ว

ถึงแมวาโหลวเหลียนซิน จะมีบุคลิกที่ไมดี ตราบใดที่นาง

สามารถไดรับความโปรดปรานของฮองเต ขาวลือเหลานั้นก็จะ
หายไป และพวกเขาก็จะยกนางขึ้นเหนือทุกอยาง

โหลวชิงอู นั่งเงียบ ๆ ราวกับวานางไมไดยินเสียง

สรรเสริญจากทั้งสี่ทิศทาง
ตอนที่ 28.2 หญิ ง ที่ มี พ รสวรรค อั น ดั บ หนึ่ ง
นางเพียงแคยิ้มอยางออนไปที่โหลวเหลียนซิน คนที่ใบหนาของ
นางกําลังจะบานจากการที่ยิ้มกวางมากเกินไป

นางชวยไมไดที่จะถอนหายใจกับตัวเอง อา นองเล็ก เจารู

หรือไมวาคนที่ยืนอยูในจุดที่สูงที่สุดก็จะลมลงมาแรงดวยเชนกัน

"ฝาบาทเพคะ หมอมคิดวาพระองคนาจะประทานรางวัล
ใหกับเหลียนซินเสียหนอยนะเพคะ นางไดใชเวลาและความทุมเท
ใหกับของขวัญของพระองคเปนอยางมาก"
 พระสนมเอกยวาน อี๋หรง ผูท ี่นั่งอยูดานขางของฮองเตได
เปดปากของนางขึ้นในเวลาที่เหมาะสม

นางใชผาเช็ดหนาปดไวที่มุมปากของนาง ยิ่งทําใหใบหนา
ดูออนโยนยิ่งขึ้น

ฮองเตรูสึกยินดีเปนอยางยิ่ง "ดี! วันนี้ทุกคนจะไดรับ

รางวัล! "

เขาควรจะใหอะไรดี?

ถามันเปนเพียงเครื่องประดับไขมุกธรรมดา มันก็จะไม
ตรงกับของขวัญที่ยอดเยี่ยมและมีคาที่เขาไดรับนี้
 พระสนมเอกยวาน เฝาดูในขณะที่ความคิดของนางก็นึก
ถึงความเปนไปไดแลวก็พูดขึ้น "ฝาบาท ประทานคํานําหนาชื่อ
เปนอยางไรเพคะ?"

“อยางเชน?”

"อยางเชน หญิงสาวผูมีพรสวรรคหมายเลขหนึ่งภายใต
สรวงสวรรคเปนอยางไรเลาเพคะ? เมื่อเห็นฝมือการเย็บปกถัก
รอยและการเตนรําของนางหมอมฉันชื่อวาเหลียนซินเหมาะกับชื่อ
นี้มากเพคะ"

พระสนมเอกยวาน นั้นมีความมั่นใจอยางมากในการ
เสนอแนะของนางเพราะถาโหลวเหลียนซิน ไดชื่อนําหนา นางก็
จะกลายเปนชนชั้นสูงที่อาจพูดไดวาจะเปนประโยชนตอนาง
เทานั้น
 ฮองเตลูบคางและขบคิด ไมใชวาเขาจะใหนางไมได

ยิ่งเขาดูภาพเขียนมากเทาไหร เขาก็ยิ่งชื่นชอบมันมาก
เทานั้น

จากนั้นเขาก็ตัดสินใจที่จะมอบคํานําหนาชื่อใหกับนาง
แลวเมื่อเขามองดูภาพเขียนอีกครั้ง มันเปนความจริงที่เขาไมเคย
เห็นของขวัญวันเกิดเชนนี้มากอน

"ไปนําภาพเขียนมาใหฮองเตผูนี้ดูใกลๆ วาผงหิ่งหอยทําใหมันเรือง
แสงในที่มืดไดอยางไร? นํามวนภาพเขามาใกล ๆ! "
 "พะยะคะฝาบาท!" ทันทีของฮองเตรีบเดินเขาไปและนํา
มวนภาพปกลงมา

จากนั้นเขาก็เปดออกจากทางซายไปขวา ภาพปกก็
ปรากฏขึ้นตรงหนาฮองเตในทันที

แตเมื่อฮองเตดึงมันเขามาใกลมากขึ้น ใบหนามังกรของ
เขาก็เปลี่ยนไปทันที!

พระสนมเอกยวานและฮองเฮา ที่อยูใกลกับฮองเตมาก
ที่สุด ดังนั้นพวกนางจึงรูไดทันทีวามีบางอยางผิดปกติกับฮองเต

พวกนางชวยไมได ที่จะขยับเขาไปใกลกับมวนภาพเขียน
และมองไปตามสายตาของฮองเต
 สายตาของพวกนางมองลงไปบนมังกรที่ทะยานอยูและ
การแสดงออกของพวกนางก็เปลี่ยนไปในทางที่แยลงเชนกัน

พระสนมเอกนั้นก็เต็มไปดวยผิดหวัง ในขณะที่นางหันไป
มองที่โหลวเหลียนซิน ดวยดวงตาที่โกรธมาก เพราะความ
ลมเหลวของนาง!

นางเสียเวลาไปกับการพยายามอบรมสั่งสอนนางจริงๆ
นางชางเปนผูหญิงที่โงเขลามากจริงๆ!

“โงเขลา!”
 ถึงแมวาฮองเฮาจะชื่นชอบโหลวเหลียนซินมาก และนาง
ก็คิดวานางเปนคนที่มีเสนห แตตอนนี้เรื่องนี้มันเกี่ยวกับฝาบาท
แนนอนวาพระองคจะตองโกรธเปนอยางมาก

"โหลวเหลียนซิน เจามันโงจริงๆ”

โหลวเหลียนซิน คนที่กําลังรอใหฮองเตเสร็จสิ้นการชื่นชน
ภาพปกของนางและมอบคํานําหนาชื่อใหนาง"หญิงสาวที่มี
พรสวรรคอันดับหนึ่ง" แตหลังจากที่รอสิ่งนั้น นางกลับไดยินวลีนี้
แทน

นางรีบลงคุกเขาลงและชวยไมไดที่จะถามขึ้นในทันที "ฝะ
บาท กะเกิดอะไรขึ้นเพคะ?"
 "เจายังกลาที่จะถามอีกหรือ? เจาเปนคนปกภาพนี้ใช
หรือไม? "

ใบหนาของโหลวเหลียนซิน เปลี่ยนไปในทันที หรือวานาง

ถูกจับไดแลว?

ไม ไมมีทาง!

ถาพวกเขารูวานางไดซื้อสิ่งนี้มา เชนนั้นมันอาจเปน
ความผิดในการหลอกลวงฮองเตก็เปนได

นางทําไดเพียงบังคับตัวเองใหพยักหนา "ใช ใชเพคะ นี่

เปนภาพที่หมอมฉันปกขึ้นมาเองเพคะฝาบาท"
 "เขามา! และจับคนทรยศตอฮองเตผูนี้ออกไปซะ!
"หลังจากที่ฮองเตสั่งขึ้นทหารของฮองเตก็รีบเดินเขาไปและกดตัว
โหลวเหลียนซินลงทันที

โหลวเหลียนซิน เต็มไปดวยความหวาดกลัว หัวเขาของ

นางออนลงจนทําใหนางนอนราบอยูบนพื้น ในขณะที่สั่นเทาไป
ทั้งตัว กอนจะรองเรียกใหโหลวชุนเฟง ชวย "ทานพอ ... "

โหลวชุนเฟง เองก็ถึงกลับไปไมเปน

เห็นไดชัดวาทุกอยางกําลังจะเปนไปดวยดี แตแลวทุก
อยางก็เปลี่ยนมาเปนเชนนี้ไดอยางไร?
 เขาหงุดหงิด ในขณะที่เขาเดินออกไปจากที่นั่งและคุกเขา
ลงขางโหลวเหลียนซิน

โหลวชิงอู ก็กมหนาใหต่ําและตามเขาออกไป กอนจะ

นั่งคุกเขาลงไปขางโหลวชุนเฟง

แตนางไมไดพูดอะไร เพียงแคฟงอยางสงบ ในขณะที่

โหลวชุนเฟง เต็มไปดวยกังวลเปนอยางมาก

"ฝาบาท ฮองเฮาอยาพึ่งทรงพิโรธ ความผิดอันใดที่

บุตรสาวของกระหมอมไดกอขึ้นพะยะคะ? "

"ดูดวยตาของเจาเอง!" ใบหนาของฮองเตซีดลง
 ทั้งสี่ทิศทางตางก็เงียบราวกับความตาย เหมือนวานั้นคือ
ตัวเขาเอง

ไมมีใครกลาที่จะพูดอะไรสักคํา

พวกเขาทําเพียงแคเฝาดูฮองเตโยนมวนภาพปก "มังกร
ทะยานขึ้นไปในสวรรคเกาชั้น" ลงไปขางหนาของโหลวชุนเฟง
อยางโกรธกริ้ว

มวนภาพเปดออกและเผยใหเห็นภาพของมังกร ในขณะที่
ทุกคนชวยไมไดที่จะแอบมองไปที่ภาพปกดวยเชนกัน
 ผูที่ตรวจสอบอยางระมัดระวังหลังจากที่ไดแอบมอง ใน
ที่สุดพวกเขาก็ไดพบกับเงื่อนงํา และชวยไมไดที่แทบจะหยุด
หายใจ

ตอนที่ 29.1 มั ง กรสี่ ก รงเล็ บ

เพราะมังกรที่ทะยานขึ้นฟา มีเพียงกรงเล็บสี่กรงเล็บเทานั้น

มีคํากลาวทั่วไปวา หากรงเล็บคือมังกรที่ยิ่งใหญ สี่กรง

เล็บคือ มังกรหลี่หรือเจี่ยว หนึ่งเปนมังกรที่ลอยอยูในสรวงสวรรค
และอื่นๆ คือมังกรที่ลอยอยูในมหาสมุทร และอาศัยตามลุมหนอง
หรือถ้ําตามภูเขาเทานั้น
 นี่ ไมใชคําพูดที่วาฮองเตไมสมควรที่จะนั่งบนบัลลังก
หรือ?

กลาววา เขาไมควรจะนั่งอยูบนบัลลังก แตแทนที่…

ทุกคนหันไปรอบ ๆ เพื่อมองหนากันและกันและปดปากเอาไว
เงียบ

ถาพวกเขาเปดปากของพวกเขาในเวลานี้ พวกเขาก็จะ
รองขอความตายเทานั้น

แตนาเสียดายที่ดูเหมือนเสนาบดีฝายซาย จะไดพบวามัน
ยากที่จะหนีจากความตายในคืนนี้ไปได
 ดวงตาที่ชาญฉลาดของเสนาบดีฝายขวาหลี่เมียว สอง
ประกายดํามืดขึ้น ในขณะที่เขามองไปที่หลี่เจิ้งเซิง คนที่กําลังจะ
ลืมตาขึ้น

ดวงตาของเขาสงประกายขึ้นกอนจะพยักหนาชาๆ

เขากมหัวลงและเงียบไป

ความคิดของหลี่เมียวเปลี่ยนเปนดํามืดขึ้น

เมื่อเขาเห็นวาโหลวเหลียนซิน ปรากฏตัวตอหนาทุกคน
เขาเชื่อวาการตัดสินใจของเขานั้นถูกตองแลว
 แตตอนนี้ ดูเหมือนวาบุตรสาวจากฮูหยินรองที่มาจาก
จากตระกูลโหลวคนนี้จะเปนคนโงเขลาจริงๆ

สําหรับนางที่สามารถกระตุนปญหามากจากการเย็บปก
ถักรอยงายๆเชนของขวัญวันเกิดเชนนี้ได หรือวาจริงๆ แลวนาง
...

ดวงตาที่เปนอันตรายของเขาหรี่ลง จิตใจของเขาเต็มไป
ดวยแผนการในขณะที่ใบหนาของเขาไมไดแสดงอะไรออกมา
แมแตนอย

ในอีกดานหนึ่งโหลวชุนเฟง สามารถเห็นสถานการณ
ปจจุบันของเขาไดอยางชัดเจนและเกือบจะตายดวยความตกใจ
 เขารองขึ้นทันที "ฝาบาทโปรดอยาพึ่งทรงพิโรธ โปรดอยา
ทรงพิโรธ! เด็กคนนี้แนนอนไมไดมีความหมายเชนนั้น นี้ ... นี้
จะตองเปนความเขาใจผิดพะยะคะฝาบาท! "

"เขาใจผิดหรือ? เจาพูดวาเขาใจผิดหรือ?! โหลวชุนเฟง

ฮองเตผูนี้ตอนนี้กําลังมีความสงสัยในความภักดีของเจา! "

ถึงแมวาถาแมฮองเตผูยิ่งใหญแหงตงอวี้ คนที่เปนนาย
ของแควนนี้จะเปนมังกรที่มีเพียงสี่กรงเล็บ แตแลวใครกันที่มีคา
ควรควรเปนมังกรหากรงเล็บ?

อาจจะเปนไปไดวาโหลวชุนเฟง กําลังปกปดจินตนาการ
ของการขึ้นเปนฮองเตดวยตัวเองเอาไว?!
 เมื่อฮองเตพูดจบลง ใบหนาของโหลวชุนเฟง ก็ซีดลงจน
ไมมีสีใดๆ อีก

การถูกตั่งคําถามเชนนี้โดยฮองเต เกี่ยวกับความ
จงรักภักดีของเขา ไมใชแคถูกลงโทษดวยการสูญเสียตําแหนงของ
เขาไปเทานั้น นั่นหมายถึงสูญเสียแมแตศีรษะของเขาดวย ...

ในเวลาเพียงไมกี่นาที เขาก็หวาดกลัวมากจนเขาเริ่ม
คํานับลงไปอยางตอเนื่อง "ฝาบาทไดโปรดตรวจสอบอยางชัดเจน
กระหมอมแนนอนอยูแลววามีความจงรักภักดีตอพระองคเทานั้น!
กระหมอมมีแตความจงรักภักดีตอฝาบาทเทานั้นพะยะคะ! "

โหลวเหลียนซินที่อยูดานขาง ยังไมเขาใจสิ่งที่เกิดขึ้น?
 นางมองอยางฟุงซานไปที่โหลวชุนเฟง คนที่กําลังคํานับ
ขึ้นลง คํานับศีรษะของเขาลงไปกับพื้น ใบหนาของเขาซีดเซียว
อยางนาตกใจ

แตนางก็ยังไมเขาใจวาทําไม ...

นางสามารถบอกไดวา เปนเพราะนาง แตทําไม ... ทําไม

มันถึงเปนอยางนั้น?

สวนอีกทางดานหนึ่ง โหลวชิงอูกับสงบมาก

เมื่อไมนานมานี้ นางเงยศีรษะขึ้นแลวดวงตาที่ชัดเจนของ
นางก็สองประกายเยือกเย็นออกมาและไมมีใครสังเกตเห็นนาง
เพราะดวงตาของพวกเขาทั้งหมดกําลังอยูบนโหลวชุนเฟง และ
ฮองเต

นอกเหนือจากองคชายรองเซี่ยโฮวรุย ที่อยูไมไกลนัก

ในตอนแรก เขาก็ชื่นชนภาพงานปกรูปมังกรที่นาทึ่งของ
โหลวเหลียนซิน แตเมื่อเขาคนพบวามันมีเพียงสี่กรงเล็บ เขาก็
ชวยไมไดที่จะรูสึกกังวล

มีแนวโนมวาเสนาบดีฝายซายจะไมมีอยูอีกตอไปแลว

แตเขาบังเอิญจับสายตาของโหลวชิงอู ไดทันและในตอน
นั้นเอง เขาก็ปฏิเสธความคิดนั้นไป
 ดวยเหตุผลบางอยาง เมื่อเขาเห็นความสงบและนิ่งเงียบ
ของนาง เขาก็รูสึกเหมือนวานางสามารถเปลี่ยนเหตุการณในคืนนี้
ได ...

ถึงแมวาเขาคิดวาเขากําลังบาไปแลว แตดวยเหตุผล
บางอยางในหัวใจของเขา เขาไมรูวาทําไมแตเขาเชื่อในตัวนาง

ในหัวของเขากระพริบเหตุการณตอนที่เขาอยูที่จวน
ตระกูลโหลว และนางก็ถูกรังแกโดยนองสาวที่เกิดจากฮูหยินรอง
และในเวลานั้นนางก็สงบนิง่ อยางไมนาเชื่อ

สายตาของเซี่ยโฮวรุย เริ่มลึกล้ํามากขึ้นเรื่อยๆ จน
กลายเปนสีเขมเหมือนบอน้ําที่แหง เต็มไปดวยอารมณที่มั่นคง
 ในขณะที่การแสดงในครั้งนี้กําลังจะจบลงโหลวชิงอู ก็
เปดปากของนางขึ้น

"ฝาบาทโปรดอยาพึ่งพิโรธ หมอมฉันมีเรื่องอยากจะกราบ
ทูลเพคะ"

เสียงของนางเบามาก แตในสวนดอกโบตั๋นแหงนี้ ในเวลา

นี้แมแตเสียงเข็มตกก็สามารถไดยิน จึงทําใหเสียงนางฟงชัดเจน
มาก ทั้งต่ําและเยือกเย็น

เสียงของนางดูเหมือนจะทะลุเขาไปในสวนลึกของหัวใจ
ของผูคน เพื่อดับความสิ้นหวังและความทุกขในปจจุบันของทุก
คนลงได
 ฮองเตไดรับความสนใจจากเสียงของโหลวชิงอู ในขณะที่
เขาจองมองลงไปเพื่อที่จะดูหญิงสาวที่อยูตรงหนาของเขา ในขณะ
ที่นางกมสายตาของนางต่ําลง

แมแตในตอนนี้ ที่มันไมไดซอนใบหนาที่งามลมเมืองของ
นางเอาไว ก็ทําใหเขาถึงกับแข็งคางและแมจะมีการแสดงออกที่ไม
ดี หัวคิ้วที่ขมวดของเขาไดบรรเทาเล็กนอย

ตอนที่ 29.2 มั ง กรสี่ ก รงเล็ บ

“เจาเปนใคร?”
 "หมอมฉันเปนบุตรสาวคนโตของเสนาบดีฝายซาย โหลว
ชิงอูเพคะฝาบาท"

"โหลวชิงอูหรือ?" จักรพรรดิย้ําขึ้นอีกครั้ง กอนจะมอง

หญิงสาวที่ดูออนโยนและออนแอ ราวกับกระตายสีขาวตัวเล็ก ๆ

เขาโบกมือขึ้นอยางไมเต็มใจกอนจะพูดขึ้น "เจาตองการ
จะพูดอะไร?"
โหลวชุนเฟง ไมคิดวาโหลวชิงอู จะเปดปากของนางใน
เวลานี้และอดเปนหวงไมไดวา โหลวชิงอู จะพูดอะไรที่นารังเกียจ
อยางเหลือเชื่อออกมา

แตในใจของเขา เขารูดีวาไมวาสถานการณจะเลวรายแค
ไหน มันก็ไมเลวรายไปกวาโทษของการมีความฝนอยากจะเปน
ฮองเตอีกแลว
 ดังนั้นรางกายของเขาจึงกมต่ําลงไปอีก โดยแทบจะ
กลายเปนนอนราบลงไปบนพื้นอยูแลว ขณะที่หัวใจของเขาเริ่มไม
มั่นคงมากขึ้นอีก

วันนี้ เขาทําจะอะไรไดบาง เพื่อทําใหฮองเตโกรธนอยลง?

ในขณะเดียวกันเสียงของโหลวชิงอู ก็ดังมาจากดานขาง
ราวกับสายลมที่เยือกเย็นที่กระโชกอยางรุนแรง

เสียงของนางนุมนวล ออนโยนและไมยอมใหใคร
ขัดจังหวะได
 "ทูลฝาบาท หมอมฉันเพียงแคอยากจะพูดสองประเด็น
ขอแรกก็คือถาบิดาของหมอมฉันไมไดภักดีตอฝาบาท เขาก็จะไม
สงของขวัญที่เห็นไดอยางชัดเจนเชนนี้ใหเปนของขวัญแกพระองค
แตเขาจะวางแผนอยางลับๆ รอเวลาที่เหมาะสม คราวนี้นองสาว
ของหมอมฉันไดทําผิดผลาดไป ขอใหฝาบาทไดโปรดสืบสวนอยาง
ชัดเจนดวยเถิดเพคะ”

“ประเด็นที่สอง ในวันนี้หมอมฉันเกิดไปไดยินโดยบังเอิญ
วาบิดาของหมอมฉันรูวาฝาบาททรงเปนกังวลเรื่องความขาด
แคลนของอาวุธที่อยูใกลชายแดน และเพื่อลดความวิตกกังวลของ
ฝาบาท เขาวางแผนที่จะบริจาคทองคําจํานวนหนึ่งแสนแทง เพื่อ
เปนของขวัญที่แทจริงแกพระองคพรอมกับหัวหนาผูนําตระกูล
ยวาน เมื่อเปนเชนนี้แลว บิดาของหมอมฉันจะมีเจตนาที่จะเปน
ฮองเตไดอยางไรเพคะ? ฝาบาทไดโปรดชวยทบทวนเกี่ยวกับเรื่อง
นี้และไดโปรดใหโอกาสบิดาและนองสาวหมอมฉันอีกครั้งดวยเพ
คะ "
 หลังจากเสร็จสิ้นคําพูดนี้ ทุกคนในสวนดอกโบตั๋น ตางก็
เต็มไปดวยความเงียบอีกครั้ง

ทองคําแทงจํานวนหนึ่งแสงแทง ไมใชวาเปนเงินจํานวน
1 ลานเหรียญเงินหรือ?

พระเจา!

เสนาบดีฝายซายเปนบาไปแลวหรือ?

นั้นเปนจํานวนเงินที่มากมายจริงๆ!
 แตพวกเขาทั้งหมดเขาใจดีวาลูกสาวคนโตของตระโหลว
คนนี้ บอกวาจะใชทองคําจํานวนเปนแสน ๆ เพื่อชวยชีวิตพอและ
นองสาวของนาง

หลังจากที่ทั้งหมด ถาฮองเตยังคงสงสัยอยู แนนอนเรื่องนี้

จะนําภัยพิบัติมาสูเขา

ในเวลานี้เพื่อปกปองชีวิตของเขา เขาจะตองแสดงความ
จงรักภักดีของเขา นั้นก็หมายความวาเขาจะตองทิ้งอนาคตทั้ง
อนาคตของเขาไป

ทองคําหนึ่งแสนแทงไมไดเปนแคพันหรือรอยแทง เมื่อมัน
ถูกยกออกมามันสามารถทําใหคนตาบอดไดเลย!
 อันที่จริง ริมฝปากของฮองเตไดคลายลง ในขณะที่เขา
จองมองอยางลึกล้ําไปที่โหลวชิงอู

ตาของเขายายจากโหลวชุนเฟง ไปยังโหลวชิงอู หลาย

รอบตอหลายรอบ แตเขาก็ยังไมไดพูดอะไรออกมาสักคํา

แตจากการกระทําของเขา เขาไดรับการขมขูอยางชัดเจน
โดยคําพูดของ โหลวชิงอู

แตในฐานะฮองเตที่สูงสง เขาไดพูดออกไปแลว

ถาเขาเปดปากขึ้นอีกครั้งเพื่อปลดปลอยโหลวชุนเฟง มัน
จะไมเปนการตบใบหนาของตัวเองหรือ?
 แตหัวใจของเขาไมตองการที่จะปลอยใหทองคําแทง
จํานวนเปนแสนๆ จากไป

ชายแดนกําลังรองไห และขอรองใหสงกองทัพออกไป
และเขาก็เปนกังวลกับเรื่องนี้ทั้งวันและคืนไมมีที่สิ้นสุด

ถาในเวลานี้ ทองคําจํานวนหนึ่งแสนกอนปรากฏออกมา
จากที่ใดก็ไมรู จากนั้นทุกสิ่งทุกอยางก็จะสามารถแกไขไดอยางได
งาย

ฮองเตไมสามารถพูดขึ้นไดอยางงายดาย แตเมื่อฮองเฮาที่
อยูดานขางดูเขาดูเหมือนจะเขาใจทุกอยางไดอยางชัดเจน แลว
นางก็เปดปากของนางขึ้น
 "ฝาบาทจากมุมมองของฮองเฮาผูนี้ วันนี้เปนวันเกิดที่
ยิ่งใหญของพระองค ดังนั้นพระองคจึงไมควรเห็นเลือด
นอกจากนี้ ฝาบาท พระองคมักจะเปนผูมีคุณธรรมอยูเสมอ และ
อีกอยางเสนาบดีฝายซายก็มีแตความภักดีตอพระองคอยูตลอดมา
ดังนั้นนาเสียดายที่คราวนี้อาจจะเปนเพียงแคบุตรสาวคนรองของ
ตระกูลโหลว ที่ไดทําเรื่องผิดพลาดและทําใหเกิดความเขาใจผิดก็
ไดนะเพคะ "

คําออนโยนเหลานี้ เพียงจะอธิบายวาเปนเพียงความ
เขาใจผิดเล็กนอยเพื่อที่จะทําใหฝาบาทออนลง แตเขาก็ยัง
ตองการที่จะโกรธคนบางคนอยู

เขาเคลื่อนสายตาของเขาและมองไปที่โหลวเหลียนซิน ที่
ยังสั่นเทาและแทบจะลมลงไปไดทุกเมื่อ
 เสียงที่ทุมลึกของเขาก็ดังขึ้น "ฟงจากฮองเฮาแลว ดู
เหมือนวาฮองเตผูนี้จะคิดมากเกินไป เสนาบดีฝายซายก็พรอมที่
จะเสียสละทุกสิ่งทุกอยางเพื่อแควนนี้ ถึงแมวาฮองเตผูนี้จะไมเชื่อ
ในตอนแรก แตคราวนี้ดูเหมือนวามันเปนความผิดผลาดของผูอื่น
ที่นอกจากจะทํารายตัวเองแลว ยังทํารายคนรอบขางอีกดวย! ถา
เจาไมสามารถเย็บปกได เชนนั้นตอจากนี้ไปก็อยางจับเข็มอีก!
นอกจากนี้ฮองเตผูนี้ก็ไมตองการที่จะเห็นหนาผูหญิงคนนี้อีกครั้ง!
"

ตอนที่ 30.1 ภรรยาที่ ถู ก ต อ งตามกฎหมาย

ดูเหมือนคนที่ฮองเตกําลังพูดถึงก็คือโหลวเหลียนซิน

เมื่อเสร็จสิ้นคําพูดนั้น มันก็คือการตัดขาดถนนในการ
กลายเปนหญิงสาวที่มีพรสวรรคที่สุดของโหลวเหลียนซินไป
 แมกระทั่งตัดขาดเสนทางการปนขึ้นไปยังสังคมชั้นสูง ใน
การกลายเปนสวนหนึ่งของวงสังคมชั้นสูงของนางอีกดวย
หลังจากที่ทั้งหมดที่เกิดขึ้น การรุกรานฮองเตก็คือการ
รุกรานสวรรคดีๆ นี่เอง

ในแควนตงอวี้แหงนี้ ไมมีอะไรที่สําคัญกวาฮองเตและ
ดวยถอยคําเพียงคําเดียวของเขา ถาฮองเตตองการใหเจาตาย เจา
ก็ตองตาย!

ความหวังสุดทายที่เหลืออยูของโหลวเหลียนซินก็ดับลง
และมือของนางก็กําลังสั่นเสา ในขณะที่นางตองการที่จะควาไปที่
แขนของโหลวชิงอู แตนางก็ไมสามารถขยับไดแมแตนอย

ใบหนาของโหลวชุนเฟง ตกใจและแทบจะไมอยูกับเนื้อ
กับตัว

แมวาเขาจะสามารถปกปองตระกูลโหลวเอาไวแต แต ....

 ทองจํานวนหนึ่งแสนแทงก็ไมใชนอยๆ

เขารูสึกราวกับวารางกายของเขาราวกับถูกถวงดวยกอน
หินขนาดมหึมา

เขาไมสามารถหายใจออกมาได แตเขาก็ทําไดเพียงแค
ควาไปที่แขนของโหลวเหลียนซิน และกลาวขอบคุณความมีน้ํา
พระทัยของฮองเตเทานั้น

แมวาหัวใจของเขาจะกําลังโกรธมากจนเขาสั่นเทาเพราะ
โหลวเหลียนซิก็ตาม

แตเรื่องนี้ยังไมจบและใครจะรูวาฮองเตคิดอยางไร แตเขา
จําไดวาอะไรที่พระสนมเอกยวานพูดถึงกอนหนานี้และมองไปที่
นางอยางจริงจัง
 นางยังคงเงียบอยูตลอดเวลา

"เด็กผูหญิงคนนี้ไมไดรับการศึกษา แตก็คงเปนความผิด
ของมารดาในการสั่งสอนบุตรแบบนี้ เชนนี้คงตองหมายความวา
มารดาก็คงจะไรประโยชน แลวนางจะกลายเปนฮูหยินใหญได
อยางไร? หรือทานวาอยางไรบางทานเสนาบดีโหลว? "

"ใช! ใชแลวพะยะคะฝาบาท กระหมอมเขาใจดี! เขาใจดี

แลว! กระหมอมจะไมยอมยกฮูหยินรองยวานเปนภรรยาที่ถูกตอง
ตามกฎหมายอยางแนนอนพะยะคะ"

เขาเช็ดเหงื่อออกจากหนาผากอยางรวดเร็ว

ไมวาฮองเตจะพูดอะไรในวันนี้ เขาก็ทําไดเพียงเห็นดวย
เทานั้น
 มิฉะนั้นเขาก็ไมรูวาเขาจะสามารถออกจากพระราชวังไป
ไดโดยคบสมบูรณหรือไม

ฮองเตในที่สุดก็เต็มไปดวยความพึงพอใจ แตใบหนาที่
แตงมาอยางประณีตของพระสนมเอกยวานถึงกับมีรอยราวขึ้น

แตรอยราวนี้ไดรับการแกไขอยางรวดเร็วและถูกนางซอน
เอาไวอยางดี ในขณะที่นางใชผาเช็ดหนาตบเบา ๆ ไปตรงมุมหาง
ตาของนาง

มันคือการซอนความเยือกเย็นที่กระพริบอยูในดวงตาของ
นางเอาไว ในขณะที่นางมองไปที่โหลงเหลียนซิน

นางเด็กงี่เงาคนนี้ นางไดมอบโอกาสที่ดีใหกับนาง แตนาง

กลับทําใหมันเสียไป
 ในเวลานี้เมื่อโหลวเหลียนซิน ไดยินวานางไมไดรับ
อนุญาตใหใชเข็มในชวงที่เหลืออยูของชีวิตและไมสามารถ
กลายเปนบุตรสาวที่ถูกตองตามกฏหมายได รางของนางทั้งรางก็
ตัวสั่นเทาขึ้นอยางแรงอยางชวยไมได

จูๆ นางก็กําลังจะลุกขึ้น แตโหลวชุนเฟง คนที่ระวังอยู

กอนแลวจึงรีบควาตัวนางไวและกดนางลง

"ถาเจากลาที่จะกระตุนความเดือดรอนใด ๆ อีก ชายชรา

ผูนี้จะหักขาของเจาซะ!"

นอกเหนือจากการทํารายตัวเองและทุกคนรอบตัวนาง
แลว อะไรอีกที่นางจะทําได?

นางคิดวานางยังสรางปญหาไมพออีกหรือ?
 โหลวเหลียนซิน คอยๆกัดริมฝปากของนางและจองมอง
ตรงไปขางหนา

ตลอดหลายปที่ผานมา มารดาของนางเสียเวลาและความ
พยายามมากมายที่จะทําใหฮองเฮาพอใจ และทําใหทานปาของ
นางพอใจ ทั้งหมดก็ไมใชแคเพียงเพื่อที่นางจะไดมีคํานําหนาชื่อวา
เปนหญิงสาวที่มีพรสวรรคอันดับหนึ่งหรอกหรือ?

คํานําหนาชื่อดังกลาว เห็นไดชัดวาใกลเขามาและจูๆ
โอกาสของนางก็ถูกทําลายไป

เกิดอะไรขึ้นกับภาพลายปกกันแน?

ทําไมมันถึงทําใหฮองเตโกรธมากเชนนั้นได?

ทําไม? ทําไม??
 ทานเสนาบดีฝายขวาหลี่เมียว ไดคอยสังเกตุการ
เหตุการณตางๆจากทางดานขางของโหลวชุนเฟงอยูตลอด

เขาไดเห็นโหลวชุนเฟง จับตัวโหลวเหลียนซินเอาไว การ

กระทําเล็ก ๆ นอย ๆนั้น ทําใหดวงตาที่แหลมคมของเขาเกิดเปน
ประกายขึ้น แตก็ยังอยูในความเงียบสงบ

ในที่สุดดวงตาของเขาก็คอยๆเคลื่อนไปหาโหลวชิงอู ที่
เงียบสงบอยูตลอดเวลา นางเต็มไปดวยสงบอยางสงางาม ราวกับ
วาเรื่องทั้งหมดนี้ไมเกี่ยวของกับนางแมแตนอย

นี่เปนครั้งแรกที่หลี่เมียวไดจับความรูสึกของคนอยาง
รอบคอบและเขาก็ไมรูวามันเปนเพียงแคความรูสึกไมดีหรือไม แต
เขาไมคิดวากลิ่นอายแบบนี้ควรจะมีในเด็กสาวที่อายุเพียง 15 ป
เทานั้น?
 เขาลูบขอบของถวยน้ําชาตรงหนาเขา ในขณะที่ความคิด
ในใจหลี่เมียวหวุนวนไปรอบ ๆ

ฮองเตที่ไดทองคําจํานวนแสนแทง จึงอยูในอารมณที่ดี
อยางมาก กอนที่เขาจะโบกมือให โหลวชุนเฟง กลับไปยังที่นั่ง
ของเขา

โหลวชุนเฟง ดึงรางของโหลวเหลียนซินขึ้นอยางกังวล
และเกือบจะกลายเปนลากตัวนางกลับไปยังที่นั่งเดิมของนางดวย
ซ้ํา

จนกระทั่งพวกเขาไดนั่งลงไปอยางสมบูรณแลวเทานั้น
เขาจึงสามารถถอนหายใจออกดวยความโลงอกได

จากนั้นเขาก็คนพบวาชุดของเขา เกือบจะเปยกโชกไป
ดวยเหงื่อเย็น
 แตไมวาจะเกิดอะไรขึ้น เขาไดปกปองตระโหลว เขาได
ปกปองตําแหนงหนาที่การงานของเขา ชีวิตของเขาไดรับการ
คุมครองและนั่นคือสิ่งที่สําคัญที่สุดแลว

เสียงเพลงและการเตนรํา หลังจากนั้นก็ไมไดเรียกความ
สนใจของโหลวชุนเฟง ไดเลย ในขณะที่ดวงตาของเขาตกลงไปอยู
ที่โหลวชิงอู

สะทอนใหเห็นถึงปญญาที่รวดเร็วของนางในตอนนั้น
ดวงตาของเขาก็มีความชื่นชมปรากฏขึ้น

ตอนที่ 30.2 น า กลั ว

"ชิงอูคราวนี้ตองขอบใจเจาแลว มิฉะนั้นบิดาผูนี้และคนทั้งหมด
ของตระกูลโหลวอาจจะตกอยูในอันตรายก็ได! "
 ถึงแมวาจะตองใชทองคําแทงเปนแสน ๆ แตก็ยังมี
ความสําคัญนอยกวาชีวิตของตัวเองและเกียรติยศของตระกูล
โหลว

ยิ่งไปกวานั้นชิงอูยังเปนคนฉลาดที่รูวาจะดึงตระกูลยวาน
เขามาเกี่ยวดวย

ดวยวิธีนี้แมวาผูนําของตระกูลยวานจะไมเต็มใจ แตเขาก็
ยังตองแบงเงินออกมาหรือไมก็ตองขัดคําสั่งของฮองเต
ดวงตาของโหลวเหลียนซิน แทบจะหมุนเปนวนกลม
ได "ทานพอนี่มันเกิดอะไรขึ้นเจาคะ? ทําไม ... "

"เพี้ยะ” โหลวชุนเฟง ไมมีความอดทนอีกตอไปที่จะให

โหลวเหลียนซิน โยนอารมณของนางไปรอบ ๆ
 โดยปกติแลว เขายังคงหลงใหลในตัวนาง เพราะตระกูล
ยวาน แตคืนนี้ถาไมใชเพราะนาง มันก็จะไมมีอะไรเกิดขึ้น

เขาไมเคยรูเรื่องนี้มากอน แตยิ่งเขามองบุตรสาวคนรอง
ของเขามากเทาไร เขาการแสดงออกของเขาก็ยิ่งมืดมนขึ้นเทานั้น

ทําไมนางถึงไดเปนคนโงเขลาเชนนี้ได ถึงขนาดที่วานาง
ยังไมเขาใจวานางทําผิดพลาดตรงไหนอีกหรือ?

ไมเปนไรถานางไมเขาใจทุกสิ่งทุกอยางที่เกิดขึ้นในเวลา
นั้น แตนางก็ยังกลาที่จะพยายามตอตานฮองเตอีก

นางใชสถานะอะไรในการทําเชนนั้น?
 นางเพียงตองเปดปากของนางขึ้นอีกครั้งและนั้นก็จะยิ่ง
กระตุนความโกรธของฮองเตไปอยางสมบูรณ และในเวลานั้น
แมวานางจะมีสิบชีวิตของนางมันก็ยังคงจะไมมากพอที่จะใหตัด
ได!

โหลวเหลียนซิน ไมคิดวาโหลวชุนเฟง จะกลาที่จะตบ

หนาของนางตอหนาทุกคนจริงๆ

รางกายของนางตกอยูในอาการตกใจ

นิ้วมือเย็น ๆ ของโหลวชิงอู จับอยูที่ถวยชา กอนจะยกศีรษะขึ้น

โดยพูดขึ้นดวยน้ําเสียงที่ไมเบาและไมหนักออกมา
 "อา นองเล็ก หากรงเล็บคือมังกรและสี่กรงเล็บคือมังกรห
ลี่หรือเจี่ยว เจา ... ชางไมระวังเอาเสียเลย "

และมองไปที่โหลวเหลียนซิน คนที่ยังคงไมเขาใจวา
ปญหาใหญแคไหนที่นางไดสรางขึน้ มันดูโงเขลามากจนนางไม
สามารถที่จะทนมองไดอีกตอไป

"หากรงเล็บคือมังกรและสี่กรงเล็บคือมังกรหลี่หรือเจี่ยว
เชนนั้นหรือ ... " โหลวเหลียนซิน ปดปงใบหนาของนางเอาไว
ขณะที่นางพึมพําแลวใบหนาของนางก็เปลี่ยนไปอยางสมบูรณ
แบบ

รางกายของนางเริ่มสั่นเทา ในขณะที่นางตื่นตระหนก
จนกระทั่งดวงตาทั้งสองกลิ้งไปขางหลังและนางก็เปนลมไป
 โหลวชุนเฟง มองไปที่นางดวยความเกลียดชังที่นางไม
ตอบสนองความคาดหวังของเขา และเต็มไปดวยความโกรธเปน
อยางมาก ดวงตาของเขาแทบจะวิ่งตรงออกไป

แตกลัวที่จะดึงความสนใจจากฮองเต เขาจึงทําไดเพียงรีบ
สั่งใหคนแอบหามโหลวเหลียนซิน ออกไปเพื่อใหแนใจวานางจะไม
ทําใหเขาเสียหนาอีก

มันเปนสิ่งที่ดีที่แขกทุกคนใหความสนใจกับนักเตนรําที่อยู
ตรงกลางของหองโถงและแทบจะไมมีใครสังเกตเห็นวาโหลว
เหลียนซิน ถูกหามออกไปอยางไรซุมเสียงแลว

และดูเหมือนกับวามันก็เกือบจะเปนเชนนั้น ถาไมใช
เพราะมีใครหนึ่งคนอยางเซี่ยโฮวรุย ที่ใหความสําคัญกับพวกเขา
อยูตลอดเวลา
 เขาหรี่ตาลง ในขณะที่มองไปที่เด็กผูหญิงที่สงบที่กําลังจิบ
น้ําชาอยูตรงขามและต่ํากวาเขาลงไปในขณะที่ดวงตาของเขาดํา
มืดลง

เสียงของนางดังขึ้นอีกครั้งในหัวของเขาดวยคําพูดที่นางเพิ่งพูด
ออกมา พูดคําที่ดูธรรมดามาก และเพราะทุกคนใหความสําคัญ
กับทองคําแทงเปนแสน ๆ เทานั้น แตเขากลับคิดวามันไมไดเรียบ
งายอยางที่ควรจะเปน

วลีของนาง "บังเอิญ" วางตัวอาชญากรรมทั้งหมดลงไปที่

ตัวของโหลวเหลียนซิน

ในเวลาเดียวกัน ก็ใชเรื่องของทหารและทองคําแทงเพื่อ
หันเหความสนใจในการที่จะไมทําใหเสด็จพอเสียหนา
 จากนั้นก็เริ่มการโจมตีอีกครั้งดวยการพูดถึงตระกูลยวาน

มิฉะนั้นลําพังเงินเดือนของโหลวชุนเฟง ไมมีทางที่เขาจะ
เอาทองคําแทงนับแสนออกมาได เวนเสียแตวาเขาตองการที่จะ
อยูภายใตขอสงสัยเรื่องของการใหสินบน

นอกจากนี้ตระกูลยวานยังเปนครอบครัวที่ร่ํารวยที่สุดใน
เมืองหลวง ผูนําของสี่ครอบครัวที่ร่ํารวยที่สุดและมีความสัมพันธ
กับเขาดวยการแตงงาน

ถาเงินจํานวนนี้นํามาจากพวกเขา ถึงแมวามันจะไมใช
ความผิดของพวกเขา แตก็สามารถเอามาจากพวกเขาไดอยาง
สมเหตุสมผลและเปนธรรม
 ราวกับวานางนั้นชางเจาเลหเพทุบายและวางแผนทุก
ขั้นตอนเหลานี้เอาไวหมดแลว และทุกขั้นตอนก็เบงบานออกมา
เปนดอกบัว

ความคิดของนางชางพิถพี ิถันจนเกือบจะนากลัว

นอกจากนี้เขายังมีความคิดแปลก ๆ วา"มังกรที่ทะยาน
อยูในสวรรคเกาชั้น" จริงๆแลวมันถูกปกขึ้นโดยฝมือของโหลว
เหลียนซินจริงๆ หรือไม?

แตเขาไมสามารถแนใจได เพราะไมมีใครที่จะใชตัวเอง
และตระกูลโหลวทั้งตระกูลมาเสี่ยงเชนนี้ได
 แตทุกอยางบังเอิญ มันบังเอิญมากจริงๆ จนขนที่หลังคอ
ของเขาลุกขึ้น

โหลวชิงอู ดูเหมือนจะรูสึกถึงการจองมองของเซี่ยโฮว
รุย ไดเพราะนางเงยหนาขึ้นมาและสบกับสายตาของเขาเขา

แตนางเพียงแคพยักหนาอยางสงบ กอนที่จะเริ่มลด
สายตาของนางลงอีกครั้งเพื่อนั่งลงไปเบา ๆและสงางาม

นางนั่งเหมือนดอกบัวสีขาวที่บานอยูระหวางกลางดึก
งดงาม บริสุทธิ์ มีคุณธรรมและไรเดียงสา