ตัว

อย
่าง
 ฆาตกรมนุษย์กบ
กับศพปริศนา
連続殺人鬼カエル男

่าง
ชิจิริ นากายามะ
เขียน
อย
ทินภาส พาหะนิชย์
แปล
ตัว

ก า ร อ่ า น คื อ ร า ก ฐ า น ที่ สํ า คั ญ

ในความทรงจำ�ของโคเตงาวะ วาตาเซะลาหยุดนับครั้งได้
แต่ชายผู้นี้หาความรู้เก่ง และชอบผลุบโผล่ตามสถานที่ต่าง ๆ มีคนเคยเห็นเขา
เช่น สนามม้านากายามะ โรงมหรสพย่านอาซากุสะ และหอศิลป์แห่งชาติ
ยิ่งไปกว่านั้น เขาอ่านดะ มีความรู้เป็นเยี่ยมตั้งแต่เรื่องโบราณไปจนถึงเรื่องทันสมัย
ชายผู้นี้ได้นอนวันละกี่ชั่วโมงหนอ แถมหนังสือที่อ่านยังเป็นนิยายสืบสวน
เวลาทำ�งานก็เจอศพกับคนร้ายอยู่แล้ว ยังไม่พออีกหรือ
— ชิจิริ นากายามะ
ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
連続殺人鬼カエル男

ในเครือบริษัทอมรินทร์พริ้นติ้ง แอนด์ พับลิชชิ่ง จำ�กัด (มหาชน)

378 ถนนชัยพฤกษ์ (บรมราชชนนี) เขตตลิ่งชัน กรุงเทพฯ 10170
โทรศัพท์ 0-2422-9999 ต่อ 4964, 4969 E-mail: info@amarin.co.th
www. amarinbooks.com amarinbooks Prism Publishing
連続殺人鬼カエル男 Kaeru Otoko
RENZOKU SATSUJINKI KAERU OTOKO by Shichiri Nakayama
Copyright © Shichiri Nakayama, 2011
All rights reserved. ่าง
Original Japanese edition published by Takarajimasha, Inc., Tokyo
This Thai edition is published by arrangement with Takarajimasha, Inc.,
Tokyo in care of Tuttle - Mori Agency, Inc., Tokyo
อย
สื่อดิจิทัลนี้ให้บริการดาวน์โหลดสำ�หรับผู้รับบริการตามเงื่อนไขที่กำ�หนดเท่านั้น
การทำ�ซ้ำ� ดัดแปลง เผยแพร่ ไม่มีวิธีใดๆนอกเหนือจากเงื่อนไขที่กำ�หนด
ถือเป็นความผิดอาญาตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ และ พรบ.ว่าด้วยการกระทำ�ความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์
เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสืออิเล็กทรอนิกส์ 978-616-18-5624-3
ตัว

เจ้าของ ผู้พิมพ์ผู้โฆษณา บริษัทอมรินทร์พริ้นติ้ง แอนด์ พับลิชชิ่ง จำ�กัด (มหาชน)

กรรมการผู้อำ�นวยการใหญ่ ระริน อุทกะพันธุ์ ปัญจรุ่งโรจน์ • กรรมการผู้จัดการ อุษณีย์ วิรัตกพันธ์
ที่ปรึกษาสายงานสำ�นักพิมพ์ในเครือ องอาจ จิระอร • บรรณาธิการอำ�นวยการ สิริกานต์ ผลงาม
บรรณาธิการบริหาร รัฐวรรณ พัฒนรัชตอดุล • บรรณาธิการ ปุริษา ตาสาโรจน์
ผู้จัดการฝ่ายการผลิต อมราลักษณ์ เชยกลิ่น • ศิลปกรรม ชินวัชร ยศศิริพันธุ์
คอมพิวเตอร์ มนัสนันท์, จีรณัทย์ คำ�จันทร์ • พิสูจน์อักษร วรรณรวี • ฝ่ายการตลาด กุลพัฒนี บัวละออ
 คำ�นำ�สำ�นักพิมพ์

เกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นแถวละแวกฮันโน ฆาตกรทิ้งปริศนา
แปลก ๆ เอาไว้ ทั้งวิธีการทำ�กับศพเหมือนไม่ใช่ศพแต่เป็นเพียง
วัตถุชิ้นหนึ่ง ทั้งประโยคและลายมือในจดหมายที่คล้ายกับเด็ก
เขียน นั่นคือการลงมือครั้งแรกของ บุรุษกบ
ผู้คนในละแวกนั้นต่างหวาดกลัวจากเหตุฆาตกรรมที่เกิดขึ้น
่าง
ตำ � รวจยั ง ตามจั บ คนร้ า ยไม่ ไ ด้ การสื บ สวนทำ � ไปอย่ า งเชื่ อ งช้ า
เพราะไม่มีใครที่เห็นเหตุการณ์สักคน ตำ�รวจจึงพยายามตีวงล้อม
จากคนที่ เ กี่ ย วข้ อ งกั บ ผู้ ต าย แต่ ค วามพยายามเหล่ า นั้ น ก็ ไ ร้
อย
ความหมาย จนเกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นเป็นครั้งที่สองและครั้งที่สาม
ผู้เขียนบรรยายสิ่งต่าง ๆ ในเรื่องได้อย่างชัดเจน เล่นกับ
อารมณ์ของคนอ่านได้เป็นอย่างดี บางจังหวะที่อ่านถึงกับอึ้งไป
ตัว

กั บ เรื่ อ งราวของฆาตกร จนต้ อ งหยุ ด คิ ด ทบทวนก่ อ นที่ จ ะอ่ า น

บรรทัดต่อไป
ต้องขอบอกก่อนเลยว่า หนังสือเล่มนี้เหมาะสำ�หรับผู้อ่าน
ที่จิตแข็ง และไม่เหมาะอย่างยิ่งสำ�หรับผู้ที่เริ่มต้นอ่านงานสืบสวน
สอบสวน เพราะเนื้อหามีความรุนแรงพอสมควร
ความรุ น แรงของฆาตกรที่ ไ ด้ รั บ ฉายาว่ า บุ รุ ษ กบ ตั ว ตน
ที่แท้จริงของ บุรุษกบ ที่ยังคงฆ่าอย่างต่อเนื่องและแปลกประหลาด
ขึ้ น ทุ ก ที คื อ ใคร และตำ � รวจจะหยุ ด ยั้ ง ฆาตกรต่ อ เนื่ อ งคนนี้ ไ ด้
หรือไม่ นี่คือนิยายที่คุณละสายตาไม่ได้แม้แต่บรรทัดเดียว
 บทที่ 1
แขวน

หนึ่ง
1 ธันวาคม ่าง
03.30 น. ออกจากร้านขายหนังสือพิมพ์ สตาร์ตรถจักรยานยนต์
อย
ไฟฟ้า อากาศหนาวเย็นปะทะจมูกอย่างเฉียบพลัน
“หนาว...บรื๋อ!”
ชิโร่สะดุ้งโหยง แต่ยังขี่จักรยานยนต์ต่อไป สูดหายใจต่อ
ตัว

สักพักนํ้ามูกก็ไหลย้อย ไม่พร้อมจะให้ใครเห็นใบหน้าในเวลานี้
แต่เคราะห์ดีตอนนี้แทบไม่มีรถยนต์และผู้คนสัญจรบนถนนเส้นนี้
พื้ น ที่ จั ด ส่ ง ของชิ โ ร่ อ ยู่ ใ นห้ า ตำ�บลซึ่ ง อยู่ ห่ า งไกลร้ า นที่ สุ ด
เขาส่งหนังสือพิมพ์จำ�นวนหกร้อยฉบับ เป็นยอดสูงสุดของร้าน
แต่เนื่องจากคำ�นวณเวลาที่ใช้ส่งแต่ละฉบับไว้แล้วจึงจัดส่งมาก
กว่ า นั้ น ไม่ ไ ด้ หากหนั ง สื อ พิ ม พ์ เ กิ น ห้ า ร้ อ ยฉบั บ เจ้ า ของร้ า น
จะให้ใช้จักรยานยนต์ ถือเป็นโชคสองชั้น โรงเรียนมัธยมปลาย
ห้ามนักเรียนทำ�ใบขับขี่จักรยานยนต์หากไม่จำ�เป็นจะไม่อนุญาต
แม้จะเป็นงาน แต่ความสดชื่นที่ชิโร่ได้จากการซิ่งจักรยานยนต์
ไปบนถนนลาดยางยามเช้าตรู่ให้เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม ชิโร่

1
ตื่นเต้นราวกับได้เป็นเจ้าถนนในตำ�บล
เขาลั ด เลาะย่ า นที่ อ ยู่ อ าศั ย ส่ ง หนั ง สื อ พิ ม พ์ เ สร็ จ ไปแล้ ว
ครึ่งหนึ่ง ทั้งเครื่องยนต์และร่างกายอุ่นขึ้น ปลายนิ้วก็หายชาแล้ว
“เอา...ละ”
ชิ โ ร่ ถ อนหายใจ เพ่ ง มองพื้ น ที่ ต่ อ ไปซึ่ ง เป็ น กลุ่ ม แมนชั่ น
เจ้ า ปั ญ หา แมนชั่ น แบ่ ง ขายสู ง ยี่ สิ บ ชั้ น จำ�นวนหกหลั ง ตั้ ง อยู่
รอบนอกตำ�บลทากิ มิ มี ชื่ อ ว่ า สกายสเตจทากิ มิ กลุ่ ม แมนชั่ น
สูงตระหง่านใต้ท้องฟ้าสีขาวในฤดูหนาว ไม่ได้เปิดไฟที่หน้าต่าง
เลยสักบาน ดูราวกับสถูปยักษ์สีดำ�
่าง
ไม่สิ มันไม่ใช่แค่คำ�อุปมาอุปไมย จริง ๆ แล้วกลุ่มแมนชั่น
แห่ ง นี้ มี ชื่ อ เล่ น ไม่ เ ป็ น มงคลว่ า แมนชั่ น ผี แต่ ล ะตึ ก จุ ค นได้
แปดสิบครัวเรือน รวมหกอาคาร สี่ร้อยแปดสิบครัวเรือน แต่
อย
มีคนอยู่ไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ ช่วงก่อนฟ้าสางแบบนี้ยังไม่เท่าไร
แต่ช่วงเย็นที่ครอบครัวอยู่พร้อมหน้ากันแทบจะนับห้องที่เปิดไฟ
ตรงหน้าต่างได้
ตัว

เวลามาที่ นี่ ชิ โ ร่ จ ะรู้ สึ ก ขนลุ ก ทุ ก ครั้ ง ทว่ า หดหู่ ม ากกว่ า

หวาดกลัว เพราะต้องไปหย่อนหนังสือพิมพ์ลงตู้จดหมายที่ประตู
แต่ ล ะบานของสกายสเตจทากิ มิ ที่ นี่ ไ ม่ ไ ด้ ดู ดี เ หมื อ นชื่ อ ปกติ
แล้วแมนชั่นใหญ่ขนาดนี้จะมีตู้จดหมายรวมที่ชั้นล่าง แน่นอน
สกายสเตจทากิมิก็มี แต่ลูกบ้านขี้เกียจลงมาหยิบหนังสือพิมพ์
ที่ ชั้ น ล่ า ง ถ้ า เป็ น แมนชั่ น ทั่ ว ไป ชิ โ ร่ จ ะไม่ ถ ามความสมั ค รใจ
ลู ก บ้ า น เนื่ อ งจากตู้ จ ดหมายแต่ ล ะห้ อ งอยู่ ที่ เ ดี ย วกั น อยู่ แ ล้ ว
เวลาส่ ง หนั ง สื อ พิ ม พ์ จึ ง สะดวกที่ สุ ด ทว่ า แมนชั่ น นี้ มี ลู ก บ้ า น
อยู่ทั้งหมดไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ เมื่อพิจารณาระยะทางขึ้นลงแล้ว
ไปส่งหนังสือพิมพ์ในย่านบ้านเดี่ยวยังจะได้ยอดเยอะกว่า

2 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
 แต่บ่นไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ชิโร่หนีบหนังสือพิมพ์เจ็ดฉบับ
ไว้ ที่ สี ข้ า ง ขึ้ น ลิ ฟ ต์ ตึ ก หมายเลขหนึ่ ง ไปจนถึ ง ชั้ น ยี่ สิ บ ซึ่ ง เป็ น
ชั้นสูงสุด พอส่งหนังสือพิมพ์ชั้นนั้นเสร็จ คราวนี้เดินลงบันได
สุดทางเดิน วิธีนี้ช่วยประหยัดเวลาได้ดีกว่าลงลิฟต์ทุกครั้ง
ชั้นสิบแปด ชั้นสิบเจ็ด ชั้นสิบหก ---
สองเท้าเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว แต่พลันสะดุดกึกเมื่อมาถึง
ชั้นสิบสาม
สิ่งนั้นห้อยออกมาจากชายคาด้านหน้า หันหน้าออกทางขึ้น
ลงบันไดซึ่งคนภายนอกมองเห็น เป็นวัตถุยาวประมาณสองเมตร
่าง
เขาเหลือบเห็นเมื่อสามวันก่อน แต่เนื่องจากต้องทำ�งานแข่งกับ
เวลาเลยไม่ ไ ด้ ส นใจ และที่ สำ�คั ญ ชั้ น สิ บ สามไม่ มี ลู ก บ้ า นอยู่
จึงไม่จำ�เป็นต้องหยุดเดิน
อย
แม้บรรยากาศจะมืด แต่ก็ยังดูออกว่ามีผ้าใบสีฟ้าคลุมอยู่
วัตถุนั้นแขวนอยู่บนตะขอโลหะตัวเดียวขนาดเท่าฝ่ามือ ฝังอยู่กับ
ชายคา เวลาลมพัดวัตถุนั้นจึงแกว่งไกว
ตัว

ดูราวกับกระสอบทรายหรือหนอนปลอก
ที่วันนี้ชิโร่สนใจวัตถุชิ้นนั้นเพราะส่วนบนของผ้าใบหลุดออก
เผยให้เห็นส่วนปลายที่มีตะขอเกี่ยวลึก
(เอ๊ะ อะไร)
(---ฟันเหรอ)
ชิโร่เพ่งมอง ลมพัดมา
กลิ่นเหม็นเตะจมูก
เหม็นบูดอ่อน ๆ โชยมากับอากาศหนาวเย็น
ทุกครั้งที่วัตถุแกว่งไกว ชายผ้าใบหลุดออกกระพือลม
โยกเยก พึ่บพั่บ โยกเยก พึ่บพั่บ

ชิจิริ นากายามะ 3
 ความหวาดกลั ว แล่ น สู่ ส มอง แต่ ค วามอยากรู้ อ ยากเห็ น
มีมากกว่า ใจหนึ่งบอกว่าอย่าเลย แต่ชิโร่ไม่ฟัง พลิกชายผ้าใบดู
ทันใดนั้นผ้าใบที่ถูกตรึงไว้จุดเดียวเปิดออกอย่างง่ายดาย ลมพัด
ปลิว เผยให้เห็น---
ร่างหญิงไร้อาภรณ์
ปากเกี่ยวตะขอห้อยอยู่
โยกเยก
โยกเยก
เขาเพ่งมอง ริมฝีปากเธอสั่นระริก
่าง
ยังหายใจอยู่อย่างนั้นหรือ –––
เอ๊ย ริมฝีปากไม่ได้สั่นระริก
หนอนจำ�นวนนับไม่ถ้วนดิ้นยุกยิกออกมาจากปาก
อย
ชิโร่หลุดอุทาน ปากเป็นตะคริว เข่าทรุดกองกับพื้น เบือน
หน้ า หนี เห็ น ผ้ า ใบหลุ ด ออกตกอยู่ ริ ม ผ้ า ใบมี เ ศษกระดาษ
บางอย่างติดไว้ เขาอ่านข้อความที่เขียนอยู่ในนั้นได้
ตัว

วันนี้จับกบได้แล้ว
เอาใส่กล่องเล่นโน่น
เล่นนี่ แต่ชักเบื่อแล้ว
นึกขึ้นได้ ทำ�ให้เป็นหนอน
ปลอกดีกว่า เอาเข็มเกี่ยว
ปากไปแขวนไว้บนที่สูง
สูงดีกว่า

4 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
สถานี ตำ�รวจภู ธ รในจั ง หวั ด ชิ ซู โ อกะได้ รั บ แจ้ ง เหตุ ค รั้ ง แรก
ตอนหกโมงเช้า เจ้าหน้าที่แผนกสืบสวนที่หนึ่งกับแผนกพิสูจน์
หลั ก ฐานมาถึ ง ที่ เ กิ ด เหตุ ห ลั ง จากนั้ น ไม่ น าน มองจากชั้ น สู ง
ท้ อ งฟ้ า ฝั่ ง ทิ ศ ตะวั น ออกสว่ า งแล้ ว แต่ ต้ อ งรออี ก สั ก พั ก กว่ า
ดวงอาทิตย์จะขึ้น
โคเตงาวะ คาสุยะ ระบายลมหายใจสีขาวพลางปิดคอเสื้อ
โค้ต ลมเย็นก็จริง แต่ตัวการสร้างความหนาวไม่ได้มีแค่นั้น
ศพหญิ ง ตรงหน้ า แกว่ ง ไกว ผิ ว หนั ง ขาวซี ด ขาดความ
ชุ่ ม ชื้ น บริ เ วณร่ า งกายท่ อ นล่ า งเกิ ด รอยจํ้ า หลั ง เสี ย ชี วิ ต
่าง
นั ย น์ ต าขาวขุ่ น เบิ ก โพลงแทบถลนออกมานอกเบ้ า ตะขอ
เกี่ยวปากแทงทะลุขากรรไกรบน ปลายตะขอทะลุออกข้างจมูก
นอกนั้ น ไม่ มี บ าดแผลสะดุ ด ตาและไม่ มี เ ลื อ ดออก ศพไม่ ไ ด้ ดู
อย
น่ า สยดสยอง แต่ พ อดู ไ ปเรื่ อ ย ๆ กลั บ รู้ สึ ก ราวกั บ ว่ า อุ ณ หภู มิ
หั ว ใจลดฮวบฮาบ ศพน่ า สั ง เวชสะท้ อ นให้ เ ห็ น ว่ า คนร้ า ยแสดง
อารมณ์มืดดำ�พลุ่งพล่าน แต่สิ่งที่เขารับรู้ได้จากศพนี้มีแค่ความ
ตัว

หนาวเย็น
“หมู่นี้มีศพแบบนี้เพิ่มขึ้นนะ”
วาตาเซะบ่นอย่างหัวเสียอยู่ข้างกัน
“คนร้ า ยจ้ ว งแทงท้ อ ง รี บ หนี ไ ปทิ้ ง ศพไว้ นึ ก ถึ ง ศพตาย
ง่ า ย ๆ แบบนั้ น ชะมั ด อ่ า ไม่ มี ศ พไหนเจริ ญ ตาหรอก แต่ ว่ า
ศพนี่ ไ ม่ เ จริ ญ ตาสุ ด ๆ ชวนให้ นึ ก ถึ ง ต้ น ไม้ แ ดนใต้ อ อกผลไม้
ประหลาด หยดเลื อ ดบนใบ หยาดเลื อ ดลงราก ศพคนผิ ว สี
แกว่ ง ไกวในสายลมแดนใต้ ผลไม้ ป ระหลาดห้ อ ยอยู่ บ นต้ น
ป็อปลาร์”
“...หัวหน้าพูดเรื่องอะไรครับ”

ชิจิริ นากายามะ 5
 “เพลงแจซท่อนหนึ่ง เป็นเพลงดังของบิลลี ฮอลิเดย์ 1 ชื่อ
ผลไม้ประหลาด…อ่า คนรุ่นอย่างนายคงไม่รู้จักหรอก เนื้อเพลง
สื่ อ ถึ ง คนผิ ว สี โ ดนลงประชาทั ณ ฑ์ ถู ก จั บ แขวนคอไว้ กั บ ต้ น ไม้
สมัยที่ยังมีระบบทาส”
“งั้นหัวหน้าตีความว่าสิ่งนี้คือการประชาทัณฑ์หรือเปล่าครับ”
“อย่าเพิ่งด่วนตัดสิน ฉันบอกว่าชวนให้นึกถึงน่ะ”
วาตาเซะปฏิเสธแล้วปัดมืออย่างรำ�คาญ แต่คำ�ว่าประชาทัณฑ์
ยังคาใจ ศพแค่ถูกแขวนไว้ในที่สูง ไม่ได้ถูกปล่อยทิ้งไว้ ไม่ได้
โดนชำ�แหละ ที่ แ น่ ๆ คื อ คนร้ า ยทำ�ให้ เ หยื่ อ อั บ อายและเป็ น

จริง ๆ
“ผู้พบศพล่ะ”
่าง
การลงทัณฑ์ตอ่ หน้าคนอืน่ เป็นการทิง้ หลักฐานชวนให้เปรียบเปรย
อย
“ทาจิบานะ ชิโร่ คนส่งหนังสือพิมพ์ รับผิดชอบแมนชั่นนี้
และเจอศพระหว่ า งส่ ง หนั ง สื อ พิ ม พ์ ที่ สำ�คั ญ คื อ เขาเห็ น ผ้ า ใบ
คลุมศพเมื่อสามวันที่แล้วครับ”
ตัว

“สามวันทีแ่ ล้วเหรอ ระหว่างนัน้ ศพตากแดดตากลมโดยไม่มี

ใครสั ง เกตเห็ น เลยเหรอ เฮอะ ข้ า งหน้ า เป็ น บั น ไดตึ ก ข้ า งกั น
เลยเป็ น มุ ม อั บ ไม่ ใ ช่ ซ ากาโมโตะ คิ ว 2 เสี ย ด้ ว ยสิ คนทั่ ว ไป
ไม่เดินเงยหน้าหรอก ว่าแต่ ตะขอนี่ติดอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้ว
เหรอ”
1
Billie Holiday (ค.ศ. 1915 - 1959) นั ก ร้ อ งหญิ ง ผิ ว สี ช าวอเมริ กั น เธอมี
นํ้าเสียงแหบและหม่นเศร้าเป็นเอกลักษณ์ ผลงานเพลงที่มีชื่อเสียงที่สุดของเธอคือ ผลไม้
ประหลาด (Strange Fruit) ซึ่ ง สะท้ อ นเหตุ ก ารณ์ ก ารเหยี ย ดผิ ว และความรุ น แรงใน
สหรัฐอเมริกา
2
Sakamoto Kyu (ค.ศ.1941 - 1985) นั ก ร้ อ งชายชาวญี่ ปุ่ น เจ้ า ของเพลงฮิ ต
อุเอะ โอะ มุอิเตะ อารุโก (เดินเงยหน้า) หรือที่เรารู้จักในชื่อ สุกี้ยากี้

6 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
 “ครับ ช่วงที่แมนชั่นนี้เริ่มแบ่งขาย โครงการติดตะขอไว้
เพื่อแขวนป้ายผ้าครับ”
“เสื้อผ้า ข้าวของติดตัวล่ะ”
“ศพเปลือย มีแค่ผ้าใบสีฟ้าคลุมไว้ ไม่เห็นข้าวของพวกนั้น
อยู่ใกล้ศพ เหลือแค่เศษกระดาษแผ่นนี้ครับ”
วาตาเซะรับเศษกระดาษในถุงสุญญากาศไนลอน ไล่สายตา
อ่ า นข้ อ ความราวกั บ เห็ น ขยะสด ตาปรื อ คล้ า ยเปลื อ กตาหนั ก
แต่โคเตงาวะรู้ดีว่านัยน์ตาชายผู้นี้มีประกายลุ่มลึก ไม่ปล่อยผ่าน
อะไรก็ตามที่ปรากฏแก่สายตา
่าง
“วันนี้จับกบได้แล้ว งั้นเหรอ ไปลอกเขามา ไม่ได้คิดเอง
สินะ เฮอะ จดหมายคนร้ายเหรอ...เฮ้ เด็กใหม่ นายชอบคดี
แบบนี้ใช่มั้ย”
อย
พอโดนโยนคำ�ถามกะทันหัน โคเตงาวะพูดไม่ออก เขารอคดี
ประหลาดแบบนี้ซึ่งสื่อมวลชนมักสนใจอยู่จริง ๆ ปฏิเสธไม่ได้ว่า
ตอนนี้ความอยากสร้างผลงานระคนความกระหายสงครามผุดขึ้น
ตัว

มาในใจ
ทว่าอีกมุมหนึ่ง ความเกลียดชังตามธรรมชาติก็ก่อตัวขึ้น
ในส่วนลึก
โคเตงาวะไล่สายตาบนเศษกระดาษ เขียนตัวอักษรด้วยมือ
ไม่ใช่ตัวพิมพ์ แต่แบ่งวรรคมั่วซั่วเหมือนลายมือเด็ก ขนาดอักษร
แต่ละตัวไม่เท่ากัน เขียนอักษรแต่ละตัวตามใจ บ้างโย้เย้ บ้างลาก
เส้นยาวเกินเหตุ ดูไม่เหมือนอักษรที่เขียนให้คนอื่นอ่าน
“คนร้ายถอดเสื้อผ้าออกเพื่อไม่ให้รู้ว่าเหยื่อเป็นใครหรือเปล่า
ครับ”
“ไม่หรอก ถ้าอย่างนั้นทำ�ลายใบหน้าไม่ดีกว่าเหรอ สำ�หรับ

ชิจิริ นากายามะ 7
คนร้ายแล้ว คนอื่นจำ�หน้าเหยื่อได้ก็ไม่เป็นปัญหา”
“งั้น ทำ�ไมล่ะครับ”
“...เพราะกบไม่ใส่เสื้อผ้าน่ะสิ”
โคเตงาวะมองไปข้างล่าง น่าจะมีคนได้ยินเสียงรถตำ�รวจ
ช่วงฟ้าสางในฤดูหนาว ทว่าเวลานี้ไม่เห็นพวกชอบมุง สวนหย่อม
ระหว่างอาคารมีวัชพืชขึ้นรก มองจากตรงนี้ก็ยังเห็นเครื่องเล่น
สนิมเขรอะ เมื่อเปรียบเทียบกับภาพลักษณ์มีรสนิยมของแมนชั่น
มันช่างดูซอมซ่อเหลือเกิน
หลังการตรวจสถานที่เกิดเหตุเสร็จสิ้น โคเตงาวะเหลือบเห็น
่าง
เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานซึ่งยังเดินป้วนเปี้ยนอยู่ตรงโถงทางเดิน
เริ่ ม ขนย้ า ยศพ ที แ รกพวกเขาถกเถี ย งกั น ว่ า จะถอดตะขอออก
จากปากไหม แต่สุดท้ายสรุปว่าจะถอดตะขอออกจากชายคาโดย
อย
ให้เหตุผลว่า ต้องเก็บไปด้วยเพื่อส่งไปพิสูจน์หลักฐาน โคเตงาวะ
เลยต้องถือเครื่องมือไปช่วยถอดตะขอ
อันดับแรก เจ้าหน้าที่สามคนจับศพเอาไว้ โคเตงาวะเหยียบ
ตัว

ราวบันไดถอดนอตยึดตะขอออก เนื่องจากอยู่ในท่าฝืนธรรมชาติ
เจ้าหน้าทีอ่ กี คนหนึง่ จึงช่วยจับสะโพกเขาไว้ ขณะมือทำ�งานไป เขา
เผลอหลุบตาลงจึงเห็นใบหน้าศพในระยะประชิด หนอนแมลงวัน
หลายตัวกำ�ลังจะบินออกจากมุมหนึ่งของนัยน์ตาขาวขุ่น พอเห็น
ภาพนั้ น เขารี บ เบื อ นหน้ า หนี ใบหน้ า นั้ น ไม่ เ หลื อ เค้ า สิ่ ง มี ชี วิ ต
แต่แทบจะไม่มีบาดแผลและยังไม่เปลี่ยนสภาพ ถ้าให้เจ้าหน้าที่
วาดภาพเหมือนและนำ�ไปเผยแพร่ออกสื่อ อีกไม่นานก็คงจะรู้ว่า
ผู้ตายคือใคร
“เวลาเอาศพลงต้องใช้แรงสามคน แต่คนร้ายลงมือคนเดียว
ตอนแขวนเหยื่อต้องออกแรงเยอะมากเลยนะ”

8 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
 หลังใช้ความพยายามอยู่ห้านาทีตะขอก็หลุด ศพมีตะขอ
เกี่ยวปากถูกคลุมด้วยผ้าใบ
“เอาละ บอกให้ เ จ้ า หน้ า ที่ พิ สู จ น์ ห ลั ก ฐานจั ด การต่ อ งั้ น
เด็กใหม่ ไปกันเถอะ”
“ถ้าจะไปสอบปากคำ�ผูด้ แู ลแมนชัน่ ผมไปคนเดียวก็พอครับ
หัวหน้าไม่ต้องไปด้วยตัวเองทุกครั้งก็ได้”
“ทำ�ไม นายมีปัญหาเหรอ”
“ปะ...เปล่าครับ ที่ผมพูดไม่ใช่เพราะว่ามีปัญหา”
“เวลาจั บ คู่ กั บ เด็ ก ใหม่ อ ย่ า งนาย ต้ น สั ง กั ด จะเดื อ ดร้ อ น
่าง
จะว่าไป พวกที่ฉันอยากให้เป็นพี่เลี้ยงก็ติดคดีอื่นอยู่ ไม่มีใคร
ว่ า งเลย แผนกสื บ สวนที่ ห นึ่ ง มี ค นไม่ เ คยจะพอ หรื อ ว่ า นาย
ไม่พอใจที่จับคู่กับฉัน ตามมา ไม่ต้องอ้างโน่นอ้างนี่”
อย
โคเตงาวะถอนหายใจเบา ๆ เดินตามหลังวาตาเซะไป แม้
วาตาเซะจะบ่น แต่สีหน้าเวลาอยู่ในที่เกิดเหตุดูกระชุ่มกระชวย
สารวัตรคนอื่น ๆ ต่างทุ่มเทให้กับงานนั่งโต๊ะ แต่ชายคนนี้กลับ
ตัว

อ้ า งเหตุ ผ ลต่ า ง ๆ นานาเพื่ อ จะได้ อ อกมานอกกองบั ญ ชาการ

ตำ�รวจภูธร
เมื่อมาถึงห้องผู้ดูแลแมนชั่นที่ตั้งอยู่ชั้นล่าง ผู้ดูแลเพิ่งจะ
มาถึงพอดี
“อ่า ต้องขอโทษด้วยครับที่เรียกมาตั้งแต่เช้า คุณสึจิมากิ
ผู้ดูแลสินะครับ ผมวาตาเซะ จากสอพอไซตามะ”
เขาทักทายอย่างมีอัธยาศัย แต่หน้าตาเหมือนคนคิดแต่เรื่อง
จะต่ อ ยตี ค นอื่ น สึ จิ ม ากิ ไ หล่ ก ระตุ ก ผงะถอยหลั ง เผยให้ เ ห็ น
ความหวาดวิตกตั้งแต่แรก คงทราบข่าวแล้วบึ่งมาทันที หรือเป็น
เพราะว่าใบหน้ารูปไข่ซูบตอบเหมือนหนู เลยยิ่งดูน่าเวทนา

ชิจิริ นากายามะ 9
 “คุณคงทราบเรื่องแล้วว่า พบศพหญิงคนหนึ่งใกล้บันได
แมนชั่นชั้นสิบสาม รบกวนคุณช่วยดูหน้าศพแล้วยืนยันว่าเป็น
ลู ก บ้ า นที่ นี่ ห รื อ เปล่ า แล้ ว ก็ ผู้ พ บศพให้ ก ารว่ า เจอศพแขวนอยู่
เมื่อสามวันก่อนครับ”
“ขะ...ขอโทษครับ ขอโทษครับ!”
สึจิมากิขอโทษรัว ๆ ทั้งที่ไม่ได้โดนตำ�หนิ
“ปกติแล้วทำ�ความสะอาดแมนชั่นยังไงบ้างครับ”
“ผะ...ผมก็ ไ ม่ ไ ด้ ม าประจำ� มาวั น เว้ น วั น จั น ทร์ พุ ธ ศุ ก ร์
เลยไม่ได้ทำ�ความสะอาดทุกชั้นทุกครั้ง ถ้าเป็นชั้นเดียวกันก็ทำ�
ทุก ๆ สองอาทิตย์” ่าง
“ไม่ได้มาประจำ�เหรอ แมนชั่นใหญ่ขนาดนี้เนี่ยนะ คุณคง
ไม่ได้ดูแลทั้งหกตึกคนเดียวใช่มั้ย”
อย
“...สามคนครับ ผมดูแลตึกหนึ่งกับตึกสาม”
“หกตึ ก มี ค นดู แ ลแค่ ส ามคน...หมายความว่ า ลดจำ�นวน
พนักงานเหรอครับ”
ตัว

คำ�ตอบที่ได้คือ ทีแรกมีผู้ดูแลประจำ�อาคารละหนึ่งคน แต่

แล้วลดเหลือครึ่งหนึ่งเนื่องจากต้องการลดค่าใช้จ่ายในการบริหาร
จัดการ สวนหย่อมและอุปกรณ์ต่าง ๆ จึงถูกปล่อยให้ทรุดโทรม
เพราะพนักงานไม่พอและขาดงบประมาณ
“...เลยมี ส ภาพเหมื อ นโดนแมลงแทะแบบนี้ สิ น ะครั บ
อย่างนี้นี่เอง ชั้นสิบสามเป็นชั้นที่ไม่มีใครอยากอยู่ด้วยสิ ว่าแต่
เวลาทำ�งานของคุณคือตอนไหน”
“เก้าโมงเช้าถึงหกโมงเย็นครับ...”
สึจิมากิก้มหน้าอย่างละอายใจ
ไม่ ว่ า ผู้ เ คราะห์ ร้ า ยจะเป็ น ลู ก บ้ า นหรื อ ไม่ แต่ ถ้ า คนร้ า ย

10 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
แบกศพเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในตึกย่อมเป็นที่สะดุดตา แต่ผู้ดูแล
ไม่อยู่หลังหกโมงเย็น อีกทั้งลูกบ้านมีจำ�นวนน้อยขนาดนี้ก็เป็น
ไปได้ที่จะไม่มีใครเห็น ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก แมนชั่นนี้รูปลักษณ์
ภายนอกดูเก๋ไก๋ แต่อยู่ห่างไกลความเจริญ
คดี นี้ ค งจะทำ�ให้ ลู ก บ้ า นลดลงไปอี ก โคเตงาวะคะเนไป
ในแง่ร้าย
สึจิมากิให้ปากคำ�ต่อจนเสร็จแล้วไปดูหน้าศพ ยืนยันว่าเป็น
หญิงแปลกหน้า
โคเตงาวะไปสอบถามเพื่ อ นบ้ า นทั้ ง ที่ นึ ก ไว้ แ ล้ ว ว่ า เปล่ า
่าง
ประโยชน์ น่าละเหี่ยใจ นอกจากชั้นสิบสามแล้ว ชั้นสิบสี่ก็ไม่มี
คนอยู่ สุ ด ท้ า ยแล้ ว เขาสื บ ถามลู ก บ้ า นทั้ ง ตึ ก แต่ ไ ม่ ไ ด้ เ บาะแส
อะไรเลย
อย
กองบั ญ ชาการสื บ สวนตั้ ง ขึ้ น ในสถานี ตำ�รวจภู ธ รฮั น โน
ช่วงเที่ยง โคเตงาวะตั้งใจว่าจะกลับไปกองบัญชาการสืบสวน แต่
รถตำ�รวจกลับมุ่งหน้าไปคนละทาง
ตัว

“หัวหน้า จะไปไหน”
“ห้องเรียนนิติวิทยาศาสตร์”
“ไป...ทำ�อะไรครับ”
“โชคดีที่วันนี้ศาสตราจารย์มิตสึซากิสอน ตาแก่นั่นเดินช้า
แต่ ทำ�งานฉั บ ไว ป่ า นนี้ น่ า จะชั น สู ต รศพเสร็ จ แล้ ว จะให้ นั่ ง รอ
รายงานอยู่ ที่ ก องฯ ได้ ยั ง ไง ไม่ มี ผู้ เ ห็ น เหตุ ก ารณ์ เบาะแส
เป็นศูนย์ ตอนนี้ต้องไปถามศพโดยตรงเท่านั้น”
โคเตงาวะชื่นชมแกมระอาหัวหน้าผู้กระตือรือร้นตลอดเวลา
ความกระฉับกระเฉงคือข้อดีของวาตาเซะ เขาพึ่งพาได้ แต่ก็วู่วาม
จนโดนจูงจมูกไม่หยุดหย่อน โคเตงาวะจึงไม่ค่อยปลื้ม ที่สำ�คัญ

ชิจิริ นากายามะ 11
คือตนอดเป็นผู้นำ�
มาอยู่ แ ผนกสื บ สวนที่ ห นึ่ ง ได้ ห นึ่ ง ปี แ ล้ ว เลยอยากจั บ กุ ม
คนร้ายในคดีใหญ่ให้ได้เร็ว ๆ ---โคเตงาวะคิดแบบนั้น ปลายนิ้ว
มือขวาอวบจิกเข้าฝ่ามือ ไม่ต้องดูก็รู้ว่าบนฝ่ามือมีรอยแผลพาด
ผ่านสองนิ้ว โคเตงาวะใช้นิ้วโป้งซ้ายลูบรอยแผลนั้น เป็นนิสัย
ติดตัวที่คนอื่นทัก
พอเปิ ด ประตู ห้ อ งเรี ย นนิ ติ วิ ท ยาศาสตร์ ก ลิ่ น ฟอร์ ม าลิ น
ก็โชยเตะจมูก กลิ่นแรงมากจนโคเตงาวะเผลอสำ�ลัก แต่วาตาเซะ
เปล่งเสียงมีอำ�นาจอย่างไม่รู้สึกรู้สา “ไง อาจารย์ ผมมารบกวน
อีกแล้วครับ” ่าง
แม้จะเป็นช่วงฤดูหนาว แต่ในห้องเรียนนิติวิทยาศาสตร์
ไม่ มี ฮี ต เตอร์ แน่ น อนว่ า ที่ นี่ เ ป็ น สถานที่ ผ่ า ศพ แม้ อ ากาศจะ
อย
ไม่ได้เย็นจนเป็นนํ้าแข็ง แต่ต้องรักษาอุณหภูมิห้องไว้ให้อยู่ตํ่ากว่า
ห้าองศาเซลเซียสเสมอ ห้องกว้างมาก แต่เพดานเตี้ย บวกกับ
หลอดไฟห้อยตํา่ ยิง่ ชวนอึดอัด เตียงผ่าศพสีเ่ ตียงทำ�จากสเตนเลส
ตัว

ตั้งอยู่ในพื้นที่กว้าง บนพื้นมีนํ้าขังเป็นวงกว้าง คงจะเพิ่งล้างพื้น

หลอดไฟทัง้ หมดแปดดวงส่องสว่างทัว่ ห้อง แสงไฟขาวซีดนัน้ ทำ�ให้
บรรยากาศในห้องยิ่งดูเหน็บหนาว
ชายชราผมขาวหวีผมทรงเสยนัง่ อยูท่ ีม่ มุ ห้อง เงยขึน้ จากชาม
จ้ อ งเขม็ ง มา มิ ต สึ ซ ากิ โทจิ โ ร่ หั ว หน้ า สาขานิ ติ วิ ท ยาศาสตร์
เขาเป็ น ชายร่ า งเล็ ก ใบหน้ า คมสั น แต่ แ ววตาเฉี ย บคมคู่ นั้ น
ดูราวกับนกล่าเหยื่อ
“คุณเนี่ย เอะอะโวยวายไม่เปลี่ยนเลยนะ สำ�เหนียกบ้างมั้ย
ว่าที่นี่เป็นที่ไหน คุณอยู่ในตึกโรงพยาบาลภายในวิทยาเขต แถม
ยังอยู่ต่อหน้าดวงวิญญาณของผู้ตายนะ”

12 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
 “ขอโทษครับ ผมเป็นคนเสียงดังอยู่แล้ว”
“แล้วก็ความประพฤติแย่ ที่คุณมาที่นี่เพราะว่าในที่เกิดเหตุ
ไม่มีทั้งข้าวของของผู้ตาย ทั้งผู้เห็นเหตุการณ์ และไม่มีที่อื่นให้ไป
แล้วละสิ เอาเถอะ เจ้าหน้าที่ชันสูตรพลิกศพก็กลับไปแล้ว ฉัน
กินใกล้จะเสร็จแล้วด้วย ใส่เสื้อกาวน์รอไปก่อน”
วาตาเซะเอือ้ มมือไปหยิบเสือ้ กาวน์กอ่ นทีอ่ กี ฝ่ายจะสัง่ “เอ้า”
เขาโยนเสื้อกาวน์อีกตัวหนึ่งให้โคเตงาวะพร้อมกำ�ชับเบา ๆ
“รีบ ๆ ใส่ซะ ถ้ากลิน่ ติดเสือ้ นอกต้องเอาไปซักถึงจะหมดกลิน่
นะ”
่าง
โคเตงาวะรีบสวมเสื้อกาวน์พลางชำ�เลืองชาม ในชามมีอุด้ง
เนื้อ เขานึกสงสัยว่าคนที่นั่งหันหลังให้ร่างไร้ชีวิตบนเตียงผ่าศพ
แล้วสูดเส้นอุด้งได้จะต้องจิตแข็งสักแค่ไหนหนอ
อย
“ว่ า แต่ หมู่ นี้ ศ พที่ คุ ณ ส่ ง มาให้ ดู ไ ม่ เ ป็ น ชิ้ น เป็ น อั น เลยนะ
เดือนที่แล้วดูเหมือนเศษเนื้อติดกระดูก คราวนี้เป็นของแห้ง”
“ยุคสมัยเปลี่ยนไปละมั้งครับ”
ตัว

“ขอแบบที่เขานิยมบ้างเถอะ เจอศพแบบนี้ทุกครั้งก็ไม่ไหว
เห็ น ว่ า ตากแดดตากลมมาสามวั น แล้ ว คงจะอยู่ ใ นที่ แ ห้ ง และ
ลมโกรกดีละสิ แต่โชคดีที่ยังไม่เน่า”
ศาสตราจารย์มติ สึซากิซดนํา้ ซุปก้นชาม ลุกขึน้ ช้า ๆ เดินไปที่
โต๊ะผ่าศพซึง่ มีผา้ คลุม เลิกผ้าออก เผชิญหน้ากับศพทีเ่ พิง่ แยกกัน
เมื่อเช้าอีกครั้ง ทว่านำ�ตะขอแทงปากออกไปแล้ว
“ถ้ า สถานที่ เ ก็ บ ศพมี อุ ณ หภู มิ ตั้ ง แต่ ห้ า องศาเซลเซี ย ส
ขึ้นไป ศพจะเริ่มเน่าแม้ในช่วงฤดูหนาว เมื่อศพเริ่มเน่า โปรตีน
ซึ่ ง มี กำ�มะถั น เป็ น องค์ ป ระกอบจะแตกตั ว ก่ อ ให้ เ กิ ด แก๊ ส เน่ า
พอแก๊สเน่าบวกกับเวลาที่ผ่านไป ศพจะเริ่มอืด ส่วนที่อ่อนนิ่ม

ชิจิริ นากายามะ 13
เช่ น ดวงตา ลิ้ น และริ ม ฝี ป ากจะบวมขึ้ น ใบหน้ า จึ ง ผิ ด รู ป
ดู ไ ม่ เ หมื อ นตอนยั ง มี ชี วิ ต ก็ เ ลยถื อ ว่ า ศพนี้ ยั ง เคราะห์ ดี เฮ้
พ่อหนุ่ม ฟังอยู่หรือเปล่า”
พอโดนเรียก โคเตงาวะก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย เมื่อเผชิญ
หน้ า กั บ นํ้ า เสี ย งไม่ ค่ อ ยเต็ ม ใจของมิ ต สึ ซ ากิ กั บ กลิ่ น ศพฉุ น กึ ก
เขาเก็บซ่อนความไม่เคารพผู้สูงอายุไว้ในใจ
ศาสตราจารย์ มิ ต สึ ซ ากิ ส อดแขนช้ อ นคอศพยกศี ร ษะขึ้ น
หนังศีรษะโดนกรีดตั้งแต่หลังใบหู เผยให้เห็นกะโหลก
“บริ เ วณท้ า ยทอยมี แ ผลแตก พอเปิ ด ผิ ว หนั ง ออกพบว่ า
่าง
กะโหลกเสี ย หายและมี เ ลื อ ดตกใน สั น นิ ษ ฐานจากลั ก ษณะ
บาดแผล น่ า จะถู ก ตี ด้ ว ยวั ต ถุ ไ ม่ มี ค ม แต่ เ ป็ น การตี ค รั้ ง เดี ย ว
บาดแผลไม่ฉกรรจ์ถึงแก่ชีวิต บาดแผลฉกรรจ์อยู่ตรงนี้”
อย
มิตสึซากิวางศีรษะลง ชีค้ อหอย ผิวหนังขาวซีดทิง้ รอยเชือก
สีม่วงชัดเจนราวกับใช้ปากกามาร์กเกอร์ลากเส้น
“สาเหตุการเสียชีวิตเนื่องจากโดนรัดคอจนขาดอากาศหายใจ
ตัว

อาวุธสังหารคือเชือกเส้นเล็ก คนร้ายออกแรงมาก แผลถลอก

ที่ ห ลงเหลื อ บนคอลึ ก ผิ ด ปกติ รอยแผลมี ส องเส้ น แสดงว่ า
คนร้ า ยรั ด คอด้ ว ยเชื อ กสองทบ นอกจากนี้ มี ร่ อ งรอยใช้ กำ�ลั ง
รุ น แรง ไม่ ใ ช่ ร่ อ งรอยล่ ว งละเมิ ด ทางเพศ อนึ่ ง ตะขอที่ แ ทง
ทะลุ ข ากรรไกรบนมี ป ลายมน แต่ แ ทงทะลุ เ นื้ อ กั บ กระดู ก ได้
สั น นิ ษ ฐานว่ า ชั้ น ผิ ว หนั ง เริ่ ม เน่ า และสลายตั ว ไม่ อ าจทนรั บ
นํ้ า หนั ก ศพและกิ น ลึ ก เข้ า เนื้ อ บริ เ วณต้ น แขนและช่ ว งท้ อ ง
มีเลือดคั่งและรอยเชือก แต่น่าจะเป็นรอยมัดบนผ้าใบ จึงเห็น
ไม่ชัด อาจจะเป็นรอยที่ได้มาจากตอนขนย้ายศพ แล้วก็ผู้ตาย
เพิ่งจะใส่ฟันปลอม คงถอนฟันซ้อนออก”

14 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
 “ระยะเวลาการตายล่ะครับ”
“วั น ก่ อ นจะถู ก แขวน ซึ่ ง น่ า จะเริ่ ม ตั้ ง แต่ ช่ ว งกลางวั น ถึ ง
กลางคืนเมื่อสี่วันที่แล้ว ฉันตรวจสอบอาหารในกระเพาะ เจอ
แซนด์วิชกับชาเขียวยังย่อยไม่หมด สันนิษฐานจากรอยจํ้าหลัง
เสียชีวิตกับสภาพการเน่าบริเวณท้องน้อย ระยะเวลาการตายน่าจะ
เป็นช่วงเวลานั้น ตอนนี้สิ่งที่ฉันกล้าพูดมีแค่นี้แหละ”
“ถ้าอย่างนั้นผมอยากฟังเรื่องที่ไม่กล้าพูดบ้าง หมายถึงสิ่งที่
ไม่ได้เขียนไว้ในใบชันสูตรศพ ความรู้สึกของอาจารย์น่ะครับ”
วาตาเซะพูดจาหยิ่งยโส ศาสตราจารย์มิตสึซากิได้ยินแล้ว
่าง
ขมวดคิ้วแวบหนึ่ง นึกว่าจะโมโหเสียอีก
“ตำ�รวจที่มาถามแพทย์นิติเวชโดยตรง คงจะเหลือแค่นาย
คนเดียวสินะ สมัยนี้มีแต่พวกอยากจะทำ�แต่งานเอกสาร”
อย
“ครับ ผมเลยเกรงใจ”
“ไม่จริงหรอก คุณไม่ได้เกรงใจเลยสักนิด แต่ว่ามาถาม
ความรู้สึกคนแก่ปูนนี้ไปเพื่ออะไร ฉันมองว่า ถ้านำ�ความรู้สึก
ตัว

ส่วนตัวไปอ้างอิงการสืบสวนทางวิทยาศาสตร์จะเป็นภัยนานัปการ
ไม่ส่งผลดีเลย”
“นี่ อ าจจะไม่ ใ ช่ ก ารสื บ สวนทางวิ ท ยาศาสตร์ ค รั บ ผมเอง
ไม่ไว้ใจการสืบสวนทางวิทยาศาสตร์เต็มร้อยอยู่แล้ว แค่อยากจะ
ฟังความเห็นของคนทำ�งานในสายนั้น ๆ”
ศาสตราจารย์มิตสึซากิหยักยิ้มมุมปาก ย่างก้าวช้า ๆ กลับไป
ที่เก้าอี้ตัวเดิม
“ได้ยินมาว่าคนร้ายทิ้งกระดาษโน้ตพิลึกไว้ เนื้อหาทำ�นองว่า
จับกบได้แล้ว ทำ�ให้เป็นหนอนปลอกดีกว่าใช่มั้ย”
“ใช่ครับ”

ชิจิริ นากายามะ 15
 “ศพนี้มีบาดแผลแค่เล็กน้อย ไม่มีร่องรอยใช้กำ�ลังรุนแรง
คนทั่วไปมักจะคิดว่าฆาตกรมีพฤติกรรมสุดขั้วและศพต้องน่ากลัว
ตอนนี้ ศ พลุ ก ขึ้ น มาไม่ ไ ด้ แ ล้ ว เข้ า มาจู่ โ จมคนร้ า ยไม่ ไ ด้ ด้ ว ย
การทำ�ลายศพอย่างการนำ�ไปทิง้ หรือซุกซ่อนคือการแสดงความกลัว
อีกด้านหนึ่ง แต่ว่าคนร้ายรายนี้นอกจากจะไม่กลัวแล้วยังเลือก
ที่ จ ะแก้ ผ้ า ศพล่ อ นจ้ อ น เอาไปแขวนบนที่ สู ง และห่ อ ด้ ว ยผ้ า ใบ
ประหนึ่ ง เชิ ญ ชวนให้ ผู้ ค นมากมายมาดู . ..คนร้ า ยไม่ คิ ด ว่ า ศพ
เป็นศพ มองว่าเป็นเพียงวัตถุหรือหุ่นโชว์ คุณบอกว่าอยากฟัง
ความเห็นฉันใช่มั้ย จะบอกให้ก็ได้ นี่เป็นฝีมือของคนวิกลจริต
่าง
พันธุ์แท้ คุณเตรียมใจต่อสู้กับกฎหมายอาญา มาตราสามสิบเก้า
ได้เลย”
อย
สอง
2 ธันวาคม
ตัว

วันถัดมาเจ้าหน้าที่สิบเอ็ดนายของแผนกสืบสวนที่หนึ่ง นำ�ทีมโดย
วาตาเซะรวมกำ�ลังกับเจ้าหน้าทีอ่ าชญากรรมรุนแรงสถานีตำ�รวจภูธร
ฮันโน โดยหลักการแล้ว สถานีตำ�รวจภูธรฮันโนเป็นฝ่ายสนับสนุน
แต่ว่ามอบอำ�นาจผู้นำ�ให้กองบัญชาการตำ�รวจภูธร
หลั ง จากตำ�รวจแถลงคดี พ ร้ อ มกั บ เปิ ด เผยภาพเหมื อ น
ผู้เคราะห์ร้ายเรียบร้อยแล้ว หัวหน้าของผู้เคราะห์ร้ายติดต่อมา
ที่กองบัญชาการสืบสวนทันที เป็นชายชื่อไซโต พนักงานบริษัท
จำ�หน่ า ยอุ ป กรณ์ สำ�นั ก งานแถบสึ กุ ด ะบอกว่ า ผู้ เ คราะห์ ร้ า ย
ชื่ออาราโอะ เรโกะ พนักงานบริษัทเดียวกัน

16 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
 ไซโต สึโตมุ เข้าพบตำ�รวจ เขาเป็นชายวัยห้าสิบ ศีรษะเถิก
ไม่ได้แสดงอาการเครียด มีรอยยิ้มเป็นอาวุธคู่กายตามแบบฉบับ
ของพนักงานขาย โบราณว่าไว้ สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น วาตาเซะ
รีบพาไซโตไปดูศพก่อนจะซักถาม ทันทีที่เห็นศพ ไซโตหุบปาก
กลั้นอาเจียน แต่อึดใจต่อมาก็ยืนยันว่าศพคืออาราโอะ เรโกะ
หลังถามทีอ่ ยูป่ จั จุบนั ของอาราโอะ เรโกะ กับทีอ่ ยูเ่ พือ่ ติดต่อ
บ้ า นเกิ ด โคเตงาวะพร้ อ มกั บ เจ้ า หน้ า ที่ แ ผนกพิ สู จ น์ ห ลั ก ฐาน
หลายนายเดินทางไปอพาร์ตเมนต์ที่ตำ�บลโองาตะ อำ�เภอฮันโน
ซึ่งเป็นที่อยู่ปัจจุบันของอาราโอะ เรโกะ ส่วนวาตาเซะไปเตรียม
่าง
ความพร้อมอยู่ที่สถานีตำ�รวจภูธรฮันโน เพื่อรอฟังรายงานของ
สมาชิกกองบัญชาการสืบสวนที่เพิ่งตั้งขึ้นมา
อพาร์ตเมนต์ที่หมายชื่อเซนต์วิลล่า โองาตะ อยู่ห่างจาก
อย
สถานี ร ถไฟที่ ใ กล้ ที่ สุ ด ราวครึ่ ง กิ โ ลเมตร มี ค วามเป็ น ไปได้ ว่ า
อาราโอะ เรโกะ นั่งรถไฟไปทำ�งานแล้วโดนจู่โจมระหว่างเดินจาก
สถานีรถไฟกลับอพาร์ตเมนต์ ตำ�บลทากิมิซึ่งเป็นสถานที่พบศพ
ตัว

ก็อยู่ข้าง ๆ กัน ถ้าเช่นนั้นก็ตีวงคนร้ายให้แคบลงมาได้ อย่างน้อย

น่าจะเป็นคนที่รู้จักละแวกนี้ดี
โคเตงาวะอธิบายเหตุการณ์ให้ผู้ดูแลอพาร์ตเมนต์ฟังและ
ขอกุญแจสำ�รอง
ป้ า ยชื่ อ หน้ า ห้ อ งเขี ย นด้ ว ยอั ก ษรฮิ ร างานะอ่ อ นช้ อ ยว่ า
อาราโอะ ไม่ พ บหนั ง สื อ พิ ม พ์ ว างทิ้ ง ไว้ เพราะคงไม่ ไ ด้ บ อกรั บ
ตั้ ง แต่ แ รก แต่ มี จ ดหมายล้ น ออกมาจากปากกล่ อ งไปรษณี ย์
หน้ า ประตู อาทิ จดหมายโฆษณาต่ า ง ๆ ใบแจ้ ง ค่ า ไฟฟ้ า
จดหมายทวงหนี้จากแหล่งเงินกู้นอกระบบเอย บริษัทบัตรเครดิต
เอย พอเปิดประตูเข้าไปก็ได้กลิน่ หอมละมุนไม่รวู้ า่ เป็นกลิน่ นํา้ หอม

ชิจิริ นากายามะ 17
หรือกลิ่นดอกไม้ หลายวันมานี้โคเตงาวะดมแต่กลิ่นศพกับกลิ่น
ฟอร์มาลินเลยรู้สึกว่าแค่นั้นก็คุ้มค่าแล้ว
ห้องนี้เป็นห้องเดี่ยวขนาดเล็ก เหมาะจะเป็นที่พักของหญิง
วัยไม่ถึงสามสิบ หน้าห้องและโถงทางเดินดูมีสีสันด้วยของตกแต่ง
กระจุ ก กระจิ ก เที ย บกั บ หอพั ก ธรรมดา ๆ ของเขาซึ่ ง อยู่ ใ นวั ย
เดี ย วกั น ไม่ ไ ด้ เ ลย โคเตงาวะเดิ น ไปที่ ส่ ว นนั่ ง เล่ น แล้ ว ยิ่ ง เห็ น
ความสดใส หมอนอิงสีสดและของใช้ลายการ์ตูนวางเบียดเสียด
สีสันหลากหลายจนแทบเวียนหัว
ทว่าเมื่อค้นห้องไปเรื่อย ๆ ความสดใสก็เลือนหายไปทีละ
่าง
น้ อ ย เริ่ ม รู้ สึ ก ว่ า ความอ้ า งว้ า งเข้ า มาแทนที่ หนั ง สื อ ที่ เ รี ย งอยู่
บนชั้ น ส่ ว นใหญ่ เ ป็ น นิ ต ยสาร อาทิ นิ ต ยสารแฟชั่ น นิ ต ยสาร
ตกแต่ ง ภายในฉบั บ พิ เ ศษ นิ ต ยสารอั ญ มณี แค็ ต ตาล็ อ กเก่ า
อย
สิ น ค้ า ออนไลน์ หนั ง สื อ แนะนำ�ร้ า นอาหารในเขตโตเกี ย วและ
ปริมณฑล นิตยสารเจ้าสาว นิตยสารหางาน และหนังสือพัฒนา
ตนเองที่ ดู ไ ม่ เ ข้ า พวก --- นิ ต ยสารแค็ ต ตาล็ อ กลงรายการสิ น ค้ า
ตัว

ในคลังที่หาซื้อไม่ได้แล้ว มีเยอะจนล้นชั้นวาง อาราโอะ เรโกะ

เป็นคนอยากได้อยากมีมากแค่ไหนกันนะ พอพิจารณารวมกับ
ปึกใบทวงหนี้เมื่อกี้นี้ คำ�ตอบก็กระจ่างชัดในตัว
ปิดท้ายด้วยกรอบรูปที่ถูกควํ่าหน้าไว้บนชั้นหนังสือ หงายดู
ข้างในไม่มีอะไรเลย เธอคงถอดรูปออกไปเอง กรอบรูปว่างเปล่า
สะท้อนให้เห็นความอ้างว้างของห้องนี้
จู่ ๆ รู้สึกคล้ายได้ยินเสียงความเคียดแค้นชิงชังแว่วมา
โคเตงาวะเริม่ ตรวจสอบลิน้ ชักโต๊ะ เดีย๋ วนีท้ กุ คนบันทึกทีอ่ ยู่
ไว้ในโทรศัพท์มือถือ แต่บางคนมีสมุดจดที่อยู่ไว้เพื่อสำ�รองข้อมูล
การลบข้อมูลของคนทีไ่ ม่ได้พดู คุยกันแล้วด้วยโทรศัพท์มอื ถือทำ�ได้

18 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
ภายในพริบตา แต่การกำ�จัดสมุดที่อยู่ซึ่งเขียนเองต้องใช้เวลา
ไม่นานโคเตงาวะก็หาสมุดที่อยู่ขนาดพกพาเจอ ขณะกรีด
หน้ากระดาษดู เจอชื่อชายคนหนึ่งมีสัญลักษณ์ ★ อยู่ข้างบน
ต้องเป็นชายคนนี้แน่ ๆ
โคเตงาวะรีบคัดลอกข้อมูล หยิบรูปถ่ายอาราโอะ เรโกะ
ไปหนึ่งใบแล้วถลันออกนอกห้อง ปล่อยให้แผนกพิสูจน์หลักฐาน
ทำ�งานต่อ ที่นี่อยู่แถวย่านตลาด เวลาเธอกลับบ้านย่อมมีผู้คน
พลุกพล่าน ถ้ามีเรื่องไม่ชอบมาพากลต้องมีคนเห็นแน่นอน
แต่พอสอบถามด้วยความคาดหวังไปหนึ่งชั่วโมงก็เริ่มเข้าใจ
่าง
ว่ า มั น เป็ น ความหวั ง ริ บ หรี่ ตั้ ง แต่ ห น้ า สถานี ร ถไฟไปจนถึ ง
อพาร์ตเมนต์ของอาราโอะ เรโกะ มีร้านค้าเรียงรายก็จริง แต่เป็น
ย่านตลาดที่เสื่อมความนิยมไปแล้ว เนื่องจากโดนห้างสรรพสินค้า
อย
ย่ า นชานเมื อ งที่ เ ปิ ด ให้ บ ริ ก ารเมื่ อ สามปี ที่ แ ล้ ว แย่ ง ลู ก ค้ า ไป
ร้านค้าหน้าสถานีรถไฟปิดกิจการเป็นเรื่องปกติ น่าตกใจที่แม้แต่
บาร์ แ ละร้ า นขายยาซึ่ ง มั ก จะพบเห็ น แถวหน้ า สถานี ร ถไฟก็ ยั ง
ตัว

เลิกกิจการ หากหน้าสถานีรถไฟมีสภาพแบบนี้ ลองนึกภาพตาม

ก็จะรู้ว่า ช่วงเวลาพลบคํ่าตะวันตกดิน แสงสว่างมีเพียงไฟถนน
สลัวรางกับไฟจากร้านสะดวกซือ้ จนหลงคิดว่าเป็นหน้าสถานีรถไฟ
เปลี่ยวของรถไฟท้องถิ่นสายขาดทุน ผู้อาศัยไม่รู้สึกอบอุ่นกลับ
รู้สึกไร้ชีวิตชีวา เวลาจะช็อปปิงก็ออกไปชานเมือง แต่ถ้าจะไป
ยํ่าราตรีก็เข้าเมือง คนที่ออกมาจากสถานีรถไฟนี้มีแต่จะมุดเข้า
ที่นอน สมกับเป็นเมืองที่เรียกว่าเบดทาวน์
เมื่อรู้สภาพการณ์แล้วก็พอจะเข้าใจ แต่ไม่อาจขจัดความ
ขัดแย้งในใจได้ ประเทศนี้มีบางอย่างบิดเบี้ยว สถานที่พักผ่อน
หย่ อ นใจกลั บ ไม่ ไ ด้ ไ ปต่ อ โดยอ้ า งเหตุ ผ ลเข้ า ใจยากเรื่ อ งสภาพ

ชิจิริ นากายามะ 19
เศรษฐกิจ ถ้าจะบอกว่านี่คือการส่งเสริมท้องถิ่นหรือพัฒนาที่ดิน
ผู้โบกธงบุกเบิกคงเป็นเพียงคนโง่ที่เอาแต่มุ่งมั่นสร้างชื่อ
สุ ด ท้ า ยแล้ ว สิ่ ง ที่ ไ ด้ จ ากการเดิ น จนขาแข็ ง ช่ า งน้ อ ยนิ ด จน
น่าท้อใจ ชาวบ้านสามคนเคยเห็นอาราโอะ เรโกะ เดินควงแขน
ผู้ชาย แต่ในวันอังคารซึ่งเป็นช่วงเวลาสำ�คัญไม่มีใครเห็นเธอเลย
โคเตงาวะแวะช่องตรวจตั๋วในสถานีรถไฟ แต่ไม่มีพนักงานคนไหน
จำ�หน้าผูโ้ ดยสารได้ พอถามเสร็จ ตะวันชิงพลบ ความมืดดุจม่าน
เนื้อหนาเข้าปกคลุมย่านตลาดหน้าสถานีรถไฟ เมืองมืดลงราวกับ
หมึกซึม แสงไฟสีขาวของร้านสะดวกซื้อส่องสว่างอยู่จุดเดียว
สายลมเย็นยะเยือกอย่างไม่ทันตั้งตัว่าง
เมื่อโคเตงาวะกลับมาถึงกองบัญชาการสืบสวน สถานีตำ�รวจภูธร
อย
ฮันโน วาตาเซะออกมารับด้วยใบหน้าหงุดหงิดผิดปกติ นึกว่าโมโห
ที่ตนรายงานข้อมูลน้อยเสียอีก
“พ่อแม่เหยื่อเดินทางมาจากนางาโนะ การชันสูตรเพิ่งเสร็จ
ตัว

เมื่อกี้นี้เอง”
“อ่า เรื่องนั้นเอง”
คำ�ว่ารอดตัวไปค้างอยู่ในลำ�คอ เพราะการเห็นญาติเหยื่อ
ร้องไห้เศร้าโศกเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่โคเตงาวะไม่ชอบ
“เหยื่อเป็นลูกสาวคนเดียว พ่อแม่รับเหมาตกแต่งภายนอก
อยูท่ ีต่ า่ งจังหวัด แต่วา่ ช่วงหลังมานีม้ ปี ญั หาการเงิน เหยือ่ เลยต้อง
ส่งเงินไปให้เป็นครั้งคราว ใบทวงหนี้ที่นายเห็น คงเป็นเพราะส่ง
เงินไปให้พ่อแม่นั่นแหละ”
“แนวทางเรื่องฆ่าชิงทรัพย์มีความเป็นไปได้น้อยลงสินะครับ”
“แนวทางนั้ น เป็ น ไปไม่ ไ ด้ ตั้ ง แต่ แ รกแล้ ว ถ้ า แค่ ชิ ง ทรั พ ย์

20 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
จะต้องใช้วิธีพลิกแพลงซับซ้อนขนาดนั้นเลยเหรอ เมื่อเดือนที่แล้ว
เจ้าตัวก็โทร.ไปหาพ่อแม่ แต่ไม่ได้บอกว่ามีแฟนใหม่หรือมีคน
ไม่น่าไว้ใจตามตื๊อ ฉันเลยนึกเหตุผลที่เหยื่อถูกฆ่าไม่ออกเลย”
“ก็ อ ย่ า งนี้ ไ งครั บ เพิ่ ง เลิ ก กั บ แฟน เข้ า เว็ บ ไซต์ อั น ตราย
เพื่อหาแฟนใหม่ แล้วดันไปเจอคนโรคจิต”
“ลองเปิดคอมพิวเตอร์ดูหรือยัง”
“เจ้าหน้าทีพ่ สิ จู น์หลักฐานกำ�ลังทำ�งานหนักครับ อะ ผลการ
ตรวจสถานที่เกิดเหตุออกหรือยังครับ”
“ผลออกมาไม่มีอะไรมาก ตำ�รวจเก็บเส้นผมได้เป็นกอง ๆ
่าง
พบว่าเป็นของเหยื่อกับระบุเจ้าของไม่ได้อีกหลายคนในที่เกิดเหตุ
ตอนนี้ กำ�ลั ง รี บ แยกประเภท ไม่ พ บรอยนิ้ ว มื อ อื่ น ที่ ผ้ า ใบสี ฟ้ า
และกระดาษโน้ ต นอกจากผู้ พ บศพ เจ้ า หน้ า ที่ พิ สู จ น์ ล ายมื อ
อย
ในกระดาษโน้ ต รายงานว่ า เศษกระดาษที่ ใ ช้ เ ป็ น กระดาษถ่ า ย
เอกสารไร้กรดของผู้ผลิตรายใหญ่ที่มีขายทั่วไป จึงตีวงแคบไปถึง
ผู้ใช้ไม่ได้ ลายมือเป็นการเขียนอิสระ ไม่ได้ใช้ไม้บรรทัด ดูแล้ว
ตัว

น่าจะฝึกหัดมาพอสมควร เท่าที่เห็นน่าจะเป็นคนที่มีอายุจิตใจ
หกขวบ หรื อ เป็ น คนที่ ไ ม่ ไ ด้ รั บ การศึ ก ษาภาคบั ง คั บ จนจบ...นี่
ความคิดเห็นของอาจารย์มติ สึซากิไม่ได้ลงในเอกสารทางการใช่มัย้ ”
“รายงานเป็นความคิดเห็นอย่างเป็นทางการครับ ส่วนความ
คิดเห็นของอาจารย์เป็นเพียงลางสังหรณ์”
“ลางสังหรณ์เป็นสิ่งสำ�คัญมาก ถ้านายคิดว่าลางสังหรณ์
ไม่ใช่วิทยาศาสตร์นั่นเป็นความเข้าใจผิด ฟังนะ ประสาทสัมผัส
ทั้งห้าของตำ�รวจสืบสวนและคนที่รับมืออาชญากรรมอยู่ด่านหน้า
ต้องเก็บสะสมข้อมูลมหาศาล เช่น สภาพความเสียหายของศพ
การเกิ ด รอยจํ้ า หลั ง เสี ย ชี วิ ต กลิ่ น แก๊ ส เน่ า ความลึ ก ของรอย

ชิจิริ นากายามะ 21
รองเท้า สัมผัสของอาวุธ เสียงและอากาศในที่เกิดเหตุ ไม่ว่าจะ
เป็นจอประสาทตา เยื่อแก้วหู โพรงจมูก ปลายลิ้นและปลายนิ้ว
ของคนเหล่านั้นจะจดจำ�ข้อมูลเอาไว้ได้ไม่ว่าเจ้าตัวจะตั้งใจหรือไม่
ก็ ต าม ข้ อ มู ล เหล่ า นั้ น จะสะสม กลายเป็ น ข้ อ มู ล ประกอบการ
ตัดสินใจ ลางสังหรณ์ที่นายพูดเมื่อกี้นี้เป็นข้อสรุปหนึ่งเดียวที่เด้ง
ออกมาจากฐานข้อมูลขนาดใหญ่ ความคิดเห็นอย่างเป็นทางการ
ซึ่งผ่านการทดสอบทางวิทยาศาสตร์เทียบไม่ได้เลย”
โคเตงาวะตั้งท่าจะโต้เถียงเข้าข้างตัวเอง จังหวะนั้นตำ�รวจ
คนหนึ่งเข้ามาในห้อง

“ใครเหรอ”
่าง
“สารวัตรครับ ชายที่รู้จักกับเหยื่อมาถึงแล้วครับ”

“เขาชื่อคัตสึรางิ ซาดาคาสุ ครับ”

อย
โคเตงาวะหันไปมองหน้าวาตาเซะ ประหยัดเวลาไปเรียกตัว
แต่ ว่ า เขามาเพราะอะไร โดนกระตุ้ น ด้ ว ยหน้ า ที่ ข องพลเมื อ งดี
หรือเปล่า รู้ว่าต้องตกเป็นผู้ต้องสงสัยอยู่วันยังคํ่าเลยบุกถิ่นศัตรู
ตัว

เพื่อจับความเคลื่อนไหวหรือเปล่า
ความรู้สึกเมื่อได้เห็นคัตสึรางิ ซาดาคาสุ จากอีกห้องหนึ่ง
ถ้าพูดในแง่ดีคือรอบคอบ แต่ถ้าพูดในแง่ร้ายคือขี้ขลาด ชวนให้
นึกถึงสัตว์กินหญ้า ดวงตาอ่อนโยน แต่กลอกไปมาไม่เพ่งจุดใด
จุดหนึ่ง ไม่แปลกหรอก คนส่วนใหญ่เวลาเข้ามาในสถานีตำ�รวจ
จะห่อเหี่ยว
คัตสึรางิเอ่ยคำ�แรกว่าเขาติดต่อกับอาราโอะ เรโกะ ครัง้ ล่าสุด
เมือ่ เดือนทีแ่ ล้ว พออ่านหนังสือพิมพ์วนั นีก้ ค็ ดิ จะมาหาตำ�รวจทันที
“โอ้ คุณทำ�งานอยู่บริษัทซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์เหรอครับ
แล้วรู้จักเหยื่อได้ยังไง”

22 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
 “เธอมาซ่อมบำ�รุงเครื่องถ่ายเอกสารที่บริษัทผม...เอ่อ ผม
อยากเจอเธอหน่อยครับ”
“ถ้าคุณอยากเจอ เดี๋ยวผมจะลองขอผู้ใหญ่ให้ครับ ว่าแต่
ที่ บ อกว่ า ติ ด ต่ อ ครั้ ง ล่ า สุ ด ...หมายความว่ า พวกคุ ณ เลิ ก กั น แล้ ว
ใช่มั้ย”
“เปล่า คือว่า...เธอพูดเองเออเอง แต่ผมไม่ได้คิดแบบนั้น
ตอนโทร.คุยกันครั้งสุดท้าย เธอก็พูดอยู่ฝ่ายเดียว ผมไม่เคย
หลุดปากขอเลิกเลย”
“แต่คุณอาราโอะบอกว่าเลิกกับคนที่ทำ�งานแล้ว”
่าง
“พูดเรื่องที่ไม่ได้คิด ถือว่าเธอเป็นคนแปลกหรือเปล่าครับ”
“รูปคู่ถูกถอดออกจากกรอบรูปในห้อง”
“เราถ่ายรูปใหม่ด้วยกันเมื่อต้นเดือนที่แล้ว เธออาจจะเอาไป
อย
เปลี่ยนกับรูปนั้นมั้งครับ”
“แล้วทีว่ า่ ขาดการติดต่อกันแล้วหมายถึงไม่ตอบข้อความด้วย
หรือเปล่า”
ตัว

“ใช่ครับ ผมโทร.ไป ส่งข้อความไป แต่เธอก็ไม่ตอบเลย”

ทันใดนัน้ โคเตงาวะเปลีย่ นมุมมองทีม่ ตี อ่ คัตสึรางิ ฝ่ายชาย
โดนบอกเลิก แต่ยังตัดใจไม่ได้และมีปากเสียงกันรุนแรง เลยฆ่า
รัดคอฝ่ายหญิง --- โครงเรื่องง่าย ๆ จนน่าหัวเราะ แต่เป็นความ
เรียบง่ายจนแทบจะไร้ที่ติ
“คืนวันอังคารที่ยี่สิบเจ็ด พฤศจิกา คุณคัตสึรางิทำ�อะไร
อยู่ที่ไหน”
“ปกติแล้ว ถ้าใครจำ�เหตุการณ์ตอนกลางคืนเมื่อสัปดาห์
ที่ แ ล้ ว ได้ ค งเป็ น เรื่ อ งแปลก แต่ ผ มเป็ น คนใช้ ชี วิ ต แบบเดิ ม ๆ
ทั้งอาทิตย์...ดื่มเหล้าคนเดียวที่บาร์แจซในเมืองไซตามะ ออกจาก

ชิจิริ นากายามะ 23
บาร์ตอนตีหนึ่งกว่า ๆ ผมเป็นลูกค้าประจำ� มาสเตอร์เป็นพยาน
ให้ได้ครับ”
“หลังจากนั้นล่ะ”
“พยานที่อยู่หลังตีหนึ่งเหรอครับ...ไม่มีหรอกครับ หลังจาก
นั้นผมแค่เข้านอน”
“คุณคงรู้เรื่องสภาพศพจากหนังสือพิมพ์แล้ว พอจะนึกออก
มั้ ย ครั บ ว่ า ในบรรดาเพื่ อ น ๆ เธอ มี ใ ครที่ พ อจะทำ�แบบนั้ น ได้
หรือเปล่า”
คัตสึรางิส่ายหน้า
่าง
“เราไม่เคยพูดถึงเพื่อนร่วมงานของแต่ละคน ผมเลยนึก
ไม่ออก...คุณตำ�รวจไม่ได้ถามเรื่องนั้นกับคนที่ทำ�งานเหรอครับ
แล้วใครเจอเธอเป็นคนสุดท้ายครับ”
อย
“ผมเป็นฝ่ายถามคุณอยู่นะ”
“ขอโทษครับ แต่ว่าไม่น่าจะมีใครเคียดแค้นเธอ”
“เมื่อกี้คุณบอกว่าพวกคุณทะเลาะกัน สาเหตุมาจากอะไร
ตัว

ครับ”
“...เรื่องนั้น ต้องเล่าด้วยเหรอครับ”
“ได้ โ ปรดให้ ค วามร่ ว มมื อ การสื บ สวนด้ ว ยครั บ อี ก อย่ า ง
ถึงคุณจะเล่า คุณอาราโอะก็คงไม่โกรธหรอก”
โคเตงาวะตั้ ง ใจพู ด ยั่ ว โมโหอี ก ฝ่ า ย แต่ ว่ า คั ต สึ ร างิ ไ ม่ ไ ด้
ชักสีหน้า
“...เราขัดแย้งกันเพราะเธอเร่งรัดเรื่องแต่งงานครับ เราเพิ่ง
จะคบหากันได้หนึ่งปี ในความคิดผมคือแค่ปีเดียวเอง แต่สำ�หรับ
เธอคื อ ตั้ ง ปี ห นึ่ ง แล้ ว เราคิ ด ต่ า งกั น ...เธอรบเร้ า ให้ ผ มไปเจอ
คุณพ่อคุณแม่ แต่ผมบอกว่าไม่ต้องรีบร้อนก็ได้...ที่จริงผมไม่ได้

24 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
รังเกียจเธอนะครับ”
“แต่วา่ คุณโดนเธอบอกเลิก คุณโทร.ไป เธอก็ไม่รบั เท่ากับ
ว่าเธอปฏิเสธคุณแล้วนี่”
“ผมเลยแค้นเธอเหรอครับ”
“มันก็ไม่แปลกนี่ครับ”
“ขอโทษนะครับ คุณตำ�รวจ...มีแฟนหรือเปล่า”
“...อะไรนะ”
“คุ ณ มี ผู้ ห ญิ ง ที่ คุ ณ ยอมสละชี วิ ต ของตั ว เองให้ เ ธอได้
หรือเปล่า”
่าง
“เรื่องนั้นมันเกี่ยวอะไรด้วย”
“ถ้าไม่มี คุณก็ไม่เข้าใจหัวอกผมหรอก ถ้าคุณมีคนสำ�คัญ
กว่าชีวิตตัวเองจริง ๆ ต่อให้เลิกกันไป ก็ยังอยากให้เธอมีความสุข
อย
คุณจะแค้นเธอเหรอครับ”
นํ้าเสียงราบเรียบ แต่ชวนให้รู้สึกถึงความมุ่งมั่นหนักแน่น
โคเตงาวะเดาะปากให้ คำ�พู ด เหน็ บ แนม แต่ สี ห น้ า คั ต สึ ร างิ ยั ง
ตัว

ไร้อารมณ์
“คุณเคยไปที่ห้องเหยื่อหลายครั้งใช่มั้ยครับ”
“ใช่ครับ”
“เธอเคยเข้าเว็บไซต์อันตรายหรือเปล่าครับ”
คัตสึรางิครุ่นคิดครู่หนึ่ง
“ไม่เคยนะครับ ผมเห็นเธอเปิดเน็ตทิ้งไว้หลายครั้ง แต่
ส่วนใหญ่เป็นเว็บไซต์เกี่ยวกับแฟชั่น เธอไม่เคยพูดถึงด้วย”
การสอบปากคำ�เสร็ จ สิ้ น ลง พอคั ต สึ ร างิ อ อกจากห้ อ ง
วาตาเซะย่องมาจากหลังประตู คงแอบฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
“ไอ้บ้าเอ๊ย แกสอบปากคำ�ไม่เป็นหรือไง คนถามดันเลือด

ชิจิริ นากายามะ 25
ขึ้นหน้าเสียเอง ช่วงท้ายอีกฝ่ายคุมเกมได้ชัด ๆ เลยนะ”
“...หมอนั่นใจเด็ดมากเลยครับ”
“ใจเด็ ด เหรอ ตอนที่ อ อกไปเมื่ อ กี้ นายเห็ น เข่ า กางเกง
หมอนั่นมั้ย”
“เข่ากางเกงทำ�ไม”
“ไม่เห็นสินะ กางเกงจีบคมเหมือนเพิ่งรีดมา แต่ตรงเข่า
มีแต่รอยยับ เพราะเขากำ�ขากางเกงตลอดตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้
ใจเด็ ด อะไรล่ ะ เขาอดทนฟั ง คำ�พู ด ของนาย ข่ ม ใจสุ ด ฤทธิ์ ใ ห้
ไม่แสดงความรู้สึกทางสีหน้าว่าเหนื่อยใจหรือใจเต้นแรง”
่าง
วาตาเซะบ่งชี้อย่างละเอียด ไม่เปิดช่องว่างให้โต้เถียง
“แต่ช่วงท้ายดูเหมือนเป็นการชงมุก ผลลัพธ์เลยโอเค”
“ชงมุก...คืออะไรครับ”
อย
“คัตสึรางิไม่ใช่คนโง่ เขาตอบคำ�ถามพลางสังเกตว่าเรารู้
หรือไม่รู้อะไรบ้าง เขาให้การว่าเข้านอนหลังตีหนึ่ง ฉันชักสนใจ
แล้วสิว่า หลังจากนี้อีกหกชั่วโมง หมอนั่นซึ่งข่มความรู้สึกเพื่อ
ตัว

มาลอบสังเกตแนวทางการสืบสวนจะทำ�อะไรต่อไป”
“อ๊ะ”
“หมอนั่นขอดูหน้าศพเป็นอย่างแรก ความรู้สึกแท้จริงจะ
เป็นยังไงก็ชา่ ง แต่ให้หมอนัน่ ไปเจอเหยือ่ ก่อนแล้วกัน พอหมอนัน่
ออกจากโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยแล้วค่อยสะกดรอยตามไป”
ลอบมองจากหน้าต่างก็เห็นว่าคัตสึรางิกำ�ลังออกจากสถานี
ตำ�รวจภูธรพอดี เดินไหล่ตกไปที่ประตูหน้าราวกับโดนลมกระโชก
โคเตงาวะนึกในใจว่าถ้านั่นเป็นการแสดง ก็ถือว่าอีกฝ่ายตีบทแตก
คัตสึรางิมุง่ ตรงไปโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยเพือ่ ดูศพอาราโอะ
เรโกะ อย่างที่วาตาเซะบอก ตำ�รวจที่ไปด้วยเล่าว่าเขาจ้องหน้าศพ

26 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
เงียบ ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ร้องไห้ครํ่าครวญ
เขาออกจากโรงพยาบาลราวสามทุ่ ม เศษ ตำ�รวจทั้ ง สอง
จึงเริ่มสะกดรอยตาม
คั ต สึ ร างิ อ อกจากโรงพยาบาลไปสถานี ร ถไฟใกล้ ที่ สุ ด
ทั้ ง สองใจแป้ ว แวบหนึ่ ง นึ ก ว่ า อี ก ฝ่ า ยแค่ ก ลั บ บ้ า น แต่ คั ต สึ ร างิ
เปลี่ยนไปนั่งรถไฟสายเซบุ - ชินจูกุกลางทาง
นายตำ�รวจทัง้ สองยืนห่าง ๆ ในตูร้ ถไฟเดียวกัน หลบอยูห่ ลัง
คนทำ�งานที่รบี กลับบ้าน พวกเขายืนโยกเยกจับห่วงย่อมอ่านสีหน้า
ของอีกฝ่ายไม่ได้
่าง
จู่ ๆ สายตาของคัตสึรางิเพ่งไปที่ชายใส่สูทซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้า
อี ก ฝ่ า ยกำ�ลั ง กางอ่ า นหนั ง สื อ พิ ม พ์ ไ ซตามะนิ ป โปกรอบเย็ น
หน้าหนึ่งพาดหัวข่าวฆาตกรรมพิสดารในตำ�บลทากิมิ คัตสึรางิ
อย
จ้ อ งพาดหั ว ข่ า วแทบจะกลื น กิ น แววตาไร้ พ ลั ง ว่ า งเปล่ า แต่
ไม่ ห ลุ ก หลิ ก แม้ แ ต่ น้ อ ย ชายใส่ สู ท รู้ ตั ว รี บ พั บ หนั ง สื อ พิ ม พ์
อย่างรังเกียจ
ตัว

คัตสึรางินั่งรถไฟไปหลายสถานีและลงที่ตำ�บลโองาตะ ---
สถานีซึ่งเป็นทำ�เลที่ตั้งอพาร์ตเมนต์ของอาราโอะ เรโกะ
คั ต สึ ร างิ เ งยมองแผนที่ บ อกทางง่ า ย ๆ หน้ า สถานี ร ถไฟ
โคเตงาวะนึกขึ้นได้ ทั้งที่อีกฝ่ายพักอยู่ไกลมาก แต่ที่นี่คือสถานี
ใกล้สกายสเตจทากิมทิ ีส่ ดุ คนร้ายต้องกลับมาทีเ่ กิดเหตุ --- คำ�สอน
เก่าครํ่าครึผุดขึ้นในหัว
อย่าบอกนะว่าจะทำ�เรื่องสิ้นคิดอย่างการเดินจากที่นี่ไปถึง
ที่เกิดเหตุ --- โคเตงาวะออกจากสถานีรถไฟ ภาวนาอย่าให้เป็น
เช่นนั้นพลางนึกหวั่นลมหนาวที่จะต้องพัดมาปะทะร่าง แต่เหมือน
สิ่งศักดิ์สิทธิ์รับรู้ คัตสึรางิเรียกรถแท็กซี่ ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้วจึง

ชิจิริ นากายามะ 27
วิตกแทนว่าจะมีรถแท็กซี่ขับผ่านมาให้นั่งสะกดรอยตามหรือเปล่า
แต่ว่าช่วงเวลานี้ยังมีผู้โดยสารขึ้นลงรถไฟพอสมควร นายตำ�รวจ
ทั้งสองจึงเรียกรถแท็กซี่คันต่อไปได้ทันที
พอให้คนขับทำ�หน้าทีส่ ะกดรอยตาม ก็ไม่ตอ้ งใช้สมองจดจ่อ
ทิวทัศน์บนหน้าต่างรถดูผ่อนคลาย แล่นผ่านย่านที่อยู่อาศัยซึ่ง
เปิดไฟเป็นหย่อม ๆ พื้นที่มืดลงทุกที มีไฟถนนก็จริง แต่ไฟสีส้ม
สูงชะลูดเน้นสวยอย่างเดียว แสงสว่างแทบจะส่องมาไม่ถึงพื้น
บ้านร้างใกล้จะพังถล่มเรียงรายสองข้างทาง ไม่เห็นแหล่งให้แสง
สว่าง สายลมยามคํ่าพัดต้นหญ้าสูงไหวเอน เสียงลมปะทะป้าย
่าง
เกือบจะพังดังแว่วเข้ามาในรถ ผู้ชายที่จะเดินถนนเส้นนี้คนเดียว
จะต้องเตรียมใจมาแล้ว ต่อให้เกิดเรื่องไม่ดีไม่งามบนถนนเส้นนี้
ความมืดมิดก็ช่วยอำ�พราง คงไม่มีที่ไหนเหมาะแก่การขนย้ายศพ
อย
อาราโอะ เรโกะ เท่าที่นี่อีกแล้ว จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ศพอาราโอะ
เรโกะ แขวนอยู่ในพื้นที่อับแสงท่ามกลางเหล่าปีศาจราตรีอหังการ
โคเตงาวะรู้สึกทึ่งอีกครั้งที่มีคนมาสร้างแมนชั่นหรูไม่เข้ากับทำ�เล
ตัว

แบบนี้
คัตสึรางิลงรถแท็กซีเ่ มือ่ ถึงทีห่ มาย ดูปา้ ยบอกทางเพือ่ ยืนยัน
บางอย่าง จากนัน้ เดินไปตึกทีห่ นึง่ โคเตงาวะกับวาตาเซะตัดสินใจ
สะกดรอยตามคัตสึรางิจากตึกข้าง ๆ
ชัว่ อึดใจเดียว คัตสึรางิโผล่มาทีช่ นั้ สิบสาม ซึง่ เป็นจุดพบศพ
เขาทำ�อะไรบางอย่างอยู่ในที่เกิดเหตุ แต่เพราะบันไดบังอยู่จึงมอง
ไม่ เ ห็ น อะไรเลย โคเตงาวะเห็ น อี ก ฝ่ า ยผลุ บ ๆ โผล่ ๆ อยู่ ต รง
ราวบั น ไดแล้ ว หงุ ด หงิ ด แต่ ว าตาเซะมองภาพนั้ น เฉย ๆ คล้ า ย
หมดความสนใจ เทปกั้ น เขตขณะเจ้ า หน้ า ที่ พิ สู จ น์ ห ลั ก ฐาน
ตรวจสอบที่ เ กิ ด เหตุ ถู ก รื้ อ ออกไปแล้ ว ไม่ มี เ หตุ ผ ลที่ จ ะเดิ น

28 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
เป็นหนูติดจั่นเอาป่านนี้
จากนั้นคัตสึรางิออกจากแมนชั่นอ้อมไปด้านหลัง ลองเดิน
ตามไป พบว่าด้านหลังมีจุดทิ้งขยะของแต่ละตึก คัตสึรางิกำ�ลัง
หยิบถุงขยะใบหนึ่งในกองสุม วาตาเซะเห็นภาพนั้นแล้วถลันออก
จากที่กำ�บังราวกับหมดความอดทน
“ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว”
โคเตงาวะห้ามไม่ทัน
“คุณคัตสึรางิ หยุดเดี๋ยวนี้”
สิ้นเสียงนั้น คัตสึรางิหยุดชะงักเหมือนรูปปั้น สีหน้าคล้าย
่าง
มีข้อความเขียนว่าเกิดอะไรขึ้น
“ในวั น เกิ ด เหตุ คุ ณ อาราโอะใส่ เ สื้ อ เชิ้ ต ผ้ า แฟลนเนลกั บ
กางเกงผ้ า ลู ก ฟู ก สวมโค้ ต พั น ผ้ า พั น คอ ใส่ ร องเท้ า บู๊ ต แล้ ว
อย
ก็สะพายกระเป๋าถือ ข้าวของเหล่านั้นไม่อยู่ในที่เกิดเหตุชั้นสิบสาม
และไม่อยู่ที่ห้องเธอด้วย รวมทั้งถังขยะของตึกไหนในแมนชั่น
จะบอกให้ ด้ ว ยว่ า ตรงมุ ม หนึ่ ง ของที่ นี่ มี เ ตาเผาขยะขนาดเล็ ก ซึ่ ง
ตัว

ตอนนี้ไม่ได้ใช้งาน เราไปตรวจสอบแล้ว แต่ไม่พบร่องรอยเผา

เสื้อผ้าและของใช้ คนร้ายคงเอาไป หรือศพถูกขนย้ายมาในสภาพ
เปลือย ต่อให้คุณเป็นแฟนเธอ แต่อย่าคิดนะว่าจะหาหลักฐาน
ที่ตำ�รวจมองข้ามเจอ เพราะพวกผมไม่ได้กินหญ้า”
“ผะ...ผม...”
“ต่อให้นักสืบสมัครเล่นเสนอหน้ามาสืบก็คงไม่ได้เรื่องได้ราว
หรอก เพราะเป็นไปได้สงู ว่าคนร้ายอยูใ่ กล้ตวั เธอ ถ้าสืบต่อไปคุณ
อาจจะถูกฆ่าเองก็ได้ เธอคงไม่ได้ต้องการแบบนั้นหรอก”
สีหน้าแข็งทื่อคลายความระแวดระวัง คัตสึรางิยกสะโพกขึ้น
ช้า ๆ

ชิจิริ นากายามะ 29
 “...มีอะไรที่ผมพอจะทำ�ได้มั้ยครับ”
“มีสิ ให้ข้อมูลพวกผม”
“ผมเล่าเรื่องที่รู้ไปหมดแล้วนี่”
“ไม่ ยังเหลืออยู่ ผมอยากรู้ว่าอาราโอะ เรโกะ เป็นผู้หญิง
แบบไหน มีใครกำ�ลังเคียดแค้นอะไรเธออยู่หรือเปล่า”
นัยน์ตาเบิกกว้างอย่างประหลาดใจ อ่า คัตสึรางิก้มหน้า
ยิ้มบาง
“เรื่องพรรค์นั้นเป็นประโยชน์ต่อการสืบสวนเหรอครับ”
“เพราะมันเป็นเรือ่ งทีค่ ณ ุ รูอ้ ยูค่ นเดียว เลยเป็นข้อมูลพิเศษ”

พูดเบา ๆ
“นั่นสินะ...” ่าง
คัตสึรางิกลอกตาขึ้นข้างบนเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แล้วเริ่ม
อย
“เรโกะ...เป็ น ผู้ ห ญิ ง ธรรมดา สาวออฟฟิ ศ อายุ ยี่ สิ บ หกปี
พบเห็นได้ทั่วไป มาจากนางาโนะเพื่อเรียนต่อมหาวิทยาลัย และ
ทำ�งานที่นี่ เป็นสาวออฟฟิศทั่วไป ชอบแต่งตัว ท่องเที่ยวและ
ตัว

กินของอร่อย ๆ แต่เธอลังเลว่างานปัจจุบันใช่งานที่อยากทำ�จริง ๆ
หรือเปล่า ในห้องเธอมีนิตยสารหางานใช่มั้ย เป็นของเมื่อสองปี
ที่แล้ว ไม่ใช่ฉบับล่าสุด เธอไม่ได้คิดจะเปลี่ยนงานอย่างจริงจัง
แต่ ก็ ดี แ ล้ ว ละ เธอบอกว่ า เธอมี ท างเลื อ กอื่ น ที่ ดี ก ว่ า น่ า ขำ�มั้ ย
อายุ ตั้ ง ยี่ สิ บ หกปี แ ล้ ว มั ว คิ ด อะไรอยู่ ผู้ ห ญิ ง ไม่ ไ ด้ คิ ด จริ ง จั ง
เรื่องงานหรอก ส่วนใหญ่เป็นแบบนั้น ไม่ใช่แค่ผู้หญิง ผู้ชายก็มี
พรุ่งนี้จะเป็นยังไง มะรืนนี้จะเป็นยังไง ใช้ชีวิตในแต่ละวันเหมือน
วันนี้ต่อไปเรื่อย ๆ...คนเราเวลาวิตกกังวลแล้วละก็ แม้ลึก ๆ ในใจ
จะมั่นคง แต่ก็ยังแอบหวั่นไหว ถ้านึกย้อนกลับไปตอนที่คุยกัน
ครั้งสุดท้าย เธออาจจะอยู่ในสภาพนั้นพอดี ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เธอ

30 ฆาตกรมนุษย์กบกับศพปริศนา
ตัว
อย่า
ง