Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผ้ ูเชียว

ชาญ

นางเป็ นถึงคู่หมันคู่หมายขององค์รัชทายาท แต่ใน

คืนวิวาร์ของพวกเขา กลับมีราชโองการให้ นางไป
แต่งงานกับเทพเจ้ าแห่งสงครามทีเป็ นอัมพฤกษ์
อัมพาต ในคือวันวิวาร์ของพวกเขา เจ้ าบ่าวทีเป็ น
อัมพฤกษ์อัมพาตกดนางไว้ ภายใต้ ร่างกายของเขา
ก่อนจะพูดขึน

“เจ้ าต้ องการให้ เจิน สังหารเจ้ า หรือมอบยา

พิษให้ เจ้ า”

หลิน ชูจิวเป็ นศัลยแพทย์ทมีี ชือเสียง ดังนัน

เธอจึงไม่ยอมถูกข่มขู่ได้ ง่ายๆ ก่อนจะหมุ่นตัวกลับ

1
เปลียนเป็ นกดชายร่างอัมพฤกษ์อัมพาตไว้ ภายใต้
ร่างของเธอแทน จากนันก็พูดขึน

“บอกมา ท่านอยากให้ ข้าทําลายขาของท่าน

หรือขาทีสามดี”

หลิน ชูจิวเป็ นแพทย์ศัลยแพทย์อัจฉริยะใน

ยุคทีทันสมัย ก่อนจะเดินทางผ่านการเวลามาอยู่ใน
ร่างของคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลิน ส่วนเขาคือ
องค์ชายทีมีชือเสียงในนามของเทพเจ้ าแห่ง
สงคราม ต่างก็เป็ นทีหวาดกลัวของผู้คนมากมาย

“ข้ า หลิน ชูจิน ไม่ใช่ผ้ ูหญิงทีดีงามอะไร ข้ าไม่

รู้ จักการเขียนคํากลอนอ่อนหวานไพเราะพวกนัน
แต่ถ้าข้ ารักท่าน ข้ ายินดีทีจะทําทุกอย่างเพือท่าน

2
ข้ ายอมเป็ นผู้แบกรับโทษของแคว้ น หรือแม้ แต่ช่วย
ท่านยึดแผ่นดินทีกว้ างขวางมาเป็ นของพวกเรา แต่
ถ้ าหากว่าข้ าเกลียดท่าน ข้ าพร้ อมทีจะควักหัวใจ
ท่านออกมา จากนันก็เลาะกระดูกท่านออก หลัง
จากทีท่านตายไป ข้ าก็จะทําลายแคว้ นทีงดงามแห่ง
นี”

3
ตอนที่ 51 บั ง คั บ
หลังจากผานลานหนาตําหนักของเสี่ยวเทียนเหยามาแลว หลิน
ชูจิ่วก็โกรธขึ้นมาอีก แมวาเธอจะรูสึกกลัวอยูบาง แตเธอก็ไม
เสียใจ เพราะเธอคิดวาเธอทนมาพอแลว และเสี่ยวเทียนเหยา ก็
คือคนที่ไมรูจักพอ

เสี่ยวเทียนเหยา เหมาะสมมากที่จะไดชื่อวาเทพเจาแหง
สมครามของแควนตะวันออก ความระมัดระวังของเขาไมมีเหตุผล
แตจะอยางไรก็ตาม เธอก็ยังคงภรรยาของเขา ดังนั้นแมวาเขาจะ
ไมชอบเธอ เขาก็ควรจะเคารพเธอบาง ไมใชหรือ?

แตทุกครั้งที่พวกเขาพบกันเสี่ยวเทียนเหยา มักจะคุกคาม
ชีวิตของเธอ ดังนั้นเธอไมสามารถที่จะสูญเสียการควบคุมตัวของ
เธอไปบางเล็กนอย มันจะไมไดเลยหรือ? เธอไมไดเปนพระเจานะ
เธอรูวาเธอไมผิด แตแมวาเธอจะผิดก็ตาม เธอก็เปนเพียงมนุษย
เทานั้น ดังนั้นเธอจึงสามารถอารมณเสียไดเหมือนกัน
 ระหวางทาง หลิน ชูจิ่ว ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเทานั้น
และรูสึกทอแท และความกลัวที่เธอรูสึกอยูภายในหัวใจของเธอ
เนื่องจากเหตุการณที่เกิดขึ้นยังกระจายตัวไปทั่ว

"หวางเฟย มีอะไรหรือไมเจาคะ?" เมื่อเจินจู เห็นความ

โกรธในสายตาหลิน ชูจิ่ว นางก็กังวลมากจนตองถามขึ้น

หวางเยี่ยและหยางเฟย คงจะทะเลาะกันใชไหม?

"ไมมีอะไร ขาเพียงแคหิว ไปนําอาหารมาใหขาก็พอแลว"

ในพระราชวังหลิน ชูจิ่วก็ไมไดกินอะไร แตเมื่อเธอกลับมา เธอก็
ตองพบกับมือสังหารอีกครั้ง หลิน ชูจิ่วรูสึกวาวันนี้ เธอมีวันที่
เลวรายมาพอสมควรแลว ดังนั้นเธอตองการที่จะเติมเต็มทองของ
เธอใหสบายเสียหนอย
 “เจาคะ บาวจะไปและจัดเตรียมมันทันที" จากนั้นเฟยซุน
และเจินจู ก็ออกไปทันที พวกเขากลัววาหลิน ชูจิ่ว อาจจะทนรอ
ไมไหว ดังนั้นการกาวเทาของพวกเขาจึงใหญขึ้นและเร็วกวาปกติ

ทําไมตองทําแบบนี้นะหรือ? เพราะพวกนางเห็นความ
หยิ่งยโสของหลิน ชูจิ่ว ที่ประตูพระราชวัง พวกนางรูวาองคหญิง
ของพวกนางเปนคนใจดี แตเพราะพวกนางไมไดไปกวนอารมณ
ของนางเขา ไมเชนนั้นพวกนางอาจจะเจอกับอารมณที่รุนแรงของ
นางเขาก็เปนได

รอยเทาของเฟยซุยและเจินจู นั้นเร็วมาก พวกนาง

ตองการเตรียมอาหารทั้งหมดที่พวกนางมี แตไมเร็วเทากับเสี่ยว
เทียนเหยา เมื่อพวกนางมาถึงหนาประตูพวกนางไดยินเสียงของ
พอบานเฮาดังขึ้นแลว

"หวางเฟย หวางเยี่ยเห็นวามีทหารองครักษหลายคนที่
ไดรับบาดเจ็บและเขาก็เห็นวาหมออูไมสามารถรักษาพวกเขาตอ
ได ดังนั้น หวางเยี่ยตองการใหทานไปชวยเขา และยังมีทหาร
องครักษอีกสองสามคนที่มีอาการหนัก ดังนั้นหมออูจึงตองการ
อยากจะขอความชวยเหลือจากหวางเฟยเพื่อดูแลผูปวย 1-2 คน
ดวยขอรับ" ตอนนี้อยูในชวงตนฤดูใบไมผลิ แตหนาผากของ
พอบานเฮา กลับเต็มไปดวยเหงื่อ ในขณะที่พูดคําเหลานี้ออกมา

เฮย! ... ... องคชายเสี่ยว สามารถบังคับหลิน ชูจิ่ว ใหไป

ทําหนาที่เปนหมอของตําหนักหวังฟูได แตพวกเขาไมสามารถทํา
ได

"คนลารเลวเชนนั้น อะไรที่ทําใหเขาคิดวาขาจะเชื่อฟง
เขา" เสี่ยวเทียนเหยา ความหมายของสิ่งนี้คืออะไร? เจาตําหนิขา
และยังเรียกขาวาไรประโยชน แตเจาตองการที่จะใชขาใหเปน
หมอของตําหนักหวังฟูอยางนั้นหรือ เจาชาง ไรยางอายจริงๆ?

ลารเลว ลารเลวที่สุดๆ
 "อะแฮม ... ... " แมบานเฮาไอขึ้นเล็กนอย เพื่อทําใหเธอมี
สติและแกลงทําเปนคนหูหนวก

ขาไมไดยินอะไรทั้งนั้น

จะอยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว ไมโกรธคนเหลานี้ ดังนั้นเธอ

จึงหายใจเขาลึก ๆ และระงับความโกรธของเธออยางไมเต็มใจ
จากนั้นก็พูดขึ้น "มีกี่คนที่หมออูไมมั่นใจที่จะรักษาตอ? แลวเกิด
อะไรขึ้นกับพวกเขา?"หลิน ชูจิ่วถามเพราะเธอตองการเตรียมสิ่งที่
เธออาจตองการลวงหนา

"มีทั้งหมดสามคนขอรับ สองคนไดรับบาดเจ็บที่หนาอก
และอีกคนหนึ่งถูกยิงที่ขาออนของเขา" พอบานเฮา พยายาม
รายงานขึ้นอยางสงบให หลิน ชูจิ่วฟง

หวางเฟยเปนคนที่พูดคุยดวยไดงายจริงๆ
 "รอเดี๋ยว ขาจะเปลี่ยนเสื้อผาของขา แลวจะไปพรอมกับ
เจา" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นดวยใบหนาที่เยือกเย็น จากนั้นเธอก็หัน
กลับเขาไป และเขาหองของเธอไปทันที จือเทาตองการเขาไปชวย
เธอเปลี่ยนเสื้อผา แตหลิน ชูจิ่ว ก็ปฏิเสธอยางฉับพลัน

หลิน ชูจิ่ว ไมคอยจะโกรธ แมวา หลิน ฟูเหริน จะทําสิ่ง

ตางๆใหเธอตองลําบาก แตเธอก็ยิ้มกลับไปและตอบโตเพียง
เล็กนอยเทานั้น อยางไรก็ตามเมื่อเธอโกรธ เธอไมไดทุบตีหรือ
สาปแชงชิ่งตางๆ รอบตัว แตคนรอบ ๆ ตัวตางก็หวาดกลัวกันไป
เอง

พอบานเฮายกมือของเขาขึ้นเพื่อเรียกจือเทาและถามขึ้น
"มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับหวางเฟยหรือ? หรือวานางยังคงโกรธ
เพราะคนในพระราชวังอยู?"

"ไมใชเจาคะ" จือเทาคอยๆสายหัว นางเดินตามหลิน ชูจิ่ว

ไปในพระราชวังและเห็นวาถึงแมจะมีความยากลําบากกับนางแค
ไหนก็ตาม แตมันก็ไมงายที่จะรังแกหวางเฟยได แตหวางเฟย ...
...

"เมื่อหยางเฟย กลับมาจากพระราชวัง หวางเยี่ยก็เรียก

นางไปพบ แตหลังจากที่ไดพบหวางเยี่ย อารมณของนางก็เปน
เชนนี้ "ดวงตาของนางเปลี่ยนเปนสีแดงราวกับวานางรองไห
ดังนั้นพวกเขาจึงคาดเดาไดวาหวางเยี่ยทําใหนางโกรธ

แนนอนวานางไมกลาพูดความคิดของนางออกไป

"เชนนั้น ก็เปนหวางเยี่ยที่ทําใหนางโกรธ" พอบานเฮา พูด

ขึ้นในขณะที่พยักหนาและแสรงทําเปนวาเขาไมรู

ไมวาจะอยางไร ในฐานะที่เขาเปนเพียงคนรับใช เขาก็ไม

มีสิทธิ์ที่จะเกลี้ยกลอมใหองคชายเสี่ยวมาขอโทษนางได จือเทา
ชวยไมไดนอกจากจะสายหัวของของ เพราะพวกเขาจริงๆแลว ก็
ไมสามารถเขาใจสิ่งที่นายของพวกเขาทําได
 หลิน ชูจิ่วไปที่หองของเธอ เพื่อหาเวชภัณฑบางอยาง
อยางเชนขวดยาฆาเชื้อ ยาฆาเชื้อโรคสําหรับการผาตัด ยาตาน
การอักเสบและสิ่งอื่น ๆ ในระบบการแพทย อยางไรก็ตาม หลิน
ชูจิ่ว ใชผาพันแผลที่เธอทําขึ้นแทนที่จะใชอุปกรณในระบบทาง
การแพทย

ไมใชเพราะเธอตระหนี่ แตเพราะมันไมจําเปนจริงๆที่จะ
เสียของทั้งหมดไป ไมวาจะอยางไร อุปกรณทั้งหมดในระบบ
การแพทยไมสามารถนํากลับมาใชไดใหมหรือทดแทนได ดังนั้นก็
ยังคงดีกวาที่จะประหยัด

หลังจากวางอุปกรณทั้งหมดที่เธอจะตองการไวในกลอง
แลว หลิน ชูจิ่ว ก็เดินไปที่ลิ้นชักของเธอและสวมชุดที่เรียบงายแต
ก็เหมาะสม จากนั้นเธอก็ถอดสายรัดผม ตางหู สรอยคอและ
แมแตกําไลออกทั้งหมด
 เนื่องจากอาชีพของเธอ หลิน ชูจิ่ว ไมคอยชอบใส
เครื่องประดับและมันก็กลายเปนนิสัยของเธอแลวไป ไมวาจะ
อยางไร เธอก็ทําตามคําพูดที่วา : เมื่ออยูในกรุงโรมก็ตองทําตามที่
ชาวโรมันทํา ดังนั้นเธอไมตองการที่จะปรากฏตัวแตกตางจากพวก
เขามากนัก

อยางไรก็ตาม ในโลกนี้สถานะของผูหญิงมีความแตกตาง
กันไปตามจํานวนผาพันคอ ลูกปดที่นางใส ดังนั้นผูหญิงใสนอย
คนก็จะคิดวาชีวติ ของนางยากลําบาก แมวามันจะเปนเชนนั้น แต
หลิน ชูจิ่ว กลับคิดวามันไมสะดวกและไมดีที่จะปรากฏตัวราวกับ
คนแปลกหนาเพียงเพื่อใหเธอโดดเดน

คนที่ยิ่งใหญสรางสิ่งแวดลอม คนชั้นสูงเปลี่ยนแปลง
สภาพแวดลอม ในขณะที่คนธรรมดาปรับตัวเขากับ
สภาพแวดลอม ในหมูคนเหลานั้น หลิน ชูจิ่ว คิดวาเธอเปนสวน
หนึ่งของคนธรรมดา เพราะเธอไมเคยตองการที่จะทาทายโลก
เธอตองการอยูอยางสงบเทานั้น
 ดังนั้นหลังจากสวมใสเสื้อผาที่เรียบงาย หลิน ชูจิ่ว ก็ไมได
อยูภายในหองนานเกินไป เธอหยิบกลองใสเครื่องมือแพทยแลว
เดินออกไปขางนอกทันที

กลองทางการแพทยดูหนักเล็กนอย ดังนั้นพอบานเฮา จึง

ไมลังเลที่จะมาชวยเธอ แตหลิน ชูจิ่ว ปฏิเสธความชวยเหลือของ
เขา

รางกายของเธอยังคงออนแออยู เพราะยาพิษเรื้อรัง
ภายในตัวเธอยังไมถูกกําจัดออกไปหมด ดังนั้นเธอจึงไมสามารถ
ออกกําลังกายอยางหนักๆไดนานเกินไป และสามารถออกกําลัง
กายไดดวยการถือกลองเทานั้น

ไมใชวาทหารองครักษทั้งหมดของเสี่ยวเทียนเหยา จะรู
ถึงตัวตนของหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นเธอถือกลองทาง
การแพทยมา พวกเขาเขาใจผิดคิดวาเธอเปนหมอหญิงและไมยอม
ทําความเคารพเธอแตอยางใด

ตอนที่ 52 ช ว ยชี วิ ต เฉิ ง หู

หลิน ชูจิ่ว ยังหวังวาเธอจะมาผิดที่ แตความเปนจริงคือ ... ...

"หวางเฟย ทางนี้เร็วเขา เฉิงหู กําลังจะตายแลวนะ

ขอรับ!" หมออูพูดออกมาเสียงดัง เพราะความกังวลของเขา
ดังนั้นเขาจึงลืมที่จะทําความเคารพหลิน ชูจิ่วไปเสียสนิท

ดังนั้นในขณะนั้นพอบานเฮา และทหารองครักษจึงตกใจ
มาก อยางไรก็ตาม หมออูเริ่มมีเหงื่อเย็นไหลออกมาจากดานหลัง
หลังจากที่เขาพูดคําเหลานั้นออกไป และกําลังรอคอยบนเรียน
จากหลิน ชูจิ่ว อยู
 จะอยางไรก็ตาม ไมวานางจะสวมอะไรในตอนนี้ นางก็
ยังคงเปนหวางเฟย ของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นการที่หมออูตะโกน
ใสนางเชนนั้น มันก็คือการดูหมิ่นราชวงศ และบทลงโทษสําหรับ
การไมสุภาพ นั้นก็ไมเบาอยู อยางไรก็ตาม ... ...

หลิน ชูจิ่วเพียงแคขมวดคิ้วและเดินเร็วขึ้นไปอีก เพื่อตรง

ไปหาเขาเทานั้น

หวางเฟย ไมไดโกรธหรอกหรือ? มิใชวาคุณหนูใหญของ

ตระกูลหลินเปนคนเอาแตใจและหยิ่งยโสหรอกหรือ? ดังนั้นนี่คือ
วิธีที่คุณหนูใหญที่เอาแตใจและหยิ่งยโสควรจะทําหรือ?

หรือวาพวกเขามองนางผิดคิดวาเปนคนอื่น? หรือวามี
บางอยางผิดปกติกับการตัดสินของพวกเขา?
 "หวางเฟยของพวกเราเปนบุตรสาวคนโตของตระกลูหลิน
ใชไหม? หรือขามองผิดไป?" หนึ่งในทหารองครักษที่ไดรับ
บาดเจ็บคิดวาเขากลายเปนคนโงเพราะอาการบาดเจ็บของเขา
ดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะยืนยันมันขึ้น

อะไรที่เอาแตใจและหยิ่งยโส?

ทหารองครักษที่ไดรับบาดเจ็บไมสามารถรอฟงคําตอบได
อีกตอไป แตพอบาเฮากลับมองมาที่เขาดวยสายตาที่เยือกเย็น
ทหารที่ไดรับบาดเจ็บรูสึกกลัวและรูสึกหนาวสั่น พอบานเฮา
ไมไดพูดอะไรและยายไปดานขาง จากนั้นก็คิดวาเขา ควรจะตอง
ทุบกะโหลกของทหารคนนั้นจริงๆ เสียแลว เพื่อทําใหเขา
กลายเปนคนโง

เมื่อหลิน ชูจิ่ว เดินเขาไปหาเขา เธอก็เห็นทหารองครักษ

ที่ไดรับบาดเจ็บกําลังนอนอยูบนเปลที่แชไปดวยเลือดของตัวเอง
 "หวางเฟย ไดโปรดดูเขาอยางรวดเร็วดวยเถอะ เด็กคนนี้
กําลังจะตายอยูแลว ถาพวกเราไมสามารถหยุดเลือดของเขาเอาไว
ไดในตอนนี้ ขาตองการรักษาบาดแผลของเขา แตขาไมกลาที่จะ
ดึงลูกธนูออก" หมออูพยายามที่จะกดบาดแผลของเฉิงหูเอาไว
เพื่อชะลอการไหลเวียนของเลือดใหมากที่สุดเทาที่จะทําได

อยางไรก็ตามกอนหนานี้ มีทหารองครักษที่ไดรักษา
บาดเจ็บจํานวนมากดังนั้นหมออูจึงยุงมาก และบรรดาขาราชการ
ที่อยูรอบตัวเขา ก็ทําตามคําสั่งสอนของเขาเทานั้น และสามารถ
ทําแผลงายๆไดเทานั้น ดังนั้นแมวาในกรณีของเฉิงหูจะไมใชครั้ง
แรกสําหรับเขา แตเขาก็ไมสามารถรักษาเขาตอไดในขณะนี้
เนื่องจากสภาพของเขาแยกวากอนมาก

"ตกลง ใหขาดูหนอย" หลิน ชูจิ่ว ไมลังเลที่จะวางกลอง

แพทยไวดานขาง แลวหยิบหนากากและถุงมือผาตัดออกมา และ
ในเพียงกระพริบตาหลิน ชูจิ่วก็ไดผูกผมของเธอ เอาไวอยางงายๆ
ไดแลว อยางงายดายราวกับวาเธอเคยทํามาแลวหลายครั้ง
 นางเปนองคหญิงของตําหนักหวังฟู จริงๆหรือ? ทําไมนาง
ถึงไดดูเหมือนผูหญิงที่มีประสบการณมาจากสนามรบเชนนี้ได?

สายตาของทหารองครักษที่กําลังยืนอยูทั้งหมดตางก็จอง
มองมาดวยสายตาที่เปดกวาง ดังนั้นผูบาดเจ็บที่ไดรับบาดเจ็บที่
ยังคงนอนอยูในขณะนั้นเขาใจไดทันทีวา นี้อาจเปนเพราะการ
กระทําที่ไมคาดคิดของหลิน ชูจิ่วนั้นเอง

พวกเขาไดยินวาหวางเฟย ของพวกเขาเย็บหนาทองของ
เฮาหลิน และยังไดชวยชีวิตเขาเอาไวอีก อยางไรก็ตามพวกเขาไม
รูวามันเปนจริงหรือเท็จ

จากนั้น หลิน ชูจิ่ว ก็ใสหนากากและถุงมือผาตัดไดอยาง

รวดเร็ว จากนั้นเธอก็หยิบถาดผาตัดและขวดน้ํายาฆาเชื้อออกมา
หลิน ชูจิ่ว เดินผานฝูงชนและไมไดพูดอะไร แตเมื่อเธอมาถึงหนา
หมออูเธอก็พูดขึ้น "ไปอยูขางๆ"
 มีผูปวยที่ไดรับบาดเจ็บสาหัสทั้งหมดสามคน ดังนั้นเธอจึง
ไมมีเวลาพอที่จะเสียไปเปลาๆ ได

"โอไดๆ" หมออูพูดขึ้นอยางไมเต็มใจ แตยังคงมีทหาร

องครักษที่มีแผลเลือดไหลอยู ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับไปอยางไม
เต็มใจกอนจะพูดขึ้น "ขาจะไปเดี๋ยวแหละ" แตก็อยางวา เขายัง
เชื่อวามันจะยังมีครั้งตอไปอยู

เมื่อหมออูออกไป พอบานเฮา ก็เขามาแทนที่เขาทันที

แลวพูดขึ้น"หวางเฟย ถามีอะไรที่ขาสามารถชวยได บาวผูนี้ยินดีที่
จะใหความชวยเหลืออยางเต็มที่ขอรับ"

พอบานเฮาจงใจพูดขึ้นอยางถอมตน เพื่อยกระดับ
ชื่อเสียงของหลิน ชูจิ่ว ใหกับเหลาทหารองครักษที่ยังสงสัยอยูได
ยิน หลิน ชูจิ่วรูสึกขอบคุณความมีน้ําใจของพอบานเฮา ดังนั้นเธอ
จึงพยักหนาและพูดขึ้นชาๆวา "จับตัวเขาเอาไวแลวอยาปลอยให
เขาทําอะไรที่ไมจําเปนเด็ดขาด"

"ขอรับ หวางเฟย" ดังนั้นพอบานเฮา จึงขยับเขาไปใกล

และจับทอนบนของเฉิงหู เอาไว จากนั้นก็หันศีรษะไปเพื่อที่จะ
ขอใหคนอื่นจับขาดานลางของเฉิงอูเอาไวดวยเชนกัน อยางไรก็
ตาม เขายังไมไดเปดปากของเขา ก็มีทหารอาสาเดินเขามาเอง

"ขอบใจ" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นโดยสัญชาตญาณใหกับทหาร

แตเธอไมรูวาคําวา "ขอบใจ" ของเธอจะทําใหทหารองครักษ
ทั้งหมดตางก็ตกใจไปตามๆ กัน

พวกเขาอาศัยอยูที่นี่มานานแลว แตพวกเขาไมเคยไดยิน
เจานายของพวกเขากลาวคําวา "ขอบใจ" กับพวกเขาสักครั้ง
ดังนั้นพวกเขาจึงรูสึก... ... มีความสุขจริงๆ และรูสึกสบายอก
สบายใจอีกดวย
 หลิน ชูจิ่ว รูสึกวาตอนนี้ทหารองครักษตางก็รูสึกเปน
กันเองกับเธอแลว กอนหนาพวกเขาไดทําตัวออกหางจากเธอ แต
ตอนนี้พวกเขากําลังเขามา ใกลเธออยางเงียบๆ แลวลอมรอบเธอ
เอาไว อยางไรก็ตาม ... ...

"เจากําลังบังแสง" หลิน ชูจิ่วเงยหนาขึ้นมองและพูดขึ้น

ดังนั้นทุกคนที่อยูขางหนาของเธอ จึงเริ่มเคลื่อนตัวออกไป หลิน ชู
จิ่วพยักหนาใหดวยความพึงพอใจ และจากนั้นเธอก็เปดถาดผาตัด
ขึ้นเพื่อหาคีมที่ปราศจากเชื้อ เพื่อตรวจสอบตําแหนงที่แนนอน
ของลูกธนู ที่อยูภายในหนาอกของเฉิงหู

หัวใจของเฉิงหูไมมีความเสียหาย แตเปนเพราะหลอด
เลือดแดงของเขาฉีดขาด ดังนั้นเธอจําเปนตองเย็บมัน แตอยางไร
ก็ตามหลิน ชูจิ่ว ไมสามารถบอกไดวาการดําเนินการในครั้งนี้จะ
งายหรือไม
 ดังนั้นเธอจึงตรวจสอบสัญญาณชีพจรที่สําคัญของเขา
หลังจากตรวจสอบแลว เธอก็ไดเรียนรูวาสัญญาณชีพจรที่สําคัญ
ของเฉิงหูยังคงมีเสถียรภาพและดูเหมือนวาเขาจะมีความ
ปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู ดังนั้นตราบเทาที่เธอจะไมพบปญหาใด ๆ
ในระหวางการดําเนินการในครั้งนี้ ชีวิตของเฉิงหูก็จะไมตกอยูใน
อันตราย

หลิน ชูจิ่ว ไมไดแสดงรองรอยของอารมณใด ๆ บน

ใบหนาของเธอ แตจริงๆแลวเธอรูสึกโลงใจ จากนั้นเธอก็พยายาม
บอกกับตัวเองวาเธอจะไมทําผิดพลาดและตองชวยคนที่อยู
ตรงหนาของเธอเอาไวใหได

ชุดผาตัดเล็ก
 หลิน ชูจิ่วไดโยนคีมลงไปบนแผนเหล็ก โดยไมมีอารมณ
ใด ๆ บนใบหนาของเธอ ดังนั้นพอบานเฮา และคนอื่น ๆ จึงไม
สามารถคาดเดาไดวาเธอจะสามารถชวยเฉิงหู ไดหรือไม แลวพวก
เขาก็ใชความพยายามเปนอยางมากเพื่อที่จะถามขึ้น "หวางเฟย
ทานจะสามารถชวยชีวิตเฉิงหู ไดหรือไมขอรับ?"

อางฆาเชื้อ
"ได เขาจะไมตาย" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้น ในขณะฉีดยาชาไป
ที่รางกายของเฉิงหู
 ซูฉาคนที่ยืนอยูหางไกลจากพวกเขา ไมสามารถหยุดยั้ง
ตัวเองได พรอมกับถามขึ้น "เฮ! นั้นหลิน ชูจิ่วกําลังจะทําอะไร
นะ?"

แตนาเสียดายที่เขาอยูไกลจากพวกเขามาก ดังนั้นแมแต
หลิน ชูจิ่วเองก็จะไมสามารถใหคําตอบเขาได

ซูฉารูสึกหดหูเมื่อไมมีใครใหความสนใจเขา ดังนั้นเขาจึง
เดินไปหนารถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยา และบนขึ้น "ทหาร
องครักษของเสี่ยวหวังฟูเริ่มจะไมมีวินัยมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ
แลว พวกเขากลาที่จะเฝาดูราวกับวามันเปนการแสดงที่มีชีวิตชีวา
เสียอยางนั้น" ซูฉารูสึกเกลียดพวกเขามาก เพราะพวกเขากําลัง
ปดกั้นสายตาของเขาเอาไว ดังนั้นเขาจึงไมสามารถมองเห็นได
อยางชัดเจน

เสี่ยวเทียนเหยาเอียงตัวเองเพื่อมองไปที่ ซูฉา แตก็ไมได

พูดอะไร ... ...
 เขาเพิ่งจําไดวาเมื่อ ซูฉา รูสึกไมพอใจอะไรบาง เขาจะ
ยืดเยื้อไปอีกนาน เขายังไมเขาใจวาทําไมเขากับซูฉาถึงสามารถ
ทํางานรวมกันได

หลังจากฉีดยาชาเสร็จแลว หลิน ชูจิ่วก็ไดใชเวลาที่พวก

เขายังไมใหความสนใจกับเธอ ในการเตรียมเครื่องมือเย็บที่ยังคง
อยูภายในถาดทางการแพทย

จากนั้นหลิน ชูจิ่วก็พยายามทําความสะอาดคีมดวย
ผาพันแผลที่ปราศจากเชื้อ ซึ่งถูกแชเอาไวในสารละลายฆาเชื้อ
เรียบรอยแลว หลังจากทําความสะอาดคีม หลิน ชูจิ่วก็พยายาม
ทําความสะอาดบริเวณถัดจากพื้นที่ที่ลูกศรอยู เพื่อใหเธอสามารถ
มองเห็นไดอยางชัดเจน ... ...
 หลิน ชูจิ่ว เปนคนที่จริงจังและมีความรับผิดชอบสูง เมื่อ
เธอไดรับงานมาแลว เธอจะไมใหความสนใจกับปจจัยอื่นๆ
ภายนอกแตอยางใด

ตอนนี้เธอไดพิจารณาแลววาเธอไมสามารถถายเลือดให
เฉิงหู ได ดังนั้นเธอตองการแขงกับเวลา เธออยากจะหยุดเลือด
ของเขาใหเร็วที่สุด ดังนั้นหลังจากทําแผลเล็ก ๆ ที่หนาอกของเฉิง
หู มือของหลิน ชูจิ่วก็เรงความเร็วขึ้นทันที

พอบานเฮา และคนอืน่ ๆ ไมสามารถกะพริบตาได

เพราะการกระทําของหลิน ชูจิ่วนั้นเร็วมาก ถาพวกเขากะพริบตา
พวกเขาอาจจะพลาดการไดเห็นการเคลื่อนไหวของนางอีกครั้ง
ดังนั้นพวกเขาจึงไมสามารถที่จะกระพริบตาไดแมแตนอย ... ...

และเนื่องจากการเคลื่อนไหวของหลิน ชูจิ่ว ไดกลายเปน

เรื่องที่นาตื่นเตน พวกเขาจึงกําลังถูกลอลวงใหชวยเธอไปเรื่อยๆ
เพราะพวกเขามีความตั้งหนาตั้งตารอคอยที่จะเห็นวาเฉิงหูจะถูก
ชวยเหลือดวยน้ํามือของเธออยางไร

ตอนที่ 53 ซูฉาผูนาสงสาร
ซูฉาและเสี่ยวเทียนเหยา อยูหางจากหลิน ชูจิ่ว มากแตโชคดีที่
แมวานางจะอยูหางออกไปประมาณ 40 หรือ 50 เมตร แตเสี่ยว
เทียนเหยา ก็ยังคงเห็นการกระทําของนางไดทุกอยาง และ ... ...
เขายังสามารถเห็นเหงื่อที่หนาผากของนางอีกดวย

และเพียงสักครู เสี่ยวเทียนเหยา รูสึกมีแรงกระตุนที่จะ

เช็ดเหงื่อออกใหนาง แตโชคดีที่เขามีการควบคุมตนเองที่ยอด
เยี่ยม และเขาจะไมยอมใหตัวเองทําอะไรแปลก ๆ เชนนั้นเพราะ
นางเด็ดขาด
 อยางไรก็ตาม ซูฉายังคงรูสึกขมขื่น เขาไมใชเพียงแคชาย
หนุมที่มีพลัง แตยังมีตําแหนงสูงสง แตเขากลับสามารถมองเห็น
การกระทําที่เบลอๆ ของนางไดเทานั้น เนื่องจากทหารองครักษ
เหลานั้นกําลังปดกั้นเสนทางสายตาของเขาอยู

ซูฉา ไดใชความอดทนทั้งหมดของเขาไปแลว ดังนั้นเขา

จึงเริ่มบนขึ้นมาอีกครั้ง แตเขาพยายามที่จะบนดวยการพูดขึ้น
“มันดูเหมือนวาหยางเฟยของเจา จะมีมือที่ยอดเยี่ยมราวกับ
หัวขโมย? ความเร็วของมือนางนั้นเร็วมาก ดังนั้นนางจะตองเกง
เรื่องขโมยของแนนอน”

มือที่ยอดเยี่ยมของหัวขโมยอยางนั้นหรือ?

ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา กระพริบขึ้นชั่วครู แตแลวก็

กลับมาสูความสงบอีกครั้ง ทายที่สุดแลว เขาเองก็อยากรูวา
อาจารยของนางคือใคร นางถึงไดมีความสามารถเชนนั้นได!
 การเย็บเสนเลือด และการดึงลูกธนูที่หักออกนั้นเปน
เพียงการผาตัดเล็กนอยเทานั้น และสามารถทําไดเพียงหนึ่งหรือ
สองชั่วโมงตราบใดที่ไมมีปญหาใดๆ เกิดขึ้น การกระทําของหลิน
ชูจิ่ว นั้นเร็วมาก แตไมมีรอยรองรอยของความหวาดกลัวอยูบน
ใบหนาของเธอเลยแมแตนอย ราวกับวาเธอกําลังเขียนบทกวีอยู
ในกระดาษเทานั้น

อยางไรก็ตาม สําหรับเสี่ยวเทียนเหยา และคนอื่นๆ

เทคนิคทางการแพทยของ หลิน ชูจิ่ว นั้นแปลกมาก นี่เปนครั้ง
แรกของพวกเขาที่ไดเห็นการกระทําเชนนี้และเครื่องแตงกาย
เชนนี้ของนาง ดังนั้นจึงเกินความคาดคิดและจินตนาการของพวก
เขาไปมาก

แตเนื่องจากพอบานเฮา และทหารองครักษมีสถานะที่ต่ํา
พวกเขาไมกลาที่จะถามเธอหรือเจาะจงมากอะไรเปนพิเศษ ดังนั้น
พวกเขาจึงไมกลาที่จะถามเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เธอใชและทําอยู
 พวกเขาไมไดถามคําถามเธอ ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงไม
จําเปนตองอธิบาย หลังจากไมกี่นาทีผานไป หลิน ชูจิ่ว ก็หยุด
เลือดที่ไหลเอาไวไดชั่วคราว จากนั้นเธอก็เอาผาพันแผลที่ดานขาง
มาเพื่อทําความสะอาดมือของเธอ และเตรียมตัวสําหรับการดึงลูก
ธนูออก

"ใครก็ได ... ... " หลิน ชูจิ่ว เคยมีผูชวยศัลยแพทยหรือ

พยาบาลในระหวางการผาตัด ดังนั้นหลังจากพูดออกมาได
ครึ่งหนึ่ง เธอก็จําไดวาเธอไมไดอยูในโรงพยาบาลที่เธอเคยชิน
และที่ที่เธอจะไดรับความชวยเหลือใด ๆ

ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงสายหัว ไมมีใครสามารถชวยเธอดึงลูก

ธนูบนหนาอกของเฉิงหูออกมาได ดังนั้นมันจะดีกวาสําหรับเธอที่
จะทํามันเอง โดยเฉพาะอยางยิ่งเพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายที่เกิด
ขึ้นกับสวนอื่น ๆ ของหัวใจดวยแลว
 แตเนื่องจากการระบายอากาศภายในไมดีนัก เธอจึงตอง
ลดศีรษะลงไปเพื่อดูลูกธนูเพื่อความอยางชัดเจน แตเมื่อเธอลด
ศีรษะของเธอลงไป ผมสั้นๆทั้งหมดของเธอไดถูกหนาถูกหลัง
และทําใหเกิดอาการคันบนคอของเธอ หลิน ชูจิ่ว รูสึกไมสบายตัว
เธอจึงไดพยายามหลายตอหลายครั้ง เพื่อที่จะขยับพวกมันให
ออกไป แตเพราะเธอไมสามารถแปรงมันดวยมือได เธอจึงชวย
ไมไดที่จะมองหาใครสักคนที่จะทํามันใหเธอ เพราะเธอไมสามารถ
ทนกับมันไดอีกตอไปแลว

"ใครก็ได ไปตามสาวใชมาใหขาหนอย?" พอบานเฮา

ตองการที่จะชวยนาง แตเนื่องจากความแตกตางของเพศ เขาไม
สามารถที่จะสัมผัสนางได มันเปนเพียงเสนผมไมกี่เสนเทานั้น แต
พวกเขายังสามารถรับรูไดถึงความกระคายเคืองของนาง

อยางไรก็ตาม ในเวลาเดียวกันเสี่ยวเทียนเหยาก็พูดขึ้น
เบาๆ "ไปตามสาวใชมาใหนาง"
 "ฮะ? เจากําลังพูดกับขาอยูหรือ?" ซูฉาหยุดไปชั่วครู แลว
มองไปรอบ ๆ แตพบวานอกเหนือจากเขาและเสี่ยวเทียนเหยา
แลวก็ไมมีใครอื่นอีก

"นอกเหนือจากเจาแลวยังมีคนอื่นอีกหรือไม" เสี่ยวเทียน
เหยา ถามขึ้นอยางเย็นชา แลวมองไปที่เขาอยางเยือกเย็น ซูฉาตก
ใจมาก ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นในทันทีวา "ก็ไดๆ ขาจะไป ขาจะไป
เดี๋ยวนี้แหละ"

หลังจากกาวออกไปไดเพียงสามกาว ซูฉาก็มองมาที่เขา
เพื่อแสดงถึงความทอใจของเขา อยางไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา ไม
สนใจเขาและมองไปที่หลิน ชูจิ่วอยางเงียบ ๆ เมื่อรูวานางจะทํา
อะไรตอไป

ซูฉา เปนคนหนุมที่โชครายที่สุดในประวัติศาสตร อยางไร

ก็ตามเขาไมเพียงแตมองไมเห็นสิ่งที่นางกําลังทําอยูเทานั้น แถม
ยังไมเห็นตอนที่นางเริ่มดึงลูกธนูออกมาดวย หลังจากดึงลูกธนูบน
หนาอกของเฉิงหู ออกไดอยางสมบูรณแลว เลือดของเขาก็เริ่มไหว
แรงขึ้นอีกครั้ง ดังนั้นในขณะนั้นไมเพียงแตพอบานเฮา และคนอื่น
ๆ ที่ตกใจกลัว แมแตเสี่ยวเทียนเหยาก็ดวย ทุกคนกังวลใจเพราะ
หลิน ชูจิ่ว อาจไมสามารถจัดการกับสถานการณไดอยางถูกตอง
นัก

แตละคนตางก็เปนกังวลเกี่ยวกับเธอมาก อยางไรก็ตาม
หลิน ชูจิ่วเองก็ไมไดแสดงความตื่นตระหนกแตอยางใด เมื่อเลือด
ของเฉิงหู พุงออกมาแลว จากนั้นหลิน ชูจิ่วก็ปดแผลของเขา
เอาไวดวยผาสะอาด และจากนั้น ...

เมื่อพวกเขารออีกสักสองสามนาที พวกเขาก็รูวาหลิน ชูจิ่

วพยายามที่จะยับยั้งการไหลเวียนเลือดของเฉิงหูโดยใชผาสะอาด
และหลังจากคอยๆ เปลี่ยนผาสะอาดที่อยูดานขางแลว เลือดจาก
บาดแผลของเฉิงหูก็จางลงและจางลงเรื่อยๆ
 อยางไรก็ตามนั่นไมใชจุดสิ้นสุดของการเคลื่อนไหวที่นา
ตกใจของเธอ หลิน ชูจิ่วไมไดโรยผงลงไปบนบาดแผลของเขา
เหมือนกับที่หมออูเคยทํากับคนอื่นๆ เธอใชแหนบกับเข็มโคงที่มี
ดายติดอยูออกดวย และจากนั้น ... ...

ภายใตจมูกของพวกเขา หลิน ชูจิ่ว เริ่มตนเย็บหลอด

เลือดที่อยูภายในหนาอกของเขาที่ไมบาง แตไมหนาเชนเดียวกัน
ทันที

มือของเธอที่จับอยูที่แหนบ แลวเข็มโคงก็เคลื่อนไหวไป
มาอยางเร็วมาก ดังนั้นในขณะที่พวกเขาไดแตตะลึง อยางไรก็ตาม
หลังจากที่หลิน ชูจิ่ว ไดใชเข็มที่โคงงอนี้เลือดก็ไหลออกบาง
เล็กนอย

พวกเขาไดยินมาวากระเพาะอาหารสามารถเย็บได แตแม
เสนเลือดก็ยังเย็บไดดวยเชนกันหรือ?
 พอบานเฮาและปากของผูอ นื่ ๆ ตางก็เปดกวางดวยความ
ตกตะลึง แต...

เชนเดียวกับกอนหนานี้ พวกเขาตองการจะถามคําถาม
จากนาง แตพวกเขาก็กลัวที่จะถามนางออกไป และพวกเขารูสึก
อับอายที่ไดทําเรื่องยโสออกไปกอนหนานั้น

แตแนนอนวายังมีบางคนที่ไมกลัวที่จะทําเรื่องใหตัวเอง
ตองอัปยศ ดังนั้นพวกเขาจึงถามคนรอบขางอยางเงียบ ๆ วา "เจา
เคยเห็นคนที่เคยเย็บหลอดเลือดกอนหรือไม? เปนไปไดจริงๆ
หรือ? "

“อยาถามคนบานนอกเชนนั้น เสนเลือดยังถูกตัดได แลว

มันจะถูกเย็บไมไดหรือไง? " มีคนแสดงความรูของพวกเขา

"เด็ก ๆ เมื่อพวกเจาไมเคยเห็นทุกสิ่งทุกอยางในโลกใบนี้
ดังนั้นในภายหลังพวกเจาจะตองพยายามที่จะเรียนรูใหมาก"
ทหารอีกคนหนึ่งตบไหลของพวกเขาและพูดขึ้น สนุกกับความ
ประหลาดใจที่พวกเขาเห็นจากหลิน ชูจิ่ว

ดังนั้นทหารองครักษรอบตัวเขาจึงชวยไมไดที่จะพูดขึ้น
"โอ เชนนั้นหมอจาก อาณาจักรกลางก็ตองมีความสามารถในการ
ชวยชีวิตคนดวยเชนกันใชไหม ไมแปลกใจเลยวาทําไมมีคนบอก
วา การไดอาศัยอยูในนั้นเปนเรื่องที่ดี เพราะหมอของพวกเขา
ไมไดเปนทํางานเอาหนาเทานั้น "

"ใชแลว แตนาเสียดายที่อีก 4 แควนไมไดรับอนุญาตให

เขาไปใน อาณาจักรกลางไดอยางอิสระ ไมเชนนั้นขาอาจจะ
เริ่มตนเรียนตําราพวกนี้แลวก็เปนได”

หลังจากทําความสะอาดแผลของเฉิงหูแลว หลิน ชูจิ่ว

เตรียมเย็บอีกครั้งหนึ่งเพื่อปดแผลตรงบนหนาอกของเขา อยางไร
ก็ตามเมื่อเธอไดยินเสียงทหารกระซิบกันขึ้น เธอก็ชวยไมไดที่จะ
หัวเราะออกมาเสียงดัง ๆ
 คนเหลานี้นารักมาก จริงๆ แลวเธอตองการจะอธิบายสิ่ง
ตางๆใหพวกเขาฟง แตพวกเขาเพิ่งไดเริ่มอธิบายสิ่งตางๆดวย
ตัวเองแลว

อา... หวางเฟยหัวเราะ!

ดวงตาของทหารองครักษทั้งหมดตางเปดกวางดวยความ
ไมเชื่อ ... ...
ไมวาจะอยางไร หลังจากที่นางมาถึงที่นี่ ใบหนาของนาง
ดูเหมือนจะจริงจังและไมแสดงอารมณใดๆ แตตอนนี้นางกําลัง
หัวเราะ แลวพวกเขาจะไมแปลกใจไดอยางไร

"ไปที่นั่น" เสี่ยวเทียนเหยา เพิ่งจะสั่งใหเจินจู ออกไปแบบ

ลวก ๆ และเมื่อ เจินจูไดยินคําสั่งของเขา นางก็รีบไปหาหลิน ชูจิ่ว
ทันที ปลอยใหซูฉาที่ยังคงคร่ําครวญตอไปพูดขึ้น "อะไรนะ? ขายัง
ไมไดเห็นอะไรเลย แตหวางเฟยของเจา กําลังจะเย็บแผลของเฉิงอู
เสร็จอยูแลว! "

โอ จริงๆเลย ... ... เจาชวยถามหลิน ชูจิ่วใหเปดแผลของ

เขาออกอีกครั้งไดไหม เพื่อที่ขาจะไดดูวานางเย็บใหเขาได
อยางไร?

ตอนที่ 54 หวางเฟยโกรธ
แยหนอย ที่ "แผนการที่ดี" ของซูฉาจะไมมีทางเกิดขึ้น ไมตองพูด
ถึงเลยวาเสี่ยวเทียนเหยานั้นรูอยูแลววาหลิน ชูจิ่ว จะไมพูดกับเขา
แนนอน และนอกจากนั้นก็ยังมีอีก 2 คนที่ไดรับบาดเจ็บ เพราะ
ฉะนั้นซูฉาเพียงแคตองไปคอยดูนางทําการรักษาพวกเขาก็พอแลว
ถาเขาอยากจะเห็นมันจริงๆ

หลังจากเย็บบาดแผลของเฉิงหู เสร็จแลว หลิน ชูจิ่วก็

หยิบยาบางชนิดใสลงไปบนแผลกอนที่จะใสผาพันแผล แตเพื่อให
แผลของเขาสามารถหายไดเร็วขึ้น หลิน ชูจิ่วจึงไมไดใชวิธีการพัน
บาดแผลทั่วไป แตเธอใชพลาสเตอรสําหรับติดบาดแผลของแพทย
แทน

"หมออู หลังจากนี้ ใหยาตานการอักเสบยาเสริมและยา

ลดไขที่ขาไดเตรียมเอาไวใหแกเขา ขากลัววาเขาจะมีอาการไขขึ้น
ในตอนเย็นนี้ "หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นกับหมออู ในขณะที่แยกเครื่องมือ
ที่เธอใชไปแลวและทําความสะอาดโตะดานขาง

หลังจากหยิบสิ่งของของเธอขึ้นมา หลิน ชูจิ่วก็ยกแขน

ของเธอเพื่อเช็ดเหงื่อดวยแขนเสื้อของเธอ แตแลวเมื่อเธอเงยหนา
ขึ้นมอง เธอก็ขมวดคิ้วแลวก็ชวยไมไดที่จะถามขึ้นชวยอะไรได
"เจามาทําอะไรอยูที่นี่?" หลิน ชูจิ่วไมยอมใหสาวใชทั้งสี่คนของ
นางตามมาดวย แลวทําไมนางถึงมาอยูที่นี่ได

“เรียนหวางเฟย หวางเยสั่งใหบาวผูนี้มาชวยทานเจาคะ"
เจินจูเดินเขามาขางหนาและทําความเคารพเธอ
 "หวางเยหรือ?" หลิน ชูจิ่ว ขมวดคิ้วขึ้นและถามออกไป
"เขาอยูที่นี่ดวยหรือ? ที่ไหน?" ถาเขาไมอยูที่นี่แลวเขาจะรูได
อยางไรวาเธอตองการสาวใชเพื่อมาชวยเช็ดเหงื่อให?

"หวางเยอยูที่นั่นเจาคะ" เจินจู หันศีรษะเพื่อชี้ตําแหนง

ของเสี่ยวเทียนเหยา เพื่อใหเห็นไดชัด หลังจากนั้นเธอก็เห็นเสี่ยว
เทียนเหยาที่กําลังนั่งอยูบนรถเข็นของเขากับผูชายคนหนึ่งที่เธอ
ไมรูจัก

ทั้งสองคนอยูหางกันมาก ดังนั้นเธอจึงไมสามารถมองเห็น
การแสดงออกทางสีหนาของเสี่ยวเทียนเหยา และอารมณ
อารมณหรือ?

เธอคาดหวังวาเสี่ยวเทียนเหยา จะมีอารมณอยางไร?

หยุดฝนไดแลว
 หลังจากที่เธอมองเขา เธอรูสึกขี้เกียจมากที่คิดวาทําไม
เขาถึงมายังสถานที่แหงนี้ ดังนั้นไมวาเขาจะตองการที่จะมาให
กําลังใจพวกทหารหรือไมก็ตาม เธอไมสนใจ เธอจะทําในสิ่งที่เธอ
ตองทําก็เทานั้น

ทหารองครักษอยูหางจากหลิน ชูจิ่วและเจินจู ดังนั้นพวก

เขาจึงไมไดยินเสียงการสนทนาของทั้งสอง แตเมื่อพวกเขาเห็น
หลิน ชูจิ่ว จู ๆ ก็มองไปที่ประตูและทําความเคารพเล็กนอย พวก
เขาทั้งหมดตางก็มองไปเชนกัน อยางไรก็ตามเมื่อพวกเขามองไป
ทุกคนก็กลัวแทบตาย

"หวางเยมา?" ใบหนาของทหารองครักษทั้งหมดตางจม
ดิ่งลง มันเปนครั้งแรกของพวกเขาที่ไดเคลื่อนไหวอยางอิสระ โดย
ไมไดตองกังวลกับสิ่งใดๆ ทั้งนั้น แตเมื่อเขามา?
 "มันจะไมไกลไปหนอยหรือที่หวางเฟยจะทําความเคารพ
เจา นางจะเขามาใกลๆ หรือไม? "ซูฉามองอยางไมคอยสนใจไปที่
หลิน ชูจิ่ว กอนจะไมสนใจนางอีกและพูดขึ้นดวยความประหลาด
ใจ " ดูเหมือนองคหญิงของตําหนักหวังฟู กําลังมองเจาอยาง
โกรธๆ อยูนะ"

"นางจะมา" เสี่ยวเทียนเหยา ก็อยากจะรูวานางจะมา

หรือไม ดังนั้นเขาจึงยังไมอยากออกไป

อยางไรก็ตามหลังจากที่เขาพูดคําเหลานั้นออกไป หลิน ชู
จิ่ว ก็หันหลังกลับไปและทําตัวราวกับวาเขาไมไดอยูที่นี้ จากนั้น
เธอก็ไปหาหมออูและพูดขึ้น "คนไขอีกสองคนอยูที่ไหน?"

หลังจากหมออูหันไปทางหอง หลิน ชูจิ่ว ก็มองไปที่มัน

และขมวดคิ้วขึ้นอยางชวยไมได จริงๆ แลวมันมีผูบาดเจ็บ
มากมายอยูที่นี่ แตทําไมระบบทางการแพทยถึงไมไดสงสัญญาณ
เตือนใหเธอ นี่เปนเรื่องแปลกจริงๆ
 หรือเปนเพราะทหารองครักษไดรับการปฐมพยาบาล
เบื้องตนจากหมออูไปกอนแลว และพวกเขาก็เพียงแคนอนรอคอย
การรักษาของพวกเขาเทานั้นใชหรือไม? หรือจะเปนเพราะพวก
เขาไมไดอยูในสภาวะที่นาหนักใจ?

จะอยางไรก็ตาม ทหารองครักษในตําหนักหวังฟู พวกเขา

เปนคนใจดีและมีระเบียบวินัยมาก

"หวางเฟย ทานตองการที่จะไปพบหวางเย กอนหรือไม

ขอรับ?" หมออูแนะนําขึ้นอยางสุภาพ แตหลิน ชูจิ่วไมไดคิดกอน
ดวยซ้ําที่จะปฏิเสธขึ้น "ไมจําเปน พาขาไปหาผูปวยทั้งสองคนนั้น
เถอะ"

วันนี้ หลิน ชูจิ่ว เหนื่อยมาก เธอยังไมไดมีเวลาพักเลย

ดวยซ้ํา ดังนั้นเธอตองการที่จะทํางานใหเสร็จโดยเร็ว
 "ขอรับ ขอรับ" หมออูพูดและไมพยายามโนมนาวนางอีก
แตแอบมองไปที่องคชายเสี่ยวชั่วครู กอนที่จะพาหลิน ชูจิ่วเดิน
เขาไปภายในหอง

ผูปวยสองรายนี้ถูกสงมาเร็วกวาเฉิงหู ดังนั้นหมออูจึงได
ทําการปฐมพยาบาลเบื้องตนไปแลว จากนั้นหมออูก็ปลอยใหพวก
เขาอยูในหองนี้ เพราะอาการของพวกเขาไมไดรายแรงเทากับของ
เฉิงหูแตอยางใด

พื้นที่ภายในหองไมใหญมาก โชคดีที่เสี่ยวเทียนเหยา อยู

ดานนอก ทําใหใหทหารองครักษไมกลาที่จะเขามา และมีเพียง
พอบานเฮา และเจินจู เทานั้นที่สามารถเขามาขางในกับเธอได

เสี่ยวเทียนเหยา และซูฉา ตอนนี้ถูกปดกลั้นไวเพียงประตู

เทานั้น ดังนั้นพวกเขาจึงไมสามารถมองเห็นนางทําการรักษา
ผูปวยเหลานั้นได ยกเวนแตพวกเขาทั้งสองจะเขาไปในหองเพื่อดู
ทุกอยางเองเทานั้น
 ซูฉารูถึงอารมณของเสี่ยวเทียนเหยาเปนอยางดี ดังนั้น
เขาจึงรีบพูดขึ้น"กอนหนานี้ขาก็ไมสามารถมองเห็นอะไรไดเลย
ดังนั้นตอนนี้พวกเราก็เขาไปขางในกันเถอะ”

"เปนหวางไดเห็นหมดแลว" กลาวอีกนัยหนึ่งก็คือเขาไม
ตองการเขาไปขางใน

"แตขายังไมไดเห็นมันเลย!" และมันก็เปนความผิดของ
เจา!

ซูฉาไมกลาที่จะพูดใหจบประโยค เพราะเสี่ยวเทียนเหยา
มีหัวใจที่เปนเหล็ก ดังนั้นแนนอนวาเขาจะตายถาเกิดเขาพูดมัน
ออกไป

"มันไมเกี่ยวกับเปนหวาง" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นอยาง
เยือกเย็น แลวเขาก็เอามือจับรถเข็นของเขาเพื่อหันหลังกลับไป
กอนจะพูดขึ้นอีก "เปนหวางจะกลับแลว" เขาไดเห็นทุกสิ่งทุก
อยางแลว ดังนั้นเขาจึงไมจําเปนตองอยูอีกตอไป

"ขาจะเรียกทหารมาพาเจากลับไปเอง" ซูฉาบอกและหัน
ไปกําลังจะจากไป แตเมื่อไดยินเสี่ยวเทียนเหยาสงเสียง“ฮึม!”
ขึ้นมาจากจมูกอยางไมพอใจ ฝเทาของเขาก็หยุดลงและหันหลัง
กลับมาอยางเชื่อฟง

"ตกลงๆ ขาจะพาเจากลับไปเอง" ในชีวิตนี้กอนหนา เขา

ตองเผาเครื่องหอมผิดชนิดแนๆ ถึงทําใหเขาตองมาเจอกับเสี่ยว
เทียนเหยาเชนนี้ เขามาจากครอบครัวที่ร่ํารวย เขาไมเพียงตอง
มารวมการผจญภัยที่เกือบตายของเขาเทานั้น แตยังถูกเอารัดเอา
เปรียบอีกดวย

ดังนั้นซูฉาจึงสามารถทําไดเพียงแคมองยอนกลับไปที่หอง
แลวจากนั้นหันหนากลับมา ไมวาจะอยางไร ชะตากรรมของเขา
ไดสั่งมาแลววาเขาตองผลักรถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยากลับไปยัง
สถานที่ของเขาเทานั้น ... ...

ตอนที่ 55 หลิ น ชู จิ่ ว ผู เ หน็ ด เหนื่ อ ย

เสียงฝเทาของซูฉานั้นดังเร็วมาก เขาคิดวาถาเขารีบสงเสี่ยวเทียน
เหยากลับไปแลว เขายังคงสามารถกลับมาดูวาหลิน ชูจิ่ว เย็บแผล
ของทหารองครักษที่ไดรับบาดเจ็บได

บอกตามตรง ซูฉาอยากรูถึงความสามารถทางการแพทย
ของนางมาก โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อหมออู และพอบานเฮา บอก
เขาวานางมีทักษะราวกับเทพเจา ดังนั้นเขาจึงอยากจะเห็นมัน
ดวยตาของตัวเอง และตอนนี้เขาก็มีโอกาส เขาไมตองการที่จะ
ปลอยมันไป
 หลังจากสงเสี่ยวเทียนเหยา ไปยังที่ของเขา ซูฉาก็
อยากจะรีบออกไปใหเร็วที่สุดเทาที่จะเปนไปได แตเขายังไมทันได
หันหลังจากไป เขาก็ไดยินเสียงของเสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น "ไมใช
ที่นี่"

"อา" ซูฉา ยอมรับวาสมองของเขาไมคอยดีนัก แตจริงๆ

แลวเขาไมเขาใจคําพูดของเสี่ยวเทียนเหยาในตอนนี้มากกวา

"ไมใชวาเจาอยากกลับมาที่หองหนังสือของเจาหรอก
หรือ?" เสี่ยวเทียนเหยากําลังขบคิดไปเรื่อยๆ เพราะวาซูฉาไมได
ถามเขาวาเขาอยากจะไปที่ไหน

"แลวเจาตองการจะไปที่ไหน?"

"อืม ... ... " เสี่ยวเทียนเหยา ทําเปนคิดสักครูกอนที่เขา

จะพูดขึ้น "ไปที่เรือนของหลิน ชูจิ่ว"
 "อะไรนะ" ซูฉา เกือบที่จะตองแคะหูของเขาออกมา "ขา
ไดยินเจาพูดผิดไปหรือไม?" เสี่ยวเทียนเหยา กลับเปนฝายเริ่ม
ความคิดที่จะไปเจอหลิน ชูจิ่ว นี่มันเปนสัญญาณวาจะมีฝนตกใน
วันพรุงนี้ใชหรือไม?

เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดเห็นปญหาใด ๆ ดังนั้นเขาจึงไมได

ตอบคําถามของเขาเพียงแตพูดขึ้น "เร็วเขา"

"ดีมาก" ภายใตแรงกดของเสี่ยวเทียนเหยา ซูฉาผลักเขา

ไปที่ลานหนาเรือนของหลิน ชูจิ่ว แมวาเขาจะเต็มไปดวยความคับ
ของใจ แตตลอดทางเขาก็ชวยไมไดที่จะบนเกี่ยวกับหนึ่งหรือสอง
เรื่องขึ้น "ทําไมเจาไมใหทหารพาเจาไปยังสถานที่ของนาง? ทําไม
เจาตองใหขาผลักเจามาที่นี่ดวย? แตก็ชางเถอะ อยางไรขาก็ไมได
ดีไปกวาพวกเขาอยูแลว”
 แตนาเสียดายที่ไมวาซูฉาจะบนมากแคไหน เสี่ยวเทียน
เหยาก็ไมสนใจเขา ราวกับวาเขาไมไดยินเสียงอะไรเลยในตอนนี้
ดังนั้นซูฉาจึงเกือบจะอาเจียนออกมาเปนเลือดแลว

ลานของหลิน ชูจิ่ว อยูไมไกลจากหองหนังสือของเสี่ยว

เทียนเหยามากนัก ดังนั้นพวกเขาจึงมาถึงที่ของนางภายในแคสอง
นาทีเทานั้น และถาเขายังตองการที่จะกลับไปที่นั่น เขาก็ยังคง
สามารถไดทันเห็นทักษะทางการแพทยของนางอยู

อยางไรก็ตามซูฉาตัดสินใจที่จะรอใหหลิน ชูจิ่วกลับมา
แลวคอยถามนางโดยตรงวานางเย็บแผลของพวกเขาอยางไร แต
... ...

"เจากลับไปไดแลว" ทันทีที่เสี่ยวเทียนเหยา มาถึงเรือน

ของหลิน ชูจิ่ว เขาเริ่มไลซูฉาทันที
 ซูฉาเกือบจะรองไหออกมา เพราะเขารูสึกผิดหวัง แตก็ยัง
พยายามจะพูดขึ้น "ถาขาไปในตอนนี้ ใครจะผลักเจากลับ" เกือบ
ครึ่งวันแลว ที่เขาผลักรถเข็นของเขาเกือบจะไปทั่วทุกที่ แตตอนนี้
เขากลับไมตองการใหเขาอยู มันจะไมโหดรายเกินไปหนอยหรือ?

"ตักหนักหวังฟูขาดคนหรืออยางไร?" เสี่ยวเทียนเหยา
เพียงแคมองไปที่ซูฉา แตโชคดีที่เขาไมไดบอกวาซูฉาเปนคนโงที่
ลืมเรื่องนี้ไปไดอยางไร

"ถาตําหนักหวังฟู ไมไดขาดคน ทําไมเจาไมสั่งใหพวก

เขามเข็นรถของเขากอนหนานี้?" ชีวิตอาจจะเลวราย สะพานที่ไม
มีแมน้ําจะรูสึกอับอายมากใชไหม?

"ถาคนรับใชทั้งหมดในตําหนักหวังฟู เปนเหมือนเจาหมด
เชนนั้นสถานที่แหงนี้ก็คงจะเต็มไปดวยความสับสนวุนวายไปแลว"
เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น อยางชัดเจนวาคําพูดของเขาซอน
ความหมายที่รุนแรงเอาไ
 ดังนั้นซูฉาจึงเกือบกระอักเลือดออกมา แตแลวเขาก็พูด
ขึ้น "ขาเปนคนที่ยุงมากและขายังตองนับเงินหมื่นเหรียญจาก
ธุรกิจทุกสาขาของตระกูลซู ดังนั้นขาจะกลับแลว ขาไมสามารถ
อยูที่นี่ไดอยางสบายใจนักหรอก" คนรับใชคนอื่น ๆ สามารถผลัก
รถเข็นของเขากลับไปได ดังนั้นเขาจึงไมตองการที่จะซ้ําเติมตัวเอง
อีก

"ธุรกิจของตระกูลซู สามารถทํางานไดอยางราบรื่นโดยไม
ตองพึ่งพาเจา" เสี่ยวเทียนเหยา ตัดคําพูดของเขาดวยมีดอยางห
วนๆ ตอนนี้ซูฉาในที่สุดก็เขาใจวาหลิวไป รูสึกอยางไร เมื่อเสี่ยว
เทียนเหยา หงุดหงิดใสนาง

เสี่ยวเทียนเหยา เปนเพียงคนที่ไมรูวาจะคุยดีๆ กับคนอื่น

ไดอยางไร
 หลังจากพูดคําเหลานั้นออกไป ซูฉาก็ไมกลามองการ
แสดงออกทางสีหนาของเสี่ยเทียนเหยาอีก และทําเพียงแคเดิน
ออกไปอยางรวดเร็วราวกับวาสุนัขไลตามเขาอยูเทานั้น

ซูฉาเกิดหวาดกลัวเสี่ยวเทียนเหยาขึ้นมา ดังนั้นเขาจึงไม
ตองการที่จะไปหาหลิน ชูจิ่ว และเพียงรีบออกจากตําหนักเสี่ยว
หวังฟูไปอยางฉับพลันเทานั้น แตเขาแอบตัดสินใจวา เขาจะไม
แวะมาที่เสี่ยวหวังฟูสักระยะเพื่อเปนการแกแคนเสี่ยวเทียนเหยา

ในทางกลับกัน หลิน ชูจิ่ว ยังไมรูวาบางอยางที่เธอคิดวา

นากลัวกําลังรอเธออยูในเรือนของเธอในขณะนี้ อยางไรก็ตามเธอ
ยังคงชวยหมออู รักษาผูปวยคนอื่น ๆ และตัดสินใจที่จะจากไป
เมื่อทุกอยางเรียบรอยแลวเทานั้น

เมื่อพวกเขาเสร็จสิ้นทุกอยางลง หลิน ชูจิ่ว ก็รูสึกวาเอว

ขอเธอเจ็บปวดมาก ดังนั้นเธอจึงพยายามนวดมันดวยมือของเธอ
เพื่อทําใหตัวเองรูสึกสบายขึ้น จากนั้นเธอก็พยายามรวบรวม
อุปกรณทางการแพทยที่ใชแลวทั้งหมดเพื่อใหหมออูสามารถเผา
มันทั้งหมดไป หลังจากทําความสะอาดเรียบรอยแลว หลิน ชูจิ่ว ก็
สงกลองทางการแพทยของเธอ ไปใหเจินจู ชวยถือมันใหเธอ

เธอรูสึกเหนื่อยมากในตอนนี้และรูสึกเหมือนวาเธอไมมี
ความสามารถมากพอที่จะถือกลองพวกนี้ไดเลยดวยซ้ํา

ตอนนี้ ทองฟาตางก็เต็มไปดวยความมืดแลว ดังนั้นหลิน

ชูจิ่ว จึงไมสามารถมองเห็นถนนได เธอบอกใหหมออูสั่งใหคนไป
หาโคมไฟมาใหเธอ แตพอบานเฮาก็มาพรอมกับโคมไฟขนาดเล็ก
และพูดดวยความนับถือขึ้นวา "หวางเฟย บาวจะสงทานกลับเอง
ขอรับ"

"ไมเปนไร" หลิน ชูจิ่วรูวาพอบานเฮานั้นยุงมากสถานที่

แหงนี้ ที่ทุกคนที่ไดรับบาดเจ็บตางก็ตองการเขาอยู ดังนั้นหลิน ชู
จิ่ว จึงปฏิเสธความมีน้ําใจของเขาไป อยางไรก็ตามพอบานเฮา
ยังคงจัดใหมีทหารองครักษสองคนคุมครองเธอกลับดวย

ในตอนแรก หลิน ชูจิ่ว ขอโคมไฟเพื่อที่เธอจะไดเดินดวย

ตัวเอง แตเมื่อเธอนึกไปถึงมือสังหารในชวงบายนี้ หลิน ชูจิ่วก็ได
วาดภาพกากบาท " X " ขนาดใหญไวในแผนการเบื้องตนจากกน
บึ้งของหัวใจของเธอทันที

ภายในตําหนักเสี่ยวหวังฟูมันยังไมปลอดภัย ดังนั้นถาเธอ
เดินคนเดียวและบางสิ่งบางอยางก็เกิดขึ้น เธอก็จะไมมีโอกาสใน
การขอความชวยเหลือ ดังนั้นมันจึงดีกวาที่จะไมเดินคนเดียว

และเพราะหลิน ชูจิ่ว ยังตองการที่จะมีชีวิตอยู เธอไมได

ประทวงและทําเพียงเริ่มเดินออกไปชา ๆ หลิน ชูจิ่ว ไมไดจงใจ
เดินกาวสั้นๆ แตเพราะเธอเหนื่อยจริงๆ เอวและคอของเธอรูสึก
เจ็บปวด มือทั้งสองของเธอรูสึกชาเพราะเธอเย็บแผลและพยุง
ตัวเองมาเปนเวลานาน นอกจากนี้ทองของเธอก็วางมาเปน
เวลานานแลว ดังนั้นเธอจึงไมสามารถทนกับความหิวไดอีกตอไป

หลิน ชูจิ่ว ไมเคยรูสึกเหนื่อยมากเชนนี้มานานมากแลว

ถึงแมวาเธอจะทํางานในโรงพยาบาลเปนเวลาหาถึงหกชั่วโมงกอน
หนานี้ เพราะการผาตัดอยางนอยการผาตัดก็เปนการเตรียมตัว
กอนกําหนด เพื่อใหเธอสามารถเตรียมตัวไดเองลวงหนา แตกตาง
จากวันนี้ทุกสิ่งทุกอยางดูเหมือนจะเรงดวนไปหมด

หลิน ชูจิ่ว มีชวงเวลาที่ยากลําบากในการเดิน ดังนั้นเธอ

จึงชวยไมไดที่จะแอบบนอยูในใจ วาทําไมเรือนของเธอจึงอยูหาง
จากฝงตะวันออกของตําหนักมากนัก และเมื่อเจินจู กําลัง
สังเกตเห็นวาหลิน ชูจิ่ว กําลังเดินอยางยากลําบาก นางก็เขามา
ใกลเธอ แลวถามวาหลิน ชูจิ่ว ตองการใหนางไปหาเกี้ยวมาใหเธอ
หรือไม
 "ถาเกี้ยวแลวทําไมเจาถึงไมไดพูดกอนหนานี้?" หลิน ชูจิ่ว
สูดเอาอากาศหายใจ แลวถามขึ้น

เจินจูตื่นตระหนกและพยายามอธิบายขึ้นวา "บาวผูนี้คิด
วาหยางเฟย รูอยูแลว ดังนั้น ... ... " กอนหนานี้ ตอนที่อยูตอหนา
ของผูบาดเจ็บใบหนาของหลิน ชูจิ่วเต็มไปดวยจิตวิญญาณ ดังนั้น
นางจึงคิดวานางไมเหนื่อยและนั่นคือเหตุผลที่นางไมไดพูดถึงมัน

แตตอนนี้....

ถนนมืดเกินไป เพราะฉะนั้นถานางไมไดมองดูหลิน ชูจิ่ว

ใหดีนางจะไมสามารถสังเกตมันไดเลย

"ครั้งตอไป ถามีเหตุการณแบบนี้เกิดขึ้นอีก เจาสามารถ

เตือนขาไดทันที" เธอไมไดเปนคุณหนูใหญจากตระกูลหลินจริงๆ
เธอไมไดเติบโตขึ้นมาในสถานที่แหงนี้ ดังนั้นถึงแมวามันจะเปน
เรื่องธรรมดาสําหรับพวกเขา แตเธอจะไปรูไดอยางไร
 เวลาผานไปนานแลว

หลิน ชูจิ่ว รูสึกเหนื่อยมาก แตเมื่อเธอกําลังจะถึงลานหนา

เรือนของเธอ เธอก็เห็นแสงไฟสลัวอยูภายในเรือนของเธอ เธอ
อยากที่จะรองไหออกมา เธอตองการจะสอบถามระบบการแพทย
ถาเปนไปได เพราะเธอไดชวยทหารที่บาดเจ็ดถึงสามคนในวันนี้
และชวยพันแผลใหกับทหารอื่น ๆ แตเธอไมไดรับรางวัลงายๆ
อะไรเลยสักอยาง !

ตอนที่ 56 การเผชิ ญ หน า

ภายในตําหนักตอนนี้เสี่ยวเทียนเหยาเหยาคือผูนําสูงสุด ดังนั้นถา
เขาตองการที่จะพบหลิน ชูจิ่ว หลิน ชูจิ่วก็ไมสามารถปฏิเสธได
โดยเฉพาะตอนนี้ เสี่ยวเทียนเหยา ไดมาพบเธอดวยตัวเองเชนนี้
แลวเธอก็ยิ่งไมสามารถปฏิเสธไดเขาไปอีก

โดยเฉพาะยังสั่งใหนํากลองยามาดวยอีก?

หลิน ชูจิ่ว หยุดคิดไมอยากคาดเดาอีกตอไป เพราะตอนนี้

เธอรูวาเสี่ยวเทียนเหยา วางแผนที่จะทําอะไรแลว ดังนั้นเธอจึง
พยายามซอนความไมสบายใจที่เธอรูสึกเอาไวกอนจะพูดขึ้น “ได
ไปกันเถอะ"

สามสาวใชและทหารองครักษที่คุมกันสองคนมาพรอม
กับเธอ ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว ก็เดินไดสะดวกและไมดูเหนื่อยเหมือน
กอนหนา ในขณะนั้นดวงตาของเธอกระพริบขึ้นเต็มไปดวยความ
สงสัย แตไมกลาพูดความคิดของเธอออกมา

ทหารองครักษทั้งสองคนเพียงแตยืนอยูใกลประตู
ในขณะที่เฟยซูน ประกาศการมาถึงหลิน ชูจิ่ว เพื่อขออนุญาตจาก
เสี่ยวเทียนเหยากอน และเมื่อ เสี่ยวเทียนเหยา ตกลงแลว หลิน ชู
จิ่ว และจือเทาก็เดินเขาไปขางใน

หลิน ชูจิ่ว กมตัวลงเล็กนอยเพื่อใหทําความเคารพกับ

เสี่ยวเทียนเหยาในขณะที่จือเทา วางกลองยาไวกอน แลวคุกเขา
ลงไปและวางมือบนพื้นเพื่อทําความเคารพเขา "หวางเย บาวพาห
วางเฟยมาแลวเจาคะ"

"ออกไป" เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดมองขึ้นเมื่อเขาพูดคํา

เหลานั้น ดังนั้นใครจะรูวาเขาหมายถึงใครที่ใหออกไป แตอยางไร
ก็ตามจือเทาก็ไมไดคิดแมแตนอย กอนที่จะรีบออกไปทันที

ดังนั้นตอนนี้ภายในหองโถงจึงมีเพียงเสี่ยวเทียนเหยา
และหลิน ชูจิ่ว สองคนเทานั้น เสี่ยวเทียนเหยา กําลังนั่งอยูบน
รถเข็นของเขา ในขณะที่หลิน ชูจิ่วกําลังยืนอยูตรงกลางอยาง
เงียบ ๆ โดยไมพูดคําทักทายตอเขาเลยแมแตนอย ตองขอบคุณ
เสี่ยวเทียนเหยา ที่ไมไดรับผลกระทบจากทัศนคติของเธอ
ในตอนนี้

ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา กระพริบตาดวยความชื่นชม
เพราะนางยังคงมา อยางไรก็ตามนี่เปนเพียงชวงเวลาสั้น ๆ เพราะ
เมื่อเขาเงยหนาขึ้นเขาก็สั่งนางขึ้น "เปดกลองยาของเจาออก"

หลิน ชูจิ่วไดคาดการณเอาไวกอนแลว ดังนั้นเธอจึงเพียง

แคหยิบมันขึ้นมาและเปดกลองยาของเธอออก แลวเขาไปใกลเขา
มากขึ้นเล็กนอยเพื่อใหเขาไดเห็นมันชัดขึ้น

นางฉลาดจริงๆ

เสี่ยวเทียนเหยา พยักหนาอยางพอใจแลวพูดขึ้นอีก "เอา

มันออกมา"
 เขาไมไดพูดอยางชัดเจนวาเธอควรจะเอาอะไรออกมา
แตหลิน ชูจิ่วรูดีวาเขาคิดอยางไร ดังนั้นเธอจึงเอามันออกมา และ
แสดงมันตอหนาของคือชุดผาตัดของเธอ ที่เธอแอบใสมีดผาตัด
เขาไปดวย"หวางเย”

บางสิ่งบางอยางสามารถซอนได แตไมสามารถปกปดได
ตลอดไป ดังนั้นแทนที่จะซอนทุกสิ่งทุกอยางภายในระบบ
การแพทยอยูตลอดเวลา เธอคอนขางอยากที่จะเปดเผยบางสวน
ของเวชภัณฑของเธอดีกวาที่จะตองถูกสงสัยโดยเขาอยูตลอดเวลา
โดยเฉพาะอยางยิ่งถาเธอจะยังคงชวยชีวิตผูคนตอไปเชนนี้

เสี่ยวเทียนเหยา จับมีดผาตัดที่อยูในมือของนาง และจํา

ไดวานางไดใชมันเพื่อเจาะเปนรูบนหนาอกของเฉิงหู อยางไร

“สิ่งนี้คมราวกับมีด”
 เมื่อหลิน ชูจิ่ว ไดยินคําพูดของเขา เธอไมไดตื่นตระหนก
และเพียงแคพยายามตอบเขาอยางจริงจังและไรเดียงสาวา"แตสิ่ง
เหลานี้ถูกทิ้งไวโดยอาจารยของหมอมฉัน สําหรับอาณาจักรกลาง
หมอมฉันพึ่งเคยไดยินชื่อดังกลาวเปนครั้งแรก แลวหมอมฉันก็ไมรู
วาจริงๆ วามันเกิดอะไรขึ้นที่นั้น และสําหรับการหลอกลวงทาน
มันจะนําสิ่งใดมาใหหมอมฉันได ในเมื่อหมอมฉันก็รูวาทานมี
ความสามารถเชนไร?”

"เจาคิดวาเจาสามารถหลอกเปนหวางไดงายดายเชนนั้น
เลยหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นอยางดุเดือด ในขณะที่มองไปที่
นาง ดวงตาของเขาดูเฉียดคมเชนเดียวกับใบมีดและราวกับวาเขา
ตองการที่จะตัดนางออกเปนชิ้นๆ

"เจากําลังพยายามที่จะบอกวาหัวใจของเปนหวางเปน
เครื่องจักรหรืออยางไร?" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นชา ๆ ในขณะที่
กําลังใชพลังความกดดันกับนาง ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงรูสึกไดถึงพลัง
ความกดดันของเขา เธอพยายามที่จะตอตาน แตแลว ... ...
 "เมื่อไหรกันที่หมอมฉัน ... ... " มือของหลิน ชูจิ่วที่ถือชุด
ผาตัดดวยความสั่นเทา เพราะความกดดันที่มากมาย และเมื่อมือ
ของเธอสั่นเครื่องมือผาตัดทั้งหมดที่อยูภายในชุดก็ตกลงไปที่พื้น
และกระจัดกระจายไปทั่ว แตโชคราย ที่มีดผาตัดตีกลับบนพื้น
และบาดไปที่ขอเทาของเธอเขา

"อา ... " หลิน ชูจิ่วพยายามกินความเจ็บปวดลงไป

ในขณะที่มองไปที่ขอเทาของเธอ บาดแผลที่ตัดดูจะไมใหญมาก
แมวาจะมีเลือดออกมาเยอะก็ตาม หลิน ชูจิ่วสูดลมหายใจเขาลึก
ๆ กอนที่จะกาวถอยหลัง เวนระยะหางจากเสี่ยวเทียนเหยาขึ้นไป
อีก

เอาจริงๆ นะ เธอจําเปนตองอยูใหหางจากคนบาผูนี้ ถา

เธอตองการที่จะรักษาชีวิตของเธอเอาไว
 "โงเขลา! เจาไมสามารถซอนมันไดหรอก" พวกเขาอยูใกล
กันและกันมาก และตาของเขาก็เฉียดคมอีกดวย ดังนั้นเขาจะไม
เห็นมันไดอยางไร?

........................................สวนที่หายไปนะคะ

หลิน ชูจิ่ว ไมมีพลังและจิตวิญญาณที่จะถกเถียงกับเสี่ยว

เทียนเหยวอีกแลว ดังนั้นเธอจึงพยายามทนตอเขาแลวถามขึ้น"
หวางเยมีอะไรอีกไหม ที่ทานอยากจะถาม? ถาทานตองการถาม
วาหมอมฉันไดรับเครื่องมือเหลานี้มาจากที่ไหน หมอมฉันก็ได
บอกไปแลว ดังนั้นถาทานไมมีคําถามอื่นเพิ่มเติมอีก หมอมฉันขอ
ตัว " เธอเหนื่อยและหิว ทําไมเขาถึงไมปลอยเธอไปซะที

มีหลายอยางที่เกิดขึ้นในวันนี้ นั่นเปนเหตุผลวาทําไมเธอ
ถึงเหนื่อยมาก
 "ไปได? นอกเหนือจากตําหนักเสี่ยวหวังฟู แลวเจาจะ
สามารถไปที่ไหนไดอีก? " ความหมายที่อยูเบื้องหลังคําพูดของเขา
ก็ชัดเจนมาก

นอกเหนือจากสถานที่ของเขา แลวจะมีที่ไหนอีกที่เธอจะ
ไปได? แตความกลาหาญของหลิน ชูจิ่ว ในการตอบคําถามของ
เขายังคงยิ่งใหญ

"ถาหวางเย ยังคงอยากจะถามอะไรอีก เชนนั้นก็รีบ

ตามมา หมอมฉันจะตอบทานในทันที "หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นและไม
ครอบคลุมความอดทนของเธออีกตอไป อยางไรก็ตามเสี่ยวเทียน
เหยา ก็เพียงแคขมวดคิ้วของเขาและควาเกาอี้เอาไวแนน แตนา
เสียดายที่หลิน ชูจิ่วกําลังมองไปที่พื้น ดังนั้นเธอจึงไมไดเห็นมัน

"คุณเริ่มหมดความอดทนแลวหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา เริ่ม

เคาะปลายนิ้วของเขาไปที่ผิงแขนบนรถเข็นเบา ๆ และแทบจะไม
มีเสียง แตหลิน ชูจิ่ว กลับยังไดยินมันอยู
 การเคาะในจังหวะดังกลาวดูเหมือนจะเปนการเคาะไปที่
หัวใจของเธอ ดังนั้นเธอจึงชวยไมไดจึงใสความสนใจของเธอไปที่
มือของเขา หลิน ชูจิ่ว พยายามบังคับตัวเองเพื่อหันเหความอดทน
ของเธอแลวพูดขึ้น "หมอมฉันไมกลา"

"ไมกลา แตเจาไมสามารถทนไดใชหรือไม?" เสี่ยวเทียน

เหยา ถามขึ้น แตแลวก็พูดขึ้นอีก กอนที่จะไดยินคําตอบของหลิน
ชูจิ่ว "มันเปนแคการเสียเวลาที่จะถามผูหญิงคนหนึ่ง คนที่ไม
ตองการจะตอบความจริง"

บทสนทนานี้มุงตรงไปที่ไหน?

การแสดงออกทางสีหนาของหลิน ชูจิ่ว ยังคงไม

เปลีย่ นแปลง แตเธอก็กําลังรอที่จะรูวาจริงๆ แลวเสี่ยวเทียนเหยา
กําลังวางแผนอะไรอยู แนนอนวาหลังจากที่รอสักครูเสี่ยวทิน
เหยาก็พูดขึ้น "เตรียมอาหาร"
 หลังจากไดยินคําพูดของเขา การแสดงออกทางสีหนา
ดานนอกของเธอไมไดเปลี่ยนไป แตขางในหลิน ชูจิ่วกําลังแข็งคาง
ดวยความตกใจ

เขาหมายถึงอะไร?

เขาตองการรับประทานอาหารค่ํากับเธออยาง
หรือไม? เขาไมรังเกียจที่จะกินกับเธออยางนั้นหรือ?

หลิน ชูจิ่ว สะดุงดวยคําพูดของเขา ดังนั้นเธอจึงมองไปที่

เขาอยางกระทันหัน อยางไรก็ตามการกระทําของเสี่ยวเทียนเหยา
เปนเรื่องที่คาดเดาไมไดจริงๆ เมื่อเธอมองเขา เขาก็มองมาที่เธอ
ดังนั้นเธอจึงรีบมองไปที่อื่น แต เสี่ยวเทียนเหยากลับ ไมไดขยับ
สายตาไปไหน

เสี่ยวเทียนเหยา สงเสียงฮึมขึ้นอยางเย็นชา ไมสนใจเสียง

แปลก ๆ ของรถเข็นอาหารเขามา แตเมื่อรถเข็นหยุดลงใกลกับ
หลิน ชูจิ่ว เขาก็ถามขึ้นอยางเย็นชา"อะไร? เจาตองการใหนาย
เปนหวางรอเจาหรือ? "

"ไม ... ... " หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นในขณะที่มองไปที่คนรับใช

สองคนที่อยูไมไกลจากเธอที่กําลังยุงอยูกับการจัดอาหาร อยางไร
ก็ตามเธอยังคงพยายามที่จะพูดขึ้น "เพียงแคกอนหนานี้หมอมฉัน
ยุงมากและเสื้อผาของหมอมฉันก็สกปรกมาก ดังนั้นหวางเยจะ
ปลอยใหหมอมฉันไปเปลี่ยนเสื้อผากอนไดหรือไม? " ความหมาย:
ขาตองการจะอาบน้ํา

เมื่อสายตาของเสี่ยวเทียนเหยา กวาดไปทางหลิน ชูจิ่ว

เขาก็ชวยไมไดที่จะขมวดคิ้วและพูดขึ้น "ไปได" เขาจะไมสามารถ
กินอะไรกับนางไดถานางจะดูสกปรกเชนนี้ ดังนั้นเขาจึงปลอยให
นางไปเปลี่ยนเสื้อผากอน

หลิน ชูจิ่ว ไมเขาใจวาเขาหมายถึงอะไร แตโชคดีที่

เครื่องมือผาตัดไดกระจัดกระจายไปที่พื้น ดังนั้นเธอจึงมีเหตุผลที่
จะเรียกจือเทาใหเขามา หลังจากเก็บของทั้งหมดเรียบรอยแลว
เธอและจือเทา ก็กลับไปที่ที่ของเธอ ขณะที่เสี่ยวเทียนเหยา ไปที่
หองอาหาร ... ...

ตอนที่ 57 กิ น ข า วพร อ มกั น

หลิน ชูจิ่ว ไมแนใจวาเสี่ยวเทียนเหยา จะรอเธอหรือไมที่จะกิน
ขาวดวยกัน แตเพื่อความปลอดภัย หลิน ชูจิ่ว ก็ยังคงตองรีบไป
เปลี่ยนเสื้อผา และลางหนาของเธออยูดี แลวคอนเดินตรงไปที่
หองอาหารอยางรวดเร็ว

เธอยอมใหตัวเองรอนรุมไปดวยความรีบรอนดีกวาที่จะ
ปลอยใหเสี่ยวเทียนเหยาตองรอนาน ไมเชนนั้นเธออาจจะนําโชค
รายมาใหตัวเองก็ได
 หลังจากที่วิ่งไปที่หองอาหาร เธอก็เห็นเสี่ยวเทียนเหยา
นั่งอยูที่นั่นอยางเงียบ ๆ เขาหันหนาไปทางโตะที่เต็มไปดวย
อาหารที่แตกตางกันออกไป แตเขายังไมเริ่มกินมัน ดังนั้นหลิน ชู
จิ่ว จึงถอนหายใจออกมาดวยความโลงใจ เพราะการตัดสินใจที่จะ
รีบเรงของเธอนั้นถูกตองแลว

เมื่อเธอกําลังจะเขามาใกลประตู หลิน ชูจิ่ว ก็ตั้งใจที่จะ

ชะลอการเดินและปรับลมหายใจของเธอใหสงบลง เธอจัดเสื้อผา
ของเธอกอนที่จะเดินเขามาภายในอยางสงางามและใจเย็นๆ ราว
กับวาคนที่รอเธออยู ไมไดคนเปนที่ทําใหเธอโกรธมากอนหนานี้

หวางเฟยคิดหรือวาหยางเย จะไมรูวานางกําลังแสดงบท
ในทางตรงกันขามอยูหรือ?

ซานหูชวยไมไดที่จะถามตัวเองขึ้น ในขณะที่มองไปที่บน
ทองฟาพรอมกับเจินจู ... ...
 "หยางเย" หลินชูจิ่ว พูดขึ้นเบา ๆ ในขณะที่ทําความ
เคารพตอเสี่ยวเทียนเหยาดวยทาทางที่สงางามมาก

เสี่ยวเทียนเหยา เปดปากขึ้นเล็กนอยและพูดขึ้น "นั่ง"

เขาไมชอบจริงๆ ที่เมื่อไหรก็ตามที่หลิน ชูจิ่ว จะเลนบนที่ไมใช
ตัวเองเชนนี้

"ขอบคุณเจาคะหวางเย" หลังจากที่ไดทําความเคารพเขา
อีกครั้ง หลิน ชูจิ่ว ก็นั่งลงและเอามือของเธอวางไวบนหนาขาของ
เธอและมองตรงไปที่เสี่ยวเทียนเหยา เธอไมตองการใหมีการ
เคลื่อนไหวใด ๆ ที่ไมเหมาะสม จนกวาเสี่ยวเทียนเหยา เองจะยก
ตะเกียบของเขาขึ้นกอน

ทั้งสองคนตางก็เริ่มกินอาหารไป แตในระหวางมื้ออาหาร
ของพวกเขามีแตความเงียบ แมแตเสียงตะเกียบที่สัมผัสกับ
อาหารก็ไมไดยิน และแมแตเสียงเคี้ยวก็ไมไดยิน นี่คือมารยาทใน
ที่เปนมาตรฐานบนโตะอาหารทั่วไป
 และเสี่ยวเทียนเหยา ก็กินดวยวิธีเสมอมา ดังนั้นเขาจึงไม
พบอะไรผิดปกติ แตหลิน ชูจิ่ว พยายามอยางดีที่สุดในการรักษา
มารยาทในการกินอาหารของเธอใหดูดี แมวาโดยปกติแลวเธอก็
ไมอยากทําสิ่งที่ยากลําบากใหกับตัวเองเชนนี้ แตตอนนี้เธอกําลัง
ทานอาหารอยูกับเสี่ยวเทียนเหยา เธอจงใจทําใหการกระทําของ
เธอดูสงางาม ดังนั้นเธอจึงตองพยายามเคี้ยวอาหารอยางชาๆและ
กินมันลงไปราวกับกําลังกินยาพิษ

แตก็ถือวาเปนโชคดีที่เธอไมไดทําเชนนี้ทุกวัน มิฉะนั้นเธอ
คงจะกลายเปนคนบาไปแลว

หลิน ชูจิ่ว พยายามเคี้ยวอยางระมัดระวัง ทุกเม็ดที่เธอ

ทานเขาไปในขณะกําลังมองหาอาหารของเธออยางตั้งใจ แตบอก
ตามจริง เธอไมมีอารมณที่จะกินแมแตนอย เธอกําลังรอคอยให
เสี่ยวเทียนเหยา วางตะเกียบของเขาเพื่อยุติการทรมานนี้ลง
 เธอยอมทีจ่ ะกินอาหารวางที่เย็นมากวากินขาวกับเสี่ยว
เทียนเหยาเชนนี้ เพราะถาเธอจะตองกินขาวกับเขาอีกครั้ง ทอง
ของเธอคงจะเจ็บปวดอยางแนนอน!

ไมนานนัก เสี่ยวเทียนเหยาก็จับสังเกตพฤติกรรมแปลก ๆ
ของหลิน ชูจิ่วได แตเสี่ยวเทียนเหยาไมเขาใจนางจริงๆ หรือวามี
บางอยางผิดปกติกับเขา?

เขาจงใจสรางสิ่งเหลานี้ขึ้น เพื่อที่หลิน ชูจิ่วจะไดไมกลัว

เขา แตหรือวานางจะทําอะไรแยๆ มา ถึงไดรูสึกผิดและไมอยาก
กินพรอมกับเขา

เพียงแคคิดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเทียนเหยา ก็คิดวามันเปนไป

ไมได เขาจึงชวยไมไดที่จะขมวดคิ้วและมองไปที่หลิน ชูจิ่ว
ในขณะที่กําลังวางตะเกียบของเขาลง อยางไรก็ตามในขณะที่มอง
ไปที่นาง เสี่ยวเทียนเหยารูสึกประหลาดใจที่เห็น หลิน ชูจิ่ว กลืน
อาหารที่อยูในปากของนาง และวางตะเกียบของนางลงดวย
จากนั้นนางก็นงั่ ตัวตรง ราวกับวานางกําลังเขารวมงานเลี้ยงใน
พระราชวังอยู

เสี่ยวเทียนเหยา ตระหนักไดวาเขาไมคอยเขาใจนางเลย
จริงๆ ดังนั้นเขาจึงไอขึ้นเบา ๆ แลวพูดขึ้น "เมื่ออยูที่บาน เจาไม
จําเปนตองบังคับตัวเองใหมากนักหรอก" เขาไมเคยเห็นหลิน ชูจิ่ว
ทําตัวเชนนี้มากอนเลย ดังนั้นเขาจึงชวยไมไดที่จะคิดวา: ไมใชวา
ผูหญิงคนนี้ทําตัวกลาหาญมาตลอดหรอกหรือ?

อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว เพียงแคยิ้ม แตไมไดพูดอะไร

เธออยากจะทําตัวใหดูนาเกรงใจ แตยิ่งเธอทํา เสี่ยวเทียน

เหยาก็ยิ่ง สงสัยในการกระทําของเธอมากขึ้นเทานั้น ดังนั้นเธอ
เพียงแคตองทําหนาที่อยางเหมาะสมอยางที่หลิน ชูจิ่วคนเกาได
เรียนรูมาเทานั้น เธอกลัวที่จะไดเห็น เสี่ยวเทียนเหยาเปลี่ยนเปน
ปศาจ และเผาเธอทั้งเปน
 เห็นไดชัดวาหลิน ชูจิ่ว ไมไดเห็นคําพูดของเขาจริงจังแต
อยางใด เชนนั้นจึงทําใหเสี่ยวเทียนเหยา รูสึกไมพอใจมาก "เจา
คิดวาเปนหวางนากลัวมากใชไหม? นั่นเปนเหตุผลที่เจากําลังทํา
สุดความสามารถในการแกลงทําตัวเชนนี้ตอหนาเปนหวางไมใช
หรือ?”

นางกลาที่จะขมขูเขา และยังบอกอีกวานางจะทําใหขาที่
สามของเขาใชการไมได ดังนั้นเขาจึงคิดวาหลิน ชูจวิ่ มีบุคลิกที่
เขมแข็ง

"หวางเยจะเปนเชนนั้นไดอยางไร?" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้น

ในขณะหัวเราะคิกคัก แตในใจของเธอ เธอคิดวาเขาจะไมนากลัว
ไดอยางไร ในเมื่อทุกครั้งที่อยูกับเขา ชีวิตของเธอจะตองตกอยูใน
อันตรายเสมอ และทุกครั้งที่เขาไมพอใจเขาก็ขูวาจะฆาเธอเสมอ
 โดยเฉพาะอยางยิ่งในชวงเวลาของงานแตงงานของพวก
เขา หลิน ชูจิ่วหวาดกลัวเขาจริงๆ แลวเธอยังไดรับบาดเจ็บอีก
ดวย!

"เจาไมกลัวจริงๆหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา ถามขึ้นใน

ขณะที่โนมตัวไปที่หาหลิน ชูจิ่ว อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว รูสึก
กดดันเล็กนอย ดังนั้นเธอจึงเอนตัวใหหางออกไปลงเล็กนอยเพื่อ
เพิ่มระยะหางระหวางพวกเขา กอนที่จะพูดขึ้น "หวางเยเปนคนที่
สงางามมาก ดังนั้นชายาผูนี้จึงไมรูสึกหวาดกลัว แตแทนที่ดวย
ความเคารพเจาคะ"

เมื่อคําพูด "ชายาผูนี้" หลุดออกมาจากปากของหลิน ชูจิ่ว

เธอก็รูสึกหนาวสั่นไปทั้งตัว แตกับรูสึกสดชื่น อยางไรก็ตามเธอ
จําเปนตองเตือนเขาถึงเอกลักษณของเธอ เพื่อที่จะทําใหเธอ
สามารถรักษาชีวิตของเธอเอาไวได
 อยางไรก็ตาม ไมเพียงแตหลิน ชูจิ่ว ที่จะไมสามารถ
ยอมรับคําเหลานั้นได ยังมีเสี่ยวเทียนเหยาอีกคน ดังนั้นเขาจึง
มองไปที่หลิน ชูจิ่ว อยางตั้งใจราวกับวากําลังมองปศาจอยู
จากนั้นก็คิดวาผูห ญิงคนนี้คิดวาตัวเองสูงสงขนาดไหนกันเชียว?

ไมใชเพราะวาเขาพูดดีกับนางหรือวันนี้ ดังนั้นนางจึงคิดวา
นางสามารถที่จะขมขูเขาได?

แนนอนวา ผูหญิงคนนี้ดอยกวาสัตวเลี้ยงดวยซ้ํา!

"หลิน ชูจิ่ว ... ... " เสี่ยวเทียนเหยา เรียกชื่อของเธอดวย

น้ําเสียงที่กดขี่และเยือกเย็น แตดวยการเปลี่ยนแปลงอยาง
กะทันหันในน้ําเสียงของเขา ทําใหหลิน ชูจิ่ว รูสึกหนาวและรีบลุก
ขึ้นกอนพูดวา "เจาคะหวางเย ชายาผูนี้กําลังฟงอยู”
 หลิน ชูจิ่ว รูดีวาทุกอยางจะตองจบลงแบบนี้ ไมวาจะ
อยางไร เสี่ยวเทียนเหยาก็ไมไดมีเหตุผลอะไรที่จะทําดีตอเธอ และ
... ... มันดูไมสมกับเขาเอาซะเลย

"ตอไปนี้ อยาใชคําวา " ชายา" ตอหนาเปนหวางอีก"

เพียงแคไดยินมัน เสี่ยวเทียนเหยาก็รูสึกรังเกียจแลว

"เจาคะหวางเย" จริงๆ นะเมื่อไหรกันที่เธอเคยชอบใช

ถอยคําเหลานี้ เธอเองก็ไมอยากจะยอมรับวาตัวเองเปนภรรยา
ของเสี่ยวเทียนเหยาดวยเชนกัน

ไมสําคัญวาหลิน ชูจิ่ว จะเห็นดวยหรือไม เพราะเสี่ยว

เทียนเหยา ไดบรรลุเปาหมายของเขาแลว เขาจึงเงียบสงบ ดังนั้น
เขาจึงพูดขึ้น "พาเปนหวางกลับไปที่เรือน"

"หมอมฉันหรือ?" หลิน ชูจิ่ว ไมอยากจะไป ดังนั้นเธอจึง

ถามคําถามโงๆ ออกไป
 ตอนนี้เธอเหนื่อยจริงๆ ดังนั้นถาเธอจะตองไปสงเสี่ยว
เทียนเหยากลับ ไปยังที่ของเขาและกลับไปมาที่นี่อีก ... ... เธอ
จะตองใชเวลาอีกครึ่งชั่วโมงกอนที่เธอจะไดอาบน้ํา ... ... โอ!พระ
เจา เวลาไหนกันที่เธอจะไดนอน?

"นอกเหนือจากพวกเรา แลวมีคนอื่นอยูขางในหองนี้
หรือไม?" เสี่ยวเทียนเหยาถามขึ้น ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงไดแตสาย
หัวอยางขมขื่น "หมอมฉันจะไปสงทานเองเจาคะ"

ในใจของหลิน ชูจิ่ว เธอรูสึกไมพอใจกับการเรียกรอง

ทั้งหมดของเขา อยางไรก็ตามเธอยังเดินไปขางหลังเขาและผลัก
รถเข็นของเขาไปขางหนา หลิน ชูจิ่วประหมามาก แตเธอพยายาม
ที่จะไมแสดงออกทางสีหนา แตในใจของเธอ เธอกําลังดาวาเสี่ยว
เทียนเหยาอยูตลอดเวลาที่ทําตัวเปนคนพาล มีสาวใชและทหาร
องครักษมากมายอยูขางในตําหนักเสี่ยวหวังฟู แตทําไมเขาถึงตอง
เลือกเธอดวย? มันไมใชจะมากเกินไปหนอยหรือ!?
 เธอไมเคยทําใหเขาเดือดรอน แตเขากลับเอาแตขมขูให
เธอเดือดรอน เสี่ยวเทียนเหยาจะพอใจหรือไมถาในที่สุดแลวเธอ
จะตายไป

ยิ่งเธอคิดอารมณเชิงลบก็วิ่งเขาสูหัวใจของเธอมากขึ้น
ดังนั้นมือที่จับบนรถเข็นจึงเปลี่ยนสายอยางรุนแรงและบังเอิญได
เผยอารมณของเธอออกมา อยางไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา แกลง
ทําราวกับวาเขาไมไดรูสึกไดถึงมันและเพียงแคขมวดคิ้วของเขา
และก็ไมไดพูดอะไรออกมา

ถาเขาไมปฏิบัติตอผูหญิงคนนี้อยางโหดเหี้ยม นางจะไม
เปดเผยอารมณที่แทจริงของนางออกมา นางคงจะทําทุกอยางให
ดีไปวันๆ เพื่อทําใหมันนาชื่นชมในสายตาของผูอื่นเทานั้น

ทั้งสองคนตางก็เงียบไปตลอดทาง และเนื่องจาก
สภาพแวดลอมที่แปลกประหลาดรอบตัวพวกเขา ทําใหทหาร
องครักษและสาวใชตามพวกเขามาหางๆ เทานั้น เพราะพวกเขา
รูสึกหวาดกลัว จู ๆ พวกเขาทั้งสองอาจจะโกรธขึ้นและนําภัยพิบัติ
มาสูตําหนักก็ได

จิตใจของหลิน ชูจิ่ว อาจจะเต็มไปดวยความเกลียดชังตอ

เสี่ยวเทียนเหยา แตเธอก็ยังคงตองอดทน ดังนั้นเธอจึงทําไดเพียง
แคอดทนผลักเสี่ยวเทียนเหยา กลับไปที่เรือนของเขาเทานั้น

"ไมนะ ... ... " หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นในขณะที่พยายามจะกาว

ไปขางหนา อยางไรก็ตามสิ่งรอบขางของเธอจูๆ ก็เปลี่ยนเปนดํา
มืด และรางกายของเธอเปลี่ยนเปนไรเรียวแรง และในที่สุดเธอลม
ลงไป ... ...

ตอนที่ 58 ความคิ ด ของหวางเย

 หลิน ชูจิ่วหมดสติ

หลิน ชูจิ่ว เปนลมหมดสติไปโดยไมมีการแจงเตือนใด ๆ

ดังนั้นไมเพียง แตซานหูและเฟยซุย จะก็ตกใจ แตแมตัวเสี่ยว
เทียนเหยาเอง ที่อยูภายในเรือนก็ยังตกใจไปดวย แตอยางไรก็
ตาม เขากลับชวยไมไดที่จะคิด ฮึม? ทําไมนางจูๆ จึงไดเปนลม
หมดสติไปเชนนี้ หรือวาคนในพระราชวังตองการใหนาง
เคลื่อนไหวแลว

"หวางเฟย หวางเฟยเจาคะ?" เฟยซุนรีบวิ่งเขาไปหาหลิน

ชูจิ่ว เพื่อชวย แตเมื่อนางเขามาใกล นางก็ไดพบวาหนาผากของ
หลิน ชูจิ่วมีเลือดไหลออกและก็เลือดไหลออกมาอยางตอเนื่อง
สถานการณในปจจุบันของหลิน ชูจิ่วดู แยมากๆ ... ...

"ใครก็ได เร็วเขา มีมาชวยที หวางเฟยเปนลมหัวกระแทก

พื้น และยังมีเลือดไหลไมหยุดอีกดวย! "เฟยซุนจับตัวหลิน ชูจิ่ว
เอาไว และพยายามที่จะพยุงนางใหลุกขึ้นหลายตอหลายครั้ง แต
เพราะนางไมมีกําลังมาก ดังนั้นจึงทําใหนางไมสามารถพาหลิน ชู
จิ่วลุกขึ้นได นางจึงทําไดเพียงรองตะโกนเพื่อขอความชวยเหลือ
เทานั้น "ซานหู เร็วเขารีบไปตามทานหมอมา! แลวก็ไปบอกให
สาวใชอีกสองคนมาที่นี่เพื่อชวยพยุงหวางเฟยดวย นางเสียเลือด
ไปมากแลว!" หลิน ชูจิ่วตอนนี้เกือบจะดูเหมือนคนตายไปแลว

"ไดๆ ขาจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ" ซานหูอยากจะเขาไปชวย

เฟยซุน เพื่อพยุงหลิน ชูจิ่ว แตเมื่อเห็นสถานการณของหลิน ชูจิ่ว
ในตอนนี้นางก็ไมมีทางเลือกอื่น นอกจากลุกขึ้นและรีบวิ่งดวย
ความเร็วเพื่อไปตามหมอ

ทหารองครักษบางคนเขามาใกล แตไมไดแตะตอง
รางกายของหลิน ชูจิ่ว เนื่องจากความแตกตางทางเพศของพวก
เขา ดังนั้นพวกเขาจึงทําไดเพียงใหคําแนะนําเทานั้น "เฟยซุน ใช
ผาเช็ดหนาของหวางเฟย เพื่อปกปดบาดแผลของนางเอาไว พวก
เราไมควรปลอยใหนางเสียเลือดมากไปกวานี้ "
 หลิน ชูจิ่ว ถือวาเคราะหรายมาก เพราะเมื่อเธอลมลงไป
ศีรษะของเธอก็ไปชนกับขอบหินจนหนาผากของเธอแตก และมี
เลือดออกมากเชนนี้

"ไดๆ หวางเฟยเคยพูดเอาไวกอนหนา วาคนเราสามารถ

ตายจากการมีเลือดออกมามากๆ ดังนั้นขาตองหยุดเลือดของนาง
กอน" เฟยซุนไมรูสึกกลัวที่จะลงมือแมแตนอย แมวามันอาจจะทํา
ใหหลิน ชูจิ่วตองเจ็บปวด นางตองการที่จะชะลอการไหลของ
เลือดที่มากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นนางจึงใชผาเช็ดหนากดบาดแผล
เอาไว รางกายของหลิน ชูจิ่ว สั่นสะทานดวยความเจ็บปวด แต
อยางนอยเฟยซุน ก็รูวาหลิน ชูจิ่ว ยังคงหายใจอยู ดังนั้นนางจึง
รูสึกโลงใจขึ้นมามาก

เมื่อทหารองครักษรูวาหลิน ชูจิ่ว ยังมีชีวิตอยู พวกเขา

ตองการที่จะเขาไปในเรือนเพื่อแจงใหเสี่ยวเทียนเหยาไดรู อยางไร
ก็ตามสิ่งที่พวกเขาไมรูคือตอนนี้เสี่ยวเทียนเหยา กําลังผลักดัน
รถเข็นของเขาไปทางพวกเขาแลว
 "หยางเยว?" ทหารองครักษยืนตัวตรงขึ้นทันที

"นางเปนอยางไรบาง?" เสี่ยวเทียนเหยา ถามขึ้นในขณะที่

ผลักดันรถเข็นของเขาไปขางหนา ทหารองครักษก็รีบหลีกทางให
ทันที และแยกออกไปยืนอยูทางดานขางแทน
"รายงานหวางเย เมื่อครูหวางเฟยจูๆ ก็เปนลมหมดสติไป
หนาผากของนางไดไปกระแทกเขากับขั้นบันไดหิน และก็เริ่มมี
เลือดออกเปนอยางมาก แตโชคดีที่นางยังหายใจอยูขอรับ”

"อืม" เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ไดฟง เขาก็ทําเพียงสงเสียงที่

เรียบงายออกมาเพื่อเปนการรับรู ในขณะที่ทหารองครักษคาดวา
เขาจะจากไป แตพวกเขากลับคาดไมถึงวา เขาจะผลักดันรถเข็น
ของเขาใหเขาไปใกลมากขึ้นไปอีก

หวางเยกําลังจะทําอะไร?
 ปากของทหารองครักษ เปดกวางขึ้นดวยความตกตะลึง
และดูสับสนเปนอยางมาก อยางไรก็ตามพวกเขายิ่งรูสึกตกใจมาก
ยิ่งขึ้น เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ไมเพียงแตตรงเขาไปจนถึงตัวของหลิน
ชูจิ่วเทานั้น แตเขายังกมตัวของเขาลงไปเพื่อผลักมือของเฟยซุน
ออก และอุมรางของหลิน ชูจิ่วขึ้นมา

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ดวงตาของพวกเขาทํางานไมเปนปกติแลวหรือ
อยางไร? หรือวาหวางเยถูกครอบงําโดยปศาจ?

ถาไมใชเชนนั้น แลวทําไมหวางเย ของพวกเขา จึงไดมี

ความคิดที่จะอุมผูหญิงคนหนึ่งได?

จะอยางไรก็ตาม ผูหญิงคนนี้ก็ไมใชเพียงแคผูหญิงที่ไหน
เพราะนางเปนถึงหวางเฟยของหวางเย ดังนั้นมันเปนธรรมชาติ
สําหรับหวางเยของพวกเขาที่จะอุมนาง แตมันก็ยัง … …
 เมื่อไดเห็นเสี่ยวเทียนเหยา อุมรางของหลิน ชูจิ่วขึ้นมา
และปลอยใหนางนั่งอยูบนตักของเขา ในขณะที่พวกเขาอยูใน
รถเข็น ทหารองครักษรูสึกวามันชางเปนชวงเวลาที่นาอึดอัดมาก
ฉากที่อยูตรงขางหนาพวกเขา มันไมนาเชื่อเกินไป และพวกเขา
แทบจะไมอยากจะเชื่อวานั่นเปนการกระทําของหวางเยพวกเขา
จริงๆ

แตสิ่งที่นาแปลกใจยิ่งขึ้นไปอีก ก็คือคําสั่งที่ดังขึ้นของ
เสี่ยวเทียนเหยาตอเฟยซุน "ไปขางในและเตรียมหอง"

นั่นมันหมายความวาหวางเย จะยอมใหหวางเฟยพักอยูที่
เรือนของเขาหรือ?

สติของเฟยซุน พึ่งจะกลับมาหลังจากที่ทหารองครักษได
ผลักรถเข็นของ เสีย่ วเทียนเหยาออกไปแลว ดังนั้นนางจึงรีบลุก
ขึ้นอยางรวดเร็วเพื่อไปเตรียมหอง
 ไมสําคัญวาหวางเย กําลังคิดอะไรอยู สิ่งที่สําคัญที่สุด
ในตอนนี้ก็คือหวางเฟยจําเปนตองพัก

การกระทําของเฟยซุยนั้นเร็วมาก ดังนั้นเมื่อเสี่ยวเทียน
เหยา มาถึง เตียงที่สะดวกสบายก็ไดจัดเตรียมเอาไวสําหรับหลิน
ชูจิ่ว เรียบรอยแลว เฟยซุนเดินไปขางหนาของเสี่ยวเทียนเหยา
เพื่อที่จะรับรางของหลิน ชูจิ่ว ที่อยูในออมแขนของเขามา แตเมื่อ
นางกําลังจะสัมผัสถึงตัวหลิน ชูจิ่ว นางก็มองเห็นสายตาที่เย็นชา
มองมาที่นาง จนทําใหนางเกิดความหวาดกลัวจนตองขยับตัวหลบ
ไป

เสี่ยวเทียนเหยาวางหลิน ชูจิ่วลงไปบนเตียงดวยตัวของ
เขาเอง ดังนั้นจึงทําใหทหารองครักษมองเห็นเสี่ยวเทียนเหยา ที่
ยืนขึ้นดวยขาของเขา แตมันรวดเร็วเกินไปราวกับพริบตา เสี่ยว
เทียนเหยาก็กลับมานั่งตามเดิมแลว
 เฟยซุนกังวลมาก จนนางไมรูวาควรจะตองทําอะไรตอไป
นางควรจะออกไปพรอมกับทหารองครักษหรือไม? แตใน
ทายที่สุด นางก็ออกไปขางนอกและนําอางทองแดงเขามาพรอม
กับน้ํา

หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จแลว หมออูก็รีบเดินทางไปยังฝง
ตะวันตกของตําหนักพรอมกับซานหู และเนื่องจากเรือนของเสี่ยว
เทียนเหยา อยูทางทิศตะวันตกและมันคอนขางไกล เลือดของ
หลิน ชูจิ่ว เกือบจะหยุดไหลแลว แตทานหมออู ก็ยังมาไมถึง
ในขณะที่เสี่ยวเทียนเหยา ก็ยังคงอยูในหองรอการมาถึงของเขา
แมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะไมไดพูดอะไร แตเฟยซุยกลับชวยไมไดที่
จะรูสึกหวาดกลัวแทนหมออู ดังนั้นนางก็พยายามที่จะเบี่ยงเบน
ความคิดของนาง

และในทายที่สุด นางก็ไมสามารถเขาใจไดถึงความตั้งใจ
ของหวางเยอยูดี วาเขากังวลหรือไม?
 แตถาเขากังวลเกี่ยวกับหยางเฟยจริงๆ ทําไมเขาถึงหันไป
มองนอกหนาตางแทนที่จะมองหวางเฟย?

แตถาเขาไมไดกังวล แลวทําไมเขาถึงไดอุมและพาตัว
หวางเฟยไปนอนบนเตียงดวยตัวเองเชนนั้น ในขณะที่ขาของเขาก็
ยังไดรับบาดเจ็บอยู?

จริงๆ นะ นายทานของพวกเขา ยากที่จะเขาใจจริงๆ!

ในขณะที่เฟยซุน กําลังพยายามวิเคราะหความคิดของ
หวางเยของพวกเขาอยู หมออูก็มาถึงในที่สุด แตหมออูแทบจะ
หยุดหายใจ รางกายของเขาสั่นสะทานไปดวยความกลัว เมื่อเขา
มองเห็นเสี่ยวเทียนเหยา กอนจะพูดขึ้น "หวาง..หวางเย!"

หมออูรองขึ้นอยางติดขัดในขณะที่เขาปรากฏตัวขึ้น เขา
ไมไดคาดคิดวาจะไดพบกับเสี่ยวเทียนเหยา อยูภายในหองดวย
เชนนี้
 "อืมมม" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นเรียบงายและไมไดมอง
กลับไป เขาเพียงแคนั่งอยูใกลหนาตางเทานั้น ดังนั้นจึงไมมีใครรู
วาเขาหมายถึงอะไร

ดังนั้นหมออูจึงไมไดเคลื่อนไหวไปไหน แตซานหู กลับ

มองไมเห็นปญหาใด ๆ ดังนั้นนางจึงเดินไปขางหนาเพื่อเตือนหมอ
อูเพื่อใหไปตรวจสอบชีพจรของหลิน ชูจิ่ว และทําการวินิจฉัย

ดวยทักษะทางการแพทยของหมออู เพียงแคการตรวจ
ชีพจรของนาง ก็ทําใหสามารถวินิจฉัยไดแลว แตเมื่อเขาตรวจชีพ
จรของนาง เขาไมเพียงแตไดรูวารางกายหลิน ชูจิ่ว นั้นออนแอ
มากขนาดไหนเนื่องจากความเมื่อยลา แตยัง ... ...

หมอวูตรวจสอบชีพจรของหลิน ชูจิ่ว อยูเปนเวลานาน

แตยิ่งเขาตรวจสอบและทําการวินิจฉัย หัวคิ้วของเขาก็เหี่ยวยนขึ้น
เปนอยางมาก จนใบหนาของเขาดูนากลัวมากขึ้นไปอีก
 "ทานหมออู อาการของหวางเฟยเปนอยางไร?" เฟยซุน
และซานหู ถามขึ้นเต็มไปดวยความกังวล

"หวางเฟย นาง ... ... " หมออูดูเหมือนจะไมตองการให

พวกนางรูถึงสิ่งที่เขาคนพบ ดังนั้นทั้งสองคนจึงตระหนักไดวา
พวกนางไมควรที่จะฟงและออกไปขางนอกทันที

พวกนางทั้งสอง รูหนาที่ของตนเปนอยางดีจึงไมลืมที่จะ
ปดประตูกอนที่จะเดินออกไป

หมออู จึงไมมีความลังเลอีกตอไป กอนจะลุกขึ้นยืนและ

เดินไปอยูขางหลังของเสี่ยวเทียนเหยา พรอมกับทําความเคารพ
เปนอันดับแรก กอนที่จะพูดขึ้น "หวางเย ในรางกายของหวางเฟย
มีพิษเรื้อรังอยูขอรับ" หมออู ไมแนใจวาสารพิษชนิดใดที่อยูใน
รางกายของหลิน ชูจิ่ว แตตอนนี้ ... ...
 รางกายของหลิน ชูจิ่ว นั้นอยูในสภาพไมดีเอามากๆ

"อืมม" เสี่ยวเทียนเหยา ตอบขึ้นและดูเหมือนจะไมแปลก

ใจเลยแมแตนอย เห็นไดชัดวาเขารูเรื่องนี้มาเปนเวลานานแลว
หัวใจของหมออูสั่นดวยความสยดสยอง และแอบคิดวาหลิน ชูจิ่ว
อาจจะถูกพิษนี้โดยน้ํามือของเขา

แตดวยทักษะทางการแพทยของหลิน ชูจิ่ว เขาไมเขาใจ

วาทําไมนางถึงไมรูตัว?

หรือวานางไมตองการเชนนั้น?

เสี่ยวเทียนเหยา เงียบไปสักครูและพูดขึ้น "เจาสามารถ

รักษานางไดหรือไม?"

"รักษาหรือขอรับ" หมออูถามออกไปอยางสงสัย เขาเปน

คนที่ทํารายองคหญิงแลวทําไมเขาจึงขอใหเขาชวยนาง?
 เขาสามารถวินิจฉัยไดวาหลิน ชูจิ่วไดรับพิษ แตเขาไม
ทราบวามันเปนพิษชนิดใด

"ใช " เสี่ยวเทียนเหยา พยักหนาเพื่อย้ําคําตอบ นั้นยิ่งทํา

ใหหมออูสับสนมากขึ้นไปอีก ถาไมใชองคชายเสี่ยวที่วางยาพิษ
ของนาง แลวใครจะเปนคนทํา?

แตดวยทักษะทางการแพทยของหลิน ชูจวิ่ ใครจะ

สามารถทํารายนางได?

ตอนที่ 59 คนหัวดื้อ
หมออูรูสึกทอแทเปนอยางมาก แตเขาอาจจะฝงความสงสัย
เอาไวในใจเกี่ยวกับความรูสึกขององคชายเสี่ยว และถาหากเขา
สามารถชวยหลิน ชูจิ่วไดมันก็จะดีมากและความสนิทสนมของ
พวกเขาอาจจะลึกลงไปอีก

ดังนั้นหมออูจึงพยายามที่จะวินิจฉัยโรคของหลิน ชูจิ่ว
อีกครั้งหนึ่ง แตครั้งนี้ เขาใชเวลามากขึ้นในการตรวจสอบ ทําให
หัวคิ้วของเขามีรอยเหี่ยวยนมากขึ้นกวากอนมาก

หลังจากผานไปเปนเวลานาน หมออู ก็ไดปลอยมือของ

หลิน ชูจิ่ว แตก็ไมไดพูดถึงผลของการวินิจฉัยของเขา เขาลุกขึ้น
ยืนและเปดกลองยาของตัวเองออก จากนั้นเขาก็เอาชามเซรามิกสี
ขาวและมีดคมออกมาจากดานใน

ใช หมออูไมรูชื่อที่แทจริงของยาพิษที่ใชกับหลิน ชูจิ่ว แต

มันไมไดหมายความวาเขาไมมีวิธีอื่นในการตรวจสอบมันได

หมออูใชมีดทิ่มนิ้วหัวแมมือของหลิน ชูจิ่ว และปลอยให

เลือดของนาง หยดลงไปในชามเซรามิคสีขาว
 เมื่อเลือดของหลิน ชูจิ่ว ตกลงไปในน้ํามันก็ไมกระจาย
ออกไป แทนที่จะเปนเหมือนน้ําคางที่ตกลงบนดอกบัวแตกลับ
เปนเหมือนหยกที่กลิ้งไปมาในชาม

ดวงตาของหมออูจองอยูกับสิ่งที่เขาไดเห็น เลือดของ
หลิน ชูจิ่ว กลิ้งไปมาเหมือนลูกปดอยูในชามและไมทํากระจายตัว
อยูในน้ําหลังจากผานไปครึ่งนาทีแลวก็ตาม

หลังจากผานไปสองสามนาที หมออูก็พยายามโรยผงสี
ขาวลงไปในชามเบา ๆ และเมื่อเขาทําเชนนั้นเขาก็เห็นเลือด
คอยๆเปลี่ยนเปนสีดําเขม

"นี่ ... ... " หมออู ชวยไมไดที่จะจองมองไปที่เลือดและ

พูดไมออก
 ชามเซรามิคสีขาวที่อยูในมือของหมออูเปนชามยาที่สง
ตอมาจากบรรพบุรุษของเขา ชามนี้ไมไดถูกสรางขึ้นตามปกติ
เชนเดียวกับชามธรรมดา เพราะถูกสรางขึ้นดวยยาลึกลับนับรอย
ชนิด และดวยเหตุนี้จึงสามารถชวยใหเขาระบุชนิดของสารพิษได
ถึงรอยชนิด แตนาเสียดายที่แมแตชามนี้ก็ยังไมสามารถแยกแยะ
พิษภายในรางกายของนางได

"เปนยังไงบาง?" เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดยินคําพูดของเขา

มานานแลว ดังนั้นเขาจึงถามขึ้น

"หวางเย ... ... " หมออูตอนนี้เขาใจแลววาองคชายเสี่ยวรู

ดีวานางโดยวางยาพิษ แตเขาไมใชคนที่วางยาพิษนาง

หมออูยกชามไปที่หนาเสี่ยวเทียนเหยา ดวยใบหนาที่ดู
เครงขรึม "หวางเย นี่เปนยาพิษที่มีฤทธิ์ชาและจะไมเปนอันตราย
จนถึงชีวิตในระยะเวลาสั้น ๆ แตจะทําใหสุขภาพของหวางเฟย
แยลงจนกระทั่งนางเสียชีวิตไปเองขอรับ"
 พิษเรื้อรังภายในรางกายของหลิน ชูจิ่ว เปนเหมือนยา
พิเศษมากกวายาพิษ เพราะมันจะไมฆานางในทันที แตจะทําให
สุขภาพออนแอลงและออนแอลง และเมื่อสะสมในรางกายของ
นาง ก็จะทําใหอวัยวะภายในของนางหมดสภาพ จนไมสามารถ
ทํางานตอไปได ดังนั้นดวยเหตุนี้ความตายของนางจะดูเปนเรื่อง
ปกติมาก และแมแตหมออูก็ยังไมสามารถรูไดวา ถาเขาไม
ตรวจสอบอยางถูกตองและจริงจัง

มันยากมากที่จะตรวจสอบได และถาหลิน ชูจิ่ว ไมได

พยายามที่จะรักษามันดวยตัวเองมากอน มันก็คงจะแพรระบาด
ไปแลวในขณะนี้

"เจาสามารถหาวิธีรักษาไดหรือไม?" นั่นเปนสิ่งเดียวที่
เสี่ยวเทียนเหยาอยากรู
 "นางจะมีชีวิตอยูไดนานแคไหน?" เสี่ยวเทียนเหยา ถาม
โดยไมมีรองรอยของอารมณใดๆ

เมื่อหมออู ไดยินคําพูดของเขา เขาก็ไมไดประหลาดใจแต

อยางใด เขาทํางานอยูกับเขามาเปนเวลานานแลว ดังนั้นเขาจึงรู
อารมณของเขาเปนอยางดี แตถึงกระนั้นเขาก็รูสึกชวยไมไดที่จะ
สงสารหลิน ชูจิ่ว

อยางไรก็ตามสารพิษภายในรางกายของหวางเฟย ไมได
เกิดจากน้ํามือของหวางเย ดังนั้นมันจะแปลกมาก ถาเขายังจะ
โทษวาเปนความผิดของหวางเย อยูภายในจิตใจของเขาเชนนี้

หมออูตอบดวยดุลยพินิจขึ้น "ถาพวกเราใหอาหารที่
เหมาะสมกับหยางเฟย และยาที่ถูกตองที่นางตองการ นางก็จะมี
ชีวิตอยูไดอีกสิบป แตถาพวกเราไมทําเชนนั้น นางก็สามารถมีชีวิต
อยูไดเพียงไมกี่ปเทานั้นขอรับ"
 "ตกลง ใหในสิ่งที่นางตองการ" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้น
พรอมกับพยักหนาเห็นดวยกับขอตกลงนั้น ตอนนี้เขาไดรูแลววามี
อะไรผิดปกติกับนาง ดังนั้นเขาจึงไมจําเปนตองอยูอีกตอไป เสี่ยว
เทียนเหยา ผลักรถเข็นของเขาไปขางหนาเพื่อที่จะออกไปขาง
นอก และปลอยใหหมออูแ ละคนอื่นๆ อยูดูแลหลิน ชูจิ่วตอไป

เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ออกไปแลว ตอนนั้นเองที่เฟยซุน

และซานหู กลาที่จะเขาไปในหองและถามวาหมออูขึ้น “หมออู
หวางเฟยเปนอยางไรบาง? "

"หวางเฟยเพียงออนแอเล็กนอย แตพวกเราจําเปนตองให
ยาเม็ดนี้กับนาง และปลอยใหนางไดพักผอนเปนเวลาสองวัน"
แมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะไมไดเตือนหมออูวาไมใหแพรกระจาย
ประเด็นเรื่องพิษของหลิน ชูจิ่ว ออกไป แตเขาที่อาศัยอยูที่นี่มา
เปนเวลานาน ดังนั้นเขาจึงรูวาอะไรที่ควรพูดอะไรที่ไมควรพูด
 เพียงแคคิดวาหลิน ชูจิ่ว ยังไมไดสอนเขาถึงความรูทาง
การแพทยทั้งหมดของนาง อาการปวดหัวใจของหมออูก็เริ่มขึ้น
ถาเพียงแคเขาเรียนรูสิ่งหนึ่งหรือสองจากนาง เขาอาจจะชวยหลิน
ชูจิ่ว ไดมากกวานี้ก็ได

เฟยซุยและซานหู พยักหนาของพวกนางในสิ่งที่ไดรู
พวกนางถึงขนาดพยายามที่จะพูดเรื่องตลก เพราะพวกนางรูสึกมี
ความสุข "หวางเยชางดีกับหวางเฟยจริงๆ!"

แตหมออูก็หัวเราะขึ้นอยางแหงๆ เทานั้น ถาเพียงแคสอง

คนนี้ไดรูวาหวางเยของพวกนางไมแยแสขนาดไหน แมวาเขาไดรู
วาหยางเฟยของพวกนางจะตายเร็วๆ นี้ แนนอนทั้งสองจะผิดหวัง
มากที่สุด

หลังจากใหยาตามใบสั่งหมอแลว หมออูก็ยกกลองยาขึ้น
และไมอยูอีกตอไป
 เชาวันรุงขึ้นหลิน ชูจิ่วตื่นขึ้นมา แตรูสึกวารางกายของ
เธอออนแอมาก ดังนั้นเธอจึงฟงคําแนะนําของหมออูและนอนพัก
บนเตียง

หลิน ชูจิ่ว รูสภาพของเธอเปนอยางดี ดังนั้นเธอจึงไม

เถียงกับหมออู และฟนตัว อยางไรก็ตามเธอปฏิเสธที่จะอยูใน
เรือนของเสี่ยวเทียนเหยา และบอกวามันไมสะดวกนัก

เฟยซุนและซานหู หวานลอมใหเธอคิดดูอีกครั้ง เพราะ

รางกายของเธอยังคงออนแออยูมาก ดังนั้นเธอจึงไมควร
เคลื่อนไหวมากนัก แมหมออูจะบอกวาควรอยูทางดานตะวันตก
ของตําหนักมากกวาที่จะอยูหางไกลออกไปเชนนั้น อยางไรก็ตาม
หลังจากพยายามทุกอยางแลวพวกเขาก็ยังไมสามารถโนมนาวเธอ
ได

หลิน ชูจิ่วคิดวาเธอจะตาย ถาเธอพยายามพักฟนอยูขาง

หองของเสี่ยวเทียนเหยา ถาเธออยูที่นี่การกระทําของเธอจะถูก
จํากัด เพราะถาเธอจะขยับตัว เสี่ยวเทียนเหยา ก็จะไดยินมัน
และดวยบุคลิกที่หยิ่งยโสของเขาแนนอนเขาจะตองโกรธ

แตแนนอนวานั่นไมใชเหตุผลหลักของเธอ เหตุผลหลัก
ของเธอคือถาเธออยูขางหองของเสี่ยวเทียนเหยา เธอก็จะไม
สามารถใชระบบการแพทยไดอยางอิสระ สุขภาพของเธอตอง
ไดรับดูแลเปนระยะเวลานาน กอนที่สารพิษจะถูกการสกัดออกมา
ดังนั้นเธอจําเปนตองไดรับยาของเธอจากระบบการแพทยทุกวัน
ถาเธออยูที่นี่เธอจะกินยาของเธอไดอยางไร? ชีวิตของเธอคงจะ
อนาถไปกวานี้ ถาเสี่ยวเทียนเหยาพบความลับของเธอเขา

เรือนของเธอตองถึงจะมีขนาดเล็กเรียบงายและดูไมนา
อัศจรรยใจนัก แตมันก็มีประโยชน ประการแรกเสี่ยวเทียนเหยา
ไมไดอยูที่นั่นเพื่อความปลอดภัย ประการที่สองสินสอดทองหมั่น
ของเธอก็อยูที่นั่น สุดทายเธอก็ไมจําเปนจะตองหาเหตุผลใดๆ
เพื่อที่จะเขาถึงระบบการแพทยและใชยาของเธอได
 หลิน ชูจิ่วยืนกรานที่จะกลับไปที่เรือนของเธอ ในขณะที่
เสี่ยวเทียนเหยา ก็ ไมไดหยุดเธอที่จะทําเชนนั้น อยางไรก็ตาม
ซานหู และเฟยซุย รูสึกเศราหลังจากที่หลิน ชูจิ่ว และเสี่ยวเทียน
เหยา พลาดโอกาสที่จะไดใกลชิดกันและกัน และเนื่องจากความ
ตองการที่ดื้อรั้นของหลิน ชูจิ่ว พวกเขาจึงไมมีทางเลือกอื่น
นอกจากตองยายกลับไป

หลิน ชูจิ่ว พักอยูที่เรือนของเสี่ยวเทียนเหยาเพียงคืน

เดียว ดังนั้นจึงไมมีอะไรที่จะนํากลับมาดวย นอกจากนี้แลวหลิน
ชูจิ่วก็นั่งอยูบนเกี้ยวเพื่อออกเดินทาง แตสิ่งที่เธอไมรูก็คือเสี่ยว
เทียนเหยาไดนั่งอยูใกลหนาตางเฝาดูเธอ และหันเหสายตาของ
เขาไป เมื่อเงาของเธอหายไปอยางสมบูรณแลวเทานั้น ..

ตอนที่ 60 เงื่ อ นไขจากหมอเทวดาโม

 หลังจากกลับมาที่เรือนของตัวเอง หลิน ชูจิ่ว ก็ดูเหมือนคน
แปลกหนาไป เพราะแมกระทั่งการสูดลมหายใจก็ทําใหเธอราเริง
ได เธอดูไมตกใจเหมือนตอนที่เธออยูที่เรือนหลังใหญแมแตนอย

เมื่อเห็นหลิน ชูจิ่ว ที่เปนเชนนี้ ซานหูและเฟยซุน ก็ชวย

ไมไดที่หัวเราะออกมา แมวาพวกนางจะรูสึกเศรา เพราะนายของ
พวกเขาพลาดโอกาสที่จะเพาะปลูกความรูสึกของพวกเขาดวยกัน
แตตราบเทาที่นางสามารถฟนตัวไดอยางสบายใจ นั่นก็เพียงพอ
แลว เพราะพวกเขาอาจจะไดมีโอกาสอีกครั้งเพื่อที่จะมีองคชาย
นอย ใชไหม?

แมวารางกายของเธอยังคงออนแออยู แตหลิน ชูจิ่ว ก็ไม

สามารถทนรับกลิ่นบนรางกายของเธอได ดังนั้นเธอจึงยืนยันที่จะ
อาบน้ําใหได

ซานหูและเฟยซุน คุนเคยกับบุคลิกที่ดื้อรั้นของหลิน ชูจิ่ว

มานานแลวและความปากแข็งของนาง ดังนั้นพวกนางรูวา แมวา
พวกนางจะพยายามเกลี้ยกลอมอยางไร แตมันก็จะไรผล ดังนั้น
พวกนางจึงทําเพียงแคเตรียมน้ําอุนและเสื้อผาที่สะอาดใหนาง
เทานั้น

หลังจากอาบน้ําเสร็จ หลิน ชูจิ่ว ก็รูสึกสดชื่นและยังรูสึก

วาหนาผากของเธอไมปวดอีกตอไปแลว จากนั้นเธอก็นั่งอยูหนา
โตะเครื่องแปงของเธอเช็ดผมที่ยาวของเธอใหแหง

หลิน ชูจิ่ว พยายามทําใหผมของเธอแหงโดยการเช็ดจาก

ลางขึ้นบน และพบวา เธอไมสามารถทําใหมันแหงไดดวยวิธีนี้อีก
ตอไป

"หวางเฟย ทานไมควรทําเชนนี้" เจินจู พูดขึ้นอยางไมเห็น

ดวยในขณะที่ถือผาเช็ดตัว อยางไรก็ตามนางกลัววา หลิน ชูจิ่ว
อาจไมยอมรับคําพูดของนางดังนั้นนางจึงเสริมขึ้นอีกวา "หวางเย
สั่งใหเราเปนทาสเพื่อคอยดูแลทาน ไปจนตลอดชีวิต"
 "หวางเย สั่งใหพวกเจาดูแลขา จนกวาขาจะตาย มั่นใจได
เลยวาขาจะไมตายงายๆ หรอก" หลิน ชูจิ่วพูดในขณะที่ยิ้ม แต
ดวงตาของเธอดูแตกตางออกไป

เมื่อคืนเธอไดยินบทสนทนาของหมออูและเสี่ยวเทียน
เหยา แตเธอไมไดเสียใจหรือเจ็บปวดจากคําพูดของเสี่ยวเทียน
เหยา เพราะเธอคิดวามันจะเปนเชนนั้นอยูแลว

ถาผูชายคนนั้นมีความหวงใยในชีวิตของเธอถึงจะนา
แปลกใจมากกวา

"หวางเฟย... ... " เจินจูไมรูวาจะพูดอยางไร

หวางเยของพวกเขาไมใชไรความปรานีเพียงแคชื่อ แลวอีก
อยางหวางเฟย ก็ไมใชคนโง เขาเคยปฏิบัติกับนางไมดีนับตั้งแต
แตงงานกันมา และการที่จะมาบอกวาบุคลิกของหวางเย ของ
พวกเขาจูๆ ก็เปลี่ยนไปและเขาก็หวงใยนางจริงๆ มันคงจะไมนา
เชื่อ

โชคดีที่ เฟยซุยมาพรอมกับเครื่องมือทําแผล ดังนั้นความ

ลําบากใจของเจินจู จึงลดลง

"หวางเฟย หมออูบอกเอาไววาเมื่อแผลของทานเปยก ให

พวกเรารีบเปลี่ยนผาพันแผลทันที" เฟยซุนพูดขึ้นในขณะที่วาง
เครื่องทําแผลไวขางๆ หลิน ชูจิ่ว

"โอ เจาจะทําหรือ?" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นในขณะที่นอนอยู

บนเตียง

“เจาคะ เมื่อคืนหมออูไดสอนบาวแลว " เฟยซุนเดินไป

ดานขางของนางกอนจะคุกเขาลง
 "เชนนั้น เจาก็เปลี่ยนมันเถอะ" หลิน ชูจิ่วหันหนาไปทาง
ดานขางเพื่อใหนางสามารถเปลี่ยนผาพันแผลไดงายขึ้น

หนาผากของเธอไมเจ็บอีกตอไปแลว แตถึงกระนั้นเธอก็
ยังไมสามารถเปลี่ยนผาพันแผลไดดวยตัวเอง ... ...

ถามีคนยินดีที่จะชวยเหลือเธอ เธอก็ไมรูวาจะปฏิเสธไป
ทําไม?

เมื่อเฟยซุน ถอดผาพันแผลออกแลว ก็มองเห็นหลุมบน

ใบหนาของนางที่มีขนาดเทาเล็บ บาดแผลของนางไมใหญมากแต
ลึก ดังนั้นเฟยซุย จึงชวยไมไดที่จะถอนหายใจออกมาแลวพูดขึ้น
"หวางเฟย หมออูบอกเอาไวบาดแผลของทานนั้นลึก ดังนั้นบาวผู
นี้จึงกลัววาทานจะมีแผลเปนในอนาคต"
 "ขาไมสนใจหรอก" หลิน ชูจิ่ว ชอบหนาตาที่งดงามของ
เธอ แตเธอไมใชคนหลงตัวเอง และเพียงแคแผลเปนเล็ก ๆ นอยๆ
จะไมทําใหเกิดความไมสะดวกในชีวิตของเธอแตอยางใด

"แต ... ... " เฟยซุนตองการพูดอะไรบางอยาง แตถูก

ขัดจังหวะดวยหลิน ชูจิ่วเสียกอน "ยา" แผลเปนนั้นหลีกเลี่ยงไมได
และหลิน ชูจิ่ว ก็รูดีวาบาดแผลของเธอนั้นลึกแคไหน ถึงแมวาเธอ
จะยังไมไดเห็นมันก็ตาม

อยางไรก็ตามมันเปนความโชครายของเธอเอง ที่ทําให
เธอลมลงไปโดนบันไดหินเขา

"เจาคะ" เฟยซุนทําไดเพียงแคถอนหายใจและกลืนคําพูด
ของนางลงไป
 ยาที่หมออู เคยใชเพื่อหยุดเลือดที่ไหลของเธอนั้นมี
ประสิทธิภาพจริงๆ และหลิน ชูจิ่ว ก็รูสึกดีมาก ดังนั้นเธอจึงไม
รูสึกสงสัยเกี่ยวกับสวนผสมของมัน

ยิ่งเธอคุยเคยกับการใชสิ่งตางๆ ในการแพทยของโลกนี้
มากขึ้นเทาไหรเธอก็จะเปนอิสระจากระบบการแพทยมากขึ้น
เทานั้น ซึ่งถือเปนเรื่องที่ดีไมใชนอย

หลังจากที่ปลอยใหแผลของเธอไดรับการรักษา หลิน ชู
จิ่วก็บอกวาเธอตองการที่จะพักผอน เพื่อที่เธอจะไดสงสาวใช
เหลานี้ออกไป

เธอนอนอยูบนเตียง แลวดึงมานดานขางลงเพื่อปองกัน
สายตาของสายลับใด ๆก็ตาม กอนที่จะเปดใชงานระบบ
การแพทยเพื่อตรวจสอบสภาพของตัวเอง หลังจากตรวจสอบ
หลิน ชูจิ่ว ก็มั่นใจมากขึ้นวาเธอออนแอลงเพราะความเหนื่อยลา
และตอนนี้เธอก็สามารถพักผอนไดอยางโลงอกแลว
 จากนั้นเธอก็เอายาและกลืนมันลงไป หลิน ชูจิ่ว รูสึก
เหนื่อยจึงหลับตาลง จากนั้นก็หลับไป แตสิ่งที่เธอไมรู คือมีชายที่
แตงตัวดวยชุดดําพึ่งจะออกไปจากเรือนของเธอ หลังจากที่เธอ
หลับไปแลวนั่นเอง จากนั้นก็ไปที่เรือนใหญอยางเงียบ ๆ "หวาง
เย" ชายชุดดํานั่งคุกเขาตอหนาเสี่ยวเทียนเหยา ดูเหมือนวาเขา
ไดรับคําสั่งจากเขาใหติดตามดูหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นชายชุดดําคนนี้จึง
ไดรายงานวาหลิน ชูจิ่ว ทําอะไรไปบาง

"เชนนั้น นางก็ไมไดทําอะไรผิดปกติ" เสี่ยวเทียนเหยา พูด

ขึ้น ในขณะที่นิ้วของเขาเคาะที่โตะแลวพูดขึ้นอยางเยือกเย็นวา
"ตรวจสอบตอไป!"

ไมมีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับการกระทําของนาง แลวเชนนั้น
ทําไมนางตองกลับไป? หรือวาเขาเปนคนโง ที่ไมทันไดสังเกตเห็น
มัน
 "ขอรับหวางเย" ชายชุดดํารูสึกขมขื่น แตเขาไมกลาที่จะ
ตอตานเขาเลยไดแตเงียบและออกไปอยางเงียบๆ เทานั้น

ชายชุดดําจากไปไดไมนาน หลิวไปก็เขามาเพื่อพบเสี่ยว
เทียนเหยา เขาอยากจะรายงานวาหมอเทวดาโม ไมเห็นดวยกับ
แผนของเขาที่จะรักษาเขาในตําหนักเสี่ยวหวังฟู เพราะเขาไม
ตองการเขาไปเกี่ยวของกับราชสํานัก

"มีเงื่อนไขอะไร?" ดูเหมือนวาเสี่ยวเทียนเหยาจะไมแปลก
ใจเลย

แมวาเขาจะมีชื่อเสียงไปทั่วโลกแลว แตเขาก็ยังตองการ
เงินเพื่อที่จะกินใหอิ่มและนอนหลับใหสบาย ดังนั้นถาเขาไมมีการ
สนับสนุนที่เขมแข็งและเงินทอง เขาจะรักษาศักดิ์ศรีของเขาไวได
อยางไร?
 "แตงงานกับแมนางโม ในฐานะพระชายาอยางเปน
ทางการ" หลิวไปพูดประโยคตอประโยค เพราะเขารูสึกขมขื่นกับ
ความกดดันของหมอเทวดาโม

ถึงแมวาเขาจะมีความรักตอแมนางโม แตเขาก็ไดรับรูถึง
บางสิ่งบางอยางเกี่ยวกับนาง แลวตอนนี้ ... ...

เขาไดเรียนรูแลววานางเปนคนที่มีความทะเยอทะยาน
และมุงมั่นเพื่อความรุงโรจน เขาจึงไดเปลี่ยนความคิดของเขาไป
แลว

"แตงงานกับบุตรสาวของเขา ในฐานะพระชายาอยางนั้น
หรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา ถามขึ้นเบา ๆ แตก็ไมสามารถซอนความ
เยาะเยยของเขาเอาไวได "หมอเทวดาโม ไมรูหรือวาเปนหวางได
แตงงานแลว?"
 "หมอเทวดาโม บอกวาตราบใดที่ทานยินดีที่จะแตงงาน
กับบุตรสาวของเขา เขายินดีที่จะรอจนกวาจะครึ่งป" ความหมาย
คือตราบเทาที่เสี่ยวเทียนเหยา สัญญาวาจะแตงงานกับบุตรสาว
ของเขาหลังจากครึ่งป เขาจะฆาหลิน ชูจิ่ว อยางลับๆ และ
ประชาชนก็จะไมสังเกตเห็นสิ่งปกติใดๆ

ดวยคําใบของหมอเทวดาโม ทําใหเสี่ยวเทียนเหยา จํา

คําพูดของหลิน ชูจิ่วขึ้นมาได ที่วา: ถาหมอตัดสินใจที่จะฆาทาน
มันก็เปนเรื่องยากที่จะตรวจพบ

"เขาถึงกับขูเปนหวางเชียวหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยาโกรธ
แตหลิวไปก็อธิบายตอขึ้นเงียบๆ "หมอเทวดาโมบอกวา ถาทานไม
ตองการ ทานก็ไมจําเปนตองเห็นดวย แตเขาจะยังคงรักษาทาน
ตามที่ไดวางแผนเอาไวและดวยความสามารถอยางเต็มที่ของเขา
แตหลังจากนั้น เขาจะไมรักษาคนเลวอีกตอไป"
 "อะไรนะ? เชนนั้น มันก็หมายความวาเขาคิดวาเปนหวาง
เปนคนเลวเชนนั้นหรือ? "เสี่ยวเทียนเหยา ยอมรับวาหมอเทวดา
โม เปนคนฉลาด เพราะแมการขมขูของเขาก็มีการวางแผนไว
อยางสวยงาม ดังนั้นเขาจึงไมคิดวาเรื่องนี้นารังเกียจมากนัก แต
... ...

สําหรับเสี่ยเทียนเหยา แมวาแผนของเขาจะทํามาอยาง
สวยงาม แตก็ไรประโยชน เขาไมชอบเมื่ออะไรก็ตามพยายามที่จะ
ขมขูเขาเชนนี้ ดังนั้นแมวาหมอเทวดาโมจะยอมรักษาใหเขา เขาก็
รูวาผลที่ออกมาจะไรประโยชน

"เทียนเหยา เจากําลังถูกปฏิบัติราวกับเปลือกไข" หลิวไป

เงยหนาขึ้นและมองไปที่เสี่ยวเทียเหยา อยางชวยไมได

เขาและเสี่ยวเทียนเหยา เปนเพื่อนกันจริงๆ แมวาเสี่ยว

เทียนเหยา มักจะตะโกนใสเขาเพราะเรื่องงาน แตมิตรภาพของ
พวกเขาคอนขางเปนสวนตัว ดังนั้นการเรียกเขา ดวยชื่อของเขา
จึงไมใชประเด็นสําคัญแตอยางใด

"เปนหวางเกลียดที่สุดเมื่อถูกขมขู" และเมื่อไมนานมานี้
เขาก็ถูกขมขูโดยคนถึงสามคนแลว

ฮองเต หลิน ชูจิ่วและตอนนี้ก็เปนหมอเทวดาโม แตเขา

ไมจําเปนตองใหสองคนแรกมารักษาเขา อยางไรก็ตาม เพียง
เพราะเขามีความรูราวกับเทวดาเกี่ยวกับเรื่องยา หมอเทวดาโมจึง
ไดมาขมขูเชนนี้หรือ?

มันชางไรสาระเสียจริง!
ตอนที่ 61 แต ง งานกั บ บู ต รสาวของเขา
หลิวไป รูอารมณของเสี่ยวเทียนเหยา เปนอยางดีและเขาก็รูวา
เขาเกลียดการถูกขมขูมากแคไหน แตตอนนี้ ... ...

พวกเขาตองการทักษะทางการแพทยของหมอเทวดาโม
ถาหมอเทวดาโม ไมยอมรักษาขาของเสี่ยวเทียนเหยา เชนนั้นเขา
ก็จะไมสามารถกลับมาเดินไดอีก

"เทียนเหยา ตอนนี้ไมใชเวลาที่เอาอารมณเปนใหญ" หลิว

ไป พูดหวานลอมขึ้น "ไมใชวาเจา เคยเปนคนบอกขาไวหรือวา
ผูชายควรมีความยืดหยุน? และคนที่เปนลูกผูชายตัวจริงควรจะ
เต็มใจที่จะทนรับกับสิ่งที่คนธรรมดาไมสามารถอดทนกับมัน
ได? ดังนั้นนี้ไมใชเวลาที่จะทําอยางนั้นแลวหรือ?”

"แลว เจาไมตองการที่จะแตงงานกับแมนางโมหรือ?"
หลิวไป เขาใจสิ่งที่ เสี่ยวเทียนเหยาพูด แตไมใชความหมายที่
แทจริง
 "ไมตองการและจะไมแตงงาน" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น
อยางงายดาย จากนั้นเขาก็บอกวาที่เขาตองแตงงานกับหลิน ชูจิ่ว
เพราะเขาไมสามารถปฏิเสธฮองเตได แตตอนนี้เขาสามารถที่จะ
ปฏิเสธได เขาจะไมแตงงานกับผูหญิงอีกคนที่เขาดูถูก

"มีอะไรไมดีเกี่ยวกับแมนางโมอยางนั้นหรือ? แมวานางจะ
ไมสามารถชวยเจาไดในเรื่องเกี่ยวกับงานในศาลตางๆ แตเจาก็
สามารถพึ่งพาชื่อเสียงของหมอเทวดาโมได อีกอยาง เจาก็จะ
ไดรับกําลังมากขึ้นดวย" หลิวไป เปนคนที่ไมเขาใจตัวเอง ภายใน
หัวใจของเขา เขารูสึกมีความสุขที่เสี่ยวเทียนเหยาไมตองการที่จะ
แตงงานกับแมนางโม แตเขาก็รูสึกอึดอัดอยูในใจเชนเดียวกัน

แมนางโมอาจจะไมใชคนดีนัก แตก็ยังดีกวาหลิน ชูจิ่ว

ไมใชหรือ
 "เทียนเหยา ... ... " หลิวไป ตะลึงกับเขาคิดวาเขา เขาจึง
พยายามปกปดอารมณความรูสึกของตัวเองเอาไว แตเสี่ยวเทียน
เหยา ก็ยังสามารถมองเห็นมันไดอยางชัดเจน

"เจาแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ เปนหวางเชื่อวา เปนหวาง

ไมใชแคคนเดียวที่สามารถมองเห็นมันได แมแตแมนางโมเองก็ดู
ออก" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นอยางตรงไปตรงมา ทําใหใบหนาของ
หลิวไป เปลี่ยนเปนสีขาวกอนจะเดินถอยหลังไปสองสามกาว "มัน
เห็นไดชัดขนาดนั้นเลยหรือ?"

"ใช ... " เสี่ยวเทียนเหยาตอบขึ้น "ดังนั้น เปนหวางจึงไม

สามารถแตงงานแมนางโมได"

"เพราะขาหรือ?" หลิวไปหายใจเขาอยางคนกําลังขาด
อากาศหายใจ จากนั้นลมหายใจของเขาถึงไดมั่นคงขึ้น
 "ไมใช เพราะเปนหวางเกลียดผูหญิงที่เจาเลห
เพทุบาย โดยเฉพาะอยางยิ่งถามันเกี่ยวของถึงเปนหวางแลวดวย"
ผูหญิงของเขาสามารถพยายามที่จะฉลาดได แตไมใชยามที่อยูตอ
หนาเขา

หลิวไปเปดปากของเขาขึ้นทันทีแลวพูดวา "แมนางโม
ไมไดเปนผูหญิงคนเดียวที่เจาเลหเพทุบาย แตยังมีหลิน ชูจิ่วดวย
อีกคน" ถาไมเชนนั้น แลวจูๆ นางจะเปลี่ยนไปราวกับคนละคน
เชนนี้หรือ

"แมนางโมไมมีอะไรเกี่ยวของกับเปนหวาง และสําหรับ
หลิน ชูจิ่ว? เปนหวางก็ไมชอบนาง" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นอยาง
จริงจัง แตหลิวไปกลับไมเชื่อพรอมกับพูดขึ้น "จริงๆ นะหรือ? "

"แนนอน" เสี่ยวเทียนเหยา ตอบขณะที่จับที่วางแขน

เล็กนอย เห็นไดชัดวาเขาไมตองการพูดเรื่องแบบนี้ ดังนั้นเขาจึง
พยายามจะถามอะไรอยางอื่นแทน "เจาไดทําการประกาศถึง
รางวัลคาหัวของโจวซือ ไปยังสมาคาทหารรับจางแลวหรือยัง"

หลิวไปไมไดวางแผนที่จะรังควานเสี่ยวเทียนเหยาใหถึง
ที่สุด ดังนั้นเขาจึงพยักหนาใหกับตอบคําถามของเขาและเสริมขึ้น
วา"ซูฉา ไดประกาศมันออกไปแลว สําหรับเงินรางวัลเกือบแสน
เหรียญ จึงมีมือสังหารจํานวนมากใหความสนใจ"

"ดีมาก" เสี่ยวเทียนเหยา พยักหนาอยางพอใจ แตก็ยัง

บอกไปอีกวา "ไปตามหาจิงจิน บอกเขาวาเปนหวางจะใหเงินสอง
แสนเหรียญถาเขาสามารถฆาโจวซือไดภายในหนึ่งสัปดาห"

"จิงจินหรือ" จิงจินเปนฆาตกรคนแรกในโลกของวงการนี้
เขาไมเคยทํางานพลาดนับตั้งแตเขาไดสรางชื่อใหกับตัวเองมา
และดวยทักษะมีดบินของเขา เขาไมเคยแมแตจะพลาดผมสักเสน
ดวยซ้ํา
 ดูเหมือนวาเสี่ยวเทียนเหยาตองการแกปญหานี้ภายใน
หนึ่งสัปดาห

"เจาไมเปนหวงหรือวาโจวซืออาจกระโดดขึ้นไปมาบน
กําแพงของเจาเมื่อถูกไลตอนใหจนมุมเชนนี้?" หลิวไป ถามเพราะ
เขาเปนหวงเขาจริงๆ

"เจาเห็นเปนหวางเปนอยางไร? ทุกคนที่กลาคิดที่จะจบ
ชีวิตของเปนหวางจะไมจบลงดวยดี" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นอยาง
เยือกเย็น เขาไมไดแสดงอารมณใด ๆ ดังนั้นจึงทําใหหลิวไปตกใจ

เมื่อหลิวไป จําไดวารูปลักษณที่เต็มไปดวยความ
ภาคภูมิใจและสูงสงของแมนางโม ในที่สุดเขาก็เขาใจวา ทําไมนาง
ถึงไมอยูในสายตาของ เสี่ยวเทียนเหยา และถานางเปนผูหญิงที่
เจาเลหเพทุบายจริงๆ ก็เปนคนที่ควรจะระมัดระวังเอาไว ไมวาจะ
อยางไร นางและบิดาของนางก็เต็มใจที่จะฆาหลิน ชูจิ่วเพียง
เพื่อที่จะไดแตงงานกับเสี่ยวเทียนเหยา
 แตในตอนนี้หลิวไปรูสึกวาหัวใจของเขากําลังแตก
ออกเปนเสี่ยงๆ หัวใจของเขารูสึกเจ็บปวด ราวกับวาหัวใจของเขา
เหมือนน้ําตาลที่กําลังจะละลายไปอยางชาๆ

หลังจากที่รายงานขาวของเขาทั้งหมดออกไปตอเสี่ยว
เทียนเหยาแลว หลิวไปก็ไปเยี่ยมหมอเทวดาและแมนางโม เพื่อ
บอกถึงการตัดสินใจของเสี่ยวเทียนเหยา ทําใหหัวใจของเขารูสึก
ปวดเมื่อย

หมอเทวดา มีผมที่ขาวสียาวและมีเครายาวครึ่งฟุต แตตา

ของเขายังเต็มไปดวยพลังงาน มันไมสอดคลองกับอายุของเขา
แมแตนอย และดูเหมือนวาเขาเปนเทพเจาผูเปนอมตะที่ซอนตัว
อยูในโลกแหงนี้

หลังจากที่ไดฟงคําพูดของหลิวไป หมอเทวดาโมก็ไมโกรธ
และพูดขณะที่สัมผัสเคราของเขาขึ้นวา "องคชายเสี่ยวเปนคนที่
เต็มไปดวยความชอบธรรมดังนั้นชายชราผูนี้ชวยไมไดที่จะตอง
ยอมรับมัน”

"หวางเย นั้นโหดเหี้ยมตอศัตรูของเขา แตนั่นก็เพื่อ

ประโยชนของเขาเอง" หลิวไปไมเขาใจความหมายของคําพูดของ
เขา ดังนั้นเขาจึงทําตามและพยายามที่จะพูดถึงสิ่งที่ดีบาง
ประการเกี่ยวกับเสี่ยวเทียนเหยาขึ้นแทน อยางไรก็ตาม พวกเขา
ยังคงตองการทักษะทางการแพทยของเขาเพื่อรักษาขาของเสี่ยว
เทียนเหยาอยู

"ใช" ผูหญิงที่แตงกายดวยชุดสีขาวมีความงดงามที่
ประณีต แตใบหนาของนางเปลี่ยนเปนเยือกเย็นราวกับน้ําแข็ง
เมื่อไดยินวาเสี่ยวเทียนเหยา ปฏิเสธที่จะแตงงานกับนาง แตนางก็
พยายามอยางหนักที่จะไมแสดงรองรอยของอารมณใดๆ ออกมา
หลิวไป รูวามันเปนไปไมไดที่เขาและแมนางโมจะไดอยู
ดวยกันได แตเขาไมสามารถควบคุมจิตใจของเขาได
เชนเดียวกับที่เขาไมสามารถหยุดสายตาของเขาไมใหมองตามราง
ของคุณหนูโมไปในทุกทีได ดังนั้นเมื่อเขาเห็นความเยือกเย็นบน
ใบหนาของนาง หัวใจของเขาจึงสั่นสะเทือนเบา ๆ

ดูเหมือนวาแมนางโม ยินดีที่จะทําอะไรทุกอยางจริงๆ
เพียงเพื่อที่จะไดแตงงานกับเสี่ยวเทียนเหยา

ใชนางอยากที่จะแตงงานกับเสี่ยวเทียนเหยา เพราะนาง
รักเขาหรือไม?

แตไมนานหลิวไป ก็ไดยินคําตอบสําหรับคําถามของเขา

หมอเทวดาพยักหนาเล็กนอยและพูดดวยเสียงที่เบาขึ้นวา
"บุตรสาวของขาเกิดในดินแดนที่ถูกทอดทิ้ง ดังนั้นนางจึงไมเขาใจ
เรื่องทางโลก ดังนั้นขาจึงตองการมอบนางใหกับบุคคลที่เชื่อถือ
ได"
 เขาไดยินวาองคชายเสี่ยวเปนคนมีคุณธรรม ดังนั้นหมอ
เทวดาโมจึงเริ่มชื่นชมเขา ดังนั้นเขาจึงบอกใหหลิวไป ไปบอกคําที่
ชั่วรายของเขาใหกับองคชายเสี่ยวฟง แตคําพูดที่ชั่วรายของเขา
กอนหนานั้น จริงๆ แลวไมไดมีอะไร มันเปนเพียงแคการทดสอบ
เทานั้น เขาไมตองการที่จะฆาหลิน ชูจิ่ว แตเขากลัววาองคชาย
เสี่ยวจะผลักดันบุตรสาวของเขาไปหาใครสักคนเพื่อความรุงโรจน
ของตัวเอง และตอนนี้เขาก็มั่นใจแลววาองคชายเสี่ยวไมไดเปนคน
ชั่วรายเชนนั้น หัวใจของเขาก็รูสึกสบายใจขึ้นมาก

บุตรสาวของเขาเกิดในดินแดนรกรางที่หางไกล ดังนั้น
นางจึงไมคอยรูวิธีสื่อสารกับคนอื่น เดิมที่ตําแหนงองคหญิงดู
เหมือนจะเปนเรื่องยากสําหรับนาง แตถึงอยางนั้นก็เถอะ "วันนี้
ชายชราคนนี้กลาที่จะขอรองใหทานกลับไปหวานลอมใหหวางเย
รับบุตรสาวของขาไวในตําแหนงพระสนมดวยเถิด แมวาแคใน
นามก็ตาม ขาไมมีความตั้งใจอื่นใดแอบแฝง ขาเพียงตองการให
บุตรสาวของขาอยูอยางปลอดภัยเทานั้น"
ตอนที่ 62 การตั ด สิ น ใจของพระชายาเอก
หลิน ชูจิ่วไมรูวากําลังจะมีเรื่องใหตกตะลึงเกิดขึ้น แตตอนนี้
ทั้งหมดที่เธอคิดมีเพียงเรื่องเลวรายที่เสี่ยวเทียนเหยา ไดทํากับ
เธอ ในขณะที่หมออู และสาวใชของเธอกําลังดิ้นรนเพื่อทําใหเธอ
กินยาอยู!

หลิน ชูจิ่ว รูวายาจีนโบราณเปนยาที่ขมและยาที่ขมก็มี

ประสิทธิภาพ แตก็อยางวา… …

เธอไมไดคาดคิดวายาจีนมันจะขมไดขนาดนี้!

ยานี้ไมเพียงแตขมมากธรรมดา มันขมยิ่งกวาน้ําดีที่วาขม
เสียอีก เธอรูอยูแกใจเปนอยางดีวายานี้จะชวยเธอได แตรางกาย
ของเธอก็ปฏิเสธที่จะดื่มมัน เธอกําลังพยายามที่จะเอาปากของ
เธอเขาไปใกลชามยาเล็ก ๆ แตเธอแทบจะไมไดดื่มมันเลยดวยซ้ํา
 "หวางเฟย ถาทานดื่มมันแบบนั้น มันก็ยิ่งจะขมมากขึ้นไป
อีก ดังนั้นทานควรจะดื่มมันทั้งหมดในครั้งเดียวเลยนะเจาคะ "
เจินจูแนะนําขึ้น หลิน ชูจิ่วรู แตรางกายของเธอมันกลับอยูเหนือ
การควบคุมของเธอ เธอกลัววาถาเธอดื่มไปในครั้งเดียว เธอจะ
อาเจียนออกมาจนหมด

"มันขม" หลิน ชูจิ่ว รูสึกเสียใจอยางสุดซึ้ง ถาเธอรูวายา

จีนมันจะเปนเรื่องยากที่จะดื่มเชนนี้ เธอคงจะปฏิเสธการรักษา
ของหมออูไปแลว และเอายาจากโลกตะวันตกออกมาสองเม็ด
และกลืนมันลงไป แลวลืมเรื่องพวกนี้ไปเสียก็จบ

แมวายาจีนแผนโบราณนีจ้ ะมีประสิทธิผลมาก และจะยิ่ง

ชวยในเรื่องของการดูสุขภาพของเธออีกดวย แตเธอไมสามารถ
ทนกับมันไดอีกแลวจริงๆ
 “หวางเฟย ทานจะตองดื่มยานี้ยามที่มันรอนอยูนะเจา
คะ" เนื่องจากความขยันของนาง เจินจู จึงไดเตรียมชามขนาดเล็ก
ที่มียาเอาไวพรอมเปนอยางดี "หมออูบอกวา ทานควรดื่มยานี้สาม
ครั้งตอวันเปนเวลาสิบวันนะเจาคะ"

และวันนี้ก็เปนเพียงวันแรกเทานั้น ดังนั้นเจินจู คาดวา

มันจะยิ่งยากขึ้นไปอีกในเกาวันขางหนา

"บอกหมออูวาตอนนี้ขารูสึกดีขึ้นแลว ดังนี้ขาจะดื่มมันแค
นี้เทานั้น" กระเพาะอาหารของหลิน ชูจิ่วรูสึกอึดอัด แลวเธอจึงกด
ทองเพื่อลดความเจ็บปวด อยางไรก็ตามเจินจู ยังคงสงชามยามา
ใหเธอแลวพูดขึ้น "หวางเฟย หมออูบอกวา รางกายของทานยังคง
ออนแอ และทานก็รูวายานี้จะชวยใหทานได"

"ขารู" ถาหมออูไมรูถึงสภาพรางกายของเธอ และถา

เพียงแตเธอไมรูวายาตัวนี้จะชวยเธอไดจริงๆ แลวเธอจะพยายาม
ดื่มมันหรือ
 ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงทําไดเพียงหายใจเขาลึก ๆ ในขณะ
หยิบชามยาเล็ก ๆ มาจากมือของเจินจู จากนั้นเธอก็หลับตาลง
และดื่มยาทั้งหมดไปในทีเดียว

ลิ้มของหลิน ชูจิ่วเต็มไปดวยรสของยาที่ขม แตก็ยังคงดื่ม

อยูมันตอไป และจากนั้นเธอก็สังเกตเห็นวา เมื่อยาเริ่มเย็นแลว
รสชาติของมันก็จะยิ่งแยขึ้นไปอีก

โอ เธอทนไมไหวแลว!

ถาเธอตองดื่มยานี้สามครั้งตอวันเปนเวลาสิบวัน นั้นก็
หมายความวาเธอก็ตองทนทรมานแบบนี้ไปเปนเวลาสามสิบครั้ง!

หลิน ชูจิ่วไมรูวาตอนนี้ เธอควรจะเพิ่มคําวา "ทรมาน" ลง

ในยาหรือชื่อของเสี่ยวเทียนเหยาดี
 ตําหนักของเสี่ยวเทียนเหยา หองหนังสือ

หลิวไปจงใจพูดคําพูดที่ดีเกี่ยวกับแมนางโม ถึงแมวาหัวใจ
ของเขาจะเจ็บปวดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็ตาม

แตงงานกับเสี่ยวเทียนเหยา ก็ยังคงเปนทางออกที่ดีที่สุด
สําหรับแมนางโม

"จริงๆ หรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา เพียงแคหัวเราะขึ้นเทานั้น

เห็นไดชัดวาเขาไมเชื่อในเรื่องนี้ แมวาเขาจะไมไดพูดอะไรก็ตาม

หลิวไป ไมรูวาเขาจะเงยหนาขึ้นมองหรือไม แตเขาก็ถาม

ขึ้น"หวางเย ทานเห็นดวยหรือไม?" หมอเทวดาโมไดยอมทุกอยาง
แลว แตถาเสี่ยวเทียนเหยา ยังไมเห็นดวยอีก เชนนั้นเขาก็ไมรูวิธี
จะทําอยางไรแลว
 "หมอเทวดาโม บอกไวเชนนั้น เพื่อใหเปนหวางไมมี
ทางเลือกอื่นใชไหม?" ขาของเขาจําเปนตองใชทักษะของหมอ
เทวดาโม ดังนั้น ... ...

ดวงตาของหลิวไปสวางขึ้น “เชนนั้น เจาก็เห็นดวย?"

"ไม เปนหวางไมไดพูดอะไรเชนนั้น" เสี่ยวเทียนเหยา

ปฏิเสธอยางจริงจัง หลิวไปชวยไมไดที่จะขมวดคิ้ว "หวางเย
ถึงแมวาเงื่อนไขของหมอเทวดาโม จะดูเหมือนเปนเรื่องเหลวไหล
แตมันจะไมเปนอันตรายตอเจา ทําไมเจาถึงตองปฏิเสธ? "

หลิวไป ไมเคยกลาที่จะสวนกลับคําพูดของเสี่ยวเทียน
เหยา แตตอนนี้มันเปนเพราะเพื่อประโยชนของเขา ... ...

เขาไมสามารถเขาใจเขาไดเลยจริงๆ แมนางโมไมเพียงแค
งดงามเทานั้น แตยังบริสุทธิ์ แตเสี่ยวเทียนเหยา กลับยอมที่จะ
เก็บหลิน ชูจิ่วเอาไวในฐานะภรรยาของเขามากกวานาง ทําไมถึง
เปนเชนนั้นได?

ถาเขาสามารถทนตอหลิน ชูจิ่วได แลวทําไมเขาถึงไม

สามารถทนตอแมนางโมได?

ในหัวของหลิวไป เต็มไปดวยคําถาม แตเขาก็ไมกลาที่จะ

ถามมันออกมา ดังนั้นเขาจึงเดินไปที่ประตูและเปดมันออก แต
ทันใดนั้นเอง เสี่ยวเทียนเหยาก็พูดขึ้น "ชากอน"

"หวางเย เจาเปลี่ยนความคิดแลวหรือ?" หัวใจของหลิวไป

เต็มไปดวยความสั่นไหว แลวเขาก็ถามขึ้นทันที

"ไมใช" ริมฝปากเสี่ยวเทียนเหยา โคงขึ้นเปนรอยยิ้ม แต

สายตาของเขายังคงเย็นเหมือนเดิม "เรื่องนี้ควรไดรับการตัดสินใจ
โดยจากพระชายาดวยตัวเอง ดังนั้นเจาไปถามนางเองก็แลวกัน"
 เมื่อหลิวไป ไดยินคําวา "ไปถามนางเอง" เขารูวามันไมได
หมายถึงคําขูหรือคําสั่ง

"ผูหญิงคนนั้นจะตัดสินใจไดอยางไร?" ในขณะนัน้ หลิวไป

เริ่มโกรธ ทําไมคนโงเชนนางจะตองมาตัดสินอนาคตของแมนางโม
ดวย?

เสี่ยวเทียนเหยา ไมพอใจกับคําพูดของเขา ดังนั้นเขาจึง

ขมวดคิ้วและพูดขึ้น "หลิวไป ผูหญิงที่เจาเรียก "ผูหญิงคนนั้น"
เปนภรรยาของเปนหวาง" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นชาๆทีละคํา
หลิวไปไมรูวาหลิน ชูจิ่ว ไมไดเปนผูหญิงคนเดียวกับที่มีขาวลือ
ออกไป ดังนั้นเขาจึงยังคงเกลียดชังนางอยู

"เจาไดตระหนักวานางเปนภรรยาของเจาแลวหรือ?" หลิว
ไป ตกใจมากเขาก็ไมอยากเชื่อในสิ่งที่เขาเพิ่งจะไดยิน
 "ไมวาเปนหวางจะยอมรับนางหรือไม มันก็ไมสําคัญ
ตอนนี้นางเปนพระชายาเอกของเปนหวาง ดังนั้นเจาจําเปนตอง
ไปขอความเห็นชอบของนางกอน วานางจะยอมใหผูหญิงคนอื่น
เขามาในประตูหวังฟูหรือไม" แนนอนวานี้เปนความคิดที่เปน
ทางการเปนอยางมากและฟงดูเหมาะสม ถาหลิน ชูจิ่วไมเห็นดวย
เขาก็จะไมแตงงานกับแมนางโม

อยางไรก็ตามหลินไป ชวยไมไดที่จะเยาะเยยตัวเอง
"เทียนเหยา เจากําลังลอเลนกับขาอยูหรือไม?" หลิวไปพูดขึ้นดวย
ชื่อของเขาดวยความรูสึกที่ไมพอใจกับการตัดสินใจของเขา

"หลิวไป นี่ไมใชครั้งแรกที่เจาทํางานรวมกับเปนหวาง
เพื่อที่จะใหเจามาถามเชนนี้"

"เจาจริงจังหรือนี้?" หลิวไป มองลงไปที่พื้นและถามขึ้น

"นางคุมคากับมันหรือไม?"
 "อยาฟงแตขาวลือดานนอก ไปดูนางใหเห็นกับตาตัวเอง
แลวเจาก็จะรู" อยางนอยเขาก็สามารถมั่นใจไดวาหลิน ชูจิ่ว นั้นมี
ความแตกตางไปจากขาวลือมากกวาพันครั้ง

ไมใชวาหลิน ชูจิ่ว เปนผูหญิงที่หยิ่งยโส หยาบคาย และ

ยังไมมสี ติปญญาหรือ?

แตถานางเปนผูหญิงแบบนั้นจริงๆ เชนนั้นนางคงจะ
เสียชีวิตไปแลวในคืนนั้นในงานแตงงานของพวกเขา และคงจะไม
อยูมาจนถึงตอนนี้ได

"ขาเขาใจ ขาจะไมตัดสินนางอีก" หลิวไป หายใจเขาลึก ๆ

เพื่อลดความโกรธของเขาลง

"เชนนั้นก็ไปไดแลว" เสี่ยวเทียนเหยา ไมมีอะไรจะพูดอีก

ดังนั้นเขาจึงไมรั้งหลิวไปไวอีกตอไป แตสําหรับหมอเทวดาโมและ
แมนางโมนั้น?
 ไมวาพวกเขาจะวางแผนการอะไรก็ตาม ไมวาเหตุผลของ
พวกเขาคืออะไร เสี่ยวเทียนเหยาจะไมมีทางกลัวที่จะสูญเสียพวก
เขาไป หมอเทวดาโม อาจจะมีชื่อเสียง แตเขาก็เปนเพียงแคหมอ
ดังนั้นเขาจึงตองกมศีรษะของเขาในที่ที่มีอํานาจเด็ดขาดเทานั้น

หลิน ชูจิ่วเพียงแคไดดื่มยาขมไป แตดูเหมือนวาเธอเพิ่ง

จะไดทําการผาตัดครั้งสําคัญไปเลยก็วาได เธอเพียงแคนอนอยูบน
เตียงและรูสึกขี้เกียจที่จะขยับนิ้วมือของเธอดวยซ้ํา เจินจูเห็นคน
จํานวนมากที่รูสึกเครียดเมื่อปวย แต หลิน ชูจิ่วกลับดูตลกมาก
ดังนั้นนางจึงดึงผามานลง เพื่อใหหลิน ชูจิ่วไดพักผอน อยางไรก็
ตาม ... ...

หญิงรับใชกลับมาแจงวามือขาวขององคชายเสี่ยวไดมา
ของพบหวางเฟย!

หลิวไปหรือ?
 ในเวลานี?้ เกิดอะไรขึ้น?

เจินจู มองไปที่สาวใชแทบจะไมกะพริบตา เพราะหัวใจ

นางรูสึกลําบากใจมาก ... ...

ตอนที่ 63 ยิ น ดี ต อนรั บ ชายารองด ว ยความเต็ ม ใจ

เธอรูจักเพียงแคพอบานเฮา และบาวรับใชคนอื่น ๆ ที่ชวยเธอ
ในสิ่งที่เธอตองการในชีวิตประจําวันของเธอ แตสําหรับคนที่ชวย
เสี่ยวเทียนเหยากับเรื่องของศาล เธอไมเคยกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้
มากอน เพราะเธอไมไดวางแผนที่จะเขาไปแทรกแซงแตอยางใด

เมื่อเจินจู ไดยินคําถามของหลิน ชูจิ่ว นางก็มองไปที่หลิน

ชูจิ่วอยางจริงจังและอธิบายขึ้น "หวางเฟย หวางเย มีคนสนิทสอง
คน คนแรกคือซูฉาและอีกคนคือหลิวไป หลิวไป ไมเพียงแตเปนผู
คุมกันที่เชื่อถือไดมากที่สุดใน เสี่ยวหวังฟูแหงนี้ แตยังเปนเพื่อน
ของหวางเยอีกดวย ดังนั้นทหารองครักษสวนใหญที่นี่จึงทําตาม
คําสั่งของเขา"

“แลว เขาตองการที่จะพบขาหรือ? ทําไม?" นั่นเปนสิ่งเดียวที่

เธอเปนหวงอยูในตอนนี้

เจินจูพยักหนาหนาและตอบขึ้น "ใชแลวเจาคะ หลิวไป

ไดมาที่นี่เพื่อขอพบหวางเฟย บางทีนี่อาจเปนเรื่องที่สําคัญมาก
จริงๆ " ซูฉาและหลิวไป มีสถานะที่สูงมากในเสี่ยวหวังฟู ดังนั้น
นอกเหนือจากเสี่ยวเทียนเหยาแลว ก็ไมมีใครสามารถสั่งพวกเขา
ได

และถาหลิวไป มาพบกับหลิว ชูจิ่วเชนนี้ หวางเยคงตอง

สั่งใหเขาทําเชนนี้แนนอน
 "ตกลง เชนนั้นก็บอกเขาใหรอขาอยูที่หองโถง ขาจะไป
เปลี่ยนเสื้อผาของขากอน " ใบหนาหลิน ชูจิ่วเปลี่ยนเปนไมแยแส
เพราะการมาถึงของหลิวไป ทําใหเธอรูสึกไมสบายใจ

ในทางกลับกันเจินจู กลับชวยไมไดที่จะแอบชื่นชมนาง
อยูในใจ เมื่อเห็นเชนนี้นางยิ่งเชื่อมั่นมากขึ้นวาหลิน ชูจิ่ว จะไมได
รับความทุกขทรมานจากน้ํามือของคนอื่นๆ ภายในตํานหนักเสี่ยว
หวังฟูอยางแนนอน

เพื่อไมใหหลิวไปรอนาน หลิว ชูจิ่ว เพียงแคใสเสื้อผาสีขาว

ธรรมดาและผูกผมของเธอไวเปนแบบขนมปงกอนเดียวเทานั้น
อยางไรก็ตาม เมื่อหลิน ชูจิ่วเสร็จกับการจัดการตัวเองก็ผานไป
ครึ่งชั่วโมงแลว

ดังนั้นหลิวไปจึงแทบจะทนรอไมไหว และแมวาเขาจะ
เตือนตัวเองบอยครั้งวาจะไมตัดสินหลิน ชูจิ่วอีกตอไป แตเมื่อเขา
ไดเห็นนาง เขาก็ไมสามารถหยุดยั้งตัวเองได อยางไรก็ตาม ความ
ประทับใจในครั้งแรกจะอยูตลอดไป แตตอนนี้เขาไดเห็นวาหลิน ชู
จิ่วดูซีดและออนแอมาก เขายิ่งรูสึกไมพอใจกับนางมากขึ้นไปอีก

ไมมีอะไรที่ดีเกี่ยวกับนางเลย แลวอะไรที่เสี่ยวเทียนเหยา
อยากใหเขาเห็นกัน?

หลิวไป พยายามกลืนกินความโกรธของเขา และบังคับ

ตัวเองใหทําความเคารพออกไป "หลิวไปเคารพหวางเฟย"

คําพูดของหลิวไป ฟงดูสุภาพ แตไมคอยมีความเคารพ

เพราะเขาไมไดเปนคนของเสี่ยวหวังฟู และตําแหนงของเขา
คอนขางสูง ดังนัน้ เขาจึงไมจําเปนตองใหความเคารพกับเธอ
เพราะตําแหนงของเธอก็ไมสูงมากสําหรับเขา

"หลิวไป ชางเปนคนจิตใจดียิ่งนัก" หลิน ชูจิ่ว ไมไดหยิ่ง

ยโส เพราะฉะนั้นเมื่อเห็นปฏิกิริยาของหลิวไป จึงไมไดทําใหเธอ
รําคาญ เพราะเขาก็คอนขางเปนคนเปดเผย
 หลังจากแลกเปลี่ยนคําทักทาย ทั้งสองตางก็นั่งอยูใน
ทิศทางตรงกันขามขณะที่หญิงรับใชจายรินน้ําชาและถอยกลับ
อยางเงียบ ๆ หลิวไปก็หยิบถวยชาของเขาขึ้นมาและจิบ กอนจะ
พูดขึ้น "หวางเฟย ขาพูดไมเกงและไมชอบออมคอม ดังนั้นถาขา
ทําใหทานไมพอใจ ก็ไดโปรดพยายามที่จะเขาใจดวย"

คําพูดเหลานี้ทั้งหมดออกมาจากปากของเขา แตเขาก็ยัง
ไมรูสึกดี?

หลิน ชูจิ่ว หัวเราะและพยายามทําทาทางวาเธอยินดีที่จะ

ฟง "หลิวไปทานไมตองกังวล พูดมาเถอะ"

ดังนั้น หลิวไป จึงไมไมออมคอมและเริ่มอธิบายทุกอยาง

เกี่ยวกับการรักษาขาของเสี่ยวเทียนเหยา และเงื่อนไขของหมอ
เทวดาโม แตแนนอนเขาไมไดบอกใหหลิน ชูจิ่ว รูในสิ่งที่เธอไม
จําเปนตองไมรู
 หลิว ชูจิ่ว ฟงอยางระมัดระวังและพยักหนา เมื่อเธอ
เขาใจความหมายในหัวของเธอถึงสิ่งหลิวไปพยายามที่จะพูด

ดังนั้น ดูเหมือนวาเสี่ยวเทียนเหยา กําลังถามความ

คิดเห็นของเธอเกี่ยวกับการยอมรับนางสนมอีกคน แนนอน เปน
ธรรมชาติที่เธอจะ ... ...

"ขาไมมีความคิดเห็นในเรื่องนี้ ถาแมนางโมเขามาใน
ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ขาก็จะดูแลนางเอง" ถึงแมวาหลิน ชูจิ่ว คิดวา
เธอเองตางหากที่ยังตองการ การดูแลอยางดีอยูก็ตาม

"เชนนั้น ทานก็เห็นดวย?" หลิวไป รูสึกประหลาดใจกับ

คําตอบของหลิว ชูจิ่ว นางเพิ่งแตงงานกับเสี่ยวเทียนเหยา ได
เพียง 1 เดือนเทานั้น แตนางก็เห็นดวยกับเสี่ยวเทียนเหยา ที่จะมี
ชายารองอีกคน? ผูหญิงคนนี้มีคุณธรรมหรือนางเพียงแคแกลงทํา
เทานั้น?
 หลิน ชูจิ่ว ยกถวยชาขึ้นและจิบน้ําชาเบาๆ เพื่อปกป
ดรอยยิ้มเยยหยันของเธอ "ยิ่งมีพี่สาวนองสาวมากเทาไร ตําหนัก
เสี่ยวหวังฟูจะยิ่งมีชีวิตชีวามากขึ้นเทานั้น ดังนั้น ขาจะไมมี
ความสุขกับมันไดอยางไร "หลิน ชูจิ่ว ไมเพียงแตเห็นดวยเทานั้น
แตแทบจะไมสามารถรอใหเสี่ยวเทียนเหยา ไปหาภรรยาคนอื่นได
เมื่อภรรยาคนนั้นมาถึง เขาจะไดไมตองมาวุนวายและเฝาติดตาม
เธอตลอดทั้งวันทั้งคืนเชนนี้อีก

อยาคิดวาเธอไมรูวามีคนเฝาติดตามดูการกระทําของเธอ
อยูทุกครั้ง กอนหนานี้เธอเปนหนวยสอดแนมจากประเทศ Z มัน
จึงสามารถตรวจจับไดงายถามีคนอื่นกําลังมองมาที่เธออยูภายใน
หองของเธอเอง

"เจาจริงจังกับเรื่องนี้จริงๆ หรือ?" หลิวไป ไมเขาใจหลิว ชู

จิ่วจริงๆ และเขาก็คนพบวานางไมไดดูธรรมดาอยางที่คิด
 "ขาจะไปลอเลนกับเรื่องนี้ไดอยางไร ดังนั้นหลิวไป เจา
สามารถไปรายงานตอหวางเยไดเลย" หลิน ชูจิ่ว วางถวยน้ําชาลง
และพูดขึ้น เห็นไดชัดวานางไมตองการพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้กับหลิว
ไปอีก

เธอไมไดเกลียดหลิวไป แตเธอก็ไมไดชอบเขาดวยเชนกัน
ราวกับวาสัญชาตญาณของเธอ กําลังบอกใหเธอหลีกเลี่ยงเขาและ
เตรียมตัวเองใหพรอม

"ขาเขาใจแลว" หลิวไปเองก็ไมอยากอยูนานกวานี้ แต

กอนที่จะจากไปเขาก็อดไมไดที่จองมองไปที่หลิน ชูจิ่วเล็กนอย
อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่วกลับยิ้มตอบกลับมาแทน และมองเขา
อยางไมเกรงกลัว ในขณะนั้นเธอดูสงางามเปนพิเศษ แต ... ...

ในวินาทีที่หลิวไปจากไป หลิว ชูจิ่ว ก็ผอนคลายลงทันที

และไมมีการปนหนาเปนองคหญิงที่ดูสงางามอีกตอไป
 เจินจู และเฟยชุย คุนเคยกับภาพลักษณสองหนาของ
หลิน ชูจิ่ว มานานแลว แมวาพวกนางจะไมไดอยูกับเธอมานาน
อยางไรก็ตามพวกนางไมสามารถมองเห็นความตั้งใจจริงของหลิน
ชูจิ่ว ได ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามเกลี้ยกลอมใหเธอขึ้นดวยความ
กังวลใจ “หวางเฟย ทานและหวางเยเพิ่งจะแตงงานกัน ดังนั้นถา
หวางเย จะมีนางสนมคนอื่น ผูคนจะคิดวาทานไมไดรับหัวใจหวาง
เยอีกตอไปนะเจาคะ "

พวกนางกําลังพยายามปกปองภาพลักษณของเธออยู
หรือ?

เมื่อหลิน ชูจิ่ว มองไปที่เจินจู และจองมองกันอยูเปน

เวลานาน จนหูทั้งสองของพวกเขาเปลี่ยนเปนสีแดงในความอับ
อาย แตหลิน ชูจิ่ว ชวยไมไดที่จะยิ้มขึ้นอยางนุมนวลและพูดขึ้น
"เจาเปนคนดีจริงๆ"
 หลังจากพูดคําเหลานั้นแลว เธอก็ลุกขึ้นยืนและพูดวา
"ชวยพาขากลับไปที่หองของขาที ขาเหนื่อยจริงๆ" แมวาหลิวไป
จะอยูเพียงครึ่งของกานธูปเทานั้น แตการปรากฏตัวของหลิวไปก็
ทําใหเธอกดดันมาก เธอตองใสวิญญาณบางอยางลงไปเพื่อ
ตอบสนองตอเขา

"หวางเฟย ... ...” เจินจู รูสึกผิดหวังเล็กนอย นางพูดคํา

เหลานั้นเพื่อประโยชนของนาง แตดูเหมือนหลิน ชูจิ่ว จะไมได
คิดถึงเรื่องนี้แมแตนอย

หลิน ชูจิ่ว หยุดเดินและตบไปบนหลังมือเจินจู "มั่นใจได

หวางเยเพียงทําสิ่งที่อยูในการคํานวณของเขาแลวเทานั้น
นอกจากนี้ขาก็จาํ เปนตองทําเชนนี้ ขายินดีที่จะยอมแมกระทั้งยก
ตําแหนงภรรยาเอกของขาให ถาพวกเขาบอกใหขาทํา ถามันจะ
ทําใหพวกเขายอมรักษาขาของหวางเย "
 เมื่อหลิน ชูจิ่ว พูดคําเหลานั้นเสร็จ เธอก็มองออกไปและ
ตระหนักวาไดคําพูดของเธอฟงดูหลอกลวงเกินไป

"หวางเฟย หวางเย จะไดเรียนรูความรูสึกของทานใน

ที่สุด" เจินจูมองไปที่การแสดงออกของนาง เพราะนางรูสึกซาบซึ้ง
กับคําพูดของนางจริงๆ

ในขณะนั้น หลิน ชูจิ่ว ทําไดเพียงบังคับใหริมฝปากของ

เธอขยับและมียิ้มแข็งๆ ขึ้น ... ...

หองหนังสือของเสี่ยวเทียนเหยา

เมื่อหลิวไป ไดรับการอนุมัติจากหลิน ชูจิ่ว แลวเขาก็

กลับมารายงานตอเสี่ยวเทียนเหยา ทันที "เทียนเหยา หวางเฟ
ยของเจาเห็นดวยแลว ดังนั้นเจาจึงไมมีเหตุผลที่จะคัดคานอีกใช
ไหม?"
 หลิวไป มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา อยางไมเต็มใจเพราะ
กลัววาเสี่ยวเทียนเหยา อาจจะปฏิเสธ ไมวาจะอยางไร เสี่ยวเทียน
เหยาก็ ไมไดมีเวลามากดังนั้นเขาจึงไมควรทําใหมันลาชาอีก

"แลวจะมีอะไรอีกที่เปนหวางสามารถพูดได?" เสี่ยวเทียน
เหยาพูดขึ้น ในขณะที่แตะปลายนิ้วของเขาลงไปที่ที่วางแขน เขา
ไมแปลกใจกับการตัดสินใจของหลิน ชูจิ่วแมแตนอย มุมปากของ
เขาจึงโคงเล็กนอยเปนรอยยิ้มและมันพิสูจนใหเห็นวาเขาอารมณ
ดี

หลิวไป รูสึกโลงใจและไมสนใจความกังวลในหัวใจของ
เขา เขาคิดที่จะจากไปในเร็วๆ นี้ แตทันใดนั้น เขาไดยินเสียงของ
เสี่ยวเทียนเหยาดังขึ้น "แต ... ... "

มันเปนเพียงแคคําพูด แตหลิวไป รูสึกวาหัวใจเตนขาม

จังหวะไป ดังนั้นเขาจึงถามขึ้น "แต อะไร?"
 "แตเจาจะนําหมอเทวดาโม มาที่นี่เพื่อรักษาเปนหวาง
หลังจากผานไปสิบวันแลวเทานั้น" เสี่ยวเทียนเหยา ไมสามารถ
ปฏิเสธได ขณะที่หลิวไปยิ่งรูสึกสับสนมากขึ้นไปอีก "ทําไมเราถึง
ตองรออีกสิบวัน"

"เพราะ ... ... " หลิน ชูจิ่ว ยังคงตองกินยาของนางอีกเปน

เวลาสิบวัน เขาไมคอยมั่นใจกับความสามารถทางการแพทยของ
หมอเทวดาโม ดังนั้นเขาจึงจําเปนตองมีหมอคนอีกคนคอย
สังเกตการณไปกอน

แตเสี่ยวเทียนเหยา จะไมบอกเหตุผลนี้ใหกับใคร!

"เปนหวางยังคงมีหลายอยางที่ตองทํา" หาเหตุผลมา
หลอกหลิวไป ไมใชเรื่องงาย แตเขาก็ยังคงพยายาม

โชคดีมากที่หลิวไป ไมไดคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเพียง

แคพยักหนาของเขาเทานั้น ... ...
ตอนที่ 64 ยาจีน 1
หลิน ชูจิ่ว รูวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมมีเวลาเหลือที่จะรักษาขาของ
เขาและเธอก็รูวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมมีความสัมพันธที่ดีเกี่ยวกับ
ผูหญิง ดังนั้นเธอจึงไมรังเกียจที่เขาจะแตงงานและมีภรรยาอีกคน
ไมตองเอยถึงเรื่องที่เสี่ยวเทียนเหยา ถูกบังคับใหรับผูหญิงคนนั้น
มาเปนภรรยา เพื่อที่จะรักษาขาของเขาเลยดวยซ้ํา

นอกจากนี้ถาเสี่ยวเทียนเหยา อยากจะมีประสบการณ
เกี่ยวกับคําวา "รักแท" ของเหลาขุนนางวาเปนอยางไร เธอก็ไม
สามารถชวยเขาไดในเรื่องนี้ และหัวใจของเธอก็ชวยไมไดเชนกัน
เพราะเธอมีความคิดที่จะหาแนวทางในการทําใหยาจีนมีรสชาติดี
ขึ้น ดีกวาที่จะไดยุงเกี่ยวกับสิ่งตางๆเหลานั้น

คนอื่นสามารถคุนเคยไดงายกับรสชาติขมของยาจีน เมื่อ
พวกเขาไดดื่มมันหลายครั้งตอหลายครั้งเขา แตไมใชสําหรับหลิน
ชูจิ่ว เพราะไมวากี่ครั้งที่เธอดื่มรสชาติของมันก็ยังเหมือนเดิม
ดังนั้นเธอรูสึกอึดอัดมาก

อยาเขาใจเธอผิด หลิน ชูจิ่ว ไมใชคนที่เอาแตใจ แตมัน

จะไมเปนไรที่จะลองพยายามแกรสขมของมัน ไมใชหรือ?

อยางไรก็ตามขาวลือเกี่ยวกับการที่หลิน ชูจิ่ว พยายามจะ

ขจัดความขมของยาจีน เริ่มกระจายไปทั่วตําหนักเสี่ยวหวังฟู
แมแตเสี่ยวเทียนเหยาเอง ก็ไมสบายใจ ดังนั้นเขาจึงสั่งใหบาวชรา
คนหนึ่งทําบวยหมัก แลวสงไปใหเธอเพื่อขจัดรสขม
 "เสี่ยวเทียนเหยา สงมันมาหรือ? นี่มันความหมายวา
อยางไร?" หลังจากไดรับบวยหมัก ที่เสี่ยวเทียนเหยาสงมาเปน
พิเศษ หลิน ชูจิ่ว ก็ไมรูวาเธอจะรูสึกมีความสุขหรือไมสบายใจดี
แตแนนอนวาเธอไมอาจพูดอะไรแบบนั้นกับคนอื่นได และ
สามารถทําไดเพียงฝงความคิดแบบนั้นไวในหัวใจของเธอเทานั้น
และไตรตรองมันตามลําพัง

ไมตองพูดถึง หลิน ชูจิ่ว พบวาบวยหมัก ที่เสี่ยวเทียน

เหยาสงมาให ไดผลดีมากๆ หลังจากเพิม่ มันลงไปในชามยาแลวใน
ที่สุดเธอก็สามารถดื่มไดโดยไมรูสึกอึดอัดหรืออยากอาเจียนอีก

เห็นความกังวลของเสี่ยวเทียนเหยา เจินจูและเฟยซุน ที่

ไมรูความคิดที่แทจริงของหลิน ชูจิ่ว ก็ชวยไมไดที่จะรูสึกมี
ความสุขและเกือบจะพยายามทําใหมันกลายเปนเรื่องตลก เห็น
ไหมหวางเย กังวลเกี่ยวกับหวางเฟยจริงๆ เขารูวานางตองทน
ทุกขทรมานจากการดื่มยามากแคไหน ... ...
 หลิน ชูจิ่วพยายามยิ้มใหเปนครั้งคราว และแสรงทําเปน
อาย ในขณะที่กําลังดื่มยา แตเธอก็ไมไดเอามันไปใจใสแตอยางใด
เพราะเธอไมเคยตกหลุมรัก และไมเคยสนใจเรื่องเพศตรงขาม
เชนเดียวกับที่เธอไมรูวาตะวันออกเฉียงใตอยูหางจากตะวันตก
เฉียงเหนือไกลแคไหน

นอกจากนี้หลิน ชูจิ่ว ก็ยังรูจักตัวเองเปนอยางดี เธอรูวา

เธอไมไดมีความงามที่สามารถคว่ําประเทศและหาใครเปรียบไมได
ที่จะทําใหผูชายเต็มใจตายเพียงเพื่อจะไดครอบครองหัวใจของเธอ
แลวทําไมคนอยางเสี่ยวเทียนเหยา จะมาตกหลุมรักเธอได? เจา
คิดวานี่เปนรายการทีวีประเภทใดกัน?

ขาวของเสี่ยวเทียนเหยา ที่กําลังมองหาการผลพลัม
แพรกระจายไปทั่วเมืองหลวงโดยที่พวกเขาไมรู เมื่อคนไดยินวาไม
วาราคาจะเทาไหร องคชายเสี่ยวก็พรอมที่จะซื้อผลพลัม เพราะ
องคหญิงเสี่ยวรูสึกอึดอัดมากที่ตองดื่มยาขม ดังนั้นคนจึงเริ่มสง
พลัมไปยังตําหนักเสี่ยวหวังฟู อยางไรก็ตามแทนที่พวกเขาจะขาย
ลูกพลัม พวกเขากลับสงมันเปนของขวัญ ในขณะที่คนอื่น ๆ ที่
อาศัยอยูใกลไดพยายามเขาไปเยี่ยมเปนการสวนตัวดวยซ้ํา

หลิน ชูจิ่วอาจจะมีภาพลักษณที่สูงสง แตเธอก็ไมอาจจะ

ปฏิเสธที่จะไมพบกับคนที่มาเยี่ยมเธอได เวนแตเธอจะเปน
สุภาพสตรีในพระราชวังหรือฮองเฮาเทานั้น แตถึงอยางไรก็มีเพียง
คนชนชั้นสูงไมกคี่ นที่ไดรับอนุญาตใหพบกับเธอ อยางไรก็ตาม ...
...

ถาเธอสามารถปฏิเสธไมได แลวจะนับอะไรกับพอบาน
เฮา ดังนั้นเมื่อภรรยาของขาราชการสามคนหรือมากกวาเขามา
เยี่ยมหลิน ชูจิ่ว ไมวาพวกนางจะมีวัตถุประสงคอะไร พอบานเฮา
ก็ทําไดเพียงประกาศการมาถึงของพวกนางและแนะนําพวกนาง
เทานั้น

หลังจากพักฟนอยูแตในหองนอนเปนเวลา 3 วัน หลิน ชู

จิ่ว จึงออกมานั่งอยูในหองโถงในเรือนของเธอได เพื่อตอนรับแขก
ทุกทานที่มาเยี่ยมเธอ อยางไรก็ตามไมมีใครจากตระกูลหลินมาสัก
คน ราวกับวาเธอไมไดอยูในครอบครัวนั้นตั้งแตแรกแลว

หลังจากผานไปอีกไมกี่วันก็ยังคงมีผูหญิงชนชั้นสูงแวะมา
เยี่ยมเธออยูถึงแมจะเปนเพียงหนึ่งชั่วโมงเทานั้น ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว
จึงรูสึกเหนื่อยมากจากเรื่องนี้ แตดวยเหตุการณในครั้งนี้ ทําให
หลิน ชูจิ่ว ไดตระหนักวาในเมืองหลวงแหงนี้มีผูหญิงที่มีเกียรติ
จํานวนมาก ที่มีคุณสมบัติเหมาะสมในการเปนองคหญิงเสี่ยว
มากกวาเธอ ดังนั้นจึงไมใชเรื่องงายที่จะกลายเปนหวางเฟยของ
เสี่ยวเทียนเหยาเลย

ตอนที่ 64 ยาจี น 2
 การตรวจหาโรคเปนเรื่องยากสําหรับคนอื่นๆ ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว
จึงพยายามอยางหนักเพื่อที่จะทําใหผูคนรูสึกวาเธอเปนหญิงสาวที่
มีเสนหและออนโยน

ถึงแมวาหลิน ชูจิ่ว ไมรูวาเสี่ยวเทียนเหยา มีเปาหมาย

อะไรในการทําเชนนี้ อยางไรก็ตาม เธอจําเปนตองจดจําตําแหนง
ของเธอในฐานะ"องคหญิงเสี่ยว "เอาไวเสมอ องคชายเสี่ยวไมใช
นองชายที่กตัญูของฮองเตและเขาก็ไมสนใจที่จะรักษาหนาของ
ฮองเตอีกดวย ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงไมพลาดโอกาสนี้ที่จะทําให
ภาพลักษณของฮองเต แยลง

หลิน ชูจิ่ว เพิ่งกลับมาจากพระราชวังกอนที่เธอจะลมปวย

ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงพูดเพียงไมกี่คําที่จะบอกใบวาเธอรูสึกผิด ที่
เขาไปเยี่ยมพระราชวังและทําใหดูเหมือนวาเธอปวยเพราะอะไร

"ใชแลว หลังจากที่ขากลับมาจากพระราชวัง ขาก็ลมปวย

ลง"
 "ฮองเฮาพระนางชางมีเมตตากับขาอยางมากจริงๆ ดังนั้น
ขาจึงเดาวาพระนางจะไมมีสวนเกี่ยวของกับเรื่องนี้ใชไหม?"

“ทานหมอบอกวาไมมีอะไรรายแรง ดังนั้นขาเพียงแค
ตองพักผอนสักสองสามวันเทานั้น "

"มันไมใชโรคราย แตขาเพียงตองระมัดระวังใหมาก"

"แมวามันจะไมรายแรง แตขารูสึกวารางกายของขามี
อาการเจ็บปวดอยางมาก"

หลิน ชูจิ่วเพียงพูดคําเหลานั้นออกมา แตเนื่องจาก

จินตนาการของผูคนนั้นมีมากมายไรขีดจํากัด พวกเขาพยายามทํา
ใหเกิดความคิดที่แตกตางกันออกไป ดังนั้นในเวลาเพียงไมกี่วัน
ขาวลือก็เริ่มแพรกระจายออกไปวาหลิน ชูจิ่วถูกวางยาพิษภายใน
พระราชวัง
 ขาวลือแพรกระจายมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ บางคน
บอกวาเพราะองคชายเสี่ยวไมตองการใหพระชายาของเขาถูก
ปลนไปโดยคนอื่น เขาถึงขนาดยอมทํารายหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นคนอื่น
เริ่มสงสัยวาใครเปนคนที่วางยาพิษเธอกันแน

ดวยเหตุการณที่เพิ่มขึ้นอยางกะทันหัน ทําใหเสี่ยเทียน
เหยา เองก็ไมรูวาจะทําอยางไร และไมใชวาเขาเก็บหลิน ชูจิ่ว ไว
ใตเตียงของเขา เพื่อไมใหนางสังเกตเห็นอะไรได ดังนั้น ... ...

"ขารูสึกเหมือนมีการสมรูรวมคิดบางอยางเกิดขึ้นเกี่ยวกับ
เรื่องนี้" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นในขณะที่นอนอยูในอางอาบน้ําและ
เพลิดเพลินกับบริการของเจินจูและเฟยซุน

"หวางเฟย ทานคงจะคิดมากเกินไป หวางเยเพียงตองการ

แสดงใหเห็นวาเขาหวงใยทานมากแคไหน" เฟยซุยยิ้มและพูดขึ้น
หลังจากที่ไดยินวาเสี่ยวเทียนเหยาใหความสําคัญกับหลิน ชูจิ่
วมากแคไหน หญิงรับใชสองสามคนชวยไมไดที่จะยิ้มขึ้น

"ขาก็หวังอยางนั้น" เมื่อตระหนักถึงความผิดพลาดของ
เธอ หลิน ชูจิ่วก็ไมไดพูดอะไรออกมาอีก แลวปลอยใหเฟยซุนนวด
ใหเธอตอไป

อยางไรก็ตามในหองหนังสือในพระราชวัง ฮองเตถึงกับ
ตบโตะดวยความโกรธ เพราะเขาเองก็มีความคิดเชนเดียวกับหลิน
ชูจิ่ว " เสี่ยวเทียนเหยา เจาตองการที่จะทําอะไรกันแน? เจาโงถึง
ขนาดคิดวาเจาสามารถทําลายชื่อเสียงของขาได โดยการกระจาย
ขาวลือเชนนี้ออกมาหรือ "

"ฝาบาท ไดโปรดสงบลงพะยะคะ ... ... " ขันทีสวน

พระองคของฮองเตรีบคุกเขาลงทันทีลง และพูดขึ้นในขณะที่
หมอบกราบรางกายที่สั่นเทาของเขาลงไปกับพื้น
 ทุกอยางที่เกี่ยวของกับองคชายเสี่ยวสามารถทําใหฮองเต
โกรธได

“สงบลงอยางนั้นหรือ”ฮองเตพูดขึ้นโดยปราศจาก
อารมณ แตละคําฟงดูอดกลั้นเปนอยางมาก ดังนั้นบรรยากาศ
ภายในหองจึงเปลี่ยนไปเปนอยางมาก ขันทีสวนพระองคของ
ฮองเตสั่นสะทานมากขึ้น และไมไดพยายามที่จะพูดขึ้นอีกตอไป

"ไป" ฮองเตพูดขึ้น "นําคําสั่งนี้ไปใหหมอหลวงฉินหยวน

และใหเขาไปยังตําหนักเสี่ยวหวังฟูในทันที เพื่อตรวจดูอาการของ
องคหญิงเสี่ยววาเปนอยางไร!"

หลังจากไดยินคําพูดของฮองเตขันทีสวนพระองคก็เพียง
รีบไปทําตามคําสั่งเทานั้น ไมกลาที่จะพูดความคิดของเขาออกมา
อีก
 ฝาบาทกําลังประเมินองคชายเสี่ยวต่ําเกินไป องคชาย
เสี่ยวเปนคนไรความปรานีมาก เขาจะไมเริ่มอะไรก็ตามที่สามารถ
แกไขไดงายๆ แลวเหตุใดถึงไดรูสึกสงสารองคหญิงเสี่ยวขึ้นมา
และยังสั่งใหหมอหลวงฉินหยวน ไปตรวจสอบสภาพของนางเชนนี้
อีก? ไมใชวาคราวนี้ฝาบาทควรจะใชประโยชนจากสถานการณนี้
และยังสามารถเผยถึงเจตนาที่ซอนเรนขององคชายเสี่ยวออกได
หรือ

หลังจากออกมาจากหองหนังสือของฮองเต ขันทีสวน
พระองคก็ทําเพียงถอนหายใจและจากไปเทานั้น เพื่อไปหาหมอ
หลวงฉินหยวนทันที เพื่อนําคําสั่งของฮองเตไปใหเขา หลังจาก
ไดรับคําสั่งของฮองเต หมอหลวงฉินหยวนก็ไดเดินทางไปยัง
ตําหนักเสี่ยวหวังฟูทันที แมจะมันจะกลางดึกแคไหนก็ตาม เพราะ
เขาไมจําเปนตองพิจารณาวาตําหนักเสี่ยวหวังฟูจะพรอมสําหรับ
สิ่งนี้หรือไม ... ...
ตอนที่ 65 ราชโองการ 1
เมื่อประมาณเที่ยงคืน หมอหลวงฉินหยวนและขันทีสวนพระองค
ของฮองเตก็มาถึงตําหนักเสี่ยวหวังฟู ดังนั้นคนที่ตําหนักเสี่ยวหวัง
ฟู ที่ไมไดรับการแจงเตือนลวงหนาตางก็รูสึกสับสน

โชคดีที่คนของตําหนักเสี่ยวหวังฟู เคยชินกับการออกมา
ตอนรับพระราชโองการมากอนแลว ดังนั้นเพียงแคครึ่งกานธูป
เทานั้น ทั้งสองคนก็กําลังคุกเขาอยูตรงของหนาเสี่ยวเทียนเหยา
คนที่กําลังนั่งอยูบนรถเข็นใกลกับประตูหองโถงในเรือนของเขา ...
...

ดวยความสําเร็จอันยิ่งใหญมากมายของเสี่ยวเทียนเหยา
เขาไมแมแตจะคุกเขาลงตอหนาราชโองการของฮองเต อยางไรก็
ตามแมจะประสบความสําเร็จเหลานี้ทั้งหมด เขาก็กลายมาเปน
แบบนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงไมรูสึกอิจฉาทุกครั้งที่ไดเห็นเขา
 และสําหรับหลิน ชูจิ่ว คนที่ตอนนี้ถูกเรียกวาองคหญิง
เสี่ยวนะหรือ?

คนปวยไมควรตื่นขึ้นมาประมาณเที่ยงคืนเชนนี้ ดังนั้นจึง
มีเพียงเสี่ยวเทียนเหยา ที่รอรับราชโองการ และไดยินคําสั่งของ
ฮองเตเมื่อขันทีไดอานมันออกมา

เนื้อหาของราชโองการนั้นงายมาก ประการแรกฮองเต
มั่นใจวาพวกเขาจะจับมือสังหารใหเร็วที่สุด เพื่อความสบายใจแก
เสี่ยวเทียนเหยา และหลิน ชูจิ่ว แลวฮองเตยังไดมอบสมุนไพรที่มี
คุณคามากมาย เพื่อชวยในการบํารุงรางกายของพวกเขาอีกดวย
ฮองเตยังไดกลาวอีกวา เสี่ยวเทียนเหยาควรใชโอกาสนี้ในการให
ความสําคัญกับการพักฟนรางกายของเขา และไมตองกังวลเรื่อง
ทางราชสํานักอีก

ฮองเตไมเพียงแตระบุถึงความหวงใยและการสนับสนุน
ของเขาดวยคําสั่งของเขาเทานั้น แตยังพยายามแสดงความมี
เมตตาตอเสี่ยวเทียนเหยา ดวยการสงหมอหลวงสวนพระองค มา
เพื่อวินิจฉัยและรักษาสภาพรางกายขององคหญิงเสี่ยวอีกดวย

"สงคนไปดูวาหวางเฟย ยังคงตื่นอยูหรือไม" เสี่ยวเทียน

เหยา ไมไดไวหนาขันทีสวนพระองคของฮองเตแมแตนอย และ
เพียงสั่งพอบานเฮาขึ้นเทานั้น

"บาวผูนี้จะรีบไปเดี๋ยวนี้ขอรับ" พอบานเฮาตอบขึ้น
ในทันที อยางไรก็ตาม เขาจะปลอยใหคนอื่นไปที่เรือนของหลิน ชู
จิ่วไดอยางไร โดยเฉพาะขันทีสวนพระองคของฮองเตและหมอ
หลวงฉินหยวน

เสี่ยวเทียนเหยาเพียงแคนั่งอยูที่นั่นโดยปราศจากอารมณ
ใดๆ อยางเงียบๆ และไมแมแตจะทักทายพวกเขา คนของตําหนัก
เสี่ยวหวังฟู จะไมทําอะไรสักอยาง ดังนั้นพวกเขาจึงทําไดเพียงแค
ยืนรอขางนอกที่พักสวนตัวขององคชายเสี่ยวปลอยใหลมพัดเลนๆ
ไปเทานั้น
 โชคดีที่ฤดูรอนยังคงอยู ดังนั้นลมจึงไมหนาวจัด ถา
ไมเชนนั้นแลวละก็ หมอหลวงฉินหยวนคงจะเปนกังวลกับการจับ
ไขมากกวา เพราะการที่ตองยืนอยูขางนอกเพียงไมกี่นาทีก็ตาม

ตําหนักเสี่ยวหวังฟู เปนตําหนักที่ใหญเปนอันดับสองใน
เมืองหลวงแหงนี้ และมีขนาดเล็กกวาพระราชวังเพียงเล็กนอย
เทานั้น แตเนื่องจากหลิน ชูจิ่ว อาศัยอยูในสวนที่เงียบสงบที่สุด
ของตําหนัก คนรับใชที่ถูกสงไปหานางอยางนอยตองเดินเปนเวลา
ครึ่งชั่วยาม กอนที่เขาจะสามารถไปถึงในเรือนของนางและครึ่งชั่ว
ยาม ในการที่เขาจะตองกลับมารายงาน

ดังนั้นในชวงครึ่งชั่วยามนี้ หมอหลวงฉินหยวนและขันที
สวนพระองคของฮองเตและลูกนองสองคนของเขา ตองรออยูขาง
นอก และดูเหมือนวาดวงตาเล็ก ๆ ในยามปกติของพวกเขา จะ
ใหญขึ้นและใหญขึ้นดวยความหมายที่ไมสามารถรูได
 หมอหลวงฉินหยวนไมเคยรูสึกวาเวลาจะทํางานชาขนาด
นี้มากอนในชีวิตทั้งหมดของเขา เวลาครึ่งชั่วยามนั้นจริงๆ แลว
เปนเพียงเวลาสั้น ๆเทานั้น แตเมื่ออยูภายในตําหนักเสี่ยวหวังฟู ก็
เกือบจะรูสึกนานเหมือนสองปเลยก็วาได

ดวยเหตุนี้การหายใจของเขาคอยๆเปลี่ยนไปอยาง
รวดเร็วและไมมั่นคงหมอหลวงนั้นเปนหมอ ดังนั้นเขาจึงรูวา
สภาพของเขาไมปกติ แตเพราะเขาไมมีอํานาจเขาจึงไมสามารถ
ทําอะไรได

หมอหลวงฉินหยวนแทบอยากจะคุกเขาลงไปที่พื้น
อยางไรก็ตามคนรับใชที่ไปรายงานหลิน ชูจิ่ว ก็กลับมาถึงและ
รายงานขึ้น "เรียนหวางเย หวางเฟย ยังคงตื่นอยูขอรับ"

"เชนั้นก็ไปกันเถอะ" เสี่ยวเทียนเหยาพูดงายๆโดยไมมี
รอยรอยความละอายใจแตอยางใด ราวกับวาคนที่อยูขางหนาเขา
เปนคนธรรมดาเทานั้น เมื่อหมอหลวงฉินหยวนและขันทีสวน
พระองคของฮองเต ไดยินรายงานพวกเขารูสึกโลงใจขึ้น จึงเริ่ม
เดินตามไป แต ... ...

เสี่ยวเทียนเหยาจะนําทางไปเองหรือ

แนนอนวาพอบานเฮา กําลังผลักรถเข็นของเขา เขาเพียง

แคนั่งสบาย ๆ อยูในนั้น เพียงแตวาพวกเขาไมไดคาดหวังและไม
สามารถเปลี่ยนความจริงที่วาเสี่ยวเทียนเหยาจะไปพรอมกับพวก
เขาดวย

ตอนที่ 65 ราชโองการ 2
"เจาไมไดพูดไวหรือวาองคชายเสี่ยวไมชอบองคหญิงเสี่ยว?" หมอ
หลวงฉินหยวน มองไปที่ขันทีสวนพระองคของฮองเตแลวถามขึ้น
พวกเขาทั้งคูตางก็เปนคนสนิทของฮองเต ดังนั้นจึงเปนเรื่องปกติที่
พวกเขาจะแบงปนขอมูลระหวางกันและกัน

อยางไรก็ตามขันทีสวนพระองคของฮองเต มองเขาอยาง
ไรเดียงสาเพราะเขาไมรูวาจะเกิดอะไรขึ้น

เสี่ยวเทียนเหยา คือคนที่นั่งอยูบนรถเข็น ดังนั้นพอบาน

เฮาจึงไมไดเข็นรถไปเร็วนัก ในขณะที่ทุกคนที่อยูขางหลังเขา เปน
ธรรมชาติที่จะไมเดินไปขางหนา ดังนั้น ... ...

ทุกคนจึงตองเดินชาๆ เทานั้น ถาในระหวางวันพวกเขา

อาจจะสามารถเพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพภายในตําหนักเสี่ยว
หวังฟูได แตเนื่องจากในตอนกลางคืนการเดินทางเปนสิ่งที่นาเบื่อ
มาก มีอะไรใหดูนอกไปจากความมืด?

ดังนั้นหมอหลวงฉินหยวนจึงถึงกับพูดไมออก
 เขาเคยถูกปนหัวโดยองคชายเสี่ยวมาสองครั้งแลว ดังนั้น
เขาเชื่อวาเร็ว ๆ นี้เขาจะคุนเคยกับลูกไมของเขา และเมื่อถึงเวลา
นั้นเขาจะไมตกใจกับพฤติกรรมขององคชายเสี่ยวอีกตอไป และ
เขาก็จะสามารถสงบสติอารมณได

เสี่ยวเทียนเหยา เปนผูน ําทางดังนั้นพวกเขาจึงใช

เวลานานเปนสองเทาของเวลาปกติ กอนที่พวกเขาจะมาถึงเรือน
ของหลิน ชูจิ่ว ในขณะที่หลิน ชูจิ่ว ปกติก็คงจะหลับไปแลวใน
ชวงเวลานี้ ดังนั้นเธอจึงงวงมากและศีรษะของเธอก็คอยๆลดลงไป
ยังดานขางอยางชาๆและกระทบเขากลับแสงเทียนที่สองประกาย
ในขณะนั้นนาง ... ...งดงามมาก

เสี่ยวเทียเหยา จับดานขางของราวรถเข็นของเขาเอาไว
แนน และชวยไมไดที่จะถามตัวเองขึ้น เจาชางกลาที่จะคิดหา
คําพูดที่ดูดีในการอธิบายถึงการกระทําของนาง?
 ขณะที่เสี่ยวเทียนเหยา ยังคงครุนคิด หลิน ชูจิ่ว จูๆ ก็ได
ยินเสียงดังขึ้นอยางฉับพลัน ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นยืนและพยายาม
ทักทายพวกเขาดวยเสียงที่นุมนวลของเธอ “หวางเฟยทําความ
เคารพหวางเยเจาคะ ขอใหหวางเยมีชีวิตยื่นยาวนับพันป"เสียง
ของหลิน ชูจิ่ว นั้นยืดยาวและออนปวกเปยกมาก

ดังนั้นเสี่ยวเทียนเหยา จึงเงยหนาขึ้นและเห็นน้ําตาใน
ดวงตาของนางเนื่องจากการหาว ในขณะนั้นเสี่ยวเทียนเหยา ก็
โคงริมฝปากขึ้นเปนรอยยิ้มและพูดขึ้น "เปนหวางจะละเวน
มารยาทของเจา"เสียงของเขาฟงดูสงบและไมเยือกเย็นตามปกติ
แตหลิน ชูจิ่วก็ไมไดสังเกตเห็นถึงการเปลี่ยนแปลงใดๆ

หลังจากทักทายเสร็จแลว หลิน ชูจิ่วก็กลับไปนั่งลง

จากนั้นพอบานเฮาก็แนะนําหมอหลวงฉินหยวนและขันทีสวน
พระองคของฮองเต ใหกับนางไดรูจัก หลังจากที่ไดพบกับหลิว ชู
จิ่ว แลวพวกเขาก็ทําความเคารพดวยการพูดวา "ผูนอยคารวะ
หวางเฟย ขอใหหวางเฟยมีชีวิตยื่นยาวนับพันปๆ"
 "ลุกขึ้นได" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นอยางงายๆ ในขณะที่กัดริม
ฝปากอยางหนักเพื่อปองกันไมใหตัวเองหาว

เปนไปไมไดเลยที่จะไดสติในทันที เมื่อเจาพึ่งจะถูกปลุก
ใหตื่นขึ้นมาในชวงกลางดึกโดยฉับพลันเชนนี้

"ขอบคุณหวางเฟย" เมื่อทั้งสองคนลุกขึ้นหมอหลวงฉิน
หยวน เดินเขาใกลหลิน ชูจิ่ว แลวพูดขึ้น "หวางเฟย ผูนอยไดรับ
คําสั่งจากฮองเตเพื่อใหมาตรวจดูสภาพรางกายของหวางเฟย"

ตอนที่ 66 จริ ง และเท็ จ 1

เสี่ยวเทียนเหยา และ หลิน ชูจิ่ว ไมไดถามอะไร ดังนั้นหมอหลวง
ฉินหยวน จึงไมพูดอะไรอีก ดังนั้นแมวาพอบานเฮา และขันทีสวน
พระองคของฮองเตจะตองการรูถึงผลการวินิจฉัยของเขามากแค
ไหน แตพวกเขาก็ทําไดเพียงเฝามองไปที่หมอหลวงฉินหยวน
ในขณะที่เขากําลังเขียนใบสั่งยาดวยน้ําตาเทานั้น เพราะขาด
ความกลาที่จะถาม

"สงหมอหลวงฉินหยวน " เสี่ยวเทียนเหยาพูดกับพอบาน

เฮาขึ้น ดันนั้นพอบานเฮาจึงเดินเขาไปสงหมอหลวงฉินหยวน เพื่อ
สงเขาออกไปจากตําหนักเสี่ยวหวังฟู หัวใจของพอบานเฮาอยากรู
อยากเห็นราวกับแมว แตเขาไมกลาที่จะแสดงมันมาและทําได
เพียงเก็บมันลงไปเทานั้น

หลังจากที่พวกเขาออกไป เสี่ยวเทียนเหยาเองก็รูสึก
เหนื่อยมาก แตเมื่อเขาเห็นใบหนาที่ซีดเล็กนอยของหลิน ชูจิ่ว
เขาก็รูสึกชวยไมไดที่จะพูดขึ้น “เจาทําไดดีมาก” ผลจากการ
กระทําของนางออกมาดีกวาที่เขาคาดไวจริงๆ ดังนั้นนี้จึงเปน
เหตุผลที่วาทําไมเขาจึงไมเต็มใจที่จะรับคนอื่นมาเปนหวางเฟ
ยของเขา
 สําหรับคนอื่น ๆ ดูเหมือนวาเขาจะเปลี่ยนไป แตกลัววา
มันจะไมใชเพราะเหตุผลที่มาจากความใกลชิด

"ขอบคุณเจาคะ ... ... " หลิน ชูจิ่วพูดขึ้น แตแลวเธอก็

ชวยไมไดจริงๆ ที่จะหาวขึ้น กอนจะรีบเอามือมาปดปากของ
ตัวเองเอาไว

ดวงตาของเธอที่หรี่ลงเล็กนอยและริมฝปากที่เปดกวาง
ของเธอ ทําใหเธอดูเหมือนแมวที่ขี้เกียจและนิสัยเสีย อยางไรก็
ตามดวยการกระทําดังกลาว ทําใหผูคนไมสามารถควบคุมตัวเอง
ไดจากการตองการที่จะดึงเธอเขามาไวในออมแขน เพื่อกอดและ
ลูบศีรษะของเธอสักหลายๆ ครั้ง

เสี่ยวเทียนเหยา ไมชอบสัมผัสกับคนอื่น แตเมื่อไดเห็น

ลักษณะที่เปราะบางและนารักของหลิน ชูจิ่ว หัวใจของเขาก็ ... ...
ลึกๆ ลงไปกลับอยากที่จะสัมผัสนางจริงๆ!
 บางที แรงกดดันของเหตุการณที่เกิดขึ้นนั้นมากเกินไป
สําหรับเธอ เธอจึงไมสามารถหยุดหาวได และสายตาของเธอก็เริ่ม
มีน้ําตาเออขึ้น และในขณะนั้นดวงตาที่มีน้ําตาของเธอก็ดูงดงาม
เปนอยางมาก แตเธอไมรูตัวเอง ดังนั้นเธอจึงพูดขึ้นวา "ขอบคุณ
เจาคะหวางเย สําหรับการยกยอง"

เมื่อเห็นวาหลิน ชูจิ่วนั้นมีความแตกตางจากขาวลือเปน
อยางมาก เขาจึงไดตระหนักวาที่จริงแลวฮองเตไดสงสิ่งดีๆมาให
เขาตางหาก "เมื่อพอบานเฮากลับมา บอกใหเขาพาเจาไปที่คลัง
สมบัติ เพื่อที่เจาจะไดเลือกบางอยางที่เจาตองการออกมา" ผูหญิง
คนนี้เปนภรรยาของเขา ถึงแมวาจะคนที่อยูในตําหนักจะรูวาเขา
ไมยอมใหนางทําอะไรก็ไดตามที่นางตองการ แตอยางนอยคนที่
ตําหนักก็จะไดรูวา เขาไมใชคนขี้ตระหนี่

"นั่นเปนรางวัลของหมอมฉันหรือ?" หลิน ชูจิ่วกระ

พริบตาและน้ําตาก็ไหลลงมาบนแกมของเธอ ในชั่วขณะนั้น
แนนอนวาคนจริงๆ จะตองอยากจะกาวมาขางหนาเพื่อเช็ดมันให
เธอ

"อืม" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นอยางงายๆ ในขณะที่มองไป

ที่รองรอยของหยดน้ําตาของนาง เพราะเขาไมรูวาเขาพูดอะไรผิด
ไป

"ขอบคุณเจาคะหวางเย " หลิน ชูจิ่ว ยกมือขึ้นและเช็ด

น้ําตาออกไปจากแกมของเธอทันที เมื่อเธอเช็ดน้ําตาออก เสี่ยว
เทียนเหยา รูสึกผิดหวังมาก ดังนั้นเขาจึงหันสายตาของเขาออกไป
ถึงแมวา ... ...

เขาจะไมรูวาเขาเปนอะไรถึงตองรูสึกผิดหวังก็ตาม

"อะแฮม ... ... " เสี่ยงเทียนเหยา สงเสียงไอขึ้นเล็กนอย

เขาไมรูวาควรจะเบี่ยงเบนความคิดของเขาไดอยางไร ดังนั้นเขาจึง
พูดขึ้นอยางจริงจังแทนวา "เพื่อใหตัวเจามีสุขภาพดีที่ดีขึ้น ดังนั้น
เจาไมจําเปนตองออกไปตอนรับแขนอีก เริ่มตั้งแตวันพรุงนี้ไป"
ตอนนี้สิ่งที่เขาตั้งเปาเอาไวมันก็ไดเปนไปตามคาดแลว ดังนั้นหลิน
ชูจิ่ว จึงไมจําเปนตองทํางานหนักอีกตอไป เพราะเขากลัววาถา
นางเสียชีวิตไปจริงๆ เขาจะไมสามารถหาใครเหมือนนางไดอีก

"โอ ... ... " หลิน ชูจิ่วแอบรูสึกโลงใจ

ในที่สุดเธอก็ไมจําเปนตอง "ออกไปตอนรับแขก" อีก

ตอไป หลังจากที่ทุกอยางผานไป ในชวงหลังๆ มานี้ เธอรูสึกวา
แกมของเธอปวดเมื่อยมาก เพราะรอยยิ้มที่มากมายที่ใชรับมือกับ
สตรีชั้นสูงเหลานั้น และคืนนี้เธอก็รูสึกเหนื่อยและวิงเวียน ดังนั้น
เธอจึงไมมีพลังงานมากพอที่จะจัดการกับเสี่ยวเทียนเหยา

รอยคล้ําใตดวงตาของนางในตอนนี้เห็นไดอยางชัดเจน
มาก ดังนั้นจึงหมายความวานางไมไดพักผอนอยางดีเทาที่ควรเมื่อ
ไมนานมานี้ และเพราะเสี่ยวเทียนเหยา ไมตองการที่จะอยูตออีก
เขาจึงพูดทิ้งทายขึ้น "พักผอนมากๆ " อยางไรก็ตาม พูดคํา
เหลานั้นของเขาที่ทิ้งไวกอนที่จะจากไป ก็ทําใหหลิน ชูจิ่ว ทําตัวโง
ๆ และตกตะลึงอยูในเกาอี้ของนางอยูเปนเวลานาน

"ไมใชวาหวางเย เพิ่งจะแสดงความหวงใยตอเธอหรือ?"
ดวงอาทิตยกําลังขึ้นทางทิศตะวันตกและตกทางทิศตะวันออกใช
หรือไม?

ไมใชหรอก ไมมันควรเปนเชนนั้น หรือวาดวงจันทรกําลัง

โผลออกมาในตอนกลางวัน ใชไหม?

ตอนที่ 66 จริ ง และเท็ จ 2

“หวางเย เปนกําลังเกี่ยวกับทานจริงๆนะเจาคะ”เจินจูพูดขึ้น
เมื่อนางเห็นวา หลิน ชูจิ่ว กําลังดูสับสนมาก นางแทบจะอยาก
หัวเราะออกมา แตนางก็ไมกลา ทําไดเพียงแคพูดตอไปเทานั้น
"หวางเยถึงขนาดยอมใหทานเขาไปในคลังสมบัติของเขาเพื่อเลือด
ของที่ถูกใจ ... ... ที่พวกเขารวบรวมเอาไวไดในชวงสงครามกับ
ทางภาคใตและภาคเหนือ ในชวงไมกี่ปที่ผานมานี้ มีสิ่งของที่ดีๆ
มากมายจากที่นั่น เปนสมบัติที่แมแตฮองเต็ก็ไมมี ดังนั้นหวางเฟน
ทานควรเลือดสิ่งที่ดีๆ เทานั้นนะเจาคะ”

จากกนบึ้งของหัวใจ เจินจูเพียงพยายามที่จะหยอกลอหลิน
ชูจิ่ว เพื่อทําใหนางมีความสุข แตจากใจจริงนางสามารถมองเห็น
ไดวาองคชายเสี่ยวกําลังทุมเทใหกับหลิน ชูจิ่ว มากขึ้น แมวาเจินจู
จริงๆจะไมรูวามันเปนเพียงเพื่อชดเชยการทํางานอยางหนักของ
หลิน ชูจิ่ว หรือวาจริงๆ แลวนางไดเขาไปอยูในหัวใจของเขาแลว
กันแน

"จริงๆ หรือ?" เมื่อหลิน ชูจิ่วไดยินคําพูดของเจินจู อาการ

วิงเวียนหัวของหลิน ชูจิ่ว ก็กลับสูภาวะปกติ ดังนั้นถาเธอจะนับ
รวมกับสิ่งที่เกิดขึ้นกอนหนาที่ผานมาและแผนการลอบสังหารของ
ฮองเต ตอนนี้ หลิน ชูจิ่วเขาใจแลววา ...
 เสี่ยวเทียนเหยา ดูเหมือนจะมีคูของหมากรุกที่ยิ่งใหญอยูใน
กํามือของเขา และโชครายของเธอที่เปนเพียงสวนหนึ่งของการทํา
ใหหมากของเขากาวไปอยูดานหนาเทานั้น

อยางไรก็ตาม เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ การเปนอาหารสัตว

กระปองก็มีประโยชนเชนกัน

หลิน ชูจิ่วหาวขึ้น เธอรูสึกเหนื่อยมากและขี้เกียจที่จะคิด

ทบทวนเกี่ยวกับจํานวนครั้งที่เสี่ยวเทียนเหยา ใชเธอ ดังนั้นเธอจึง
ตัดสินใจที่จะขโมยทุกสิ่งที่ดีที่ เสี่ยวเทียนเหยา มีอยูในคลังสมบัติ
ของเขา เพื่อชดเชยการบาดเจ็บของเธอและความเคลียดที่อยูใน
ใจ ... ...

ฮึ หลิน ชูจิ่ว ยอมรับวาสมองนอยๆ ของเธอไมเปราะบาง

ดังนั้นมันจึงเปนแคความผิดหวังของเธอ อยางไรก็ตาม เธอไมได
หวังอะไรกับเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นมันจึงไมสําคัญนัก
 เมื่อหมอหลวงฉินหยวน ออกมาจากตําหนักเสี่ยวหวังฟู เขาก็
รีบไปที่พระราชวังเพื่อรายงานทันที

"ทูลฝาบาท องคหญิงเสี่ยวไมไดปวย แตถูกวางยาพิษจริงๆ

พะยะคะ" หมอหลวงฉินหยวน กังวลมากเขาเกือบจะฝงศีรษะของ
เขาไวที่อก ในขณะที่รายงานออกไป

ไมวาจะอยางไร เขาถือวาโชครายมากที่ไดเขาไปยุงเกี่ยวกับ
ความยุงเหยิงที่ใหญขนาดนี้ เขารูวาชีวิตของเขาไมสามารถอยูใน
ความสงบไดอีกตอไป

สําหรับหมอ ความกลัวอยางมากที่สุดในสายงานของเขาคือ
เมื่อเขาไมมีรูวาเขาจะสามารถกลับไปที่จวนของเขาไดโดยที่ยังมี
ชีวิตอยูหรือไม
 “ถูกพิษหรือ? เสี่ยวเทียนเหยาจะวางยาพิษนางเพื่อ
อะไร? แลวหัวคิ้วของฮองเตก็ขมวดขึ้น แลวก็สายศีรษะไปมา
กอนจะพูดขึ้นอีก "ไม ไม มันผิดแลว ดวยความภาคภูมิใจและ
อารมณของเขา เขาคงจะสับหลิน ชูจิ่วออกเปนสองทอน หรือไมก็
แทงนางใหตายไปในดาบเดียว แตเขาจะไมใชยาพิษ"

ดวยเอกลักษณและอํานาจของเสี่ยวเทียนเหยา เขาคงจะ
แยกรางของ หลิน ชูจิ่วออก เพราะไมมีใครกลาที่จะตั้งคําถามกับ
เขาอยูแลว ทําไมเขาถึงอยากจะเดินออมพุมไมและใชพิษกับนาง?

"องคหญิงเสี่ยวไมไดถูกวางยาพิษโดยองคชายเสี่ยวแนนนอ
เพราะยาพิษภายในตัวนางไดถูกสะสมมาเปนเวลาอยางนอยสิบป
หรือมากกวานั้น แตผลของมันพึ่งจะมาแสดงออก เชนเดียวกับ
วันนี้" หมอหลวงฉินหยวน ไมไดวางแผนที่จะอธิบายมากไปกวานี้
แตในขณะนี้เขาไมสามารถซอนมันได
 "สิบปหรือ? เชนนั้นก็คงจะมีใครบางคนจากตระกูลหลิน
วางยาพิษของนาง ... ... ใครจะคิดวาหลินฟูเหริน จะมีทักษะที่ดี
เชนนี้ "ฮองเตเขาใจสถานการณไดทันที เขาจึงพูดขึ้นอยางเย็นชา

ดวยการเปดเผยเชนนี้ หมอหลวงฉินหยวน ไมกลาแมแตจะ

สูดลมหายใจเขาไป เพราะไมวาจะอยางไร เขาก็ไมสามารถที่จะ
กระทบกระทั่งหลินเซี่ยงและหลินฟูเหรินได

"จากการสังเกตการณของเจา เจาคิดวาเสี่ยวเทียนเหยา รู

เรื่องนี้หรือไม? แลวหลิน ชูจิ่วรูหรือไม? "ฮองเตถามขึ้น เขาไม
สนใจหรอกวาหลิน ชูจิ่ว จะมีชีวิตหรือตาย

"นับตั้งแตเริ่มตนจนถึงสุดทาย องคชายเสี่ยวไมไดถามอะไร
เขาจึงนาจะรูเรื่องนี้อยูกอนแลวอยางแนนอน และสําหรับองค
หญิงเสี่ยว? " หมอหลวงฉินหยวนขมวดคิ้วและพยายามนึกถึง
ปฏิกิริยาของหลิน ชูจิ่วกอนจะพูดขึ้นอีก "ดูเหมือนองคหญิงเสี่ยว
จะไมรูอะไรเลย เพราะนางไมไดแสดงอาการวิตกกังวลแตอยางใด
ดังนั้นดูเหมือนนางจะไมรูจริงๆ วานางกําลังจะตายในเร็ว ๆ นี้"

ไมมีใครไมกลัวความตาย แมกระทั่งฮองเตเองก็กลัวที่จะตาย
ดังนั้นหมอหลวงฉินหยวน จึงไมเชื่อวาคนที่อายุนอยกวานาง จะ
ไมกลัวถานางรูวานางถูกวางยาและกําลังจะตายในเร็ว ๆ นี้

"มันชางโหดรายกับเจาเสียจริงเสี่ยวเทียนเหยา" ฮองเตเยาะ
เยยขึ้นแลวดวงตาของเขาก็หรี่ลง แตจริงๆ แลวเขาไมรูวาควรจะ
คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยางไร

ในทางกลับกันหมอหลวงฉินหยวน ผูซึ่งไมไดรับคําสั่งใด ๆ
เพิ่มเติมจากฮองเต เพียงแคพยายามยืนใหตรง แมวาขาของเขา
จะเริ่มชาแลว ... ...

หลังจากไมกี่นาที ฮองเตก็ดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาไดบาง
อยาง เพราะสายตาของเขาจู ๆ ก็ขยายขึ้น ... ...
ตอนที่ 67 โรคที่ ไ ม ส ามารถตรวจสบได 1
"เจาสามารถหาวิธีรักษาพิษที่อยูภายในรางกายของหลิน ชูจิ่วได
หรือไม?" ฮองเตผูที่เปลี่ยนเปนเย็นชา ถามอยางกระตือรือรนขึ้น
หมอหลวงฉินหยวน เต็มไปดวยความตกใจเปนอยางมาก จนชวย
ไมไดที่จะถอยหลังกลับไปสองสามกาว แตในไมชาเขาก็พยายามที่
จะสงบจิตใจของเขาลงแลวตอบขึ้น

"ทูลฝาบาทกระหมอมไรความสามารถและไมสามารถรักษา
พิษเรื้อรังขององคหญิงเสี่ยวได อยางไรก็ตามถารางกายของนาง
ไดรับการดูแลใหกลับมามีสุขภาพที่ดี นางก็สามารถมีชีวิตอยูได
อีกสิบปพะยะคะ "
 หมอหลวงฉินหยวน สามารถคาดการณไดวาหลิน ชูจิ่ว
นาจะสามารถมีชีวิตอยูไดนานถึง 10 ป จากสารพิษเรื้อรังภายใน
รางกายของนาง ซึ่งสูงกวาหมออูเปนอยางมาก แตนั่นก็เปนเพียง
ระยะเวลาที่เขาสามารถรับประกันชีวิตของนางได เพราะมันยาก
มากที่จะรักษานางใหหายได

"เอาละ แคนั้นก็เกินพอแลว ... ... " จูๆ ฮองเตก็ตระหนัก

ถึงอะไรบางอยางได กอนจะพูดขึ้น "เขาไดคนหาเหตุผลที่สมบูรณ
แบบขึ้นมา ตําหนักเสี่ยวหวังฟู.........ชางเปนแหลงกอปญหา
จริงๆ"

ความหมายของฮองเตนั้นไมชัดเจน แตหมอหลวงฉินหย
วน ก็ยังไมกลาที่จะคิดเกี่ยวกับมัน หรือแมแตจะพยายามที่จะฟง
เพิ่มเติมเกี่ยวกับมัน สิ่งที่เขาตองการมากที่สุดในเวลานี้ คือจมลง
ไปในที่แหงนี้เพื่อที่อองเตจะไดไมพบตัวเขา
 เพราะแมวาเขาจะเปนคนสนิทของฮองเต แตเขาก็ไม
ตองการรูอะไรเกี่ยวกับความขัดแยงของพระราชวงศ อยางไรก็
ตามหากเขารูมากเกินไปความตายก็จะรอเขาอยูเทานั้น เขาไม
ตองการที่จะตายในเร็วๆนี้!

โชคดีที่ฮองเตรูถึงความหมายของปฏิกิริยาผิดปกติของ
เขา ดังนั้นฮองเตจึงโบกมือขึ้น เพื่อบอกวาตอนนี้เขาสามารถ
ออกไปไดแลว

"กระหมอมทูลลาพะยะคะ ขอพระองคทรงอายุยื่นหมื่นป
พันปพะยะคะ" หลังจากที่หมอหลวงฉินหยวน ทําความเคารพ
เขารีบเดินออกไปจากหองทรงงานอยางรวดเร็ว และเพราะเขา
เดินเร็วเกินไป เขาแทบจะชนอาหารวางตอนเที่ยงคืนที่ขันทีคน
หนึ่งกําลังถือเขามา ... ...

คืนที่หมอหลวงฉินหยวน ไดไปเยี่ยมที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู
เพื่อวินิจฉัยโรค ของหลิน ชูจิ่ว ก็ไดแผกระจายไปในวันรุงขึ้น และ
ในเวลาเดียวกันขาวที่วาหมอหลวงฉินหยวน ไมสามารถ
วินิจฉัยโรคไดอยางถูกตองวาอาการเจ็บปวยของหลิน ชูจิ่ว จริงๆ
คืออะไรกันแนก็ยังไดกระจายออกไปดวยเชนกัน

ทําไมพวกเขาถึงไดทําเชนนั้น?

เพราะแมแตหมอหลวงฉินหยวน ก็ไมสามารถรักษาหลิน
ชูจิ่ว ได ดังนั้นคนของตําหนักเสี่ยวหวังฟู จึงเริ่มเชิญหมดทุกคนใน
เมืองหลวงมาชวยในการวินิจฉัยและรักษาอาการปวยของนาง
ดวยเหตุนี้หมอที่มีชื่อเสียงและไมเกงทั้งในเมืองหลวงและนอกตาง
ก็เดินทางไปที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู เพื่อรักษาหลิน ชูจิ่ว อยางไรก็
ตาม แตละคนตางก็พูดเปนเสียงเดียวกันนั้นคือ พวกเขามี
พรสวรรคและความรูเพียงเล็กนอยเทานั้น!

ใครก็สามารถเปนหมอได ถาพวกเขามีความรูเพียง
เล็กนอยอยางนั้นหรือ?
 แนนอนวาไมใช ... ... หรือบางทีก็มีใครบางคนแกลงทํา
เปนวินิจฉัยโรคเทานั้น หมอบางคนที่มีความสามารถก็ทําการ
วินิจฉัยโรคของหลิน ชูจิ่ว เชนเดียวกับหมอหลวงฉินหยวน
อยางไรก็ตามพวกเขายังไมตองการที่จะเขาไปยุงเกี่ยวกับความ
ขัดแยงของคนในราชวงศ ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะเงียบเทานั้น

เรื่องนั้นเปนสิ่งที่เขาใจได ไมวาอยางไร แมแตหมอหลวง

ฉินหยวนก็ไมกลาที่จะพูดถึงเรื่องการวินิจฉัยของเขา ดังนั้นทําไม
หมอสามัญเหลานี้ถึงจะมีความกลา?

ถาพวกเขาเขารวม พวกเขาก็แคมองหาความตายของตัวเอง
เทานั้น!

หมอหลวงฉินหยวน เปนหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในแควน
ตะวันออก อยางไรก็ตามแมแตคนอยางเขาก็ไมสามารถที่จะ
วินิจฉัยโรคของหลิน ชูจิ่ว ได ดังนั้นไมตองพูดถึงผลจะออกมาเปน
อยางไรสําหรับหมอสามัญเหลานี้

ดังนั้นไมวาจะเปนหมอสักกี่คนที่ไดรับเชิญใหมาตรวจดู
อาการของหลิน ชูจิ่วยังตําหนักเสี่ยวหวังฟู อาการเจ็บปวยของ
นางก็ยังเปนเรื่องที่ไมรูตอไป

ภายในจวนของตระกูลหลิน เมื่อหลิน ฟูเหริน ไดยิน

เกี่ยวกับอาการปวยหนักของหลิน ชูจิ่ว นางก็ตกใจมากและอยู
บานตลอดทั้งวัน เพราะกลัววาตําหนักเสี่ยวหวังฟูและคนในนั้น
จะรูวานางเปนคนที่วางยาพิษหลิน ชูจิ่ว

และเมื่อนางไดยินวาหมอหลวงฉินหยวนไดไปตรวจ
อาการของหลิน ชูจิ่ว และตําหนักเสี่ยวหวังฟู ยังไดเชิญหมอ
ทั้งหมดเพื่อไปตรวจอาการของนาง นางถึงกับเกิดความหวาดกลัว
เปนอยางมาก ถึงขนาดลมปวยไดแตนอนซมอยูบนเตียงเทานั้น
 นางพึ่งจะรูสึกดีขึ้นเล็กนอย เมื่อไดยินวาแมวาตําหนัก
เสี่ยวหวังฟู ที่ไดเชิญหมอนับสิบคน แตพวกเขาก็ยังไมสามารถ
วินิจฉัยอาการเจ็บปวยของหลิน ชูจิ่วได ดังนั้นเห็นไดอยางชัดเจน
วา นางเด็กสารเลวนั้น จะรักษาคําพูดของนาง เพราะจะอยางไร
นางก็ไดรับเงินของนางไปแลว อยางไรก็ตามแมวานางเด็กสารเลว
นั้น จะมีเงินเปนจํานวนมาก แตนางก็ไมมีเวลามากพอที่จะใช
จายเงินทั้งหมดได เพราะนางกําลังจะตายในเร็ว ๆ นี้

ตอนที่ 67 โรคที่ ไ ม ส ามารถตรวจสบได 2

ใบหนาของหลิน ฟูเหริน นั้นดูดีขึ้นและดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากคิดถึง
เคราะหกรรมของหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นเมื่อหลินหวานถิง มาหานาง
นางก็สามารถนั่งอยูบนเตียงได หลินหวานถิงเห็นวามาราดของ
นางยิ้มจึงพยายามเกลี้ยกลอมนางขึ้น "เหนี่ยง (ทานแม) โรคของ
หลิน ชูจิ่ว เปนที่รูจักกันดีในเมืองหลวง พวกเราไมควรจะไปเยี่ยม
นางแมวาทานจะเปนเพียงมารดาในนามเทานั้นหรือเจาคะ? "

หลังจากวันแตงงานของหลิน ชูจิ่ว ก็ไดสงหญิงรับใชที่สง

มาพรอมกับสินสอดทองหมั่นกลับมายังตระกูลหลินทั้งหมด เพื่อที่
ทําหลิน ฟูเหรินเสียหนาและภาพลักษณของนาง ในฐานะแมเลี้ยง
ที่ดีถูกทําลายไปจนหมด และตั้งแตนั้นเปนตนมาหลิน ฟูเหริน ก็
กลายเปนหัวขอใหสังคมชั้นสูงหัวเราะ ทําใหหลิน ฟูเหรินรูสึกอับ
อายที่จะตองออกไปไหนมาไหน

"ทานลุงและทานปาของเจา ไมแมแตจะไปเยี่ยมนาง
ดังนั้นก็ไมมีอะไรตองเปนกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ใหตําหนักเสี่ยวหวัง
ฟู ไดรูวาหลิน ชูจิ่ว ไมมีใครที่สามารถพึ่งพาไดอีกแลวในตระกลูนี้"
เสียงของหลิน ฟูเหริน ฟงดูออนแรง แตกลับไมสงผลตอคําพูดที่
กดขี่ของนางแมแตนอย
 "สิ่งที่ทานพูดก็ไมผิด แตถาทานยารูเกี่ยวกับเรื่องนี้เขา
จากอารมณของทานยาจะตองตําหนิทาน ทานลุงและทานปา
อยางแนนอน อยางไรก็ตาม ถาพวกเราไปเยี่ยมนาง เปนไปไดวา
เมื่อถาทานยามาถึง ทานอาจจะปกปองนางนอยลงก็ไดนะเจาคะ"
หลิน หวานถิงพูดขึ้นเบาๆและนุมนวล น้ําเสียงของนางจึงฟงดู
คลายผูปวยมากกวาหลิน ฟูเหรินเสียอีก

"เมื่อไหรที่ทานยาของเจาจะกลับมา?" หลิน ฟูเหริน รูสึก

กังวลกับเหตุการณลาสุด ดังนั้นจิตใจของนางจึงไมสามารถสงบนิ่ง
ได

“ทานปาบอกวา ทานยาไดสงขอความมาบอกนางวา จะ
มาถึงในอีกหาวัน ถาทานยารูวาหลิน ชูจิ่วปวยและจะตายในเร็ว
ๆ นี้ แตทานแมกับทานปากลับไมยอมไปเยี่ยมนาง นางจะตอง
โกรธมากแน ๆ" แนนอนวาหลิน หวานถิงไมอยากเห็นหนา หลิน
ชูจิ่วอีก ที่สําคัญในตอนนี้ นางไดกลายเปนองคหญิงเสี่ยวไปแลว
แลวนางก็ตองทําความเคารพนางอีก แคคิดหลิน หวานถิงก็อยาก
จะฉีกหลิน ชูจิ่วออกเปนชิ้น ๆ แลว แตวา ……

นางยังไมกลาทําใหทานยาของนางโกรธ ดังนั้นเมื่อใดก็
ตามที่นางอยูตอหนาทานยาของนาง นางจะพยายามอยางสุด
ความสามารถที่จะทําตัวเปนนองสาวที่นารัก ตอหลิน ชูจิ่ว อยู
เสมอ

หลินหวานถิงรูสึกโกรธขึ้นมาทันทีและบิดผาเช็ดหนาของนาง
ในขณะพูดขึ้น"เหนี่ยงพวกเราตองคิดหาวิธีที่พวกเราจะทําใหหลิน
ชูจิ่วกลายเปนหุนที่นาหัวเราะ มันจะดีมากถามันอยูตอหนาของ
องคชายเสี่ยว และคนของเขา เมื่อพวกเขาไดเรียนรูสีที่แทจริง
ของหลิน ชูจิ่ว องคชายเสี่ยวก็จะไมตามหาหมอใหนางอีกตอไป
ลองดูวานางจะสามารถปองกันตัวเองไดหรือไม "
 เมื่อหลิน หวานถิง ถมถอยคําที่โหดรายเหลานี้ออกมา
ดวยใบหนาที่ออนโยนของนาง หลิน ฟูเหรินก็ไมลังเลที่จะพยัก
หนาอยางนุมนวลและแสดงการยกยองขึ้นในสายตาของนาง ... ...

ตําหนักเสี่ยวหวังฟู

อยางไรก็ตามในชวงเวลานี้หลิน ชูจิ่ว สามารถหลบหนี

การพบกับสตรีชั้นสูงของเมืองหลวงได แตตองตกอยูในกับดักของ
การพบปะกับ "หมอไทยมุง"แทน

อะแฮม ... ...การเรียกพวกเขาวา "หมอไทยมุง" อาจจะ

พูดเกินจริงไป หลังจากทั้งหมดแลว ตัวตนของเธอก็เปนถึงองค
หญิงเสี่ยวผูสูงศักดิ์ ดังนั้นใบหนาของเธอจึงไมไดรับอนุญาตให
เปดเผยตอหมอสามัญเหลานั้น มีเฉพาะหมออูและหมอหลวงฉิน
หยวน ที่ฮองเตสงมาโดยตรงเทานั้น ถึงจะสามารถวินิจฉัยเธอได
พรอมกับเห็นหนา ในขณะที่หมอจากเมืองหลวงสามารถวินิจฉัย
เธอไดโดยการตรวจชีพจรของเธอ และจะถูกคั่นดวยผามาน
เทานั้น

แพทยสมัยใหม ชาวจีนมักจะทําการวินิจฉัยหลังจาก
สอบสวนและสังเกต แตไมไดอยูหลังมาน ดังนั้นในตอนนี้หมอ
โบราณเหลานี้จึงทําอะไรไมไดมากนักและไมถูกตอง ... ...

ดังนั้นจึงไมตองสงสัยเลยวา ทําไมพวกเขาถึงมีปญหาใน
การวินิจฉัย!

หลิน ชูจิ่ว สังเกตเห็นหมอไมกี่คนที่ไดทําการวินิจฉัยโรค

ของเธอวาเปนเพราะพิษในรางกายของเธอ แตนอกเหนือจากนั้น
หมอทุกคนที่ไดตรวจชีพจรของเธอจะสั่นศีรษะและถอนหายใจใน
ขณะที่ขึ้นวา "ความรูทางการแพทยของขายังดอยนัก ดังนั้นขาจึง
ไมสามารถวินิจฉัยโรคขององคหญิงเสี่ยวได"
 บางคนถึงขนาดพูดวา "องคหญิงเสี่ยวปวยหนักมาก
กรุณาเตรียมงานศพของนางใหเร็วที่สุด! "

อยางไรก็ตามไมวาอะไรจะเกิดขึ้น พอบานเฮา ยังคงให

เงินแกหมอสามัญเหลานั้น หนึ่งหรือสองเหรียญเพื่อเปนคา
เดินทาง แตหลังจากที่หมอเหลานั้นจากไป ทหารยามบางคนจึงได
ตะโกนขึ้น "เจานักตมตุน! หวางเฟยของเรายังสุขภาพดีอยู แลว
เชนนั้นทําไมจะตองเตรียมงานศพดวย!"

หลังจากที่ไดรับการขนานนามวาเปนนักตมตุน หมอก็พูด
เสริมขึ้นอีกวา"การวินิจฉัยของชายชราผูนี้ไมใชเรื่องผิดผลาด
รางกายขององคหญิงเสี่ยวมีความออนแออยางรายแรง และนางก็
จะตายในเร็ว ๆ นี้"

"องคหญิงเสี่ยวอาจจะดูมีสุขภาพที่ดี แตในความเปนจริง
แลว รางกายของนางก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ถาเจาไม
ระมัดระวังอยางถูกตอง องคหญิงเสี่ยวก็จะมีชีวิตอยูไดแคสาม
หรือหาปเทานั้น เจาคอยดูตอไปเถอะ ... ... "

หมอที่เชี่ยวชาญผูนี้ดูเหมือนจะไมเขาใจหลักการ แมวา
เขาจะไมไดพูดถึงเรื่องพิษภายในรางกายของหลิน ชูจิ่ว แตสิ่งที่
เขาพูดนั้นก็ถูกตอง ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงชวยไมไดที่จะสงสัย
เกี่ยวกับที่มาที่ไปของหมอคนนี้

ตอนที่ 68 แผนการของเสี่ ย วเที ย นเหยา 1

หลิน ชูจิ่ว สงสัยวาหมอที่เปดเผยสภาพของเธอตรงหนาประตู
ของตําหนักเสี่ยวหวังฟู นั่นเปนสวนหนึ่งในแผนการของเสี่ยว
เทียนเหยาหรือไม!
 ไมวาจะอยางไร ไมใชเรื่องบังเอิญอยางแนนอน ในขณะที่
คนอื่นพูดกันวาเธอกําลังจะตาย เสี่ยวเทียนเหยาก็ไดรับขาว
เกี่ยวกับหมอเทวดาโม ที่อยูในเมืองหลวงของแควนตะวันออก
และเพื่อที่จะรักษาโรคของเธอ องคชายเสี่ยวไดไปพบและขอรอง
ใหหมอเทวดาโมมารักษาเธอโดยเฉพาะ

"ชางเปนคนหนาซื่อใจคดจริงๆ" สําหรับตัวเอกของการ
แสดงที่ดีในครั้งนี้หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นกับตัวเอง

เพื่อที่จะพาหมอเทวดาโม เขามาภายในตําหนักเสี่ยวหวัง
ฟู โดยไมตองกังวลเรื่องใด ๆ เสี่ยวเทียนเหยา พยายามหลอกตา
และปดหูของทุกคน หลังจากที่ทําเชนนี้แลว ผูคนจะไมรูวาจริงๆ
หมอเทวดาโม เดินทางมายังแควนนี้เพื่อรักษาขาของเขาเอง

และโดยการยืมแผนหลังของเธอ เสี่ยวเทียนเหยา ไม

เพียงแตสามารถหลอกฮองเตได แตยังไดเหยียบทุกคนในตระกูล
หลิน และตอนนี้เขายังกลายเปนหนึ่งในสิบอันดับของตําแหนง
สามีที่ดีเยี่ยม ซึ่งเปนสวนหนึ่งของแผนการของเขา

อยางไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา ก็ไมไดโกหกทุกคนจริงๆ
เพราะเธอถูกพิษจริงๆ และถามีวิธีที่จะทําใหเธอมีชีวิตอยูนานกวา
สิบป เธอก็จะไดรับสิ่งนั้นดวยความไรยางอายของเสี่ยวเทียนเหยา

อยางไรก็ตาม การไดพบกับชายเชนนี้ หลิน ชูจิ่ว รูสึก

เสียใจที่ไดรับชีวิตที่สอง และดังนั้นเธอจึงรูสึกขี้เกียจที่จะลุกขึ้น
ยืนบนเตียง เธอเพียงอยากจะอธิษฐานวา เมื่อเสี่ยวเทียนเหยาเดิน
ได เขาจะหาเห็นความมีคุณธรรมของเธอและในที่สุดก็ยอมปลอย
ใหเธอไปอยางอิสระ

หลิน ชูจิ่ว ยังคงนอนอยูบนเตียง ในขณะกินแอปเปลและ

ฟงเสียงซุบซิบของเจินจู อยางไรก็ตามเห็นเจินจู รองไหขึ้นตรงนี้
บางตรงนั้นบางราวกับวาเธอกําลังจะตาย หลิน ชูจิ่วก็เกือบจะ
สําลักตาย
 กี่คนกันที่ถูกหลอกโดยเสี่ยวเทียนเหยา?

อยางไรก็ตามเธอไมไดหลงกลไปกับมันดวย และเธอเชื่อ
วาฮองเต็เองก็จะไมหลงกลดวยเชนกัน ดวยสายตาที่ชาญฉลาด
ของฮองเต เขาจะเห็นไดอยางชัดวาเสี่ยวเทียนเหยา เพียงตองการ
พาหมอเทวดาโม เขามาในตําหนักเสี่ยวหวังฟู เพื่อรักษาขาของ
เขาและ ... ...

ทําใหคนที่สงสัยเชื่อวาเขาเปนคนดี

ไมวาอยางไร ทุกคนตางก็เคยไดยินวาภาพลักษณของ
หมอเทวดาโมนั้น หยิ่งยโสและดวยชื่อเสียงที่ไมรูจักจบสิ้นของเขา
แมแตตัวองคชายเสี่ยวเองที่ไปพบเขา แตหมอเทวดาโมก็ยัง
ปฏิเสธที่จะรักษาใหกับองคหญิงเสี่ยว อยางไรก็ตาม เสี่ยวเทียน
เหยากลับไมยอมแพ เขาไดพยายามที่จะไปพบหมอเทวดาโมทุก
วันเพื่อหวานลอมเขา ... ...
 "โอ องคชายเสี่ยวชางเปนคนที่อดทนและเอาใจใส เขา
ชางเปนผูชายที่ดีจริงๆ" หนึ่งในผูหญิงที่ยังไมไดแตงงานในเมือง
หลวง คนที่ตกหลุมเสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น แตแนนอนวานางไมลืม
ที่จะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับหลิน ชูจิ่วดวย "คุณหนูใหญของ
ตระกูลหลิว ชางโชคดีจริงๆ ที่ไดแตงงานกับผูชายที่แสนดีเชนนั้น"

"อืม! ดูเหมือนวานางจะไมไดโชคดีเทาไหร เพราะนางจะ

ไมไดมีความสุขจากความเมตตาขององคชายเสี่ยวเปนเวลานาน
นัก" ผูหญิงที่แตงงานแลวชวยไมได ที่จะพูดขึ้นดวยความขมขื่น

"ขาไมรูวาตําหนักเสี่ยวหวังฟู จะยอมรับพระชายาอีกคน
หรือไม... ... " สาวนอยที่แตงงานแลวพูดขึ้นอยางขี้อายๆ

"ใครคือคนโงที่พูดวาองคชายเสี่ยวเปนคนไรความ
ปรานี? ถาองคชายเสี่ยวเปนคนไรความปรานีและเลือดเย็น เขา
จะไปพบหมอผูนั้นแทบจะนับครั้งไมถวนทําไมกัน? "แฟนตัวยง
ของเสี่ยวเทียนเหยา ชวยไมไดที่จะพูดขึ้น

จะอยางไร ความจริงก็ยากที่จะยอมรับได

ไมวาขาวลือดานนอกจะเปลี่ยนไปอยางไร แตอาการ
เจ็บปวยของหลิน ชูจิ่ว ยังคงอยูในสายตาของประชาชนทุกคน ถา
หลิน ชูจิ่ว ไมไดรับการรักษาแลวละก็ สิ่งตางๆก็จะไมเปนไปตาม
แผน ... ...

ตอนที่ 68 แผนการของเสี่ ย วเที ย นเหยา 2

ดังนั้นในชวงเวลานี้ แมกระทั่งหมอเทวดาโมก็ไดพูดคําออกไปวา
เขาไดเคยเห็นขาขององคชายเสี่ยวกอนแลว อยางไรก็ตามทักษะ
ทางการแพทยของเขาไมดีพอที่จะรักษาขาของเขาได ดังนั้นเขา
จะไปที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู เพื่อรักษาองคหญิงเสี่ยวเทานั้น

ชื่อเสียงของหมอเทวดาโม ไมไดแพรกระจายไปทั่วแควน
ตะวันออกเทานั้น แตยังรวมไปถึงแควนอื่น ๆอีกดวย การดํารงอยู
ของเขาเกือบจะกลายเปนตํานาน และดวยเหตุนี้จึงไมมีใครสงสัย
ในคําพูดของเขา ตอนนี้เขาไดบอกวาไมสามารถรักษาขาขององค
ชายเสี่ยวได และทุกคนก็เชื่อวาองคชายเสี่ยวคงทําไดเพียงนั่งอยู
ในรถเข็นของเขาไปตลอดชีวิตเทานั้น

และเมื่อเขาบอกวาเขาจะมาที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู เพื่อ
รักษาองคหญิงเสี่ยว ทุกคนในเมืองหลวงตางก็ไมมีขอสงสัย

"เขาจะมาเพื่อหลิน ชูจิ่ว? จริงๆหรือ? ขาไมไดโงขนาดที่

จะตองเชื่อเชนนั้น" เมื่อฮองเตไดรับขาวจากภายนอก เขาก็ชวย
ไมไดที่จะขมวดคิ้วขึ้น
 การใชประโยชนจากสถานการณในตอนนี้ของหลิน ชูจิ่
วถือเปนกาวที่ยอดเยี่ยมมาก และดวยเหตุนี้เสี่ยวเทียนเหยา จึง
สามารถกําหนดแผนการใหญได แมกระทั่งชื่อเสียงที่ถูกทําลายไป
ของเขา ก็ดูเหมือนจะกาวไปในทางที่ดีขึ้น ดังนั้นในขณะนั้นฮองเต
จึงโกรธมาก

อยางไรก็ตามเพื่อเปนการแสดงใหประชาชนเห็นวาเสี่ยว
เทียนเหยา เปนคนเลือดเย็นไรความปรานีและเห็นแกตัว ฮองเต
จึงไมลังเลที่จะใหหลิน ชูจิ่ว แตงงานกับเขา แตตอนนี้ดูเหมือนวา
... ...

หลิน ชูจิ่วเองก็เปนคนหนึ่งที่ชวยฟนฟูชื่อเสียงที่เสื่อม
โทรมใหกับเสี่ยวเทียนเหยา

"ฟงจากคนที่เราสงไปสอดแนมที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ดู
เหมือนวาองคชายเสี่ยว เริ่มที่จะใสใจกับองคหญิงเสี่ยว หลังจากที่
นางไดกระทําความดี และดวยความที่นางสามารถเอาชนะใจองค
ชายเสี่ยวได" ชายคนหนึ่งสวมเสื้อผาสีดําพูดขึ้นในขณะที่คุกเขา
ถาเขาไมไดพูดออกมา ก็จะไมมีใครจะรูถึงตัวตนของเขา

ฮองเตพูดขึ้นเพียงวา "ดีมาก" ไมใชเพราะเขาเอาใสใจ

อยางจริงจังกับดําพูดที่ชายชุดดําพูดขึ้น แตเนื่องจากในฐานะที่
เขาก็เปนสวนหนึ่งของตระกูลเสี่ยว เขารูดีถึงความโหดรายของ
เสี่ยวเทียนเหยา วาเปนอยางไร

อยางไรก็ตาม เขาไมเพียงแตเปนคนไรความเมตตาตอ
สตรีเทานั้น แตยังเปนเชนนั้นกับบิดาของตัวเองอีกดวย ดังนั้น
อยาบอกเขาวาคนอยางเสี่ยวเทียนเหยา จะเสียสละตัวเองเพื่อ
ผูหญิง และแนนอนวาหมอเทวดาโมตองมาเพราะเขา

"ออกไป" ฮองเตโบกมือขึ้นแลวชายชุดดําก็หายไปอยาง
รวดเร็วจากภายในหองโถง จากนั้นฮองเตก็ตะโกนวา "ใครก็ไดเขา
มา"
 ขันทีผูรออยูขางนอกก็รีบวิ่งเหยาะ ๆ เขามาและทํา
เคารพ จากนั้นเขาก็ไดยินคําสั่งของฮองเตดังขึ้น "ไปพาหมอหลวง
ฉินหยวนมาที่นี่"

หลังจากนั้นไมนานหมอหลวงฉีนหยวนก็รีบมาอยางไม
ลังเล "ขาผูต่ําตอยถวายบังคมฝาบาท ขอใหฝาบาทมีอายุยื่นนาน
นับพันปหมื่นปพะยะคะ"

"ไมตองมากพิธี" ฮองเตไมรอใหหมอหลวงฉินหยวนมาก
พิธีอีกตอไปกอนที่เขาจะสั่งขึ้นทันที "หมอหลวงฉินหยวน ขา
ตองการใหเจาติดตอสายลับ ขาตองการรูวาหมอเทวดาโมจะใชวิธี
ไหน”

"พะยะคะฝาบาท ขาผูต่ําตอยจะรีบไปทันที" เมื่อหมอ

หลวงฉินหยวน ไดยินคําสั่งของฮองเต เขาก็รูสึกโลงใจ จะอยางไร
ก็ตามสายลับก็ไดแฝงตัวอยูขางๆ หมอเทวดาโมมาเปนเวลาหลาย
ปแลว เมื่อถึงตอนนี้พวกเขาจะมีประโยชนไมใชนอย
 ในความเปนจริงพวกเขาเคยใชคนพวกเขามากอนแลว
แตเมื่อไดรับขอความของสายลับมา พวกเขาเพียงตอบวาพวกเขา
ยังไมรูวาเสี่ยวเทียนเหยา ไดแอบติดตอกับหมอเทวดาโมหรือไม
และพวกเขาก็ยังไมรูวาตอนนี้เขาอยูในเมืองหลวงหรือไมเทานั้น

ในขอความของพวกเขา ทําใหฮองเตและหมอหลวงฉิน
หยวนไมไดรูเลยวาเสี่ยวเทียนเหยา ไดแลกเปลี่ยนอะไรกับหมอ
เทวดาโม ... ...

ดังนั้นหมอหลวงฉินหยวนไดวางแผนที่จะอยูในตําหนัก
เสี่ยวหวังฟู ในวันที่หมอเทวดาโม จะมาถึง หลังจากทั้งหมดแลว
หมอเทวดาโม ก็ใจออนใหกับความจริงใจขององคชายเสี่ยว และ
สัญญาวาจะรักษาอาการปวยของ หลิน ชูจิ่ว แตเขาไมสามารถ
รับประกันไดวา เขาสามารถชวยนางไดหรือไม
 เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดพูดถึงแผนการที่แทจริงของเขาตอ
โลกภายนอก แตก็ไมไดหมายความวาคนอื่น ๆ จะไมไดมีสมอง

อยางไรก็ตามขาวในเมืองหลวงเกี่ยวกับความจริงใจของ
เสี่ยวเทียนเหยา จนทําใหหมอเทวดาโม ยอมตกลงไดกลายเปน
เรื่องใหญทันที รานอาหารบางแหงพยายามที่จะใชเรื่องนี้เพื่อ
ดึงดูดลูกคา และเริ่มนินทาเรื่องนี้ในขณะที่พวกเขากําลังดื่มน้ําชา
ดังนั้นในเวลาไมถึงสองเดือน หลิน ชูจิ่ว หญิงสาวที่เคราะหราย
ที่สุด เพราะนางไดแตงงานกับคนงอย ตอนนี้กลับกลายเปนหญิง
สาวที่โชคดีที่สุดในเมืองหลวงไปแลว

ตอนแรกกลุมผูหญิงที่มีชีวิตชีวาเหลานี้ กําลังยุงอยูกับ
การพูดคุยวา หลิน ชูจิ่ว ชางโชครายที่ถูกปฏิเสธโดยองครัช
ทายาท และถูกสงไปแตงงานกับคนงอยและเปนอัมพาตอยางองค
ชายเสี่ยว ซึ่งปจจุบันยังไมมีอํานาจทางทหารอยูแมแตนอย แต
ตอนนี้กลุมผูหญิงที่มีชีวิตชีวาเหลานี้ ชวยไมไดที่จะแอบอิจฉา
เพราะหลิน ชูจิ่วไดแตงงานกับสามีที่ดี และผูหญิงที่นาอิจฉาที่สุด
ในบรรดาพวกนางในตอนนี้ก็จะเปนใครอื่นไปไมไดนอกจากที่
หลิน หวานถิง ... ...

ตอนที่ 69 แผนการของหลิ น หวานถิ ง 1

เมื่อ หลิน หวางถิงไดยินขาวลือ นางก็พยายามบอกกับตัวเองวา
องคชายเสี่ยวเปนฆาตกรเลือดเย็น ดังนั้นจึงเปนเรื่องที่เปนไป
ไมไดที่เขาจะเปนทําแบบนี้กับหลิน ชูจิ่ว และแมวาจะเปนความ
จริง พวกเขาที่เพิ่งจะแตงงานกันมาสองสามเดือนแลว การที่จะ
บอกวาหลิน ชูจิ่ว ไดหัวใจขององคชายเสี่ยวนั้นมันก็เปนเพียง
ความฝน แต ... ...

ยิ่งนางพยายามจะหาเหตุผลใหกับตัวเองมากเทาไหร
หัวใจของนางก็ยิ่งไมพอใจและอิจฉามากขึ้นไปอีก สายตาของ
หลินหวานถิงเปลี่ยนเปนแดงก่ําและรีบเขาไปที่ออมแขนของ
มารดาของนางเพื่อระบาย

"เหนียง (ทานแม) ทําไมนางสารเลวนั้นถึงไดโชคดี

นัก!? นางไดแตงงานกับองคชายที่ชั่วรายอยางเห็นไดชัด ดังนั้น
นางจึงไมควรมีอนาคตที่สดใสกับเขา ถาเพียงขารูวาสิ่งตางๆจะ
เปนเชนนี้ ขาจะเปนคนที่ยอมแตงงานกับองคชายเสี่ยวและปลอย
ใหหลิน ชูจิ่วไดแตงงานกับองครัชทายาท อยางนอยที่สุดชีวิตของ
นางก็จะเลวรายที่สุด เพราะองครัชทายาทและฮองเฮาเกลียด
นาง" แมวาคําพูดของหลิน หวานถิง จะรุนแรง แตนางก็จริงใจ
มาก เพราะไมวาจะอยางไร นางก็ไมไดรักองครัชทายาท แต
เพราะมีความชอบพอในตําแหนงที่สูงสงของเขาเทานั้น

ไดยินคําพูดของบุตรสาวหลิน ฟูเหริน ชวยไมไดที่จะสาย

หัวขึ้น "เด็กโงองคชายเสี่ยว อาจจะชอบ หลิน ชูจิ่ว แตแลวจะ
อยางไร? องคชายเสี่ยว ไมเพียงแตจะพิการ แตยังไรอํานาจ เมื่อ
องครัชทายาทไดครองราชย และนั่งบัลลังก พระองคเพียงแคพูด
มาคําเดียว องคชายเสี่ยวก็สามารถตายไดแลว "

"เหนียง ทานแนใจหรือวาองคชายเสี่ยวตอนนี้ไมมีอํานาจ
อะไร? ดูเหมือนวาแมแตฮองเตก็ไมไดอยูในสายตาของเขาเลย
"หลิน หวานถิง พูดขึ้นดวยความสับสนวุนวาย "เหนียง ขาไดยิน
บทสนทนาของทานพอกับเจาหนาที่บางคน เขาบอกวาแมวา
ฮองเตจะไดยึดอํานาจทางทหารขององคชายเสี่ยวไป แตเขาไม
สามารถมีคําสั่งระดมพลได เพราะทหารเหลานั้นเชื่อสั่งแตองค
ชายเสี่ยวเทานั้น”

"สิ่งที่บิดาของเจาพูดนั้นก็ไมผิด ไมวาจะอยางไร เหลา

ทหารทุกคนก็ไดทํางานภายใตองคชายเสี่ยว มาเปนเวลาหลายป
ในชวงสงครามทางเหนือ ดังนั้นจึงชวยไมไดถาพวกเขาจะชื่นชม
ในตัวเขาอยางมาก พวกเขาสามารถคิดวาเขาเปนนายของพวก
เขาไดตราบเทาที่พวกเขาตองการ แตเมื่อองคชาย เสี่ยวเสียชีวิต
ลง เจาคิดวาจะเกิดอะไรขึ้น? " หลิน ฟูเหริน พูดขึ้นอยางมั่นใจ
เพราะนางคิดวาฮองเตจะไมปลอยใหเสี่ยวเทียนเหยา มีชีวิตอยู
นานไปกวานี้

เมื่อตัดวัชพืช เจาตองไดตัดไปที่รากของมัน มิฉะนั้น

วัชพืชจะกลับมาพรอมกับสายลมในฤดูใบไมผลิ นางเขาใจถึง
ความหมายของคําเหลานี้ดีถึงแมวานางจะเปนผูหญิง แลวฮองเต
เลา

"องคชายเสี่ยวจะตายหรือ?" หัวใจของหลิน หวานถิง

เตนอยางรวดเร็วและอยางชวยไมได กอนจะลุกขึ้นนั่งดวยความ
ตกใจ

หลิน ฟูเหรินกอดหัวของหลิน หวานถิง และมองไปที่นาง

อยางอบอุนแลวก็พูดขึ้น "หวานถิง เพียงแคเชื่อมั่นในตัวของ
เหนียงของเจา เพราะเหนียงจะไมทํารายเจา แคคิดเกี่ยวกับมัน
เมื่อเจาไดแตงงานองครัชทายาทและเขาไดกลายเปนฮองเต แลว
เจาก็จะเปนมารดาของแผนดินนี้ เมื่อมันเปนเชนนั้น ไมเพียงแต
หลิน ชูจิ่วจะคุกเขาลงตรงหนาเจา แมแตองคชายเสี่ยวก็ดวย "

"อา เหนียงทานพูดถูก ขาจะเปนมารดาของแผนดินนี้

ดังนั้นอนาคตของขายอมดีกวาของหลิน ชูจิ่ว "หลังจากคิดได
เชนนั้น หลิน หวานถิง ก็พยักหนาใหหัวของนางเต็มไปดวยความ
พึงพอใจและในไมชาความไมพอใจและความหึงหวงที่นางรูสึกก็
จางหายไปอยางชาๆ จากนั้นนางก็กลับมาดูออนโยนในดวงตา
ของนางและพูดขึ้น "แตอยางไร พวกเราก็ไมควรปลอยใหนางคน
สารเลวนั้นดีขึ้น ไมวาหมอเทวดาโมจะวินิจฉัยและรักษาโรคของ
หลิน ชูชิ่วไดหรือไม? เหนียงพวกเราควรจะไปหาทานปาเพื่อไป
เยี่ยมชมตําหนักเสี่ยวหวังฟู ดูวานางเปนโรคอะไรกันแนนะเจาคะ
"

"ดีถานั้นเปนสิ่งที่คุณตองการ" หลิน ฟูเหริน ยิ้มอยาง

ออนขึ้น "บอกเรื่องนี้กับบิดาของเจา เพื่อที่พวกเราทุกคนจะไดไป
เยี่ยมชมและดูวาหลิน ชูจิ่ว ปวยจริงๆหรือไม ใครจะไปรูไดวาเด็ก
คนนั้นอยากจะเห็นบิดาของนางหรือไม "

ตอนที่ 69 แผนการของหลิ น หวานถิ ง 2

เนื่องจาก"ความจริงใจ" ขององคชายเสี่ยว ทําใหหัวใจที่แข็งราว
กับหินผาของหมอเทวดาโมออนลง ดังนั้นเขาจึงไปที่ตําหนังเสี่ยว
หวังฟู พรอมกับบุตรสาวของเขา ในทางกลับกันองคชายเสี่ยว
ถึงกับออกมาตอนรับพวกเขาดวยตัวเอง

เมื่อหมอเทวดาโม และบุตรสาวของเขา โม อวี้เออร คนที่

มีใบหนาที่เยือกเย็นไดปรากฏตัวในตําหนักเสี่ยวหวังฟู พวกเขา
ดึงดูดความสนใจของทุกคน แมแตพอบานเฮา ที่เคยเดินทางและ
เผชิญหนากับคนจํานวนมากมากอนก็ชวยไมไดที่จะถอนหายใจ
ออกมา เพราะเขาพบวาหมอเทวดาโม และบุตรสาวของเขาเปน
คนที่ไมธรรมดาจริงๆ

ยิ่งในตอนนี้แมนางโมไดเขามาในตําหนักเสี่ยวหวังฟู
เชนนี้ มันจะเปนพรหรือคําสาปสําหรับหวางเฟย?

พอบานเฮาแอบถอนหายใจลึก ๆออกมา หมอเทวดาโม

และแมนางโมอาจมีทักษะทางการแพทยที่ยอดเยี่ยมและความรู
แตก็เปนหลิน ชูจิ่ว ที่ไดชวยชีวิตบุตรชายของเขาเอาไว ดังนั้น
หัวใจของเขาจึงมีความลําเอียงไปทางหลิน ชูจิ่วอยูมาก อยางไรก็
ตามเขาก็เปนเพียงคนรับใชเทานั้น แลวเขาจะทําอะไรได?

"หมดเทวดาโม แมนางโม" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นอยาง

เรียบงาย อยางเชนปกติเขาไมตองการออมคอม ดังนั้นหลังจากที่
เขาทักทายพวกเขา เขาก็พาพวกเขาไปที่เรือนของหลิน ชูจิ่ว
ทันที
 เมื่อเห็นฉากที่นาเบื่อดังกลาว พอบานเฮาก็แอบโหรองขึ้นใน
ใจ"หวางเยไมมีความรูสึกพิเศษใดๆ ตอแมนางโมหรอกหรือ?"

อยางไรก็ตามนางดูแตกตางอยางสิ้นเชิงกับสิ่งที่เขา
จินตนาการเอาไว แมนางโมดูเยือกเย็นและเต็มไปดวยความ
ภาคภูมิใจ ใบหนาของนางไมไดแสดงอะไรเลยนอกจากความ
เยือกเย็น ราวกับวาทุกคนติดหนี้นางเอาไวเปนจํานวนมาก เพราะ
ไมมีรองรอยของความเปนมนุษยแมแตนอย แมวาผูคนจะไม
สามารถละเลยใบหนาที่งดงามของนางได แตผูคนก็ยังทนกับมัน
ไมไดอยูดี

และแมวาหวางเย ของพวกเขาจะเยือกเย็นมาก ๆ แตเขา

ก็เปนแบบนี้เพราะตองปกปองแควนของพวกเขา ซึ่งแตกตางจาก
ผูหญิงคนนี้ที่ดูไมสนใจโลกทั้งใบ เพียงแคเห็นนางเชนนี้ เขาก็ชวย
ไมไดที่จะคิดวาเขาเห็นคนโง!เทานั้น
 เมื่อรูวาเสี่ยวเทียนเหยา ไดเชิญหมอเทวดาโมและแมนาง
โม มายังตําหนักเสี่ยวหวังฟู หลิน ชูจิ่ว ก็ตื่นแตเชาตรูเมื่อเชานี้
เพื่อเตรียมพรอมแมวาเธอจะรูวามันเปนแผนการ และเขาก็ไมได
จะมารักษาเธอจริงๆ ก็เถอะ

เสี่ยวเทียนเหยา ไปที่หองโถงและบอกใหหลิน ชูจิ่วออก

มา

"หวางเฟย หวางเยและหมอเทวดาโมมาแลวเจาคะ"
นอกจากนี้ยังมี องคหญิงน้ําแข็งที่งดงามมาดวย
เจินจูรายงานตอหลิน ชูจิ่ว แตไมกลาที่จะพูดคําที่เหลือ
ของนางออกมา

ใบหนาของแมนางโมดูงดงามและนาประทับใจมาก
แมวาหวางเฟย ของพวกเขาจะไมสามารถแขงขันกับรูปลักษณ
และความงามของนางได แตหวางเฟย ก็ถือวาไมเลวนัก และเห็น
ไดชัดวาทาทีของหวางเฟยของพวกเขาดีกวานางไปไกลมาก ใช
ไหม?

หวางเฟยของพวกเขาเปนคนใจกวางและการเคลื่อนไหว
ทุกครั้งของนางมักจะทําใหคุณประหลาดใจอยูเสมอ อารมณของ
แมนางโมก็ไมเลวเชนกันเพราะนางดูเย็นชา สูงสงและสงางาม

"ชวยพาขาออกไปที" หลิน ชูจิ่ว รูสึกออนแอ แตก็ไมถึง

จุดที่เธอตองการความชวยเหลือจากใคร แตอยางไรก็ตาม เธอ
ขอใหพวกนางไปเปนเพื่อนเพื่อทําใหมันดูเหมือนคนปวย

เจินจูและเฟยซุน รีบเขาหาเธอทันที ทั้งสองคนอยากจะ

ชวยเธอ แตเธอก็ปฏิเสธขึ้น "ไมจําเปนฉันไมไดปวยจริงๆ"

หลังจากเหตุการณดังกลาวแลว เธอจะเดินออกไปที่นั่น
เพียงลําพังไดอยางไร?
 ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว จึงยื่นมือของเธอและจับเบา ๆ ลงไปที่
แขนของเจินจู ในขณะที่ยิ้มใหนาง จากนั้นเธอก็คอยๆเดินไป
ขางหนา ทุกยางกาวของหลิน ชูจิ่ว ดูสงางามและสงบนิ่ง แตคน
จะไมคิดวาเธอจงใจทําเชนนั้น พวกเขาจะคิดราวกับวาเธอเกิดมา
พรอมกับมัน ... ...

หลิน ชูจิ่ว ยิ้มอยางสงางามและทําตัวเหมือนคนชั้นสูง

แตแนนอนวามันดูเปนธรรมชาติ เพราะเจาของเดิมของรางกายนี้
ไดเรียนรูเกี่ยวกับเรื่องนี้มากอน ดังนั้นเธอเพียงตองทําหนาที่
เพิ่มเติมเพียงเล็กนอย เพื่อเพิ่มลักษณะที่สูงสงของเธอออกไป
และเพื่อทําใหคนเหลานั้นจะไดไมดูถูกเธอ

ไมวาจะอยางไร วันนี้เธอก็กําลังจะออกไปพบกับผูหญิงที่
ปรารถนาสามีของเธอ ไมวาเธอจะรูสึกอยางไรกับเสี่ยวเทียนเหยา
หรือไมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะรูสึกอยางไรเกี่ยวกับเธอ หลิน ชูจิ่ว
จริงๆแลวก็ไมไดรูสึกดีในการเปนนางสนม และเธอรูวาแมนางโม
เองก็คงจะคิดเหมือนกัน
 มันเปนชนิดของความยากลําบากแบบไหนกัน ถึงไดทําให
ผูหญิงมีความมั่นใจที่จะมีสวนรวมในการแตงงานของคนอื่น
เชนนี้? ความยากลําบากเหลานั้นมีเหตุผลเพียงพอที่ทําใหนางมี
ความตองการที่ชัดเจนเชนนี้เลยหรือ? และถานางมีปญหาที่
ยุงยากบางอยาง นั่นก็เปนเหตุผลที่เพียงพอที่จะยอมรับภรรยาคน
แรกไดดวยหรือ?

นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน! ถาบิดาของเธอถูกฆาตกรรม เธอ

ไมสามารถขอใหฆาตกรคนนั้นถูกลงโทษไดเลยหรือ?

ไมวา หลิวไปจะพยายามทําใหคําพูดของหมอเทวดาโมดู
ดีขนาดไหน แต หลิน ชูจิ่ว ก็ไมสามารถบังคับตัวเองใหมีความ
ประทับใจกับเขาได

แลวถาเกิดวาแมนางโมไมไดเต็มใจละ?
 ถานางไมเต็มใจ นางก็คงจะไมเห็นดวยกับการตัดสินใจ
ของหมอเทวดาโมหรอก ใชไหม?

ยิ่งหลิน ชูจิ่ว คิด เธอก็เห็นนางเปนคนโงมากขึ้นเทานั้น

ถานางตองการใหทุกคนไดรูวานางโงแคไหน เชนนั้นนางก็
สามารถแสดงมันออกมาได

หลิน ชูจิ่ว ถอยหายใจเขาลึก ๆ แลวเดินเขาไปในหองโถง

... ...

ตอนที่ 70 ดู ถู ก 1
ภายในหองโถง รถเข็นของเสี่ยวเทียเหยา หยุดอยูที่ตรงกลาง
ของหอง หมอเทวดาโม นั่งอยูต่ําลงไปทางดานซาย ขณะที่หญิง
สาวที่งดงามยืนอยูขางหลังเขา
 ใบหนาสีขาวละเอียดออนของนาง ริมฝปากสีแดงสดและ
ดวงตาสีดําอาจดูไมบริสุทธิ์ แตก็ดูนาสนใจมาก ดังนั้นผูคนจึงไม
สามารถละเลยนางได

นอกจากนี้ผมที่ยาวและงดงามของนาง ที่ปลอยยาวอยู
ทางดานหลังนาง ซึ่งเปนสัญลักษณวานางยังไมแตงงาน ยังคงดู
เปนระเบียบราวกับนางไมเคยเคลื่อนไหวไปไหนมาไหนแมแตนอย

ผูหญิงคนนี้ไมเพียงแตมั่นคง แตยังเด็ดเดี่ยวอีกดวย

เมื่อ หลิน ชูจิ่ว เขามา ดวงตาของเธอก็มองไปที่ โม อวี้

เออร อยางรวดเร็ว กอนจะมองไปที่หมอเทวดาโม ทั้งสองคนนี้สม
แลวที่ไดชื่อวาเปนพอกับลูกกัน ทั้งคูดูเยือกเย็นมาก คนแรกดู
เหมือนนางฟาหิมะ ในขณะที่คนอื่นดูเหมือนนักปราชญน้ําแข็ง
 "ชายาผูนี้ทําความเคารพหวางเยเจาคะ" หลิน ชูจิ่วตรง
เขาไปหาเสี่ยวเทียนเหยา และทําความเคารพตอเขา พรอมกับพูด
ขึ้น "ขออภัยที่ชายาผูนี้ทําใหหวางเยตองรอนานเจาคะ"

"นั่งลง " เสี่ยวเทียนเหยา เพียงแคพูดขึ้นและไมไดมองไป

ที่นางดวยซ้ํา

อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจ เธอเพียงแคยิ้มและนั่ง

ขางๆ เสี่ยวเทียเหยา หลังจากนั้นสายตาของเธอก็ลดลงอีกครั้งไป
ที่หมอเทวดาโม แตเวลานี้เธอมองเขาอยางจริงจัง กอนที่จะพูดขึ้น
"ขามั่นใจไดวานี่คือหมอเทวดาโมใชหรือไม? เสี่ยวหวางเฟย
ทักทายทานหมอเทวดาโม "

หลิน ชูจิ่ว คอยๆกมศีรษะของเธอลง เพราะเธอไม

จําเปนตองการสุภาพมาก อยางไรก็ตามโม อวี้เออร ที่ยืนอยูขาง
หลังบิดาของนาง ก็เผยใหเห็นรองรอยของการดูถูกในสายตาของ
นางขึ้นมันเปนเพียงชั่วครู ดังนั้นนางจึงคิดวาหลิน ชูจิ่ว จะไมทัน
สังเกตเห็นมัน เมื่อนางเงยหนาขึ้น

หลิน ชูจิ่ว แอบหัวเราะและพยายามปกปดรองรอยของ

การเยาะเยยในสายตาเธอเอาไว: เจาจะดูถูกขาทําไมกัน? เจาคิด
วาตัวเองเปนคนชั้นสูงหรืออยางไร?

ชางเปนผูหญิงที่ไรเดียงสาจริงๆ? เพียงแคบิดาของเจา
เปนหมอเทวดา เจาคิดวาเจาจะสามารถดูถูกคนอื่นและเดินขาม
พวกเขาไปไดอยางนั้นหรือ?

ดูเหมือนวาคุณหนูโม จะไมรูแมกระทั่งคําที่วา ความงาม

สามารถนําโชคลาภที่ยิ่งใหญที่สุดมาในชีวิต แตก็สามารถนําความ
โศกเศราที่ยิ่งใหญที่สุดมาไดเชนกัน

ความงามไมสามารถจับคูกับความแข็งแกรงได เพียง
สามารถทําใหผูชายมารุมลอมอยูรอบๆ ตัวเจาไดเทานั้น
 โชคดีที่หมอเทวดาโม ไมไดมีทัศนคติเชนเดียวกับโม อวี้
เออร เขาสามารถพูดคุยไดดวยดีและไมไดพึ่งพาทักษะทางการ
แพทยที่พิเศษสุดของเขา ดังนั้นผูคนยังคงอยูในดวงตาของเขา

หลังจากทักทาย หมอเทวดาโม ไดเริ่มทําการตรวจสอบ

สภาพของหลิน ชูจิ่ว

ไมวาอยางไร การรักษาเสี่ยวเทียนเหยา ก็ยังคงเปน

ความลับ ดังนั้นเขาก็ยังคงตองการที่จะแกลงทําเปนวินิจฉัยโรค
ของหลิน ชูจิ่วอยู

"เชิญทานหมอโม" หลิน ชูจิ่ว ไมลังเลที่จะสงขอมือของ

เธอใหกับหมอเทวดาโมตรวจ
 หมอเทวดายังไมเริ่มตรวจ แตคนรับใชที่กําลังรออยูดาน
นอกก็ไดนํากลองยา หมอนและผาเช็ดหนาเพื่อปกปดขอมือของ
หลิน ชูจิ่วเขามาแลว

กอนที่จะตรวจสอบชีพจรของเธอ หมอเทวดาโมก็ไดแช
มือของเขาลงไปในน้ํายาและจากนั้นก็เอาผาที่สะอาดขึ้นมาเช็ดให
แหง ราวกับวามันเปนเรื่องสําคัญมาก

หลิน ชูจิ่ว ไมรูวาหมอเทวดาโม กําลังทําเชนนี้เพราะเขา

ตั้งใจหรือไม แตหลังจากทําการชะลางอยูประมาณครึ่งกานธูป
หมอเทวดาโม ก็นั่งลงตรงขามกับหลิน ชูจิ่ว และเริ่มตรวจชีพจร
ของเธอ

หลิน ชูจิ่ว พยายามปกปดความไมพอใจที่เธอรูสึก เพราะ

กลัววาอัตราการเตนของหัวใจและอัตราการเตนของชีพจรอาจจะ
ไมนิ่ง ดังนั้นเธอจึงทําเพียงแคยิ้มและทําตัวเหมือนไมมีอะไร
เกิดขึ้น ในขณะที่วางขอมือไวดานบนโตะ
 "ตองทําใหหวางเฟยรอนานแลว" หมอเทวดาโมพูดขึ้น
กอนจะยื่นมือของเขาออกไป ขณะที่ตรวจ เขาก็กดสองนิ้วลงไปที่
เพื่อจับชีพจรของเธออยางแรง

ในขณะนั้นหลิน ชูจิ่ว ชวยไมไดที่จะรูสึกไมพอใจ ในขณะ

กําลังกินความเจ็บปวดที่เธอรูสึก หลังจากไมกี่นาที หมอเทวาโมก็
ปลอยขอมือของหลิน ชูจิ่ว อยางระมัดระวัง ไมปลอยใหนางไดมี
เวลาที่จะตําหนิ

นี่เปนวิธีที่เขาแสดงใหเห็นวาลูกสาวของเขาจะไดรับ
บัลลังกของเธออยางนั้นหรือ?

ฮึม ... ... ชายชราที่ใกลตายผูนี้ ไมกลัวที่จะรุกรานผูคน

เพื่อปกปองลูกสาวของตัวเองอยางนั้นหรือ
 หลิน ชูจิ่ว บนขึ้นอยางเงียบ ๆ แลวคอยๆปรับการหายใจ
ของเธอและคอยๆปลอยลมหายใจออกมา ..

ตอนที่ 70 ดู ถู ก 2

หมอเทวดาโม เริ่มตรวจสอบชีพจรของหลิน ชูจิ่ว อีก

ครั้ง เพราะเขาไมไดตรวจสอบสภาพของเธอกอนหนานี้อยาง
จริงจัง แตแลวเขาก็รูสึกวามีอะไรบางอยางผิดปกติ "เกิดอะไร
ขึ้น?" ชีพจรของนางคอยๆออนลงและออนลงจริงๆ หรือวาเพราะ
มันเปนแบบนี?้
 หมอเทวดาโมมองขึ้นและจองมองไปที่หลิน ชูจิ่ว อยางไร
ก็ตามเขากลับรูสึกประหลาดใจเมื่อเห็นวาหลิน ชูจิ่วเพียงแคและ
เฝาดูเขาเทานั้น

หรือวามันเปนเพราะสิ่งที่ขาทํา?

หมอเทวดาโมพูดกับตัวเอง คราวนี้เขาไมกลาที่จะ
ประมาทหลิน ชูจิ่ว อีกตอไป เขาพยายามจดจออยูกับการตรวจ
ชีพจรของนาง หลังจากนั้น ... ...

เมื่อธูปสองกานไปแลว แตหมอเทวดาโม กลับยังไมได

ปลอยขอมือของ หลิน ชูจิ่วออกได ธูปกานที่สามไหมไปถึง
ครึ่งหนึ่งแลว แตหมอเทวดาโมก็ยัง ไมไดทําการวินิจฉัยของเขา
เลย ดังนั้นแมแตเสี่ยวเทียนเหยา ก็ทําเปนไมสนใจและรออีก
ตอไปไมไหวแลว
 "หมอเทวดาโมสภาพของหวางเฟยเปนอยางไร?" เสี่ยว
เทียนเหยา ถามขึ้น เพียงแคแวบเดียวในขณะที่สายตาของเขา
มองลงไปที่นิ้วของหมอเทวดาโม ที่จับอยูบนชีพจรของหลิน ชูจิ่ว

เสี่ยวเทียนเหยา กังวลวาถาหมอเทวดาโม ไมระวัง หลิน

ชูจิ่ว อาจโจมตีเขาอยางกระทันหันได

"หวางเฟยเปน ... ... " หมอเทวดาโม ปลอยมือออกจาก

มือของหลิน ชูจิ่ว แตไมรูวาเขาควรจะตอบอยางไร

หลังจากทั้งหมดแลว เขาจะบอกไดอยางไรวาชีพจรของ
หลิน ชูจิ่ว ไมเตนอีกแลว? แตนางก็นาจะตายไปแลวถามันเปน
เชนนั้น ไมใชหรือ?

เห็นไดชัดวา เขาไมควรรายงานเรื่องนี้
 "หวางเฟย เปนอยางไรบาง?" เสี่ยวเทียนเหยา ดูเหมือน
จะไมสังเกตเห็นความลําบากบนใบหนาหมอเทวาดาโม เพราะเขา
ถามขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่หลิน ชูจิ่ว พยายามที่จะเขารวมใน
บรรยากาศที่มีชีวิตชีวา เธอพูดขึ้นในขณะที่แสรงทําเปนกังวลวา
"ทานหมอโม เพียงแคพูดสิ่งที่ทานตองพูด หวางเยไดเชิญหมอมา
มากมายเพื่อที่จะรูวาสภาพของขาเปนอยางไร ดังนั้นแมวาทาน
จะตองรายงานวาขาอาจจะตายในวันพรุงนี้ ก็อยาลังเลเพราะขา
ยินดีที่จะยอมรับมัน "

หลังจากเสร็จสิ้นคําพูดเหลานั้น หลิน ชูจิ่ว ก็ไมลืมที่จะ

มองไปที่เสี่ยวเทียนหยา เต็มไปดวย "ความเสนหา" แตเสี่ยวเทียน
เหยา ยังคงเย็นเหมือนเดิม เห็นไดชัดวาโม อวี้เออร ผูที่ยืนอยูขาง
ๆ ชวยไมไดที่จะยิ้มขึ้นเต็มไปดวยการเยาะเยย

อยางไรก็ตาม ไมวาหลิน ชูจิ่วจะพูดอยางไร หมอเทวดา

โม ก็ไมตองการที่จะนําความอัปยศอับอายมาสูตัวเอง ดังนั้นเขา
จึงไมตองการรายงานวาหลิน ชูจิ่วเปนคนที่ตายไปแลว เขา
สามารถพูดไดอยางเฉลียวฉลาดวา "หวางเฟย ไดรับความทุกข
ทรมาร ตั้งแตเด็กสุขภาพของนางจึงเริ่มเสื่อมลง ถาสุขภาพของ
เธอไมไดรับการดูแลใหกลับมาดีอีกครั้ง ขากลัววาชีวิตของนาง ใน
เร็วๆ นี้จะ ... "

แมวาหมอเทวดาโม ไมไดบอกถึงโรคของเธออยางชัดเจน
แตสิ่งที่เขาพูดอยางนอย 70% หรือ 80%ถูกตองเพียงแคจากการ
ตรวจชีพจรของเธอ ดังนั้นจึงอาจกลาวไดวาหมอเทวดาโม มี
ทักษะทางการแพทยจริงๆ

เสี่ยวเทียนเหยา และหลิน ชูจิ่ว พยักหนาพรอมกัน จากนั้น

เธอก็มองไปที่เขาดวยความเงียบกับสายตาที่สองแสงของเธอ
เสี่ยวเทียนเหยารูสึกราวกับวาเขากําลังจะ ... ... จะละลายและ
รูสึกวาการแสดงของนางนั้นมากเกินไป
 ดังนั้น เสี่ยวเทียนเหยาจึงถามขึ้น ทําเหมือนกับวาเขาไม
รู "เปนหวางอยากรูวาหมอเทวาโมสามารถหาวิธีที่จะรักษาหวาง
เฟยไดหรือไม?"

"ได แตการบํารุงสุขภาพของหวางเฟยจะไมใชเวลาเพียง
แคสามเดือน แตอยางนอยก็หนึ่งป" หมอเทวดาโมไมไดตองการที่
จะตอบ เพราะเขาไปที่นี่เพื่อรักษาขาของเสี่ยวเทียนยา และ
สําหรับหลิน ชูจิ่วนะหรือ?

เขาจะไมทํา!

อยางไรก็ตาม เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นในทันที "เปนกง

ตองการเชิญทานหมอโมใหอาศัยอยูในตําหนักเสี่ยวเทียนเหยา
เพื่อใหการรักษาแกหวางเฟย"

"เรื่องนี่ ... ... " ใบหนาของหมอเทวดาโม เปลี่ยนเปน

เยือกเย็นขึ้นทันที เขาถามคําถามกับเสี่ยวเทียนเหยา อีกสองสาม
คําถามเพื่อเปลี่ยนหัวขอ แตเสี่ยวเทียนเหยา ไมตองการที่จะพูด
และนั่งอยูที่นั่น ในขณะที่รอใหเขายอมรับคําเชิญ ในขณะที่หลิน
ชูจิ่ว ยิ้มและมองไปที่หมอเทวาโม ราวกับวาไมมีอะไรเกิดขึ้นและ
ราวกับวาชีวิตของเธอไมตกอยูในอันตราย

ดวยเหตุนี้หองโถงจึงเงียบลง เสี่ยวเทียนเหยาและหลิน ชู
จิ่วทั้งคูอยูในภาวะวิกฤติ ดังนั้นตอนนี้เมื่อพวกเขาอยูตอหนาหมอ
อัจฉริยะ พวกเขาควรเต็มไปดวยความตื่นเตน ขอรองหรือออน
วอนเชนเดียวกับผูปวยสามัญทั่วไป อยางไรก็ตามพวกเขาไมไดทํา
เชนนั้น

หมอเทวดาโมไดรับการฝกฝนการแพทยและการรักษา
ผูปวยมาเปนเวลาหลายป ดังนั้นเขาจึงไดคุนเคยกับฉากที่นาทึ่ง
เหลานั้น แตเมื่อไดเห็นพฤติกรรมที่เงียบสงบของเสี่ยวเทียนเหยา
และหลิน ชูจิ่ว เขาจึงไมรูวาเขาจะปฏิเสธอยางไร เพราะเขาไม
ตองการทําเชนนั้น
 ทั้งสองฝายตางก็เงียบ แลวก็มีคนรับใชเขามาและคุกเขา
ลงไปที่พื้นเพื่อแจงใหรูวา ... ...
ตอนที่ 71 ญาติ ข องหวางเฟย 1
เหตุผลที่คนรับใชผูนี้เสี่ยงชีวิตเขามารายงาน ก็เพราะวา... ...

บิดา มารดาและญาติของหลิน ชูจิ่ว ไดมาเยี่ยมนาง

เพราะพวกเขาไดยินวานาง "ปวยหนัก"

หลังจากที่บาวไดเขามารายงานตอเสี่ยวเทียนเหยา แลว
เขาก็ไมไดพูดอะไร ในขณะที่หลิน ชูจิ่วถอนหายใจแลวพูดขึ้น "มัน
เปนเพียงความเจ็บปวยเล็กนอยเทานั้น แลวทําไมพวกเขาถึงมา
เยี่ยมเยียนในวันเดียวกันกับหมอเทวดาโมเชนนี้ดวย"

ตระกูลหลินเปนหนึ่งในตระกูลที่ทํางานเปนขุนของ
พระราชวัง ดังนั้นแนนอนวาพวกเขาจะไดยินเกี่ยวกับกรณีของ
เธอเปนเวลานานมาแลว แตพวกเขาเพิ่งจะมาในวันนี้ วันที่หมอ
เทวดาโมอยูที่นี่? เห็นไดชัดพวกเขาตองการที่จะมาหาเรื่อง คิดถึง
เรื่องนี้หลิน ชูจิ่วปวดหัวมาแลว
 คนปวยอื่น ๆ คงกํากังนอนอยูบนเตียง แตเธอ? เธอยังคง
ตองคอยรับมือกับกลุมคนบาเหลานี้ แมวาเธอจะรูสึกออนแอแค
ไหนก็ตาม

หลิน ชูจิ่ว รูสึกปวดหัวดังนั้นเธอจึงวัดอาการของเธอ

จากนั้นเธอก็มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา ดวยหนาตาที่นาสงสารของ
เธอ หวังวาเขาจะชวยเธอกันหรือสงบิดามารดาและญาติพี่นอง
ของเธอออกไป เพราะเธอไมตองการไปยุงกับพวกเขาจริงๆ

แตนาเสียดายแมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะมองเห็นใบหนาที่
นาสงสารของนาง เขาก็ยังคงพูดขึ้นวานําหลินเซี่ยงไปที่หอง
หนังสือของเขา และสําหรับแมเลี้ยงและปาของหลิน ชูจิ่ว เขา
บอกใหพาพวกเขามาที่นี่ในหองโถงแหงนี้

"หมอเทวดาโม ครอบครัวของหวางเฟย ไดมาเยี่ยมนาง

เชนนั้นตอนนี้ทานก็ไปพักผอนเถิด สําหรับเรื่องของโรคนั้น พวก
เราจะพูดถึงเรื่องนี้ในวันอื่น" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นอยางสุภาพ
ถึงแมวาหมอเทวดาโมจะไมไดมาที่นี่เพื่อรักษาหลิน ชูจิ่ว แต
แนนอนวา เขาจะไมพูดแบบนั้น

กอนที่จะเดินออกไป โม อวี้เออร คนที่เดินอยูขางหลัง

ของบิดาของนางจงใจมองกลับมาที่ หลิน ชูจิ่ว และในเวลา
เดียวกันหลิน ชูจิ่วก็เงยหนาขึ้นกอนจะทันไดมองเห็นดวงตาของ
โม อวี้เออร กอนที่นางจะเดินออกไป

"ชางเปนผูหญิงที่ตลกสิ้นดี" หลิน ชูจิ่ว มั่นใจวาดวงตา

ของโม อวี้เออร ที่มองเธอนั้น เต็มไปดวยความรังเกียจและดูถูก
แลวยังมีความรูสึกที่เหนือกวาอีกดวย

เหนือกวาหรือ?

เธอไมเขาใจ โม อวี้เออร คนนี้จริงๆ ทําไมนางถึงรูสึก

ภูมิใจในตัวเองมากนัก?
 หรือวาเปนเพราะตัวตนของพวกเขา? ถามันเกี่ยวกับ
ตัวตนของพวกเขาแลวเธอเองที่เปนถึงบุตรสาวคนโตของเสนาบดี
ของแควนตะวันออก ในขณะที่นางเปนเพียงบุตรสาวของหมอคน
หนึ่งเทานั้น ดังนั้นไมใชวาตัวตนของเธอจะหางไกลกวานางอีก
หรือ?

หรือเปนเพราะพื้นหลังของเธอ? จะอยางไร เธอก็ไดถูก

ยกใหเปนหวางเฟยของเสี่ยวเทียนเหยาโดยฮองเต ดังนั้นนางจึง
สามารถเปนไดเพียงภรรยาคนที่สองของเขาเทานั้น หากพวกเขา
แตงงานกันในภายหลัง ดังนั้นมีอะไรผิดผลาดเกี่ยวกับเธอหรือ?

อยางไรก็ตาม ไมใชวาโม อวี้เออร จะทํามากเกินไปหนอย

หรือ? พอของนางบังคับใหเสี่ยวเทียนเหยา แตงงานกับนางเพียง
ในฐานะภรรยาคนที่สอง ดังนั้นนางจึงไมควรจะภาคภูมิใจใน
ตัวเองขนาดนี้ไมใชหรือ?หรือนางคิดวาดวยความงดงามของนาง
นางจะสามารถที่จะจับหัวใจของเสี่ยวเทียนเหยา เอาไวไดเชนนั้น
หรือ?
 ถานั่นคือสิ่งที่โม อวี้เออร กําลังคิดอยูแลวละก็ หลิน ชูจิ่ว
พูดไดเพียงอยางเดียววานางไมคุมคากับความสนุกในตําหนักเสี่ยว
หวังฟูแมแตนอย

เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา มองไปที่หลิน ชูจิ่ว เขาเห็นนางนั่ง

อยูตรงนั่น ในขณะที่หัวเราะคิกคักกับตัวเธอเอง ดังนั้นเขาจึงชวย
ไมไดที่จะสายหัวและยิ้มขึ้น เพราะเขาไมรูจริงๆวาเกิดอะไรขึ้นกับ
นางกันแน

หรือวานางจะหวาดกลัวบิดาและมารดาและและญาติ ๆ
ของนาง จนทําใหนางเสียสติไปแลว?

นางไมใชคนขี้กลัวไมใชหรือไง?

เสี่ยวเทียนเหยา สายหัวอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ไมสนใจนาง

อีก เขาไมมีความสนใจใดๆ ตอคนตระกูลหลิน ดังนั้นเขาจึงไม
อยากมีสวนรวมและปลอยใหหลิน ชูจิ่ว แกปญหาภายใน
ครอบครัวของนางเอง

การแตงงานกับภรรยาไมไดรับประกันวาเจาจะมีพลังมาก
ขึ้น เพราะบางครั้งมันอาจจะเปนสาเหตุแหงความหายนะของเจา
ก็ได นี่เปนความจริง ... สําหรับเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นเขาจึงไม
ลังเลที่จะสงหลิน ชูจิ่ว ไปที่ดานหลังของตําหนักของเขา เพราะ
เขาไดแตงงานกับนายแหงความเดือดรอนแลว

ไมนานหลังจากที่เสี่ยวเทียนเหยา จากไป หลิน ฟูเหริน

หลิน หวางถิงและปา 3 ของหลิน ชูจิ่ว ก็ถูกพามาเขามาภายใน
โดยคนรับใช

ดังนั้นไมวา หลิน ชูจิ่ว จะไมมีความสุขอยูในใจของเธอ

มากแคไหน แตเธอยังตองลุกขึ้นและพบกับพวกเขา พรอมกับพูด
ขึ้น "อี้เหนียง (ภรรยารอง/ปา)หวางถิง ซานจิวเหนียง(ปา
สาม) เชิญขางใน ... ... โปรดนั่ง"
 "อี้เหนียงหรือ?" หลิน ฟูเหรินและปาสามของหลิน ชูจิ่ว
รูสึกแปลกใจดังนั้นปาสาม ของนางจึงถามขึ้น "เจาเรียกใครวาอี้
เหนียง?" ไมวาจะอยางไร นอกจากนางและหลิน ฟูเหรินก็ไมมีใคร
อื่นอยูขางใน

ตอนที่ 71 ญาติ ข องหวางเฟย 2

"แนนอนวาตองเปน หลิน ฟูเหริน นองสาวของมารดาขา" หลิน
ชูจิ่ว พูดขึ้นเพื่อใหทุกอยางชัดเจน ดังนั้นปาสามของเธอจึงชวย
ไมไดที่จะขมวดคิ้ว ในขณะที่ หลิน หวานถิงชวยไมไดที่จะเขามา
แทรกแซง นางมองไปที่หลิน ชูจิ่ว อยางตั้งใจเนื่องจากความ
ผิดหวังแลวพูดขึ้น "เจี่ยเจีย (พี่สาวคนโต) เพียงแคเวลาสองสาม
เดือน นับจากที่ทานออกจากบานมา ทานก็ลืมไปแลวที่จะเรียก
ทานแมวา เหนียง(แม) หรือ?”

หลิน หวานถิงเจ็บใจ และนางเกือบจะรองไหออกมา

เพราะสิ่งที่นางไดยิน

อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว เพียงแคยิ้มเทานั้น กอนจะพูด

ขึ้น"หวานถิง เหมยเมยชีวิตอาจจะแปลก แตองคหญิงผูนี้จะลืมได
อยางไรวาหลิน ฟูเหริน เปนนองสาวของมารดาขา และเพื่อที่จะ
ดูแลขา นางก็ไดแตงเขามาในตระกูลหลิน ดังนั้นการเรียกวาอี้
เหนียง มันจึงคอนขางใหความสนิทใจกวาไมใชหรือ? "

อยางไรก็ตามใบหนาและดวงตาที่ยิ้มแยมของหลิน ชูจิ่ว
กลับดูจริงใจมาก ดังนั้นคน ๆ หนึ่งจึงไมสามารถหาสิ่งที่ผิดใน
คําพูดของเธอได แตก็อยางวา เมื่อไดยินคําวา "อี้เหนียง" หลิน
หวานถิงก็เต็มไปดวยรูสึกอึดอัด เพราะนั่นหมายความวาตัวตน
ของมารดาของนางเปนเพียงภรรยารองเทานั้น และหลิน ฟูเหริน
ก็เกลียดมันมาก เมื่อมีคนเรียกนางวาภรรยารอง

แตเพราะเปนนิสัยปกติของนางที่จะแสดงความออนโยน
และมีคุณธรรมออกมา หลิน ฟูเหรินจึงไมสามารถกลาวหาวาเปน
ความผิดของหลิน ชูจิ่วได ดังนั้นนางจึงทําไดแคกดั ฟนและลูบหลัง
หวานถิง เพื่อบรรเทาความโกรธของนาง จากนั้นก็พูดกับหลิน ชูจิ่
วขึ้น "ชูจิ่ว ถาเจาเรียกขาวา"อี้เหนียง "แลวทําใหเจารูสึกสนิทใจ
เชนนั้นเจาก็เรียกเถิด"

“อี้เหนียง ชางมีน้ําใจยิ่งนัก” หลิน ชูจิ่วพูดและยิ้ม

รอยยิ้มของเธอดูสดใสและงดงามราวกับวาอาการปวยของเธอถูก
พัดพาใหหายไปแลว "อี้เหนียง (ภรรยารอง/ปา) ซานจิวเหนียง
(ปาสาม) รีบมานั่งที่นี่เถิด! ขาดีใจมากที่ไดพบทานทั้งหมด ขารอ
คอยวันนี้มานานมาก"
 หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้น แตดวยบรรยากาศแบบนี้ใครจะไมเขาใจ
วานี่เปนวิธีการของหลิน ชูจิ่ว ที่บอกวาพวกเขานั้นมาชามาก

บุตรสาวหรือหลานสาวเปนโรครายแรงมากวาครึ่งเดือน
ไดแลว แตมีเพียงเฉพาะคนภายนอกที่เขามาเยี่ยมเธอ และ
สําหรับครอบครัวของเธอนะหรือ? ไมมีใครมาแมแตคนเดียว แต
ตอนนี้ที่มีผูมีพรสวรรคมาที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู พวกเขาทั้งหมด
กลับมาเยี่ยมเธอ ดังนั้นนี่นี้มันไมถือวาตลกไปหนอยหรือ?

แมวาปาสามของเธอจะไมคอยชอบเธอนัก แตนางก็ไมได
เกลียดเธอ ดังนั้นเมื่อนางไดยินคําพูดของหลิน ชูจิ่ว นางก็มองไป
ที่หลิน ชูจิ่ว และพูดขึ้นดวยรอยยิ้มแข็ง ๆ วา "จิวเหนียง(ปาสาม)
ตองการจะมาเร็วกวานี้ แตก็ไดรับจดหมายจาก เหลา ฟูเหริน (ฮู
หยินอาวุโส) วานางจะกลับมา ดังนั้นในชวงสองสามวันที่ผานมา
ขาจึงยุงมากกับการทําความเรือน"
 "วายเจิง จูหมู(ยายทวด) จะกลับมาหรือ? วันไหน? "ในความ
ทรงจําของหลิน ชูจิ่ว คนเดิมญาติทางเปนแมของเธอกลัวผูหญิง
คนนี้มาก และถาไมใชเพราะผูหญิงคนนี้ หลิน ชูจิ่วคนเดิมจะไมได
เรียนรูมารยาทที่ถูกตองและก็จะเติบโตขึ้นอยางนาอับอายอยาง
สมบูรณแบบ
ดังนั้นดวยคําแนะนําที่ถูกตองของหญิงชราคนนั้น ทําใหหลิน
ชูจิ่ว สามารถชวยตัวเองไดหลายครั้งจากความอัปยศ

"นางจะกลับมาที่อีกสามสี่วัน" ปาสามบอก ในขณะที่กําลัง

มองไปที่หลิน ชูจิ่ว เปนครั้งคราว นางสังเกตเห็นวานับตั้งแตหลิน
ชูจิ่วแตงงานแลวดูเหมือนวานางจะกลายเปนคนที่มีเหตุผลและไม
เปนผูหญิงที่หยิ่ง ที่รูแคเพียงวาจะตะโกนและบนไดอยางไร
เทานั้น

"โอ แจงใหขารูดวยเมื่อวายเจิง จูหมู(ยายทวด) มาถึงเพื่อ

หวางเยและขาจะไดไปเยี่ยมนาง ขาแนใจวาวายเจิง จูหมู(ยาย
ทวด) ยังไมเคยพบหวางเย "แตเสี่ยวเทียนเหยา จะไปกับเธอจริงๆ
หรือ?

จะอยางไร เธอก็ไดชวยเสี่ยวเทียนเหยา เอาไวเมื่อไมกี่วันที่

ผานมานี้ดังนั้นเขาควรจะชวยเธอครั้งหรือสองครั้งในทางกลับกัน
ไมใชหรือ? มันจะดีแคไหนถาเขาทําเชนนั้นจริงๆ ?

"ดี ดี ดีจริงๆ เหลา ฟูเหริน (ฮูหยินอาวุโส)นาจะมีความสุข

เมื่อไดพับเจาและหยางเย "เมื่อนางไดยินคําพูดของหลิน ชูจิ่ว
รอยยิ้มบนใบหนาของนางก็ดูสดใสขึ้นกวากอนหนานี้มาก ในขณะ
ที่รอยยิ้มของหลิน ฟูเหรินก็ปรากฏขึ้น
พวกเขาทั้งหมดตางไวหนาหลิน ชูจิ่ว ไมใชเพราะนาง
กลายเปนคนที่มีเหตุมีผลขึ้น แตดวยคําพูดของหลิน ชูจิ่ว พวกเขา
รูวาองคชายเสี่ยวนั้นใหความสําคัญกับนางมาก
 ไมวาองคชายเสี่ยวอยูอยางไมมีอํานาจหรือไมในอนาคต
ตราบใดที่เขาไมกบฏ เขายังคงเปนองคชายและเปนสมาชิกของ
ราชวงศ ดังนั้นพวกเขายังคงไมสามารถที่จะรุกรานเขา ... ...

องคเสี่ยวไมเห็นหัวแมแตฮองเต แลวจะไปเอาอะไรกับพวก
เขา?

ตอนที่ 72 สั บ สน 1
ปาสามไมคอยชอบหลานสาวคนนี้มากนัก แตตอนนี้นางไดพูดคุย
กับหลิน ชูจิ่วและภาพลักษณในปจจุบันของนางในฐานะองคหญิง
เสี่ยว นางรูสึกชวยไมไดที่จะรูสึกพอใจอยูบาง แมวาอีกดานหนึ่ง
นางก็รูสึกไมพอใจเชนกัน
 ไมวาอยางไรทั้งสองตางก็จดจําไดเพียงความสัมพันธที่ไม
ดีในอดีตของพวกเขาเทานั้น หลังจากนั้นไมนานปาสามก็ไดนํา
ของขวัญขึ้นมาแลวพูดขึ้นวา "เมื่อซานซูฟู (ลุงสาม) ไดยินวาเจา
ปวยหนัก เขาก็รีบไปที่คลังสมบัติ เพื่อคนหาสิ่งที่ดีๆ เพื่อที่จะ
มอบใหกับเจา เมื่อพวกเรามาเยี่ยมเจา"

"ซานซูฟู(ลุงสาม) ชางเปนคนมีน้ําใจเสียจริงๆ" หลิน จิ่วย

กมือขึ้นใหเพื่อใหเจินจู ออกไปรับรายการของที่ขวัญ

หลิน ชูจิ่วไมสนใจเกี่ยวกับเรื่องของขวัญของลุงสามแต
อยางใด หลังจากที่ทั้งหมดแลว เจาของรางเดิมนี้ก็ไมไดมีความ
ประทับใจกับลุงราคาถูกของนาง และนางก็แทบจะไมสามารถจะ
จําใบหนาของเขาไดดวยซ้ํา

เมื่อปาสามเห็นวาสาวใชของเสี่ยวหวังฟูกําลังอาน
รายการของของขวัญอยูใบหนาของนางก็เปลี่ยนสีทันที แตไมกลา
ที่จะเปดเผยความตกใจของนางออกมา พวกเขาควรจะเตรียมสิ่ง
ที่แพงกวานี้เพื่อสรางความประทับใจใหกับตําหนักเสี่ยวหวังฟู ปา
สามแอบรูสึกเสียใจ ถากอนหนานี้นางรูเพียงเล็กนอยวาสถานะ
ของหลิน ชูจิ่ว ในตําหนักเสี่ยวหวังฟู นั้นสูง เชนนั้นนางก็คงจะนํา
สิ่งที่มีราคาแพงกวานี้มาให ไมใชแคนั้น ... ... นางอาจจะมาเยี่ยม
นางเร็วกวานี้ดวยซ้ํา

เมื่อมองเห็นการแสดงออกทางสีหนาของพี่สะใภสามของ
นาง หลิน ฟูเหริน ก็ชวยไมไดที่จะหันศีรษะไปดานขางและยิ้ม
ดวยความเยาะเยย

ตลอดหลายปที่ผานมา พี่ชายสามของนางเพียงพยายาม
ทําทุกสิ่งทุกอยางที่เปนประโยชนตอตัวเองเทานั้น และยังไดใช
หลินเซี่ยง เพื่อทํางานของพวกเขา และตอนนี้พวกเขาเห็น ... ...
หลิน ชูจิ่ว ก็ทําราวกับหมาปา พวกเขาไมควรไปตําหนินางใช
ไหม?
 หลิน ฟูเหรินที่ไมไดมีความหวังที่สูงอะไรกับพี่สะใภสาม
ของนางอีกแลวดังนั้นนางจึงเปลี่ยนหัวขอขึ้น "ชูจิ่ว ขาไดยินองค
ชายเสี่ยวไดเชิญหมอเทวดาโม เพื่อมาวินิจฉัยโรคของเขา แลวมัน
เปนอยางไรบาง? "

หลิน ฟูเหริน พยายามที่จะถามดวยความไมตื่นตระหนก

เพราะหากองคชายเสีย่ ว รูแลววาหลิน ชูจิ่ว ถูกวางยาพิษโดยนาง
แลวละก็ คงไมมีเหตุผลที่เขาจะเก็บมันไวเปนความลับ

หรือวาเขาพยายามเก็บมันเอาไวเปนความลับ เพราะ
ทองคําสองแสนหาหมืน่ ตําลึงนั้น?

แลวจํานวนเงินที่มีอยู มันเพียงพอแลวสําหรับคนอยาง
เขาหรือ?
"หมอเทวดาโมยังคงวินิจฉัยขา ในตอนที่อี้เหนียงมาถึง
ดังนั้นเขาจึงยังไมเสร็จสิ้นในการตรวจสอบสภาพของขา" หลิน ชู
จิ่ว จงใจทําใหหัวใจของหลิน ฟูเหริน แขวนไปดวยความอยากรู
อยากเห็น เพื่อที่จะทําใหนางรูสึกไมสบายใจ

เธอถูกวางยาพิษเพราะนาง ดังนั้นเธอตองการที่จะดูวา
หลิน ฟูเหริน จะกระโจมออกมาดวยคําโกหกของนางเองหรือไม

นางเด็กสาวเลวคนนี้ยังคิดที่จะขมขูขาอยูอีกหรือ?

ใบหนาของหลิน ฟูเหรินยังคงเหมือนเดิม แตนางชวย

ไมไดที่จะกํากําปนขณะถามขึ้น "แลวหมอคนอื่น ๆ พูดวาอยางไร"
หลิน ชูจิ่ว สามารถคนพบมันได แลวทําไมหมอคนอื่นๆ จึงไม
สามารถทําได

"หมอคนอื่น ๆ บอกวารางกายของขานั้นออนแอ แตขาก็

จะดีขึ้นในเร็ว ๆ นี้ อยางไรก็ตามสําหรับการวินิจฉัยที่แทจริงของ
พวกเขา พวกเราเพียงแครายงานไปที่หยางเยเทานั้น ถาอี้เหนียง
ยังตองการทราบเรื่องนี้ ทานก็สามารถไปถามหยางเยได เพราะ
หวางเย ตองการใหขารูสึกสบายใจ ดังนั้นเขาจึงบอกวาขาไม
จําเปนตองกังวลเกี่ยวกับเรื่องดังกลาวและตองการใหขาดูแล
สุขภาพรางกายของขาเทานั้น "ในขณะที่พูดถึงตอนสุดทายหลิน
ชูจิ่วว พยายามลดศีรษะลงดวยความอายเล็กนอย

ไดยินเชนนี้ริมฝปากของสาวใชทั้งสี่หลิน ชูจิ่ว ก็ชวยไมได

ที่จะกระตุกขึ้น มันจะไมเปนอะไรใชไหมที่หวางเฟยจะโกหก
เชนนี?้

พวกนางควรจะรายงานคําดังกลาวใหองคชายเสี่ยวฟง
ดวยหรือไม?

"ไดยินแบบนี้ขาก็รูสึกโลงใจ" รอยยิ้มของหลิน ฟูเหริน

บนใบหนาของนางเริ่มมีแข็งขึ้นมากถาสิ่งตางๆดําเนินไปอยาง
ตอเนื่องเชนนี้ นางไมแนใจวานางจะสามารถควบคุมความโกรธ
ของนางไดหรือไม ... ...
 และสําหรับหลิน หวานถิง และปาสาม ที่ไดฟงคําพูดของ
นาง ก็ทําใหหูของพวกเขารูสึกเจ็บปวด อยางไรก็ตามการไดมีสามี
ที่รักนี้เปนความฝนของทุกคน อยางไรก็ตามสําหรับหลิน ฟูเหริน
คําพูดดังกลาวทําใหจิตใจของนางเกิดความสับสนวุนวาย

"หวางเยดีกับขามาก ดังนั้นในชวงสองสัปดาหที่ผานมานี้
ขาจึงรูสึกดีขึ้นมากแลว อี้เหนียง ไมจําเปนตองเปนหวงขาแมแต
นอย"หลิน ชูจิ่วเสริมขึ้นนดวยรอยยิ้ม

ตอนที่ 72 สั บ สน 2
หลิน หวานถิง ไมคอยชอบการพูดคุยแบบนี้ ดังนั้นนางจึงแทบจะ
ทนไมไดที่จะเอามีดมาแทงบนหนาอกของหลิน ชูจิ่วไปเสีย หัวขอ
ดังกลาวที่เต็มไปดวยความเจาเลหไมใชแคเสียเวลาเทานั้น แตยัง
เปนการเสียพลังงานอีกดวย
 " เจี่ยเจีย เหนียง (แม)เปนกังวลเกี่ยวกับทาน ทานไมรู
หรือไงวาเมื่อเหนียงรูวาทานปวยหนัก เหนียงก็เต็มไปดวยความ
หวงใยทาน จนตัวเองลงปวยอยูบนเตียง" หลิน หวานถิงพยายาม
พูดใหมารดาของนาง

"อี้เหนียง ปวยหรือ? ทําไมเจาไมไดสงคนมาบอกขา

อา ... ... "หลิน ชูจิ่ว พยายามพูดใหเหมือนจริง จากนั้นก็พูดขึ้น
อีก "ใครก็ไดไปที่หีบสินสอดทองหมั้นของขา ไปนําโสมพันฟมาให
ขา อี้เหนียงบอกวามันเปนสิ่งที่ดีสําหรับรางกายและผลของมันจะ
อยางรวดเร็วมาก ดังนั้นรีบไปและนํามาใหอี้เหนียงของขา! "

ที่จริงแลว หลิน ชูจิ่วไมไดเห็นโสมพันปในหีบสินสอดทอง

หมั้นของเธอแตอยางใด เธอกลับเห็นโสมที่อาบไปดวยยาพิษ

แต หลิน ชูจิ่ว ก็ไมไดสนใจเรื่องนี้

 "ไมเปนไร ขารูสึกดีขึ้นแลว ดังนั้นเจาจึงไมจําเปนตอง
มอบมันใหขา เพียงแคใชมันเพื่อหลอเลี้ยงรางกายของเจาเถิด"
หลิน ฟูเหรินปฏิเสธขึ้นทันที เพราะนางรูดีวามันไมดีตอรางกาย
ของนาง

"อี้เหนียง ทานคงลอเลนใชไหม? ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไม

ขาดโสม นอกจากนี้ ไมใชวาอี้เหนียง กําลังมองหามันเปนพิเศษ
อยูหรือ เพราะวาคุณภาพของมันดีจริงๆ? ตอนนี้รางกายของทาน
ตองการมัน ทานก็ควรใชมัน" หลิน ชูจิ่ว ไมปลอยให หลิน ฟูเหริน
ไดมีโอกาสที่จะปฏิเสธ ดังนั้นเธอจึงพูดตอขึ้นอีกวา " หวานถิง
เจาชวยบอกอี้เหนียง ดวยวานางเริ่มไมมีเหตุผลแลว โอ ขาคิดวา
มันจะดีกวาถาใหหมอเทวดาโม ตรวจดูสภาพของนาง หมอเทวดา
โมมีทักษะทางการแพทยที่พิเศษมาก เขาสามารถสอนใหทานใช
โสมพันปไดอยางถูกตอง "

"ไม ไม ขารูวาหวางเฟย เปนคนที่มีจิตใจดี แตมันก็เปน

เพียงความเจ็บปวยเล็กนอยเทานั้น ดังนั้นเราไมจําเปนจะตองไป
รบกวนหมอเทวดาโมแมแตนอย" หลิน ฟูเหริน เกือบจะสําลักฟน
และเกือบจะไอเปนเลือดออกมา

ในความเปนจริง พวกนางกําลังวางแผนที่จะบังคับให
หลิน ชูจิ่วตามหมอเทวดาโมมาเพื่อที่นางจะไดอับอาย

หมอเทวดาโมเปนใครกัน? เขาเปนถึงหนึ่งในสี่หมอเทวดา
ของโลกนี้ นั่นคือเหตุผลที่แมแตผูคนจากอาณาจักรกลาง ก็ยังมอง
หาเขาเพื่อใหรักษาพวกเขา

หมอเทวดาโมจะไวหนาองคชายเสี่ยว แตไมใชใครบางคน
อยางหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นถาหลิน ชูจิ่ว อยากพบเขา นางจะตองเสีย
หนาอยางแนนอน

ในทางตรงกันขาม ถาหลิน ชูจิ่วปฏิเสธก็หมายความวา

นางเปนบุตรสาวที่ไรการศึกษา ไมมีอะไรใหมเกี่ยวกับเรื่องนี้
อยางไรก็ตามพวกนางยังไมไดเริ่มวางแผน แตหลิน ชูจิ่ว ก็ไดปด
กั้นแผนการของพวกนางเสียแลว และพวกนางก็ยังคิดแผนการอื่น
ไมได

ปาสาม รูแผนของหลิน ฟูเหริน ดังนั้นเมื่อเห็นนางถูกไล

ตอน นางจึงชวยไมไดที่จะปดปากของนางเอาไว เพราะนางไม
สามารถหยุดยั้งรอยยิ้มเอาไวได ปาสามแอบคิดในใจ ดูเหมือนวา
หลานสาวของขาผูนี้จะไมไดโงจริงๆ!

เมื่อเห็นวามารดาของนางเจ็บช้ําน้ําใจใบหนาของหลิน
หวานถิง จูๆ ก็กลายเปนสีน้ําเงินแลวขาว ทําไมนะหรือ? เพราะ
สิ่งตางๆไมเปนเหมือนกอนหนา กอนหนานี้ดวยอารมณที่ไมดีของ
หลิน ชูจิ่ว นางมักจะทําใหตัวเองลําบาก

ในอดีต นางและหลิน ชูจิ่วเปนสวนหนึ่งของรุนหลัง แต

ตอนนี้นางก็ยังคงเปนเชนนั้นอยู แตหลิน ชูจิ่ว เปนสวนหนึ่งของ
ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ตอนนี้คําพูดของหลิน ชูจิ่ว ยังสามารถเทียบ
ไดกับแมและปาสามของนาง นี้คือประโยชนของการสมรสหรือ?
 นี่เปนประโยชนของการแตงงานหรือไม?

แกมของหลิน หวานถิง เปลี่ยนเปนสีดอกกุหลาบและ

ดวงตาของนางก็กลายเปนความหลงใหล ในทายที่สุดนางก็ไมรูวา
ควรจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยางไร ... ...

ภายในหองหนังสือเมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ไดยินคําพูดของ
หลินเซี่ยงเขาชวยไมไดที่จะสงเสียงผานลําคอขึ้นอยางเย็นชา
"หลินเซี่ยง ทานบอกวาทานจะพาหวางเฟยของเปนหวาง กลับไป
ที่จวนของทานเพื่อพักฟนอยางนั้นหรือ?"

ชายชราคนนี้ตองการเลนกับเขาหรือ?

เชนนั้นก็มาลองดูวาเจาจะมีความสามารถแคไหม
 “ใชแลวองคชาย ชูจิ่วเปนบุตรสาวคนโตที่ขาทําใหนิสัยเสีย
มาเกือบสิบแปดป แตหลังจากแตงงานแลวนางก็ปว ยหนัก แมแต
หมอหลวงฉินหยวน ก็ไมสามารถรักษานางได ดวยเหตุนี้ขาจึงไม
คิดวานางจะฟนตัวไดอยางถูกตองในตําหนักเสี่ยวหวังฟู ดังนั้น
หวางเย โปรดใหขาพาบุตรสาวกลับไปพักฟนดวยเถิด”

ตอนที่ 73 หวานถิ ง 1
พูดไดวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมเชื่อวาหลินเซี่ยงจะไมใชบิดาที่ดีอยาง
สิ้นเชิง เพราะถาเขาเปนเชนนั้น เขาคงจะไมยอมเผชิญหนากับเขา
ในตอนนี้และบอกเขาวาเขาจะพานางกลับไป

อยางไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา รูสึกขี้เกียจมาก ดังนั้นเขา

ก็พูดขึ้นงายๆ วา "หลินเซี่ยง ถาเจาตองการพานางกลับไป เจาก็
ตองถามชูจิ่ว ดวยตัวเอง" แมแตตอนนี้ ตอนที่เขาอยูตอหนาเขา
หลินเซี่ยงก็ดูออกวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดเห็นเขาเปนพอตาของ
เขาแตอยางใด

แมวา หลินเซี่ยงจะรูสึกไมพอใจกับเรื่องนี้ แตเขาก็ไมกลา

แสดงออก เพราะแมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะไมมีอํานาจทางทหาร
แตเขายังคงเปนองคชายแหงแควนตะวันออกแหงนี้ นอกจากนี้
แมแตฮองเตยังคงไวหนาเขาในบางเรื่อง

หลินเซี่ยงไมเขาใจวาทําไมเสี่ยวเทียนเหยา ถึงบอกใหเขา
ไปถามหลิน ชูจิ่ว แตเขาก็ถามขึ้นดวยความมั่นใจตอเสี่ยวเทียน
เหยา เพื่อใหเขาไดพบกับหลิน ชูจิ่ว เพื่อที่เขาจะถามนางดวย
ตัวเอง

หลินเซี่ยงจงใจเนนคําวา "สวนตัว" เพราะเขายังกังวลกับ

สิ่งที่เขาจะพูด
เมื่อ เสี่ยวเทียนเหยา ไดฟงเขาก็ชวยไมไดที่จะยิ้มดวยการ
เยาะเยยขึ้น ดูเหมือนวาหลินเซี่ยงเชื่อวาทุกอยางที่เกิดขึ้นกับ
ครอบครัวตระกูลหลิน เปนสวนหนึ่งของแผนการของเขา แต
ทั้งหมดนี้เปนแผนการของหลิน ชูจิ่ว เพราะนางเกลียดครอบครัว
ตระกูลหลินจริงๆ แตนาเสียดายที่หลินเซี่ยงไมรูเรื่องนี้

เสี่ยวเทียนเหยาเชิญหลิน ชูจิ่ว ใหมาที่หองอักษรของเขา

อยางไรก็ตามเมื่อหลิน ฟูเหริน และหลิน หวางถิง ไดยินเรื่องนี้
พวกนางก็พูดวาพวกนางตองการที่จะตามไปดวย ปาสามเองก็
รูสึกเปนหวงกลัววาบางสิ่งบางอยางที่ไมดีอาจเกิดขึ้นได แต
เนือ่ งจากนางกําลังพยายามแกไขความสัมพันธระหวางนางกับ
หลิน ชูจิ่ว ดังนั้นนางจึงขอตามมาดวย

อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจคนเหลานี้ เพราะเธอ

ไมใชคนที่จะรูสึกไมพอใจกับมัน

กลับมาที่หองทรงอักษร เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ไดยินวา

หลิน ชูจิ่วพาคนกลุมหนึ่งมาดวยใบหนาของเขามืดลงทันที องค
ชายเสี่ยวเกลียดเมื่อผูหญิงมาในสถานที่ของเขา มันเปนความจริง
ที่รูจักกันดีทุกคน
เมื่อเห็นการแสดงออกของเขา ริมฝปากของหลินเซี่ยงก็
โคงขึ้นเปนรอยยิ้ม เพราะดูเหมือนวาบุตรสาวของเขาไดทําใหสามี
ของนางไมพอใจเขาแลว การกระทําดังกลาวทําใหเขาสมควร
ไดรับการเรียกวา "พอที่ดี" เสียจริงๆ

คนรับใชของตําหนักเสี่ยวหวังฟู เปนคนฉลาดเขาเสริมขึ้น
"หวางเย หลิน ฟูเหริน และคุณหนูรอง บังคับใหหวางเฟย พา
พวกนางมาดวย เพราะพวกนางบอกวาพวกนางไมเคยพบทาน
หวางเฟย ไมสามารถปฏิเสธพวกนางได ดังนั้นหวางเฟยจึงไมมี
ทางเลือกอื่นนอกจากการพาพวกนางมาดวยขอรับ "

"หลินเซี่ยง ชางสามารถสั่งสอนคนในครอบครัวไดดีจริงๆ
" เมื่อหลิน เซี่ยงไดยินเสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นเชนนั้น หูของเขาก็
เปลี่ยนเปนสีแดงดวยความอัปยศและใบหนาของเขาดูอับอาย
มาก อยางไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดไวหนาเขาแมแตนอย
"หลิน ฟูเหรินไมสามารถรอใหบุตรสาวของนางไดพบเปนหวาง
เชนนั้นก็ปลอยใหพวกนางเขามา"

เมื่อไดยิน รายงานเพิ่มเติมของคนรับใช เสี่ยวเทียนเหยา

พบวาสถานการณผิดปกติมาก ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนความคิดของ
เขา ในตอนแรก หลิน ฟูเหรินไมสามารถรอใหหลิน หวานถิง ได
พบองครัชทายาทได และเมื่อทุกสิ่งทุกอยางเปนไปไดอยางราบรื่น
หลิน หวานถิงก็ไดปลนงานสมรสของ หลิน ชูจิ่วไปเรียบรอยแลว

เสี่ยวเทียนเหยาไมพูดอะไร แตมันก็เพียงพอแลวที่จะทํา
ใหหลินเซี่ยงรูสึกอับอาย นับตั้งแตเขาไดกลายมาเปนหนึ่งในขุน
นางของพระราชวังหัวใจของเขาก็ไดเปลี่ยนมาเปนสีดํานานแลว
แตถึงแมจะเปนเชนนั้น เขาก็ยังไมสามารถรักษาความสงบนิ่ง
เอาไวได

"ภรรยาผูนี้ทําความเคารพหวางเยเจาคะ " เมื่อ หลิน ชู

จิ่ว เขามาเธอก็ทําความเคารพตอเขาทันที อยางไรก็ตามเมื่อได
ยินคําวา "ภรรยา" อีกครั้งและอีกครั้งหนึ่ง เสี่ยวเทียเหยาไม
สามารถบอกไดวามันฟงดูนารักหรือไม เพราะเขาเกลียดคํานี้
จริงๆ

เสี่ยวเทียนเหยา ยังไมมีโอกาสที่จะโจมตีคําพูดของ หลิน

ชูจิ่ว แต หลิน หวานถิง ไมสามารถทนรอไดที่จะรีบแนะนําตัวเอง
ขึ้น ดังนั้นนางจึงไมแมแตจะรอใหมารดาของนางพูดขึ้น หลิน
หวานถิง เขามาใกลหลิน ชูจิ่ว ทางดานหลัง และพูดขึ้นอยางมี
เสนหวา "เจี่ยฟู (พี่เขย)หมอมฉัน หลิน หวานถิงทําความเคารพ
เจาคะ”

ในวินาทีแรกที่หลิน หวานถิงไดเห็น เสี่ยวเทียนเหยา

สายตาของนางก็ไมสามารถมองเห็นใครไดอีกตอไป นางลืม
แมกระทั่งวาเสี่ยวเทียนเหยา เปนองคชายพิการและเปนอัมพาต
ตอนนี้สิ่งเดียวที่นางรูคือ เสี่ยวเทียนเหยา นั้นหลอเหลามากและ
อารมณที่ดูสูงสงของเขา เต็มไปดวยความนาหลงใหลไปจนถึงจุด
ที่วาเขาดูราวกับไมใชมนุษยเดินดินแมแตนอย
ตอนที่ 73 หวานถิ ง 2
องคชายเสี่ยวดูหลอเหลามาก ไมใช ... .. ดูหลอเหลา
มากกวาองครัชทายาทเปนพันครั้ง ในขณะนี้หัวใจของหลิน หวา
งถิง เตนเร็วอยางมากราวกับวาหัวใจนางตองการจะบินออกมา
จากหนาอกของนางเสียใหได และดวงตาของนางนะหรือ? ดวงตา
ของนางติดอยูกับเสี่ยวเทียนเหยาเทานั้น

หลิน หวางถิงรูวามันผิด แตนางก็ไมสามารถควบคุม

ตัวเองได นางตองการเขาใกลเขา ตองการฟงเสียงของเขา และ
นางตองการใหเขามองมาที่นาง เพียงแคคิดวาองคชายเสี่ยวกําลัง
มองมาที่นาง รางกายของหลิน หวางถิงก็ชวยไมไดที่จะสั่น
ขึ้น แตไมใชเพราะนางกลัวเขา แตเพราะความตื่นเตนตางหาก
 เมื่อเห็นใบหนาที่หลอเหลาของเสี่ยวเทียนเหยา หลิน
หวางถิงก็เกือบจะพูดออกไปแลววานางอยากจะอยูกับเขาไป
ตลอดชีวิต นางถึงขนาดอยากจะเปนหลิน ชูจิ่ว นางไมสนใจแมวา
นางจะมีชีวิตอยูไดไมนาน ตราบใดที่นางจะไดแตงงานกับเสี่ยว
เทียนเหยานั้นก็เพียงพอแลว

แตนาเสียดาย เสี่ยวเทียนเหยา มองนางดวยความ

รังเกียจเทานั้น

คนอื่น ๆ อาจจะไมสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงใน
พฤติกรรมของ หลิน หวางถิง แตถึงขนาดหลิน หวางถิงเปนคน
แนะนําตัวเองขึ้นกอนเชนนี้ หลิน ฟูเหริน สังเกตเห็นมันไดเปน
ชัดเจนอยูแลว

เสี่ยวเทียนเหยา ยังคงเงียบแมวาเขาจะควรจะตอบกลับก็
ตาม ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว จึงพยายามแนะนําหลิน หวางถิง ขึ้นอีก
ครั้ง เสี่ยวเทียนเหยา มองไปที่ใบหนาของหลิน หวางถิง ดวย
สายตาที่เต็มไปดวยความรังเกียจ แตหลิน หวางถิง กับรูสึก
เหมือนถูกมนตสะกด เพราะฉะนั้นนางจึงขยับตัวเขาใกลเสี่ยว
เทียนเหยามากขึ้น ไมสนใจการแสดงออกที่เยือกเย็นของเขา แลว
พูดขึ้นอยางออนโยนวา "เจี่ยฟู (พี่เขย) หลิน หวางถิงบังคับใหเจี่ย
เจี่ย พาหมอมฉันมาที่นี่ยังสถานที่ของทาน ดังนั้นอยาไปโทษเจี่ย
เจี่ยเลย หมอมฉันมาที่นี่ในวันนี้เพราะตองการที่จะพบสามีของ
นางจริงๆ"

หลังจากที่นางพูดคําของนางจบลง หลิน หวางถิง ก็ไมลืม

ที่จะมองไปที่หลิน ชูจิ่ว อยางไรก็ตามเมื่อหลิน ชูจิ่ว มองเห็น
ดวงตาของนาง เธอก็ชวยไมไดที่จะยิ้มขึ้น แตเมื่อมองหนาที่ดํามืด
ของเสี่ยวเทียนเหยา เธอก็แทบจะหยุดตัวเองไมใหหัวเราะออกมา
ไมได แยหนอยนะ เพราะนี้เปนนองสะใภทาน พี่เขย!

มองไปที่ใบหนาที่มืดของพี่เขยตอนนี้ หลิน ชูจิ่ว ไมรูวา

ทําไมเธอถึงมีความสุขนัก ดูเหมือนวาเมื่อไรก็ตามที่เสี่ยวเทียน
เหยา ไมมีความสุข เธอจะรูสึกมีความสุขนั้นเอง
 อยางไรก็ตามดูเหมือนวามันจะสายเกินไปสําหรับเธอที่
จะซอนความสุขบนใบหนาของเธอเอาไว เพราะเสี่ยวเทียนเหยา
จับเธอไดซะกอน เมื่อดวงตาที่เยือกเย็นของเสี่ยวเทียนเหยา
กวาดมาที่เธอ ใบหนาของหลิน ชูจิ่วก็แข็งคางและกมหนาลง แลว
ก็ไมกลาที่จะมีความสุขอีกตอไป

เสี่ยวเทียนเหยา ไมสนใจหลิน หวางถิง อยางสิ้นเชิง ถา

เขารูวา หลิน หวางถิงผูนี้ กําลังรอคอยที่จะพบกับเขาจริงๆเชนนี้
แลว เขาจะไมยอมปลอยใหตัวเองไปพัวพันกับสถานการณแบบนี้
เด็ดขาด เสี่ยวเทียนเหยา ไมมีความสัมพันธใด ๆ กับผูหญิงคนนี้ที่
ยืนอยูตรงหนาเขา ดังนั้นเขาจึงไมสนใจแมวานางจะอับอาย แต
... ...

หลิน หวางถิงก็พยายามที่จะกลาวหาเขาขึ้นอยางฉับพลัน
ทําใหเขาไมมีเวลาตอบโต " เจี่ยฟู (พี่เขย) ... ทําไมทานตอง
เพิกเฉยตอหมอมฉันเชนนี้?"
 มันเปนคําพูดที่นาทึ่งสักหนอย แตทุกคนก็ชวยไมไดที่จะ
รูสึกสั่นเทาขึ้น โดยเฉพาะอยางยิ่งกับปาสาม หัวใจของนางชวย
ไมไดที่จะแอบคิดวาทําไมแมและลูกทั้งสองถึงไดกลายเปนสุนัข
จิ้งจอกไปได? นี้หรือคนที่เปนราวกับดอกบัวหิมะที่บริสุทธิ์ควรจะ
กระทําตัว?

"ออกไป!" ใบหนาของเสี่ยวเทียนเหยา เปลี่ยนเปนสีดํามืด

ขึ้นมาและตะโกนขึ้น เพราะการเลนพิเรนทรของหลิน ชูจิ่ว จึงทํา
ใหเขาตองไดยินคําพูดที่นารังเกียจเชนนี้ ดังนั้นอารมณของเสี่ยว
เทียนเหยา จึงเปลี่ยนไปในทางที่ไมดีเปนอยางมาก

"เจี่ยเจี่ย....เจี่ยฟู... ... " ในขณะนั้น หลิน หวางถิงถึงกับ

สะดุงและใบหนาของนางก็ซีดลง นางไมอยากจะเชื่อวานางเพิ่งจะ
โดนดุ นางเปนคนที่ออ นโยนและนารัก แมกระทั่งองครัชทายาท
ยังตกหลุมรักนางเพราะเหตุนี้ แลวทําไมคนผูนี้ถึงไมตกหลุมรัก
นาง
 "องคชายเสี่ยวโปรดอยาโกรธที่เด็กคนนี้เลยเจาคะ นาง
ถูกตามใจมากไปหนอย นางเพียงพูดคําเหลานี้ เพราะนางชื่นชอบ
ทานมากจริงๆ" หลิน ฟูเหริน รีบอธิบายขึ้นทันที ในขณะดึงหลิน
หวางถิงออกมา

แต หลิน หวางถิง กลับไมพอใจและและไมเขาใจความ

ตั้งใจของนาง ดังนั้นนางจึงผลักมือมารดาตัวเองออกไป และพูด
กับเสี่ยวเทียนเหยาขึ้น "เจี่ยฟูทําไมทานถึงทําเชนนี้? ทานไมชอบ
หวางถิงหรือ? หรือวาเจี่ยเจี่ยของหมอมฉันพูดอะไรไมดีเกี่ยวกับ
หมอมฉัน จนทําใหนั้นเปนเหตุผลที่ทานไมชอบหมอมฉันใชไหม
เจาคะ? "

หลิน หวางถิงกัดริมฝปากของนาง ดวงตาของนางแดง

กล่ําและกําลังจะรองไหราวกับวานางถูกรังแก
 หลิน ฟูเหรินแอบรูสึกผิด แตคิดถึงการกระทําของหลิน
หวางถิง นางรูดีวาคงเปนเพราะแผนการของพวกเขากอนหนานี้
ที่จะทําให หลิน ชูจิ่ว ตองอับอายตอหนาทุกคน

ตอนที่ 74 : 1 พวกโรคจิ ต
หลิน ชูจิ่ไมรูเหมือนกันวาทําไม แตกลับรูสึกดีใจที่ไดดูฉาก
ตรงหนา เมื่อเห็นแบบนี้ เสี่ยวเทียนเหยา ที่นั่งอยูบนรถเข็นของ
เขาดวยใบหนาที่เยือกเย็นก็เกือบจะกัดลิ้นของเขาและสําลักมัน
ออกมา และไมรูจริงๆวาจะควรจะคิดอยางไร

อยางไรก็ตาม ไมมีใครหยุดหลิน หวางถิง ดังนั้นนางจึงคิด

วาการแสดงของเธอมีประสิทธิภาพและยังคงดําเนินตอไป หลิน
หวางถิงชี้ไปที่หลิน ชูจิ่วแลวก็พูดอีก "เจี่ยเจี่ย ทาน? ทานพูดเรื่อง
เลวรายเกี่ยวกับขาตอหนาสามีของทานใชไหม? ทานทําแบบนั้น
ไดอยางไร? ทานมักพูดเรื่องเลวรายเกี่ยวกับขาตอหนาทานพอ
และทานแม ทานมักจะพูดเรื่องเลวรายเกี่ยวกับขาตอหนาทานกับ
ยา ขาไมสนใจเรื่องนั้น แตตอหนาเจี่ยฟู(พี่เขย)? ทานทําเชนนั้นได
อยางไร? หรือวาทานไมกลัววาสามีของทานจะไดรูวาตัวตนของ
ทานจริงๆ แลวเปนอยางไร หรือวาทานไมเปนหวงวาผูชายของ
ทานจะเกลียดทาน? "

"ตองการหยุดพูดเรื่องไรสาระไดแลว พี่สาวของเจาไมใช
คนแบบนี"้ หลิน ฟูเหริน พยายามจะพูดขึ้น แลวนางก็แสรงทํา
เปนดึงแขนของหลิน หวางถิงในขณะที่มองไปที่การแสดงออกทาง
สีหนาของหลิน ชูจิ่ว นางตองการดูวาใบหนาของนางจะดูแยแค
ไหน

หลิน หวางถิงโยนตัวเองเขาไปที่แขนของหลิน ฟูเหริน

น้ําตาของนางเริ่มไหลลงทีละนอยๆ กอนจะพูดขึ้น "เหนียง (ทาน
แม) ทําไมทานถึงชอบทําแบบนี้เสมอ? ไมวาเจี่ยเจี่ยจะทําอะไรก็
ตาม ทานก็จะบอกวาเจี่ยเจี่ยเปนคนดีอยูเสมอ ทานไมเห็นหรื
อยางไรวานางรังแกขา ทานยังจะบอกใหขาปลอยนางไปอีกหรือ
คราวนี้?เหนียงทําไม? ทําไมครอบครัวของเราถึงทําในทางตรงกัน
ขาม? "

หลิน หวางถิง ยังอยูในชวงของวัยเด็กสาว แตนางก็รูวิธี

ตอวาคนเปนอยางดี และเพียงแคไดยินคําพูดของนาง ผูคนจะ
รูสึกสงสารนางและเห็นความไมเปนธรรมในครอบครัวของนาง

โดยปกติแลว เมื่อ หลิน หวางถิง ทําเชนนี้ทุกคนจะอยู

เคียงขางนางเสมอ และพวกเขาก็จะเริ่มกลาวหา หลิน ชูจิ่ว แต
คราวนี้ปฏิกิริยาของทุกคนเกินความคาดหมายของ หลิน หวางถิง
ไมวาจะอยางไร… …

นอกเหนือจากมารดาของนาง ก็ไมมีคนอื่นมองมาที่นาง
แมแตใบหนาของบิดาของนางก็เต็มไปดวยความอับอาย และ
เพียงแคกระพริบตาอยางตอเนื่องเพื่อที่จะบอกใหนางหยุดการ
กระทํานี้ลงอยางรวดเร็ว
 นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

“ปูชิน (พอ) เหนียง พวกทานไมเชื่อขาหรือ?" หลิน หวา

งถิงถามออกไปดวยความสับสน แลวนางก็มองไปที่เสี่ยวเทียน
เหยา และพูดขึ้น "เจี่ยฟู ทานตองเชื่อหมอมฉันนะ ทุกสิ่งทุกอยาง
ที่เจี่ยเจี่ย พูดลวนไมเปนความจริง "

หลิน หวางถิง ยังอยูในวัยหนุมสาว แตนางก็แสดงใหเห็น

วานางเจาชูมากแคไหน แตแยหนอย ที่นางไมไดโยนตัวเองไปหา
คนตาบอด และเมื่อเห็นเชนนี้ เสี่ยวเทียนเหยาก็พูดขึ้นอยางไม
สนใจ "หลิน เซี่ยง เปนหวางไมรูวาอารมณขันเปนอยางไร ดังนั้น
ถาเจายังจะปลอยใหบุตรสาวของเจาทําเชนนี้ตอไป เชนนั้นก็อยา
มาตําหนิเปนหวางถานางบาดเจ็บ"

หลินเซี่ยงไมรูวาวหญิงสาวที่ออนโยนและนาทะนุถนอม
เชนบุตรสาวของเขาไปทําใหเสี่ยวเทียนเหยาไมพอใจตรงไหน แต
เพราะเขารูวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมพอใจ เขาเลยกลัววาเสี่ยวเทียน
เหยา อาจจะทํารายบุตรสาวของเขาเขาจริงๆ และถาเสี่ยวเทียน
เหยา ทํารายบุตรสาวของเขา มันจะกลายเปนความอับอายขาย
หนาที่ใหญมาก

“เร็วเขา อยามั่วแตยืนอยูเฉยๆ รีบพาหวางถิงออกไปที่

อื่นซะ " หลินเซี่ยง พูดกับหลิน ฟูเหรินขึ้นทันที

"คะทานพี่" หลิน ฟูเหรินพูดขึ้นโดยไมมีความไมพอใจ

แมแตนอย แตในหัวใจของนาง น้ําตาของนางแทบจะไหลลง
มาแลวราวกับน้ําตกแลว

คราวนี้นางไดเห็นผลงานของหลิน หวางถิง แลวและมันก็

ดีมากดวย ดังนั้นนางจึงไมเขาใจวาทําไมเสี่ยวเทียนเหยา ถึงไมได
แสดงความสงสาร หลิน หวางถิงแมแตนอย หลิน ฟูเหริน จับแขน
ของหลิน หวางถิง ในขณะที่มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา กอนจะพูด
ขึ้น "หวางถิง ออกไปขางนอกกับเหนียง"
 "เหนียง ... ... " รางกายของหลิน หวางถิง แข็งเหมือนหิน
เพราะนางไมเขาใจวาทําไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได นางไมอยาก
ออกไป ดังนั้นนางจึงหันกลับไปมองที่เสี่ยวเทียนเหยา แลวพูดเบา
ๆ วา "เจี่ยฟู ทาน ... ... "

แตนาเสียดายที่นางยังไมทันไดพูดใหจบคําพูดของนาง
เมื่อเสี่ยวเทียนเหยาขัดจังหวะนางขึ้นดวยการพูดที่วา "นา
สะอิดสะเอียน!"

คําของเสี่ยวเทียนเหยา นั้นคมชัดและไรความเมตตามาก
เมื่อพวกเขาไดยินคําพูดของเขา ใบหนาของหลินเซี่ยงก็
เปลี่ยนเปนดํามือดวยความอับอาย หลิน ฟูเหริน กลัวจนมือของ
นางเริ่มสั่น ในขณะที่หลิน หวางถิงใบหนาเปลี่ยนเปนขาวซีดถึง
ขนาดกาวไมออก หลิน ฟูเหรินถึงกลับตองลากนางออกไป
 ปาสาม ชวยไมไดที่จะรูสึกอับอาย หลินเซี่ยงและหลิน ฟูเห
รินตามใจจนทําใหหลิน หวางถิงเสียนิสัย แตทั้งสามคนตางก็รูวา
หลิน หวางถิง ทําตัวเหมือนคนถูกตามใจจนเสียนิสัย เพื่อทําให
พี่สาวของนางอับอาย

แตในทายที่สุด นางกลับทําตัวยั่วยุพี่เขยตอหนาพี่สาว
ของนางเอง เหตุการณนี้ถึงกลับทําใหพวกเขาประหลาดใจ แต
สําหรับหลินเซี่ยงและหลิน ฟูเหริน ภาพลักษณของครอบครัวของ
พวกเขาก็กลายเปน ... ...

พวกโรคจิต!

ตอนที่ 74 : 2 ข า อยากเป น องค ห ญิ ง เสี่ ย ว

 "องคชายเสี่ยว พี่เซี่ยงพูดคุยตอไปเถอะ พวกเราจะไมรบกวน
พวกทานแลว "ปาสามบอกกอนจะจากไป แตก็ไมไดลืมบอกลากับ
หลิน ชูจิ่ว กอนที่นางจะจากไป"ชูจิ่ว มาที่จวนของเราบาง ทานลุง
เปนหวงอาการปวยเจามาก "

"แลวขาจะไปขอบคุณลุงสาม" เปนการยากที่จะไดพบกับ
คนธรรมดาดังนั้น หลิน ชูจิ่ว จึงรูสึกโลงใจ เมื่อเธอพูดปาสามคน
นี้

แมวาหลิน หวางถิง จะทําใหเธออับอายตอหนาเสี่ยว

เทียนเหยา แต หลิน ชูจิ่ว กลับรูสึกมีความสุขมาก อยางไรก็ตาม
มันก็เปนความจริงที่ครอบครัวของเธอเปนเชนนี้จริงๆ แลวใน
ทายที่สุดใครกันแนที่ตองอับอาย? และตัวเสี่ยวเทียนเหยาเองก็
เปนคนที่บอกวาหลิน หวางถิงนาสะอิดสะเอียนไมใชหรือ

หลิน ชูจิ่วยิ้มขึ้นแลวก็รูสึกโลงใจที่เธอและเสี่ยวเทียน
เหยาไมใชสามีและภรรยาทั่วไป แตถาเธอยังคงเปนหลิน ชูจิ่วคน
กอน นางคงจะไมสามารถยกศีรษะของนางขึ้นสูหนาเสี่ยวเทียน
เหยาไดอีก

เมื่อปาสาม ออกมาขางนอก นางก็ไดพบกับหลิน ฟูเหริน

และหลิน หวางถิง และเมื่อหลิน หวางถิง เห็นนาง นางก็รีบเช็ด
น้ําตาของนางออกไปและพูดขึ้น "ปาสาม ทานก็ถูกขับออกมาดวย
หรือ? โปรดอยาโกรธเจี่ยเจียที่ปวย ดังนั้นนางจึงอยูในอารมณที่
ไมดี ขาตองขอโทษทานในนามของนางดวย ไมวาอยางไรพวกเรา
พี่นองกัน แตไมตองกังวลไป ขาจะกลับมาที่นี่ยังตําหนักเสี่ยวหวัง
ฟู และขอใหเจี่ยเจียไปของโทษทานดวยตัวเอง"

หลิน หวางถิงบอกวาจะชวยรักษาหนาใหกับปาสามของ
นาง เพื่อที่นางจะไดกลับมาที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟูอีกครั้ง และ
เพราะนางเองก็เพิ่งคนพบวิธีที่จะกลับมาเยี่ยมที่นี่อีกครั้งดวย
เหมือนกัน ดังนั้นนางจึงรูสึกมีความสุขมาก
 เมื่อไดยินคําพูดของนาง ปาสามก็หัวเราะขึ้นเทานั้น
จากนั้นนางก็พูดขึ้น "หวางถิง เจากําลังคิดมากเกินไปแลว ชูจิ่ว
เขาใจในมารยาทดี ดังนั้นนางจึงบอกวานางจะมาเยี่ยมพวกเรา
เจาจะกลับมาเยี่ยมนางที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟูอีกครั้งหรือ? เจาไม
จําเปนตองทําเชนนั้น ตอนนี้นางยุงมาก โอ เจาไมจําเปนตองมา
เยี่ยมพวกเราดวยเชนกัน เพราะพวกเราก็จะยุงมาก ๆ "

อา ... ... แนนอนหลิน ฟูเหริน นางจะไมยอมใหบุตรสาว

ของนางมาทําเรื่องนาอับอายเชนนี้ เชนการยั่วยุพี่เขยของตัวเอง
ไดอีก

" ตี้เมย(นองสะใภ) เจาหมายถึงอะไร?" ใบหนาของหลิน

ฟูเหริน จมดิ่งลงและหัวใจของนางก็เต็มไปดวยความไมพอใจ

ปาสามไมไดไวหนาหลิน ฟูเหริน นางจึงพูดขึ้นอยาง

รังเกียจวา "เสี่ยวกู(นองสะใภ / นองสาวของสามี) ไมเพียงหวา
งถิง ไมเขาใจคําพูดของขา เจาก็ดวยหรือ? แนนอนถาเจาไมตั้งใจ
ฟงเจาก็จะไมเขาใจ สิ่งที่ขาหมายถึงก็คือหลังจากนี้ เจาและลูก
สาวของเจาไมควรมาที่จวนของพวกเรา ถึงอยางไร เหลาฟูเหริน
(ฮูหยินชรา) ก็ไมอยากเห็นหนาพวกเจาทั้งสองอยูแลว "

ปาสาม ไมไดปดบังความรังเกียจที่นางรูสึกในสายตาของ
นางที่มีตอหลิน หวางถิงเอาไว เห็นไดชัดวารางกายของหลิน หวา
งถิง เริ่มสั่นแลวก็พูดขึ้นเบา ๆ "ปาสาม ... ทําไมทานถึงเปลี่ยนไป
อยูขางนางคนสารเลวนั้น? นางอาจจะเปนองคหญิงเสี่ยว แตขา
จะเปนฮองเฮาในอนาคต ไม ไมใช ... ขาอยากเปนองคหญิงเสี่ยว
ตราบเทาที่องคชายเสี่ยวจะชอบพอขาและกลายมาเปนผูชายของ
ขา นั่นก็เปนสิ่งที่ดีที่สุดสําหรับขาแลว"

การพูดออกมาดัง ๆ กับคําพูดที่อยูในใจนาง ทําใหหลิน

หวางถิง รูสึกตื่นเตนมาก
 “หวางถิง !!!” หลิน ฟูเหริน กรีดรองขึ้น ปาสามมองเห็น
การแสดงออกทางสีหนาของหลิน หวางถิง ชวยไมไดที่จะตองมอง
นางดวยความรังเกียจราวกับวานางคือเห็นสัตวประหลาด

"ไมใชๆ มันไมใชแบบนั้นจริงๆ ขาไมไดหมายความ

เชนนั้น "หลิน หวางถิงพยายามที่จะอธิบาย แตใครจะฟง

ไมวาจะอยางไร ก็มีบางสิ่งบางอยางที่ไมสามารถแกไขได
เมื่อเจาพูดมันออกมาแลว

ภายในหองทรงอักษร หลิงเซี่ยง พยายามอธิบายตอหลิน

ชูจิ่ว วาเขาเปนหวงเธอมากแคไหน เมื่อไดยินวาเธอปวยเปน
เวลานาน แตในฐานะพอของเธอ ทําไมเขาถึงเพิ่งมา ... ...

หลิน ชูจิ่ว พยายามอยางหนักเพื่อตอสูกับแรงกระตุนของ

เธอที่อยากจะอาเจียนและเพียงแคพยักหนาราวกับวาเธอฟงจริงๆ
หลังจากอธิบายเปนเวลานาน ในที่สุดหลิน เซี่ยงก็พูดขึ้น "ชูจิ่ว
หมอในตระกูลของพวกเราอยูกับพวกเรามาเปนเวลานาน พวก
เขาเขาใจสภาพรางกายของเจา มากกวาคนอื่น ดังนั้นขามาที่นี่ใน
วันนี้เพื่อ ... ... "

แตนาเสียดายที่หลินเซี่ยงยังพูดไมจบคําพูดของเขา ใน
ทันทีทันใดพวกเขาก็ไดยินเสียงกรีดรองของหลิน ฟูเหริน ดัง
ขึ้น "หวางถิง! ที่นาสงสารของขาหวางถิง! เจา ... ... ใครก็ไดเร็ว
เขา! บุตรสาวขาเปนลม มีเลือดออกมากดวย! "

"หวางถิงเกิดอุบัติเหตุขึ้นหรือ?" การแสดงออกทางสีหนา
ของหลินเซี่ยงเปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็รีบตรงไปหาเสี่ยวเทียน
เหยา กอนจะพูดขึน "หวางเย ขุนนางผูนี้คงตองขอตัวกลับกอน
แลวจะมาใหมในภายหลัง"

หลังจากที่เขาพูดคําเหลานั้นจบลง เขาก็เปดประตูออกไป
ทันทีและเดินออกไปขางนอก แตหลังจากที่เปดประตูออกมา เขา
ก็ไมไดเห็นแมแตเงาของหลิน ฟูเหริน หรือ หลิน หวางถิง ดังนั้น
เขาจึงเดินทางกลับไปที่จวน

การมีพอและครอบครัวเปนเพียงเรื่องของการปวดหัว
เทานั้น โชคดีที่เธอไมไดหวังอะไรมากนัก

หลิน ชูจิ่ว ที่กําลังมองดูหลินเซี่ยงอยู ก็รูสึกชวยไมไดที่จะ

ถาม เสี่ยวเทียนเหยาขึ้น "หวางเย เขากลายเปนเสนาบดีได
อยางไรเจาคะ?"

เขาไมมีความนาเชื่อถือเลยแมแตนอย ดังนั้นทําไมฮองเต
ถึงมองเห็นประโยชนจากเขาได?

ตอนที่ 75 : 1 แผนพาหลิ น ชู จิ่ ว กลั บ จวน

หลิน ชูจิ่ว เพิ่งอยางไมเปนทางการ แตเธอไมไดคาดหวังคําตอบใด
ๆ จากเสี่ยวเทียนเหยา อยางไรก็ตามอยางไมคาดฝนเสี่ยวเทียน
เหยา ไมเพียง แตตอบคําถามของเธอ แตยังอธิบายอยางจริงจัง
อีกดวย

"หลินเซี่ยงเปนคนพิเศษ เขาเขามามีสวนรวมกับราช
สํานักและกลายเปนขุนนางเมื่อฮองเตกําลังปราบปรามประชาชน
ที่นาสงสารเหลานั้น และเพราะเขามาจากครอบครัวที่ยากจน เขา
ไดแตงงานกับลูกสาวของทานเจาเมือง ในทายที่สุดเขาก็ตระหนัก
วาเขาไมสามารถพึ่งพาครอบครัวของภรรยาเพียงอยางเดียว ใน
การที่จะปนขึ้นไปยังที่สูงมีเพียงตองพึ่งพาฮองเตเทานั้น หลินเซี่ยง
เปนคนมีความสามารถในการประเมินสถานการณ ดังนั้นเขาจึง
พยายามที่จะคิดวาความตองการของฮองเตคืออะไรและเขาจะทํา
ตามมันนั้นลวงหนา ดวยเหตุนี้เขาจึงสามารถตอบสนองความ
ตองการของฮองเตได และทําใหเขาไดตําแหนงเสนาบดีมา "
 มันหาไดยากมากสําหรับเสี่ยวเทียนเหยา ที่จะพูดอะไร
หลายอยางตอหนาของหลิน ชูจิ่ว แตหลิน ชูจิ่ว ก็ไมไดยินเสียง
อะไรมากนัก เพราะใจของเธอวางเปลาในขณะที่ปากของเธอเปด
กวางเปนรูปตัว "O" อยูตลอดเวลา

ตั้งแตเมื่อไหรที่เขากลายเปนนักผูที่ดีเชนนี้?

เขาถูกปรายอยางหลิน หวางถิงเขาสิงหรือไม? หรือเขา

ชอบหลิน หวางถิงและตกหลุมรักนางตั้งแตครั้งแรกที่ไดเห็น? แต
ถาเปนแบบนั้นมันจะไมดูลาเกินไปหนอยหรือ

เสี่ยวเทียนเหยา ดูเหมือนจะไมสังเกตเห็นการแสดงออก
ทางสีหนาของ หลิน ชูจิ่ว และพูดตอไป "ดังนั้นอาจกลาวไดวา
หลินเซี่ยง ทุกวันนี้จะยุงวุนวายเหมือนสุนัขตัวหนึ่งของฮองเต
และไมไดมีเวลาเขาใจ ผูหญิงสองคนภายในจวนของเขา และดวย
เหตุนี้ผูหญิงสองคนนี้จึงสามารถหลอเขา ดวยกลอุบายเล็กนอย
และสกปรกของพวกนางได "
 หลิน ชูจิ่ว ผูยืนอยูตรงหนาของเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดยิน
มันอยางชัดเจน แตเนื่องจากเสียงของเขาดูจริงจังมาก หลิน ชูจิ่ว
จึงพยายามจะขอบคุณเขาหลังจากที่เขาพูดลง"ขอบคุณหวางเย
มากเจาคะ ที่ชวยขจัดขอสงสัยของหมอมฉัน"

"ไมจําเปน ก็แคเรื่องเล็กนอย" เสี่ยวเทียนเหยาไม

อยากจะตอบนาง แตเพราะเขาไมตองการใหนางตองเศรามาก
เกินไป ดังนั้นเขาจึงตอบคําถามของนางเพื่อประโยชนของนางเอง
หลังจากทั้งหมดแลว พฤติกรรมของหลินเซี่ยง ก็เปนอันตราย
จริงๆ

หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นดวยความจริงจัง"มันอาจจะเปนเรื่อง

เล็กนอยสําหรับ หวางเย แตมันก็ใหญสําหรับหมอมฉัน เพราะ
หลังจากที่หวางเย ขจัดขอสงสัยของหมอมฉัน หมอมฉันก็สงสัยวา
หมอมฉันเปนลูกสาวของหลินเซี่ยงจริงๆหรือไม "
 หลิน ชูจิ่ว พยายามจะพูดเพื่อความสนุกสนาน แตเสี่ยว
เทียนเหยา ก็พยักหนาและพูดอยางจริงจัง "บางทีเจาอาจจะไมใช
ลูกสาวของหลิน เซี่ยง จริงๆ" การเรียกบิดาของตัวเองวา "หลิน
เซี่ยง" เจาควรจะเปนลูกสาวของเขาจริงๆหรือ?

"หวางเย หมอมฉันแคลอเลนเจาคะ" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้น

ดวยใบหนาที่เศรามาก ถาเธอไมไดเปนลูกสาวของหลินเซี่ยงจริงๆ
นั้นก็ไมไดหมายความวาแมของทําผิดประเพณีหรือ? ถึงแมวา
หลิน ชูจิ่ว ไมมีความรักใด ๆ กับแมคนนี้ แตถาชื่อเสียงของแม
ของเธอเปลี่ยนไปในทางที่ไมดี เชนนั้นมันก็จะไมนําสิ่งที่ดีๆ มา
ใหกับเธอ ไมใชหรือ?

"เปนหวางก็ลอเลนเชนกัน" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นดวย

ใบหนาที่จริงจังมาก แตรอยยิ้มเล็กนอยสามารถมองเห็นไดใน
สายตาของเขา
 ใบหนา "เศรา" ของหลิน หวางถิงที่แสดงใหเห็น ทําให
เขารูสึกไมสะอิดสะเอียนมาก แตใบหนาที่นาเศราของ หลิน ชูจิ่ว
กัลปดูนารักมาก ดังนั้นเขาจึงพบวามัน ... ... ดูนามองมากใน
สายตาของเขา

แผนการของหลิน เซี่ยง ในการนําหลิน ชูจิ่ว กลับมาที่

จวนของพวกเขาจึงลมเหลวเมื่อหลิน หวางถิง เปนลม หลิน ฟูเห
ริน แนะนําใหบอกใหหลิน ชูจิ่ว ไปตามหมอเทวดาโม เพื่อมา
รักษาหลิน หวางถิง แตโชคดีที่หลินเซี่ยงไมไดโงขนาดนั้น

เขาไมไดเปนคนโง ดังนั้นเขาจะไมบังคับใหหลิน ชูจิ่วไป

ขอรองใหหมอเทวดาโมมาตรวจดูอาการบาดเจ็บเล็กนอยเชนนี้
ไมอยางนั้นเขาเองจะถูกตําหนิ

ในทางตรงกันขาม หลินเซี่ยงไดขอใหหมออูใชผาพันแผล
ตรงบริเวณบาดเจ็บของหลิน หวางถิงและสงกลับนางกลับ
จวน ณ จุดนี้ หลิน ฟูเหรินจึง ไมพยายามที่จะคัดคานอีกตอไป
อยางไรก็ตาม นางกังวลวาหากหลิน หวางถิงจะอยูที่ตําหนักเสี่ยว
หวังฟูนางเกินไป นางอาจจะทําสิง่ ที่รุนแรงมากขึ้น นางไมเคยคิด
วาลูกสาวของนางจะเปนเหมือนนาง ตกหลุมรักใครบางคนที่พวก
เขาเรียกวา "พี่เขย" และสิ่งที่จะเกิดขึ้นก็จะแยมากๆ

ตอนที่ 75 : 2 ให โ ม อี้ เ อ อ ร ดู แ ลหวางเฟย

หลินเซี่ยง มาขัดจังหวะการรักษาของหมอเทวดาโม ตอหลิน ชูจิ่
วกอนหนา แตไมไดสงผลตอเสี่ยวเทียนเหยา เพราะเมื่อหลินเซี่ย
งกลับไป เขาก็ตามหมอเทวดาโมมาพบกับเขา และอธิบายถึง
สภาพของหลิน ชูจิ่ว

อยางไรก็ตาม หมอเทวดาโม ไมไดตอบเขาในทันที แต

เขากลับถามขึ้น "หวางเย หวางเฟย รูวิชาแพทยหรือไม"
เหตุการณกอนหนาทําใหเขาตกใจเขาจึงคิดถึงเหตุผลนี้เทานั้น
 "ใช แลวมันมีความสัมพันธกับสภาพของนางอยางไร?"
เสี่ยวเทียนเหยา ไมชอบ เมื่อคนอื่นกําลังสอบถามเกี่ยวกับคนของ
เขา และ หลิน ชูจิ่ว ก็เปนภรรยาของเขา ดังนั้นแมวาเขาจะไม
สนใจนาง แตเขาก็ไมสามารถทนได

"ไม มันไมเกี่ยว เพียงแตกอนหนานี้ ตอนที่ขากําลังตรวจ

ชีพจรของหวางเฟย ชีพจรของนางผิดปกติมาก ขาแนใจวาไมใช
เพราะโรคของนาง ดังนั้นขาสงสัยวาหวางเฟย อาจจะจงใจเปลี่ยน
สภาพชีพจรของนางเอง"หมอเทวดาโมพูดขึ้น เขาตองการใหเสี่ยว
เทียนเหยา รูวาหลิน ชูจิ่ว ไมพอใจกับความพยายามของเขาใน
การหาวิธีรักษาใหกับนาง

"เชนนั้นหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา คอยๆ หลับตาลง ดังนั้น

ขนตาที่ยาวของเขาจึงสามารถซอนรอยยิ้มในดวงตาของเขาได
 ดูเหมือนวาทักษะทางการแพทยขององคหญิงจะดีกวาที่
เขาคิด ดูจากทั้งหมดทั้งมวลนางถึงขนาดสามารถเลนกับทักษะ
ของหมดเทวดาโมได

“หวางเฟยเขาไปยุงเกี่ยวกับสภาพชีพจรของนาง การ
กระทําดังกลาวจึงไมเปนประโยชนตอเหลาหมอทั้งหลายที่กําลัง
พยายามวินิจฉัยโรคใหนาง ขาแนใจวาหมอธรรมดาทั่วไปจะไมรู
เกี่ยวกับเรื่องนี้ " หมอเทวดาโมพยายามจะพูดแทนหมอคนอื่นๆ
ราวกับวาทุกอยางที่เขาทําเพื่อประโยชนของผูปวยและไมมี
ความรูสึกเห็นแกตัวแมแตนอย

เมตตาเห็นเมตตากรุณา ปญญาเห็นภูมิปญญา

"นางยังมีความเปนเด็กอยูมากทานหมอเทวดาโม ดังนั้น
ทานไมควรเก็บไปใสใจ" เสี่ยวเทียนเหยา อธิบายขึ้นงายๆ แตได
ยินเชนนี้หมอเทวดาโม ชวยไมไดที่จะขมวดคิ้วขึ้น สาวสิบแปดป
ยังคงเด็กอยูอีกหรือ?ถาเจามองเฉลี่ยๆ แลวเด็กสาวอายุสิบแปดป
พวกนางตางก็มีบุตรกันแลว

หมอเทวดาโมอยากจะพูดอะไรบางอยาง แตเพราะเปน
เสี่ยวเทียนเหยาที่พูดออกมาแบบนี้ เขาจึงทําไดเพียงกลืนคําพูด
ลงไปใหปลอยใหมันผานไปเทานั้น ดังนั้นเขาจึงพยายามเปลี่ยน
หัวขอ "หวางเย ขาของทาน ... ... "

หมอเทวดาโมยังพูดไมทันจบประโยค แตเสี่ยวเทียนเหยา
ก็ขัดจังหวะเขาขึ้น "หมอเทวดาโม เปนเพราะหวางเฟยไปยุงกับ
ชีพจรของนาง ทําใหหมอสามัญทั่วไปไมรู แตอยางไรก็ตาม ทานรู
เรื่องนี้ใชไหม? "

"แนนอน" เขาเปนแพทยอัจฉริยะดังนั้นทําไมเขาถึงจะไม
สังเกตเห็น?
 "เชนนั้น ทานก็รูวิธีรักษานางใชไหม?" เสี่ยวเทียนเหยา
ถามขึ้น แตหมอเทวดาโมไมตอบเขา หมอเทวดาโมเพียงแคลูบ
เคราสีขาวที่ยาวของเขา ในขณะที่มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา เพื่อ
ปฏิเสธเขาอยางเงียบ ๆ

"หมอเทวดาโมเพียงแคเขียนรายการยาที่ทานอาจจะ
ตองการ ถาพวกเราไมมีมันอยูในตําหนักแลว ขาจะใหพอบานเฮา
ไปหามันมา" เสี่ยวเทียนเหยา ไมออมคอมอีกตอไป เขาเริ่มคิดวา
หลิน ชูจิ่ว นั่นก็ไมเลวรายเทาไหร แตวาเขาวางแผนที่จะเก็บไว
นางไวเพื่อตัวเองหรือ?

ฝนไปเถอะ!

"ชายชราผูนี้ไดเคยเห็นสมุนไพรในสวนในตําหนักแลว ไม
มีอะไรขาดหายไปแมแตนอย ดังนั้นหวางเยไมจําเปนตองกังวล"
หมอเทวดาโมทําไดเพียงแคพูดขึ้นดวยรอยยิ้มเล็กนอยเทานั้น
 บุตรสาวของเขาจะแตงงานกับเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นถา
เสี่ยวเทียนเหยา จะยังคงแสดงความหวงใยตอหลิน ชูจิ่ว อยูเชนนี้
เขาก็คงตองเปนกังวลเกี่ยวกับบุตรสาวของเขาแลว

"ดี เชนนั้นเปนหวาง จะสั่งใหหลิวไป ไปสอบถามความ

ตองการของทานอยูเรื่อยๆ" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น เพื่อสราง
โอกาสใหกับหลิวไป เขาสามารถชวยเขาไดดวยการทําเชนนี้ แต
ถาเชนนี้มันยังไมพอ เขาก็ไมมีทางอื่นแลว

หมอเทวดาโมยินดีที่จะทําทุกอยางเพื่อปองกันไมใหหลิว
ไป เขาใกลบุตรสาวของเขา แตเสี่ยวเทียนเหยา รูถึงสิ่งที่หมอ
เทวดาโมคดิ เปนอยางดี

"ขอบคุณหวางเย สําหรับความกังวลของทาน" หมอ

เทวดาโม พูดขึ้นอยางสงบ อยางไรก็ตามแมวาเขาจะมองไมเห็น
การคํานวณของเสี่ยวเทียนเหยา แตเขาก็รูวาหลิวไป มีลูกสาวของ
เขาอยูในใจ ความหมายเสี่ยวเทียนเหยากําลังมองหาปญหา
กอนที่จะแตงงานกับลูกสาวของเขาหรือ ดังนั้นหมอเทวดาโม จึง
พูดขึ้น "หวางเฟย ดูเหมือนวามีความไมสะดวกในรางกายของนาง
บางอยาง โมอี้เออร เรียนรูอะไรสองทักษะทางการแพทย
บางอยางจากขาดังนั้นชายชราผูน ี้สงสัยวานางจะไดพบกับหวาง
เฟย เพื่อดูแลหวางเฟยไดหรือไม?

หมอเทวดาโมยินดีที่จะทําทุกอยางเพื่อปองกันไมใหหลิว
ไปเขาใกลลูกสาวของเขา แตเสี่ยวเทียนเหยา ก็รูวาหมอเทวดาโม
กําลังคิดอะไรอยู จะอยางไร หมอเทวดาโมก็มีสิทธิ์ที่จะทําเชนนี้
เสี่ยวเทียนเหยาเอง ก็ไมตองการที่จะทําใหมันเห็นไดชัดมาก
จนเกินไปและมันก็เพียงชั่วคราวเทานั้น ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้น "เปน
หวางจะถามหวางเฟยดู”
ตอนที่ 76 : 1 นางไม ย อม
หลิน ชูจิ่ว รูสึกเหมือนกับวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดเปนคนที่ไร
ความปราณีโดยสมบูรณแบบ เขาเพียงแตซอนดานดีของเขาเอาไว
เทานั้น แตเมื่อเธอไดยินรายงานจากพอบานเฮา เธอก็ชวยไมไดที่
จะกระโดดขึ้นจากเกาอี้ทันที

"เจาความวาอยางไร? ที่วาหวางเยตองการใหโม อวี้

เออร มาดูแลขา " วาว! พวกเขายังไมไดแตงงานกันอยางเปน
ทางการ แตนางก็ไมสามารถทดรอที่จะขโมยตําแหนงของเธอได
แลวหรือ?

ดูเหมือนวากลุมคนเหลานี้ ไมเห็นเธอเปนองคหญิงเสี่ยวซิ
นะ เธอไวหนา เสี่ยวเทียนเหยามาพอแลว แตเขากลับไมสามารถ
ใหเธอไดบางเลยหรือ?

พอบานเฮา ไมไดคาดหวังวาหลิน ชูจิ่วจะมีปฏิกิริยาแบบ

นี้ เขาจึงอธิบายขึ้นวา "หวางเฟย รางกายของทานออนแอ ดังนั้น
เมื่อหวางเย ไดยินจากหมอเทวดาโมวา โม อวี้เออร ไดเรียนรู
ทักษะการแพทยบางอยางจากเขา หวางเยจึงใหนางมาดูแลทาน "

"เจาแนใจนะวาเสี่ยว ... ... หวางเยพูดแบบนั้น?" หลิน ชู

จิ่วเกือบจะเรียกชื่อเสี่ยวเทียนเหยาออกไปโดยชื่อของเขา โชคดีที่
ความคิดของเธอเร็วมาก ดังนั้นเธอจึงสามารถหยุดยั้งตัวเองเอาไว
ไดในทันที อยางไรก็ตาม ถามันไปถึงหูของเสี่ยวเทียนเหยา เขา
อาจจะโกรธเปนฝนเปนไฟขึ้นได

"คือวา ... ... " พอบานเฮา อยูในสถานการณที่

ยากลําบากมาก ถึงกระนั้น เขาก็ยังพยักหัวของเขา ถึงแมวาตัว
เขาเอง ก็ยังไมเชื่อวาหวางเย ของพวกเขาจะแสดงความสนิทสนม
กันเชนนี้

โชคดีที่ หลิน ชูจิ่ว ไมไดทําอะไรใหเปนเรื่องยากแก

พอบานเฮา เธอเพิ่งถอนหายใจแลวนั่งลงไปอีกครัง้ กอนที่เธอจะ
พูดขึ้น "พอบานเฮา กรุณาบอกหวางเย วาขาขอขอบคุณใน
ความหวังดีและความหวงใยของเขา แตขา หลิน ชูจิ่ว อาจจะกลัว
ที่จะตาย แตขาไมกลัวความตาย "

ประโยคลาสุดของหลิน ชูจิ่วนั้นเต็มไปดวยความสับสน
แตพอบานเฮา เขาใจวาเธอหมายถึงอะไร

เธอหวงแหนชีวิตของเธอ แตก็ไมถึงจุดที่โลภจนเกินไป

หลิน ชูจิ่ว ไมอยากพูดถึงเรื่องนี้อีกตอไป แตพอบานเฮาก็

ไมสามารถหยุดยั้งตัวเองไมใหถามออกมาได "หยางเฟย ทานชวย
คิดไมไดหรือวา หวางเยเพียงแคเปนกังวลเกี่ยวกับทานจริงๆ"

“พอบานเฮา”

“แตหวางเฟย รางกายของทาน?” นั่นคือสิ่งที่พอบานเฮา

เปนกังวลจริงๆ
 หลิน ชูจิ่ว อาจจะเกิดมากับครอบครัวที่นารําคาญอยาง
ตระกูลหลิน แตนางนั้นเปนคนดีมาก ดังนั้นพอบานเฮา จึงชอบ
นางมากจริงๆ และไมตองการใหนางตายและถูกมาแทนโดยคน
อื่น

"พอบานเฮา ขารูวาสภาพของขาเองเปนอยางดี และขาก็

รูวาโม อวี้เออร จะไมสามารถชวยขาได " จะอยางไรก็ตาม
ถึงแมวาเธอจะไมแนใจวาทักษะของ โม อวี้เออรจะแยไหม แต
หมอเทวดาโม สามารถวินิจฉัยสภาพของเธอไดโดยเพียงแคการ
ตรวจสอบชีพจรของเธอเทานั้น ดังนั้นเธอเชื่อวาพอกับลูกสาว
พวกเขาไมใชคนโง

ดังนั้นถาพวกเขามีทักษะจริงๆ เชนนั่นก็เปนเหตุผลที่มาก
พอแลวที่จะบอกตัวเองวาโม อวี้เออร ก็สามารถทําใหชีวิตของเธอ
ตกอยูในอันตรายไดเชนกัน
 พอบานเฮา ลมเลวในการโนมนาวหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นเขาจึง
ไปรายงานตอเสี่ยวเทียนเหยา เสี่ยวเทียนเหยา ดูเหมือนวาจะ
คาดการณเอาไวแลว แตยังคงเขาพูดขึ้นอยางชั่วรายวา "บอกให
นางมาพบเปนหวางเดี๋ยวนี้!"

เพียงแคไดฟงเสียงของเขาพอบานเฮา ก็รูวาเสี่ยวเทียน
เหยากําลังโกรธ ดังนั้นแมวาขาที่ชราภาพของเขานั้นจะปวด แต
เขาก็ยังวิ่งไปที่เรือนของหลิน ชูจิ่วทันที

เรือนของหวางเยและหวางเฟยนั้นอยูหางจากกันมาก
ดังนั้นพอบานเฮาจึงรูสึกเหนื่อยมาก

เมื่อพอบานเฮา มาถึงเรือนของ หลิน ชูจิ่ว เขาพยายามที่

จะนวดขากอนที่จะเขาไปขางในและรายงานไปยังหลิน ชูจิ่ว วา
เสี่ยวเทียนเหยาตองการจะพบนางในทันที
 "ขาจะเปลี่ยนเสื้อผาของขากอน" หลิน ชูจิ่ว ไมไดคาดคิด
วามันจะออกมาเปนแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงกังวลใจเล็กนอย ตอนนี้
เขามีชื่อเสียงในฐานะหนึ่งในสิบอันดับแรกที่เปนสามีที่ดี ดังนั้น
เขาจะไมฆาเธอใชไหม?

ตราบเทาที่เสี่ยวเทียนเหยา จะไมบีบคอเธอ เธอจะไม

กลัวเขาเพราะเธอไมสนใจเรื่องยศศักดิ์หรืออะไรอยางนั้น เธอ
ไมใชหลิน หวางถิง ดังนั้นเธอจึงไมตองการความเสนหาของเสี่ยว
เทียนเหยา

พูดถึงหลิน หวางถิง ผูหญิงคนนั้นชางเปนเด็กที่นาสงสาร

จริงไ นางถูกขับไลออกไปจากตําหนักเสี่ยวหวังฟู ดังนั้นตอนนี้
นางจึงกําลังรุมเราดวยพิษไข เพราะพิษรักเปนเหตุ หลิน หวางถิง
กําลังนอนหลับอยู แตปากที่ไมรักดีของนางก็เอาแตเรียกชื่อของ
เสี่ยวเทียนเหยา ออกมา ดวยเหตุนี้หลิน ฟูเหรินจึงไมมีทางเลือก
อื่นนอกจากดูแลหลิน หวางถิง ดวยตัวเธอเอง เพราะนางไม
ตองการใหคนอื่นรูเรื่องนี้
ตอนที่ 76 : 2 ขอเสนอของนาง
เด็กเปนดังพร ดังนั้นเมื่อหลิน ฟูเหริน เห็นสถานการณของลูกสาว
นางก็รูสึกเศรามากขึ้น จนถึงจุดที่น้ําตาของนางเริ่มรวงลงมา

นางตอง ... ... นางตองกรีดกันลูกสาวของนางจากการ

ตองการแตงงานกับเสี่ยวเทียนเหยา อยางแนนอนที่สุด นางไม
สามารถแตงงานกับเขาได! เสี่ยวเทียนเหยาเปนคนพิการ ดังนั้น
เขาจะไมสามารถใหสิ่งที่นางตองการได

นางเพิ่งเห็นหลิน ชูจิ่ว ยังคงสดใสเหมือนดอกไมแรกแยม

เห็นไดชัดวาระหวางพวกเขามีเรื่องไมดีเกิดขึ้น เพราะขาขององค
ชายเสี่ยวไดรับบาดเจ็บ!
 ถาเสี่ยวเทียนเหยา รูวาหลิน ฟูเหริน กําลังคิดอะไร
เกี่ยวกับเขาอยูในตอนนี้ เขาจะตองบีบคอนางแน แตนาเสียดายที่
เสี่ยวเทียนเหยา ไมรูเรื่องนี้ ดังนั้นคนที่เขาคิดจะบีบคอจะเปนใคร
ไปไมไดนอกจากหลิน ชูจิ่ว

“ทําไมเจาถึงไมอยากใหคุณหนูโมไปดูแลเจา? อยาให
เหตุผลกับเปนหวางเรื่องกฏและชื่อเสียงของเปนหวาง" เสี่ยว
เทียนเหยา ไมใชพอบานเฮา เพราะฉะนั้นเขาจึงไมเชื่อเหตุผลของ
นางกอนหนานี้

ถาหลิน ชูจิ่วหวงใยในกฎจริงๆ นางก็คงจะไมพยายาม

ขมขูเขาในคืนแตงงานของพวกเขา และถาหลิน ชูจิ่ว ใสใจ
เกี่ยวกับกฎ นางก็จะไมทําเหมือนเปนการตบหนาหลิน ฟูเหริน
เชนนั้น

"หวางเย ไมวาภรรยาผูนี้จะบอกความจริงหรือไม ทานก็

ไมมีความสุข เชนนัน้ ทําไมตองทําใหมันวุนวาย?"หลิน ชูจิ่วพูด
และถอนหายใจ เพราะเธอไมเชื่อวาเสี่ยวเทียนเหยาไมรูวาเธอคิด
อยางไร

"อยาใหเปนหวางไดยินคําวา" ภรรยา "อีก เพียงแคฟงมัน

เสี่ยวเทียนเหยาก็อยากจะอาเจียนแลว

"เจาคะ หมอมฉันผิดไปแลว" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นและ

ยอมรับความผิดของเธอ เพราะแบบนั้นเสี่ยวเทียนเหยา จึงเพียง
แคเอนหลังไปกับเกาอี้เพราะเขาไมรูวาจะพูดอะไร
นอกเหนือจากสองคนไมมีใครอยูขางในอีก ทําไมหลิน ชู
จิ่วจึงไมพูดออกมาใหมันหมดๆ?

"พูด" เสี่ยวเทียนเหยา มองไปที่หลิน ชูจิ่ว อยางคาดคั้น

หลังจากที่ไมมีผูหญิงคนไหนที่เขาหวงใยมากนัก แตหลิน ชูจิ่วก
ลับไมพอใจกับมัน นางเบื่อที่จะมีชีวิตอยูหรืออยางไร?
 "หมอมฉันไมเชื่อในทักษะของคุณหนูโม" ในความเปนจริง
เธอไมตองการนาง เมื่อเธอใชยาของระบบการแพทยเปนเวลาครึ่ง
ป สารพิษที่เหลือก็จะถูกระบายออกจากรางกายของเธออยาง
สิ้นเชิง ดังนั้นเมื่อถึงเวลานั้นรางกายของเธอจะไมเลวรายกวาคน
ทั่วไปอีก

"นางเปนหมอ นางสามารถรายงานอาการของเจาตอ
หมอโมได " ถึงจุดนี้เสี่ยวเทียนเหยา เพียงตองการใหโม อี้เออร
เพื่อมาชวยหลิน ชูจิ่ว ดูแลรางกายของนางเทานั้น

แตเนื่องจากมันกลายเปนเชนนี้ หลิวไปจะพบวามัน
แปลกและทําใหเกิดปญหาหรือไม?

อยางไรก็ตาม เขาไมไดสัญญาอะไรกับเขาไมใชหรือ

"หวางเย หมอโมอาจจะเปนหมอ แตจําไววาหมอไม

เพียงแตสามารถรักษาคนใหยืดอายุขัยออกไปได แตยังทําใหเขา
ตายไดดวยเชนกัน ถาหมอโม จะฆาผูปวย ดวยชื่อเสียงของเขา
ทานคิดวาจะมีคนอื่นจะตําหนิเขาหรือไม? แนนอนไมมี จะไมมี
ใครจะตําหนิเขา พวกเขาจะคิดวามันเปนเวลาที่ผูปวยตองตาย
จริงๆ " ถาเธอตายเพราะเขาดวยชื่อเสียงของเขา จะไมมีใครรู

"เจาไมกลัวที่จะตายหรือ?" เธอกลาที่จะคุกคามเขาดวย
ชีวิตของเขา? ดีเขาไมตองการที่จะเอาชีวิตของนาง แตเขาไมรูวา
หลิวไป จะไมเอามันหรือไม

อยางไรก็ตาม เขาสามารถพูดไดวาหลิน ชูจิ่ว เปนผูหญิง

ที่ยากที่จะเชื่อฟง ชีวิตของนางตกอยูในอันตราย แตเขาไม
สามารถมองเห็นความกังวลในสายตาของนาง ซึ่งไมนารักเหมือน
กอน

"หวางเย หมอมฉันกลัวที่จะตาย หมอมฉันรักชีวิตของ

หมอมฉัน ขอบพระทัยสําหรับความหวงใยของหวางเย แตหมอม
ฉันไมตองการคุณหนูโมใหมาดูแลหมอมฉันจริงๆ ถาหวางเย
กังวลวาทุกคนอาจรูถึงการรักษาของทานจากนี้ไปทานก็ใหหมอม
ฉันอยูเคียงขางทานและติดตามทานในระหวางการรักษาของทาน
"หลิน ชูจิ่วพูดขึ้น ในขณะที่กระพริบตาเปนครั้งคราวราวกับวาเธอ
กําลังรอคอยคําตอบของเขา

เมื่อเทียบกับโรคของเธอแลว เธอก็สนใจที่จะดูวาหมอ
เทวดาโม จะรักษาขาของเสี่ยวเทียนเหยา อยางไร บางทีใน
ชวงเวลาของการรักษาที่เธออาจแอบจดจําการรักษา เพื่อใหอยาง
งายตอดําเนินการวางแผนการรักษาของระบบทางการแพทย เพื่อ
รักษาขาของเขา ... ...

ตอนที่ 77 : 1 นางไม เ หมื อ นผู ห ญิ ง คนอื่ น

 ความสวางในดวงตาของหลิน ชูจิ่ว ดูนากลัวเล็กนอย เพราะราว
กับวามันกําลังขุดอยูในรางของเขาลงไปถึงแมกระทั้งเงาของเขา
แตชวงเวลาที่เธอมองมาที่เขาหัวใจของเสี่ยวเทียนหนา ก็ไม
สามารถควบคุมไดและมันกําลังเตนเหมือนคนบา เสี่ยวเทียนเหยา
พบวามันแปลก ดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะสงบสติอารมณของ
ตัวเอง และรอจนกวาการสั่นสะเทือนลดลงกอนที่เขาจะคิด

ขอเสนอของหลิน ชูจิ่ว ไมเลวนัก เพราะถาเขายอมให

นางมาอยูเปนเพื่อนเขามันก็จะไมกระตุนความสงสัยใด ๆ แมแต
ภายในตําหนักเสี่ยวหวังฟูเอง ไมวาจะอยางไร ก็ไมใชวาคนของ
เขาทั้งหมดจะรูเกี่ยวกับแผนการของเขา คนสวนใหญรูเพียงวาเขา
ไดเชิญหมอเทวดาโมมาทําการรักษาใหกับ หลิน ชูจิ่วเทานั้น

เสี่ยวเทียนเหยา พยายามที่จะหาเหตุผลมากมายที่จะ
โนมนาวตัวเองวาเขาจะยอมใหหลิน ชูจิ่วมาอยูเปนเพื่อนเขา เพื่อ
หลอกสายตาของสาธารณชน ไมใชเพราะความรูสึกสวนตัวของ
ตัวเอง
 ดังนั้นในชวงเวลานี้ เสี่ยวเทียนเหยา จึงเพิกเฉยตอขอ
สงสัยของเขา อยางไรก็ตามตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไดรับการปรับปรุง
ราวกับถังเหล็ก คนนอกไมสามารถเขามาไดงายๆ โดยไมไดรับ
อนุญาตจากเขา ดังนั้นจึงเปนไปไมไดที่จะสงขอความออกไป
ตราบเทาที่เขายังคงอยูที่เรือนของหลิน ชูจิ่วจะไมมีใครรูวา
ทายที่สุดแลวใครกันแนที่หมอเทวดาโมรักษา

"เปนหวางจะบอกหมอเทวดาโมเอง" เสี่ยวเทียนเหยา
เพียงตอบขึ้น และในการแลกเปลี่ยน หลิน ชูจิ่วก็พูดขึ้น "หวางเย
ชางเปนคนมีจิตใจดีจริงๆ"

หลังจาก หลิน ชูจิ่ว พูดจบดวงตาของเธอก็สองประกาย

เหมือนคริสตัล ดังนั้นเสี่ยวเทียนเหยา จึงคิดวาการตัดสินใจของ
เขานั้นถูกแลว
 แนนอนวาเสี่ยวเทียนเหยา จะไมพูดสิ่งเหลานั้นกับหมอ
เทวดาโมดวยตัวเอง เขาตามใหหลิวไป มาพบเขาที่หองอักษรของ
เขา เพื่อที่เขาจะไดเปนคนไปรายงานเรื่องนี้แกหมอเทวดาโมดวย
ตัวเอง

"เทียนเหยา คําขอนี้ไมใชวาจะมากเกินไปหรือ?" หลิวไป

ถามในขณะที่มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา ดวยดวงตาที่เต็มไปดวย
ความสงสัย เพราะเขาสงสัยวาเสี่ยวเทียนเหยากําลังถูกคลอบงํา
หรือไม

"มีอะไรผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือ?" เสี่ยวเทียนเหยาไมตอบ
ดังนั้นซูฉาจึงถามขึ้น

"มีอะไรผิดอยางนั้นหรือ?" หลิวไป พูดขึ้นในขณะที่มองไป

ที่ซูฉา
 ซูฉาไมไดสนใจกับความกังวลเล็ก ๆ นอย ๆ ของหลิวไป
นับตั้งแตที่เขาไดยินคําพูดเหลานั้นของเสี่ยวเทียนเหยา เขาก็ได
ซอนตัวอยูขางนอกตําหนักเสี่ยวหวังฟูเปนเวลานาน โชคดีที่เสี่ยว
เทียนเหนาไมพบเขาหลังจากนั้น ตอนนี้เขาจึงมีโอกาสที่จะสราง
ความประทับใจใหกับตัวเองแลว เขาจะไมปลอยใหโอกาสนี้ผาน
ไปแนน

"หลิวไป เมื่อหมอเทวดาโมเริ่มตนการรักษาหวางเย
คุณหนูโมก็ตองอยูภายในหองดวยใชไหม?" ซูฉาเริ่มขยับลิ้นสาม
นิ้วของเขาเพื่อเลนคํากับหลิวไปและชักจูงเขา

"แนนอน" นอกเหนือจากการเปนบุตรสาวของหมอเทวา
ดาโมแลวยังเปนลูกศิษยโดยตรงของเขา และนางยังจะเปนสนม
ในอนาคตของเสี่ยวเทียนเหยาอีกดวย ดังนั้นจึงเปนเรื่องปกติที่จะ
อยูเคียงขางเขาในระหวางการรักษาของเขา
 "หมอเทวดาโมบอกวาจะใหคุณหนูโมดูแลหวางเฟยไมใช
หรือ?" ซูฉาถามขึ้นทีละคําถามเพื่อนําหลิวไป ใหลงไปในกับดัก
ของเขา

ทางหลิวไป ก็เพียงแคใหพยักหัวของเขาเทานั้น ... ...

"และเปนที่รูจักกันดีสําหรับทุกคนวาหวางเย ไดเชิญหมอ
เทวดาโมใหมารักษาหวางเฟยใชไหม?" เมื่อซูฉาถามมาถึงคําถาม
นี้ เขาก็เกือบจะหัวเราะเสียงดังออกมา

หลิวไป ผูซึ่งยังไมตระหนักถึงการเลนตลกของซูฉา ก็รีบ

อธิบายอยางกระตือรือรนขึ้น "ใช แตนั่นไมไดหมายความวาหยาง
เฟย ตองอยูภายในหองดวยไมใชหรือ?"

“อยาบอกวานางไมสามารถทําได เพราะนางเปนภรรยา
ของหวางเย แลวคุณหนูโมเปนอะไร นอกจากแตคนนอกแต
สามารถอยูได แตภรรยาไมสามารถอยางนั้นหรือ? เมื่อการรักษา
เริ่มตนหวางเย จะอยูภายใตยาบางชนิดดังนั้นใครจะเปลี่ยน
เสื้อผาของเขา? ใครจะคอยรับใชหวางเย? หรือวาจะเปนหมอ
เทวดาโม? หรือคุณหนูโม? "

ตอนนั้นซูฉาพูดขึ้นอยางรวดเร็ว ดวยเหตุนี้ หลิวไปตองใช

เวลานานกอนที่จะตอบโตขึ้น อยางไรก็ตามวลีเดียวที่เขาหวงใย
คือ "คุณหนูเปนใครนอกจากคนนอก"

"ซูฉา คุณหนูโมไมไดเปนคนนอก เร็ว ๆ นี้จะเปนสนม

ของหวางเย" หลิวไปพูดขึ้น ในขณะที่ขมวดคิ้วเพราะเขาไมชอบ
สิ่งที่ซูฉาเอยเกี่ยวกับโม อวี้เออร

"เห็นไหม เจาพูดเองวาเร็ว ๆ นี้ แตเร็ว ๆ นี้คือไมใชตอนนี้

ถูกไหม? ดังนั้นนางก็ยังเปนคนนอกอยู! "ซูฉาไมเห็นโม อวี้
เออร แตนี่ไมไดขัดขวางเขาจากการเกลียดชังนาง
ตอนที่ 77 : 2 บิ ด าจะจั ด การที่ เ หลื อ เอง
"หลิวไป อยามองผูนี้คนนี้แคผิวนอก ในโลกนี้ยังมีผูชายที่มี
อํานาจอยูมากมาย ดังนั้นถาหมอเทวดาโม กําลังมองหาใครสักคน
ที่สามารถปกปองลูกสาวของเขาได แลวทําไมเขาถึงไมไปหาพวก
เขา? ทําไมเขาจึงไดขอรองใหลูกสาวของเขาแตงงานเขามาใน
ตําหนักเสี่ยวหวังฟู? เจาไมใชคนโง ดังนั้นอยากลายเปนโงเพราะ
ใบหนาของนาง! "

ซูฉา ยังไมไดเห็นโม อวี้เออร และไมไดพูดคุยกับนาง แต

เพียงแคไดยินวาหมอเทวดาโมไดบังคับใหเสี่ยวเทียนเหยาแตงงาน
กับบุตรสาวของเขา เพื่อแลกกับการรักษา นั่นก็เปนเหตุผล
เพียงพอแลวที่ซูฉาจะเกลียดนาง ไมวาจะอยางไร ทุกอยางที่กําลัง
จะเกิดขึ้นในขณะนี้ที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ก็ไดเกิดขึ้นกับครอบครัว
ของเขามากอนแลว และผูหญิงคนนั้นในตอนนี้ก็เปนนาของเขา
 เพราะพระคุณในการชวยเหลือ ดวยเหตุนี้บิดาของเขาจึง
ถูกสั่งใหสมรสกับผูหญิงที่เขาไมไดรัก บิดาของเขาสามารถ
ชวยเหลือครอบครัวของผูหญิงคนนั้นได แตเขาทําใหครอบครัว
แรกของเขาประสบกับความทุกขทรมานจากนั้นผูหญิงคนนั้นก็ใช
ความงามของนาง เพื่อดึงดูดความสนใจของบิดาของเขา และใน
ที่สุดทั้งซูฉา และมารดาของเขาถูกทิ้งไวอยางเยือกเย็น

เพียงแคคิดถึงสถานการณในครอบครัวของเขา ซูฉาก็
ชวยไมไดที่จะรูสึกแยและรูสึกรังเกียจกับนาและโม อวี้เออร ซู
ฉาพยายามจะยิ้ม แตเมื่อเขาจําไดถึงความขมขื่นของเขาและ
มารดาของเขา ที่ตองทนทุกขทรมานตลอดหลายปที่ผานมา เขาก็
ชวยไมไดที่จะถอนหายใจออกมา

หลิวไป รูสถานการณของครอบครัวของซูฉาเปนอยางดี
ในความเปนจริงถาเขาและเสี่ยวเทียนเหยาไมไดชวยซูฉาและ
มารดาของเขาไวในปนั้น พวกเขาอาจถูกฆาโดย "ผูหญิงที่ดีงาม
คนนั้นแลว"
 อยางไรก็ตาม หลิวไป ยังคงเชื่อวา "คุณหนูโม จะ
แตกตางจากพวกเขา"

"ผูหญิงทุกคนในโลกนี้ก็เหมือนกัน ดังนั้นอยาคิดจริงจัง
นัก" ซูฉาพูดขึ้นอยางรุนแรงและตองการที่จะเอาชนะหลิวไปให
กลายเปนเยื่อกระดาษ ในทางกลับกันหลิวไป ก็พยายามที่จะ
พิจารณาสถานการณของซูฉา ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้น "ลืมมันไปซะ
เจาแยกไมออกหรอก"

"ขาขี้เกียจที่จะมาโตเถียงกับเจาตอ" ซูฉาพูดกับหลิวไป
ขึ้น แตก็เพิ่มขึ้นอีก "เจาไปเดี๋ยวนี้และบอกหมอเทวดาโมวาหวาง
เฟยของเราก็ไมเลว เพราะนางเปนลูกสาวของเสนาบดีของแควน
ของเรา และนางก็เปนหลานสาวของ ทานเจาเมืองของแควนเรา
ดังนั้นสินสอดทองหมั้นที่ครอบครัวของนางสงมาก็เพียงพอที่จะ
ซื้อเมืองทั้งเมืองไดแลว นางไมขาดแคลนเงินทอง ดังนั้นนางจะไม
ขโมยแมแตเหรียญเดียวในตําหนักเสี่ยวหวังฟู โอและบอกหมอ
เทวดาโมดวยวาหลังจากที่ไดรับการรักษาแลว เขาสามารถควา
ชามขาวไดเพราะหวางเฟย ของเราหวงใยหวางเย มากจนนางจะ
มาดูแลเขาดวยตัวเอง "

"เจารูจักที่จะพูดดีๆ เปนดวยหรือ?" ปากของหลิวไป

เกือบจะโคงขึ้นเปนรอยยิ้มเยาะเมื่อเขาถามขึ้น ซูฉาไมไดพูดถึง
ชื่อของโม อวี้เออร แตคําพูดของเขาก็เพียงพอที่จะเหยียบลงไป
บนโม อวี้เออร

"ทําไมขาถึงไมรูจักวิธีที่จะพูดดีๆ? โอ หรือวาเจาตองการ

ใหขาพูดถึงคุณหนูโมราวกับวานางนั้นสูงสงเหมือนทองฟา เพื่อที่
เจาจะไดรูวาขาสามารถพูดไดดีแคไหนหรือ?" ลิ้นที่อาบยาพิษของ
ซูฉา ก็เพียงพอที่จะนําคนมาที่ประตูมรณะของเขาแลว ลิ้นของ
หลิวไป เองก็ไมเบา แตเขาไมสามารถแขงขันและเขาชนะซูฉาได
 เมื่อเห็นเชนนี้ เสี่ยวเทียวเหยา ก็หยุดพวกเขาโดยพูดขึ้น
"ไมจําเปนตองตอบ หลิวไป ไปเดี๋ยวนี้และบอกหมอเทวดาโม วา
เปนหวางไดตัดสินใจแลว "

"อืมมม" หลิวไป ไมไดพยายามที่จะเอาชนะตอซูฉา อีก

ตอไป

"ยิ่งเร็วเทาไหร มันก็กวาดีกวาชาแลวกัน" ซูฉาพูดขึ้น

หลิวไป รูสึกขี้เกียจมากเกินกวาที่จะขอคําอธิบายจากเขา เพราะ
แมวาซูฉาจะอธิบายเรื่องนี้ใหเขาฟง เขาก็คงจะไมเขาใจมัน
เพราะซูฉาจะไมรูจักวิธีการอธิบายที่ดี ..

เมื่อหลิวไป รายงานเรื่องนี้ตอหมอเทวดาโม เขาคิดวาเขา

คงจะไมมีความสุข ดังนั้นเขาจึงชวยไมไดที่จะรูสึกงงงวย เมื่อหมอ
เทวดาโม เพียงบอกวาเห็นดวยเทานั้น อยางไรก็ตาม เมื่อเสร็จสิ้น
ภารกิจแลวเขาก็กลับไป
 “ทานพอ ทําไมทานถึงเห็นดวย?" เมื่อหลิวไปจากไป โม
อวี้เออร ก็ออกมาและถามขึ้น

"อวี้เออร บิดารูวาเจาดีแคไหน แตหวางเยไมรู คนที่มีตา

ที่ดีเชนเขาสามารถแยกแยะสิ่งที่ดีและไมดีได ดังนั้นถาหวางเฟย
มาหวางเยจะเริ่มเปรียบเทียบเจาทั้งสองคน ความดีของเจาจะถูก
มองเห็นและทําใหนางดูแยลง "หมอเทวดาโมมองดูลูกสาวอยาง
นุมนวลและดวยความรัก

ในขณะนั้นหูและใบหนาของโม อวี้เออร ก็เปลี่ยนเปนสี

แดง จากนั้นนางก็พยักหนาและพูดขึ้น "ขอบคุณทานพอ ขาจะทํา
อยางดีที่สุด" ขาจะทําใหผูชายคนนั้นไดเห็นถึงความนาเกลียดของ
นาง

"เจาเพียงแคตองทําในสิ่งที่เจาตองทําเทานั้น บิดาจะทํา
สวนที่เหลือใหเอง" หมอเทวดาโม พูดขึ้นในขณะที่ตบหลังมือของ
โม อวี้เออร "บิดาจะชวยเจาสู เจาไมจําเปนตองทําใหเสีย
ภาพลักษณของเจาและทําตัวเหมือนตัวตลก”

"เจาคะ" โม อวี้เออร พยักหนาอยางนุมนวล หมอเทวดา

โมยิ้ม แตดวงตาของเขามีประกายของจิตสังหาร แตไมนานเขาก็
พยายามปกปดมัน ... ...

ตอนที่ 78 : 1 เริ่ ม การรั ก ษา

ใช หมอเทวดาโม กําลังวางแผนที่จะฆาหลิน ชูจิ่ว เขาอาจจะ
บอกกับเสี่ยวเทียนเหยาวาเขาจะชวยรักษาโรคใหนางได แตก็
ไมไดหมายความวาเขาไมมีเจตนาที่จะฆานางดวยเชนกัน
 และเหมือนกับที่ซูฉา พูดเอาไวดวยชื่อเสียงของหมอ
เทวดาโม เขาสามารถหาคนที่มีอํานาจมากกวาเสี่ยวเทียนเหยา
ไดอยางงายดาย หากตองการหาคนที่สามารถปกปองบุตรสาว
ของเขา และพานางเขาไปเปนภรรยาได

แตหมอเทวดาโมไดเลือกเสี่ยวเทียนเหยา เพราะบุตรสาว
ของเขารักเขา ดังนั้นในฐานะบิดาเขาจะตองตอบสนองความ
ปรารถนาของบุตรสาวของเขาเปนธรรมชาติอยูแลว หมอเทวดา
โมจะไมบอกเรื่องนี้กับใคร และคนอื่นๆ ก็จะไมสังเกตเห็นมันอยู
แลว ไมวาจะอยางไร ตอหนาคนอื่นๆ กอนหนานี้บุตรสาวของเขา
ก็ไมไดแสดงความสนใจใด ๆ ตอเสี่ยวเทียนเหยาแมแตนอย

กอนที่หมอเทวดาโม จะถูกเชิญมาที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู
เสี่ยวเทียนเหยา ไดพยายามทุกอยางเพื่อเก็บศัตรูของเขาจาก
ภายนอก หลังจากที่พวกเขาไดใหเงินคาหัวของโจวซือเปนจํานวน
มาก เขาก็ไมไดปรากฏออกมาเปนเวลาหนึ่งสัปดาหแลว อยางไรก็
ตามเรื่องนี้เปนเรื่องที่เขาใจได เปนเพราะจิงจิน มือสังหารที่ติด
อันดับหนึ่งไดยอมรับขอเสนอของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นถาโจ
วซือปรากฏตัวออกมาเขาก็จะหายสาบสูญไปทันที

สําหรับฮองเตนะหรือ?

ฮองเตไดพยายามลอบสังหารเสี่ยวเทียนเหยาหลายตอ
หลายครั้ง แตเขาก็ตองสูญเสียแรงไปเพราะความพรอมของเสี่ยว
เทียนเหยา ดังนันถาฮองเตตองการที่จะฆาเขาอยางเงียบ ๆ
ดังนั้นจึงเปนไปไมไดเลย

ทําไมถึงตองฆาเขาอยางเงียบๆ นะหรือ

เพราะเสี่ยวเทียนเหยาไมมีอาชญากรรม ดังนั้นถาฮองเต
อยากจะฆาเขาอยางเปดเผย เขาตองเผชิญกับความโกรธของผูคน
ในการที่จะฆาวีรบุรุษของแควนของพวกเขา นอกจากนี้ฮองเตยัง
ไมแนใจวาจะสามารถฆาเสี่ยวเทียนเหยาไดหรือไม ถาเขาลมเหลว
ที่จะฆาเขา แนนอนเขาจะเปนคนที่ตายเสียเอง

ดังนั้นตอนนี้ตําหนักเสี่ยวหวางฟู จึงไมจําเปนตองกังวล
เรื่องการลอบสังหารของฮองเตเจาเลห และอาจกลาวไดวาทุก
อยางพรอมแลว พวกเขาเพียงแตตองรอการรักษาที่มหัศจรรย
ของหมอเทวดาโมเทานั้น

หนึ่งในสามวัน ของการเขาพักอยูในตําหนักเสี่ยวหวังฟู หมอ

เทวดาโมไดพาบุตรสาวของเขาไปที่เรือนจินเทียน ที่ที่การรักษา
ของเสี่ยวเทียนเหยาจะเกิดขึ้น หลิน ชูจิ่ว ยังติดตามพวกเขาไป
ดวย แมวาชั้นวางของจะเต็มไปดวยยาของหมอเทวดาโม แตเมื่อ
เขาเริ่มตนการรักษาตอเสี่ยวเทียนเหยา ยาเหลานี้ก็จะลดลงอยาง
เห็นไดชัด

ในเรือนจินเทียน มีกลุมของทหารสามคนเฝาอยูที่
ประตู และคอยเฝาอยูที่ประตูของทุกชั้น เพื่อใหแนใจวาจะไมมี
ชองโหว ทหารแตละคนมีหนาที่ของตนเองและจับตาดูทหารแต
ละคน เพื่อใหแนใจวาไมมีใครใชประโยชนจากการเฝาระวังของ
พวกเขา และไมมีใครพยายามที่จะทําการติดตออยางไรรองรอย
ตอคนภายนอก

คนรับใชทั้งหมดที่อยูในเรือนจินเทียน เปนคนรับใช
เกาแกของตําหนักเสี่ยวหวังฟู และพวกเขาถูกเลือกโดยน้ํามือของ
พอบานเฮาดวยตัวเอง เพื่อใหแนใจวาไมมีใครจะพยายามติดตอ
โลกภายนอก และเพื่อใหแนใจวาการดําเนินงานจะดําเนินไปได
อยางราบรื่น

ในระหวางการรักษาไมมีใครไดรับอนุญาตใหเขาหรือ
ออกมากินหรือดื่มภายนอกเรือนจินเทียน รวมทั้งเสี่ยวเทียนเหยา
ดวย

ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ตองการมุงเนนไปที่การรักษา พวก

เขาประกาศวา หมอเทวดาโมจะไดทําการรักษาใหองคหญิงเสี่ยว
และทานอองเสี่ยวก็จะอยูกับนางตลอดเวลาของการรักษาทั้งหมด
และดวยเหตุนี้ตําหนักเสี่ยวหวังฟู จะวางความกังวลทางการเมือง
ไวกอน จนกวาการรักษาจะเสร็จสิ้น

โดยการทําเชนนี้ พวกเขาไมเพียงแตหลีกเลี่ยงการมา
เยี่ยมอยางฉับพลันของผูคน แตยังรวมถึงเพื่อไมใหฮองเตไดเรียก
ตัวเสี่ยวเทียนเหยา เขาไปในวังอยางฉับพลันอีกดวย ดวยเหตุนี้
ฮองเตจึงสูญเสียโอกาสที่จะขัดขวางการรักษาหรือทําใหเกิด
ปญหากับตําหนักเสี่ยวหวังฟูได

เมื่อมีการประกาศขาว ขาวลือก็เริ่มแพรกระจายออกไป
ในเมืองหลวงอีกครั้ง และคราวนี้ทานอองเสี่ยวกลายเปนที่นิยม
มากขึ้นกวาแตกอนสําหรับผูหญิงในเมืองหลวง เพราะเขายินดีที่
จะหลีกเลี่ยงการเมืองเพียงเพื่ออยูเคียงขางภรรยาของเขา

ถึงแมวาจะมีผูหญิงที่ยังไมไดสมรสจํานวนมากที่อิจฉา
หลิน ชูจิ่ว แตพวกเขายังอวยพรใหนางโชคดี บางคนถึงกับอยาก
ใหนางหายเปนปกติ อยางไรก็ตามเมื่อหลิน หวางถิง ไดฟงขาวลือ
เกี่ยวกับ "ความเสนหาที่ลึกซึ้ง" ของเสี่ยวเทียนหเหยา ที่มีตอหลิน
ชูจิ่ว นางก็ชวยไมไดที่จะรูสึกเศรา ในหัวใจของนางเริ่มปวดอีก
ครั้งเพราะความเสียใจ ทําไมการแตงงานไปยังตําหนักเสี่ยวหวังฟู
ถึงไมไดเขามาในจิตใจนางเร็วกวานี้

ตอนที่ 78 : 2 ยื ม มื อ คนอื่ น
ถานางไดแตงงานเขาตําหนักเสี่ยวหวางฟู นางก็สามารถจับทาน
อองเสี่ยว ไวในฝามือไดราวกับสัตวเลี้ยง ใครจะไปสนใจเกี่ยวกับ
องครัชทายาทและฮองเฮา ในขณะนี้ หลิน หวางถิงไมใสใจคน
พวกนี้อีกตอไป สายตาของนางมองเห็นเพียงทานอองเสี่ยวเทานั้น
 ยิ่งสิ่งที่เจาไมสามารถไดมันมามากเทาไหร เจาก็ตองการ
จะไดมันมามากเทานั้น ไมตองพูดถึงหลิน หวางถิง ไดตกหลุมรัก
เสี่ยวเทียนเหยาเพียงแคแรกเห็นแลว หลิน หวางถิงถึงขนาดพูด
เกี่ยวกับเสี่ยวเทียนเหยา ทุกวันนางยังพูดถึงชื่อของเขาตอหนา
องครัชทายาทอีกดวย โชคดีที่องครัชทายาททําเปนไมไดยิน
เกี่ยวกับเรื่องนี้ไป แตหลิน ฟูเหรินชวยไมไดที่จะรูสึกกังวล หลิน
ฟูเหริน พยายาเกลี้ยกลอมใหหลิน หวางถิงหยุด แตหลิน หวางถิง
ไมไดฟง ดังนั้นหลิน ฟูเหริน จึงไมรูวาควรจะทําอะไรตอไปดี

ผูหญิงที่ยังไมแตงงานยกยองความรักที่ไมมีเงื่อนไขของ
ทานอองเสี่ยวนั้นไมผิด แตเหลาขุนนางกลับไมคิดเชนนั้น ใน
สายตาของพวกเขาผูชายสามารถรักผูหญิงได แตตองมีขอบเขต
และไมละทิ้งหนาที่ทางราชการของตัวเอง

บัณฑิตที่รูสึกระคายเคืองอยางมากชวยไมไดที่จะพูดขึ้น
"โชคดีที่ฮองเตไมยอมใหทานอองเสี่ยวกลายเปนฮองเต ถาทาน
อองเสี่ยวเปนฮองเตในปจจุบัน เขาและโฉมงามของเขาจะมี
ความสุข แลวพวกเราประชาชนของเขาก็จะรูสึกขมมากขึ้นไปอีก
"

บัณฑิตของแควนตะวันออก มีสิทธิ์ทางการเมืองดวยการ
โจมตีขุนนางในราชสํานักดวยวาจาของพวกเขา แตไมถึงจุดที่พวก
เขาจะกลาวถึงตําแหนงของฮองเตได เมื่อคําพูดของเขากระจาย
ไปไดไมนาน หลังจากนั้นเขาก็ไดรับเชิญจากใครสักคนใหไป "ดื่ม
ชา" และเขาก็ไมเคยปรากฏตัวอีกเลย

เหตุการณนี้อาจกลาวไดวาเปนการวางแผนโดยเจตนา
เพราะหลังจากที่บัณฑิตผูนั้นไดวิพากษวิจารณเสี่ยวเทียนเหยา
บัณฑิตอีกคนหนึ่งก็ไดพยายามที่จะวิพากษวิจารณเสี่ยวเทียน
เหยาอยางเขมขน แตไมตรงไปตรงมาเหมือนกับบัณฑิตคนแรก
อยางไรก็ตามการวิพากษวิจารณของพวกเขาก็มากพอแลวที่จะไป
กระตุนหัวใจของใครบางคนเขา หลังจากนั้นขาวลือที่เต็มไปดวย
การเยาะเยยเกี่ยวกับเสี่ยวเทียนเหยา ก็แพรกระจายไปทั่วเมือง
หลวงอยางรวดเร็ว
 "มีคนจงใจทําแบบนี้!" เมื่อซูฉาอานรายงานเรื่องเสี่ยว
เทียนเหยา เขาก็ชวยไมไดที่จะตบลงไปที่โตะของเขาดวยความ
โกรธอยางแรง แตเขาเปนเพียงบัณฑิตที่ออนแอ ดังนั้นเมื่อเขา
กระแทกโตะลงไปอยางแรง มือของเขาก็อยูในความเจ็บปวดมาก
ถึงจุดที่เขาไมสามารถแมแตจะถือปากกาได

"นายทาน นี่ขอรับยา" บาวรับใชยื่นกระปุกยามาใหอยาง

รูงาน ซูฉาเริ่มทายาไปทั่วมือของเขา ในขณะที่กระซิบกับตัวเอง
"นี่เปนเรื่องที่สมควรจะรายงานใหเทียนเหยารูหรือไม? เทียนเหยา
ไมเคยกังวลเกี่ยวกับภาพลักษณของเขา แลวทําไมขาตองกังวล
แมวาเขาจะกังวล แตเขาก็ไมสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรไดในเวลา
นี้ "

"ดี เชนนั้นหวางเยก็ไมจําเปนตองรู" เขาจะอธิบายตอ

เสี่ยวเทียนเหยาทีหลังเอง
 เรือนจินเทียน ถูกปดตายอยางสมบูรณแบบ ดังนั้นขาวจึง
ไปไมถึงพวกเขา แนนอนวาซูฉาสามารถเขาไปได แตเขาจะไม
รายงานเรื่องดังกลาวใหกับเสี่ยวเทียนเหยาฟง เพราะเขาไม
ตองการเพิ่มความกังวลใหกับเขา

"นายทาน แลวพวกเราจะทําอยางไรกับขาวลือนี้?" คนรับ

ใชผูหนึ่งถามขึ้น

"ปลอยใหพวกเขาสรางปญหาใหมากที่สุดเทาที่พวกเขา
ตองการ ขาไมสนใจตราบใดที่พวกเขาจะไมทําใหเกิดปญหา
ภายในตําหนักเสี่ยวหวังฟู เทานั้นเปนพอ" สิ่งที่สําคัญที่สุด
ในตอนนี้คือการรักษาของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นซูฉาจึงไมมี
พลังงานที่จะไปเสียเปลากับพวกเขา

"แตถาบัณฑิตเหลานี้ยังคงปลอยขาวลือเหลานี้และ
กระตุนหัวใจของผูคน บาวกลัววาพวกเขาอาจลอมตําหนักเสี่ยว
หวังฟูเอาไว" พวกเขาควรจะหยุดพวกเขาในตอนที่ยังทําไดอยู
หรือไม

"ความหวงใยของเจาก็ใชวาจะไมมีเหตุผล แตสิ่งนี้
สามารถหยุดยั้งไดโดยคนคนนั้นเทานั้น" ซูฉาหมายถึงฮองเต

ยังไมมีใครกลาที่จะเขาไปในตําหนักเสี่ยวหวังฟู แตใน
ระยะเวลาเพียงสั้น ๆ ขาวลือดังกลาวก็กอใหเกิดความวุนวายใน
เมืองหลวงทั้งหมด ซูฉาคิดวาฮองเตในปจจุบันมีความสามารถที่
จะหยุดยั้งเหตุการณในครั้งนี้ได ถาเขาตองการเชนนั้น

ตอนนี้ซูฉาหวังวาการรักษาของหมอเทวดาโม จะจบ
โดยเร็วที่สุด เพื่อที่ เสี่ยวเทียนเหยาจะสามารถแกปญหานี้เอง แต
... ...

ความเจ็บปวยมากมายราวกับฟาถลม และหายไปอยาง
ชาๆเหมือนกับการทอผาไหม ไมตองพูดถึงการรักษาของเสี่ยว
เทียนเหยา ถูกยืดออกไปยาวนานขึ้นอีก ดังนั้นการรักษาในทันที
จะเปนไปไมไดเลย อยางไรก็ตามการรักษาชั่วคราวพอที่จะทําได

และใครจะใชประโยชนจากโรคของเสี่ยวเทียน
เหยา? ฮองเตตองการที่จะจบชีวิตของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้น
ทําไมเขาจะไมยืมมือคนอื่นทําแทน?

ตอนที่ 79 : 1 อาการเจ็ บ ปวดที่ แ ทบจะทนไม ไ ด

หูทั้งสองขางของบัณฑิตไมฟงอะไรนอกหนาตางของพวกเขา
พวกเขาเพียงแตเนนไปที่การอานหนังสือเทานั้น ดังนั้นกลุมคน
เหลานี้จึงเปนเครื่องมือที่ดีที่สุดในการกระตุนหัวใจของผูคน ทําให
พวกเขาทําในสิ่งที่พวกเขาไมกลา ไมเหมือนขุนนางในวังที่
พยายามใชชื่อเสียงและความสัมพันธของพวกเขาในการเปนขุน
นางตอไป
 "สงบัณฑิตออกไปอีกสองสามคนเพื่อดําเนินขาวลือตอไป
ขาอยากไดยินเสียงสิ่งที่แตกตางออกไป" เสี่ยวเทียนเหยาใชเสียง
ของสาธารณะเพื่อลางชื่อเสียงที่ไมดีของเขา ดังนันฮองเตก็จะใช
วิธีการเดียวกันนี้ เพื่อที่จะเหยียบลงไปที่เขา

"จําเอาไว เจิ้นไมตองการใหเจาสุมสี่สุมหาบอกวาเขาไม
ดี" ฮองเตสงคนไปสรางขาวลือ แตเขาไมตองการใหมันชัดเจน
เกินไป หลังจากที่ทุกคนตางก็มีตาและสมอง ดังนั้นเขาไมตองการ
ใหบัณฑิตเหลานั้นเห็นวาเขารีบรอนจนเกินไป ดวยความพิการ
ของเสี่ยวเทียนเหยา คนเหลานี้จะเย็นชากับเขาและจะเรียกเขาวา
เปนคนโหดรายอีกครั้ง

"กระหมอมเขาใจแลวพะยะคะ" ผูชายที่คุกเขายังคงอยู
นิ่ง ๆ จนกวาฮองเตจะสั่งการเสร็จ เมื่อฮองเตสั่งการเสร็จ ผูชาย
คนนั้นก็ลุกขึ้นและถอยออกไปทันที
 "เขามา เสนาบดีหลินเซี่ยง" ฮองเตไมไดหยุดแมแตนาที
เดียว กอนที่เขาก็สั่งใหหลินเซี่ยงเขามาได

"กระหมอมถวายบังคมฝาบาทพะยะคะ" เมื่อหลินเซี่ยง
ทําความเคารพฮองเตเสร็จวิญญาณของเขาราวกับไมอยูกับเนื้อ
กับตัว

ไมวาจะอยางไรบุตรสาวคนเล็กของเขาไดกระแทกหัว
ของนางไปที่ผนังเมื่อพวกเขาไปเขาเยี่ยมตําหนักเสี่ยวหวังฟู เมื่อ
หมอเห็นบาดแผล เขาก็บอกวาบาดแผลนี้อาจจะมีรอยแผลเปน
เพราะรอยแผลเปนนั้น การแตงงานของ หลิน หวางถิง กับองครัช
ทายาทจะตกอยูในสถานการณที่รายแรง

ไมมีทางที่ฮองเตในอนาคตจะแตงงานกับผูหญิงที่นา
เกลียดใชไหม? อยางไรก็ตาม สวนที่นาเศราที่สุดก็คือบุตรสาวคน
เล็กของเขาอยากจะแตงงานกับนองชายที่นารําคาญที่สุดของ
ฮองเต เหตุการณเหลานี้เปนเรื่องที่นากลัวจริงๆ
 ดังนั้นในชวงสองสามวันที่ผานมานี้หลินเซี่ยงจึงเปนกังวล
ถึงขนาดที่เขาไมสามารถกินไดเลยทีเดียว

"ทานเสนาบดีหลิน" ฮองเตขมวดคิ้วและพูดอยางเย็นชา
ขึ้น อยางไรก็ตามเมื่อเขาเห็นลักษณะที่ไรมีชีวิตชีวาของหลินเซี่ยง
ฮองเตก็รูสึกพอใจ เขาจึงพยักหนาศีรษะกอนที่เขาจะพูดตอไป
“ทานเสนาบดีหลินเมื่อไมกี่วันกอน เจิ้นไดยินมาวาแมทัพหนิง
หยวนเปนกลุมทุจริตที่กําลังเกิดขึ้นในกองทัพของเรา เขาทําการ
ทุจริตเงินบํานาญของทหารที่เสียชีวิตและเงินบํานาญของทหารที่
บาดเจ็บ เจาไมคิดวานี่เปนเรื่องสําคัญหรือ? "

แมวาฮองเตไดถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ ความตั้งใจของเขาก็
ชัดเจน หลังจากทั้งหมดทั้งมวลแลวแมทัพหนิงหยวน ก็เปนคน
สนิทของเสี่ยวเทียนเหยา ที่มีทหารสามหมื่นคนไวใตการบัญชา
ของเขา ดวยเหตุนี้เสี่ยวเทียนเหยา แนนอนวาจะตองไปเยี่ยมเขา
เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้
 เมื่อเจาไดยินเสียงสายพิณ เจาก็จะรูจักบทเพลง หลิน
เซี่ยงเปนคนที่มีความสามารถในการคนหาความตั้งใจของฮองเต
ไดเปนอยางดีเสมอมา แตคราวนี้ใบหนาของเขาซีดลงเพราะเขา
ไมเขาใจเขา

ผูนําอะไร? การทุจริตอะไร? แมทัพหนิงหยวนไมไดทํา

อะไรอยางนั้นดังนั้นมันจึงไมสําคัญ ไมมีหลักฐานใด ๆ ดังนั้นจึง
ไมใชปญหา พวกเขาเพียงตองการที่จะใชมาตรการที่รุนแรงนี้
เพื่อปลุกจิตสํานึกของเหลาบัณฑิตใหเห็นวาผูคนภายใตทานออง
เสี่ยวนั้นทุจริต

แลวจะเกิดอะไรขึ้นถาตําหนักเสี่ยวหวังฟู จะตอบโต?

ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไมไดมีขนาดใหญเทาพระราชวัง
ดังนั้นจะไมมีใครเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อที่จะทําใหฮองเตโกรธ เพื่อ
ปกปองเบี้ยหมากที่มีขนาดเล็กกวา
 ความคิดภายในของเขาไมเห็นดวย แตพวกเขารูอยาง
ชัดเจนวาหลินเซี่ยงสนับสนุนฮองเตมาเสมอ ฮองเตชวยไมไดที่จะ
ลูบหัวคิ้วของเขาและตองการพักผอนสักหนอย อยางไรก็ตาม
ขันทีสวนตัวของฮองเตก็เขามาและพูดขึ้น "ฝาบาท อาการ
เจ็บปวดขององคชายสามไมสามารถระงับไดพะยะคะ ตอนนี้องค
ชายสามเต็มไปดวยอาการปวดเปนอยางมาก เพราะเลือดหยุด
ไหลไปลงที่ขาขององคชาย และนิ้วเทาขององคชายก็เริ่ม
เปลี่ยนเปนสีดําแลวพะยะคะ "

"ลูกชายเจิ้น จื่ออัน... ... " ใบหนาของฮองเตเปลี่ยนสี

ทันทีทันใดนั้น เขาลุกขึ้นทันที "ตามทานหมอหลวงฉินหยวนมา
เดี๋ยวนี้!"

หองที่ องคสามสามเสี่ยวจื่ออัน กําลังนอนอยูบนเตียง

อยางออนลารางกายของเขาเจ็บปวดมาก ดังนั้นเขาจึงพยายามที่
จะทําใหกลามเนื้อแข็งขึ้น ริมฝปากของเขาสั่นและหนาผากของ
เขาเต็มไปดวยเหงื่อ ความเจ็บปวดนี้มากเกินไปสําหรับเขาที่จะ
จัดการกับมัน เขาดังนั้นเขาจึงชวยไมไดที่จะดึงผาปูที่นอนเอาไว
แนน

อยางไรก็ตามเขาก็ยังคงนิ่งเงียบอยู ดังนั้นคนที่อยูรอบตัว
เขาจึงไมรูวาเขารูสึกอยางไร

“จื่ออัน เจาเปนอยางไรบาง?”ฮองเตตรงไปหาเขาและไม
สนใจที่จะคุกเขาอยูขางเตียง

เสี่ยวจื่ออันสายหนาอยางหนัก แตไมไดพูดอะไร เขากลัว

ที่จะเปดปากของเขา เพราะเขาไมตองการตะโกนออกมาดวย
ความเจ็บปวด เมื่อเห็นเรื่องนี้พระสนมโจวก็กาวไปขางหนาและ
อธิบายขึ้น"ฝาบาท จื่ออันกําลังรูสึกเจ็บปวดมาก ดังนั้นเขาจึงไม
สามารถพูดอะไรออกไดเพคะ"
ตอนที่ 79 : 2 อย า หั ก หน า กั น
"เจิ้นรู เจิ้นรู " ฮองเตพูดขึ้น ในขณะที่นั่งอยูขางเตียง เขา
ตองการที่จะปลอบขวัญเสี่ยวจื่ออัน แตเมื่อเห็นเขากําลังตอสูกับ
ความความเจ็บปวดของเขา

ฮองเตก็ชวยไมไดที่จะระบายความโกรธไปที่หมอ "หมอ
หลวงละ หมอหลวงอยูที่ไหน? เขามานี่! "

ภายในพระราชวัง ผูคนเปนเหมือนไกที่บินอยูรอบ ๆ
เนื่องจากสุนัขเริ่มเหา อยางไรก็ตามภายในเรือนจินเทียน การ
กระทําของผูคนมีความละเอียดมาก อยางนอยพวกเขาก็ดูจะเปน
เชนนั้นบนพื้นผิวภายนอก

หมอเทวดาโม เริ่มใชเข็มเพื่อกระตุนเสนเอ็นของเสี่ยว
เทียนเหยา ที่ขาของเขา จากนั้นเขาก็บอกโม อวี้เออร เพื่อนวดจุด
ฝงเข็มของเสี่ยวเทียนเหยา แตเสี่ยวเทียนเหยา ปฏิเสธนางโดย
เพียงพูดงายๆขึ้นวา "นี่เปนเรื่องที่ไมรายแรงอะไร ดังนั้นคงจะไม
ตองรบกวนแมนางโม”

หากเรื่องดังกลาวไมสามารถทําไดโดยโม อวี้เออร แลวจะ

เปนใคร?

หมอเทวดาโมอยากจะขอใหเปนหมอประจําตําหนักเสี่ยว
หวังฟู แตเสี่ยวเทียนเหยาก็พูดขึ้นทันที "หวางเฟย เปนหวางตอง
รบกวนเจา"

เจาหมายความวาอยางไร?

หลิน ชูจิ่ว ที่ยืนอยูดานขางกะพริบตาขึ้น เธอสาบานวา

เธอไมไดพยายามที่จะเจาชูกับเสี่ยวเทียนเหยา ดวยการทําเชนนั้น
แตเพราะเธอโกรธ! โกรธมาก!
 โม อวี้เออร ไมสามารถทํางานแบบนี้ได แตเธอสามารถ
ทําไดหรือ?

สวนไหนของเธอแยกวานางอยางนั้นหรือ?

เจาจะมากเกินไปแลว!

"หมอมฉัน ... ... " หลิน ชูจิ่วเพียงแคพูดคําเดียวขึ้นมา

แตเสี่ยวเทียนเหยา ก็ยกมือขึ้นและพูดขึ้น "มาฟงอยางละเอียด
จากหมอโม ถาเจาทําพลาดเปนหวางจะไมยอมปลอยเจาไป"

ระหวางสามีและภรรยาคําวา "ปลอยไป" ไมได

หมายความวาในทางลบ มันเปนเหมือนคําใบที่คลุมเครือ อยางไร
ก็ตามเมื่อเสี่ยวเทียนเหยา เปนคนที่พูดมันออกมา เจานายของคํา
ไมสุภาพ ดังนั้นมันจึงไมไดหมายความวาเชนนั้น
 ถาไมมีคนนอกอยูหลิน ชูจิ่ว จะไมสนใจมัน แตเสี่ยวเทียน
เหยา พูดขึ้นวาในระหวางการรักษาของเขา ดังนั้นเธอจึงไม
สามารถปลอยมันไปเหมือนวาไมมีอะไรเกิดขึ้น

เสี่ยวเทียนเหยา ไดพูดขึ้นตอหนาหมอเทวดาโมและโม
อวี้เออร ดังนั้นทั้งสองคนนี้จะดูแลเธออยางจริงจัง? ตอนนี้พวก
เขาคงจะไมคิดวามันเปนเรื่องงายดายมากที่จะเอาตําแหนงของ
เธอไปเมื่อนางแตงงานเขามาในตําหนักเสี่ยวหวังฟูอยางเปน
ทางการหรอกหรือ?

หลิน ชูจิ่วเริ่มบนอยูในใจของเธอ เธอยอมรับวาเธอ

เคารพความชอบธรรมของเสี่ยวเทียนเหยา แตนี่คือสิ่งที่เขาตอบ
แทนเธอหรือ?

เธอไมสนหรอก แมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะยอมใหผูหญิงที่

ไรเดียงสาอยูเคียงขางเขา เธอไมสนใจหรอกวาเสี่ยวเทียนเหยา
จะมีผูหญิงคนอื่นอยูหรือไม แตถาเขาจะตบหนาของเธอตอหนา
ผูหญิงคนอื่น เธอก็ไมสามารถยืนเปนภาพนิ่งได เพราะเขาเหยียบ
ย่ําลงบนความภาคภูมิใจของเธอ แมวาจะไมไดตั้งใจก็ตาม

เธอไมตองการโตเถียงกับความพอใจของเสี่ยวเทียนเหยา
แตเพื่อเกียรติของเขา เธอจําเปนตองกาวเขาไปใกลเขาครึ่งกาว
แมวาเธอจะไมตองการที่จะเห็นใบหนาของเสี่ยวเทียนเหยาก็ตาม
นอกจากนี้เธอจะไมเพียงแตมองเห็นหนาของเสี่ยวเทียนเหยา ใน
อนาคต แตยังมีใบหนาของโม อวี้เออรอีกดวย

หลิน ชูจิ่ว รูสึกอึดอัดมาก แตตอนนี้เธอสามารถทําได

เพียงเก็บมันไวขางในเทานั้น และในขณะนี้เธอและเสี่ยวเทียน
เหยา สามารถทําไดเพียงแคแสดงละครตอไปเทานั้น ในทายที่สุด
เธอก็เปนเพียงคนเดียวที่ทนทุกขทรมาน

เธอตองเผชิญกับเสี่ยวเทียนเหยา เพราะเธอไมสามารถ
ทําใหเขาเสียหนาในที่สาธารณะได
 หลิน ชูจิ่วแอบหยิกตัวเอง แลวเธอก็ยิ้มขึ้นอยางสดใสราว
กับวาเธอไมรูวาคําพูดของเสี่ยวเทียนเหยา หมายความวาอยางไร
ในขณะที่ยิ้มหลิน ชูจิ่วก็ไดยกกระโปรงของเธอขึ้นและเดินเขาไป
ใกลเขามากขึ้น จากนั้นก็นั่งลงขางๆ กอนจะพูดขึ้นอยางครึ่งตลก
และครึ่งขมขื่นวา "หวางเย อยาดําโหดรายตอหนาคนอื่น เราเปน
สามีภรรยาดังนั้นหมอมฉันรูทานเปนอยางไร แตหมอมฉันกลัววา
คนอื่นอาจกลัวทานได ใชหรือไมอวี้เหมยเมย"

ไมตองบอกก็รูวาโม อวี้เออร นั้นกลับเปนคนที่ถูกปฏิบัติ

ราวกับนางเปนคนอื่น

นาเสียดายที่โม อวี้เออร ยังเปนที่รูจักในฐานะคนอื่นและ

ไมมีใครสนใจนางอยางแมแตนอย โชคดีที่หลิน ชูจิ่ว ไดคาดคิดไว
อยูแลววาโม อวี้เออร จะไมใหความรวมมือ ดังนั้นเธอจึงคอยๆ
นวดขาของเสี่ยวเทียนเหยาแลวพูดขึ้น "เห็นไหม ทานทําใหอวี้
เออรเหมยเมยกลัวเสียแลว"
 หลิน ชูจิ่วบนขึ้น แตฟงดูโรแมนติกมาก ดังนั้นดวยคําพูด
แบบนั้นบุคคลทีส่ ามไมควรเอาตัวเองเขาไปเกี่ยวของดวย หมอ
เทวดาโมและโม อวี้เออร จองมองมาไปที่นาง แตแลวพวกเขาก็
คิดวามันเปนเพียงความคิดไปเองของหลิน ชูจิ่วเทานั้น ไมวาจะ
อยางไรในทายที่สุดแลว เที่ยวเทียนเหยาก็ไมเหมาะกับหลิน ชูจิ่ว
แมแตนอย การกระทําสวนใหญของนางไมไดรับอนุญาต แต ... .

แตในขณะที่บิดาและบุตรสาวยังปลอบโยนตัวเองอยู แต
หลิน ชูจิ่วก็ไดดําเนินการอีกครั้งแลว

ตอนที่ 80 : 1 จุ ด ฝ ง เข็ ม
ในทายที่สุด เสี่ยวเทียนเหยา ก็ไมสามารถแขงขันกับหลิน ชูจิ่วได
เพราะ หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจใบหนาที่ดํามืดของเขา หลิน ชูจิ่วถึงกับ
ดึงแขนของเขาเล็กนอยและพูดอยางกลาหาญกับเขาวา "หวางเย
พยายามยิ้มเสียบาง ทุกคนกําลังถูกทานขมขูอยูนะเจาคะ"

หลินชูจิ่ว พยายามใชตัวเองเพื่อเปนตัวแทนของ "ทุกคน"

แตมันเปนเรื่องโกหก เพราะเธอเพียงแคพยายามที่จะทําตัวให
รอบคอบเมื่ออยูตอหนาของหมอเทวดาโมและโม อวี้เออร เทานั้น
แตอยางไรก็ตาม เมื่อทหารองครักษที่อยูภายนอกและพอบานเฮา
ที่กําลังจะเขามาไดยินเธอพูดขึ้น รางกายของพวกเขาแข็งคาง
และชวยไมไดที่จะคิดขึ้น หวางเฟย ทานพยายามจะชวยเราจริงๆ
หรือ?

เชนนั้น ทําไมทานถึงไดบอกใหหวางเยยิ้ม? ทานไมได

กําลังขอความตายแทนพวกเราอยูใชไหม?

โอ! พวกเขาไมสามารถแมแตจะจินตนาการใบหนาที่ยิ้ม
แยมของเสี่ยวเทียนเหยาไดแมแตนอย!
 ดวยคําพูดของหลิน ชูจิ่ว ทหารองครักษจากดานนอกก็
กมศีรษะของพวกเขาลง ในขณะที่พอบานเฮา ขยับกลับไปอยาง
เงียบ ๆ และแสรงทําเปนวาเขาไมเคยเขามาภายใน ตรงกันขาม
หมอเทวดาโมและโม อวี้เออร ที่กําลังรอดูวาเสี่ยวเทียนเหยา จะ
ฉีกหนาของหลิน ชูจิ่วอยางไร แตอยางไรก็ตามอยางไมคาดฝน
เสี่ยวเทียนเหยากลับไมโกรธ

ถึงแมวาเสี่ยวเทียนเหยาจะไมยิ้ม แตใบหนาของเขาก็
ออนลง เสี่ยวเทียนเหยา ควาไปที่มือของหลิน ชูจิ่ว ที่กําลังดึง
แขนเสื้อของเขาอยู แลวพูดดวยน้ําเสียงต่ําวา "เปนหวางบอกวา
หามไมใหเจาทําตัวซุกซนอยางไรเลา"

น้ําเสียงของเขาเยือกเย็นเชนเคย แตคําพูดของเขา
เปดเผยความสนิทสนมของพวกเขาออกมา ทุกคนที่สามารถไดยิน
คําพูดของเขาตางก็ตกตะลึงรวมถึงหลิน ชูจิ่วดวย
 หลิน ชูจิ่วเพียงแคพูดคําพูดเหลานั้นกอนหนานี้ เพื่อที่จะ
ตบหนาของเสี่ยวเทียนเหยาเทานั้น อยางไรก็ตามแตเสี่ยวเทียน
เหยา กลับพูดคําเหลานี้ออกมาแทนการตอบโตเธอ เขาคงจะไม
พยายามตบตีเธอตอหนาคนอื่นในรอบตอไปใชไหม?

หรือวาเขาถูกผีเขาแลว?

หลิน ชูจิ่ว ยังคงตะลึงในขณะที่มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา

แตครูตอมาดวงตาของเธอก็เปดกวางขึ้น เมื่อเธอไดเห็นรอยยิ้ม
ของเสี่ยวเทียนเหยา ในขณะที่เขาลอเลนขึ้น "หมอเทวดาโม ทาน
ก็อยางเก็บคําพูดของหวางเฟยไปใสใจเลย หัวใจของนางยังเด็ก
อยูนัก"

“ไม ไมเลย ขาไมเก็บมาใสใจแมแตนอย” หมอเทวดาโม

พูดขึ้นในขณะที่มุมปากของเขาโคงขึ้น : เขาทําเชนนี้โดยเจตนา
หรือ? คูนี้ชางเปนคูที่นารําคาญจริงๆ!
 "มานั่งลงใกล ๆ " เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นดวยเสียงต่ํา

"เจาคะ" เสี่ยวเทียนเหยาไวหนาเธอ ดังนั้นคราวนี้หลิน ชู

จิ่วก็จะไมยอมปลอยใหเธอเสียหนาตอหนาพวกเขาอยางแนนอน

เธอไมฉลาดมาก แตเธอรูดีวาเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของเธอ
เอาไวตอหนาคนเหลานี้ เธอตองไมทําตัวโง เสี่ยวเทียนเหยา กาว
ลงมาจากความภาคภูมิใจของเขา เธอจะไมเสียเวลาเปลาไปกับ
การใชถนนเสนอื่น อยางไรก็ตาม

เสี่ยวเทียนเหยาไดบอกออกไปวา เธอยังเด็กอยู ดังนั้น

หลิน ชูจิ่วจึงหมอบลงเหมือนเด็กอยูตอหนาเขา ในขณะที่รับฟง
คําสั่งสอนของหมอเทวดาโม หมอเทวดาโมระบุชื่อตําแหนงในการ
ฝงเข็ม ในขณะที่หลินชูจิ่ว จิ้มไปที่พวกมันดวยนิ้วมือเรียวของเธอ
ทีละจุดๆ
 เสี่ยวเทียนเหยา รูวาหลิน ชูจิ่ว มีความรูที่ดีในเรื่องของ
ยา ดังนั้นเขาจึงไมพบวามันแปลก อยางไรก็ตามแตหมอเทวดาโม
ไมรูวานางมีพรสวรรคมากแคไหน

หมอเทวดาโมรูวาหลินชูจิ่วรูเรื่องยา แตนางพึ่งจะเรียนรู
บางสวนหลังจากแตงงานแลว ดังนั้นเมื่อเสี่ยวเทียนเหยา บอกวา
นางจะเขามาแทนที่ โม อวี้เออร เขาจึงไมไดพยายามที่จะหยุด
เขา เพราะเขาตองการใชโอกาสนี้ทําใหหลินชูจิ่วเสียหนา แตเขา
ไมคาดคิดวา ...

หลินชูจิ่วจะไดหนาแทน หมอเทวดาโมมองไปที่หลิน ชูจิ่ว

อยางรอบคอบ แตเขายังคงระบุชื่อของจุดฝงเข็มที่ตองการความ
แข็งแรงและความรูมากพอ

หลินชูจิ่ว รูวาหมอเทวดาโม ตั้งใจที่จะทําใหมันเปนเรื่อง

ยากสําหรับเธอ แตเธอไมสนใจ ในตอนแรกเธอมาที่นี่เพื่อขโมย
จังหวะหนึ่งหรือสอง เพื่อที่จะไดรักษาขาของเสี่ยวเทียนเหยา
ตราบใดที่เสี่ยวเทียนเหยา จะไมทําใหทุกอยางกลายเปนเรื่องยาก
สําหรับเธอ เธอก็จะไมสนใจพอลูกตระกูลโม

"จุดฝงเข็มเหลานั้นตองถูกกดอยางถูกตองและมีความ
แข็งแรงเปนเวลาสามครั้งตอวันและเปนเวลาครึ่งชั่วโมง" หมอ
เทวดาโม พูดขึ้นหวังจะทําใหมันเปนเรื่องยากลําบากสําหรับ หลิน
ชูจิ่ว

ตราบเทาที่เจาคุนเคยกับจุดฝงเข็ม เจาจะไมทําผิดพลาด
อยางไรก็ตามหมอเทวดาโมยังคงพูดซ้ําคําพูดเดิมของเขา คนสวน
ใหญที่ไมตั้งใจฟงอยางดีจะทําผิดพลาดได โชคดีที่ หลิน ชูจิ่ว มี
ระบบทางการแพทยคอยชวย

ตอนที่ 80 : 2 เขาควรบอกนางหรื อ ไม

ระบบทางการแพทยสามารถจัดเก็บคําแนะนําได ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว
จึงไมจําเปนตองกังวลเกี่ยวกับการทําผิดพลาด หลิน ชูจิ่วพูดกับ
หมอเทวดาโมในขณะยิ้มขึ้น "หมอเทวดาโมมั่นใจไดเลยวา ขาจะ
จําทุกอยางที่เกี่ยวกับหวางเยได และขาจะไมทําผิดพลาด "

หลิน ชูจิ่ว กําลังพูดกับเขา แตมือของนางก็ไมหยุดการ

เคลื่อนไหวและไมไดกระตุนจุดฝงเข็มผิด เมื่อเห็นเปนเชนนี้แลว
หมอเทวดาโมก็ไมรูวาควรจะมีความสุขหรือไม

ถาหลิน ชูจิ่ว ไมใชหวางเฟยของเสี่ยวเทียนเหยา เขาก็ไม

ลังเลที่จะตบมือไปใหกับนาง แลวเขายังจะถามวานางอยากจะมา
เปนศิษยของเขาหรือไมดวยซ้ํา

ศิษยที่มีพรสวรรคเชนนี้หาไดยากมาก แตหลิน ชูจิ่วกลับ

เปนองคหญิงเสี่ยว ดังนั้นนางจึงไมใหความสําคัญกับคนอยางเขา
แมวาเขาจะเปนหมอที่มีพรสวรรคก็ตาม
 “หวางเฟยฉลาดอยางแทจริง เชนนั้นชายชราผูนี้จะ
เตรียมอางอาบน้ําของหยางเยและจะกลับมาอีกในครึ่งชั่วยาม
หลังจากนี้ "หมอเทวดาโมถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขาไมลืมที่จะ
มองไปที่หลิน ชูจิ่ว กอนที่เขาจะจากไป

ทําไมตนกลาที่ดีถึงตองกลายมาเปนคูแขงของลูกสาวของ
เขาดวย อา!?

โม อวี้เออร ตามหลังหมอเทวดาโมไป แตเชนเดียวกับ

บิดาของนาง นางก็ชวยไมไดที่จะมองไปที่หลิน ชูจิ่ว อยางไรก็
ตามนางมองไปที่นางดวยสายตาที่คลุมเครือ

นางใชเวลาหลายชั่วโมงในการจดจําจุดฝงเข็มเหลานั้น
แตหลิน ชูจิ่ว แคฟงชื่อของพวกมัน นางก็ชี้ไปที่จุดไดอยาง
ถูกตอง? ทุกคนที่ศึกษาจะไมสามารถยิ้มไดถาพวกนางเห็นนาง
 พอบานรูสึกพอใจมาก ดังนั้นเมื่อโม อวี้เออร เดินผานเขา
ไป เขาก็พูดขึ้นในขณะที่ยิ้มวา "คุณหนูโมโปรดเดินชาๆ"

หวางเฟยของพวกเขามีพลังอยางแทจริง เพียงแคมองไปที่
การแสดงออกของหญิงสาวคนนี้ ... ... นางคิดวาดวยใบหนาไร
อารมณของนาง คนอื่นจะไมสามารถมองผานความคิดของนางได
หรือ? จริงๆ แลวพวกเขาไมจําเปนตองมองไปที่นาง พวกเขาตอง
มองดูสถานการณของนายพวกเขาเทานั้น

พอบานเฮา เขามาเมื่อเขาเห็นหลิน ชูจิ่วกําลังนั่งยอง ๆ

อยูหนาเสี่ยวเทียนเหยา เขากลัววาหลิน ชูจิ่ว อาจจะรูสึกเหนื่อยที่
ตองนวดขาของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นในขณะที่นํา
เกาอี้มาให"หวางเฟย ทานสามารถนั่งที่นี่ได" ขาของเธอจะเปน
ตะคริว ถาเธอจะยังคงหมอบอยูถึงครึ่งชั่วโมง

"ขอบคุณพอบานเฮา" หลิน ชูจิ่ว ยิ้มกลับแลวลุกขึ้นยืน

และนั่งลง แตเธอไมไดหยุดมือของเธอจากการนวด ในเวลานั้น
หลิน ชูจิ่วไมไดมองหนาของเสี่ยวเทียนเหยาแมแตนอย แตเธอ
จองที่นิ้วเทาของเขาเทานั้น

คนที่ไมสงสัยจะคิดวาหลิน ชูจิ่ว กําลังพยายามหลีกเลี่ยง

ความผิดพลาด แตเสี่ยวเทียนเหยา รูวาหลิน ชูจิ่วกําลังหลีกเลี่ยง
การมองเขาเพราะนางไมพอใจ

เมื่อใดที่หลิน ชูจิ่ว ไมพอใจ นางจะชอบที่จะอยูในความ

เงียบ นางจะไมพูดเพื่อแสดงอารมณเชิงลบของนาง ดวยเหตุนี้คน
รอบตัวจะจึงลืมการมีตัวตนของนางไดอยางงายดาย แตเสี่ยว
เทียนเหยา จะสังเกตเห็นทุกครั้ง

เมื่อพอบานเอา ออกไปเสี่ยวเสี่ยวเทียนเหยา ก็มองลงไป

ที่มือของหลิน ชูจิ่วที่นวนอยูที่ขาของเขา จากนั้นก็คอยๆขมวดคิ้ว
ขึ้น
 เขาไมสามารถเขาใจมันได ... ทําไมหลิน ชูจิ่ว ถึงรูสึกไม
พอใจ?

เปนเพราะหมอหมอโมทําอะไรใหเปนเรื่องยากสําหรับนาง
หรือ?

หรือมีเหตุผลอื่น?

มันเปนเพราะเมื่อหมอเทวดาโม ทําสิ่งตางๆเปนเรื่องยาก
ตอนาง เขาไมไดกาวออกไปเพื่อชวยนางหรือ

ถาเปนเชนนั้น เขาควรจะบอกหลิน ชูจิ่ว วามีบางกรณีที่

เขาไมควรเดินออกมาขางหนาเพื่อแสดงใหเห็นวาเขายืนอยูขาง
นางหรือไม

เสี่ยวเทียนเหยา ตองการจะพูดแทนหลิน ชูจิ่ว แตมันจะ

ยิ่งทําใหนางเดือดรอนมากขึ้นเทานั้น
 และกอนหนานี้เขาแสรงทําเปนวาเขาไมสนใจนาง ดังนั้น
หมอเทวดาโมและโม อวี้เออร จึงไมไดแสดงใบหนาที่แทจริงของ
พวกเขาหรือ ถาเขาจะชวยนางอยางชัดแจง แลวทั้งสองคนนี้จะ
ยังซอนความตั้งใจจริงของพวกเขาเอาไวหรือไม อยางไรก็ตามเขา
จะชวยนางในที่ลับ เพราะมันจะเปนประโยชนตอเธอนางมากกวา

เขาควรจะบอกนางทั้งหมดนี้หรือไม?

เสี่ยวเที่ยวเหยา มองไปที่หลิน ชูจิ่ว แตในเวลานี้เขายัง

ไมไดตัดสินใจ ... .
ตอนที่ 81 : 1 การให เ กี ย ติ
เสี่ยวเทียนเหยา ไมเคยลังเลในการตัดสินใจของเขา แตในเรื่องนี้
เขากลับลังเลใจ และคราวนี้เขาไมรูจริงๆวาจะตัดสินใจอยางไร

เขาควรถามวาทําไมนางถึงไมพอใจหรือไม?

แต ... ... ความคิดของเขากําลังบอกใหเขาไมถาม

เขาคือใคร? และหลิน ชูจิ่วคือ? ดวยตัวตนของเขามัน

จําเปนดวยหรือที่เขาจะตองหวงวาหลิน ชูจิ่ว จะมีความสุข
หรือไม?

แตแมวาจิตใจของเขาจะบอกเขาแบบนั้น เขาก็ไม
สามารถควบคุมความรูสึกของเขาได เขาอยากจะรูวาอะไรคือ
สาเหตุของความทุกขของนางเพื่อที่เขาจะไดหลีกเลี่ยงการกระทํา
ครั้งตอไป
 "อะแฮม... ... " เสี่ยวเทียนเหยา ไอขึ้นเล็กนอยขณะที่
บอกกับตัวเองวาเขาแคอยากจะรูทางเลือกของนาง เพื่อที่วาเมื่อ
เขาไดพบกับสถานการณเเดียวกัน เขาจะสามารถคิดออกวาควร
ทําอยางไร

"หวางเย ทานรูสึกไมสบายคอหรือ? ทานตองการดื่มน้ํา

หรือไม? "หลิน ชูจิ่ว เงยหนาขึ้นและจองมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา
แตดวงตาของเธอเปนสีแดงเล็กนอย ดังนั้นความรูสึกที่แทจริงของ
เธอจึงถูกเปดเผย

"เจาไมพอใจหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา ไมลังเลและถาม

ออกไปโดยตรง

"หือ?" ดวยคําถามที่ฉับพลันของเสี่ยวเทียนเหยา ทําให

หลิน ชูจิ่ว ถึงกับตกตะลึง
 "ทําไม?" เสี่ยวเทียนเหยา ถามขึ้นอีกครั้งเพื่อที่หลิน ชูจิ่ว
จะไดไมหลีกเลี่ยงคําตอบ

"เกิดอะไรขึ้นอีกละคราวนี้?" สมองของหลิน ชูจิ่วหยุด

ทํางาน ดังนั้นเธอจึงไมอานความคิดการกระทําของเขาได

"ทําไมเจาถึงไมพอใจ?" ในเมื่อเขาถามออกมาถึงสองครั้ง
แลว เสี่ยวเทียนเหยาก็ไมรูสึกอับอายมากนัก

แลวในที่สุดหลิน ชูจิ่วก็เขาใจ แตแลวเธอก็จองไปที่ขา

ของเขาและยังคงนวดกอนที่จะพูดขึ้น “หมอมฉันนะหรือไม
พอใจ" ราวกับวานางเต็มไปดวยความคับของใจ

ไมวาจะอยางไร เธอเปนเพียงเด็กกําพราที่ถูกสงตัวไป
ตามลําพังในแควนนี้ และกําลังประสบกับปญหาเรื่องการเลือก
ปฏิบัติมาก แมวาเธอจะเปนผูอพยพไปยังประเทศเอ็ม เธอไดรับ
การปฏิบัติอยางเปนธรรมโดยคนเหลานั้น มีสิทธิและเสรีภาพเทา
เทียมกัน ทัศนคติทั่วไปของคนจีน แมแตชาวตางชาติตางยังพวก
เขาดีมาก

แตแนนอน ยังมีบางสวนเกี่ยวกับเรื่องชนชั้นดวย อยางไร

ก็ตาม เสี่ยวเทียนเหยา เลวรายมากยิ่งกวาพวกเขาหลายเทา เมื่อ
ถึงทัศนคติและการปฏิบัติตัว

"โกหก" นางคิดวาเขาเปนคนตาบอดหรืออยางไร?

"หวางเย หมอมฉันไมไดโกหก หมอมฉันไมไดรูสึกไม

พอใจ "หลิน ชูจิ่ว ยังไมมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา เมื่อเธอเริ่มพูด
ตอไปโดยไมสนใจอะไรทั้งนั้น “ หมอมฉันเพียงแครูสึกอึดอัด "

"มีความแตกตางกันหรือ" ความแตกตางระหวางความอึด
อัดและไมพอใจคืออะไร? ในฐานะคนที่มีอารมณนอยอยางเสี่ยว
เทียนเหยา เขาไมเขาใจมันจริงๆ
 "มี บางครั้งคนรูสึกไมพอใจเพราะความคาดหวังของพวก
เขาไมเปนผล ดังนั้นพวกเขาจะมีอารมณฉุนเฉียว แตเพราะหมอม
ฉันไมมีสิทธิ์ที่จะมีอารมณฉุนเฉียวได หมอมฉันจึงไมไดรูสึกไม
พอใจ หมอมฉันเลือกที่จะรูสึกอึดอัดเพราะหมอมฉันเจ็บ"

เสี่ยวเทียนเหยา คิดอยูเปนเวลานาน เมื่อเห็นเชนนั้น

หลิน ชูจิ่ว จึงคิดวาควรจะอธิบายอยางชัดเจนใหกับเสี่ยวเทียน
เหยาฟง เพื่อที่เขาจะไดเขาใจ

"หวางเย ไหนๆ เราก็กําลังพูดถึงเรื่องนี้แลว หมอมฉัน

อยากใหทานรูวาหมอมฉันภูมิใจกับตัวเอง หมอมฉันไมไดรูสึกดอย
คา หมอมฉันยังตองการจะดูดี แตหมอมฉันก็ไมคอยสนใจเรื่อง
ความงาม ชื่อเสียงหรือเปนที่ชื่นชอบมากนัก ในชวงเวลาที่
ยากลําบาก หมอมฉันคอนขางจะซอนตัวภายใตผาหมของหมอม
ฉันและรองไหตามลําพังมากกวาที่จะคุกเขาและขอความสงสาร
เพื่อที่จะมีชีวิตอยูหมอมฉันสามารถเสียสละทุกสิ่งทุกอยางได แต
ก็ไมรวมไปถึงศักดิ์ศรีของหมอมฉัน เพราะหมอมฉันรักศักดิ์ศรีของ
หมอมฉันมากราวกับชีวิตของหมอมฉัน "

เสียงของหลิน ชูจิ่ว ออนโยนมาก แตพลังในฝามือของ

นางยังคงเหมือนเดิม ดังนั้นจึงหมายความวานางเพียงแคตองการ
บอกถึงความเปนจริง

"หวางเย หมอมฉันรูวาทานไมชอบหมอมฉัน หมอมฉันรู

วาทานรูสึกเบื่อหนายกับหมอมฉัน แตหมอมฉันเปนคนแบบนี้
ดังนั้นหมอมฉันเพียงแคหวังวาตราบเทาที่พวกเราอยูดวยกัน ทาน
จะสามารถปฏิบัติกับหมอมฉันอยางใหเกียรติ? ในทางกลับกัน
หมอมฉันจะไมทําใหทานตองลําบากและหมอมฉันจะพยายาม
หลีกเลี่ยงจากทานใหมากที่สุดเทาที่จะเปนไปได " ดวยตัวตนใน
ปจจุบันของเธอ การใหเกียรติไมใชเรื่องที่จะขอใชไหม?

"เจาอยากจะจากไปหรือ?" ดวยน้ําเสียงที่จริงจังของหลิน
ชูจิ่ว ทําใหเสี่ยวเทียนเหยารูสึกไมพอใจ
 "หมอมฉันคิดวาเพราะหวางเย ไมสามารถทนที่จะเห็น
หนาหมอมฉันได" เมื่อพวกเขาไดพบกันครั้งแรก เขาตองการชีวิต
ของเธอ แลวทําไมเธอถึงจะอยูที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ตลอดชีวิตที่
เธอดวย?

ตอนที่ 81 : 2 ทํา ไมเจ า ไม พ อใจ

"เมื่อไหรที่เปนหวางบอกวาไมสามารถทนเห็นหนาเจาได? หรือมี
ใครบางคนจากตําหนักเสี่ยวหวังฟู ดูหมิ่นเจา "เสี่ยวเทียนเหยา
ขมวดคิ้วของเขาในขณะที่กําลังพยายามคิดถึงบุคคลที่อยูในหัว
ของหลิน ชูจิ่ว เมื่อเขาพูดจบสิ่งที่เขาคิดไดก็มีเพียงหลิวไปเทานั้น
 เมื่อพูดถึงผูหญิงที่เขาไมชอบ หลิวไปสามารถเปนคนที่ชั่ว
รายไดจริงๆ

"หวางเย เปนความจริงหรือ?" สายตาของหลิน จูจิ่วสวาง

ขึ้น เธอไมสนหรอกวาเสี่ยวเทียนเหยา คิดยังไง เธอเพียงตองการ
ใหเขาทําสัญญา

"ความจริงอะไร?" ความคิดของเสี่ยวเทียนเหยา ถูก

ขัดจังหวะ แตเขากําลังคิดที่จะพูดคุยกับซูฉาและหลิวไปใน
ภายหลัง ถาหลิวไป ยังคงไมยอมเรียนรูวิธีการสื่อสารกันอยาง
ถูกตอง เขาก็คิดวาคงตองใชกําปน ของเขาเพียงเพื่อชวยทําใหเขา
ปรับปรุงขึ้น

"ที่หมอมฉันสามารถอยูในตําหนักเสี่ยวหวังฟูได และทาน
จะไมเอาชีวิตของหมอมฉัน?”หลิน ชูจิ่ว ถามอยางรอบคอบเพราะ
เธอกังวลวาเสี่ยวเทียวเหยาอาจจะเปลี่ยนความคิดของเขา
 "เมื่อไหรที่เปนหวางบอกวาจะเอาชีวิตของเจา?" คราวนี้
เสี่ยวเทียนเหยาถึงกับสับสน

ถาเขาตองการที่จะเอาชีวิตของหลิน ชูจิ่ว แลวนางจะมี

ชีวิตอยูไดถึงตอนนี้หรือ?

ไมวาจะอยางไร มันก็ไมตองมีการอภิปรายใดๆ ถาเขา

ตองการใหคนตายสักคน

"ทาน ... ... ขมขูหมอมฉันมากอน ... ... มันเปนเรื่อง

โกหกหรือ?" ขากรรไกรของหลิน ชูจิ่วเกือบจะตกลงมาและคราว
นี้มือของเธอก็หยุดการนวดลง

เจาไมควรทําสองสิ่งในเวลาเดียวกัน!

"ใช" เขาพูดขึ้น "มันเปนเรื่องโกหก" ตอนนี้เขาทําไดเพียง

แคปฏิเสธไปเทานั้น ไมเชนนั้นเขาจะพูดอะไรไดอีกตอหนานาง
 คราวนี้หลิน ชูจิ่ว ไมสามารถปฏิเสธความรูสึกอบอุนที่
เธอรูสึกได ดังนั้นเธอจึงยิ้มและถามขึ้น "ทานจะไมฆาหมอมฉัน
เปนจริงหรือ?"

"อืมมม" มันยังเร็วมากไปที่จะบอกวาเขาไมตองการชีวิต
ของนาง แตก็ไมจําเปนที่จะตองบอกนางในตอนนี้

"หวางเย ทานเปนคนที่เยี่ยมยอดจริงๆ" ใบหนาที่มืดมน

ของหลิน ชูจิ่วถูกกวาดออกไปจนหมด ในตอนนี้เธอดูเหมือนเด็กที่
ไมสนใจอะไรอีกแลว

อยางไรก็ตาม แมวาเธอจะไมสนใจ แตก็ไมไดหมายความ

วาเสี่ยวเทียนเหยาจะไมสนใจ หัวขอเดิมของพวกเขาดูเหมือนมัน
จะไกลออกไปแลว ดังนั้นเสี่ยวเทียนเหยา จึงพยายามดึงมันกลับ
เพราะเขาไมไดลืมความตั้งใจเดิมของเขา
 "ทําไมเจาถึงรูสึกไมพอใจกอนหนา?"

"กอนหนานี้หรือ?" หลิน ชูจิ่ว แข็งคางเพราะเธอรูวาเสี่ยว

เทียนเหยากําลังถามอะไรอยู หลิน ชูจิ่วยิ้มขึ้นเล็กนอย แลวจึงพูด
ขึ้นเบา ๆ วา "หมอมฉันแครูสึกออนไหวไปหนอย ไมมีอะไร
รายแรงเลย"

"พูด" เสี่ยวเทียนเหยา ถามขึ้น เขาจะไมยอมใหหลิน ชูจิ่ว

ไดเปลี่ยนหัวขออีกครั้ง

เมื่อหลิน ชูจิ่ว เหลือบไปที่เสี่ยวเทียนเหยา เธอก็พบวา

เขาจริงจัง เธอจึงพูดขึ้น "หวางเย หมอมฉันไมมีความสุขเพราะ
ทัศนคติของทาน"

ทัศนคติของเขาหรือ!?
 เสี่ยวเทียนเหยา ขมวดคิ้วของเขา เพราะเขาไมรูสึกวามี
อะไรผิดปกติเกี่ยวกับทัศนคติของเขา เขาก็เปนแบบนี้มาตลอด
ไมใชหรือ?

หลิน ชูจิ่ว ไมไดคาดหวังวาเสี่ยวเทียนเหยา ทานอองที่

พึ่งพาตนเองจะเขาใจวาเด็กกําพราจะรูสึกอยางไร ดังนั้นเธอจึง
พยายามอธิบาย

"หวางเย หมอมฉันรูวาทานใหความสําคัญกับหมอเทวดา
โมและคุณหนูโม ดังนั้นทานจึงใหเกียรติพวกเขาเปนธรรมชาติ แต
โปรดจําไววาหมอมฉันเปนภรรยาของทาน ดังนั้นไดโปรด
พยายามที่จะใหเกียรติหมอมฉันสักครั้งสองครั้ง และโปรดอยา
พยายามที่จะปฏิบัติกับหมอมฉันเหมือนคนรับใชคนอื่น ๆ ของ
ทานตอหนาคนอื่น "

เมื่อหลิน ชูจิ่ว พูดจบ ดวงตาของเธอก็ตกลงไปบนขาของ

เสี่ยวเทียนเหยา อีกครั้ง
 เสี่ยวเทียนเหยา ไมใชคนโง เขาอาจจะไมเขาใจผูหญิง แต
เขามีประสบการณมากมายในชีวิต ดังนั้นนี้จึงอาจกลาวไดวาเขา
เขาใจวาหลิน ชูจิ่วพูดอะไร แมวาเขาจะไมรูวามีอะไรผิดตรงไหนก็
ตาม ... ...

"เมื่อครู เจาคิดวาเปนหวางทํากับเจาเหมือนคนใช
หรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา กัดฟนและแทบจะทนไมได ... ...ที่จะสั่ง
สอนหลิน ชูจิ่วใหตายไปเลย

ผูหญิงโงก็มักจะโงจนชวยไมไดจริงๆ!

เมื่อไหรกันที่เขาเคยปฏิบัติกับนางในฐานะคนรับใช?

หลิน ชูจิ่ว เปนผูหญิงคนแรกและคนเดียวที่ไดใกลชิดกับ

รางกายของเขา ถาเขาปฏิบัติกับนางเหมือนคนรับใชของเขา นาง
คิดวานางจะสามารถเขาใกลเขาไดแบบนี้หรือ?
 ไมตองพูดถึง ... ... ดึงเสื้อผาและนวดขาใหเขา? อยางไรก็
ตามเสี่ยวเทียนเหยา ไมตองการที่จะพูดสิ่งเหลานี้ ดังนั้นหลิน ชู
จิ่ว จะไปรูไดอยางไร?

หลิน ชูจิ่วดูสับสนมากในขณะที่จองมองไปที่เสี่ยวเทียน
เหยา ไมรูเลยวาเปนตัวเองที่คิดไปเอง นั่นคือเหตุผลวาทําไมเทพ
เจาแหงสงครามจึงไดโกรธขึ้นมา ... ...

ตอนที่ 82 : 1 เป น หวางไม ช อบให ค นอื่ น สั ม ผั ส

ทานอองเสี่ยว รูสึกไมพอใจ ไมพอใจเอามากๆ แต ... ...
 เมื่อมองไปที่ดวงตาของหลิว ชูจิ่ว ที่เต็มไปดวยคําถาม
และเพียงแคนึกไปถึงสิ่งที่นางพูด เสี่ยวเทียนเหยาก็รูสึกวาไม
จําเปนตองโกรธแตอยางใด

เขามั่นใจวาหลิน ชูจิ่วรูวาเขาโกรธ แตนางก็จะไมมีวันรูวา

ทําไมเขาถึงรูสึกเชนนั้น ผูหญิงคนนี้ฉลาดจนไปถึงจุดที่วาความ
ฉลาดของนางสามารถกลายเปนความปราดเปรื่องไดเลย แตเมื่อ
เจาหัวแหลมกับนาง ความฉลาดของนางก็อาจจะกลายเปนเรื่อง
นากลัวมาก

"เจาออกไปไดแลว" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น และดวยเหตุ

นี้เขาจําเปนจะตองใชคนรับใชเพื่อคอยรับใชเขาแทน

“หมอเทวดาโมบอกวาใหกดจุดฝงเข็มของทานเอาไวครึ่ง
ชั่วยาม แลวตอนนี้เขายังไมกลับมาดวยซ้ํา" ในตอนนี้หลิน ชูจิ่ว
ยังยืนกรานที่จะทําตอไป เธอเองก็เปนหมอ ดังนั้นเธอจึงรูวามีบาง
กรณีที่เธอไมควรที่จะขี้เกียจ
 "เพียงแคบอกพอบานเฮาวาควรทําอยางไร" แมวาหลิน ชู
จิ่วไมตองการหยุด เขาก็ไมเต็มใจที่จะบังคับใหนางทําตอ

เสี่ยวเทียนเหยา คิดวาหลิน ชูจิ่วจะยินดีเปนอยางมาก

แตเขาก็ไมไดคาดคิดวานางจะยังคงปฏิเสธอยู "พอบานเฮา คงจะ
ยากที่จะเรียนรูพวกมัน และนอกจากนี้ทานหมอโมก็บอกวา เรา
จําเปนตองนวดจุดฝงเข็มใหถูกตองและใชแรงที่พอดี " หากหลิน
ชูจิ่ว ไมมีระบบทางการแพทย เธออาจจะไมสามารถจดจําสิ่ง
เหลานี้ได เนือ่ งจากจุดฝงเข็มมีความซับซอนมากในการที่จะ
เรียนรู

ถานางจะอธิบายเรื่องนี้แบบนี้ แลวเสี่ยวเทียนเหยา จะ
หยุดนางไดอยางไร?

แตถาในอนาคต นางยังคงแสดงทักษะของนางเชนนี้
หมอเทวดาโมและโม อวี้เออร ก็คงจะเกลียดชังนางอยางแนนอน
 ตามจริง ครึ่งชั่วโมงมันก็เปนเพียงระยะเวลาสั้น ๆ ดังนั้น
เสี่ยวเทียนเหยา จึงพยายามที่จะสนุกกับทุกวินาทีของชวงเวลานี้
อยางไรก็ตามสําหรับ หลิน ชูจิ่วนั้น ครึ่งชั่วโมงนั้นถือวายาวนาน
มาก เพราะเธอรูสึกวามือของเธอกําลังถูกทําลายลงแลว

มันควรจะเปนมือของโม อวี้เออร ที่ถูกทําลายไป ถาเขา

จะปลอยใหนางทําสิ่งนี้

ที่ดานขาง เมื่อหลิน ชูจิ่ว พยายามถูขอมือที่ถูกทารุณ

กรรมของเธอ เธอก็รูสึกวามือของเธอเจ็บมาก

โชคดีที่เสี่ยวเทียนเหยา คนที่ดูเหมือนจะเปนคนที่
แตกตางออกไปอยางสิ้นเชิงพูดขึ้น ขอบใจสําหรับการทํางาน
อยางหนัก
 เมื่อไดยินคําพูดเหลานั้น หลิน ชูจิ่ว ก็เต็มไปดวยอารมณ
ในคืนวันแตงงานของพวกเขา เธอชวยชีวิตของเสี่ยวเทียนเหยา
เอาไว แตการสนทนาของพวกเขาไมไดเปนไปดวยดี แตวันนี้เธอ
ใชมือเพียงอยางเดียวเทานั้น แตเสี่ยวเทียนเหยากลับชื่นชมใน
ความพยายามของเธอหรือ? คนพวกนี้นี่จริงๆเลย ... ...

เหลาะแหละมาก

หมอเทวดาโมและโม อวี้เออร กลับมาหลังจากครึ่งชั่วโมง

เมื่อพวกเขามาถึงหมอเทวดาโมก็ตรวจสอบขาของเสี่ยวเทียน
เหยา จากนั้นเขาก็พยักหนาดวยความพึงพอใจ: "ลําบากหวางเฟย
แลว"

"หวางเยและขาตางก็ถือวาเปนครอบครัว ดังนั้นมันจึง
เปนเรื่องธรรมดา ขาไมไดถือวาเปนความลําบากแตอยางใด มัน
เปนทานหมอโมมากกวาที่ตองลํายากอยางแทจริง "หลิน ชูจิ่ว พูด
ขึ้นอยางมีมารยาทตอหมอเทวดาโม
 นี่เปนเรื่องที่ไมดีตอลูกสาวของขาแลว

หมอเทวดาโมพูดอยูในหัวของเขา เพราะเขารูวาหลิน ชู
จิ่วไดแตงงานกับเสี่ยวเทียนเหยากอนแลว และจะเปนอุปสรรค
ใหญที่สุดของพวกเขา จากนั้นเขาก็พยายามที่จะเปรียบเทียบ
ตระกูลของพวกเขากับตระกูลของหลิน ชูจิ่ว อยางไรก็ตามคนใน
ตระกูลรุนที่แปดของพวกเขาก็เปนเพียงหมอประจําตระกูล
เทานั้น

เมื่อหนึ่งในเด็กฝกงานของหมอเทวดาโมเขามาและ
รายงานวาอางอาบน้ําสมุนไพรของเสี่ยวเทียนเหยานั้นพรอมแลว
พวกเขาจึงจําเปนจะตองเคลื่อนยายเสี่ยวเทียนเหยาไปที่หอง
ถัดไป
 เวลานี้พวกเขาไมควรจะบังคับใหขาของเสี่ยวเทียนเหยา
เคลื่อนไหว แตดวยพฤติกรรมของเสี่ยวเทียนเหยากอนหนานี้
แนนอนวาเขาจะตองปฏิเสธที่จะถูกสัมผัสโดยพวกเขาใชไหม?

พวกเขาควรจะแบกเขาไปและยายเขาไปที่รถเข็นของเขา
ดีหรือไม?

ไม ทําเชนนั้นไมได!

ดวยความภาคภูมิใจของเขา เจาจะไมยอมแน

เชนเดียวกับที่หลิน ชูจิ่ว ไดพูดไวกอนหนานี้ วาการ

เหยียบย่ําศักดิ์ศรีของคนผูหนึ่งก็เหมือนการเหยียบย่ําชีวิตของ
พวกเขา

เสี่ยวเทียนเหยา ปฏิเสธที่จะใหคนรับใชคนอื่น ๆ มา
สัมผัสเขา เขาจะยอมรับความชวยเหลือของหลิน ชูจิ่วเพียงคน
เดียวเทานั้น เพราะเธอเปนภรรยาของเขา แตคนที่อยูถัดจากเธอ
ไมใช

"มานี่ มาชวยเปนหวาง" ไมวาหลิน ชูจิ่ว จะมีพลังหรือไม

เสี่ยวเทียนเหยาก็เรียกนางโดยตรง

แตแลวจู ๆ เขาก็จําคําพูดของหลิน ชูจิ่วกอนหนานี้ได:

โปรดอยาปฏิบัติตอขา เหมือนกับวาเปนคนรับใชคนอื่นๆ ของ
ทานตอหนาคนอื่น เขาเปนที่รูจักในฐานะผูชายที่อารมณราย แต
แลวเขาก็พูดเสริมขึ้น "เปนหวางไมชอบใหคนอื่นสัมผัส"

นี่เปนคําอธิบายหรือไม?

พรุงนี้ฝนจะตกไหม?
ตอนที่ 82 : 2 ออกไป
หลิน ชูจิ่ว มองไปที่หนาตางดวยความเงียบ เมื่อเธอคนพบวา
ทองฟาเปนสีฟาเธอก็หันกลับมา แตแลวเธอก็มองเห็นดวงตาที่
หนาวเย็นของหมอเทวดาโม และโม อวี้เออร ดวยเหตุนี้หลิน ชูจิ่
วจึงเดินเขาไปใกลเสี่ยวเทียนเหยาเพื่อชวยเขา

เขาสามารถจะหนักกวานี้ไดอีกไหม?!

เสี่ยวเทียนเหยา ยกน้ําหนักสวนใหญไปที่ขาของเขา แต

ถึงกระนั้นหลิน ชูจิ่วก็ชวยไมไดที่จะกัดฟนและกระเสือกกระสน

ทําไมเจาไมสั่งใหคนรับใชของเจามาชวย?

เจาอยากตายไปแบบนี้หรือไง?

แลวขาละ?
 เห็นไดชัดวาหลิน ชูจิ่ว ไมมีความแข็งแรงพอ แตเธอก็
พยายามขยับไปกับเขาในขณะที่ยิ้มขึ้น เพราะเธอไมตองการทําให
ตัวเองขายหนา

หวางเฟยชางเปนคูที่สมบูรณที่สุดสําหรับหวางเย

หลังจากที่ชวยเสี่ยวเทียนเหยา ใหนั่งไปบนรถเข็นของเขา
ไดแลว หลิน ชูจิ่ว ก็รีบปรับลมหายใจของเธออยางลับๆ กอนจะ
ผลักรถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยาออกไป

ไมวาเธอจะรูสึกอยางไรก็ตาม เธอจะตองไวหนาเสี่ยว
เทียนเหยา เพื่อที่เขาจะไดไวหนาเธอดวย

เพื่อใหรถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยา ผานไปไดอยางราบรื่น
พอบานเฮาได เตรียมลานเอาไวอยางสะดวกสบาย ดังนั้นหลิน ชูจิ่
วจึงชวยไมไดที่จะแอบสรรเสริญพอบานเฮาอยูภายในใจของเธอ
 และเนื่องจากมันเปนอางสมุนไพรรอน ภายในหองจึงเต็ม
ไปดวยหมอก เมื่อหลิน ชูจิ่ว เขามาภายใน เธอไดกลิ่นหอมของ
สมุนไพรทันที

หลิน ชูจิ่ว คุนเคยกับจุดฝงเข็มและสมุนไพรบางชนิด แต

เธอไมมีพรสวรรคในการระบุสมุนไพรที่ผสมอยูในอากาศได

เธอยังคงตองการศึกษาอยูอีกมาก!

"หมอโม แลวขาจะตองทําอยางไรตอ?" หลิน ชูจิ่ว ถาม

หลังจากผลักเสี่ยวเทียนเหยา ไปอยูที่ขางๆ อางแลว โดยมี
พอบานเฮายืนอยูขางๆเธอ

"หวางเยตองถอดเสื้อผากอนที่จะอาบน้ําสมุนไพร" แมวา
หมอเทวดาโมจะไมชอบหลิน ชูจิ่ว แตเขาก็ไมกลาที่จะรุกรานนาง
ตอหนาเสี่ยวเทียนเหยา
 แลวหลิน ชูจิ่ว เปนใครกัน? หลิน ชูจิ่ว ไดรับเลือกจาก
ฮองเตใหเปนองคหญิงเสี่ยว แตไมเพียงเทานั้น นางยังเปน
บุตรสาวคนโตของเสนาบดีและยังเปนหลานสาวคนโตของทาน
เจาเมืองอีกดวย ดังนั้นจึงสามารถพูดไดวาพื้นหลังของนางนั้น
ไมใชธรรมดา

"ทุกอยางเลยหรือ" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นในขณะที่มองไปที่โม

อวี้เออร โดยเฉพาะ แตโม อวี้เออร กลับไมสนใจเธอแมแตนอย

"แนนอน สมุนไพรตองสัมผัสโดยตรงกับผิวหนังของหวาง
เย" หมอเทวดาโมอธิบายขึ้น

หลิน ชูจิ่ว พยักหนาแลวพูดขึ้น "หวางเยไมชอบคนรับใช

คนอื่น ๆใหรับใชเขา ดังนั้นขาจะชวยเขาถอดเสื้อผาเอง "

"ออกไป!" เสี่ยวเทียนเหนาพูดขึ้นดวยความโกรธ หลิน ชู

จิ่ว ไมไดมองไปที่เขา เพราะเธอรูวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดบอกให
เธอออกไป แตบอกใหโม อวี้เออร ออกไป แตอยางไรก็ตามโม อวี้
เออร ยังคงทําตัวเหมือนนางไมไดยินเขาและยืนนิ่งอยูเชนนั้น

เมื่อเห็นเชนนี้ พอบานเฮา ก็ชวยไมไดที่จะขมวดคิ้วดวย

ความขุนเคืองและเหลือบไปมองที่โม อวี้เออร : เด็กผูหญิงคนนี้ตา
บอดหรืออยางไร? นางไมเห็นวาหวางเย ไมพอใจอยูหรือ?

บรรยากาศภายในหองเปลี่ยนเปนเยือกเย็นขึ้นทันที หลิน
ชูจิ่ว ไมไดพูดอะไร เธอเพียงกมตัวลงนั่งอยูขางเสี่ยวเทียนเหยา
และวางหมอนไวทางดานหลังขาของเขา เพียงแคเห็นพวกเขา คน
ก็สามารถบอกไดถึงความสนิทสนมของพวกเขา โม อวี้เออรมอง
ไปที่ใบหนาที่เยือกเย็นของเสี่ยวเทียนเหยา และในที่สุดเธอก็
สังเกตเห็นความระคายเคืองของเขา

นางรูวาเสี่ยวเทียนเหยาพูดกับนาง

แตนางไมเต็มใจที่จะออกไป!
 เพราะนางถูกขับไลใหออกไปแลวกอนหนานี้เปน
เวลานาน

โม อวี้เออร กํากําปนของนาง แลวนางก็กา วไปขางหนา

ไมสนใจสายตาของบิดาของนางแมแตนอย "หวางเย ไมมีคําวา
ชายหรือหญิงเมื่อมันมาถึงมือหมอ"

เสียงของนางฟงดูเย็นชาและหยิ่งยโส เพียงแคไดยินคนก็
จะไมสามารถชอบนางได

บางทีสําหรับผูชายบางคน พวกเขาชื่นชอบที่จะพิชิตใจ
"ความงามที่เย็นชาราวกับน้ําแข็ง" แตไมใชเสี่ยวเทียนเหยา

เสี่ยวเทียนเหยาไมสนใจโม อวี้เออร อยางสิ้นเชิง แตหลิน

ชูจิ่วกลับชวยไมไดที่จะมองไปที่นางแลวยิ้มขึ้น มันเปนความจริง
เรื่องเพศนั้นไมสําคัญสําหรับหมอ แตแพทยที่รักษาเสี่ยวเทียน
เหยา คือหมอเทวดาโม ไมใชเจา ดังนั้นคุณหนูโมอยาไดจริงจังนัก

อยางไรก็ตาม ตอนนี้พวกเขายังไมสามารถทําใหหมอ
เทวดาโม ไมพอใจไดดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา
และกระพริบตาเพื่อถามดวยสายตาวา: แลวทานจะจัดการกับ
เรื่องนี้อยางไร?

ตอนที่ 83 : 1 ถอดเสื้ อ ผ า ของหวางเย

โม อวี้เออร ยังคงทําเปนไมรูรอนไมรูหนาว และเพียงแคยืนอยู
ที่นั่นอยางไรความรูสึก ราวกับกองไมของทอนซุง และนางก็ไมมี
ความคิดวาจะออกไปดวย
 หลิน ชูจิ่ว มองไปที่ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา หวังวา
เสี่ยวเทียนเหยาจะพูดกับโม อวี้เออรโดยตรง แตอยางไรก็ตาม
เสี่ยวเทียนเหยากลับไมตองการที่จะพูดกับโม อวี้เออร ดังนั้น
ความคิดของพวกเขาจึงเขากันไมไดแมแตนอย

โม อวี้เออร ยืนอยางมั่นคงอยูตรงหนาของเสี่ยวเทียน

เหยา และเสี่ยวเทียนเหยาเองก็ไมไดเปดปากของเขาอีก นางจะ
ไมยอมออกไปแมวาเสี่ยวเทียนเหยาจะตายเพราะความโกรธของ
เขาก็ตาม

บรรยากาศรอบ ๆ พวกเขาดูอึดอัดมาก อุณหภูมิของ

รางกายของเสี่ยวเทียนเหยานั้นลดต่ําลงเรื่อยๆจนหลิน ชูจิ่ว รูสึก
วาขาของเขาแข็งขึ้น ในขณะนั้นเสี่ยวเทียนเหยา อยากจะลุกขึ้น
แตในเวลาเดียวกันเขาไมกลาที่จะทําเชนนั้น
 ในทางตรงกันขามหมอเทวดาโม ก็ยังไมไดเปดปากของ
เขา เขาไมสามารถเปดปากของเขาได เพราะเขาไมสามารถ
ตัดสินใจไดวาใครผิดหรือไมผิด

เมื่อเห็นสถานการณของพวกเขา หลิน ชูจิ่ว ก็ชวยไมไดที่

จะสายหนาได จากนั้นก็แอบพึมพํากับพอบานเฮา พอบานเฮาจึง
ตองจําใจกัดฟนพูดขึ้น "หวางเย ทานตองการบาวผูนี้ชวยถอด
เสื้อผาหรือไมขอรับ?"

"หวางเฟยจะอยู "เสี่ยวเทียนเหยาเพียงพูดขึ้นงายๆ แต

ความหมายในคําพูดของเขาคอนขางชัดเจน

มันเปนคําสั่ง ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงพยายามพูดขึ้น "ขาจะ

อยูถาพอบานเฮาไมมั่นใจวาจะไมทําใหหวางเยไดรับบาดเจ็บได"

พอบานเฮารีบสายหัวและตอบขึ้นในทันที "ขากลัววา
บาวผูนี้จะไมสามารถรับประกันได"
 หลิน ชูจิ่ว คอยๆพยักหนาของเธอแลวหันไปมองโม อวี้
เออร ในขณะที่ขมวดคิ้วขึ้น

หลิน ชูจิ่ว รูวาเธอจะตองระมัดระวังทุกสิ่งที่เธอจะพูดกับ

โม อวี้เออร เพราะนางไมสนใจเรื่องหนาตาของหมอเทวดาโม แต
นางก็ไมตองการที่จะถูกมองวาเปนคนชั่วเชนกัน!

หลิน ชูจิ่ว ยิ้มแลวก็อธิบายขึ้น "แมนางโม ขารูวาเจาเปน

หมอ ในสายตาของเจาจะไมมีความแตกตางระหวางเพศชายกับ
เพศหญิงหากเปนผูปวย นอกจากนี้เจายังอาศัยอยูในสถานที่ตางๆ
ดังนั้นเจาตองใชความเทาเทียมทางเพศ อยางไรก็ตามหวางเย ไม
เหมือนกัน เขาเปนเชื้อพระวงศ เขาอาศัยอยูในเมืองหลวงที่
มารยาทมีความสําคัญมาก เขาเคารพผูหญิงมากที่สุด ดังนั้นแม
นางโม ไดโปรดพยายามที่จะเขาใจในความไมสะดวกของเขาดวย"
 คําพูดของหลิน ชูจิ่ว ฟงสบายๆ เห็นไดชัดวาเธอตองการ
ไวหนาพอและลูกคูนี้ แตถาโม อวี้เออร ยังคงไมพอใจและยอมรับ
มัน เชนนั้นแลวเธอก็ไมสามารถจะทําได

โชคดีที่ความคิดของโม อวี้เออร ไมไดถูกบดบัง อยางไรก็

ตามนางก็ไมไดรูสึกชื่นชมกับคําพูดของหลิน ชูจิ่วแตอยางใด
ดังนั้นนางจึงมองไปยังเสี่ยวเทียนเหยาและพูดขึ้น "อวี้เออรคิดวา
หวางเย เปนวีรบุรุษที่ยิ่งใหญที่ไมสนใจรายละเอียดดังกลาว
หมอมฉันเขาใจหวางเยผิด เชนนั้นอวี้เออรคงตองขอตัวกอน"

เมื่อไดยินคําพูดของนาง หลิน ชูจิ่ว ถึงกับแข็งคางเปน

เวลาชั่วครู แตเมื่อเธอฟนความคิดของเธอได เธอก็ชวยไมไดที่จะ
หัวเราะอยูภายในใจของเธอ นางจําเปนจะตองใชเคล็ดลับ
ดังกลาวเพื่อหนีเชียวหรือ? นางคิดวาเสี่ยวเทียนเหยาจะไมพบวา
มีกลิ่นแปลกๆ หรือ? เสี่ยวเทียนเหยาจะกลายเปนวีรบุรุษได
อยางไรถาเขาไมมีสมอง ใชไหม? นางคิดวาโดยการเรียกเขาวา
วีรบุรุษผูยิ่งใหญแลวเสี่ยวเทียนเหยา จะหยุดนางไมใหออกไปหรือ
อยางไร?

นี่มันตลกชัดๆ

หลิน ชูจิ่ว มักจะไมดูถูกคน เสี่ยวเทียนเหยาเองก็ตรงกัน

ขาม เขาไมไดแสดงความใสใจแมแตนอยในยามที่โม อวี้เออร
ออกไป ทั้งสองยังคงทําตัวเหมือนไมมีอะไรเกิดขึ้นเพื่อที่จะไวหนา
หมอเทวดาโม

หลิน ชูจิ่ว เริ่มถอดเสื้อผาของเสี่ยวเทียนเหยา ออกดวย

ความชวยเหลือของพอบานเฮา อยางไรก็ตามเมื่อหลิน ชูจิ่ว
เริ่มตนการลอกคาบของเสี่ยวเทียนเหยา เธอรูสึกแปลก ๆ
เล็กนอย เสื้อผาของเสี่ยวเทียนเหยา ถูกถอดออกทีละชิ้นๆ เพื่อ
เปดเผยรางกายที่สมบูรณแบบของเขาออกมา
 ไหลกวาง เอวบางๆ .. ไมมีรองรอยของไขมัน ... ... เขาดู
นาดึงดูดมาก!

ถาพูดวาเอวของเสี่ยวเทียนเหยาบาง ก็อาจจะเกินจริงไป
หนอย แตเอวของเขาไมหนามาก เพราะไมมีรองรอยของหนา
ทองที่เปนไขมัน เอวของเขานุม แตก็ดูแข็งแกรง มันดูแข็งแรงมาก

หลิน ชูจิ่วเปนศัลยแพทยมากอน ดังนั้นจึงไมใชเรื่องยาก

ที่เธอจะไดเห็นรางกายที่เปลือยเปลา แตรางกายของเสี่ยวเทียน
เหยา ไมเหมือนกันกับพวกเขา ดังนั้นรางกายของเขาจึงดึงดูด
สายตาของเธอมาก!

เสี่ยวเทียนเหยา มีกลามเนื้อ แตเขาไมไดมีลักษณะของ

กลามเนื้อของคนที่เลนกลามในโรงยิม สีผิวของเขาไมคล้ํา แตก็ไม
ดูซีดเซียวเหมือนกับเหลานักวิชาการ สีผิวของเขาคล้ํากวาผูชาย
ปกติเล็กนอยเทานั้น เมื่อไดเห็นรางกายดังกลาวแลว บุคคลทั่วไป
จะไมสามารถหยุดยั้งตัวเองไดจากความตองการที่จะลองใชนิ้ว
สัมผัสมันดู!

มันอาจจะใหความรูสึกดีก็ได หะ!

ตอนที่ 83 : 2 ร า งกายของหวางเย
สวนที่เหลือของเสื้อผาของเขาทํามาจากวัสดุบาง ๆ เทานั้น การที่
จะไดเห็นเปนแบบนี้นั้นหายากมาก ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงรูสึกวา
น้ําลายของเธอแทบจะไหลออกจากปากของเธอแลว

เสื้อผาของเสี่ยวเทียนเหยา ยังคงตกลงบนพื้นอยูเรื่อยๆ
พวกเขาหยุดลงเมื่อเหลือกางเกงตัวในหลวมๆของเขาเทานั้น
สะโพกของเขาเปนสวนที่สําคัญที่สุดของการแสดงในนี้ ดังนั้น
หลิน ชูจิ่วจึงรูสึกเสียใจ กอนจะเหลือบมองไปอยางรวดเร็ว เธอยัง
ตองการที่จะรูวากนของเขาผอมหรือไม แตกางเกงในของเขาก็
กําลังปดกั้นสายตาของเธอเอาไว

หลิน ชูจิ่ว แอบสายหัวและชวยพอบานเฮา พาเสี่ยว

เทียนเหยาเขาไปใน อางอาบน้ํา หลิน ชูจิ่วคิดวาไดปกปด
เจตนารมณของเธอเอาไวไดอยางดี แตสิ่งที่เธอไมรูก็คือพฤติกรรม
ที่ผิดปกติของเธอไดรับความสนใจจากเสี่ยวเทียนเหยาเขาแลว

เสี่ยวเทียนเหยา ไมเคยเห็นผูหญิงคนไหน มองอยางตั้งใจ

เขาไปในรางกายของผูชายเชนนี้มากอน ใบหนาของหลิน ชูจิ่ว
ไมไดเปลี่ยนสีเนื่องจากความอาย ตรงกันขามดวงตาของนางดู
เหมือนจะมีความสุขกับการที่ไดมองรางกายของเขา

เสี่ยวเทียนเหยา มีอาการปวดหัว โดยเฉพาะอยางยิ่ง

เมื่อไหรก็ตามที่เขาจับไดวา หลิน ชูจิ่วแอบมองกางเกงในของเขา
เปนครั้งคราว นางจะรูหรือไม วาสิ่งที่นางกําลังทําอยูนี่ไมดี
 ในตอนทายสุดแลว คนประเภทไหนกันที่เลี้ยงภรรยาของ
เขาใหโตมาแปลกเชนนี้?

เสี่ยวเทียนเหยา ไมตองการยอมรับวาเขามีปฏิกิริยามา
จากการจองมองของหลิน ชูจิ่ว แตเนื่องจากนางไดสัมผัสเขาเปน
ครั้งคราวกอนหนานี้ ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาเปนเพียง ... ...

สัญชาตญาณของผูชาย!

เสี่ยวเทียนเหยา นั่งลงในอางดวยใบหนาที่มืดคล้ํา ไอน้ํา

รอนสามารถปกปดความอึดอัดในใจของเขาได แตไมสามารถทํา
ใหเขาสงบลงได

"โธเวย!" เสี่ยวเทียนเหยา ถึงกับสาปแชงออกมา เขา

เกลียดมันเมื่อเขาไมสามารถควบคุมความรูสึกของเขาได
 "หวางเย ทานจะรูสึกเจ็บปวดบางในชวงเริ่มแรกเทานั้น
ดังนั้นจงพยายามที่จะอดทนตอไป"หมอเทวดาโมคิดวาเสี่ยวเทียน
เหยา กําลังรูสึกเจ็บปวดดังนั้นเขาจึงมาอธิบายขึ้น

ใบหนาของเสี่ยวเทียนเหยา ยิ่งเปลี่ยนเปนสีเขมขึ้น กอน

หนานี้เขาไมไดสังเกตเห็นความเจ็บปวด แตตอนนี้เพราะหมอ
เทวดาโมไดพูดขึ้น จูๆ เขารูสึกเจ็บปวดและความรอนของน้ําขึ้น
ทันที

ความเจ็บปวดที่เขาพูดถึงจะทําใหใบหนาของหวางเยแดง
และไมใชรางกายของเขาหรือ?

หลิน ชูจิ่ว มองไปที่หมอเทวดาโม ดวยความงงงวยแต

แตหมอเทวดาโม ไมไดตอบเธอและทําเปนไมสนใจเธอเทานั้น

"หวางเยโปรดลองนั่งสมาธิ เพื่อผอนคลายรางกายของ
ทานดู สิ่งนี้จะชวยใหยาสมุนไพรแทรกซึมเขาไปในรางกายของ
ทานไดอยางงายดายขึ้น "หมอเทวดาโม อดทนอธิบายเพื่อเอาใจ
เสี่ยเทียนเหยาที่กําลังอารมณไมดีอยู

เสี่ยวเทียนเหยาพยักหนา จากนั้นเขาก็หลับตาลงเพื่อ
ขจัดความคิดที่ทําใหเขาไขวเขวออกไปใหหมด

เห็นวาเสี่ยวเทียนเหยา คอยๆสงบลงหลิน ชูจิ่ว และ

พอบานเฮาก็แอบรูสึกโลงใจ จากนั้นทั้งสองก็ยืนอยูขางหลังของ
หมอเทวดาโม ผูพยายามสอดเข็มเขาไปในรางกายของเสี่ยวเทียน
เหยาอยู

หลังจากที่รางกายของเสี่ยวเทียนเหยา ผอนคลาย หมอ

เทวดาโมก็ดึงเข็มออกและพูดขึ้นวา "หวางเยทานตองแชตัวเองอยู
ในอางอาบน้ํายานี้เปนเวลาหนึ่งชั่วโมง ชายชราผูนี้จะรออยูขาง
นอก ถาหวางเยรูสึกไมสบายก็ใหเรียกชายชราผูนี้ทันที "
 ภายในหองนั้นรอนมากและนาเบื่อ ดังนั้นเขาจึงไม
ตองการอยูนานเกินไป หลังจากที่เขาพูดคําเหลานี้จบ หมอเทวดา
โมก็ออกไปทันที ธรรมชาติ แลวหลิน ชูจิ่วและพอบานเฮาก็จะ
ปฏิบัติตาม อยางไรก็ตามเมื่อทั้งสองกําลังจะออกไป หลิน ชูจิ่ว ก็
ไดยินเสียงของเสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น"หวางเฟยจะอยูที่นี่ตอ"

"หมอมฉันจะอยูรึ?" เสียงฝเทาของหลิน ชูจิ่ว ก็หยุดลง

แลวคิด: อะไรจะโชครายขนาดนี้!

ภายในหองมีลักษณะเปนหองซาวนา มันอุดอูและรอน
เสื้อผาของเธอแนนอนจะเปยกจากเหงื่อ มันจะรูสึกอึดอัดและ
แนนมาก เธอไมตองการที่จะอยูตามลําพังกับเสี่ยวเทียนเหยา

เสี่ยวเทียนเหยา ทําเปนไมสนใจรูปลักษณที่ไมพึง
ประสงคที่อยูบนใบหนาของหลิน ชูจิ่ว และพูดกับพอบานเฮาวา
"ไปหาฉือสือมา บทเพลงแหงชู (หนังสือบทกวีโบราณ) เปนหวางอ
ยากจะฟง "
 เมื่อไดยินเชนนี้ก็เห็นไดชัดวาเขาตองการใหหลิน ชูจิ่วอยู
และอานบทกวีใหเขาฟง
หลังจากที่พอบานเฮาไดยินคําพูดของเขา พอบานเฮาก็
รีบวิ่งตามหลังหมอเทวดาโมไป โดยไมสนใจรอยยิ้มของหลิน ชูจิ่ว
แมแตนอย

หลิน ชูจิ่ว คนที่เหลืออยู ยืนอยูในหองแทบอยากจะ

รองไห ... ...

ดานในของหองนั้นเต็มไปดวยหมอก ดังนั้นการอานบท
กวีนั้นคงเปนเรื่องยาก และยิ่งตองอานบทกวีออกมาดัง ๆ มันก็จะ
ยิ่งทําใหเธอเจ็บคอ พวกเขาลืมไปวาเธอเปนคนไขหรือไม? เสี่ยว
เทียนเหยาจะไมสามารถหยุเอาแตใจเลยหรือ?

ตอนที่ 84 : 1 หมอนวดมื อ อาชี พ

 เสี่ยวเทียนเหยา เปนคนที่เอาแตใจและเปนคนชอบออกคําสั่ง
เขาพยายามที่จะเรียนรูวา เขาจะแสดงความเคารพตอหลิน ชูจิ่วอ
ยางไร แตก็ไมไดหมายความวาเขาจะหยุดวางอํานาจและวางนาง
ไวบนฝามือของเขา ราวกับสัตวเลี้ยงตัวเล็กๆ

เมื่อใดก็ตามที่ทานอองเสี่ยวไมพอใจ ชีวิตของหลิน ชูจิ่วก็

ดูเหมือนจะไมสําคัญ ไมวาหลิว ชูจิ่วจะรูสึกไมพอใจแคไหน
ในตอนนี้ พอบานเฮาก็ทําไดเพียงแคยื่นสําเนาของบทเพลงแหงชู
ใหนางเทานั้น และหลิน ชูจิ่วเองก็ทําไดเพียงยอมรับมันมาเทานั้น

แตแมวาเธอจะไมมีความสุข แตก็ไมไดหมายความวาเธอ
จะไมรูวาจะทําอยางไร หลิน ชูจิ่ว รูดีวาจะตองปรับอารมณของ
ตัวเองไดอยางไร ดังนั้นเมื่อเธอยอมรับหนังสือมาแลว เธอก็ยาย
เกาอี้ไปทันทีและนั่งลงขางเสี่ยวเทียนเหยา เพื่ออานบนกวีใหเขา
ฟง
 เมื่อหลิน ชูจิ่ว เปดหนาหนังสือเลมนี้ขึ้น เธอก็สังเกตเห็น
วารุนของบทกวีบนนี้ คลายๆ กับยุคของเธอมาก ดังนั้นแมวาจะ
ไมมีเครื่องหมายวรรคตอนในหนังสือเลมนี้ แตเธอก็สามารถอาน
ไดโดยไมตองรูสึกกดดันใด ๆ

หลิน ชูจิ่วไมไดพยายามอยางดีที่สุด ในการทองบทกวี

อยางถูกตองเนื่องจากผูฟงไมใชคนที่รักใคร ในทางกลับกันการ
ออกเสียงของเธอนั้นฟงชัดมาก มีบางประโยคก็แตกออกจากกัน
แตเสี่ยวเทียนเหยา ก็พบวาไมควรมาเรื่องนางเพราะเรื่องเชนนี้
ตรงกันขาม เขากลับรูสึกวาการไดฟงนางอานเปนเรื่องที่นาสนใจ
และดวยเหตุนี้รางกายของเขาจึงคอยๆสงบลง

ในมุมมองของสามีและภรรยาที่มีชีวิตปกติ หลิน ชูจิ่วดู

เปนคนเรื่องมาก แตนางก็สามารถปรับตัวไปกับเขาได
 ดวยเหตุนี้ การทํางานของหลิน ชูจิ่ว จึงเพิ่มขึ้นอีก ทุกวัน
เธอจะตองนวดขาของเสี่ยวเทียนเหยา นานกวาครึ่งชั่วโมง แลวก็
อานบทกวีใหเขาฟง ในระหวางการอาบน้ําสมุนไพรของเขา

ทุกวันหลิน ชูจิ่วตองอานบทกวีใหเขาฟงประมาณหนึ่ง
ชั่วโมง ดังนั้นหลังจากสี่ถึงหาวัน เสียงของเธอจึงเริ่มฟงดูนา
เกลียด หลิน ชูจิ่ว พยายามใชโอกาสที่จะพูดกับเสี่ยวเทียนเหยา
แตใครบางคนอยางโม อวี้เออร ก็ไมสามารถแทนที่เธอได

ในชวงสองสามวันนี้โม อวี้เออร มองเธอดวยสายตาที่เต็ม

ไปดวยความไมพอใจและความขัดเคือง ราวกับวาเธอไปขโมย
อะไรบางอยางที่สําคัญมากมาจากนาง

พูดตามจริง ในชวง 2-3 วันที่ผานมา หลิน ชูจิ่วรูสึก

เสียใจเล็กนอย หลังจากทั้งหมดนี้เธอไดมีความริเริ่มที่จะไปที่
ตําหนักจิงเทียนของเขา เพื่อไปแอบดูการรักษาขาของเขาและ
อาจจะใชเวลาอยูกับเขาเพียงชั่วคราวเทานั้น แตในสี่ถึงหาวันนี้
เธอก็ไมไดเรียนรูอะไรที่เปนประโยชนในการปรับปรุงในกรณีของ
เขา แตเธอกลับตองมานั่งทบทวนบทกวี ซึ่งมันสามารถฆาเธอได
จากความเบื่อหนาย

ถาเธอรูวาเธอจะจบลงแบบนี้ เธอก็จะไมมาที่ตําหนักจิง
เทียนเชนนี้ และทําลายแผนการของหมอเทวาโม เพื่อทําให
บุตรสาวของเขาและเสี่ยวเทียนเหยาไดใชเวลาอยูใกลชิดกัน

และถาเพียงแคโม อวี้เออร จะไมทําตัวเปนคนยากที่จะ

คบดวย หลิน ชูจิ่วก็จะบอกใหนางไดรูวาเธอไมตองการที่เขาไปหา
เสี่ยวเทียนเหยาและอานบทกวีใหเขาฟงอีกแลว แตเธอก็ไม
ตองการผลักงานของเธอใหคนอื่นดวยเชนกัน

หลิน ชูจิ่วดึงความคิดของเธอกลับมา เสี่ยวเทียนเหยาก็

พูดขึ้นอยาง ฉับพลันวา "บอกใหหมอเทวดาโมตมยาใหเจาบาง
เปนหวางเชื่อวาเสียงของจะกลับคืนมาเปนปกติภายในในวัน
พรุงนี้ "
 เมื่อไหรที่เขากลายเปนคนโงเชนนี้? ทุกวันเธอตองมานั่ง
อานบทกวีใหเขาฟง เขาคิดวาคอของเธอจะไมไดรับเคราะหหรือ
ไง

เสี่ยวเทียนเหยา กลาที่จะใชขาของเขาในการเดิมพัน
ดวยคําพูดของเขากอนหนานี้ หลิน ชูจิ่วจะตองทําอะไรบางอยาง
แบบลับๆ เพื่อรักษาตัวเองเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งที่จะเกิดขึ้น

และดวยเหตุนี้ หลิน ชูจิ่ว จึงรูวาเธอไมสามารถปฏิเสธ

เขาได จึงตัดสินใจที่จะรักษาอาการเจ็บในลําคอของเธอ และ
รักษาระดับเสียงของเธอใหอยูในสภาพที่ดี อยางไรก็ตาม เธอก็ไม
ตองการมีเสียงเหมือนปาแกๆ คนหนึ่งดวยเชนกัน

ภายในพริบตาเจ็ดวันก็ผานไป เวลานี้หมอเทวดาโมก็ได
ปรับวิธีการรักษา ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว ไมเพียงแตตองนวดขาของ
เสี่ยวเทียนเหยา เปนชั่วโมงเทานั้น แตยังตองนวดตนขาและลําตัว
ดานบนของเขาเปนเวลาถึงหนึ่งชั่วโมงอีกดวย

เขาแคอยากใหขาตายดวยความเหนื่อยลาใชไหม?

การนวดเปนเวลาสองชั่วโมง? จริงๆ นะ เมื่อไหรกันที่ขา

ไดกลายเปนหมอนวดมืออาชีพไปแลว?

อยางไรก็ตาม หมอเทวดาโม ทําใหคําพูดของเขาฟง

นาเชื่อถือและยังไดอธิบายวามันจะชวยเสี่ยวเทียนเหยาไดอยาง
มาก

หลิน ชูจิ่วเองก็เปนหมอ ดังนั้นจึงเปนไปไมไดเลยที่จะไมรู

วาหมอเทวดาโม ตั้งใจทําทุกอยางใหเปนที่ยากสําหรับเธอหรือไม
เธอไมจําเปนตองกังวลกับหมอเทวาโม มากนักในขั้นตอนทาง
การแพทยของเขา อยางไรก็ตามหากขาของเสี่ยวเทียนเหยา
ไดรับการเยียวยา ผูที่จะไดรับประโยชนมากที่สุดก็คือตัวเขาเอง
ตอนที่ 84 : 2 เอาคื น
แต มันก็ไมไดหมายความวาหลิน ชูจิ่วจะไมรูวิธีแสดงความ
เกลียดชังของเธอ วันหนึ่งเมื่อโม อวี้เออร เขามาในหองเพื่อนํา
สมุนไพรหาไวในหองที่เสี่ยวเทียนเหยา กําลังอาบน้ํายาอยู หลิน
ชูจิ่วจึงแกลงทําเปนวาเธอตองการคุยกับนาง "แมนางโมดู
ออนโยนและบอบบาง ขาไมสามารถจินตนาการที่จะเห็นเจาตอง
ทนทุกขทรมานได ขาแคดูแลหวางเยมาไมกี่วัน แตขาก็รูสึก
เหนื่อยแลว แลวจะไปนับอะไรกับเจาที่ตองคอยชวยหมอเทวดา
โมดูแลผูปวยที่ไดรับบาดเจ็บทั้งหมดและนวดจุดฝงเข็มของพวก
เขา ขาแนใจวามันตองเปนเรื่องยากสําหรับเจาจริงๆ "

"ขาไมเคยทํา” โม อวี้เออรพูดขึ้น นางไมใชคนโง คําพูด

ของหลิน ชูจิ่วอาจฟงดูวาเปนกังวล แตก็ไมไดหมายความวานาง
ไมเขาใจความหมายลึก ๆ ของนาง แตก็ไมจําเปนตองอธิบายให
มากเกินไป
 "แมนางโม เจาไมจําเปนตองอธิบาย ขาเขาใจเจา เจา
เขาใจเจาจริงๆ ขาจําไดวา เจาบอกวาเพศไมสําคัญกับหมอ เจาก็
อยางไปใสใจกับคําของหวางเยเลย เขาก็แคพูดไปอยางนั้นเอง"
ทําแบบนี้กับโม อวี้เออร หลิน ชูจิ่ว รูสึกสดชื่นขึ้นจริงๆ อยางไรก็
ตามหมอเทวดาโมพยายามกลั่นแกลงเธอเมื่อไมนานมานี้ แตก็ไม
มีอะไรมาก

ในเมื่อเจากลาที่จะกลั่นแกลงขา เชนนั้นขาก็จะทําใหลูก
สาวของเจาเสียหนาตอหนาผูชายที่นางรัก

"ขาไมเคยทํา" โม อวี้เออร ยังคงย่ําคําตอบเดิม แตคราวนี้

เสียงของเธอเสียงดังขึ้นเล็กนอย ราวกับวานางกําลังพยายามที่จะ
เนนบางสิง่ บางอยาง

หลิน ชูจิ่วตอบขึ้นทันที "แมนางโม พยายามลดเสียงของ

เจาลงหนอย ในเมืองหลวงแหงนี้ ถาเจาจู ๆ ก็สงเสียงดังขึ้น เจา
จะทําใหผูคนตกใจ เพราะการทําเสียงดังเปนการพฤติกรรมที่
หยาบคายมาก "

แกมของโม อวี้เออร เปลี่ยนสีทันทีและนางถึงกับกัดริม

ฝปากของตัวเองราวกับวานางถูกรังแก จากนั้นดวงตาที่คลอน้ํา
ของนางก็จองมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา ราวกับกําลังรอใหเขาพูด
คําหรือคําสองออกมาเพื่อปกปองนาง

แตนาเสียดายที่เสี่ยวเทียนเหยา ปดตาของเขาอยูและ
มุงเนนในการตอตานความเจ็บปวดที่เขารูสึกในระหวางการ
อาบน้ําสมุนไพรของเขาเทานั้น ดังนั้นเขาจึงไมมีเวลามาคิด
เกี่ยวกับเรื่องของโม อวี้เออร แตอยางใด

แนนอนวาเสี่ยวเทียนเหยา บางครั้งเขาก็นกึ ถึงผูอื่นบาง

แตไมใชกับโม อวี้เออร
 หลิน ชูจิ่ว แอบเหลือบมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา แตเธอก็
เห็นเพียงเขาขมวดคิ้ว สถานการณนี้พอจะยุติการสนทนาของ
พวกเขาลงไดแลว ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงพูดขึ้น "แมนางโม ขาได
เพิม่ สมุนไพรลงไปแลว เจามีอยางอื่นตองการทําหรือไม" ถาไมมี
ก็ออกไปไดแลว

"ขายังไมเคยไดลองนวดจุดฝงเข็ม ดังนั้นขาจึงไมเคยเห็น
รางของคนอื่น" โม อวี้เออร พูดขึ้นแตไมไดหันหนามาทางหลิน ชู
จิ่ว นางหันหนาไปทางเสี่ยวเทียนเหยาแทน

หลังจากที่โม อวี้เออรพูดจบนางก็หันหลังเดินออกไป แต

เพราะนางไมไดเดินเร็วมาก นางจึงสามารถไดยินคําพูดของหลิน
ชูจิ่วได "ถานางไมเคยแลวนางจะสามารถระบุจุดฝงเข็มของคน
จริงๆ ไดอยางไร?อาจารยของขาสอนขาโดยใชหนังสือ แตเขาก็
ปลอยใหขาฝกกับเขา และถาแมนางโมไมไดลองนวดจุดฝงเข็ม
แลวนางจะรูวาตองใชแรงมากนอยแคไหนไดอยางไร?
 หลิน ชูจิ่ว พูดกับตัวเอง แตเสี่ยวเทียนเหยา ที่แชตัวอยู
ในอางอาบน้ําและโม อวี้เออร ที่กําลังฟงอยูเกือบจะสะดุด
อยางไรก็ตามพวกเขาเขาใจความหมายของคําพูดของนาง

ในระยะสั้นๆ หลิน ชูจิ่ว พยายามสาดโคลนบนใบหนาโม

อวี้เออรตอหนาเสี่ยวเทียนเหยา โคลนที่ไมสามารถลางออกได

อารมณของหลิน ชูจิ่ว เปลี่ยนเปนดีหลังจากนั้น ดังนั้น

เธอจึงเปดหนังสือเพื่ออาน และเพราะเธอรูสึกมีความสุข เสียง
ของเธอก็เปลี่ยนไปนารักมาก ดังนั้นคนฟงของเธอจึงรูสึกดีไปดวย

หัวคิ้วของเสี่ยวเทียนเหยา คอยๆผอนคลายและปรับตัว
ใหเขากับความเจ็บปวด จากนั้นเขาก็พูดขึ้น "มีความสุขหรือ?"

"เพคะ" หลิน ชูจิ่วรูวาเสี่ยวเทียนเหยากําลังถามอะไรอยู

ดังนั้นเธอจึงเสริมขึ้นอีก "หวางเยมั่นใจไดเลย หมอมฉันมี
ความรูสึกของความถูกตองเหมาะสม" มันจะไมเปนอันตรายตอ
ทาน ดังนั้นเพียงแคผอนคลาก็พอ

"อืม" เสี่ยวเทียนเหยา ไมสงสัยเลยแมแตนอย

หลิน ชูจิ่ว ไมใชแคผูหญิงที่มีสมเหตุมีผล แตยังเปนคนที่

วางใจไดอีกดวย ดังนั้นถาเขาอยูที่สนามรบและนางอยูที่ดานหลัง
เขาจะรูสึกมั่นใจมาก

แนนอนวาสิ่งที่สําคัญที่สดุ คือเขาไมสามารถถูกสังหาร
หรือพายแพได

อยางไรก็ตามถาเขาจะพายแพหรือถูกฆาตาย เขาก็มั่นใจ
ไดวาผูหญิงคนนี้จะสามารถพาเขาเปลี่ยนกระแสน้ําไดอยาง
แนนอน ... ...
 เพราะนางเปนคนฉลาดและมีเหตุมีผล

ตอนที่ 85 : 1 ต น เหตุ ม าจากพ อ ของเธอ

การรักษาหมอของเทวดาโม คอยๆปรับปรุงสภาพขาของเสี่ยว
เทียนเหยาขึ้นเรื่อยๆ อยางไรก็ตามหมอเทวดาโม ยังไมสามารถ
รับประกันไดวาขาของเขาจะกลับสูสภาพเดิม แตเขาสามารถ
ตรวจสอบใหแนใจวาเสี่ยวเทียนเหยา จะสามารถยืนและเดินได

ไดยินขาวดังกลาว พวกเขาควรจะกระโดดไปดวย
ความสุข แตเสี่ยวเทียนเหยา และภรรยาของเขาไมไดเปนเชนนั้น
เพราะ… …

มีเสียงดังเกิดขึ้นจากภายนอกตําหนัก!
 เชาตรูของวันนี้กลุมบัณฑิตกลุมหนึ่งไดมารวมตัวกันและ
รองตะโกนอยูที่หนาตําหนักเสี่ยวหวังฟู เพราะพวกเขาตองการให
เสี่ยวเทียนเหยาออกมาและสารภาพบาปกับครอบครัวของทหาร
ที่เสียชีวิต

เสี่ยวเทียนเหยา และหลิน ชูจิ่ว รูวามีคนจงใจปลอยขาว

ลือออกมาจากแผนปลอยขาวซุบซิบของเสี่ยวเทียนเหยา เกี่ยวกับ
การที่เขาตองหยุดพักประเด็นทางการเมือง เพื่อใหความสําคัญกับ
การดูแลภรรยาของเขา

อยางไรก็ตาม เนื่องจากคนผูนั้นวางแผน ทําใหแผนการ

ซุบซิบของเขาเปลี่ยนเปนเรื่องที่นาทึ่งมากขึ้นเรื่อยๆ และในไมชา
เสี่ยวเทียนเหยา ก็กลายเปนคนหนาซื่อใจคด ขี้ขลาด ขี้เกียจและ
เปนผูลอบสังหารทหารในสายตาของประชาชน ตอนนี้ประชาชน
คิดวาความสําเร็จของเสี่ยวเทียนเหยา นั้นเปนของปลอม และเขา
เพียงปลนมันมาจากคนอื่นเทานั้น
 เห็นไดชัดวาคนที่ปลอยขาวลือดังกลาว มีจมูกและตาใน
พระราชวังเนื่องจากขอมูลของเขาดูเปนของจริง และถาหลิน ชูจิ่ว
เองไมรูจักเสี่ยวเทียนเหยา เปนการสวนตัว เธออาจจะคิดวาขาว
ลือเหลานั้นเปนความจริงก็ได

ในขณะที่ขาวลือกําลังแพรกระจาย เจาหนาที่ในราช
สํานักยังกลาที่จะทําการเคลื่อนไหวอีกครั้ง โดยการขมขูและ
กลาวหาวาเสี่ยวเทียนเหยา ทําการทุจริตทําใหเกิดการเสียชีวิต
ของทหารจํานวนนับหมื่นคนในสงคราม และดวยเหตุนี้ครอบครัว
ของเหลาทหารที่เสียชีวิตจึงไมไดรับเงินที่ควรไดรับ ครอบครัวของ
พวกเขาถูกบังคับใหขายลูกหลานและลูกสาวของตน

ในชวงเวลาสั้น ๆ ปญหานี้จึงไดแพรกระจายไปในเมือง
หลวงโดยทันที ดังนั้นชื่อเสียงของเสี่ยวเทียนเหยา จึงตกต่ําเปน
อยางมาก และตอนนี้ในสายตาของพลเมืองทั้งหมดของแควน
ตะวันออก เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดเปนเทพเจาแหงสงครามของ
แควนตะวันออกอีกแลว แตเขากลับกลายเปนคนบาปแหงแควน
ตะวันออกแทน

และทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเนื่องจากหลินเซี่ยง พอของหลิน ชู
จิ่วทั้งนั้น

โชคดีที่ในเรื่องนี้ เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดพูดอะไรและพูด

ถึงเรื่องนี้กับหลิน ชูจิ่วแมแตนอย ไมวาจะอยางไร ทัศนคติของ
นางที่ไดแสดงออกใหเห็น ก็ไดบอกแลววาพวกเขาเปนเพียงพอ
และบุตรสาวในนามเทานั้น

และโชคดีอีกประการหนึ่งคือเสี่ยวเทียนเหยา ไมโกรธ
หรือตําหนินาง ซึ่งแตกตางจากทัศนคติของเขากอนหนานี้อยาง
มาก ๆ ดวยเหตุผลนี้หลิน ชูจิ่วจึงรูสึกสงบใจไดบาง

อยางไรก็ตาม นี่เปนชวงเวลาที่เธอไมควรลืมวาเธอเปน
ลูกสาวของเขาดังนั้นเธอจึงตองระมัดระวังเปนอยางยิ่ง เธอไม
สามารถควบคุมลมและฝนจากขางนอกได เธอสามารถพยายาม
ทํามันใหดีที่สุดเทานั้น ดังนั้นถาเสี่ยวเทียนเหยา จะขอใหเธอใช
ความพยายามมากขึ้น เธอก็จะพยายามเพื่อที่จะจบมันใหเร็วที่สุด
หลิน ชูจิ่ว ตองการที่จะหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้กับเสี่ยวเทียนเหยา
เพื่อพยายามจัดการเรื่องนี้โดยเร็ว แตเธอไมไดคาดคิดวา ... ...

ปญหาการทุจริตยังไมไดรับการพิสูจน แตก็ยังทําให
ประชาชนกลายเปนความคนบาและสรางปญหาในตําหนักเสี่ยว
หวังฟูเสียแลว

"หวางเยบัณฑิตที่มาชุมนุมกันอยูขางนอกตางก็ตะโกน
ออกมาดวยความโกรธ มีทั้งสมาชิกใหมและเกาของครอบครัว
ทหารที่เสียชีวิตและบาดเจ็บดวยขอรับ พวกเขาตองการใหหวาง
เย ออกไปพูด" พอบานเฮา รายงาน ในขณะที่เช็ดเหงื่อออกอยาง
ตอเนื่อง " ทหารยามไดปดกั้นประตูเอาไว แตถากลุมคนเหลานั้น
ยังคงใชกําลังเพื่อเขามาขางใน บาวกลัววาจะไมนาน กอนที่ ... "
 ตําหนักเสี่ยงหวังฟู ไมไดคาดหวังวาจะมีเหตุการณแบบนี้
เกิดขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงไมทราบวาจะจบเรื่องนี้ไดอยางไร เพื่อ
บังคับใหเสี่ยวเทียนเหยาออกไปขางนอก ฮองเตไมลังเลที่จะ
กระทําเกินขอบเขตเชนนี้

"เตรียมตัว เปนหวาง ... ... " เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้น แต

ยังไมจบคําพูดของเขา หลิน ชูจิ่วก็ขัดจังหวะเขาดวยการพูดขึ้นวา
"หวางเย ใหหมอฉันออกไปจัดการกับเขาเองเพคะ"

หลิน ชูจิ่วยืนขึ้นและพูดโดยไมลังเลเลย เธอไมแนใจวาจะ

สามารถแกไขปญหาไดหรือไม แตเธอตองยืนขึ้นเพราะไมมี
ทางเลือกอื่น

ดวยรายงานของพอบานเฮา เธอสามารถจินตนาการได
วาจะเกิดอะไรขึ้นกับตําหนักเสี่ยวหวังฟู นี่เปนเพราะพอของเธอ
ดังนั้นถาเสี่ยวเทียนเหยา จะเดินเขาสูเหตุการณที่ไมดีในครั้งนี้
เธอก็คงจะตําหนิตัวเองเทานั้น และเธอไมสามารถอยูในตําหนัก
เสี่ยวหวังฟู ไดอีกตอไปถามันถูกทําลาย และถาพอของเธอ
ประสบความสําเร็จ เขาจะไมยอมใหเธออยูที่ในฐานะขององค
หญิงเสี่ยวอยางแนนอน

ตอนที่ 85 : 2 พิ สู จ น ว า นางมี เ ป น ประโยชน

อยางไรก็ตาม ถึงแมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะหาทางออกจาก
สถานการณนี้ได แตเธอก็ไมสามารถรับประกันไดวาตําหนักเสี่ยว
หวังฟู จะยังอยูในตําแหนงที่ยากลําบากหรือไม แตไมวาจะ
อยางไร พวกเขาก็ไมไดปลอยใหนางไดเตรียมตัวสําหรับเรื่องนี้เลย

"หวางเฟย คนที่อยูขางนอกกําลังทําตัวบาคลั่ง ตอนนี้

พวกเขาไมมีความรูสึกถูกตองชั่วดี ตอนนี้มันจะกลายเปนเรื่อง
เลวรายสําหรับหวางเฟยที่จะตองออกไปเจอกับพวกเขานะขอรับ"
พอบานเฮาเดินเขามาขางหนาเพื่อพูดโนมนาวหลิน ชูจิ่ว
 ไมใชวาพอบานเฮา ไมเชื่อในตัวของหลิน ชูจิ่ว มัน
เหมือนกับวาเขากลัววานางจะเจอกับปญหามากกวา เพราะถามี
เรื่องที่นาอายเกิดขึ้นกับหลิน ชูจิ่ว หวางเยของพวกเขาจะยอมรับ
นางได แตทางราชวงศอาจจจะไมแน

เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดพูดอะไร แตเขามองไปที่หลิน ชูจิ่ว

เขารูเหตุผลวาทําไมนางถึงตองทําเชนนี้ นางตองการที่จะรักษา
สัญญาของนาง นางตองการที่จะพิสูจนวานางมีเปนประโยชน

หลิน ชูจิ่ว รูดีวาภายนอกนั้นมีอันตรายมากแคไหน แลว

นางจะทําอะไรได?

รอยยิ้มของหลิน ชูจิ่ว เบงบานออกมากอนจะพูดขึ้น "ขา

เปนองคหญิงเสี่ยว เสี่ยวหวางเฟย นอกเหนือจากขาแลว จะมีคน
อื่นที่สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได? หวางเยไมสามารถออกไปขาง
นอกได หมอเทวดาโมบอกวาการรักษาไดมาถึงชวงเวลาที่สําคัญ
แลว ดังนั้นจึงไมควรมีขอผิดพลาดแมเพียงเล็กนอย "

"แต หวางเฟย ทาน ... ... " เปนเพียงผูหญิงที่ออนแอ

ดังนั้นมันจะมีประโยชนอะไร?

พอบานเฮามองอยางขมขื่นไปที่เสี่ยวเทียนเหยา เขาหวัง
วาเขาจะพูดอะไรบางอยางเพื่อที่จะหยุดนาง อยางไรก็ตามเสี่ยว
เทียนเหยากลับพูดขึ้น "เจาสามารถแกปญหาขางนอกไดหรือไม?"

"หมอมฉันจะไมรูจนกวาหมอมฉันจะไดลองพูด หวางเย
ไมสามารถออกไปขางนอกได นอกเหนือจากหมอมฉันแลว ใครใน
ตําหนักที่จะเดินหนาออกไปได? " หลิน ชูจิ่ว คอยๆสงบลงและ
เริ่มเขียนบทประพันธภายในหัวใจของเธอ

ดวยเหตุรายทั้งหมดที่เธอไดพบมาในโลกนี้ หลิน ชูจิ่ว ได

เรียนรูสิ่งหนึ่งหรือสองอยางแลว อยางไรก็ตาม เธอไมรูวาสิ่ง
เหลานั้นจะเพียงพอหรือไม แตเธอยินดีที่จะใสทุกสิ่งทุกอยางลง
ไป

การปฏิบัติในโลกของคนที่ดียอมมีความแตกตาง การ
ปฏิบัติระหวางขุนนางและชาวบานนั้นก็มีแตกตางราวกับฟากับ
ดิน ดังนั้นพฤติกรรมของประชาชนเหลานี้ที่ไดปดลอมตําหนัก
เสี่ยวหวังฟูเอาไว อาจกลาวไดอุกอาจมาก กฎหมายมีเอาไวเพื่อ
จับกุมคนที่ทําความผิด ดังนั้นพวกเขาจึงไมจําเปนตองสรางปญหา
ใหญเชนนี้

เสี่ยวเทียนเหยา มองไปที่ดวงตาที่ลึกซึ้งของหลิน ชูจิ่ว

แลวจึงพยักหนาขึ้น กอนจะพูดออกมาวา "เชนนั้น เจาก็ไปได ใน
ครั้งนี้เปนหวางจะเชื่อเจา "

เห็นไดชัดวาหลิน ชูจิ่ว กําลังชวยเขาออกจากอันตรายใน

ครั้งนี้ แตความคิดเดิมของเขาก็ยังคงอยู อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว
ตองการโอกาสนี้จริงๆเพื่อใหตําแหนงของเธอในตําหนักเสี่ยวหวัง
ฟู ยังคงอยู

หลิน ชูจิ่ว พยักหนารับและไมเสียเวลาคิดอีกตอไป กอน

จะหันออกไปและปลอยใหพอบานเฮาชวยเธอเตรียมเสื้อผาของ
เสี่ยวเทียนเหยา

ในสนามรบเกราะเปนสิ่งที่ขาดไมได อยางไรก็ตาม
สําหรับผูหญิงชีวิตที่กลาหาญของเธอคือเกราะที่ดีที่สุดของเธอ!

หมอเทวดาโมและโม อวี้เออร ไมรูวาเกิดอะไรขึ้นที่ดาน

นอก ดังนั้นเมื่อพวกเขาไดเห็นหลิน ชูจิ่วออกมาทั้งสองคนก็งงงวย
อยางไรก็ตามพวกเขาไมตองการที่จะถามนางโดยตรง ดังนั้นพวก
เขาจึงพูดขึ้น "หวางเฟย เจากําลังจะออกจากลานจิงเทียน
หรือ? ไมใชวาทานตองไปนวดขาของหวางเยหรอกหรือ? ทานจะ
กลับมาหรือไม? "
 ชุดคําถามของพวกเขา ทําใหอารมณของหลิน ชูจิ่ว
เปลี่ยนไปในทางที่ไมดีทันที ดังนั้นเธอจึงตอบออกมาเต็มรูปแบบ
ของความไมพอใจ "ทานหมอโม ขาไมไดเปนนักโทษและตําหนัก
จิงเทียน ก็ไมไดเปนกรงขังของขา ดังนั้นขาจะออกไปหรือไม มันก็
ไมใชธุรกิจอะไรของทาน โอ! อีกอยางเกี่ยวกับเรื่องของหวางเยนะ
หรือ? มั่นใจไดเลย เพราะองคหญิงผูนี้จะกลับมาไดทันเวลาอยาง
แนนอน"

หลังจากหลิน ชูจิ่ว พูดจบ เธอก็เดินออกไปและไมไดมอง

ยอนกลับมาอีก ในขณะนั้นบรรยากาศรอบตัวของเธอดูมีอํานาจ
มาก ดังนั้นหมอเทวดาโม ถึงกับรูสึกตกใจ นางเปนผูหญิงคน
เดียวกับที่ขาไดพบมากอนหนาหรือไม?

โม อวี้เออร ชวยไมไดที่จะมองไปที่หลิน ชูจิ่ว ดวยความ

งุนงง เมื่อเห็นนางเดินออกไปตามดวยองครักษอีกจํานวนแปดคน
นางไมไดดูสูงสง แตบรรยากาศโดยรอบๆ ของนางจะไมสามารถ
ถูกลอกเรียนแบบไดโดยผูหญิงธรรมดาทั่วไป
 นี่เปนวิธีที่หญิงสาวที่มีเกียรติจากเมืองหลวงหรือองค
หญิงควรจะกระทําหรือ?

โม อวี้เออรมองอยางมึนงง ...

ตอนที่ 86 : 1 เชื่ อ นางได อ ย า งไร

ดานนอกลานตําหนักจิงเทียน ซูฉาและหลิวไป กําลังรอคอย
เสี่ยวเทียนเหยาอยู ดังนั้นเมื่อหลิวไปเห็นหลิน ชูจิ่วเดินออกมา
พรอมกับทหารองครักษเขาก็ขมวดคิ้วขึ้น "ทําไมเปนเจา ... ? สิ่งที่
บิดาของเจาทํายังไมพออีกหรือ ดังนั้นเจาจึงตัดสินใจที่จะออกไป
และกอใหเกิดปญหาที่มากกวานี้ตอหวางเยหรือ? "

หลิวไปพูดคําเหลานี้ตอหลิน ชูจิ่วออกไปทั้งหมดเปนการ
พูดอะไรออกไป แตไมมีอะไรที่จะมารองรับคําพูดเหลานั้นได
ดังนั้นในตอนนี้ดวงตาที่เยือกเย็นของหลิน ชูจิ่ว จึงกวาดไปที่หลิว
ไปในทันที

หลิน ชูจิ่ว รูวาหลิวไป ตองการเห็นหนาของเสี่ยวเทียน

เหยา แตเขาไมจําเปนตองโตแยงกับเธอใชไหม? ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว
จึงคิดไดวามันเปนเพียงเพราะความรูสึกของเขาที่มีตอโม อวี้เออร
เทานั้น เขาเปนคนหนึ่งที่ชวยโม อวี้เออร บังคับใหเสี่ยวเทียน
เหยา ยอมรับนาง ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงไมคิดวาหลิวไป มีสิทธิ์ที่จะ
มาระบายความรูสึกของเขาออกมาเชนนี้

"ถาไมใชขา แลวเชนนั้นมันควรจะเปนโม อวี้เออร หรือ

อยางไร นางควรจะเปนตัวแทนของตําหนักเสี่ยวหวังฟูหรือ? "
หลิน ชูจิ่วเปดปากของเธอและพูดคําเหลานั้นออกไปตอหลิวไป
ดวยความรูสึกหงุดหงิดโดยการใชชื่อคนที่เขารัก

"เจากําลังพูดอะไร? เจากําลังดูถูกแมนางโมอยู? แมนาง

โมดีกวาเจามาก! นางไมกอใหเกิดอันตรายแกผูอื่น ไมเหมือนกับ
เจาและครอบครัวของเจา" การแสดงออกทางสีหนาของหลิวไป
เปลี่ยนไปและพูดอยางไมไวหนาใครออกมา

หลิน ชูจิ่ว สงเสียงฮึ่ม ขึ้นมาทีหนึ่งอยางเย็นชา นางไมได

รับผลกระทบใดๆ เลยจากคําพูดของเขา กอนจะพูดขึ้น "หลิวไป
ดูเหมือนเจาจะไมเขาใจสถานการณ แมนางโมไมไดมีสวน
เกี่ยวของกับตระกูลเสี่ยวแมแตนอย ดังนั้นนางจึงไมมีคุณสมบัติที่
จะเปนตัวแทนของตําหนักเสี่ยวหวังฟูแหงนี้ "

"หลิน ชูจิ่ว อยาคิดวาเพราะเจาเปนผูหญิง แลวขาจะไม

กลาทํารายเจา" หลิวไปกําหมัดเอาไวแนนและกําลังจะชกไปที่
หลิน ชูจิ่ว โชคดีที่ซูฉาสามารถที่จะหยุดเขาไวไดทันเวลา "ไป
หยุดพูดเรื่องไรสาระไดแลว"

"เรื่องไรสาระอะไร? ขาพูดความจริงเทานั้น ถาไมใช

เพราะบิดาของนาง เจาคิดวาพวกเราจะอยูในสถานการณแบบนี้
หรือ? "หลิวไปพูดขึ้นและกลาวโทษวาเปนความผิดของหลิน ชูจิ่ว
ทั้งหมด เขาไมสามารถมองเห็นความเปนจริงของนางไดในสายตา
ของเขา

หลิน ชูจิ่ว ไมตอบกลับหรือมองไปที่หลิวไป อีก เพราะไม

วาจะอยางไรเธอก็ไมสามารถโตเถียงกับเขาไดในเรื่องนี้

"สถานการณดานนอกในตอนนี้เปนอยางไรบาง?" หลิน ชู
จิ่ว มองไปที่ซูฉา แลวถามขึ้น เธอเชื่อวาซูฉาเปนคนฉลาด ตอนนี้
เธอตองการคนเชนนี้ที่จะชวยเธอได เพราะเธอไมสามารถ
หลีกเลี่ยงปญหานี้ได แตไมใชแคเธอเทานั้นเพราะเสี่ยวเทียนเหยา
ก็จะไมสามารถหลบหนีไปไดเชนกัน

แทจริงแลว ซูฉานั้นดีกวาหลิวไปหลายเทา เขาเชื่อวา

เสี่ยวเทียนเหยา ยอมใหหลิน ชูจิ่ว ออกไปแกปญหาในเรื่องนี้
เพราะเสี่ยวเทียนเหยา เชื่อในตัวนางและเชื่อวานางจะไมใส
รองเทาขางเดียวกันกับหลินเซี่ยง เขากําลังใหโอกาสนางไดพิสูจน
ความสามารถของตัวเองในตําหนักเสี่ยวหวังฟู
 ดังนั้น ซูฉาที่กําลังปดกั้นมือของหลิวไป ดวยความโกรธ
จึงพูดขึ้น "สถานการณภายนอกไมดีนัก ขาไมรูวาหญิงชราและ
บัณฑิตเหลานั้นมาจากไหน พวกเขาเพียงรีบวิ่งไปที่ประตูหนา
เมื่อชายชราลมลงกับพื้น ชายชราคนนั้นถูกผลักออกไปโดยทหาร
องครักษ แตเมื่อบางคนไดรับบาดเจ็บ พวกเขาก็เริ่มดาทอทันที
พวกเราไดรายงานไปและบอกวานี้ถือวาเปนการขมขูตอเจาหนาที่
แตพวกเขาก็ยังไมมา ราวกับวาพวกเขาไดวางแผนที่จะไมมา"

เมื่อซูฉายังคงพูดอะไรสองสามอยางขึ้น หลิว ชูจิ่ว ก็

สามารถเขาใจไดวาเกิดอะไรขึ้น

เจาหนาที่ของราชสํานักที่ไมนาเชื่อถือ ดังนั้นเธอจึงไม
จําเปนตองคาดหวังวาจะไดรับความชวยเหลือจากพวกเขา เธอไม
สามารถตําหนิคนที่อยูขางนอกได ... ...
 การตําหนิบัณฑิตเหลานั้นจะทําใหพวกเขากลายเปนบา
ไปเสียเปลาๆ

"ขาเขาใจแลว" หลิน ชูจิ่วพูดและไมถามอะไรอีก จากนั้น

เธอก็เดินไปขางหนา อยางไรก็ตามไมวาหลิวไป จะคิดอยางไร แต
ซูฉาก็ไลตามเธอออกไป "หวางเฟย ทานจะไปที่ไหน?"

"เปลี่ยนเสื้อผา" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นงายๆ เธอไมไดหันศีรษะ

ของเธอกลับมาเมื่อเธอตอบเขา เขาพยายามที่จะตามใหทัน แต
แลวก็ถูกหยุดเอาไวโดยทหารองครักษที่ตามหลังนางมา กอนจะ
พูดขึ้น "คุณชายซูฉา หวางเยมีคําสั่งใหพวกเราปฏิบัติตามหวาง
เฟย ไมวาจะเปนอะไรก็ตามที่หวางเฟย ตัดสินใจที่จะทํา"

ทหารองครักษพูดคําเหลานี้ใหกับซูฉาฟง แตหลังจากที่ได
ยินมันใบหนาของหลิวไป ก็เปลี่ยนสีทันที "เทียนเหยาเชื่อนางได
อยางไร? สิ่งเหลานี้เกิดขึ้นเพราะหลินเซี่ยงทั้งนั้น! "
ตอนที่ 86 : 2 ทํา ตามคํา สั่ ง ของหวางเฟย
"พวกเราเพียงแคตองฟงคําสั่งของหวางเย เทานั้น" หลังจากที่
ทหารองครักษตอบขึ้นอยางไมแยแสแลว เขาก็ไมใสใจกับหลิวไป
และซูฉาอีกตอไป เขารีบเดินตามหลังหลิน ชูจิ่วไปทันที

ซูฉาตบไหลของหลิวไป แลวพูดขึ้น "อยาโงนัก หลินเซี่ยง

เปนเพียงเสนาบดีเทานั้น เขาไมไดอยูในครอบครัวที่เขมแข็งใด ๆ
แตเขากลาที่จะลองดีกับหวางเยเชนนี้ไดอยางไร" จริงๆ แลวเขา
ไมใชอะไรนอกจากหมากตัวหนึ่งเทานั้น

"เจาหมายความวาอยางไร?" หลิวไป ไมตองการเขาใจ

คําพูดของซูฉา ซูฉาเพียงตองการที่จะสรางความสับสนใหกับเขา
ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้น "ถาเจาไมอยากเขาใจก็ไมตองเขาใจ ปญหานี้
ไมมีสวนเกี่ยวของกับเจา ดังนั้นเจาเพียงแคตองทําตามคําสั่งของ
หวางเย เทานั้น "
 "คําสั่งอะไร?" หลิวไปถามขึ้นในขณะที่ตามซูฉาใหทัน

นองชายคนนี้ อา!

ซูฉาไมตองการใหหลิวไปไปไกลเกินไปและอยูผิดฝาย
ดังนั้นเขาจึงเตือนขึ้นอยางมีน้ําใจ "ความหมายของคําสั่งของหวาง
เย นั้นชัดเจนมาก เขาตองการใหเราเชื่อฟงหวางเฟย "

"ฮึ! นางไมคูควรที่จะเปน... ... "

"แมนางโมไมมีทางเลือกอื่น" หลิวไปพูดขึ้นราวกับวาเขา
เปนคนชอบธรรม อยางไรก็ตาม ซูฉาตัดบทเขาขึ้นโดยการพูดขึ้น
"เจาคงไมไดคาดหวังใหขาเชื่อเชนนั้นใชไหม?"
 ซูฉาเตือนขึ้น อยางไรก็ตาม เขาไมตองการใหหลิวไป
รูสึกเศรา ดังนั้นเขาจึงตบเบา ๆ ไปที่ไหลของเขาและเตรียมที่จะ
ไปหาหลิน ชูจิ่ว

เมื่อเจินจู และเฟยชุย ไดรับขาววาหลิน ชูจิ่ว จะกลับไปที่

เรือนของนางเพื่อเปลี่ยนเสื้อผา พวกนางก็เตรียมทุกอยางเอาไว
แลว "หวางเฟย บาวจะชวยทานอาบน้ํานะเจาคะ"

สี่สาวใชชวยกัน ดังนั้นพวกเขาจึงใชเวลาแคหนึ่งชั่วโมง
เทานั้น เพื่อชวยหลิน ชูจิ่ว ในการอาบน้ํา ใสชุด แตงหนาและใส
ชุดเครื่องประดับ

หลิน ชูจิ่ว ไดหลับตาของเธอในระหวางกระบวนการ

ทั้งหมด เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เมื่อมือทั้งสี่ของหญิงสาวหยุดลง
และหยิบกระจกทองแดงมาใหเธอ เงาสะทอนของเธอในกระจกดู
สงางามมาก ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงพูดขึ้น "ไปกันเถอะ"
 หลิน ชูจิ่ว ลุกขึ้น สาวรับใชทั้งสี่คนของนางติดตามไป
อยางเชื่อฟง ทาทางสงางามของเธอจึงดูสูงสงมากขึ้นไปอีก

สาวใชทั้งสี่ เคยเห็นหลิน ชูจิ่ว แตงตัวเต็มยศและ

แสดงออกดวยทาทางเชนนี้มากอนแลว ในตอนที่นางเขาไปในวัง
ดังนั้นพวกนางจึงเผชิญกับอาการตกใจไปแลว อยางไรก็ตามนี่เปน
ครั้งแรกสําหรับหลิวไปและซูฉา ดังนั้นทั้งสองคนจึงดูตกใจมาก
ดวงตาของซูฉากระพริบดวยความตกตะลึง!

ปกติหลิน ชูจิ่ว จะทําตัวสบาย ๆ มีรอยยิ้มที่เงียบสงบอยู

บนใบหนาของนางเสมอ ทําใหนางดูนารักและนามอง นางไมเคย
ทําตัวเหมือนองคหญิงจริงๆ ดังนั้นคนจะเขาใจผิดคิดวานางไมมี
อะไร นอกจากจะเปนคนออนโยน แตตอนนี้ ... ...

นางไดแตตัวเต็มยศและเก็บรอยยิ้มบนใบหนาของนางไป
นางจึงดูแตกตางออกไปราวกับเปนใครอีกคน รูปลักษณที่สงางาม
และความสงบของนางหายไปอยางสิ้นเชิง และเปลี่ยนเปนองค
หญิงที่ทรงเกียรติและทรงอํานางแทน

"ตามที่คาดไวสตรีชราผูปกครองเมือง คําสอนของนางไม
สําคัญเทากับน้ําคางจากภูเขา แตในชวงเวลาสําคัญ ๆ มัน
สามารถสะเทือนทองฟาและแผนดินได "

ตอนนี้ ซูฉาในที่สุดก็เขาใจเหตุผลที่หญิงสาวจากตระกูล
ชนชั้นสูง วาทําไมถึงไดยากมากที่จะขอแตงงาน

ไมเกี่ยวกับชื่อครอบครัวของพวกนาง แตมันเกี่ยวกับ
การศึกษาของพวกนาง การศึกษาและความรูของสตรีในชนชั้นสูง
เหลานี้ ไมไดอยูหางไกลจากผูชายมากนั้น ดังนั้นการดํารงอยูของ
พวกนางจึงเพียงพอที่จะเติมเต็มสวนที่ขาดหายไปของผูชายได
เพราะเนื่องจากการศึกษาของพวกนางสามารถสะเทือนฟาและ
ดินได
 ภูมิปญญาและความอดทนดังกลาว สามารถสั่งสอนได
โดยครอบครัวตระกูลของชนชั้นสูงเทานั้น

ซูฉา ชวยไมไดที่จะพูดขึ้น "องคชายรัชทายาทแพแลว"

เขาหยิบเมล็ดงาขึ้นมาและทําเมล็ดแตงโมหายไป ถาองค
รัชทายาทไดเรียนรูวาเขาสูญเสียผูหญิงคนนี้ไป ลําไสของเขาจะ
กลายเปนสีเขียวดวยความเสียใจ ... ...

ตอนที่ 87 : 1 เป ด ประตู ตาํ หนั ก เสี่ ย วหวั ง ฟู

คําพูดของซูฉาไมไดพูดเกินจริงไปแมแตตอย หลิน ชูจิ่ว
และ หลิน หวางถิง ทั้งคูตางก็มาจากตระกูลหลิน แตสถานะของ
พวกเขาแตกตางกันมาก
 หลิน ชูจิ่วเปนลูกสาวคนโตของตระกูลหลิน ตัวตนของ
นางสูงยิ่งใหญกวาหลิน ฟูเหริน ที่เปนเพียงฮูหยินรองเสียอีก
ดังนั้นจึงเปนความจริงที่ หลิน หวางถิง ไมมีอะไรเทียบกับนางได
เลย และสิ่งที่สําคัญที่สุดก็คือ ... ...

ตลอดทั่วทั้งตระกูลกั่ว และตระกูลหลิน มีเพียงแคหลิน ชู

จิ่วเทานั้นที่ไดไดรับการสั่งสอนโดยกั่งกง เหลาฟูเหริน (ฮูหยิ
นชรา) ดังนั้นจึงอาจกลาวไดวาสถานะของหลิน ชูจิ่ว นั้นมีเกียรติ
มากกวาทุกคนในครอบครัว

* หมายเหตุ: กั่วกงฟู เปนญาติทางฝายแมของหลิน ชู

จิ่ว ตระกูลกั่ว ถือไดวาเปนหนึ่งในตระกูลขุนนางสูงสุดในเมือง
หลวง

แตนาเสียดายที่ หลิน ชูจิ่วคนเดิม นั้นหยิ่งยโสมากและโง

เขลา ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว ในตอนนี้จึงตองทําหนาที่ดวยทาทางที่นา
ประทับใจ เพราะถานางไมทําเชนนั้น ก็จะไมมีแมแตคนเดียวจะ
มองมาที่นาง

"ไปกันเถอะ" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นงายๆ เธอไมสนใจที่จะรูวา

ซูฉาและหลิวไป กําลังคิดถึงเธอยังไง เมื่อหลิน ชูจิ่ว เดินผานพวก
เขา เธอก็ไมไดมองไปที่พวกเขา ซูฉาและหลิวไป ควรจะรูสึก
ผิดหวังกับการกระทําของเธอ แตอยางไมคาดฝน ทั้งสองคนไมได
แสดงความไมพอใจบนใบหนาของพวกเขาแตอยางใด

เพราะในตอนนี้พวกเขาไดคนพบวาบรรยากาศรอบ ๆตัว
หลิน ชูจิ่ว นั้นเปนแบบเดียวกับเสี่ยวเทียนเหยา บรรยากาศที่ดู
เหมือนวาทุกอยางอยูภายใตการควบคุมของนาง นั่นคือเหตุผลที่
นางดูมั่นใจและสงบ

ถาหลิน ชูจิ่ว รูวาพวกเขากําลังคิดถึงเธออยูในแบบไหน

แลว เธอจะตองมองพวกเขาดวยสายตาที่แปลกๆ อยางแนนอน
 เธอมีบรรยากาศรอบตัวเหมือนกับเสี่ยวเทียนเหยาหรือ!?

ทุกอยางอยูภายใตการควบคุมของเธอหรือ!?

ไมมีทาง! เธอจะประชันหนากับหมาปาจาฝูงตางหาก
ดังนั้นเธอจึงไมทราบวาผลลัพธจะดีหรือไมดี

สถานการณขางนอกนั้นแยมากและเธอไดรับการปฏิบัติ
เหมือนคนบาปที่อยูในตําหนักเสี่ยวหวังฟู ถาเธอจะแสดงความ
หวาดกลัวและความวิตกกังวลของเธอออกไป พวกเขาจะฟงเธอ
หรือ?

เธอไมมั่นใจ เธอไมสงบ เธอหมดหวัง! เพราะวันนี้ผลลัพธ

ที่ออกมาจะเปนอนาคตของเธอ

และผลลัพธที่ดีที่สุดก็คือเธอจะยังคงเปนองคหญิงเสี่ยว
อยู เพราะถาเธอพายแพ ... ...
 หลิน ชูจิ่ว กํากําปนเอาไวแนน ความเจ็บปวดที่เธอรูสึก
จากเล็บของเธอดูเหมือนวามันจะบีบรัดไปที่หัวใจของเธอดวย
ดังนั้นเธอจึงดึงความคิดของเธอกลับมา

เธอจะไมยอมใหตัวเองลมเหลว เพราะเธอไมสามารถที่
จะเผชิญหนากับราคาของความลมเหลวได

เธอกลัวตาย แตเธอก็กลัวที่จะมีชีวิตอยูโดยไมมีศักดิ์ศรี

"เปดประตูหลัก!" หลิน ชูจิ่ว หยุดเดินและมองไปที่ประตู

สีแดงขนาดใหญทั้งสองขางของตําหนักเสี่ยวหวังฟู ตอนนี้ใบหนา
ของเธอดูนิ่งสงบภายนอก แตหัวใจเธอเตนอยางบาคลั่ง

ถาเสี่ยวเทียนเหยา อยูที่นี่และไดเห็นเธอ เขาจะขมขูเธอ

หรือไมและมองมาที่เธอราวกับวาเธอเปนเพียงขออางเล็ก ๆ นอย
ๆ เหมือนกับที่เขาทําใหคืนแตงงานของพวกเขาหรือไม ... ?
 ประตูหลักของตําหนักเสี่ยวหวังฟู นั้นหนามาก พวกเขา
จึงตองใชทหารยามทั้งหมดแปดคน กอนที่พวกเขาจะสามารถ
ผลักมันใหเปดออกได นั่นเปนเหตุผลที่วานอกเหนือจากวัน
แตงงานของพวกเขา ทหารยามจะเปดมันออกก็เฉพาะเมื่อมีราช
โองการจากฮองเตมาเทานั้น

ดังนั้น เมื่อหลิน ชูจิ่ว สั่งใหพวกเขาเปดมันออก พวกเขา

ถึงกับตกตะลึงไปชั่วครู แตในไมชาก็มีทหารยามคนแปดเดินเขา
มาเพื่อเปดประตูออกในทันที

“แอดดดดดดดดดดดดดดดด”

เสียงที่ดังออกมาจากประตูทั้งยาวและหนัก ในขณะที่มัน
กําลังผลักออกเสียงก็เปลี่ยนไป ราวกับวาประตูไมสามารถรับ
น้ําหนักตัวเองได
 หลิน ชูจิ่ว ยกเทาขึ้นและเริ่มเดินไปขางหนา ในขณะที่
ประตูยังคงคอยๆ เปดออก สาวใชที่อยูขางหลังเธอก็เฝาติดตาม
ไปทันที ในขณะนั้นผูคนรอบ ๆ ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ก็เห็นหญิง
สาวที่เต็มเปยมไปดวยรอยยิ้มอันออนโยนเดินออกมา

เมื่อประตูเปดออกเต็มที่ หลิน ชูจิ่วก็หยุดเดินและกวาด

สายตาไปทั่วฝูงชน หลังจากนั้นความเสียงดังของผูคนก็เงียบลง
ทันที

ฮึม คนเหลานี้ยังคงรูวาความกลัวคืออะไร

หลิน ชูจิ่ว พยักหนาดวยความพึงพอใจ จากนั้นเธอก็

เหยียบไปที่ธรณีประตูและยืนอยูขางบนของมัน ในขณะที่มองไป
ที่คนแถวหนา
 "มันเปนเจาหรือคนที่เคาะประตูของตําหนักเสี่ยวหวังฟู?"
หลิน ชูจิ่ว ยังคงยิ้มอยางออนโยนเหมือนเดิม แตคําถามของเธอ
กลับไมใชคําถามแตมันเปนคํากลาวโทษอยางเห็นไดชัด

ตอนที่ 87 : 2 จั บ โจรต อ งจั บ หั ว หน า

"เจาเปนใคร?" บัณฑิตคนหนึ่งที่กลาหาญเดินมาขางหนาและถาม
ขึ้น จากนั้นเขาก็มองไปที่หลิน ชูจิ่ว อยางฉาบฉวย หลิน ชูจิ่ว ไม
ตอบ ดังนั้นเจินจูจึงเดินไปขางหนา และพูดขึ้น "กลาดีอยางไร!
ใครใหสิทธิ์ในการจองมองมาที่องคหญิงเสี่ยวและไมคุกเขาตอ
หนานางเชนนั้นแกเจา!”

"องคหญิงเสี่ยวหรือ?" บัณฑิตที่กลาหาญถามขึ้น จากนั้น

ก็พูดขึ้น "ไมใชวาองคหญิงเสี่ยวปวยเหรอหรือ? แลวนางจะ
ออกมาไดอยางไร? และที่บอกวาที่ตองดูแลนาง ถึงกับทําใหทาน
อองเสี่ยวละเลยความรับผิดชอบของเขาในฐานะขุนนางมันก็เปน
เรื่องโกหกเชนนั้นหรือ? "
 ผูนําบัณฑิตถามขึ้นอยางจริงจัง นําไปสูการยั่วยุตอหัวใจ
ของผูคน และสะทอนไปถึงคนที่อยูดานหลัง ดังนั้นสถานการณจึง
เลวรายที่สุดสําหรับหลิน ชูจิ่วในตอนนี้

ฝูงชนเริ่มเสียงดังขึ้นอีกครั้ง เจินจูตองการเปดปาก แต

เพราะเสียงดังมาก เมื่อเห็นสถานการณกําลังลุกลามออกไป หลิน
ชูจิ่ว จึงไอขึ้น 2-3 ครั้ง ดวยเหตุนี้จึงดึงความสนใจมาที่เธออีก
ครั้ง

"เจากลาดีอยางไรถึงไดสบประมาทองคหญิงผูนี้และทาน
อองเสี่ยว หมอหลวงฉินหยวนไดวินิจฉัยโรคขององคหญิงผูนี้
พลเมืองทั้งหมดในเมืองหลวงตางก็รูเรื่องนี้ แมแตฮองเตก็รูวาขา
ปวยเปนโรคอะไร องคหญิงคนนี้จะไดอะไรจากการโกหกเจา?"
 หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นเพื่อแสดงความไมพอใจของเธออยาง
ชัดเจน ผูนําบัณฑิต รูสึกประหลาดใจกับคําพูดของเธอ ดังนั้นใน
ขณะนั้นเขาจึงไมรูวาเขาควรจะตอบวาอยางไร

หลิน ชูจิ่ว มองอยางหยิ่งยโสไปยังบัณฑิตดูที่กลาหาญ

แตก็พูดเบา ๆขึ้น "เจาไมลังเลที่จะกระทําผิดอยางไรคุณธรรม เจา
ปดกั้นประตูตําหนักเสี่ยวหวังฟูไว และกอนหนานี้ ยังไมกลัวที่จะ
ตรงเขามาหาขา ดี!ใครก็ไดนําเกาอี้มา!บัณฑิตผูนี้จะตรวจสอบวา
องคหญิงคนนี้ปวยจริงๆหรือไม"

การยืนตรงๆ ก็มีขอดีบางอยาง แตการนั่งลงใน

สถานการณเชนนี้ก็มีประโยชนมาก และเธอก็จะไดไมรูสึกเหนื่อย

ใกลประตู ผูคนเริ่มเงียบลงอีกครั้ง แมวาหลิน ชูจิ่วไมสา

มารถบอกไดวาประชาชนกลัวคําพูดของเธอหรือทหารยามที่เขา
มาใกลเธอกันแนก็ตาม
 ทหารยามของเสี่ยวหวังฟูตอบสนองไดอยางรวดเร็ว ใน
พริบตาพวกเขาก็นําเกาอี้มาใหหลิน ชูจิ่ว แลว หลิน ชูจิ่ว ไมได
มองไปที่เกาอี้กอนที่เธอจะนั่งดังนั้นจึงไมทันไดสังเกตเห็นวาเธอ
นั่งอยูบนมือของเจินจูและเฟยชุย เขาให

หลังจากนั่งลง หลิน ชูจิ่ว ดูเหมือนจะไดยินเสียงคนถอน

หายใจ แตชั่วโมงดังกลาวไมควรจะสูญเปลา ดังนั้นเธอจึงทําตัว
เหมือนพระพันปซูสีไทเฮา

"ตอนนี้ มาเริ่มพูดคุยกัน กอนหนานี้ พวกเจาไมไดกลัวที่

จะถูกตัดศีรษะเพราะกอใหเกิดปญหาอยูหนาตําหนักเสี่ยวหวังฟู
ในทายที่สุดแลว มันเพื่ออะไรกัน " หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นโดยพยายาม
เอาความผิดไปใหกับผูคนทั้งหมด หลังจากที่เธอพูดออกมาแบบ
นั้น บัณฑิตหลายคนก็รูสึกไมสบายใจ
 กอนหนานี้ พวกเขายุงมากจนไมคิดถึงเรื่องนี้ แตตอนนี้
เมื่อพวกเขาสงบลง พวกเขาก็ตระหนักวาสิ่งที่พวกเขาทํานั้นเปน
อาชญากรรมครั้งใหญ ซึ่งอาจสงผลทําใหตองถูกตัดศีรษะได

ผูนําบัณฑิตรีบพูดขึ้นทันทีเมื่อเขาเห็นบางสวนของพวก
เขารีบใจเสีย "องคหญิงเสี่ยว ไมตองมาทําใหพวกเราหวาดกลัว
พวกเราไมไดมาที่นี่เพื่อรุกรานทานอองเสี่ยว พวกเรามาที่นี่เพื่อ
รองขอการมีสามัญสํานึก "

"รองขอการมีสามัญสํานึกหรือ?" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นดวย

เสียงที่ชัดเจนและออนโยนของเธอ แตก็มีรองรอยของความเยาะ
เยย "บัณฑิตผูนี้คือ? ขาควรจะเรียกเจาวาอยางไร? "

ผูนําบัณฑิตใบหนาของเขามีการเปลี่ยนสีเล็กนอย แต
บัณฑิตคนอื่น ๆ พบวาคําพูดของหลิน ชูจิ่ว นั้นไมสุภาพ ดังนั้น
ใบหนาของพวกเขาจึงมีแสดงดวยความไมพอใจ อยางไรก็ตาม
หลิน ชูจิ่ว ไมไดใสพวกเขาไวในดวงตาของเธอ
 เขาไมใชองคชายหรือเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นเธอจึงไม
จําเปนตองสุภาพมากนัก

ผูนําบัณฑิตพูดขึ้นอยางภาคภูมิใจวา "ชื่อของบัณฑิตผูนี้
คือบัณฑิตหลิวโยงเซิง ขาไดผานการสอบคัดเลือกเมื่อสามปที่แลว
"

" บัณฑิตหลิว เนื่องจากเจาก็ผานการสอบมาแลว เชนนั้น

เจาก็ควรจะรูวาอะไรคือสิ่งที่ถูกตองเมื่อเจาพบองคหญิงไมใช
หรือ? และถาบังเอิญ เจาลมเหลวที่จะทําในสิ่งที่ถูกตอง เจาจะมี
โทษอยางไร? "หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นอยางสงบ ในขณะวางมือลงไปบน
ที่เทาแขน แตความหมายในคําพูดของเธอนั้นไมสุภาพแตอยางใด
 จับโจรก็ตองจับหัวหนา อยางไรก็ตามบัณฑิต หลิวโยงเซิง
ผูนี้เห็นไดชัดวาเปนหัวหนากลุม ดังนั้นตราบเทาที่เขายอมถอย
ออกไป สวนที่เหลือก็จะงายขึ้น ... ...

ตอนที่ 88 : 1 ท า นอ อ งออกมา

การไดยินคําถามของหลิน ชูจิ่ว หลิวโยงเซิง ก็ตกใจมาก เพราะ
เขาไมไดคาดหวังวาหลิน ชูจิ่ว จะสนใจเรื่องการดูหมิ่นของเขา
และไมไดคุกเขาตอหนานาง

ในขณะนี้เขารูวาเขาควรจะคุกเขา แตถาเขาคุกเขาก็
หมายความวาเขาแพในหมากกระดานนี้ ดังนั้นเขา ... ... ไมควร!
โดยเฉพาะอยางยิ่ง ตองไมใชเมื่ออยูหนาคนเหลานี้ที่เขารวบรวม
มา

หลิวโยงเซิง กํากําปนแนน และเก็บความกลัวของเขาลง

ไป จากนั้นเขาก็ยืดหลังของเขาใหตรงขึ้นและมองไปที่หลิน ชูจิ่ว
 มีคนคอยสนับสนุนเขา ดังนั้นแมวาเขาจะปะทะกับหลิน
ชูจิ่ว เขาก็จะไมตกอยูในสถานการณที่เลวรายเชนเดียวกับบัณฑิต
ธรรมดาคนอื่นๆ เพราะใครบางคนจะปกปองเขาอยางแนนอน

เพียงแคคิดแบบนั้น หลิวโยงเซิง ก็เปลี่ยนมามีความมั่นใจ

มากขึ้น ดังนั้น เขาจึงมองอยางไมแยแสไปที่หลิน ชูจิ่ว เขา
ตองการที่จะบอกใหนางรูอยางชัดเจนวาเขาจะยอมตายดีกวายอม
กมหัวใหนาง เขาจะไมมีวันยอมคุกเขาตอหนานางเด็ดขาด

บัณฑิตคนอื่น ๆ ที่อยูขางหลังเขาไดรับอิทธิพลจากการ
กระทําของเขา ดังนั้นพวกเขาก็ยืนตัวตรงเพื่อแสดงใหหลิน ชูจิ่ว
เห็นวาพวกเขาพรอมที่จะเผชิญหนากับนางดวยเชนกัน

หลิน ชูจิ่ว เห็นปฏิกิริยาของพวกเขา แตเธอก็ไมไดโกรธ

และหัวเราะขึ้น เธอยังไมไดพูดถึงการคุกเขาของเขาตอ แตกลับ
พูดขึ้น "บัณฑิตหลิวดูเหมือนจะตั้งใจมาก แตขอใหองคหญิงผูนี้ตั้ง
คําถามกับเจากอน เจาคิดวาเจามีสิทธิที่จะตัดสินชะตากรรมของ
คนเหลานี้หรือไม "

เสียงของหลิน ชูจิ่ว ยังคงนุมนวลเหมือนกอนหนานี้และ

ฟงดูออนโยนเหมือนองคหญิงทั้งหลาย แตความหมายของคําพูด
ของเธอนั้นคมชัดมากขึ้น เมื่อไดยินแบบนี้หนาผากของหลิวโยง
เซิง ก็มีเหงื่อออกมาเล็กนอย

ดูจากปฏิกิริยาของหลิวโยงเซิง หลิน ชูจิ่วก็พูดขึ้นอีก

"บัณฑิตหลิวและคนอื่น ๆ วันนี้องคหญิงผูนี้ตองการสอนพวกเจา
เพียงสิ่งเดียวเทานั้น และนั่นก็คือการไมไปผิดที่ ชีวิตของคน
เหลานี้สามารถเปลี่ยนแปลงไดโดยฮองเตเทานั้น ดังนั้นบัณฑิต
หลิวหลิว เจาก็ควรจะไปสารภาพกับฮองเตแทนที่จะทําใหเกิด
ปญหาในตําหนักเสี่ยวหวังฟู ขาคิดวาหลังจากถายทอดความ
กังวลทั้งหมดของพวกเจาไปยังพระราชวังฮองเตจะไมเพียงแค
มองดูเฉยๆ ใชไหม? ดังนั้นขาคิดวาสิ่งที่เจากําลังทําอยูตอนนี้ก็คือ
ไมตองขอรองใหคนเหลานี้ แตเพื่อใหไดชื่อเสียงมา"
 หลิน ชูจิ่ว ไดพูดประโยคสุดทายของเธออยางชาๆ และ
หนักแนน ดังนั้นคําพูดของเธอทุกคํา ดูเหมือนจะเปนมีดที่ทิ่มแทง
หัวใจของหลิวโยงเซิง และทุกการทิ่มแทงดูเหมือนจะทําใหเขา
รูสึกผิด

"ไมใช นั่นไมใชประเด็น"หลิวโยงเซิง ตื่นตกใจและรีบตอบ

ขึ้น"พวกเรามาที่นี่ก็เพื่อพบทานอองเสี่ยว คนเหลานีเ้ ปนสมาชิก
ของครอบครัวของทหารที่เสียชีวิตที่ไมไดรับเงินบํานาญของพวก
เขา ทานอองเสี่ยวอยางนอยก็ควรออกมาอธิบายไมใชหรือ? แต
เขาสงผูหญิงคนหนึ่งออกมา ความหมายของสิ่งนี้คืออะไร?ทาน
อองเสี่ยวกลัวหรือ นี่เปนสาเหตุที่ทําใหเขาซอนตัวอยูขางหลัง
ผูหญิงคนหนึ่งหรือ? "

หลิวโยงเซิง รูสึกประหมาเพียงชั่วครูเทานั้น เมื่อเขาสงบ

สติอารมณลงแลวเขาก็พยายามที่จะควบคุมสถานการณอีกครั้ง
และไมปลอยใหหลิน ชูจิ่ว ควบคุมเขาเอาไวใตจมูกของนาง
 ดวยคําพูดของหลิวโยงเซิง ผูคนที่เขามาชุมนุมกันที่ประตู
เพื่อสรางปญหาก็ไดฟนตัวขึ้น ทีละคนๆ ตางก็เริ่มรองตะโกนขึ้น
พวกเขาบอกวาทานอองเสี่ยวเปนคนขี้ขลาดในการแอบซอนตัวอยู
ขางหลังผูหญิง

คําพูดของพวกเขารุนแรงมาก แตอยางนอยที่สุดพวกเขา
ก็ไมกลาพอที่จะมาขางหนาและทํารายหลิน ชูจิ่ว

ตัวตนของหลิน ชูจิ่ว ไมใชของปลอม รางกายของนางก็

ไมใชของปลอม ถาคนเหลานี้กลาวิ่งไปหานาง เจาหนาที่ของ
ตําหนักเสี่ยวหวังฟูจะไมลังเลที่จะฆาพวกเขาทั้งหมดเพื่อปกปอง
นางในทันที

อยางไรก็ตาม การเก็บคนเหลานี้ไวขางนอกก็ไมใชสิ่งที่
ถูกตองที่ควรจะทํา เพราะถานั่นเปนเพียงทางออก หลิน ชูจิ่ว ก็
ไมจําเปนตองออกมา ซูฉา และหลิวไป ก็สามารถทําเชนนั้นได
 และในเมื่อคนที่ออกมาเปนหลิน ชูจิ่ว อยางนอยนางก็
ควรจะแกปญหานี้ได นางไมควรปลอยใหคนเหลานี้กลับมาอีก
และกอใหเกิดปญหาที่หนา ตําหนักเสี่ยวหวังฟูอีก

ตอนที่ 88 : 2 ยั ง คงเป น ความผิ ด ของพวกเขา

เพราะถากลุมพลเรือนเหลานี้เปนเหตุใหเกิดปญหาอีกครั้ง คน
ของตําหนักเสี่ยวหวังฟูจะเอาหนาไปไวที่ไหน?

อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่วก็ยังคงนั่งอยูเงียบ ๆ เธอไมไดดา

วาคนที่มีเสียงดัง เธอเพียงแคปลอยใหพวกเขาสาปแชงตอไป
อยางไมหยุดหยอนและแสดงความคิดเห็นของพวกเขาตอไป

ตอนแรก ผูคนคิดวาหลังจากที่พวกเขาสาปแชงไปอยาง
ยาวนาน หลิน ชูจิ่วจะกลัวและรูสึกผิด แตหลังจากผานไปนาน
หลิน ชูจิ่ว ก็ไมตอบอะไรออกมา ดังนั้นพวกเขาจึงรูสึกเหมือน
พวกเขาไดชกเขากับผาฝายและมันก็มาปดกั้นลมหายใจของพวก
เขาเอง เพราะหลังจากนั้นพวกเขาก็ไมสามารถระบายความโกรธ
ของพวกเขาไดอีกตอไป

เมื่อเห็นวาตัวแทนของตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไมได
ตอบสนองคนที่จลาจลก็ปดปากของพวกเขาในเวลาเดียวกัน
หลังจากที่พวกเขาเงียบลงเทานั้น หลิน ชูจิ่วก็เปดปากของเธอ
และพูดขึ้น "ทําไมพวกเจาทั้งหมดหยุด? เปนไปไดหรือไมวา
หลังจากตะโกนมาเปนเวลานาน พวกเจารูสึกกระหาย? เอาละ
เชนนั้นขาสั่งใหยกน้ําชามาใหพวกเจาทั้งหมด"

หลังจากเสียงที่ดังราวกับความตาย หญิงรับใชที่อยู
ดานหลัง หลิน ชูจิ่ว ก็ลืมที่จะตอบสนอง ดังนั้นซูฉาจึงเตือนให
พวกเขารีบไปและเตรียมชามา
 "องคหญิงเสี่ยว พวกเราไมไดมาที่นี่เพื่อดื่มชา” หลิวโยง
เซิง พูดขึ้น

"ขารูวาพวกเจาแคมาที่นี่เพื่อกอใหเกิดปญหา" หลิน ชูจิ่ว

พูดขึ้นงายๆ แตแลวเธอก็ยกมือขึ้นและชี้นิ้วไปที่ผูสูงอายุที่คุกเขา
และเด็ก ๆ ที่อยูแถวหนาในขณะที่พูดขึ้นอีก "พวกเจาอายุนอย
และแข็งแรงนั่นคือเหตุผลที่พวกเจาสามารถทนได แตคนแกและ
เด็กเหลานี้ แกเกินไปและยังเด็กเกินไปที่จะทนไดเหมือนเจา "

หลังจากที่พูดเชนนั้น เธอก็หันศีรษะกลับไปมองไปที่เจิน
จูและเฟยชุย "ไปที่หองครัวและบอกพอบานเฮา ใหเตรียมขนมปง
อบสําหรับคนเหลานี้ทั้งหมด บอกเขาวาคนเหลานี้อยูที่นี่มาตั้งแต
เชา ดังนั้นตอนนี้พวกเขาคงตองรูสึกหิวแลว "

"เจาคะหวางเฟย" เจินจูและเฟยชุย ลุกขึ้นยืนจากคุกเขา

อยูขางๆ และเดินออกไปทันทีเพื่อปฏิบัติตามคําสั่งของหลิน ชู
จิ่ว
 "นางกําลังพยายามที่จะทําอะไร?” หลิวไปผูที่งงงวยมอง
ไปที่ซูฉาและถามขึ้น

“ขาไมรู" ซูฉาเดาไดเพียงเล็กนอย แตเขาจะไมพูดมันกับ

เขา

"แนนอนวาเจาเดาออกบาง บอกขามา "หลิวไป พูดขึ้นใน

ขณะที่ขยับขอศอกไปโดนซูฉา อยางไรก็ตามซูฉา หางเดินออก
หางไปจากเขาเพียงสองสามกาวและพูดขึ้น "ไมวาหวางเฟย จะ
ทําอะไร พวกเราก็ตองคอยดูเทานั้น เพราะหวางเย ไมไดอยูที่นี่ "

ในฐานะตัวแทนของผูกอกวน หลิวโยงเซิง เองก็ตองการ

ที่จะรูวาหลิน ชูจิ่ว กําลังพยายามที่จะทําอะไรกันแน ดังนั้นเขาจึง
ถามนางโดยตรงวา "องคหญิงเสี่ยว ทานหมายความวาอยางไร?"
 เจากําลังพยายามที่จะซื้อพวกเราดวยอาหารอยางนั้น
หรือ?

เจาตองฝนไปแนนๆ !

พวกเขาไมขาดเงิน ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถซื้ออาหารได
เอง พวกเขามีตําแหนงที่สูงและเงินเดือนที่ดี ทําไมนางถึงทําอะไร
โง ๆเชนนั้น?

"องคหญิงผูนี้หมายถึงอะไรอยางนั้นหรือ? เจาคิดวาองค
หญิงผูนี้พยายามที่จะซื้อพวกเจาดวยอาหารหรือ? เจาไมมี
คุณสมบัติที่จะคิดอยางนั้น มองดูคนชราเหลานี้ ผิวของพวกเขา
ตอนนี้ซีดไปหมดแลว ขากลัววาพวกเขาอาจจะหิวโหย "คําพูด
ของ หลิน ชูจิ่ว ฟงดูเบาเหมือนลม เสียงของเธอไมมีรองรอยของ
ความหงุดหงิดหรือวิตกกังวล คนเหลานี้มาเพื่อแสวงหาความ
ยุติธรรม ถาพวกเขาไมกินอะไร พวกเขาจะไดรับพลังจากที่ไหนใน
การพูดความคับของใจทั้งหมดของพวกเขา?
 การแสดงออกของหลิวโยงเซิงเปลี่ยนเปนขาวซีด แตเขาก็
ยังคงพยายามที่จะแสดงเขมแข็งออกมา "องคหญิงเสี่ยว พวกเรา
มาที่นี่เพื่อหาความอยุติธรรม แตทานอองเสี่ยวกลับสงผูหญิงคน
หนึ่งออกมา เชนนี้มันความหมายวาอยางไร? "

จุดประสงคที่แทจริงของหลิวโยงเซิง คือการลากตัวเสี่ยว
เทียนเหยาออกมา เขาตองการใหหลิน ชูจิ่ว รูอยางชัดเจนวาอะไร
คิดสิ่งที่เขาตองการ

ดวยการแสดงออกที่นารังเกียจของหลิวโยงเซิง หลิน ชู
จิ่ว จึงตัดสินใจที่จะพูดขึ้น "โอ ขายังไมไดบอกเจาหรือวาโรคเกา
ของทานอองเสี่ยวกําเริบอีกครั้งแลว? และตอนนี้หมอเทวดาโมก็
กําลังตรวจสอบสภาพของเขาอยู ดังนั้นจึงไมสะดวกที่เขาจะ
ออกมา "
 “โรคเกาของทานอองเสี่ยวกําเริบอีกครั้งหรือ? เมื่อไหร
กัน?" เมื่อเห็นดวงตาที่ตื่นตระหนกของหลิวโยงเซิง หลิน ชูจิ่
วเพียงแคยิ้มแลวพูดขึ้น "ขาไมไดบอกเจาหรือ? หวางเยควรจะ
เปนคนที่จะออกมา แตเมื่อเขาไดยินวามีคนมาสรางปญหาที่หนา
ตําหนักของเขา เขาก็ลุกขึ้นยืนในทันทีและทําใหขาของเขาไดรับ
บาดเจ็บ"

ความหมายก็คือ: เปนเพราะพวกเขา จึงทําใหโรคเกาของ

ทานอองเสี่ยวกําเริบอีกครั้ง

หลิวโยงเซิง คนที่ใบหนาเปลี่ยนเปนขาวซีดอยูในตอนนี้
พูดขึ้นเสียงเบาวา "เพราะทานไมไดพูดเชนนี้ แลวพวกเราจะไปรู
ไดอยางไร"

"จริงๆ หรือ?" หลิน ชูจิ่ว ลูบขมับของเธอ "เจาทําใหขา

ปวดหัวมาก ดังนั้นขาจึงลืมที่จะพูดเรื่องสําคัญเชนนี้ออกไป"
 ฮะ? ยังคงเปนความผิดของพวกเขาอยูหรือ?

ตอนที่ 89 : 1 เขี ย นคํา คั บ ข อ งใจ

หลิวโยงเซิง ผูเปนผูนําความสับสนวุนวายครั้งใหญมาที่หนา
ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไดแตตะลึง เขาไมไดคาดหวังวาองคหญิงเสี่ยว
จะสามารถเปลี่ยนสิ่งที่ดีใหกลายเปนไมดีได เห็นไดชัดวาพวกเขา
ไมไดทําอะไรผิด ดังนั้นมันจะกลายเปนความผิดของพวกเขาได
อยางไร?

อยางไรก็ตาม คําพูดของเธอมีแรงกดดันมากกวาของพวก
เขา ซึ่งทําใหพวกเขาไมสามารถตอบอะไรได
 บัณฑิตไมตองการลงใหนาง แตพวกเขาก็ไมตองการ
รับผิดชอบตออาการโรคเกากําเริบของเสี่ยวเทียนเหยาดวย
เชนกัน

ดังนั้นหลิวโยงเซิง และอีกหลายคนจึงพยายามอธิบายขึ้น
แตหลิว ชูจิ่ว ไมตองการใหโอกาสพวกเขาอีกครั้ง ดังนั้นเธอจึง
ขัดจังหวะคําพูดของพวกเขาโดยพูดขึ้นวา "องคหญิงผูนี้ปวย โรค
เกาของทานอองเสี่ยวก็กําริบ โปรดใหความเงียบสงบแกพวกเรา
ไดพักบาง ไมตองตะโกนอีกตอไป ถาเจาตองการจะพูดอะไร
บางอยาง เพียงแคบอกขามาอยางใจเย็น ๆ "

หลิน ชูจิ่วพูดขึ้น เธอไมไดกลาวหาวาพวกเขาขมเหงเธอ

เธอเพียงแคบอกวาเธอปวยและโรคเกาของเสี่ยวเทียนเหยาก็
กําเริบอีกครั้งเทานั้น

"องคหญิงเสี่ยว นี่คือ ... ... " หลิวโยงเซิง ไดริเริ่มอีกครั้ง

เพื่อที่จะเปดปากของเขา แตหลิน ชูจิ่ว ก็ขัดจังหวะเขาขึ้นอีกครั้ง
เชนกัน และในครั้งนี้หลิน ชูจิ่วไมสนใจการปรากฏตัวของเขาและ
พูดเสียงดังขึ้นอีกเล็กนอย "เอาละๆ เชนนั้นก็ทําตามนี้ก็แลวกัน
ขาจะนําเอาหมึกและกระดาษออกมา จากนั้นพวกเจาก็เขียน
ความคับของใจทั้งหมดของพวกเจาลงไป "

"อืม ... ... ?" เมื่อไดยินคําพูดของนาง ฝูงชนตางก็ตก

ตะลึง

นางบอกใหพวกเขาดื่มชา กินขนมปงอบและตอนนี้ก็
เขียนความคับของใจของพวกเขาหรือ? ในทายที่สุดแลวนางกําลัง
พยายามจะทําอะไรกันแน? จะสรางปญหาอื่นใหพวกเขาหรือไม

"ความหมายของขาก็คือ ทานอองเสี่ยว ตองการพักผอน

ทานอองเสี่ยวไมไดแคนั่งอยางเกียจครานอยูเฉยๆ และไมทําอะไร
เลย เขาจะตองทําอะไรบางอยางถาเขาไดเรียนรูความคับของใจ
ทั้งหมดของพวกเจา ดังนั้นเพียงแคมีความกลาเขียนพวกมัน
ออกมา จงมั่นใจไดวาทานอองเสี่ยวจะอานพวกมันทั้งหมดอยาง
แนนอน " หลิน ชูจิ่วพยายามที่จะทําใหคําพูดของเธอดูนาฟงขึ้น
เธอพยายามอยางสุดความสามารถในการใสชื่อของเสี่ยวเทียน
เหยาลงไปในขอเสนอในครั้งนี้ เพราะกลัววาประชาชนอาจไมเขา
ใจความตั้งใจของเธอ และคิดวาหลิน ชูจิ่วสรางสถานการณขึ้นเอง
"ขาคิดพวกเจาสวนใหญยังไมรูวาเกิดอะไรขึ้นที่ศาล
ปกครอง หลังจากที่ฮองเตผูมีน้ําพระทัยที่สูงสงไดรูวาขาของทาน
อองเสี่ยวไดรับบาดเจ็บ ฝาบาทก็ไดมีคําสั่งใหทานอองเสี่ยว
พักผอนอยูที่ตําหนักเพื่อพักฟน ยังกลาวอีกวาทานอองเสี่ยวไม
ตองกังวลเรื่องศาลปกครอง ดังนั้นขาจึงไมสามารถเขาใจถึงสิ่งที่
พวกเจากําลังทําอยูไดจริงๆ "

หลิน ชูจิ่วหยุดอยูชั่วครูและมองไปที่บัณฑิตที่ปลุกระดม
ความวุนวาย หลังจากที่ไดเห็นปฏิกิริยาที่ดูโงเขลาบนใบหนาของ
พวกเขา หลิน ชูจิ่ว ก็ยิ้มขึ้นดวยความพึงพอใจ

"แตมั่นใจไดเลยวาทานอองเสี่ยวมีคนอยูใตบังคับบัญชา
ของเขาเปนจํานวนมาก ดังนั้นถึงแมวาเขาจะถูกสั่งใหฟนตัวที่
ตําหนัก แตทานอองเสี่ยวตองสงคนไปที่ศาลปกครองเพื่อคนหา
ความจริงอยางแนนอน "หลิวโยงเซิง กําลังจะขัดจังหวะหลิน ชูจิ่
วขึ้น อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่วไมไดใหความสนใจกับเขาและเพียง
แคพูดคําพูดของเธอใหจบ

"ทานอองเสี่ยวถูกสั่งใหมาพักฟนที่ตําหนักหรือ?" ในกลุม
บัณฑิต มีคนที่แตงตัวในชุดชิงยี่ ถามขึ้น แตเมื่อเขาพูดคําเหลานั้น
ออกมา รางผอมของเขาก็สั่นเทา เห็นไดชัดวาคนดังกลาวไมเขาใจ
อะไรเลย

"มีเพียงคนในราชสํานักและเจาหนาที่ทางทหารเทานั้นที่
ควรจะไดเห็น แตจะอยางไรได ใครก็ได ไปนําราชโองการของฝา
บาทออกมา! " หลิน ชูจิ่ว ไมตองการใหหลิวหลิวโยงเซิง ไดมี
โอกาสอีก ดังนั้นเธอจึงตองนําไพใบสุดทายออกมาใช

"ไม ไม ทานไมตองทําเชนนั้น" หลิวโยงเซิงรีบปฏิเสธขึ้น

ทันที และใครจะรูวามันเปนเพียงแคเรื่องบังเอิญ แตเมื่อเขาเพียง
แคเปดปากของเขา คนรับใชของตําหนักเสี่ยวหวังฟูก็ดึงโตะและ
เกาอี้มาเรียงกันเปนแถว ทหารองครักษกาวไปขางหนาหางจาก
หลิน ชูจิ่วหนึ่งกาว เผื่อในกรณีใดๆ ถาเกิดวามีการจูโจมขึ้นอยาง
รวดเร็ว เธอจะไดไมไดรับอันตราย

"เจาพูดมาไดครึ่งวันแลว เจาคงตองรูสึกกระหายเปนแน
โปรดดื่มชาเพื่อใหชุมคอกอน และเมื่อคนนําหมึกและกระดาษ
มาถึง เจาจะสามารถบอกความคับของใจของเจาไดละเอียดมาก
ขึ้น "หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นและสงถวยชาใหกับชายชราที่อยูขางหนา

คนเหลานี้เปนเพียงคนธรรมดา ความรูของพวกเขามี
จํากัดมาก ซึ่งแตกตางจากบัณฑิตที่มีความเรียนรูเรื่อง "กวีนิพนธ
และวรรณกรรม" พวกเขาจึงสามารถเขียนดวยตัวเองได

ตอนที่ 89 : 2 ดิ่ ม ชาเสี ย หน อ ย

หลังจากที่คนชราคนหนึ่งไดรับน้ําชา คนรับใชของเสี่ยวหวังฟูก็
เริ่มเทน้ําชาและสงมอบใหกับคนอื่นๆ คนแลวคนเลา

คนธรรมดาไมมีความกลาในการดื่มชา ดังนั้นพวกเขาจึง
ไมตองการที่จะยอมรับมัน อยางไรก็ตามคนรับใชของเสี่ยวหวังฟูก็
ปฏิเสธที่จะจากไปจนกวาพวกเขาจะรับมันไป

สถานการณเริ่งกลายเปนการถกเถียง ดังนั้นคนธรรมดาที่
มีปญหาจึงกําลังมองไปที่หลิวโยงเซิง เพื่อที่จะของคําแนะนําวา
พวกเขาควรทําอยางไร แตแลวหลิวโยงเซิงเองเลา?

หลิวโยงเซิง เองก็ยังไมรูวาควรจะทําอยางไร ดังนั้นเขา

เพียงแคมองไปที่ถวยน้ําชาที่ดานหนาของเขา ในขณะที่รูสึกขม
ขื่น

องคหญิงเสี่ยว ฉลาดจริงๆ นางตั้งใจที่จะสรางปญหาขึ้น

และเขาก็เปนคนที่ตองเจอกับปญหานี้ เขาตองระวัง เขาไม
สามารถสารภาพไดวาใครเปนคนที่อยูเบื้องหลังเหตุการณในครั้งนี้
แตเขาก็ไมสามารถรุกรานองคหญิงเสี่ยวได ในทายที่สุดเขายังคง
จะมีทางออกอีกหรือ?

หลิน ชูจิ่ว ไมไดพูดอะไร เธอมองไปที่หลิวโยงเซิง แตดวงตา

ของเธอกลับสามารถสัมผัสไดถึงรอยยิ้ม
การมีเอกลักษณเหนือกวาผูอื่นมันคือประโยชนโดย
ธรรมชาติเ เพราะคนทั่วไปกลัวขุนนาง ดังนั้นยิ่งเธอพยายาม
สุภาพมากเทาไหร คนเหลานี้ก็จะลําบากมากขึ้นเทานั้น

หลิน ชูจิ่วไมไดพูดอะไรเลย ดังนั้นคนรับใชของตําหนัก

เสี่ยวหวังฟูก็ไมกลาที่จะถอยหลังและเพียงแคเทน้ําชาตอไป
เทานั้น คนธรรมดาไมกลาที่จะโกรธแมวามือของพวกเขากําลังสั่น
จากการถือถวยชาอยูก็ตาม

โชคดีที่หลิน ชูจิ่วไมรักการทรมานผูคน โดยเฉพาะอยาง

ยิ่งการทรมานคนของพวกเขาเอง
 "บัณฑิตหลิว ทานไมจําเปนตองสุภาพเชนนั้น ไมมีอะไร
ผิดพลาดในการแสวงหาความยุติธรรม และมันก็เปนเพียงแคชา
เทานั้นไมใชหรือ" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นอยางเรียบงาย แตเห็นไดชัดวา
เธอกําลังบังคับใหเขาดื่ม

"ขอบคุณองคหญิงเสี่ยว" หลิวโยงเซิง พูดขึ้นในขณะที่มุม

ปากของเขากระตุก ดวยคําพูดเชนนั้น เขาก็ไมกลาที่จะปฏิเสธที่
จะไมดื่มมัน อยางไรก็ตามในขณะที่เขาดื่ม เขาก็ไดยินหลิน ชูจิ่ว
พูดขึ้น "บัณฑิตหลิว โปรดดื่มมันทั้งหมด หมอเทวดาโม เปนผูชง
ชานี้ดวยตัวเอง มันคุมคากับการที่จะไดดื่มแลว หลังจากนี้ทานจะ
มีสุขภาพดีอยางแนนอน และทานก็ไมจําเปนตองกังวลเกี่ยวกับ
การถูกวางยา "

หลิน ชูจิ่ว ไมรูวาหลิวโยงเซิง จะทําอะไรตอไปในอนาคต

ดังนั้นเธอจึงพูดเอาไวเพื่อความปลอดภัย
 "ใครก็ได นําชามาใหขาดวย" ถาองคหญิงที่สงางามเชน
นางเดื่มมันเชนกัน คนเหลานี้ก็จะไมกังวลวาจะถูกวางยาใชไหม?

"หวางเฟยอยาไดเปดชองโหวใด ๆ ขากลัววากับเรื่อง คน
เหลานี้ไมมีอะไรใหตองกลัว" ซูฉาแอบนึกถึงวันที่เขาและเสี่ยว
เทียนเหยาพูดถึงหลินชูจิ่ว วันนั้นเสี่ยวเทียนเหยา บอกเขาวาหลิน
ชูจิ่ว ไมเหมือนกับขาวลือ บอกวานางไมหยิ่งยโส โงเขลาและ
เลือดเย็น

ในขณะที่อยูตอหนาของทุกคน หลิน ชูจิ่วก็ดื่มชาลงไป

กอนจะพูดขึ้นครึ่งลอเลนครึ่งจริงจัง "จริงๆ ขาก็กระหาย แต ... ...
ขากลัววาอาจจะมีใครบางคน บอกวาพวกเขาวางยาพิษในขณะ
ดื่มชาของตําหนักเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งที่จะ
เกิดขึ้น ขาจึงดื่มใหบัณฑิตหลิวไดเห็น วาถึงแมวาขาปวยขาก็รูสึก
ดีขึ้นแลว ดังนั้นบัณฑิตหลิวก็จะรูสึกเชนกัน"
 รางกายของเธอไมไดมีสุขภาพดี แตบางครั้งก็มีประโยชน
มาก ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว จึงไดปองกันปญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
ไดอีกครั้ง

"องคหญิงเสี่ยวทานชางมีอารมณขันยิ่งนัก"หลิวโยงเซิง
กัดฟนและดื่มชาของเขาไปอยางโกรธๆ

หมอเทวดาโมชงชานี้หรือ?มันคุมคาที่จะดื่มหรือ? นี่มัน
เปนเพียงแคชาน้ําผึ้งธรรมดา! เจาโกหก!

"ไมตองรีบรอน" หลังจากพูดคําเหลานั้นออกไปแลว หลิน

ชูจิ่วก็สงถวยชาใหคนรับใชและพูดขึ้น "ไปบอกใหพวกเขารีบนํา
ขนมปงอบออกมา หากพวกเขาไมสามารถทําตามเวลาได เจา
สามารถไปซื้อมาจากขางนอกได เราไมสามารถปลอยใหคน
เหลานี้อดอยากได "
 ถาขนมปงถาไมนึ่งอยางถูกตอง มันก็จะออกมาไมดี หลิน
ชูจิ่ว ไมตองการใหคนเหลานี้กินอะไรที่ไมดีจากตําหนักเสี่ยวหวังฟู

อาหารเปนวิธีที่งายที่สุดในการแกไขปญหา เธอจะไม
ปลอยใหสิ่งเล็กนอยมาทําใหพวกเขามีปญหา

"บาวผูนี้จะไปที่ถนนและซื้อมาเองขอรับ" คนรับใชใน
ตําหนักเสี่ยวหวังฟูยังมีไหวพริบที่ดีอีกดวย เขารีบเดินไปที่ถนน
เพื่อซื้อมันมา กลุมของหลิวโยงเซิง ตองการที่จะปดกั้นเขาไว แต
พวกเขาก็ไมสามารถหยุดเขาไดเพราะ ... ...

ตอนที่ 90 : 1 การคุ ก คามและการส ง คื น ป ญ หามากยิ่ ง

กว า เก า
เจาหนาที่รักษาความปลอดภัยของตําหนักเสี่ยวหวังฟู ลอมรอบ
กลุมผูประทวงของหลิวโยงเซิง เอาไวโดยไมรูตัว ดังนั้นจึงไม
จําเปนตองไปปดกั้นคนรับใช เพราะแมแตตัวเองก็ไมสามารถที่จะ
หลบหนีได

คลื่นแลวคลื่นเลาของปญหาก็เทลงมา หลิวโยงเซิง กําลัง

คิดถึงวิธีการตอบโต แตทันใดนั้นคนรับใชของตําหนักเสี่ยวหวังฟู
ก็ออกมาพรอมกับหมึกและกระดาษ

"หวางเฟย หมึกและกระดาษตอนนี้พรอมแลวเจาคะ" คน
รับใชเดินเขาไปใกลและรายงานตอหลิน ชูจิ่ว หลังจากที่ไดนํา
หมึกและกระดาษใหกับทุกคนแลว

"ดีมาก" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้น แลวเธอก็โบกมือหลังจากพูด

ขึ้น"กลับไปและชวยพวกเขา ทําใหแนใจวาพวกเขาแตละคนที่ตก
เปนเหยื่อของความอยุติธรรมไดเขียนความคับของใจของพวกเขา
อยาปลอยใหใครมีเพียงกระดาษเปลา "
 ทันทีที่หลิน ชูจิ่วพูดคําพูดของเธอจบลง กลุมคนรับใช
ของตําหนักเสี่ยวหวังฟูก็กระจายตัวไปและไมไดสนใจเธออีก

"ไม ไม ... ไมจําเปนเลย" หลิวโยงเซิง อยากจะปฏิเสธ

แตก็ไมมีใครฟงเขา

"หวางเฟย พวกเราจะชวยดวยเชนกัน” ซูฉาพูดขึ้นและ

เดินออกไปจากดานหลังของหลิน ชูจิ่ว แต หลิน ชูจิ่ว ก็หยุดเขา"
ไมจําเปนหรอก คุณชายซูฉา เพียงแครอดูการแสดงที่ดีอยูตรงนี้ก็
พอ"

ไมตองรีบรอน เธอยังมีเวลาอีกมาก

"องคหญิงเสี่ยว พวกเรา ... ไมสามารถเขียนขอของใจได

อยางชัดเจน เพียงแคใหพวกเราไดพบกับทานอองเสี่ยวก็พอแลว"
หนึ่งในบัณฑิตที่มีสมองเล็ก ๆ พูดขึ้น เพราะเขาเขาใจวาหลิน ชู
จิ่ว กําลังวางแผนอะไรอยู ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธที่จะใหความรวมมือ
 การเขียนเกี่ยวกับกฎหมายไมไดเปนปญหา มันสามารถ
เขียนลงไปใหเปนทั้งดีหรือไมดีก็ได แตสถานการณนี้แตกตางกัน

"ทานอองเสี่ยวปวย เขาไมสามารถมาพบพวกเจาทุกคน
ได ดังนั้นเพียงแคเขียนขอของใจของพวกเจาลงไป มั่นใจไดวาขา
จะนําพวกมันทั้งหมดไปใหกับเขาเอง "หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นดวย
เหตุผลเชนเดียวกัน และเธอก็ไมคิดจะทําซ้ําอีกสองสามครั้ง แต
แลวเธอเสริมขึ้น "โอ! และกอนจะจากไป ตรวจสอบใหแนใจวา
พวกเขาไดเขียนชื่อเต็มและสถานที่อยูดังเดิมเอาไวดวย ถาทาน
อองเสี่ยวตองการจะตามหาพวกเขาในอนาคต มันจะไดไมลําบาก
"

นี่เปนภัยคุกคาม! นี้แนนอนวาเปนภัยคุกคาม!หลิน ชูจิ่ว

ไมไดพูดอยางชัดเจนอยูหรอกหรือ บัณฑิตอยากจะบอกวาหลิน ชู
จิ่วไมไดเพียงแคขมขูพวกเขา แตยังสบประมาทราชวงศอีกดวย
อยางไรก็ตาม ... ...
 "ไม ขาไมมีขอของใจ ขาไมมีอะไรจะเขียน องคหญิงเสี่ยว
ขาไมไดมีความคับของใจใด ๆ ขาสามารถจากไปในตอนนี้เลยได
หรือไม " บัณฑิตบางคนรูวาสถานการณในปจจุบันไมดีแลว ดังนั้น
พวกเขาตองการที่จะหลบหนีไปทันที แต ... ...

ในเมื่อเจากลาที่จะมา ดังนั้นอยาหวังวาเจาจะสามารถ
ออกไปไดอยางงายดายเลย!

ไมใชแคแรงกดดันอยางฉับพลันเทานั้น แตเจาจะตอง
จายคาปรับสําหรับการกระทําของเจาดวย

"โอ เจาไปไมได เจากําลังแสวงหาความยุติธรรมสําหรับ

คนเหลานี้อยู ดังนั้นเจาจะทิ้งพวกเขาไปอยางนั้นได
อยางไร? "หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นและโบกมือเพื่อระบุใหทหารรักษา
ความปลอดภัยออกมาขางหนา " เจาไปชวยคนผูนี้เขียนขอของใจ
ของเขาดวย "
 "องคหญิงเสี่ยว ทานไมไดชวย ทานกําลังใชประโยชนจาก
พวกเรา! ทานกําลังบังคับพวกเรา! "บัณฑิตบางคนปฏิเสธพรอม
กับตะโกนขึ้นเสียงดัง

"ใชประโยชนอยางนั้นหรือ? ขาจะทําเชนนั้นได
อยางไร? เจาอยากจะขอรองดังนั้นขาก็ใหโอกาสกับพวกเจา แลว
ทําไมเจาถึงพูดวาขากําลังบังคับเจาอยู? " หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นอยาง
มีศีลธรรมสูงสุด ไมวาจะอยางไร เธอก็ไมกลัววาคนเหลานี้จะพูด
อะไรก็ตาม

"ทาน! ทานขมขูพวกเรา! ทานกําลังขูพวกเรา! "บัณฑิต

หลายคนเริ่มตะโกนขึ้น ดังนั้นฝูงชนก็เริ่มเขารวมดวยเชนกัน

พวกเขาไมโง เมื่อพวกเขาเขียนความคับของใจไปแลว
ชีวิตของพวกเขาจะถูกทําลายอยางแนนอน
 บัณฑิตเหลานี้รูวาเจาหนาที่รักษาความปลอดภัยของ
ตําหนักเสี่ยวหวังฟูจะไมกลาทํารายพวกเขา ดังนั้นพวกเขาแตละ
คนจึงพยายามที่จะผลักดันเจาหนาที่เพื่อทําลายการปองกันและ
หลบหนีออกไป

พวกเขาไมไดรับอนุญาตใหเกิดความกลัวหรือ?

พวกเขาไมไดรับอนุญาตใหหยุดเลนหรือ?

แนนอนวาไม!

ตอนที่ 90 : 2 การคุ ก คามและการย อ นกลั บ ของป ญ หา

เด็กที่นาสงสารเหลานี้ ดูเหมือนจะยังไมรู การที่พวกเขาไดมา
ปรากฏตัวอยูที่นี่ พวกเขาก็ไดทําลายชีวิตของพวกเขาไปแลว
 โลกของผูใหญนั้นชางโหดรายมาก เจาสามารถทําลาย
ชีวิตทั้งหมดของเจาไดดวยความผิดพลาดเพียงอยางเดียว ดังนั้น
จึงอาจกลาวไดวา บัณฑิตทุกคนที่มารวมตัวกันอยูหนาตําหนัก
เสี่ยวหวังฟู ในครั้งนี้ตางก็ไมมีอนาคตอีกตอไป

ผูชายควรชดใชในสิ่งที่พวกเขาไดทําผิดพลาดเอาไวเสมอ
ดวยบุคลิกของเสี่ยวเทียนเหยา เขาจะทําใหคนเหลานี้ตองชดใช
อยางแนนอน แมวาเขาจะรูวาพวกเขาเปนเพียงแคหมากตัวหนึ่ง
เทานั้น

"เอาละ ในเมื่องพวกเจาทั้งหมดไมยอมเขียนความคับของ
ใจของเจาและปฏิเสธที่จะลงชื่อของเจา ขาก็จะไมบังคับพวกเจา
อีก " เมื่อหลิน ชูจิ่ว พูดคําเหลานี้ออกมา ทุกคนตางก็รูสึกโลงใจ
แตสถานการณก็กลับเปลี่ยนไปอีกครั้งเพราะหลิน ชูจิ่ว ไดพูดเพิ่ม
เต็มขึ้น "แตขาเชื่อวาผูชายที่ตองการทําดีเผื่อผูอื่นจะไมยอมแพ
งายๆ และเนื่องจากพวกเจาตางก็มีความปรารถนาเชนนี้ ขาก็จะ
ชวยใหพวกเจาไดบรรลุผลนั้น "
 "องคหญิง ... ... " หลิวโยงเซิง ผูซึ่งรูสึกไดถึงสิ่งที่ไมดี
กําลังจะเกิดขึ้น เขารีบเปดปากของเขาขึ้นอยางกระวนกระวาย
แตเขายังไมทันไดพูดจบ หลิน ชูจิ่วก็ขัดจังหวะเขาขึ้นอีกครั้ง
"ทานอองเสี่ยวปวย ดังนั้นเขาจึงไมสามารถพบพวกเจาทั้งหมดได
แตมั่นใจไดเลยวาขาจะไมทําใหการทํางานหนักของพวกเจาสูญ
เปลา บิดาของขาเปนเสนาบดีคนสําคัญ ดังนั้นการบอกความคับ
ของใจทั้งหมดของพวกเจาตอเขาก็เหมือนกัน และเมื่อเขารูวา
พวกเจาขอรองใหชวยคนเหลานี้ เขาก็จะชวยพวกเจาอยาง
แนนอนที่สุด"

"ไม ไม พวกเราไมกลาที่จะไปรบกวนทานเสนาบดีหลิน

แมแตนอย พวกเราเปนใครถึงจะไปรบกวนเขาได " หลิวโยงเซิง
แทบอยากจะรองไห
 นางกําลังพยายามจะชกชายชราของนางใหตายไปเลย
หรือไง? นางจะไมเขาใจความตั้งใจของเขาไดอยางไร? เอาจริงๆ
นะ นางไมรูวาอะไรดีสําหรับนางดวยซ้ํา

"ชางบังอาจนัก!"หลิน ชูจิ่ว จูๆ ก็ตะโกนขึ้น เมื่อไดยิน

คําพูดของนางหลิวโยงเซิง ก็เต็มไปดวยความตกใจ เขาไมรูวาเขา
ทําอะไรผิดไป

หลิน ชูจิ่ว ยืนตัวตรงขึ้นและพูดขึ้นดวยความรุนแรง

ออกไป "ตัวตนของทานอองเสี่ยวเปนใคร? แลวตัวตนของ
เสนาบดีหลินเปนใคร? พวกเจาไมกลาที่จะไปรบกวนเสนาบดี
หลิน แตพวกเจากลาที่จะมาทําความเดือดรอนใหกับทานออง
เสี่ยวอยางนั้นหรือ! " เธอก็ไมอยากจะเชื่อคนเหลานี้เหมือนกัน

"ไม ไม ไมใชเชนนั้นบัณฑิตผูนี้ไมไดหมายความวาอยาง

นั้นแมแตนอย" หลิวโยงเซิง ตระหนักไดวาเขาพูดผิดไป เขาจึง
อยากจะอธิบาย แต ... ...
 มันก็สายเกินไปแลว!

หลิน ชูจิ่ว โบกมือของเธอขึ้นและสั่งออกไป "ใครก็ไดไป

นํารถมาออกมา! และสงคนเหลานี้ที่อยากจะพูดคุยกับบิดาของขา
ทั้งหมดไปที่จวนตระกูลหลิน"

หลิน ชูจิ่ว ไมไดลอเลน เธออยากจะสงบัณฑิตทุกคนที่นี่

ไปใหหลิวเซี่ยงรับมือกับเรื่องนี้เอาเอง

พอของเธอสามารถนําปญหามาใหเธอได แลวทําไมเธอ
จะไมสามารถสงปญหากลับไปใหพอของเธอไดเชนกัน?

หลินเซี่ยงเปนคนสรางปญหาใหกับตําหนักเสี่ยวหวังฟู
โดยไมคํานึงถึงสถานการณของเธอ แลวทําไมเธอจะตองนึกถึงเขา
ดวย?
 เพราะเด็กเปนหนี้บุญคุณตอบิดามารดาอยางนั้น
หรือ? นั่นเปนเหตุผลที่เธอไมควรจะนําความลําบากไปใหกับ
หลินเซี่ยงอยางนั้นหรือ?

หลิน ชูจิ่วยังคงดําเนินตามแผนการของเธอตอไปเรื่อย ๆ
หลังจากที่เธอขูหลิวโยงเซิงเสร็จ เธอก็เริ่มเพิ่มความภาคภูมิใจ
ใหกับพวกเขาโดยบอกวาพวกเขาเปนแบบอยางที่ดีของบัณฑิต
เพราะพวกเขาตอสูกับความชั่วราย

บัณฑิตทุกคนตางก็รูวาตอนนี้พวกเขากําลังสวมหมวก
กระดาษไวบนหัวแลว (ความอัปยศอดสู) พวกเขาไมสามารถ
หลบหนีไปไดอกี ตอไป ดังนั้นแมวาพวกเขาจะไมไปที่นั่นก็ตาม
ชื่อเสียงของพวกเขาก็ยังคงจะเหม็นเหนาอยูดี

คนอาศัยอยูกับใบหนาของพวกเขา ในขณะที่ตนไมที่
อาศัยอยูกับเปลือกของพวกมัน แตตอนนี้ใบหนาของพวกเขา
หายไปแลว พวกเขาจะกลายเปนขาราชการไดอยางไร? พวกเขา
จะเผชิญหนากับเพื่อนของพวกเขาไดอยางไร?

"ไป ไปกันเถอะ" หลิวโยงเซิง คนที่แทบจะลมลงไป ไดแต

กลืนกินความภาคภูมิใจของเขาลงไป

รถมาของตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไมไดใหญอะไรมากมาย แต

คนจํานวนมากก็สามารถเขาไป แตเมื่อรถมามาถึงหลิน ชูจิ่ว สั่งให
คนธรรมดานั่งลงทีละคน

"ถาทานปลอยใหคนแกและเด็กเหลานี้ทั้งหมดนั่งลงไป
กอน แลวพวกเราจะไปนั่งที่ไหน? " หลิวโยงเซิงผูซึ่งเปนตัวแทน
ของบัณฑิตพูดขึ้น อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว เพียงแคพูดขึ้น
"บัณฑิตทุกคนที่มาที่นี่ตางก็เพื่อออนวอนเพื่อความยุติธรรม พวก
เจาก็ควรรูสึกมีความสุขที่ไดเปดทางใหแกคนขัดสน ไมใชหรือ?"

พวกเขาจะตองเบียดตัวเองไปกับผูคนเหลานี้หรือ?
 นี้ชางเปนความอับอายโดยแท แต ... ...

พวกเขาจะปฏิเสธตอองคหญิงเสี่ยว ที่เปนสาเหตุของการ
ลมสลายของพวกเขาไดอยางไร?

บัณฑิตทุกคนตางก็กัดฟนดวยความโกรธ

แตถึงอยางไร พวกเขาก็จะตองเบียดตัวเองอยูในรถมา
สามคัน แมวาพวกเขาจะไมพอใจ ไมวาจะอยางไรเจาหนาที่ของ
ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ก็จะทําใหแนนใจวาพวกเขาทั้งหมดถูกสงเขา
ไปในรถมา เพราะ ... ...

พวกเขาไมตองการทิ้งใครไวขางหลัง
ตอนที่ 91 : 1 ไปจวนตระกู ล หลิ น
หลังจากวางกลุมของปญหาไวในรถมา หลิน ชูจิ่ว ก็ไมยอมให
เจาหนาที่ของเสี่ยวหวังฟู ปลอยคนเหลานั้นไปตามลําพังยังจวน
ตระกูลหลิน เธอจึงตัดสินใจที่จะไปกับพวกเขาและพูดคุยกับหลิน
เซี่ยงดวยตัวเอง

เพราะหลิน ชูจิ่ว ไมสามารถรับประกันไดวาพอที่ไร

ยางอายของเธอจะแกปญหานี้ได

ซูฉาเปนกังวลเพราะฉะนั้นเขาจึงถามขึ้น "หวางเฟย ขา

คิดวานี่เปนความคิดที่ไมดีเอาเสียเลย ทานตองทําเชนนี้ดวย
หรือ? " ถาหลิน ชูจิ่ว แสดงตัวตอหนาหลินเซี่ยง พรอมกับพวก
เขา หลินเซี่ยงจะไมฉีกนางออกเปนชิ้นๆ หรือ?

ไมวาจะอยางไร ทุกคนตางก็รูอยางชัดเจนวากลุมคนที่มี
ปญหาเหลานี้จะไมกลาที่จะกอใหเกิดปญหาในหนาตําหนักของ
เสี่ยวหวังฟู ถาหากวาไมมีใครที่คอยสนับสนุนพวกเขาอยู
 "มีอะไรเลวรายเกี่ยวกับเรื่องนี้? ขาเปดทางใหทานพอ
ของขามีโอกาสที่จะสรางชื่อเสียงของเขา ดังนั้นขาจึงคิดวาไมมี
อะไรผิดแตอยางไร ใชไหม? "หลิน ชูจิ่วพูดขึ้น แตดวงตารูปดอก
ทอของเธอกระพริบดวยเจตนาที่ซอนเรนเอาไว

เมื่อไดยินคําพูดของเธอ ซูฉาก็ตกใจและเดินถอยหลังไป
สองกาว หลิวไปทักทายเขาขึ้นทันที "เจาไมไดบอกวาพวกเราตอง
เชื่อฟงนางหรอกหรือ แลวทําไมเจาจึงคิดที่จะหยุดนาง?"

"หลิวไป อยางทําเปนโง! เจาก็รูวาอะไรคือสิ่งที่หวางเฟ

ยตองการที่จําทําจริงๆ แตนางตองไปไกลถึงขนาดนั้นเลย
หรือ? ไมวาจะอยางไรตระกูลหลินก็ยังคงเปนครอบครัวของนาง
อยู " ซูฉาพยายามคิดในสวนของหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นเขาจึงไม
สามารถหยุดยั้งตัวเองไมใหเปนหวงได
 หลิน ชูจิ่ว แตงงานกับทานอองเสี่ยว เพราะนางเปนลูก
สาวของหลินเซี่ยง ไมใชเพราะนางตองการดวยตัวเอง

ดังนั้น ถานางไมไดมีตัวตนนั้น หลิน ชูจิ่ว ก็ไมคูควรที่จะ

แตงงานกับทานอองเสี่ยว

และถานางไมมีตัวตนนั้น มันก็จะเปนเรื่องยากสําหรับ
นางที่จะมีสถานที่ในพระราชวัง

"พวกเราตองเชื่อฟงหวางเฟย เทานั้น และในความเปน

จริง หวางเฟย รูอยางชัดเจนวาจวนตระกูลหลิน และตําหนักเสี่ยว
หวังฟู ไมสามารถทํางานรวมกันได ดังนั้นไมชาก็เร็วนางก็จะตอง
เลือก "หลิวไปพูดขึ้นอยางคนเห็นแกตัว แตสิ่งที่เขาพูดก็คือความ
จริง

"คุณชายหลิวไปพูดถูกตองแลว ขาตองเลือก" หลังจากที่

หลิน ชูจิ่วพูดคําเหลานั้นออกมาแลว เธอก็หลับตาลงและถอน
หายใจออกมา ดวงตาที่ปดสนิทอีกไมนานก็จะเผยใหเห็นถึงความ
เมื่อยลาของเธอ

เธอไมคอยเกงในการเผชิญหนากับใครบางคนอยางเชน
เสี่ยวเทียนเหยา
แลวยิ่งถาเปนฝูงชนเชนนี้แลวละก็

ซูฉามองไปที่นางอีกครั้งกอนที่จะกมศีรษะลงเงียบ ๆ

"หวางเฟยทุกอยางพรอมแลวเจาคะ" เจินจูออกมาและ
เตือนหลิน ชูจิ่ว วาพวกเขาตองออกเดินทางแลว

เมื่อหลิน ชูจิ่ว ลืมตาของเธอขึ้น ดวงตาของเธอก็ไมไดมี

รองรอยของความเมื่อยลาอีกตอไป จากนั้นเธอก็เอามือจับแขน
ของเจินจู และพูดขึ้นโดยไมลังเล "ไปกันเถอะ"
 หลิน ชูจิ่ว เดินไปที่ละกาวๆลงไปยังบันได ราวกับวาเธอ
เปนนักรบที่กําลังเดินลงไปในสนามรบ

ตําหนักจิงเทียน

หลิน ชูจิ่ว และคนของตําหนักเสี่ยวหวังฟู ยังไมไดออก

จากตําหนัก แตเสี่ยวเทียนเหยา ที่ยังคงอยูภายในเรือน ก็ไดรูถึง
สิ่งที่เกิดขึ้นที่ดานหนาของประตูแลว เสี่ยวเทียนเหยาแทบจะไม
เคยยิ้ม แตในตอนนี้มุมปากบางๆ ของเขาเผยเปนรอยยิ้มตื้นๆ ขึ้น
ราวกับวาหิมะกําลังละลายไปโดยดาวดวง แตนาเสียดาย… …

นอกเหนือจากพอบานเฮา ก็ไมมีใครเห็นมันอีก

"นางไมไดทําใหเปนหวางผิดหวังจริงๆ" ไดยินคําพูด
เหลานี้ก็เพียงพอแลวที่จะแสดงใหเห็นวาเสี่ยวเทียนเหยา พอใจ
กับการกระทําของหลิน ชูจิ่วมากแคไหน
 พอบานเฮา นั้นยังมีความสุขมากที่หลิน ชูจิ่ว เปนนาย
หญิงของตําหนักเสี่ยวหวังฟู และสําหรับเขา นางจะเปนหวางเฟย
อยูเสมอ แมวาโม อวี้เออร จะสงโสมพันปหรือรากหอสิ่วโอวมาให
เขา หัวใจของเขาก็จะไมหวั่นไหว

บางคนยังคงปดตาของพวกเขา แมวาสิ่งที่นางทําถูกตอง
ก็ตาม แตไมใชเขา

"ไปและสงขนมปงนึ่งทั้งหมดที่หวางเฟย สั่งไปยังจวน
ตระกูลหลิน" แมวาหลิน ชูจิ่ว จะแสดงฉากที่ไมคาดคิดเชนนี้
ออกมา แตเขาพอใจกับการแสดงของนางมาก ดังนั้นเขาจึง
ตองการใหนางรูวาเขายังคงจะสนับสนุนนางอยู

"ใหทุกคนไดเรียนรูสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้" เขาไมสามารถ
ออกไปขางนอกได แตก็ไมไดหมายความวา เขาจะทําอะไรไมได
ฮองเตตองการทํารายชื่อเสียงของเขา แตเขาจะไมประสบ
ความสําเร็จไดงายดายเชนนั้นแน
 "ขอรับ" พอบาน หันหลังจากไปและออกไปสั่งคนรับใช
คนอื่น ๆ ทันที

ตอนที่ 91 : 2 ใครกั น แน ที่ ต อ งปวดหั ว

หลิน ชูจิ่ว ยังไปไมถึงจวนหลินฟู แตสิ่งที่เธอทําที่ดานหนาของ
ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ก็ไปถึงหูของฮองเตในทันที อยางไรก็ตามเมื่อ
ฮองเตไดรูเรื่องนี้ เขาไมรูสึกโกรธ เขาเพียงแคยิ้มและพูดขึ้น
"บุตรสาวของหลิน เซี่ยงชางนาสนใจจริงๆ "

"ฝาบาท นี่เริ่มจะออกนอกแผนการของพวกเราแลวนะ
พะยะคะ พวกเราควรจะทําอยางไรตอไปพะยะคะ " ชายคนหนึ่ง
ที่สวมชุดสีดํานั่งคุกเขาอยูกลางหองโถงพูดขึ้น ชายชุดดําไมกลา
ยกศีรษะของเขาขึ้น เพราะตองการซอนความหวาดกลัวเอาไว แต
เสียงของเขาคอนขางเปดเผย
 "ดําเนินการตามแผนของพวกเราตอไป" ฮองเตไมได
คาดหวังให บัณฑิตเหลานี้ประสบความสําเร็จในการบังคับให
เสี่ยวเทียนเหยาออกมาอยูแลว

นี่เปนเพียงการเริ่มตนเทานั้น!

"กับบัณฑิตเหลานั้นหรือพะยะคะ?" ชายชุดดําถามเพื่อ
ความมั่นใจ แลวก็เปนเชนที่เขาคาดการณเอาไว ฮองเตก็พูดขึ้น
"ทําความสะอาดพวกเขาใหหมด" เบี้ยที่ไมมีประโยชนไม
จําเปนตองมีตัวตนอยูอีกตอไป

"ผูใตบังคับบัญชาผูนี้เขาใจพะยะคะ" ชายชุดดําพูดขึ้น
งายๆ แตในใจเขารูสึกเสียใจแทนบัณฑิตเหลานั้นจริงๆ ไมวาจะ
อยางไร พวกเขาก็เปนเพียงแคบัณฑิตที่รอเขารวมการสอบในป
ถัดไป เพื่อจะไดมีความกาวหนาในชีวิตเทานั้น แตแลวพวกเขาก็
ถูกบังคับใหทําเชนนี้
 “ไปและจัดการมันซะ”

เมื่อชายคนชุดดําเดินออกจากหองโถงไป ตุลาการซุน
เทียนก็กําลังรออยูขางนอกหองโถงแลว

“เขามา”

เมื่อตุลาการซุนเทียนไดรับขาวเกี่ยวกับเหตุการณใน
ตําหนักเสี่ยวหวังฟูเขาก็รีบไปดูและถามองคฮองเตวาพวกเขาจะ
จัดการกับเรื่องนี้อยางไร

แตแลวหลังจากทั้งหมดที่เกิดขึ้น เมื่อตําหนักเสี่ยวหวังฟู
มีปญหากอนหนานี้ เขาก็ไมไดสงกองกําลังของเขาเพื่อไปชวยหยุด
บัณฑิตเหลานั้นเอาไว และตอนนี้ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ก็เปนฝายที่
สรางปญหากับจวนหลินฟู แลวเขาจะสงกองกําลังอยางเปน
ทางการของเขาไปชวยหรือ?
 ตุลาการซุนเทียนถึงกับปวดหัว เขาไมรูจริงๆวาจะทํา
อยางไร ดังนั้นเขาจึงรีบไปถามฮองเต แต ... ...

เพราะเขาไมรูวาควรจะพูดใหฟงดูดีไดอยางไร จึงทําให
ใบหนาของฮองเตเปลี่ยนไปเปนนาเกลียด กอนที่จะพูดขึ้น "เจา
ยังตองการใหขาตัดสินใจดวยเรื่องเล็ก ๆ นอยเชนนี้อีกหรือ" ขุน
นางผูนี้คาดหวังวาฮองเตอยางเขาจะยอมรับความผิดพลาดของ
ตัวเองหรือ? ชางเปนเรื่องตลกจริงๆ!

"กระหมอมเพียงเปนกังวลมากไป ฝาบาทไดโปรดอยาพึ่ง
พิโรธพะยะคะ"ตุลาการซุนเทียนคุกเขาลงไปดวยความกลัว

“ออกไป” ฮองเตตะโกนขึ้นดวยความโกรธ เมื่อตุลาการ

ซุนเทียนไดยินเสียงตะโกนของเขา เขาก็ไมกลาที่จะเปดปากและ
รีบเดินออกไปใหเร็วที่สุดเทาที่จะทําไดเพื่อความปลอดภัย
 ตุลาการซุนเทียน ผูพยายามยืนใหมั่นพรอมกับเช็ดเหงื่อ
ออกไปจากหนาผากของเขา จากนั้นเขาก็มองไปที่พระราชวังดวย
ใบหนาที่แยมาก

ขาควรทําอยางไร?

ขาควรจะสงทหารไปหรือไม?

แต สิ่งที่เขาหวงใยจริงๆก็คือตัวเขาเองมากกวา

เขาไปที่พระราชวังเพื่อตองการที่จะรูวาเขาจะจัดการกับ
สถานการณนี้อยางไร แตเขากลับไดความโกรธของฮองเตมาแทน
ทุกสิ่งทุกอยางดูเหมือนจะวุนวายไปหมด ตุลาการซุนเทียนเริ่ม
เดินยอนกลับไปที่ทํางานของเขา แตเพราะเขากังวลมากเขาถึงกับ
สะดุดและลมลงไป จากนั้นเขาก็หมดสติไป

เขาไมควรเริ่มคิดเลย!
 หลังจากที่ฮองเตไดรับขาวเกี่ยวกับเขา เขาก็สายหัวและ
ยิ้ม กอนจะพูดขึ้น "เขาฉลาดจริงๆ"

ตําหนักเสี่ยวหวังฟู

"ตอนนี้ ถึงเวลาแลวที่พวกเขาจะตองลมลง" เสี่ยวเทียน

เหยา พูดขึ้นดวยความเยาะเยย เขาไมไดทําและพูดอะไรมาก แต
พอตาของเขาก็คือคนที่จะปวดหัวในตอนนี้

สิ่งที่เสี่ยวเทียนเหยาพูดมานั้นไมผิด เพราะตอนนี้หลิว
เซี่ยง กําลังจะปวดหัว กอนหนานี้เขาอยูที่จวน เพราะอยากเห็น
ลูกสาวและลูกเขยรองไห เขาตองการไดยินขาวลือวาทานออง
เสี่ยวกําลังปวดหัว แต ... ...

เขาไมไดมีเวลามากพอที่จะยินดี เมื่อไดยินเสียงรายงาน
ขึ้น "นายทาน องคหญิงเสี่ยวเขามาพรอมกับบัณฑิต ผูสูงอายุและ
เด็ก ๆ พวกเขากําลังปดกั้นประตูของพวกเราอยู ดังนั้นพวกเขา
ดึงดูดผูคนเปนจํานวนมากเอาไวขอรับ "

"เจาพึ่งจะพูดวาอะไรนะ?" หลินเซี่ยงยืนขึ้นและถาม
รายละเอียดเพิ่มเติมขึ้น"ทําไมพวกเขาถึงมาที่นี่?"

"พวกเขาบอกวา พวกเขามาเพื่อขอความยุติธรรมขอรับ"
คนรับใชเพียงพูดขึ้น แตเขาก็ไมไดรายงานสิ่งที่หลิน ชูจิ่ว ไดทํา
ตอบัณฑิตเหลานั้น

"ขอรองความยุติธรรมหรือ?" เมื่อหลินเซี่ยง ไดยิน เขาก็

เขาใจไดทันทีวากําลังเกิดอะไรขึ้น

ทานอองเสี่ยวชางเปนคนชั่วจริงๆ เขาผลักดันปญหา
มาถึงที่หนาจวนของเขา เพื่อที่เขาจะไดเปนคนที่มีปวดหัวแทน
 ดี ดี ดี! เจาชางเปนคนดีจริงๆ ทานอองเสี่ยว!

ตอนที่ 92 : 1 ความจริ ง ใจและเห็ น แก ตั ว

หลังจากวิเคราะหสถานการณไดแลว หลินเซี่ยงไดคาดเดาความ
ตั้งใจของตําหนักเสี่ยวหวังฟูได อยางไรก็ตามเขากลับโยนความผิด
ทั้งหมดใหกับเสี่ยวเทียนเหยาแทนที่จะเปนหลิน ชูจิ่ว

หลังจากทั้งหมดที่เกิดขึ้น หลินเซี่ยงก็ไมเชื่อวาลูกสาวที่โง
เขลาของเขาจะมีสติปญญาเชนนั้นได

เมื่อเห็นวาหลินเซี่ยงยืนขึ้นอยางไมไหวติง คนรับใชก็
พยายามจะเปดปากของเขาขึ้นอยางระมัดระวัง “นายทาน
คุณหนูใหญ กําลังรอทานอยูขางนอก ทานจะไปหานางหรือไม
ขอรับ? "
 "คุณหนูใหญอะไร? เรียกนางวาเสี่ยวหวางเฟย! "หลินเซี่ย
งพูดขึ้น เมื่อเขาเรียกสติกลับมาได แตคราวนี้ใบหนาของเขาดูนา
เกลียดมาก

เขาแทบไมอยากจะเชื่อไดวาลูกสาวของเขาจะถูกเสี่ยว
หวางเยจัดการไดอยางงายดายเชนนี้ ชางเปนเด็กที่โงเขลาจริงๆ!
เขาไมสามารถยอมรับไดวาเขามีลูกสาวเชนนี้ได

"ขอรับๆ เสี่ยวหวางเฟย ยังอยูขางนอก ขาควรจะบอกให

นางเขามาหรือไมขอรับ? " คนรับใชพูดขึ้นอยางสุภาพ ในขณะที่
เขาแทบจะฝงศีรษะไวที่อกของเขาแลว

"ไมจําเปน" หลินเซี่ยง จัดเสื้อผาของเขาแลวพูดขึ้นอีก

"เสนาบดีผูนี้จะไปดวยตัวเอง แตขณะที่ขากําลังเผชิญหนากับพวก
เขา ใหเจาไปบอกตุลาการซุนเทียน ใหสงกองกําลังทหารของเขา
มา " แมวาจะมีโอกาส 9ใน 10 ที่เขาจะไมสงกองกําลังมา แต
หลินเซี่ยงก็ยังคงตองลองทําในสิ่งที่เขาทําได
 หลินเซี่ยงกําลังจะออกไป แตแลวจูๆ หลินฟูเหริน ก็เขา
มา "ทานพี่เกิดอะไรขึ้นเจาคะ? ขาไดยินมาวาหลิน ชูจิ่ว นําคน
กลุมหนึ่งมาอยูขางนอกและปดกั้นประตูของพวกเราเอาไว นาง
เปนอะไรของนาง? "

ใบหนาของหลินฟูเหริน เต็มไปดวยความเศราโศกและ
สายตาที่งดงามของนางก็เริ่มมีน้ําตาไหลออกมา ดังนั้นหลินเซี่ย
งจึงพยายามลดความโกรธของเขาลงและพูดขึ้น "เจาไมตองเปน
หวง ทุกอยางจะไมเปนไร" หลินเซี่ยง เปนหัวหนาครอบครัว
ดังนั้นจึงเปนธรรมชาติที่เขาควรจะเปนคนหนึ่งที่จะออกไปตอสู
กับคนเหลานั้นที่อยูขางนอก และผูหญิงตองอยูภายในบานเทานั้น

แตเนื่องจากสิ่งตางๆดูไมคอยดีทางดานนอก หลินฟูเหริน
จึงพูดขึ้น "ทานพี่ โปรดใชความระมัดระวัง เด็กคนนั้น หลิน ชูจิ่ว
เปนคนไมมีหัวใจ นับตั้งแตนางยังเด็ก นางก็สรางแตปญหาใหกับ
ทานพี่มาตลอด ดังนั้นทานพี่จึงไมจําเปนตองไปใสใจนาง เพราะ
นางทําเรื่องนี้โดยเจตนาทั้งสิ้น " หลินฟูเหริน จงใจพยายามที่จะ
ทําลายภาพลักษณของหลิน ชูจิ่วหรือ? นางจะใจรายเกินไป
หรือไม!

แตไมเลย เนื่องจากการกระทําของหลิน ชูจิ่ว เปนเชนนั้น

จริงๆ นางอยากจะลากบิดาของนางลงต่ํา ดวยความชวยเหลือ
ของเสี่ยวเทียนเหยา

มุมปากของหลินเซี่ยงเริ่มพึมพําขึ้น แตเขาก็ยังคงพยัก
หนาและพูด "ฟูเหรินมั่นใจได ขารู"

หลังจากไดยินคําตอบของเขา หลินฟูเหริน ไดกาวไป

ดานขาง เพื่อหลีกทางใหกับหลินเซี่ยง

หลินเซี่ยง ไมสามารถปลอยใหหลิน ชูจิ่ว มีความกลา

หาญไปมากกวานี้ดังนั้นเขาจึงเปดประตูไปที่ประตูดานขางแทน
ประตูหลัก
 เมื่อประตูดานขางเปดออก บรรยากาศก็ลดลงมากซึ่ง
แตกตางจากประตูของตําหนักเสี่ยวหวังฟู ที่เปดออกและเมื่อหลิน
ชูจิ่ว เดินออกมาจากทางประตูหลักนางก็ดูสงางามมาก แตในที่นี้
เมื่อหลินเซี่ยง ออกมา เขามีเพียงการแสดงออกที่เรียบงายเทานั้น

อยางไรก็ตาม ในความเปนจริงเมื่อเขาเห็นคนทั้งหมดทั้ง
ปวงที่อยูนอกประตูของเขา ศีรษะของเขาก็เริ่มปวดราวขึ้น คนที่
อยูขางนอกไมสามารถรอใหเขาพูดขึ้นได ดังนั้นพวกเขาจึงกลาที่
จะเปดปากของพวกเขาขึ้นในทันที "เสนาบดีหลินออกมา!"

“เสนาบดีหลิน เสนาบดีหลิน… … เสนาบดีหลิน!”

กลุมของผูกอกวนตะโกนชื่อของเขาออกมา แตพวกเขา
ไมไดทําใหเกิดปญหา หลิน ชูจิ่ว เองก็ไมไดกอใหเกิดปญหาใดๆ
และคนอืน่ ๆ ที่อยูรอบนอกก็ไดแตเฝาดูพวกเขาอยางยุงเหยิง
เทานั้น
 ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ตั้งอยูในเมืองหลวงสวนใน สถานที่ที่
ครอบครัวขุนนางอาศัยอยู ดังนั้นคนธรรมดาสามัญจึงไมสามารถ
เดินผานไปมาได นอกจากนี้ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ยังเปนที่รูจักใน
เรื่องของการดุราย ดวยเหตุนี้จึงไมมีใครกลาที่จะผานไปมา

อยางไรก็ตาม จวนหลินฟู นั้นตางกัน แมวาหลินเซี่ยงจะ

เปนเสนาบดี แตจวนของพวกเขาก็แตกตางจากจวนขุนนางชั้นสูง
คนอื่นๆ มาก อีกอยางจวนของพวกเขายังตั้งอยูในสวนที่ไกลที่สุด
จากเมืองหลวงสวนในมาก จึงเปนธรรมดาที่ถนนที่อยูขางๆมักมี
ชีวิตชีวามาก

หลิน ชูจิ่ว นําคนจํานวนมากมาที่ถนนดานหนา จํานวน

ของพวกเขาไมเปนที่รูแน แตเนื่องจากภาพลักษณของหลินเซี่ยง
นั้นเปนที่รูจักในเรื่องของความสุภาพเรียบรอยและเปนมิตร ผูคน
จึงไมกลัวเขา ซึ่งแตกตางจากเสี่ยวหวางเยผูที่สูงสงและยิ่งใหญ
ตอนที่ 92 : 2 ความจริ ง ใจและเห็ น แก ตั ว
ดวยลักษณะบุคลิกภาพเหลานั้นทําให หลินเซี่ยงประสบ
ความสําเร็จในการไดหัวใจของคนธรรมดา แตในขณะนี้หลินเซี่ย
งกลับเกลียดสิ่งที่เรียกวา "หัวใจ"

"เงียบกอน ทุกคนเงียบกอน " คนรับใชของจวนหลินฟู

เดินมาขางหนาเพื่อออกคําสั่ง แตเพราะคอของเขาดูเหมือนจะ
เจ็บ เขาจึงแทบจะไมสามารถจัดการกับคนธรรมดาได

แลว หลิน ชูจิ่ว จัดการใหลากคนเหลานี้ทั้งหมดมาที่นี่ได

อยางไร?

และในขณะนี้ บัณฑิตทุกคนตางก็มีใบหนาเปนสีแดง
เนื่องจากความละอายใจ พวกเขาไมสามารถยกใบหนาของพวก
เขาขึ้นมาได
 เพราะในตอนนี้ในสายตาของคนอื่น ๆ พวกเขามีลักษณะ
เหมือนลิงจริงๆ พวกเขามีผิวที่หนามาก แตพวกเขาก็รัก
ภาพลักษณของพวกเขาในฐานะบัณฑิตเปนอยางมากดวยเชนนั้น

เมื่ออยูดานหนาของจวนหลินฟู หลิน ชูจิ่วก็ไมไดวางแผน

ที่จะควบคุมพวกเขาอีกตอไป ดังนั้นเมื่อเธอเห็นหลินเซี่ยงออกมา
เธอก็เดินไปขางหนาและพูดขึ้น "ลูกคารวะทานพอเจาคะ"

"เสี่ยวหวางเฟย สุภาพมากเกินไปแลว ชายแกผูนี้เริ่ม

หวาดกลัวเสียแลว " หลินเซี่ยงพูดขึ้นและเพื่อตอบรับคําทักทาย
ของหลิน ชูจิ่ว เขาก็พูดขึ้น "ชายชราผูนี้ดีใจมากที่ไดเห็นเสี่ยว
หวางเฟย "

ตามธรรมชาติแลวหลิน ชูจิ่ว จะเลนตามน้ําไปกับเขา

ดังนั้นเธอจึงตอบขึ้น "ทานพอไมควรจะคิดเชนนั้น แมวาขาจะเปน
เสี่ยวหวางเฟยแลวในตอนนี้ แตขาก็ยังคงเปนลูกสาวของทานอยู
ดังนั้นขาจะไมทําความเคารพทานไดอยางไร? "

ไมวาพวกเขาจะรูสึกยังไงภายในก็ตาม แตทั้งสองคน
ยังคงแสดงออกมาไดอยางยอดเยี่ยม ดังนั้น ถาคนจะเห็นพวกเขา
คนเหลานั้นจะคิดวาพวกเขาเปนเพียงพอและลูกสาวที่รักกันมาก

"ทําไมขาถึงรูสึกทองใสปนปวน?" หลิวไป คนที่ยืนอยูใน

ฝูงชนพูดขึ้น และเพื่อทําใหมันดูสมจริง เขาก็เอามือขึ้นมาปดหนา
ของเขาไวทันที

เพื่อที่จะปกปองหลิน ชูจิ่ว หลิวไป ถูกสงตัวออกไป

ดังนั้นไมวาเขาจะชอบนางหรือไมก็ตาม เขาก็มีหนาที่ปกปองนาง
เขาไมอาจปลอยใหหลิน ชูจิ่ว เกิดอัตรายได

สวนทางดานซูฉาก็ชวยไมไดที่จะหัวเราะ เมื่อเห็นผลงาน
ของหลิน ชูจิ่วและหลินเซี่ยว เขากังวลวาหลิน ชูจิ่ว อาจจะ
ประสบกับปญหา แตดูเหมือนวาถาหลินเซี่ยง เปนสุนัขจิ้งจอก
เฒา หลินเซี่ยงก็เปนลูกสุนัขจิ้งจอกดีๆ นี่เอง

พอและลูกสาวแลกเปลี่ยนคําทักทายเปนเวลานาน ใน
สายตาของคนนอก พวกเขาดูเหมือนจะเปนพอและลูกสาวที่รัก
กันมาก แตสําหรับคนที่รูความจริง พวกเขารูวามันเปนการแสดง
หลอกตาเทานั้น

หลินเซี่ยง ถามหลิน ชูจิ่วถึงอาการของเธอ อีกครั้งและ

อีกครั้ง เพราะเขาไมสามารถคิดคําอื่นออกมาได หลิน ชูจิ่วก็ทํา
เชนเดียวกัน เธอถามทุกสิ่งทุกอยางเกี่ยวกับบานอีกครั้งและอีก
ครั้ง เพราะเธอไมสามารถคิดถึงเรื่องอื่นๆออกมาได

อยางไรก็ตาม พวกเขาไมสามารถทําเชนนี้ตอไปไดเรื่อยๆ
เพราะมีคนรอพวกเขาอยูขางนอก
 แมวาจะมีคนบอกวาถาใครเริ่นกอนก็จะเปนผูชนะ แต
หลินเซี่ยงไมก็ไดเปดเผยความรีบรอนของเขา เพราะเขายังเชื่อใน
คําที่วา "จูโจมกอนที่ศัตรูจะจูโจมเรา"

และในเมื่อหลินเซี่ยง ไมรีบรอน หลิน ชูจิ่ว ก็โจมตีขึ้น

กอน

หลิน ชูจิ่ว ไดยินวาหลังจากที่หลินหวางถิง ไดไปที่

ตําหนักเสี่ยวหวังฟู สภาพของนางก็แยลง เพราะฉะนั้นหลิน ชูจิ่ว
จึงใชผาเช็ดหนาของเธอและเช็ดดวงตาของเธอ ถึงแมจะไมมี
น้ําตาก็ตาม "ทําไมหวางถิงเหมยเมยถึงไดไมดูแลตัวเอง
เชนนี้? นางไมรูหรือวานางอาจจะทําใหเกิดเปนรอยแผลเปนบน
หนาผากของนางได? นางไมกังวลหรือวามันจะเปนเชนนั้น? "

หลิน ชูจิ่ว พยายามเปดชองทางขึ้นอีกครั้ง "แมวามันจะ

เปนความผิดของหวางถิงเหมยเมย เพราะนางเดินไมระวังเอง ขา
และเสี่ยวหวางเยก็ไมสามารถนิ่งนอนใจได ดังนั้นพวกเราจึงถาม
หมอเทวดาโมวา เขาสามารถมอบยาใหนางไดหรือไม เนื่องจาก
ใบหนาของหวางถิงเหมยเมยนั้นงดงาม ดังนั้นเราจึงไมสามารถ
ปลอยใหใบหนาของนางมีแผลเปนได "

หลังจากไดยินคําพูดของนาง มุมปากของหลินเซี่ยงก็
ถึงกับกระตุก เพราะหลังจากทั้งหมด เขาแทบจะไมอยากเชื่อวา
ลูกสาวคนโตของเขานอกจากนางจะไมโงแลว นางยังมีลิ้นที่ฉลาด
อีกดวย หลิน ชูจิ่วไมเพียงแตเปดเผยวาใบหนาของหวางถิงอาจจะ
มีรอยแผลเปน แตยังพยายามที่จะรับผิดชอบ และดวยเหตุนี้ ... ...

คนอื่นจึงไมสามารถที่จะตอบโตไดงายๆ!

ตอนที่ 93 : 1 เข า ใจผิ ด พลาดและกิ น ความล ม เหลว

หลินเซี่ยงอยูในตําแหนงที่สูงสุดในตําแหนงขุนนาง เพราะเขา
เปนคนเกงในเรื่องการในการอภิปราย อยางไรก็ตาม เมื่อมาเจอ
กับลิ้นของผูหญิง เขาก็ไมรูวาเขาจะแขงขันกับพวกนางไดอยางไร
 นอกจากนี้ เขาไมไดคาดหวังวาหลิน ชูจิ่ว จะทําแบบนี้
ดังนั้นเขาจึงไมไดเตรียมอะไรเอาไวลวงหนาเลย!

หลินเซี่ยงกําลังคิดที่จะใชคําชอบธรรมบางอยางในการ
ตอบโต หลิน ชูจิ่วและทําใหนางรับผิดชอบตอการบาดเจ็บของ
หลิน หวางถิง แตอยางไรก็ตาม จูๆหลิน ชูจิ่วก็เช็ดดวงตาของนาง
และทําตัวราวกับวานางรูสึกอับอายมาก "ทานพอลูกสาวคนนี้
ละเลยคําสั่งสอนของทาน และความเห็นแกตัวของลูกสาวคนนี้
นั้นมีมากเกินไป แตเมื่อขาไดรูเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่จวน ขาก็รูสึก
เปนหวงมาก ทานพอสามารถใหอภัยลูกสาวคนนี้สักครั้งและยอม
ใหขาไดพบกับเหมยเมยของขาไดหรือไมเจาคะ? "

หลังจากที่หลิน ชูจิ่ว พูดคําเหลานั้นจบลง นางก็ดูซื่อสัตย

และจริงใจมาก
 ใช ถาพูดเกี่ยวกับเรื่องของครอบครัวในตอนนี้ มันเปน
เรื่องที่เห็นแกตัวจริงๆ!

ใจของหลินเซี่ยง ทํางานไดไมดีนักและคราวนี้ใบหนาของ
เขาบิดเบี้ยวไปเล็กนอย เพราะ ... ...

เปนอีกครั้ง ที่หลิน ชูจิ่วไดปดกั้นแผนการของเขา เขา

ตองการใหนางกลายเปนผูรับผิดชอบตออาการบาดเจ็บของหลิน
หวางถิง แตแผนการของเขาก็จบลงไปซะอยางนั้น ความเห็นแก
ตัวของนางมีมากเกินไปจริงๆ!

ถึงแมวาหลิน ชูจิ่ว จะเปนองคหญิง แตนางก็เปนผูหญิง

ผูหญิงในโลกนี้มีความตองการและเห็นแกตัวมาก แตบางครั้งพวก
มันก็สามารถใหอภัยได

ความเห็นแกตัวของหลิน ชูจิ่ว เปนเรื่องที่ยอมรับและ

เขาใจได แตถาเปน หลินเซี่ยง ก็จะเปนกรณีที่แตกตางออกไป
เพราะเขาไมไดเปนเพียงแคผูชายเทานั้น แตเขายังเปนถึงเสนาบดี
อีกดวย ดังนั้นหากความเห็นแกตัวของเขาจะถูกเปดเผยออกไป
ฝายตรงขามทางการเมืองของเขาจะไมปลอยเขาไวแน

หลินเซี่ยงไมเบื่อหนายชีวิตของเขาถึงขนาดตองอยากกิน
ความลมเหลวเชนนั้นแน

และเพราะเขาไมตองการที่จะกินความลมเหลวเชนนั้น
หลินเซี่ยงจึงไมกลาที่จะคัดคานคําพูดของหลิน ชูจิ่ว แตเขามองไป
ที่นางดวยภาพลักษณที่สงางามมากขึ้นและพูดขึ้น "หวางเฟยก
ลาวหนักเกินไปแลว การหวงใยครอบครัวของเจานั้นเปนเรื่อง
ปกติอยูแลว ดังนั้น เรื่องนี้บิดาเขาใจ "

เขาไมเพียงแตตองการที่จะหลีกเลี่ยงการกินความ
ลมเหลว แตยังตองการที่จะใสหมวกใบใหญใหกับหลิน ชูจิ่วอีก
ดวย (ความอัปยศอดสู) แตก็ยังรูสึกเหมือนกําลังกินแมลงเขาไป
ดังนั้นเขาจึงอยากจะอาเจียน
 "ตราบเทาที่ทานพอเขาใจและไมตําหนิขา สําหรับ
ความเห็นแกตัวนั้นก็เปนสิ่งที่ดีมากพอแลว "หลิน ชูจิ่วหยิบ
ผาเช็ดหนาขึ้นมาและเช็ดไปที่มุมหางตา และในไมชา ดวงตาของ
นางก็กลายเปนสีแดงมากขึ้น

“ชางเปนผูเชี่ยวชาญจริงๆ" ซูฉาชวยไมไดที่จะสรรเสริญ
ขึ้น

เขาคิดวาหลิน ชูจิ่ว เพียงแคแกลงรองไหเทานั้น ดังนั้น

ใครจะคิดวานางจะสามารถทําใหดวงตาของนาง แดงราวกับวา
เธอนั้นรูสึก"ผิด"ไดจริงๆ

น้ําตาของผูหญิงเปนอาวุธที่เกิดจากธรรมชาติ แตถา
ผูหญิงคนหนึ่งพยายามที่จะกลั้นน้ําตาเอาไว คนก็จะยิ่งรูสึกเปน
ทุกขมากขึ้น หลิน ชูจิ่วไมไดใชน้ําตาของนาง เพื่อเรียกรอง
ความเห็นอกเห็นใจของผูคนอื่น น้ําตาของนางไมไดไหลลงมา แต
ผูคนกลับรูสึกไมดีอยางไมมีสาเหตุ

หลังจากควบคุมสถานการณซ้ําแลวซ้ําเลา ตอนนี้หลิน ชู
จิ่วก็ ตัดสินใจกลับไปที่ธุระสําคัญของเธอ หลิน ชูจิ่วหันไปอีกดาน
แลวเธอก็มองไปที่ผูคนและเริ่มพูดถึงความเปนกังวลของพวกเขา
ตอหลินเซี่ยงขึ้น

"ทานพอ บัณฑิตเหลานี้ไดมาชุมนุมกันอยูที่หนาตําหนัก
เสี่ยวหวังฟูและขอความยุติธรรมสําหรับคนเหลานี้ แตเนื่องจาก
โรคเกาของหวางเย เกิดกําเริบขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงไมมีทางจัดการ
กับพวกเขาได และเพราะขาเปนผูหญิงขาไมเขาใจเรื่องของ
การเมือง ขากลัววาถาขาชวยพวกเขาไป ขาจะทําใหเรื่องแยลงไป
อีกเทานั้น ดังนั้นขาจึงตัดสินใจที่จะนําคนเหลานี้มายังจวนหลินฟู
และขอคําแนะนําจากทานพอ "
 หลิน ชูจิ่วพูดขึ้น ในขณะที่เฝาดูการแสดงออกทางสีหนา
ของหลินเซี่ยงอยูตลอด และในที่สุดเธอก็พูดขึ้นอีก "ขารูวาทาน
พออาจจะเดือดรอนไดเพราะเรื่องนี้ แตขาไมสามารถคิดหาทาง
อื่นไดอีกแลว พวกเขาบอกวาเจาหนาที่ของศาลไดนําเงินบํานาญ
ของทหารที่ตายไปแลวไป ทําใหครอบครัวของพวกเขาตองอยู
อยางยากจน และเนื่องจากไมมีความชวยเหลือใดๆ ของพวกเขา
ถึงกลับตองขายลูก ๆไปดวย "

"ผูหญิงคนนี้ไมสามารถแทรกแซงกิจการทางการเมืองได
แตถาเปนทานพอ ขารูวาทานสามารถดูแลปญหานี้ได เพราะทาน
ซื่อสัตยและทุมเทใหกับแควนของพวกเรา ทานพอไดสั่งสอนขา
และเหมยเมยใหมีชีวิตอยูดวยจิตสํานึกอันใสสะอาด เพื่อไมใหทํา
ตัวเยอหยิ่งและไมกดขี่ขมเหงคนอื่น ดังนั้นเมื่อขารูวาคนเหลานี้มี
ความคับของใจ ขาจึงมีความกลาที่จะพาพวกเขามาที่นี่เพื่อขอ
ความชวยเหลือจากทานพอ พอสามีของคนเหลานี้ พี่ชายและลูก
ชายตางก็เสียชีวิตไปจากการปกปองแควนของเรา เราไมสามารถ
ปลอยใหวีรบุรุษเหลานั้นตายไปอยางไรคาได "

ตอนที่ 93 : 2 ทํา ความเข า ใจและกิ น ความล ม เหลว

หลิน ชูจิ่ว พูดราวกับวามันเปนความจริงที่หลินเซี่ยง ไมไดเห็นเงิน
เหนือคนอื่น และราวกับวาหลินเซี่ยงไมใชคนเห็นแกตัว ที่พรอม
จะเสียสละทุกสิ่งทุกอยาง เพียงเพื่อที่จะไดเห็นสันติภาพในโลกใบ
นี้

เมื่อไดยินทุกสิ่งทุกอยางแลว หลินเซี่ยงก็พยายามที่จะดึง
ผิวหนาขึ้นเพื่อใหยิ้มออกมา

เขาเคยทํางานเปนรับใชในพระราชวัง ดังนั้นคําพูดเหลานี้
จะไมทําใหเขารูสึกซาบซึ้ง ... ...
 เขาไมซาบซึ้ง แตคนธรรมดาและบัณฑิตตางก็รูสึกซาบซึ้ง
คนธรรมดา ๆ ตางก็เริ่มคุกเขาลงไปบนพื้นและตะโกนขึ้น "ทาน
เสนาบดีหลิน ไดโปรดชวยพวกเราเรียกรองความเปนธรรมดวย"

“คําพูดของเสี่ยวหวางเฟยนั้นถูกตองแลว พวกเราไม
สามารถปลอยใหทหารเหลานั้นตายอยางไรคาได "

ผูเขาชมไมรูวาเกิดอะไรขึ้น แตพวกเขาก็เขารวมดวยและ
เริ่มรองตะโกนขึ้น บัณฑิตคนอื่น ๆ รูวาสถานการณรุนแรงมากแค
ไหน ดังนั้นพวกเขาจึงไมกลาที่จะตะโกน อยางไรก็ตามสําหรับ
หลิวโยงเซิง... ...

จุดประสงคที่แทจริงของเขา คือการทําลายชื่อเสียงของ
เสี่ยวเทียนเหยา และสถานการณที่รอนแรงในตอนนี้ก็เปนโอกาส
ของเขา
 หลิวโยงเซิง คุกเขาลงไปที่พื้นดวยเสียงดังและตะโกน
"ทานเสนาบดีหลิน ไดโปรดเรียกรองความเปนธรรมสําหรับทหาร
ที่เสียชีวิตไปแลวของเราดวย และเปดเผยวาเจาหนาที่ที่ทํา
ความผิดเปนคนของเทพเจาแหงสงครามของแควนตะวันออก
หรือไม เสี่ยวหวางเย นั้นมีอํานาจมาก ดังนั้นเจาหนาที่ของราช
สํานักจึงไมกลาทีจ่ ะรับทําคดีนี้ ดังนั้นทานเสนาบดีหลินไดโปรด
เปดเผยความผิดและเก็บกวาดบรรดาเจาหนาที่ที่ทุจริตเหลานี้ไป
ดวยเถิดขอรับ "

วัตถุประสงคที่แทจริงของหลิวโยงเซิง คือการดึงดูดเสี่ยว
เทียนเหยาให เขาไปในคดีการทุจริตที่มีกลิ่นเหม็นอยูในตอนนี้
เพื่อที่หลินเซี่ยงจะไมประสบปญหา และถาหลินเซี่ยงไมไดประสบ
กับปญหา เขาก็ไมตองหวงเรื่องของตัวเองดวยเชนกัน

มีบัณฑิตหลายคนที่ตองการปฏิบัติตามสิ่งที่หลิวโยงเซิง
ทํา แตก็เปนความจริงที่วาเสี่ยวหวางเยนั้นมีอํานาจมาก ดังนั้นใน
ที่สุดพวกเขาก็ไมกลาที่จะคุกเขาลงและตะโกน และเพียงแค
ปลอยใหหลินเซี่ยง จัดการกับเขาเอง

กับการพลิกผันอยางฉับพลันของสถานการณ ผูชมตางก็
มึนงงและตกตะลึงไปตามๆ กัน

ไมใชวาเสี่ยวหวางเฟย พึ่งจะขอรองแทนคนเหลานี้
หรือ? ดังนั้นทําไมเพียงแคในพริบตาเพียง นางก็กลายเปน
สิ่งมีชีวิตที่ชั่วรายที่พยายามขมเหงคนเหลานี้ไปได?

ผูชมจํานวนมากเริ่มกระซิบกระซาบ เพราะพวกเขาไมรู
วา จริงๆ แลวมันเกิดอะไรขึ้นกันแน เนื่องจากปฏิกิริยาของพวก
เขา ดวงตาของหลินเซี่ยงจู ๆ ก็สวางขึ้นและคิดถึงบางสิ่ง
บางอยางขึ้นมาได หลินเซี่ยงไอขึ้นสองสามครั้งและยกมือขึ้นเพื่อ
บงบอกใหคนอื่นๆ เงียบลง แลวฝูงชนก็เงียบลงทันทีดวยความ
อยากรูอยากเห็น
 "ทุกคนมั่นใจไดวาเจาหนาที่คนนี้ ที่ไดทําหนาที่มา
ยาวนานหลายทศวรรษแลว อยาสั่นไหวกับดวยความกลัวและมี
มโนธรรมที่ชัดเจน ขาไมกลาพูดวาขาจะทําอะไรไดมากนัก แตขา
กลาพูดวาขาจะไมนั่งนิ่งเฉยและละเลยเหตุการณนี้ ใครก็ตามที่นั่ง
อยูดานหลังของการทุจริตนี้ ขาหลินเซี่ยง จะไมกลัวที่จะลงโทษ
เขาตามกฎหมายอยางแนนอน "

ทุกคนที่อยูรอบ ๆ หลินเซี่ยงเขาใจถึงความหมายใน
คําพูดของเขา แตดูเหมือนหลิน ชูจิ่ว จะไมไดยินอะไร หลังจาก
นั้นเธอก็พูดอยางเห็นดวยขึ้น "หวางเย เคยพูดเอาไววาทานพอ
เปนเจาหนาที่ที่ไมเห็นแกตัวและเปนแบบอยางที่ดีสําหรับทุกคน
ในอนาคต ซึ่งก็เปนความจริง และเพราะทานพอมีคุณสมบัติ
เชนนั้น เสี่ยวหวางเยยังพูดอีกดวยวาทานพอจะมารับคดีนี้ไป
อยางแนนอน และจะดึงเจาหนาที่ที่ทําความผิดเหลานั้นไปโยนลง
ในแมน้ําเหลืองใหจงได "

*ฮึก!*
 หลินเซี่ยงกลืนน้ําลายของเขาลงไป ในขณะที่ใบหนาของ
เขากระพริบดวยความอับอายขึ้น อยางไรก็ตามในไมชา เขาก็
พยายามที่จะสงบและพูดขึ้น "คําพูดของเสี่ยวหวางเย หนักเกินไป
แลว เจาหนาที่คนนี้ไดรับเบี้ยอัฐจากฮองเต ดังนั้นจึงเปนเรื่อง
ปกติที่จะตองรับใชแควนอยางสัตยซื่อ" คําชมเชยจากเสี่ยวหวาง
เยดูเหมือนจะไมคอยดีนัก

หลินเซี่ยงรูสึกไมพอใจและไมสบายใจมาก เขาและเสี่ยว
เทียนเหยา เปนพอและลูกเขย แตเขาพยายามกลาวหาและทําให
เขาอับอายในที่สาธารณะ อยางไรก็ตามเสี่ยวหวางเยไมไดเชนนั้น
ดังนั้นแนนอนทุกคนจะตองเต็มไปดวยความสงสัย

"ขาเห็นดวยกับสิ่งที่ทานพอพูด วาเจาหนาที่ของหลวงรับ
เบี้ยอัฐมาจากฮองเต ดังนั้นพวกเขาตองรับใชแควนนี้อยางสัตยซื่อ
แควนนี้เปนของฮองเต ทุกคนที่อาศัยอยูในแควนนี้ก็เปนคนของ
ฮองเต แตบรรดาขาราชการที่ไดรับอํานาจจากฮองเต เพื่อใหมา
ดูแลรับใชประชาชนของเขา เพียงแครูจักใชอํานาจของตนเทานั้น
พวกเขาไมไดทํางานอยางหนักในการรับใชประชาชนอยางพวก
เขา เพียงแตแสวงหาชื่อเสียงและโชคลาภเทานั้น พวกเขาควร
รูสึกผิดตอฮองเต เพราะฮองเตไวใจพวกเขามาก แตพวกเขากลับ
... ... ขาคิดวาพวกเขาควรถูกตัดศีรษะไปซะ! "

หลิน ชูจิ่ว พยายามพูดคําที่ชอบธรรมเหลานั้นออกมา

เพื่อเปนตัวแทนของเสี่ยวหวางเย ซึ่งแสดงใหเห็นวาเสี่ยวหวางเย
มีทัศนคติที่ชอบธรรมแคไหน

ตอนที่ 94 : 1 เร็ ว เกิ น ไปที่ จ ะมี ค วามสุ ข

“ดี พูดไดดี พูดไดดีจริงๆ”

ผูฟงไมสามารถเขาใจสิ่งที่หลิน ชูจิ่ว พูดได แตพวกเขารู

วาคําพูดของนางนั้นกําลังตําหนิเจาหนาที่ของหลวงที่ไมเปนธรรม
เหลานั้นอยู ในทางตรงกันขามหลินเซี่ยง หลิวโยงเซิง และบัณฑิต
คนอื่น ๆ ตางก็เขาใจความหมายของคําพูดที่ชอบธรรมของนาง
คําพูดของนางเกี่ยวกับความจงรักภักดีตอฮองเต แตในความเปน
จริงนางแคชวยพูดใหเสี่ยวเทียนเหยา หลุดพนจากคดีความทุจริต
ในขณะที่ผลักดันโทษทั้งหมดไปใหกับฮองเตและคนที่เขาเลือก
แทน

แควนนี้เปนของฮองเต ฮองเตเปนผูแตงตั้งขุนนาง
เหลานั้นขึ้นมาหลังจากทดสอบความจงรักภักดีตอพระองคแลว
ความหมายก็คือ ปญหาการทุจริตที่เกิดขึ้นเนื่องจากเจาหนาที่ใน
ปจจุบันของฮองเตที่ไดรับเลือกมา ไมใชเพราะเสี่ยวหยางเย!

ชางมีฝปากที่เฉลียวฉลาดจริงๆ ชางเลือกใชคําเยินยอไดดี
จริงๆ!
 หลินเซี่ยง บอกไมไดวาเปนคําพูดของหลิน ชูจิ่วหรือเปน
คําสอนของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นในขณะนี้ดวงตาที่เฉียดคมของ
เขาก็ชวยไมไดที่จะมองไปพรอมกับมีประกายจราขึ้น

หลิน ชูจิ่ว ไมรูวาเขากําลังคิดอะไรอยู เธอจึงยืนอยูที่นั่น

พรอมดวยรอยยิ้ม ในขณะที่ระยาของมงกุฎหงสเพลิงสั่นเล็กนอย
ดังนั้นเขาจึงบอกไมไดวานางมีกลิ่นอายอันสูงสงเชนนี้จริงหรือไม
แตเขาก็ไมอาจละเลยมันไปได

ไมวาเขาจะคิดเทาไหร เขาก็พบวานางแตกตางจากตัวตน
ในปกติของนาง เขาไมอยากเชื่อวาในชวงเวลาสั้น ๆ เสี่ยวหวางเย
จะสามารถเปลี่ยนนางไดขนาดนี้

ดูเหมือนวาลูกสาวคนนีข้ องเขาเติบโตขึ้นมาในความเงียบ
เพราะเขาไมรูเรื่องราวเกี่ยวกับตัวที่แทจริงของนางเลย!
 หลินเซี่ยงหรี่ดวงตาของเขาแลวเขาก็เริ่มตรวจสอบ หลิน
ชูจิ่ว อยางระมัดระวัง แตในทายที่สุดเขาก็ไมสามารถคิดถึงอะไร
ออกมาได

วานางแคแกลงทําเปนคนที่มีความสามารถเชนนี้หรือนาง
เติบโตขึ้นมาเปนแบบนี้กันแน?

อยางไรก็ตาม เขาไมไดมีโอกาสพูดถึงริมฝปากที่คมของ
นางอีกตอไป ในสายตาของคนอื่น ตอนนี้ตําหนักเสี่ยวหวังฟูอยูใน
จุดยืนที่มีคุณธรรมสูงสุด ดังนั้นเขาจึงไมสามารถลากมันลงมาได

หลินเซี่ยง ถอนหายใจขึ้นเบา ๆ และหันสายตาออกไป

จากหลิน ชูจิ่ว เขาไมตองการที่จะตอสูกับคนที่มีลิ้นอยางนั้น
ดังนั้นเขาจึงหันไปมองฝูงชนแทน

หลังจากคําพูดขมขื่นและเต็มไปดวยความชอบธรรม
หลิน ชูจิ่วก็ไมไดพูดอะไรอีก เพียงแคยืนอยูอยางเงียบๆ เทานั้น
คนธรรมดาก็ยังอยูในความเงียบ มีเพียงหลิวโยงเซิง และกลุมของ
เขาที่พูดขึ้นไมกี่คํา แตก็ไมไดหมายความวาหลินเซี่ยงจะสามารถ
สงพวกเขากลับไปได

หลินเซี่ยงรูอยางชัดเจนวาคนเหลานี้มาที่หนาจวนของเขา
เพื่อแกปญหาการทุจริต ดังนั้นเขาจึงตองพูดถึงคําพูดเกี่ยวกับ
เรื่องนั้นเล็กนอย ถาเขาตองการจะทําใหพวกเขาจากไป

"ทุกๆคน" หลินเซี่ยง พูดขึ้นในขณะที่ยกมือขึ้น เพื่อดึงดูด

ความสนใจของผูคน "มั่นใจไดเลยวาขาจะนําเสนอคําถามทั้งหมด
ที่พวกเจาถามมาทีละคําถามตอศาลยุติธรรม เพื่อใหความจริง
ปรากฏขึ้น”

หลินเซี่ยงทําใหคําพูดของเขาฟงดูสวยงามตอคนอื่น ๆ
แตสําหรับการคนหาความจริงนะหรือ?
 ทําไมเขาถึงจะพูดความจริง? แมวาคนเหลานี้จะตายไป
ทั้งหมด เขาก็จะไมพูดความจริง

เมื่อไดยินคําพูดของเขา ซูฉา และหลิวไป แทบจะเปนลม

เพราะความโกรธ ดังนั้นพวกเขาจึงอยากจะมาพูดคุยกับหลิน ชูจิ่ว
แตหลิน ชูจิ่วก็พูดขึ้นเสียกอน "ทานพอเปนคนที่เสียสละจริงๆ ไม
เหมือนบุตรสาวคนนี้ ขาไดยินมาวาหลิน ฟูเหริน และ หวานเหมย
เมย ปวยหนักมาก ดังนั้นขาจึงกลัววาทานพอจะไมสามารถดูแล
รายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องนี้ได ในขณะที่ตองดูแลพวกนาง
ดังนั้นโปรดใหเหลาสาวใชและทหารองครักษเหลานี้ อยูชวยทาน
พออีกแรง ทานเพียงแคใหพวกเขาทํางานบางอยางที่ตองทํา
เทานั้น "

หลังจากพูดคําเหลานั้นออกไป หลิน ชูจิ่ว ก็ไมตองการให

โอกาสกับหลินเซี่ยง ในการปฏิเสธ ดังนั้นเธอจึงหันกลับไปทันที
และสัง่ ขึ้น "พวกเจาทุกคนจะอยูที่นี่และชวยทานพอของขา หวาง
เยมีคําสั่งใหแกปญหาในเรื่องนี้ ดังนั้นพวกเจาไมจําเปนตอง
กลับไปพรอมกับขา "

คําสั่งของหลิน ชูจิ่ว ฟงดูแปลก ๆ นางบอกวาเสี่ยวหวาง

เย มีคําสั่งใหแกปญหาในเรื่องนี้ แตใครสามารถไปที่นั่นเพื่อยืนยัน
ได?

ดวงตาของหลินเซี่ยงกวางขึ้นและรีบปฏิเสธขึ้น "เสี่ยว
หวางเฟย หนาที่หลักของทหารองครักษคือการปกปองเสี่ยวหวาง
เย ดังนั้นพวกเขาจะอยูที่นี่ไดอยางไร?" ทําไมเขาจะปลอยใหกลุม
คนเหลานี้อยูขางหลังและเฝาดูเขา?

"ทานพอ ขาเองก็ไมตองการใหพวกเขาอยู แตเจาหนาที่

หลวงทํางานไมดี ทานไมเห็นเชนนั้นหรือทานพอ? " หลิน ชูจิ่ว
ถอนหายใจแลวมองเขาดวยสายตาที่บอกวา ขาแคเปนหวงทาน
ตอนที่ 94 : 2 เร็ ว เกิ น ไปที่ จ ะมี ค วามสุ ข
"เชาตรูนี้ ขาไดสั่งใหพอบานเฮา ไปตามหาตุลาการซุนเทียนเพื่อ
ขอใหเขามาชวยเราจัดการเรื่องนี้ อยางไรก็ตามเราไมไดเห็น
แมแตเงาของเขาในตําหนักเสี่ยวหวังฟู กอนหนานี้ กอนที่ขาจะ
จากตําหนักเสี่ยวหวังฟูมา ขายังสงคนบางไปตามหาเขาเพื่อบอก
ถึงสถานการณในตอนนี้ แตก็ยังไมมีใครมา ดังนั้นดูเหมือนวาตุลา
การซุนเทียนจะยุงมาก "

การรายงานและการขอความชวยเหลือเปนสิ่งที่ถูกตองที่
ควรทําแลว แตเนื่องจากการที่ขุนางนั้นยุงเกินไป นางจึงไมมี
ทางเลือกอื่นนอกจากการใชทหารองครักษเพื่อชวยเหลือบิดาของ
นาง "ทานพอขาแนใจวาหวางเยเองก็จะทําเชนเดียวกัน ดังนั้น
อยาลังเลที่จะใชงานพวกเขา แมวาพวกเขาจะงุมงามไปบาง แต
ขาแนใจวาพวกเขาสามารถชวยทานพอกับบางเรื่องได”
 คําพูดของหลิน ชูจิ่ว เต็มไปดวยคําโกหก แตเธอ
จําเปนตองพูดสิ่งเหลานั้น เพื่อที่หลินเซี่ยงจะไดไมสามารถปฏิเสธ
ได ในความเปนจริงตุลาการซุนเทียน กําลังสับสนดังนั้นเขาจึงไม
สามารถแยกแยะความแตกตางของสีขาวออกจากสีดําได แตถา
ทหารองครักษของตําหนักเสี่ยวหวังฟูจะอยูในจวนหลินฟู จริงๆก็
จะไมใชเรื่องที่ไมดีแตอยางไร

"เสี่ยวหวางเฟย ถาเจาจะใหสาวใชและทหารองครักษ
ของเจาอยูที่นี่ แลวใครจะปกปองเจา?" หลินเซี่ยงยังใสหนากาก
ของบิดาที่เปนหวงลูกสาวขึ้น เขามองไปที่นาง ดวงตาเต็มไปดวย
ความกังวล เพราะขาไมตองการที่จะตกลง

อยางไรก็ตามเมื่อพูดถึงการแสดง หลิน ชูจิ่ว ก็ไมใชคนที่

เขาจะเทียบดวยได

“ทานพอ ทานไมตองเปนหวง ขาอาศัยอยูดานในของ

เมืองหลวงสวนใน ที่ที่ฮองเตทรงอาศัยอยู ดังนั้นใครจะกลาที่จะ
นําความสับสนวุนวายมาใหขา สําหรับสาวใชเหลานี้? ลูกสาวคนนี้
ยังคงมีมือของนางเอง ดังนั้นลูกก็สามารถดูแลตัวเองได " ครึ่งแรก
ของคําพูดของเธอเปนเรื่องโกหก แตสวนสุดทายนั้นเปนความจริง
แตไมมีใครเชื่อ

"เรื่องนี่ ... ...เจาพูดออกมาไดอยางไร? เจาเปนถึงองค

หญิง เจาไมจําเปนตองดูแลตัวเอง ขาจะขอใหมารดาของเจาจัด
สาวใชไมกี่คนเพื่อดูแลเจาเอง "หลินเซี่ยงพูดขึ้น เพราะเขา
ตองการที่จะสงคนบางสวนของเขาไปอยูในตําหนักเสี่ยวหวังฟู

อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว กลับปฏิเสธขึ้นอยางฉับพลัน

"ขอบคุณทานพอสําหรับความหวงใย แตถาทานสงสาวใชไมกี่คน
ไป พวกเขาก็จะถูกสงกลับมาทันที หวางเยเปนคนที่รูจักประหยัด
นั่นเปนเหตุผลวาทําไมขาถึงมีสาวใชเพียงสี่คนเทานั้น ดังนั้นถา
ทานจะเพิ่มมาอีก หวางเย จะไมพอใจอยางแนนอน "
 หลิน ชูจิ่วเพียงแคโกหก แตคําพูดของเธอทําใหซูฉาและ
หลิวไปตกตะลึง และทั้งสองคนก็ชวยไมไดที่จะแอบคิดวาเทียน
เหยาเปนคนตระหนี่ขนาดนั้นจริงหรือ?

อยางไรก็ตาม หลินเซี่ยงไมตองการที่จะยอมแพ
เพราะฉะนั้นเขาก็ยังพูดขึ้นอีกวา "แตพวกเขาก็เปนเพียงสาวใชที่
เจามี พวกนางจะกลับไปเมื่อเจากลับไป"

"ทานพอไมจําเปนตองทําใหเปนปญหา แตถาทาน
ตองการที่จะสงสาวใชเหลานี้จริงๆ ทานก็สามารถสงพวกนางไปที่
โรงทานเซียนแทนได มีเด็กจํานวนมากที่ตองการความดูแล
มากกวาขา" โรงทานเซียนเปนสถานที่ที่เด็กทารกถูกทิ้งและเด็กที่
ไมตองการถูกสงไปที่นั่น ... ... ที่นั้นจึงเต็มไปดวยความวุนวาย
อยางสิ้นเชิงอันเนื่องมาจากการขาดกําลังคน ดังนัน้ คําพูดของ
หลิน ชูจิ่วนั้นจึงถูกตองแลว
 หลินเซี่ยงถูกปดกั้นโดยหลิน ชูจิ่วสองครั้งติดตอกันแลว
ดังนั้นเขาจึงชวยไมไดที่จะโกรธ อยางไรก็ตามเขาไมสามารถ
กลาวหาวานางเปนลูกสาวที่ไรตัวตนได เพราะถึงแมวาหลิน ชูจิ่ว
จะเปนลูกสาวของเขา แตตอนนี้นางคือเสี่ยวหวางเฟย ทัศนคติ
และการกระทําของนางก็เห็นไดชัดวานางไดรับหัวใจของเสี่ยว
หวางเยมาแลว ดังนั้นเขาจะสามารถโยนความโกรธของเขาไปลง
ที่นางไดอยางงายดายไดอยางไร?

หลินเซี่ยงหายใจเขาลึก ๆ และคอยๆปราบปรามความ
โกรธของเขาลง เขาไมตองการลากเรื่องนี้ใหยาวอีกตอไป ดังนั้น
เขาจึงพูดขึ้นอีก "เสี่ยวหวางเยเปนคนที่มีหลักการจริงๆ ถาฮองเต
ทรงทราบเรื่องนี้ พระองคจะตองมีความสุขเปนอยางมากอยาง
แนนอน เชนนั้นเจาหนาที่คนนี้ก็คงตองขอยืมทหารองครักษของ
เสี่ยวหวางเยมาอยางนาอายแลว"

หลังจากหลินเซี่ยง ตระหนักวาเขาไมสามารถปฏิเสธได
เขาก็สวมหมวกใหญ (ความอัปยศอดสู) ที่เสี่ยวเทียนเหยาได
เตรียมเอาไวใหทันที หลิน ชูจิ่วหัวเราะขึ้นอยางเงียบ ๆ และไม
ตอบ เพราะ ... ...

เธอรูดีวากลอุบายนี้และหมวกที่เธอใช ทุกอยางจะตอง
เปนไปตามนั้นอยางแนนอน ... ...

ตอนที่ 95 : 1 เหมาะสมกั บ หวางเย

แนนอนที่สุด หลังจากที่หลินเซี่ยงไดสวมหมวกใบใหญของเสี่ยว
เทียนเหยาไปแลว เขาก็เปลี่ยนหัวขอทันที "เสี่ยวหวางเฟย
เจาหนาที่คนนี้จะยุงมากในตอนกลางวันและกลางคืนเพราะเรื่อง
นี้ ดังนั้นขากลัววาเจาหนาที่ผูนี้จะไมสามารถดูแลเหมยเมย และ
มารดาที่ปวยของเจาได ขาหวังวาเสี่ยวหวางเฟย จะสามารถ
กลับมาอยูที่จวนในระหวางนี้เพื่อดูแลพวกนาง "
 เพื่อที่จะแกปญหาเรื่องนี้ไดในทันที ดังนั้นการที่นางจะมา
อยูที่จวนเพื่อดูแลพวกนางจึงไมใชเรื่องที่ผิด แต ... ...

"ขาไมคิดวาเปนความคิดที่ดีนัก" หลิน ชูจิ่ว ไมจําเปนตอง

ปฏิเสธอีกตอไป เพราะซูฉาไดออกมาตอบคําถามแกหลินเซี่ยง
แทนเธอแลว "ตําหนักเสี่ยวหวังฟูมีนายหญิงเพียงคนหนึ่งเทานั้น
ดังนั้นหวางเฟยจึงไมสามารถออกจากตําหนักเสี่ยวหวังฟูไดหากไม
จําเปน อีกอยางหวางเยก็ยังไมสามารถทําอะไรไดในขณะนี้โดย
ปราศจากหวางเฟย ดังนั้น ... ... "

"อา ... ... " ไดยินดูเหมือนวาซูฉาไดพูดมากเกินพอแลว

หลิน ชูจิ่วจึงขัดจังหวะและพูดขึ้น "ทานพออยางไปฟงเรื่องไร
สาระของคุณชายซูฉาเลย ลูกสาวคนนี้เพียงแคตองสั่งงานใหแก
พอบานเฮา แลวลูกสาวคนนี้จะไมเปนไรแลว"

ไดยินคําพูดของหลิน ชูจิ่ว สายตาของหลินเซี่ยงก็กระ

พริบและอยากจะชื่นชมขึ้น แตแลวเขาก็ไดยินหลิน ชูจิ่ว พูดขึ้น
อีก "แต ... ... " หลิน ชูจิ่ว ลังเลและดูอายๆ แตก็ยังคงพูดขึ้น "แต
ทานพอ ทานรูดีวารางกายของลูกสาวคนนี้อยูในสภาพที่ไมคอยดี
หวางเยไมยอมใหขาตองเหนื่อย ดังนั้นลูกสาวคนนี้เปนหวงวา
แทนที่จะเปนประโยชนขาอาจจะทําใหเกิดปญหาก็ได"

ตราบเทาที่เหตุผลนั้นยังคงเปนประโยชน ใครจะสนใจถา
เจาจะใชมันสองครั้งหรือสามครั้งในเวลาเดียวกัน ใชไหม?

ซูฉายังมีไหวพริบ เขาพยายามสนับสนุนคําพูดของนาง
อยางทันทีทันใดขึ้น "เสนาบดีหลิน ทานรูมากกวาคนอื่นเกี่ยวกับ
สภาพของหวางเฟย ตอนนี้หมอเทวดาโมยังคงรักษารางกายของ
หวางเฟยอยู ดังนั้นเขาเตือนใหพวกเราพานางกลับไปเพื่ออาบน้ํา
สมุนไพรใหตรงเวลา เสนาบดีหลินทานคงจะไมเขาไปแทรกแทรง
การรักษาของหวางเฟยใชไหม? "

"แนนอน ... ... ขาไม" หลินเซี่ยงตอบดวยความ

ยากลําบากใจขึ้น เพราะเขาเกลียดตัวเอง ที่ลืมเรื่องนี้ไป
 ซูฉาโกหกเสนาบดีหลิน แตเขาไมมีความรูสึกอับอาย
แมแตนอย ใบหนาของเขาดูสงบมากราวกับวาเขากําลังพูดถึงงาน
ประจําวันของเขากับเสี่ยวเทียนเหยาอยู

อยางไรก็ตาม ปากของหลิวไปชวยไมไดที่จะกระตุกขึ้น
เล็กนอย ไมวาจะอยางไรเขาเคยคิดวา เขาเคยเห็นความไร
ยางอายของซูฉา มาพอแลว แตเขาคิดผิด เพราะมันมีมากกวา
นี้ ... ...

หลิน ชูจิ่ว จองมองไปที่ซูฉา และไมสนใจใบหนาที่ดํามืด

ของหลินเซี่ยง กอนจะพูดขึ้น "คุณชายซูฉา หยุดพูดไรสาระได
แลว ทําไมทานพอถึงจะกีดขวางการรักษาของขา? ทําไมเขาจะไม
ยอมปลอยใหขากลับไปไดทันเวลาและไดรับการรักษาจากหมอ
เทวดาโมตอ? "
 หลินเซี่ยงรูสึกเหมือนถูกแทงดวยมีดสองเลม ดังนั้นเขาจึง
พูดขึ้น ... ...

"เชนนั้น ก็ไมเปนไร" หลินเซี่ยงพูดขึ้นดวยน้ําเสียงที่

ออนโยน แตการแสดงออกทางใบหนาของเขาดูแปลกมาก หลิน
เซี่ยงที่ไมมีทางเลือกอื่น นอกจากจะจับมือเขาดวยกันและกมหนา
ลงตอหนาหลิน ชูจิ่ว "รางกายของเสี่ยวหวางเฟยนั้นมีคานัก
ดังนั้นโปรดกลับไปและพักผอนเถิด"

หลินเซี่ยงโกรธอยางเห็นไดชัด แตเขาก็ทําไดเพียงแคตอง
รอใหหลิน ชูจิ่วจากไปกอน หลิน ชูจิ่วดูเหมือนวาไมเขาอะไรเลย
เพราะนางหันไปพูดกับเขาขึ้น "ขารูวาทานพอเปนหวงตอสุขภาพ
ของขา เชนนั้นลูกสาวคนนี้คงตองขอตัวกลับกอน"

หลังจากพูดคําเหลานั้นออกไปแลว หลิน ชูจิ่ว ก็กะพริบ

ตาใหกับซูฉาและหลิวไป เธอไมไดแมแตจะมองยอนกลับไป
จากนั้นพวกเขาก็จากไป ปลอยใหหลินเซี่ยงยืนอยูที่นั่นเฝามอง
พวกเขา อยางไรคําพูด

พวกเขากําลังจะจากไปแบบนั้นจริงๆ หรือ?

หลิน ชูจิ่ว ไมไดตั้งใจที่จะมองยอนกลับไป แตเธอก็หยุด

และมองไปที่หลินเซี่ยงแลวพูดขึ้น "ทานพอ ทานไมจําเปนตองรอ
สงขา โอ แลวอีกอยางทานก็ไมตองเปนกังวลเกี่ยวกับตัวขา ดังนั้น
เพียงแคมุงเนนไปที่การแกปญหาในเรื่องนี้ก็พอนะเจาคะ"

ไดยินคําพูดของนาง ทั้งสองชวยไมไดที่จะถอนหายใจ
ออกมา

เสี่ยวหวางเฟย ทานเห็นหรืออยางไรวาเสนาบดีหลิน
ตองการจะรอสงทานกลับ?
 เสี่ยวหวางเฟย ทานเห็นหรืออยางไรวาเสนาบดีหลินเปน
กังวลเกี่ยวกับตัวทาน?

เสี่ยวหวางเฟย ทานไมจําเปนตองหลอกตัวเองเชนนี้!

มุมปากของซูฉาและหลิวไป ถึงกับกระตุกอยางไมหยุด
หยอน และพวกเขาก็ไมสามารถกูคืนความคิดของพวกเขากลับมา
ไดอยูเปนเวลานาน ในทางกลับกัน หลิน ชูจิ่ว ไมรูวาพวกเขา
กําลังคิดอะไรอยู ดังนั้นเธอจึงหันกลับไปอยางสงบ

ตอนที่ 95 : 2 สงบเสงี่ ย มและเหมาะสมกั บ หวางเย

การกาวเทาของ หลิน ชูจิ่ว นั้นดูสงบและมั่นคงมาก ถึงแมวาผม
ของนางจะเต็มไปดวยลูกปดจากปนปกผม แตมันก็ไมไดสงเสียง
แมแตนอย เมื่อเห็นนางเดินแบบนั้น บัณฑิตและคนธรรมดาก็ชวย
ไมไดที่จะรูสึกตกใจ และแมกระทั่งผูหญิงบางคนก็ชวยไมไดที่จะ
คอยเฝาดูนางอยางเงียบ ๆ

หลิน ชูจิ่วเดินตอไปราวกับวาเธอเปนเหมือนดอกไมที่ไหล
ลื่นและคลองตัวไปตามลําธาร ซูฉาและหลิวไป คิดวาหลิน ชูจิ่ว
จะทําตัวแบบนี้ตอไปเรื่อยๆ แตแลวพวกเขาก็ไดยินนางพูดขึ้น
"คุณชายหลิวไป เร็วเขา ถาพวกเราไปถึงชา หวางเยจะไมพอใจ
ได" ตอนนี้มีเวลาเหลือเพียงอีกแคไมถึงครึ่งชั่วโมงกอนเวลานวด
ของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงตองรีบ

"หือ?" หลิน ชูจิ่ว ทิ้งทหารผูคุมของตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไว

ในจวนหลินฟูทั้งหมด ดังนั้นเธอจึงไมมีทางเลือกอื่น นอกจากการ
ใชใหหลิวไป เปนคนบังคับมาใหเธอ หลิวไป คิดวาเขาไดยินนาง
ผิดไป ดังนั้นเขาจึงถามขึ้นอีกครั้งวา "หวางเฟย ทานพึ่งจะพูดวา
อะไรนะ?"
 ดังนั้น หลิน ชูจิ่วจึงพูดขึ้นอีกครั้ง "ขาบอกใหรีบกลับไป
ถาพวกเราไปถึงชา หวางเยจะไมพอใจและขาก็จะกลายคนเปนที่
นาสังเวช "

หลิน ชูจิ่ว รูอยางชัดเจนวาเสี่ยวเทียนเหยา เปนผูชายที่มี

ความสามารถในการควบคุมตนเองไดดี แตถามันเกี่ยวของกับเธอ
เขาจะไมทํา

"ทานกลัวหวางเยดวยหรือ? ขาคิดวาทานไมกลัวใครเลย
"หลิน ชูจิ่วเริ่มพูดราวกับวาเธอไมใชองคหญิง ดังนั้นหลิวไปจึงพูด
ไดอยางอิสระ

ซูฉาพยักหนาเห็นดวยกับคําพูดของหลิวไป

หลิน ชูจิ่ว ไมลังเลที่จะรุกรานฮองเตและหลินเซี่ยง แต

นางกลับกลัวเสี่ยวเทียนเหยาหรือ?
 "หรือวาเจาไมกลัวเขา?" หลิน ชูจิ่ว ไมไดพูดมากนัก แต
คําเหลานั้นก็เพียงพอแลวที่จะปดปากของพวกเขาได

แนนอนพวกเขากลัวเขา ทุกคนในแควนตะวันออกกลัว
เขา บางคนก็เริ่มรองไหเพียงแคไดยินชื่อของเขา และมีตํานาน
พื้นบานในหมูเด็ก ๆ เหลานี้ ถาเจาจะรองไหเทพเจาแหงสงคราม
จะมาจับเจาไป ดังนั้นเด็กเหลานั้นจะหยุดรองไหทันที

หลิวไป ไมสนใจวาจะเกิดอะไรขึ้นกับหลิน ชูจิ่ว แตเขาก็

ยังไมกลาที่จะหนวงเวลานางเอาไว เพราะมันเกี่ยวของกับเสี่ยว
เทียนเหยา และเนื่องจากทักษะที่ยอดเยี่ยมของเขา พวกเขาก็
มาถึงหนาตําหนักเสี่ยวหวังฟูไดอยางราบรื่น

หลิน ชูจิ่ว มาถึงหนาตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไดภายใน

ระยะเวลาที่กําหนด แตก็ยังคงมีระยะหางระหวางประตูดานหนา
กับเรือนจิงเทียน
 "บาเอย! ขามั่นใจวาพอลูกที่นารังเกียจจะตองทําใหขา
ลําบากอีกแลว" หลิน ชูจิ่ว กระโดดลงมาจากรถมา แลวรีบยก
กระโปรงขึ้นแลวรีบวิ่งไปทางเรือนจิงเทียนทันที และเนื่องจากเธอ
กําลังวิ่งอยูลูกปดของปนปกผมเกิดกระทบกันจนสรางเปนเสียงที่
รุนแรงขึ้น ความสงางามที่เธอเคยมีกอนหนานี้ไดหายไปหมดแลว

ซูฉาคนที่ยืนอยูดานหนาตําหนักถึงกับตกตะลึง "นี่แค
มาถึงดานหนาของตําหนัก แตหวางเฟย เปลี่ยนทาทางของนางไป
แลว" แลวมันเกิดอะไรกับขึ้นกับองคหญิงผูมีเกียรติและสงางาม
คนนั้น?

ซูฉาจูๆ ก็รูสึกสงสารเสี่ยวเทียนเหยาขึ้นมา เพราะเขาได

แตงงานกับองคหญิงเชนนี้ มันจะไมเปนไรจริงๆ หรือ?

หลิวไปคนที่เกลียดหลิน ชูจิ่วมาตั้งแตแรกอยูแลวก็พูดขึ้น
"ชางเปนคูพอลูกที่นารําคาญจริงๆ" แตเมื่อเห็นหลิว ชูจิ่วเต็มไป
ดวยความรีบรอนขนาดนี้ หลิวไปก็ชวยไมไดที่จะหัวเราะออกมา
ดังๆ

"อา พูดตามความจริง ขาคิดวาหวางเฟยเปนคนที่ดีและ

นาสนใจจริงๆ" ในขณะที่ยังคงนึงถึงภาพที่นาขําของนาง ความ
เกลียดชังของหลิวไป ที่มีตอ หลิน ชูจิ่ว ก็ลดลง เนื่องจากไมเพียง
เพราะนางไดชวยเสี่ยวเทียนเหยาเอาไว แตนางก็ยังนําความสุขมา
ใหเขาอีกดวย

หลิวไปชอบโม อวี้เออร แตเขาสามารถพูดไดเลยวาถา

เทียบโม อวี้เออรแลว หลิน ชูจิ่ว เปนคนที่เหมาะสมที่สุดสําหรับ
เสี่ยวเทียนเหยา

"เจาก็คิดเชนนั้นดวยหรือ?" ซูฉามองไปที่สายตาของหลิว
ไป แตหลิวไป ไมไดตอบเขาและเพียงแคหันจากไป แตเพราะเหตุ
นั้นซูฉาจึงดึงเขาเอาไวและพูดขึ้น "ไปกันเถอะ พวกเราตองไปดูวา
หวางเฟยจะนาสังเวชแคไหน ถาหวางเยไมพอใจ"
 อยางไรก็ตามนั่นเปนเพียงขออางเทานั้น เพราะสิ่งที่ซูฉา
ตองการใหหลิวไปไดเห็นคือความนารําคาญของโม อวี้เออร และ
เขาเชื่อวาหลิน ชูจิ่ว จะไมพูดเกินจริง

หัวใจของหลิวไป กําลังบอกเขาวาอยาไป แตเทาของเขา

ขาดการควบคุม เนื่องจากซูฉา กําลังดึงเขาอยู ดังนั้นในทายที่สุด
เขาก็เดินไปยังเรือนจิงเทียนจนได

ตอนที่ 96 : 1 เหงื่ อ และฝนเลื อ ด

หลิน ชูจิ่ว มาถึงตําหนักเสี่ยวหวังฟู ภายในระยะเวลาที่กําหนด
แตเธอยังไมไดไปถึงเรือนจิงเทียน ดังนั้นจึงอาจกลาวไดวาเธอมา
สาย และอยางเชนที่เธอคาดเอาไววาหมอเทวาโมและโม อวี้เออร
จะไมควรพลาดโอกาสนี้
 "หวางเย การนวดประจําวันและเวลาอาบน้ําสมุนไพร
ของทานไมสามารถเปลี่ยนแปลงได การรักษาขาของทานไม
สามารถลาชาได"หมอเทวดาโมพูดขึ้น เต็มไปดวยความจริงจังและ
ความกังวล แตเขารูดีวานี่เปนเพียง ... ...

การทําใหกลามเนื้อและหลอดเลือดออนลง ดังนั้นจึงไมมี
อะไรตองเปนหวง ถาพวกเขาจะรอสักครูหรือสองนาที?

"อืม" เสี่ยวเทียนเหยา ตอบขึ้นดวยเสียงที่เบามาก ดังนั้น

พวกเขาไมสามารถบอกไดวาเขาตอบจริงๆหรือไม

หมอเทวดาโมรูวาเสี่ยวเทียนเหยาเปนคนมีอารมณสั้น
ดังนั้นเขาจึงพูดเพิ่มขึ้น "หวางเย เราไมรูวาหวางเฟยจะกลับมา
ตอนไหน ดังนั้นมันคงจะไมเปนไรที่จะใหอวี้เออร นวดขาใหทาน
ไปกอน"
 ถึงแมวาเขาจะยังคงถามอยู แตเขาก็สงกระพริบไปใหโม
อวี้เออร เขามาขางหนา เมื่อเห็นวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดแสดง
การปฏิเสธใด ๆ ดังนั้นหมอเทวดาโม ก็พูดขึ้น "อวี้เออรดูแลหวาง
เยอยูที่นี่ใหดี ขาจะเตรียมอางอาบน้ําของหวางเยกอน"

หมอเทวดาโมตองการออกไปเพื่อใหโม อวี้เออร และ

เสี่ยวเทียนเหยาไดมีเวลาสวนตัวดวยกัน

โม อวี้เออร รอใหเสี่ยวเทียนเหยา พูดอะไรบางอยาง แต

เขาก็ไมไดเปดปากของเขาแมแตนอย ดังนั้นนางจึงรูสึกอับอาย ไม
วาจะอยางไร นางก็มักจะคุนเคยกับการถูกทักทายกอนและไดรับ
การตอนรับกอนอยูเสมอ ดังนั้นนางจึงไมรูวิธีการเขาหาผูชายคน
หนึ่ง แต ... ...

เพราะเสี่ยวเทียนเหยาเปนคนแบบนี้ ถานางไมเริ่มที่จะ
พูดกับเขากอน เสี่ยวเทียนเหยาก็จะไมพูดกับนาง
 "หวางเย การรักษาของทานไมสามารถลาชาได ดังนั้น
หมอมฉันจะเริ่มตอนนี้เลยนะเจาคะ" โม อวี้เออร พูดขึ้นลังจาก
ปราบปรามความอัปยศที่นางรูสึกอยูในใจลง

"ไมจําเปน" เสี่ยวเทียนเหยา ปฏิเสธขึ้นอยางสุภาพ

ณ จุดนี้หลิน ชูจิ่ว ไดมายืนอยูขางนอกของประตูแลว

และซูฉากับหลิวไป ที่ตามนางมาก็มาถึงแลว แตพวกเขาไมได
ปรากฏตัวในสถานที่เดียวกัน

การรักษาความปลอดภัยในเรือนจิงเทียน นั้นหนาแนน
มาก ไมมีใครสามารถเขาและไมมีใครสามารถออกไดอยางงายได
และสําหรับเสีย่ วเทียนเหยา ก็รูแลววาเกิดอะไรขึ้นขางนอก ... ...

ซูฉา และหลิวไป เดินผานอุโมงคลับมา กอนหนานี้ทั้ง

สองคนไดรับการตอนรับจากพอบานเฮามากอนแลว แตหลังจาก
นั้นพวกเขาก็เดินเขามาที่นี่อยางเงียบ ๆ
 เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ปฏิเสธโดยไมลังเล ดังนั้นโม อวี้เออร
จึงรูสึกไมพอใจมาก อารมณของนางเปลี่ยนไปเปนไมดี ดังนั้นนาง
จึงชวยไมไดที่จะพูดขึ้น "หวางเย ทานพอของหมอมฉันไดทําการ
รักษาทานมานานแลว แตทานจะทิ้งทั้งหมดไปเพียงเพราะสตรีผู
หนึ่งเทานั้นหรือเจาคะ? "

เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดพูดอะไร แตเขาเงยหนาขึ้นมองไป

ที่โม อวี้เออร โดยไมมีอารมณใดๆ แสดงใหเห็น อยางไรก็ตามโม
อวี้เออร ชวยไมไดที่จะรูสึกอับอาย เพราะราวกับวาเขากําลังมอง
ผานถึงความคิดของนางได

"หวางเย ... ... " โม อวี้เออรเงยหนาขึ้นอยาง

กระตือรือรนแลวพูดขึ้นอยางภูมิใจวา "หวางเฟย รูดีวาเวลาใน
การนวดของทานไมอาจชาได แตนางก็ไมไดกลับมาใหทันเวลา
เชนนี้ไมไดหมายความวานางไมสนใจขาของทานเลยหรือ? หวาง
เยควรลงโทษคนที่ทําผิดครั้งใหญเชนนี้ไมใชหรือเจาคะ? "
 หลิน ชูจิ่ว ที่กําลังเดินเขาไปที่ประตู แตเมื่อเธอไดยิน
ประโยคนั้น เธอก็หยุดและใบหนาของเธอเปลี่ยนเปนไมดีทันที

ซูฉาและหลิวไปที่หลบซอนตัวอยูดานขาง ไมเพียงแตได
ยินคําพูดของ โม อวี้เออรเทานั้น แตยังไดเห็นการแสดงออกทางสี
หนาของนางดวย ดวงตาของหลิวไป กระพริบขึ้นดวยความสงสัย

แตจูๆ ซูฉาก็ตีเขาดวยขอศอก เขาจึงหันศีรษะกลับมา

แตเขาก็เห็นเพียงซูฉากําลังหัวเราะอยางนาขันขึ้นเทานั้น

"หวางเย ทานพอและหมอมฉันเปนหวงทาน ดังนั้นเราจึง

ไมตองการที่จะชะลอการรักษาของทานออกไป หมอมฉันได
ศึกษากรณีของทานมาโดยเฉพาะ ดังนั้นหมอมฉันจึงรูดีกวาหวาง
เฟยอยางแนนอนเจาคะ" หลังจากที่โม อวี้เออร พูดจบคําเหลานั้น
นางก็เขามาใกลเขา เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดพูดอะไร ดังนั้นริม
ฝปากของนางจึงมีรอยยิ้มที่นาหลงใหลออกมา
 “หวางเย ขาจะเริ่ม...”

หลิน ชูจิ่วไมตองการยืนอยูเฉยอีกตอไป ดังนั้นเธอจึงสูด

ลมหายใจเขาลึกๆ แลวเปดประตูเสียงดัง "ปง"ขึ้น โม อวี้เออร หัน
ศีรษะของนางไปมองและเห็นวาเปนหลิน ชูจิ่ว คนที่ดูสงางามและ
มีเกียรติในชุดที่หรูหราของนาง

หลิน ชูจิ่ว สูดลมหายใจเขา หัวใจของเธอยังเตนเร็วอยู

มาก แตเธอก็พยายามที่จะสงบสติอารมณ เพื่อที่เธอจะไดยืนอยู
ไดอยางสงบ "แมนางโม ขาจะดูแลหวางเยเอง ดังนั้นคงไมจําเปน
จะตองรบกวนเจา ขาจะทํามันเอง"
ตอนที่ 96 : 2 เหงื่ อ และฝนเลื อ ด
หลังจากที่เธอพูดคําเหลานั้นเสร็จเรียบรอย หลิน ชูจิ่ว ก็เดินเขา
มาอยางสงบ ทุกยางกาวและการเคลื่อนไหว ทุกครั้งที่เธอทําดูสงา
งามมาก ราวกับวากอนหนานี้เธอไมไดวิ่งเหมือนสุนัขและไมรูสึก
เหนื่อยเลยแมแตนอย

"หวางเฟย ทานมาที่นี่ทําไม?" โม อวี้เออร รูสึกกลัว และ

เพราะนางไมรูวา นางจะตอบสนองอยางไร นางจึงแทบจะลมลง
ไปที่พื้น

นางกําลังลอลวงผูชายของคนอื่นอยู แตภรรยาของชาย
คนนั้นก็มาเห็นเขา แลวนางจะไมกลัวไดอยางไร?

"ทําไมหรือ? ขาไมสมควรจะมาอยางนั้นหรือ? ขามา

รบกวนทั้งสองอยางนั้นหรือ? " หลิน ชูจิ่ว ถามขึ้นอยางชาๆ และ
เธอถามขึ้นราวกับมันเปนเรื่องธรรมดา ดังนั้นดวยเสียงดังกลาว
คนจึงไมมีเหตุผลที่จะโวยวายได
 เมื่อเห็นนางทําตัวเชนนั้น ซูฉาและหลิวไปก็ชวยไมไดที่จะ
แอบชื่นชนนาง ดูเหมือนวาการควบคุมสถานการณของหลิน ชูจิ่ว
เหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆแลว

แต ถาเพียงทั้งสองคนไดรูวาเธอกําลังพูดชาๆเพราะเธอ
ตองการที่จะซอนความเหนื่อยลาเอาไว เชนนั้นแลวพวกเขา
อาจจะไมคิดแบบนั้น

เมื่อโม อวี้เออร ไดยินนางก็รูสึกผิดมากไปอีก "หวางเฟ

ยคงตองลอเลนแลว หวางเฟยมาไมตรงเวลา ขากลัววาการรักษา
ของหวางเยจะลาชา ดังนั้นขาจึงมาถามวาหวางเยจะตองการ
ความชวยเหลือของขาหรือไม แตเนื่องจาก หวางเฟยมาอยูที่นี่
แลว ขาก็คงจะไมรบกวนทานแลว "
 โม อวี้เออร ลุกขึ้นและเดินตรงออกไปดานนอก แต
ทาทางของนางดูแข็งมาก นางดูเหมือนกับผูแพที่ยืนยันที่จะรักษา
ศักดิ์ศรีที่เหลืออยูของนางเอาไว

เมื่อโม อวี้เออร เดินออกไปแลว หลิน ชูจิ่วก็เหลือบมอง

หนานาง กอนจะเห็นโม อวี้เออร กัดริมฝปากของนางอยาง
หงุดหงิด แตเธอก็ปลอยนางไป

อยางไรก็ตามเธอไมไดมีกําลังที่จะพูดคุยกับนางตอ

โม อวี้เออร ตอนนี้อยูดานนอกแลว ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึง

ปดประตู แลว ... ...

เธอก็พิงตัวเองเขากับประตูและหายใจเขาลึก ๆ

เธอเหนื่อยมากจริงๆ
 หลิน ชูจิ่ว ลูบหนาอกของเธอ และเธอลูบมันจนใจของ
เธอสงบลง และเพราะเธอยุงมากในการทําเชนนั้น เธอจึงผลาด
โอกาสที่จะไดเห็นรอยยิ้มในสายตาของเสี่ยวเทียนเหยา ใบหนา
ของเสี่ยวเทียนเหยา กลับมาเปนไมมีอารมณใดๆ อีกครั้งเมื่อหลิน
ชูจิ่วหันมาหาเขา

"หยางเย หมอมฉันขอโทษที่ขามาชา" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้น

ชาๆในขณะยอมรับความผิดพลาดของเธอ

"ฮืม" เสี่ยวเทียนเหยาเพียงพูดขึ้นงายๆ จากนั้นเขาก็เปด

ผาหมที่คลุมขาของเขาออก การกระทํานี้เปนสิ่งที่เห็นไดอยาง
ชัดเจน

หลิน ชูจิ่วไมใชพวกหนาซื่อใจคด ดังนั้นเธอจึงกาวไป

ขางหนาแลวพูดขึ้น "หวางเยโปรดรอสักครู ขาขอไปลางมือกอน"
 หลังจากลางมือเสร็จแลว หลิน ชูจิ่วก็ลางหนาที่เต็มไป
ดวยเหงื่อของเธอออกดวย หลิน ชูจิ่วไมรีบเรงตัวเองเพื่อไปนวด
ขาของเสี่ยวเทียนเหยา แตตรงกันขามเธอกับควาไปที่แกวน้ํากอน

หลิน ชูจิ่ว กําลังจะตายจากความกระหาย

" เอื๊อก..เอื๊อก... ... " แตแมวาเธอจะกระหายน้ํามากแค

ไหน แตเธอก็ไมไดดื่มน้ําใหหมดไปในทีเดียว เธอยังรักษาทาทางที่
ดีเอาไวอยู

หลิน ชูจิ่วหายใจเขาลึก ๆ และเดินไปขางหนาตอ

จากนั้นเธอก็นั่งอยูบนเกาอี้และอดทนนวดขาของเสี่ยวเทียนเหยา
ตอไป ใบหนาของหลิน ชูจิ่ว ดูสงบและไมไดแสดงความไมพอใจ
ใดๆ ออกมา สายตาของเธอจองมองไปที่ขาของเสี่ยวเทียนเหยา
ดังนั้นเธอจึงไมไดสังเกตวาเสี่ยวเทียนเหยา กําลังมองเธออยูอยาง
ตั้งใจ
 หลิวไป และซูฉา มาที่นี่เพื่อรายงานตัวตอเสี่ยวเทียน
เหยา แตเมื่อพวกเขาเห็นฉากนี้ พวกเขาทั้งสองก็เขาใจวาพวกเขา
ไมควรเขาไปและพวกเขาก็ไมกลาที่จะเฝาดูตอไป

เมื่อพวกเขาเดินจากไปหัวคิ้วของเสี่ยวเทียนเหยา ก็คลาย
ลงเล็กนอย และเมื่อเขาเห็นวาเหงื่อเริ่มปรากฏขึ้นบนหนาผาก
ของหลิน ชูจิ่วอีกครั้ง เขาก็ไมลังเลที่จะหยิบผาเช็ดหนาที่อยูขาง
ตัวเขาและยื่นไปขางหนาเพื่อเช็ดมัน แต ... ...

เมื่อผาเช็ดหนาสัมผัสกับหนาผากของหลิน ชูจิ่ว เขากลับ

ไมไดเห็นความสุขบนใบหนาของนางอยางที่เขาคาดหวังเอาไว แต
แทนที่ดวยความตกใจของนาง

"หวาง หวางเย?" ทานกําลังทําอะไรอยู?

หลิน ชูจิ่ว เริ่มกลัวขึ้นมาทันที ดังนั้นในขณะนี้รางกาย

ของเธอจึงแข็งขึ้น และการเคลื่อนไหวของมือเธอก็หยุดลง
 "เช็ดเหงื่อ เจาไมเห็นหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา ตอบขึ้น
อยางสงบ จากนัน้ เขาก็ยังคงเช็ดเหงื่อของหลิน ชูจิ่วอยางออนโยน
และพิถีพิถันตอไป

นี้ ... ... นี้เปนเพราะเธอมีเหงื่อหรือ?

เสี่ยวเทียนเหยา เช็ดเหงื่อใหเธอหรือ?

ออนโยนมากดวย

หรือวาพรุงนี้จะมีฝนเลือดตกลงมา?

หลิน ชูจิ่ว จองมองไปที่หนาตาอันหลอเหลาของเสี่ยว

เทียนเหยา สมองของเธอปดลงอยางสนิท และดวยเหตุนี้ เธอจึง
ไมสามารถคิดอะไรออกมาไดเลย ... ...
ตอนที่ 97 : 1 สรรเสริ ญ และอุ บั ติ เ หตุ แ น น อน
หลิน ชูจิ่วจองมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยาราวกับคนโง เธอเฝาดูเขา
อยางไรเดียงสา ในขณะที่เขายังคงเช็ดเหงื่อออกใหเธอ เสี่ยวเทียน
เหยา ทําเปนไมสนใจ กอนจะคอยๆเอนหลังของเขาลงไป แต
หลังจากนั้นเขาก็ไมลืมที่จะยั่วยุเธอดวยการพูดขึ้น "อะไร? เจา
เปลีย่ นเปนคนโงแลวหรือ? เจาจะไมนวดขาของเปนหวาง
แลว? หรือวาเจาตองการทําอันตรายตอขาของเปนหวางหรือ? "

"โอ ... " หลิน ชูจิ่ว ไมใสใจคําพูดที่รุนแรงของเสี่ยวเทียน

เหยา ทั้งหมดที่เธอคิดเกี่ยวกับมันก็คือ ... ... การกระทําของเขา
นั้นไมถูกตอง!

เสี่ยวเทียนเหยา ไดถูกจิตวิญญาณที่ชั่วรายเขาสิงหรือ
อยางไร?
 เมือ่ เสี่ยวเทียนเหยาดึงมือของเขากลับมา หลิน ชูจิ่วก็ถึง
ไดกลับมามีความสงบและนวดขาของเขาตอไป แตถึงกระนั้นเธอ
ก็ชวยไมไดที่จะคิดถึงเรื่องนี้

เสี่ยวเทียนเหยา ตองถูกสิ่งชั่วรายเขาสิงแน ใชไหม?

เพราะถาไมใชเชนนั้น มันก็หมายความวาเขามีความรูสึก
บางอยางตอเธอใชไหม?

หลังจากคิดแบบนั้นหลิน ชูจิ่วไดผลักดันความคิดที่สอง
ออกไป เนื่องจากสถานการณดังกลาวจะเปนไปไมไดอยางแนนอน

หลังจากทุกอยางที่ผานมา ทําไมเสี่ยวเทียนเหยาถึงจะตก
หลุมรักเธอได ดังนั้นจึงอาจพูดไดวาเสี่ยวเทียนเหยาถูกบางอยาง
เขาสิง

โอบางทีอาจเปนเพราะเหตุการณในวันนี้!
 หลิน ชูจิ่ว ตองการโนมนาวตัวเองมากขึ้น ดังนั้นเธอจึง
แอบมองไปที่ เสี่ยวเทียนเหยา เสี่ยวเทียนเหยานั้นยังคงดูสูงสง
และทรงอํานาจ เขาดูเยือกเย็นมาก ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงเริ่มเชื่อวา
การคาดเดาของเธอนั้นถูกตอง

"หวางเย ทานตองการใหหมอมฉันเลาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นดาน
นอกในตอนนี้หรือตอนที่ทานไปกําลังอาบน้ําสมุนไพรดีเจาคะ?"
หลิน ชูจิ่ว มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา อยางตั้งใจเพื่อดูปฏิกิริยาของ
เขา แตเธอไมเห็นความผิดหวังใด ๆ ในดวงตาของเขา

แตถาเสี่ยวเทียนเหยา อยากรูวาเกิดอะไรขึ้นขางนอก เขา

ตองการปากของหลิน ชูจิ่วดวยหรือ?

"พูด" หลิน ชูจิ่ว สวมเสื้อผาที่หนา แตนางยังวางแผนที่จะ

ไปกับเขาในอางสมุนไพรของเขาดวยหรือ?นางไมกลัวที่จะตาย
เพราะความอบอาวหรือ?
 "โอ ... ... " ดวยการตอบรับของเสี่ยวเทียนเหยา หลิน ชู
จิ่ว ก็สงบลง เสี่ยวเทียนเหยา ยังอยูในตัวตนปกติของเขา และมัน
เปนเพียงภาพลวงตาของเธอเทานั้นหรือ

หลิน ชูจิ่ว รายงานทุกอยางที่เกิดขึ้นภายนอกในขณะ

นวด เธอบอกเขาทุกอยางและไมไดปดบังอะไรเลย เธอรายงาน
การกระทําและคําทักทายของหลินเซี่ยง และบอกทุกคําพูดที่เธอ
พูดกับพอของเธอ

รายงานของหลิน ชูจิ่ว มีรายละเอียดมาก ดังนั้นแมวาเขา

จะไมไดยินรายละเอียดบางอยางที่เขาอยากฟง แตเสี่ยวเทียน
เหยา ก็สามารถจิตนาการไดวาหลิน ชูจิ่ว ทําใหบัณฑิตเหลานั้น
และหลินเซีย่ ง ติดอยูในแผนการของพวกเขาเองไดอยางไร

หลิน ชูจิ่ว ทํางานไดดีมาก แตถาเขาเปนคนที่ออกไป เขา

ก็จะสามารถทํางานไดดีกวา แต ... ...
 เสี่ยวเทียนเหยาก็ชวยไมไดที่จะยกยองหลิน ชูจิ่ว อยางไร
ก็ตามเขาไมไดยกยองการกระทําของเธอ แตกลับพูดขึ้น"เจามี
ความทรงจําที่ดีมาก" นอกจากนี้นางยังสามารถจําคําพูดของคน
อื่นไดอยางถูกตอง ดังนั้นถาไมใชเพราะนางมีความจําดี มันจะ
เรียกวาอะไร?

นี่เปนคําชมเชยจริงๆแตวาหลิน ชูจิ่ว กลับไมรูสึกมี

ความสุขกับมัน อยางไรก็ตาม เธอไดแตยิ้มแยมและลดศีรษะลง
เทานั้น

เธอสามารถพูดกับเสี่ยวเทียนเหยาไดเลยวา เธอมีความ
ทรงจําที่ดีมาก ถาเจาไมสามารถที่จะซื้อหนังสือได สิ่งที่เจา
สามารถทําไดคือการยืมหนังสือในหองสมุดภายในวันที่ที่กําหนด
เอาไว แตหนังสือที่ดีบางเลมไมไดรับอนุญาตใหยืม ดังนั้นเธอจึงไม
มีทางเลือกอื่นนอกจากตองจดบันทึกหรือจดจําเทานั้น
 แตเนื่องจากในสมองของเธอมีพื้นที่วางมาก การจด
จําเปนเรื่องที่ทําไดดีกวาการจดบันทึก อยางไรก็ตามหากเธอจะ
คัดลอกมันและเธอก็ทําไดชาเกินไป เธอจึงตองกลับไปที่นั่นอีกใน
วันถัดไป และเนื่องจากประสบการณเหลานั้น หนวยความจําของ
เธอจึงดีขึ้น ตอนนี้เธอจึงสามารถจําทุกอยางที่สําคัญได!

โดยเฉพาะอยางยิ่ง ถามันเปนความเสียใจ!

เสี่ยวเทียนเหยา ไมคอยเกงเรื่องคําพูด ดังนั้นเขาจึง

เตรียมที่จะไมพูดอะไรอีก ตัวของหลิว ชูจิ่วเองก็ไมสามารถคิดถึง
หัวขอๆ ได ดังนั้นเธอจึงเงียบไป มันเปนเวลานาน และหองก็เงียบ
จนเกินไป มันเงียบมาก ดังนั้นแมแตการเคลื่อนไหวของมือของ
หลิน ชูจิ่ว ก็ทําใหไดยิน

หลิน ชูจิ่ว ไมรูสึกวามีอะไรผิดในความเงียบเชนนี้ แต

เสี่ยวเทียนเหยา รูสึกอึดอัดมาก หลิน ชูจิ่ว สามารถพูดคุยกับคน
แปลกหนาไดเปนเวลานาน แตเธอกลับไมมีอะไรจะพูดกับเขา
หรือ?

ดวยความคิดเชนนั้น เสี่ยวเทียนเหยา จึงรูสึกไมพอใจ

มาก และดวยเหตุนี้รางกายของเขาจึงปลอยกลิ่นอายความเยือก
เย็นออกมา และหลิน ชูจิ่ว ก็รูสึกหนาว ๆ เธอจึงหันไปมองเสี่ยว
เทียนเหยา ดวยความอยากรูอยากเห็นและถามขึ้น "หวางเย ทาน
ไมเปนไรใชไหม?" อยาเปนแบบนี้ เจาทําใหขากลัวแทบตาย!

ตอนที่ 97 : 2 สรรเสริ ญ และอุ บั ติ เ หตุ แ น น อน

"แลวมีอะไรอีกบางที่เปนหวางทําได?" เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดตอบ
คําถามของเธอ แตตรงกันขามเขากลับถามคําถามของเธอขึ้นดวย
หลิน ชูจิ่ว ตองการจะรองไห แตเธอไมสามารถทําอะไรได ดังนั้น
เธอจึงทําเพียงกมศีรษะของเธอลงไปและนวดตอไปเทานั้น
 ผูชายคนนี้สามารถทําใหเจาอาเจียนออกมาเปนเลือดได
จริงๆ!

เสี่ยวเทียนเหยา หายใจเขาลึก ๆ และพยายามจะลืม

ความโกรธของเขา หลังจากทั้งหมดแลว มันก็ไมมีอะไรดีจากการ
พูดคุยกับผูหญิงที่นาเบื่อมากเชนนี้

เสี่ยวเทียนเหยา หันศีรษะและมองออกไปนอกหนาตาง
เขาพยายามคิดอยางรอบคอบเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ แตยิ่ง
เขาคิดเขาก็ยิ่งรูสึกผิดเทานั้น เขาและฮองเตไดตอสูกันมาเปน
เวลานานแลว และตลอดหลายปที่ผานมาฮองเตก็ไดพยายามฆา
เขา แตเพราะเขายังมีชีวิตอยู ฮองเตถึงกับกลาที่จะใชบัณฑิต
เหลานี้เพื่อทําลายชื่อเสียงของเขา

หลายปผา นไป แตฮองเตก็ยังไมเขาใจเขา ดูเอาเถอะ!

ฮองเตที่ไมเคยใสใจเกี่ยวกับคนของเขา
 "ในทายที่สุดแลว ฮองเตตองการจะทําอะไรกันแน?"
เสี่ยวเทียนเหยา โดยไมรูสึกตัวไดเคาะปลายนิ้วของเขาไป ดวย
เสียงที่ดุดังดังกลาวทําใหบุคคลที่จะเขามาภายในหอง ถึงกับรูสึก
วามันยากที่จะหายใจ

คนนอกดูเหมือนจะคิดวาคูสามีภรรยาสองคนนี้ คอนขาง
จะอบอุนตอกันและกัน และไมมีความละอายหรือความไมลงรอย
กันเกิดขึ้นอีกตอไป

และเมื่อโม อวี้เออร เขามาและไดเห็นฉากดังกลาว หัวใจ

นางก็หยุดเตนไปทันที แตนางก็ยังคงยืนกรานที่จะยิ้มออกมา

"ชวยพยุงเปนหวางลุกขึ้น" เสี่ยวเทียนเหยา เรียก

ความคิดของเขากลับมาและสั่งหลิน ชูจิ่วขึ้น
 "หวางเยโปรดรอสักครู" และเนื่องจากโม อวี้เออร อยูขาง
ใน รอยยิ้มบนใบหนาของหลิน ชูจิ่วจึงออนโยนมากขึ้นกวาเดิม
ดวงตาที่จองมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยาจึงดูออนโยนมาก

อยางไรก็ตามเมื่อรูวาหลิน ชูจิ่ว เพียงแคแสดงเทานั้น

หัวใจของเสี่ยวเทียนเหยายิ่งรูสึกอึดอัดมากขึ้นไปอีก

หลิน ชูจิ่ว เช็ดมือของเธอและเตรียมรถเข็นของเขา

จากนั้นเธอก็ชวยพยุงเสี่ยวเทียนเหยาใหลุกขึ้น โม อวี้เออร ก็อยู
ขางใน แตนางก็เพียงแคยืนอยูดานขางและไมไดชวย

เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดอวน แตในความเปนจริงเขา

คอนขางที่จะหนักมาก ดังนั้นโม อวี้เออร จึงรับประกันไดวานาง
จะไมสามารถชวยพยุงเสี่ยวเทียนเหยาใหลุกขึ้นได อยางไรก็ตาม
หลิน ชูจิ่ว สามารถทําได ดังนั้นหัวใจของโม อวี้เออร จึงถูกแบง
ออกเปนสองสวน
 นางไมสามารถทําสิ่งที่หลิน ชูจิ่ว สามารถทําได แตนางก็
สามารถทําในสิ่งที่หลิน ชูจิ่วไมสามารถทําได เห็นไดชัดวานางโต
ขึ้นมาในฐานะหมอ บิดาของนางเปนหมอที่มีชื่อเสียง ดังนั้นทําไม
หลิน ชูจิ่ว ถึงยังดีกวานาง?

โดยไมมีการรบกวนใด ๆ หลิน ชูจิ่ว ก็ชวยพยุงเสี่ยวเทียน

เหยา ใหลุกขึ้นไดตามปกติ แตเพราะเสี่ยวเทียนเหยา ยังไมพรอม
ที่จะนั่งลงไปในเวลานั้น ริมฝปากของเขาจึงกวาดไปที่หูของหลิน
ชูจิ่ว รามไปจนถึงแกมของเธอดวย

"หวาง หวางเย" หลิน ชูจิ่วรูสึกตกใจมาก ดังนั้นมือของ

เธอที่จับเสี่ยวเทียนเหยาเอาไวจึงสายไปโดยไมรูตัว

เขา เขากําลังลอเลนกับเธออยูหรือ?

หลิน ชูจิ่ว มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา ดวยสายตาที่เต็มไป

ดวยความสงสัย แตเสี่ยวเทียนเหยา ทําทาเหมือนไมมีอะไรเกิดขึ้น
และเพียงยกคิ้วของเขาแลวถามขึ้น "มีอะไรหรือ?" ในขณะที่ถาม
เสี่ยวเทียนเหยา ก็ไดโอกาสที่จะนั่งลงไป เพราะเขาไมตองการที่
จะยอมรับอะไรทั้งนั้น!

"ไมมีอะไรเจาคะ" หลิน ชูจิ่ว คิดวามันเปนเพียงการคาด

เดาของเธอและมันจะตองเปนอุบัติเหตุอยางแนนอน

และเนื่องจากโม อวี้เออร กําลังยืนอยูในทิศทางตรงกัน

ขาม นางจึงไมไดเห็นเหตุการณที่เกิดขึ้นระหวางหลิน ชูจิ่วและ
เสี่ยวเทียนเหยา แตนางกลับชวยไมไดที่จะสงสัย หลิน ชูจิ่ว ผลัก
รถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยาออกไป ดังนั้นในทายที่สุดโม อวี้เออร
ก็ไมสามารถถามอะไรได และถูกทิ้งใหยืนอยูคนเดียวดวยความ
งงงวย

หลิน ชูจิ่ว สวมเสื้อผาที่หนามาก ดังนั้นเมื่อเธอเดินเขาไป

ในหองที่เสี่ยวเทียนเหยา จะตองอาบน้ําสมุนไพร เธอก็แทบจะทน
ความรอนไมได แตถึงแมวาเธอจะรูสึกอึดอัดแคไหน แตเธอก็ไมได
พูดอะไรออกมา

หลิน ชูจิ่ว ทําเหมือนปกติและเพียงแคทําสิ่งที่เธอตองทํา

ความแตกตางในการอาบน้ําสมุนไพรในวันนี้ก็คือ หมอเทวดาโม
กลาวหาวาเธอรบกวนในการรักษาของเสี่ยวเทียนเหยา โชคดีที่
หลิน ชูจิ่ว ไมไดยินเสียงในเวลานั้น

หมอเทวดาโมรูวาหลิน ชูจิ่วไมกลัวและไมรูสึกหดหูใจ
ดังนั้นเมื่อเขาพูดคําไมกี่คํากับนาง แตไมไดรับคําตอบ เขาจึงวาง
เข็มลงแลวหันหลังเดินออกไปปลอยใหเสี่ยวเทียนเหยาและหลิน
ชูจิ่วอยูดวยกันตอไปภายในหอง ... ...

ตอนที่ 98 : 1 ขอบคุ ณ และเริ่ ม แผน

 ความรอนภายในหอง ดูเหมือนจะรอนขึ้นกวากอน หลิน ชูจิ่ว ใช
เวลาเพียงแคสองชั่วโมงครึ่งเทานั้น แตเธอรูสึกอึดอัดมาก เสี่ยว
เทียนเหยา มองดูหลิน ชูจิ่วที่พยายามระบายลมหายใจของนาง
ออกมา แตในขณะที่เขาเฝามองนาง ดวงตาของเขาลึกและลึกซึ้ง
ขึ้นเรื่อยๆ

เสี่ยวเทียนเหยา อยากจะพูดอะไรบางอยาง แตเขาไมรูวา

เขาจะพูดอยางไร

หลิน ชูจิ่ว กําลังถือหนังสืออยูขางๆ เสี่ยวเทียนเหยา เธอ

พยายามอยางหนักที่จะอานมันเบา ๆ ใหเขาฟง แตเสียงของเธอ
ฟงดูสั่นและไมเปนจังหวะ เห็นไดชัดวาเธอรูสึกอึดอัดและไมใชแค
การแสดงเทานั้น

เหงื่อที่หนาผากของเธอไหลออกมา พวกมันตกลงมา
เหมือนคริสตัล แตพวกมันก็เหมือนดอกไมที่เบงบานอยูบนพื้นดิน
แตก็หายไปอยางรวดเร็ว
 ฝามือของหลิน ชูจิ่ว ก็มีเหงื่อออก ดังนั้นทุกครั้งที่เธอ
เปลี่ยนหนาหนังสือไป เธอก็พยายามอยางหนักเพื่อที่จะ
ระมัดระวัง แตเพราะภายในหองมันรอนจริงๆเธอแทบจะไม
สามารถอานตัวหนังสือที่ดูจาง ๆ พวกนี้ได ในที่สุดเธอก็ตองการที่
จะกระจายแผนหนังสือออกเพื่อที่จะไดเห็นอยางชัดเจน

เสนผมของเธอเปยก ดังนั้นบางสวนของเสนผมจึงติดอยู
ที่ใบหนาของเธอ เสื้อผาหกหรือเจ็ดชั้นที่เธอสวมใสก็เปยกชื้น
ใบหนาของหลิน ชูจิ่ว เริ่มดูไมเปนปกติ และดวงตาของเธอก็เริ่ม
เบลอๆ ขึ้น

ดวยเหตุนี้ หลิน ชูจิ่วจึงทําขอผิดพลาดในการอาน ไมใช

เพราะมีขอความผิดพลาดในการเขียน แตเนื่องจากสภาพของเธอ
แตเธอยังไมไดพูดอะไร

ทําไมเจาถึงไดปากแข็งเชนนี้?
 เสี่ยวเทียนเหยา สามารถกลาวไดวาหลิน ชูจิ่ว เปนผูหญิง
ปากแข็งที่สุดที่เขาเคยเจอมา

ดังนั้น ในที่สุดเขาก็สั่นศีรษะของเขาแลวพูดขึ้น "ออกไป

และพักผอนซะ" เสี่ยวเทียนเหยายอมรับวาเขาพายแพตอความ
ดื้อรั้นของนาง

"ฮืม?" หลิน ชูจิ่ว ถามขึ้นในขณะที่รูสึกวิงเวียน เธอไดยิน

เสี่ยวเทียนเหยาพูด แตเธอไมรูวาเขาพูดวาอะไร

"ออกไปและพักผอนซะ" เขาไมใชทรราชที่สมบูรณแบบ
เห็นไดชัดวาหลิน ชูจิ่ว รูสึกไมสบายตัว ดังนั้นทําไมเขาถึงจะ
บังคับใหนางอยูตอไป?
 "โอ ... ... " คราวนี้หลิน ชูจิ่วไดยินเขาอยางชัดเจน แต
เธอไมรูวาเธอควรจะรูสึกขอบคุณหรือไม เพราะเธอไมควรทิ้งเขา
ไวตามลําพัง

อยางไรก็ตาม ในทายที่สุดหลิน ชูจิ่ว ก็วางหนังสือลงและ

หันหลังจากไปดวยความรูสึกดีใจ ปลอยใหเสี่ยวเทียนเหยา นั่งอยู
คนเดียวในถังขนาดใหญที่มีการแสดงออกทางสีหนาที่ไมสามารถ
เขาใจได

ผูหญิงคนนี้ไมใชคนดีจริงๆ

หมอเทวาดาโม ไมไดเฝาดูหองของเสี่ยวเทียนเหยา
บางครั้งเขาก็เขาไปในหองเพื่อเพิ่มสมุนไพรเทานั้น ดังนั้นเมื่อเขา
เห็นหลิน ชูจิ่วไมอยูรอบ ๆ เขาก็ไมไดพูดอะไรและเพียงเพิ่ม
สมุนไพรแลวเดินออกไปเทานั้น
 หมอเทวดาโม เดินกลับไปที่หองของเขาและเห็นทาทางที่
ดูย่ําแยของโม อวี้เออร เมื่อเขาเห็นนางเปนแบบนัน้ เขาก็ชวย
ไมไดที่จะรูสึกแย

ความเจ็บปวดของบุตรก็คือความเจ็บปวดของเปนพอ
และแมดวย!

"อวี้เออร อยาเศราไปเลย" หมอเทวาดาโมพยายาม

ปลอบใจบุตรสาวของเขา แมวาตัวเขาเองรูสึกไมดีก็ตาม

เพื่อที่จะใหโม อวี้เออร ไดเขาใกลเสี่ยวเทียนเหยา เขาถึง

ขนาดโกหกและออกไปขางนอก แตดูผลที่ออกมา?

นี่เปนเรื่องอัปยศจริงๆ

"ทานพอ ขาไมเขาใจ มีอะไรผิดปกติกับขาหรือ? "โม อวี้

เออร ถามดวยใบหนาที่เยือกเย็นของนาง
 "บางทีลูกอาจจะเปนผูหญิงที่ดีเกินไป" มันเปนเพียง
เพียงแความันเปนไปไมไดที่ทุกคนจะชอบเจา
"แลวเชนนั้น ทําไมเสี่ยวหยางเยถึงไมชอบขา?" ดวงตา
ของโม อวี้เออร แดงขึ้นเพราะนางรูสึกผิดหวัง

"เสี่ยวหวางเย ไมใชคนธรรมดา แตเมื่อเจาไดกลายเปน

ผูหญิงของเขา ทุกอยางก็จะไมเปนไร "นี่เปนขอสังเกตของเขา

เสี่ยวเทียนเหยา ไมใชคนที่เต็มใจที่จะใชเวลากับผูหญิง
มากนัก แตหลิน ชูจิ่ว สามารถเขาใกลเขาได เพราะนางเปน
ภรรยาของเขา

"แลวหลิน ชูจิ่วเลา?" หลิน ชูจิ่ว เปนภรรยาที่ถูกตองตาม

กฏหมายของ เสี่ยวเทียนเหยา เขามีผูหญิงอีกคนหนึ่งอยูแลว
ดังนั้นโม อวี้เออร จะมีความสุขไดอยางไร
 ผูหญิงที่คิดวาในที่สุดนางก็ไดพบรักที่แทจริงของนาง นาง
จะไมแสดงความสนใจตอผูหญิงคนอื่นไดอยางไร ความปรารถนา
ของนางที่มีตอเสี่ยวเทียนเหยา นั้นลึกล้ํามาก จึงเปนธรรมชาติที่
นางจะเกลียดหลิน ชูจิ่ว

แตความปรารถนาดังกลาวเปนสิ่งที่ไมดีตอชายคนหนึ่ง

"นางจะอยูไดอีกไมนาน" แมวาจะมีชวงเวลาที่ยากลําบาก
ในการวินิจฉัยชีพจรของนาง แตหมอเทวดาโม ก็ยังคงแนใจกับมัน

โม อวี้เออร เชื่อวาคําตัดสินของบิดาของนาง แตนางก็ยัง

อดสงสัยไมได “แลวเชนนั้น ทําไมหวางเย ถึงไมขอใหทานชวย
นางอีกครั้ง? หวางเยใหความสําคัญกับนางไมใชหรือ?”
 "อวี้เออร เจาไรเดียงสาเกินไป" หมอเทวดาโมสายหัว
"ผูชายอยางเสี่ยวเทียนเหยาจะไมวางผูห ญิงคนหนึ่งไวในหัวใจของ
เขา"

ตอนที่ 98 : 2 ขอบคุ ณ และเริ่ ม แผน

"เขาเย็นชามากเชนนั้นเลยหรือ?" ความรูสึกของโม อวี้เออร
เปลี่ยนไปอยางกะทันหันและหัวใจนางก็สั่นเทาขึ้น

"สิ่งเดียวที่ไมปกติเกี่ยวกับเสี่ยเทียนเหยาคือเขาไรความ
ปรานี นั่นคือเหตุผลที่บิดาบอกใหเจาอยาไดเปดเผยความรูสึกใดๆ
ตอหนาเขา แตเจาก็กลับไมเชื่อฟง เจายังคงทําอะไรทุกอยางไป
พรอมกับความรูสึกของเจา" นี่คือนิสัยของลูกสาวของเขา นาง
เติบโตขึ้นมาอยางหยิ่งยโสและไรเดียงสา แมวาเขาจะไมไดเลี้ยงดู
นางมาแบบนัน้ อยางไรก็ตามเขามักจะยืนอยูขางลูกสาวของเขา
เสมอ
 "ขาไมเชื่อ ขาแนใจวาขาจะเปนขอยกเวน ไมใชวาทาน
พอมักจะพูดอยูเสมอหรือวา แมแตคนที่ไรความปรานีที่สุด ก็
สามารถเปนคนรักที่ดีที่สุดได? ขาเชื่อวาขาจะสามารถทําใหเสี่ยว
เทียนเหยา หลงรักขาอยางลึกซึ้งได "

โม อวี้เออร พูดขึ้นดวยความมั่นใจ เพราะนางเชือ่ มั่นวา

นางเปนคนที่ดีที่สุด ถามันยังเหมือนกอนหนา หมอเทวดาโมก็จะ
เห็นดวยกับลูกสาวของเขา อยางไรก็ตามพวกเขาพักอยูที่นี่ใน
ตําหนักเสี่ยวหวังฟู แตนางและเสี่ยวเทียนเหยา ก็ไมเคยใชเวลา
อยูดวยกันเปนเวลานานแมแตครั้งเดียว

นอกจากนี้ หลิน ชูจิ่ว ยังดีกวาโม อวี้เออร หลายเทา

ปญหาเดียวที่นางมีก็คือนางไมมีพอที่ดี แตดูเหมือนวาเสี่ยวเทียน
เหยาจะไมสนใจเรื่องนั้น

ถาผูหญิงเชนนั้นไมสามารถจับหัวใจของเสี่ยวเทียนเหยา
เอาไว แลวสําหรับลูกสาวของเขาจะตองใหพูดอะไรไดอีก
 หมอเทวดาโมมีความสงสัย แตลูกสาวของเขาก็หลงใหลกับ
เสี่ยวเทียนเหยามาก เขาไมรูวาเขาจะเกลี้ยกลอมลูกสาวของเขา
ยังไง ดังนั้นเขาจึงตองทําใหดีที่สุดเทานั้นเพื่อที่จะชวยนาง

หมอเทวดาโม ไดคิดสูตรการรักษาใหมใหกับขาของเสี่ยว
เทียนเหยา อยางไรก็ตาม การรักษาแบบใหมนี้จะตองใหเขาเพิ่ม
สมุนไพรสูตรพิเศษของเขาลงไปดวย และเพราะแบบนี้ เขาจึงรูสึก
ลังเลเล็กนอย

ถาหากวาสมุนไพรพิเศษนี้ถูกเพิ่มเขาไป ขาของเสี่ยวเทียน
เหยาก็จะกลับมาสูสภาพปกติไดอีก 70-80% เขาลังเลที่จะใชมัน
แตดูเหมือนวาเขาไมมีทางเลือกอื่นนอกจากตองเสียสละสมุนไพร
พิเศษของเขา เพื่อประโยชนของลูกสาวเขาเอง

เด็กคนรับใชของหมอเทวดาโมตามเขาไปอยางเงียบ ๆ ใน
หองยา หมอเทวดาโมไมไดคิดมากกับเด็กรับใชคนนี้ เพราะไมวา
เขาจะไปที่ไหน เด็กรับใชคนนี้ก็มักจะตามเขาไปทุกที ดวยเหตุนี้
เจาหนาที่รักษาความปลอดภัยของตําหนักเสี่ยวหวังฟูจึงไมให
ความสําคัญกับเด็กรับใชคนนี้อีกตอไป

หลังจากเดินเขามา เด็กรับใชไมรีบเรงที่จะแสดงตัวตนของ
เขาตอหนาหมอเทวดาโม เขาแกลงทําเปนดูยาบางอยาง เด็กรับ
ใชกมศีรษะของเขาลงต่ํา แตดวงตาของเขาเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ เขา
เพียงแตหยุดการเฝาสังเกตเมื่อเห็นวาหมอเทวดาโม ไดออกไป
ขางนอก เด็กรับใชเดินเขาไปใกลถังน้ําที่หมอเทวดาโมเตรียม
เอาไว และเมื่อเขาไดกลิ่นบางอยางที่ไมเหมือนใคร เขาก็แอบพยัก
ศีรษะ

เด็กรับใชยกถังขึ้น แลวชนเขากลับลูกศิษยหมอเทวดาโม ลวี่

หยวน ลวี่หยวน โดนชนเขา น้ําก็กระจายไปตามตัวของเขา และ
เขาก็แทบจะลมลงไปบนพืน้ เด็กรับใชรีบกมศีรษะของเขาและขอ
โทษ ลวี่หยวนไมไดพูดอะไร เขาเพียงแคหันกลับไปและกลับไปที่
หองของเขาเทานั้น
 ฉากนี้ไมใชเรื่องแปลก แตผูพิทักษของเสี่ยวเทียนเหยา ก็มอง
ไปที่พวกเขาทันที อยางไรก็ตามเมื่อเขาไมสังเกตเห็นความ
ผิดปกติใด ๆ เขาก็ไปลาดตระเวนตอไป

ลวี่หยวน กลับไปที่หองของเขา เขาดูนิ่งเหมือนเดิม แตที่

แตกตางเพียงอยางเดียวคือตอนนี้เขากําลังถือแผนเล็กๆ ของ
ขอความไวในฝามือของเขา และเมื่อเขามองไปที่ขอความ การ
แสดงออกบนใบหนาของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กนอย

ลวี่หยวน อานขอความ "วิญญาณมังกร"

หลังจากอาน ลวี่หยวน ก็หยิบขอความเล็ก ๆ ที่อยูในมือแลว

วางลงไปในปาก กอนจะเคี้ยวและกลืนกินมันลงไป

ลวี่หยวน ใสเสื้อผาที่สะอาดแลวเปดกลองยาออก ภายใน

กลองยาของเขามีปนปกผมสีขาวที่งดงามอยูอันหนึ่ง
 ปนปกผมอันนี้ทํามาจากหยกขาว และโคงงอเปนรูปดอก
กลวยไมจึงมีความละเอียดออนและหรูหรา หัวปนดูเหมือนวามัน
เปนดอกกลวยไมจริงๆ ดังนั้นในเพียงแคเหลือบมอง คนก็สามารถ
บอกไดวามีราคาแพงมาก

ลวี่หยวน หยิบปนปกผมสีขาวและคอยๆถือมันไวในฝามือ
ของเขา จากนั้นเขาก็เดินออกไปและเดินไปยังหองของโม อวี้
เออร

"พี่สาวโม เจาอยูขางในหรือไม? ขามีคําถามอยู 2-3 ขอ

เจาสามารถชวยขาไดไหม? "ลวี่หยวน เคาะประตูของโม อวี้เออร
ไมนานหลังจากนั้นโม อวี้เออร ก็เขามาใกลและเปดประตูออก

"ลวี่หยวน? มีอะไรใหขาชวยอยางนั้นหรือ "โม อวี้เออร

พูดขึ้น แตไมยอมปลอยใหเขาเขามาขางใน
 ลวี่หยวน เต็มไปดวยความเคารพ ในขณะที่ถามคําถาม
ของเขาออกไป แตเมื่อโม อวี้เออร ไดยินคําถามเหลานั้น นางก็
ชวยไมไดที่จะขมวดคิ้ว และปลอยใหเขาเขามาภายใน"เจานั่งลง
กอน ขาจะไปหาหนังสือของขากอน"

โม อวี้เออร ไมรูคําตอบสําหรับคําถามของลวี่หยวน

"เชนนั้นขาคงตองรบกวนพี่สาวโมแลว" ลวี่หยวน นั่งลง

ดวยความเคารพอยางมาก ในขณะที่ดวงตาของเขากําลังแสดง
ความยกยองออกมาเล็กนอย

โม อวี้เออร เดินกลับไปที่หองของนาง เพื่อหาหนังสือทาง

การแพทยของนาง แตทันทีที่นางเขาไปในหอง ลวี่หยวน ก็รีบลุก
ขึ้นยืนทันที... ...
ตอนที่ 99 : 1 ข อ สงสั ย และงานฝ มื อ ที่ ย อดเยี่ ย ม
โม อวี้เออร มีกลองเครื่องประดับ ภายในกลองเครื่องประดับนั้นมี
ปนปกผมหยกสีขาวที่มีลักษณะเหมือนกับที่อยูในมือของลวี่หยวน
ซึ่งตาเปลาจะไมสามารถมองเห็นความแตกตางของมันได

ลวี่หยวน หันหลังกลับในทันที หลังจากสับเปลี่ยนปนปก

ผมทั้งสองอันแลว จากนั้นเขาก็กลับไปนั่งเหมือนไมมีอะไรเกิดขึ้น

โม อวี้เออร ออกจากหองของนางไป แตไมไดสังเกตเห็น

อะไรเลย จากนั้นนางก็กลับมาพูดคุยและตอบคําถามของลวี่หย
วน หลังจากตอบคําถามของเขาเสร็จแลว นางก็ไมลังเลที่จะสง
เขากลับไป

ลวี่หยวน คิดวาไมมีใครสังเกตเห็นการกระทําของเขา แต

สิ่งที่เขาไมรูคือตั้งแตเขาหองโม อวี้เออรไป ทหารจากตําหนักจิง
เทียน ก็กําลังจับตามองการเคลื่อนไหวของเขาอยู
 ในคืนเดียวกันนั้น ชายคนหนึ่งที่สวมชุดคําก็คุกเขาอยู
ตรงหนาของเสี่ยวเทียนเหยาและพูดขึ้น หลังจากที่นอมศีรษะลง
ไป "หวางเย ลวี่หยวน ไดสับเปลี่ยนปนปกผมของโม อวี้เออร
ผูใตบังคับบัญชาไดนําปนปกผมมาดวย แตขาไมเขาใจวามีอะไร
ผิดปกติกับมันขอรับ "

"สงปนปกผมไปใหหวางเฟย" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น
ผูชายคนที่แตงชุดดํารูวาหลิน ชูจิ่ว มีความรูทางการแพทย ดังนั้น
เขาจึงไมไดประหลาดใจ "ผูใตบังคับบัญชาเขาใจขอรับ"

ชายที่สวมชุดดําคํานับลงไปและกําลังจะออกไป แตทันใด
นั้น เขาก็ไดยินเสียงของเสี่ยวเทียนเหยาถามขึ้น "ตอนนี้หวางเฟย
กําลังทําอะไรอยู?"

"หวางเฟย?" ชายที่สวมชุดดําถึงกับแข็งคางไป เขาไมรู

คําตอบ ดังนั้นเขาจึงถามดวยเสียงต่ําขึ้น "หวางเย ทานตองการสง
คนไปเฝาดูหวางเฟยหรือไมขอรับ?"
 ไมมีใครไดเฝาดู หลิน ชูจิ่ว ดังนั้นจึงไมมีใครรูวานางกําลัง
ทําอะไรอยู

"ไมตอง" เสี่ยวเทียนเหยา ตระหนักถึงความผิดพลาดของ

เขา เพื่อที่จะไมทําใหตัวเองตองอับอาย เองเพียงแคโบกมือและ
พูดขึ้น "ไปได"
ชายที่แตงชุดดํารีบออกจากหองไป เพราะเขากลัววา
เสี่ยวเทียนเหยา อาจจะถามคําถามแปลก ๆ อีก

หลิน ชูจิ่ว เหนื่อยมากจริงๆ ในวันนี้ ดังนั้นเมื่อเธอได

กลับมา เธอก็แช ตัวเองในหองอาบน้ําและตรวจสอบสภาพของ
เธอโดยใชระบบการแพทย ระบบทางการแพทยไดทําการวินิจฉัย
และรายงานวาเธอมีอาการเปนหวัด ดวยเหตุนี้ หลิน ชูจิ่ว จึง
ตัดสินใจจะนอนเร็วหนอย อยางไรก็ตามชายที่แตงชุดดําขอใหเธอ
ออกมาและตรวจสอบปนหยกขาวเสียกอน
 หลิน ชูจิ่ว ลุกขึ้นเมื่อสาวใชเรียกเธอ จากนั้นก็หาวแลว
พูดขึ้น "ขอน้ําชาใหขาถวย" หลิน ชูจิ่ว ขอดื่มชาเพราะเธอ
ตองการที่จะเตรียมตัวเองใหตื่นตัว ในกรณีที่เสี่ยวเทียนเหยา จะ
มอบงานที่ยากลําบากใหแกเธอ

"เจาคะ หวางเฟย โปรดรอสักครูเจาคะ "สาวใชกมหัวลง

และหันหลังจากไปเพื่อเอาน้ําชามาใหเธอ นางรูวาหลิน ชูจิ่ว
ไมไดมีคําสั่งใด ๆ อีก ดังนั้นนางจึงจากไปอยางเงียบ ๆ

"มีเรื่องอะไรหรือ?" หลิน ชูจิ่ว คนที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นถาม

ขึ้น

ผูชายที่แตงชุดดําเขามาใกล ๆ และแสดงใหเธอเห็นปน
หยกสีขาว อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว ไมไดหยิบมันขึ้นมาและมอง
ไปที่มัน กอนจะพูดขึ้นอยางตรงไปตรงมา "ใครบอกเจาวาขามี
ความสามารถในการแยกแยะวามีอะไรผิดปกติกับปนเลนนี้? ขา
ไมใชเทพธิดา ดังนั้นขาจึงไมสามารถบอกไดวามันถูกหรือไม
ถูกตองตรงไหน "

"หวางเย สั่งผูอยูใตบังคับบัญชาคนนี้ขอรับ" ชายแตงชุด

ดําตอบอยางจริงจัง

หลิน ชูจิ่ว ที่มีการแสดงออกที่สุดจะพรรณนาได ในขณะ

ที่เธอมองไปที่เขาอยางเงียบ ๆ

ชายที่แตงชุดดํา เมื่อเห็นวาหลิน ชูจิ่ว ไมไดทําอะไรเลย

ดังนั้นเขาจึงอธิบายอยางละเอียดขึ้น "หวางเฟย หวางเยเพียง
ตองการที่จะรักษาขาของเขา ดังนั้นหวางเฟย สามารถใหอภัย
หวางเย ในครั้งนี้ไดหรือไม และดูวามีปญหาใด ๆ ในปนเลนนี้
หรือไมนะขอรับ "

วาไงนะ?
 มุมปากของหลิน ชูจิ่วถึงกับตระตุกขึ้น คนเหลานี้รูไหมวา
เสี่ยวเทียนเหยา กําลังเรียงรองจากเธอมากเกินไป?

"มันสําคัญมากหรืออยางไร ที่จะรูวามีปญหาอะไรกับปน
เลมนี?้ ทําไมเจาไมโยนมันทิ้งไปถาเจาคิดวามันนาสงสัย? "หลิน ชู
จิ่ว ยังไมไดแตะตองปนและเพียงแคมองไปที่มันอยางเฉื่อยชา

"หวางเยตองการรูปญหาเพื่อที่จะตอบโต" เสี่ยวเทียน
เหยาไมใชคนที่ชอบกินความเบื่อหนายของเขา เขาตองการรูวามี
อะไรผิดปกติกับมัน... ดังนั้นความหมายก็คือ ... ...

เธอจะตองตรวจสอบมันในคืนนี้!

"วางมันไว แลวเจาก็ไปได อยาใหใครเขามาที่นี่ได "หลิน

ชูจิ่วพอแลวกับวันนี้ ดังนั้นเธอจึงไมอยากจะคุยเรื่องนี้อีกตอไป
 ในเวลาที่เหมาะสม เธอจะเปดเผยตัวตนที่แทจริงของเธอ
แตวันนี้ยังไมถึงเวลาที่เหมาะสม

ตอนที่ 99 : 2 ข อ สงสั ย และฝ มื อ ยอดเยี่ ย ม

ชายชุดดําถอนหายใจออกมาดวยความโลงอกเมื่อในที่สุด หลิน ชู
จิ่วก็ตกลง

ในฐานะที่เปนผูหนึ่งที่อยูใกลชิดที่สุดของเสี่ยวเทียนเหยา
เขารูชัดเจนกวาตัวเสี่ยวเทียนเหยาเองดวยซ้ํา เกี่ยวกับสถานะของ
หลิน ชูจิ่ว ในใจของเขา ดังนั้นถาวันนี้ หลิน ชูจิ่ว ยังคงปฏิเสธ
เขาก็จะไมบังคับนาง

ผูชายที่แตงชุดดําหันไปรอบ ๆ และกระโดดออกไปทาง
ประตู แตแลวเขาก็ไดยินเสียงของหลิน ชูจิ่วดังขึ้น "อยาสงคนมา
เฝาดูขา!"
 มันเปนคําเตือน ความหมายหลิน ชูจิ่ว รูวามีคนคอย
ติดตามนางมากอนแลว

เมื่อผูชายที่แตงชุดดําไดยินคําพูดของนาง เทาของเขาก็
ลื่นและเขาเกือบจะลมลงไป อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว ไมใหความ
สนใจกับเขามากนักและเพิ่งปดประตูลงเทานั้น

ดังนั้นจึงไมมีโอกาสที่จะไดรับคําอธิบาย!

ผูชายที่แตงชุดดําเกือบอยากจะรองไหออกมา แตเขา
ตัดสินใจที่จะวางเรื่องนี้ไวกอนและตัดสินใจที่จะไมใหเสี่ยวเทียน
เหยารู

หลิน ชูจิ่วหยิบปนปกผมขึ้นและถือเขาไปในหองของเธอ
และเมื่อเธอไมรูสึกถึงตัวตนใด ๆ เธอก็เปดใชงานระบบการแพทย
และเอาอุปกรณและยาบางอยางออกมา
 หลิน ชูจิ่ว ผูกผมของเธอขึ้นและใสหมวกบนศีรษะ
จากนั้นเธอก็สวมถุงมือที่สะอาด ในขณะนั้นการแสดงออกของเธอ
กลายเปนเรื่องที่จริงจังมาก และดวยเหตุผลบางอยางเธอใหรูสึกที่
สูงสง

หลิน ชูจิ่ว ไมไดตรวจสอบปนปกหยกสีขาวโดยตรง แต

เธอแชมันลงไปในสารละลายพิเศษกอน ปนหยกขาวทํามาจาก
วัสดุพิเศษ แตตราบใดที่เธอแชไวในสารละลายนี้ ยาที่ใชในนั้นก็
จะลอยออกมา

หลังจากผานไปหานาที หลิน ชูจิ่ว ก็หยิบปนหยกขาว

ออกมาและตรวจสอบวิธีพิเศษของเธอ แตก็ไมมีอะไร ดังนั้นจึงไม
มีปญหาในนั้น

"ฮะ? นี่ไมถูกตอง "หลิน ชูจิ่ว หยิบปนหยกขาวขึ้นมาและ

มองสํารวจอีกครั้งใกลแสงเทียน เพื่อดูในสิ่งที่ตาเปลาไมสามารถ
มองเห็นไดอีกครั้ง "นี่ขาเพิ่งตกหลุมพรางของพวกเจาใชไหม? ปน
หยกขาวนี้ไมมีปญหาใชไหม หรือบางทีอาจจะมีระเบิดอยูภายใน
ของมัน "

ดี เจาไมสามารถตําหนิเธอที่คิดแบบนี้ได เพราะความคิด
ของมนุษยผูชายเปนเรื่องที่คาดเดาไมไดจริงๆ

อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว ไมไดบอกวานี่เปนขอสรุป

สุดทายของเธอ หลิน ชูจิ่ว ใชกลองจุลทรรศนและตรวจสอบปน
หยกขาวอีกครั้ง และในที่นี่เอง เธอก็ไดพบวามันมีปญหาอะไร

"นี่ไมใชชิ้นสวนที่สมบูรณแบบของหยก ไมใช หมายความ

วามันถูกสรางมาอยางสมบูรณจากหยก แตในรองนั้นถูกตั้งใจทํา
ใหเต็มไปดวยบางสิ่งบางอยาง " มีเพียงเฉพาะบุคคลที่มีฝมือยอด
เยี่ยมเทานั้นที่จะสามารถทําใหเรื่องนี้เกิดขึ้นได ปนปกผมหยก
ขาวถูกปกคลุมไปดวยสมุนไพรพิเศษ ที่ทําใหตาเปลาไมสามารถ
มองเห็นได ดังนั้นถา หลิน ชูจิ่ว ไมมีกลองจุลทรรศนเธอก็จะไม
พบมัน
 "เอาจริงๆ นะ เขาชางเปนคนที่ฉลาดมากจริงๆ" หลิน ชู
จิ่วชวยไมไดที่จะสรรเสริญขึ้น ชางฝมือโบราณมีทักษะที่ยอดเยี่ยม
และทักษะของพวกเขาอยูไกลจากโลกนี้จริงๆ

หลังจากยกยองทักษะของพวกเขา หลิน ชูจิ่ว ก็อยากรูวา

คนเหลานี้ตองการจะทําอะไร ดังนั้นเธอจึงหยิบเข็มที่ละเอียดเพื่อ
ขูดสิ่งที่เจือจางที่อยูขางในออกมา หลิน ชูจิ่ว ขูดเอาสิ่งที่อยูขางใน
ออกมาทีละเล็กทีละนอย

มันมีอยูหาชอง หลิน ชูจิ่วไดใชความระมัดระวังเปนอยาง

มาก แตเธอก็ยังบังเอิญทําใหชิ้นสุดทายแตก ชิ้นสวนที่เธอเอา
ออกมาไดคลายกับเล็บที่ถูกตัดออกชิ้นเล็กๆ ดังนั้นแมวาเธอจะ
หยิบเอาสิ่งเหลานี้ออกจากชองเล็กๆเหลานั้น แตปนหยกขาวก็
ยังคงเหมือนเดิม และไมมีใครสังเกตเห็นความแตกตางใด ๆ
 หลิน ชูจิ่ว วางปนหยกขาวลงไป จากนั้นเธอก็ใสเศษ
เล็กๆ เหลานี้ลงไปในสารละลายพิเศษของเธอ สวนที่เหลือเธอก็
หอเก็บเอาไว เพื่อใหชายที่แตงชุดดําสามารถนํากลับไปใหเสี่ย
เทียนเหยาได

คราวนี้ ผลจะเปนอยางไร!

สิ่งที่ไดมาเปนสวนผสมของอําพัน แตเปนสารที่ไมเปนพิษ
แตถาเจาจะเพิ่มสารพิเศษใดๆ ลงไปในนั้นมันก็จะละลายไดงาย
ความหมายก็คือปญหาคือสมุนไพรพิเศษที่เคลือบหยก อยางไรก็
ตามแมวาจะมีสารกัดกรอนเพราะแบบนี้ แตมัน ... ...

“ก็ไมสามารถทําอันตรายตอขาของเสี่ยวเทียนเหยาได
แลวมันจะมีไวเพื่ออะไร? "

หลิน ชูจิ่ว ทบทวนผลการคนพบของเธออีกครั้ง แตยิ่ง

เธอดู เธอก็ยิ่งงงงวยมากขึ้นไปอีก ... ...
ตอนที่ 100 : 1 ความคาดหวั ง และป ญ หา
ถึงแมวาจะมีสารกัดกรอน แตก็ไมสามารถทําอันตรายตอขาของ
เสี่ยวเทียนเหยาได ดังนั้นสิ่งนี้มันจะใชเพื่ออะไร?

หลิน ชูจิ่ว คิดอยูนานแตเธอก็ยังไมสามารถคิดหาวิธีที่วา

มันจะทําอันตรายตอเสี่ยวเทียนเหยาไดอยางไร ดังนั้นเธอจึง
ตัดสินใจที่จะวางเรื่องนี้ไวกอน

สมองของเธอไมทํางานอีกตอไปแลว ดังนั้นทําไมตองเอา
เซลลสมองสวนที่เหลือของเธอมาเสียเปลาไปกับเรื่องนี้

หลังจากทําความสะอาดอุปกรณของเธอ หลิน ชูจิ่วก็ก

ลับไปที่โตะเพื่อเขียนผลสรุป อยางไรก็ตามเมื่อเธอเห็นพูกันกับ
หมึกเธอจึงลังเลใจ การเขียนดวยลายมือของหลิน ชูจิ่วคนเกานั้น
ไมสวยนัก แลวจะไปเอาอะไรกับเธอ
 หลิน ชูจิ่วไมเคยพยายามเขียนดวยพูกันกับหมึกมากอน
ดังนั้นเธอจึงไมรูวาเธอจะสามารถเขียนมันไดหรือเปลา แตถาเธอ
ไมเขียน แลวเธอควรจะทําอยางไร?

หลิน ชูจิ่ว รูสึกกังวล แตทายที่สุดเธอก็ฝนหมึกและวาง

กระดาษไวบนโตะ หลิน ชูจิ่วไมรีบรอนดังนั้นเธอจึงพยายามนึกถึง
ตอนแรกวาจะเขียนรายงานวาอยางไร จากนั้นเธอก็ชี้ปลายพูกัน
และเขียนคําวา นาย ...

หลิน ชูจิ่ว รูสึกวาคําเปดของเธอคอนขางแปลก แต ... ...

เธอก็นึกอยางอื่นไมออก ในที่สุดปลายพูกันของเธอก็หยุด
อยูตรงนั้นไมไดเคลื่อนไปไหน
 "อา ... ... ขาคิดวาขาจะฝกกอน" หลิน ชูจิ่ว ผูซึ่งมี
ใบหนา 囧พูดขึ้น เธอไมตองการเสียกระดาษ ดังนั้นเธอจึงยังคง
เขียนมันลงไปในนั้นตอไป

หลิน ชูจิ่วคนเกามีทักษะพื้นฐานในการเขียน ดังนั้น

หลังจากเขียนตัวอักษรจีนสิบตัวแลว การเขียนดวยมือของหลิน ชู
จิ่วก็เริ่มงายขึ้น แมวามันจะไมสวยงาม แตมันก็ไมนาเกลียด
หลิน ชูจิ่วคนเกา อาศัยอยูแตในจวนของนาง ดังนั้นจึงมี
เพียงไมกี่คนที่เห็นลายมือนาง เสี่ยวเทียนเหยาเองก็ไมเคยเห็นมัน
หลังจากมองอยางระมัดระวัง หลิน ชูจิ่ว ก็รูสึกวาลายมือของเธอ
ก็ไมเลวรายไปกวาเจาของรางเดิมมากนัก

เพราะแบบนั้น หลิน ชูจิ่ว จึงรูสึกดีและลองเขียนใหมอีก

ครั้ง แตครั้งนี้เธอทําใหมั่นใจวาจะไมมีความผิดผลาดเกิดขึ้น
หลังจากหมึกแหงแลว หลินก็มวนกระดาษและวางไวดวยกันกับ
ปนหยกขาวและตัวสมุรไพรที่ไดมา
 หลิน ชูจิ่ว เดินออกไปจากหองของเธอและพูดประโยค
หนึ่งขึ้น "เจาสามารถเขามาได" ทันทีที่เธอพูดจบลง ประตูก็เปด
ออก ดังนั้นจึงสามารถเห็นไดอยางชัดเจนวาคนผูนนั้ เคลื่อนไหวได
อยางรวดรวดเร็วแคไหน

"หวางเฟย" ชายชุดสีดําโคงคํานับและยื่นมือของเขาไป
ดานหนาของหลิน ชูจิ่ว

"ผลออกมาแลว ปนหยกขาวไมมีปญหา แตมีเศษเล็กๆ

ออกมาจากรอยแยกของมัน ชองโหวเหลานี้มีเหมือนกับวุนอยู แต
มันมีฤทธิ์กัดกรอนซึ่งแตกตางจากสมุนไพรพิเศษที่แชอยูในนั้น ขา
ไดเขียนรายงานเอาไวแลว ดังนั้นแคสงใหหวางเยก็พอ" หลิน ชูจิ่ว
พูดขึ้นและสงรายงานของเธอพรอมกับปนหยกขาวใหกับชายชุด
ดํา
 ชายชุดดํารับมา แตเขาไมไดออกไปในทันที แตเขากลับ
ทําเหมือนเขาตองการจะพูดอะไรบางอยาง แตไมรูวาเขาจะ
เริ่มตนอยางไรดี

"มีอะไรหรือ? พูดมา "หลิน ชูจิ่ว ถามขึ้น แตชายชุดดํา

กลับยังไมกลาพูด เขาเพียงแคสายหัวและพูดขึ้น "ไม ไมมีขอรับ
เชนนั้นผูบังคับบัญชาผูนี้จะออกไปกอน" ตอนแรก เขาตองการจะ
ขอใหหลิน ชูจิ่วนํามันไปให เสี่ยวเทียนเหยาดวยตัวเอง เพราะเขา
รูสึกเหมือนวาหวางเย ตองการเห็นหนาหวางเฟย ของพวกเขา
แต ... ...

เขาไมรูวาเขาจะเริ่มพูดถึงเรื่องแบบนี้ไดอยางไร!

ชายชุดดํารูสึกกลัวดวยความคิดของตัวเอง เขาไม
ตองการใหหลิน ชูจิ่วมองเห็นผานความคิดของเขา ดังนั้นเขาจึง
รีบจากไป หลิน ชูจิ่ว ไมไดหยุดเขา แตเขาก็สะดุดที่ประตูอีก
 "อา ... ... " ปากของหลิน ชูจิ่ว เปดกวางมาก เสี่ยวเทียน
เหยา ชอบคนที่ฉลาด แลวคนเชนเขามาเปนลูกนองของเขาได
อยางไร?
ขาแทบจะทนมองดูเขาไมไดเลย

หลิน ชูจิ่ว ลืมตาขึ้นและกําลังจะปดประตู แตทันใดนั้น

เธอก็เห็นชายชุดดําวิ่งกลับมาหาเธอ"หวางเฟย ขาจะปดใหทาน
เองขอรับ"

และดวยเสียง * ปง * ... ... ประตูก็ปดลง ชายชุดดํารีบก

ลับไปอีกครั้ง แตหลิน ชูจิ่ว คนที่ตกตะลึงจูๆ ก็หัวเราะออกมาดัง
ๆ

นาเสียดาย เสี่ยวเทียนเหยา เย็นชามากและไมสนิทกับ

เธอ แตถาเปนเชนนั้นมันก็คงจะสนุกมาก ถาเธอจะบอกเขา
เกี่ยวกับเรื่องนี้ในวันพรุงนี้
 เสี่ยวเทียนเหยาไดรอคอยขาวจากชายชุดดําอยูนานแลว
แตเมื่อไดยินเสียงจากขางนอกประตู ดวงตาของเขากระพริบขึ้น
ดวยความคาดหวังที่ไมรูวาคืออะไร แต ... ...

เมื่อเขาเห็นชายชุดดําเดินเขามาคนเดียว ความคาดหวัง
ในสายตาของก็หายไปอยางรวดเร็ว และใบหนาของเขากลับไปสู
การแสดงออกตามปกติ

ตอนที่ 100 : 2 ความคาดหวั ง และป ญ หา

"หวางเฟย ไดตรวจสอบแลวขอรับ" ชายชุดดํายกมันขึ้นตอหนา
เสี่ยวเทียนเหยา ทุกอยางที่หลิน ชูจิ่วไดมอบใหกับเขา

ปนหยกขาว เศษของสมุรไพร ทุกอยางถูกบรรจุแยกจาก

กัน นอกเหนือจากรายงานที่เขียนโดยหลิน ชูจิ่ว
 หลิน ชูจิ่ว คุนเคยกับการเขียนรายงานทางการแพทย
ดังนั้นแมวาเธอจะไมไดทําการประเมินผลทางการแพทยใดๆ แต
รายงานของเธอก็เขียนดวยลักษณะเดียวกัน เนื้อหาของรายงานมี
ลักษณะกระชับและชัดเจน ไมมีขอมูลที่ไมจําเปน ดังนั้นแมเสี่ยว
เทียนเหยา ซึ่งไมคุนเคยกับยาก็สามารถเขาใจได

กอนหนานี้ เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ไดเห็นการเขียนดวยมือ

ของหลิน ชูจิ่ว เขาก็อยากจะบอกวามัน "นาเกลียด" อยางไรก็ตาม
เมื่อเขาอานรายงานงาย ๆ แตชัดเจนของหลิน ชูจิ่ว เขาก็ลังเลที่
จะเรียกมันวา "นาเกลียด"

หลังจากอานแลว เขาก็เปนเหมือนหลิน ชูจิ่ว เสี่ยวเทียน

เหยา ก็ยังไมสามารถเขาใจวัตถุประสงคของปนหยกขาวนี้ได
อยางไรก็ตามไมวาจะมีหรือไมมีวัตถุประสงคที่ซอนอยู มันก็จะ
ดีกวาถาจะนํามันกลับไปไวที่เดิมเพื่อความปลอดภัย
 "เอามันกลับไป" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้น เพราะเขาไม
ตองการแจงเตือนงูใหรูตัวกอน

ในคืนเดียวกันที่พระราชวัง ในหองทรงอักษร ขันทีบอก

ฮองเตวาหมอหลวงฉินหยวนอยากจะขอเขาเฝา ฮองเตคิดไดถึง
บางอยาง ดังนั้นเขาจึงวางงานของเขาลงและบอกใหหมอหลวง
ฉินหยวนเขามาได

หลังจากไดรับอนุญาตจากฮองเต หมอหลวงฉินหยวน รูดี

วาความคิดของฮองเตทํางานอยางไร ดังนั้นหลังจากทําความ
เคารพเขา เขาก็พูดขึ้นทันที "ทูลฝาบาท ทุกอยางดําเนินการ
เรียบรอยแลวพะยะคะ แตพวกเขาไมสามารถควบคุมผลของมัน
ไดพะยะคะ”

"ดีมาก เจาแนใจหรือวาเขาจะไมสงสัย? "ฮองเตอยูใน

อารมณที่ดี ดังนั้นเขาจึงไมสามารถที่จะหุบยิ้มที่มุมปากได
 "ไมมีขาวรายใด ๆ พะยะคะ"หมอหลวงฉินหยวน ไมแนใจ
ดังนั้นเขาจึงสามารถใหคําตอบดังกลาวออกไปเทานั้น

ไมมีขาวรายใด ๆ ดังนั้นเขาจึงยังคงคาดหวังขาวดีได
ฮองเตพยักหนาดวยความพอใจและพูดขึ้น "หมอหลวงฉินหยวน
ตองรําบากแลว เชนนั้นหลังจากเรื่องนี้ถูกตัดสิน เจาก็สามารถ
กลับไปพักผอนไดสักพัก "

"ขอบพระทัยฝาบาท" หมอหลวงฉินหยวน รูวาฮองเตพูด

เชนนี้เพื่อปกปองเขา ฮองเตตองการซอนเขาไวในฝูงชน ถาพวก
เขาประสบความสําเร็จคนที่ซื่อสัตยจากตําหนักเสี่ยวหวังฟู จะไม
คิดวาเขานาสงสัยและจะคิดวานั่นเปนหมอเทวาดาโม

ทั้งสองคนพูดตออีกสักสองสามคํา แตกอนที่จะปลอยให
เขาออกไปฮองเตกข็ อใหหมอหลวงฉินหยวนตรวจชีพจรของเขา
หมอหลวงฉินหยวน หยวนพบวาฮองเตเต็มไปดวย
กระสับกระสาย ดวยความโกรธและเปนกังวล
 เพราะแบบนั้น เขาจึงไมรูวาฮองเตจะมีการตอบสนอง
อยางไรถาเขาพูดออกไปอีกแบบ โชคดีที่ฮองเตเปนคนเริ่มพูดขึ้น
กอน "โรคขาของอันเออร กําเริบบอยๆ ขาไมรูวาจะทําอยางไร
กับเขาดี หัวใจของขาไมสามารถทนเห็นเขาตองทนทุกขทรมานได
แตขาก็ทําไดเพียงแคเฝาดูเทานั้นเทานั้น "

ขาขององคชายสามหรือ?

หมอหลวงฉินหยวน ไดทําการวินิจฉัยอาการขององคชาย
สามมาเปนเวลานาน เขารูดีวากรณีของเขาเปนเรื่องยากที่จะ
เขาใจได ดังนั้นเขาจึงทําตัวราวกับคนตายและไมไดพูดอะไร

ฮองเตรูดีวาหมอหลวงฉินหยวน ไมสามารถรักษา
บุตรชายของเขาได แตเพราะเขาเปนกังวลเกี่ยวกับเขา เขาจึงได
พูดคําเหลานั้นออกมา ฮองเตกําลังจะปลอยใหหมอหลวงฉินหย
วน ออกไป แตหลังจากนั้นหมอหลวงฉินหยวน ก็พูดขึ้น "ฝาบาท
มีขาวลือ แตกระหมอมไมทราบวากระหมอมควรจะพูดหรือไม"

"ขาวลืออะไร? พูดมา ... ... " หลังจากพูดออกมาแบบนั้น

แลว ฮองเตจะไมสนใจมันไดอยางไร

"ฝาบาทหมอเทวาโม ทักษะทางการแพทยไมเลว เขา

อาจจะสามารถรักษาขาขององคชายสามไดนะพะยะคะ "หมอ
หลวงฉินหยวน แนะนําราวกับวาฮองเตไมไดรูจักสิ่งนี้

"หมอเทวดาโมหรือ?" ฮองเตกัดฟงพยายามพูดคําเหลานี้
ออกมา แตหลังจากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้น "นี่เปนขอเสนอที่ดีจริงๆ หมอ
หลวงฉินหยวน ใหความใสใจเปนอยางมาก "

ถาเสี่ยวเทียนหยวนเสียชีวิต หมอเทวาโม ก็ไมมีทางเลือก

อื่นนอกจากเชื่อการฟงฮองเต และเพื่อชีวิตของเขา แตถาเสี่ยว
เทียนเหยา ยังไมตาย เสี่ยวเทียนเหยา จะยังคงเก็บหมอเทวดาโม
เอาไว อยางไรก็ตามถาเสี่ยวเทียนเหยาทําใหหมอเทวดาโมโกรธ
เสี่ยวเทียนเหยาก็จะเจอปญหา ... ...