ตามล่าตามรัก

ตามล่าตามรัก 1杀找到爱
คำนำ
เมื่อนางตามล่า...แต่เขาตามรัก
นางตามล่าเพื่อความแค้ นของนางได้ รับการสะสาง
เขาตามรักเพื่อความแค้ นของนางได้ รับการขัดขวาง
หากนางไม่ยินยอม
เขาจะจับนางปล้าจับกดติ ดเตี ยง
‘เจ้าต้องรู้ไว้ว่ารู ปโฉมของเจ้าคื ออาวุธ

พิฆาตคนได้โดยไม่ต้องใช้ดาบ’
พบกับการตามล่าล้ างแค้ นแบบน่ารักๆ

กับการตามรักแบบมุ้งมุ้งกุ้งกิ ้ง
(รักต้ องจูบ)
ม่าน แปลว่าต้ นไม้
นี เพี ้ยนมาจาก หนี่ แปลว่าต้ นไม้ เหมือนกัน
แต่พอรวมกันเป็ น ม่ ำนนี แปลว่า สาวที่มีชีวิตที่โรแมนติกค่ะ
ขอบคุณที่มา https://www.youtube.com/watch?v=oJkoMwe_8QM
******************
เฟยหมิง แปลว่า โบยบินสู่ทางสว่าง
ขอขอบคุณที่มา https://writer.dek-
d.com/nanapie/story/viewlongc.php?id=969355&chapter=10
บทนำ
หากจะมีบรุ ุ ษสักคนหนึ่งที่จะรักปั กใจกับใครได้ มากมาย
และยาวนานก็คงต้ องยกให้ เขาคนนี ้
นางเป็ นสตรี ที่เขารักปั กใจมาเนิ่นนาน ความปรารถนาใน
ตัวนางย่อมมีมาแต่ไหนแต่ไร หากแต่เขาก็พยายามข่มกลั ้นเก็บ
กดมันเอาไว้ จนกระทัง่ เมื่อเขาได้ มีโอกาสใกล้ ชิดกับนาง ได้ พบ
เจอกันจนกระทัง่ ได้ พูดคุย ถึงแม้ ว่าจะมิได้ พูดคุยกันดีๆ แต่เขาก็
ไม่สามารถห้ ามใจของตนมิให้ ก้มหน้ าลงกดจูบนาง หอมแก้ มนาง
ม่ ำนนี ดรุ ณีสาววัยสะพรั่งเติบโตมาอย่างเดียวดายในป่ า

ใหญ่ลกึ ลับด้ วยความคับแค้ นแน่นอกรอโอกาสเพื่อสะสาง
ถึงแม้จะยังอ่อนต่อโลกหล้าอันเวิ้ งว้างกว้างใหญ่ไพศาล
หนทางแก้แค้นยังคงยากนัก หากแต่นางจะฟั นฝ่ าไปให้จงได้
เฟยหมิง บุรุษหนุม่ ผู้มีรักปั กใจ หากนางจะออกล่าคล้ าย
เหยี่ยวตัวเมีย เขาจะเป็ นพญาเหยี่ยวตัวผู้กางปี กขัดขวาง หาก
นางเป็ นแม่เสือร้ ายตัวเมีย เขาจะเป็ นพ่อเสือร้ ายตัวผู้กางกรงเล็บ
เพื่อตะปบนาง
โลกภายนอกช่างน่ากลัวยิ่งนัก ข้าจักขัดขวางนางทุกทาง
ณ หน้ ำผำสูงชันแห่ งหนึ่ง
มีพื ้นดินที่แข็งแรงลักษณะยาวยื่นออกไปจากร่มไม้ ของ
ภูเขาสูงเพื่อรับแสงแดดทอประกายร้ อนแรงแผดเผาและรับสาย
ลมรุ นแรงด้ วยความสูงของมัน
บนหน้ าผาสูงชันนี ้กาลังปรากฏร่างงามๆ ของสตรี นาง
หนึง่ นางผู้ซงึ่ มีวงหน้ าที่งดงามหาตัวจับได้ ยาก เรี ยวคิ ้วโค้ ง เว้ า
ดวงตาเรี ยวสวย ริ มฝี ปากได้ รูปสีแดงสด ผิวพรรณนวลเนียนดั่ง
หยกสลัก ผมสีดาขลับปล่อยสยายทิ ้งตัวลงกรุ ยกรายไปตาม
แรงลมจนระเต็มแผ่นหลังบอบบาง ทุกอย่างช่างงดงามผิดกับ
อาภรณ์ที่นางสวมใส่ นางเพียงแต่งกายด้ วยอาภรณ์เก่าๆ ขาดๆ
สีหม่นหมอง
นางนัง่ อยูเ่ พียงลาพังอย่างเดียวดาย ตรงหน้ าผาสูงชัน
ด้ วยใบหน้ าเรี ยบเฉยแววตาสงบนิ่งคล้ ายกับวิญญาณล่องลอย
นางกาลังเทเหล้ าออกจากจอกตรงตาแหน่งของป้ายหน้ า
หลุมศพอย่างเชื่องช้ าแต่ทว่ามั่นคง
เมื่อเทเหล้ าจนหมดจอกนางเพียงนั่งนิ่งๆ อยูต่ รงนั ้นด้ วย
แววตาว่างเปล่าไร้ อารมณ์ใดๆ
นางหยิบบันทึกเล่มเก่าที่มีสีของกระดาษออกเหลืองค่อน
ไปทางขุน่ เนื่องจากมันผ่านร้ อนผ่านหนาวมาอย่างยาวนาน
นานยิ่งกว่านางที่มีอายุเพียงสิบเจ็ดหนาว
ในบันทึกเล่มนี ้ได้ เขียนบอกเล่าเรื่ องราวและความรู้ สกึ
ทั ้งหมดที่ผา่ นมาเกี่ยวกับเจ้ าของป้ายวิญญาณตรงหน้ าได้ เป็ น
อย่างดี เจ้ าของบันทึกมีนามว่า หลิวม่านเซียง สตรี ผ้ งู ดงามปาน
ล่มเมือง ซึง่ ก็คือมารดาบังเกิดเกล้ าของนางนัน่ เอง
นางเกิดมาจากมารดาของนางและมีนามว่า ม่ ำนนี
นางไม่มีชื่อสกุลรองรับ เนื่องจากว่าตระกูลของนางถูก
ฆ่าล้ างตระกูลไปแล้ วจนหมดสิ ้น เมื่อครัง้ ที่นางเป็ นเพียงร่างเล็กๆ
อยูใ่ นครรภ์ของมารดา
เมื่อนึกมาถึงตรงนี ้ม่านนีจงึ เปิ ดบันทึกของมารดาออก
อ่านอีกเป็ นครัง้ ที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับ
ในบันทึกของมารดานั ้นได้ บนั ทึกทุกอย่างทุกช่วงเวลา
เอาไว้ เป็ นอย่างดี แม้ แต่คาพูดที่มารดากาลังสนทนากับบิดาก็ถกู
เขียนเอาไว้ อย่างชัดเจนทุกถ้ อยทุกคา
ม่านนีเพียงกวาดสายตาเรี ยวสวยหวานล ้าไปยังตัวอักษร
ทุกตัวอย่างใจเย็น
ตัวอักษรเหล่านั ้นถูกเขียนเอาไว้ ด้วยลายมืออันสวยงาม
มีเอกลักษณ์ของมารดา เจ้ าของหลุมศพตรงหน้ าม่านนี
‘ข้าหยางจื ้อเฉิงยินดี ทีไ่ ด้รู้จกั แม่นาง’
เสียงทุม้ ต่ าเปี ่ ยมเสน่ห์ยิ่งนักเอ่ยทักทายข้าทีก่ าลังยืน
หลบมุมอยู่ภายในอุทยานของค่ าคื นแห่งการเฉลิมฉลองของวัง
หลวง ข้าทีเ่ พียงออกจากจวนตระกูลหลิวมาแค่ครั้งแรกจึงไม่กล้า
สูห้ น้าผูใ้ ด แต่ทว่ากับองค์ ชายสีน่ ามว่าหยางจื ้อเฉิงกลับลดตัวมา
ทักทายข้าอย่างนีช้ ่างเป็ นบุญของข้ายิ่งนัก
ข้าเพียงตอบออกไปด้วยน้าเสียงแผ่วเบา
“หม่อมฉัน หลิวม่านเซี ยง เพคะ”
นัน่ คื อการพบกันครั้งแรกของพวกเรา ซึ่งนามาซึ่งการนัด
พบเจอกันอี กหลายครั้งหลายคราจนเกิ ดความสัมพันธ์ เกิ นห้ามใจ
ในครั้งต่อมา
โรงเตี ๊ยมแห่งหนึ่งของแคว้นหยางเป่ ยทีข่ ึ้นชือ่ ว่าใหญ่โต
ทีส่ ดุ รโหฐานทีส่ ดุ เหมาะสาหรับพวกสตรี และบุรุษสูงศักดิ์ ใช้เป็ นที ่
นัดหมายพบปะเจอะเจอ เรานัดพบกันในนัน้ หลังจากทีไ่ ด้นดั เจอ
กันมาแล้วหลายครั้งหลายคราทีโ่ รงน้าชานอกเมือง
ภายในห้องพักห้องหนึ่งในโรงเตี ๊ยมแห่งนัน้ เป็ นสถานที ่ที่
เราสองใช้สาหรับนัดพบกันเพือ่ บอกรักกันอย่างซาบซึ้งตราตรึ งใจ
ในเมื ่อความรักมันกาลังท่วมท้นล้นใจพวกเราจึงเลือกที ่
จะกระทาอย่างนี ้ ใครไหนเลยจะห้ามสิ่งทีเ่ กิ ดขึ้นในยามนีไ้ ด้
แม้แต่ใจของข้าเอง
‘ข้ารักเจ้าเหลือเกิ น ม่านเซี ยง ข้ารักเจ้า’
เสียงกระซิ บกระซาบของ หยางจื ้อเฉิง ทีก่ าลังแผ่กลิ่น
อายสูงศักดิ์ อยู่บนเรื อนร่ างงดงามของข้าเมือ่ ข้าได้ตดั สินใจ
ยินยอมยามเมื ่อเขาไม่อาจห้ามใจ
’ข้าก็รักท่าน จื ้อเฉิง ข้ารักท่าน รักเหลือเกิ น’
ข้าเพียงตอบกลับไปด้วยความรู้สึกจากใจจริ ง
‘มี เพียงเจ้าทีข่ ้ารัก ข้าอยากแต่งงานกับเจ้าเหลือเกิ น
ม่านเซี ยง’
เขาบอกกล่าวแก่ข้าว่าอย่างนัน้ น้าเสียงของเขายามเอ่ย
คานัน้ ช่างนุ่มนวลน่าฟั งเหลือเกิ น
‘ข้าเองก็เช่นกัน จื ้อเฉิง ข้าอยากแต่งงานกับท่าน แค่
เพียงท่านทีข่ ้าจะยอมแต่งงานด้วย’
ข้าตอบกลับไปด้วยใจทีค่ ิ ดเช่นนัน้ จริ งๆ
ม่านนีอ่านบันทึกของมารดามาถึงตรงนี ้ นางเพียงละ
สายตาออกจากบันทึกเล่มนี ้แล้ วมองเหม่อไปยังทิศทางอันไกล
โพ้ นสุดลูกหูลกู ตาด้ วยสายตาว่างเปล่าเฉกเช่นเดิมไม่
เปลี่ยนแปลง
เพียงครู่ต่อมำเสียงระฆังกังวำนดังแว่ วอยู่ไกลๆ
จากระฆังสีทองอันใหญ่อันหนึง่ ดังส่งต่อมาเป็ นทอดๆ ให้ ระฆังสี
ทองอันต่อมาได้ สง่ เสียงไพเราะไม่แตกต่างให้ แก่เมืองหลวงของ
แคว้ นหยางเป่ ยแห่งนี ้ เช่นนั ้นมันจึงดังมาให้ ม่านนีที่กาลังนัง่ อยู่
บนหน้ าผาสูงชันได้ ยิน เสียงระฆังนั ้นดังไปจนถ้ วนทัว่ ทั ้งเมือง
หยางเป่ ยเลยทีเดียว
เสียงระฆังนั ้นกาลังบ่งบอกถึงพิธีเฉลิมฉลองที่กาลังจะ
เกิดขึ ้นหลังจากการให้ กาเนิดโอรสจากสนมคนหนึง่ ของฮ่องเต้
แคว้ นหยางเป่ ยแห่งนี ้
ฮ่องเต้ พระองค์นี ้มี พระนามว่า หยางจื ้อเฉิง
พระองค์ทรงมีฮองเฮาอยูเ่ คียงข้ างเป็ นหงส์คู่มังกรมาเนิ่น
นานและมีสนมคนโปรดอีกหลายนางจนเต็ มวังหลัง
พระองค์ทรงเป็ นบิดาของนางเอง
บิดาของม่านนี
แต่ทว่า พระองค์ไม่ทรงทราบว่ามีธิดาอยูต่ รงนี ้อีกหนึง่ คน
ธิดาของพระองค์กาลังนัง่ ตรงนี ้ นางกาลังนัง่ อยูท่ ี่นี่
เป็ นเพื่อนอยูห่ น้ าหลุมศพที่แสนจะเดียวดายของสตรี ที่
พระองค์ทรงเคยบอกว่ารักนักหนา
ม่านนีเพียงนัง่ ฟั งเสียงระฆังแว่วดังอยูอ่ ย่างนั ้นพลางก้ ม
หน้ าลงอ่านบันทึกของมารดาต่ออย่างเลื่อนลอย
ในบันทึกของมารดาได้ เขียนเอาไว้ วา่ รักกับบิดาของนาง
มากมายปานใด และบิดาของนางก็รักมารดาของนางมากมาย
ปานใด
จนวันหนึง่ มารดาของนางก็ได้ ตั ้งครรภ์นาง และตัดสินใจ
เดินทางไปบอกกล่าวแก่บิดาของนางด้ วยความรู้ สกึ ยินดีปรี ดาหา
ได้ เรี ยกร้ องอันใดไม่
แต่ทว่า...
เมื่อมารดาของนางเดินทางมาถึงในวังของบิดาที่เป็ นถึง
องค์ชายลาดับที่สี่แห่งราชวงศ์ หยางเป่ ย มารดาของนางก็ได้ พบ
กับบิดาของนางกาลังยืนอยูภ่ ายในศาลากลางอุทยานร่มรื่ นด้ วย
มาดทรงภูมิเปี่ ยมเสน่ห์ไม่สร่างซา
มารดาของนางเข้ าไปหาทั ้งยังบอกกล่าวเรื่ องสาคัญ
อย่างไม่รีรอ
แต่คาตอบรับที่ได้ กลับมา มีเพียงความเงียบงันบน
ใบหน้ าเฉยชาของบิดาและแววตาเรี ยวคมที่แสนจะว่างเปล่า ไร้
แววทอประกายใดๆ
มารดาของนางได้ แต่งนุ งงกับอาการอย่างนั ้นหลังจากที่
ได้ บอกกล่าวถึงข่าวดีที่สดุ ในชีวิตออกไป
แต่ถึงกระนั ้นมารดาของนางก็หาได้ ยอ่ ท้ อแต่อย่างใดไม่
มารดาของนางยังคงวนเวียนไปหาบิดาของนางอยูห่ ลายครัง้
หลายคราถึงแม้ วา่ คาตอบที่ได้ รับกลับมาจะเป็ นอาการเฉกเช่น
ดังเดิม
จนในที่สดุ
ในขณะที่มารดาของม่านนีที่อ้ มุ ท้ องม่านนีในครรภ์ได้
เกือบสองเดือนกาลังขอเวลาคุยกับบิดาของม่านนีอยูใ่ นศาลา
กลางอุทยานจนเป็ นผลสาเร็ จ ยามนั ้นก็ได้ มีสตรี นางหนึง่ เดินเข้ า
มายังศาลาที่บิดาและมารดาของนางกาลังยืนคุยกันอยู่
บิดาของนางและสตรี นางนั ้นส่งยิ ้มให้ กันและกันอย่าง
เปิ ดเผยความในใจ
หาได้ สนใจมารดาของนางที่กาลังยืนโง่งมอยูไ่ ม่
และนัน่ จึงทาให้ มารดาได้ เข้ าใจ…
เพียงไม่นานต่อมาตระกูลหลิวของมารดาที่เป็ นตระกูล
ขุนนางยศสูงส่งซึง่ เป็ นฐานอานาจสาคัญแห่งราชวงศ์ ฝ่ายฮองเฮา
ก็ได้ ถกู โค่นล้ มลงโดยทหารหลายร้ อยชีวิตของฝ่ ายสนมเอกขั ้น
หวงกุ้ยเฟย
ทหารพวกนั ้นเข้ าฟาดฟั นเพื่อยึดอานาจหวังช่วงชิงความ
เป็ นใหญ่หลังจากที่ฮอ่ งเต้ แห่งแคว้ นหยางเป่ ยสิ ้นพระชนม์ด้วย
โรคชราตามอายุขยั โดยบุคคลที่อยูเ่ หนือขบวนล้ มล้ างตระกูล
หลิวในครัง้ นั ้นเป็ นบุรุษหนุม่ นามว่า หยางจื ้อเฉิง ซึง่ ก็คือคนรัก
ของหลิวม่านเซียง
ซึง่ ...ทั ้งสองก็คือบิดาและมารดาของม่านนีนนั่ เอง
บิดาของม่านนีได้ ยกพลทหารมากมายเข้าฟาดฟั น
ตระกูลมารดาของม่านนีจนสิ ้น
มารดาของม่านนีที่กาลังอุ้มท้ องม่านนีอยู่ด้วยอายุครรภ์
สี่เดือนได้ หนีออกมาจากการสังหารโหดล้ มตระกูลในครัง้ นั ้นโดย
การช่วยเหลือของท่านแม่ทพั ใหญ่ทา่ นหนึง่ ซึง่ ก็คือบุรุษผู้ที่มีรัก
ปั กใจกับมารดาของนาง
และนัน่ จึงทาให้ ม่านนีได้ มีโอกาสถือกาเนิดขึ ้นมาแทนที่
จะตายไปพร้ อมๆ กับมารดาจากการโค่นล้ มตระกูลหลิวในครา
นั ้น
มารดาของนางหนีตายมาอาศัยอยูใ่ นบ้ านกลางป่ าใหญ่
ลึกลับด้ วยความช่วยเหลือของท่านแม่ทพั ท่านนั ้นเพื่อที่ว่าจะได้
ไม่ถกู ตามล่าจากพวกของบิดา
ต่อมามารดาก็ คลอดนางออกมาโดยไร้ ความช่วยเหลือ
จากผู้ใด ยามนั ้นมารดาของนางต้ องทนทุกข์ทรมานอย่างแสน
สาหัสกับการที่จะต้ องให้ กาเนิดนาง แต่ถึงกระนั ้นมารดาก็อดทน
จนถึงขีดสุดกระทัง่ มีนางออกมาและตั ้งชื่อให้ นางโดยไม่มีชื่อสกุล
รองรับ ไม่ว่าจะเป็ นสกุลหลิวของมารดาหรื อสกูลหยางของบิดา
มารดาของนางกับตัวนางอาศัยอยูใ่ นป่ าโดยมีทา่ นแม่ทพั
ท่านนั ้นคอยวนเวียนมาดูแลบ้ างนานๆ ครัง้
แต่ด้วยภาระหน้ าที่ของเขาที่เป็ นถึงท่านแม่ทพั ใหญ่แห่ง
แคว้ นจึงทาให้ เขาไม่สามารถมาหามารดาของนางได้ บอ่ ยครัง้ ดัง
ใจต้ องการ และเพียงไม่นาน ท่านแม่ทพั ท่านนั ้นก็หายตัวไปอย่าง
ไร้ ร่องรอย ไร้ ตวั ตน
เรื่ องราวเหล่านั ้นถูกเขียนบรรยายบอกเล่าผ่านตัวอักษร
เป็ นบันทึกรักสีเทาในหน้ ากระดาษเหล่านี ้โดยมารดาของม่านนี
มารดาของนางบอกเล่าถึงเรื่ องราวที่บิดาของนางทาทุก
อย่างเพื่อแสดงว่ารักมารดาของนางมากมายปานใดและต่อมาก็
ได้ ขยี ้มารดาของนางทิ ้ง ให้ ตายทั ้งเป็ น
นอกจากนี ้เมื่อม่านนีโตพอจะรับรู้ เรื่ องราว มารดาของ
นางยังคงเล่าขานให้ นางฟั งอย่างออกรสออกชาติทั ้งยังคั่ งแค้ น
อย่างหมายมาดคาดโทษจนม่านนีรับรู้ ได้ ทั ้งหมด
ความแค้ นของมารดาได้ ตกทอดมายังม่านนีอย่างไม่ต้อง
สงสัย ทั ้งหมดทุกอย่างทุกการกระทา ม่านนีทอ่ งเอาไว้ ได้ จนขึ ้นใจ
บิดาของนางเป็ นองค์ชายสี่ที่เกิดจากสนมเอกคนโปรด
ของฮ่องเต้ ซงึ่ ต้ องการขึ ้นครองราชย์
ในขณะที่มารดาของนางเป็ นธิดาของอัครเสนาบดีหลิว
ซึง่ มีน้าสาวได้ เป็ นถึงฮองเฮา ทั ้งนี ้ฮองเฮาต้ องการผลักดันองค์
ชายเจ็ดที่เป็ นโอรสของฮองเฮาให้ ขึ ้นครองราชย์
เช่นนั ้นแล้ วทั ้งสองคนจึงอยูใ่ นตาแหน่งของขั ้วอานาจคน
ละฝั่ งคนละฝ่ ายอย่างชัดเจนไม่อาจเกี่ยวดองกันได้ แต่อย่างใด
การพบเจอกันระหว่างบิดาและมารดาของม่านนี ทั ้งยัง
ทาทีเป็ นรักใคร่นกั หนาจึงนับได้ ว่าเป็ นแผนการทั ้งหมดของบิดาที่
มีนามว่าหยางจื ้อเฉิง อย่างไม่ต้องสงสัย
ข่าวการเคลื่อนไหวของตระกูลหลิวทั ้งหมดจึงถูกบิดา
หลอกถามจากมารดาอย่างไม่นา่ ให้ อภัย
ท่านตา ท่านยาย อีกทั ้งญาติพี่น้องทั ้งหลายของม่านนีจงึ
ถูกฆ่าตายอย่างไม่มีปราณีโดยฝี มือของบิดาที่กระหายในอานาจ
เพื่อที่จะได้ ขึ ้นครองราชย์เป็ นมังกรเคียงข้ างหงส์จนทุกวันนี ้
บิดาของม่านนีเป็ นมังกร
ในขณะที่หงส์ของบิดาเป็ นสตรี หน้ าด้ านที่แย่งบิดาไป
จากมารดาของม่านนี สตรี นางนั ้นก็คือฮองเฮาของบิดาในยามนี ้
สตรี นางนั ้นมีนามว่า หวงเหม่ยเหลียน
เวลำล่ วงเลยผ่ ำนไปถึงสองชั่วยำม
ม่านนีที่กาลังนัง่ ทอดอารมณ์หลากหลายหลังจากที่ได้
อ่านบันทึกรักสีเทาของมารดาจนจบเป็ นครัง้ ที่เท่าไหร่ก็มิทราบได้
นางเพียงนัง่ นิ่งงันอยูอ่ ย่างนั ้นอีกอึดใจ ก่อนกล่าวคา
เพียงบางเบาออกมาให้ หลุมศพของมารดาได้ รับฟั ง
“ท่านแม่ ท่านไม่ควรด่วนจากข้ าไป” หญิงสาวกล่าวคา
พลางเอื ้อมมือขึ ้นลูบไล้ แผ่วเบาบนป้ายวิญญาณหน้ าหลุมศพ
ของมารดา “ไยท่านต้ องตรอมใจตายไปอย่างเดียวดาย ในขณะที่
คนพวกนั ้นยังคงอยูก่ ันอย่างรื่ นเริ งคล้ ายกับกาลังอยูบ่ นสรวง
สรรค์”
ม่านนียงั คงลูบคลาป้ายหน้ าหลุมศพของมารดาพลางยก
เหล้ าขึ ้นดื่มเพื่อนัง่ เป็ นเพื่อนร่ าสุรากับมารดาของนางอยูอ่ ย่างนั ้น
พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนหน้ า
ในวันนั ้นเป็ นวันที่มีคณะเดินทางขององค์ฮอ่ งเต้ นามว่า
หยางจื ้อเฉิง ได้ ทาตามประเพณีประจาปี เกี่ยวกับการล่าสัตว์
ในปี ก่อนๆ หน้ านั ้นพระองค์คงจัดทาพิธีการล่าสัตว์ที่ ป่า
แห่งอื่นมาจนหมดแล้ วกระมัง ในปี นี ้ พระองค์จงึ เลือกหุบเขา
ใกล้ ๆ กับหุบเขาที่นางอาศัยอยู่
เมื่อนางได้ ขา่ วว่าบิดาบังเกิดเกล้ าของนางได้ เดินทางเข้ า
มาใกล้ กันถึงเพียงนี ้ มีหรื อนางจะอยูเ่ ฉย นางจึงถือโอกาสไป
สารวจบิดาของนางเสียหน่อย
เมื่อนางไปถึงคณะล่าสัตว์ของบิดา นางมองเห็นคณะ
เดินทางอันยิ่งใหญ่อลังการ มีองค์ฮอ่ งเต้ ผ้ งู ามสง่า มีองค์ฮองเฮา
ผู้งดงามอยูเ่ คียงข้ างไม่หา่ งกาย มีทหารมากมายอารักขาหลาย
ร้ อยชีวิต มีองค์หญิง มีองค์ชาย มีนางกานัลข้ าทาสบริ วาร
มากมายคอยติดตาม
ช่างเป็ นภาพที่นา่ ประทับยิ่ง
น่าประทับใจจริ งๆ
ในยามนั ้น หากนางจะเข้ าไปสังหารผู้ยิ่งใหญ่ตรงๆ คง
มิใช่เรื่ องง่ายทั ้งยังโง่งมเกินไป
เช่นนั ้นแล้ วนางจึงได้ ตัดสินใจ
นางตัดสินใจเข้ าไปทักทายพวกเขาเสียหน่อย ด้ วยการ
สร้ างความวุ่นวายเล็กๆ น้ อยๆ
นางแต่งกายด้ วยอาภรณ์เก่าทรุ ดโทรมกลมกลืนกับสี
เขียวทึบของผืนป่ าที่นางอยูม่ าตั ้งแต่เกิด
และการเคลื่อนไหว การพรางตัว ก็ ไม่เป็ นเรื่ องยากอันใด
นางแอบมองอยูไ่ กลๆ แล้ วยิงธนูเข้ าใส่จนกลุม่ คณะ
แตกตื่นพากันกระจายตัวออกตามหาทิศทางของลูกธนูกันยก
ใหญ่ แต่ก็หาได้ เจอนางไม่ ด้ วยความคุ้นชินกับสถานที่ยอ่ ม
แตกต่าง
นางจับสัตว์มีพิษแอบเอาไปปล่อยเอาไว้ ในกระโจม
หรู หราสมฐานะองค์หญิง องค์ชาย พาให้ พวกนั ้นวุ่นวายไม่เป็ น
อันหลับอันนอน ทั ้งยังไม่คิดจะสงสัยว่าเป็ นฝี มือของใคร ด้ วย
เพราะว่ามาอยูใ่ นป่ าใหญ่ สัตว์ทั ้งหลายต้ องได้ พบพาน
จนในที่สดุ นางจึงปล่อยไม้ เด็ด
นางปล่อยงูพิษชนิดหนึง่ เข้ าไปกัดองค์หญิงผู้หนึง่ แล้ ว
นางก็เข้ าเสนอตัวช่วยเหลือพร้ อมถอนพิษให้ อย่างใจดี
แน่นอนว่านางย่อมได้ รับความดีความชอบดังคาด
นางจึงไม่ขออะไรมาก
นางขอให้ ได้ มีโอกาสรับใช้ ทกุ คนในฐานะนางกานัลชั ้น
ต่าก็ยงั ดี นางแค่ต้องการมีเบี ้ยเลี ้ยงเอาไว้ เลี ้ยงชีพของตน นางไม่
อยากดารงชีพด้ วยการหาของป่ าอย่างยากลาบากอีกต่อไป
นัน่ คือเหตุผลที่นางกล่าวอ้ าง เมื่อถูกฮ่องเต้ ถามว่า
ต้ องการสิ่งใดตอบแทนหลังจากที่นางได้ ชว่ ยเหลือธิดาสุดที่รัก
ของพระองค์ แน่นอนว่าเหตุผลของนางช่างมีน ้าหนัก ใครบ้ างไม่
ชอบมีเบี ้ยเลี ้ยงชีพมีหลักมีแหล่งพักพิง
เมื่อคิดมาถึงตรงนี ้ ม่านนีเพียงแสยะยิ ้มตรงมุมปากได้ รูป
สีแดงสดอย่างเจ้ าเล่ห์ร้ายกาจก่อนจะลุกขึ ้นยืนอย่างสง่างามแล้ ว
หมุนกายเดินเยื ้องย่างไปเพียงนิดก่อนไปหยุดยืนอยูน่ ิ่งๆ ตรง
ปลายพื ้นที่ยาวยื่นของหน้ าผาสูงชันแห่งนี ้ นางเพียงทอดสายตา
เรี ยวสวยมองไปยังทิศทางของพระราชวังแห่งแคว้ นหยางเป่ ย
นางเพียงกวาดสายตาของนางมองไปรอบๆ ตัวที่เต็มไป
ด้ วยผืนป่ าพนาไพร นางเพียงทอดอารมณ์มองออกไปตาม
ทางเดินทอดยาวภายในป่ าใหญ่หนาทึบแห่งนี ้อย่างใจเย็น
ในป่ าแห่งนี ้เป็ นที่ที่นางอาศัยและเติบโตมากับมารดา
ของนางอย่างยากลาบาก จนกระทัง่ มารดาของนางได้ ตรอมตรม
จนถึงขีดสุดและได้ ตายจากไปโดยที่ม่านนีอายุได้ สิบสี่หนาว
ถึงแม้ ว่าม่านนีจะเป็ นเพียงสตรี ตัวเล็กๆ รู ปร่างบอบบาง
แต่ทว่านางอาศัยอยูใ่ นป่ าที่แสนจะอันตรายมาตั ้งแต่เกิด ทั ้งยังได้
เรี ยนรู้ วิชาการต่อสู้มาบ้างแม้ จะไม่มากนัก
ในยามนั ้นนางได้ พบเจอกับชาวยุทธ์ สงู วัยท่านหนึง่ ที่ได้
เดินทางท่องเที่ยวไปทัว่ หล้ าเพื่อฝึ กฝนวิชาการต่อสู้ทกุ แขนง
ชาวยุทธ์ทา่ นนั ้นได้ เดินทางมาจนถึงบ้ านกลางป่ าของ
ม่านนี ได้ รับการต้ อนรับจากม่านนี ได้ รับที่พักพิงชัว่ คราวจาก
ม่านนี ได้ เห็นว่าม่านนีเป็ นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่อาศัยอยู่
ภายในป่ าใหญ่เพียงลาพัง ทั ้งยังคุยกันถูกคอ จึงถือโอกาสรับ
ม่านนีเป็ นศิษย์และได้ ฝึกฝนวิชาการต่อสู้ให้ ม่านนีอยูถ่ ึงสองปี
และเดินทางจากไปตามความประสงค์ของเขาที่ตั ้งใจ
ก่อนหน้ านี ้
ก่อนจะจากกันเขาได้ บอกความจริ งกับม่านนีว่า แท้ จริ ง
แล้ วเขาเป็ นนักฆ่าระดับตานานที่กาลังถูกทางการไล่ลา่ มีค่าหัว
นัน่ จึงเป็ นเหตุผลที่ว่าเขาต้ องเดินทางไปทัว่ ทั ้งใต้ หล้ า
อย่างไม่มีกาหนดว่าจะหยุดลงตรงที่ใด
ม่านนีไม่แปลกใจ
เพราะวิชาการต่อสู้ที่เขาได้ พร่ าสอนม่านนีนั ้น ถึงแม้ ว่า
จะยังไม่มากมาย แต่ทกุ วิชาล้ วนแล้ วแต่เป็ นวิชาการฆ่าคน หาได้
เป็ นเพียงการป้องกันตัวเองไม่
แต่ถึงกระนั ้นม่านนีก็ยงั มิเคยได้ ฆา่ ใคร
การตายจากกันไปมันไม่เร้ าใจเลยซักนิด
การอยูอ่ ย่างทรมานแบบตายทั ้งเป็ นต่างหากเล่าที่นา่ คิด
ม่านนีสะกิดใจของตนได้ อย่างนั ้น
นางได้ ตัดสินใจแล้ วที่จะเดินทางเข้ าไปในพระราชวังแห่ง
นั ้น โดยการปลอมตัวไปเป็ นเพียงนางกานัลชั ้นล่างเพื่อหมายจะ
ค่อยๆ แทรกซึมภายในวังหลวงแห่งนี ้
นางเพียงต้ องการไล่ลา่ เหยื่อของนาง
เหยื่อของนาง...บุคคลทั ้งหมดที่เป็ นต้ นเหตุของชีวิตอัน
แสนอัปยศของมารดา
การปลอมตัวเป็ นเพียงสตรี ตวั เล็กๆ ตาแหน่งไร้ ค่าไร้
ตัวตนอย่างนั ้นเป็ นเรื่ องที่พึงกระทา
น ้านิ่งๆ ย่อมต้ องไหลอยูล่ กึ ๆ
หนอนตัวเล็กๆ ต้ องค่อยๆ กัดกินสัตว์ตัวใหญ่อ้วนพีทีละ
เล็กทีละน้ อย ทีละคา ทีละคา จนเจ้ าสัตว์ใหญ่ตัวนั ้นมันเน่าเฟะ
ไปหมดทั ้งตัว
ดูทีเถิดว่า สตรี ตัวเล็กๆ ที่ถกู ทิ ้งขว้ างอย่างไร้ คา่ ผู้นี ้ จะทา
อันใดได้ บ้างกับพวกที่มีค่านักหนาทั ้งหลายที่เป็ นพี่น้องที่นา่ ชัง
ของนาง...
ภำยในพระรำชวังหยำงเป่ ยที่ใหญ่ โตหรูหรำวิจิตร
ตระกำรตำอลังกำรเหลือคณำ มีตาหนักเล็กใหญ่ตั ้งตระหง่าน
เรี ยงรายอยูห่ ลายตาหนัก แต่ละตาหนักช่างเลอค่ามากมายหาใด
เปรี ยบ
ตาหนักสวยงามเหล่านี ้ตั ้งตระหง่านเป็ นสง่าอยูห่ ลัง
กาแพงสูงชันที่สงู ขึ ้นไปจนต้ องแหงนมองคอแทบหัก ทั ้งยังมีความ
ยาวมากมายจนไม่สามารถวัดได้ ว่ากว้ างและยาวเท่าไหร่
ม่านนีเดินผ่านกาแพงใหญ่หนาแห่งนี ้เข้ ามาได้ หลายวัน
แล้ วโดยที่ไม่ต้องเข้ ารับการสอบคัดเลือกอันหนักหน่วง หรื อการ
คัดกรองอย่างละเอียดถึงขั ้นตรวจภายในส่วนสงวนอิสตรี อันใดให้
วุ่นวาย ถึงแม้ ว่านางจะยังไม่เคยต้ องชายใด แต่การถูกล่วงเกิน
ส่วนนั ้นนางไม่จาเป็ นต้ องยอม
และเนื่องจากนางได้ ใบเบิกทางจากบิดาบังเกิดเกล้ าของ
นางจากในป่ าวันงานล่าสัตว์มาแล้ วเป็ นอย่างดีมันจึงทาให้ นางได้
เข้ ามาในนี ้ได้ อย่างง่ายดาย
ในยามนี ้ ม่านนีกาลังอยูใ่ นอาภรณ์ของนางกานัลชั ้นล่าง
ที่ปกปิ ดมิดชิดยิ่งกว่าอาภรณ์ที่นางใส่เป็ นประจายามเมื่ออยูใ่ น
ป่ า ถึงแม้ ว่ามันจะเป็ นเพียงอาภรณ์ของบ่าวรับใช้ ระดับต่าสุดแต่
ทว่ามันช่างดูดีเหลือเกินในความคิดของม่านนี
สีของมันเป็ นสีขาวล้ วนพาดทับกันหลายชั ้นหนาแน่นจน
มิดชิดตรงลาคอ นางถึงกับรู้ สกึ อบอุ่นขึ ้นมากมายเพราะว่ามัน
ช่างผิดกับอาภรณ์ที่นางเคยสวมใส่เมื่ออยูใ่ นป่ าใหญ่ อาภรณ์ทั ้ง
เก่าทั ้งขาดและมักจะหนาวเหน็บหาได้ ปกป้องนางจากความเย็น
เฉียบของอากาศแต่อย่างใดไม่
ชุดของนางกานัลชุดนี ้มี แขนเสื ้อยาวและกว้ างจนปิ ดฝ่ า
มือและเรี ยวนิ ้วทุกนิ ้วได้ มิดชิด ชายกระโปรงพลิ ้วไหวลากยาวแต่
ไม่รุ่มร่าม มีกางเกงใส่เอาไว้ ด้านในอย่างดี รองเท้ าก็เป็ นอย่างดี
เดินได้ ถนัดถนี่ยิ่งนัก นางชักจะชอบเสียแล้ ว เป็ นนางกานัลก็ดีไม่
น้ อย
ม่านนีคิดอย่างนั ้นพลางเดินทอดน่องมากับคณะของ
เหล่านางกานัลทั ้งหลายเพื่อที่จะเดิ นขบวนไปตระเตรี ยมงาน
ต่างๆ ในพระราชวังตามปกติวิสยั
ม่านนีเพียงก้ มหน้ าก้ มตาเดินไม่สนใจใคร เนื่องจากตาม
กฎแล้ วนางกานัลตัวน้ อยไม่มีสิทธิ์เงยหน้ าขึ ้นแต่อย่างใด
โดยเฉพาะเวลาที่มีบคุ คลอันสูงศักดิ์อยูเ่ บื ้องหน้ าของเหล่านาง
กานัล
ซึง่ นัน่ ล่ะที่ม่านนีต้องการ
ถึงแม้ ว่าม่านนีจะก้ มหน้ าจนต่ายามย่างเดินแต่สายตา
เรี ยวสวยของม่านนีไม่ได้ หลับลงทั ้งยังมองได้ อย่างถ้ วนทัว่ แบบ
รอบทิศทางไม่มีตกหล่นคล้ ายกับดวงตาเสือจ้ องล่าเหยื่อก็ไม่ปาน
เมื่อขบวนของนางกานัลชั ้นผู้น้อยเดินมาเจอกับขบวน
ของนางกานัลชั ้นผู้ใหญ่ก็ต้องหยุดเดินให้ นางกานัลชั ้นผู้ใหญ่ได้
เดินไปก่อน และเมื่อได้ เจอกับขบวนของเชื ้อพระวงศ์ก็ต้องหยุด
เดินและคุกเข่าก้ มหน้ าลงต่ายิ่งขึ ้นทาความเคารพคนพวกนั ้น
เช่นนั ้นแล้ ว ใครเป็ นใคร หน้ าตาเป็ นอย่างไร พวกนาง
กานัลชั ้นต่าอย่างนางก็หาได้ มีใครสนใจไม่ ยิ่งได้ มาอยูร่ วมกัน
อย่างนี ้ก็ยิ่งสังเกตได้ ยากว่าใครเป็ นใครหน้ าตาเป็ นเช่นไร
ม่านนีถึงกับยกยิ ้มตรงมุมปากเมื่อคิดมาถึงตรงนี ้
และยกยิ ้มมากขึ ้นเมื่อได้ เดินมาเจอกับขบวนขององค์
หญิงผู้หนึง่
ท่าทางขององค์หญิงผู้นี ้หยิ่งยโสไม่เบา
เชิดหน้ าขึ ้นฟ้ า วางมาดดั่งนางพญา เท้ าไม่ติดดิน
หึ! หากเท้าไม่ติดดิ นให้ใบหน้าไถไปกับดิ นเลยเป็ นไร
ม่านนีคิดอย่างนั ้นในใจพร้ อมยกยิ ้มน้ อยๆ ตรงมุมปาก
ขึ ้นอีกนิดหาได้ มีใครสังเกตเห็นไม่
เมื่อขบวนขององค์หญิงผู้นั ้นกาลังก้ าวเท้ าเดินผละไป
จากขบวนของม่านนีเล็กน้ อย นางเพียงแอบเอื ้อมฝ่ ามือ เล็กๆ ของ
นางล้ วงเข้ าไปในสาบเสื ้อของตนแล้ วหยิบเอาก้ อนหินก้ อนเล็ก
ก้ อนหนึง่ จากในสาบเสื ้อมาถือเอาไว้ ในมือ
เพียงอึดใจนางจึงดีดก้ อนหินก้ อนนั ้นออกไป
และเมื่อก้ อนหินก้ อนนั ้นถูกดีดไปจนเจอกับเท้ าขององค์
หญิงผู้นั ้น ทาให้ ผลที่ตามมาขององค์หญิงผู้เชิดหน้ าขึ ้นรัน้ ถึงชั ้น
ฟ้ าถึงกับล้ มหน้ าทิ่มอย่างเสียจริ ตกิริยาจนใบหน้ างดงามแนบ
พื ้นดินพาเอาขบวนนางกานัลที่เดินตามพาล้ มกันระเนระนาดไม่
เป็ นท่า
อา...ช่างเป็ นภาพทีง่ ดงามยิ่ง
งดงามจริ งๆ
ม่านนีคิดอย่างนั ้นขณะใบหน้ ายังคงก้ มลงต่าย่างเท้ าก้ าว
เดินเนิบนาบไปตามทางโดยที่เบื ้องหลังของขบวนที่ม่านนีกาลัง
เดินไปนั ้นบัดนี ้ได้ เกิดความวุ่นวายเป็ นการใหญ่ ด้ วยเพราะว่า
องค์หญิงผู้เลอโฉมกาลังจะเสียโฉมเนื่องจากใบหน้ าไถพื ้นดิน
หึหึ! ม่านนีหวั เราะอยูใ่ นใจ
“จะเป็ นอย่างไรนะ” จูๆ่ เสียงของนางกานัลคนหนึง่ พลัน
เอ่ยกระซิบกระซาบขึ ้น
“นัน่ สิ อาจจะเป็ นแผลแล้ วเสียโฉมเป็ นแน่แท้ ” นางกานัล
อีกคนหนึง่ กระซิบกระซาบตอบกลับ
“อา...ช่างน่าเห็นใจ” ม่านนีกระซิบกระซาบว่าอย่างนั ้น
ด้ วยน ้าเสียงบ่งบอกว่าเห็นใจเป็ นอย่างมาก
“อืม...” เสียงของนางกานัลคนอื่นๆ เอ่ยเห็นด้ วยกันอย่าง
พร้ อมเพรี ยง
ซึง่ เหล่าขบวนนางกานัลของม่านนีไม่อาจเข้ าไปยุง่
วุ่นวายหรื อช่วยเหลืออันใดองค์หญิงผู้นั ้นได้ เนื่องจากไม่ มีคาสัง่
จากผู้สงู ศักดิ์ จึงไม่อาจจะกระทาการใด
หากเข้ าไปช่วยเหลือเกรงว่านางจะแอบซ ้าเติมเสีย
มากกว่า ม่านนีคิดด้ วยใบหน้ ายังคงก้ มลงต่า
“พวกเจ้ า! ไม่มีสิทธิ์วิจารณ์เชื ้อพระวงศ์ อยากตายกันใช่
หรื อไม่” เสียงของหัวหน้ านางกานัลชั ้นล่างผู้อยูเ่ หนือขบวนเดิน
เท้ าของม่านนีหนั มาปรามทุกคนเสียงเข้ ม
ทาเอาทุกคนต้ องหยุดพูดพล่ามก่อนพากันก้ าวเดินไป
ตามทางเฉกเช่นดังเดิม
เพียงอึดใจ รู ปขบวนนางกานัลของม่านนีพลันหยุดชะงัก
และต้ องหยุดเท้ าก้ าวเดิน เมื่อเบื ้องหน้ าของพวกนางเป็ นขบวน
ของราชองครักษ์หลายนายกาลังเดินสวนทางกัน
กิริยาของเหล่านางกานัลพลันเปลี่ยนไป
จากที่สงบเงียบเรี ยบนิ่งกลับกาลังส่งสายตาระยิบระยับ
วิบวับกันเป็ นการใหญ่
ม่านนีเพียงเงยหน้ าขึ ้นมองไปยังทิศทางที่เหล่านางกานัล
ทั ้งหลายมองไป จึงได้ เห็นเป็ นขบวนของเหล่าราชองครักษ์หลาย
นายกาลังเดินเรี ยงรายอย่างเป็ นระเบียบ
ราชองครักษ์พวกนี ้เป็ นชายหนุม่ รู ปร่างสูงใหญ่งามสง่า
แต่ทว่าน่าเกรงขาม โดยเฉพาะผู้ที่กาลังเดินอยูเ่ หนือขบวน ถือได้
ว่ารู ปงามและน่ายาเกรงกว่าผู้ใด
ทันใดนั ้น เหล่าราชองครักษ์ทั ้งหลายพลันหยุดเดิ นคล้ าย
กับต้ องการจะหยัง่ เชิงเหล่านางกานัล ทาเอาเหล่านางกานัล
ทั ้งหลายถึงกับต้ องเก็บอาการบางอย่างกันแบบปางตาย
ม่านนีถึงกับกลอกตามองบนกับกิริยาเข้ มข้ นเหล่านั ้น
ของเหล่าบุคคลเบื ้องหน้ าของนาง
ทันใดนั ้นพลันมีขบวนของสนมนางหนึง่ รี บนวยนาดเดิน
มาตามทาง เหล่าราชองครักษ์และเหล่านางกานัลในขบวนของ
ม่านนีจงึ รี บทาความเคารพกันอย่างพร้ อมเพรี ยง แต่สนมนางนั ้น
ก็หาได้ สนใจการทาความเคารพของเหล่าผู้น้อยทั ้งหลายไม่
ด้ วยเพราะว่าพระนางกาลังเดินแกมวิ่งไปยังทิศทางที่
องค์หญิงผู้หนึง่ กาลังนัง่ กุมใบหน้ าร่ าไห้ อยูไ่ ม่ไกล
ซึง่ มันก็เป็ นอันเข้ าใจได้ ไม่ยาก
ม่านนีเพียงก้ มหน้ ายกยิ ้มตรงมุมปากอย่างพึงพอใจ เมื่อ
มองไปยังเมียน้ อยของบิดากับน้ องสาวผู้นา่ สมเพชของนางผู้นั ้น
ถึงแม้ องค์หญิงผู้นั ้นจะไม่ถึงขั ้นที่จะเสียโฉมตลอดชีวิต
แต่ก็คงจะเป็ นแผลอยู่นานหลายเดือน นางคงไม่สามารถเดินเชิด
หน้ าชี ้ฟ้ าอีกเป็ นนาน
หึหึ! ม่านนีหวั เราะในใจได้ อีกครัง้
“ท่านราชองครักษ์ เหนื่อยหรื อไม่เจ้ าคะ” จูๆ่ เสียงหวานๆ
ของหัวหน้ านางกานัลพลันเอ่ย
ม่านนีเพียงเงยหน้ าขึ ้นมองตามเสียงของหัวหน้ านาง
กานัล หญิงสาวเห็นหัวหน้ านางกานัลเอ่ยไปทางราชองครักษ์ผ้ ู
อยูเ่ หนือขบวนผู้นั ้น
เขาเป็ นบุรุษหนุม่ รู ปร่างสูงใหญ่ งามสง่าเหนือใคร
ใบหน้ าหล่อเหลาคมคาย เรี ยวคิ ้วเข้ มหนา สายตาคมดุนมุ่ ลึก ริม
ฝี ปากหยักได้ รูปสีแดงสด ผิวพรรณขาวเนียนผ่องผาดเยี่ยงชาย
ชาติสงู ศักดิ์กระนั ้น ท่าทางทระนงองอาจ แสดงออกถึงความห่าง
เหินไว้ ตัว เขาดูดีใช้ ได้
ม่านนีจงึ ไม่แปลกใจว่าทาไมหัวหน้ านางกานัลถึง
หลงใหลได้ ปลื ้มอย่างไม่อาจห้ ามใจจนต้ องส่งเสียงหวานๆ
ออกไปอย่างนั ้น
และคาตอบที่ได้ รับกลับมายังหัวหน้ านางกานัลก็คือ
ความเงียบงันพร้ อมใบหน้ าเฉยเมยท่าทางเย็นชาจากหัวหน้ าราช
องครักษ์ผ้ นู ั ้น เขาเพียงปรายสายตาคมดุมองกลับมาดังพญา
เหยี่ยวที่ไม่สนใจเหยื่อตรงหน้ าแต่อย่างใด
แต่ทว่าความเรี ยบนิ่งเฉยชาโดยไม่ได้ มีปฏิกิริยาใดๆ
ตอบกลับนั ้นก็หาได้ มีผลกับหัวหน้ านางกานัลในวัยสาวสะพรั่ง
อายุยา่ งเข้ ายี่สิบปี นางนี ้ไม่ นางคงอยากจะมีสามีเต็มที นางจึง
ยังคงส่งเสียงหวานๆ ออกไป
“ท่านต้ องดูแลสุขภาพนะเจ้ าคะ” นางว่าอย่างนั ้นโดยไม่
สนใจสายตาของใครๆ
ในยามนี ้ทุกคนต่างเมียงมองและสนใจอยูก่ ับหัวหน้ านาง
กานัลผู้กล้ าหาญชาญชัย และกาลังเมียงมองไปยังหัวหน้ าราช
องครักษ์ผ้ นู ั ้นอย่างไม่วางตา
ม่านนีเห็นอย่างนั ้นจึงสบโอกาสค่อยๆ ย่องออกมาอย่าง
ใจเย็นเพื่อหมายจะหนีออกมาจากขบวนในยามนี ้
การที่เป็ นเพียงนางกานัลชั ้นต่าตัวเล็กๆ ไม่โดดเด่นจึงทา
ให้ ไม่เป็ นที่นา่ สนใจและจดจา ทั ้งยังมิได้ ขึ ้นตรงกับฝ่ ายใดหรื อ
ตาหนักใด และยังมิได้ เป็ นบ่าวรับใช้ องค์หญิงองค์ชายคนใด
เช่นนั ้นแล้ วการที่ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยแม้ เพียงนิดเช่นม่านนี
นับว่าเป็ นเรื่ องที่ดี
ม่านนีเพียงหลบมานัง่ อยูห่ ลังพุ่มไม้ อย่างเงียบเชียบไม่
ไกลจากขบวนของนางกานัลมากนัก เพื่อสังเกตการณ์ว่าไม่มีผ้ ใู ด
รู้ ตัวว่ามีนางกานัลตัวเล็กๆ ผู้หนึง่ หายไปจากขบวน
นางสังเกตเห็นว่าราชองครักษ์ หนุม่ รู ปงามผู้นั ้นยังคงมี
ท่าทางเย็นชาเหมือนเดิมเพียงแต่ว่าเขากาลังมองไปยังทิศทาง
หนึง่ ทาให้ เหล่านางกานัลต้ องมองตามกันอย่างพร้ อมเพรี ยงโดยที่
ไม่มีใครสังเกตว่ามีนางกานัลคนหนึง่ หายไป นัน่ จึงทาให้ ม่านนีได้
ทีสบโอกาสหลบเร้ นซ่อนกายออกมาได้ งา่ ยดายยิ่งขึ ้น
เพียงอึดใจ นางจึงใช้ ความปราดเปรี ยวรวดเร็ วหนีออกมา
ได้ เนื่องจากขบวนของนางกานัลหยุดอยูใ่ กล้ ๆ กับพุ่มไม้ ชชู อ่
สวยงามภายในอุทยานหลวงที่เต็มไปด้ วยต้ นไม้ ร่มรื่ น ก้ อนหิน
หลากหลาย มีสระบัว มีม่านน ้าตก คล้ ายกับอยูใ่ นป่ าสวยงามใน
ภาพฝั น มันจึงมิใช่เรื่ องยากที่ใช้ ประโยชน์จากป่ าเนรมิตเยี่ยงนี ้
นางฝึ กความเร็ วแบบนี ้มาตั ้งแต่จาความได้ เมื่อครัง้ ที่ต้อง
หนีสตั ว์ร้ายในป่ าใหญ่อยูเ่ ป็ นนิตย์ในเวลาที่ต้ องออกไปหาอาหาร
และเพียงไม่นานม่านนีจงึ ออกมาจากกาแพงวังจากช่อง
เล็กๆ ขนาดเท่าสุนขั ลอดได้ ตรงมุมพุ่มไม้ ลบั ตาคน
นางลุกขึ ้นยืนเพื่อยืดเส้ นยืดสายเพียงนิดก่อนพลิ ้วกาย
หลบมุมไปเรื่ อยๆ มิให้ ทหารยามพบเห็น
หลายวันมาแล้ วที่มารดาของนางต้ องทนเหงานอนอยูใ่ น
หลุมศพอย่างเดียวดาย เนื่องจากนางมิได้ ไปทักทายเหมือน
ดังเช่นทุกวันก่อนหน้ าที่ผา่ นมา
นางต้ องไปนัง่ คุยเล่นกับท่านแม่เสียหน่อย
อา...นางแอบขโมยเหล้ าชั ้นดีมาจากในโรงครัวของวัง
ด้ วย ท่านแม่คงจะชอบอยูไ่ ม่น้อย นางจะต้ องร่ าสุรากับท่านแม่
เสียหน่อย รี บไปดีกว่า
หลังจำกที่ม่ำนนีใช้ เวลำนั่งร่ำสุรำอยู่กับหลุมศพ
ของมำรดำจนพอใจ
นางจึงเดินทางกลับออกมาจากหน้ าผาสูงชันแห่งนั ้น
อย่างใจเย็น นางใช้ เวลาเดินทางจากวังหลวงมายังป่ าใหญ่แห่งนี ้
หลายวัน ซึง่ มันก็นานพอที่นางจะต้ องรี บกลับเข้ าวังหลวงก่อนที่
จะมีใครสังเกตได้ วา่ มีนางกานัลชั ้นต่าตัวเล็กๆ ไม่โดดเด่นอันใด
ได้ หายตัวไป
ภายใต้ ผืนป่ าพนาไพรอันอุดมสมบูรณ์มีลาธารสายน้ อย
ไหลเอื่อยเฉื่อยสะท้ อนแสงแดดเป็ นประกายระยิบระยับวิบวับ
งดงาม ม่านนีเพียงมองตามแสงทอประกายสวยงามนัน่ อย่าง
อารมณ์ดีก่อนจะเดินมาหยุดอยูต่ รงริ มลาธารสายนี ้อย่างไม่อาจ
ห้ ามใจ
นางเพียงนัง่ ลงแล้ วเอื ้อมฝ่ ามือเรี ยวเล็กลงไปในน ้าก่อน
จะก้ มหน้ าลงแล้ วล้ างหน้ าล้ างตาอย่างต้ องการควานหาความสด
ชื่นจากมันเข้ าใส่ใบหน้ างามของตัวเอง
หยดน ้าใสๆ พลันเกาะพร่างพราวอยูจ่ นเต็มใบหน้ างาม
และไรผมจนเกิดการสะท้ อนแสงระยิบระยับบนใบหน้ าขาวนวล
เนียนละเอียดลออให้ สะท้ อนกับแสงของพระอาทิตย์ที่กาลังส่อง
กระทบกับสายน ้า ภาพของม่านนียามนี ้ไม่ตา่ งอันใดกับนาง
สวรรค์ลงมาเล่นน ้าอยูต่ รงริ มลาธารเลยทีเดียว
ในขณะที่ม่านนีกาลังนัง่ ล้ างหน้ าล้ างแขนล้ างขาของ
ตัวเองอยูน่ ั ้น สายตาเรี ยวสวยของนางพลันได้ เห็นหมู่ปลาน้ อย
ใหญ่แหวกว่ายไปมาล่อตาล่อใจล่อน ้าลายของนางสิ ้นดี
อยูใ่ นวังไม่ได้ กินหรอกนะนี่ มีโอกาสอย่างนี ้ต้ องรี บคว้ า
เอาไว้
ม่านนีคิดอย่างนั ้นพลันลุกขึ ้นแล้ วเดินไปตัดกิ่งไม้ อันเล็ก
แต่ยาวยื่นหนึง่ อันด้ วยมีดสั ้นที่พกติดตัว ก่อนจะหมุนตัวกลับมา
ยังริ มลาธารอีกรอบแล้ วเหวี่ยงไม้ ในมือออกไปจนเสียบทะลุกลาง
ลาตัวของปลาโชคร้ ายตัวนั ้นอย่างแม่นยาในทันที
หญิงสาวไม่รอช้ ารี บยกแขนเสื ้อขึ ้นจนเผยลาแขนเรี ยว
สวยผิวพรรณผ่องผาดเป็ นยองใยดั่งหยกเนื ้อดีหายาก ตามด้ วย
ยกชายกระโปรงขึ ้นเพื่อก้ าวเท้ าเดินลงไปยังลาธารเพื่อหมายจะ
จับปลาที่สิ ้นชีวาไปเมื่อครู่
แต่ยงั ไม่ทนั ที่ม่านนีจะก้ าวเท้ าลงลาธาร ปลาตัวนั ้นก็ถกู
คนผู้หนึง่ ดึงปลายไม้ จนปลาล่องลอยออกมาจนเหนือผิวน ้าต่อ
หน้ าต่อตาของม่านนี
หญิงสาวถึงกับตวัดสายตาขึ ้นมองเจ้ าของฝ่ ามือ เรี ยว
ยาวนั ้นอย่างนึกขุน่ เคือง
“นัน่ ปลาของข้ า” นางกล่าวออกไป
“...”
เงียบ
ไร้ ซงึ่ เส้ นเสียงใดๆ จากเจ้ าของฝ่ ามือ
เขากาลังก้ มหน้ าจับปลาให้ เลื่อนออกจากไม้ อันเล็กแล้ ว
เดินขึ ้นมาบนฝั่ งริ มลาธารใกล้ ๆ กับตาแหน่งที่ม่านนียืนอยู่
ม่านนีเพียงยืนถลึงตาจ้ องมองด้ วยความไม่พอใจฉายชัด
คนผู้นั ้นก็ก้มหน้ าลงมองม่านนีเช่นเดียวกัน
แต่เพียงครู่เดียวเท่านั ้น เขาก็ละสายตาคมเข้ มดุดัน
ออกไปจากวงหน้ าของม่านนี ในขณะที่ม่านนีเพียงยืนมองเขา
อย่างนึกขุน่ เคือง
คนผู้นี ้เปลือยแผงอกของลาตัวช่วงบน เขากาลังจับปลา
อยูก่ ่อนนางอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะว่าภายในมือของเขามีปลา
ร้ อยด้ วยเชือกเถาวัลย์อีกสามตัว รวมกับของม่านนีก็เป็ นสี่ตัว เขา
เพียงวางปลาพวกนั ้นลงตรงฝั่ งพื ้นดินเบื ้องหน้ าที่มีใบไม้ ปกปิ ด
ฝุ่ นดินเอาไว้ ก่อนหันมามองม่านนีอีกรอบพลางยืนกอดอกอยูน่ ิ่งๆ
มิได้ กล่าวคาอันใด
ม่านนีเพียงมองตอบกลับไปพลางยืนกอดอกเช่นเดียวกัน
นางเห็นแผงอกบึกบึนกล้ ามเนื ้อแน่นๆ เรี ยงตัวสวยงาม
อยูบ่ นลาตัวช่วงบนของเขา นางเห็นครึ่งลาตัวเปล่าเปลือยของ
เขาจนถึงช่วงเอว นางเคยเห็นมาแล้ วกับการเปลือยลาตัวช่วงบน
ของบุรุษเพื่อจับปลาในลาธารอย่างนี ้
อาจารย์ของนางชอบถอดเสื ้อหาปลาอย่างนี ้เหมือนกัน
แต่แผงอกของอาจารย์ในวัยที่ผา่ นมาแล้ วเกือบห้ ารอบอย่างนั ้น
เนื ้อช่วงอกของอาจารย์ไม่แน่นอย่างนี ้
มิได้ เรี ยงตัวสวยงามอย่างนี ้
อืม...เขาดูดีใช้ ได้
แต่ชา่ งเถิด จะอย่างไรเสียปลาตรงหน้ าก็นา่ มองยิ่งกว่า
มากนัก
นางเห็นปลาตัวใหญ่อวบอ้ วนที่มีดีเหนือกว่าปลาของ
นางอย่างมากมาย นางจึงเปลี่ยนท่าทีก่อนยกยิ ้มมุมปากอย่าง
ชอบใจแล้ วกล่าวออกมา
“ท่านควรมีเพื่อนเพื่อแบ่งปั นกินเจ้ าปลาพวกนั ้น”
“เมื่อครู่ข้าเห็นมีสตรี นางหนึง่ หวงแหนปลาเพียงหนึง่ ตัว ”
เส้ นเสียงทุ้มต่ากล่าวออกมาด้ วยใบหน้ าเรี ยบเฉยไม่
แสดงอารมณ์ใดๆ ดวงตาคมเข้ มจ้ องมองม่านนีอย่างดุดันไร้
อารมณ์ผอ่ นคลาย
“อา...ใครกันนะ” ม่านนีพลิกลิ ้นได้ ในทันที
ชายหนุม่ ผู้นั ้นเพียงยืนมองม่านนีอยูน่ ิ่งๆ มิได้ กล่าวคาอัน
ใดออกมา ซักพักเขาก็ละสายตาออกไปจากใบหน้ าของม่านนี
แล้ วย่อตัวสูงใหญ่ลงต่าก้ มหน้ าเอื ้อมมือหยิบเศษไม้ แห้ งจาก
บริ เวณนั ้นขึ ้นมาแล้ วทาท่าจะก่อไฟ
“ให้ ข้าช่วย” ม่านนีกล่าวออกมาอย่างมีน ้าใจเหลือเกิน
บุรุษหนุม่ ผู้นั ้นเพียงมองม่านนีนิ่งๆ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เขา
เพียงปล่อยให้ ม่านนีได้ ก่อไฟดังคาด้ วยการลุกขึ ้นยืนแล้ วหมุนตัว
เดินหายไปหลังก้ อนหินขนาดใหญ่ริมลาธาร
ครู่หนึง่ เขาก็ออกมาจากหลังก้ อนหินก้ อนนั ้นและใส่เสื ้อ
ผูกเอวเรี ยบร้ อยก่อนกลับมานัง่ อยูน่ ิ่งๆ ไม่ไกลกับที่ม่านนีกาลังก่อ
ไฟ
และเพียงไม่นานกองไฟขนาดย่อมก็เป็ นผลสัมฤทธิ์ขึ ้นมา
ตามด้ วยปลาตัวใหญ่หนาถูกเสียบด้ วยไม้ ลาเล็กกาลังถูกปิ ง้ ย่าง
อยูเ่ หนือกองไฟ
และในเวลาไม่ถึงหนึง่ ก้ านธูปปลาย่างก็สง่ กลิ่นหอมฉุย
แผ่กระจายออกมา
ม่านนีเพียงนัง่ ปิ ง้ ปลาและกิ นปลาตัวเดียวกันกับบุรุษ
ตรงหน้ าอยูท่ ี่ริมลาธารด้ วยท่าทางเป็ นมิตรเพื่อที่จะได้ ไม่ต้องลง
น ้าไปจับเอง
ม่านนีหาได้ สนใจอันใดกับบุรุษหนุม่ ผู้นี ้ไม่ นางเพียง
สนใจอยูก่ ับการกินปลา นางมิได้ นกึ สนใจชมชอบบุรุษคนไหน
จากประสบการณ์ของมารดาที่นางได้ รับรู้ มาทาให้ นางไม่อยาก
นึกนิยมผูกสมัครรักใคร่ใยดีบรุ ุ ษคนใด
แต่ถึงกระนั ้นการนัง่ กินปลาด้ วยกันอย่างนี ้ก็ไม่นบั ว่าเป็ น
อันใด นางเป็ นเจ้ าถิ่นของที่นี่
ที่ป่าใหญ่แห่งนี ้ กับบุรุษแปลกหน้ าผู้นี ้จึงไม่นบั ว่าเป็ น
อะไร นางถือว่าเขาเป็ นแขกของนางก็เท่านั ้น
ม่านนีเพียงนัง่ กินปลาหาได้ สนใจบุรุษข้ างกายไม่ ส่วน
บุรุษผู้นั ้นก็เพียงนัง่ กินปลาไปอย่างเงียบงัน ใบหน้ าหล่อเหลาคม
คายของเขายังคงเฉยชาไม่บง่ บอกอารมณ์ใดๆ
เมื่อปลาตัวที่หนึง่ ถูกกินไปจนหมดแล้ ว ปลาตัวที่สองก็
สุกได้ ที่ มันจึงถูกยกออกมาวางบนใบหน้ าใบใหญ่แล้ วตามด้ วย
ปลาตัวที่สามถูกเสียบไม้ ยกขึ ้นย่างแทนที่ ปลาตัวที่สองนี ้จึงถูก
บุรุษและสตรี ฉกกินอยูด่ ้ วยกันอย่างใจเย็น
“เจ้ าหนีออกจากวังมาอย่างนี ้ กลับเข้ าไปอาจได้ รับโทษ”
เส้ นเสียงทุ้มต่าเอ่ยขึ ้นมาทางม่านนีด้วยใบหน้ าเรี ยบเฉย
ไม่เปลี่ยนแปลงแต่กลับทาให้ ม่านนีถึงกับสาลักปลาที่กาลังกิน
เข้ าไป
ม่านนีเพียงก้ มหน้ าลงมองอาภรณ์ของตนที่เป็ นชุดของ
นางกานัลแห่งวังหลวงก่อนเอ่ยออกมา
“อา...ท่านดูออกด้ วยหรื อ”
“ย่อมเป็ นเช่นนั ้น”
“อืม...แล้ วอย่างไร” นางตอบรับอย่างไม่สะทกสะท้ านอัน
ใด นางไม่เห็นจะต้ องกลัวเกรง
“เช่นนั ้นเจ้ าก็ถกู จับได้ เสียแล้ ว” เขาตอบกลับมาอย่างนั ้น
ม่านนีถึงกับชะงักงันก่อนเงยหน้ าขึ ้นมองบุรุษหน้ าตายที่
กล่าวประโยคอันตรายออกมา
“ท่านเป็ นทหาร” นางเอ่ยเสียงเบา
และคาตอบที่ได้ รับก็เป็ นเพียงการยกยิ ้มมุมปากบางเบา
จากบุรุษตรงหน้ า
“อะไรกัน” ม่านนี ้ยกยิ ้มเช่นเดียวกันพลางเอ่ย “อย่ามาขู่
ข้ าเลยน่า” ว่าแล้ วก็ทาท่าทางเขินอายได้ อย่างน่าเอ็นดู ดวงตาคู่
สวยพลันทอประกายอย่างไม่ตั ้งใจ รอยยิ ้มหวานล ้าพลันปรากฏ
บนใบหน้ างดงามตามธรรมชาติหาได้ ปรุ งแต่งแต่อย่างใดไม่
บุรุษผู้นงั่ อยูต่ รงหน้ าถึงกับจ้ องมองม่านนีก่อนลุกขึ ้น
พรวดพราดทาเอาม่านนีถึงกับสะดุ้งตกใจ
“อะไรของท่าน” หญิงสาวขมวดคิ ้วพันกันยามถาม
ออกไป
แต่ก็หาได้ รับคาตอบจากชายหนุม่ ผู้นี ้ไม่ เขาเพียงหัน
หลังเดินจากไปอย่างเงียบงันไร้ ซงึ่ การกล่าวต่อคาอื่นใดต่อม่านนี
หญิงสาวเพียงมองตามแผ่นหลังกว้ างใหญ่ที่ตั ้งตรงเป็ น
สง่าของเขานิ่งงันอย่างงุนงง
“อะไรกัน” ม่านนีสบถออกมาได้ แค่นั ้นก่อนจะหันหน้ ามา
สนใจปลาตรงหน้ าต่อโดยหาได้ สนใจบุรุษรู ปงามท่านนั ้นไม่
แต่เพียงอึดใจ ม่านนีจงึ เริ่ มตระหนัก พลันเลื่อนสายตา
ออกจากปลาเนื ้อหวานแล้ วมองไปยังบุรุษผู้นั ้นอีกครา
เขาดูคุ้นหน้า...
ม่านนีคิดในใจพลางลุกขึ ้นแล้ วออกวิ่งอย่างเร็ วจนมาถึง
ร่างสูงใหญ่ของบุรุษแปลกหน้ า
บุรุษผู้นั ้นถึงกับหยุดเท้ าที่กาลังก้ าวเดินเมื่อม่านนีมายืน
ขวางหน้ าของเขาเอาไว้
ใบหน้ าหล่อเหลาคมคาย ริ มฝี ปากหยักได้ รูปสีแดงสด
เรี ยวคิ ้วเข้ มหนา ดวงตาคมดุนมุ่ ลึก แต่ทว่าแววตาคล้ ายกับพญา
เหยี่ยวจ้ องมองเหยื่อ
อา...ใช่เขาจริ งๆ
เขาเป็ นราชองครักษ์ ผนู้ นั้
“ท่านราชองครักษ์นี่เอง ข้ าน้ อยจาท่านได้ แล้ ว ” ม่านนี
เอ่ยคาเสียงใสแต่ทว่าแววตากลับซ่อนความเจ้ าเล่ห์ไม่จริ งใจ
บุรุษหนุม่ ตรงหน้ าเพียงมองตอบกลับสายตาอย่างนั ้น
ของม่านนีนิ่งๆ ด้ วยดวงตาคมดุไม่เปลี่ยนแปลง ท่าทางเย็นชา
ของเขาก็ยงั ไม่เปลี่ยนแปลงไปเช่นเดียวกัน เขาเพียงเบี่ยงตัวออก
เดินต่อไปยังทิศทางเบื ้องหน้ าด้ วยท่วงท่าสง่างามแผ่นหลังตั ้งตรง
โดยไม่สนใจม่านนี
หญิงสาวเพียงหมุนตัวเดินตามแผ่นหลังนัน้ ของชายหนุม่
อย่างต้ องการตีสนิทก่อนเอ่ยออกมาอย่างนอบน้ อม “ข้ าน้ อยหวัง
ว่าท่านจะไม่เอาเรื่องนี ้ไปบอกกับใคร”
ชายหนุม่ เพียงปรายหางตาคมมองม่านนีนิ่งๆ เป็ นเชิง
ตาหนิออกมาอย่างฉายชัด
ม่านนี่เห็นอย่างนั ้นจึงกล่าวต่อด้ วยน ้าเสียงแว่วหวาน
“อืม...อันที่จริ ง ท่านก็หนีออกมาเที่ยวใช่หรื อไม่เจ้ าคะ”
และประโยคนั ้นก็ทาเอาเขาถึงกับหยุดเท้ าที่กาลังก้ าว
เดินอีกครา ม่านนีจงึ หยุดเดินเช่นเดียวกัน แต่ยงั คงส่งสายตาทอ
ประกายอ่อนหวานมองเข้ าไปในสายตาคมดุของเขาอย่างใจกล้ า
“ข้ าจะไม่บอกใครเช่นกัน ดีหรื อไม่ ถือเป็ นความลับของ
เราสอง” นางเอ่ยเสียงออดอ้ อนไม่ต่างจากดวงตา
บุรุษตรงหน้ ายิ่งถลึงตาจ้ องมองอย่างดุดัน
ม่านนีเพียงคลี่ยิ ้มอ่อนหวานส่งให้ อย่างไม่นกึ กลัวเกรง
ใบหน้ าหวานล ้าที่มิเคยได้ มีโอกาสพิศมองกระจกเงากาลังทอ
ประกายเจิดจ้ าอย่างไม่ร้ ู ตัว
“เจ้ าไม่ควรทาเยี่ยงนี ้” น ้าเสียงดุดันเอ่ยออกมาจากบุรุษ
สูงใหญ่ตรงหน้ าพร้ อมด้ วยสายตาคมเฉี่ยวเข้ าฟาดฟั นไม่สร่างซา
“ข้ าจะไม่หนีออกมาอีกเจ้ าค่ะ” นางกล่าวออกไปอย่าง
นอบน้ อมคลี่ยิ ้มพริ ม้ เพราดวงตาฉ่าหวาน
“ข้ าหมายถึงกิริยาอย่างนี ้” เขาดุออกมาอีกครา
“หือ!?”
“ห้ ามเจ้ าทากับใคร” จบคาก็สะบัดชายผ้ าเสียงดังแล้ ว
เดินออกไป
“หา!”
ม่านนีถึงกับอุทานพลางอ้ าปากค้ างอย่างงุนงง
บนทำงเดินทอดยำวในป่ ำใหญ่
ม่านนีเพียงเดินอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวห่างออกมา
เล็กน้ อยจากทางด้ านหลังของบุรุษที่นางจาได้ แล้ วว่าเขาเป็ นถึง
ราชองครักษ์แห่งวังหลวง
หญิงสาวเห็นเป็ นเพียงแผ่นหลังกว้ างใหญ่ของเขา หาได้
เห็นใบหน้ าเย็นชากับแววตาคมกริ บของเขาไม่ แต่ถึงกระนั ้นนางก็
พอจะเดาออกได้ ไม่ยากว่าใบหน้ าเย็นชากับแววตาคล้ ายพญา
เหยี่ยวของเขานั ้นเป็ นเช่นไร
นางควรจะตี สนิทกับเขาเอาไว้ เพือ่ ทีว่ ่าเขาอาจจะมี
ประโยชน์กบั นาง
เมื่อม่านนีคิดได้ อย่างนั ้นนางจึงเร่งฝี เท้ าเพื่อก้ าวเดินให้
เร็ วขึ ้นเพื่อจะได้ เดินไปใกล้ ๆ กับบุรุษหน้ าตายตรงหน้ า
แต่ทว่าเมื่อนางก้ าวเท้ าเดินบุรุษท่านนี ้ก็หนั หน้ ามาหา
นาง
ม่านนีถึงกับสะดุดแต่นางหยุดเท้ าเอาไว้ ไม่ทนั จึงชนเข้ า
กับแผงอกของเขาเต็มแรง
“อ่ะ!” นางอุทานออกมาได้ แค่นั ้นเมื่อเจอแผงอกบึกบึน
ทั ้งแข็งทั ้งแน่น “อา...เจ็บนะ หยุดทาไมเล่า” นางดุออกไปอย่าง
ลืมตัวพลางยกมือขึ ้นกุมจมูกของตนเอาไว้
“เจ้ าจะทาอะไร” เขาถามเสียงเรี ยบด้ วยสายตาดุดันไม่
ม่านนีจงึ เงยหน้ าขึ ้นมองพลางเอ่ย “ข้ าอยากแนะนาตัว
กับท่าน เราควรทาความรู้ จกั กันเอาไว้ ”
นางกล่าวพลางลูบจมูกน้ อยๆ ไปด้ วย ยามนี ้จมูกเรี ยว
เล็กของนางแดงไปหมด นางรู้ สกึ ได้ เพราะว่ามันเจ็บแล้ วก็แสบ
จากการกระแทกกับแผงอกแน่นๆ ของเขา
“เรามีความผิดร่วมกันสมควรช่วยเหลือกันและกัน ท่าน
คิดว่าอย่างนั ้นหรื อไม่” นางกล่าวออกมาด้ วยน ้าเสียงอู้อี ้
“ความผิดอันใด” เขาขมวดคิ ้วคมเข้ มเข้ าหากันพลางก้ ม
หน้ าถามนางแต่สายตากาลังมองจมูกแดงๆ ของนาง
“ความผิดที่แอบหนีออกนอกวังอย่างไรเล่า ” นางตอบ
ออกไปด้ วยอารมณ์ขนุ่ มัว เจ็บจมูกอยู่นะ
“เจ็บมากหรื อไม่”
“หือ...”
ม่านนีถึงกับสะดุดหูกับประโยคคาถามนั ้นจากบุรุษ
ตรงหน้ าจึงได้ แต่จ้องมองเขานิ่งงัน
นางมองสบเข้ าไปในดวงตาคมเข้ ม ทอประกายลึกล ้ายาก
เกินคาดเดาอารมณ์ของเขา
เขาเองก็กาลังจ้ องมองเข้ ามาในแววตาของนาง
เช่นเดียวกัน
แต่คล้ ายกับว่าเขาจะนึกอะไรขึ ้นมาได้ เขาจึงรี บหันหลัง
กลับไปแล้ วเดินเท้ าต่อเสียอย่างนั ้น
ม่านนีสงั เกตเห็นอะไรบางอย่าง
หูของเขาคล้ ายกับว่าจะแดงๆ
เขาเป็ นอะไรไป?
“นี่! ท่าน” หญิงสาวรี บเดินตามพลางยกมือขึ ้นสะกิดลาด
ไหล่เนื ้อแน่นของเขา “เมื่อครู่ทา่ นหันหน้ ามามีเรื่ องอันใดหรื อไม่ ”
“ไม่มีอะไร” เขาตอบหน้ านิ่ง ขณะเดินย่าเท้ าไปเรื่ อยๆ
คล้ ายโกรธเคืองกัน
“ไม่มีอะไรแล้ วหันหน้ ามาหาข้ าทาไม หรื อว่า ” หญิงสาว
เว้ นคาเพียงนิดแล้ วค่อยๆ เอ่ยออกมาอย่างเจ้ าเล่ห์ “ท่านหนีมา
เที่ยวในป่ านี่จริ งๆ อย่างน้ อยก็สองวันกระมัง”
ม่านนียงั คงกล่าวพลางเดินตามติด “ท่านหิวก็เลยหา
ปลากินตามวิสยั ใช่หรื อไม่”
บุรุษท่านนั ้นถึงกับหันหน้ ามามองม่านนี
เขาเพียงมองนางนิ่งๆ ด้ วยใบหน้ าเฉยชาสายตาดุดัน
“ข้ าพูดถูกใช่หรื อไม่เจ้ าคะ” นางยกยิ ้มชอบใจเมื่อเอ่ย
อย่างนั ้น ดวงหน้ างดงามของนางพลันสว่างไสวพร่างพราวยาม
นางยิ ้มออกมา
“เจ้ า !” เขาดุอีกแล้ ว
ดุจริ งเชียว ไม่เห็นจะกลัว
ม่านนีเพียงคิดในใจแต่มิได้ แสดงกิริยาใดๆ ออกมา
นางยังคงทาท่าทางสตรี ใสซื่อไร้ พิษภัยได้ อย่างต่อเนื่อง
นางเพียงคลี่ยิ ้มหวานล ้าส่งให้ เขาอย่างเอาใจ
เขาเป็ นถึงราชองครักษ์ ของวังหลวง ฝี มื อน่าจะเก่งกาจ
ไม่เบา ผูกไมตรี เอาไว้เผือ่ ไหว้วานอะไรได้บา้ ง
นัน่ คือความคิดของม่านนี
ชายหนุม่ เพียงมองท่าทางอย่างนั ้นของม่านนีอยูน่ ิ่งๆ
เขาเพียงหยุดเดินแล้ วยืนมองนางอยูอ่ ย่างนั ้น
สายตาคมกล้ าของเขาคล้ ายกับกาลังทอประกาย
บางอย่างทั ้งยังเหมือนว่าจะร้ อนแรงอีกด้ วย
“ท่านเป็ นอะไรหรื อ” ม่านนีถามออกมาเมื่อมองเห็นใบหู
ของเขายังคงแดงๆ
“เจ้ าไม่ควรทาอย่างนี ้” เขาเอ่ยออกมาด้ วยน ้าเสียงทุ้มต่า
ก่อนจะสะบัดชายเสื ้อเสียงดังแล้ วก้ าวเท้ าเดินต่ออย่างดุดัน
“อีกแล้ ว ข้ าทาอันใด” นางยังคงงุนงง
ชายหนุม่ เพียงพาเรื อนร่างสูงใหญ่งามสง่าเดินนาหน้ า
หญิงสาวไปโดยไม่หนั มามองนางอีกเลย
ม่านนีเพียงมองท่าทางน่าเกรงขามของเขาอย่างเงียบงัน
เขาช่างดูทรงพลังน่าหวาดหวั่นไม่เบา ทาให้ นางนึกถึง
อาจารย์ของนางขึ ้นมา
อาจารย์ของนางที่เป็ นนักฆ่ามักจะชอบดุด่าว่ากล่าวนาง
ทั ้งยังชอบแยกเขี ้ยวใส่นาง เมื่อยามที่สงั่ สอนนางเขาก็ฟาดพลังใส่
นางอย่างดุเดือด เขายิ ้มให้ นางเพียงครัง้ เดียวเมื่อยามจากลา
กับบุรุษตรงหน้ าก็ทา่ ทางคล้ ายๆ กัน
เพียงแต่ว่า เขาทั ้งหนุม่ แน่นและรู ปงามมากกว่าอาจารย์
ของนางก็เท่านั ้น
กับบุรุษผู้นี ้ มีนางกานัลน้ อยใหญ่ต่างพากันเมียงมอง
มากมาย เขามักจะคงไว้ ซงึ่ มาดเรี ยบนิ่งท่าทางน่ายาเกรง ใบหน้ า
เย็นชา แววตาดุดันแบบนี ้ไม่เปลี่ยนแปลง ท่าทีของเขามีแต่ความ
เฉยชาไร้ ใครอยูใ่ นสายตาไม่วา่ ในยามใด เขาหยิ่งยโสใช้ ได้
หลายวันที่อยูใ่ นวังนางไม่เคยได้ ยินเขาเอ่ยคากับผู้ใด
ขบวนนางกานัลชั ้นต่าของนางได้ เจอเขาอยูห่ ลายครัง้
เขายังคงไม่เคยเอ่ยคาอันใดตอบกลับมาเมื่อเวลาที่มีนางกานัลใจ
กล้ ากล่าวทักทายเขาไป
และบางครัง้ นางก็ได้ เห็นกับตาว่าถึงกับมีองค์หญิงแอบ
มองเขาด้ วยเช่นกัน
เหล่าน้ องสาวต่างมารดาของนางพวกนั ้นมองเขาด้ วย
สายตาทอประกายวาบหวามแต่ต้องเก็บข่มมันเอาไว้ ด้วยเพราะ
เป็ นสตรี สงู ศักดิ์ต้องระมัดระวังกิริยา
แต่กระนั ้นม่านนีก็พอจะดูออก เหล่าสตรี ทั ้งหลายคง
อยากจะเข้ ามาขย ้าบุรุษผู้นี ้ให้ จมเขี ้ยวด้ วยความพิศวาสเกิน
ยับยั ้ง
อืม...อันที่จริ งก็นา่ แปลกที่นางบังเอิญได้ เจอกับเขาในป่ า
ใหญ่
เขามาทาอะไรในป่ านี่ ดูทา่ ทางเขาจะคุ้นชินกับทิศทาง
ในป่ าแห่งนี ้เป็ นอย่างดีเสียด้ วย
น่าแปลกยิ่ง!
ม่านนีเพียงคิดอย่างนั ้นอยูใ่ นใจพลางเดินตามร่างสูง
ใหญ่ของบุรุษตรงหน้ าไปอย่างใจเย็น
“นี่ทา่ น” นางเรี ยกเขาเสียงเบา
เขาถึงกับหยุดเดินก่อนปรายสายตามองมาทางนางนิ่ง
งันหาได้ ขานรับหรื อส่งเสียงอันใดไม่
แต่อย่างน้ อยเขาก็ถึงกับหยุดเดินเพื่อรอฟั งว่านางจะ
กล่าวสิ่งใด
“ท่านมาทาอะไรในป่ านี่”
และคาถามของม่านนีก็ทาเอาบุรุษตรงหน้ าถึงกับชะงัก
ไป
ชะงักทาไม?
ม่านนีถามในใจ
“ท่าทางของท่านดูจะรู้ จกั ป่ าแห่งนี ้เป็ นอย่างดี ท่านเคย
มาบ่อยหรื อ แล้ วทาไม...” ม่านนีหยุดคาเพียงเท่านั ้น หากว่าเขา
เคยมาป่ าแห่งนี ้บ่อยจริ งดังนางสงสัย แล้ วทาไมนางไม่เคยเจอเขา
น่าแปลกยิ่งนัก
เขาเป็ นใครกันแน่
ม่านนีถามตนเองอยูใ่ นใจพลางจ้ องหน้ าเขานิ่งๆ เพื่อ
หยัง่ เชิง สายตาหวานใสของนางพลันเปลี่ยนไปเป็ นสายตาคม
เฉี่ยวคล้ ายเหยี่ยวจ้ องตะครุ บเหยื่อ
เขาเองก็ไม่แตกต่าง
สายตาของเขาที่เดิมทีคล้ ายกับพญาเหยี่ยวอยูแ่ ล้ ว ใน
ยามนี ้ก็พลันเปลี่ยนไป คล้ ายกับเป็ นสายตาคมดุของราชสีห์
กระนั ้น
อา...นางเริ่ มไม่ไว้ใจเขาเสียแล้ว
ม่านนีเริ่ มคิดได้ อย่างนั ้นพลางเปลี่ยนท่าทีทั ้งหมด
“ท่านเป็ นใครกันแน่” ม่านนีถามออกไปพลางจ้ องมอง
เข้ าไปในดวงตาคมดุของเขาอย่างเข้ มข้ น
บุรุษตรงหน้ าเพียงยืนเงียบงันไร้ ซงึ่ เส้ นเสียงใดๆ
ทั ้งสองเพียงยืนจ้ องหน้ ากันนิ่งๆ เนิ่นนานไร้ วาจาอีกอึด
ใจ
“ข้ าถามว่าท่านเป็ นใคร” หญิงสาวเริ่ มเสียงเข้ มเมื่อถาม
ซ ้าประโยคเดิม ดวงตาของนางจับจ้ องจิกกัดอย่างกดดันเข้ าใส่
เขาอย่างไม่มีหวั่นเกรง
“หากท่านไม่บอก ข้ าก็ไม่จาเป็ นต้ องเอ่ยสิ่งใดกับท่าน ลา
ก่อน” ม่านนีสง่ เสียงเข้ มข้ นพลางหันหน้ า เปลี่ยนทิศเพื่อจะเดิน
ผละไป
กับบุคคลที่ไม่นา่ ไว้ วางใจนางไม่ควรต่อคา
“เรี ยกข้ าว่าเฟยหมิง” เสียงทุ้มต่าพลันเอ่ย
ม่านนีเพียงหันหน้ ากลับมามองแต่ยงั คงฉายแววคมเฉี่ยว
ในดวงตา หาได้ มีประกายล้ อเล่นอันใดไม่
ความอ่อนหวานใดๆ ก็ไม่มี
กิริยานอบน้ อมก่อนหน้ านี ้หาได้ เกิดขึ ้นอีกแต่อย่างใดไม่
“ท่านมีนามว่าเฟยหมิงหรื อ” ม่านนีถามออกไป
“อืม” เขาเพียงตอบรับในลาคอเบาๆ ดวงตาคมกล้ าแต่
ทว่าคล้ ายซับซ้ อนจ้ องมองม่านนีไม่วางตา
“แต่ทา่ นไม่นา่ ไว้ ใจ เราควรแยกทางกัน” จบคาก็รีบเดิน
แยกตัวออกไป
“เจ้ าไม่ควรทาอย่างนี ้ ม่านนี”
“หือ!?”
เขามีนามว่า หวงเฟยหมิง
เขาเป็ นองค์ชายแห่งแคว้ นเว่ย เขาเป็ นพระอนุชาเพียงคน
เดียวขององค์หญิงแคว้ นเว่ยที่มีนามว่า หวงเหม่ยเหลียน
เขากับเสด็จพี่มีกันแค่เพียงสองพี่น้องที่เกิดจากมารดาใน
อุทรเดียวกัน
เขาเดินทางข้ ามแคว้ นมากับภคินีของเขาเมื่อภคินีของ
เขาต้ องมาแต่งงานหมายเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างแคว้ นกับองค์ชาย
ของแคว้ นหยางเป่ ยผู้มีนามว่า หยางจื ้อเฉิง นัน่ จึงทาให้ เขากับ
องค์ชายหยางจื ้อเฉิงค่อนข้ างจะสนิทกันถึงแม้ ว่าอายุของเราจะ
ห่างไกล เพราะในยามนั ้นเขาอายุได้ เพียงเจ็ดหนาว ส่วนองค์ชาย
สี่หยางจื ้อเฉิงอายุยา่ งยี่สิบปี เข้ าไปแล้ ว
ในวันหนึ่ง วันที่มีสตรี งดงามปานล่มเมืองผู้หนึง่ ได้
เดินทางมาหาองค์ชายหยางจื ้อเฉิง วันนั ้นเขาอยูไ่ ม่ไกลจากศาลา
กลางอุทยานภายในวังขององค์ชายสี่เขาได้ ยินองค์ชายสีห่ ยางจื ้อ
เฉิงเรี ยกสตรี นางนั ้นว่าม่านเซียง
เขาพอจะดูออกว่าสตรี นางนั ้นเป็ นคนรักขององค์ชาย
หยางจื ้อเฉิง และนางก็คงยังไม่ร้ ู ว่าคนรักของนางกาลังมีองค์หญิง
จากต่างแคว้ นเดินทางมาเชื่อมสัมพันธ์
เขาแอบเห็นนางมาบอกกล่าวแก่องค์ชายหยางจื ้อเฉิงว่า
นางกาลังตั ้งครรภ์กับองค์ชายหยางจื ้อเฉิง
เขาที่อยูใ่ กล้ ๆ กับศาลากลางอุทยานมีเพียงพุ่มไม้ กางกั ้น
นัน่ พลันได้ ยินทั ้งหมด เพราะว่าเขากาลังเดินทางมาเที่ยวเล่นกับ
องค์ชายหยางจื ้อเฉิงตามวิสยั แต่ยงั ไม่ทนั ได้ เข้ าไป เขาที่เป็ นเพียง
เด็กชายตัวเล็กๆ หลังพุ่มไม้ ที่สงู ท่วมหัวจึงได้ แอบเห็นทุกอย่าง
ทุกการกระทาขององค์ชายหยางจื ้อเฉิง แต่เขาไม่กล้ าเอ่ยสิ่งใด
ด้ วยอายุที่น้อยเกินไปใครไหนเลยจะเชื่อฟั ง
นัน่ จึงทาให้ ไม่มีใครรู้ ว่าเขารู้ เรื่ องพวกนี ้
และแล้ วไม่ นำนต่ อมำ
คนสามคนกับรักสามเศร้ าของพวกเขาพลันเกิดขึ ้น
พวกเขาทั ้งสามก็ได้ เจอกันตรงศาลานัน่
องค์ชายหยางจื ้อเฉิงทรงเลือกที่จะเดินเข้ าหาเสด็จพี่ของ
เขา ทั ้งสองส่งยิ ้มให้ กันและพากันเดิ นไปโดยไม่สนใจสตรี นามว่า
ม่านเซียง
ยามนั ้นเขาก็ได้ แอบเห็นอีกเช่นเดียวกัน ถึงแม้ ว่าเขาจะ
ยังเด็กอยู่ แต่ก็มิใช่ว่าเขาจะไม่เข้ าใจอันใด
และต่อมา การเปลี่ยนถ่ายขั ้วอานาจแห่งราชวงศ์ ของ
หยางเป่ ยก็เกิดขึ ้น
เมื่อฮ่องเต้ พระองค์ก่อนสวรรคต การกระทาอันโหดร้ าย
จึงไม่อาจหลีกเลี่ยง
เขาในยามนั ้นที่อายุเพียงเจ็ดปี หาได้ มีสว่ นเกี่ยวข้ องอัน
ใดไม่ ด้ วยวัยที่ยงั เด็กเกินไป แต่ถึงกระนั ้นเขากลับรับรู้ เรื่ องราว
และเข้ าใจเหตุการณ์ทกุ อย่างได้ เป็ นอย่างดี
องค์ชายหยางจื ้อเฉิงกับเสด็จพี่เหม่ยเหลียนของเขา
ร่วมมือกัน
เพื่ออานาจ เพื่อความยิ่งใหญ่ เพื่อการดารงอยูเ่ หนือผู้ใด
เขาที่ยงั อยูใ่ นวัยเด็กหาได้ มีใครสนใจในตัวเขาไม่
เขาที่สามารถแอบหนีไปยังสถานที่ต่างๆ ได้ อย่าง
แนบเนียนอยูเ่ ป็ นนิตย์ จึงได้ แอบหนีออกมาจากวังตะวันตกของ
พระราชวังหยางเป่ ยที่พานักพักพิงชัว่ คราวของเขา เพื่อลักลอบ
มาดูเหตุการณ์นองเลือดในครัง้ นั ้นอยู่ไกลๆ
เขาได้ แอบเห็นสตรี นามว่า ม่านเซียง ได้ รับการช่วยเหลือ
จากทหารนายหนึง่ และเขาก็ยงั คงไม่บอกกล่าวแก่ใครออกไป
หลังจากศึกนองเลือดได้ จบลง ตระกูลหลิวทั ้งหมดตาย
ในกองเพลิงพร้ อมกับจวนของพวกเขาที่เหลือเพียงซากปรักหักพัง
และเพียงไม่นานต่อมา องค์ชายสี่หยางจื ้อเฉิงก็ขึ ้น
ครองราชย์โดยมีเสด็จพี่เหม่ยเหลียนของเขาเป็ นฮองเฮา
หลังจากนั ้นเขาก็เดินทางกลับไปยังแคว้ นเว่ยและอยูท่ ี่
แคว้ นเว่ยเสียหลายปี
เรื่ องราวของสตรี นามว่าหลิวม่านเซียงยังคงคาใจ
เมื่อเขำโตขึน้ จนเป็ นชำยหนุ่มอำยุสิบเจ็ดย่ ำงเข้ ำ
สิบแปดปี
เขามักจะออกเดินทางท่องเที่ยวโดยไม่สนใจใคร ไม่สนใจ
งานราชกิจช่วงชิงเอาหน้ าเอาตา เขาชอบชีวิตอิสระ ไม่ชอบเรื่ อง
ของขั ้วอานาจอะไรทั ้งนั ้น จนได้ ฉายาว่าเป็ นองค์ชายเจ้ าสาราญ
เขาได้ เดินทางท่องเที่ยวข้ ามแคว้ นมาจนเจอกับป่ าใหญ่
แห่งนี ้ และได้ บงั เอิ ญเจอเข้ ากับดรุ ณีน้อยนางหนึ่ง
นางมีใบหน้ าพริ ม้ เพรางดงามอ่อนหวาน คิ ้วสวย ดวงตา
เรี ยวโต ผิวพรรณขาวนวลเนียนดั่งหยกสลัก ถึงแม้ จะแต่งกาย
ด้ วยอาภรณ์เป็ นผ้ าเนื ้อหยาบสีหม่นทั ้งเก่าทั ้งขาดแต่ก็ไม่สามารถ
บดบังความงามของนางได้ แต่อย่างใด
นางคล้ ายกับพรายงามในป่ าลึกลับ คล้ ายกับของหายาก
ที่เขาช่างโชคดีได้ ประสบพบเจอ
นางกาลังจับปลาอยูใ่ นลาธารอย่างคล่องแคล่วว่องไว
เขาแอบมองนางจากบนต้ นไม้ อยูไ่ ม่ไกล
ยามนั ้นนางน่าจะอายุได้ เพียงสิบหนาว
นางยังเป็ นเด็กเล็กนัก นางอาศัยอยูก่ ับมารดาของนาง
เพียงลาพังในป่ าใหญ่แห่งนี ้
มารดาของนาง...
หลิวม่านเซียง
หากเขาไม่แอบตามนางมาอย่างนึกสนุกจนเจอเข้ ากับ
บ้ านของนางและแอบได้ เห็นมารดาของนาง
เขาคงไม่อาจจะรู้ ได้ ว่านางเป็ นใคร
นางเป็ นธิดาคนแรกของหยางจื ้อเฉิง
นางเป็ นถึงราชธิดาของฮ่องเต้ แห่งแคว้ นหยางเป่ ย
หลังจำกนัน้ เขำจึงเดินทำงมำคอยวนเวียน มำ
สอดส่ องดูแลสองแม่ ลูกอยู่ห่ำงๆ มิได้ แสดงตัวตนแต่ อย่ ำง
ใด
ยามเมื่อมีบคุ คลแปลกตาที่อาจจะเป็ นภัยใกล้ เข้ ามาถึง
ตัวพวกนางสองแม่ลกู เขาจึงคอยขับไล่ให้ หา่ งไกล
เขาแอบสืบจนล่วงรู้ ว่า ในวันที่เกิดเหตุนองเลือดครัง้ นั ้น
ทหารที่ได้ แอบช่วยเหลือสองแม่ลกู คู่นี ้เอาไว้ เป็ นถึงท่านแม่ทพั
ใหญ่นามว่าเทียนฉิน และต่อมาท่านแม่ทพั ผู้นั ้นก็ตายไปจากศึก
สงครามครัง้ ใหญ่เมื่อหลายปี ก่อน
จนต่อมาในวันหนึง่ มารดาของสตรี นางนั ้นได้ ล้มตายไป
อีกคน คงเหลือไว้ เพียงนางที่ยงั คงยืนหยัดที่จะอาศัยอยูใ่ นป่ า
ใหญ่เพียงลาพัง
ในยามนั ้นนางอายุเพียงสิบสี่ปี
ในขณะที่เขาอายุได้ ยี่สิบสองปี
เขาได้ เฝ้ามองนาง แอบมองนางเติบใหญ่จากเด็กหญิง
วัยเยาว์จนเข้ าวัยดรุ ณีและวัยสาวสะพรั่งทีละเล็กทีละน้ อย
จนใจชายที่เช่นเขาเริ่ มที่จะเปลี่ยนไป
เขาที่เป็ นชายหนุม่ โตเต็มวัยแล้ วได้ มองเห็นนาง
เจริ ญเติบโตมีการเปลี่ยนแปลง จากเด็กหญิ งตัวน้ อยรู ปร่างผอม
บางตัวเล็กทรงกระบอก นางเริ่ มเปลี่ยนไป จากที่ไม่มีอะไรก็มี
ขึ ้นมาได้ อย่างน่าอัศจรรย์ใจ
ส่วนเว้ าส่วนโค้ งของนางทาเขาหวั่นไหวในใจไม่เบา
ยามเมื่อนางยังเด็กนางช่างงดงามแล้ ว เมื่ อยามนางโต
เต็มวัยนางยิ่งงามล ้า ดวงตาของนางเรี ยวสวยทอประกายสดใส
คิ ้วโค้ งได้ รูป จมูกน้ อยๆ ตั ้งตรงเชิดรัน้ ริ มฝี ปากของนางสีสวย
หวานจับใจ ผิวพรรณของนางขาวนวลเนียนละเอียดลออน่า
สัมผัสน่าลูบไล้ เวลานางแย้ มยิ ้มช่างตราตรึงได้ ใจ
สัตว์น้อยใหญ่ในป่ าช่างน่าอิจฉาสิ ้นดี เขาเห็นนางหยอก
ล้ อกับพวกมันออกบ่อยไป การกระทาอย่างนั ้นของนางทาเขานึก
หวาดหวั่นเกรงจะไปฆ่าฟั นพวกมันให้ หมดป่ า
นัน่ จึงทาให้ เขายิ่งไม่กล้ าที่จะเปิ ดเผยตัวตนออกไปด้ วย
กลัวว่าจะไม่อาจห้ ามใจกับอารมณ์บางอย่างที่มันอาจจะเกิดขึ ้น
ได้ หากว่าได้ ใกล้ ชิดกัน
และไม่นานต่อมา นักฆ่าล่าค่าหัวสูงวัยรายหนึง่ ได้
เดินทางหลบหนีทางการมาจนมาเจอบ้ านกลางป่ าที่นางอาศัยอยู่
นักฆ่ารายนั ้นได้ เดินทางมาเจอเข้ ากับเขาที่เป็ นดั่ง
ปราการคอยปกป้องนางอยู่
พวกเราได้ ตกลงกันถึงการรับนางเป็ นศิษย์เพื่อประสิทธิ์
ประสาทวิชาให้ นางเพื่อความปลอดภัยและความอยูร่ อดของนาง
แลกกับการได้ เงินจานวนหนึง่ ไปตั ้งตัวยังดินแดนห่างไกลไร้
ทางการติดตาม
และมันก็เป็ นดังที่เขาคาดคิด เมื่อทั ้งสองพูดคุยกันถูกคอ
จึงตกลงกันเป็ นศิษย์อาจารย์ในเวลาเพียงไม่นาน
นางได้ ฝึกฝนวิชาการต่อสู้ต่างๆ จากอาจารย์ของนางที่
เป็ นนักฆ่าระดับตานาน ถึงแม้ จะเพียงเล็กน้ อยแต่ก็ทาให้ นางได้
อยูร่ อดมาโดยตลอดแม้ ว่าจะเป็ นเพียงสตรี ตัวเล็กๆ กลางป่ าใหญ่
การฝึ กฝนผ่านไปถึงสองปี ในยามนั ้นนางอายุได้ สิบหกปี
และเพียงไม่นานนักฆ่าท่านนั ้นก็ จากไปเหลือเพียงนางคนเดียวใน
ป่ าแห่งนี ้อีกครา
จนในวันหนึ่งในปี ถัดมำ
วันนั ้นเป็ นวันล่าสัตว์ประจาปี ของฮ่องเต้ แคว้ นหยางเป่ ย
เขาซึง่ คอยแอบมองนางมาโดยตลอด เขาจึงได้ ร้ ู ได้ เห็น
ทั ้งหมด
ในวันนั ้นนางกระทาการบางอย่างเพื่อที่จะเปิ ดเผยตัวตน
นางหาโอกาสแทรกซึม ปั่ นหัวทุกผู้คน
แล้ วนางก็ขอพระราชทานอนุญาตเพื่อเข้ าวัง
นางตัดสินใจปลอมตัวเข้ าวังมาโดยเป็ นนางกานัลชั ้นล่าง
ตัวเล็กๆ ไร้ ความโดดเด่น ซึง่ นั่นล่ะที่นางคิดผิด
ความงดงามของนางจะทาให้ นางไม่โดดเด่นได้ อย่างไร
นัน่ จึงทาให้ เขาเองก็ได้ ตัดสินใจเช่นเดียวกัน
เขาจึงแอบเข้ ามาขอพระราชทานอนุญาตจากฮ่องเต้
หยางจื ้อเฉิงพระเชษฐภาดาของเขา ให้ เขาเข้ ามาประจาการในวัง
หลวง มาเป็ นเพียงราชองครักษ์ประจาวังหลวง ด้ วยเหตุผลที่ว่า
ต้ องการทาสิ่งแปลกใหม่ให้ กับชีวิตหนุม่ เจ้ าสาราญไร้ แก่นสารเช่น
เขา โดยขอปกปิ ดฐานะที่แท้ จริ งเพื่อความสนุกสนาน
เสด็จพี่ของเขาย่อมตามใจเขา นางตามใจเขาในทุกๆ
เรื่ องมาแต่ไหนแต่ไรจึงไม่คิดขวาง
ทั ้งสองพระองค์ไม่มีใครล่วงรู้ว่าเขาต้ องการทาสิ่งใด
เขาเลือกการปลอมตัวปลอมฐานะอยูใ่ นวังหลวงแห่งนี ้
เพื่อที่อาจจะทาให้ เขาได้ เห็นทุกการกระทาของนาง เพื่อมิให้ นาง
ได้ กระทาการมิบงั ควรจนตัวนางอาจจะเกิดอันตราย
ทั ้งยังมิวายที่จะต้ องปกป้องพี่สาวตามวิสยั ของน้ องชาย
เช่นเขา
และเพื่อที่เขาจะได้ มีโอกาสสอดส่องดูแลนางอย่าง
ใกล้ ชิดมากกว่าที่เคยเป็ น โดยไม่ให้ นางได้ ร้ ู วา่ เขาเป็ นใคร
หากว่านางรู้ วา่ เขาเป็ นถึงพระอนุชาของฮองเฮา สตรี ที่
แย่งบิดาของนางไปจากมารดาของนาง
หากนางรู้ นางคงเกลียดเขา
เมื่อยามที่นางอยูใ่ นวัง นางมักจะหาโอกาสกระทาการ
อย่างย่ามใจ จนเขาเริ่ มที่จะทนไม่ไหว จนต้ องแสดงตัวตนออกไป
ในที่สดุ
วันนั ้นเมื่อเขาเดินมาเจอกับขบวนนางกานัลของนาง เขา
ชาเลืองมองนางเพียงนิด นางเพียงก้ มหน้ าก้ มตาอยูเ่ บื ้องหลังนาง
กานัลคนอื่นๆ ได้ อย่างแนบเนียน แต่เขากลับเห็นนางโดดเด่น
มากกว่านางกานัลคนอื่นๆ อยูห่ ลายขุม ซึง่ นางคงไม่ร้ ู ตัว
เพียงครู่ต่อมาเขาเห็นว่านางกาลังจะแอบหนีไป เขาจึง
ทาทีเป็ นมองไปทางอื่นเรี ยกร้ องความสนใจให้ ทกุ คนหันมาสนใจ
มองตามเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากคนอื่นๆ เพื่อให้ นางได้ หนี
ออกมา
และเพียงไม่นานเขาก็ตามนางออกมา
เขารอนางอยูเ่ ป็ นนานอย่างใจเย็นในป่ าแห่งเดียวกัน
เขาเพียงจับปลาอยูท่ ี่ลาธารเพื่อรอให้ นางได้ คุยกับ
มารดาของนาง และเมื่อนางอยูร่ ่ าสุรากับมารดาของนางจนพอใจ
นางก็เดินทางลงมาจากหน้ าผาแห่งนั ้นแล้ วเดินมาหยุดที่ริมลา
ธารที่เขากาลังจับปลาอยู่
เขาแอบมองนางเหมือนที่เคยเป็ น
นางล้ างหน้ าล้ างตาจนหยดน ้าสวยใสเกาะใบหน้ างาม
ของนางพร่างพราว ช่างเป็ นภาพที่ทาให้ เขาไม่อาจถอนสายตา
แล้ วจูๆ่ นางก็นกึ อยากกินปลาก่อนจะเปิ ดแขนเสื ้อ เปิ ด
ผ้ า เปิ ดกระโปรง ทาท่าจะลุยน ้าลงมาทั ้งอย่างนั ้น
เขาถึงกับต้ องรี บเข้ าไปจับปลาให้ นาง ด้ วยเกรงว่านางจะ
ลงน ้ามาจนอาภรณ์เปี ยกชื ้นแนบกายเผยส่วนเว้ าส่วนโค้ งน่าอาย
ซึง่ อาจจะทาให้ ใจชายของเขาเกินเก็บข่ม เกินยับยั ้ง
และนัน่ จึงเป็ นการได้ พูดคุยกันครัง้ แรกของเรา
เขาทาได้ แค่เพียงมองนางอย่างเก็บข่มอารมณ์พลุง่
พล่าน เขาทาได้ แค่มองนางนิ่งงันไม่อาจกล่าวคาอันใดมากมาย
เขาอยากกล่าวเตือนสตินางถึงอันตรายมากมายที่มีในวัง
หลวง เขาอยากบอกกล่าวแก่นางดีๆ ในนั ้นไม่ใช่ที่ที่นางควรเข้ า
ไป
แต่ทา่ ทีของนาง กิริยาของนาง ทั ้งน ้าเสียง ทั ้งสายตา
ยามเมื่อนางมองมาที่เขา แบบนั ้น...
เขารู้ ว่านางกาลังเสแสร้ ง คิดหวังผล เขาแอบมองนางมา
หลายปี มีหรื อเขาจะไม่ร้ ู ตัวตนจริ งๆ ของนาง
แต่กิริยาแพรวพราวอย่างนี ้ของนาง มันช่าง...
นางทาเขาหวั่นไหวไม่เบา จนใจชายของเขาเริ่ มไร้ การ
ควบคุม
เดิมทีเขาเพียงเฝ้ามองนางจากที่ไกลๆ
หลายปี มาแล้ วที่เขาทาได้ แค่เพียงแอบมองนาง
เขาไม่กล้ าเปิ ดเผยตัวตนกับนาง ด้ วยฐานะของเขา
ความจริ งของเขาที่ว่าเขาเป็ นใคร เกี่ยวข้ องอย่างไรกับบุคคล
สาคัญที่เป็ นต้ นเหตุกับชีวิตของนาง ตั ้งแต่นางอยู่ในครรภ์
จนกระทัง่ นางเกิดและเติบโตมาอย่างยากลาบาก
แต่เมื่อได้ มองนางในระยะใกล้ ๆ อย่างนี ้ เขาถึงกับสิ่งใด
ไม่ถกู
แล้ วดูนางทา…
เขาจะห้ ามใจตัวเองได้ หรือไม่
แม่เสือร้ ายที่หมายจะล่าเหยื่ออย่างนึกสนุก
ม่านนี…
ท่ ำมกลำงทำงเดินที่ทอดยำวในป่ ำใหญ่
ยามนี ้กาลังย่างเข้ าสูช่ ว่ งของการเปลี่ยนถ่ายช่วงระหว่าง
เวลาในยามกลางวันกับยามกลางคืนด้ วยพระอาทิตย์กาลัง
เคลื่อนตัวลงต่าจนจะลาลับขอบฟ้ าอยูร่ าไร
ในเวลายามนี ้มีหนึง่ บุรุษและหนึง่ สตรี กาลังเดินทอดน่อง
อยูด่ ้ วยกันมาตามทางเดินในป่ าแห่งนี ้ที่ปกคลุมไปด้ วยความเขียว
ชอุ่มชุม่ ชื่นของแมกไม้ นานาพันธุ์ในเวลายามเย็นหลังพระอาทิตย์
อัสดง
ม่านนียงั คงมองแผ่นหลังกว้ างใหญ่ของบุรุษตรงหน้ า
อย่างเคลือบแคลงคาใจ
เขายังมิได้ ตอบนางใช่หรื อไม่ ว่าเขารู้ จกั นางได้ อย่างไร
นางยังไม่ทนั ได้ แนะนาตัวกับเขาเลย นางจาได้ ว่านางแนะนาตัว
กับพวกนางกานัลด้ วยกันเท่านั ้น
และพวกนั ้นก็เรี ยกนางว่า เสี่ยวม่าน มิใช่ม่านนี
“นี่ทา่ น” ม่านนีถามออกไปอีกครัง้ “ท่านเป็ นใครกันแน่
แล้ วรู้ จกั นามของข้ าได้ อย่างไร”
บุรุษเบื ้องหน้ าของม่านนียงั คงเงียบงันไร้ ซงึ่ วาจาใดๆ
ม่านนีจงึ รู้ สกึ ขัดใจได้ อีกครา
“จะบอกกันดีๆ หรื อไม่” นางเอ่ยเสียงดุดันแต่ทว่าก็ยงั คง
หวานใสอยูด่ ี
“ข้ าบอกแก่เจ้ าไปแล้ ว” เขาเอ่ยเสียงเรี ยบโดยไม่มองหน้ า
ของม่านนี ฝ่ าเท้ าของเขายังคงก้ าวย่างอย่างมั่นคง
“ว่า...” นางเอ่ยห้ วนสั ้น
“เฟยหมิง” เขาตอบแค่นั ้น
“...”
ม่านนีถึงกับหยุดเท้ าเดินแล้ วหันหน้ าจ้ องมองบุรุษนาม
ว่าเฟยหมิงพลางยกแขนขึ ้นกอดอกแล้ วเอ่ย “ไม่พอ”
“อะไรไม่พอ” เขาขมวดคิ ้วถามเสียงขุน่ จ้ องมองนางนิ่ง
หยุดเท้ าเดินเช่นเดียวกัน
นางถลึงตาพลางตอบกลับ “แค่ชื่อไม่พอ”
“เจ้ าต้ องการรู้ อะไร”
“ท่านรู้ นามจริ งของข้ าได้ อย่างไร” ม่านนีถามออกไป
อย่างขัดเคืองขึ ้นมา
เฟยหมิงพลันชะงักเพียงนิด
เพื่อไม่ให้ เป็ นการผิดสังเกตเขาจึงเอ่ย “เจ้ าจะไม่กลับเข้ า
วัง” เขากล่าวคาเปลี่ยนเรื่ องเสียอย่างนั ้นพลางเลิกคิ ้วขึ ้นสูง
ใบหน้ าคมคายคล้ ายกับซ่อนรอยยิ ้มเจือจาง
“ข้ าจะรี บกลับเข้ าวัง ลาก่อน” ม่านนีรีบกล่าวตอบ
กลับไปอย่างนั ้นพลันก้ าวเท้ าเดินออกห่าง
“ช้ าก่อน” เฟยหมิงรี บเอ่ยเมื่อเห็นม่านนีเดินห่างออกไป
“อันใด”
“เจ้ าอยากรู้ อะไร”
“ท่านเป็ นใครกันแน่ ไยรู้ จกั นามของข้ า แล้ วทาไมท่าน
คล้ ายกับช่าชองหรื อเกินกับในป่ าแห่งนี ้”
“เจ้ าจะรู้ ไปทาไม”
“แค่ตอบมา”
“แล้ วเจ้ าเล่า”
“ข้ า” ม่านนีเริ่ มงงพลางยกนิ ้วเรี ยวขึ ้นชี ้วงหน้ าของตนเอง
“ข้ าทาไม” นางถามออกไป
“เจ้ ามาทาอะไรในป่ านี่” เขาถามอย่างนั ้น
“...”
ม่านนีถึงกับชะงักไป
เฟยหมิงเริ่ มยกยิ ้มตรงมุมปาก พาใบหน้ าคมคายถึงกับ
หล่อเหลามากมายเพิ่มขึ ้นมา
“เจ้ ามีอะไรที่ทางการควรจะรู้ หรื อไม่” เสียงทุ้มต่าเอ่ยหยัง่
เชิงพลางหรี่ ตามองใบหน้ างามอย่างลองภูมิ
“หือ” ม่านนีสง่ เสียงในลาคอก่อนเอ่ย “ไม่มีนะ”
“เช่นนั ้น” เฟยหมิงเอ่ยเสียงกดต่าพลางสืบเท้ าเข้ าใกล้
ม่านนีเมื่อเขาเริ่มต้ อนนางได้ จนมุม
“เจ้ ามีอะไรจะบอกกล่าวแก่ข้าหรื อไม่”
หญิงสาวถึงกับกลอกตาไปมา ใบหน้ าดุดันพลันใสซื่อ
เริ่ มแพ้ ทางอย่างไม่ร้ ู ตวั
“แล้ วเจ้ ามีอะไรจะถามกับราชองครักษ์อย่างข้ าอีก
หรื อไม่” เขาถามเมื่อเดินเข้ ามาประชิดตัวนาง
ม่านนีถึงกับเงยหน้ าขึ ้นมองร่างสูงในระยะประชิด ยามนี ้
เขาช่างดูตัวโตสูงใหญ่ยิ่งนัก เขายืนห่างนางเพียงนิดจนได้ กลิ่น
กายแปลกใหม่ไม่ค้ นุ ชิน
“เอ่อ...” นางส่งเสียงได้ แค่นั ้น
“ว่าอย่างไร” เขาก้ มหน้ าลงมองนางพลางยกยิ ้มบางเบา
ซ่อนความเจ้ าเล่ห์
“ท่านมาทาอะไรที่นี่” นางถามเสียงอ่อน
“แล้ วเจ้ าเล่า”
“ข้ าแค่เดินผ่านมา” นางตอบอย่างเร็ ว
“อ้ อ...” เขาลากเสียงยาว
“...”
ม่านนีถึงกับขนลุกขนชันแปลกๆ
ทั ้งคู่พลันเงียบกริ บแต่ยงั คงยืนในระยะประชิดใกล้ ชิดกัน
อยูอ่ ย่างนั ้น
เฟยหมิงเพียงก้ มมองใบหน้ าสวยหวานของสตรี นางนี ้ที่
เขาเคยแอบมองอยูไ่ กลๆ อย่างห่วงๆ มาตลอดระยะเวลาหลายปี
ท่ามกลางความเงียบงันม่านนีร้ ู สกึ ได้ ถึงสายลมบางเบา
พัดลอยมาปะทะเรื อนกายแต่มันเพียงปะทะได้ แค่เฉพาะแผ่นหลัง
ของนางหาได้ ปะทะด้ านหน้ าของนางได้ ไม่ เนื่องจากว่ากาลังมี
บุรุษรู ปร่างสูงใหญ่มายืนบังเอาไว้ จนมิด
ไยยืนใกล้ยิ่งนัก ! นางเพียงถามอยูใ่ นใจนึกระแวงขึ ้นมา
เพียงครู่เสียงทุม่ ต่าพลันเอ่ย
“เจ้ าฝี มือยังห่างชั ้น ม่านนี ” เขาเอ่ยอย่างนั ้นด้ วยน ้าเสียง
ทุม่ นุม่ มากกว่าเดิมถึงแม้ ว่าดวงตาเรี ยวคมของเขายังคงดุดันเป็ น
เชิงตักเตือนคล้ ายห้ ามปรามคล้ ายเก็บข่มบางอย่างผสมปนเป
หญิงสาวถึงกับจ้ องมองใบหน้ าของเขานิ่งงัน นางเริ่ ม
ขมวดคิ ้วเข้ าหากันแน่นแต่ยงั คงไม่สามารถเอื ้อนเอ่ยคาใด
“ในวังหลวงไม่เหมาะให้ เจ้ าเข้ าไปเดินเล่น” เขายังคงเอ่ย
คาเนิบนาบเรี ยบเรื่ อยพลางก้ มหน้ ามองนางด้ วยสายตาคมดุซอ่ น
แววนุม่ ลึกบางอย่างเอาไว้ เป็ นอย่างดี
“ท่านเป็ นใครกันแน่ ไยต้ องเตือนข้ า” ม่านนียิ่งสงสัย
ดวงตาเรี ยวสวยมองบุรุษตรงหน้ าอย่างไม่ไว้ ใจเปิ ดเผย
เขาไม่ธรรมดา นางรู้ สกึ ได้ และอาจจะรู้ อะไรบางอย่างที่
เกี่ยวกับนางอย่างที่ไม่นา่ จะเป็ นไปได้
“เจ้ าอย่ารู้ เลย” เขาตอบเสียงกดต่าอย่างเก็บข่มอารมณ์
หลากหลายพลางถอยหลังออกห่างแล้ วเบี่ยงตัวเดินนาหน้ าไป
“ข้ าไม่อยากรู้ แล้วก็ได้ ” หญิงสาวกล่าวตัดรอนด้ วย
น ้าเสียงกดต่าไม่แตกต่าง
ทั ้งน ้าเสียงทั ้งประโยคต่อคาทาเฟยหมิงถึงกับชะงักไป
ม่านนีเพียงยืนจ้ องมองแผ่นหลังกว้ างใหญ่ของเขานิ่งงัน
“ถึงแม้ ว่าท่านอาจจะรู้ เรื่ องของข้ า” ม่านนีเอ่ยออกมา
ตามการคาดเดาของตัวเอง ถึงแม้ ว่านางจะดูโง่งมเพราะขาด
ประสบการณ์จากโลกภายนอก แต่นางมิใช่คนโง่
“ท่านเป็ นใคร ข้ าหาได้ ใส่ใจ แต่อย่ามายุง่ กับเรื่ องของข้ า ”
นางกล่าวออกไปอย่างที่ใจคิดตรงไปตรงมาตรงประเด็นเพื่อดัก
คอเขาเอาไว้
ความคุกรุ่นในอารมณ์ของม่านนีเผยออกมาอย่างฉาย
ชัดเกินเก็บข่มใดๆ นางไม่จาเป็ นต้ องใส่ใจใคร นางตัวคนเดียว อยู่
คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร ใครก็ไม่สาคัญกับนางทั ้งนั ้น
นี่คือนิสยั ของนาง เฟยหมิงรู้ อยูแ่ ก่ใจ หากแต่เขาจะบอก
นางได้ อย่างไร ว่าเขาเป็ นใคร
เฟยหมิงยังคงยืนหันหลังให้ ม่านนีด้วยอาการเงียบงัน
ม่านนีเพียงจ้ องมองแผ่นหลังของเฟยหมิงด้ วยอาการ
เงียบงันไม่ต่างกัน
อีกครัง้ ที่ทั ้งสองปล่อยให้ สายลมพัดผ่านเรื อนกาย แต่
ทว่าครานี ้สายลมกลับเพิ่มความหนาวเย็น
เฟยหมิงเพียงยืนตัวตรงไม่ไหวติงใดๆ อยูเ่ บื ้องหน้ าของ
ม่านนี ความรู้ สกึ ของเขาในยามนี ้คล้ ายกับกาลังถูกเข็มแหลมคม
ต้ องไฟจนร้ อนจี ้ด้ วยปลายของมันจนเสียดแทงเข้ าเนื ้อ
ในขณะที่ม่านนีก็ยงั คงจ้ องมองแผ่นหลังของเฟยหมิง
อย่างนึกขัดเคือง
เขาอาจจะเป็ นอันตรายต่อนาง
นางรับรู้ ได้
เพียงอึดใจหญิงสาวจึงตัดสินใจก้ าวเท้ าเพื่อหมายจะ
เดินทางต่อ
นางจะต้ องอยูใ่ ห้ หา่ งเขาเสียแล้ ว เขาไม่นา่ ไว้ ใจ
นางจะต้ องห่างเขาเอาไว้ ต้ องห่างให้ ไกล
ม่านนีคิดอย่างนั ้นพลางเดินผ่านชายหนุม่ ไปอย่างดุดัน
และต้ องการหนีหา่ งอย่างนึกรังเกียจอีกด้ วย
นางแสดงออกชัดเจนทั ้งท่าทางทั ้งใบหน้ าว่าไม่ชอบก็คือ
ไม่ชอบ อย่ามายุง่
แต่ทนั ใดนั ้น เรี ยวแขนของนางพลันถูกฉุดดึง
ม่านนีถึงกับเสียหลักเอนกายหมุนเคว้ งตามแรงฉุดดึงนั ้น
จนร่างของนางชนเข้ ากับแผงอกหนาแน่น
แผงอกของบุรุษ
แผงอกของเฟยหมิง
แต่ยงั ไม่ทนั ที่ม่านนีจะระลึกสิ่งอื่นใดได้ มากมายกว่านั ้น
ริ มฝี ปากของนางพลันรู้ สกึ อุ่นซ่าน ความรู้ สกึ แปลกประหลาด
พลันเข้ าแทรกซึม
และม่านนีก็ได้ เห็น
ใบหน้ าคมคายของบุรุษหน้ าตายนามว่าเฟยหมิง
นางเห็นใบหน้ าของเขาในระยะที่ใกล้ กันมาก
ลมหายใจกรุ่นร้ อนเป่ ารดใบหน้ าเพียงอึดใจ ตามด้ วย
ดวงตาเรี ยวคมกาลังทอประกายดุดันเข้ ามาใกล้
และแนบชิดเข้ ามา
ชิดจนขนตาของนางชนกับขนตาของเขา
ปลายจมูกก็เช่นเดียวกัน
ปลายจมูกของนางกาลังชนกับใบหน้ าของเขาและปลาย
จมูกของเขาก็กาลังชนอยูก่ ับพวงแก้ มของนาง
ความนุม่ นิ่มแปลกใหม่
ความรู้ สกึ อุ่นชื ้นที่ริมฝี ปากนัน่ อีก
ริ มฝี ปากของเขากับริมฝี ปากของนาง
อะไรกัน!
ท่ ำมกลำงทำงเดินที่ทอดยำวจำกในป่ ำใหญ่ ที่ยามนี ้
กาลังจะถูกกลืนกิ นด้ วยราตรี กาลอันมืดมิดกาลังคืบคลานเข้ ามา
จากท้ องฟ้ าสีหม่นจนเริ่ มกลายเป็ นสีดาสนิทไร้ แสงของดวงดาว
จากดวงใด แต่กลับมีแสงของดวงจันทร์ ทอประกายสีนวลลงมา
ทะลุผา่ นยอดไม้ แต่ละใบ ทาให้ ม่านนียงั คงสามารถมองเห็น
ใบหน้ าคมคายของบุรุษนามว่าเฟยหมิงได้ ชดั เจนถนัดถนี่เป็ น
อย่างดี ด้ วยเพราะว่านางค่อนข้ างจะชินชากับความมืดมิดอย่างนี ้
มาแต่ไหนแต่ไร
แต่ทว่า...กับสัมผัสบางอย่าง
นางไม่ชาชินแต่อย่างใด
กับความร้ อนวูบวาบ
กับความฉ่าชื ้นนุม่ ละมุนที่อุ่นร้ อนนี่คืออันใด
กับความรู้ สกึ นี ้มันอะไร
เกิดมาไม่เคยเจอ
ริ มฝี ปากอุ่นชื ้นของบุรุษที่จๆู่ พลันแนบชิดเข้ ามาจนติด
หนึบอยูก่ ับริ มฝี ปากของนาง
ทั ้งยังบดขยี ้อย่างดุดันคล้ ายเก็บกดมาเนิ่นนาน
ลมหายใจร้ อนกรุ่นจากปลายจมูกโด่งเป็ นสันตั ้งตรงของ
เขาเป่ ารดพวงแก้ มของนางจนนางร้ อนไปหมดทั ้งใบหน้ า
ฝ่ ามือเรี ยวยาวพร้ อมลาแขนร้ อนผ่าวของเขาอีกเล่า ที่
ข้ างหนึง่ กาลังรัดรึงจับตรึงแผ่นหลังของนางเอาไว้ แน่น ส่วนอีก
ข้ างก็รัง้ ต้ นคอของนางไม่ยอมปล่อย เรี ยวนิ ้วของเขาสอดเข้ ามาที่
ท้ ายทอยของนางคล้ ายคีมเหล็กตรึงแน่นที่ศีรษะของนาง
นีค่ ื ออันใด!?
ม่านนีได้ แต่ถลึงตาโตอย่างตกอกตกใจตกตะลึงพรึงเพริ ด
ตัวเกร็ งแข็งทื่อ
ในขณะที่อีกฝ่ ายยังคงกระทาการบางอย่างกับนางอย่าง
ดุดันคล้ ายแค้ นเคืองกันมานานปี
นางรี บยกฝ่ ามือขึ ้นหมายจะดันแผงอกของเขาให้ ออก
ห่าง แต่ทว่าแผงอกหนาแน่นของเขากลับกาลังแนบชิดกับหน้ าอก
นุม่ นิ่มของนางจนไร้ ชอ่ งว่างใดๆ
มันแนบชิดเสียจนกลายเป็ นบดเบียดเสียดสี
ความหยุน่ นุม่ ของเนินเนื ้อตรงหน้ าอกถึงกับเสียรู ปทรง
ด้ วยแรงกดทับจากเนื ้อตรงแผงอกหนาแน่นของเขาจนนางเริ่ มมี
ความรู้ สกึ แปลกประหลาดยิ่งกว่าเดิมแบบที่ไม่เคยมี
เพิ่มเติมขึ ้นไปอีกด้ วยแรงบดขยี ้เปลี่ยนทิศไปมาอยูต่ รง
ริ มฝี ปากแบบนี ้ คล้ ายกับกาลังจะถูกกลืนกิ นให้ ริมฝี ปากหายไป
มันทั ้งนุม่ ทั ้งอุ่น ก้ อนเนื ้อบางอย่างที่กาลังตวัดเข้ ามาใน
ปากของนางนี่อีกเล่า ทั ้งร้ อนทั ้งชื ้นทั ้งรุ กล ้า
อา...นีค่ ื ออันใด!? ใช่ลิ้นหรื อไม่ ? นางถามในใจได้ อีกครัง้
เมื่อนางไม่สามารถดันแผงอกของเขาให้ ออกห่างอย่าง
ตรงๆ ได้ นางจึงเอื ้อมฝ่ ามือน้ อยๆ ของนางดันไหล่กว้ างใหญ่ของ
เขาแทน
นางทั ้งทุบทั ้งดึงทั ้งทึ ้งอยูบ่ นไหล่หนาแน่นของเขาพลาง
พยายามเบี่ยงเรื อนร่างของนางให้ ออกห่าง แต่ทว่ายิ่งเพิ่มแรง
เบี่ยงออกเขายิ่งแนบชิดเบียดเสียด ฝ่ ามือของเขาตรงแผ่นหลัง
ของนางยิ่งรัดรึงจนกลายเป็ นโอบกอดเมื่อฝ่ ามือนั ้นของเขาพลัน
เลื่อนไล้ ขึ ้นมารัดแน่นทั ้งแผ่นหลังบอบบางของนางจนหมด
ฝ่ ามือของเขาอีกข้างตรงต้ นคอของนางยิ่งจับประคอง
ตรึงแน่นมิให้ ใบหน้ าของนางได้ หนีเลื่อนหลุดไป
เรี ยวคิ ้วคมเข้ มดกดาของเขาขมวดเข้ าหากันมุ่น ทั ้งจมูก
ทั ้งริ มฝี ปากกินพื ้นที่บนใบหน้ าของนางไปกว่าครึ่ง
นีเ่ ขาเป็ นอะไร โกรธอันใดนาง?
“อืม...” ม่านนีเริ่ มส่งเสียงบางอย่างในลาคอ
เฟยหมิงเองก็เช่นเดียวกัน เขาเริ่ มมีเสียงคารามเบาๆ อยู่
ในลาคอแกร่งของเขาไม่แตกต่าง
สายลมหนาวเย็นกลางป่ าพนาไพรยังคงแล่นผ่านเรื อน
กายที่กาลังแนบชิดของบุรุษและสตรี แค่เพียงเบาๆ แต่ทว่ามัน
กลับนามาซึง่ เสียงลมอื ้ออึงมีเสียงที่ดังคล้ ายๆ กับมีพายุลกู ใหญ่
พัดผ่านไปมาอยูใ่ นใบหูของพวกเขา เสียงกรี ดร้ องของแมลง
กลางคืนพลันหายไป เสียงสวบสาบของสัตว์น้อยใหญ่ก็หาได้ เป็ น
ผลอันใดกับสองหนุม่ สาวในยามนี ้ไม่ แสงสีนวลของดวงจันทร์
ริ บหรี่ ของราตรี อันมืดดาก็พลันเปลี่ยนไปคล้ ายกับว่าเป็ นแสง
สว่างจ้ าขาวโพลนเหมือนประกายไฟกาลังปะทุดุเดือดดังตูมๆ
เพียงไม่นานม่านนีจงึ เริ่ มที่จะหายใจไม่ออกด้ วยเพราะว่า
บุรุษตรงหน้ าใช้ เวลาฉกกินริ มฝี ปากของนางนานเกินไป
เขาหิวหรื อไร เห็นริ มฝี ปากของนางเป็ นขนมใช่หรื อไม่
“อื ้อ!” นางร้ องออกมาได้ แค่นั ้น
เพียงอึดใจเฟยหมิงพลันได้ สติ จึงรี บถอนริ มฝี ปากของ
เขาออกจากริมฝี ปากของนางแต่ยงั คงประคองกอดนางให้ แนบ
ชิดกับแผงอกของเขาอยูอ่ ย่างนั ้น
เขาก้ มหน้ ามองนางในระยะประชิด เป็ นระยะที่เขา
อยากจะกระทามาโดยตลอดในระยะเวลาหลายปี
นี่ละ่ ที่เขากลัว
การใกล้ ชิดนางอาจทาให้ เขาเกิดอารมณ์อย่างนี ้ เขากลัว
มาโดยตลอด
ความยับยั ้งชัง่ ใจ ความเป็ นสุภาพบุรุษที่เคยมี
หายไปที่ใด
นีเ่ ขาแอบชอบนางถึงเพียงนี ้
ได้อย่างไรกัน?
หลังจำกเฟยหมิงถอนริมฝี ปำกของเขำออกจำกริม
ฝี ปำกของม่ ำนนี แล้ ว เขาทาได้ แค่จ้องมองใบหน้ าของนางกับ
ริ มฝี ปากบวมแดงของนางนิ่งงันด้ วยลมหายใจอุ่นร้ อนยังคงพ่น
ลมเป่ ารดใบหน้ างามของนางในระยะที่ใกล้ กัน
เขาพยายามแล้ วที่จะเก็บมัน กับความรู้ สกึ ทั ้งหลายที่
พยายามถาโถมเข้ ามาหาเขา
ทุกครัง้ ที่เขาแอบมองนาง ความรู้ สกึ นี ้
กับความต้ องการอย่างนี ้
กับนาง...
เมื่อริ มฝี ปากได้ รับการปลดปล่อยแล้ วอย่างนั ้น ม่านนี
ถึงกับสูดอากาศหายใจเข้ าเต็มปอดจนลึกเสียงดังเฮือกใหญ่ก่อน
ช้ อนสายตาขึ ้นมองบุรุษหน้ าตายที่หื่นกระหายฉับพลันกับนาง
หญิงสาวถึงกับถลึงตาจ้ องมองอย่างเอาเรื่ องพลางยกมือ
ขึ ้นเช็ดขยี ้ริ มฝี ปากของตนอย่างแรงก่อนจะกัดเม้ มริ มฝี ปากของ
ตนเองเอาไว้ แน่น นางกลัวเขาจะก้ มลงมากลืนกินริ มฝี ปากของ
นางอีก ดูเขาก้ มหน้ ามองนางนัน่ ประไร จมูกจะชนกันอีกแล้ ว
ม่านนีคิดอย่างนั ้น มือบางพลันรี บทาท่าจะดึงมีดสั ้น
ออกมา แต่ทว่าเฟยหมิงกลับรู้ ทนั เขาจึงแย่งปั ดมีดสั ้นของนางจน
ตกกระเด็นออกไป
ม่านนีหาได้ เสียท่าอันใดไม่ นางยกขาฟาดเข่าขึ ้นใส่เขา
เต็มแรง
อึก!
เฟยหมิงถึงกับจุก
เขาถึงกับต้ องปล่อยมือออกจากร่างงาม
ม่านนีไม่รอช้ า นางรี บฟาดฝ่ ามือเข้ าใส่เขาอีกหลายที
นางตีเขาอีกหลายครัง้ ทั ้งยังไม่มียั ้งไม่มีออมแรง
เฟยหมิงเห็นอย่างนั ้นยิ่งนึกเข่นเขี ้ยว
ดูเถิดนี่ละ่ นิสยั ของนาง
ดื ้อรัน้ รุ นแรง บ้ าพลัง ไม่ยอมใคร แม้ แต่สตั ว์เล็กสัตว์
น้ อยในป่ าใหญ่ นางยังโกรธเคืองจับมาย่างกิน
เขาเห็นนางทะเลาะกับกระต่ายป่ ากับหมูป่าออกบ่อยไป
เฟยหมิงยังคงจุกช่วงกลางลาตัวไม่หาย จึงไม่คิดจะหลบ
ฝ่ ามือน้ อยๆ ของนางแต่อย่างใด
เรี่ ยวแรงกาลังดี พลังฝ่ ามือใช้ ได้ กระบวนท่าสวยงาม ถือ
เสียว่าเป็ นเป้าให้ นางซ้ อมมือก็แล้ วกัน
เฟยหมิงคิดอย่างนั ้นจึงปล่อยให้ สตรี ตรงหน้ าฟาดพลัง
เข้ าใส่ด้วยความเต็มใจ
เวลำผ่ ำนไปซักพัก
เมื่อเฟยหมิงรู้ สกึ ปวดระบมตรงช่วงไหล่ชว่ งแขนช่วงแผ่น
อกทั ้งแผงจนเกิ นรับได้ ไหว เขาจึงเอื ้อมฝ่ ามือของเขาขึ ้นรวบฝ่ ามือ
ของนางทั ้งสองข้ างเอาไว้ อย่างแม่นยาและเอาแต่ใจ
“พอ!” น ้าเสียงทั ้งเข้ มข้ นทั ้งดุดันเอ่ยออกมา
“ไม่พอ!” น ้าเสียงหวานใสเอ่ยอย่างไม่มีเกรงใจ
และการต่อสู้ระหว่างชายหนุม่ หญิงสาวจึงยังคงดาเนิน
ต่อไป โดยฝ่ ายชายเพียงเป็ นเป้าดิ ้นได้ ให้ ฝ่ายหญิงอยูเ่ ป็ นนาน...
สำยลมหนำวเหน็บในยำมกลำงคืนถึงแม้ จะไหลเอื่อย
เฉื่อยไม่รุนแรงแต่ทว่ากลับทาให้ อากาศในยามรัตติกาลช่างหนาว
เย็นยิ่งนัก แต่ถึงกระนั ้นความหนาวเย็นอย่างนี ้กลับไม่มีผลอันใด
กับหนึง่ บุรุษและหนึง่ สตรี ที่กาลังยืนอยูด่ ้ วยกันในระยะประชิด
ลมหายใจของทั ้งสองช่างรุ นแรงจนมีเสียงดังออกมา
จะเรี ยกว่าหอบเหนื่อยมากมายก็ไม่ผิดนัก เพราะว่าทั ้งคู่
กาลังพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกและทางริ มฝี ปากกันแบบ
กระชั ้นถี่ติดหอบเหนื่อย ทั ้งยังมีหยดเหงื่อไหลริ นหยาดเยิ ้มพร่าง
พราวตามใบหน้ าตามไรผมของคนทั ้งคู่อย่างไม่นา่ เป็ นไปได้
เฟยหมิงเพียงผละกายสูงโปร่งออกห่างจากที่ยืนจ้ อง
ใบหน้ างามในระยะประชิดอยูเ่ ป็ นนาน ลมหายใจที่หอบหนักเริ่ ม
จะกลับเข้ าที่ เขาเพียงกอดอกยืนพิงร่างกับต้ นไม้ ที่อยูเ่ บื ้องหลัง
ใบหน้ าหล่อเหลาคมคายและลาคอแกร่งของเขาบัดนี ้
พลันปรากฏริ ว้ รอยเล็บมือน้ อยๆ เป็ นสายอยูห่ ลายแห่ง ช่วงไหล่
และช่วงอกรวมถึงต้ นแขนหนาแน่นกาลังระบมไปหมด
ชายหนุม่ เพียงยืนกอดอกพิงร่างกับต้ นไม้ อย่างไม่สบ
อารมณ์พลางจ้ องมองสตรี นางหนึง่ อยูน่ ิ่งๆ
เด็กน้ อยคนนั ้นได้ หายไปแล้ ว เด็กน้ อยที่เขาคอยเฝ้าคอย
วนเวียนมาดูแลได้ หายไป เหลือเพียงเด็กสาวผู้นา่ หลงใหล เด็ก
สาวผู้นี ้ แต่ทว่า...เห็นตัวเล็กๆ อย่างนีม้ ิ รู้ได้ว่าเอาเรี ่ยวแรงมาจาก
ไหน เป็ นอย่างนีเ้ ขาคงจับนางกดติ ดเตี ยงได้ทงั้ คื นโดยไม่ต้องออม
แรงแต่อย่างใด
เฟยหมิงคิดในใจได้ อย่างนั ้นพลางปรายสายตาคมดุมอง
สตรี ที่กาลังยืนจ้ องมองมาทางเขาอยูอ่ ย่างไม่วางตาทั ้งยังจ้ อง
มองใบหน้ าของเขาด้ วยสายตาเข้ มข้ นดุเดือดคล้ ายอยากเชือด
เฉือนกันให้ ตายจาก
เขาอยากจับนางให้ นอนอยูใ่ ต้ ร่างของเขา ฟั งเสียงครวญ
ครางของนางที่เกิดจากการกระทาของเขาเสียจริ ง
แต่เขาจะทาได้ อย่างไร ถึงแม้ ว่าเขาจะเจอนางอยูห่ ลายปี
ทนเห็นนางอยูห่ ลายหน แอบมองนางอย่างอดทน แต่นางกลับ
เจอกับเขาแค่เพียงไม่นานก็เท่านั ้น
อารมณ์ชวั่ วูบที่เกิดขึ ้นเพราะเกินยับยั ้งหลังจากเห็นกิริยา
คล้ ายกับจะตีจากกันไปอย่างนั ้นของนางที่ทาให้ เขาถึงกับ
พลั ้งเผลอจูบนางไป
เขาแค่เพียงจูบนางเท่านั ้น เขายังได้ แผลตามลาตัว
มากมายถึงเพียงนี ้ แล้ วถ้ าหากเขาทามากกว่านี ้เล่า เขาจะเป็ น
อย่างไร
สตรี อะไร ดุยิ่งกว่าเสือ
เฟยหมิงเพียงใช้ สายตาคมเข้ มดุดันแข็งกร้ าวมองม่านนี
นิ่งงันผิดกับความคิดภายในจิตใจ ในขณะที่ม่านนียงั คงยืนจ้ อง
มองเฟยหมิงนิ่งงันเช่นเดียวกันพลางกัดเม้ มริ มฝี ปากเอาไว้ ด้วย
ความระแวงว่าเขาอาจจะเกิดอาการหิวริมฝี ปากของนางขึ ้นมาอีก
มาดูดกิ นริ มฝี ปากของนางแบบนีท้ าไม
ทั ้งสองเพียงส่งสายตาเข้ าประสานคล้ ายฟาดฟั นคล้ าย
เก็บข่มอารมณ์หลากหลายอยูเ่ นิ่นนาน
“ริ มฝี ปากของข้ ามิใช่ขนมให้ ทา่ นกิน” ม่านนีเอ่ยเสียงเข้ ม
พลางเดินแบบย่างสามขุมหมายเข้ าไปจัดการบุรุษน่าตาย
ตรงหน้ าให้ แดดิ ้นสิ ้นใจ
เฟยหมิงหรี่ ตามองซ่อนความนัยก่อนเอ่ย “แต่มันหวานดี
หวานมาก”
“ข้ าจะฆ่าท่าน” หญิงสาวกล่าวเสียงลอดไรฟั น
“ฮึ!” เขาส่งเสียงในลาคอยืนกอดอกนิ่งเพื่อรอนางเดินเข้ า
มาใกล้ พลางเอ่ย “เข้ ามา”
แต่ยงั ไม่ทนั สิ ้นเสียงเอ่ยคาของคนร่างสูงรอยเล็บลากยาว
พลันพาดผ่านสันกรามจนถึงลาคอหนาแน่นของเขา
เฟยหมิงยังคงไว้ ซงึ่ ใบหน้ าเรี ยบนิ่งไม่แสดงอาการ
เจ็บปวดใดๆ เขาเพียงหลับตาลงอยูอ่ ึดใจก่อนลืมตาขึ ้นมาใหม่
อย่างใจเย็นเมื่อได้ แผลใหม่ๆ สดๆ คันยุบยิบๆ อีกหนึง่ แผล
ม่านนีเอื ้อมฝ่ ามือขึ ้นหมายฝากรอยแผลให้ เขาอีกหลายๆ
แผลแต่ทว่านางแค่เพียงทาท่ายกแขนใบหน้ างามพลันแหงน
หงายด้ วยฝ่ ามือกรุ่นร้ อนของบุรุษตรงหน้ า พลันจับกุมพวงแก้ ม
ของนางเอาไว้ อย่างเร็ วตามด้ วยริ มฝี ปากอุ่นชื ้นของเขาก็แนบชิด
เข้ ามาที่ริมฝี ปากของนาง
ความรู้ สกึ แปลกประหลาดพลันเกิดขึ ้นอีกครา
ทั ้งนุม่ ลื่นทั ้งอุ่นวาบและอุ่นซ่าน
ม่านนีถึงกับต้ องเบิกตากว้ างขึ ้นมาอีกครัง้
เฟยหมิงจูบม่านนีอีกคราอย่างหนักหน่วงด้ วยความเข่น
เขี ้ยวเหลือประมาณ
ฝ่ ามือเรี ยวหนาของเขากอบกุมพวงแก้ มนุม่ นิ่มของนาง
เอาไว้ แน่น
อารมณ์ที่เก็บข่มมาเนิ่นนานของเขาพร้ อมปลดปล่อย
ริ มฝี ปากร้ อนผ่าวของเขาครอบครองริ มฝี ปากหวานล ้า
ของนางอย่างแนบแน่นหนักหน่วง ปลายลิ ้นของเขาเข้ าแทรกซึม
เรี ยวปากของนางอย่างดุดันเอาแต่ใจ
เขาไม่สามารถควบคุมตนเองเอาไว้ ได้ อีกแล้ ว
กับสตรี นางนี ้ เขาอยากจะรักนาง
รักนางให้ มากกว่านี ้
รักนางยิ่งๆ ขึ ้นไป
ถึงแม้ ว่าความรู้ สกึ ร้ อนรุ่มวูบวาบแปลกๆ อย่าง
ประหลาดจะกาลังเข้ าถาโถมม่านนีได้ อีกครัง้
แต่ทว่าครานี ้ม่านนีมีสติเป็ นอย่างดีไร้ ทา่ ทีเผลอไผลดั่ง
เช่นครัง้ แรก นางจึงผลักแผงอกของเขาออกอย่างแรงจนริ มฝี ปาก
ของนางได้ รับอิสระอย่างเร็ ว
“ท่าน!” ม่านนีถลึงตาจ้ องมองเฟยหมิงอย่างไม่มียินยอม
เตรี ยมพร้ อมยกฝ่ ามือเข้ าฟาดฟั น
“ข่วนอีก กินอีก” เฟยหมิงก้ มหน้ าคาราม
ม่านนีพุ่งร่างเข้ าใส่อย่างเร็ วหาได้ ฟังความอันใดไม่
ฝ่ ามือน้ อยๆ ของนางปล่อยหมัดออกไปอย่างไม่มียั ้ง ไม่มี
ออมแรง ฝากฝั งเอาไว้ ได้ ทั ้งรอยเล็บ ทั ้งรอยตบ ทั ้งรอยฟาดฟั น
นัวเนียพัลวันสลับกันกับรอยถูกกดจูบจากบุรุษหน้ าตายตรงหน้ า
เฟยหมิงทาตามที่เขาเอ่ย
เขากระทาการอย่างไม่มีตกหล่น
นางข่วน เขาจูบ
เขาได้ แผลแลกกับริ มฝี ปากของนางถูกเขากลืนกิน
เวลำผ่ ำนมำจนพ้ นช่ วงแห่ งรำตรีกำลอันมืดมิด
แสงของทิวากาลพลันสาดส่องทอประกาย ม่านนีที่ถกู
เฟยหมิงขโมยจูบอยูห่ ลายทีจงึ เริ่ มที่จะหน้ ามืดตาลาย
จากที่ไม่ค้ นุ ชินจึงเริ่ มคุ้นเคยขึ ้นมา
หญิงสาวได้ ฝากรอยเล็บ รอยข่วนเอาไว้ จนเต็มใบหน้ า
และลาคอให้ แก่เฟยหมิงจนเต็มพื ้นที่ ในขณะที่นางเริ่ มหมด
เรี่ ยวแรง
แต่ทว่ากับเฟยหมิงนั ้น
เขายังคงคึกคักสนุกสนานยิ่งนัก
เขากาลังรู้ สกึ ว่าการจับแมวป่ าที่แสนพยศตัวนี ้นามาซึง่
ความสุขอย่างบอกไม่ถกู
และแล้ วการต่อสู้แบบใหม่จงึ ยังคงดาเนินต่อไป
ท่ามกลางป่ าใหญ่สายลมหนาวเหน็บ แต่กลับเรี ยกเหงื่อ
เม็ดเล็กเม็ดน้ อยพร่างพราวจนเต็มวงหน้ าของบุรุษและสตรี คู่นี ้ได้
อย่างไม่นา่ เชื่อ
ไม่ ก่ วี ันผ่ ำนมำ...
ตรงมุมอับเล็กๆ มุมหนึง่ ในที่ลบั ตาคนของกาแพงแห่ง
พระราชวังหยางเป่ ย ตรงพุ่มไม้ ไม่เล็กไม่ใหญ่พุ่มหนึง่ ซึง่ ปกปิ ด
ช่องน้ อยๆ ช่องหนึง่ เป็ นลักษณะเพียงสุนขั ลอดผ่านได้ นั ้นมีสตรี
ตัวเล็กๆ นางหนึง่ กาลังทาตัวคล้ ายกับว่าตนเองเป็ นสุนขั ตัวหนึง่ ก็
ไม่ปาน เพราะว่านางกาลังลอดผ่านช่องแห่งนี ้เข้ ามาได้ อย่าง
ง่ายดาย
ม่านนีเดินทางกลับมายังเขตของวังหลวงและได้ ลดั เลาะ
ไปตามซอกหลืบของกาแพงสูงชันเพื่อหลบเหล่าทหารยามจนมา
เจอกับช่องของกาแพงขนาดเท่าสุนขั ลอดผ่านช่องนี ้
ช่องเล็กๆ ช่องนี ้เป็ นช่องที่ม่านนีได้ มาแอบทาเอาไว้ ด้วย
ตนเอง ซึง่ แรกเริ่ มเดิมทีมันก็มีชอ่ งที่เล็กมากๆ อยูแ่ ล้ วนางจึงมา
ต่อเติมเพิ่มขนาดให้ มันแล้ วนาพุ่มไม้ ที่เจริ ญเติบโตพอประมาณ
ย้ ายมาปลูกเอาไว้ ตรงนี ้เพื่อหมายปกปิ ดช่องเล็กช่องนี ้เอาไว้ ได้
อย่างแนบเนียนทั ้งด้ านนอกและด้ านใน
ม่านนีเพียงลอดผ่านช่องขนาดพอดีตัวช่องนี ้เข้ ามา
ภายในวังก่อนจะลุกขึ ้นปั ดเนื ้อปั ดตัวสารวจตรวจตราเสื ้อผ้ า
อาภรณ์ สารวจมวยผมให้ อยูด่ ีมีระเบียบ พลางหมุนกายพาร่าง
บางของตนเดินผละไปจากรู กาแพงแล้ วเดินเรื่ อยๆ มาตามริม
กาแพงอย่างใจเย็น
ทันใดนั ้นสายตาเรี ยวสวยพลันผงะ เมื่อมองเห็นใครคน
หนึง่ กาลังยืนกอดอกอยูต่ รงกาแพง เขายืนมองมาทางม่านนีนิ่งๆ
ด้ วยสายตาคมดุซอ่ นแววประหลาดไม่มีเปลี่ยนแปลง
ในยามนี ้เรื อนร่างสูงโปร่งดูดีของเขาสวมชุดของราช
องครักษ์แบบเต็มยศหล่อเหลาคมคายเปี่ ยมสง่าราศีเกินอาภรณ์
เขาคนนั ้นคือบุรุษผู้ที่นงั่ กินปลากับม่านนีตรงริ มลาธาร
และเป็ นบุรุษคนเดียวกับที่ทาท่าทางหื่นกระหายกับนางอย่างผิด
วิสยั ผิดท่าทางงามสง่าผิดใบหน้ าหล่อเหลาผิดท่วงท่าเย็นชาผิด
ไปหมดผิดมหันต์ผิดอย่างไม่นา่ ให้ อภัย
เขาบอกว่าเขาได้ ยินนางแนะนาตัวกับนางกานัลคนหนึง่
ว่านางมีนามว่าม่านนี และที่ไปในป่ านั ้นก็เพราะงานราชกิจ
ส่วนตัวล้ วนแล้ วแต่เป็ นความลับ ซึง่ นัน่ จึงทาให้ นางได้ กระจ่าง
แต่ที่ไม่กระจ่างก็คือเรื่องนั ้น
เรื่ องนั ้นเรื่ องเดียว หึ!
เขากินริ มฝี ปากนาง...
ม่านนียืนส่งสายตาเกรี ย้ วกราดสาดเข้ าใส่ใครบางคนที่
บัดนี ้กาลังยืนมองนางอยูอ่ ย่างอดทน
เฟยหมิงเพียงยืนเอาแผ่นหลังพิงกับกาแพงไม่หา่ งจาก
ช่องที่ม่านนีลอดผ่านออกมาเมื่อครู่มากนัก เขายืนรอนางอยูเ่ ป็ น
นานหลังจากที่เขากับนางสู้กันจนเหน็ดเหนื่อยในป่ าแห่งนั ้นแล้ ว
นางก็หนีเขาไป เขาย่อมปล่อยนางไป เพราะรู้ อยูแ่ ก่ใจว่านาง
จะต้ องหนีไปที่ใด
แน่นอนว่าปลายทางของนางย่อมเป็ นพระราชวังแห่งนี ้
เขาจึงเดินทางกลับมาก่อน แล้ วมายืนรอนางอยูต่ รงนี ้ ไม่ไกลจาก
ตรงที่นางมาแอบทาช่องเอาไว้
ชายหนุม่ เพียงยืนกอดอกพิงร่างกับกาแพงอยูน่ ิ่งงัน ด้ วย
มาดเคร่งขรึมท่าทางเย็นชาดวงตาเรี ยบเฉยซ่อนแววลึกล ้ายาก
เกินเก็บข่ม
ใบหน้ าหล่อเหลาคมคายและลาคอแกร่งของเขาบัดนี ้
ยังคงปรากฏริ ว้ รอยเล็บมือน้ อยๆ เป็ นสายอยูห่ ลายแห่ง ช่วงไหล่
และช่วงอกรวมถึงต้ นแขนหนาแน่นก็ยงั คงระบมไม่สร่างซา
ทั ้งสองเพียงส่งสายตาเข้ าประสานคล้ ายฟาดฟั นคล้ าย
เก็บข่มอารมณ์หลากหลายอยูเ่ นิ่นนานเหมือนเมื่อหลายวันก่อน
ไม่เปลี่ยนแปลง
ทันใดนั ้นเสียงหนึง่ พลันดัง
“อยูท่ ี่นี่นั่นเอง เสี่ยวม่าน” เสียงหวานใสของนางกานัล
นางหนึง่ นามว่าเสี่ยวถิงเอ่ยขึ ้นมาทางม่านนีและกาลังเดินปรี่ เข้ า
มาทางนางอย่างหมายมาด
เสียงนั ้นทาให้ ม่านนีพลันผละสายตาออกจากเฟยหมิง
ในทันที
ในขณะที่เฟยหมิงยังคงจ้ องมองนางไม่วางตา
ไม่ว่าใครก็หาได้มีผลอันใดกับเขาไม่
ตรงมุมกาแพงตรงนี ้เป็ นลักษณะตั ้งฉากกันระหว่างห้ องๆ
หนึง่ ของกาแพงในตาหนักแห่งหนึง่ ไร้ ซงึ่ บุคคลผ่านไปผ่านมา โดย
ตาแหน่งที่เฟยหมิงยืนอยูจ่ ะเป็ นตาแหน่งมุมด้ านในของมุม
กาแพง
ในขณะที่ม่านนีเพียงยืนออกมาจากมุมกาแพงใน
ลักษณะคล้ ายกับยืนอยูค่ นเดียวเมื่อเสี่ยวถิงมองเข้ ามา
เสี่ยวถิงเดินมาจนถึงตัวของม่านนีในมุมมองที่มองไม่เห็น
เฟยหมิงยืนกอดอกมองม่านนี
หญิงสาวนามว่าเสี่ยวถิงรี บเอ่ยคาอย่างกระตือรื อร้ น
“ข้ าถูกเรี ยกไปใช้ งานที่อื่นเสียหลายวัน เจ้ าก็คง
เหมือนกัน”
“เจ้ ามีอะไร” ม่านนีถามออกไปด้ วยใบหน้ าใสซื่อแฝง
ความไว้ ตัวไม่คิดจะสนิทกับใครให้ ถกู จดจา
“มีราชองครักษ์มาถามหาเจ้ าถึงสามคนเชียว เขาฝาก
จดหมายมาให้ เจ้ าด้ วย” เสี่ยวถิงตอบคา
และประโยคนั ้นทาเอาร่างสูงที่ยืนพิงกาแพงอยูถ่ ึงกับ
ชะงักงันพลันแผ่รังสีบางอย่างออกมา
“หือ” ม่านนีได้ แต่สง่ เสียงในลาคอ
“เจ้ ามีเสน่ห์ไม่เบาเลย เสี่ยวม่าน” เสี่ยวถิงเอ่ยคาพลาง
หัวเราะน้ อยๆ “อ่ะ! นี่ของเจ้ า” เสี่ยวถิงกล่าวคาอย่างต่อเนื่อง
พลางล้ วงเข้ าไปในอกเสื ้อของตนหยิบของบางอย่างให้ แก่ม่านนี
อย่างหวังดีเหลือเกิน
ม่านนีเพียงมองตามฝ่ ามือของเสี่ยวถิงอย่างใคร่ร้ ู
ในขณะที่ใครบางคนมองตามม่านนีอย่างมืดครึ ้ม
เฟยหมิงคิดเอาไว้ ไม่มีผิด เขาเห็นราชองครักษ์หลายคน
เมียงมองมาทางม่านนี
ทั ้งๆ ที่นางเพียงก้ มหน้ าก้ มตาเดินไม่สนใจใคร นางเพียง
สนใจแค่พวกที่นางต้ องการจะตามล่าอย่างนึกสนุก
แล้วองครักษ์ พวกนีค้ ื ออันใด?
ในมือของเสี่ยวถิงมีปิ่นปั กผมลวดลายประณีตสวยงาม
ทาจากเงินยวง มีถงุ หอมสีหวาน มีเชือกถักอันเล็กขดกันไปมา
ทุกอย่างล้ วนแล้ วแต่เป็ นของบอกรักระหว่างบุรุษและ
สตรี ที่พึงใจกัน
ม่านนียงั คงงุนงงในขณะที่ใครบางคนยังคงขุน่ เคือง
เสี่ยวถิงยื่นของทั ้งหมดให้ ม่านนีพลางเอ่ย
“เจ้ าช่วยรับจดหมายเอาไว้ หน่อยเถิด และสิ่งของพวกนี ้
เจ้ าก็แค่นามันไปให้ พวกเขา พวกเขาคงพอใจไม่น้อย นะ...ข้ ารับ
สินจ้ างมาแล้ ว” ปลายประโยคเสี่ยวถิงเอ่ยเสียงแผ่ว นางกาลังทา
หน้ าที่แม่สื่อโดยสมบูรณ์ให้ กับทุกคนด้ วยเห็นแก่ค่าจ้ างเต็มที่
ม่านนีหาได้ สนใจความหมายของสิ่งเหล่านี ้ไม่ นางเพียง
หรี่ ตาประเมินประโยชน์ของมันพลางรับเอามาไว้ ในมือ
ปิ่ นแหลมๆ นี่นา่ จะเอาไว้ เป็ นอาวุธใช้ ทิ่มแทงคนได้ ถุงใบ
นี ้จับสัตว์มีพิษตัวเล็กๆ หรื องูพิษตัวน้ อยๆ ใส่เอาไว้ ก็ยงั ไหว เชือก
ถักเส้ นนี ้ถ้ าคลี่ออกมาคงยาวพอจะรัดคอคนให้ ตายได้ ไม่ยาก
อืม...ใช้ ได้ ใช้ ได้ ม่านนีคิดในใจได้ อย่างนั ้น
เสี่ยวถิงเห็นม่านนีรับของทั ้งหมดเอาไว้ ด้วยใบหน้ าใสซื่อ
อย่างนั ้นจึงยกยิ ้มชอบใจพลางเอ่ย “ขอบใจเจ้ านะ เจ้ าไม่ทาให้ ข้า
ได้ ผิดหวังเลย เสี่ยวม่าน” กล่าวจบก็จบั มือของม่านนีเขย่าสองที
แล้ วเดินจากไปพลางล้ วงถุงเงินออกมานับอย่างอารมณ์ดี
เมื่อม่านนีเห็นเสี่ยวถิงเดินจากไปจนไกลลิบแล้ ว นางจึง
เดินทางต่ออย่างใจเย็นโดยลืมคนตัวโตก่อนหน้ าไปเสี ยสิ ้น
หญิงสำวเดินไปมองสิ่งของในมือไป
มือบางค่อยๆ เปิ ดปากถุงหอมออกแล้ วเทเอาเครื่ องหอม
ที่เป็ นใบไม้ ดอกไม้ แห้ งกรังมีกลิ่นแปลกประหลาดออกไปจากถุง
หอมจนหมด ตามด้ วยคลายปมของเชือกถักออกเพื่อหมายเอาไว้
พร้ อมใช้ งานได้ ตลอดเวลา ส่วนปิ่ นปั กผมนั ้น นางเพียงเดินเข้ าหา
กาแพงที่อยูไ่ ม่ไกลแล้ วเอาปลายปิ่ นถูไถไปมากับกาแพงเล็กน้ อย
เพื่อเพิ่มความแหลมคมให้ กับมันก่อนจะนาทั ้งสองอย่างยัดใส่
รวมกันเอาไว้ ในถุงหอมที่ถกู เทเครื่ องในจนหมด
เหลือแค่เพียงเอาสัตว์มีพิษสักตัวสองตัวมาใส่เอาไว้ ให้
มันพ่นพิษใส่ปลายปิ่ นกับเชือกเส้ นนี ้
หึห!ึ ม่านนีหวั เราะในใจ
เฟยหมิงเพียงมองม่ ำนนี จำกมุมไกลๆ
ยามนี ้เขาทาตัวคล้ ายกับเป็ นองครักษ์เงาให้ นางกระนั ้น
เขามองการกระทาของนางอย่างเข้ าใจ นางมักจะมีความสามารถ
ในการแปลงสิ่งของทุกอย่างใกล้ มือให้ เป็ นอาวุธสังหารได้ ทั ้งหมด
สัตว์ทั ้งหลายในป่ าใหญ่ยงั ตายด้ วยผ้ าผืนเดียวของนางมาแล้ ว
เขาไม่แปลกใจ
แต่ที่เขาแปลกใจคือราชองครักษ์ทั ้งสามนัน่
บุรุษพวกนัน้ คื ออันใด!?
ม่ ำนนีเดินมำตำมทำงอย่ ำงใจเย็นพลางสอดส่าย
สายตาของตนมองไปเรื่อยๆ ตามพุม่ ไม้ ตามต้ นไม้ ตามมุมสูง
ของกาแพง หวังเพียงว่าจะเจอกับสัตว์มีพิษสักตัวหรื อสองตัวหรื อ
มากกว่านั ้น
แต่ภายในพระราชวังหยางเป่ ยแห่งนี ้กลับไม่มีสตั ว์พิษ
ใดๆ ปรากฏแก่สายตาของนางเลยแม้ แต่ตัวเดียว ทุกมุมของ
พระราชวังแห่งนี ้ช่างสะอาดหมดจดเกลี ้ยงเกลาไร้ สตั ว์มีพิษใดๆ
มาก่อกวน ซึง่ ความสะอาดหมดจดอย่างนั ้นแน่นอนว่าย่อมเกิด
มาจากนางกานัลชั ้นต่าอย่างพวกนางที่มักจะได้ รับมอบหมายให้
มาทาความสะอาดกันอย่างเอาเป็ นเอาตาย
อา...นางลืมไปได้อย่างไร
ทั ้งนี ้ต้ นไม้ ใบหญ้ าก็ยงั ได้ รับการตกแต่งอย่างดีในแบบที่
ตั ้งใจให้ ร่มรื่ นผิดธรรมชาติและยังมีบคุ คลคอยดูแลเก็บกวาด
ใบไม้ ใบหญ้ าให้ หมดไปอยูต่ ลอดเวลา
แม้ แต่หนูตัวน้ อยๆ สักตัวก็หาได้ มีไม่
จะมีก็เพียงแมวน้ อยน่าเอ็นดู หรื อไม่ก็กระต่ายขนดกเงา
งามที่บรรดาองค์หญิงเลี ้ยงเอาไว้ แล้ วปล่อยให้ วิ่งเล่นมีนางกานัล
ผู้นา่ สงสารคอยวิ่งตาม
อา...คิดถึงแมงมุมพิษ งูพิษ คางคกพิษ ในป่ าใหญ่เสีย
จริ งเชียว คงต้ องหาโอกาสหนีออกไปอีกคราในเร็ วๆ นี ้เสียแล้ ว
ม่านนีคิดในใจพลางถอนหายใจบางเบาก่อนผละสายตา
ออกมาจากพุม่ ไม้ พุ่มหนึง่ ไปยังพุ่มไม้ อีกพุ่มหนึง่ อย่างใจเย็น
ทันใดนั ้นหญิงสาวสังเกตเห็นสายตาบางอย่างจากกลุม่
ของนางกานัลกลุม่ หนึง่ ที่กาลังยืนอยูไ่ ม่ไกลจากระยะสายตาของ
นางมากนัก
สายตาบางอย่างที่ว่านั ้น คล้ ายกับแค้ นเคืองอันใดนาง
อะไรกัน?
ม่านนีจงึ หันเหสายตามองตอบกลับไปยังเจ้ าของสายตา
บางอย่างที่นางรับรู้ ได้ เมื่อครู่
ตามทิศทางที่ม่านนีมองไปนั ้นปรากฏภาพของนางกานัล
ในระดับชั ้นที่สงู กว่าม่านนีกาลังยืนมองมาทางม่านนีอยูไ่ ม่ไกล
ม่านนีรับรู้ ได้ ว่าพวกนางมีระดับชั ้นที่สงู กว่านางกานัล
ระดับล่างอย่างม่านนีเพราะถ้ าหากว่าอยูใ่ นระดับชั ้นที่ต่า
เช่นเดียวกันกับนาง พวกนางจะต้ องสวมใส่อาภรณ์สีขาวล้ วน
เหมือนกัน มวยผมเอาไว้ ในลักษณ์เดียวกัน ไร้ การปั กเครื่ องดับ
ใดๆ บ่งบอกถึงลาดับชั ้นที่ต่าเตี ้ยเรี่ ยดินชัดเจน และถ้ าหากว่าเป็ น
นางกานัลที่ระดับชั ้นสูงมากกว่านั ้นก็ จะแต่งกายด้ วยอาภรณ์อีกสี
หนึง่ มวยผมจะมีการประดับตกแต่งด้ วยเครื่ องประดับบ่งบอก
ตาแหน่งชัดเจน
นี่ยงั ไม่นบั รวมกับนางกานัลที่เป็ นคนสนิทในระดับต่างๆ
ของเหล่าองค์หญิงองค์ชายทั ้งหลาย
ม่านนีมาอยูท่ ี่นี่ได้ หลายวันนางจึงสังเกตทุกอย่างได้ ไม่
ยาก สิ่งต่างๆ เหล่านี ้สังเกตได้ งา่ ยดายกว่ามากหากเปรี ยบเทียบ
กับชนิดของสัตว์ป่ามากมายและกิริยาท่าทางต่างๆ ของพวกมัน
ม่านนีเพียงยืนคิดอย่างนั ้นพลางมองตอบกลับไปยัง
เจ้ าของสายตาบางอย่างที่มองมาทางนาง หญิงสาวเพียงยืนพินิจ
พิจารณาสตรี พวกนี ้คล้ ายกับกาลังวิเคราะห์สตั ว์ป่าอยูก่ ระนั ้น
“มีราชองครักษ์สง่ จดหมายให้ ด้วยหรื อ ชิ!”
จูๆ่ เสียงของสตรี นางหนึ่งที่อยูใ่ นอาภรณ์ของนางกานัล
ระดับที่แต่งกายด้ วยอาภรณ์สีชมพูอ่อนมีการใส่เครื่องประดับ
เล็กน้ อยบนมวยผมสีดาขลับของนางกานัลนางนั ้น สตรี นางนั ้น
กาลังเอ่ยคาอย่างกระซิบกระซาบดุดันกับอีกสตรี อีกนางหนึง่ ที่ยืน
อยูด่ ้ วยกัน
“ย่อมเป็ นเช่นนั ้น ในเมื่อนางงดงามถึงเพียงนี ้ หึ!” อีกนาง
หนึง่ ตอบคาด้ วยประโยคที่ชนื่ ชมแต่ตบท้ ายด้ วยเสียงสบถเสีย
อย่างนั ้น
ม่านนีได้ ยินทั ้งหมด แต่นางเพียงมองตอบสายตากลับไป
ตามวิสยั ด้ วยสายตานอบน้ อมใบหน้ าใสซื่อคล้ ายขออภัยพลาง
คิดในใจ
นางยังไม่อยากฆ่าใคร
จริ งๆ
ม่านนีคิดอย่างนั ้นพลางถอนสายตาออกจากสตรี ทั ้งสอง
อย่างไร้ ซงึ่ อาการสนใจใคร่ดีใดๆ คล้ายกับว่านางไม่กล้ าต่อกร
กระนั ้น นางเพียงเดินเลี่ยงไปอีกทางหนึ่งก็เท่านั ้น
กับสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่เป็ นเพียงแมลงตัวจ้ อยไร้ ราคา
น่าสนใจนางหาได้ ต้องเสียเวลาด้ วยไม่
ม่านนีคิดอย่างนั ้นจึงเลือกที่จะเดิ นให้ ลบั สายตาไป
คงเหลือเอาไว้ เพียงสองนางกานัลที่ทาได้ แค่เพียงยืนถลึงตาจ้ อง
มองอย่างนึกหมั่นไส้ ได้ แค่นั ้น
แต่ ทว่ ำ...เพียงไม่ ก่ วี ันถัดมำ

พลันมีขา่ วแว่วมาว่า องครักษ์สามนายได้ ถกู ย้ ายสังกัด
อย่างเร่งด่วนแบบไม่ทนั ได้ ตั ้งตัวให้ ไปเฝ้าตาหนักในวังแห่งหนึง่ ซึง่
อยูน่ อกเขตเมืองหลวงห่างไกลออกไปเสียอย่างนั ้น
และสามองครักษ์นั ้นก็เป็ นสามองครักษ์ที่สง่ จดหมายรัก
ให้ ม่านนีเสียด้ วย
ซึง่ มันก็นาความงุนงงมาให้ กับเสี่ยวถิงอย่างเหลือ
ประมาณ บ่อเงินบ่อทองของนางโดนย้ ายไปเสียหมดแล้ วอย่างนี ้
ได้ อย่างไรกัน?
ไม่นา่ เลย...
ภำยในพระรำชวังแห่ งแคว้ นหยำงเป่ ยแห่ งนีช้ ่ ำง
กว้ ำงใหญ่ ไพศำลจนไม่ อำจวัดขนำดได้ ว่ำใหญ่ เท่ ำไหร่
ม่านนียงั คงทาตัวกลมกลืนกับเหล่านางกานัลชั ้นต่าของ
นางอยูต่ ่อไป ถึงแม้ ว่าจะยังไม่มีโอกาสได้ พบพานกับบุคคลผู้
ยิ่งใหญ่คับฟ้ าดังเช่นบิดาบังเกิดเกล้ าและแม่เลี ้ยงใจร้ ายผู้นั ้น
ชีวิตในแต่ละวันของม่านนียงั คงอยูก่ ับการปั ดกวาดเช็ดถู
ตรงนั ้นทีตรงนี ้ทีตามคาสัง่ ของหัวหน้ านางกานัลชั ้นต่าก็เพียง
เท่านั ้น
แต่ถึงแม้ ว่าม่านนีจะยังมิได้ กระทาการปั่ นป่ วนอันใดได้
อย่างที่ใจต้ องการ นางก็หาได้ ร้อนรนแต่อย่างใด นางถือเสียว่าได้
ทาความรู้ จกั กับดินแดนศัตรู ไปอย่างเพลิดเพลิน นางได้ ตระเวน
ไปทางนั ้นทีทางนี ้ทีจนเริ่ มที่จะคุ้นชินไปเกือบทุกเส้ นทาง
ของแบบนี ้มันไม่จาเป็ นจะต้ องใจร้ อน การแก้ แค้ นสิบปี ก็
ยังไม่สาย หากใจร้ อนผลีผลามเกินไปอาจจะเป็ นการเอาชีวิตมา
ทิ ้งเสียมากกว่า หากเป็ นเช่นนั ้น นางจะไปพบหน้ าท่านแม่ที่
ปรโลกได้ อย่างไร
ยำมใกล้ ค่ำท้ องฟ้ำเริ่มขมุกขมัวอีกไม่ นำนก็คง
มืดมน
ม่านนีจงึ ถือโอกาสมาเดินเล่นหลังจากเสร็ จงานจิปาถะ
ต่างๆ ตามหน้ าที่นางกานัลต่าต้ อยที่ถกู เรี ยกใช้ จากหัวหน้ า ของ
หัวหน้ า ของหัวหน้ านางกานัลอีกชั ้นหนึ่งที่สง่ มาเป็ นทอดๆ แล้ ว
นั ้น นางเพียงเดิ นทอดน่องมาตามทางเดินที่ปดู ้ วยหินอ่อน
สวยงามในอุทยานที่ซงึ่ ไร้ ผ้ คู นใดๆ
ภายในอุทยานหลวงแห่งนี ้เป็ นสถานที่ ที่กว้ างใหญ่
ไพศาลคล้ ายป่ าใหญ่ก็ไม่ปาน แค่แตกต่างตรงที่ต้นไม้ ในสถานที่
แห่งนี ้ช่างงดงามยิ่งนัก มันมิได้ มืดครึ ้มหนาวเหน็บเปี ยกชื ้นด้ วย
เส้ นทางที่รกรุ งรังแต่อย่างใด
ต้ นไม้ ทกุ ต้ นได้ รับการตกแต่งให้ ชยู อดชูกิ่งก้ านใบอย่าง
เป็ นระเบียบเรี ยบร้ อย เหล่ามวลบุบผาล้ วนเบ่งบานชูชอ่ แข่งขัน
กันออกดอกสวยงามกันอย่างครื น้ เครง มีก้อนหินรู ปร่างงดงาม มี
สระบัวกว้ างขวาง
อืม...มิร้ ู ได้ ว่าจะมีปลาตัวอวบอ้ วนด้ วยหรื อไม่
ม่านนีเริ่ มสงสัยถึงเรื่ องนี ้ขึ ้นเมื่อเดินมาจนถึงริ มสระบัว
งดงามขนาดใหญ่ นางเพียงยืนเหม่อมองลงไปในสระบัวตรงนั ้น
อย่างเหม่อลอยคล้ ายวิญญาณลอยละล่องเหมือนที่เคยเป็ นมา
เวลำโพล้ เพล้ พลันเคลื่อนเลื่อนมำเปลี่ยนเป็ นมืดค่ำ
ดำสนิทในชั่วอึดใจ แสงจันทร์ สำดส่ องเพียงรำไรแผ่ เส้ น
สำยใยสีนวลให้ ขจำยทิง้ ตัวลงมำ
สายลมแผ่วเบาพัดไล้ ไปตามใบหน้ านวลเนียนจนรู้ สกึ
เย็นวาบนาบอยูส่ องข้ างแก้ ม ผ้ าสีขาวล้ วนไร้ สีอื่นใดในอาภรณ์
ของนางกานัลที่ม่านนีสวมใส่พลันปลิวสยายลูไ่ ปเบาๆ ตาม
แรงลมที่ไล้ เลื่อนเคลื่อนมากระทบกับมัน
ม่านนีร้ ู สกึ เย็นเยียบขึ ้นมาฉับพลันในขณะเดียวกันก็
เลื่อนสายตาขึ ้นมาจากสายธาราเพื่อมองเหม่อออกไปยังกาแพง
วังสูงชันที่ตั ้งอยูไ่ กลลิบ
หญิงสาวเพียงยืนนิ่งงันคล้ ายรู ปสลักรู ปปั น้ เย็นกระนั ้น
นางเพียงแหงนคอมองขึ ้นไปยังท้ องฟ้ ามืดดาอันเวิ ้งว้ างกว้ างใหญ่
ที่ไร้ หมู่ดวงดาวทอประกายใดๆ แต่ทว่ากลับมีดวงจันทร์ ลอยเด่น
อยูเ่ พียงหนึง่ ดวง
ความรู้ สกึ บางอย่างจึงเริ่ มที่จะถาโถมเข้ ามา
ความรู้ สกึ ที่ว่านางมักจะมีมาแต่ไหนแต่ไร
ไม่ว่าจะในป่ าใหญ่หรื อแม้ กระทัง่ ในขอบเขตของวังหลวง
แห่งนี ้
ไม่ว่าที่ใด
นางก็ยงั คงยืนอยูแ่ บบนี ้
ยืนอยูอ่ ย่างนี ้
นางยังคงยืนอยูอ่ ย่างเดียวดาย
วันแล้ ววันเล่า คืนแล้ วคืนเล่า นางก็ยงั คงยืนอยูอ่ ย่างนี ้
ยืนอยูค่ นเดียว
อยูค่ นเดียวมาโดยตลอด
ไร้ ผ้ คู นสนใจ ไร้ ใครเหลียวแล ไร้ ผ้ รู ักใคร่ใยดี
มารดาของนางยังคงรักบิดาของนางไม่เคยสร่างซาถึงขั ้น
ตรอมตรมอยูต่ ลอดเวลาทุกเมื่อเชื่อวัน จนสุดท้ ายก็ทนไม่ได้ และ
ตายจากนางไป
กับอาจารย์ที่ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้ กับนางก็รักตัวเอง
มากกว่าที่จะรักนางที่เป็ นลูกศิษย์ลกู หาจึงได้ เดินทางไปไกลอย่าง
ไร้ เยื่อใยใดๆ ต่อเด็กน้ อยที่เป็ นลูกศิษย์หนึ่งเดียวอย่างนาง
กับบิดาของนาง
แน่นอนว่า...
เขาไม่มีทางรักนาง
เมื่อม่านนีคิดมาถึงตรงนี ้ นางจึงเพียงหลับตาลงอย่าง
ช้ าๆ ใบหน้ างดงามสะท้ อนแสงจันทร์ กาลังปรากฏริ ว้ รอยของ
ความรู้ สกึ หลากหลาย ทั ้งหดหู่ ทั ้งเศร้ าหมอง และเหงา...
อันที่จริ ง นางควรจะชาชินใช่หรื อไม่
นางควรจะคุ้นชิน หรื อไม่ก็เฉยชาไปเสีย
ไร้ ความนึกคิด ไร้ ความรู้ สกึ ใดๆ
นางควรจะเลิกเหงา
หยุดเหงาเสียที...
ภำพของม่ ำนนีในยำมนี ไ้ ม่ แตกต่ ำงอะไรกับธิดำ

สวรรค์ ท่ กี ำลังถูกลงโทษให้ เหมือนกับตำยทัง้ เป็ นโดยการถูก
ส่งให้ ลงมาจากชั ้นฟ้ าให้ กลายร่างเป็ นเพียงผ้ าขาวผืนน้ อยที่ทั ้ง
อ่อนไหวและยังเปราะบางคล้ ายกับจะปลิวหายไปได้ ทกุ เมื่อ ยาม
ต้ องแรงลมที่รุนแรง
เฟยหมิงที่แอบมองนางอยูร่ ้ ู สกึ ได้ อย่างนั ้น
นางทาผิดอันใดกันถึงต้ องเกิดมาเป็ นอย่างนี ้
หากบิดาของนางไม่ลมุ่ หลงในอานาจ หากมารดาของ
นางไม่หลงใหลในความรัก และหากไม่มีพี่สาวของเขาเข้ ามา
แทรกกลาง
เช่นนั ้นแล้ ว นางคงไม่ต้องเกิดมาเป็ นอย่างนี ้
เกิดมาอย่างเดียวดาย
อยูม่ าอย่างเดียวดาย
และเขา
ก็คงไม่ต้องแอบมองนางอย่างอดทน
อยูแ่ บบนี ้...
ตรงริมสระบัวผืนใหญ่ ท่ ปี กคลุมไปด้ วยม่ ำนนำ้ สีดำ

สนิทสะท้ อนกับแสงของจันทรำที่เพียงสำดส่ องลงมำด้ วย
แสงสีขำวนวลลออ
ภายในอุทยานที่หนาวเย็นเพราะกาลังมีสายลมบางเบา
พัดมาไม่ขาดสาย เสียงกระซิบจากยอดไม้ ที่เอนลูต่ ามแรงลม
เบาๆ กาลังดังเข้ ามาในโสตประสาทของบุคคลทั ้งสองจนมีเสียง
ดังอื ้ออึงผิดแปลกไป
หนึง่ เงาของบุรุษในอาภรณ์สีดาทะมึนและดูลกึ ลับกาลัง
ยืนกอดอกหลังพิงต้ นไม้ พลางใช้ สายตาคมเข้มทอดมองฝ่ ายสตรี
นิ่งงันอยูไ่ ม่ไกลกันแบบนั ้นด้ วยความเคยชิน
ฝ่ ายเงาร่างของสตรี ในอาภรณ์สีขาวบริ สทุ ธิ์เพียงยืนรับ
ลมด้ วยอาการนิ่งงันไม่ต่างกัน นางเพียงยืนทอดอารมณ์อยูอ่ ย่าง
นั ้นพลางถอนหายใจออกมาน้ อยๆ จนแทบจะไม่ได้ ยิน
แต่ทว่า เสียงถอนหายใจเพียงบางเบาอย่างนั ้นกลับดัง
ออกมาจนชัดเจนยิ่งนักในความรู้ สกึ ของบุรุษที่กาลังยืนกอดอก
มองนางอยูไ่ ม่ไกล
“นัน่ ใคร!”
ม่านนีถึงกับสะดุ้งสุดตัวหลุดออกจากภวังค์ของตน
เฟยหมิงเองก็ไม่ต่างกัน
เสียงนั ้นเป็ นเสียงของทหารเวรยามที่เดินตรวจตราตาม
หน้ าที่ไปตามทุกซอกทุกมุมของพระราชวังแห่งนี ้และกาลังเดินมา
ทางริ มสระบัวเมื่อพวกเขามองเห็นคล้ ายกับเงาของบุคคลตะคุ่มๆ
อยูบ่ ริ เวณริ มสระบัวอยูไ่ กลๆ
เฟยหมิงพลันได้ สติ รีบพุ่งตัวเข้ าไปรวบร่างบางหลบเข้ า
มาหลังพุ่มไม้ ไม่ไกลตัว
ม่านนียิ่งสะดุ้งตกใจเมื่อถูกฝ่ ามือหนาตะปบปิ ดปากตาม
ด้ วยวงแขนแข็งแกร่งตวัดโอบกอดแนบแผ่นหลังของนางให้ แนบ
ชิดกับแผงอกหนาแน่น และ...
กลิ่นกายที่...
ก่อนที่ม่านนีจะระลึกได้ ถึงกลิ่นกายคุ้นๆ กลิ่นนี ้ นางพลัน
ได้ สติด้วยสัญชาตญาณที่มีมาแต่ไหนแต่ไร นางจึงยกแขนขึ ้นแล้ ว
กระแทกศอกไปข้ างหลังแบบเต็มแรงตามด้ วยหยิบมีดสั ้นออกมา
หมายแทงเข้ าไปที่คนตัวโตที่ฉดุ กระฉากนางมาตรงมุมพุม่ ไม้ นี ้
เฟยหมิงโดนศอกกระแทกตรงท้ องเต็มแรงแบบนั ้นเขา
ถึงกับจุกแต่ก็ยงั คงมีสติดีพอที่จะไม่ถกู มีดสั ้นแทงซ ้า
เขารี บใช้ ฝ่ามือของเขาข้ างหนึง่ ตีไปที่มือน้ อยๆ ของ
ม่านนีให้ มีดตกกระเด็นไป ในขณะที่อีกมือหนึง่ ยังคงปิ ดปากของ
นางอยูเ่ พื่อไม่ให้ นางส่งเสียงออกมาก่อนจะใช้ ร่างกายาของ
ตัวเองพลิกม้ วนร่างบอบบางของม่านนีให้ ล้มลงกับพื ้นแล้ วพลิก
นางให้ หนั หน้ าขึ ้นเพื่อที่ใบหน้ าของนางจะไม่ต้องคว่าลงแนบกับ
พื ้นดิน โดยที่ลาแขนของเขายังคงโอบกอดนางเอาไว้ ทั ้งลาตัว
อย่างแนบแน่น ด้ วยเพราะว่ายามนี ้นางแมวป่ าตัวนี ้ช่างพยศยิ่ง
นัก
แต่เรี่ ยวแรงของนาง แรงตีขาตีแขนแบบนั ้นของนางที่
ยังคงรุ นแรงไม่มีทีทา่ ว่าจะลดแรงลง ซึง่ อาจจะทาให้ เกิดเสียงไม่
พึงประสงค์ ทาให้ เขาต้ องตัดสินใจใช้ เรื อนร่างของเขากดทับเรื อน
ร่างของนางแบบทั ้งตัวเลยทีเดียว
“ท่าน...อ่ะ”
ก่อนที่เสียงของนางจะเล็ดลอดออกมาจนเรี ยกกลุม่ ทหาร
ทั ้งฝูงริ มฝี ปากอุ่นชื ้นของเฟยหมิงพลันแนบชิดด้ วยสัญชาตญาณ
อีกเช่นเดียวกัน
ม่านนีถึงกับเบิกตากว้ าง
เมื่อครู่นางแค่สงสัยกลิ่นกายของเขา แต่ทว่าริมฝี ปากนี ้
มันช่าง...ชัดเจนยิ่ง!
หึ! เขาหิวอี กแล้ว....
เฟยหมิงเองก็พลันชะงักงันเช่นเดียวกัน
เขาเพียงต้ องการจะปิ ดปากนางเพื่อมิให้ นางได้ สง่ เสียง
ร้ องออกมาจนอาจจะถูกทหารกรู กันเข้ ามาจับกุมนางโทษฐาน
เป็ นผู้ต้องสงสัยในยามวิกาลตามกฎเข้ มงวดของทางพระราชวัง
ก็เท่านั ้น
เท่านั ้นจริ งๆ
แต่ว่า...
ทาบทับแนบชิดกันทั ้งตัวด้ วยท่วงท่าหมิ่นเหม่อย่างนี ้
หน้ าอกอวบนูนริ มฝี ปากนุม่ นิ่มนี่
ใกล้ ชิดกันถึงเพียงนี ้
ครานี ้เป็ นเฟยหมิงบ้ างที่ต้องเบิกตากว้ าง เมื่อรับรู้ ได้ ถึง
ความปรารถนาบางอย่างของเขาที่กาลังมี ตอ่ สตรี ใต้ ร่างเมื่อเรื อน
ร่างของเขากาลังอยูบ่ นเรื อนร่างนุม่ นิ่มหยุน่ นุม่ ของนางในท่วงท่า
ที่พร้ อมเผด็จศึกและนางก็กาลังขยับขยุกขยิกในขณะที่ริมฝี ปากก็
กาลังประกบแนบชิดสนิทแนบแน่นกันแบบนี ้
คล้ ายไฟรุ่มร้ อนกาลังนาบเขาทั ้งตัวกระนั ้น
เขาถึงกับต้ องถอนริ มฝี ปากของตนเองออกจากริ มฝี ปาก
ของนางอย่างตกอกตกใจพลันลุกขึ ้นพรวดพราดจนเกิดเสียงดัง
สวบสาบตรงพุ่มไม้
“นัน่ ใคร?” เสียงกร้ าวของทหารยามพลันดังจากมุมที่ไกล
ออกไปตามด้ วยฝี เท้ าก้ าวหนักๆ หลายคู่กาลังวิ่งเข้ ามาใกล้
ครานี ้เป็ นสัญชาตญาณของม่านนีบ้างที่รีบจับเฟยหมิง
กดให้ แนบกับพื ้นดินก่อนที่เขาจะลุกขึ ้นจนโผล่ทั ้งตัวออกไปแบบ
นั ้น
เฟยหมิงถึงกับชะงักงันแข็งค้ างกลายร่างเป็ นท่อนไม้ เมื่อ
ครานี ้เป็ นม่านนีบ้างที่ทาบทับเขาทั ้งตัว
เรื อนร่างนุม่ นิ่มของนางกาลังทาบทับเขาทั ้งตัวทั ้ง
ส่วนบนและส่วนล่าง ใบหน้ างดงามของนางที่เขามองเห็นเพียง
ไกลๆ เมื่อครู่กาลังโน้ มอยูใ่ กล้ ๆ กับใบหน้ าของเขา ลาคองาม
ระหงก็กาลังชูให้ เห็น กลิ่นหอมจางๆ โดยธรรมชาติของนางก็อยู่
แค่ปลายจมูกของเขา
แต่ยงั ไม่ทนั ที่เฟยหมิงจะคิดฟุ้งซ่านให้ เตลิดไปไกลริ ม
ฝี ปากของเขาพลันถูกฝ่ ามือเล็กๆ ของม่านนีปิดเอาไว้ อย่างแนบ
แน่นตามด้ วยวงแขนน้ อยๆ ของม่านนีพลันรัดต้ นคอของเขาให้
พลิกแล้ วหมุนตัวไปตามพื ้นพร้ อมๆ กับร่างนุม่ นิ่มของนางกลิ ง้
ตลบไปด้ วยกัน
ทั ้งสองอยูใ่ นท่าแขนขาพันกันคล้ ายกับงูผสมพันธุ์อย่าง
นั ้น
หลายรอบ...
เขาทาได้ เพียงปล่อยร่างสูงใหญ่ของเขาให้ หมุนตัวไป
ตามร่างนุม่ นิ่มของนาง โดยที่เนื ้อแน่นๆ แนบกับเนื ้อนุม่ นิ่มผ่าน
อาภรณ์ที่กาลังบดเบียดเสียดสีกันอย่างหนักหน่วงอยูอ่ ย่างนั ้น
เพียงอึดใจ การหมุนตัวไปด้ วยกันอย่างนั ้นพลันหยุดลง
เมื่อทั ้งสองกลิ ้งออกมาจนทะลุพุ่มไม้ ถึงสองพุ่ม นางก็ยงั คงทาบ
ทับอยูบ่ นตัวของเขา
เขาเห็นนางหันหน้ าไปมองยังตาแหน่งที่เขากับนางนอน
ทับกันอยูเ่ มื่อครู่ ตรงนั ้นกาลังมีเท้ าหลายคู่ของทหารหลายคน
กาลังยืนกันอยูอ่ ย่างหนาแน่น
นางกาลังส่งเสียงเลียนแบบสัตว์บางอย่าง
ส่วนเจ้ าเหล่าทหารยามพวกนั ้นกาลังส่งเสียงคารามและ
สบถอะไรออกมาหยาวเหยียด
ซึง่ เขาก็หาได้ ฟังความอันใดของใครได้ ออกได้ ไม่
เขาในยามนี ้ไม่สามารถฟั งเสียงของสิ่งรอบตัวรอบข้างได้
แต่อย่างใด
ในยามนี ้เขาทาได้ แค่นอนตัวเกร็ งแข็งทื่ออย่างไม่
สามารถทาสิ่งอื่นใดได้ มากไปกว่านี ้
อา...หมดกัน
กับบุรุษเช่นเขา
กับนาง
ได้ อย่างไร???
เวลำผ่ ำนไปครู่หนึ่ง
เหล่าทหารยามทั ้งหลายจึงถอดใจจากการติดตามเพราะ
แน่ใจแล้ วว่าเป็ นเพียงสัตว์ที่อาจจะเป็ นแมวหรื อกระต่ายที่บรรดา
องค์หญิงองค์ชายเลี ้ยงเอาไว้ พวกเขาจึงเดินเลี่ยงไปจนไกลลิบ
ม่านนีที่เห็นแล้ วว่าปลอดภัยจึงปล่อยคนตัวโตใต้ ร่างให้
เป็ นอิสระในทันที
ในขณะที่เจ้ าของเรื อนร่างทั ้งใหญ่ทั ้งโตนั ้นได้ กลายเป็ น
ท่อนไม้ ไปแล้ วโดยสมบูรณ์
ม่านนีเพียงลุกขึ ้นนัง่ พร้ อมส่งสายตาแวววาวเข้ าฟาด
ฟั นเฟยหมิงอย่างเข้ มข้ น
“ท่านกินปากของข้ าอีกแล้ ว” นางกล่าวจบก็ฟาดเล็บเข้ า
ใส่เฟยหมิงในทันที
เฟยหมิงเพียงหลับตาลงอึดใจแล้ วลืมตาขึ ้นมาใหม่อย่าง
ใจเย็นเฉกเช่นดังเดิม เขาเพียงได้ สติกลับมาทั ้งหมดเมื่อรับรู้ ได้ ถึง
ความแสบคันจากรอยแผลใหม่สดๆ ร้ อนๆ จากเล็บมือนางที่เขา
เริ่ มจะคุ้นเคยเสียแล้ ว
ชายหนุม่ เพียงลุกขึ ้นนั่งพลางเอื ้อมฝ่ ามือขึ ้นปั ดเนื ้อปั ด
ตัวปั ดใบไม้ ออกไปจากลาตัวของตนด้ วยมาดเคร่งขรึมตามปกติ
เพื่อใช้ เวลาให้ กับการปรับอารมณ์บางอย่างอยูอ่ ดึ ใจ ก่อนจะหัน
หน้ าไปมองใครบางคนที่ยงั คงส่งสายตาสวยใสเข้ าฟาดใส่เขา
“เจ้ าไม่ควรมายืนนอกที่พักในยามนี ้” เขากล่าวคาด้ วย
น ้าเสียงเรี ยบเรื่ อยพลางส่งสายตาคมดาไร้ ก้นบึ ้งซ่อนอารมณ์
หลากหลายจ้ องมองไปที่ใบหน้ างามที่ยงั คงแยกเขี ้ยวเข้ าใส่เขา
“แล้ วท่านเล่า” นางถามกลับด้ วยน ้าเสียงดุดัน
“ข้ าเป็ นราชองครักษ์ยอ่ มต้ องอยู่” เขาตอบคา
“ข้ ายังไม่งว่ ง” นางยังคงตะแบง
ใบหน้ าของม่านนียามนี ้ถึงแม้ จะไม่เปื อ้ นดินแต่มวยผม
ของนางกลับหลุดลุย่ ลงมารุ่มร่ามอยูจ่ นเต็มวงหน้ า เฟยหมิงจึง
เอื ้อมมือขึ ้นปั ดปอยผมขึ ้นทัดใบหูให้ นางโดยสัญชาตญาณอย่าง
ไม่ร้ ู ตวั
การกระทานั ้นทาเอาม่านนีถึงกับอุ่นวาบขึ ้นมาฉับพลัน
แต่ยงั คงส่งสายตาดุดันฟาดฟั นเข้ าใส่เขาพลางเม้ มริ มฝี ปาก
เอาไว้ แน่น
“เจ้ ากาลังเหงา” ประโยคถัดมาของเฟยหมิงทาเอาม่านนี
ที่กาลังจะเอื ้อมฝ่ ามือของตนปั ดฝ่ ามือของเขาออกถึงกับชะงักไป
เฟยหมิงเพียงก้ มหน้ ากระซิบ “เด็กน้ อย...”
“ข้ ามิใช่เด็กน้ อย” เสียงหวานใสยังคงดุดัน
“อืม...” เฟยหมิงส่งเสียงในลาคอเพียงนิดก่อนเอ่ย “ใช่...
ไม่น้อยแล้ ว ไม่น้อยเลย” เขากล่าวอย่างนั ้นพลันนึกถึงขนาดของ
สัดส่วนบางอย่างที่เขาได้ แนบชิดเมื่อครู่ทั ้งส่วนบนและส่วนล่าง
ของนาง
“อะไรของท่าน” ม่านนียงั คงถลึงตามองเฟยหมิงอย่างนึก
ขัดเคืองเมื่อสังเกตเห็นใบหูของเขา
หูแดงอี กแล้ว ไม่น่าไว้ใจเสียจริ ง!
นางคิดได้ อย่างนั ้นด้ วยสัญชาตญาณของนางพลางฟาด
ฝ่ ามือเข้ าใส่เขาอีกหนึง่ ทีตามด้ วยฝากรอยเล็บอีกหนึง่ รอยตรงต้ น
คอของเขา
เฟยหมิงหาได้ หลบเลี่ยงแต่อย่างใดไม่ เขาทาได้ เพียง
ถอนหายใจหนักๆ หนึง่ ที
ดุจริ งเชียว!
ม่านนียงั คงมีอารมณ์ขนุ่ มัวไม่ไว้ วางใจในตัวบุรุษ
ตรงหน้ าจึงยังคงกระโจนเข้ าฟาดฟั นเขาด้ วยเล็บคมๆ อย่าง
ดุเดือด
เฟยหมิงเห็นร่างบางกระโจนเข้ าใส่อย่างนั ้นจึงตวัดวง
แขนแข็งแกร่งเข้ าโอบร่างของนางเอามาไว้ แล้ วรวบตัวนางให้ ขึ ้น
นัง่ บนตักแข็งแรงของเขาเสียเลย
เขาเพียงโอบรัดร่างของนางเอาไว้ อย่างแนบแน่น เก็บ
แขนทั ้งสองข้ างของนางด้ วยวงแขนของเขาพลางก้ มหน้ าคาราม
ใส่ใบหน้ าของนาง
“หยุด !”
“ไม่หยุด!”
“...”
ทั ้งสองยังคงต่อสู้กันในท่วงท่าแปลกประหลาดอย่าง
ดุเดือด โดยฝ่ ายบุรุษเพียงโอบกอดร่างของฝ่ ายสตรี เอาไว้ อย่าง
แนบแน่น ในขณะที่ฝ่ายสตรี กาลังนัง่ อยูบ่ นตักของฝ่ ายบุรุษโดย
แขนทั ้งสองข้ างของนางถูกบุรุษผู้นี ้ครอบครองทั ้งหมด นางจึงใช้
ริ มฝี ปากไล่กัดเขาไปทัว่ ทั ้งลาแขนทั ้งช่วงไหล่
เฟยหมิงได้ แต่กัดฟั นอย่างเก็บข่มอารมณ์บางอย่างจน
ใบหน้ าคมคายเริ่มขึ ้นสีระเรื่ อในขณะที่ม่านนีก็ยงั ไล่กัดไล่งบั เขา
อย่างไม่ยินยอมใดๆ
หญิงสาวรู้ สกึ ได้ ว่าท่อนแขนกับช่วงไหล่ของเขาช่างหนัน่
แน่นกัดได้ ยากยิ่งนางจึงยืดใบหน้ างามอ้ าปากงับเขาที่ลาคอของ
เขาเสียเลย
“...”
เฟยหมิงถึงกับชะงักงันตัวเกร็ งแข็งทื่อเป็ นท่อนไม้ ไปอีก
ครา
“หยุดได้ แล้ ว” เขาคารามเสียงกดต่าไม่ให้ สนั่ พร่าออกมา
อย่างยากลาบาก
ม่านนีจงึ ถอนคมเขี ้ยวและริ มฝี ปากออกจากลาคอของ
เขาทิ ้งเอาไว้ เพียงรอยขบกัดของฟั นเรี ยงตัวอย่างสวยงามมีเลือด
ซึมออกมา
นางยังคงส่งสายตาสวยใสขึ ้นฟาดใส่สายตาคมดาของ
เขาอย่างไม่ยินยอมใดๆ
“ปล่อยข้ า” นางเอ่ยเสียงเครี ยด
เฟยหมิงก้ มหน้ าลงมองม่านนีนิ่งๆ ก่อนเอ่ย “หากข้ า
ปล่อยแล้ ว เราต้ องคุยกันดีๆ”
“ข้ าไม่มีอะไรจะคุยกับท่าน”
“เช่นนั ้นเจ้ าก็กลับเข้ าที่พัก”
“ข้ าไม่งว่ ง”
“เจ้ าไม่ควรมายืนทอดอารมณ์ยามวิกาลอย่างนี ้”
“...”
“หากถูกพวกทหารยามจับได้ เจ้ าคงโดนสอบสวนวุ่นวาย
ทั ้งๆ ที่ยงั มิทนั ได้ ทาผิดอันใด”
“...”
ม่านนีได้ ฟังจึงเงียบงันไป
เฟยหมิงสังเกตเห็นอาการนิ่งไปจึงเริ่ มคลายวงแขนของ
ตนเองออกแต่ยงั คงก้ มหน้ ามองนางในระยะประชิด
ม่านนีเริ่ มหรี่ ตามองเฟยหมิงนิ่งๆ อย่างวิเคราะห์และ
ประเมินอย่างเข้ มข้ นมากกว่าเมื่อครัง้ ที่เจอกันครัง้ แรกในป่ า
เขาไม่นา่ ไว้ ใจ นางรู้ สกึ ได้ อย่างนั ้น
แต่สญ
ั ชาตญาณบางอย่างของนางกาลังบอกแก่นางว่า
เขาอาจจะมีสว่ นเกี่ยวข้ องกับนาง
นางสังเกตเห็นอาการห่วงใยทั ้งยังพูดจาแปลกๆ คล้ าย
กับรู้ เรื่ องเกี่ยวกับนางอยูห่ ลายส่วน
ทั ้งๆ ที่เขาจับได้ ว่านางหนีออกจากวัง เขาก็มิได้ รายงาน
เรื่ องนี ้ให้ กับหัวหน้ าของนางให้ ลงโทษนาง และเมื่อครู่เขาก็ชว่ ย
นาง
ม่านนียงั คงจ้ องมองเฟยหมิงในระยะประชิดเพราะว่า
นางยังคงนัง่ อยูบ่ นตักของเขาอย่างลืมตัว ในขณะที่เฟยหมิงก็
ยังคงก้ มหน้ ามองนางอย่างลืมตัวเช่นเดียวกัน
“ท่านเป็ นใครกันแน่” ม่านนีถามเสียงเย็น “ข้ าแน่ใจว่าข้ า
ไม่เคยรู้ จกั ท่าน ในชีวิตของข้ ามีแค่ไม่กี่คนที่ข้ารู้ จกั แต่ทา่ ทางของ
ท่านคล้ ายกับรู้ เรื่ องราวของข้ า”
“...”
ครานี ้เป็ นเฟยหมิงบ้ างที่เงียบงันนิ่งอึ ้งไป
“ในป่ านัน่ ท่านบอกกับข้ าว่าท่านไปทางาน มันไม่จริ งใช่
หรื อไม่ ท่านโกหกข้ า”
“...”
“ท่านรู้ จกั ท่านแม่ของข้ าหรื อไม่” นางเริ่ มถามด้ วย
น ้าเสียงจริ งจังเข้ าเรื่ องตรงประเด็น
“...”
“ท่านรู้ จกั กับท่านแม่ทพั เทียนฉิ นหรื อไม่”
“...”
“หรื อว่าท่านรู้ จกั กับอาจารย์ของข้า” ม่านนียงั คงซักไซร้
เฟยหมิงอย่างต่อเนื่อง
เฟยหมิงเพียงหรี่ ตามองม่านนีอย่างเงียบงัน เขามิได้ ตอบ
คาถามใดๆ ทั ้งสิ ้น
“ว่าอย่างไร”
“ข้ า...”
แน่นอนว่าเขาไม่อยากโกหกนาง แต่จะให้ เขาบอกความ
จริ งกับนางได้ อย่างไร
เฟยหมิงยังคงครุ่นคิดได้ อย่างนั ้น เขามักจะมีนิสยั กล้ าได้
กล้ าเสียกับทุกเรื่ อง ยกเว้ น...
แค่เรื่ องของนาง
มันเสี่ยงเกินไป
ทั ้งสองเพียงนัง่ มองหน้ ากันในระยะประชิด ทั ้งยังส่ง
สายตาเข้ าสบประสานกันอย่างเข้ มข้ นอย่างไม่มีใครยอมใครด้ วย
อารมณ์หลากหลายที่คล้ ายคลึงกันโดยไม่ร้ ู ตัว
ฝ่ ายหนึง่ เพียงคาดหวังว่าเขาอาจจะเป็ นใครสักคนหนึง่ ที่
หลงเหลืออยูใ่ นชีวิตที่แสนจะเดียวดายของตน
กับอีกฝ่ ายหนึง่ เพียงคาดหวังว่านางจะไม่ต้องรับรู้ความ
จริ งใดๆ ซึง่ อาจจะทาให้ เขาต้ องยอมปล่อยนางไปให้ เดียวดาย
เหมือนที่ผา่ นมา…
ท่ ำมกลำงควำมมืดมิดสำยลมเหน็บหนำวมีเพียง
แสงจันทร์ สีนวลเข้ ำสำดส่ องเงำร่ ำงสองร่ ำงที่กำลังนั่งซ้ อน
กันอยู่ตรงหลังพุ่มไม้
เงาร่างทั ้งสองนี ้นัง่ ซ้ อนทับกันอย่างเงียบงันไร้ เส้ นเสียง
เอื ้อนเอ่ยคาอันใดต่อกัน
พวกเขาเพียงกลั ้นหายใจพลางสบสายตาเข้ าหากันอย่าง
คาดหวังฉายชัด
สายตาคมดาไร้ ระลอกคลื่นไร้ ก้นบึ ้งเนื่องจากต้ องเก็บข่ม
อารมณ์บางอย่างเอาไว้ สดุ ชีวิตของเฟยหมิงเพียงมองสบสายตา
สวยหวานของสตรี ที่เขาแอบรักมานานหลายปี อย่างมิร้ ู ได้ ว่า
ตนเองควรจะทาอย่างไรกับนางดี
และเขาควรทาอย่างไร...
ม่านนียงั คงเงยหน้ าขึ ้นมองเจ้ าของใบหน้ าคมคายนิ่ง
นาน นางแค่อยากรู้ ว่าเขาเป็ นใคร สาคัญอันใดต่อนาง หากเขา
สาคัญนางคงได้ มีใครสักคนให้ อุ่นใจ แต่จะเป็ นไปได้ อย่างไร ไม่มี
ทางเป็ นไปได้ เขาไม่นา่ ไว้ ใจ...
“เจ้ ากาลังคาดหวังสิ่งใด” เสียงทุ้มต่าติดจะแหบพร่าถาม
เพื่อหยัง่ เชิงนางบนตักแกร่งของเขาเมื่อเขาเห็นนางขมวดคิ ้วมุ่น
สลับกับแววตาของนางคล้ ายกับต้ องการสิ่งใดแต่ยงั คงสงสัย
หวาดระแวงผสมปนเป
ม่านนีได้ ยินเสียงของบุรุษตรงหน้ าพลันได้ สติ ในฉับพลัน
นางรี บดันตัวเองให้ ออกห่างจากอ้ อมอกและบนตักแข็งแรงของ
เขาในทันที
เฟยหมิงหาได้ ยินยอมไม่ เขารี บตวัดวงแขนของเขาขึ ้น
โอบรอบร่างบางอีกครัง้ เขาเพียงโอบกอดนางเอาไว้ ภายในอ้ อม
แขนของเขาและบังคับให้ นางนัง่ อยูใ่ นท่าเดิมบนตักของเขา
“ปล่อยข้ า” นางยังคงดุใส่หน้ าเขา “หากท่านไม่คิดจะ
บอกความจริ งใดๆ แก่ข้า ก็อยูใ่ ห้ หา่ ง” นางกล่าวพลางออก
แรงดันแผงอกของเขาหนักมือยิ่งขึ ้นอย่างไม่ยินยอมใดๆ
เฟยหมิงขืนอ้ อมแขนของตนเอาไว้ ไม่คิดจะปล่อยนาง
ออกไปเช่นเดียวกัน โอกาสงามๆ อย่างนี ้ไม่ได้ มีกันได้ งา่ ยๆ
เขาเพียงก้ มหน้ ามองนางด้ วยสายตาคมดาสีนิลไม่
ไอความร้ อนจากปลายจมูกผิดกับบรรยากาศโดยรอบ
เรื อนกายยังคงเป่ ารดใส่หน้ ากันและกันในระยะประชิดอยูอ่ ย่าง
นั ้น
ความร้ อนที่กาลังแผ่ออกมาจากเรือนร่างสูงใหญ่กาลัง
โอบล้ อมครอบคลุมรอบร่างเล็กแบบทั ้งตัวจนม่านนีเองก็เริ่ มรู้ สกึ
แปลกๆ อย่างประหลาดขึ ้นมา
ม่านนีเริ่ มผ่อนแรงขัดขืนของตนลง นางเริ่ มสัมผัสได้ ถึง
ความอบอุ่นในแบบที่ไม่เคยได้ รับจากใครหรือได้ เจอจากที่ใด
หญิงสาวเพียงเงยหน้ าขึ ้นมองเขา สายตาสวยใสของนาง
เริ่ มที่จะมองเขาแบบไม่วางตา
“ท่านไม่นา่ ไว้ ใจ” นางเอ่ยเสียงเบาใส่หน้ าเขา
“เจ้ าไม่ควรไว้ ใจข้ า” เขาตอบเสียงไม่แตกต่าง
ม่านนีเพียงกะพริ บตาปริ บๆ เอียงใบหน้ าน้ อยๆ อาการ
ดิ ้นรนขัดขืนเริ่ มแผ่วลงจนเฟยหมิงรับรู้ ได้ เขายังคงก้ มหน้ ามอง
นางในอ้ อมแขนนิ่งงัน ในขณะที่สตรี ในอ้ อมกอดเริ่มหยุดนิ่งลง
นางเริ่ มจะรับรู้ ได้ ถึงสัมผัสบางอย่าง
สัมผัสบางอย่างที่นางไม่อาจจะปฏิเสธได้ ว่าเป็ นสัมผัส
แปลกใหม่
มันรู้ สกึ ดีแบบแปลกๆ
มันอุ่นซ่าน
ความร้ อนที่กาลังแผ่ออกมาจากวงแขนของเขาจากแผง
อกของเขา มันไม่เหมือนกับการถูกรุ กล ้าดั่งเช่นในคราแรก แต่มัน
...อบอุ่น
มันอบอุ่น...
เฟยหมิงสังเกตเห็นม่านนีหยุดดิ ้นหยุดขัดขืนทั ้งยังเอียง
ใบหน้ าน้ อยๆ อย่างนั ้น เขาจึงเอื ้อมฝ่ ามือข้ างหนึง่ ขึ ้นแล้ วจับ
ศีรษะของนางกดให้ ใบหน้ างามแนบกับแผงอกของเขาอย่างแผ่ว
เบาก่อนจะเอื ้อมฝ่ ามือลงมาตบหลังให้ นางเบาๆ แล้ วลูบหลังให้
นางอย่างอ่อนโยน
ม่านนีเจอสัมผัสแบบนี ้เข้ าไป นางถึงกับโอนอ่อนผ่อน
ตามแนบใบหน้ างามๆ เข้ ากังแผงอกอบอุ่นอย่างเผลอไผล
เฟยหมิงก้ มมองใบหน้ าของม่านนีในยามนี ้ กิริยาของ
นางคล้ ายกับลูกแมวที่ถกู เจ้ าของกล่อมให้ เชื่องกระนั ้น เขาถึงกับ
หลุดยิ ้มตรงมุมปากออกมาอย่างนึกเอ็นดูนางขึ ้นมามากมาย
นางบอบบางถึงเพียงนี ้ น่าทะนุถนอมถึงเพียงนี ้ แล้ ว
อย่างนี ้จะให้ เขาทาอย่างไร
จะให้ เขาปล่อยนางไปจนห่างไกลสายตา ได้ อย่างไร
หนทางที่นางเลือกจะอันตรายแค่ไหน หากเขาปล่อยนาง
ไปให้ ไกลตา
นางยังอ่อนต่อโลกกว้ างใหญ่ไพศาลแห่งนี ้ยิ่งนัก หาก
เปรี ยบความโหดเหี ้ยมกับสัตว์ป่าดุร้ายแล้ วยังไม่เทียบเท่ากับ
มนุษย์นอกป่ าทั ้งหลาย
เฟยหมิงเพียงลูบหลังให้ ม่านนีแผ่วเบาอยูอ่ ย่างนั ้น
หญิงสาวยังคงกะพริ บตาปริ บๆ เมื่อรู้ สกึ ถึงฝ่ ามือกรุ่น
ร้ อนที่กาลังตบลงบนแผ่นหลังของนางในยามนี ้ นางเพียงแนบ
ใบหน้ าให้ จมแผงอกของเขามากยิ่งขึ ้นยอมรับสัมผัสสบาย
ตัวอย่างที่ไม่เคยได้ รับจากใคร
อากาศโดยรอบเรื อนกายช่างหนาวเย็น สายลมยังคงพัด
พาเอาความหนาวเหน็บเข้ ามาปะทะเรื อนกายอย่างต่อเนื่อง
แต่ทว่า...กับสัมผัสจากบุรุษตรงนี ้กาลังทาให้ นางอบอุ่น
อย่างบอกไม่ถกู
การนอนกอดตัวเองกลางป่ าใหญ่เย็นเยียบมันไม่เคยอุ่น
ยามหลับตาลงยังต้ องข่มมันเอาไว้ อย่างยากลาบาก ผ้ าห่มกี่ผืน
หมอนกี่ใบก็ไม่เคยทาให้ นางได้ ร้ ู สกึ แบบนี ้ อบอุ่นแบบนี ้
กับบุรุษตรงนี ้ เขาทาได้ อย่างไร เขาทาอะไรนาง
ม่านนีคิดแบบนั ้นอย่างเหม่อลอยพลางซบแผงอกของ
เฟยหมิงนิ่งนาน
“หากง่วงก็หลับเสีย” เสียงทุ้มต่านุม่ นวลเอ่ยขึ ้นเบาๆ อยู่
เหนือเรื อนผมดาขลับของร่างเล็กในอ้ อมแขน ริ มฝี ปากนุม่ กับลม
หายใจกรุ่นเป่ ารดแนบชิดอยูก่ ลางกระหม่อมของนาง
ม่านนีเพียงหลับตาลงอย่างว่าง่าย
นางเริ่ มชอบสัมผัสที่เขากาลังมอบให้
น ้าเสียงทุ้มนุม่ น่าฟั ง ฝ่ ามือร้ อนๆ กลางแผ่นหลัง อ้ อม
แขนแข็งแรงที่โอบล้ อมรอบเรื อนกาย แผงอกแน่นๆ อ้ อมกอด
อบอุ่น
หญิงสาวเพียงขยับเบาๆ ให้ เข้ าที่อีกนิด ในขณะที่ชาย
หนุม่ เพียงกอดกระชับให้ แนบแน่นมากยิ่งขึ ้น
ม่านนีเพียงหลับใหลไปอย่างง่ายดายเมื่อได้ รับการกล่อม
ด้ วยสัมผัสแปลกกายแปลกใจโอบรอบเรื อนกายของนางอย่างนี ้
เฟยหมิงยังคงลูบหลังให้ ม่านนีเบาๆ อยูอ่ ย่างนั ้นถึงแม้ ว่า
นางจะหลับใหลไปแล้ ว
เขาเพียงนัง่ ฟั งเสียงของลมหายใจของนางในอ้ อมแขนที่
เริ่ มจะสม่าเสมอในเวลาต่อมาพร้ อมแนบริ มฝี ปากอุ่นจรดลงบน
เรื อนผมดาขลับบนกระหม่อมนาง
เขาพร้ อมจะมอบสัมผัสอย่างนี ้ให้ นางได้ ทกุ เมื่อทุกที่ทกุ
เวลาหากนางต้ องการ
นานมาแล้ วที่เขาต้ องการมอบให้ นางอย่างนี ้
หยกงามชิ ้นนี ้เขาจะทะนุถนอมนางอย่างไรดี…
ตรงพุ่มไม้ ริมสระบัวกลางอุทยานหลวงภายใต้ ท้องฟ้ าอัน
เวิ ้งว้ างกว้ างใหญ่ไพศาลไร้ ซึง่ เส้ นแสงของหมู่ดวงดาวทอประกาย
มีเพียงแสงสีนวลของดวงจันทร์ แค่เพียงเท่านั ้นที่สาดส่องลงมาจน
กระทบเรื อนกายของหนึง่ บุรุษและหนึง่ สตรี ที่นั่งซ้ อนทับแนบชิด
กันอยูต่ รงนั ้น พวกเขาเพียงนัง่ อยูอ่ ย่างเงียบงัน นิ่งนาน...
เวลำผ่ ำนไปนำนเท่ ำไหร่ มิร้ ูได้
ม่านนีเพียงสะลึมสะลือตื่นขึ ้นมาบนเตียงนอนหนานุม่ ที่
ปิ ดล้ อมด้ วยผ้ าม่านไม่ค้ นุ ตา นางจึงตื่นขึ ้นมาจนเต็มตาแล้ ว
วิเคราะห์ได้ ในฉับพลัน หากเป็ นที่พักของนางแน่นอนว่าเตียงไม่
นุม่ ม่านมุ้งไม่มี
แล้ วที่นี่คือที่ใด?
หญิงสาวคิดได้ อย่างนั ้นพลันรี บลุกขึ ้นนัง่ แล้ วกวาด
สายตามองไปรอบๆ ห้ องอย่างแปลกตาแปลกใจ
นางจาได้ ว่าเมื่อคืนนางอยูท่ ี่ใดและอยูก่ ับใคร แน่นอนว่า
ที่นี่ยอ่ มต้ องเป็ นเขาที่พานางมา
อะไรกัน?
ม่านนีรีบลุกออกจากเตียงแล้ วเดินอย่างเร็ วไปที่หน้ าต่าง
ก่อนเปิ ดมันออกเพื่อมองสารวจตามวิสยั นางมองเห็นด้ านนอก
ของบานหน้ าต่างแห่งนี ้ได้ อย่างถ้ วนทัว่ นางเห็นด้ านนอกนั ้นเป็ น
ตัวเมืองกว้ างขวาง หลังคาหลายครัวเรื อน จากจุดที่นางอยูเ่ ป็ น
ชั ้นสองหรื อไม่ก็ชั ้นสาม นางมองเห็นพระราชวังอยูไ่ กลลิบเบื ้อง
หน้ านางในยามนี ้
ที่นี่มิใช่ในวังหลวงแต่อย่างใด
ที่นี่ที่ไหน? อะไรกัน!?
เขาพานางมาที่ใด?
ม่านนีหนั หน้ ากลับมามองสารวจภายในห้ องแห่งนี ้อีก
ครัง้ นางมองเห็นผ้ าสีขาวที่เป็ นอาภรณ์ของนางกานัลวางพับ
เอาไว้ บนโต๊ ะกลางห้ อง บนโต๊ ะนั ้นมีถังน ้าใบเล็กและผ้ าซับน ้าวาง
เอาไว้ ด้วยกันอย่างเป็ นระเบียบเรี ยบร้ อย
นัน่ ชุดของนางใช่หรื อไม่?
เมื่อถามอย่างนั ้นได้ ในใจนางจึงต้ องก้ มหน้ าลงมอง
อาภรณ์ของตนเองในยามนี ้
นางเห็นชุดที่เปลี่ยนไป จากอาภรณ์ของนางกานัล
เปลี่ยนเป็ นอาภรณ์สีฟ้าอ่อนมีลวดลายสวยงาม เมื่อสายตาก้ ม
มองชุดของตนเอง ฝ่ ามือน้ อยๆ จึงเอื ้อมขึ ้นจับผมของตนพบว่า
เส้ นผมของนางถูกปลดออกจากมวยจนทิ ้งตัว ลงคล้ ายกับม่าน
น ้าตกแผ่กระจายอยูเ่ ต็มแผ่นหลัง
“ตื่นแล้ วหรื อเจ้ าคะ แม่นางน้ อย” จูๆ่ เสียงแว่วหวานของ
สตรี นางหนึง่ พลันดัง
ม่านนีรีบเงยหน้ าขึ ้นมองตามต้ นเสียง
นางเห็นเป็ นสตรี นางหนึง่ เดินเข้ ามาภายในห้ องแห่งนี ้ ใน
มือของนางถือถาดอาหารกลิ่นหอมหลายอย่าง สตรี นางนั ้นยังคง
เอ่ยต่อด้ วยรอยยิ ้มพริ ้มเพรา
“หลับสบายหรื อไม่เจ้ าคะ มาเจ้ าค่ะ มากินอาหารก่อน”
ม่านนีเพียงยืนมองสตรี นางนั ้นนิ่งๆ มิ ได้ ตอบรับหรื อ
ปฏิเสธอันใด
สตรี นางนั ้นเพียงวางถาดอาหารลงบนโต๊ ะกลางห้ องแล้ ว
เดินนวยนาดเข้ ามาจนถึงตัวของม่านนี ก่อนเอื ้อมมือขึ ้นมาจัดผ้ า
ให้ ม่านนีด้วยท่าทีแช่มช้ อย
“แม่นางช่างงดงาม ใบหน้ าสวยหวาน เนื ้อตัวหอมกรุ่น
ขนาดสัดส่วนกาลังดี อา...ข้ าช่างอิจฉาแม่นางยิ่งนัก หากข้ างาม
ได้ เพียงครึ่งหนึง่ ของแม่นาง ข้ าคงไม่ต้องใช้ อาวุธใดในสังหารบุรุษ
แล้ ว” สตรี แปลกหน้ ายังคงกล่าวคาพร้ อมรอยยิ ้มพริ ้มเพราไม่
สร่างซา “มินา่ เล่า บุรุษรู ปงามผู้นั ้นถึงกาชับเป็ นหนักหนาว่าให้
ดูแลแม่นางอย่างดี ”
“ท่านเปลี่ยนผ้ าให้ ข้าหรื อ”
“เจ้ าค่ะ”
“ท่านเป็ นใคร” ม่านนีถามออกไปด้ วยน ้าเสียงขุน่ มัว
สายตาเต็มไปด้ วยความหวาดระแวง
สตรี นางนั ้นก้ มหน้ ายิ ้มน้ อยๆ ก่อนตอบ “ข้ ามีนามว่าลี่ซู
เจ้ าค่ะ ข้ าเป็ นเจ้ าของโรงเตี๊ยมแห่งนี ้”
“โรงเตี๊ยม” ม่านนีทวนคา “ที่นี่เป็ นโรงเตี๊ยมหรื อ”
ลี่ซูสง่ ยิ ้มพลางเอียงหน้ าน้ อยๆ ดังเดิมแล้ วตอบ “เจ้ าค่ะ
โรงเตี๊ยมของข้ าเอง เงินดีเจ้ าของต้ องลงมาเองเจ้ าค่ะ”
ม่านนีถึงกับขมวดคิ ้วมุ่นครุ่นคิดในใจ
เขาพานางออกมาจากวังหลวงแล้วพามาทิ้งเอาไว้ที่
โรงเตี ๊ยม ได้อย่างไร?
เมื่อคิดได้ แล้ วก็ถามออกไปอย่างเร็ว “เขาไปไหน”
ลี่ซูถึงกับกะพริ บตาปริ บๆ สองที “เขา? ใคร? อ่อ...คนรัก
ของแม่นางน้ อยน่ะหรื อ” จบคาก็วาดนิ ้วชี ้ไปนอกห้ องแล้ วเอ่ย
“เขาพักอยูอ่ ีกห้ องหนึง่ เจ้ าค่ะ ทาไมหรื อ ประเดี๋ยวเขาก็
คงเข้ ามา เมื่อคืนเขานัง่ เฝ้าแม่นางน้ อยเกือบทั ้งคืน คงยังไม่ตื่น
กระมัง” ลี่ซูกล่าวไปจัดผ้ าจัดผมให้ ม่านนีไปอย่างใจเย็น นาง
ยังคงกล่าวคาต่อด้ วยน ้าเสียงเรี ยบเรื่ อยน่าฟั ง
“อืม...จะว่าไป บุรุษผู้หล่อเหลาคนรักของแม่นางน้ อยก็
เต็มไปด้ วยรอยเล็บรอยข่วนแถมด้ วยรอยขบกัดตรงลาคออย่าง
นั ้น ไยพวกท่านไม่นอนห้ องเดียวกันแล้ วฟั ดกันให้ เต็มที่ไปเลยล่ะ
เจ้ าคะ จะแยกห้ องกันทาไม อุตส่าห์ได้ หนีตามกันมาเยี่ยงนี ้”
ลี่ซูกล่าวยาวเหยียดด้ วยประโยคอย่างนั ้นโดยมิได้ สนใจสี
หน้ าของคนฟั งแต่อย่างใด
ม่านนียืนมองลี่ซูนิ่งงันพลางกะพริ บตาปริ บๆ ในขณะที่
ใครบางคนที่ยืนกอดอกพิงผนังห้ องอยูเ่ ป็ นนานถึงกับคิ ้วกระตุก
จนต้ องกระแอมออกมาเบาๆ
“ว๊ าย! ไอ๊ หยา ตกใจหมด” ลี่ซูถึงกับหลุดอุทานจนเสีย
จริ ตเมื่อได้ ยินเสียงกระแอมออกมาจากมุมห้ องด้ านในอย่างนั ้น
เฟยหมิงเพียงส่งสายตาคมเข้ มดุดันมองมาทางลี่ซูจาก
มุมห้ องด้ านในแต่ยงั คงยืนกอดอกอยูอ่ ย่างนั ้นไม่ขยับเรื อนกายสูง
โปร่งออกมาแต่อย่างใด
ลี่ซูมองเห็นบุรุษรู ปงามแต่สายตาคมดาสีนิลทั ้งเข้ มทั ้งข่ม
ไม่มีความงามเฉกเช่นใบหน้ าอย่างนั ้นจึงรี บยิ ้มแห้ งๆ ส่งให้ แล้ ว
เดินกรี ดกรายอย่างเร็ วรี่ออกจากห้ องไปโดยไม่ต้องให้ บรุ ุ ษหน้ า
ตายตรงมุมห้ องไล่ให้ เสียเวลา
เมื่อสตรี ปากมากเดินออกไปจากในห้ องแล้ วเฟยหมิงจึง
เบนสายตาคมเข้ มมองกลับมาทางม่านนี เขาเห็นนางยังคงยืน
จ้ องมองเขาอย่างไม่วางตา
ใบหน้ าสวยหวานของนางกาลังขึ ้นสีระเรื่ ออย่างน่าเอ็นดู
เรื อนผมดาขลับของนางทิ ้งตัวลงมาคลอเคลียอยูก่ ับลาดไหล่กลม
มนอย่างนั ้น
ชายหนุม่ มองหญิงสาวนิ่งงันพลันคิดถึงเมื่อคืนอย่าง
เผลอไผล
เมื่อคืนเขาแอบจรดจมูกลงบนเรื อนผมหอมกรุ่นของนาง
แอบจรดริ มฝี ปากลงตรงหน้ าผากเกลี ้ยงเกลาของนาง
และ...แอบจูบนางตรงริ มฝี ปาก...
ไปหลายที
นางจะรู้ หรื อไม่กัน?
เฟยหมิงคิดในใจอย่างนั ้นในขณะที่สายตาคมดายังคง
เก็บอาการไว้ เป็ นอย่างดี
เพียงอึดใจ ชายหนุม่ พลันรู้ สกึ ได้ ถึงสายตาสวยใสกาลัง
ฟาดใส่เขาในระยะประชิดตามด้ วยรอยเล็บรอยใหม่ตรงสันกราม
“...”
“ท่านหูแดงอีกแล้ ว ไม่นา่ ไว้ ใจ” ม่านนีสง่ เสียงดุดัน
หวานๆ ตามมา
เฟยหมิงทาได้ แค่ถอนหายใจพลางถามในใจกับสตรี ที่
ว่องไวเหลือเกิน
มายืนตรงนีต้ งั้ แต่เมื ่อไหร่ ?
ชายหนุม่ รี บยกฝ่ ามือของเขาขึ ้นแล้ วจับกุมฝ่ ามือน้ อยๆ
ของคนตัวเล็กตรงหน้ าเมื่อนางตั ้งท่าจะฟาดฝ่ ามือเข้าใส่เขาอีก
“พอ!” เขาก้ มหน้ าคาราม
“ท่านพาข้ าออกมาทาไม ไยไม่พาข้ ากลับไปที่พักของข้ า”
“ที่พักของนางกานัล บุรุ ษจะเข้ าไปได้ อย่างไร”
“แล้ วที่พักของท่านในวังเล่า ไม่มีหรื อไร”
“ที่พักของบุรุษ นางกานัลจะเข้ าไปได้ อย่างไร”
“...”
เขาพานางนัง่ มาในเกี ้ยวแล้ วยื่นป้ายบางอย่างให้ ทหาร
ยามง่ายกว่ามากนัก
“หิวหรื อไม่” เฟยหมิงเปลี่ยนเรื่ องเสียอย่างนั ้น
ม่านนียงั ไม่ทนั ได้ กล่าวต่อคาใด เฟยหมิงก็เอื ้อมมือขึ ้น
จับไหล่นางให้ หมุนตัวแล้ วดันไหล่นางให้ เดินไปยังโต๊ ะกลางห้ อง
อย่างเร็ ว เมื่อเดินมาจนถึงโต๊ ะกลางห้ องแล้ วเขาเพียงหยิบผ้ าชุบ
น ้าบิดพอหมาดๆ ซับหน้ าให้ นางอย่างเบามือ
ทุกอย่างเฟยหมิงทาด้ วยความรวดเร็ วรวบรัดจนม่านนีทา
ได้ เพียงยืนมองเขาตาปริ บๆ อย่างไม่มีโอกาสได้ ตั ้งตัวแต่อย่างใด
ชายหนุม่ ยังคงก้ มหน้ ามองนางพลางเช็ดใบหน้ างามของ
นางอยูอ่ ย่างนั ้น เขาแอบยิ ้มอยูใ่ นใจภายใต้ ใบหน้ าคมคายที่ยงั คง
เรี ยบเฉย แต่ทว่าสายตาคมเข้มของเขากลับซ่อนแววนุม่ ลึกเอาไว้
ไม่มิด
เขารู้ สกึ ว่ากาลังทาหน้ าที่ของสามีที่ดีให้ นางผู้เป็ นภรรยา
ของเขา หากไม่หวังมากจนเกินไป เขาอยากขอนางแต่งงานเสีย
เดี๋ยวนี ้ ถึงแม้ จะรู้ คาตอบของนางแล้ วเป็ นอย่างดี
ม่านนีเพียงเหม่อมองแววตานั ้นของเฟยหมิงนิ่งๆ นางไม่
เข้ าใจสายตาของเขาอย่างนั ้น แต่นางจะพยายามทาความเข้ าใจ
กับมัน เพื่อที่ว่านางจะได้ ร้ ู ว่าเขาต้ องการอะไรจากนางกันแน่ เขา
ไม่นา่ ไว้ ใจเอาเสียเลย การกระทาของเขาก็เช่นเดียวกัน
แต่ทาไม...
ก่อนที่ม่านนีจะคิดการอันใดมากไปกว่านั ้นเสียงทุ้มต่า
ติดจะแหบพร่าของบุรุษตรงหน้ าพลันเอ่ย “นัง่ ก่อน” เขากล่าวคา
พลางจับไหล่กลมมนของนางให้ นงั่ ลงตรงเก้ าอี ้ที่โต๊ ะ
เฟยหมิงเพียงยกถังน ้ากับชุดนางกานัลออกไปวางอีกมุม
หนึง่ ก่อนจะขยับถาดอาหารมาวางเอาไว้ ตรงด้ านหน้ าของม่านนี
หญิงสาวได้ แต่มองตามฝ่ ามือใหญ่หนาของเขาที่กาลัง
จับนูน่ จับนี่จนรู้ ตัวอีกทีก็มีอาหารถูกคีบส่งมาให้ ถึงริมฝี ปากของ
นาง ตามด้ วยสายตาคมเข้มสีดากาลังส่งตรงมาให้ นางในระยะที่
ใกล้ กัน
ม่านนีที่ยงั ตั ้งตัวไม่ทนั จึงทาได้ เพียงอ้ าปากรับอาหารคา
โตเข้ าปากคล้ ายกับลูกนกตัวน้ อยรับอาหารจากแม่นกกระนั ้น
เฟยหมิงถึงกับหลุดยิ ้มออกมาพาเอาใบหน้ าเรี ยบเฉยเย็น
ชาของเขาพลันเปลี่ยนไปโดยไม่ร้ ู ตัว
ม่านนียิ่งถลึงตาจ้ องมองนิ่งงัน
“อะไรของท่าน” หญิงสาวเอ่ยเสียงดุออกไปพลางเคี ้ยว
อาหารจนแก้ มพองก่อนจะกลืนลงคอ
“หากในอาหารมียาพิษ เจ้ าคงถูกพิษเสียแล้ ว ” เฟยหมิง
เอ่ยออกมาพลางคีบอาหารจากถ้ วยใหม่แล้ วส่งขึ ้นให้ สตรี
ตรงหน้ า
“หากท่านจะสังหารข้ า คงไม่ต้องรอเวลามาป้อนข้ าว
ผสมยาพิษอย่างนี ้หรอกกระมัง” นางตอบออกไปพลางอ้ าปากรับ
อาหารคาใหม่มาเคี ้ยวจนแก้ มป่ องในขณะที่สายตายังคงจ้ องมอง
คล้ ายฟาดฟั นไม่สร่างซา
เฟยหมิงถึงกับหลุดยิ ้มได้ อีกคราพาหัวใจของเขาพองโต
เมื่อเห็นกิริยาน่ารักน่าเอ็นดูของนาง
เขาคิดไม่ผิดจริ งๆ ที่ถือวิสาสะพานางออกมาหากรู้ อย่าง
นี ้เขาคงลักพาตัวนางออกมาเป็ นนานแล้ ว
“ข้ าจะกลับเข้ าวัง” เสียงของม่านนีพลันดังทาเอาใครบาง
คนตรงหน้ าถึงกับหุบยิ ้มฉับพลัน “ท่านไม่ควรพาข้ าออกมา ข้ ามี
เรื่ องที่ต้องทา”
“เจ้ าจะรี บกลับไปไย ที่วังมีนางกานัลมากมาย ขาดเจ้ า
ไปก็ไม่ต่าง” เขาตีมึนตอบกลับไป
“ท่านเป็ นราชองครักษ์ประจาวังหลวง ไม่ต้องคอย
อารักขาใครหรือไร”
“ข้ าเป็ นองครักษ์ของเจ้ า”
“หือ”
เฟยหมิงถึงกับชะงักเมื่อรู้ ตัวว่าเผลอเอ่ยสิ่งใดออกไป เขา
รี บกระแอมในลาคอเบาๆ ก่อนเอ่ยแก้ ตัว
“ข้ าหมายถึงข้ าเป็ นองครักษ์ของเจ้ า นายที่ไม่ได้ ประทับ
อยูใ่ นวัง”
ม่านนีเพียงหรี่ ตามอง ทาเอาเฟยหมิงต้ องหลบตานาง
“เจ้ ากินนี่” เขารี บเอ่ยตัดบทพลางคีบอาหารส่งให้ นาง
อย่างเอาใจ นี่คือสิ่งที่เขาอยากทา เมื่อมีโอกาสเขาไม่ควรปล่อย
ไป ชายหนุม่ คิดอย่างนั ้นภายใต้ สีหน้ าที่พยายามทาให้ เรี ยบเฉย
ที่สดุ ในชีวิต
ม่านนีเพียงอ้ าปากรับอาหารอย่างว่าง่ายแล้ วเคี ้ยว
อาหารคล้ ายเด็กน้ อยกระนั ้นถึงแม้ ว่านางจะยังคงส่งสายตาดุดัน
แข็งกร้ าวอย่างไม่สบอารมณ์เข้ าใส่เฟยหมิงอยูก่ ็ตามที
“ข้ าไม่ไว้ ใจท่าน” นางยังคงเอ่ยคาผิดจากการกระทา
อย่างสิ ้นเชิง
“เจ้ าไม่ควรไว้ ใจข้ า” เขาก็ยงั คงเอ่ยคาผิดกับการกระทา
ม่านนีตวัดสายตาขึ ้นมองเฟยหมิงอย่างนึกขัดเคืองใน
ขณะที่ยงั เคี ้ยวอาหารจนเต็มแก้ มอยูอ่ ย่างนั ้น
เฟยหมิงเพียงก้ มหน้ ามองนางด้ วยสายตานุม่ ลึกซ่อน
ความรักใคร่เอาไว้ อย่างอดทนพลางเอื ้อมมือขึ ้นเช็ดริมฝี ปากให้
นางแผ่วเบา
เมื่อนิ ้วเรี ยวอุ่นๆ แตะถูกริมฝี ปากหญิงสาวถึงกับชะงักไป
นางถึงกับมองใบหน้ าของเขาตาปริ บๆ
ในขณะที่ชายหนุม่ ยังคงก้ มหน้ ามองนางด้ วยสายตาเก็บ
ข่มอารมณ์หลากหลาย ใบหน้ าคมเข้ มคมคายของเขาฉายแวว
อ่อนโยนอย่างปิ ดไม่มิด ริ มฝี ปากหยักได้ รูปของเขาถึงกับคลี่ยิ ้ม
น้ อยๆ อย่างเผลอไผล
หากเขาจะรักนางให้ มากกว่านี ้ จะได้ หรื อไม่
จะเป็ นอย่างไร หากในภายภาคหน้ านางได้ ร้ ูความจริ ง
ชายหนุม่ ยังคงก้ มหน้ ามองหญิงสาวในระยะที่ใกล้ กัน
เขาก้ มหน้ ามองนางอยูอ่ ย่างนั ้นนิ่งนาน
เขาเพียงอยากหยุดเวลาเอาไว้ ที่ตรงนี ้ แค่ยามนี ้ ให้ เขาได้
ทาตามใจอย่างนี ้
กับนาง...
จะได้ หรื อไม่กัน
ม่านนียิ่งมองใบหน้ าของเฟยหมิงในยามนี ้นิ่งงัน
นางกาลังรู้ สกึ แปลกๆ อย่างประหลาด
ความรู้ สกึ อุ่นซ่านบางอย่างกาลังเกิดขึ ้นอยูภ่ ายในอก
ของนาง มันคืออะไร
นี่เขาทาอันใดนาง...
ภำยในห้ องพักของโรงเตี๊ยมแห่ งหนึ่งที่เดิมทีเป็ น
เพียงห้ องพักธรรมดาหาได้ มีสิ่งวิเศษแต่อย่างใด และทั ้งๆ ที่เป็ น
เพียงห้ องพักธรรมดาเพียงห้ องหนึง่ ในโรงเตี๊ยมกลางเก่ากลาง
ใหม่ แต่ทว่า...กลับนามาซึง่ ความรู้ สกึ คล้ ายกับว่าเป็ นสรวง
สวรรค์ก็ไม่ปาน เฟยหมิงกาลังรู้ สกึ ได้ อย่างนั ้น
นานมาแล้ วที่เขาทาได้ แค่มองสตรี น้อยนางหนึง่ อยูเ่ พียง
ไกลๆ ได้ มองนางเจริ ญเติบโตตามวัยในป่ าใหญ่แห่งนั ้นอย่างเก็บ
ข่มอารมณ์หลากหลาย
เขาอยากเข้ าไปหานางอย่างมากมายอยูห่ ลายครัง้ หลาย
ครา เขาอยากเข้ าไปจับจูงมือของนางให้ ลกุ ขึ ้นในยามที่นางสะดุด
ล้ มลงกับพื ้นดิน อยากเข้ าไปช่วยนางหาอาหารช่วยนางจับสัตว์
ป่ าหาสมุนไพร
เขาอยากเข้ าไปโอบกอดนาง ทาให้ นางได้ อุ่นกายสบาย
ใจ เขาอยากเข้ าไปนัง่ ข้ างๆ นาง ในยามที่นางไม่เหลือใคร เขา
อยากเป็ นทุกอย่างให้ นางทั ้งๆ ที่เขาก็ร้ ู อยูแ่ ก่ใจ
เขารู้ เรื่ องราวความแค้ นของนางอยูจ่ นเต็มหัวใจ
กับบิดาของนางที่เป็ นบุรุษใจร้ าย
กับพี่สาวของเขาที่เป็ นสตรี ไร้ ยางอาย
กับมารดาของนางที่ต้องทนทุกข์ยากทนลาบากอยูอ่ ย่าง
ทรมานจนตรอมใจและตายจากไป
กับนางที่ควรมีชีวิตที่ดีกว่าที่เป็ นอยูอ่ ย่างเช่นทุกวันนี ้แต่
กลับต้ องเผชิญกับความเดียวดายอยูท่ กุ ช่วงทุกเวลาตลอดมา
เขาที่เป็ นน้ องชายของบุคคลอันตรายที่รับรู้ เรื่ องราวทุก
อย่างมากมายแต่ไม่สามารถบอกกล่าวหรือช่วยเหลือนางได้ แต่
อย่างใด
เขาควรทาอย่างไร
เขารู้ ว่าเขาควรทาอย่างไร เขาไม่ควรเดินทางมาจนเจอ
กับเรื่ องราวทุกอย่างของนาง เขาไม่ควรเข้ ามายุง่ เกี่ยวกับชีวิตของ
นาง เขาควรปล่อยผ่านให้ ทกุ เรื่ องราวมันดาเนินไปตามเหตุผล
ของแต่ละคน
แต่เขาจะทาได้ อย่างไร
แค่เพียงเขาหลับตาลง ภาพในความมืดมิดเมื่อเปลือกตา
ปิ ดสนิทก็มีแต่นาง เขานึกถึงนางตั ้งแต่นางยังไม่เกิดเสียด้ วยซ ้า
และเมื่อเขาบังเอิญได้ มาเจอนางกลางป่ าในวันนั ้น เขาก็
ทาได้ แค่เพียงคิดถึงนาง ถึงแม้ ว่านางจะมีอายุได้ เพียงสิบหนาว
เขาก็คิดถึงนางจนไม่อาจห้ ามใจ
เขาคิดถึงนางในทุกๆ วันจนก่อเกิดเป็ นความรู้ สกึ ที่
มากมายกว่านั ้นโดยไม่ร้ ู ตัว
เมื่อรู้ สกึ ได้ อีกทีเขาก็มีนางอยูจ่ นเต็มหัวใจ
และยิ่งได้ อยูใ่ กล้ กันอย่างนี ้ใจชายเช่นเขาก็ไม่อาจห้ าม
ปรามตนเองได้ แต่อย่างใด
เขาอยากดูแลนางตลอดไป ถึงแม้ วา่ ในวันหนึง่ นาง
อาจจะเกลียดเขาก็ตามที
เฟยหมิงยังคงเอื ้อมนิ ้วเรี ยวของตนสัมผัสแผ่วเบาตรงริ ม
ฝี ปากของม่านนีอย่างเหม่อลอยพลางเหม่อมองใบหน้ างามของ
นางนิ่งงัน แววตาคมเข้ มของเขายังคงทอประกายอบอุ่นอย่างไม่
สามารถเก็บข่มเอาไว้ ได้ แต่อย่างใด เขายังคงนัง่ มองนางอยูอ่ ย่าง
นั ้นด้ วยสายตาที่พยายามแล้ วเพื่อจะทาให้ เรี ยบนิ่งอย่างที่สดุ
แต่ทว่า...ช่างยากเย็น
มันช่างยากเย็นยิ่งนักเมื่อได้ มองนางในระยะที่ใกล้ กัน
อย่างนี ้
มันยากจริ งๆ
“ท่านจะจ้ องข้ าอีกนานหรื อไม่” ม่านนีถามขึ ้นเมื่อสังเกต
ได้ ว่าบุรุษตรงหน้ าเช็ดริ มฝี ปากให้ นางนานจนเกินไป นางนัง่ มอง
เขาอยูเ่ ป็ นนาน นางเห็นเขามองนางด้ วยแววตาแปลกประหลาด
ทั ้งยังเช็ดริ มฝี ปากให้ นางอยูน่ นั่
เช็ดไปเช็ดมาใบหน้ าคมคายของเขาก็โน้ มเข้ ามาเรื่อยๆ
มันคืออันใด เขาจะทาอะไรนาง...
เฟยหมิงได้ ยินเสียงหวานใสของสตรี ที่เขาปั กใจมาเนิ่น
นาน เขาจึงพลันได้ สติกลับมา เขารี บปรับสีหน้ าให้ เป็ นปกติเพื่อ
ปกปิ ดร่องรอยแห่งความคิดก่อนหน้ าที่กาลังฉายชัดผ่านแววตา
ทั ้งหมดให้ เลือนหายไป แต่ก็หาได้ จืดจางลงไม่
ชายหนุม่ เพียงถอนหายใจออกมาบางเบาก่อนจะเริ่ มต้ น
คีบอาหารในจานถัดไปส่งตรงให้ นางจนถึงริ มฝี ปากอีกครา
ม่านนีเพียงกะพริ บตามองเฟยหมิงอย่างไม่เข้ าใจ แต่
ยังคงอ้ าปากรับอาหารเอาไว้ แล้ วกินจนเต็มคา
หญิงสาวเพียงมองชายหนุม่ อย่างขบคิดแลวิเคราะห์
เมื่อครัง้ แรกที่นางได้ เห็นเขาจากท้ ายขบวนของนางกานัล
ยามอยูใ่ นวัง นางเห็นเขาเป็ นเพียงบุรุษเย็นชาท่วงท่าเฉยเมย
กิริยาเรี ยบนิ่งทั ้งยังน่าหวาดหวั่นน่ายาเกรงอยูห่ ลายส่วน
เขามักจะทาท่าทางเรี ยบเฉยกับทุกผู้คน แผ่กลิ่นอาย
เยือกเย็นอยูต่ ลอดเวลา สายตาคมเข้มของเขาคล้ ายกับไม่ใส่ใจ
และไม่เห็นใครอยูใ่ นสายตา ท่วงท่าทระนงองอาจทั ้งยังเย็นชาทา
ให้ รับรู้ ว่าเขาเป็ นบุคคลยากนักที่ใครจะเข้ าใกล้ ได้ โดยง่าย
เขาเป็ นบุรุษที่หยิ่งยโสที่สดุ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเข้ าถึง
เขาได้ เหล่านางกานัลทั ้งหลายยังไม่เคยมีโอกาสได้ พูดคุยกับเขา
เลย ทั ้งนี ้นางยังแอบเห็นองค์ หญิงบางคนถึงกับบ่นออกมาว่า
อยากจะเข้ าไปคุยกับเขาแต่ก็หาได้ มีโอกาสอย่างนั ้นไม่
แต่กับนาง...
เขาเป็ นอะไร
ไยเขาถึงได้ ทาท่าทางอย่างนี ้
เขาเป็ นอะไร?
“จะจ้ องหน้ าข้ าอีกนานหรื อไม่” ครานี ้เป็ นเสียงของเฟย
หมิงบ้ างที่กล่าวออกมา เขาเห็นนางเคี ้ยวข้ าวจนแก้ มพองแต่
ยังคงมองเขาไม่วางตา
“ท่านไม่นา่ ไว้ ใจเอาเสียเลย” เสียงหวานใสของฝ่ ายสตรี
เอ่ยออกมาถึงแม้ ว่าจะยังคงเคี ้ยวอาหารที่ฝ่ายบุรุษเป็ นคนป้อน
ให้ ก็ตามที
“เจ้ าไม่ควรไว้ ใจข้ า ม่านนี” เสียงทุ้มต่าเอ่ยออกมาพลาง
ขยับตะเกียบเตรี ยมคีบอาหารคาต่อไปส่งให้ นาง
“เอาจานนี ้” ม่านนีออกคาสัง่ พร้ อมชี ้นิ ้ว
“จานนี ้หรื อ”
“อืม”
เฟยหมิงเพียงอมยิ ้มบางเบาเมื่ อคีบอาหารจานที่นาง
ต้ องการจนถึงริ มฝี ปากของนาง
ม่านนีเพียงอมยิ ้มเล็กน้ อยก่อนอ้ าปากรับอาหารคานั ้น
อย่างรู้ สกึ ดีขึ ้นมา
ชายหนุม่ และหญิ งสาวเพียงนัง่ กินอาหารด้ วยกันอย่าง
ชื่นมื่นโดยไม่ร้ ู ตัว ทั ้งสองเพียงนัง่ กินอาหารด้ วยกันอย่างใจเย็น
อยูอ่ ย่างนั ้นเป็ นเวลาเนิ่นนาน
เวลำผ่ ำนไปรำวสองก้ ำนธูป
อาหารทุกจานก็หมดลงตามด้ วยการจิบชาอย่างใจเย็น
หลังจากที่ม่านนีล้างปากล้ างมือเรี ยบร้ อยดีแล้ วนางเพียง
ทาท่าจะลุกขึ ้นยืนแล้ วเตรี ยมเดินผละไป จนเฟยหมิงถึงกับต้ องรี บ
ลุกขึ ้นยืนแล้ วเอื ้อมฝ่ ามือมาจับข้ อมือของนางเอาไว้ อย่างลืมตัว
“เจ้ าจะไปไหน” เขาถามออกมาในทันที
“ข้ าจะกลับเข้ าวัง” ม่านนีตอบออกไปแค่นั ้น
“ยังไม่กลับเข้ าไปได้ หรื อไม่” เฟยหมิงถามกลับไปด้ วยใจ
ยังไม่ยินยอมกับเวลาอันมีคา่ ที่หาได้ ยากยิ่ง
“ทาไม” นางถามแค่นั ้น
เฟยหมิงเพียงอ ้าอึง้ อยูอ่ ึดใจก่อนตัดสินใจกล่าวออกมา
“ข้ าอยากเที่ยวชมเมือง เจ้ าอยูเ่ ที่ยวชมเมืองเป็ นเพื่อนข้ า
ก่อนได้ หรื อไม่”
ม่านนีเลิกคิ ้วเรี ยวขึ ้นสูงเมื่อถามกลับไป
“เที่ยวชมเมืองหรื อ”
“อืม...” เฟยหมิงตอบรับในลาคอพลางมองนางอย่างลุ้น
ระทึกอย่างที่ไม่เคยเป็ น
เกิดมาไม่เคยตื่นเต้ นกับเรื่ องใด ยกเว้ นเรื่ องของนาง
หญิงสาวได้ ยินอย่างนั ้นจึงใช้ เวลาครุ่นคิดอยูค่ รู่หนึง่
นางยังไม่เคยได้ เที่ยวชมเมืองของที่นี่เลยสักครัง้ เดียว
เมื่อยามออกมาจากป่ าก็รีบร้ อนเข้ าวังยังไม่ทนั ได้ สารวจหรื อชื่น
ชมภายในเมืองแต่อย่างใด
“อืม...แต่ข้าไม่มีเงินนะ” ม่านนีเอ่ยออกมาตามตรงตาม
วิสยั นางไม่มีเงินจะให้ เที่ยวได้ อย่างไร
เฟยหมิงถึงกับหลุดยิ ้มออกมาก่อนเอ่ย “นัน่ ไม่ใช่ปัญหา”
“เช่นนั ้นหรื อ”
“อืม...มาเถอะ”
ชายหนุม่ เพียงกระชับฝ่ ามือใหญ่หนาของเขากับฝ่ ามือ
น้ อยๆ ของนางแล้ วพานางเดินออกมาจากในห้ องพักของโรงเตี๊ยม
อย่างรู้ สกึ ดีขึ ้นมามากมาย
ในขณะที่ฝ่ายหญิงสาวเพียงเดินตามมาอย่างไม่ร้ ู ตัว
ความรู้ สกึ แปลกประหลาดเริ่ มเด่นชัดอย่างไม่ร้ ู ตัว
ความรู้ สกึ อุ่นซ่านที่ฝ่ามือนี่อีก มันรู้ สกึ ดีอย่างแปลก
ประหลาด
ม่านนีเพียงจ้ องมองแผ่นหลัง จ้ องมองช่วงไหล่ จ้ องมอง
เรื อนกายสูงโปร่งของบุรุษตรงหน้ าอย่างไม่เข้าใจ
นางไม่เข้ าใจอันใด แต่ทว่า...
ไยนางรู้ สกึ ดี...
ตำมทำงเดินทอดยำวของโรงเตี๊ยมแห่ งนี ้
ม่านนีเพียงเดินตามแผ่นหลังกว้ างใหญ่ของเฟยหมิงออก
มาอย่างเงียบงันพลันรู้ สกึ อะไรได้ บางอย่าง
ความอุ่นร้ อนที่ตรงฝ่ ามือของเขาที่กาลังจับกุมฝ่ ามือของ
นางอยูใ่ นยามนี ้ กาลัง...
ทาให้ นางรู้ สกึ
บางอย่าง…
ความรู้ สกึ นั ้นมันอุ่นซ่านแบบแปลกๆ
เมื่อได้ มองตามแผ่นหลังของร่างสูงโปร่งตรงหน้ าก็ยิ่งทา
ให้ นางรู้ สกึ บางอย่าง
มันแปลกๆ อย่างประหลาด
มันหน่วงๆ แต่ทว่า...
มันอบอุ่นอย่างประหลาด
ตั ้งแต่ครัง้ แรกที่เจอกันในวัง ยามที่นางอยูท่ ้ ายขบวนนาง
กานัล นางได้ มองเห็นเขาอยูไ่ กลๆ
เหตุที่นางได้ เห็นเขาก็เพียงเพราะว่ามีหวั หน้ านางกานัล
ชมชอบเขา หัวหน้ านางกานัลมักจะหยุดขบวนแล้ วกล่าวทักทาย
เขา นัน่ จึงทาให้ นางได้ เห็นเขา
แน่นอนว่านางมิได้ ร้ ู สกึ อะไร แต่ทว่า หลังจากที่ได้
บังเอิญเจอกันในป่ า จนกระทัง่ ตอนนี ้ ในยามนี ้
นางกาลัง...รู้ สกึ ...บางอย่าง
ม่านนีเพียงเหม่อมองแผ่นหลังของร่างสูงตรงหน้ าอย่าง
ขบคิดแลวิเคราะห์จนคิ ้วเรี ยวเริ่มขมวดเข้ าหากันมุ่นอย่างไม่
เข้ าใจอันใดจนเจ้ าของเรื อนร่างที่ถกู มองเริ่ มรับรู้ และรู้ สกึ ได้
เฟยหมิงเริ่ มรับรู้ สายตาฉงนสงสัยอะไรบางอย่างจากสตรี
ที่เดินตามเขาอยูด่ ้ านหลัง เขาจึงหยุดเดินแล้ วหันหน้ ามาทาง
ม่านนี เขาเห็นนางกาลังเหม่อมองเขาด้ วยสายตาบางอย่าง
ในดวงตาของนางมีเงาของเขาอยูใ่ นนั ้น
เขาไม่ขออะไรมาก ขอแค่เวลานี ้ที่ได้ อยูก่ ับนาง หาก
เป็ นไปได้ เขาอยากให้ นางลืมความแค้ นแล้ วตอบรักเขา หากเป็ น
อย่างนั ้น เขาจะทาทุกอย่าง
เฟยหมิงคิดอย่างนั ้นเมื่อหยุดเดินแล้ วหันหลังมาก้ มหน้ า
มองม่านนี เขาถึงกับเผลอไผลมองนางด้ วยแววตาทอประกายนุม่
ลึกก่อนจะคลี่ยิ ้มอบอุ่นส่งให้ นางอย่างเผลอไผลไม่ต่างจาก
ดวงตา
เขาเพียงยืนก้ มหน้ ามองนางในระยะประชิดยามยกมุม
ปากคลี่ยิ ้มน้ อยๆ ส่งผ่านความรู้ สกึ บางอย่างให้ นางด้ วยไม่อาจ
ห้ ามใจ ไม่วา่ เขาจะพยายามอย่างไร เขาก็ไม่อาจห้ ามได้ ...
เขาไม่อาจห้ ามความรู้ สกึ บางอย่างที่มีต่อนาง
เขาไม่อาจห้ ามมันหรื อกดมันเอาไว้ ได้ อี กต่อไป
หลายปี ที่ผา่ นมาเขาเพียงมองนางจากที่ไกลๆ ดูแลนาง
จากที่ลบั ตา ในยามนั ้นเขาห้ ามความรู้ สกึ ทั ้งหลายของตัวเอง
เอาไว้ ได้ เขาแค่เพียงไม่เข้าใกล้ นาง มันจึงพอจะข่มใจเอาไว้ ได้
แต่ในยามนี ้เมื่อได้ มีโอกาสใกล้ ชิดกันทั ้งยังยิ่งได้ เข้ าใกล้
นาง เขายิ่งไม่อาจ...
ห้ ามตัวเองได้ อีกต่อไป
จะเป็ นอย่างไร
หากเขาจะรักนางให้ มากยิ่งกว่านี ้
เขาอยากรักนาง...
ม่านนียิ่งต้ องกะพริ บตาขึ ้นลงอยูห่ ลายทีเมื่อเหม่อมอง
บุรุษตรงหน้ าแล้ วเจอเข้ ากับแววตาอย่างนั ้น ทั ้งยังถูกกระชับตรง
ฝ่ ามือให้ แน่นมากยิ่งขึ ้นอยูอ่ ย่างนี ้
“ท่านกาลังทาอะไร” ม่านนีถามออกไป
“ข้ าแค่อยากชมเมือง ไปเถอะ” เฟยหมิงตอบแค่นั ้นพลาง
กระชับฝ่ ามือแน่นขึ ้นไปอีกแล้ วจับจูงมือนางให้ ก้าวเท้ าเดินตาม
ไปอย่างมั่นคง
ม่านนีเพียงเดินตามอย่างงุนงง ยังไม่เข้ าใจอันใดอยูด่ ี
เพียงไม่ นำนชำยหนุ่มหญิงสำวก็จับจูงมือกันเดิน
ออกมำจำกโรงเตี๊ยมจนมำเจอเข้ ำกับตลำดใหญ่ ภำยในตัว
เมืองของแคว้ นหยำงเป่ ย
สองข้ างทางมีร้านค้ าหลากหลายมีสินค้ ามากมาย
วางขายกันอยูจ่ นเต็มพื ้นที่ มีร้านขายเครื่องประดับ ร้ านขาย
สินค้ าแพรพรรณ ร้ านขายขนม ร้ านขายอาหาร ร้ านขายบะหมี่
ซุ้มเหล้ าไหสุรา ทุกร้ านเปิ ดขายกันอย่างแน่นหนาร้ านเล็กร้ าน
น้ อยตั ้งแถวเรี ยงราย ทั ้งนี ้ยังมีร้านใหญ่ตั ้งตระหง่านถัดออกไป
อย่างสวยงาม เหล่าผู้คนมากหน้ าหลายตาเดินกันขวักไขว่จนไหล่
ชนกัน
ม่านนีร้ ู สกึ แปลกตาแปลกใจอยูม่ าก ด้ วยเพราะว่าที่ที่
นางเติบโตและอาศัยมามีเพียงผืนป่ าพนาไพรมีแค่ต้นไม้ ใบหญ้ า
จนเต็มพื ้นที่ หาได้ มีสิ่งแปลกตาแปลกใจอย่างนี ้ไม่
เมื่อครัง้ ที่มารดายังมีชีวิตอยู่ มารดาไม่เคยออกจากป่ า
เลยแม้ แต่ครัง้ เดียว เช่นนั ้นแล้ วหากนางออกจากป่ ามาแล้ ว
มารดาของนางจะอยูก่ ับใคร นัน่ จึงทาให้ นางไม่เคยได้ ออกมาจาก
ป่ าเลยแม้ แต่ครัง้ เดียว
จนเมื่อมารดาตายจากไปนางถึงได้ แอบออกมา แต่ทว่า
ในป่ าที่ม่านนีอาศัยอยูค่ ่อนข้ างไกลจากตัวเมือง ซึง่ ตลาดแถบนั ้น
มิได้ ใหญ่โตถึงเพียงนี ้
และเมื่อครัง้ ที่นางเดินทางมายังวังหลวง นางก็แค่เพียง
มองเห็นวังหลวงในทิศทางที่มองลงมาจากหน้ าผาสูงชัน นางจึง
คานวณเส้ นทางจากตรงนั ้นแล้ วเดินทางเข้ ามาแบบตรงๆ หาได้
เดินคดเคี ้ยวลดเลี ้ยวเดินเที่ยวเตร็ ดเตร่แต่อย่างใด
นัน่ จึงนับได้ ว่านี่เป็ นครัง้ แรกจริ งๆ กับสภาพแวดล้ อม
ตรงหน้ าในยามนี ้
อา...นางช่างอ่อนต่อโลกเสียจริ ง
เห็นอย่างนี ้แล้ วนางจึงได้ ตระหนักขึ ้นมา
เฟยหมิงรับรู้ ได้ วา่ ม่านนีร้ ู สกึ อย่างไรเนื่องจากนางบีบฝ่ า
มือของเขาเอาไว้ แน่นยามเมื่อเดินออกมายังตลาดอย่างนี ้ เขา
ถึงกับอมยิ ้มน้ อยๆ อย่างนึกขันก่อนหันหน้ ามากระซิบเย้ านาง
“เจ้ าชอบหรื อ”
“หืม...”
“หากเจ้ าชอบ เราอยูเ่ ที่ยวกันก่อน ไม่ต้องรี บกลับเข้ าวัง
ดีหรื อไม่”
ม่านนีนิ่งฟั งแต่ยงั มิได้ ตอบรับหรื อปฏิเสธ นางเพียงทาท่า
ครุ่นคิดอยูอ่ ึดใจ
เฟยหมิงสังเกตอาการอย่างนั ้นของม่านนีอยูอ่ ึดใจ
เช่นเดียวกัน เขาจึงไม่รอช้ ารี บเอ่ยอย่างกระตือรื อร้ น
“นอกเขตวังมีสิ่งสวยงามมากมายเจ้ าควรได้ เห็นได้ อยูด่ ู
ชมนานเสียหน่อย มาเถอะ”
น ้าเสียงของเขาช่างนุม่ นวลกิริยาของเขาช่างอ่อนโยน
ม่านนีร้ ู สกึ ได้ อย่างนั ้น
ยามนี ้นางถึงกับขนลุกขึ ้นมาพาให้ บางอย่างในอกของ
นางเต้ นตุบๆ นี่นางเป็ นอะไร?
เฟยหมิงพำม่ ำนนีเดินทอดน่ องภำยในตลำดอย่ ำง
ใจเย็น
เขาเดินอย่างอารมณ์ดีชนิดที่ไม่อาจเก็บข่มอาการใดๆ
เมื่อมีสตรี ข้างกายที่เขาแอบปั กใจมานานหลายปี เดินเคียงข้ างทั ้ง
ยังได้ จบั มือกันอยูอ่ ย่างนี ้
จะเป็ นอย่างไรหากเขาได้ จบั จูงมือของนางให้ เดินเคียง
ข้ างกันในทุกๆ วัน
จะเป็ นอย่างไรหากเขาจะเห็นแก่ตัว
เฟยหมิงคิดอย่างนั ้นพลางกระชับฝ่ ามือของม่านนีให้
แนบแน่นมากยิ่งขึ ้นขณะพานางเดินมาตามทางที่มีร้านขายของ
อยูเ่ ต็มสองฝั่ งข้ างทางอย่างหลากหลายมีเสียงเรี ยกลูกค้ าจาก
ร้ านรวงอย่างครื น้ แครง
“สดๆ ใหม่ๆ”
“หมั่นโถว หมั่นโถว”
“ของดี อย่าช้ า อย่าช้ า”
และเสียงเรี ยกลูกค้ าอีกหลากหลายประโยคแล้ วแต่ว่า
พวกเขากาลังขายสินค้ าประเภทใด
“คุณชาย...” เสียงจากพ่อค้ าเครื่ องประดับร้ านหนึง่ เอ่ย
คามาทางเฟยหมิงที่กาลังพาม่านนีเดินผ่าน
“สนใจหยกงามหรื อไม่ ข้ าปั น้ และสลักเองกับมือ ท่าน
สามารถบอกกล่าวให้ ข้าสลักตามสัง่ สนใจหรื อไม่ แม่นางน้ อย
ของท่านน่าจะชมชอบ” พ่อค้ าท่านนี ้กล่าวคาพลางผายฝ่ ามือให้
มองตามหยกชิ ้นงามบนโต๊ ะหน้ าร้ าน บนนั ้นมีทั ้งเครื่ องเงิน หยก
สลักชิ ้นเล็กชิ ้นน้ อย สร้ อยคอ กาไล เมื่อมองไปทางหลังโต๊ ะของ
พ่อค้ าก็พบว่าเป็ นร้ านอัญมณีร้านใหญ่ร้านหนึง่ ตั ้งตระหง่านอยู่
ชื่อร้ านว่าเฝ่ ยช่วย(หยกมรกต)
เฟยหมิงเห็นอย่างนั ้นจึงหันหน้ าไปทางสตรี ข้างกาย
พบว่านางมองเข้ าไปในร้ านอย่างสนใจเขาจึงเอ่ย
“เจ้ าสนใจหรื อ มาเถอะ” จบคาชายหนุม่ เพียงจับจูงร่าง
บางให้ เดินตามเข้ ามาในร้ านโดยมิได้ รอฟั งคาตอบรับหรื อปฏิเสธ
แต่อย่างใด
ม่านนีเพียงเดินตามการจับจูงมืออย่างนั ้นเข้ าไปใน
ร้ านอัญมณีตรงหน้ ามิได้ วา่ กล่าวสิ่งใด นางมองสารวจสิ่งของ
ภายในร้ านพลางวิเคราะห์หาเครื่ องประดับที่พอจะสามารถแปลง
เป็ นอาวุธได้ ยามเพิ่มความงามติดกายสตรี
หญิงสาวเกิดและเติบโตมาในป่ าก็จริ งแต่แนวคิดอย่างนี ้
มิใช่เรื่ องยาก ยามเมื่ออยูใ่ นป่ าเชือกรัดผมนางยังสามารถนามา
ขึงกับง่ามไม้ ใช้ ดีดหินยิงสัตว์เล็ก ผ้ ารัดเอวนางยังนามาทาเป็ น
บ่วงดักกระต่ายป่ าหายาก หากแต่นางยังมิเคยได้ ใช้ จริ งสักครัง้
กับเครื่ องประดับงดงามทั ้งหลายอย่างนี ้
เฟยหมิงที่พอจับความคิดและรับรู้ นิสยั ของม่านนีได้ เป็ น
อย่างดีจงึ เลือกที่จะหยิบกาไลหยกเนื ้อดีงดงามขึ ้นมาหนึง่ อันก่อน
จะจับข้ อมือของสตรี ข้างกายขึ ้นมาแล้ วสวมกาไลหยกชิ ้นนั ้นให้
นางอย่างถือสิทธิ์
“ท่านทาอะไร” หญิงสาวถามออกไปยามเมื่อถูกสวม
กาไลหยกเข้ ามาที่ข้อมือของตน
“ให้ เจ้ า” ชายหนุม่ ตอบแค่นั ้น
“ข้ ามิได้ ต้องการ”
“แต่ข้าต้ องการ”
ม่านนีถึงกับมองตาปริ บๆ ขมวดคิ ้วน้ อย ๆ พลางเอ่ย
เสียงเบา “อะไรของท่าน”
เฟยหมิงเพียงก้ มหน้ าคลี่ยิ ้มเจ้ าเล่ห์สง่ ให้ ก่อนจะหันไป
หยิบกาไลหยกขึ ้นมาอีกหนึง่ อันที่มีลกั ษณะเหมือนกันกับกาไล
หยกชิ ้นแรกที่สวมใส่ให้ ม่านนี
เขาสวมกาไลหยกอันนั ้นเข้ าที่ข้อมือของเขาแล้ วล้ วงเอา
เงินออกมาส่งให้ เถ้ าแก่ที่ยืนเฝ้าเครื่ องประดับอยูโ่ ดยไม่ถามราคา
ก่อนจะพาร่างบางข้ างกายให้ เดินตามออกมาโดยเร็ว
ก่อนที่นางจะเปลี่ยนใจถอดกาไลคืนเจ้ าของร้ านไป
ยามฝ่ ามือใหญ่จบั ฝ่ ามือเล็กกอบกุมทาให้ ข้อมือของทั ้ง
สองเสียดสีไปมาพลันเกิดเสียงดังของกาไลหยกสองอันตรงข้ อมือ
กระทบกันอย่างไม่ตั ้งใจ
เสียงนั ้นทาเอาใครบางคนถึงกับต้ องขมวดคิ ้วเรี ยวสวย
พันกันแน่นทาตาปริ บๆ อย่างไม่เข้าใจกับความรู้ สกึ บางอย่างที่
กาลังก่อตัวขึ ้นทีละนิด ยิ่งได้ พิศมองร่างสูงข้ างกายที่กาลังยกยิ ้ม
มุมปากน้ อยๆ ยามเมื่อเขาเบี่ยงใบหน้ าคมคายผินไปทางอื่น
คล้ ายกับหลบรอยยิ ้มนั ้นจากนาง ยิ่งทาให้ นางใจสัน่ ขึ ้นมา
ม่านนียงั คงชาเลืองมองเฟยหมิงนิ่งงันพลางรู้ สกึ ได้ ว่า
ก้ อนเนื ้อในอกเต้ นตุบๆ หนักกว่าที่เคย
เฟยหมิงเองก็เช่นเดียวกัน ยามนี ้จะเอาอะไรมาฉุดเขาก็
คงไม่อาจยอม ก้ อนเนื ้อที่อกข้ างซ้ ายของเขาเต้ นแรงจนจะทะลุ
ออกมาอยูน่ อกอกได้ อย่างนี ้ เป็ นความรู้ สกึ ที่เขาไม่อาจที่จะยอม
ปล่อยไป หากหยุดเวลาเอาไว้ ตรงนี ้ได้ แม้ ตายเขาก็ยอม
เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะชมชอบนางถึงเพียงนี ้ ยิ่งได้ ใกล้ ชิด
กันยิ่งชอบนางถึงเพียงนี ้ เช่นนั ้นแล้ ว เขาจะทาได้ อย่างไรหากวัน
หนึง่ เขาต้ องปล่อยนางไป
ชายหนุม่ ยังคงพาหญิงสาวเดินทอดน่องเข้ าร้ านนั ้นออก
ร้ านนี ้โดยไม่สนใจยามเวลา ไม่สนใจสายตาใครต่อใคร ไม่สนใจ
กระทัง่ ว่าสตรี ข้างกายจะยินยอมหรื อไม่ เขายังคงพานางเที่ยวชม
เมืองอย่างย่ามใจไม่คิดจะเก็บข่มสิ่งใดอีกต่อ…
ยำมซวี(19.00-20.59)
ตรงริ มสระบัวหลังโรงเตี๊ยมทีร่ อบด้ านมีสวนสวยที่ได้ รับ
การตกแต่งเป็ นอย่างดี ไร้ ผ้ คู นเดินย่าพาดผ่านรบกวน
เฟยหมิงยังคงพาม่านนียืนชมความงามของยามราตรี อัน
มืดมิดที่บดั นี ้มันคล้ ายกับว่างดงามมากมายยิ่งกว่าค่าคืนไหนๆ
“เจ้ าชอบ” เสียงทุ้มต่าของเฟยหมิงเอ่ยออกมาเพียงเบาๆ
กับสตรี ข้างกายที่กาลังยืนอมยิ ้มน้ อยๆ อยูข่ ้ างๆ เขา
“อืม...” เสียงหวานใสของม่านนีตอบรับตามจริ ง วันนี ้ทั ้ง
วันนางรู้ สกึ ดีอย่างบอกไม่ถกู นางไม่เคยสัมผัสอะไรแบบนี ้ กับ
บุรุษผู้นี ้ มิร้ ู ได้ ว่าเขาทาอะไรนาง
เฟยหมิงเพียงยืนเอามือไขว้ หลังแล้ วมองออกไปยัง
ทิศทางเบื ้องหน้ าอันเป็ นที่ตั ้งของพระราชวังแห่งแคว้ นหยางเป่ ย
เขาทอดมองด้ วยสายตาคมดาอย่างใช้ ความคิดอยูค่ รู่
หนึง่ อึดใจต่อมาเขาจึงเริ่ มเอ่ย
“เจ้ ายังไม่กลับเข้ าวังได้ หรื อไม่”
“หืม...” ม่านนีได้ ยินจึงเบนสายตาจากสระบัวขึ ้นมอง
บุรุษร่างสูงข้ างกายก่อนเอ่ยถามออกไป “ทาไมหรื อ”
เฟยหมิงละสายตาจากทิศทางเมื่อครู่แล้ วก้ มหน้ ามอง
นางข้ างกายเพื่อตัดสินใจเอ่ยคาตามตรง
“หากเป็ นไปได้ เจ้ าไม่กลับเข้ าวังได้ หรื อไม่”
ม่านนีเริ่ มงุนงงขึ ้นมาบ้ างแต่ยงั คงเอ่ยตามตรงตอบกลับ
“ข้ าเป็ นนางกานัล ย่อมต้ องกลับเข้ าไป”
“ไม่เป็ นนางกานัลได้ หรื อไม่”
“หากไม่ได้ เป็ นนางกานัลท่านจะให้ ข้าเป็ นอะไร”
เฟยหมิงได้ ยินคาถามนั ้นเขาถึงกับเอ่ยออกมาเร็ วกว่า
ความคิด “เป็ นสตรี ของข้ า”
“หือ!”
“ยามนี ้เจ้ าพ้ นวัยปั กปิ่ นมาเกือบสองปี แล้ ว ถึงแม้ ว่าเจ้ า
จะมิได้ ทาพิธีปักปิ่ นก็ตาม แต่เจ้ าก็ออกเรื อนได้ แล้ ว ” เฟยหมิงเอ่ย
กับม่านนีโดยไม่คิดจะเก็บข่มสิ่งใดอีกต่อไป หากความรักทาให้
คนเสียสติ เขานี่ละ่ ที่จะยอมเสียสติไม่สนใจถูกผิด ยิ่งได้ ใกล้ ชิด
ความเห็นแก่ตัวย่อมบังเกิด
“อะไรของท่าน” ม่านนีถึงกับตั ้งตัวไม่ทนั กับบุรุษข้ างกาย
ที่เอ่ยคาแปลกประหลาดออกมา
“ข้ าจะดูแลเจ้ าตลอดไป” เฟยหมิงยังคงเอ่ยคาโดยไม่
สนใจสีหน้ าของคนฟั งแต่อย่างใด เขาไม่เคยคาดคิด เลยว่าเขาจะ
เป็ นบุรุษเช่นนี ้ หากได้ แค่มองนางอยูไ่ กลๆ เช่นเดิมเขาคงไม่อาจ
ทา แต่ยามนี ้เขาถอยหลังกลับไปไม่ได้ เสียแล้ ว เขาอยากรักนาง
ให้ มากกว่าเดิม อยากรักนางในทุกๆ วัน อยากใกล้ ชิดกันอย่างนี ้
ตลอดไป
“ข้ าดูแลตัวเองได้ ” ม่านนีตอบออกไปจากใจจริ ง นาง
ดูแลตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร ไยเขาต้ องมาดูแลนาง
“เจ้ าแค่ให้ โอกาสข้ า” เฟยหมิงยังคงเอ่ยคาอย่างไม่คิดจะ
ยินยอมใดๆ “เจ้ าแค่ตกลงแล้ วไม่ต้องกลับเข้ าวังข้าจะพาเจ้ าไป
แต่งงาน”
ม่านนีถึงกับตาโตชะงักงันแต่ยงั ไม่ทนั ที่จะได้ เอ่ยคาใด
ร่างบางของนางก็ถกู บุรุษข้ างกายดึงตัวเข้ าไปกอดเอาไว้ แนบอก
“ข้ าอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ข้าไม่อาจเสียเจ้ าไป ม่านนี”
เฟยหมิงกล่าวออกมาอย่างนั ้นเมื่อวงแขนของเขาโอบรัด
ร่างบางอย่างไม่อาจห้ ามใจ
พอกันทีกับการต้ องเก็บข่มมันเอาไว้ เขาไม่อาจทาได้ อีก
ต่อไป เขาไม่อยากทา
“อะไรของท่าน” เสียงอู้อี ้ของม่านนียงั คงเอ่ยออกมาได้
แค่นั ้นอยูต่ รงแผงอกหนาแน่นของเฟยหมิง นางช่างงุนงงกับบุรุษ
ผู้นี ้เสียจริ ง
แต่ก็อุ่นดี
ม่านนีคิดอย่างนั ้นจึงทาได้ แค่ยืนอยูน่ ิ่งๆ ยอมรับความ
อบอุ่นจากแผงอกที่นางเริ่ มจะคุ้นชิน
เฟยหมิงที่ยามนี ้เริ่ มที่จะควบคุมความสุขมุ นุม่ ลึกของตน
เอาไว้ ไม่ได้ อีกต่อไปจึงกระชับวงแขนรัดรึงร่างบางให้ แนบแน่น
มากยิ่งขึ ้น ใบหน้ าคมคายของเขาเริ่ มก้ มลงต่าเข้ าหานางในอ้ อม
กอดก่อนจรดจมูกลงกับเรื อนผมดาขลับของนางที่มัดรวบเอาไว้
อย่างเรี ยบง่าย
ลมหายใจที่ก่อนหน้ ายังคงปกติแต่ยามนี ้เริ่ มมีความอุ่น
ร้ อนขึ ้นมาจนม่านนีร้ ู สกึ ได้ เมื่อลมหายใจของเฟยหมิงเป่ ารด
ใบหน้ าของนาง และไม่นานจมูกคมสันของเขาก็จรดลงตรงไรผม
ของนางตามด้ วยริ มฝี ปากที่ร้อนชื ้นจรดตรงหน้ าผากตามมา
หญิงสาวถึงกับเงยหน้ าขึ ้นกะพริ บตาปริ บๆ เหม่อมองริ ม
ฝี ปากสีแดงสดของเขาที่ขยับอยูใ่ กล้ ๆ ในระยะสายตาของนาง
ก่อนที่มันจะแนบลงที่แก้ มของนาง
“ท่าน...” ม่านนีเอ่ยคาได้ เพียงเบาๆ แค่นั ้นหาได้ เอ่ยคา
ใดต่อจากนั ้นได้ ไม่ เนื่องจากริ มฝี ปากของนางพลันถูกเขากลืนกิน
ได้ อีกครัง้
เฟยหมิงก้ มหน้ าลงแนบริ มฝี ปากของเขาเข้ าหาริ มฝี ปาก
ของนางอยูอ่ ึดใจก่อนจะค่อยๆ ถอนริ มฝี ปากออกมาอย่างอ้ อยอิ่ ง
เขาก้ มหน้ ามองนางในอ้ อมกอดด้ วยสายตาเปิ ดเผย
ความรู้ สกึ ทุกอย่าง
เขาไม่สนใจอะไรอีกต่อไป
เขาอยากรักนาง…
ม่านนียงั คงเหม่อมองริ มฝี ปากที่เคลื่อนอยูใ่ กล้ ๆ อย่าง
เผลอไผล เขาถอนริ มฝี ปากออกไปแล้ วแต่ยงั คงก้ มหน้ ามอง
นางในระยะประชิด
สายตาคมทอประกายบางอย่างแบบนั ้นคืออะไร
แล้ วไยเขาถึงก้ มหน้ าลงมากลืนกินริ มฝี ปากของนางอีก
เฟยหมิงก้ มหน้ าลงแนบชิดริ มฝี ปากของเขาเข้ าหาริ ม
ฝี ปากของนางอีกคราเมื่อมองเห็นใบหน้ างามเหม่อมองเขาอย่าง
เผลอไผล
เขายังคงจูบนางในอ้ อมกอดอยูอ่ ย่างนั ้นโดยไม่คิดจะ
ปลดปล่อยนางให้ เป็ นอิสระอีกต่อไป
ไม่ว่าวันข้ างหน้ าจะเกิดสิ่งใด
เขาจะไม่มีวันปล่อยนาง...
ภำยใต้ ท้องฟ้ำที่มีดวงจันทร์ ลอยเด่ นอยู่เต็มดวงเผย
ลำแสงสีนวลให้ ตกกระทบกับเงำร่ ำงของบุรุษและสตรีท่ ี
กำลังยืนแนบชิดกันอยู่ท่ ีตรงริมสระบัว
เฟยหมิงยังคงยืนกอดม่านนีเอาไว้ แนบอกถึงแม้ วา่ เขาจะ
ถอนริ มฝี ปากของเขาออกจากริ มฝี ปากของนางแล้ ว เขาก็ยงั คง
ยืนกอดนางเอาไว้ อย่างหวงแหนคล้ ายกับว่าเกรงนางจะหลุดลอย
แล้ วจากไป
ม่านนีที่ยงั คงงุนงงไม่เข้ าใจอันใดจึงทาได้ แค่เพียงปล่อย
ตัวปล่อยใจเผลอไผลอยูภ่ ายใต้ อ้อมกอดแกร่งอย่างเงียบงัน
หากนี่เป็ นความรู้ สกึ ของมารดาที่มีตอ่ บิดาเมื่อครัง้ ที่ถกู
บิดาหลอกล่อ นางเองก็คงไม่ต่างกัน
นางควรทาอย่างไร
กับความรู้ สกึ บางอย่างในยามนี ้
ทาอย่างไรดี…
ตรงมุมมืดมุมหนึ่งถัดจำกสวนสวยของโรงเตี๊ยมแห่ ง
นีก้ าลังมีหนึง่ บุรุษหนึง่ สตรี ยืนอยูอ่ ย่างเงียบงันไร้ ซงึ่ เส้ นเสียงใดๆ
เมื่อมองออกไปยังริ มสระบัวแล้ วเห็นเงาร่างของสองชายหญิงยืน
โอบกอดกันอยูอ่ ย่างนั ้น
หนึง่ บุรุษและหนึง่ สตรี นี ้เป็ นพี่น้องตระกูลชิงเดิ นทางมา
จากแคว้ นเว่ย
โดยฝ่ ายบุรุษมีนามว่าชิงไฉ
ฝ่ ายสตรี มีนามว่าชิงเซียน
ทั ้งสองเป็ นพี่ น้องสายเลือดเดียวกันที่เดินทางมาครานี ้
เพียงเพื่อมาตามหาบุรุษผู้หนึง่ นามว่าหวงเฟยหมิง
และกำรมำเยือนของชิงไฉพลันทำให้ เฟยหมิงรับรู้
ได้ ไม่ ยำก เขาจึงค่อยๆ ปล่อยวงแขนแข็งเกร็ งออกจากร่างงาม
ตรงหน้ าอย่างอ้ อยอิ่ง
“เจ้ าคงอยากพักผ่อนแล้ ว” เขาเอ่ยเสียงเบาให้ สตรี ตรง
หน้ าที่เขาเพียงปล่อยวงแขนออกจากร่างบางแต่ยงั คงเอื ้อมฝ่ ามือ
ไล้ นิ ้วเรี ยวเกลี่ยใบหน้ างามเบาๆ
สายตาของเขายามมองนางช่างทอประกายอุบอุ่นลึกล ้า
เผยแววรักใคร่เปิ ดเผยอย่างไม่สามารถเก็บข่ม
ม่านนียงั คงเหม่อมองใบหน้ าคมคายตรงหน้ าอย่างเงียบ
งันไม่ได้ ว่ากล่าวคาใดออกมา
เมื่อนางมองเข้ าไปยังแววตาเรี ยวคมของเขาแล้ วเห็น
อย่างนั ้น นางถึงกับเผลอคลี่ยิ ้มงดงามออกมาโดยไม่ร้ ู ตัว
และรอยยิ ้มนั ้นก็ทาเอาใครบางคนถึงกับสายตาพร่ามัว
ไปชัว่ ขณะ เฟยหมิงถึงกับทาสิ่งใดไม่ถกู เมื่อเห็นดวงตาเหม่อมอง
รอยยิ ้มเผลอไผลของสตรี ตรงหน้ า
ม่านนีที่มีสติกลับมาทาได้ เพียงพยักหน้ าน้ อยๆ เป็ นเชิง
ยอมรับ ก่อนจะเดินผละไปอย่างว่าง่าย
อา...นางคงต้ องไตร่ตรองและครุ่นคิดถึงเรื่ องบางอย่าง
บางอย่างที่ว่าอาจจะทาให้ เป้าหมายในชีวิตของนาง
ไขว้ เขว ไม่หนักแน่นเหมือนเช่นดังเดิม ซึง่ นางจะต้ องระมัดระวัง
นางจะทาอย่างไรดี ...นางจะทาได้ หรื อไม่
กับความรู้ สกึ บางอย่างที่เริ่ มก่อตัวขึ ้นมาจนนางไม่อาจ
ห้ ามใจ
อย่างนี ้...
เวลำผ่ ำนไปรำวหนึ่งก้ ำนธูป

เฟยหมิงรอจนม่านนีหายไปจากสายตาจนมั่นใจว่านาง
ขึ ้นห้ องไปแล้ วเขาจึงมองไปทางมุมมืดทีม่ ีบรุ ุ ษกับสตรี ยืนมองมา
ทางเขาอยูต่ รงนั ้น
เพียงครู่ต่อมาบุรุษนามว่าชิงไฉและสตรี นามว่าชิงเซียน
จึงเดินออกมาจากมุมมืดเพื่อปรากฏกายต่อหน้ าเฟยหมิง เมื่อ
พวกเขารับรู้ได้ แล้ วว่าเฟยหมิงรู้ ถึงการมาเยือนของพวกเขา
ทั ้งหมดจึงพากันเดินเข้ าไปภายในโรงเตี๊ยมแล้ วติดต่อ
หลงจู๊เพื่อเปิ ดห้ องใหม่อีกห้ องหนึ่งเป็ นการส่วนตัวก่อนพากันเข้ า
มายังห้ องหับที่ปิดสนิทดีแล้ ว
“องค์ชาย” เสียงแว่วหวานของสตรี นามว่าชิงเซียนเอ่ยมา
ทางเฟยหมิงก่อนเป็ นคนแรก นางรี บเดินเข้ าหาเฟยหมิงอย่างไม่มี
รี รอ
“ถวายบังคมเพคะ” นางกล่าวคาพลางย่อกายทาความ
เคารพอย่างนิ่มนวลอ่อนหวาน
เฟยหมิงเพียงมองมาทางชิงเซียนด้ วยมาดเรี ยบนิ่งเรี ยว
คิ ้วคมเข้ มขมวดพันกัน เขาพอจะจาได้ บ้างแต่ไม่แน่ใจนักว่านาง
เป็ นใคร
“ทรงจาหม่อมฉันไม่ได้ หรื อเพคะ หม่อมฉันชิงเซียน
อย่างไรเล่าเพคะ หม่อมฉันมิใช่เด็กน้ อยอีกต่อไป พระองค์คงไม่
คุ้นชิน” ชิงเซียนรี บเอ่ยคาด้ วยเห็นสีหน้ าของบุรุษสูงศักดิ์กาลัง
แสดงฉายชัดว่าจานางไม่ได้ ทั ้งๆ ที่นางเป็ นถึงน้ องสาวของสหาย
สนิทของเขา
เฟยหมิงหาได้ สนใจนาพาอันใดกับชิงเซียนไม่ เขาเพียง
หันใบหน้ าไปทางชิงไฉที่กาลังยืนถลึงตามองน้ องสาวอย่างขัด
เคืองเมื่อเห็นนางมีกิริยาเกินงาม
“นางเป็ นน้ องสาวของเจ้ าหรื อ” เฟยหมิงถามออกไปยัง
ชิงไฉสหายของเขาที่เป็ นรองแม่ทพั ทิศบูรพาของแคว้ นเว่ย
“พะย่ะค่ะ นางแอบติดตามกระหม่อมมา ขอพระองค์
อย่าทรงกริ ว้ ” ชิงไฉรี บกล่าวคาขอลุแก่โทษแทนน้ องสาวของตน
“หากหม่อมฉันมิได้ แอบติดตามมา เกรงว่าหม่อมฉันคง
ไม่ได้ พบพระองค์” ชิงเซียนถือตัวว่าเป็ นน้ องสาวของสหายสนิท
จึงไม่มีเก็บกิริยา นางมักจะมีนิสยั ช่างพูดช่างเจรจามาแต่ไหนแต่
ไร
“เซียนเอ๋อร์ ” ชิงไฉถึงกับต้ องปรามน้ องสาวเสียงขุน่
“อะไรเล่าพี่ใหญ่ ท่านรี บบอกข่าวดีเสียทีเป็ นไร” ชิงเซียน
ยังคงมีกิริยาดังเดิมไม่เปลี่ยนแปลง นางมิได้ ร้ ู สึกรู้ สาอันใดกับ
สายตาดุดันจากพี่ชาย
“เจ้ าออกไปก่อน” ชิงไฉรี บเอ่ยปากไล่น้องสาวของตน
เสียงเข้ มด้ วยรู้ ถึงนิสยั ของบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้ าเป็ นอย่างดี
ชิงเซียนถึงกับชะงักงันหน้ าถอดสีก่อนจะหลุบตาลง
“ออกไป!” ชิงไฉตวาดอีกคราจนชิงเซียนสะดุ้งตกใจ
หญิงสาวรี บถลึงตาจ้ องมองพี่ชายพลางเอ่ยเสียงอ่อน
“ก็ได้ !” จบคาก็สะบัดหน้ าพรื ดเดินออกจากห้ องไปอย่าง
แง่งอนตามนิสยั ของคุณหนูนางน้ อยตระกูลใหญ่ ที่ผา่ นพ้ นวัยปั ก
ปิ่ นมาได้ ไม่นาน
เมื่อชิงเซียนเดินออกจากห้ องไปแล้ วเหลือเพียงสองบุรุษ
ยืนตระหง่านมองหน้ ากันนิ่งนานไร้ วาจาใดเอื ้อนเอ่ย
เพียงอึดใจเฟยหมิงจึงหรี่ ตาคมเข้ มลงอย่างใช้ ความคิด
ระคนคาดคั ้นไม่ไว้ ใจในที
ชิงไฉเห็นกิริยานั ้นของผู้เป็ นนายทั ้งยังเป็ นสหายจึงเข้ าใจ
ได้ ไม่ยาก เขารี บคุกเข่าลงตรงเบื ้องหน้ าของเฟยหมิงแล้ วเอ่ยคา
ในที่สดุ
“กระหม่อมพยายามทัดทานแล้ ว องค์ชาย”
“เจ้ าหมายความว่าอย่างไร” เฟยหมิงถามออกไปด้ วย
น ้าเสียงเยียบเย็น
ชิงไฉเงยใบหน้ าคมสันขึ ้นมองเฟยหมิงก่อนกล่าวคา
ออกมาตามจริ ง “ท่านพ่อของกระหม่อมที่เป็ นแม่ทพั ใหญ่ในศึก
ล่าสุดนาชัยกลับมาสูแ่ คว้ นเว่ยได้ อย่างองอาจเต็มภาคภูมิ ”
เฟยหมิงหรี่ ตาลงมองชิงไฉยิ่งขึ ้นเพื่อรอฟั งประโยคถัดมา
“ฮ่องเต้ ทรงพระราชทานรางวัลให้ ทา่ นพ่อตามคา เอ่อ...”
เมื่อถึงตรงนี ้ชิงไฉเริ่ มมีทา่ ทีอึกอักยากจะกล่าวคาต่อไป
“เจ้ าคงหมายถึงสมรสพระราชทานเมื่อน้ องสาวเจ้ าพ้ น
วัยปั กปิ่ น” เฟยหมิงคาดเดาด้ วยท่าทีเย็นชาสายตามืดดาเพิ่ม
ขึ ้นมาอีกหลายส่วน
ชิงไฉแต่งงานมีฮหู ยินแล้ วจากสมรสพระราชทานเมื่อปี
ก่อน หากแต่น้องสาวยังมิได้ ตบแต่งออกไป เช่นนั ้นแล้ วรางวัล
สมรสพระราชทานคงเป็ นชิงเซียนผู้นั ้น
“น้ องสาวของกระหม่อมกับองค์ชายพะย่ะค่ะ” ชิงไฉ
ยอมรับในที่สดุ ด้ วยสีหน้ าอมทุกข์เหลือประมาณ
เหตุที่สมรสพระราชทานนี ้ตกแก่องค์ชายของเขาก็เพราะ
ความเอาแต่ใจของชิงเซียนที่ทา่ นพ่อมักจะมิเคยขัดใจ อีกทั ้งท่าน
พ่อของเขาค่อนข้ างจะสนิทกับองค์ฮอ่ งเต้ จงึ มิใช่เรื่ องยากที่ฮอ่ งเต้
กับท่านพ่อจะแอบคุยกันฉันท์มิตรสหาย
“ข้ ามิได้ ชมชอบนาง” เฟยหมิงยังคงเอ่ยเสียงเย็นกลิ่น
อายไม่พอใจเด่นชัด
“กระหม่อมรู้ ดี กระหม่อมจึงต้ องเดินทางมาตามหา
พระองค์ด้วยตัวเอง มิคาดว่าเซียนเอ๋อร์ จะแอบตามมา รู้ ตัวอีกที
กระหม่อมก็ไม่อาจปล่อยนางให้ กลับไปเพียงลาพัง”
ชิงไฉยังคงมีสีหน้ ารู้ สกึ ผิดยามเอ่ยคา
เขาเป็ นสหายของเฟยหมิง อีกทั ้งชิงเซียนก็ ชมชอบเฟย
หมิง ฝ่ าบาทกับท่านพ่อจึงเห็นดีเห็นงามให้ เป็ นองค์ชายของเขาผู้
นี ้ เขารับรู้ เรื่ องราวทุกอย่างของเฟยหมิงเป็ นอย่างดี เขาเคย
ตามมาช่วยคุ้มครองสตรี น้อยนางหนึง่ กับเฟยหมิง เห็นได้ ชดั ว่า
เฟยหมิงรักสตรี นางนั ้นมากมายปานใด และเมื่อครู่เขาก็ได้ เห็ นว่า
เฟยหมิงอยูก่ ับสตรี น้อยนางนั ้น นั่นจึงทาให้ เขารู้ สกึ ผิด ยิ่งขึ ้นที่ไม่
อาจทาอันใดได้ มากไปกว่านี ้
เฟยหมิงได้ ฟังคาของชิงไฉอย่างนั ้นเขาถึงกับต้ องหลับตา
ลงเบาๆ อย่างใช้ ความคิดด้ วยสีหน้ าเริ่ มเคร่งเครี ยด
เรื่ องเก่ายังไม่ทนั คลี่คลายให้ สบายใจ เรื่ องใหม่ก็ยา่ ง
กรายเข้ ามาให้ รบกวนจิตใจ
แล้ วอย่างนี ้ เขาควรทาอย่างไร...
ท่ ำมกลำงควำมมืดมิดของยำมรำตรีไร้ ดำวของค่ำ
คืนเดิมและยังคงมีเพียงแสงสีนวลของดวงจันทร์ ทอ
ประกำยสำดส่ องลงมำเพียงบำงเบำเฉกเช่ นดังเดิม
ตรงริ มหน้ าต่างของห้ องหับที่ปิดสนิททุกด้ าน
ม่านนีกาลังยืนตัวเกร็ งแข็งค้ างนิ่งงันอยูท่ ี่ริมหน้ าต่าง
บานนั ้น ริ มหน้ าต่างบานที่ปิดสนิทให้ ห้องพักห้ องหนึง่ ที่กาลังถูก
ใช้ เพื่อการสนทนากันระหว่างบุรุษสองคน
หนึง่ ในนั ้นคือเฟยหมิง
หญิงสาวได้ ยินทุกอย่างทุกถ้ อยคาชัดเจนถนัดถนี่
นางฝึ กประสาทสัมผัสด้ านนี ้มาอย่างดีเพราะต้ องอาศัย
อยูใ่ นป่ าใหญ่ตั ้งแต่เกิด นิสยั เยี่ยงสัตว์ป่าจึงติดตัวมาอย่างช่วย
ไม่ได้ แม้ แต่เสียงของงูเลื ้อยผ่านนางยังได้ ยิน
เขาเป็ นถึงองค์ชาย
องค์ชายของแคว้ นเว่ย
เช่นนั ้นแล้ ว เขาเกี่ยวข้ องอันใดกับแคว้ นหยางเป่ ย
เขามาทาอะไรที่นี่ ทาไมเขาถึงต้ องมาเป็ นเพียงราช
องครักษ์ให้ แคว้ นหยางเป่ ยแห่งนี ้
ม่านนียงั คงตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ ยิน ทั ้งยังงุนงงสับสน
สงสัยหลากหลายอารมณ์ผสมปนเป
นางทาได้ เพียงเดินจากมาอย่างเลื่อนลอย นางไม่เข้ าใจ
อันใดเอาเสียเลยกับบุรุษผู้นี ้
เขาเป็ นบุรุษที่แปลกประหลาดยิ่งนัก เขามักจะทาให้ นาง
ได้ แปลกใจอยูต่ ลอดเวลา
และ...ไม่นา่ ไว้ ใจ
ม่ ำนนียังคงครุ่นคิดอย่ ำงเหม่ อลอยจนเดินออก

มำถึงที่ริมสระบัวตัง้ แต่ เมื่อไหร่ มิทรำบได้ นางเพียงยืนเหม่อ
มองดอกบัวผ่านความมืดสลัวในสระนิ่งงัน หญิ งสาวเพียงยืนนิ่ง
อยูอ่ ย่างนั ้นโดยไม่ร้ ู ตวั เลยว่ามีใครมายืนอยูข่ ้ างกายกันในยามนี ้
“เจ้ าเป็ นใคร ไยถึงได้ ยืนกอดกับองค์ชายของข้ า ” เสียง
แว่วหวานถามขึ ้นอย่างไม่พอใจฉายชัดมาทางม่านนี
ม่านนีพลันได้ สติกลับมาจึงหันหน้ ามามองทางต้ นเสียง
ในทันที
เสียงของสตรี นามว่าชิงเซียนยังคงเอ่ย “องค์ชายเป็ นว่าที่
คู่หมั ้นคู่หมายของข้ า เจ้ าอย่าได้ คิดเชียว” นางกล่าวพลางปราย
สายตาดุดันมองม่านนีอย่างหาเรื่ อง
ม่านนีเพียงหรี่ ตามองสตรี นามว่าชิงเซียนนิ่งๆ
แน่นอนว่านางได้ ยินเรื่ องสมรสพระราชทานอะไรนัน่ และ
นางก็ได้ ยินว่าเฟยหมิงเอ่ยออกมาชัดเจนว่ามิได้ ชมชอบสตรี นางนี ้
นัน่ จึงทาให้ ม่านนีที่ร้ ู สกึ ปวดใจพลันรู้ สกึ ดีขึ ้นมาอยูบ่ ้ าง
ถึงแม้ จะเพียงน้ อยนิดก็ตามที
แต่เรื่ องที่นางกาลังสงสัยคือ ทาไมเฟยหมิงต้ องมาเป็ น
ราชองครักษ์อยูท่ ี่แคว้ นหยางเป่ ยทั ้งๆ ที่เขาเป็ นถึงองค์ชายแห่ง
แคว้ นเว่ย แล้ วทาไมเขาถึงมักจะปรากฏกายต่อหน้ านาง
“องค์ชายของเจ้ าเขาเป็ นใครกันแน่” ม่านนีถามเสียง
เรี ยบเยียบเย็นตามตรงตามวิสยั นางมักจะตรงไปตรงมาเสมอทั ้ง
การกระทาและความคิด หากนางสงสัยนางควรจะถามออกไป
ตามตรง กับใครก็ได้ ที่อาจจะไขความกระจ่างให้ แก่นาง
“หือ...เจ้ ายืนกอดกับเขาอย่างนั ้น ยังไม่ร้ ู ว่าเขาเป็ นใคร
ได้ อย่างไร” ชิงเซียนเอ่ยคาพลางหัวเราะชอบใจอย่างเย้ ยหยันใน
ที เสียงหัวเราะของนางทาเอาม่านนีถึงกับหรี่ ตามอง
ชิงเซียนเอ่ยต่ออย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่าด้ วยน ้าเสียงกลั ้ว
หัวเราะ
“อา...ข้ าจะบอกให้ เอาบุญนะ หวังว่าเจ้ าจะไม่โง่และนึก
เจียมตัวขึ ้นมา องค์ชายของข้ามีนามว่า หวงเฟยหมิง เขาเป็ นองค์
ชายลาดับที่เก้ าของราชวงศ์แคว้ นเว่ย ข้ าพอจะดูออกนะว่าเจ้ า
เป็ นเพียงสตรี สามัญชนธรรมดาไร้ คา่ ไร้ ศักดิ์ฐานะใด เช่นนั ้นแล้ ว
เจ้ าอย่าได้ หวังอะไรลมๆ แล้ งๆ เข้ าใจหรื อไม่ หึห”ึ
ม่านนีหรี่ ตารับฟั งอย่างเงียบงันพร้ อมลมหายใจของนาง
ถึงกับสะดุดลงฉับพลัน
หวง เฟย หมิง
เขาแซ่หวง...
แซ่เดียวกับสตรี นางนั ้น
หวง เหม่ย เหลียน
“กับฮองเฮาแคว้ นหยางเป่ ย” ม่านนีเผลอคิดออกมาจน
เป็ นคาพูดบางเบา
ชิงเซียนได้ ยินอย่างนั ้นจึงรี บเอ่ยต่อ “กับแคว้ นหยางเป่ ย
นี ้ เขาเป็ นถึงพระอนุชาของฮองเฮาเชียวนะ เขานั ้นช่างสูงศักดิ์ เลอ
ค่าหาได้ เหมาะสมกับเจ้ าไม่”
ม่านนีได้ ยินพลันหยุดหายใจ
ว่า...
ว่าอย่างไรนะ
ชิงเซียนเห็นสีหน้ าตระหนกตกใจเด่นชัดจากสตรี ข้างกาย
นางจึงหัวเราะชอบใจเสียงดังอย่างเปิ ดเผยฟั งชัดว่าทั ้งเย้ ยหยัน
ทั ้งสมน ้าหน้ าแลสมเพชไม่มีเกรงอกเกรงใจ
นางยังคงเอ่ยคาเย้ ยหยันตามเสียงหัวเราะขบขันอย่าง
ต่อเนื่อง “หึหึ เจ้ าช่างโง่งม เขาไม่เคยบอกฐานะที่แท้ จริ งอย่างนี ้ ก็
แสดงว่าเจ้ าก็เป็ นเพียงอะไรนะ อา...ของเล่นของบุรุษใช่หรื อไม่ ”
จบคาก็หวั เราะเสียงดังยิ่งกว่าเดิม
ม่านนีที่คล้ ายกับหยุดหายใจไปถึงกับเริ่ มมีสติขึ ้นมา
เสียงหัวเราะของสตรี นางนี ้ช่างระคายหูของนางยิ่งนัก
หญิงสาวคิดอย่างนั ้นพลันเอื ้อมฝ่ ามือขึ ้นบีบปลายคาง
ของชิงเซียนในพริ บตา
ชิงเซียนถึงกับหยุดหัวเราะในฉับพลัน ถึงแม้ ว่านางจะพอ
มีฝีมือการต่อสู้อยูบ่ ้ างเนื่องจากมีบิดาและพี่ชายเป็ นชายชาติ
ทหารตาแหน่งสูงส่ง แต่ทว่าสตรี ตรงหน้ าช่างรวดเร็ วยิ่งนัก
สายตาคล้ ายเสือจ้ องเหยื่อนี่อีก
อะไรกัน!
ชิงเซียนถึงกับตะลึงงันแข็งค้ างด้ วยเพราะปลายคางและ
ริ มฝี ปากของนางถูกกรงเล็บของม่านนีเกาะกุมจิกแน่นคล้ ายกรง
เล็บของเสือกระนั ้น
“หัวเราะอีกทีข้าจะตัดลิ ้นของเจ้ าเสีย” ม่านนีเอ่ยเสียง
เย็นเยียบสายตาเรี ยวจ้ องมองชิงเซียนได้ อย่างน่ากลัว ยามนี ้หาก
นางกาลังหิวเกรงว่าสตรี ตรงหน้ าคงเป็ นเหยื่อให้ นางได้ ยา่ งกิน
ชิงเซียนรี บมีสติขึ ้นมาก่อนจะรี บยกฝ่ ามือของตนขึ ้นปั ด
ฝ่ ามือของสตรี ที่จๆู่ ก็นา่ กลัวจับใจ
ม่านนีเห็นชิงเซียนยกฝ่ ามือขึ ้นมาอย่างนั ้นนางจึงยกฝ่ า
มืออีกข้ างหนึง่ ของนางจับรวบข้ อมือของชิงเซียนเอาไว้ ทั ้งสองข้ าง
หญิงสาวมีฝ่ามือที่จบั เหยื่อได้ อย่างเหนี่ยวแน่นไม่เคยพลาด กับ
ปลาในลาธารที่กาลังแหวกว่ายม่านน ้าหรื อแม้ แต่กับงูที่กาลัง
เลื ้อยหนี นางยังจับเอาไว้ ได้ มั่น
ทันใดนั ้นหางตาของม่านนีพลันเห็นมีเงาร่างของเสี่ยว
เอ้ อร์ ผ้ หู นึง่ กาลังเดินมา ถัดไปเป็ นเงาร่างคล้ ายกับเฟยหมิงและ
บุรุษที่อยูก่ ับเฟยหมิง
ม่านนีจงึ หรี่ ตาลงเพียงนิดก่อนจะตัดสินใจปล่อยมือที่จบั
ข้ อมือของชิงเซียนให้ เป็ นอิสระ
เมื่อข้ อมือของชิงเซียนได้ รับการปลดปล่อย ชิงเซียนจึงไม่
รอช้ านางรี บตวัดวงแขนและฝ่ ามือฟาดเข้าที่ใบหน้ าและลาตัว
ของม่านนีเต็มแรง
ผลที่ตามมาจากการถูกฝ่ ามือฟาดอย่างนั ้น ทาให้ ม่านนี
ถึงกับเสียหลักจนร่างบางของนางตกสระบัวเสียงดังตูมใหญ่เรี ยก
ความสนใจจากบุคคลที่กาลังเดินอยูไ่ ม่ไกลในทันที
ม่านนีตกน ้าลงไปแบบทั ้งตัว
นางพยายามตะเกียกตะกายให้ ร่างของตนขึ ้นมาเหนือ
น ้าอย่างยากลาบาก
และเพียงไม่นาน ร่างทั ้งร่างของนางก็จมดิ่งหายไปในน ้า
ที่มืดมิด และเงียบหายไปในบัดดล สระบัวที่เกิดคลื่นใหญ่เมื่อครู่
ค่อยๆ สงบลงจนกลับมาเรี ยบนิ่งใต้ แสงจันทร์ ดังเดิม
ชิงเซียนมองเห็นอย่างนั ้นถึงกับตาโตตกใจตัวเกร็ งแข็งทื่อ
“เกิดอะไรขึ ้น” ชิงไฉส่งเสียงถามมาก่อนตัวขณะรี บวิ่งมา
ทางชิงเซียนและเอ่ยถามชิงเซียนทันทีเมื่อเห็นเหตุการณ์ผา่ น
ความมืดอยูไ่ ม่ไกล หากเขามองมาไม่ผิดชิงเซียนกาลังยืนคุยอยู่
กับสตรี นางน้ อยผู้นั ้น
“สตรี นางนี ้ผลัก สตรี นางนั ้นลงไปขอรับ” เสี่ยวเอ้ อร์ ที่เห็น
เหตุการณ์แล้ ววิ่งมาก่อนใครเอ่ยขึ ้นตามสิ่งที่ตนได้ เห็น เขาเป็ น
บุคคลที่มีสายตาแหลมคมกว้ างไกลยิ่งนัก เขาเห็นชัดเจนว่าสตรี
ใจร้ ายนางนี ้ผลักสตรี ผ้ อู ่อนหวานนางนั ้นตกลงไปในน ้าทั ้งตัวและ
สตรี ผ้ นู า่ สงสารก็จมน ้าหายไปในความมืดมิดของราตรี กาล
“หม่อมฉัน...หม่อมฉัน...” ชิงเซียนถึงกับเอ่ยสิ่งใดไม่ออก
เมื่อถูกเสี่ยวเอ้ อร์ เป็ นพยานด้ วยสีหน้ าจริ งจังขึงขังเหลือเกิน
เฟยหมิงที่เดินเข้ ามาพร้ อมกับชิงไฉถึงกับชะงักงันกับ
เหตุการณ์ตรงหน้ า
“เกิดสิ่งใด?” เฟยหมิงถามเสียงเย็นดวงตาคมกริ บจ้ อง
มองชิงเซียนอย่างคาดโทษ
เสี่ยวเอ้ อร์ ยงั คงรักความยุติธรรมเอ่ยต่ออย่างไม่ยินยอม
“สตรี นางนี ้ผลักสตรี นางนั ้นตกน ้าไปหลังจากพูดคุยแล้ ว
สตรี นางนี ้หัวเราะเย้ ยหยันเสียงดังขอรับ” เสี่ยวเอ้ อร์ ผ้ นู ี ้นอกจาก
สายตายาวไกลยังหูดีอีกด้ วย
“เซียนเอ๋อร์ !” ชิงไฉถึงกับตวาดชิงเซียนเสียงดัง
“ข้ า...” ชิงเซียนยังคงเป็ นใบ้ ทั ้งที่เมื่อครู่เอ่ยคาเก่งยิ่ง
“เจ้ าทาจริ งหรื อ?” ชิงไฉยังคงคาดคั ้น
“จริ งขอรับ!” เสี่ยวเอ้ อร์ ยงั คงยืนยัน
และภำพควำมวุ่นวำยอย่ ำงนัน้ ก็หำได้ รอดพ้ น

สำยตำของใครบำงคนในนำ้ ได้ ไม่
ใครบางคนนั ้นเพียงดาดิ่งลึกลงไปพร้ อมรอยยิ ้มที่ยกตรง
มุมปากบางเบา ก่อนจะหมุนตัวดาน ้าไปอีกฝั่ งหนึง่ ของสระบัว
เพียงครู่นางจึงค่อยๆ ขึ ้นจากสระบัวอย่างเงียบเชียบไร้
ระลอกคลื่นจากผืนน ้า
เฟยหมิงที่ยงั คงจ้ องมองไปทางชิงเซียนอย่างคาดโทษ
รับรู้ ได้ ถึงสายตาเรี ยวสวยที่บดั นี ้คมเฉี่ยวคล้ ายเหยี่ยวอยูต่ รงมุม
มืดอีกฝั่ งหนึง่ ของสระบัว เขาจึงเบนสายตาไปมองทางนั ้นในทันที
และสิ่งที่เขาได้ เห็นก็คือม่านนียืนมองมาทางเขาด้ วย
สายตาพร้ อมฟาดฟั นผิดกันจากชัว่ ยามก่อนหน้ าอย่างชัดเจน
สระบัวนี ้มิได้ กว้ างขวางจนเกินไป อีกทั ้งเขายังมองนาง
อยูไ่ กลๆ มาแต่ไหนแต่ไร ไหนเลยจะไม่สามารถมองเห็นนางได้ ใน
ยามนี ้
สายตาของม่านนีที่เปลี่ยนไป เฟยหมิงรับรู้ ได้ ในทันที
ทุกอย่างเปลี่ยนไป
สายตาที่เหม่อมองเขาก่อนหน้ านี ้
ไม่มีอีกแล้ ว...
“เจ้ าคุยสิ่งใดกับนาง” เฟยหมิงถึงกับต้ องหาเส้ นเสียงของ
ตนก่อนเอ่ยถามเสียงเย็นเยียบมากกว่าเดิมมาทางชิงเซียน เขา
ถึงกับดึงดาบจากฝั กตรงเอวของชิงไฉออกมาจนคมดาบสะท้ อน
แสงจันทร์ วิบวาบพาดลงบนช่วงไหล่กลมมนจนคมดาบเฉียดอยู่
กับลาคอระหงของชิงเซียน
ชิงเซียนรู้ สกึ ได้ ถึงคมดาบพลันเสียววาบไปทั ้งร่างทั ้งยัง
เห็นสายตาคมเข้ มดุดันอย่างนั ้นยิ่งตาโตตกใจที่สดุ ในชีวิต
ชิงไฉเห็นอย่างนั ้นจึงรี บคุกเข่ากระแทกพื ้นเสียงดังตรง
ด้ านหน้ าของเฟยหมิง “องค์ชาย โปรดระงับโทสะพะย่ะค่ะ” เขา
ขอร้ องเฟยหมิงเสียงหลง
เฟยหมิงยังคงส่งประกายกราดเกรี ย้ วทางดวงตาคู่คม
ผ่านความมืดได้ อย่างน่ากลัว ฝ่ ามือของเขากระชับดาบจับนิ่งอยู่
ตรงลาคอของชิงเซียน
ชิงเซียนยิง่ ยืนตัวสัน่ สะท้ าน
“องค์ชาย” ชิงไฉที่ร้ ู นิสยั ของเฟยหมิงเป็ นอย่างดียิ่ง
ตระหนกเป็ นห่วงน้ องสาวของตน
“ข้ า...ข้ า...” ชิงเซียนยิ่งตะกุกตะกักอึกอักยากเอ่ยคา
“ข้ าถามว่าเจ้ าคุยสิ่งใดกับนาง” เฟยหมิงคารามเสียง
เครี ยดพลางย่างสามขุมเข้ าหาชิงเซียนพร้ อมกระชับดาบในมือจน
เบียดถูกเนื ้อนวลนาง
ชิงไฉเห็นอย่างนั ้นยิ่งเงยหน้ าขึ ้นมองนายของตนพร้ อม
ห้ ามปรามด้ วยเสียงทุ้มต่าสัน่ เครื อ “องค์ชาย ได้ โปรด”
ชิงเซียนที่รับรู้ อารมณ์เดือดดาลของเฟยหมิงอย่างนั ้น
ถึงกับเข่าอ่อนทรุ ดตัวลงนัง่ ข้ างๆ กับพี่ชาย ดวงตาคู่สวยของนาง
เริ่ มรื น้ ขึ ้นด้ วยม่านน ้าใสเอ่อล้ นออกมา
“หม่อมฉัน หม่อมฉัน เพียงแค่ แค่...” นางยังคงเอ่ยคา
อย่างยากเย็น
เฟยหมิงไม่เสียเวลากับสตรี นา่ ราคาญอีกต่อไป เขาทิ ้ง
ดาบลงตรงหน้ าของสองพี่น้องเสียงดังเคล้ งจนเสียดแทงแก้ วหู
ก่อนจะหมุนตัวแล้ วก้ าวเท้ าหนักๆ จากไป
ชิงไฉได้ แต่คุกเข่าหลับตาลงอย่างเงียบงัน
ในขณะที่ชิงเซียนเอาแต่ร่ าไห้ เนื ้อตัวสัน่ เทา สายตาคู่สวย
ที่เต็มไปด้ วยม่านน ้าตาของชิงเซียนเพียงมองตามแผ่นหลังงาม
สง่าของบุรุษสูงศักดิ์นิ่งนาน
ส่วนเสี่ยวเอ้ อร์ ที่กระโจนลงน ้าไปเมื่อไหร่มิทราบได้ กาลัง
แหวกว่ายม่านน ้าหวังช่วยหญิงสาวเคราะห์ร้ายอย่างงุนงง
“นางหายไปที่ใด???”
ตรงมุมมืดระหว่ ำงทำงเดินเชื่อมต่ อของโรงเตี๊ยม
แห่ งนี ้
เฟยหมิงกาลังเดินตามหาม่านนีอย่างร้ อนใจพลันรู้ สกึ
เย็นวาบขึ ้นมาบริ เวณลาคอแกร่งของตน ชายหนุม่ เพียงหยุดเดิน
แล้ วยืนนิ่งงันรับรู้ ได้ ในทันทีว่าความเย็นวาบฉับพลันนั ้นเกิดจาก
สิ่งใด
ม่านนียืนถือมีดสั ้นที่ชอบพกพาขึ ้นพาดเอาไว้ ตรงลาคอ
ของบุรุษตรงหน้ าที่ชวั่ ยามก่อนหน้ านั ้นนางรู้ สกึ ดีกับเขาอย่างไม่
อาจห้ ามใจ
หญิงสาวเพียงหรี่ ตามองเขาด้ วยสายตาดุดันทั ้งยัง
เกลียดชังฉายชัดแหวกความมืดมา
เฟยหมิงได้ แต่ยืนมองสายตาอย่างนั ้นของสตรี ตรงหน้ า
นิ่งนานอย่างบาดใจ
ในยามนี ้เสียงที่ทั ้งสองได้ ยินคล้ ายกับมีเพียงเสียงของ
หยดน ้ากระทบพื ้นที่ไหลจากอาภรณ์เปี ยกชื ้นของม่านนีที่ขึ ้นมา
จากน ้าแค่เพียงไม่นาน เสียงนั ้นดังยิ่งกว่าเสียงลมหายใจของทั ้ง
สองได้ อย่างไม่นา่ เชื่อ
“ท่านเป็ นน้ องชายของนาง” เสียงเยือกเย็นเริ่ มเอ่ยคา
กระแทกใจ “สตรี ไร้ ยางอายนัน่ ”
เฟยหมิงยังคงเงียบงันเนิ่นนานไร้ วาจาไม่สามารถเอ่ยต่อ
คาอันใด
“ท่านรู้ เรื่ องทั ้งหมด รับรู้ ทั ้งหมด เรื่ องของข้ า ” ม่านนียงั คง
เอ่ยประโยคด้ วยน ้าเสียงราวน ้าแข็ง
“ข้ าไม่แปลกใจ ว่าเหตุใดท่านถึงเข้ าหาข้ า พยายามห้ าม
ข้ า ไม่ให้ ข้ามาที่วังหลวงแห่งนี ้ ข้ าไม่แปลกใจ”
เฟยหมิงยังคงยืนนิ่งรั บฟั งคาของนาง สายตาคมของเขา
เพียงจ้ องมองสายตาเรี ยวสวยดุดันบนใบหน้ างามในระยะประชิด
“ท่านทาทีเป็ นตีสนิทกับข้ า หวังหลอกล่อข้ า ไม่ต่างจาก
บิดาของข้ าที่ลอ่ ลวงมารดาของข้า” นางยังคงเอ่ยคาตรงประเด็น
เฟยหมิงเริ่ มหาเส้ นเสียงแล้ วเอ่ยเรี ยกนางเพียงเบาๆ
“ม่านนี...” เขาเอ่ยได้ แค่นั ้น
“ข้ าคิดเอาไว้ อยูแ่ ล้ วว่าท่านไม่นา่ ไว้ ใจ”
“เจ้ าไม่ควรไวใจข้ า”
“ข้ าเกลียดท่าน” ม่านนีเอ่ยประโยคบาดใจอย่างต่อเนื่อง
“เจ้ าควรเกลียดข้ า” เสียงทุ้มต่ายังคงเอ่ยได้ แค่นั ้น
“แน่นอน ข้ าเกลียดท่าน ข้ าเกลียดทุกคน ข้ าเกลียดคนที่
ทาให้ ชีวิตของข้ าต้ องเป็ นอย่างนี ้ ข้ าเกลียด”
“ไม่มีใครเลือกเกิดได้ ม่านนี” ชายหนุม่ เอ่ยอย่างนั ้น
เพราะว่าเขาเองก็ร้ ู สกึ เช่นเดียวกัน
“แต่เลือกกระทาได้ พวกเขาเลือกกระทาได้ ข้ าก็เช่นกัน”
“เจ้ าไม่ทาได้ หรื อไม่” เขารู้ ดีว่านางต้ องการจะทาสิ่งใด
“ไม่มีทาง” นางตะคอกกลับแค่นั ้น
เฟยหมิงถึงกับนิ่งเงียบไป
“บิดาของข้ า พี่สาวของท่าน รวมถึงท่าน รวมหัวกัน ทุก
คนรวมหัวกัน พวกท่านรวมหัวกันกระทาการหยาบช้ าตั ้งแต่ข้ายัง
ไม่เกิด พวกท่านมันไม่ใช่คน”
“ม่านนี!”
“ท่านหลอกลวงข้ า”
“ข้ ามิได้ หลอกลวงเจ้ า”
“ทั ้งๆ ที่ทา่ นรู้ ว่าข้ าเป็ นใคร และต้ องการทาสิ่งใด ท่านยัง
เลือกที่จะเข้ าหาข้ า เห็นได้ ชดั ว่าท่านต้ องการสิ่งใด หากท่าน
หลอกลวงข้ าสาเร็ จ ท่านก็คงหยามเกียรติของข้ าตามด้ วยทาให้
ข้ าตายทั ้งเป็ น”
“สิ่งที่ข้ากระทาต่อเจ้ าคือความจริ ง ข้ าชอบเจ้ าจากใจจริ ง
ข้ ามิได้ คิดล่อหลอกเจ้ าแต่อย่างใด ม่านนี”
“หึ!” หญิงสาวเพียงส่งเสียงในลาคอสายตาฉายแววเย้ ย
หยันก่อนเอ่ยคารุ นแรง “ท่านมันน่ารังเกียจ”
“เจ้ า !”
“ข้ าจะฆ่าทุกคน ฆ่าล้ างตระกูล เหมือนกับที่พวกท่าน
รวมหัวกันทากับตระกูลหลิว”
“เจ้ ายังอ่อนหัด ม่านนี เจ้ ายังอ่อนต่อโลกภายนอกยิ่งนัก ”
“หากไม่มีตัวปั ญหาอย่างท่านคอยถ่วง ข้ าคงยังอ่อนต่อ
โลกอยูม่ าก ข้ าคงต้ องขอบคุณท่าน ที่อุตส่าห์เสียเวลามาล่อลวง”
“ทาไม! ท่านคิดจะล่อลวงให้ ข้าหายตัวไป เพียงแต่วันนี ้
ข้ าได้ ประจักษ์”
“เจ้ ากาลังพาตัวเองไปตาย เจ้ ารู้ ตวั หรื อไม่”
“ข้ ายอมตาย หากข้ าไม่ได้ แก้ แค้ น ข้ ายอมตาย ได้ ยิน
หรื อไม่”
“ข้ าไม่มีทางให้ เจ้ าตาย”
“เช่นนั ้นก็ต้องเป็ นพี่สาวของท่านที่ตาย”
“รวมถึงญาติพี่น้องของท่านด้ วย ทุกคน ข้ าจะฆ่าให้ หมด
ฆ่าล้ างตระกูลให้ เหี ้ยนเตียน”
เฟยหมิงได้ ยินอย่างนั ้นจึงหรี่ ตาคมก้ มหน้ าลงมองม่านนี
พลางเอ่ยคารามเสียงต่า “เช่นนั ้นก็ฆา่ ข้ าเสีย ”
“ข้ าฆ่าท่านแน่” นางคารามเสียงต่าไม่ตา่ งพลางกระชับ
มีดตรงฝ่ ามือ
เฟยหมิงเพียงขยับกายอีกนิดให้ คมมีดเบียดเข้ าเนื ้อจน
เรี ยกริ ว้ รอยของโลหิตได้ สายหนึง่ อยูต่ รงลาคอของเขา
ม่านนีถึงกับชะงักไปเมื่อเห็นเลือดสีแดงฉานไหลออกมา
จากลาคอของบุรุษตรงหน้ า แววตาตระหนกฉายชัดอยูอ่ ึด ใจ
เฟยหมิงถึงกับชะงักงันไม่ต่างกันเมื่อเห็นแววตาอย่างนั ้น
ของสตรี ตรงหน้ าแม้ เพียงเสี ้ยวเวลา
ทั ้งสองพลันนิ่งงันอยูใ่ นระยะที่ใกล้ กัน ลมหายใจอุ่นร้ อน
เข้ าปะทะบนใบหน้ าของอีกฝ่ ายจนปลายจมูกเริ่ มเบียดเสียด
พวกเขาถึงกับจ้ องมองตากันนิ่งนาน
เฟยหมิงรับรู้ ได้ ถึงความรู้ สกึ บางอย่างที่มีต่อกัน เขา
มั่นใจว่าม่านนีก็มีความรู้ สกึ บางอย่างต่อเขา หากแต่ความแค้ น
ของนางที่ฝังอยูน่ บั สิบปี ไม่อาจคลาย หากย้ อนเวลากลับไปได้
และในยามนั ้นหากเขามิใช่เพียงเด็กน้ อยแค่เจ็ดขวบปี
หากเขาโตกว่านั ้นและมีความสามารถมากพอที่ขัดขวาง
หรื อยับยั ้งได้ แม้ เพียงนิด
ทุกอย่างคงไม่เป็ นอย่างนี ้
มันคงไม่เป็ นแบบนี ้
“ถอยออกไป” เสียงหวานใสคารามดุดันผ่าความคิดของ
บุรุษตรงหน้ าฉับพลัน
“ข้ าถอยไม่ได้ เสียแล้ ว ม่านนี” เสียงทุ้มต่าติดจะแหบพร่า
ขึ ้นมากล่าวจบคาก็จบั เอาข้ อมือของสตรีตรงหน้ าบิดออกจนมีด
พ้ นจากลาคอตกกระทบพื ้น
“ท่าน!” ม่านนีเอ่ยได้ แค่นั ้นพลันถูกบุรุษน่าตายเข้ า
ประชิดตรงใบหน้ า
และอีกครัง้ ที่ม่านนีถกู เฟยหมิงกลืนกินริ มฝี ปากใน
ลักษณะจูโ่ จมรวดเร็ ว ฝ่ ามือใหญ่หนาของเขาจับกุม พวงแก้ มของ
นางเอาไว้ แน่นทั ้งสองข้ าง ริ มฝี ปากชุม่ ชื ้นของเขาประกบเข้ า
เบียดเสียดบดขยี ้อยูก่ ับริ มฝี ปากของม่านนี จนม่านนีร้ ู สกึ ได้ ว่ามัน
เริ่ มร้ อนขึ ้นเรื่ อยๆ ริมฝี ปากของเขาอุ่นร้ อนขึ ้นเรื่ อยๆ ลมหายใจ
ของเขาก็เช่นกัน
เขามักจะจูโจมโถมใบหน้ าและริ มฝี ปากของเขาใส่นาง
อยูเ่ สมอ ไม่มีเกรงใจ
และนางเองก็มักจะพลั ้งเผลอให้ กับเขาง่ายดาย
ครัง้ นี ้นางจะไม่ยอมอีกต่อไป
นางไม่ยอม
หญิงสาวคิดอย่างนั ้นพร้ อมยกเข่ากระแทกหน้ าท้ องของ
บุรุษหิวกระหายอย่างแรง
อึก!
และอีกครัง้ ที่เฟยหมิงต้ องจุกตรงท้ องน้ อยจนพูดอะไรไม่
ออก ตามด้ วยเล็บคมๆ ขีดข่วนเหมือนดั่งเช่นเคยที่โดนกระทามา
ม่านนีสร้ างรอยแผลรอยข่วนให้ บรุ ุ ษน่าตายที่สดุ ในชีวิต
จนสาแก่ใจจึงยกฝ่ ามือขึ ้นขยี ้ริ มฝี ปากของตนเองแรงๆ อย่างนึก
รังเกียจ
เฟยหมิงยังคงจุกไม่หาย อาการปวดหนึบปางตายทาเอา
ใบหน้ าหล่อเหลาเขียวครึม้ นางทะลวงจุดยุทธศาสตร์ ของเขา
แบบนี ้ แล้ วอย่างนี ้เขายังจะมีบตุ รได้ หรื อไม่ เขาเริ่ มกังวล
“องค์ชาย” เสียงของชิงเซียนพลันแหวกอากาศฝ่ าความ
มืดมิดมาแต่ไกล
เสียงนั ้นทาม่านนีถึงกับชะงักงัน ความโกรธเคืองพวยพุ่ง
เพิ่มขึ ้นมาทวีคูณ
“ข้ าเกลียดท่าน ข้ าเกลียดพี่น้องท่าน ข้ าจะฆ่าให้ หมด ข้ า
จะฆ่าทุกคน ท่านอย่ามาให้ ข้าเห็นหน้ าอีก ข้ าเกลียดท่าน ท่าน
มันน่ารังเกียจ ท่านจงกลับแคว้ นของท่านแล้ วไปแต่งงานเสีย
บุรุษน่ารังเกียจอย่างท่านเหมาะยิ่งกับสตรี นา่ รังเกียจนัน่ ”
ม่านนีกระแทกเสียงคารามพร้ อมๆ กับกรี ดรอยเล็บงามๆ
ลงตรงสันกรามให้ บรุ ุ ษผู้ที่กาลังมีสีหน้ าดาคล ้าตรงหน้ า ก่อนจะรี บ
เดินจากไปจนลับสายตาของเฟยหมิง
ชายหนุม่ เพียงยืดตัวขึ ้นจนเต็มความสูงพลางหลับตาข่ม
ความเจ็บแปลบนิ่งๆ ก่อนจะฟาดกาปั น้ เข้ าใส่กาแพงข้ างกาย
อย่างแรงคล้ ายบันดาลโทสะ เรื อนกายสูงโปร่งงามสง่าของเขา
คล้ ายสัน่ เทาเบาๆ เนื่องจากการหอบหายใจออกมาอย่างแรง
สายตาเรี ยวคมของเขาจ้ องมองตามแผ่นหลังบอบบาง
ของสตรี ที่เขาปั กใจมาเนิ่นนานด้ วยความเจ็บปวดเสียยิ่งกว่ารอย
แผลลากยาวทั ้งหลาย ริ มฝี ปากสีแดงสดเพียงเม้ มเหยียดตรงข่ม
อารมณ์โกรธกรุ่นอย่างสุดจะกลั ้น
เพียงอึดใจเจ้ าของเสียงหวานแหลมที่ทาให้ โทสะของ
ม่านนีพุ่งพรวดก็วิ่งนวยนาดเข้ามาจนถึงตัวของเฟยหมิง
หญิงสาวรี บเข้ ามาจับประคองเรื อนร่างสูงใหญ่ของเฟย
หมิงอย่างถือสิทธิ์
“ปล่อย!” เฟยหมิงคารามเสียงต่าใส่ชิงเซียนในทันที
เขาเองก็ร้ ู สกึ ขัดเคืองกับเสียงหวานแหลมของสตรี นามว่า
ชิงเซียนไม่ต่างกัน
“องค์ชาย” ชิงเซียนถึงกับชะงักฝ่ ามือออกจากช่วงไหล่
กว้ างใหญ่ของเฟยหมิง
“ข้ าไม่มีทางแต่งงานกับเจ้ า” เฟยหมิงเอ่ยคาตามตรง เขา
มักจะเป็ นเช่นนี ้ เขาไม่เคยยินยอมหรื ออ่อนข้ อให้ ใคร
นี่คือนิสยั แท้ จริ งของเขา
“องค์ชาย เรื่ องของเราย่อมต้ องเป็ นไป ท่านพ่อของ
หม่อมฉันเป็ นถึงแม่ทพั ใหญ่แห่งแคว้ น ตระกูลของหม่อมฉันอยูค่ ู่
กับแคว้ นเว่ยมานาน พระองค์จะทากับหม่อมฉันอย่างนี ้ไม่ได้
หม่อมฉันไม่ยอมนะเพคะ” ชิงเซียนก็มีนิสยั ไม่ต่างกัน นางชอบ
องค์ชายผู้นี ้ตั ้งแต่ยงั เยาว์วัย นางจะแต่งงานกับเขาให้ ได้
ไม่เช่นนั ้นนางไม่ยอม
เฟยหมิงได้ ยินคาพูดเหิมเกริ มอย่างนั ้นยิ่งเพิ่มโทสะใน
สายตาคู่คม เขาถึงกับจ้ องมองชิงเซียนนิ่งงันก่อนจะเอ่ยเสียงต่า
ทรงพลัง “เจ้ าช่างบังอาจ”
“องค์ชาย” ชิงเซียนถึงกับอุทานเรี ยกขานบุรุษตรงหน้ า
“เช่นนั ้นเจ้ าก็ลองดู ว่าข้ าจะทาได้ หรื อไม่” เขาคาราม
เสียงต่าใส่หน้ าชิงเซียน
ชิงเซียนถึงกับผงะชะงักงัน
จบคาของเฟยหมิง ชิงเซียนได้ ยินเพียงเสียงสะบัดชายผ้ า
ของบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้ าตามด้ วยเสียงฝ่ าเท้ าก้ าวหนักๆ ย่าพื ้น
เดินจากไป
หญิงสาวถึงกับตกตะลึงแข็งค้ างทาได้ แค่มองตามร่างสูง
โปร่งงามสง่าไปจนลับตา
“เจ้ าพลาดแล้ วเซียนเอ๋อร์ ” เสียงทุ้มต่าของชิงไฉเอ่ย
ออกมาทางชิงเซียน
“พี่ใหญ่ ท่านเป็ นพี่ของข้ าไยไม่ชว่ ยเหลือข้ า ” ชิงเซียนเริ่ ม
โวยวายตามนิสยั คุณหนูผ้ ถู กู เอาใจมาเนิ่นนาน
“เจ้ าทาตัวเอง ใครจะช่วยได้ ”
“พี่ใหญ่!”
“เซียนเอ๋อร์ ” ชิงไฉกล่าวเรี ยกน้ องสาวเสียงต่าหวังปราม
“ข้ าไม่ยอม ไม่มีวันยอม ข้ าจะไปฟ้ องท่านพ่อ ให้ ทา่ นพ่อ
เข้ าหาฝ่ าบาท คอยดู”
ชิงเซียนกล่าวจบก็สะบัดหน้ าพรื ดจากไปทิ ้งเอาไว้ เพียง
ชิงไฉที่ทาได้ แค่ยืนถอนหายใจหนักหน่วง
ตรงมุมมืดระหว่ ำงทำงเดินของโรงเตี๊ยมแห่ งนี ้
ที่เพียงเกิดเหตุการณ์ร้อนระอุดุเดือดเลือดพล่านไปเมื่อ
ครู่ทาเอาเถ้ าแก่เนี๊ยเจ้ าของโรงเตี๊ยมนามว่าลี่ซูถึงกับหูผงึ่ และรับรู้
เรื่ องราวทั ้งหลายได้ อย่างง่ายดาย
สตรี น้อยนางนั ้นมองอย่างไรก็ชา่ งไร้ เดียงสา หากแต่นาง
มีความแค้ นฝั งใจยิ่งใหญ่เนิ่นนาน
อา...เรื่ องนี ้น่าสนใจ
เพื่อเห็นแก่สตรี ด้วยกัน คนงามอย่างข้ าจะนิ่งดูดายได้
อย่างไร
ลี่ซูคิดได้ อย่างนั ้นพลางเดินตามหาม่านนีอย่างอารมณ์ดี
นิสยั ชอบยุง่ เรื่ องของชาวบ้ านอย่างนี ้นางชมชอบยิ่งนัก
กับสตรี น้อยนางนั ้น นางเองก็ถกู ชะตาอยูไ่ ม่น้อย ขอยุง่
เสียหน่อยเป็ นไร
ภำยในห้ องพักของโรงเตี๊ยมแห่ งเดิม

ม่านนีเดินปรี่ เข้ าห้ องแห่งนี ้มาเพื่อหมายจะผลัดเปลี่ยน
เสื ้อผ้ าอาภรณ์กลับคืนสภาพของนางกานัลก่อนจะแอบกลับเข้ า
วังไป
ในขณะที่หญิงสาวกาลังเปลี่ยนผ้ าอยูห่ ลังฉากกั ้นนั ้น
เสียงทุ้มต่าของเฟยหมิงพลันดังฉายชัดเข้ ามาในห้ วงแห่ง
ความคิด
‘เจ้ายังอ่อนหัด ม่านนี เจ้ายังอ่อนต่อโลกภายนอกยิ่งนัก ’
ประโยคนั ้นยังคงดังก้ องอย่างเด่นชัดในจิตใต้ สานึกของ
ม่านนี
หญิงสาวรับรู้ ได้ เป็ นอย่างดีว่านางช่างอ่อนหัด และอ่อน
ต่อโลกภายนอกแห่งนี ้ยิ่งนัก หากนางจะยืนหยัดตามสิ่งที่มารดา
ปรารถนา ฝี มือแค่นี ้จะไปทาสิ่งใดได้ กัน คงไม่แคล้ วถูกหัวเราะ
เยาะทั ้งยังไม่กล้ าไปสู้หน้ ามารดาในปรโลก
ม่านนีหลับตาลงช้ าๆ อย่างอ่อนแรงขึ ้นมา แม้ แต่อาภรณ์
ที่กาลังผลัดเปลี่ยนพลันหลุดออกจากฝ่ ามือ นางทาได้ เพียงทรุ ด
กายเกือบจะเปลือยเปล่าลงนัง่ พิงผนังห้ องหลังฉากกั ้นอย่างหมด
สภาพ ดวงตาสวยใสยังคงถูกปิ ดอยูห่ ลังเปลือกตาที่สนั่ ไหวเบาๆ
หากจะถามหาน ้าตา นางไม่มีหรอก
นางเคยร้ องไห้ ร่วมกับมารดายามพรั่งพรู ถึงความหลังมา
มากพอแล้ ว นางเหนื่อยกับการร้ องไห้มามากพอแล้ ว
นางไม่อยากร้ องไห้ อีก...
“เจ้ าดูไร้ เดียงสาไร้ พิษสงเสียจริ งสาวน้ อย” เสียง
อ่อนหวานของสตรี นางหนึง่ พลันดังทาให้ ม่านนีต้องเปิ ดเปลือกตา
ขึ ้นมาอีกครัง้ เพื่อมองหาต้ นเสียง
ก่อนจะปิ ดเปลือกตาลงอีกครัง้ อย่างเกียจคร้ านจะต่อคา
เจ้ าของเสียงและประโยคเอื ้อนเอ่ยคือลี่ซูเถ้ าแก่เนี๊ยของ
โรงเตี๊ยมแห่งนี ้ นางมายืนกอดอกพิงขอบของฉากกั ้นอยูเ่ ป็ นนาน
เสียงหวานๆ ของนางยังคงเอื ้อนเอ่ย “แต่เจ้ ารู้ หรื อไม่
ความไร้ เดียงสาอย่างนี ้ล่ะร้ ายกาจยิ่ง”
ม่านนีได้ ยินอย่างนั ้นจึงเปิ ดเปลือกตาขึ ้นมาอีกครัง้ แต่
ยังคงเหม่อมองอยูบ่ นพื ้นห้ องตรงหน้ าอย่างต้ องการรอฟั งว่าสตรี
นางนี ้จะกล่าวสิ่งใด
เสียงแว่วหวานของลี่ซูยงั คงเอ่ย “ความงดงามของเจ้ าก็
เช่นเดียวกัน”
“ท่านหมายความว่าอย่างไร” ม่านนีถามออกไปด้ วย
น ้าเสียงเนือยๆ
ลี่ซูหวั เราะเบาๆ อยูใ่ นลาคอระหงของนางก่อนเอ่ยด้ วย
สายตาพราวระยับ “หากเจ้ าโตมากกว่านี ้เจ้ าก็จะเข้ าใจความนัย”
“อะไรของท่าน”
“เห็นแก่สตรี ด้วยกัน และข้ าเองก็เคยผ่านมันมาแล้ ว ให้
ข้ าช่วยเจ้ า” ลี่ซูยงั คงเอ่ยอย่างอารมณ์ดีมาทางม่านนีที่เริ่ มหรี่ ตา
มองมาทางนาง
ลี่ซูหวั เราะชอบใจเมื่อเห็นกิริยาอย่างนั ้นของม่านนี
“ดูก็ร้ ู ว่าเจ้ าช่างอ่อนหัดทั ้งยังไม่มีพรรคพวกสนับสนุนเมื่อ
เทียบกับความแค้ นคับอกแล้ ว บอกตามตรง ยาก...”
ครานี ้ม่านนีถึงกับเงยหน้ าขึ ้นถลึงตามองลี่ซู
ลี่ซูยงั คงเอ่ยคาอย่างต่อเนื่องโดยไม่สะทกสะท้ านอันใด
กับสายตาอย่างนั ้นของม่านนี
“เจ้ าต้ องรู้ ไว้ ว่ารู ปโฉมของเจ้ าคืออาวุธ พิฆาตคนได้ โดย
ไม่ต้องใช้ ดาบ แต่พรรคพวกยังคงต้ องมี ”
ม่านนีหรี่ ตามองลี่ซูพลางถามออกไป
“ท่านต้ องการสิ่งใด”
“อืม...เจ้ าเริ่ มฉลาดขึ ้นมาแล้ ว”
“อะไรของท่าน”
“อา...ข้ ามิได้ ประสงค์ร้าย ข้ าแค่ชอบเรื่ องสนุกๆ
ความแค้ นมันเป็ นอะไรที่หอมหวาน ข้ าชอบมัน” ลี่ซูกอดอกยืนพิง
ขอบฉากกั ้นเอ่ยด้ วยสีหน้ าฉายชัดว่าสนุกสนานไหวไหล่ขึ ้นลง
น้ อยๆ ตามใบหน้ าที่เอียงซ้ ายขวา
ม่านนีเพียงนัง่ มองลี่ซูนิ่งๆ มิได้ ว่ากล่าวคาใดต่อจากนั ้น
ลี่ซูก็เช่นเดียวกัน นางหยุดไหวไหล่และก้ มหน้ ามอง
ม่านนีนิ่งๆ ก่อนจะเดิ นมาแล้ วลงนัง่ ข้ างๆ ม่านนี
สองสตรี จงึ เริ่ มต้ นบทสนทนาไปในทิศทางเดียวกัน
ณ แคว้ นเว่ ย...
เฟยหมิงตัดสินใจเดินทางกลับเข้ าแคว้ นเว่ยเพื่อหมายจะ
จัดการกับชิงเซียนที่บงั อาจหมายมั่นปั น้ มือจะจับเขามัดเอาไว้
ด้ วยสมรสพระราชทาน
ชายหนุม่ เข้ าเฝ้าเสด็จพ่อของเขาที่เป็ นฮ่องเต้ แคว้ นเว่ย
แต่ยงั ไม่ทนั ได้ เอื ้อนเอ่ยคาใดกลับถูกฮ่องเต้ ทดั ทานด้ วยเพราะว่า
เกรงใจตระกูลชิงที่ผกู พันกันมาเนิ่นนาน
เมื่อการกลับไม่เป็ นดังใจหวัง เฟยหมิงจึงตัดสินใจแอบส่ง
คนไปปลุกปั่ นปลุกระดมชนเผ่าบางกลุม่ ที่เขาสืบรู้ มาว่าจ้ องจะ
เข้ ามาปั่ นป่ วนแว่นแคว้ นอยูแ่ ล้ วเมื่อมีโอกาส
เขาเพียงทาให้ ชนเผ่าพวกนั ้นตัดสินใจกระทาการให้ เร็ ว
ยิ่งขึ ้น
และเพียงไม่นานชนเผ่าเหล่านั ้นก็ ลกุ ขึ ้นมาเหิมเกริ ม
พวกมันนาปั ญหามาสูแ่ ว่นแคว้ นรอบนอกเป็ นวงกว้ างทั ้ง
ยังรวมตัวกับหลายชนเผ่าจนกลายเป็ นกลุม่ กาลังขนาดใหญ่
เฟยหมิงเพียงนัง่ รอชมอย่างใจเย็นอยูภ่ ายในวังส่วนตัว
ของเขา
จนกระทัง่ เหตุการณ์เริ่ มบานปลาย เขาจึงเดินทางเข้ าเฝ้า
ฮ่องเต้ เพื่อเสนอตัวจัดการกับชนเผ่าทั ้งหลายให้ ยตุ ิการนาปั ญหา
คล้ ายไฟลามลุกไหม้ ตามแนวชายแดนเพื่อแลกกับคาขอเพียง
หนึง่ ข้ อจากเสด็จพ่อของเขา
การประชุมยังท้ องพระโรงที่ตึงเครี ยดพลันบางเบาเมื่อ
เฟยหมิงที่เปรี ยบเสมือนเสือซ่อนเล็บดาบซ่อนคมได้ เดินทางมา
เสนอตัวเพื่อออกศึกที่กาลังคุกรุ่นได้ อย่างตรงจังหวะในเวลานี ้
อย่างพอดิบพอดี
บนหอบังคับกำรภำยในค่ ำยทหำรชำยแดนของ
แคว้ นเว่ ย
เฟยหมิงในอาภรณ์นกั รบสวมชุดเกราะสีเงินยวงแวววาว
เพียงยืนกอดอกมองออกไปยังทิศทางที่กาลังมีเปลวไฟลุกโชน
ด้ วยการทาสงครามกับชนเผ่าที่หมายมาดกับชายแดนแคว้ นเว่ย
“ทูลองค์ชาย”
เสียงของชิงไฉเอ่ยเรี ยกขานเฟยหมิงจากทางด้ านหลังทา
เอาสายตาคู่คมต้ องหันไปมองต้ นเสียงนั ้นก่อนถามเสียงเรี ยบ
“นางกาลังทาสิ่งใด”
“แม่นางน้ อยยังไม่มีทา่ ทีอันใดพะย่ะค่ะ นางเพียงแอบ
ออกจากวังไปนัง่ ร่ าสุรากับหลุมศพมารดาและแวะเวียนไปเที่ยว
หาเถ้ าแก่เนี๊ยนามว่าลี่ซูอย่างหลายคราพะย่ะค่ะ”
เฟยหมิงได้ ฟังจึงทาเพียงส่งเสียงอืมในลาคอเบาๆ พลาง
หันใบหน้ าคมคายมองกลับไปยังเปลวไฟกลางทุง่ โล่งกว้ างดังเดิม
สายน ้าน้ อยๆ อย่างนางกาลังไหลอยูล่ กึ ๆ อย่างนี ้นับได้
ว่านางฉลาดไม่เบา หากแต่คลื่นลมที่สงบจนเกินไปเกรงว่าเขาคง
ใจเย็นไม่ได้ อีกต่อไป
“เจ้ าเคืองข้ าหรื อไม่ เรื่ องน้ องสาวของเจ้ า ” เฟยหมิงเอ่ย
คากับชิงไฉตามตรงด้ วยเห็นเป็ นสหายกันมาเนิ่นนาน
“ทูลองค์ชาย ที่กระหม่อมทาก็เพื่อน้ องสาวเช่นเดียวกัน
หากนางแต่งงานกับบุรุษที่ไม่มีวันรักนาง นัน่ ย่อมเป็ นการทาร้ าย
นาง กระหม่อมไม่อาจตามใจนางในเรื่ องนี ้ กับท่านพ่อของ
กระหม่อม องค์ชายทรงวางพระทัย กระหม่อมได้ คุยกับท่านพ่อ
จนท่านประจักษ์เห็นตามแล้ วพะย่ะค่ะ” ชิงไฉเองก็เอ่ยคาตามจริ ง
ไม่ต่างกัน เขาคิดอย่างที่เอ่ยจริ งๆ
เฟยหมิงได้ ยินจึงพยักหน้ าน้ อยๆ ก่อนกล่าวคาด้ วย
น ้าเสียงหนักแน่นไปทางชิงไฉ
“ข้ าจะจัดการศึกครานี ้ให้ เร็วที่สดุ เจ้ าคงคิดถึงภรรยาของ
เจ้ าเต็มทีกระมัง”
ชิงไฉได้ ยินพลันคลี่ยิ ้มออกมาใบหูขึ ้นริ ว้ สีชาดอย่างน่า
ขัน จากความช่วยเหลือของเฟยหมิงทาให้ เขาได้ ภรรยาผู้
เพียบพร้ อมทั ้งกายใจนางนี ้จากสมรสพระราชทานและเขารักนาง
จนหมดใจ หากมิได้ นายเหนือหัวผู้นี ้เขาคงเสียสตรี อันเป็ นที่รักไป
ให้ ชายอื่นเป็ นแน่แท้
เฟยหมิงเห็นอาการอย่างนั ้นของชิงไฉทาเอาเขาต้ องผิน
ใบหน้ าเสมองไปทางอื่นก่อนเอ่ยเสียงเบามากกว่าเดิม
“เจ้ าช่างน่าอิจฉายิ่งนัก ชิงไฉ”
“องค์ชาย ทรงอย่าคิดมากพะย่ะค่ะ กาไลหยกแบบ
เดียวกันกับที่ข้อมือขององค์ชาย ก็ยงั คงอยูบ่ นข้ อมือน้ อยๆ ของ
นางนะพะย่ะค่ะ”
จบประโยคของชิงไฉ เฟยหมิงที่ได้ ยินพลันนิ่งงัน เขา
ถึงกับไม่อยากจะเชื่อหูของตนเอง
กาไลหยกหรื อ!?
นางยังใส่มัน…
อย่างนั ้นหรื อ?
“ชิงไฉ”
“พะย่ะค่ะ”
“เรี ยกรวมรองแม่ทพั และหัวหน้ ากองธงมาประชุม ข้ าจะ
จบศึกให้ เร็ วที่สดุ ”
“หา!”
หลังจำกกำรประชุมวำงแผนกำรศึกหลำยชั่วยำม
ผ่ ำนพ้ นไป เฟยหมิงจึงตัดสินใจคุมบังเหียนกำรศึกด้ วย
ตัวเอง หำได้ เพียงยืนกอดอกอยู่บนหอบังคับกำรไม่
ในเวลายามรัตติกาลผ่านพ้ นแสงทองของทิวากาลสาด
ส่อง รู ปขบวนจอมทัพจึงเคลื่อนพลออกจากประตูหน้ าค่าย
เฟยหมิงในตาแหน่งแม่ทพั ของการศึกครานี ้กาลังนัง่ อยู่
บนหลังอาชาตัวเขื่องสีดาสนิทอย่างงามสง่าในชุดเกราะหนักสี
เงินยวงสวมหมวกเหล็กใบใหญ่ถือหอกสีดานิลข้ างเอวมีดาบมัน
วาวยาวยื่น
เขาอยูเ่ หนือขบวนของเหล่าทหารทั ้งหลาย ข้ า งกายมี
ชิงไฉเป็ นรองแม่ทพั คู่ใจ ด้ านหลังถัดลงไปเป็ นกองกาลังทั ้งหลาย
ของเขาในชุดเกราะหนักสีดาด้ าน
“เหล่าทหารกล้ าทั ้งหลาย จงติดตามข้ า!” เสียงกู่ก้อง
คารามทรงพลังของเฟยหมิงดังขึ ้นเรี ยกเสียงตีอกชกโล่ด้วยดาบ
กระแทกกระทั ้นดังสนั่นเลื่อนลั่นตอบรับอย่างฮึกเหิม
“ไป!” เฟยหมิงคารามอีกครัง้ ตามด้ วยเสียงเกือกม้ าวิ่ง
กระทบพื ้นเสียงดังพร้ อมกับเสียงวิ่งของฝี เท้ าเหล่าทหารก้ าว
หนักๆ เคลื่อนพลติดตาม
ชายหนุม่ เลือกที่จะอยูเ่ หนือขบวนนาพาเหล่าทหารเข้ า
ฟาดฟั นอย่างบ้ าคลัง่ เพื่อให้ บรรลุผลในเร็ ววัน
เหล่ ำอำชำศึกทัง้ หลำยพำกันเคลื่อนพลมำยัง

ตำแหน่ งกลำงที่รำบโล่ งจนกระทั่งสองทัพตัง้ ประจันหน้ ำ
ท้ องฟ้ าปลอดโปร่งปราศจากก้ อนเมฆ พระอาทิตย์สง่
แสงทอดยาวลงมาอาบไล้ ผืนหญ้ าสีน ้าตาลอ่อนที่อีกไม่นานคง
กลายเป็ นสีแดงฉาน สภาพอากาศวันนี ้ช่างเอื ้อประโยชน์ต่อการ
เสียเลือดเนื ้อเป็ นอย่างยิ่ง
ทัพของเฟยหมิงหันหลังให้ กับหน้ าผาสูงชันซึง่ ทอดตัว
ต่อมาจากหุบเขาสองด้ าน เว้ นที่ไว้ ไม่บรรจบกัน ทาให้ เกิดเป็ น
ช่องแคบเหมาะแก่การถอยร่นทัพหากเสียเปรี ยบ
กองกาลังสองกองในอาภรณ์สีเข้ มและชุดเกราะสีดาด้ าน
ซ่อนตัวอยูอ่ ย่างมิดชิดเพื่อรอจังหวะซ ้าเติมเหล่าศัตรู หลังจากถูก
ล่อหลอกให้ ติดตามเข้ ามายังทางรกครึม้ ลาดชัน กองธนูสองกอง
ซ่อนตัวอยูห่ ลังต้ นไม้ บนผา พร้ อมยิงเมื่อได้ รับคาสัง่
เฟยหมิงแอบติดตามดูแลสตรี น้อยในดวงใจและอาศัยอยู่
ในป่ าใหญ่มาเนิ่นนาน การศึกของเขาจึงใช้ ภูเขาแลหน้ าผาทั ้งป่ า
ใหญ่รกทึบหนาแน่นให้ เป็ นประโยชน์
และเพียงไม่ นำนสงครำมตรงหน้ ำพลันบังเกิด

เสียงเกือกม้ าหลายคู่ดังกึกก้ องผสมผสานเสียงทวน
กระบี่หอกคมดาบเข้ าฟาดฟั นห ้าหัน่ กระหน่าดั่งห่าฝน
เฟยหมิงตวัดหอกสีดานิลในมือได้ อย่างคล่องแคล่ว
ว่องไวเข้ าใส่สีข้างฝ่ ายศัตรู ที่กาลังเงื ้อดาบพร้ อมโจมตี แม้ อยูใ่ น
ระยะไกลจากอาชาศึกของเขาเกือบจั ้ง แรงกระแทกของเหล็กกล้ า
กับเกราะของฝ่ ายตรงข้ ามทาให้ เกราะมีรอยแตกและคนใส่จกุ จน
พูดไม่ออก ชายคนนั ้นทรุ ดลงคุกเข่ากับพื ้น อ้ าปากพะงาบเพื่อ สูด
เอาอากาศเข้าปอดให้มากที่สดุ แต่ดวงตานั ้นยังจับจ้ องอยูท่ ี่ เฟย
หมิง มองเหมือนกับเขาคือเทพแห่งความตายที่กาลังจะมาจบ
ชีวิตทุกผู้คนให้ สิ ้นซาก
เฟยหมิงยกดาบจากเอวขึ ้นมาแล้ วเหวี่ยงเป็ นแนวขนาน
อย่างรวดเร็ วตัดผ่านลาคอของชายตรงหน้ าอย่างรวบรัดไม่ต้อง
ทรมานนาน เลือดสีฉาดสาดกระเซ็นเปรอะเปื อ้ นใบหน้ าหล่อ
เหลาที่เห็นเพียงดวงตาเรี ยวคมผ่านหมวกเหล็กครอบศีรษะ
ชายหนุม่ ฝ่ าวงล้ อมของกลุม่ กาลังฝ่ ายตรงกันข้ ามพา
เหล่าทหารเคลื่อนพลติดตามกันอย่างฮึกเหิมส่งเสียงกราดเกรี ย้ ว
คารามดังระงมรอบทิศทาง
กลิ่นคาวโลหิตคละคลุ้งอยูร่ อบเรื อนกายที่มีชดุ เกราะเงิน
ยวงโอบกระชับ กลิ่นอายสังหารแผ่กระจัดกระจายเมื่ออาชาศึก
ของเฟยหมิงพาดผ่าน
และมันก็เป็ นอย่างนั ้นหลายวันหลายคืนผ่านไป
ไม่ ก่ เี ดือนถัดมำ...
เฟยหมิงได้ ทาศึกจนชนะเป็ นผลสาเร็ จ เขาจัดการกับชน
เผ่าผู้เหิมเกริ มให้ ศิโรราบเหี ้ยนเตียนทั ้งยังได้ กาลังพลในอาณัติ
เพิ่มขึ ้นมาด้ วยการประกาศสวามิภักดิ์ต่อองค์จกั รพรรดิแคว้ นเว่ย
และเพียงไม่นานต่อมาเฟยหมิงก็ได้ เดินทางกลับเข้ า
แคว้ นเว่ยเพื่อขอรางวัลจากฮ่องเต้ ที่เป็ นเพียงคาขอแค่หนึง่ คา
ฮ่องเต้ พึงพอใจกับผลงานของโอรสแห่งตนเป็ นอย่างมาก
จึงทรงอนุญาตโดยไม่คิดทัดทานอีกต่อไป
และสิ่งที่เขาขอก็คือการที่จะไม่ต้องแต่งงานกับสตรี นาง
ใดและไม่ประสงค์จะให้ ใครมายุง่ กับเขาในเรื่ องนี ้
ส่วนชิงเซียนที่มีความเพียรอย่างมากกับเฟยหมิงยังคงมี
จุดยืนอย่างไม่ยินยอม
นางพยายามเข้ าหาเฟยหมิงอย่างไม่มีการเก็บข่มจนเฟย
หมิงต้ องสัง่ ลงโทษนางฐานล่วงเกินเชื ้อพระวงศ์ให้ คนจับนางไป
คุมขังสร้ างความอับอายให้ แก่วงศ์ตระกูล จนท่านแม่ทพั ใหญ่
บิดาของชิงเซียนต้ องสัง่ จากัดบริ เวณชิงเซียนให้ อยูแ่ ต่ในเรื อน
ห้ ามออกไปที่ใดจนกว่าจะอายุครบสิบแปดปี
เมื่อเฟยหมิงจัดการกับสตรี ตวั ต้ นเหตุที่ทาให้ ม่านนีกับ
เขาทะเลาะกันก่อนเวลาอันควรเป็ นผลสาเร็ จ เขาจึงเดิ นทาง
กลับมายังแคว้ นหยางเป่ ยอีกครัง้ …
ในขณะที่ม่านนียงั คงเป็ นเพียงนางกานัลชั ้นต่าแม้ กระทัง่
ตายจากก็คงไม่มีใครสนใจ
นางยังคงแอบออกจากวังได้ อย่างแนบเนียนไปหามารดา
เพื่อนัง่ ร่ าสุราหน้ าหลุมศพและเก็บเอาพืชมีพิษสัตว์มีพิษพกพา
กลับมา
หญิงสาวยังไม่ลืมที่จะแวะเวียนไปผูกมิตรบ่มเพาะกับลี่ซู
จนนางเปลี่ยนจากสตรี น้อยอ่อนต่อโลกเป็ นสตรี นางหนึง่ ที่เริ่ มมี
ฝี มือมีชั ้นเชิงขึ ้นมา
ภำยในพระรำชวังของแคว้ นหยำงเป่ ย
ม่านนียงั คงเป็ นนางกานัลไร้ คนสนใจไปอย่างแนบเนียน
ดังเช่นปกติ แต่ที่ผิดปกติคือนางไม่เห็นเฟยหมิงอีกเลยนับตั ้งแต่
วันที่นางกับเขาทะเลาะกันรุ นแรง
นางยอมรับว่านางรู้ สกึ ดีกับเขา หากแต่นางกับเขาไม่อาจ
ญาติดีกันได้
เขาเป็ นถึงน้ องชายของสตรี ไร้ ยางอายน่าตายผู้นั ้น
นางจะทาทุกวิถีทางเพื่อจัดการกับสตรี สมควรตายนาง
นั ้นแล้ วนางกับเขาจะญาติดีใส่กันได้ อย่างไร นางยังมองไม่เห็น
ทาง
ม่านนีคิดอะไรไปเรื่ อยเปื่ อยขณะเดินก้ มหน้ าก้ มตาไป
ตามทางอยูท่ ้ ายขบวนนางกานัลชั ้นต่าเพื่อไปจัดการงานตามที่
ได้ รับมอบหมายเหมือนดั่งเช่นในทุกๆ วัน
วันนี ้กลุม่ นางกานัลชั ้นต่าของม่านนีได้ รับมอบหมาย
หน้ าที่ให้ มาทาความสะอาดตาหนักสาหรับรอรับนางสนมคนใหม่
ภายในวังหลังของพระราชวังแห่งนี ้
นัน่ จึงหมายความว่าต่อให้ มา่ นนีจะเผลอไผลมองหาใคร
บางคนสักเพียงใดก็ไม่มีวันได้ เจอ เพราะภายในวังหลังย่อมไม่
อนุญาตให้ บรุ ุ ษคนใดได้ ยา่ งกรายเข้ ามานอกจากฮ่องเต้ แค่เพียง
พระองค์เดียว
เช่นนั ้นแล้ วม่านนีจงึ มีเป้าหมายหลักในการเมียงมองหา
บุรุษผู้ที่นางต้ องการพบเจอมากกว่าบุรุษคนใด
บุรุษผู้นั ้นก็ คือ พระบิดาของนาง
บุรุษผู้ยิ่งใหญ่ ฮ่องเต้ หยางจื ้อเฉิง
และสตรี ยิ่งใหญ่แห่งวังหลัง
ฮองเฮา หวงเหม่ยเหลียน
ถึงแม้ ว่านางจะเคยมีโอกาสได้ เจอกับพวกเขามาแล้ วใน
ป่ าใหญ่วันงานล่าสัตว์ แต่ที่นนั่ พวกเขานัง่ อยูบ่ นแท่นประทับที่
ก่อสร้ างเอาไว้ คล้ ายหอบังคับการชัว่ คราวอันสูงลิบและนางยัง
ต้ องนัง่ คุกเข่าอยูต่ รงพื ้นดินห่างออกไปอีกหลายจั ้ง
หึ! ยิ่งใหญ่กันเหลือเกิน สูงส่งกันเหลือเกิน
มดงานต่าต้ อยอย่างนางจึงไม่มีโอกาสได้ เดินพาดผ่าน
จนได้ เจอกับพวกเขาเสียที
แต่ชา่ งเถิด...นางรอได้
ระหว่างที่รอ นางก็หาอะไรทากับบรรดาลูกๆ และบรรดา
เมียน้ อยของบิดาไปก่อนเป็ นไร
ม่านนีเพียงกระตุกยิ ้มตรงมุมปากอย่างอารมณ์ดีพลาง
เมียงมองหาเหยื่อในห้ วงแห่งความคิด
และนางก็ได้ เจอ
ขบวนของนางสนมนางหนึง่ กาลังเดินนวยนาดเที่ยวชม
อุทยานหลวงของวังหลัง ดูจากการแต่งกายด้ วยอาภรณ์ที่เป็ น
แพรพรรณเลอค่าประดับตกแต่งด้ วยเครื่ องประดับครบครันคงมี
ยศสูงส่งไม่เบา คงเป็ นที่โปรดปรานอยูไ่ ม่น้อย
อา...นางจะทาอะไรกับเมียน้ อยนางนี ้ของบิดาดี
ในตัวของนางมีพืชพิษมีสตั ว์พิษที่พกเอาไว้ ก็จริ งอยู่ แต่
นางจะเข้ าใกล้ สตรี นางนั ้นได้ อย่างไร หากนางจะแอบเอาของมี
พิษใส่ในอาหาร คนที่ตายแทนก็คงเป็ นนางกานัลผู้ทดสอบพิษอยู่
ดี หาได้ เป็ นสตรี นางนั ้นไม่
ในขณะที่ม่านนีกาลังขบคิดสายตาของนางพลันมองไป
เห็นขบวนของสนมอีกนางหนึง่ กาลังเคลื่อนตัวเดินกรี ดกรายมา
นางสนมอีกนางหนึง่ นั ้นตกแต่งอาภรณ์เลอค่ามากมาย
แต่ทว่ามองจากเครื่ องประดับยังน้ อยกว่าสตรี นางแรกถึงสามส่วน
นัน่ หมายความว่าสตรี ผ้ มู าทีหลังตาแหน่งอาจจะน้ อยกว่า
ม่านนีเพียงลดความเร็วของฝี เท้ าลงเพื่อแอบทิ ้งระยะห่าง
จากขบวนนางกานัลชั ้นต่าของนางออกมาอย่างใจเย็นพลาง
ปรายหางตาไปทางนางสนมสองนางที่กาลังตกเป็ นเหยื่อ
นางสามารถมองเห็นได้ ชดั เจนถึงแม้ ว่านางจะกาลังก้ ม
หน้ าก้ มตาอยูก่ ็ตามที
และเพียงไม่นานหญิงสาวก็หลบเข้ ามุมมืดของตาหนักได้
สาเร็ จในระยะที่มองเห็นเหยื่อของนาง
เมื่อขบวนนางสนมนางแรกที่ยศสูงกว่าเดินมาจนสวน
ทางกับนางสนมที่ยศต่ากว่า นางสนมยศต่ากว่าจึงทาความ
เคารพตามธรรมเนียม ทั ้งสองคล้ ายกับทักทายฉันท์มิตรมีไมตรี
ใบหน้ ายิ ้มแย้ มอ่อนช้ อยนุม่ นวล พวกนางกาลังต่อคาต่อประโยค
กันด้ วยท่าทางอ่อนหวาน แต่ทว่า...สายตากลับไม่เป็ นอย่างนั ้น
พวกนางคล้ ายกับกาลังหลอกด่ากันด้ วยคาพูดหวานหู
อย่างมีชั ้นเชิงใส่กันอยูห่ ลายประโยค ด้ วยสีหน้ าและแววตาของ
คนทั ้งคู่สลับดามืดสลับสว่างไสวอย่างน่าขบขัน
ถึงแม้ ว่าม่านนีจะพอดูออกว่าพวกนางกาลังเปิ ดศึกขนม
หวานสาดใส่กัน แต่การทาอย่างนั ้นม่านนียอมรับว่าไม่มี
ความสามารถมากพอ การด่าทอกันด้ วยประโยคที่ต้องแปล
ความหมายอยูส่ ามวันถึงจะรู้ ตัวว่าถูกด่า นางคิดประโยคคาพวก
นั ้นไม่ออกจริ งๆ และนางก็ไม่เสียเวลามาด่าทอกันด้ วยประโยค
ยาวเหยียดฝื นยิ ้มแย้ มอย่างนั ้นเสียด้ วย
ยามเมื่อนางล่าสัตว์มาทาอาหารกิน แน่นอนว่านางไม่
เสียเวลาพูดคุยกับพวกมัน ความเงียบและรวดเร็ วเท่านั ้นที่
สมควร
และเพียงไม่นานขบวนของนางสนมยศสูงกว่าก็ทาท่าจะ
เคลื่อนตัวในขณะที่นางสนมยศต่ากว่าเพียงก้ มหน้ ากาฝ่ ามือแน่น
อา...คงแพ้ ละ่ สิทา่ ประเดี๋ยวนางเอาคืนให้
ม่านนีคิดในใจได้ อย่างนั ้นพลันล้ วงเอาหินออกมาจาก
สาบเสื ้อแล้ วดีดออกไปด้ วยความรวดเร็ ว
อืม...มันเป็ นอะไรที่นางถนัดและสะดวกที่สดุ ในยามนี ้
ผลที่ได้ คือนางสนมยศสูงกว่าถึงกับสะดุดล้ ม หน้ าทิ่ม
อย่างเสียจริ ตน่าอับอายต่อหน้ าต่อตาของนางสนมยศต่ากว่าทา
เอานางสนมยศต่ากว่าถึงกับตกใจรี บเข้ าไปช่วยพยุงร่างของนาง
สนมยศสูงกว่าขึ ้นมาด้ วยสีหน้ าที่ฉายแววเย้ ยหยันอยูถ่ ึงสามส่วน
นางสนมยศสูงกว่าพลันเข้ าใจผิดคิดว่านางสนมยศต่า
กว่าบังอาจขัดขานางให้ ล้มลงอย่างขายขี ้หน้ าถึงแม้ ว่านางสนม
ยศต่ากว่าจะปฏิเสธเสียงแข็ง
ทั ้งสองจึงเปิ ดศึกกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
และความวุ่นวายขนาดย่อมจึงบังเกิดเมื่อเรื่ องนี ้ได้ แพร่ง
พรายกระจายออกจนทัว่ ทั ้งวังหลัง
ภำยในตำหนักแห่ งหนึ่ง
ม่านนีกาลังก้ มหน้ าก้ มตาทาความสะอาดพลางสารวจ
เมียงมองหาแมงมุมมีพิษสักตัวสองตัว
“นี่ๆ เจ้ าได้ ขา่ วเรื่ องสนมขั ้นเฟยกับสนมขั ้นผินหรื อไม่ ”
นางกานัลคนหนึง่ เอ่ยคาขึ ้นกับนางกานัลอีกนางหนึง่ ขณะกาลัง
ใช้ ผ้าเช็ดอยูบ่ ริ เวณโต๊ ะและตั่งไม่ไกลจากม่านนี
“ได้ สิ ข้ าได้ ขา่ วว่าทั ้งสองทะเลาะกันอย่างดุเดือดเหตุที่

ขัดขากันจนหกล้ มเกิดบาดแผลถลอกหวิดเสียโฉม นี่นบั ว่าเป็ น
เรื่ องใหญ่เลยเชียว” นางกานัลอีกนางหนึง่ ตอบรั บพร้ อมขยาย
ความ
“สนมทั ้งสองนาเรื่ องขึ ้นทูลต่อฮองเฮาและไม่มียอมความ
กันจนฮองเฮาต้ องนาเรื่ องขึ ้นทูลฮ่องเต้ ”
“แล้ วเป็ นอย่างไรหรื อ”
“ถามได้ ฮ่องเต้ ก็สงั่ ปลดป้ายหยกทั ้งคู่และสัง่ ปิ ดโคมทั ้งคู่
เป็ นไร”
“อา...แห้ งเหี่ยวอีกนาน”
“นัน่ สิ คิกคิก”
ม่านนีที่ได้ ยินทุกถ้ อยคาเข้ าใจได้ ทั ้งหมด
อา...ความวุ่นวายและโทษทัณฑ์แค่เพียงเท่านี ้ไม่นา่
พอใจเลยสักนิด
นางควรจะหาวิธีสร้ างความวุ่นวายให้ มากกว่านี ้เสีย
หน่อย
อืม...แอบวางเพลิงเผาตาหนักเลยดีหรื อไม่
อา...ไม่ได้ ไม่ได้ ประเดี๋ยวไก่ตื่น เสียงตีปีกของมันอาจทา
ให้ เสือรู้ ตัวขึ ้นมาแล้ วกระโจนเข้ าขย ้าหนอนน้ อยอย่างนางจนจม
เขี ้ยวโดยที่นางยังมิทนั ได้ คิดการสิ่งใด
หากเป็ นเช่นนั ้นนางคงแหลกเหลวไม่มีชิ ้นดี สภาพคงไม่
ต่างจากเศษเนื ้อที่ถกู กรงเล็บของเสือฉีกออกเป็ นหมื่นๆ ชิ ้น
แน่นอน
ทาอย่างไรดี...
ภำยในตำหนักแห่ งเดิมของวังหลังแห่ งนี ้
ในขณะที่ม่านนีกาลังได้ รับหน้ าที่ให้ ทาความสะอาดรอบ
นอกของตาหนักออกมาทางด้ านหลัง ทันใดนั ้นพลันมีกระต่าย
น้ อยน่ารักวิ่งมายังทิศทางที่อยูไ่ ม่ไกลกับม่านนี
หญิงสาวรับรู้ ได้ ในทันทีว่ากระต่ายตัวนี ้ต้ องเป็ นสัตว์เลี ้ยง
ขององค์หญิงน้ อยสักคนหนึง่ เป็ นแน่ นางจึงเข้ าไปจับกระต่ายตัว
นั ้นมาได้ อย่างง่ายดาย แล้ วนามันไปซ่อนเอาไว้ โดยการนาเชือก
มาล่ามผูกติดกับมุมอับไร้ ผ้ คู นมองเห็นและหาได้ เจอ หลังจากนั ้น
ม่านนีก็เพียงรอเวลาให้ เจ้ าของมันออกตามหา
เวลำผ่ ำนไปเกือบชั่วยำมแล้ วกับกระต่ ำยน้ อยรำยนี ้
ที่ต้องนอนรอนายของมันออกมาตามหาดังที่มา่ นนีคาดการณ์
หญิงสาวยังคงรออยูอ่ ย่างใจเย็น มันไม่แตกต่างเท่าไหร่
นักกับการที่นางต้ องออกล่าเหยื่อในป่ าใหญ่ นางมักจะต้ องรอ
อย่างใจเย็นแบบนี ้อยูเ่ ป็ นนิตย์ บางทีหลายชัว่ ยามกว่าเหยื่อของ
นางจะปรากฏตัวออกมา
เวลาผ่านไปอีกราวหนึง่ ก้ านธูปทันใดนั ้นเสียงหนึง่ พลัน
ดัง
“ทางนี ้มีหรื อไม่”
“ไม่มี”
“ลองไปหาทางด้ านนั ้น”
เสียงพูดคุยออกคาสัง่ สลับกันไปมาทาม่านนีที่นงั่ รออยู่
ตรงมุมมืดต้ องหรี่ ตามอง นางเห็นเป็ นหัวหน้ านางกานัลประจา
ตาหนักของเชื ้อพระวงศ์ และนางกานัลอีกสองคนกาลังเดินมอง
หาอะไรบางอย่าง
แน่นอนว่าต้ องเป็ นกระต่ายน้ อยตัวหนึ่งอย่างไม่ต้อง
สงสัย พวกนางคงเป็ นนางกานัลคนสนิทขององค์หญิงเจ้ าของ
กระต่าย
หญิงสาวหาได้ สนใจนางกานัลพวกนั ้นไม่ เหยื่อของนาง
มิใช่บคุ คลพวกนี ้
ม่านนีใช้ เวลาอีกอึดใจเมียงมองหาเหยื่อของนางที่กาลัง
เดินตามนางกานัลมาไกลๆ เมื่อนางมองเห็นองค์หญิงน้ อยนาง
หนึง่ กาลังเดินกระดุกกระดิกเข้ ามาทางนางกานัลทั ้งสาม นางจึง
ยังคงยืนรอจังหวะงามๆ อยูอ่ ย่างใจเย็น
และเพียงไม่นานเสียงสัง่ การจากองค์หญิงน้ อยพร้ อม
นิ ้วชี ้สัง่ การให้ นางกานัลแยกย้ ายไปตามทางมุมนั ้นมุมนี ้จบลง
เหลือเพียงองค์หญิงน้ อยยืนอยูเ่ พียงลาพัง ม่านนีใช้ เวลาสังเกต
รอบทิศทางอีกครู่ หนึง่ เพื่อให้ แน่ใจว่าองค์หญิงผู้นี ้ไม่มีผ้ ตู ิดตาม
ราชองครักษ์อันใดก็คงไม่มีเช่นกัน วังหลังที่บรุ ุ ษไม่สามารถเข้ ามา
ได้ อย่างนี ้ม่านนีชื่นชอบยิ่งนัก นางจึงแอบย่องเข้ าไปทางด้ านหลัง
ขององค์หญิงน้ อยผู้นี ้ก่อนจะปล่อยแมงมุมพิษตัวเล็กออกมาจาก
ถุงใบน้ อยข้ างเอวของตนแล้ วดีดออกไปจนแมงมุมตัวนั ้นเข้ าไป
เกาะกับต้ นคอขององค์หญิง ผลที่ได้ คือแมงมุมพิษตัวนั ้นกัดตรง
ต้ นคอขององค์หญิงและเพียงไม่นานฤทธิ์ของพิษก็ค่อยๆ สาแดง
ฤทธิ์เดชออกมา
ม่านนีมิได้ ต้องการให้ องค์หญิงตาย นางเพียงแค่ต้องการ
ให้ องค์หญิงสายตาพร่าเลือนสติเลื่อนลอย แมงมุมพิษตัวนี ้มีพิษ
แค่เพียงเท่านั ้น
เมื่อองค์หญิงเริ่ มมีอาการตามต้ องการ ม่านนีเพียงเดิน
เข้ าไปจับจูงมือขององค์หญิงให้ เดิ นตามนางมาอย่างเหม่อลอย
โดยไร้ ผ้ ใู ดได้ เห็น นางพาองค์หญิงน้ อยมาหลบมุมอยูก่ ับกระต่าย
แล้ วส่งตรงแมงมุมพิษอีกตัวหนึง่ ให้ เป็ นของกานัล
ผลที่ได้ คือองค์หญิงน้ อยพลันหลับใหลไปอย่างสงบอยู่
กับกระต่ายน้ อยตัวนี ้
ตาหนักแห่งนี ้เพียงรอเวลาสนมคนใหม่เข้ ามาอยูอ่ าศัยใน
อีกไม่กี่วันข้ างหน้ าหลังจากที่พวกนางกานัลชั ้นต่าได้ ทาความ
สะอาดจนแล้ วเสร็ จ
“หลับให้ สบายนะเพคะ หม่อมฉันห่มผ้ าให้ ”
ม่านนีเอ่ยแค่นั ้นก่อนจะเดินจากไปอย่างเงียบงันปล่อย
ทิ ้งเอาไว้ เพียงองค์หญิงกับกระต่ายน้ อยให้ นอนอยูด่ ้ วยกันตรง
ห้ องอับหลังตาหนักที่ยงั ไม่มีนางสนมนางใดหรื อบ่าวไพร่คนใดได้
เข้ ามา
ผ่ ำนไปหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน
ความวุ่นวายจึงเริ่ มบังเกิดเมื่อองค์หญิงน้ อยผู้หนึง่ หาย
ตัวไปพร้ อมกับกระต่ายของนาง
เรื่ องนี ้สามารถสร้ างความโกลาหลให้ กับวังหลังได้
มากกว่าคราแรก สืบเนื่องจากองค์หญิงน้ อยนางนั ้นเป็ นธิดาของ
สนมนางหนึง่ ที่มีตระกูลใหญ่หนุนหลัง ทั ้งนี ้เมื่อเกิดเรื่ องขึ ้นคน
ของตระกูลนั ้นจึงไม่ยินยอมจนต้ องนาเรื่ องเข้ าที่ประชุมยังท้ อง
พระโรง
การออกตามหาองค์หญิงจึงเป็ นไปอย่างดุเดือดสร้ าง
ความวุ่นวายไปทุกตาหนักของวังหลังอย่างถ้ วนทัว่ ฮองเฮาผู้รับ
หน้ าที่ดูแลวังหลังถึงกับต้ องรับบทหนัก
นางสนมผู้เป็ นมารดาขององค์หญิงน้ อยร้ องไห้ คร่ าครวญ
ปานจะขาดใจตายในขณะที่องค์หญิงน้ อยยังคงนอนหลับใหลไม่
รับรู้ เรื่ องราวอันใดในสภาพที่ยงั ดูดีทกุ ประการ เนื่องจากม่านนี
แอบเอาอาหารไปวางเอาไว้ ให้ ยามที่องค์หญิงตื่นแล้ วหิวขึ ้นมา
เมื่อองค์หญิงกินอาหารเสร็ จม่านนีที่แอบมองจากมุมมืดก็ปล่อย
แมงมุมพิษเข้ าใส่ทาให้ องค์หญิงน้ อยได้ หลับใหลไปอีกครา และ
มันก็ยงั คงวนเวียนอยูอ่ ย่างนั ้นถึงสามวันสามคืน
ของดีอย่างเช่นแมงมุมพิษ คางคกพิษตัวน้ อย งูพิษตัว
น้ อยพวกนี ้ ม่านนีสามารถคานวณได้ ดีว่าแต่ละชนิดมีพิษอย่างไร
ม่านนีหาได้ ไม่ยากจากในป่ าใหญ่โดยไม่ต้องเสียเงินซื ้อเอามา
นางยากจนมาก นางไม่มีเงินจะให้ ทาอย่างไร ยาสลบมัน
แพงมากใช่หรื อไม่ ทั ้งยังควบคุมไม่ได้ ดังใจคิด
เวลำผ่ ำนไปกำรรือ้ ค้ นตำหนักของสนมทุกพระองค์

ยังคงเป็ นไปอย่ ำงบ้ ำระห่ำสร้ ำงควำมวุ่นวำยคล้ ำยศึก
กลำงบ้ ำนกระนัน้
เห็นได้ ชดั ว่าตระกูลขององค์หญิงผู้นี ้ยิ่งใหญ่ไม่เบา การ
กระทาจึงเข้ มข้ นเกิ นคาดการณ์ถึงแม้ ว่าเพียงไม่นานจะตามหา
องค์หญิงพบเป็ นผลสาเร็ จก็ตามที
องค์หญิงถูกค้ นพบพร้ อมกับกระต่ายน้ อยของนาง
หลังจากนั ้นอีกสี่วัน
เมื่อเหตุการณ์ขององค์หญิงน้ อยสิ ้นสุดลงคงเหลือเอาไว้
เพียงความอึมครึมของวังหลังที่ยงั ไม่สร่างซา ทั ้งยังเริ่ มมีเกลียว
คลื่นบางเบาเริ่ มก่อตัว ความไม่ไว้ เนื ้อเชื่อใจระหว่างตระกูล
หลากหลายเริ่ มมีเข้ ามา จากเหตุการณ์แค่เพียงเท่านี ้
หลังจากเหตุการณ์นี ้ผ่านพ้ นไป ม่านนีเพียงคิดอะไรไป
คุยกับตนเองไปเรื่ อยเปื่ อยตามวิสยั ขณะกาลังเดินไปตามทาง
เนื่องจากนางอยูค่ นเดียวกลางป่ าใหญ่มาโดยตลอด การคุยกับ
ตนเองจึงเป็ นเรื่ องปกติธรรมดา
การเป็ นนางกานัลชั ้นต่าอย่างนี ้ช่างดีไม่น้อย นาง
สามารถเดินเข้ าออกไปอย่างถ้ วนทัว่ ภายในพระราชวังตามแต่จะ
ได้ รับคาสัง่ ให้ ไปทางานจับฉ่ายที่ใด เนื่องจากนางกานัลขั ้นสูง
จะต้ องอยูป่ ระจาตาหนักทั ้งยังต้ องคอยติดตามดูแลเจ้ านายชั ้นสูง
อย่างใกล้ ชิดไม่สามารถปลีกตัวไปทางใด การมีหน้ าที่ทาความ
สะอาด ซักเสื ้อผ้ า ตักน ้า แบกฟื น จุดไฟ ล้ างจาน ขนย้ ายสิ่งของ
และงานอื่นๆ จิปาถะทัว่ ไปภายในวัง จึงตกเป็ นของนางกานัลชั ้น
ล่างอย่างไม่ต้องสงสัย
เช่นนั ้นแล้ วกับท้ องพระโรง กับตาหนักที่ไม่มีใครอยู่ กับ
ห้ องส่วนกลางของตาหนักไร้ ผ้ คู นสนใจในยามปกติจะมี เพียงแต่
ยามที่มีงานจักต้ องจัดทาตามพิธีการถึงได้ มีคนสนใจขึ ้นมา กับ
สถานที่ทั ้งหลายที่มิได้ สาคัญอันใดมากมาย จึงได้ พวกนางกานัล
ชั ้นต่าที่สดุ ในวังคอยเดินขบวนวนเวียนดูแลจัดการ และนัน่ จึงเป็ น
สถานที่ที่ม่านนีสามารถใช้ ประโยชน์ได้ ไม่มากก็น้อยตามแต่
ความพึงพอใจของนาง
ม่านนีถือโอกาสงามๆ อย่างนี ้เดินทางไปอย่างถ้ วนทั ้ง
ภายในพระราชวัง ทั ้งด้ านหน้ าและด้ านหลัง
หญิงสาวเพียงก้ มหน้ าก้ มตาเดินอยูท่ ้ ายขบวนเป็ นเพียง
นางกานัลที่ต่าต้ อยด้ อยค่าหาใดเปรี ยบเป็ นที่สดุ ไม่มีใครสนใจ
ไม่มีใครสังเกต เนื่องจากนางมักจะถูกกลืนหายไปจากรู ปขบวนที่
มีอาภรณ์แบบเดียวกันสีเดียวกันทั ้งยังมีนางกานัลทั ้งหลายยืนบัง
ร่างของนางเอาไว้ จนมิด
นางอาศัยที่เป็ นสตรี ตัวเล็กๆ และก้ มหน้ าก้ มตาซ่อนเร้ น
ใบหน้ าไม่สบตากับใคร ไม่สงุ สิงกับใคร ไม่แม้ แต่จะเงยหน้ าขึ ้น
มองผู้คน แต่ถึงกระนั ้น นางก็ยงั คงใช้ หางตาของนางมองได้ อย่าง
ถ้ วนทัว่ แบบรอบทิศทาง
นางได้ เห็นเหล่านางสนมคนงาม เหล่าองค์หญิงและองค์
ชายหลายคนหรื อก็คือเหล่าเมียน้ อยของบิดา และเหล่าน้ องๆ
ของนางที่บิดาคงรักหนักหนาถึงได้ ดูแลฟูมฟั กกันเป็ นอย่างดี มีทั ้ง
ที่อยูอ่ าศัยใหญ่โต ทั ้งเสื ้อผ้ าแพรพรรณงดงาม พวกเขายังคงอยู่
กันอย่างสบายกายสบายใจไร้ ความทุกข์มีความสุขเหลือคณา
เช่นนั ้นแล้ วการสร้ างความวุ่นวายของม่านนีจงึ ยังคง
ดาเนินไป หากใครมีความสุขมากนัก นางจักต้ องจัดการให้ มัน
สมดุล ไม่ว่าใครก็ไม่ควรมีความสุขจนเกินไป
เวลาผ่านมาแล้ วหลายเดือน ม่านนียงั คงสร้ างความ
วุ่นวายเล็กๆ น้ อยคล้ ายคลื่นใต้ น ้าอยูอ่ ย่างนี ้ทุกเมื่อเชื่อวันกับนาง
สนม องค์หญิงและองค์ชาย
กับองค์หญิงหรื อนางสนมนั ้น ม่านนีเพียงแอบกระทาการ
ง่ายๆ ให้ พวกเขาทะเลาะกัน หาความสุขอย่างสงบอันใดมิได้ ให้
ฮองเฮาต้ องมีเรื่ องปวดพระเศียรในทุกๆ วัน
พวกเขามักจะเล่นสงครามเย็นหรื อสงครามประสาทฟาด
ฟั นกันด้ วยคาพูดหวานหูภาษาดอกไม้ กันอยูอ่ ย่างเนืองนิตย์อยู่
แล้ ว จึงไม่เป็ นเรื่ องยากอันใดที่ม่านนีจะช่วยส่งเสริ มเล็กๆ น้ อยๆ
ให้ พวกนางได้ ทะเลาะกันอย่างครื น้ เครงเปิ ดเผย ยิ่งกราดเกรี ย้ วชี ้
ปลอกเล็บเลยยิ่งดี
หากเป็ นองค์ชายนางก็แอบส่งจดหมายบอกรักและนัด
เจอที่ด้านนอกซ้ อนทับกันกับองค์ชายอีกหนึง่ พระองค์ ทาให้ องค์
ชายมาตามนัดแล้ วเกิดทะเลาะเบาะแว้ งกันเอง ขัดแข้ งขัดขา
กันเอง
ในส่วนนี ้นางแอบสืบข่าวมาจากลี่ซูถึงการที่มีองค์ชาย
บางคนแอบปลอมตัวออกมานัดเจอกับสตรี งดงามนางหนึง่ และ
สตรี งดงามนางนั ้นก็เป็ นที่หมายปองจากองค์ชายอีกองค์หนึง่
เรื่ องนี ้ม่านนีได้ ลี่ซูคอยช่วยเหลือจึงไม่เป็ นเรื่ องยากแต่อย่างใด
เหตุการณ์ทะเลาะกันขององค์ชายได้ ลี่ซูชว่ ยประโคมข่าว
เสริ มเรื่ องราวออกไปถึงความไม่เหมาะสมนาความเสื่อมเสีย
มายังราชวงศ์และวงศ์ตระกูลของขั ้วอานาจทุกฝ่ าย ทาให้ องค์
ชายทั ้งสองถูกลงโทษเดือดร้ อนไปถึงเมียน้ อยของบิดาต้ องวุ่นวาย
บานปลายไปจนถึงฮองเฮาต้ องลงมาช่วยสะสาง กระทัง่ ฮ่องเต้
ต้ องเปิ ดประชุมยังท้ องพระโรงเพื่อจัดการ น่าสงสารก็แต่สตรี
งดงามนางนั ้น เกิดมางามล่มเมืองเสียจริ ง
เหตุการณ์แค่เพียงเท่านั ้นก็สามารถสร้ างรอยแผลซึมลึก
และความบาดหมางที่มีมาแต่ไหนแต่ไรของพวกเขาให้ เด่นชัดแผ่
ขยายได้ เป็ นวงกว้ างมากยิ่งขึ ้น เพียงแต่พวกเขายังคงต้ องเก็บ
ซ่อนและเก็บข่มเอาไว้ ด้วยฉากบังหน้ าตามหน้ าที่อันยิ่งใหญ่ของ
แต่ละตระกูล
ถึงแม้ ว่าเรื่ องราวจะยังไม่ใหญ่โตพอจะเป็ นที่พึงพอใจ
ของม่านนี แต่ก็ยงั ดีกว่ายังมิได้ กระทาสิ่งใด
การทะเลาะเบาะแว้ งเพียงเล็กน้ อยในแต่ละวันค่อยๆ ก่อ
ตัวเพิ่มพูนเป็ นการทะเลาะกันอย่างหนักหน่วงจนมีสนมถูกวางยา
หมายคร่าชีวิต ทั ้งยังเรื่ องขององค์ชายที่ถกู หยามเกียรติจน
กลายเป็ นปั ญหาระหว่างตระกูลขุนนาง มิใช่แค่เพียงปั ญหาของพี่
น้ องทะเลาะกัน
การสร้ างความปั่ นป่ วนเล็กๆ น้ อยๆ อย่างสนุกสนานของ
ม่านนีจงึ ผ่านไปในแต่ละวันอย่างรื่ นเริ งภายใต้ สีหน้ าเรี ยบเฉยก้ ม
หน้ าก้ มตาเดินซ่อนรอยขบขัน
นางเพียงรอชมวังวนของชีวิตในวังหลวงวังหลังที่กาลัง
วุ่นวายอย่างใจเย็น
ณ แคว้ นหยำงเป่ ย
ภายในห้ องทรงอักษรของฮ่องเต้ นามว่าหยางจื ้อเฉิง
ตรงตั่งไม้ ตวั ใหญ่ยาวที่อยูถ่ ัดจากโต๊ ะทรงงานกาลังมี
เสียงดังครื ดคราดเอี๊ยดอ๊ าดยามเมื่อตั่งโยกคลอนและเสียงของขา
ตั่งทั ้งสี่มุมกระทบพื ้นดังกึกกักเป็ นจังหวะผสมผสานกับเสียงของ
เนื ้อกระทบเนื ้อยามประกบเข้ าหากันบนตั่งตัวนั ้นจากการระทา
ของบุรุษผู้อยูเ่ หนือร่างของสตรี ในสภาพอาภรณ์หลุดลุย่ จนเรื อน
ร่างเปล่าเปลือย
“อา...ฝ่ าบาท...ฝ่ าบาท” เสียงโอดครวญดังอยูภ่ ายใต้ ร่าง
ของบุรุษสูงศักดิ์ผ้ ทู ี่กาลังโยกโยนเรื อนกายถาโถมใส่นางเป็ น
จังหวะหฤหรรษ์
“ฝ่ าบาทเพคะ...ทรงเมตตา อึก...อา...” หญิงสาวกล่าว
คาอ้ อนวอนด้ วยประโยคขาดหายพลางยกเรี ยวแขนขึ ้นเหนือ
ศีรษะของตัว ฝ่ ามือจับขยุ้มอยูก่ ับผ้ าคลุมตั่ง เรี ยวขาของนางแยก
ออกยกขึ ้นตั ้งชัน “อา...ฝ่ าบาท”
“เจ้ ายัว่ ยวนเรา...” บุรุษเหนือเรื อนกายเอ่ยคาเสียงพร่า
ทั ้งยังคงถาโถมร่างแกร่งเข้ าใส่สตรี ใต้ ร่างจนเม็ดเหงื่อพร่างพราว
หยดใส่ใบหน้ างามของสตรี ใต้ ร่างไหลเป็ นทางยาว
“อืม...ฝ่ าบาท...” สตรี นางเดิมยังคงหลับตาพริ ม้ กัดริ ม
ฝี ปากสูดลมหายใจเข้ าออกหนักหน่วง
“อา...ฝ่ าบาทเพคะ” นางยิ่งครางกระเส่าเมื่อบุรุษที่นาง
เรี ยกว่าฝ่ าบาทก้ มหน้ าลงดูดเม้ มยอดปทุมถันของนางก่อนจะ
ถอนริ มฝี ปากออกแล้ วโยกกระชับถาโถมถี่รัวกระชั ้นแรงยิ่งขึ ้น
“ฝ่ าบาท ฝ่ าบาท...อา...”
เสียงครวญยังคงครางอย่างรัญจวนดังระงมไปทัว่ ห้ อง
ผสมผสานกับเสียงของจังหวะเนื ้อกระทบเนื ้อและเสียงตั่งที่กาลัง
โยกโยนอยูอ่ ย่างนั ้น
เสียงนั ้นดังจนทะลุทะลวงออกมาถึงประตูใหญ่งามอร่าม
หน้ าห้ องทรงอักษรที่กาลังมีสตรี สงู ศักดิ์ในอาภรณ์กรุ ยกราย
ลวดลายดอกเหมยกุ้ยสีแดงสดปั กดิ ้นสีทองงามระยับจนเต็มพื ้นที่
สตรี สงู ศักดิ์ในอาภรณ์สงู ค่าเพียงยืนมองประตูฟังเสียง
ครางกระเส่าที่เล็ดลอดออกมาด้ วยสายตาเรี ยวสวยแต่ทว่ามืดดา
ไร้ แววทอประกายใดๆ
นางยังคงยืนมองบานประตูและยืนฟั งเสียงบทเพลง
บรรเลงบทรักอยูอ่ ย่างนั ้นด้ วยใบหน้ าเรี ยบเฉยผิดกับเหล่าบ่าว
ไพร่หน้ าประตูและบ่าวไพร่ผ้ ตู ิดตามที่แต่ละคนมีใบหน้ าขึ ้นสีชาด
“ทูลฮองเฮา ฝ่ าบาทยังทรง เอ่อ...” เสียงของหม่ากงกง
ขันทีประจาองค์ฮอ่ งเต้ กล่าวคามาทางสตรี สงู ศักดิ์นางนั ้นด้ วย
ท่าทีกระอักกระอ่วนเหลือประมาณ
สตรี ที่ถกู เรี ยกขานว่าฮองเฮาเพียงยกพระหัตถ์ที่มีปลอก
เล็บยาวแหลมขึ ้นเพื่อเป็ นการห้ ามปรามเสียงอื่นใดนอกจากเสียง
ครวญครางภายในห้ องทรงอักษรนัน่
เพียงเวลำไม่ ถึงครึ่งเค่ อต่ อมำ
เสียงครวญครางอย่างต่อเนื่องจึงค่อยๆ เงียบลงเหลือ
เพียงเสียงของลมหายใจหอบหนักอีกครู่หนึง่ หลังจากนั ้นทุกอย่าง
พลันเงียบสนิท
และอึดใจต่อมาบานประตูตรงหน้ าของฮองเฮาพลันถูก
ฝ่ ามือใหญ่หนาผลักแล้ วเปิ ดออกตามด้ วยพระพักตร์ ของฮ่องเต้ ที่
แม้ จะมีพระชนพรรษาสามสิบเจ็ดปี แล้ วแต่ยงั คงความหล่อเหลา
ปานเทพเซียนไม่เสื่อมคลาย ใบหน้ าคมคายรู ปหน้ าคมสันดวงตา
เรี ยวคมเข้มข้ นลุม่ ลึก รู ปร่างสูงโปร่งงามสง่าหนาแน่นไปด้ วยมัด
กล้ ามภายใต้ อาภรณ์สีทองอร่ามที่สวมเอาไว้ เพียงหลวมๆ
พระองค์ปรากฏกายออกมาให้ เห็นหลังบานประตูด้วยใบหน้ า ขาว
กระจ่างแต่เรี ยบเฉยไร้ อารมณ์ใดๆ
เหล่าบ่าวไพร่รีบก้ มหน้ าก้ มตาคุกเข่าทาความเคารพซ่อน
เร้ นใบหน้ าขึ ้นสีระเรื่ อเอาไว้ อย่างลนลาน
“เจ้ ามีธุระอันใดหรื อ” หยางจื ้อเฉิงคลี่ยิ ้มอบอุ่นพลางก้ ม
หน้ ามองฮองเฮาแห่งตนถามด้ วยน ้าเสียงนุม่ นวลแต่ทว่าฟั งดีๆ
กลับดูหา่ งเหินพิกล
ฮองเฮานามว่าหวงเหม่ยเหลียนที่ยงั คงความงดงามปาน
เทพธิดาเอาไว้ ไม่สร่างซาเช่นเดียวกันในพระชันษาสามสิบต้ นๆ
ความงดงามของนางนั ้นคล้ ายเปลวเพลิงร้ อนแรงยัว่ เย้ าอาบเสน่ห์
ความสง่างามฉายชัดทุกอณู
พระนางเพียงคลี่ยิ ้มบางเบาตอบกลับด้ วยน ้าเสียง
นุม่ นวล “หม่อมฉันทาน ้าแกงมาถวายเพิ่มให้ เพคะ”
“อืม...เราต้ องขอบใจเจ้ าที่ใส่ใจ เจ้ าให้ คนนาไปให้ เราที่
ตาหนักของเราได้ เลย” หยางจื ้อเฉิงกล่าวแค่นั ้นด้ วยรอยยิ ้มอบอุ่น
ไม่เปลี่ยนแปลงพลางผินใบหน้ าออกไปจากวงหน้ างามล ้าของ
ฮองเฮาด้ วยแววตาเรี ยบเฉยก่อนจะสะบัดชายผ้ าสีทองเลอค่า
แล้ วเดินจากไป
หวงเหม่ยเหลียนยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังของร่างสูงโปร่ง
งามสง่าที่นางหลงรักหัวปั กหัวปาเพียงครัง้ แรกที่เจอกันเมื่อสิบ
กว่าปี ก่อนหน้ า นางมองแผ่นหลังเปี่ ยมเสน่ห์นั ้นด้ วยแววตานิ่ง
สนิทใบหน้ าเรี ยบเฉยถึงแม้ ว่าริ มฝี ปากจะคลี่ยิ ้มบางเบาน้ อมส่ง
บุรุษสูงศักดิ์ให้ เดินจากไปตามพิธีรีตอง
เมื่อคล้ อยหลังของบุรุษผู้สงู ศักดิ์ที่สดุ ในแผ่นดิ น หวง
เหม่ยเหลียนจึงเดินนวยนาดเข้ ามาตรวจตราความเรี ยบร้ อยของ
ห้ องทรงอักษรที่เมื่อครู่ใช้ เป็ นต่างห้ องนอนขับเคลื่อนเคี่ยวกรา
ของสองชายหญิง
ภายในห้ องทรงพระอักษรที่เกิดพายุอารมณ์ไปเมื่อครู่
ยังคงมีสตรี นอนบิดตัวเบียดเรี ยวขาขาวเสลาของตนเข้ าหากันอยู่
บนตั่งยาวด้ วยสภาพเปลือยเปล่าหน้ าอกชูชอ่ ฝ่ ามือลูบไล้ หายใจ
รวยริ นคล้ ายกับคนกาลังใกล้ ตาย แต่ทว่าใบหน้ ากลับกาลังมี
รอยยิ ้มพริ ้มเพราเนื่องจากอารมณ์รัญจวนยังคงค้ างคา
“ข้ าให้ เจ้ าเพียงนาน ้าแกงมาถวาย” สุรเสียงเย็นเยียบของ
หวงฮองเฮาดังขึ ้นมาทางสตรี ที่กาลังนอนเหยียดกายพาเอาสตรี
นางนั ้นถึงกับดีดตัวขึ ้นมาคล้ ายกับโดนลูกไฟนาบที่แผ่นหลัง
สตรี นางนั ้นลุกขึ ้นพรวดพราดจนร่างเปล่าเปลือยตกลง
บนพื ้นเสียงดังก่อนจะรี บคลานเข่าเก็บอาภรณ์ที่กระจัดกระจาย
มาห่อหุ้มกายงามเอาไว้ ลวกๆ นางรี บละล่าละลักเอ่ยคาอย่าง
ร้ อนรน “ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันถูกบังคับเพคะ หม่อมฉันไม่อาจ
ปฏิเสธพระประสงค์เพคะ”
“หึ!” หวงเหม่ยเหลียนส่งเสียงในลาคอปรายสายตาเรี ยว
สวยที่ตกแต่งเอาไว้ เป็ นอย่างดีมองผ่านสตรี ตรงพื ้นอย่างเย้ ยหยัน
พลางเอ่ยเสียงเย็นเยียบยิ่งกว่าเดิม
“เห็นได้ ชดั ว่าเจ้ ายัว่ ยวนพระองค์ หวังไต่เต้ าจากนาง
กานัลคนสนิทของข้ า อย่าคิดว่าข้ าจะไม่เห็นสายตาอย่างนั ้นของ
เจ้ าที่มีอยูต่ ลอดเวลา เฉียงกงกง พาคนมาลากมันไป”
“หา!” สตรี ผ้ ทู ี่ผา่ นช่วงวสันร้ อนแรงเพียงไม่นานถึงกับ
เบิกตากว้ าง “ได้ อย่างไรกันเพคะ หม่อมฉันได้ ถวายตัวกับฝ่ าบาท
แล้ ว ฝ่ าบาทย่อมยกฐานะของหม่อมฉัน พระองค์จะทาอันใดกัน
เพคะ”
“บังอาจ!” สุรเสียงเย็นเยียบของสตรี สงู ศักดิ์พลัน
เปลี่ยนไปเมื่อได้ ยินอย่างนั ้น “เจ้ าอย่าหวังว่าจะมีวันนั ้น พานาง
ไปโบยให้ ตาย”
“ไม่นะเพคะ หม่อมฉันจะทูลฝ่ าบาท”
หวงเหม่ยเหลียนหาได้ ฟังความอันใดไม่
นางเพียงสะบัดชายอาภรณ์ล ้าค่าเดินจากไปด้ วยมาด
นางพญาเฉกเช่นปกติ หาได้ สะทกสะท้ านต่อคาขูไ่ ม่ ก่อนจะกล่าว
เสียงเรี ยบไปทางเฉียงกงกง “หากนางไม่ตาย ต้ องเป็ นเจ้ าที่ตาย”
ตำหนักฮวำเหลียนกงที่ตัง้ ตระหง่ำนสูงลิบมำกกว่ ำ
ตำหนักใดๆ ในวังหลัง
ภายในห้ องส่วนตัวของฮองเฮาหวงเหม่ยเหลียน หญิง
สาวยังคงยืนดังรู ปปั น้ รู ปสลักนิ่งงันด้ วยใบหน้ างดงามเรี ยบเฉย
แต่พร่างพรู สิ่งต่างๆ อยูภ่ ายในจิตใจ
นางเพียงปรายสายตามองออกไปยังนอกหน้ าต่างที่มี
ตาหนักของสนมมากมายตั ้งแถวเรี ยงราย สายตาเรี ยวสวยของ
นางมองเห็นโคมไฟสีแดงหลายดวงสว่างไสวเป็ นแถวเรี ยงกันยาม
เมื่อถูกถือแล้ วเดินตามหลังกันมาบนพื ้นทางเดินระหว่างตาหนัก
นางมองเห็นบุรุษสูงศักดิ์ในอาภรณ์สีทองเลอค่าปั กลายมังกร
กาลังย่างกรายเดินไปยังทิศทางที่มีตาหนักของสนมงดงามนาง
หนึง่ ตั ้งตระหง่านรออยู่
ตาหนักตรงนั ้น สนมนางนั ้น คืนนี ้คงได้ รับสิทธิ์จดุ โคมถัด
จากคืนก่อนต่อจากสนมงดงามอีกตาหนักหนึง่ หวงเหม่ยเหลียน
เพียงยืนมองภาพนั ้นด้ วยอารมณ์ขนุ่ มัวขัดเคือง นัยน์ตาเรี ยวสวย
ขึงตึง
นี่คือสิ่งที่นางเลือก
ตาแหน่งสูงศักดิ์ อานาจสูงส่ง หน้ าที่หนักหน่วง ดูแลวัง
หลังทั ้งหมด
ดูแลเหล่าสตรี ทั ้งหลายที่เป็ นเมียน้ อยให้ พระสวามีอัน
เป็ นที่รัก
หวงเหม่ยเหลียนเพียงหลับตาลงช้ าๆ เมื่อมองเห็นภาพ
ของบุรุษสูงค่าสามีแห่งตนเดินหายเข้ าไปในตาหนักแห่งนั ้นเพื่อ
ทาหน้ าที่ขยายอานาจด้ วยการสร้ างทายาทกับสตรี หลากหลาย
ภาพของนางกับพระสวามีของนางเมื่อครัง้ ที่ได้ แนบชิด
กัน เมื่อครัง้ ที่นางยังเป็ นหนึง่ เดียว ริ มฝี ปากของเขาที่พรมจูบนาง
สายตาของเขาที่ร้อนแรงเหลือเกินยามที่ทอดมองเรือนร่างเปล่า
เปลือยของนาง ใบหน้ างดงามของเขาที่ซุกไซร้ ฝากรอยรักเอาไว้
กับนาง กายแกร่งของเขาที่ถาโถมเข้ าใส่นางครัง้ แล้ วครัง้ เล่า
ผสมผสานกับเสียงครางกระเส่าของนาง เรื อนกายของนางที่อ่อน
ระทวยอยูใ่ ต้ ร่างของเขา นางจาได้ ดีว่านางมีความสุขเพียงใด
ภายใต้ แผงอกหนาแน่นอบอุ่นของเขา ค่าคืนแห่งความรัญจวน
เหล่านั ้นนางจาได้ ดี
แต่วันนี ้ ยามนี ้ ภาพของพระสวามีที่กาลังบดเบียดกาย
แกร่งเข้ าหาสตรี ใต้ ร่างที่ไม่ใช่นาง ภาพของริมฝี ปากหยัก แดงนั ้น
กาลังพรมจูบดูดดันกับสตรี นางอื่นที่ไม่ใช่นาง
ภาพใบหน้ างดงามของเขาที่กาลับแนบชิดกับใบหน้ า
และลาคอของสตรี พวกนั ้น ภาพของแผงอกที่เคลื่อนขึ ้นลงขยับ
เนิบนาบไปมาอยูเ่ หนือเรื อนกายของสตรี ทั ้งหลายที่ไม่ใช่นาง
และทุกครัง้ นางจะต้ องทนมองสตรี เหล่านั ้นที่มีรอยฝาก
รักสีกุหลาบตามลาคอระหง ตามเนินอกที่โผล่พ้นสาบเสื ้อ และคง
จะมีตามลาตัวอีกหลายแห่งทั ้งยังจุดซ่อนเร้ นในเรื อนกายที่พระ
สวามีของนางได้ ฝากรักเอาไว้ ให้ สตรี เหล่านั ้น
เขาฝากรักให้ กับสตรี ทกุ คน ที่ไม่ใช่นาง
ทุกวันนางต้ องทนมองภาพของสตรี เหล่านั ้น
ภาพเหล่านั ้น ภาพนั ้น...
หวงเหม่ยเหลียนลืมตาขึ ้นมาอีกครัง้ เมื่อคิดมาถึงตรงนี ้
ภาพทั ้งหลายที่นางกาลังนึกถึงพลันเกิดซ้ อนทับกับภาพ
ในอดีตที่นางนึกย้ อนกลับไป
เมื่อครัง้ ที่นางได้ รับหน้ าที่ให้ เป็ นองค์หญิงบรรณาการ
จากแคว้ นเว่ยและมีตาแหน่งฮองเฮารออยูด่ ้ วยข้อตกลงระหว่าง
แคว้ น ครัง้ แรกที่นางได้ เจอกับองค์ชายสี่ นามว่าหยางจื ้อเฉิงแห่ง
แคว้ นหยางเป่ ย นางก็ตกหลุมรักเขาทันทีเมื่อแรกเห็น
ถึงแม้ ว่ายามนั ้นนางจะต้ องตบแต่งกับองค์ชายอีก
พระองค์หนึง่ นางก็หาได้ สนใจไม่
นางชมชอบองค์ชายสี่นามว่าหยางจื ้อเฉิงจนหมดใจ ไม่
ว่าใครหรื อสิ่งใดก็ไม่สามารถมาห้ ามใจของนางได้
นางกับองค์ชายสี่หยางจื ้อเฉิงจึงแอบนัดพบกันพร้ อม
ข้ อเสนอให้ ความร่วมมือกับเขาถึงขั ้วอานาจที่นางมี
เช่นนั ้นแล้ วต่อให้ ย้อนกลับไปนางก็ยงั คงจะทามัน
นางเลือกที่จะทามันด้ วยคิดว่าเขาจะรักนางจากใจจริ ง
เขาควรรักนางเหนือสตรี นางใด
เขารักนาง...
ตำหนักซิวกง
อันเป็ นที่ประทับของสนมงดงามนามว่าฮุย่ เจินที่เพียงรับ
ตาแหน่งสนมขั ้นผินเข้ ามาเมื่อหลายวันก่อนด้ วยตระกูลของนาง
เป็ นขุนนางที่เริ่ มมีอานาจขึ ้นมา นางจึงแสดงฝี ไม้ ลายมือในการ
ปรนนิบตั ิบรุ ุ ษผู้สงู ศักดิ์เฉกเช่นสตรี ไร้ เดียงสาแต่มากมารยาได้
อย่างน่าชม ด้ วยหวังว่านางจะได้ ตาแหน่งที่ดีกว่านางสนมขั ้นผิน
ในอีกไม่นาน
“ฝ่ าบาทเพคะ” เสียงอ่อนเสียงหวานของสนมฮุย่ ผินเอ่ย
คากระซิบกระซาบที่ข้างใบหูของบุรุษเจ้ าของแผ่นดินอย่าง
ต้ องการให้ กระเส่า
“พระองค์ทรงเหน็ดเหนื่อยมากหรื อไม่เพคะ” นางกล่าว
คาพลางนวดเบาๆ ที่บริ เวณไหล่กว้ างใหญ่ของบุรุษรู ปงามในสระ
น ้ากว้ างขวางกลางห้ องที่ตกแต่งให้ มีบรรยากาศชวนรัญจวนและ
มีน ้าอุ่นอยูจ่ นเต็มขอบสระมีกลีบของดอกเหมยกุ้ยสีแดงสด
ล่องลอยกลิ่นหอมคละคลุ้ง
“อืม...” เส้ นเสียงทุ้มต่าทรงเสน่ห์ตอบรับแค่นั ้น
“เช่นนั ้นหม่อมฉันจะช่วยคลายให้ นะเพคะ” นางยังคง
กล่าวคาด้ วยน ้าเสียงหวานล ้าอย่างจงใจ
“เราเกรงว่าจะยิ่งเหน็ดเหนื่อยกระมัง” เส้ นเสียงทรงเสน่ห์
ของบุรุษสูงศักดิ์เอ่ยคาแค่นั ้นแต่กลับทาให้ สตรี เบื ้องหลังถึงกับ
ร่างกระตุกสัน่ สะท้ านและเพียงไม่นานร่างระหงทั ้งร่างก็ถกู รวบ
เอาไว้ จนตกลงมาในสระน ้าเดียวกัน
“อุ๊ย! ฝ่ าบาทเพคะ” นางทาทีขวยเขินใบหน้ าแดงก่านึก
อับอายที่สดุ ในชีวิต
“อย่ามัวเล่นงิ ้วอยูเ่ ลย เราราคาญ”
“...”
และเพียงไม่นานสตรี งดงามผู้ไร้ เดียงสาก็กลายร่างเป็ น
สตรี เจ้ ามารยาอย่างเปิ ดเผย ร่างสองร่างจึงสอดประสานกันอย่าง
หนักหน่วงอยูใ่ นสระน ้าแห่งนี ้ราวหนึง่ ก้ านธูป ตามมาด้ วยเสียง
กระแทกกระทั ้นผสมผสานเสียงครวญครางสัน่ พร่าดังระงมอยูบ่ น
เตียงนอนหนานุม่ ใหญ่โต
เวลาหนึง่ ชัว่ ยามผ่านไปเสียงร้ องร่ ารัญจวนอย่างบ้ าคลัง่
ได้ เงียบหายคงเหลือเอาไว้ เพียงร่างเปลือยเปล่าของสตรี ผ้ งู ดงาม
นอนหายใจรวยริ นอย่างหมดสภาพอยูเ่ พียงลาพัง
ตำหนักเหยียนซีกงอันใหญ่ โตโอ่ อ่ำรโหฐำนที่ตัง้ อยู่

ใจกลำงของพระรำชวังแห่ งแคว้ นหยำงเป่ ย
ภายในห้ องส่วนตัวของฮ่องเต้ หยางจื ้อเฉิงมีเพียงกลิ่น
อายเย็นเยียบน่ากลัวตลบอบอวลอยูต่ ลอดเวลา
หม่ากงกงผู้ซงึ่ เป็ นมหาขันทีคนสนิทที่อยูด่ ้ วยกันมา
ตั ้งแต่หยางจื ้อเฉิงเป็ นเพียงองค์ชายได้ แต่ทอดมองร่างสูงค่า ที่
กาลังนัง่ ตระหง่านอยูท่ ี่โต๊ ะทรงงานนั ้นอย่างเงียบงันพลางระลึก
อยูใ่ นใจ
หยางจื ้อเฉิงเปลี่ยนไปจากองค์ชายที่มีแววตาอบอุ่น
มั่นคงจริ งใจ บัดนี ้กลับกลายเป็ นบุรุษไร้ ใจโดยสมบูรณ์
แววตาของพระองค์เปลี่ยนเป็ นคมเข้ มคล้ ายสีนิลดาสนิท
ไร้ ก้นบึ ้งไร้ แววทอประกายใดๆ เฉกเช่นมนุษย์ทวั่ ไป
ตั ้งแต่เมื่อครัง้ ที่พระองค์ทรงตัดสินใจเลือกวงศ์ตระกูล
ของพระองค์และอานาจยิ่งใหญ่เหลือล้ นมากกว่าหัวใจ
ตั ้งแต่เมื่อครัง้ ที่พระองค์ทรงตัดสินใจเฉือนหัวใจของ
ตนเองทิ ้งไป
ตั ้งแต่นั ้นมาใจของพระองค์ก็ได้ ตายจากไปพร้ อมกับสตรี
อันเป็ นที่รักอย่างสมบูรณ์ตลอดกาล
ขันทีเฒ่าคนสนิทของหยางจื ้อเฉิงคิดได้ อย่างนั ้นพลาง
หลับตาลงช้ าๆ เพื่อยืนรอรับใช้ นายเหนือหัวอย่างเงียบงันเฉกเช่น
ภำยในท้ องพระโรงแห่ งวังหลวงของแคว้ นหยำงเป่ ย
ที่กำลังประชุมกันอยู่ด้วยบรรยำกำศตึงเครี ยดสลับอึมครึม
ภำยใต้ ใบหน้ ำเปื ้ อนยิม้ เหมือนดั่งเช่ นปกติ
โดยมีฮอ่ งเต้ นงั่ ว่าราชการอยูด่ ้ านเหนือสุดบนแท่น
ประทับสีทองอร่าม เยื ้องลงมาเป็ นฮองเฮา ลดหลั่นต่อมาเป็ นองค์
หญิงองค์ชายตามลาดับ
เหตุที่เหล่าเชื ้อพระวงศ์ พร้ อมหน้ าพร้ อมตาเยี่ยงนี ้สืบ
เนื่องมาจากวันนี ้จะมีแม่ทพั หนุม่ ผู้หนึง่ ได้ เดินทางกลับมา
หลังจากชนะศึกและฮ่องเต้ จะทรงประกาศรางวัลเป็ นสมรส
พระราชทานกับองค์หญิงที่เป็ นถึงราชธิดาของฮองเฮาในวัยที่ผา่ น
พ้ นพิธีปักปิ่ นเมื่อไม่นานมานี ้
เหล่าบรรดาขุนนางข้ าราชสานักต่างทาสีหน้ าชื่นมื่นยินดี
ปรี ดาหาใดเปรี ยบกันอย่างถ้ วนหน้ า ในขณะที่ฮอ่ งเต้ เพียงแย้ ม
สรวลบางเบาภายใต้ แววตาคมดา ฮองเฮาที่กาลังนัง่ เยื ้องลงมา
เพียงนัง่ นิ่งด้ วยสีพระพักตร์ หวานล ้าอมยิ ้มงดงามอยูต่ ลอดเวลา
เหล่าองค์หญิงองค์ชายก็กาลังนัง่ กันอยู่อย่างพร้ อมหน้ า
พร้ อมตาด้ วยใบหน้ าประดับรอยยิ ้มพริ ม้ เพรา
โดยเฉพาะองค์หญิงที่เป็ นถึงราชธิดาของฮองเฮา
องค์หญิงผู้นั ้นกาลังมีรอยยิ ้มที่กว้ างขวางยิ่งกว่าใคร
ม่านนีได้ รับมอบหมายหน้ าที่ให้ ทาความสะอาดอยู่เพียง
ลาพังอย่างเดียวดายภายในห้ องเล็กห้ องหนึง่ ถัดออกไปจากห้ อง
โล่งกว้ างของท้ องพระโรงแห่งนี ้ นางกาลังมองเห็นทุกผู้คนได้
ถึงแม้ ว่าระยะของห้ องแห่งนี ้นับว่าไกลจากท้ องพระโรง
ในระยะหนึง่ แต่ก็ไม่ไกลเกินกว่าที่สายตาเรี ยวของนางที่คล้ าย
เหยี่ยวจ้ องล่าเหยื่อจะสารวจไปไม่ถึง
หญิงสาวเพียงหรี่ ตามองเห็นบุคคลทั ้งหมดอย่างสารวจ
แลพินิจวิเคราะห์อยูต่ ลอดเวลายามที่ปัดกวาดเช็ดถูเครื่ องเรื อน
อันสลักงดงาม
และเพียงไม่นาน ท่านแม่ทพั หนุม่ ผู้หล่อเหลาก็ก้าวย่าง
เข้ ามายังท้ องพระโรงอย่างองอาจงามสง่าผ่าเผย ทาเอาองค์หญิง
ผู้ที่เป็ นธิดาของฮองเฮานางนั ้นถึงกับคลี่ยิ ้มงดงามนัยน์ตาเบิก
กว้ างแผ่กาจายประกายหวานล ้าจนฮองเฮาผู้นงั่ อยูไ่ ม่ไกลกันต้ อง
ส่งสายตาเข้ าใส่หมายห้ ามปราม
หญิงสาวเพียงปรายสายตาปราดเปรี ยวมองบุคคลที่เป็ น
แม่ทพั หนุม่ กับธิดาของฮองเฮาอีกอึดใจเพื่อจดจาเสี ้ยวหน้ าของ
ทุกคนเอาไว้ ก่อนจะหันหลังกลับมาเพื่อหมายจะเดินไปอีกทาง
หนึง่ เพื่อทาความสะอาดอย่างอารมณ์ดีตามวิสยั พลางคิดถึงใคร
บางคนตามวิสยั เช่นเดียวกัน
มิร้ ู ได้ ว่าบุรุษน่าตายผู้นั ้นหายไปที่ใด หากนางกาลัง
ทางานอยูใ่ นวังหลังก็คงไม่แปลกใจที่มิได้ เจอะเจอ หากแต่ยามที่
นางทางานอยูใ่ นส่วนหน้ าของพระราชวังก็หาได้ พบเห็นเขาไม่
หึ! หายไปได้ ก็ดี บุรุษอย่างเขาอาจทาให้ นางเสียการ
ควบคุมตัวตนในชีวิต หากเขามาให้ นางได้ เห็นหน้ าอีก นางคงไม่
เป็ นอันทาสิ่งใด
ม่านนีคิดไปทางานไปด้ วยอารมณ์หลากหลาย ซึง่ แม้ แต่
ตนเองก็หาได้ ร้ ู ตัวไม่
และเมื่อม่านนีหนั หลังกลับมาหัวใจน้ อยๆ ของนางพลัน
กระตุกวูบอุ่นวาบแปลกประหลาดฉับพลัน เมื่อนางมองเห็นใคร
บางคนผู้นั ้นกาลังยืนกอดอกมองนางอยูต่ รงผนังของห้ องเดียวกัน
แห่งนี ้ในระยะเพียงห้ าก้ าว
สายตาสวยใสของม่านนีถึงกับกระตุกวูบไหว ก้ อนเนื ้อ
ตรงอกข้ างซ้ ายถึงกับเต้ นตุบๆ ขึ ้นมา เมื่อนางมองเห็นได้ ชดั เจน
ถนัดตาแล้ วว่าเขาเป็ นใคร
เขาผู้นั ้นห่างหายจากนางไปนานหลายเดือน
เขาหายไป
หลังจากที่นางกับเขาเปิ ดศึกกันในโรงเตี๊ยมของลี่ซู
เขาหายไปตั ้งแต่วันที่นางไล่เขาให้ ไปแต่งงาน
เขาหายไปแต่งงานใช่หรื อไม่!
เมื่อคิดมาถึงตรงนี ้ม่านนีถึงกับขึงตามองบุรุษผู้ที่ยืนนิ่ง
งันอยูต่ รงผนังห้ องอย่างนึกโกรธเคืองฉายชัด พวงแก้ มนวลเนียน
พลันแดงก่าขึ ้นสีชาด ริ มฝี ปากได้ รูปถึงกับต้ องกัดเม้ มเข้ าหากัน
แน่น ดวงตาของนางคล้ ายแวววาวหึงหวงอยูใ่ นที
“ข้ ามิได้ กลับไปแต่งงาน” เฟยหมิงเอ่ยคาขึ ้นเมื่อมองเห็น
กิริยาฉายชัดของสตรี ตรงหน้ า เขามองนางออกทุกอย่างทุกกิริยา
ท่าทาง เขาเฝ้ามองนางมาแต่ไหนแต่ไร เขาไม่เคยพลาด
ม่านนีที่ได้ ยินอย่างนั ้นพลันอุ่นวาบขึ ้นมาอีกครา สายตา
ที่ขงึ ขังตึงเครี ยดเมื่อครู่ถึงกับกะพริ บปริ บๆ ถึงแม้ ว่าจะยังเม้ มริ ม
ฝี ปากเอาไว้ แน่นพวงแก้ มจะยังขึ ้นสีอยูก่ ็ตามที
เฟยหมิงเห็นอย่างนั ้นถึงกับยกยิ ้มตรงมุมปากบางเบา
เขากลับเข้ าแคว้ นเว่ยไปทาศึกอยูเ่ ป็ นนานหลายเดือน
เพื่อที่จะกลับมาหานางอย่างไร้ หว่ งผูกมัดใดๆ
เขาตัดสินใจทาอย่างนั ้นถึงแม้ ว่าระหว่างเราจะยังคงมี
เรื่ องราวของนางแต่หนหลังที่ค้างคาใจเป็ นชนักติดหลังคล้ ายผลึก
อยูก่ ็ตามที
ชายหนุม่ เพียงคลายวงแขนที่กอดอกออกแล้ วเดินจาก
ผนังห้ องเพียงนิดเข้ าประชิดร่างของหญิงสาวได้ ในฉับพลัน
ม่านนีถึงกับหลบไม่ทนั ไม่ร้ ู เพราะเหตุใด
“คิดถึง”
เฟยหมิงเอ่ยคาสั ้นๆ แค่นั ้น
ม่านนีได้ ยินพลันผงะตาโตขนลุกวูบวาบ
เพียงอึดใจใบหน้ าคมคายก็ก้มลงมาประชิดใบหน้ าสวย
หวานฉับไว
ม่านนีหลบไม่เคยทัน
นางไม่เคยหลบทันกับการถูกบุรุษผู้นี ้จูโ่ จม
เขากลืนกินริ มฝี ปากของนางอีกแล้ ว!
เฟยหมิงก้ มหน้ าลงกดจูบริ มฝี ปากของม่านนีอย่างไม่อาจ
ห้ ามใจ ยิ่งเห็นกิริยาท่าทางของนาง เขายิ่งไม่อาจห้ ามได้
เขาหายไปนานหลายเดือน เขาไม่ได้ เห็นนางนานเกินไป
เขาคิดถึงนางใจจะขาด
ใจของเขาจะขาดอยูแ่ ล้ ว
ชายหนุม่ ขบเม้ มริ มฝี ปากของเขาเข้าหาริมฝี ปากของ
หญิงสาวปานจะกลืนกิ นนางเข้ าไป เขาไล้ เลียปลายลิ ้นเน้ นๆ อยู่
ตรงกลีบปากนุม่ ๆ ของนางจนนางเผลอเผยอปากออกเขาจึง
สอดแทรกปลายลิ ้นอุ่นชื ้นเข้ าไปอย่างดุดันถือวิสาสะ
ม่านนีถึงกับตัวเกร็ งแข็งทื่อเมื่อถูกกดทับปิ ดริ มฝี ปาก
หนักหน่วงจากบุรุษผู้หิวกระหายอย่างนี ้ไม่เคยเปลี่ยน หากแต่
สัมผัสนี ้ที่นางคล้ ายกับห่างหายทาให้ กลายเป็ นคิดถึงได้ บางเบา
เขามักจะฉกกินริ มฝี ปากของนางอยูเ่ รื่ อยตั ้งแต่เจอกัน
ครัง้ แรก ยามนางด่าทอเขา ฟาดเล็บคมใส่เขา นางก็ยงั ถูกเขาจับ
กิน
นี่เขาเป็ นอะไรมากหรื อไม่ ไยชอบกินริ มฝี ปากของนางนัก
เมื่อม่านนีเริ่ มได้ สติจงึ รี บยกฝ่ ามือของตนดันแผงอกของ
เฟยหมิงอย่างสุดกาลัง ในขณะที่ฝ่ามือร้ อนลวกทั ้งสองข้ างของ
เขายังคงจับกุมพวงแก้ มทั ้งสองข้ างของนางเอาไว้ แน่น กลิ่นอาย
ร้ อนผ่าวจากวงแขนกายาของเขาแผ่กาจายรอบเรื อนกายของนาง
จนนางรู้ สกึ ร้ อนไปหมด
อากาศของฤดูกาลนี ้มิได้ ร้อนแต่อย่างใด ไยนางถึงรู้ สกึ
ร้ อนยิ่งนัก
“อื ้อ” ม่านนีทาได้ เพียงส่งเสียงอู้อี ้ออกมาเมื่อรู้ สกึ ได้ ว่า
อากาศขาดหาย นางไม่มีโอกาสได้ หายใจเมื่อบุรุษผู้นี ้บดขยี ้หนัก
หน่วงและยิ่งเพิ่มแรงกดจูบดูดดันมากยิ่งขึ ้นเมื่อนางออกแรงดิ ้น
ยิ่งนางออกแรงผลักแผงอก เขาก็ยิ่งกระชับนางเข้ าหา
รู้ ตัวอีกทีร่างของนางพลันลอยเคว้ ง อึดใจต่อมาแผ่นหลังของนาง
พลันแนบชิดอยูก่ ับผนังห้ อง ตามด้ วยร่างทั ้งร่างของนางกับเขา
พลันแนบชิดนาบสนิททั ้งส่วนบนส่วนล่างติดอยูก่ ับผนังห้ อง
ม่านนีร้ ู สกึ คล้ ายกับจะตายเสียให้ ได้ นางรี บเบือนใบหน้ า
หนีเพื่อควานหาอากาศหายใจ แต่ทว่ากลับไม่สามารถเบือน
ใบหน้ าออกจากการเกาะกุมของฝ่ ามือหนาได้ แต่อย่างใด
ฝ่ ามือน้ อยๆ ของนางก็ยงั คงทุบและดันแผงอกของเขา
อย่างต่อเนื่อง แต่ก็หาได้ เป็ นผลกับบุรุษผู้หิวกระหายผู้นี ้ไม่
เขายังคงกระทาการกับริมฝี ปากของนางอย่างย่ามใจ มิร้ ู
ได้ ว่าไปโกรธใครมา ไยต้ องมาลงกับริมฝี ปากของนาง
เฟยหมิงยังคงดูดเม้ มริมฝี ปากอันหวานล ้าของสตรี ใน
ดวงใจอย่างหนักหน่วงแนบแน่นทดแทนที่เขาคิดถึงนางแม้ ยาม
หลับฝั น เขายังคงดูดดันนางอยูอ่ ย่างนั ้นด้ วยนึกเข่นเขี ้ยวระคน
เอ็นดู ห่างหายการกดจูบนางเป็ นนานหลายเดือน เขาห้ ามใจ
ไม่ได้ จริ งๆ
อา...เขาคงคิดถึงนางมากจนเกินไป
เขาคิดถึงนางเหลือเกิน
เพียงไม่นานต่อมาเฟยหมิงจึงเริ่มได้ สติเมื่อรู้ สกึ ได้ ถึง
อาการปางตายจากสตรี ตรงหน้ า นางพยายามที่จะสูดอากาศ
หายใจเข้ าปอดอย่างสุดความสามารถ นางพยายามดูดอากาศ
จากริ มฝี ปากของเขาเสียอย่างนั ้น
เมื่อชายหนุม่ รู้ สกึ ได้ อย่างนั ้นเขาจึงถอนริ มฝี ปากของตน
ออกจากริ มฝี ปากของหญิงสาวในทันที
ม่านนีถึงกับสาลักหายใจเข้ าปอดดังเฮือกใหญ่ตามด้ วย
หายใจหนักหน่วงหน้ าแดงปากแดงจนเฟยหมิงนึกเห็นใจขึ ้นมา
“ข้ าคิดถึงเจ้ า”
ชายหนุม่ ก้ มหน้ ากระซิบเสียงนุม่ ใส่ใบหน้ าของหญิ งสาว
เขาทิ ้งจังหวะให้ นางได้ หายใจอีกสองสามทีก่อนจะก้ ม
หน้ าก้ มตากดจูบนางอย่างต่อเนื่องอีกครา
และอีกครา...
อยูห่ ลายที
ม่านนีที่ได้ หายใจเข้ าปอดยังไม่ทนั ไรก็ถกู แย่งอากาศ
หายใจไปอีกหลายครัง้ หลายคราพลันนึกขัดเคืองใจขึ ้นมาแต่ทว่า
นางหูอื ้อตาลายไปหมดแล้ วในยามนี ้
ถึงแม้ ว่านางจะยังคงพยายามทุบแผงอกของเขาดันแผง
อกของเขาให้ ออกห่างแต่เรี่ ยวแรงของนางกลับมีเพียงแค่นี ้ นาง
จึงเอื ้อมฝ่ ามือของตนขึ ้นจับข้ อมือของเขาที่กาลังจับตรึงที่พวง
แก้ มของนางเพื่อหวังจะจิกเนื ้อตรงฝ่ ามือใหญ่ให้ หลายๆ ที
มันเป็ นเสียงของกาไลหยกตรงข้ อมือของทั ้งสองที่กาลัง
เสียดสีกระทบกันไปมา
เสียงนั ้นทาเอาเฟยหมิงถึงกับชะงักงัน
ในจังหวะเดียวกันม่านนีกลับไม่ได้ ยินเสียงอันใด
นางกาลังหูอื ้อตาลายเพราะขาดอากาศหายใจอยูเ่ ป็ น
นาน
เมื่อม่านนีร้ ู สกึ ได้ ถึงริมฝี ปากที่บดขยี ้นางคล้ ายชะงักงัน
หยุดลง นางจึงรี บรวบรวมสติ รวบรวมเรี่ ยวแรงทั ้งหมดมี เบี่ยงตัว
ออกเพียงนิดเพื่อให้ ได้ ระยะที่พอเหมาะพร้ อมยกเข่าขึ ้นกระแทก
เน้ นๆ และหนักๆ ไปหนึง่ ที
อึก!
และตามด้ วยอีกทีเพื่อแก้ แค้ นให้ อากาศที่ขาดหายไป
อึก!
เฟยหมิงถึงกับจุกขาดอากาศหายใจไปบ้ างในครานี ้
ม่านนีถลึงตาจ้ องมองสบประสานกับสายตาคมดาของ
บุรุษตรงหน้ าที่บดั นี ้ได้ ลดความสูงลงมาอยูใ่ นระดับเดียวกันกับ
นางพอดิบพอดีโดยที่นางมิต้องเงยหน้ าขึ ้นแต่อย่างใด
เขากาลังงอตัวอยูต่ รงหน้ าของนางด้ วยความเจ็บปวด
ใบหน้ าหล่อเหลาแดงก่าสลับเขียวครึม้ อย่างน่าขบขัน
ม่านนีเอื ้อมฝ่ ามือขึ ้นจับกระชับที่ชว่ งไหล่กว้ างใหญ่ของ
เขา นางจับขยุ้มอยูต่ รงเนื ้อแน่นๆ ตรงไหล่บกึ บึนก่อนจะยกเข่า
กระแทกแถมให้ อีกหนึง่ ที
และอีกหนึง่ ที
เป็ นครัง้ ที่เฟยหมิงต้ องจุกตรงจุดยุทธศาสตร์ จนลืม
หายใจ ตามด้ วยรอยเล็บงามๆ ที่เขาแสนจะคิดถึงพลันตามมา
อา...หายคิดถึงเลยทีเดียว
หลังจำกมีกำรประกำศสมรสพระรำชทำน
ให้ แก่ธิดาของฮองเฮานามว่า หยางเหม่ยอิง กับท่านแม่
ทัพรู ปงามนามว่า เจิ ้งหลวนเล่อ แล้ วนั ้น งานของนางกานัลชั ้นต่า
อย่างม่านนีก็เหมือนจะมีเพิ่มขึ ้นมา เนื่องจากว่าพวกนางกานัล
ชั ้นต่าทั ้งหลายกาลังถูกมอบหมายงานให้ ชว่ ยกันจัดการเตรี ยม
สถานที่เพื่อรอรับงานมงคลสมรสที่จะเกิดขึ ้นในอีกไม่นาน
ตาหนักส่วนกลางอันใหญ่โตโอ่อ่าจึงต้ องถูกเหล่านาง
กานัลทั ้งหลายเข้ ามาดูแลจัดการทาความสะอาดและตกแต่งให้
สวยงามสมฐานะเพื่อรอรับงานอันเป็ นมหามงคลยิ่งใหญ่ที่ใกล้ จะ
มาถึงในอีกไม่นาน
ในระหว่างที่กลุม่ นางกานัลของม่านนีกาลังช่วยกัน
ตระเตรี ยมสถานที่อยูน่ ั ้น ท่านแม่ทพั หนุม่ ผู้หล่อเหลากับองค์หญิ ง
ผู้งดงามอ่อนหวานก็มักจะเดินเคียงข้ างกันมาเยี่ยมชมตรวจตรา
ด้ วยสีหน้ าประดับรอยยิ ้มอย่างมีความสุขอยูท่ กุ ที
ม่านนีที่กาลังก้ มหน้ าก้ มตาทาหน้ าที่จิปาถะของตนเพียง
ปรายหางตาขึ ้นมองปราดหนึง่ อย่างรวดเร็ วแต่เก็บรายละเอียดได้
ทั ้งหมดเมื่อหนึง่ บุรุษและหนึง่ สตรี ที่กาลังจะเข้ าหอกันในอีกไม่
นานนี ้กาลังเดินเคียงกันมาในระยะทีไ่ ม่ไกลจากม่านนี
องค์หญิงทรงรักท่านแม่ทพั ปานจะกลืนกิน ในขณะที่
ท่านแม่ทพั ผู้หล่อเหลามีกิริยาท่าทางเจ้ าชู้กรุ่มกริ่ ม สายตาคมเข้ ม
ของเขามองมาทางองค์หญิงด้ วยแววตาพราวระยับประดับเสน่ห์
ฉายแววรักใคร่เปิ ดเผยคล้ ายจงใจ
ผิดกับสายตาของใครบางคน
ใครคนนั ้นมักจะมองมาทางนางด้ วยสายตาคมปลาบ
ซ่อนแววประหลาดอยูต่ ลอดเวลา
สายตาคมเข้ มของเขาที่มองผู้อื่นอย่างเย็นชาถือตัวกลับ
มองมาทางนางด้ วยประกายตาฉายแววนุม่ ลึกแลดูอบอุ่นในแบบ
ที่พยายามซุกซ่อนเอาไว้ อย่างสุดกาลัง
อา...นัน่ อย่างไร
ใครคนนั ้นทานางเสียการควบคุมตัวตนอีกแล้ ว
เขามักจะทาให้ นางไขว้ เขวอยูร่ ่ าไป
ม่านนีรีบหลับตาลงพลางส่ายหน้ าเบาๆ ไล่ความคิดนอก
เรื่ องให้ ออกไป นางเพียงลืมตาขึ ้นมาใหม่แล้ วปรายสายตามองไป
ทางสองชายหญิงสูงส่งอีกครา
องค์หญิงผู้นั ้นท่าทางรักแม่ทพั จากใจจริ ง ในขณะที่แม่
ทัพผู้นั ้นดูจะรักใคร่องค์หญิงอย่างจงใจ
สายตาคมเข้ มของเขามองมาทางองค์หญิงด้ วยแววตารัก
ใคร่เปิ ดเผยก็จริ ง แต่ทว่าดูจงใจ
เขาจงใจกระทาอย่างนั ้น
ม่านนีเริ่ มมองออกและประเมินได้ ไม่ยากเมื่อไม่นานมานี ้
หลังจากที่นางถูกลี่ซูเคี่ยวกราอย่างหนักหน่วงช่วงหลาย
เดือนที่ผา่ นมา ทั ้งนี ้ลี่ซูยงั พานางมานัง่ สังเกตลูกค้ าที่เป็ นบุรุษแต่
ละผู้คนยังห้ องโถงของโรงเตี๊ยม ลี่ซูสอนให้ นางมองเชิงสารพัด
และยังสอนให้ นางใช้ มารยา
อา...มารยา
เป็ นอะไรที่ม่านนีไม่คิดที่จะทา และไม่อยากทา
หากแต่ถ้ามันจาเป็ นก็คงต้ องทา
แต่นางจะทาได้ หรื อไม่ก็คงจะเป็ นอีกเรื่ องหนึง่
ม่านนีคิดอย่างนั ้นขณะกาลังเดินออกมายังทางเดินของ
ตาหนักเพื่อที่จะไปทาความสะอาดยังห้ องไม่ไกลกัน หากนาง
ทางานส่วนนี ้เสร็ จสิ ้นนางจะแอบหนีออกไปหาลี่ซูเพื่อปรึกษากัน
ในเรื่ องนี ้
หญิงสาวหยุดความคิดทั ้งหมดแล้ วรี บเดินไปยังห้ อง
เป้าหมายเพื่อที่จะรี บสะสางงานของตนให้ แล้ วเสร็ จ
ทางเดินนั ้นต้ องใช้ เวลาเดินระยะหนึง่ จึงจะไปถึง ม่านนี
รี บเดินไปอย่างหมายมาดแต่ด้วยความรี บจึงทาให้ นางไม่ทนั มอง
บุรุษผู้หนึง่ นางจึงเดินชนกับเขาเข้ าอย่างแรงจนร่างบางระหงของ
นางถึงกับซวนเซจะล้ มลง
ทันใดนั ้นพลันมีฝ่ามือใหญ่หนาของบุรุษผู้ที่นางชนเอื ้อม
มาจับช่วงเอวของนางเอาไว้ ทาให้ นางไม่ล้มลงจนก้ นกระแทก
เมื่อม่านนีทรงตัวได้ เป็ นอย่างดีแล้ว นางจึงเบี่ยงลาตัว
เพื่อสลัดฝ่ ามือนั ้นออกไปตามสัญชาตญาณก่อนเงยหน้ าขึ ้นมอง
บุรุษผู้นั ้นด้ วยแววตาไม่ยินยอมให้ ใครมาแตะต้ องเนื ้อตัวของนาง
หญิงสาวเงยหน้ าขึ ้นมองเจ้ าของฝ่ ามือในขณะที่เจ้ าของ
ฝ่ ามือก็กาลังก้ มหน้ าลงมามองนาง
ทั ้งสองจึงอยูใ่ นท่วงท่าสายตาสบประสานพอดิบพอดี
เมื่อม่านนีเห็นได้ ชดั เจนถนัดตาแล้ วว่าเจ้ าของฝ่ ามือเป็ น
ใครนางถึงกับต้ องกะพริ บตาปริ บๆ
เขาคือท่านแม่ทพั ว่าที่เจ้ าบ่าวขององค์หญิงผู้เป็ นธิดา
ของฮองเฮา
อา...แล้ วองค์หญิงเล่าไปที่ใดเสียแล้ ว
หญิงสาวถามตนเองในใจพลางเมียงมองออกไปหาองค์
หญิงผู้นั ้น นางเห็นองค์หญิงผู้นั ้นกาลังเดินออกไปยังทิศทางหนึง่
เพื่อวาดนิ ้วชี ้นิ ้วสัง่ การเหล่านางกานัลอยูไ่ กลๆ ท่าทางขององค์
หญิงดูใส่ใจกับการสมรสนี ้มากมายจนถึงขั ้นลงมาคุมบังเหียน
ด้ วยตนเองแทนที่จะปล่อยให้ ทกุ อย่างเป็ นไปดังที่ควรเป็ น
“เจ้ าไม่ควรรี บจนเกินไป” จูๆ่ เสียงทุ้มต่าของท่านแม่ทพั
ตรงหน้ าของม่านนีพลันเอ่ย “มันอันตรายรู้ หรื อไม่”
ม่านนีได้ ยินประโยคที่เอื ้อนเอ่ยด้ วยน ้าเสียงแปลก
ประหลาดจึงหันหน้ ากลับมามองบุรุษตรงหน้ านิ่งงัน
นางเห็นแววตาคมเข้ มของเขาทอประกายกรุ้มกริ่ ม เขา
กาลังยกยิ ้มเจ้ าเล่ห์ยามเอ่ย ทั ้งยังก้ มหน้ าลงต่า เกือบเกยกันเพื่อ
พิศมองนาง
ม่านนีถึงกับหางคิ ้วกระตุกรู้ สกึ ขนลุกขนชันแปลกๆ
บุรุษผู้นี ้เจ้ าชู้อย่าบอกใคร
น่ารังเกียจยิ่ง!
แม่ทพั หนุม่ นามว่าหลวนเล่อยังคงยกยิ ้มมุมปากมาก
เสน่ห์ส่งตรงให้ สตรี ตรงหน้ าที่บงั เอิญเดินมาชนเขา
นางช่างงดงาม ใบหน้ าของนางช่างหวานล ้า นางเป็ นแค่
เพียงนางกานัลใส่อาภรณ์ธรรมดา ใบหน้ าไร้ การแต่งแต้ มเพิ่มสี
ชาด แต่ทว่านางช่างยัว่ ยวนได้ ใจ หากเขาเข้ าพิธีแต่งงานจนเสร็ จ
สิ ้นเรี ยบร้ อยดีแล้ วเมื่อไหร่ เขาจะรับนางไปเป็ นอนุอุ่นเตียงของ
เขาแล้ วกลืนกินนางทั ้งวันทั ้งคืน
หลวนเล่อคิดอย่างนั ้นตามประสาหนุม่ เจ้ าสาราญชอบ
กลืนกินเรื อนร่างของอิสตรี แทนขนมหวาน
“เจ้ ามีชื่อว่าอย่างไร” หลวนเล่อถามออกไปยังสตรี
ตรงหน้ าด้ วยแววตาหมายมาดฉายชัด
ม่านนีเพียงหรี่ ตามองแต่ยงั ไม่ทนั ได้ เอ่ยตอบคาใด เสียง
หนึง่ พลันเอ่ยแทรก
“องค์หญิงทรงรอท่านอยู่ ท่านควรรี บไป”
เสียงนั ้นเป็ นเสียงของเฟยหมิง เขายืนมองม่านนีอยูเ่ ป็ น
นานคล้ ายองครักษ์เงาให้ นาง หลวนเล่อผู้นี ้คงไม่อยากมีชีวิตอีก
ต่อไป
แม่ทพั หนุม่ นามว่าหลวนเล่อได้ ยินพลันมองไปทางต้ น
เสียงในทันที เขาเห็นเป็ นราชองครักษ์หนุม่ ผู้หนึ่งกาลังยืน
วางมาดคล้ ายกับว่าเขากาลังจะไปแย่งภรรยาออกจากอกกระนั ้น
อา...ช่างน่าสนใจ
เฟยหมิงมองตอบสบตาของหลวนเล่อนิ่งๆ กลิ่นน ้าส้ ม
เปรี ย้ วฉุนจัดแผ่กาจายฉายชัด พลางเดินแบบย่างสามขุมมาหยุด
ยืนอยูท่ ี่ด้านข้ างของม่านนี
“ท่านคงไปอยูช่ ายแดนเสียนานกระมัง จึงไม่ร้ ู ว่าใครเป็ น
ใคร” เฟยหมิงเอ่ยออกมาด้ วยสังเกตได้ วา่ บุรุษผู้นี ้ไม่ร้ ู จกั เขา
“ย่อมเป็ นอย่างที่ทา่ นว่า ข้ ากลับมาครานี ้จึงไม่คิดถึง
ชายแดนอีกต่อไป” หลวนเล่อเอ่ยคานั ้นไปทางเฟยหมิงและตบ
ท้ ายด้ วยการก้ มหน้ ามากระซิบกับม่านนี “แล้ วเจอกัน...สาวน้ อย”
จบคาก็เดินจากไปทิ ้งเอาไว้ เพียงรอยยิ ้มมุมปากพราว
เสน่ห์ปรายสายตาคมเข้ มมากเล่ห์ฝากเอาไว้
ม่านนีถึงกับคิ ้วกระตุกได้ อีกครา
เฟยหมิงถึงกับคิ ้วกระตุกยิ่งกว่าเมื่อมองเห็นอย่างนั ้น
ม่านนีเพียงหรี่ ตามองตามแม่ทพั หนุม่ นามว่าหลวนเล่อ
นิ่งงัน นางเห็นเขาเดินเข้ าไปทางองค์หญิ งผู้นั ้นด้ วยท่าทางปกติ
ในขณะที่องค์หญิงผู้นั ้นแสดงออกมาคล้ ายกับว่าไม่อยากอยูห่ า่ ง
จากแม่ทพั หนุม่ ผู้นี ้เพียงเสี ้ยวเวลา
ม่านนีหลับตาลงอีกคราเมื่อเห็นอย่างนั ้น นางเริ่ มคิด
แผนการได้ บางอย่างเมื่อระลึกถึงคาพูดหนึง่ ประโยคของลี่ซู
คาพูดคานี ้ที่ลี่ซูเคยกรอกหูของนางเมื่อนานมาแล้ ว
‘เจ้าต้องรู้ไว้ว่ารู ปโฉมของเจ้าคื ออาวุธ พิฆาตคนได้โดย
ไม่ต้องใช้ดาบ’
ม่านนีลืมตาขึ ้นมาอีกครัง้ เมื่อคิดได้ อย่างนั ้นพลางยกยิ ้ม
ตรงมุมปากบางเบา
จะเป็ นอย่างไรหากมีสตรี งดงามแทรกกลางระหว่างท่าน
แม่ทพั ผู้นั ้นกับองค์หญิ งรู ปงามอ่อนหวานธิดาของฮองเฮาผู้นี ้
นางคงต้ องลองดูสกั ตั ้ง การแย่งคนรักของผู้อื่นเหมือนที่
มารดาของนางถูกแย่งคนรักไป นางควรลองดู หึหึ
“อย่าแม้ แต่จะคิด” เสียงทุ้มต่าเอ่ยขึ ้นอย่างดุดันทาเอา
ม่านนีถึงกับกะพริ บตาปริ บๆ หยุดคิดฉับพลัน
เฟยหมิงมองม่านนีอย่างรู้ใจคล้ ายกับลงไปนัง่ อยูใ่ นนั ้น
เขารับรู้ อยูเ่ ต็มอกว่านางต้ องการจะแก้ แค้ นทุกคน
หากแต่การเอาตัวเองเข้ าแลกก็ข้ามศพของเขาไปก่อนเถิด
“ท่านไม่มีสิทธิ์” ม่านนีเอ่ยเสียงดุดันตอบกลับไปเมื่อได้
สติกลับมา “ท่านไม่มีสิทธิ์มาห้ ามข้ า ไม่ว่าเรื่องใด ท่านควรไป
ไกลๆ อย่ามาขวางหูขวางตา น่าราคาญยิ่ง” นางกล่าวคาดุเดือด
ทั ้งยังหันหน้ าเข้ าประจันกับบุรุษด้ านข้ างอย่างไม่ยินยอม
เฟยหมิงก้ มหน้ าจ้ องนางพลางตอบกลับด้ วยน ้าเสียง
ดุดันยิ่งกว่า “ข้ าไม่ไป ข้ าจะขวาง เจ้ าจะทาไม”
“ท่านมันน่ารังเกียจ”
“แน่นอน ข้ าเป็ นเช่นนั ้น”
“ข้ าเกลียดท่าน”
“เชิญ!”
“...”
ม่านนีถึงกับเข่นเขี ้ยวถลึงตาขึงจ้ องนิ่งมิร้ ู ได้ ว่าควรกล่าว
คาใดกับบุรุษน่าตายผู้นี ้ เขาช่างเป็ นบุรุษที่ดื ้อด้ าน ชอบแย่ง
อากาศหายใจของนาง น่าชังยิ่ง!
เฟยหมิงก้ มหน้ าจ้ องมองม่านนีด้วยรู้ สกึ เข่นเขี ้ยวไม่
ต่างกัน หากนางจะแก้ แค้ นโดยการยัว่ ยวนบุรุษหมายมัดใจ เขา
ไม่ยอม ถึงตายก็ไม่ยอม
ทั ้งสองเพียงยืนจ้ องมองหน้ ากันอย่างดุเดือดอย่างไม่มี
ใครยอมใครในระยะประชิด
เพียงเสี ้ยวเวลาม่านนีพลันรับรู้ ได้ ว่าพวงแก้ มของนางถูก
ฉกไป
เฟยหมิงอาศัยเพียงเสี ้ยวเวลาฉกจมูกคมสันลงมานาบ
แก้ มนวลของม่านนีอย่างมิร้ ู ได้ วา่ ควรจะจัดการอย่างไรกับสตรี
นางนี ้ได้ มากไปกว่านั ้น
“นี่คือการลงโทษ” เขาก้ มหน้ ายกยิ ้มบางเบาบอกกล่าว
พลางถอยล่นเมื่อเข่างามๆ กระทุ้งขึ ้นมา
“อย่าหลบเชียว” ม่านนียิ่งเข่นเขี ้ยวเคี ้ยวฟั นเมื่อ
เป้าหมายดิ ้นหลุดรอดพ้ นเข่าของนาง
“ข้ ายังต้ องการมีบตุ รหลายๆ คน” เฟยหมิงเอ่ยตามจริ ง
เขาต้ องปกป้องจุดยุทธศาสตร์ ของเขาเพื่อนาง
“หนอนของท่านไม่ควรสืบพันธุ์” ม่านนีเอ่ยคาอย่างไม่คิด
จะอับอาย ลี่ซูเคยสอนนางเรื่ องอวัยวะส่วนนี ้
“เจ้ ารู้ ได้ อย่างไรว่าเป็ นหนอน หากเจ้ าได้ เห็นเจ้ าย่อม
เรี ยกมันว่ามังกร” ด้ วยนิสยั ของบุรุษเพศ เฟยหมิงจึงไม่มีอับอาย
เช่นเดียวกัน นางตรงมาเขาตรงกลับ
“ข้ าจะหักคอมังกร” ม่านนียิ่งเข่นเขี ้ยวเกินจะกลั ้นพลาง
ยกฝ่ ามือกางกรงเล็บออก
ครานี ้เฟยหมิงถึงกับจ้ องนิ่งตรงฝ่ ามือน้ อยๆ ของม่านนี
ทั ้งยังอึ ้งกับประโยคที่นางเอื ้อนเอ่ยอย่างนั ้น
ชายหนุม่ ถึงกับต้ องถอยออกไปหลายจั ้งเพื่อตั ้งหลักเมื่อ
สตรี นางน้ อยของเขากาลังจะกลายร่างเป็ นเสือที่หลุดออกมาจาก
ป่ าได้ อย่างน่ากลัว...
เวลำยำมซวี(19.00-20.59)
ภายในตาหนักอิงกง องค์หญิงผู้งดงามอ่อนหวานหยาง
เหม่ยอิงกาลังนัง่ อยูน่ ิ่งๆ ให้ บรรดานางกานัลแต่งอาภรณ์จดั แต่ง
ทรงผมให้ หลังจากอาบน ้าจนเนื ้อนวลนางหอมกรุ่น
“องค์หญิงของหม่อมฉันช่างงดงามเหลือเกินเพคะ” นาง
กานัลคนสนิทของเหม่ยอิงเอ่ยชมทุกยามเวลาตามปกติ
“ขอบใจเจ้ ามาก” เหม่ยอิงตอบกลับด้ วยรอยยิ ้มพลาง
มองเงาของตนในคันฉ่องสีทองอร่ามอย่างพึงพอใจ
“อีกไม่นานองค์หญิงจะสมหวังกับท่านแม่ทพั หม่อมฉันดี
ใจยิ่งนักเพคะ” นางกานัลอีกคนหนึง่ ไม่มีน้อยหน้ ารี บเอ่ยคา
ประจบเอาใจเหม่ยอิงตามลาดับ
“ขอบใจเจ้ ามาก” เหม่ยอิงยังคงตอบกลับแค่นั ้นด้ วย
รอยยิ ้มพริ ้มเพรางดงาม นางเป็ นองค์หญิงสูงศักดิ์ทั ้งยังเป็ นสตรี
ในห้ องหอเต็มขั ้นการไว้ เนื ้อถือตัวย่อมเป็ นธรรมดาไม่วา่ บ่าวไพร่
จะพยายามตีสนิทประจบเอาใจอย่างไรก็ยงั คงเป็ นเพียงบ่าวไพร่
หาได้ มีค่าพอที่นางจะต่อคายืดยาวไม่
“พวกเจ้ ามีอะไรก็ไปทาเถิด” เหม่ยอิงไล่นางกานัลทั ้งสอง
ให้ ออกไปอย่างนึกราคาญขึ ้นมา นางต้ องการนอนหลับพักผ่อน
ให้ เร็ วที่สดุ พรุ่งนี ้นางจะแอบออกจากวังไปหาซื ้อเครื่ องประดับ
เสียหน่อย นางต้ องงดงามที่สดุ ในสายตาของหลวนเล่อ
เหม่ยอิงคิดอย่างนั ้นพลางลุกขึ ้นแล้ วเดินกรี ดกรายเข้ า
ห้ องบรรทมของนางที่มีเตียงนอนหนานุม่ ขนาดใหญ่มีม่านมุ้งสี
สวยหวานมีเครื่ องเรือนล ้าค่ามากมายรอบทิศทาง
นางกานัลทั ้งสองได้ แต่ก้มหน้ าแนบพื ้นเพื่อทาความ
เคารพองค์หญิงผู้สงู ศักดิ์ก่อนคลานเข่าไปถึงประตูห้องแล้ วลุกขึ ้น
เพื่อเดินออกไปอย่างเงียบงัน
ตำหนักฮวำเหลียนกงของฮองเฮำหวงเหม่ ยเหลียน..
เฟยหมิงแอบเข้ ามาหาหวงเหม่ยเหลียนโดยไม่ให้ ใครได้
เห็น เขายังคงทาตัวเป็ นเพียงองครักษ์เงาได้ อย่างน่าชม อาพราง
ตัววูบไหวว่องไวไร้ ผ้ คู นพบเจอ ด้ วยเพราะสถานที่แห่งนี ้เป็ นวัง
หลัง เขาคร้ านจะมีปัญหาถึงแม้ ว่าคนที่เขาแอบมาพบจะเป็ น
พี่สาวบังเกิดเกล้ าของเขาก็ตามที
หวงเหม่ยเหลียนที่ยงั คงยืนอยูน่ ิ่งๆ ด้ วยใบหน้ าเรี ยบเฉย
เฉกเช่นดังเดิมอยูต่ รงริ มหน้ าตาเพื่อมองไปยังทิศทางของบุรุษสูง
ศักดิ์ที่กาลังเดินไปยังตาหนักของสนมนางหนึง่ เฉกเช่นปกติ
เหมือนกับทุกๆ วัน
“เสด็จพี่” เฟยหมิงตัดสินใจเอ่ยเรี ยกขานเมื่อสตรี ที่เขา
แอบเข้ ามาพบยังคงมองไปยังทิศทางเดิมไม่เคยเปลี่ยน
“มีอะไรหรื อหมิงเอ๋อร์ ” หวงเหม่ยเหลียนถามออกไปทาง
เฟยหมิงทั ้งที่สายตาเรี ยวสวยยังคงจับจ้ องไปที่สามีแห่งตน
“ข้ าอยากคุยกับท่านเรื่ องของอิงเอ๋อร์ ” เฟยหมิงเอ่ย
ออกไปอย่างไม่คิดที่จะเสียเวลาอ้ อมค้ อม เสด็จพี่ของเขาตัดสินใจ
ผิดพลาดไปแล้ วคนหนึง่ เขาไม่ต้องการให้ หลานสาวของเขาต้ อง
ผิดพลาดเพิ่มเติม มันคือชีวิตทั ้งชีวิตของนาง หากแต่เขาไม่อาจ
เข้ าไปคุยกับเหม่ยอิงได้ ตรงๆ ด้ วยเห็นว่าเหม่ยอิงคงไม่ฟัง นางยัง
เด็กยิ่งนักโดยเฉพาะนิสยั
“แม่ทพั หลวนเล่อนั่นช่างเจ้ าชู้เจ้ าสาราญยิ่ง”
หวงเหม่ยเหลียนได้ ยินอย่างนั ้นจึงผินใบหน้ าออกจาก
หน้ าต่างเพื่อมองมาทางน้ องชายหนึง่ เดียวของตน
“เจ้ าไปรู้ สิ่งใดมาหรื อ” นางถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ แม่
ทัพหนุม่ ผู้นั ้นเป็ นบุรุษที่ธิดาของนางปั กใจ ทั ้งยังเป็ นคนรักกันกับ
ธิดาของนางจนหมายมั่นปั น้ มือว่าให้ แต่งงานกันทันทีเมื่อธิดา
ของนางพ้ นวัยปั กปิ่ น
เฟยหมิงมองพี่สาวของตนนิ่งงันอยูอ่ ึดใจก่อนถอนหายใจ
ออกมาคาโต
“เสด็จพี่” เขาเอ่ยเรี ยกพี่สาวเสียงต่า
“ว่าอย่างไร เจ้ าไปรู้ สิ่งใดมา” หวงเหม่ยเหลียนเริ่ ม
คาดคั ้น เรี ยวคิ ้วเริ่ มพันกัน
“ข้ ามองออก แค่นั ้นล่ะ” เฟยหมิงตอบออกไปอย่างนั ้น จะ
ให้ เขาบอกได้ อย่างไร ว่าเจ้ าหลวนเล่ออะไรนัน่ หมายมาดม่านนี
สตรี ผ้ ซู งึ่ สมควรอยูใ่ นที่ที่ไม่ให้ใครได้ เห็น
“อะไรของเจ้ า” หวงเหม่ยเหลียนเอ่ยอย่างนั ้นด้ วยไม่คิดที่
จะสนใจเฟยหมิงอีกต่อไป “เจ้ าออกไปเถิด พี่จะพักผ่อนแล้ ว”
“แล้ วเรื่ องอิงเอ๋อร์ ”
“พี่จะเตือนนางก็แล้ วกัน”
“แต่ว่า”
“พี่ร้ ู ว่าต้ องทาอย่างไร หากใครคิดที่จะแทรกกลาง
ระหว่างแม่ทพั ท่านนั ้นกับอิงเอ๋อร์ พี่รับรองว่ามันจะมิได้ ตายดี ”
หวงเหม่ยเหลียนเอ่ยออกมาด้ วยน ้าเสียงกดต่าแววตาเย็นเยียบ
เฟยหมิงได้ ยินพลันนิ่งอึ ้งไป
เขารู้ ว่าพี่สาวของเขาทาได้ อย่างที่เอ่ย เขาเคยเห็นมาแล้ ว
เมื่อสิบกว่าปี ก่อนนั ้น
กับมารดาของม่านนี
กับสตรี ทกุ นางที่หลงใหลหยางจื ้อเฉิง
และกับสตรี ทกุ คนที่หยางจื ้อเฉิงให้ ความใส่ใจเป็ นพิเศษ
ทั ้งๆ ที่เขาพยายามเตือนพี่สาวแล้ ว แต่พี่สาวของเขาก็
ยังคงดึงดันทาตามหัวใจของนาง โดยไม่สนใจวิธีการ ไม่สนใจ
ถูกผิด นางไม่เคยสนใจอันใด ถึงแม้ ว่าทุกวันนี ้นางจะกาลังหน้ า
ชื่นอกตรมอยูก่ ็ตามที
แน่นอนว่า นิสยั ของเขาก็ได้ มาจากนาง
เขาเองก็ดึงดันที่จะทาตามหัวใจของเขาเช่นเดียวกัน
จะผิดกันก็ตรงที่สตรี ที่เขาปั กใจอาจจะมีสกั ส่วนเสี ้ยวที่
นางเองก็ร้ ู สกึ เช่นเดียวกับเขา
แต่กับพี่สาวของเขาที่มองอย่างไรก็ไม่เคยได้ ใจของบุรุษผู้
ที่นางปั กใจแต่อย่างใด
“ออกไปได้ แล้ ว ขอบใจเจ้ ามากที่มาบอก พี่จะได้ จบั ตาดู
ว่าสตรี นางใดกันที่บงั อาจ” หวงฮองเฮาเอ่ยแค่นั ้นก่อนจะเดิ นจาก
ไปยังห้ องบรรทมด้ านในโดยไม่สนใจน้ องชายของตน
อีกครัง้ ที่เฟยหมิงต้ องนิ่งอึ ้งไป เขาไม่เข้ าใจพวกสตรี เสีย
จริ ง ไยถึงต้ องซับซ้ อนยิ่งนัก
ยำมอู่(11.00-12.59)
ภายในตลาดของเมืองหลวงแห่งแคว้ นหยางเป่ ย
ม่านนีที่เดินออกมาหาซื ้อของบางอย่างตามคาสัง่ ของ
หัวหน้ านางกานัลในวันนี ้ช่างอารมณ์ดียิ่งนัก นางกาลังคิดที่จะ
แอบหนีออกมาแต่ทว่านางถูกหัวหน้ านางกานัลเรี ยกใช้ เสียก่อน
นางจึงไม่ต้องแอบหนีมาให้ เหนื่อยแต่อย่างใด เพียงถือป้าย
อนุญาตก็ออกมาได้ อย่างสง่าผ่าเผย
หญิงสาวคิดอย่างนั ้นพลางเดินเที่ยวเตร็ ดเตร่อยูเ่ พียง
ลาพังเหมือนหลายครัง้ ที่ผา่ นมา หลังจากที่ถกู เฟยหมิงพาเที่ยว
ชมแค่เพียงครัง้ เดียวนางก็เที่ยวชมได้ ด้วยตนเองเมื่อออกมาจาก
วังในหลายครัง้ หลายครา แต่ก่อนที่นางจะกลับเข้ าไปในวัง นาง
ควรแวะเวียนไปหาลี่ซูเสียหน่อย
ม่านนีใช้ เวลาแค่เพียงไม่นานก็เดินทางมาถึงโรงเตี๊ยม
ของลี่ซู นางเพียงเดินเข้ ามาตามปกติ วิสยั ในขณะลี่ซูก็เดินนวย
นาดเข้ าหาเมื่อมองเห็นม่านนี
“มาแล้ วหรื อหนี่ว์เอ๋อร์ ” ลี่ซูทกั ทายม่านนีเสียงหวาน
เหมือนเช่นเคย
“อืม” ม่านนีตอบกลับไปแค่นั ้นตามปกติเช่นกัน
“นี่ มานี่มา ข้ ามี ของมาฝาก ข้ าไปเที่ยวที่เมืองหน้ าด่าน
มาเมื่อหลายวันก่อน” ว่าแล้ วก็ลากม่านนีให้ เดินไปตามทางจนถึง
ห้ องส่วนตัวที่มักจะใช้ เสวนาพาทีกันก่อนหน้ า นี ้
“อะไรหรื อ” ม่านนีถามออกไปเมื่อมองเห็นอาภรณ์
มากมายแพรพรรณหลากหลาย
ลี่ซูยกชุดลายดอกหลันฮวาสีชมพูจดั จ้ านขึ ้นมาระดับ
สายตาพลางเอ่ยถาม “งามหรือไม่”
“อืม…งามยิ่ง” ม่านนีตอบตามตรง
“ข้ าให้ เจ้ า” ลี่ซูยื่นชุดงดงามให้ อย่างอารมณ์ดี
“หืม...ข้ าจะได้ ใส่เมื่อไหร่กัน อยูใ่ นวังต้ องใส่ชดุ นาง
กานัล”
“อา...ข้ าลืมคิดไป เอาอย่างนี ้ วันนี ้ก็ใส่เลย แล้ วลงไป
ช่วยงานข้ าข้ างล่าง ดีหรื อไม่ วันนี ้ต้ องได้ ลกู ค้ ามากเป็ นแน่” ลี่ซู
เอ่ยอย่างเจ้ าเล่ห์เปิ ดเผย
ม่านนีที่ร้ ู ดีจงึ หรี่ ตามองพลางเอ่ย “อีกแล้ ว ท่านนี่หวัง
ประโยชน์จากข้ าอีกแล้ ว”
“ข้ าช่วยเหลือเจ้ าอยูห่ ลายครา เจ้ าก็แค่ชว่ ยงานข้ า
เล็กน้ อย นะ ข้ ากาลังเก็บเงิน ข้ าจะเดินทางท่องเที่ยว” ลี่ซูเอ่ยไป
ยิ ้มไปทั ้งยังลุกขึ ้นจับม่านนีหมุนซ้ ายหมุนขวาจับเปลี่ยนอาภรณ์
เสียอย่างนั ้น
“อันที่จริ ง ที่ข้ามาหาท่านในวันนี ้ ข้ าอยากมาขอ
คาปรึกษาจากท่าน” ม่านนีเอ่ยคาออกไปขณะยืนเป็ นหุน่ ไม้ ให้ ลี่ซู
จับแต่งกายตามใจชอบ
“อะไรหรื อ”
“ข้ าคิดจะล่อลวงแล้ วแย่งบุรุษผู้หนึ่งจากสตรี นางหนึง่ ”
“อา...ไม่ยาก ไม่ยาก”
“จริ งหรื อ”
“อืม...การเป็ นสตรี ไร้ ยางอายทาง่ายมากเสียยิ่งกว่าการ
เป็ นสตรี จิตใจดี ”
“...”
ม่านนีถึงกับมองลี่ซูอย่างอึ ้งๆ
“อ่ะ เสร็ จแล้ ว ประเดี๋ยวแต่งหน้ าแต้ มสีชาดเล็กน้ อยเจ้ า ก็
จะกลายร่างเป็ นธิดาสวรรค์แล้ ว” ลี่ซูกล่าวคาพร้ อมกับเดินไป
หยิบเครื่ องประทินโฉมมาเติมแต้ มใบหน้ าให้ ม่านนีอย่าง
สนุกสนาน
และเพียงไม่นาน ม่านนีในอาภรณ์นางกานัลพลัน
เปลี่ยนไป เป็ นนางฟ้ านางสวรรค์ดังคาของลี่ซู
ใบหน้ าสวยหวานของม่านนีได้ รับการแต่งแต้ มได้ อย่าง
ลงตัว ริ มฝี ปากจากที่เป็ นเพียงสีชมพูระเรื่ อกลายเป็ นสีแดงสด
ด้ วยการเติมสีชาด พวงแก้ มนวลเนียนเติมสีเพิ่มเติมจนกลายเป็ น
เปล่งปลัง่ มีน ้าอมชมพูออกแดง ดวงตาเรี ยวสวยเพิ่มความโฉบ
เฉี่ยวจนมีเสน่ห์ยวั่ ยวนชวนหลงใหล เส้ นผมดาขลับเปลี่ยนจาก
มวยมัดธรรมดาเป็ นปล่อยครึ่งล่างม้ วนพับครึ่งบนปั กปิ่ นเสริ ม
หยกได้ อย่างวิจิตรงดงาม
หญิงสาวเพียงออกมายืนอยูท่ างด้ านหน้ าของโรงเตี๊ยม
กับลี่ซูเพื่อเรี ยกลูกค้ าให้ เข้ ามารับประทานอาหารกันได้ ทั ้งๆ ที่ยงั
ไม่หิว พวกเขาพากันเดินเข้ ามาคล้ ายถูกฉุดดึงแค่เพียงเห็นสตรี
งดงามปานล่มเมืองยืนอยู่
และมันก็มักจะได้ ผลเสมอ ทุกครัง้ ที่ลี่ซูจบั ม่านนีแต่งองค์
ทรงเครื่ องจนงดงามมากมายก็มักจะมีลกู ค้ าเข้ ามารับประทาน
อาหารกันอย่างเนืองแน่นทาเอาเสี่ยวเอ้ อร์ ต้องวิ่งวุ่น พ่อครัวแม่
ครัวมือถึงกับพันกันเลยทีเดียว
ตรงทำงเดินทอดยำวของตลำดกลำงเมืองหลวงแห่ ง
นีท้ ี่เพียงมองตรงไปก็เจอกับโรงเตี๊ยมแห่งหนึง่ โดยด้ านหน้ าของ
โรงเตี๊ยมแห่งนั ้นได้ ปรากฏสตรี งดงามนางหนึง่ แก่สายตาของแม่
ทัพหนุม่ หนุม่ ผู้หนึง่
เขากาลังยืนมองสตรี นางนั ้นอย่างตกตะลึงในความ
งดงามของนาง หากเขาจาไม่ผิด สตรี นางนั ้นก็คือนางกานัลน้ อย
ผู้นั ้น นางออกมาจากวังแล้ วมาแปลงกายได้ อย่างน่าชม นางทา
ให้ เขานึกชมชอบนางขึ ้นมาอีกหลายส่วน
หลวนเล่อคือบุรุษผู้นั ้น เมื่อเขามองเห็นสตรี ที่เขานึก
ชมชอบเมื่อวันก่อนจากในวังยามที่เขาเข้าไปแวะเวียนหาองค์
หญิงผู้เป็ นว่าที่เจ้ าสาวของเขาแล้ วพาองค์หญิงออกมาเที่ยวชม
ตาหนักที่จะใช้ จดั พิธีอันเป็ นมหามงคลระหว่างเขากับนาง
ถึงแม้ ว่าในยามนั ้นเขาจะเดินเคียงข้ างมากับองค์หญิงแต่
ทว่าเมื่อเขาได้ เดินชนเข้ ากับนางกานัลนางนั ้นเขาก็ไม่อาจถอน
สายตาออกจากนางกานัลนางนั ้นได้ เลย ถึงแม้ ว่าจะกลับไปยืน
เคียงข้ างกับองค์หญิงก็ตามที
ไม่ว่าเขาจะแต่งงานกับใครเขาก็ต้องมีอนุเอาไว้ จนเต็ม
จวนอยูด่ ี จะให้ เขาอุ่นเตียงกับสตรี เดียวทุกคืนย่อมไม่ใช่เขา
นางกานัลนางนั ้นมองอย่างไรก็มิใช่แค่เพียงนางกานัล
ธรรมดา มองอย่างไรนางก็คล้ ายกับนางฟ้ านางสวรรค์จาแลงร่าง
ลงมาเพื่อเขา
อา...เขาอยากกลืนกินนางเสียเดี๋ยวนี ้
หลวนเล่อคิดอย่างนั ้นพลางเดินอาดๆ ไปทางโรงเตี๊ยม
อย่างหมายมาดเมื่อมองเห็นม่านนีในอาภรณ์ลวดลายดอกหลัน
ฮวาสีชมพูจดั จ้ านงดงาม
ม่านนีที่มองเห็นเหยื่อของนางทางหางตาเดินมาแต่ไกล
จึงหันหน้ ามาสะกิดบอกลี่ซู
“นัน่ อย่างไร เดินมานัน่ แล้ ว บุรุษที่ข้าบอกกล่าวแก่ทา่ น”
ลี่ซูได้ ยินจึงมองตามทิศทางการชี ้ชวนจากสายตาของ
ม่านนี
“อา...บุรุษผู้นี ้รึ ” ลี่ซูเอ่ยถามออกไปเมื่อมองเห็นบุรุษรู ป
งามผู้หนึง่ ผู้ซงึ่ มีรูปร่างสูงโปร่งงามสง่าใบหน้ าหล่อเหล่าคมคาย
ดวงตาเรี ยวคม ทุกอย่างดูดีเด่นชัดปานเทพเซียนลงมาจุติ
อืม...เขาดูค้ นุ ตา ลี่ซูคิดอย่างนั ้นพลันนึกคิดอยูอ่ ึดใจ
นึกออกแล้ว! เขาคือบุรุษผู้ที่พาหนี่ว์เอ๋อร์ มายังโรงเตี๊ยม
วันแรกนัน่ เอง เมื่อลี่ซูคิดได้ อย่างนั ้นจึงเอ่ย
“นี่ๆ หนี่ว์เอ๋อร์ บุรุษผู้นั ้นคือคนรักของเจ้ ามิใช่หรื อ ไยต้ อง
ล่อลวง”
ม่านนีได้ ยินพลันงุนงงจึงมองออกไปยังทิศทางที่หลวน
เล่อกาลังเดินมาอีกครา แต่ทว่านางกลับมองเห็นเป็ นเฟยหมิง
เฟยหมิงที่มองเห็นม่านนีเช่นเดียวกันทั ้งยังมองเห็น
หลวนเล่อกาลังเดินอย่างมุ่งมั่นหมายมาดอย่างนั ้นจึงปรากฏกาย
ออกมาขวางทางด้ านหน้ าของหลวนเล่อเอาไว้
“ท่านกาลังขวางทางเดินของข้ า” หลวนเล่อกล่าวออกไป
อย่างไม่สบอารมณ์เมื่อจูๆ่ เขาก็ถกู บุรุษผู้หนึง่ ผู้ซงึ่ เขาจาได้ ว่าเป็ น
ราชองครักษ์ของวังหลวง
“ข้ ามิได้ ขวางทางเดินของใคร ข้ ากาลังเดิ นไปทางนี ้
เช่นกัน” เฟยหมิงตอบออกไปอย่างนั ้นพลางปรายหางตาคมเข้ม
มองหลวนเล่ออย่างดุดัน
“เช่นนั ้นเราก็คงเดินไปทางเดียวกัน” หลวนเล่อตอบกลับ
อย่างยียวนด้ วยรู้ ทนั บุรุษตรงหน้ าพลางเบี่ยงตัวออกจากเฟยหมิง
อย่างรวดเร็ วแล้ วเดินอาดๆ ต่อไปยังทิศทางของสตรี งดงามที่ตน
พึงใจ
เฟยหมิงเพียงมองตามแผ่นหลังของหลวนเล่ออย่างนึก
ขัดเคืองก่อนจะเดินไปยังทิศทางเดียวกันอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อ
มองไปทางม่านนี
นี่นางตั ้งใจออกมาจากวังเพื่อมาแต่งอาภรณ์งดงามหวัง
จะยัว่ ยวนเจ้ าแม่ทพั ผู้นี ้ใช่หรื อไม่
เขาคิดอย่างนั ้นอย่างนึกโกรธเคืองไปทางม่านนีเมื่อ
มองเห็นนางอยูใ่ นอาภรณ์สีสนั สวยงามทั ้งยังแต่งหน้ าแต้ มสีชาด
จนเด่นสะดุดตาอย่างนั ้น
เขายอมรับว่านางงดงามเป็ นอย่างมากเมื่อได้ แต่งกาย
อย่างนี ้
แต่มนั ใช่หรื อไม่!?
นางควรแต่งกายเยีย่ งนีใ้ ห้บุรุษอื ่นดูชมหรื อไม่!?
ม่านนีที่ยามนี ้ไม่เป็ นอันมองไปที่หลวนเล่ออีกต่อ ไปได้ แต่
มองไปทางใครบางคนที่กาลังส่งสายตาคล้ ายกับต้ องการฟาดฟั น
กันให้ ขาดเป็ นสองถึงสามท่อนอย่างไม่เข้ าใจอันใด
นีเ่ ขาเป็ นอะไรของเขา ไปโกรธใครมา
ไยถึงมองนางอย่างนัน้
หญิงสาวคิดอย่างนั ้นพลันรี บเดินหันหลังหนีไปอีกทาง
อย่างรู้ สกึ เกรงใจสายตาอย่างนั ้นของเฟยหมิงโดยไม่ร้ ูตัว
ทันใดนั ้นเสียงหนึง่ พลันเอ่ยมาทางม่านนี “เจ้ าจะรี บไป
ทางใด อยูค่ ุยกับข้ าก่อนดีหรื อไม่”
เสียงนั ้นเป็ นเสียงของหลวนเล่อ เขาเดินอย่างเร็ วเพื่อที่จะ
เข้ ามาประชิดสตรี นางนี ้อย่างไวก่อนหน้ าใครบางคน
ม่านนีได้ ยินคาจึงหันหน้ ามาทางต้ นเสียงเพื่อหมายจะ
ปฏิเสธออกไปแต่ทว่าหางตาของม่านนีพลันมองเห็นร่างของสตรี
งดงามนางหนึง่ ยืนอยูไ่ กลๆ
สตรี นางนั ้นคือองค์หญิงเหม่ยอิงเหยื่อของม่านนีนั่นเอง
เมื่อม่านนีมองเห็นเหม่ยอิงด้ วยหางตาเพียงปราดเดียว
นางจึงหันหน้ ามาทางหลวนเล่อพลางส่งยิ ้มหวานหยดส่งให้ อย่าง
จงใจ ทาเอาหลวนเล่อถึงกับชะงักงัน
อา...นางช่างงดงามได้ ใจ เขาไม่อาจทนได้ อีกต่อไป
หลวนเล่อคิดอย่างนั ้นพลันเดิ นประชิดเข้ าหาม่านนีเพิ่ม
ยิ่งขึ ้น ก้ มหน้ ามองนางอย่างหมายมาดมากยิ่งขึ ้น ในระยะที่คน
สองคนยืนอยูใ่ กล้ กันมากยิ่งขึ ้น
และภาพนั ้นทาให้ เฟยหมิงที่กาลังเดินตามมาติดๆ ถึงกับ
แผ่กลิ่นอายสังหารออกมาได้ อย่างเข้ มข้ น
ลี่ซูที่ยืนมองทุกคนอย่างงุนงงพลันได้ สติก่อนจะรี บเดิน
เข้ าไปขวางเฟยหมิงเอาไว้
“ท่านใจเย็นเจ้ าค่ะ หนี่ว์เอ๋อร์ กาลังทาหน้ าที่ต้อนรับลูกค้ า
ช่วยข้ าน้ อยเท่านั ้นเองเจ้ าค่ะ” ลี่ซูเอ่ยออกไปอย่างนั ้นด้ วยใจของ
นางคิดอย่างนั ้นจริ งๆ นางจึงช่วยพูดจาแก้ ต่างให้ ม่านนีอย่างสุด
ความสามารถเพื่อมิให้ คนรักของม่านนีต้องผิดใจกับม่านนีแต่
และภาพของหลวนเล่อที่กาลังเดินเข้ าหาสตรี งดงามนาง
หนึง่ ก็กาลังมีผลกับสตรี อีกนางหนึง่ ที่ยืนดูอยูไ่ กลๆ
หยางเหม่ยอิงธิดาของหวงเหม่ยเหลียนที่กาลังเดินซื ้อ
เครื่ องประดับอยูอ่ ีกร้ านหนึง่ ที่อยูต่ รงกันข้ ามกับโรงเตี๊ยมมองเห็น
ภาพนั ้นเข้ าพอดิบพอดี นางถึงกับตกตะลึงด้ วยคาดไม่ถึง ดวงตา
คู่สวยของนางถึงกับร้ อนผ่าว ฝ่ ามือเรี ยวสวยนิ ้วเรี ยวเสลาถึงกับ
จิกเข้ าหากันแน่น นางทาได้ เพียงสะบัดหน้ าเดินออกไปอีกทาง
“กลับวัง!” นางออกคาสัง่ แค่นั ้นกับบ่าวไพร่ ผ้ ตู ิดตามแล้ ว
หมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ ว นางเป็ นสตรี ในห้ องหอชั ้นสูง
แน่นอนว่านางไม่ลดตัวไปแย่งชิง ถึงอย่างไรเสียนางย่อมมีค่า
มากกว่าสตรี นางใด
เมื่อม่านนีมองเห็นเหม่ยอิงเดินจากไปอย่างฉุนเฉียว
อย่างนั ้นนางถึงกับยกยิ ้มมุมปากอย่างพึงพอใจในขณะที่หลวน
เล่อก็เดินเข้ ามาประชิดม่านนีจนกายงามของเขาเข้าถึงม่านนีจน
ไหล่ชนกัน
หลวนเล่อได้ ทีจงึ เอื ้อมฝ่ ามือของเขาเข้ าจับฝ่ ามือน้ อยๆ
ของม่านนีอย่างถือวิสาสะ แต่เพียงเสี ้ยวเวลาเขาถึงกับผงะ เมื่อ
ฝ่ ามือที่เขาจับได้ กลับเป็ นฝ่ ามือใหญ่หนาของใครบางคน
“...!?”
หลวนเล่อถึงกับชะงักงัน
เฟยหมิงผู้เป็ นเจ้ าของฝ่ ามือใหญ่หนาที่กาลังถูกหลวน
เล่อกินเต้ าหู้อยูเ่ พียงหรี่ ตาคมเข้ มจ้ องมองหลวนเล่อประหนึง่ ว่า
กาลังอยูใ่ นสนามรบกระนั ้น
หลวนเล่อเองก็ไม่ต่างกัน เขาเพียงจ้ องมองบุรุษตรงหน้ า
อย่างนึกขัดใจจนต้ องรี บปล่อยฝ่ ามือออกจากกันประหนึง่ ว่ากาลัง
ถูกน ้าร้ อนลวกมือก็ไม่ปาน
ม่านนีเพียงยืนเงยหน้ ามองบุรุษทั ้งสองนิ่งงัน
ในขณะที่ลี่ซูเพียงส่งสายตาขอโทษมาทางม่านนี นาง
พยายามแล้ วที่จะช่วยม่านนี แต่เหมือนว่าจะไม่เป็ นผล คนรักของ
ม่านนีกาลังกินน ้าส้ มสายชูคาโตได้ อย่างน่ากลัวจับใจ
ภำยในห้ องพักห้ องหนึ่งของโรงเตี๊ยมแห่ งเดิม

เฟยหมิงกาลังนัง่ อยูท่ ี่ตั่งตรงโต๊ ะกลางห้ องฝั่ งตรงกันข้ าม
กับม่านนีด้วยกลิ่นอายสูงศักดิ์ทรงพลังสายตาคมเข้ มวาวโรจน์
จ้ องมองม่านนีอย่างคาดโทษใบหน้ าหล่อเหลาขึงเครี ยดบึ ้งตึง
ม่านนีเพียงนัง่ อยูท่ ี่ตั่งตรงกันข้ ามกับเฟยหมิงด้ วยใบหน้ า
สวยหวานแต่งแต้ มเอาไว้ อย่างงดงามแผ่กลิ่นอายน่ากลืนกิน
สายตาสวยใสกาลังมองตอบสบตากับเฟยหมิงอย่างไม่ยินยอม
ใดๆ เช่นเดียวกัน
ลี่ซูที่แยกคู่รักออกมาจากลูกค้ าผู้หนึง่ จนเป็ นผลสาเร็ จได้
แต่ยืนมองบุคคลทั ้งสองอย่างงุนงงอย่างไม่เข้ าใจอันใด ดูก็ร้ ู ว่า
บุรุษผู้นี ้หลงรักหนี่ว์เอ๋อร์ ของนางมากมายปานใด ไยหนี่ว์เอ๋อร์ ถึง
คิดที่จะล่อลวงกัน
เฮ้ อ! วังวนของความรักนี่ชา่ งซับซ้ อน ดีที่นางเป็ นสตรี ไร้
ใจมิได้ ลมุ่ หลงในมายาเยี่ยงนี ้ นางเพียงแค่ลอ่ ลวงบุรุษทุกคนใน
ทุกวันก็เท่านั ้นเอง
ลี่ซูคิดในใจอย่างนั ้นพลางแอบเดินย่องออกไปจากห้ องที่
กาลังมีบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดคล้ ายกับจะขาดอากาศหายใจ
ตายเสียให้ ได้ แห่งนี ้ไปอย่างเงียบเชียบ
“เจ้ าตั ้งใจยัว่ ยวนบุรุษน่าตายผู้นั ้น” เสียงทุ้มต่าทรง
อานาจของเฟยหมิงเอ่ยขึ ้นในที่สดุ
“ข้ าจะยัว่ ยวน ท่านจะทาไม” ม่านนีตอบกลับไปด้ วย
น ้าเสียงขุน่ เคือง
“เจ้ า !”
“ทาไม”
“เจ้ ากาลังเสี่ยงเกิ นไป เจ้ ารู้ ตัวหรื อไม่”
“ข้ าพร้ อมเสี่ยง ท่านไม่เกี่ยว”
“ข้ าจะเกี่ยว”
“ท่านควรกลับไปดูแลหลานสาวของท่าน ป่ านนี ้กินยา
พิษฆ่าตัวตายไปแล้ วกระมัง”
“เจ้ า !” เฟยหมิงถึงกับลุกขึ ้นยืนเมื่อได้ ยินอย่างนั ้น
“ทาไม” ม่านนีลกุ ขึ ้นยืนบ้ าง
ทั ้งสองเปลี่ยนจากนัง่ จ้ องหน้ าเป็ นยืนจ้ องหน้ ากันอย่าง
เดือดดาลโดยมีเพียงโต๊ ะเล็กกั ้นกลางแค่เท่านั ้น
“เจ้ าไม่ควรทาอย่างนี ้ ม่านนี” เฟยหมิงคารามพลางเอื ้อม
ฝ่ ามือของเขาขึ ้นจับลาแขนท่อนบนของม่านนี
“ข้ าจะทา ข้ าเคยบอกแก่ทา่ นแล้ ว”
“เจ้ าก็เห็นว่าเจ้ าหลวนเล่อนัน่ จ้ องจะเขมือบเจ้ าเข้ าไป
ทั ้งตัว”
“แล้ วอย่างไร”
“บุรุษผู้นั ้นอันตรายเกินไป”
“แล้ วท่านไม่อันตรายหรื อไร”
“ข้ าย่อมอันตราย แต่ไม่ใช่กับเจ้ า ม่านนี”
ม่านนีถึงกับนิ่งอึ ้งไปแต่ยงั คงขึงตามองอย่างไม่ยินยอม
เฟยหมิงยังคงขึงตามองสตรี ตรงหน้ า อย่างไม่ยินยอม
เช่นเดียวกัน เขามิร้ ู ได้ ว่าควรจะทาอย่างไรกับสตรี นางนี ้ดี หาก
เป็ นสตรี นางอื่นเขาคงจัดการได้ งา่ ยดายยิ่งกว่านี ้ อาจจะสัง่ คนนา
ตัวไปคุมขัง สัง่ เนรเทศให้ ไปไกลหูไกลตา สัง่ ทาโทษให้ สาสมกับที่
บังอาจมาขัดคาสัง่ ของเขา
แต่กับนาง
เขาจะทาได้ อย่างไร
“ปล่อย” ม่านนีเริ่ มเอ่ยเสียงต่าเมื่อฝ่ ามือใหญ่หนาของ
บุรุษตรงหน้ าจับแน่นที่ต้นแขนของนาง
“ไม่ปล่อย” เฟยหมิงกล่าวคาแค่นั ้นพลางเบี่ยงตัวออก
จากตั่งอ้ อมโต๊ ะมาทางม่านนี
“ปล่อยข้ า” หญิงสาวรี บเบี่ยงตัวหนีแต่ดูเหมือนจะไม่เป็ น
ผล เขายิ่งจับนางที่ต้นแขนอีกข้ างหนึง่ อีกด้ วย
“ข้ าจะถอดชุดนี่ของเจ้ าเสีย ดูเถิดว่าจะไปยัว่ ยวนเจ้ านัน่
ได้ อีกหรื อไม่” ชายหนุม่ กล่าวเสียงต่าพร้ อมทั ้งทาอย่างที่ว่าจริ งๆ
เขาลดฝ่ ามือของเขาออกจากต้ นแขนสตรี ตรงหน้ าลงมา
กระตุกสายรัดเอวของอาภรณ์ลายดอกหลันฮวาเสียอย่างนั ้น
“ท่านจะทาอะไร บ้ าไปแล้ วหรื อไร” ม่านนีรีบปั ดฝ่ ามือ
ของเขาที่กาลังวุ่นวายกับอาภรณ์ของนาง
“ข้ าบ้ ามาตั ้งนานแล้ ว ตั ้งแต่เจอกับเจ้ า ”
“ท่านมันบ้ า ท่านมันน่ารังเกียจยิ่ง ”
เฟยหมิงหาได้ ฟังคาอันใดอีกต่อไปทั ้งยังไม่สนใจฝ่ ามือ
นุม่ นิ่มที่กาลังปั ดป้องฝ่ ามือของเขาจนพันกันยามเมื่อเขาถอด
อาภรณ์ของนาง
เสียงกระทบกันของกาไลหยกตรงข้ อมือของคนทั ้งคู่ที่
บังเอิญเสียดสีกันไปมาก็ไม่สามารถดังไปกว่าเสียงลมอื ้ออึงในใบ
หูที่เกิดจากอารมณ์ฉนุ เฉียวแต่อย่างใด
เมื่อชายหนุม่ ถอดอาภรณ์ของหญิงสาวตรงหน้ า ออกจน
เหลือเพียงชุดผ้ าชั ้นในเนื ้อบางแล้ ว เขาเพียงหันหน้ าออกแล้ วเดิน
ไปทางด้ านที่มีชดุ ธรรมดาไร้ ลวดลายพับเอาไว้ ในตู้ไม่ไกลจากมุม
ที่เขากับนางยืนอยูด่ ้ วยกันโดยไม่สนใจใครบางคนที่กาลังหูแดง
หน้ าแดงคล้ ายกับกาลังมีควันพวยพุ่งออกมาจากใบหน้ างามเลย
แม้ แต่น้อย
ม่านนีที่ยามนี ้ยืนตัวแข็งทื่อใบหน้ าร้ อนผ่าวแดงก่ายิ่งกว่า
ผลอิงเถาทาได้ แค่ยืนมองตามร่างสูงที่กาลังทาตามอาเภอใจของ
เขาอย่างไม่อาจทาอันใดได้ มากไปกว่ายืนเป็ นหุน่ ไม้ ให้ เขาเสีย
อึดใจต่อมาเฟยหมิงก็เดินกลับมาพร้ อมกับผ้ าชุดใหม่ใน
มือแล้ วนามันมาสวมให้ม่านนีพร้ อมทั ้งผูกผ้ ารัดเอวให้ อย่าง
เรี ยบร้ อย
“สีชาดก็ต้องลบออก”
“หา!”
เฟยหมิงยังคงไว้ ซงึ่ ความรวดเร็ วในการกินเต้ าหู้ม่านนี ได้
อย่างน่าชม เขาจับกุมพวงแก้ มของนางเอาไว้ ทั ้งสองข้ างแล้ วก้ ม
หน้ าลงกดจูบริ มฝี ปากของนางไล้ ปลายลิ ้นลบเลือนสีชาดดังคา
ทั ้งยังพรมจูบไปทัว่ ใบหน้ าสวยหวานที่กาลังขึ ้นสีแดงก่าร้ อนผ่าว
อย่างย่ามใจ
“หยุดเลย” นางเอ่ยเสียงต่าเบาหวิวเมื่อริมฝี ปากของนาง
ได้ รับการปลดปล่อยจากริมฝี ปากอุ่นชื ้นของเขา
“ไม่หยุด” เขาเอ่ยเสียงพร่าพลางพรมจูบไปทัว่ ใบหน้ า
งามอีกทั ้งเรื อนร่างยังคงแนบชิด
ม่านนีที่ยืนตัวแข็งทื่ออย่างต่อเนื่องทาได้ เพียงแค่ยกฝ่ า
มือทั ้งสองข้ างของตนขึ ้นจับกุมข้ อมือทั ้งสองข้ างของเฟยหมิง
เอาไว้ ใช้ ต่างหลักยึดเพื่อไม่ให้ ตนเองที่กาลังไร้ ซงึ่ เรี่ ยวแรงต่อต้ าน
ล้ มลงไป
นางรู้ ดีว่าเขาย่อมจะตามขัดขวางนาง
นางรู้ ดี
แต่ที่นางไม่เข้ าใจ เหตุใด ไยนางต้ องยอม...
ตำหนักอิงกงขององค์ หญิงหยำงเหม่ ยอิง...
“ทูลองค์หญิง สตรี ปริ ศนานางนั ้นเทียบไม่ติดกับองค์
หญิงเลยเพคะ ขอองค์หญิงทรงอย่าได้ ขดั เคืองในพระทัยเพคะ”
เสียงของนางกานัลส่วนตัวกาลังประจบเอาใจไม่หา่ งกายมาทาง
เหม่ยอิงอย่างต่อเนื่องหลังจากเหม่ยอิงได้ เห็นหลวนเล่ออยูก่ ับ
สตรี นางหนึง่ ในตลาดเมื่อวานนี ้
“จริ งด้ วยเพคะ องค์หญิง ความงามก็ไม่เท่า ความสูง
ศักดิ์ก็หาเทียบได้ ไม่ นางคงจะเป็ นเพียงนางโลมต่าตมที่ทาทีมา
เจอท่านแม่ทพั ที่โรงเตี๊ยมแห่งนั ้นก็เป็ นได้ นะเพคะ จะอย่างไรองค์
หญิงของหม่อมฉันก็มีดีเหนือกว่าทุกประการนะเพคะ” นางกานัล
อีกคนหนึง่ ไม่มีน้อยหน้ ารี บพะเน้ าพะนอตามมาติดๆ
เหม่ยอิงเพียงนัง่ รับฟั งความจากบ่าวไพร่ของตนอย่าง
เงียบงันไม่ว่ากล่าวคาใด เรื่ องที่นางกานัลทั ้งสองกล่าวมาย่อมไม่
ผิด นางทั ้งงดงาม ทั ้งเพียบพร้ อม มีครบครัน ทั ้งรู ปสมบัติ คลัง
สมบัติ ฐานะสูงศักดิ์ หากจะมีสตรี มาแทรกกลางระหว่างนางกับ
หลวนเล่อก็คงยากเสียหน่อยกระมัง
เมื่อคิดได้ อย่างนั ้นความโกรธกรุ่นก่อนหน้ าจึงเบาบาง
เหลือเพียงมุมปากสวยหวานกาลังยกยิ ้มอย่างพึงพอใจ
“ทูลองค์หญิง หม่อมฉันเตรี ยมเครื่ องบารุ งผิวพรรณ
เอาไว้ อย่างพร้ อมเพรี ยงแล้ วเพคะ องค์หญิงทรงเตรี ยมตัวเป็ น
เจ้ าสาวที่งดงามที่สดุ ดีกว่านะเพคะ” นางกานัลคนเดิมยังคงกล่าว
“ใช่เพคะ ใช่” นางกานัลอีกนางหนึง่ ยังคงเป็ นผู้ตามที่ดี
เหม่ยอิงเพียงพยักหน้ าน้ อยๆ แล้ วลุกขึ ้นเดินนวยนาด
ท่วงท่ากรี ดกรายไปยังห้ องอาบน ้าเพื่อประโคมทุกสิ่งอย่างสาหรับ
เพิ่มความสวยงามให้ ตนเอง หาได้ สนใจกับสตรี ไร้ ค่านางใดอี ก
ต่อไปไม่
นางมักเป็ นเช่นนี ้ นางเป็ นสตรี เหนือสตรี มาแต่ไหนแต่ไร
นางคิดเช่นนั ้น
หลวนเล่ อยังคงเข้ ำออกพระรำชวังของแคว้ นหยำง
เป่ ยด้ วยเหตุผลที่จาต้ องเข้ ามาทักทายองค์หญิงผู้ซึ่งเป็ นว่าที่
เจ้ าสาวของตนอยูท่ กุ เมื่อเชื่อวัน เขายังคงกระทาอย่างนั ้นอย่างไม่
ขาดตกบกพร่อง เพียงแต่เขามักจะเข้ าวังมาตั ้งแต่เช้ าตรู่เพื่อ
มาตามหาใครบางคนก่อนจะเดินทางไปพบกับเหม่ยอิงในช่วง
ยามเซิน(15.00-16.59)แล้ วอยูค่ ุยกับนางไม่นานก็เดินทางกลับ
จวนไป
กับสตรี สงู ศักดิ์หากเขาจะกลืนกินยังต้ องรอเสร็ จสิ ้นพิธี
มงคล แต่กับสตรี นางอื่นเขาสามารถกลืนกินได้ ทนั ทีไม่ต้องรอให้
เกิดพิธีการอันใด
ยามนี ้หลวนเล่อไม่เป็ นอันทาสิ่งใดมากไปกว่าการตาม
เกี ้ยวม่านนี เขานึกชมชอบม่านนีอย่างไม่อาจห้ ามใจ ยิ่งเมื่อ
ได้ มารขัดคออย่างเฟยหมิงที่เป็ นอุปสรรคชั ้นยอด ยิ่งทาให้
สัญชาตญาณนักล่าของเขาพลุง่ พล่าน การได้ สตรี นางใดมานอน
กกกอดเอาไว้ ใต้ ร่างง่ายดายมิใช่เรื่ องเร้ าใจแต่อย่างใด แต่กับสตรี
ที่ทั ้งงดงามทั ้งมีค่าเข้ าถึงยากมากกว่าที่คิดเอาไว้ ช่างเร้ า อารมณ์
เขย่าใจชายบุรุษเช่นเขาสิ ้นดี
และวันนีก้ ็เช่ นเดียวกัน หลวนเล่อเดินทางเข้ ามายัง
พระราชวังแห่งนี ้ตั ้งแต่ยามซื่อ(09.00-10.59)เพื่อมาเดินหาตัว
สตรี ที่เขารู้ นามของนางแล้ วจากนางกานัลคนหนึง่
“เจ้ าอยูน่ ี่นนั่ เอง เสี่ยวม่าน”
เสียงทุ้มต่าทรงเสน่ห์ของหลวนเล่อเอ่ยทักทายขึ ้นไปยัง
ม่านนีที่กาลังก้ มหน้ าก้ มตาขัดเงากระเบื ้องเคลือบอยูต่ รงทางเดิน
ระหว่างตาหนักชั ้นนอกของสองตาหนักที่ตั ้งอยูต่ ิดกัน
เขาเดินตามหานางจนเจอนางในที่สดุ เขาจึงรี บเดินมา
ยืนอยูต่ รงเบื ้องหน้ าของนางในระยะที่หา่ งกันเพียงสามก้ าว
ม่านนีได้ ยินคาทักทายเป็ นอย่างดีแต่ก็หาได้ สนใจเงย
หน้ าขึ ้นมองไม่ นางยังคงก้ มหน้ าก้ มตาสนใจเพียงแค่กระเบื ้อง
เคลือบทรงกลมต่อไป
หลวนเล่อยังคงมีความพยายามตามอารมณ์บรุ ุ ษเพศที่
ใคร่ครอบครองแต่ยงั มิได้ ครอบครองต่อไปเช่นเดียวกัน
เขาหาได้ สนใจท่าทางเฉยเมยอย่างนั ้นไม่ ยิ่งนางเฉยชา
เขายิ่งอยากได้ ยิ่งนางถอยห่างเข้ ายิ่งเข้ าใกล้ ยิ่งได้ เข้ าใกล้ เขายิ่ง
อยากเติมเต็มยิ่งอยากจับนางกดเอาไว้ ใต้ ร่างแล้ วกลืนกินนางคา
ใหญ่ให้ หายอยาก เขาคิดอย่างนั ้นพลางเดินแบบย่างสามขุมเข้ า
หาม่านนีอย่างมุ่งมั่นหมายมาดไม่สร่างซา และอีกคราที่ใบหน้ า
คมเข้ มของเขาต้ องผงะเมื่อปลายจมูกของเขาเกือบจะชนเข้ ากับ
เสาหินต้ นใหญ่ที่อยูใ่ นคราบของราชองครักษ์ประจาวังหลวง
“...!?”
หลวนเล่อได้ แต่เงียบงัน เขามักจะเจอกันกับราชองครักษ์
ผู้นี ้ในลักษณะเกือบจะได้ เสียเป็ นคู่ผวั ตัวเมียอยูห่ ลายครัง้ หลาย
ครา ครั้งทีแ่ ล้วก็เกื อบจูบกัน
เฟยหมิงที่ยงั คงทาตัวเป็ นองครักษ์เงาให้ ม่านนีเป็ นอย่าง
ดีคล้ ายสามีตามปกป้องภรรยากระนั ้น
เขาเพียงพุ่งกายงามสง่าออกมาอย่างปราดเปรี ยวเพียง
เสี ้ยวเวลาก็มาหยุดขวางบุรุษหน้ าหนาผู้นี ้ได้ อย่างทันท่วงที เห็น
ได้ ชดั ว่าบุรุษน่าตายผู้นี ้อยากกลืนกินม่านนีของเขามากมายปาน
ใด ฮึ! ฝั นไปเถิด
และอีกครัง้ ที่บรุ ุ ษรู ปร่างสูงใหญ่ทั ้งสองต้ องยืน
ประจันหน้ าเข้ าหากันพร้ อมสายตาคมเข้มสาดประกายฟาดฟั น
กันอย่างดุเดือดเลือดพล่าน
หากอยูใ่ นสนามรบคงได้ ปั่นคอให้ หวั ขาดกระเด็นตาย
จากกันไปข้ างอย่างไม่ปราณี แต่ทว่าในสนามรักอย่างนี ้ยังคงทา
เพียงแค่สงครามเย็นผ่านกลิ่นอายสังหารที่พวยพุ่งออกจากเรื อน
กายหาได้ มีอาวุธหลากหลายเช่นดาบหอกทวนห่าธนูพุ่งกระแทก
ฝ่ ายตรงข้ ามไม่
ม่านนียงั คงไม่สนใจนาพาอันใดกับบุรุษสูงใหญ่ทั ้งสอง
นางยังคงทางานของนางไปอย่างใจเย็น
ใบหน้ าหวานล ้าของนางยังคงก้ มลงต่าซ่อนเร้ นความคิด
ชัว่ ร้ ายนึกถึงแผนการขั ้นต่อไป…
ภำยในตำหนักอิงกงที่เดิมทีมีเพียงกลิ่นอายความ
อ่อนหวานของสตรี สงู ศักดิ์เล่อค่าประจาตาหนักอยูต่ ลอดเวลา
แต่ทว่าบัดนี ้กาลังเปลี่ยนไป
เหม่ยอิงที่มักจะหลงรู ปโฉมและตาแหน่งของตนจนไม่นกึ
หวาดระแวงใจชายของหลวนเล่อนั ้นพลันเริ่ มเปลี่ยนไป
นางรับรู้ มาว่าเขาเดินทางเข้ าพระราชวังมาตั ้งแต่เช้ าแต่
กลับมาหานางในช่วงเย็น และหลายครัง้ หลายคราที่เดินคุยกัน
ภายในอุทยานหลวงของวังด้ านหน้ าเขาก็มักจะสอดส่ายสายตา
มองหาใครบางคน
ทั ้งๆ ที่เขากาลังเดินเคียงคู่อยูก่ ับสตรี งดงามและ
เพียบพร้ อมเช่นนาง
แต่เขากลับสนใจเพียงสตรี ชั ้นต่า
ได้ อย่างไร
“สตรี นางนั ้นเป็ นใคร” เส้ นเสียงที่เคยหวานล ้ากลับเจือ
กระแสเกรี ย้ วกราดถามออกไปยังนางกานัลข้ างตัว
“เอ่อ...ทูลองค์ หญิง หม่อมฉันพยายามมองหานางแล้ ว
ว่านางเป็ นใครมีหน้ าตาอย่างไร แต่ทว่าทุกครัง้ ที่แอบตามแอบ
มองหม่อมฉันมองไม่ทนั เห็นใบหน้ าของนางเลยเพคะ”
นางกานัลคนสนิทของเหม่ยอิงบอกกล่าวออกไปตามจริ ง
นางเพียรพยายามตามสืบอยูห่ ลายคราจนรู้ ว่าท่านแม่ทพั ของ
องค์หญิงกาลังตามเกี ้ยวสตรี นางหนึง่ อยู่
นางแอบตามท่านแม่ทพั ไปหวังจะเจอท่านแม่ทพั เกี ้ยว
สตรี นางนั ้นให้ เห็นคาตา แต่ทว่าจนแล้ วจนรอดนางก็ยงั ไม่เคยได้
เห็นชัดเจนถนัดตาเสียทีว่าท่านแม่ทพั ผู้นี่กาลังเกี ้ยวสตรี นางใด
จะเห็นก็เพียงแต่ทา่ นแม่ทพั ยืนคุยอยูก่ ับราชองครักษ์รูปงามผู้
หนึง่ อยูใ่ นระยะประชิดจนมองไม่เห็นสตรี นางใดเพราะถูกเรื อน
กายสูงใหญ่บดบังอยูท่ กุ ทีร่ าไป
“หม่อมฉันรู้ เพี ยงว่าสตรี นางนั ้นเป็ นเพียงนางกานัลชั ้นต่า
คล้ ายมดปลวกเพคะองค์หญิง” นางกานัลเอ่ยออกมาเท่าที่ตนรู้
“หึ! แค่สตรี ไร้ คา่ ไร้ ราคาอันใด เหตุใดท่านแม่ทพั ถึงปั กใจ
อะไรกัน!” เหม่ยอิงยังคงเกรี ย้ วกราดน ้าเสียงสัน่ เครื อใบหน้ าแดง
ก่าขอบตาร้ อนผ่าว นางเป็ นสตรี ในห้ องหอชั ้นสูง จะให้ นางลงไป
แย่งชิงบุรุษกับคนชั ้นต่านางหาทาได้ ไม่
“องค์หญิง ทรงเย็นพระทัยเอาไว้ เพคะ จะอย่างไรเสีย
ท่านแม่ทพั ก็เป็ นของพระองค์นะเพคะ” นางกานัลอีกนางหนึ่ง
กล่าวคาเพื่อให้ องค์หญิงของตนสบายใจ
“องค์หญิงของหม่อมฉันมีดีเหนือใคร อย่าทรงกริ ว้ ไปเลย
นะเพคะ ประเดี๋ยวไม่งามนะเพคะ” นางกานัลติดตามอีกนางหนึง่
เอ่ยขึ ้นอย่างประจบเอาใจ
เหม่ยอิงที่เป็ นสตรี ชั ้นสูงอยูเ่ ต็มขั ้นทาได้ เพียงเก็บข่ม
อารมณ์หลากหลายเอาไว้ ด้วยฝึ กมาแล้ วเป็ นอย่างดี
นางรับรู้ ได้ ดีถึงการที่สามีจะต้ องมีสามภรรยาสี่อนุซงึ่ เป็ น
เรื่ องธรรมดา ด้ วยเพราะว่าเสด็จแม่ของนางที่เป็ นถึงฮองเฮาเป็ น
ถึงมารดาแห่งแผ่นดินก็ยงั คงต้ องพบเจอและอยูก่ ับมัน
หากแต่นางจะทนได้ ถึงเพียงใดกัน นางยังไม่แน่ใจ
หลวนเล่ อยังคงใคร่ ครอบครองในตัวของม่ ำนนี
อย่ ำงเต็มกำลัง
เขาเป็ นถึงแม่ทพั หนุม่ รู ปงาม มีตระกูลยิ่งใหญ่หนุนหลัง
อานาจของเขาเป็ นที่พึงใจของฮ่องเต้ หากเขาใคร่อยากได้ สตรี
นางใด เขาเพียงแค่ปรายสายตามอง สตรี เหล่านั ้นก็เข้ ามาให้ เขา
ครอบครองได้ ทั ้งวันทั ้งคืน พวกนางร้ องครวญครางไม่เป็ นภาษา
ยามทอดกายของนางใต้ ร่างของเขา ยินยอมให้ เขาปลดปล่อย
อารมณ์กาหนัดจนเขาหนาใจ
หากแต่กับม่านนีนั ้นช่างแตกต่าง
ใบหน้ าของนางช่างงามล ้าแม้ มิได้ ประทินโฉมอันใด นาง
มักจะมองมาทางเขาอย่างเฉยเมย สายตาสวยหวานของนางที่
เขาได้ เห็นเป็ นเพียงการปรายหางตามองมาคล้ ายเหยี่ยวล่าเหยื่อ
ริ มฝี ปากน่ากดจูบนัน่ ไม่เคยคลี่ยิ ้มหากแต่ยามนางเผลอ
ยิ ้มออกมาช่างกระแทกตากระแทกใจ ไม่ว่าอย่างไร เขาจะต้ องได้
ครอบครองนาง แม้ เพียงครัง้ ก็ยงั ดี
หลวนเล่อคิดการได้ อย่างนั ้นไม่เคยสร่างซา แต่เมื่อเขายัง
ไม่มีโอกาสแม้ แต่จะได้ นงั่ คุยกับม่านนีดีๆ ด้ วยเพราะมีมารมาขัด
เขาอยูท่ กุ ทีจากราชองครักษ์หน้ าตายผู้หนึง่ เช่นนั ้นแล้ วเขาจัก
ต้ องหาวิธีการทาให้ นางมานัง่ ทั ้งยังนอนคุยกับเขาให้ จงได้
ชายหนุม่ คิดการอย่างหมายมาดประหนึง่ ว่ากาลังเป็ น
เพียงหนุม่ น้ อยยังมิเคยต้ องสตรี นางใดกระนั ้น เมื่อเขาไม่สามารถ
เข้ าถึงตัวของม่านนีได้ เปิ ดเผยเนื่องจากมีราชองครักษ์มาเป็ นมาร
ขัดขวางอยูต่ ลอดเวลาอย่างนั ้น เขาจึงควรที่จะเปลี่ยนวิธีการจาก
การเดินเข้ าหานางตรงๆ เป็ นส่งจดหมายนัดเจอนางในที่ลบั ตา
น่าจะเป็ นการดี
แน่นอนว่าการเป็ นนางกานัลถึงแม้ จะอยูใ่ นระดับต่าและ
ถึงแม้ จะไม่สามารถเขียนได้ แต่อย่างน้ อยพวกนางย่อมต้ องอ่าน
ออกตามมาตรฐานของวังหลวงแห่งนี ้เมื่อครัง้ ที่คัดเลือกนางกานัล
เข้ าวัง
เมื่อหลวนเล่อคิ ดได้ อย่างนั ้นเขาจึงแอบซื ้อตัวนางกานัล
ชั ้นต่ารายหนึง่ เอาไว้ ใช้ งานเพื่อจะได้ ให้ เป็ นสื่อกลางนาจดหมาย
ส่งให้ ม่านนีอย่างลับๆ ทั ้งยังกาชับไม่ให้ เรื่ องนี ้แพร่งพราย หาไม่
แล้ วเขาจะสังหารให้ ตายทั ้งครอบครัว
ผลที่ได้ คือนางกานัลรายนั ้นจาต้ องทาตามคาขูน่ ั ้นอย่าง
เกรงกลัว โดยการแอบเอาจดหมายไปวางเอาไว้ ยงั เรื อนนอนของ
ม่านนีโดยที่ไม่ให้ ใครหรื อแม้ แต่ม่านนีร้ ู วา่ ใครเอาไปวาง
ในจดหมายที่หลวนเล่อเพียรส่งให้ ม่านนีนั ้น เป็ น
ข้ อความง่ายๆ ไม่ซบั ซ้ อน มีทั ้งคาบอกรัก คาพร่ าเพ้ อพรรณนา
หวานล ้า และตบท้ ายด้ วยการนัดพบเจอะเจอในสถานที่ลบั ตา
ซึง่ ม่านนีได้ รับจดหมายทุกแผ่นจากใครก็มิทราบได้ ที่
แอบเอามาวางไว้ ให้ นางยามค่าคืนที่ใต้ หมอนในเรื อนนอน
นางเพียงอ่านทุกตัวอักษรอย่างใจเย็นหาได้ ร้ ู สกึ อันใดไม่
นางอ่านออกเขียนได้ เนื่องจากมารดาของนางสอนนาง
มาแต่ไหนแต่ไรถึงแม้ ว่านางจะเกิดและเติบโตในป่ ายังถิ่นฐาน
ทุรกันดาร ด้ วยเพราะว่ามารดาของนางเป็ นถึงอดีตคุณหนูตระกูล
ใหญ่ นับว่าเป็ นสตรี ชั ้นสูงนางหนึ่ง จึงมิใช่เรื่ องแปลกแต่อย่างใด
เรื่ องจดหมายพวกนี ้เฟยหมิงหาได้ รับรู้ ไม่ เขาตามคล้ าย
กับเป็ นเงาให้ นางก็จริ ง แต่จดหมายพวกนี ้นางได้ รับเฉพาะใน
เรื อนนอนหลังจากเสร็ จสิ ้นงานประจาวัน ทาให้ ไกลหูไกลตาเฟย
หมิงอยูม่ าก
เช่นนั ้นแล้ วการใช้ ประโยชน์จากจดหมายพวกนี ้จึงเป็ น
การง่ายดังที่นางคาดการณ์เอาไว้
และเพียงไม่ นำนต่ อมำ

จดหมายบอกรักจากท่านแม่ทพั หนุม่ ถึงสตรี นางหนึง่ ก็
บังเอิญถูกเก็บได้ จากอุทยานหลวงตรงมุมทางเดินที่องค์หญิง
เหม่ยอิงมักจะชอบเดินกรี ดกรายมาเยี่ยมชมโดยนางกานัลนาง
หนึง่ ที่เป็ นนางกานัลข้ างกายขององค์หญิงเหม่ยอิงนัน่ เอง
‘อี กไม่นานก็จะถึงงานมหามงคลสมรสอันยิ่งใหญ่
อลังการระหว่างแม่ทพั หนุ่มกับองค์ หญิงแล้วแท้ๆ สถานทีจ่ ดั งาน
ก็พร้อมแล้ว ตาหนักงดงามก็พร้อมแล้ว เครื ่องหมัน้ หมายสินงาน
แต่งก็พร้อมแล้ว แต่เหตุใดท่านแม่ทพั ถึงยังไม่พร้อมกันเล่า’
นัน่ เป็ นคานินทาที่เหม่ยอิงแอบได้ ยินนางกานัลคนสนิท
สองคนแอบคุยกันลับหลังนาง
ถึงแม้ ว่าเรื่ องนี ้เหม่ยอิงจะให้ เก็บเป็ นความลับห้ ามแพร่ง
พราย ให้ ร้ ู แค่เพียงนางและบ่าวไพร่คนสนิทแค่นั ้น แต่กลับนา
ความอับอายมาให้ แก่นางประหนึง่ ว่าทัว่ ทั ้งแคว้ นรับรู้ เรื่ องนี ้แล้ ว
ทุกผู้คน และเมื่อได้ เห็นจดหมายบอกรักด้ วยประโยคหวานล ้าทั ้ง
ยังพยายามนัดพบเจอะเจอกันหลายต่อหลายครัง้ อย่างนี ้ก็ยิ่งเป็ น
การตอกย ้าว่าสตรี สงู ศักดิ์อย่างนางนั ้นกาลังถูกลดทอนความสูง
ค่าลงอย่างไม่นา่ ให้ อภัย
“ทูลองค์หญิง นี่อาจจะมิใช่จดหมายของท่านแม่ทพั เจิ ้งก็
เป็ นได้ นะเพคะ” นางกานัลคนเดิมยังคงมีสติดีพอที่จะกล่าวคา
ปลอบใจองค์หญิงของตน
เหม่ยอิงเพียงรับฟั งคานิ่งๆ ด้ วยมาดของสตรี ชั ้นสูงไม่
เปลี่ยนแปลง หากแต่ภายในใจกาลังโกรธกรุ่นขั ้นรุ นแรงไม่อาจ
ห้ ามได้
ถึงแม้ ว่าในจดหมายจะมิได้ ระบุนามของผู้สง่ และผู้รับ
แต่จะไม่ใช่จดหมายของหลวนเล่อได้ อย่างไร ในเมื่อครัง้
ที่เขาไปประจาการอยูช่ ายแดน นางกับเขาแอบส่งจดหมายให้ กัน
ออกบ่อยไป
คาบอกรักพวกนี ้ สาเนียงเหล่านี ้ ประโยคเหล่านี ้ ทั ้งยัง
ลายมือเส้ นสายรายร่างตัวอักษรทุกตัวอีกเล่า นางเองก็เคยได้ รับ
มาแล้ วจากหลวนเล่อของนาง
“ออกไป” สตรี สงู ศักดิ์หนึง่ เดียวในตาหนักอิงกงเอ่ยขึ ้น
ด้ วยน ้าเสียงเย็นเยียบ “ออกไปให้ หมด ไป!”
ท้ ายประโยคนั ้นทาเอานางกานัลทั ้งสองถึงกับตัวสัน่ เทา
รี บคลานเข่ากันอย่างตะลีตะลานออกจากห้ องไป
เหม่ยอิงที่นงั่ อยูผ่ ้ เู ดียวในห้ องกว้ างขวางรโหฐาน เพียง
หยิบจดหมายแผ่นหนึง่ ขึ ้นมาแล้ วกวาดสายตาที่ได้ รับการตกแต่ง
เอาไว้ อย่างประณีตไล่ไปทีละตัวอักษร
ในจดหมายแผ่นนั ้นเป็ นแผ่นที่หลวนเล่อเขียนกล่าวคา
บอกรักอย่างอ่อนหวานทั ้งยังออดอ้ อนสตรี นางหนึง่ ให้ ไปพบเขา
เสียที เขารอนางจนใจของเขาแทบจะขาดออกจากกัน เห็นได้ ชดั
ว่าสตรี นางนั ้นไม่เคยไปพบเขาดังนัดหมายเลยซักครัง้ แต่ทั ้งๆ ที่
เป็ นอย่างนั ้นหลวนเล่อก็ยงั คงไม่ละความพยายาม
ถึงแม้ ว่านางจะไม่ร้ ูว่าสตรี ชั ้นต่านางนั ้นเป็ นใคร หากแต่
ในจดหมายกลับเขียนบรรยายว่ารักหนักหนา เขาตามเกี ้ยวสตรี
ชั ้นต่านางหนึง่ ในขณะที่มีสตรี ชั ้นสูงอย่างนางรอเขาอยู่
นางรอเขาอยูต่ รงนี ้ในทุกๆ วันถึงแม้ ว่าเขาจะอ้ างภารกิจ
ติดพันจนไม่เป็ นอันมาหานาง งานแต่งงานที่กาลังใกล้ เข้ ามาทา
ให้ นางเป็ นเพียงสตรี ที่เฝ้าต้ นไม้ รอกระต่ายได้ อย่างน่าอับอาย เขา
ทากับนางอย่างนี ้ได้ อย่างไร แล้ วที่เคยบอกนางเอาไว้ ว่าจะรักนาง
แต่เพียงผู้เดียวคืออันใด
เหม่ยอิงเริ่ มกัดฟั นกรอดเกินเก็บข่มกิริยาอาการเฉกเช่นที่
เคยเป็ น และเมื่อเห็นจดหมายอีกแผ่นหนึง่ ยิ่งทาให้ ขอบตาที่ร้อน
ผ่าวถึงกับมีน ้าไสเอ่อล้ นออกมา
จดหมายแผ่นนั ้นบอกกล่าวเอาไว้ ว่ารักสตรี ชั ้นต่านาง
หนึง่ หมดใจ ถึงแม้ ว่าเขาจะแต่งงานไปกับสตรี ที่ถึงแม้ จะสูงศักดิ์ก็
หาได้ ทาให้ เขาอยากรักสตรี ชั ้นต่านางนั ้นน้ อยลงไม่
เขาจักรักสตรี ชั ้นต่านางนั ้นทุกยามทุกวัน จักนอนแนบ
กายกันกับสตรี นางนั ้นทุกค่าทุกคืน
หญิงสาวอ่านคาตามอักษรร่ายยังไม่ทนั จบ นางถึงกับฉีก
ทึ ้งแผ่นกระดาษนั ้นจนขาดวิ่น ทั ้งยังกวาดจดหมายบนโต๊ ะทุก
แผ่นให้ ตกกระจัดกระจายตามด้ วยทึ ้งกาน ้าชาถ้ วยน ้าชาฟาดใส่
เสียงดังสนัน่ ลัน่ ห้ องหับ
เหล่านางกานัลหน้ าห้ องที่ถึงแม้ จะได้ ยินแต่ก็ไม่มีใคร
กล้ าเข้ าไปใกล้ พวกนางทาได้ เพียงแอบนาข่าวไปกราบทูล
ฮองเฮาก็เพียงเท่านั ้น
เหม่ยอิงที่บดั นี ้ไร้ การควบคุมไร้ การยับยั ้งชัง่ ใจไร้ การตริ
ตรองใคร่ครวญเนื่องจากความรักของนางกาลังบดบังสายตา จึง
ทาให้ นางนึกถึงวันที่เสด็จแม่ของนางล้ มป่ วยจนทาให้ เสด็จพ่อที่
สนใจเพียงนางสนมและงานราชกิจต้ องวางงานลงแม้ กระทัง่ การ
จุดโคมเลือกป้ายหยกยังต้ องงด เพื่อที่จะได้ ไปยังตาหนักของ
เสด็จแม่เพื่อดูอาการ ถึงแม้ ว่าพระองค์จะเข้ าไปแค่หน้ าประตูห้อง
ของเสด็จแม่ก็ตามที
หึ! นางจะทาอย่างนั ้นบ้ าง
ถึงแม้ ว่านางจะยอมรับเรื่ องที่จะต้ องใช้ สามีร่วมกับสตรี
นางอื่นได้ เฉกเช่นเดียวกันกับเสด็จแม่ของนาง
หากแต่นางจะต้ องได้ รับความรักและความสนใจ
มากกว่าสตรี นางใด โดยเฉพาะกับสตรี ชั ้นต่า นางไม่มีวันยอมแพ้
นางไม่ยอม
เพียงเวลำไม่ ถึงสองก้ ำนธูป
สตรี สงู ศักดิ์ที่สดุ แห่งวังหลังก็เดิ นทางนาหน้ าขบวนเหล่า
ขันทีและนางกานัลทั ้งหลายเข้ ามายังตาหนักอิงกงของหวงเหม่ย
อิง ก่อนจะเอ่ยสัง่ การห้ ามใครเข้ าใกล้ เขตรโหฐานของธิดาแห่งตน
พระนางเพียงเข้ าพบเหม่ยอิงเพียงลาพัง
และภาพที่หวงเหม่ยเหลียนได้ เห็นก็คือธิดาสุดที่รักของ
นางกาลังนอนหายใจรวยริ นอยูบ่ นเตียงนอนขนาดใหญ่ในห้ อง
รโหฐานแห่งนี ้
หวงเหม่ยเหลียนไม่รอช้ านางรี บเข้ าหาธิดาแห่งตน
ในทันที แต่สดุ ท้ ายนางก็ได้ รับรู้ ว่าธิดาของตนเพียงดื่มเหล้ าจน
เมามายทั ้งยังก่อความวุ่นวายโดยการแกล้ งป่ วยเพื่อเรี ยกร้ อง
ความสนใจจากบุรุษที่กาลังจะได้ แต่งงานกัน
เรื่ องราวเหล่านี ้นั ้นสร้ างความปวดเศียรเวียนเกล้ า จนหวง
ฮองเฮาต้ องกุมขมับ
ทาไมธิดาของนางถึงได้ ออ่ นแอปานนี ้ ทั ้งๆ ที่นางก็พร่ า
สอนเอาไว้ แล้ วถึงความร้ ายกาจที่สตรี แห่งวังหลังต้ องมี
ทาไมกัน...
เฟยหมิงยังคงทาตัวเป็ นองครักษ์เงาเฉกเช่นปกติ
เขาเพียงอยูต่ รงมุมมืดของตาหนักอิงกงเพื่อมองพี่สาว
กับหลานสาวด้ วยความปลดปลง เขาได้ รับข่าวนี ้พร้ อมๆ กับ
พี่สาวของเขาและก็แอบเข้ ามาสังเกตการณ์อยูเ่ งียบๆ
กี่ครัง้ แล้ วที่เขาพยายามเตือนสติสตรี เหล่านี ้ แต่ก็หาได้ มี
ใครฟั งความของเขาไม่
เฟยหมิงคิดอย่างนั ้นพลางกวาดสายตาเรี ยวคมของตน
มองไปยังจดหมายที่ถกู จัดเก็บเอาไว้ แล้ วกาลังถูกเผาโดยนาง
กานัลผู้หนึง่
กับจดหมายเหล่านั ้นเขาก็เพียงรับรู้ เมื่อครู่ที่ผา่ นมา ทั ้ง
ยังได้ แอบอ่านมันก่อนหน้ าที่มันจะถูกเผา
เห็นได้ ชดั ว่าเจ้ าหลวนเล่อนัน่ ใคร่ได้ ตัวของม่านนีไปกก
กอดครอบครองมากมายปานใด
ถึงแม้ ว่าม่านนีจะมิได้ ตอบจดหมายกลับไปแต่มันก็ยงั คง
เพียรพยายามนัดหมายหวังเจอะเจอกับม่านนีในที่ลบั ตา
หากม่านนีหลงกลไปตามที่ได้ นดั หมายคงถูกเจ้ าหลวน
เล่อผู้นั ้นเขมือบจนไม่เหลือแม้ แต่กระดูกกระมัง
นี่นบั ได้ ว่าดียิ่งนัก ที่แผนการของม่านนีเพียงนาจดหมาย
มาให้ เหม่ยอิงได้ เห็นแจ้ งเด่นชัด เพียงหมายจะจัดการให้ เหม่ยอิง
ตรอมตรม
แต่แทนที่เหม่ยอิงจะประจักษ์กลับทาเรื่ องโง่งม
แล้ วอย่างนี ้เขาควรทาเช่นไร...
ริมระเบียงภำยในจวนของหลวนเล่ อ
ร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์สีม่วงเข้ มกาลังยืนทอดมองไปยัง
ดวงจันทร์ ที่มีเพียงครึ่งเสี ้ยวอยูท่ า่ มกลางหมู่ดาวนับหมื่นนับพัน
ดวง หากแต่สายตาของเขากลับมิได้ มองเห็นสิ่งที่เขากาลังยืนมอง
อยูแ่ ต่อย่างใด เขากลับมองเห็นเป็ นเงาของสตรี นางหนึง่ ที่เขาใคร่
ครอบครองอยากกลืนกินจนอารมณ์เพศพลุง่ พล่านเป็ นอย่างยิ่ง
“นายท่าน” เสียงบ่าวชายประจาจวนเอ่ยเรี ยกขานบุรุษ
ชุดม่วงเข้ มทันทีที่เข้ ามาใกล้
“ว่ามา” เสียงเข้ มของบุรุษชุดม่วงเอ่ยถามแค่นั ้น
“องค์หญิงทรงประชวร หวังเพียงนายท่านไปเยี่ยมเยือน
ขอรับ” บ่าวชายคนเดิมกล่าวคารายงานที่ตนได้ รับรู้ มาตามจริ ง
หลวนเล่อเพียงรับฟั งนิ่งๆ ก่อนตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ
“เรื่ องนั ้นเอาไว้ ก่อน ข้ าย่อมเข้ าไป จะอย่างไรของตายก็
คือของตาย”
ชายหนุม่ เอ่ยคาแค่นั ้นด้ วยยังไม่ร้ ูว่าจดหมายของเขาได้
ถึงมือของเหม่ยอิงจนเป็ นเหตุให้ เหม่ยอิงกระทาการอย่างนั ้น
เขาคิดแค่เพียงว่าเหม่ยอิงต้ องการเจอเขาในทุกๆ วันดัง
คาที่นางเคยบอกกล่าวแก่เขา เมื่อเขามิได้ เข้ าไปหานางทุกวัน
นางจึงกระทาการอย่างนั ้นตามนิสยั สตรี ที่ไม่เคยขาดแคลนสิ่งใด
ชายหนุม่ คิดได้ แค่นั ้นก่อนจะหันหน้ ามาทางบ่าวชายแล้ ว
ถามถึงสตรี อีกนางหนึง่ “แล้ วเรื่ องของเสี่ยวม่าน”
“นางกานัลน้ อยยังคงก้ มหน้ าก้ มตาทางานมิเคยเงยหน้ า
มองฟ้ าดินขอรับ”
“...”
ครานี ้หลวนเล่อถึงกับขมวดคิ ้วคมเข้ มขึ ้นพันกันมุ่น เขา
เพียรอุตส่าห์ลดตัวเขียนจดหมายพร่าเพ้ อพรรณนาเกินงามถึง
เพียงนั ้น นางยังคงใจแข็งไม่ตอบรับเขา
ได้ อย่างไร?
บังอาจยิ่ง!
สตรี น้อยนางนี ้ช่างล่อลวงยากเสียจริ ง
“อาจิ่น” หลวนเล่อเรี ยกขานนามของบ่าวชายคนเดิม
“ขอรับ” อาจิ่นขานรับทันที
“นาเงินนี่ไปว่าจ้ างหัวหน้ านางกานัลนามว่าชิงชิงให้
สัง่ งานเสี่ยวม่านให้ ออกมาซื ้อของ อย่าให้ ใครรู้ ” หลวนเล่อเอ่ยสัง่
การเสียงเรี ยบ ดวงตาคมเข้ มหรี่ ลงแต่ประกายหมายมาดฉายชัด
“นายท่าน แล้ วนางจะได้ รับอนุญาตให้ ออกมาหรือขอรับ”
“หัวหน้ านางกานัลมีป้ายอนุญาต ย่อมออกมาได้ ”
“อา...ขอรับ”
“ส่งคนออกไปสักสิบคนคอยซุม่ ดักองครักษ์หนุม่ รายนั ้น
เอาไว้ ข้ าแน่ใจว่าเจ้ านัน่ ต้ องตามมาเป็ นมารขัดความสุขของข้ า ”
“ขอรับ” อาจิ่นยังคงรับคาอย่างหนักแน่นไปทางนายของ
ตน หากเขาอยากได้ สตรี สกั นางมาครอบครองเขาก็จะไม่สนใจ
ถูกผิดไม่สนใจว่าเป็ นคนรักของใครเฉกเช่นเดียวกันกับนายของ
เขาอย่างนี ้ล่ะ ฮึฮึ!
อาจิ่นคิดได้ ในใจพลางลุกขึ ้นแล้ วพุ่งตัววูบไหวหายไป
เพื่อกระทาการตามคาสัง่ ในทันที
เวลำยำมอิ่ว(17.00-18.59)
ม่านนีได้ รับคาสัง่ ให้ ออกมาซื ้อของเหมือนดังเช่นปกติ
เหมือนหลายครัง้ ที่ผา่ นมา แต่ที่ผิดปกติก็คือยามเวลาที่มันคล้ าย
กับว่ามันแปลกไป
ไยถึงให้ นางออกมาซื ้อของเอาป่ านนี ้
แต่ชา่ งเถิด หากซื ้อของเสร็ จกลับเข้ าไปก็คงมืดค่า
เช่นนั ้นแล้ วนางไปเที่ยวหาลี่ซูแล้ วถือโอกาสนอนคุยกับลี่ซูจนรุ่ง
สางแล้ วแอบกลับเข้ าวังไปก็ยงั ได้
อา...การเป็ นเพียงนางกานัลชั ้นต่าอย่างนี ้ช่างดียิ่ง ไป
ไหนมาไหนไม่มีใครสนใจ ชีวิตน้ อยๆ ช่างอิสรเสรี เสียยิ่งกว่า
หัวหน้ านางกานัลหรื อข้ ารับใช้ หญิงเป็ นไหนๆ โดยเฉพาะกับนาง
กานัลคนสนิทของบุคคลชั ้นสูง ที่มักจะถูกเรี ยกใช้ งานทุกยามเวลา
จนไม่เป็ นตัวของตัวเอง
ม่านนีเดินคิดไปคลี่ยิ ้มไปอย่างอารมณ์ดี ใบหน้ า สวย
หวานที่ยามปกติมักจะก้ มหน้ าก้ มตาซ่อนเอาไว้ ขณะกาลังยืนอยู่
ทางเบื ้องหลังขบวนของนางกานัลคนอื่นๆ กาลังแหงนหงายขึ ้นรับ
ลมรับแสงของพระอาทิตย์ยามเย็นจนแสงเหลืองทองไล้ แก้ มนวล
ให้ พราวระยับงดงามจับตา ใบหน้ าที่ว่าหวานอยูแ่ ล้ วยิ่งงามล ้า
เหนือสตรี นางใด
หลวนเล่อที่แอบตามม่านนีมามองเห็นได้ อย่างนั ้น เขารี บ
พรางตัววูบไหวแอบติดตามม่านนีมาตั ้งแต่ประตูวังจนถึงตรงนี ้
ตำมทำงเดินทอดยำวระหว่ ำงประตูวังชัน้ นอกกับตัว

เมืองที่ห่ำงกันรำวหนึ่งลีแ้ ห่ งนี ้ สองข้ างทางเป็ นเป็ นทุง่ หญ้ า
โล่งกว้ างมีแปลงนาข้ าว มีลาธารสายน้ อย มีบ้านเรื อนบางตาอยู่
ไกลๆ ม่านนีกาลังรับรู้ ได้ วา่ คนที่กาลังแอบตามนางมามิใช่เฟย
หมิงของนางแต่อย่างใด
อา...เดี๋ยวก่อนนะ
เฟยหมิงของนางอย่างนั ้นหรื อ
นี่นางกาลังคิดอันใด?
เฟยหมิงนั ้นมักจะคอยมองนางอยูท่ กุ วัน เขามองนางอยู่
จนนางรู้ ตัวว่ามีเขามองอยู่ มิร้ ู ได้ ว่าแอบมองนางตั ้งแต่เมื่อไหร่
เขาคอยมองนางด้ วยสายตาเรี ยวคมคล้ ายจับผิดคล้ ายปกป้องอยู่
ตลอดเวลา
ม่านนีสลัดศีรษะเบาๆ ส่ายหน้ าน้ อยๆ ไล่ใครบางคนให้
ออกไปจากห้ วงแห่งความคิด ก่อนจะรี บเร่งฝี เท้ าก้ าวยาวๆ เดินให้
พ้ นทางที่ไร้ ผ้ คู นสัญจรไปมาแห่งนี ้ในทันที
หลวนเล่อที่มองออกแล้ วว่าสตรี ที่เขาหมายมาดรู้ตัวถึง
การตามมาของเขาเสียแล้ ว เขาจึงไม่เสียเวลาแอบตามนางอีก
ต่อไป
เขาคิดเอาไว้ อยูแ่ ล้ วว่านางไม่ธรรมดา นางสามารถรับรู้
การพรางตัวของเขา นางย่อมไม่ธรรมดา
ช่างน่าหลงไหลยิ่ง!
หลวนเล่อยิ่งคิดยิ่งชมชอบม่านนีเพิ่มขึ ้นมาอีกหลายส่วน
เขาจึงไม่เสียเวลาแอบตาม เขารี บพากายงามสูงใหญ่ของเขาเข้ า
ไปดักทางนางตรงด้ านหน้ าของนางในทันที
“ช่างบังเอิญเสียจริ ง เสี่ยวม่าน” หลวนเล่อยกยิ ้มมุมปาก
อย่างมีเสน่ห์เคลือบความเจ้ าเล่ห์กล่าวทักทายม่านนีทนั ทีเมื่อเข้ า
ประชิดตัวนาง “เจ้ ากาลังไปที่ใด ให้ ข้าไปเป็ นเพื่อนดีหรื อไม่ ”
ม่านนีที่หลบไม่ทนั เสียแล้ วทาได้ แค่เงยหน้ าขึ ้นมองบุรุษ
ตรงหน้ าอึดใจก่อนก้ มหน้ าลงต่ากลอกตาครุ่นคิด
บุรุษผู้นี ้คือผู้ที่แอบตามนางมาอย่างไม่ต้องสงสัย เห็นได้
ชัดว่าเขาต้ องการสิ่งใด จดหมายที่เขาส่งมาให้ นางทุกแผ่นบ่ง
บอกแก่นางได้ เป็ นอย่างดี
เขาผิดกับเฟยหมิงอย่างชัดเจน กลิ่นอายของเขาที่แผ่
ออกมาช่างน่ารังเกียจ แต่หากนางต่อต้ านเขาในทันที นางอาจจะ
ไม่ปลอดภัย นางคงสู้บรุ ุ ษผู้นี ้ไม่ไหวเป็ นแน่ หากจะหนีก็คงไม่พ้น
ระยะสายตา ด้ วยเพราะว่าสองข้ างทางช่างโล่งโปร่งไม่มีต้นไม้ ที่
พอจะช่วยบดบังอาพราง เช่นนั ้นแล้ วนางคงต้ องทาตัวตามน ้าไป
ก่อนกระมัง หากเข้ าตัวตลาดไปค่อยคิดการณ์อีกที
เมื่อม่านนีคิดดีแล้ วจึงเงยหน้ าขึ ้นแล้ วเอ่ยเสียงเบา
“ข้ าน้ อยต้ องออกไปซื ้อของเจ้ าค่ะ”
“อืม...ข้ าไปช่วยซื ้อดีหรื อไม่” หลวนเล่อก้ มหน้ าเอ่ยเสียง
นุม่ นัยน์ตากรุ่มกริ่ ม
“เจ้ าค่ะ” ม่านนีเอ่ยรับเสียงเบาดังเดิมพลางก้ มหน้ าลงอีก
ครัง้ แล้ วก้ าวเท้ าเดินหวังออกห่างจากการประชิด
หลวนเล่อเพียงยกยิ ้มอย่างพึงพอใจ
นางว่าง่ายกว่าที่เขาคิดเอาไว้
ทัง้ สองเดินมำจนถึงตัวเมืองในเวลำครึ่งชั่วยำมถัด
มำ ในยามนี ้เป็ นเวลาพลบค่าแล้ ว หลวนเล่อที่กาลังเดิ นเคียงข้ าง
ม่านนีมาเพียงยกฝ่ ามือของเขาแตะตรงเอวบางของนางแผ่วเบา
แล้ วเอ่ยคาชี ้ชวนด้ วยน ้าเสียงนุม่ นวล
“เจ้ าหิวหรื อไม่ เรากินข้ าวกันก่อนเป็ นไร”
“อืม...” ม่านนีเพียงก้ มหน้ าตอบคาสั ้นๆ แค่นั ้นเพื่อรอฟั ง
ว่าเขาจะกล่าวสิ่งใดต่อไปพลางเบี่ยงเอวของตนหนีฝ่ามือนั ้นของ
เขา ซึง่ มันก็เป็ นอย่างนี ้มาจนตลอดทางตั ้งแต่นางเจอกับเขาตรง
ทางเดินระหว่างประตูวังชั ้นนอกกับทางเข้ าตัวตลาดแห่งนี ้
เขามักจะชวนนางคุย ชี ้ชวนดูนนั่ นี่ หากนางเงียบเขายิ่ง
ย ้าถาม หากนางปฏิเสธเขายิ่งก้ มลงหน้ ามา แต่หากนางส่งเสียง
ตอบรับ เขาจะอารมณ์ดียกยิ ้มชอบใจแล้ วเชิดหน้ าภาคภูมิ
“ร้ านนั ้นดีหรื อไม่” หลวนเล่อชี ้ชวนไปทางร้ านอาหารแห่ง
หนึง่ ร้ านนั ้นชั ้นล่างเป็ นโรงน ้าชาและเหล่าสุรา ชั ้นบนเป็ นห้ องพัก
มีสาวงามมากมายเดินไปเดินมา
“สตรี พวกนั ้นช่างงดงามยิ่งนัก ท่านคงมาบ่อยกระมัง”
ม่านนีเอ่ยออกไปดังใจคิดเมื่อเห็นได้ อย่างนั ้น ทาเอาหลวนเล่อ
ต้ องหัวเราะออกมาเบาๆ
“มิใช่ว่าเจ้ ากาลังหึงหวงข้ าหรอกหรื อ”
“...”
ม่านนีถึงกับหรี่ ตามอง นางเอ่ยอันใดผิดไปหรื อไรไยเขา
ถึงได้ คิดเช่นนั ้น หากเป็ นเฟยหมิงชี ้ชวนนางให้ เข้ าไปอย่างนี ้นาง
จะกระโดดหักคอเขาให้ ดิ ้น
อา...นี่นางคิดอันใดอีกแล้ ว
“หากเจ้ าไม่อยากเข้ าร้ านนี ้ เราไปร้ านนั ้นกันดีหรื อไม่ ”
หลวนเล่อกล่าวพลางชี ้ชวนไปอีกร้ านหนึง่ ที่ดูลกึ ลับเงียบเชียบ
“หากข้ าน้ อยเข้ าร้ านนี ้เกรงว่าคงไม่ได้ ออกมา” ม่านนีอด
ไม่ได้ ที่จะเอ่ยออกมาตามตรงทาเอาหลวนเล่อยิ่งหัวเราะชอบใจ
“ข้ าชอบเจ้ าจริ งๆ เสี่ยวม่าน”
“...”
นี่นางเอ่ยอันใดผิดไปอีก เขาถึงได้ บอกชอบนาง?
“เช่นนั ้นเราไปร้ านใดดี ” หลวนเล่อยังคงชี ้ชวนอย่าง
อารมณ์ดีพลางเอื ้อมฝ่ ามือของเขามาจับฝ่ ามือของม่านนีเสีย
หญิงสาวถึงกับสะบัดมือออกคล้ ายกับโดนลูกไฟก่อนจะ
เงยหน้ าขึ ้นถลึงตาจ้ องมองเขาอย่างเอาเรื่ อง
หลวนเล่อเห็นอย่างนั ้นยิ่งหัวเราะเสียงดัง เมื่อมองเห็น
สตรี ตรงหน้ าเริ่ มมีปฏิกิริยาขึ ้นมา
ปฏิกิริยาของนางช่างน่าเอ็นดูได้ ใจ ดวงตาสวยใสของ
นางยามโกรธเคืองช่างแวววาวยิ่งนัก ยามนางหลุบตาลงแล้ ว
เพียงปรายหางตาขึ ้นมองว่ามีเสน่ห์มากแล้ ว ยามนี ้ยิ่งมีเสน่ห์มาก
ขึ ้นมาอีกหลายส่วน
อา...เขาชอบนางเสียจริ ง หากนางเป็ นอย่างนี ้แล้ วเขาคง
ไม่เบื่อนางง่ายๆ เป็ นแน่ เขาคงจับนางกดทั ้งวันทั ้งคืนไม่ปล่อย
นางให้ ได้ มีโอกาสลุกขึ ้นจากเตียงนอนแน่แล้ ว
ม่านนีมองเห็นใบหน้ าของบุรุษผู้นี ้กาลังพราวระยับด้ วย
รอยยิ ้มกว้ างขวางที่บง่ บอกความนัยทุกอย่าง นางถึงกับกลืน
ความขุน่ เคืองลงคออย่างยากลาบาก
นางควรทาอย่างไรดี?
เฟยหมิงไปไหน ไยไม่ตามนางมา
หญิงสาวพยายามมองหาชายหนุม่ ในห้ วงคานึงด้ วยหาง
ตาปรายมองมิให้ ผิดสังเกต ก่อนจะแน่ใจแล้ วว่าในวันนี ้เฟยหมิง
หายตัวไปแล้ วจริ งๆ เขามิได้ ตามนางมา อาจจะเป็ นเพราะ
เรื่ องราววุ่นวายที่กาลังเกิดขึ ้นในวังหลังนัน่ กระมัง
พี่สาวกับหลานสาวของเขากาลังมีปัญหาชีวิตดังใจนาง
คาดคิด เช่นนั ้นแล้ วเขาคงจะกาลังคอยดูแลกันใช่หรื อไม่
แน่นอนมันย่อมเป็ นเช่นนั ้น
ระหว่างพี่น้องของเขากับนาง เขาคงจะเลือกพี่น้องอย่าง
ไม่ต้องสงสัย นางนับว่าเป็ นอันใดกับเขากัน
นางกับเขาย่อมต้ องอยูก่ ันคนละฝั่ ง นางต้ องการแก้ แค้ น
พี่น้องของเขา ส่วนเขาก็ต้องปกป้องพี่น้องในสายเลือด
ม่านนีถึงกับต้ องกลืนน ้าลายลงคออย่างฝื ดเคืองเมื่อรู้ สกึ
ได้ ว่าคล้ ายกับมีสิ่งใดจุกอยูท่ ี่อก ความน้ อยใจเริ่ มก่อตัวบางเบา
แม้ เพียงบางเบาแต่ทว่ากลับทาให้ นางรู้ สกึ หน่วงๆ อย่าง
แปลกประหลาด นางไม่เคยต้ องรู้ สกึ แบบนี ้มาก่อน
ไยนางถึงรู้ สกึ อย่างนี ้กัน
“เราไปทางนี ้กันเถิด” เสียงทุ้มต่าของหลวนเล่อเอ่ยขึ ้น
อย่างอารมณ์ดีถึงแม้ วา่ ในยามนี ้สตรี ข้างกายของเขาคล้ ายกับว่า
จิตใจไม่อยูก่ ับเนื ้อกับตัวไปเสียแล้ ว เขาจึงได้ ทีสบโอกาสนี ้ดัน
หลังของนางเข้ าไปทางโรงเตี๊ยมแห่งหนึง่ ที่ตั ้งอยูไ่ ม่ไกลเสียเลย
ม่านนีที่กาลังคิดถึงใครบางคนด้ วยจิตใจเริ่ มหวั่นไหวไม่
มั่นคงทั ้งยังเริ่ มเสียการควบคุมตัวตนจึงก้ าวเท้ าเดินอย่างเหม่อ
ลอย
แต่เพียงครู่เดียวเท่านั ้นม่านนีพลันได้ สติขึ ้นมา แต่ทว่า
กลับช้ าไป นางถูกบุรุษข้ างกายดันแผ่นหลังจนเดินเข้ ามายัง
โรงเตี๊ยมแห่งหนึง่ เสียแล้ ว
ม่ ำนนีกำลังถูกบุรุษข้ ำงกำยดันแผ่ นหลังบอบบำง

ของนำงให้ เข้ ำมำยังโรงเตี๊ยมแห่ งหนึ่งตัง้ แต่ เมื่อไหร่ มิทรำบ
ได้
นางรี บหันซ้ ายหันขวาสังเกตทิศทางรอบด้ านด้ วย
สัญชาตญาณทั ้งหมดที่นางมี
“เป็ นอะไรไป” เส้ นเสียงทุ้มต่าของบุรุษข้ างกายของ
ม่านนียงั คงเอ่ย “ไม่ต้องกลัว”
ม่านนีหาได้ สนใจไม่นางอาศัยเพียงเสี ้ยวเวลาหมุนตัว
กลับหลังหัน
หญิงสาวที่มักจะมีความว่องไวอยูแ่ ล้ วเพียงหมุนตัวด้ วย
ความรวดเร็ วแล้ ววิ่งออกมานอกโรงเตี๊ยมแห่งนี ้ในทันที หญิงสาว
วิ่งออกมาจนพ้ นขอบประตูของโรงเตี๊ยมแล้ ววิ่งลัดเลาะไปมาตาม
ทางอย่างปราดเปรี ยว
แต่ทว่าสตรี ร่างเล็กทั ้งยังคุ้นเคยเพียงป่ าใหญ่ หาใช่ใน
เมืองชุมชนแห่งนี ้ไม่ ไหนเลยจะเทียบเท่าบุรุษร่างใหญ่ที่ฝ่าฟั น
มาแล้ วทุกสมรภูมิอย่างหลวนเล่อ
หลวนเล่อวิ่งตามม่านนีมาด้ วยขาที่ยาวกว่าความเร็ วที่
มากกว่า เพียงไม่นานหลวนเล่อก็วิ่งมาจนทันร่างบอบบางของ
ม่านนี
“จะหนีไปไหนเล่า...สาวน้ อย” เขาส่งเสียงนุม่ นวลส่งตรง
ให้ ม่านนีพลางก้ าวเดินเข้ าหาม่านนีอย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า
ม่านนีไม่คิดจะต่อคาจึงรี บหมุนตัวจะวิ่งหนีไปอีกทางแต่
หลวนเล่อกลับวิ่งมาดักหน้ าเสียอย่างนั ้น
ทั ้งสองจึงประมือสู้กันหลายกระบวนท่า
ม่านนีสามารถฟาดฝ่ ามือใส่หลวนเล่อได้ หลายครัง้ ทั ้งยัง
สลัดเขาหลุดออกมาได้ อย่างน่าชม ทั ้งสองจึงวิ่งไล่กันมาตามทาง
อย่างดุเดือด
หลวนเล่อนั ้นในยามนี ้คล้ ายกับมิใช่มนุษย์อีกต่อไป เขา
คล้ ายกับกาลังกลายร่างเป็ นนักล่าที่มีกลิ่นอายของปี ศาจราคะ
กระนั ้น
นีเ่ ขาขาดแคลนหิวโหยมาจากที ใ่ ดกัน บ้านของเขาไม่มี
อะไรให้กินใช่หรื อไม่ เขาถึงได้มาไล่ล่านาง
ม่านนีคิดในใจอย่างกรุ่นโกรธรี บสับขาวิ่งไปตามทาง
อย่างไม่คิดชีวิต นางรู้ สกึ แปลกใจยิ่งนักที่ไม่มีใครผ่านมาให้ นาง
ได้ ร้องขอความช่วยเหลือ
แต่เพียงครู่เดียว ฝ่ ามือใหญ่หนาของหลวนเล่อก็คว้ าเอา
ตัวของม่านนีได้ อย่างรวดเร็ ว หญิงสาวรี บม้ วนตัวสลัดฝ่ ามือ
คล้ ายคีบเหล็กของชายหนุม่ ออกอย่างฉับไว
แต่ทว่าการขัดขืนอย่างนั ้นยิ่งทาให้ เลือดในกายและใจ
ชายของหลวนเล่อยิ่งพลุง่ พล่าน เขายิ่งต้ องการม่านนีเพิ่มขึ ้นมา
จับใจ
ม่านนีที่สลัดหลวนเล่อจนหลุดแล้ วนั ้นกาลังวิ่งหนีไปตาม
ทางพลันปรากฏเงาร่างของชายชุดดาหลายคนขึ ้นมาขวางหน้ า
ของนางเอาไว้ และแล้ วนางจึงไม่แปลกใจ ว่าเหตุใดจึงไม่มีใคร
ผ่านไปผ่านมา
กลุม่ คนพวกนี ้คงจัดการเกลี่ยพื ้นที่ทั ้งหมดเอาไว้ ให้ เจ้ า
หลวนเล่อนั่นได้ ไล่ต้อนนางดั่งเช่นนักล่ากาลังไล่ต้อนเหยื่อในคอก
ที่ตีกรอบล้ อมรอบไร้ หนทางหนี
ม่านนีถึงกับหยุดชะงักงันก่อนจะปรายหางตากลับไป
มองทางด้ านหลัง นางเห็นหลวนเล่อเพียงเดิ นยกยิ ้มเจ้ าเล่ห์เข้ า
มาอย่างใจเย็นในขณะที่ชายชุดดาเพียงยืนล้ อมรอบม่านนีคล้ าย
ดั่งปราการก็ไม่ปาน
ทันใดนั ้นแผ่นดิ นคล้ ายกับขยับได้ ทั ้งยังกลับด้ านหมุน
เคว้ ง เมื่อม่านนีถกู หลวนเล่ออุ้มขึ ้นพาดเอาไว้ บนไหล่กว้ างใหญ่
ของเขา
“ฮ่าฮ่า ช่างสนุกยิ่งนัก” หลวนเล่อหัวเราะร่าว่าอย่างนั ้น
เขาช่างรวดเร็วจนนางไม่ทนั ตั ้งตัว ในยามนี ้นางทาได้ แค่
เพียงทุบเขาข่วนเขา
นางแน่ใจว่าเขาต้ องพานางเข้าห้ องไปในห้ องใดห้ องหนึง่
เป็ นแน่ ในห้ องนั ้นไม่มีกลุม่ ชายชุดดาใช่หรื อไม่
เช่นนั ้นแล้ วนางคงต้ องรอจังหวะยามที่อยูก่ ับเขาแค่สอง
คน
ไปตายเอาดาบหน้ าก็แล้ วกัน…
ตรงทำงเดินระหว่ ำงร้ ำนเย็บผ้ ำกับโรงเตี๊ยมอีกแห่ ง
หนึ่งกำลังมีเสี่ยวเอ้ อร์ เดินอยู่ตรงนัน้
เขาเป็ นเสี่ยวเอ้ อร์ ประจาโรงเตี๊ยมของลี่ซู เขากาลังทา
หน้ าที่สง่ ข้ าวกล่องตามรับสัง่ ของขาประจาภายในตัวเมือง และ
ด้ วยความที่เป็ นบุรุษที่ชอบยุง่ เรื่ องของชาวบ้ านไม่ต่างจากเถ้ าแก่
เนี๊ยของตน ทั ้งยังเป็ นบุคคลผู้มีหตู ากว้ างไกลประสาทสัมผัสดี
เยี่ยม เขาจึงมองเห็นเหตุการณ์ฉดุ คร่าไล่ลา่ กันเมื่อครู่อยูไ่ กลๆ
นัน่ แม่นางน้อยของเถ้าแก่เนีย๊ นี ่นา เสี่ยวเอ้ อร์ พึมพาในใจ
ไยถูกกระทาเยีย่ งนัน้ เล่า
ครั้งทีแ่ ล้วก็ถูกผลักตกน้า ครั้งนีก้ ็มาถูกฉุดเข้าโรงเตี ๊ยม
อา...
ช่างน่าเห็นใจ…
‘ผัวะ’
“โอ๊ ย!”
ลี่ซูที่เดินนวยนาดออกมาจากร้ านเย็บผ้ า เพื่อตัดชุดสวย
ได้ บงั เอิญเห็นเหตุการณ์เช่นเดียวกันกับเสี่ยวเอ้ อร์ ลกู น้ องของตัว
จึงเดินมาตบหัวเจ้ านี่เสียหนึง่ ทีก่อนคารามใส่หน้ าเสียงดัง
“จะยืนคิดอีกนานหรื อไม่!?”
“โอ๊ ะ! เถ้ าแก่นนั่ เอง”
“รี บไปตามคนรักของนางมาช่วยเร็วเข้ า ”
“อ่า...ได้ ได้ ”
“รู้ ใช่หรื อไม่ คนรักของนางอยูท่ ี่ใด”
“ข้ าย่อมรู้ ข้ าเก่ง”
“เออ รี บไปเลย”
เสี่ยวเอ้ อร์ รีบวิ่งออกไปปานสายฟ้ าฟาด
ลี่ซูจงึ แอบรอดูต้นทางที่โรงเตี๊ยมแห่งนั ้นที่ ซงึ่ ม่านนีถกู อุ้ม
หายตัวเข้ าไปอยูไ่ กลๆ อย่างกล้ าๆ กลัวๆ
ภำยในโรงเตี๊ยมที่ม่ำนนีกำลังถูกบุรุษหื่นกำมแบก
เข้ ำมำ
นางกาลังสัมผัสได้ ถึงความผิดปกติมากมาย ตั ้งแต่เดิน
เข้ ามานางก็ไม่เห็นใคร ไม่ว่าจะเป็ นหลงจู๊ เสี่ยวเอ้ อร์ หรื อลูกค้ า
คนอื่นๆ
“ข้ าเหมาโรงเตี๊ยมแห่งนี ้เอาไว้ ทั ้งหมด เพื่อเจ้ า ” หลวน
เล่อที่คล้ ายกับล่วงรู้ ความสงสัยของม่านนีเพียงตอบออกมาด้ วย
รอยยิ ้มเจ้ าเล่ห์ตลอดเวลา เขาแบกนางเข้ าห้ องมาอย่างสบายใจ
ไร้ ใครรบกวน ทั ้งยังมีชายชุดดาเฝ้ารอดูต้นทางอยูข่ ้ างหน้ าของ
โรงเตี๊ยมอีกหลายคน
คืนนี ้ล่ะ เขาจะกลืนกินสตรี นางนี ้ให้ หนาใจไปเลย
ม่านนีที่ได้ ยินอย่างนั ้นจึงถือโอกาสเบี่ยงตัวหมายให้ ออก
จากการเกาะกุม นางบิดตัวหมุนตัวอย่างยากลาบางแต่ก็ยงั คง
กระทามาอยูต่ ลอดทาง และอีกครัง้ ที่นางสลัดจนหลุดออกมาจาก
ไหล่หนากว้ างใหญ่ของหลวนเล่อจนเป็ นผลสาเร็ จและวิ่งออก
มาถึงหน้ าโรงเตี๊ยม แต่กลับถูกชายชุดดาหลายคนยืนขวางเอาไว้
และตามมาด้ วยถูกหลวนเล่อแบกกลับเข้ าไปในโรงเตี๊ยมได้
เพียงไม่ นำน...
ม่านนีก็ถกู แบกเข้ ามาภายในห้ องแห่งหนึง่ ที่กาลังตลบ
อบอวลไปด้ วยกลิ่นกายานแปลกประหลาด หญิงสาวพยายาม
กลั ้นหายใจเอาไว้ ด้วยสัญชาตญาณ ในขณะที่บรุ ุ ษหื่นกาม
พยายามสูดดมเข้ าไปจนเต็มปอด
“...!?”
ม่านนีถึงกับตะลึงงันจ้ องมองหลวนเล่ออย่างไม่อยากจะ
เชื่อสายตา
นี่นะ่ หรื อบุรุษผู้ที่สตรี สงู ศักดิ์หลงรักปั กใจ
อา...ศัตรู ของนาง ไยถึงโง่งมยิ่งนัก
ม่านนีรับรู้ ได้ ไม่ยากว่ากลิ่นกายานกลิ่นนี ้เป็ นกายาน
สาหรับปลุกกาหนัด ด้ วยเพราะว่าลี่ซูเคยบอกกล่าวทั ้งยังนา
ออกมาให้ นางได้ ดูชม แถมด้ วยเคยให้ นางเอาไปไว้ ยงั ห้ องของ
ลูกค้ าเพื่อที่ลกู ค้ าคู่รักจะได้ จดั การกันทั ้งวันทั ้งคืนโดยไม่หมด
เรี่ ยวหมดแรงก่อนเวลาอันควร
หญิงสาวถูกบุรุษรู ปร่างสูงใหญ่วางนางลงบนเตียงนอน
หนานุม่ ก่อนที่เขาจะเดินไปเพื่อปิ ดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนา
ม่านนีที่กลั ้นหายใจเอาไว้ เพียงมองตามการกระทาของ
ร่างสูงอย่างระแวดระวังอย่างเตรี ยมพร้ อมปะทะประมือก่อนที่
นางจะหมดลมหายใจไปเสียก่อนจากการกลั ้นใจเอาไว้ นาน
จนเกินไป
หลวนเล่อยังคงอารมณ์ดีไม่สร่างซาเขาเพียงเดินไปริ น
เหล้ าที่วางเอาไว้ บนโต๊ ะอย่างใจเย็นเพื่อรอให้ กลิ่นกายานออก
ฤทธิ์อย่างมีประสิทธิ์ภาพเข้ มข้ น เขาจะได้ ขย ้าร่างงามให้ อยูใ่ ต้
ร่างของเขาได้ มากกว่าหนึง่ ชัว่ ยามในคราเดียว หากเป็ นยามปกติ
คงทาได้ แค่เพียงหนึง่ เค่อก็ถึงจุดสุขสม แต่หากได้ รับการกระตุ้น
เยี่ยงนี ้หนึ่งชัว่ ยามบางทีอาจจะน้ อยไป
ชายหนุม่ คิดในใจอย่างกรุ้มกริ่ มขณะนัง่ ดื่มเหล้ าอยูท่ ี่โต๊ ะ
พลางสูดดมเอากายานเข้ าไปจนเต็มปอดแล้ วทอดมองสตรี
งดงามบนเตียงนอน
ม่านนียงั คงมองหาทางหนีทีไล่พร้ อมทั ้งกลั ้นหายใจไป
ด้ วย นางรี บพุ่งตัวไปทางหน้ าต่างแต่กลับถูกบุรุษร่างหนาพุ่งตัว
มาจับนางเอาไว้ นางจะขยับกายหนีไปทางใดก็ถกู เขาจับนางได้
ทุกที นางจึงตกอยูบ่ นเตียงนอนในขณะที่เขานัง่ จิบเหล้ าอย่าง
สบายอารมณ์
ครึ่งก้ านธูปผ่านไป ม่านนีที่กลั ้นหายใจไม่ได้ อีกต่อไปจึง
สูดเอากายานเข้ าปอดไปหลายเฮือกจนเริ่ มรู้ สกึ ร้ อนวูบวาบขึ ้นมา
ในยามนี ้เจ้ าหลวนเล่อผู้กลายร่างเป็ นปี ศาจราคะไปแล้ ว
อย่างเต็มตัวกาลังมีอาการหื่นกระหายอย่างเด่นชัด เขาสูดลม
หายใจเข้ าทางปากจนมีเสียงดังลากยาวชวนขนลุกขนชัน ริ ม
ฝี ปากของเขากาลังขบเม้ มเข้ าหากันน้ อยๆ ผสมผสานเสียงลม
หายใจลากยาวนั ้น เขาหายใจติดขัดหนักหน่วงเรื อนร่างสัน่ เทิ ้ม
ดวงตาคมเข้ มของเขากาลังทอประกายร้ อนแรงวาบหวาม ทั ้งยัง
เดินแบบย่างสามขุมเข้ าหาม่านนีด้วยใบหน้ าแดงก่าใบหูแดงชาด
พลางถอดเสื ้อถอดกางเกงออกมาตามทางยามเมื่อย่างเดิน
ในขณะที่ม่านนีก็เริ่ มมีอาการที่เด่นชัดเช่นเดียวกัน
นางกาลังมีดวงตาที่หยาดเยิ ้มทอประกายวาบหวิว ริม
ฝี ปากก็เริ่ มขบเม้ ม ตามเรื อนร่างเริ่ มรุ่มร้ อน ฝ่ ามือน้ อยๆ ถึงกับ
ต้ องขยุ้มตรงผ้ าปูเตียงนอน เมื่อนางมองเห็นอะไรบางอย่างจาก
กลางลาตัวของบุรุษนามว่าหลวนเล่อกาลังชูคอผงาดหัวตั ้ง
ตระหง่าน นางถึงกับหลุดเสียงครางออกมาจากลาคอระหง
และเพียงอึดใจ เรื อนร่างสูงใหญ่ของหลวนเล่อพลัน
ขึ ้นมาบนเตียงนอน...
ภำยในพระรำชวังของแคว้ นหยำงเป่ ย
หลังจากเหตุการณ์เริ่ มสงบลงคงเหลือแต่เหม่ยอิงเอาแต่
พูดจากล่าวโทษว่าหลวนเล่อชมชอบสตรี นางหนึง่ ที่เป็ นเพียงนาง
กานัลชั ้นต่า
เฟยหมิงจึงอยูด่ ูสองแม่ลกู ที่เป็ นพี่สาวกับหลานสาวของ
ตนพูดจาปลอบใจกันพร้ อมทั ้งสอนสิ่งผิดๆ ใส่หอู ยูเ่ ป็ นนาน
หวงฮองเฮาพร่ าสอนให้ เหม่ยอิงเป็ นสตรี ร้ายกาจ หาก
แต่งงานกับหลวนเล่อแล้ วยังต้ องคอยคุมเรื อนหลังจวนมิให้ เหล่า
อนุของเขากาเริ บเสิบสาน หากสตรี นางใดกล้ าเหิมเกริ มก็ให้
จัดการให้ เหี ้ยนเตียนโดยการใส่ร้ายสตรี ที่เป็ นอนุด้วยกัน หรื อ
หากว่าสตรี นางใดเป็ นที่โปรดปรานก็ทาให้ เสียโฉมหรื อหมด
สภาพไปเสีย
เฟยหมิงได้ ฟังก็ยิ่งปลดปลงจนต้ องรี บออกมาอย่างเร็ว
ชายหนุม่ ที่กาลังเดินตามหาม่านนีเฉกเช่นปกติเหมือน
เช่นทุกวันผ่านมาเริ่ มสังหรใจได้ บางอย่าง
เขาจึงออกตามหานางด้ วยความร้ อนใจมากยิ่งขึ ้นด้ วย
เพราะว่าห่วงนางที่อาจจะถูกเบื ้องบนเรี ยกตัวมาทาโทษ
และเมื่อเขามาถามหาม่านนีเอากับนางกานัลผู้หนึง่ เขา
จึงสังเกตเห็นหัวหน้ านางกานัล นางหนึง่ กาลังทากิริยาผิดปกติ ไป
จากเดิม
หัวหน้ านางกานัลรายนี ้มักจะชอบกล่าวทักทายเขา
แสดงท่าทางชมชอบเขาอย่างเปิ ดเผย แต่ทว่าวันนี ้กลับแปลกไป
นางนั ้นเงียบงันและหลบสายตาของเขาอย่างมีพิรุธฉายชัด
นำงกำนัลชิงชิงเพียงเดินหลบเลี่ยงสายตาคมกริ บของ
ราชองครักษ์รูปงามที่นางปั กใจทั ้งยังอยากหาโอกาสพูดคุยชิด
ใกล้ อยูเ่ ป็ นนิตย์มาด้ วยใจที่ยากเก็บข่ม
ไยเขาต้ องมาถามหาเสี่ยวม่านกัน ทาไม?
หัวหน้ านางกานัลชิงชิงคิดอย่างนั ้นขณะย่าเท้ าเดินหลบ
มุมไปตามทาง ทันใดนั ้นลาคอของนางพลันเย็นวาบตามมาด้ วย
เส้ นเสียงเย็นเยียบ
“บอกมา!” เฟยหมิงที่พร้ อมปาดคอสตรี นางนี ้เพียงกล่าว
เสียงเรี ยบดวงตาคมปลาบมองอย่างฟาดฟั นมาทางหัวนางกานัล
ชิงชิงที่บงั อาจหลบหนีเขาที่กาลังร้ อนใจตามหาม่านนี
“บ่ะ บอกอันใดกันเจ้ าคะ” ชิงชิงถามออกไปอย่างงุนงงได้
อย่างแนบเนียน
เฟยหมิงไม่ชอบต่อความยาวอันใดเขาเพียงกระชับคม
ดาบสว่างวาบกระทบแสงจันทร์ สาดส่องจนเรี ยกสายโลหิตให้
ออกมาจากลาคอของชิงชิงได้ สายหนึง่
และเพียงเท่านั ้นชิงชิงถึงกับเข่าอ่อนทรุ ดกายลงฮวบนัง่
แนบพื ้นพาปากละล่าละลัก
“บอกแล้ วเจ้ าค่ะ บอกแล้ ว”
“ว่ามา!”
เฟยหมิงรีดเค้ นเอาจนได้ รับรู้ ว่าหลวนเล่อว่าจ้ างให้
หัวหน้ านางกานัลนางนี ้สัง่ งานม่านนีให้ ออกไปซื ้อของยังตลาดใน
ยามอิ่ว(17.00-18.59) และยังไม่กลับเข้ ามา แน่นอนว่านางไม่มี
ทางได้ กลับเข้ ามา อย่างน้ อยก็คืนนี ้ทั ้งคืน
เฟยหมิงจึงรี บออกตามหาม่านนีอย่างร้ อนรนด้ วย
อารมณ์หงึ หวงระคนห่วงใยในทันที
เมื่อชายหนุม่ ออกมายังหน้ าประตูวังชั ้นนอกด้ วยป้าย
อาญาสิทธิ์ประจาตัวเขาจึงได้ เจอกับเสี่ยวเอ้ อร์ ประจาโรงเตี๊ ยม
ของลี่ซูคล้ ายกับยืนรอใครอยูก่ ระนั ้น
“เจ้ ามาทาสิ่งใดที่นี่” เฟยหมิงเดินเข้ าไปถามเสี่ยวเอ้ อร์ ผ้ ู
นั ้นในทันทีด้วยเห็นเขามีทา่ ทางร้ อนรนผิดปกติ
“เอ่อ...ข้ าน้ อยมาหาคนรักของหนี่ว์เอ๋อร์ ขอรับ” เสี่ยว
เอ้ อร์ เอ่ยออกมาตามตรงอย่างใสซื่อ “ท่านรู้ จกั กับคนรักของหนี่ว์
เอ๋อร์ หรื อไม่ อ๊ ะๆ ท่านดูค้ นุ ๆ ยิ่งนัก ข้ าขอปรับสายตาครู่หนึง่ ข้ า
วิ่งมาไกลเม็ดเหงื่อเข้ าตาแสบยิ่ง”
เฟยหมิงเริ่ มร้ อนรนมากยิ่งขึ ้นเมื่อได้ ยินคาของเสี่ยวเอ้ อร์
เขาจึงตวัดดาบในมือขึ ้นพาดไหล่ของเสี่ยวเอ้ อร์ ผ้ นู ี ้ในทันที
“ชัดเลย!” เสี่ยวเอ้ อร์ ถึงกับระลึกออกและจาได้ เมื่อแสงสี
นวลของดวงจันทร์ กระทบกับคมดาบตรงไหล่สว่างวิบวับ
“เอาดาบพาดคอเยี่ยงนี ้ ใช่เลย!”
และเพียงไม่ นำนเฟยหมิงที่ได้ รับรู้ แล้ วว่าม่านนีถกู ฉุด

คร่าเข้ าไปยังโรงเตี๊ยมแห่งหนึง่ พลันร้ อนรุ่มดังไฟสุมทรวง เขารี บ
พุ่งตัวไปตามทางแห่งนั ้นอย่างไม่คิดชีวิต
ทันใดนั ้น พลันปรากฏเงาร่างของชายชุดดาหลายคนมา
ยืนขวางทางก่อนที่เฟยหมิงจะถึงตัวเมือง
เสี่ยวเอ้ อร์ ที่วิ่งตามมาติดๆ ถึงกับกระโดดเกาะแผ่นหลัง
ของเฟยหมิง ก่อนจะระลึกได้ ว่าไม่ควร จึงรี บม้ วนตัวลงพื ้นดิน
แล้ วกลิ ้งไปเสียไกลก่อนแกล้ งตายในฉับพลัน
เฟยหมิงในยามนี ้นั ้นต่อให้ ช้างทั ้งป่ าเสือทั ้งโขยงหมาป่ า
ทั ้งฝูงก็หยุดเขาเอาไว้ ไม่ได้
ชายหนุม่ พุ่งตัวเข้ าฟาดฟั นชายชุดดาเหล่านั ้นอย่างบ้ า
คลัง่ โดยไม่เสียเวลาเสวนาต่อคาอันใด เขากระหน่าชายชุดดาไม่มี
ยั ้ง คบดาบที่เต็มไปด้ วยเลือดสีแดงฉานส่องสะท้ อนวิบวับรับแสง
จันทร์ วิบวาบประกอบการสังหารที่โหดเหี ้ยม ทาให้ เขาคล้ ายกับ
ยมทูตที่ออกมาจากขุมนรกชวนให้ หวาดผวายิ่งนัก
การสังหารของเฟยหมิงจึงเป็ นไปอย่างรวดเร็ ว รวบรัด
ชายชุดดาแต่ละคนร่างกายฉีกขาดหลุดลอยกระเด็นไม่มีชิ ้น
ดี เลือดสีแดงสดสาดกระจุยกระจาย ความโหดเหี ้ยมเกินจะ
บรรยายเกิดขึ ้นจากบุรุษผู้นี ้
ในเวลาต่อมาไม่ถึงหนึง่ เค่อเฟยหมิงก็มาปรากฏกายยืน
ตระหง่านอยูต่ รงด้ านหน้ าของโรงเตี๊ยมที่ซงึ่ สตรี ในดวงใจของเขา
ถูกแบกเข้ าไป ชายชุดดาที่ยืนคุมเชิงอยูจ่ งึ รี บกรู กันเข้ ามาทางเฟย
หมิงในทันที เฟยหมิงเพียงปรายสายตาคมกริ บนับหัวชายชุดดา
ภายในปราดเดียวตามด้ วยตวัดดาบฟาดฟั นในฉับพลัน เหล่าชาย
ชุดดาที่กรู กันเข้ ามายังไม่ทนั ได้ หยุดเท้ านิ่งบนพื ้นดินพลันล้ มลง
ระเนระนาดบางคนหัวขาดบางคนแขนขาดบางคนขาขาดโดยไม่
ทันได้ ตั ้งตัว เฟยหมิงไม่แม้ แต่จะเสียเวลามอง ในยามนี ้ใครที่คิด
จะขวางทางเขาไม่มีจดุ จบดีสกั คน
อา...พิษรักแรงหึงมันรุนแรงอย่างนีน้ ีเ่ อง
ลี่ซูและเสี่ยวเอ้ อร์ ที่ยืนกอดกันจนกลมแอบมองอยูไ่ ม่ไกล
คิดในใจอย่างพร้ อมกัน
เมื่อจัดกำรชำยชุดดำจนเหีย้ นเตียนรำบคำบแล้ ว
เฟยหมิงไม่มีรัง้ รอให้ ช้าไปกว่านี ้เขารี บพุ่งตัวเข้ าไปใน
โรงเตี๊ยมโดยมีลี่ซูและเสี่ยวเอ้ อร์ วิ่งตามไปติดๆ
ทั ้งหมดเร่งมือทั ้งผลักทั ้งถีบเพื่อเปิ ดห้ องแต่ละห้ องตาม
หาม่านนีกับบุรุษน่าตายผู้นั ้นกันอย่างร้ อนรนจนมาเจอเข้ ากับ
ห้ องๆ หนึง่
และเมื่อบุคคลทั ้งสามถีบประตูเข้ าไปยังห้ องแห่งนั ้น
“อา...อา...”
เสียงครวญครางของบุรุษเพศพลันดัง
ตามมาด้ วยเสียงของเตียงนอนดัง ครื ดคราด เอี๊ยดอ๊ าด
ออกมาจากห้ องด้ านใน
เฟยหมิงถึงกับตะลึงใจตกดิ่งลงเหวขึ ้นมา
เขาก้ าวขายา่ เท้ าในฉับพลันเพื่อเดินเข้ ามายังห้ องด้ านใน
ที่อาจจะมีภาพบาดตาบาดใจของการร่วมรักกันระหว่างม่านนีกับ
แม่ทพั ผู้นั ้น
ลี่ซูและเสี่ยวเอ้ อร์ เองก็ไม่ต่างกันทั ้งสองกาลังระลึกภาพ
ของม่านนีกาลังอยูใ่ ต้ ร่างของบุรุษผู้นั ้นพร้ อมจังหวะหฤหรรษ์
กาลังถาโถมหนักหน่วง ไม่เช่นนั ้นจะมีเสียงครวญครางและเสียง
เตียงนอนดังครื ดคราดได้ อย่างไร
แต่ทว่าภาพที่เฟยหมิงและลี่ซูกับเสี่ยวเอ้ อร์ ได้ เห็นก็คือ
แม่ทพั ผู้นั ้นใบหน้ าแดงก่าใบหูแดงชาดกัดเม้ มริมฝี ปากนัยน์ตา
หลับพริ ม้ คิ ้วขมวดเข้ าหากันแน่น นอนร้ องครวญครางด้ วย
อารมณ์คล้ ายรัญจวนคล้ ายเจ็บปวดสุดประมาณ
ในขณะที่ฝ่ามือของเขากาลังกอบกุมช่วงกลางลาตัวที่มี
เลือดสีแดงฉานกาลังไหลทะลักพลัก่ ๆ ปานสายธารา
เรื อนร่างกายาของเขากาลังดิ ้นพล่านไปมาทาให้ เกิด
เสียงเตียงดังครื ดคราด และมีอวัยวะของบุรุษเพศถูกตัดขาดตก
อยูท่ ี่พื ้นข้ างเตียงนอน...
“...!?”
เฟยหมิงและลี่ซูพร้ อมทัง้ เสี่ยวเอ้ อร์ ถึงกับตกตะลึง
ตำโตกับภำพที่เห็นและพลันได้ เข้ ำใจว่ ำเกิดสิ่งใด
อวัยวะบุรุษเพศของหลวนเล่อถูกตัดจนขาดกระเด็น
“ฆ่ามัน” เฟยหมิงเอ่ยเสียงเย็นเยียบก่อนจะตวัดสายตา
เรี ยวคมเข้มข้ นกวาดมองไปทัว่ ห้ องเพื่อหาม่านนี
ลี่ซูและเสี่ยวเอ้ อร์ ที่ได้ รับคาสัง่ ทรงอานาจอย่างนั ้นไม่มี
รี รอ พวกเขารี บเข้ าไปจัดการรัดคอปิ ดปากปิ ดจมูกเจ้ าบุรุษหื่น
กามผู้นี ้ในทันทีเนื่องจากไม่มีอาวุธใดในมือ
ทาให้ มันตายไปในสภาพอวัยวะเพศถูกตัดขาดอย่างนี ้ล่ะ
สาสมยิ่งนัก หากตายด้ วยคมดาบมันไม่สาแก่ใจ
เฟยหมิงมองเห็นมีคราบเลือดไหลเป็ นทางลากยาวไป
จนถึงห้ องอาบน ้า เขาจึงเดินตามรอยเลือดเจิ่งนองนั ้นเข้ าไปยัง
ห้ องอาบน ้าพบว่าคราบเลือดลากยาวไปหยุดอยูท่ ี่ถังน ้าที่มีน ้าเย็น
เยียบอยูเ่ ต็มถัง
เพียงอึดใจร่างบางของม่านนีก็โผล่พรวดออกมาจากน ้า
ในอ่าง สภาพของม่านนียงั คงอยูใ่ นอารมณ์กาหนัดที่นาง
พยายามเก็บข่มมันเอาไว้
นางหลับตาข่มกลั ้นจนเรี ยวคิ ้วขมวดพันกันแน่น ริ ม
ฝี ปากของนางกัดเม้ มกันจนมีเลือดไหลซึม มือของนางข้ างหนึง่ กา
แน่นที่ขอบถังน ้า อีกข้ างหนึง่ ยังคงกามีดสั ้นเอาไว้ แน่นจนเส้ น
เลือดที่มืองามปูดโปน อาภรณ์ของนางยังคงอยูค่ รบยังไม่ถกู ถอด
ออกแต่อย่างใด
เมื่อม่านนีโผล่ออกมาจากนั ้นเพียงครู่นางจึงดาน ้าลงไป
อีกหวังให้ ความเย็นเยียบของน ้าช่วยเบาบางอาการร้ อนรุ่มให้
หมดไป อึดใจนางจึงโผล่ออกมาจากน ้าอีกครัง้ นางนัง่ หอบ
หายใจอย่างหนักหน่วงด้ วยอารมณ์กาหนัดยังไม่จางหาย
เฟยหมิงเห็นอย่างนั ้นใจของเขาพลันกระตุกวูบไหว
รุ นแรง ดาบในมือถึงกับหลุดตกกระทบพื ้นเสียงดังเคล้ ง
เขาเค้ นหาเส้ นเสียงของตนจนเจอจึงเอ่ยเรี ยกขานนาง
เสียงสัน่ พร่าแหบแห้ ง
“ม่านนี...”
เมื่อม่านนีได้ ยินเสียงเรี ยกคุ้นชินจากคนคุ้ยเคยพลันหัน
หน้ ามามองเฟยหมิงอย่างเร็วแล้ วทิ ้งมีดในมือออกไปอย่างไวก่อน
จะรี บออกจากถังน ้าโถมร่างบางเข้าหาเฟยหมิงอย่างไม่อาจห้ าม
ใจ
นางลูบคลาเฟยหมิงอย่างถ้ วนทัว่ ทั ้งลาคอทั ้งใบหน้ าด้ วย
เนื ้อตัวสัน่ เทาอารมณ์กาหนัดรุ นแรง
เฟยหมิงทาได้ เพียงก้ มหน้ ามองนางด้ วยเนื ้อตัวสัน่ เทาไม่
ต่างกัน
เขาเห็นนางมองเขาด้ วยสายตาร้ อนแรงอย่างต้ องการขอ
ความช่วยเหลือ นัยน์ตาของนางเต็มไปด้ วยม่านน ้าตาจนเอ่อล้ น
ไหลเป็ นทาง ลมหายใจของนางติดขัดแต่ทว่าหนักหน่วงเป่ ารดไป
ทัว่ ลาคอและแผงอกของเขา ฝ่ ามือนุม่ นิ่มนวลเสลาของนาง
พยายามเหลือเกินที่จะปลดเปลื ้องอาภรณ์ของเขาออกจากลาตัว
ริ มฝี ปากร้ อนผ่าวของนางพรมจูบเขาไปทัว่ ทั ้งปลายคางและสัน
กราม
ในยามนี ้นางกาลังเสียการควบคุมตัวตนอย่างถึงที่สดุ
นางต้ องอดทนถึงเพียงไหนกันก่อนที่เขาจะเข้ ามา
“ข้ าขอโทษ ม่านนี” เสียงแหบต่าของเฟยหมิงเอ่ยขึ ้น
อย่างรู้ สกึ ผิด เขาไม่ควรปล่อยนางให้ หา่ งไกลสายตา ไม่ว่าจะเกิด
เหตุการณ์อันใดเขาไม่ควรปล่อยนางไป
เฟยหมิงเอื ้อมวงแขนแข็งแกร่งสัน่ เทาขึ ้นโอบกอดสตรี
ตรงหน้ าเอาไว้ แน่น เขายืนกอดนางอยูอ่ ย่างนั ้น ในขณะที่ม่านนี
ยังคงพยายามลูบไล้ เขาไปทัว่ ทั ้งใบหน้ าคมคาย ตามด้ วยขบกัด
เขาที่ปลายคางและดูดเม้ มไปเรื่อยๆ จนลงไปถึงลาคอ เขาถึงกับ
ต้ องครางเสียงกดต่าออกมา
หญิงสาวยังคงเอียงใบหน้ าดูดดันชายหนุม่ ตรงสันกราม
และขึ ้นๆ ลงๆ อยูต่ ามลาคอแกร่งของเขาอย่างไม่อาจห้ ามใจ ทา
เอาเจ้ าของสันกรามและลาคอต้ องยืนตัวเกร็ งกามือเอาไว้ แน่น
“ไม่เป็ นไรแล้ ว อดทนไว้ ม่านนี” เขากล่าวคาเสียงแหบ
แห้ งสัน่ พร่าก่อนจะคลายฝ่ ามือของตนเองอย่างยากลาบากแล้ ว
เอื ้อมขึ ้นมาลูบหลังลูบไหล่ให้ นางเบาๆ
ม่านนีที่ยามนี ้ไม่คิดจะมีสติอีกต่อไปด้ วยเห็นได้ ชดั เจน
แล้ วว่าบุรุษผู้นี ้เป็ นใคร
นางจึงยังคงพยายามเบียดกายเข้ าหาเบียดทุกสัดส่วน
ของเรื อนร่างเข้ าใส่ มือไม้ ปัดป่ าย ริ มฝี ปากไล่ขบเม้ ม ปลายลิ ้น
น้ อยๆ ของนางก็ชว่ ยริ มฝี ปากของนางได้ เป็ นอย่างดี ทาเอาเฟย
หมิงถึงกับต้ องกัดฟั นอย่างอดทนจนสันกรามนูนเกร็ ง กลางลาตัว
ขึงเครี ยด กล้ ามเนื ้อทุกสัดส่วนพลันกระตุกรุ นแรง
เขาหลับตาข่มกลั ้นจนคิ ้วเรี ยวคมขมวดกันมุ่น ฝ่ ามือกา
เอาไว้ จนแน่นตรงแผ่นหลังบอบบางของนาง
ยามนี ้เขาปวดเกร็ งไปหมดทุกสัดส่วนหากนานกว่านี ้เขา
เกรงว่ากล้ ามเนื ้อของเขาคงปริ แตกจนเลือดสาด เขาจึงค่อยๆ ลืม
ตาขึ ้นอย่างยากลาบากและคลายฝ่ ามือของตนออก ก่อนจะ
ตัดสินใจตีม่านนีตรงต้ นคอให้ นางสลบไปในอ้ อมกอดของเขา
ทุกอย่างพลันเงียบงัน ลมหายใจหนักหน่วงกรุ่ นร้ อนพลัน
เงียบลง เสียงลมอื ้ออึงตรงใบหูพลันหายไป เหลือเพียงหญิงสาว
บอบบางน่าทะนุถนอมกาลังสลบไสลอยูภ่ ายในอ้ อมกอด
แข็งแกร่งของชายหนุม่
เฟยหมิงอุ้มร่างของม่านนีที่สลบไสลไปแล้ วด้ วยฝ่ ามือ
ของเขาออกมาจากห้ องอาบน ้าแล้ วเอ่ยสัง่ การเสียงห้ วนไปทางลี่ซู
และเสี่ยวเอ้ อร์ ที่กาลังช่วยกันฆ่าหลวนเล่ออย่างเมามัน
“รี บไป”
เขาสัง่ การแค่นั ้นก่อนจะอุ้มม่านนีพุ่งตัวออกไปอย่างเร็ ว
ตามติดด้ วยลี่ซูและเสี่ยวเอ้ อร์ วิ่งตาม
ดีที่โรงเตี๊ยมแห่งนี ้ถูกเหมาเอาไว้ จนหมดทั ้งยังมิให้ ผ้ ใู ดได้
เข้ ามา โดยก่อนหน้ านั ้นมีชายชุดดาพากันยืนคุมเชิงอยูห่ ลายคน
จึงทาให้ ไม่มีผ้ คู นกล้ าย่างกรายพาดผ่าน
เมื่อรู ปการเป็ นดังนั ้นกลุม่ ของเฟยหมิงจึงกระทาการได้
อย่างง่ายดายโดยไม่มีใครรู้ เห็น
เวลำผ่ ำนไปรำวหนึ่ งเค่ อเฟยหมิงพำม่ ำนนีมำยัง

โรงเตี๊ยมของลี่ซู
โดยที่ลี่ซูให้ เขาอุ้มม่านนีเข้ ามาทางด้ านหลังตรงทางลับ
ตาคนหลังโรงเตี๊ยมเพื่อไม่ให้ ลกู ค้ าในโรงเตี๊ยมของนางได้ พบเห็น
เมื่อชายหนุม่ อุ้มหญิงสาวพาเข้ าห้ องพักได้ แล้ ว เขารี บนา
ร่างของนางไปวางเอาไว้ บนเตียงนอนก่อนจะถอดเสื ้อผ้ าที่เปี ยก
ชื ้นของนางออกด้ วยเกรงว่านางจะเจ็บป่ วยเนื่องจากถูกไอเย็น
ของน ้าเข้ าแทรกเป็ นเวลานาน
เวลาแค่เพียงไม่นานร่างบอบบางที่พันธนาการไปด้ วย
อาภรณ์เปี ยกชื ้นก็เหลือเพียงร่างเปล่าเปลือยบนเตียงนอน เฟย
หมิงยังคงนัง่ มองสตรี บนเตียงตั่งนิ่งงัน
เขาพยายามเก็บข่มอารมณ์ปรารถนาในตัวนางเอาไว้ สดุ
ชีวิตจนมือสัน่ เทาเมื่อมองเห็นเรื อนร่างงดงามของนางแบบเต็มตา
นางโตเต็มวัยแล้ วในยามนี ้ ทุกสัดส่วนของนางบาน
สะพรั่งงดงามจับตา ใบหน้ าขาวแต่ไม่ซีดทั ้งยังนวลเนียนอมชมพู
เปล่งปลัง่ เนื ้อตัวมีน ้ามีนวลดั่งหยกสลัก ช่วงไหล่กลมมน หน้ าอก
อวบนูนเต่งตึงบ่งบอกถึงวัยสาวสะพรั่ง ยอดปทุมถันชูชอ่ งามเด่น
ช่วงเอวคอดกิ่วเล็กบาง สะโพกผายโค้ งเว้ างามงอน หน้ าท้ องแบน
ราบเรี ยบตึง ต้ นขากลมกลึงรับกับเรี ยวขายาวงามสลักเสลาไป
จนถึงปลายนิ ้วเท้ าเรี ยวเล็กน่ารัก
นางเป็ นสตรี ที่เขารักปั กใจมาเนิ่นนาน ความปรารถนาใน
ตัวนางย่อมมีมาแต่ไหนแต่ไร หากแต่เขาก็พยายามข่มกลั ้นเก็บ
กดมันเอาไว้ จนกระทัง่ เมื่อเขาได้ มีโอกาสใกล้ ชิดกับนาง ได้ พบ
เจอกันจนกระทัง่ ได้ พูดคุย ถึงแม้ ว่าจะมิได้ พูดคุยกันดีๆ และเขาก็
ไม่สามารถห้ ามใจของตนมิให้ ก้มหน้ าลงกดจูบนาง หอมแก้ มนาง
หากแต่ยามนี ้เขาจะทานางได้ อย่างไร เขาจะฉวยโอกาสรังแกนาง
ได้ อย่างไร ถึงแม้ ว่านางพยายามจะร่วมรักกับเขาก็ตามที
“เฟย...หมิง” เสียงแหบแห้ งของสตรี เปล่าเปลือยบนเตียง
นอนเอ่ยเรี ยกขานนามทาเอาเจ้ าของนามพลันใจกระตุกรุ นแรง
ขึ ้นมาฉับพลัน
“เฟย...หมิง” นางยังคงเอ่ยเรี ยกขานชือ่ เขาด้ วยน ้าเสียง
แว่วหวานก่อนจะค่อยๆ ปรื อตาหยาดเยิ ้มขึ ้นมองเขา ริมฝี ปาก
ขยับเผยอเบาๆ ใบหน้ าแดงก่าไปทัว่ ทั ้งใบหูและลาคอ
น ้าเสียงอย่างนั ้น ดวงตาอย่างนั ้น ริ มฝี ปากอย่างนั ้น
กิริยาอาการทุกอย่างของนางในยามนี ้นั ้น ทาบุรุษผู้ที่กาลังนัง่ อยู่
บนเตียงนอนนั ้น แทบคลัง่ ...
หากจะมีเหตุการณ์ใดทรมานคนให้ ตายทั ้งเป็ น ก็คงจะไม่
พ้ นเหตุการณ์ตรงนี ้ ยามนี ้...
“ไม่เป็ นไรแล้ ว หลับเสีย ” เสียงทุ้มต่าสัน่ พร่าเอ่ยออกมา
อย่างนุม่ นวลก่อนก้ มหน้ าลงจรดริ มฝี ปากร้ อนผ่าวลงเบาๆ ที่
หน้ าผากกลมมน ฝ่ ามือรุ่มร้ อนของเขาเพียงลูบศีรษะของนาง
เบาๆ อย่างต้ องการกล่อมนอน
ม่านนีที่ยามนี ้แม้ จะยังมีอารมณ์กาหนัดจากฤทธิ์ของ
กายานจนลาคอเหนียวหนืดแม้ จะแห้ งผาก แต่ทว่านางหมด
เรี่ ยวแรงแม้ แต่จะยกเรี ยวนิ ้วขึ ้นเสียแล้ ว นางจึงทาได้ แค่พยายาม
ข่มกลั ้นอารมณ์วาบหวิวที่ยงั เจือจางแล้ วหลับตาลงไปอีกครัง้
อย่างว่าง่าย ยังดีที่นางกลั ้นหายใจเอาไว้ ได้ นานโข ทาให้ นาง
ได้ รับกลิ่นของมันไปไม่มากมายเทียบเท่าเจ้ าหลวนเล่อที่ถึงขั ้นไร้
สติสมั ปชัญญะจนกระทัว่ ควบคุมตนเองไม่ได้ มิเช่นนั ้นฤทธิ์ของ
กายานคงยังไม่สลายไปง่ายๆ มีดสั ้นเล่มนั ้นปั กอยูท่ ี่ตรงข้ อเท้ า
ของนางมันจึงได้ จงั หวะดึงออกมาพอดิบพอดีกับจังหวะที่เจ้ า
หนอนยักษ์ตัวนั ้นกาลังผงาดชูคอเข้ าหานาง
คิดแล้ วก็นกึ หวาดหวั่นไม่หาย หากเป็ นของเฟยหมิงมัน
คงไม่นา่ เกลียดอย่างนั ้นกระมัง
อา...นี่คงเป็ นเพราะฤทธิ์ของกายานที่ทาให้ นางคิดเช่นนี ้
ม่านนียงั คงฟุ้ งซ่านขณะกาลังข่มตาให้ หลับลง
เฟยหมิงเองก็พยายามเหลือเกินที่จะข่มกลั ้นเช่นเดียวกัน
เขาพยายามละสายตาออกจากร่างงามแล้ วมองหาอาภรณ์ชดุ
ใหม่มาใส่ให้ นางอย่างร้ อนรุ่มลาตัวปวดเกร็ ง
และเพียงไม่ นำน
ม่านนีที่เรื อนร่างเปลือยเปล่าเมื่อครู่ก็ถกู ห่อหุ้มด้ ว ย
อาภรณ์ที่เฟยหมิงหาได้ จากตู้ภายในห้ องพักแห่งนี ้
เขาพยายามใส่เสื ้อผ้ าให้ นางด้ วยฝ่ ามือสัน่ เทา
เสื ้อผ้ าหลุดมืออยูห่ ลายทีแต่สดุ ท้ ายก็ใส่ให้ นางจนเป็ น
ผลสาเร็ จก่อนจะห่มผ้ าให้ นางแล้ วนัง่ หันหลังให้ นางอยูต่ รงเตียง
นอน
เขาเพียงนัง่ เฝ้านางอยูอ่ ย่างนั ้นพลางก้ มหน้ าหลับตาข่ม
กลั ้นอารมณ์ปรารถนาเอาไว้ ให้ ลกึ สุดใจ
ม่ ำนนีต่ ืนขึน้ มำในยำมเวลำใกล้ ร่ ุงสำงฟ้ำยังไม่ ทัน
ได้ สว่ ำงดี นางปรื อตาขึ ้นขยับกายอยูอ่ ึดใจจึงรับรู้ ได้ ว่ากาลังนอน
อยูใ่ นอ้ อมแขนของเฟยหมิงด้ วยเพราะว่าศีรษะของนางกาลัง
หนุนอยูบ่ นต้ นแขนกายาของเขา ใบหน้ าของนางกาลังแนบอยู่
ตรงแผงหน้ าอกหนาแน่นของเขา วงแขนทั ้งสองข้ างของเขากาลัง
โอบกอดรอบลาตัวช่วงบนนางเอาไว้
ความอบอุ่นแล่นปราดเข้ าสาดกลางใจของนางในทันที
นางจาเหตุการณ์เมื่อคืนได้ เป็ นอย่างดี นางมีอารมณ์
อยากร่วมรักกับเขาอย่างไม่อาจห้ ามใจ แต่เขากลับตีนางให้ สลบ
ไสลไป มิได้ ตอบสนองความต้ องการของนาง
แล้ วไยมานอนกอดนาง!? ถอดเสื ้อเปลือยลาตัวช่วงบน
อีกต่างหาก อันใดกัน!?
ม่านนีจ้องมองเฟยหมิงนิ่งงัน เม้ มริ มฝี ปากเอาไว้ แน่น
อย่างนึกขัดเคืองอยูใ่ นใจ เห็นได้ ชดั ว่าเขากาลังยัว่ ยวนนาง แต่
เขากลับปฏิเสธนาง
ได้อย่างไร?
เฟยหมิงรับรู้ ได้ วา่ สตรีในอ้ อมกอดตื่นแล้ วแต่ยงั คงนอน
กอดนางอยูไ่ ม่ยอมปล่อย พลางแกล้ งหลับใหลไม่ร้ ู เรื่ องราว
เขาอยากนอนกอดนางนานอีกหน่อย เมื่อคืนเขานัง่ เฝ้า
นางก็จริ ง แต่เขาง่วงจะให้ ทาอย่างไร เตียงนอนมีเตียงเดียว เขา
ร้ อนก็เลยปลดเสื ้อช่วงบนลาตัวออกก็เท่านั ้น หาได้ ต้องการกิน
เต้ าหู้นางไม่
เฟยหมิงคิดในใจอย่างกรุ้มกริ่มพลางหลับตาพริ ม้ แกล้ ง
หลับใหลอย่างแนบเนียน
ม่านนีเห็นเฟยหมิงหลับอยูย่ งั ไม่ยอมตื่นง่ายๆ นางจึง
ผงกศีรษะขึ ้นเพียงนิดเพื่อพิศมองเขาอีกครู่หนึง่ ก่อนจะค่อยๆ ลด
ศีรษะของตนลงแล้ วนอนซบแผงอกของเขาพลางหลับตาพริ ม้ เพื่อ
หาความอบอุ่นที่ค้ นุ ชิน
ทันใดนั ้นนางรู้ สกึ ปวดหัวขึ ้นมาจนต้ องสูดลมหายใจเข้ า
ปากเสียงเบา
เฟยหมิงรับรู้ ได้ อย่างนั ้นเขาจึงรี บตื่นลืมตาขึ ้นมาเอ่ยถาม
นางอย่างห่วงใยไม่คิดจะแกล้ งหลับใหลอีกต่อไป
“เจ้ าเป็ นอย่างไร”
ม่านนีพลันสะดุ้งเมื่อได้ ยินเสียงทุ้มต่าของเฟยหมิง นาง
ถึงกับต้ องเงยหน้ าขึ ้นมองเจ้ าของแผงอกที่นางซุกซบเมื่อครู่ด้วย
สายตาตื่นตะลึง
“เจ้ าเป็ นอย่างไร” เฟยหมิงถามย ้าเมื่อเห็นอาการอย่าง
นั ้นของม่านนี
ม่านนีเพียงกะพริ บตาขึ ้นลงก่อนจะส่ายศีรษะเบาๆ เพื่อ
ปฏิเสธ
“ข้ าไม่เป็ นไร” นางตอบเสียงแผ่ว
“เจ้ าแน่ใจ?”
“อืม...ข้ าเพลียเหลือเกิ น” ม่านนีกล่าวอย่างนั ้นพลางนอน
หลับตาลงแล้ วซุกซบแผงอกกายาของเฟยหมิงโดยไม่ยอมขยับ
กายไปทางใด เพราะว่ามันยังไม่สว่างทั ้งยังเหนื่อยมากนัก นาง
คิดอย่างนั ้น
เฟยหมิงเห็นม่านนีขยับกายเข้ าหาเขาคล้ ายกับต้ องการ
ความอบอุ่นเขาจึงกระชับอ้ อมแขนให้ แนบแน่นมากยิ่งขึ ้น
“หากเพลียก็หลับเสีย ” เขากล่าวเสียงนุม่ เพื่อกล่อม
นางในอ้ อมแขน
“อืม...” นางรับคาแต่โดยดี ในยามนี ้นางไม่อยากไปที่ใด
ทั ้งนั ้น
เฟยหมิงเห็นม่านนีหลับตาลงอย่างว่าง่ายเขาจึงเอื ้อมฝ่ า
มือของเขาลูบศีรษะของนางเบาๆ ไล้ ลงไปตามเส้ นผมดาขลับของ
นางจนถึงกลางแผ่นหลังบอบบาง ก่อนจะเอียงใบหน้ าเพียงนิด
จรดริ มฝี ปากอุ่นชื ้นนาบลงบนกระหม่อมของนางแผ่วเบา
ม่านนีที่ร้ ู สกึ อุ่นวาบขึ ้นมาจนถึงขั ้วหัวใจเพียงขยับกาย
เบียดเสียดเข้ าหาเจ้ าของอ้ อมกอดอีกนิดแนบชิดใบหน้ าเข้ าหา
แผงอกอีกหน่อยพลางหลับตาพริ ม้ อมยิ ้มน้ อยๆ แล้ วหลับไป
แล้ วทั ้งสองจึงพากันหลับใหลได้ อีกคราทั ้งอย่างนั ้น
เวลำผ่ ำนไปอีกเกือบสำมชั่วยำมจนแสงแดดสาดส่อง
ทอประกายร้ อนแรงแยงทะลุบานหน้ าต่างสีขาวขุน่ จากที่เป็ น
เพียงฟ้ าสางกลับกลายเป็ นยามอุ้ย(13.00-14.59)เข้ าไปแล้ ว
ม่านนีที่เริ่ มตื่นงัวเงียสะลึมสะลือขึ ้นมาอีกครัง้ จนตื่นได้
เต็มตาเมื่อพักผ่อนไปอย่างยาวนานจนหายเหนื่อยหายเพลียและ
เริ่ มระลึกขึ ้นได้ ถึงความไม่เหมาะไม่ควร ถึงแม้ ว่ามันดูจะสาย
เกินไปเสียหน่อย นางจึงผงกศีรษะของตนเพียงนิดเพื่อพิศมอง
ใบหน้ าของเฟยหมิงอีกครัง้
นางสังเกตเห็นบุรุษร่างสูงยังคงหลับใหลนางจึงอาศัย
ตอนที่เฟยหมิงหลับอยูแ่ อบยกวงแขนหนาหนักของเขาออกจาก
ลาตัวของนาง และออกมาจากแผงอกของเขาจนเป็ นผลสาเร็ จ
นางเพียงลุกขึ ้นนัง่ เพื่อหมายจะลุกออกจากเตียงนอนก่อนที่เขา
จะตื่นขึ ้นมาอีกครัง้
หญิงสาวถูกจัดท่าให้ นอนอยูบ่ นเตียงนอนทางฝั่ งด้ านใน
ติดกับผนังห้ อง หากจะลุกออกไปจากเตียงตั่งก็มีแต่ต้องคลาน
ข้ ามบุรุษร่างหนาไป นางจึงค่อยๆ เอื ้อมฝ่ ามือข้ างหนึง่ อ้ อมข้าม
ลาตัวช่วงบนของเขาตามด้ วยเรี ยวขาอีกข้ างหนึง่ ยกอ้ อมพาดผ่าน
ลาตัวช่วงล่างของเขาแล้ วพยายามเบี่ยงลาตัวออกอย่างแผ่วเบา
ทุลกั ทุเล
เฟยหมิงรับรู้ ได้ ถึงร่างบางที่กาลังขยับขยุกขยิกเรี ยกสติ
ของเขาให้ ตื่นเต็มตาแต่กลับนาพาอารมณ์ของเขาให้ เริ่ม
กระเจิดกระเจิงได้ อีกครัง้ เขาจึงตวัดฝ่ ามือของเขาจับตรึงเอวเล็ก
คอดกิ่วของนางเอาไว้ แน่นเพื่อไม่ให้ นางได้ ขยับกายออกไปทางใด
จนร่างบางเหนือเรื อนกายของเขาเสียหลักล้ มลงทับเขาแบบทั ้งตัว
ทั ้งช่วงบนและช่วงล่าง
“...”
ทั ้งสองจ้ องมองหน้ ากันนิ่งงันในท่าหมิ่นเหม่
วงแขนสองข้ างของม่านนีคร่อมลาตัวช่วงบนของเฟย
หมิงในขณะที่เรี ยวขาทั ้งสองข้ างของม่านนีทาบทับเรี ยวขาทั ้งสอง
ข้ างของเฟยหมิง ใบหน้ าหวานล ้างดงามของม่านนียงั เกือบจะชน
กับใบหน้ าคมคายของเฟยหมิง หน้ าอกอวบนูนของนางทิ่มลงตรง
แผงอกของเขา ถึงแม้ ว่าจะมีเนื ้อผ้ ากางกั ้นอยูท่ ี่หน้ าอกของนาง
แต่ทว่าแผงอกเปล่าเปลือยของเขากลับสัมผัสได้ ถึงความหยุน่ นุม่
นัน่ ได้ เป็ นอย่างดี
“เจ้ าจะทาอะไร” เสียงทุ้มต่าเริ่ มแหบพร่าถามขึ ้นเมื่อเค้ น
หาเส้ นเสียงของตนจนเจอ
ม่านนีหาได้ ตอบคา นางเพียงกะพริ บตาปริ บๆ ขนตางาม
งอนของนางอยูห่ า่ งจากสายตาคมของเฟยหมิงเพียงนิด ก่อนจะ
คลี่ยิ ้มอ่อนหวานส่งให้ เขาแก้ เก้ อเขิน
ครานี ้เป็ นเฟยหมิงบ้ างที่ต้องกะพริ บตาขึ ้นลงปริ บๆ เมื่อ
มองเห็นรอยยิ ้มของนางที่ยากนักจะได้ เห็น นางมักจะเม้ มริ ม
ฝี ปากเหยียดตรงจ้ องมองเขาอย่างดุดัน เมื่อยามคุยกันก็มีแต่จะ
ว่ากล่าวด่าทอประชดประชัน
แต่ยามนี ้นางกาลังคลี่ยิ ้มงดงาม
นางกาลังยิ ้มให้ เขา
เฟยหมิงถึงกับจ้ องมองม่านนีนิ่งงัน เขาถึงกับใจสั่นขึ ้นมา
ฉับพลัน อาการข่มกลั ้นใดๆ คล้ ายจะมลายหายไปเสียสิ ้น
การห้ ามใจอันใดก็หาได้ มีไม่ในยามนี ้
เขาจึงเอื ้อมฝ่ ามือของเขาจับท้ ายทอยของนางให้ ก้มหน้ า
ลงมาจนริ มฝี ปากของนางประกบเข้ ากับริ มฝี ปากของเขาอย่างเร็ว
ไปหนึง่ ที ก่อนจะตวัดอ้ อมแขนโอบล้ อมรอบร่างบางแล้ วสลับ
ตาแหน่งให้ นางพลิกกลับมาอยูใ่ ต้ ร่างของเขาเสียอย่างนั ้น ก่อน
จะก้ มหน้ าจูบนางอย่างเร็ วไปอีกหนึง่ ที
ม่านนีถึงกับตกใจตาโตหลบเลี่ยงอันใดไม่ทนั
นางไม่เคยทัน ไม่เคยหลบทัน
ริ มฝี ปากของเขาช่างรวดเร็ วยิ่ง
หญิงสาวถึงกับกะพริ บตาปริ บๆ จ้ องมองสอดประสาน
ระหว่างสายตาสวยใสของนางกับสายตาคมเข้ มทอประกายลึก
ล ้าของชายหนุม่ เหนือเรื อนร่างอย่างไม่ร้ ู ว่าจะทาอย่างไรได้ ต่อไป
นางจึงทาได้ เพียงเหม่อมองเขาอยูอ่ ย่างนั ้น หาได้ ขยับกายเบี่ยง
ออกไปทางใดไม่
ทั ้งสองจึงจ้ องหน้ ากันนิ่งงันอย่างนั ้นอีกครา แต่ทว่า
ตาแหน่งพลันเปลี่ยนไป อารมณ์บางอย่างพลันเปลี่ยนตาม
ในยามนี ้คล้ ายกับเวลาหยุดเดิน ความคิดหยุดขยายหา
เหตุผล คนสองคนจึงค่อยเคลื่อนใบหน้ าเข้ าหากัน ริ มฝี ปากค่อยๆ
แตะกันแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ เบียดเสียดนุม่ นวล
เฟยหมิงก้ มหน้ าลงละเลียดชิมกลีบปากสีชมพูสดของ
สตรี ใต้ ร่างอย่างไม่อาจห้ ามใจ ยามนี ้เขาไม่คิดที่จะห้ ามใจของ
ตนเองอีกต่อไป เขารักนาง เขาต้ องการนาง สิ่งใดถูกสิ่งใดผิด เขา
หาได้ มีสติขยายหาความในยามนี ้ไม่ หากวันข้ างหน้ าจะมีอะไร
เปลี่ยนไป แต่สิ่งหนึง่ ที่ไม่วันเปลี่ยนตาม ก็คือใจของเขาที่รักนาง
ม่านนีเองในยามนี ้ก็ไม่อาจห้ ามได้ นางไม่อาจหลอก
ตัวเองได้ อีกต่อไป กับบุรุษผู้นี ้ ที่มิร้ ู ได้ ว่าเขามีอิทธิพลกับนาง
ตั ้งแต่เมื่อไหร่ เขามักจะทาให้ นางเสียการควบคุมตัวตนได้ ทกุ ที
หญิงสาวถึงกับเผยอริ มฝี ปากของตนออกเพียงนิดเพื่อให้
ปลายลิ ้นของชายหนุม่ ได้ แทรกแซงเข้ ามาเพื่อควานหาปลายลิ ้น
ของนางที่เริ่ มจะคุ้นชิน นางเคยถูกเขากดจูบหลายครัง้ หลายครา
ถึงแม้ ว่าแต่ละครัง้ จะเป็ นการจูโ่ จมโดยที่นางไม่ทนั ตั ้งตัว แต่ทกุ
ครัง้ กลับนามาซึง่ การเรี ยนรู้ ที่จะตอบสนอง
ในยามนี ้นางกาลังต้ องการตอบสนองเขา นางอยากถูก
เขาจูบ และนางก็อยากจะจูบเขา
เฟยหมิงถึงกับมีเสียงครางแผ่วอยูใ่ นลาคอเมื่อปลายลิ ้น
เล็กกาลังดันออกมาตอบสนองเขาเบาๆ
ปลายลิ ้นของเขารับรู้ ได้ ถึงปลายลิ ้นของนางที่กาลังตวัด
แตะถูกปลายลิ ้นของเขา หลังจากที่นางมักจะหลบซ่อนเอาไว้ ทกุ
ครัง้ ที่เขาล้ วงลึกเข้ าหา แต่ในยามนี ้นางกาลังออกจากที่ซอ่ นทั ้งยัง
เป็ นฝ่ ายเข้ าหาเขา
ปลายลิ ้นของนาง…
ทั ้งสองเริ่ มต้ นจูบกันเบาแผ่วแล้ วค่อยๆ เริ่ มเบียดเสียด
ตามด้ วยบดขยี ้หนักหน่วง จนเรี ยกเสียงครางออกมาจากลาคอ
ของกันและกัน
ในยามนี ้สิ่งที่ควรคิดควรตระหนักหาได้ เข้ ามาแทรกกลาง
ระหว่างพวกเขาได้ อีกต่อไป เมื่อความรู้ สกึ ส่วนลึกภายในจิตใจ
กาลังร้ องเรี ยกหากันและกัน ทั ้งยังต้ องการเรี ยกร้ องที่จะเติมเต็ม
อย่างเห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจ
ใบหน้ าของพวกเขายังคงแนบชิด ริ มฝี ปากยังคงบดขยี ้
เบียดเสียด ปลายจมูกยังคงเสียดสีไปมาเมื่อการเอียงซ้ ายเอียง
ขวาของใบหน้ ายังคงมีการเปลี่ยนทิศทางตามแต่ใจจะพาไป
คนสองคน ร่างสองร่าง จึงเริ่ มสอดประสาน
จากการจูบดูดดื่ม พลันแปรเปลี่ยนเป็ นการจูบที่เร่าร้ อน
ทั ้งยังกาลังเรี ยกร้ องที่มากกว่านั ้น
ฝ่ ามือน้ อยๆ ของม่านนีที่เพียงจับขยุ้มอยูบ่ นผ้ าปูเตียงจึง
เริ่ มที่จะเอื ้อมขึ ้นมาจับตรึงอยูต่ รงแผ่นหลังกว้ างใหญ่ข องเฟยหมิง
ความรู้ สกึ ก่อนหน้ าที่แค่เพียงอบอุ่นกาลังแปรเปลี่ยนเป็ น
ความรุ่มร้ อนปกคลุมอยูท่ วั่ ร่างของคนทั ้งสอง จากที่เป็ นแค่การ
จูบจึงเริ่ มเปลี่ยนเป็ นซุกไซร้ ฝ่ ามือกรุ่นร้ อนเริ่ มลูบไล้ เคล้ นคลึง
เฟยหมิงเลื่อนริ มฝี ปากของเขาออกจากกลีบปากของ
ม่านนีแล้ วลากไล้ ปลายลิ ้นละเลียดชิมใบหน้ างามจนถ้ วนทัว่ ก่อน
จะเคลื่อนใบหน้ าซุกซบลงตรงลาคอระหงหอมกรุ่นด้ วยปลายจมูก
จรดลง ตามด้ วยริ มฝี ปากของเขาพรมจูบดูดดัน ฝ่ ามือร้ อนลวก
ร่วมด้ วยช่วยกันปลดเปลื ้องอาภรณ์ ในขณะที่ม่านนีทาได้ เพียง
แหงนหงายใบหน้ างามขึ ้นเพื่อสูดลมหายใจเข้ าและออกแค่นั ้น
นางลูบไล้ ฝ่ามือขึ ้นมาจากแผ่นหลังของเขาจนจับตรึงอยู่
ที่ท้ายทอยของเขา ปลายนิ ้วเรี ยวเล็กของนางสอดเข้ ามายังกลุม่
ผมนุม่ มือของเขาแผ่วเบา ยามเมื่อใบหน้ าและริ มฝี ปากของเขา
เริ่ มเคลื่อนลงต่าอยูต่ รงหน้ าอกอวบนูนของนาง
“อืม...ท่าน” ม่านนีเริ่ มครวญเสียงแผ่ว
เฟยหมิงเงยหน้ าออกจากความหยุน่ นุม่ ของเนินเนื ้อกลม
กลึงขึ ้นพิศมองใบหน้ างามของสตรีใต้ ร่าง เขาเห็นนางปรื อตามอง
เขาในแบบที่ไม่เคยมอง ดวงตาสวยใสของนางกาลังทอประกาย
หยาดเยิ ้มยอมรับการกระทาของเขา
ชายหนุม่ ถึงกับคลี่ยิ ้มอบอุ่นส่งให้ ก่อนเอ่ยเสียงพร่า
นุม่ นวล
“ข้ ารักเจ้ า ม่านนี...”
เขาเอ่ยคาที่เขาอยากเอ่ยมาเนิ่นนาน ทาเอาสตรี ใต้ ร่าง
ถึงกับหน้ าแดงเห่อร้ อนแบบที่ไม่เคยเป็ น หัวใจพากันเต้ นระส่าไม่
เป็ นจังหวะ พาเอาทุกสัดส่วนร้ อนรุ่มไปเสียหมด
เฟยหมิงก้ มหน้ าลงกดริ มฝี ปากของเขาจรดจูบที่ริมฝี ปาก
ของสตรี ใต้ ร่างอีกครัง้ เขาจูบนางอย่างดูดดื่มมากยิ่งขึ ้น เขาอยาก
จูบนางแบบนี ้มานาน เขาอยากจูบนางตลอดไป...
แต่ ก่อนที่ทงั ้ สองจะกระทำกำรสิ่งใดลึกลำ้ ยำกแก่
กำรถอนตัวยิ่งกว่ ำนัน้
เสียงหนึง่ พลันดังมาจากทางพระราชวังและดังต่อมาเป็ น
ทอดๆ จนดังเข้ ามายังโรงเตี๊ยมแห่งนี ้
เสียงนั ้นคล้ ายกับสัญญาณเตือนภัยถึงการเกิดเหตุครัง้
ใหญ่ของทางวังหลวง อาจจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดไม่คาดฝั น
หรื อเกิดเหตุการณ์บางอย่างกับเชื ้อพระวงศ์จนทาให้ พระราชวัง
เกิดความปั่ นป่ วนโกลาหลวุ่นวายซึง่ อาจจะนามาซึง่ ปั ญหา
มากมายทาให้ แคว้ นต้ องระส่า
เสียงนั ้นเคยเกิดมาแล้ วครัง้ หนึง่ เมื่อครัง้ ที่แคว้ นหยางเป่ ย
แพ้ ศึกจนต้ องเสียงเครื่ องบรรณาการและอีกครัง้ เมื่อมีสนมคน
โปรดของฮ่องเต้ ทรงสิ ้นพระชนม์พร้ อมลูกน้ อยในครรภ์
มิร้ ู ได้ ว่าครัง้ นี ้เกิดเหตุการณ์ใด
แต่ถึงแม้ ว่าจะยังมิร้ ู แน่ชดั ว่าเสียงนั ้นกาลังเกิดเหตุการณ์
ใด หากแต่มันก็นามาซึง่ สติทั ้งหลายที่กาลังจะสูญสิ ้นไปเมื่อครู่ให้
กลับมาได้ อย่างครบครัน
เสียงนั ้นทาหนึง่ บุรุษและหนึ่งสตรี ที่กาลังจะถูกอารมณ์
รัญจวนครอบงาเหนือเหตุผลทั ้งมวลพลันได้ สติขึ ้นมา
ทั ้งสองจึงจ้ องหน้ ากันนิ่งงันอย่างนั ้นขึ ้นมาอีกครา แต่
ทว่าอารมณ์บางอย่างพลันเปลี่ยนไปได้ อีกครัง้ และครัง้ นี ้ก็คล้ าย
กับว่าเวลาได้ ย้อนคืน คล้ ายกับว่าพวกเขามิได้ มีสิ่งใดที่กระทา
การจนเกิดความรู้ สกึ บางอย่างต่อกัน
ม่านนีพึงระลึกได้ แล้ วว่านางมีสิ่งใดที่ต้องกระทา
มารดาของนางสัง่ เสียนางเอาไว้ ว่าอย่างไร ความทุกข์
ของมารดาควรค่าแก่การระลึกถึงใช่หรื อไม่ เช่นนั ้นแล้ วกับนางที่
เป็ นธิดาหนึง่ เดียวของมารดาที่ถกู บุคคลอันเป็ นที่รักของเขารังแก
นางควรทาอย่างไร…
เฟยหมิงที่รับรู้ ได้ ถึงสตรี ใต้ ร่างคล้ ายกับชะงักไปเขาพลัน
ได้ สติกลับมาเช่นเดียวกัน เขาหยุดการกระทาที่ต้องการแสดง
ความรักต่อนางไว้ ในฉับพลันพลางเคลื่อนใบหน้ าคมเข้ มขึ ้นแล้ ว
ก้ มมองใบหน้ างามในยามนี ้
ใบหน้ านวลใสของนางถึงแม้ ว่าจะกาลังเห่อแดง แววตา
ของนางแม้ ว่าจะกาลังเหม่อมอง แต่ทว่านางกาลังจ้ องมองเข้ ามา
ในดวงตาคู่คมของเขา
และเขาก็จ้องมองเข้ าไปในดวงตาคู่สวยของนาง
เขาเห็นแววตาสับสนระคนเคียดแค้ นเจ็บปวดอยูใ่ นนั ้น
“ข้ ารักเจ้ า ม่านนี” เส้ นเสียงทุ้มต่าเอ่ยขึ ้นแผ่วเบาและ
ยังคงย ้าคาๆ เดิมอย่างหนักแน่นมั่นคง
“ข้ า...” สตรี ใต้ ร่างเอ่ยเสียงแผ่วได้ แค่นั ้น นางเบือน
ใบหน้ าเบี่ยงสายตาหลบเลี่ยงไปทางอื่น นางไม่อยากมองหน้ า
ของเขาเสียแล้ ว
“ไม่มีทางที่เจ้ าจะรามือได้ เลยหรื อไร” เฟยหมิงเริ่ ม
คาดคั ้นด้ วยน ้าเสียงสัน่ พร่ากดต่า
ม่านนีได้ ยินอย่างนั ้นจึงเอ่ยเสียงกดต่าไม่ต่างกัน
“ไม่มีทาง”
“ไยเจ้ าถึงได้ ดื ้อดึงยิ่งนัก”
“ข้ าก็เป็ นเช่นนี ้ ปล่อยข้ า”
“ไม่ปล่อย!”
“...”
และอีกครัง้ ที่ทั ้งสองต้ องจ้ องมองใบหน้ าของกันและกัน
ด้ วยสายตาดุดันแววตาเครี ยดตึง แต่ทว่ากาลังมีประกายตา
บางอย่างซ่อนอยูใ่ นนั ้น
มันเพียงซุกซ่อนเอาไว้
“ปล่อยข้ า”
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อย!”
“ไม่!”
“ท่านไม่มีสิทธิ์ทากับข้ าอย่างนี ้”
“ข้ ารักเจ้ า ข้ ารักเจ้ ามานาน มันนานเกินกว่าที่ข้าจะถอน
ตัวได้ เสียแล้ ว”
“แต่ข้ามิได้ รักท่าน”
“...”
เฟยหมิงถึงกับนิ่งงัน นางปากแข็งเขารู้ ดี
“ข้ าไม่รักท่าน ปล่อย!” ม่านนีสง่ เสียงดุดันปลายประโยค
เริ่ มคารามนางเอื ้อมฝ่ ามือมาดันแผงอกของเขาให้ ออกห่างพลาง
พยายามเบี่ยงตัวของตนให้ ออกจากการเกาะกุมจากบุรุษเหนือ
ร่าง
เฟยหมิงขืนเรื อนร่างกายาของเขาเอาไว้ อย่างไม่ยินยอม
ใดๆ หากนางยังคงใจแข็ง เขาก็จะใจแข็งไม่ต่างกัน
หากนางรักแต่ยงั ใจแข็งให้ ความแค้ น เขาก็จะรักนางให้
เข้ มแข็งไม่อ่อนให้ กับความแค้ นของนางเช่นกัน
“ข้ ำไม่ มีทำงปล่ อยเจ้ ำไป ไม่ มีวัน ”

ชายหนุม่ เอ่ยแค่นั ้น เขาย่อมทาตามที่เขาเอ่ยได้ อย่าง
จริ งจัง เขาก้ มหน้ าลงกดจูบนางอีกครัง้ ตรงริ มฝี ปากของนาง
ม่านนีรีบเบือนหน้ าหลบริ มฝี ปากของตนหนีจากริ มฝี ปาก
ของเฟยหมิง พลางเอื ้อมฝ่ ามือทั ้งสองขึ ้นจากแผงอกของเขามา
ดันใบหน้ าของเขาเอาไว้
ชายหนุม่ ถึงกับหยุดใบหน้ าค้ างกลางอากาศเมื่อถูกฝ่ า
มือนุม่ นิ่มกอบกุม เขายิ่งนึกเข่นเขี ้ยวนางเมื่อเห็นอย่างนั ้น เขาจึง
เอื ้อมฝ่ ามือของตนจับตรึงที่ข้อมือทั ้งสองของนางแล้ วขึงนาง
เอาไว้ ให้ อยูใ่ ต้ ร่างของเขาอย่างแน่นหนายิ่งกว่าเดิม
“ปล่อยข้ านะ” ม่านนีที่ถกู จับตรึงฝ่ ามือทั ้งสองเอาไว้ ที่
ด้ านบนศีรษะเริ่ มตะเบ็งโวยวาย
“ข้ าบอกแก่เจ้ าแล้ ว” เฟยหมิงโวยวายไม่ต่างกัน
“...”
ชายหนุม่ ก้ มหน้ าลงกดจูบหญิงสาวที่กาลังจะอ้ าปากต่อ
ว่าเขาอีกครัง้
“อื ้อ...” ม่านนีสง่ เสียงได้ แค่นั ้นเมื่อถูกจูโ่ จมริ มฝี ปากใน
แบบที่เคยเป็ นมาก่อนหน้ าทั ้งยังหลายครัง้ หลายครา ซึง่ นางก็
ยังคงไม่ยินยอม นางจึงพยายามดันปลายลิ ้นของเขาด้ วยปลาย
ลิ ้นของนาง
เขาดันมา นางดันกลับ เขาตวัดมา นางตวัดกลับ ยิ่ง
ผลักดันกันไปมายิ่งมีเสียงครางอือๆ อยูใ่ นลาคอ
เฟยหมิงที่ยามนี ้รู้ ดีว่าสตรีใต้ ร่างกาลังปฏิเสธเขา
แต่การกระทาของนางกลับกลายเป็ นตอบรับทั ้งยังยัว่ เย้ า
เขาอย่างไม่ร้ ู ตัว เขาถึงกับหลุดยิ ้มออกมาด้ วยนึกขันจนริ มฝี ปาก
เผลอเลื่อนหลุดออกจากกัน
“ปล่อยข้ านะ” ม่านนีได้ ทีจงึ คารามเสียงดังใบหน้ าแดงก่า
ริ มฝี ปากบวมเป่ ง
เฟยหมิงที่ถอนริ มฝี ปากของเขาออกเพียงนิดเพียงคาราม
เสียงแหบต่ากลั ้วยิ ้มใส่หน้ านาง
“เมื่อคืนเป็ นเจ้ าที่พยายามขืนใจข้ า”
“...”
ประโยคนั ้นทาเอาม่านนีนิ่งอึ ้ง
ทั ้งสองจึงสบตากันนิ่งงัน
เฟยหมิงยกยิ ้มมุมปากอย่างเจ้ าเล่ห์สง่ ให้ นางใต้ ร่าง
ม่านนีถึงกับขัดเคืองขึ ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่ องราวเมื่อยามค่า
คืน
ยามนั ้นนางต้ องการเขา นางอยากร่วมรักกับเขาใจแทบ
ขาด แต่...
แต่เขาไม่ตอบสนองนาง ทั ้งยังทานางให้ สลบไป
อา...นางโกรธเขาจริ งๆ เสียแล้ว
เฟยหมิงเห็นม่านนีนิ่งไปอย่างนั ้นจึงก้ มหน้ าลงกดจูบนาง
อย่างต่อเนื่อง
ม่านนียงั ไม่ทนั ได้ หลบเลี่ยงไปทางใดเพราะยังอึ ้งอยูจ่ งึ
ถูกเขากดจูบอยูเ่ ป็ นนาน
ทั ้งสองอยูใ่ นท่าซ้ อนทับใบหน้ าแนบชิดริ มฝี ปาก
เบียดเสียดกันอยูบ่ นเตียงนอน
ครานี ้ใบหน้ าของพวกเขายังคงแนบชิดเหมือนเมื่อครา
แรก ริ มฝี ปากยังคงบดขยี ้เบียดเสียด ปลายจมูกยังคงเสียดสี
แต่ทว่าอารมณ์พลุง่ พล่านพลันเปลี่ยนไป มันมิใช่อารมณ์
วาบหวิววาบหวามรัญจวนดังเดิม แต่มันกลับกลายเป็ นสงคราม
บนเตียงนอนเสียอย่างนั ้น
"อื ้อ" ม่านนีร้องได้ แค่นั ้น
เฟยหมิงอมยิ ้มไปจูบไปนึกเอ็นดูนางจับใจ
"อืม..." หญิ งสาวเริ่ มเคลิบเคลิ ้มอยูใ่ ต้ ร่างของชายหนุุ่
มอีกครัง้ แต่ทว่า...
เมื่อคืนนางอยากร่วมรักกับเขา แต่เขาปฏิเสธนาง...
ม่านนีเบือนใบหน้ าบิดตัวหนีเฟยหมิงพัลวันเมื่อคิดได้ อย่างนั ้น
ในขณะที่เฟยหมิงยังคงกระทาการอย่างเอาแต่ใจ เขาบด
ขยี ้ริ มฝี ปากของนางบดเบียดเรื อนกายกายาเข้ าใส่อย่างฮึกเหิม
สงครามบนเตียงนอนจึงเริ่ มดุเดือดมากยิ่งขึ ้น
“อ่ะ!” ชายหนุม่ ถึงกับอุทานออกมาเมื่อหญิงสาวใต้ ร่างใช้
ไม้ เด็ด
นางกัดริ มฝี ปากของเขา
“อ่า!” ตามด้ วยเสียงครางอยูใ่ นลาคอเมื่อสตรี ใต้ ร่างตาม
ขบกัดไม่ยั ้ง
นางกัดเขาที่ริมฝี ปากอีกครัง้ และอีกครัง้ ที่ปลายคาง
ตามมาด้ วยกัดแรงๆ แบบจมเขี ้ยวที่ลาคอ
“...!!!”
มันช่างแตกต่างจากเมื่อคืน ยามที่นางกาลังมีอารมณ์
กาหนัดเกินจะกลั ้นแล้ วขบกัดเขาไปทัว่
ยามนั ้นนางใช้ ฟันขบกัดก็จริ งแต่นางใช้ ปลายลิ ้นดุนดัน
ช่วยด้ วย แต่ยามนี ้ฟั นอย่างเดียวทั ้งยังทุกซี่เลยกระมัง
เฟยหมิงถึงกับชะงักงันเจ็บแปลบไปทัว่ ทั ้งริ มฝี ปาก
ปลายคางและลาคอ นางกัดเขาจนมีเลือดซึม
อา...เสือก็คือเสือ จะกลายเป็ นแมวไปได้ อย่างไร
“ปล่อย!” ม่านนีคารามได้ อีกครัง้ ก่อนจะยกศีรษะขึ ้น
กระแทกเข้ าที่สนั จมูกของเขาเต็มแรง ตามด้ วยกระทุ้งเข่าขึ ้นมา
กระแทกจุดยุทธศาสตร์ ของเขาได้ อีกครา
อา...อีกครัง้ ที่เขาเริ่ มห่วงเรื่องทายาทขึ ้นมาจับใจ
เฟยหมิงถึงกับเสียการทรงตัวเปิ ดโอกาสให้ ม่านนีเด้ งตัว
ลุกขึ ้นแล้ วออกไปจากอ้ อมแขนแข็งแกร่งได้ ในที่สดุ
นางรี บเดินไปยังโต๊ ะกลางห้ องที่มีชดุ ของนางกานัลถูก
ถอดและวางเอาไว้ บนโต๊ ะนั ้น ถึงแม้ ว่าชุดนางกานัลนี ้จะเลอะ
เทอะเปรอะเปื อ้ นอยูบ่ ้ างแต่ก็ยงั ดีกว่าใส่ชดุ อื่นไปที่วั งเนื่องจากคง
ไม่ได้ รับอนุญาตให้ เข้ าวังแต่อย่างใด
หญิงสาวรี บผลัดเปลี่ยนอาภรณ์อย่างเร็ วตรงโต๊ ะกลมนั ้น
เฟยหมิงเคยเปลี่ยนอาภรณ์ให้ นางเมื่อหลายวันก่อน และ
เมื่อคืนเขาก็เปลี่ยนให้ นาง เขาเห็นเรื อนร่างของนางแล้ วทั ้งหมด
เช่นนั ้นแล้ วนางยืนเปลี่ยนตรงนี ้คงไม่เป็ นไร
ม่านนีคิดอย่างนั ้นยามผลัดเปลี่ยนอาภรณ์อยูต่ รงพื ้นที่
โต๊ ะกลมกลางห้ องหน้ าเตียงนอน นางใช้ เวลาถอดชุดเก่าออกกอง
อยูก่ ับพื ้นเผยเรื อนร่างอยูอ่ ึดใจก่อนจะคลี่ชดุ นางกานัลออกแล้ ว
สวมใส่ทีละชั ้น เมื่อผูกสายคาดเอวเรี ยบร้ อยนางจึงรี บหมุนตัว
แล้ ววิ่งออกไปจากห้ องแห่งนี ้ ทิ ้งเอาไว้ เพียงใครบางคนให้ นงั่ กุม
ท้ องน้ อยด้ วยใบหน้ าเขียวครึม้ อยูบ่ นเตียงนอน
เฟยหมิงได้ แต่นงั่ กุมหน้ าท้ องพลางนัง่ มองม่านนีแก้ ผ้า
ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ด้วยสายตาคมดาเนื่องจากเจ็บปวดตรง
บริ เวณท้ องน้ อย
เขาทาได้ แค่นั ้น
อืม...อย่างน้ อยนางก็ไม่ตัดมังกรของเขาเหมือนกับที่ตัด
ของเจ้ าหลวนเล่อนัน่ ...
ภำยในพระรำชวังหยำงเป่ ยแห่ งนี ้
กาลังเกิดเรื่ องวุ่นวายอย่างแน่นอนโดยไม่ต้องสงสัย
ม่านนีที่แอบเข้ ามาจนถึงภายในพระราชวังรับรู้ได้ อย่างนั ้น ไม่มี
ใครสนใจนางเลยในยามนี ้ นางจึงรี บแอบเข้ าเรื อนนอนเพื่อไป
เปลี่ยนอาภรณ์ชดุ ใหม่จนเสร็ จสิ ้นแล้ วออกมาสังเกตการณ์อยูไ่ ม่
ไกล
นอกจากเสียงสัญญาณที่บ่งบอกว่ากาลังเกิดเหตุไม่คาด
ฝั นแล้ วนั ้น ภายในพระราชวังก็คล้ ายกับกาลังโกลาหลปั่ นป่ วนอยู่
หลายส่วน ภายในท้ องพระโรงกาลังมีการมีประชุมกันอย่าง
เคร่งเครี ยด มีขนุ นางหลายคนที่ออกมายืนนอกท้ องพระโรงซึง่ ทุก
คนล้ วนแล้ วแต่มีสีหน้ าขึงเครี ยดบางคนถึงกับบึ ้งตึงใส่กัน
และเพียงไม่นานม่านนีก็ได้ รับรู้ วา่ เกิดเหตุใด
ท่านแม่ทพั หนุม่ นามว่าเจิ ้งหลวนเล่อถูกลอบสังหารใน
สภาพถูกตัดพวงสวรรค์ตายอย่างอนาถที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึง่
อืม...อันที่จริ งไม่นา่ เรี ยกว่าพวงสวรรค์นา่ จะเรี ยกว่าพวง
นรกเสียมากกว่า แต่ทว่านางมิได้ ตัดทั ้งพวงนะ นางตัดแค่ตัว
หนอนของเขาก็เท่านั ้น
ม่านนีคิดในใจด้ วยสีหน้ าเคร่งเครี ยดประหนึง่ ว่ากาลังมี
ความรู้ สกึ เดียวกับใครหลายๆ คนภายในวังแห่งนี ้
ในยามนี ้ภายในวังกาลังเคร่งเครี ยดที่แคว้ นหยางเป่ ยได้
สูญเสียแม่ทพั คนสาคัญไป เขาชนะศึกกลับแคว้ นมาไม่นาน
หลังจากไปประจาการอยูช่ ายแดนหลายปี และได้ สมรส
พระราชทานกาลังจะมีขา่ วดีกับองค์หญิงที่เป็ นถึงราชธิดาของ
ฮองเฮา นามาซึง่ การสัน่ คลอนราชสานักได้ อย่างไม่นา่ เชื่อ
แต่ทว่าสิ่งที่ไม่นา่ เชื่อยิ่งกว่าคือการตามสืบหาความจริ ง
ถึงสาเหตุการตาย
การเป็ นบุรุษที่ได้ ยศได้ ตาแหน่งข้ ามหน้ าข้ ามตาผู้มี
อานาจและความสามารถคนอื่นๆ ทั ้งยังได้ สมรสพระราชทานกับ
สตรี เล่อค่าเป็ นสาเหตุให้ มีคนสมใจจากเหตุการณ์นี ้อยูห่ ลายคน
นัน่ จึงทาให้ การตายของหลวนเล่อที่ถกู สังหารแบบน่าอายคล้ าย
กับถูกสตรี ลอ่ ลวงเข้ าไปยังโรงเตี๊ยมถูกเหมาอย่างนั ้นจึงทาได้
เพียงสัง่ ปิ ดโรงเตี๊ยมแห่งนั ้นแล้ วตามสืบจากสาวงามหรื อไม่ก็สตรี
ที่หลวนเล่อเคยมีสมั พันธ์และความผิดก็ถกู โยนใส่ศัตรู ของหลวน
เล่อที่หลวนเล่อเคยล่วงเกินเอาไว้ ซึง่ ก็คือพวกที่มีอานาจไม่ยิ่ง
หย่อนไปกว่ากัน การตัดทอนอานาจจึงใช้ โอกาสนี ้
ม่านนีรอดตัวมาได้ เพราะว่านางกานัลคนที่แอบส่ง
จดหมายกับหัวหน้ านางกานัลชิงชิงนั ้นหายตัวไปอย่างลึกลับมิร้ ู
ว่าหายไปที่ใดและหายไปได้ อย่างไร
ภำยในตำหนักอิงกง
ในยามนี ้เหล่านางกานัลทั ้งหลายได้ ยินเพียงเสียงร่ า ไห้
ตามมาด้ วยเสียงกราดเกรี ย้ วขว้ างปาสิ่งของจากองค์หญิงผู้สงู
ศักดิ์ในแบบที่ไม่เคยเป็ น นางกานัลคนสนิทถึงกับถูกไล่ออกมาใน
สภาพที่ตามใบหน้ ามีรอยฟกช ้าเนื่องจากหลบข้ าวของไม่ทนั และ
บางจังหวะยังถูกตบหน้ าจากฝ่ ามือสูงค่าอีกด้ วย
เหม่ยอิงที่ได้ ร้ ู ขา่ วการตายของชายคนรักถึงกับเสียสติไม่
สามารถทาสิ่งใดได้ มากไปกว่าการร่าไห้ ปานจะขาดใจและการ
กล่าวโทษทุกสิ่งอย่างแม้ กระทัง่ พระมารดาแห่งตน
การต้ องเป็ นสตรี งดงามทั ้งกิริยาท่าทางเรี ยบร้ อยทาตัว
เพียบพร้ อมทั ้งยังต้ องยอมปล่อยคนรักไปมีสมั พันธ์สวาทกับสตรี
หลากหลายนามาซึง่ การสูญเสียคนรักไปอย่างไม่นา่ ให้ อภัย หาก
นางไม่ต้องทนกระทาตนเป็ นสตรี ชั ้นสูงในห้ องหอ หากนางทาตัว
เยี่ยงสตรี ทวั่ ไป หากนางสามารถแสดงอาการหึงหวงตามทวงคน
รักของนางได้ หากนางไม่ปล่อยเขาให้ ได้ ใจ เช่นนั ้นแล้ ว นางคง
จะไม่ต้องเสียเขาไป นางคงจะได้ เคียงคู่กับเขา นางคงจะได้ นอน
เคียงข้ างเขาในทุกวันทุกคืน
นัน่ คือเสียงที่ดังออกมาจากลาคอระหงของสตรี นามว่า
เหม่ยอิง นามาซึง่ ความเจ็บปวดให้ แก่หวงเหม่ยเหลียนเป็ นอย่าง
มาก แต่นนั่ ยังไม่เท่ากับเหตุการณ์เลวร้ ายในลาดับต่อมา
เหม่ยอิงปิ ดห้ องมิให้ ผ้ ใู ดได้ เข้ าไปเพื่อที่จะได้ ร่ าไห้ อย่าง
ถึงที่สดุ แต่เพียงไม่นานเมื่อเสียงร่ าไห้ สงบลง กลับพบเพียงร่างที่
นอนหายใจรวยริ นใกล้ สิ ้นใจอยูบ่ นเตียงนอน บนพื น้ ข้ างเตียง
นอนมีถ้วยน ้าชาตกพื ้นแตกกระจาย มีน ้าชาที่ผสมยาพิษไหลเจิ่ง
นองอยูบ่ นพื ้นตรงนั ้น
หวงเหม่ยอิงเป็ นสตรี วัยงดงามที่เพียงผ่านพ้ นวัยปั กปิ่ น
แค่ไม่กี่เดือน อารมณ์ยั ้งคิดจึงมีได้ เพียงเท่านี ้
เหตุการณ์นี ้สร่างความวุ่นวายปั่ นป่ วนโกลาหลให้ แก่วัง
หลวงได้ อีกมากโข นามาซึง่ ความเสียใจให้ แก่ข้าราชบริพาร
โดยเฉพาะกับหวงเหม่ยเหลียน
ภำยในตำหนักซิวกงอันเป็ นที่ประทับของสนมคน
งำมขัน้ ผินนำมฮุ่ยเจิน
“อืม...ฝ่ าบาทเพคะ” นางครางเสียงกระเส่าอย่างรัญจวน
เมื่อกาลังโยกโยนเรื อนกายของตนอยูบ่ นเรื อนกายของบุรุษผู้ที่
นางเรี ยกขานเขาว่าฝ่ าบาท
หยางจื ้อเฉิงที่กาลังนัง่ อยูต่ รงตั่งตัวหนาเพื่อพิศมอง
มารยาของสตรี นางนี ้ถึงกับยกยิ ้มตรงมุมปากขึ ้นมาด้ วยความพึง
ใจเมื่อนางร่ายรายัว่ ยวนจนเสร็ จสิ ้นกระบวนท่าแล้ วเดินกรี ดกราย
เข้ ามาที่เขาก่อนจะก้ มหน้ าก้ มตาดูดเม้ มให้ เขาตามด้ วยขึ ้นนัง่ บน
หน้ าขาของเขาแล้ วกระทาการอย่างเหนือชั ้น
“อืม...เจ้ าเก่งกาจเพียงนี ้ ไยเสียเวลาเล่นงิ ้วกับเราเสีย
นาน” หยางจื ้อเฉิงเอ่ยถามเสียงแหบพร่าทรงพลังกับสตรี หน้ าขา
ที่กาลังจับตรึงไหล่กว้ างของเขาด้ วยเรี ยวนิ ้วขาวเนียน หน้ าอก
อวบนูนชูชอ่ ล่อตาและต้ นขานวลเสลาของนางกาลังพาดอยูท่ ี่เอว
ของเขา
“หม่อมฉันเห็นพระองค์กาลังเคร่งเครี ยดจากปั ญหาใน
ยามนี ้ ให้ หม่อมฉันช่วยบรรเทานะเพคะ” ฮุย่ เจินหยุดครางพลาง
ออดอ้ อนด้ วยน ้าเสียงติดหอบเล็กน้ อย
“เจ้ าคงอยากเลื่อนขั ้นเต็มทีกระมัง” หยางจื ้อเฉิงเอ่ย
อย่างรู้ ทนั สตรี ตรงหน้ า
“อา...ฝ่ าบาททรงชอบหรื อไม่เพคะ” ฮุย่ เจินครางถาม
กลับเสียอย่างนั ้นพลางแหงนหงายใบหน้ างดงามขึ ้นแล้ วขยับกาย
เนิบนาบขึ ้นลง
หยางจื ้อเฉิงเพียงปรายสายตาคมเข้ มขึ ้นมองพลางยกยิ ้ม
มุมปากได้ กว้ างขึ ้นทาเอาฮุย่ เจินถึงกับสัน่ เทิ ้มก่อนจะสะท้ านร่าง
ขึ ้นลงหนักหน่วงมากยิ่งขึ ้น
“อา...” นางครางเสียงดังแข่งกับเสียงขาตั่งโยกคลอน
อย่างได้ อารมณ์
กิจกรรมของเจ้ าแห่งแผ่นดินกับนางสนมคนโปรดจึง
ดาเนินไปอย่างร้ อนเร่าบนตั่งที่โต๊ ะตรงนั ้นอีกครู่ใหญ่
แต่ในขณะที่เสียงของขาตั่งกระทบพื ้นจะกระชั ้นถี่มาก
ยิ่งขึ ้นและอารมณ์รัญจวนใกล้ จะถึงจุดสุขสมเสียงของหม่ากงกง
ขันทีคนสนิทของหยางจื ้อเฉิงพลันดังอยูห่ น้ าห้ อง
“ทูลฝ่ าบาท เกิดเรื่ องแล้ วพะย่ะค่ะ”
“...!”
เสียงนั ้นทาเอาพระสนมคนงามถึงกับหน้ าดาคล ้าลง นาง
รู้ สกึ คล้ ายกับก้ อนไฟร้ อนแรงถูกน ้าเย็นเข้ าสาดและตกจาก
หลังคาตาหนักเสียงดังพลัก่ กระนั ้น
“มีเรื่ องอะไร” สุรเสียงเยียบเย็นเอ่ยขึ ้นจากบุรุษบนตั่งที่
กาลังนัง่ ให้ สตรี ซ้อนอยูต่ รงหน้ าขาของเขา
“ฝ่ าบาทเพคะ...” นางครางเสียงอ่อนใบหน้ าแดงก่า
“เจ้ าลุกออกไปก่อน” โอรสสวรรค์เอ่ยคาแค่นั ้นกับสตรี ที่
กาลังมีทา่ ทางคล้ ายกับบินทะยานอยูแ่ ล้ วตกจากที่สงู กะทันหัน
เมื่อฮุย่ เจินลุกออกจากลาตัวของหยางจื ้อเฉิงแล้ วหม่ากง
กงจึงเปิ ดประตูเดินเข้ ามาจนมองเห็นพระสนมคนงามกาลังจัด
เสื ้อผ้ าด้ วยอาการขัดเคืองมีเสียงดังฮึดฮัดออกมาจนเสียจริ ต
อาภรณ์ของนางยังคงหลุดลุย่ จนดูไม่งาม
หม่ากงกงละสายตาออกจากร่างงามหาได้ สนใจแต่อย่าง
ใดก่อนจะกล่าวคารายงานส่งข่าวสารให้ แก่โอรสสวรรค์ผ้ ทู ี่ยงั คง
ทาหน้ านิ่งอยูท่ ี่ตั่ง
“ทูลฝ่ าบาท เกิดเรื่ องที่ตาหนักอิงกงพะย่ะค่ะ”
“เกิดเรื่ องใด” บุรุษในอาภรณ์สีทองลายมังกรถามแค่นั ้น
“องค์หญิงทรงดื่มยาพิษพะย่ะค่ะ”
ฮุย่ เจินได้ ยินจึงกลอกตาไปมาเบะปากเพียงนิดอย่างรู้ ทนั
คงเรี ยกร้ องความสนใจอีกตามเคยล่ะสิ!
“อาการนางเป็ นอย่างไรบ้ าง” หยางจื ้อเฉิงถามออกไป
พลางยกชาขึ ้นจิบคล้ ายใส่ใจคล้ ายไม่ใส่ใจ
“ตอนนี ้ปลอดภัยดีแล้ วพะย่ะค่ะ” หม่ากงกงก้ มหัวตอบ
ตามที่ตนได้ รับรู้ มา
“อืม...” เส้ นเสียงทุ้มต่าเอ่ยแค่นั ้นก่อนจะวางถ้ วยชาใน
มือเรี ยวขาวลงบนโต๊ ะแล้ วลุกขึ ้นขยับพระวรกายสูงค่าเดินนาหน้ า
หม่ากงกงออกไป
ฮุย่ เจินเห็นอย่างนั ้นพลันผงะ
หญิงสาวได้ แต่มองตามร่างสูงในอาภรณ์สีทองลวดลาย
มังกรเดินออกจากห้ องแห่งนี ้ไปด้ วยใจริ ษยา
องค์หญิงอะไรนัน่ ไยไม่ตายๆ ไปเสีย มาขัดโอกาสเลื่อน
ขั ้นของนางทาไมกัน หึ!
ตำหนักอิงกงที่ยังคงมีเรื่องวุ่นวำยไม่ สร่ ำงซำ
เรื อนร่างงามระหงสูงค่ากาลังนัง่ รอใครบางคนอยูข่ ้ าง
เตียงนอนของสตรี งดงามที่ใบหน้ าซีดเผือดไร้ สีเลือดอย่างน่า
สงสารจับใจ
“ฝ่ าบาททรงรับรู้ แล้ วหรื อไม่” หวงเหม่ยเหลียนถาม
ออกไปยังนางกานัลอาวุโสคนสนิทที่ยืนนิ่งสงบอยูไ่ ม่ไกล
“ทูลฮองเฮา ฝ่ าทรงทราบแล้ วเพคะ” นางกานัลคนสนิท
กล่าวตอบออกไปอย่างกล้ าๆ กลัว
และประโยคเพียงเท่านั ้นพลันทาให้ ริว้ ของโทสะเกิด
ขึ ้นมาพาดผ่านเสี ้ยวใบหน้ างดงามในทันที
“ทราบแล้ ว!” หวงเหม่ยเหลียนทวนคาด้ วยน ้าเสียงกดต่า
แฝงบารมี “ทราบแล้ ว ไยยังไม่เสด็จมา!!!”
“...”
นางกานัลถึงกับเนื ้อตัวสัน่ เทาไม่กล้ าเอื ้อนเอ่ยคาใด
ออกมาอีกเลย
เฟยหมิงที่ยืนกอดอกมองอยูไ่ ด้ แต่ถอนหายใจหนักหน่วง
และอีกครัง้ หนึง่ ที่เขาได้ แต่นกึ ปลดปลง
ห้ องทรงงำนภำยในตำหนักเหยียนซีกง
ยังคงมีบรุ ุ ษสูงศักดิ์นงั่ อยูท่ ี่โต๊ ะตัวใหญ่สาหรับทรงงาน
ด้ วยใบหน้ าเรี ยบเฉย ดวงตาคมเรี ยบนิ่ง กลิ่นอายความเย็นเยียบ
ยังคงแผ่กาจายออกจากเรื อนร่างสูงค่านั ้น
“ฝ่ าบาท เรื่ องเป็ นดังคาดพะย่ะค่ะ” หม่ากงกงขันทีเฒ่า
คนสนิทของหยางจื ้อเฉิงกล่าวคารายงานเสียงเรี ยบเมื่อเข้ ามายัง
ห้ องทรงงานแห่งนี ้
“อืม...” หยางจื ้อเฉิงตอบรับในลาคอเพียงเบาๆ มิได้ ต่อ
คาอันใด
บรรยากาศในห้ องทรงงานจึงเย็นยะเยือกเหมือนดัง
เช่นเดิม หม่ากงกงเพียงยืนนิ่งรอฟั งรับสัง่ ว่าพระองค์จะเอ่ยสิ่งใด
อีก แต่เส้ นเสียงคล้ ายกับจะหายไปเป็ นนานจนหม่ากงกงต้ อง
เหลือบสายตาภายใต้ เปลือกตาเหี่ยวย่นขึ ้นมองเจ้ าแห่งแผ่นดิน
ตรงหน้ าด้ วยแววตารอฟั งฉายชัด
“เหม่ยอิงเป็ นอย่างไรบ้ าง” ในที่สดุ เส้ นเสียงทุ้มต่าทรง
อานาจก็เอ่ย เขาถามขึ ้นเนิบนาบคล้ ายรู้ ถึงการรอคอยจากขันที
คนสนิทถึงแม้ จะยังทรงทอดพระเนตรเพียงกระดาษบนโต๊ ะ
ตรงหน้ าก็ตามที
“ครานี ้อาการหนักพะย่ะค่ะ” หม่ากงกงตอบตามจริ ง เขา
ย่อมสืบและรู้ ได้ ไม่ยาก หากแต่เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงต้ อง
เรี ยกร้ องความสนใจกันด้ วยวิธีนี ้
“อืม...” บุรุษสูงศักดิ์ในอาภรณ์เล่อค่าส่งเสียงในลาคออีก
ครัง้ แค่นั ้น
หม่ากงกงรับรู้ ได้ ดีอีกเช่นเดียวกัน ไม่ว่าเจ้ าเหนือหัวของ
เขาจะสูญเสียเมียคนไหน ลูกคนใด หรื อสูญเสียใครไปแล้ วกี่คน
ใจตายด้ านจนด้ านชานั ้นก็หาได้ ร่ าไห้ ไม่
แน่นอนว่านี่มิใช่แค่เพียงงิ ้วฉากแรกหรื อฉากเดียว หลาย
ปี มาแล้ วที่ขนั ทีอย่างเขาต้ องเจองิ ้วฉากนี ้ออกบ่อยไป กั บฮองเฮา
ที่รักปั กใจฮ่องเต้ และริ ษยาพระสนมทุกนางที่ฮอ่ งเต้ ทรงโปรด
ปราน พระนางจึงทรงกระทาการทุกวิธีทางเพื่อที่จะได้ รับความสน
พระทัยจากองค์ฮอ่ งเต้ ครานี ้ก็เหมือนกัน หวงฮองเฮาถึงกับปล่อย
ให้ องค์หญิงเหม่ยอิงมีโอกาสซดยาพิษ เพียงแค่ต้องการให้ ฝ่า
บาททรงใส่พระทัยแม้ เพียงนิดเล็กน้ อยก็ยงั ดี
คราก่อนก็พระสนมคนงามตายพร้ อมกับโอรสที่เกิดได้
เพียงหนึง่ เดือน โดยฝี มือของพระสนมอีกคนหนึง่ แต่เบื ้องลึก
เบื ้องหลังจะเป็ นฝี มือของใครไปได้ หากมิใช่หวงฮองเฮา ถึงแม้ ฝ่า
บาทจะทรงทราบอยูแ่ ล้ ว แต่ทว่าการจัดการอานาจมิให้ เหิมเกริ ม
ผ่านฝี มือของสตรี ด้วยกันย่อมเป็ นเรื่ องที่นบั ว่าสมควร เพื่อที่ว่าฝ่ า
บาทจะยังคงเป็ นโอรสสวรรค์ที่ไร้ การเคลือบแคลง การอิจฉา
ริ ษยากันของอิสตรี นบั ว่าเป็ นเรื่ องธรรมดาสามัญ ตระกูลของพระ
สนมทั ้งสองกาลังแผ่อิทธิพลมากจนเกินไป การส่งพระสนมทั ้ง
สองเข้ าวังมามีเหตุผลประการใดทุกฝ่ ายต่างรู้ ดี การคานอานาจ
กันระหว่างตระกูลใหญ่ผา่ นพระสนมมักเป็ นเช่นนี ้
สตรี ที่มีอานาจมากเกินไปย่อมเสียสมดุล เด็กน้ อยที่เกิด
มาอาจนาปั ญหาอันใดเรื่องนั ้นเขาก็ร้ ู ดี จากอดีตกาลการที่ฮอ่ งเต้
มีฮองเฮาผู้กุมอานาจวังหลังทั ้งยังมีขนุ นางตระกูลใหญ่เป็ นฐาน
นามาซึง่ ความลาบากใจให้ แก่อดีตฮ่องเต้ อย่างไรนั ้น ทุกฝ่ ายย่อม
รู้ ดี
การที่ฮองเฮาไร้ ซงึ่ อานาจหนุนหลังจากขุนนางตระกูล
ใหญ่ในราชสานักภายในแคว้ นแต่กลับมีอานาจของวังหลังอยูเ่ ต็ม
มือย่อมต้ องปล่อยให้ เป็ นไป ถึงแม้ จะทาให้ พระนางได้ ใจอยูบ่ ้ าง
แต่ทกุ อย่างย่อมต้ องเป็ นอย่างนั ้น
ระหว่ ำงทำงเดินทอดยำวจำกป่ ำใหญ่ จนกระทั่งเข้ ำ
เขตเมืองหลวงและพระรำชวังหยำงเป่ ย
มีวัดร้ างอยูแ่ ห่งหนึง่ ม่านนีเคยได้ อ่านจากบันทึกของ
มารดาว่าเป็ นวัดที่บิดาชอบที่จะแอบพามารดามาไหว้ พระเป็ น
ประจาเมื่อครัง้ ที่พวกท่านกาลังอยูใ่ นช่วงรวมดวงใจรักใคร่กลม
เกลียวกัน
เมื่อกาลก่อนนั ้นวัดแห่งนี ้คงมีสภาพที่ดีกว่านี ้อย่างไม่
ต้ องสงสัย แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์นองเลือดขึ ้นในครัง้ นั ้น จากวัดที่
งดงามอร่ามตาจึงกลับกลายเป็ นวัดร้ างด้ อยค่าได้ อย่างไม่นา่ เชื่อ
เช่นนั ้นแล้ วนางควรแวะเที่ยวชมเสียหน่อย ยามนี ้นางไป
นัง่ ร่ าสุรากับมารดาจนพอใจแล้ วก็จริ งอยู่ แต่ทว่านางยังไม่อยาก
กลับเข้ าวังสักเท่าไหร่ ในวังกาลังมีเรื่ องราววุ่นวายสมดังใจนางก็
จริ งอยู่ แต่นางก็หาได้ ต้องรี บร้ อนกระทาการอันใดไม่ มันอาจจะ
สุม่ เสี่ยงเป็ นอันตรายต่อนางจนเกินไป
ม่านนีเพียงเดินทอดน่องอยูต่ ามทางเดินของวัดร้ างแห่งนี ้
อย่างใจเย็น นางกาลังยิ ้มน้ อยๆ อย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึง
เรื่ องราววุ่นวายที่ตนเป็ นคนก่อ ถึงจะมิใช่ทั ้งหมด ถึงจะมิได้ เป็ นที่
น่าพึงพอใจ แต่ทว่า แค่เพียงเท่านี ้ท่านแม่ที่ปรโลกก็คงจะพึงใจไม่
ว่ากระไรนางแล้ วกระมัง
ม่านนีเดินไปยิ ้มไปท่ามกลางทางเดินทอดยาวของวัดร้ าง
แห่งนี ้ ท่ามกลางสายลมโบกโบยพาเอาเส้ นผมดาขลับที่วันนี ้มิได้
มัดเป็ นมวยพากันปลิวสยายครึ่งล่างได้ อย่างสวยงาม อาภรณ์สี
ชมพูอ่อนหวานที่ลี่ซูบงั คับให้ ใส่พลิ ้วปลิวไสวแลดูงดงาม ใบหน้ า
หวานล ้าที่ประดับรอยยิ ้มมองดูคล้ ายเทพธิดาจากสรวงสรรค์
กาลังลงมาเดินเล่นชมโลกมนุษย์กระนั ้น
เฟยหมิงที่คอยแอบตามม่านนีคล้ ายเป็ นเงาเพียงยืนมอง
ภาพนั ้นด้ วยรอยยิ ้มบางเบาตรงมุมปากเหมือนเฉกเช่นที่เคย
เป็ นมา บางทีการแอบมองนางอยูอ่ ย่างนี ้คงจะดียิ่งกว่าการ
ปรากฏกายต่อหน้ าแล้ วต้ องทะเลาะกัน ด้ วยเพราะว่าสตรี น้อย
นางนี ้ช่างน่าตีเสียเหลือเกิน ไยถึงได้ ดื ้อดึงยิ่งนัก กับพี่สาวของเขา
ก็ไม่ต่าง กับหลานสาวก็ไม่ตา่ ง สตรี ทกุ นางล้ วนไม่แตกต่าง พวก
นางช่างดื ้อดึงไร้ เหตุผลและโง่งม
ในขณะที่สองชายหญิงเพียงยืนอยูก่ ันคนละมุมที่หา่ งไกล
ระหว่างทางเดินทอดยาวของวัดร้ างแห่งนี ้นั ้น ขบวนพยุหยาตรา
ขนาดย่อมพลันปรากฏอยูไ่ ม่ไกลจากทางเดินทอดยาวนั ้น ขบวน
นั ้นทาเอาชายหนุม่ หญิงสาวถึงกับชะงักงันโดยมิได้ นดั หมาย
ถึงแม้ จะอยูก่ ันคนละมุม
ขบวนผู้มาใหม่มีรถม้ าคันงามอันใหญ่โตอยูต่ รงกลางรู ป
ขบวนที่ล้อมรอบไปด้ วยเหล่าทหารราชองครักษ์ รูปร่างกายา
ท่วงท่าองอาจท่าทางมีฝีมือวรยุทธ์สงู ส่งหลายชีวิตที่ถกู คัดเลือก
มาแล้ วเป็ นอย่างดี ตรงนั ้นกาลังมี บคุ คลผู้หนึง่ นัง่ อยูภ่ ายในรถม้ า
คันนั ้น เมื่อขบวนหยุดเคลื่อนและรถม้ าจอดนิ่งสนิทเหล่าข้ าราช
บริ พารเบื ้องล่างก็รีบมาเปิ ดผ้ าม่านเผยให้ เห็นถึงบุคคลผู้มาใหม่
กาลังออกมาจากรถม้ าคันนั ้น
บุคคลผู้นั ้นเป็ นบุรุษที่แผ่กลิ่นอายสูงศักดิ์มีอานาจแล
บารมีฉายชัดถึงแม้ จะอยูใ่ นอาภรณ์ที่คล้ ายกับชุดลาลองเป็ นชุด
ยาวปั กลายแพรผ้ าเนื ้อหนักสีขาวนวลออกทองอร่าม
ฮ่องเต้ หยางจื ้อเฉิง !
ม่านนีกับเฟยหมิงถึงกับตกตะลึงแน่นิ่งโดยมิได้ นดั หมาย
ไปอีกคราเมื่อเห็นชัดเจนถนัดตาแล้ วว่าบุคคลผู้มาใหม่เป็ นใคร
ม่านนีถึงกับยืนนิ่งงันอยูก่ ับที่ด้วยคาดไม่ถึงว่าจะเจอกับ
บิดาตัวจริ งใกล้ ๆ อย่างนี ้
เดิมทีนางกานัลชั ้นต่าอย่างนาง แค่เพียงย่างกรายพาด
ผ่านตาหนักส่วนพระองค์ยงั นับว่ายากทั ้งยังไม่มีโอกาสเกิดขึ ้น
แต่ว่าเขามาทาอะไรที่นี่ ที่วัดร้ างห่างไกลเมืองแห่งนี ้
ถึงแม้ ว่านางจะอยากเจอและอยากพบหน้ ากับเขา แต่
การเจอกันอย่างนี ้นางยังมิทนั ได้ เตรี ยมใจ แผนการล้ างแค้ นอันใด
นางก็ยงั ไม่มี แล้ วการเจอกันอย่างนี ้นางต้ องทาอย่างไร
หยางจื ้อเฉิงถึงกับนิ่งงันไม่แตกต่าง เมื่อทอดพระเนตร
ตรงทางเดินของวัดร้ างแล้ วมองเห็นสตรี งดงามนางหนึง่ ยืนอยูต่ รง
นั ้น ตรงทางเดินนั่น ในระยะเป็ นสิบจั ้ง เขาถึงกับตะลึงงันไป เขา
จ้ องมองสตรี นางนั ้นไม่วางตา และเพียงอึดใจเขาถึงกับรี บสาว
พระบาทเดินไปตามทางเดินนั ้น เหล่าข้ าราชบริ พารหลายชีวิต
ถึงกับรี บเดินตามจนเท้ าตวัดพัลวัน
เมื่อหยางจื ้อเฉิงเดินมาจนเข้ าใกล้ กับหญิงสาวนางนั ้นใน
ระยะที่ไม่ไกลกัน เมื่อสายตาคมของเขามองเห็นนางในระยะที่
ชัดเจน เขาพลันต้ องตะลึง
‘ม่านเซี ยง’
หยางจื ้อเฉิงอุทานอยูใ่ นอกเรี ยกขานนามของสตรี ที่เขา
ซุกซ่อนเอาไว้ ลกึ สุดใจ สตรี ที่เขารักปั กใจในอดีตกาล
ม่านนีที่ยามนี ้หลบบุรุษผู้นี ้ไม่ทนั เสียแล้ วได้ แต่ยืนจ้ อง
หน้ าของเขานิ่งอึ ้งเงียบงัน
หยางจื ้อเฉิงมีสีหน้ าตกใจเด่นชัดเมื่อมองเห็นสตรี เบื ้อง
หน้ าได้ อย่างชัดเจนถนัดถนี่ ใบหน้ าสวยหวาน ดวงตาสวยใส ริ ม
ฝี ปากสีชมพูอวบอิ่มแต่เล็กบาง โครงหน้ าของนางคล้ ายกับสตรี
ในอดีตกาลผู้นั ้นอยูห่ ลายส่วน
โอรสสวรรค์มองสตรี ตรงหน้ าอย่างตื่นตะลึงและ
แปรเปลี่ยนพระพักตร์ จากที่ตกใจเป็ นชมชอบใคร่เชยชมเปิ ดเผย
ด้ วยความที่นางคล้ ายกับใครบางคนถึงเพียงนี ้ จึงทาให้ เขาตก
หลุมรักได้ งา่ ยดายอย่างไม่นา่ เชื่อ เขาไม่เคยมีความรู้ สกึ อย่างนี ้
มานานมากแล้ ว ความรู้ สกึ ของบุรุษพึงใจในอิสตรี มันช่างตื่นเต้ น
และบีบรัดอยูใ่ นอกแกร่ง พาใจแกว่งอย่างไม่นา่ เป็ นไปได้
ม่านนียงั คงยืนตัวแข็งทื่อจ้ องมองบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้ า
อย่างอึ ้งๆ นางไม่เคยได้ มีโอกาสเจอกับฮ่องเต้ อย่างใกล้ ชิดแบบนี ้
มาก่อน นี่เป็ นครัง้ แรก
เพราะเมื่อครัง้ ที่เจอกันในป่ าใหญ่เมื่องานล่าสัตว์นั ้น นาง
เพียงอยูไ่ กลๆ ในขณะที่บิดาของนางอยูเ่ หนือแท่นประทับที่สร้ าง
ขึ ้นเอาไว้ อย่างสูงเพื่อใช้ในงานล่าสัตว์ทั ้งยังห่างออกไปจากนางที่
เพียงนัง่ ก้ มหน้ าลงต่าอยูห่ ลายสิบจั ้ง ในยามนั ้นนางหน้ าตา
มอมแมมมิได้ เปลือยผิวเผยใบหน้ าเหมือนเช่นครานี ้ ในวังหลวงก็
เช่นเดียวกัน นางไม่เคยได้ มีโอกาสเจอกับเขาเลยสักครัง้ แม้ แต่
เดินผ่านกันก็ยงั ไม่เคย เขาสูงค่าออกปานนั ้น โอกาสไหนเลยจะ
เคยเจอกัน
หญิงสาวถึงกับตกตะลึงแข็งค้ างกลางอากาศอย่างมิร้ ูได้
ว่าควรทาตัวอย่างไร แน่นอนว่านางโกรธและเกลียดบิดามาก แต่
เจอกันโดยบังเอิญทั ้งยังใกล้ ชิดอย่างนี ้นางยังไม่ทนั ได้ เตรี ยมตัว
เตรี ยมใจ
ใบหน้ าของบิดาแม้ วา่ จะเข้ าวัยสามสิบปลายๆ แล้ ว แต่
ทว่ายังคงความหล่อเหลาคมคายเอาไว้ ได้ อย่างมากมาย ดวงตา
เรี ยวยาวคมกล้ า เรื อนกายสูงโปร่งงามสง่า สวมใส่อาภรณ์สีอ่อน
ลวดลายสีทองเล่อค่า เขามองมาทางนางอย่างตกตะลึงแล้ ว
แปรเปลี่ยนไปเป็ นสายตาเดียวกับเจ้ าหลวนเล่อที่ตายเมื่อไม่นาน
สายตานั ้น...
นัน่ จึงทาให้ ม่านนีได้ เข้ าใจ
บิดาของนางกาลังชมชอบนางในฐานะของสตรี นางหนึง่
อย่างไม่ต้องสงสัย ทั ้งยังต้ องการจะกระทาการบางอย่างกับนาง
เหมือนเจ้ าหลวนเล่อนั่น
ม่านนีถึงกับเลิกหางคิ ้วขึ ้นสูงมุมปากกระตุกสัน่ ไหว
นี่บิดาของนางเป็ นบุรุษอย่างนี ้หรอกหรื อไร
ไยช่างน่าชังสิ ้นดี !
ม่านนีถึงกับหัวเราะไม่ออกร้ องไห้ ไม่ได้ เมื่อเจอกับบิดาใน
รู ปลักษณะอย่างนี ้
นางจึงทาได้ แค่เพียงเบี่ยงใบหน้ าหลุบตาลงแล้ วก้ มหน้ า
กดต่าหมายหลบสายตาคมพราวระยับอย่างนั ้นตามด้ วยทาความ
เคารพไปอย่างแนบเนียน
“ถวายบังคมเพคะ”
ในจังหวะที่ม่านนีกาลังยอบกายระหงลงต่าหมายคุกเข่า
ก้ มหน้ าแนบพื ้นดิน หยางจื ้อเฉิงถึงกับรี บเดินเข้ ามาจับประคอง
ม่านนีที่กาลังก้ มหน้ าก้ มตาย่อตัว
เมื่อฝ่ ามือร้ อนลวกของหยางจื ้อเฉิงแตะต้ องถูกตัวตรง
ไหล่กลมบางของม่านนี นางถึงกับสะดุ้งสุดตัวถอยหลังกรู ดหนีฝ่า
มือนั ้นของเขาในฉับพลันทาเอาร่างงามถึงกับล้ มก้ นกระแทก
กิริยานั ้นทาหยางจื ้อเฉิงที่ไม่เคยถูกสตรี นางใดปฏิเสธยิ่ง
รู้ สกึ ชมชอบม่านนีฉายชัดยากเก็บอาการ
“อา...เจ้ าเป็ นใครกัน เรารู้ สกึ ชมชอบเจ้ ายิ่งนัก”
ทั ้งน ้าเสียงทั ้งประโยคทาม่านนียิ่งหางตากระตุกพลันลุก
ขึ ้นยืนพรวดพราดแล้ วถอยหลังหนีเสียหลายก้ าว
และกิริยาอย่างนั ้นทาหยางจื ้อเฉิงยิ่งหลุดหัวเราะออกมา
“เจ้ าช่างน่าสนใจ”
ม่านนียิ่งถลึงตาจ้ องมอง
“มากับเราเถิด หากคืนนี ้เจ้ าถวายตัวให้ เรา รับรองว่าเจ้ า
จะสบายไปทั ้งชาติ”
ม่านนีได้ ยินยิ่งนึกรังเกียจฉายชัดผ่านแววตาสวยใส นาง
จ้ องมองเขาผ่านม่านตาที่ฉายแววอยากฆ่าขึ ้นมาจับใจ
สายตาอย่างนั ้นของม่านนีทาเอาหยางจื ้อเฉิงถึงกับชะงัก
ไป คิ ้วกระบี่คู่เข้ มพลันขมวดอยูบ่ นสายตาคู่คม
“เจ้ ามองเราด้ วยสายตาอย่างนั ้น หมายความว่าอย่างไร”
ม่านนีกระตุกมุมปากเพียงนิดแล้ วเอ่ยเสียงกดต่า
“รังเกียจ”
นางตอบกลับทันควันไม่มียั ้งคิดอีกต่อไป
หยางจื ้อเฉิงถึงกับเบิกตากว้ างตะลึงนิ่งงัน
สองพ่อลูกยืนจ้ องหน้ ากันสบประสานสายตา
ฝ่ ายหนึง่ นึกชมชอบเปิ ดเผยกับอีกฝ่ ายหนึง่ นึกอยากฆ่า
ให้ แดดิ ้นเปิ ดเผย…
“รังเกียจ...”
ม่านนีตอบกลับทันควันไม่มียั ้งคิดอีกต่อไป ในยามนี ้นาง
ไม่อาจคิดสิ่งใดได้ อีกแล้ ว
หยางจื ้อเฉิงถึงกับเบิกตากว้ างตะลึงนิ่งงัน
สองพ่อลูกยืนจ้ องหน้ ากันสบประสานสายตา
ฝ่ ายหนึง่ นึกชมชอบเปิ ดเผยกับอีกฝ่ ายหนึง่ นึกอยากฆ่า
กันให้ แดดิ ้นตกตาย
เฟยหมิงที่ยืนกอดอกมองคนทั ้งอยูต่ รงมุมมืดเริ่ มมองเห็น
ท่าไม่ดีจงึ ตัดสินใจปรากฏกายออกมาในฉับพลัน
ม่านนีไม่แปลกใจ เฟยหมิงมักอยูร่ อบกายนางเสมอและ
นัน่ จึงทาให้ นางรู้ สกึ อุ่นวาบขึ ้นมา
เฟยหมิงพาเรื อนร่างสูงโปร่งงามสง่าไม่ยิ่งหย่อนไปกว่า
โอรสสวรรค์มายืนบังม่านนีเอาไว้ จนมิดร่างบางให้ หายไปจาก
ครรลองสายตาหมายมาดของฮ่องเต้ แห่งแคว้ นหยางเป่ ย
“ถวายบังคมพะย่ะค่ะ ฝ่ าบาท”
ชายหนุม่ ทาความเคารพบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้ าตามปกติ
แต่ทว่าท่าทางการยืนเอาเรือนร่างของตนบดบังสตรี งดงามเอาไว้
จนมิดอย่างนั ้น ทั ้งยังมีสีหน้ าและแววตาหึงหวงเด่นชัดอย่างนั ้น
ทาเอาหยางจื ้อเฉิงเข้ าใจได้ ไม่ยาก เขาถึงกับหรี่ ตามองก่อนกล่าว
ทักทายน้ องชายภรรยา
“เราไม่คิดว่าจะเจอเจ้ าที่นี่นะ เฟยหมิง เจ้ าคงเล่นสนุกไป
ทัว่ กระมัง”
เฟยหมิงเพียงก้ มหน้ ามือประสานยกสูงตอบกลับบุรุษสูง
ศักดิ์ตรงหน้ าด้ วยน ้าเสียงราบเรี ยบแฝงความเคารพไม่
“ทูลฝ่ าบาท กระหม่อมก็ไม่คิดว่าจะเจอพระองค์
เช่นเดียวกันพะย่ะค่ะ”
หยางจื ้อเฉิงที่เดิมทีเอ็นดูน้องชายภรรยาผู้นี ้มาแต่ไหนแต่
ไรกลับรู้ สกึ ไม่ชอบใจเอาเสียเลยกับเวลาในยามนี ้ ยามที่เฟยหมิง
คล้ ายกับหึงหวงสตรี ที่เจ้ าแห่งแผ่นดินอย่างเขาหมายตา ความ
เอ็นดูจงึ เบาบางเจือจางไป
ม่านนียืนมองแผ่นหลังตั ้งตรงของเฟยหมิงอย่างเงียบงัน
ในขณะที่สองบุรุษวัยต่างกันกาลังจ้ องมองกันอย่างเงียบ
เชียบไม่ต่างไป
หยางจื ้อเฉิงปรายสายพระเนตรคมกริ บมองเฟยหมิง
อย่างทรงอานาจพลางเอ่ยด้ วยสุรเสียงทรงพลัง
“สตรี นางนี ้ถูกใจเราย่อมเป็ นสมบัติของเรา หาใช่สมบัติ
ของบุรุษอื่นใดไม่”
เฟยหมิงได้ ยินพลันชะงัก แน่นอนว่าเขามองสายตาของ
บุรุษด้ วยกันออก หากแต่จะเป็ นไปได้ อย่างไร กับม่านนีของเขา
กับบิดาของนาง ชายหนุม่ เสียเวลาคิดเพียงนิดแล้ วตอบกลับด้ วย
สายตาและน ้าเสียงไม่แตกต่าง
“กับสตรี นางอื่นอาจจะใช่ แต่ต้องมิใช่กับสตรี นางนี ้พะย่ะ
ค่ะ ฝ่ าบาท”
หยางจื ้อเฉิงหรี่ พระเนตรลงมอง “เจ้ าหมายความว่า
อย่างไร” เขาเอ่ยเสียงกดต่าแผ่กลิ่นอายบางอย่าง
“พระองค์ทรงเชื่อหม่อมฉันเถิด ว่าต้ องมิใช่นาง” เฟยหมิง
ยังคงเอ่ยเสียงเย็นแต่ภายในใจกลับไม่เป็ นเช่นนั ้น เขาเริ่ มร้ อนรุ่ม
ไปหมดแล้ วในยามนี ้
หยางจื ้อเฉิงเองก็ไม่ต่าง เขาเริ่ มร้ อนเร่าในแบบที่ไม่เคย
เป็ น “เจ้ า!” เขาส่งเสียงคารามได้ แค่นั ้น
“พระองค์ทรงมีฮองเฮาและนางสนมมากมายอยูจ่ นเต็ม
วังหลัง ทั ้งยังเผื่อแผ่ความรักยังมิเคยได้ ทวั่ ถึง โปรดปล่อยนางไป”
“ไยเราต้ องฟั งความจากเจ้ ากัน”
“เชื่อเถิดว่า ต้ องมิใช่สตรี นางนี ้”
“มันจะมากเกินไปแล้ วนะเฟยหมิง อย่าคิดว่าเจ้ าเป็ น
น้ องชายของเหม่ยเหลียนที่เราเอ็นดูมาแต่เยาว์แล้วเราจะไม่คิด
ทาอันใดเจ้ า”
“กระหม่อมรู้ ดี ว่าพระองค์ทรงกล้ าได้ ทกุ เรื่อง แม้ แต่เรื่ อง
ของตนเอง” เขาเอ่ยประชดประชันตรงประเด็น สายตาคมกล้ าที่
เคยมองอย่างเคารพเริ่มฉายแววแปรเปลี่ยนไป
หยางจื ้อเฉิงถึงกับสะดุดหูคล้ ายถูกไฟจี ้ที่ยอดอกตกหัวใจ
“บังอาจ…” เขาคารามเสียงกดต่าไม่คิดจะเอ็นดูเจ้ า
น้ องชายผู้นี ้อีกต่อไป
เขาเป็ นถึงโอรสสวรรค์
เขาอยากได้ สิ่งใดก็ต้องได้
เหล่าทหารราชองครักษ์ที่ยืนล้ อมรอบมองเหตุการณ์อยู่
ไม่ไกลเริ่ มขยับจับกระบี่จบั ดาบข้ างกายาเสียงดังฉึบฉับจากที่ยืน
นิ่งตัวตรงดิ่งอยูเ่ ป็ นนาน
“กระหม่อมต้ องขอพระราชทานอภัย ฝ่ าบาท” เฟยหมิง
ยังคงเอ่ยคาหาได้ กลัวเกรงอันใดไม่ เขาไม่มิใช่คนที่จะยอมสิ่งใด
โดยเฉพาะกับเรื่ องของนาง และในยามนี ้ยิ่งไม่ควรยอม
“เจ้ าจะบังอาจมากเกินไปแล้ วนะเฟยหมิง”
หยางจื ้อเฉิงเอ่ยเสียงกดต่าดวงเนตรจ้ องมองเฟยหมิง
ด้ วยสัญชาตญาณนักล่า
“กระหม่ อมบังอำจจริงดังคำ ฝ่ ำบำท”
เฟยหมิงก้ มหน้ ายอมรับสายตาจับจดอยูท่ ี่พระพักตร์ ของ
บุรุษตรงหน้ า
หยางจื ้อเฉิงคารามเสียงต่ามากยิ่งขึ ้น “ไม่วา่ เราจัก
ต้ องการสตรี นางใด เราย่อมได้ ”
เขาอยากได้ สตรี นางนี ้ นางคล้ ายกับม่านเซียง เขาไม่เคย
เจอใครเหมือนเช่นนางมาก่อน
เมื่อคิดได้ อย่างนั ้นฝ่ าพระหัตถ์ยาวเสลาจึงเร็ วเท่า
ความคิด เขาเอื ้อมพระหัตถ์ใหญ่หนาเข้ าจับกระชากแขนของ
ม่านนีในทันที
ม่านนีเห็นอย่างนั ้นถึงกับหรี่ ตามองอย่างไม่คิดจะ
ยินยอมแต่ก็หาได้ หลบเลี่ยงแต่อย่างใด
“กระหม่อมไม่ยินยอมให้ พระองค์แตะต้ องนาง” เฟยหมิง
เริ่ มขยับเบี่ยงตัวเองบดบังขวางทางเรื อนร่างของโอรสสวรรค์
หยางจื ้อเฉิงยิ่งโกรธกรุ่นพุ่งโทสะ “บังอาจ ทหาร!”
สิ ้นเสียงทรงอานาจเหล่าทหารอาจราชองครักษ์หลาย
ชีวิตพลันดึงกระบี่ชกั ดาบออกจากฝั กกันอย่างพร้ อมเพรี ยง เสียง
ชิ ้งของมันพร้ อมๆ กันดังประสานกันจนเสียดแทงแก้ วหู
เฟยหมิงเห็นอย่างนั ้นจึงดึงดาบของตนออกจากฝั ก
เขาเพียงยืนตัวตรงนิ่งงันอยูก่ ับที่เป็ นดั่งปราการให้ ม่านนี
หาได้ ขยับออกห่างจากนางไม่
บุคคลทั ้งหมดจึงอยูใ่ นลักษณะหยัง่ เชิงเงียบงันพร้ อม
ฟาดฟั นกันได้ ทกุ เวลา
ม่านนีเห็นอย่างนั ้นพลันชะงักจึงเบี่ยงร่างเล็กของตน
ออกมายืนบังร่างสูงของเฟยหมิงเอาไว้ ด้วยสัญชาตญาณต้ องการ
ปกป้องไม่แตกต่าง ก่อนถามด้ วยน ้าเสียงดุดันไปทางบิดาของตน
“ท่านจะทาอะไรไม่ทราบ!”
นางถามเสียงห้ วนไปทางหยางจื ้อเฉิงที่กาลังยืนอยูเ่ บื ้อง
หน้ าอย่างไม่คิดจะยินยอมใดๆ สายตาของนางฉายชัดถึงแวว
รังเกียจเดียดฉันท์ทั ้งยังหยามหยันในที
กับบิดาอย่างนี ้นางไม่คิดที่จะกลัวเกรงทั ้งยังพร้ อมฟาด
ฟั นกลับไป
หยางจื ้อเฉิงยิ่งแปลกใจกับกิริยาและน ้าเสียงอย่างนั ้น
ของสตรี ตัวเล็กที่ยามนี ้คล้ ายกับกาลังพองขน นางมีใบหน้ าหวาน
ล ้าคล้ ายกับม่านเซียงก็จริ งอยูแ่ ต่สายตาอย่างนั ้นของนาง
เหมือนใคร…
ดวงตาคมกล้ าฉายแววดุดันอย่างนี ้คืออันใด หยางจื ้อเฉิง
ได้ แต่ขมวดคิ ้วงุนงงร้ องถามตนเองอยูใ่ นใจ
ทั ้งสองจ้ องหน้ ามองกันนิ่งงันสบประสานสายตามองกัน
ให้ ลกึ ลงไป
แต่ทว่าแทนที่จะคิดให้ กระจ่าง หยางจื ้อเฉิงกลับยิ่งเพิ่ม
ระดับความชมชอบสตรี น้อยนางนี ้ผ่านทางสายตาคมเข้ มเด่นชัด
เขาไม่เคยเจอใครสะกิดใจได้ เท่านี ้มาก่อน หลายปี มาแล้ วที่
ความรู้ สกึ เช่นนี ้มิได้ เกิด
ม่านนียิ่งส่งสายตาทอประกายเกรี ย้ วกราดดุดันเมื่อ
มองเห็นได้ อย่างนั ้น นางเห็นได้ ชดั ว่าบุรุษตรงหน้ านึกคิดอย่างไร
ความโกรธกรุ่นยิ่งพวยพุ่งสูงเข้ มข้ น
โอรสสวรรค์ที่เพิ่มระดับความชมชอบในตัวสตรี นางนี ้จึง
ไม่คิดที่จะห้ ามใจ เขาเดินเข้ ามาจับข้ อมือของนางให้ เดินตามเขา
อย่างถือสิทธิ์ถือวิสาสะถืออานาจที่ตนมี
ม่านนีสะบัดข้ อมือออกพลางเอื ้อมมือขึ ้นดึงปิ่ นปั กผม
ออกแล้ วพุ่งตัวเข้ าหาหยางจื ้อเฉิงอย่างเร็วไม่มีใครมองได้ ทนั นาง
อ้ อมไปรวบต้ นคอของเขาเอาไว้ จากทางด้ านหลังแล้ วใช้ ปิ่นจี ้คอ
ของเขาเร็ วยิ่งกว่า
“ข้ าจะฆ่าท่าน” นางคารามไม่มีเสียเวลาคิดแผนการบ้ า
บออันใด ในยามนี ้นางอยากฆ่าเขา
หยางจื ้อเฉิงถึงกับชะงักพลันยกยิ ้มพึงใจได้ อีกครา นาง
ทาให้ เขาคาดไม่ถึงได้ จริ งๆ
เฟยหมิงเห็นอย่างนั ้นจึงเริ่ มขยับกายหมายเข้ ามาทาง
ม่านนีเพื่อยับยั ้งนาง เหล่าทหารราชองค์รักษ์เห็นอย่างนั ้นจึง
กระชับอาวุธในมือแล้ วเรี ยงแถวกรู กันเข้ ามา เฟยหมิงเห็นท่าไม่ดี
จึงขยับกายพุ่งให้ เร็ วขึ ้นแต่ถกู เหล่าทหารราชองครักษ์หลายนาย
พากันกรู เข้ ามาขวางตรึงเอาไว้ ทาให้ ชายหนุุ่มถูกขึงอยูก่ ับที่
ในขณะที่สองพ่อลูกยังคงอยูใ่ นท่าที่ม่านนีเอาปิ่ นจ่อคอ
ของฮ่องเต้ อยูเ่ ช่นเดิม นางไม่มีเสียเวลาไตร่ตรอง ฝ่ ามือน้ อยๆ
กระชับปิ่ นแหลมคมปาดเข้ าที่ลาคอของหยางจื ้อเฉิงในทันทีจน
เกิดเป็ นบาดแผลลากยาวสายหนึง่ มีเลือดไหลซึมออกมาเป็ นทาง
ยาวแต่มิได้ ลกึ เข้ าเนื ้อมากมายแต่อย่างใด ด้ วยเพราะว่าหยางจื ้อ
เฉิงนั ้นยังคงมีฝีมือการศึกที่ร้ายกาจหาได้ พลั ้งพลาดต่อสตรี อ่อน
เยาว์ไม่ เขาจึงสามารถสลัดกายออกจากการถูกจับกุมของม่านนี
ได้ ในที่สดุ
ม่านนีที่ถึงแม้ จะทาเหยื่อหลุดมือก็หาได้ ยินยอมไม่ นาง
รี บพุ่งตัวเข้ าประชิดหมายปลิดชีวิตให้ ตายจาก
เมื่อร่างเล็กถลาเข้ ามาร่างใหญ่จงึ หยัดกายตอบรับเต็มที่
ทั ้งสองจึงประมือกันไปมาทั ้งยังไม่มีใครยอมใคร
เฟยหมิงที่เห็นอย่างนั ้นจึงเริ่ มขยับดาบในมือขึ ้นเพื่อสลัด
เหล่าบุคคลที่รุมล้ อม เหล่าราชองครักษ์ก็ยกดาบในมือไม่ตา่ งกัน
ทั ้งหมดจึงเริ่ มฟาดฟั น การต่อสู้พัลวันจึงบังเกิดได้ ในฉับพลัน
อย่างที่ไม่มีใครคิดไม่มีใครคาดฝั น เสียงดาบกระทบกันจึงดัง
กึกก้ องเคร้ งคร้ างวุ่นวาย
หยางจื ้อเฉิงกับม่านนีก็ไม่ต่าง ทั ้งสองยังคงตวัดลาแขน
ตวัดฝ่ ามือใส่กันพัลวัน
ม่านนีเหวี่ยงแขนฟาดฝ่ ามือเข้ าใส่หยางจื ้อเฉิงไม่มียั ้ง
นางรี บดึงมีดสั ้นออกมาในจังหวะที่หยางจื ้อเฉิงหลบเลี่ยงถอย
หลังไปยืนห่างนางถึงห้ าก้ าวเพื่อประเมินฝี มือนางอย่างนึกสนุก
ห้ ามผู้ใดเข้ าใกล้ ขดั ใจ
หญิงสาวพุ่งตัวเข้ าใส่หยางจื ้อเฉิงอีกครัง้ ทั ้งยังตวัดกวัด
แกว่งมีดสั ้นในมือไปมาเฉียดกายาเฉียดใบหน้ าของหยางจื ้อเฉิง
ได้ หลายครัง้ หลายครา นางทั ้งฟาดมีดออกกระบวนท่าใส่บิดา
ของตนอย่างนึกโกรธแค้ นแทนมารดา นางจึงไม่มีออมมือ นาง
ต่อสู้ด้วยบันดาลโทสะที่พุ่งขึ ้นสูงอย่างไม่มีการตระเตรี ยม
แผนการอันใด สติสมั ปชัญญะอันใดก็ไม่มี ในยามนี ้นางคิดแต่จะ
ฆ่าบุรุษตรงหน้ า นางอยากฆ่าเขาให้ ตายจาก นางอยากให้ เขา
ตายตามมารดาไป
เมื่ออารมณ์ของม่านนีพวยพุ่งอย่างนั ้น นางจึงสามารถ
ทาให้ ฮอ่ งเต้ เสียทีได้ ไปหนึง่ กระบวนท่าจนเกิดบาดแผลลากยาว
ได้ สายหนึง่ ตรงช่วงไหล่ลาดชันจนอาภรณ์เล่อค่าขาดวิ่นมีโลหิต
ไหลซึมแผ่วงสีแดงฉานออกมานอกอาภรณ์ ทาเอาเหล่าทหารที่
เรี ยงแถวรออยูแ่ ล้ วพลันรี บชูดาบพุ่งกระบี่เข้ าหาม่านนีด้วยเห็น
กับตาว่าม่านนีลว่ งเกินฮ่องเต้ มีโทษสมควรตาย
ม่านนีที่จิตใจหมกมุ่นและพุ่งเป้าเพียงหยางจื ้อเฉิงจึงมิได้
สนใจเหล่าทหารราชองครักษ์มากมายที่กรู กันเข้ ามา นางจึงมิได้
สนใจนาพาปลายกระบี่คมดาบที่ยาวยื่นรอบทิศทาง นางยังคงรุ ก
ฆาตเข้ าฟาดฟั นกับหยางจื ้อเฉิงแบบเอาเป็ นเอาตาย
เหล่าราชองครักษ์ทั ้งหลายที่บางคนถนัดกระบี่บางคน
ถนัดดาบรี บพุ่งตัวมาทางม่านนีพาเอาคมดาบปลายกระบี่ที่ยาว
ยื่นมีจานวนมากทั ้งยังดาหน้ ากันเข้ ามาทางม่านนีอย่างนั ้นทาให้
เฟยหมิงที่ยงั คงติดพันกับเหล่าทหารอีกทางหนึง่ พลันเสียท่าถูก
คมดาบฟั นที่แขนและลาตัวหลายแห่งเมื่อสมาธิของเขาเสียไป
ยามมองไปทางม่านนี
ม่านนีเห็นเฟยหมิงถูกดาบฟั นอย่างนั ้นจึงเสียท่าให้ บิดา
ของตนจนกระเด็นตกไปอีกทางหนึง่ ตามด้ วยเหล่าทหารรี บกรู กัน
เข้ ามาทางม่านนีอย่างพร้ อมเพรี ยง
เฟยหมิงเห็นอย่างนั ้นจึงใช้ ความหนาของหน้ าดาบที่มี
มากกว่ายกขึ ้นด้ านหน้ าด้ วยสองฝ่ ามือ ข้ างหนึง่ จับด้ ามและข้ าง
หนึง่ จับปลายดาบเพื่อตั ้งรับปลายดาบที่พุ่งเข้ ามาได้ คราละ
หลายๆ เล่มก่อนตวัดสาดกลับไปแล้ วรี บสลัดคมดาบของเหล่า
ทหารราชองครักษ์ ที่รายล้ อมตัวของเขาอยูท่ ั ้งหมดเพียงเสี ้ยวเวลา
เขาจึงพุ่งตัวออกไปทางม่านนีได้ อย่างรวดเร็ ว
เขาเข้ าต่อสู้กับเหล่าทหารหลายนายอย่างเอาเป็ นเอา
ตายเพื่อปกป้องม่านนีที่นอนเจ็บอยูก่ ับพื ้นก่อนที่คมดาบทั ้งหลาย
จะทิ่มแทงเข้ าไปที่เนื ้อนวลนาง และด้ วยเฟยหมิงได้ รับบาดเจ็บ
จากการพลาดพลั ้งถูกดาบฟั นก่อนหน้ าที่ลาแขนและลาตัวหลาย
แห่งจากทหารราชองครักษ์นบั สิบจึงทาให้ กาลังวังชาของเขาพลัน
ถดถอย แต่ถึงกระนั ้น ฝี มือของเฟยหมิงก็นบั ว่าไม่ด้อย เขายังคง
ตั ้งรับทุกกระบวนท่าของเหล่าทหารได้ เป็ นอย่างดี
ทันใดนั ้นพลันมีทหารดาหน้ ากันเข้ ามาอีกทางหนึง่ ตรง
ด้ านหลังของม่านนีที่กาลังสิ ้นท่าอยูท่ ี่พื ้นดิน ทหารราชองครักษ์ผ้ ู
มีฝีมือสูงส่งต่างพากันแหวกม่านมนุษย์ทั ้งหลายชี ้ปลายดาบเข้ า
มาทางม่านนีหมายจ้ วงแทงตามโทษทัณฑ์ที่กระทาการกับองค์
เหนือหัวไปเมื่อครู่
เฟยหมิงเห็นอย่างนั ้นได้ ทางหางตาคม เขาไม่มีรัง้ รอรี บ
หมุนตัวมาทางม่านนีในทันที เพียงพริ บตาคมดาบที่ตวัดฉวัด
เฉวียงขวักไขว่หลายเล่มหมายจ้ วงแทงม่านนีพลันจ้ วงแทงเข้ ามา
ที่หน้ าอกของเฟยหมิงได้ อย่างแม่นยาก่อนจะถูกดึงกลับออกไป
อย่างรวดเร็ วจากเจ้ าของดาบทิ ้งเอาไว้ เพียงบาดแผลฉกรรจ์พร้ อม
เลือดสดๆ ทะลักพวยพุ่ง
คมดาบมากกว่าหนึง่ ปั ดไปหนึง่ ย่อมพลาดได้ หนึง่ ทั ้งยัง
มิได้ มีเกราะหนักบดบังลดแรงกระแทกกระทั ้น การพลาดพลั ้งจึง
บังเกิด
หยางจื ้อเฉิงถึงกับชะงักงันด้ วยคาดไม่ถึง
ม่านนียิ่งตกตะลึงแข็งค้ างดวงตาเบิกโพลง
“เฟยหมิง!” นางถึงกับตะโกนเรี ยกเฟยหมิงสุดเสียง
ทุกอย่างเกิดขึ ้นรวดเร็ วรวบรัดโดยไม่ทนั ได้ ตระเตรี ยมใจ
ไม่มีใครสักคนคาดฝั นคาดคิด
หญิงสาวแย่งดาบจากมือของเฟยหมิงแล้ วรี บลุกขึ ้นพุ่ง
ร่างเข้ าฟาดฟั นเหล่าทหารทั ้งหลายให้ ออกห่างจากเฟยหมิงเพื่อ
เป็ นฝ่ ายปกป้องเฟยหมิงบ้ าง ยามนี ้โทสะของม่านนีพวยพุ่งยิ่ง
กว่าคราแรกเป็ นร้ อยเป็ นพันทวี นางฟาดดาบเข้ าใส่เหล่าทหาร
ทั ้งหลายอย่างบ้ าคลัง่ ทั ้งยังไม่มียั ้งไม่มีออมแรง การกระหน่าห ้า
หัน่ แต่ละกระบวนท่าทาเอาเหล่าทหารกล้ าถึงกับถอยร่นไปคนละ
ก้ าวสองก้ าวก่อนจะตั ้งหลักได้ แล้ วพากันดาหน้ าเข้ าหาม่านนี
เฟยหมิงที่บดั นี ้มี แผลถูกแทงสาหัสอยูต่ รงกลางอกแกร่ง
จึงทาได้ เพียงทรุ ดตัวคุกเข่าลงนัง่ กับพื ้นดินพลางมองภาพของ
ม่านนีที่กาลังเข้ าห ้าหัน่ กับเหล่าทหารด้ วยสายตาเริ่ มพร่ ามัว เขา
รวบรวมพลังเฮือกสุดท้ ายตะโกนคาราม
“หยุด ! หยางจื ้อเฉิง หยุด !”
หยางจื ้อเฉิงพลันได้ สติ จากที่จ้องมองเฟยหมิงนิ่งงันก่อน
โบกพระหัตถ์เป็ นสัญญาณให้ ทหารทุกนายหยุดดาบลง
เฟยหมิงเค้ นเส้ นเสียงของตนบอกกล่าวออกไปในที่สดุ
โดยไม่คิดที่จะรัง้ รอให้ ม่านนีบอกด้ วยตัวเองอีกต่อไป ดูก็ร้ ู ว่า
ม่านนีไม่คิดจะบอกออกไปแต่อย่างใด
“นางคือม่านนี...นางเป็ นธิดาของท่าน”
และประโยคนั ้นประโยคเดียวทาเอาทุกคนถึงกับชะงักงัน
โดยเฉพาะหยางจื ้อเฉิงและม่านนี
แน่นอนว่าม่านนีมิได้ คิดจะบอกกล่าวเรื่ องนี ้ออกไป ด้ วย
ใจยังคงไม่พร้ อมและไม่คิดจะยินยอมรับบุรุษผู้นี ้เป็ นบิดา แต่ทว่า
ในยามนี ้นางทาได้ เพียงยืนตัวเกร็ งแข็งค้ างมองใครบางคนกระอัก
เลือดสดๆ ออกจากปากจนสีแดงฉานของมันไหลลากเป็ นทาง
ยาว
เฟยหมิงที่บดั นี ้สภาพร่างกายได้ เปลี่ยนไปแล้ วอย่างฉาย
ชัดจากเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง ยามนี ้เขามีสภาพอิดโรยเต็มทีด้วย
เพราะบาดแผลหลายแห่งและฉกรรจ์สาหัสที่สดุ ตรงหน้ าอกของ
เขา เลือดจากอกเป็ นลิ่มไหลพรากลากยาวสีแดงฉาน เส้ นผมดา
ขลับหลุดลุย่ ปรกใบหน้ าหล่อเหลาคมคายที่บดั นี ้กาลังซีดเผือด
ริ มฝี ปากได้ รูปสีแดงสดบัดนี ้ยิ่งแดงขึ ้นไปอีกด้ วยเปื อ้ นเลือดที่ไหล
ทะลักออกมา
เขาเพียงนัง่ คุกเข่าอย่างไร้ ซึง่ เรี่ ยวแรงเต็มที แต่กระนั ้น
เขาก็ยงั คงพยายามเอ่ยคาออกมาถึงแม้ ว่าจะยากลาบากเกินทน
“ธิดาของหลิวม่านเซียง...ธิดาคนแรก...ของพระองค์...”
จบคาที่พยายามเอื ้อนเอ่ยด้ วยลมหายใจคล้ ายติดขัด เขา
ก็ล้มตัวลงไปอย่างหมดแรงเฮือกสุดท้ ายตามด้ วยสายตาคมเข้ มที่
เคยทอประกายสว่างไสวพลันหมดแสงลง
ม่านนีถึงกับเบิกตากว้ าง นางถึงกับตระหนกที่สดุ ในชีวิต
กับภาพที่เห็นตรงหน้ า
เป็ นภาพที่บีบหัวใจของนางที่สดุ เท่าที่เคยมีมา
ภาพของบุรุษผู้หนึง่ ที่มักจะยืนมองนางอยูเ่ สมอ บัดนี ้ได้
ล้ มตัวลงนอนจมกองเลือดทั ้งยังหลับตาลงมิได้ มองมาทางนางแต่
“เฟยหมิง!!!”
ม่านนีตะโกนออกไปสุดเสียงถึงแม้ ว่าเขาอาจจะไม่ได้ ยิน
เสียงของนางอีกต่อไป...
ม่ ำนนีสลัดเหล่ ำทหำรที่รุมล้ อมได้ อย่ ำงง่ ำยดำย
เมื่อทุกคนพากันเงียบงัน หญิงสาวรี บพุ่งตัวเข้ าหาบุรุษ
ร่างสูงที่บดั นี ้กาลังนอนทอดกายยาวเหยียดหลับใหลไม่ได้ สติอยู่
ตรงนั ้น เพียงหวังว่าเขาจะยังคงลืมตามองนางเหมือนที่เคย
ม่านนีทรุ ดกายลงนัง่ ข้ างๆ เฟยหมิงแบบทั ้งตัว สายตา
สวยหวานยังคงตะลึงงันจ้ องนิ่งคล้ ายมีบางสิ่งติดอยูท่ ี่ลาคอจุก
อยูภ่ ายในอกทาเอาเอ่ยสิ่งใดไม่ออก
นางทอดมองร่างของเฟยหมิงที่กาลังนอนจมกองเลือดสี
แดงฉาน เลือดสดๆ ยังคงไหลทะลักออกจากแผงอกกว้ างใหญ่
ของเขา
“เฟยหมิง!” นางเริ่ มเค้ นหาเส้ นเสียงของนางจนเจอแล้ ว
เอ่ยเรี ยกขานนามของเขาอีกครัง้
“เฟยหมิง” นางยังคงร้ องเรี ยกหาเขาอยูอ่ ย่างนั ้นถึงแม้ ว่า
เขาจะอยูใ่ กล้ ๆ กันกับนางในยามนี ้
“ไม่นะ เฟยหมิง ท่านอย่าเป็ นอะไรนะ”
จากเสียงเรี ยกขานเริ่ มแปรเปลี่ยนเป็ นประโยคยาว
เหยียดและเริ่ มร่ าไห้ ไร้ น ้าตาบางเบาเมื่อบุรุษร่างสูงยังคงแน่นิ่งไม่
ไหวติงใดๆ
“เฟยหมิง ท่านตื่นขึ ้นมา ได้ โปรด เฟยหมิง”
จากเสียงร่ าไห้ บางเบาเริ่ มเปลี่ยนไปอีกครัง้ เป็ นเสียงคร่ า
ครวญเพิ่มขึ ้นมาเมื่อนางมองเห็นบุรุษคุ้นตายังคงนอนสลบไสล
จมกองเลือดสีแดงฉานทั ้งเปลือกตาที่เคยมองนางอย่างทอ
ประกายนุม่ ลึกกาลังปิ ดผลึกอย่างสนิทอยูอ่ ย่างนั ้น
ม่านนีลบู คลาช่วงไหล่ชว่ งลาตัวของคนร่างสูงด้ วยฝ่ ามือ
สัน่ เทาก่อนจะเอื ้อมฝ่ ามือของนางมาจับเขาที่ตรงบริ เวณใบหน้ า
คมสันซีดเผือดแต่แดงชาดไปด้ วยสีของเลือดสดๆ หวังเพียงว่าให้
เขาลืมตาขึ ้นมามองนางได้ อีกคราตื่นขึ ้นมาทะเลาะกับนางได้ อีก
ครัง้
“เฟยหมิง เฟยหมิง ท่านตื่นขึ ้นมา”
นางยังคงเว้ าวอนอยูอ่ ย่างนั ้น นางพยายามจับพยุงร่าง
หนาแน่นของเขาขึ ้นมานอนหนุนตักของนาง นางพยายามจับ เขา
เขย่า นางเขย่าร่างของเขาเบาๆ เท่านั ้นด้ วยเกรงว่าเขาจะเจ็บ
บาดแผลทั ้งตามลาแขน ตามลาตัว และตรงหน้ าอก นางยังหวัง
ให้ เขาลืมตาขึ ้นมามองนาง
“ตื่นก่อน ตื่น...”
หญิงสาวยังคงนัง่ พรั่งพรู เนื ้อตัวสัน่ เทาอยูอ่ ย่างนั ้นกับ
ร่างสูงใหญ่ของเฟยหมิงที่บดั นี ้คล้ ายกับนอนหลับไปและกาลังห่ม
ผ้ าสีชาดน่ากลัว
เมื่อเห็นเฟยหมิงยังคงนอนแน่นิ่งไม่ตื่นลืมตาขึ ้นมาแต่
อย่างใด นางจึงเริ่ มตระหนกหนักยิ่งขึ ้นทั ้งยังคร่ าครวญมากยิ่งขึ ้น
กว่าเดิม นางเริ่ มครองสติของนางไม่ได้ อีกต่อไป นางเริ่ มรู้ สกึ หนัก
อึ ้งคล้ ายกับมีอะไรหล่นทับจนร่างกายแหลกเหลว จิตใจไม่อยูก่ ับ
เนื ้อกับตัว สตินกึ คิดอันใดก็ไม่มี นางจึงทาได้ แค่ร้องตะโกนคาด
โทษไปทางเหล่าทหารราชองครักษ์ทั ้งหลายที่กาลังยืนราย
ล้ อมรอบเรื อนกายของนางกับเฟยหมิง
“พวกเจ้ าทุกคน พวกเจ้ าทาสิ่งใดลงไป”
สายตาของนางสาดประกายกราดเกรี ย้ วออกมาอย่าง
ถ้ วนทัว่ ทุกผู้คนจนมาหยุดอยูท่ ี่บรุ ุ ษสูงศักดิ์ผ้ เู ป็ นบิดา
“ข้ าเกลียดท่าน ข้ าไม่เข้ าใจ ท่านแม่รักท่านได้ อย่างไร
ท่านมันเป็ นบุรุษน่ารังเกียจ ไยท่านแม่ถึงรักท่าน”
หยางจื ้อเฉิงยิ่งแข็งค้ างแน่นิ่งเงียบงันกับสิ่งที่ได้ เห็นและ
ได้ ยิน เขาตกตะลึงที่สดุ ในชีวิตเมื่อรับรู้ ได้ อย่างนั ้น
“เจ้ า...ม่าน ม่านนี เจ้ าเป็ น...” หยางจื ้อเฉิงถึงกับกล่าว
ติดขัดไม่เป็ นประโยค “ข้ า...บิดา...ของเจ้ า”
“ท่านไม่ใช่บิดาของข้ า ข้ าเกลียดท่าน” ม่านนียงั คงตวาด
อย่างเกรี ย้ วกราดไม่คิดจะยินยอม
นางไม่คิดจะยอมรับบุรุษผู้นี ้เป็ นบิดา
หยางจื ้อเฉิงยิ่งแข็งค้ างกลางอากาศมองสตรี นางน้ อยที่
ใบหน้ าละม้ ายคล้ ายคลึงกับหลิวม่านเซียงสตรี นางเดียวที่เขารัก
ปั กใจไม่เสื่อมคลาย
ยามนี ้หยางจื ้อเฉิงเริ่ มที่จะใคร่ครวญครุ่นคิดและเริ่ มที่จะ
ไม่แปลกใจ
ใบหน้ างดงามละม้ ายคล้ ายคลึงกับหลิวม่านเซียงอยู่
หลายส่วน สายตาของนางถึงแม้ จะสวยใสคล้ ายหลิวม่านเซียง
แต่ทว่าสายตานั ้นของนางยามที่ทอประกายดุดัน ยามที่นางจ้ อง
หน้ าของเขาก่อนหน้ านั ้น นางเหมือนใคร
บัดนี ้เขาถึงได้ รับรู้
สายตาอย่างนั ้นนางเหมือนเขา
ได้ อย่างไร เป็ นไปได้ อย่างไร
ถึงแม้ ว่าเขาไม่อยากเชื่อ แต่เขาจาต้ องเชื่อด้ วย
สถานการณ์ตรงหน้ ากับเฟยหมิงที่มีนิสยั ตรงไปตรงมาตั ้งแต่ไหน
แต่ไร
นางเป็ นธิดาของหลิวม่านเซียง
นางเป็ นธิดา ของเขา
ไม่จริ ง!
นี่มัน...
นี่เขาเกือบจะทาสิ่งใดลงไป
หยางจื ้อเฉิงได้ แต่ยืนคร่ าครวญไม่ต่างจากสตรี นางน้ อย
ที่กาลังร่ าไห้ ปานจะขาดใจกับบุรุษตรงหน้ าของนาง
ในยามนี ้สิ่งที่ปิดผลึกอยูเ่ ป็ นนานภายในจิตใจที่คล้ ายกับ
ด้ านชาเริ่ มมีปฏิกิริยาขึ ้นมา เขาไม่เคยเป็ นอย่างนี ้มาก่อน ตั ้งแต่
ครัง้ นั ้น ครัง้ ที่เขาตัดสินใจกระทาการเฉือนหัวใจของตนเองทิ ้งไป
เพื่อแก้ แค้ นให้ กับมารดาที่ถกู ฮองเฮาวางยาคร่าชีวิต เขาฆ่าล้ าง
ตระกูลหลิวให้ เหี ้ยนเตียนราบคาบเป็ นหน้ ากลอง เขาตัดใจฆ่า
ภรรยากับลูกในท้ องของนางให้ ตายตกตามไปกับตระกูลของนาง
แต่นาง...
นางยังอยู่
และคลอดธิดาออกมา...
หยางจื ้อเฉิงยังคงตกตะลึงไม่สร่างซา เขาเอ่ยเสียงสัน่
พร่าไม่ต่างจากเนื ้อตัวที่กาลังสัน่ เทา
“ม่านนี...ม่านเซียง...”
สุรเสียงติดขัดยังคงเอ่ยคาคล้ ายละเมอออกมา
“ม่านเซียงตายไปแล้ วเมื่อหลายปี ก่อน เจ้ ายังอยูใ่ นท้ อง
ของนาง แล้ ว...แล้ วเจ้ า...ได้ อย่างไร อะไรกัน”
“ท่านแม่ตายทั ้งเป็ นมานานหลายปี นางตรอมใจจนตาย
ในขณะที่บรุ ุ ษเช่นท่านกาลังมีความสุข ท่านทาได้ อย่างไร ท่าน
มันไม่ใช่คน ท่านมันสารเลว”
“อา...นางมีชีวิตจนคลอดเจ้ าออกมา นางมีชีวิตรอดอยู่
หรื อ นางมีชีวิตรอดหรื อ นางยังมีชีวิตอยูใ่ นขณะที่เราคิดว่านาง
ตายไปแล้ วเช่นนั ้นหรื อ”
เขายังคงพร่ าเพ้ อประโยคยาวเหยียดและจบคาเขาก็
ถึงกับหัวเราะอยูใ่ นลาคอเบาๆ
“ม่านเซียง เจ้ าช่างร้ ายกาจ เจ้ าร้ ายกาจกว่าที่เรา
คาดคิด”
หยางจื ้อเฉิงยังคงคล้ ายกับคนละเมอก่อนจะค่อยๆ หลุด
หัวเราะออกมาจนดังลัน่
และเพียงไม่นานต่อมาเขาถึงกับทรุ ดกายลงกับพื ้นจน
อาภรณ์สีนวลประกายทองของเขาลงกรุ ยกรายกับพื ้นดิน
เขานัง่ ด้ วยเข่าทั ้งสองข้ างก่อนจะก้ มหน้ ากลืนเสียง
หัวเราะของตนหายลงไปในลาคอ อึดใจต่อมาพลันมีเสียงคล้ าย
กับสะอึกสะอื ้นผ่านลาคอแกร่งของเขา
ทหารทุกคนรวมถึงเหล่าข้ าราชบริ พารในเหตุการณ์ตรงนี ้
พลันตระหนกตกใจทาสิ่งใดไม่ถกู กันอย่างถ้ วนหน้ า พวกเขาทาได้
เพียงจ้ องมองหยางจื ้อเฉิงนิ่งงัน
ท่ามกลางความเงียบงันของทุกผู้คนยังคงมีเสียงคล้ าย
กับร่ าไห้ เบาๆ ของหยางจื ้อเฉิงกับเสียงร่ าไห้ หนักหน่วงของสตรี
น้ อยนางหนึง่ ที่กาลังกอดประคองบุรุษร่างสูงที่นอนแน่นิ่งอยูอ่ ย่าง
นั ้น
บรรยากาศยามนี ้ทาเอาเหล่าทหารราชองครักษ์และข้ า
ราชบริ พารถึงกับแน่นิ่งแข็งค้ างไปตามๆ กัน พวกเขาถึงกับทาสิ่ง
ใดไม่ถกู มิร้ ู ได้ ว่าจักต้ องทาอย่างไรต่อไปกับเหตุการณ์ที่ไม่มีใคร
ได้ คาดคิดไม่มีใครคาดฝั นตรงหน้ า
กับโอรสสวรรค์ที่หมายเชยชมอิสตรี นางหนึง่ หากแต่สตรี
นางนั ้นกลับมิใช่เพียงสตรี ธรรมดา กับราชองครักษ์ผ้ หู นึง่ ที่ดูแล้ ว
ก็ไม่ธรรมดาเช่นเดียวกัน เขากล้ างัดข้ อกับเจ้ าแห่งแผ่นดินและ
ปกป้องสตรี นางนั ้นสุดกาลัง
ทุกอย่างทุกผู้คน ดูแล้ วคงมิอาจแตะต้ องได้ อีกต่อไป...
ในขณะที่บรรยำกำศรอบกำยของบุคคลทัง้ หมด
กำลังดำเนินไปอย่ ำงอึมครึมแปลกประหลำดที่สุดในชีวิต
เสียงหนึง่ พลันดัง
เสียงนั ้นเป็ นเสียงของชายชุดดาหลายชีวิตพากันถาโถม
เข้ ามาคล้ ายห่าฝนก็ไม่ปาน
ความวุ่นวายระลอกใหม่พลันบังเกิด
“คุ้มกันฝ่ าบาท คุ้มกันฝ่ าบาท”
ตามมาด้ วยเสียงของทหารองครักษ์ตะโกนคารามดัง
กึกก้ อง
ม่านนีมิได้ สนใจนาพาอันใดกับความวุ่นวายแปลก
ประหลาดรอบใหม่อย่างนั ้น มันจะเป็ นอะไรก็ชา่ ง จะเกิด
เหตุการณ์อะไรก็ชา่ ง นางไม่สนใจแล้ ว นางไม่สนใจใครทั ้งนั ้น ใน
ยามนี ้อะไรก็ไม่สาคัญกับนางอีกต่อไป
หญิงสาวคิดอย่างนั ้นและยังคงก้ มหน้ าจ้ องนิ่งเหม่อมอง
บุรุษหน้ าขาของตนพลางลูบคลาเขาเบาๆ
นางยังคงร้ องเรี ยกเขาอยูอ่ ย่างนั ้นหวังให้ เขาตื่นขึ ้นมา
“เฟยหมิง ท่านตื่นขึ ้นมา ตื่น...”
เสียงกระทบกันของคมดาบมากมายระลอกใหม่
ดังเคร้ งคร้ างวุ่นวายยิ่งกว่าคราแรกคล้ ายเสียงคารามของฟากฟ้ า
สันนิบาตยามพายุฝนลมแรงโหมกระหน่าอยูร่ อบเรื อนกายกระนั ้น
แต่เสียงนั ้นก็ไม่สามารถดังไปกว่าเสียงของลมอื ้ออึงภายในใบหู
ของม่านนีแต่อย่างใด
ภาพของบุรุษตรงหน้ าที่กาลังนอนหลับตาจมกองเลือด
อยูไ่ ม่สามารถดึงนางออกไป ไม่วา่ ใครหรื อสิ่งใดก็ไม่สามารถดึง
นางออกจากเขาได้
นางยังคงนัง่ มองเขาด้ วยสายตาแปลกใหม่ผา่ นม่าน
น ้าตาเอ่อล้ นอย่างที่ไม่เคยเป็ น
นานมาแล้ วที่นางไม่เคยร่ าไห้ หลัง่ น ้าตา นานมาแล้ ว…
ในขณะที่ม่านนียงั คงสนใจอยูก่ ับร่างที่นอนแน่นิ่งภายใต้
กองเลือดแดงฉานของเฟยหมิงเสียงหนึ่งพลันดังแทรกเข้ ามาจาก
ความวุ่นวายที่โหมกระหน่าอยูร่ อบด้ าน
“หนี่ว์เอ๋อร์ หนีเร็ ว”
เสียงนั ้นช่างคุ้นเคยยิ่งนัก ชื่อนั ้นก็เช่นกัน
ใครเรี ยกนาง?
“หนี่ว์เอ๋อร์ มาเร็ ว”
แต่ม่านนีหาได้ สนใจไม่
นางยังคงกกกอดร่างของเฟยหมิงเอาไว้ ไม่ยอมปล่อย
นางจับประคองกอดช่วงไหล่กอดช่วงลาตัวของเขาหลบ
บาดแผลกลางอกของเขาอยูอ่ ย่างนั ้นด้ วยเกรงว่าเขาจะเจ็บหาก
นางเผลอไปแตะต้ อง
ทันใดนั ้นทุกอย่างพลันมืดมิดเสียงหวีดร้ องพลันกลบหาย
เสียงแห่งความวุ่นวายโกลาหลพลันเงียบงัน ด้ วยเพราะว่าม่านนี
ถูกฝ่ ามือปริ ศนาฟาดใส่ลงมาจนนางหมดสติไป…
แสงริบหรี่ท่ อี ยู่ไกลออกไปจนสุดสำยตำ
แสงสว่างเพียงน้ อยนิดนั ้นกาลังห่างออกไป ห่างออกไป...
พร้ อมกับเงาร่างลึกลับของใครบางคน
ฝ่ ามือน้ อยๆ ของม่านนียงั คงแหวกอากาศยื่นออกไปเมื่อ
นางมองเห็นคล้ ายกับเงาร่างสูงโปร่งงามสง่าที่แสนจะคุ้นเคยของ
ใครบางคน
ใครบางคนนั ้นคล้ ายกับยืนตระหง่านอยูต่ รงนั ้น แค่ฝ่ามือ
เอื ้อมนัน่ แต่ทว่า...ฝ่ ามือของนางเอื ้อมอย่างไรก็เอื ้อมไปไม่ถึง
เขายืนอยูต่ รงนั ้น
เขายืนมองนางเหมือนที่เคยทา
ถึงแม้ ว่านางจะดุดันเกรี ย้ วกราดใส่เขา แต่เขาก็ยงั คงยืน
มองนางอยูอ่ ย่างนั ้น
เขามักจะคงไว้ ซงึ่ มาดเรี ยบนิ่งท่าทางน่ายาเกรงใบหน้ า
เย็นชาแววตาดุดันไม่เปลี่ยนแปลง
ท่าทีของเขามีแต่ความเฉยชาไร้ ใครอยูใ่ นสายตาไม่วา่ ใน
ยามใด เขาหยิ่งยโสใช้ ได้ รู ปร่างสูงใหญ่งามสง่าเหนือใครของเขา
มักยืนอยูน่ ิ่งๆ เยี่ยงชายชาติสงู ศักดิ์ ท่าทางทระนงองอาจ
แสดงออกถึงความห่างเหินไว้ ตวั ใบหน้ าคมคายของเขามักจะเฉย
เมยไม่สนใจใครแต่กลับหันมาทางนางทุกครัง้ ที่ได้ เจอ
แววตาคมเข้ มของเขาที่มักจะเย็นชากับทุกคนแต่กลับทอ
ประกายนุม่ ลึกเมื่อมองมาทางนาง ริ มฝี ปากหยักได้ รูปสีแดงสด
ไม่เคยคลี่ออก หากแต่กับนาง ริ มฝี ปากของเขาก็มักจะส่งยิ ้มมา
ให้ นางเมื่อนางเผลอยิ ้มออกไป และเมื่อไหร่ก็ตามที่นางว่ากล่าวดุ
ร้ ายใส่เขา ริมฝี ปากของเขาก็มักจะประกบปิ ดริมฝี ปากของนางมิ
ให้ นางด่าทอได้ ออกไป
เขาอยูต่ รงนั ้น
แค่ฝ่ามือเอื ้อมนัน่
ไยนางถึงเอื ้อมไม่ถึงเขาเสียที
เฟยหมิง...
“หนี่ร์เอ๋อร์ ”
ใคร? เสียงเรี ยกนี ้
“หนี่ว์เอ๋อร์ ”
ม่านนีที่ยงั คงหลับไหลอยูเ่ พียงพยายามเหลือเกินที่จะไม่
ตื่นลืมตาขึ ้นมาด้ วยเกรงว่าภาพของบุรุษร่างสูงตรงหน้ าจะหาย
ลับไป
“หนี่ว์เอ๋อร์ ตื่นขึ ้นมาเสียที” เส้ นเสียงทุ้มต่าปริ ศนายังคง
เอ่ยเรี ยกขานนามของม่านนีจนทาให้ ม่านนีไม่สามารถมองหา
แสงริ บหรี่ ในห้ วงแห่งความฝั นได้ อีกต่อไป
ภาพของบุรุษคุ้นตาพลันหายไป
เขาหายไปแล้ ว...
“หนี่ว์เอ๋อร์ หนี่ว์เอ๋อร์ ”
เสียงนั ้นรี บเอ่ยเรี ยกม่านนีอย่างกระตือรื อร้ นเมื่อมองเห็น
เปลือกตาที่เริ่ มจะกระตุกตอบรับการเรี ยกขานของเขา
ม่านนีค่อยๆ ลืมตาขึ ้นมาอย่างยากลาบากหลังจากที่นาง
พยายามข่มเปลือกตาให้ ปิดสนิทไม่คิดที่จะตื่นขึ ้นมาแต่อย่างใด
หญิงสาวเพียงลืมตาขึ ้นมาด้ วยแววตาว่างเปล่าไม่รับรู้ สิ่ง
ใดเหมือนเช่นเคย
“เจ้ าอย่าทาอย่างนี ้อีกเลย หนี่ร์เอ๋อร์ ”
“อาจารย์...” เสียงแหบแห้ งของม่านนีเอ่ยเรี ยกขานบุรุษ
อาวุโสตรงหน้ าแผ่วเบา
“ท่านไม่ควรปลุกข้ า” นางกล่าวแค่นั ้นแล้ วทาท่าจะ
หลับใหลไปอีกครา
“พอได้ แล้ ว หนี่ว์เอ๋อร์ เจ้ านอนหลับมานานเป็ นเดือนๆ
แล้ วหนา”
แต่ม่านนีหาฟั งความคาใดไม่ นางยังคงพยายามข่มตา
หลับลงไปให้ ลกึ สุดใจเพื่อมองหาบุรุษร่างสูงของนาง
“เฟยหมิง...”
หญิงสาวเอ่ยคาแค่นั ้นพลางหลับใหลลงไปอีกครา
อาจารย์ของม่านนีนามว่าฟงชินหยางถึงกับถอนหายใจ
หนักหน่วงก่อนจะจับยกร่างบางขึ ้นอุ้มแล้ วพานางเดินทางออกมา
จากบ้ านกลางป่ าผ่านต้ นไม้ ใบหญ้ าหนาแน่นรกทึบ
เวลาเกือบสองเดือนมาแล้ วที่ม่านนียงั คงเลือกที่จะ
หลับใหลอยูอ่ ย่างนี ้เพียงเพื่อจะพบกับบุรุษในห้ วงแห่งความฝั น
เฮ่อ! ช่างน่าเห็นใจ
แต่จะทาอย่างไรได้ ทุกอย่างยังคงต้ องเป็ นไป
ชีวิตของมนุษย์ก็เท่านี ้ เขาเป็ นนักฆ่าเห็นการตายมานัก
ต่อนัก ลูกใครสามีใครเขาฆ่ามาแล้วทั ้งสิ ้น ทุกคนย่อมมีอาการ
อย่างนี ้ไม่ต่าง เมื่อได้ รับความสูญเสีย เขาชาชิน
ฟงชินหยางอุ้มร่างอ่อนแรงของม่านนีเดินอาดๆ ขึ ้นเขา
มาจนถึงริ มหน้ าผาที่ประจาของนางตั ้งแต่ไหนแต่ไร เขาเดินมา
จนถึงหน้ าหลุมศพแห่งหนึง่ แล้ ววางร่างบางของม่านนีลง
เขานัง่ ลงข้ างๆ ร่างของม่านนีอยูต่ รงหน้ าผาสูงชันหน้ า
หลุมศพมารดาของนางพลางจับร่างของนางเขย่าแรงๆ ให้ นางฟื น้
ตื่นคืนสติขึ ้นมาเสียที
แต่ม่านนียงั คงเลือกที่จะปิ ดเปลือกตา เขาจึงเขย่าตัวนาง
แรงยิ่งขึ ้น เวลาผ่านไปเกือบเค่อ ม่านนียงั คงเลือกที่จะหลับใหล
เขาจึงต้ องตบหน้ านางไปหนึง่ ฉาด
และมันก็ได้ ผล สตรี ที่กาลังนอนราบแนบพื ้นถึงกับตื่นลืม
ตา แต่ทว่านางยังคงลืมตาขึ ้นมาด้ วยสายตาว่างเปล่าเฉกเช่น
ดังเดิม เขาจึงจับร่างของนางให้ ลกุ ขึ ้นนัง่ แล้ ว ตบใบหน้ าของนาง
ลงไปอีกฉาดใหญ่
ผลที่ได้ คือสตรี ตรงหน้ าสะบัดใบหน้ าตามแรงตบแต่ยงั คง
มีสายตาที่ว่างเปล่าดังเดิม
เฮ่อ! อีกครัง้ ที่ฟงชินหยางถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
ถึงแม้ ว่าม่านนีจะมีอาการคล้ายวิญญาณหลุดลอยออก
จากร่างอย่างนี ้ เขาก็นบั ว่ายังโชคดีที่เขาเดินทางกลับมาได้ ทนั
การ
เขาเดินทางมาทันเหตุการณ์ไม่คาดคิดที่เกิดจากการก่อ
กบฏกลางเมืองของแคว้ นหยางเป่ ยแห่งนี ้
และต่อมาเขาก็ได้ บงั เอิญหูดีไปได้ ยินหัวหน้ ากบฏบอก
กับลูกน้ องของมันว่าฮ่องเต้ อยูท่ ี่ใด เขาในยามนั ้นมิร้ ูได้ วา่ คิดการ
อย่างไรจึงแอบพรางตัววูบไหวติดตามไปดูด้วยอยากรู้ อยากเห็น
แต่ทว่าเมื่อไปถึงที่เกิดเหตุก็ได้ พบพานกับสตรี นางน้ อยที่
แสนจะคุ้นตา
ลูกศิษย์หนึง่ เดียวของเขา
เหตุการณ์นองเลือดจากกลุม่ กบฏดาเนินไปในขณะที่เขา
รี บเข้ าไปช่วยเหลือลูกศิษย์ตัวน้ อยของเขาให้ ออกมา
และหลังจากนั ้นเขาก็ได้ ขา่ วการเคลื่อนไหวของ
เหตุการณ์นองเลือดจากการก่อจลาจลกลางเมืองอีกหลายระลอก
เขาได้ รับรู้มาว่าก่อนหน้ านี ้มีเหตุความวุ่นวายภายในวัง
หลวงอยูห่ ลายครัง้ หลายคราจนคล้ ายกับคลื่นใต้ น ้าก็ไม่ปาน
คลื่นใต้ น ้าคลื่นเล็กน้ อยนั ้นเริ่ มสะสมทาให้ บคุ คลหลาย
ขุมกาลังกลายเป็ นหลุมขนาดใหญ่ลอ่ ลวงผู้คนให้ จมดิ่ง เหล่า
ผู้คนเริ่ มใช้ โอกาสนี ้กระทาการภายใต้ เงามืดไร้ ผ้ คู นคาดคิด
นัน่ จึงเป็ นเหตุให้ พวกกบฏที่ตั ้งท่ารอจังหวะและโอกาส
งามๆ อยูแ่ ล้ วลุกฮือขึ ้นมาก่อการอย่างย่ามใจ
เหตุการณ์เริ่ มบานปลายขึ ้นเรื่ อยๆ ยามวังหลวงระส่าระ
ส่าย และเพียงไม่นานพวกใคร่ยดึ ครองกระหายในอานาจตาม
แถบชายแดนหลากเผ่าพันธุ์และต่างแคว้ นก็เริ่ มวิ่งลงมายังสนาม
ผลที่ได้ ทาให้ เกิดสงครามปะทะกันอย่างดุเดือดอยูต่ าม
แนวชายแดน และลุกลามอยูใ่ นวังหลวง
การเกิดเหตุไม่คาดคิดนี ้นั ้นปะทุขึ ้นต่างสถานที่กันก็ จริ ง
แต่กลับเป็ นเส้ นสายเชื่อมโยงถึงกัน
และเพียงไม่นานพระราชวังพลันถูกยึดครองได้ ทั ้งหมด
โดยพี่น้องของทรราชกังฉิน ฝ่ ายตงฉินหลายรายสูญสิ ้นหลายราย
แปรเปลี่ยนเลือกข้ างสวามิภักดิ์
และแน่นอนว่าฮ่องเต้ หยางจื ้อเฉิงถูกลอบปลงพระชนม์
ฮองเฮาของพระองค์ก็เช่นเดียวกัน เหล่าเชื ้อพระวงศ์ก็ไม่มีใคร
รอด
ทุกคนถูกหมายหัวเอาไว้ แล้ วไม่อาจหลีกหนี การวางแผน
การศึกพวกนี ้ย่อมต้ องถูกวางหมากเอาไว้ แล้ วเนิ่นนานปี แต่มิร้ ู ได้
ว่าเหตุใดจึงมีความปั่ นป่ วนเกิดขึ ้นทาให้ พวกมันลุกฮือรวดเร็ ว
ราชวงศ์หยางสิ ้นชื่อเสียแล้ ว...
“หนี่ว์เอ๋อร์ เจ้ าฟั งข้ านะ” เสียงแหบพร่าตามอายุขยั ของ
อาจารย์เอ่ยออกมาหลังจากได้ ตัดสินใจแล้ วเป็ นอย่างดี
“คนตายก็ตายไปแล้ ว มารดาของเจ้ าก็ตายไปแล้ ว ทุกคน
มีเหตุผลที่จะกระทาและมีเวรกรรมของแต่ละคนที่ต้องเผชิญ เฟย
หมิงของเจ้ าเขาพยายามทาทุกอย่างเพื่อให้ เจ้ าได้ มีชีวิตอยูต่ ่อไป
เช่นนั ้นแล้ วเจ้ าอย่าทาอย่างนี ้”
ม่านนีได้ ยินคาว่าเฟยหมิงนางจึงปรับสายตาสว่างวาบ
ขึ ้นมาฉับพลัน แต่เพียงอึดใจก็กลับมืดดาว่างเปล่าลงเช่นดังเดิม
ฟงชินหยางเห็นปฏิกิริยาแม้ เพียงเสี ้ยวเวลาจึงยังคงเอ่ย
ต่อ
“เขาคอยเฝ้าดูแลเจ้ าอยูห่ า่ งๆ อย่างห่วงๆ ในที่ลบั ตามา
นานหลายปี เขาแอบมองเจ้ าจากที่ไกลๆ คอยปกป้องเจ้ าจาก
อันตรายตั ้งแต่เจ้ ายังเยาว์วัยจนเติบใหญ่เป็ นสาวเต็มตัว เจ้ าไม่
ควรอกตัญญู”
และประโยคเอื ้อนเอ่ยยาวเหยียดนั ้นทาเอาม่านนีถึงกับ
ชะงักงันสายตามืดดาพลันสว่างได้ อีกคราตามด้ วยฉายแววฉงน
ไม่เข้ าใจ
“อาจารย์...” นางเค้ นหาเส้ นเสียงของตนจนเจอ “ท่าน
กาลังกล่าวสิ่งใด”
“หลายปี ก่อน ข้ าเดินทางมาเจอกับเขาที่คอยเฝ้าเจ้ าอยู่
ตรงชายป่ ารอบนอก ครานั ้นมีโจรป่ าเข้ ามาหวังจะทาร้ ายเจ้ าสอง
แม่ลกู เฟยหมิงก็ต่อสู้กับโจรป่ าจนได้ รับบาดเจ็บ ข้ าจึงเข้ าไปร่วม
สู้กับเขา แล้ วเขาก็ขอร้ องให้ ข้ามาเป็ นอาจารย์ของเจ้ าแลกกับเงิน
ก้ อนหนึง่ เพื่อให้ ข้านาไปตั ้งตัวยังที่ที่ข้าจะไม่ถกู ทางการจับตัว ”
ประโยคเรี ยบเรื่ อยของอาจารย์ยงั คงเอ่ยเนิบนาบอย่างใจ
เย็นทาเอาคนฟั งไม่สามารถเย็นใจได้ แต่อย่างใด
“อาจารย์” เสียงของม่านนีพลันสั่นเครื อ “ไยท่านถึงเล่า
ให้ ข้าฟั ง อยากเห็นข้ าร่ าไห้ จนขาดใจตายหรื อไร”
“เฮ่อ ! นัน่ ล่ะที่ข้าต้ องการ ร้ องเสียให้ พอ ร้ องไห้ ออกมา
ดีกว่าทาสายตาว่างเปล่าอย่างนั ้น อาจารย์ของเจ้ าช่างปวดใจ
คนแก่อย่างข้ าปวดใจไม่ได้ เจ้ ารู้ หรื อไม่ หัวใจของข้ าช่างอ่อนแอ
ยิ่งนัก”
“อาจารย์ แล้ วข้ าไม่อ่อนแอหรื อไร” ม่านนียงั คงตัดพ้ อ
น ้าตาเริ่ มนองใบหน้ างามจนท่วมท้ น
“อา...ร้ องไห้ ไปนะ ข้ าจะไปหาของกินมาให้ ”
ฟงชินหยางกล่าวจบก็ตบไหล่ม่านนีเบาๆ ก่อนลุกเดิน
จากไปอย่างเงียบงัน
ม่านนีเพียงนัง่ ปรับสายตาให้ มองไปทางหลุมศพของ
มารดา นางพยายามเช็ดน ้าตาที่กาลังนองใบหน้ าให้ หมดไป
“ท่านแม่ ท่านนอนตายตาหลับแล้ วหรื อไม่ ท่านหลับ
สบายขึ ้นหรื อไม่”
หญิงสาวพยายามเอ่ยคาแม้ น ้าเสียงจะสัน่ พร่าแหบแห้ ง
“ท่านแม่ร้ ู หรื อไม่ ข้ านอนหลับสบายดี ข้ าไม่อยากตื่น
ขึ ้นมา ข้ าไม่อยากตื่นอีกต่อไป”
หญิงสาวหลับตาลงช้ าๆ นิ่งนานอยูอ่ ย่างนั ้นแต่ยงั คงเอ่ย
คาแม้ เพียงบางเบา
“ข้ าคิดถึงเขา ข้ าคิดถึงเฟยหมิง ยามที่ทา่ นแม่คิดถึงท่าน
พ่อท่านแม่ทรมานมากเพียงใด ยามนี ้ข้ ารู้ แล้ ว ข้ าทรมานมาก ไม่ร้ ู
ว่าระหว่างที่คิดถึงแบบมีความแค้ นกับคิดถึงแบบมีความรักและ
การรู้ สกึ ผิดตลอดเวลาอย่างไหนมันจะทรมานมากกว่ากัน ท่าน
แม่ ข้ าทรมาน ข้ าทรมานเหลือเกิน เขาไม่ได้ มีสว่ นเกี่ยวข้ อง ไม่ได้
ผิดอันใด ไยเขาถึงต้ องทาอย่างนั ้น ทาไมเขาจะต้ องเป็ นฝ่ ายเจ็บ
ตัว ทาไมเขาจะต้ องเป็ นฝ่ ายจากไป ทาไม ทาไมกัน”
ม่านนียงั คงร่ าไห้ เอ่ยคาตัดพ้ อยาวเหยียดอยูอ่ ย่างนั ้น
เวลำผ่ ำนไปเกือบชั่วยำมเสียงร่ำไห้ พลันเงียบลง

เหลือเพียงเสียงของลมหายใจรวยริ นอย่างไร้ สิ ้นเรี่ ยวแรง
ผ่านไปนานเป็ นเดือนๆ แล้ วอย่างนี ้ เมื่อความแค้ น
ทั ้งหมดได้ รับการสะสางเป็ นที่เรี ยบร้ อยแล้ วเช่นนี ้ นางคงต้ อง
อาศัยอยูภ่ ายในป่ าเหมือนดังเช่นเดิม นางคงจะได้ นงั่ ร่ าสุราอยูก่ ับ
มารดาเหมือนดังเช่นเดิม อยูบ่ นหน้ าผาสูงชันแห่งเดิม
ที่แตกต่างกันไม่เหมือนเดิมคือนางคงต้ องนัง่ เหม่อมอง
ทุกสิ่งรอบกายด้ วยสายตาว่างเปล่า ทุกอย่างช่างว่างเปล่า และ
เงียบเหงามากกว่าเดิม เดียวดายมากกว่าเดิม และไม่มีชายหนุม่
ผู้หนึง่ คอยนัง่ เฝ้านาง ดูแลนาง อยูห่ า่ งๆ อย่างห่วงๆ อีกต่อไป…
ท่ ำมกลำงขุนเขำกลำงป่ ำรกทึบบนหน้ ำผำสูงชัน

แห่ งหนึ่งที่มีพนื ้ ดินที่แข็งแรงลักษณะยำวยื่นออกไปจำกร่ ม
ไม้ ของภูเขำสูงเพื่อรับแสงแดดทอประกำยร้ อนแรงและ
รับสำยลมรุนแรงด้ วยควำมสูงของมัน
บนหน้ าผาสูงชันนี ้กาลังปรากฏเงาร่างงามๆ ของสตรี นาง
หนึง่ นางผู้ซงึ่ มีวงหน้ าที่งดงามหาตัวจับได้ ยาก เรี ยวคิ ้วโค้ งงาม
ดวงตาเรี ยวสวย ริ มฝี ปากได้ รูปสีแดงสด ผิวพรรณนวลเนียนดั่ง
หยกสลัก ผมสีดาขลับถูกปล่อยสยายทิ ้งตัวลงกรุ ยกรายไปตาม
แรงลมจนระเต็มแผ่นหลังบอบบาง ทุกอย่างช่างงดงามผิดกับ
กิริยาท่าทางที่หม่นหมองไร้ ชีวิตชีวา นางคล้ ายกับพร้ อมแล้ วที่จะ
ล้ มหายตายจากไปได้ ทกุ เมื่อทุกยาม
นางกาลังนัง่ อยูเ่ พียงลาพังอย่างเดียวดายตรงหน้ าผาสูง
ชันด้ วยใบหน้ าเรี ยบเฉยแววตาเรี ยบนิ่งคล้ ายกับจิตหลุดหาย
วิญญาณล่องลอย
ทุกอย่างทุกกิริยาของสตรี น้อยนางนี ้กาลังปรากฏอยูใ่ น
สายตาคมของบุรุษผู้หนึง่ เหมือนดังเช่นเคย
เขายังคงทอดสายตามองนางอยูห่ า่ งๆ อย่างห่วงๆ อยู่
อย่างนั ้นเหมือนดังเช่นที่เคยกระทามาอยูห่ ลายปี
หากแต่ก่อนหน้ านั ้นเขามิกล้ าที่จะเปิ ดเผยตัวตนออกไป
เขาทาได้ แค่เพียงต้ องเก็บข่มมันเอาไว้
แต่ในยามนี ้ เขาพร้ อมแล้ ว
เขาพร้ อมแล้วที่จะเปิ ดเผยตัวตนเพื่อที่จะดูแลนาง นัง่ ข้ าง
กายนาง เดินข้ างนาง ยืนข้ างนาง เคียงข้ างนางตลอดไป
ชายหนุม่ คิดอย่างนั ้นพลางก้ าวเท้ าเยื ้องย่างออกมาจาก
มุมมืดของร่มไม้ เพื่อเดินอย่างมั่นคงเข้ าไปหานาง
เขาไม่อยากแอบมองนางจากที่ลบั ตาอีกต่อไป
ไม่ว่าวันข้ างหน้ าจะเกิดสิ่งใดขึ ้น เขาสัญญากับตัวเอง
แล้ วว่า เขาจะไม่ปล่อยนางไป
ม่านนี...
ม่ ำนนีท่ ยี ังคงนั่งเงียบงันคล้ ำยวิญญำณล่ องลอยเฉก
เช่ นดังเดิมเริ่มรับรู้ได้ ถึงฝี เท้ ำของใครบำงคนที่ก้ำวเท้ ำย่ำ
เดินจนเหยียบใบไม้ เสียงดังกรอบแกรบ
นางจึงเพียงเอ่ยขึ ้นมาเบาๆ
“ข้ ายังไม่หิว”
“เจ้ าพูดจริ งหรื อ”
“...”
ม่านนีร้ ู สกึ ได้ ว่าเสียงของอาจารย์คล้ ายเปลี่ยนไปจึง
ค่อยๆ ปรับสายตาด้ วยเรี่ ยวแรงทั ้งหมดที่มีพลางเงยหน้ าขึ ้น
มาแล้ วเอียงใบหน้ าหันมามองอย่างเชื่องช้ า
“จริ งหรื อที่บอกว่าคิดถึงข้ า”
“...”
ม่านนียงั คงเงียบงันคล้ ายนิ่งอึ ้งชัว่ กัปชัว่ กัลป์ นางทาได้
เพียงกะพริ บตาขึ ้นลงปริ บๆ หายใจเข้ าออกอย่างยากลาบากที่สดุ
ในชีวิต ก้ อนเนื ้อในอกพลันกระตุกวูบไหว น ้าตาที่เริ่ มแห้ งกรัง
คล้ ายกับว่ากาลังรกลูกตา นางจึงค่อยเอื ้อมฝ่ ามือขึ ้นมาแล้ วเช็ด
ออกแรงๆ
“ประเดี๋ยวตาช ้า”
เสียงทุ้มต่านัน่ ยังคงเอ่ย
ม่านนีถึงกับหยุดชะงักแข็งค้ างในท่ายกฝ่ ามือขึ ้นเช็ด
ดวงตาใบหน้ าตั ้งชันเมื่อมองเห็นชัดเจนแล้ วว่าเจ้ าของประโยค
เป็ นใคร
หญิงสาวจ้ องมองบุรุษผู้มาใหม่อย่างไม่เชื่อสายตาของ
ตัวเอง นางทาได้ เพียงนัง่ นิ่งจ้ องมองเขาอยูอ่ ย่างนั ้น
ใช่หรื อ? จริ งหรื อ?
นี่นางเผลอหลับไปแล้ วฝั นใช่หรื อไม่?
ม่านนีค้นหาเส้ นเสียงของตนเองจนเจอก่อนเอ่ยเสียงเบา
“เฟยหมิง”
“อืม...ข้ าเอง”
“ช่ะ...ใช่หรื อ”
“อืม...” เขาตอบรับด้ วยน ้าเสียงหนักแน่นทั ้งใบหน้ า
จริ งจังพลางยอบกายนัง่ ลงใกล้ ๆ กับสตรี ตรงหน้ า
ม่านนีถึงกับตัวสัน่ เทาโผเข้ าหาร่างสูงตรงหน้ าที่หย่อน
กายลงนัง่ ด้ านหน้ านาง “เฟยหมิง เป็ นไปได้ อย่างไร”
“มันเป็ นไปแล้ ว” ชายหนุม่ เพียงเอ่ยเสียงนุม่ พลางก้ ม
หน้ าลงมองสตรี ตรงหน้ าที่โถมกายเข้ ามาหาเขาทั ้งยังลูบคลา
ใบหน้ าของเขาจนฝ่ ามือน้ อยๆ ของนางพันกันวุ่นวาย
“ข้ าเห็นกับตาว่าท่านถูกแทง แล้ วนอนตายอย่างนั ้น”
หญิงสาวเอ่ยคาพลางลูบคลาไปทัว่ ทั ้งใบหน้ าของเขา
และไล่ต่าลงมาที่ลาดไหล่กว้ างชันจนถึงแผงอกหนาแน่น
แผลของเขาอยูต่ รงนี ้ แผลหลุมลึก
“ข้ ายังไม่ตาย ข้ าแค่หมดแรง”
“เป็ นไปได้ อย่างไร”
“มีสตรี นางหนึง่ จับข้ าเขย่าทั ้งยังพยายามอุ้มข้ าให้ หนุน
ตัก ข้ าจึงตื่นตัวตลอดเวลาเพียงแต่เปลือกตากลับลืมไม่ขึ ้น เจ้ า
เขย่าข้ าจนระบมไปหมดทั ้งตัว”
“...”
อีกครัง้ ที่ม่านนีนิ่งไป ก่อนจะเริ่ มต้ นประโยคคาถามใหม่
“เป็ นไปได้ อย่างไร ท่านมาอยูท่ ี่นี่ได้ อย่างไร อะไรกัน”
“อาจารย์ของเจ้ าแบกข้ ามาพร้ อมกับเจ้ าที่ดื ้อดึง”
“อาจารย์นะ่ หรื อ”
“อืม...ถึงเขาจะชรามากแล้ ว แต่พละกาลังไม่ด้อยเลยสัก
นิดเดียว ข้ านับถือเขาจริ งๆ”
ม่านนีเริ่ มร่าไห้ ได้ อีกคราดวงตาสวยใสเริ่มเต็มตื ้นไปด้ วย
ม่านน ้าตาได้ อีกครัง้ แต่ทว่าครัง้ นี ้ริมฝี ปากของนางพลันคลี่ยิ ้ม
ออกมา
“เป็ นไปได้ อย่างไร” นางกล่าวคาพลางลูบคลาเขาหนัก
มือปั ดป่ ายไปทัว่
“เบาหน่อย ข้ ายังไม่หายดี แผลของข้ าช่างหนักหนา”
เฟยหมิงกล่าวออกมาเมื่อฝ่ ามือน้ อยๆ ของม่านนีคลาไป
มาจนทัว่ ตรงแผงอกของเขาที่มีบาดแผลสาหัสอยูต่ รงนั ้น
“อา...ข้ าขอโทษ ข้ าขอโทษ เจ็บมากหรื อไม่”
“อืม...”
ม่านนีถึงกับโผใบหน้ าเข้ าซุกซบที่แผงอกอีกข้ างหนึง่
เบาๆ เว้ นเอาไว้ ตรงแผงอกข้างที่ถกู ดาบแทง
“เจ็บมากหรื อไม่”
“อืม...”
“ข้ าขอโทษ”
“ข้ าไม่เคยถือโทษเจ้ า”
“ท่านอยูท่ ี่ใด ไยข้ าถึงไม่เห็นท่าน”
“ข้ านอนรักษาตัวอยูข่ ้ างๆ เจ้ า”
“...”
“แต่เจ้ าเอาแต่หลับฝั นแล้ วก็ละเมอถึงข้ า ”
“...”
ตรงนี ้ม่านนีถึงกับชะงักงันนิ่งอึ ้ง
“ท่ะ ท่าน ท่านว่าอย่างไรนะ”
“ข้ าบอกว่าข้ านอนรักษาตัวอยูข่ ้ างๆ เจ้ า แต่เจ้ าเอาแต่
นอนหลับไม่ยอมตื่นลืมตาขึ ้นมาและละเมอเรี ยกหาแต่ข้า”
ม่านนีถึงกับต้ องเงยหน้ าขึ ้นมองเฟยหมิงแบบเต็มตา
ใบหน้ าของนางพลันเห่อแดงขึ ้นมา ยามนี ้หน้ าผาแห่งนี ้ที่เดิมทีมี
บรรยากาศที่แสนจะเย็นเยียบแต่บดั นี ้คล้ ายกับว่ามันกาลังร้ อน
ขึ ้นมามากมาย มันกาลังจะถูกดวงอาทิตย์แผดเผาใช่หรื อไม่
ไยร้ อนยิ่งนัก!?
เฟยหมิงก้ มหน้ ามองสตรี ตรงแผงอกอย่างนึกขัน เขานอน
ฟั งนางละเมอเรี ยกชื่อของเขานานเป็ นเดือนๆ จากที่ใกล้ ตายก็
กลับมามีชีวิตชีวาขึ ้นมาด้ วยเสียงละเมอพร่าเรี ยกของนางที่ดังอยู่
ข้ างๆ ทุกยามเวลา
“อ้ าว! เจ้ ายังไม่หายดี อวัยวะภายในยังสาหัส ลุกขึ ้น
มาถึงที่นี่ได้ อย่างไร” เสียงของอาจารย์เอ่ยขึ ้นพลางวางผลไม้ และ
กระต่ายป่ าลงบนพื ้นดินแล้ วยืนกอดอกมองคู่รักตรงหน้ า
“ข้ าเกรงว่าจะมีสตรี นางหนึง่ กระโดดหน้ าผาไป” เฟยหมิง
เอ่ยตอบเสียงเรี ยบซ่อนรอยขบขัน
“อา...เจ้ าจะทาอย่างนั ้นรึ หนี่ว์เอ๋อร์ ”
“ข้ าก็คิดเอาไว้ เหมือนกัน แต่ไม่มีแรงลุกขึ ้นเดิน แรง
กระโดดไหนเลยจะมี” นางตอบเสียงแผ่วใบหน้ าเห่อแดงร้ อนแรง
ไปหมด
“อา...อย่างนี ้นี่เอง นับว่าเจ้ าไม่โง่จนเกินไป” ฟงชินหยาง
ว่าอย่างนั ้น
ม่านนีเริ่ มมีเรี่ ยวแรงขึ ้นมาจึงตะเบ็ง “อาจารย์!”
“อะไร ไยเรี ยกเสียงดังยิ่งนัก อยูก่ ันแค่นี ”้
“ทาไมอาจารย์ไม่บอกข้ าว่าเฟยหมิงนอนอยูข่ ้ างๆ ข้ า”
“อ้ าว ข้ าก็นกึ ว่าเจ้ ารู้ แล้ ว เห็นนอนเรี ยกขานกันอยู่ ฝ่ าย
หนึง่ ร้ องเรี ยกฝ่ ายหนึง่ ยิ ้มรับ นอนข้ างกันอยูอ่ ย่างนั ้น”
“อาจารย์!”
“โอ๊ ย! หูข้าจะหนวกอยูแ่ ล้ ว”
เฟยหมิงมองลูกศิษย์กับอาจารย์ทะเลาะกันไปมาจึง
หลุดหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะสะดุดลงด้ วยบาดแผลภายใน
ของเขายังไม่สมานหายดี
ม่านนีเห็นอย่างนั ้นจึงรี บโผเข้ าหาเฟยหมิงอย่างเร็ ว จับ
ประคองช่วงไหล่หนาแน่นของเขาพัลวัน
“ท่านเป็ นอย่างไรบ้ าง”
“ข้ าไม่เป็ นไร”
“ขอข้ าดูบาดแผลได้ หรื อไม่” นางกล่าวคาพร้ อมเปิ ด
สาบเสื ้อของคนตรงหน้ าไม่รอให้ เขาอนุญาตแต่อย่างใด นางเห็น
แผงอกหนัน่ แน่นของเขามีบาดแผลหลายแห่ง ริ ว้ รอยบาดแผล
ลากยาวสายเล็กสายใหญ่ไขว้ กันไปมาและมีรอยดาบอยูต่ รง
หน้ าอกด้ านขวา รอยแผลจากคมดาบนั ้นไม่ใหญ่ก็จริ งแต่ความ
ลึกของมันคงแทงทะลุอวัยวะสาคัญอย่างไม่ต้องสงสัย
ม่านนีลบู ไล้ แผ่วเบาตรงบาดแผลนั ้น ภาพของเฟยหมิงที่
มีเลือดไหลเจิ่งนองยังคงติดตา ภาพเสี ้ยวหน้ าของเขาที่หลับลึก
ยังคงตกผลึกอยูใ่ นใจ หากไม่ได้ อาจารย์ชว่ ยเอาไว้ เขาคงตายจาก
นางไปไม่หวนกลับมา หญิงสาวคิดไปลูบแผลไปดวงตาสวยใส
พลันเริ่ มฉ่าด้ วยม่านน ้าตาขึ ้นมาอีกครา
“ข้ าไม่เป็ นไร เจ้ าอย่าร้ องไห้ ” เสียงทุ้มต่านุม่ นวลยังคง
เอ่ยพร้ อมกับเรี ยวนิ ้วของเขาขึ ้นไล้ เบาๆ ที่ข้างแก้ มนาง
ม่านนียกฝ่ ามือของตนขึ ้นจับฝ่ ามือของเขาเอาไว้ แล้ ว
เอียงใบหน้ าฝั งแก้ มเข้ าหาฝ่ ามือใหญ่หนาของเขา นางเอ่ยแผ่ว
เบาด้ วยน ้าเสียงนุม่ นวลไม่ต่าง
“ข้ าจะไม่ดื ้อดึงอีกแล้ ว ข้ าจะเชื่อฟั งท่าน”
เฟยหมิงได้ ยินถึงกับคลี่ยิ ้มอบอุ่นก่อนดึงร่างบางเข้ ามา
กอดแนบอกแล้ วกดจูบกระหม่อมนางเบาๆ
คานี ้ล่ะที่เขาอยากได้ ยิน
“อา...อิจฉาคนหนุม่ คนสาวเสียจริ ง ไปก่อไฟย่างกระต่าย
ป่ าดีกว่า” ฟงชินหยางกล่าวคาว่าอย่างนั ้นพลางก้ มหน้ าลงหยิบ
กระต่ายป่ าขึ ้นมาแล้ วพาเรื อนร่างสูงใหญ่เกินมนุษย์ทวั่ ไปเดิน
จากมาให้ หา่ งออกเพื่อจัดการก่อไฟย่างกระต่ายป่ าตามคา
เฟยหมิงยังคงนัง่ กอดม่านนีนิ่งๆ ให้ นางได้ ลบู คลา
บาดแผลของเขาจนนางพอใจ
เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชัว่ ยามกระต่ายป่ าตัวอวบอ้ วนก็สง่
กลิ่นหอมหวนยัว่ ยวนน ้าลาย ทาเอาม่านนีที่แทบจะไม่ได้ กินอะไร
มานานเนื่องจากกินไม่ลงถึงกับอดรนทนไม่ไหวต้ องรี บลุกขึ ้นแล้ ว
เดินมานัง่ อยูข่ ้ างๆ กองไฟ
เฟยหมิงเห็นอย่างนั ้นจึงลุกขึ ้นแล้ วเดินตามออกมานัง่ กิน
เสียด้ วยกัน
ทั ้งสามคนจึงล้ อมวงกันกินอาหารป่ ากันอย่างครื น้ เครง
เยื ้องออกไปจากหน้ าหลุมศพของหลิวม่านเซียง
วันเวลำผันผ่ ำนแผลของเฟยหมิงจึงหำยวันหำยคืน
ได้ อย่ ำงรวดเร็ว
ด้ วยเพราะว่าเปลี่ยนคนดูแลจากตาแก่ร่างใหญ่เป็ นสตรี
นางน้ อยร่างเล็กใบหน้ างดงามรอยยิ ้มหวานล ้า ดูแลกันไป
พลอดรักกันไป ตรงนี ้ฟงชินหยางได้ แต่ทาท่าทางน้ อยอกน้ อยใจ
ทาให้ เฟยหมิงและม่านนีต้องตามง้ องอนอยูเ่ ป็ นนาน
“อาจารย์ทาท่าทางอย่างนี ้ช่างเสียชื่อนักฆ่าระดับตานาน
ยิ่งนัก” ม่านนีเอ่ยเย้ าเมื่อเดินมาจนเจอชายชราร่างยักษ์ที่กาลัง
นัง่ หน้ าย่นอยูต่ รงก้ อนหินก้ อนหนึ่งไม่ไกลจากตัวบ้ านของนาง
“ข้ ามิได้ เป็ นนักฆ่าอะไรนัน่ มาหลายปี แล้ ว ยามนี ้ข้ าเป็ น
เพียงตาแก่ใกล้ ตาย ฮึ!” ฟงชินหยางสะบัดหน้ าพรื ดพาพวงแก้ ม
เหี่ยวย่นพลิ ้วตามอย่างสวยงาม
“ท่านอย่าด่วนตายจาก ท่านต้ องอยูเ่ ป็ นผู้ใหญ่ในงาน
แต่งงานของข้ ากับศิษย์เอกของท่าน” เฟยหมิงเอ่ยออกมาด้ วย
แววตากรุ้ มกริ่มเมื่อเดินมาจนถึงบุคคลทั ้งสอง
ม่านนีได้ ยินพลันหน้ าแดงยามเอ่ย “หือ...อะไรของท่าน”
“จะแต่งก็รีบแต่ง ก่อนที่ข้าจะตาย ต้ องได้ อ้ มุ หลาน” ฟง
ชินหยางเอ่ยแทรกเสียงดัง
เฟยหมิงได้ ยินจึงเอ่ยเสียงดังยิ่งกว่า “เดินทางวันนี ้เลย
เป็ นไร”
“ย่อมได้ ” ฟงชินหยางยิ ้มรับ
ม่านนีมิได้ นกึ สนุกด้ วยแต่อย่างใด นางยังคงกังวลถึง
บาดแผลของเขาที่ถกู แทงทะลุจนถึงอวัยวะภายในจึงเอ่ยถาม
อย่างห่วงใยไม่สนใจเรื่ องอื่นใดมากกว่านั ้น “ท่านหายดีแล้ วหรื อ”
“ไม่หายก็ต้องหาย ข้ าอยากแต่งงานกับเจ้ าเต็มที”
“...”
“อยากเข้ าหอก็บอกมา” ฟงชินหยางเอ่ยอย่างรู้ ทนั
“เรื่ องนัน่ ย่อมแน่นอน” เฟยหมิงยกยิ ้มมุมปากเจ้ าเล่ห์
ยามเอ่ย เขาอยากกลืนกินนางเต็มที
“พวกท่านเอ่ยสิ่งใดกัน” ม่านนียิ่งหน้ าแดงพลางถลึงตา
มองใครบางคนที่กาลังส่งสายตาบางอย่างเข้ าใส่นาง ทาให้ นาง
ได้ เข้ าใจและนึกถึงภาพบางอย่างออกมา เมื่อนึกได้ ก็หน้ าแดง
ยิ่งขึ ้นกว่าเดิม
“ท่าน!” นางกางเล็บข่วนเขาไปหนึง่ ทีตรงสันกราม
“อ่า...อีกแล้ ว” เขาถึงกับครางออกมาอย่างเคยชิน
หนึง่ ชายหนุม่ กับหนึง่ ชายแก่จงึ พากันหัวเราะชอบใจ
ในขณะที่หนึง่ สตรี ยิ่งเพิ่มระดับความแดงสุกงอมบนใบหน้ าจน
เปล่งปลัง่ ใกล้ ปริ แตก
บรรยากาศของบ้ านกลางป่ าที่เดิมทีมีเพียงสตรี นงั่ อยู่
เดียวดายจึงมีเสียงหัวเราะขบขันสร้ างความครื น้ เครงในแบบที่ไม่
เคยเป็ น
ภาพของสตรี งดงามนางหนึง่ ที่มักจะต้ องนอนซุกตัวหด
แข้ งหดขางอลาตัวอยูภ่ ายใต้ ผ้าเนื ้อบางทั ้งยังขาดวิ่นอยูภ่ ายใน
บ้ านหลังเล็กเสมือนแสงไฟริ บหรี่ กลางป่ าลึกยามค่าคืนอันมืดมิด
พลันหายไป ภาพของสตรี นางหนึง่ ที่อยูอ่ ย่างนั ้นเพียงลาพังอย่าง
เดียวดายทุกยามค่าคืนพลันหายไป ในยามนี ้ภาพที่ปรากฏอยู่
ภายในบ้ านกลางป่ าที่แม้ จะมืดมิดเพราะแสงสว่างไม่เคยเพียงพอ
แต่กลับมีความสว่างไสวผุดพรายขึ ้นมาภายในครรลองสายตา
และภายในจิตใจที่เคยมืดดา
หลำยวันต่ อมำ…
เฟยหมิงจึงพาม่านนีและอาจารย์ของนางเดินทางออกมา
จากบ้ านกลางป่ าหลังจากที่ม่านนียินยอมสมัครใจตามคาของ
แต่งงานของเขาโดยไม่ลืมที่จะชักชวนลี่ซูให้ ไปเสียด้ วยกัน
เนื่องจากว่าเวลาหลายเดือนที่ผา่ นมานี ้ยังคงมีเหตุความวุ่นวาย
ระส่าระส่ายอยูห่ ลายระลอกภายในวังหลวงของแคว้ นหยางเป่ ย
เนื่องจากการเสียบุคคลสาคัญไปและบุคคลใหม่ยงั คงไม่เข้ าที่เข้ า
ทาง อันเป็ นผลพวงมาจากการเปลี่ยนราชวงศ์ผ้ คู รองแคว้ น
เปลี่ยนถ่ายขั ้วอานาจของแคว้ นหยางเป่ ย
เมื่อลี่ซูได้ มาร่วมกับคณะเดินทางของม่านนีแล้ วนางจึง
เล่าเรื่ องราวทีร่ ับรู้ มาระหว่างอยูภ่ ายในเมืองหลวงของแคว้ นหยาง
เป่ ยยามที่เกิดศึกนองเลือด
ในยามที่มีกลุม่ กบฏร่วมมือกับต่างแคว้ นเข้ ายึดครอง
พระราชวังนั ้น ฮ่องเต้ หยางจื ้อเฉิงไม่คิดจะหนีออกไปแต่อย่างใด
ฮองเฮาของพระองค์ก็เช่นเดียวกัน ทั ้งสองยืนหยัดเคียงข้ างกันจน
เวลาสุดท้ ายของชีวิตและตายร่วมกันในกองเพลิงที่กาลังลุกไหม้
โหมกระหน่ารุ นแรง มิร้ ู ได้ ว่าคิดการอันใด สงสัยจะยึดติดและหวง
แหนบางอย่างจนเกินไป ข่าวว่าอย่างนั ้น
เฟยหมิงและม่านนีได้ ฟังจึงนึกย้ อนไปเมื่อครัง้ ที่สกุลหลิว
ถูกฆ่าตายล้ างตระกูล ในกาลนั ้นทุกคนล้ วนตายตกตามกันใน
กองเพลิงไม่แตกต่าง ซึง่ นัน่ หมายความว่าอย่างไร ผลกรรมตาม
ทันใช่หรื อไม่
แต่ถึงแม้ จะมีการเปลี่ยนถ่ายขั ้วอานาจเบ็ดเสร็ จเป็ น
ราชวงศ์อื่นแล้ ว สุสานของฮ่องเต้ หยางจื ้อเฉิงกับฮองเฮาหวงเหม่ย
เหลียนรวมถึงบุคคลทั ้งหลายของราชวงศ์หยางยังคงได้ รับการ
สร้ างและดูแลอย่างสมเกียรติเป็ นอย่างดี โดยมีหม่ากงกงขันทีเฒ่า
ผู้หนังเหนียวตายยากเป็ นผู้ดูแลสุสานอย่างเต็มใจด้ วยสีหน้ า
เรี ยบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง
เฟยหมิงตัดสินใจพาม่านนีมาเคารพศพของหยางจื ้อเฉิง
และหวงเหม่ยเหลียนก่อนเดินทางกลับเข้ าแคว้ นเว่ย ซึง่ ม่านนีก็
เต็มใจเดินทางมากับเฟยหมิงเป็ นอย่างดี
หม่ากงกงยังคงทาหน้ าที่ให้ การต้ อนรับเหล่าคณะผู้มา
เยี่ยมเยือนเป็ นอย่างดี ไม่มีตกหล่น เขายังคงรู้ ดีถึงแม้ จะมิได้ เอื ้อน
เอ่ยคาใด ทุกผู้คนย่อมต้ องเป็ นไปตามผลของการกระทาตามเวร
ตามกรรมที่สร้ างกันมา หยางจื ้อเฉิงเห็นแก่ตระกูลของตนจึงล้ ม
ล้ างตระกูลหลิวโดยตัดหัวใจของตนเองทิ ้งไปจนกลายเป็ น
บาดแผลร่องลึกเหวอะหวะยากผสาน แม้ ได้ อานาจมาแต่ก็คล้ าย
เป็ นเพียงหุน่ เชิดให้ ตระกูลของตนมายาวนานหลายปี ในขณะที่
หวงเหม่ยเหลียนนึกชมชอบหยางจื ้อเฉิงจนไม่อาจห้ ามใจ ทั ้งยัง
ต้ องการเป็ นใหญ่จงึ ได้ แต่หน้ าชื่นอกตรมเสมอมา ยอมทรมาน
จิตใจของตนแม้ อยูใ่ นตาแหน่งสูงส่งตามคาดหมายก็ตามที
ตรงป้ำยวิญญำณสลักลำยวิจิตรที่สลักนำมของบุรุษ
แลสตรีสูงศักดิ์
เฟยหมิงนัง่ อยูต่ รงด้ านหน้ าหลุมศพของบุคคลทั ้งคู่โดยมี
ม่านนีนงั่ อยูเ่ คียงข้ างกัน เขาเพียงเอียงหน้ ามองม่านนีที่กาลังมอง
ไปยังหลุมศพอย่างเงียบงันมิได้ เอ่ยคาอันใดออกมา สายตาสวย
หวานของนางกาลังเหม่อมองอย่างไม่ใคร่จะเข้ าใจอันใด แต่ทว่า
เขากลับเข้ าใจ
เฟยหมิงยังคงมองม่านนีอย่างเข้ าใจ นางพยายาม
เหลือเกินที่จะแก้ แค้ นทั ้งๆ ที่นางมิใช่สตรี จิตใจโหดร้ ายหรื อเป็ น
คนร้ ายกาจ แต่ตรงกันข้ ามนางเป็ นสตรี ที่จิตใจดี
นางจิตใจดีจนเกินคาดเสียด้ วยซ ้า ดูวิธีการแก้ แค้ นของ
นางนัน่ ประไร ช่างน่ารักสิ ้นดี
และถึงแม้ ว่านางจะแก้ แค้ นโดยการเป็ นฉนวนสร้ างความ
วุ่นวายก็จริ งอยู่ แต่สาเหตุหลักย่อมมาจากตัวของบุคคลแต่ละคน
ที่มีพื ้นฐานในจิตใจมาแต่ไหนแต่ไร ม่านนีเพียงสะกิดลงไปให้ สิ่งที่
หลับใหลในกายของพวกเขาได้ ตื่นขึ ้นมาแล้ วสร้ างวิบากกรรมของ
แต่ละคน
ส่วนเขาก็ทาได้ เพียงคอยขัดขวางนางมิให้ นางพลาดพลั ้ง
ทาสิ่งผิดไปจนต้ องมานัง่ ทุกข์ใจรอรับผลของการกระทา
หากว่าความแค้ นของม่านนีเป็ นดั่งความมืดมิดเขาก็จะ
เป็ นแสงสว่างนาทางให้ นาง แต่หากนางจะออกล่าคล้ ายเหยี่ยว
ตัวเมียเขาจะเป็ นพญาเหยี่ยวตัวผู้กางปี กขัดขวาง หากนางเป็ น
แม่เสือร้ ายตัวเมียเขาจะเป็ นพ่อเสือร้ ายตัวผู้กางกรงเล็บเพื่อ
ตะปบนางเอาไว้ โลกภายนอกช่างน่ากลัวจับใจ เขาไม่อาจปล่อย
นางไปให้ นางได้ กระทาการสิ่งใดที่อาจจะเป็ นอันตรายต่อจิตใจ
และร่างกายบอบบางของนาง
เขาอยากทะนุถนอมนาง
เฟยหมิงคิดอย่างนั ้นพลางเอื ้อมฝ่ ามือไปโอบกระชับร่าง
บางที่ยืนอย่างสงบเงียบงันอยูข่ ้ างกายของเขาให้ เข้ ามาแนบชิด
“เจ้ ากาลังคิดสิ่งใดอยู”่ ชายหนุม่ ถามขึ ้นเมื่อมองเห็น
หญิงสาวข้ างกายกาลังทาคิ ้วขมวดเข้าหากันมุ่นคล้ ายกับกาลัง
ครุ่นคิดหนักหน่วง
“ข้ ากาลังคิดว่า ข้ าไม่มีความจาเป็ นที่จะต้ องออกมาจาก
ป่ าเพื่อทาเรื่ องโง่งมต่างๆ นานา” ม่านนีกล่าวตามจริ งดังใจคิด
เฟยหมิงได้ ฟังจึงแกล้ งเย้ าเสียงนุม่ “เจ้ าคิดได้ แล้ วหรื อ”
“อืม...หืม” หญิงสาวยอมรับแต่ต้องชะงักไป “ท่าน!”
“ม่านนี...” เฟยหมิงเรี ยกขานนางในอ้ อมแขนที่เริ่ มตาวาว
คล้ ายแมวป่ าอีกแล้ ว “ความกล้ าหาญของเจ้ าทาให้ ข้ากล้ าหาญ
ขึ ้นมา เจ้ ารู้ หรื อไม่”
“อะไรของท่าน” นางยิ่งขมวดคิ ้วเข้ าหากัน
ชายหนุม่ เพียงหัวเราะอยูใ่ นลาคอ สายตาคมเพียงจ้ อง
มองนางนิ่ง จริ งอยูว่ ่านางไม่ควรออกมาทาเรื่ องโง่งมให้ เสียเวลา
แต่ทว่าหากนางไม่ออกมาแล้ วเขาจะมีความกล้ าที่จะออกมา
หรื อไม่กัน เขาคงทาได้ แค่เฝ้ามองนางอย่างเงียบงัน มองนางคับ
แค้ นใจอย่างมิอาจทาอันใดได้ เลย
เขาก้ มหน้ ากระซิบข้ างใบหูของนาง “ข้ าชอบนะที่เจ้ า
ออกมาทาเรื่องโง่งมอย่างนั ้น”
“อะไรของท่าน ข้ าทาเรื่ องพวกนั ้นช่างน่าขันยิ่ง ท่านยัง
บอกว่าดี” หญิงสาวยังคงเอ่ยอย่างไม่เข้ าใจอันใด หากนาง
ย้ อนกลับไปนางคงไม่เสียเวลา มันช่างไร้ ค่าหาใดเปรี ยบ
เฟยหมิงเห็นม่านนียงั คงทาหน้ ามุ่นอยูอ่ ย่างนั ้นจึง
หัวเราะชอบใจอยูใ่ นลาคอพลางตบไหล่นางเบาๆ แล้ วเอ่ย
“เอาเถิด เลิกคิดได้ แล้ ว ถึงอย่างไรการที่เจ้ าออกมาจาก
ป่ าก็นบั ว่าดี”
“อืม...”
“แล้ วหากข้ าไม่ออกมาจากป่ าเล่า”
“ข้ าก็จะแอบมองเจ้ าอยูอ่ ย่างนั ้น”
“อา...เช่นนั ้นข้ าออกมาย่อมนับว่าดี ”
ประโยคนี ้ทาเอาเฟยหมิงถึงกับหัวเราะออกมา
“เจ้ าอยากเจอข้ า”
“อืม...”
ครานี ้เฟยหมิงถึงกับเงียบงันกะพริ บตาเบาๆ นิสยั
ตรงไปตรงมาอย่างนี ้ทาเอาเขาถึงกับร้ อนผ่าว
“ท่านหูแดง”
“หืม”
“เหมือนเมื่อครัง้ แรกที่ข้าเจอท่าน”
“อ่า...เจ้ า !”
ครานี ้เป็ นม่านนีบ้างที่ได้ หวั เราะชอบใจออกมาหลังจากที่
ได้ ล้อเลียนเขา รอยยิ ้มพริ ้มเพรากว้ างขวางอย่างนั ้นยิ่งทาให้ เฟย
หมิงรู้ สกึ ร้ อนผ่าวขึ ้นมา
“เจ้ า !” เขาเอ่ยได้ แค่นั ้น
หึ! รอก่อนเถิดหากแต่งงานกันเมื่อไหร่จะกินให้ อิ่มเลย
คอยดู
เสียงหัวเราะแว่วหวานกังวานใสดังลอยลมมาไกลๆ จน
บุคคลที่ยืนรออยูด่ ้ านหน้ าพลันได้ ยิน
“นี่ๆ ตาแก่”
“...!?”
เจ้ าของนามที่ถกู เรี ยกขานว่าตาแก่ถึงกับหรี่ ตาเหี่ยวย่น
ลงมอง
“ไยมองข้ าเยี่ยงนั ้น” ลี่ซูถามไปทางฟงชินหยางอย่างไม่
เข้ าใจ
“อันใดของเจ้ า ไยเรี ยกข้ าอย่างนั ้น” ฟงชินหยางเอ่ยเสียง
ขุน่ ไปทางลี่ซูที่ยืนรออยูด่ ้ วยกันเมื่อเฟยหมิงกับม่านนีเข้ าไปไหว้
พระศพอยูท่ างด้ านในสุสาน
“ก็ทา่ นแก่ยิ่งนัก มิร้ ู ว่าจะรี บอายุมากไปไย”
“...!?”
“นี่ๆ เหตุใดท่านไม่บอกแก่ข้าว่าหนี่ว์เอ๋อร์ เป็ นศิษย์หนึง่
เดียวของท่าน ข้ าจักได้ ดูแลนางให้ ดีกว่านี ้”
“แค่นี ้เจ้ าก็ทาได้ ดีที่สดุ แล้ วเมียรัก”
“อืม...”
ทั ้งสองกล่าวคาจบพลันแนบชิดเบียดเรื อนร่างเข้ าหากัน
“เฮ่อ ! แต่ทา่ นแก่จริ งๆนะ” ลี่ซูยงั คงเอ่ย
“...”
ฟงชินหยางยิ่งหรี่ ตามอง
เสี่ยวเอ้ อร์ ผ้ มู ีหตู ากว้ างไกลนามว่าอากว่างได้ แต่ยืนเงียบ
งันมองภาพบาดตาบาดใจตรงหน้ าอยูอ่ ย่างนั ้น
เถ้าแก่เนีย๊ มี สามี แอบซ่อนเอาไว้ก็ไม่บอกหลอกให้ข้าน้อย
หลงรัก หึ!
เวลำกำรเดินทำงผ่ ำนมำร่ วมเดือน
สาหรับคณะเดินทางของเฟยหมิงอันประกอบไปด้ วยเฟย
หมิง ม่านนี ฟงชินหยาง ลี่ซูและเสี่ยวเอ้ อร์ ผ้ มู ีหตู ากว้ างไกลนาม
ว่าอากว่าง ทั ้งหมดกาลังเดินผ่านทางประตูเมืองของแคว้ นเว่ย
หลังจากที่เฟยหมิงชูป้ายบางอย่างให้ เหล่าบรรดาทหารหน้ าประตู
ได้ ดูชม
หลังจากที่พวกทหารเห็นป้ายนั ้น พวกเขาก็ทาความ
เคารพเฟยหมิงกันอย่างพร้ อมเพรี ยง การต้ อนรับขับสู้เป็ นอย่างดี
จึงกาเนิดตามมา
ภำยในจวนของท่ ำนเจ้ ำเมืองหน้ ำด่ ำนของแคว้ น
เว่ ย
เฟยหมิงกาลังเป็ นแขกกิติมาศักดิ์ให้ แก่ทา่ นเจ้ าเมืองโดย
มีฮหู ยินเอกฮูหยินรองทั ้งสองและธิดางดงามทั ้งสามนางนัง่ ล้ อม
วงกันอยูท่ ี่โต๊ ะตัวใหญ่กลางห้ องโถงภายในจวน โดยม่านนี ลี่ซู
ฟงชินหยาง และอากว่าง ถูกจัดให้ นงั่ ถัดออกมาอีกโต๊ ะตัวหนึง่
“กระหม่อมรู้ สกึ เป็ นเกียรติยิ่งนักที่องค์ชายทรงเสด็จ
ประทับในจวนของกระหม่อม หวังว่าจะไม่คับแคบจนเกินไปพะ
ย่ะค่ะ” ท่านเจ้ าเมืองนามว่าหานโจวกล่าวคาอย่างยินดีปรี ดาใน
ขณะที่ฮูหยินหานทั ้งสามนางยิ ้มแย้ มหน้ าบาน
ท่านเจ้ าเมืองยังคงเอ่ย “อ่า...นี่ธิดาทั ้งสามของกระหม่อม
หานเจียวจิน หานเจียวจิง หานเจียวจู พะย่ะค่ะ”
สตรี งดงามทั ้งสามรี บส่งยิ ้มพริ ม้ เพราส่งให้ เฟยหมิง
ในทันทีเมื่อผู้เป็ นบิดาเอ่ยเรี ยกนามจนครบทุกคน
“หม่อมฉันเจียวจินเพคะ” คนพี่ใหญ่สดุ เริ่ มเอ่ย
“หม่อมฉันเจียวจิงเพคะ” คนรองเอ่ยตาม
“หม่อมฉันเจียวจูเพคะ” ตบท้ ายด้ วยคนเล็ก
“ไม่ต้องมากพิธี ข้ ามิได้ จะอยูน่ าน” เฟยหมิงตอบกลับแค่
นั ้นด้ วยน ้าเสียงติดจะเย็นชาถึงแม้ ใบหน้ าจะระบายยิ ้มอ่อนๆ
ตามมารยาทก็ตามที
“มิได้ มิได้ เพคะ ทรงเดินทางมาเหน็ดเหนื่อย ควรอยูเ่ สีย
หลายๆ วัน นะเพคะ” ฮูหยินเอกเริ่ มเอ่ยคาหลังจากที่นงั่ ยิ ้มมา
เป็ นนาน
ลี่ซูที่นงั่ เท้ าคางมองบุคคลทั ้งหมดที่โต๊ ะตัวใหญ่ไม่ไกล
กันนึกรู้ ทนั ขึ ้นมาจึงหันหน้ าไปกระซิบกระซาบกับม่านนีที่นงั่ อยู่
ด้ วยกัน “นี่ๆ หนี่ว์เอ๋อร์ ”
ม่านนีที่ยงั คงใจเย็นนัง่ มองทุกผู้ทกุ คนเพียงเอ่ยขานรับ
“หืม...”
“เจ้ าเห็นหรื อไม่ ฮูหยินแต่ละนางหน้ าตาละม้ ายคล้ ายกัน
เป็ นพี่น้องสายเลือดเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย”
“แล้ วอย่างไรขอรับ” ครานี ้เป็ นอากว่างที่เอ่ยถามอย่าง
ใคร่ร้ ูขึ ้นมา
“หึ! เจ้ าโง่ ก็หมายความว่าพี่น้องมีสามีร่วมกันอย่างไร
เล่า” ลี่ซูกระซิบตอบดุดัน
“อ่อ...” อากว่างถึงกับตาโต “ข้ าอยากได้ บ้าง”
“ฝั นไปเถิด” ลี่ซูคาราม
“หากเจ้ าอยากได้ ข้าตีหวั แล้ วลากมาให้ ดีหรื อไม่” ครานี ้
เป็ นน ้าเสียงเย็บเยียบกดต่าของฟงซินหยางที่เริ่ มมีวิญญาณนัก
ฆ่าล่าเหยื่อเข้ าสิง
“เอาๆ” อากว่างไม่มีปฏิเสธ
“หยุดเลย!” ลี่ซูกับม่านนีรีบห้ ามพร้ อมกัน
“...”
ทั ้งหมดจึงหัวเราะคิกคักชอบใจใส่กันโดยไม่มีจริตมารยา
เสแสร้ งอันใด ผิดกับตรงโต๊ ะตัวใหญ่อีกโต๊ ะหนึง่ ในห้ องโถง
เดียวกันที่ดูจะเสแสร้ งเต็มที
ฮูหยินรองที่มองเห็นสตรี งดงามนางหนึง่ กาลังนัง่ คลี่ยิ ้ม
อ่อนหวานอยูก่ ับคนอื่นๆ ตรงโต๊ ะตัวถัดออกไปจึงเอ่ยขึ ้นมาบ้าง
“สตรี นางนั ้นคงเป็ นสาวใช้ ขององค์ชาย ช่างงดงามยิ่งนักเพคะ”
ประโยคหยัง่ เชิงที่เอ่ยออกมาทั ้งยังเสแสร้ งแกล้ งทาเป็ น
กดม่านนีให้ ต่าเฟยหมิงรู้ ดีจงึ เอ่ยตอบกลับด้ วยน ้าเสียงเย็นเยียบ
“นางเป็ นคนรักของข้ า”
“...!?” เพียงประโยคเดียวทั ้งโต๊ ะพลันเงียบงันผิดกับโต๊ ะ
อีกตัวหนึง่ ที่ยงั หัวเราะส่งให้ กันอย่างรื่ นเริ ง
ยำมค่ำคืนที่มืดมิดดำสนิทไร้ แสงจันทร์
แต่กลับมีแสงของหมู่ดาวนับร้ อยนับพันแข่งขันกันทอ
ประกายเจิดจ้ าพร่างพราวผสมผสานสายลมอ่อนๆ ที่กาลังเคลื่อน
ไคล้ ไล้ เรื อนกายให้ สตรี ทั ้งหลายรู้ สกึ เย็นวาบขึ ้นมา
แต่ทว่าความร้ อนรุ่มด้ วยรู้ สกึ ริ ษยายังคงมี สามพี่น้อง
ตระกูลหานจึงยังคงกึ่งบังคับกึ่งชักชวนม่านนีให้ เดินชมรอบๆ
สวนสวยกลางจวนด้ วยใบหน้ างดงามเติมแต่งจัดจ้ านฉาบรอยยิ ้ม
ละไม
“แม่นาง เจ้ าช่างงดงามแม้ อยูใ่ นอาภรณ์ที่แสนจะ
ธรรมดา” คนพี่ใหญ่เจียวจินเอ่ยคาด้ วยน ้าเสียงแว่วหวานเคลือบ
ความห่างเหินและดูถกู ในที
“นัน่ สิแม่นาง! เจ้ าไม่ควรปล่อยปละละเลยความงาม
เยี่ยงนี ้ เจ้ าควรรู้ เอาไว้ ” คนรองนามเจียวจิงถือโอกาสสัง่ สอน
ถือเอาตนว่ารู้ ภูมิยิ่งกว่า
“อา...หากจะทาอย่างนั ้น แม่นางอาจจะไม่ถนัด เราอย่า
กดดันแม่นางเลย” คนเล็กสุดท้ องกล่าวด้ วยถ้ อยคาเห็นใจแฝง
เย้ ยหยันในทีนางแสดงออกชัดเจนตามความรู้ สกึ ที่มีต่อสตรี
ตรงหน้ าว่าคงไม่สามารถทาตัวให้ เหมาะสมเฉกเช่นสตรี สงู ศักดิ์
เพราะดูอย่างไรสตรี นางนี ้ก็ไร้ ยศถาบรรดาศักดิ์อย่างแน่นอน
คนพี่ใหญ่ยกชายผ้ าขึ ้นปิ ดปากหัวเราะบางเบาอย่างเป็ น
กันเอง “น้ องเล็กไยกล่าวอย่างนั ้น มันมิใช่เรื่ องยากอันใด”
“อุ้ย! พี่ใหญ่” คนรองกลั ้วหัวเราะน่ารักตามติด
ม่านนีที่เดินไปฟั งไปอย่างใจเย็นเพียงเอ่ยคาราบเรี ยบ
เพื่อจบการสนทนาที่แสนจะน่าราคาญ
“พวกเจ้ าคงทาดีที่สดุ แล้ ว”
“หืม...” ทั ้งสามส่งเสียงฉงน
ม่านนีคลี่ยิ ้มอ่อนหวานส่งให้ พลางเอ่ยต่อ “หากแต่ก็ยงั
ได้ เท่านี ้”
“...!?”
“เอาล่ะ อย่ามายุง่ กับข้ านักเลย ดูแลแค่ตัวเองก็พอ”
ม่านนีกล่าวพลางส่ายหน้ าน้ อยๆ อย่างนึกราคาญฉายชัดไม่มีเส
แสร้ งให้ เสียเวลา
นางเอ่ยคาขึ ้นมาทั ้งสีหน้ าของนางยังแสดงออกเด่นชัดว่า
ใครก็ไม่มีสิทธิ์มายุง่ กับเรื่ องของนาง
หญิงสาวไม่คิดจะต่อคาอันใดให้ ต้องราคาญใจไป
มากกว่านี ้ จึงเอ่ยแบบตรงไปตรงไม่มีเสียเวลามารยา “ข้ ามิใคร่
ชอบยุง่ สุงสิงกับใครและไม่ชอบให้ ใครมายุง่ กับเรื่ องของข้ า หาก
ยุง่ มากนักเกรงว่าข้ าจะไม่ถนอมน ้าใจเสียแล้ ว ”
“...”
อีกคราที่เหล่าสตรี ล้วนคิดว่าตนสูงศักดิ์หนักหนาพลัน
ต้ องชะงักไป
เมื่อม่านนีเดินจากไปแล้ วหลายก้ าวคนพี่จงึ เอ่ย
“หึ! ยอมไม่ได้ พวกเราตาม”
อีกสองสตรี จงึ รี บยกชายกระโปรงเพื่อเดินให้ เร็ วยิ่งขึ ้น
ตามคาพี่ใหญ่ แต่ทว่าเพียงก้ าวเท้ าได้ ไม่ถึงห้ าก้ าวคนพี่จงึ ชนกับ
บางอย่างจนร่างระหงล้ มกระเด็น เมื่อทั ้งสามเงยหน้ าขึ ้นมองจึง
พบเห็นกับบุรุษลึกลับเงาดาทะมึนสูงใหญ่ใบหน้ าฉายแววเหี ้ยม
เกรี ยมยืนตระหง่านขวางหน้ าพวกนางอยูค่ ล้ ายดั่งปราการให้ สตรี
ที่เดินหายลับตาไป ถัดจากบุรุษร่างสูงใหญ่ก็เป็ นบุรุษร่างเล็กลง
มาใบหน้ าฉายแววหื่นกาม ถัดมาอีกนิดก็เป็ นสตรี ในอาภรณ์สี
แดงเพลิงแววตาฉายชัดว่าร้ ายกาจกว่าใคร
สตรี สามพี่น้องถึงกับยืนกอดกันเนื ้อตัวสัน่ เบาๆ สายตา
สวยจัดจ้ านที่ได้ รับการตกแต่งมาอย่างดีเริ่ มหวาดหวั่นสัน่ สะพรึง
“พ่ะ พวกเจ้ า พวกเจ้ าบังอาจยิ่ง” คนรองได้ สติก่อนใคร
รี บเอ่ยดุดัน
“บ่าวไพร่ไปไหนเสียหมด ทหาร!” คนเล็กเริ่ มโวยวาย
เรี ยกทหารยามประจาจวน
ฟงชินหยางเพียงเหยียดยิ ้มน่ากลัวแล้ วเอ่ย “มันตาย
หมดแล้ วกระมัง ฮึฮ”ึ ตบท้ ายด้ วยรอยยิ ้มเหี ้ยมเกรี ยมโบ้ ยสายตา
คมสีแดงก่าไปทางทหารยามที่บดั นี ้นอนล้ มระเนระนาดอยูไ่ กลๆ
“อา...ข้ าชอบคนงาม” อากว่างกล่าวคาพลางยื่นลิ ้น
ออกมาเลียริมฝี ปากเยี่ยงบุรุษหื่นกามบ้ าราคะตัณหาจัดจ้ าน
“พวกเจ้ าใจเย็นเถิด หากขายออกไปประเดี๋ยวไม่ได้ ราคา
หึหึ ให้ ได้ รับแขกสักคราสองคราแล้ วเจ้ าค่อยจัดการกลืนกิน” ลี่ซู
กล่าวคาพร้ อมทาท่าทางคล้ ายกับเป็ นเจ้ าของหอนางโลมมาเอง
สามพี่น้องตระกูลหานถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ
สามสหายวัยแตกต่างยิ่งเดินย่างสามขุมเข้ าใส่ด้วยกิริยา
น่ากลัวที่ต่างกัน
เพียงอึดใจเสียงกรี ดร้ องพลันดัง ตามด้ วยเสียงหัวเราะ
ขบขันสร้ างความบันเทิงให้ สวนสวยกลางจวนของท่านเจ้ าเมือง
เป็ นอย่างดี
ภำยในห้ องโถงกลำงจวนตระกูลหำนยังคงมีบุรุษยศ
สูงศักดิ์น่ ังร่ำสุรำอยู่ด้วยกันฉันท์ มิตรสหำยกระนัน้
“องค์ชายอย่าหาว่ากระหม่อมบังอาจเลย องค์ชายจะมี
คนรักไร้ สกุลย่อมไม่เป็ นผลดี ” หานโจวกล่าวขึ ้นอย่างถือวิสาสะ
ด้ วยเพราะอายุมากกว่าทั ้งยังเคยเห็นเฟยหมิงตั ้งแต่ยงั เยาว์
“ใต้ ท้าวหาน” เฟยหมิงเพียงเอ่ยเสียงเย็นเมื่อได้ ยิน
ประโยคดังคาดหลังจากถูกดึงดันให้ นงั่ ร่ าสุรา บุคคลตรงหน้ า
กาลังเอ่ยวาจาดูแคลนม่านนี
“พะย่ะค่ะ” หานโจวขานรับอย่างนอบน้ อมตามศักดิ์
ฐานันดรระหว่างเขากับเชื ้อพระวงศ์ตรงหน้ า
เฟยหมิงเพียงหรี่ ตาคมกริ บจ้ องมองอย่างเหนือศักดิ์ยิ่ง
กว่าทั ้งยังแผ่กาจายอานาจแลบารมีเด่นชัด เขาเอ่ยคาเย็นเยียบ
คล้ ายจริ งจังคล้ ายล้ อเล่นในที
“หากวันหนึง่ มีข้าศึกมาตีจวนของท่านจนแตกพ่าย ท่าน
กับฮูหยินตายตกตามกัน เหลือเพียงธิดาของท่าน เช่นนั ้นแล้ ว
พวกนางน่ารังเกียจหรื อไม่”
หานโจวได้ ฟังพลันนิ่งค้ าง
“เอ่อ...” เขาถึงกับเอ่ยสิ่งใดไม่ออก
เฟยหมิงยังคงเอ่ยต่อด้ วยน ้าเสียงเยือกเย็นดังเดิม
“คนรักของข้ านางเป็ นองค์หญิงใหญ่แห่งแคว้ นหยางเป่ ย
ที่เหลือรอดเพียงนางเดียวก็จริ ง แต่ชาติกาเนิดของนางใครก็ไม่
อาจเปลี่ยนแปลงได้ ”
“แต่ว่า...องค์ชาย หากมิให้ เป็ นที่ครหา องค์ชายควรมี
สตรี ที่มีอานาจหนุนหลังอย่างเช่นธิดากระหม่อมเอาไว้ ก็ ไม่เสีย
หายนะพะย่ะค่ะ เผื่อวันข้ างหน้ ากระหม่อมไม่อยูแ่ ล้ วจะได้ หมด
ห่วง"
“...”
เฟยหมิงถึงกับหรี่ ตามองบุรุษหน้ าหนาที่ฟังคาของเขา
เข้ าใจแต่ยงั ตีหน้ าตายยัดเยียดธิดาให้ เขาหน้ าตาเฉย
แต่ยงั ไม่ทนั ที่เฟยหมิงจะกล่าวคาอันใดเสียงกรี ดร้ อง
มากมายพลันดัง
“กรี๊ ด! ท่านพ่อเจ้ าคะ ท่านพ่อ”
“ท่านพ่อช่วยด้ วย”
“ท่านพ่อ ฮือๆ”
เสียงมากมายนั ้นเป็ นเสียงของสามพี่น้องตระกูลหาน
นัน่ เอง พวกนางวิ่งกรู กันเข้ ามาอย่างเสียมารยาททั ้งยังร่ าไห้ อย่าง
เสียจริ ต ใบหน้ าที่เคยแต่งแต้ มเอาไว้ อย่างงดงาม บัดนี ้เปรอะ
เปื อ้ นจนน่าเกลียด ดวงตาที่เคยขีดเขียนเอาไว้ ให้ เฉี่ยวคมกลับลู่
ลงเป็ นทางยาวลากสีดาใต้ ขอบตา ริมฝี ปากสีแดงชาดกระจัด
กระจายจนกินพื ้นที่ลงไปที่ปลายคาง
อา...ลูกพ่อ น่าเกลียดยิ่งแล้ ว
หานโจวถึงกับอุทานในใจพลางเหลือบสายตามองไปทาง
บุรุษสูงศักดิ์ที่นงั่ อยูด่ ้ วยกันอย่างนึกอับอาย ครัน้ ได้ ยินเขาเอ่ยคา
ใบหน้ าของหานโจวพลันมืดดาลงถนัดตา
“ท่านควรบ่มเพาะบุตรสาวของท่านก่อนเอ่ยยกพวกนาง
ให้ ใคร เช่นนั ้นแล้ วบุรุษทั ้งหลายอาจจะรู้ สกึ เช่นเดียวกับข้ าใน
ยามนี ้” เฟยหมิงเอ่ยออกมาพร้ อมใบหน้ าที่แสดงออกชัดเจนว่า
เขานึกรังเกียจธิดาของหานโจวก่อนจะลุกขึ ้นยืนแล้ วเดินจากไป
ท่านเจ้ าเมืองถึงกับคล้ ายมีอะไรติดจุกอยูต่ รงอกพาลิ ้นไก่
สั ้นกุดนึกอับอายจับขั ้วหัวใจ ในขณะที่บตุ รสาวยังคงเกาะแข้ ง
เกาะขาร่ าไห้ ไม่ยอมปล่อย
“เกิดอะไรขึ ้น ไยพวกเจ้ าถึงมีสภาพน่าเกลียดเยี่ยงนี ้” เขา
ถามเสียงต่าไปยังบุตรสาวทั ้งสามด้ วยสีหน้ าเกินบรรยาย
“ฮือ ท่านพ่อ ลูกน้ องขององค์ชายกลัน่ แกล้ งพวกเรา”
“ฮือๆ ท่านพ่อ ท่านต้ องช่วยจัดการให้ พวกเรานะเจ้ าคะ”
“ไยพวกเจ้ าไม่ไปหามารดากัน”
“ฮือ! พวกท่านแม่เล่นไพ่กันอยูป่ ิ ดห้ องแน่นหนาพวกข้ า
เข้ าไปไม่ได้ ”
“...”
หน้ ำประตูห้องโถงของเรือนรับรองที่เฟยหมิงก้ ำว
เท้ ำข้ ำมธรณีประตูออกมำ
มีสตรี ในอาภรณ์สีฟ้าอ่อนปั กลายดอกเหลียนฮวาสีนวล
กาลังยืนอยูต่ รงริ มทางเดิน อาภรณ์ของนางพลิ ้วไหวตามแรงลมที่
โชยมาเบาๆ ให้ อารมณ์คล้ ายนางสวรรค์กาลังลอยตัวลงมา
เหยียดเท้ าแตะพื ้นดิน
สตรี นางนั ้นมี เส้ นผมดาขลับส่วนล่างลูล่ งแผ่กระจายไป
ตามแผ่นหลังส่วนบนเพียงปั กปิ่ นไม้ ธรรมดา ใบหน้ ามิได้ แต่งแต้ ม
เพิ่มสีชาดหรื อเครื่ องประทินโฉมอันใด ดวงตาของนางเรี ยวสวย
สดใสทอประกายหวานล ้า นางเพียงคลี่ยิ ้มงดงาม เป็ นยิ ้มที่มิได้
เห็นกันง่ายๆ
เฟยหมิงถึงกับยืนนิ่งจ้ องมองสตรี ตรงหน้ า
สตรี นางนั ้นยังคงส่งยิ ้มอ่อนโยนพลางเอื ้อมฝ่ ามือที่มี
กาไลหยกออกมานิ่งค้ างเอาไว้ อยูต่ รงด้ านหน้ าของเขา พร้ อม
ประโยคเอื ้อนเอ่ยบางเบา
“ข้ าไม่เป็ นไร”
เฟยหมิงถึงกับใจกระตุก นางได้ ยินที่หานโจวคุยกับเขา
ชายหนุม่ จ้ องมองสตรี ตรงหน้ าด้ วยสายตาคมนิ่งพลาง
เอื ้อมฝ่ ามือข้างหนึง่ ที่มีกาไลหยกเหมือนกันจับเอาไว้ ที่ฝ่ามือ
น้ อยๆ นั ้นของนาง สายตาคมกล้ าของเขาจ้ องมองใบหน้ างามนิ่ง
ไร้ แววสัน่ ไหว
“เจ้ าไม่เป็ นไร แต่ข้าเป็ น” เขาเอ่ยคาอย่างไม่คิดจะ
ยินยอม
มันนานเกินไปแล้ วกับเวลาที่เขาจะต้ องทนอยู่หา่ งจาก
นาง ได้ แต่แอบเฝ้ามองนางอยูใ่ นที่ลบั ตาด้ วยกลัวเกรงถึงเหตุผล
ต่างๆ นานาที่มีเข้ ามาในมโนสานึก
วันนี ้ ยามนี ้ และตลอดไป ไม่ว่าใครหน้ าไหน ก็อย่าได้ ยก
เหตุผลอันใดมากล่าวอ้ าง ที่อาจจะทาให้ นางกับเขาต้ องห่างกัน
ม่านนียงั คงคลี่ยิ ้มส่งให้ เฟยหมิงและจับกุมมืออุ่นที่กาลัง
ร้ อนรุ่มของเขาเอาไว้ เฟยหมิงที่รับรู้ ได้ ถึงฝ่ ามือน้ อยๆ เย็นเฉียบ
นั ้นเขาจึงใจเย็นลง
“ข้ าจะปรับปรุ งตัวเองให้ คู่ควรกับท่าน ดีหรื อไม่ ” นาง
กล่าวคาทั ้งยิ ้มๆ และเอียงหน้ าน้ อยๆ
และประโยคถัดมาของม่านนีก็ทาให้ เฟยหมิงถึงกับอุ่น
วาบขึ ้นมา เขาถึงกับอึ ้งก้ มหน้ ามองนางเงียบๆ ม่านนีเพียงยิ ้ม
หวานส่งให้ หลังจบประโยคนั ้นทาเอาเฟยหมิงถึงกับดึงนางเข้ ามา
ใกล้
“เจ้ าไม่ต้องลาบากเลย เจ้ าแค่อยูก่ ับข้ า ไม่หนีข้าไปไหน
ไม่ปฏิเสธข้ าอีก” เขาเอ่ยเสียงนุม่ ออกแนวหนักแน่น
ม่านนีเงยหน้ ามองคนตัวโตด้ วยดวงตาใสสว่าง “ท่านทา
เพื่อข้ า ไยข้ าถึงไม่ต้องทาเพื่อท่านเล่า ”
ชายหนุม่ ถึงกับคลี่ยิ ้มยามก้ มหน้ ามองหญิงสาวใกล้ ๆ
หากอยูก่ ันสองต่อสองในห้ องหับเขาคงก้ มหน้ ากลืนกิ นริ มฝี ปาก
ของนางเป็ นนานเลยเชียว “ข้ าจะแต่งงานกับเจ้ าให้ เร็ วที่สดุ ”
ม่านนีเงยหน้ ามองอย่างไม่เข้ าใจ “เหตุใดต้ องรี บ”
เฟยหมิงเพียงก้ มหน้ าจ้ องมองนางนิ่ง เขาต้ องรี บเพราะ
หากว่าไม่รีบอาจจะมีเหตุการณ์อันใดทาให้ เขาล่าช้ าไปกว่านี ้ เขา
รอนางมานานเกินไป “เจ้ าโตแล้ ว...” เขาเอ่ยกระซิบแค่นั ้น
“หือ...” ม่านนีกะพริ บตาปริ บ
เฟยหมิงเพียงยกยิ ้มเจ้ าเล่ห์
นางถึงกับมองค้ อน รู้นะว่าคิ ดอันใด
“ไปกันเถอะ” เฟยหมิงอมยิ ้มกล่าวตัดบทก่อนจะจับพลิก
ฝ่ ามือของม่านนีมากอบกุมแนบแน่นแล้ วพานางหมุนตัวเดินออก
จากความวุ่นวายภายในห้ องโถงเบื ้องหลัง
เมื่อสิ ้นเสียงฝี เท้ าของสองชายหญิง ท่านเจ้ าเมืองหาน
โจวที่แอบมองบุคคลทั ้งคู่อยูน่ ิ่งๆ จึงได้ คิดแผนการจับเสือให้
บุตรสาวทั ้งสามอย่างเงียบงัน
ยำมรุ่งสำงฟ้ำยังไม่ ทอแสงใดๆ ด้ ำนนอกยังคงเป็ น
เพียงแสงสลัวขมุกขมัวอยู่มำก
ภายในห้ องพักห้ องหนึง่ ที่ทางจวนจัดเอาไว้ ให้ เฟยหมิงได้
พักพิงหลับตาจนตลอดทั ้งคืน บนโต๊ ะหัวเตียงตรงมุมลับตายังคง
มีเชิงเทียนที่มีผงชนิดหนึ่งกองอยูร่ อบๆ ตัวเทียนในขณะที่ตัว
เทียนก็ยงั คงไม่มอดดับดี กลิ่นบางอย่างยังคงตลบอบอวล ใกล้
กันยังมีธูปหอมส่งกลิ่นพิเศษลอยคละคลุ้ง ถัดจากเชิงเทียนและ
ธูปหอมเป็ นเตียงนอนที่กาลังมีร่างของบุรุษกึ่งเปลือยนอนอยู่บน
นั ้น แผงอกลาสั่นเปล่าเปลือย ช่วงล่างกลางลาตัวมีเพียงผ้ าห่ม
ปิ ดส่วนสาคัญเอาไว้ น่องขาหนัน่ แน่นโผล่พ้นขอบผ้ าเผยขนราไร
อาภรณ์เนื ้อดีลายแพรเนื ้อหนักที่บง่ บอกฐานะฐานันดรสูงศักดิ์
ของผู้สวมใส่ตกอยูต่ รงพื ้นข้ างเตียงนอน กลิ่นของอาภรณ์ยงั คง
เป็ นกลิ่นของเจ้ าของที่มีนามว่าเฟยหมิง
นอกจากร่างของบุรุษกึ่งเปลือยผู้หนึง่ นั ้น บนเตียงนอน
ยังคงมีร่างของสตรีอีกสามนางนอนเกยกันไขว้ ขาพันกันมิร้ ู ได้ ว่า
ขาใครเป็ นขาใคร ทั ้งสามนางก็มีสภาพไม่แตกต่างจากหนึง่ บุรุษ
พวกเขายังคงอยูใ่ นสภาพกึ่งเปลือยเฉกเช่นเดียวกัน
อาภรณ์ของสตรี เพศหล่นระเกะระกะตามพื ้นจนเต็มพื ้นที่ รวมกัน
แล้ วก็เป็ นสี่คนที่นอนอยูใ่ นสภาพชวนสยิว
เพียงครู่ต่อมาประตูห้องแห่งนี ้พลันถูกผลักออกตามด้ วย
ร่างของบุรุษวัยกลางคนและตามมาด้ วยสตรี วัยไล่เลี่ยกันติดตาม
มาอีกสามนางทั ้งยังมีบา่ วไพร่อีกหลายชีวีติดตามกรู กันเข้ ามา
“เจียวจิน”
“เจียวจิง”
“เจียวจู”
สตรี ทั ้งสามเอ่ยเรี ยกขานนามของสตรี บนเตียงนอนอย่าง
พร้ อมเพรี ยง
“เกิดอะไรขึ ้น เกิดสิ่งใด” เสียงของลี่ซูที่วิ่งตามทุกคนมา
จนถึงในห้ องแห่งนี ้พลันดังขึ ้นอย่างตื่นเต้ นตื่นตะลึงที่สดุ ในชีวิต
“จะเกิดสิ่งใด งามหน้ ายิ่งนัก องค์ชายทรงทากับบุตรสาว
ของกระหม่อม!” หานโจวรี บกล่าวคาเสียงดังเมื่อทุกคนเดินเข้ า
ห้ องมาแล้ วเห็นสภาพหนึง่ บุรุษผู้สูงศักดิ์กับสามสตรี ผ้ เู ป็ น
บุตรสาวนอนเปลือยเปล่าเกยกันอยูบ่ นเตียงนอน
“อา...” เสียงของฟงชินหยางครางต่าเมื่อเดินมาเห็น
พร้ อมๆ กันกับทุกคน ภายในห้ องแห่งนี ้มีสภาพไม่ต่างจากหอนาง
โลมเลยทีเดียว เห็นแล้ วอยากไปเที่ยวเสียจริ ง
อึดใจต่อมาเจียวจินพลันได้ สติงวั เงียตื่นขึ ้นมา “อา...เกิด
สิ่งใดเพคะองค์ชาย องค์ชายเพคะ” นางถามพร้ อมกับเอื ้อมมือ
นุม่ นิ่มจับเขย่าช่วงไหล่หนาแน่นของบุรุษบนเตียงนอนที่กาลัง
นอนตะแคงข้ างหันหลังให้ นางแต่กลับกอดอยูก่ ับสตรี อีกนางที่ มี
นามว่าเจียวจิงอยูต่ รงกาแพงห้ องติดขอบเตียง
เจียวจูที่นอนอยูใ่ ต้ ทอ่ นขาของบุรุษได้ ยินเสียงของพี่ใหญ่
นางจึงสะลึมสะลือขึ ้นมาบ้ าง “มีอันใดกันหรื อ อา...องค์ชาย”
ในขณะที่ทกุ คนกาลังตกตะลึงกับภาพภายในห้ อง เสียง
หนึง่ พลันดัง “มีอะไรกันหรื อ”
“หนี่ว์เอ๋อร์ มานี่ๆ มาดูอะไรนี่” ลี่ซูหันมาเห็นเจ้ าของเสียง
จึงรี บเดินปรี่ เข้ าหาพลางจับจูงข้ อมือของนางลากเข้ าห้ องมา
หมายให้ นางได้ ดูภาพบาดตาบนเตียงนอน
และม่านนีจงึ ได้ เห็นหนึง่ บุรุษและสามสตรี นอนเปลือย
กายเกยก่ายกันบนนั ้น หญิงสาวถึงกับตะลึงงันก่อนจะหมุนตัววิ่ง
ออกจากห้ องไปโดยไม่หนั หน้ ามาอีก
หานโจวเห็นอย่างนั ้นจึงแอบยกยิ ้มมุมปากพลางเหลือบ
สายตามองไปทางเชิงเทียนและธูปหอมบนหัวเตียงนอนในมุมลับ
ตา
มุมนั ้นมีเพียงเขาที่มองเห็นว่าคือสิ่งใด
“ลุกขึ ้นเดี๋ยวนี ้นะ เจียวจิน เจียวจิง เจียวจู” เสียงดุดัน
ของฮูหยินใหญ่เอ่ยขึ ้นอย่างดุเดือดทาเอาสตรี ทั ้งสามนางต้ องรี บ
กระวีกระวาดลุกขึ ้นมาเก็บผ้ าที่ตกอยูก่ ับพื ้นมาสวมใส่กันอย่าง
ร้ อนรน
ลี่ซูรีบก้ มหน้ าก้ มตาหยิบอาภรณ์แพรพรรณเนื ้อดี บนพื ้น
ห้ องที่ยงั คงมีกลิ่นของเฟยหมิงขึ ้นมาให้ บรุ ุ ษที่นอนอยูบ่ นเตียง
“ตื่นขึ ้นมาเถิด แล้ วใส่ผ้าเสีย”
“เรามีเรื่ องต้ องคุยกันนะพะย่ะค่ะองค์ชาย ท่านต้ อง
รับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ ้น” เสียงของหานโจวแทรกขึ ้นมาอย่างดัง
ทาเอาบุรุษผู้นอนนิ่งเริ่ มขยับตัว
“มีเหตุใด คุยกันเรื่ องอันใด” เสียงทุ้มต่าเอ่ยถามขึ ้นจาก
หน้ าประตูห้องทาทุกคนหันหน้ าไปมองพร้ อมๆ กัน
เสียงนั ้นเป็ นเสียงของเฟยหมิง เขาถูกม่านนีดึงตัวมาทั ้ง
ยังดันแผ่นหลังให้ เดินมาตามทางจนมาถึงห้ องแห่งนี ้ แล้ วหานโจว
เอ่ยคาอันใด ไยเขาต้ องรับผิดชอบ
หานโจวหันมาเห็นเฟยหมิงยืนอยูน่ อกห้ องพลันผงะ
เหล่าฮูหยินทั ้งหลายก็ไม่ต่าง สตรี สามพี่น้องยิ่งนิ่งอึ ้งอ้ าปากค้ าง
ตามด้ วยเสียงหนึง่ ดังมาจากเตียงนอน
“เกิดสิ่งใด รับผิดชอบอันใด”
อากว่างอ้ าปากหาวออกมาเมื่อลุกขึ ้นนัง่ อยูบ่ นเตียงนอน
พลางเอื ้อมมือเกาแผงอกเปล่าเปลือยดัง แกรก แกรก
ทุกคนยิ่งตกตะลึงเมื่อบุรุษบนเตียงนอนลุกขึ ้นนัง่ หาได้
นอนตะแคงหันหลังเหมือนเมื่อครู่ไม่
ม่านนีที่ยืนอยูต่ รงแผ่นหลังของเฟยหมิงเพียงยืนนิ่งๆ ยก
ยิ ้มมุมปากบางเบา
ภำยในรถม้ ำที่กำลังเดินทำงออกจำกจวนของท่ ำน
เจ้ ำเมืองหน้ ำด่ ำนเพื่อหลีกหนีควำมวุ่นวำยเมื่อยำมรุ่งสำงที่
ผ่ ำนมำ
ในรถม้ าคันนั ้นกาลังมีหนึง่ สตรี และหนึง่ บุรุษ นัง่ อยู่
ด้ วยกัน
“เหตุที่เจ้ ารัง้ ตัวข้ าให้ อยูก่ ับเจ้ าทั ้งคืนก็เพียงจะให้ อา
กว่างสวมรอยเป็ นข้ า” เฟยหมิงเอ่ยขึ ้นกับสตรี ข้างกายเมื่อรถม้ า
เดินทางออกมาได้ ระยะหนึง่
ม่านนีปิดผ้ าม่านของรถม้ าลงเมื่อมองกลับไปทาง
ด้ านหลังจนพอใจแล้ วเอ่ยออกมาด้ วยน ้าเสียงราบเรี ยบ “เป็ นท่าน
ที่รัง้ อยู่ ไม่ยอมกลับออกไป” นางมองหน้ าเขาพร้ อมค้ อนวงหนึง่
แล้ วกล่าวต่อ
“ท่านนอนกอดข้ าทั ้งคืนทั ้งยังกลืนกินริ มฝี ปากของข้ าไม่
หยุด ยังกล่าวหาข้ า” นางย่นจมูกเล็กน้ อยเมื่อเอ่ยจบประโยค
เฟยหมิงนึกเข่นเขี ้ยวสตรี ที่กาลังนัง่ อยูข่ ้ างกายภายในรถ
ม้ าจึงก้ มหน้ ากระซิบจนลมหายใจอุ่นเป่ ารดข้ างแก้ มนวล “ข้ า
อยากกลืนกินเจ้ าทั ้งตัว มิใช่แค่จบู ”
“หือ...ข้ ามิใช่ขนมนะ”
“แต่เจ้ าหวานดี หวานมาก” เขากล่าวคาพร้ อมฉกหอม
แก้ มนางไปหนึง่ ที
ม่านนีถึงกับหน้ าแดง “ท่าน!”
และเสียงถกเถียงกันไปมาตามด้ วยรถม้ าโยกโยนรุ นแรง
บ่งบอกได้ ว่าหนึง่ บุรุษและหนึง่ สตรี ในนั ้นเริ่ มสงครามรอบใหม่กัน
อีกแล้ ว
“ท่านคิดว่าครานี ้องค์ชายจะได้ รอยข่วนกี่สาย” ลี่ซูถาม
ขึ ้นเนิบนาบขณะนัง่ อยูข่ ้ างๆ ฟงชินหยางผู้คุมบังเหียนม้ าของหัว
รถม้ าคันเดียวกัน
“จานวนรอยข่วนน่าจะลดลง แต่รอยจูบน่าจะเพิ่มขึ ้นล่ะ”
ฟงชินหยางกล่าวตอบเนิบนาบไม่ต่างพลางตีแซ่ใส่หลังม้ าเพิ่ม
จานวนทาเอารถม้ าล้ อหมุนได้ เร็ วขึ ้น
ลี่ซูถึงกับหงายหลังพลันอุทาน “ไอ๊ หยา ท่านจะรี บไปไย”
“รี บไปก่อนที่ใครบางคนจะอดใจเอาไว้ ไม่ได้ แล้ วกระทา
การไม่อายฟ้ าดินกับศิษย์ของข้ าในรถม้ า ”
“...”
กำรเดินทำงผ่ ำนไปอีกเพียงไม่ ก่ วี ันทุกคนก็เข้ ำ
มำยังวังอันใหญ่ โตแห่ งหนึ่งที่ตัง้ อยู่ในเมืองหลวงแต่ นอก
อำณำเขตของพระรำชวังออกมำอีกชัน้ หนึ่ง
“อา...คิดถูกที่สดุ ที่มา” ลี่ซูเอ่ยออกมาอย่างรื่ นเริ งเมื่อเข้ า
มาภายในวังแห่งนี ้แล้ วมองไปรอบทิศทาง “นี่ๆ ตาแก่”
“อันใดอีก”
“ข้ าไม่คิดจะหาเงินโดยการล่อลวงบุรุษอีกแล้ ว ข้ าอยาก
อยูก่ ับหนี่ว์เอ๋อร์ คอยดูแลนาง”
“เช่นนั ้นย่อมดี ” ฟงชินหยางเอ่ยแค่นั ้นก่อนจะพาร่างสูง
ใหญ่ผิดมนุษย์ทวั่ ไปของตนเดินตามเฟยหมิงและม่านนีเข้ าไป
ภายในอาณาเขตของวังชั ้นใน
หลังจำกดูแลสั่งกำรให้ บ่ำวไพร่ จัด ที่ทำงให้ หนึ่งชำย

ชรำและหนึ่งสตรีวัยงำมเป็ นที่เรียบร้ อยดีแล้ ว
เฟยหมิงจึงพาม่านนีไปยังอีกตาหนักแห่งหนึง่ กับเขาและ
เรี ยกบ่าวไพร่ที่เป็ นสตรี มาดูแลม่านนีให้ อาบน ้าและแต่งอาภรณ์
สมฐานะว่าที่ชายาแห่งเขา เพื่อหมายจะพานางเดินทางเข้ า
พระราชวังไปพบเสด็จพ่อเพื่อขอสมรสพระราชทานในทันที
ม่านนีได้ แต่ทาตัวเป็ นหุน่ ไม้ ให้ เหล่านางกานัลทั ้งหลาย
เปลือยกายให้ พวกนางกานัลอาบน ้าขัดตัวทั ้งยังจับพลิกซ้ ายพลิก
ขวาพลิกด้ านหน้ าพลิกด้ านหลังจนกลายร่างเป็ นสตรี สงู ศักดิ์ผ้ ู
หนึง่ ในอาภรณ์สีเหลืองนวลอ่อนหวานสลักเสลาไปทั ้งตัวตัดกัน
ด้ วยลายดอกเหมยกุ้ยสีแดงตรงชายกระโปรงและสาบเสื ้อตรง
ขอบตะเข็บกว้ างครึ่งฉื่อ แต่งแต้ มใบหน้ าสีชาดอย่างพอเหมาะไม่
มากเกินไปและไม่น้อยจนเกินไป แต่เพียงเท่านี ้ก็ ทาเอาใครบาง
คนที่ยืนรออยูด่ ้ านหน้ าตาหนักในอาภรณ์สีฟ้าเข้ มถึงกับตกตะลึง
ยืนมองตาค้ าง
“ท่านชอบให้ ข้าแต่งแบบนี ้หรื อ” เสียงหวานใสของสตรี
ตรงหน้ าทาเอาเฟยหมิงพลันได้ สติจากการจ้ องมองนางนิ่งงันเมื่อ
ครู่ “หากข้ ากลับไปแต่งกายด้ วยอาภรณ์สีหม่นอีกเกรงว่าท่านคง
ไม่พึงใจเสียแล้ ว” นางกล่าวเสียงเย้ ากลั ้วยิ ้มงดงาม
เฟยหมิงถึงกับหลุดหัวเราะในลาคอเบาๆ ก่อนผินใบหน้ า
หลบสายตาหวานๆ ของม่านนีโดยไร้ ซงึ่ คาใดโต้ ตอบ ไม่ว่านางจะ
อยูใ่ นอาภรณ์ใดนางก็เปรี ยบเสมือนแสงไฟกลางป่ าใหญ่ลกึ ลับ
ยามค่าคืนอันมืดมิดที่ไม่ว่าจะไกลเพียงใดก็ดึงดูดเขาได้ อยูด่ ี
“ไปเถิด” ม่านนีกล่าวคาพลางยื่นฝ่ ามือมาจับกุมมือของ
เขาเอาไว้ “ท่านจะพาข้ าไปที่ใด ข้ าพร้ อมแล้ ว ”
และอีกครัง้ ที่เฟยหมิงต้ องหลุดยิ ้มออกมา
ภำยในพระรำชวังยังคงงดงำมและยิ่งใหญ่ เหมือน
ดังเช่ นปกติท่ผี ่ ำนมำ ไม่ว่าจะเป็ นพระราชวังที่ใดหรือแคว้ นใดก็
ไม่ต่าง ทุกที่ยอ่ มกว้ างขวางและงดงามเหนือคาบรรยาย
ม่านนีเพียงเดินตามแผ่นหลังที่ตั ้งตรงของเฟยหมิงมา
ด้ วยอาการสงบเรี ยบนิ่งหาได้ มีกิริยาตื่นเต้ นอื่นใด กับเมืองหลวง
กับวังหลวงก็เท่านี ้ ไม่ว่าจะงดงามกว้ างใหญ่เพียงใด นางก็ทาได้
แค่เพียงก้ าวเดินไปด้ วยเท้ าย่าพื ้นดินหาได้ ติดปี กบินได้ ไม่
“องค์ชายเก้ า ถวายบังคมเพคะ” เสียงหวานใสของสตรี
นางหนึง่ ในอาภรณ์สีชมพูจดั จ้ านดังมาจากเบื ้องหน้ าของเฟยหมิง
ชายหนุม่ เพียงหยุดเท้ าลงแล้ วพยักหน้ ารับการทาความเคารพแค่
นั ้นมิได้ มีปฏิกิริยาอื่นใด เขาเพียงยกเท้ าย่างก้ าวต่อ
“เอ่อ...องค์ชายเพคะ หม่อมฉันหลิวจินเพคะ” สตรี นาง
นั ้นช่างเหนียวแน่น นางขยับกายมาขวางทางแล้ วแนะนาตนเอง
เฟยหมิงหยุดเท้ าลงอีกครา “ข้ าต้ องรู้ จกั เจ้ าด้ วยหรื อ”
เขาถามเสียงต่าก่อนปรายหางตามองสตรี นางนั ้นพร้ อม
ความหมายว่า ‘หลบทาง’ ทาเอาสตรี นางนั ้นต้ องหดใบหน้ าถอย
หลังออกไปถึงสามก้ าว
ม่านนีจงึ ได้ ก้าวเท้ าเดินตามเฟยหมิงต่อไปเมื่อทางโล่งดี
แล้ ว บริ เวณนี ้เป็ นทางเดินเชื่อมต่อของอุทยานกับตาหนักต่างๆ
ของทางด้ านหน้ าพระราชวังจึงมิใช่เรื่องแปลกอันใดที่จะมีบคุ คล
จากนอกวังเข้ ามาเดินนวยนาดไปมา พวกนางย่อมต้ องเป็ นธิดา
ของขุนนางชั ้นสูงจึงได้ รับสิทธิพิเศษให้ เข้ ามาเพื่อเป็ นเพื่อนเล่น
หรื อพูดคุยกับเหล่าองค์หญิงผู้สงู ศักดิ์
“กลับมาแล้ วหรื อน้ องเก้ า” ระหว่างทางเดินที่เพียงก้ าว
เท้ าออกห่างจากสตรี ในนามว่าหลิวจินมาไม่ไกลก็มีเสียงของบุรุษ
ในอาภรณ์สีม่วงเข้ มปรากฏตรงด้ านหน้ าอีกผู้หนึง่ เขาเรี ยกเฟย
หมิง อย่างนั ้นคงเป็ นพี่ชายกันอย่างไม่ต้องสงสัย
“ถวายบังคงองค์รัชทายาท” เฟยหมิงเพียงโค้ งกาย
ประสานฝ่ ามือทักทายตอบไปคล้ ายห่างเหินในที
บุรุษที่เฟยหมิงเรี ยกขานเขาว่าองค์รัชทายาทเพียงยกมือ
ขึ ้นเล็กน้ อยเป็ นสัญญาณตอบรับการทักทายแล้ วเอ่ย “ไม่ต้อง
มากพิธี นัน่ เจ้ าพาใครมากัน ช่างงดงามยิ่งนัก” เขากล่าวคาพลาง
เอียงใบหน้ าคมสันส่งสายตาแพรวพราวอ้ อมหลังเฟยหมิงมาตรง
ม่านนี
หญิงสาวเพียงเบี่ยงตัวออกมาจากแผ่นหลังของเฟยหมิง
แล้ วทาท่าย่อกายทาความเคารพอย่างสวยงามตามมารยาทที่
ควรกระทาอย่างรู้ งานรู้ กาลเทศะมิให้ เฟยหมิงต้ องอับอาย
“ถวายบังคมเพคะ หม่อมฉันม่านนีเพคะ” นางทากิริยา
อย่างนี ้ได้ ไม่ยาก นางฝึ กมาแล้ วออกบ่อยไปเมื่อครัง้ อยูใ่ น
พระราชวังของบิดาที่ลม่ สลายไปไม่นาน
เมื่อม่านนีทาความเคารพเรี ยบร้ อยจึงเงยหน้ าขึ ้นมอง
องค์รัชทายาทแล้ วเพียงคลี่ยิ ้มบางเบาตามมารยาทเท่านั ้น
แต่เพียงเท่านั ้นก็ทาเอาองค์รัชทายาทถึงกับเหม่อมอง
ก่อนยกยิ ้มพึงใจเปิ ดเผย
เฟยหมิงจึงกระแอมไอส่งให้ เป็ นสัญญาณเตือนภัยด้ วย
สายตาคมกริ บฉายแววดุดันกลิ่นน ้าส้ มสายชูชดั เจน
“เจ้ าไปท่องเที่ยวเสียนานเกรงว่าขั ้วอานาจคงสัน่ คลอน มิ
สู้แต่งงานกับสตรี ตระกูลใหญ่สกั คนสองคน และกับสตรี ไร้ นาม
เพียงส่งให้ ข้าดูแล...” องค์รัชทายาทเอ่ยคาตรงไปตรงมาตรง
ประเด็นกับเฟยหมิงผู้เป็ นน้ องชายทั ้งยังคงจ้ องมองม่านนีแบบไม่
วางตา เขาจริ งใจเปิ ดเผยมิเคยต้ องเก็บข่มอารมณ์หรื อเก็บอาการ
ใดๆ ด้ วยอานาจของเขาตาแหน่งของเขาย่อมกระทาได้
เฟยหมิงจึงเบี่ยงกายเพียงนิดเพื่อบังม่านนีเอาไว้ แล้ วเอ่ย
ตอบคาด้ วยน ้าเสียงเรี ยบเรื่ อย “หากข้ าแต่งสตรีตระกูลใหญ่เสริ ม
อานาจขึ ้นมาเกรงว่าตาแหน่งรัชทายาทของเสด็จพี่คงสัน่ คลอน”
และอีกครัง้ ที่เพียงประโยคเดียวของเฟยหมิงทาเอาผู้ฟัง
ถึงกับเงียบนิ่งจ้ องมองเฟยหมิงแข็งค้ าง
เหล่าองค์ชายพี่น้องของเฟยหมิงรู้ ดี ถึงแม้ ว่าเฟยหมิงจะ
เป็ นองค์ชายถึงลาดับที่เก้ า แต่ด้วยอายุยี่สิบหกปี ของเขานั ้น เขา
ย่อมสามารถได้ รับตาแหน่งอันทรงเกียรติ ได้ ไม่ยาก อีกทั ้ง
ความสามารถหลายด้ านก็ไม่ยิ่งหย่อน หากแต่เขาเลือกที่จะ
ท่องเที่ยวและทาตัวคล้ ายองค์ชายเจ้ าสาราญก็เท่านั ้น ซึง่ หากเขา
ไม่ทาตัวอย่างนั ้นเขาย่อมนับว่าเป็ นตัวเลือกที่ดีของราชวงศ์หวง
แห่งนี ้
ครานี ้เป็ นองค์ รัชทายาทบ้ างที่กระแอมไอเบาๆ แล้ วเอ่ย
“เสด็จพ่อทรงทราบแล้ วว่าเจ้ ากลับมา เข้ าไปพบเสด็จพ่อเถิด”
องค์รัชทายาทเอ่ยได้ แค่นั ้น เขาเจอไม้ นี ้ของเฟยหมิงเข้ าไป หาก
เขาไม่ยอมลงให้ เห็นทีตาแหน่งของเขาคงสัน่ คลอนจริ งดังคา
เฟยหมิงจึงจับจูงมือม่านนีเดินเลี่ยงองค์รัชทายาทออกไป
โดยไม่หนั หน้ ากลับมามองอีก
ม่านนีที่มองตามแผ่นหลังของเฟยหมิงเริ่ มครุ่นคิด หาก
เขาเป็ นอย่างบิดาของนางที่ต้องการอานาจและความยิ่งใหญ่
นางจะทาอย่างไร นางเริ่ มกังวล
ระหว่างที่สองเท้ ากาลังก้ าวเดินเฟยหมิงเริ่ มรับรู้ ถึงฝ่ ามือ
เล็กที่เพิ่มแรงกดบีบฝ่ ามือของเขาคล้ ายกับกาลังครุ่นคิดหนัก
หน่วงเขาจึงหยุดเท้ าแล้ วหันหน้ าก้ มมองนางนิ่ง
“เจ้ าอย่าได้ กังวล” เขาเอ่ยขึ ้นด้ วยรู้ ใจนางเหมือนเช่นทุก
ครัง้ ที่ผา่ นมา
ม่านนีเงยหน้ าขึ ้นสบประสานสายตาคมที่นิ่งขึงไร้ แววสัน่
ไหวก่อนจะพยักหน้ าเบาๆ แล้ วคลี่ยิ ้มยามเอ่ย “ท่านย่อมไม่
เหมือนบิดาของข้ า”
“แน่นอน ข้ าไม่เหมือน” ชายหนุม่ กล่าวคาบางเบาแต่ทว่า
แฝงความหนักแน่นอยูห่ ลายส่วน กล่าวจบเขาเพียงจับจูงมือนาง
พาก้ าวเท้ าเดินต่อไปอย่างมั่นคง เขาจะทนฟั งเสียงนกเสียงกาอีก
ไม่นานหรอก ยิ่งใหญ่แล้ วอย่างไร มีอานาจหนุนหลังแล้ วอย่างไร
ใครสนใจกัน?
เพียงไม่ นำนเฟยหมิงก็พำม่ ำนนีเข้ ำมำยังเขต

พระรำชฐำนชัน้ ในซึ่งเป็ นที่ประทับขององค์ จักรพรรดิแห่ ง
แคว้ นเว่ ยแห่ งนี ้
และเพียงไม่นานเช่นเดียวกันเขาก็ได้ รับอนุญาตจาก
บุคคลภายในห้ องรโหฐานให้ พาสตรี ข้างกายได้ เข้ าไป
ภายในห้ องแห่งนี ้มีบรุ ุ ษวัยกลางคนและสตรี วัยกลางคน
นัง่ อยูบ่ นตั่งยาวคนละตัวตามลาดับสูงศักดิ์ หนึง่ คือฮ่องเต้ และอีก
หนึง่ คือฮองเฮาหรื อมารดาเลี ้ยงของเฟยหมิง พระนางทรงเลี ย้ ง
ดูเฟยหมิงมาหลังจากมารดาแท้ จริ งของเฟยหมิงที่เป็ นถึงพระ
สนมยศสูงทั ้งยังเป็ นคนโปรดของเสด็จพ่อของเขาได้ สิ ้นพระชนม์
เฟยหมิงและม่านนียอบกายลงคุกเข่าก้ มหัวประสานฝ่ า
มือทาความเคารพบุคคลทั ้งสองทันทีที่เดิ นมาหยุดอยูเ่ บื ้องหน้ า
บัลลังก์สงู ส่ง
“กลับมาแล้ วหรื อหมิงเอ๋อร์ ” สุรเสียงนุม่ นวลของฮองเฮา
เอ่ยขึ ้นเมื่อมองมาทางเฟยหมิงและสตรี งดงามนางหนึง่ ที่เดินเข้ า
ห้ องมาพร้ อมกัน พระนางทรงทอดพระเนตรมองทางม่านนีด้วย
สายตาดูปฏิเสธในที เขามีสตรี ที่หมายตาให้ แต่งงานกับเฟยหมิง
อยูแ่ ล้ ว
“เจ้ าพาใครมาหรื อหมิงเอ๋อร์ ” ครานี ้เป็ นสุรเสียงทรง
อานาจของฮ่องเต้ บ้าง
เฟยหมิงลุกขึ ้นพยุงร่างบางข้ างกายให้ ลกุ ขึ ้นยืนเคียงข้ าง
กับเขาแล้ วกล่าวตอบ “ทูลเสด็จพ่อ นางมีนามว่าม่านนี เป็ นธิดา
หนึง่ เดียวของฮ่องเต้ หยางจื ้อเฉิงที่เหลือรอดพะย่ะค่ะ”
“อืม...” ฮ่องเต้ แคว้ นเว่ยเพียงพยักหน้ าน้ อยๆ สายตาคม
มองมาทางม่านนีนิ่งๆ “เราขอแสดงความเสียใจด้ วย”
ม่านนีเพียงคลี่ยิ ้มงดงามพร้ อมย่อกายขอบคุณนุม่ นวล
“นางเป็ นสตรี ที่กระหม่อมจะแต่งงานด้ วยพะย่ะค่ะ” เฟย
หมิงไม่ปล่อยให้ มีชอ่ งว่างระหว่างการสนทนา เขารี บเอ่ยคาอย่าง
รู้ ทนั แม่เลี ้ยงและไม่คิดจะปล่อยให้ ใครคิดการสิ่งใด “หากแต่เสด็จ
พ่อและเสด็จแม่เห็นว่าไม่สมควร บางทีการแต่งคุณหนูตระกูล
ใหญ่สกั นางสองนางกระหม่อมอาจจะทาให้ อะไรๆ ง่ายขึ ้น”
ประโยคนั ้นทาเอาฮองเฮาที่นงั่ อยูเ่ ยื ้องลงมากับฮ่องเต้
ถึงกับคิ ้วกระตุกรอยยิ ้มประดับใบหน้ าสัน่ เบาๆ
เฟยหมิงเพียงซ่อนรอยยิ ้มเจ้ าเล่ห์เอาไว้ แน่นอนว่าแม่
เลี ้ยงของเขาคนนี ้เป็ นต้ นเหตุหลักในการตายของสนมคนโปรด
หลายๆ นาง ซึง่ ไม่ต่างจากพี่สาวของเขาที่ชอบกระทา การที่เขา
ไม่คิดจะแก้ แค้ นมิใช่วา่ เขาอกตัญญู เพียงแต่มารดาของเขาเลือก
ที่จะกระทากับฮองเฮาก่อน เรื่ องมันก็เลยจบแบบนั ้น และหากเขา
คิดไม่ผิด ฮองเฮาต้ องทาทุกอย่างให้ โอรสของเขาได้ เป็ นองค์รัช
ทายาทต่อไปโดยไร้ คู่แข่งคนใด เขาย่อมเปิ ดทางให้ ไม่คิดเข้ าแข่ง
“อา...เจ้ าไม่เห็นต้ องลาบากแต่งงานกับสตรี นางใดให้
ยุง่ ยาก...หมิงเอ๋อร์ ” ประโยคนี ้ฮองเฮาเป็ นผู้เอ่ยอย่างนุม่ นวล
อ่อนหวาน “สนมของบิดาเจ้ าหลายๆ นาง หรื อแม้ แต่เชื ้อพระวงศ์
ที่แต่งเข้ ามายังตระกูลหวงก็ไม่แตกต่าง พวกนางหลายคนก็สิ ้น
ครอบครัวอันยิ่งใหญ่ไปก่อนจะเข้ ามาอาศัยสกุลของพวกเรา จริ ง
หรื อไม่เพคะฝ่ าบาท”
ไร้ ซงึ่ คาตอบ ฮ่องเต้ เพียงยกยิ ้มบางเบาส่งเสียงหัวเราะ
อยูใ่ นลาคอ เขาย่อมรู้ ทนั บุคคลทั ้งสองเป็ นอย่างดี ทั ้งลูกทั ้งเมีย
“เอาล่ะ เอาล่ะ หากเราคัดค้ านเราคงกลายเป็ นคนผิดคาพูดกับ
โอรสจอมดื ้อดึง ดีไม่ดี หมิงเอ๋อร์ คงทาวังของเราปั่ นป่ วน”
“ขอบพระทัยเสด็จพ่อพะย่ะค่ะ” เฟยหมิงรี บประสานฝ่ า
มือขอบคุณเป็ นการใหญ่ ก่อนเอ่ยข้ อเสนอเหนือชั ้น “หาก
กระหม่อมแต่งงานแล้ วกระหม่อมจะอยูแ่ ต่ในวัง ไม่ไปท่องเที่ยวที่
ใดอีก ดีหรื อไม่พะย่ะค่ะ”
ฮ่องเต้ แย้ มสรวลมากยิ่งขึ ้นเมื่อได้ ยินอย่างนั ้น “อา...ย่อม
ดี ดียิ่ง เราอยากให้ เจ้ าเข้ ามาช่วยงานราชกิจในวังจะแย่”
“แต่มีข้อแม้ ”
“อะไรหรื อ?”
“กระหม่อมขอกาหนดแต่งที่เร็ วที่สดุ พรุ่งนี ้ได้ ยิ่งดี ”
“หืม...รี บปานนั ้น” ฮ่องเต้ หรี่ พระเนตรลงมองยามเอ่ย
“เห็นทีเราคงมีหลานเพิ่มในเร็ ววัน โอรสของเราคงอยาก
เข้ าหอเต็มที” จบคาก็หวั เราะเสียงดังออกมา
เฟยหมิงไม่ตอบคาเขาเพียงเอียงหน้ ามองม่านนีแล้ วยก
คิ ้วให้ นางพร้ อมรอยยิ ้มยอมรับ
ม่านนีที่ไม่มีบทบาทอันใดในการสนทนาระหว่าง
ครอบครัวนี ้ทาได้ เพียงยืนเงียบหน้ าแดงแล้ วแดงอีก
ภำยในห้ องพักชั่วครำวของวังเฟยหมิงที่ถูกจัด
เอำไว้ ให้ ม่ำนนีได้ ใช้ สำหรับเตรียมตัวเพื่องำนมงคลที่ใกล้
เข้ ำมำ
หญิงสาวกลับเข้ าห้ องมาหลังจากถูกเฟยหมิงพาไปเที่ยว
ชมภายในวังหลวงของแคว้ นเว่ยจนถ้ วนทัว่ ทั ้งยังต้ องเจอกับ
บุคคลหลากหลายที่มาเจอและทักทายกับเฟยหมิงในรู ปแบบ
ต่างๆ
บางคนเข้ ามาทักทายเยี่ยงศัตรู แต่ฉาบไว้ ด้วยมิตรไมตรี
บางคนทักทายตามแบบฉบับของบุคคลชั ้นสูงไว้ เนื ้อถือตัวซึง่ ตรง
นี ้เฟยหมิงเองก็ไม่ต่าง เขาช่างเป็ นบุรุษที่หยิ่งยโสทระนงองอาจ
แผ่รังสีบางอย่างยากผู้ใดเข้ าถึงจนกระทัง่ คนผู้นั ้นต้ องยอมลงให้
เขาถึงสามส่วน
และบางคนก็ทกั ทายกันแบบมิตรสหายแท้ จริ ง บุคคลนี ้
เป็ นองค์ชายผู้หนึง่ เขามีชายาเอกนางหนึง่ เป็ นองค์หญิง
บรรณาการจากต่างแคว้ น นางถูกส่งมาเป็ นเครื่ องบรรณาการให้
แคว้ นเว่ยแห่งนี ้หลังจากแคว้ นเว่ยทาศึกชนะแคว้ นของนาง ญาติ
พี่น้องตกตายตามกันไปหลายคน บิดาของนางตายจาก
เหตุการณ์นี ้และได้ โอรสพระองค์หนึง่ ขึ ้นครองราชย์ แต่นางกลับ
ต้ องมาเป็ นชายาของโอรสแคว้ นศัตรู เพื่อยุติสงครามหลังจากที่
แคว้ นของนางได้ ปฏิวัติและตั ้งจักรพรรดิ พระองค์ใหม่ นางตัวคน
เดียวทั ้งยังต้ องสู้รบกับเหล่าอนุชายาขององค์ชายผู้นั ้น และนัน่ จึง
ทาให้ ม่านนีได้ ตระหนัก นางนับว่าโชคดีแล้ ว นางนับว่าโชคดี
เรื่ องของตัวนางเองนั ้นเมื่อเทียบกับองค์หญิงบรรณาการ
ผู้นั ้น ถือว่าความทุกข์ใจห่างกันอยูห่ ลายขุม เมื่อรับรู้ ได้ อย่างนี ้
การที่นางต้ องทนทุกข์ในป่ านัน่ นับได้ ว่าเป็ นบททดสอบของชีวิตก็
แล้ วกัน
ม่านนียงั คงคิดอะไรไปเรื่อยเปื่ อยตามประสาหญิงสาวที่
มักจะต้ องอยูต่ ัวคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรจึงต้ องคุยกับตัวเองเป็ น
ประจา นางเพียงผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ออกจากร่างงามอย่างใจเย็น
หลังจากที่ไล่บา่ วไพร่ให้ ออกไปจนหมดแล้ ว นางยอมรับว่ายังไม่
ชินเสียจริ งกับการที่มีคนมาคอยปรนนิบตั ิรับใช้ ล้อมหน้ าล้ อมหลัง
มากมายอย่างนั ้น นางคงจะต้ องปรับตัวกันไป บางทีการเป็ นหุน่
ไม้ ก็สนุกดี
หญิงสาวคิดมาถึงตรงนี ้จึงหลุดหัวเราะคิกเบาๆ เมื่อนึก
ถึงสภาพของตนยามเมื่อถูกบ่าวไพร่จบั พลิกซ้ ายพลิกขวาคล้ าย
กับว่านางเป็ นแผ่นแป้งอยูบ่ นเตาย่างกระนั ้น
“คิดอะไรอยู”่ เสียงทุ้มนุม่ กับฝ่ ามืออุ่นๆ โอบเข้ ามาที่เอว
ของม่านนีจากทางด้ านหลังเมื่อไหร่มิทราบได้
“...”
ตามด้ วยริ มฝี ปากอุ่นชื ้นหลังจบประโยคนาบลงที่ต้นคอ
เขาเอื ้อมมืออีกข้ างปั ดปอยผมออกจากแผ่นหลังของนางแล้ วนาบ
ริ มฝี ปากลงมาอีกหลายที
“อ๊ ะ!” ม่านนีได้ แต่ขนลุกชูชัน เขาช่างว่องไวเสียจริ ง เข้ า
มาเมื่อไหร่กัน “เฟยหมิง!”
“ข้ ารอเจ้ าอยูท่ ี่ศาลาเป็ นนาน ไยยังไม่ยอมออกไป” เขา
กล่าวคาขณะริ มฝี ปากยังคงซุกซน ยามนี ้ไต่อยูต่ รงช่วงไล่ลาดเล็ก
ของนางแล้ วกลับขึ ้นมาที่ลาคอก่อนจะขบเม้ มเบาๆ ที่ใบหู
“อ๊ ะ!” ม่านนีร้องอีกทีพร้ อมห่อไหล่ ยามนี ้ทั ้งฝ่ ามือทั ้งริ ม
ฝี ปากทั ้งลมหายใจของเขาเริ่ มร้ อนอีกแล้ ว อากาศออกจะหนาว
เย็นใช่หรื อไม่!?
“ปล่อยข้ าก่อน ข้ ากาลังผลัดผ้ า”
“ไยผลัดนานนัก ” ริ มฝี ปากสีแดงสดบ่นอุบอิบแต่ยงั ไม่
หยุดไต่ไปมาตามซอกคอและข้ างแก้ มของนาง
ม่านนีรีบกลับตัวในอ้ อมแขนของเขาจนหันหน้ าชนเข้ ากับ
แผงอกของเขาเพื่อหมายจะยันเขาให้ ออกห่าง แต่ยามนี ้นางถอด
อาภรณ์หนาหนักสีนวลลายดอกเหมยกุ้ยสีแดงออกไปแล้ วแต่ยงั
มิทนั ได้ ใส่อาภรณ์อื่นใดจึงยังคงอยูใ่ นร่างเกือบเปลือยมีเพียง
เอี๊ยมตัวบางปกปิ ดหน้ าอกอวบนูนชูชนั
เฟยหมิงถึงกับก้ มมองอะไรๆ ของนางตรงหน้ า
นี่เขาได้ ฤกษ์แต่งเร็ วสุดเมื่อไหร่นะ อีกหนึง่ เดือนใช่หรื อไม่
มันนานเกินไปแล้ ว...
ม่านนีที่กาลังดันแผงอกของใครบางคนตรงหน้ าถึงกับตัว
แข็งทื่อเป็ นท่อนไม้ เมื่อฝ่ ามือกรุ่นร้ อนทั ้งสองของคนตรงหน้ าจับ
กระชับเอวของนางทั ้งสองข้ างจนร่างทั ้งร่างของนางลอยหวือขึ ้น
คล้ ายบินได้
บินไปสักพักก็ถกู วางเอาไว้ ตรงโต๊ ะสี่เหลี่ยมตัวหนึง่ ที่
ตั ้งอยูต่ รงริมหน้ าต่างตามด้ ายใบหน้ าคมคายก้ มลงมาแนบชิด
ก่อนจะประกบริ มฝี ปากร้ อนชื ้นแนบแน่นที่ริมฝี ปากของนาง
ม่านนีพยายามเผยอริมฝี ปากออกหมายเอ่ยห้ ามปราม
นางต้ องหยุดการกระทาอุกอาจรวดเร็ วนั ้น แต่ทว่ากลับ
ถูกบางอย่างล้ วงเข้ าฉกชิงดูดดันพื ้นที่ภายในปากจนไม่สามารถ
เอ่ยคาอันใดได้ นอกจาก
“อื ้อ!”
นางร้ องได้ แค่นั ้นเมื่อถูกปลายลิ ้นร้ อนๆ ตวัดไปมาภายใน
ปากของนาง
เขากินริ มฝี ปากของนางหนักข้ อขึ ้นทุกวัน แย่งอากาศ
หายใจของนางได้ ทกุ ที
เฟยหมิงในยามนี ้ช่างใจร้ อนยิ่งนัก ยิ่งใกล้ วันแต่งยิ่งรู้ สกึ
ร้ อนรุ่มไปหมด ความจริ งอีกแค่เพียงหนึง่ เดือนนี ้หากเทียบกันกับ
ที่รอนางมานานหลายปี นั ้น ช่างแตกต่าง...
แต่ทาไมเขารู้ สกึ ได้ ว่าหนึง่ เดือนนี ้ช่างยาวนาน
นานเหลือเกิน...
ชายหนุม่ ยังคงก้ มหน้ าก้ มตากดจูบดูดดันหญิงสาวบน
โต๊ ะอย่างนึกเข่นเขี ้ยว ริ มฝี ปากขบเม้ มหนักหน่วง ฝ่ ามือจับตรึง
เอวบางเอาไว้ แน่น ถึงแม้ ว่านางในยามนี ้คล้ ายกับใกล้ ตายเต็มที
เขาก็ยงั ไม่ยอมปล่อย
อึก!
ในที่สดุ ก็ต้องปล่อย เมื่อเจอเข้ ากับสิ่งที่ค้ นุ ชิน
เข่านาง...
“อ่า...เจ้ า !” เฟยหมิงถึงกับถอนใบหน้ าถอนริ มฝี ปากงอ
ตัวเลยทีเดียว
ม่านนีถึงกับตกใจ เข่านางเป็ นอันใดไป นางไม่ร้ ู เลย
“ข้ าขอโทษ ข้ ามิได้ ตั ้งใจนะ เข่าข้ ามันไปเอง” นางกล่าว
แก้ ตัวพร้ อมยกยิ ้มอย่างรู้ สกึ ผิด “ท่านเจ็บหรื อไม่?”
เฟยหมิงถึงกับต้ องเอาฝ่ ามือท้ าวเอาไว้ บนโต๊ ะ ซบหน้ าลง
ตรงไหล่กลมมนของม่านนีก่อนเอ่ยเสียงแหบต่า “เจ้ าทากับว่าที่
สามีอย่างนี ้อีกแล้ ว”
“ข้ าไม่ได้ ตั ้งใจจริ งๆ นะ ของท่านหักแล้ วหรื อไม่ ข้ าเริ่ม
กังวล”
“...”
หญิงสาวเริ่ มคิดหนักขึ ้นมาเสียแล้ ว หากวันเข้ าหอแล้ ว
นางเผลอกระแทกเข่าใส่เขาอีกต้ องแย่แน่ๆ นางเริ่ มเป็ นห่วงมังกร
ของเขาเสียจริ ง มันสาคัญกับนางด้ วยนะนัน่
หนึ่งเดือนผ่ ำนมำดูแล้ วไม่ นำนเท่ ำไหร่ แต่ กับใคร

บำงคนคล้ ำยกับว่ ำมันนำนชั่วกัปชั่วกัลป์
เฟยหมิงในชุดสีแดงสดของเจ้ าบ่าวแห่งค่าคืนมงคลพา
เรื อนร่างสูงโปร่งสง่างามเดินเข้ าห้ องหอมาจนเจอเข้ ากับเจ้ าสาว
ในอาภรณ์สีเดียวกัน นางกาลังนัง่ รอเขา ชายหนุม่ ถึงกับยกยิ ้มมุม
ปากอย่างห้ ามเอาไว้ ไม่ได้ เกือบสิบปี แล้ วกระมังที่เขาได้ เจอนาง
ตรงลาธารกลางป่ านัน่ เกือบสิบปี แล้ ว
ม่านนีที่รับรู้ แล้ วถึงการมาของคนร่างสูง นางถึงกับต้ อง
รี บเก็บเข่าของตนเอาไว้ เป็ นอย่างดีพลางนึกถึงสิ่งที่ลี่ซูพร่ าสอน
นางอยูห่ ลายวันทั ้งยังเปิ ดตาราที่มีภาพบางอย่างให้ นางได้ ดูชม
ลี่ซูนบั ว่าเป็ นอาจารย์ในเรื่ องนี ้ได้ ดีคนหนึง่ ลี่ซูสอนนางกระทัง่
เปลื ้องผ้ าทาท่าให้ นางดูเลยเชียว
เมื่อคิดมาถึงตรงนี ้ม่านนีถึงกับตาโตหน้ าแดงเห่อร้ อน
ภายใต้ ผ้ามงคลสีแดง นางกาลังเกรงว่าผ้ าตรงหน้ าจะถูกเผาไหม้
ไปเสียหมดเพราะความร้ อนจากใบหน้ าของนาง
เฟยหมิงที่ยามนี ้ร้ อนรุ่มยิ่งกว่ากาลังเปิ ดผ้ าที่ปกปิ ด
ใบหน้ างามของเจ้ าสาวให้ หลุดออกไป เมื่อใบหน้ าหวานล ้า
เปิ ดเผยแก่สายตา เขาถึงได้ รับรู้ วา่ มิใช่เขาแค่คนเดียวที่กาลังรุ่ม
ร้ อนคล้ ายลูกไฟ มิร้ ู ได้ ว่าใบหน้ าของนางกับอาภรณ์สีมงคล
อย่างไหนแดงกว่ากัน
ชายหนุม่ ถึงกับอมยิ ้มนึกขัน หญิงสาวตรงหน้ าถึงกับส่ง
ค้ อนวงใหญ่
เฟยหมิงไม่รอช้ าเขารี บริ นเหล้ ามงคลใส่จอกสองใบแล้ ว
เอื ้อมมือของเขาไปจับมือของนางขึ ้นมา ส่งจอกเหล้ าให้ จับแขน
นางคล้ อง แล้ วยกเหล้ าขึ ้นดื่มอย่างไม่มีรีรอ
ม่านนีที่ดื่มเหล้ าลงคอได้ แต่หรี่ ตามองใครบางคนที่
รวดเร็วเสียจริ ง ให้ นางได้ ประมวลภาพที่ลี่ซูสอนทั ้งหมดก่อนมิได้
หรื อไร นางกาลังตั ้งใจอย่างยิ่งยวด
หญิงสาวคิดการอย่างนั ้นจึงหยุดริ มฝี ปากของคนตรง
หน้ าที่ยื่นมาอย่างหมายมาดด้ วยเรี ยวนิ ้วของนาง นางดันริ ม
ฝี ปากของเขาออกก่อนที่จะชนเข้ ากับริ มฝี ปากของนาง
“...”
เฟยหมิงถึงกับชะงักงัน แต่ก็ยงั ดีกว่าเข่าน้ อยๆ นัน่ เขา
เห็นนางเบี่ยงเข่าหลบเอาไว้ เป็ นอย่างดี
คืนนี ้เขาคงไม่ถกู นางกระแทกอย่างแน่นอน เพราะว่าเขา
จะเป็ นฝ่ ายกระแทกนางเอง เฟยหมิงคิดในใจอย่างชัว่ ร้ าย
“อาบน ้าก่อน” เสียงหวานๆ ของสตรี ตรงหน้ าเอ่ยเบาๆ
ด้ วยสีหน้ าจริ งจังหาได้ เอียงอายอย่างเดียวไม่ นางกาลังขมวดคิ ้ว
เข้ าหากันน้ อยๆ เม้ มริ มฝี ปากเอาไว้ แน่น กะพริ บตาเบาๆ พร้ อม
เอียงศีรษะ คล้ ายกาลังตั ้งใจทบทวนบทเรี ยน
เฟยหมิงถึงกับงุนงงจ้ องมองม่านนีนิ่งงัน จนเผลอปล่อย
ร่างงามระหงตรงหน้ าให้ หายไปในห้ องอาบน ้า นางลุกขึ ้นไปตั ้งแต่
เมื่อไหร่มิทราบได้ รู้ ตวั อีกทีนางก็ลงไปนัง่ แช่อยูใ่ นถังอาบน ้า
เรี ยบร้ อยแล้ ว
ชายหนุม่ ได้ แต่เดินตามมาแล้ วยืนกอดอกพิงขอบประตู
ห้ องอาบน ้าจ้ องมองหญิงสาวในอ่างไม้ นิ่งนาน
“เราไปอาบในสระน ้าของห้ องรื่ นรมย์ดีหรื อไม่ ในนั ้น
กว้ างขวางมากกว่านี ้”
เขาเอ่ยชักชวนด้ วยสายตาคมซ่อนความนัย ห้ องนั ้นเขา
สัง่ ทาเป็ นพิเศษเพื่อนาง
ม่านนีสา่ ยหน้ าเบาๆ ปฏิเสธ “ไม่เอา!” ลี่ซูยงั มิได้ สอนท่า
ในสระน ้าให้ นาง
เฟยหมิงหรี่ ตามอง “เช่นนั ้นข้ าอาบในถังนี ้ด้ วย” จบคาก็
เดินอาดๆ เข้ าหาถังอาบน ้า
ม่านนีถึงกับตกใจลุกขึ ้นพรวดพราดอยูใ่ นถังอาบน ้า นาง
ตื่นเต้ นสิ ้นดี ลี่ซูเคยสอนลีลาในถังอาบน ้าแล้ ว มันยากเอาการ
เฟยหมิงตกใจยิ่งกว่าด้ วยคาดไม่ถึงว่าเจ้ าสาวของเขาจะ
ลุกขึ ้นมาทั ้งที่เรื อนร่างเปลือยเปล่าหยาดน ้าเกาะพราวไหลกลิ ้ง
อยูท่ วั่ ตามลาตัวโค้ งเว้ างามงอน
ม่านนีที่ยามนี ้กาลังลืมตัวรี บเดินเข้ ามาจับประคองเฟย
หมิงฉุดดึงกายแกร่งของเขาให้ ออกจากห้ องอาบน ้ามาก่อนด้ วยใจ
ยังไม่พร้ อมเล่นท่ายาก
เฟยหมิงจึงทาได้ แค่เดินตัวอ่อนตามฝ่ ามือนุม่ นิ่ มของสตรี
ร่างระหงที่มิได้ สวมอาภรณ์ทั ้งยังมีหยดน ้าเกาะพราวไปทัว่ เนื ้อ
นวลขาวเนียน เขาถึงกับพลิกกายหันหน้ ามามองอย่างอดใจ
เอาไว้ ไม่ได้ ใครไม่อยากมองคงโง่งมเต็มที
“ท่านมานัง่ นี่” ม่านนีดันแผงอกของเฟยหมิงให้ นงั่ ลงที่
เตียงนอน หาได้ สนใจสายตาคมเข้ มทอประกายบางอย่างไม่
นางจับดึงเขามาที่เตียงนอนตั ้งแต่เมื่อไหร่กัน เฟยหมิงได้
แต่เหม่อมองสตรี ตรงหน้ าอย่างมึนงง
ม่านนีขึ ้นมานัง่ อยูบ่ นเตียงนอนทั ้งยังพับขางอเข่าเอาไว้
แน่นอย่างเรี ยบร้ อยสวยงาม นางเป็ นห่วงมังกรของเขาสิ ้นดี
หญิงสาวจับไหล่กว้ างใหญ่ของชายหนุม่ ให้ หนั หน้ าเข้ า
หากันแล้ วทาสีหน้ าจริ งจังยามปลดอาภรณ์สีมงคลให้ เขา
นางมุ่งมั่นมากมายกับการถอดเสื ้อให้ เขาทีละชั ้นทีละชั ้น
สีหน้ าอย่างนั ้นทาเอาเฟยหมิงถึงกับหัวเราะออกมา “อะไรของ
เจ้ า”
“ข้ าเรี ยนรู้ มาแล้ วทั ้งหมด” ม่านนีตอบตามตรงตามวิสยั
“ลี่ซูสอนข้ าหมดแล้ ว” นางพึมพาเบาๆ อยูต่ รงหน้ าร่างสูงสองมือ
ยังคงปลดเปลื ้องเสื ้อผ้ าให้ เขา
เฟยหมิงถึงกับมองม่านนีตาปริ บๆ เขาพลันเข้ าใจ เขา
เห็นนางหายหน้ าหายตาเก็บเนื ้อเก็บตัว วันๆ คลุกอยูแ่ ต่กับลี่ซูจน
เขานึกเคือง ที่แท้ ก็เป็ นเช่นนี ้
“นางสอนอะไรบ้ าง” เฟยหมิงถามเสียงนุม่ นัยน์ตาพราว
ระยับ
“ก็...” ม่านนีตอบคา “ทุกท่า...” นางยังคงตรงประเด็น
ด้ วยสีหน้ าจริ งจังขณะลูบคลาลากเรี ยวนิ ้วไล้ ไปมาตรงแผงอกของ
เฟยหมิงที่บดั นี ้ถอดอาภรณ์ออกจนเปล่าเปลือย
ชายหนุม่ ก้ มหน้ าลงเอ่ยกระซิบเสียงพร่า “เช่นนั ้นเริ่ ม
เลย”
“ท่าไหนก่อนดี” ม่านนีเริ่ มลังเล
เขาชี ้ที่ริมฝี ปากของตน “ตรงนี ้ก่อน ยังไม่ต้องมีทา่ ”
“...”
ม่านนีมองตามเรี ยวนิ ้วของคนตรงหน้ าพลางยืดใบหน้ า
งามเข้ าหาแล้ วเอียงซ้ ายเอียงขวาทั ้งๆ ที่ริมฝี ปากยังไม่แนบชิด
ทิศใดก่อนดี ? นางคานวณในใจ ปกติเป็ นเขาที่เริ่ มก่อน
อยูท่ กุ ที
กิริยาอย่างนี ้ของม่านนีทาเอาเฟยหมิงลุ้นจนตัวเกร็ ง
นีน่ างกาลังแกล้งเขาใช่หรื อไม่ ?
“ข้ าจะอ่อนโยน” จูๆ่ ม่านนีก็เอ่ยขึ ้น
“...” ทาเฟยหมิงนิ่งอึ ้งไป
“ข้ าจะไม่รุนแรงกับท่านอีก” นางเอ่ยอีกยามเหม่อมองริม
ฝี ปากของเฟยหมิงใกล้ ๆ
“อะไรของเจ้ า” เฟยหมิงที่ตัวเกร็ งแล้ วตัวเกร็ งอีกถาม
แบบกลั ้นยิ ้ม
“ข้ าเป็ นห่วงมังกรของท่านยิ่งนัก ” นางยังคงตรงไปตรงมา
ไม่เปลี่ยนแปลง
“...”
ทาเอาคนฟั งถึงกับยิ่งอึ ้งไป
“ข้ าทาร้ ายส่วนนั ้นของท่านหลายครัง้ หลายครา ยัง
แข็งแรงดีอยูใ่ ช่หรื อไม่”
“...”
“ข้ าจะปรับปรุ งตัว ข้ าจะไม่ทาร้ ายท่านอีก” หญิงสาวเน้ น
ย ้าคา คืนนี ้นางจะไม่ทาร้ ายเขา ทั ้งยังจะเป็ นฝ่ ายทาให้ เขาด้ วย
ความทะนุถนอมตามคาสอนของลี่ซูทกุ ประการ
“ม่านนี...” เฟยหมิงเรี ยกขานนางเสียงต่า มิร้ ู ได้ ว่าลี่ซู
สอนอันใดนาง
“หืม...”
“หากเจ้ าเป็ นห่วง ข้ าจักพิสจู น์ ”
“พิสจู น์?”
“เจ้ าเพียงนอนเฉยๆ แล้ วแยกขาออก”
“...!?”
วงหน้ ำงดงำมแดงซ่ ำนท่ วมท้นไปด้ วยเม็ดเหงื่อ

พร่ ำงพรำวจำกกิจกรรมยำมดึก
ม่านนีสดู อากาศเข้ าปากหวังเอาอากาศเข้ าปอด แต่ทว่า
กลับต้ องรี บปลดปล่อยอากาศออกมาก่อนที่มันจะเข้ าสูล่ าคอเสีย
ด้ วยซ ้า ด้ วยเพราะใครบางคนยังคงควบจังหวะอยูบ่ นเรื อนกาย
ของนางจนนางต้ องสูดอากาศเข้ าออกแบบกระชั ้นถี่มิเช่นนั ้นอาจ
เกิดอาการที่เรี ยกว่าหายใจไม่ทนั
เพียงอึดใจบุรุษเหนือเรื อนกายก็ก้มหน้ าลงมาฉกอากาศ
หายใจจากริ มฝี ปากของนางไปทั ้งๆ ที่ยงั คงควบจังหวะบางอย่าง
เอาไว้ ได้ เป็ นอย่างดี
เขากินริ มฝี ปากของนางอีกแล้ ว...
เมื่อเสร็ จสิ ้นพิธีการอันเป็ นมงคลสมรสระหว่างนางกับ
เขาแล้ วเข้ าหอ นางตั ้งใจปรับปรุ งตัว และกระทาตนกับเขาดีๆ
ด้ วยเกรงว่าจะเผลอไผลยกเข่ากระแทกเขาอีก
แต่ทว่านอกจากนางต้ องนอนเฉยๆ ให้ เขาแล้ ว เขายัง
กลายร่างเป็ นพญามังกรกางกรงเล็บตะปบนางไม่ยอมปล่อย
หลังจากนั ้นเขาก็กลายร่างเป็ นปี ศาจราคะ จัดการนางทุกท่า
มากกว่าที่ลี่ซูพร่ าสอนเสียอีก
เขากลืนกินนางแบบทั ้งตัว จนนางรู้ สกึ ร้ อนไปหมด
นางร้ อนเหลือเกิน...
“เฟยหมิง...” ม่านนีครางเรี ยกชื่อเจ้ าบ่าวหมาดๆ ของ
นางเป็ นครัง้ ที่เท่าไหร่ไม่อาจนับ รู้ เพียงว่าตั ้งแต่หวั ค่าจนถึงยามนี ้
ก็ยงั คงเรี ยกอยู่
“ข้ ารักเจ้ า...” ประโยคเดิมยังคงเอ่ยย ้าเสียงพร่า ใบหน้ า
คมคายชื ้นเหงื่อที่กาลังปรกไปด้ วยเส้ นผมดาขลับซุกซบอยูต่ รง
ลาคอระหงหอมกรุ่น เขาปล่อยคาบอกรักพร้ อมลมหายใจร้ อนๆ
เข้ าใส่ใบหูและลาคอของนางอย่างต่อเนื่อง
ริ มฝี ปากร้ อนชื ้นยังคงพรมจูบนางไปทัว่ ทั ้งใบหน้ าและ
ลาคอไล่ต่าลงมาที่เนินอกอวบอิ่มก่อนจะถอนออกแล้ วถูกแทนที่
ด้ วยการบอกรักช่วงกลางลาตัวโยกกระชับขยับสะโพกแกร่งเนิบ
นาบแล้ วค่อยๆ เพิ่มจังหวะกระชั ้นถี่แบบไต่ระดับความเร็ วจนมี
เสียงครวญครางออกจากริ มฝี ปากนางครัง้ แล้ วครั ง้ เล่า
ใบหน้ างามยังคงแหงนหงายหลับตาพริ ม้ พร้ อมครวญ
ครางเสียงแผ่วหวานล ้า ใบหน้ าคมคายทอประกายสุขสมพร้ อม
เสียงครางต่าสัน่ พร่า เขาและนางยังคงสมัครสมานสามัคคีพากัน
ไปยังเส้ นทางสุขสมที่มิร้ ู ได้ ว่ารอบที่เท่าไหร่แห่งค่า คืนของการเข้ า
หอคืนนี ้
รัตติกำลพำดผ่ ำนทิวำกำลเข้ ำมำเยือน

หมดฤดูหนาวเข้ าฤดูฝนเปลี่ยนฤดูร้อนหลากฤดูผนั ผ่าน
เมื่อสิ ้นฤดูเก็บเกี่ยวย่อมต้ องเข้ าฤดูหว่านพืชรอบใหม่ ทุกสถานที่
ย่อมเป็ นเช่นนั ้น ทุกแว่นแคว้ นย่อมต้ องเป็ นไปไม่ต่าง
ภายในวังอันใหญ่โตโออ่าแห่งหนึง่ ก็เช่นเดียวกัน
ถึงแม้ ว่าจะผ่านฤดูเก็บเกี่ยวไปถึงสองคราหากแต่ยงั คงต้ องหว่าน
พืชหวังผลกันต่อไป
แสงแดดยามรุ่งสางของเช้ าวันใหม่เริ่ มถักเส้ นสายทอ
ประกายเจิดจ้ าส่องลงมายังห้ องนอนห้ องหนึ่ง ภายในห้ องนอน
รโหฐานบนเตียงนอนอบอุ่นภายในอ้ อมกอดที่เริ่ มจะกรุ่นร้ อนขึ ้น
เรื่ อยๆ
ม่านนีต้องสะลึมสะลือตื่นขึ ้นมาด้ วยความกรุ่นร้ อนขึน้
เรื่ อยๆ นั ้นกาลังคล้ ายกับก้ อนไฟลามเลียไปทัว่ ทั ้งใบหน้ าและ
ลาคอของนาง
“อืม...ท่าน” นางส่งเสียงเบาๆ อยูใ่ นลาคอเมื่อริ มฝี ปาก
ทั ้งร้ อนทั ้งชื ้นยังคงซุกซนต่าลงไปเรื่ อยๆ จากลาคอระหงของนาง
“พอได้ แล้ ว...”
“ยังไม่เช้ าเลย...” เสียงครางต่าของเฟยหมิงเอ่ยเบาๆ
ถึงแม้ ริมฝี ปากยังคงไต่ระดับอยูต่ รงหน้ าอกอวบอิ่ม
ม่านนีเคลื่อนฝ่ ามือของนางขึ ้นมาจับขยุ้มเบาๆ ตรงช่วง
ไหล่บกึ บึนของบุรุษเหนือร่างก่อนจะเคลื่อนอีกครามาที่ท้ายทอย
ของเขาแล้ วสอดปลายนิ ้วเรี ยวเข้ าที่กลุม่ ผมนุม่ มือของเขาตรง
ศีรษะ
“เฟยหมิง...” นางเริ่ มส่งเสียงครางเบาแผ่วยามเอ่ยเรี ยก
ขานนามของเขา “ท่านยังต้ องการพิสจู น์อันใดอีก หืม...”
ชายหนุม่ เพียงหยัดกายขึ ้นด้ วยแขนทั ้งสองข้ าง หาได้ มี
คาตอบอันใดไม่ ก่อนจะก้ มหน้ าลงกดจูบนางเพื่อมิให้ นางเอ่ยคา
หรื อถามได้ อีก
เฟยหมิงจูบม่านนีเหมือนอย่างที่เคยจูบมาเนิ่นนานจนมี
บุตรชายและบุตรสาวออกมาวิ่งเล่นกันถึงสองคน ตามด้ วยเอื ้อม
ฝ่ ามือที่บดั นี ้ร้ อนลวกจนแทบจะเผาเนื ้อนวลให้ ละลายขึ ้นมาแล้ ว
บีบเค้ นเคล้ าคลึงลากไล้ เพียงครู่ก่อนจะจับแยกต้ นขากลมกลึง
ของนางออกแล้ วแทรกกายแกร่งของเขาเข้าผสาน
เขายังคงโยกเอวสอบขยับสะโพกงามของเขาเข้ ากระชับ
กายนางเพื่อบุตรคนที่สามที่เขาได้ วางแผนหว่านพืชหวังผลเอาไว้
เขาเคยถูกนางกระแทกจุดยุทธศาสตร์ อยูห่ ลายครา จน
เมื่อแต่งงานกันนางก็เริ่ มเป็ นฝ่ ายกังวลจนเขาต้ องเป็ นฝ่ ายพิสจู น์
ให้ นางสบายใจ
พิสจู น์ว่ามังกรของเขาหาใช่หนอน และยังคงแข็งแรงดี ยิ่ง
ทุกประการ
เพื่อนาง...

ตามล่าตามรัก

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

ตามล่าตามรัก

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ตามล่าตามรัก 1杀找到爱

‘เจ้าต้องรู้ไว้ว่ารู ปโฉมของเจ้าคื ออาวุธ

พบกับการตามล่าล้ างแค้ นแบบน่ารักๆ

ม่ ำนนี ดรุ ณีสาววัยสะพรั่งเติบโตมาอย่างเดียวดายในป่ า

แต่ ทว่ ำ...เพียงไม่ ก่ วี ันถัดมำ

ภำพของม่ ำนนีในยำมนี ไ้ ม่ แตกต่ ำงอะไรกับธิดำ

ตรงริมสระบัวผืนใหญ่ ท่ ปี กคลุมไปด้ วยม่ ำนนำ้ สีดำ

เวลำผ่ ำนไปรำวหนึ่งก้ ำนธูป

ม่ ำนนียังคงครุ่นคิดอย่ ำงเหม่ อลอยจนเดินออก

และภำพควำมวุ่นวำยอย่ ำงนัน้ ก็หำได้ รอดพ้ น

ภำยในห้ องพักของโรงเตี๊ยมแห่ งเดิม

เหล่ ำอำชำศึกทัง้ หลำยพำกันเคลื่อนพลมำยัง

และเพียงไม่ นำนสงครำมตรงหน้ ำพลันบังเกิด

“ได้ สิ ข้ าได้ ขา่ วว่าทั ้งสองทะเลาะกันอย่างดุเดือดเหตุที่

เวลำผ่ ำนไปกำรรือ้ ค้ นตำหนักของสนมทุกพระองค์

ตำหนักเหยียนซีกงอันใหญ่ โตโอ่ อ่ำรโหฐำนที่ตัง้ อยู่

ภำยในห้ องพักห้ องหนึ่งของโรงเตี๊ยมแห่ งเดิม

และเพียงไม่ นำนต่ อมำ

ตำมทำงเดินทอดยำวระหว่ ำงประตูวังชัน้ นอกกับตัว

ม่ ำนนีกำลังถูกบุรุษข้ ำงกำยดันแผ่ นหลังบอบบำง

และเพียงไม่ นำนเฟยหมิงที่ได้ รับรู้ แล้ วว่าม่านนีถกู ฉุด

เวลำผ่ ำนไปรำวหนึ่ งเค่ อเฟยหมิงพำม่ ำนนีมำยัง

“ข้ ำไม่ มีทำงปล่ อยเจ้ ำไป ไม่ มีวัน ”

เวลำผ่ ำนไปเกือบชั่วยำมเสียงร่ำไห้ พลันเงียบลง

ท่ ำมกลำงขุนเขำกลำงป่ ำรกทึบบนหน้ ำผำสูงชัน

หลังจำกดูแลสั่งกำรให้ บ่ำวไพร่ จัด ที่ทำงให้ หนึ่งชำย

เพียงไม่ นำนเฟยหมิงก็พำม่ ำนนีเข้ ำมำยังเขต

หนึ่งเดือนผ่ ำนมำดูแล้ วไม่ นำนเท่ ำไหร่ แต่ กับใคร

วงหน้ ำงดงำมแดงซ่ ำนท่ วมท้นไปด้ วยเม็ดเหงื่อ

รัตติกำลพำดผ่ ำนทิวำกำลเข้ ำมำเยือน

You might also like