(คชารี) - บุปผา (น่า) สิเน่หา

¤ªÒÃÕ
ºØ»¼Ò(¹Ò)ÊÔà¹ËÒ
ผูเ้ ขียน : คชารี
พิสูจน์อกั ษร : ปานลิตา
ปก : ปานลิตา ภาพปกจาก www.goodfon.com
วางจําหน่าย : ธันวาคม 2561
ราคา : 169 บาท
ติดต่อนักเขียน
Email : Khachari2018@hotmail.com
@สงวนลิขสิ ทธิตามพระราชบัญญัติลิขสิ ทธิ (ฉบับเพิมเติม) พ.ศ. 2558

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสื อหรื อคัดลอกเนือหาส่ วนหนึงส่ วนใดเพือการเผยแพร่ เว้น
แต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิ ทธิแล้วเท่านัน
¤íÒ¹íÒ¹Ñ¡à¢ÕÂ¹
สวัสดี ค่ะ พบกันอีกเรื องแล้วนะคะกับผลงานภายใต้

นามปากกา คชารี
วันนี คชารี มี นิยายจี นมาฝากค่ะ เป็ นเรื องแรกที เขี ยน
เลยค่ะ และยอมรับว่าเขียนยากที เดี ยว แต่ในที สุ ดก็เขียนสําเร็ จ
จนได้ และแรงบัน ดาลใจของเรื องนี ก็ คื อ จู่ ๆ เค้า ก็ ไ ปเจอ
ภาพวาดพระเอกจี น คนหนึ ง หล่ อ ดี ค่ ะ เลยเกิ ด จิ นตนาการ
ต่างๆ นานา พอจินตนาการมาก็ลงมือเขียนจนสําเร็ จ ออกมาใน
ชือเรื อง บุปผา(น่ า)สิ เน่ หา ฝากติดตามด้วยนะคะ (ยิมอ้อนๆๆ)
ปล. หากผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะคะ
¢Íº¤Ø³¤Ð
¤ªÒÃÕ
นิยายเรื่องนี้แตงขึ้นจากจินตนาการของผูเขียน
ตัวละคร ชื่อเมือง ชื่อแควนตางๆ ไมไดมีความ
เกี่ยวของกับประวัติศาสตรแตอยางใด
µÍ¹·Õè 1
แคว้ นต้ าหมาง แคว้นทีอุ ดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชผล

ทางการเกษตรและสายนํา ทําให้ความแห้งแล้งไม่ เคยเกิ ด
ขึนกับแคว้นต้าหมาง เฉกเช่ นแคว้น อื นๆ ที กําลังประสบ
ปัญหา จนทําให้ผปู ้ กครองแคว้นวิตกกับปั ญหาทีเกิดขึน จน
มีขุนนางเสนอให้เข้ามายึดแคว้นต้าหมาง แต่เหตุผลนี ก็ไม่
อาจเกิ ด ขึ น เมื อผู ้ป กครองแคว้น ไม่ เ ห็ น ด้ ว ยที จะสร้ า ง
สงครามในเวลานี เนื องจากบ้านเมื องและประชาชนกําลัง
ลําบาก
1 ºØ»¼Ò(¹Ò)ÊÔà¹ËÒ
ผูป้ กครองแคว้นต่างๆ จึงได้ส่งตัวแทนเข้ามาเจรจา
นต้าหมางไหล่ผ่านเข้า
ขอให้สร้างเขือน เพือให้นาจากแคว้
ํ
มายังแคว้นต่างๆ ทีกําลังประสบปั ญหา และทางแคว้นต้า
หมางก็ยินดี เพราะเห็ นแก่ ความเดื อดและไม่ อยากให้เกิ ด
สงครามแย่ง ชิ ง หลายๆ แคว้น จึ ง อยู่ร่ ว มกัน อย่า งเย็น สุ ข
จนถึงทุกวันนี
หมู่ บ้ า นหลงซา หมู่ บ ้า นขนาดใหญ่ ข องแคว้น ต้า
หมาง ผู ้ดู แ ลคื อ นายอํา เภอหลานตง แต่ เ พลานี เปลี ยน
ผูป้ กครองไปแล้วเนื องจากนายอําเภอหลานตงล้มป่ วยและ
เสี ยชี วิต บ้านเรื อนของท่านก็ถูกจิงซา น้องสาวของผูเ้ ป็ น
ภรรยาเข้ามายึดและปรับเปลี ยนบ้านเรื อนเป็ นหอนางโลม
จนเกิ ด เสี ย งวิพ ากษ์วิจ ารณ์ ไ ปทัวแคว้น ทว่ า จิ ง ซาหาได้
สนใจคําพูดเหล่านันไม่ เพราะเวลานี มีผคู ้ นจากแคว้นอืนๆ
เดินทางมาทีหมู่บา้ นมากมายและหอนางโลมของนางก็ทาํ
2 ¤ªÒÃÕ
เงินให้มากโข นางจึงไม่สนใจคําของผูใ้ ด แต่หากใครต่อว่า
หนักเข้า นางก็ด่ากราดอย่างไม่ไว้หน้า
“นายหญิงเจ้าคะ นายหญิง ” เสี ยงจากสาวใช้นามว่า
อีเฟิ งเอ่ยเรี ยกผูเ้ ป็ นนายดังลัน ก่ อนเจ้าตัวจะแหวกม่ านเข้า
ไป เมือได้รับอนุญาตจากผูเ้ ป็ นนาย ทีกําลังนังสนทนาอยูก่ บั
บุตรสาวฝาแฝดของนางนามว่า ฟางซิ น และ ฟางเซี ยน และ
บัดนีนางทังสองพากันเหลียวมองไปทีสาวใช้
“อี เฟิ ง เจ้า มี อ ะไร ถึ ง ได้ส่ง เสี ย งเอะอะน่ า รํา คาญ”
ฟางซิ น แฝดผูพ้ ีเอ่ ยดุ สาวใช้ หางตาของนางตวัดอย่างไม่
พอใจ เพราะตนกําลังสนทนากับมารดาอย่างออกรส ส่ วน
หัวข้อสนทนาก็คือคุณชายลู่ คุณชายทีสาวๆ หลายบ้าน ต่าง
ก็อยากตบแต่งเป็ นเมียของคุณชาย
“มัว ก้ม หน้า อยู่นั น รี บ บอกมาว่ า เจ้า เข้า มาทํา ไม”
ฟางเซี ยน แฝดผูน้ ้องเอ่ ยอย่างนําเสี ยงขุ่นเขียวไม่ แพ้ผเู ้ ป็ น
พีสาว เพราะไม่พอใจทีสาวใช้เข้ามาขัดจังหวะการสนทนา
ทังทีตนกําลังจะรู ้อยู่แล้วเชี ยวว่ามารดาจะให้ตนหรื อพีสาว
ได้ตบแต่งกับคุณชายลู่
“คุณชายลู่มาเจ้าค่ะ” หลังถูกดุจนหน้าสลดอีเฟิ ง ก็เงย
หน้าขึนมารายงาน
“คุณชายลู่มางันรึ !” จิงซา มารดาของลูกสาวฝาแฝด
อุทานออกมาทันที เพราะตนหมายมันอยากให้ลูกสาวหนึ ง
ในสองของตนได้แต่งงานกับคุณชายลู่ แต่กลับมี อุปสรรค
เป็ นหลานสาว เพราะคุณชายลู่ดูจะมีใจให้กบั หลานสาวของ
ตนมากกว่าลูกๆ ของตน
‘หมิงฮวา ข้าไม่มีวนั ให้เจ้าได้สมหวังกับคุณชายลู่’
“ท่านแม่ ท่านคิดอะไรอยู”่ ฟางซิ นเอ่ ยถาม เมือเห็ น
มารดานิงเงียบไป
“ไม่มีอะไรหรอก”
“แต่ขา้ ว่า...” ฟางซิ นไม่เชื อ และนางก็กลัวมารดาจะ
ให้ฟางเซี ยนได้แต่งงานกับคุณชายลู่แทนตน
4 ¤ªÒÃÕ
“ฟางซิ น เจ้า อย่า เพิ งมาซั ก แม่ ต อนนี อี เฟิ ง! เจ้า
ออกไปต้อ นรั บ คุ ณ ชายให้ ดี อี ก เดี ยวข้า จะออกไปพบ
คุณชาย” จิงซาปรามบุตรสาวคนโตแล้วก็หันไปบอกสาวใช้
“เจ้าค่ะนายหญิง” อีเฟิ ง ขานรับแล้วก็เดินออกมา ใน
ห้ อ งจึ ง เหลื อ เพี ย งสามคนแม่ ลู ก ด้า นจิ ง ซาก็ ก ํา ลัง มอง
บุตรสาวทีละคน
“ท่านแม่ ท่านมองพวกข้าทําไม” ฟางเซี ยนเอ่ ยถาม
อย่างสงสัย และตอนนี นางก็อยากจะออกไปพบคุ ณชายลู่
แต่เพราะอยากฟั งคําตอบจากมารดาเสี ยก่ อน จึงต้องอดใจ
รอ
“ท่านแม่! ท่านดูชุดของข้าที ชุ ดของข้าสวยหรื อไม่”
ฟางซิ นเอ่ ยถามมารดา แล้วลุ กขึนยืนให้มารดาช่ วยตรวจดู
ความสวยงามของเสื อผ้าทีนางสวม
“เจ้า...”
“ท่านแม่! ชุ ดของข้าล่ะ ชุ ดของข้าสวยหรื อไม่ หาก
ไม่สวย ข้าจะได้รีบไปเปลียน” ฟางเซี ยนพูดขัดขึน แล้วลุ ก
ขึนยืนให้มารดาช่ วยดู เครื องแต่งกาย สร้ างความไม่ พอใจ
ให้กบั ฟางซิ น
“ชุ ด ของพวกเจ้า สวยมากแล้ว หากคุ ณ ชายเห็ น
คุณชายคงพอใจมากทีเดียว”
“จริ งหรื อท่านแม่” ฟางเซี ยนดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่
ยิงสร้างความไม่พอใจให้กบั แฝดผูพ้ ี
“จริ งสิ ลูกรัก”
ฟางซิ นทีเก็ บความไม่ พ อใจเอาไว้ในใจพูดขึ นบ้า ง
“ท่านแม่! ข้าขอออก...”
“ถ้ า งั นข้ า ออกไปพบคุ ณ ชายก่ อ นนะท่ า นแม่ ”
ฟางเซี ยนชิ งพูดก่ อนผูเ้ ป็ นสาว ยิงสร้างความไม่ พอใจและ
ความเกลียดชังของฟางซิ นให้มากขึน
6 ¤ªÒÃÕ
“ฟางเซี ย น! เจ้า ห้ า มออกไปพบคุ ณ ชาย” ฟางซิ น
ตวาดแฝดน้อง เพราะตนหมายมันจะได้เป็ นเมียของคุณชาย
ลู่เพียงคนเดียวเท่านัน
“ข้าก็อยากพบคุณชายลู่เช่นเดียวกับท่านพี แล้วทําไม
ข้าจะออกไปไม่ได้”
“ก็เพราะข้าสังเจ้าอย่างไรเล่า”
“แต่ขา้ จะไป แล้วท่านก็ไม่มีสิทธิมาสังข้า”
“ฟางเซี ยน! นี เจ้า อยากลองดี กับ ข้า งันรึ ” ฟางซิ น
โกรธจนอยากตบหน้าผูเ้ ป็ นน้องสาว แต่เสี ยงดังมารดาดัง
ขึน
“ฟางซิ น! ฟางเซี ยน! พวกเจ้าเลิ กเถี ยงกันได้เสี ยที”
จิงซาห้ามบุตรสาวทังสอง แล้วมองนางทังสองสลับกันไป
มาอย่างเหนือยใจ
“ท่ า นแม่ ท่ า นมองพวกข้า ทํา ไม” ฟางซิ น เอ่ ย ถาม
อย่างสงสัย และมองมารดากลับ ใจก็เริ มหวัน กลัวมารดาจะ
ให้ฟางเซี ยนออกไปพบคุณชายลู่ ชายหนุ่ มทีตนชอบตังแต่
แรกพบ
“หากท่ า นแม่ ไ ม่ พู ด อะไร งั นข้ า จะออกไปพบ
คุณชาย” ฟางเซี ยนพูดแทรกขึนมา
ฟางซิ นได้ยนิ ดังนันก็หันไปมองแฝดน้องด้วยสายตา
ขุ่นเขียว ด้านฟางเซี ยนก็หาได้หวาดกลัว นางเชิ ดหน้าท้า
ทายแฝดผูพ้ ี
“ท่านแม่! ท่านห้ามให้ฟางเซี ยนออกไปพบคุณชาย
เด็ดขาด หาไม่ ข้าคงต้องจัดการฟางเซี ยน” ฟางซิ นขู่ สายตา
นางแข็งกร้าวจนฟางเซี ยนเริ มหวัน
“พีฟางซิ น ท่านจะทําอะไรข้า”
“ถ้าเจ้ากลัว เจ้าก็ห้ามออกไปพบคุณชายตามทีข้าสัง”
ฟางซิ นจ้องแฝดผูน้ อ้ งด้วยสายตาทีแข็งกร้าวยิงกว่าเดิม
ฟางเซี ยนทีไม่เคยเจอสายตาเช่ นนี ก็หันไปหามารดา
“ท่ า นแม่ ท่ า นช่ ว ยข้า ด้ ว ย พี ฟางซิ นคิ ด จะทํา ร้ า ยข้า ”
8 ¤ªÒÃÕ
ฟางซิ นออดอ้อนขอร้องให้มารดาช่ วย แต่ใจก็แอบคิดแค้น
พีสาวนัก
“ฟางเซี ยน เจ้ารอคุณชายท่านอืนเถอะนะ”
“ทําไมต้องเป็ นข้าด้วยท่านแม่” ฟางเซี ยนถามกลับ
อย่างไม่พอใจ เมื อถู กมารดาเอ่ยขอร้ อง ทังทีฟางซิ นเป็ นพี
ควรเสี ยสละให้นอ้ ง หาใช่ตนทีต้องเสี ยสละให้พี
“ก็คุณชายลู่พอใจพีของเจ้ามากกว่า แม่จึงต้องขอให้
เจ้ารอคุณชายท่านอืน” จิงซาพยายามพูดให้บุตรสาวคนรอง
เข้าใจ และจับมือบุตรสาวเอาไว้อย่างขอร้องให้บุตรสาวคน
รองทําตามทีตนขอร้อง เพราะไม่อยากพีน้องต้องผิดใจกัน
“ไม่จริ ง! ข้าไม่เชือ ท่านแม่โกหกข้า”
“ฟางเซี ยน! เจ้าหยุดโวยวาย แล้วก็เชื อฟั งคําสังของ
ท่านแม่ซะ” ฟางซิ นทีเฝ้ ามองน้องสาวอยู่เอ่ ยห้าม เพราะ
รําคาญเสี ยงโวยวายของผูเ้ ป็ นน้องสาว
“ท่านไม่ตอ้ งมาห้ามข้า แล้วข้าจะบอกให้ท่านรู ้ไว้ว่า
ข้าต้องได้แต่งงานกับคุณชายลู่ ส่ วนท่านพี ต้องรอคุณชาย
ท่านอืน”
“ฟางเซี ยน! เจ้าจะลองดีกับข้างันรึ ” ฟางซิ นตวาด
กลัว พร้อมกับเดินมาขวาง ไม่ยอมให้ผเู ้ ป็ นน้องสาวออกไป
ไหน
“ข้ า ไม่ อ ยากทะเลาะกั บ ท่ า น หลี ก ทางให้ ข ้ า ”
ฟางเซี ยนเอ่ยบอกอย่างไม่พอใจ เมือพีสาวมาขวางไม่ ยอม
ให้ตนออกไปพบคุณชายลู่
“ฟางเซี ยน ถ้าเจ้าก้าวออกไปจากห้องนี เจ้ากับข้าจะ
ได้เห็ นดี กนั ” ฟางซิ นขู่ผเู ้ ป็ นน้องสาว สายตาแข็งกร้าว ไม่
ต่างจากฟางเซี ยนทีก็มองตอบ ประหนึงจะฆ่าฟันกันให้ตาย
“หลีกไปท่านพี”
“ข้าไม่หลีก”
10 ¤ªÒÃÕ
“ท่านพี!” ฟางเซี ยนยกมือหมายจะผลักพีสาว แต่ไม่
ทันได้ทาํ เสี ยงของมารดาก็ดงั ขึนเสี ยก่อน
“ฟางซิ น! ฟางเซี ยน! พวกเจ้าหยุดทะเลาะกันได้แล้ว”
จิงซาห้ามบุตรสาวทังสอง ก่อนทีบุตรสาวจะลงไม้ลงมือกัน
ฟางเซี ยนจึงรี บฉวยโอกาสทีผูเ้ ป็ นพีสาวหั นไปหามารดา
เดินออกจากห้องไป
“ฟางเซี ยน! ฟางเซี ยน!” จิงซา ฟางซิ นต่างพากันร้อง
เรี ยกฟางเซี ยนเอาไว้ แต่ฟางเซี ยนหาได้สนใจ นางรี บเดิ น
ออกไปพบคุณชายลู่ทีห้องรับรองแขก แต่ไม่พบใคร
“เสี ยวผิง! คุณชายลู่อยูท่ ีไหน” ฟางเซี ยนเดินออกมา
ถามกับสาวใช้ ทีกําลังเอาถาดนําชาไปจัดเก็บ
“คุณชายลู่กลับไปแล้วเจ้าค่ะ”
“กลับแล้ว!”
“ค่ะคุณหนู
“แล้วทําไมคุณชายลู่ถึงรี บร้อนกลับ”
“เอ่อ...”
“เสี ยวผิง! เจ้ารี บพูดมา”
“คุ ณ ชายลู่ มาถามหาคุ ณหนู หมิ งฮวาเจ้าค่ะ พอรู ้ ว่า
คุณหนูหมิงฮวาไม่อยู่ คุณชายก็กลับทันทีเจ้าค่ะ”
“นี คุ ณชายลู่ มาหาหมิ งฮวางันรึ ” ฟางเซี ยนเอ่ ยอย่าง
เจ็บ ใจเมื อรู ้ ว่า คุ ณ ชายที ตนหมายปองไม่ ไ ด้ม าหาตนกับ
พีสาว
“เอ่ อ...ใช่ เจ้าค่ะคุ ณหนู ” เสี ยวผิง เอ่ ยตอบอย่างไม่
แน่ใจว่าคุณหนูจะต้องการคําตอบจากตนหรื อไม่
“ข้าไม่ได้ถามเจ้า!” ฟางเซี ยนหันไปตวาดใส่ สาวใช้
ก่อนทีนางจะเดินมาทีหน้าต่าง ภายในใจของนางร้อนรุ่ มยิง
นัก สองมือของนางก็กาํ แน่ น ไม่เข้าใจเหตุใดคุณชายถึงได้
สนใจหมิงฮวามากกว่าตน
“เสี ยวผิง! หมิงฮวาอยูท่ ีไหน”
“ออกไปซักเสื อผ้าทีท่านํากับฮุ่ยเจียงเจ้าค่ะ”
12 ¤ªÒÃÕ
“งันเจ้าตามข้ามา”
“คุณหนูจะไปไหนหรื อเจ้าคะ”
“ข้าสังให้ตาม เจ้าก็ตาม อย่าถามมาก” ฟางเซี ยนหัน
มาตวาดใส่ สายตาเกรี ยวกราดจนเสี ยวผิงหน้าสลด
“เสี ยวผิงจะตามไปเดียวนี เจ้าค่ะ” เสี ยวผิงรับคําแข็ง
ขัน แล้ว รี บ เดิ น ตามติ ด ไป แล้ว ไม่ ต ้อ งบอกเลยว่า จะเกิ ด
อะไรขึนหากคุณหนูฟางเซี ยนไปถึงท่านํา
µÍ¹·Õè 2
ทีท่านํา
“คุณหนู! พอแล้วเจ้าค่ะ” ฮุ่ยเจียง พีเลียงสาวทีรักและ
หวังดีกบั บุตรสาวคนเดียวของอดีตนายอําเภอหลานตงร้อง
ห้ามคุณหนูทีกําลังซักผ้าจนมือแดง
“ข้าทํา ได้พี ฮุ่ ย เจีย ง พี อย่า ห้า มข้า เลย อี ก อย่า งหาก
ช่วยกันทํา งานจะได้เสร็ จเร็ วขึน” หมิงฮวา ลูกสาวคนเดียว
ของอดีตอําเภอหลานตง ทีเมือสิ นบิดาไปชีวติ ทีเคยสุ ขสบาย
ก็แปรเปลียน เมือผูเ้ ป็ นน้าสาวเข้ามาบงการทุกอย่างในบ้าน
14 ¤ªÒÃÕ
และใช้ตนเยียงคนรับใช้ หมิ งฮวาเคยต่อสู ้แต่กลับถูกผูเ้ ป็ น
น้าสาวและลู กสาวฝาแฝดทําร้ายจนได้รับบาดเจ็บ ฮุ่ ยเจียง
เข้าช่วยเหลือ ก็พลอยได้รับบาดเจ็บไปด้วย นับแต่นันเธอจึง
ยอมรั บชะตากรรมทีเกิ ด เพราะไม่ อ ยากให้พี ฮุ่ ยเจียงต้อ ง
พลอยรับเคราะห์ไปด้วย
หมิ ง ฮวาย้อ นคิ ด ถึ ง เรื องราวต่ า งๆ แล้ว ก็ ห น้า เศร้ า
นางคิดบิดามารดาทีจากไป หากท่านทังสองยังอยู่ ชี วิตนาง
คงไม่เป็ นเช่นนี
“คุณหนูคิดอะไรอยูเ่ จ้าคะ” ฮุ่ยเจียงเอ่ยถามอย่างเป็ น
ห่ วง และพอเดาได้วา่ คุณหนูของตนคงคิดถึงอดีตนายอําเภอ
กับมารดา ทีจากไปตังแต่คุณหนู ของนางลื มตาได้ไม่ นาน
จากนันนายอํา เภอก็ ไ ม่ ไ ด้แ ต่ ง งานใหม่ เพราะเป็ นห่ ว ง
ความรู ้สึกของบุตรสาว
“ข้าไม่ได้เป็ นอะไร”
“แต่คุณหนูร้องไห้”
“ข้าเปล่านะ” หมิงฮวาปฏิเสธ พยายามฝื นกลันนําตา
แล้วช่วยพีเลียงสาวซักผ้าต่อ เพราะงานทุกอย่างทีตนทําช่ วย
ให้ลืมความเศร้าหมองในใจลงไปได้บา้ ง
“คุณหนูอย่าทําเลย” ฮุ่ยเจียงร้องห้ามอีกครัง
“ให้ขา้ ช่วยเถอะพีฮุ่ยเจียง”
“แต่มือคุณหนูแดงหมดแล้วนะเจ้าค่ะ พีว่าคุณหนู ไป
พักเถอะ เดียวพีจัดการเอง” ฮุ่ยเจียงไม่ยอม นางเข้าไปจับมือ
คุ ณ หนู ข องนาง แล้วพาไปนังพัก ริ ม แม่ นํา ที เวลานี เหล่ า
ชาวบ้านคนอื นๆ ทยอยทํางานกันเสร็ จเกื อบหมดแล้ว จะ
เหลือบางส่ วนก็อยูห่ ่ างออกไปไกลๆ
“งานยังเหลื ออี กเยอะแยะ พีฮุ่ ยเจียงให้ขา้ ช่ วยเถอะ
งานจะได้เสร็ จแล้วขึน ตอนนีฟ้ าก็เริ มมืดมากแล้ว”
“ไม่ได้เจ้าค่ะ”
16 ¤ªÒÃÕ
“แต่ขา้ ...พีฟางเซี ยน” หมิงฮวาพูดไม่ทนั จบก็เห็ นลูก
ของน้าสาวเข้าเสี ย ก่ อ น จึง เอ่ ย เรี ยกอย่างแปลกใจ เพราะ
สถานทีแห่ งนีฟางเซี ยนไม่เคยคิดจะมา
ด้า นฮุ่ ย เจี ย งเมื อรู ้ ว่า ใครมาก็ รี บ ลุ ก ขึ นไปขวาง ไม่
ยอมให้ฟางเซี ยนกับคนรับใช้เข้าใกล้คุณหนู
ส่ วนฟางเซี ยนเห็ นแล้ว ก็ไม่ ชอบใจนัก ก่ อนจะเอ่ ย
ปากสังให้ฮุ่ยเจียงกลับไปทํางานทีบ้าน “ข้าสังให้เจ้ากลับไป
เจ้าไม่ได้ยนิ หรื อไง!”
“แต่ขา้ น้อยยังซักผ้าไม่เสร็ จนะเจ้าค่ะ”
“ฮุ่ยเจียง! เจ้ากล้าเถียงคุณหนู ของข้ารึ ” เสี ยวผิงตวาด
ใส่ ฮุ่ยเจียง
“ข้าไม่ได้เถียง ข้าเพียงอธิบายให้คุณหนูของเจ้าฟัง”
“คุณหนูฟางเซี ยนเจ้าคะ ดูฮุ่ยเจียงสิ เจ้าค่ะ นางไม่เชื อ
ฟั งคุ ณหนู สั กนิ ด เห็ นทีคุณหนู ตอ้ งลงโทษนางบ้างนะเจ้า
ค่ะ”
“เสี ยวผิง เจ้าตาบอดหรื ออย่างไร ถึ งไม่เห็ นว่าข้ายัง
ซักผ้าไม่ เสร็ จ” ฮุ่ยเจียงแย้งเสี ยงขุ่น มองเสี ยวผิงอย่างไม่
พอใจนัก ทีนางชักประจบสอพอ
“ฮุ่ยเจียง เจ้านีวอนถูกข้าตบ” เสี ยวผิงเงือมือหมายจะ
ตบสังสอน แต่ไม่ทนั ได้ทาํ ก็รีบลดมือลงเมือเจอเสี ยงคุณหนู
ฟางเซี ยนตวาด
“พวกเจ้าหยุดได้แล้ว !” ฟางเซี ยนตวาดห้ามสาวใช้
แล้วหันไปมองฮุ่ยเจียง “เจ้ากลับไปซะ”
“แต่ขา้ น้อยยังทํางานไม่เสร็ จนะเจ้าค่ะ”
“ก็ให้คุณหนู ของเจ้าทําต่อสิ แล้วท่านแม่ของข้าก็สัง
ให้เจ้ารี บไป แต่หากเจ้าไม่ รีบไป คุ ณหนู ของเจ้าเดือดร้ อน
แน่” ฟางเซี ยนขู่ สายตาหันไปมองทีหมิงฮวา
“นายหญิงจะให้ขา้ น้อยทําอะไรหรื อเจ้าคะ”
“ข้าไม่รู้!”
18 ¤ªÒÃÕ
“ถ้าเช่ นนัน ข้าน้อยขอทํางานให้เสร็ จก่อนนะเจ้าค่ะ
แล้ว ข้า น้อ ยจะรี บ กลับ ไปพบนายหญิ ง ” เพราะเป็ นห่ ว ง
คุณหนูของนาง ฮุ่ยเจียงจึงขอต่อรอง
“เจ้าอยากให้คุณหนู ของเจ้าโดนแม่ ขา้ ทําโทษงันรึ ”
ฟางเซี ยนเอ่ยบอก แล้วหันทางหมิงฮวาอีกครัง
ฮุ่ ย เจี ย งไม่ อ ยากไป เพราะนางเป็ นห่ วงคุ ณ หนู
หมิ งฮวา กลัวสองคนนี จะทําร้ าย แต่หากไม่ ไปนายหญิงก็
ต้องทําโทษคุณหนูของนาง
“พีฮุ่ ยเจียงรี บไปเถอะ งานทีเหลื อข้า จะจัดการให้ ”
หมิงฮวาพูดขึน ส่ งสายตาขอร้องให้พีเลียงสาวรี บไป
“คุณหนูระวังตัวด้วยนะเจ้าค่ะ”
“พีไม่ตอ้ งห่ วงข้า รี บไปเถอะ”
“คุณหนูอย่าไว้ใจสองคนนีเด็ดขาดนะเจ้าค่ะ” ฮุ่ยเจียง
เอ่ยเตือน ก่อนจะเดินกลับบ้านของนายหญิงจิงซา ทีก็ไม่รู้ว่า
มี งานอันใด เหตุ ใดต้องเจาะจงเป็ นนาง ด้านหมิ งฮวาเมื อ
มองจนพีเลียงสาวเดินไปไกลแล้ว นางก็เดินไปซักผ้าต่อ
“หมิงฮวา!”
หมิงฮวาหยุดเดินแล้วหันไปถาม “ท่านมีอะไรกับข้า
หรื อ พีฟางเซี ยน”
“เจ้าไปกับข้า!”
“ท่านพีจะให้ขา้ ไปไหน”
“ข้าบอกให้ไป เจ้าก็ตอ้ งไป อย่าคิดขัดคําสังข้า”
“แต่ขา้ ต้องทํางานแทนพีฮุ่ยเจียง”
ฟางเซี ยนฟั งแล้วก็ไม่พอใจก่ อนจะตวาดใส่ “เจ้าจะ
ไปหรื อไม่ หมิ งฮวา หากไม่ ไป ข้าจะสังให้คนของข้าตบ
เจ้า” ฟางเซี ยนหันไปทางเสี ยวผิง ทีพร้อมจะตบเต็มที
“ข้าจะตามท่านพีไป”
“งันก็ รี บ ตามข้า มา” ฟางเซี ยนเดิ น นํา หมิ ง ฮาไปที
สะพานข้ามฝากไปอีกหมู่ บา้ น ทีเวลานี นํากําลังไหลเชี ยว
20 ¤ªÒÃÕ
กราก น่ากลัวสําหรับหมิงฮวาทีเคยตกนําเมือครังนางยังเด็ก
ทําให้นางไม่กล้าลงนําอี ก แม้บิดาจะเพียรสอนให้นางว่าย
นําให้ได้ แต่จนบัดนีนางก็ยงั ว่ายนําไม่เป็ น เพราะความกลัว
“ท่านพี ข้า...” หมิงฮวาหน้าซี ด แข้งขาสันไปหมด
“เจ้ากลัวงันรึ ” ฟางเซี ยนหันมาถามแล้วเดินนําไปที
สะพานไม้ ทีกว้างแค่ให้คนสองคนเดินสวนกัน
“ข้ากลัว ข้าไม่ขา้ มไปได้หรื อไม่”
“เจ้าไม่ตอ้ งกลัว หมิงฮวา หากเกิดอะไรขึน ข้าจะให้
เสี ยวผิงช่วย”
เสี ยวผิงได้ยนิ คําของนายสาวแล้วก็ตกใจ เพราะตนก็
ว่ายนําไม่แข็ง แล้วจะไปช่วยใครได้อย่างไร นางพยายามส่ ง
สายตาสื อความนัยกับคุณหนูฟางเซี ยน แต่ฟางเซี ยนกลับไม่
สนใจ นางเดิ นไปเรื อยๆ ก่อนจะหันไปมองก็เห็ นหมิงฮวา
ตามมาอย่างช้าๆ
ฟางเซี ยนยิมเล็กน้อยแล้วปลดถุงหอมของนางออก
แล้วทําทีวา่ ถุงหอมของนางหล่นนํา
“ถุงหอมของข้า!”
“มีอะไรหรื อท่านพี” หมิงฮวาเร่ งฝี เท้าเข้ามาถามไถ่
“ถุงหอมของข้าหล่น” ฟางเซี ยนตอบแล้วก็ขยับถอย
มาหาเสี ยวผิง แล้ว บอกให้ น างรี บ ผลัก หมิ ง ฮวาลงไปใน
แม่นาํ
เสี ยวผิงสันหน้ารัวๆ เพราะนางมิกล้าลงมือทําร้ายคน
ถึงขันเอาชี วิต ฟางเซี ยนจึงหันมาทางหมิงฮวาทีกําลังมอง
ถุงหอมแสนสวยของฟางเซี ยน ลอยติดกับโขดหิ น
“พี ฟางเซี ยน ถุ ง หอมของพี ติ ด อยู่ ต รงโขดหิ น ”
หมิงฮวาชีไปยังโขดหิ นทีโผล่พน้ นํามาเพียงนิด
“งันเจ้าก็เอือมไปเอาให้ขา้ ที ข้าจะเอือมเองก็กลัวชุ ด
จะเปี ยก”
“ข้าหรื อท่านพี”
22 ¤ªÒÃÕ
“ก็เจ้าน่ะสิ ”
“ข้า ...ข้า จะลองเอื อมไปหยิบ ให้ ท่ า น” แม้จะกลัว
เพี ย งใดแต่ ห มิ ง ฮวาก็ ต ้อ งทํา นางย่อ กายลง แล้ว โน้ม ตัว
เล็ ก น้ อ ยผ่ า นซี ก ไม้ที ใช้ กันไม่ ใ ห้ ค นตก ก่ อ นจะยืนมื อ
ออกไปพยายามจะหยิบถุงหอมของฟางเซี ยนให้ได้ แต่นาง
พยายามจนสุ ดเอือมแล้วแต่ก็เอือมไม่ถึง
“อีกนิดเดียวหมิงฮวา เจ้าเอือมมือไปอีกนิ ด เร็ วๆ เข้า
เดียวถุ งหอมของข้าถูกพัดไปทีอืน” ฟางเซี ยนออกแรงยุยง
ให้หมิงฮวาพยายามเอือมให้ถึงถุงหอม ก่อนทีนางจะใช้มือ
ผลักตัวหมิงฮวาตกลงไปในแม่นําทีไหลเชี ยว พริ บตาเดียว
ร่ างของหมิงฮวาก็ลอยห่ างออกไป
“คุณหนู ! คุณหนู ทาํ อะไรเจ้าคะ” เสี ยวผิงตกใจกับ
ภาพทีเกิดขึน ก่อนจะร้องถามอย่างตกอกตกใจ
“ข้าทําอะไร!” ฟางเซี ยนหันมาตวาดสาวใช้ “ตอบข้า
สิ ข้าทําอะไร”
“เอ่อ...”
“หากเจ้าอยากมีชีวติ อยู่ ก็หุบปากของเจ้าซะ!”
“คุ ณ หนู อ ย่า ทํา อะไรข้า น้ อ ยเลยนะเจ้า ค่ ะ ข้า น้อ ย
กลัว” เสี ยวผิงทรุ ดลงเกาะขาฟางเซี ยน รําไห้ขอความเมตตา
เพราะนางยังไม่อยากตาย
“งันเจ้าก็หุบปาก หากใครถาม เจ้าก็บอกไปว่าไม่รู้ไม่
เห็ น แต่ ห ากเจ้า ไม่ เ ชื อข้า เจ้า ก็ จ ะเป็ นเหมื อ นหมิ ง ฮวา!”
ฟางเซี ยนขู่เสี ยงเกรี ยวกราด
“ข้าน้อยไม่รู้ไม่เห็นสิ งใดเลยเจ้าค่ะ”
“งันเจ้าก็ตามข้าไปทีหมู่บา้ นหลัวซาง” ฟางเซี ยนเดิน
นําสาวใช้ไปทันที ด้านเสี ยวผิงก็เร่ งเดินตามไปติดๆ ก่อนจะ
พ้นสะพานก็เหลียวไปมองทีแม่นาํ ไม่เห็ นใครเลย นอกเสี ย
จากสายนําทีไหลเชียวกราก
‘คุณหนู หมิงฮวา โปรดอภัยให้ขา้ ด้วย ข้าไม่ได้อยาก
ให้เกิดเรื องเช่นนีเลย’
24 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 3
“ฮุ่ยเจียง ท่าทางเจ้าดูรีบร้อนนัก เจ้าจะรี บไหนหรื อ”

อีเฟิ ง สาวใช้คนสนิ ทของฟางซิ น เดินมาขวางแล้วจ้องหน้า
ฮุ่ ยเจีย ง ส่ ว นทีนางมาดัก รอนันก็ มาเพราะคุ ณ หนู ฟางซิ น
ของตน เห็นท่าทีผดิ ปกติของฮุ่ยเจียงจึงสังให้มาซักถาม เผือ
จะได้รู้ได้เห็นอะไรดีๆ
“อีเฟิ ง อย่าขวางทางข้า ข้ารี บ”
“เจ้าก็รีบบอกข้าสิ วา่ เจ้ารี บร้อนจะไปไหน”
“ข้าจะไปท่านํา”
“แต่เจ้าเพิงกลับมา”
“อี เฟิ ง ข้าไม่ มีเวลามาเถี ยงกับเจ้า หลีกไป” ฮุ่ ยเจียง
บอกกล่าวแล้วก็เดินเลียงออกมาทันที
“เจ้าจะรี บไปทําไม ทีท่านํามีอะไรหรื อ” อีเฟิ งทีต้อง
ได้ข่าวไปรายงานคุณหนูฟางซิ นตามมาขวางและซักไซ้ต่อ
“ก็ไปหาคุณหนูหมิงฮวาของข้าน่ ะสิ ” บอกกล่าวแล้ว
ฮุ่ ย เจี ย งก็ ท ังเดิ น ทังวิงไปยัง ท่า นํา เพราะร้ อ นใจเป็ นห่ ว ง
คุณหนู แต่เมือมาถึงก็เจอเพียงกองเสื อผ้าทีบางส่ วนถู กซัก
ไปแล้ว
คุณหนูหมิงฮวาหายไหน?
“คุณหนู เจ้าคะ! คุณหนู ! คุณหนู ! คุณหนู อยูไ่ หนเจ้า
คะ” ฮุ่ยเจียงเรี ยกหาคุณหนู ของนางปริ มจะขาดใจ เมือเรี ยก
หลายหนแล้วแต่ไร้เสี ยงตอบกลับ นางจึงทังเดินทังวิงวนหา
26 ¤ªÒÃÕ
คุณหนู หมิงฮวา ก่ อนจะวิงขึนไปทีสะพานข้ามฟากไปอี ก
หมู่บา้ นหนึง
“คุณหนู หมิงฮวา! ท่านอยู่ไหน คุณหนู ” ฮุ่ยเจียงไม่
ละความพยายาม นางออกตามหาคุณหนู ไล่ เลาะตามแม่นํา
แต่ก็ไม่พบ
“โธ่ คุณหนู พีไม่ น่าทิงคุ ณหนู ไว้คนเดี ยวเลย ฮื อ...”
ฮุ่ยเจียงรําไห้ปานจะขาดใจ ก่อนจะรวบแรงทีอ่อนล้าลุกขึน
แล้วออกตามหาคุ ณหนู หมิ งฮวาอีกครัง แต่ก็ไม่พบ นางจึง
ตัดสิ นใจเดินกลับบ้านไปในสภาพนําตานองหน้า ใจก็หวัง
ว่าคุณหนูของตนจะรออยูท่ ีบ้าน
“ฮุ่ ยเจียง วันนี คุ ณหนู ของเจ้าหายไปไหนหรื อ ข้า ว
ปลาไม่ ยอมกลับมากิ น” ซิ วอี แม่ ครั วใหญ่ประจําบ้านเอ่ ย
ถาม เพราะนางรอตังแต่เย็นก็ไม่เห็ นคุ ณหนู หมิงฮวาเข้ามา
ในครัวเหมือนเช่นทุกวัน
“ซิ วอี ” ฮุ่ ย เจียงพูดแค่นันก็รําไห้ปริ มขาดใจ ทําเอา
ซิ วอีตกอกตกใจ
“ฮุ่ยเจียง เกิดอะไรขึน”
“คุณหนูหมิงฮวาของข้า คุณหนูของข้า ฮือ...”
“เจ้า หยุด ร้ อ งไห้ แล้ว เล่ า ให้ ข ้า ฟั ง ” ซิ วอี ลู บ หลัง
ปลอบจนฮุ่ ยเจียงสงบ นางจึงเล่ า เรื องทีเกิ ดขึนให้ ฟัง ใจก็
วิตกกลัวคุณหนูหมิงฮวาจะเป็ นอันตรายถึงแก่ชีวติ
“แล้ว เจ้า แน่ ใ จว่ า คุ ณ หนู ฟ างเซี ย นเป็ นคนทํา ให้
คุณหนูหมิงฮวาหายไป”
“ข้า แน่ ใ จว่า ต้อ งเป็ นฝี มื อ คุ ณ หนู ฟ างเซี ย น เพราะ
คุณหนูฟางเซี ยนไปบอกกับข้าว่านายหญิงต้องการใช้งานข้า
แต่เมือข้ามาถึง นายหญิงกลับบอกว่าไม่ได้สังให้ใครไปตาม
ข้า ข้าจึงรี บกลับไปทีท่านํา แต่ขา้ ไม่เจอกับคุณหนู แล้ว ซิ วอี
คุณหนูของข้าจะเป็ นอะไรหรื อไม่ ข้าตามหาจนทัว แต่ขา้ ก็
หาไม่พบ ข้าเป็ นห่ วงคุณหนูเหลือเกิน”
28 ¤ªÒÃÕ
“เจ้าอย่าเพิงฟูมฟายไปฮุ่ยเจียง คุณหนู ของเจ้าอาจไป
เทียวหมู่บา้ นฝังตรงข้าม พอเจอเพือนก็เลยยังไม่กลับ” ซิ วอี
พยายามพูดปลอบขวัญฮุ่ยเจียง แต่ตนก็ไม่แน่ ใจนักหรอกว่า
คุณหนูหมิงฮวาจะข้ามไปหมู่บา้ นอืนหรื อไม่
“ไม่! คุณหนู ของข้าหาไม่มีเพือนทีหมู่บา้ นนัน แล้ว
ข้าก็มนใจว่
ั าคุ ณหนู ฟางเซี ยนเป็ นคนทําร้ายคุ ณหนู ของข้า
แน่ ๆ ข้าจะไปถามคุ ณหนู ฟางเซี ยนว่าทําอะไรคุ ณหนู ของ
ข้า”
“ฮุ่ยเจียง เจ้าอย่าเพิงไปตอนนี”
“ท่านจะห้ามข้าทําไม”
“เจ้ารอพรุ่ งนีเช้าเถอะฮุ่ยเจียง ป่ านนี คุณหนู ฟางเซี ยน
เข้านอนไปแล้ว หากเจ้าไปรบกวนเวลานี เจ้าเองนันแหละ
จะโดนนายหญิงลงโทษ”
“แต่ขา้ ...”
“เชื อข้าเถอะฮุ่ ยเจียง แล้วเจ้าก็ไปพักเสี ยหน่ อย หาก
เจ้าเป็ นอะไรไปอีกคน คุณหนูหมิงฮวากลับมา ใครจะดูแล”
“ข้าเป็ นห่ วงคุณหนู”
“ข้ารู ้ ข้าเองก็ห่วงคุณหนู ของเจ้าเช่ นกัน แต่เจ้าบอก
เองว่าตามหาแล้วไม่พบ แล้วเจ้าจะไปทําอะไรได้ เจ้าไปพัก
เถอะ ท่าทางเจ้าอิดโรยเหลือเกิน ล้มป่ วยไปจะทําอย่างไร”
“ข้าไปก็ได้” ฮุ่ยเจียงยอมไปพัก ทว่านางมิอาจข่มตา
หลับลงได้ เพราะเป็ นห่ วงคุณหนูหมิงฮวา ป่ านนีไม่รู้จะเป็ น
เช่นไรบ้าง
‘สวรรค์ โปรดช่ วยคุ ม้ ครองคุ ณหนู หมิ งฮวาของข้า
ด้วยเถิด’
********
สวบ!
เสี ยงฝี เท้าที เดิ นเข้ามาใกล้ๆ ทําให้ค นทีรู ้ สึก ตัว ได้
สักครู่ สะดุง้ นางรี บร้อนจะลุกแต่กลับเจ็บแปลบทีข้อเท้าจึง
30 ¤ªÒÃÕ
ขยับ หนี ไ ม่ ไ ด้ อ ย่ า งใจนึ ก และตอนนี นางก็ รู้ สึ กกลั ว
เหลือเกิน เสี ยงนันเป็ นของใคร? โจรหรื อไม่?
“เจ้าฟื นแล้วรึ ”
“ทะ...ท่านเป็ นใคร”
“ข้าเป็ นพ่อค้า”
“พ่อค้า?”
“ใช่ เจ้าสงสัยอะไรหรื อ”
หมิงฮวานิงไปครู่ แต่สายตาของนางมองอย่างสํารวจ
รอบกายอีกครั ง พ่อค้าอะไร ไม่ เห็ นมี อะไรทีพอจะขายได้
สักอย่าง “ท่าทางท่านไม่...ไม่น่าใช่พ่อค้า”
“แล้วเจ้าคิดว่าพ่อค้าต้องเป็ นอย่างไร”
“ข้าไม่ รู้ แต่พ่อค้าทีข้าเคยเห็ นไม่ ...ไม่ เหมื อนอย่า ง
ท่าน”
“ข้าแก่เกินไปหรื อ”
“ไม่ใช่เช่นนัน เพียงแต่ขา้ ไม่เคยเห็ นพ่อค้าเช่ น...ช่ าง
เถอะ” หมิงฮวาเลิกเอ่ยถึงไปเสี ยดือๆ เมือนางเองก็หาได้เคย
คุน้ เคยกับพ่อค้า เพียงแต่เคยเห็ นพ่อค้าแก่ๆ หาบของมาเร่
ขาย จึ ง ค่ อ นข้า งแปลกใจเมื อบุ รุ ษ หนุ่ ม ผูน้ ี อ้า งตัว ว่า เป็ น
พ่อค้า
“อะไรของเจ้า” ปากก็ตอบไปมือก็เร่ งใส่ ฟืนลงไปใน
กองไฟ เพือให้ความอบอุ่นแก่ แม่นางตัวน้อย ผิวพรรณก็ดี
รู ป ร่ า งหรื อ ก็ บ อบบาง ท่ า ทางคงไม่ ใ ช่ ลู ก สาวชาวบ้า น
ธรรมดา
หมิงฮวานิงไปครู่ หนึงก็เอ่ยเรี ยกบุรุษหนุ่มด้วยท่าทาง
หวาดระแวง เพราะนางไม่ไว้ใจชายผูน้ ี “ท่าน”
“มีอะไร”
“ข้า...ข้ามาอยูก่ บั ท่านได้อย่างไร”
“ข้าก็ช่วยเจ้าไว้อย่างไรเล่า”
32 ¤ªÒÃÕ
“ท่านหรื อช่ วยข้า” หมิงฮวาย้อนถามตาโต หวนนึ ก
ถึ ง เหตุ ก ารณ์ ตอนนั นตนกํา ลัง เอื อมไปหยิบ ถุ ง หอมให้
พีฟางเซี ย น แต่ จู่ๆ ก็ถู ก ผลัก จากด้า นหลัง จนตกลงไปใน
แม่ นํ า เธอตะเกี ย กตะกายพยายามเอาตั ว รอด มอง
พีฟางเซี ยนและร้องให้ช่วย แต่พีฟางเซี ยนกลับไม่ช่วยอะไร
เลย ปล่อยเธอไหลกับสายนําทีไหลเชี ยว เวลานันเธอนึ กถึง
ท่านพ่อกับท่านแม่ ก่ อนจะไม่รับรู ้ สิงใดอี กเลย จนกระทัง
พบกับ ชายผู ้นี ที อ้า งว่ า เป็ นพ่ อ ค้า แต่ เ ท่ า ที มอง ชายผู ้นี
เหมือนจะเป็ นคุณชายเสี ยมากกว่า เสื อผ้าทีเขาสวมเป็ นแพร
พรรณราคาแพง
“เจ้าเป็ นอะไรหรื อไม่ ” บุรุษแปลกหน้าเอ่ยถามเมื อ
หญิงสาวเงียบไป
หมิ งฮวาสะดุ ้งเล็ก น้อย ก่ อนจะมองหน้าบุ รุษหนุ่ ม
“ท่านช่วยข้าจริ งหรื อ” นางถามยํา
“ใช่ ข้าเป็ นคนช่ วยเจ้าเอง พอดี ขา้ กําลังพาม้าไปกิ น
นํา แล้วเห็ นเจ้าลอยตามนํามาจึงรี บเข้าไปช่ วย ตอนนันเจ้า
ไม่ได้สติเลย”
“ข้าขอบใจทีท่านช่ วยข้าไว้ แล้วข้าไม่ ได้สติไปนาน
หรื อไม่”
“สามวัน”
“สามวัน!”
“ใช่”
หมิงฮวาตกใจกับคําตอบของชายผูน้ ี มาก ก่อนจะก้ม
มองเสื อผ้าทีตนสวมใส่
เสื อผ้าใคร?
นางเงยหน้ามองบุรุษหนุ่ ม “ใคร...ใครเปลียนชุ ดให้
ข้า”
“ก็ขา้ นีไง” บุรุษแปลกหน้าชีมาทีตัวเอง
“ท่านงันรึ ”
34 ¤ªÒÃÕ
“ใช่ ข้าเอง ข้าเปลียนให้เจ้ากับมือ”
“ถ้า เช่ น นัน...” พวงแก้ม ของหมิ ง ฮวาแดงเป็ นลู ก
ตําลึงสุ ก
“ตอนข้าเปลี ยนชุ ดให้ เจ้า ข้าไม่ ได้แอบมอง เจ้าอย่า
ตกใจไป”
“ไม่มองหรื อ”
“อันทีจริ ง ข้าก็มีมองบ้าง”
“ท่าน!” แก้มของหมิงฮวายิงแดงมากขึน เมือนึ กภาพ
ตอนทีชายผูน้ ีเห็นเรื อนร่ างของตน
“หากข้าไม่มองบ้าง เกิดมือของข้าไปโดน...”
“พอเถอะ! ข้าไม่อยากฟั ง” หมิ งฮวาหน้าร้ อนผ่าว
อับอายจนอยากวิงหนี ไป แต่เพราะเจ็บทีข้อเท้าเลยขยับไป
ไหนไม่ได้
“ก็แล้วแต่เจ้า แต่ขา้ หาได้ล่วงเกินเจ้า หรื อเจ้าจะให้ขา้
สาบาน หากเจ้ายังไม่เชื อใจข้า” ชายหนุ่ มถึ งท้าขันสาบาน
แม้ระหว่างนันสายตาของตนจะมองเรื อนร่ างของนางบ้าง
แต่มือไม้ของตนไม่ได้ลูบไล้เรื อนร่ างนางแม้สักนิด
“ข้าไม่อยากฟั ง ท่านเลิกพูดเสี ยที” หมิงฮวาร้องห้าม
อีกหน พร้อมหันหน้าหนีอย่างเขินอาย ด้านบุรุษหนุ่ มแปลก
หน้าทีหวังดีช่วยเหลือก็มองนางครู่ หนึ ง ก่อนจะหันไปหยิบ
ฟื นโยนใส่ กองไฟต่อ
36 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 4
บรรยากาศภายในบ้า นร้ างเงี ยบสงบไร้ เสี ยงพูด คุ ย

เมือทังสองต่างคนต่างเงียบและจมอยูก่ บั ความคิดของตัวเอง
“ข้าขอถามอะไรเจ้าได้หรื อไม่ ” หลังปล่ อยให้เงี ยบ
ไปนานคนทีทําหน้าทีเร่ งไฟไม่ให้มอดดับก็พูดขึน
“ท่านจะถามอะไรข้า” หมิงฮวาถามกลับโดยไม่ยอม
เงยหน้ามองชายหนุ่ม
“เจ้าชืออะไร แล้วเป็ นลูกเต้าของใคร เหตุใดถึ งไปตก
นําตกท่าเช่ นนัน แล้วเจ้าไม่รู้หรื อว่านําเชี ยวกรากแค่ไหน”
เหวินฉิน ชายหนุ่มสกุลลีจากหมู่บา้ นตงฉาน แห่ งแคว้นฉาง
จ้าว เอ่ยถาม เพราะข้องใจกับสิ งทีเกิดขึน
‘หรื อมีคนทําร้ายนาง’
เหวินฉิ นมองสตรี รูปงามอย่างพินิจ คาดเดาว่าคงเกิด
เรื องขึนเป็ นแน่ หาไม่ นางผูน้ ี คงไม่ลอยอยูใ่ นแม่นาที
ํ กําลัง
ไหลเชียวกราก แต่นางโชคดีทียังมีชีวติ รอดมาได้
“เจ้าเป็ นอะไรหรื อ เหตุใดเจ้าไม่ตอบข้าบ้าง”
“ข้า...”
“หากเจ้าไม่อยากพูด ข้าก็ไม่บงั คับ ว่าแต่เจ้าชื ออะไร
ส่ วนข้า เหวินฉิ น”
หมิ งฮวานิ งไปครู่ หนึ งก่ อนจะยอมชื อกับบุรุษหนุ่ ม
“ข้า หมิงฮวา”
“หมิงฮวา ชือเจ้าช่างเพราะนัก ข้าชอบ”
“ท่านว่าอะไรนะ”
38 ¤ªÒÃÕ
“เปล่า ข้าไม่ได้พูดอะไร” พูดจบแล้วก็ยมเก้
ิ อๆ ก่อน
จะแสร้งหันไปหยิบฟื นโยนใส่ กองไฟ
“ก็ ข ้า ได้ยิน แต่ ก็ ช่ า งเถอะ ข้า ไม่ ซั ก ไซ้ ท่ า นแล้ว ”
สี ห น้ า หมิ ง ฮวาฉายชั ด ว่ า ไม่ พ อใจ แต่ เ พี ย งแค่ เ ล็ ก น้ อ ย
เท่านัน
เหวินฉิ นยิมนิดๆ เมือนางไม่เซ้าซี ถามต่อ ก่อนจะเอ่ย
ถามนางในเรื องทีข้องใจ“หมิ งฮวา ตอนทีเจ้าเข้าใกล้แม่นํา
เจ้าไม่เห็นหรื อว่านํากําลังไหลเชียว”
“ข้าเห็น”
“แล้วเจ้าลงไปในแม่ นําได้อย่างไรเล่ า แต่ก็โชคดี ที
เจ้าไม่เป็ นอะไร”
“ข้า...” หมิ งฮวาอึ กอัก ไม่รู้จะบอกอย่างไร ในเมื อ
ญาติแท้ๆ เป็ นคนผลักตนลงไปในแม่นาํ
“หากเจ้าไม่อยากพูดถึงก็ไม่เป็ นไร ข้าไม่บงั คับให้เจ้า
พูด แต่เจ้าจะทําอย่างไรต่อไป จะให้ขา้ ไปส่ งทีบ้านของเจ้า
หรื อไม่ เพราะข้าเองก็ตอ้ งกลับบ้านเช่ นกัน” เหวินฉิ นเอ่ ย
บอก เนื องจากตนคงอยู่ที นี นานไม่ ไ ด้ เนื องจากต้อ งไป
ค้าขายกับอีกแคว้นหนึง
“กลับบ้าน”
“ใช่”
“ท่านไม่ใช่คนหมู่บา้ นหลงซาหรอกหรื อ”
“ข้ามาจากแคว้นฉางจ้าว”
“แคว้นฉางจ้าว” หมิ งฮวาพึมพํา คิดไม่ตกว่าจะทํา
อย่างไรกับชีวติ
“ใช่ แล้วเจ้าจะทําเช่ นไร แต่ขา้ ว่าเจ้าอย่าอยู่ทีนี ตาม
ลําพัง รี บกลับบ้านของเจ้าไปเสี ย ” เหวินฉิ นหมายถึ งบ้าน
ร้างแห่ งนี ทีตนและลูกน้องเข้ามาพักค้างคืนบ่อยครัง เวลา
ข้ามมาค้าขายทีแคว้นต้าหมาง และบางครังก็เจอโจรเข้ามา
ปล้นอยูห่ ลายครัง
“ทีนีไม่ปลอดภัยสําหรับข้าหรื อ”
40 ¤ªÒÃÕ
“บ้านร้างหลังนี มีโจรเข้ามาบุกปล้นพ่อค้าหลายหน
แล้ว”
หมิงฮวาฟังแล้วก็หน้าซี ด หวาดกลัวจนมือไม้สัน
“ข้ากับคนของข้าก็เคยเจอมาแล้วสองหน” แต่โชคดี
ทีแค่ได้รับบาดเจ็บ ไม่มีลูกน้องคนไหนล้มตาย
“ถ้าเช่นนันข้าจะไป...ไป...” หมิงฮวาไม่รู้จะไปทีใดดี
หากกลับไปทีบ้านของบิดา ก็คงจะถูกสองสาวกลันแกล้ง ที
ครังนีฟางเซี ยนถึงขันหมายเอาชีวติ ตน
“หากเจ้าไม่มีทีไป งันเจ้าก็ไปอยูก่ บั ข้า”
“อยูก่ บั ท่าน”
“ใช่”
“แล้วญาติพีน้องของท่านมิว่าหรื อ หากท่านพาข้าไป
อยูด่ ว้ ย”
“พ่อกับแม่ของข้าตายจากข้าไปนานแล้ว ส่ วนพีน้อง
ของข้า ก็ไม่มี”
“แล้ว...แล้วภรรยาของท่านล่ะ หากท่านพาข้าไปด้วย
ภรรยาท่านจะ...”
“ข้ายังไม่มีครอบครั ว แต่หากเจ้าลําบากใจไม่ อยาก
ไปอยูก่ ับข้า งันเจ้าก็บอกมาว่าบ้านของเจ้าอยู่ทีไหน ข้าจะ
ไปส่ ง”
“ข้า ...ข้า จะไปกับ ท่า น” แม้จะหวาดกลัวเพี ย งใด
ทว่าหมิงฮวาก็ตดั สิ นใจขอไปตายเอาดาบหน้าเสี ยดีกว่า แล้ว
สักวัน นางจะกลับมาแจ้งข่าวกับพีฮุ่ยเจียง
“งั นเจ้ า ก็ กิ น อะไรเสี ย ก่ อ น อี ก เดี ยวจะได้ อ อก
เดิ นทาง” เหวินฉิ นจัดการส่ งเนื อย่างกลิ นหอมกรุ่ นให้กับ
นาง นางผูซ้ ึ งน่ าหลงใหลเหลื อเกิ น น่ าหลงใหลจนทําให้
หัวใจของบุรุษหนุ่มเช่นเขาเต้นผิดจังหวะ
เหวินฉิ นมองอยูค่ รู่ หนึ งก็ตดั ใจลุกเดินออกไปดูมา้ ที
ผูก ไว้กับ เสาหน้า บ้า น หานําหาหญ้า ให้ กิ น ก่ อ นจะออก
เดินทางทีต้องใช้เวลาเป็ นเดือน กว่าจะถึงแคว้นฉางจ้าว แล้ว
42 ¤ªÒÃÕ
ยัง ต้อ งเดิ น ทางต่ อ ไปยัง หมู่ บ ้า นตงฉานอี ก ก็ ใ ช้เ วลาเป็ น
เดือน
********
ทีห้องนอนของฟางซิ น
“อี เฟิ ง” ฟางซิ น ที กํา ลัง นั งสางผมเอ่ ย เรี ย กสาวใช้
เพราะตลอดสามสี วันมานี นางมีขอ้ สงสัยอยูห่ ลายอย่าง แต่
คงถามใครไม่ได้ นอกเสี ยจากต้องสื บหาเอง
“คุณหนู มีอะไรหรื อเจ้าคะ” อีเฟิ งทีกําลังจัดทีหลับที
นอนให้ผเู ้ ป็ นนายเดินมารอรับคําสัง
“หลายวันมานี เจ้าสังเกตหรื อไม่ว่าฟางเซี ยนดูแปลก
ไป” แล้วก็แปลกตังแต่หมิงฮวาหายออกไปจากบ้าน
“แปลกเจ้าค่ะ แล้วก็แปลกทีคุณหนู หมิ งฮวาหายไป
โดยทีฮุ่ยเจียงไม่ไปด้วย แล้วจะจริ งอย่างทีคุณหนู ฟางเซี ยน
พูดหรื อไม่เจ้าคะ”
“หมิงฮวาหนี ตามผูช้ ายน่ ะหรื อ” ฟางซิ นก็สงสัยใน
ข้อนีเช่นกัน เพราะนางไม่อยากเชื อว่าหมิงฮวาจะทําเช่ นนัน
แต่นางหายไปก็ดีแล้ว คุณชายลู่จะได้เลิกสนใจนาง แต่หาก
คุณชายกลับจากราชการแล้วรู ้ว่าหมิงฮวาหายไป คุณชายจะ
ออกตามหาหรื อไม่?
“ใช่เจ้าค่ะ”
“ข้าก็สงสัยเรื องนี เช่ นกัน แล้วคนอย่างหมิ งฮวาน่ ะ
หรื อจะหนีตามผูช้ าย ในเมือฮุ่ยเจียงคอยตามนางทุกฝี เก้า”
“พูดถึ งฮุ่ยเจียง นางก็ดูแปลกๆ นะเจ้าค่ะ เหม่ อลอย
แล้วก็ร้องไห้อยูบ่ ่อยครัง หรื อนางจะเสี ยใจทีคุณหนู ของนาง
หนีตามผูช้ ายต่างหมู่บา้ นไป”
“ข้าก็สงสัยเรื องนีอยูเ่ ช่นกัน”
“แล้วคุณหนูจะทําอย่างไรดีเจ้าคะ”
“ข้าต้องสื บเรื องนี แล้วข้าก็เชือว่าฟางเซี ยนรู ้”
“สื บอย่างไรหรื อเจ้าคะ”
44 ¤ªÒÃÕ
“อีเฟิ ง เจ้าไปตามเสี ยวผิงมาพบข้า แต่อย่าให้ใครเห็ น
โดยเฉพาะฟางเซี ยน ระวังไว้ให้ดี อย่าให้นางเห็ นเป็ นอัน
ขาด หาไม่ ข้าคงไม่ ได้รู้ความจริ ง” ฟางซิ นกําชับ จากนัน
นางก็แค่นยิมเล็กน้อย
“ได้เจ้าค่ะ”
“งันเจ้าไปตามมา ข้าจะรอ อย่าชักช้าล่ะ”
“ข้าน้อยจะรี บกลับมาเจ้าค่ะ” อีเฟิ งขานรับแล้วนางก็
เร่ งเดิ นไปยังห้องพักของเหล่าสาวใช้ มาถึงแล้วนางก็มอง
ซ้ายมองขวา ก่ อ นจะส่ งเสี ยงเรี ย กให้เสี ยวผิงเปิ ดประตู ที
เวลานีเสี ยวผิงหาได้อยูต่ ามลําพัง
ก๊ อกๆ
“เสี ยวผิง เปิ ดประตู ใ ห้ ข ้า ที ” เสี ย งจากอี เฟิ งทํา ให้
เสี ยวผิงทีอยูก่ บั ชายคนรักทีลักลอบเข้ามาหาถึงเรื อนพากัน
สะดุง้ จากนันทังสองก็รีบใส่ ผา้ ผ่อน
“เจ้านัดใครมาหาเจ้ากลางดึก เสี ยวผิง ” ไท่ ซ่ ุ น หนุ่ ม
ต่างหมู่ บ ้านเอ่ ยถามหน้าตาตืน และหวาดกลัวหากคนใน
บ้านจับได้วา่ ตนลักลอบเข้ามา มีหวังถูกจับส่ งเข้าคุก
“ข้า ไม่ ไ ด้นัด แต่ พี ไท่ ซุ่ นรี บ หลบก่ อ นเถอะ ข้า จะ
ออกไปเปิ ดประตู” เสี ยวผิงเอ่ยบอกแล้วรอจนคนรักหลบไป
แล้ว นางก็ไปเปิ ดประตู
“เสี ยวผิง เจ้าทําอะไรอยู่ ปล่อยให้ขา้ เรี ยกตังนาน”
“ข้า...” เสี ยวผิงอึกอัก
ด้านอี เฟิ งก็มองสํารวจรอบๆ ห้องพัก จนสายตาไป
เห็นเงาบางอย่างเคลือนไหวอยูด่ า้ นหลัง นางรี บเดินไปก็เจอ
กับชายหนุ่ม
อีเฟิ งหันมาทางเสี ยวผิง จ้องหน้านาง “เจ้าให้ผูช้ าย
เข้า มาเช่ น นี ไม่ ก ลั ว นายหญิ ง จะทํา โทษหรื ออย่ า งไร
เสี ยวผิง”
46 ¤ªÒÃÕ
“อี เฟิ ง เจ้าอย่าบอกนายหญิง ข้าขอร้ อง เจ้าจะให้ขา้
ทําอะไร ข้าก็ยอม แต่ขอเพียงเจ้าอย่าบอกนายหญิง”
“ถ้า เจ้า ไม่ อ ยากให้ ข ้า บอกนายหญิ ง เจ้า ก็ ไ ปพบ
คุณหนู ของข้าเดียวนี แล้วหากเจ้ารู ้ เห็ นสิ งใด เจ้าก็ตอ้ งพูด
ความจริ ง หาไม่ เรื องทีเจ้าให้ผชู ้ ายเข้ามาในห้องพักจะถึงหู
นายหญิง”
เสี ยวผิงไม่มีทางเลือก นางหันไปมองชายคนรักแล้ว
บอกให้กลับไป ก่อนทีนางจะเดินตามอีเฟิ งไป ทังสองเดิ น
ไปอย่างระมัดระวัง กระทังมาถึงห้องนอนของคุณหนู ฟาง
ซิ น เสี ยวผิงก็ถูกซักไซ้จนตัวสันงันงก
“เจ้าจะพูดหรื อไม่ เสี ยวผิง” ฟางซิ นตวาดใส่ อย่าง
รําคาญ เมือสาวใช้ทีสนิทกับน้องสาวฝาแฝดเอาแต่นังตัวสัน
ราวกับจะถูกฆ่าตาย
“หากเจ้าไม่พูด ข้าจะบอกนายหญิงว่าเจ้าพาผูช้ ายเข้า
มาในเรื อน เจ้าจําไม่ได้หรื อ เสี ยวผิง” อีเฟิ งทีก็รําคาญเต็ม
ทนพูดขึนบ้าง
“เรื องนันไม่ตอ้ งถึงมือท่านแม่ของข้าหรอก”
“คุณหนู จะสังเฆียนเองหรื อเจ้าคะ” อีเฟิ งหันไปถาม
กับคุณหนูของนางตนทันที
“ใช่ ! แล้วข้าจะสังให้คนเฆียนเจ้าจนตาย เสี ยวผิง”
ฟางซิ นหันไปขู่สาวใช้
“ข้าจะบอกคุ ณหนู แล้วเจ้าค่ะ” เสี ยวผิงทีกลัวจะโดน
เฆียนจนตาย ยอมเล่าทุกอย่างให้ฟังทันที ฟางซิ นฟั งแล้วก็
นิงเงียบ เพราะนางคิดไว้ไม่มีผิดว่าเรื องนี ฟางเซี ยนจะต้องรู ้
เห็น ก่อนจะหันไปบอกอีเฟิ งให้พาเสี ยวผิงไปซ่ อนอยูใ่ นทีที
ปลอดภัย เพราะนางจะให้เสี ยวผิงเป็ นพยาน เอาคนผิดมารับ
โทษ!
48 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 5
ครื นๆ
เปรี ยงๆ
เสี ยงฟ้ าร้องก้องไปทัวผืนฟ้ า จากนันไม่นานฝนก็เท
ลงมาอย่างรวดเร็ วจนคนทีกําลังเดินทางกลับแคว้นฉางจ้าว
รี บหาทีหลบ
“หมิ งฮวา เจ้า รี บเข้า ไปหลบในถําก่ อน” พาลงจาก
หลังม้าได้แล้วเหวินฉิ นก็เอ่ยบอกเสี ยงดังแข่งกับฟ้ าฝน แล้ว
เห็ นทีตอ้ งพักอยูใ่ นถําแห่ งนี สักสองสามวัน เพราะเดินทาง
มาหลายวันแล้ว คนอ่อนแรง ม้าเองก็เช่ นกัน ต้องให้พกั เสี ย
บ้าง หาไม่ ม้าคงตายก่อนถึงแคว้นฉางจ้าว
“แล้วท่านล่ะ”
“เดียวข้าตามเข้าไป เจ้ารี บเข้าไปเถอะ เปี ยกไปทังตัว
แล้ว”
“ท่านรี บตามข้าไปนะ” หมิ งฮวาเอ่ยบอก เพราะนาง
กลัวทีต้องอยูใ่ นถําตามลําพัง ด้านเหวินฉิ นหลังจากพาม้าไป
ผู ก หลบฝนได้ แ ล้ ว ก็ รี บตามหญิ ง สาวเข้า ไป พอทํา ให้
หมิงฮวาอุ่นใจขึนมาบ้าง
นางนังมองเขาก่อกองไฟอย่างทะมัดทะแม่ง ไม่นาน
กองไฟก็ลุกโชนให้แสงสว่างพอคลายหนาว และมองเห็ น
รอบๆ ถํา กว้างใหญ่ทีเดียว
“ท่านจะทําอะไร!” หมิงฮวาร้องถามอย่างตกใจ เมื อ
อีกคนลุกขึนถอดผ้าผ่อนโดยไม่บอกกล่าวกันสักคํา
“ก็ถอดผ้าอย่างไรเล่า”
50 ¤ªÒÃÕ
“แล้วท่านจะถอดทําไมเล่า”
“เสื อผ้าเปี ยก” บอกกล่าวแล้วเหวินฉิ นก็สะบัดเสื อที
ถอดแล้วจับพาดบ่า ก่อนจะเดินไปหยิบท่อนไม้ทีวางอยูใ่ น
ถําหลายท่อน เพือเอามาทําทีตากผ้า
“ท่านหยิบท่อนไม้ทาํ ไม” หมิงฮวาผวาเมืออีกฝ่ ายถือ
ท่อนไม้เดินมาทางตน
“ข้าจะตอกไม้ทาํ ที ตากผ้าให้เ จ้า แล้วจะได้ช่ วยบัง
สายตาของเราทังสอง เวลาทีเจ้ากับข้าต้องถอดเสื อผ้า แล้ว
เอามาตากใกล้ๆ กองไฟ เสื อผ้าจะได้แห้ง” บอกกล่าวแล้วก็
ตอกไม้ลงพื น เรี ยบร้ อยแล้วก็เ ดิ นไปหาไม้ท่อ นยาวๆ มา
พาดไว้เป็ นทีตาก ฝั งนางเรี ยบร้อยแล้วก็เดิ นมาตอกไม้ทาง
ฝังตนบ้าง เรี ยบร้อยแล้วก็เอาเสื อทีเปี ยกฝนตากไว้
“หมิงฮวา เจ้าเองก็ตอ้ งถอดเสื อผ้าออก” เหวินฉิ นเอ่ย
บอกเมือนางไม่ขยับทําอะไรเลย
“ทําไมข้าต้องถอดด้วยเล่ า” หมิ งฮวาย้อนถามเสี ย ง
ขุ่น
“แล้วเจ้า จะนอนทังชุ ดหรื อ อย่างไร หรื อ ชุ ด เจ้าไม่
เปี ยก” เหวินฉิ นซักถามอย่างสงสัย แต่ก่อนจะเข้าถําตนก็
เห็นอยูว่ า่ นางเปี ยกเกือบทังตัว
“ก็เปี ยก แต่ขา้ ไม่ ถอดเด็ดขาด” หมิ งฮวาโอบกอด
ร่ างกายตัวเองไว้ เพราะหนาวสัน แม้จะมีกองไฟให้ความ
อบอุ่ น แต่ไม่ ได้ค ลายหนาวเท่าใดนัก เพราะเสื อผ้า ทีสวม
เปี ยกไปทังตัว
“แต่เจ้าต้องถอด หมิงฮวา หาไม่เจ้าจะจับไข้ จะยิงทํา
ให้การเดินทางล่าช้า”
“แต่ขา้ ...” หมิงฮวาจะแย้งแต่เขากลับพูดขึนเสี ยก่อน
“ข้าจะหันหลังให้เจ้า เจ้าก็หันหลังให้ขา้ แล้วก็ต่าง
คนต่างถอด จากนันก็เอาผ้าไปตาก พรุ่ งนี เจ้าจะได้มีเสื อผ้า
ใส่ หรื อเจ้ามีเสื อผ้าติดตัวมาด้วย”
52 ¤ªÒÃÕ
“ไม่มี”
“งันเจ้าก็เร่ งถอดเสื อผ้าตาก”
“ข้าอาย”
“ข้าจะไม่มองเจ้า”
“ข้าจะมันใจได้อย่างไรว่าท่านจะไม่มอง”
“เจ้ากลัวข้างันรึ หมิงฮวา”
“ข้า ...” หมิ ง ฮวาก็ ไ ม่ รู้ จ ะตอบกลับ ไปเช่ น ไร แล้ว
ตลอดการเดินทางหลายวัน ชายผูน้ ี ก็ดูแลตนอย่างดี มิเคยทํา
อันตราย หรื อมีท่าทีจะข่มเหง แต่เวลานีเริ มไม่แน่ใจ
“หากเจ้ากลัวข้า ข้าจะกลับไปส่ งเจ้าทีบ้าน”
“ข้า ไม่ ไ ด้ก ลัวท่ า น เพี ยงแต่ต อนนี ข้า ...ข้า ไม่ ไ ว้ใ จ
ท่าน”
“เจ้ากลัวข้า มอง” เหวิน ฉิ น หั วเราะแผ่ว ๆ ยิงทํา ให้
หมิงฮวาไม่ไว้ใจ
“ท่านหัวเราะทําไมหรื อ ท่านเหวินฉิ น”
“หมิงฮวา เจ้าเรี ยกข้าว่าพีเหวินฉิ นได้หรื อไม่”
“พี?”
“ใช่ เพราะข้าคงอายุมากกว่าเจ้าหลายปี ทีเดียว”
‘แต่ ข ้า มิ ไ ด้คิ ด จะให้ เ จ้า เป็ นน้อ งสาวของข้า หรอก
หมิ งฮวา’ เหวินฉิ นครุ่ นคิดในใจ ปากหยักสวยราวสตรี ยก
ยิมเล็กน้อย เพราะยิงอยู่ใกล้นาง ใจก็ยิงไหวหวัน ทังทีไม่
เคยรู ้เช่นนีกับหญิงคนใด ผ่านหมู่บา้ นต่างแคว้นมามากมาย
เจอหญิงงามยิงกว่านางยังไม่เคยหวันไหว แต่พอเจอกับนาง
ใจหวันไหวจนอยากกอดรัดนางไว้แนบอก
‘เจ้าช่างร้ายนักหมิงฮวา ทําหัวใจข้าเต้นแรงได้ขนาด
นี’
หมิงฮวานิ งเงียบไปเมือถูกร้องขอให้ขานเรี ยกกันใน
สถานะใหม่ นางครุ่ นคิดอย่างชังใจว่าจะเรี ยกดีหรื อไม่ แต่
สุ ดท้ายนางก็ยอมเรี ยก “พีเหวินฉิ น”
“นําเสี ยงของเจ้าไพเราะนัก หมิงฮวา”
54 ¤ªÒÃÕ
หมิงฮวาฟังแล้วก็แปลกใจ เหตุใดวันนีเขาถึงได้พูดจา
แปลกหู นัก แปลกจนหวันใจ แล้วไหนยังต้องถอดผ้าผ่อน
นอนทังคืน แล้วรุ่ งเช้าผ้าจะแห้งหรื อ
“เงียบทําไมหมิงฮวา”
“ข้ามิรู้จะกล่าวอะไรกับท่าน”
“งันก็ถอดเสื อผ้าตาก พรุ่ งนี เสื อผ้าของเจ้าจะได้แห้ง
เจ้าจะได้มีเสื อผ้าใส่ ”
“ข้าไม่ถอด” หมิงฮวาเลือกปฏิเสธอีกหน เพราะนาง
ชักไม่วางใจ
เหวินฉิ นยิมนิดๆ แล้วพูดขึน “เจ้าคงกลัวข้าแอบมอง
เช่นนันข้าจะพูดความจริ งกับเจ้า เจ้าจะได้สบายใจขึน”
“ความจริ งอะไรของท่าน”
“ก็ ค วามจริ งว่ า ข้ า จะแอบมองเจ้ า อย่ า งไรเล่ า
หมิงฮวา”
“ท่าน!” แก้มของหมิ งฮวาร้อนระอุ ราวกับกองไฟที
ทังสองกําลังใช้ให้ความอบอุ่นร่ างกาย นางไม่รู้ว่าตัวเองคิด
ผิดหรื อไม่ ทีติดสอยห้อยตามชายผูน้ ีมา
‘หรื อข้าจะกลับบ้านดี ’ คนหวาดระแวงครุ่ นคิดอย่าง
สับสน
“ฮ่าๆๆ ข้าล้อเล่น” เหวินฉิ นหัวเราะชอบใจ ยิงเห็ นสี
หน้าขุ่นเคืองของนางก็ยงชอบใจ
ิ
“หากท่านล้อข้าเล่นอีก ข้าจะ...จะฆ่าท่าน”
“ข้า จะยอมให้ เ จ้า ฆ่ า แต่ โ ดยดี หมิ ง ฮวา แต่ ข ้า ว่ า
ตอนนี เจ้าเร่ งถอดเสื อผ้าไปผึงไฟไว้เสี ยเถอะ ส่ วนข้าก็จะ
ถอดเช่นกัน แล้วจะนังหันหลังให้เจ้า สาบานว่าข้าจะไม่หัน
ไปมองเจ้า”
“แล้วข้าจะรู ้ได้อย่างไรว่าท่านหันหลัง”
“เจ้าก็มองดู เจ้าจะได้เห็นว่าข้าหันหลังให้เจ้าแล้ว”
“ข้า...”
56 ¤ªÒÃÕ
“ข้าจะถอดแล้ว เจ้ารี บหันมามองข้า ” เหวินฉิ นไม่รอ
ให้นางหันมา เขาจัดการถอดกางเกงออกแล้วเอาไปตาก
หมิงฮวาทีเบือนหน้าหนี ค่อยๆ หันกลับไปมองเมื อ
ทุก อย่า งเงี ย บ สิ งทีนางเห็ น คือ แผ่น หลัง บุรุ ษ แล้ว เหตุ ใ ด
ผิวหน้าของข้าถึงร้อนเช่นนี
‘หน้าข้าร้อนเช่นนี เพราะข้าอายทีบุรุษถอดผ้าให้เห็ น
หรื อเพราะกองไฟเบืองหน้ากันแน่’
“คุณหนูของพีโตแล้ วนะเจ้ าค่ ะ”
“โตแล้ วอย่างไรเล่ าพีฮุ่ ยเจียง”
“คุ ณ หนู ก็ ส มควรออกเรื อนได้ แ ล้ ว อย่ า งไรเจ้ า ค่ ะ
แล้ วคุณชายลู่ก็ดูสนใจคุณหนู คุณหนูชอบคุณชายลู่หรื อไม่
เจ้ าคะ”
“พีฮุ่ ยเจียง ท่ านห้ ามถามข้ าเช่ นนีอี ก”
“ทําไมหรื อเจ้ าคะ เอ๊ ะ! หรื อคุณหนูไม่ มีใจให้ คุณชาย
ลู่”
“ข้ าน่ ะหรื อมีใจให้ คุณชายลู่”
“ก็...”
“ก็อะไรพีฮุ่ ยเจียง”
“ก็ถ้าคุณหนูสึกเขิ นอาย เวลาเจอคุณชายลู่ไงเจ้ าคะ
อย่างทีพีเคยเป็ นสมัยสาวๆ เมือพี เจอคนที ชอบ ผิวหน้ าของ
พีจะร้ อนราวกับมีใครเอาไฟมาอังที หน้ าเลยนะเจ้ าค่ ะ”
“ขนาดนันเลยหรื อพีฮุ่ ยเจียง”
“ใช่ เจ้ า ค่ ะ หรื อคุ ณ หนู ไ ม่ ร้ ู สึ ก อะไรเลยเวลาเจอ
คุณชายลู่”
“ข้ าเฉยๆ”
“เช่ นนันคุณหนูคงมิได้ มีใจให้ คุณชายลู่”
หมิ ง ฮวานึ ก ถึ ง คํา พู ด ของพี เลี ยงสาว ที มัก จะชวน
พูด คุ ย เรื องรั ก ใคร่ ใ ห้ ฟัง บ่อ ยๆ นับ ตังแต่น างอายุค รบสิ บ
แปดปี แต่พีฮุ่ยเจียงโชคร้ายไม่ ได้สมหวังกับชายทีรัก เมื อ
ชายทีรักถูกฆ่าตาย
58 ¤ªÒÃÕ
‘ถ้า เช่ นนัน อาการที ข้า เป็ นก็ ห มายความว่าข้า มี ใ จ
ให้กบั ...’
หมิงฮวาสะดุ ้งตืนภวังค์ พอหายตกใจก็ร้องถามด้วย
เสี ยงตะกุกตะกัก “ทะ ท่านเรี ยกข้าทําไม”
“เจ้าถอดเสื อผ้าตากแล้วหรื อ”
“เรื องของข้า แล้วท่านก็ห้ามถามอะไรข้าอี ก ข้าจะ
นอน”
“เจ้าถอดเสื อผ้าตากแล้วงันรึ ”
“ข้าบอกว่าห้ามถามอย่างไรเล่า ข้าง่วง” หมิงฮวาบอก
กล่าวจบแล้วก็กลันใจถอดเสื อผ้าเปี ยกๆ ออกแล้วพาดตาก
ไว้ที ราวไม้ แล้ว รี บ ล้ม ตัว ลงนอนไปด้ว ยใจที สั บ สนกับ
ความรู ้สึกทีก่อเกิด
ด้านเหวินฉิ นก็นอนสังเกตการเคลือนไหวของคนฝัง
ตรงข้า ม จนเมื อทุ ก อย่า งนิ งเงี ย บ เขาก็ พ ลิ ก ตัว มานอน
ตะแคงข้างมองหญิงสาวทีมีผา้ กันเอาไว้
‘หมิงฮวา เจ้าจะให้พีข่มตาหลับลงได้อย่างไร ในเมือ
พี รู ้ อ ยู่เ ต็ม อกว่ า มี เ จ้า นอนอยู่ไ ม่ ไ กลจากพี แล้ว เจ้า ยัง ...’
เหวิน ฉิ น ไม่ อยากคิด ต่อ จึ ง พยายามข่ม ตาหลับเพือไม่ ใ ห้
จิตใจฟุ้ งซ่ านไปมากกว่าทีเป็ นอยูต่ อนนี
60 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 6
“พีเหวินฉิ น! ท่านมานอนกับข้าได้อย่างไร” หมิงฮวา

เอ่ยถามอย่างตกใจ เมือลืมตาขึนมาก็พบเจอกับใบหน้าหล่อ
เหลา แสงจากกองไฟพอส่ องให้เห็ นว่าเวลานี เขากําลังจ้อง
มองอยู่
‘เขาควรนอนฝังตรงข้าม แต่เหตุใดถึงมานอนจ้องกัน
เช่นนี แล้วข้าต้องทําอย่างไร’ หมิงฮวาไม่รู้จะทําเช่ นไร นาง
ได้แต่นอนตัวแข็งทือราวกับท่อนไม้ จะผลักไสก็ยกมือขึน
เสี ยอย่างนัน
“พีนอนไม่ หลับ หมิ งฮวา หลับตาทีไรก็นึกถึ งหน้า
ของเจ้า เรื อนร่ างของเจ้า ผิวกายของเจ้าช่ างงามนัก ยามต้อง
แสงไฟเช่นนี” เหวินฉิ นเบียดกายไร้อาภรณ์เข้าหาร่ างงาม
“พีเหวินฉิ น ท่านเอาอะไรมาเบียดขาข้า” หมิงฮวาที
ใจของนางกําลังสันรัวๆ เอ่ยถามอย่างตืนตระหนก
“เจ้าอยากรู ้หรื อ”
หมิ งฮวาสันหน้ารัวๆ ก่ อนจะเอ่ยตอบ “ข้าแค่สงสัย
เท่านัน”
“หากเจ้าอยากรู ้ ก็ลุกขึนมอง แล้วเจ้าจะได้รู้ว่าพีเอา
อะไรเบียดขาของเจ้า ” เหวินฉิ นขยับลุกขึนแล้วดึ งเจ้าของ
งามลุกขึน จากนันเขาก็ลม้ ตัวลงไปนอนแทนที ลํากายของ
บุรุษ ทีชู ชัน กลางลําตัวทําให้ผิวหน้า ของหมิ งฮวาร้ อ นวูบ
วาบยิงกว่าเดิม
62 ¤ªÒÃÕ
“พีเหวิน ฉิ น ท่านปิ ดเดี ยวนี ” หลัง จากเผลอมองลํา
กายของบุรุษอยู่ครู่ หนึ ง หมิ งฮวาก็เบือนหน้าหนี อย่างเขิน
อาย
“แล้วเจ้ารู ้หรื อไม่วา่ สิ งใดเบียดขาของเจ้า”
“อย่าถามข้า”
“ทําไมพีถึงถามเจ้าไม่ได้”
“ก็ขา้ ...”
“ข้าอะไรหรื อ”
“ท่านจะถามทําไมเล่า”
“ก็พีอยากรู ้ ถึงได้ถามเจ้าอย่างไรเล่า”
“พี เหวิ น ฉิ น ท่ า นรี บ ไปนอนที ของท่ า นเดี ยวนี ”
หมิงฮวาพยายามบังคับเสี ยงไม่ให้สันแล้วเอ่ยไล่ชายหนุ่ม
“พี บอกเจ้า แล้ว ว่า พี ข่ ม ตาหลับ ที ไ รก็ นึ ก ถึ ง แต่ เ จ้า
แล้วเหตุใดเจ้าถึงใจร้ายกับพีนัก”
“ข้าหรื อใจร้าย”
“ใช่ เจ้าใจร้ายกับพีมาก”
‘พีต้องการเจ้าจนปวดร้ าว เจ้าไม่เห็ นหรื อ หมิงฮวา’
เหวินฉิ นอยากถามนางเช่ นนี นัก แต่กลัวจะทําให้นางขวัญ
เสี ยไปมากกว่านี
“ข้า ไม่ ไ ด้ใ จร้ า ยกับ ท่ านเสี ย หน่ อ ย” หมิ ง ฮวาหั น
กลับมาตอบกลับเสี ยงแผ่วๆ นางทิงสายตาไว้ทีใบหน้าเหล่อ
เหลา เมือเวลานีตัวนางและเขาไม่มีอาภรณ์ปิดกายแม้แต่ชิน
เดียว
“เจ้าใจร้าย”
“พีเหวินฉิ น ท่านอย่ามาใส่ ความข้า” หมิงฮวาตวาด
ใส่ อย่างลื มตัว ก่อนทีสายตาไม่รักดีจะมองตําเลยปะทะเข้า
กับลํากายทียังชู ชันอีกครัง จึงรี บเบือนหน้าหนี ทว่าคราวนี
เหวินฉิ นไม่ยอมให้นางหันหนี
64 ¤ªÒÃÕ
เหวิน ฉิ น ลุ ก ขึ นนังใช้มื อ รั งใบหน้า ของนางเอาไว้
แล้วบังคับให้หันกลับมาสบตา “หมิงฮวา เจ้ามองพี มองพี ”
เหวินฉิ นพูดราวกับกําลังร่ ายมนตร์คาถาใส่ นาง
“ข้า...”
“มองพีเถิด”
หมิ ง ฮวายอมสบตาพร้ อ มเสี ย งเรี ย กแสนไพเราะ
“พีเหวินฉิ น”
“พี อยากรั ก เจ้า หมิ ง ฮวา” ปากหยัก สวยราวสตรี
พึมพําราวคนละเมอ สองมื อของเขาประคองใบหน้าแสน
สวยแล้วรั งเข้ามาใกล้ แนบปากหยักเข้ากับปากอิ มทีเผยอ
ออกเล็กน้อย
หมิงฮวาคิดอยากทักท้วงก็ไม่ทนั เสี ยแล้ว
ลิ นอุ่ นของบุรุษหนุ่ ม ทีกําลังกํา หนัด ตวัดไล้กับลิ น
นุ่มทีไม่ประสา จึงถูกต้อนจนมุม ปล่อยให้ลินอุ่นซอกซอน
กวาดต้อนความหวานในโพรงปากอย่างชํานาญ จูบราวกับ
สู บวิญญาณนางออกจากร่ าง แต่โชคดีทีเขาหยุด หาไม่นาง
คงสิ นใจเพราะขาดอากาศหายใจ ร่ างกายหรื อก็ร้อนวูบวาบ
อย่างแปลกประหลาด
“ปากเจ้าช่างหวานนัก หมิงฮวา”
“เจ้าเรี ยกพีทําไมหรื อ หมิงฮวา”
“ร่ า งกายของข้า เกิ ด อะไรขึ นไม่ รู้ ข้า ...” หมิ ง ฮวา
หนี บ ขาของตนไว้แ น่ น เพราะนางกลัว เขาจะเห็ น ว่า นาง
กําลังหลังนําบางอย่างออกมาจากโคกเนิ นแสนสวย ทีปก
คลุมด้วยกลุ่มหญ้าสี ดาํ
“พีรู ้ ว่าเจ้าเป็ นอะไร” เหวินฉิ น เอ่ ยตอบด้วยแววตา
หื นกระหาย เขากระหายเรื อนร่ างนียิงนัก
“ท่านรู ้!”
66 ¤ªÒÃÕ
“พี รู ้ แล้ ว พี จะทํา ให้ เ จ้า รู ้ สึ ก ยิ งกว่ า นี หมิ ง ฮวา”
เหวินฉิ นดันร่ างงามลงนอนบนผ้าปูขนสัตว์ แล้วขยับกายลง
มาอยูท่ ีสองเท้าของร่ างงาม
หมิ งฮวาผวา “พีเหวินฉิ น ท่านจะทําอะไรข้า” นาง
เอ่ยถามอย่างตืนตระหนก
“พีจะรักเจ้าอย่างไรเล่า”
“รักข้า?”
“แล้วเจ้าจะชอบ” เหวินฉิ นโน้มกายลงมาดันให้ร่าง
งามนอนลงไปเช่ นเดิ ม ก่อนทีเขาจะลดกายลงมาอยู่ทีสอง
เท้าแสนสวยของนางเช่นเดิม
หมิ งฮวาเขินอายจนตัวแดง นางพยายามหุ บขาของ
นาง ไม่ยอมให้มือของเหวินฉิ นแตะต้องโคกเนินแสนสวย
“อย่าพีเหวินฉิ น อย่าทําข้า ข้ากลัว” ตัวนางสันราวจับ
ไข้ เหวินฉิ นเห็ นเข้าก็นึกเห็ นใจ โน้มตัวไปจูบปลอบขวัญ
นาง จนนางหายจากอาการสัน
“เจ้าดีขึนหรื อไม่ หมิงฮวา ยอดรักของพี”
“เอ่อ ข้า ข้าก็ดีขึนแล้ว แล้วพีจะทําร้ายข้าอีกหรื อไม่”
หมิงฮวาตอบกลับด้วยเสี ยงตะกุกตะกัก
เหวิน ฉิ น หั ว เราะๆ จ้อ งมองใบหน้า แดงปลังอย่า ง
ชอบใจ “พีไม่ได้คิดจะทําร้ายเจ้า หมิงฮวา เจ้าอย่าได้กลัว”
“แต่ท่านกําลังจับขาของข้า”
“เช่ นนันเจ้าก็ขยับขาเปิ ดทางให้พี พีจะได้เชยชมเจ้า
พีจะทําให้เจ้ามีความสุ ข” เหวินฉิ นบอกกล่าวด้วยเสี ยงแหบ
พร่ า ลํากายปวดหนึบ อยากทะลวงเข้าถําแสนหวานของนาง
ยิงนัก
“ข้าอาย”
“เจ้าไม่ ตอ้ งอาย หมิงฮวา พีเห็ นเรื อนร่ างของเจ้าจน
ทัวแล้ว เพียงแต่พียังมิได้สัมผัสเจ้า” เหวินฉิ นโน้มตัวลงไป
จูบริ มฝี ปากช่ างพูด สอดแทรกเรี ยวลินเข้าไปเกี ยวตวัดกับ
ลินนุ่ม มือก็เลือนลงตํา จนพบกับโคกเนินแสนสวย
68 ¤ªÒÃÕ
เหวินฉิ นกรี ดนิ วตรงรอยแยกแผ่วเบา แต่ถึงอย่างนัน
ก็ทาํ ให้เจ้า ของโคกเนิ นแสนสวยสะดุ ้ง นางผวาเกาะกอด
กายแกร่ งเอาไว้
“เจ้าตกใจหรื อ หมิงฮวา”
“ข้ากลัว ไม่เคยมีใครทําแบบนีกับข้า”
“แล้วมี ใครเคยบอกเจ้าหรื อไม่ ว่าการทําเช่ นนี จะทํา
ให้ ผู ้ห ญิ ง อย่า งเจ้า มี ค วามสุ ข ” เหวิ น ฉิ น ย้า ยริ ม ฝี ปากมา
กระซิ บชิดใบหู ของนาง แล้วยืนลินออกมาตวัดทัวใบหู
หมิงฮวาสันหน้ารัวๆ
“ดี เพราะพีอยากให้เจ้าเรี ยนรู ้ดว้ ยตนเอง พีจะค่อยๆ
สอนให้เจ้าเรี ยนรู ้ ความสุ ขระหว่างหญิงชาย” เหวินฉิ นจูบ
ริ มฝี ปากนุ่ มอีกครั ง ก่อนจะขยับตัวลงมา จับสองขางามให้
แยกห่ าง สายตาของเขาจดจ้องทีโคกเนินแสนสวย
“เจ้าช่างสวยงามนัก หมิงฮวา” เหวินฉิ นโน้มหน้าลง
ไปที โคกเนิ นแสนสวย เขาจู บ เบาๆ แล้ ว ส่ ง ลิ นสร้ า ง
ความสุ ขให้กบั นาง
“พี เหวิ น ฉิ น ท่ า น ท่ า น ทํา อะไรข้า ข้า ขนลุ ก ไป
หมดแล้ว พีเหวินฉิ น อ๊า ปล่อยข้า” หมิงฮวาครวญครางไม่
หยุด แต่ทงที
ั นางสังให้หยุดแต่นางกลับยกสะโพกลอยจาก
พืน บ้างเวลานางก็อัดกระแทกสะโพกเข้าหาใบหน้าหล่ อ
เหลา จนกระทังตัว นางเริ มเกร็ ง แล้ว กรี ด ร้ อ งออกมา
สุ ดเสี ยง
เหวินฉิ นรู ้ดีวา่ นางถึงทีหมายแล้วจากนําหวานทีหลัง
ออกมาให้เขาได้ดืมกิน
“ใจข้าแทบขาด พีเหวินฉิ น”
“นันเรี ยกว่าความสุ ข ว่าแต่เจ้าอยากสัมผัสพีหรื อไม่
หมิ งฮวา” เหวินฉิ นทีดืมดํากับนําหวานจนหนําใจเงยหน้า
70 ¤ªÒÃÕ
ขึ นมาถามไถ่ สตรี ที กํา ลั ง นอนเหนื อยจนใจแทบขาด
ประหนึงว่านางเพิงจะวิงหนีตายจากสัตว์ร้าย
“สัมผัสท่านอย่างนันหรื อ”
“ใช่ พีอยากให้เจ้าตัวสัมผัสพี” เหวินฉิ นจับมือเล็กมา
ทีมังกรยักษ์ทีกําลังลําพองอย่างหาญกล้า หมิงฮวาตกใจชัก
มือกลับแทบจะทันที เมือไปสัมผัสบางอย่างเข้าอย่างจัง
µÍ¹·Õè 7
เหวินฉิ นเกือบหลุดหัวเราะออกมา กับท่าทีหวาดกลัว

ของนาง ก่ อ นจะยืนมื อ ไปจับ มื อ นางไว้อี ก ครั ง “ลองดู
อย่าได้กลัวไป” นําเสี ยงอ่อนนุ่ มนันไม่ได้ทาํ ให้หมิ งฮวามี
ความกล้าขึนมาสักนิด มือนางสัน ตัวนางก็สัน ใจก็ยงสั
ิ น
“ข้า ข้าไม่เคย” นางปฏิเสธเสี ยงสันเล็กน้อย
“ก็ดีแล้วทีเจ้าไม่เคย”
“ดีงนหรื
ั อ”
72 ¤ªÒÃÕ
“ใช่ ดี ม าก ว่ า แต่ เ จ้ า ไม่ อ ยากสั ม ผัส พี จริ งหรื อ”
เหวินฉิ นหาได้รอคําตอบจากนาง เขาจับมื อเรี ยวสวยของ
นางมาทีมังกรตัวเขือง
“พีเหวินฉิ น!” ผิวหน้าของหมิ งฮวากลับมาร้อนระอุ
อีกครัง หลังจากเพิงสร่ างไปได้ไม่นาน และครานี นางก็ชัก
มือไม่ได้เสี ยด้วย เมือเหวินฉิ นกุมมือไม่ยอมปล่อย
“มีอะไรหรื อ”
“ทําไมของท่านช่าง...”
“ช่างอะไรของเจ้า”
“เอ่อ...”
“หากเจ้าไม่พูด แล้วพีจะรู ้ได้อย่างไร หมิงฮวา เจ้าพูด
มาเถอะ พีรอฟังเจ้าอยู”่
“ของท่านช่าง...ช่างใหญ่โตเหลือเกิน”
“ฮ่ าๆ” เหวินฉิ นหัวเราะชอบใจกับคําตอบของนาง
สายตาหื นกระหายจดจ้องทีแก้มแดงๆ ของนางอย่างชอบใจ
“แล้วเจ้าอยากใช้ลินของเจ้าสัมผัสหรื อไม่”
หมิงฮวาฟังแล้วก็ตาโตทันที
“ก็เหมือนทีพีทําให้เจ้าอย่างไรเล่า” เหวินฉิ นแจงข้อ
สงสัยด้วยเสี ยงแหบพร่ า แล้วสังให้นางมองทีมังกรตัวเขือง
แล้วสังให้นางโน้มหน้าลงไปหามังกรทีกําลังผงกหัวเชิ ญ
ชวน
“ข้า ข้าจะลองดู” หมิงฮวาทําใจอยูค่ รู่ หนึ งก็เริ มใช้ลิน
สัมผัสส่ วนหัวของมังกรยักษ์ทีกําลังพ่นนําออกมา ยามลิ น
นุ่มแตะเบาๆ หัวมังกรก็ขยับไหวเหมือนทักทายตอบ
หมิงฮวาเห็นดังนันก็เริ มดูดเลียหัวมังกรเร็ วขึน!
“อ๊ า ดี เ หลื อ เกิ น หมิ ง ฮวา เจ้า ดู ด แรงๆ แรงอี ก
หมิ ง ฮวา อ๊ า ” เหวิ น ฉิ น ยกสะโพกขยับ สอดรั บ กั บ แรง
ดูดกลืนลํากายของนาง เนื อตัวเกร็ ง ใบหน้าแดงกํา เพราะ
74 ¤ªÒÃÕ
เสี ยวซ่ าน โดยหารู ้ไม่วา่ ตอนนีมีใครอีกคนกําลังนึ กสงสัยว่า
เขาเป็ นอะไร
“พีเหวินฉิ น!!” หมิงฮวาทีตืนนานแล้วและนางก็สวม
เสื อผ้าทีพึงจนแห้งเรี ยบร้ อย ร้องเรี ยกชายหนุ่ มอยู่นาน แต่
เขากลับไม่ ตืน ซํายังเพ้อเรี ยกชื อตนและร้ องเสี ยงแปลกๆ
ชวนให้ขนลุกพิลึก
“พีเหวินฉิ น!! ท่านได้ยนิ เสี ยงของข้าหรื อไม่ พีเหวิน
ฉิ น” หมิงฮวาไม่กล้าหันไปมอง เพราะรู ้ดีวา่ ฝ่ ายนันยังไม่ได้
ลุกขึนสวมเสื อผ้า เพราะก่อนหน้านันนางยังเห็ นเสื อผ้าตาก
ไว้กบั ราวไม้
“พี เหวิน ฉิ น !!!” หมิ ง ฮวาเรี ย กอี ก ครั งให้ เ สี ย งดัง
กว่าเดิม
“ท่านตืนแล้วหรื อ”
“พี พีตืนแล้ว” เหวินฉิ นลืมตา แล้วกวาดตามองไป
รอบๆ
‘นี ข้ าฝั นหรอกหรื อ ?’ ชายหนุ่ มพึมพําแผ่วเบา แล้ว
ลุกขึนนัง ก่อนจะก้มมองมังกรตัวเขือง ทียังชู ชัน และมีนํา
เปรอะเปื อน
‘หมิงฮวา เจ้าทําให้พีฝันถึงขันนีเลยหรื อ’
“พี เหวิ น ฉิ น พี เป็ นอะไร ข้า ได้ยิน เสี ย งท่ า นร้ อ ง
แปลกๆ” หมิงฮวาเอ่ยถามเมือเขานิงเงียบไป
“พีกําลังใส่ เสื อผ้า”
“ใส่ เสร็ จแล้วบอกข้าด้วย ข้าจะได้หันไป”
“แล้วทําไมเจ้าไม่หันตอนนี”
“ข้าไม่หัน”
“พีสวมกางเกงแล้ว หมิงฮวา เจ้าหันมาเถอะ”
“ท่านไม่ได้ปดข้าใช่ไหม”
“ไม่”
76 ¤ªÒÃÕ
หมิ ง ฮวานั งคิ ด อยู่ ค รู่ ห นึ งว่ า จะหั น ดี ห รื อไม่ แต่
สุ ดท้ายนางก็เลือกทีจะหันไปมอง เพราะข้องใจ มีเรื องอยาก
ถาม
“เจ้าเห็นหรื อยังว่าพีไม่ได้ปดเจ้า”
“ข้าเห็นแล้ว” หมิงฮวาก้มหน้าตอบ เพราะเวลานี เขา
ยังใส่ เสื อไม่เรี ยบร้อย
“ก้มหน้าทําไม”
“พีเหวินฉิ นยังใส่ เสื อไม่เรี ยบร้อย”
“เอาล่ ะๆ พี จะรี บ ใส่ เจ้าจะได้ไม่ เ ขิน อาย” ว่าแล้ว
เหวิน ฉิ นก็รี บจัด แจงเสื อผ้า เรี ยบร้ อ ยแล้ว ก็เดิ นไปหาร่ า ง
งาม
หมิงฮวาผวาถอยหนี หน้าตาตืนกลัว
“เจ้ากลัวพีรึ ”
“ข้า...”
“จนป่ านนีแล้วเจ้ายังไม่ไว้ใจพีอีกรึ ”
“ข้า ข้าไว้ใจท่านนะ”
“จริ งรึ ”
“จริ ง สิ ว่า แต่ เ มื อครู่ ท่ า นเป็ นอะไร ข้า ได้ยิน ท่ า น
เรี ยกชือข้า แล้วก็ทาํ เสี ยงแปลกๆ ท่านรู ้หรื อไม่วา่ ข้าตกใจ”
“พี...”
“ท่านเป็ นอะไร”
“พีฝันร้าย”
“ฝันร้าย?”
“ใช่ พีฝั นร้ าย ฝันว่ามี คนมาทําร้ายเจ้า พีตามไปช่ วย
แต่ช่วยไม่ได้ พีก็เลยทําได้แค่เรี ยกชื อเจ้า” เหวินฉิ นจําใจปด
นาง เพราะไม่อาจพูดความจริ งออกไปได้ว่าแท้จริ งแล้วเขา
ฝันว่าได้ร่วมรักกับนาง
“มี ค นทํา ร้ า ยข้ า ” หมิ ง ฮวามี ท่ า ที ห วาดกลั ว จน
เหวินฉิ นต้องยืนมื อ ไปจับมื อนางเอาไว้ และรั บ รู ้ ได้ว่าตัว
นางสัน
78 ¤ªÒÃÕ
“เจ้า ไม่ ต ้อ งกลัว หมิ ง ฮวา พี จะปกป้ องเจ้า เอง อี ก
อย่างมันก็เป็ นเพียงแค่ความฝั นเท่านัน เจ้าอย่าได้กลัวไป”
เหวินฉิ นรั งตัว นางเข้ามากอดแนบอก ทว่า หมิ งฮวาไม่ ไ ด้
คลายจากความกลัว ซํานางยังร้องไห้
“หมิงฮวา เจ้าร้องไห้ทาํ ไม”
“ข้ากลัว”
“เจ้ากลัวใคร”
“ข้า...”
“ทีเจ้าตกนํา เพราะมีคนผลักเจ้าใช่ หรื อไม่” เมือนาง
ไม่ตอบ เหวินฉิ นจึงเอ่ยถามนางแทน
หมิงฮวาพยักหน้าเบาๆ กับอกอุ่น ครู่ ต่อมานางก็ยอม
เล่าเรื องทีเกิ ดขึนให้กบั คนตัวโตฟั ง เหวินฉิ นฟั งแล้วก็กอด
นางแน่นขึน เขานึกไว้อยูแ่ ล้วว่าต้องเกิดเรื องกับนาง
“จากนี เจ้า ไม่ ต ้องกัง วลว่า จะมี ใครมาทํา ร้ ายเจ้า ได้
พีจะปกป้ องเจ้าเอง หมิงฮวา”
“แต่ขา้ กลัวจะทําให้ท่านตกอยูใ่ นอันตรายเพราะข้า”
“พีไม่กลัว”
หมิงฮวาดันตัวออกจากอ้อมกอดแล้วเงยหน้ามองชาย
หนุ่ม ซาบซึ งใจเมือเขาอาสาจะปกป้ อง
“เจ้ามองพีทําไมหรื อ”
“ข้า ข้าไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไรดี”
“เอาไว้สักวัน พีจะบอกเจ้าเองว่าพีอยากได้อะไรจาก
เจ้า เป็ นการตอบแทน” เหวิ น ฉิ น บออกกล่ า วแล้ ว ก็ ยิ ม
เล็กน้อย
“บอกตอนนีไม่ได้หรื อ”
“ไม่ได้”
“ถ้าเช่นนัน ข้าจะรอ”
“สัญญาว่าเจ้าจะไม่ปฏิเสธในสิ งทีพีต้องการ”
“ข้าสัญญา” หมิงฮวาตอบรับสัญญาทันควร
“เจ้านีช่างน่ารักจริ งๆ หมิงฮวา”
80 ¤ªÒÃÕ
หมิงฮวาผลักร่ างใหญ่ออกทันทีอย่างเขินอาย จากนัน
ก็ลุกเดินหนี ออกมา เพราะหากอยูต่ ่อ หน้าของนางคงไหม้
แน่ๆ
“หมิงฮวา เจ้าจะไปไหน”
“ข้าจะออกไปดูหน้าถํา”
“เจ้าจะออกไปดูอะไร ตอนนีฝนยังไม่หยุดตก”
“ก็ ขา้ อยากเห็ นว่าฝนตกหนักหรื อ ไม่ ” พูด จบก็เ ร่ ง
เดินออกไป เพราะเวลานีนางรู ้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก
ด้านเหวินฉิ นก็มองตามร่ างงามอยู่ครู่ หนึ ง ก็หันมา
หยิบ ฟื นโยนเข้าไปในกองไฟ เพื อย่า งเนื อตากแห้ง ทีพก
เอาไว้กินระหว่างเดินทาง แต่คงต้องออกไปหาเพิม เพราะดู
ท่าฝนจะยังไม่หยุดตกในวันสองวันนี
‘แล้วพีจะอดใจไหวหรื อไม่ หมิงฮวา’ เหวินฉิ นกลัว
ใจตัวเองยิงนัก กลัวจะหักห้ามใจไม่ได้ ก็ในเมื อนางน่ ารั ก
น่ากินไปทังตัวเช่นนัน
µÍ¹·Õè 8
“คุณชายลู่ กลับมาเสี ยทีนะเจ้าค่ะ” ฮุ่ยเจียงทีมาดักรอ

ร่ วมครึ งเดือนดีใจนําตาไหล เมือคุณชายลู่ ทีนางหวังพึงให้
ช่วยตามหาคุณหนูหมิงฮวากลับจากราชการ
“เจ้าเองรึ ฮุ่ยเจียง” คุณชายลู่ คิวขมวดเล็กน้อย นึ ก
สงสัยว่าพีเลียงของหมิงฮวามาดักรอตนเพราะเหตุใด
“เจ้าค่ะ”
“แล้วเจ้ามีอะไรกับข้าหรื อ ถึ งมาดักรอข้าหลายวัน”
คุณชายลู่ทีฟังความจากคนในบ้านเอ่ยถาม
82 ¤ªÒÃÕ
“เรื องคุณหนูหมิงฮวาเจ้าค่ะ”
“เกิดอะไรกับหมิงฮวา”
“ข้าน้อยไม่ ทราบเจ้าค่ะ แต่ก่อนคุ ณหนู หมิ งฮวาจะ
หายตัวไป คุณหนูอยูก่ บั คุณหนูฟางเซี ยน แล้วก็คนรับใช้ชือ
เสี ยวผิงเจ้าค่ะ”
“ฟางเซี ยน”
“เจ้าค่ะ คุณฟางเซี ยนหลอกให้ขา้ กลับไปทีบ้าน บอก
ว่านายหญิงต้องการใช้งานข้า แต่เมือข้าไปถึง นายหญิงกลับ
ไม่ได้เรี ยกข้า ข้าก็รีบกลับไปทีท่านํา แต่ก็ไม่พบคุณหนู แล้ว
จะร่ วมเดือนแล้วทีคุณหนูหมิงฮวาหายไป คุณชายโปรดช่ วย
คุณหนูของข้าด้วยเถิด ข้าเป็ นห่ วงคุณหนูเหลือเกิน”
“แล้วฟางเซี ยนพูดอย่างไรบ้าง เจ้าได้ถามหรื อไม่”
“ข้า น้ อ ยถามเจ้า ค่ ะ แต่ คุ ณ หนู ฟ างเซี ย นบอกว่ า
คุณหนูหมิงฮวา...” ฮุ่ยเจียงอึกอัก ไม่กล้าพูดออกไป
“คุ ณหนู ฟางเซี ยนบอกว่าคุ ณหนู หมิ งฮวาหนี ไปกับ
ผูช้ ายต่างหมู่บา้ นเจ้าค่ะ แต่ขา้ น้อยไม่เชื อ คุณหนู ของข้าไม่
มีวนั ทําเช่นนัน”
“หนีไปกับผูช้ ายงันหรื อ” คุณชายลู่มีสีหน้าวิตกอย่าง
เห็ นได้ชัด แต่ พ อนึ ก ดู แ ล้วตังแต่ ไ ด้รู้ จ ักกับ หมิ ง ฮวา นาง
ไม่ได้สนิ ทสนมกับคนต่างหมู่บา้ น เพราะบิดาของนางหวง
นางมาก แล้วนางจะไปไหนมาไหนก็มีพีเลียงติดตามตลอด
ต้องมี เรื องเกิ ดขึ นแน่ หาไม่ หมิ ง ฮวาคงไม่ ห ายตัวไปร่ ว ม
เดือน
“คุณชายช่วยคุณหนูของข้าด้วยนะเจ้าค่ะ”
“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ส่ วนเรื องหมิงฮวา ข้าช่วยแน่”
“ข้าน้อย...”
“เจ้าไม่ ตอ้ งห่ วง ข้ารั บปากว่าจะตามหาคุ ณหนู ของ
เจ้าให้พบ” พูดจบคุ ณชายลู่ ก็เดิ นเข้าไปในบ้าน ฮุ่ ยเจียงจึง
ยอมกลับไปรอฟั งข่าวทีบ้าน พร้อมภาวนาขอให้คุณชายลู่
84 ¤ªÒÃÕ
ออกตามหาคุณหนู ของนางโดยเร็ ว เพราะผ่านมาร่ วมครึ ง
เดือนแล้ว นางกลัวคุณหนูจะได้รับอันตราย
********
“คุณชายเจ้าคะ นายหญิงต้องการพบคุณชายเจ้าค่ะ”
สาวใช้เดินออกมาบอกกล่าว เมือเห็นคุณชายใหญ่เดินเข้ามา
ในบ้าน
“พบข้าหรื อ”
“แล้วตอนนีท่านแม่ของข้าอยูท่ ีไหน”
“อยูใ่ นสวนเจ้าค่ะ”
คุณชายลู่ ฟังแล้วก็หยุดคิดอะไรนิ ดหนึ ง ก่อนจะเดิ น
ไปหามารดาทีสวน ชายหนุ่ มมองมารดาเล็กน้อย ก่ อนจะ
เดินเข้าไปหา “ท่านแม่”
“ลู่หนาน กลับมาแล้วเหรอ”
“ข้ากลับมาแล้ว ท่านแม่มีอะไรกับข้าหรื อ ถึงให้สาว
ใช้ไปดักรอ”
“แม่ได้ยนิ ว่ามีคนจากบ้านของนายอําเภอหลานตงมา
ดักรอพบเจ้าหลายวันแล้ว”
“ใช่ ท่านแม่”
“แล้วคนบ้านนันมาดักรอเจ้าทําไม”
“นางมาขอให้ลูกช่วยตามหาหมิงฮวา”
“แล้วเจ้าว่าอย่างไร”
“ข้าจะออกไปตามหาหมิงฮวา”
“ลู่ หนาน เมื อไหร่ เจ้าจะเลิกสนใจผูห้ ญิงคนนี เสี ยที
แม่วา่ เจ้าเองคงรู ้แล้วว่าหมิงฮวาหนี ตามผูช้ ายไป แล้วไยเจ้า
จะต้องไปตามหานาง”
“ข้าไม่เชือว่าหมิงฮวาจะหนีไปกับผูช้ าย”
“คนโจษจั น กั น ไปทั ว เจ้ า ยัง จะไม่ เ ชื ออี ก หรื อ
ลู่หนาน” มารดาเอ่ยอย่างเหนือยใจ
86 ¤ªÒÃÕ
“แต่ทุกคนหาได้รู้ความจริ งว่าเกิดอะไรขึน แล้วข้าก็
ต้องได้เห็นกับตาว่าหมิงฮวาเป็ นเช่ นไร หากนางปลอดภัยดี
ข้าจะพานางกลับมาพบพีเลี ยงของนาง” แต่หากนางเป็ น
อย่างทีชาวบ้านเล่าลือกัน เขาจะได้ตดั ใจจากนางเสี ย เพราะ
นางคงไม่ใช่คู่ของตน
“แม่คงห้ามเจ้าไม่ได้อีกตามเคย”
“ท่านแม่ให้ขา้ ออกไปตามหมิ งฮวาเถอะ อย่างน้อย
หากนางหนี ไปกับผูช้ ายจริ ง ลู กจะได้สบายใจว่ามี คนดู แล
นางแล้ว”
“แล้วเจ้าไม่เสี ยใจหรื ออย่างไร แม่รู้ว่าเจ้าคิดอย่างไร
กับ หมิ งฮวา แต่ ต อนนี นางมี ราคีไ ปแล้ว แม่ ว่าเจ้ามองหา
ผูห้ ญิ งคนอื นเสี ย เถอะ แต่อ ย่าได้ม องลู ก สาวสองคนของ
จิงซาเด็ดขาด แม่ไม่อยากได้มาร่ วมสกุลเดียวกับเรา”
“เหตุใดท่านแม่ถึงไม่ชอบนางทังสอง”
“แม่ไม่ถูกชะตาพวกนาง พวกนางดูเป็ นคนชอบกล ดู
แล้วนางคงไว้ใจไม่ได้ แม่ขอร้องเถอะลู่หนาน เจ้าอย่าไปยุง่
เกียวกับพวกนาง”
“ท่านแม่วางใจเถิด ข้าไม่เคยมีใจให้กบั นางทังสอง”
“แม่ได้ยนิ เจ้าพูดเช่ นนี ก็สบายใจ แล้วเรื องหมิ งฮวา
เจ้าจะออกไปตามหานางเมือไหร่ ”
“ข้าว่าจะไปพรุ่ งนีเช้า”
“หากเจ้าเจอนางอยูก่ บั ชายอืน เจ้าจะทําอย่างไร”
“ตอนนีข้าคงตอบท่านแม่ไม่ได้”
“งันเจ้าก็ทาํ ใจไว้บา้ งเถอะลู่หนาน หากไม่มีมูลความ
จริ ง คนคงไม่รําลือกัน” มารดาบอกกล่าวแล้วก็มองหน้าลูก
ชายอย่างหนักใจ ทีจริ งตนก็ไม่ได้รังเกียจหมิงฮวา แต่เมือรู ้
ว่านางหนี ตามผูช้ ายไป ตนก็ไม่ อยากให้ผูห้ ญิงคนนี มายุ่ง
เกียวกับลูกชายของตน
88 ¤ªÒÃÕ
คุ ณชายลู่ หนานมองมารดาอย่างเข้าใจ เพราะรู ้ ดีว่า
มารดาเป็ นห่ วงตนมากแค่ไหน
“พีใหญ่!”
“ชุ นเห่ อ!” คุ ณชายลู่ หันมาหาน้องชาย ทีมี นิสัยรั ก
สนุก ออกเทียวเตร่ บา้ นช่องไม่ค่อยกลับ
“ใช่ ขา้ เอง ว่าแต่ท่านคุ ย อะไรกับท่านแม่ เมื อครู่ ข ้า
เห็ นสี หน้า ท่านแม่ ไ ม่ ดี” คุ ณ ชายชุ น เอ่ ยถามพี ชายอย่า ง
สงสัย
“เรื องหมิงฮวา”
“เกิดอะไรขึนหรื อท่านพี”
“ท่านแม่ไม่อยากให้ขา้ ออกไปตามหาหมิงฮวา”
“แต่ท่านต้องไป ท่านแม่เลยไม่พอใจ”
“ใช่ แต่ทีข้าไป เพราะข้าอยากรู ้ความจริ ง แล้วนี เจ้า
ออกไปไหนถึงได้กลับเอาป่ านนี”
“ข้าก็ไปเทียวตามประสาชายหนุ่ มนันแหละ ท่านพี
อยากกังวลไป ข้าไม่ได้ไปมีเรื องกับใคร”
“เจ้าควรหยุดเทียวเสี ยบ้าง ชุ นเห่ อ ท่านแม่ อายุมาก
ขึนแล้ว ข้าอยากให้เจ้าอยูด่ ูแลท่านแม่”
“ข้าก็ไม่ ได้ออกไปเทียวทุกวัน ท่ านพีอย่าตําหนิ ข ้า
นักเลย”
คุณชายลู่ ยงั ไม่ ได้ตอบกลับผูเ้ ป็ นน้องชาย สาวใช้ก็
เข้ามาหาหน้าตาตืน สองพีน้องตระกูลจางจึงเหลียวไปมอง
อย่างสงสัย
“มีเรื องอะไร” คุณชายลู่เอ่ยถาม
“ข้าน้อยเพิงได้ข่าวมาจากบ้านอดีตนายอําเภอเจ้าค่ะ”
“ข่าวอะไรของเจ้า”
“คุ ณหนู ฟางเซี ยนเจ้าค่ะ ตอนนี คุณหนู ฟางเซี ยนถู ก
คุ มตัวไปสอบสวนทีบ้านนายอําเภอ เห็ นชาวบ้านโจษจัน
90 ¤ªÒÃÕ
กันว่าคุณหนูฟางเซี ยนเป็ นคนผลักคุณหนู หมิงฮวาตกลงไป
ในแม่นาเจ้
ํ าค่ะ”
คุ ณ ชายทังสองฟั ง แล้ว ก็ ต กใจเหลี ย วมองหน้ า กัน
ก่อนทีคุณชายชุ นเห่ อจะเอ่ยถามผูเ้ ป็ นพีชาย “ท่านพีจะทํา
อย่างไร”
“ข้าจะออกไปตามหาหมิงฮวา ส่ วนเจ้า หยูหยวน เจ้า
รู ้อะไรอีก เล่ามาให้หมด แล้วทางนายอําเภอรู ้ได้อย่างไรว่า
ฟางเซี ยนเป็ นคนทํา”
“เสี ยวผิง สาวใช้คนสนิ ทของคุ ณหนู ฟ างเซี ยนเป็ น
คนบอกเจ้า ค่ ะ แล้ว คนที นํา เรื องไปแจ้ง นายอํา เภอก็ คื อ
คุณหนูฟางซิ นเจ้าค่ะ”
คุณชายทังสองเหลียวมองหน้ากันอีกครัง ไม่เข้าใจว่า
เหตุใดฟางซิ นถึงทําเช่นนันกับน้องสาวของตัวเอง
“หยูหยวน เจ้าไปได้แล้ว ” คุ ณชายลู่ ไล่ สาวใช้ แล้ว
มองหน้า น้อ งชาย “ชุ น เห่ อ เจ้า บอกท่ า นแม่ ด้ว ยว่า ข้า จะ
ออกไปตามหาหมิงฮวา”
“ได้ ส่ วนท่านก็ระวังตัวด้วย” คุณชายชุ นเดินออกมา
ส่ งพีชาย ก่ อนจะกลับเข้าไปในบ้านบอกกล่าวมารดาตาม
คําสังของพีชาย
92 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 9
ทีบ้านอดีตนายอําเภอหลานตง
“หลิงเหอ! ฟางซิ นมาหรื อยัง” จิงซา ทีเพิงกลับเข้า
บ้านและได้ทราบข่าวว่าตอนนี บุตรสาวคนรองถูกคนของ
นายอําเภอจับตัวไปไต่สวน ในข้อหาฆ่าหมิงฮวา
“ยังไม่มาเจ้าค่ะนายหญิง”
“แล้วฟางซิ นมัวทําอะไร ถึงได้ชกั ช้านัก ข้ายิงร้อนใจ
อยู”่ จิงซาลุ กเดิ นวนไปวนมาสี หน้าเคร่ งเครี ยด เพราะเป็ น
ห่ วงบุตรสาวคนรอง
“ท่านแม่!”
“ฟางซิ น เจ้ามาแล้วรึ ”
“ท่านมีอะไรกับข้าหรื อ ถึงให้คนไปตามข้า”
“เรื องน้องสาวของเจ้า ใครเป็ นคนไปบอกนายอําเภอ
ว่าน้องสาวของเจ้าฆ่าหมิงฮวา”
ฟางซิ นฟังแล้วก็นิงเงียบไป
“เจ้ารี บบอกแม่ ฟางซิ น”
“ข้าเป็ นคนบอกเอง ท่านแม่”
“ฟางซิ น! เจ้าคิดทําอะไร ฟางเซี ยนเป็ นน้องของเจ้า
นะ”
“นางทําผิด นางก็ตอ้ งได้รับโทษ”
“แล้วเจ้าไม่สงสารน้องของเจ้าหรื ออย่างไร”
“ข้า ก็ ส งสารนางนะท่ า นแม่ แต่ ที ข้า ต้อ งไปแจ้ง
นายอําเภอ เพราะข้าห่ วงความปลอดภัยของท่านแม่ แล้วก็
ตัว ข้า แล้วข้า ก็ไ ม่ ตอ้ งการให้ส กุ ลของเราต้องแปดเปื อน
94 ¤ªÒÃÕ
เพราะเรื องที ฟางเซี ย นโกหกทุ ก คนว่ า หมิ ง ฮวาหนี ต าม
ผูช้ าย”
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ฟางซิ น”
“ก็ฟางเซี ยนถึงขันคิดฆ่าหมิงฮวาเพราะคุณชายลู่ แล้ว
ท่านแม่ไม่คิดบ้างหรื อว่าฟางเซี ยนอาจคิดฆ่าท่านกับข้า ใน
เมื อฟางเซี ยนกําลังไม่ พอใจท่านแม่ เรื องทีท่านขอให้ฟาง
เซี ยนเลิกยุง่ กับคุณชายลู่”
“ฟางเซี ยนคงไม่ทาํ อย่างนัน แม่ว่าเจ้าคิดมากเกินไป
แล้วฟางซิ น”
“ท่านก็กาํ ลังใจดีเกินไป”
จิงซายิงเครี ยดกับสิ งทีบุตรสาวคนโตบอก
“ท่านคิดอะไรอยูห่ รื อท่านแม่”
“แม่ก็เครี ยดเรื องทีเจ้าพูด แต่เจ้ามันใจได้อย่างไรว่า
ฟางเซี ยนเป็ นคนผลักหมิงฮวาตกนํา”
“เสี ยวผิง ไงท่ า นแม่ นางเป็ นพยานที เห็ น ทุ ก อย่า ง
แล้วนางยังบอกอีกว่า ฟางเซี ยนสังนางให้ผลักหมิ งฮวา แต่
เสี ยวผิงไม่ ทาํ ฟางเซี ยนเลยเป็ นคนจัดการด้วยตัวเอง แล้ว
จากนันก็พากันไปหมู่ บา้ นหลัวซาง พอกลับมานางก็บอก
กับทุก คนว่าหมิ ง ฮวาหนี ตามผูช้ ายไปแล้ว ทังที ความจริ ง
นางเป็ นคนฆ่าหมิงฮวา”
“แม่ไม่อยากเชือว่าฟางเซี ยนจะมีจิตใจโหดร้ายขนาด
นัน แล้วนี น้องสาวของเจ้ามิ ตอ้ งถูกจับเข้าคุกหรื ออย่างไร
หากสอบสวนออกมาแล้วพบว่านางจงใจฆ่าหมิงฮวา”
“ข้าคิดว่าให้นางอยูใ่ นคุกนันแหละดีแล้ว ท่านกับข้า
จะได้ไม่ตอ้ งคอยระแวง กลัวฟางเซี ยนจะมาทําร้าย”
“แต่แม่ไม่อยากให้นอ้ งของเจ้าถูกจับ”
“แล้ ว ท่ า นแม่ จ ะทํา อย่ า งไร หรื อท่ า นคิ ด จะพา
ฟางเซี ยนหนี”
“แม่...”
96 ¤ªÒÃÕ
“ข้าว่าท่านแม่เลิกคิดจะพาฟางเซี ยนหนีเสี ยเถอะ แล้ว
ท่านก็เข้าไปพักผ่อน ส่ วนเรื องฟางเซี ยนเดียวข้าจะส่ งคนไป
สอบถามทีบ้านนายอําเภอ ได้เรื องอย่างไรข้าจะรี บบอกท่าน
แม่ แต่ ข ้าขอให้ ท่ า นแม่ ท าํ ใจไว้บ ้า ง เพราะข้า เชื อว่า ฟาง
เซี ยนจะได้รับโทษจากสิ งทีนางทํา”
“งั นเจ้า รี บไปเถอะฟางซิ น แม่ ร้ อ นใจอยากรู ้ ว่ า
น้องสาวเจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง”
“ได้ท่านแม่ ข้าจะรี บส่ งคนไปสื บ” ฟางซิ นรั บปาก
แล้วก็เดินออกมาจากห้องพักของมารดา แล้วเรี ยกให้อีเฟิ ง
กลับห้องพัก แล้วสังให้คนไปสอบถามทีบ้านนายอําเภอ
เพราะนางหวังจะให้นอ้ งสาวอยูใ่ นคุกตลอดไป หรื อไม่ก็ให้
นางโดนโทษประหาญไปเสี ยจะได้หมดเสี ยนหนาม
********
ภายในถํา หมิงฮวานังมองเหวินฉิ นย่างเนื อ ส่ งกลิ น
หอมจนท้องร้อง ทังทีก่อนหน้านางไม่ได้รู้สึกหิ วเลยสักนิ ด
เพราะกํา ลัง คิ ด ไม่ ต กกับ ชะตาชี วิ ต ของตัว เอง แม้จ ะ
ตัดสิ นใจแล้วว่าจะไปอยูแ่ คว้นฉางจ้าว แต่นางก็กงั วลกลัว
ทําให้ชายใจดีผนู ้ ีตกอยูใ่ นอันตราย
“หมิงฮวา”
“...”
“เจ้าเป็ นอะไร พีเรี ยกเจ้าสองหน เจ้าไม่ตอบ”
“ข้า ข้าไม่ได้เป็ นอะไร”
“แต่สีหน้าของเจ้าบอกพีว่าเป็ น เจ้าไม่สบายใจเรื อง
อะไรหรื อ”
“ข้ากําลังคิดเรื องข้า แล้วก็เป็ นห่ วงพีฮุ่ยเจียง”
“พีเลียงของเจ้าน่ะรึ ”
หมิ ง ฮวาพยัก หน้า รั บ เบาๆ แล้ว หากให้ เ ดาตอนนี
พีฮุ่ยเจียงคงแทบเป็ นบ้าไปแล้วทีตนหายไป
98 ¤ªÒÃÕ
“เอาไว้ถึงบ้าน แล้วพีจะให้คนไปส่ งข่าวให้เจ้าเอง”
“ท่านพูดจริ ง”
“พีไม่โกหกเจ้าหรอก แต่เจ้ากินก่อนเถอะ เนื อย่างสุ ก
แล้ว”
หมิ งฮวารั บเนื อย่างมา นางมองอยู่ครู่ หนึ งก็เริ มกิ น
กินไปก็ลอบมองอี กคนไปด้วย ทีเหวินฉิ นก็ทาํ ทีไม่ สนใจ
แต่แท้จริ งแล้วเขารู ้ ว่า นางแอบมอง และสงสั ยว่านางมอง
เพราะเหตุใด
กระทังกิ นเนื อย่างกันจนอิ มหนําแล้ว เหวินฉิ นก็ส่ง
นําให้นาง แล้วก็จอ้ งมองนาง
“ท่านมองข้าทําไม”
“แล้วเจ้าแอบมองพีทําไม”
“ท่า นเห็ น ด้ว ยหรื อ ” หมิ งฮวาถึ งกับวางหน้าไม่ ถู ก
เมือโดนจับได้
“ใช่ พีเห็น เจ้ามีอะไรจะถามพีหรื อ”
“อีกนานหรื อไม่กว่าจะถึงแคว้นฉางจ้าว”
“หากพรุ่ งนี ฝนไม่ ตก เราจะออกเดิ นทางกัน อี กสิ บ
กว่าวันก็จะถึงชายแดนแคว้นฉางจ้าว จากนันก็เดิ นทางต่อ
อีกเกือบเดือนก็จะถึงหมู่บา้ นตงฉาน เจ้ากลัวหรื อหมิงฮวา”
หมิ งฮวายิมน้อยๆ ก่ อนจะสันหน้าแทนการเอ่ ยเป็ น
คําพูด
“แล้วเจ้ากังวลเรื องอะไร บอกพีได้หรื อไม่” เหวินฉิ น
ย้ายตัวเองไปนังใกล้ๆ หญิงสาว แล้วจับมื อของหญิงสาว
เอาไว้
“ข้าก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน”
“อย่ากังวลสิ งใดอี กเลยหมิ งฮวา พีสัญญาว่าจะดู แล
ปกป้ องเจ้า แล้ ว พี ก็ จ ะทํา ตามตามสั ญ ญา พี จะดู แ ลเจ้า
ตลอดไป หมิงฮวา”
100 ¤ªÒÃÕ
“อย่ากังวลอันใดอีกเลย” เหวินฉิ นรังหญิงสาวเข้ามา
กอดแนบอกเนิ นนาน ก่ อนจะดันตัวนางออก โน้มใบหน้า
เข้าใกล้ แล้วแตะริ มฝี ปากเข้ากับแก้มด้านซ้าย ย้ายมาทีจมูก
หยุดทีแก้มด้านขวา แล้วเลือนมาทีริ มฝี ปาก
“พีเหวิน...”
เหวินฉิ นไม่ยอมให้หญิงสาวกล่าวอะไร ปากหยักบด
เคล้าคลึงกับกลีบปากบนและล่าง ก่อนจะแทรกลินอุ่นซ่ าน
เข้าไปตวัดเกียวกับลินนุ่มทีช่างอ่อนเดียงสานัก
สองมือใหญ่เลื อนมาโอบประคอบใบหน้าสวย แล้ว
ปลําจูบอย่างนุ่ มนวล พร้อมกับสอนนาง จนลินนุ่ มเริ มตวัด
ไล้หยอกล้อกับลินอุ่น
“ปากเจ้าช่างหวานนัก หมิงฮวา”
“พีเหวินฉิ น ปล่ อยข้าเถอะ” คนเอียงหน้าหนี เพราะ
เขินอายเอ่ ยบอก แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ ยอมปล่ อย ซํายัง
จับคางมนบังคับให้หันมาสบตากันและกัน หวังเหลือเกินว่า
นางจะรับว่าเขาปรารถนานางเพียงใด
“พีทวงสัญญากับเจ้าได้หรื อไม่ หมิงฮวา”
“ตอนนีหรื อ”
“ใช่ ตอนนี”
“แล้วท่ าน เอ่ อ พีเหวินฉิ นอยากให้ ขา้ ทํา อะไรเพื อ
ตอบแทนงันหรื อ ” คนเขิ น จนผิว แก้ม แดงระเรื อเปลี ยน
สรรพนามขานเรี ยกแทบไม่ทนั เมือเจอสายตาดุๆ มองมา
“พี อยากให้ เจ้าเป็ นเมี ยของพี ” นําเสี ย งที บอกแหบ
พร่ าอย่างทีสุ ด แววตาของเขาก็ร้อนแรงด้วยเพลิงปรารถนา
“เจ้าจะยอมเป็ นเมียพีหรื อไม่”
“ข้า...”
102 ¤ªÒÃÕ
“เจ้าอายรึ ” เหวินฉิ นถามไป มื อก็ค่อยๆ ถอดเสื อผ้า
ของนางไปด้วย ยิงทําให้ใจของหมิงฮวาเต้นรัว เกิ ดมานาง
ไม่เคยถูกชายใดแตะต้องตัวเลย
“พีเหวินฉิ น” หมิงฮวาหน้าแดงเป็ นลูกตําลึงสุ ก นาง
ใช้สองมื อปกปิ ดหน้าอกของตนเอาไว้ เมื ออีกฝ่ ายเล่นถอด
เสื อผ้าเสี ยหมด ตัวก็ร้อนดังไฟยามถูกสายตาของเขาจดจ้อง
จ้องราวกับจะกลืนกินกัน
“เจ้าสวยเหลือเกิน หมิงฮวา” เหวินฉิ นพรําเพ้ออย่าง
คนละเมอ สายตาก็หาได้ละไปจากเรื อนร่ างงดงาม
“พีเหวินฉิ น พีจะจ้องข้าไปถึงเมือไหร่ ”
“ก็เจ้าสวย พีก็อยากมองเจ้านานๆ ไม่ได้หรื อ”
หมิงฮวาสันหน้ารั วๆ อายเสี ยจนไม่รู้จะอายอย่างไร
แล้ว
µÍ¹·Õè 10
“พีจะถอดเป็ นเพือนเจ้า ” ว่าแล้วก็ลุกขึนปลดเสื อผ้า

ออกจากกาย ไม่เหลือเสื อผ้าแม้แต่ชินเดี ยว หมิ งฮวาทีมอง
อยู่ถึงกับหน้าม้าน เลือดในกายพุ่งพล่านอย่างทีไม่ เคยเป็ น
สายตาเจ้ากรรมก็ดนั หยุดนิงทีมังกรยักษ์
“พีเหวินฉิ น” นางขานเรี ยกเบาๆ แล้วเบือนหน้าหนี
ภาพเบืองหน้า แต่ไม่ได้ทาํ ให้เลือดในกายหยุดพุ่งพล่านสัก
นิด
104 ¤ªÒÃÕ
“เจ้าชอบหรื อไม่” คนถามเสี ยงแหบพร่ า ทรุ ดกายลง
ใกล้ๆ นาง ก่อนจะดันนางให้นอนราบไปกับผ้าขนแกะทีปู
รองนอน
“พีเหวินฉิ น” หมิ งฮวาทักท้วง นางฝื นกายเอาไว้ไม่
ยอมนอนลงไป
“เป็ นเมียพีเถิด หมิงฮวา พีสัญญาว่าจะรักเจ้าคนเดียว
ไม่ คิดเผือใจให้ใคร” คําสัญญากลันจากใจและเอ่ยออกมา
ด้วยนําเสี ยงพร่ าสัน เพราะเพลิงปรารถนาทีกําลังลุกโชนอยู่
ในกาย
มื อใหญ่ จดั การรู ดเสื อผ้า ทียัง ค้า งคาอยู่บนกายของ
หญิงสาวออก ดันเรี ยวขาเสลาแยกกว้าง เปิ ดเผยให้เห็ นโคก
เนิ นแสนสวยทุกซอกมุ ม หน้าของหมิ งฮวาร้ อนดังไฟ นาง
หุ บขาหนี สายตาของเขา แต่ไม่อาจทําได้เมือถูกมือใหญ่จบั
ไม่ยอมให้นางหุ บขาง่ายๆ
“พีเหวินฉิ น ปล่ อยขาข้า” นางวอนขอ แต่เหวินฉิ น
ส่ ายหน้าเบาๆ แทนคําตอบ
“เจ้าสวยเหลือเกิน สวยกว่าในฝั นของพีเสี ยอีก” คน
เคยฝันว่าได้ร่วมรักกับนางเพ้ออย่างคนละเมอ ด้านหมิงฮวา
ก็ไม่เข้าใจนัก เพราะเวลานีนางอายเหลือจะทน
“พีเหวินฉิ น พีจะทําอะไรข้า ” หลังจากสะดุง้ สุ ดตัว
เพราะขาถูกจับเบะกว้างมากขึน นางจึงร้องอย่างตกใจ
“พีกินจะเจ้าอย่างไรเล่า”
คํา ตอบนันทํา ให้ห มิ ง ฮวาตาโต ก่ อ นทีนางจะรู ้ สึ ก
เสี ยววาบตังแต่หัวจรดเท้า เมือมีบางอย่าง จะอุ่นก็ไม่เชิ ง จะ
ร้อนก็ไม่ ใช่ แตะบนกลี บสวยของนาง เพียงอึ ดใจสะโพก
ของนางก็เริ มไม่ติดพืน เมือมีบางสิ งสอดแทรกเข้ามาภายใน
กาย มันซาบซ่ านในช่วงท้องจนนางต้องกํามือแน่ น เลือดใน
กายฉี ดพล่านยิงกว่าครังไหน
106 ¤ªÒÃÕ
“อ๊า พีเหวินฉิ น ท่านทําอะไรข้า” หมิงฮวาพยายามยก
ศีรษะขึนมอง แต่นางไม่มีแรงพอจึงไม่ เห็ นว่าเขาทําอะไร
ทําไมนางถึงได้เสี ยววาบไปทัวกายเช่นนี
“อ๊า พีเหวินฉิ น ข้า ข้า อือ! ข้าจะตายแล้วพี เหวินฉิ น”
สิ นเสี ยงพรําเพ้อนางก็ตวั เกร็ งพร้อมเสี ยงกรี ดร้องลันถํา
เหวินฉิ นเงยหน้ามองเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงไป
ใช้ลินตวัดไล้ดืมกิ นนําหวาน ตวัดลิ นซอกซอน ซอนแซะ
เสี ยจนเจ้าของโคกเนินสันสะท้านขึนมาอีกหน
“พีเหวินฉิ น พีจะทํา ร้ ายข้าอี ก แล้วหรื อ อ๊ะ อ๊า พอ
เถอะ พีเหวินฉิ น ข้าไม่ ไม่ไหว อ๊ะ! พีเหวินฉิ น” แต่ดูยงห้
ิ าม
เหมือนยิงยุ เพราะอาการซ่ านเสี ยวพุ่งเข้าใส่ กายอีกหน และ
ดูจะหนักกว่าเดิม
“พีเหวินฉิ น พีจะฆ่าข้าหรื อ”
“พีไม่เคยคิดจะฆ่าเจ้า หมิงฮวา” พูดจบก็ห่อลินเป็ น
เกรี ย ว จ้ว งลึ ก ลงในบ่ อสวาท จนหญิง สาวสั นเกร็ ง ไปทัง
หน้าขา สะโพกงามงอนก็ยกสู งลอยเด่น ก่อนจะอัดกระแทก
เข้ากับใบหน้าหล่อ ทีชอบใจยิงนักกับท่าทีตอบสนองสุ ดเร่ า
ร้อนของนาง
“พีเหวินฉิ น! ข้าไม่ไหวแล้ว” สิ นเสี ยงนันสะโพกงาม
งอนก็เกร็ งค้างครู่ หนึ ง ก่อนจะค่อยๆ ถูกวางลงทีพืน พร้อม
เสี ย งหอบหายใจของผู ้เ ป็ นเจ้า ของ เหตุ ใ ดถึ ง ได้ รู้ สึ ก
ประหลาดลําลึกขนาดนี นางคิดว่าตัวเองจะต้องตายแน่ ๆ แต่
สุ ดท้ายนางก็ไม่ตาย
“เจ้าชอบหรื อไม่ หมิงฮวา”
“ข้า...”
“พีรู ้วา่ เจ้าชอบ แต่เจ้าคงอาย เลยไม่กล้าตอบพี”
“พีเหวินฉิ น!” มื อน้อยทุบแรงๆ ทีอกแกร่ ง ก่ อนจะ
ผวาเมือรับรู ้ได้วา่ มีบางสิ งกําลังดุนดันต้นขา “พีเหวินฉิ น”
108 ¤ªÒÃÕ
“พีต้องการเจ้า ” เหวินฉิ นจับมื อน้อยไว้มัน ก่ อนจะ
ค่อยๆ นําพามาสัมผัสกับมังกรยักษ์ ทีกําลังสันงึกงักอย่าง
กระหาย
“พีเหวินฉิ น ข้าไม่...”
“ลองจับดู แล้วคราวหน้าพีจะสอนให้เ จ้ากิ นมังกร
ของพี” เสี ยงของเหวินฉิ นแหบพร่ าจนแทบฟังไม่รู้เรื อง
“ข้าก็กินมังกรได้ดว้ ยหรื อ”
“ได้สิ แต่เอาไว้วนั หลังพีจะนอนให้เจ้ากิน แต่ตอนนี
เจ้าทําตามพี” พูดจบก็สังให้มือเล็กกํามังกรทีมื อเล็กกําไม่
รอบ แล้วนําพาให้ขยับมือในจังหวะรู ดขึนและลง อย่างช้าๆ
แล้วเริ มเร่ งให้เร็ วขึน เมือนางเริ มทําได้คล่อง
“พีชอบให้สตรี ทาํ เช่นนีหรื อ”
“อ๊ า พี ชอบ แต่ พี ให้ เ จ้า ทํา เพี ย งคนเดี ย วเท่ า นั น
หมิงฮวา เจ้าอย่ากังวลว่าพีจะยอมให้สตรี อืนมาจับมังกรของ
พี อ๊า หมิงฮวา เจ้าหยุดก่อน” เหวินฉิ นขยับสะโพกหนี จาก
มือของนาง เพราะไม่อยากให้มงั กรพ่นนําเวลานี
“พีไม่ชอบหรื อ”
“พีชอบมาก หมิงฮวา แต่พีอยากให้เจ้าทําอย่างอืนกับ
พี” ว่าแล้ว ก็ดึง หญิง สาวขึนมาแล้ว ขยับ ลงไปนอนแทนที
หมิงฮวาตาโตตกใจเมือเวลานีนางนังคร่ อมร่ างแกร่ งอยู่
“พี เหวิ น ฉิ น พี จะทํา อะไรข้า ” หมิ ง ฮวาเอ่ ย ถาม
หน้าตาตืน นางหันซ้ายทีขวาทีอย่างคนไม่ รู้จะทําอย่างไร
แล้วตังแต่เกิดมานางก็ไม่เคยนังคร่ อมร่ างบุรุษเช่นนีอีกด้วย
“พีจะสอนให้เจ้าขีม้าอย่างไรเล่า”
“ขีม้า?”
“ใช่ ขีม้า แล้วตอนนี พีก็เป็ นม้าให้เจ้าขี แต่เจ้ายังขีไม่
ถูก”
“ก็ขา้ ไม่เคยขีม้า”
110 ¤ªÒÃÕ
“ก็ดีแล้วทีเจ้าไม่ เคยขี พีจะได้สอนเจ้าด้วยตัวพีเอง
อ๊า หมิงฮวา เจ้าขยับลงนังทีขาของพี”
“ได้” หมิ งฮวาทําตามคําสังและกําลังจะลงจากกาย
แกร่ ง ทว่าเหวินฉิ นร้องห้าม แล้วบอกให้นางขยับถอยหลัง
ลงไป
“แต่มงั กรของท่านขวางอยู”่
“เจ้าผ่านไปได้ ลองดู เลือนกายลงไปช้าๆ”
หมิ ง ฮวาร้ อ นผ่ า วขณะเคลื อนกายผ่ า นมัง กร แต่
แทนทีอีกฝ่ ายจะให้เธอผ่านไปนังอยูห่ น้าขาตามคําสัง กลับ
ใช้มือตรึ งสะโพกนางเอาไว้ “พีเหวินฉิ น พีจะทําอะไร”
“พีจะสอนให้เจ้าควบคุ มม้าอย่า งไรเล่ า” บอกเสี ย ง
แหบพร่ า แล้วกดสะโพกงามงอนให้เคลือนไหวอย่างเนิบช้า
“ข้ารู ้สึกแปลกๆ ตรงนันของข้า พีเหวินฉิ น” ใบหน้า
ของหมิงฮวาบิดเบ้ ยิงเขากดให้สะโพกของนางขยับเร็ วขึน
นางก็ยงรู
ิ ้สึกเสี ยววาบในช่ วงท้อง ส่ วนทีโคกเนิ นแสนสวย
นางก็รับรู ้ตรงนันก็รู้สึกร้อนวูบวาบเช่นกัน
‘หรื อนีคือความสุ ขของชายหญิงทีเป็ นสามีภรรยากัน
อย่างเช่นทีพีฮุ่ยเจียงเคยเล่าให้ฟัง แต่มีอยูอ่ ย่างหนึ งทีไม่ตรง
กับทีพีฮุ่ยเจียงเคยบอก’
“เจ้าเรี ยกพีทําไมหรื อ”
“ท่านต้องอยู่บนไม่ ใ ช่ หรื อ” หมิ งฮวาเอ่ ยถามอย่า ง
เดี ยงสา เพราะพีเลี ยงของนางบอกเล่ าให้ฟังว่าชายต้องอยู่
บน หาใช่อยูล่ ่างเช่นนี
“ทําไมเจ้าถึงถามพีเช่นนี”
“เอ่อ...”
“บอกพีมาเถอะ”
“พีเลียงของข้าบอกว่าคนทีเป็ นสามีภรรยากัน เวลา
ให้ความสุ ขกัน ผูช้ ายจะอยูบ่ น หาใช่เป็ นอย่างท่านตอนนี”
112 ¤ªÒÃÕ
เหวินฉิ นฟั งแล้วก็หัวเราะ เลยถู กมื อน้อยๆ ทุบไปที
กลางอก นางพยายามดิน หวังจะขยับผ่านมังกรไปนังทีหน้า
ขา แต่อีกคนกลับไม่ยอมให้ขยับ
“พีเหวินฉิ น ท่านหยุดหัวเราะเดี ยวนี หาไม่งันข้าจะ
ทุบท่านให้ตาย” หมิงฮวาเอ่ยอย่างแง่งอนระคนเคอะเขิน
“แล้วพีเลียงของเจ้าเคยมีสามีหรื อไม่”
หมิงฮวาสันหน้ารัวๆ เพราะคนรักของพีเลียงสาวตาย
จากไปเสี ยก่อน นับแต่นนั พีฮุ่ยเจียงก็ไม่เคยมีความรัก
“พีก็คิดอยูแ่ ล้วว่าพีเลียงของเจ้าคงไม่เคยมีสามี ถึงไม่
รู ้วา่ ผูช้ ายก็อยูล่ ่างได้”
“แล้วผูห้ ญิงก็อยูบ่ น” หมิงฮวากล่าวออกมาเบาๆ
“ใช่แล้วหมิงฮวา แล้วจะเจ้าชอบ”
“ทําไมข้าต้องชอบ”
“ก็เ พราะเจ้าจะได้เป็ นคนควบคุ ม พีอย่างไรเล่ า แต่
ตอนนี พี ว่ า เจ้า กิ น มัง กรของพี ก่ อ นเถิ ด พี จะไม่ ไ หวแล้ว
มังกรของพีอยากพ่นพิษใส่ เจ้าเต็มที”
“ท่านเป็ นอะไรหรื อ” หมิงฮวาย้อนถามหน้าตืน
“พีไม่ได้เป็ นอะไร แต่พีอยากให้เจ้าขีพี” พูดจบก็สัง
ให้คนบนกายยกสะโพกขึนเล็กน้อย ส่ วนมื อของเขาก็จ ับ
มังกรทีผงาดกล้าพร้ อมรบ แล้วบอกให้นางค่อยๆ ลดตัวลง
มาครอบครองมังกร
“พี เหวิ น ฉิ น อ๊ า ข้ า เจ็ บ ข้ า อ๊ า ข้ า บอกไม่ ถู ก
พีเหวินฉิ น” ความรู ้สึกปนเปเสี ยจนนางแยกแยะไม่ถูก อยาก
ถอนตัวแต่นางก็เสี ยดายความซ่ านเสี ยวแบบใหม่ทีกําลังก่อ
ตัวขึน แถมนางยังกลืนกินมังกรยักษ์ได้อย่างเหลือเชือ
“เจ้าชอบแบบนีหรื อไม่ หมิงฮวา”
“ข้าไม่รู้ แต่แบบนีก็ดี ข้ารู ้สึกดี พีเหวินฉิ น!”
114 ¤ªÒÃÕ
“พีบอกแล้วว่าเจ้าจะชอบ แต่เจ้าเริ มขยับเถอะ พีจะ
ไม่ไหวแล้ว” ว่าแล้วก็ใช้มือยึดสะโพกงามงอนแล้วขยับนํา
ทางให้ร่างงาม ไม่ นานนางก็เริ มทําได้และเริ มเก่ งขึน นาง
ควบขีม้าอย่างเขาจนเส้นผมยาวสลวยสะบัดพลิ ว อกงามๆ
ของนางก็สันไหวตามแรงเคลือนไหวของนาง
“พีเหวินฉิ น ช่วยด้วยข้าด้วย อ๊า” หมิงฮวาทีซ่ านเสี ยว
จนใจจะขาดร้องบอก ไม่นานเหวินฉิ นก็จบั ตัวนางพลิ กลง
ไปนอนด้านล่าง แล้วเป็ นฝ่ ายควบคุม ชายหนุ่ มอัดกระแทก
สะโพกเข้าใส่ ร่างงามจนเสี ยงดังก้องไปทัวถํา สลับกับเสี ยง
ครางของชายหญิงทีโหยหวนน่าฟังยิงนัก
µÍ¹·Õè 11
เหวินฉิ นจูงม้ากลับมาทีหน้าถํา หลังจากพาม้าคู่กาย

ออกไปกินหญ้า ทีไม่ได้พาออกไปเสี ยหลายวันเนื องจากฝน
ตก ส่ ว นภายในถํา หมิ ง ฮวากํา ลัง นั งย่า งปลาที เหวิ น ฉิ น
ออกไปหามาให้ดว้ ยใบหน้าแดงระเรื อ เมื อจู่ๆ ภาพคืนวัน
แสนหวามก็วนเวียนเข้ามาให้นึกถึง
“หมิ ง ฮวา! ปลาที เจ้า ย่างไหม้แล้ว ” เหวิน ฉิ นที ได้
กลินไหม้โชยมาจึงรี บผูกม้าแล้ววิงเข้ามาด้านใน จึงได้เห็ น
ว่าปลาทีหามาให้นางย่าง กําลังถูกไฟแผดเผา
116 ¤ªÒÃÕ
“ข้าไม่ ได้ใจ” หมิงฮวาร้ องบอก ก่ อนจะช่ วยอี กฝ่ าย
ดับ ไฟ ปลานับ สิ บ ตัว เหลื อ ไม่ ถึ ง ครึ ง “ข้า ไม่ ไ ด้ต ังใจ
พีเหวินฉิ น” นางบอกเสี ยงสะอืน
“เจ้าร้องไห้ทาํ ไม”
“ก็ขา้ ทําปลาทีท่านออกไปหามาไหม้”
“โธ่ หมิ ง ฮวา เจ้าอย่าร้ อ งไห้เ ลย แล้ว ปลาทีเจ้าย่า ง
ไหม้หมดทีไหน ดูสิ ยังเหลืออีกหลายตัว พอให้เจ้ากับพีกิน
อิม”
“แต่ท่านเป็ นผูช้ าย ท่านกินเยอะ”
“ถ้าพีกินปลาไม่อิม พีก็กินเจ้าต่อได้”
“พีเหวินฉิ น!” จากทีเสี ยใจอยูก่ ็เปลียนเป็ นเคอะเขิน
ทันควร ผิวหน้าก็ร้อนวูบวาบ ใจก็สันรัวๆ
“ฮ่าๆ เจ้านี เวลาอาย น่ารักเสี ยจริ ง”
หมิงฮวามองค้อน ก่อนจะยกมือทุบอกผูเ้ ป็ นสามีแก้
อาการเขิน แต่ถูกรวบมือเอาไว้
“พีเหวินฉิ น ปล่ อยมื อข้าเดียวนี ” นางแสร้ งทําเสี ยง
เข้มใส่
“พีเป็ นสามี เจ้าแล้วย่อมมี สิทธิ แตะต้องตัวเจ้า ส่ ว น
เจ้าก็มีสิทธิแตะต้องตัวพีเช่นกัน เพราะเจ้าเป็ นเมียพี”
“ท่านนี!” หมิงฮวาเขินอายกับคําว่าสามีภรรยาเสี ยจน
ไม่รู้จะหาคําใดมาต่อผูเ้ ป็ นสามี ทีเวลาเขามองด้วยสายตาที
อยากจะกลืนกินกัน
“นีอะไรหรื อ ทําไมเจ้าไม่พูดต่อ”
“ข้าไม่ พูด ส่ วนท่าน ปล่ อยมือข้าได้แล้ว ข้าจะไปดู
ปลาย่าง”
“เจ้าจะดูไปทําไมหรื อ”
“ก็ดูให้ท่านไงเล่ า ท่านจะได้กินข้าวกิ นปลา แล้วจะ
ได้ออกเดิ น ทาง” หมิ งฮวาพู ดไปก็ ไม่ กล้า สบตากับ ผูเ้ ป็ น
สามี เพราะสายตาของเขาชวนให้นางตัวอ่อนระทวย
118 ¤ªÒÃÕ
“พีขอกินเจ้าก่อนกินข้าวกินปลาได้ไหมหรื อไม่ แล้ว
พรุ่ งนี พีสั ญ ญาว่า จะพาเจ้าออกเดิ น ทางแต่ เช้า” เหวิน ฉิ น
บอกกล่าวด้วยเสี ยงทีเริ มพร่ าสัน
“เมือวานท่านก็พูดเช่นนี”
“ก็ตวั เจ้าหอมหวานเสี ยขนาดนี พีเลยกินเจ้าเพลิน กิน
ทังวัน กินทังคืน เลยไม่ได้กลับบ้านกันเสี ยที”
“ท่านโทษข้ารึ ”
“เจ้าอย่ากล่าวหาพีเช่นนี หมิงฮวา”
“ก็ท่านพูดเอง ข้าได้ยนิ นะ”
“ก็เจ้าหอมหวานไปทังตัวจริ งๆ” บอกกล่าวนางแล้ว
เหวิน ฉิ น ก็พิ สู จน์ สิงทีพู ด ออกไปด้ว ยการเริ มจูบ ภรรยาที
แก้มทังสอง หน้าผาก จมูกโด่งรันน่ารัก แล้วหยุดทีริ มฝี ปาก
นุ่มนิมทีช่างหวานลํายิงนัก แต่ยงั มีอย่างอืนทีหวานกว่า
มือใหญ่เริ มปลดอาภรณ์ของภรรยาสาว แล้วดันนาง
ลงบนพื นที ปู ด้ว ยผ้า ขนแกะอย่า งดี หมิ ง ฮวาจนใจจะ
ต้านทานอารมณ์ของผูเ้ ป็ นสามี จึงยอมให้สามีได้ทาํ ตามใจ
ปรารถนา
“เจ้าน่ ารักเหลื อเกิ น หมิงฮวา” เหวินฉิ นเอ่ยชมเสี ยง
แหบพร่ า จับเรี ยวขาเสลาของภรรยาแยกกว้าง แล้วซุ กหน้า
ลงหาโคกเนิ น แสนสวย ส่ ง เรี ย วลิ นตวัด ไล้ สร้ า งความ
ซาบซ่ านแก่ภรรยา จนเปล่งเสี ยงครางดังไม่หยุด และร้องดัง
ยิงๆ ขึน เมือผูเ้ ป็ นสามีส่งมังกรทีผงาดกล้าแทรกเข้ามา ไม่
นานทุกอย่างก็ดาํ เนิ นไปตามใจปรารถนาของทังสอง เสี ยง
ครางจากความสุ ขดังก้องไปทัวถํา
********
หลัง จากเร่ ง เดิ น ทางกัน ทังวัน ทังคื น ร่ ว มเดื อ น ใน
ทีสุ ดคุณชายลู่และคนติดตามก็เดินมาถึงชายแดนเพือข้ามไป
ยัง แคว้น ฉางจ้า ว โดยคุ ณ ชายส่ ง คนสนิ ท ไปสอบถาม
ชาวบ้านว่ามีใครพบเห็ นชายหนุ่ มผ่านมาหรื อไม่ หลังจาก
ได้ไปสอบถามชาวบ้านในละแวกแม่นาํ แต่ไม่มีข่าวการพบ
120 ¤ªÒÃÕ
ศพหญิงสาว ก่อนจะมีชาวบ้านคนหนึ งแจ้งว่าเห็ นชายหนุ่ ม
คนหนึ งมากับ หญิ งสาว และกําลังเดิ น ทางไปยังชายแดน
คุณชายและคนติดตามจึงเร่ งฝี มา้ มายังชายแดน ไล่สอบถาม
กับชาวบ้าน แต่กลับไม่พบร่ องรอยของคนทังสอง
“คุณชาย”
“มู่เต๋ อ ทางเจ้าได้ความว่าอย่างไรบ้าง” คุณชายลู่เอ่ ย
ถามคนติ ด ตามทัน ที เ มื ออี ก ฝ่ ายวิงมาถึ ง หลัง จากส่ ง ไป
สอบถามชาวบ้านเพือแน่ชดั ว่าไม่มีใครพบศพหญิงสาว
“ชาวบ้านพูดเหมือนกันว่าไม่มีใครพบศพหญิงสาว”
“หากเป็ นอย่างทีชาวบ้านว่า แสดงว่าหมิงฮวายังไม่
ตาย”
“แล้วคุณชายจะทําอย่างไรต่อ”
“รอฟั งข่าวจากทางซิ นเหลี ยงก่ อน แล้วค่อยว่ากัน ”
สิ นเสี ยงของคุณชายลู่ คนทีส่ งไปถามชาวบ้านอีกหมู่บา้ นก็
ควบม้ามาถึงพอดี
“คุณชาย”
“ทางเจ้าได้ความว่าอย่างไรบ้าง ซิ นเหลียง”
“ชาวบ้า นบอกว่า มี พ่ อค้า หนุ่ มเพิ งพาหญิ งคนหนึ ง
ผ่านชายแดนไป เห็นว่าชายผูน้ ีมาจากแคว้นฉางจ้าว”
เมื อได้ฟั ง ความจากคนสนิ ท แล้ว คุ ณ ชายลู่ ก็ พ อมี
ความหวังจะได้พบกับหมิงฮวา
“เช่นนันเราก็รีบออกเดินทางไปแคว้นฉางจ้าว”
“แต่ตอนนีจะมืดแล้ว คุณชายไม่พกั ก่อนหรื อ”
“ไม่” สิ นคําของคุณชายลู่ ทังหมดก็ขึนหลังม้าแล้วพา
กันควบม้าออกจากหมู่บา้ น คาดหวังจะได้ตามหาหมิงฮวา
ทันก่อนทีนางจะไปถึงแคว้นฉางจ้าว
********
ช่วงคําทีบ้านอดีตนายอําเภอหลานตง ฟางซิ นเดินวน
ไปวนระหว่า งรอให้อีเฟิ ง สาวใช้คนสนิ ทของตนมาหาที
122 ¤ªÒÃÕ
ห้องพัก พร้อมของทีสังให้ไปเตรี ยมด้วยใจกระวนกระวาย
เมือสาวใช้หายไปนานแล้ว แต่ก็ยงั ไม่กลับเข้ามา
ก๊ อกๆๆ
“คุณหนู ข้าน้อยอีเฟิ งเจ้าค่ะ”
ฟางซิ นรี บเปิ ดประตูให้กบั สาวใช้เข้ามาพร้อมกับเอ่ย
ถามอย่างร้อนใจ “เจ้าจัดการเรี ยบร้อยหรื อไม่”
“เรี ยบร้อยเจ้าค่ะ”
“แล้วคนทีข้าสังให้ไปหา เจ้าไปหาได้หรื อไม่”
“หาได้แล้วเจ้าค่ะ แล้วก็ไว้ใจได้ คุณหนู ไม่ตอ้ งห่ วง
นะเจ้าค่ะ”
“เจ้าแน่ใจว่านางไว้ใจได้” ฟางซิ นยังไม่วางใจ เพราะ
นางไม่อยากทิงหลักฐานเอาไว้ ยิงคนรู ้น้อยก็จะยิงเป็ นผลดี
กับตัวนางเอง
“ข้า น้อ ยแน่ ใ จเจ้า ค่ะ ว่าแต่ คุณ หนู ให้ ขา้ น้อ ยไปทํา
ซาลาเปาผสมยาพิษไว้ทาํ ไมหรื อเจ้าคะ”
“ข้าจะเอาไปให้ฟางเซี ยนทีคุก”
“คุณหนู!”
“อีเฟิ ง เจ้าอย่าเสี ยงดังไป”
“คุณหนูคิดจะทําการใดหรื อเจ้าคะ”
“กําจัดขวางหนามอย่างไรเล่า”
“หมายถึงคุณหนูฟางเซี ยนหรื อเจ้าคะ”
“ใช่” ใบหน้าของฟางซิ นแปรเปลียนเสี ยจนอีเฟิ งทีอยู่
รั บใช้ม านานไม่ เ คยเห็ นสี หน้า เช่ นนี ถึ ง กับหวาดกลัว มื อ
ของนางสันเป็ นเจ้าเข้า ไม่ คิดว่าคุ ณหนู ของนางจะร้ ายถึ ง
เพียงนี ฆ่าได้แม้กระทังพีน้องสายเลือดเดียวกัน
“อีเฟิ ง!”
“คุณ คุณหนู มีอะไรหรื อเจ้าคะ” อี เฟิ งถามกลับเสี ยง
ตะกุก ตะกัก เพราะนางเริ มกลัวคุ ณ หนู ของนางขึนมาเสี ย
แล้ว
“เจ้าเป็ นอะไรไป หรื อเจ้ากลัวข้า”
124 ¤ªÒÃÕ
“ข้า ข้าน้อย...”
“เจ้าอย่ากลัวเลยข้าเลยอีเฟิ ง ข้ารักเจ้า เหมือนทีข้ารัก
ท่านแม่ของข้า ข้าไม่มีวนั ทําร้ายเจ้า”
อีเฟิ งฟั งแล้วไม่ได้รู้สึกหายจากอาการหวาดกลัวสัก
นิด
“แต่หากเจ้าคิดทรยศต่อข้า ข้าจะฆ่าเจ้าทิง”
“ข้าน้อยไม่มีวนั ทรยศคุณหนูเจ้าค่ะ”
“งันก็จาํ คําของเจ้าเอาไว้ให้ดี หากวันใดเจ้าผิดคําพูด
เจ้าต้องตาย!”
“เจ้า ค่ ะ ข้า น้ อ ยจะจํา ไว้ แล้ว ของที คุ ณ หนู สั งให้
ข้าน้อยไปทํา คุณจะทําอย่างไรเจ้าคะ”
“เช้ า มื ด เจ้า ก็ เ อาไปให้ ค นของเจ้า แล้ว เอาไปให้
ฟางเซี ยนทีคุก แล้วถามหาคนชื อเจิงเจียน แล้วให้พาไปหา
ฟางเซี ย นจากนันให้ น างกิ น แล้ว เจ้า ก็ พ าคนของเจ้า กับ
เจิงเจียนไปพบข้าทีบ่อนํา บ้านเก่าของข้า”
“ได้เจ้าค่ะ”
“เจ้าไปพักได้แล้ว แล้วรุ่ งเช้าก็รีบไปจัดการตามทีข้า
สัง แล้วเจ้าก็ระวังตัวให้ดีอย่าให้ใครจับได้เด็ดขาด!”
“เจ้า ค่ ะ ” อี เฟิ งรั บ คํา แล้ว ก็ ก ลับ ไปยัง ที พัก ของตน
นางนอนไม่หลับทังคืนจึงทําให้นางตืนก่อนใคร ก่อนจะมา
หาคุณหนู ฟางซิ น แล้วนําของทีเตรี ยมไว้ไปให้กบั อี กคนที
พอรับแล้วก็เดินทางไปยังคุกทีคุมขังฟางเซี ยนทันที
126 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 12
“เจ้าเป็ นใคร” ฟางเซี ยนเอ่ยถามทันทีเมือมีคนนําของ

มายืนมาให้ และนางมันใจว่านางไม่เคยพบหน้าหญิงคนนี
มาก่อน
“ข้ามาจากนายหญิงจิงซาเจ้าค่ะ นายหญิงสังให้ขา้ เอา
ซาลาเปากับนําชาของโปรดของคุณหนู มาให้คุณหนู เจ้าค่ะ
คุณหนูกินก่อนนะเจ้าค่ะ แล้วข้าน้อยจะกลับไปรายงานนาย
หญิงว่าคุณหนูชอบ”
“ข้ายังไม่หิว ส่ วนเจ้า กลับไปบอกท่านแม่ของข้าด้วย
ว่า ไม่ ต ้องห่ ว งข้า ข้า สบายดี ” ฟางเซี ย นบออกกล่ า วไป
เช่ น นัน เพราะไม่ อ ยากให้ ม ารดาทุ ก ข์ใ จ ทังที จริ ง ความ
เป็ นอยูใ่ นคุกหาได้สุขสบาย
“แต่นายหญิงกําชับข้าน้อยมาว่าให้คุณหนูกินให้หมด
นะเจ้าค่ะ”
“งันข้าจะกิ น ส่ วนเจ้ากลับไปได้แล้ว” ฟางเซี ยนรั บ
ขนมมาแล้วเปิ ดออก เป็ นซาลาเปาของโปรด นางเห็ นเข้าก็
นําตาร่ วง คิดถึ งมารดา แต่รู้มาว่ามารดาล้มป่ วยจึงไม่ได้มา
เยียมหลายวัน ส่ วนพีสาว นางมาเพียงหนเดียวเท่านัน
‘ท่านแม่ ข้าคิดถึ งท่าน’ ฟางเซี ยนมองขนมทีสาวใช้
นํามาให้ นําตานางไหลขณะกัดซาลาเปา นางกัดกินจนหมด
ลูก แล้วดืมนําชาตาม ส่ วนคนถูกไล่ก็แอบมองดูอยู่ จนเมื อ
เห็นว่าคุณหนูฟางเซี ยนเริ มดินทุรนทุรายเพราะยาพิษ แล้วก็
แน่นิงไป นางก็รีบเดินออกไปพร้อมกับเจิงเจียน
“เจ้าต้องไปกับข้า”
“ไปไหนหรื อ” เจิงเจียนถามกลับอย่างสงสัย
128 ¤ªÒÃÕ
“คุณหนู ฟางซิ นนัดพบเจ้ากับข้าทีบ่อนําบ้านเก่าของ
คุณหนู”
เจิงเจียนฟั งแล้วก็ดีใจ เมือหญิงสาวทีตนแอบรักนัด
พบ เขาจึงเร่ งให้ไปทีนัน แต่พอไปถึงกลับไม่พบใคร
“ไหนเจ้าบอกคุณหนู ฟางซิ นนัดมาทีนี แล้วทําไมข้า
ไม่เห็ นคุณหนู ” เมือมาถึงได้สักพัก แต่ไม่เห็ นแม้เงาคนนัด
พบ เจิงเจียนจึงหันมาถามหญิงสาว
“อี กเดียวคงมา เจ้าอย่าใจร้ อนนักสิ ” แต่ใช่ ว่าตนจะ
ไม่ร้อนใจ เพราะรอนานแล้ว แต่คนนัดกลับยังไม่ มา จะว่า
มาไม่ ถู ก ก็ ไ ม่ น่ า ใช่ เพราะที นี เป็ นบ้า นเก่ า ของคุ ณ หนู
ฟางซิ น
“โอ๊ย!!” สิ นเสี ยงร้ อง ร่ างของหลิงชิ งก็ล้มลงแล้วก็
สิ นใจ เจิงเจียนเห็นเข้าก็หวาดกลัว แต่ไม่ทนั ได้หนี ลูกดอก
อาบยาพิษก็พุ่ งเข้ามาปั กที คอ เจิ งเจียนตาเหลื อก ก่ อนล้ม
และแน่นิงตามหลิงชิงไปอีกคน
ฟางซิ นทีฝึ กฝนการใช่ลูกดอกอาบยาพิษมาแรมปี ก้าว
ออกมาจากทีซ่ อนพร้ อมคนใช้ส่วนตัว ทีตอนนี หน้าซี ดตัว
สัน นับวันนางยิงกลัวคุณหนูของนาง
“อีเฟิ ง! เมือไหร่ เจ้าจะเลิกกลัวข้าเสี ยที”
“ไม่ตอ้ งพูด! เจ้ารี บมาช่วยข้าลากศพไปทิงในบ่อนํา”
ฟางซิ นสั งเสี ยงกร้ า ว อี เฟิ งเลยรี บไปช่ วย ทังสองช่ ว ยกัน
อย่างทุลกั ทุเล โดยเฉพาะร่ างของเจิงเจียนทีเป็ นชายร่ างใหญ่
กว่าจะนําร่ างลงบ่อนําได้ก็ทาํ เอาเหงือตก
กระทังจัดการเรี ยบร้อยทังสองก็หากิ งไม้มาช่ วยกัน
ปิ ดปากบ่อเอาไว้ แล้วพากันเดิ นทางกลับบ้านพัก ทีเวลานี
คนในบ้านพากันร้องไห้ระงม เมือนายหญิงจิงซาเกิดอาการ
ช็ อ กจนเสี ย ชี วิต หลัง ได้รั บ ข่ า วร้ า ยว่า ลู ก สาวคนรองถู ก
วางยาพิษตายในคุก
********
130 ¤ªÒÃÕ
ทีบ้านสกุลลี แคว้นฉางจ้าว
หมิงฮวาลุกเดินออกมายืนทีหน้าต่าง นางเพ่งมองไป
ยังทิศทางทีคิดว่าพีเลียงสาวของนางจะมา หลังขอคําปรึ กษา
กับ สามี แ ล้ว ว่า อยากให้ พี เลี ยงสาวมาอยู่ด้ว ยกัน ที นี และ
ตอนนีคนของสามีก็เดินทางไปรับร่ วมเดือนแล้ว
“หมิงฮวา เจ้าออกมายืนทําอะไรหรื อ” เหวินฉิ นทีเพิง
เสร็ จ จากงานที ลงไปยํากับ คนงานให้ เ ตรี ย มข้า วของให้
พร้อม เดินมาสวมกอดภรรยาสาวพร้อมเสี ยงเอ่ยถามอย่าง
ห่ วงใย เพราะดูท่าแล้วนางคงมีเรื องในใจ หาไม่คงไม่สะดุง้
สุ ดตัวยามถูกกอด
“พีทําให้เจ้าตกใจ พีขอโทษ” เหวินฉิ นไถ่ โทษด้วย
การหอมแก้มภรรยาทังซ้ายและขวา ก่อนจะหมุนร่ างภรรยา
ให้หันมาเผชิญหน้า
“ข้าไม่ เป็ นไร พีเหวินฉิ น ” หมิ งฮวาบอกอย่างเอี ย ง
อาย เมือนางเข้าใจสายตาทีสามีสือมาให้
“แล้วเจ้ามีอะไรในใจ ถึงออกมายืนอยูต่ รงนี”
“ข้า กํา ลัง คิด ว่า คนของพีไปถึ งหมู่ บา้ นหลงซาแล้ว
หรื อไม่ แล้วพีฮุ่ยเจียงตกลงจะมาอยูก่ บั ข้าหรื อไม่”
“เจ้ากังวลเรื องนีเองหรื อ”
หมิงฮวาพยักหน้าเบาๆ
“เจ้าอย่ากังวลไปเลย พีเชื อว่าพีเลี ยงของเจ้าต้องมา
เชื อพีเถอะ แล้วป่ านนี คนของพี คงจะเร่ ง พามาทีนี อี กไม่
นานเจ้าจะได้พบกับพีเลียงของเจ้า”
“ข้าก็หวังให้เป็ นเช่ นนัน ว่าแต่พีเหวินฉิ นไปไหนมา
หรื อ” หมิงฮวาสวมกอดสามี ทีตังแต่พบสามี ชี วิตของเธอก็
พบเจอแต่ความสุ ข สามีตามใจเธอทุกอย่าง คนในบ้านนี ก็
ต้อนรับนางยิงดี ทุกคนเคารพนางเฉกเช่นเคารพพีเหวินฉิ น
132 ¤ªÒÃÕ
“พีไปดู คนงานมา เพือขาดเหลื อสิ งใดจะได้เร่ งให้
คนงานจัดเตรี ยม พรุ่ งนี พีต้องออกเดินทางแต่เช้า เจ้าอยูค่ น
เดียวได้หรื อไม่ หมิงฮวา”
“ข้าอยูไ่ ด้ พีอย่าห่ วงข้าเลย”
“พีเป็ นห่ วงเจ้าเหลือเกิน หมิงฮวา ไม่อยากห่ างเจ้าสัก
นิ ด แต่จ ะให้พ าเจ้าไปด้วย หนทางก็ ลาํ บาก ไหนจะพวก
กลุ่ ม โจรที ตอนนี ทางการกํา ลัง ปราบปรามกัน อย่า งหนัก
พีจึงไม่อยากพาเจ้าไปเสี ยง” เหวินฉิ นพูดแล้วก็ถอนใจเบาๆ
กับเรื องโจร เพราะเพิงได้ข่าวจากคนสนิ ทว่ากลุ่มโจรนี เพิง
ปล้นพ่อค้าขายแพรพรรณไป พวกมันฉุ ดผูห้ ญิงไปด้วย จน
ป่ านนียังไม่รู้ชะตากรรม
“พีเหวินฉิ น พีไม่ไปไม่ได้หรื อ ข้าเป็ นห่ วงพี”
“พีต้องไปหมิงฮวา ส่ วนเจ้า อย่ากังวลมากไป”
“ข้าคงเลิ กกังวลไม่ ได้ ยิงท่านพูดถึ งกลุ่ มโจร ข้ายิง
กังวล ไม่อยากให้ท่านกับคนอืนๆ ไป”
“พีต้องไปหมิงฮวา ตกลงค้าขายกันไว้แล้ว อย่างไรพี
ก็ตอ้ งไป อีกอย่างสามีของเจ้าก็ฝึกการต่อสู ้มาไม่น้อย พีเอา
ตัว รอดได้อ ยู่แ ล้ว เจ้า อย่า ห่ ว งพี นัก เลย” เหวิน ฉิ น โอบ
กระชับอ้อมกอดให้แนบแน่นขึน
“พีรักเจ้าเหลือเกิน หมิงฮวา” บอกกล่าวแล้วก็ดนั ตัว
ภรรยาออก จากนันก็อุม้ ภรรยาเข้าห้องนอน และหมิงฮวาก็รู้
ว่าสามีตอ้ งการสิ งใด
“พีเหวินฉิ น ” แม้จ ะเป็ นสามี ภรรยากันมานานแล้ว
แต่หมิงฮวาก็อดเขินอายไม่ได้ยามทีสามีเปลืองผ้าต่อหน้า
“เจ้ายังจะอายอีกหรื อ หมิงฮวา”
“ใครจะหน้า หนาอย่า งท่ า นกัน เล่ า ” สองแก้ม ของ
หมิงฮวาแดงเป็ นลูกตําลึงสุ ก หากมีวชิ านะ นางจะทําให้นาง
หายตัวไปจากตรงนีเสี ย
“เอาล่ ะๆ พีไม่ เหย้าเจ้าแล้ว แต่เจ้าถอดผ้าสิ พีจะได้
มองเจ้า”
134 ¤ªÒÃÕ
“ข้าไม่ถอดหรอก”
“เจ้าแน่ใจ”
“ข้าแน่ใจ” หมิงฮวาตอบกลับอย่างแง่งอน งอนเพราะ
โดนล่อเรื องเขินอาย
เหวินฉิ นรู ้ดีว่าภรรยาแง่งอน จึงเดินเข้าไปสวมกอด
แล้ว จู บ ปลอบขวัญ จากนั นมื อ ไม้ก็ เ ริ มปลดอาภรณ์ ข อง
ภรรยาสาว จนตอนนีเรื อนร่ างของนางกําลังอวดสายตาของ
ผูเ้ ป็ นสามี
“เจ้าสวยเหลือเกิน หมิงฮวา”
“ท่านชมข้าบ่อยแล้ว”
“พีจะชมเจ้าทุกวัน เจ้าอย่าเพิงเบือล่ะ”
หมิ งฮวาทําได้แค่ยมอย่
ิ างเขินอาย แล้วก็ยิงอายมาก
ขึน เมื อถู ก สามี ดันร่ างให้นอนลง แล้วจับสองขาของนาง
แยกห่ าง โคกเนินแสนสวยจึงเปิ ดเผยอวดสายตา
“พีต้องไปค้า ขายหลายวัน วันนี พีขอชิ มเจ้า หลายๆ
หนได้หรื อไม่ หมิงฮวา” บอกกล่าวแล้วก็ซุกหน้าลงไป ใช้
ลินตวัดไล้กลีบเนื อแสนสวย ทําเอาเจ้าของกลีบสวยถึงกับ
ครางไม่หยุด เมือความเสี ยวซ่ านแล่นพล่านไปทัวกาย
“พีเหวินฉิ น ข้า ...” หมิ งฮวาร้ องเรี ยกหาสามี แต่ไม่
ทันได้พูดอะไร นางก็เกร็ งตัวรับความซ่ านเสี ยวระลอกใหม่
เมือมังกรยักษ์ของสามีแทรกเข้ามา
“อ๊า พีเหวินฉิ น”
“มี ลูก ให้พี สัก คนนะคราวนี ” เหวิน ฉิ นพึ มพํา เสี ย ง
แหบพร่ า กดอั ด สะโพกเข้า ใส่ ภ รรยาจนตัว สั นคลอน
ประหนึ งนอนอยูใ่ นเรื อทีกําลังถูกพายุลูกใหญ่ซัดกระหนํา
แล้ว นางถู ก พายุซั ด ครั งแล้ว ครั งเล่ า กว่า สามี จ ะถอนกาย
ออกไป
136 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 13
หมิ ง ฮวาตื นแต่ เ ช้ า เพื อออกมาส่ ง สามี ที ต้อ งออก

เดิ น ทางไปค้า ขายต่ า งหมู่ บ ้า น ที นางรู ้ เ ต็ ม อกว่ า ครั งนี
หนทางเต็มไปด้วยอันตราย
“พีเหวินฉิ น” หมิงฮวาเอ่ยเรี ยกสามีทีโดดขึนหลังม้า
นําตาคลอ
“พีจะรี บกลับมาหาเจ้า”
“สัญญากับข้า ว่าพีจะกลับมาหาข้า”
“พีสัญญา” เหวินฉิ นโน้มตัวลงมาให้คาํ สัญญาแล้ว
แนบปากกับเข้าแก้มของภรรยา ก่อนจะตัดใจถอยห่ าง แล้ว
หันไปบอกคนงานให้ออกเดินทาง
หมิ งฮวามองขบวนเดิ นทางของสามี จนพ้นสายตา
แล้วพร้อมนําตาทีไหลอาบสองแก้ม เมือใจของนางทังห่ วง
และกลัว
“นายหญิงเจ้าคะ เข้าไปในบ้านเถอะเจ้าค่ะ” หรงหรง
สาวใช้เอ่ยเตือนนายหญิง เพราะเป็ นห่ วงกลัวนายหญิงจะล้ม
ป่ วย ทีต้องมายืนอยูใ่ นสภาพอากาศทีหนาวเย็น
“หรงหรง” หลังจากเข้ามาในบ้านแล้วหมิงฮวาก็หัน
มาเรี ยกสาวใช้
“นายหญิงมีอะไรหรื อเจ้าคะ”
“สามีของเจ้าฝี มือเป็ นอย่างไรบ้าง”
“ฝี มือดีทีเดี ยวเจ้าค่ะ นายหญิงอย่าห่ วงเลยนะเจ้าค่ะ
สามีของหรงหรงเก่งกาจราวกับทหารกล้าเชี ยวเจ้าค่ะ แล้ว
138 ¤ªÒÃÕ
หรงหราก็เชือว่าสามีของหรงหรงไม่มีวนั ปล่อยให้นายท่าน
ได้รับอันตราย”
หมิงฮวาฟั งแล้วก็พอยิมได้ ก่อนจะบอกให้หรงหรง
ออกไป เพราะตนอยากนังปั กผ้าเงี ยบๆ แต่ไม่ ทนั ได้ปักผ้า
อย่างทีตังใจ หรงหรงทีออกไปได้ไม่นานก็กลับเข้ามาแจ้ง
ว่าตงเว่ยกลับมาแล้ว
“แล้วตงเว่ยพาใครมาด้วยหรื อไม่”
“พามาเจ้าค่ะ แต่ท่าทางอิดโรยเชียวเจ้าค่ะนายหญิง”
“งันเจ้าไปพามาพบข้า แล้วสังคนหาข้าวปลาเตรี ยม
ไว้ให้คนทีเพิงกลับมาด้วย”
พ้นร่ างของหรงหรงไปแล้ว หมิงฮวาก็ลุกเดินไปเดิน
มา รอให้คนมาพบ ก่อนทีนางจะดีใจจนร้องไห้ออกมาเมื อ
พีฮุ่ยเจียงเข้ามา ทังสองต่างพากันร้องไห้ เพราะความคิดถึง
และเป็ นห่ วงสุ ดชี วิต โดยเฉพาะฮุ่ยเจียงทีพอรู ้ว่ามีคนมาหา
ก็แปลกใจ แต่พอได้เห็ นถุงหอมของคุณหนู ทีนางคิดว่าจาก
ไปแล้วก็ดีใจจนร้องห่ มร้องไห้ ถามไถ่คนส่ งข่าวว่าพบเจอ
คุ ณ หนู ทีไหน พอรู ้ ว่า อยู่แ คว้นฉางจ้าวก็ ตดั สิ น ใจตามมา
ทันที โดยไม่หวันเกรงภัยอันตรายใดๆ
“พีฮุ่ยเจียง เดินทางลําบากหรื อไม่”
“ลําบากแค่ไหนพีก็ทนได้ ขอเพียงได้พบคุณหนู เป็ น
บุญของพีเสี ยจริ ง ทีได้พบคุณหนู อีกครัง” ฮุ่ยเจียงเอ่ยตอบ
พร้อมกับมองคุณหนูของนาง “คุณหนูสบายดีหรื อไม่”
“ข้าสบายดีพีฮุ่ยเจียง พีเหวินฉิ นดูแลข้าอย่างดี”
“สามีของคุณหนูหรื อเจ้าคะ”
หมิงฮวาหน้าแดงขึนมาทันที ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“คุณหนูชอบเขาหรื อเจ้าคะ”
“ก็ชอบ แล้วใจของข้าก็เต้นแรงด้วยนะพีฮุ่ยเจียง ยาม
อยูใ่ กล้ๆ พีเหวินฉิ น” หมิงฮวากล่ าวยอมรั บอย่างไม่ปิดบัง
แม้แรกๆ อาจกลัว แต่พอได้ร่วมเดินทางกันนานเข้า ก็คลาย
140 ¤ªÒÃÕ
ความกลัวจนเกิดอาการใจเต้นแรง ยามทีเหวินฉิ นคอยดูแล
อย่างเช่ นตอนลื นล้มเท้าแพลง เหวินฉิ นก็หาสมุ นไพรมา
ประคบและดู แลให้อย่างดี จนนางมันใจว่านงรั กและชอบ
เหวินฉิ น และยินยอมมอบกายให้เขา
“คุ ณหนู ข องพี โชคดี เ หลื อ เกิ นที ได้พ บกับ ชายผูน้ ี ”
ฮุ่ ยเจียงดี ใจจนนําตากลับ มาคลออี กครั ง แต่สัก พักก็ เริ มมี
ท่าทีอึกอัก เมื อนางมี อีกเรื องทีต้องบอกกล่ าวคุ ณหนู แต่ที
จริ งนางไม่อยากพูดเลยถึงเลย เพราะคนทังสองร้ายกับกับ
คุณหนู ของตน แต่หมิ งฮวาสังเกตเห็ นและรู ้ว่าพีเลียงสาวมี
เรื องปิ ดบัง
“พีฮุ่ยเจียง พีมีเรื องอะไรจะบอกข้าใช่หรื อไม่”
“พี...”
“พีบอกข้ามาเถอะ ข้ารับฟังได้ทุกเรื อง”
ฮุ่ ยเจีย งมองหน้าคุ ณหนู ของนาง ก่ อ นจะตัด สิ นเล่ า
เรื องทีเกิดขึนกับนายหญิงจิงซาและคุณหนูฟางเซี ยน
“โธ่ ท่านน้า” แม้อีกฝ่ ายจะเกลี ยดชังตนแค่ไหน แต่
เมื อรู ้ ว่าผูเ้ ป็ นน้าจากไป หมิ งฮวาก็อดโศกเศร้ าและเห็ นใจ
ไม่ได้ เพราะรู ้ดีว่าท่านน้ารักลูกสาวมาก ส่ วนฟางเซี ยน แม้
จะโกรธทีคิดฆ่าแกงกัน แต่เมือรู ้ว่าจบชี วิตไปแล้วเพราะถูก
วางยา ตนก็ให้อภัย ไม่อยากผูกกรรมไปชาติหน้า
“เวรกรรมตามทันเร็ วดีนะเจ้าค่ะ”
“พีฮุ่ยเจียงอย่าได้พูดเช่ นนี อีกเลย แล้วข้าก็อยากให้พี
อโหสิ กรรมให้กบั ท่านน้า พีฟางเซี ยน”
“พีจะพยายามนะเจ้าค่ะ”
“ข้าดีใจทีพีจะอโหสิ กรรมให้ท่านน้ากับพีฟางเซี ยน”
“คุณหนู ของพีจิตใจดีเหลือเกินเจ้าค่ะ” ต่างจากตนที
ยังคิดแค้นสองแม่ ลูกไม่ หาย เพราะเจ็บใจทีคนทังสองคอย
กลันแกล้งคุ ณหนู ของตน ทังตบตี ทังด่ าทอ ทังใช้งานเยียง
คนรั บใช้ บ้านเรื อนก็ถูกแม่ ลูกจิตใจร้ ายโหดร้ ายเข้ามายึด
แล้วไล่คุณหนู ของตนให้ออไปพักอยูเ่ รื อนคนใช้ น่ าเจ็บใจ
142 ¤ªÒÃÕ
นักเชี ยว! แต่ก็ดีแล้วทีตายไปเสี ยได้ หาไม่ คงจะตามมารั ง
ครวญกันถึงแคว้นฉางจ้าวไม่รู้จกั จบสิ น
“นายหญิง ข้าน้อยหรงหรงเจ้าค่ะ” หรงหรงส่ งเสี ยง
บอกผูเ้ ป็ นนาย
“ข้าน้อยจะแจ้งนายหญิงว่าข้าน้อยได้จดั เตรี ยมอาหาร
ไว้เรี ยบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” หรงหรงเข้ามารายงาน ก่อนจะเดิน
ออกไป
“ขอบใจเจ้ามาก เจ้าออกไปทํางานอืนต่อเถอะ”
“เจ้าค่ะนายหญิง”
พ้นหลังของหรงหรงไปแล้ว หมิ งฮวาก็หันมาบอก
ให้พีเลียงสาวออกไปกิ นข้าวกิ นปลาแล้วพักผ่อนเสี ยก่ อน
แล้วค่อยมาพูดคุยกันใหม่ ส่ วนตนก็นังปั กผ้าอย่างทีตังใจไว้
แต่แรก ปักไปก็นึกถูกผูเ้ ป็ นสามีไป
********
ทีโรงเตียม แคว้นฉางจ้าว
คุณชายลู่ทีนังรอข่าวจากคนสนิ ทนานแล้ว แต่คนไป
สื บข่าวยังไม่ กลับเข้ามาเสี ยที จึงลุ กเดิ นจะออกไปตามหา
เอง
“คุณชาย! ท่านจะไปไหนหรื อ” มู่เต๋ อ ทีถูกสังให้ไป
รอหน้าโรงเตียม แต่ยงั ไม่ ได้ความอะไรเปิ ดห้องเข้ามาเจอ
คุณชายเข้าก็รีบถามหน้าตาตืน
“มู่เต๋ อ เจ้ามาแล้วรึ ”
“ข้ากลับมาแล้วคุณชาย แล้วคุณชายจะไปไหนหรื อ”
“ข้าว่าจะไปตามหาพวกเจ้า เห็นหายไปนาน แล้วทาง
เจ้าได้เรื องอย่างไรบ้าง”
มู่เต๋ อไม่ทนั ได้ตอบคําถามคุณชายลู่ ซิ นเหลียงก็เดิ น
มาถึ ง คุ ณ ชายลู่ จึ ง เรี ย กให้ ทุ ก คนเข้า มาในห้ อ งพัก แล้ ว
สอบถามเรื องทีให้ไปสื บ
144 ¤ªÒÃÕ
ซิ นเหลียงทีไปสื บจนได้เรื องก็รีบรายงานผูน้ ายทันที
หลังจากคุณชายต้องผิดหวังกับทางมู่เต๋ อทีสื บอะไรไม่ได้
“เช่นนันเจ้าก็รู้แล้วใช่หรื อไม่วา่ หมิงฮวาอยูท่ ีไหน”
“ข้า ข้ารู ้แล้วคุณชาย” ซิ นเหลียงก้มหน้าก้มตาตอบ ดู
มีพิรุธ
“ซิ นเหลียง เจ้ามีอะไร อย่าปิ ดบังข้า” คุณชายลู่ตวาด
ถาม
“คุณหนูหมิงฮวาอยูก่ บั สามีของนาง”
“สามี!”
ซิ นเหลียงพยักหน้าตอบรั บเบาๆ ด้านคุ ณชายลู่ก็นิง
เงี ยบไปจนซิ นเหลี ยงและมู่ เต๋ อเหลี ยวมองหน้ากัน เพราะ
ต่างก็รู้ดีวา่ คุณชายของตนคิดอย่างไรกับคุณหนู หมิงฮวา แต่
เวลานีนางมีสามีไปแล้ว ตามทีคนลือกันว่านางหนีตามผูช้ าย
“คุณชาย เอ่อ...” มู่เต๋ อไม่ทนั ถาม คุณชายก็ชิงพูดขึน
“ข้าจะไปหาหมิงฮวา”
“จะดีหรื อคุ ณชาย ตอนนี สามีของนางไม่อยู่ ข้าเกรง
ว่า...”
“ข้าไม่ได้คิดจะไปช่วงชิงนางมาเป็ นของข้า”
“แล้วคุณชายจะไปพบนางทําไม”
“ข้าอยากเห็นกับตาว่านางเป็ นอย่างไร”
“ชําใจเปล่าๆ คุณชาย” มู่ เต๋ อทีสนิ ทสนมกับคุณชาย
เป็ นอย่า งดี พู ด ขึ น พร้ อ มกับมองท่า ที ของคุ ณชายไปด้ว ย
เพราะกลัวคุณชายจะชักกระบีมาบันคอตน
“หากเจ้ายังพูดมาก ข้าจะสังให้ซินเหลียงตัดลินเจ้า”
“ข้าน้อยกลัวแล้วขอรั บ ” มู่ เต๋ อรี บขานบอก ท่าทาง
ทะเล้นไม่เบา
“งันพวกเจ้าก็รีบตามข้ามา”
“คุณชาย!” ซิ นเหลียงเรี ยกไว้ก่อน เพราะตนมีอีกเรื อง
ทีจะรายงาน หลังไปได้ยนิ ชาวบ้านทีเพิงกลับจากแคว้นต้า
หมางพูดคุยกัน
146 ¤ªÒÃÕ
“เจ้ามีอะไร ซิ นเหลี ยง” คุ ณชายลู่ชะงัก ก่ อนจะหัน
กลับมาถามคนสนิท
“นายหญิงจิงซากับฟางเซี ยนตายแล้ว ฟางเซี ยน นาง
ถูกวางยาพิษในคุ ก ส่ วนนายหญิงจิงซาเสี ยใจจนช็ อก ก่อน
สิ นใจอยูใ่ นบ้าน”
คุณชายลู่และมู่เต๋ อฟังแล้วก็ตกใจ เหลียวมองหน้ากัน
สงสัยว่าเกิดอะไรขึน คุ ณชายลู่จึงซักไซ้กบั ซิ นเหลียง ด้าน
ซิ นเหลียงก็บอกเล่าตามทีชาวบ้านพูดกัน
“คนทีไปหาฟางเซี ยนทีคุกก็ตายแล้วงันหรื อ”
“เห็นคนพูดกันอย่างนัน คุณชาย แล้วยังพูดว่าไปเจอ
ศพทีบ่อนําบ้านเก่าของนายหญิงจิงซาด้วย”
“แล้วพีสาวของฟางเซี ยน นางเป็ นอย่างไรบ้าง”
“ข่าวว่านางปิ ดหอนางโลม แล้วเดินทางออกจากบ้าน
ไปพร้อมสาวใช้”
“ออกจากบ้านงันหรื อ” คุ ณชายลู่ เดิ นครุ่ นคิดไปมา
นึกสงสัยว่าฟางซิ นกับสาวใช้ ทีเป็ นหญิงทังคู่จะเดินทางไป
ทีใดกัน หรื อนางจะมาหาหมิงฮวา แต่เท่าทีทราบ นางไม่ถูก
ชะตากับหมิงฮวา แล้วนางจะมาหาหมิงฮวาเพราะเหตุใด
“คุณชายคิดอะไรอยูห่ รื อ”
“ไม่มีอะไร พวกเจ้าตามข้ามา ข้าจะไปบ้านหมิงฮวา”
บอกกล่าวจบแล้วคุณชายก็เดินทางออกจากห้องพัก ตามติด
ด้วยคนสนิท จากนันหมดก็พากันไปยังบ้านพักของพ่อค้าม้า
โดยมีซินเหลียงนําทางไป
148 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 14
“คุณชายลู่น่ะหรื อออกตามหาข้า” หลังจากปล่อยให้

พี เลี ยงสาวไปพัก หมิ ง ฮวาก็ ไ ด้คุ ย กับ พี เลี ยงสาวอี ก ครั ง
ในช่วงเย็น แล้วนางก็ตกใจเมือรู ้ว่าพีเลียงไปขอให้คุณชายลู่
ช่วยตามหาตน
“ก็พีไม่รู้จะไปพึงใคร เลยต้องไปขอให้คุณชายช่ วย
ตามหาคุณหนู แล้วคุณหนู ได้พบคุณชายหรื อไม่เจ้าคะ” พูด
แล้วฮุ่ยเจียงก็เริ มลําบากใจ หากคุณชายรู ้วา่ คุณหนู ของนางมี
สามี แล้ว คุ ณ ชายจะเสี ย ใจเพี ยงใด แล้ว จะเกิ ด อะไรขึ น
หรื อไม่ ในเมือตอนนีสามีของคุณหนูก็ไม่อยู่
“ข้าไม่ได้พบคุณชาย แล้วไม่รู้ดว้ ยว่าคุณชายออกตาม
หาข้า”
“หรื อคุณชายไม่รู้”
หมิงฮวาฟังแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ
“พีว่าคุณชายคงยังไม่รู้แน่ ๆ เจ้าค่ะ แล้วคุณหนู จะให้
คนส่ งข่าวบอกคุณชายดีหรื อไม่เจ้าคะ”
“ข้า ก็ ไ ม่ รู้ ต ้อ งทํา อย่า งไร แต่ ห ากไม่ ส่ ง ข่ า วบอก
คุณชายคงไม่เลิกตามหาข้า” สิ นเสี ยงของหมิงฮวา หรงหรง
ก็เดินเข้ามาแจ้งว่ามีคนมาขอพบ
“เจ้า ได้ถ ามชื อหรื อ ไม่ ” หมิ ง ฮวาเอ่ ย ถามอย่า งนึ ก
สงสั ย ว่ า ใครกั น มาพบตน ทังที ตนไม่ ไ ด้ บ อกใครเลย
นอกจากพีฮุ่ยเจียง
150 ¤ªÒÃÕ
“คุ ณ ชายลู่ หนาน จากแคว้น ต้า หมางเจ้าค่ ะ” จบคํา
ของหรงหรง ทังหมิงฮวาและฮุ่ยเจียงต่างเหลียวมองหน้ากัน
“นายหญิ ง จะให้ ข ้าน้อยไปบอกคุ ณชายให้ก ลับ ไป
ก่อนหรื อไม่เจ้าคะ หากนายหญิงไม่สะดวกให้เข้าพบ”
“ไม่ตอ้ ง เดียวข้าจะออกไปพบทีห้องรับรองแขก เจ้า
ก็เตรี ยมนําชาไว้ตอ้ นรับด้วย”
“เจ้า ค่ะ ” หรงหรงขานรั บแล้ว ก็เ ดิ น ออกไปจัดการ
ตามทีนายหญิงสัง ด้านหมิ งฮวาก็กาํ ลังถามความเห็ นจาก
พีเลียงสาวเรื องการมาของคุณชายลู่
“พีว่าคุณชายลู่มาหาข้าเพราะเหตุใด”
“ก็คงมาตามหาคุณหนูเจ้าค่ะ”
“แล้วพี ฮุ่ ย เจีย งคิ ดว่าคุ ณชายจะมาพาข้า กลับแคว้น
ต้าหมางหรื อไม่”
“คงไม่ หรอกเจ้าค่ะ แล้ว พีคิดว่าคุ ณชายคงรู ้ แล้วว่า
คุณหนูเป็ นภรรยาเจ้าของบ้าน”
“ทําอย่างไรดีล่ะ พีเหวินฉิ นก็ไม่อยู่ บอกตรงๆ ข้าไม่
อยากออกไปพบคุณชายลู่เลยพีฮุ่ยเจียง” หมิงฮวากังวล กลัว
คนในบ้านจะเข้าใจผิด เกิดคําครหาขึนมาได้
“พีจะออกไปพบคุณชายกับคุ ณหนู เจ้าค่ะ คนจะได้
ไม่ลือกันให้เสี ยหาย คุณหนูอย่ากังวลไปเลยนะเจ้าค่ะ”
“งันก็ไปกันเถอะ” หมิ งฮวาเดินนําพีเลี ยงสาวไปยัง
ห้องรับรองแขก ทีตอนนีหรงหรงกําลังดูแลแขกของบ้านอยู่
ด้านคุณชายลู่เมือพบหน้าหมิงฮวาก็ดีใจ ลุกขึนจะเดินไปหา
นาง แต่ รู้ ต ัว เลยชะงัก ถอยกลับ มา ก่ อ นจะหั น ไปมอง
ฮุ่ยเจียง
“เจ้าก็อยูท่ ีนีหรื อ”
“เจ้า ค่ ะ พอดี ค นของนายท่ า นไปหาข้า น้อ ยที บ้า น
นายอําเภอ แล้วพาข้าน้อยมาหาคุณหนู อย่างไรข้าน้อยต้อง
ขออภัย คุ ณ ชายด้ว ยที ไม่ ไ ด้แ จ้ง ข่ า วให้ คุ ณ ชายทราบว่ า
ข้าน้อยพบกับคุณหนูแล้ว”
152 ¤ªÒÃÕ
“ไม่ เ ป็ นไร ข้า ไม่ ถื อ สา” พู ด จบคุ ณ ชายลู่ ก็ หั น ไป
ทางหมิงฮวา นางในดวงใจ แต่เวลานีนางเป็ นของชายอืนไป
แล้ว “หมิงฮวา เจ้าสบายดีหรื อไม่”
“ข้าสบายดีคุณชาย”
“ข้าดีใจทีเจ้าปลอดภัย แล้วทีข้ามาวันนี ก็เพือมาดูให้
เห็นกับตาว่าเจ้าปลอดภัย ข้าจะได้หมดห่ วง”
“ขอบคุณคุณชายทีเป็ นห่ วงข้า” หมิงฮวากล่าวจากใจ
และยิมให้กบั คุณชายพอเป็ นพิธี
“แล้วเจ้ารู ้เรื องทางบ้านของเจ้าหรื อไม่”
“พีฮุ่ยเจียงบอกข้าแล้วคุณชาย”
“แล้ว ฮุ่ ยเจีย งได้บอกเจ้าหรื อไม่ ว่า ฟางซิ น เดิ นทาง
ออกจากบ้านพร้อมสาวใช้”
คํา บอกเล่ าจากคุ ณ ชายลู่ ท าํ ให้ ห มิ ง ฮวาหั น ไปมอง
พี เลี ยงสาว ที ก็ หั น มามองเช่ น กัน เพราะต่ า งก็ ส งสั ย ว่ า
ฟางซิ นจะไปทีใด
“เจ้าสองคนคงไม่รู้”
“ข้าไม่รู้ แล้วคุณชายรู ้หรื อไม่วา่ พีฟางซิ นจะไปไหน”
หมิงฮวาเอ่ยถามอย่างสงสัย
“ข้าไม่รู้ แต่บา้ งทีพีสาวของเจ้าอาจจะเดิ นทางมาหา
เจ้า หรื อไม่ นางก็อาจจะเดินทางไปหาญาติทีอืน”
หมิงฮวาฟังจากทีคุณชายลู่คาดเดาแล้ว นางก็ไม่คิดว่า
ฟางซิ นจะมาหา
“เจ้าคิดอะไรอยู่ หมิงฮวา”
“ข้ากําลังคิดว่าพีฟางซิ นคงไม่มาหาข้า แต่อาจไปหา
ญาติคนอืน แต่ขา้ ไม่รู้วา่ พีฟางซิ นมีญาติอยูท่ ีใดบ้าง”
“ข้าก็หวังว่าฟางซิ นจะไม่มาหาเจ้า แต่หากนางมาหา
เจ้า เจ้าควรระวังตัวไว้บา้ ง หมิงฮวา” คุณชายลู่เอ่ยเตือน ทัง
ทีก็ ไ ม่ รู้ ส าเหตุ เ ช่ น กัน ว่า ทํา ไมถึ ง ได้เ อ่ ย เตื อ นไปเช่ น นัน
พลอยทําให้หมิงฮวารู ้สึกหวันใจ แล้วยิงสามีนางไม่อยู่ นาง
ยิงกลัวภัยอันตราย
154 ¤ªÒÃÕ
“คุณหนูอย่ากลัวไปเลยนะเจ้าค่ะ พีจะไม่ยอมให้ใคร
มาทําร้ายคุณหนูได้”
“หรงหรงก็ เ ช่ น กัน เจ้า ค่ ะ หรงหรงจะปกป้ องนาย
หญิงด้วยชีวติ ของหรงหรง” หรงหรงพูดขึนบ้าง เพราะนาย
ท่านได้กาํ ชับแล้วว่าให้ดูแลนายหญิงให้ดี
ทางด้านคุณชายลู่ทีรู ้ตวั ว่าไม่น่าพูดออกไปเช่ นนัน ก็
พยายามบอกหมิ งฮวาว่าคงไม่ มีอะไรเกิดขึน ตนแค่พูดไป
อย่างนัน
“หมิ งฮวา เจ้าอย่ากังวลไปเลย” ยิงเห็ นสี หน้าของ
หมิงฮวา คุณชายยิงไม่สบายใจ เลยต้องบอกให้นางอย่าคิด
อะไรมาก
ด้านหมิ งฮวาไม่ ได้ทนั ตอบอะไรคุ ณชาย เสี ยงของ
สาวใช้ก็ดังขึนเสี ยก่ อน “นายหญิงเจ้าคะ ข้าน้อยซิ งหยูเจ้า
ค่ะ”
“เข้ามา” สิ นเสี ยงอนุญาตจากนายหญิง ซิ งหยูก็เข้ามา
รายงายว่ามีชายหญิงมาขอพบ โดยทังสองอ้างว่าชื อ เสี ยวผิง
กับ ไท่ซุ่น มาจากแคว้นต้าหมาง
156 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 15
คุ ณชายลู่ หมิ งฮวา ฮุ่ ยเจียง และหรงหรง เดิ น ไปที

สวน ตามคําบอกกล่าวของซิ งหยูทีบอกให้เสี ยวผิงและไท่
ซุ่นไปรออยูท่ ีนัน
“เสี ยวผิง” ฮุ่ ยเจียงเป็ นคนเอ่ ยเรี ยก เมื อทังหมดเดิ น
มาถึงสวนไม้ดอก
เสี ยวผิงหันไปตามเสี ยงเรี ยก ก่อนจะรี บบอกว่าชาย
คนนี เป็ นคนรั ก ของตน พร้ อ มกับ บอกว่าที เดิ นทางมาหา
คุ ณ หนู ห มิ ง ฮวา เพราะมี ข่ า วจะมาบอก หลัง จากตนได้
ย้อนกลับไปทีบ้านของอดีตนายอําเภอหลานตง เพือพบกับผู ้
เป็ นป้ าและบังเอิญได้ยนิ คุณหนู ฟางซิ นพูดคุยกับอีเฟิ ง เรื อง
การตายของฟางเซี ยนและชายหญิงทีบ่อนํา รวมถึ งคุ ณหนู
ฟางซิ นก็มีแผนร้าย ตนและคนรักจึงปรึ กษากัน ก่อนจะเร่ ง
เดินทางมาทีแคว้นฉางจ้าง เมือรู ้ข่าวว่าคุณหนู หมิงฮวามาอยู่
ทีนีกับพ่อค้าม้า
“เสี ยวผิง ตกลงเจ้า มี อ ะไรถึ ง ได้เ ดิ น ทางมาแคว้น
ฉางจ้าว” คุณชายลู่เอ่ยถาม เมือเสี ยวผิงไม่ยอมพูดอะไรเสี ย
ที
เสี ยวผิงอึกอัก เกรงจะไม่ปลอดภัย เมือนางหาได้รู้จกั
ทุกคนทีนี เลยไม่รู้วา่ หากบอกไปแล้วชีวติ ของตนและคนรัก
จะเป็ นเช่นไร
“ทุ ก คนที นี ไว้ใ จได้ เจ้ า ไม่ ต ้ อ งกลั ว เสี ยวผิ ง ”
หมิ งฮวาทีอ่ านสายตาของเสี ยวผิงออกบ้างพูดขึน หวังให้
เสี ยวผิงสบายใจ
158 ¤ªÒÃÕ
“เรื องคุ ณหนู ฟางซิ นเจ้าค่ะ ข้าน้อยบังเอิญไปได้ยิน
คุณหนูฟางซิ นพูดคุยกับอีเฟิ ง ตอนทีมีคนไปเจอศพของชาย
หญิ ง ที บ่ อ นําบ้า นเก่ า ของนายหญิ ง จิ ง ซา แล้ว อี เฟิ งก็ พู ด
ขึนมาว่า ทุกคนจะรู ้หรื อไม่วา่ เป็ นฝี มือของคุณหนูฟางซิ น”
“ฟางซิ นเป็ นคนฆ่าคนพวกนันรึ ” คุณชายลู่ยอ้ นถาม
ส่ วนคนอืนๆ ก็พากันตกใจ ไม่คิดว่าฟางซิ นจะโหดร้ายได้
ขนาดนี
“ข้า น้อยได้ยิน มาแบบนี เจ้า ค่ ะ แล้ว อี เฟิ งยัง พู ด กับ
คุณหนูฟางซิ นอีกว่า แล้วจะมีใครเห็ นหรื อไม่ว่าข้าเอาขนม
ไปให้หลิงชิง”
“หลิงชิงเป็ นใคร” คุณชายลู่ยอ้ นถามอย่างสงสัย
“เป็ นหญิงทีถูกฆ่าอยูใ่ นบ่อนําเจ้าค่ะ”
“แล้วเจ้าได้ยนิ อะไรอี ก” คุณชายลู่ยงั คงซักต่อ ส่ วน
หมิงฮวา นันยังอยูใ่ นอาการตกใจ โดยมีฮุ่ยเจียงและหรงหรง
คอยปลอบ
“คุ ณ หนู ฟ างซิ น พู ด ถึ ง คุ ณ หนู ห มิ ง ฮวาเจ้า ค่ ะ แล้ว
คุณหนู ฟางซิ นก็รู้ว่าคุณหนู หมิ งฮวารอดชี วิตและมาอยูก่ ับ
พ่อค้าม้าทีแคว้นฉางจ้าว คุณหนู ฟางซิ นจึงพูดกับอีเฟิ งว่าจะ
ตามมาฆ่าคุณหนูหมิงฮวา เพราะไม่อยากให้คุณชายลู่มาเจอ
คุ ณ หนู ห มิ ง ฮวา” จบคํา ของเสี ยวผิ ง คุ ณ ชายลู่ ก็ เ ริ ม
ปะติดปะต่อเรื องราวทีเกิดขึน แต่หากต้องการความแน่ ชัด
คงต้องจับตัวอี เฟิ งมาให้ได้ แล้วสอบถามนาง จากนันก็ใช้
นางเป็ นพยานเพื อเอาผิ ด ฟางซิ น ผู ้ห ญิ ง ร้ า ยกาจ ฆ่ า ได้
แม้กระทังญาติพีน้อง
“หมิงฮวา เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง”
“ข้าไม่เป็ นไรคุณชาย” แต่สีหน้าคนตอบซี ดเผือด
“ฮุ่ยเจียง เจ้าพาคุณหนู ของเจ้าเข้าไปพัก ดูท่านางจะ
เป็ นลมแล้ว ส่ วนเรื องฟางซิ น ข้าจะจัดการให้เจ้าเอง เจ้าอย่า
กังวลไปเลย” คุณชายบอกแล้วก็หันมาทางเสี ยวผิงและชาย
160 ¤ªÒÃÕ
คนรัก “ส่ วนเจ้าทังสอง ข้าจะให้คนของข้าคอยดูแล จนกว่า
จะจับคนผิดไปรับโทษได้”
เสี ยวผิงและไท่ซุนหันมองหน้ากัน เพราะทังสองยัง
ไม่วางใจความปลอดภัย
“พวกเจ้าไม่ ตอ้ งกลัว ข้าจะไม่ ให้ฟางซิ นกับคนของ
นางมาทําร้ายเจ้าได้ แต่เจ้าทังสองต้องเป็ นพยานให้ขา้ เพือ
เอาคนผิดไปให้ทางการลงโทษ”
“ข้าทังสองยินดีเป็ นพยานให้คุณชายเจ้าค่ะ”
คุณชายลู่ พยักหน้ารั บเบาๆ แล้วหันไปทางคนสนิ ท
แล้วสังให้พาเสี ยวผิงและไท่ซุ่นไปทีพัก
ด้า นหมิ ง ฮวาทียัง ไม่ ไ ปพัก ก็เ อ่ ย ขอบคุ ณ คุ ณ ชายที
ช่ ว ยจัด การเรื องนี ให้ เพราะลํา พัง นางตัว คนเดี ย ว คงไม่
หาญกล้าไปทําอะไรได้ สามีก็ไม่อยู่
“เข้า ยิ น ดี ช่ ว ยเจ้า หมิ ง ฮวา แต่ ข ้า ขอตัว ก่ อ น มา
รบกวนเจ้านานแล้ว”
“หรงหรง ไปส่ งคุ ณชายด้วย” หมิ ง ฮวาหัน ไปบอก
สาวใช้ เมือคุณชายจะเดิ นทางกลับ ส่ วนตนก็เข้าไปพักใน
ห้ อ ง โดยมี ฮุ่ ย เจี ย งคอยดู แ ลและสี หน้ า ของทั งสองก็
เคร่ งเครี ยด
“คุ ณหนู ไม่ ตอ้ งกลัวนะเจ้าค่ะ พีจะคอยเฝ้ าดูคุณหนู
ตลอดเวลา” ฮุ่ ยเจียงเอ่ ยบอก เมื อคุ ณหนู ของนางไม่ ยอม
พักผ่อนเสี ยที ทังทีหน้าตาซี ดเซี ยว
“พีฮุ่ยเจียง เหตุใดพีฟางซิ นต้องทําขนาดนี ทังทีข้าไม่
เคยคิดร้ายกับนาง”
“คงจะกลัวคุณชายมาหาคุณหนู ”
“แต่ขา้ ไม่ได้คิดอะไรกับคุณชาย”
“แต่คุณชายมีใจคุณหนูนะเจ้าค่ะ แต่คุณหนู อย่ากังวล
ไป เมื อครู่ พีได้บอกให้สาวใช้ไปสังให้คนงานชายมาคอย
ดูแลรอบๆ บ้านแล้ว ไม่มีใครเล็ดลอดเข้ามาได้แน่เจ้าค่ะ”
162 ¤ªÒÃÕ
“ข้าก็ขอให้เป็ นอย่างนัน พีฮุ่ยเจียง” พูดจบหมิงฮวาก็
หลับตา ทังทีใจนันยังกังวล กลัวภัยอันตรายทีจะเกิดขึนกับ
ทังตัวเองและสามี โดยเฉพาะสามี นางห่ วงยิงกว่าชีวติ
********
กลางดึก ในขณะทีขบวนสิ นค้าของเหวินฉิ นทีเพิงทํา
การค้าขายกับหมู่ บา้ นกุ้ยซาน จากแคว้นต้าเจี ยนเสร็ จสิ น
ทังหมดก็เดินทางกลับและแวะพักทีถํากลางหุ บเขา หลังเกิด
ฝนตกหนัก ทําให้ตอ้ งหยุดการเดินทาง
“มี คนบุกรุ ก !!” สิ นเสี ย งนันก็ เกิ ด การต่ อสู ้กัน อย่า ง
โกลาหล คนเฝ้ ายามทีเหวินฉิ นจัดตังไว้ พยายามต้านไม่ให้
กลุ่มโจรทีมากันหลายสิ บชี วิตเข้าไปภายในถําได้ ม้าหลาย
ตัวพากันส่ งเสี ยงร้อง บางตัวก็ตืนตกใจดินจนหลุดจากเชื อก
วิงกันให้พล่าน
“นายน้อย! ระวัง” เฉินกัง ตะโกนบอกผูเ้ ป็ นนาย เมือ
โจรร้ายกรู เข้าไปด้านหลัง หมายจะปลิดชีวติ
เหวินฉิ นทีฝึ กฝนวิชาต่อสู ้มาจากบิดาตังแต่เด็กฟาด
ฟั นกับกลุ่ มโจรจนตายไปที ละคน ก่ อนจะเหลื อ บไปเห็ น
ซื อถิ ง เพือนวัยเด็กของตนกําลังเพลียงพลําจึงรี บพุ่งเข้าไป
ช่วย จนพลาดท่าถูกดาบของโจรร้ายฟันกลางลําตัว
“นายน้อย!!” ซื อถิง ตะโกนเรี ยกอย่างเสี ยขวัญ ก่อน
จะหันไปฟาดฟันกับโจรร้าย ทีมีพรรคพวกโผล่มาอีกนับสิ บ
พวกมันบางส่ วนปล้นม้า ข้า วของ ที พวกตนซื อกลับบ้า น
ไปจนหมด แม้แต่มา้ ทีใช้เป็ นพาหนะก็เอาไป
“นายน้อย!” เฉิ นกังทีถู กดาบเฉี ยวแขนเข้ามาช่ วยผู ้
เป็ นนาย ทีแม้จะถูกฟันจนเลือดอาบร่ าง แต่ก็กดั ฟั นต่อสู ้กบั
กลุ่มโจรไม่มีถอย จนพวกมันเริ มล่าถอยไป หลังได้ของ แต่
ต้องแลกกับชีวติ ลูกน้องทีล้มตายนับสิ บ
“พวกมันไปหรื อยัง แล้วคนของเราเป็ นอย่างไรบ้าง”
แม้จะได้รับบาดเจ็บเลื อ ดอาบ แต่เหวิน ฉิ นก็ยงั ถามถึ งคน
164 ¤ªÒÃÕ
ของตน ก่อนจะเหลียวไปมองซื อถิ ง พอเห็ นว่าปลอดภัยก็
เบาใจ
“พวกมันได้ข องก็พากัน ถอยไปแล้วนายน้อ ย แล้ว
ท่านเป็ นอย่างไรบ้าง หว่านถง! หว่านถง!” เฉิ นกังหันไป
เรี ยกหว่านถง หมอประจําขบวนสิ นค้า
เหยียนมู่ เพือนวันเด็กอี กคนของเหวินฉิ นทีไล่ ดูแล
และนับ จํา นวนคนบาดเจ็บ ล้ม ตายวิงกระหื ดกระหอบมา
“หว่านถงถูกฆ่าตายแล้ว ท่านอา”
“งันเจ้าไปเอาถุงยามาสมานแผลให้นายน้อย”
“ได้” เหยียนมู่ วิงกลับไปเอาถุ งยามาส่ งให้ผเู ้ ป็ นอา
ก่อนทีเฉิ นกังจะรี บทําแผลให้กบั นายน้อย ทีพอให้ทุเลาจาก
อาการบาดเจ็บได้บา้ ง
“นายน้อยต้องรี บไปพบหมอ” เฉิ นกังเอ่ยบอก ขณะ
กําลังพันแผลให้กบั ผูเ้ ป็ นนาย
เหวินฉิ นส่ ายหน้าเบาๆ ไม่อยากทิงคนของตนไป
“อย่าห่ วงทางนี ข้าจะดูรีบพาคนของพวกเราตามนาย
น้อยไป”
“ท่านอา ท่านอย่าบังคับข้า อี กอย่าง ข้าก็ไม่ ใช่ นาย
น้อยแล้ว เมื อไหร่ ท่านอาจะเลิ กเรี ยกข้าว่านายน้อยเสี ยที”
เหวินฉิ นพูดติดตลก เพราะหลายๆ คนยังติดปากเรี ยกตนว่า
นายน้อยไม่เลิก มันฟั งแล้วดู เขาเป็ นเด็ก ทังทีตอนนี เขาโต
จนมีเมีย และลูกกําลังจะตามมา
เฉิ นกัง ไม่ ตลกด้ว ย เพราะเวลานี เป็ นห่ ว งชี วิตของ
นายน้อยคนนีมาก หลังตนได้ให้คาํ มันกับนายท่านก่อนตาย
ว่าจะปกป้ องนายน้อยเท่าชีวติ แต่แม้จะไม่มีคาํ มันสัญญากับ
นายท่าน ตนก็พร้อมจะปกป้ องอยูแ่ ล้ว เพราะครอบครัวนาย
ท่ า นมี บุ ญ คุ ณ กับ ตนมาก จนทํา ให้ ต นไม่ ต ้อ งกลายเป็ น
ขอทานไปตลอดชีวติ
“ข้าต้องบังคับนายน้อย แล้วนายน้อยก็ห้ามขัดคําสัง
ของข้า หาไม่ ข้า จะให้ ค นมัด ตัว นายน้อ ย แล้ว พาไปพบ
166 ¤ªÒÃÕ
หมอ” เฉิ น กัง กล่ า วเสี ย งเครี ย ด ก่ อ นหั น ไปเรี ย ก ซื อ ถิ ง
เหยียนมู่ หยางจู ให้เตรี ยมรถม้า แล้วรี บพานายน้อยไปพบที
ชายแดนแคว้นต้าเจียน โดยก่อนเดินทาง เฉิ นกังก็กาํ ชับทัง
สามให้ดูแลนายน้อยเท่าชีวติ
µÍ¹·Õè 16
ดึ ก มากแล้ว แต่ ฟ างซิ น ยังเดิ นไปมาภายในห้ องพัก

หลัง จากนางเดิ น ทางมาที หมู่ บ ้านตงฉานเพือกํา จัด ขวาก
หนามอี ก คนให้ พ ้น ทางรั ก หลัง ทราบว่า นางมาที นี และ
คุณชายก็มาตามหานางเช่นกัน แต่นางต้องกําจัดหมิงฮวาให้
ได้ ก่อนทีคุณชายจะไปพบ แต่รอมาหลายวันแล้ว อีเฟิ งก็ยงั
หาบ้านของพ่อค้าม้าทีหมิงฮวามาอาศัยอยูด่ ว้ ยไม่พบ
ก๊อกๆ
168 ¤ªÒÃÕ
“ใคร!” สิ นเสี ยงเคาะประตูฟางซิ นก็เอ่ยถาม ใจก็ลุ้น
ให้เป็ นสาวใช้ของตนที ออกไปตามหาบ้านพ่อค้าม้าตังแต่
เช้าจนดึกดืนยังไม่กลับเข้ามา
“อีเฟิ งเจ้าค่ะ”
ฟางซิ น รี บ เปิ ดประตู ใ ห้ส าวใช้เ ข้า มา แล้ว เอ่ ยถาม
อย่างร้อนใจ “ได้เรื องหรื อไม่”
“ข้าน้อยพอทราบแล้วเจ้าค่ะ แต่ย งั ไม่ ไ ด้ไปดู ว่าใช่
หรื อไม่ พอดีขา้ น้อยเห็ นว่าดึ กมากแล้ว เลยกลับมาส่ งข่าว
ให้คุณหนูทราบก่อน”
“ถ้าไม่ใช่อีก เจ้าโดนดีแน่ อีเฟิ ง”
“ข้าน้อยขอโทษเจ้าค่ะ แต่ขา้ น้อยพยายามแล้วนะเจ้า
ค่ะ”
“เจ้าต้องพยายามให้ มากกว่า นี อี เฟิ ง ต้อ งหาให้พ บ
ก่อนคุณชาย หาไม่ หากคุณเจอหมิงฮวาก่อนข้า คุณชายอาจ
พานางกลับแคว้นต้าหมาง แล้วงานของเจ้าจะยิงยาก”
“คงไม่หรอกเจ้าค่ะ”
“ทําไม”
“จากทีข้าน้อยไปสอบถามคนละแวกนัน ทุกคนต่าง
บอกว่าเจ้าของบ้านหลังนันได้ตบแต่งคุ ณหนู หมิ งฮวาเป็ น
ภรรยาแล้วเจ้าค่ะ”
“เจ้าแน่ใจ”
“ข้าก็ไม่ แน่ ใจหรอกเจ้าค่ะ แค่พูดตามทีชาวบ้านเล่ า
มา”
ฟางซิ น ฟั ง แล้วก็ อยากจะตบปากอี เฟิ งนัก ทีไม่ สื บ
เรื องราวมาไม่ แ น่ ชัด สุ ด ท้า ยเลยไม่ ไ ด้รู้ค วามจริ ง ว่า เป็ น
อย่างไรกันแน่ กว่าจะสว่างก็อีกนานโข
“คุณหนูพกั ผ่อนก่อนนะเจ้าค่ะ แล้วพรุ่ งนี พีจะรี บไป
ดู ที บ้า นหลัง นันแต่ เ ช้า หากคุ ณ หนู ห มิ ง ฮวาอยู่ที นันจริ ง
ข้าน้อยจะรี บมาบอกคุณหนู ”
“ข้านอนไม่หลับ หากเจ้าอยากนอน ก็ไปนอนซะ!”
170 ¤ªÒÃÕ
อี เฟิ งที เหนื อยล้ า เต็ ม ทนก็ อ ยากจะอยู่เ ป็ นเพื อน
คุ ณ หนู ข องนางอยู่ ห รอก แต่ ต าของนางจะปิ ดอยู่ แ ล้ ว
ร่ างกายก็ลา้ จะแย่ จึงขอตัวไปพัก เพราะพรุ่ งนี ก็ตอ้ งออกไป
แต่เช้า
คล้อยหลังสาวใช้ไปแล้วฟางซิ นก็นังคิดอะไรอยูค่ รู่
หนึ งก็ เ ดิ น ออกจากห้ อ งพัก ไปหาชายหนุ่ ม ที พาตนมายัง
แคว้นฉางจ้าว
ก๊อกๆ
ฟางซิ น เคาะห้องเรี ยกอยู่หลายครั งกว่าชายเจ้าของ
ห้องจะเปิ ดประตูให้ ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อยเมือหญิงสาว
มาเคาะห้องกลางดึก
“ท่านจะเข้ามาหรื อไม่”
ฟางซิ นพยักหน้าเบาๆ แล้วมองซ้ายมองขวาก่อนจะ
เดินเข้าไปในห้องพัก
“อย่า บอกว่า ท่ า นมาหาข้า เพราะอยากให้ ข ้า มอบ
ความสุ ขให้ท่าน” เค่ อไห่ นักเลงหัวไม้ประจําหมู่บา้ นหลง
ซา ทีมีพ่อเป็ นพ่อค้า ฐานะรํารวย มองหญิงสาวทีไม่ ชอบ
หน้าตน แต่อยูๆ่ เจ้าตัวก็มาขอร้องให้พามายังแคว้นฉางจ้าว
โดยแลกกับอะไรก็ได้ ตนจึงเสนอไปว่าตัวเจ้า ซึ งนางก็ตอบ
ตกลง แต่ แค่ค รั งเดี ยว พอนางหากลางดึ กเขาจึง เกิ ด ความ
สงสัยนัก
“หากเจ้า ต้องการ ข้า จะยอมเจ้า อี ก ครั ง แต่ เจ้า ต้อ ง
ทํางานให้ขา้ ” ฟางซิ นยืนข้อเสนอ
เค่อไห่ หรี ตามองหญิงสาว
“เจ้าจะทําหรื อไม่” ฟางซิ นชักสี หน้าใส่ เนื องจากไม่
ชอบสายตาทีเค่อไห่ มอง
“แล้วเจ้าจะให้ขา้ ทําอะไร หรื อจะให้ขา้ ไปฆ่าคน”
“หากเจ้าทําได้ เจ้าก็ฆ่านางให้ขา้ สิ ”
“เจ้าจะให้ขา้ ไปฆ่าใคร”
172 ¤ªÒÃÕ
“เหตุใดเจ้าถึ งอยากฆ่านางนัก ข้าได้ข่าวว่านางแต่ง
เป็ นภรรยาพ่อค้าไปแล้ว”
“เจ้าก็รู้เรื องนีเช่นกันหรื อ”
“ได้ยินชาวบ้านพูดกัน ข้าว่านางคงไม่ ใช่ ตวั ปั ญหา
สําหรับเจ้าแล้ว ฟางซิ น”
“หากนางยังไม่ตาย ข้าคงวางใจไม่ได้ ตกลงเจ้าจะทํา
หรื อไม่ เค่อไห่ ” ฟางซิ นคาดคัน หากไม่ทาํ ตนจะได้ออกไป
หาคนอืนช่วยจัดการ
“ข้าจะทํา แต่เจ้าต้องให้รางวัลข้าก่อน”
ฟางซิ นฟังแล้วก็ไม่ไว้ใจสักนิด แต่นางไม่มีทางเลือก
จึงยอมตกเป็ นของนักเลงหัวไม้อีกครั ง จนเกือบรุ่ งเช้านาง
จึงรี บออกจากห้องไป ด้านเค่อไห่ ก็ลุกขึนนังเมือได้ยนิ เสี ยง
ปิ ดประตู
‘เรื องอะไรข้าจะหาเรื องให้ตวั เองติดคุ กอยู่ทีแคว้น
ฉางจ้าวเล่า ฟางซิ น’
เค่อไห่ ขยับปากยิมเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึนแต่งตัวแล้ว
เดินทางออกจากโรงเตียม ไปหาสาวงามทีหมู่บา้ นอืน
ด้านฟางซิ นเมื อกลับมาทีห้องพักแล้วก็เจอกับอีเฟิ ง
ฟางซิ นตกใจ ก่อนจะไล่ให้อีเฟิ งรี บไปดู ทีบ้านหลังนัน ว่า
หมิ ง ฮวาอยู่จ ริ ง หรื อ ไม่ หากจริ ง ก็ ใ ห้ รี บ กลับ มาแจ้ง ข่ า ว
เพราะตนจะให้เค่อไห่ เข้าไปจัดการกับหมิงฮวา
“ข้าน้อยจะรี บไปกลับเจ้าค่ะ”
“อย่าให้ใครจับเจ้าได้” ฟางซิ นกําชับก่ อนจะเร่ งให้
อีเฟิ งรี บไป ส่ วนตนก็เข้าไปชําระร่ างกาย นางขัดถูร่างกาย
อย่างรังเกียจสัมผัสของเค่อไห่
‘หากงานของข้าสําเร็ จ ข้าไม่เอาเจ้าไว้แน่ เค่อไห่ ’
********
174 ¤ªÒÃÕ
ภายในห้องพักของบ้านหมอซู สองสาวทีถู กส่ งเข้า
มาช่ ว ยดู แ ลเหวินฉิ น พากันเหลี ยวมองไปทีชายหนุ่ ม นึ ก
สงสัยว่าทําไมจนป่ านนี แล้วยังไม่รู้สึกตัว นางทังสองจึงหา
เรื องมาคุยกัน เฉพาะเรื องทีชาวบ้านกําลังโจษจันกันไปทัว
โดยไม่ รู้ เลยว่าคนเจ็บ ทีนอนอยู่บนเตี ยงรู ้ สึ กตัวมาสั กพัก
แล้ว และได้ยนิ สิ งทีนางทังสองคุยกัน
“ท่าน! รู ้สึกตัวแล้วหรื อ” ซานซาน ทีชะโงกหน้าไป
ดู เ ห็ น เข้า ก็ ร้ อ งถามอย่า งตกใจ ก่ อ นที นางจะหั น ไปหา
ซื อฝาน แล้วพากันเข้าไปดูคนเจ็บ
“ข้าไม่รู้สึกกีวัน”
“ถ้ารวมวันนีก็สีวัน” ซานซานเอ่ยตอบ
“สี วันเชียวหรื อ”
“ใช่”
“แล้วคนของข้าล่ะ”
“หมอซูให้ไปพัก เพราะอยูเ่ ฝ้ าท่านทังวันทังคืนหลาย
วัน กลัว จะล้มป่ วยจึ งสั งไปพัก แล้ว ให้ข ้าสองคนมาคอย
ดูแลท่านแทน ท่านต้องการสิ งใดหรื อ”
เหวินฉิ นส่ ายหน้าเบาๆ ตอนนี เขาต้องการกลับบ้าน
เพราะมาหลายวันแล้ว หมิงฮวาคงเป็ นห่ วง ไหนจะเรื องที
เขาได้ยนิ นางทังสองคนคุยกันอีก
“เมือครู่ ขา้ ได้ยนิ พวกเจ้าคุยกันเรื องคนแคว้นต้าหมาง
มันเกิดขึนจริ งหรื อไม่”
“พวกข้าไม่รู้หรอกท่าน มีแต่ชาวบ้านลือกัน แต่พวก
ข้า ว่ า หากไม่ จ ริ ง ไยชาวบ้า นจะลื อ กั น ได้ ท่ า นว่ า จริ ง
“ก็จริ งอย่างเจ้าว่า แต่เจ้าทังสองไปตามคนของข้ามา
พบข้าที”
ซานซาน สาวช่ างพูดหันมองน้องสาว เมื อสงสัยว่า
บุรุษหนุ่ มผูน้ ี จะให้ไปตามคนมาทําไม ทังทีคนพวกนันเพิง
176 ¤ªÒÃÕ
จะได้พกั แต่เมือไม่อาจขัดใจบุรุษหนุ่ มได้นางทังสองจึงไป
ตามคนของเขามาพบที ห้ อ ง พอดี กับ ที หมอซู ก็ เ ข้า มาดู
อาการ ตกใจไม่นอ้ ยเมือคนเจ็บบอกจะเดินทางกลับหมู่บา้ น
ตงฉาน
“แต่แผลของเจ้าจะปริ รอให้แผลสมานก่อนไม่ดีกว่า
หรื อ” หมอซู แย้ง เพราะไม่อยากให้เดินทางช่วงนี
“พวกข้าก็เห็ นด้วยกับท่านหมอนะนายน้อย” ซื อถิ ง
เอ่ยขึน
“ข้า ต้อ งไป ข้า เป็ นห่ ว งเมี ย ของข้า ” เหวิน ฉิ น ออก
อาการดือดึง เพราะเขาเป็ นห่ วงหมิงฮวา กลัวผูห้ ญิงทีชือฟาง
ซิ นจะตามมาทําร้ ายนาง หากสิ งทีสองสาวพูดกันเป็ นจริ ง
หมิงฮวากําลังตกอยูใ่ นอันตราย เขาต้องรี บกลับไปปกป้ อง
นาง
หมอซู หัน ไปมองสามหนุ่ ม ที ทัง ซื อ ถิ ง เหยียนมู่
หยางจู ก็ได้แต่อ่อนใจกับความดือรันของนายน้อย แล้วพวก
ตนก็ ห้ามไม่ ไ ด้ ด้า นหมอซู พ อเห็ นสี หน้า ทังสามหนุ่ ม ก็
เข้าใจว่าคงจะห้ามนายของตนไม่ ได้ จึงเอ่ยปากบอกจะให้
หลานสาวเอายามาให้ แล้วสังให้ดืมหมด พร้อมให้ยาไปต้ม
กินระหว่างทาง เพือช่วยบรรเทาไม่ให้บาดแผลระบม
“ขอบคุ ณท่า นหมอ” ซื อถิ งที ตามมารั บ ยาที ห้อ งยา
กล่าวขึน
“เจ้ารี บไปเถอะ ดูท่านายน้อยของพวกเจ้าอยากกลับ
บ้านเต็มที” หมอซูกล่าวจบก็หัวเราะแผ่วๆ ด้านซื อถิงก็เห็ น
ด้ว ยกับ ที หมอซู ว่ า จึ ง กล่ า วลาหมอซู แล้ว ไปสมทบกั บ
เหยียนมู่ และ หยางจู ทีพานายน้อยไปรอบนรถม้าเรี ยบร้อย
แล้ว
“พวกเจ้ามัวทําอะไร รี บพาข้ากลับบ้าน” คนห่ วงเมีย
พูดขึน
178 ¤ªÒÃÕ
“ไปแล้วขอรับนายน้อย” ซื อถิงทําเสี ยงล้อเลียนนิ ดๆ
แล้วหันไปยิมกับเพือนทังสอง จากนันก็พากันเดินทางออก
จากบ้านหมอซู เพือกลับหมู่บา้ นตงฉาน
µÍ¹·Õè 17
อีเฟิ งเดินทางกลับมาทีโรงเตียมอีกครั ง หลังออกไป

เฝ้ าจับ ตาดู ค วามเคลื อนไหวทีบ้านเป้ าหมายมาครึ งวันจน
มันใจ จึงรี บกลับมาแจ้งข่าวกับคุ ณหนู ฟางซิ นทีรอฟั งข่าว
ด้วยใจกระวนกระวาย
ก๊อกๆ
“คุ ณ หนู ข้าน้อ ยอี เฟิ งเจ้า ค่ ะ ” สิ นเสี ย งของสาวใช้
ฟางซิ นก็เปิ ดประตูให้สาวใช้ แล้วซักถามเรื องทีอยากรู ้ทนั ที
“เจ้าเห็นกับตาหรื อไม่ ว่าหมิงฮวาอยูท่ ีนัน”
180 ¤ªÒÃÕ
“ข้าน้อยเห็นกับตาเจ้าค่ะ แล้วคุณหนูจะทําอย่างไรต่อ
เจ้าคะ”
“หาทางเข้าไปกําจัดหมิงฮวา”
“คุ ณหนู จะเข้าไปอย่างไรเจ้าคะ คนในบ้านมี หลาย
คนนะเจ้าค่ะ”
“ใครบอกเจ้าว่าข้าจะเข้าไป”
อีเฟิ งฟั งแล้วหน้าก็ซีด เพราะคุ ณหนู คงจะใช้ตนเข้า
ไป
“เจ้าไปตามเค่อไห่ มาพบข้าทีห้อง”
“เค่อไห่ หรื อเจ้าคะ”
“ใช่ เจ้ารี บไปตามมา”
“เจ้า ค่ ะ ” อี เฟิ งขานรั บ คํา สั ง แล้ว รี บ ออกไปตาม
เค่อไห่ ทีห้องพักแต่ไม่พบ จึงไปถามกับเจ้าของโรงเตียมจึง
ได้รู้ว่าเค่อ ไห่ อ อกไปแล้วตังแต่ เช้า นางจึ งรี บ กลับมาราย
คุณหนู
“เค่อไห่ ! ไอ้คนขีขลาด อย่าให้ขา้ เจอ ข้าไม่เอาเจ้าไว้”
ฟางซิ นโกรธแค้นยิงนัก ทีถู กหลอกให้ร่วมหลับนอนแล้ว
ไอ้คนขีขลาดก็หนีหาย
“ คุ ณ ห นู จ ะ ทํ า อ ย่ า ง ไ ร ต่ อ เ จ้ า ค ะ ”
“เจ้าไปหาร้านทําขนม เอาร้านเล็กๆ แล้วเอายาพิษใส่
ไป เสร็ จแล้วเจ้าก็ฆ่าคนพวกนัน อย่าให้เหลือรอดแม้แต่คน
เดียว เพราะถ้ามีใครรอด เจ้ากับข้าเดือดร้อนแน่”
“คุณหนู!”
“รี บไปทําตามทีข้าสัง!”
“หากถูกจับได้ มิแย่หรื อคุณหนู” อีเฟิ งทักท้วง เพราะ
ไม่อยากฆ่าแกงผูใ้ ดอีกแล้ว นางกลัวความผิด
“เจ้าก็อย่าประมาท รี บไปได้แล้ว ข้าให้เวลาเจ้าถึงคํา
หากเจ้าทําไมไม่ได้ ก็อย่ากลับมาให้ขา้ เห็นหน้า!”
“โธ่ คุณหนู”
“ข้าสังให้เจ้ารี บไป”
182 ¤ªÒÃÕ
“ข้าน้อยจะรี บไปเดี ยวนี เจ้าค่ะ” อี เฟิ งยืนมื อไปรั บ
ซองยาพิษมาเก็บไว้ในเสื อ แล้วรี บออกจากห้องพัก ไปเดิน
หาร้ า นขนม โดยที ไม่ รู้ ต ัว เลยว่า กํา ลัง ถู ก สะกดรอยตาม
กระทังนางไปเจอร้านขนมเล็กๆ ทีซุ กซ่ อนอยูใ่ นซอยแห่ ง
หนึ ง นางก็เข้าไปตีสนิ ท แล้วสังทําขนม เฝ้ าดู อยู่ครู่ หนึ งก็
ส่ งซองยาให้เจ้าของร้านใส่ ลงไปในขนม
กระทังได้ขนมทีต้องการแล้ว อีเฟิ งก็หยิบมีดพกของ
ตนออกมา นางมือไม้สัน เพราะไม่กล้าฆ่าเจ้าของร้านขนม
ทีมีอายุมากแล้ว
‘ข้าจะทําอย่างไรดี’
“เจ้ายังไม่เอาขนมไปให้นายของเจ้าอีกหรื อ”
“ท่านป้ า หากมีใครมาถามอะไรท่าน ท่านอย่าบอก
ใครได้หรื อไม่ว่าข้ามาขอให้ท่านขนมให้ขา้ ” เมื อทําใจฆ่า
ไม่ ลงอี เฟิ งจึงเอ่ ยขอร้ องแทน และหวังว่าท่านป้ าจะรั กษา
คําพูด
“เจ้ามีอะไรรึ ถึงได้พูดกับข้าเช่นนี”
“ไม่ ไม่มีอะไรท่านป้ า แต่ท่านป้ าจะสัญญากับข้าได้
หรื อไม่ ว่าท่านจะไม่พูดกับใครว่าข้ามาขอให้ท่านทําขนม
ให้ขา้ ”
“ข้าจะไม่บอกใคร เจ้ารี บไปเถอะ เดียวนายของเจ้าจะ
รอ”
“ข้าไปนะท่านป้ า” อี เฟิ งกล่ าวลาพร้ อมเอาขนมไป
ด้วย นางเดินออกมาอย่างคนครุ่ นคิดว่าจะกลับไปฆ่าท่านป้ า
ดีหรื อไม่ เพราะหากคุณหนู รู้ว่านางไม่ ได้ฆ่าท่านป้ า นางก็
จะถูกคุณหนูดุด่า
“นี ข้าต้องทํายัง... อ๊ะ!” นางยังพูดไม่ทนั จบก็มีมือมา
ตะปบปิ ดปาก ไม่นานก็หมดสติ ไม่รับรู ้สิงใดอีกเลย
********
เข้าวันทีสามแล้ว นับตังแต่ถูกจับตัวมากักขัง อี เฟิ ง
พยายามเรี ยกให้คนช่ วย แต่ไม่มีใครช่ วยนางสักคน มี เพียง
184 ¤ªÒÃÕ
คนส่ งอาหารมาให้เท่านัน และบอกว่าหากยอมพูดความจริ ง
จะได้พบกับเจ้านายตน
“อาหารมาแล้ว เจ้ากินซะ!”
“ท่านอย่าเพิงไป!”
“เจ้ามีอะไรกับข้า”
“ข้าอยากพบนายของเจ้า”
“เจ้าจะยอมพูดความจริ งแล้วงันรึ ”
“ข้าจะพูด หากนายของเจ้าไม่คิดฆ่าข้า”
“นายของข้าไม่ใช่คนโหดร้ายเช่นนายของเจ้า”
“เจ้า รู ้ จัก คุ ณ หนู ข องข้า ด้ ว ยรึ ” อี เฟิ งชั ก สงสั ย
เหมือนกันว่าชายผูน้ ีเป็ นใคร เหตุใดถึงได้พูดราวกับรู ้จกั กับ
คุณหนูฟางซิ น
“ข้าจะไปบอกนายของข้า ” บอกกล่ าวแล้วไท่ซุน ก็
เดินออกไปทันที ก่อนจะไปหาคนรักของตน เพือปรึ กษากัน
“จริ ง หรื อพี ไท่ซุ น” เสี ยวผิง เอ่ ยถามคนรั ก เมื อเขา
บอกว่าอี เฟิ งยอมพูดแล้ว ทังทีก่อนหน้านางยืนกรานว่าจะ
ไม่พูด
“ก็คงจริ ง เจ้ารี บไปบอกคุณชายก่อนเถอะ ข้าอยากให้
เรื องจบโดยเร็ ว เราสองคนจะได้กลับบ้านกันเสี ยที”
“งันข้าจะรี บไปบอกคุณชาย” เสี ยวผิงรับปากแล้วก็
รี บไปพบคุณชาย จากนันก็กลับมารอฟั งข่าวในห้องพักของ
ตน เนืองจากคุณชายไม่อยากให้ตนเจอกับอีเฟิ งจนกว่าอิเฟิ ง
จะยอมพูดถึงเรื องทีเกิดขึน
“คุณชายจะให้ขา้ ไปพาตัวนางมาเลยหรื อไม่” มู่ เต๋ อ
เอ่ยถาม หลังจากพ้นหลังของเสี ยวผิงไปได้ครู่ ใหญ่
“ไปพานางมาพบข้าทีนี ”
“คุณชายรอสักครู่ ข้าจะไปตามนางมาพบท่าน” มู่เต๋ อ
กล่าวจบแล้วก็รีบไปพาตัวอีเฟิ งมา กระทังมาถึงแล้วอีเฟิ งก็
ตกใจเป็ นอย่างมาก เมือคนทีจับตนมาก็คือคุณชายลู่ ชายที
186 ¤ªÒÃÕ
คุณหนูของตนทําทุกอย่างเพือจะได้ครอบครองคุณชายเพียง
ผูเ้ ดียว
“เจ้าตกใจมากหรื อทีได้เห็นข้า”
“ดูจากสี หน้าเจ้า ข้าก็รู้คาํ ตอบแล้ว เจ้าไม่จาํ เป็ นต้อง
พูด” คุณชายลู่พูดขึน แล้วก็นิงไปสักครู่ จึงสอบถามถึงเรื อง
ทีชาวบ้านรําลือกันว่าฟางซิ นเป็ นคนฆ่าน้องสาวจนทําให้ผู ้
เป็ นมารดาช็อกและสิ นใจตามลูกสาวคนรอง รวมถึงศพของ
ชายหญิงทีพบในบ่อนํา และยังบอกด้วยว่าขนมทีนางไปสัง
ทํา มียาพิษผสมอยู่
อีเฟิ งนิ งไปครู่ หนึ งก็บอกเล่ าทุกอย่างให้คุณชายฟั ง
ซึ งทุกอย่างก็เป็ นจริ งอย่างทีชาวรําลือกัน
คุ ณชายลู่ หนานพอได้ฟังจากปากคนสนิ ทของฟาง
ซิ นแล้วก็นิงเงี ยบ อดสู่ ใจยิงนัก เมือเรื องทุกอย่างทีฟางซิ น
ทําลงไป เพราะตนเป็ นต้นเหตุ
ด้านอีเฟิ งก็เริ มหวัน กลัวตนเองจะไม่ปลอดภัย นาง
จึงอ้อนวอนขอให้คุณ ชายช่ ว ยเหลื อ “คุ ณชายโปรดช่ ว ย
ข้าน้อยด้วย ข้าน้อยไม่อยากถูกทางการลงโทษ”
“แต่เจ้าทําผิด”
“ข้าน้อยเพียงทําตามคําสังของคุณหนู เท่านันคุณชาย
ข้าน้อยหาได้อยากฆ่าคน หากข้าน้อยไม่ทาํ คุณหนู ฟางซิ นก็
จะฆ่าข้า” อีเฟิ งรําไห้ขอความเมตตา เพราะนางไม่อยากถูก
ทางการจับประหาร
“คุ ณชาย ช่ วยข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่ อยากถู ก
ทางการจับประหาร” เมื อคนคุณชายยังเงียบ อี เฟิ งจึงรําไห้
ขอความเมตตาอีกครัง
“เจ้าต้องเป็ นพยานเอาผิดฟางซิ น แล้วโทษของเจ้าจะ
เบาลง”
“แล้วข้าน้อยต้องรับโทษอะไรหรื อไม่เจ้าคะ”
188 ¤ªÒÃÕ
“ข้า ตอบเจ้า ไม่ ไ ด้ แต่ โ ทษของเจ้า จะไม่ ถึ ง โทษ
ประหาร”
อีเฟิ งฟั งแล้วก็ใจชื นขึนมาบ้าง เพราะตนยังไม่ อยาก
ตาย
“เจ้ากลับไปพักได้แล้ว”
“ข้าน้อยจะไม่ถูกกักขังแล้วใช่ไหมเจ้าคะ”
“ไม่ แต่หากเจ้าหนี เจ้าคงรู ้ชะตาของเจ้าดี”
“ข้าน้อยไม่มีวนั หนีเจ้าค่ะ”
“งันเจ้าก็อยูท่ ีนี ตามสบาย เจ้าคงรู ้จกั กับเสี ยวผิง นาง
ก็อ ยู่ที นี ” บอกกล่ า วจบคุ ณชายก็ สังให้ อีเฟิ งออกไป แล้ว
เรี ยกหามู่ เต๋ อให้ไปตาม หย่งเว่ย และ เฉิ งฟู่ มาพบ จากนัน
คุณชายก็สังให้ทงสองเดิ
ั นทางกลับแคว้นต้าหมาง ไปแจ้ง
ข่าวกับทางการและให้ส่งคนมารับตัวคนผิดไปรับโทษ
µÍ¹·Õè 18
ทีบ้านสกุลลี เวลานี หมิงฮวากําลังเดิ นไปเดิ นมาอยู่

หน้าห้อง หลังจากสามี ของนางกลับ มาและได้รับบาดเจ็บ
นางจึงให้คนในบ้านไปตามท่านหมอมารักษา แต่ท่านหมอ
เข้าไปนานมากแล้ว ยังไม่ออกแจ้งอาการ ทําเอานางเครี ยด
และเป็ นห่ วงสามีอย่างทีสุ ด
“คุ ณ หนู ห ยุ ด เดิ น ก่ อ นนะเจ้ า ค่ ะ พี เวี ย นหั ว ไป
หมดแล้วเจ้าค่ะ” ฮุ่ยเจียงร้องบอกคุณนางหนู ของตนทีเดิ น
วนไปมาไม่ยอมหยุด แล้วก็เดินตังแต่ท่านหมอมา
190 ¤ªÒÃÕ
“ก็ขา้ เป็ นห่ วงพีเหวินฉิ น”
“นายท่านมี ท่านหมอดูแลอยู่ นายท่านไม่ เป็ นอะไร
แล้วเจ้าค่ะ”
“อย่างไรข้าก็ห่วง”
“โธ่ คุณหนู นายท่านอยู่กับท่านหมอแล้วนะเจ้าค่ะ”
ฮุ่ยเจียงยํา
“ข้ารู ้ แต่ขา้ จะวางใจได้ก็ต่อเมือท่านหมอออกมาแล้ว
เท่านัน” บอกกล่าวพีเลียงจบแล้วหมิงฮวาก็เดินวนไปวนมา
ต่อ นางรอจนใจจะขาดอยู่แ ล้ว แต่ ท่ า นหมอก็ ไม่ อ อกมา
ด้านฮุ่ยเจียงก็ได้แต่อ่อนใจ แต่ใช่ ว่านางจะไม่ห่วงนายท่าน
แต่นางเชื อมันว่าท่านหมอจะรักษานายท่านได้ ในเมือท่าน
หมอคนนี หรงหรงบอกว่าเก่งทีสุ ดในหมู่บา้ น รักษาคนหาย
มาแล้วเป็ นร้อย
“คุณหนู ! ท่านหมอออกมาแล้วเจ้าค่ะ” ฮุ่ยเจียงร้อง
บอก ขณะทีคุณหนูของตนเดินออกไปไหว้ฟ้าดินขอให้ช่วย
ปกป้ องสามี
“ท่านหมอ สามี ขา้ เป็ นอย่างไรบ้าง” หมิ งฮวาทีเดิ น
เข้า มารี บถามท่ านหมอด้ว ยเสี ยงร้ อนรน และนางก็ กลัว
คําตอบจากท่านหมอไม่นอ้ ย
“สามี เจ้าปลอดภัยแล้ว นายหญิงอย่าได้ห่วง อี กสัก
พักนายท่านก็รู้สึกตัว”
“ขอบคุณท่านหมอ”
หมอซู ยมรั
ิ บคําขอบคุณ แล้วกล่าวว่า “เดียวข้าจะไป
จัดยาให้นายท่าน แล้วนายหญิงก็ให้คนต้มให้นายท่านกิ น
สักสองสามวันแผลก็จะดีขึน”
“ขอบคุ ณ ท่ า นหมอ พี ฮุ่ ย เจี ย ง คอยดู แ ลท่ า นหมอ
ด้วย”
192 ¤ªÒÃÕ
“เจ้าค่ะ” ฮุ่ยเจียงเข้ามาคอยดูท่านหมอและรับยา ก่อน
จะเดินไปส่ งท่านหมอซู ขึนรถม้า ด้านหมิงฮวาก็เข้าไปดูแล
สามี แล้วนางก็นังเฝ้ าอยูท่ งคื
ั น กระทังรุ่ งเช้านางก็สะดุง้ ตืน
เมือจู่ๆ ก็มีคนมาจับมือ
“พีเหวินฉิ น! ท่านรู ้สึกตัวแล้ว”
“อืม แล้วเจ้าเล่า มานังหลังขดหลังแข็งทําไม”
“ก็ขา้ เป็ นห่ วงท่าน”
“พีปลอดภัยแล้ว แล้วเจ้าเล่า ไม่ปวดเนื อปวดตัวบาง
หรื อ นังมาทังคืน” เหวินฉิ นขยับจะลุกนัง แล้วรังภรรยาเข้า
มากอดให้หายคิดถึง แต่ก็ลาํ บาก เพราะแผลยังระบม
“พีเหวินฉิ น พีอย่าเพิงขยับตัวมากไป เดียวแผลจะปริ
เอาได้” หมิงฮวาร้องห้ามสามี นางใช้มือกดไหล่สามีไว้เบาๆ
เมือสามีดือจะลุกให้ได้
“พีดีขึนแล้ว”
“ท่านแน่ใจหรื อ”
“พีแน่ใจ”
“งันข้าจะช่วยพยุง” หมิงฮวาช่ วยสามีให้ลุกขึนนังได้
แล้ว นางก็ถูกสามีสวมกอด ก่อนทีนางจะกอดตอบแล้วก็ยมิ
ดีใจเมือสามีกระซิ บว่า ‘คิดถึงเจ้าสุ ดหัวใจ’
“เจ้าจะไม่ ต อบอะไรพี เลยหรื อ ” เมื อภรรยาเงี ยบ
เหวินฉิ นจึงดันภรรยาออกเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามอย่างข้องใจ
“ข้ า ก็ คิ ด ถึ ง ท่ า น แล้ ว ก็ เ ป็ นห่ วงท่ า นมากด้ ว ย”
หมิงฮวายิมหวาน แต่สีหน้าสามีก็ยงั ดูเหมือนไม่พอใจ นาง
จึงยืนหน้าเข้าไปหอมแก้มของสามีอย่างเอาใจ
“ตรงปากด้วย” เหวินฉิ นบอกเบาๆ
หมิ งฮวาส่ ายหน้าเล็กน้อย แล้วแนบปากจูบกับปาก
ของสามี แต่พอจะถอยห่ าง สามีกลับยึดท้ายทอยแล้วปลําจูบ
อย่างดูดดืม หนําใจแล้วก็ถอยห่ าง
“ได้จูบกับเจ้าแล้ว อาการป่ วยของพีดีขึนมากทีเดียว”
194 ¤ªÒÃÕ
“ท่านนี!”
“พีพูดจริ ง หรื อเจ้าไม่รู้วา่ เจ้าเป็ นยาวิเศษของพี”
“รู ้สึกว่าท่านจะปากหวานขึนเยอะ สงสัยตลอดทางที
ไปค้าขาย คงมีสาวๆ เข้ามาหาท่านบ่อย”
“ใครบอกเจ้า”
“ข้ารู ้สึกได้”
“พีปากหวานกับเจ้าเพียงคนเดียวเท่านันหมิงฮวา แต่
หากเจ้าไม่เชือ เจ้าก็พิสูจน์ดู ว่าปากของพีหวานจริ งหรื อไม่”
เหวินฉิ นยืนหน้าเข้าไปหาภรรยา นําเสนอให้ภรรยาพิสูจน์
“ข้าไม่พิสูจน์” หมิงฮวาว่าอย่างแง่งอน ก่อนจะผลัก
หน้าสามีออกเบาๆ
“แล้วเจ้าจะรู ้ได้อย่างไรเล่า หากเจ้าไม่พิสูจน์”
“พี เหวินฉิ น ข้า ว่า ท่ านหยุด พูด เล่ น ได้แ ล้ว ท่ านยัง
ป่ วยอยู่ ควรพักกายให้หายโดยเร็ ว แล้วนี ท่านอยากกินอะไร
หรื อไม่ ข้าจะออกไปทําให้”
เหวินฉิ นยิมกรุ ้มกริ ม แล้วกระซิ บเบาๆ “พีอยากกิ น
เจ้า”
“พี เหวิน ฉิ น ” พวงแก้ม ของหมิ ง ฮวาแดงขึนทัน ตา
ยามทีสามีส่งสายตาราวกับจะกลืนกินกัน
“พีอยากกินเจ้าจริ งๆ” มือไม้ของเหวินฉิ นเริ มซน ลูบ
ไล้ร่างกายของภรรยาสาว และหยุดทีทรวงอกอวบอิมเต็ม
มือ หลายวันแล้วทีไม่ได้สัมผัส เขาคิดถึงเหลือเกิน
“พีเหวินฉิ น เดียวแผลของท่านจะปริ ” หมิงฮวาจับมือ
แสนซนของผูเ้ ป็ นสามี เอาไว้ เมือสามีกาํ ลังจะปลดผ้าของ
ตน
“พีดีขึนมากแล้ว”
“ไม่จริ งหรอก ท่านหมอบอกกับข้าว่าช่ วงนี ห้ามให้
ท่านขยับตัว ไปอี กสองสามวัน แล้วหากท่านไม่ เชื อ แผล
ของท่านจะปริ แล้วก็อกั เสบขึนได้” หมิงฮวาทีรู ้สึกร้อนรุ่ ม
เพียงแค่มือของสามีสัมผัสร่ างกายพยายามหาเหตุผลมาห้าม
196 ¤ªÒÃÕ
สามี ด้วยเสี ยงสันๆ เมื อนางก็คิดถึ งสัมผัสของสามีเช่ นกัน
ทว่าตอนนีนางต้องยับยัง หาไม่ แผลของสามีคงไม่หาย
“หมอก็ บ อกพี เช่ น นัน แต่ พี อยากรั ก เจ้า เหลื อ เกิ น
หมิงฮวา” เหวินฉิ นพรําเพ้ออย่างแสนเสี ยดาย แต่กระนันเขา
ก็ปลดผ้าของภรรยาออก เต้างามๆ ทังสองจึงอวดสายตา
“พีเหวินฉิ น!”
“ขอชิมแค่พอชืนใจ” บออกล่าวจบแล้ว ปากร้อนๆ ก็
แตะบนยอดอก ลินร้อนตวัดไล้แผ่วเบาอย่างหยอกเย้า ทําเอา
ภรรยาสาวถึ ง กับ ครางอย่า งเสี ย วซ่ า น เหวิน ฉิ น เมื อเห็ น
ภรรยาสาวครางก็ อ้า ปากดู ดงับยอดอกสลับดู ด ดึ ง ราวกับ
ทารก ยิงส่ งผลให้ภรรยาสาวครางดังขึนเรื อยๆ แต่ทุกอย่าง
กับชะงัก เพราะเสี ยงเรี ยกจากด้านนอก
“นายหญิงเจ้าคะ”
“ใคร” เหวินฉิ นร้องถาม นําเสี ยงไม่ติดจะไม่พอใจ
“หรงหรงเจ้าค่ะ”
“คุณชายลู่มาขอพบนายหญิงเจ้าค่ะ”
เหวินฉิ นฟั งแล้วก็มีสีหน้าเคร่ งขรึ ม หมิงฮวาจึงบอก
สาวใช้ไปว่าให้ไปบอกคุ ณชายว่าให้รอสักครู่ เดี ยวตนจะ
ออกไปพบ
“คุ ณ ชายลู่ คื อ ใคร แต่ อัน ที จริ ง พี ก็ ว่า จะถามเจ้า อยู่
เพราะมีคนพูดกันว่าคุณชายผูน้ ีเคยมาหาเจ้าทีบ้าน”
“พีเหวินฉิ น ใจเย็น ๆ ก่ อน” เมื อได้ฟั งนําเสี ย งและ
เห็ นสี หน้าของสามี หมิ งฮวาก็รู้ ว่า ตอนนี สามี ก ําลังโกรธ
เรื องนี นางจึงร้องขอสามีฟังตนอธิบายก่อนตีโพยตีพาย
“เจ้าก็รู้ว่าพีรักเจ้า หวงเจ้ามากแค่ไหน แล้วเจ้ายังจะ
ให้พีใจเย็นได้อย่างไร”
“โธ่ พีเหวินฉิ น ท่านอย่าเพิงโกรธข้าได้หรื อไม่ ข้า
กับคุณชายบริ สุทธิ ใจต่อกัน แล้วทีคุณชายมาหาข้า ก็เพราะ
เรื องราวทีเกิดขึน แล้วตอนนี พีฟางซิ นก็อยูท่ ีแคว้นฉางจ้าว
198 ¤ªÒÃÕ
คุณชายเลยอาสาจะช่วยข้าจัดการเรื องนี ซึ งข้าก็ตกใจเช่ นกัน
ที รู ้ ข่ า วว่ า พี ฟา งซิ นเป็ นคนจ้ า งให้ ค นไ ปวางยาพิ ษ
พีฟางเซี ยน ซึ งเป็ นน้องสาวคลานตามกันมา”
“แต่ เ จ้ า มี พี อยู่ ท ั งคน พี ช่ ว ยเหลื อ เจ้ า ได้ เจ้ า ไม่
จําเป็ นต้องไปร้องขอความช่วยเหลือจากชายอืน”
“ข้ารู ้วา่ พีเหวินฉิ นดูแลข้าได้”
“เช่นนันพีจะออกไปพบคุณชาย แล้วบอกให้คุณชาย
กลับแคว้นต้าหมางไปซะ แล้วพีจะจัดการกับคนผิดด้วยตัว
ของพี”
“แต่พียังไม่หายดี”
“พีดี ขึนแล้ว หมิ งฮวา เจ้าอย่าห้ ามพีเลย แล้วโปรด
เข้าใจพีด้วยว่าพีอยากปกป้ องเจ้า”
หมิ งฮวาฟั งแล้วก็อ่อนใจเหลื อเกิ น และไม่ รู้จะห้าม
สามี อ ย่า งไร จึ ง ได้แ ต่ ย อมให้ ส ามี อ อกไปพบคุ ณ ชายลู่
ด้ว ยกัน แต่ ก่อ นจะออกไปเหวิน ฉิ น ก็ หัน มามองภรรยา
เพราะยังมีเรื องข้องใจ
“ท่านมองข้าทําไมหรื อ”
“เจ้ากับคุณชาย เคยชอบพอกันหรื อไม่” เหวินฉิ นเอ่ย
ถาม เพราะได้ข่าวมาว่าคุ ณชายท่านนี ไปมาหาสู่ บา้ นอดี ต
นายอําเภอหลานตงบ่อยครัง บ่อยจนเรี ยกว่าเป็ นแขกประจํา
บ้าน
“ข้า เห็ น คุ ณ ชายเป็ นเพี ย งพี ชายของข้า พี เหวิน ฉิ น
อย่าได้แคลงใจข้าเลย ในใจของข้ามีเพียงท่านคนเดียว ท่าน
โปรดเชื อใจข้าเถอะ ข้าไม่ เคยคิดแบ่งใจให้ใคร ข้ารั กท่าน
คนเดียว พีเหวินฉิ น” หมิงฮวาพูดจบก็เข้ากอดสามี
“พีก็รักเจ้า รั กมากเหลือเกิ น หมิ งฮวา เจ้าอย่าโกรธ
เคืองพีเลย ทีพีถามเจ้า ใช่ ว่าพีไม่ เชื อใจเจ้า แต่เพราะพีหวง
เจ้า ไม่อยากให้เจ้าเข้าใกล้ชายใด”
200 ¤ªÒÃÕ
ิ บอกอุ่นๆ ของสามี ก่อนจะดัน
หมิงฮวาฟังแล้วก็ยมกั
ตัวออกห่ าง เมือนึ กได้ว่าคุณชายลู่รออยู่ “ไปพบคุณชายกัน
เถอะ คุณชายรอนานแล้ว”
“หมิงฮวา เจ้าห้ามยิมให้คุณชายได้หรื อไม่” คนหวง
เมียขอร้อง แต่ดูจะเป็ นการบังคับเสี ยมากกว่า เพราะสี หน้า
เคร่ งขรึ มทีเดียว
“โธ่ พีเหวินฉิ น ก็แค่รอยยิมเท่านัน ไม่เห็ นจะเป็ นไร
ในเมือใจของข้าเป็ นของท่านคนเดียว”
“ก็พีหวงรอยยิมของเจ้า แล้วถ้าเจ้าไม่รับปากพี พีจะ
ขังเจ้าไว้ในห้อง แล้วพีจะออกไปไล่คุณชาย”
หมิงฮวายิมขํากับท่าทีขึงขัง
“นีเจ้าคิดว่าพีไม่กล้าหรื อ”
“ได้ เ จ้า ค่ ะ นายท่ า น ข้า น้ อ ยจะไม่ ยิ มให้ คุ ณ ชาย
เด็ดขาดเจ้าค่ะ” หมิงฮวาทําเสี ยงล้อเลียน แล้วหัวเราะเบาๆ
“นีถ้าพีไม่เจ็บแผล พีจะจับเจ้าลงโทษเดียวนี”
“ข้าไม่กลัวท่านหรอก” หมิงฮวากล่าวท้าทาย ก่อนจะ
ยิมหวานให้กับสามี จากนันทังสองก็พากันออกไปพบกับ
คุ ณชายลู่ ทีตังใจมาแจ้งข่าวเรื องฟางซิ นและขอเยียมสามี
ของหมิงฮวา
202 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 19
ทีห้องรับรองแขก
“หมิงฮวา” คุณชายลู่ลุกขึนเมื อเห็ นหญิงสาวเดินเข้า
มาพร้อมกับชายหนุ่ม และคงจะเป็ นสามีของนาง
“คุ ณชายเชิ ญนังลงเถอะ” หมิ งฮวาเอ่ยบอก ก่อนจะ
ประคองให้สามี นังลง แล้วนางก็นังตาม จากนันก็แนะนํา
สามี ให้รู้จ ักกับคุ ณชาย ทีสามี ของตนยังคงมี ท่า ทีตึงๆ กับ
คุณชาย
“คุณชายมาหาข้าถึงบ้าน ไม่ทราบว่ามีเรื องอะไรกับ
ข้าหรื อ ” หมิงฮวาเปิ ดฉากถาม ก่อนทีสามีของตนจะหน้า
เป็ นตะคริ วไปซะก่อน หลังจากนางพยายามบอกให้สามีทาํ
หน้าดีๆ แต่สามีก็ยงั ทําหน้าตึงใส่ คุณชายไม่เลิก
“ข้าจะมาบอกเจ้าเรื องฟางซิ น ตอนนี ข้าได้ตวั สาวใช้
ของฟางซิ นมาแล้ว แล้วนางก็ยอมพูดความจริ ง ตอนนี ข้าก็
ได้ส่งคนไปแจ้งทางการทีแคว้นต้าหมางแล้ว คงอีกไม่นาน
ทางแคว้นต้าหมางคงส่ งคนมารับตัวฟางซิ นไปรับโทษ
“แล้วเป็ นอย่างทีชาวบ้านลือกันหรื อไม่” หมิงฮวาบีบ
มือตัวเองแน่น ยอมรับว่ากลัวกับสิ งทีคุณชายจะตอบ
คุณชายลู่ไม่ได้เอ่ยเป็ นคําพูดแต่พยักหน้าแทน
“โธ่” หมิงฮวาได้แต่ครางออกมาเบาๆ แต่ตนก็โชคดี
นักทีรอดชี วิตมาได้ แต่พีฟางเซี ยน คงทรมานไม่ น้อย แล้ว
ทําไมพีฟางซิ นถึงได้โหดร้ายกับน้องสาวแท้ๆ ของตัวเองได้
ขนาดนัน
204 ¤ªÒÃÕ
“เจ้าคิดอะไรอยู่ หมิงฮวา” คําถามของคุ ณชายลู่ ทํา
เอาเหวินฉิ นชักสี หน้าไม่พอใจ เพราะตอนนี ก็ไม่พอใจมาก
อยูแ่ ล้วทีต้องมาฟังภรรยาพูดกับชายอืน
“ข้า สงสัย ว่า ทํา ไมพี ฟางซิ น ถึ ง ใจคอโหดเหี ยมนัก
พีฟางเซี ยนเป็ นน้องสาวแท้ๆของนาง แล้วทําไมนางถึ งได้
คิดฆ่าพีน้องร่ วมสายเลือด”
คุณชายลู่สีหน้าเปลียนทันที เพราะสาเหตุเรื องราวที
เกิดขึนเป็ นเพราะตน “เป็ นเพราะข้า หมิงฮวา”
“เพราะท่าน?”
คุณชายลู่พยักหน้าเบาๆ แล้วเล่าให้หมิงฮวาฟั ง ตาม
คําบอกเล่าของอีเฟิ งเนืองจากฟางซิ นหมายจะได้แต่งงานกับ
ตน แต่ฟางเซี ยนไม่ ยอมฟางซิ นเลยต้องฆ่าน้องสาว ส่ ว น
ฟางเซี ยนก็คิดกําจัดหมิงฮวา แต่โชคดี หมิงฮวารอดชี วิตมา
ได้
“เช่นนันเรื องทีข้าถูกผลักลงแม่นาํ ก็คง...”
“เป็ นเพราะข้า ฟางเซี ย นไม่ อ ยากให้ เ จ้า มี ชี วิ ต อยู่
เพราะนางกลัวเจ้าจะแย่งข้าไป”
“ไม่น่าเกิดเรื องเช่ นนี เลย” หมิงฮวาเอ่ยเสี ยงสันเครื อ
แม้คนทีจากไปจะไม่รักนาง แต่อย่างไรก็เป็ นญาติพีน้องกัน
นางจึงอดไม่ได้ทีจะรู ้สึกสะเทือนใจ
เหวิน ฉิ น ยืนมื อ ไปกุ ม มื อ ภรรยาแล้ว บี บ เบาๆ เพื อ
ปลอบนาง เพราะเข้าใจดีว่านางคงปวดใจไม่น้อย เมือญาติ
พีน้องมาฆ่าแกงกัน
“หมิงฮวา เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง”
“ข้า ไม่ เป็ นไร พีเหวิน ฉิ น” หมิ งฮวายิมให้ กับ สามี
ก่อนจะหยุดครุ่ นคิดไปครู่ หนึ ง แล้วมองคุณชายลู่ “อีเฟิ งจะ
เปลียนใจทีหลังหรื อไม่ คุณชาย”
“นางไม่ เ ปลี ยนใจแน่ เจ้า วางใจเถอะ หมิ ง ฮวา”
คุณชายยืนยัน เพราะตลอดเวลาทีให้คนจับตาดู อีเฟิ งมีท่าที
206 ¤ªÒÃÕ
หวาดผวา กลัวจะโดนทําร้าย จนต้องให้เสี ยวผิงและไท่ซุ่ น
คอยดูตลอด เพราะกลัวนางคิดฆ่าตัวตาย
“แล้วพีฟางซิ น คุณชายได้จบั ตัวไว้หรื อไม่”
“ข้าให้คนคอยดูนางอยู่ ตอนนี นางอยูท่ ีโรงเตียมตาม
ลําพัง” สิ นคําตอบจากคุณชาย ฮุ่ยเจียงก็ขออนุญาตเข้ามา
“มี อะไรหรื อพีฮุ่ยเจียง” หมิ งฮวาเอ่ ยถามพีเลียงสาว
และดูจากสี หน้าแล้วคงจะมีเรื องเป็ นแน่
“คุณหนู ฟางซิ นมาขอพบคุณหนู เจ้าค่ะ” สี หน้าของ
ฮุ่ ยเจียงยังไม่ คลายจากอาการตกใจสั กนิ ด หลัง จากคนใน
บ้านเข้ามาบอกนางว่ามี คนชื อฟางซิ น มาขอพบนายหญิ ง
ตอนนันตนตัวสันไปหมด
ด้า นคนในห้ อ งรั บ รองแขกพอรู ้ เ รื องก็ เ หลี ย วมอง
หน้ากันทันที ก่อนทีหมิ งฮวาจะบอกให้พีเลียงสาวไปบอก
ให้อีกฝ่ ายไปรอทีห้องรับรองด้านนอก ตามทีเหวินฉิ นบอก
“หมิงฮวา เจ้าพาสามีของเจ้าไปพักเถอะ สามีของเจ้า
บาดเจ็บมามิใช่ หรื อ ส่ วนเรื องฟางซิ น ข้าจะเป็ นคนจัดการ
ทุ ก อย่า งให้ เ อง เจ้า ทังสองอย่า ได้ห่ ว ง ข้า ไม่ มี ว นั ปล่ อ ย
คนร้ายไป” คุณชายลู่กล่าวขึน เพราะตนต้องการเคลียร์ เรื อง
นีให้จบ
“ข้า ดู แ ลภรรยาของข้า ได้ แต่ อ ย่ า งไรก็ ข อบคุ ณ
คุณชายทีคอยช่วยภรรยาของข้า” เหวินฉิ นเอ่ยตอบจบแล้วก็
บอกให้ภรรยาเข้าไปในห้อง พร้อมเรี ย กหาหรงหรงให้เข้า
ไปดู แ ลนายหญิ ง ภายในห้ อ งรั บ รองแขกจึ ง เหลื อ เพี ย ง
เจ้าของบ้านและคุณชายแห่ งแคว้นต้าหมาง
บรรยากาศภายในห้ อ งรั บ รองแขกตกอยู่ใ นภาวะ
เงียบครู่ หนึง คุณชายลู่ก็พูดขึน
“ท่านคงมีเรื องจะพูดกับข้าตามลําพัง”
“ข้ามีเรื องอยากถามท่านอย่างลูกผูช้ าย”
“กลัวข้าแย่งหมิงฮวาไปหรื อ”
208 ¤ªÒÃÕ
“ข้าไม่ ได้กลัว” เหวินฉิ นใช้เสี ยงแข็งข่ม เพราะเขา
ยอมรับว่ากลัว ก็อีกฝ่ ายเป็ นถึงคุณชาย ส่ วนเขาเป็ นเพียงลูก
พ่อค้าทีค้าขายจนมีฐานะ
คุณชายลู่ทาํ เพียงยิมเล็กน้อยเท่านัน เพราะดู ออกว่า
อีกฝ่ ายกลัวและคงหวันใจไมน้อย หาไม่คงไม่ลุกจากเตียง
มา ทังทีบาดเจ็บ หน้าตาก็ยงั ซี ดเซี ยวเช่นนีหรอก
“ข้า จะเชื อก็ แ ล้ ว กั น แล้ ว ท่ า นจะถามอะไรข้า ”
คุณชายลู่เอ่ยถาม
“ท่านรักภรรยาของข้าใช่ หรื อไม่” เพราะข้องใจเรื อง
นีและเชือว่าสายตาของตัวเองไม่ผิด เขาเดาได้ว่าคุณชายผูน้ ี
มีใจให้กบั หมิงฮวา ภรรยาของเขา
คุณชายลู่ ชะงักไปนิ ด ก่ อนจะยอมรั บอย่างลูกผูช้ าย
“ใช่ ข้ารักหมิงฮวา แต่นางไม่เคยรักข้า”
“ในเมือท่านรู ้ว่านางไม่ได้รักท่าน แล้วทําไมท่านถึง
ตามนางมาทีนี”
“ข้าเป็ นห่ วงนาง จึงออกตามหานาง แต่เ มื อข้าเห็ น
นางอยูก่ บั เจ้าอย่างมีความสุ ขข้าก็สบายใจ”
“แต่ขา้ ไม่สบายใจ”
“ท่านกลัวข้าแย่งหมิงฮวาไปหรื อ” คุณชายลู่ถามกลับ
ด้วยนําเสี ยงติดล้อเลียน แล้วจากทีดูอาการตนมันใจว่าพ่อค้า
หนุ่มคนนีรักหมิงฮวามากทีเดียว
“คุณชาย!”
“ท่านวางใจเถอะ ถึงข้าจะรั กหมิงฮวาเพียงใด แต่ขา้
ไม่ เคยคิดแย่งของของใคร แล้วยิงนางเจอคนทีนางรั กมาก
เช่นท่าน ข้าก็ดีใจ แต่ขา้ ขอเพียงอย่างเดียว”
“ท่านจะขออะไรข้า”
“ข้าจะขอให้ท่านดูแลหมิ งฮวาให้ดี รักนางให้มากๆ
ให้สมกับทีนางรั กท่าน ส่ วนเรื องฟางซิ น ข้าขอจัดการด้วย
ตัวข้าเอง เพราะเรื องทังหมดเกิดจากตัวข้า หากไม่มีขา้ เรื อง
210 ¤ªÒÃÕ
ร้ายๆ คงไม่เกิ ดขึนกับครอบครั วของหมิงฮวา จนนางแทบ
เอาชีวติ ไม่รอด”
เหวิน ฉิ น ฟั ง แล้ว ก็ นิ งไปครู่ ห นึ ง ก่ อ นจะพยัก หน้า
ยอมให้ คุ ณ ชายเป็ นคนจัด การกั บ คนชั วช้ า ที คิ ด ฆ่ า ได้
แม้กระทังพีน้องตัวเอง
“ขอบใจทีท่านยอมให้ขา้ จัดการเรื องนี”
“แล้วหากจัดการเรื องนีจบ ท่านจะไปไหน”
“ข้า ก็ ค งไปเรื อยๆ ส่ ว นท่ า น รั ก ษาบาดแผลที เกิ ด
ตอนนีให้หายโดยเร็ วเถอะ หมิงฮวาเป็ นห่ วงท่านมาก”
“ข้ารู ้ แล้วข้าก็ขอให้ท่านได้พบกับสาวงามสักคนที
รักท่าน”
“ขอบคุณสําหรับคําอวยพร”
“เช่ นนันเชิ ญท่านไปหาผูห้ ญิงคนนันเถอะ” ทันทีที
เหวิน ฉิ นพู ดจบ หมิ ง ฮวาก็เ ดิ นเข้า มา เมื อนางได้ยิน เสี ย ง
เอะอะ
“หมิงฮวา พีบอกให้เจ้าอยูใ่ นห้อง เจ้าออกทําไม”
“ข้าขอโทษทีขัดคําสังท่าน แต่ขา้ ได้ยินเสี ยงเอะอะ
เลยออกมาดู เกิดเรื องอะไรหรื อ” สิ นเสี ยงของหมิงฮวา เสี ยง
เอะอะจากด้า นนอกก็ เ ริ มดัง ใกล้เ ข้า มา ทุ ก คนจึ ง พากัน
ออกไปดู เห็ นคนในบ้านกําลังช่ วยกันจับไม่ ให้ฟางซิ นบุก
เข้ามาในบ้าน
212 ¤ªÒÃÕ
µÍ¹·Õè 20
“ทุกคนถอยออกไป” เหวินฉิ นสังคนในบ้าน ก่อนที

ทุกคนจะถอยห่ างฟางซิ น ทีพอหันมาเห็ นคุ ณชายลู่ อยู่กับ
หมิงฮวาก็แค้นใจยิงนัก ไหนจะอีเฟิ งทีหายตัวไปเลย จนตน
ต้องออกมาหาหมิ งฮวาด้วยตัวเอง แต่คนในบ้านกลับไม่
ยอมให้พบหมิงฮวา นางเลยต้องหาทางเข้าพบจนเสี ยงดังไป
ทัวบ้าน แล้วหมิงฮวาก็โผล่ออกมพร้อมคุณชาย
“หมิงฮวา! เจ้าออกมาแล้วงันรึ ” ฟางซิ นพุ่งเข้าไปหา
ทันที
เหวิน ฉิ นเอาตัวบัง ภรรยา แล้วเอ่ ยห้ ามผูห้ ญิง จิตใจ
โหดเหี ยม “อย่าแตะต้องภรรยาข้า!”
“หลีกไป!”
“เจ้านันแหละถอยไป แล้วอย่าคิดแตะต้องภรรยาของ
ข้า” เหวินฉิ นเอ่ ยบอก สายตาดุกร้าวมองไปทีลู กพีลูกน้อง
ของภรรยา
“เจ้าคงรักนางมาก ก็ดี ข้าจะได้ฆ่านางไปซะ! เจ้าจะ
ได้อกแตกตายตามนางไป!” ฟางซิ นล้วงเอามี ดอาบยาพิษ
ออกมา หมายจะจ้วงแทงศัตรู ให้แดดิน
“ฟางซิ น! เจ้าหยุด ได้แ ล้ว” คุ ณ ชายลู่ เ ข้าไปขวาง
พร้อมจับมือนางเอาไว้
“คุณชาย ปล่อยข้า”
“ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าทําร้ายใครได้อีก ฟางซิ น เจ้าต้อง
ได้รับโทษ มู่เต๋ อ! ซิ นเหลียง! เอาตัวนางไปขัง” คุณชายลู่
เรี ยกหาคนสนิท
214 ¤ªÒÃÕ
“คุณชาย! ท่านมี สิทธิ อันใดจะมากักขังข้า” ฟางซิ น
โวยวายไม่ยอมให้บุรุษทังสองเอาตัวไป
“เจ้า ทํา ผิ ด ข้า จึ ง มี สิ ท ธิ ขัง เจ้า แล้ว รอให้ ค นของ
ทางการมาเอาตัวเจ้าไป”
“ข้าไม่ผดิ คุณชายใส่ ร้ายข้า”
“เจ้าทําผิดฟางซิ น แล้วความผิดของเจ้าก็มากมายนัก”
“ข้าไม่ได้ทาํ ผิด คุณชายอย่าใส่ ความข้า” ฟางซิ นหา
ได้ยอมรับความผิดทีก่อขึน นางโวยวายมองหน้าคุ ณชายลู่
อย่างผิดหวัง
“มู่เต๋ อ ซิ นเหลียง! พานางไป”
“ปล่อยข้า! ปล่อยข้า!” ฟางซิ นขัดขืนไม่ยอมให้ชาย
ทังสองเอาตัวไป แต่มีหรื อทีแรงหญิงอย่างนางจะต้านแรง
ชายได้ สุ ดท้ายนางก็ถูกพาตัวไป และได้พบว่าอีเฟิ ง เสี ยวผิง
ก็อยูท่ ีนี
“อี เฟิ ง! เจ้าทรยศข้า ” เมื อเห็ นหน้าสาวใช้คนสนิ ท
ฟางซิ นก็ ตวาดเสี ย งกร้ า ว สี ห น้า ของนางเคือ งแค้น ยิงนัก
อีเฟิ งก็ลนลานหวาดกลัว เกาะคนของคุณชายลู่แจ
“ข้าจะฆ่าเจ้า อีเฟิ ง เจ้าก็ดว้ ย เสี ยวผิง ข้าจะฆ่าทุกคน”
“คุ ณหนู หยุดก่ อกรรมได้แล้ว” เสี ยวผิงเอ่ ยขึน มอง
คุณหนู ทีตนรั บใช้มานานอย่างรู ้สึกสังเวช นางไม่คิดเลยว่า
คุณหนูแสนสวยผูน้ ีจะมีจิตใจโหดเหี ยม
“เจ้าก็เป็ นแค่ขีข้า อย่าบังอาจมาสังสอนข้า แล้วเจ้า
ระวังตัวไว้ หากข้าออกไปได้ ข้าจะฆ่าเจ้าคนแรก”
เสี ยวผิงได้ฟังแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ
“คุณหนูคงมิได้ออกมาแล้วเจ้าค่ะ”
“ข้าไม่ได้ทาํ ผิด”
เสี ยวผิ ง ฟั ง แล้ว ก็ ส่ า ยหน้ า อี ก รอบ จนป่ านนี แล้ว
คุณหนูฟางซิ นยังไม่รู้ตวั ว่าได้กระทําผิดใหญ่หลวงนัก นาง
มองคุณหนูทีเคยรับใช้ครู่ หนึง ก็พาอีเฟิ งออกไป เพราะดูท่า
216 ¤ªÒÃÕ
นางจะหวาดกลัวคุณหนู ของนางมากทีเดี ยว ด้านฟางซิ นก็
ร้องตะโกนอย่างอาฆาตทุกคน ทีแม้นางตายนางก็จะตามมา
ล้างผลาญคนพวกนีทุกคน!
********
บ้านสกุลลี ภายหลังทีลูกน้องเอาตัวฟางซิ นไปขังรอ
ทางการแล้ว เหวิ น ฉิ น และคุ ณ ชายลู่ ก็ อ ยู่ส นทนากัน ต่ อ
เล็ ก น้อ ย ก่ อ นที คุ ณ ชายจะขอตัว กลับ โดยมี เ จ้า ของบ้า น
ออกมาส่ ง
คุณชายลู่มองหมิงฮวานานจนเหวินฉิ นต้องกระแอม
เบาๆ เป็ นการเตือน เพราะเขาหวงภรรยา ไม่อยากให้ชายใด
มาจ้องมอง
“ท่ า นยัง ไม่ เลิ ก กลัว ข้า แย่ง ภรรยาท่ านไปอี ก หรื อ ”
คุณชายเอ่ยล้อเลียน
“ข้าไม่ ได้กลัว” เป็ นอี กครังทีเหวินฉิ นเอาเสี ยงแข็ง
เข้าข่ม
“หากท่านไม่ กลัว งันข้าจะแย่งหมิงฮวามาจากท่าน”
คราวนีนําเสี ยงคุณชายดูจริ งจังจนเหวินฉิ นถลึงตาใส่
“ท่านอย่าพูดเล่นกับข้า คุณชาย แล้วข้าจะไม่ยอมให้
ท่านแย่งเมียข้าไป”
“ข้าไม่แกล้งท่านแล้ว ท่านหยุดตีหน้าขรึ มใส่ ขา้ เสี ย
ที” คุณชายพูดจบก็หัวเราะเบาๆ ในขณะทีคนถูกหัวเราะใส่
ก็ตีหน้าเคร่ งขรึ ม ด้านหมิ งฮวาก็นึกสงสัยว่าเหตุใดคนทัง
สองถึงได้สนิทกันเร็ วนัก
“หมิงฮวา ข้าไปล่ะ อยูน่ านๆ เดียวข้าคงถูกสามีเจ้าฆ่า
ทิงเป็ นแน่” พูดจบก็หันไปยิมให้กบั เหวินฉิ นทียังตีหน้าขรึ ม
ไม่เลิ ก ก่อนทีสองสามีภรรยาจะอวยพรให้คุณชายเดิ นทาง
กลับอย่างปลอดภัย
********
“พี เหวิ น ฉิ น ” หลัง จากส่ ง คุ ณ ชายกลับ ไปแล้ ว
หมิงฮวาก็เอ่ยเรี ยกสามี ขณะกําลังพากันเดิ นกลับเข้าไปใน
218 ¤ªÒÃÕ
บ้าน ทีนางก็เบาใจทีเรื องทุกอย่างจบลง และหวังว่าฟางซิ น
จะได้รับโทษทีก่อเอาไว้
“เอ่อ...”
“เจ้ามีอะไรข้องใจก็ถามพีมา หมิงฮวา พีไม่มีเรื องใด
ต้องปิ ดบังเจ้า”
“ข้าอยากรู ้ว่าท่านคุยอะไรกับคุณชาย ตอนทีท่านให้
ข้ากลับเข้าไปอยูใ่ นห้อง”
“คุยเรื องเจ้า”
“เรื องข้า ?” หมิ งฮวาทําหน้าสงสัย หยุดเดิ นแล้วหัน
มาจ้องหน้าสามี
“ใช่ พีถามคุณชายว่ารักเจ้าหรื อไม่ แล้วคุณชายก็ตอบ
ว่ารักเจ้า”
“แต่ขา้ ไม่ได้รักคุณชาย” หมิงฮวารี บแย้งทันที
“คุณชายก็บอกพีเช่ นนัน แล้วพีก็ดีใจทีคุณชายเข้าใจ
และไม่ คิดแย่งเจ้าไปจากพี บอกตามจริ ง พีกลัวมาก กลัว
คุณชายแย่งเจ้าไปจากพี”
“โธ่ พีเหวินฉิ น เหตุใดต้องกลัวด้วย ในเมือตัวของข้า
หัวใจของข้าเป็ นของท่านคนเดียว”
“ก็อีกฝ่ ายเป็ นถึงคุณชาย หากเจ้าได้ตบแต่งเจ้าก็จะได้
มี ยศมี ตาํ แหน่ งไปด้วย ข้าได้ยินว่าคุ ณ ชายรั บราชการด้ว ย
ส่ วนตัวข้า เป็ นเพียงพ่อค้า คงหายศตําแหน่งมาให้เจ้าไม่ได้”
เหวินฉิ นบอกความในใจทีเก็บซ่ อนมานาน ครั นพอได้พูด
แล้วก็สบายใจขึน
“ข้าหาได้ใฝ่ ฝันอยากได้ยศตําแหน่ ง แต่สิงทีข้าใฝ่ ฝัน
คือข้าอยากได้สามีทีรักข้าเพียงคนเดียว”
“พีให้สัญญาว่าจะรั กเจ้าเพียงคนเดียว เจ้าวางใจเถิ ด
หมิงฮวา พีไม่คิดจะมีภรรยาหลายคน”
“แน่รึท่าน”
220 ¤ªÒÃÕ
“แน่” เหวินฉิ นยืนกรานเสี ยงหนักแน่น
“แล้วถ้าหากท่านเดิ นทางไปค้าขายแล้ว เจอลู กสาว
พ่ อ ค้า ต่ า งบ้า นต่ า งเมื อ งมาชอบเล่ า ท่ า นจะทํา อย่า งไร”
นําเสี ยงของหมิงฮวามีความแง่งอน และนางก็หวันใจเรื องนี
ตลอด เมือสามีตอ้ งออกไปทําการค้าแคว้นอืน
“ข้าก็บ อกสาวๆ เหล่ านันไปตามจริ งว่าข้ามี ลูกเมี ย
แล้วอย่างไรเล่า”
“ลูกยังไม่มีเสี ยหน่อย ท่านก็พูดเกินจริ ง”
“ใครว่าไม่ มี พีกําลังจะเสกเข้าท้องเจ้าอยู่นีอย่างไร
เล่ า” เหวินฉิ นโน้มหน้าเข้ามากระซิ บชิ ดแก้ม นุ่ ม ก่ อนจะ
ฉวยหอมไปฟอดใหญ่ ทํา เอาหมิ ง ฮวาตกใจ แล้ว หน้ า ก็
ค่อยๆ แดงระเรื อ
“พีเหวินฉิ น อายคนบ้าง”
“มีใครทีไหน”
“ถึงไม่มี ท่านก็ห้ามทํา ข้าอาย”
“งันพีจะไปทํากับเจ้าในห้อง ลูกของเราจะได้มาเร็ วๆ
แต่สงสัยพีต้องขยันทังเช้าเย็นเสี ยแล้ว ลูกของเราจะได้มา
เร็ วขึน”
“พีเหวินฉิ น!”
“พี พู ด จริ ง” เหวิ น ฉิ น หั ว เราะหน้ า ทะเล้ น ส่ ว น
หมิงฮวาก็หน้าแดงระเรื อ ก่อนจะร้อนวูบวาบไปทังกาย เมือ
สามีโอบเอวแล้วเลือนมือขึนมาบีบเต้างามๆ
“พีเหวินฉิ น ท่านอย่าซนได้หรื อไม่”
“งันเจ้าก็เดินเร็ วๆ พีอยากรักเจ้าจะแย่ หรื อเจ้าจะให้
พี อุ ้ม เจ้า เข้า ห้ อ ง” เหวิ น ฉิ น ทํา ท่ า จะอุ ้ ม ภรรยาสาว แต่
หมิงฮวาห้ามไว้ดว้ ยใบหน้าแดงจัด
“ข้าเดินเองได้”
“แต่พีอยากอุม้ เจ้า”
222 ¤ªÒÃÕ
“ไม่ ” ปฏิเสธแล้วก็เ ร่ งเดิ นเข้าห้ อง ด้านเหวินฉิ น ก็
มองตามแล้วยิมกริ ม ก่ อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วหัน
ไปเรี ยกสาวใช้
“นายท่านจะให้ขา้ น้อยทําอะไรหรื อเจ้าคะ” หรงหรง
เข้ามารับหน้า ก่อนใคร เพราะอยูใ่ กล้สุด
“อย่าให้ใครมารบกวนข้ากับนายหญิง”
“เจ้าค่ะนายท่าน”
“ไปได้แล้ว” เหวินฉิ นโบกมือไล่ ก่อนจะเดินตรงไป
ยัง ห้ อ งนอน เปิ ดประตู เ ข้า ไปแล้ว ก็ เ ดิ น เข้า ไปสวมกอด
ภรรยาสาว ทีกําลังยืนอยูร่ ิ มหน้าต่าง ตรงนันมีสระบัว มอง
เพลินตา
“อย่า เพิงพู ด ขอพี รั ก เจ้า ก่ อ น” เหวิน ฉิ น บอกเสี ย ง
แหบพร่ า จากนันก็ไม่ ใ ห้เวลาสู ญเปล่ า มื อไม้ของเขาเริ ม
ปลดอาภรณ์ บ นกายของภรรยาแล้วหั น มาจัด การอาภรณ์
ปลดกายตน ไม่ น านร่ างของทังสองก็เปล่ าเปลื อย สายตา
ของเหวินฉิ นมองภรรยายามนี ทําเอาหมิงฮวาร้อนรุ่ มไปทัง
กาย ทังทียังไม่ถูกสามีสัมผัส
“เจ้า สวยเหลื อเกิ น หมิ ง ฮวา” สิ นคําชมที แหบพร่ า
อย่างหนัก เหวินฉิ นก็เริ มทําใจปรารถนาด้วยการให้หมิงฮวา
กลายร่ างเป็ นอาชาควบขีม้าอย่างเขา จนนางเริ มอ่อนแรง เขา
จึงพลิกกายขึนมาเป็ นคนควบขีนางบ้า อย่างม้าบ้าพลัง เพือ
หวังให้ทายาทตัวน้อยๆ ก่อเกิด
“อ๊า พีเหวินฉิ น ข้าไม่ไหวแล้ว”
“พีก็เช่นกัน หมิงฮวา ยอดรักของพี” สิ นคําทีพร่ าสัน
และช่ างน่ าฟั งนัก สะโพกสอบก็โหมกระหนําอัดกระแทก
จนร่ างของภรรยาสันคลอน ราวกับนอนอยูบ่ นเรื อทีกําลัง
โดนพายุซาดซัด
224 ¤ªÒÃÕ
“พี รั ก เจ้า หมิ ง ฮวา พีรั ก เจ้า อ๊า !!!” สิ นเสี ย งคําราม
สายธารแห่ งรั ก ก็ถูกปลดปล่ อยเข้าใส่ ร่างภรรยาทุก หยาด
หยด ก่ อ นที เหวินฉิ นจะโน้ม ตัวลงมากอดผูเ้ ป็ นภรรยา ที
นอนหลับ ตาพริ มมี ค วามสุ ข เหวิน ฉิ น เห็ นดัง นันก็ ข ยับ
ขึนมาจูบปากอิมแผ่วเบา แล้วกระซิ บเบาๆ ว่าขอรั กเจ้าอี ก
ครัง แล้วมีหรื อทีหมิงฮวาจะปฏิเสธสามี เพราะนางก็รักและ
อยากมีลูกให้กบั สามีเช่นกัน
º·Ê§·ÒÂ
เหวินฉิ นเดินไปเดินมาด้วยใจกระวนกระวาย เมือสิ ง

ทีเฝ้ ารอมาเป็ นปี กําลังจะลืมตา
“นายท่ า นเจ้ า คะ หยุ ด เดิ น สั ก นิ ด เถอะเจ้ า ค่ ะ ”
หรงหรง ทีก็มาเฝ้ ารอข่าวดีเช่ นกันพูดขึน เมื อนายท่านเดิ น
ไปมาจนพืนแทบสึ กอยูแ่ ล้ว
“เจ้าเงี ยบไปซะ หรงหรง ข้าร้ อนใจจะแย่แล้ว ไม่ รู้
หมอทําอะไรอยู่ ฮุ่ยเจียงก็อีกคน ทําไมไม่มีใครออกมาบอก
226 ¤ªÒÃÕ
ข้าสักคน” พูดจบเสี ยงร้องอุแว้ก็ดงั ขึน ก่อนจะดังขึนเรื อยๆ
เลยทําให้พ่อมือใหญ่ยมนํ
ิ าตาคลอ
“นายท่ าน!” ฮุ่ ยเจี ย งเปิ ดประตู อ อกมาเรี ย กหานาย
ท่าน
“ฮุ่ยเจียง เมียข้าเป็ นอย่างไรบ้าง เมียข้าคลอดแล้วใช่
“คลอดแล้วเจ้า ค่ ะ” ฮุ่ ยเจี ยงเอ่ ย ตอบด้วยนําตาแห่ ง
ความดีใจ
“ชายหรื อหญิง”
“ชายทังคู่เจ้าค่ะ”
“ชายทังคู่!!”
“ใช่ เจ้า ค่ะ นายหญิงคลอดลู กแฝด เป็ นชายทังคู่เจ้า
ค่ะ”
“นีเจ้าพูดจริ งรึ ข้าได้ลูกชายสองคนงันรึ ”
“จริ งเจ้าค่ะนายท่าน”
“ขอบคุณสวรรค์ทีส่ งลูกชายมาให้ขา้ ถึงสองคน”
“เชิญนายท่านเข้าไปดูนายน้อยนะเจ้าค่ะ” ฮุ่ยเจียงเอ่ย
บอกแล้ว หลี ก ทางให้ น ายท่ า นเข้า ไปดู ลู ก น้อ ยทังสอง ที
ตอนนีแม่หมอจัดการทําความสะอาดให้เรี ยบร้อยและนอน
อยูข่ า้ งกายมารดา
“หมิงฮวา” เหวินฉิ นเข้าไปนังบนเตียง เฝ้ ามองภรรยา
และลูกน้อยด้วยความรัก
“พีเหวินฉิ น ข้ามี ลู กชายให้ท่ านแล้ว” หมิ งฮวาเอ่ ย
บอกเสี ยงสันเครื อด้วยความดี ใจ แม้ต ้องเจ็บปวดระหว่า ง
คลอดลู กชาย แต่ก็ความเจ็บ ก็จางหาย เมื อได้เห็ นหน้าลู ก
ชายและรู ้วา่ ลูกชายทังสองปลอดภัย
“พี ขอบใจเจ้า มาก หมิ ง ฮวา ยอดรั กของพี พี โชคดี
เหลื อ เกิ น ที ได้เ จ้า เป็ นภรรยาที น่ า รั ก แล้ว ยัง มี ลู ก ชายตัว
น้อ ยๆ ให้พี อี ก ” เหวินฉิ น ยิมดี ใจไม่ ต่ า งจากผูเ้ ป็ นภรรยา
ภาพเหล่ า นันทํา ให้ ฮุ่ยเจีย งยิมนําตาร่ วง ปลาบปลื มดี ใจที
228 ¤ªÒÃÕ
คุ ณ หนู ที ตนเลี ยงมาแต่ เ ด็ ก ได้พ บกับ ความสุ ข ที แท้จ ริ ง
หลังจากสู ญเสี ยพ่อและแม่ไป
“ฮุ่ ยเจียง เจ้ากับข้าออกไปได้แล้ว” แม่ หมอกระซิ บ
บอก จากนันทังสองก็พากันเดินออกไป ภายในห้องจึงเหลือ
พ่อแม่ ลูก ทีตอนนี เหวินฉิ นหอมแก้มภรรยาไปหลายฟอด
ตอบแทนนางทีมีบุตรชายให้เขาถึงสองคน
“พีรักเจ้าเหลือเกิน หมิงฮวา”
“ข้าก็รักท่าน”
“เช่ นนันพีขอลู ก อี กสักสองคนนะหมิ งฮวา พีว่าจะ
ขยายการค้าให้ใหญ่ขึน ต่อไปลูกๆ ของเราจะได้มีเงินมีทอง
ใช้เลียงดูภรรยาและคนในบ้าน”
“พีเหวินฉิ น” คนเพิงคลอดลู กถึงกับตกใจ เมื อสามี
คิดไปไกลขนาดนัน แล้วตนก็เพิงจะคลอดลูกไม่ถึงวันด้วย
ซํา แต่สามีกลับขอลูกอีกสองคน
“เจ้าจะให้พีได้หรื อไม่”
“หากพีเหวินฉิ นต้องการ ข้าก็จะมีให้”
เมื อได้ค าํ ตอบที ถู ก ใจเหวินฉิ น จึง โน้มตัว ลงไปจู บ
ปากของภรรยาเป็ นการตอบแทบ ก่ อ นจะพากัน หั ว เราะ
ออกมาเบาๆ เมือลูกน้องทังสองส่ งเสี ยงอ้อแอ้ออกมาเบาๆ
“ลูกของเรา ช่างน่ารักน่าชังเสี ยจริ ง หมิงฮวา” พูดจบ
เหวินฉิ นก็เฝ้ ามองลู ก น้อยทังสองอย่างมี ความสุ ข ไม่ ต่า ง
จากหมิ ง ฮวาที ก็ เ ฝ้ ามองสายตาของสามี ย ามมองลู ก น้อ ย
อย่างมีความสุ ขเช่นกัน
‘ข้าขอบคุณทุกสิ งทีทําให้ขา้ ได้พบสามีทีแสนดีอย่าง
พีเหวินฉิ น ข้ารักเขาเหลือเกิน’
¨ººÃÔºÃ
Ù ³
230 ¤ªÒÃÕ

(คชารี) - บุปผา (น่า) สิเน่หา

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

(คชารี) - บุปผา (น่า) สิเน่หา

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

¤ªÒÃÕ

@สงวนลิขสิ ทธิตามพระราชบัญญัติลิขสิ ทธิ (ฉบับเพิมเติม) พ.ศ. 2558

สวัสดี ค่ะ พบกันอีกเรื องแล้วนะคะกับผลงานภายใต้

แคว้ นต้ าหมาง แคว้นทีอุ ดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชผล

“ฮุ่ยเจียง ท่าทางเจ้าดูรีบร้อนนัก เจ้าจะรี บไหนหรื อ”

บรรยากาศภายในบ้า นร้ างเงี ยบสงบไร้ เสี ยงพูด คุ ย

“พีเหวินฉิ น! ท่านมานอนกับข้าได้อย่างไร” หมิงฮวา

เหวินฉิ นเกือบหลุดหัวเราะออกมา กับท่าทีหวาดกลัว

“คุณชายลู่ กลับมาเสี ยทีนะเจ้าค่ะ” ฮุ่ยเจียงทีมาดักรอ

“พีจะถอดเป็ นเพือนเจ้า ” ว่าแล้วก็ลุกขึนปลดเสื อผ้า

เหวินฉิ นจูงม้ากลับมาทีหน้าถํา หลังจากพาม้าคู่กาย

“เจ้าเป็ นใคร” ฟางเซี ยนเอ่ยถามทันทีเมือมีคนนําของ

หมิ ง ฮวาตื นแต่ เ ช้ า เพื อออกมาส่ ง สามี ที ต้อ งออก

“คุณชายลู่น่ะหรื อออกตามหาข้า” หลังจากปล่อยให้

คุ ณชายลู่ หมิ งฮวา ฮุ่ ยเจียง และหรงหรง เดิ น ไปที

ดึ ก มากแล้ว แต่ ฟ างซิ น ยังเดิ นไปมาภายในห้ องพัก

อีเฟิ งเดินทางกลับมาทีโรงเตียมอีกครั ง หลังออกไป

ทีบ้านสกุลลี เวลานี หมิงฮวากําลังเดิ นไปเดิ นมาอยู่

“ทุกคนถอยออกไป” เหวินฉิ นสังคนในบ้าน ก่อนที

เหวินฉิ นเดินไปเดินมาด้วยใจกระวนกระวาย เมือสิ ง

You might also like