ชายาเฉือนคม

คาโปรย
ชีวิตของคุณหนูฮัวไม่เรียบง่ายอย่างที่คิด นอกจากจะมีพี่สาวต่างมารดาที่ร้ายราวกับพี่เลี้ยง
ในนิทานซินเดอร์เรลล่าแล้ว ตอนนี้ด้วยนิสัยที่มักจะพาตัวเองเข้าไปยุ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ของฟ่านหยางสือได้พาคุณหนูฮัวหนิงเซียนคนดีเข้าไปพัวพันกับเรื่องใหญ่เข้าเสียแล้ว ไม่
ว่าจะเรื่องคดีก็ดี เรื่องผู้มีอิทธิพลก็ดี จะเรื่องอะไรก็ล้วนแล้วแต่อันตรายและบั่นทอนเส้น
อายุขัยทั้งนั้น ทั้งที่ย้าแล้วย้้าอีกประสบการณ์จากชาติก่อนก็สอนแล้วว่าไม่ควรยุ่ง แต่จน
แล้วจนรอดก็ยังไม่วายเผลอแกว่งเท้าหาเสี้ยนอีกจนได้!!
“ใครขวางทางพวกกังฉินก็มีแต่ตายทั้งนั้น ฉันจะไม่เอาชีวิตไปเสี่ยงเด็ดขาด”

เรื่องราวดูเหมือนจะแย่ขึ้นทุกขณะ เมื่อฮัวหนิงเซียนจะต้องเข้าไปยุ่งกับคนที่นางไม่อยาก
ยุ่งที่สุด... ทั้งหวางเจ้าปัญหาทั้งสองพระองค์ ทั้งองค์ฮ่องเต้แห่งเฉียนฉิน ไหนจะพ่วงมาด้วย
ปัญหานานับประการ ที่ไม่ว่าจะนับอย่างไรแล้ว ก็ไม่คุ้มค่าเอาเสียเลยกับการที่จะเอาชีวิต
ของตัวเองไปเสี่ยง แต่ถึงอย่างนั้นราวกับว่าเป็นเงาตามตัว ไม่ว่าจะวิ่งหนีเท่าไหร่ก็ไปไม่พ้น
เสียที ครั้นจะขว้างงูก็กลัวจะไม่พ้นคอ ครั้นจะเข้าข้างกบฏก็ดันรู้อนาคตเสียแล้วว่าไม่ชนะ
ทางเลือกที่เหมือนจะไม่ได้เลือกนั้นท้าให้ฮัวหนิงเซียนล้าบากไม่น้อยทีเดียว ...แล้วชายคนนั้น
ฉินหยางอี้ที่ไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็ไม่อาจจะมองสีของเขาออกเลยสักที...

“ชีวิตหลังความตายมันลาบากได้ขนาดนี้เชียวหรือ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) |1
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 31 แผนของพี่ชาย

“จริงรึ ถ้าเช่นนั้นสตรีที่เขาลือกันก็คือน้องเล็กสินะ”
แม่ทัพใหญ่พึมพำเบำๆ ในขณะที่ผินหน้ำไปมองร่ำงเล็กที่ตกอยู่ในห้วงนิทรำ เรื่องรำวไม่
น่ำเชื่อมำกมำยที่ออกมำจำกน้องชำยและบ่ำวรับใช้ล้วนแล้วแต่สร้ำงควำมประหลำดใจให้
เขำไม่น้อย สุรำอุ่นนั้นช่วยทำให้ร่ำงกำยของเขำสบำยขึ้นหลังจำกที่ต้องมำรับรู้เรื่องรำวที่
ค่อนข้ำงหนักสำหรับคนเป็นพี่ชำย
“ข่ำวลือ?” ฮัวเฟยอวี่เอ่ยขึ้นด้วยควำมประหลำดใจ
ช่วงสำมสี่วันมำนี้เขำยุ่งกับงำนและคดีที่ศำลจนแทบไม่ได้รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นภำยนอกเลย
แม้แต่น้อย รวมถึงเรื่องข่ำวลือที่พี่ชำยคนโตเอ่ยขึ้นมำด้วย ฮัวเฟยเทียนผินหน้ำกลับมำ
มองน้องชำยของตนก่อนจะอธิบำยเพิ่มในสิ่งที่ตนได้กล่ำวออกไป
“ชำวบ้ำนเขำลือกันจนถึงชำยแดนว่ำมีสตรีนำงหนึ่งที่เป็นผู้กล้ำแจ้งเบำะแสแก่ทำงกำรจน
สำมำรถที่จะสืบไปถึงกำรโกงกินกันของสมำคมร้ำนค้ำ” ฮัวเฟยเทียนเอ่ยถึงสิ่งที่ตนได้ยินมำ
“บำงคนก็เดำว่ำเป็นเรื่องขัดผลประโยชน์กันของคนในสมำคม” แม่ทัพใหญ่เอ่ยต่อ
“เช่นนั้นหรือ...” ฮัวเฟยอวี่เอ่ยรับในขณะที่กำลังครุ่นคิดถึงผลกระทบที่จะมีต่อตัวน้องเล็ก
“แล้วเรื่องคดีได้เบำะแสไปถึงพวกกังฉินแล้วหรือ?” ฮัวเฟยเทียนถำมขึ้นอย่ำงมีควำมหวัง
ถ้ำหำกว่ำเรื่องนี้สำมำรถติดตำมสืบไปได้จนถึงพวกกังฉินก่อนที่ฮัวหนิงเซียนจะต้องหมั้น
หมำยกับสุ่ยเอ้ำเหยียนก็คงจะเป็นกำรดีกว่ำ มิเช่นนั้นแล้วหำกได้ดองกันไปก็คงไม่พ้นทั้ง
น้องเล็กและพวกเขำที่จะพลอยโดนหำงเลขไปด้วย แต่ถึงอย่ำงนั้นหำกกำรสืบคดีเป็นไป
อย่ำงช้ำเขำก็พอจะคิดแผนสำรองไว้บ้ำงแล้วเช่นกัน
“เรื่องนั้นเรียบร้อยหมดแล้ว หวังแปดรีบรุดกลับเข้ำวังหลวงเพื่อไปร่ำงฎีกำตั้งแต่ย่ำค่ำ”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) |2
 ชายาเฉือนคม
ฮัวเฟยอวี่ตอบ ยำมเมื่อนึกถึงหวังเจ้ำปัญญำ มันก็อดจะทำให้พี่ชำยที่ทั้งรักและห่วงน้องสำว
อดจะลำบำกใจไม่ได้ ทั้งสำยตำและท่ำทีสนิทสนมของหวังแปดที่มีต่อน้องเล็กของพวกเขำ
นั้นมันชัดเจนเสียจนปฏิเสธยำก
การที่ฮัวหนิงเซียนต้องหมั้นหมายกับพวกกังฉินอย่างตระกูลสุ่ยว่าเป็นเรื่องเลวร้ายแล้ว
การเข้าไปเป็นชายาในหวังคนใดคนหนึ่งนั้น อาจจะเป็นเรื่องที่เลวร้ายยิ่งกว่า
“งั้นก็ดีแล้ว แล้วทำไมเจ้ำยังมีสีหน้ำไม่ดีอยู่เล่ำ?” ฮัวเฟยเทียนถำมอย่ำงประหลำดใจ
เท่ำที่ฟังมำก็ดูเหมือนว่ำทุกเรื่องจะเข้ำที่หมดแล้วทั้งคดีก็สำมำรถหำคนฉ้อโกงได้ แถมยัง
โยงไปถึงกำรจ่ำยส่วยของพวกพ่อค้ำกับกลุ่มเสนำบดีกังฉิน เรื่องคดีที่ฝูซุนเรียบร้อยในขณะที่
อีกด้ำนหนึ่งเรื่องถวำยฎีกำกังฉินก็ดำเนินกำรไปด้วยดีอีกไม่นำนเรื่องต่ำงๆ ก็คงจะจบลง
ด้วยดี ไม่น่ำจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ต้องกังวลแต่ทำไมใบหน้ำของฮัวเฟยอวี่ยังมีควำมกังวล
อยู่กัน...
“เรื่องขององค์ชำยทั้งสอง...” น้ำเสียงของฮัวเฟยอวี่ไม่สู้ดีนัก “หนิงเอ๋อร์...”
เขำรู้ว่ำฮัวหนิงเซียนนั้นเปรียบดั่งแก้วตำดวงใจของพี่ใหญ่ หำกเกินเรื่องอะไรกับนำงแล้ว
แม่ทัพปรำบกบฏย่อมไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่ เพรำะฉะนั้นกำรจะเล่ำเรื่องศึกชิงนำงออกไป
นั้นดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ยำกเหลือเกิน
“องค์ชำยทั้งสอง ทำไมหรือ” แม่ทัพใหญ่ทวนคำอย่ำงประหลำดใจ
“เสี่ยวซี.. เจ้ำก็รู้สึกใช่หรือไม่”
ฮัวเฟยอวี่หันไปขอควำมช่วยเหลือจำกสำวใช้ที่กำลังเช็ดตัวเพื่อลดอุณหภูมิให้กับนำยของตน
เมื่อได้ยินชื่อของตัวเองเสี่ยวซีก็สะดุ้งสุดตัว นำงไม่คิดว่ำชื่อของนำงจะมำถูกเรียกในเวลำ
แบบนี้และไม่คิดว่ำจะถูกขอควำมช่วยเหลือในหัวข้อที่ค่อนข้ำงอันตรำยเช่นนี้
“เอ่อ...บ่ำวไม่...” เด็กสำวเตรียมจะปฏิเสธด้วยไม่อยำกจะยุ่งกับเรื่องแบบนี้นัก
“ไม่เอำน่ำ เจ้ำติดตำมหนิงเอ๋อร์ตลอด เจ้ำคงพอดูออกใช่หรือไม่” ผู้ตรวจกำรไม่ยอมให้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) |3
 ชายาเฉือนคม
สำวใช้บ่ำยเบี่ยงง่ำยๆ
“...บ่ำวปะ เป็นเพียงสตรี.. โง่เขลำนัก” นำงลองใช้ข้ออ้ำงแบบที่ฮัวหนิงเซียนชอบใช้บ่อยๆ
ดูบ้ำง เผื่อว่ำจะได้ผล
“เสี่ยวซี”
แต่ดูเหมือนว่ำจะไม่ได้ผลเมื่อฮัวเฟยอวี่แยกเขี้ยววับใส่นำงทำให้สำยใช้ตัวน้อยได้แต่ค้อม
ศีรษะลงด้วยควำมลำบำกใจ เรื่องที่นำงถูกถำมนั้นกล่ำวได้ลำบำกเหลือเกิน หำกกล่ำวผิดหู
เจ้ำนำยแล้วก็ไม่แน่ว่ำนำงอำจจะต้องออกไปเร่ร่อนนอนข้ำงทำงได้ในพริบตำ แต่หำกกล่ำว
ในอีกทำงแล้วก็ไม่แน่ว่ำหัวนำงอำจจะหลุดจำกบ่ำได้เช่นกัน
...คุณหนูเจ้ำคะ ช่วยบ่ำวที...
เสี่ยวซีได้แต่ภำวนำในใจแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลนักเมื่อร่ำงของเจ้ำนำยเธอยังคงหำยใจ
สม่ำเสมอไม่มีท่ำทีจะตื่นขึ้นมำเลยแม้แต่น้อย
“เจ้ำพูดมำเถอะ ถ้ำมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับน้องเล็กข้ำต้องกำรจะรู้ทั้งหมด” ฮัวเฟยเทียนเอ่ย
ขึ้นด้วยสีหน้ำจริงจังจนสำวใช้ตัวเล็กไม่กล้ำปฏิเสธอีกต่อไป
“เจ้ำค่ะ...”
เสี่ยวซีได้แต่ภำวนำว่ำหลังจำกที่เธอบอกเรื่องนี้ออกไปแล้วจะมีเทพเซียนสักองค์ที่จะ
เมตตำเธอให้สำมำรถรักษำหัวให้ติดกับบ่ำได้เหมือนเดิมซึ่งอำจจะเป็นเป็นเทพเจ้ำแห่ง
สงครำมอย่ำงคุณชำยเฟยเทียน เทพเจ้ำแห่งควำมยุติธรรมอย่ำงคุณชำยเฟยอวี่ หรือ
แม้กระทั่งเทพเจ้ำแห่งควำมวุ่นวำยอย่ำงคุณหนูหนิงเซียนเธอก็ไม่เกี่ยง
“คือข้ำแค่สงสัยนะเจ้ำคะ ข้ำไม่รู้ไม่เห็นอะไรมำกขนำดนั้น..” เสี่ยวซีเอ่ยกันท่ำไว้ก่อน
“รู้แล้วล่ะน่ำ เรำพูดกันแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอกเสี่ยวซี” ฮัวเฟยอวี่แม้จะเข้ำใจควำมลำบำก
ใจของเสี่ยวซีดีแต่เขำก็ยังดึงดันที่จะโยนไม้ไปให้กับสำวใช้คนนี้อยู่ดี
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) |4
 ชายาเฉือนคม
“ดูเหมือนว่ำองค์ชำยเอ่อ.. ทั้งสอง...”
เหงื่อเริ่มไหลซึมออกจำกขมับของสำวใช้ตัวน้อย ท่ำทีของนำงดูกังวลจนน่ำสงสำรริมฝีปำก
ของเสี่ยวซีเม้มเข้ำหำกันก่อนจะตัดใจเอ่ยประโยคต่อไปให้จบรวดเร็วที่สุดเท่ำที่จะทำได้
“...จะสนใจในตัวคุณหนูน่ะเจ้ำค่ะ”
เมื่อสิ้นประโยคของสำวใช้ตัวน้อยนำงก็แทบจะทรุดตัวลงกรำบกรำนแผ่นดินทันที นี่นำง
เพิ่งจะพูดประโยคกล่ำวหำบุตรแห่งบัลลังก์มังกรออกไป ช่ำงเป็นเรื่องบังอำจยิ่งนักนำงแทบ
ไม่เห็นเงำหัวที่ติดอยู่กับบ่ำของนำงอีกแล้ว แต่ถึงเป็นเช่นนั้นจะให้นำงโกหกออกไปก็ไม่ใช่
แน่ๆ ในเมื่อท่ำทีของสองพระองค์ที่มีต่อคุณหนูนั้นมันชัดเจนเสียจนเธอไม่อำจจะเห็นเป็น
อื่นไปได้เลย
“...เช่นนั้นรึ?” เสียงตอบรับของแม่ทัพเฟยเทียนนั้นค่อนข้ำงแผ่วเบำ
บุรุษร่ำงใหญ่ยกจอกสุรำขึ้นจิบอีกครั้งอย่ำงครุ่นคิดปล่อยให้น้องรองของตนเดินไปปลอบใจ
สำวน้อยที่เพิ่งจะกล้ำเสี่ยงตำยเอ่ยประโยคนั้นออกมำอย่ำงเงียบๆ ฮัวเฟยอวี่นั้นรู้สึกโล่งอก
เป็นที่สุดที่ไม่ต้องเอ่ยประโยคนั้นออกมำเองแต่ในใจก็รู้สึกสงสำรเสี่ยวซีอยู่ไม่น้อยที่ต้องมำ
รับเครำะห์ในครั้งนี้แทน
“แล้วพี่ใหญ่คิดเห็นเช่นไรบ้ำง”
คำถำมที่ถูกส่งไปนั้นทำเพือ่ ช่วยลดควำมรู้สึกผิดให้กบั สำวใช้ทแี่ ทบจะเอำศีรษะโขกกับพื้นดิน
เพื่อปลิดชีพตัวเองเสียก่อนจะต้องอำญำเรื่องกำรกล่ำวหมิ่นบัลลังก์มังกร
“...ข้ำไม่เคยเห็นท่ำทีของหำนเฟิงกับหนิงเอ๋อร์”
แม่ทัพปรำบกบฏเรียกพระนำมขององค์ชำยหกห้วนๆ ด้วยเป็นเพื่อนร่วมรบกันมำจึงไม่มี
อะไรที่จะต้องกังวลนัก หำกแต่คนที่ได้ยินกำรเรียกเช่นนั้นอีกสองคนที่เหลือต่ำงหำกที่ได้
แต่รู้สึกร้อนๆ หนำวๆ แทนผู้กล่ำวอย่ำงบอกไม่ถูก

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) |5
 ชายาเฉือนคม
“แต่ข้ำเคยเห็นองครักษ์ขององค์ชำยแปดตำมหนิงเอ๋อร์มำที่บ้ำน”
คำตอบนั้นทำให้อีกสองคนในวงสนทนำเบิกตำกว้ำง ฮัวเฟยอวี่ไม่เคยรู้ถึงเรื่องนั้นมำก่อน
ย่อมต้องแปลกใจแต่คนที่ทั้งแปลกใจทั้งขนลุกยิ่งกว่ำก็คือเสี่ยวซีผู้ติดตำมคุณหนูมำตลอด
แต่กลับไม่รู้ตัวสักนิดว่ำตัวเองถูกตำมอยู่
“ตอนไหนหรือพี่ใหญ่?”
“วันปักปิ่นของหนิงเอ๋อร์น่ะ” ฮัวเฟยเทียนกล่ำวรำวกับไม่มีอะไรสำคัญนัก “องครักษ์อวี่เสิ่น
มำทำลับๆ ล่อๆ อยู่บนหลังคำจวน พอถำมก็บอกตำมอำรักขำหนิงเอ๋อร์มำ..”
คำบอกเล่ำนั้นดึงให้ทั้งสองที่ฟังอยู่ย้อนกลับไปที่เหตุกำรณ์ในควำมทรงจำของตัวเองวันนั้น...
“ถ้ำงั้นก็ยิ่งลำบำกไปใหญ่” ฮัวเฟยอวี่ยกมือลูบหน้ำตัวเองอย่ำงลำบำกใจ
“นั่นสิ... ถ้าเช่นนั้นต้องกันหนิงเอ๋อร์ออกจากพายุบัลลังก์ไท่จื่อเสียก่อน” ฮัวเฟยเทียน
พยักหน้ารับ
……….
“คุณหนู ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”
เสียงสดใสของเสี่ยวซีช่วยทำให้เช้ำธรรมดำดีขึ้นเยอะสำหรับฮัวหนิงเซียน เด็กสำวบิดเนื้อ
ตัวขับไล่ควำมเมื่อยขบยำมเช้ำออก เธอรู้สึกดีขึ้นเยอะแล้วหลังจำกที่ได้นอนพักอย่ำง
เต็มที่หนึ่งคืนเต็ม เด็กสำวสะบัดศีรษะเพื่อเรียกให้ตัวเองตื่นกว่ำเคยก่อนจะเดินไปที่อ่ำง
ล้ำงหน้ำที่เสี่ยวซีได้เตรียมไว้ให้เพื่อจัดกำรกิจวัตรของตัวเอง
“วันนี้คุณชำยรองกลับเข้ำเมืองฝูซุนไปแล้วนะเจ้ำคะ”
สำวใช้ตัวน้อยรำยงำนสิ่งที่เธอกำลังจะเอ่ยปำกถำมรำวกับรู้ใจ ดูไปแล้วเสี่ยวซีดูจะรู้ใจเธอ
มำกขึ้นจริงๆ กำรทำงำนของนำงก็ล้วนแล้วแต่เป็นกำรสนับสนุนที่ดีทั้งนั้น ถ้ำในยุคของเธอ
เสี่ยวซีคงจะได้ขึ้นชื่อเป็นสุดยอดเลขำนุกำรอย่ำงไร้ข้อกังขำเลยทีเดียว

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) |6
 ชายาเฉือนคม
“แล้วพี่ใหญ่ล่ะ?” ฮัวหนิงเซียนถำมถึงพี่ชำยอีกคนที่เป็นเจ้ำของจวนแห่งนี้
ตั้งแต่เธอออกจำกป่ำเมืองฉำงซุนเมื่อวำนเธอก็ได้พบพี่ใหญ่เพียงครู่เท่ำนั้น ก่อนที่เธอจะ
ผลอยหลับไปพร้อมกับควำมเหนื่อยอ่อน สำยตำห่วงใยของฮัวเฟยเทียนยำมได้เห็นสภำพ
ของน้องสำวตัวเองนั้น ทำให้เธอรับรู้ได้ถึงควำมรักและควำมอบอุ่นจนเธออดจะรู้สึกผิดถ้ำ
หำกไม่รีบโผล่หน้ำไปให้เขำเห็นว่ำเธอยังสบำยดีอยู่แล้วล่ะก็อำจจะสร้ำงควำมกังวลให้กับ
ชำยคนนั้นเพิ่มก็เป็นได้
“คุณชำยใหญ่ออกไปตรวจทัพเจ้ำค่ะ บอกว่ำจะกลับมำทำนอำหำรด้วยตอนสำยๆ”
ฮัวหนิงเซียนพยักหน้ำรับ ก่อนจะเดินไปให้เสี่ยวซีแต่งตัวให้อย่ำงว่ำง่ำยด้วยควำมเคยชิน
เสื้อผ้ำที่เธอสวมนั้นดูเรียบๆ กว่ำบรรดำเสื้อผ้ำที่มีอยู่ในจวนตระกูลฮัวอยู่มำก เพรำะเป็น
กำรมำถึงที่กระทันหันจึงไม่อำจจะเตรียมกำรอะไรได้มำกนัก แต่เธอเองก็ไม่ได้มีปัญหำกับ
เรื่องแบบนี้อยู่แล้วจะนุ่งอะไรก็นุ่งไปเถอะเสื้อผ้ำเดิมทีก็มีหน้ำที่เพื่อให้ควำมอบอุ่นอยู่แล้ว
“งั้นหรือ...” ฮัวหนิงเซียนตอบรับเรียบๆ ก่อนจะนั่งลงให้สำวใช้ของตนหวีผมเช่นทุกวัน
“วันนี้คุณหนูเหมยฟำงจะมำเยี่ยมประมำณยำมบี่ซี้นะเจ้ำคะ”
คำบอกเล่ำของเสี่ยวซีเรียกควำมแปลกใจให้กับเธอได้ไม่น้อย เธอพอจะรู้อยู่ว่ำจะมีพี่สำว
ต่ำงมำรดำมำอยู่กับเธอตำมคำบอกเล่ำของหวังเจ้ำปัญหำเมื่อวำน แต่เธอคิดว่ำจะเป็นนำง
งูพิษฮัวเหมยซือมำกกว่ำคุณหนูคนโตอย่ำงฮัวเหมยฟำง เด็กสำวเลิกคิ้วด้วยควำมประหลำด
ใจกับคำบอกเล่ำนั้น
“ไม่ใช่เหมยซือรึ?”
“ไม่ใช่เจ้ำค่ะ สุสำนบรรพบุรุษอยู่ไม่ห่ำงจำกที่นี่มำกนัก...” คำบอกเล่ำของเสี่ยวซีทำให้เธอ
พยักหน้ำรับเบำๆ
“ถึงว่ำ...”
...ถ้ำไม่ใกล้ก็คงไม่มำหรอก...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) |7
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนคิดค่อนขอดทั้งที่จริงๆ เธอก็ไม่ได้อยำกจะให้ใครมำนักหรอกโดยเฉพำะพวก
คนที่มักจะคอยหำเรื่องเธออยู่ตลอดอย่ำงนั้น เธอไม่รู้ว่ำจะพบเจอคนพวกนั้น ให้บั่นทอน
สุขภำพจิตตัวเองไปทำไม ลำพังรับรู้ถึงควำมดำมืดในจิตใจของตัวเองเมื่อวำน ก็ทำเธอจิต
ตกไปไม่น้อยแล้ว ไม่จำเป็นต้องเอำเรื่องพี่สำวใจร้ำยมำตอกย้ำเธอเพิ่มหรอก
“แม่นำงเสี่ยวซี คุณหนูตื่นหรือยัง”
เสียงหนึ่งถำมขึ้นหน้ำห้อง เป็นเสียงที่เธอมั่นใจว่ำเคยได้ยินแต่ไม่ยักจะนึกออกว่ำเป็นเสียง
ของใคร ฮัวหนิงเซียนขมวดคิ้วเข้ำหำกัน หำกเป็นเสียงของทหำรในกองเธอก็ย่อมไม่เคยได้
ยินอยู่แล้ว แต่เสียงนี้มันคุ้นกว่ำนั้นมำก แต่ก็ไม่คุ้นขนำดจะนึกออกว่ำเป็นใคร
“..มำแล้วสินะ คุณหนูออกไปพร้อมกันเลยเถอะเจ้ำค่ะ” เสี่ยวซีส่งยิ้มให้เธอผ่ำนเงำกระจก
ฮัวหนิงเซียนพยักหน้ำรับก่อนจะลุกขึ้นเดินตำมเสี่ยวซีไป เด็กสำวขยับปิ่นปักผมของตัวเอง
ให้เข้ำที่ในขณะที่ในใจก็ยังคิดวนเวียนกับเรื่องของคดีฏีกำและกำรฉ้อฉลของคนแซ่สุ่ยที่ติด
ในสมองของเธอรำวกับรอยสักดันขำวที่ไม่อำจจะลบได้ เด็กสำวก้มหน้ำก้มตำเดินตำมสำวใช้
ของตนโดยไม่ได้มีสติกับกำรเดินนัก...
“..อ๊ะ คุณหนู” เสียงชำยหนุ่มคนนั้นดังขึ้นเรียกให้เธอเงยหน้ำไปมอง
ภำพของวันแรกที่เธอได้พบเจอชำยคนนี้ปรำกฏเข้ำมำในสมองของเธอ เด็กหนุ่มรูปร่ำงสูง
โปร่งที่มีสีหน้ำไม่รับแขกนักกำลังถือถ้วยโปจ้องมองมำที่เธอด้วยสำยตำประหลำดใจ วันนี้
ก็ไม่ต่ำงกันมำกนักเด็กหนุ่มคนเดิมสำยตำประหลำดใจแบบเดิม หำกแต่เขำอยู่ในชุดสีดำสนิท
และไม่ได้ถือถ้วยโปเท่ำนั้น
“ท่ำนลู่เฟย” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยทัก “ดีใจเหลือเกินที่ท่ำนปลอดภัย”
เด็กสำวเดินเข้ำไปจับมือของเด็กหนุ่มเขย่ำด้วยควำมยินดี เธอรู้สึกว่ำในเรื่องแย่ๆ ทั้งหมด
ที่เธอได้ทำลงไปนั้น อย่ำงน้อยเธอก็ได้ทำเรื่องดีๆ อย่ำงกำรช่วยชีวิตคนที่มีพระคุณกับเธอ
ไว้ได้บ้ำง เธอรู้ว่ำคนเกือบต้องคดีเรื่องกำรพนันแล้วรอดตำยออกมำได้นั้นรู้สึกอย่ำงไร เธอ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) |8
 ชายาเฉือนคม
แทบจะรับรู้ว่ำรู้สึกดีรำวกับเกิดใหม่ของลู่เฟยได้เลยเพรำะเธอเองก็เคยได้โอกำสเช่นนี้จำก
นำยใหญ่มำก่อนเช่นกัน
“เอ่อ... คุณหนู...”
ลู่เฟยมีสีหน้ำปะหลักปะเหลื่อนเมื่ออยู่ๆ เด็กสำวที่มีศักดิ์เป็นถึงคุณหนูคนนั้นเข้ำมำทักทำย
อย่ำงใกล้ชิดและเป็นกันเองเช่นนี้ หำกใครมำเห็นเข้ำมีหวังเขำได้ถูกจับขังลืมอีกเป็นแน่
เขำส่งสำยตำขอควำมช่วยเหลือไปทำงเสี่ยวซีที่ยืนอมยิ้มอยู่ไม่ห่ำง
เสี่ยวซีเมื่อเห็นเช่นนั้นก็กระแอมสองสำมครั้งเป็นสัญญำณให้กับคุณหนูของตน ฮัวหนิงเซียน
เมื่อได้ยินก็ปล่อยมือเด็กหนุ่มลงแต่สีหน้ำจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่ ควำมยินดีที่ได้ทำควำมดี
นั้นไม่ว่ำอะไรก็ไม่สำมำรถเทียบได้จริงๆ
“ท่ำนลู่เฟยมีอะไรรึ?” เสี่ยวซีถำมขึ้นแก้ขัดเมื่อเห็นว่ำคุณหนูของตนเอำแต่ทำหน้ำดีอกดีใจ
อยู่อย่ำงนั้น
“คือท่ำนแม่ทัพกลับมำที่จวนแล้ว ข้ำก็เลยมำตำม” ลู่เฟยตอบ
“ขอบใจท่ำนมำก” เสี่ยวซีตอบรับพร้อมรอยยิ้ม
เธอเห็นควำมพยำยำมของคุณหนูที่สู้ดิ้นรนหลำยต่อหลำยครั้งเพื่อช่วยชำยคนนี้ให้พันโทษ
แล้ว มันก็ทำให้เธออดที่จะช่วยลุ้นให้ชำยคนนี้พ้นโทษไปด้วยไม่ได้ เมื่อได้เห็นลู่เฟยได้รับ
อิสระขึ้นมำจริงๆ ขนำดเธอเองยังดีใจนับประสำอะไรกับคุณหนูที่สู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตำยช่วย
เอำไว้กันเล่ำ
คุณหนูของนำงเจอเรื่องวุ่นวำยมำเยอะมำกกำรได้มำเห็นคนที่ตัวเองช่วยเหลือไว้ปลอดภัย
นั้นน่ำจะเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย เธอเลยไปกำชับลู่เฟยเอำไว้แต่เช้ำว่ำให้เป็นคนมำแจ้งข่ำวให้กับ
คุณหนูเมื่อท่ำนแม่ทัพกลับมำแล้ว และมันก็ได้ผลจริงๆ สำวใช้ตัวน้อยได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ด้วยควำมภูมิใจในผลงำนของตัวเอง
“ดีใจจริงๆ ที่ท่ำนปลอดภัย” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยด้วยใบหน้ำสดชื่นที่เสี่ยวซีไม่ได้เห็นมำนำน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) |9
 ชายาเฉือนคม
“เป็นพระคุณของคุณหนู” ลู่เฟยตอบด้วยควำมเกรงใจ
เขำไม่คิดจริงๆ ว่ำเด็กสำวท่ำทำงปอนปอนที่โรงเตี๊ยมวันนั้นจะเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ของ
เมืองฝูซุน ก็อย่ำงว่ำนำงไม่ได้บอกแซ่จริงของนำงแถมจะมีคุณหนูบ้ำนไหนเมืองไหนกันที่
เล่นโปปั่นเก่งขนำดนั้น พอคิดได้ถึงตรงนี้เขำก็อดนึกถึงแหวนพลังหยำงไม่ได้...
“เรื่องเล็กน้อยมำก ท่ำนช่วยพวกข้ำไว้ให้พ้นจำกเถ้ำแก่นั่น...” ฮัวหนิงเซียนชะงักเท้ำลง
เมื่อนึกบำงอย่ำงได้
“ครำวหน้ำครำวหลัง อย่ำอ่อนข้อให้กับข้ำอีกเป็นอันขำด” เสียงของเด็กสำวนั้นเต็มไปด้วย
ควำมจริงจังจนคนที่ฟังอดจะแปลกใจไม่ได้
“เรื่องนั้น...” ลู่เฟยเอียงคอด้วยควำมแปลกใจ “ถ้ำข้ำทำได้แต้มหนึ่งหมดท่ำนจะไม่มีทำง
รอดเลยนะ”
เด็กหนุ่มเอ่ยตำมควำมสัจจริง ถ้ำหำกเขำทำแต้มหนึ่งหมดนำงก็หมดหนทำงที่จะรอดไปจำก
เงื้อมือของเถ้ำแก่แน่นอน แต่วันนั้นเขำทำได้แต้มสองไว้แค่ลูกเดียวเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตมำก
แค่นั้นก็ยำกแล้วที่นำงจะสำมำรถเขย่ำได้แต่แต้มหนึ่งล้วนแล้วทำไมนำงยังกล่ำวเช่นนี้อยู่อีก
“คนอย่ำงคุณหนูฟ่ำน เอ่อ.. อะแฮ่ม ข้ำหมำยถึงคนอย่ำงข้ำไม่มีทำงแพ้กับแต้มหนึ่งล้วน
หรอก”
เด็กสำวแยกเขี้ยววับเธอเกือบจะหลุดแซ่เก่ำเมื่อชำติก่อนของเธอออกไปอยู่แล้ว เพรำะ
ควำมเคยชินเวลำเอ่ยเรื่องกำรพนันเธอมักจะกลับไปเป็นฟ่ำนหยำงสือเสียทุกครั้งไป เด็ก
สำวลอบสังเกตสีหน้ำของคนทั้งสองว่ำรู้สึกผิดปกติหรือไม่แต่ก็พบเพียงควำมงุนงงเท่ำนั้น
“คุณหนูมีวิธีทำให้แต้มต่ำกว่ำนั้นหรือเจ้ำคะ” เป็นเสี่ยวซีที่ถำมคำถำมที่อยู่ในใจของลู่เฟย
ออกมำ
“แน่นอนว่ำมี” ฮัวหนิงเซียนตอบอย่ำงไม่ยี่หระก่อนจะรู้ตัวว่ำคุณหนูฮัวไม่ควรจะรู้เรื่องนั้น
...ช่ำงเถอะ สองคนนี้รู้อยู่แล้วนี่...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 10
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวกรอกตำอย่ำงหน่ำยๆ เธอดีใจมำกเกินไปกับเรื่องที่เธอสำมำรถช่วยเหลือลู่เฟยได้
สำหรับเธอแล้วมันเป็นกำรเยียวยำตัวเองที่ดีไม่ใช่น้อย ควำมรู้สึกว่ำตัวเองมีคุณค่ำเมื่อได้
ช่วยเหลือใครบำงคนมันช่ำงดีเสียยิ่งกว่ำกำรได้รับควำมช่วยเหลือหรือกำรได้รับควำมรัก
เสียอีก
การเป็นผู้ให้มันท้าให้เธอรู้สึกตัวใหญ่ขึ้นนิดๆ
“อย่ำงไร..” ลู่เฟยถำมอย่ำงแปลกใจ
“ไว้วันหลังข้ำจะสอนแล้วกัน ถึงห้องอำหำรแล้ว...” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“...อ่ำ” เด็กหนุ่มมีสีหน้ำเสียดำยอย่ำงเห็นได้ชัดเมื่อเด็กสำวทั้งสองกำลังเดินเข้ำประตู
ห้องอำหำรไป
“แล้วก็..” ฮัวหนิงเซียนหันตัวกลับมำมองลู่เฟย เด็กสำวจ้องลึกไปที่ดวงตำของเด็กหนุ่ม
นักพนันรำวกับได้สะกดเขำเอำไว้กับที่
“ถ้าคิดจะหักหลังข้าเหมือนกับที่หักหลังเถ้าแก่ตงแล้วล่ะก็... เจ้ารีบหนีไปจากที่นี่เสียก่อน
ข้าจะทานอาหารมื้อนี้เสร็จจะดีกว่า”
ใบหน้ำอันอ่อนหวำนของเด็กสำวนั้นไม่มีแววล้อเล่นเลยแม้แต่น้อยคำพูดที่รำวกับเป็นคำขู่
นั้นสำมำรถสะกดเด็กหนุ่มที่คิดว่ำตัวเองผ่ำนโลกมำมำกพอที่จะไม่กลัวอะไรให้ตรึงขำ
ตัวเองอยู่กับที่เพรำะไม่อำจจะก้ำวไปไหนได้อยู่หลำยอึดใจทีเดียว ลู่เฟยผ่อนลมหำยใจ
ออกเมื่อเห็นว่ำเด็กสำวนั้นหำยลับเข้ำไปในห้องอำหำรได้สักพักแล้ว
ลู่เฟยเคยคิดว่ำแม่นำงคนนี้รู้เพียงแต่ว่ำเขำยอมอ่อนข้อให้นำงนิดหน่อยเพื่อให้นำงรอดไป
เท่ำนั้น แต่เขำคิดไม่ถึงว่ำนำงจะตีควำมกำรกระทำนั้นเป็นกำรหักหลังเจ้ำนำยของเขำเอง
จะว่ำไปนำงก็กล่ำวไม่ผิดนักเพรำะเขำก็เนรคุณเถ้ำแก่ตงจริงๆ แต่นั่นก็เพื่อควำมถูกต้อง
...ถ้าเพื่อความถูกต้องแล้ว ข้าผิดด้วยรึ...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 11
 ชายาเฉือนคม
“ค่ายทหารไม่ค่อยมีอาหารอะไรมากนักหรอก เจ้าเพิ่งฟื้นไข้พี่หาได้ดีที่สุดเท่านี้”
ฮัวเฟยเทียนเอ่ยขึ้นในขณะที่พวกเธอกำลังทำนอำหำรเช้ำ แม้จะถ่อมตัวอย่ำงนั้นแต่สำรับ
อำหำรที่อยู่ตรงหน้ำก็เป็นถึงโจ๊กบำรุงกำลังที่มีส่วนผสมของสมุนไพรหำยำกหลำยอย่ำง
ถ้ำอำหำรพวกนี้เรียกได้ว่ำไม่มำกแล้วเธอเริ่มจะสงสัยจริงๆ ว่ำที่ว่ำมำกนั้นมันจะประมำณ
ไหนกัน...
“เท่ำนี้ก็ดีมำกแล้วเจ้ำค่ะ หนิงเอ๋อร์ขอโทษที่ทำตัววุ่นวำยจนต้องมำรบกวนพี่ใหญ่อย่ำงนี้”
เด็กสำวเอ่ยตำมจริง เมื่อเธอได้อ่ำนบันทึกแผ่นดินรวมถึงแผนที่ทั้งหมดของเฉียนฉินเธอก็
พอรู้ว่ำฮัวเฟยเทียนนั้นมีงำนที่ยุ่งมำก กำรมำตั้งทัพที่เขตชำยแดนเมืองฉำงซุนนั้นก็เป็น
เพรำะว่ำเมืองฉำงซุนมีจุดคอนกที่เป็นอันตรำยอยู่ตรงชำยแดน
ในยำมที่แผ่นดินเพิ่งจะรวบรวมได้ใหม่ๆ เช่นนี้เป็นไปได้มำกที่ชำวชนเผ่ำจะแตกตัวออกไป
ตั้งแผ่นดินเป็นของตัวเอง เพรำะฉะนั้นงำนของฮัวเฟยเทียนเป็นงำนที่ไม่สำมำรถจะละสำยตำ
ได้เลยแม้แต่น้อย
“อย่ำพูดเช่นนั้นเลยหนิงเอ๋อร์ เจ้ำเป็นน้องพี่... เท่ำนี้จะถือว่ำรบกวนได้อย่ำงไร”
เมื่อเห็นใบหน้ำอ่อนละมุนของน้องสำวมีแววเศร้ำหมองแล้วแม่ทัพฮัวเฟยเทียนก็ได้แต่หำ
คำพูดปลอบใจน้องคนเล็กของตนจนวุ่นไปหมด เพรำะเขำไม่ใช่คนพูดเก่งหรือช่ำงเอำใจ
แบบฮัวเฟยอวี่จึงทำให้ไม่สำมำรถหำคำพูดที่จะทำให้หนิงเอ๋อร์ของเขำคลำยใจได้มำกนัก
“หนิงเอ๋อร์คงอยู่ไม่นำน เรื่องที่ฝูซุนสงบเมื่อไหร่...”
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยไปเพรำะนำงไม่อยำกให้ฮัวเฟยเทียนมำห่วงเรื่องของเธอมำกนัก หน้ำที่
กำรงำนของเขำก็มำกพออยู่แล้ว ถ้ำต้องมำคอยห่วงน้องสำวอย่ำงเธออีกจะทำอะไรก็คง
จะลำบำกไปหมด เธอไม่รู้หรอกว่ำพวกทหำรเขำต้องทำอะไรกันบ้ำง แต่กำรที่มีเด็กน้อย
ไม่รู้วรยุทธมำเดินกรีดกรำยอยู่ในจวนแม่ทัพย่อมทำให้เขำไม่สะดวกอยู่แล้ว
“อะไรกันหนิงเอ๋อร์ เจ้ำพูดอย่ำงกับไม่อยำกอยู่กับพี่อย่ำงนั้นแหละ” ฮัวเฟยเทียนมีสีหน้ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 12
 ชายาเฉือนคม
กังวลอย่ำงแท้จริง
“หือ...”
ฮัวหนิงเซียนเบิกตำขึ้นด้วยควำมแปลกใจกับถ้อยคำตัดพ้อนั่น เธอก็พอรู้ว่ำฮัวเฟยเทียน
เป็นพวกซิสค่อนขนำดไหนแต่ก็ไม่นึกว่ำแม่ทัพผู้องอำจจะกล้ำเอ่ยตัดพ้อน้องสำวของตัวเอง
นอกบ้ำนอย่ำงนี้
“อยู่ที่จวนมันดีกว่ำอยู่แล้ว แต่เจ้ำอยู่ที่จวนมำตั้งนำนแล้วไม่เบื่อบ้ำงรึ..” ฮัวเฟยเทียนถำมขึ้น
แม่ทัพใหญ่ไม่คิดว่ำโอกำสจะมำเร็วขนำดนี้ จำกแผนที่เขำวำงไว้กับน้องรองเมื่อวำนคือเขำ
จะยื้อตัวฮัวหนิงเซียนไว้ที่ฉำงซุนก่อนจนกว่ำเรื่องที่ฝูซุนจะสงบลงและองค์ชำยทั้งสองกลับ
เข้ำเมืองหลวงไปแล้วค่อยส่งฮัวหนิงเซียนกลับไปเก็บของที่ฝูซุนก่อนจะส่งนำงออกไปเรียน
อะไรสักอย่ำงที่สำนักของสตรีผู้ทรงศีลให้ไกลจำกสำยตำของหวังทั้งสองสักปีสองปี แล้วค่อย
เรียกนำงกลับมำใช้ชีวิตสงบๆ ที่ฝูซุนดังเดิม
...เท่ำนี้นำงก็ไม่ต้องเข้ำไปอยู่ในพำยุชิงบัลลังก์ไท่จื่อแล้ว...
“ก็...” ฮัวหนิงเซียนไม่อำจจะคำดเดำอำรมณ์ของฮัวเฟยเทียนในยำมนี้ได้จริงๆ
“ที่ค่ำยทหำรอำจจะไม่สะดวกสบำยนักแต่ก็มีอะไรสนุกๆ ให้เจ้ำได้ทำไม่น้อยเลยนะ เห็นเฟยอวี่
บอกว่ำเจ้ำชอบศึกษำตำรำรึ ที่นี่มีตำรำไม่น้อยทีเดียว..”
“ตำรำ?” ฮัวหนิงเซียนวำงถ้วยโจ๊กลงก่อนจะทวนคำด้วยควำมแปลกใจ
ที่ค่ำยทหำรอย่ำงนี้น่ะหรือมีตำรำเยอะ ทหำรพวกนี้จะต้องอ่ำนตำรำเพื่อศึกษำอะไรเพิ่มด้วยรึ?
หรือว่ำค่ำยนี้เป็นค่ำยของพวกเสนำธิกำรทหำรกัน เด็กสำวเอียงคอด้วยควำมแปลกใจเมื่อ
เห็นเช่นนั้น ฮัวเฟยเทียนจึงอธิบำยเพิ่มทันที
“ใช่แล้ว ตาราพิชัยสงคราม”
คำตอบของฮัวเฟยเทียนทำให้เธอกระพริบตำปริบๆ ด้วยควำมจนใจ เธอรู้แล้วว่ำบุรุษที่ดู
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 13
 ชายาเฉือนคม
เพียบพร้อมทั้งกำรงำนฝีมือรบและหน้ำตำอย่ำงฮัวเฟยเทียนทำไมถึงครองตัวโสดมำได้จน
อำยุบัดนี้ ถ้ำหำกพี่เธอยังคงเสนอให้สตรีอ่ำนตำรำพิชัยสงครำมเพื่อฆ่ำเวลำแล้วล่ะก็ดูท่ำว่ำ
เธออำจจะไม่มีทำงได้เห็นหน้ำพี่สะใภ้ใหญ่ไปทั้งชีวิตแน่นอน...
“...อ่ำ น่ำสนใจดีนะเจ้ำคะ”
แต่ถึงอย่ำงนั้นเธอก็ตอบรับไปเพื่อไม่ให้พี่ชำยที่แสนดีของเธอต้องเสียน้ำใจนัก ถึงแม้จะเอำใจ
สตรีได้ไม่ถูกที่ถูกทำงเสียเท่ำไหร่ แต่ควำมห่วงใยและน้ำใจนั้นก็เป็นสิ่งที่เธอไม่อำจจะเพิกเฉย
ได้เช่นกัน
“ถ้ำเช่นนั้นก็ดี!” ฮัวเฟยเทียนพยักหน้ำด้วยควำมยินดี “ถ้ำหนิงเอ๋อร์อ่ำนตำรำทั้งหมดนั้น
แล้วทำควำมเข้ำใจได้ดี ท่ำนนักปรำชญ์จะต้องพอใจเจ้ำแน่ๆ”
“นักปรำชญ์?” ฮัวหนิงเซียนทวนคำอีก
ตอนนี้โจ๊กที่โต๊ะไม่น่ำสนใจอีกต่อไปแล้วแม่ทัพปรำบกบฏที่มีท่ำทีแปลกๆ และเอ่ยแต่เรื่อง
ที่ดูไม่เข้ำกับสถำนกำรณ์ออกมำต่ำงหำกที่น่ำสนใจมำกกว่ำ ฮัวหนิงเซียนจ้องตรงไปที่ฮัวเฟย
เทียนด้วยควำมสงสัยและก็ได้เห็นสิ่งที่คำดไม่ถึงเข้ำ
หน้ำผำกของแม่ทัพใหญ่ตึงพอสมควรแม้สีหน้ำทั่วไปจะดูนิ่ง หำกแต่นัยน์ตำของเขำสั่นไปมำ
แม้จะเล็กน้อยแต่ก็ยังพอสังเกตได้รวมถึงริมฝีปำกที่เหยียดตรงนั่นอีก ชำยหนุ่มสวมแขน
เข้ำกอดอกก่อนจะเอนตัวไปข้ำงหลังเล็กน้อย ในขณะที่สบตำกับเด็กสำว
...มีอะไรปิดบังอยู่...
“...เอ่อ ...พี่ว่ำ มันก็ได้เวลำออกไปตรวจอำวุธแล้ว พี่คงต้องออกไปตรวจกองอำวุธก่อน”
คำพูดของแม่ทัพใหญ่แม่จะพยำยำมทำให้เห็นปกติแต่กำรมองลงเพียงวูบเดียวก็ทำให้เธอ
สำมำรถจับควำมผิดปกติได้ทันที ถ้ำมองขึ้นคือกำรนึกอะไรบำงอย่ำงจำกควำมทรงจำได้
แต่ถ้ำมองลงนั่นแปลว่ำกำลังสร้ำงเรื่องบำงอย่ำงขึ้นมำ ฮัวหนิงเซียนหรี่ตำลงทันทีควำม
สงสัยต่ำงๆ โถมเข้ำหำเธอทันที
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 14
 ชายาเฉือนคม
“งั้นหรือเจ้ำคะ...”
น้ำเสียงของเด็กสำวแสดงออกถึงควำมไม่เชื่ออย่ำงชัดเจนจนเสี่ยวซีที่อยู่ไม่ห่ำงนั้นได้แต่ลุ้น
ตัวเกร็งไปด้วย เธอรู้ได้ทันทีเลยว่ำคุณชำยเฟยเทียนเผยแผนกำรออกมำมำกเกินไปแล้ว
คุณหนูของนำงฉลำดเป็นกรดขนำดที่หวังเจ้ำปัญญำที่ขึ้นชื่อว่ำฉลำดที่สุดยังไม่สำมำรถทำ
อะไรได้ มีหรือที่แม่ทัพคนนี้จะสำมำรถกลบเกลื่อนได้กำรที่แม่ทัพฮัวเฟยเทียนเลือกจะหนี
ไปนั้นก็อำจจะเป็นทำงเลือกที่ดีที่สุดแล้ว แต่เท่ำที่อยู่ด้วยกันมำแล้ว หำกคุณหนูเธอไม่คิด
จะปล่อยไปแล้วล่ะก็...
“อ่ำ ใช่”
“ถ้างั้นหนิงเอ๋อร์ไม่รบกวนพี่ใหญ่หรอกเจ้าค่ะ อย่างไรก็ระวังเนื้อระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ”
คุณหนูของเธอลุกขึ้นย่อกำยส่งพี่ชำยของตัวเองอย่ำงนอบน้อมด้วยรอยยิ้มรำวกับไม่มีอะไร
เกิดขึ้น แม่ทัพปรำบกบฏได้แต่ลอบถอนหำยใจเบำๆ ด้วยคิดว่ำตัวเองสำมำรถกลบเกลื่อน
ได้แนบเนียนแล้ว ก่อนจะเดินออกไปจำกห้องทันที ทิ้งไว้แต่เสี่ยวซีที่งุนงงว่ำ ทำไมคุณหนู
ของเธอถึงยอมปล่อยไปง่ำยๆ เช่นนั้น...
“เสี่ยวซี” ฮัวหนิงเซียนเรียกเสี่ยวซีด้วยน้ำเสียงปกติ
“เจ้ำคะ” สำวใช้ตัวน้อยสะดุ้งทันทีที่ได้ยินกำรเรียกของคุณหนูลำงสังหรณ์ของเธอเริ่มร้อง
เตือนว่ำกำรที่แม่ทัพเฟยเทียนรอดนั้นก็อำจจะแปลได้ว่ำเป็นเธอที่ต้องมำรับเครำะห์แทน...
“เรียกคนมำเก็บสำรับที ข้ำอิ่มแล้ว” ฮัวหนิงเซียนเอ่ย
คำพูดนั้นทำให้เสี่ยวซีสำมำรถหำยใจได้อย่ำงโล่งอกอีกครั้งเพรำะคิดว่ำจะเป็นตัวเธอเองที่
จะโดนซักเป็นรำยต่อไป สำวใช้ตัวน้อยที่คิดว่ำตัวเองรอดจำกกงเล็บมัจจุรำชแล้วยกยิ้ม
อย่ำงสบำยใจก่อนจะให้สัญญำณทหำรที่นั่งรออยู่ให้เข้ำมำเก็บสำรับออกไปแต่ไม่ทันได้
โล่งใจนำนฮัวหนิงเซียนก็เอ่ยประโยคที่ทำให้เธอต้องขนลุกขึ้นมำเสียก่อน
“...แล้วมาเล่าให้ข้าฟังด้วยนะ ว่านักปราชญ์กับตาราพิชัยสงครามนั่นมันเรื่องอะไรกัน”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 15
 ชายาเฉือนคม
“...เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้แหละเจ้าค่ะ”
“งั้นรึ?”
“จริงๆ นะเจ้ำคะ ข้ำเองก็รู้มำแค่นั้นแหละเจ้ำค่ะ”
ฮัวหนิงเซียนถำมขึ้นขณะที่นั่งอยู่ในห้องหนังสือที่ทหำรอำรักขำพำเธอมำเพื่อ‘ศึกษำตำรำ
พิชัยสงครำม’ ห่ำงจำกเธอไปห้ำเซี้ยะคือเสี่ยวซีที่นั่งเกร็งอยู่ แต่จำกท่ำทีของนำงแล้วเธอ
ก็สำมำรถยืนยันได้เช่นกันว่ำเสี่ยวซีไม่รู้อะไรไปมำกกว่ำนี้แล้ว
เรื่องที่เสี่ยวซีเล่ำให้เธอฟังก็คือเพื่อให้เธอพ้นจำก ‘พำยุกำรชิงบัลลังก์ไท่จื่อ’ พวกพี่ชำยของ
เธอมีแผนที่จะส่งเธอออกจำกเมืองฝูซุนไปให้พ้นจำกสำยตำ ‘ผู้ชิงตำแหน่งไท่จือ’ ด้วยกำร
ส่งเธอไปเรียนกับปรำชญ์สักสำนักหนึ่งเสียปีสองปี พอเรื่องสงบลงแล้วค่อยอนุญำตให้เธอ
กลับมำใช้ชีวิตได้ตำมปกติ พร้อมกับวิชำติดตัวอีกอย่ำงสองอย่ำง...
ปัญหำมันก็คือเธอไม่รู้อะไรสักนิดเกี่ยวกับพำยุกำรชิงบัลลังก์ไท่จือที่ว่ำนี่เลยสักนิด ไอ้ตำแหน่ง
ไท่จือนั่น มันเกี่ยวอะไรกับเธออย่ำงไรตรงไหน หรือมันจะเป็นพวกตำแหน่งของคนเก่ง
กฏหมำยเพรำะเท่ำทีเธอไปยุ่งช่วงนี้ก็มีแต่เรื่องคดีที่เมืองฝูซุนนี่ ตัวฮัวหนิงเซียนคนก่อนก็
ไม่ใช่พวกชอบก่อปัญหำเสียด้วย...
...ถ้ำเป็นอย่ำงนั้นก็แค่ปฏิเสธไปก็ได้นี่...
สำหรับฮัวหนิงเซียนนั้นปักผ้ำขำยไปวันๆ ก็มีเงินทองพอใช้ไปทั้งชีวิตอยู่แล้วเธอไม่เคยนึก
ถึงตำแหน่งหรืออำชีพใหม่ๆ เสียหน่อย ไม่เห็นว่ำจะต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่อะไรขนำดนี้
เลยนี่ เด็กสำวโคลงหัวไปมำด้วยควำมประหลำดใจ นอกเสียจำกว่ำไอ้ ‘พำยุกำรชิงบัลลังก์
ไท่จื่อ’ เนี่ยมันจะไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดอยู่เท่ำนั้น...
“แล้วไอ้พำยุกำรชิงบัลลังก์ไท่จือเนี่ยมันคืออะไรเล่ำ?” ฮัวหนิงเซียนถำมขึ้นพลำงถอน
หำยใจเฮือกใหญ่ด้วยควำมเหนื่อยหน่ำยกับปัญหำที่พำกันโถมเข้ำมำไม่หยุด
“นี่เจ้าไม่รู้เรื่องพายุการชิงบัลลังก์ไท่จื่องั้นรึ?”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 16
 ชายาเฉือนคม
น้ำเสียงหวำนแหลมดังขึ้นที่หน้ำประตุพร้อมกับกำรปรำกฏตัวของหนึ่งในสำมบุคคลที่เธอ
ไม่อยำกเจอมำกที่สุดตอนนี้ ฮัวเหมยฟำงในชุดสีขำวแบบผู้ถือศีลเดินเฉิดฉำยเข้ำมำพร้อม
กับท่ำทีเย่อหยิ่งวำงมำดเป็นคุณหนูใหญ่จองตระกูลฮัวเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแม้ว่ำจะตกต่ำจน
ต้องไปเฝ้ำสุสำนบรรพบุรุษก็ตำม ฮัวหนิงเซียนคิดว่ำคงจะไม่มีอะไรที่จะลด EGO ของเด็ก
คนนี้ลงได้อีกแล้วในโลกนี้...
“คุณหนูเหมยฟาง...”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 17
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 32 เรื่องเล่าของฮัวเหมยฟาง

“นี่เจ้าไม่รู้เรื่องพายุการชิงบัลลังก์ไท่จื่องั้นรึ”
น้ำเสียงเย้ยหยันขึ้นจมูกตำมประสำคนเจ้ำยศเจ้ำอย่ำงดังขึ้นที่หน้ำประตูพร้อมกับกำรปรำกฏ
ตัวของฮัวเหมยฟำงบุตรสำวตนโตแห่งตระกูลฮัว แม้ว่ำนำงจะอยู่ในชุดสีขำวของผู้ถือศีล
เพรำะต้องไปเฝ้ำสุสำนบรรพบุรุษกับมำรดำ หำกแต่นำงยังคงมำดควำมเย่อหยิ่งได้ไม่เสื่อม
คลำย
“คุณหนูเหมยฟำง...” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยชื่อพลำงลุกขึ้นต้อนรับสตรีผู้มำใหม่
“ดีใจที่เจ้ำยังไม่ตำย”
น้ำเสียงของฮัวเหมยฟำงนั้นขำดควำมจริงใจโดยสิ้นเชิง นำงเดินเชิดหน้ำเข้ำมำในห้องหนังสือ
โดยไม่รอให้ใครเชิญ สำวใช้ที่เดินตำมนำงมำนั้น รีบเข้ำมำจัดแจงหำที่นั่งให้กับนำงทันที
พอเห็นสภำพนี้แล้วฮัวหนิงเซียนมั่นใจได้ว่ำกำรไปเฝ้ำสุสำนบรรพบุรุษนั้นเป็นกำรลงโทษ
ที่เบำเกินไปจริงๆ
“ถ้ำเสียใจก็บอกว่ำเสียใจเถอะคุณหนู” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยอย่ำงไร้ควำมเกรงใจเช่นกัน
“หึ!”
ฮัวเหมยฟำงหำยใจขึ้นจมูกก่อนจะมองนำงด้วยสำยตำไม่เป็นมิตรเช่นเคย หำกแต่ถ้ำเธอ
ตำไม่ฝำดเธอแอบเห็นแววตำโล่งอกจำกพี่สำวต่ำงมำรดำของเธอเช่นกัน
...คิดว่ำตำฝำด...
“เสี่ยวซี ช่วยต้มชำใหม่ต้อนรับคุณหนูเหมยฟำงเถอะ”
ฮัวหนิงเซียนหันไปบอกเสี่ยวซีเบำๆ เพื่อให้นำงออกไปพักหำยใจข้ำงนอกบ้ำง กำรซักถำม
ของเธอนั้นคงทำให้เสี่ยวซีรู้สึกกดดันไม่น้อย น่ำจะดีกว่ำถ้ำให้นำงออกไปสูดอำกำศระหว่ำง
ที่เธอกำลังกำจัดเห็บหมัดแถวนี้ไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 18
 ชายาเฉือนคม
“เห็นว่ำเจ้ำไปหำเรื่องไว้ไม่ใช่น้อย...” ฮัวเหมยฟำงเริ่มทำตัวปำกดีใส่เธอทันทีที่เสี่ยวซีเดิน
พ้นห้องไป
“ข้ำน่ะหรือหำเรื่อง... เรื่องวิ่งมำหำข้ำต่ำงหำก” ฮัวหนิงเซียนตอบด้วยสีหน้ำเหนื่อยหน่ำย
เต็มที
“เหอะ... จะทำอะไรก็นึกถึงหน้ำท่ำนพ่อไว้เสียบ้ำง ท่ำนเป็นถึงคหบดีใหญ่” คุณหนูคนโต
สวมบทพี่สำวจอมบงกำรเริ่มออกสั่งสอนทันที
“หำกเรื่องไปถึงพระเนตรพระกรรณฮ่องเต้เข้ำท่ำนพ่อจะลำบำกเอำ”
เธอต้องยอมรับว่ำน้ำเสียงของฮัวเหมยฟำงยำมเอ่ยถึงบิดำนั้นเต็มไปด้วยควำมรักและควำม
เป็นห่วงจริงๆ แม้ว่ำนำงจะเป็นพี่สำวขี้อิจฉำลูกของแม่เลี้ยงใจร้ำยที่คอยรังแกซินเดอร์เอล
ล่ำอย่ำงเธอมำตลอดก็ตำม แต่ถ้ำนับตำมคุณธรรมจีนแล้วนำงถือว่ำเป็นผู้กตัญญูอยู่มำก
จริงๆ ต่ำงกับเธอที่กำลังคิดจะลดอำนำจบิดำของตนเองเพื่อกำจัดปัญหำให้พ้นตัว
“...ข้ำไม่ได้ก่อเรื่องที่จะทำให้ท่ำนพ่อต้องเดือดร้อนหรอก” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยน้ำเสียงนิ่งๆ
อันที่จริงเธอออกจะเสียดำยนิดๆ ด้วยซ้ำที่เรื่องนี่ไม่ได้ทำให้คหบดีฮัวอี้ฉินต้องลำบำก
จนกระทั่งเสียดุลย์อำนำจของตัวเองไป แผนที่เธอวำงไว้แต่แรกเงื่อนไขที่เธอต้องกำรจำกหวัง
ทั้งสองถ้ำหำกเธอสำมำรถบอกข้อมูลเรื่องคดีได้นั้นก็คือ กำรปลดฮัวอี้ฉินออกจำกตำแหน่ง
คหบดีฝูซุน หำกฮัวอี้ฉินไม่มีอำนำจแล้ว เธอย่อมไม่เป็นที่ต้องตำของคนแซ่สุ่ยและนั่นจะ
เป็นกำรทำให้พวกเธอไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับพวกกังฉินอีก
“งั้นก็ดี สำนึกไว้เสียว่ำพวกเรำมีทุกวันนี้ก็เพรำะท่ำนพ่อ”
พี่สำวต่ำงมำรดำของนำงยังคงวำงมำดพี่สำวที่กตัญญูกว่ำใครๆ ต่อไปโดยไม่ได้สังเกต
ควำมเหนื่อยหน่ำยของคู่สนทนำแม้แต่น้อย
...จ้ำ เชื่อเขำเลย...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 19
 ชายาเฉือนคม
“ว่ำแต่ เมื่อครู่คุณหนูพูดเรื่องพำยุกำรชิงบัลลังก์ไท่จื่อ...”
ฮัวหนิงเซียนเลือกจะเปลี่ยนเรื่องพร้อมๆ กับใช้สรรพนำมที่ยกย่องอีกฝ่ำย กำรจะให้คนที่
ชื่นชอบในกำรยกย่องและคิดว่ำตัวเองเหนือกว่ำคนอื่นยอมช่วยเหลือหรือบอกอะไรออกมำนั้น
สำมำรถทำได้ง่ำยดำยมำก แค่เอ่ยปำกชื่นชมยกยอเท่ำนั้น คนพวกนี้ก็พร้อมที่จะเปิดปำก
บอกทุกๆ อย่ำงที่ตนเองรู้รำวกับเปิดสำรำณุกรมฉบับอ่ำนออกเสียงเลยทีเดียว
“อ่อ เรื่องนั้น”
เป็นไปตำมที่คิดไว้ใบหน้ำของฮัวเหมยฟำงเชิดขึ้นพร้อมรอยยิ้มมุมปำกน้อยๆ อย่ำงพอใจ
ฮัวหนิงเซียนนั้นต้องรักษำใบหน้ำนิ่งเฉยเอำไว้ทั้งที่ในใจของนำงตอนนี้แทบลงไปขำอยู่กับ
พื้นด้วยควำมชอบใจในพฤติกรรมของพี่สำวต่ำงมำรดำของตน
...ดูออกง่ำยจริงๆ...
“ไม่น่ำเชื่อว่ำเจ้ำจะไม่รู้อะไรเลย”
น้ำเสียงดูถูกของฮัวเหมยฟำงเป็นไปตำมกลไกอัตโนมัติของคนที่กำลังผยองตน ซึ่งเธอก็ไม่ได้
ถือสำนักเพรำะเธออยำกได้ข้อมูลเรื่องชิงตำแหน่งไท่จื่อมำกกว่ำ มันคงจะเป็นอะไรที่สำคัญ
มำกเพรำะมันกำลังจะส่งผลให้เธอต้องลี้ภัยไปอยู่ที่อื่นในเร็ววันนี้
“...วันๆ ข้ำอยู่แต่ในบ้ำนทำงำนปักผ้ำ”
ไหนๆ ก็ไหนๆ นำงเลยยอมเล่นบทสำวน้อยผู้ต่ำต้อยตำมไปด้วยเสียเลย ฮัวหนิงเซียนพยัก
หน้ำก่อนจะส่งยิ้มให้กับเสี่ยวซีที่เพิ่งจะยกชำเข้ำมำได้จังหวะที่จะเล่ำเรื่องพอดี
“เชิญคุณหนูดื่มชำ” ฮัวหนิงเซียนรินชำให้เพื่อให้เหยื่อของเธอยอมเปิดปำกเล่ำเรื่องที่ตน
กำลังอยำกรู้ “เรื่องพำยุอะไรนั่นดูไกลตัวข้ำเหลือเกิน...”
“ไม่ใช่เรื่องไกลตัวสักนิด” ฮัวเหมยฟำงรีบเอ่ยขัดทันที “ถ้ำเจ้ำยังเป็นสตรีในเมืองเฉียนฉิน
เจ้ำก็ต้องรู้ไว้”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 20
 ชายาเฉือนคม
...เป็นสตรีในเมืองเฉียนฉินต้องรู้ มันคืออะไรสงครำมยี่ห้อผ้ำอนำมัยรึไง...
ฮัวหนิงเซียนไม่อำจจะเดำได้เลยสักนิด ควำมคิดในหัวของเธอไม่สำมำรถจะคำดเดำได้เลย
ว่ำเรื่องไท่จือเอย บัลลังก์เอย จะเป็นเรื่องแบบไหน เท่ำที่เธอมีข้อมูลในหัวก็แค่เป็นเรื่องที่
พี่ชำยของเธอไม่อยำกให้เธอเข้ำไปเกี่ยวข้องด้วยจนถึงขั้นจะส่งเธอออกไปนอกเมือง และ
ก็เป็นเรื่องที่ผู้หญิงแห่งอำณำจักรเฉียนฉินควรรู้มันดูไม่มีเรื่องไหนที่พอจะเชื่อมโยงกันได้
สักนิด
“เรื่องมันเริ่มมำตั้งแต่สมัยกำรคัดตัวเข้ำเป็น ไฉหนวี่ ในฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน...”
เมื่อน้ำชำเริ่มเข้ำปำกก็ดูเหมือนเรื่องรำวจะออกมำคล่องขึ้น แต่สำหรับสตรีในยุคทุนนิยม
แล้วเธอเริ่มงงตั้งแต่เรื่องตำแหน่งไฉหนวี่แล้ว เธออยำกจะยกมือขึ้นแล้วให้ฮัวเหมยฟำง
หยุดกำรเลคเชอร์เอำไว้เสียก่อนเพื่อจะถำมแต่ก็รู้ว่ำเป็นกำรไม่ควรนักเพรำะเรื่องเล่ำมัน
จะสะดุดได้เธอจึงทำได้แต่อนุมำนเอำจำกบริบทเท่ำนั้น ตำแหน่งที่ว่ำก็คงจะเป็นอะไรสัก
อย่ำงที่เกี่ยวกับวังนั่นแหละเพรำะมีคำว่ำฮ่องเต้อยู่
“สมัยนั้นมีสตรีสองตระกูลที่ถือว่ำเป็นสตรีที่มีควำมเหมำะสมจะเข้ำถวำยตัวมำกที่สุดจำก
เมืองทำงเหนือและเมืองทำงตะวันออก”
...นี่อินโทรยำวไปมั้ย ทำไมไม่เข้ำฮุคเสียที...
“เอ่อ.. นั่นมันสมัยไหนหรือคุณหนู” ฮัวหนิงเซียนถำมขึ้นอย่ำงเกรงใจ
เธอเริ่มรู้สึกว่ำมันไกลตัวเธอเหลือเกินในเมื่อมันเป็นเรื่องตั้งแต่สมัยคัดสนมของฮ่องเต้องค์
ปัจจุบันเธอไม่รู้หรอกว่ำฮ่องเต้จะแก่แค่ไหนแต่ถ้ำลองลูกชำยโตทั้งคู่ขนำดนั้น เรื่องนี้น่ำจะ
เกิดขึ้นนำนแล้ว...
“ก็สมัยฮ่องเต้เพิ่งครองรำชไง”
...นั่นไง โคตรนำน ยัยเจ้นี่เคยเรียนสรุปควำมมั้ยเนี่ย...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 21
 ชายาเฉือนคม
“นำนขนำดนั้น...”
“ก็ใช่น่ะสิ เพรำะมันเป็นเรื่องที่ขัดแย้งกันมำนำนแล้วถึงได้เป็นเรื่องใหญ่ที่ไม่ว่ำใครๆ ก็รู้ไง”
ถ้อยคำที่ฮัวเหมยฟำงขัดขึ้นทำให้เธอเข้ำใจได้ว่ำทำไมนำงถึงต้องอำรัมภบทนำนขนำดนั้น
แต่ไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็ยังอดที่จะรู้สึกว่ำมันนำนไปอยู่ดีแต่กำรขัดนำงนั้นก็คงไม่ช่วยให้เรื่อง
มันสั้นลงรังแต่จะเพิ่มกำรเสียเวลำมำเอ็ดเธอมำกขึ้นเท่ำนั้น ฮัวหนิงเซียนได้แต่ยิ้มแห้งๆ
รับก่อนจะรินชำให้ฮัวเหมยฟำงอย่ำงเอำใจ
“เรื่องมันเริ่มมำจำก
บุตรของเสนาธิการของเมืองทางเหนือนามมู่ซิ่นฉี
กับ
บุตรของคหบดีเมืองทางตะวันตกนามจางซูหนวี่
เข้ำไปเป็นไฉหนวี่พร้อมๆ กัน...” เด็กสำวยกชำขึ้นจิบวำงท่ำเล็กน้อยก่อนจะเล่ำต่อ
“เพียงไม่กี่อำทิตย์ที่เข้ำไป เรียกได้ว่ำยังไม่ได้ฝึกร่ำยรำเลยควำมงำมของ มู่ซิ่นฉี ก็ไปต้อง
ตำฮ่องเต้เข้ำเสียก่อน”
ฮัวหนิงเซียนพยักหน้ำรับ แซ่มู่ช่ำงเป็นชื่อที่ทำให้เธอเริ่มรู้สึกสังหรณ์แปลกๆ เหมือนว่ำเรื่อง
นีม้ ันจะเริ่มใกล้ตัวเธอขึ้นมำอีกนิดแล้ว... จะว่ำไปคุณชำยมู่ก็คือหวังหกนี่นะแถมแม่นำงมู่
อะไรนี่ก็เป็นบุตรเสนำธิกำรณ์เสียด้วยไม่แน่ว่ำอำจจะเกี่ยวกันก็ได้ แต่ต่อให้เกี่ยวก็ไม่เห็น
จะเกี่ยวกับเธอตรงไหนเลย
“มู่ซิ่นฉีก็ถูกฮ่องเต้เรียกตัวให้ไปปรนนิบัติเป็นกำรส่วนพระองค์”
...อ่ำ ปรนนิบัติสินะ...
จะว่ำไปอำชีพนำงสนมนี่ต้องใช้ดวงพอสมควรเลย ถ้ำไม่สวยจริงก็คงไม่ถูกเรียกตั้งแต่แรก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 22
 ชายาเฉือนคม
เพรำะกำรที่เข้ำไปพร้อมๆ กันเยอะๆ แบบนั้นโอกำสจะไปต้องตำโดนใจฮ่องเต้นั้นน่ำจะ
ยำกมำก ฮัวหนิงเซียนลองจินตนำกำรภำพสตรีสวยๆ จำนวนมำกเข้ำไปยืนพร้อมๆ กัน
ต่ำงคนต่ำงแต่งกำยวิบวับเต็มที่ แค่คิดก็ลำยตำแล้ว
...ฮ่องเต้สมัยนี้ต้องมีสำยตำที่ดีพอๆ กับกรรมกำรมิสยูนิเวิร์สเลยสินะ...
“พอถูกเรียกไปไวขนำดนั้น ก็แน่นอนว่ำคนอื่นๆ ย่อมไม่พอใจอยู่แล้ว แต่คนที่ไม่ได้สนใจนัก
ก็คือจำงซูหนวี่ เพรำะนำงเป็นบุตรของคหบดีผู้ชื่อได้ว่ำมีปัญญำมำกที่สุดในแผ่นดินเฉียนฉิน
ตอนนั้น นำงเป็นสตรีประหลำดที่เอำแต่หลีกเลี่ยงกำรเข้ำปรนนิบัติฮ่องเต้จนใครๆ ก็ลือกัน
ว่ำนำงไม่นิยมบุรุษ”
พอฟังถึงตรงนี้ฮัวหนิงเซียนแทบจะพ่นน้ำชำออกจำกปำกตัวเองทันที เธอไม่คิดว่ำคนสมัย
นี้จะจิ้นเรื่องพรรค์นี้กันด้วยโดยเฉพำะเรื่องของสตรีที่ไม่นิยมผู้ชำย อันที่จริงกำรที่เธอย้อน
เวลำกลับมำเรื่องนี้ถือว่ำเป็นเรื่องที่เซอร์ไพรส์เธอมำกที่สุดเลยก็ว่ำได้ เธอไม่คิดว่ำคนในยุคนี้
จะเปิดใจขนำดนี้
“ถ้ำเช่นนั้นนำงสองคนคงจะเป็นเพื่อนกันได้...” ฮัวหนิงเซียนลองเดำดู
คนหนึ่งต้องตำฮ่องเต้สำมำรถดึงควำมสำคัญจำกฮ่องเต้ไปจำกคนที่ไม่ได้อยำกจะปรนนิบัติ
ฮ่องเต้ได้ก็ดูแล้วไม่น่ำจะมีปัญหำอะไรนี่ ดูไปแล้วก็น่ำจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันด้วยซ้ำสมัย
เธอถ้ำสนใจคนละแบบกันแบบนี้ก็เรียกว่ำไม่ทับไลน์กัน เวลำไปเที่ยวด้วยกันก็จะไม่เล็งเหยื่อ
คนเดียวกันแน่ๆ เพรำะฉะนั้นเธอยังคิดไม่ออกว่ำแม่นำงมู่กับแม่นำงจำงจะไปมีปัญหำกัน
ตอนไหน...
“นี่เจ้ำโง่หรือไร?” ฮัวเหมยซือถำมขึ้นด้วยควำมประหลำดใจอย่ำงถึงที่สุด “พวกนำงมีสำมี
คนเดียวกันนะ”
“หำ...”
ฮัวหนิงเซียนเอียงคออย่ำงแปลกใจ ก็ไหนว่ำแม่นำงจำงชอบเพื่อนสำวไงแล้วยังไงไปมีสำมี
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 23
 ชายาเฉือนคม
คนเดียวกันได้เล่ำ ฮัวหนิงเซียนกระพริบตำปริบๆ อย่ำงงงงวย น่ำแปลกที่ฮัวหนิงเซียนคนเก่ำ
ก็ไม่มีควำมรู้และควำมทรงจำเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลยเช่นกัน
“การไปเป็นสนมของฮ่องเต้ก็เท่ากับเป็นสตรีของฮ่องเต้เท่านั้นไม่ว่าใครก็ไม่สามารถจะ
เข้าไปยุ่งได้”
“อ่ำ แล้วพวกนำงก็เลยดื่มน้ำส้มงั้นหรือ...”
ฮัวหนิงเซียนยอมรับว่ำสมองอันชำญฉลำดของนำงไม่มีประโยชน์อะไรเลยพอเป็นเรื่องชิงรัก
หักสวำท เธอได้แต่งุนงงเหมือนเด็กเพิ่งฝึกอ่ำนเขียนเท่ำนั้น คนอย่ำงเธอถ้ำจะมีควำมรัก
หรือเลือกแต่งงำนกับใครเธอคงไม่เลือกเรื่องยุ่งยำกอย่ำงเข้ำไปเป็นหนึ่งในร้อยสนมแล้ว
แย่งชิงควำมเป็นภรรยำหลวงกันอย่ำงกับประกวดนำงงำมอย่ำงนั้นแน่ๆ
ชีวิตคนเรามันก็ยากอยู่แล้วหากจะมีความรักก็ขอให้มันเป็นเรื่องง่ายไม่ดีกว่ารึ
“ประมำณนั้น” ฮัวเหมยฟำงเบ้ปำกอย่ำงเบื่อๆ “ฮ่องเต้ทรงเป็นคนเบื่อง่ำยถึงแม้จะโปรด
ปรำนควำมงำมของ มู่ซิ่นฉี จนแต่งตั้งให้นำงเป็นถึง เหม่ยเหริน แล้วก็ตำม แต่ไม่นำนนัก
ก็ทรงเบื่อ”
“ตำแหน่งเหม่ยเหริน...” ผู้ตั้งใจฟังทวนคำ
ตอนนี้ชื่อตำแหน่งเริ่มเยอะไปจนเธอไม่สำมำรถตำมทันแล้ว แม้จะไม่อยำกขัดกำรเล่ำแต่
ถ้ำไม่ขัดตอนนี้ ดูท่ำว่ำจะไม่มีโอกำสเข้ำใจเรื่องต่อๆ ไปได้อย่ำงน้อยเธอก็จำเป็นต้องรู้ว่ำ
เจ้ำตำแหน่งเหม่ยเหรินนี่มันไกลจำกไฉหนวี่ขนำดไหน จะได้สำมำรถเทียบควำมริษยำของ
สองสำวได้...
“ใช่แล้ว เหม่ยเหริน เป็นหนึ่งใน เอ้อร์สือซีซื่อฟู่ (ยี่สิบเจ็ดพระสนมชั้นสูง)”
“เอ้อร์สือซี(ยี่สิบเจ็ด)” ฮัวหนิงเซียนทวนด้วยควำมตกใจ
...มีเมีย 27 คน นี่มัน...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 24
 ชายาเฉือนคม
ในสมัยเธอกำรมีบ้ำนเล็กบ้ำนน้อยถือเป็นเรื่องใหญ่มำกในสังคม ยิ่งประเทศจีนในยุคเธอ
ประชำกรหญิงน้อยจะแทบจะเป็นของ rare ในสังคมแล้วกำรที่ชำยคนหนึ่งเหมำสตรีสอง
โหลเหนำะๆ ไปเป็นของตัวเองนี้ค่อนข้ำงกระทบกระเทือมจิตใจเธอไม่ใช่น้อย
“ใช่แล้ว ยี่สิบเจ็ดเจ้ำจะตกใจอะไรของเจ้ำ”
“ประเดี๋ยวนะคุณหนู แล้วไฉหนวี่นี่คือตำแหน่ง...” ฮัวหนิงเซียนตัดสินใจถำมทวนด้วยทน
ควำมสงสัยไม่ไหว
“ไฉหนวี่ก็คือสตรีที่มำจำกตระกูลที่ไม่ใช่รำชวงศ์อยู่ในกลุ่ม ปาสืออียวี่ซี (แปดสิบเอ็ดพระสนม
ชั้นล่ำง) ไง ไม่แน่ที่ท่ำนพ่อยังไม่ให้ข้ำแต่งงำนกับพี่เอ้ำเหยียนก็อำจจะเป็นเพรำะต้องกำรส่ง
ข้ำไปเป็นไฉหนวี่เช่นกัน...” ฮัวเหมยฟำงตัดพ้อ
...ไม่ใช่ๆ ที่เจ้ำไม่ได้แต่งมันเป็นเพรำะเจ้ำเป็นลูกอนุต่ำงหำก...
ฮัวหนิงเซียนนึกค้ำนในใจหำกแต่ก็ไม่ได้กล่ำวอะไรออกไปเพื่อขัดกำรเล่ำของฮัวเหมยฟำง
เด็กสำวจำกสมัยทุนนิยมได้แต่นั่งบวกลบเลขใจในถึงจำนวนภรรยำของฮ่องเต้ นี่ขนำดแต่
พระสนมยังมีร่วมร้อยไม่รวมพวกฮองเฮำอะไรอย่ำงนั้นอีก นี่ท่ำนทรงเวียนอย่ำงไรกันเนี่ย...
เมียเยอะขนำดนี้ไหนจะรำชกิจอีก เธอไม่แปลกใจเลยทำไมหวังทั้งสองต้องหำข้อมูลเยอะ
ขนำดนั้นก่อนจะเขียนฎีกำเพรำะถ้ำฎีกำไม่สำคัญจริงๆ น่ำจะถูกปัดตกเอำง่ำยๆ เลย
เหมือนกัน...
“แล้วเรื่องรำวเป็นอย่ำงไรต่อหรือเจ้ำคะ?” ฮัวหนิงเซียนถำมต่อ
“หลังจำกนั้นน่ะหรือ ข้ำก็จำไม่ได้ว่ำเป็นเพรำะผลงำนของท่ำนเสนำธิกำรมู่ลดลงประกอบ
กับวิธีกำรรวบรวมแผ่นดินแบบเจรจำเพื่อสันติของท่ำนคหบดีจำงดีขึ้นหรืออะไรประมำณนั้น
แหละ ข้ำก็ไม่ค่อยเข้ำใจวิธีพวกนั้นหรอก แต่เอำเป็นว่ำบิดำของสนมจำงมีผลงำนมำกขึ้น
ฮ่องเต้ก็เลยต้อง เลื่อนขั้นให้กับจางซูหนวี่ขึ้นเป็นไฉเหริน”
...เอำแล้ว เริ่มเห็นเค้ำเมียตีกันแล้ว...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 25
 ชายาเฉือนคม
“ตอนนั้นฮ่องเต้ก็เริ่มเบื่อ มู่เหม่ยเหริน (ชื่อสกุลตำมด้วยตำแหน่ง) แล้วด้วย พอมำเจอกับ
สนมจำงก็เกิดนิยมขึ้นมำ..”
...เข้ำทำนองขี้ใหม่หมำหอม...
ฮัวหนิงเซียนพยักหน้ำรับ เธอเริ่มเข้ำใจอะไรขึ้นมำกแล้วตำแหน่งของพวกสนมไม่ได้ขึ้นอยู่
กับควำมพอใจของฮ่องเต้เพียงฝ่ำยเดียว คงจะเหมือนกำรประกวดนำงแบบนำงงำมในยุค
ของเธอควำมพอใจของกรรมกำรส่วนหนึ่งควำมพอใจของสปอนเซอร์ก็อีกส่วนหนึ่ง เรื่อง
ตำแหน่งสนมก็เหมือนกันควำมพอใจฮ่องเต้ก็ส่วนหนึ่งผลงำนของบิดำก็ส่วนหนึ่งสินะ...
“ไม่นำนสนมจำง.. ไม่สิตอนนั้นต้องเรียกว่ำ จางเจี๋ยยวี๋ แล้ว นำงเจอฮ่องเต้ได้ไม่กี่คืนก็
สำมำรถขึ้นจำกไฉเหริน เป็นเจี๋ยยวี๋ ได้เลย... ไม่ว่ำใครก็ต้องอิจฉำทั้งนั้น”
ฮัวเหมยฟำงเล่ำไปแสดงสีหน้ำไป ท่ำทำงและข้อมูลที่ละเอียดอย่ำงกับบ้ำนอยู่ข้ำงวัง... ไม่สิ
ลองละเอียดขนำดนี้ต้องเรียกว่ำใต้เตียงฮ่องเต้มำกกว่ำ ฮัวหนิงเซียนดูท่ำจะประเมินควำม
‘ยุ่งเรื่องชำวบ้ำน’ ของคนสมัยนี้ต่ำไปเสียหน่อยเลยทำให้ค่อนข้ำงตกใจกับควำมละเอียด
ของข้อมูลที่เพิ่งได้มำพอสมควร
“เรื่องความก้าวหน้าของบิดากับตาแหน่งของฝ่ายในทาให้สองคนนั้นเริ่มเกิดการเปรียบ
เทียบกันมาตลอด ในเรื่องความงามและปัญญาเรื่องผลงานของบิดาก็กินกันไม่ลงทั้งคู่ด้วย”
...อย่ำงกับละครหลังข่ำว...
“แล้วทั้งสองก็ไม่ถูกกันหรือเจ้ำคะ...” ฮัวหนิงเซียนถำมขึ้นด้วยควำมงุนงง
เธอเข้ำใจเรื่องกำรเปรียบเทียบกันแต่ถ้ำมีสักฝ่ำยที่ไม่ใส่ใจเรื่องก็น่ำจะจบลงแล้วนี่ ดูไปแล้ว
แม่นำงจำงอะไรนั่น ก็ยังติดเรื่องชอบสตรีอยู่อย่ำงไรก็ดูไม่น่ำจะมีปัญหำกับเรื่องกำรลงไป
แย่งตำแหน่งเมียคนโปรดเลยสักนิด
แล้วทั้งคู่คนหนึ่งเป็นบุตรเสนำธิกำรก็เท่ำกับคำนอำนำจฝ่ำยบู๊อีกคนเป็นบุตรคหบดีก็คำน
อำนำจฝ่ำยบุ๋น ตำมหลักแล้วทั้งสองคนก็น่ำจะรู้ตัวดีว่ำจะต้องคำนอำนำจกันไว้เพรำะถ้ำชิง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 26
 ชายาเฉือนคม
อำนำจกันเองแล้วมันจะล่มไปทั้งระบบ
...หรือเขำจะไม่รู้ตัว...
“ในตอนนั้นก็คงมีอยู่บ้ำง อยู่ๆ ใครไม่รู้มำแย่งควำมสำคัญของตัวเองไปก็คงไม่พอใจกันบ้ำง”
ฮัวเหมยฟำงเอ่ยเรียบๆ “แต่จุดแตกหักมันหลังจำกฮองเฮำคนก่อนสิ้นพระชนม์ต่ำงหำก..”
...ฮองเฮำตำย เดี๋ยวนะ...
กำรที่ฮองเฮำตำยก็เท่ำกับว่ำตอนนั้นฮ่องเต้อะไรนี่ก็มีหลวงอยู่แล้วนี่แล้วที่ชิงกันนั่นตำแหน่ง
เมียน้อยกิตติมำศักดิ์หรือ ฮัวหนิงเซียนรู้สึกเหมือนโดนค้อนปอนด์ทุบเข้ำหัวถี่ๆ ด้วยควำมมึน
งง ไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็ไม่อำจเข้ำใจชุดควำมคิดของสตรีในยุคนี้ได้จริงๆ
“ตอนนั้นหวงไท่โฮ่ว (พระมำรดำของฮ่องเต้) ชื่นชอบในตัวของพระสนมจำงมำกกว่ำ แต่ว่ำ
หวังกั๋วไท่เฟย (พระสนมในฮ่องเต้องค์ก่อน) ชื่นชมในตัวพระสนมมู่ว่ำมีควำมเพียบพร้อมด้วย
จริยวัตรมำกกว่ำ..”
...นี่แหละของจริง ที่ทะเลำะกันมำทั้งหมดตรงนี้แหละ...
ตำมหลักของกำรทะเลำะแล้วหำกมีฝ่ำยใดไม่มีใจสู้แต่แรกมันจะไม่สำมำรถเกิดกำรทะเลำะ
กันได้นำนขนำดนั้น นอกเสียจำกจะมีคนยุยงอยู่เบื้องหลัง ฮัวหนิงเซียนเข้ำใจได้ทันทีเลยว่ำ
เกิดอะไรขึ้นลองมีขั้วอำนำจใหญ่ๆ อย่ำงแม่สำมีคอยถือหำงกันแล้วต่อให้ไม่อยำกมีเรื่องก็
ต้องมีเพรำะแม่สำมียังไม่ยอมกันนั่นแหละสำเหตุหลักๆ โชคดีของเธอแล้วที่ฮัวเหมยฟำง
ไม่เล่ำให้เธอฟังตั้งแต่กำรทะเลำะกันของหวงไท่โฮ่วกับหวังกั๋ยวไท่เฟย...
“ในตอนนั้นพระสนมมู่ ได้ให้กำเนิดบุตรชำยมำก่อนก็คือ องค์ชายหานเฟิง ถือว่ำเป็น
พระโอรสองค์แรกในฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน...”
“ช้ำก่อนคุณหนู แล้วหวังหนึ่งถึงหวังห้ำเล่ำหำยไปไหน?” ...นี่คนสมัยก่อนนับเลขข้ำมหรือ?...
“เจ้ำนี่!!!” ฮัวเหมยฟำงส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่ำงขัดใจ “หวังทั้งห้ำก็คือโอรสในหวังกั๋วไท่เฟยทั้ง
ห้ำพระองค์ไง”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 27
 ชายาเฉือนคม
...อ่อ ลูกคนละแม่กับฮ่องเต้ แปลว่ำพี่น้องฮ่องเต้ก็เป็นหวังงั้นหรือ...
“จะฟังต่อรึเปล่ำ”
ฮัวเหมยฟำงวำงท่ำเป็นผู้รู้ได้อย่ำงน่ำหมั่นไส้ ถ้ำไม่ติดว่ำเรื่องรำวกำลังเข้ำไคล์แมกซ์เธอ
คงฉีกหน้ำนำงไปแล้ว ตอนนี้เธอเริ่มจะเห็นควำมเกี่ยวข้องกับเธอขึ้นมำนิดๆ แล้วตอนที่
มั่นใจได้ว่ำบุตรของพระสนมมู่ก็คือหวังหกนี่แหละคงจะเป็นจุดที่เรื่องบ้ำๆ นี่เริ่มมำเกี่ยวกับ
เธอสินะ
“ฟังเจ้ำค่ะ นี่เจ้ำค่ะคุณหนูเหมยฟำงจิบชำก่อนนะเจ้ำคะ” ฮัวหนิงเซียนยิ้มเอำใจ “คุณหนู
ช่ำงเป็นผู้รอบรู้เสียจนข้ำนึกนับถือจริงๆ”
...โดยเฉพำะเรื่องชำวบ้ำนเนี่ย รู้เยอะเหลือเกิน....
“วันๆ เจ้ำเอำแต่เก็บตัวอยู่ในจวนก็อย่ำงนี้แหละ ไม่หัดไปหำควำมรู้เข้ำหัวเสียบ้ำงไม่นำน
ก็คงจะทำเป็นแต่งำนบ้ำนงำนเรือนเยี่ยงบ่ำวไพร่...”
กำรที่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งสำขำพฤติกรรมศำสตร์มหำลัยชิงหัวอย่ำงเธอต้องมำโดนสตรี
ที่เล่นพิณเป็นอย่ำงเดียวตำหนิว่ำไม่มีควำมรู้มันช่ำงเป็นควำมรู้สึกกระอักระอ่วนเหลือเกิน
เธอเหลือบตำไปมองเสี่ยวซีที่ถลึงตำมองฮัวเหมยฟำงอย่ำงมำดร้ำย ก็ได้แต่สั่นศีรษะเป็น
สัญญำณให้นำงไม่วู่วำมแต่ก็ไม่ได้ผลเท่ำไหร่
“คุณ..”
“เสี่ยวซี ช่วยไปดูหน่อยสิว่ำลู่เฟยยังอยู่ในค่ำยนี้หรือไม่”
ฮัวหนิงเซียนชิงออกปำกให้เสี่ยวซีออกไปให้ไกลระยะโจมตีก่อน เธอหมำยถึงระยะที่เสี่ยวซี
จะโจมตีฮัวเหมยฟำงนะ แววตำมำดร้ำยอย่ำงนั้น ลองฮัวเหมยฟำงกล่ำวอะไรผิดอีกเพียง
ครึ่งคำได้มีเรื่องแน่ เธอไม่รู้ว่ำควรจะรู้สึกอย่ำงไรดีที่บ่ำวคนสนิทที่เคยเป็นเด็กสำวขี้กลัว
ไม่กล้ำถำมแม้แต่ครึ่งคำกลับกล้ำที่จะมองเจ้ำนำยอีกคนของตนด้วยสำยตำอย่ำงนั้นได้
...นี่เราต้องภูมิใจรึเปล่านะ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 28
 ชายาเฉือนคม
“เจ้ำค่ะ” เสี่ยวซีค้อมตัวทั้งที่ยังมุ่ยหน้ำด้วยควำมน้อยใจ แต่ก็ยอมเดินออกไปแต่โดยดี
“ขอโทษที่วุ่นวำยเจ้ำค่ะ เชิญคุณหนูเล่ำต่อเถอะ”
ฮัวหนิงเซียนหันมำเอ่ยปำกกับฮัวเหมยฟำงที่มีหน้ำตำติดจะมีเรื่องกวนใจอยู่ไม่น้อย นำง
โคลงศีรษะไปมำก่อนจะเล่ำต่อด้วยควำมที่เป็นคนชอบอวดภูมิอยู่แล้ว
“หลังจำกที่สนมมู่ได้ให้กำเนิดองค์ชำยหกนำงก็ได้ขึ้นเป็น มู่ซูเฟย ทันที”
“ซูเฟย..”
ถึงแม้ว่ำจะรู้ว่ำน่ำจะใหญ่กว่ำพระสนมจำงแล้วก็ตำม แต่เธอก็ขอลองถำมไว้เป็นข้อมูลเสีย
หน่อยเพรำะนั่นคือมำรดำของหวังจอมดุเชียวนะ รู้ไว้สักหน่อยจะได้พอเข้ำใจว่ำที่เธอไป
ก่อกวนท่ำนหวังไว้ทั้งหมดเธอน่ำจะได้รับโทษประมำณไหน
“ซูเฟยเป็นหนึ่งใน ซื่อฟูเหริน (พระชำยำทั้งสี่) หลังจำกนั้นไม่นำนก็มีเหม่ยเหรินคนหนึ่งให้
กำเนิดพระโอรสอีกพระองค์ซึ่งก็คือหวังเจ็ด แต่เพรำะว่ำหวังเจ็ดนั้นเกิดจำกบุตรของสนม
ตำแหน่งน้อยแล้วพ่อของนำงก็เป็นเพียงคหบดีหัวเมืองชั้นนอกด้วยเลยทำให้หวังเจ็ดไม่ใช่
หวังที่โดดเด่นเสียเท่ำไหร่...”
...อย่ำบอกนะว่ำแม่นำงจำงอะไรนี่จะคลอดหวังเจ้ำปัญหำออกมำ...
ฮัวหนิงเซียนเริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆ เรื่องพำยุบังลังก์ไท่จื่ออะไรนี่มันดูจะใกล้เธอเข้ำมำทุกที
ตั้งแต่เรื่องของหวังหกแล้ว ถ้ำเกิดบิงโกมำว่ำคู่แข่งคนสำคัญของแม่หวังหกคือแม่ของหวัง
แปดนี่แจ๊คพอตแตกเลยนะ เพรำะที่เธอทำไปทั้งหมดก็คือกำรช่วยเหลือหวังทั้งสองในกำร
สืบคดี มันย่อมส่งผลต่อพวกเขำทั้งสองในเรื่องผลงำนควำมเป็นหวังอยู่แล้ว...
“เรื่องมันก็เหมือนจะจบลงด้วยดีแล้วตอนนั้น องค์ชำยหกก็โตมำมีพลำนำมัยแข็งแรงดีแถม
ยังเป็นที่รักของฮ่องเต้ด้วย ในตอนนั้นไม่ว่ำใครก็ต้องคิดว่ำตำแหน่งไท่จื่อก็ต้องตกเป็นของ
ท่ำนแน่ๆ..”
...นี่ไงไท่จื่อ ในที่สุดคำนี้ก็ออกมำเสียที...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 29
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนที่อดทนนั่งทับขำตัวเองมำตั้งนำนเพื่อค้นหำว่ำ ‘พำยุชิงบัลลังก์ไท่จือ’ คืออะไร
ในที่สุดก็มีเรื่องที่เกี่ยวข้องกันเอ่ยออกมำเสียที ถ้ำไม่ติดว่ำเกรงใจ ป่ำนนี้เธอกระโดดขึ้น
ปรบมือไปแล้ว เหมือนดูตัวอย่ำงหนังมำแล้วกำลังรออยู่ว่ำฉำกที่เห็นในตัวอย่ำงจะออกมำ
ตอนไหนนั่นแหละ ควำมรู้สึกนั้นเลย แต่เธอไม่สำมำรถลุกปรบมือในโรงหนังได้ฉันใดเธอก็
ไม่สำมำรถลุกขึ้นปรบมือตอนนี้ได้ฉันนั้น...
“แล้วอยู่ๆ จางเจี๋ยยวี๋ ก็ให้กำเนิด องค์ชายแปด ออกมำ..”
..นั่นไง เพรำะแม่นอย่ำงนี้ไงชำติก่อนถึงได้เป็นเซียนพนัน...
เธอเชื่อแล้วว่ำดวงกำรคำดเดำของเธอในชำติที่แล้วนั้นติดมำถึงชำตินี้ด้วย เรื่องที่พระสนม
จำงให้กำเนิดหวังแปดนั้นรำวกับเป็นจิ๊กซอว์ชิ้นสำคัญที่เอำมำวำงลงให้ภำพที่ยังไม่ปะติด
ปะต่อกันดูเป็นภำพมำกขึ้น เด็กสำวเริ่มหน้ำถอดสีทันทีเมื่อได้รับรู้ควำมจริงที่เกิดขึ้น ตอนนี้
เธอพอจะคิดออกแล้วว่ำทำไมพี่ชำยของเธอถึงจะส่งเธอออกไปอยู่นอกเมืองเพื่อหนีพำยุชิง
บัลลังก์ไท่จือ
“พอนำงให้กำเนิดบุตรชำยแล้วนำงก็ได้เลื่อนขึ้นเป็น จางเสียนเฟยที่เป็นหนึ่งใน ซื่อฟูเหริน
(พระชำยำทั้งสี่) ทันที และตำแหน่งผู้สืบทอดบัลลังก์มังกรที่เคยเป็นขององค์ชำยหกตอนนี้
ก็มีองค์ชำยแปดขึ้นมำแย่งชิงแล้ว..”
คำพูดของฮัวเหมยฟำงตอนนี้เริ่มไหลผ่ำนหูเธอไปเหมือนสำยลมที่ไม่ได้แตะต้องอะไรเธอนัก
เด็กสำวตกอยู่ในห้วงควำมคิดของตัวเองที่กำลังนึกทบทวนเหตุกำรณ์ต่ำงๆ ที่เธอได้พบเจอ
หวังทั้งสองพระองค์อยู่...
“องค์ชำยหกเก่งกำจเรื่องกำรศึกสงครำมไม่ต่ำงไปจำกท่ำนเสนำธิกำรจำงนัก ส่วนองค์ชำย
แปดก็ถือเป็นหวังเจ้ำปัญญำแห่งรำชวงศ์ไม่ว่ำจะเป็นศำสตร์ไหนๆ ก็ทรงปรีชำสำมำรถไป
หมด...”
ฮัวเหมยฟำงยังคงเล่ำต่อไปโดยไม่ได้สนใจว่ำผู้ฟังอยู่ในอำรมณ์ไหน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 30
 ชายาเฉือนคม
“องค์ชำยทั้งสองถือว่ำเป็นผู้ที่ใกล้เคียงตำแหน่งไท่จื่อที่สุดในตอนนี้...” ฮัวเหมยฟำงเว้น
วรรคขณะที่ยกกำน้ำชำรินให้ตัวเองอย่ำงขัดใจ เมื่อฮัวหนิงเซียนไม่ได้รินบริกำรเธอต่อ
“แต่ก็เพรำะฮ่องเต้ไม่ทรงแต่งตั้งใครขึ้นเป็นฮองเฮำคนใหม่ด้วย ถ้ำแต่งตั้งใครสักคนใน
สองคนนั้นบุตรของนำงก็จะขึ้นเป็นไท่จื่อทันที...”
“แล้วทำไมไม่แต่งตั้งเล่ำ?” ฮัวหนิงเซียนถำมขึ้นเธอไม่เข้ำใจว่ำฮ่องเต้จะปล่อยให้เรื่องคำรำ
คำซังทำไม...
“ข้ำจะไปรู้พระทัยฮ่องเต้ได้อย่ำงไรเล่ำ” ฮัวเหมยฟำงแยกเขี้ยววับ “ข้ำรู้แต่ว่ำหำกสตรีใด
ได้ขึ้นเป็นหวังเฟยของพระองค์ใดพระองค์หนึ่งก็มีโอกำสจะได้ขึ้นเป็นฮองเฮำต่อไป...”
“ซวยตำย..” เด็กสำวเผลอหลุดปำกออกมำ
“เจ้ำว่ำอย่ำงไรนะ” ฮัวเหมยฟำงได้แต่ขมวดคิ้วกับคำศัพท์ที่ไม่คุ้นเคยที่ออกมำจำกปำก
ของฮัวหนิงเซียน
“ไม่หรอก ข้ำไม่ได้กล่ำวอะไร” ฮัวหนิงเซียนบอกปัด
“ว่ำแต่คุณหนูเดินทำงมำเหนื่อยๆ แล้วยังมำเหนื่อยอธิบำยเรื่องเหล่ำนี้ให้ข้ำน้อยฟังอีก ถ้ำ
อย่ำงไรเดี๋ยวข้ำจะไปหำของว่ำงมำให้นะเจ้ำคะ”
เด็กสำวหำเรื่องลุกออกจำกตรงนั้นมำให้เร็วเธอต้องกำรสูดอำกำศบริสุทธิ์เดี๋ยวนั้นเลย เธอ
เริ่มรู้สึกมึนหัวเอำมำกๆ แล้วกับเรื่องตำแหน่งวุ่ยวำยในวังนั้น ฮัวเหมยฟำงยกยิ้มเหยียด
แบบที่นำงชอบทำก่อนจะพยักหน้ำให้ฮัวหนิงเซียนเดินออกไปง่ำยๆ
พอเธอเดินพ้นธรณีประตูมำเท่ำนั้นแหละตัวเธอแทบจะทรุดลงกับพื้นทันที เค้ำควำมวุ่นวำย
ที่เธอได้ยินจำกเหมยฟำงนั้นมำกเกินกว่ำที่เธออยำกจะรับรู้ เด็กสำวเดินเซไปมำทำท่ำจะ
ล้มลงทุกขณะที่ก้ำวเดิน เธอเคยคิดว่ำชีวิตบัดซบของเธอเมื่อชำติก่อนเลวร้ำยแล้วพอมำ
เจอชีวิตฮัวหนิงเซียนในชำตินี้เธอแทบจะพับเสื่อเก็บเลย

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 31
 ชายาเฉือนคม
เพียงเพรำะเธออยำกจะพำตัวเองและผู้มีพระคุณออกจำกคดีกำรพนันแล้วก็ไม่ต้องกำร
แต่งงำนกับพวกกบฏด้วย เธอเลยตัดสินใจช่วยเหลือหวังทั้งสองพระองค์โดยไม่ได้คิดหน้ำ
คิดหลังเพรำะคิดว่ำพวกท่ำนคงแค่อยำกจะปกป้องบัลลังก์เท่ำนั้น แต่กลำยเป็นว่ำกำรสืบ
คดีครั้งนี้ถือเป็นกำรป้องกันกบฎที่ดูๆ ไปแล้วก็น่ำจะเป็นผลงำนที่ใหญ่อยู่ไม่น้อย
...เอาเป็นว่าถ้าใครถอนรากถอนโคนพวกสุ่ยได้ก็เอาตาแหน่งไท่จื่อไปเลยสินะ...
กำรกระทำของเธอที่ดูเผินๆ ก็เป็นเพียงกำรให้ข้อมูลเพื่อช่วยรัฐเท่ำนั้นแต่จริงๆ แล้วอำจจะ
เป็นมำกกว่ำนั้น ถ้ำเธอให้ข้อมูลกับใครคนใดคนหนึ่งมำกกว่ำกันก็เท่ำกับว่ำยื่นตำแหน่งไท่จื่อ
ให้กับคนนั้นสินะ เป็นอย่ำงนี้นี่เองทั้งสองคนนั้นถึงได้มำวุ่นวำยกับเธอนัก เป็นเพรำะเธอมี
ประโยชน์กับตำแหน่งของเขำนี่เอง
...พวกเห็นแก่ตัวเอ้ย...
เด็กสำวเซไปข้ำงหลังเล็กน้อยด้วยอำกำรหน้ำมืด เธอคิดว่ำสองคนนั้นจะมีแต่ควำมจริงใจ
ในกำรช่วยเหลือประชำชนและแผ่นดิน ที่ไหนได้เธอเองก็ตกเป็น หมาก
ในกำรขึ้นชิงตำแหน่งไท่จื่อของพวกเขำสินะ...
ภำพชำยหนุ่มชุดสีน้ำเงินเข้มที่เข้ำมำช่วยเหลือเธอวันแรกที่โรงเตี๊ยมนั้นกลับเข้ำมำในควำม
ทรงจำอีกครั้ง พร้อมๆ กับภำพชำยชุดขำวที่ช่วยขับพิษให้กับเธอ ควำมรู้สึกโดนหักหลังมันดึง
ให้เธอกลับไปรู้สึกแย่อีกครั้งร่ำงบำงของเด็กสำวที่ซวนเซอยู่นำนในที่สุดก็หงำยลงไปข้ำงหลัง
พร้อมๆ กับสติที่ดับวูบลง
“แม่นางฟ่าน!!!!!”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 32
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 33 ฎีกาและจดหมายแจ้งข่าว

“อวี่เสิ่น ส่งฎีกำฉบับนี้ให้เล่ยกงกงที”
เสียงคำสั่งจำกชำยที่นั่งอยู่หลังม่ำนดังขึ้น ภำยในห้องหนังสือตำหนักฉินหลิงซินมีเพียงแต่
ควำมเงียบมำได้เกือบห้ำชั่วยำมแล้ว กระดำษฎีกำและหนังสือลงชื่อจำนวนมหำศำลถูกวำง
อย่ำงกระจัดกระจำยเต็มตำหนักไปหมด เสนำบดีและคหบดีบำงคนถูกเรียกตัวเข้ำมำสอบถำม
เรื่องรำวเป็นบำงครั้งสลับกับกำรร่ำงฎีกำของเจ้ำของตำหนัก
“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ร่ำงใหญ่น้อมกำยลงรับหนังสือฎีกำที่นำยของตนยื่นให้
“ส่งให้ถึงมือ” เจ้ำของห้องออกคำสั่งย้ำ
“พ่ะย่ะค่ะ” อวี่เสิ่นรับคำก่อนจะเร้นกำยออกไปอย่ำงรวดเร็ว
แท่นหมึกที่ร่อยหรอไปไม่น้อยสำมำรถบ่งบอกได้ถึงควำมหนักหนำของกำรใช้งำนในช่วงที่
ผ่ำนมำได้เป็นอย่ำงดี ฉินชงหยวนลุกขึ้นจำกโต๊ะทรงอักษรก่อนจะทอดสำยตำออกไปยัง
ท้องฟ้ำยำมรำตรี คืนนี้ท้องฟ้ำกระจ่ำงไปด้วยแสงดำวอำจจะเป็นเพรำะเป็นคืนเดือนมืดด้วย
จึงทำให้ไม่มีพระจันทร์ออกมำแย่งชิงแสงสว่ำงของดวงดำวไป
...เมื่อถึงเวลำของพระจันทร์ดวงดำวก็คงดับแสงไป...
“จำงเสียนเฟยเสด็จ”
เสียงประกำศดังขึ้นในช่วงเวลำก่อนที่ชำยหนุ่มกำลังจะตกสู่ห้วงภวังค์ควำมคิดของตัวเอง
ฉินชงหยวนตั้งสติหมุนตัวกลับมำภำยในห้องก่อนจะเดินรุดออกจำกบริเวณห้องหนังสือไป
ยังห้องรับรองด้ำนหน้ำด้วยสีหน้ำเปี่ยมไปด้วยควำมยินดี
“ถวำยพระพรเสด็จแม่” หวังหนุ่มโค้งตัวลงอย่ำงอ่อนน้อม
สตรีวัยกลำงคนในชุดของชำววังเดินเยื้องย่ำงเข้ำมำด้วยกริยำสุภำพอ่อนหวำนสำยตำที่ทอด
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 33
 ชายาเฉือนคม
มองมำทำให้เขำรู้สึกอบอุ่นทุกเช่นทุกครั้ง จำงเสียนเฟยทรุดตัวลงด้วยกริยำระมัดระวัง
เหมือนเช่นเดิมทุกครั้งใบหน้ำของนำงระบำยรอยยิ้มอ่อนโยน มือเรียวบำงให้สัญญำณแก่
สำวใช้ของตนเองเพื่อให้พวกนำงยกสำรับบำงอย่ำงเข้ำมำ
“แม่ได้โสมพันธุ์ดีมำจำกเมืองท่ำฝั่งตะวันออก แม่เลยสั่งให้คนต้มน้ำโสมมำให้”
เสียงของจำงเสียนเฟยนั้นแผ่วเบำระมัดระวังแบบคนที่เข้ำวังมำตั้งแต่อำยุยังน้อยโดยแท้
กริยำท่ำทำงของนำงไม่มีส่วนไหนเลยที่จะดูขัดหูขัดตำสมกับเป็นคนโปรดของหวงไท่โฮ่ว
โดยแท้ ฉินชงหยวนรับน้ำโสมนั้นมำจิบช้ำๆ
“เป็นพระกรุณำยิ่ง” ฉินชงหยวนยิ้มรับขณะค่อยๆ บรรจงวำงน้ำโสมลง
โสมร้อนๆ ทำให้ร่ำงกำยดีขึ้นในยำมเหมันต์ก็จริง แต่สำหรับคนที่ไม่ค่อยจะถูกกับรสชำติ
บำดคอแล้วก็นับว่ำเป็นอุปสรรคไม่น้อย หำกแต่ควำมรักและเคำรพที่มีต่อพระมำรดำทำ
ให้เขำไม่กล้ำที่จะปฏิเสธน้ำใจของนำงเสียเท่ำไหร่
“แม่ได้ยินว่ำพอกลับเข้ำมำเจ้ำก็เอำแต่ร่ำงฎีกำ..” จำงเสียนเฟยขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยต่อด้วย
ควำมไม่แน่ใจนัก “ประชำชนที่ฝูซุนมีเหตุเดือดร้อนรึ?”
...ช่ำงเป็นคำถำมที่โอบอ้อมอำรีเป็นยิ่งนัก...
พระนำงเป็นเพียงสตรีในรั้วฝ่ำยในจึงทำให้นำงไม่ค่อยจะสันทัดเรื่องกำรเมืองในรำชสำนัก
เสียเท่ำไหร่ เมื่อบุตรชำยออกไปว่ำรำชกำรลับอย่ำงกระทันหันควำมคิดเดียวของนำงก็คือ
ประชำชนน่ำจะมีเรื่องเดือดร้อนเป็นแน่
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่” ฉินชงหยวนทอดสำยตำมองมำรดำตัวเองอย่ำง
อ่อนโยน
นำงเป็นสตรีที่มีจิตใจงดงำมทั้งยังไม่ชอบสุงสิงกับใครเสียเท่ำไหร่ จึงทำให้นำงมักจะโดน
บุคคลอื่นเอำเปรียบอยู่เสมอ เขำเห็นภำพเหล่ำนั้นมำตั้งแต่เล็ก แต่ก็ไม่ยังเคยเห็นมำรดำ
ของเขำหัวเสียหรือเป็นเดือดเป็นร้อนแต่อย่ำงไร
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 34
 ชายาเฉือนคม
นำงเฝ้ำมีควำมสุขของนำงอยู่ในห้องหนังสือบันทึกในตำหนักของนำงโดยเลือกที่จะมองข้ำม
กำรเอำเปรียบกันในฝ่ำยในไปสิ้น นำงสอนเขำมำตลอดว่ำอย่ำทำตัวขวำงทำงของใคร แต่
ถึงแม้นำงจะทำตัวรักสงบไม่มักใหญ่ใฝ่สูงอย่ำงนั้นก็ไม่วำยที่นำงจะต้องเจอกับปัญหำอยู่ดี
เมื่อฮ่องเต้เห็นว่ำนำงไม่มักใหญ่ใฝ่สูงก็ดันยกตำแหน่งต่ำงๆ ให้กับนำง เพื่อใช้นำงเป็นตัว
ถ่วงดุลย์ควำมรุนแรงของบรรดำสตรีฝ่ำยในอยู่ร่ำไป
...ท่ำนพ่อเคยคิดรักท่ำนแม่บ้ำงรึเปล่ำ...
นั่นเป็นสิ่งที่เขำสงสัยมำโดยตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ดูเหมือนว่ำทั้งแม่และเขำจะเป็นเกรำะ
กันชนของฮ่องเต้กับกำรพยำยำมขยำยอำนำจของขุนนำงบำงคนหรือพระสนมบำงตำหนัก
เสียมำกกว่ำ...
“แล้วมีเรื่องอะไรหรือ ถึงทำให้เจ้ำต้องรีบกลับมำร่ำงฎีกำไม่ออกไปพบปะใครเช่นนี้”
“เรื่องนั้น...” ฉินชงหยวนไม่ชอบกำรโกหกแต่ก็ไม่อยำกให้แม่ของเขำไม่สบำยใจเรื่อง
กำรเมืองในรำชสำนักเช่นกัน “ข้ำเพียงแต่ไปช่วยงำนพี่หกเท่ำนั้น”
“หวังหกน่ะหรือ...” จำงเสียนเฟยถำมเสียงเบำ “เช่นนั้นก็ดีแล้ว เจ้ำต้องคอยเป็นกำลังให้
พี่น้อง”
รอยยิ้มของสตรีนำงนี้เป็นสิ่งที่สำมำรถหล่อเสี้ยงดวงใจเขำได้มำกกว่ำสิ่งใดๆ ในโลก นำง
ช่ำงเหมือนดอกฉูจู๋ร์ที่ทั้งบอบบำงและอ่อนโยน จะว่ำไปแล้วนำงน่ำจะเป็นเหตุผลเดียวที่
ทำให้เขำยังยอมที่จะใช้ชีวิตอยู่ในวังหลวงแห่งนี้แทนที่จะออกไปใช้ชีวิตอิสระข้ำงนอก
“ท่ำนแม่เล่ำเป็นอย่ำงไรบ้ำง” น้ำเสียงของฉินชงหยวนนั้นอ่อนโยนจับใจยำมเมื่อคุยกับ
มำรดำ
“แม่รึ?” จำงเสียนเฟยยกยิ้มละมุน “แม่สบำยดี เพิ่งจะอ่ำนบันทึกเรื่องผู้พิทักษ์เมืองจบ
เป็นเรื่องที่น่ำสนใจมำกทีเดียว”
“เป็นเรื่องแบบไหนรึท่ำนแม่?” ฉินชงหยวนถำมขึ้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 35
 ชายาเฉือนคม
มำรดำของเขำมักจะมีเรื่องเล่ำตำนำนในบันทึกแปลกๆ ที่จริงบ้ำงไม่จริงบ้ำงมำเล่ำเสมอ
เป็นเพรำะนำงมีควำมสุขกับเหล่ำตัวอักษรเหล่ำนั้นมำกกว่ำ ไม่ว่ำเรื่องจริงจะเป็นเช่นไร
นำงก็คงไม่ใส่ใจนัก แต่ใบหน้ำมีควำมสุขยำมเล่ำเรื่องต่ำงๆ ในตำรำเหล่ำนั้นต่ำงหำกที่เขำ
ชื่นชอบ
“เป็นตำนำนเรื่องผู้พิทักษ์เมืองผู้ทำควำมดีงำมที่ยอมช่วยเหลือให้บ้ำนเมืองพ้นครำวเครำะห์
จนตัวตำย...” ใบหน้ำของจำงเสียนเฟยยำมเล่ำนั้นดูอิ่มเอมยิ่ง
“ในตอนที่กำยของท่ำนสลำยไปนั้น ควำมวุ่นวำยของบ้ำนเมืองยังไม่จบสิ้นวิญญำณของท่ำน
จึงไม่สำมำรถสงบลงได้...” จำงเสียนเฟยเล่ำด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“เง็กเซียนฮ่องเต้เกิดสงสำรและศรัทธำในควำมรักและห่วงใยอันแรงกล้ำของนำงต่อบ้ำนเมือง
จึงอนุญำตให้นำงกลับมำสถิตเป็นเทพปกปักษ์บ้ำนเมือง...”
สำยตำของจำงเสียนเฟยดูตื่นเต้นคล้ำยเด็กที่เพิ่งค้นพบเรื่องน่ำสนุกเรื่องใหม่ รอยยิ้มของ
นำงนั้นทำให้ชำยที่อ่อนล้ำจำกกำรร่ำงฎีกำพลอยคลำยควำมเหนื่อยล้ำไปด้วย
“งั้นรึ ท่ำนคงจะเป็นคนที่รักชำติบ้ำนเมืองมำกถึงขั้นที่แม้ตัวจะตำยไปแล้วก็ยังไม่ยอมตัดใจ
เสียที” ฉินชงหยวนเอ่ยล้อเลียน “ถ้ำหำกอำณำจักรเฉียนฉินมีคนอย่ำงนั้นบ้ำงก็คงจะดีไม่
น้อย”
“เจ้ำพูดเป็นเล่นไป ไม่แน่ว่ำท่ำนอำจจะสถิตย์อยู่ที่เมืองเรำก็ได้” ผู้เป็นแม่ถึงกับค้อนควับ
เมื่อได้ยินคำล้อเลียนจำกบุตรชำย
“ลูกก็หวังให้ท่ำนมำสถิตย์ที่บ้ำนเมืองเรำเช่นกัน”
สำยตำของหวังเจ้ำปัญญำอ่อนลงกว่ำครั้งแรกมำก เขำไม่อำจจะปฏิเสธได้ว่ำลึกๆ เขำเองก็
อยำกให้มีเทพเซียนสักองค์มำช่วยสถำนกำรณ์ที่เปรำะบำงของบ้ำนเมืองตอนนี้เหลือเกิน
ทั้งเรื่องกังฉินทั้งเรื่องรวมแผ่นดินล้วนแล้วแต่ทำให้เฉียนฉินในยำมนี้เปรำะบำงยิ่งนัก
“ในตำรำว่ำกันว่ำท่ำนมำสถิตย์ในหยกหำยำก”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 36
 ชายาเฉือนคม
แม้จะรู้ว่ำบุตรชำยนั้นพูดค่อนขอด หำกแต่ผู้เป็นมำรดำก็ยังไม่ย่อท้อที่จะบอกเล่ำเรื่อง
มหัศจรรย์ที่ตนเองอ่ำนเจอมำให้กับบุตรชำยฟัง สำยตำของจำงเสียนเฟยนั้นเต็มไปด้วย
ประกำยของผู้เชื่อมั่นและศรัทธำในเรื่องที่ตนเองอ่ำนอย่ำงแท้จริง
“หยกงั้นหรือ?” ฉินชงหยวนทวนถำม
เขำพยำยำมทำหน้ำตำให้ดูเหมือนเชื่อมำกที่สุด เพื่อไม่ทำให้มำรดำของเขำโกรธมำกไปนัก
ทั้งทีใ่ นใจของเขำเองนั้น ก็ไม่ได้เชื่อในตำนำนพวกนั้นเสียเท่ำไหร่ ถ้ำหำกเขำเป็นคนที่รัก
บ้ำนเมืองขนำดนั้น ต่อให้ตำยเขำก็จะขอต่อรองเง็กเซียนฮ่องเต้มำเกิดใหม่เป็นมนุษย์เพื่อ
จะได้ช่วยเหลือบ้ำนเมือง หำใช่หยกที่ขยับไม่ได้เช่นนั้น...
“ใช่แล้ว หยกที่มีริ้วเป็นลำยนำงฟ้ำร่ำยรำ”
“...หืม?”
ควำมเชื่อประหลำดๆ ของท่ำนแม่ที่เคยดูไร้มูลสำยปลำยเหตุนั้นดูจะมีเค้ำโครงขึ้นมำบ้ำง
แล้วเมื่อเขำได้ฟังรำยละเอียดในข้อนี้เพิ่มเข้ำมำ หยกประหลำดที่มีริ้วเป็นลำยนำงฟ้ำร่ำย
รำนั้น แม้จะฟังดูแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดในธรรมชำติเรียกได้ว่ำน่ำจะต้องเป็นเหตุ
มหัศจรรย์เท่ำนั้น แต่ว่ำมันไม่ได้แปลว่ำจะเกิดขึ้นไม่ได้เสียเลยและเขำเองก็เคยเห็นหยกนั่น
มำแล้วด้วย...
“แม่รู้ว่ำมันดูเป็นไปได้ยำก แต่คิดดูนะเมืองตะวันตกของเฉียนฉินมีแร่หยกเยอะไม่แน่ว่ำ
อำจจะ...”
“ท่ำนแม่ว่ำหยกที่มีรูปนำงฟ้ำร่ำยรำรึ”
ไม่ทันที่จำงเสียนเฟยจะได้อธิบำยต่อฉินชงหยวนก็แทรกมำเสียก่อน หวังหนุ่มมั่นใจว่ำตอนนี้
ควำมตื่นเต้นเขำพุ่งถึงขีดสุด เขำแทบจะได้ยินเสียงหัวใจเขำเต้นดังสนั่นในอกเลยทีเดียว
“ใช่สิ” พระชำยำแห่งองค์ฮ่องเต้ตอบรับทั้งที่ยังมีสีหน้ำแปลกใจ
“ท่ำนแม่ ในตำรำนั่นมีรูปหยกหรือไม่”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 37
 ชายาเฉือนคม
อำกัปกริยำทีแ่ ปรเปลี่ยนจำกคนที่ไม่สนใจใยดีต่อตำนำนนักมำเป็นคนที่ถำมไถ่ถึงรำยละเอียด
ย่อมสร้ำงควำมแปลกใจให้กับผู้เป็นมำรดำอยู่แล้ว จำงเสียนเฟยได้แต่มองบุตรชำยของ
ตัวเองด้วยควำมแปลกใจ
“ย่อมมีอยู่แล้ว เจ้ำถำมทำไมรึ?”
“ถ้ำอย่ำงไร...” ฉินชงหยวนยกยิ้ม “ลูกขอยืมตำรำนั้นหน่อยได้หรือไม่”
ฉินชงหยวนแทบจะเก็บควำมตื่นเต้นของตัวเองไว้ไม่อยู่เมื่อได้ยินคำตอบ ภำพของหยกที่
สวมอยู่บนลำคอระหงของใครบำงคนทำให้เขำไม่อำจจะคิดได้ว่ำมันเป็นควำมบังเอิญอีก
ต่อไป ถ้ำหำกว่ำตำนำนนั้นมีเค้ำควำมจริงขึ้นมำแล้วล่ะก็มันก็คงไม่แปลกนักที่นำงได้เข้ำมำ
เกี่ยวข้องกับเรื่องวุ่นวำยพวกนี้
“ได้สิ ไม่นึกว่ำลูกจะสนใจเรื่องนี้” ผู้เป็นมำรดำตอบด้วยควำมใจดี
ใบหน้ำแย้มยิ้มคล้ำยเด็กไร้เดียงสำนั้นได้พิสูจน์แล้วว่ำ ควำมโหดร้ำยภำยในวังหลังนั้นไม่
สำมำรถจะทำอะไรจิตใจที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของจำงเสียนเฟยได้จริงๆ ฉินชงหยวนได้แต่ยิ้มรับ
เมื่อเห็นสีหน้ำพึงพอใจของมำรดำตน ชำยหนุ่มกลั้นใจจิบน้ำโสมลงไปอีกนิดเพื่อเอำใจมำรดำ
ของตน
“อย่ำงที่ท่ำนแม่กล่ำวเมืองทำงตะวันตกเรำมีหยกเยอะ ไม่แน่ว่ำอำจจะมีหินนั้นอยู่จริงๆ ก็ได้”
หวังหนุ่มเอ่ยซ้ำทั้งที่ค่อนข้ำงมั่นใจแล้วว่ำหยกที่ว่ำนั้นมีอยู่จริง หำกแต่ในใจของเขำยังคง
สับสนอยู่ไม่น้อยถึงเจ้ำของหยกกับตำนำนที่ท่ำนแม่เล่ำให้ฟัง ดูๆ ไปแล้วนำงไม่น่ำจะเป็นคน
ที่จะยอมช่วยเหลือบ้ำนเมืองได้เลย ไม่ต้องพูดถึงสร้ำงควำมสงบให้กับบ้ำนเมืองเลย แค่ไม่
สร้ำงควำมวุ่นวำยเพิ่มเติมเขำก็รู้สึกขอบคุณแล้ว
“เจ้ำยิ้มอะไรรึ?” จำงเสียนเฟยถำมขึ้นเมื่อเห็นใบหน้ำยิ้มแย้มของบุตรชำย
“ลูก..” ฉินชงหยวนตกใจเล็กน้อย นี่เขำเพิ่งจะยิ้มออกไปงั้นหรือ “ลูกเพียงแต่นึกถึงบำง
คนเท่ำนั้น”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 38
 ชายาเฉือนคม
“บำงคน...” จำงเสียเฟยเอ่ยขึ้นด้วยควำมแปลกใจเพียงครู่ก่อนจะยกยิ้มขึ้น
“นี่เจ้ำไปเจอสตรีที่ต้องใจมำรึ” คำถำมทีเล่นทีจริงจำกมำรดำผู้อ่อนโยนทำเอำคนที่ใจไม่อยู่
กับเนื้อกับตัวอดจะตกใจไม่ได้
“ท่ำนแม่!!” หวังหนุ่มตอบกลับด้วยสีหน้ำตื่นตระหนก
ชำยที่ขึ้นชื่อว่ำเป็นหวังที่ทรงภูมิที่สุดในอำณำจักรเฉียนฉินนั้น ไม่อำจจะปิดบังสิ่งใดต่อสตรี
ที่ชุบเลี้ยงเขำมำตั้งแต่เด็กได้...
“จริงเสียด้วย แม่แค่ลองถำมเล่นเท่ำนั้น”
มำรดำของเขำช่ำงเป็นคนฉลำดในกำรถำมดักทำงยิ่งนัก เพรำะที่จริงนำงยังไม่มั่นใจด้วยซ้ำ
ว่ำเขำไปต้องใจใครเข้ำรึเปล่ำ ฉินชงหยวนได้แต่ยิ้มให้กับควำมปรำดเปรื่องของมำรดำตน
แม้ว่ำตนเองจะเป็นผู้ตกหลุมดักเองก็ตำม
“ท่ำนแม่” ฉินชงหยวนเอ่ยด้วยควำมอ่อนใจ
“บุตรีบ้ำนไหนหรือ ให้แม่สื่อของวังส่งเทียบเชิญไปดีหรือไม่” พระมำรดำรีบถำมด้วย
ควำมตื่นเต้น
นำงหันไปพยักหน้ำอย่ำงมีควำมสุขกับสำวใช้ของนำง ซึ่งทั้งคู่เองก็ส่งรอยยิ้มยินดีมำให้แก่
นำยของตนเช่นกัน กำรรอคอยที่ยำวนำนของพระชำยำจำงในที่สุดก็จะสิ้นสุดลงเสียที คน
เป็นพ่อเป็นแม่เมื่อเห็นบุตรได้ดีแล้วไม่นำนก็อำจจะหมดแรงได้ง่ำย สิ่งที่จะเป็นเหมือนน้ำที่
หล่อเลี้ยงจิตใจได้ในช่วงถัดไปก็คือหลำนตัวน้อยที่เป็นเหมือนควำมสุขรุ่นต่อไป
“รอก่อนเถอะท่ำนแม่” ฉินชงหยวนเอ่ยด้วยควำมกริ่งเกรงเมื่อตระหนักได้ถึงบำงอย่ำง
“ทำไมเล่ำ นำงจะมำเป็นหวังเฟยคนแรกของตำหนักเรำถ้ำไม่รีบขึ้นจะเสียกำรได้ เจ้ำเองก็
อำยุมำกแล้ว” พระมำรดำที่ดูจะตื่นเต้นกับกำรที่เขำไปต้องตำสตรีเข้ำดูจะกระตือรือร้น
เป็นพิเศษทีเดียว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 39
 ชายาเฉือนคม
“รอก่อนเถอะท่ำนแม่...” หวังเจ้ำปัญญำยังคงเอ่ยซ้ำด้วยน้ำเสียงเครียดกว่ำเดิม
“รออะไร” เมื่อเห็นสีหน้ำที่หม่นหมองของผู้เป็นบุตร มำรดำก็สัมผัสได้ถึงควำมผิดปกติทันที
“รอกำรตัดสินใจของท่ำนพี่หกก่อน เพรำะนำงก็เป็นที่ต้องตำของพี่หกเช่นกัน”
คำตอบนั้นรำวกับขโมยทั้งเสียงและลมหำยใจของผู้คนในตำหนักฉินหลิงซินไปหมดเช่นกัน
แม้แต่หญิงตำมเสด็จของจำงเสียนเฟยก็ยังไม่กล้ำที่จะหำยใจ เมื่อได้ยินประโยคนั้น ทุกคน
ตกอยู่ในควำมเงียบที่เต็มไปด้วยควำมอึดอัดและควำมหดหู่ จำงเสียนเฟยทำงำยควำมเงียบนั้น
ด้วยประโยคเดียวที่แทบจะขโมยควำมสนุกสนำนในกำรสนทนำก่อนหน้ำนี้ไปจนหมดสิ้น
“เจ้าจะชอบหรือพึงใจของชิ้นใดหรือสตรีนางใดในแผ่นดินนี้ก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่สตรีหรือ
ของที่องค์ชายหกพึงใจ”
………..
”อย่างนั้นรึ”
สุรเสียงของชำยร่ำงสูงใหญ่ที่ประทับนั่งอยู่ที่โต๊ะทรงหนังสือดังขึ้น ไกลเท่ำระยะกระบี่มีกง
กงทั้งสี่นั่งอยู่ไม่ห่ำง ใบหน้ำที่แม้จะมีริ้วรอยของวัยมำกกว่ำพรรษำจริงควรเป็นนั้นดูเคร่ง
เครียดขึ้นมำ
พระขนงขมวดเข้ำหำกันด้วยควำมไม่พอใจเสียเท่ำไหร่ สิ่งที่ฮ่องเต้ไม่พอใจนั้นหำใช่เนื้อหำ
ในฎีกำไม่ หำกแต่เป็นคำทูลและสิ่งที่ทำให้ชำยผู้ปกครองเฉียนฉินมำกว่ำสี่สิบปีไม่อำจจะ
เข้ำใจจุดประสงค์ที่แท้จริงของฎีกำฉบับนี้ต่ำงหำก
“ฉบับนี้เป็นอวี่เสิ่นที่เอำมำส่งให้ แต่ฎีกำนี้ลงควำมดีควำมชอบของฉินหำนเฟิง...” สุรเสียง
ทรงอำนำจงึมงำ
“พ่ะย่ะค่ะ” เล่ยกงกงผู้ส่งฎีกำได้แต่เอ่ยตอบรับด้วยควำมกริ่งเกรง
“ส่วนฉบับนี้เป็นจดหมำยแจ้งข่ำวจำกหำนเฟิงแต่ยกควำมดีควำมชอบในกำรสืบสวนให้กับ
ฉินชงหยวน”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 40
 ชายาเฉือนคม
ฮ่องเต้เอ่ยขึ้นอีกในขณะที่ผินหน้ำไปที่จดหมำยอีกฉบับที่วำงอยู่อีกด้ำน สีหน้ำของพระองค์
ทำให้เหล่ำกงกงพำกันรู้สึกกดดัน ทั้งที่ยังไม่ได้มีกระแสรับสั่งที่ดุด่ำหรือตำหนิแต่อย่ำงใด
เพียงแค่พระขนงเกร็งเข้ำหำกันเหล่ำกงกงก็แทบหำยใจไม่สะดวกแล้ว
“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” สวี่กงกงผู้รับจดหมำยมำจำกม้ำเร็วเอ่ยรับ
“คดีพวกนี้ถือเป็นควำมอ่อนไหวในรำชสำนักอย่ำงมำก” ฮ่องเต้เอ่ยต่อ “เพรำะฉะนั้นแม้
จะเป็นฎีกำลับที่บอกข้อมูลทั้งหมดที่ได้จำกกำรตรวจสอบด้วยองค์เองขององค์ชำยหก ก็ยัง
ไม่สำมำรถจะปักใจได้”
คำพูดของฮ่องเต้นั้นสร้ำงควำมหนักใจให้กับกงกงทั้งสี่เป็นอย่ำงมำก พวกเขำนั้นรู้ดีกว่ำใครๆ
ว่ำฮ่องเต้นั่นแหละที่ทรงทรำบทุกเรื่องและกำรเคลื่อนไหวของชำยกังฉินคนนั้นดีกว่ำใคร
แต่ทรงไม่ยอมจัดกำรอะไร...
แถมยังแอบมอบหมำยงำนต่ำงๆ ที่ไม่ชัดเจนรำวกับเป็นเกมปริศนำให้กับหวังแต่ละพระองค์
แม้จะรู้ว่ำเป็นบททดสอบควำมสำมำรถของผู้ที่จะขึ้นเป็นองค์รัชทำยำท แต่ว่ำกำรที่เอำ
เรื่องใหญ่ๆ เช่นนี้มำทดสอบบุตรของตัวเองนั้นก็เป็นเรื่องที่เสี่ยงเกินไปสำหรับควำมมั่นคง
ของเฉียนฉิน
แม้จะรู้ดีขนำดนี้ แต่ด้วยตำแหน่งแล้วพวกเขำไม่อำจจะขัดอะไรได้จึงทำได้แต่น้อมรับ
เท่ำนั้น พระพักตร์ของผู้ทรงบัลลังก์มังกรในยำมนี้นั้นยำกจะเดำว่ำท่ำนกำลังคิดอะไรอยู่
กันแน่ ควำมไม่แน่ชัดเช่นนี้แหละที่ทำให้ผู้น้อยอย่ำงพวกเขำอดจะหนำวๆ ร้อนๆ ไม่ได้
“ส่วนจดหมำยแจ้งข่ำวนี้ก็ยังไม่ชัดเจนนัก แม้จะกล่ำวว่ำเป็นกำรสืบสวนของหวังแปดแต่ก็
ไม่ได้มีกำรลงนำมรับทรำบกับศำลของเมืองฝูซุน” ฮ่องเต้ทรงเอ่ยต่อ
หำกจะกล่ำวว่ำควำมคิดของฮ่องเต้กับกำรทดสอบผู้เข้ำรับตำแหน่งไท่จื่อนั้นเป็นควำมลึก
ล้ำแล้ว ควำมคิดของหวังทั้งสองพระองค์ที่เข้ำใกล้ตำแหน่งไท่จื่อที่สุดตอนนี้คงต้องเรียกว่ำ
ลึกเสียจนไม่อำจจะหยั่งถึงเลยทีเดียว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 41
 ชายาเฉือนคม
ทั้งที่ผลงำนครั้งนี้ถือเป็นผลงำนครั้งใหญ่ แต่ทั้งคู่กับยกควำมดีควำมชอบให้กับอีกฝ่ำยโดย
ไม่ลังเลแม้แต่น้อย รำวกับกลัวว่ำหำกรับควำมดีควำมชอบครั้งนี้แล้วจะเป็นผลร้ำยกับตัวเอง
เสียอย่ำงนั้น ทั้งที่ปลำยทำงของควำมดีควำมชอบครั้งนี้ก็คือตำแหน่งไท่จื่อ (รัชทำยำท) ที่
ใครๆ ก็ต่ำงใฝ่ฝันถึงทั้งนั้น
“ข้ำไม่เข้ำใจจริงๆ”
สุรเสียงเข้มเอ่ยอย่ำงขัดใจใบหน้ำของฮ่องเต้ยำมนี้ดูอ่อนล้ำเหลือเกิน กว่ำสี่สิบปีที่ครองบัลลังก์
เฉียนฉินมำนั้นไม่เคยจะมีปัญหำไหนที่จะทำให้หนักใจได้เท่ำปัญหำนี้เลย ไม่รู้ทำไมพระโอรส
ของพระองค์ถึงไม่มีควำมต้องกำรจะขึ้นครองบัลลังก์กันเสียบ้ำง
ไม่ว่ำใครยุคไหนๆ ก็ไม่เคยเกิดเรื่องอย่ำงนี้ขึ้น กี่รำชวงศ์กี่อำณำจักรผลัดมือมำก็ล้วนแต่มี
ปัญหำเรื่องชิงบัลลังก์กันทั้งนั้น จะมีก็แต่อำณำจักรเฉียนฉินยุคของพระองค์นี่แหละที่เกิด
ปัญหำกำรเกี่ยงบัลลังก์กัน...
“แล้วฎีกำนี้...” เล่ยกงกงรวบรวมควำมกล้ำถำมขึ้น
“ทำเหมือนเดิม”
น้ำเสียงนั้นรับสั่งรำวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่เรียกให้ขวัญกำลังใจของกงกงแต่ละคนตกลง
ไปไม่น้อย เล่ยกงกงรับฎีกำเจ้ำปัญหำนั้นมำก่อนจะเก็บมันเข้ำไปในซองใต้แขนเสื้อตัวเอง
อย่ำงจนใจ ในขณะที่สวี่กงกงยังยืนนิ่งค้ำงไม่เข้ำไปรับจดหมำยฉบับนั้นด้วยรอกระแสรับสั่ง
“สวี่กงกง เขียนตอบกลับไปเหมือนเดิม” สุรเสียงเข้มสั่งขึ้นก่อนจะยื่นจดหมำยให้กับกงกง
อีกคนด้วยสีหน้ำเหนื่อยหน่ำย
สวี่กงกงน้อมตัวเข้ำไปรับจดหมำยฉบับนั้นมำก่อนจะเก็บเข้ำซองใต้แขนเสื้ออย่ำงเงียบงัน
เช่นกัน กงกงทั้งหลำยต่ำงหันมองหน้ำกันด้วยควำมลำบำกใจ...
...ขิงก็รำข่ำก็แรง...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 42
 ชายาเฉือนคม
ถ้ำหำกว่ำฝ่ำยใดฝ่ำยหนึ่งยอมอ่อนข้อให้กันสักนิดหรือแกล้งทำเป็นเล่นตำมเกมของอีกฝ่ำย
สักหน่อยป่ำนนี้เรื่องรำวพวกนี้ก็คงจะจบไปนำนแล้ว นี่คือสิ่งที่กงกงทั้งสี่ได้แต่คิด หำกแต่ไม่
กล้ำพูดออกไปแม้แต่ครึ่งคำ เพรำะไม่รู้ว่ำจะเกิดอะไรขึ้นกับศีรษะของตนบ้ำงหำกเอ่ยออกไป
กำรแข่งขันกันขององค์ชำยเพื่อตำแหน่งไท่จื่อนั้น สำหรับฮ่องเต้ก็เปรียบเสมือนกำรเลือก
สิ่งที่ดีที่สุดให้แก่อำณำจักรเฉียนฉิน หำกแต่จะทำไปตรงๆเลยก็ไม่ยอมทำทั้งที่พระองค์เอง
มีคนที่เล็งไว้แล้วว่ำเหมำะสม ก็สู้แต่งตั้งพระชำยำสักพระองค์ขึ้นเป็นฮองเฮำคนใหม่เสีย
เท่ำนี้ก็ได้ตนที่เข้ำมำครองตำแหน่งไท่จื่อที่ตรงใจแล้ว
อีกฝ่ำยหนึ่งก็เช่นกันทั้งที่รู้ว่ำตัวเองเป็นคนที่ท่ำนพ่อต้องกำรให้ขึ้นชิงตำแหน่งไท่จื่อ แต่ก็
กลับไม่ยอมทำผลงำนให้เป็นที่ประจักษ์เสียที เอำแต่ยกผลงำนของตัวเองให้คนนู้นทีคนนี้ที
ทำตัวเป็นลมใต้ปีกให้กับองค์ชำยท่ำนอื่นตบตำพระบิดำแบบนั้นยิ่งทำเหมือนพระบิดำของ
ตนเป็นคนโง่เง่ำ ถ้ำยิ่งปล่อยให้นำนไปอย่ำงนี้ มันก็จะยิ่งยุ่งยำกไปเรื่อยๆ แล้วคนที่ลำบำก
ก็คงจะไม่พ้นประชำกรแห่งเฉียนฉินที่ต้องอยู่กับกำรปกครองที่รวนเรและควำมว่ำงเปล่ำของ
ตำแหน่งไท่จื่อ
“พวกท่ำนไปได้แล้ว ข้ำจะไปหำรือกับพระอนุชำเสียหน่อย” ฮ่องเต้ตรัสเสียงแผ่ว
ใบหน้ำของท่ำนดูอ่อนล้ำอย่ำงน่ำเวทนำ ใบหน้ำของผู้ที่ครองบัลลังก์มำนำนและต้องกำร
จะวำงมือหำกแต่ก็ยังไม่สำมำรถวำงได้เพรำะไม่มีโอรสองค์ใดยอมขึ้นมำรับตำแหน่งแทน...
………….
“ท่านเล่ย ลาบากท่านแล้ว”
สวี่กงกงเอ่ยขึ้นขณะเดินออกมำจำกห้องทรงอักษรพร้อมๆ กัน
“ท่ำนสวี่ก็เช่นกัน ข้ำลำบำกใจเหลือเกิน” เล่ยกงกงตอบรับด้วยสีหน้ำหนักใจไม่ต่ำงจำก
คำพูดนัก
“ดูท่ำแล้วฮ่องเต้คงไม่ยอมง่ำยๆ เป็นแน่” ฉวู่กงกงเอ่ยขึ้น “องค์ชำยแปดก็เหลือเกิน รู้อยู่
แก่ใจว่ำทำอย่ำงนี้ต้องไม่พอพระทัยก็ยังทรงทำอยู่อย่ำงนั้น”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 43
 ชายาเฉือนคม
“ท่ำนก็รู้ดีถึงเหตุผลขององค์ชำยแปด” เล่ยกงกงได้แต่ถอนหำยใจ
องค์ชำยแปดไม่ยอมที่จะเปิดเผยตนยำมทำผลงำนก็เพรำะไม่อยำกเป็นที่จับตำมองในรำช
สำนัก ด้วยกลัวว่ำหำกตนเองทำตัวโดดเด่นแล้วจะทำให้มำรดำของตนลำบำก นับว่ำเป็น
บุตรที่กตัญญู แต่หำกมองในฝั่งของบิดำที่บุตรไม่ยอมมำทำงำนต่อแล้วมันก็ออกจะไม่ถูก
อยู่เหมือนกัน
“องค์ชำยหกก็ไม่กลับเข้ำวังหลวงสักที...” สวี่กงกงได้แต่บ่นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบำเช่นกัน
ตั้งแต่มีเรื่องกำรชิงตำแหน่งไท่จื่อนี้เกิดขึ้นเขำก็รู้สึกว่ำตัวเองแก่ขึ้นไม่ใช่น้อยพอๆ กับเริ่ม
รู้สึกว่ำควำมเครียดที่เพิ่มขึ้นแต่ละครั้งก็ยิ่งทำให้อำยุสั้นเรื่อยๆ สถำนกำรณ์กังฉินที่เหมือน
คลื่นใต้น้ำมำตลอดตอนนี้เริ่มจะเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ แต่ฝ่ำยฮ่องเต้ก็ยังเย็นใจปล่อยให้เหล่ำ
องค์ชำยจัดกำรเรื่องนี้กันเองอยู่นั่นเอง...
“องค์ชำยหกท่ำนทรงกังวลเรื่องเหตุกำรณ์ชำยแดนมำกกว่ำ...” ฉวู่กงกงตอบแทนคนที่ไม่
อยู่ตรงนั้น
ฉินหำนเฟิงด้วยเกิดเป็นชำยชำตินักรบในสถำนกำรณ์กำรรวมแผ่นดินที่ยังไม่มั่นคงเช่นนี้
คงเป็นไปได้ยำกที่พระองค์จะทรงปล่อยให้เหล่ำทหำรที่ร่วมรบต้องอยู่แนวหน้ำกันเอง
แล้วตัวเองกลับเข้ำมำใช้ชีวิตอยู่ในวังหลวง...
“แต่สถำนกำรณ์ภำยในเองก็เปรำะบำงเช่นกัน...”
เมื่อกล่ำวสรุปกันแล้วเหล่ำกงกงคนสนิทของฮ่องเต้ก็ได้แต่ถอนหำยใจออกมำพร้อมกันด้วย
ควำมเหนื่อยใจ ไม่ว่ำจะคนไหนๆ ก็ล้วนแต่มีเหตุผลของตัวเองที่ไม่สำมำรถปล่อยวำงได้
กันทั้งนั้น...
“ลองไปปรึกษำองค์ชำยสองดูจะดีรึไม่” สวี่กงกงเอ่ยพระนำมของพระอนุชำคนสนิทของ
ฮ่องเต้ออกมำ
“ข้ำลองแล้ว ขนำดองค์ชำยสองไปพูดกับฮ่องเต้เองยังไม่เป็นผลเลย” เล่ยกงกงเอ่ยอย่ำง
หมดหนทำง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 44
 ชายาเฉือนคม
“เฮ้อ... จะหวังหกก็ดีหวังแปดก็ดี ถ้ำลองรับว่ำเป็นงำนของตัวเองสักครั้งเรื่องก็คงจบไป
แล้ว” สวี่กงกงเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจของเหล่ำกงกงทุกคนออกมำ
“ท่ำนสวี่กล่ำวถูกแล้ว”
ควำมทุกข์ใจของเหล่ำกงกงที่ต้องคอยช่วยประคองสถำนกำรณ์ในขณะที่ฮ่องเต้ยังคงเล่นเกม
ประลองปัญญำกับบุตรของตัวเองนั้นไม่อำจจะอธิบำยออกมำเป็นคำพูดได้หมด มีเพียงแต่
ควำมหม่นหมองและกังวลใจเท่ำนั้นที่เกิดขึ้นในใจของทุกคน
“ถ้ำหำกว่ำมีอะไรสักอย่ำงมำกระตุ้นให้หวังสักคนคิดจะสู้เพื่อตำแหน่งไท่จื่อเสียหน่อยก็คง
ดี...” เล่ยกงกงเอ่ยขึ้นด้วยจนปัญญำ
“อะไรงั้นหรือ...” ฉวู่กงกงถำมด้วยควำมสงสัย
“มีอะไรจะกระตุ้นได้อีก ลำพังตำแหน่งไท่จื่อยังใหญ่ไม่พออีกรึ?” สวี่กงกงเอ่ยอย่ำงท้อใจ
ตำแหน่งไท่จื่อนั้นจะว่ำไปก็คือว่ำที่ตำแหน่งฮ่องเต้นั่นเอง แต่ถึงกระนั้นแล้วก็ยังไม่อำจจะ
ชักจูงจิตใจของหวังทั้งสองพระองค์ได้ พอเป็นเช่นนั้นแล้วเหล่ำกงกงก็ได้แต่จนปัญญำด้วย
ไม่รู้จะหำสิ่งใดมำดลใจองค์ชำยทั้งสองอีก
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน...”
…………..
“คุณหนู.. ฟื้นแล้วรึ?”
เสียงหนึ่งถำมขึ้นทันทีที่เธอยันตัวลุกขึ้นทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตำ ฮัวหนิงเซียนพยักหน้ำเบำๆ ทั้ง
ที่ยังรู้สึกหนักหัวอยู่ไม่น้อย เธอกระพริบตำช้ำๆ เพื่อปรับสำยตำของตัวเองให้เข้ำกับแสง
ภำยนอกได้บ้ำง แต่ก็ดูท่ำว่ำจะยำกเหลือเกิน
“แม่นำงเสี่ยวซีไปต้มยำ ท่ำนจะเอนตัวอีกสักพักก็ได้” เสียงของชำยคนนั้นยังคงพูดต่อ
“อ่ำ” ฮัวหนิงเซียนตอบรับเสียงแหบพร่ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 45
 ชายาเฉือนคม
“หำกคอแห้ง น้ำอยู่ข้ำงหัวเตียงท่ำน” น้ำเสียงจำกข้ำงนอกบอกไว้
เธอมองเห็นเพียงเงำรำงๆ หำกแต่ก็มั่นใจได้ว่ำเป็นใครที่มำเฝ้ำไข้เธออยู่ ฮัวหนิงเซียนยอมรับ
ว่ำตัวเองค่อนข้ำงดีใจที่ยังพบชำยผู้นี้อยู่ เธอควำนหำน้ำจำกหัวเตียงตำมคำบอกก่อนจะ
ค่อยๆ จิบน้ำอุ่นๆ ลงคอไปช้ำๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอฟื้นขึ้นมำแล้วไม่เจอกับเสี่ยวซีและนั่นทำให้เธออดจะรู้สึกโหวงแปลกๆ
ไม่ได้ เด็กสำวเพ่งมองไปที่เงำเลือนลำงหลังม่ำนนั่นด้วยสำยตำที่อ่อนลงก่อนจะเอ่ยสิ่งที่อยู่
ในใจออกมำ
“เจ้ำยังไม่หนีไปอีกรึ” เมื่อน้ำเข้ำคอไปแล้วฮัวหนิงเซียนก็เริ่มเปิดประเด็นทันที
“ข้ำกำลังจะหนี เกือบจะพ้นค่ำยแล้ว” น้ำเสียงเด็กหนุ่มดูเจ็บใจไม่น้อย “แต่ท่ำนอยู่ๆ ก็เดิน
เซไปมำแล้ววูบตรงหน้ำข้ำ...”
ฮัวหนิงเซียนได้ยินดังนั้นก็หลุดหัวเรำะออกมำอย่ำงง่ำยดำย เธอหย่อนขำลงข้ำงเตียงก่อน
จะนั่งแกว่งขำไปมำ กลิ่นยำหอมที่เตรียมจุดเอำไว้ไม่ห่ำงทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย เด็กสำวยังคง
จิบน้ำอุ่นลงคอไปช้ำๆ เพรำะเธอรู้สึกคอแห้งเหลือเกิน เสียงนกที่ร้องเจื้อยแจ้วภำยนอก
เตือนให้เธอรู้ว่ำนี่ก็ใกล้ยำมที่พระอำทิตย์จะตกดินแล้ว
“ขอบใจเจ้ำที่ช่วยข้ำไว้” ฮัวหนิงเซียนเอ่ย
“ท่ำนช่วยข้ำออกจำกคุก ข้ำไม่ใจร้ำยใจดำขนำดนั้นหรอก” ลู่เฟยตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อย
หน่ำย
“อื้อ ข้ำต้องขอบใจเจ้ำจริงๆ ...” ฮัวหนิงเซียนตอบรับอย่ำงไม่ใคร่ใส่ใจนัก
นำงสังเกตเห็นว่ำตอนนี้ต่อให้เป็นกำรเฝ้ำไข้ก็มีฉำกกั้นบำงๆ ให้ไม่สำมำรถเห็นหน้ำตำกัน
ได้ เธอเคยอ่ำนเจอมำบ้ำงว่ำในสมัยก่อนนั้นชำยหญิงที่ต่ำงศักดิ์กันไม่สำมำรถจะเห็นหน้ำตำ
กันได้โดยง่ำย ยิ่งโดยเฉพำะสตรีในตระกูลใหญ่แล้วยิ่งจำเป็นต้องปิดหน้ำกันให้ควักรำวกับ
ว่ำหำกโดนเห็นหน้ำแล้วจะมีอะไรผิดพลำดผิดผีเกิดขึ้นเสียอย่ำงนั้น...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 46
 ชายาเฉือนคม
“จะว่ำไป มีใครเตรียมของว่ำงให้พี่สำว...”
“ถ้ำคุณหนูหมำยถึงคุณหนูเหมยฟำงนำงกลับไปตั้งนำนแล้ว” ลู่เฟยตอบเมื่อรู้ว่ำนำงกำลัง
จะถำมอะไร
“งั้นรึ?” ฮัวหนิงเซียนตอบรับแต่ก็ไม่ได้แปลกใจมำกนักกลับกันนำงกลับโล่งใจเสียอีกที่ไม่
ต้องพบกับฮัวเหมยฟำงในตอนนี้
“ใช่ ก่อนกลับไปนำงยังบ่นขรมว่ำไม่มีกำรต้อนรับที่ดีบ้ำงล่ะ น้องสำวตัวถ่วงบ้ำงล่ะ ควำม
สกปรกของค่ำยบ้ำงล่ะ... ผ่ำนมำตั้งหลำยวันข้ำยังรู้สึกหูอื้ออยู่เลย” ลู่เฟยบ่นอุบ
“หลำยวัน...” บำงคำในประโยคทำให้ฮัวหนิงเซียนแปลกใจไม่ใช่น้อย
“ฮ่ำ.. แม่นะ.. ไม่สิคุณหนูคงไม่รู้สินะว่ำตัวเองหลับไปนำนแค่ไหน” ลู่เฟยเอ่ยขึ้นแต่ยังไม่ทัน
เอ่ยอะไรต่อก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้นเสียก่อน
“คุณหนูฟื้นแล้วหรือท่ำนลู่เฟย”
เสียงของเสี่ยวซีดังขึ้นพร้อมๆ กับกำรปรำกฏตัวของนำง สำวใช้ตัวน้อยเดินเข้ำมำพร้อมหม้อยำ
กลิ่นไม่ชวนเจริญอำหำร นำงวำงของร้อนลงที่ข้ำงเตียง ก่อนจะเข้ำมำเกำะอยู่ข้ำงๆ เตียง
อย่ำงใกล้ชิด ดวงตำของนำงคลอหน่วงไปด้วยน้ำตำ ฮัวหนิงเซียนรู้สึกได้ถึงควำมอบอุ่นของ
มือน้อยๆ ที่จับมือเธอไว้
“คุณหนู...” เสียงของเสี่ยวซีดูอ่อนแรงเต็มที
“เสี่ยวซีร้องไห้ทำไม” ฮัวหนิงเซียนยกมือเล็กๆ ของเธอขึ้นปำดน้ำตำให้กับเสี่ยวซีเบำๆ
“คุณหนู... ข้ำนึกว่ำท่ำนจะเป็นอะไรไปซะแล้ว...”
เสี่ยวซียิ่งน้ำตำไหลเข้ำไปใหญ่เมื่อสัมผัสได้ถึงควำมเย็นจำกมือของคุณหนูของนำง มือที่เย็น
เฉียบนั้นบ่งบอกได้ว่ำอำกำรของคุณหนูนำงนั้นไม่ได้ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เสี่ยวซีได้แต่พยำยำม
กลั้นน้ำตำของนำงเอำไว้ด้วยกลัวว่ำจะทำให้คุณหนูของนำงกังวลใจไปมำกกว่ำเดิม
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 47
 ชายาเฉือนคม
“ข้ำไม่เป็นอะไรไปหรอก เจ้ำอย่ำร้องสิ” ฮัวหนิงเซียนปลอบใจสำวน้อยของตัวเอง
น้ำเสียงแผ่วเบำของนำยบ่ำวทำเอำชำยที่นั่งอยู่ข้ำงนอกอดจะรู้สึกหดหู่ไปด้วยไม่ได้ เขำอยู่
ด้วยกับแม่นำงเสี่ยวซีตั้งแต่วันที่ฮัวหนิงเซียนร่วงไปวันแรกเขำได้ยินทุกอย่ำงที่ท่ำนหมอบอก
ทั้งสิ่งที่ควรบอกกับเจ้ำตัวและสิ่งที่ไม่ควรบอกออกไป
ควำมรู้สึกมวนท้องที่ได้รู้ว่ำสตรีผู้ให้ควำมช่วยเหลือตนมำตลอดนั้นมีอำกำรที่ไม่อำจจะแก้
ได้อยู่นั้นมันช่ำงเป็นควำมรู้สึกที่บีบหัวใจอย่ำงอธิบำยไม่ถูก แต่สำวใช้ที่อยู่ข้ำงกำยนำงมำ
ตลอดคงจะรู้สึกยิ่งกว่ำเขำเป็นแน่...
“คุณหนู ดื่มยำก่อนนะเจ้ำคะ” เสี่ยงปลอบประโลมของเสี่ยวซีดังขึ้น
“เหม็นน่ำดูเลย”
เสียงบ่นอุบจำกฮัวหนิงเซียนดังขึ้นจำกข้ำงหลังม่ำนนั้น แม้จะได้ยินเท่ำนั้นแต่เขำก็พอจะเดำ
ใบหน้ำของเด็กสำวที่ไม่อยำกจะกินยำได้ เพรำะจำกกลิ่นยำที่เขำได้สัมผัสนั้นมันก็ยำกจริงๆ
ที่จะกลืนลงคอไป...
“ดื่มเถอะเจ้ำค่ะ ยำนี้องค์ชำยหกประทำนมำให้เชียวนะเจ้ำคะ”
เสี่ยวซีพยำยำมจะคะยั้นคะยอให้ฮัวหนิงเซียนดื่ม แต่ดูเหมือนว่ำชื่อของบำงคนจะไปสะกิด
ต่อมควำมไม่อยำกยำเข้ำให้อย่ำงรุนแรง
...แค่ยำก็เกลียดแล้ว จะเป็นยำจำกเจ้ำนั่นอีก...
“ไม่ดื่ม เอาไปทิ้งเสีย”
ฮัวหนิงเซียนตอบก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่ำงรุนแรงก่อนจะยกเอำผ้ำห่มคลุมโปง
เสียอย่ำงนั้น ควำมรู้สึกแย่ที่ถูกหลอกใช้นั้นยังหลอกหลอนเธอไม่หำย ฮัวหนิงเซียนพลิก
ตัวเข้ำกำแพงด้วยควำมหงุดหงิดดวงตำกลมโตอย่ำงลูกกวำงเบิกกว้ำงเต็มไปด้วยแววตำ
เคียดแค้น ควำมร้อนที่สุมอกของเธอนั้นดูจะจริงไม่ใช่น้อย เด็กสำวรู้สึกได้ถึงลมหำยใจที่
ร้อนของตัวเองไม่น้อยแต่ก็ยังเพิกเฉยมันต่อไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 48
 ชายาเฉือนคม
...ยำพิษแน่ๆ ถ้ำไม่ใช่ยำพิษก็ต้องให้เพื่อมำหำข้อมูลอะไรจำกเรำอีก...
“คุณหนูเจ้ำคะ ถ้ำไม่ดื่มจะไม่หำยนะเจ้ำคะ”
“ปล่อยข้ำเถอะ ข้ำไม่ได้เป็นอะไรมำกขนำดนั้น...”
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยอย่ำงหงุดหงิด จริงๆ ที่นำงวูบไปก็เพรำะโมโหเรื่องสองคนนั้นนั่นแหละ
จะให้เธอกลืนยำนี่ลงไปหรือ ไปเอำหงอนกระเรียนแดงมำให้เธอกลืนยังง่ำยเสียกว่ำ...
“คุณหนูเจ้ำคะ ถ้ำท่ำนไม่ดื่มแล้วท่ำนหมอมำตรวจ...” เสี่ยวซีเอ่ยด้วยควำมลำบำกใจ
โรคของคุณหนูช่ำงประหลำดนักทั้งท่ำนหมอที่ค่ำยทหำรและท่ำนหมอของเมืองฉำงซุนก็ยัง
ไม่สำมำรถหำสำเหตุได้ ตอนนี้ก็มีเพียงแต่ยำบรรเทำสำรพัดโรคของเซียนหยำงหรู่ที่หวังหก
ให้มำเท่ำนั้นที่พอจะประคองอำกำรได้ ถ้ำหำกคุณหนูไม่ดื่มก็ไม่แน่ว่ำชีพจรจะต่ำลงไปอีก
“ข้ำไม่ดื่ม” ฮัวหนิงเซียนตอบเสียงอู้อี้ผ่ำนผ้ำห่ม
“ทำไมเจ้ำถึงไม่ดื่ม...”
น้ำเสียงเข้มของผู้มำใหม่นั้นทำให้สองผู้ที่รับหน้ำที่ดูแลคุณหนูตัวแสบอยู่ถึงกับเอ่ยอะไรไม่
ออกไปชั่วอึดใจ หำกแต่เสียงนี้กลับเรียกตัวคนป่วยให้ผุดออกมำจำกเตียงได้ทันที
“อย่ามายุ่งกับข้า!!”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 49
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 34 อาการทรุด

“อย่ำมำยุ่งกับข้ำ!!”
เสียงที่ดังออกมำจำกด้ำนหลังม่ำนนั้นแม้จะอ่อนแรงอยู่แต่ก็สำมำรถรับรู้ได้ถึงควำมหงุดหงิด
ของเจ้ำตัวเป็นอย่ำงดี แต่ถึงอย่ำงนั้นสำหรับใจคนรอแล้วแม้จะเป็นเสียงตวำดไล่ก็ย่อมดีกว่ำ
กำรที่นำงหลับไม่ฟื้นอยู่อย่ำงนั้น ฉินหำนเฟิงยืนจ้องมองหลังม่ำนนั่นด้วยสำยตำที่อ่อนลง
“เจ้ำฟื้นก็ดีแล้ว เจ้ำนักโทษไปตำมท่ำนหมอมำที”
ฉินหำนเฟิงหันไปสั่งเด็กหนุ่มที่นั่งเฝ้ำฮัวหนิงเซียนไม่ขยับไปไหนมำหลำยวันด้วยติดคำสั่ง
ของฮัวเฟยเทียน เด็กหนุ่มมีท่ำทีลังเลใจไม่น้อยที่ได้รับคำสั่งจำกเขำ ร่ำงโปร่งของอดีตนักโทษ
ลู่เฟยมีท่ำทีลุกลี้ลุกลนเหมือนอยำกจะลุกออกไป แต่ก็ไม่ลุกออกไปเสียที
“เจ้ำรออะไร!!” ชำยหนุ่มเอ่ยซ้ำทำให้เด็กหนุ่มรีบวิ่งออกไปทันทีด้วยกลัวอำญำ
เขำอยำกจะรู้จริงๆ ว่ำคนตระกูลฮัวนั้นเลี้ยงบุตรและบ่ำวไพร่กันอย่ำงไรถึงได้เกิดมำดื้อดึง
กันนัก นับได้ตั้งแต่แม่ทัพฮัวที่ไม่ว่ำใครจะคัดค้ำนอะไรก็ตำมหำกตัวเองคิดว่ำกำรศึกครั้งนี้
ต้องชนะแน่นอนก็จะยกทัพออกไปโดยไม่ฟังเสียงฟ้ำท่ำลม
ไหนจะผู้ตรวจกำรเฟยอวี่ที่ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ำคนที่ออกคำสั่งอยู่มีตำแหน่งสูงเพียงใดแต่
เมื่อคำสั่งนั้นมีเรื่องที่จะทำให้คนในครอบครัวตัวเองเดือดร้อนแล้ว ก็พร้อมจะขวำงทันที
โดยไม่กลัวอำญำ เขำยังจำสำยตำของฮัวเฟยอวี่ตอนที่มองฉินชงหยวนที่แกล้งปล่อยให้ฮัว
หนิงเซียนไปตรวจศพได้ดี ถ้ำไม่ติดว่ำต้องตำมหำน้องสำวก่อนเขำมั่นใจว่ำต่อให้ต้องอำญำ
แผ่นดินชำยคนนั้นก็คงกล้ำเสี่ยงซัดคนที่หลอกใช้น้องของตนแน่นอน
ควำมดื้อดึงของน้องสำวคนเล็กนั้นถือว่ำมำกอย่ำงเห็นได้ชัดไม่ว่ำจะเป็นเรื่องอะไรนำงก็ไม่
ยอมเสียเปรียบเลยแม้แต่น้อย ไม่แน่ว่ำควำมดื้อดึงของนำงนั้นอำจจะเป็นส่วนที่ส่งผลและ
มีอิทธิพลต่อเหล่ำบรรดำคนใช้ก็เป็นได้ เพรำะตั้งแต่วันที่แม่ทัพฮัวต้องผลัดเวรกลับเขำไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 50
 ชายาเฉือนคม
รำยงำนผลที่เมืองหลวงนั้นไม่ว่ำเขำจะมีตำแหน่งใหญ่ในค่ำยอย่ำงไร เจ้ำคนใช้ทั้งสองก็พำ
กันผลัดเวรเฝ้ำคุณหนูหนิงเซียนโดยไม่ยอมให้เขำได้พบปะนำงเลยแม้แต่ครั้งเดียว ถ้ำหำก
ว่ำพวกทหำรกองเกินซื่อสัตย์ต่อกองทัพได้สักครึ่งของคนพวกนี้แล้วล่ะก็ไม่แน่ว่ำเขำอำจจะ
ได้กลับไปเมืองหลวงบ่อยขึ้นก็ได้
“...เสี่ยวซีส่งเสด็จหวังหกที”
น้ำเสียงนั้นฟังดูอ่อนแรงเกินกว่ำจะมองข้ำมแม้ว่ำจะเป็นถ้อยคำส่งเสด็จก็ตำม เขำไม่อำจ
ปฏิเสธได้จริงๆ ว่ำเขำดีใจแค่ไหนที่ตอนนี้นำงฟื้นขึ้นมำแล้ว แม้ว่ำเสียงของนำงจะยังฟังดู
อ่อนแรงอยู่มำกก็ตำม
“แต่คุณหนู...” เสียงของบ่ำวนำงที่เถียงขึ้นอย่ำงแผ่วเบำแต่ก็ยังได้ยินมำถึงข้ำงนอก
“ทำไมเจ้ำไม่ยอมดื่มยำ”
ฉินหำนเฟิงนั่งลงบริเวณเก้ำอี้รับรองข้ำงหน้ำก่อนจะจัดแจงรินชำที่เสี่ยวซีเพิ่งจะต้มเอำไว้
บริกำรตัวเองด้วยท่ำทีสบำยๆ เขำไม่คิดจะเสด็จไปไหนทั้งสิ้นต่อให้นำงจะยอมฝืนสังขำร
ตัวเองออกมำเตะเขำออกไปก็ตำม ชำยหนุ่มถอดเสื้อเกรำะฝึกของตัวเองวำงพำดเก้ำอี้อีก
ตัวไว้เพื่อแสดงให้อีกฝ่ำยเห็นว่ำเขำจะไม่ขยับไปไหนแน่ๆ
“...”
เสียงในห้องเงียบไปเพียงครู่ก่อนที่เขำจะได้ยินเสียงขยับไปมำของเสื้อผ้ำซึ่งถ้ำมองจำกตรงนี้
แล้วก็ไม่อำจจะกล่ำวได้ว่ำเกิดอะไรขึ้นข้ำงในนั้น ฉินหำนเฟิงไม่คิดว่ำม้ำพยศอย่ำงฮัวหนิง
เซียนจะเงียบและยอมดื่มยำนั้นดีๆ แน่ และควำมคิดของเขำก็ถูกต้อง..
เพล้ง!!!
“ว้ำย! คุณหนูเจ้ำคะ!!!”
เสียงของตกตำมด้วยเสียงกรีดร้องของเสี่ยวซีทำให้เขำพอคำดเดำได้ว่ำคนที่เพิ่งจะฟื้นไม่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 51
 ชายาเฉือนคม
นำนนั้นเริ่มแผลงฤทธิ์แล้ว แต่ไม่ว่ำนำงจะแผลงฤทธิ์อย่ำงไรแทนที่เขำจะโกรธที่นำงทำลำย
ยำหำยำกนั้นทิ้งไป แต่กลับกันเขำกับใจชื้นขึ้นถึงสำมส่วนเมื่อเห็นนำงแผลงฤทธิ์เช่นนี้ เพรำะ
มันเป็นนิมิตรหมำยที่ดีที่แปลว่ำนำงอำจจะหำยดีออกมำสร้ำงควำมวุ่นวำยได้เหมือนเคย
“พอดีข้ำน้อยซุ่มซ่ำมทำถ้วยยำแตกไปเสียแล้ว น่ำเสียดำยยิ่งนัก”
น้ำเสียงแม้จะอ่อนแรงแต่ก็ยังคงควำมเย่อหยิ่งไว้ได้ไม่เสื่อมคลำยไม่ต่ำงจำกที่เขำคิดไว้
เท่ำไหร่นัก หวังนักรบเผยรอยยิ้มที่หำดูได้ยำกขึ้นมำเล็กน้อยด้วยควำมพอใจก่อนจะเริ่ม
ก่อกวนคนป่วยต่อ
“น่ำเสียดำยยิ่งนัก... ถ้ำเช่นนั้นแม่นำงเสี่ยวซีช่วยไปต้มยำหม้อใหม่ให้คุณหนูเจ้ำที”
แม้สุรเสียงจะดุหำกแต่ใบหน้ำของเขำนั้นระบำยไปด้วยรอยยิ้มพรำย ไม่นึกว่ำนำงจะพลำด
เปิดโอกำสให้เขำเหมือนกัน หวังหนุ่มได้ยินเสียงถกเถียงกันเบำๆ เพียงครู่ก่อนที่แม่นำง
เสี่ยวซีจะดุคุณหนูของนำงไปสองสำมคำไม่นำนนำงก็เดินออกมำพร้อมกันย่อตัวคำรวะเขำ
ตำมมำรยำทของบ่ำวพึงมีก่อนจะลี้ตัวหำยไป
“...เป็นพระกรุณำของหวังหกที่ทรงมำเยี่ยมเยียน หำกแต่ตอนนี้ข้ำน้อยไม่สบำยหนัก”
เสียงของนำงแผ่วเบำลงไปไม่น้อย “แม้จะเป็นกำรเสียมำรยำทมำก แต่ข้ำน้อยคงจะต้อง
ขอส่งเสด็จจำกตรงนี้..”
คำพูดของนำงสุภำพห่ำงเหินเหมือนเช่นตอนที่นำงเพิ่งจะรู้ว่ำเขำเป็นหวังหกไม่มีผิด ชำยหนุ่ม
ได้แต่ถอนหำยใจเบำๆ สำยตำของเขำยังไม่ละจำกม่ำนบังตำ ในขณะที่เริ่มเปิดบทสนทนำ
โดยแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินกำรส่งเสด็จของนำงไปเสียเฉยๆ
“อำกำรเจ้ำเป็นอย่ำงไรบ้ำง” น้ำเสียงของชำยหนุ่มอ่อนโยนจนคนที่อยู่ข้ำงหลังม่ำนสัมผัสได้
“...”
ฮัวหนิงเซียนได้แต่นั่งนิ่งงันอย่ำงแปลกใจ จำกที่เธอเรียนรู้มำตั้งแต่เข้ำทำงำนกับนำยใหญ่
ก็คือในโลกนี้สิ่งที่จะสำมำรถตบตำกันได้นั้นมีเป็นล้ำนเรื่องที่มนุษย์สำมำรถจะเสแสร้งออกมำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 52
 ชายาเฉือนคม
ได้แต่จะมีเพียงไม่กี่อย่ำงเท่ำนั้นที่ไม่สำมำรถจะเสแสร้งได้ หนึ่งในนั้นก็คือควำมเป็นห่วงเป็นใย
จริงอยู่ที่ข้อมูลที่เธอได้ยินมำเกี่ยวกับพำยุบัลลังก์ไท่จื่อนั้น น่ำเชื่อถือไม่น้อยเพรำะมำจำก
สุดยอดนักยุ่งเรื่องชำวบ้ำนขำเม้ำท์ที่ใต้เตียงฮ่องเต้ยังต้องขอคำรวะอย่ำงฮัวเหมยฟำง แต่
สัญชำตญำณของคนที่อยู่ในวงพนันมำนับสิบปีนั้นมีหรือจะพลำดมองสองคนนี้ไม่ออกเลย
สักครั้ง
ควำมสงสัยที่เริ่มสะกิดเข้ำมำในใจนั้นทำให้เด็กสำวที่เพิ่งจะฟื้นจำกอำกำรไข้เริ่มจะสับสน
อยู่ไม่น้อย สำยตำของเด็กสำวทอดมองตรงไปที่ร่ำงหลังม่ำนที่เธอเห็นเพียงแต่เงำเท่ำนั้น
ด้วยควำมหนักใจอยู่พักใหญ่ คิ้วของเด็กสำวขมวดเข้ำหำกันแน่นด้วยควำมชั่งใจ
...ถ้ำเขำโกหกเรำก็ต้องรู้ได้ทันทีสิ...
ด้วยอำกำรของร่ำงกำยที่อำจจะกล่ำวได้ว่ำลูกผีลูกคนทำให้เธอไม่มีแรงที่จะทำตัวสะบัดสะบิ้ง
ได้อย่ำงที่คิดไว้แค่นั่งคิดพิจำรณำสถำนกำรณ์ตอนนี้ โดยไม่หลับไปเสียก่อนก็นับว่ำเธอทำ
ได้ดีแล้ว คงจะเป็นโชคดีของเธออำกำรร่ำงกำยไม่สำมำรถจะวู่วำมได้ทำให้เธอจำจะต้องมี
สติพิจำรณำสิ่งที่ตนกำลังได้ยินให้ดีเท่ำนั้น และด้วยกำรพิจำรณำนั้นมันก็ทำให้เธอเริ่มจะ
สะกิดใจบำงอย่ำงขึ้นมำ...
“ว่ำอย่ำงไร.. เจ้ำหลับแล้วรึ?”
ฉินหำนเฟิงถำมซ้ำอีกเมื่อเห็นว่ำคุณหนูตัวแสบนิ่งเงียบไปอีกครั้ง จำกอำกำรของนำงที่แพทย์
ประจำค่ำยเมืองฉำนซุนบอกไว้ก็คือชีพจรของนำงอ่อนมำกเหมือนกับคนที่อยู่ในอำกำรครึ่ง
เป็นครึ่งตำยตลอดเวลำ ไม่แน่ว่ำนำงอำจจะสำมำรถหลับไปตอนไหนก็ได้และที่น่ำกลัวกว่ำ
นั้นคือไม่รู้แน่ชัดเหมือนกันว่ำกำรหลับไปของนำงนั้นจะเป็นกำรนอนหรือควำมตำย...
เมื่อคิดได้เช่นนั้นหวังนักรบก็พลันผุดลุกขึ้นทันที ควำมกลัวว่ำนำงอำจจะหมดลมหำยใจ
หรือเกิดอะไรขึ้นทำให้เขำเลือกจะลืมธรรมเนียมปฏิบัติเรื่องกำรพบปะของบุรุษกับสตรี
ตระกูลใหญ่ไปเสีย ก่อนจะย่ำงเท้ำผ่ำนม่ำนบังตำเข้ำไปอย่ำงรวดเร็ว
“ท่ำน!!!” ฮัวหนิงเซียนร้องด้วยควำมตกใจเมื่อเห็นว่ำร่ำงสูงเดินเข้ำมำโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 53
 ชายาเฉือนคม
ร่ำงสูงใหญ่ของฉินหำนเฟิงผ่ำนม่ำนบังตำเข้ำมำโดยที่เด็กสำวไม่ทันตั้งตัว ใบหน้ำของชำย
หนุ่มเต็มไปด้วยควำมกังวลพอๆ กับควำมตกใจดวงตำเรียวสวยคู่นั้นเบิกกว้ำงเล็กน้อยเมื่อ
เห็นเธอกำลังนั่งขัดสมำธิอยู่บนเตียง ริมฝีปำกของหวังหกเผยอขึ้นเล็กน้อยด้วยควำมตกใจ
ก่อนจะรีบเบนสำยตำออกไปอีกทำงอย่ำงรวดเร็ว
“ข้ำขอโทษ” หวังหนุ่มเอ่ยพลำงหลับตำลง “เจ้ำหำอะไรมำคลุมตัวไว้ก่อนเถอะ”
แม้จะหลับตำแล้วแต่ภำพของเด็กสำวใบหน้ำที่กำลังเบิกตำด้วยควำมตกใจอยู่ในชุดนอน
ตัวในสีขำวบำงเท่ำนั้น ผ้ำเจ้ำกรรมก็ดันบำงเสียจนเห็นเนื้อหนังมังสำของนำงเสียหมดนั่น
ก็รวมถึงทรวงถันของสตรีที่เริ่มเข้ำวัยสำวแล้วด้วย หวังหนุ่มได้แต่หลับตำพยำยำมลบภำพ
นั้นออกจำกหัวด้วยไม่อยำกจะเสียมำรยำทกับนำงนัก เสียงผ้ำขยับไปมำเล็กน้อยเรียกให้
เขำอยำกจะลืมตำมองเหลือเกินว่ำนำงกำลังทำอะไรอยู่ แต่ควำมเป็นสุภำพบุรุษก็รั้งให้เขำ
ยังหลับตำอยู่อย่ำงนั้น
“ท่ำนไม่ควรผ่ำนม่ำนนั้นมำ” น้ำเสียงหวำนเอ่ยตำหนิเรียบๆ
ตำมธรรมเนียมแล้วไม่ว่ำจะยำมไหนฮัวหนิงเซียนก็คือบุตรีในคหบดีฮัวกำรที่จะพบปะชำย
แปลกหน้ำทั้งที่ยังไม่ได้ร่วมหอลงโลงนั้นย่อมเป็นกำรไม่เหมำะสมแน่นอน แต่ด้วยก่อนหน้ำนี้
เป็นกำรพบปะแบบไม่เป็นทำงกำรบ้ำงล่ะหรือไม่ก็ชำยที่เธอเข้ำพบเป็นถึงตำแหน่งหวังบ้ำงล่ะ
เลยทำให้ธรรมเนียมข้อนี้ถูกละไป จะว่ำไปธรรมเนียมแบบนี้ก็ตลกดีไม่ใช่น้อย พบคนต่ำศักดิ์
กว่ำไม่ได้แต่ถ้ำสูงศักดิ์กว่ำไม่เป็นไร...
...เลือกปฏิบัติ....
“ข้ำขอโทษ”
ฉินหำนเฟิงเอ่ยเสียงแผ่วเบำพยำยำมอย่ำงยิ่งที่จะไม่ปล่อยให้อำรมณ์ของตัวเองเข้ำครอบงำ
พฤติกรรมของตัวเอง ไม่ว่ำอย่ำงไรนำงก็เป็นถึงบุตรีของคหบดีฮัวอี้ฉินแถมยังเป็นน้องสำว
ของสหำยคนสนิทของเขำอีกต่อให้ยำกแค่ไหนเขำก็จะต้องรักษำเกียรตินำงเอำไว้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 54
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวเพียงแต่ดึงผ้ำห่มขึ้นมำคลุมตัวเองไว้ให้สุภำพขึ้นเท่ำนั้น เหตุผลแรกคือเครื่องแต่ง
กำยของคนยุคนี้ยำกเกินกว่ำที่คนอย่ำงเธอจะสำมำรถทำได้... ซึ่งเหตุผลเท่ำนี้ก็เพียงพอ
แล้ว เด็กสำวจ้องมองไปที่ชำยหนุ่มที่ยืนหลับตำอยู่ด้วยสำยตำประหลำดใจเพียงครู่ก่อน
จะแปรเป็นสำยตำเย้ยหยันในทันใด
“ม่ำนนั่นมีไว้บังบุตรของคหบดีฮัวอี้ฉิน” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยเรียบๆ ด้วยน้ำเสียงที่ยำกจะ
คำดว่ำนำงคิดอะไรอยู่
“ข้ำแค่คิดว่ำเจ้ำอำจจะหมดสติไปเท่ำนั้น ถ้ำทำให้เจ้ำไม่พอใจข้ำจะออกไป” หวังหนุ่มเอ่ย
ด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ
ใช่แล้วเขำแค่เข้ำมำตรวจดูอำกำรของนำงเล็กน้อย เมื่อเห็นว่ำนำงสบำยดีเขำก็ไม่ควรจะ
ยืนอยู่ที่นี่เพื่อทำให้นำงเสื่อมเกียรติอีก ฉินหำนเฟินคิดได้เช่นนั้นก็เตรียมที่จะเดินออกไป
จำกหลังม่ำนทั้งที่ยังหลับตำ เมื่อเห็นเช่นนั้นฮัวหนิงเซียนก็รีบกล่ำวรั้งไว้ก่อน
“ไม่เป็นไร ท่ำนลืมตำเถอะไม่มีภำพอุจำดตำแล้ว” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบำ
เธอก็ต้องกำรที่จะดูปฏิกริยำของชำยคนนี้ชัดๆ อีกครั้งด้วย หำกอยำกรู้ควำมจริงเกี่ยวกับ
ผู้คนขั้นตอนแรกคือปิดหูของตัวเสียแล้วก็เปิดตำของตัวเองให้กว้ำงเข้ำไว้ แม้คำพูดจะรื่นหู
เพียงใดแต่กำรกระทำก็จะเป็นตัววัดเองว่ำควำมจริงนั้นเป็นเช่นไร
เพรำะอย่ำงไรก็ตำมถ้ำให้เทียบระหว่ำงข่ำวลือกับมันสมองตัวเองเธอก็ต้องเลือกเชื่อตัวเอง
อยู่แล้ว เพรำะฉะนั้นเธอคงจะไม่ปล่อยโอกำสที่จะได้ตรวจสอบสิ่งที่เธอสงสัยให้หลุดไปง่ำยๆ
แน่นอน เพรำะกำรจะให้เธอลุกออกจำกที่นอนตอนนี้ด้วยเรี่ยวแรงเท่ำนี้ ก็ไม่แน่ว่ำเธอจะ
ทำมันได้หรือไม่ ขนำดแค่เธอพูดประโยคยำวๆ ยังทำให้เธอรู้สึกหำยใจไม่ค่อยทันด้วยซ้ำ
...คุณหนูฮัวร่ำงกำยของเจ้ำเป็นอะไรกันแน่...
“ภำพ..” ฉินหำนเฟิงไม่อำจจะคำดเดำคำว่ำภำพอุจำดตำของนำงได้จริงๆ เพรำะไม่ว่ำ
อย่ำงไรมันก็ไม่ใกล้เคียงคำว่ำภำพอุจำดตำแม้แต่น้อย...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 55
 ชายาเฉือนคม
“เจ้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วรึ?”
ถึงแม้เขำจะไม่รู้ว่ำชุดของสตรีนั้นยุ่งยำกเพียงไหนแต่ช่วงเวลำไม่ถึงสองช่วงอึดใจอย่ำงไรก็
ไม่น่ำจะแต่งตัวได้ทันเป็นแน่ ด้วยไม่อยำกจะเสียมำรยำทและไม่แน่ใจว่ำถ้ำหำกลืมตำแล้ว
ภำพที่นำงว่ำจะเป็นอย่ำงไรกันแน่ แม้จะเป็นตอนป่วย แต่เขำก็ไม่อำจจะประมำทนำงได้
แม้แต่น้อย...
“ข้ำบอกว่ำลืมตำได้ก็คือได้นั่นแหละ”
เด็กสำวตอบด้วยควำมหงุดหงิดใจเมื่อเห็นว่ำเขำไม่ยอมลืมตำเสียที แววตำและสีหน้ำเป็น
เรื่องสำคัญในกำรประเมินจำกคำพูดขืนมัวแต่ละล้ำละลังกันอยู่อย่ำงนี้ เธอได้สลบก่อนได้
พูดคุยกันปะไร ช่ำงเป็นมำรยำทกำรพบปะที่น่ำรำคำญเสียเหลือเกินทั้งที่ก่อนหน้ำนี้ไม่เห็น
จะยุ่งยำกขนำดนี้เลย...
คิ้วของชำยหนุ่มขมวดเข้ำหำกันด้วยควำมไม่ค่อยจะพอใจเสียเท่ำไหร่กับคำพูดที่นำงใช้ ดวงตำ
คู่สวยของฉินหำนเฟิงลืมขึ้นเพื่อหันไปจัดกำรกับคนที่ใช้น้ำเสียงและคำพูดไม่เหมำะสมนัก
“เจ้ำไม่ควรพูดอย่ำงนั้น อย่ำงไรเจ้ำก็คือธิดำแห่ง...”
เมื่อลืมตำขึ้นภำพที่เห็นก็คือเด็กสำวที่ขดตัวอยู่ในผ้ำห่มผืนใหญ่โดยโผล่เพียงแค่ศีรษะออกมำ
เท่ำนั้น ผมของนำงสยำยยำวระกรอบหน้ำงดงำมเลยมำจนถึงผ้ำห่มที่คลุมร่ำงของนำงอยู่
แม้ดวงหน้ำของนำงจะซีดเผือดกว่ำครั้งสุดท้ำยที่เขำเห็นอยู่ไม่น้อย หำกแต่แววตำของนำง
กลับฉำยแววหงุดหงิดผสมแววเยำะเย้ยไว้อย่ำงชัดเจน
“แล้วอย่ำงไร ข้ำเป็นธิดำของคหบดีฮัวแล้วอย่ำงไร” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยเยำะ
“หน้ำเจ้ำซีดมำก...” ฉินหำนเฟิงเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบำด้วยควำมตกใจกับภำพที่เห็น
แม้จะอยำกดุหรือติติงกับคำพูดของนำงเพียงใดแต่เมื่อเห็นใบหน้ำอิดโรยของนำงแล้ว
คำพูดพวกนั้นก็พลันหำยไปเสียหมดเหลือไว้แต่ควำมกังวลต่อสภำพร่ำงกำยนำงเท่ำนั้น...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 56
 ชายาเฉือนคม
“ท่ำน...” ฮัวหนิงเซียนหรี่ตำลง “ท่ำนรู้ใช่หรือไม่ว่ำไม่ควรทักสตรีที่ยังไม่ได้แต่งหน้ำด้วย
คำนั้น...”
แม้จะเอ่ยไปเช่นนั้นแต่เธอไม่ได้ถือสำอะไรเท่ำไหร่ เธอเพียงแต่ไม่อยำกให้ใครมำกล่ำวถึง
อำกำรป่วยของเธอด้วยสีหน้ำและแววตำเวทนำอย่ำงนั้นเท่ำนั้นเอง ร่ำงกำยนี้เป็นของฮัว
หนิงเซียนและมันไม่ใช่ควำมผิดของเธอที่มีร่ำงกำยที่อ่อนแอเช่นนี้...
“ข้ำขอโทษ...”
ใบหน้ำของฉินหำนเฟิงนั้นเต็มไปด้วยแววรู้สึกผิดอย่ำงจริงใจ ดวงตำของเขำหลุบลงพร้อมๆ
กับหำงคิ้วที่ตกลง กล้ำมเนื้อบริเวณขมับก็ผ่อนลงอย่ำงชัดเจน ฮัวหนิงเซียนเลิกคิ้วขึ้นด้วย
ควำมสนใจเธอยอมรับว่ำสำยตำและสีหน้ำของชำยคนนี้ที่เดินเข้ำมำหลังม่ำนครั้งแรกนั้น
เต็มไปด้วยควำมห่วงใยที่เกินกว่ำคนที่มีผลประโยชน์ต่อกันและกันพึงมี...
“...”
ฮัวหนิงเซียนพยำยำมจะนึกคำถำมที่จะกระตุ้นให้ชำยคนนี้แสดงท่ำทีที่จะเป็นคำตอบให้กับ
เธออีกสักสองสำมคำถำมแต่น่ำเสียดำยที่สมองของเธอตอนนี้มันช้ำเหลือเกิน เธอไม่สำมำรถ
จะนึกอะไรดีๆ ได้เลย เธอจึงทำได้เพียงแต่จ้องมองใบหน้ำของเขำไปพลำงๆ เท่ำนั้น
“..อำกำรเจ้ำเป็นอย่ำงไรบ้ำง” ฉินหำนเฟิงเลือกที่จะถำมคำถำมเดิมออกมำบ้ำง
ดวงตำที่เบิกกว้ำงขึ้นเล็กน้อยบวกกับคิ้วที่ลู่ลงทั้งสองข้ำง ริมฝีปำกที่คลำยลงเล็กน้อยกับ
มุมปำกที่เกร็งออกแสดงถึงควำมกังวลอย่ำงชัดเจนแบบนั้นไม่ว่ำอย่ำงไรก็ไม่สำมำรถจะปฏิเสธ
ได้จริงๆ ว่ำชำยคนนี้กำลังแสดงออกถึงควำมเป็นห่วงอย่ำงอย่ำงจริงใจ ฮัวหนิงเซียนหรี่ตำ
ลงด้วยควำมสับสนเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเบิกตำขึ้นเมื่อคำถำมแรกที่น่ำสนใจเตะเข้ำมำใน
สมองของเธอ
“ท่ำนห่วงข้ำรึ”
“แน่สิ” หวังหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 57
 ชายาเฉือนคม
เขำทรุดตัวลงชันเข่ำอยู่ตรงหน้ำเธอเพื่อให้ควำมสูงของระดับสำยตำทั้งคู่เท่ำกัน ฉินหำนเฟิง
ยื่นมือเข้ำไปสัมผัสใบหน้ำของเด็กสำวอย่ำงแผ่วเบำ ผิวหน้ำของเด็กสำวเย็นเฉียบจนน่ำตกใจ
เป็นไปอย่ำงที่ท่ำนหมอบอกว่ำตัวของนำงจะเย็นเหมือนศพอยู่เสมอ สำยตำและสัมผัสที่
อ่อนโยนของชำยหนุ่ม ทำให้เธอไม่อำจจะปฏิเสธสัญชำตญำณของเธอได้อีกต่อไป
...ชำยคนนี้เป็นห่วงเธอจริงๆ...
เธอเรียนรู้ศำสตร์เกี่ยวกับมนุษย์มำนำนเจอคนโกหกหลำยล้ำนคนต่อปีไม่มีทำงอยู่แล้วที่เธอ
จะไม่สำมำรถมองออกว่ำชำยสองคนนี้กำลังหลอกล่อเพื่อเอำผลประโยชน์จำกเธอโดยที่เธอ
ไม่รู้ ไม่เคยมียิ้มพึงใจที่มุมปำกในขณะที่เธอให้ควำมช่วยเหลือ ทุกครั้งที่เธอให้ข้อมูลใหม่ๆ
ทั้งสองคนนี้จะเต็มไปด้วยควำมสนใจเท่ำนั้น ไม่ได้มีวี่แววนึกถึงผลประโยชน์แม้แต่น้อย
“เจ้ำต้องดื่มยำนั่น ยำนั้นเป็นยำของเซียนหยำงหรู่ถือเป็นหนึ่งในห้ำยอดโอสถของเฉียนฉิน”
มุมปำกของเขำยกขึ้นเล็กน้อยตอนที่พูดชื่อยำนั้นออกมำแสดงถึงควำมภำคภูมิใจที่ได้ครอบ
ครองมันไว้ จะว่ำไปมันก็คงจะเป็นยำที่ดีไม่น้อยที่ทำให้ชำยคนนี้ดูภูมิอกภูมิใจที่ได้ครอบครอง
มัน...
...หนึ่งในห้ำยอดโอสถของเฉียนฉิน...
ยำดีย่อมมีรสขมจริงๆ แค่ได้กลิ่นก็ขมคอแล้ว เด็กสำวเหลือบตำไปทีข่ องเหลวที่ชวนขยะแขยง
ที่กองอยู่กับพื้นพร้อมๆ กับเศษถ้วยยำ ต่อให้เป็นยอดยำจำกห้ำเซียนภูเขำชมพูทวีปเธอก็
ไม่อยำกดื่ม สำบำนได้เลยเธอยอมตำยไปกับอำกำรมึนหัวดีกว่ำดื่มของน่ำขยะแขยงอย่ำง
นั้นลงไป เด็กสำวกระพริบตำปริบๆ ดูเศษซำกถ้วยยำนั้นด้วยสำยตำหนักใจ
“เอำไว้ข้ำจะกิน...”
...ตอนน้ำท่วมหลังเป็ดน่ะนะ...
เด็กสำวหลุบตำลงเล็กน้อยในหัวของเธอตอนนี้กำลังคิดคำนึงถึงเรื่องอื่นที่จะพำเธอออกมำ
จำกบทสทนำบรรยำยสรรพคุณของยอดห้ำโอสถและผลันสมองที่เริ่มจะตื่นแล้วของเธอก็
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 58
 ชายาเฉือนคม
นึกเรื่องสำคัญออกจนได้ ในเมื่อพี่ของเธอพยำยำมดำเนินแผนกำรพำเธอออกจำกพำยุกำร
ชิงบัลลังก์ไท่จื่อให้เร็วที่สุดขนำดนั้น แล้วทำไมชำยคนนี้ถึงได้มำโผล่อยู่ที่นี่ได้...
“ท่ำนมำที่นี่ได้อย่ำงไร” ฮัวหนิงเซียนถำมกับชำยที่นั่งเผชิญหน้ำเธออยู่ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบำ
ไม่ใช่ว่ำเธออยำกหรี่เสียงตัวเองลงหรอกนะ แต่เธอมีแรงพูดแค่นี้จริงๆ ควำมมึนงงเริ่มโจมตี
เธออีกครั้ง หำกเธอต้องมำเกิดใหม่พร้อมร่ำงกำยกึ่งพิกำรเช่นนี้ มันก็น่ำรำคำญไม่น้อย
เหมือนกัน
ควำมรู้สึกเหมือนห้องที่นั่งอยู่กำลังหมุนตลอดเวลำรวมกับควำมรู้สึกตึงๆ เหมือนเลือดกำเดำ
จะไหลนั้นช่ำงท้ำทำยกำรค้นหำควำมจริงจำกชำยตรงหน้ำเหลือเกิน ไม่รู้ว่ำระหว่ำงควำม
ไวด้ำนกำรจับสีหน้ำคนหรือว่ำอำกำรป่วยของเธอจะมีพลังมำกกว่ำกัน...
“ที่นี่ค่ำยทหำรในกำรปกครองของข้ำ” ฉินหำนเฟิงตอบเรียบๆ ด้วยสีหน้ำที่แอบแสดงควำม
ภูมิใจไม่น้อย
“ล่ำสุดก่อนที่ข้ำจะหลับไป ข้ำอยู่ในจวนของพี่เฟยเทียน..” เด็กสำวทวนควำมทรงจำของ
ตัวเองช้ำๆ
“ใช่ ตอนนี้พี่ชำยของเจ้ำต้องเข้ำไปรำยงำนกำรเคลื่อนทัพกับเสนำธิกำรที่เมืองหลวงข้ำก็เลย
ต้องออกมำคุมพื้นที่นี้แทน”
ทั้งฮัวเฟยเทียนและฉินหำนเฟิงต่ำงก็เป็นแม่ทัพที่รบทัพจับศึกด้วยกันมำนำน ด้วยตำแหน่ง
แล้วถ้ำหำกมีคนใดต้องออกจำกพื้นที่อ่อนไหวอีกคนก็ต้องลงมำแทนกันทันทีเพื่อควำมมั่นคง
ของทัพที่ไม่อำจจะปล่อยให้ตำแหน่งแม่ทัพว่ำงเว้นไว้ได้แม้แต่ครึ่งชั่วยำม
“...อย่ำงนั้นรึ”
ฮัวหนิงเซียนพยักหน้ำรับเพียงเล็กน้อย ควำมทรงจำอันเลือนลำงของเธอที่ฮัวเฟยอวี่เคย
บอกว่ำหวังหกกับพี่ใหญ่ของเธอเป็นเพื่อนกันนั้นกลับมำอีกครั้ง เด็กสำวมองชำยตรงหน้ำ
ด้วยสำยตำประเมินอีกครั้งแม้ว่ำภำพที่เธอเห็นนั้น จะเริ่มพร่ำมัวเต็มแก่เด็กสำวพยำยำม
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 59
 ชายาเฉือนคม
กระพริบตำถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสของสำยตำอีกครั้ง ศำสตร์แห่งมนุษย์สำคัญที่กำรมองเธอไม่
อยำกจะพลำดแม้แต่ครึ่งก้ำว...
ชำยหนุ่มที่ถือว่ำอำยุน้อยกว่ำเธอเมื่อชำติก่อนใบหน้ำงดงำมรำวกับเทพเซียนของเขำนั้นมี
แววเหนื่อยล้ำไม่น้อยรวมถึงชุดฝึกของทหำรสีมอซอที่ไม่อำจจะลดกลิ่นอำยสูงศักดิ์ของเขำ
ลงได้แม้แต่น้อย ต้องยอมรับว่ำภำพของชำยหนุ่มคนนี้ดูจริงใจกว่ำภำพของหวังหกงี่เง่ำใน
ชุดผ้ำไหมหรูหรำที่นั่งวำงท่ำในศำลเมืองฝูซุนเสียอีก...
“...เจ้ำเพ่งสำยตำมองอยู่... ตำเจ้ำเป็นอะไรรึ”
เด็กสำวกระพริบตำปริบก่อนจะยกยิ้มขึ้นอย่ำงบำงเบำเมื่อรู้ว่ำเธอได้ทำอะไรลงไป อย่ำงไร
เสียกำรไปจ้องหน้ำคนอื่นอย่ำงนี้ก็ย่อมไม่สุภำพอยู่แล้ว ต่อให้อีกฝ่ำยไม่ใช่หวังก็ยังถือเป็น
สิ่งที่ไม่ควรกระทำอยู่ดี...
“ข้ำน้อยช่ำงบังอำจนัก.. ต้องขอประธำนอภัย”
เด็กสำวเอ่ยเสียงเบำก่อนจะหลุบตำลงอีกครั้งเมื่อคำนึงได้ว่ำมำรยำทที่พึงมีต่อรำชนิกุลนั้น
ก็คือเธอไม่ควรจะจ้องไปที่ใบหน้ำของผู้ที่เป็นรำชนิกุลโดยตรง กำรก้มหน้ำลงเรียกควำมรู้สึก
อยำกอำเจียนออกมำได้ทันที เมื่อควำมคลื่นเหียนปนกับควำมเหนื่อยอ่อนจำกกำรออกเสียง
แต่ละครั้งที่ทำให้เธอต้องหำยใจผิดจังหวะมันยิ่งทำให้อำกำรของเธอแย่ลงทุกทีทั้งวิสัยทัศน์
และกำลังกำย
“เจ้ำเงยหน้ำเถอะ...” ฉินหำนเฟิงเอ่ยเมื่อเห็นว่ำฮัวหนิงเซียนดูท่ำจะวูบไปข้ำงหลัง
“ขอ อ..” ฮัวหนิงเซียนที่พยำยำมเงยหน้ำขึ้นแต่กลับโงกไปอีกครั้ง “ขออภัยจริงๆ... ข้ำไม่
สุภำพต่อท่ำน หวังว่ำท่ำนจะไม่ถะ..”
เด็กสำวตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง อำกำรของเธอตอนนี้แย่จนสำยตำไม่สำมำรถจะมองเห็น
อะไรได้อีกต่อไปแม้ว่ำเธอจะลืมตำอยู่ก็ตำม ภำพที่เธอเห็นนั้นมีเพียงควำมมืดมัวเท่ำนั้น ดู
เหมือนว่ำเวลำของเธอจะหมดลงเสียแล้ว...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 60
 ชายาเฉือนคม
อำกำรของฮัวหนิงเซียนดูแย่อย่ำงเห็นได้ชัดฉินหำนเฟิงรีบใช้มือแตะไปที่ชีพจรของนำง
อย่ำงรวดเร็ว ควำมเย็นเฉียบของผิวกำยนำงทำให้เขำตกใจไม่น้อยไปกว่ำชีพจรที่เบำจน
แทบจะสัมผัสไม่ได้ หวังนักรบรีบจับเด็กสำวนอนลงอย่ำงรวดเร็ว
“ทหาร! ไปตามท่านหมอมาเร็ว”
………….
“ท่านจะรีบกลับแล้วหรือ”
น้ำเสียงนุ่มดังขึ้นในขณะที่ฮัวเฟยเทียนกำลังสำวเท้ำออกจำกท้องพระโรงอย่ำงรวดเร็ว แม้
จะไม่คุ้นชินนักแต่ก็พอจะเดำได้ว่ำเสียงนั้นมำจำกใคร แม่ทัพปรำบกบฏจำต้องรีบหันกลับไป
เผชิญหน้ำกับคนที่รั้งเขำไว้อย่ำงรวดเร็ว
“ถวำยพระพรหวังแปด”
แม่ทัพฮัวไม่ได้ก้มศีรษะลงมำกอย่ำงที่ควรเป็นเพรำะเขำไม่ได้นึกเคำรพชำยคนนี้มำกอยู่แล้ว
ยิ่งฟังจำกคำบอกเล่ำของฮัวเฟยอวี่เกี่ยวกับสิ่งที่ชำยคนนี้กระทำต่อหนิงเอ๋อร์ของเขำแล้วด้วย
มันยิ่งทำให้เขำไม่ใคร่จะต่อบทสนทนำกับชำยผู้นี้เข้ำไปใหญ่
...กล้ำดีอย่ำงไรมำดึงน้องสำวเขำไปยุ่งกับเรื่องวุ่นวำยแบบนั้น...
“ท่ำนแม่ทัพ จำกรำยงำนของท่ำนตรงจุดคอนกเมืองฉำงซุนนั้นมีวี่แววคลื่นใต้น้ำกำลัง
เคลื่อนไหว..”
น้ำเสียงของฉินชงหยวนเต็มไปด้วยควำมกังวลจนฮัวเฟยเทียนอดจะแปลกใจไม่ได้ หวังที่วันๆ
เอำแต่ท่องตำรำอย่ำงชำยผู้นี้ ไม่น่ำจะมีควำมสนใจเรื่องสถำนกำรณ์ชำยแดนเสียเท่ำไหร่
“ทรงปรีชำนัก ใช่แล้วชนเผ่ำแถวนั้นยังไม่พอใจกับเรื่องกำรเข้ำไปควรคุมของทหำรเท่ำไหร่..”
ฮัวเฟยเทียนรำยงำนตำมจริง
บริเวณคอนกของเมืองฉำงซุนถือเป็นจุดที่อันตรำยที่สุดสำหรับกำรรวบรวมแผ่นดินตอนนี้
ไม่ใช่ว่ำกำลังของทหำรเฉียนฉินไม่พอแต่เป็นเพรำะกำรรวมแผ่นดินนั้นนอกจำกกำรรุกไล่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 61
 ชายาเฉือนคม
เข้ำพื้นที่แล้วก็จำเป็นที่จะต้องได้ใจของประชำชนบริเวณนั้นด้วย
ซึ่งขั้นตอนกำรรวมใจคนในพื้นที่นั้นทำยำกกว่ำกำรศึกมำก ถึงแม้ว่ำพวกเขำจะตรึงกำลัง
อยู่นับแรมเดือนก็ยังไม่สำมำรถที่จะทำมันได้สำเร็จด้วยปัญหำหลำยๆ อย่ำง...
“ถ้ำเช่นนั้นข้ำจะส่งกลุ่มบัณฑิตเข้ำไปให้ควำมรู้เกี่ยวกับอำณำจักรเฉียนฉินกับชำวชนเผ่ำ
ให้ตำมท่ำนไปด้วย”
ข้อเสนอนั้นเรียกควำมแปลกใจให้กับฮัวเฟยเทียนไม่น้อย กลุ่มบัณฑิตไปให้ควำมรู้เรื่อง
กำรรวมอำณำจักรนั้นค่อนข้ำงเป็นเรื่องแปลกใหม่พอสมควร
“บัณฑิตงั้นหรือ?”
“ใช่แล้วกำรที่ทหำรถืออำวุธไปพูดนั้น ไม่ว่ำอย่ำงไรก็คงก่อให้เกิดควำมหวำดกลัวอยู่ดี”
ฉินชงหยวนอธิบำย
“กลุ่มบัณฑิตเหล่ำนี้บำงคนเคยเป็นชำวชนเผ่ำที่นั่นจะทำให้สำมำรถสื่อสำรด้วยภำษำของ
คนที่นั่นได้ ไม่นำนก็คงจะสำมำรถรวมใจชำวชนเผ่ำได้”
“เป็นพระกรุณำยิ่ง”
ฮัวเฟยเทียนยอมรับว่ำพระปรีชำของฉินชงหยวนนั้นถือว่ำไม่ธรรมดำเลยทีเดียวที่สำมำรถ
มองทั้งสถำนกำรณ์และกำรแก้ไขปัญหำออกอย่ำงทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ทั้งที่อยู่เพียงแต่ในวัง
และอ่ำนเพียงหนังสือรำยงำนเท่ำนั้น
ฮัวเฟยเทียนหรี่ตำลงมองชำยตรงหน้ำด้วยสำยตำพิจำรณำ เขำเริ่มไม่แปลกใจแล้วว่ำทำไม
ชำยคนนี้ถึงสำมำรถดึงให้น้องสำวของเขำเข้ำไปร่วมกับเรื่องคดีกังฉินได้
“ในกลุ่มบัณฑิตที่ไปนั้นจะมีนักปรุงยำฝีมือดีของสำนักแพทย์หลวนหลำงไปด้วย...”
น้ำเสียงของหวังเจ้ำปัญญำเบำลงในขณะที่เอ่ยประโยคนั้น
...นักปรุงยำ...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 62
 ชายาเฉือนคม
“ไม่ว่ำโรคใดๆ ก็สำมำรถรักษำให้หำยได้รำวกับเทวดำ” สรรพคุณที่ถูกอวดอ้ำงนั้นเรียก
ควำมสนใจจำกแม่ทัพเฟยเทียนได้ไม่น้อย
“เผื่อว่าคนในการปกครองของท่านจะมีคนที่ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้อยู่...”
“...”
คำพูดนั้นทำให้ฮัวเฟยเทียนนิ่งงันไปชั่วอึดใจ ไม่ถึงสองเค่อที่ผ่ำนมำเพิ่งจะมีม้ำเร็วมำแจ้งข่ำว
อำกำรของหนิงเอ๋อร์กับเขำเองไม่มีทำงที่ชำยคนนี้จะสำมำรถรู้ข่ำวได้เร็วเช่นนี้ ฮัวเฟยเทียน
มองหน้ำของหวังหนุ่มด้วยสำยตำพิจำรณำเพียงครู่ ไม่มีทำงที่ชำยคนนี้จะรู้เรื่องอำกำรของ
หนิงเอ๋อร์ที่แย่ลงกระทันหันได้แน่ๆ
“เป็นพระกรุณำ...”
แม้จะคิดเช่นนั้นแต่ก็อดจะระแวงไม่ได้ สำยตำของแม่ทัพฮัวเฟยเทียนนั้นดูออกไม่ยำก
สำหรับหวังเจ้ำปัญญำ
ฉินชงหยวนยกแขนขึ้นเป็นสัญญำณไม่นำนนักก็มีนกเหยี่ยวตัวหนึ่งบินมำเกำะที่แขนของ
หวังเจ้ำปัญญำ ชำยหนุ่มมัดบำงอย่ำงที่ดูเหมือนจดหมำยไว้กับขำของมันก่อนจะยกแขน
ขึ้นเป็นจังหวะส่งให้มันบินออกไปอีกครั้ง
“อาการของคนป่วยไม่รอท่า ท่านรีบเดินทางจะดีกว่า...”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 63
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 35 เฒ่าประหลาด

“เช่นนั้นรึ?”
สุ่ยเอี่ยนเฉินเอ่ยรับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ท่ำทำงของเสนำบดีใหญ่นั้นไม่สำมำรถคำดเดำได้
ว่ำในใจเขำคิดอะไรอยู่กันแน่ โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งในยำมที่บุตรชำยของเขำเต็มไปด้วยรอย
ฟกช้ำเช่นนี้แต่ชำยผู้นี้กลับยังมีสีหน้ำนิ่งเฉยอยู่เช่นเดิม มือหนำของเสนำบดีหมุนจอกสุรำ
ไปมำเพียงครู่
“เจ้ำมั่นใจว่ำเป็นชำยคนนั้นแน่ใช่รึไม่”
“ข้ำเห็นตรำหยกกับตำ..”
คำยืนยันจำกสุ่ยเอ้ำเหยียนนั้นทำให้ผู้เป็นพ่อยกยิ้มด้วยควำมถูกใจ เสียงหัวเรำะของเสนบดี
สุ่ยทำให้เหล่ำคนรับใช้แปลกใจไม่น้อย จะไม่ให้แปลกใจได้อย่ำงไรในเมื่อคุณชำยสุ่ยกลับมำ
ด้วยสีหน้ำฟกช้ำ เกวียนโดนปล้นแถมบุตรสำวของคหบดีฮัวยังโดนลักพำตัวไปอีก ไม่มีเรื่อง
ไหนน่ำดีใจเลยแม้แต่น้อยแต่ทำไมเสนำบดีสุ่ยกลับหัวเรำะออกมำรำวกับว่ำมันเป็นเรื่องดีๆ
เสียอย่ำงนั้น...
“นึกไม่ถึงจริงๆ ว่ำจะมีเรื่องอย่ำงนี้เกิดขึ้น” เสนำบดีสุ่ยเอ่ยกลั้วหัวเรำะ
“ท่ำนพ่อ...” สุ่ยเอ้ำเหยียนเลิกคิ้วด้วยควำมแปลกใจ
“เอ้ำ! นี่ยำของเจ้ำรักษำแผลแล้วพรุ่งนี้ไปเข้ำประชุมเรื่องงำนเฉลิมฉลองเสียด้วย”
ยำขวดเล็กถูกส่งจำกมือบิดำถึงบุตรชำยอย่ำงรวดเร็ว คำสั่งของสุ่ยเอี่ยนเฉินนั้นเป็นไปรำวกับ
เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นไม่กระทบอะไรกับสิ่งที่พวกเขำกำลังดำเนินกำรทั้งสิ้น สุ่ยเอ้ำเหยียน
หลุบตำดูขวดยำในมือด้วยสีหน้ำนิ่งสงบ ในใจของเขำยังไม่มั่นใจนักว่ำบิดำจะสำมำรถจัดกำร
กับเรื่องพวกนี้ได้จริงๆ เพรำะว่ำศัตรูของพวกเขำตอนนี้ไม่แน่ว่ำอำจจะมีตัวแปรสำคัญอยู่ด้วย
“ท่ำนพ่อ...” บัณฑิตสุ่ยเอ่ยขึ้นด้วยควำมชั่งใจ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 64
 ชายาเฉือนคม
“อะไรอีก?”
“เรื่องของคุณหนูหนิงเซียน...” สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยถึงคนที่อยู่ในเหตุกำรณ์วันนั้นอีกคนด้วย
น้ำเสียงไม่แน่ใจนัก
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง อย่ำงไรเสียนำงก็ต้องเป็นฮูหยินของเจ้ำ”
สุ่ยเอี่ยนเฉินเอ่ยรำวกับไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร ด้วยควำมเป็นพ่อเขำย่อมรู้ดีว่ำบุตรของ
ตนนั้นพึงใจในสตรีผู้นั้นเพียงใด ยิ่งนำงอยู่ในตำแหน่งพ่อตำโง่แม่ยำยตำยแล้วด้วย ตำมหลัก
ก็ไม่น่ำยำกนักที่จะได้นำงมำเป็นฮูหยินในตระกูลสุ่ยแต่ติดที่พี่ชำยดุเท่ำนั้นที่ทำให้เรื่องมัน
ยำก แต่ไม่ว่ำพี่ชำยนำงจะว่ำเช่นไรก็ตำมหำกว่ำบิดำนำงยินยอมแล้วมีหรือนำงจะขัดอะไรได้
“ข้ำไม่ได้หมำยถึงเรื่องนั้น...” สุ่ยเอ้ำเหยียนขมวดคิ้ว “ข้ำหมำยถึงนำงอำจจะรู้อะไรมำกกว่ำ
ที่เรำคิด...”
บัณฑิตที่ได้สนทนำกับฮัวหนิงเซียนหลำยครั้งนั้นไม่อำจจะปฏิเสธได้ว่ำฮัวหนิงเซียนนั้นถือ
เป็นสตรีที่ฉลำดไม่ใช่น้อย สีหน้ำของนำงตอนที่พูดเรื่องที่เขำไม่ได้เป็นคนฟันคอศพนั้นเขำ
ยังจำได้ติดตำ ท่ำทีของนำงที่แสดงออกมำนั้นดูรำวกับว่ำนำงสำมำรถมองเรื่องต่ำงๆ ออก
อย่ำงทะลุปรุโปร่ง
ยิ่งกลุ่มโจรไปเจอทำงที่ศำลไม่แน่ว่ำนำงอำจจะไม่ได้ไปเล่นซ่อนแอบหรือตำมพี่ชำยไปพบปะ
ทั้งสองหวังนั้นก็ได้ ควำมเป็นไปได้ในตอนนี้ว่ำนำงอำจจะเป็นคนปริศนำที่ให้เบำะแสแก่ศำล
นั้นมำกกว่ำควำมน่ำจะเป็นที่พี่ชำยพำนำงไปเพื่อถวำยตัวเป็นสนมในหวังองค์ใดองค์หนึ่ง
เสียอีก แต่เรื่องนั้นจะอธิบำยอย่ำงไร...
“รู้อะไรเล่ำ?” สุ่ยเอี่ยนเฉินเลิกคิ้วอย่ำงแปลกใจ
“นำงอำจจะ.. รู้เรื่องคดีที่เมืองฝูซุน”
สุ่นเอ้ำเหยียนตัดสินใจเอ่ยออกไปทั้งที่คิดว่ำบิดำของตนจะต้องไม่ชอบใจแน่นอน แต่เขำ
เลือกจะเอ่ยออกไปดีกว่ำเก็บมันไว้เพรำะลึกๆ แล้วเขำมั่นใจว่ำเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำคัญต่อ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 65
 ชายาเฉือนคม
แผนกำรของพวกเขำเป็นอย่ำงยิ่ง
“ฮ่ำๆๆๆๆ” เสียงหัวเรำะอันดังของเสนำบดีสุ่ยบ่งบอกให้รู้ว่ำกำรรวบรวมควำมกล้ำเมื่อครู่นั้น
ไม่มีผลอย่ำงใด
“นี่เจ้ำโดนกระทืบจนสมองกระทบกระเทือนหรือไร” สุ่ยเอี่ยนเฉินหัวเรำะไม่หยุด “ไม่มี
ทำงที่สตรีแบบนั้นจะมำรู้เรื่องพวกนี้ได้ แม้แต่พ่อนำงยังไม่รู้เลย”
น้ำเสียงดูถูกของบิดำทำให้สุ่ยเอ้ำเหยียนอดจะลำบำกใจไม่ได้ นำงรู้มำกกว่ำบิดำนำงแน่นอน
เพรำะขนำดเป้ำประสงค์ที่แท้จริงของกำรแต่งงำนครั้งนี้นำงยังดูออกตั้งแต่เขำได้เจรจำกับ
นำงในครั้งแรกเลย ไม่มีทำงที่อยู่ๆ นำงจะบังเอิญถูกจับมำพร้อมกับศพที่เขำสั่งให้ไปกำจัด
แน่ๆ ...
“สตรีที่อยู่แต่ในเรือนหำกไม่ได้บิดำหรือพี่ชำยสั่งสอนแล้วย่อมไม่มีทำงมีควำมรู้ในเรื่อง
พวกนี้ได้...” เสนำบดีสุ่ยอธิบำยเมื่อเห็นว่ำบุตรชำยของตนยังคลำงแคลงใจ
“แล้วถ้ำบิดำกับพี่ชำยนำงสำมำรถสอนนำงเรื่องพวกนี้ได้ป่ำนนี้พวกเรำก็โดนทำงกำรจับ
ไปแล้ว”
เสนำบดีสุ่ยจบประโยคด้วยเสียงหัวเรำะครืนใหญ่ แน่นอนว่ำเหตุผลของบิดำเขำก็ไม่ผิดแต่
อย่ำงไรเพรำะไม่ว่ำจะมองจำกมุมไหนแล้วก็ไม่มีทำงที่ฮัวหนิงเซียนจะสำมำรถรู้เรื่องพวกนั้น
ได้จริงๆ แต่มันไม่สำคัญเสียหน่อยว่ำนำงจะรู้มำได้อย่ำงไรเพรำะเขำเห็นกับตำเลยว่ำนำงรู้
“ข้ำแค่...”
สุ่ยเอ้ำเหยียนเลือกจะกลืนคำพูดที่เหลือลงคอไปเพรำะรู้ดีว่ำไม่ว่ำจะพูดอย่ำงไรบิดำของเขำ
ก็คงไม่เชื่ออยู่ดีสู้เงียบไว้แล้วค่อยหำทำงป้องกันเอำเองคงจะดีกว่ำ สุ่ยเอ้ำเหยียนถอนหำยใจ
ยำวด้วยควำมเหนื่อยใจก่อนจะมองออกไปนอกหน้ำต่ำง..
“ถ้ำเจ้ำคำใจเรื่องฮูหยินเจ้ำนัก พรุ่งนี้จบประชุมแล้วก็ไปเยี่ยมไข้นำงเสียหน่อยสิ”
เสนำบดีสุ่ยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ำของบุตรชำยตน แต่แทนที่จะเข้ำใจว่ำสีหน้ำนั้นเป็นสีหน้ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 66
 ชายาเฉือนคม
ของคนที่กำลังกังวลเรื่องผลงำน เขำกลับแปลสีหน้ำของบุตรชำยของตนว่ำเป็นสีหน้ำของ
ชำยที่กำลังลุ่มหลงสตรีแทน...
“เยี่ยมไข้นำง?”
“ใช่แล้ว ข้ำให้เลขำกงไปตรวจสอบมำแล้ว นำงได้รับกำรช่วยเหลือจำกกองลำดตระเวร
ตอนนี้พักอยู่ที่เมืองฉำงซุน...” เสนำบดีสุ่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงรำวกับไม่สลักสำคัญนัก
“ฉำงซุน?”
สุ่ยเอ้ำเหยียนขมวดคิ้วด้วยควำมแปลกใจ ฉำงซุนเป็นเมืองที่มีควำมสำคัญด้ำนกำรทหำร
ในกำรรุกไล่อำณำเขตของเฉียนฉินออกไป อย่ำงไรก็ตำมเขตนั้นก็ยังถือว่ำเป็นเขตอันตรำย
อยู่มำกไม่ว่ำคิดอย่ำงไรแล้วก็ย่อมไม่ใช่เมืองที่จะปล่อยให้สตรีไปพักอยู่แน่นอน...
...ที่สำคัญ ฉำงซุน...
“ใช่แล้ว ฉำงซุน” เสนำบดีสุ่ยเอ่ย “เจ้ำก็หำผ้ำสวยๆ ไปฝำกนำงเสียหน่อยแล้วก็แวะไปเยี่ยม
ท่ำนหัวหน้ำเผ่ำหลำงด้วยก็ดี”
รอยยิ้มไม่สู้น่ำไว้ใจของผู้เป็นบิดำทำให้สุ่ยเอ้ำเหยียนรู้ได้ทันทีเลยว่ำนอกจำกกำรไปเยี่ยม
ฮัวหนิงเซียนแล้วย่อมมีเรื่องอื่นแอบแฝงแน่นอนและเรื่องนั้นคงจะหนีไม่พ้นกำรก่อกวน
กำรปกครองเช่นเดิม
หำกอำนำจของเฉียนฉินในฉำงซุนแน่นแฟ้นแล้วก็ไม่ยำกที่จะรุกไล่อำณำเขตทำงตะวันตก
ออกไป ไม่แน่ว่ำอำจจะสำมำรถรุกไล่ได้ถึงอำณำจักรทำงเหนือที่ถือเป็นจุดยุทธศำสตร์สำคัญ
ด้วย เพรำะฉะนั้นตรำบใดที่ยังอยู่ใต้กำรปกครองของกษัตริย์ พวกเขำไม่สำมำรถปล่อยให้
กำรขยำยอำณำเขตของเฉียนฉินรุกล้ำไปไกลได้
จริงอยู่ที่กำรรุกล้ำนั้นดูเหมือนจะเป็นผลดีในเวลำที่ก่อกบฏสำเร็จแต่แท้จริงแล้วไม่เป็น
เช่นนั้นเลย มีควำมเป็นไปได้สูงว่ำเมื่อก่อกบฏสำเร็จแล้วเหล่ำเจ้ำเมืองที่เป็นเมืองขึ้นแก่
เฉียนฉินจะแข็งข้อและแยกตัวออก ซ้ำร้ำยกว่ำไม่แน่ว่ำอำจจะมีผู้ที่คิดก่อกบฏซ้อนขึ้นมำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 67
 ชายาเฉือนคม
อีก ซึ่งนั่นเป็นสิ่งท้ำยๆ ที่พวกเขำอยำกให้เกิดเลยทีเดียว
“พวกเรำเพิ่งให้อำวุธสนับสนุนกับชำวชนเผ่ำไป...” สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยทวน
ไม่นำนมำนี้พวกเขำเพิ่งจะลักลอบส่งอำวุธให้กับกองกำลังชุมชนของชนเผ่ำเหล่ำนั้นไปเพื่อให้
พวกเขำมีกำลังในกำรลอบโจมตีกองทัพที่ตั้งค่ำยอยู่ แม้จะเป็นจำนวนไม่มำก แต่ถ้ำใช้ให้ดีก็
สำมำรถที่จะสร้ำงควำมเสียหำยให้กับค่ำยของทหำรเฉียนฉินได้ไม่น้อยทีเดียว
“ใช่ แต่ผ่ำนมำตั้งหลำยวันแล้วยังไม่ได้ข่ำวกำรลอบโจมตีเลยแม้แต่ครั้งเดียว”
แม้น้ำเสียงจะนิ่งเรียบแต่สำหรับบุตรชำยแล้วเขำรู้ได้ทันทีว่ำตอนนี้บิดำของเขำกำลังไม่พอใจ
กับควำมล่ำช้ำของพวกชนเผ่ำอยู่แน่นอน
“...น่ำกลัวว่ำคนพวกนั้นจะไม่กล้ำ หรือไม่ก็ยังไม่มีแผนโจมตี”
สุ่ยเอ้ำเหยียนคำดเดำ เพรำะอย่ำงไรเสียพวกชนเผ่ำนั้นก็ไม่ใช่กลุ่มคนที่เคยรบทัพจับศึกอยู่
แล้ว ทักษะกำรใช้อำวุธก็มีเพียงพอแค่สำหรับกำรล่ำสัตว์เพื่อประทังชีวิตเท่ำนั้น จึงเป็นไป
ได้ยำกมำกที่คนเหล่ำนั้นจะมีแผนกำรลอบโจมตีค่ำยทหำร
“ข้ำถึงคิดว่ำเจ้ำต้องไปพบกับหัวหน้ำเผ่ำหลำงเสียหน่อย” สุ่ยผู้พ่อเอ่ย
“ถ้าเช่นนั้นหลังจากประชุมเรียบร้อยแล้วข้าจะเดินทางไปฉางซุน”
………..
“คุณหนูเจ้าคะ!!”
เสียงของเสี่ยวซีร้องขึ้นเมื่อเห็นว่ำคุณหนูของนำงเริ่มมีกำรขยับของเปลือกตำ ทั้งน้ำเสียง
และสีหน้ำดีใจของเสี่ยวซี รำวกับเป็นกำลังทำให้ฮัวหนิงเซียนพยำยำมจะปรับสำยตำของ
นำงให้เร็วที่สุด ริมฝีปำกของคุณหนูจอมแสบที่บัดนี้ ทำได้เพียงนอนสิ้นฤทธิ์อยู่บนเตียง
เผยอขึ้นเล็กน้อย รำวกับพยำยำมจะเอ่ยอะไรสักอย่ำง
“...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 68
 ชายาเฉือนคม
“คุณหนูว่ำอย่ำงไรนะเจ้ำคะ” เสี่ยวซีพยำยำมยื่นศีรษะเข้ำไปเพื่อให้ได้ยินเสียงคุณหนูของ
นำงใกล้ๆ
“ข้ำ..”
“คุณหนูค่อยๆ ลุกนะเจ้ำคะ ประเดี๋ยวข้ำจะรินชำมำให้”
ควำมตื่นเต้นทำให้เสี่ยวซีร้อนรนไปหมด เด็กสำวกุลีกุจอหันไปรินเติมน้ำให้กับคุณหนูของ
นำงอย่ำงรวดเร็วก่อนจะรีบยกชำที่ไม่ร้อนมำกส่งให้กับนำยของตนอย่ำงเอำใจ
ฮัวหนิงเซียนที่เพิ่งจะชันตัวอยู่ในท่ำกึ่งนั่งกึ่งนอนนั้นได้แต่เอนหัวไปมำด้วยควำมมึนงง เธอ
รู้ตัวดีว่ำอำกำรของเธอยังไม่มีทำงหำยสนิทแน่นอน เด็กสำวรับน้ำชำจำกสำวใช้ของตัวเอง
มำจิบช้ำๆ พลำงนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเห็นในฝันด้วยควำมแปลกใจ
ตั้งแต่เธอมำอำศัยร่ำงนี้อยู่ก็ไม่บ่อยนักที่เธอจะฝันครั้งล่ำสุดที่เธอฝันนั้นก็เป็นตอนที่สลบไป
หลังจำกขึ้นจำกน้ำซึ่งครั้งนั้นควำมฝันของเธอก็เป็นกำรเห็นภำพเรื่องรำวของฮัวหนิงเซียน
มำกกว่ำ ถ้ำพูดกันตำมหลักวิทยำศำสตร์แล้วมันก็คือกำรจมเข้ำไปในจิตสำนึกเท่ำนั้น...
แต่ควำมฝันเมื่อคืนนั้นต่ำงไปมำก
“คุณหนู พอจะทำนอะไรไหวรึไม่เจ้ำคะ...” เสี่ยวซีรีบถำม “ให้ข้ำไปยกโจ๊กมำให้ดีรึไม่เจ้ำคะ”
น้ำเสียงห่วงใยของเสี่ยวซีดูจริงกว่ำทุกครั้งที่เธอเคยได้ยินมำในชีวิตเลยทีเดียว ฮัวหนิงเซียน
ส่งยิ้มเซียวๆ ให้กับสำวใช้ตัวน้อยที่ดูจะห่วงเธอเป็นพิเศษก่อนจะพยักหน้ำเบำๆ เพื่อเป็น
สัญญำณกำรตกลง เธอหมดแรงและมึนหัวขนำดนี้น่ำจะเป็นอำกำรเบื้องต้นของคนที่ขำด
อำหำรเป็นเวลำนำนมำกกว่ำ ไม่แน่ว่ำถ้ำหำกเธอได้ทำนอะไรเข้ำไปแล้วมันอำจจะดีขึ้นก็ได้...
“คุณหนูรอข้ำสักครู่นะเจ้ำคะ..” เสี่ยวซีรีบร้อนออกไปทันทีที่ได้สัญญำณจำกเธอ
เด็กสำวกระพริบตำช้ำๆ ในขณะที่กำลังเรียบเรียงควำมคิดในหัวของตัวเอง ควำมฝันของ
เธอมันผสมปนเปกันมั่วซั่วไปหมดตั้งแต่ภำพของคนกำลังรบกันแล้วก็มีหอกแทงมำที่เธอ
นอกจำกนั้นเท่ำที่เธอพอจะนึกได้ก็มีภำพเธออยู่ในกองไฟ แล้วก็ภำพแรกที่เธอเห็นในร่ำง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 69
 ชายาเฉือนคม
ของฮัวหนิงเซียนภำพน้ำขุ่นๆ กับควำมหนำวเย็นที่เหมือนจริงจนน่ำกลัว ไปจนถึงควำมรู้สึก
เจ็บแปลบบริเวณที่เธอเคยถูกยิงในวันสุดท้ำยของชีวิตฟ่ำนหยำงสือ...
ภำพทั้งหมดไม่ประติดประต่อกันสักนิดแต่ควำมรู้สึกเหมือนตำยซ้ำๆ กันนั้นกลับน่ำกลัวจน
ไม่อำจจะต้ำนทำนได้สักนิด แม้ว่ำควำมปวดร้ำวของร่ำงกำยเธอยำมนี้จะเริ่มลดลงแล้วก็ตำม
แต่ควำมรู้สึกเหมือนตำยซ้ำๆ นั้นยังติดอยู่ในควำมทรงจำของเธอไม่เสื่อมคลำย
“คุณหนู ท่ำนหมอมำ..”
เสียงชำยอีกคนดังขึ้นข้ำงนอกเป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยแต่เธอไม่มีเสียงพอจะตอบกลับไปเท่ำนั้น
เด็กสำวทำได้เพียงอ้ำปำกน้อยๆ ด้วยหวังว่ำจะมีเสียงอะไรหลุดออกไปบ้ำงแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ข้ำจะให้ท่ำนหมอเข้ำไปตรวจท่ำนแล้วนะ”ลู่เฟยเอ่ยคล้ำยให้สัญญำณ
ฮัวหนิงเซียนขยับตัวให้อยู่ในท่ำทำงที่ดีขึ้น ในขณะที่ชำยชรำหลังค้อมคนหนึ่งเดินผ่ำนม่ำน
บังสำยตำเข้ำมำ เขำเป็นชำยชรำอำยุอำนำมน่ำจะขึ้นเลยผ่ำนเลขแปดมำพักใหญ่ๆ แล้ว
หนวดเครำของชำยผู้นี้เป็นสีขำวล้วนแบบที่เธอมักจะเห็นในหนังจีนกำลังภำยในบ่อยๆ แต่
นึกไม่ถึงว่ำเธอจะได้มำเห็นกับตำที่นี่ตอนนี้มันค่อนข้ำงน่ำตื่นเต้นพอควร
“เจ้ำ.. ฟื้นแล้วสินะแม่นำงฟ่ำน”
คำพูดของชำยชรำทำเอำเด็กสำวที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่เบิกตำกว้ำง เธอจ้องไปที่ชำยชรำ
ด้วยควำมประหลำดใจถึงขีดสุด เธอเริ่มสงสัยว่ำลู่เฟยอำจจะแจ้งชื่อเธอผิดไปหรือว่ำพี่ชำย
เธออำจจะจงใจปกปิดแซ่จริงของเธอเพื่อควำมปลอดภัย... ซึ่งไม่ว่ำจะเป็นเหตุผลไหนพอมำ
โดนทักด้วยแซ่เก่ำจำกชำยชรำที่ดูคล้ำยๆ พวกเซียนเฒ่ำแล้วก็ทำให้เธอใจหำยใจคว่ำไม่น้อย
“...”
เด็กสำวพยำยำมจะเอ่ยบำงอย่ำงหำกแต่ไม่สำมำรถทำได้เพรำะดูเหมือนว่ำลิ้นของเธอจะค้ำง
ชำเสียแล้ว ฮัวหนิงเซียนพยำยำมจะจิบน้ำชำลงไปเพิ่มเพื่อให้ได้มีเสียงในกำรโต้ตอบบ้ำง

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 70
 ชายาเฉือนคม
“ไม่ต้องรีบเอ่ยปำกหรอก เจ้ำจะยังพูดไม่ได้สักพักมันเป็นอำกำรข้ำงเคียงของกำรอำศัยร่ำง
ผู้อื่น”
ชำยชรำเอ่ยในสิ่งที่ทำให้เด็กสำวตกใจจนถึงขีดสุด เธอหันไปมองใบหน้ำของผู้พูดชัดๆ อย่ำง
รวดเร็ว เด็กสำวเพ่งมองไปที่ดวงตำที่ดูเหม่อลอยของชำยชรำด้วยต้องกำรค้นหำบำงอย่ำง
ในนั้น แต่ชำยคนนั้นกับไม่แสดงออกอะไรให้เธอเห็นทำงสำยตำเลยแม้แต่น้อย ...หรือว่ำ
“ใช่แล้ว ข้ำตำบอด”
...ให้มันได้อย่ำงนี้สิ...
ฮัวหนิงเซียนกรอกตำอย่ำงเหนื่อยหน่ำย เธอไม่อำจจะปฏิเสธได้ว่ำเธอรู้สึกขนลุกไม่น้อยกับ
กำรที่มีคนอื่นทำตัวเหมือนอ่ำนใจเธอได้ ยิ่งไม่ชอบเข้ำไปใหญ่ที่ชำยคนนี้เป็นชำยตำบอด
แถมยังอำยุมำกขนำดนี้ เพรำะเมื่อเป็นเช่นนั้นอย่ำว่ำแต่กำรอ่ำนแววตำที่อำจจะเป็นไปได้
ยำกเลย แม้แต่กำรอ่ำนสีหน้ำของคนที่มีใบหน้ำเหี่ยวย่นกับหน้ำของคนที่อยู่ในวัยหนุ่มสำว
ก็มีควำมยำกง่ำยที่ต่ำงกันมำกจำกกล้ำมเนื้อบนใบหน้ำ...
“เจ้ำอย่ำรังเกียจที่ข้ำได้ยินเสียงในใจเจ้ำเลย...” เซียนเฒ่ำเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเรำะ
“ข้ำบำเพ็ญเพียรมำนำนกว่ำจะได้ควำมสำมำรถนี้” ชำยชรำเอ่ยต่อ
“ที่เฉียนฉินไม่มีสำนักสอนกำรอ่ำนมนุษย์อย่ำงที่ที่เจ้ำจำกมำหรอก...”
...ชัดเลย...
ฮัวหนิงเซียนถอนหำยใจยำวพรืดเมื่อได้ยินประโยคนั้น ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่ำตำเฒ่ำนี่รู้
ทุกเรื่องจริงๆ โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งเรื่องที่เธอไม่คิดว่ำจะมีใครรู้ได้อย่ำงเรื่องชำติก่อนของ
เธอ เด็กสำวหันไปมองเฒ่ำประหลำดและไม่คิดจะพูดอะไรต่อเพรำะเธอแน่ใจแล้วว่ำเธอ
น่ำจะไม่สำมำรถพูดได้แน่นอน
“อำกำรของเจ้ำไม่ใช่โรคประหลำดอะไร”
...ใช่ ข้าก็ว่าอาการข้าเด็กไปเลยพอเจอเฒ่าประหลาดอ่านใจคนได้อย่างท่าน...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 71
 ชายาเฉือนคม
“ฮ่ำๆๆ เจ้ำเป็นเด็กที่ตลกดี” ตำเฒ่ำเอ่ย “ข้ำถือว่ำเป็นปกติกว่ำเจ้ำ เพรำะอย่ำงน้อยข้ำก็
ใช้ชีวิตนี้ในปัจจุบันชำตินี้ ไม่ได้ใช้ชีวิตนี้ในชำติของคนอื่น”
คำพูดของตำเฒ่ำประหลำดทำเอำเธออดคิดคัดค้ำนไม่ได้ แต่เพรำะว่ำตัวเธอไม่รู้วิธีปกปิด
ควำมคิดเท่ำกับปกปิดสีหน้ำ เธอเลยเลือกที่จะพยำยำมที่ไม่คิดอะไรให้มำกที่สุด เด็กสำว
เพียรนับเลขในใจไปเรื่อยๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ตำเฒ่ำประหลำดได้รับรู้ถึงควำมคิดของเธอ
“ข้ำมีเวลำไม่มำกนัก และเรื่องที่ข้ำรู้จำกเจ้ำก็มีทั้งเรื่องที่ข้ำพูดได้และพูดไม่ได้” ตำเฒ่ำเอ่ย
ขณะที่รินชำให้ตัวเองอย่ำงคล่องแคล่วทั้งที่ตำมองไม่เห็น
“เจ้ำใช้ร่ำงกำยของคนที่ตำยไปแล้วในกำรมีชีวิตอยู่ ร่ำงที่ไม่ใช่ของเจ้ำนั้นไม่มีทำงที่จะโอบอุ้ม
วิญญำณของเจ้ำได้นำนนัก และร่ำงนี้ก็มีเวลำจำกัดของมันเหมือนกัน...”
...เวลาจ้ากัด...
“ใช่เวลำจำกัด เพรำะนำงได้ตำยไปแล้วก่อนที่เจ้ำจะมำอำศัยร่ำงของนำง เจ้ำคิดว่ำร่ำงกำย
ของคนตำยจะอยู่ได้นำนเท่ำไหร่กัน”
สิ่งที่ตำเฒ่ำประหลำดเอ่ยทำให้ฮัวหนิงเซียนนิ่งไปอึดใหญ่ ควำมน่ำกลัวของควำมตำยที่เธอ
เคยคิดว่ำมันไม่มีอยู่จริงนั้นกลับมำโจมตีเธออีกครั้ง ฮัวหนิงเซียนตัวจริงนั้นตำยไปตั้งนำน
แล้วฟ่ำนหยำงสือเองก็เช่นกัน
ตอนนี้เธอเป็นเพียงวิญญาณคนตายที่อยู่ในร่างคนตายเท่านั้น...
“ไม่ว่ำจะยำขนำนไหนในแผ่นดินนี้ก็ไม่อำจรักษำเจ้ำได้”
...แหงแซะ...
ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ๆ กันอยู่ จะไปมีใครปรุงยำที่ทำให้วิญญำณคนตำยอยู่ในร่ำงคนตำยได้
อย่ำงเป็นสุขกันเล่ำของแบบนั้นมันก็เหมือนผลิตยำปลูกลิ้นเพิ่มให้มนุษย์ไม่มีใครเขำอยำก
ได้ลิ้นเพิ่ม มันก็คงเหมือนกันไม่มีใครคิดหรอกว่ำจะมีวิญญำณคนตำยมำอำศัยอยู่ในร่ำงคน
ตำยอีกคนมันไม่มีอุปสงค์ทำงกำรตลำด
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 72
 ชายาเฉือนคม
...แล้วเรื่องบ้าๆ พรรค์นี้มันก็ดันมาเกิดกับเธอเสียอีก...
“ฟ้ำดินมีเหตุผลเสมอ กำรที่เจ้ำยังตำยไม่ได้ก็ย่อมมีเหตุผลของมัน” ตำเฒ่ำเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
...เหตุผลส้นเท้าอะไรล่ะ...
เธอเกิดเป็นฟ่ำนหยำงสือเมื่อชำติก่อนพ่อก็ตำยหนีตำยมำกับแม่ได้ไม่นำนแม่ก็ตำย ได้รับ
กำรช่วยเหลือโดยพวกมำเฟียใช้ชีวิตมั่วสุมอบำยมุขสิ่งที่ทำก่อนตำยคือยิงคนที่หลงรักเธอ
แล้วมำเกิดใหม่ในร่ำงเด็กผู้หญิงอำภัพอย่ำงกับซินเดอร์เอลล่ำแถมยังมีพวกกบฏแผ่นดิน
คิดจะจับเธอแต่งงำนอีก ไม่ว่ำเหตุผลส้น_ีนของคนบนฟ้ำจะเป็นอะไรก็ตำมเธอขอคัดค้ำน
เต็มแรงเชียว
“ต้องขออภัยที่ข้ำคงจะบอกเจ้ำได้เท่ำนี้”
เสียงของตำเฒ่ำประหลำดเรียกเธอให้กลับมำสู่เหตุกำรณ์ปัจจุบันอีกครั้ง ฮัวหนิงเซียนหัน
ไปมองตำเฒ่ำด้วยสีหน้ำแสดงออกถึงควำมตกใจอย่ำงเห็นได้ชัด เรื่องที่อยู่ๆ มีคนมำทำตัว
เป็น NPC เล่ำถึงเรื่องที่เกิดกับเธอว่ำน่ำตกใจแล้วแต่เจ้ำ NPC ตัวนี้ดันมีจุดกั๊กข้อมูลที่จะเล่ำ
ไม่หมดเสียด้วย เด็กสำวเพ่งมองใบหน้ำของชำยแก่ด้วยควำมสงสัยปนหงุดหงิดใจ
...นี่ต้องจ่ายด้วยอะไรถึงจะง้างปากได้เล่า...
“เจ้ำจ่ำยอะไรข้ำก็บอกเจ้ำมำกไปกว่ำนี้ไม่ได้หรอก”
เด็กสำวกรอกตำอย่ำงเหนื่อยหน่ำยเมื่อพบว่ำตำเฒ่ำคนนี้จะไม่บอกข้อมูลของเธอแน่ๆ ทำไม
เธอถึงมั่นใจว่ำ เขำจะไม่บอกอะไรเธอเพิ่มน่ะหรือ ก็เพรำะว่ำใบหน้ำของเขำไม่มีวี่แววจะ
เปลี่ยนใจแม้แต่น้อยเลยล่ะสิ เด็กสำวถอนหำยใจยำวพรืดก่อนจะเลื่อนตัวลงไปอยู่ในท่ำนอน
อีกครั้งเมื่อมั่นใจว่ำบทสนทนำคงจะจบแล้วจริงๆ
“อำกำรของเจ้ำจะฟื้นตัวเองตำมเงื่อนไขของ....” ตำเฒ่ำเงียบไปอึดใจใหญ่คล้ำยกับว่ำมัน
เป็นสิ่งที่ไม่สำมำรถเอ่ยออกมำได้
“ไม่ต้องรีบร้อนเจ้ำจะไม่ตำยเร็วๆ นี้”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 73
 ชายาเฉือนคม
พอเอ่ยจบตำเฒ่ำก็เดินผ่ำนม่ำนบังตำออกไปทันที ทิ้งให้คุณหนูที่ต้องอยู่กับอำกำรที่ไม่สำมำรถ
รักษำได้นอนคำนึงถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปพลำง เสียงพูดคุยของคนภำยนอกนั้นทำให้เธอรู้
ว่ำตอนนี้ฮัวเฟยเทียนได้กลับมำจำกเมืองหลวงแล้ว ตำเฒ่ำที่อ้ำงว่ำตัวเองบำเพ็ญเพียรกลับ
กล่ำวโกหกพี่เธอน่ำตำเฉยว่ำเธอเป็นโรคประหลำดที่เกิดจำกกำรเดินทำงและอีกไม่นำนก็
จะหำยเอง...
...ไม่แน่อำจจะจริงก็ได้...
เธอเป็นโรคที่มำจำกกำรเดินทำงจริงๆ แต่เป็นกำรเดินทำงข้ำมภพข้ำมชำติและไม่นำนเธอ
ก็จะหำยเองเพรำะเงื่อนไขของอะไรสักอย่ำงที่เธอก็ไม่รู้ว่ำมันคืออะไร...
...วี่แววหำยน้อยจนไม่น่ำเสี่ยงลงทุนเลย...
“หนิงเอ๋อร์ เจ้ำฟื้นก็ดีแล้ว พี่ห่วงเจ้ำแทบแย่”
ฮัวเฟยเทียนในชุดแม่ทัพเต็มยศเดินเข้ำมำหำเธอหลังม่ำน ทั้งสีหน้ำและสำยตำของแม่ทัพฮัว
เต็มไปด้วยควำมเป็นห่วงและอิดโรยจนน่ำตกใจ เธอยังจำภำพล่ำสุดที่เธอได้เจอกับเขำได้
เธอสำบำนได้ว่ำครั้งสุดท้ำยก่อนจะเจอกันเขำยังไม่มีสภำพแย่ขนำดนี้
“ท่ำนพี่...” เสียงของเธอที่เริ่มจะกลับมำแล้วเอ่ยขึ้นอย่ำงแผ่วเบำ
“ท่ำนหมอบอกว่ำเจ้ำไม่เป็นอะไรมำก เพียงแต่เจ้ำจะยังเดินทำงไปไหนไม่ได้สักพัก”
สำยตำของฮัวเฟยเทียนอ่อนลงพอตัว
“แม้ค่ำยนี้จะไม่สบำยนัก เจ้ำก็ต้องทนอยู่ไปสักพักรอให้ร่ำงกำยเจ้ำพร้อมก่อนแล้วถึงตอนนั้น
พี่จะพำเจ้ำกลับจวนเอง”
ฝ่ำมือที่อบอุ่นอ่อนโยนของฮัวเฟยเทียนลูบลงที่ศีรษะน้องสำวของเขำอย่ำงแผ่วเบำ ฮัวหนิง
เซียนช้อนตำมองใบหน้ำของแม่ทัพใหญ่ด้วยควำมรู้สึกผิดเต็มประดำ ชำยคนนี้จะรู้สึกแย่
ขนำดไหน ถ้ำหำกรู้ว่ำน้องสำวของเขำแท้จริงนั้นตำยไปนำนแล้ว...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 74
 ชายาเฉือนคม
“ไม่ต้องห่วง”
มือเย็นของฮัวหนิงเซียนแตะลงที่หลังมือของแม่ทัพปรำบกบฏแผ่วเบำ เด็กสำวพยำยำม
ยกยิ้มให้ได้มำกที่สุดเท่ำที่เธอจะทำได้ อย่ำงไรเสียเธอเองก็คงจะไม่ตำยเร็วๆ นี้อย่ำงที่ตำ
เฒ่ำนั่นบอกในเวลำที่เหลือที่ฮัวหนิงเซียนจะมีชีวิตอยู่กับพี่ชำยทั้งสองของนำงได้เธอก็จะ
พยำยำมทำมันให้ดีที่สุด...
“หนิงเอ๋อร์จะอยู่กับพี่ใหญ่ พี่ใหญ่อย่าห่วงเลย”
……….
“แล้วเสบียงเราเหลือเท่าไหร่”
“ยังพอเหลือขอรับ พอจะอยู่ได้สองอำทิตย์”
คำรำยงำนจำกทหำรในกองทำให้ผู้เป็นแม่ทัพถึงกับขมวดคิ้วด้วยควำมหนักใจ มือเรียวของ
ฮัวเฟยเทียนวำงตะเกียบลงก่อนจะลุกขึ้นทันที ทั้งที่เพิ่งเริ่มมื้ออำหำรได้ไม่นำนเท่ำนั้น
“หนิงเอ๋อร์ พี่จะไปตรวจกองเสบียงเสียหน่อย เจ้ำทำนไปอำหำรต่อเถอะ...”
แม่ทัพใหญ่หันมำสั่งน้องสำวของตัวเองก่อนจะเดินตำมทหำรที่เข้ำมำรำยงำนออกไป เด็กสำว
ที่เพิ่งจะฟื้นได้ไม่นำนมองตำมร่ำงสูงของพี่ชำยตัวเองออกไปด้วยสำยตำครุ่นคิด เด็กสำวหัน
มองหน้ำสำวใช้ตนเองก่อนจะวำงตะเกียบลงบ้ำง
“คุณหนูอิ่มแล้วรึเจ้ำคะ?”
เสี่ยวซีถำมขึ้นด้วยควำมเป็นห่วงคุณหนูของนำงเพิ่งจะทำนอำหำรไปได้ไม่เท่ำไหร่เอง แถม
ร่ำงกำยของฮัวหนิงเซียนเองก็เพิ่งจะฟื้นได้ไม่นำนเสียด้วย วันๆคุณหนูของนำงก็ทำนน้อย
เหลือเกิน เด็กสำวตั้งใจไว้แล้วไม่ว่ำอย่ำงไรวันนี้นำงก็ต้องบังคับคุณหนูของนำงให้กินอำหำร
ให้หมดให้ได้...
“ยัง”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 75
 ชายาเฉือนคม
คำตอบของฮัวหนิงเซียนทำให้สำวใช้ตัวน้อยพอจะสบำยใจได้เปรำะหนึ่ง หำกแต่คำถำม
ต่อมำนั้นกลับเรียกควำมแปลกใจให้กับเสี่ยวซีได้ไม่น้อย
“ช่วงนี้ฤดูเหมันต์แถวนี้เพำะปลูกไม่ได้ใช่หรือไม่...” คำถำมที่ออกมำจำกปำกของฮัวหนิง
เซียนนั้น ทำให้สำวใช้ตัวน้อยได้แต่เอียงคออย่ำงแปลกใจ
“ใช่เจ้ำค่ะ แต่เดิมทีเมืองฉำงซุนก็ไม่ใช่เมืองเพำะปลูกอยู่แล้วนะเจ้ำคะ” เสี่ยวซีตอบสิ่งที่
ตนเองรู้ออกมำ
“ถ้ำงั้นคนที่นี่ก็ซื้ออำหำรอย่ำงเดียวใช่หรือไม่”
“ใช่เจ้ำค่ะ ทุกๆ ฤดูจะมีคำรำวำนพ่อค้ำจำกต่ำงเมืองเอำของมำขำยที่นี่เพื่อแลกกับของป่ำ
เจ้ำค่ะ”
สำวใช้ตัวน้อยเอ่ยไปทั้งที่ยังไม่เข้ำใจว่ำคุณหนูของนำงจะถำมเอำข้อมูลพวกนี้ไปทำอะไร
นำงเริ่มชินแล้วกับควำมสงสัยประหลำดๆ ของคุณหนูของนำง ขอเพียงแค่คุณหนูไม่ออกไป
ก่อเรื่องวุ่นวำยนอกค่ำยและตั้งใจดูแลร่ำงกำยตัวเองให้ดีเท่ำนี้ จะให้นำงตอบอะไรก็ไม่เกี่ยง
ทั้งนั้น
“ถ้ำงั้นฤดูเหมันต์อย่ำงนี้ ก็ถือว่ำขำดแคลนอำหำรสินะ”
“ใช่เจ้ำค่ะ เพรำะฉะนั้นคุณหนูก็ไม่ควรกินทิ้งกินขว้ำงนะเจ้ำคะ”
เสี่ยวซีเอ่ยเตือนเมื่อเริ่มรู้สึกว่ำคุณหนูของนำงจะวำงตะเกียบนำนไปแล้ว ฮัวหนิงเซียนหยิบ
ตะเกียบขึ้นมำคีบอำหำรทำนต่อ ในขณะที่ในหัวของนำงก็ครุ่นคิดถึงเหตุกำรณ์ที่เกิดขึ้นไป
ด้วย เด็กสำวเคี้ยวอำหำรไปขมวดคิ้วไปรำวกับว่ำนำงไม่ได้ใส่ใจกับรสชำติอำหำรมื้อนี้นัก
“ถ้ำอย่ำงนั้น แทนที่จะปล้นทำไมถึงเผำเสบียงทิ้งล่ะ”
คำถำมของคุณหนูตัวแสบทำเอำบ่ำวทั้งสองและทหำรยำมหยุดกริยำที่กำลังทำอยู่ทันที
เด็กสำวคีบชิ้นหมูแดงเข้ำปำกก่อนจะเคี้ยวอย่ำงช้ำๆ รำวกับว่ำเรื่องที่เธอเพิ่งเอ่ยเมื่อกี้ไม่ใช่
เรื่องสำคัญมำกนัก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 76
 ชายาเฉือนคม
“...คุณหนูหนิงเซียนหมำยถึงอะไรหรือขอรับ”
ทหำรยำมคนหนึ่งหลังจำกที่หันไปปรึกษำกับเพื่อนทหำรแล้วก็เลือกที่จะลองเสี่ยงถำมคุณหนู
ของท่ำนแม่ทัพดู ทั้งที่รู้ว่ำมันเป็นเรื่องที่เสี่ยงมำกกับกำรสนทนำกับน้องสำวของแม่ทัพฮัว
แต่ก็เพรำะคำถำมของนำงนั้น ทำให้พวกเขำเกิดรู้สึกสนใจขึ้นมำจริงๆ
หลำยวันมำนี้ทั้งเสบียงและอำวุธรวมถึงฟืนของกองทัพถูกลักลอบเผำอยู่เรื่อยๆ โดยไม่สำมำรถ
จับมือใครดมได้ แม้ว่ำเรื่องนี้จะไม่กระทบต่อกำรกินอยู่ของกองทัพเสียเท่ำไหร่แต่ก็ค่อนข้ำง
ทำลำยขวัญกำลังใจของทหำรไม่ใช่น้อยกัน
“ท่ำนสวี่ใช่หรือไม่?” ฮัวหนิงเซียนถำมออกไปด้วยไม่แน่ใจว่ำเป็นใคร
แม้ว่ำเธอจะอยู่ค่ำยนี้มำได้ไม่นำนไม่นับวันที่เธอสลบไปแต่เธอก็สำมำรถจำทหำรยำมที่เข้ำ
มำเพื่ออำรักขำเธอได้เกือบครบทุกคน แม้จะได้ยินเพียงแต่เสียงผ่ำนม่ำนกั้นเท่ำนั้น แต่ไม่นำน
เธอก็พอจะแยกเสียงแต่ละคนออกอย่ำงรวดเร็วจนสร้ำงควำมทึ่งให้กับกองทหำรไม่ใช่น้อย
“ใช่ขอรับ ข้ำน้อยสวี่จงเล่ยขออนุญำตถำมคุณหนูหนิงเซียน”
“ไม่ต้องมำกควำมหรอก” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยสบำยๆ ก่อนจะคีบอำหำรเข้ำปำกอีกคำในระหว่ำง
ที่พยำยำมเรียบเรียงคำพูดของตัวเองให้เข้ำใจง่ำยที่สุด
“ข้ำแค่คิดว่ำมันแปลกน่ะ” ฮัวหนิงเซียนวำงตะเกียบลง “ถ้ำข้ำเป็นโจรพวกนั้นจริงๆ แทนที่
จะเผำเสบียงสู้ขโมยออกไปไม่ดีกว่ำรึ?”
“จริงด้วย” เสี่ยวซีพยักหน้ำรับ
“นั่นในกรณีที่เป็นโจรล่ะนะ”
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยในขณะที่พยักหน้ำให้เสี่ยวซีมำยกสำรับอำหำรที่เธอสู้ทำนจนเกือบหมด
ออกไปจัดกำร เด็กสำวจิบน้ำชำช้ำๆ ก่อนจะเริ่มอธิบำยสิ่งที่เธอคิดต่อโดยไม่ทันสังเกตกำร
เปลี่ยนแปลงของเงำนอกม่ำน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 77
 ชายาเฉือนคม
“แต่ถ้ำกรณีที่เป็นศัตรูแล้วก็ยังนับว่ำแปลกอยู่ดี...” ฮัวหนิงเซียนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะ
เอ่ยต่อ “ถ้ำเป็นศัตรูสู้เผำทีเดียวให้วำยวอดไปเลยไม่ดีกว่ำรึ...”
“อ่ำ...” เสียงตอบรับจำกหลังม่ำนทำให้เด็กสำวมั่นใจว่ำยังมีคนฟังอยู่
“มำลอบเผำทีละเล็กทีละน้อยอย่ำงนี้ อย่ำงไรเสียค่ำยนี้ก็ไม่ได้ลำบำกอะไรอยู่แล้ว... ก็แค่
ธนูไม่ถึงร้อยข้ำวไม่ถึงสิบถังฟืนไม่ถึงเกวียน” เด็กสำวเบ้ปำก “เหมือนกับทำเพื่อทำลำยควำม
น่ำเชื่อถือของกองทัพมำกกว่ำท่ำนว่ำมั้ย?”
แปะๆๆๆ
เสียงปรบมือดังขึ้นข้ำงนอกม่ำนทำให้ฮัวหนิงเซียนที่กำลังจมอยู่ในควำมคิดของตัวเองรีบหัน
กลับไปที่ม่ำนทันที เงำของคนที่ดูไม่คุ้นเคยปรำกฏขึ้นหลังม่ำนบังตำทำเอำคนที่เพิ่งปล่อย
ไก่ตกใจจนแทบทำจอกชำร่วง
“ฉลาดสมกับเป็นเจ้าจริงๆ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 78
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 36 บุคคลอันตราย

“ฉลำดสมกับเป็นเจ้ำจริงๆ”
น้ำเสียงชื่นชมที่ดังมำจำกหลังม่ำนบังตำนั้นทำให้ฮัวหนิงเซียนแทบอยำกจะกัดลิ้นตัวเอง
ตำยเสียเดี๋ยวนั้น ช่ำงเป็นควำมรู้สึกกระอักกระอ่วนจนไม่สำมำรถจะบรรยำยได้ จะไม่ให้
กระอักกระอ่วนได้อย่ำงไร ในเมือ่ ตัวเธอเพิ่งจะประกำศออกไปโต้งๆว่ำเธอรู้กลศึกครั้งนี้แล้ว
และดันประกำศมันต่อหน้ำคนที่เธอไม่อยำกจะให้เขำรู้ว่ำเธอรู้มำกที่สุดเสียด้วย
“ถวำยพระพรหวังแปด ขออภัยข้ำน้อยไม่ทรำบว่ำท่ำนจะทรงเสด็จ จึงทำให้ไม่ได้ออกไป
ต้อนรับ”
เสียงตอบรับจำกหลังม่ำนทำให้ฉินชงหยวนยกยิ้มอยำกถูกใจ ส่วนหนึ่งก็ดีใจที่นำงจำเสียง
เขำได้ อีกส่วนก็สบำยใจที่สุขภำพของเด็กสำวดูเหมือนจะดีขึ้นแล้ว แถมดีขึ้นขนำดมำนั่ง
วิเครำะห์เรื่องกำรโจมตีค่ำยทหำรเป็นฉำกๆ เสียด้วย ท่ำทำงว่ำหมอเทวดำที่เขำส่งมำจะ
ทำหน้ำที่ได้ดีทีเดียว
“ไม่ต้องมำกควำมหรอก...” ฉินชงหยวนทรุดตัวลงนั่งที่เก้ำอี้ไม้ตัวหนึ่ง “ถ้ำเจ้ำรู้ก่อนเจ้ำก็
ไม่ออกมำต้อนรับข้ำพอดีน่ะสิ...”
ถึงจะไม่อยำกยอมรับแต่ว่ำเขำพูดได้ถูกเผง ถ้ำหำกเธอรู้ว่ำจะมีหวังองค์ใดเสด็จเธอจะรีบ
วำงแผนหนีออกไปจำกค่ำยแห่งนี้ให้เร็วที่สุดเท่ำที่จะทำได้ แต่ดูเหมือนว่ำรอบนี้จะไม่ทัน
เสียแล้ว
“ถ้ำอย่ำงไรข้ำจะให้คนเตรียมสำรับต้อนรับ” เด็กสำวเอ่ยตำมมำรยำทที่พึงกระทำแม้จะ
ขัดอกขัดใจตัวเองไม่น้อยก็ตำม
“ช่ำงมีน้ำใจยิ่งนัก ทั้งที่ข้ำมำดึกขนำดนี้แท้ๆ” ฉินชงหยวนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ำยิ้มแย้ม “แต่
ช่วยรออีกหน่อยเถอะ พี่ของข้ำทั้งสองก็คงจะหิวเช่นกัน...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 79
 ชายาเฉือนคม
...พี่ทั้งสอง?...
เด็กสำวเพียงแต่เลิกคิ้วขึ้นเท่ำนั้น แม้ว่ำมันจะไม่แปลกเท่ำไหร่กับกำรเสด็จลับๆ ล่อๆ ของ
หวังแปดคนนี้ แต่หวังหกนั้นไม่ใช่คนที่จะเสด็จมั่วซั่ว เท่ำที่เธอรู้มำถ้ำฮัวเฟยเทียนประจำทัพ
อยู่ที่ฉำงซุนฉินหำนเฟิงจะต้องไปประจำทัพทำงเหนือแทนไม่มีทำงที่ทั้งสองคนจะมำอยู่ใน
แดนเดียวกันเพรำะนั่นเป็นเหตุจำเป็นทำงกำรศึก แล้วเมื่อครู่เขำใช้คำว่ำพี่ทั้งสองงั้นหรือ...
“ท่ำนหมำยถึงพี่ชำยทั้งสองของท่ำน?..” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยถำมด้วยควำมไม่เข้ำใจ
“ใช่ แม้จะกระทันหันไปเล็กน้อยแต่คืนนี้หวังหก หวังเจ็ด และข้ำเสด็จเยี่ยมค่ำยทหำรเมือง
ฉำงซุนเป็นกรณีพิเศษ”
แม้จะเล่ำด้วยน้ำเสียงสบำยๆ แต่ใบหน้ำของหวังหนุ่มไม่ได้แสดงออกเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย
ใบหน้ำของฉินชงหยวนเต็มไปด้วยควำมกังวลที่สังเกตได้ชัด โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งเมื่อเป็นคน
ที่นั่งอยู่ไม่ห่ำงอย่ำงลู่เฟย เด็กหนุ่มเคำะปลำยเล็บลงบนแผ่นกระดำนพื้นเบำๆ สองสำม
ครั้งเพื่อส่งสัญญำณเตือนนำยของตน
เมื่อได้ยินเสียงเคำะนั้นฮัวหนิงเซียนก็เลิกคิ้วขึ้นทันทีด้วยควำมแปลกใจ เด็กสำววำงจอกชำ
ลงอย่ำงแผ่วเบำก่อนจะลอบเคำะเล็บกลับเบำๆ ครั้งหนึ่ง กำรเคำะเล็บเป็นสัญญำณเล็กๆ
ที่พวกเธอนัดกันเอำไว้สำหรับสื่อสำรกันผ่ำนม่ำนบังตำโดยไม่ต้องใช้วำจำถูกนำมำใช้อย่ำง
ถูกเวลำเหลือเกิน ถึงแม้เธอจะริเริ่มคิดมันเพรำะว่ำเธอกังวลเรื่องอำกำรพูดไม่ได้หลังจำกฟื้น
ก็ตำมแต่ตอนนี้ดูเหมือนสัญญำณนี้จะมีประโยชน์มำกกว่ำที่คิดเสียแล้ว...
“เช่นนั้นพวกท่ำนคงจะมำคุยกันเรื่องกำรทหำร ข้ำน้อยอยู่คงจะไม่เหมำะนัก”
เด็กสำวรีบปัดสวะให้พ้นตัวทันที เสียงเคำะเบำๆ สองจังหวะดังขึ้นจำกลู่เฟยเป็นสัญญำณ
บอกเธอว่ำมีบำงคนกำลังจะเดินมำเพิ่มเพรำะฉะนั้นเธอต้องรีบพำตัวเองออกจำกคนพวกนี้
ให้ไวที่สุด อย่ำงที่ตำเฒ่ำประหลำดบอกเธอมีเวลำชีวิตไม่มำกนัก และสิ่งสุดท้ำยที่เธออยำก
จะทำก็คือยุ่งกับเรื่องเสี่ยงตำย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 80
 ชายาเฉือนคม
“หลังจำกฟังควำมคิดเห็นเจ้ำแล้ว ข้ำคิดว่ำเจ้ำน่ำจะอยู่ที่นี่นะ” ฉินชงหยวนเอ่ยสบำยๆ
เช่นเคย
ฮัวหนิงเซียนไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆ แม้แต่เรื่องพฤติกรรมของกองโจรนำงก็รู้เป็นอย่ำงดี
แม้จะน่ำสงสัยว่ำนำงไปรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่ำงไร แต่ด้วยนิสัยซุกซนของนำงแล้วเขำคิดว่ำคง
จะมีเป็นหมื่นวิธีที่คุณหนูคนเล็กแห่งตระกูลฮัวจะหำทำงรู้เรื่องพวกนี้ได้
“ทรงอภัยด้วย ข้ำน้อยไม่อำจอยู่ได้ด้วยกฏค่ำยทหำร...”
เด็กสำวตอบพลำงเคำะเล็บเบำๆ ติดกันสำมครั้งเป็นกำรส่งสัญญำณให้ลู่เฟยไปตำมพี่ชำย
เธอมำ กฏของค่ำยทหำรนั้นเคร่งครัดสตรีไม่สำมำรถมำนั่งสนทนำกับบุรุษเรื่องกำรศึกได้
เพรำะฉะนั้นหำกเธอยกเรื่องกฎแล้วไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็จะสำมำรถพ้นจำกสถำนกำรณ์นี้ได้
แน่นอน
“ข้ำเป็นหวัง ถ้ำข้ำบอกให้อยู่เจ้ำก็อยู่ได้” ฉินชงหยวนเอ่ย “อีกอย่ำงเรื่องที่เจ้ำขอไว้ครำว
ที่แล้ว ข้ำ...”
ฉินชงหยวนวรรคคำพูดเพียงครู่ในขณะที่ลู่เฟยลอบถอยตัวออกไปที่ประตูอย่ำงรวดเร็ว ฮัว
หนิงเซียนพอจะเห็นเงำรำงๆ ของลู่เฟยก็รีบเคำะนิ้วสองครั้งเป็นสัญญำณเสียก่อน เด็กหนุ่ม
ที่ได้ยินเสียงยกเลิกคำสั่งก็ชะงักเท้ำทันทีด้วยสีหน้ำงุนงง ลู่เฟยลอบมองออกไปนอกหน้ำต่ำง
เพื่อสำรวจลู่ทำงอีกครั้งด้วยควำมกังวล เด็กหนุ่มไม่เข้ำใจว่ำ ฮัวหนิงเซียนจะยกเลิกคำสั่ง
เรียกแม่ทัพฮัวทำไมในเมื่อสถำนกำรณ์อย่ำงนี้กำรเรียกฮัวเฟยเทียนมำน่ำจะเป็นทำงเลือก
ที่ดีที่สุด
“เรื่องนั้น มีปัญหำอะไรรึ?” ฮัวหนิงเซียนโยนคำรำชำศัพท์ทิ้งไปก่อนที่จะรีบถำมอย่ำงรวดเร็ว
“ข้ำไม่สำมำรถจัดกำรให้ได้จริงๆ ตอนนี้คหบดีฮัวมีผลงำนมำกในงำนสมโภชอำณำจักร
เฉียนฉิน...” คำบอกเล่ำของหวังหนุ่มทำให้ฮัวหนิงเซียนเลิกคิ้วอย่ำงแปลกใจ
“พ่อข้ำเนี่ยนะ?” เด็กสำวทวนคำอย่ำงประหลำดใจ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 81
 ชายาเฉือนคม
...เป็นไปไม่ได้ที่คนอย่ำงฮัวอี้ฉินจะมีสมอง...
แม้ว่ำจะตะขิดตะขวงใจกับน้ำเสียงเหมือนจะไม่เชื่อของฮัวหนิงเซียนแต่ฉินชงหยวนก็
อธิบำยถึงเหตุผลที่เขำไม่สำมำรถดำเนินกำรตำมที่นำงขอได้ต่อ
“ใช่ แถมผลงำนนั้นยังเป็นที่ชื่นชมของฮ่องเต้มำกด้วย เจ้ำตัดใจเรื่องนั้นไปก่อนเถอะ”
ฉินชงหยวนเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบำ เขำไม่เข้ำใจเท่ำไหร่ว่ำทำไมฮัวหนิงเซียนถึงได้ของให้เขำ
ช่วยลดบทบำทของบิดำตัวเองเป็นกำรตอบแทนเรื่องคำสำรภำพจำกนักโทษทั้งสองคนนั้น
ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องที่ธิดำที่กตัญญูควรทำเลยแม้แต่น้อย แต่ด้วยควำมที่ฮัวหนิงเซียนไม่ใช่สตรี
ไร้สำระ จึงทำให้เขำกล้ำรับปำกด้วยเชื่อว่ำนำงคงมีเหตุผลอะไรสักอย่ำงแน่นอนที่ทำเช่นนั้น
“ผลงำนถูกใจฮ่องเต้?” ยิ่งฟังคำบอกเล่ำก็ยิ่งสร้ำงควำมแปลกใจให้เธอเข้ำไปใหญ่
ก็ไม่อยำกดูถูกหรอกนะแต่คนอย่ำงฮัวอี้ฉินที่ว่ำไม่น่ำมีปัญญำสร้ำงผลงำนแล้วเรื่องที่ไม่น่ำ
เกิดยิ่งกว่ำนี้ก็คือผลงำนไปเข้ำตำฮ่องเต้เนี่ยแหละ บอกเธอว่ำปีนี้หิมะตกย้อนขึ้นฟ้ำยังดู
น่ำเชื่อกว่ำเลย เด็กสำวขมวดคิ้วอย่ำงแปลกใจ สถำนกำรณ์ของบิดำเธอนั้นประหลำดเสีย
ยิ่งกว่ำพวกคนที่มำเผำเสบียงเสียอีก
...อยู่ๆ มีคนท้าบุญสมองมาให้รึไง?...
“หวังหกเสด็จ หวังเจ็ดเสด็จ” เสียงประกำศดึงเธอให้กลับเขำมำอยู่ในสถำนกำรณ์ปัจจุบัน
อีกครั้ง...
“ถวำยพระพรพี่หก ถวำยพระพรพี่เจ็ด”
เสียงตอบรับของฉินชงหยวนทำให้เธอรู้ตัวแล้วว่ำเธอไม่อำจจะลุกไปไหนได้อีก เด็กสำว
ลอบถอนหำยใจอย่ำงเหนื่อยหน่ำย นี่เธอต้องอยู่ฟังเรื่องนี้จริงๆ หรือ... ทันใดนั้นร่ำงสูงใหญ่
ร่ำงหนึ่งเดินตำมเงำของบุรุษสองคนแรกเข้ำมำด้วย เงำที่คุ้นเคยของฮัวเฟยเทียนนั้นทำให้
เธอแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยควำมดีใจ
“เชิญประทับก่อน ประเดี๋ยวจะให้คนยกสำรับมำให้”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 82
 ชายาเฉือนคม
คำพูดต้อนรับแข็งๆ ของฮัวเฟยเทียนนั้นแสดงออกถึงบุคคลิกของพี่ชำยคนโตยำมทำงำน
ได้ดี เด็กสำวได้แต่นั่งนิ่งสร้ำงควำมหวังให้ตัวเองลึกๆ ว่ำบำงทีแม่ทัพฮัวจะรู้ตัวว่ำน้องสำว
ผู้อ่อนโยนเรียบร้อยอ่อนต่อโลกไม่ควรนั่งรวมอยู่กับเหล่ำบุรุษยำมค่ำคืนอย่ำงนี้
...รู้ตัวเถอะ กรำบล่ะ...
กึกๆ กึก
สัญญำณเล็บดังมำจำกข้ำงหลังม่ำนอีกครั้งเป็นสัญญำณที่ทำให้เด็กสำวเบิกตำด้วยควำม
แปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มเคำะส่งคำถำมกลับไป น่ำแปลกที่เธอได้สัญญำณรอจำกลู่เฟย
ในสถำนกำรณ์แบบนี้พวกนักพนันย่อมรู้กันดีว่ำควรเผ่นให้ไวจะดีที่สุดแต่กลับไปสัญญำณ
ให้รอนั้นก็อำจจะแปลได้ว่ำสถำนกำรณ์หลังม่ำนนั่นไม่สู้อำนวยนัก
“หนิงเอ๋อร์” เสียงเรียกจำกฮัวเฟยเทียนทำเอำเธอสะดุ้งสุดตัวด้วยกำลังจมอยู่กับกำรหำทำง
รอดให้ตัวเองอยู่...
“เจ้ำคะ”
ฮัวหนิงเซียนตอบรับเสียงค่อยในใจได้แต่ภำวนำให้แต้มบุญของตัวเธอมีมำกพอที่จะผ่ำน
เหตุกำรณ์นี้ไปได้ แต่ดูเหมือนต่อให้เอำแต้มบุญของฮัวหนิงเซียนมำบวกลบกับแต้มบำป
ของเธอก็ยังไม่พอสำหรับงำนนี้...
“ออกมำนี่เถอะ ข้ำมีคนอยำกให้เจ้ำเจอ” น้ำเสียงของฮัวเฟยเทียนนั้นนิ่งจนน่ำแปลกใจ
...แหม ข้าไม่อยากเจอเสียด้วยสิ...
แต่ถึงจะคิดอย่ำงนั้นแต่เธอไม่ได้มีสิทธิ์ทำอะไรมำกขนำดนั้น เด็กสำวหันมองหน้ำเสี่ยวซี
ด้วยควำมชั่งใจซึ่งสีหน้ำของเสี่ยวซีก็เจื่อนไม่ต่ำงจำกเธอนัก เด็กสำวกลั้นใจลุกขึ้นจัดกระโปรง
ของตัวเองให้เข้ำที่โดยมีเสี่ยวซีช่วยก่อนจะค่อยๆ ก้ำวเท้ำออกไปอย่ำงแช่มช้ำพยำยำมรักษำ
มำดของคุณหนูฮัวหนิงเซียนให้ได้มำกที่สุด
“ถวำยพระพรหวังหก ถวำยพระพรหวังเจ็ด”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 83
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวย่อตัวถวำยพระพรหวังทั้งสองทั้งที่ยังหลุบตำลงมองพื้นตำมธรรมเนียมปฏิบัติ เด็ก
สำวก้มลงพิจำรณำชำยกระโปรงของตัวเองอย่ำงจริงจังทั้งๆ ที่มันเป็นแค่กระโปรงผ้ำธรรมดำ
ที่หำได้ทั่วไปเท่ำนั้น
“นี่หรือน้องหนิงเซียน” น้ำเสียงแผ่วเบำหำกแต่ใสกังวำนดังขึ้น
“ใช่แล้ว นำงคือฮัวหนิงเซียนบุตรคนเล็กของท่ำนแม่” ฮัวเฟยเทียนอธิบำย “หนิงเอ๋อร์ นี่
คือ หวังเจ็ด ฉินหยางอี้”
...หยำงอี้?...
เด็กสำวเงยหน้ำมองทันทีโดยไม่ทันระวังกริยำ ใบหน้ำของหวังเจ็ดนั้นเป็นใบหน้ำที่งดงำม
สมบูรณ์แบบที่สุดเท่ำที่เธอเคยเห็นมำ ทั้งดวงตำอ่อนโยนคิ้วเรียวสวยจมูกที่รับกับริมฝีปำก
ที่ดูเป็นธรรมชำติ ไม่นับกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลำยกับเสียงที่ฟังกังวำนอีก ทั้งหมด
ทั้งมวลนั้นทำให้เธอกล้ำเรียกชำยคนนี้ได้ว่ำสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว
“...” เด็กสำวนิ่งค้ำงไปชั่วขณะทันทีที่ได้สบสำยตำสีอ่อนของชำยตรงหน้ำ
โอเค เธอเริ่มคิดแล้วว่ำบำงทีตำแหน่งหวังนี่อำจจะเป็นเบื้องหน้ำของบริษัทโมเดลลิ่งในสมัยนี้
ก็ได้ ก็พอเข้ำใจหรอกนะว่ำเชื้อสำยมำดี แต่ก็ไม่นึกว่ำจะดีขนำดนี้พอมำนั่งรวมกันสำมคน
แล้วเธอรับรู้ได้ถึงระดับฟีโรโมนที่เพิ่มขึ้นในห้องได้เลย
...จั่นเจำช่วยข้ำด้วยเถอะ...
“ทำตัวตำมสบำยเถอะ เจ้ำเป็นบุตรของท่ำนน้ำจวี๋เฟินก็ถือเป็นพี่น้องข้ำ” น้ำเสียงกังวำนนั้น
เอ่ยอีกครั้ง
...พี่น้อง? อันนี้คือเรำสนิทกันหรือ?...
เด็กสำวได้แต่กระพริบตำปริบๆ ด้วยควำมงุนงงเธอลอบหันไปมองหวังทั้งสองที่นั่งอยู่ไม่ห่ำง
และพบว่ำพวกเขำมีท่ำทำงสงบกว่ำที่เธอคิดไว้ไม่น้อย ซึ่งยิ่งสงบก็ยิ่งน่ำแปลกไม่ใช่หรือ?
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 84
 ชายาเฉือนคม
ปกติทั้งสองคนนี้จะต้องมีปฏิกริยำอะไรสักอย่ำงสิ ยิ่งในสถำนกำรณ์แบบนี้ด้วย แต่กลับไม่
มีปฏิกริยำอะไรเลยแม้แต่น้อยแบบนี้มันผิดปกติชัดๆ
“มิบังอำจ” ฮัวเฟยเทียนเอ่ยขัด “ท่ำนเป็นถึงหวังเจ็ดไม่อำจจะมำนับญำติกับสำมัญชนได้”
“ท่ำนแม่ทัพ รังเกียจจะนับญำติกับข้ำงั้นหรือ”
น้ำเสียงตัดพ้อของฉินหยำงอี้ ทำให้เธอรู้สึกโอนอ่อนตำมไม่น้อย ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงห้ำ
อึดใจ เธอยอมรับว่ำนัยน์ตำสีประหลำดของเขำค่อนข้ำงจะดึงดูดสำยตำเธอพอสมควร
เด็กสำวจ้องตรงไปที่หวังเจ็ดด้วยไม่สำมำรถถอนสำยตำได้
“น้องหนิงเซียนคงยังสับสน ข้ำเป็นบุตรของพระสนมเยว่เล่อผู้เป็นพี่น้องร่วมสำบำนกับ
ท่ำนน้ำจวี๋เฟินแม่ของเจ้ำ เรำจึงถือเป็นพี่น้องกัน” คำอธิบำยพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนทำให้
เธอคล้อยตำมได้ไม่ยำก
...พี่น้องร่วมสำบำนงั้นหรือ?...
เหตุผลมันดูไม่เข้ำท่ำเอำเสียเลยแค่มำรดำเป็นพี่น้องร่วมสำบำนกันตำมหลักแล้วก็ไม่น่ำนับ
ญำติกัน แถมหญิงใดถ้ำเข้ำวังในฐำนะสนมแล้วก็ย่อมกลำยเป็นสตรีของฮ่องเต้ไม่มีกำรนับ
พี่น้องกันอีกต่อไป แล้วอย่ำงนี้จะมำอ้ำงญำติอ้ำงมิตรมันก็ออกจะประหลำดไปเสียหน่อย
แต่ไม่ว่ำจะด้วยใบหน้ำหรือเสน่ห์ใดๆ ก็ตำมของหวังเจ็ดที่ทำให้เธอรู้สึกคล้อยตำม เอำเป็น
ว่ำเธอที่ว่ำเคยรู้สึกดีสุดๆ ตอนที่ได้กลับมำเป็นพี่น้องกับฮัวเฟยอวี่ที่หน้ำเหมือนฟ่ำนลู่หรง
แล้ว แต่ตอนนี้กำรได้เป็นพี่น้องกับบุรุษผู้นี้ กลับทำให้เธอรู้สึกดียิ่งกว่ำถึงแม้ว่ำแท้จริงทั้งเธอ
และเขำจะไม่ใช่พี่น้องอะไรกันเลยก็ตำม ยิ่งในแง่ที่เธอไม่ใช่ฮัวหนิงเซียนด้วยแล้วด้วย
“อย่ำมัวแต่ทักทำยกันเลย ตอนนี้เรำมีเรื่องสำคัญต้องจัดกำรไม่ใช่รึ?” หวังนักรบเอ่ยตัด
บท

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 85
 ชายาเฉือนคม
ฉินหำนเฟิงแสดงออกถึงควำมไม่สบอำรมณ์อย่ำงชัดเจนเมื่อเห็นว่ำฮัวหนิงเซียนกำลังให้
ควำมสนใจไปที่หวังเจ็ดมำกกว่ำ ชำยหนุ่มขมวดคิ้วแสดงออกถึงควำมไม่พอใจเต็มที่จนคน
อื่นๆ สังเกตเห็นได้ทันทีและนั่นหมำยรวมถึงฉินหยำงอี้ด้วย
“อ่ำ จริงด้วยข้ำต้องขอโทษพี่หำนเฟิง” หวังเจ็ดเอ่ยอย่ำงนุ่มนวล
มันช่ำงเป็นควำมนุ่มนวลที่เธอกลับรู้สึกคุ้นเคยอย่ำงประหลำด มันไม่ใช่กำรคุ้นเคยเพรำะ
ชำยคนนี้พยำยำมนับญำติหรือเพรำะเคยพบเจอกับฮัวหนิงเซียนคนก่อน แต่ควำมคุ้นเคย
แบบนี้มัน... เด็กสำวหรี่ตำลงด้วยเริ่มรู้สึกสังหรณ์ไม่ดี
“หนิงเอ๋อร์ พวกพี่จะคุยเรื่องกำรทหำรกันเจ้ำไปพักผ่อนเถอะ” แม่ทัพฮัวหันมำเอ่ยอนุญำต
เมื่อเห็นว่ำกำรทักทำยที่จำเป็นนั้นจบลงแล้ว
ช่ำงเป็นประโยคที่ประเสริฐที่สุดที่เธอเคยได้ยินมำในวันนี้ ฮัวหนิงเซียนรีบย่อตัวลงทันที
เธอไม่โง่ปล่อยโอกำสนี้ไปแน่ๆ เด็กสำวรีบเอ่ยรับคำสั่งของพี่ชำยตนเองทันทีโดยไม่อิดออด
แม้แต่น้อย
“ถ้ำเช่นนั้นหนิงเอ๋อร์...”
“ประเดี๋ยวก่อนเถอะท่ำนแม่ทัพ เมื่อครูแ่ ม่นำงหนิงเซียนได้ให้ควำมคิดเห็นที่น่ำสนใจเกี่ยวกับ
เรื่องกำรรุกล้ำครั้งนี้ไว้” ฉินชงหยวนเอ่ยขัดก่อนที่ฮัวหนิงเซียนจะเอ่ยจบ
เด็กสำวแยกเขี้ยววับทันทีแม้จะก้มหน้ำก้มตำอยู่ เรื่องเมื่อครำวที่แล้วที่ใช้งำนเธอไปยังไม่ได้
จ่ำยค่ำคำสำรภำพเลยตำแหน่งของฮัวอี้ฉินก็ยังคงเดิมแถมเพิ่มปูนบำเน็จอีก แล้วนี่ยังจะกล้ำ
คิดมำใช้งำนเธอต่อมันจะมำกไปหน่อยแล้ว เด็กสำวลอบกำมือแน่นด้วยควำมหงุดหงิด
“...งั้นรึ?” ฮัวเฟยเทียนแทบจะแยกเขี้ยวยำมเอ่ยวำจำ
เป็นไปอย่ำงที่ฮัวเฟยอวี่เคยพูดเอำไว้ไม่มีผิด ชำยคนนี้กล้ำดึงน้องสำวของเขำเข้ำมำยุ่งกับ
เรื่องอันตรำยหน้ำตำเฉยแถมยังกระทำต่อหน้ำต่อตำพี่ชำยนำงเสียด้วย

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 86
 ชายาเฉือนคม
แววตำของแม่ทัพฮัวมำดร้ำยขึ้นกระทันหันจนหวังทั้งสำมสำมำรถสังเกตเห็นได้ทันที สำหรับ
คนที่เป็นเพื่อนกันมำนำนอย่ำงฉินหำนเฟิงย่อมรู้ดีถึงควำมอันตรำยของฮัวเฟยเทียนอยู่แล้ว
หำกแต่หวังอีกสองคนที่เคยได้ยินเพียงแต่คำร่ำลือนั้น แม้จะเริ่มรู้สึกถึงควำมอันตรำยแต่ก็
ไม่อำจจะคำดเดำได้
“ข้ำเข้ำใจว่ำน้องสำวของข้ำเป็นเด็กช่ำงพูดช่ำงเจรจำ...” รอยยิ้มเหี้ยมของฮัวเฟยเทียน
ยกขึ้น “แต่อย่ำงไรเสียนำงก็เป็นสตรีและยำมนี้ก็ดึกแล้ว ข้ำเกรงว่ำคงไม่เหมำะ”
แม้จะพยำยำมรักษำคำพูดในสุภำพ หำกแต่ท่ำทำงของแม่ทัพฮัวเฟยเทียนนั้นไม่ได้มีวี่แวว
นอบน้อมต่อหวังทั้งสำมพระองค์เลยแม้แต่น้อย ทั้งเสี่ยวซีและลู่เฟยที่ยืนอยู่ในระยะที่ห่ำง
ออกมำยังรับรู้ได้ถึงควำมน่ำเกรงขำมของแม่ทัพร่ำงสูงที่ก้ำวเข้ำมำยืนกันหน้ำน้องสำวตัวเอง
อย่ำงชัดเจน
“ท่ำนแม่ทัพ ควำมคิดของน้องสำวท่ำนน่ำสนใจไม่เบำทีเดียว”
ฉินชงหยวนแม้จะรู้สึกถึงควำมอันตรำยแต่ไม่ว่ำอย่ำงไรก็ไม่สำมำรถปล่อยให้เด็กสำวเดิน
จำกไปตอนนี้ได้จริงๆ เพรำะเรื่องที่นำงเอ่ยมำนั้นแม้จะเป็นแค่เสี้ยวเดียวแต่เขำพอจะรับรู้
ได้ว่ำนำงมีข้อมูลที่มำกกว่ำนั้นแน่นอน
“ถึงจะพูดอย่ำงนั้น...”
น้ำเสียงที่เริ่มแปรเปลี่ยนไปของฮัวเฟยเทียนนั้นเป็นสัญญำณเตือนที่ไม่อำจมองข้ำมได้ สำหรับ
ฮัวหนิงเซียนแล้วเธอรู้ได้ทันทีนี่เป็นสัญญำณปล่อยสัตว์ประหลำดออกมำชัดๆ แม้เธอจะผัน
มำเป็นพี่น้องกับแม่ทัพฮัวไม่นำน แต่ชำยคนนี้ไม่ได้ใจเย็นอย่ำงฮัวเฟยอวี่ขืนฉินชงหยวนไม่
ยอมปล่อยเธอกลับไป คงได้เกิดเรื่องต้องอำญำแผ่นดินกันแน่
เด็กสำวกวำดสำยตำไปรอบๆ เพื่อหำทำงแก้ไขสถำนกำรณ์นี้ให้ดีที่สุดเท่ำที่เธอพอจะทำได้
อย่ำงไรเสียอำญำแผ่นดินเรื่องกำรลบหลู่ หรือขัดควำมตั้งใจของคนในรำชวงศ์ก็โทษหนัก
ไม่ใช่เล่นแถมโดนกันทั้งตระกูลอีก ตอนนี้พยำนก็เยอะเสียด้วย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 87
 ชายาเฉือนคม
ใบหน้ำที่เคร่งเครียดขึ้นของฮัวหนิงเซียนนั้นไปสะดุดสำยตำของบำงคนที่กำลังลอบสังเกต
นำงอยู่ในทันที เมื่อเห็นสีหน้ำไม่สู้ดีของเด็กสำวแล้ว บุรุษผู้นั้นก็พอจะเดำควำมคิดนำงได้
เลำๆ สำยตำของเขำอ่อนลงเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะ...
“น้องแปด อย่ำงไรเสียน้องหนิงเซียนก็เป็นสตรียำมนี้คงไม่เหมำะนัก”
ในชั่วอึดใจก่อนสงครำมจะเกิดผู้ที่นิ่งสงบมำตลอดก็เอ่ยขัดขึ้นทันท่วงที ทั้งน้ำเสียงวำจำ
และท่ำทำงของฉินหยำงอี้นั้น นิ่งสงบรำวกับสำมำรถสะกดได้ทุกอย่ำงทั้งโทสะของแม่ทัพฮัว
และควำมอยำกเอำชนะของฉินชงหยวน และทุกอย่ำงที่เธอเอ่ยถึงนั้น เธอก็รวมถึงตัวเธอ
ด้วยเด็กสำวนิ่งงันรำวกับถูกแช่แข็ง ควำมรู้สึกที่คุ้นเคยแบบนี้ในที่สุดเธอก็นึกออกแล้วว่ำ
เธอเคยสัมผัสมันที่ไหนมำก่อน...
“หวังเจ็ด?” ใบหน้ำของฉินชงหยวนแปรไปเล็กน้อยด้วยควำมแปลกใจมำกกว่ำเกรียวกรำด
ปกติแล้วฉินหยำงอี้ไม่ใช่บุคคลที่จะเอ่ยขัดใครในรำชสำนักเสียเท่ำไหร่ ออกจะเป็นเก็บเนื้อ
เก็บตัวเสียด้วยซ้ำ อย่ำว่ำแต่เอ่ยขัดเขำหรือพี่หกเลยแค่เอ่ยขัดอำมำตย์ เขำก็ยังไม่เคยเห็น
ว่ำหวังเจ็ดผู้เงียบสงบผู้นี้จะทำเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้กลับกล้ำที่จะเอ่ยขัดเขำต่อหน้ำคนอื่นๆ
ท่ำทำงจะไม่ใช่เรื่องธรรมดำเสียแล้ว
“นำงเป็นบุตรของท่ำนน้ำจวี๋เฟินก็ถือว่ำนำงเป็นน้องของข้ำเช่นกัน” ใบหน้ำของฉินหยำงอี้
ฉำบรอยยิ้มอ่อนโยนไว้ยำมเอ่ย “อย่ำงไรเพื่อเห็นแก่ข้ำแล้ว หวังว่ำพี่หกกับน้องแปดคงจะ
ไม่ขัดข้อง..”
แม้ฉินหยำงอี้จะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบำ หำกแต่แววตำนั้นแฝงไปด้วยอำนำจอย่ำงคำดไม่ถึง
กำรที่คนที่ไม่ค่อยจะออกปำกเสียเท่ำไหร่ยอมเอ่ยออกปำกสักครั้ง คำพูดนั้นย่อมนับว่ำมี
น้ำหนักยิ่งนัก เมื่อเอ่ยเช่นนี้แล้วคำพูดของฉินหยำงอี้ยำมนี้ หำกผู้ที่นั่งอยู่ตรงนี้เป็นฮ่องเต้
ก็คงจะไม่อยำกขัดแน่นอน
...ฉู่หลวนซาน...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 88
 ชายาเฉือนคม
ชื่อของบุคคลหนึ่งที่ชัดเจนในหัวของเธอทำให้เด็กสำวอดจะขนลุกไม่ได้ ควำมรู้สึกที่คุ้นเคย
แบบนี้ มันเตือนเธอให้นึกถึงชำยที่โหดเหี้ยมที่สุดที่เธอเคยได้พบมำ ควำมโหดเหี้ยมของชำย
ผู้นั้นแม้แต่คนแซ่สุ่ยที่ว่ำชั่วแล้ว ก็อำจจะสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ เด็กสำวไม่กล้ำแม้แต่จะสบตำกับ
หวังเจ็ดที่ดูนุ่มนวลอ่อนโยนได้อีกต่อไป...
“ถ้ำน้องเจ็ดเอ่ยเช่นนั้น” ฉินหำนเฟิงพยักหน้ำนิ่งๆ
เดิมทีเขำเองก็ไม่อยำกจะดึงฮัวหนิงเซียนเข้ำมำยุ่งกับเรื่องนี้อยู่แล้ว แม้จะรู้ว่ำนำงฉลำด
เพียงใดก็ตำมเรื่องเมื่อครำวก่อนที่นำงถูกลักตัวไปพร้อมกับพวกโจรขโมยศพทำเอำตัวเขำ
เองก็โมโหจนแทบคลั่ง ถ้ำหำกครั้งนี้มีอะไรผิดพลำดขึ้นมำอีกเขำย่อมทนไม่ได้แน่ๆ สู้ให้
นำงห่ำงจำกเหตุกำรณ์นี้แต่แรกย่อมดีกว่ำ
“...”
ฉินชงหยวนมีแต่ควำมเงียบเท่ำนั้นแม้จะรู้ดีว่ำตอนนี้คงไม่มีทำงได้อะไรเพิ่มเติมจำกฮัวหนิง
เซียนในคืนนี้แต่ก็ไม่ได้หมำยควำมว่ำตัวเขำจะหมดหนทำงเสียทีเดียว เขำยังมีวิธีอีกมำกที่
จะติดต่อกับนำงโดยที่ไม่ต้องให้คนอื่นๆ รับรู้ เพรำะฉะนั้นเรื่องของฮัวหนิงเซียนจึงไม่ใช่เรื่อง
ที่เขำกังวลนัก หำกแต่กำรออกตัวของหวังเจ็ดต่ำงหำกที่กำลังกวนควำมคิดของเขำให้ขุ่น
มัว
...ปกติชำยผู้นี้ไม่ใช่คนที่จะออกปำกแทนใครเสียด้วย...
“น้องแปดว่ำอย่ำงไรเล่ำ”
คำถำมย้ำของหวังเจ็ดทำให้ฉินชงหยวนลอบหันมองเด็กสำวด้วยสำยตำอ่ำนยำก ใบหน้ำของ
ฮัวหนิงเซียนนั้น ปรำกฏทั้งควำมประหลำดใจและควำมกลัวที่ไม่น่ำจะเกิดขึ้นแฝงอยู่ หวัง
เจ้ำปัญญำขมวดคิ้วด้วยควำมแปลกใจก่อนหน้ำนี้ ตอนแม่ทัพฮัวบอกให้นำงกลับ นำงยังมี
ท่ำทีดีใจอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้นำงกลับดูเหมือนคนระแวงอะไรบำงอย่ำงอยู่...
“ถ้ำเช่นนั้นท่ำนพี่เอ่ยเช่นนั้น ข้ำก็ไม่ขัดข้องอะไร”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 89
 ชายาเฉือนคม
คำพูดของหวังเจ้ำปัญญำนั้นต่อให้ใช้ตำตุ่มฟังยังรู้เลยว่ำไม่เต็มใจ ฮัวหนิงเซียนลอบมอง
ใบหน้ำของฉินชงหยวนเพียงชั่วขณะก่อนจะพบว่ำเขำเองก็แปลกใจไปไม่น้อยกว่ำเธอ แต่
ไม่ว่ำจะด้วยเหตุอะไรก็ตำม ตอนนี้ดูเหมือนว่ำเธอจะหลุดพ้นจำกสถำนกำรณ์ไม่สู้ดีนี้แล้ว
ทั้งที่เธอควรจะดีใจ แต่ตั้งแต่เริ่มรู้สึกถึงควำมผิดปกติของหวังเจ็ดผู้นั้น ก็ไม่อำจทำให้เธอ
สงบใจได้อีกเลย
...คาใจจริงๆ...
“ลู่เฟย ไปส่งหนิงเอ๋อร์”
…………..
“คุณหนูเจ้าคะ คิดไม่ถึงเลยนะเจ้าคะว่าเราจะรอดออกมาได้”
เสี่ยวซีเอ่ยขึ้นด้วยควำมโล่งใจหลังจำกเดินพ้นบริเวณกระโจมของแม่ทัพออกมำสักระยะแล้ว
สำหรับเธอแค่คุณหนูของเธอไม่ต้องเข้ำไปยุ่งกับเรื่องวุ่นวำยในกองทัพก็ถือว่ำดีแล้ว อย่ำงไร
เสียคุณหนูของนำงก็เป็นเพียงเด็กสำวธรรมดำ นำงควรจะมีชีวิตที่เรียบง่ำยอย่ำงอยู่ในจวน
ปักผ้ำแล้วก็แต่งงำนกับคุณชำยดีๆ สักคนที่ไม่ต้องมียศฐำบรรดำศักดิ์อะไรมำกมำย แต่แค่
ขยันทำงำนและดูแลคุณหนูของเธอดีเท่ำนี้ก็น่ำจะพอแล้ว
“...”
มีเพียงแต่ควำมเงียบเท่ำนั้นที่เป็นคำตอบ ฮัวหนิงเซียนเดินทอดน่องไปตำมทำงสำยตำ
เหม่อลอยรำวกับไม่ได้ยินเสียงรอบข้ำงทั้งสิ้น ปฏิกริยำนั้นทำให้สำวใช้คนสนิทต้องเอ่ย
เรียกนำงอีกครั้ง
“คุณหนูเจ้ำคะ?” เด็กสำวเอ่ยซ้ำด้วยเสียงที่ดังขึ้น
“หำ?”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 90
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนที่เพิ่งได้สติหันหน้ำกลับมำด้วยควำมงุนงง เมื่อเธอหันมองบริเวณรอบข้ำงก็
พบว่ำตัวเธอเดินห่ำงออกมำจำกกระโจมแม่ทัพสักพักแล้ว เมื่อเห็นเช่นนั้นเด็กสำวก็ได้แต่
ถอนใจเบำๆ ก่อนจะส่งยิ้มเซียวๆ ให้กับบ่ำวทั้งสองของตัวเอง
“คุณหนูเป็นอะไรไปหรือเจ้ำคะ หรือว่ำเพลีย” เสี่ยวซีถำมอย่ำงเป็นห่วง
“ไม่..” ฮัวหนิงเซียนตอบเสียงเบำ
ท่ำทีของหวังเจ็ดคนนั้นให้ควำมรู้สึกเหมือนอำฉู่จนเธออดจะตกใจไม่ได้มำกกว่ำ ควำมเหมือน
นั้น มันทำให้เธอขนลุกจนอดจะคิดไปไม่ได้ว่ำฉู่หลวนซำนอำจจะข้ำมภพข้ำมชำติมำด้วย
ตอนนี้อะไรๆ ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น เธอไม่กล้ำจะตัดควำมน่ำจะเป็นออกไปเลยแม้แต่น้อย
เพรำะควำมรู้สึกขนลุกของเธอนั้น มันเหมือนจริงเหลือเกิน
“คุณหนู...” ลู่เฟยเอ่ยขึ้นเสียงเบำพลำงมองซ้ำยมองขวำอย่ำงลังเลใจ
“มีอะไรรึ?” ฮัวหนิงเซียนหันไปถำม
สีหน้ำที่ดูหลุกหลิกของลู่เฟยนั้นเกิดขึ้นตั้งแต่อยู่ในโจมแล้ว จนบัดนี้ก็ยังมีท่ำทีพะวังพะวง
ไม่หำย ยิ่งเขำมีท่ำทีเช่นนั้นลำงสังหรณ์ไม่ดีของเธอก็ยิ่งร้องเตือนดังขึ้นทุกที
“จริงๆ มันก็ไม่ควรพูดไป...” เด็กหนุ่มมีควำมลังเลที่จะเอ่ยออกไปไม่น้อย
“พูดมำ” เด็กสำวเอ่ยปำกสั่งทันที
“คุณหนู แม่นำงเสี่ยวซี ท่ำนจะเชื่อหรือไม่..ว่ำคนที่พวกเรำเจอวันนี้...” เด็กหนุ่มหันซ้ำย
หันขวำด้วยควำมลังเลก่อนจะกลืนน้ำลำยอึกใหญ่
ท่ำทีลังเลของเขำทำให้ฮัวหนิงเซียนพำลกังวลไปด้วย เด็กสำวหันมองซ้ำยมองขวำเหล่ำทหำร
อยู่ห่ำงพวกเธอไปเกือบสิบห้ำก้ำวแต่ถึงจะเป็นอย่ำงนั้นก็ไม่อำจวำงใจได้ เด็กสำวใช้นิ้วเคำะ
ที่หลังมือเป็นสัญญำณให้บ่ำวของตนใช้กำรสื่อสำรจำกภำษำมือแทน เด็กหนุ่มเบิกตำเล็กน้อย
ก่อนจะยิ้มแห้งๆ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 91
 ชายาเฉือนคม
“ข้ำว่ำโชคดีจริงๆ ที่ได้พบคนที่เห็นใจคุณหนู”
ลู่เฟยเอ่ยพร้อมกับใช้นิ้วทั้งสองเคำะเบำๆ บริเวณหลังมือคล้ำยคนกำลังกังวลใจ แต่สัญญำณ
นั้นเมื่อเอำมำรวมกับประโยคที่กำลังพูดแล้วกลับถอดควำมได้ไม่เหมือนเดิม
'ชายคนนั้นไม่น่าไว้ใจ'
ชำยที่กล่ำวมำก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจำกหวังเจ็ดเพรำะเขำเป็นคนเดียวที่อยู่ในประโยค
ที่ลู่เฟยเอ่ยขึ้นมำ เสี่ยวซีที่ยังอ่ำนสัญญำณมือไม่ทัน ได้แต่มองคุณหนูของนำงอย่ำงงุนงง
แต่เมื่อเห็นสีหน้ำที่เคร่งขรึมของคุณหนูแล้ว นำงก็รู้ได้ทันทีว่ำนั่นต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
“ข้ำก็คิดเช่นนั้น” คำตอบของฮัวหนิงเซียนทำให้ลู่เฟยใจชื้นไม่น้อย
“ไม่รู้คุณหนูจะเชื่อหรือไม่ แต่ก่อนหน้ำนี้ข้ำก็เคยเจอชำยใจดีเช่นนี้” กำรเคำะนิ้วแบบวรรค
บำงคำทิ้งนั้นทำให้เด็กสำวขมวดคิ้วทันที
'ก่อนหน้านี้ข้าเคยเจอชายคนนี้มาก่อน'
ลู่เฟยเป็นเด็กในโต๊ะพนันของโรงเตี๊ยมหยำงเยี่ยมีหรือจะเคยได้เจอกับหวังเจ็ดคนนี้มำก่อน
ไม่ว่ำจะดูอย่ำงไรภำพลักษณ์เขำก็ดูเป็นชำยที่ค่อนข้ำงเก็บตัวพอสมควร ถ้ำไม่มีเหตุจำเป็น
ก็คงจะไม่เสด็จไปเล่นโปปั่นตำมหัวเมืองหรอก
“งั้นรึ?”
“ใช่ขอรับ ตอนนั้นเขำมำคุยงำนกับนำยของข้ำ เป็นคนที่เมตตำมำก...” ลู่เฟยหรี่ตำลง
“เขำมอบเงินจำนวนมำกให้กับนำยข้ำและข้ำด้วย ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่นำนแท้ๆ”
คำพูดพร้อมกับสัญญำณมือเล็กๆ น้อยๆ นั้นสำมำรถแช่แช็งเลือดในกำยเด็กสำวได้ทันที
กำรถอดควำมของเธอไม่พลำดแน่ๆ และลู่เฟยก็ไม่มีท่ำทีโกหกเลยแม้แต่น้อย
...หวังเจ็ดเคยเจรจาส่งส่วยกับเถ้าแก่ตงไม่ก็เสนาบดีสุ่ย...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 92
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวมองตรงไปที่ลู่เฟยด้วยใบหน้ำถอดสี ก่อนจะกลืนน้ำลำยที่เหนียวหนืดลงคอไปด้วย
ควำมยำกลำบำก คำพูดแต่ละคำกับกำรเคำะนิ้วท่ำมกลำงแสงสลัวของดวงจันทร์นั้นเป็นไป
อย่ำงยำกลำบำกเหลือเกินในยำมนี้
“แล้วเจ้ำจำหน้ำชำยผู้นั้นได้หรือไม่”
'แล้วเขาเคยเห็นหน้าเจ้าหรือไม่?'
“น่ำเสียดำย ข้ำจำหน้ำเขำไม่ได้ขอรับ อันที่จริงข้ำเห็นเขำแค่ครึ่งอึดใจเท่ำนั้น”
คำตอบของลู่เฟยทำให้ฮัวหนิงเซียนถอนหำยใจอย่ำงโล่งอก อย่ำงน้อยเธอก็พอจะเบำใจได้
ว่ำคนอันตรำยผู้นั้นไม่เคยเห็นหน้ำของลู่เฟยมำก่อน เด็กสำวยกยิ้มแห้งๆก่อนจะทอดฝีเท้ำ
เดินต่ออีกครั้ง
“ลู่เฟย นำนๆ ทีข้ำจะได้เจอคนใจดีเช่นนี้ ข้ำว่ำจะเขียนจดหมำยไปเล่ำให้พี่เฟยอวี่ฟังเสีย
หน่อย...” เด็กสำววรรคคำพูดเพียงครู่
“ขอยืมนกของเจ้าส่งสารหน่อยได้หรือไม่..”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 93
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 37 ใจอ่อน

“ถ้าอย่างที่ท่านแม่ทัพว่าก็คือกองกาลังไม่ได้สูญเสียอะไรมากสินะ”
คำถำมของหวังที่ไม่ค่อยได้ออกจำกวังอย่ำงฉินหยำงอี้ที่ส่งมำให้กับแม่ทัพปรำบกบฏที่นั่ง
อยู่นั้นเรียกควำมสนใจจำกอีกสองหวังได้ไม่น้อย คำถำมที่รำวกับไม่เกิดปัญหำอะไรขึ้นนั้น
กลับกล้ำถำมต่อหน้ำคนที่มีหน้ำที่ดูแลค่ำยแห่งนี้อยู่จะว่ำเสียมำรยำทก็คงไม่แปลกนัก
“ตำมที่ท่ำนเห็น เรำไม่ได้มีปัญหำมำกขนำดนั้น อีกไม่กี่วันก็จะมีเสบียงและอำวุธมำส่ง
ตำมปกติ”
ฮัวเฟยเทียนรำยงำนตำมสถำนกำรณ์โดยไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรมำกนักเพรำะควำมไม่ชอบใจ
ฉินชงหยวนที่หำเรื่องวุ่นวำยกับฮัวหนิงเซียนก็ใช่ถึงสำมส่วน แต่อีกเหตุผลก็คือเขำไม่เห็น
ควำมจำเป็นที่จะต้องรำยงำนเรื่องพวกนี้แก่หวังทั้งสำมแต่อย่ำงไร ตำมเนื้องำนแล้วเรื่องนี้
ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญถึงขั้นที่รำชนิกุลจะต้องมำจัดกำรด้วยองค์เองด้วย เพรำะฉะนั้นต่อให้
ฉินหยำงอี้จะเสียมำรยำทไปเขำเองก็ไม่ได้ถือสำอะไร
“แล้วพวกทหำรว่ำอย่ำงไรบ้ำง” หวังนักรบผู้เป็นสหำยเอ่ยถำมเสียงเรียบ
ด้วยควำมเป็นนักรบของฉินหำนเฟิงเขำย่อมเข้ำใจถึงสถำนกำรณ์ และควำมรำคำญใจของ
เหล่ำทหำรอยู่แล้ว เรื่องที่ต้องเพิ่มกำรป้องกันเพียงเพรำะข้ำวไม่กี่เกวียนไหม้ย่อมเป็นเรื่อง
ฝุ่นผงที่รังแต่จะรบกวนจิตใจเท่ำนั้น แต่ไม่ได้ทำให้เหล่ำทหำรเหนื่อยเพิ่มแต่อย่ำงใด
“ไม่มีเสียงบ่นอะไร ตอนนี้พวกเวรยำมเพิ่มเติมก็คือพวกทหำรกองเกิน” แม่ทัพฮัวรำยงำน
สถำนกำรณ์ไปตำมจริง
สุรำร้อนของแต่ละคนเริ่มพร่องไปไม่มำกก็น้อย แต่ก็ยังไม่มีใครคิดเติมจอกต่อไปด้วยต้อง
ตั้งใจจดจ่อกับสถำนกำรณ์ตรงหน้ำมำกกว่ำ ฉินชงหยวนที่นั่งเงียบมำพักใหญ่ปล่อยให้คน
อื่นๆ พูดคุยสอบถำมกันนั้นนั่งหมุนจอกสุรำของตัวเองอย่ำงใช้ควำมคิด
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 94
 ชายาเฉือนคม
ถ้ำเป็นไปตำมที่ฮัวหนิงเซียนพูดก็เป็นไปได้ไม่น้อยที่จะเป็นกำรก่อกวนเพื่อลดควำมน่ำเชื่อถือ
ของกองทหำร ลำพังข้ำวไม่กี่ถังยังดูแลไม่ได้ก็ย่อมลำบำกที่จะสำมำรถซื้อใจประชำชนใน
เมืองฉำงซุนให้เชื่อว่ำทหำรจะสำมำรถปกป้องพวกเขำได้ แต่กำรคิดแบบนั้นย่อมเป็นควำม
คิดแบบกำรเมือง
...ที่ฉำงซุนอย่ำงนั้นหรือ...
สำหรับเขำเรื่องที่น่ำแปลกที่สุดคือสถำนกำรณ์แบบนีม้ ำเกิดขึ้นในเมืองที่เต็มไปด้วยชำวชนเผ่ำ
อย่ำงเมืองฉำงซุน หำกเกิดตำมเมืองหลำนเหลียนที่ติดกับอำณำจักรโบรำณทำงเหนือที่ยัง
คงมีกำรปกครองโดยเจ้ำเมืองอยู่นั้นก็ไม่น่ำแปลกนัก
ชำวฉำงซุนส่วนใหญ่เป็นพวกหำของป่ำกับพวกทำเหมืองแร่ไม่มีกำรรวมกลุ่มกันของชุมชน
ที่ชัดเจนจึงเป็นไปได้ยำกมำกที่จะมีแนวคิดในกำรลดควำมน่ำเชื่อถือของกองทหำรด้วยวิธี
แบบนี้ ถ้ำว่ำกันตำมจริงแล้วในสภำวะที่ไร้ผู้นำที่ชัดเจนย่อมไม่มีควำมจำเป็นจะต้องลดทอน
อำนำจของผู้รุกรำนด้วยกำรลดควำมน่ำเชื่อถือ..
“แล้วเจ้ำคิดอย่ำงไรล่ะ น้องแปด” ฉินหำนเฟิงโยนคำถำมไปให้หวังเจ้ำปัญญำที่นั่งนิ่งไปนำน
“ข้ำงั้นหรือ?” หวังแปดเอ่ยทวนเมื่อหลุดจำกภวังค์ควำมคิดของตัวเอง
“ใช่ เจ้ำยังไม่พูดอะไรเลยนะน้องแปด” หวังเจ็ดเองก็เอ่ยสำทับ
“ข้ำ..” ฉินชงหยวนยกยิ้มน้อยๆ “ข้ำไร้ควำมรู้ด้ำนกำรทหำร จนบัดนี้ยังไม่เข้ำใจสถำนกำรณ์
ที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย”
ฉินชงหยวนเลือกจะตอบปัดควำมรับผิดชอบหน้ำตำเฉย กำรที่อยู่ๆ ก็มีรำชโองกำรด่วนสั่ง
ให้โอรสทั้งสำมพระองค์มำตรวจสอบสถำนกำรณ์ไม่ชอบมำพำกลที่หัวเมืองฝั่งนอกอย่ำงนี้
ย่อมเป็นควำมต้องกำรของฮ่องเต้ที่จะให้โอรสสักองค์มีผลงำนก่อนงำนสมโภชอำณำจักรแน่
เพรำะอย่ำงไรเสียถ้ำเสด็จลงพื้นที่ทั้งสำมคนก็ต้องมีใครสักคนรับควำมดีควำมชอบโดยไม่
สำมำรถจะเกี่ยงได้อยู่แล้ว และถ้ำจะต้องมีใครสักคนรับลูกนั้นไปก็ย่อมไม่ใช่เขำแน่นอน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 95
 ชายาเฉือนคม
“...” แม่ทัพฮัวเฟยเทียนหรี่ตำลงเล็กน้อยขณะลอบพิจำรณำท่ำทีของฉินชงหยวน
ชำยคนนี้เป็นถึงจอมปรำชญ์แห่งเฉียนฉินมีหรือจะไม่สำมำรถดูสถำนกำรณ์ออก เมื่อครำว
ส่งบัณฑิตออกมำให้ควำมรู้กับคนชนเผ่ำตอนที่เริ่มเกิดคลื่นใต้น้ำก็เป็นควำมคิดของชำยผู้นี้
ทั้งที่นั่งอยู่แต่ในตำหนักแต่กลับรู้เรื่องรำวมำถึงชำยแดนมีหรือจะไม่สำมำรถดูสถำนกำรณ์
นี้ออก...
แต่เมื่อคนระดับหวังแปดออกปำกปฏิเสธแล้วจะให้ดึงดันถำมไปก็ไร้ค่ำ ลำพังแม่ทัพอย่ำง
เขำจะไปออกสิทธิ์ออกเสียงถำมก็ดูจะเป็นกำรเสียมำรยำทเกินไปเสียหน่อย แม้ว่ำจะรู้ว่ำ
ควำมคิดของชำยคนนี้อำจจะสำมำรถจัดกำรปัญหำได้แต่ก็ไม่สำมำรถทำอะไรได้นอกจำก
รอให้ชำยคนนี้พอใจจะช่วยเหลือเองเท่ำนั้น...
“อย่ำงนั้นรึ” น้ำเสียงของฉินหำนเฟิงแสดงออกถึงควำมไม่เชื่อชัดเจน
“ย่อมเป็นเช่นนั้น” ฉินชงหยวนยังคงโป้ปดหน้ำตำเฉย
“แล้วที่เจ้ำบอกว่ำแม่นำงหนิงเซียนออกควำมคิดมำนั่นเล่ำ” ฉินหำนเฟิงเอ่ยสิ่งที่คำใจออกมำ
หวังนักรบเองก็ต้องกำรทรำบเหมือนกันว่ำคุณหนูตัวแสบที่เพิ่งจะฟื้นไข้ไม่นำนก็เริ่มทำตัว
กร่ำงแก่นแก้วจะคิดอย่ำงไรกับเรื่องนี้ ควำมปรำดเปรื่องของฮัวหนิงเซียนนั้นก็ถือว่ำมองข้ำม
ไม่ได้เช่นกันอีกอย่ำงนำงก็ใช้ชีวิตอยู่ในค่ำยนี้มำสักพักไม่แน่ว่ำนำงอำจจะเห็นอะไรที่พวก
เขำไม่เห็นก็ได้
คำถำมของหวังนักรบที่ส่งมำทำให้ฉินชงหยวนยกยิ้มด้วยควำมพึงใจ แม้เมื่อครู่จะออกตัว
ช่วยให้ฮัวหนิงเซียนกลับไปพัก แต่แท้จริงแล้วชำยคนนี้ก็ให้ควำมสำคัญกับควำมเห็นของ
คุณหนูฮัวไม่น้อยเช่นกัน แต่ถ้ำจะให้เล่ำทั้งหมดทั้งที่ยังไม่ได้อะไรเพิ่มมำมำกเช่นนี้ก็คงจะ
ไม่เหมำะนัก...
“แม่นำงหนิงเซียนบอกว่ำไม่น่ำใช่ทั้งโจรและศัตรู” ฉินชงหยวนเลือกเอ่ยเพียงบำงส่วน
เท่ำนั้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 96
 ชายาเฉือนคม
ฮัวเฟยเทียนขมวดคิ้วเข้ำหำกันทันที เขำพอจะรู้จำกน้องรองมำบ้ำงว่ำหนิงเอ๋อร์ของเขำนั้น
มีไหวพริบมำกขนำดที่สำมำรถเค้นเอำข้อมูลจำกพวกนักโทษปำกหนักได้ด้วยกำรพูดเพียง
ไม่กี่ประโยค แต่กำรที่นำงบอกว่ำไม่ใช่ทั้งโจรและศัตรูนั้นถือเป็นเรื่องที่ไม่น่ำเชื่อว่ำจะออกมำ
จำกปำกของเด็กที่ไม่เคยเดินทำงออกจำกจวนในฝูซุนได้จริงๆ เรื่องระดับในกองทหำรนั้น
ต่ำงจำกกำรหำเรื่องกับพวกโจรในเมืองไม่ใช่น้อย
...หรือว่าหนิงเอ๋อร์จะอ่านต้าราพิชัยสงครามจบแล้ว...
แม่ทัพหนุ่มไพล่นึกไปถึงตำรำแก้เบื่อที่เขำหำให้น้องสำวอ่ำนเพื่อให้นำงอยู่ที่ค่ำยแห่งนี้
อย่ำงสงบ ก่อนจะนึกได้ว่ำฮัวหนิงเซียนเองก็ไม่ค่อยจะเข้ำไปอ่ำนตำรับตำรำนัก วันๆ นำง
มักจะนั่งเล่นหมำกรุกกับบ่ำวทั้งสองมำกกว่ำที่จะอ่ำนตำรำ แม่ทัพยิ่งคิดก็ยิ่งประหลำดใจ
“ไม่ใช่ทั้งโจรและศัตรู?” ฉินหำนเฟิงทวนคำ
“ใช่แล้ว” หวังแปดรับเรียบๆ โดยไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรต่อ
ควำมเงียบเข้ำครอบงำกลุ่มบุรุษอยู่พักใหญ่คำพูดกำกวมของเด็กสำวที่ดูไม่น่ำจะมีทักษะ
หรือควำมรู้ด้ำนกำรทหำรใดๆ ทำให้พวกเขำเริ่มคิดทบทวนประเด็นที่คิดว่ำน่ำจะไม่มีปัญหำ
อีกครั้งอย่ำงไม่ตั้งใจ
“แล้วท่ำนแม่ทัพมีแนวคิดจะป้องกันเพิ่มเติมอย่ำงไรบ้ำง”
หวังเจ็ดที่นั่งฟังอยู่สักพักก็หันกลับไปถำมผู้ที่ดูแลพื้นที่นี้แทน แนวคิดของสตรีแม้จะมีน้ำหนัก
น้อยในกำรพิจำรณำแต่ก็ไม่อำจจะดูเบำได้จริงๆ เหมือนกับที่บัณฑิตสุ่ยเตือนเขำเอำไว้ไม่มีผิด
ฮัวหนิงเซียนไม่ใช่สตรีที่จะมองผ่ำนไปเฉยๆ ได้จริงๆ
“ข้ำยังไม่คิดจะเพิ่มกำลังตอนนี้” ฮัวเฟยเทียนตอบตำมตรง
กำรลอบเผำที่เกิดขึ้นแต่ละครั้งนั้นไม่ถือว่ำสร้ำงควำมเสียหำยจนจะต้องเพิ่มกำลังดูแลพื้นที่
แต่อย่ำงไร จนถึงทุกวันนี้ก็ยังนับเป็นกำรก่อกวนเท่ำนั้นถ้ำกระโตกกระตำกอะไรไปจะเป็น
กำรทำให้ทหำรขวัญเสียเปล่ำ อีกอย่ำงตอนนี้ เขำก็ส่งทหำรลับไปกองหนึ่งเพื่อลอบดูกำร
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 97
 ชายาเฉือนคม
เคลื่อนไหวของคนเหล่ำนั้นแล้วด้วย ไว้ได้เรื่องเมื่อไหร่ค่อยคิดกำรโต้กลับอีกครั้งก็ไม่สำย
“ข้ำว่ำส่งคนไปอำรักขำรถเสบียงที่จะเดินทำงมำเพิ่มด้วยก็ไม่เสียหำยอะไร”
ฉินหำนเฟิงหันไปแนะนำเพื่อนของตน กำรเพิ่มกำลังอำรักขำนั้นส่วนหนึ่งก็เป็นไปเพื่อกำร
สังเกตกำรณ์รอบข้ำงด้วย เพรำะกำรที่ไม่โจมตีในค่ำยหนักควำมเป็นไปได้อย่ำงหนึ่งก็คือ
คนพวกนั้นอำจจะไม่มีอำวุธมำกพอที่จะสำมำรถทำได้ แต่ถ้ำเกิดเป็นกำรเดินทำงอย่ำงกำร
ขนเสบียงแล้วไม่ต้องใช้อำวุธมำกก็สำมำรถสกัดได้ไม่ยำกนัก
“รับบัญชำ”
แม้จะเป็นสหำยแต่ตำมบทบำทแล้วฮัวเฟยเทียนก็ยกแขนขึ้นรับบัญชำตำมหลักปฏิบัติอย่ำง
ถูกต้อง คำสั่งของฉินหำนเฟิงนั้นสมกับเป็นแม่ทัพ เป็นคำสั่งที่ตรงกับสิ่งที่ฮัวเฟยเทียนคิด
ไว้ไม่ผิดกำรอำรักขำทั้งกองเสบียงและสัมพำวุธนั้นเป็นเรื่องที่เขำไม่คิดจะมองข้ำมอยู่แล้ว
“ถ้ำเช่นนั้นคืนนี้ก็พอเท่ำนี้เถอะ” ฉินหำนเฟิงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่ำไม่มีอะไรที่จะทำได้ไป
มำกกว่ำนี้แล้ว
“พวกเจ้ำทั้งสองเดินทำงมำจำกเมืองหลวงคงจะเหนื่อยล้ำ ไปพักเสียก่อนเถอะ”
ฉินหำนเฟิงหันไปบอกหวังทั้งสองที่เดินทำงมำจำกเฉียนฉินที่มีระยะทำงที่ไกลกว่ำตัวเขำ
ที่มำจำกชำยแดนเมืองทำงเหนือ
“แล้วท่ำนไม่พักหรือ?” ฉินหยำงอี้ถำมด้วยควำมแปลกใจ
“นำนๆ ทีจะกลับมำเจอสหำย ข้ำขอดื่มกับแม่ทัพฮัวอีกสักหน่อย”
คำตอบเรียบง่ำยนั้นไม่อำจจะปฏิเสธได้ หวังทั้งสองทำควำมเคำรพก่อนจะเดินตำมเหล่ำ
ทหำรออกไปยังที่พักของตัวเอง เมื่อเห็นว่ำทั้งสองคนพ้นห้องไปแล้วฉินหำนเฟิงก็เริ่มเปิด
ประเด็นที่คำใจกับสหำยของตนทันที
“สิ่งนั้นไม่ได้หำยไปใช่หรือไม่”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 98
 ชายาเฉือนคม
“ยังอยู่ดี” ฮัวเฟยเทียนตอบ
เมื่อได้คำตอบเช่นนั้นฉินหำนเฟิงก็มีท่ำทีวำงใจลงไม่น้อย หวังนักรบคลำยท่ำทีกำรนั่งมำด
นิ่งหลังตรงของตัวเองลงก่อนจะยกจอกสุรำถึงดื่มรวดเดียวหมดด้วยควำมเหนื่อยล้ำ ตอนนี้
สถำนกำรณ์ของอำณำจักรทำงเหนือเองก็ไม่สู้ดีนักควำมเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้นถูกแสดงออก
ทำงสีหน้ำจนสหำยที่ร่วมฝึกด้วยกันมำนำนสำมำรถดูออกได้ทันที
“ที่หลำนเหลียนแย่รึ?” ฮัวเฟยเทียนเอ่ยถำมสหำยตนด้วยควำมเป็นห่วง
“ไม่ถึงกับตึงมือ แต่คงอยู่ที่นี่นำนไม่ได้” หวังนักรบเอ่ยตำมตรง
“ข้ำไม่เห็นว่ำสถำนกำรณ์ที่นี่จะเป็นเรื่องใหญ่ขนำดที่หวังทั้งสำมพระองค์จะต้องเสด็จเยี่ยม”
แม่ทัพฮัวเอ่ยตำมที่ตนเองคิด สถำนกำรณ์ที่ยังไม่แน่ชัดเช่นนี้แม้จะมีควำมเสี่ยงในทำงที่ไม่
ดีแค่ไหนก็ยังไม่ถือว่ำเป็นสถำนกำรณ์ที่จะต้องให้โอรสบัลลังก์มังกรลงมำจัดกำร
“พวกข้ำก็คิดเช่นนั้น แต่ใครจะขัดรำชโองกำรได้”
………….
แสงไฟในห้องของฮัวหนิงเซียนยังเปิดอยู่แม้จะเลยยำมจื้อซี้ (23:00-01:00) ไปแล้วแต่เธอ
ก็ยังนั่งพลิกอ่ำนตำรำและหนังสือฎีกำต่ำงๆ ในห้องอยู่รำวกับไม่รู้สึกอ่อนล้ำ ตัวหนังสือ
มำกมำยไหลผ่ำนสำยตำของฮัวหนิงเซียนไปอย่ำงรวดเร็วพอๆ กับกำรวิเครำะห์ของเธอ
ในโลกใบนี้มีสิ่งที่เชื่อได้ไม่กี่อย่ำง หนึ่งในนั้นก็คือลำงสังหรณ์ของนักพนัน ยิ่งเป็นนักพนัน
สองคนแล้วด้วยเธอไม่อำจจะมองข้ำมไปได้จริงๆ
มือเรียวบำงของเด็กสำวพลิกผ่ำนบันทึกของกองทัพทีละหน้ำอย่ำงรวดเร็วในขณะที่หูของ
เธอก็เงี่ยฟังเสียงข้ำงนอกไปด้วย เด็กสำวกำลังเฝ้ำคอยเสียงฝีเท้ำของลู่เฟยอย่ำงใจจดใจจ่อ
ในขณะที่เสี่ยวซีนั้นก็นั่งปักผ้ำเป็นเพื่อนอยู่ไม่ห่ำง เสี่ยวซีลอบมองคุณหนูของนำงด้วย
ควำมเป็นห่วงเป็นพักๆ
“...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 99
 ชายาเฉือนคม
อยู่ๆฮัวหนิงเซียนก็หยุดมือที่กำลังพลิกหน้ำกระดำษกระทันหันทำให้คนที่สังเกตอยู่อดจะ
ตกใจไปด้วยไม่ได้ ฮัวหนิงเซียนหรี่ตำลงเพียงครู่ ก่อนจะยกมือขึ้นให้สัญญำณกับเสี่ยวซี
เด็กสำวดับไฟตะเกียงอย่ำงรวดเร็ว เสี่ยวซีลอบเดินในควำมมืดก่อนจะคลุมผ้ำลงบนสิ่งที่
คุณหนูของนำงทำค้ำงไว้ ทั้งคู่หันมองกันในควำมมืดก่อนจะรีบแยกย้ำยกันไปเข้ำที่อย่ำง
รวดเร็ว
...สัญญำณแกล้งหลับ...
เสี่ยวซีถอยตัวออกไปแสร้งทำเป็นนอนหลับอยู่ที่ห้องส่วนหน้ำในขณะที่คุณหนูของนำงก็กลับ
เข้ำไปบนเตียงที่มีม่ำนคลุมก่อนจะปิดม่ำนทันที พวกเธอมักจะใช้วิธีนี้บ่อยๆ ในตอนที่พวก
เธอแอบนั่งวำดรูปเล่น เล่นหมำกรุกหรือคุยเรื่องสนุกสนำนกันจนดึกแล้วคุณชำยใหญ่เดิน
ผ่ำน
เสียงฝีเท้ำที่ไม่คุ้นเคยยังคงคืบใกล้มำเรื่อยๆ ฮัวหนิงเซียนที่แอบอยู่ที่มุมเสำเตียงลอบมอง
เงำที่กำลังพำดผ่ำนหน้ำต่ำงด้วยควำมเงียบเชียบ เสียงฝีเท้ำแบบนี้ไม่ใช่ฮัวเฟยเทียนแน่นอน
แล้วก็ไม่ใช่พวกทหำรยำมที่สวมรองเท้ำพื้นฟำงด้วย ใจของฮัวหนิงเซียนเต้นระรัวด้วยควำม
ตื่นเต้นดวงตำของเธอเบิกกว้ำงเพื่อให้มองเห็นได้ชัดในที่มืด
“หลับแล้วงั้นรึ” น้ำเสียงคุ้นเคยดังขึ้นนอกหน้ำต่ำงจวน
เมื่อได้ยินเสียงนั้นฮัวหนิงเซียนเคำะเล็บกับเสำเตียงเบำๆ เป็นสัญญำณให้กับเสี่ยวซี เด็กสำว
ไม่รู้ว่ำเธอควรจะรู้สึกอย่ำงไรในยำมนี้ เพรำะคนที่มำถึงเป็นคนที่ใจหนึ่งเธอก็อยำกเจอแต่
อีกใจก็อดจะคิดถึงเรื่องยุ่งยำกไม่ได้ เด็กสำวกระพริบตำอีกสองสำมครั้งเตรียมตัวให้พร้อม
กับแสงตะเกียงที่เสี่ยวซีกำลังจะจุด
ฟู่!
“อย่ำงนั้นหรือ เคำะนิ้วสองครั้งแบบนี้คือจุดตะเกียงสินะ...”
เสียงพูดที่ดังขึ้นพร้อมๆ กับกำรปรำกฏตัวของชำยเจ้ำของเสียงที่ข้ำงหลังเธอทำเอำเด็กสำว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 100
 ชายาเฉือนคม
ใจร่วงไปที่ตำตุ่ม กลิ่นหอมคล้ำยต้นไผ่ตัดใหม่อันเป็นเอกลักษณ์ของชำยคนนี้กระทบนำสิก
สัมผัสของเธออย่ำงใกล้ชิด ฮัวหนิงเซียนกรอกตำอย่ำงเหนื่อยหน่ำย เมื่อรู้ตัวว่ำโดนจับได้
แล้วก็ไม่มีควำมจำเป็นจะต้องหลบอีกต่อไป
“คะ คุณหนู..” เสี่ยวซีเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อได้ยินเสียงชำยคนนั้นชัดๆ
จำกมุมของเด็กสำวมี่เพิ่งจุดตะเกียงดวงเล็กในมือนั้น เธอเห็นเพียงเงำรำงๆ จำกม่ำนเตียง
ของคนที่ยืนแนบกันอยู่ที่มุมเสำเตียงเท่ำนั้น ช่ำงเป็นภำพที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นโดยเฉพำะอย่ำงยิ่ง
กับคุณหนูของเธอและชำยผู้นั้นในยำมทิ่วซี้ (01:00-03:00) เช่นนี้
“จุดแค่คบไฟเล็กก็พอแล้วดับไฟอื่นเสีย”
คนที่เพิ่งมำใหม่สั่งรำวกับเป็นเจ้ำของห้องเสียเอง ฮัวหนิงเซียนกรอกตำจนตำเธอแทบจะ
กลับไปเห็นสมองตัวเองที่หลังเบ้ำตำอยู่แล้ว เด็กสำวส่งเสียงจิ๊จ๊ะก่อนจะกระโดดผลุงผ่ำน
จำกเสำเตียงออกไปอย่ำงรวดเร็วเธอไม่พิศวำสจะอยู่ในท่ำทำงล่อแหลมกับชำยคนนี้นำน
นักหรอก
“อ๊ะ”
เด็กสำวร้องอุทำนเบำๆ เมื่อปลำยเท้ำตัวเองไปสะดุดเข้ำกับผ้ำห่มที่เธอแกล้งกองไว้เป็น
รูปคนร่ำงของเด็กสำวพุ่งถลันไปข้ำงหน้ำอย่ำงรวดเร็วเป้ำหมำยต่อไปของศีรษะเธอคงจะ
ไม่พ้นเสำเตียงอีกต้นเป็นแน่ แต่คนมือไวก็ช่วยคว้ำตัวเธอไว้ทันท่วงทีเช่นกัน
“ระวังหน่อย เดี๋ยวหน้ำก็เป็นแผลพอดี”
“ยุ่งจริง” เด็กสำวสวนไปทันทีควำมเยือกเย็นของเธอลดลงทุกทีที่สนทนำกับชำยคนนี้
ฉินชงหยวนไม่ตอบอะไร เพียงแต่ช้อนตัวฮัวหนิงเซียนขึ้นอย่ำงรวดเร็วก่อนจะพำตัวเองไป
ที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยหนังสือและเอกสำร เพียงใช้มือข้ำงที่ว่ำงจำกกำรอุ้มเด็กสำวสะบัดวูบ
เดียวผ้ำที่คลุมไว้ก็เปิดออกทันที กองหนังสือและบันทึกมหำศำลปรำกฏอยู่ตรงหน้ำบ่งบอก
ถึงกำรทำงำนอย่ำงหนักของคนที่ทำท่ำเหมือนไม่ใคร่จะอยำกยุ่งกับอะไรทั้งสิ้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 101
 ชายาเฉือนคม
“ดูเหมือนจะมีคนสนใจเรื่องกำรลอบเผำค่ำย” ฉินชงหยวนเอ่ยล้อขณะวำงฮัวหนิงเซียนลง
“ข้ำแค่หำอะไรอ่ำนเล่นเท่ำนั้น” ฮัวหนิงเซียนเถียงข้ำงๆ คูๆ
เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้นตำมหวังเจ้ำปัญญำอย่ำงรวดเร็ว แสงคบไฟสลัวที่เสี่ยวซีจุดไว้ทำให้
เธอไม่สำมำรถเห็นหน้ำของชำยคนนี้ได้ชัดเท่ำที่ควร แต่ด้วยระยะกำรนั่งไม่ไกลมำกและ
แสงประมำณนี้ก็เป็นแสงที่เธอถนัดเลยทำให้ไม่เป็นปัญหำมำกนัก
“ถ้ำอย่ำงนั้นในนี้มีตำรำเล่มไหนที่สอนพวกเจ้ำเคำะนิ้วส่งสัญญำณกันรึ”
คำพูดของเขำแสดงให้เห็นว่ำเขำสังเกตเห็นกำรสื่อสำรของพวกเธอทันที ไม่น่ำเชื่อว่ำชำย
คนนี้จะสำมำรถสังเกตได้เร็วขนำดนี้เพรำะจนบัดนี้ฮัวเฟยเทียนเองก็ยังไม่เคยจับสัญญำณ
นี้ได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว เสี่ยวซีกับฮัวหนิงเซียนลอบสบตำกันเพียงเสี้ยววินำที
“...” ฮัวหนิงเซียนหรี่ตำลงพิจำรณำใบหน้ำของชำยตรงหน้ำอย่ำงถี่ถ้วนอีกครั้ง
...หรือว่ำจะรู้ตั้งแต่อยู่ที่กระโจมแล้ว...
มีควำมเป็นไปได้สูงไม่น้อยที่ชำยคนนี้จะรู้ตั้งแต่อยู่ในกระโจมเพรำะตอนนั้นเธอกับลู่เฟยก็
ส่งสัญญำณกันไม่น้อย แถมมีกำรใช้สัญญำณซ้ำด้วยถ้ำหำกสังเกตดีๆ ก็น่ำจะเห็นได้ไม่ยำก
เด็กสำวเพียรรักษำควำมเยือกเย็นของตัวเองอย่ำงเต็มที่เพื่อไม่ให้เกิดกำรเสียอำกำรยำมที่
จะต้องเจรจำกับหวังจอมเขี้ยวคนนี้
“เรื่องนั้นท่ำนก็ลองถำมจำกลู่เฟยคนของท่ำนดูสิ”
คำตอบของเด็กสำวไม่ต่ำงจำกที่ฉินชงหยวนคำดไว้นัก คนอย่ำงฮัวหนิงเซียนนอกจำกจะ
ไม่ยอมเผยอะไรง่ำยๆ แล้วยังสวนเขำกลับทันทีอีกต่ำงหำก ลองนำงรู้เรื่องพฤติกรรมของ
คนที่ลอบเผำค่ำยแล้วกับเรื่องของลู่เฟยมีหรือนำงจะดูไม่ออก
“เจ้ำรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ฉินชงหยวนถำมด้วยท่ำทีสบำยๆ เขำเท้ำแขนข้ำงหนึ่งลงบนโต๊ะ
ด้วยท่ำทีสบำยๆ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 102
 ชายาเฉือนคม
ในขณะที่ฮัวหนิงเซียนกระตุกมุมปำกขึ้นอย่ำงเยำะเย้ย เธอแสร้งใช้มือจัดกองฎีกำที่เกลื่อน
กลำดอยู่เพื่อปกปิดอำกำรสั่นเล็กๆ ที่เกิดขึ้นจำกควำมตื่นเต้นเอำไว้ เด็กสำวไม่หลบตำหวัง
เจ้ำปัญญำแถมยังจ้องตรงไปด้วยซ้ำ
ฉินชงหยวนคงคิดว่ำไม่มีใครรู้เรื่องที่เขำให้ลู่เฟยเป็นสำยข่ำวในค่ำยให้ แต่สำหรับคนที่เรียนรู้
เรื่องกำรโกหกมำทั้งชีวิตอย่ำงเธอมีหรือจะดูไม่ออก เธอเริ่มสงสัยตั้งแต่ลู่เฟยมักจะแอบส่ง
เจ้ำนกเหยี่ยวภูเขำตัวนั้นออกจำกค่ำยไปบ่อยๆ แต่ตอนนั้นเธอยังไม่มั่นใจว่ำเขำทำงำนให้
ใคร จนวันนี้ตอนที่ฉินชงหยวนเดินเข้ำมำตอนที่เธอกำลังพูดกับนำยทหำรอยู่ลู่เฟยกลับไม่
ส่งสัญญำณบอกนั่นทำให้เธอมั่นใจได้ทันทีว่ำนำยอีกคนของลู่เฟยจะต้องเป็นหวังเจ้ำปัญหำ
แน่ๆ
“รู้ช่วงที่เริ่มคิดรหัสเคำะนิ้ว” คำตอบเล่นลิ้นพร้อมรอยยิ้มนั้นทำให้คนที่ฟังอยู่เผลอยิ้ม
ตำมไม่ได้
สำยตำของฉินชงหยวนที่ทอดมำที่เด็กสำวมีประกำยพรำวระริกสดใสต่ำงกับตอนที่ประชุม
กับบรรดำนักรบทั้งหลำยเมื่อครู่อย่ำงสิ้นเชิง รอยยิ้มเล่นหูเล่นตำของนำงช่ำงมีเสน่ห์ต่ำงจำก
สตรีอื่นๆ โดยสิ้นเชิงใบหน้ำงดงำมอ่อนเยำว์นั้นสำมำรถจะดึงดูดสำยตำแก่ผพู้ บเห็นได้ก็จริง
หำกแต่ปัญญำของนำงนั้นกลับน่ำดึงดูดกว่ำมำก
แต่ถึงอย่ำงนั้นควำมซุกซนของนำงก็ทำให้เขำอดจะเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ เพรำะแบบนี้เขำจึง
จำเป็นต้องให้ลู่เฟยคอยส่งข่ำวให้เขำตลอดในยำมที่นำงไกลหูไกลตำด้วยกลัวว่ำนำงจะพำ
ตัวเองไปอยู่ในอันตรำยอีก แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเสียเท่ำไหร่เท่ำที่ดูจำกเอกสำรและตำรำ
ที่นำงยกมำอ่ำนแล้วคงไม่พ้นที่นำงจะเข้ำไปมีเอี่ยวกับเรื่องยุ่งๆ อีกจนได้
“เจ้ำนี่นะ คิดจะอยู่เฉยๆ เป็นคุณหนูที่น่ำรักบ้ำงรึไม่?” ฉินชงหยวนถำมอย่ำงอ่อนใจ
เป็นคำถำมที่ถูกใจเสี่ยวซีที่นั่งอยู่ไม่ไกลไม่ใช่น้อย คุณหนูเธอหำเรื่องเล่นซนไม่เว้นวันขนำดนี้
เธอเองก็สงสัยเหมือนกัน แต่ด้วยตำแหน่งบ่ำวแล้วเธอคงไม่กล้ำจะเอ่ยออกไปเหมือนกับ
ฉินชงหยวนหรอกมันเสี่ยงเกินไปกับกำรจะทำอย่ำงนั้น คุณหนูของเธอแม้จะใจดีแต่ก็เป็น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 103
 ชายาเฉือนคม
พวกขี้แกล้งไม่น้อยขืนทำอะไรไม่ถูกใจเข้ำประเดี๋ยวเธอเองจะโดนคนแรก
“ข้ำคิดจะอยู่เฉยๆ ตลอดเวลำถ้ำเรื่องพวกนี้ไม่เข้ำมำยุ่งกับพี่น้องข้ำ ข้ำก็จะอยู่เฉยๆ ต่อไป”
เป็นครั้งแรกของวันนี้ที่เขำได้เห็นสีหน้ำจริงจังของฮัวหนิงเซียน เด็กสำวไม่มีท่ำทีล้อเลียน
หรือเล่นแง่อีกต่อไป ทุกสิ่งที่เธอกล่ำวนั้นเต็มไปด้วยแรงกดดันมหำศำล โดยเฉพำะตอนที่
นำงกล่ำวถึงพี่น้องของนำง
“เจ้ำคงจะห่วงแม่ทัพฮัวเฟยเทียนสินะ” ฉินชงหยวนเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบำ
แม้ไม่อยำกยอมรับแต่ก็ไม่อำจปฏิเสธได้ว่ำเขำเองก็ต้องกำรให้นำงแสดงควำมห่วงใยต่อเขำ
เช่นที่นำงกระทำต่อพี่น้องของนำงบ้ำง ภำพที่เด็กสำวออดอ้อนฮัวเฟยอวี่หรือกำรกระทำที่
แสดงออกถึงควำมสนิทสนมของนำงกับแม่ทัพฮัวเฟยเทียนช่ำงเป็นสิ่งที่น่ำอิจฉำ
“ใช่” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยรับ
เธอไม่ปฏิเสธเพรำะกำรกระทำของคนที่ลอบมำโจมตีค่ำยครั้งนี้ มันดูไม่ปกติจนเธออดจะ
เป็นกังวลไม่ได้ และยิ่งไปกว่ำนั้นกำรปรำกฏตัวของหวังเจ็ดเองก็น่ำกังวลไม่แพ้กันถ้ำเกิด
ว่ำคนแซ่สุ่ยซื้อใจคนระดับหวังได้ก็ย่อมถือว่ำไม่ธรรมดำเลยทีเดียว บำงทีเธออำจจะมอง
แผนของคนแซ่สุ่ยตื้นไปก็ได้...
ควำมกังวลนั้นทำให้เด็กสำวเงียบไปพักใหญ่ พอๆ กับฉินชงหยวนที่จมอยู่กับควำมคิดของ
ตัวเองเช่นกัน ใบหน้ำของหวังหนุ่มฉำยแววเคร่งขรึมจนสังเกตได้ชัดจำกคนที่นั่งอยู่ไม่ห่ำง
“แล้วท่ำนมำทำไม? มำแค่ถำมสัญญำณเคำะของข้ำรึ?” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยถำมคล้ำยเหน็บแนม
“ไม่ใช่หรอก” ฉินชงหยวนเอ่ยด้วยท่ำทีผ่อนคลำยขึ้น “ข้ำมีของมำฝำกเจ้ำ”
ชำยหนุ่มตอบพลำงคว้ำของบำงอย่ำงออกมำจำกในแขนเสื้อก่อนจะส่งให้กับเด็กสำวพร้อม
รอยยิ้ม ฮัวหนิงเซียนรับสิ่งของนั้นมำด้วยควำมงุนงง ตำรำเก่ำๆ เล่มหนึ่งหน้ำปกเขียนด้วย
อักษรจีนที่ดูจะโบรำณกว่ำยุคนี้และเขียนด้วยหมึกแห้งที่ดูแปลกกว่ำตำรำอื่นๆ ที่เธอเคยอ่ำน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 104
 ชายาเฉือนคม
“เป็นพระกรุณำ..” ฮัวหนิงเซียนตอบทั้งๆ ที่ยังพลิกหน้ำกระดำษไปมำอยู่ “ว่ำแต่ตำรำนี้มัน..”
“เดี๋ยวค่อยอ่ำนทีหลังก็ได้”
ฉินชงหยวนบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เขำดีใจที่อย่ำงน้อยฮัวหนิงเซียนก็ดูจะสนใจในสิ่งที่
เขำหยิบมำฝำกก็จริงแต่ในตอนนี้เขำมีเรื่องที่จะต้องรีบคุยกับนำงเสียก่อนที่ฟ้ำจะสำงหรือ
ก่อนที่จะมีใครมำล่วงรู้เรื่องนี้เพิ่ม
“ข้ำมีเรื่องสำคัญจะต้องบอกเจ้ำ”
“...”
น้ำเสียงของหวังหนุ่มดูจริงจังจนเธอไม่อำจจะมองข้ำมได้ มันเป็นครั้งแรกเหมือนกันที่เขำ
ยื่นข้อมูลให้กับเธอก่อนโดยที่ยังไม่ได้ถำมควำมเห็นอะไรจำกเธอ สำหรับเธอแล้วเรื่องนี้
แปลกพอๆ กับกำรที่อยู่ๆ บิดำของเธอก็มีสมองขึ้นมำเลยทีเดียว
“อีกไม่นำนจะมีงำนฉลองวันสมโภชเมืองเฉียนฉิน” ประเด็นที่เริ่มเกริ่นมำนั้นน่ำสนใจไม่น้อย
ฮัวหนิงเซียนนั่งยืดตัวขึ้นอีกเล็กน้อยและฟังสิ่งที่เขำจะกล่ำวด้วยควำมตั้งใจ เรื่องนี้ก็คงจะ
ไม่พ้นเรื่องกำรลดบทบำทของบิดำเธอที่เขำบอกว่ำไม่อำจทำได้ กำรที่คนอย่ำงหวังเจ้ำปัญญำ
ไม่อำจจะขัดน้ำเชี่ยวได้นั้นย่อมต้องมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นแน่ถ้ำเธอได้รู้ว่ำเรื่องนั้นคืออะไรไม่
แน่ว่ำจิ๊กซอว์ควำมคิดที่กำลังระเกะระกะอยู่อำจจะเชื่อมต่อกันมำกขึ้นก็ได้
“ทุกปีจะมีกำรแบ่งงำนกันให้ทั้งฝ่ำยเสนำบดีและฝ่ำยคหบดีช่วยกันทำงำนโดยหัวเรือใหญ่
มักจะเป็นกลุ่มเสนำกับกรมวัง แต่ปีนี้เปลี่ยนไป...”
เด็กสำวนั่งฟังด้วยใจจดจ่อ ถึงเธอจะไม่ค่อยรู้ธรรมเนียมวังมำกก็ตำมแต่เธอก็พอจะอนุมำน
งำนประชุมสุดยอดผู้นำในยุคของเธอได้ จำกที่ฟังกันมำกำรสมโภชอำณำจักรนั้นก็คงจะต้อง
เป็นงำนที่มีกำรเชิญแขกเหรื่อมำกมำยและถ้ำพูดในแง่ของนักปกครองแล้วนอกจำกงำนเลี้ยง
สังสรรค์ก็ย่อมต้องมีอะไรแฝงอยู่ด้วยแน่นอนเพรำะฉะนั้นกำรให้เสนำบดีจัดก็ถือว่ำเป็น
กำรวำงหมำกกำรเจรจำได้ดี
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 105
 ชายาเฉือนคม
“หัวงำนหลักปีนี้เปลี่ยนไปให้เหล่ำคหบดีช่วยจัดงำนแทน”
ใบหน้ำของหวังหนุ่มเต็มไปด้วยควำมกังวลโดยเฉพำะแววตำอ่อนล้ำที่ฉำยออกมำชัดเจนจน
คนที่นั่งห่ำงกันไม่ถึงสำมฉื่อสังเกตเห็นได้ชัด ฮัวหนิงเซียนขมวดคิ้วเงียบไปอึกใจใหญ่ก่อน
จะเอ่ยบำงอย่ำงออกมำ
“ข้ำว่ำข้ำพอจะรู้สำเหตุ” เด็กสำวเอ่ยเสียแผ่ว
“เจ้ำว่ำเจ้ำรู้งั้นหรือ?” ฉินชงหยวนเอ่ยทวนอย่ำงประหลำดใจ
นำงอำจจะเป็นคนรู้กลโกงหรือกำรทำงำนของพวกก่อกำรร้ำยมำกก็ตำมแต่คำดไม่ถึงว่ำ
เกมกำรเมืองในวังนำงก็ไม่ย่อหย่อนเช่นกัน เด็กสำวถอนหำยใจยำวด้วยควำมหนักใจก่อน
จะเริ่มถำมคำถำมเพื่อยืนยันสิ่งที่ตนเองคิด
“คนที่เสนอให้เปลี่ยนระบบก็คือเสนำบดีสุ่ยเอี่ยนเฉินใช่หรือไม่”
“ใช่”
คำถำมของเด็กสำวนั้นทำให้หวังหนุ่มตกใจก็จริง หำกแต่ไม่มำกนักคงไม่แปลกที่นำงน่ำจะ
พอเดำได้ว่ำบิดำของนำงย่อมได้รับควำมช่วยเหลือจำกคนที่หวังจะเกี่ยวดองอยู่แล้ว หำกแต่
ที่น่ำแปลกยิ่งกว่ำคือถึงจะรู้ว่ำคนตระกูลสุ่ยเป็นผู้ที่ช่วยเหลือบิดำนำง แต่นำงกลับไม่มีท่ำที
ยินดีเลยแม้แต่น้อยกลับกันใบหน้ำงดงำมนั้นกลับมีแววเคร่งเครียดขึ้นมำอย่ำงเห็นได้ชัด
ฮัวหนิงเซียนเม้มปำกเข้ำหำกันเมื่อได้รับรู้ควำจริงเพิ่มเติม ควำมจริงที่เป็นเหมือนจิ๊กซอว์
ชิ้นที่เธอตำมหำมำนำนและมันก็ลงล๊อกพอดีเสียด้วย เด็กสำวไม่สำมำรถบอกได้ว่ำตอนนี้
เธอรู้สึกกลัวหรือตื่นเต้นมำกกว่ำกัน
ก่อนที่หวังเจ้ำปัญญำจะมำบุกห้องเธอ เด็กสำวได้ค้นหำควำมเกี่ยวข้องของฉินหยำงอี้กับ
ครอบครัวเธอแล้วมันยิ่งทำให้เธอมั่นใจมำกขึ้นเรื่อยๆ ถ้ำเป็นไปตำมนี้ เรื่องพวกนี้มันก็แค่
กลไกทั่วไปของพวกที่คิดจะหลอกใช้อำนำจของคนอื่นเท่ำนั้น เรื่องแบบนี้อย่ำว่ำแต่เคยเห็น
เลยเธอเคยทำด้วยซ้ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 106
 ชายาเฉือนคม
หลังจำกตั้งเป้ำหมำยไว้แล้วว่ำจะใช้อำนำจของตระกูลนี้ ก็เริ่มวิเครำะห์จุดอ่อนจุดแข็งของ
แต่ละคน หยิบยื่นโอกำสสร้ำงผลงำนให้หนึ่งคนในบ้ำนที่ดูจะหัวอ่อนชักจูงง่ำยที่สุด พอมั่นใจ
ว่ำซื้อใจคนนั้นได้ชะงัดก็เริ่มสร้ำงฐำนอำนำจในบ้ำนให้กับคนนั้นพร้อมๆ กับเริ่มทำลำยควำม
น่ำเชื่อถือของคนที่เป็นกำลังหลักของบ้ำนที่ไม่ว่ำดูอย่ำงไรก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่นอน
...ลดทอนบทบำทของคนที่เก่งลงไป ดึงคนที่โง่ขึ้นมำปกครองแทนทีนี้จะบีบก็ตำยจะคลำย
ก็รอด...
“ส่วนเรื่องฎีกำเรื่องคดี” ฉินชงหยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักอึ้ง
ใบหน้ำอันหล่อเหลำของหวังหนุ่มดูเคร่งเครียดกว่ำเดิมไม่น้อย ตั้งแต่เธอเคยพบชำยผู้นี้มำ
ไม่ว่ำจะครั้งใดเขำก็มักจะมีสีหน้ำแย้มยิ้มรำวกับไม่มีทุกข์อะไรอยู่เสมอ พอได้มำเห็นใบหน้ำ
ที่เต็มไปด้วยควำมเครียดและควำมอึดอัดนี้แล้ว มันทำให้เธออดจะใจไม่ดีไปด้วยไม่ได้...
“ข้ำแจ้งไปแล้วแต่ดูเหมือน...” ท่ำทีอึดอัดใจนั้น ทำให้เธอก็พอจะเข้ำใจได้โดยที่เขำไม่ต้อง
อธิบำยต่อ
กำรเขียนฎีกำเอ่ยอ้ำงถึงกำรฉ้อโกงนั้นไม่ใช่เรื่องง่ำย คนอย่ำงเสนำบดีสุ่ยอำจจะวำงคนไว้
มำกมำยเขำสำมำรถทำได้ตั้งแต่สกัดฎีกำไม่ให้ไปถึงจนถึงเปลี่ยนเนื้อหำฎีกำซึ่งก็ไม่ใช่เรื่อง
น่ำแปลกอะไรเพียงแต่ครั้งนี้หวังเจ้ำปัญญำที่ทุ่มเทแรงไปเยอะ
ทั้งแรงของพี่ชายตัวเองและแรงของเธอ
ก็คงจะเสียใจไม่น้อยที่เรื่องออกมำไม่เป็นไปอย่ำงที่คิด
แต่ชีวิตคนเรำมันก็เป็นแบบนี้ เรื่องบำงเรื่องแม้จะทุ่มไปสุดแรงก็ไม่แน่ว่ำผลจะออกมำดีเสมอ
ไป หวังแปดอำยุยังน้อยมองโลกจำกในรั้วในวังก็ไม่แปลกที่เขำจะคำดหวังให้ทุกสิ่งสวยงำม
แววตำของเด็กสำวอ่อนลงไม่น้อยด้วยควำมรู้สึกเห็นใจกับเด็กที่ต้องเผชิญปัญหำใหญ่
“ถ้ำฮ่องเต้ท่ำนไม่เชื่อมันก็ไม่แน่ว่ำอำจจะมีคนอื่นบอกให้ไม่เชื่ออยู่”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 107
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยปลอบใจคล้ำยไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร หำกแต่แท้จริงแล้วนำงกำลัง
สงสัยฉินหยำงอี้เป็นอย่ำงมำก หำกเสนำบดีสุ่ยซื้อใจหวังเจ็ดได้แล้วมันก็ไม่แน่ว่ำอำจจะมี
บำงอย่ำงที่คนเป็นหวังสำมำรถกระทำได้มำกกว่ำคนเป็นเสนำก็ได้ และอะไรที่ว่ำนั้นไม่แน่
ก็อำจจะเป็นกำรเข้ำถึงฮ่องเต้ก็ได้ แต่เธอก็ไม่สำมำรถยืนยันอะไรได้ตรำบใดที่เธอเองก็ยัง
ไม่เจอฮ่องเต้เธอไม่สำมำรถประเมินอะไรได้ทั้งนั้น
“หนิงเอ๋อร์”
น้ำเสียงและถ้อยคำเรียกของฉินชงหยวนเปลี่ยนไปไม่น้อย มือของเขำย้ำยมำกุมมือของเธอ
อย่ำงถือสิทธิ์ แต่ถึงอย่ำงนั้นจำกสีหน้ำที่อ่อนล้ำของเขำแล้วฮัวหนิงเซียนกลับไม่กล้ำจะชัก
มือออกเสียอย่ำงนั้น เด็กสำวกระชับมือกลับเบำๆ เป็นภำษำกำยเชิงให้กำลังใจ
ถ้ำจะคิดว่ำปัญหำที่เธอเจออยู่เรื่องพวกกังฉินพยำยำมจะรุกคืบโดยใช้พวกเธอเป็นเครื่องมือ
นั้นหนักแล้ว คงเทียบไม่ได้แม้แต่น้อยกับปัญหำที่บรรดำหวังทั้งหลำยต้องเผชิญ ทั้งเรื่อง
ตำแหน่งทั้งเรื่องบ้ำงเมืองกำรที่มีกบฏนั่งอยู่ข้ำงกำยรำวกับหอกข้ำงแคร่ ไม่รู้ว่ำวันไหนมัน
จะแว้งกลับมำแทงเรำบ้ำงคงทำให้รู้สึกเครียดไม่น้อย ฮัวหนิงเซียนส่งยิ้มละไมให้กำลังใจ
ด้วยนึกเห็นใจไม่น้อย
“ท่ำนคงเหนื่อย...” เด็กสำวเอ่ยเสียงเบำ “ถ้ำอย่ำงไรไปพักผ่อนก่อน ไว้เรื่องหนักๆ ค่อยคุย
กันทีหลัง”
คำพูดที่ไม่คิดว่ำจะออกจำกปำกของเธอในที่สุดก็ออกไปจนได้ คนขี้ใจอ่อนได้แต่นึกถอดใจ
กับตัวเองว่ำต่อจำกนี้เธอเองก็คงจะเลี่ยงเรื่องวุ่นวำยไม่ได้อีกต่อไป แต่ไม่เป็นไรเพรำะไม่ว่ำ
อย่ำงไรชำยคนนี้ก็จะไม่ปล่อยให้เรื่องเดือดร้อนมำถึงเธอแน่นอน
เขำก็แค่มำหำข้อมูลจำกเธอเท่ำนั้น เธอตัดใจแล้วไม่ว่ำเขำจะเอำข้อมูลนั้นไปทำอะไร ถ้ำ
ทำงำนด้วยกันด้วยเงื่อนไขที่เขำจะกันเรื่องวุ่นวำยออกจำกเธอและครอบครัว ส่วนเขำจะ
เอำข้อมูลนั้นไปเอำควำมดีควำมชอบหรือตำแหน่งว่ำที่ฮ่องเต้มันก็เรื่องของเขำ เธอก็ได้ทำ
เพื่อพี่ชำยทั้งสองของเธอเหมือนกันเพรำะถึงอย่ำงไรตอนนี้เธอก็คงไม่สำมำรถเลี่ยงปัญหำนี้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 108
 ชายาเฉือนคม
ได้อีกต่อไป
...นำยใหญ่เคยสอนเธอว่ำวิธีกำรจบปัญหำที่ดีที่สุดคือกำรจัดกำรมันซะ...
“ขอข้ำอยู่แบบนี้อีกสักพักได้หรือไม่”
ทั้งน้ำเสียงและท่ำทำงของฉินชงหยวนที่ดูเหนื่อยล้ำไม่มีพิษมีภัยนั้นทำให้เด็กสำวที่คิดว่ำ
ตัวเองใจแข็งมำตลอดใจอ่อนอีกจนได้ เธอเหลือบตำมองเสี่ยวซีที่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
เพียงครู่ เด็กสำวขบริมฝีปำกตัวเองเบำๆ อย่ำงใช้ควำมคิดก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยสิ้นหนทำง
“ข้าคิดค่าอยู่แพงนะ”
………..
“ท่านเลขาจงช่วยส่งจดหมายให้สหายข้าที”
เสียงนุ่มเบำหำกแต่กังวำนในลำคอฟังดูมีเอกลักษณ์ดังขึ้นในกระโจมที่ไกลออกไป มือเรียว
ขำวประดุจหยกยื่นกระดำษที่ถูกพับอย่ำงดีให้กับชำยชรำที่เป็นคนสนิทของตัวเอง ชำยคน
นั้นน้อมรับก่อนจะเดินออกไปผิวปำกเรียกสัตว์สื่อสำรของตัวเองมำ
ฉินหยำงอี้มองกำรกระทำของชำยคนนั้นด้วยสำยตำเยือกเย็น จำกบริเวณกลำงค่ำยอย่ำงนี้
กำรจะปล่อยสัตว์ออกไปส่งสำรสักตัวย่อมไม่เกิดขึ้นโดยง่ำยแน่ เขำไม่อยำกให้มีควำมผิดพลำด
ขึ้นแม้แต่ขั้นตอนเดียว ไม่ว่ำอย่ำงไรจดหมำยนี้ก็ต้องถึงมือของสุ่ยเอ้ำเหยียน
“ไม่ทรำบว่ำท่ำนจะส่งสำรไปไหนหรือขอรับ” เสียงของทหำรยำมคนหนึ่งดังขึ้นนอกกระโจม
“นี่เป็นจดหมำยรำยงำนของหวังเจ็ด” เลขำจงเอ่ยด้วยน้ำเสียงคล้ำยข่มขู่
“จะส่งไปที่ใดขอรับ”
เสียงตอบของทหำรนั้นยังคงเข้มแข็งเหมือนเดิมไม่มีแววจะกริ่งเกรงอำนำจของผู้เขียนศำล
เลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นอย่ำงนั้นด้วยไม่อยำกให้เสียเวลำมำกชำยหนุ่มจึงผุดลุกจำกที่นั่งของ
ตัวเองก่อนจะเยื้องย่ำงออกไปนอกกระโจมด้วยกริยำสง่ำงำมไม่ผิดแผกไปจำกรำชนิกุล
แม้แต่น้อย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 109
 ชายาเฉือนคม
“ข้ำจะส่งไปรำยงำนที่วังหลวงเท่ำนั้น ท่ำนมีปัญหำอะไรหรือ” เสียงกำรถำมนั้นทอดแวว
อ่อนโยนจนคนฟังไม่อำจจะกล้ำก้ำวร้ำวหรือกระด้ำงกระเดื่องได้อีก
“มิกล้ำขอรับ..” นำยทหำรผู้นั้นมีท่ำทีอึกอักไม่ใช่น้อย “แต่..เอ่อ พวกเรำมีม้ำเร็วหำกท่ำน
ต้องกำรส่งจดหมำยแล้ว..”
“ไม่กล้ำรบกวน ปัจจุบันสถำนกำรณ์ในค่ำยไม่สู้ปกตินัก” ทั้งท่ำทำงกำรกล่ำวของเขำช่ำงเป็น
ไปอย่ำงเป็นธรรมชำตินุ่มนวลไม่ว่ำใครเห็นก็ไม่อำจจะเข้ำถึงควำมเยือกเย็นที่แท้จริงในใจของ
ชำยผู้นี้ได้
“นกของข้ำเป็นนกที่ถูกฝึกอย่ำงดีสำมำรถบินได้ห้ำสิบลี้ต่อชั่วยำมไม่นำนก็ถึง”
“ขอรับ..” ทหำรคนนั้นได้แต่ก้มหน้ำลงด้วยไม่อำจจะคัดคำนได้อีก
“ข้ำขอบใจในน้ำใจของเจ้ำ แต่เรื่องเท่ำนี้พวกข้ำจัดกำรเองได้คงไม่รบกวน”
คำพูดที่รำวกับปิดบทสนทนำนั้นทำให้ทหำรยำมไม่อำจทำอะไรได้อีกนอกจำกทำควำมเคำรพ
แล้วเดินจำกไปอย่ำงรวดเร็ว ใบหน้ำที่เคยแย้มยิ้มกรุณำของหวังเจ็ดแปรเป็นใบหน้ำนิ่งไร้
อำรมณ์แทน ชำยหนุ่มปรำยตำไปทำงเลขำจงก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็น
“คราวหน้าอย่าประเจิดประเจ้ออีก”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 110
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 38 กระดานที่หนึ่ง

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้ำของผู้คนจำนวนมำกเดินสวนกันไปมำทำเอำคนหูดีที่นอนน้อยไม่สำมำรถจะข่มตำ
หลับต่อไปได้อีก ฮัวหนิงเซียนดันตัวเองลุกขึ้นจำกเตียงของตนเองอย่ำงเกียจคร้ำน กำรตื่น
ในยำมเบ้ำซี้ (06:00-07:00) สำหรับคนที่เพิ่งจะได้นอนไปเมื่อย่ำงเข้ำยำมอิ๋งซี้ (03:00-05:00) ย่อม
ยังมีควำมรู้สึกอ่อนเพลียเป็นธรรมดำ
ร่ำงบำงของฮัวหนิงเซียนเดินอย่ำงเชื่องช้ำผ่ำนกองตำรำที่ถูกจัดอย่ำงเรียบร้อยไปยังอ่ำงน้ำ
ที่เสี่ยวซีเตรียมไว้ให้ เด็กสำววักน้ำที่เตรียมไว้ใส่หน้ำตัวเองอย่ำงเชื่องช้ำในหัวของเธอค่อย
นึกเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนไปด้วย แม้ว่ำจะยังไม่ค่อยพร้อมนัก แต่ในยำมที่น้ำสัมผัสหน้ำ
สติของเธอก็กลับมำ สมองของเธอก็ค่อยๆ เรียบเรียงเหตุกำรณ์อย่ำงช้ำๆ
...เมื่อคืน หวังตัวปัญหำมำเยี่ยมเธอที่ห้อง หวังเจ็ดเป็นคนของแซ่สุ่ย มีคนลอบเผำกองเสบียง...
เมื่อพบว่ำตัวเองยังไม่สำมำรถเรียบเรียงเหตุกำรณ์ได้ดี เด็กสำวจึงพยำยำมดึงเวลำในกำร
ทำธุระตอนเช้ำให้ยำวที่สุด อีกอย่ำงคงเพรำะเธอยังไม่พร้อมออกไปเผชิญโลกนัก กำรอยู่
เงียบๆ ในโลกของตัวเองขณะชำระร่ำงกำยนั้นเป็นเวลำที่คนจะสำมำรถได้ยินควำมคิดของ
ตัวเองชัดที่สุดและในยำมที่โจทย์ที่เธอต้องเผชิญมันยำกกว่ำที่เธอคำดไว้สิ่งเดียวที่เธอพอจะ
เชื่อได้ตอนนี้ก็คือสมองเธอเท่ำนั้น
เธอเป็นนักพนันและอำชญำกรทำงกำรเงินในยุคที่ไม่มีกำรเมืองกำรปกครองระบบกษัตริย์
แล้ว สิ่งที่เธอเข้ำใจเกี่ยวกับคนยุคนี้จึงน้อยมำก สำนึกต่อกำรปกครองก็น้อยมำกเช่นกัน
เธอไม่เชื่อในควำมจริงใจของผู้คนมำกพอๆ กับที่ไม่เชื่อในกฏหมำย
...และที่สำคัญเธอบูชำเงิน...
นั่นคือปัญหำแนวคิดแบบนี้ไม่ช่วยให้เธอสำมำรถเข้ำใจคนที่ต้องกำรอำนำจได้ดีนัก บำงครั้ง
กำรขึ้นไปมีอำนำจก็ต้องแลกด้วยเงินซึ่งถ้ำให้คนอย่ำงเธอเลือกเธอจะเลือกเงินแบบไม่มีข้อ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 111
 ชายาเฉือนคม
กังขำ เพรำะสุดท้ำยแล้วที่ปลำยทำงอำนำจไม่ได้นำมำซึ่งควำมมั่งคั่งทั้งยังพำมำซึ่งปัญหำ
มำกมำยเกินควำมจำเป็นอีกต่ำงหำก
ฮัวหนิงเซียนจ้องตรงไปที่เงำของตัวเองในอ่ำงล้ำงหน้ำ เงำของเด็กสำวที่สั่นไหวไปตำมกำร
เคลื่อนของน้ำทำให้เธอค่อยๆ จดจ่อกับควำมคิดมำกขึ้น มือเล็กทั้งสองข้ำงเท้ำอยู่ทั้งสองข้ำง
ของขอบไม้ มือของเธอช่ำงเล็กและดูไร้เรี่ยวแรง
...อย่ำว่ำแต่แรงที่จะจัดกำรกับปัญหำเลยพำตัวเองออกจำกปัญหำยังไม่มีด้วยซ้ำ...
เด็กสำวถอนหำยใจยำวยืดอีกครั้ง น้ำจำกคำงของเธอยังคงหยดลงไปในอ่ำงน้ำเรื่อยๆ ทำให้
ภำพเงำของเธอไม่นิ่งเสียที
...ไม่นิ่ง...
รอยยิ้มเจ้ำเล่ห์ที่ไม่ควรเกิดขึ้นบนในหน้ำอันงดงำมล่มบ้ำนล่มเมืองของคุณหนูที่ห้ำแห่ง
ตระกูลฮัวฉำบฉำยอย่ำงชัดเจนพอๆ กับควำมคิดอันร้ำยกำจที่เริ่มก่อเค้ำขึ้นในสมองของ
เธอ แม้จะยังมองไม่เห็นถึงปลำยทำงแต่ก็ต้องลองเดินดูก่อน...
“คุณหนูเจ้ำคะ สำรับพร้อมแล้วนะเจ้ำคะ”
เสียงเตือนของเสี่ยวซีดังขึ้น นำงได้ยินเสียงคุณหนูวักน้ำล้ำงหน้ำนำนแล้วแต่ยังไม่เห็นคุณหนู
ของนำงขยับตัวไปไหนเสียที ด้วยควำมกังวลนำงก็เลยลองส่งเสียงถำมไปเผื่อว่ำคุณหนูของ
นำงจะรู้สึกไม่สบำยตัวนัก นำงจะได้เข้ำไปช่วยทันท่วงที
“ขอบใจมำก เจ้ำไปพักเถอะเสี่ยวซี” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยปำกกับสำวใช้ของเธอ
เสี่ยวซีเองก็น่ำจะได้นอนไม่มำกไปกว่ำเธอนักเพรำะตำมหลักแล้วนำงต้องรอเธอหลับก่อน
จึงจะเข้ำนอนได้ แถมยังลุกมำเตรียมทั้งน้ำและอำหำรให้เธอตั้งแต่เช้ำขนำดนี้น่ำกลัวว่ำนำง
จะยังไม่ได้นอนสักงีบเอำเสียเหลือเกิน
“ไม่ได้เจ้ำค่ะ วันนี้ข้ำงนอกมีเรื่องวุ่นวำยมำก... ข้ำ..”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 112
 ชายาเฉือนคม
เสี่ยวซีมีท่ำทีอึกอักที่จะต้องละสำยตำจำกคุณหนูของนำง เมื่อเช้ำนี้ก่อนที่ฮัวหนิงเซียนจะ
ตื่นนำงได้รับคำสั่งจำกคุณชำยใหญ่ว่ำวันนี้ไม่ว่ำอย่ำงไรก็ไม่อนุญำตให้คุณหนูออกจำกจวน
เป็นอันขำด เพรำะวันนี้จะมีกำรเคลื่อนเข้ำของทหำรกองเกินจำกเมืองหลวงซึ่งมันอำจจะ
ไม่ดีนักถ้ำหำกว่ำคุณหนูของนำงออกไปเพ่นพ่ำนในค่ำยทหำร
“วุ่ยวำยอะไรกัน?” ฮัวหนิงเซียนถำมขึ้น
เธอได้ยินเสียงฝีเท้ำของคนจำนวนมำกตั้งแต่เช้ำและนั่นเป็นสำเหตุหลักที่ทำให้เธอไม่สำมำรถ
นอนต่อได้ถ้ำจะมีเหตุอะไรอย่ำงนั้นเธอก็ย่อมต้องอยำกรู้เป็นธรรมดำ ฮัวหนิงเซียนเดินพ้น
จำกหลังม่ำนออกมำเพื่อพูดคุยกับเสี่ยวซีต่อหน้ำ
“...ข้ำงนอกวันนี้..” เสี่ยวซีมีท่ำทีอึกอัก
นำงไม่รู้จะอธิบำยกับคุณหนูของนำงอย่ำงไรกับสถำนกำรณ์อย่ำงนี้ดี แม้ว่ำฮัวหนิงเซียนจะ
เป็นคนที่ทำควำมเข้ำใจเรื่องกำรจัดกำรภำยในค่ำยได้ดีก็ตำม แต่คนที่ปล่อยให้ชำยแปลก
หน้ำเข้ำมำนั่งกุมมือในห้องนอนยำมวิกำลอย่ำงคุณหนูนั่นหรือ จะเข้ำใจถึงกำรวำงตัวต่อ
หน้ำเหล่ำทหำร นี่ยังไม่นับรวมถึงกำรให้ควำมสนิทสนมกับลู่เฟยที่เป็นทั้งอดีตนักโทษและ
บ่ำวอีก เสี่ยวซีรู้สึกจนปัญญำที่จะอธิบำยเรื่องนี้กับคุณหนูของนำงเหลือเกิน
“ข้ำงนอกมีอะไรล่ะ?” ฮัวหนิงเซียนถำมซ้ำ เธอไม่เข้ำใจว่ำเสี่ยวซีกำลังกังวลอะไรอยู่ถึงทำ
ให้นำงไม่กล้ำพูดออกมำ
“ข้ำงนอกวันนี้..” เด็กสำวขมวดคิ้วแน่นก่อนจะกลั้นใจอธิบำยไปให้จบโดยภำวนำให้คุณหนู
ของนำงยอมเข้ำใจในเหตุผลและอยู่ในจวนแต่โดยดี
“วันนี้มีทหำรกองเกินจำกเมืองหลวงเข้ำมำสลับเวรกับทหำรกองเกินเดิมเจ้ำค่ะ มันจะดูไม่
เหมำะสมถ้ำหำกคุณหนูเข้ำไปเดินในค่ำยคุณชำยใหญ่เลยให้ข้ำคอยจับตำดูคุณหนูเอำไว้”
เมื่อพูดจบก็เหมือนยกภูเขำออกจำกอก เสี่ยวซีมีท่ำทีผ่อนคลำยลงอย่ำงชัดเจนในขณะที่
ฮัวหนิงเซียนยังคงเรียบเรียงข้อมูลเข้ำหัวอยู่ เด็กสำวโคลงหัวไปมำเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ำช้ำๆ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 113
 ชายาเฉือนคม
“ข้ำเข้ำใจแล้ว เดี๋ยวสำยหน่อยข้ำจะไปนั่งเล่นที่เก๋งริมผำไม่เข้ำไปวุ่นวำยในค่ำยหรอก”
คำตอบของฮัวหนิงเซียนนั้นเรียบง่ำยเกินคำด เสี่ยวซีหรี่ตำลงเล็กน้อยด้วยควำมไม่แน่ใจว่ำ
คุณหนูของนำงนั้นรับรู้เรื่องพวกนี้จริงๆ
“อย่ำงนั้นหรือเจ้ำคะ” เด็กสำวถำมย้ำอีกครั้ง
“ก็อย่ำงนั้นซี เดี๋ยวพอแต่งตัวเสร็จเจ้ำก็ไปนอนพักเสียเถอะ ข้ำไม่หนีไปไหนหรอก”
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยเรียบๆ เธอรู้ดีว่ำเสี่ยวซีนั้นไม่ไว้ใจเธอเสียเท่ำไหร่ในเรื่องนี้แต่ถึงอย่ำงนั้น
เธอก็ไม่นึกโทษเสี่ยวซีเลยแม้แต่น้อย กับคนที่เห็นพฤติกรรมกำรก่อเรื่องของเธอมำติดๆ กัน
นำนขนำดนี้ก็ย่อมไม่ไว้ใจเป็นธรรมดำ
อย่ำงไรเสียวันนี้เธอก็ไม่ไปไหนจริงๆ เพรำะเธอมีเรื่องที่จะต้องทำอยู่ไม่น้อยและกำรทำใน
จวนในช่วงที่ทุกคนกำลังวุ่นวำยกับกำรเปลี่ยนเวรทหำรนั้นก็ฟังดูเข้ำท่ำไม่น้อย นี่เป็นโอกำส
ที่เหมำะที่สุดสำหรับเธอก็ว่ำได้...
“แต่ว่ำ...ข้ำ...”
ทั้งคิ้วที่ขมวดแน่นและสำยตำที่มองตรงมำนั้น ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่ำเสี่ยวซีไม่มีทำงยอมแน่
ฮัวหนิงเซียนถอนหำยใจอย่ำงเหนื่อยหน่ำยเธอไม่อยำกให้เสี่ยวซีต้องมำรับรู้หรือยุ่งเกี่ยวกับ
สิ่งที่เธอจะทำวันนี้เสียด้วยสิ เด็กสำวขมวดคิ้วแน่นก่อนจะเริ่มคิดหำทำงกันสำวใช้ผู้ซื่อสัตย์
ให้ออกจำกแผนชั่วของเธอ
“เจ้ำแน่ใจนะว่ำเจ้ำไหว เจ้ำแทบไม่ได้นอนเลยนี่” ฮัวหนิงเซียนแกล้งถำมทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ำ
เสี่ยวซีจะต้องตอบรับแน่นอน
“ไหวเจ้ำค่ะ” เด็กสำวผู้ใสซื่อพยักหน้ำรับทันที
“ถ้ำเช่นนั้น...” ดรุณีน้อยเยื้องย่ำงไปหยิบบำงอย่ำงออกมำจำกข้ำงหมอนของตน
สำยตำของฮัวหนิงเซียนมีแววกังวลเพียงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ำให้สัญญำณเสี่ยวซีให้เดิน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 114
 ชายาเฉือนคม
มำใกล้ๆ รำวกับกำลังจะถ่ำยทอดคำสั่งบำงอย่ำง เสี่ยวซีรีบกุลีกุจอเดินเข้ำไปใกล้จุดที่ฮัว
หนิงเซียนนั่งทันทีโดยไร้ควำมหวำดระแวงใดๆ ทั้งสิ้น
“ช่วยส่งนี่ให้คุณหนูเหมยฟำงหน่อย นำงขอให้ข้ำส่งไปให้ตั้งนำนแล้ว” ผู้เป็นนำยส่งห่อสี
น้ำเงินให้กับเสี่ยวซีในขณะที่กระซิบเสียงเบำ
“อะไรหรือเจ้ำคะ” เสี่ยวซีรับสิ่งของนั้นมำด้วยควำมสงสัย
มันคือห่อผ้ำสีน้ำเงินคล้ำยห่อเครื่องประดับด้วยควำมที่มันดูเหมือนหยกหรืออะไรสักอย่ำง
อยู่ในนั้นจึงทำให้สำวน้อยที่ไม่อยำกให้เจ้ำนำยเสียของมีค่ำไปจึงทำให้นำงเผลอเปิดห่อนั้น
ออก
ไอสีขำวที่ระเหยออกมำจำกห่อนั้น ทำให้สำวใช้ผู้อยำกรู้อยำกเห็นเกิดอำกำรตำพร่ำมัวไป
ชั่วขณะก่อนจะเซไปข้ำงหลังเล็กน้อย อำกำรหนักที่เปลือกตำโจมตีนำงอย่ำงรวดเร็วภำพ
สุดท้ำยที่เธอเห็นคือมือเล็กๆ ของคุณหนูที่เธอไว้ใจผลักเธอลงบนเตียงก่อนที่เธอจะหมดสติไป
ยำสลบแบบเฉียบพลันที่เธอให้ลู่เฟยไปหำมำให้ รำคำก็แพงแสนแพงแถมยังใช้ได้ครั้งเดียว
เท่ำนั้นของเธอ บัดนี้หมดลงแล้วทั้งที่เธออุตส่ำห์ตั้งใจเก็บและพกติดตัวไว้ใช้ยำมฉุกเฉินแท้ๆ
เด็กสำวถอนหำยใจขณะมองหน้ำของสำวใช้ที่ตกอยู่ในห้วงนิทรำด้วยสำยตำที่อ่อนลง
“เจ้าจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ เสี่ยวซี”
………..
“คุณหนูเรียกพบข้ารึ?”
เสียงหนึ่งดังขึ้นในขณะที่เธอเพิ่งจะเริ่มพลิกหน้ำตำรำที่ได้มำได้ไม่กี่หน้ำ ฮัวหนิงเซียนพยัก
หน้ำรับก่อนจะเงยหน้ำมองผู้มำเยือนด้วยสีหน้ำยิ้มแย้มหำกแต่รอยยิ้มนั้นกลับเป็นรอยยิ้ม
ที่เยือกเย็นเสียจนอำกำศเย็นของผำเมืองฉำงซุนไม่อำจเทียบได้เลยแม้แต่น้อย เด็กสำวพยัก
หน้ำเชิงอนุญำตและเรียกให้เข้ำไปในเก๋งนั้น

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 115
 ชายาเฉือนคม
ลู่เฟยเดินเข้ำมำในเก๋งริมผำที่มีคุณหนูตัวอันตรำยกำลังนั่งอ่ำนหนังสือชงชำอย่ำงสบำยใจ
อยู่ด้วยควำมหนักใจไม่น้อย แม้ว่ำกริยำของนำงจะเป็นกำรศึกษำตำรำและชงชำเยี่ยงสตรี
ทั่วไปนิยมแต่ว่ำแท้จริงแล้วเขำรู้ดีว่ำมันย่อมไม่ใช่เช่นนั้น ไม่มีทำงที่คุณหนูตัวป่วนคนนี้จะ
นั่งอ่ำนตำรำทำตัวเข้ำท่ำเข้ำทำงแบบสตรีปกติแน่นอน ถ้ำวันไหนนำงทำถึงจะถือว่ำเป็นเรื่อง
ผิดปกติ
“เมื่อคืนได้เรื่องหรือไม่”
เด็กสำวถำมในขณะที่สำยตำของเธอทอดมองไปยังกำรเคลื่อนที่ของขบวนผู้คนจำกมุมสูง
ของค่ำย เก๋งแห่งนี้ตั้งอยู่บริเวณเหนือสุดของหน้ำผำขอบเมืองฉำงซุนจำกจุดนี้สำมำรถมอง
เห็นวิวทิวทัศน์ของเมืองฉำงซุนได้อย่ำงชัดเจนและนั่นรวมถึงกำรเคลื่อนขบวนเข้ำของเหล่ำ
ทหำรกองเกินจำกเมืองหลวงด้วย
“เป็นไปตำมที่คุณหนูคำดไว้” ลู่เฟยรำยงำนด้วยเสียงเบำ
ฮัวหนิงเซียนพยักหน้ำรับช้ำๆ เธอไม่แปลกใจเท่ำไหร่กับคำตอบของลู่เฟย สำหรับเธอแล้ว
มันคงจะน่ำตื่นเต้นกว่ำถ้ำหำกว่ำมันเกิดสิ่งที่เกินกำรคำดกำรณ์ของเธอเกิดขึ้น ฮัวหนิงเซียน
ผินตำไปยังบริเวณพลับพลำชั่วครำวกลำงค่ำยอีกครั้ง
วันนี้นอกจำกฮัวเฟยเทียนที่ต้องเข้ำตรวจทหำรกองเกินที่เข้ำมำเปลี่ยนเวรใหม่แล้ว เพรำะว่ำ
เมื่อคืนมีแขกกิตติมศักดิ์อย่ำงหวังทั้งสำมพระองค์ทรงเสด็จเยี่ยมเยียนค่ำยวันนี้ จึงต้องมีทั้ง
กำรรับกำรต้อนรับ และกำรเข้ำตรวจกำรเปลี่ยนเวรยำมด้วยองค์เอง ซึ่งเป็นกำรแสดงควำม
ใกล้ชิดและเพิ่มขวัญกำลังใจให้กับเหล่ำทหำรที่ไม่ได้เสียขวัญอะไร...
...เสียเวลำจริงๆ...
เด็กสำวได้แต่คิดในใจเท่ำนั้น เพรำะไม่ว่ำเธอจะเห็นว่ำกำรกระทำนั้นไร้สำระเพียงใดแต่เธอ
ก็ไม่สำมำรถจะเอ่ยขัดอะไรได้สักหน่อย ยิ่งไปใส่อำรมณ์กับสิ่งที่เธอควบคุมไม่ได้ก็มีแต่จะ
เสียเวลำเปล่ำๆ สู้เอำควำมสนใจนั้นมำลงกับสิ่งที่เธอสำมำรถควบคุมได้ดีกว่ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 116
 ชายาเฉือนคม
“แล้วออกไปทำงไหนเล่ำ” ฮัวหนิงเซียนหันกลับมำถำมลู่เฟยอีกครั้งโดยไม่คิดที่จะหันกลับไป
สนใจที่พลับพลำนั้นอีก
“ทิศตะวันตกเฉียงเหนือแต่ไม่ได้เข้ำเมืองหลวง”
ลู่เฟยตอบสิ่งที่ตนเองได้มำด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เด็กสำวขมวดคิ้วเข้ำหำกันเพียงครู่
ก่อนที่มือบำงจะกำงแผนที่ออกแล้วเริ่มชี้ไปที่บริเวณที่เธอสงสัยและคำดว่ำน่ำจะใช่ทันที
นิ้วเรียวชี้ไปที่บริเวณหุบเขำแห่งหนึ่งที่อยู่ระหว่ำงจุดคอนกของเมืองฉำงซุนกับชำยแดน
อำณำจักรโบรำณ
“แถวนี้ใช่รึไม่” เธอถำมเสียงเบำ
“ใช่ขอรับ” ลู่เฟยตอบทั้งที่ยังไม่ค่อยเข้ำใจนักว่ำคุณหนูตัวแสบกำลังคิดอะไรอยู่
ในหัวของเด็กหนุ่มที่ต้องไปนั่งเฝ้ำตรวจดูพฤติกรรมของหวังเจ็ดทั้งคืนนั้นไม่เข้ำใจสักนิดว่ำ
ในเมื่อคุณหนูรู้อยู่แล้วว่ำชำยคนนั้นจะต้องส่งนกสื่อสำรไปที่แห่งนั้นแน่นอน แล้วจะให้เขำ
ไปเฝ้ำเพื่อยืนยันคำตอบทำไมทั้งที่นำงก็รู้อยู่แล้ว...
แต่ถึงอย่ำงนั้นควำมสำมำรถกำรคำดกำรณ์ของฮัวหนิงเซียนเท่ำที่เขำได้รู้จักนำงมำนั้นน่ำ
กลัวยิ่งนัก นำงแทบจะรู้ฟ้ำดินด้วยซ้ำ ขนำดหน้ำของลิ้นโปนำงยังรู้นับประสำอะไรกับทิศ
ทำงกำรส่งสำรของนก นับวันเขำยิ่งสงสัยว่ำนำงเป็นผู้หยั่งรู้ฟ้ำดินหรือว่ำอะไรกันแน่...
“อื้ม...”
ฮัวหนิงเซียนนั่งจ้องแผนที่อำณำจักรเมืองเฉียนฉิน ที่เธอคัดลอกเอำไว้ด้วยสำยตำครุ่นคิด
แผนที่นี้นอกจำกที่เธอจะคัดลอกมำอย่ำงถูกต้องไม่มีผิดพลำดแล้วเธอยังตีตำรำงกริดเอำไว้
ด้วย เมื่อเช้ำหลังจำกวำงยำสลบเสี่ยวซีแล้วเธอก็เกิดควำมคิดดีๆ นี้ขึ้นมำ เด็กสำวหยิบถ้วย
หมำกสองสีขึ้นมำวำงบนโต๊ะก่อนจะเริ่มหยิบหมำกสีดำขึ้นมำวำงลงไปตำมจุดต่ำงๆ บนแผนที่
อย่ำงรวดเร็ว
ลู่เฟยเริ่มมองตำมกำรวำงหมำกของฮัวหนิงเซียนก่อนจะเริ่มสังเกตได้ว่ำนำงตีเส้นแผนที่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 117
 ชายาเฉือนคม
เมืองเฉียนฉินไว้ให้เหมือนกับเกมหมำกล้อมที่นำงชอบเล่น เด็กหนุ่มจ้องพิจำรณำคุณหนูผู้
เป็นนำยของตนอย่ำงถี่ถ้วนสลับกับก้มลงมองหมำกสีดำและขำวที่นำงกำลังวำงลงด้วย
ควำมประหลำดใจ
จริงอยู่ที่เกมหมำกล้อมนั้นสร้ำงขึ้นเพื่อเล่นปะลองปัญญำกันระหว่ำงผู้เล่นสองฝ่ำยเพื่อ
ครอบครองพื้นที่บนกระดำน แต่นึกไม่ถึงว่ำจะมีคนคิดเอำเกมนี้มำเทียบกับกำรขยำยอำนำจ
ในอำณำจักร
...นำงจะทำอะไรของนำง...
ฮัวหนิงเซียนขมวดคิ้วจนแทบจะชิดกัน เธอเว้นพื้นที่ของเมืองฝั่งตะวันออกและฝั่งใต้เอำไว้
เพรำะเธอยังไม่มีข้อมูลเรื่องกำรปกครองแถวๆ นั้น คนที่ไม่เก่งเรื่องกำรสงครำมและกำร
ปกครองอย่ำงเธอ กำรที่จะมองเรื่องแบบนี้ให้ขำดก็จำเป็นต้องมีตัวช่วยกันหน่อย
“ลองดู” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยขณะที่เลือนถ้วยหมำกสีขำวมำให้เขำ
ลู่เฟยมองหมำกสีขำวและดำที่วำงอยู่บนกระดำนด้วยสำยตำพิจำรณำ ในตอนนี้หมำกตั้งต้น
ทั้งขำวและดำมีจำนวนไม่ต่ำงกันมำกนักนั่นรวมถึงพื้นที่ที่ครอบครองเช่นกัน ตั้งแต่เล่นกัน
มำแม้จะไม่มีสักครั้งที่เขำจะสำมำรถชนะนำงได้แต่ก็ถือว่ำใกล้เคียงทุกครั้งเพรำะฉะนั้นถ้ำ
เริ่มเปิดกำรเล่นมำแบบนี้ก็ไม่แน่ว่ำอำจจะมีทำงชนะก็ได้ เด็กหนุ่มนิ่งลงขณะที่เริ่มใช้สมำธิ
ในกำรพิจำรณำกำรวำงหมำกแต่ละตัวบนกระดำนอย่ำงถี่ถ้วนอีกครั้ง
หมำกล้อมนั้นต้องใช้ทั้งศำสตร์และศิลป์ในกำรเดำใจของอีกฝ่ำยเป็นหลัก กำรเล่นและกำร
เดินหมำกแต่ละครั้งนั้นต้องคิดล่วงหน้ำถึงกำรโต้ตอบของอีกฝ่ำยไว้ด้วย ยิ่งคำดเดำใจอีกฝ่ำย
ได้มำกเท่ำไหร่ ก็ยิ่งมีโอกำสเป็นผู้ชนะมำกเท่ำนั้น
แต่สำหรับคนที่อ่ำนสีหน้ำคนอื่นได้แม่นยำอย่ำงเธอแล้วกำรเดำใจนั้นไม่จำเป็นและกำรแพ้
นั้นแทบจะเกิดขึ้นไม่ได้ แต่ถ้ำเป็นอย่ำงนั้นเธอก็ไม่สำมำรถจะรู้ผลลัพธ์ที่แท้จริงได้น่ะสิ
เพรำะคนที่เดินหมำกกับเธอไม่ใช่คนที่คิดครอบครองเมืองนี้อยู่ เพรำะฉะนั้นเธอจึงเลือก
เป็นหมำกดำเพื่อที่จะเข้ำใจควำมคิดของคนที่เป็นฝ่ำยไล่ต้อนมำกที่สุด อย่ำงไรเสียเธอก็ใช้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 118
 ชายาเฉือนคม
ชีวิตอยู่กับคนร้ำยมำนำนกว่ำคนที่เหลือทั้งหมด
“จะให้ข้ำเดินเป็นฝ่ำยป้องกันงั้นหรือ” ลู่เฟยถำมขึ้นหลังจำกอ่ำนวิธีกำรวำงหมำกสีขำวแล้ว
ฮัวหนิงเซียนพยักหน้ำรับเพียงแผ่วเบำ เท่ำที่เธอรู้มำก่อนหน้ำนี้ลู่เฟยไม่ค่อยจะได้เรียนรู้
เรื่องกำรเดินหมำกเสียเท่ำไหร่นัก แต่จำกควำมสำมำรถแต่ละครั้งที่ลองเล่นกันแล้วเด็กคนนี้
ถือว่ำทำได้ไม่เลวเลยทีเดียวแถมเขำยังเป็นคนยุคนี้อย่ำงแท้จริงเสียด้วย...
ด้วยควำมตั้งใจจะใช้กำรเดินหมำกครั้งนี้ในกำรเรียนรู้วิถีควำมคิดของคนสมัยนี้อย่ำงรวดเร็ว
แต่วันนี้คนที่พอจะแข่งและสอนเธอได้ดันติดภำรกิจตรวจทัพที่ไม่สำมำรถละเว้นได้ เธอจึง
ต้องลองเดินหมำกกับลู่เฟยดูก่อน
“ถ้ำอย่ำงนั้น..”
หมำกสีขำวตัวแรกของลู่เฟยถูกวำงลงบนจุดกลำงของแผนที่ด้วยสีหน้ำไม่แน่ใจนัก ฮัวหนิง
เซียนมองตำแหน่งที่ยึดตำแหน่งแรกของฝ่ำยขำวคือประกบข้ำงวังของเฉียนฉิน นั่นแสดงให้
เห็นว่ำคนในยุคนี้ไม่ว่ำอย่ำงไรก็ให้ควำมสำคัญกับวังหลวงก่อนจริงๆ ทั้งที่ถ้ำเป็นเธอ เธอจะ
เริ่มล้อมบริเวณที่มีหมำกดำก่อนแท้ๆ แต่กำรเลือกจะป้องกันก่อนรุกก็เป็นทำงเลือกที่ไม่เลว
เลยทีเดียว..
ฮัวหนิงเซียนคีบหมำกสีดำออกมำก่อนจะเริ่มวำงไว้ข้ำงๆ หมำกสีดำตัวแรกที่หุบเขำเมือง
ฉำงซุน เธอเริ่มขยำยอำณำเขตก่อนเพรำะไม่ว่ำอย่ำงไรแล้วคนก่อกบฏย่อมไม่มีฐำนที่ต้อง
ปกป้องแน่นอนเพรำะฉะนั้นกำรค่อยๆ ยึดไปนั้นย่อมง่ำยกว่ำ
“ทำไมไม่บุกเล่ำ” ลู่เฟยถำมอย่ำงสงสัย
อย่ำงไรเสียวังหลวงก็ถือเป็นจุดยุทธศำสตร์ใหญ่ของเมืองเฉียนฉิน หำกยึดวังหลวงได้แล้ว
ไม่ว่ำจะทำอะไรก็ย่อมง่ำยขึ้น เพรำะฉะนั้นเขำจึงตั้งใจที่จะป้องกันก่อนแล้วล่อให้หมำกดำ
ที่คิดจะบุกวังเดินต้อนเข้ำมำพอถึงตอนนั้นก็ค่อยกินหมำกดำทีละตัว
ฮัวหนิงเซียนสั่นศีรษะเบำๆ เธอไม่คิดเช่นนั้น แม้ว่ำในพื้นที่จริงวังหลวงนั้นสำคัญหำกแต่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 119
 ชายาเฉือนคม
ตอนนี้ควำมคิดของเธอคือกำรเล่นหมำกกระดำนไม่ใช่กำรรบจริงไม่ว่ำพื้นที่ไหนในกระดำน
ก็ย่อมสำคัญทั้งนั้นจะมำมั่วมุ่งควำมสนใจไปที่จุดเดียวย่อมเสียเปรียบแน่ แต่...
“ไม่ใช่เรื่องที่จะมำถำมกัน เจ้ำคิดว่ำอีกฝ่ำยจะตอบเจ้ำรึไงว่ำเขำคิดอะไรอยู่” เด็กสำวเอ่ย
เสียงเข้ม “เดินต่อ!”
“อะไรกัน ทุกทียังอธิบำยแท้ๆ” ลู่เฟยบ่นอุบ แต่ก็ยอมวำงหมำกต่อทันที
หมำกสีขำวถูกวำงลงตรงจุดถัดจำกวังหลวงไปไม่ไกลซึ่งก็คือวังของบรรดำฝ่ำยใน ควำมคิด
ของคนในยุคนี้ไม่ว่ำอย่ำงไรก็ให้ควำมสำคัญกับวังหลวงก่อนจริงๆ เด็กสำวหรี่ตำลงเล็กน้อย
ด้วยควำมปลักใจก่อนจะไล่วำงหมำกอีกตัวเข้ำที่ชำยอำณำเขตเมืองฉำงซุนก่อนจะริบหมำก
สีขำวที่โดนล้อมทิ้งไป
“อะไรกัน” ลู่เฟยเอ่ยอย่ำงตกใจเมื่อหมำกหนึ่งตัวหลุดออกจำกกระดำน
“ก็ข้ำกินแล้ว” ฮัวหนิงเซียนตอบพลำงเลื่อนหมำกดำเข้ำแทนตำแหน่งนั้นหน้ำตำเฉย
ถ้ำหำกเมื่อครู่ก่อนที่ลู่เฟยจะวำงหมำกลงที่วังฝ่ำยในนั้นหันมำสังเกตกำรขยำยกำลังทำง
ตะวันตกสักนิด เขำก็จะสำมำรถป้องกันจุดนี้ได้ทันแน่นอน ไม่ว่ำอย่ำงไรเกมนี้ก็เป็นเกม
ของกำรกินพื้นที่อยู่ดีไม่สำคัญว่ำเธอจะวำงตรงไหนได้ก่อน
“ข้ำ... ชิ” ลู่เฟยกัดริมฝีปำกอย่ำงขัดใจก่อนจะเริ่มคว้ำหมำกสีขำววำงลงตำมอย่ำงรวดเร็ว
เสียงกำรวำงหมำกที่ต่อกันอย่ำงรวดเร็วนั้นบ่งบอกถึงควำมเข้มข้นของเกมกระดำนนี้ได้ดี
แม้จะมีบำงครั้งที่มีกำรหยุดคิดบ้ำงแต่ก็ไม่เคยจะนำนเกินหนึ่งก้ำนธูปเลยแม้แต่ครั้งเดียว
แม้อำกำศข้ำงนอกนั้นจะค่อนข้ำงเย็นแต่เกมกระดำนของทั้งสองฝ่ำยนั้นกลับดุเดือดจนทำ
ให้ร่ำงกำยก็พลันลืมควำมหนำวของลมบนยอดผำไปด้วย
กำรวำงหมำกของลู่เฟยนั้นมีบุกอยู่บ้ำงก่อนจะถอยไปป้องกันสถำนที่สำคัญเป็นส่วนใหญ่
ส่วนฮัวหนิงเซียนมุ่งแต่ค่อยๆ เก็บพื้นที่มีตีล่อสถำนที่หลักเล็กน้อยให้ลู่เฟยคอยต้องมำแก้
ทำง แล้วพอมำแก้ทำงเขำก็จะไม่ทันรู้ว่ำอีกฝั่งถูกวำงหมำกล้อมไปแล้ว กำรเดินเกมที่เน้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 120
 ชายาเฉือนคม
กำรชิงไหวชิงพริบของสองนักพนันนั้นถือว่ำเป็นเกมหมำกที่หำดูได้ยำกทีเดียว
เวลำล่วงเลยไปกว่ำสี่ชั่วยำมจำกย่ำงเข้ำยำมโง่วซี้ (11:00-13:00) จนบัดนี้เริ่มจะเข้ำยำมสุกซี้
(19:00-21:00) แล้ว แต่ทั้งสองคนไม่แม้แต่จะหยุดมือเลยสักครั้ง ยำมนี้ท้องฟ้ำถูกฉำบด้วยสี
ครำมตะวันลับตำถูกแทนด้วยดวงจันทร์ที่เริ่มขึ้นมำสำดแสงเป็นสัญญำณว่ำเกมนี้ควรจบ
ลงแล้ว
แก๊ก!
หมำกสีดำตัวสุดท้ำยถูกวำงลงก่อนที่หมำกสีขำวจะถูกดีดออกจำกกระดำนไป สีหน้ำของผู้
เดินหมำกทั้งสองไม่ว่ำจะเป็นผู้ชนะหรือผู้แพ้ก็ดูไม่ต่ำงกันนัก คิ้วของทั้งสองเครียดขึงใบหน้ำ
ไร้รอยยินดีดวงตำสั่นระริกด้วยควำมกังวล
“คุณหนูเจ้ำคะ”
เสี่ยวซีที่เพิ่งฟื้นจำกอำกำรสลบและพำตัวเองออกมำตำมหำทั้งสองคนนั้นย่ำงเท้ำเข้ำเก๋งมำ
ด้วยสีหน้ำหงุดหงิดไม่น้อย เด็กสำวที่ถูกคุณหนูของนำงแกล้งให้ดมยำสลบนั้น แม้จะโกรธ
ไม่ลงด้วยจดหมำยขอโทษที่วำงอยู่ข้ำงศีรษะแต่ก็อดจะเป็นห่วงและกังวลไม่ได้เธอยอมรับว่ำ
เธอยังคงเคืองคุณหนูของเธออยู่ไม่น้อย
...บอกดีๆ ข้ำก็ไม่ขัดเสียหน่อย ไม่เห็นต้องวำงยำกันเลย...
เด็กสำวย่ำงเท้ำเข้ำมำด้วยหวังจะดุคุณหนูที่หนีมำแล้วยังไม่ยอมรับสำรับช่วงกลำงวันอีก
แต่เมื่อเห็นบรรยำกำศอันตึงเครียดในเก๋งแล้วก็ทำให้คนที่เตรียมจะเข้ำมำดุนั้นต้องหยุด
ชะงักก่อนจะถำมหำสำเหตุเสียก่อน
“เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้ำคะ?” เสี่ยวซีถำมขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ำไม่สู้ดีของทั้งสอง
“เสี่ยวซี เจ้ำฟื้นแล้วรึ?”
ฮัวหนิงเซียนถำมขึ้นด้วยสีหน้ำพยำยำมยิ้มแย้ม หำกแต่แววตำยังคงเครียดอยู่ผลกำรเดิน
หมำกเมื่อครู่นั้นไม่ดีเลย แม้ว่ำเธอจะชนะก็ตำม อันที่จริงแล้วต้องบอกว่ำเพรำะเธอชนะ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 121
 ชายาเฉือนคม
ต่ำงหำกผลมันถึงออกมำไม่ดี...
“คุณหนู...” ลู่เฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“...”
ฮัวหนิงเซียนเอนตัวไปข้ำงหลังเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วชำขึ้นมำจิบโดยที่สำยตำยังไม่ละไป
จำกกระดำนแม้แต่น้อย น้ำชำที่เย็นชืดแล้วไม่ทำให้เธอรู้สึกแย่เท่ำกับจำนวนหมำกสีดำที่
วำงอยู่เลยสักนิด
“เกิดอะไรขึ้นรึ?..” เสี่ยวซีที่เพิ่งจะเดินเข้ำมำก้มลงดูหมำกบนกระดำนเจ้ำปัญหำที่วำงอยู่
ด้วยควำมแปลกใจก่อนจะเงียบเสียงไปอีกคน
ภำพที่สำวใช้เห็นนั้นเป็นภำพที่เธอไม่อำจจะคำดได้เลยสักนิด เพรำะไม่ว่ำจะเล่นมำกี่เกม
คุณหนูของเธอกับนำยลู่เฟยมักจะมีฝีมือไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ำกันเสียเท่ำไหร่ หำกแต่ตอนนี้
หมำกสีดำกลับยึดพื้นที่บนโต๊ะได้หมดโดยเหลือหมำกสีขำวอยู่ที่มุมเดียวของกระดำนเท่ำนั้น
และที่สำคัญกระดำนนั้นเป็นกระดำนแผนที่ของอำณำจักรเฉียนฉิน
...นี่คุณหนูนำงเล่นอะไรอยู่...
“นี่มันอะไรกันเจ้ำคะ?” เสี่ยวซีถำมขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
เพียงแค่เห็นว่ำมันเป็นแผนที่ของเฉียนฉินก็ทำให้เธอรู้สึกใจเสียไปไม่น้อยแล้วไม่นับที่แผนที่
นั่นเต็มไปด้วยหมำกดำอีก เด็กสำวทรุดเข่ำลงก่อนจะมองแผนที่นั้นให้ชัดอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ
ว่ำเธอตำไม่ฝำดแน่ๆ
ควำมเงียบเข้ำครอบงำเด็กหนุ่มสำวทั้งสำมที่มักจะส่งเสียงเจื้อยแจ้วกันอยู่เสมอ ในตอนนี้
ไม่ว่ำจะอำหำรรสเลิศหรือชำชั้นดีก็ไม่อำจจะทำให้พวกเธอรู้สึกสนุกได้อีกต่อไป แม้ว่ำอำยุ
ร่ำงกำยของฮัวหนิงเซียนจะเด็กที่สุดแต่ด้วยประสบกำรณ์ของผู้เห็นโลกมำรวมสองภพชำติ
ก็สำมสิบกว่ำปีของเธอแล้ว ทำให้ควำมกังวลของเธอถ่วงควำมรู้สึกเธอลงมำกกว่ำทั้งสอง
คนที่เหลือ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 122
 ชายาเฉือนคม
“มันก็ไม่แน่เสมอไป” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยเสียงนิ่ง
เธอพยำยำมดึงควำมมั่นใจจำกเด็กหนุ่มที่ใจเสียไปแล้วให้กลับมำอีกครั้ง ไม่ว่ำอย่ำงไรผลนี้
ก็อำจจะเปลี่ยนแปลงได้ กระดำนนี้เป็นแค่เกมแรกถือเป็นเกมทดลองเท่ำนั้นจะมำมัวขวัญ
เสียกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้
“นี่มันแทบจะแน่นอนแล้ว” เด็กหนุ่มตอบน้ำเสียงเหนื่อยล้ำ
เขำไม่เข้ำใจว่ำเรื่องนี้มันเกิดได้อย่ำงไรในเมื่อทุกครั้งที่เขำแข่งกับฮัวหนิงเซียนแม้จะไม่ชนะ
แต่ก็ไม่เคยแพ้ขำดขนำดนี้มำก่อน เด็กหนุ่มคิดทบทวนหลำยครั้งว่ำเขำเดินพลำดตั้งแต่ตอน
ไหน...
“เจ้ำจำวิธีวำงหมำกของข้ำเมื่อครู่ได้หมดหรือไม่...” เด็กสำวถำมขึ้นกระทันหัน
“แน่นอน”
ด้วยทักษะของนักพนันที่ต้องจำกำรวำงเงินในแต่ละประตูของเกมโปปั่นไม่มีทำงที่ลู่เฟยจะ
จำวิธีกำรเดินหมำกของฮัวหนิงเซียนไม่ได้ เมือ่ ได้คำตอบเช่นนั้นใบหน้ำของฮัวหนิงเซียนก็
พลันปรำกฏรอยยิ้มขึ้นอีกครั้ง เธอเริ่มเอำมือกวำดหมำกลงในถ้วยก่อนจะเอ่ยปำกกับบ่ำว
ของตน
“ถ้ำงั้นเรำมำลองกันอีกเกม..”
“ทำไมไม่ลองเล่นกับข้ำดูล่ะ?” เสียงนุ่มกังวำนดังขึ้นโดยที่ไม่คำดคิด
ทั้งสำมนำยบ่ำวหันไปมองที่มำของเสียงด้วยสีหน้ำไม่สู้ดีนัก คนที่เธอไม่คำดคิดว่ำจะเจอที่สุด
ในเวลำที่เธอไม่อยำกจะเจอที่สุด ก็ปรำกฏตัวขึ้นจนได้ ฉินหยำงอี้เดินเข้ำมำพร้อมรอยยิ้ม
พรำยบนใบหน้ำคล้ำยคนไม่ทุกข์ร้อนอะไรทั้งที่มันเป็นรอยยิ้มที่งดงำมบนใบหน้ำที่สมบูรณ์
แบบแต่ฮัวหนิงเซียนไม่อำจจะเคลิบเคลิ้มกับมันได้เลยแม้แต่น้อย
...พวกหน้ายิ้มๆ แบบนี้แหละ ฆ่าคนยังไม่หุบยิ้มเลย...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 123
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนเหลือบมองลู่เฟยเพียงครู่ก่อนจะลุกขึ้นคำรวะหวังเจ็ดตำมมำรยำทของคุณหนู
พึงมี เด็กสำวส่งสัญญำณเล็กๆ ให้ลู่เฟยออกไปก่อน เพรำะเธอไม่แน่ใจว่ำกำรที่เห็นกันแค่
พริบตำของสองคนนี้นั้น ขนำดลู่เฟยยังจำหน้ำของหวังเจ็ดได้ก็ไม่แน่ว่ำชำยคนนี้อำจจะจำ
หน้ำบ่ำวของเธอได้ด้วย
“ถวำยพระพรหวังเจ็ด”
ร่ำงบำงของฮัวหนิงเซียนค้อมตัวลงอย่ำงสุภำพในช่วงเดียวกับที่เขำเองก็ยกแขนทั้งสองข้ำง
ขึ้นรับควำมเคำรพเช่นกัน บรรยำกำศภำยในเก๋งริมผำแห่งนี้เย็นยะเยือกเสียยิ่งกว่ำอำกำศ
จริงที่เกิดขึ้น เสี่ยวซีได้แต่ก้มหน้ำลงมองพื้นด้วยควำมอึดอัดกับสถำนกำรณ์ที่เกิดขึ้น เธอเพิ่ง
ฟื้นขึ้นมำก็เจอเรื่องอึดอัดเลย ถึงตอนนี้เสี่ยวซีเริ่มภำวนำอยำกให้ยำสลบของคุณหนูนำง
ยังส่งผลอยู่อีกสักหน่อย
...ไม่ได้สิ ข้ำต้องอยู่ข้ำงคุณหนู...
“ไม่ต้องมำกพิธีไปหรอก น้องหนิงเซียน” ฉินหยำงอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วกังวำน
“มิบังอำจ” ฮัวหนิงเซียนยังคงก้มหน้ำลง
ไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็จะปล่อยให้ระยะห่ำงระหว่ำงเธอกับหวังเจ็ดเข้ำใกล้กันไปมำกกว่ำนี้ไม่ได้
ชำยคนนี้ถือว่ำเป็นคนอันตรำยต่อให้เป็นศัตรูหรือไม่ก็ตำม เธอมีตัวปัญหำเป็นหวังสองคน
กบฏอีกหนึ่ง ก็ถือว่ำมำกพอแล้วในตอนนี้ เธอไม่ต้องกำรตัวปัญหำเพิ่มอีก
“ไม่นึกว่ำเจ้ำจะชอบหมำกล้อม ถ้ำเช่นนั้นมำลองเล่นกับข้ำสักรอบก่อนทำนอำหำรดีหรือไม่”
ทั้งสีหน้ำและท่ำทำงที่ดูอ่อนโยนนั้นล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องหลอกลวงทั้งสิ้น ฮัวหนิงเซียน
เมื่อได้เห็นรูม่ำนตำที่เบิกกว้ำงขัดกับสีหน้ำโดยรวมแล้วก็สำมำรถบอกได้ทันทีว่ำชำยคนนี้
ทั้งตื่นเต้นและเห็นมันเป็นเรื่องสนุกอยู่ และเรื่องสนุกที่ว่ำก็คงจะไม่ใช่แค่ได้เดินหมำกแน่ๆ
“ไม่บังอำจ เห็นว่ำเสด็จทรงงำนทั้งวันคงจะเหนื่อยข้ำน้อยเพียงแต่ฝึกเล่นกับบ่ำวแก้เบื่อ
เท่ำนั้นไม่กล้ำรบกวน”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 124
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนเลือกจะตอบปัดไปก่อน แต่ในใจของเธอตอนนี้กำลังชั่งน้ำหนักควำมได้เสียระหว่ำง
กำรลองเล่นกับเขำเพื่อลองเชิงฝีมือและเพื่อเรียนรู้วิธีคิดที่แท้จริงของคนฝั่งกบฏ กับกำรเลือก
ที่จะปฏิเสธกำรเล่นครั้งนี้ เพื่อปกปิดวิธีคิดของตัวเองเอำไว้ เพรำะไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็ยังไม่
อยำกลงไปเป็นหมำกในกระดำนสงครำมจริงนัก ้เธอเล่ สู้ นอยู่ข้ำงกระดำนอย่ำงทุกวันนี้
อำจจะดีเสียกว่ำ.... แต่วำ่
“ข้ำไม่ได้เหนื่อยอะไรนัก งำนวันนี้ข้ำแทบไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ”
ฉินหยำงอี้ตอบตำมจริง เขำไม่คิดจะแย่งผลงำนในกำรเข้ำมำตรวจตรำค่ำยเพื่อแสดงควำม
ฉลำดรับควำมดีควำมชอบจำกบิดำที่ไม่ได้ให้ควำมสนใจกับเขำเสียเท่ำไหร่ แท้จริงแล้วต่อ
ให้เขำทำดีอย่ำงไรฮ่องเต้ก็คงไม่ใคร่ใส่ใจนัก กำรมำเมืองฉำงซุนครั้งนี้ก็เพื่อกดดันให้หวังหก
และหวังแปดแสดงผลงำน ส่วนเขำก็เป็นแค่ตัวแถมที่ต้องมำด้วยเพื่อไม่ให้ดูน่ำเกลียดนักก็
เท่ำนั้น...
“...” เด็กสำวเงียบไปอึดใจใหญ่
เธอกำลังทบทวนแผนกำรของเธอในใจอีกครั้งอย่ำงถี่ถ้วน มันเป็นแผนที่เพิ่งจะคิดได้กระทันหัน
เมื่อครู่นี้เองแต่มันจำเป็นต้องใช้สมำธิอย่ำงมำกทั้งกำรเดินหมำกและกำรคำดกำรณ์ เธอไม่
แน่ใจว่ำเธอจะสำมำรถทำได้แค่ไหนและที่ไม่แน่ใจไปกว่ำนั้นก็คือชำยคนนี้จะจับได้หรือไม่
...ไม่เข้ำถ้ำเสือก็ไม่ได้ลูกเสือ...
“วันนี้ท่ำนแม่ทัพกับพี่หกจะออกไปสำรวจนอกค่ำย ส่วนน้องแปดก็กลับเข้ำไปในย่ำนเมือง
ของฉำงซุน ข้ำไม่มีเพื่อนคุยพอดีเลยแวะมำเที่ยว..หำกถ้ำเจ้ำไม่รังเกียจจะสนทนำกับพี่น้อง
เจ้ำ...” หวังเจ็ดเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“มิบังอาจ ถ้าเช่นนั้นระหว่างรอสารับพร้อม เชิญหวังเจ็ดพูดคุยไปพลางเดินหมากไป
พลางเถิด”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 125
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 39 หมากทั้ง สองกระดาน

“มิบังอำจถ้ำเช่นนั้นระหว่ำงรอสำรับพร้อม เชิญหวังเจ็ดพูดคุยไปพลำงเดินหมำกไปพลำง
เถิด”
คำเชิญที่ไม่คำดคิดว่ำจะได้ยินจำกปำกของฮัวหนิงเซียนทำให้ฉินหยำงอี้ค่อนข้ำงประหลำดใจ
ไม่ใช่น้อย จำกคำบอกเล่ำของสุ่ยเอ้ำเหยียนและพฤติกรรมของนำงเมื่อคืนก่อนแล้วเขำคิด
ว่ำนำงจะหำทำงเลี่ยงบำลีไม่ยอมเดินหมำกกับเขำเสียอีก แต่ที่ไหนได้นำงกลับเป็นฝ่ำยออก
ปำกเชิญเขำเสียเองแบบนี้ก็น่ำสนใจไม่น้อย
...ดูท่ำจะไม่ใช่หมำกล้อมทั่วไปสินะ...
สำหรับฉินหยำงอี้แล้วสตรีที่พูดว่ำสถำนกำรณ์โจมตีค่ำยครั้งนี้ไม่ใช่ทั้งโจรและไม่ใช่ทั้งศัตรู
นั้นนำงไม่มีทำงที่จะชวนเขำเล่นหมำกล้อมเพื่อควำมสนุกสนำนแน่นอนอยู่แล้ว ดรุณีน้อย
ส่งยิ้มละมุนก่อนจะหันไปเตรียมน้ำชำมำรับแขกตำมมำรยำทของเจ้ำบ้ำนที่พึงมี
“ฝีมือหมำกล้อมของข้ำอำจจะไม่เก่งกำจนัก” ฉินหยำงอี้เอ่ยขึ้นอย่ำงถ่อมตัว
สำยตำของชำยหนุ่มทอดมองลงไปยังกระดำนหมำกอันแปลกประหลำดที่วำงอยู่ตรงหน้ำ
มันเป็นแผนที่เมืองเฉียนฉินแบบคัดย่อที่ถูกตีตำรำงหมำกล้อมทับเอำไว้น่ำจะเพิ่งเขียนเสร็จ
ไม่นำนจำกคนที่ไม่ได้ถนัดใช้พู่กันมำกเท่ำไหร่เพรำะยังมีรอยเลอะของหมึกอยู่ไม่น้อย และ
คนเขียนมันขึ้นก็คงจะไม่พ้นเจ้ำของมือขำวๆ เลอะหมึกที่กำลังตั้งกำน้ำชำอยู่
ที่จริงแล้วมันค่อนข้ำงน่ำสนใจมำกที่นำงใช้หมำกล้อมในกำรอ่ำนวิธีกำรรวบรวมอำณำจักร
เฉียนฉิน เรียกได้ว่ำฉลำดไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว แม้ว่ำมันจะจำลองกำรรบไม่ได้ทั้งหมดแต่ก็
สำมำรถเห็นภำพรวมได้เร็วกว่ำกำรนั่งอ่ำนตำรำว่ำด้วยกำรปกครองไปวันๆ เป็นไหนๆ
...น่ำสนใจ...
“ข้ำน้อยเองก็ชงชำไม่เก่งเช่นกันเพคะ” เสียงของเด็กสำวตอบกลับ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 126
 ชายาเฉือนคม
ใบหน้ำของเธอแย้มยิ้มละมุนเพื่อปกปิดควำมตื่นเต้นที่กำลังก่อขึ้น เด็กสำวทบทวนแผนของ
ตัวเองในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่ำ เพื่อให้แน่ใจว่ำเธอจะไม่เดินมันพลำด ถ้ำหำกชำยคนนี้เป็นหนึ่ง
ในพวกของคนแซ่สุ่ยแล้ว ก็ไม่แน่ว่ำเขำอำจจะมีฝีมือมำกกว่ำที่คิดไว้อย่ำงน้อยถ้ำลองหำทำง
ส่งสำรออกจำกค่ำยนี้ได้ ตั้งแต่วันแรกก็นับว่ำไม่ธรรมดำทีเดียว
เด็กสำวค่อยรินน้ำร้อนผ่ำนใบชำช้ำๆ เพื่อตั้งสติของตนให้มั่น เสียงน้ำไหลผ่ำนใบชำค่อยๆ
ดึงควำมคิดของเธอให้อยู่กับร่องกับรอยทีละน้อย ภำพจำลองของหมำกตั้งต้นกระดำนที่แล้ว
ปรำกฏขึ้นชัดในหัว
แผนของเธอคือเธอจะเล่นหมำกสองกระดำนไปพร้อมๆ กัน ทั้งกระดำนที่มีทัพและกำลัง
ตั้งต้นเท่ำกับสถำนกำรณ์ปัจจุบันของเฉียนฉินที่อยู่ในหัว และกระดำนจริงตรงหน้ำที่เธอ
จะได้มองพฤติกรรมของชำยคนนี้ไปด้วย
เพรำะเธอไม่มีทำงจะเริ่มเล่นหมำกกับชำยคนนี้โดยวำงหมำกตั้งต้นเท่ำกับกระดำนแรกที่
เล่นกับลู่เฟยได้อยู่แล้วขืนทำอย่ำงนั้นก็เท่ำกับประกำศตัวว่ำตัวเองรู้ทันกันซึ่งหน้ำ ถึงแม้
วันนี้เธอจะเหนื่อยล้ำมำก แต่ก็ยังพอมีสติที่จะไม่ทำอะไรบุ่มบ่ำมเช่นนั้น
“กระดำนหมำกของน้องหนิงเซียนช่ำงประหลำดนัก”
น้ำเสียงกังวำนของชำยหนุ่มยำกจะอธิบำยว่ำเขำกำลังอยู่ในอำรมณ์ไหน ไม่ว่ำจะครั้งไหน
ชำยคนนี้ก็เต็มไปด้วยควำมนุ่มนวลทั้งน้ำเสียงที่น่ำฟังใบหน้ำที่แม้จะมีรอยยิ้มหำกแต่ไร้ร่อง
รอยยินดีนั้นทำให้ประเมินควำมคิดของคนคนนี้ได้ยำกพอควร แต่ก็ไม่ใช่ว่ำจะไม่มีวิธีเลย...
“ต้องขออภัยที่กระดำนอำจจะดูลำยตำไปบ้ำง” เด็กสำวเอ่ยรำวกับไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร
“มันทำมำจำกกระดำษฝึกวำดของข้ำน้อยที่วำดออกมำไม่ดีนัก...”
เด็กสำวตอบคล้ำยไม่ใส่ใจจะหำข้ออ้ำงนัก เธอต้องกำรดูปฏิกริยำของชำยคนนี้ว่ำเขำจะทำ
อย่ำงไรเมื่อเจอกับคำโกหก กำรแสดงออกว่ำรู้ทันหรือกำรยอมเล่นตำมน้ำนั้นหำกเธอได้รู้
แล้วมันจะทำให้กำรประเมินของเธอง่ำยขึ้นหลำยส่วนทีเดียว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 127
 ชายาเฉือนคม
...กระดำษฝึกวำดภำพงั้นรึ...
ฉินหยำงอี้หรี่ตำลงเล็กน้อยเขำอยำกจะขำจริงๆ มีใครที่ไหนบ้ำงฝึกวำดแผนที่กำรทหำร
ของอำณำจักรเฉียนฉินเล่น ดูท่ำแล้วนำงก็ไม่ใช่คนที่จะหำข้ออ้ำงดีๆ ไม่ได้เสียเท่ำไหร่
บำงทีกำรที่นำงเลือกจะอ้ำงเหตุผลหลักลอยนั่นอำจจะเป็นเพรำะนำงไม่ใคร่ใส่ใจเสียเท่ำไหร่
ว่ำเขำจะเชื่อหรือไม่ต่ำงหำก
...ดูท่ำนำงจะดูเบำข้ำเสียมำก...
“ที่ค่ำยนี่ไม่มีกระดำนหมำกรึ” ฉินหยำงอี้ถำมพร้อมรอยยิ้มชอบใจ เขำลองแกล้งเย้ำนำงดู
ด้วยอยำกรู้ว่ำนำงจะโต้ตอบอย่ำงไร
ฮัวหนิงเซียนเลิกคิ้วน้อยๆ คำตอบที่บอกว่ำรู้ทันแถมยังมีกำรไล่ต้อนอยู่ในทีนั้นสร้ำงควำม
ประทับใจให้เธอได้ไม่น้อย ไม่แสดงเหตุผลตรงๆ เพื่อหักหน้ำแต่ก็ไม่ได้ปล่อยผ่ำนไปถือว่ำ
เขำตอบได้ฉลำดไม่น้อย ถ้ำเป็นอย่ำงนั้นก็แปลว่ำคนแซ่สุ่ยได้คนฉลำดอีกคนแล้ว
...ยำกกว่ำที่คิด...
“เรียนหวังเจ็ดค่ำยแห่งนี้มีกระดำนหมำกเพคะ แต่ข้ำน้อยชอบออกมำนั่งเล่นนอกจวน
เป็นประจำ กระดำนที่ทำจำกไม้ทำให้ขนย้ำยลำบำก ข้ำน้อยก็เลยเลือกกระดำษเหลือใช้
มำทำเป็นกระดำนแทน”
เหตุผลลอยลมที่เธอยกมำอธิบำยต่อนั้นนับเป็นกำรเสริมภำพลักษณ์กำรปั้นน้ำเป็นตัวของ
เธอได้เป็นอย่ำงดี ถ้ำกระสุนนัดแรกล่อให้แสดงตัวไม่ได้ก็ต้องยิงซ้ำที่เดิม ไม่มีใครที่จะหลบ
ได้ตลอดไปหรอก...
เธอก็ไม่รู้ว่ำชำยคนนี้รู้อะไรจำกใครมำบ้ำง แต่ดูเหมือนว่ำหมำกกระดำนนี้อำจจะยำกกว่ำ
ที่คิดไว้เสียแล้ว เพรำะตั้งแต่เขำเห็นกระดำนหมำกนั้นเขำยังไม่คลำยแขนที่กอดอกไว้แน่น
ออกเลยสักครั้ง ท่ำทีที่แสดงถึงกำรวำงระยะห่ำงและยังไม่วำงใจนั้นทำให้เธอค่อนข้ำงแน่
ใจว่ำกำรเดินหมำกของเขำกระดำนนี้ย่อมไม่ใช่หมำกจริงแน่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 128
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวเลื่อนถ้วยชำที่เพิ่งชงเสร็จให้กับหวังเจ็ดด้วยท่ำทำงนอบน้อมรำวกับเรื่องที่เธอพูด
เมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องน่ำแปลกอะไร ฮัวหนิงเซียนพยำยำมตีหน้ำตำยที่สุดทั้งที่ในใจของเธอนั้น
ลุ้นคำตอบที่กำลังจะออกมำจำกปำกของเขำจนปลำยนิ้วเริ่มเย็นไปหมด
“ที่วังหลวงมีกระดำนแบบพับที่ทำจำกไม้ซงชวู่มีน้ำหนักเบำ” ชำยหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น
เล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มกลั้นขำด้วยรู้ทัน “ไว้วันหลังข้ำจะให้คนส่งมำให้แล้วกัน”
...บ้าจริง!!...
เธอเคยคิดว่ำเธอหำด้ำนที่สำมของเหรียญได้เก่งแล้ว แต่ดูเหมือนว่ำควำมสำมำรถของเธอ
จะยังแพ้ชำยคนนี้อยู่หลำยขุม ไม่ว่ำอย่ำงไร เขำก็ยังสำมำรถหำคำตอบที่ไม่แสดงออกถึง
อำรมณ์หรือควำมคิดได้เก่งจริงๆ ไม่มีประโยชน์ที่จะแกล้งโกหกเพื่อยั่วโมโหอีกต่อไปเพรำะ
มุกเก่ำนั้นเล่นซ้ำได้เพียงครั้งเดียวเท่ำนั้น
“เป็นพระกรุณำยิ่ง” เด็กสำวตอบรับก่อนจะหลุบตำลงเพื่อซ่อนแววตำของตัวเองไว้
ฉินหยำงอี้ยกยิ้มอย่ำงถูกใจ นำงเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ำสนใจอย่ำงที่สุ่ยเอ้ำเหยียนบอกไว้จริงๆ
แม้ว่ำจะรู้ว่ำถูกจับได้ นอกจำกจะไม่ยอมรับแล้ว ยังสำมำรถเดินบทสทนำต่อไปได้เรื่อยๆ
โดยไม่แสดงอำกำรประหม่ำแม้แต่ครั้งเดียว คิ้วนำงไม่แม้แต่จะกระตุกสักครั้งแม้จะรู้ว่ำเขำ
กำลังจงใจยั่วโมโหนำงอยู่
“เชิญเพคะ”
ฮัวหนิงเซียนดันถ้วยหมำกสีดำให้กับเขำด้วยท่ำทีสุภำพอ่อนน้อมสมกับเป็นกุลสตรีแห่งคหบดี
ตระกูลใหญ่ไม่ว่ำดูอย่ำงไรก็ไม่ขัดหูขัดตำเลยแม้แต่น้อย ข้อมือของนำงทั้งเล็กและบอบบำง
จนน่ำกลัวว่ำอำจจะหักได้ง่ำยๆ ถ้ำหำกจับแรงเกินไปรวมถึงรูปร่ำงหน้ำตำอ่อนหวำนงดงำม
แล้วด้วย ไม่ว่ำอย่ำงไรด้วยภำพลักษณ์นี้ก็คงสำมำรถตบตำคนได้ไม่น้อยทีเดียว
แต่สำหรับเขำแล้วคงจะตบตำไม่ง่ำยเช่นนั้นแววตำของนำงนั้นแสดงออกถึงควำมก้ำวร้ำว
ที่มีอยู่ลึกๆ อย่ำงปิดไม่มิดตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว ไม่ว่ำนำงจะพยำยำมปกปิดมันแค่ไหนก็ตำม
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 129
 ชายาเฉือนคม
สำยตำของเด็กสำวที่ปลำบปลื้มไปกับรูปลักษณ์ของเขำที่กระโจมแม่ทัพเมื่อวำนไม่มีอีกแล้ว
…รู้ตัวเร็วดี สมกับเป็นน้องสำวของแม่ทัพปรำบกบฏ…
“ให้ข้ำเดินหมำกดำงั้นรึ?”
หำกดูเผินๆ กำรให้ใช้หมำกดำก็เป็นกำรยกย่องตำแหน่งหวังของเขำ แต่กำรดูเหตุผลเพียง
ผิวเผินนั้น ย่อมไม่สำมำรถใช้ได้ในสถำนกำรณ์นี้ ทั้งสำยตำที่ไม่โอนอ่อนรวมถึงท่ำทำงกำร
พูดคุยของนำงดูแล้วยังมีหลำยอย่ำงที่ขัดกันอยู่ไม่น้อย ไม่ว่ำอย่ำงไรกำรที่นำงยื่นหมำกดำ
ให้เขำย่อมมีควำมหมำยมำกกว่ำยกย่องแน่นอน
“ใช่เพคะ” เด็กสำวตอบพลำงหลุบตำลงอีกครั้ง เพื่อทบทวนตำแหน่งหมำกในหัว
กำรให้ฝ่ำยหวังเจ็ดเดินหมำกดำนั้นไม่ใช่เพียงแต่เป็นกำรยกย่องอีกฝ่ำยว่ำเป็นผู้ที่มีฝีมือมำก
กว่ำ หำกยังมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงอยู่อีกมำก เดิมแล้วชำยคนนี้อำจจะไม่คิดว่ำจะได้เริ่ม
เดินหมำกกับเธอจริงๆ พอได้เดินหมำกแน่นอนว่ำเขำจะต้องตั้งกำแพงในใจไว้ว่ำตนเอง
จะไม่แสดงแผนการออกมาโดยตรง
หรือที่ร้ำยไปว่ำนั้นที่อำจจะเป็นไปได้คือเขำอำจจะ
สร้างแผนการปลอม
มำหลอกให้เธอหลงทำงตำมกำรวำงหมำกของเขำ แต่ไม่ว่ำตัวเขำจะวำงหมำกอย่ำงไรเธอ
ก็สำมำรถดูออกได้แน่นอน
...กำรวำงหมำกมันหลอกกันได้ไม่ยำก แต่ภำษำกำยมันปกปิดไม่ได้แน่...
อำกำศภำยนอกเย็นลงเรื่อยๆ พอๆ กับควำมมืดที่เข้ำมำครอบครองท้องฟ้ำ โชคดีสำหรับ
เธอเหลือเกินที่ได้เริ่มหมำกกระดำนนี้ตอนที่สมองของเธอพร้อมเต็มที่ เธอเป็นนักพนันงำน
ของเธอส่วนใหญ่ทำตอนกลำงคืนสมองของเธอจึงถูกฝึกมำให้เคยชินกับกำรขบคิดเรื่องต่ำงๆ
ตอนกลำงคืนมำกกว่ำ ทั้งเวลำที่เหมำะและคู่แข่งที่ดีขนำดนี้เธอไม่ปล่อยโอกำสนี้ให้ผ่ำนไป
โดยเสียเปล่ำแน่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 130
 ชายาเฉือนคม
“ดูเหมือนน้องหนิงเซียนจะยกย่องข้ำเกินไป”
คำตอบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ที่ยังไม่ยอมแสดงท่ำทีใดๆ ออกมำของเขำเริ่มจะกวนอำรมณ์
ของฮัวหนิงเซียนให้ขุ่นขึ้นทีละนิดอย่ำงช่วยไม่ได้ รอยยิ้มที่เคยปั้นไว้อย่ำงอ่อนหวำนเริ่มมี
วี่แววควำมหงุดหงิดปรำกฏขึ้นประปรำยแล้ว
แก๊ก
หมำกสีดำตัวแรกถูกวำงลงบนจุดกำแพงของเมืองลู่ซุนซึ่งเป็นเมืองท่ำตะวันออก ใจเด็กสำว
เต้นแรงจนเธอเองยังได้ยินเสียงกำรสะเทือนอย่ำงรุนแรงในอก ท่ำทีของฉินหยำงอี้กับกำร
วำงหมำกตัวแรกนั้น แม้จะไม่ได้แสดงออกใดๆ มำกนักแต่มันก็ถือเป็นข้อมูลส่วนที่เธอไม่
เคยรู้มำก่อน หมำกในหัวของเด็กสำวเริ่มขยับไปมำอย่ำงรวดเร็ว ภำพกำรวำงกำลังของ
หมำกดำในหัวปรำกฏควำมน่ำจะเป็นต่ำงๆ ขึ้นอย่ำงรวดเร็ว
แก๊ก
หมำกสีขำวของฮัวหนิงเซียนวำงลงตรงตำแหน่งมุมเมืองของอำณำจักรทำงใต้ก่อน เธอเอง
ก็ไม่รู้สถำนกำรณ์ทำงใต้เหมือนกัน แต่ถ้ำเป็นเธอจะเริ่มล้อมจำกยุทธศำสตร์ที่สำมำรถขยำย
ได้ไกลก่อน
หำกวำงหมำกทำงเหนือหรือทำงตะวันตกที่ติดกับป่ำและหุบเขำไม่แน่ว่ำไม่นำนอำจจะถูก
ไล่ต้อนขึ้นป่ำแต่หำกมองทำงใต้และตะวันตกที่ติดทำงเดินสำยน้ำใหญ่แล้วไม่แน่ว่ำอำจจะ
ใช้ทัพเรือล้อมพวกคนบนแผ่นดินได้นำนกว่ำ เธอเล่น Warhammer มำทุกภำคเรื่องเท่ำนี้
เธอไม่มีทำงพลำดแน่
…อีกอย่ำงถ้ำเขำบุกหมำกทำงใต้ก็แสดงว่ำพวกกังฉินให้ควำมสำคัญดินแดนใต้เหมือนกัน…
เด็กสำวเริ่มโยกหมำกในหัวไปมำตำมกำรวำงกำลังของหมำกตั้งต้น ตอนนี้แม้ว่ำกระดำน
ตรงหน้ำจะเพิ่งเดินไปได้แค่สองตำแต่ว่ำกระดำนที่อยู่ในหัวของเธอนั้นเริ่มก่อจุดปะทะไม่
น้อยกว่ำสำมจุดแล้ว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 131
 ชายาเฉือนคม
“น้องหนิงเซียนเคยไปเมืองลู่ซุนหรือไม่”
หมำกสีดำอีกตัวถูกวำงลงพร้อมกับคำถำมที่ไม่คำดคิด ฮัวหนิงเซียนเงยหน้ำขึ้นมองตำสี
แปลกของชำยตรงหน้ำในขณะที่กระดำนหมำกในหัวของเธอกำลังเคลื่อนไปอย่ำงรวดเร็ว
กำรถำมถึงเมืองลู่ซุนแปลว่ำเขตตะวันออกอำจจะมีอะไรมำกกว่ำที่คิด แต่กำรคำดกำรณ์
ถึงสถำนกำรณ์จริงตอนนี้ต้องหยุดเอำไว้ก่อน…
“ไม่เคยเพคะ ข้ำน้อยอยู่แต่ในจวนไม่ค่อยได้ออกไปไหนเสียเท่ำไหร่”
ฮัวหนิงเซียนพยำยำมตั้งสมำธิกับหมำกกระดำนจริงที่กำลังเดินและหมำกกระดำนที่มีตัว
หมำกที่รู้แน่ชัดอยู่ในหัวอย่ำงเต็มที่และตอนนี้ควำมคิดของเธอกำลังเริ่มถูกก่อกวนด้วยบท
สนทนำของชำยคนนี้
...แย่แล้ว...
เธอไม่สำมำรถจะให้ควำมสนใจไปได้ถึงสำมที่ในเวลำเดียวกันจริงๆ แค่กำรอ่ำนเกมบนกระดำน
ตรงหน้ำนั้น ก็แทบจะใช้สมองของเธอไปไม่น้อยแล้ว ไหนจะกระดำนจำลองในหัวอีกแล้ว
บทสนทนำแบบนี้ มันก็เหมือนน้ำที่หยดจำกคำงของเธอลงอ่ำงล้ำงหน้ำเมื่อเช้ำ ที่ทำให้เงำ
ของเธอไม่เป็นภำพนิ่งเสียที ถ้ำไม่จัดกำรอะไรสักอย่ำงกับสถำนกำรณ์นี้แล้ว ไม่แน่ว่ำเธอ
อำจจะพลำดพลั้งไปเสียเอง
แก๊ก
หมำกสีขำวเริ่มสร้ำงเส้นในกำรล้อมพื้นที่ฝั่งใต้ในขณะที่หมำกในหัวของเธอเริ่มบุกกินพื้นที่
ของเมืองตะวันออกบ้ำงแล้ว เรียวนิ้วของฮัวหนิงเซียนเริ่มเย็นลงด้วยควำมกดดันใจของเธอ
ตอนนี้เต้นระรัวรำวกับได้นั่งอยู่บนโต๊ะโป๊กเกอร์เวิล์ดคลำสอีกครั้ง เหมือนนำนมำแล้วที่เธอ
ไม่ได้รู้สึกอย่ำงนี้ทั้งตื่นเต้นกลัวและสนุกในเวลำเดียวกัน ชำยคนนี้สำมำรถกระตุ้นสัญชำตญำณ
ดิบของเธอให้ตื่นตัวได้เต็มที่จริงๆ
…ให้ตำยสิ…
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 132
 ชายาเฉือนคม
แก๊ก แก๊ก แก๊ก
เสียงหมำกวำงอย่ำงต่อเนื่องจำกสองฝ่ำย ตอนนี้เป็นเพียงกำรเริ่มสร้ำงเส้นล้อมอำณำเขต
ของตัวเองเท่ำนั้น ยังไม่มีกำรบุกเกิดขึ้นบนกระดำนตรงหน้ำ หำกแต่กระดำนจำลองในหัว
ของเธอบัดนี้มีจุดปะทะเกิดขึ้นหลำยที่แล้วและหนึ่งในหลำยที่นั่นก็มีเมืองฝูซุนอันเป็นที่ตั้ง
ของจวนเธอเสียด้วย
...บ้ำจริง...
แม้อำกำศภำยนอกจะเริ่มเย็นลงทุกทีแต่มือของฮัวหนิงเซียนกลับเริ่มชื้นด้วยเหงื่อ บทสนทนำ
เรื่องลมฟ้ำอำกำศของชำยคนนี้ยังคงดำเนินไปพร้อมๆ กับกำรเดินหมำกบนกระดำนรำวกับ
ว่ำเขำกำลังคุยเล่นกับสตรีทั่วไปที่เล่นหมำกล้อมเพื่อฆ่ำเวลำอำหำรค่ำเสียอย่ำงนั้น
“ได้ยินจำกแม่ทัพว่ำน้องหนิงเซียนชอบงำนปัก...”
แก๊ก
“ใช่เพคะ”
จังหวะกำรวำงหมำกที่ไวขึ้นเริ่มทำให้เกมทั้งสองกระดำนในหัวของเธอเริ่มดูสับสนขึ้นทุกที
ระดับควำมเครียดที่เพิ่มขึ้นนั้นไม่น้อยไปกว่ำควำมสนุกและตื่นเต้นเลยสักนิด รอยยิ้มของ
ฮัวหนิงเซียนที่ปรำกฏขึ้นมำในสถำนกำรณ์ตึงเครียดแบบนี้ แสดงออกถึงขีดควำมเสพติด
สถำนกำรณ์คับขันของเธอได้ไม่น้อยทีเดียว
กำรที่เธอถูกผลักเข้ำไปสู่สถำนกำรณ์ที่ลำบำกนั้นกลับยิ่งเปิดสัญชำตญำณของเธอให้เฉียบ
คมขึ้นในทุกกำรวำงหมำก สมองของเธอเข้ำสู่โหมดพร้อมเต็มที่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เธอ
ได้กลำยมำเป็นฮัวหนิงเซียน ทักษะทุกอย่ำงที่เธอมีตอนนี้เริ่มถูกงัดออกมำเพื่ออ่ำนและวำง
เกมกับชำยตรงหน้ำให้ขำดที่สุดเท่ำที่จะทำได้ กำรเล่นพนันนั้นไม่ได้จบที่เกมแรกเกมเดียว
แน่นอนอยู่แล้วกำรวำงกับดักในกระดำนแรกเพื่อล่อให้อีกฝ่ำยเดินไปตำมที่ต้องกำรต่ำงหำก
คือควำมสนุกที่แท้จริง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 133
 ชายาเฉือนคม
“งำนผ้ำปักที่เมืองลู่ซุนงดงำมมำก ถ้ำน้องหนิงเซียนชอบก็น่ำลองขอให้ท่ำนแม่ทัพพำไปดู
สักครั้ง”
ฉินหยำงอี้วำงหมำกสีดำเข้ำบุกกำรล้อมพื้นที่ของหมำกสีขำวเป็นครั้งแรก สัญญำณรบที่ถูก
ส่งมำนั้นยิ่งเพิ่มรอยยิ้มให้กับฮัวหนิงเซียนอย่ำงคำดไม่ถึง เป็นไปอย่ำงที่คิดบุคคลิกอ่อนโยน
ของชำยคนนี้เป็นแค่เปลือก กำรบุกจำกระยะที่ไม่มีหมำกสนับสนุนแบบนี้ชำยคนนี้ใจนักเลง
ไม่น้อยเหมือนกัน
...อย่ำงนี้ค่อยสนุกหน่อย...
แก๊ก
หมำกสีขำวโขกลงที่ใต้หมำกสีดำตัวที่บุกเข้ำมำแสดงให้เห็นว่ำเธอกำลังจะเก็บหมำกที่บุก
เข้ำมำของเขำ ทั้งที่จริงเธอจะเริ่มล้อมพื้นที่ใหม่ก็ยังมีโอกำสอีกมำกเพรำะตอนนี้ยังเหลือ
พื้นที่บนกระดำนอีกไม่น้อย แต่เธอต้องกำรวำงลงตรงนี้เพื่อดูว่ำชำยคนนี้จะรับมืออย่ำงไร
หำกเธอไม่ยอมถอย
“ท่ำนพี่ใหญ่ไม่ค่อยมีเวลำว่ำง... ข้ำน้อยคงไม่มีโอกำสได้ไป”
แม้กำรตอบจะใช้น้ำเสียงออดอ้อนอ่อนหวำนแต่สำยตำและกำรวำงหมำกนั้นต่ำงไปอย่ำง
สิ้นเชิง ทั้งควำมเกรี้ยวกรำดกล้ำได้กล้ำเสียของฮัวหนิงเซียนแสดงออกมำจำกวิธีวำงหมำก
เพียงไม่กี่ตัวอย่ำงชัดเจน ดูเหมือนว่ำน้องสำวคนนี้จะเป็นเด็กดื้อกว่ำที่คิดเสียแล้ว
ฉินหยำงอี้เองก็เริ่มสนุกกับเกมตรงหน้ำไม่น้อยเช่นกัน นำนแล้วที่เขำไม่ได้รู้สึกสนุกกับกำร
เล่นหมำกล้อมอย่ำงนี้ กำรเล่นในวังแต่ละครั้งเพื่อไม่ทำตัวให้ข้ำมหน้ำข้ำมตำทำให้เขำไม่
สำมำรถแสดงฝีมือออกมำเต็มที่ได้สักครั้ง แถมคู่แข่งของเขำแต่ละคนก็มักจะเป็นพวกมำก
ปรัชญำมองเกมช้ำ หำใช่คนที่กล้ำต่อหมำกติดๆ กันเช่นนี้ แถมกระดำนหมำกนี้ยังเป็นแผนที่
อำณำจักรเฉียนฉินอีกนั่นยิ่งสร้ำงควำมตื่นเต้นให้กับเขำรำวกับกำลังวำงทัพจริงเสียอย่ำงนั้น
แก๊ก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 134
 ชายาเฉือนคม
“ถ้ำเช่นนั้น... ไว้เสร็จงำนที่ค่ำยนี้ข้ำจะพำน้องหนิงเซียนไปเองแล้วกัน” แม้คำพูดของเขำ
จะรับลูกอ้อนของเธอได้ดี แต่หมำกกลับบอกในทำงที่ต่ำงกันไป
หมำกสีดำที่ถูกวำงลงเพื่อป้องกันกำรถูกกินของหมำกบุกตัวแรกนั้นสร้ำงควำมแปลกใจให้
ฮัวหนิงเซียนเพียงเล็กน้อย เด็กสำวพยักหน้ำเบำๆ ก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อย ชำยคนนี้ไม่ได้บุก
แค่ก่อกวน แปลว่ำทุกครั้งที่เขำวำงหมำกนั้น เขำไม่มีควำมคิดจะถอยหรือทำไปแค่เอำล่อ
เอำเถิดแต่อย่ำงใด ซึ่งวิธีแบบนี้ย่อมไม่ใช่วิถีกำรเดินหมำกแบบกบฏกองโจร แต่ก็ไม่อำจนับ
เป็นวิถีกำรเดินหมำกของคนที่คิดซื่อเช่นกัน
...ใจเด็ดดี…
ภำพของสองกระดำนหมำกเริ่มเข้ำมำซ้อนกันทีละนิด เธอเริ่มเห็นควำมคล้ำยและควำมต่ำง
ของกำรวำงหมำกสองกระดำนอย่ำงชัดเจน ไม่ใช่วิธีอย่ำงกบฏ แต่ก็ไม่อำจเรียกได้ว่ำเป็น
วิธีของนักปกครองชำยคนนี้มีกำรคิดที่แตกต่ำงจำกคนทั้งสองฝ่ำยอย่ำงชัดเจน ฮัวหนิงเซียน
วำงหมำกสีขำวอีกตัวดันพื้นที่ของเมืองทำงใต้ไว้ทำให้หมำกสำมตัวตรงนั้นกลำยเป็นหมำก
ต่อรองทันที
“ไม่กล้ำรบกวนเพคะ”
กำรวำงหมำกที่ตั้งใจป้องกันของฮัวหนิงเซียนแสดงออกว่ำนำงเองก็ไม่ยอมแพ้กับพื้นที่เมือง
ทำงใต้เช่นกัน ฉินหยำงอี้ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยหำกมองว่ำกระดำนนี้เป็นกระดำนหมำกแล้ววิธี
ของนำงก็ไม่ฉลำดเท่ำไหร่แต่หำกมองว่ำมันเป็นกระดำนศึกแล้วกำรที่ยึดพื้นที่ทำงใต้ไว้ให้
มั่นนั้นถือว่ำฉลำดไม่น้อยทีเดียว
…ไม่ธรรมดำจริงๆ…
“น้องหนิงเซียนก็เหมือนเป็นน้องข้ำ อย่ำเกรงใจไปเลย” หวังหนุ่มยังคงรักษำน้ำเสียงและ
หน้ำตำที่นิ่งสงบเอำไว้อย่ำงดี
หมำกสีดำอีกตัวถูกวำงลงในตำแหน่งบุกต่อในพื้นที่เมืองทำงใต้ ฮัวหนิงเซียนแย้มยิ้มอ่อนหวำน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 135
 ชายาเฉือนคม
ก่อนจะวำงหมำกสีขำวเข้ำกันประตูพื้นที่ของหมำกสีดำในเมืองลู่ซุนทันที กำรวำงหมำกของ
เด็กสำวทำเอำชำยที่คิดว่ำนำงกำลังเปิดหมำกต่อรองถึงกับประหลำดใจไม่น้อยนำงไม่คิดจะ
ต่อรองต่อแต่กลับใช้จังหวะที่เขำกำลังสนใจพื้นที่ทำงใต้ชักธงรบในอีกพื้นที่ทันที
ดวงตำสุกปลั่งดั่งลูกกวำงของเด็กสำวส่องประกำยวิบวับใบหน้ำนวลแย้มยิ้มละไมไม่ได้เข้ำ
กับกำรวำงหมำกบุกเยี่ยงกองโจรของนำงเลยแม้แต่น้อย ฉินหยำงอี้เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยใน
ขณะที่ใช้สำยตำของตัวเองสำรวจเด็กสำวตรงหน้ำอย่ำงถี่ถ้วนอีกครั้ง
ใบหน้ำงดงำมของนำงฉำบไปด้วยรอยยิ้ม หำกไม่ใช่รอยยิ้มประโลมโลกอย่ำงที่ควรปรำกฏ
บนใบหน้ำของสตรี รอยยิ้มของนำงคล้ำยกับสำรท้ำทำยคู่ต่อสู้อย่ำงเขำ แววตำของนำงฉำย
ประกำยสนุกสนำนอย่ำงชัดเจน ควำมสนุกที่ปัดควำมอ่อนล้ำออกไปจนหมด
“ขออภัยที่ต้องเสียมำรยำทหำกแต่ในสำยตำข้ำน้อยแล้ว หวังเจ็ดอย่ำงไรเสียก็ดูไม่เหมือน
พี่ชำยข้ำสักนิด”
เด็กสำวเอ่ยปฏิเสธออกไปอย่ำงชัดเจน เธอไม่คิดจะเก็บงำสีหน้ำแสร้งเล่นละครเป็นเด็กสำว
หัวอ่อนน้องสำวที่แสนดีอีกต่อไปหมำกบนกระดำนมันฟ้องอยู่ทนโท่ไม่รู้จะตลบตะแลงไป
ให้เหนื่อยอีกเพื่ออะไร เมื่อลดควำมร้อนลนที่จะต้องตอบคำถำมไถ่ของชำยตรงหน้ำลงแล้ว
สมำธิของเธอก็ย้ำยไปอยู่ที่กระดำนหมำกแทน
ฮัวหนิงเซียนยอมรับว่ำวำงหมำกแต่ละตัวของเขำนั้นเรียกควำมสนุกเข้ำมำครอบงำเธอได้
อย่ำงไม่น่ำเชื่อ ควำมอยำกเอำชนะเริ่มเข้ำมำบดบังควำมระวังตัวของเธอไปหมดสิ้น กำร
หลบสำยตำสำรวจของหวังเจ็ดเริ่มลดลง ในขณะที่กำรสังเกตสำยตำของฝ่ำยตรงข้ำมนั้น
เข้ำโหมดเต็มกำลัง คนเรำไม่สำมำรถจะทำหลำยสิ่งได้ดีในเวลำเดียวกันถ้ำจะมีอะไรที่เธอ
ต้องตั้งใจที่สุดในสถำนกำรณ์นี้แล้วเธอเลือกจะหมำกทั้งสองกระดำนมำกกว่ำ เพรำะไม่ว่ำ
อย่ำงไรชำยที่จนบัดนี้ยังไม่ย้ำยมือให้ห่ำงจำกปำกตัวเองนั้นก็ไม่มีทำงที่จะให้ควำมเชื่อใจ
เธออยู่แล้ว
“...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 136
 ชายาเฉือนคม
ในที่สุดทั้งคำพูดและกำรวำงหมำกของนำงเป็นไปในทำงเดียวกันจนได้ ฉินหยำงอี้ยกยิ้ม
อย่ำงถูกใจ สิ่งที่เขำคำใจมำตั้งแต่เจอนำงในที่สุดก็ชัดเจนจนได้ น่ำสนใจจริงๆ ที่ได้มำเจอ
กับคนแบบนี้ในเวลำเช่นนี้ ตอนแรกเขำคิดว่ำกำรมำเยี่ยมค่ำยครั้งนี้จะเสียเวลำเปล่ำเสียแล้ว
แต่นำงทำให้เขำเริ่มรู้สึกไม่แน่ว่ำกำรมำที่ค่ำยแห่งนี้อำจจะทำให้เขำเจอกุญแจดอกสำคัญก็ได้
แก๊ก
หมำกสีดำถูกวำงปิดลมหำยใจหมำกตัวที่บุกเข้ำมำทันที ใบหน้ำของชำยหนุ่มเองก็แปรเปลี่ยน
จำกรอยยิ้มเรื่อยเฉื่อยเป็นสีหน้ำของคนที่พร้อมบุกขึ้นมำทันควันเช่นกัน แววตำสีแปลก
ของเขำเริ่มฉำยแววที่เธอคุ้นเคยออกมำทีละน้อย
เด็กสำวขบริมฝีปำกตัวเองด้วยควำมเคยชินยำมใช้ควำมคิดมือบำงคว้ำหมำกสีขำวขึ้นมำ
ก่อนจะวำงล้อมปิดหมำกที่เขำบุกมำในจุดแรก ทำให้หมำกกลุ่มนั้นกลำยเป็นหมำกสำมตัว
ที่หมดลมหำยใจไปทันที นำงล่อให้เขำปิดลมหำยใจตัวที่นำงบุกเพื่อกลับไปล้อมหมำกของ
เขำทิ้งทั้งสำมตัว ทั้งที่นำงจะวำงก่อนหน้ำนี้ก็ได้ผลเหมือนกันแต่นำงเลือกที่จะบุกเพื่อล่อให้
เขำเสียเวลำมำกินหมำกนำงมำกกว่ำเสริมหมำกสีดำที่กำลังบุก
…ดี ทำได้ดี…
หวังเจ็ดกระตุกยิ้มทันทีที่เห็นเกมหลอกล่อของฮัวหนิงเซียน ก็คิดอยู่ว่ำนำงเป็นเด็กที่มีควำม
กล้ำและมีปัญญำที่ไม่ธรรมดำ แต่นึกไม่ถึงว่ำนำงจะกล้ำทิ้งหมำกล่อที่เปรียบเสมือนทหำร
กองหน้ำโดยไม่แม้แต่ลังเลใจเลยสักนิด น่ำคิดที่ดรุณีวัยแรกแย้มอย่ำงนำงกล้ำทิ้งชีวิตของ
คนได้ง่ำยดำยเช่นนี้ วิถีกำรวำงหมำกของนำงดูรำวกับไม่ใช่คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในจวนมำสิบห้ำ
ปีเต็มเสียเท่ำไหร่
“เจ้ำจงใจแกล้งบุกแต่แรกรึ?”
คำถำมกึ่งผ่ำนของเขำดังขึ้นในขณะที่ชำยหนุ่มยกถ้วยชำในมือขึ้นจิบ กำรหยุดพิจำรณำ
ของเขำแสดงถึงควำมเริ่มลังเล กำรพลำดครั้งแรกทำให้ฉินหยำงอี้ใจเย็นลงไม่น้อย แต่นั่น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 137
 ชายาเฉือนคม
ก็ไม่ทำให้เธอหวั่นใจต่อให้เขำจะเย็นขึ้นหรือไม่เธอก็ไม่กลัวเสียเท่ำไหร่ แม้รูปแบบกำรเดิน
ของเขำจะแปลกไปสักนิด แต่ก็ไม่นับว่ำยำกเกินกำรคำดเดำของเธอ
“หำมิได้เพคะ” ฮัวหนิงเซียนตอบตำมมำรยำท
ฉินหยำงอี้แสดงสีหน้ำลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะกลับเป็นสีหน้ำปกติ กำรวำงหมำกล้อมพื้นที่
ตอนเริ่มเกมทำให้เธอดูเป็นคนใจเย็นรอบคอบฉลำดตั้งรับ แน่นอนว่ำคนแบบนั้นย่อมไม่
ปล่อยหมำกตัวเองไปตำยเปล่ำในเส้นของศัตรู นั่นคงจะเป็นสิ่งที่เขำคำดไว้ เมื่อเจอเธอ
เปลี่ยนวิถีหมำกเข้ำก็ย่อมทำให้เขำสับสนเป็นธรรมดำ
“น้องหนิงเซียน...” น้ำเสียงของฉินหยำงอี้หนักแน่นขึ้น “แม้จะแค่หนึ่งชีวิตเจ้ำก็ไม่ควร
เห็นมันเป็นเพียงผักปลำ”
“มันก็แค่กำรเดินหมำกเพคะ” เด็กสำวตอบกลับสีหน้ำเรียบเฉย
เธอรู้ว่ำเขำกำลังกล่ำวอะไรอยู่หมำกในกระดำนนี้มันเท่ำกับเธอส่งคนไปตำย แต่กระดำน
ตรงหน้ำนั้นเป็นเพียงแค่หมำกล้อมเกมหนึ่งกระดำนในหัวของเธอเรียกว่ำส่งคนไปตำยนับ
ไม่ถ้วนแถมเกมในหัวนั้นมันคือกระดำนจริงเสียด้วย ควำมน่ำกลัวของสถำนกำรณ์เกมใน
หัวนั้น ถ้ำเทียบกับกำรวำงหมำกเอำล่อเอำเถิดเมื่อครู่แล้วนับว่ำต่ำงจนไม่อำจเทียบได้
“หำกนี่เป็นสงครำมจริงเท่ำกับเจ้ำส่งคนไปตำย”
คำพูดที่ไม่คำดคิดนั้นแสนแผ่วเบำหำกแต่ดังกังวำน เด็กสำวหยุดชะงักนิ้วมือที่กำลังพรม
ลงบนเข่ำตัวเองทันที ดวงตำสีแปลกของฉินหยำงอี้นั้นบัดนี้เริ่มฉำยแววที่เธอไม่คำดคิดว่ำ
จะได้เห็นออกมำทีละน้อย
อยู่ๆ กำรเดินหมำกก็แปรเปลี่ยนเป็นกำรพูดคุยเรื่องปรัชญำกระทันหัน มือเรียวของฮัวหนิง
เซียนไล้ไปตำมปลำยผมของตัวเองอย่ำงใช้ควำมคิด ในหัวของเธอกำลังคำนวณน้ำหนักของ
โอกำสที่เธอจะเข้ำแลกในครั้งนี้กับควำมคุ้มค่ำที่เธอจะได้รับอย่ำงถี่ถ้วนอีกครั้ง เพรำะตั้งแต่
เดินหมำกกันมำเธอยังไม่รู้สึกว่ำชำยคนนี้เป็นกังฉินเลยสักครั้ง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 138
 ชายาเฉือนคม
ไม่มีกำรวำงหมำกครั้งใดของเขำที่แสดงถึงวิธีแบบคนที่เป็นกังฉินจะคิดเลยสักครั้ง กลับกลำย
เป็นเธอเสียอีกที่เล่นหมำกแบบกองโจรแถมพอเธอเล่นหมำกแบบกองโจรแล้ว ชำยคนนี้ก็
เริ่มเปิดหนังสือปรัชญำว่ำด้วยคุณค่ำชีวิตมนุษย์มำสอนเธอเสียอย่ำงนั้น ไม่ใช่ว่ำเธอไม่เชื่อ
ลู่เฟยแต่ว่ำสิ่งที่เธอเห็นอยู่เบื้องหน้ำนั้นหำกจะให้บอกว่ำชำยคนนี้โกหกแล้วล่ะก็เขำคงจะ
เป็นยอดนักมำยำกลจำกปี 3048 ที่ตำยแล้วมำสิงร่ำงนี้แล้ว...
“...หำกหนึ่งชีวิตนั้นไม่เสียไปข้ำจะเสียอีกสำมชีวิตตรงนี้”
เด็กสำวชี้นิ้วไปที่หมำกอีกสำมตัวที่จ่ออยู่กับหมำกสีดำ หำกเธอไม่เลือกที่จะล่อออกไปไม่
นำนหมำกสำมตัวนี้จะต้องปะทะกับหมำกสีดำที่บุกเข้ำมำแน่นอน ถ้ำคิดเช่นนี้แล้วกำรทิ้ง
ชีวิตไปเพียงชีวิตเดียวตรงนั้นย่อมเป็นทำงเลือกที่ดีที่สุดอยู่แล้ว
“ทำไมเจ้ำไม่เลือกล้อมพื้นที่ใหม่”
ฉินหยำงอี้เอ่ยอย่ำงใจเย็นก่อนจะชี้นิ้วลงไปที่บริเวณที่เหลือซึ่งจุดที่นิ้วของเขำชี้ผ่ำนนั้นก็
คือเมืองฝูซุน เมืองหลำนเหลียนและเมืองฉำงซุนสำมเมืองที่บัดนี้หมำกสีดำในหัวของเธอ
ล้อมเอำไว้หมดแล้ว เธอไม่ได้ถูกหมำกในหัวหลอกตำ แต่เธอไม่คิดจะล้อมเมืองที่ไม่ใช่จุด
ยุทธศำสตร์แต่แรกอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ที่น่ำสนใจกว่ำนั้นก็คือบทสนทนำและท่ำทีของชำย
ตรงหน้ำต่ำงหำก…
…มำขนำดนี้แล้ว จะลองดูหน่อยก็ไม่เสียหำย…
“แล้วทำไมท่ำนไม่เลือกล้อมพื้นที่ใหม่..” เด็กสำวถำมกลับก่อนจะลองชี้ลงบนแผนที่บ้ำง
นิ้วเรียวขำวของฮัวหนิงเซียนชี้ลงไปที่พระรำชวังเมืองหลวงอย่ำงไม่ลังเล สำยตำของนำง
จ้องกลับไปที่หวังเจ็ดทันที เพื่อสังเกตปฏิกริยำของชำยตรงหน้ำ และปฏิกริยำตอบสนอง
ของเขำก็ไม่ทำให้เธอผิดหวังจริงๆ
…ว่าแล้วว่าพวกหวังมันไว้ใจไม่ได้สักคน…

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 139
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 40 ข้างไหน

นิ้วเรียวสวยของฮัวหนิงเซียนชี้ลงตรงบริเวณที่เขียนไว้ว่ำวังหลวงเฉียนฉินบนกระดำนอย่ำง
แผ่วเบำ
หำกสังเกตดีๆ จะเห็นว่ำเรียวนิ้วขำวนั้นติดจะสั่นเล็กน้อย หำกแต่แววตำของฮัวหนิงเซียน
กลับฉำยประกำยท้ำทำยอย่ำงชัดเจน หัวใจของเธอเต้นแรงจนเส้นเลือดบริเวณคอกระตุก
ชัดสำมำรถสังเกตเห็นได้ด้วยตำเปล่ำ
บรรยำกำศภำยในเก๋งริมผำตอนนี้เย็นยะเยือกเสียจนอำกำศภำยนอกไม่อำจเทียบได้แม้แต่
น้อย ควำมเงียบเข้ำปกคลุมบุคคลทั้งสองที่นั่งอยู่ เธอกล้ำสำบำนว่ำ ตอนนี้เธอได้ยินเสียง
หำยใจของตัวเองด้วยซ้ำ อย่ำว่ำแต่เสียงหำยใจเลย แม้แต่เสียงฝีเท้ำมดในตอนนี้หำกตั้งใจ
ฟังก็ไม่ยำกจะได้ยิน แต่สิ่งที่ดังชัดเจนยิ่งกว่ำเสียงตอนนี้ก็คือสีหน้ำของใครบำงคนที่แทบจะ
ตะโกนคำบำงคำออกมำทำงแววตำต่ำงหำก
...เกลียดพวกเชื้อพระวงศ์เฉียนฉินชะมัด...
คิ้วของฉินหยำงอี้ตึงขึ้นเล็กน้อยในขณะที่มุมปำกเหยียดเป็นเส้นตรง สีหน้ำของเขำไม่ได้
เกรี้ยวกรำดขึ้นแต่อย่ำงใดกลับกันเหมือนเขำกำลังแสดงสีหน้ำที่บอกเครียดต่ำงหำก ยิ่ง
แววตำที่เบิกกว้ำงขึ้นแต่กล้ำมเนื้อรอบดวงตำกลับเกร็งนั้นเป็นตัวฟ้องได้ดีถึงควำมเข้มตึง
ของอำรมณ์ชำยหนุ่มตอนนี้ แม้ว่ำเขำจะพยำยำมยกยิ้มขึ้นมำปิดบังก็ตำม
“น้องหนิงเซียน...”
น้ำเสียงของชำยหนุ่นแผ่วเบำเนิบช้ำแต่ไม่ได้สร้ำงควำมหวำดกลัวให้เธอเสียเท่ำไหร่ เธอไม่มี
ควำมจำเป็นจะต้องกลัวคนที่แสดงสีหน้ำแบบนั้นอยู่แล้ว กลับกันกำรที่เธอพลิกมำเป็นคน
ที่ถือไพ่เหนือกว่ำอย่ำงลับๆ ในตอนนี้ต่ำงหำกที่คนฉลำดอย่ำงเขำควรจะต้องระวังเธอให้
มำกเข้ำไว้...
“เพคะ” เมื่อแน่ใจแล้วว่ำตัวเองถือไพ่เหนือกว่ำก็ไม่มีอะไรจะต้องกลัวอีกต่อไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 140
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนยกนิ้วขึ้นจำกกระดำนเหยียดรอยยิ้มชอบใจทันที ใบหน้ำนวลลออบัดนี้เต็มไป
ด้วยควำมสนุกสนำนเข้ำมำทดแทนควำมกดดันและควำมท้ำทำยตอนที่โยนเหรียญแล้วรอ
มันตกลงมำว่ำเหรียญนั้นจะออกหัวหรือก้อยนั้นมันก็ดีอยู่ แต่ควำมสุขที่ได้รู้ว่ำตัวเองตอบ
ถูกว่ำหน้ำเหรียญจะออกหัวหรือก้อยนั้นมันไม่อำจจะหำอะไรมำแทนได้จริงๆ
...ว่ำแล้ว...
“สถำนที่นั้นไม่ใช่..” ฉินหยำงอี้พยำยำมควบคุมทั้งอำรมณ์และคำพูดของตัวเองให้คงที่
เขำจำเป็นต้องกลืนคำพูดตัวเองกลำงประโยคเพื่อเรียบเรียงคำพูดอีกครั้ง
ชำยหนุ่มนิ่งตั้งสติจ้องมองใบหน้ำยิ้มแย้มของเด็กสำวอีกครั้ง กำรชี้ไปที่วังหลวงนั้นเป็น
พฤติกรรมที่ห่ำมเกินกว่ำที่เขำคำดว่ำจะเห็นจำกเด็กคนนี้ แม้จะพอเริ่มจับทำงนิสัยกล้ำได้
กล้ำเสียของนำงได้ก็ตำม แต่ไม่คิดว่ำนำงจะกล้ำมำกถึงขั้นนี้...
...ไม่สิ นำงต้องกล้ำอยู่แล้วเพรำะนำงคิดว่ำมันคือพื้นที่ของรำชนิกุล...
ชำยหนุ่มหลุบตำลงเพียงครู่ก่อนที่ใบหน้ำจะแปรกลับมำนิ่งสงบดังเดิม นำงคงคิดแค่จะล่อ
ให้เขำโมโหเท่ำนั้น ไม่มีทำงที่นำงจะล่วงรู้สิ่งที่อยู่ในใจของเขำได้อยู่แล้ว คนที่จะทำได้อย่ำง
นั้นในแผ่นดินนี้มีเพียงเซียนเฉินซียอดคนที่บำเพ็ญเพียรจนหยั่งรู้จิตใจผู้คนได้เท่ำนั้น
เพรำะไม่ว่ำอย่ำงไรแล้วกำรปรับสีหน้ำของเขำนั้นถือว่ำเป็นเลิศในแผ่นดินนี้แม้แต่ฮ่องเต้
เองก็ยังไม่อำจจะสังเกตได้ เป็นไปไม่ได้ที่ฮัวหนิงเซียนจะสำมำรถรู้เท่ำทันได้ นำงคงจะทำ
ไปเพื่อหลอกล่อให้เขำติดกับเท่ำนั้น...
...ถือว่ำวิธีกำรของนำงนั้นฉลำด แต่ยังอ่อนหัดไปเสียหน่อย...
“ไม่ใช่...? อะไรรึเพคะ” ฮัวหนิงเซียนลอยหน้ำลอยตำถำม
แม้ว่ำสีหน้ำของฉินหยำงอี้จะกลับมำเป็นปกติแล้วแต่สำยตำของเขำยังคงสั่นเล็กน้อย ให้
ตำยเถอะตั้งแต่มำอยู่ในยุคนี้ชำยคนนี้น่ำจะเป็นคนที่เก็บสีหน้ำได้ไวที่สุดแล้ว ถ้ำกลับไป
ยุคเธอแล้วล่ะก็หมอนี่น่ำจะได้เป็นเซียน poker ของแท้แน่นอน แต่ถ้ำคนที่เก่งขนำดนี้ไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 141
 ชายาเฉือนคม
อยู่ข้ำงของพวกแซ่สุ่ยเข้ำก็คงจะแย่
…โชคดีจริงๆ ที่ไม่เป็นเช่นนั้นไปเสียทีเดียว…
“...น้องหนิงเซียนไม่ควรจะชี้ลงที่หลังคำวังของข้ำก็เท่ำนั้น” คำพูดคล้ำยล้อเล่นนั้นทำให้
สถำนกำรณ์ผ่อนลงไม่น้อย
เขำคงเริ่มรู้สึกตัวบ้ำงแล้วเลยเลือกที่จะไม่เดินเกมต่อแต่กลับปัดประเด็นให้กลำยเป็นเรื่อง
ขำขันไปสินะ แต่ว่ำถ้ำเป็นอย่ำงนั้นบำงทีมันก็อำจจะดีกับเธอเองด้วย
เด็กสำวถอนหำยใจแผ่วเบำก่อนจะคลำยสำยตำลงเล็กน้อย เธอเอนตัวไปข้ำงหลังด้วยควำม
คลำยใจ หัวใจของเด็กสำวเต้นช้ำลงเล็กน้อยซึ่งสำมำรถนับเป็นสัญญำณที่ดีได้ วันนี้เธอเกร็ง
จนหัวใจแทบจะหยุดเต้นไปหลำยรอบแล้ว ถ้ำเขำจะหำงทำงลงให้ตัวเองเธอก็จะปล่อยให้
เขำลงไปเพรำะเธอเองก็ไม่อยำกไล่ต้อนเขำต่อแล้ววันนี้
...เหนื่อยเป็นบ้ำ...
“ต้องขออภัยจริงๆ ข้ำน้อยไม่ทันนึกว่ำที่ตรงนั้นคือวังของท่ำนข้ำเพียงแต่เห็นเป็นพื้นที่ว่ำง
บนกระดำนหมำกเท่ำนั้น”
คำตอบแกล้งซื่อนั้น เธอจงใจเอำคืนคนที่ทำเธอเกือบใจหำยใจคว่ำหลำยรอบในสองวันนี้
อย่ำงจงใจ เธอเกลียดสถำนกำรณ์ที่ควบคุมไม่ได้แล้วชำยคนนี้ก็เป็นหนึ่งในสำเหตุที่ทำให้
สถำนกำรณ์เหล่ำนี้ควบคุมไม่ได้เสียด้วย ถ้ำเธอไม่เอำคืนเสียบ้ำงน่ำกลัวว่ำคืนนี้เธออำจจะ
นอนไม่หลับ
“...”
ฉินหยำงอี้นิ่งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะเผยรอยยิ้มหำดูยำกออกมำ มันเป็นรอยยิ้มที่จริงใจที่สุด
เท่ำที่เธอเคยเห็นจำกชำยคนนี้ และเมือ่ มันประดับอยู่บนหน้ำเขำด้วยแล้ว ถ้ำจะเรียกว่ำ
คุ้มค่ำมันจะน่ำเกลียดไปหรือเปล่ำนะ
...ยอมใจควำมหน้ำตำดี...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 142
 ชายาเฉือนคม
ใบหน้ำของฉินหยำงอี้นั้นไม่เชิงเหมือนชำยในยุคนี้เสียเท่ำไหร่นัก เธอเองก็ไม่สำมำรถจะ
ระบุได้ชัดเหมือนกันว่ำควำมต่ำงนั้นคืออะไรไม่แน่ว่ำอำจจะเป็นตำสีอ่อนหรือไม่ก็รูปจมูก
ที่ไม่เหมือนกับพี่น้องคนอื่นๆ ของเขำ แค่ควำมรู้สึกของเธอมันบอกว่ำไม่เหมือนเท่ำนั้น
“น้องหนิงเซียนช่ำงเป็นคนมีอำรมณ์ขันนัก” หวังหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเรำะยำกจะ
เดำว่ำแท้จริงคิดอะไรอยู่
แต่เธอไม่คิดจะเดำอะไรอีกต่อไปแล้ว วันนี้ตั้งแต่ตื่นมำเธอฝืนใช้ร่ำงกำยและสมองของตัวเอง
จนเหนื่อยปวดระบมไปหมดแล้ว ไหนๆ เขำก็หำทำงลงให้ตัวเองแล้วเธอก็ขอลงบ้ำงแล้วกัน
ฮัวหนิงเซียนก้มศีรษะลงท่ำทำควำมเคำรพก่อนจะเงยหน้ำขึ้น
“นี่ก็ล่วงเลยเวลำมำมำกแล้ว เกมวันนี้น่ำจะพอเท่ำนี้ก่อนข้ำน้อยจะไปตำมคนครัวให้ท่ำน”
ฉินหยำงอี้ขมวดคิ้วเพียงเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มรับ เขำกวำดตำลงมองหมำกบนกระดำนที่
เพิ่งจะเริ่มเกมได้ไม่นำนแต่ก็ต้องยุติลงด้วยสำยตำยำกจะหยั่ง เขำไม่อยำกจะเชื่อว่ำเขำกับ
นำงนั้นเพิ่งเริ่มเล่นกันไปได้ไม่ถึงครึ่งเกมด้วยซ้ำ แต่กลับรู้สึกเหมือนได้เล่นกันมำกกว่ำสำม
กระดำนแล้ว
...น่ำสนใจจริงๆ...
ไม่แน่ว่ำหำกเขำเล่นกับนำงจนจบเกม อำจจะได้เห็นมุมมองที่ไม่เคยรู้มำก่อนก็ได้ ตั้งแต่
กำรวำงหมำกยึดกองเรือของนำงเขำมั่นใจว่ำเด็กคนนี้ยังมีอะไรซ่อนอยู่อีกมำก เขำเริ่มไม่
แปลกใจแล้วว่ำทำไมใครๆ ก็ต่ำงให้ควำมสำคัญกับคำพูดของนำง ตั้งแต่หวังแปดไปจนถึง
บัณฑิตสุ่ย นั่นก็เพรำะนำงเป็นคนที่อันตรำยจริงๆ น่ะสิ
“ถ้ำเช่นนั้นคงต้องรบกวนน้องหนิงเซียนแล้ว” หวังเจ็ดเอ่ยทอดเสียง “แล้วพรุ่งนี้ค่อยมำ
เดินหมำกกันต่อแล้วกัน”
ฮัวหนิงเซียนเลิกคิ้วกับประโยคนั้น ถ้ำไม่ติดว่ำเธอยังต้องรักษำมำรยำทเล็กๆ น้อยๆ อยู่
เธอคงตบโต๊ะคว่ำไปแล้ว เด็กสำวตั้งสติเก็บสีหน้ำเหนื่อยหน่ำยนั้นลงไปก่อนจะยันตัวลุกขึ้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 143
 ชายาเฉือนคม
ทำควำมเคำรพเขำอีกครั้งแล้วก้ำวออกจำกเก๋งไป
...ไปเล่นต่อกับผีในนรกเองเถอะ...
………..
“เป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ คู่หมั้นของคุณชายสุ่ยนางมีท่าทีอย่างไร”
เลขำเฒ่ำถำมขึ้นทันทีที่ร่ำงสูงย่ำงเข้ำจวนที่พัก หวังเจ็ดปรำยตำมองเลขำจงด้วยสำยตำนิ่ง
สนิท เขำยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะสั่นศีรษะคล้ำยไม่มีอะไรสำคัญนักก่อนจะนั่งลงที่นั่งของตัวเอง
ด้วยท่ำทำงสง่ำงำมเช่นหวังผู้สืบทอดควรเป็น ทุกกริยำของเขำอยู่ในครรลองสำยตำของ
เลขำจงโดยแทบไม่หลุดจำกสำยตำช่ำงสงสัยนั้นแม้แต่วินำทีเดียว
...น่ำรำคำญนักเชียว...
“ก็สตรีทั่วไป” คำตอบของฉินหยำงอี้รำวกับไม่ใส่ใจนัก
“คุณชำยสุ่ยบอกให้ระวังนำงให้ดี ข้ำเห็นท่ำนขึ้นไปคุยกับนำงตั้งนำนสองนำน...” เลขำจง
เอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดโดยไม่ได้ตั้งใจ
ทั้งน้ำเสียงและท่ำทำงของเลขำจงบ่งบอกถึงควำมไม่สบำยใจเป็นอย่ำงมำก ซึ่งก็คงไม่แปลกนัก
เพรำะคนขี้กลัวแถมยังโง่เขลำเช่นนี้ย่อมเป็นกังวลเมื่อทุกอย่ำงไม่เป็นไปตำมแผน ฉินหยำงอี้
แม้จะนึกดูถูกอยู่ในใจหำกแต่ไม่แสดงสีหน้ำใดๆ ออกไปทั้งสิ้น เขำยกชำขึ้นจิบรำวกับไม่มี
อะไรสลักสำคัญเกิดขึ้น
“ชำของนำงรสเยี่ยมฝีมือชงชำถือว่ำเป็นเลิศสมกับเป็นคุณหนูของคหบดีฮัว ถ้ำท่ำนจะให้
ข้ำวิจำรณ์คู่หมั้นของคุณชำยสุ่ยแล้วล่ะก็”
ฉินหยำงอี้เลือกที่จะตอบเลี่ยงบำลีเท่ำนั้น เขำไม่ต้องกำรจะเอ่ยอะไรมำก ถ้ำให้กล่ำวกัน
ตำมตรงสิ่งที่สุ่ยเอ้ำเหยียนกำลังสงสัยนั้น เขำเองก็ไม่สำมำรถหำคำตอบได้เช่นกัน แม้ว่ำ
นำงจะยอมเดินหมำกด้วยแต่นั่นก็ไม่ได้แสดงว่ำนำงเอนเอียงไปทำงด้ำนของสุ่ยเอ้ำเหยียน
เลยสักนิด และที่ดูน่ำแปลกกว่ำนั้นก็คือนำงก็ไม่ได้ดูจะเป็นคนของฉินหำนเฟิงหรือฉินชงหยวน
เสียด้วย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 144
 ชายาเฉือนคม
...น่ำแปลกจริงๆ...
ถึงตอนนี้แม้ว่ำคหบดีฮัวอี้ฉินจะได้ชื่อว่ำเป็นพวกของเสนำบดีสุ่ยเอี่ยนเฉินก็ตำม แต่เพรำะ
คหบดีผู้นั้นดูไม่ใช่คนที่จะสำมำรถสั่งให้บุตรธิดำของตัวเองทำตำมคำสั่งได้เสียเท่ำไหร่ กำร
ชักชวนแม่ทัพฮัวเฟยเทียนและผู้ตรวจกำรฮัวเฟยอวี่เพื่ออำนำจจึงยังเป็นเรื่องที่จำเป็นต้อง
ทำสำหรับพวกกังฉินอยู่
และวิธีที่ลัดและได้ผลดีที่สุดก็คือแต่งงำนกับแก้วตำดวงใจของสองผู้กล้ำนั้นเสีย ถ้ำเป็นเช่นนั้น
ไม่ว่ำจะบีบก็ตำยจะคลำยก็รอด แทบจะเรียกได้ว่ำสำมำรถควบคุมยอดนักรบแห่งเฉียนฉิน
ทั้งสองได้โดยง่ำย
...ที่ว่ำยังมีปัญหำก็คงเป็นเพรำะนำงสินะ...
หำกเทียบกันแล้วฮัวหนิงเซียนก็เหมือนม้ำพยศดีๆ นี่เอง ถ้ำรู้ว่ำตัวเองกำลังตกอยู่ในเกมกำร
เมืองก็มีควำมเป็นไปได้สูงที่นำงจะไม่ยอมแต่งงำนแต่โดยดีอยู่แล้ว แล้วยิ่งนำงรู้ถึงสถำนกำรณ์
กำรเข้ำครอบครองพื้นที่ของพวกกังฉินแล้วด้วยนั้นกำรยอมให้ตัวเองเป็นหนึ่งในหมำกของ
ฝ่ำยใดฝ่ำยหนึ่งนั้น แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
แต่สิ่งที่น่ำแปลกคือกำรเดินหมำกของนำงนั้นแสดงถึงอุปนิสัยของโจรที่แตกต่ำงจำกพี่ชำย
ทั้งสองของนำงอย่ำงสิ้นเชิง และยิ่งถ้ำจะพูดว่ำนำงเรียนมำจำกบิดำนั้นก็ยิ่งไม่น่ำจะเป็นไป
ได้เข้ำไปใหญ่ คนอย่ำงคหบดีฮัวนั้นเท่ำที่เขำเห็นมำไม่ใช่ชำยที่จะสำมำรถเดินหมำกได้
อย่ำงนั้นแน่นอน
...ไม่รู้ไปเรียนมำจำกไหน...
อำจจะเป็นไปได้ ที่นำงกับสุ่ยเอ้ำเหยียนอำจจะสนิทกันมำกกว่ำที่บัณฑิตสุ่ยได้บอกเขำไว้
เท่ำที่บัณฑิตสุ่ยกล่ำวคือได้พูดคุยกับนำงไม่กี่ครั้งแต่นำงเป็นเด็กฉลำดและน่ำกลัวว่ำจะเกี่ยว
ข้องกับกำรเปิดโปงคดีที่เมืองฝูซุน ถึงจะพูดอย่ำงนั้นก็ตำมวิถีกำรเดินหมำกแบบกองโจรของ
นำง ถ้ำไม่ใช่สุ่ยเอ้ำเหยียนแล้วจะเป็นใครกันที่สอนนำง
...อย่ำงไรเสียพวกกังฉินก็ไม่ได้น่ำไว้ใจแต่แรกอยู่แล้ว...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 145
 ชายาเฉือนคม
มือเรียวสวยของฉินหยำงอี้หมุนจอกชำของตนไปมำด้วยจมอยู่ในควำมคิดของตัวเอง เลขำ
จงมองภำพตรงหน้ำด้วยสำยตำไม่ใคร่พอใจนัก เขำไม่มีทำงเชื่อว่ำคนที่ขึ้นไปคุยเล่นกันนำน
เกือบชั่วยำมจะได้ควำมมำแค่ว่ำนำงชงชำได้รสเยี่ยมเท่ำนั้น
แถมใบหน้ำที่เหม่อลอยแบบนี้อีก จะให้เขำเชื่อได้อย่ำงไรว่ำระหว่ำงที่ขึ้นไปนั้นไม่มีอะไร
เกิดขึ้น ฮัวหนิงเซียนเองก็นับเป็นเด็กสำวที่งำมล่มบ้ำนล่มเมืองไม่แน่ว่ำหวังนอกพระเนตร
อำจจะไปต้องตำเด็กนั่นเข้ำแล้วก็ได้ สตรีก็เหมือนปิศำจจิ้งจอกขนำดบัณฑิตผู้ทรงปัญญำ
ยังให้ควำมสำคัญกับนำง ดูท่ำเสน่ห์นำงจะเริ่มจะเป็นปัญหำเข้ำเสียแล้ว..
“นำงไม่ยอมหมั้นหมำยกับคุณชำยดีๆ ไม่แน่ว่ำนำงอำจจะพึงใจหวังองค์ใดองค์หนึ่ง” เลขำจง
เอ่ยขึ้น “ได้ข่ำวว่ำช่วงที่นำงโดนลักพำตัว หวังทั้งสองพระองค์ก็เที่ยวตำมหำให้วุ่นไปหมด”
เลขำกังฉินเริ่มรำยงำนสิ่งที่ตัวเองรู้มำด้วยสีหน้ำเหยียดหยำมเต็มกำลัง ไม่แปลกที่เลขำจง
จะไม่พอใจเพรำะกำรที่ฮัวหนิงเซียนยื้อเวลำไม่ยอมแต่งงำนกับสุ่ยเอ้ำเหยียนนั้นย่อมทำให้
แผนของคนพวกนี้ช้ำลงเท่ำนั้น แถมในครั้งนี้ ควำมไม่พึงใจในสตรีที่มีอยู่ลับๆ ของเลขำจง
ก็ไม่สำมำรถปิดบังได้เสียด้วย
ฉินหยำงอี้มองใบหน้ำของคนที่อยู่ในตำแหน่ง ‘คนสนิท’ ของตนด้วยสำยตำนิ่งเฉย เลขำจง
นั้นเดิมทีดำรงหน้ำที่เป็นกงกงผู้คัดพวกสนมให้กับฮ่องเต้ ชำยผู้นี้ย่อมเห็นจริตมำรยำของ
สตรีมำมำกจนเอือมระอำ
แต่ครั้งนี้เลขำจงอำจจะเข้ำใจผิดไปไม่น้อย เพรำะกำรที่เด็กคนนั้นไม่ยอมแต่งงำนนั้นไม่ใช่
เพรำะจริตสตรีที่เรียกร้องควำมสนใจจำกชำยอันเป็นที่รักแน่ ไม่มีสตรีที่เรียกร้องควำมสนใจ
คนไหนนั่งคำนวณหมำกกำรวำงทัพและกำลังกำรเมืองได้ถี่ถ้วนขนำดนั้นเสียหน่อย
...อธิบำยไปก็เท่ำนั้น...
“ถ้ำสั่งบิดำนำงได้มีหรือจะสั่งนำงไม่ได้” ฉินหยำงอี้เอ่ยรำวกับไม่ใช่เรื่องสำคัญนัก
ตำมคติแล้ว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 146
 ชายาเฉือนคม
สตรีนั้นก่อนแต่งงานย่อมต้องเชื่อฟังบิดา หลังแต่งงานต้องเชื่อฟังสามี หากสามีตายก็ต้อง
เชื่อฟังบุตร
ไม่มีทำงที่คนที่มั่นใจว่ำควบคุมคหบดีฮัวให้หันซ้ำยหันขวำได้ จะไม่สำมำรถสั่งกำรให้นำง
แต่งงำนด้วยไม่ได้ น่ำจะเป็นเพรำะฐำนอำนำจฝั่งคหบดีที่พวกเสนำธิกำรกังฉินโอ้อวดต่อ
มำรดำเขำนักหนำว่ำกุมอำนำจได้นั้น แท้จริงยังไม่สำมำรถทำได้เต็มที่มำกกว่ำ
“...เรื่องนั้น” เลขำจงมีท่ำทีอึกอักไปไม่น้อย
ทั้งแผนกำรและกำรโน้มน้ำวของพวกเสนำบดีสุ่ยที่มำพูดกับมำรดำของเขำนั้นก็ฟังดูเข้ำทีอยู่
แต่บำงครั้งควำมผิดพลำดของเสนบดีสุ่ยอำจจะเป็นเลขำจงก็ได้
ชายคนนี้ทั้งโง่เขลาและโลภมาก
ไม่ได้เหมำะกับกำรเข้ำมำเป็น
ผู้ช่วย
เขำแม้แต่น้อย และยิ่งไม่เหมำะเข้ำไปใหญ่ที่จะให้คนนี้เข้ำมำเพื่อ
สังเกตพฤติกรรม
ของเขำ ในเมื่อคนที่ฉลำดระดับฮ่องเต้ยังไม่สำมำรถจับผิดสีหน้ำและท่ำทีของเขำได้เลย
แม้แต่ครั้งเดียว มีหรือที่เลขำจงจะทำได้...
“ถ้ำนำยของเจ้ำสำมำรถสั่งให้ฮัวอี้ฉินก้ำวซ้ำยก้ำวขวำได้จริงอย่ำงที่คุยโวกับมำรดำข้ำไว้
ก็ไม่น่ำจะต้องให้ข้ำเสียเวลำมำตรวจสอบนำงเพิ่ม”
วำจำของฉินหยำงอี้เต็มไปด้วยกระแสดูถูกอย่ำงชัดเจนไม่ปิดบัง ประโยคนั้นเป็นรำวกับน้ำ
เย็นที่สำดเข้ำหน้ำของเลขำจงจนชำไปหมด ชำยชรำมีสีหน้ำตึงขึ้นอย่ำงเห็นได้ชัด
“..ท่ำน ข้ำเป็นคนของพระสนมไม่ใช่คนของพวกเสนำบดี ขอทรงระวังวำจำ”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 147
 ชายาเฉือนคม
ใบหน้ำฉุนเฉียวของเลขำจงนั้นเห็นได้ชัดโดยไม่ปิดบัง ฉินหยำงอี้นั้นเอือมระอำกับเลขำจง
เต็มที กงกงที่หันควำมซื่อสัตย์ของตัวเองมำเป็นพวกกังฉินเพื่ออำนำจและเงินทอง ช่ำงเป็น
คนที่ง่ำยดำยต่อกำรซื้อตัวหรือจะเรียกว่ำเป็นเครื่องมือที่สะดวกสบำยของพวกกังฉินก็ไม่
ผิดนัก ต่อให้พวกตระกูลสุ่ยได้ขึ้นเป็นใหญ่ไม่นำนก็คงจะฆ่ำชำยคนนี้ทิ้งอยู่ดี ไม่มีใครอยำก
จะเลี้ยงงูเห่ำไว้นำนนัก
“ถ้ำท่ำนเป็นคนของมำรดำข้ำจริง ต่อหน้ำข้ำท่ำนก็ควรจะเป็นผู้ระวังวำจำ”
ฉินหยำงอี้ไม่คิดจะลดลำวำศอกแม้ว่ำชำยคนนี้จะโง่เขลำจนเรียกได้ว่ำเถียงไปก็ไร้ประโยชน์
เท่ำนั้นแต่เพรำะควำมหงุดหงิดที่ไม่สำมำรถงัดข้อหำควำมจริงจำกเด็กสำวได้ดั่งที่คิดไว้จึง
ทำให้เขำได้นำควำมหงุดหงิดนั้นมำลงกับชำยผู้โชคร้ำยคนนี้แทนโดยไม่รู้ตัว...
“ขออภัยหวังเจ็ด ข้ำน้อยบังอำจนัก...” เลขำจงเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก
ต่อให้คนโง่บ้ำเซ่อมำดูก็ยังสำมำรถเห็นควำมไม่พอใจจำกสำยตำของตำเฒ่ำจงได้อย่ำงชัดเจน
ชำยผู้นั้นหรี่ตำลงก่อนจะเดินถอยหลบฉำกออกไปริมฝีปำกเหยียดตรงของเลขำจงแสดงออก
ถึงควำมไม่พอใจที่ไม่อำจจะห้ำมได้
..ก็แค่ลูกสนมชั้นต่้า...
เลขำจงเดินออกจำกห้องประทับชั่วครำวไปด้วยสีหน้ำเจ็บแค้นอย่ำงเห็นได้ชัด มือทั้งสอง
ของตำเฒ่ำกำแน่นรวมไปถึงเสียงฝีเท้ำที่ดังจนคนในห้องรับรู้ได้
ฉินหยำงอี้ถอนหำยใจเบำๆ เมื่อรู้ว่ำตัวเองแสดงท่ำทีแบบไหนต่อหน้ำชำยชรำไป แม้จะไม่
รู้สึกผิด แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีนักเพรำะเขำเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ำเลขำจงจะไปรำยงำนอะไร
ให้เสนำบดีกังฉินฟัง แม้เขำจะพูดไปอย่ำงนั้นเพื่อตัดปัญหำที่จะต้องอธิบำยกับเลขำจงก็ตำม
แต่วันนี้เขำก็ได้เข้ำใจในสิ่งที่บัณฑิตสุ่ยกังวลจริงๆ เสียที
“ข้าไม่รู้ว่านางคือคนของใคร”
บัณฑิตสุ่ยเอ่ยขึ้นขณะที่พวกเขานั่งสนทนากันในหออักษร ใบหน้าของสุ่ยเอ้าเหยียนนั้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 148
 ชายาเฉือนคม
แม้จะนิ่งเฉยแต่ก็แฝงความกังวลไว้อย่างปิดไม่มิด
“นางเป็นคู่หมั้นเจ้าไม่ใช่หรือ อย่างไรเสียนางก็เป็นสตรีมีหน้าที่อยู่เบื้องหลังเท่านั้น หาก
เจ้าแต่งงานกันไปแล้ว ก็คงไม่ยุ่งยากอะไรอีก...” ฉินหยางอี้เอ่ยอย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก
“มันก็ไม่แน่นัก การแต่งงานหากนางยอมก็ต้องมีจุดประสงค์อื่นแฝง..” สุ่ยเอ้าเหยียนผู้นับว่า
เป็นยอดอัจฉริยะเอ่ยขึ้นด้วยความกังวล
“เจ้าคงคิดมากไป” ฉินหยางอี้สั่นศีรษะเบาๆ เขาไม่คิดว่าจะมีสตรีคนไหนที่จะสร้างปัญหา
แบบนั้นได้
“หากท่านเจอนางจะเข้าใจ”
แล้วเขำก็สำมำรถเข้ำใจจริงๆ เพียงแค่เจอฮัวหนิงเซียนครั้งแรกเขำก็สำมำรถรับรู้ได้ว่ำสตรี
อย่ำงฮัวหนิงเซียนนั้นไม่ธรรมดำ พอได้เดินหมำกกับนำงนั้นก็ทำให้เข้ำใจอย่ำงถ่องแท้ถึงสิ่ง
ที่บัณฑิตสุ่ยกังวล ต่อให้แต่งงำนกันไปก็ไม่แน่ว่ำนำงจะยอมอยู่ในอำณัติแต่โดยดี โดยเฉพำะ
อย่ำงยิ่งควำมระแวงที่คิดว่ำนำงอำจจะแต่งเข้ำมำเพรำะเป็นสำยให้อีกฝ่ำยนั้นก็ไม่อำจมอง
ข้ำมได้
...แต่เรื่องพวกนี้มันจัดการกันได้...
………..
เมื่อเข้าถึงห้องพักของตัวเองฮัวหนิงเซียนแทบจะคลานขึ้นเตียงทันที ถ้ำไม่ติดว่ำเสี่ยวซี
ลำกเธอไปอำบน้ำเสียก่อน ถังน้ำอุ่นที่ถูกจัดเตรียมเอำไว้อย่ำงดีพร้อมกับลอยดอกไม้นำนำ
พันธุ์กลิ่นหอมหวลนั้นช่วยผ่อนคลำยเธอได้ไม่น้อยเลยทีเดียว เด็กสำวหลับตำลงปล่อยให้
ร่ำงกำยของเธอผ่อนคลำยลงตำมอุณหภูมิของน้ำ
...สวรรค์...
“คุณหนูเจ้ำคะ” เสียงของเสี่ยวซีดังขึ้นข้ำงหลังม่ำนบังตำ
“ว่ำอย่ำงไร” เด็กสำวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบำ ตัวเธอแทบจะเคลิ้มหลับไปกับควำมสบำย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 149
 ชายาเฉือนคม
ของน้ำอุ่นอยู่แล้ว
“ท่ำนลู่เฟยฝำกบอกมำว่ำ ‘น้าขุ่นแล้ว’ เจ้ำค่ะ”
เสี่ยวซีนับวันจะกล้ำขึ้นทุกที... นำงเลียนเสียงลู่เฟยเสียเหมือนจนเธอแทบจะหลุดหัวเรำะ
เสียงดังออกมำอยู่แล้ว ฮัวหนิงเซียนยกยิ้มน้อยๆ อย่ำงพึงใจในคำตอบที่ได้ เด็กสำวโคลง
ศีรษะไปมำก่อนจะเอ่ยตอบสำวใช้ของตัวเองไปด้วยน้ำเสียงสดชื่น
“อื้อ ดีแล้ว” ฮัวหนิงเซียนเป่ำไอร้อนของน้ำออกจำกหน้ำก่อนจะเอ่ยประโยคถัดไป “เสี่ยวซี
ไปพักผ่อนเถอะข้ำว่ำจะแช่น้ำอีกสักพัก”
ฮัวหนิงเซียนพึมพำเบำๆ ด้วยควำมสบำยใจ มือเรียวขำวลูบไล้ไปตำมผิวพรรณของตัวเอง
อย่ำงเพลิดเพลินอย่ำงน้อยกำรเดินหมำกวันนี้ก็คุ้มไม่ใช่เล่น แล้วก็ต้องขอบคุณควำมฉลำด
ของลู่เฟยด้วยที่สำมำรถจัดกำรหมำกสีดำที่ประกบหมำกสีขำวให้ห่ำงออกจำกกันได้อย่ำงดี
...ไว้ค่อยตบรำงวัลแล้วกัน...
“ถ้ำเช่นนั้นข้ำไปดูที่นอนให้นะเจ้ำคะ เสื้อผ้ำข้ำจะวำงไว้ตรงนี้...” เสี่ยวซีเอ่ยเหมือนเช่น
ทุกครั้ง
“อื้อ ตำมสบำยเถอะ” เด็กสำวที่กำลังเพลิดเพลินกับน้ำอยู่ตอบรับอย่ำงไม่ใคร่ใส่ใจนัก
ไม่นำนเสียงฝีเท้ำของเสี่ยวซีก็ห่ำงออกไป ร่ำงบำงสูดลมหำยใจเข้ำออกช้ำๆ ในหัวของเธอนั้น
แม้จะคลำยลงจำกควำมกังวลลงแล้ว แต่ก็ยังมีควำมสงสัยค้ำงคำอยู่ไม่น้อยเด็กสำวค่อยๆ
ไถลตัวลงไปในน้ำให้พ้นขึ้นมำแค่ครึ่งใบหน้ำเท่ำนั้น เธอเงยหน้ำขึ้นมองผ่ำนหน้ำต่ำงของ
ห้องอำบน้ำออกไปภำยนอกด้วยสำยตำเหม่อลอย
ในหัวของฮัวหนิงเซียนยังคงเป็นกำรเดินหมำกบนกระดำนจริงอยู่ ภำพหมำกแต่ละตัวที่
เคลื่อนไปมำนั้นชัดเจนขึ้นกว่ำเดิมมำกทีเดียว ตอนนี้กำรเดินแต่ละกระดำนของเธอแทบ
จะเรียกได้ว่ำสมบูรณ์แบบแล้ว แต่ก็แค่ใกล้เคียงเท่ำนั้น เพรำะในควำมจริงแล้วสิ่งที่เธอ
ค้นพบกลับเริ่มสร้ำงควำมสับสนให้เธอมำกกว่ำเดิมมำกกว่ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 150
 ชายาเฉือนคม
...ฉินหยำงอี้ไม่ใช่พวกของสุ่ยเอ้ำเหยียนเต็มตัวสินะ...
สีหน้ำและท่ำทำงของเขำบ่งบอกได้ถึงควำมไม่พอใจชัดเจนในตอนที่เธอชี้ลงที่วังหลวงแม้
จะเพียงแค่วูบเดียวเธอก็แน่ใจว่ำเธอดูไม่พลำดแน่
หวังเจ็ดไม่ใช่คนที่คิดจะโค่นระบบกษัตริย์
มันก็ดูเข้ำทีในเมื่อเขำเป็นหวังคนหนึ่ง
แต่ก็ไม่อำจจะหมำยรวมได้ว่ำชำยคนนี้จะเป็นพวกคิดซื่อ เพรำะทั้งสำยตำและวิธีกำรของ
เขำนั้น เธอแทบจะสำบำนได้เลยว่ำคนดีๆ เขำไม่ทำกันแบบนี้ เธอกล้ำไปสำบำนต่อหน้ำ
เทพเซียนที่ไหนก็ได้ไม่ว่ำอย่ำงไรชำยคนนี้ ก็ต้องมีแผนบำงอย่ำงซ่อนเอำไว้แน่ยิ่งตำเฒ่ำ
เลขำนั่นด้วยแล้ว
...คิดว่ำจำหน้ำไม่ได้หรือไง...
เธอจำได้ว่ำเธอเคยเห็นหน้ำชำยคนนี้เดินทำงมำกับสุ่ยเอ้ำเหยียนแม้จะแค่ครู่เดียวก็ตำม
สำหรับคนที่ต้องจำไพ่ทีละสำมสำรับและไพ่ในมือผู้เล่นอย่ำงน้อยหกคนรวมถึงลำดับกำร
ลงทุกตำในทุกวันแล้ว แค่หน้ำตำนั้นถือเป็นเรื่องง่ำยเลยทีเดียวและที่สำคัญกว่ำนั้น ลู่เฟย
เองก็ยืนยันกับเธอแล้วว่ำเขำเคยเห็นเลขำเฒ่ำคนนั้นมำก่อนจริงๆ
แต่ต่อให้สองคนนั้นเป็นพวกเดียวกันที่มีควำมเชื่อใจกันอย่ำงแน่นแฟ้นก็ไม่ใช่ว่ำแผนกำร
ของเธอจะไม่สำเร็จเสียเมื่อไหร่ สิ่งที่เปรำะบำงที่สุดของมนุษย์จะว่ำไปก็คือควำมเชื่อใจ
หำกเสียไปครั้งหนึ่งก็ยำกที่จะได้คืนมำ
“คุณหนู ถ้าหมากด้าบุกมาที่วังหลวงแล้วจะท้าอย่างไรเล่า”
ลู่เฟยถามขณะที่เธอวางหมากด้าลงไปตรงต้าแหน่งข้างๆ หมากขาวสี่ตัวในบริเวณวังหลวง
เด็กสาวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จริงๆ แล้วเธอยังไม่อยากสอนหมากกับเขาตอนนี้เสียเท่าไหร่
แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนของกระดานก็ไม่มีทางที่หมากขาวจะชนะหมากด้าอยู่แล้ว...
“ก็อย่าให้บุกได้สิ” เด็กสาวตอบเรียบๆ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 151
 ชายาเฉือนคม
“พูดอย่างกับข้าหยุดมือท่านได้อย่างนั้นแหละ..” ลู่เฟยเอ่ยด้วยความท้อใจ
แต่ค้าพูดนั้นนับว่าฉลาดไม่น้อยทีเดียว ไม่มีทางที่ลู่เฟยจะหยุดมือของเธอได้และแน่นอนว่า
ไม่มีทางที่เธอจะหยุดพวกกังฉินได้เช่นกัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าวิธีการมันจะมีเท่านั้นเสียเมื่อไหร่
แม้ว่าจะไม่สามารถล้มกระดานกลับได้แต่ถ้าแค่จะปกป้องบางพื้นที่ให้ยังเป็นสีขาวแล้วล่ะ
ก็ส้าเร็จแน่นอน
“ถ้าหยุดมือข้าไม่ได้แล้ว เจ้าคิดว่ามีวิธีไหนอีกเล่า?” ฮัวหนิงเซียนถามย้อน
เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะสามารถคิดมันออกหรือเปล่า หากคนอย่างลู่เฟยสามารถ
คิดเรื่องนี้ออกแล้วล่ะก็หวังเจ้าปัญญาเองก็น่าจะคิดออกเช่นกัน มันก็แค่วิธีง่ายๆ เท่านั้น...
“...ข้าคิดไม่ออกหรอกคุณหนู” ลู่เฟยตอบหลังจากเงียบไปอึดใจใหญ่
ปัง!!!
“อะไรกันแค่นี้ก็คิดไม่ออกหรือไร!!!”
ฮัวหนิงเซียนตบโต๊ะอย่างแรงจนคนที่นั่งเล่นอยู่ด้วยกันอดจะสะดุ้งไปด้วยไม่ได้ หากแต่เมื่อ
ตั้งสติได้แล้วลู่เฟยก็เห็นว่าใบหน้าของฮัวหนิงเซียนนั้น ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นเดิมไม่มี
แม้แต่แววโกรธเคือง กลับกันใบหน้าของนางกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มล้อเลียนด้วยซ้้า นาง
ยักคิ้วครั้งหนึ่งก่อนจะหลุบตาลงไปที่กระดานเป็นเชิงให้เขามองตาม
...อะไรกัน...
เมื่อเด็กหนุ่มก้มลงมองที่กระดานตามที่นางบอก เขาเพิ่งเห็นว่าหมากสีด้าที่นางวางเมื่อครู่
ขยับออกห่างจากหมากสีขาวที่อยู่ตรงพื้นที่ของวังหลวงแล้ว น่าจะมาจากแรงตบโต๊ะเมื่อครู่
ของนางเป็นแน่ เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบๆ สักครู่ก่อนจะมีสีหน้าเข้าใจมากขึ้น
“คุณหนูหมายถึงไม่เปิดโอกาสให้หมากด้าเข้าใกล้หมากขาวงั้นหรือ...” ลู่เฟยเอ่ยทวน
“ใช่น่ะสิ” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยรับ “เราไม่จ้าเป็นต้องเอาหมากตัวอื่นมาล่อก็ได้ การกันไม่ให้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 152
 ชายาเฉือนคม
หมากด้าเข้าชิดหมากขาวก็แค่กวนน้้าให้ขุ่นหน่อยสร้างแรงสะเทือนนิด มันก็เกิดระยะได้
เองแล้วเห็นรึยัง...” ฮัวหนิงเซียนอธิบายเรียบๆ
“ข้าเข้าใจแล้ว...” ลู่เฟยเอ่ย “แต่คราวหลังท่านอย่าไปตบโต๊ะอย่างนี้อีก ที่อื่นล่ะ ไม่ได้เข้า
กับหน้าเลย”
ลู่เฟยเพียงแค่ได้ยินเรื่องกำรสร้ำงแรงสั่นสะเทือนก็สำมำรถจัดกำรกับสถำนกำรณ์นั้นได้ดี
ทีเดียว เธอไม่รู้หรอกว่ำลู่เฟยจะไปแกล้งปล่อยข่ำวโคมลอยอะไรให้เลขำเฒ่ำงูพิษนั่นได้ยิน
บ้ำงแต่ถ้ำผลลั้พธ์มันออกมำว่ำตอนนี้สองคนนั้นไม่ได้เชื่อใจกันอย่ำงสนิทใจแล้วก็ถือว่ำดี
...อย่ำงไรเก็บทีละตัวก็ง่ำยกว่ำอยู่แล้ว...
ที่ยำกกว่ำในตอนนี้ก็คือจุดประสงค์ของฉินหยำงอี้ต่ำงหำก จนบัดนี้เธอยังดูไม่ออกเลยสักนิด
ว่ำชำยคนนั้นคิดอะไรอยู่และทำไปเพื่ออะไร สิ่งเดียวที่เธอแน่ใจตอนที่เล่นหมำกด้วยกันก็คือ
ชำยคนนี้ยังเชื่อในระบบกษัตริย์อยู่ ซึ่งมันขัดแย้งกับพวกกังฉินอย่ำงสิ้นเชิง
ควำมเป็นไปได้ที่พวกคนแซ่สุ่ยจะหลอกใช้ฉินหยำงอี้เป็นเครื่องมือก็ยังตัดทิ้งไม่ได้ แต่ควำม
เป็นไปได้ที่น่ำกลัวไม่น้อยไปกว่ำกันตอนนี้ก็คือไม่แน่ว่ำอำจจะเป็นฉินหยำงอี้ที่หลอกใช้พวก
แซ่สุ่ยก็ได้
“บ้ำบอจริงๆ..”
เด็กสำวบ่นพึมพำในขณะที่หลับตำลงอีกครั้งด้วยควำมเหนื่อยล้ำ เสียงกำรเคลื่อนไหวข้ำง
นอกจวนทำให้เธอลืมตำขึ้นอีกครั้ง เด็กสำวแทบจะกลั้นหำยใจเมื่อได้ยินชัดว่ำเสียงนั้นคือ
เสียงอะไร เด็กสำวมุดตัวลงกับน้ำอย่ำงช้ำๆ ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวไปให้ใกล้กับขอบอ่ำง
ข้ำงที่มีผ้ำพำดอยู่ที่สุด
กึก กึก กึก
...นี่มันวันมหำโลกำวินำศสันตะโรอะไรกันเนี่ย...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 153
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบผ้ำคลุมของตัวเองในขณะที่เงี่ยหูฟังเสียงรอบๆ ไปด้วย
เด็กสำวค่อยๆ ดันตัวขึ้นจำกน้ำช้ำๆ ก่อนจะหันมองซ้ำยมองขวำชุดผ้ำคลุมถูกตลบเข้ำตัว
อย่ำงลวกๆ เด็กสำวรีบสำวเท้ำไปหำเสื้อผ้ำที่เสี่ยวซีเตรียมไว้อย่ำงรวดเร็ว
ก่อนที่จะคว้ำเสื้อผ้ำมือบำงรีบคว้ำปิ่นปักผมสีเงินที่ได้เป็นของขวัญจำกฮัวเฟยอวี่ออกมำก่อน
ดวงตำกลมโตคล้ำยลูกกวำงน้อยบัดนี้ฉำยแววอันตรำยไม่ต่ำงจำกเสือ เด็กสำวเป่ำตะเกียง
เทียนให้ดับลงทันที
ฟุ้บ! ฉึบ!
“อ๊ำ!”
เสียงกรีดร้องของสตรีดังขึ้นไม่ห่ำงนักทำให้เธอพอจะคำดเดำได้ว่ำคนที่เฝ้ำอยู่หน้ำห้องเธอ
อำจจะร่วงไปแล้ว โชคดีที่ตอนนี้เสี่ยวซีจะออกไปจัดเตรียมเครื่องนอนให้เธอ แต่ก็ไม่แน่ว่ำ
นำงอำจจะโดนลูกหลงไปด้วย
ตะเกียงในมือถูกกำไว้หลวมๆ เด็กสำวซ่อนตัวอยู่หลังเสำประตูเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้ำที่กำลัง
ก้ำวเข้ำมำอย่ำงตั้งใจ
5 ก้ำว
เด็กสำวยึดปิ่นในมือไว้มั่น
4 ก้ำว
ดวงตำคู่สวยเบิกกว้ำง น้ำจำกปลำยผมที่เปียกตกลงพื้นทีละหยดสองหยด
3 ก้ำว
ใจของเด็กสำวเต้นรัวเร็ว เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ำสิ่งที่เธอกำลังจะทำนั้นจะได้ผลหรือไม่
2 ก้ำว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 154
 ชายาเฉือนคม
ควำมลังเลใจของเธอเริ่มลดลงแล้ว
1 ก้ำว..
ฟึ้บ!!!
“อ๊ากก จับนางไว้!!!”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 155
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 41 การหายตัวไปของฮัวหนิงเซียน

“มันเกิดอะไรขึ้น!!”
เสียงตะหวำดดังลั่นประดุจฟ้ำผ่ำดังมำจำกปำกของยอดนักรบที่เพิ่งกลับเข้ำจวนได้ไม่นำน
หำกจะกล่ำวว่ำน้ำเสียงของฮัวเฟยเทียนนั้นน่ำกลัวแล้ว ก็ต้องขอให้พิจำรณำดูใบหน้ำของ
เขำอีกครั้งก่อน ใบหน้ำอันคมเข้มของแม่ทัพใหญ่บัดนี้ไม่เหลือเค้ำควำมสุขุมอีกต่อไป
ใบหน้ำของฮัวเฟยเทียนแดงก่ำดวงตำเบิกกว้ำงและไม่อำจจะควบคุมลมหำยใจให้เป็นปกติ
ได้อีกต่อไปรวมถึงเสียงที่ตวำดออกไปนั้นต่อให้อยู่ห่ำงออกไปถึงสองสำมกระโจมก็ยังได้ยิน
อยู่ แต่ทั้งหมดนั้นคงไม่สำมำรถแสดงออกถึงควำมรู้สึกใจสลำยของผู้เป็นพี่ชำยได้แม้แต่น้อย
ภำพของจวนพักชั่วครำวที่ถูกงัดและรื้อค้นกระจุยกระจำย เหลือไว้เพียงร่ำงไร้ลมหำยใจ
ของทหำรสองสำมรำยหน้ำจวน ของมีค่ำต่ำงๆ ไม่ได้หำยไปไหนแต่สิ่งที่ทำให้คนที่พบเจอ
ใจหำยก็คือร่ำงที่หอบหำยใจรวยระรินของเสี่ยวซีที่นอนบำดเจ็บหนักอยู่ในห้องพักของฮัว
หนิงเซียน
ไร้ร่องรอยของน้องสำวผู้เป็นยอดดวงใจไม่เหลือแม้เงำ แม่ทัพปรำบกบฏโมโหหูอื้อตำลำย
ภำพรอบข้ำงที่เขำเห็นนั้นเป็นเพียงภำพมัวๆ เท่ำนั้น ควำมรู้สึกโกรธจนตำพร่ำมัวน่ำจะเป็น
ครั้งแรกที่แม่ทัพผู้เก่งกำจเคยพบ และเมื่อควำมโกรธเข้ำครอบงำควำมยั้งคิดก็ย่อมลดลง
ไปด้วย...
“ข้าจะไปตามหนิงเอ๋อร์”
ฮัวเฟยเทียนประกำศก่อนจะหุนหันออกไปโดยที่สหำยที่อยู่ด้วยไม่อำจห้ำมทัน แท้จริงแล้ว
ฉินหำนเฟิงเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ภำพของครำบเลือดที่ละเลงเต็มห้องอำบน้ำรวมถึงเศษผ้ำ
และรอยน้ำมันตะเกียงนั้นล้วนแล้วแต่เป็นร่องรอยกำรต่อสู้ที่เกิดขึ้นภำยในจวนพักชั่วครำว
แห่งนี้
...หนิงเซียน...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 156
 ชายาเฉือนคม
ไม่มีทำงที่เด็กสำวที่ไม่มีแม้แต่ปรำณขั้นพื้นฐำนจะสำมำรถทำอะไรคู่ต่อสู้ได้แน่นอน แค่คิด
ว่ำครำบเลือดนี้อำจจะเป็นเลือดของนำงก็ทำให้เขำไม่อำจจะสงบใจได้แล้ว ควำมกลัวและ
ควำมโมโหผสมกันจนไม่อำจจะแยกได้ แม้จะไม่ใช่กำรหำยตัวไปของนำงครั้งแรกก็ตำมแต่
ครั้งนี้มันเกินจะรับไหวจริงๆ
หวังหนุ่มรีบสำวเท้ำออกจำกกระโจมตำมสหำยของตนไปอย่ำงรวดเร็ว เพียงแค่คิดว่ำตอนนี้
นำงอำจจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็ทำให้หัวเขำหมุนไปหมด ควำมหวำดกลัวเริ่มกัดกินสติเขำไป
ทีละน้อย เขำไม่อำจจะบอกได้ว่ำหำกเขำหำตัวคนกระทำเจอแล้วสภำพของมันจะเป็นเช่นไร..
มือของหวังหนุ่มกำมือแน่นจังหวะกำรก้ำวเดินของเขำทั้งหนักแน่นกระแทกกระทั้นขึ้นใน
ทุกย่ำงก้ำว ใจของเขำเต้นแรงจนน่ำกลัวว่ำมันจะหลุดออกมำจำกอกเสียอย่ำงนั้น ควำมกลัว
ต่ำงๆ ประเดประดังเข้ำมำจนไม่อำจจะหยุดได้ หวังนักรบไม่รู้เลยว่ำตอนนี้สีหน้ำของเขำ
น่ำกลัวขนำดไหนแต่จำกสำยตำและกำรหลบทำงของเหล่ำทหำรแล้วนั่นย่อมเป็นกำรยืนยัน
ว่ำควำมโกรธครั้งนี้นั้นย่อมไม่ธรรมดำแน่
เหล่ำกองลำดตระเวนที่ติดตำมแม่ทัพทั้งสองกลับเข้ำมำในค่ำยนั้นล้วนแล้วแต่รู้สึกหนำวๆ
ร้อนๆ ไม่ต่ำงกัน พวกเขำใช้เวลำควบม้ำข้ำมเขตแดนมำถึงสองชั่วยำม ก่อนจะกลับค่ำย
แทนที่จะได้เข้ำพักผ่อนก่อนจะสับเปลี่ยนเวรตำมปกติแต่ดูเหมือนตอนนี้สถำนกำรณ์จะไม่
ปกติเสียแล้ว
มีกำรบุกเข้ำโจมตีค่ำยเหมือนหลำยๆ ครั้งในรอบสัปดำห์แต่ครั้งนี้แตกต่ำงออกไป มันไม่ใช่
เพียงกำรปล้นสะดมหรือเผำสัมพำวุธ หำกแต่เป็นกำรฉุดคร่ำผู้คนในค่ำย และคนนั้นไม่ใช่
ทหำรยศต่ำหรือว่ำเจ้ำขุนมูลนำยที่พักอำศัยอยู่ในค่ำยแห่งนี้ แต่กลับเป็นน้องสำวยอดดวงใจ
ของแม่ทัพแทน
...พวกโจรชะตำขำด...
เหล่ำทหำรคงจะกล่ำวได้เพียงเช่นนั้น แม้ว่ำคุณหนูหนิงเซียนจะเข้ำมำพักอยู่ที่ค่ำยไม่นำน
แต่พวกเขำก็รู้กันดีว่ำนำงเป็นที่รักของแม่ทัพใหญ่แค่ไหน กำรปลีกเวลำตรวจฐำนมำพูดคุย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 157
 ชายาเฉือนคม
เล่นกับน้องตัวเองทุกวันรวมถึงกำรโยกย้ำยกำลังทหำรที่ตนไว้ใจที่สุดมำเฝ้ำจวนไว้นั้นย่อม
เป็นข้อชี้ชัดว่ำครั้งนี้ พวกโจรพวกนั้นถือว่ำตัดสินใจพลำดแล้วที่ลงมือไป
อีกสิ่งที่น่ำกลัวไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ำกันก็คือหวังหกและหวังแปดที่ไม่ว่ำใครๆ ก็ลือกันว่ำ ต่ำง
ก็หมำยตำคุณหนูคนเล็กผู้นี้เข้ำเป็นดอกไม้ประดับสวนในวังของตนกันทั้งนั้น เพรำะฉะนั้น
กำรหำยตัวของนำงไปครั้งนี้ย่อมเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน
“ใจเย็นก่อนเถอะท่ำนแม่ทัพ” เสียงหนึ่งดังขึ้นหน้ำจวนอย่ำงไม่คำดคิด
ร่ำงสูงใหญ่ของกุนซือเล่ยซูเฉียนปรำกฏตัวขึ้นอย่ำงไม่คำดหมำย กำรปรำกฏตัวของกุนซือ
เล่ยย่อมเป็นสัญญำณที่ดีสำหรับพวกทหำรเพรำะไม่ว่ำแม่ทัพฮัวจะใจร้อนเพียงใดแต่เขำก็
มักจะรับฟังคำแนะนำจำกท่ำนกุนซือเล่ยเสมอ เหล่ำทหำรแทบจะร้องขอบคุณเทพเซียนที่
ทรงโปรดให้กุนซือเล่ยเข้ำมำทันเวลำเสียจริง ไม่เช่นนั้นพวกเขำเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ำ
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
หำกแต่ครั้งนี้ควำมสงบเยือกเย็นของกุนซือเล่ยนั้นไม่สำมำรถจะหยุดควำมรุ่มร้อนในใจของ
ผู้เป็นพี่ชำยที่กลัวจะเสียน้องสำวได้อีกต่อไป ฮัวเฟยเทียนมีสีหน้ำที่พร้อมจะฆ่ำทุกคนที่เข้ำ
มำขวำงทำงเขำตอนนี้ แม้กระทั่งคนที่เขำเคำรพที่สุดก็ไม่อำจละเว้น
“ท่ำนหลบไปดีกว่ำ” ฮัวเฟยเทียนไม่มีท่ำทีเย็นลงแม้แต่น้อย
“หำกท่ำนวู่วำมสถำนกำรณ์มันจะยิ่งแย่ลง...” กุนซือใหญ่ยังคงเอ่ยด้วยควำมสงบ
ภำยใต้ควำมสงบนั้นกลับปรำกฏแววไม่ชอบใจขึ้นมำเล็กน้อย เท่ำที่กุนซือเล่ยเคยได้สนทนำ
กับเด็กสำวที่หำยตัวไป แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ก็รับรู้ว่ำนำงเป็นคนฉลำดอย่ำงไม่อำจดูเบำ
ได้ กำรที่เด็กคนนั้นอำจจะหำยไปอยู่กับศัตรูนั้นก็ย่อมสร้ำงควำมไม่พอใจให้เขำเช่นกันแม้
จะไม่มำกไปกว่ำที่พี่ชำยและชำยที่หลุ่มหลงนำงรู้สึกก็ตำม...
กุนซือหนุ่มมองชำยทั้งสองที่กำลังตกอยู่ในควำมหงุดหงิดร้อนใจด้วยสีหน้ำไม่สู้ดีนัก หำก
ปลำยลูกธนูแกว่งแล้วย่อมไม่สำมำรถพุ่งไปถูกเป้ำได้ ตอนนี้ชำยทั้งสองคนนี้ก็เป็นรำวกับ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 158
 ชายาเฉือนคม
ปลำยธนูที่กำลังแกว่งด้วยแรงโทสะไม่ใช่แค่อำจจะไม่สำมำรถปกป้องพื้นที่นี้ได้เท่ำนั้น
แม้แต่จะตำมหำสตรีผู้นั้นก็ไม่อำจทำได้เสียด้วยซ้ำ
ชิ้ง!
“!!!”
ปลำยดำบของฮัวเฟยเทียนสะท้อนแสงแรกของยำมเช้ำวับ อำวุธอันตรำยชี้จ่อคอของคนที่
กำลังยืนขวำงอยู่อย่ำงไม่ลังเล แววตำของฮัวเฟยเทียนเต็มไปด้วยควำมโมโหที่ไม่อำจจะ
ห้ำมไหว ในตอนนี้ไม่ว่ำชำยตรงหน้ำจะเป็นใครก็ตำมหำกขวำงเขำแล้วล่ะก็เขำไม่ลังเลที่
จะปลิดชีพผู้นั้นเลยสักนิด
“ข้ำเตือนท่ำนแล้ว ถอยไปจะดีกว่ำ” ฮัวเฟยเทียนเอ่ยเสียงเย็น
“...ท่ำนอย่ำทำอะไรวู่วำมจะดีกว่ำ” กุนซือเล่ยเอ่ยเสียงเย็น
แม้จะมีอำวุธอันตรำยจ่ออยู่ที่คอแต่กุนซือผู้ไม่ค่อยสันทัดเรื่องกำรต่อสู้นั้นกลับไม่มีท่ำที
หวำดกลัวเลยแม้แต่น้อย เพรำะไม่ว่ำอย่ำงไรเขำย่อมมีทำงที่จะจัดกำรกับเรื่องนี้อยู่แล้ว
หำกแต่ภำพตรงหน้ำนั้นทำให้ฉินหำนเฟิงอดจะนึกถึงควำมเกรี้ยวกรำดของฮัวเฟยอวี่ที่สำด
ใส่พวกเขำตอนที่ฮัวหนิงเซียนหำยไปจำกศำลไม่ได้ บรรยำกำศที่คุ้นเคยตรงหน้ำทำให้เขำ
เริ่มตั้งสติได้ทีละน้อย ครั้งก่อนนั้นมันคือควำมประมำทของพวกเขำเอง แต่ครั้งนี้นั้นต่ำง
ออกไป...
“เฟยเทียน” หวังหกเอ่ยเสียงนิ่งเพื่อหยุดสหำยของตัวเองไว้
“อย่ำห้ำมข้ำ!” ทั้งสำยตำและคำพูดนั้นไม่มีแววล้อเล่นแม้แต่น้อย
นั่นแสดงว่ำหำกเขำก้ำวข้ำมไปแม้แต่ก้ำวเดียวไม่ว่ำจะเป็นมิตรภำพที่มีมำนำนหรือแม้แต่
ตำแหน่งหวังก็ไม่อำจจะหยุดได้ แต่ควำมเกรี้ยวกรำดนั้นไม่ช่วยให้สถำนกำรณ์ดีขึ้นแน่นอน
อยู่แล้วในตอนนั้นเขำเองก็โมโหจนมองข้ำมเกวียนของบัณฑิตสุ่ยไปเช่นกัน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 159
 ชายาเฉือนคม
...จะปล่อยให้พลำดแบบเดิมไม่ได้...
หัวใจของฉินหำนเฟิงเริ่มเต้นช้ำลงในขณะที่สติค่อยๆ คืนกลับมำ ไม่ว่ำอย่ำงไรวู่วำมไป
ตอนนี้ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมำ เพรำะทั้งที่ตระเวนหำฐำนของกลุ่มคนที่บุกค่ำยมำทั้ง
คืนแต่ก็ยังไม่เจอแม้แต่วี่แววหรือแม้แต่ร่องรอยของคนเหล่ำนั้นแม้แต่น้อย ในตอนนี้ต่อให้
รีบร้อนออกไปก็ยังไม่รู้ว่ำจะไปตำมหำฮัวหนิงเซียนที่ไหนอยู่ดี
“ใจเย็นก่อน” เสียงของฉินหำนเฟิงเข้มขึ้นทันที “เรำยังไม่รู้จะไปตำมนำงที่ไหน”
“...” เสียงของฮัวเฟยเทียนเงียบไป
เขำรู้ว่ำไม่ว่ำอย่ำงไรเสียสหำยใจร้อนคนนี้ ก็ไม่สำมำรถเย็นลงได้ในทันที แต่เพรำะด้วยจน
เหตุผลที่ยังไม่รู้จะไปตำมน้องสำวของตัวเองที่ไหนจริงๆ เลยทำให้แม่ทัพฮัวไม่เอ่ยอะไร
ออกไปมำกกว่ำ
ฮัวเฟยเทียนเพิ่งจะเข้ำใจควำมรู้สึกโกรธจนเสียสติก็ตอนนี้เอง จะว่ำเป็นอำกำรโกรธไปเสีย
หมดก็คงจะไม่ถูกนักเพรำะแท้จริงแล้วควำมเจ็บใจตัวเองที่ไม่สำมำรถปกป้องฮัวหนิงเซียน
ได้นั้นเหมือนเป็นพิษร้ำยที่กำลังกัดกินจิตใจของแม่ทัพปรำบกบฏเสียมำกกว่ำ
คมกระบี่คู่ใจลดระดับลงจำกบ่ำของกุนซือเล่ยก่อนจะเก็บเข้ำฝักอย่ำงรวดเร็วไม่มีแม้แต่คำ
ขอโทษออกมำจำกปำกของฮัวเฟยเทียน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้กุนซือเล่ยซูเฉียนถือสำนักเพรำะ
ไม่ว่ำอย่ำงไรหน้ำที่หลักของกุนซือก็คือกำรชี้แนะแนวทำงที่ถูกต้องให้กับแม่ทัพต่ำงหำก
“เมื่อคืนคุณหนูเล่นหมำกล้อมกับหวังเจ็ดจนถึงยำมไหซี้ แล้วนำงจึงกลับจวนไป”
กุนซือเล่ยอำศัยช่วงที่แม่ทัพฮัวเย็นลงแล้วรีบแจ้งสิ่งที่จำเป็นทันที ไม่ว่ำอย่ำงไรแล้วกำรตำม
หำฮัวหนิงเซียนก็ย่อมสำคัญต่อแม่ทัพฮัวมำกกว่ำสิ่งใดในตอนนี้ หำกจะให้เขำเริ่มวิเครำะห์
ว่ำมันเกิดเพรำะอะไรตอนนี้ไม่ว่ำอย่ำงไรฮัวเฟยเทียนก็คงไม่ยอมฟังแน่ ในตอนที่หิวก็ควร
ยื่นปลำให้ก่อนเพรำะต่อให้ยื่นตำรำตกปลำไปก็คงจะโดนโยนทิ้งอยู่ดี
“เล่นหมำกล้อม...” ฮัวเฟยเทียนทวนคำ “กับหวังเจ็ด?”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 160
 ชายาเฉือนคม
ข้อมูลที่เพิ่งจะได้มำนั้นทำให้ฮัวเฟยเทียนแปลกใจไม่น้อย ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฮัวหนิงเซียน
จะอยู่เล่นหมำกล้อมจนดึกดื่นเพียงแต่เพื่อนเล่นคนสำคัญของนำงนั้นย่อมเป็นลู่เฟยหรือไม่
ก็เสี่ยวซีมำกกว่ำ แม้แต่กับเขำนำงก็ยังไม่ค่อยเล่นเลยด้วยซ้ำ
...เล่นกับหวังเจ็ดงั้นหรือ...
ใบหน้ำของฮัวเฟยเทียนปรำกฏแววประหลำดใจปนเคลือบแคลงขึ้นมำทันที แม้ว่ำฮัวหนิง
เซียนจะถูกนับเป็นน้องสำวของหวังเจ็ดก็ตำมแต่น้องสำวของเขำไม่ใช่คนที่จะสนิทสนมกับ
ใครง่ำยๆ แม้กระทั่งฉินหำนเฟิงสหำยของเขำที่เจอกันบ่อยครั้งนำงก็ไม่ยักจะให้ควำมสนิท
สนมเสียเท่ำไหร่ กำรที่นำงยอมเล่นหมำกกับหวังเจ็ดจึงเป็นสิ่งที่ไม่น่ำจะเกิดขึ้นได้เสียเท่ำไหร่
แต่คนอย่ำงกุนซือเล่ยไม่ใช่คนที่จะพูดจำเพ้อเจ้อเลอะเลือน...
“ใช่” กุนซือเล่ยเอ่ยพลำงลูบคำงไปมำ
ท่ำทีของหวังเจ็ดนั้นไม่อำจเรียกได้ว่ำน่ำไว้ใจเสียเท่ำไหร่จำกกำรรำยงำนของทหำรในค่ำย
เขำรู้มำว่ำมีกำรส่งนกสื่อสำรออกไปที่อื่นที่ไม่ใช่วังหลวงด้วย กำรที่ชำยผู้นั้นขึ้นไปเล่นหมำก
ล้อมกับฮัวหนิงเซียนนำนสองนำนก็ไม่แน่ว่ำจะมีจุดประสงค์ที่ดีนัก
“...”
ฉินหำนเฟิงเองก็เงียบไปครู่ใหญ่เช่นกันลำงสังหรณ์บำงอย่ำงปรำกฏขึ้นมำอย่ำงห้ำมไม่ได้
แม้จะรู้ว่ำไม่ควรคิดแต่ในตอนนี้ เขำเองก็เริ่มจะสงสัยน้องชำยต่ำงมำรดำขึ้นมำบ้ำงเช่นกัน...
“คนพวกนั้นคงจะบุกมำหลังจำกยำมไหซี้” ฉินหำนเฟิงเอ่ย “พวกเรำมำถึงช้ำไปสองชั่ว
ยำม...”
พวกเขำมำถึงค่ำยในช่วงย่ำงเข้ำยำมทิ่วซี้ (01:00-03:00) สองชั่วยำมหำกเป็นม้ำฝีเท้ำดีและคน
ที่ชำนำญทำงไม่แน่อำจจะสำมำรถพำตัวเด็กสำวออกไปได้ไกลกว่ำร้อยลี้ ยิ่งเป็นเช่นนั้นก็ยิ่ง
น่ำเป็นห่วงเพรำะพวกเขำเองก็ไม่รู้ว่ำคุณหนูหัวรั้นเจ็บหนักแค่ไหนยิ่งเดินทำงไกลอำกำรนำง
อำจจะทรุดลง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 161
 ชายาเฉือนคม
...จะช้ำอีกไม่ได้แล้ว...
“ถ้ำพวกท่ำนรีบร้อนอยู่ก็ให้ข้ำดูอำกำรแม่นำงเสี่ยวซีเถอะ เผื่อว่ำข้ำจะจัดกำรอะไรได้บ้ำง”
กุนซือเล่ยเอ่ยก่อนจะเดินผ่ำนเข้ำไปโดยไม่รอคำอนุญำต
สภำพภำยในห้องส่วนตัวนั้นไม่มีสิ่งใดผิดปกติมำกจะมีก็แต่เสี่ยวซีที่มีหมอค่ำยกำลังเย็บ
บำดแผลอยู่เท่ำนั้นที่ทำให้ห้องของสตรีดูไม่น่ำอภิรมณ์ขึ้นมำ กุนซือเล่ยสำวเท้ำเข้ำไปใกล้
ร่ำงของเสี่ยวซีทันที เขำเอ่ยถำมบำงอย่ำงกับท่ำนหมอของค่ำยเพียงสองสำมคำก่อนจะเดิน
รุดไปที่ห้องอำบน้ำทันที
รอยเลือดที่ห้องอำบน้ำนั้นเหมือนจะมำกแต่แท้จริงแล้วไม่ได้มำกอย่ำงที่คิด กำรกระจำย
ของเลือดเห็นได้ชัดว่ำเกิดกำรปนกับน้ำส่วนหนึ่ง กุนซือเล่ยไล่สำยตำไปตำมจุดต่ำงๆ อย่ำง
รวดเร็ว ชำยผู้ถือเป็นหนึ่งในยอดคนแห่งเฉียนฉินถึงกับเงียบไปอึดใจใหญ่
“ท่านแม่ทัพ ดูเหมือนว่าหลังการต่อสู้เกิดขึ้นจะมีคนเข้ามาที่นี่ก่อนพวกท่านแล้ว...”
……………
“เรียนหวังเจ็ด”
เสียงของทหำรที่มีหน้ำที่เฝ้ำหน้ำจวนดังขึ้น หำกแต่เสียงนั้นค่อนข้ำงกระหืดกระหอบไม่น้อย
เมื่อบวกกับเสียงตะหวำดลั่นค่ำยที่พวกเขำได้ยินแต่เช้ำแล้วก็ไม่แน่ว่ำอำจจะเป็นเรื่องเดียวกัน
“ว่ำมำ” ฉินหยำงอี้ที่กำลังแต่งกำยอยู่ตอบรับเสียงเรียบ
“มีเรื่องด่วนที่จวนแม่ทัพใหญ่พ่ะย่ะค่ะ” เสียงนั้นรำยงำนเพิ่มเติม “น้องสำวของแม่ทัพ
ฮัวเฟยเทียนหำยตัวไปพ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นรึ..” ผู้เป็นเจ้ำของเรือนตอบรับเรียบๆ
“ไม่แน่ใจว่ำจะมีกำรก่อเหตุขึ้นอีกหรือไม่ เพื่อควำมปลอดภัยขอให้พวกท่ำนอยู่แต่ในจวน
ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” เสียงนั้นรำยงำนจนจบ

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 162
 ชายาเฉือนคม
มือที่กำลังคำดผ้ำคำดเอวชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับมำเป็นปกติอีกครั้ง ฉินหยำงอี้ไม่กล่ำว
อะไรมำกไปกว่ำกำรตอบรับเรียบๆ ใบหน้ำของชำยหนุ่มยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมองออกไป
ที่บริเวณจวนของแม่ทัพที่ตั้งอยู่ใกล้กับรั้วของค่ำยทหำร
...กำรโจมตีเล็กๆ น้อยๆ หรือ...
คงจะเป็นดวงของฮัวหนิงเซียนที่ต้องมำเจอกับเรื่องโชคร้ำยแบบนี้เสียแล้ว ดูเหมือนว่ำพวก
ตระกูลสุ่ยจะฉลำดไปเสียหมดทั้งวิธีกำรและแผนกำรแต่เรื่องที่ดูจะเป็นจุดอ่อนก็คงจะเป็น
เรื่องกำรเลือกใช้คนนี่แหละ ให้คนโง่มำทำงำนที่ต้องใช้ควำมฉลำดเมื่อใดควำมผิดพลำดก็
ย่อมเกิด
พวกนั้นคงตั้งใจแค่เพิ่มควำมรุนแรงจำกกำรเผำสิ่งของเป็นกำรฉุดคร่ำหรือทำอันตรำยกับ
คนในกำรปกครองบ้ำง แต่แทนที่จะเลือกจัดกำรกับพวกเชลยที่เป็นกองเสบียง แต่กลับไป
เลือกโจมตีจวนของแม่ทัพแทน ตัวประกันจำกควำมรุนแรงเล็กน้อยที่ทำเพื่อก่อกวนและลด
ควำมน่ำเชื่อถือของเหล่ำทหำรดันกลำยเป็นกระตุกหนวดเสือแทน
“พวกนั้นคงรีบระดมคนออกตำมหำ” เสียงของเลขำจงดังขึ้นเชิงดูถูก
ก็ไม่ผิดไปจำกที่กล่ำวนัก น้องสำวของแม่ทัพใหญ่หำยไปทั้งคนมีหรือจะสำมำรถปล่อยผ่ำน
ได้ง่ำยๆ ถ้ำเรียกคนอื่นมำช่วยกันค้นหำได้คงทำไปแล้ว แต่ก็ถือว่ำคนพวกนั้นเลือกเหยื่อ
ได้ถูกตัวโดยบังเอิญเหมือนกัน พอทำแบบนี้เข้ำไม่นำนทัพที่ปกป้องค่ำยก็คงหร่อยหรอไป
ต่อไปจะบุกหรือตีก็คงไม่ยำก
“...ก็ดีแล้ว” ฉินหยำงอี้ตอบอย่ำงสงวนท่ำที
ชำยหนุ่มในชุดหวังสีเลือดนกเดินออกมำจำกห้องตนเอง เขำไม่แวะนั่งโต๊ะน้ำชำเหมือนเช่นเคย
ชำยหนุ่มเดินไปคว้ำชุดดำบของตัวเองเข้ำสะพำยแม้จะเนิบช้ำแต่ก็สร้ำงควำมแปลกใจให้กับ
ผู้ติดตำมไม่น้อย ตำเฒ่ำจงได้แต่หันมองหวังผู้เดำใจยำกด้วยสำยตำประหลำดใจ
“แล้วพระองค์จะเสด็จไปไหนพ่ะย่ะค่ะ” เลขำจงถำมอย่ำงประหลำดใจ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 163
 ชายาเฉือนคม
“ข้ำมำพักที่ค่ำยนี้ เมื่อยำมเจ้ำบ้ำนเกิดปัญหำข้ำก็ต้องไปช่วยเหลือสิ”
ฉินหยำงอี้เอ่ยรำวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแต่สีหน้ำของเลขำจงนั้นรำวกับว่ำเขำเพิ่งพูดว่ำ
จะลอบสังหำรใครสักคนเสียอย่ำงนั้น เลขำจอมตื่นตูมคงจะคิดว่ำเขำจะอยู่ในจวนรอนิ่งๆ
ตำมแผนที่วำงไว้เช่นเคย พอเขำทำผิดแผนเข้ำก็ย่อมตื่นตูม
ก็จริงอยู่ที่กำรอยู่ในจวนตำมแผนแล้วคอยอำนวยควำมสะดวกให้กับคนที่จะบุกมำที่ค่ำยนั้น
เป็นทำงเลือกที่ดี แต่ในตอนนี้หำกลำงสังหรณ์ของเขำไม่ผิดแล้ว เขำคิดว่ำตอนนี้มีกุญแจที่
ดีกว่ำพวกกังฉินที่จะสำมำรถพำเขำขึ้นสู่บัลลังก์แล้ว แต่กุญแจดอกนั้นดันโดนขโมยไปเสีย
ก่อนโดยไม่ได้ตั้งใจเสียได้
...จะให้ปล่อยไปก็อย่ำงไรอยู่...
“ท่ำนหมำยถึงท่ำนจะออกไปช่วยตำมหำแม่นำงหนิงเซียนรึ?” เลขำจงถำมเสียงหลง
“ท่ำนกล่ำวถูกแล้ว” ฉินหยำงอี้เอ่ยรับก่อนจะหยิบกริชประจำตัวเหน็บเข้ำเข็มขัด
“แล้วเรื่องนัดหมำยเล่ำ” เลขำจงถำมโดยพยำยำมกดเสียงให้เบำที่สุด
นัดหมำยที่ว่ำก็คือนัดหมำยกำรให้สัญญำณแก่กองโจรที่จะบุกเข้ำมำลอบขนของสำคัญออกไป
เพิ่มที่พวกเขำได้นัดกันไว้จำกทำงจดหมำย ฉินหยำงอี้เลิกคิ้วด้วยควำมประหลำดใจเล็กน้อย
จะว่ำไป... เลขำจงก็มีส่วนที่ทำให้เขำแปลกใจไม่น้อยเหมือนกันโดยเฉพำะควำมโง่เง่ำอย่ำง
ไม่น่ำเชื่อนี่ก็เช่นกัน
“เรื่องเท่ำนั้น...” ฉินหยำงอี้วรรคคำ “ใครจะทำก็ได้นี่”
กำรลอบให้สัญญำณนั้นไม่ว่ำใครจะทำก็ได้ทั้งนั้นแถมถ้ำคิดกันตำมจริงแล้วให้คนอย่ำงเลขำจง
ทำเสียย่อมดีกว่ำเพรำะนอกจำกจะรู้สัญญำณกันดีแล้วยังไม่เป็นที่น่ำสังเกตอีก ไม่ว่ำอย่ำงไร
คนที่เป็นถึงหวังก็ย่อมเป็นที่น่ำจับตำมองต่อให้ไม่ได้ทำอะไรประหลำดก็ยังเป็นที่สังเกตง่ำย
อยู่ดี เรื่องเพียงเท่ำนี้ไม่น่ำจะประเมินผิดพลำดได้แม้แต่คนโง่เง่ำก็ยังคิดออก น่ำแปลกที่เลขำจง
กลับไม่สำมำรถมองออก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 164
 ชายาเฉือนคม
“ท่ำนหมำยควำมว่ำจะให้คนอื่นให้สัญญำณงั้นรึ” เลขำจงกดเสียงลงแต่สีหน้ำนั้นเต็มไปด้วย
ควำมหงุดหงิดที่ทุกอย่ำงไม่เป็นไปตำมแผน
“ข้ำหมำยถึงท่ำนต้องเป็นคนส่งสัญญำณต่ำงหำก” ฉินหยำงอี้ตอบเรียบๆ
“ท่ำน!!”
ดวงตำของตำเฒ่ำจงเบิกขึ้นด้วยควำมตกใจและฉุนเฉียว เขำนึกไม่ถึงว่ำชำยลอยลมคนนี้
จะกล้ำเกี่ยงงำนให้กับเขำหน้ำตำเฉยแถมยังกล้ำที่จะทำผิดแผนอีกต่ำงหำก ลำพังทำถูกตำม
แผนก็ว่ำเสี่ยงแล้วนี่คิดจะปล่อยให้เขำทำตำมแผนคนเดียว ควำมกลัวและควำมไม่มั่นใจทำให้
เลขำจงตีควำม ควำมรู้สึกกระอักกระอ่วนของตัวเองให้เป็นควำมโกรธที่มีต่อชำยตรงหน้ำ
ไปเสียหมด
“ข้ำจะออกไปดูว่ำมีอะไรที่ข้ำพอจะให้ควำมช่วยเหลือได้บ้ำง ส่วนท่ำนก็อยู่คอยให้สัญญำณ
คนพวกนั้นตอนทำงสะดวกแล้วกัน”
หวังหนุ่มตอบง่ำยๆ ก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้เลขำจงหงุดหงิดอยู่ในจวนรับรองเพียงผู้เดียว
ชำยชรำมองตรงไปที่แผ่นหลังของฉินหยำงอี้ด้วยควำมโมโหเต็มเปี่ยม เขำไม่เคยเชื่อว่ำชำย
ไร้ควำมสำมำรถผู้นี้จะขึ้นครองบัลลังก์ได้ เป็นได้มำกสุดก็แค่หุ่นเชิดเท่ำนั้น แต่ตอนนี้...
แม้แต่หุ่นเชิดชำยคนนี้ก็คงไม่สำมำรถเป็นได้
ด้วยพำยุอำรมณ์ที่เรียกว่ำควำมกังวลและควำมกลัวกำรผิดพลำดนั้นทำให้เลขำเฒ่ำรีบทำใน
สิง่ ที่ตัวเองคิดว่ำดีที่สุดสำหรับตัวเองโดยไม่ทันคิดหน้ำคิดหลังให้ดี จดหมำยรำยงำนสถำนกำรณ์
ที่เต็มไปด้วยบัลดำลโทสะที่คั่งค้ำงจำกเมื่อคืนมำจนถึงตอนนี้ถูกร่ำงขึ้นอย่ำงรวดเร็ว
เรียนท่านเสนาบดี
บัดนี้หวังเจ็ดเริ่มมีท่าทีสนใจในตัวแม่นางฮัวหนิงเซียนอย่างมากจนท้าให้ลืมหน้าที่ที่ควร
กระท้า แม้ว่าข้าน้อยจะเตือนแล้วก็ยังไม่ยั้งคิด หวังเจ็ดได้ทิ้งงานการให้สัญญาณไว้กับข้า
เพียงผู้เดียว ข้าพบสถานที่ซ่อนของแล้ว ส่วนแม่นางหนิงเซียนบัดนี้ข้าได้กันนางออกจาก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 165
 ชายาเฉือนคม
หวังทั้งสองแล้วไม่เกินสิบชั่วยามแผนทั้งหมดจะส้าเร็จด้วยดี
จงฉวี่เสียน
…………
ชายหนุ่มควบม้าลัดเลาะขึ้นเขาไปอย่างรวดเร็ว
จำกข่ำวที่ได้มำนั้นพวกกลุ่มโจรจะต้องใช้เส้นทำงตำมนี้แน่นอน นกเหยี่ยวภูเขำตัวใหญ่บิน
นำออกไปทำให้เขำต้องเร่งฝีเท้ำม้ำให้ไวขึ้นในทันที
ลู่เฟยตอนนี้ก็นับว่ำอำกำรลูกผีลูกคนจะให้โกรธที่ไม่สำมำรถดูแลหนิงเซียนได้ก็ไม่สำมำรถ
จะโกรธได้ลง แถมอำกำรของเสี่ยวซีเองก็แย่จนเขำอดคิดไม่ได้ว่ำหำกหนิงเอ๋อร์ตัวแสบรู้ว่ำ
สหำยสุดรักสุดห่วงของตัวเองเจ็บหนักคนพวกนั้นจะโดนนำงเอำคืนหนักแค่ไหน
...ภำวนำให้เจ้ำมีแรงเอำคืนคนพวกนี้เถอะนะ...
เขำค่อนข้ำงมั่นใจว่ำนำงยังมีชีวิตอยู่แน่นอนเมื่อวำนนี้เขำกลับมำที่ค่ำยคลำดกับพวกกลุ่ม
โจรแค่ปลำยจมูกเท่ำนั้น รอยเลือดที่เหลืออยู่นั้นไม่มำกเท่ำไหร่และดูไปก็ไม่ใช่รอยเลือด
จำกอำวุธหนัก ร่องรอยกำรต่อสู้...
...หนิงเอ๋อร์...
เพียงแค่คิดว่ำอะไรเกิดขึ้นกับนำงบ้ำงก็ทำให้เขำปวดหัวใจไปหมด ไม่ว่ำอะไรจะเกิดขึ้นคน
พวกนั้นต้องชดใช้อย่ำงสำสมไม่ใช่แค่ในฐำนะที่ลักพำตัวคนจำกค่ำยฉำงซุนเท่ำนั้นแต่ใน
ฐำนะที่กล้ำทำให้แก้วตำดวงใจของเขำต้องตกอยู่ในอันตรำยด้วย
เงำของนกเหยี่ยวที่บินโฉบไปอีกทำงทำให้เขำรีบกระชำกม้ำของตัวเองอย่ำงรุนแรงเพื่อตำม
ไปให้ทัน เขำไม่อำจจะพลำดได้แม้แต่ก้ำวเดียว ครั้งที่แล้วหำกไม่ได้สุ่ยเอ้ำเหยียนดึงนำงไว้
ก็ไม่แน่ว่ำนำงอำจจะได้พบเหตุกำรณ์ที่เลวร้ำยกว่ำนี้ ครั้งนี้ขนำดนำงอยู่ในจวนของแม่ทัพ
สถำนที่ที่ปลอดภัยที่สุดเป็นไปไม่ได้ที่นำงโดนพำตัวออกไปง่ำยขนำดนี้
...ต้องมีคนที่เป็นหนอนบ่อนไส้อยู่ในนั้นแน่...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 166
 ชายาเฉือนคม
ไม่มีทำงอยู่แล้วที่จะสำมำรถกะเวลำเพื่อโจมตีได้แม่นยำขนำดนั้น ถ้ำไม่มีคนส่งสัญญำณ
เมื่อวำนเป็นวันเข้ำมำของพวกทหำรกองเกินใหม่ไม่แน่ว่ำอำจจะมีกำรวำงแผนไว้ก่อน แต่
เรื่องนั้นคงต้องเอำไว้คิดทีหลังเพรำะตอนนี้กำรตำมหำเด็กสำวให้เจอนั้นสำคัญกว่ำ
ชำยหนุ่มเร่งกำรควบม้ำให้ไวขึ้นไปอีก เขำไม่อำจจะบอกได้ว่ำควำมกังวลนี้บีบใจเขำแค่ไหน
ไม่ว่ำจะกี่ครั้งที่เกิดเรื่องขึ้น แม้ว่ำนำงจะมีปัญญำมำกทำให้สำมำรถผ่ำนเรื่องต่ำงๆ ไปได้
แต่กลับดูเหมือนว่ำนำงจะพำตัวเองเข้ำไปเสี่ยงมำกขึ้นทุกที
...ไม่แล้ว ต่อไปข้าจะไม่ให้เจ้าต้องเสี่ยงอีกแล้ว!!...
………..
“ฟื้นแล้วรึ?”
เสียงหนึ่งถำมขึ้นทันทีที่เธอเริ่มจะกระพริบตำ จะเรียกว่ำฟื้นก็คงไม่ถนัดนักเพรำะบัดนี้เธอ
ยังรู้สึกมึนเบลอไม่หำย ควำมเจ็บระบมทั่วร่ำงกำยนั้นเป็นเครื่องยืนยันได้ดีว่ำร่ำงกำยของ
ฮัวหนิงเซียนนั้นก็ไม่ต่ำงจำกร่ำงกำยของคนตำยนัก ไม่แน่หำกเธอออกแรงมำกเกินไปใน
แต่ละครั้งร่ำงนี้อำจจะบุบสลำยไปทันทีก็ได้ ดูเหมือนว่ำร่ำงกำยที่เป็นภำชนะของวิญญำณ
เธอนั้น จะบอบบำงเกินกว่ำควำมอำจหำญของเธอจะสำแดงฤทธิ์ได้เต็มที่
เด็กสำวกระพริบตำช้ำๆ เพื่อปรับสำยตำให้เห็นภำพชัดขึ้น แต่แม้จะผ่ำนไปกว่ำครู่ใหญ่แล้ว
และเธอได้ลืมตำเต็มที่แล้วแต่ภำพที่เธอเห็นก็ยังคงเป็นสีดำมืดเช่นเดิม ควำมกลัวที่คิดว่ำ
ไม่แน่ว่ำตัวเองอำจจะตำบอดนั้นเข้ำมำโจมตีเธอก่อนจะตำมด้วยคำพูดของเฒ่ำประหลำดที่
บอกไว้ว่ำมันเป็นอำกำรปกติหลังจำกฟื้นแล้วเธอจึงได้ใจชื้นขึ้นมำบ้ำง
...รอบนั้นเป็นใบ้ รอบนี้ตำบอด รอบหน้ำท่ำจะเป็นกล้ำมเนื้ออ่อนแรง...
ไม่นำนเกินรอภำพต่ำงๆ ก็เริ่มถ่ำยทอดจำกจอประสำทตำเข้ำสู่สมองเธอ ภำพแรกที่เธอเห็น
คือใบหน้ำของชำยคนหนึ่งที่จะเรียกว่ำเดำได้ว่ำจะเจอก็ไม่เชิงนัก เพรำะเธอเองก็แอบหวัง
ให้เป็นคนอื่นอยู่เหมือนกันแม้ว่ำคนอื่นที่ว่ำนั้นอำจจะมีโอกำสน้อยมำกที่จะมำที่นี่ตอนนี้ก็
ตำม...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 167
 ชายาเฉือนคม
“คุณชำยสุ่ย”
เด็กสำวพยำยำมยันตัวขึ้นจำกเตียงเมื่อเห็นชัดแล้วว่ำคนที่มำถือสิทธิ์นั่งเฝ้ำเธอข้ำงเตียงนั้น
ไม่ใช่เสี่ยวซีที่เธอไว้ใจหำกแต่เป็นมหำโจรเจ้ำควำมคิดครอบครองพื้นที่เฉียนฉินหมำกดำที่
ทำเธอเครียดเกือบตำย
“นอนไปก่อนเถอะ แผลของเจ้ำยังไม่หำยดี”
เสียงของสุ่ยเอ้ำเหยียนนั้นทอดควำมอ่อนโยนอย่ำงเห็นได้ชัดกับเธอ ฮัวหนิงเซียนผู้ไม่ค่อย
จะฟังคำสั่งใครนักก็ยังฝืนยันตัวขึ้นต่ออยู่ดี ควำมเจ็บบริเวณหลังทำเอำเธอแทบน้ำตำร่วง
แต่ด้วยศักดิ์ศรีและควำมอวดดีที่ค้ำแขนเธอเอำไว้ไม่ให้ทรุดลงไปทำให้เธอยันตัวขึ้นจนสำเร็จ
“ท่ำน...” ฮัวหนิงเซียนเริ่มคิดหำประโยคที่เจ็บแสบที่สุดเท่ำที่จะนึกออกก่อนจะนิ่งไปอึดใจ
ใหญ่เพรำะยังนึกไม่ออก
“ข้ำต้องขอโทษจริงๆ ข้ำไม่คิดว่ำพวกนั้นจะพำเจ้ำมำ เจ้ำคงยังเจ็บข้ำจะไปดูยำมำให้”
“...” ฮัวหนิงเซียนหยุดประมวลข้อควำมที่เข้ำหัวมำเพียงครู่
ช่วยไม่ได้ตอนที่เธอเพิ่งฟื้นสมองของเธอยังทำงำนไม่ดีนัก มันก็เหมือนกับวิญญำณที่ยังไม่
เข้ำร่ำงดี แถมครั้งนี้ยังตื่นมำพร้อมอำกำรกึ่งตำบอดอีกไม่แน่ว่ำครั้งต่อไปอำกำรอื่นๆ อำจจะ
แสดงอีกก็ได้ เด็กสำวหลุบตำลงในขณะที่คุณชำยสุ่ยเดินออกจำกเตียงไป
...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...
เมื่อคืนเธออำบน้ำมีโจรบุกเข้ำมำ.. เล่นหมำก... กวนน้ำให้ขุ่น...
“นี่ยำรักษำแผลดื่มเสียแล้วแผลเจ้ำจะหำยเร็วขึ้น”
ชำยหนุ่มเดินเข้ำมำพร้อมกับถ้วยยำที่เธอไม่ต้องใช้จินตนำกำรหรือควำมคิดก็พอจะเดำได้
ว่ำรสชำติมันคงจะนรกมำกแน่นอน จะว่ำไปทำไมช่วงนี้มีคนยกยำมำให้เธอบ่อยเหลือเกิน...
“เดี๋ยวนี้... ท่ำนเชิญสตรีที่หมำยตัวไว้มำด้วยวิธีอย่ำงนี้หรือ?”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 168
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวเอ่ยถำมด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก แม้ว่ำกำยจะเจ็บแต่เธอไม่อำจจะปล่อยเรื่องนี้ผ่ำน
ไปได้โดยไม่โต้ตอบอะไรอย่ำงน้อยก็ขอให้ได้เชือดเฉือนด้วยวำจำบ้ำงเธอถึงจะพอใจ
“...” สุ่ยเอ้ำเหยียนเงียบไปครู่ใหญ่ด้วยจนคำพูด
ใบหน้ำของฮัวหนิงเซียนบัดนี้ดูซีดเซียวกว่ำก่อนหน้ำนี้มำก ครั้งสุดท้ำยที่เขำเจอนำงที่บน
เกวียนยังดูดีกว่ำนี้มำก ไม่รู้ว่ำเป็นเพรำะนำงอยู่ค่ำยทหำรนำนหรือว่ำเพรำะแผลของนำง
กันแน่ แต่ที่แน่ๆ ไม่ว่ำจะมองอย่ำงไรมันก็เป็นควำมผิดของเขำทั้งสิ้น
เขำนึกไม่ถึงจริงๆ ว่ำพวกชนเผ่ำจะมีแผนฉุดคร่ำสตรีด้วยแต่ถึงอย่ำงนั้นหำกเป็นสตรีอื่นๆ
เขำคงจะไม่เดือดร้อนนัก แต่ก็ดันโชคไม่ดีเสียเท่ำไหร่ที่สตรีที่พวกนั้นฉุดมำดันเป็นฮัวหนิง
เซียนเสียด้วย หำกจะให้เขำนิ่งดูดำยไปเสียก็ย่อมเป็นไปไม่ได้แน่
โชคดีที่เขำไปเจอนำงเสียก่อนที่นำงจะถูกล่วงเกิน จะว่ำอย่ำงนั้นก็ไม่ถูกเสียทีเดียวเขำนึก
ไม่ออกจริงๆ ว่ำถ้ำหำกนำงโดนล่วงเกินไปแล้วจริงๆ เขำจะทำอย่ำงไรจริงอยู่ที่คนพวกนี้
ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่มีผลประโยชน์ต่อแผนพวกเขำ แต่ไม่ว่ำอย่ำงไรเขำก็ยอมรับว่ำหำก
ฮัวหนิงเซียนแปดเปื้อนไปแม้แต่นิดเดียวเขำย่อมยอมไม่ได้แน่นอน
ควำมรู้สึกหลงไหลนั้นเป็นเรื่องอันตรำยต่อกำรมองภำพรวมแต่ถึงตอนนี้เขำเองก็ไม่สำมำรถ
ละสำยตำจำกสตรีผู้นี้ได้เช่นกัน...
“ข้ำไม่คิดว่ำ..” สุ่ยเอ้ำเหยียนหมดคำแก้ตัวเมื่อเห็นสภำพบอบช้ำของฮัวหนิงเซียนภำพ
ของนำงทำให้เขำไม่อำจจะเอ่ยอะไรได้อีก...
“ไม่คิดว่าเลขาจงจะกล้าสั่งคนให้ลักพาตัวข้าสินะ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 169
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 42 เรื่องร้อนในตาหนักฉินหลิงซิน

“กงกง ไม่มีข่ำวจำกชงหยวนเลยรึ?”
เสียงตรัสถำมของจำงเสียนเฟยดังขึ้นด้วยควำมกังวล อำกำศภำยใน ตำหนักฉินหลิงซินนั้น
ถือว่ำอบอุ่นที่สุดในบรรดำทุกตำหนักในรำชวังเฉียนฉินเพรำะตั้งอยู่ในจุดที่ลมฤดูเหมันต์ไม่
พัดผ่ำน จะมีก็เพียงแต่ลมประจำฤดูเก็บเกี่ยวเท่ำนั้นที่พัดผ่ำนบริเวณนี้ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้
ต่อให้ ล่วงเข้ำสู่กลำงฤดูเหมันต์แล้วแต่คนในตำหนักยังคงไม่หยิบผ้ำทอผืนหนำมำนุ่งห่มกัน
เพรำะอำกำศภำยในตำหนักนั้นไม่จำเป็นจะต้องใช้ผ้ำที่ให้ควำมอบอุ่นแต่อย่ำงใด
หำกแต่ควำมอบอุ่นนั้นไม่ช่วยให้จิตใจของผู้เป็นมำรดำอุ่นใจลงตำมอำกำศได้เลยแม้แต่น้อย
หลำยวันมำแล้วที่ฉินชงหยวนรับรำชโองกำรพิเศษจำกฮ่องเต้และออกจำกวังหลวงไป
ปฏิบัติรำชกิจด่วนแทนบิดำ
แต่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีข่ำวครำวอะไรแจ้งมำเลยทั้งจำกโอรสหัวแก้วหัวแหวนและจำกองครักษ์
คนสนิทที่ปกติจะคอยส่งข่ำวแทนถ้ำหำกว่ำฉินชงหยวนไม่สะดวก แต่ครั้งนี้ทั้งคู่หำยไปรำวกับ
ควันทั้งที่หวังองค์อื่น ต่ำงก็ทยอยส่งจดหมำยแจ้งข่ำวกลับวังหลวงกันมำแล้ว
...หรือจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น...
แม้กำรมองโลกในแง่ร้ำยนั้นจะดูไม่เป็นมงคลต่อโอรสก็ตำมแต่ในสถำนกำรณ์เช่นนี้กำรห้ำม
ควำมกังวลนั้นดูเหมือนจะยำกเหลือเกิน เสียงถอนหำยใจของผู้เป็นนำยนั้นทำให้ผู้รับใช้
พลอยกังวลไปด้วยไม่ได้
“เรียนเสียนเฟย ยังไม่มีข่ำวจำกองค์ชำยแปดพ่ะย่ะค่ะ”
กงกงประจำตำหนักรำยงำนด้วยน้ำเสียงหนักใจไม่แพ้กัน ปกติแล้วฉินชงหยวนไม่ใช่คน
เหลวไหลแม้จะไม่ชอบเอำหน้ำเอำผลงำนกับฮ่องเต้หำก แต่ก็ไม่เคยทำให้มำรดำกังวลใจ
เช่นนี้ ดูท่ำว่ำสถำนกำรณ์ที่ค่ำยทหำรเมืองฉำงซุนจะไม่ธรรมดำเสียแล้ว ไม่แน่ว่ำเหตุกำรณ์
อำจจะเลวร้ำยกว่ำที่ฮ่องเต้คำดไว้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 170
 ชายาเฉือนคม
...ขอให้ไม่เป็นเช่นนั้นเถิด...
กงกงแห่งตำหนักฉินหลิงซินลอบปำดเหงื่อออกจำกหน้ำผำกตัวเองด้วย ควำมกดดันไม่แพ้
กัน เขำรู้ถึงควำมต้องกำรและแผนกำรของฮ่องเต้ดีทีเดียวเพรำะเขำเองก็เป็นหนึ่งในผู้ช่วย
วำงแผนครั้งนี้ด้วย สถำนกำรณ์ทำงกำรเมืองของเมืองฉำงซุนนั้นสำมำรถแก้ได้ด้วยหลักกำร
ปกครองง่ำยๆ ขอเพียงมองจุดประสงค์ที่แท้จริงของผู้กระทำออกเท่ำนั้น
วิธีซื้อใจประชำชนง่ำยๆ ก็คือส่งชนชั้นปกครองเข้ำไปในพื้นที่ทหำรและกองกำทัพจะทำให้
ประชำชนในพื้นที่รู้สึกถูกรุกรำน แต่หำกเป็นองค์ชำยหนึ่งในเชื้อพระวงศ์แล้ว ย่อมทำให้
ประชำชนคลำยใจกว่ำ เมื่อชำวบ้ำนแถวนั้นคลำยใจแล้วกำรเคลื่อนไหวเพื่อต่อต้ำนก็จะน้อย
ลง กล่ำวกันง่ำยๆ ก็คือแค่เห็นหน้ำองค์ชำยสักคนในค่ำยก็เท่ำกับปัญหำคลี่คลำยแล้ว
เมื่อปัญหำคลี่คลำยก็ย่อมต้องเกิดผลงำนแก่หวังที่เสด็จไปพอถึงครำวนั้นต่อให้จะปฏิเสธ
อย่ำงไรก็ย่อมยำกเรื่องกำรโยนผลงำนให้เป็นของผู้อื่นเหมือนเช่นก่อนหน้ำนี้ก็จะหมดไป
ไม่ว่ำอย่ำงไรแล้ว หนึ่งในสำมพระองค์ก็ย่อมต้องมีคนใดคนหนึ่งน้อมรับผลงำนครั้งนี้อยู่ดี
เมื่อถึงเวลำนั้นแล้วหำกจะประกำศพระนำมไท่จื่อในงำนวันเฉลิมฉลองเฉียนฉินก็ไร้ข้อกังขำ
...ดูเหมือนจะไม่ง่ำยอย่ำงที่คิดไว้...
ข่ำวครำวจำกหวังพระองค์อื่นก็เป็นเพียงข่ำวสั้นๆ เท่ำนั้นดูไปแล้วก็ รำวกับไร้ปัญหำหำกว่ำ
ไร้ปัญหำจริงป่ำนนี้แล้ว ก็ควรจะเสด็จกลับวังหลวงกันเสียที แต่นี่ยังไม่เห็นแม้แต่เงำของ
พระองค์ใดเลย แม้แต่หวังที่อยู่ติดวังอย่ำงหวังเจ็ดก็ยังไม่ยักจะเร่งกลับอย่ำงที่ควรเป็น
เมื่อเกิดเรื่องอย่ำงนี้แล้วจะให้วำงใจก็คงจะเป็นกำรหลอกตัวเองไปเสียหน่อย
“ฮ่องเต้เสด็จ!!!”
เสียงประกำศหน้ำตำหนักทำเอำบรรดำคนที่อยู่ในห้องอดจะประหลำดใจไม่ได้ จำงเสียนเฟย
ลุกขึ้นจัดเสื้อผ้ำของตัวเองให้เข้ำที่ก่อนจะหันไปมอง สำวใช้ของตนเองทั้งสอง นำงพยักหน้ำ
ให้สัญญำณแก่ทั้งสองคนก่อน จะย่ำงเท้ำกรุยกรำยออกไปรับผู้ที่ได้ชื่อว่ำเป็นพระสวำมี
ของตัวเองด้วย กริยำนิ่มนวลเช่นเคย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 171
 ชายาเฉือนคม
“ถวำยพระพรฮ่องเต้ ขอทรงพระเจริญหมื่นปี” จำงเสียนเฟยเอ่ยคำถวำยพระพรอย่ำง
คล่องปำก
“ข้ำขออยู่อีกไม่กี่ปีก็พอแล้ว หำกว่ำโอรสของข้ำแต่ละองค์จะดื้อรั้นขนำดนี้”
บุรุษผู้ปกครองสูงสุดแห่งเฉียนฉินเอ่ยตัดพ้อด้วยน้ำเสียงไม่ใคร่จริงจัง นักก่อนจะประทับลง
ที่เก้ำอี้ตัวประธำนของห้องรับรองตำหนักด้วยท่ำทีสบำยๆ กริยำนั้นช่ำงแตกต่ำงจำกกำร
ประทับบัลลังก์โดยสิ้นเชิง เจ้ำของบัลลังก์มังกรคนปัจจุบันทอดสำยตำมองสตรีเจ้ำของ
ตำหนัก ด้วยสำยตำอ่อนโยนเช่นทุกครั้ง
“อย่ำได้ตรัสเช่นนั้นเพคะ ไม่มงคลต่อแผ่นดิน...” จำงเสียนเฟยละล่ำละลักห้ำมทันที
ท่ำทีลนลำนเล็กๆ น้อยๆ ของนำงนั้นไม่ว่ำจะกี่ปีผ่ำนไปก็ยังน่ำมองไม่เปลี่ยน สตรีผู้มีปัญญำ
เป็นเลิศหำกแต่ไม่มักใหญ่ใฝ่สูงเช่นคนอื่น หำกไม่โยนตำแหน่งให้นำงคงพอใจจะเป็นเหม่ย
เหรินเล็กๆ ในตำหนักต่อไป แน่นอน
...คนแม่ก็ดื้อคนลูกก็ไม่แพ้กัน...
“ไม่มงคลต่อแผ่นดินงั้นรึ? แผ่นดินนี้ขำดข้ำไม่ได้สินะ” เจ้ำของบังลังก์มังกรเอ่ยด้วยสีหน้ำ
เปื้อนยิ้ม
“ย่อมเป็นเช่นนั้นเพคะ” สตรีเจ้ำของตำหนักเอ่ยเสียงเบำเป็นกำรตอบรับ
ไม่ว่ำจะวันไหนเมื่อใดชำยผู้นี้ย่อมสำคัญต่อเฉียนฉินที่สุด เขำคือผู้ที่ปกป้องและดูแลแผ่นดิน
ทั้งควำมฉลำดดุจเทพเซียนควำมแกร่งกล้ำของเขำนั้นหำมีผู้ใดในแผ่นดินนี้เทียบได้ไม่ หำกว่ำ
ขำดเขำไปแล้วนำงก็ไม่อำจจะนึกถึงอนำคตของเฉียนฉินได้
“แล้วเป็นมงคลต่อเจ้ำหรือไม่? เจ้ำขำดข้ำได้หรือไม่?” ผู้เป็นใหญ่ถำมเย้ำด้วยสีหน้ำไม่ใคร่
จริงจังนัก
“ยะ อย่ำ.. อย่ำได้ล้อเล่นเช่นนั้นเลยเพคะ”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 172
 ชายาเฉือนคม
แม้จะใช้ชีวิตร่วมกันมำจนโอรสโตแล้วก็ตำม ไม่ว่ำอย่ำงไรจำงเสียนเฟยก็ยังคงเคอะเขินกับ
กำรหยอกเย้ำทีเล่นทีจริงของฮ่องเต้อยู่ดี ใบหน้ำงดงำมของสตรีเจ้ำของตำหนักที่กลำยเป็น
สีแดงก่ำดั่งผลอิงเถำนั้น ช่วยทำให้ผู้ที่กำลังเครียดกับรำชกำรแผ่นดินคลำยควำมตึงของ
อำรมณ์ลงได้ไม่น้อย
“ข้ำไม่ได้ล้อเล่นเสียหน่อย ตั้งแต่ชงหยวนออกไปฉำงซุนเจ้ำไม่ยักมำถวำยพระพรข้ำสักวัน”
ฮ่องเต้ยังคงตัดพ้อ “ดูเหมือนว่ำถ้ำไม่มีชงหยวนแล้ว ข้ำก็คงไม่สำคัญกับเจ้ำสินะ...”
แม้จะกล่ำวไปเช่นนั้นแต่ตัวเขำนั้นรู้อยู่แก่ใจว่ำจำงเสียนเฟยหำได้ละเลยเขำไม่ เพียงแต่นำง
มีเหตุไม่สะดวกจะเข้ำถวำยพระพรเขำตำมข้อปฏิบัติได้ต่ำงหำก แต่ถึงอย่ำงนั้นเขำก็อยำก
ให้นำงลองกล้ำบอกเหตุผลนั้นกับเขำด้วยตัวเองสักครั้ง ไม่ใช่ให้เขำไปรู้เอำเองทีหลังอย่ำง
ทุกครั้งที่ผ่ำนมำ
“มิบังอำจ” สตรีเจ้ำของตำหนักเอ่ยด้วยสีหน้ำกังวลใจ
นำงไม่อยำกให้ฮ่องเต้เข้ำใจผิดเกี่ยวกับกำรไม่เข้ำไปถวำยพระพรของนำง เหตุผลกำรไม่เข้ำ
เฝ้ำนั้นหำใช่ว่ำนำงละเลยไม่ นำงไม่สำมำรถไปได้หำกไม่มีโอรสไปด้วยแล้วไม่ว่ำจะพยำยำม
อย่ำงไรนำงก็คงไปได้ถึงแค่หน้ำโถงของตำหนักใหญ่เท่ำนั้น ไม่ทันได้เหยียบเท้ำเข้ำเทียบเชิง
บันไดก็คงจะโดนพระชำยำคนอื่นขับไล่ออกมำเสียก่อน...
“...หม่อมชั้น...” จำงเสียนเฟยอึกอักจนฮ่องเต้เริ่มจะเห็นใจขึ้นมำ
“เรื่องนั้นข้ำจะไม่ถือโทษเจ้ำก็ได้..” เจ้ำของบัลลังก์มังกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
รอยยิ้มของจอมกษัตริย์นั้นรำวกับน้ำชโลมจิตใจที่กำลังร้อนลนให้ทุเลำลง หำกแต่ก็เป็น
เพียงชั่วครู่เท่ำนั้น เพรำะเมื่อชำยผู้สูงศักดิ์เอ่ยประโยค ถัดไปก็สำมำรถเรียกควำมหนักใจ
ที่เหมือนจะคลำยไปแล้วให้กลับมำได้ ทันที
“แต่เจ้ำต้องบอกข้ำว่ำชงหยวนส่งข่ำวอะไรมำบ้ำง..”
กำรเสด็จตำหนักฉินหลิงซินวันนี้มีจุดประสงค์เพื่อถำมไถ่ข่ำวของฉินชงหยวนจำกมำรดำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 173
 ชายาเฉือนคม
ขององค์ชำยจอมเก็บงำ ด้วยนิสัยแล้วฉินชงหยวนนั้น เป็นคนที่ไม่ยอมเล่นตำมเกมที่บิดำ
วำงไว้ง่ำยๆ แน่นอน แต่โอรสผู้นี้เป็นผู้กตัญญูกับมำรดำนักไม่ว่ำอย่ำงไรก็ต้องแจ้งควำม
เคลื่อนไหวมำที่ตำหนักแน่นอน
“เรื่องนั้น..” จำงเสียนเฟยขมวดคิ้วเข้ำหำกัน “หม่อมชั้นเองก็ไม่ได้ข่ำว เช่นกันเพคะ..”
ยิ่งได้รู้ว่ำโอรสของตนนั้นไม่แม้แต่ส่งข่ำวให้กับผู้สั่งกำร กลับยิ่งทำให้นำงกังวลเข้ำไปใหญ่
ใบหน้ำกังวลของจำงเสียนเฟยนั้นไม่มีทำงที่ชำยผูเ้ ป็นดั่งผู้ชี้ชะตำแผ่นดินจะไม่สำมำรถดู
ออก และใบหน้ำนั้นก็เริ่มสร้ำงควำมแปลกใจให้กับยอดบุรุษแห่งเฉียนฉินไม่น้อย ควำมคิด
ตอนแรกที่คิดว่ำโอรสองค์เล็กกำลังพยศต่อตนนั้นเริ่มเปลี่ยนไป
“จริงรึ?” บุรุษทรงบัลลังก์ถำมย้ำ
“มิกล้ำรำยงำนเท็จเพคะ” จำงเสียนเฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวลไม่แพ้กัน
“หำนเฟิงแจ้งมำว่ำชงหยวนออกจำกค่ำยไป หลังจำกวันที่มำถึง บัดนี้ยังไม่ได้ข่ำว” ฮ่องเต้
ตัดสินใจแจ้งควำมเป็นไปล่ำสุดให้กับชำยำของตนรู้
จำงเสียนเฟยไม่ใช่คนไร้เหตุผลหรืออำรมณ์อ่อนไหว ต่อให้เป็นข่ำวดี หรือข่ำวร้ำยนำงก็
สำมำรถคิดคำนึงทบทวนได้อย่ำงถี่ถ้วนโดยไม่แสดงอำกำรสติแตกออกมำ ครั้งนี้ก็เช่นกัน
นำงนิ่งไปอึดใจใหญ่รำวกับกำลังพิจำรณำอะไรอยู่ซึ่งฮ่องเต้เองก็กำลังรอฟังกำรพิจำรณำ
ของนำงเช่นกัน แต่ก่อนที่จะได้พิจำรณำอะไรกันเพิ่มเติมนั้น...
“มู่ซูเฟยเสด็จ!!”
เสียงประกำศดังขึ้นหน้ำตำหนักอย่ำงไม่คำดคิดชื่อของบุคคลที่ไม่คิดว่ำจะเสด็จก็ดังขึ้นหน้ำ
ตำหนักสร้ำงควำมประหลำดใจให้กับทั้งเจ้ำของตำหนักและแขกผู้มำเยือนเป็นอย่ำงดี
...หรือจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น...
สำหรับจำงเสียนเฟยแล้วคนที่รับรู้เรื่องของโอรสตัวเองมำกกว่ำนำง ตอนนี้ก็คงจะเป็นมู่ซูเฟย
ผูไ้ ด้ข่ำวจำกองค์ชำยหก หำกนำงเสด็จมำ จนถึงตำหนักฉินหลิงซินที่ไกลแสนไกลแล้วนำง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 174
 ชายาเฉือนคม
ย่อมต้องมีข่ำวด่วนเป็นแน่ ใจผู้เป็นแม่เริ่มร้อนรนขึ้นเมื่อเริ่มเห็นเค้ำควำมเลวร้ำยของสถำ
กำรณ์
“ถวำยพระพรฮ่องเต้ขอทรงพระเจริญหมื่นปี” มู่ซูเฟยเอ่ยคำรำวะชำยผู้ทรงบัลลังก์ก่อน
จะหันไปหำเจ้ำของตำหนัก “คำรวะจำงเสียนเฟย”
มู่ซูเฟยนั้นจัดเป็นสตรีที่มีรูปโฉมงดงำมไม่มีที่ติ ไม่เพียงแต่รูปลักษณ์เท่ำนั้นแต่รวมไปถึง
กริยำท่ำทำงที่อ่อนหวำนอ่อนช้อยโดยธรรมชำติของนำงนั้นไม่ว่ำจะมองครั้งใดก็อดจะเพลิน
ตำไม่ได้ คนของตำหนักฉินหลิงซินก็รู้หน้ำที่รีบจัดเตรียมเก้ำอี้และชุดน้ำชำให้กับผู้มำใหม่
ทันที
“ไม่นึกว่ำพี่หญิงจะเสด็จ” จำงเสียนเฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก
ใบหน้ำของผู้เป็นเจ้ำของตำหนักนั้นเจื่อนสนิทเมื่อเริ่มเห็นเค้ำควำมวุ่นวำยในตำหนักของ
ตนเอง ไม่เพียงแต่ควำมเกรงใจในมู่ซูเฟยที่เปรียบเสมือนเป็นว่ำที่ฮองเฮำคนปัจจุบันแล้ว
กำรที่นำงเสด็จมำถึงที่นี่ ย่อมมีเรื่องที่ไม่ดีเกิดขึ้นแน่ หำกว่ำมันไม่เกิดขึ้นก่อนที่นำงจะมำ
มันก็จะเกิดขึ้นหลังจำกนี้แหละ...
“กล่ำวเช่นนั้นได้อย่ำงไร เรื่องด่วนเรื่องร้อนเช่นนี้พี่ต้องรีบมำอยู่แล้ว”
แม้น้ำเสียงและสีหน้ำของมู่ซูเฟยจะเปี่ยมไปด้วยควำมเมตตำกรุณำหำกแต่ลึกๆ แล้วไม่ว่ำ
จะเป็นยอดบุรุษแห่งเฉียนฉินที่ประทับเก้ำอี้ประธำน หรือว่ำสตรีเจ้ำของตำหนักก็ตำมต่ำง
ก็รับรู้ได้ถึงควำมไม่ชอบมำพำกลบำงอย่ำงจำกน้ำเสียงนั้นอยู่ดี
“เรื่องด่วนเรื่องร้อนอะไรหรือซูเฟย”
ฮ่องเต้เอ่ยขึ้นเพื่อหวังว่ำสถำนกำรณ์จะดีขึ้นบ้ำง เพรำะหำกรอให้จำงเสียนเฟยเป็นคนเอ่ย
เองแล้วไม่แน่ว่ำน้ำชำอำจจะหมดไปสองกำกับบรรยำกำศน่ำกระอักกระอ่วนแทน
“ม้ำเร็วของหำนเฟิงเพิ่งจะเข้ำมำแจ้งข่ำวที่ตำหนักเมื่อครู่...” มู่ซูเฟยเอ่ย ทั้งยกน้ำชำขึ้นจิบ
แม้นำงจะกล่ำวว่ำเป็นเรื่องร้อน หำกแต่ท่ำทีของนำงยังคงแสดงถึงควำมเย็นใจอยู่ไม่น้อย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 175
 ชายาเฉือนคม
ด้วยท่ำทีเช่นนี้จะทำให้เจ้ำของตำหนักหงุดหงิดก็คงไม่แปลกนัก หำกแต่ท่ำทีของจำงเสียน
เฟยนั้น ยังนิ่งสนิทดังเดิมไม่แสดงออกถึงอำกำรหงุดหงิดแม้แต่น้อย ไม่ใช่ว่ำนำงไม่รู้สึกแต่
นำงชินชำที่จะเก็บอำรมณ์กับเรื่องเหล่ำนี้แล้ว
“ม้ำเร็ว?” บุรุษเพียงหนึ่งเดียวเอ่ยขึ้นด้วยควำมประหลำดใจ
ปกติแล้วฉินหำนเฟิงไม่ใช่คนช่ำงพูดหรือขยันแจ้งข่ำวเสียเท่ำไหร่ นับได้ว่ำเป็นคนที่ส่งข่ำว
ช้ำที่สุดก็ว่ำได้ แถมต่อให้มีกำรส่งข่ำวก็มักจะให้ม้ำเร็วมำส่งข่ำวกับประตูวังหลวงแล้วปล่อย
ให้จดหมำยข่ำวมำถึงฮ่องเต้เอง ไม่ค่อยจะแสดงออกถึงควำมรีบร้อนนัก...
“ใช่เจ้ำค่ะ อันที่จริงเป็นม้ำเร็วขององครักษ์ไช่” สตรีผู้เป็นหนึ่งในสี่พระชำยำเอกเอ่ยขยำย
ควำม
“แล้วมีควำมว่ำอย่ำงไรรึ?”
ดูเหมือนว่ำฮ่องเต้จะใจร้อนเกินกว่ำจะมำนั่งสนใจรำยละเอียดพวกนั้น เพรำะตั้งแต่ออกรำช
โองกำรไปนั้นดูเหมือนว่ำจะยังไม่มีรำยงำนใดๆ ที่ เป็นประโยชน์เข้ำวังหลวงมำเลยสักครั้ง
กำรที่จะได้ข้อมูลเกี่ยวกับสถำนกำรณ์ที่ฉำงซุนนั้นย่อมอยู่ในควำมสนใจของฮ่องเต้อยู่แล้ว
“ทอดพระเนตรเองเถอะเพคะ”
มู่ซูเฟยพยักหน้ำให้นำงกำนัลของตนเองถวำยจดหมำยแก่ฮ่องเต้ บุรุษเจ้ำแผ่นดินเปิดจดหมำย
ข่ำวนั้นออกอ่ำนอย่ำงรวดเร็วด้วยควำมร้อนใจ ในตอนนี้ไม่ว่ำข่ำวอะไรก็ไม่อำจจะปล่อยผ่ำน
ไปได้แม้แต่เสี้ยวเดียว
ทูล มู่ซูเฟย
องค์ชายหกเสด็จออกตามหาน้องสาวของแม่ทัพฮัวที่ถูกลักพาตัวไป ยังไม่อาจปลีกตัวกลับ
ค่ายได้
องครักษ์ระดับแปด ไช่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 176
 ชายาเฉือนคม
“น้องสำวของแม่ทัพฮัวงั้นรึ?” ฮ่องเต้ทวนคำด้วยควำมประหลำดใจ “บุตรสำวคหบดีฮัวอี้
ฉินใช่รึไม่?”
บุรุษเจ้ำแผ่นดินพึงระลึกถึงผู้ที่เป็นผู้จัดงำนวันสถำปนำเฉียนฉินด้วย ควำมประหลำดใจ
พระขนงของเจ้ำแผ่นดินขมวดเข้ำหำกันด้วยควำมข้องใจ
เขำรู้ดีถึงควำมสนิทสนมของแม่ทัพฮัวกับโอรสคนโตของเขำ แต่ถ้ำเป็นกรณีแบบนี้ไม่ใช่ว่ำ
ผู้เป็นพี่ต้องออกไปตำมน้องสำวแล้วให้ฉินหำนเฟิง ตรึงกำลังค่ำยแทนรึ? ยิ่งในสถำนกำรณ์
ที่มีรำชโองกำรให้ไปดูแลค่ำยแล้วด้วย กลับกล้ำทิ้งรำชโองกำรแล้วออกไปตำมหำน้องสำว
ของสหำยนี่ นะ...
...ท่ำทำงจะไม่ธรรมดำเสียแล้ว...
“ใช่เพคะ” มู่ซูเฟยตอบรับ
นำงพอจะได้ยินคำล่ำลือมำบ้ำงถึงบุตรีคนเล็กของคหบดีฮัวอี้ฉินที่รู้กันว่ำงดงำมบริสุทธิ์ดุจ
หิมะแรกของฤดูเหมันต์ ทั้งช่วงนี้โอรสของนำงมัก จะเสด็จไปเยี่ยมเยียนสหำยของตนบ่อยๆ
หำกจะไปต้องตำสตรีงดงำมเข้ำก็ไม่นับว่ำแปลกอะไร
“ทำไมไม่ให้แม่ทัพฮัวไปตำมแล้ว ตนเองตรึงกำลังที่ค่ำยไว้เล่ำ..” ฮ่องเต้ เอ่ยอย่ำงอ่อนใจ
กำรตัดสินใจแต่ละอย่ำงของโอรสนั้นไม่ช่วยให้ผู้ครองแผ่นดินอย่ำงเขำ เข้ำใจมำกขึ้นเลย
แม้แต่น้อย ต่ำงคนต่ำงหำทำงโยนบัลลังก์ใส่มืออีกคน รำวกับเผือกร้อน โอรสองค์เล็กไม่
ยอมส่งข่ำวมำที่วังหลวง โอรสองค์กลำงเลือกแจ้งแต่เรื่องรำวกลำงๆ สถำนกำรณ์ทั่วๆ ไป
ส่วนโอรสองค์โตดันไปวิ่งตำมหำน้องสำวของสหำย ลองเป็นแบบนี้จะฝำกบัลลังก์กับใครได้...
กลับกลำยเป็นจำงเสียนเฟยเองที่เริ่มจะเข้ำใจสถำนกำรณ์มำกขึ้นแทน ในตอนแรกนำงเอง
ก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่ำเกิดอะไรขึ้น หำกแต่เมื่อนึกถึงบทสนทนำของโอรสกับนำงในคืนที่
ฉินชงหยวนร่ำงฎีกำแล้วก็เริ่มเข้ำใจทันที..
ฉินชงหยวนพึงใจสตรีคนเดียวกับองค์ชำยหก เหตุที่องค์ชำยหกออกไป ตำมหำน้องสำวของ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 177
 ชายาเฉือนคม
แม่ทัพฮัวนั้นย่อมเป็นเพรำะควำมพึงใจเป็นแน่ ถ้ำหำกคิดเช่นนั้นแล้ว สตรีที่โอรสของนำง
พึงใจอยู่นนั้ ก็ย่อมเป็นคนเดียวกับสตรีที่กำลังถูกลักพำตัวไปอยู่เป็นแน่ เพรำะเหตุนี้เองจึง
ทำให้ฉินชงหยวนไม่ส่งข่ำวมำ ไม่แน่ว่ำอำจจะกำลังวุ่นวำยอยู่กับกำรตำมหำสตรีนำงนั้นก็
เป็นได้...
ใบหน้ำของจำงเสียนเฟยเต็มไปด้วยควำมเคร่งเครียดขึ้นทันที ตอนนี้นำงมั่นใจแล้วว่ำโอรส
ของนำงกำลังหำยตัวไปไหน แต่หำกต้องเรียนเรื่องนี้กับฮ่องเต้แล้วมู่ซูเฟยย่อมไม่เปิดโอกำส
ให้นำงทำเช่นนั้นได้แน่ กำรที่นำงยกจดหมำยมำที่นี่ก็เพื่อแจ้งข่ำวโอรสของตัวเองก็ส่วนหนึ่ง
และอีกส่วนถ้ำเดำไม่ผิดแล้ว...
“ก็น่ำจะเพรำะว่ำนำงคงจะสำคัญต่อลูกหำนเฟิงเสียกระมังเพคะ” รอยยิ้มอ่อนหวำน
ของมู่ซูเฟยนั้นรำวกับเป็นเรื่องน่ำยินดีทั้งที่ตอนนี้
สถำนกำรณ์คือมีสตรีนำงหนึ่งถูกลักพำตัว...
ก็น่ำยินดีอยู่ถ้ำมองในกรณีที่หวังหกเริ่มแสดงควำมสนใจแก่สตรีมำกกว่ำดำบ ขอ ง้ำว
และม้ำพันธุ์ดีแล้ว ย่อมเป็นเรื่องน่ำยินดีโดยเฉพำะอย่ำงยิ่งหำกสตรีผู้นั้นเป็นถึงบุตรของ
คหบดีใหญ่แล้วก็ย่อมถือว่ำ ไม่น้อยหน้ำทีเดียว...
“เช่นนั้นรึ สำคัญขนำดทิ้งรำชโองกำรได้เลยสินะ”
แม้คำพูดเป็นไปด้วยควำมประชดประชันก็ตำมแต่ในหัวของบุรุษผู้ครองแผ่นดินนั้นกลับ
เกิดควำมคิดแผลงๆ ขึ้นมำ ควำมของฮ่องเต้ในยำมนี้ หำกว่ำกงกงทั้งสี่รู้แล้วอำจจะต้อง
กุมขมับเรียกหำหมอหลวงก็เป็นได้...
“หม่อมชั้น..จะสั่งสอนหำนเฟิงให้ดีอีกครั้ง” มู่ซูเฟยเอ่ยรับทั้งที่ไม่ได้ จริงจังมำกนัก
นำงรู้อยู่แล้วว่ำฮ่องเต้หำได้จริงจังกับคำตำหนินั้นไม่ดูจำกสีหน้ำก็พอเข้ำใจได้ทันที อีกทั้ง
ควำมผิดของหำนเฟิงนั้นก็หำได้เรียกว่ำละทิ้งรำชโองกำรไม่ เขำละทิ้งค่ำยเพื่อไปตำมจัดกำร
กับคนที่มำก่อเหตุวุ่นวำย ในค่ำยกำรกระทำเช่นนั้นหำกจะนับเป็นกำรขัดรำชโองกำรก็ถือ
ว่ำทรงใจแคบไม่น้อย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 178
 ชายาเฉือนคม
“ไม่เป็นไรข้ำไม่คิดมำก” บุรุษผู้ครองบัลลังก์เอ่ยตัดบท “จะไปตำมสตรี หรือตำมอะไรก็
ถือว่ำไปตำมจับพวกก่อกวนค่ำยฉำงซุนอยู่ดี ข้ำไม่ถือโทษหรอก”
“เป็นพระกรุณำยิ่ง” มู่ซูเฟยเอ่ยรับพลำงโค้งตัวลงอย่ำงนอบน้อม
เท่ำนี่จุดประสงค์กำรมำของนำงก็สิ้นสุด นำงมำเพื่อจะรำยงำนแก่ฮ่องเต้ว่ำโอรสของนำงนั้น
ตั้งใจปฏิบัติตำมรำชโองกำรอยู่ เพรำะฉินหำนเฟิงเป็นคนทำอะไรไม่ค่อยจะพูดจำ หำกจะ
ให้มำกล่ำวอ้ำงผลงำนเองนั้นคงไม่ทำเป็นแน่
นำงเองก็ทนเห็นเกมกำรเมืองในตำแหน่งไท่จื่อมำนำนแล้ว เดิมทีตำแหน่งนั้นก็ควรตกเป็น
ของโอรสองค์โตโดยไม่มีข้อกังขำ แต่ไม่ว่ำในใจของฮ่องเต้จะคิดอะไรอยู่ก็ตำมนำงจะไม่ปล่อย
ให้โอกำสและสิทธิ์อันชอบธรรมของลูกชำยนำงหลุดลอยไปเป็นแน่ เพื่อลูกแล้วผู้เป็นแม่ย่อม
ทำได้ทุกอย่ำงนี่ต่ำงหำกคุณธรรมที่นำงถือเอำมำใช้...
“บอกให้กงกงสวี่มำหำข้ำที” ฮ่องเต้หันไปสั่งกำรกับกงกงประจำตำหนัก ฉินหลิงซินทันที
“ท่ำนพี่เรียกหำกงกงสวี่ทำไมหรือเพคะ?” เจ้ำของตำหนักถำมขึ้นอย่ำง กริ่งเกรงนำงกลัว
เหลือเกินว่ำสิ่งที่นำงคิดกำลังจะเป็นจริง...
“องค์ชำยหกตั้งใจจับโจรลักพำตัวและก่อกวนค่ำย หำกจับได้และช่วยบุตรของคหบดีฮัว
สำเร็จข้ำก็จะบำเหน็จรำงวัลให้...”
คำพูดเชิงชื่นชมที่เอ่ยออกมำนั้น เพื่อหวังจะให้คู่แม่ลูกมักน้อยคู่นี้ลงมือทำอะไรเสียบ้ำง
แม้ว่ำหำนเฟิงจะไม่ใช่พวกชอบรำยงำนแต่ก็ยังโชคดีที่มำรดำของเขำยังพอจะรู้อยู่รู้ทำบ้ำง
หำกว่ำสองแม่ลูกมักน้อยคู่นี้ไม่ออกตัวเคลื่อนไหวบ้ำงแล้วล่ะก็ คงช่วยไม่ได้ที่จะต้องบำเหน็จ
ตำแหน่งไท่จื่อให้กับฉินหำนเฟิงเป็นกำรสั่งสอนเสียบ้ำง
“เป็นพระกรุณำยิ่ง” มู่ซูเฟยก้มลงคำรวะอีกครั้ง
นำงแค่มำรำยงำนควำมคืบหน้ำและกำรทำงำนของโอรส แต่นึกไม่ถึงว่ำฮ่องเต้จะทรงกรุณำ
แก่หำนเฟิงขนำดนี้ถึงขั้นปูนบำเหน็จให้กับโอรสของนำง หำกเป็นเช่นนี้แล้วตำแหน่งไท่จื่อ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 179
 ชายาเฉือนคม
คงจะไม่พ้นมือเป็นแน่
“ไม่ต้องเกรงใจข้ำนักหรอก” ฮ่องเต้เอ่ยพร้อมรอยยิ้มเอ็นดูใบหน้ำดีใจของมู่ซูเฟยนั้นไม่ว่ำ
อย่ำงไรก็น่ำมองไม่เปลี่ยนจริงๆ
“โอรสข้ำอุตส่ำห์บุกไปช่วยสตรีทั้งที หำกข้ำไม่พระรำชทำนสมรสให้ก็คงเสียมำรยำทต่อทั้ง
คหบดีฮัวและแม่ทัพฮัวเป็นแน่ ประเดี๋ยวคนจะไปลือกันว่ำฮ่องเต้ปล่อยให้โอรสไปหยอกล้อ
ธิดำบ้ำนอื่นแล้วทอดทิ้งไม่แยแส เอำจะเสียหำยไปกันใหญ่”
“หำกหำนเฟิงรู้จะต้องดีใจแน่” มู่ซูเฟยเอ่ยด้วยควำมยินดี
นำงเองก็ยังไม่รู้หรอกว่ำบุตรของคหบดีฮัวคนนี้เป็นคนเช่นไร หำกแต่หำนเฟิงผู้ไม่เคยสนใจ
ใครนั้นแสดงอำกำรสนใจออกมำนำงย่อมไม่ใช่สตรีทจี่ ะมองข้ำมได้เป็นแน่ และธิดำของคหบดี
ตระกูลใหญ่เช่นนั้นหำกไม่ตบแต่งเข้ำเป็นหวังเฟยแล้วก็คงไม่พ้นจะต้องถวำยตัวเข้ำมำเป็น
ไฉหนวี่ (สนมฮ่องเต้) อยู่ดี สู้ให้นำงเป็นหวังเฟยไปเสียจะยังดีกว่ำ
“...”
จำงเสียนเฟยหมดสิ่งที่จะกล่ำวต่อไป นำงได้แต่ห่วงจิตใจของบุตรชำยตัวเองเท่ำนั้นตอนนี้
ถ้ำนำงเดำไม่ผิดบุตรชำยนำงเองก็เป็นคนที่ ‘ทิ้ง รำชโองกำรออกไปตำมหำสตรี’ เช่นกัน
และต่อให้ฉินชงหยวนเจอนำงก่อนก็ใช่ว่ำจะสำมำรถได้นำงมำครองได้อีกต่อไป...
...ทำไมต้องเป็นสตรีคนเดียวกับหวังหกด้วย...
ในตอนนี้ควำมสัมพันธ์ของแม่นำงฮัวคนนั้นกับหวังหกนั้นถือว่ำถึงพระเนตรพระกรรณของ
ฮ่องเต้แล้วคงยำกที่จะมองข้ำมยิ่งควำมคิดที่ จะแอบให้นำงเข้ำมำเป็นหวังเฟยหรือหรูเหริน
ในตำหนักนี้ยิ่งแทบจะเป็น ไปไม่ได้อีกต่อไป
“ซูเอ๋อร์ เจ้ำเป็นอะไรรึ สีหน้ำไม่ดีเลย”
ฮ่องเต้เอ่ยด้วยควำมเป็นห่วงเมื่อเจ้ำของตำหนักมีสีหน้ำไม่สู้ดีนัก ส่วนหนึ่งชำยเจ้ำบัลลังก์
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 180
 ชายาเฉือนคม
มังกรเองก็คิดว่ำอำจจะเป็นเพรำะกำรให้รำงวัลครั้ง นี้อำจจะกระตุ้นให้คนตำหนักฉินหลิง
ซินนี้มีแรงกระตุ้นขึ้นมำบ้ำงก็ได้ และหำกเป็นเช่นนั้นเขำเองก็คงดีใจไม่น้อยไม่ว่ำอย่ำงไร
เขำก็อยำกให้เกิดกำรแสดงควำมสำมำรถเพื่อขึ้นเป็นไท่จื่อบ้ำงไม่ใช่ให้บิดำอย่ำงเขำยัดเยียด
ผลงำนใส่มือไปตลอดเช่นนี้
“ทูลฮ่องเต้...”
สตรีที่ผ่ำนกำรตัดสินใจเรื่องใหญ่เรื่องเล็กมำไม่น้อยได้แต่สูดลมหำยใจ เข้ำเพื่อรวบรวม
ควำมกล้ำเอ่ยออกไป ทั้งที่ยังไม่แน่ใจว่ำเป็นสิ่งที่ตนควรเอ่ยหรือไม่ก็ตำม...
“ว่ำอย่ำงไร..” ฮ่องเต้เลิกคิ้วด้วยควำมสนใจเขำอยำกรู้ว่ำคนมักน้อยอย่ำงจำงเสียนเฟยจะ
เอ่ยอะไรออกมำ
“กำรแต่งงำนพระรำชทำนนั้น... หม่อมชั้นอยำกทูลขอให้ทรงพิจำรณำอีกครั้งก่อน”
ใบหน้ำที่ไม่มั่นใจกับประโยคที่เอ่ยมำนั้นสร้ำงควำมแปลกใจให้กับผู้เป็นใหญ่ไม่น้อย และที่
แปลกใจไม่แพ้กันก็คงจะเป็นมู่ซูเฟยเพรำะปกติแล้ว จำงเสียนเฟยนั้นไม่ใช่คนที่จะกล้ำเอ่ย
ปำกกับเรื่องแบบนี้เสียเท่ำไหร่ ยิ่งเรื่องที่จะเป็นที่ขัดใจนำงแล้วยิ่งไม่เห็นว่ำสตรีผู้นี้จะกล้ำทำ
“เจ้ำว่ำอย่ำงไรนะน้องหญิง” มู่ซูเฟยถำมขึ้นอย่ำงไม่แน่ใจว่ำสิ่งที่นำงได้ยินนั้นจริงหรือไม่
ใบหน้ำของมู่ซูเฟยเริ่มฉำยแววไม่พอใจขึ้นมำบ้ำงแล้ว ดวงตำคู่สวยจ้องไปที่สตรีที่นั่งอยู่อีก
ฝัง่ อย่ำงเปิดเผย แม้ว่ำแววตำของอีกฝ่ำยจะข่มขู่ อย่ำงเห็นได้ชัดหำกแต่คนที่ตัดสินใจเอ่ย
ออกไปแล้วย่อมไม่คิดจะถอยอีกต่อไป...
“หม่อมชั้น.. หมำยควำมว่ำกำรแต่งงำนพระรำชทำนครั้งนี้ควรหยุดไว้ก่อน”
ถ้ำหำกเป็นลำภยศสรรเสริญแล้วนำงคงจะปล่อยมันไปแก่มู่ซูเฟยโดยง่ำย หำกแต่นี้คือควำมสุข
ของลูกชำยนำงเช่นกัน ทั้งสำยตำและท่ำทำงของฉินชงหยวนยำมกล่ำวถึงสตรีผู้นั้นมีหรือ
ผู้เป็นแม่จะดูไม่ออก

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 181
 ชายาเฉือนคม
หำกเป็นควำมสุขของลูกแล้วต่อให้นำงจะต้องโดนคนพวกนี้จิกหัวรังแกอีกเท่ำไหร่นำงก็
พร้อมจะสู้เช่นกัน หำกจะให้นำงปล่อยเรื่องนี้ผ่ำนไปโดยไม่ทำอะไรคงจะไม่ได้ นำงจะต้อง
รู้สึกผิดกับตัวเองมำกแน่นอนถ้ำหำกเป็นเช่นนั้น
ควำมรักของมำรดำนั้น แม้แต่ควำมสงบของตัวเองก็ย่อมแลกได้เพื่อควำมสุขของลูก
“เจ้ำพูดอย่ำงกับว่ำเจ้ำไม่เห็นด้วยกับกำรแต่งงำนขององค์ชำยหกกับแม่นำงฮัวอย่ำงนั้น...”
ฮ่องเต้เอ่ยอย่ำงแปลกใจ
จะไม่ให้แปลกใจได้อย่ำงไรปกติแล้วจำงเสียนเฟยไม่ใช่คนที่จะกล้ำพูดเช่นนี้อยู่แล้วโดยเฉพำะ
อย่ำงยิ่ง หำกคู่กรณีเป็นมู่ซูเฟยแล้วด้วย ...หรือ ว่ำ
“เรื่องกำรสมรสนั้นจะเกิดขึ้นต่อเมื่อองค์ชำยหกสำมำรถพำนำงกลับมำได้ใช่หรือไม่เพคะ?”
จำงเสียนเฟยเอ่ยอย่ำงเยือกเย็น
“ไม่ผิดไปจำกนั้น” บุรุษผู้ทรงบัลลังก์มังกรยกยิ้มขึ้นด้วยเริ่มเข้ำใจอะไรบำงอย่ำงบ้ำงแล้ว
...ถ้ำเป็นเช่นนั้นก็น่ำสนุกไม่น้อย...
“แล้วหำกว่ำคนที่ไปช่วยแม่นำงคนนั้นได้ก่อน มิใช่องค์ชำยหกเล่ำเพคะ?”
“อย่ำมำกล่ำวเหลวไหลหำนเฟิงจะต้องไปช่วยนำงได้แน่นอน”
โดยไม่รอให้จำงเสียนเฟยเอ่ยจบมู่ซูเฟยก็ขัดขึ้นมำเสียก่อนแม้ว่ำจะยังไม่เข้ำใจสิ่งที่จำงเสียนเฟย
จะสื่อแต่ไม่ว่ำจะเกิดอะไรขึ้น นำงย่อมไม่ยอมให้ใครมำดูหมิ่นโอรสของนำงเป็นอันขำด
ใบหน้ำของมู่ซูเฟยฉำยแววไม่พอใจอย่ำงชัดเจน แต่นั่นไม่อำจทำให้ผู้ดำรงค์ตำแหน่งเสียน
เฟยกริ่งเกรงแต่อย่ำงไร นำงเลือกขึ้นหลังเสือแล้วไม่ว่ำอย่ำงไรก็ลงไม่ได้
“ใจเย็นก่อนเถอะซูเฟย” ฮ่องเต้ปลอบประโลมพระชำยำของตนก่อนจะหันไปให้ควำมกระจ่ำง
กับชำยำอีกคนด้วยน้ำเสียงสดใสกว่ำเคย
“หำกว่ำมีใครไปช่วยคุณหนูของคหบดีฮัวได้ก่อนและสำมำรถปรำบกลุ่มโจรที่มำบุกค่ำยได้
ข้ำก็ย่อมต้องบำเหน็จรำงวัลให้แน่นอนอยู่แล้ว”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 182
 ชายาเฉือนคม
ในตอนนี้เจ้ำของบัลลังก์มังกรยังไม่แน่ใจว่ำสิ่งที่กระตุ้นให้เสียนเฟยผู้รักสงบผู้นี้ลุกขึ้นคัดค้ำน
นั้นจะเป็นเพรำะบำเหน็จที่เสนอให้หรือจะเป็นกำรแต่งงำนพระรำชทำนหรือไม่แน่ว่ำอำจจะ
เป็นตัวของว่ำที่หวังเฟย แต่ไม่ว่ำจะเพรำะอะไร หำกสิ่งนั้นมันกระตุ้นให้สองแม่ลูกตำหนัก
ฉินหลิงซินลุกขึ้นสู้แล้วเขำย่อมพอใจ
โอรสของเขำแต่ละองค์นั้นมีควำมเก่งกำจและเชี่ยวชำญที่แตกต่ำงกันไปเพรำะฉะนั้นหำก
จะให้เขำเลือกตัดสินใจมอบบัลลังก์ไท่จื่อให้กับใครด้วยตัวเองแล้วย่อมยำกที่จะตัดทัศนคติ
ส่วนพระองค์ออกได้ หำกให้ฉินหำนเฟิงขึ้นก็แน่นอนว่ำกำรขยำยอำณำจักรจะเป็นไปอย่ำง
รวดเร็ว หำกให้ฉินชงหยวนขึ้นก็จะหมำยถึงควำมมั่นคงเป็นปึกแผ่นของอำณำจักร
ทิศทำงกำรไปต่อของอำณำจักรเฉียนฉินหลังจำกยุคของเขำนั้นย่อมขึ้นอยู่กับผู้นำคนต่อไป
ซึ่งถ้ำเขำยัดตำแหน่งนั้นเข้ำมือคนใดคนหนึ่งมันก็ดูไม่ยุติธรรมนัก ฮ่องเต้เองก็ขุดหำสำรพัด
วิธีมำกระตุ้นให้โอรสทั้งหลำยมีควำมใฝ่ปองในบัลลังก์ไท่จื่อขึ้นบ้ำงแต่จนบัดนี้ไม่ว่ำกี่วิธีจะ
ผ่ำนไปก็ไม่ได้ผล แม้แต่น้อย
...แต่นึกไม่ถึงจริงๆ...
“ถ้ำเช่นนั้นหำกว่ำเป็นฉินชงหยวนที่ไปพบแม่นำงฮัวก่อนเล่ำเพคะ?”
น้ำเสียงของจำงเสียนเฟยแม้จะยังแฝงด้วยควำมไม่แน่ใจแต่วำจำที่เอ่ยมำเท่ำนี้ก็เพียงพอ
แล้วสำหรับฮ่องเต้ที่ต้องกำรผู้สืบทอดอย่ำงเขำ ไม่ว่ำเหตุผลกำรแย่งชิงครั้งนี้จะเป็นสตรี
หำใช่บัลลังก์อย่ำงที่เขำต้องกำรก็ตำม ไม่ว่ำจะเป็นอะไรหำกสองคนนี้เริ่มที่จะขับเคี่ยวกัน
แล้วนั่นก็ถือเป็นนิมิตรหมำยที่ดีและเขำจะไม่ปล่อยโอกำสนี้หลุดมือไปเป็นแน่...
“หากใครไปช่วยแม่นางฮัวได้สาเร็จและปราบกลุ่มโจรแถบฉางซุนได้ ข้าจะจัดงาน
สมรสพระราชทานให้แก่ผู้นั้นกับแม่นางฮัว”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 183
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 43 ยาขมและคนของบิดา

“ไม่คิดว่ำเลขำจงจะกล้ำสั่งให้คนลักพำตัวข้ำสินะ”
เด็กสำวยันตัวขึ้นทั้งที่ยังมีอำกำรเจ็บแผลที่หลังอยู่ไม่น้อย แต่สำหรับคนที่เคยโดนกระสุน
อัดมำนับไม่ถ้วนแล้วกับแผลมีดแทงเท่ำนี้ไม่ว่ำอย่ำงไรก็คงไม่ต่ำงจำกมดกัดนัก ใบหน้ำขำว
ซีดของฮัวหนิงเซียนฉำยแววท้ำทำยอย่ำงชัดเจนในตอนนี้สำหรับเธอแล้วไม่ว่ำชำยคนนี้จะ
ตั้งใจหรือไม่ก็ตำม หำกลูกน้องของเขำทำผิดก็เป็นเขำที่ต้องรับผิดชอบอยู่ดี
“คุณหนู... เลขำจง?” สุ่ยเอ้ำเหยียนถำมขึ้นด้วยควำมประหลำดใจ
ชื่อของบุคคลที่ไม่คิดว่ำจะออกมำจำกปำกของฮัวหนิงเซียนทำให้เขำประหลำดใจไม่น้อย
เดิมทีแล้วเลขำจงเป็นคนของบิดำ ซึ่งถูกส่งไปทำหน้ำที่คอยช่วยเหลือ และอำนวยควำม
สะดวกแก่หวังเจ็ดเท่ำนั้น แต่เมื่อครู่นี้ฮัวหนิงเซียนเพิ่งจะพูดว่ำเลขำจงสั่งให้คนลักพำตัว
นำงอย่ำงนั้นหรือ?
ใบหน้ำของสุ่ยเอ้ำเหยียนนั้นแสดงออกถึงควำมประหลำดใจอย่ำงชัดเจน คิ้วของเขำเลิกขึ้น
มือที่กำลังถือถ้วยยำชะงักค้ำงไปเพียงครู่ ริมฝีปำกของเขำผ่อนลงเล็กน้อยแสดงออกถึง
ควำมแปลกใจที่เข้ำมำแทนควำมกังวลในตอนแรก
“ท่ำนดูประหลำดใจนะคุณชำย” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยเรียบๆ
เธอไม่แปลกใจเท่ำไหร่ที่ชำยคนนี้จะไม่รู้เรื่องที่เลขำจงทำลงไป สุ่ยเอ้ำเหยียนเป็นคนฉลำด
เขำย่อมรู้ดีว่ำหำกจะซื้อใจแม่ทัพฮัวเฟยเทียนด้วยกำรให้ควำมช่วยเหลือหรือแม้กระทั่งมัด
มือชกแล้ว ไม่ว่ำอย่ำงไรสิ่งที่ไม่ควรจะให้เกิดขึ้นเลยก็คือทำให้ ‘ฮัวหนิงเซียน’ ต้องตกอยู่ใน
ที่นั่งลำบำก เพรำะฉะนั้นกำรกระทำในครั้งนี้ ย่อมอยู่นอกเหนือแผนกำรของบัณฑิตจอม
เจ้ำเล่ห์คนนี้เป็นแน่
“...คุณหนู ไปรู้อะไรมำรึ”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 184
 ชายาเฉือนคม
ใบหน้ำของสุ่ยเอ้ำเหยียนแปรเปลี่ยนจำกควำมประหลำดใจกลับไปเป็นควำมนิ่งสงบดังเดิม
เกมที่ฮัวหนิงเซียนชอบเล่นนักก็คือกำรหลอกล่อให้คู่สนทนำคำยข้อมูลออกมำเอง สุ่ยเอ้ำ
เหยียนที่เกือบจะตกหลุมพลำงสำมำรถตั้งสติกลับมำได้ก่อน เขำจับทำงวิธีกำรเค้นข้อมูล
ของนำงได้แล้ว และต่อให้นำงจะอยู่ในสภำพบำดเจ็บหรือแข็งแรงก็ตำม ไม่ว่ำอย่ำงไรเขำ
ก็คงจะประมำทนำงตอนนี้ไม่ได้
...บำงทีนำงอำจจะยังไม่รู้เรื่องของหวังเจ็ด...
แม้จะคิดอย่ำงนั้นแต่ก็ไม่อำจจะประมำทได้ เขำกล้ำไปสำบำนกับเทพเซียนที่ไหนก็ได้ใน
อำณำจักรนี้ว่ำฮัวหนิงเซียนเริ่มรู้ถึงแผนกำรกังฉินของพวกเขำแล้ว แม้ว่ำอำจจะไม่ทั้งหมด
แต่ก็นับได้ว่ำนำงต้องรู้อยู่บ้ำงไม่มำกก็น้อย ไม่มีทำงที่นำงจะเข้ำมำเกี่ยวกับเหตุกำรณ์นี้ได้
ซ้ำๆ โดยไม่รู้เห็นอะไรเลย ถ้ำหำกคิดว่ำเรื่องที่นำงเข้ำมำเกี่ยวทั้งหมดนั้น เป็นเรื่องบังเอิญ
ก็ถือว่ำโง่เต็มที
“...” ฮัวหนิงเซียนหรี่ตำลงอย่ำงรู้ทัน
นับวันชำยคนนี้จะเดินหลีกเกมเธอเก่งขึ้นทุกที แต่จะให้เธอมำรู้สึกสนุกสนำนกับกำรไล่ต้อน
เขำตอนนี้ก็คงจะไม่ใช่ เธอเพิ่งจะโดนคนของชำยคนนี้จับตัวมำแถมก่อนจับยังฝำกรอยแผล
ไว้อีก เรื่องนี้ไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็ไม่คิดจะปล่อยผ่ำนไปได้ง่ำยๆ แน่ ถ้ำเป็นฟ่ำนหยำงสือที่มี
แต่รอยมีดรอยกระสุนเต็มตัว ก็คงจะไม่โกรธอะไรขนำดนี้ แต่นี่คือร่ำงของฮัวหนิงเซียน!
...สวยขนำดนี้ยังกล้ำทำรอยได้ลง!!!...
“คุณหนูหนิงเซียนก่อนจะสนทนำกันต่อ ข้ำว่ำเจ้ำทำนยำเสียก่อนเถอะ”
สุ่ยเอ้ำเหยียนตัดบทเมื่อเขำเริ่มได้กลิ่นคำวเลือดอีกครั้งดูเหมือนว่ำเด็กดื้อคนนี้จะฝืนตัวเอง
มำกไปจนแผลเริ่มเปิดเสียแล้ว บัณฑิตหนุ่มเอื้อมมือไปคว้ำถ้วยยำส่งให้กับคนที่ยันตัวอยู่
ฮัวหนิงเซียนย่นจมูกขึ้นก่อนจะถดตัวถอยไปข้ำงหลังอย่ำงรวดเร็ว
ต่อให้เอำดำบมำจ่อคอเธอก็ไม่คิดจะดื่มยำนั่นลงไปแน่ๆ แม้กระทั่งยำห้ำเซียนอะไรที่ฉินหำนเฟิง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 185
 ชายาเฉือนคม
หำมำให้เธอยังไม่ดื่มเลย นับประสำอะไรกับยำระดับรำกหญ้ำต้มเองรับประกันควำมเหม็น
เขียวถ้วยนี้...
“อย่ำเปลี่ยนเรื่องสิคุณชำย” เด็กสำวแยกเขี้ยววับ
เธอรู้สึกไม่สบำยใจเวลำเห็นของที่ดูคล้ำยเป็นศูนย์ทำลำยต่อมรับรสชำติถ้วยนั้น ยิ่งเขำยื่น
มันมำใกล้ๆ เหมือนจงใจแกล้งแล้วด้วยยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเข้ำไปใหญ่แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกคลื่น
เหียนแล้ว ขืนดื่มเข้ำไปได้อำเจียนจนแผลปริแน่ ร่ำงบำงถดตัวไปข้ำงหลังโดยไม่กลัวว่ำแผล
ของตนจะเป็นอย่ำงไรต่อ ขอให้เธอหลบพ้นจำกถ้วยยำที่ส่งกลิ่นอวสำนอำหำรเย็นนั้นก็พอ
“ข้ำไม่ได้เปลี่ยนเรื่อง คุณหนูดื่มยำเสียก่อนแล้วเรำค่อยว่ำกันต่อจะดีกว่ำ”
สุ่ยเอ้ำเหยียนเริ่มขมวดคิ้วเข้ำหำกันด้วยควำมขัดใจแล้ว รอยแดงที่เริ่มซึมออกมำตำมแนวผ้ำ
คำดเอวนั้นบ่งบอกว่ำแผลของเด็กสำวเปิดจริงๆ หำกนำงยังจะมำดื้อดึงอยู่อย่ำงนี้ดูเหมือน
จะไม่เข้ำท่ำเสียแล้ว ใจของสุ่ยเอ้ำเหยียนเริ่มร้อนรน เมื่อเห็นว่ำหน้ำผำกของฮัวหนิงเซียน
เริ่มซึมชื้นไปด้วยเหงื่อ นำงน่ำจะเจ็บจำกแผลไม่น้อย หำกแต่ยังแกล้งทำเป็นเก่งเท่ำนั้น...
ปัญญำอันเยี่ยมยุทธของนำงไม่ช่วยให้แผลของนำงหำยเร็วขึ้นแม้แต่น้อย สีหน้ำของฮัวหนิง
เซียนซีดเผือดลงจนแทบไม่เห็นสีเลือดขนำดเขำที่อยู่ห่ำงจำกนำงยังรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิที่สูง
ขึ้นของร่ำงกำยนำงได้ชัด ท่ำทีขัดขืนของนำงนั้นจะว่ำน่ำเอ็นดูก็คงไม่ผิดนัก แต่ย่อมไม่ใช่
ในยำมนี้ ต่อให้นำงจะทำสีหน้ำน่ำเห็นใจเพียงใดเขำก็ต้องแข็งใจให้นำงดื่มยำประสำนแผล
ให้ได้
“คุณหนูรีบๆ ดื่มยำนี่เสียอย่ำดื้อรั้นอีกเลย” สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยเสียงเครียด
“ข้ำ..ข้ำ จะเชื่อได้อย่ำงไรว่ำยำนั่นจะ...ปลอดภัย” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันเบำ
เธอไม่สำมำรถใช้เสียงดังได้เพรำะว่ำเธอก็ต้องกลั้นเสียงที่เกือบจะครำงเพรำะควำมเจ็บไว้
ด้วย ควำมเจ็บแปลบจำกข้ำงหลังนั้นทำให้เธอระลึกได้ว่ำตอนที่เธอถัดตัวออกจำกเขำเมื่อ
ครู่นั้นคงสะเทือนแผลที่หลังเธอไม่ใช่น้อย เด็กสำวเบิกตำค้ำงไว้ด้วยกลัวว่ำหำกกระพริบตำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 186
 ชายาเฉือนคม
แล้วน้ำตำจะไหลออกมำให้คนตรงหน้ำได้เห็น
...แผลอำจจะลึกกว่ำที่คิด...
เด็กสำวพยำยำมเก็บสีหน้ำกลั้นอำกำรเจ็บปวดเอำไว้ ไม่ว่ำอย่ำงไรสถำนกำรณ์ตอนนี้ก็ยัง
ไม่เรียกได้ว่ำปลอดภัยนัก แม้ว่ำสุ่ยเอ้ำเหยียนจะถือว่ำเป็นคนใกล้ตัวและเคยรู้จักพูดคุยกัน
มำก็ตำม แต่ไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็ยังไม่สำมำรถไว้ใจชำยคนนี้ได้อยู่ดี
...นอกจำกเสี่ยวซีกับพี่ชำยทั้งสองแล้วไม่ว่ำอย่ำงไรก็ยังไว้ใจใครไม่ได้...
“หำกคุณหนูไม่ดื่มแผลก็อำจจะหำยช้ำลง..”
สุ่ยเอ้ำเหยียนอธิบำยด้วยสีหน้ำจริงจังเมื่อเห็นว่ำฮัวหนิงเซียนมีท่ำทีต่อต้ำนยำถ้วยนี้อย่ำง
เห็นได้ชัด ยำสมำนแผลถ้วยนี้ถือเป็นยำในตำรำที่เขำได้ศึกษำมำเป็นอย่ำงดีและไม่ว่ำจะลอง
ใช้กี่ครั้งก็ให้ผลดีทุกครั้ง แม้ว่ำรสชำติและกลิ่นของมันจะดูไม่น่ำพิศมัยก็ตำม
ฮัวหนิงเซียนเป็นคุณหนูตระกูลฮัวที่น่ำจะถูกเลี้ยงมำอย่ำงทะนุถนอม นำงอำจจะไม่เคยมี
บำดแผลและต้องทำนยำที่ขมมำก่อน สุ่ยเอ้ำเหยียนหรี่ตำลงเล็กน้อยเมื่อเห็นท่ำทีต่อต้ำน
ที่ชัดเจนของฮัวหนิงเซียนสมองอันปรำดเปรื่องของบัณฑิตสุ่ยเริ่มคิดหำวิธีหลอกล่อให้เด็ก
สำวยอมทำนยำอย่ำงรวดเร็ว
...ปลอบไม่ได้ก็ต้องขู่...
“ที่บ้ำนพักหลังนี้มีเพียงข้ำกับคนของข้ำที่ล้วนแล้วแต่เป็นชำยทั้งนั้น”
สุ่ยเอ้ำเหยียนพยำยำมอธิบำยอย่ำงใจเย็นรำวกับผู้ใหญ่ที่กำลังหลอกล่อเด็กน้อย แผลที่หลัง
ของฮัวหนิงเซียนถือว่ำค่อนข้ำงลึกตอนที่เขำเห็นครั้งแรกก็ใจหำยไม่น้อย คนพวกนั้นคิดว่ำ
หำกลักตัวสตรีจำกค่ำยนั้นมำได้ไม่ว่ำอย่ำงไรก็คงไม่พ้นจะต้องฆ่ำทิ้งก็เลยไม่ได้ยั้งมือกับนำง
เลยสักนิด เพรำะเป็นเช่นนี้ต่อให้ต้องใช้เล่ห์กลอะไรก็ต้องหลอกล่อให้นำงดื่มยำให้ได้
“...” ฮัวหนิงเซียนเลิกคิ้วขึ้นอย่ำงไม่สู้เข้ำใจในสิ่งที่เขำจะสื่อนัก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 187
 ชายาเฉือนคม
“คนของข้ำไม่ได้ลักพำตัวแม่นำงเสี่ยวซีมำด้วย...”
สุ่ยเอ้ำเหยียนยกยิ้มล้อเลียนเพื่อให้สถำนกำรณ์เบำลง หำกแต่ในใจของเขำนั้นร้อนรนว่ำ
ฮัวหนิงเซียนจะยอมติดกับง่ำยๆ เช่นนี้หรือไม่
...ไม่ว่ำอย่ำงไรนำงก็เป็นคุณหนูตระกูลใหญ่...
“หำกจะต้องทำแผลก็คงจะต้องเป็นข้ำไม่ก็พวกบ่ำวรับใช้ผู้ชำยเท่ำนั้น หำกคุณหนูไม่ต้องกำร
ทำแผลบ่อยนัก ...คงจะดีกว่ำถ้ำคุณหนูจะดื่มยำประสำนแผลนี้ให้หมดเสียก่อน”
คำพูดของชำยคนนี้เต็มไปด้วยควำมยียวนแล้วคงจะถือได้ว่ำทั้งละลำบละล้วงข่มขู่และหยำบ
คำยมำกสำหรับคนยุคนี้ หำกเป็นสตรีคนอื่นก็คงจะคว้ำยำถ้วยนั้นมำดื่ม ด้วยกลัวอับอำย
ไปแล้ว แต่ถ้ำทำอย่ำงนั้นก็คงจะไม่ใช่คุณหนูฮัวหนิงเซียนเป็นแน่ ฮัวหนิงเซียนของจริงต้อง
กินยำยำก นอนดึก หัวรั้น ไม่ฟังใคร พำตัวเองไปเจออันตรำยได้ทุกหนึ่งเค่อ!
“แล้วข้ำจะรู้ได้อย่ำงไรว่ำในถ้วยนั้นไม่มียำกล่อม” ฮัวหนิงเซียนแค่นยิ้มออกมำ
เธอกล้ำวำงไพ่ใหญ่ในมือลงแล้วและกำรวำงครั้งนี้ย่อมคำดหวังผลมำกกว่ำหนึ่งอย่ำงแน่นอน
เมื่อนึกถึงครั้งที่เธอตกหลุมพลำงดื่มน้ำชำผสมยำกล่อมไปแล้วก็ยังอดจะรู้สึกแย่ไม่หำย ทั้งที่
ตอนนั้นเธอเริ่มจะไว้ใจคุณชำยสุ่ยคนนี้ขึ้นมำบ้ำงแล้วเชียว จำกที่เธอไม่ได้ป่วยหนักอะไรนัก
พอขับยำนั้นออกอำกำรเธอก็แย่ไปอีกตั้งหลำยวัน...
“ยำกล่อม?” สีหน้ำของสุ่ยเอ้ำเหยียนดูประหลำดใจอย่ำงเห็นได้ชัด
“...”
สีหน้ำของบัณฑิตสุ่ยนั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอคำดว่ำจะได้เห็นเสียเท่ำไหร่ ชำยตรงหน้ำแสดงออกถึง
ควำมประหลำดใจจริงๆ ดวงตำของเขำเบิกกว้ำงคิ้วทั้งสองข้ำงเลิกขึ้น ไม่มีรอยตึงบริเวณ
มุมปำก ชำยคนนี้ตกใจจริงๆ ...
ฮัวหนิงเซียนขมวดคิ้วด้วยควำมไม่เข้ำใจ วันนั้นเธอโดนยำกล่อมแน่และเธอมั่นใจว่ำฉินชง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 188
 ชายาเฉือนคม
หยวนไม่ได้โกหกเธอเสียด้วย แล้วทำไมคนที่ควรจะมีสีหน้ำอื่นได้อีกเป็นร้อยแบบของคนที่
ก่อเหตุควรจะมีเมื่อโดนเหยื่อมำทวงควำมยุติธรรมกลับมีสีหน้ำที่จะไม่เกิดขึ้นแน่ๆ แทน
เพรำะไม่ว่ำอย่ำงไรแล้วคนที่เป็นคนวำงยำจะไม่มีสีหน้ำตกใจแน่
“คุณหนู เจ้ำไปโดนตอนไหน? อย่ำงไร?” สีหน้ำและน้ำเสียงของสุ่ยเอ้ำเหยียนนั้นดูจริงจัง
จนเธอตกใจ
...ถ้ำโกหกได้ขนำดนี้ก็ระดับดำรำรำงวัลออสกำร์แล้ว...
“...ท่ำนอย่ำมำล้อข้ำเล่นหน่อยเลย”
แม้จะกล่ำวไปเช่นนั้นแต่ตอนนี้เธอเริ่มคิดแล้วว่ำบำงทีชำยคนนี้อำจจะไม่รู้เรื่องยำกล่อม
จริงๆ เพรำะเท่ำที่ดูมำแล้วคนพวกนี้มีจุดอ่อนเรื่องกำรใช้คน จริงอยู่ที่กำรใช้คนฉลำดนั้น
ถือเป็นเรื่องดี แต่ต้องมีวิธีคุมคนพวกนั้นให้อยู่ด้วยไม่เช่นนั้นก็จะมีแต่พวกลูกน้องที่ชอบ
'จัดการนอกค้าสั่ง'
เต็มไปหมด...
“ข้ำจะล้อคุณหนูเล่นทำไม คุณหนูไปโดนยำมำเมื่อใด? ตอนโดนพำตัวมำรึ? พวกมันทำ
อะไรบ้ำง?”
สุ่ยเอ้ำเหยียนร้อนรนจนไม่รู้จะเริ่มจัดกำรอย่ำงไรก่อนดี หำกว่ำพวกชนเผ่ำที่ลอบพำตัวนำง
ออกมำนั้นใช้ยำกล่อมกับนำง เขำก็จำเป็นต้องขับยำออกก่อน ไม่เช่นนั้นผลของยำอำจจะ
ส่งผลกับร่ำงกำยของฮัวหนิงเซียนได้ ควำมร้อนรนนั้นเริ่มกัดกินจิตใจบัณฑิตหนุ่มทีละน้อย
ในครั้งนี้แม้ว่ำจะไม่ใช่โดยตรง แต่เขำเองก็มีส่วนที่ทำให้นำงต้องบำดเจ็บและอำจจะโดน
วำงยำเสียด้วย
ดวงตำที่อ่อนลงด้วยควำมอ่อนล้ำและเป็นห่วงนั้นเมื่อผสมกับท่ำทีที่ร้อนรนของสุ่ยเอ้ำเหยียน
แล้วก็ทำให้ฮัวหนิงเซียนมั่นใจทันทีว่ำเรื่องยำกล่อมนั้นสุ่ยเอ้ำเหยียนไม่ได้รู้เรื่องด้วย... แต่
จะให้วำงใจตอนนี้ก็ยังเร็วไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 189
 ชายาเฉือนคม
เพรำะว่ำช่วงนี้เธอเริ่มรู้สึกคล้ำยว่ำเธอมักจะเจอกรณีคดีพลิกบ่อยๆ จึงทำให้เธอไม่อำจ
วำงใจได้ภำยในคำถำมเดียวแน่ๆ นิสัยย้ำคิดย้ำทำของเธอเริ่มกลับมำแสดงเดชอีกครั้งจน
ได้ แม้จะเสียดำยควำมเด็ดขำดที่มักจะเชื่อสัญชำตญำณแรก แต่ตอนนี้ชีวิตสำคัญกว่ำเธอ
ไม่อำจจะประมำทได้แม้แต่ก้ำวเดียว
...ลองอีกสักครั้งเถอะ...
“...คุณชำย ท่ำนคงจะมีเรื่องอื่นต้องคิดมำกจนกระทั่งลืมเรื่องวันนั้นไปแล้ว” เด็กสำวเอ่ยด้วย
น้ำเสียงสงบดวงตำของเด็กสำวคลำยลงเล็กน้อย เมื่อเตรียมใจกับคำตอบไว้บ้ำงแล้ว
“วันนั้น?”
“ที่เกวียนวันนั้นอย่ำงไร” เด็กสำวจงใจพูดโดยไม่อธิบำยเพิ่มเติม
เธอต้องกำรจะตรวจสอบให้แน่ใจอีกครั้งว่ำชำยคนนี้ไม่รู้เรื่องยำกล่อมจริงๆ ขนำดหวังเจ็ด
เขำกล้ำคิดดึงมำเป็นพวกนับประสำอะไรกับวำงยำคู่หมั้นตนเอง หำกว่ำจิตใจของชำยคนนี้
ไม่มีคุณธรรมเลยแม้แต่น้อยแล้วก็คงไม่ยำกที่เขำจะทำมัน และหำกเขำเคยทำมันครั้งหนึ่ง
แล้วก็ไม่ยำกทีจ่ ะทำมันซ้ำ
ตอนนี้ตัวเธออยู่ในสภำพบำดเจ็บ หำกจะหนีหรือสู้ย่อมไม่มีทำงเป็นไปได้ทั้งนั้นต่อให้ไม่
บำดเจ็บก็ยังเป็นไปแทบไม่ได้เลย เพรำะฉะนั้นเรื่องหนีก็ต้องพับเก็บไปก่อนรอสบโอกำส
อีกครั้งแล้วค่อยลงมือ ในตอนนี้สิ่งที่พอจะทำให้เธออยู่รอดปลอดภัยไปได้คือกำรมองชำย
คนนี้ให้ออกอย่ำงทะลุปรุโปร่งแล้วค่อยวำงเงื่อนไขพฤติกรรมเขำไปทีละน้อย จะว่ำเป็นวิกฤต
ก็ใช่แต่จะนับเป็นโอกำสก็ไม่ถือว่ำผิดนัก
“ที่เกวียน...” สุ่ยเอ้ำเหยียนนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่
ที่เกวียนวันนั้นนำงคงจะหมำยถึงวันที่นำงถูกพวกโจรขโมยศพพำตัวมำจำกศำล หรือว่ำ
นำงจะโดนวำงยำจำกพวกโจรขโมยศพ? แต่ไม่น่ำจะเป็นไปได้เพรำะยำกล่อมเป็นยำที่ต้อง
ดื่มเข้ำไปจึงจะเกิดผลรวมถึงสิ่งที่นำงกล่ำวรำวกับว่ำเขำเป็นคนทำนั้นก็เป็นไปได้ที่นำงจะ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 190
 ชายาเฉือนคม
คิดว่ำเขำเป็นคนวำงยำนำงด้วยเครื่องดื่มบำงอย่ำง
...ชำจำกโรงเตี๊ยมหยำงเยี่ย...
ในวันนั้นตัวเขำเองก็ดื่มชำลงไปเช่นกัน ชำวันนั้นเป็นชำของโรงเตี๊ยมหยำงเยี่ยและคนที่ชง
... สุ่ยเอ้ำเหยียนเบิกตำขึ้นด้วยระลึกได้ว่ำเกิดอะไรขึ้น แม้จะมีควำมรู้สึกทั้งโกรธเคืองและ
หงุดหงิดขึ้นมำในจิตใจหำกแต่บณ ั ฑิตแห่งเฉียนฉินกลับสำมำรถรักษำระดับอำรมณ์และสีหน้ำ
ได้อย่ำงดีเยี่ยมทั้งยังถือเอำเรื่องนี้มำเป็นเหตุให้เขำได้ถำมเรื่องที่เขำยังคำใจอยู่ได้อีกด้วย
“ที่เกวียนวันนั้น ข้ำคงไม่ลืมแน่คุณหนู”
สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยด้วยควำมนิ่งสงบทั้งที่บัดนี้ในใจของเขำกลับร้อนรุ่มไปด้วยควำมหงุดหงิด
เมื่อนึกถึงเหตุกำรณ์ในวันนั้น เขำไม่ใช่ชำยโง่เง่ำที่จะดูอะไรไม่ออกเสียเลยทั้งกำรลักตัวฮัว
หนิงเซียนและกำรลงเท้ำมำที่เขำในวันนั้นดูอย่ำงไรก็เป็นควำมแค้นเรื่องส่วนตัวชัดๆ และ
ชำยคนที่พำตัวนำงไปก็เป็นคนประเภทที่เขำเกลียดที่สุดในแผ่นดินนี้เสียด้วย...
“ว่าที่ฮูหยินของข้าโดนชายอื่นลักพาตัวไปซึ่งหน้า ข้าจะลืมได้อย่างไร”
แม้ว่ำคำพูดนั้นจะโยนควำมรับผิดชอบมำทำงเธอแต่สีหน้ำและท่ำทำงของสุ่ยเอ้ำเหยียนนั้น
กลับแสดงออกได้ชัดยิ่งกว่ำนั้น ฮัวหนิงเซียนได้แต่นึกสงสำรชำยคนนี้ขึ้นมำจับใจนอกจำก
ควำมทะเยอทะยำนที่มำกเกินควรแล้วชำยคนนี้ก็ไม่ได้เลวร้ำยอะไรมำกนักหำกแต่เป็นคน
รอบตัวต่ำงหำก..
และที่น่ำสนใจอีกอย่ำงคือทั้งสีหน้ำและวำจำของเขำยำมเอ่ยถึงเรื่องที่เธอถูกลักพำตัวไปนั้น
มันดูเหมือนจะโกรธจริงเสียด้วย แม้ว่ำเธอจะพอดูออกว่ำชำยคนนี้ค่อนข้ำงจะเผลอไผลไป
กับรูปลักษณ์ของฮัวหนิงเซียนก็ตำม แต่กำรเผลอไผลในรูปลักษณ์นั้นมักจะไม่เชื่อมโยงกับ
ควำมต้องกำรครอบครองเพียงคนเดียว เพรำะฉะนัน้ ต่อให้เขำจะชอบหน้ำของฮัวหนิงเซียน
ขนำดไหนระดับควำมชอบนั้น ก็สำมำรถกลำยเป็นสมบัติผลัดกันชมได้ ไม่ใช่ควำมหวงเช่นนี้
นอกเสียจำกว่ำเขำจะมีควำมรู้สึกอื่นต่อเธอด้วย...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 191
 ชายาเฉือนคม
“ถ้ำเช่นนั้นท่ำนคงจำได้ว่ำใครที่ใส่ยำลงไปในน้ำชำ” เด็กสำวเอ่ยเสียงเบำเพื่อวกเข้ำ
ประเด็นเดิม “ข้ำไม่อำจไว้ใจได้จริงๆ ขอคุณชำยโปรดเข้ำใจ”
ใบหน้ำที่อ่อนแรงลงของเด็กสำวนั้น สำมำรถระงับควำมโกรธของสุ่ยเอ้ำเหยียนได้เป็นอย่ำงดี
ดูเหมือนว่ำเขำจะเอำควำมโกรธที่เลขำของบิดำทำงำนเกินหน้ำที่ไปผสมปนเปกับควำมโมโห
ที่นำงโดนชำยอื่นพำตัวไปต่อหน้ำวันนั้น มำรวมกันแล้วลงที่นำงเสียแล้วและที่สำคัญดูเหมือน
ว่ำนำงจะเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงชำยที่ลักพำตัวนำงไปอีกครั้งเสียด้วยสิ
...ยิ่งเลี่ยงก็ยิ่งน่ำสงสัย...
แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นเขำก็ไม่คิดว่ำจะซักไซ้ไล่เลียงอะไรต่อ ฮัวหนิงเซียนไม่ใช่คนที่จะยอม
ออกปำกง่ำยๆ หำกนำงไม่คิดจะพูดก็ไม่ควรที่จะกวนใจนำงนัก โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งตอนนี้
ยังมีเรื่องที่ต้องจัดกำรให้เสร็จเสียก่อน
“ถ้ำเจ้ำพูดเช่นนั้นก็เชิญดื่มยำนี้เถอะ เพรำะบัดนี้คนชงชำวันนั้นมิได้อยู่ที่นี่”
สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่ยังมีควำมขุ่นมัวผสมอยู่บ้ำง ก่อนจะดันถ้วยยำเข้ำ
ไปหำเด็กสำวอีกครั้ง ฮัวหนิงเซียนขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอไม่คิดว่ำชำยคนนี้จะดื้อดึงขนำดนี้
กับแค่เธอจะกินยำหรือไม่กินยำมันก็ไม่ใช่ธุระกงกำรอะไรของเขำสักนิด ขนำดเธอว่ำเธอเก่ง
ที่สำมำรถดึงเขำกลับจำกประเด็นกำรถูก‘โจรหลวง’ลักพำตัวได้แล้วแต่ชำยคนนี้ถือว่ำเก่ง
กว่ำที่สำมำรถพำเธอกลับมำที่เรื่องดื่มยำได้...
“ข้ำไม่ดื่ม”
ฮัวหนิงเซียนพูดออกไปอย่ำงชัดเจนคล้ำยกับว่ำเธอไม่คิดจะเล่นชั้นเชิงอะไรอีกต่อไป ที่จริง
แล้วเธอก็ไม่อยำกเล่นชั้นเชิงอะไรอีกเธอเหนื่อยเต็มทนแถมแผลเธอก็เจ็บระบมขึ้นทุกขณะ
แต่นอกจำกชั้นเชิงเจรจำแล้วเธอก็แทบทำอะไรไม่ได้เลยเพรำะฉะนั้นเธอไม่มีทำงเลือกมำก
นัก นอกจำกทำมันต่อไป
แต่เด็กสำวที่รอบคอบทุกเรื่องนั้นบัดนี้นำงได้ประมำทควำมหลงไหลในจิตใจของบัณฑิต
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 192
 ชายาเฉือนคม
หนุ่มไปเสียหลำยส่วน คำพูดตัดบทชัดเจนเพื่อหวังเพียงไม่ต้องดื่มยำขมของนำงนั้นดันไป
กระทบใจชำยที่ยังระแวงเรื่องกำรปันใจของนำงอยู่โดยไม่ได้ตั้งใจจนได้
“ทำไมกัน ทียำจำกหวังหกเจ้ำยังรับมันมำดื่มเลย ทั้งยังยอมให้แพทย์ของหวังแปดทำกำร
รักษำ หรือพอเป็นยำจำกสำมัญชนเจ้ำเลยนึกรังเกียจ...”
สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยด้วยอดไม่ได้ ทั้งที่เขำไม่อยำกจะแสดงท่ำทีให้นำงรู้สึกว่ำตัวเขำเองไหน้ำส้ม
แตกเลยแม้แต่น้อย แต่ด้วยสีหน้ำและท่ำทีที่จงใจปฏิเสธน้ำใจของเขำอย่ำงชัดเจนนั้นมันก็
ทำให้ชำยหนุ่มไม่สำมำรถจะหยุดคำพูดตัวเองได้ทัน
...นำงคงไม่อยำกจะรับน้ำใจจำกเขำ แม้ว่ำตัวนำงจะต้องตำยไปอย่ำงนั้นหรือ...
ฮัวหนิงเซียนได้แต่กระพริบตำปริบๆ อย่ำงไม่เข้ำใจ เธอไม่ได้ไม่เข้ำใจเพียงนัยน์คำพูดของสุ่ย
เอ้ำเหยียนเท่ำนั้น หำกแต่กำรเล่ำเรื่องรำวนั้นออกมำทำให้เธออดจะรู้สึกขนลุกไม่ได้ เรื่องรำว
ที่อยู่ภำยในค่ำยทหำรเมืองฉำงซุนทั้งหมดชำยคนนี้ล่วงรู้มำตลอด
ถ้ำจะกล่ำวว่ำหวังเจ็ดเป็นสำยข่ำวให้ก็คงจะเอ่ยได้ไม่เต็มปำกเพรำะว่ำหวังเจ็ดก็เพิ่งมำถึง
ค่ำยได้สองวันเท่ำนั้น แต่เหตุกำรณ์ทั้งหมดนั้นกล่ำวถึงตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ำไปอยู่ในค่ำย
ก็แสดงว่ำอำจจะมีใครอื่นเป็นสำยในค่ำยนั้นอีก
...ใครอีกล่ะ...
เด็กสำวจ้องมองไปที่ใบหน้ำเกลี้ยงเกลำของบัณฑิตหนุ่มอย่ำงครุ่นคิด วันนี้ชำยคนนี้ดูจะร้อน
รนผิดจำกที่เคยทั้งที่พยำยำมเก็บอำกำรมำตลอดกำรพูดคุยแต่ก็ยังเผลอแสดงอำรมณ์ออกมำ
ไม่น้อย ถ้ำเป็นตอนนี้แล้วจะถือว่ำเป็นโอกำสดีก็คงจะไม่ผิดนัก
“ข้ารังเกียจ”
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยรับพลำงลอบสังเกตสีหน้ำของสุ่ยเอ้ำเหยียนไปด้วย
...ว่ำแล้ว...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 193
 ชายาเฉือนคม
“จะให้ข้ำรับน้ำใจกับคนที่คิดร้ำยต่อพี่ชำยข้ำไม่ว่ำทำงตรงหรือทำงอ้อมนั้นข้ำขอรับยำพิษ
แทนจะดีกว่ำ...”
เด็กสำวเอ่ยด้วยสีหน้ำจริงจังเธอเลือกที่จะดึงบทสนำออกจำกเรื่องยำเพื่อเปิดประเด็นเรื่อง
กำรบุกค่ำยแทนพี่ชำยที่เธอเอ่ยถึงย่อมหมำยถึงฮัวเฟยเทียนที่กำลังเจอปัญหำเรื่องโจรบุก
ค่ำย ในเมื่อเขำคิดว่ำเธอรังเกียจเธอก็ควรบอกเหตุผลที่เธอรังเกียจให้ชัดเจนอีกหน่อยเผื่อ
ว่ำเขำจะอธิบำยอะไรให้เธอฟังอีกสักนิด เพรำะอย่ำงไรแล้วสีหน้ำนั้นก็บ่งบอกถึงควำมผิด
หวังที่เธอรังเกียจเขำไม่น้อยหำกไม่อยำกโดนเธอรังเกียจมันก็ต้องแก้ตัวกันเสียหน่อย
สีหน้ำจริงจังของฮัวหนิงเซียนที่ยืนยันคำพูดของตัวเองนั้น ก็ทำให้สุ่ยเอ้ำเหยียนคลำยใจลง
ไม่น้อย ก่อนหน้ำนี้เขำคิดว่ำที่นำงดื้อดึงกับเขำนั้นอำจจะเป็นเพรำะว่ำนำงปันใจให้กับหวัง
คนใดคนหนึ่งไปเสียแล้ว แต่ที่แท้แล้วนำงห่วงเพียงพี่ชำยของนำงเท่ำนั้น
...ถ้ำเป็นเช่นนั้นค่อยว่ำง่ำยอีกสักหน่อย...
“ดูเหมือนเจ้ำจะห่วงพี่ชำยทั้งสองของเจ้ำเหลือเกินนะ”
สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยขณะวำงถ้วยยำที่เริ่มเย็นแล้วลงที่เดิม ฮัวหนิงเซียนเป็นคุณหนูที่เอำแต่ใจ
และชอบเอำชนะไม่น้อย หำกมัวแต่เสียเวลำแค่นบังคับนำงให้ดื่มยำก็คงไม่เป็นผล สู้มำเจรจำ
กับนำงดีๆ แล้วค่อยตะล่อมกล่อมให้นำงยอมดื่มยำอำจจะได้ผลดีกว่ำ
“แน่นอน” ฮัวหนิงเซียนตอบก่อนจะเอ่ยไพล่ไปถึงบุคคลที่อำจจะทำให้ชำยคนนี้อำรมณ์
ร้อนขึ้นมำอีกครั้งเสียหน่อยเป็นกำรลดควำมยับยั้งชั่งใจในกำรหลุดข้อมูลของเขำ “ท่ำน
ห่วงบิดำท่ำนหรือไม่เล่ำ?”
“ไม่สักนิด” สุ่ยเอ้ำเหยียนตอบก่อนจะหัวเรำะร่วนเมื่อเห็นสีหน้ำของฮัวหนิงเซียน
เด็กสำวเบิกตำกว้ำงด้วยควำมประหลำดใจเมื่อเห็นว่ำไม่เป็นไปตำมแผน ไม่ว่ำอย่ำงไรแล้ว
คนในยุคสมัยนี้ก็ถือกตัญญูเป็นสำคัญหำกเธอกล่ำวอะไรกระทบกระเทียบถึงบิดำก็น่ำจะ
แสดงอำกำรโกรธขึงบ้ำงแต่ชำยคนนี้กลับหัวเรำะร่วนแถมยังทำเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยอีก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 194
 ชายาเฉือนคม
...ท่ำจะบ้ำ...
“ท่ำนมันอกตัญญู” เด็กสำวอุทำนทั้งที่ยังทำสีหน้ำไม่ถูกอยู่
“ทำไมเล่ำ ท่ำนพ่อของข้ำออกจะฉลำดเช่นนั้นไม่เห็นจะมีอะไรน่ำห่วงสักนิด” สุ่ยเอ้ำเหยียน
ตอบสบำยๆ ก่อนจะเริ่มรินชำร้อนใส่จอกส่งให้ฮัวหนิงเซียน “ดื่มได้ไม่มียำกล่อม”
เด็กสำวรับน้ำชำมำด้วยสีหน้ำไม่ใคร่ใส่ใจนัก จะว่ำเธอชินกับท่ำทำงของสุ่ยเอ้ำเหยียนก็คง
จะไม่แปลก ไม่ว่ำอย่ำงไรตอนนี้ก็คงจะต้องสนทนำกันยำวอยู่ดี หำกเธอจะจิบน้ำสักหน่อย
ก็คงไม่เสียหำยอะไร แถมอำกำศค่อนข้ำงเย็นที่พัดเข้ำมำนั้น ก็ทำเธอแสบแผลไม่น้อยได้
ของอุ่นๆ (ที่ไม่ใช่ยำ) บ้ำงก็ถือว่ำเป็นเรื่องที่ดี
เด็กสำวเมื่อได้จิบชำอุ่นแล้วก็มีสีหน้ำที่ดีขึ้นไม่น้อย เพียงแต่หน้ำของนำงซับสีมำกขึ้นก็ทำ
ให้ชำยที่กำลังเป็นห่วงอำกำรของนำงอยู่ใจชื้นขึ้นไม่น้อย เพรำะนอกจำกจะแสดงออกว่ำ
นำงลดควำมระแวงเขำลงแล้วไม่แน่ว่ำครำวหน้ำเขำอำจจะแอบผสมตัวยำบำงอย่ำงลงไป
ในชำให้นำงดื่มแทนที่จะต้องมำคะยั้นคะยอให้นำงดื่มยำเป็นถ้วยก็อำจจะได้ผลดีกว่ำ
“แล้วบิดำคนฉลำดของท่ำนทำไมถึงเลือกคนเบำปัญญำอย่ำงเลขำจงมำทำงำนสำคัญรึ?”
คำถำมตรงๆ ที่โพล่งขึ้นมำทำเอำคนที่เตรียมรับมือกับกำรลวงถำมอ้อมๆ ถึงกับสำลักน้ำชำ
ทันที เด็กสำวมองสีหน้ำตกใจของสุ่ยเอ้ำเหยียนด้วยสีหน้ำนิ่งๆ หำกแต่ในใจของนำงนั้น
เต็มไปด้วยควำมสะใจที่ได้เห็นคนที่คิดว่ำตัวเองอยู่เหนือคนอื่นตลอดอย่ำงชำยคนนี้ตกหลุม
อำกำศเสียบ้ำง
“คุณหนู คนอย่ำงเลขำจงหำได้โง่เขลำเบำปัญญำไม่”
สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยถึงบุรุษผู้นั้นด้วยควำมระมัดระวังไม่ว่ำอย่ำงไรเลขำจงก็ถือว่ำเป็นคนเก่ำ
คนแก่ของบิดำ ตัวเขำเองแม้จะไม่เห็นด้วยกับหลำยๆ กำรกระทำของเลขำจงแต่ก็ไม่อยู่ใน
ฐำนะที่จะพูดได้นัก แถมฮัวหนิงเซียนยังกล่ำวเหมือนว่ำนำงรู้ถึงสิ่งที่เลขำจงลอบทำอยู่อีก
ต่ำงหำก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 195
 ชายาเฉือนคม
“แสดงว่ำเลขำจงเป็นคนของบิดำท่ำนจริง ไม่ใช่คนของท่ำน” เด็กสำวพยักหน้ำเบำๆ
สุ่ยเอ้ำเหยียนชะงักไปอีกครั้ง ในตอนแรกคำถำมนั้นทำให้เขำคิดว่ำนำงนั้นเปิดตรงประเด็น
เพื่อถำมเรื่องของเลขำจงแต่ที่ไหนได้นำงทำไปเพื่อสอบถำมว่ำชำยคนนั้นเป็นคนของใคร
อย่ำงนั้นหรือ ชำยหนุ่มพิจำรณำเด็กสำวที่กำลังจิบน้ำชำอยู่ด้วยสำยตำระวังอีกครั้ง อย่ำง
ทีค่ ิดไว้ไม่ผิดไม่ว่ำจะยำมใดก็ยำกเหลือเกินที่จะเดำใจนำงออก
สำหรับฮัวหนิงเซียนเท่ำนี้ก็เพียงพอแล้วสีหน้ำกึ่งดูถูกเล็กน้อยตอนที่เอ่ยว่ำเลขำจงหำใช่
คนโง่เขลำของสุ่ยเอ้ำเหยียนไม่อำจจะพ้นสำยตำของเธอไปได้ คำพูดที่ยังมีควำมเกรงใจอยู่
ของเขำกับภำษำกำยที่ต่อต้ำนคำพูดนั้นอย่ำงชัดเจนถือเป็นโบนัสของกำรสนทนำครั้งนี้
เลยทีเดียว เพียงเท่ำนี้เธอก็ได้จุดอ่อนที่สำคัญของคนพวกนี้มำแล้ว
“คุณหนู...” สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยเสียงเข้ม “คุณหนูดูจะรู้อะไรๆ มำกเหลือเกินนะ”
แม้จะรู้ว่ำไม่ว่ำอย่ำงไรนำงก็คงไม่กลัวเขำเป็นแน่ต่อให้เขำจะข่มขู่แค่ไหนนำงก็คงจะมำก
ที่สุดแค่แสร้งตกใจเท่ำนั้น แล้วก็เป็นไปตำมคำดเด็กสำวเพียงแต่เหลือบตำขึ้นมำมองเขำ
เพียงเล็กน้อยเท่ำนั้น นำงหำได้ใส่ใจจะกลัวเขำมำกอย่ำงที่ควรเป็นไม่
ฮัวหนิงเซียนเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ กับคำเตือนของสุ่ยเอ้ำเหยียน ในตอนนี้ไม่ว่ำจะคนตระกูลสุ่ย
หวังเจ็ดหรือบัลลังก์เฉียนฉินก็ล้วนแล้วแต่จัดกำรง่ำยรำวกับพลิกฝ่ำมือทั้งนั้น ไม่ว่ำจะยุคใด
สมัยใดจุดอ่อนของมนุษย์ก็ยังอยู่ที่เดิมไม่มีเปลี่ยน... แต่เธอไม่จำเป็นจะต้องรีบประกำศตัว
ตอนนี้ก็ได้ ลองดูคนบนกระดำนดิ้นกันต่อไปอีกสักหน่อยรอแผลเธอหำยก็บันเทิงดีไม่น้อย
เหมือนกัน
“ข้ำรู้มำกแล้วอย่ำงไรล่ะ?” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยรำวกับเป็นเรื่องธรรมดำ
“อย่ำงไรน่ะหรือ?” สุ่ยเอ้ำเหยียนค่อนข้ำงแปลกใจกับคำถำมของนำงพอสมควร
กำรที่สตรีคนหนึ่งฉลำดนั้นย่อมเป็นเรื่องดีแน่นอนถ้ำนำงถำมถึงเรื่องนั้น แต่หำกรู้มำกนั้น
เป็นอีกเรื่องหนึ่ง กำรรู้มำกบำงครั้งก็เป็นประโยชน์อย่ำงกำรที่นำงรู้เรื่องยำกล่อม แต่บำงครั้ง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 196
 ชายาเฉือนคม
ก็ถือว่ำเป็นโทษเช่นเรื่องที่นำงรู้เกี่ยวกับแผนกำรและกำลังคนของบิดำเขำนั้นก็อำจจะทำให้
นำงต้องบำดเจ็บได้
“หำกกำรแกล้งโง่ถือเป็นควำมฉลำดแล้วข้ำก็ไม่ลังเลที่จะทำ” เด็กสำวเอ่ยตำมตรง
คำพูดของนำงนั้นแสดงถึงสิ่งที่นำงต้องกำรสื่ออย่ำงชัดเจนแม้ว่ำคำพูดก่อนหน้ำนี้จะแสดง
ออกได้ชัดว่ำนำงรู้ทันแม้แต่คนที่แฝงตัวเข้ำไปในค่ำย แต่ในตอนนี้นำงกลับออกปำกว่ำนำง
จะแสดงออกว่ำไม่รู้อะไรเสียอย่ำงนั้น
“..คุณหนู” สุ่ยเอ้ำเหยียนขมวดคิ้วอย่ำงไม่แน่ใจว่ำสิ่งที่เขำคิดนั้นถูกหรือไม่
“ข้ำจะแสร้งหูหนวก ตำบอดเมื่อไหร่ก็ย่อมได้” เด็กสำวเอ่ยขึ้นด้วยท่ำทีสบำยๆ
“ครั้งนี้ก็ต้องขอบคุณคุณชายสุ่ยที่อุตส่าห์พาข้าออกมาเยี่ยมชมธรรมชาตินอกค่าย”
เด็กสำวยิ้มเผลขณะเอ่ยข้อเสนอของเธอนั้นไม่เลวเลยทีเดียว เธอจะแกล้งทำเป็นหูหนวก
ตำบอดถ้ำหำกเขำยอมส่งเธอกลับค่ำยแต่โดยดี ซึ่งนั่นยังถือเป็นเพียงข้อเสนอแรกเท่ำนั้น
เพรำะเธอยังมีอะไรที่น่ำสนใจมำกกว่ำนั้นอีก...
“คุณหนู เจ้ำนี่น่ำสนใจจริงๆ” สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยขณะยกยิ้มขึ้น
“ถือเป็นการตอบแทนท่านที่อุตส่าห์ช่วยเหลือข้าที่ถูกลูกหลงจากกลุ่มโจรที่ตั้งใจปล้นค่าย
เป็นอย่างไร” ฮัวหนิงเซียนเอ่ย
“หรือจะถือว่าเป็นการขอบคุณที่ท่านอุตส่าห์ช่วยข้ามาจากพวกโจรที่ทิ้งศพข้าไว้ริมชายน้้า
ท่านชอบแบบไหนมากกว่า..?”
ข้อเสนอของเด็กสำวนั้นแสดงออกว่ำนำงไม่คิดจะเปิดโปงเรื่องที่เขำเป็นเบื้องหลังเหตุกำรณ์
ในค่ำยอย่ำงชัดเจน แต่สิ่งที่เขำไม่เข้ำใจคือนำงจะทำอย่ำงนั้นไปเพื่ออะไรในเมื่อนำงเพิ่งจะ
พูดออกมำเองว่ำนำงไม่ชอบให้ใครมำยุ่งกับครอบครัวของนำงแล้วอย่ำงนั้นทำไมนำงถึงได้
เสนอข้อเสนอนั้นกับเขำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 197
 ชายาเฉือนคม
“คุณหนู เจ้ำจะทำอย่ำงนั้นไปทำไม?” สุ่ยเอ้ำเหยียนถำมขึ้นตรงๆ
“คุณชำย...” ฮัวหนิงเซียนยกยิ้ม “ข้ำมีเหตุผลของข้ำ”
“เหตุผลของเจ้ำคืออะไรเล่ำ?”
“ข้ำมีเหตุผลกับกำรกระทำของข้ำ แต่ข้ำไม่มีเหตุผลที่จะบอกกับท่ำน”
สีหน้ำและท่ำทำงของฮัวหนิงเซียนต่อคำพูดนั้นรำวกับพร้อมจะจบบทสนทนำทันที ท่ำทำง
ของคนที่จะไม่พูดนั้นแสดงออกได้ชัดเจนทำให้คนที่คิดจะซักถำมต่อนั้นคำใจไม่ใช่น้อย
ไม่ใช่ว่ำกำรกระทำของนำงนั้นไม่ดีแต่กำรที่นำงทำดีนั้นมันไม่อำจจะวำงใจได้จริงๆ เด็กสำว
ที่มีท่ำทีต่อต้ำนกำรแต่งงำนมำตลอดมำบอกว่ำรู้ทันแผนทุกอย่ำงแล้วพอถึงตอนนี้ก็มำบอก
ว่ำจะยอมเก็บควำมลับไว้ให้... ถ้ำพูดอย่ำงนั้นจะไม่ให้สงสัยเลยก็คงจะแปลกคนแล้ว
“ถ้ำเช่นนั้น... เจ้ำมีอะไรจะถำมข้ำรึไม่” สุ่ยเอ้ำเหยียนถำมขึ้น
ในเมื่อนำงไม่คิดจะบอกแล้วหำกอยำกรู้ว่ำนำงกำลังคิดอะไรอยู่นั้นก็ย่อมขึ้นอยู่กับสิ่งที่นำง
กำลังจะถำม สุ่ยเอ้ำเหยียนยกยิ้มสนุกสนำนในขณะที่ทอดสำยตำมองฮัวหนิงเซียน สตรีงดงำม
ผู้ชำญฉลำดนั้นจะว่ำไปแล้วควำมฉลำดลึกลับของนำงนั้นงำมเสียยิ่งกว่ำรูปกำยอีก
ฮัวหนิงเซียนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ชำยคนนี้นับว่ำฉลำดหำกถำมจำกเธอไม่ได้ก็จะให้เธอเป็น
คนถำมแทน จำกคำถำมของเธอเขำก็คงจะอ่ำนได้ไม่น้อยทีเดียว แต่ถ้ำคิดว่ำเธอจะทำตำม
แผนเขำง่ำยๆ นั้นก็ดูถูกกันไปเสียหน่อย...
“ตอนนี้... ยำมใดแล้วรึ?” คำถำมเรียบง่ำยถูกถำมออกไปก่อน
“ยำมซินซี้ (15:00-17:00) แล้ว เจ้ำถำมทำไมรึ”
กำรถำมโมงยำมนั้นเป็นเรื่องที่ไม่น่ำแปลก ดูๆ ไปแล้วนำงคงตั้งใจจะเลี่ยงคำถำมมำกกว่ำ
อย่ำงนี้ก็เท่ำกับว่ำไม่ว่ำอย่ำงไรก็จะไม่เปิดเผยสินะ ดูเหมือนว่ำคุณหนูคนเล็กของตระกูลฮัว
จะเป็นเด็กเอำแต่ใจกว่ำที่คิดเสียแล้ว สำหรับคนที่อีกไม่นำนจะต้องรับนำงเป็นภรรยำ
อย่ำงเขำเห็นทีจะต้องเตรียมแผนกำรรับมือนิสัยเอำแต่ใจของนำงไว้บ้ำงเหมือนกัน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 198
 ชายาเฉือนคม
“ข้ำแค่รู้สึกหิวนิดหน่อย ถ้ำคุณชำยจะกรุณำ...” ฮัวหนิงเซียนช้อนตำขึ้นมองเป็นเชิงอ้อน
ไม่ว่ำอย่ำงไรแล้วชำยคนนี้ก็หลงรูปลักษณ์นำงมุขอ้อนก็ยังใช้ได้อยู่เรื่อยๆ
ใบหน้ำใสซื่อของเด็กสำวสำมำรถปัดเป่ำควำมสงสัยออกไปจำกใจของสุ่ยเอ้ำเหยียนจนสิ้น
แม้ว่ำนำงจะไม่ยอมเผยอะไรออกมำก็ตำม ในตอนนี้คนที่เพิ่งจะฟื้นจำกอำกำรเจ็บแล้วนำง
คงจะรู้สึกหิวมำกกว่ำ ต่อให้สืบสำวรำวเรื่องอะไรต่อไปก็รังแต่จะเพิ่มควำมเหนื่อยล้ำให้นำง
เท่ำนั้น เขำเองก็ไม่ต้องกำรให้ว่ำที่ฮูหยินของเขำต้องเจ็บป่วยเรื้อรังเสียด้วย...
“ถ้ำเช่นนั้นเดี๋ยวข้ำจะไปสั่งให้คนเตรียมสำรับให้แล้วกัน”
“ขอบคุณคุณชำย” ฮัวหนิงเซียนยกยิ้มขณะที่ก้มหน้ำลง
กำรที่เขำบอกให้คนเตรียมของให้ก็แสดงว่ำตอนนี้มีคนที่สำมำรถใช้งำนอยู่ไม่น้อยไม่แน่ว่ำ
เขำอำจจะอยู่ที่นี่มำได้สักพักใหญ่แล้ว
แต่ที่น่ำสังเกตคือกำรที่เขำไม่ได้เตรียมอำหำรไว้ก่อนนั้นก็อำจจะแปลได้สองอย่ำงคือหนึ่ง
บ้ำนนี้เป็นเพียงบ้ำนชั่วครำวเท่ำนั้นและเป็นไปได้ว่ำอำจจะมีกำรโยกย้ำยอยู่ตลอด สองก็
คือไม่แน่ว่ำอำจจะมีข่ำวว่ำกำลังจะมีใครมำช่วยเธออยู่และพวกนี้อำจจะรู้ตัวแล้วจึงทำให้
ไม่ได้เตรียมเสบียงหรืออำหำรไว้...
“เจ้ำพักเสียก่อนเถอะ” สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลงก่อนจะเดินออกไป
เมื่อร่ำงของสุ่ยเอ้ำเหยียนพ้นไปแล้วเด็กสำวก็รีบพุ่งไปคว้ำถ้วยยำทันที นำงรีบสำดยำออกไป
นอกหน้ำต่ำงอย่ำงไม่เสียดำยสักนิด จิตใจเธอไม่อำจสงบได้หำกยังมีศัตรูต่อมรับรสตั้งอยู่ใกล้ๆ
เมื่อสำดยำออกไปแล้วเธอจึงได้เห็นวิวข้ำงนอกชัดๆ เป็นครั้งแรก บริเวณนี้เป็นเนินเขำสูง
ท่ำมกลำงภูเขำอีกสองลูกและหำกมองออกไปแล้ว แม้ที่แห่งนี้จะเป็นเพียงกระท่อมเล็กๆ
ก็ตำม... แต่จำกตรงนี้สำมำรถเห็นเมืองฉำงซุนและเมืองฝูซุนได้พร้อมๆ กัน
...นี่ไม่ได้อยู่ที่ฝั่งเหนือรึ?...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 199
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวเบิกตำกว้ำง ในตอนแรกจำกข้อมูลที่ได้มำจำกลู่เฟยว่ำนกส่งข่ำวของฉินหยำงอี้บิน
มำทำงเหนือ หำกเป็นกำรลักลอบก่อเหตุของพวกชนเผ่ำแล้วเธอก็ต้องถูกพำมำทำงเหนือ
ของฉำงซุน แต่ตอนนี้เธอกลับอยู่ทำงใต้ของฉำงซุนทำงเหนือของฝูซุน
...นี่มันอะไรกัน...
คิ้วเรียวสวยขมวดเข้ำหำกันแน่น ในหัวของเธอกำลังประมวลควำมเป็นไปได้อย่ำงรวดเร็ว
ควำมเจ็บแผลถูกละเลยไปชั่วครำวเมื่อถึงครำวฉุกเฉินเช่นนี้ ในตอนนี้ควำมหวังว่ำจะมีใคร
มำช่วยเธอนั้นก็คงพึ่งพำได้แต่ลู่เฟยเท่ำนั้น ถ้ำเธอเดำไม่ผิดลู่เฟยจะต้องแจ้งข่ำวให้กับคนที่
จะมำตำมหำเธอว่ำอยู่หุบเขำฝั่งเหนือแน่ๆ เพรำะนั่นคือข้อมูลที่พวกเธอรู้
...ทำอย่ำงไรดี...
พอถึงตอนนี้โอกำสที่จะมีคนมำตำมหำเธอได้ถูกที่นั้นแทบจะเป็นศูนย์ คงจะมีทำงเดียวที่จะ
ทำให้เธอออกจำกสถำนที่นี้ไปได้คือเธอคงต้องอำศัยกำรเจรจำแลกเปลี่ยนกับสุ่ยเอ้ำเหยียน
ซึ่งก็ไม่แน่ว่ำเธอจะได้ข้อมูลทั้งหมดเท่ำที่สนทนำกันมำเมื่อครู่ก็เห็นได้ชัดว่ำเขำเริ่มที่จะรู้ทัน
วิธีกำรเดินเกมของเธอแล้ว แถมยังเลี่ยงบำลีเก่งเสียจนเธอแทบจะหำช่องโจมตีไม่ได้...
...ก็ต้องเสี่ยงดูอีกครั้ง...
กุบๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้ำม้ำที่ดังขึ้นไม่ไกลนั้นบ่งบอกว่ำกำลังมีบำงคนมุ่งหน้ำมำทำงนี้ ฮัวหนิงเซียนรีบพุ่ง
ไปที่หน้ำต่ำงทันทีแม้ว่ำควำมหวังจะน้อยแต่ก็ยังดีกว่ำไม่มี ควำมเป็นไปได้ที่เสียงม้ำนั้นจะ
เป็นเสียงคนของสุ่ยเอ้ำเหยียนนั้นมีมำกเสียจนเธอไม่อยำกจะคำดหวังอะไรนัก แต่เมื่อเห็น
ภำพคนที่กำลังควบม้ำมำใกล้ๆ ชัดแล้วเด็กสำวก็ได้แต่เบิกตำกว้ำงด้วยควำมประหลำดใจ
...ไม่จริงน่า...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 200
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 44 กังฉิน ทรราช และจิ้งจอกบาดเจ็บ

เด็กสำวรีบร้อนล้มตัวลงนอนทันทีโดยไม่เกรงว่ำแผลตัวเองจะเป็นอย่ำงไร ใบหน้ำของฮัวหนิง
เซียนนั้น จืดเจื่อนจนหำกใครได้เห็นคงอดจะรู้สึกตลกไม่ได้ บำดแผลที่หลังนั้นแม้ไม่กว้ำง
แต่ไม่แน่ว่ำอำจจะเป็นกำรลงมีดที่ค่อนข้ำงลึกไม่น้อย แม้ว่ำฟูกจะค่อนข้ำงนุ่มแต่ก็ยังทำให้
เด็กสำวรู้สึกเจ็บจนน้ำตำเล็ดออกมำเลยทีเดียว
“โอ้ย..” เธอทำได้เพียงกดเสียงร้องให้เบำลงเท่ำนั้น
เด็กสำวรีบหลับตำลงตลบผ้ำห่มขึ้นคลุมตัวให้เหมือนกับว่ำเธอนั้นกำลังอยู่ในห้วงนิทรำให้
มำกที่สุดแม้ว่ำอำกำรเจ็บที่หลังนั้น จะทำให้เธอแทบเก็บสีหน้ำไม่อยู่ก็ตำม ฮัวหนิงเซียน
ยังคงหำยใจไม่ทั่วท้องด้วยควำมตื่นเต้น อีกทั้งในตอนนี้เธอยังได้ยินเสียงหัวใจของเธอชัดเจน
เสียจนหูอื้อไปหมด
...โอ้ย นี่มันความซวยเลเวล 99 รึไง...
ก่อนหน้ำนี้เธอยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ำทำไมตัวเธอที่เอำแต่ทำเรื่องชั่วๆ ถึงได้มำเกิดใหม่ในร่ำง
คุณหนูคนเล็กแห่งตระกูลฮัวที่แสนจะสบำยวันๆ ไม่ต้องทำอะไรก็มีกินมีใช้อย่ำงนั้น แต่ตอนนี้
เธอเข้ำใจชัดเจนแล้วชีวิตของฮัวหนิงเซียนภำยนอกนั้นเป็นแค่กับดัก แท้จริงแล้วเธอแค่มำ
ใช้กรรมในอีกรูปแบบที่ถือว่ำเป็นนรกแต่อยู่ในอำณำจักรเฉียนฉินเท่ำนั้นเอง
เสียงฝีเท้ำของคนสองคนรวมถึงเสียงพูดคุยดังขึ้นจำกข้ำงล่ำงของบ้ำนพักหลังเล็ก แม้จะ
ตั้งใจฟังอย่ำงไรจำกจุดที่เธอนอนอยู่ก็ไม่สำมำรถจับควำมได้มำกเท่ำที่ควรนัก ฮัวหนิงเซียน
ค่อยๆ ผ่อนลมหำยใจช้ำๆ เพื่อตั้งสติตัวเองให้ดี ถ้ำเป็นไปได้ตอนนี้เธอยังไม่อยำกจะเผชิญ
หน้ำกับบุคคลที่เพิ่งเข้ำมำเสียเท่ำไหร่ เธอเสียเลือดมำกไปกับแผลแล้วเกรงว่ำควำมตื่นเต้น
ระดับหัวใจจะวำยที่ชำยคนนั้นชอบมอบให้จะทำให้เลือดเธอสูบฉีดแรงเกินไป
...ซวยจำโบ้ว...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 201
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวพลิกตัวเข้ำหำฝำผนังเพื่อควำมปลอดภัยอีกชั้นเท่ำที่เธอจะทำได้ ตอนนี้เธอมีเพียง
ชุดชำวบ้ำนชำยติดตัวกับแผลอันโตที่หลังและแรงที่ใกล้จะหมดลงทุกที หำกจะให้เธอเสี่ยง
เผชิญหน้ำตอนนี้มีควำมเป็นไปได้ที่เธอจะแพ้และทำแผนทั้งหมดที่เธอเพียรพยำยำมก่อขึ้นมำ
พังในพริบตำนั้นสูงมำก แม้ว่ำเธอจะรู้จุดอ่อนของคนพวกนี้แล้วก็ตำมแต่สภำพเธอตอนนี้
จะให้ขยี้ก็คงไม่ไหว...
เสียงพูดคุยข้ำงล่ำงเงียบลงแล้วก่อนจะถูกทดแทนด้วยเสียงฝีเท้ำที่กำลังย่ำงขึ้นบันไดมำแทน
เธอแทบจะกลั้นหำยใจเพื่อให้ตัวเองนิ่งที่สุดถ้ำไม่ติดว่ำมันจะเป็นควำมคิดโง่ๆ ที่ทำให้เธอ
ดูเหมือนศพและอำจจะตำยจริงๆ เธอคงทำมันแน่ๆ แต่ก็อย่ำงที่ว่ำมันเป็นเพียงควำมคิดโง่ๆ
เท่ำนั้นตอนนี้เธอทำได้แค่ภำวนำให้เธอยังพอมีโชคบ้ำง
“อย่ำงนั้นรึ พวกนั้นพลำดไปสินะ” เสียงกังวำนดังขึ้นไม่ห่ำงนัก
เสียงฝีเท้ำของทั้งสองคนที่มำหยุดอยู่บริเวณข้ำงเตียงของเธอ แม้ไม่ต้องลืมตำเธอก็พอจะ
เดำได้ว่ำตอนนี้อย่ำงน้อยก็ต้องมีสักคนที่ยืนค้ำร่ำงเธออยู่แน่ๆ ฮัวหนิงเซียนทำในสิ่งที่เธอ
เคยคิดว่ำโง่ที่สุดซึ่งก็คือกำรแกล้งหลับ ต่อให้มันจะดูโง่แต่ก็ต้องทำ
...ไม่มีทำงเลือกอื่นนักนี่...
“อย่ำงที่เห็นแผลของนำงยังไม่ทุเลำสักนิด..” สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบำ “อ่ำ..ดู
เหมือนนำงจะดื่มยำแล้ว”
อย่ำงน้อยยำที่เธอเทออกนอกหน้ำต่ำงก็มีประโยชน์อยู่บ้ำง ฮัวหนิงเซียนที่กำลังแกล้งปิดตำ
อยู่นั้น ทุ่มควำมสนใจทั้งหมดไปที่กำรแอบฟังเพื่อวิเครำะห์เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอ
ต่อไป แต่ดูเหมือนว่ำเธอจะมุ่งควำมสนใจไปที่เสียงมำกไป จนไม่ทันระวังตัวเมื่อมือของ
บำงคนเข้ำมำสัมผัสที่ใบหน้ำจึงทำให้เธอสะดุ้งทันที
...เอำแล้วไง...
“ไม่ได้หลับสินะ”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 202
 ชายาเฉือนคม
เสียงทุ้มกังวำนดังขึ้นพร้อมๆ กับใบหน้ำอมยิ้มของเจ้ำของเสียง ฮัวหนิงเซียนลืมตำทันที
โดยไม่ระวังกริยำอีกต่อไป เขำคงรู้ตั้งแต่เดินเข้ำมำแล้วว่ำเธอไม่ได้หลับจริงๆ ชำยคนนี้
ฉลำดเป็นกรดไม่มีทำงที่จะไม่รู้แน่ๆ เผลอๆ เจ้ำของบ้ำนที่ยืนอยู่ข้ำงกันก็คงรู้ด้วย
“...ถวำยพระพรหวังเจ็ด” ฮัวหนิงเซียนยกแขนทั้งสองข้ำงขึ้นทำควำมเคำรพแบบส่งๆ เท่ำที่
ร่ำงกำยของเธอพอจะไหวเท่ำนั้น ในตอนนี้กำรยกแขนแต่ละข้ำงก็ดูจะทรมำนเหลือเกิน
“ไม่ต้องมำกพิธีหรอกเจ้ำเจ็บอยู่นี่”
แม้จะพูดเช่นนั้นแต่ว่ำใบหน้ำของเขำกลับมีแววควำมเครียดแสดงออกมำเหมือนกันยำมเมื่อ
กล่ำวถึงอำกำรเจ็บของเด็กสำว ฉินหยำงอี้มองไปที่ผ้ำห่มที่เปรอะไปด้วยเลือดของเด็กสำว
ด้วยสีหน้ำไม่สู้ดีนัก อย่ำงไรนำงก็เป็นน้องสำวของแม่ทัพฮัว นำงต้องมำอยู่ในสภำพนี้มัน
ช่ำงดูน่ำอดสูเหลือเกิน
เด็กสำวตัวเล็กในชุดชำวบ้ำนชำยปอนๆ ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดจำนวนไม่น้อย ใบหน้ำ
ของนำงซีดเผือด ผมเผ้ำสยำยยำวรุงรัง อีกทั้งเนื้อตัวยังสั่นน้อยๆ คล้ำยกับจับไข้ หำกแต่มี
เหงื่อซึมชื้นบริเวณหน้ำผำกอยู่ประปรำย
...สภำพแย่กว่ำที่คิด...
แม้จะรู้ว่ำเป็นกำรลงมือของพวกชนเผ่ำที่เข้ำก่อกวนค่ำย แต่เขำก็ไม่คิดว่ำจะลงมือรุนแรง
ถึงเพียงนี้ ไม่ว่ำอย่ำงไรฮัวหนิงเซียนก็เป็นเพียงเด็กสำวเท่ำนั้น กำรที่นำงมีแผลใหญ่นั้นไม่
ว่ำดูอย่ำงไรก็เกินกว่ำเหตุ ต่อให้นำงต่อสู้ขัดขืนก็น่ำจะเป็นกำรพลั้งมือด้วยบันดำลโทสะ
แต่หำกเป็นเช่นนั้นก็ไม่แน่ว่ำนำงอำจจะตำยไปแล้ว กำรที่นำงยังรอดอยู่แต่มีแผลใหญ่ไม่
ว่ำดูอย่ำงไร ก็ไม่สู้เหมือนฝีมือพวกก่อกวนค่ำยเอำเสียเลย...
“คุณชำยสุ่ย”
ฮัวหนิงเซียนหันไปหำชำยที่อย่ำงน้อยเธอก็สบำยใจที่จะสนทนำด้วยมำกกว่ำในตอนนี้
ใบหน้ำของสุ่ยเอ้ำเหยียนนั้นไม่แสดงอำรมณ์ใดๆ สำยตำเขำจดจ้องไปที่รอยเลือดของเธอ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 203
 ชายาเฉือนคม
เท่ำนั้น แต่เมื่อได้ยินเสียงเธอเรียกเขำก็มีท่ำทีตอบรับที่เป็นปกติ
“คุณหนู ถ้ำเจ้ำพอขยับตัวไหว ข้ำให้คนเตรียมสำรับไว้แล้ว”
สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยด้วยสีหน้ำไม่สู้สะดวกใจนัก กำรที่ฉินหยำงอี้เสด็จมำตอนนี้เขำเองก็ไม่คิดว่ำ
จะเกิดขึ้นเช่นกัน เพรำะตำมที่นัดกันไว้ก็คือล่อพวกทหำรออกมำจำกค่ำยแล้วหวังผู้นี้จะต้อง
เป็นผู้ขอตรึงกำลังอยู่ในค่ำยเพื่อที่จะคอยอำนวยควำมสะดวกให้กับคนที่จะบุกเข้ำไปต่อ
อีกทั้งหำกเขำยอมเล่นตำมแผนแล้ว พวกเขำจะส่งพวกโจรกล้ำตำยเข้ำไปแกล้งแพ้ เพื่อให้
ฉินหยำงอี้ได้ผลงำนต่อหน้ำฮ่องเต้อีกด้วย แต่อยู่ๆ ชำยคนนี้กลับมำปรำกฏตัวหน้ำบ้ำนพัก
ชั่วครำวหลังนี้แล้วบอกว่ำต้องกำรพบน้องสำวของแม่ทัพฮัว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...
“...ขอบคุณ” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยเสียงเบำ
ควำมเจ็บที่หลังของเธอเริ่มทวีขึ้นทุกขณะที่เธอลุกขึ้น เด็กสำวผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ได้ยิน
คำอธิบำยเรื่องกำรปรำกฏตัวของหวังเจ็ดในบ้ำนหลังนี้อย่ำงที่ควรเป็น แต่มันก็ไม่จำเป็น
ในเมื่อเธอบอกเขำไปแล้วว่ำเธอรู้เรื่องเลขำจงเขำก็คงจะไม่เสียเวลำอ้ำงหรือแก้ตัวอีก ส่วน
อีกคนก็ไม่มีควำมจำเป็นจะต้องอธิบำยอะไรเธอเสียด้วย
ตอนนี้ก็เท่ำกับว่ำเธอเป็นผู้รู้เห็นเรื่องกังฉินและกำลังอยู่ในดงของกังฉินที่คิดว่ำบำงทีตัวเธอ
อำจจะเป็นฝ่ำยของพวกตงฉิน สภำพโดยรวมคือเธอบำดเจ็บไม่มีแรง และต่อให้มีแรงก็ทำ
อะไรไม่ได้อยู่ดี สุ่ยเอ้ำเหยียนแม้จะเป็นเพียงบัณฑิตไม่มีวิทยำยุทธก็จริงแต่ด้วยแรงชำยแล้ว
ไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็แพ้ ส่วนอีกคนเธอไม่รู้ควำมสำมำรถของเขำแต่ถ้ำให้เดำก็ไม่น่ำจะกระจอก
นักหรือต่อให้กระจอกจริงเธอก็แพ้อยู่ดี!!
“พวกเจ้ำกำลังจะทำนอำหำรค่ำงั้นหรือ?” ฉินหยำงอี้ถำมขึ้นด้วยน้ำเสียงสบำยๆ ยำกจะ
คำดเดำว่ำเขำคิดอะไรอยู่
“พ่ะย่ะค่ะ” สุ่ยเอ้ำเหยียนเอ่ยเพียงเท่ำนั้น
ในสถำนกำรณ์ที่ไม่อำจจะควบคุมหรือคำดเดำได้นั้นสิ่งที่ฉลำดที่สุดที่ควรจะทำคือเล่นตำมน้ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 204
 ชายาเฉือนคม
ไปก่อน แล้วค่อยไปจัดกำรสถำนกำรณ์เฉพำะหน้ำเอำ อย่ำงไรเสียตอนนี้ฮัวหนิงเซียนก็ยัง
เจ็บอยู่แถมก่อนหน้ำนี้ นำงได้พูดออกมำแล้วว่ำ ตัวนำงไม่คิดจะเปิดเผยเรื่องกำรลักพำตัว
แม้จะยังไม่รู้เหตุผลและยังไม่สำมำรถคำดเดำใจนำงได้แต่ดูจำกท่ำทีของนำงทีพ่ ยำยำมเพิกเฉย
หวังเจ็ดแล้วก็เป็นไปได้ว่ำนำงจะช่วยให้สถำนกำรณ์นี้ผ่ำนพ้นไปได้
“ถ้ำเช่นนั้นข้ำขอร่วมทำนด้วยจะได้หรือไม่” คำขอหน้ำตำเฉยของเขำทำเอำทั้งเจ้ำบ้ำน
และคนป่วยทึ่งไปไม่น้อย
“...ท่ำน” ฮัวหนิงเซียนหมดคำจะเอ่ย
ถ้ำเธอคำดเดำไม่ผิดภำพสถำนกำรณ์ในค่ำยตอนนี้ก็คือทุกคนร่วมกันออกตำมหำตัวน้องสำว
ของแม่ทัพฮัวแล้ว ชำยคนนี้ก็คงจะต้องออกมำด้วยและที่เขำมำตำมถูกก็เพรำะว่ำเขำเป็น
พวกเดียวกับสุ่ยเอ้ำเหยียนไง เรื่องนั้นก็พอเข้ำใจอยู่หรอก...
แต่ว่ำอย่ำงไรเขำก็อยู่ในฐำนะคนที่ออกตำมหำน้องสำวของแม่ทัพที่ถูกลักพำตัวและตอนนี้
เขำก็เจอเด็กคนนั้นกับคนที่สั่งกำรให้ลักพำตัวมำแล้ว เขำที่เป็น
คนที่ออกตามหาตัวเหยื่อ
กลับจะมำนั่งล้อมวงทำนอำหำรพร้อมๆ กับ
เหยื่อ
และ
คนลักพาตัว
มันไม่แปลกไปหน่อยหรือ
“ถ้ำไม่ทรงรังเกียจอำหำรทั่วไปแล้วที่นี่ก็มีอำหำรพอสำหรับพระองค์”
ที่ซ้ำร้ำยไปกว่ำนั้น คนที่ลักพำตัวมำก็ออกปำกตั้งสำรับรับรองเสียด้วย ถ้ำให้เธอคิดแบบโง่ๆ
เลยก็คือชำยคนนี้ไม่ได้มำช่วยเธอแน่ๆ อำจจะออกตำมหำตำมมำรยำท แล้วก็แวะมำเจอสุ่ย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 205
 ชายาเฉือนคม
เอ้ำเหยียนรำยงำนควำมเป็นไปในค่ำยแล้วค่อยควบม้ำกลับไปบอกคนในค่ำยว่ำไม่เจอเธอ
ซ้ำร้ำยกว่ำนี้อำจจะไปบอกข่ำวผิดๆ ให้กับคนในค่ำยอีก
...ประเสริฐจริงๆ...
“ขอบคุณคุณชำย” ฉินหยำงอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบเช่นเคย “ข้ำเดินทำงมำนำนเหนื่อย
เหลือเกิน”
...เอำที่สบำยใจเลยเพคะ...
ฮัวหนิงเซียนตั้งใจจะทำตัวเป็นตัวประกันฝุ่นทรำยไร้ควำมหมำยทันที ในเมื่อทั้งสองคนกล้ำ
จะแบไพ่ใหญ่ในมือต่อหน้ำเธออย่ำงนี้แล้ว เธอในตอนนี้ทำได้ดีสุดก็แค่หมอบเท่ำนั้นเพรำะ
อย่ำงไรเสียเกมนี้ก็ไม่ใช่เกมของเธออยู่ดี
...ไว้ค่อยหำโอกำสใหม่หลังจำกแผลหำยแล้วกัน...
“คุณหนูพอจะลุกไหวหรือไม่” สุ่ยเอ้ำเหยียนทอดน้ำเสียงถำมด้วยควำมอ่อนโยน
ไม่ว่ำอย่ำงไรในสำยตำของสุ่ยเอ้ำเหยียนแล้วฮัวหนิงเซียนก็ยังเป็นเด็กผู้เครำะห์ร้ำยที่ต้อง
ได้รับกำรดูแลอยู่ดี กำรที่นำงยอมดื่มยำนั้น ทำให้เขำใจชื้นขึ้นมำไม่น้อยขอเพียงเท่ำนั้น
สำหรับเขำตอนนี้ก็เพียงพอแล้วเพรำะอำกำรของนำงหำกไม่ได้ดื่มยำแล้วย่อมยำกที่จะหำยดี
“ไม่ได้เจ็บอะไรมำกมำยนัก..” ฮัวหนิงเซียนปดขณะขยับตัวออกจำกผ้ำห่ม
ไหนๆ ก็จะมำกันขนำดนี้แล้วไปให้สุดจะเป็นอะไรไป คนมำช่วยเหยื่อกับคนลักพำตัวชวนกัน
ทำนอำหำรค่ำ ตัวประกันอย่ำงเธอจะลงไปร่วมวงก็คงไม่ผิดแปลกเสียเท่ำไหร่หรอก..
เด็กสำวค่อยๆ ยันตัวไปข้ำงหน้ำทีละน้อย เพรำะแท้จริงแล้วควำมเจ็บที่หลังของเธอนั้นไม่ใช่
น้อย อีกทั้งเธอยังเผลอกระโดดลงเตียงตอนที่เห็นว่ำม้ำของฉินหยำงอี้ควบเข้ำมำอีก จะให้
เธอเคลื่อนตัวออกไปอย่ำงคล่องแคล่วนั้นคงเป็นไปไม่ได้แน่ๆ ควำมเจ็บเกิดขึ้นในทุกๆ ฉื่อ
ที่ร่ำงกำยเธอขยับเลยทีเดียว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 206
 ชายาเฉือนคม
“เจ้ำดูท่ำจะเจ็บมำกนะน้องหนิงเซียน” เสียงกังวำนของหวังเจ็ดดังขึ้นพร้อมๆ กับสีหน้ำ
เคร่งเครียดกว่ำเคย
หวังหนุ่มนึกไม่ถึงว่ำจะมีกำรลงมือกันรุนแรงขนำดนี้เกิดขึ้นในขณะที่เขำยังอยู่ในค่ำย ดูจำก
รอยเลือดที่เริ่มซึมออกมำจำกชุดของเด็กสำวก็ไม่อำจจะวำงใจได้ บ้ำนหลังนี้ไม่ว่ำอย่ำงไร
ก็เป็นแค่บ้ำนพักชั่วครำวเท่ำนั้น ข้ำวของเพื่อทำแผลหรือต้มยำก็คงจะไม่พอเป็นแน่
ฮัวหนิงเซียนจัดเป็นสตรีตัวเล็กที่สุขภำพไม่สู้ดีนัก หำกนำงกระทบกระเทือนมำกก็อำจจะ
ทำให้แผลของนำงเลวร้ำยลงไปอีก ในฐำนะที่นำงเป็นหมำกตัวสำคัญบนกระดำนเขำไม่อำจ
จะปล่อยนำงตำยไปตอนนี้ได้จริงๆ
“...” สุ่ยเอ้ำเหยียนขมวดคิ้วกับสรรพนำมที่ฉินหยำงอี้ใช้เรียกฮัวหนิงเซียนไม่น้อย
ถึงแม้ว่ำในแผนกำรจะมีกำรอ้ำงสนิทกับภรรยำหลวงของคหบดีฮัวก็ตำม แต่ก็ใช้แค่เพียง
ในกำรประชุมเรื่องงำนสถำปนำอำณำจักรเฉียนฉินเท่ำนั้นไม่เกี่ยวกับเวลำทัว่ ไปหรือแม้กระทั่ง
กำรพบเจอฮัวหนิงเซียน หวังเจ็ดไม่จำเป็นต้องลดตัวไปสนิทสนมกับคนระดับล่ำงนี่คือ
ข้อตกลงที่บิดำของเขำให้ไว้กับพระสนม
...แล้วทำไม...
“ข้ำเจ็บมำก” ฮัวหนิงเซียนตอบตำมตรงด้วยสีหน้ำไม่สู้ดีนัก
ในตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกว่ำเลือดกำลังทะลักออกมำจำกบริเวณแผลของตัวเองไม่หยุด ปลำยนิ้วมือ
และปลำยเท้ำของเธอเริ่มเย็นจำกอำกำรขำดเลือดแล้ว ภำพที่เธอเห็นตรงหน้ำก็เริ่มเลือน
ลำงลงทุกขณะ หำกแต่เธอยังคงพยำยำมประคองสติเอำไว้ให้มั่น เธอไม่อยำกสลบไปอีกครั้ง
เพรำะเธอไม่รู้ว่ำร่ำงกำยของฮัวหนิงเซียนจะรับได้แค่ไหน
บุรุษทั้งสองเองก็เริ่มสังเกตเห็นอำกำรผิดปกติเช่นกัน ฉินหยำงอี้ที่อยู่ใกล้กว่ำพุ่งตัวเข้ำไป
ประชิดกับร่ำงเล็กของเด็กสำวก่อน เมื่อเห็นว่ำรอยเลือดของนำงนั้นขยำยใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
เขำก็รีบสกัดจุดชีพจรของนำงทันที เพื่อหยุดกำรไหลเวียนของโลหิตบำงจุดชั่วครำวก่อน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 207
 ชายาเฉือนคม
“ท่ำน...” สุ่ยเอ้ำเหยียนไม่อำจเอ่ยยั้งชำยที่เข้ำประชิดตัวเด็กสำวทัน
“เจ้ำไม่ได้ดื่มยำสมำนแผลลงไปสินะ” ฉินหยำงอี้เอ่ยเสียงเข้ม
อำกำรของฮัวหนิงเซียนตอนนี้เรียกว่ำย่ำแย่ลงกว่ำเดิมอย่ำงเห็นได้ชัด ใบหน้ำของนำงซีด
เผือดบวกกับร่ำงกำยที่เย็นรำวกับกำลังจับน้ำแข็งอยู่นั้น ต่อให้โง่เง่ำเพียงใดก็ยังดูออกว่ำ
ตอนนี้หยินในร่ำงกำยของนำงน้อยลงเต็มทีแล้ว เด็กสำวทั่วไปมักไม่ได้ฝึกลมปรำณนั่นยิ่ง
ทำให้นำงไม่สำมำรถประคองอำกำรตัวเองได้
“เจ้ำ..” สุ่ยเอ้ำเหยียนแทบจะผลุสวำทคำด่ำใส่เธอถ้ำไม่ติดว่ำมีคนตำแหน่งสูงนั่งค้ำหัวอยู่
เขำโมโหที่นำงไม่ยอมเชื่อฟังทั้งยังดื้อรั้นจนสร้ำงเรื่องให้ตัวเองเจ็บขนำดนี้ ทั้งควำมเจ็บใจ
ที่ตัวเองเป็นเหตุผสมกับควำมเป็นห่วงและหงุดหงิดที่กำรรักษำไม่เป็นไปได้ดั่งใจคิด ทำให้
บัณฑิตที่ไม่ว่ำจะเรื่องไหนก็สุขุมเสมออดจะระเบิดอำรมณ์ออกมำไม่ได้
“ใจเย็นก่อนคุณชำยสุ่ย” ฉินหยำงอี้เอ่ยปรำม “ให้ข้ำดูแผลนำงก่อนจะดีกว่ำ”
ฉินหยำงอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบหำกแต่แฝงควำมเฉียบขำดไว้อย่ำงเต็มที่ แม้จะไม่ค่อยเป็น
ที่รู้กันเสียเท่ำไหร่ว่ำหวังเจ็ดผู้นี้มีควำมรู้ด้ำนกำรแพทย์เป็นเลิศ แต่สุ่ยเอ้ำเหยียนนับเป็นผู้
ทีไ่ ด้รู้ถึงควำมสำมำรถนี้ของฉินหยำงอี้โดยไม่ได้ตั้งใจ ในเวลำนี้สุ่ยเอ้ำเหยียนไม่มีทำงเลือก
นอกจำกพยักหน้ำอนุญำตเพรำะอย่ำงไรเสียตอนนี้อำกำรของฮัวหนิงเซียนก็ต้องมำก่อน
ฮัวหนิงเซียนที่ถูกสกัดจุดเอำไว้นั้น เจ็บจนร้องแทบไม่ออกควำมเจ็บร้ำวตอนนี้รำวกับมีคน
เอำคีมเหล็กอันยักษ์มำบีบกระดูกสันหลังของเธอไว้มันเป็นควำมเจ็บที่ไม่สำมำรถอธิบำยได้
จริงๆ น้ำตำของเด็กสำวไหลพรำกในขณะที่ตัวเธอถูกจับคว่ำลงอย่ำงเบำมือแต่ถึงกระนั้น
กำรสะเทือนเล็กๆ น้อยๆ ในตอนนี้ก็นับว่ำหนักหนำสำหรับเธอไม่น้อย
...ตำยแน่...
เธอเคยเรียนรู้เรื่องกำรฆ่ำคนมำก่อนในชำติที่แล้วกำรแทงเข้ำใกล้กระดูกสันหลังนั้น หำกไม่
ตำยก็มีโอกำสจะเป็นอัมพำตสูงมำก ในตอนนี้ถึงเธอจะไม่รู้ว่ำสองแผลนั้นใกล้กระดูกสันหลัง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 208
 ชายาเฉือนคม
แค่ไหนก็ตำม แต่ควำมเป็นไปได้จำกอำกำรเจ็บนั้นมำกเหลือเกิน
“คุณชำยท่ำนช่วยไปเอำอุปกรณ์ทำแผลให้ข้ำหน่อย” ฉินหยำงอี้สั่งชำยเจ้ำของบ้ำน
ในเวลำฉุกเฉินเช่นนี้ไม่มีใครมำมัวคิดเล็กคิดน้อยแล้ว สุ่ยเอ้ำเหยียนรีบรุดตัวออกไปคว้ำชุดยำ
มำอย่ำงรวดเร็ว ในขณะที่ฉินหยำงอี้ปลดชุดด้ำนนอกของฮัวหนิงเซียนออกอย่ำงรวดเร็ว
ในขณะที่นำงยังนอนคว่ำหน้ำอยู่ แผ่นหลังขำวสะอำดของฮัวหนิงเซียนปรำกฏรอยแผลของ
รอยที่เต็มไปด้วยเลือดเลอะเต็มแผ่นหลังไปหมด
กำรหำยใจของเด็กสำวนั้นแผ่วเบำจนน่ำเป็นห่วงฉินหยำงอี้คลุมเสื้อผ้ำในจุดอื่นๆ ที่ไม่ควร
ปรำกฏแก่สำยตำชำยเอำไว้ เพื่อบดบังไม่ใช้ชำยที่กำลังจะหิ้วอุปกรณ์ทำแผลเข้ำมำเห็น ผ้ำ
พันแผลที่ถูกพันไว้ไม่แน่นมำก หำกแต่ปรำณีตบ่งบอกได้ว่ำเป็นคนมีฝีมือดูท่ำว่ำก่อนหน้ำนี้
ชำยคนนี้คงเสี่ยงพำนำงไปรักษำกับผู้เชี่ยวชำญมำบ้ำงแล้วแน่นอน
“แผลเรียบร้อยดีนี่ เจ้ำนอนนิ่งๆ ก่อน อย่ำขยับ” ฉินหยำงอี้สั่งเสียงเบำ
“...อือ้ อ อย่ำ..” เด็กสำวตอบเพียงแต่เสียงครวญครำงเท่ำนั้น
เนื้อตัวเย็นเฉียบของฮัวหนิงเซียนบ่งบอกว่ำนำงเสียเลือดไปไม่น้อย ฉินหยำงอี้ประทับฝ่ำมือ
ลงกลำงหลังของเด็กสำวก่อนจะถ่ำยปรำณผ่ำนลงไปเพื่อเพิ่มควำมอบอุ่นให้กับร่ำงกำยของ
เด็กสำวแม้จะช่วยได้ไม่มำกแต่ก็ดีกว่ำไม่ทำอะไรลงไปเลยลมหำยใจแผ่วเบำของนำงนั้นไม่
อำจทำให้ใจของเขำสงบลงได้
...ไม่ว่ำอย่ำงไรเจ้ำยังตำยตอนนี้ไม่ได้หมำกตัวสำคัญของข้ำ...
เงำร่ำงของสุ่ยเอ้ำเหยียนที่กำลังจะเดินเข้ำมำทำให้ฉินหยำงอี้เริ่มนึกแผนกำรบำงอย่ำงออก
หวังหนุ่มยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะปรำยตำมองร่ำงเล็กที่หอบหำยใจรวยระรินอยู่บนเตียง
“เจ้ำช่วย....” ฉินหยำงอี้กระซิบสองสำมคำลงข้ำงหูของฮัวหนิงเซียน
เด็กสำวที่ได้ยินประโยคนั้นถึงกับเบิกตำกว้ำงด้วยควำมตกใจ ตอนนี้ที่น่ำกลัวกว่ำอำกำร
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 209
 ชายาเฉือนคม
ของเธอก็คือชำยคนนี้นี่แหละ แต่ต่อให้คิดอย่ำงนั้นไปก็ไม่ใช่ว่ำเธอจะมีทำงเลือกมำกนัก
เด็กสำวพยักหน้ำรับเบำๆ ก่อนจะพยำยำมกลั้นเสียงร้องของตัวเองต่อไป
“ข้ำเอำของจำเป็นมำแล้ว”
สุ่ยเอ้ำเหยียนเดินเข้ำมำพร้อมกับอุปกรณ์เล็กๆ น้อยๆ ที่พอหำได้ เพรำะเมื่อเช้ำตอนที่ได้
ร่ำงนำงมำเขำรีบพำนำงไปหำแม่เฒ่ำท้ำยเมืองให้รักษำแผลให้จึงทำให้ในบ้ำนพักชั่วครำว
หลังนี้ไม่ได้มีอุปกรณ์ครบเท่ำที่ควร และนั่นก็เป็นจุดที่ฉินหยำงอี้สังเกตได้เช่นกัน
...ว่ำแล้วว่ำที่นี่ต้องไม่มีของ...
“เจ้ำไม่มียำประสำนเส้นประสำทรึ?” ฉินหยำงอี้ถำมขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ขออภัยหวังเจ็ด บ้ำนชั่วครำวหลังนี้มีของเพียงเท่ำนี้”
ควำมรู้สึกผิดทำเอำจิตใจของสุ่ยเอ้ำเหยียนหนักอึ้งไปหมด เป็นควำมประมำทของเขำเอง
ที่ทำให้นำงเจ็บแถมแผลนำงใหญ่ขนำดนี้แทนที่เขำจะปล่อยให้นำงพักฟื้นที่เรือนของแม่เฒ่ำ
แต่เขำกลับดื้อดึงพำนำงเดินทำงขึ้นมำที่หลบภัยลับ ที่ไม่มีแม้แต่ควำมพร้อมของอุปกรณ์
ทำแผล เขำห่วงแผนกำรจะแตกมำกกว่ำอำกำรของนำง แถมตอนนี้อำกำรนำงก็ยังแย่ลงอีก
ทุกอย่ำงล้วนเป็นเพรำะเขำ
“พำนำงไปทำแผลกับแม่เฒ่ำเถอะ”
สุ่ยเอ้ำเหยียนเสนอทำงเลือกที่เขำคิดว่ำดีที่สุดแล้วสำหรับตอนนี้ขึ้นมำ อย่ำงไรก็ตำมที่เรือน
แม่เฒ่ำย่อมมีของพร้อมมำกกว่ำที่นี่
“ไม่ได้หำกเคลื่อนย้ำยนำงครั้งนี้ แผลจะกระทบกระเทือนมำก”
ฉินหยำงอี้เอ่ยตำมตรงแผลของฮัวหนิงเซียนอยู่ใกล้จุดชีพจรมำกเกินไป หำกเคลื่อนย้ำย
ตอนนี้ก็อำจจะทำให้นำงเสียเลือดมำกจนตำยได้ แต่ถึงอย่ำงนั้นก็ถือเป็นโอกำสดีของเขำ
เช่นกันเพรำะมันยังมีอีกวิธีที่จะสำมำรถรักษำนำงได้และสุ่ยเอ้ำเหยียนที่กำลังห่วงว่ำที่ฮูหยิน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 210
 ชายาเฉือนคม
ของตัวเองก็ไม่มีทำงเลือกอื่นนอกจำกเลือกวิธีนี้...
“ถ้ำเช่นนั้น.. จะทำอย่ำงไร” สุ่ยเอ้ำเหยียนถำมอย่ำงหมดปัญญำ
สภำพของฮัวหนิงเซียนที่หำยใจรวยระรินนั้น ทำเอำเขำแทบตั้งสติไม่อยู่ เด็กสำวหันหน้ำ
มำทำงเขำด้วยใบหน้ำที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตำนำงอ้ำปำกคล้ำยจะพูดบำงอย่ำงหำกแต่
ไม่มีเสียงออกมำ ภำพนั้นทำให้เขำตัดสินใจได้ทันที ร่ำงสูงของบัณฑิตสุ่ยหุนหันออกจำกห้อง
ไปอย่ำงรวดเร็ว
เวลำผ่ำนไปไม่ถึงสำมอึดใจทั้งสองคนในห้องก็ได้ยินเสียงม้ำควบออกไปจำกเรือนอย่ำงรวดเร็ว
ฮัวหนิงเซียนที่เจ็บเจียนตำยได้แต่นอนภำวนำให้ตัวเองไม่หมดสติไปเสียก่อน...
...พอใจแล้วสินะ...
เด็กสำวได้แต่คิดในใจในขณะที่ดวงตำของนำงเริ่มปรือลง ผ้ำชุบน้ำอุ่นเริ่มเช็ดทำควำมสะอำด
ครำบเลือดบริเวณหลังอย่ำงแผ่วเบำก่อนที่ขวดยำขวดเล็กๆ จะถูกหยิบออกมำจำกแขนเสื้อ
ตัวยำที่ค่อนข้ำงเย็นถูกป้ำยลงไปยังแผลทั้งสองอย่ำงรวดเร็ว ควำมเจ็บแสบของยำนั้นทำเอำ
คนป่วยดิ้นพล่ำนหำกแต่ไม่มีเสียงใดออกมำจำกปำกของเด็กสำวมีเพียงเสียงอึกอักเท่ำนั้น
มือเรียวของคนรักษำแผลเอง ก็กดแขนขำคนเจ็บไว้เช่นกัน
“อดทนหน่อย ยำประสำนเส้นประสำทจะทำให้ทั้งเนื้อและแผลของเจ้ำติดกันไวขึ้น”
เสียงอธิบำยเรียบๆ ของฉินหยำงอี้ไม่ช่วยให้เธอหำยเจ็บเลยแม้แต่น้อย
เด็กสำวยังคงดีดตัวไปมำด้วยควำมเจ็บทรมำนทั้งน้ำตำและเหงื่อของเธอไหลซึมออกมำไม่
หยุดหย่อน ฮัวหนิงเซียนเวียนหัวและร้อนบริเวณเบ้ำตำจนไม่อำจจะยั้งตัวเองได้อีกต่อไป
เด็กสำวดีดตัวขึ้นมำนั่งก่อนจะสำรอกเลือดปริมำณไม่น้อยออกมำทันที
โลหิตปริมำณไม่น้อยเปรอะเต็มชุดของชำยผู้สูงศักดิ์หำกแต่เขำดูไม่ถือสำนัก ชำยหนุ่มหยิบ
ผ้ำสะอำดอีกผืนเช็ดครำบเลือดบริเวณใบหน้ำให้กับเด็กสำวอย่ำงแผ่วเบำก่อนจะประคอง
ให้ร่ำงของคนป่วยอยู่นิ่งๆ มือเรียวของชำยหนุ่มค่อยๆ ถ่ำยปรำณเข้ำไปปรับกำรไหลเวียน
ของเลือดอย่ำงแผ่วเบำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 211
 ชายาเฉือนคม
ควำมอุ่นที่ค่อยๆ แผ่เข้ำมำในร่ำงกำยทำให้คนป่วยเริ่มตั้งสติได้ทีละน้อย เด็กสำวกระพริบ
ตำถี่ๆ เพื่อไล่น้ำตำที่ไหลมำบดบังทัศนียภำพออกไป ริมฝีปำกเล็กยังคงสั่น กลิ่นคำวเลือด
ยังคงคละคลุ้งอยู่ในปำกของเธอ เด็กสำวหำยใจหอบแรงๆ อยู่เกือบครึ่งเค่อโดยมีชำยหนุ่ม
นั่งประคองคอยถ่ำยปรำณให้อย่ำงใจเย็น
อำกำรของฮัวหนิงเซียนไม่จัดว่ำดีขึ้นนัก แต่จำกกลิ่นคล้ำยเปลือกไม้ไหม้ที่โชยขึ้นมำจำกแผล
ของนำงนั้นบ่งบอกว่ำตัวยำประสำนเส้นประสำทนั้นกำลังทำหน้ำที่ของมันอยู่ ดวงตำที่ชื้น
ไปด้วยน้ำตำช้อนมองคนที่กำลังประคองเธออยู่ด้วยสำยตำไม่ไว้ใจนัก
“..แฮ่ก ไหนว่ำไม่มียำประสำนอะไรนั่นไง” ฮัวหนิงเซียนเมื่อเริ่มพูดได้ก็เอ่ยถำมทันที
“ก็ที่บ้ำนหลังนี้ไม่มีจริงๆ ข้ำไม่ได้บอกว่ำข้ำไม่มีนี่”
ฉินหยำงอี้เอ่ยหน้ำตำเฉยก่อนจะจับฮัวหนิงเซียนหันหลังเพื่อดูแผลอีกครั้ง แผลที่ค่อยๆ
ประสำนเข้ำหำกันอย่ำงมหัศจรรย์ ทำให้เขำพอใจไม่น้อยสมกับเป็นยำชั้นดี
หวังหนุ่มยกยิ้มอย่ำงถูกใจก่อนจะลอบมองเด็กสำวที่กำลังปำดเหงื่อตัวเองอีกครั้ง ในตอนนี้
คงเรียกว่ำนำงคืนสติมำได้เกือบเต็มร้อยแล้ว เพรำะจำกถ้อยคำที่นำงพูดนั้นบ่งบอกว่ำนำง
ได้กลับมำเป็นฮัวหนิงเซียนบนกระดำนหมำกอีกครั้ง แต่ถึงกระนั้นนำงกลับไม่มีท่ำทีว่ำจะ
เขินอำยเลยแม้แต่น้อย
...หรือว่ำนำงไม่รู้ตัวว่ำนำงกำลังเปลือยอกอยู่...
“ท่ำนมันคนสับปลับ” ฮัวหนิงเซียนหมุนตัวกลับมำจัดกำรกับชำยตรงหน้ำทันที
นำงโดนบอกให้แกล้งทำหน้ำเจ็บปวดบีบน้ำตำไล่สุ่ยเอ้ำเหยียนออกไปจำกเรือนไม่งั้นจะ
ปล่อยกำรสกัดจุด ให้เลือดไหลหมดตัวตำย... ชำยคนนี้กล้ำขู่แม้กระทั่งกับเด็กผู้หญิงที่
กำลังบำดเจ็บหนัก เธอไม่กล้ำจินตนำกำรถึงแผ่นดินภำยใต้กำรปกครองของชำยคนนี้จริงๆ
...ทรรำชชัดๆ...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 212
 ชายาเฉือนคม
“ต่อว่ำข้ำไปเถอะน้องหนิงเซียน”
ฉินหยำงอี้ยกยิ้มพลำงหลุบตำลงมองเรือนร่ำงของคนเจ็บที่กำลังจะหำยดี แม้ว่ำเขำจะผ่ำน
สตรีมำไม่น้อย แต่ก็ต้องยอมรับว่ำทรวดทรงของเด็กสำวที่เพิ่งจะเข้ำวัยสำวได้ไม่นำนคนนี้
นับว่ำเป็นหนึ่งเลยทีเดียว ไม่ว่ำจะผิวขำวเนียนดั่งหิมะแรกหรือทรวงอกอิ่มที่กำลังกระเพื่อม
ขึ้นลงด้วยแรงหำยใจของนำงนั้นเรียกได้ว่ำยำกจะละสำยตำทีเดียว
...แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้...
“นอกจำกข้ำจะเป็นคนสับปลับแล้วข้ำยังเป็นคนลำมกมำกด้วย ทำงที่ดีเจ้ำรีบสวมเสื้อผ้ำ
ก่อนจะดีกว่ำ”
เมื่อเขำทักขึ้นเธอจึงเพิ่งรู้ตัวว่ำบัดนี้เธอกำลังเปลือยอยู่ต่อหน้ำเขำ ใบหน้ำของเด็กสำวแดงซ่ำน
ก่อนจะรีบคว้ำผ้ำห่มขึ้นมำคลุมตัวทันที เธอเริ่มเข้ำใจควำมรู้สึกอยำกตำยจริงๆ ตอนนี้เอง
ควำมอับอำยนั้น มำกเกินจนเธอรู้สึกว่ำตัวเธอจะระเบิดอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่ำเธอไม่เคยแต่งตัว
วำบหวิวแต่มันก็แค่วำบหวิวไม่ใช่กำรเปลือยและกำรแต่งกำยแบบนั้นมันก็เกิดจำกควำมตั้งใจ
ไม่ใช่เรื่องฉุกเฉินเช่นนี้
“ท่ำน...” ฮัวหนิงเซียนร้องเสียงดังด้วยไม่รู้จะพูดอะไรออกไป
ใบหน้ำของเธอแดงซ่ำนควำมรู้สึกร้อนเหมือนร่ำงกำยกำลังจะระเบิดนั้นไม่รู้ว่ำมำจำกควำม
อับอำย ควำมโกรธ หรือฤทธิ์ของยำกันแน่ เด็กสำวสะบัดศีรษะไปมำด้วยควำมหงุดหงิดใจ
ก่อนจะมองใบหน้ำคมสันด้วยควำมไม่สบอำรมณ์
...บ้ำจริงๆ....
ฉินหยำงอี้หลับตำลงพริ้มทั้งที่ใบหน้ำยังเปื้อนยิ้มอยู่ กำรที่นำงหำยดีขึ้นแล้วนับว่ำเป็นเรื่อง
ทีด่ ีทีเดียวไม่เสียแรงที่เขำอุตส่ำห์ควบม้ำมำที่นี่ และตอนนี้ก็ถือเป็นโอกำสที่ดีไม่น้อยที่เขำ
กำลังจะได้เคลื่อนหมำกตำต่อไปของตัวเองเสียที
ฮัวหนิงเซียนกวำดสำยตำสำรวจชำยตรงหน้ำอีกครั้ง แม้ว่ำเขำจะยอมหลับตำลงเพื่อควำม
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 213
 ชายาเฉือนคม
สุภำพก็ตำมแต่เธอก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี เธอรู้สึกผิดต่อฮัวหนิงเซียนตัวจริงที่ร่ำงของนำงดันมำ
ถูกทรรำชคนนี้เห็นเสียได้ เด็กสำวกวำดสำยตำไปที่เครื่องแต่งกำยของหวังเจ็ดที่เปรอะไป
ด้วยเลือดที่เธอเพิ่งจะสำรอกออกมำ
...ช่ำงเถอะอย่ำงไรเขำก็ช่วยชีวิตเรำไว้...
“แล้วนี่ท่ำนจะเอำอย่ำงไรต่อเล่ำ” ฮัวหนิงเซียนถำมขณะดึงเสื้อผ้ำเข้ำสวมให้เรียบร้อย
แผลของเธอดูเหมือนว่ำจะหำยเจ็บแล้วแต่อำกำรระบมยังมีอยู่มำก ทำให้เธอไม่สำมำรถ
ขยับตัวได้สะดวกนัก แต่โชคดีที่เสื้อผ้ำของบุรุษไม่ได้ยุ่งยำกอย่ำงเสื้อผ้ำสตรีทำให้ไม่ยำก
นักกับกำรที่เธอจะสวมมันกลับ
“น้องหนิงเซียนหมำยถึงสิ่งใดเล่ำ?”
ฉินหยำงอี้ถำมอย่ำงยียวน ชำยคนนี้นับว่ำกวนประสำทไม่น้อยแม้ไม่ได้ลืมตำยังสำมำรถ
ทำให้เธอหงุดหงิดได้ขนำดนี้ เด็กสำวแยกเขี้ยววับก่อนจะเอื้อมมือไปแตะแขนเขำเพื่อให้
สัญญำณให้เขำลืมตำได้ เธอไม่ชอบคุยกับคนโดยไม่สบตำโดยเฉพำะคนที่ไม่น่ำไว้ใจอย่ำง
ชำยคนนี้
“ก็ท่ำนให้ข้ำหลอกให้คุณชำยสุ่ยออกจำกเรือนไป... ท่ำนคงไม่ได้ทำเล่นๆ ฆ่ำเวลำระหว่ำง
รอแผลข้ำหำยจริงรึไม่” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยด้วยสีหน้ำนิ่งเฉย
แม้ตอนนี้เธอจะยังอยู่ในสภำพไม่สู้ดีนักและยังไม่สำมำรถเดำจุดประสงค์ที่แท้จริงของชำย
คนนี้ได้ถูกก็ตำมแต่ว่ำก่อนหน้ำที่เขำจะมำถึงที่นี่เธอเองก็ได้ไพ่ใบสำคัญมำไว้ในมือแล้ว ไม่
ว่ำจะเจรจำอย่ำงไรเธอก็ยังได้เปรียบอยู่ดี เพรำะฉะนั้นแทนที่จะวำงท่ำทีหวำดกลัวให้เขำ
เมตตำหรือตำยใจสู้เผชิญหน้ำกับเขำไปตรงๆเสีย ย่อมเป็นเรื่องที่ดีต่อกำรเดินเกมของเธอ
มำกกว่ำ
“เจ้ำฉลำดอย่ำงที่สุ่ยเอ้ำเหยียนบอกไว้จริงๆ” ฉินหยำงอี้เอ่ยชม
เด็กสำวตรงหน้ำแต่งชุดชำวบ้ำนชำยเรียบร้อยแม้ว่ำใบหน้ำจะยังคงเปรอะไปด้วยเหงื่อกำฬ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 214
 ชายาเฉือนคม
และเสื้อผ้ำยังคงเต็มไปด้วยโลหิตก็ตำม แต่ด้วยสภำพของนำงตอนนี้ เขำมั่นใจว่ำสำมำรถ
เดินตำมแผนต่อไปได้แล้ว ฉินหยำงอี้ยกยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่ำฮัวหนิงเซียนไม่ได้ยินดียินร้ำย
กับคำชมเขำนัก นำงเพียงแต่ไหวไหล่น้อยๆ เชิงไม่ใส่ใจเท่ำนั้น
“...ท่ำนคงไม่ได้ช่วยข้ำเปล่ำๆ ใช่หรือไม่” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยตำมตรง
ไม่ว่ำอย่ำงไรแล้วชำยคนนี้ย่อมมีจุดประสงค์แฝงแน่นอนต่อให้คนโง่มำดูก็ยังรู้เลย ในตอนนี้
สิ่งที่เธอพอจะทำได้ ก็มีเพียงแต่พยำยำมต่อรองให้เธอเสียผลประโยชน์น้อยที่สุดเท่ำนั้น
พลันเด็กสำวก็นึกไปถึงสิ่งที่เธอได้ทำลงไปกับหวังหกและหวังแปดที่เธอมักจะยื่นมือเข้ำไป
ช่วยเหลือก่อนแล้วค่อยมำเก็บค่ำบริกำรเอำทีหลัง ในตอนนี้คงไม่อำจปฏิเสธได้ว่ำกรรม
กำลังตำมสนองเธออยู่เนืองๆ
“ไม่เอำน่ำ น้องสำวของข้ำถูกลักพำตัวทั้งทีข้ำย่อมไม่อำจนอนใจได้..” ฉินหยำงอี้เอ่ยพร้อม
รอยยิ้ม
ฮัวหนิงเซียนเหยียดปำกออกก่อนจะมองชำยตรงหน้ำด้วยสีหน้ำเฉยเมย เธอไม่จำเป็นต้อง
อ่ำนสีหน้ำก็รับรู้ได้ถึงควำมหลอกลวงของชำยคนนี้อย่ำงชัดเจน เด็กสำวแสร้งพยักหน้ำรับ
รำวกับเข้ำใจและซำบซึ้งในสิ่งที่เขำพูด ในขณะที่ใบหน้ำของเธอไม่เป็นไปในทำงเดียวกันเลย
สักนิด
เมื่อเห็นใบหน้ำที่ไม่ตรงกับพฤติกรรมของนำงแล้ว หวังหนุ่มก็ได้แต่ยกยิ้มด้วยควำมถูกใจ
ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดไปที่เรียกกริยำนิ่งรำวกับถูกสำปของฮัวหนิงเซียนได้ทันที
“เพราะฉะนั้นก่อนที่โจรลักพาตัวจะกลับมา ข้าก็ต้องพาเจ้าหนีไปเสียก่อน”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 215
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 45 ข้อเสนอของฉินหยางอี้

“มีข่าวอะไรแจ้งมาบ้างหรือไม่”
สุรเสียงเข้มถำมขึ้นขณะกำลังเสด็จผ่ำนทำงเดินท้องพระโรงเพื่อไปว่ำรำชกิจยำมเช้ำ กงกง
ทั้งสี่ที่กำลังเดินตำมเสด็จนั้นถึงกับชะงักเท้ำลง ก่อนจะหันมองหน้ำกันด้วยสีหน้ำไม่สู้ดีนัก
เมื่อไม่มีใครตอบอะไรออกมำก็ทำให้ผู้เป็นกษัตริย์สังเกตเห็นเช่นกัน ฮ่องเต้แห่งเฉียนฉินหยุด
ฝีเท้ำลงก่อนจะหันไปถำมกงกงทั้งสี่อีกครั้ง
“ว่ำอย่ำงไร ข้ำถำมไม่ได้ยินรึ” ทั้งสุรเสียงและประโยคที่เอ่ยออกมำนั้นทำเอำเหล่ำกงกง
ไม่อำจจะนิ่งเฉยได้อีก
“ทูลฮ่องเต้ ไม่มีข่ำวเพิ่มเติมพ่ะย่ะค่ะ” สวี่กงกงเป็นผู้แจ้งขึ้นมำก่อน
“ไม่มีงั้นรึ...” ผู้เป็นใหญ่ในเฉียนฉินทวนคำ “ไม่มีก็บอกว่ำไม่มีไม่เห็นจะต้องอึกอักเลยนี่”
แม้จะกล่ำวเช่นนั้นแต่ท่ำทีของพระองค์หำได้เป็นเช่นนั้นไม่ ใบหน้ำของจอมกษัตริย์ดูเคร่ง
ขรึมขึ้นมำทันทีที่ได้รับกำรรำยงำน ไม่รู้ว่ำบัดนี้โอรสของพระองค์ทั้งสำมนั้นหำยไปไหนกัน
หมด ถ้ำจะกล่ำวว่ำฉินหำนเฟิงออกไปตำมหำธิดำของคหบดีฮัวแล้ว ก็อำจจะเป็นไปได้ว่ำ
กำลังอยู่ในช่วงสืบหำตัว
จำกท่ำทีของจำงเสียนเฟยแล้วดูท่ำว่ำโอรสพระองค์เล็กเองก็กำลังออกตำมหำแม่นำงคนนั้น
อยู่เช่นกันมิเช่นนั้นนำงคงไม่ออกปำกป้องกันกำรสมรสขนำดนั้นเป็นแน่ แต่ถ้ำหำกเป็นไป
ตำมนั้นแล้ว ทำไมบุตรคนกลำงเองก็ไม่ส่งข่ำวครำวด้วย นับว่ำเป็นเรื่องที่น่ำแปลกเพรำะ
ปกติแล้วฉินหยำงอี้ไม่ใช่คนที่จะเงียบหำยไปเสียเท่ำไหร่ ยิ่งครั้งนี้เขำออกจำกวังไปตั้งนำน
แต่ก็ยังไม่มีท่ำทีจะกลับย่อมถือเป็นเรื่องที่แปลกมำก
...มันเกิดอะไรขึ้นที่ฉำงซุนกันแน่...
“กงกงเล่ย พอว่ำรำชกิจเสร็จแล้วช่วยตำมองครักษ์ไชนว่ให้ข้ำที”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 216
 ชายาเฉือนคม
องค์กษัตริย์ออกคำสั่งง่ำยๆ ก่อนจะสำวเท้ำให้เร็วขึ้นเพื่อเข้ำไปประทับบัลลังก์ว่ำรำชกิจ
เช่นเดิม กงกงทั้งสี่ได้แต่หันองหน้ำกันด้วยควำมลำบำกใจ
สถำนกำรณ์ตอนนี้เรียกได้ว่ำแปลกประหลำดและไม่อำจคำดกำรณ์ได้จริงๆ สำหรับคนที่
เกลียดเรื่องเหนือกำรควบคุมอย่ำงฮ่องเต้แล้วก็ไม่แปลกที่จะทรงกริ้วกับเรื่องนี้ ชำยที่สำมำรถ
จัดกำรทุกอย่ำงได้โดยง่ำยมำตลอดรำวกับพลิกฝ่ำมืออย่ำงพระองค์เมื่อเกิดเรื่องที่ไม่ได้
ดั่งใจแล้วก็ย่อมทำให้เกิดควำมไม่พอใจเป็นธรรมดำ แต่ในครั้งนี้จะเรียกว่ำควำมไม่พอใจ
อย่ำงเดียวคงไม่เหมำะนักเพรำะอย่ำงไรคนที่หำยไปก็คือโอรสของพระองค์อย่ำงน้อยก็ทรง
มีควำมห่วงใยอยู่ด้วยเป็นแน่
“เล่ยกงกง ข้ำว่ำเรำน่ำจะส่งคนออกไปสืบข่ำวก่อนจะดีกว่ำ” ฉวู่กงกงเอ่ยเสนอขึ้นเมื่อเห็นว่ำ
บรรยำกำศกำรว่ำรำชกำรช่วงเช้ำเต็มไปด้วยควำมตึงเครียด
“ข้ำเห็นด้วยกับฉวู่กงกง”
สวี่กงกงเอ่ยสนับสนุนขณะลอบมองเหนือหัวของตัวเองกำลังสั่งกำรข้ำรำชบริพำรด้วยควำม
เกรี้ยวกรำด หำกปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปมีหวังเฉียนฉินได้ปั่นป่วนไปหมดแน่
“ถ้ำเช่นนั้นข้ำจะลอบออกไปพบองครักษ์อู่สักครู่ พวกท่ำนช่วยดูรำชกิจทำงนี้ไปก่อนแล้ว
กัน” เล่ยกงกงเอ่ยรับ เมื่อเห็นว่ำกงกงทุกคนพยักหน้ำแล้วเขำจึงลอบเดินผ่ำนม่ำนข้ำงหลัง
ออกไปอย่ำงเงียบเชียบ
ไม่นำนเกินหนึ่งก้ำนธูปเล่ยกงกงก็เดินกลับเข้ำมำพร้อมกับสีหน้ำโล่งใจ กงกงทั้งสำมเมื่อ
เห็นว่ำเพื่อนร่วมชะตำกรรมกลับมำแล้วก็พำกันหำยใจทั่วท้องขึ้น หำกแต่ภำพนั้นไม่อำจ
พ้นสำยพระเนตร พระกรรณของผู้ครองบัลลังก์ไปได้ เจ้ำของตำมังกรยกยิ้มเล็กๆก่อนจะ
ปรำยตำไปทำงฝั่งตะวันออกของท้องพระโรงที่เต็มไปด้วยเหล่ำคหบดีที่เรียงรำยกันอยู่
กำรว่ำรำชกำรผ่ำนไปกว่ำชั่วยำมจึงจบลงหำกแต่เจ้ำแผ่นดินไม่ปล่อยให้เรื่องที่คำรำคำซัง
จบไปโดยง่ำยนักเพรำะในขณะที่ปล่อยให้ข้ำรำชบริพำรคนอื่นออกไปทำงำนตำมสั่งท่ำน
กลับเรียกคหบดีคนหนึ่งเอำไว้เสียก่อน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 217
 ชายาเฉือนคม
ฮัวอี้ฉินผู้ไม่เคยถูกเรียกพบเป็นกำรส่วนพระองค์มำก่อนได้แต่เฝ้ำสงสัยว่ำเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ทั้งควำมกลัวและควำมกังวลทับถมใจคหบดีวัยค่อนคนจนหนักอึ้งไปหมด ก่อนหน้ำนี้เขำได้รับ
มอบหมำยให้ทำงำนสถำปนำเฉียนฉิน ซึ่งก็ถือว่ำเป็นโอกำสที่ดีกับตัวเขำเอง หำกแต่ด้วย
ควำมที่ไม่ค่อยได้รับงำนใหญ่นัก จึงทำให้เขำไม่แน่ใจว่ำเขำทำอะไรผิดไปหรือไม่
อันคหบดีผู้โง่เขลำนั้นเมื่ออยู่ต่อหน้ำผู้ครองบัลลังก์ก็ไม่อำจจะเอ่ยอะไรออกแม้แต่คำเดียว
ชำยร่ำงใหญ่ได้แต่ค้อมตัวอยู่หน้ำบัลลังก์ด้วยควำมตระหนก แม้จะเรียกสหำยคนสนิทอย่ำง
เสนำบดีสุ่ยให้ช่วยก็ไม่อำจทำได้
“ทำตัวตำมสบำยเถอะท่ำนคหบดี” ฮ่องเต้ตรัสขึ้นเมื่อเห็นท่ำทีขลำดกลัวของชำยตรงหน้ำ
แม้จะเป็นคหบดีมำนำนแล้วแต่ตัวพระองค์เองก็ยังไม่เคยเห็นหรือแม้กระทั่งได้ยินคำล่ำลือ
เกี่ยวกับผลงำนของชำยคนนี้แม้แต่ครั้งเดียว ท่ำทำงหวำดกลัว รำวกับว่ำตนเองเป็นเพียง
ชำวบ้ำนร้ำนตลำดหำได้เป็นคหบดีใหญ่ไม่ของชำยคนนี้ ทำให้ผู้ครองบัลลังก์อดจะสมเพช
ไม่ได้ ไม่ว่ำจะคิดอย่ำงไรแล้วบุตรสำวของชำยผู้นี้ก็ไม่น่ำจะสำมำรถทำให้โอรสของพระองค์
ถึงสองคนหลงเสน่ห์ได้จริงๆ
“พ่ะย่ะค่ะ” คหบดีฮัวเอ่ยรับด้วยเสียงสั่น
“ข้ำเพียงแต่จะถำมเรื่องธิดำของท่ำนเท่ำนั้น” ฮ่องเต้เอ่ยด้วยเสียงปรำณี
“ธิดำของข้ำ...” คหบดีฮัวเอ่ยทวนด้วยควำมประหลำดใจ
ในใจของบิดำผู้ไม่ใคร่ใส่ใจบุตรนัก บัดนี้ได้แต่นึกถึงแต่เรื่องบัดสีและน่ำอับอำยที่ธิดำของ
เขำผลัดกันก่อเรื่องไม่มีสิ้นสุดตั้งแต่ฮัวเหมยฟำงที่ไปอยู่กับมำรดำที่สุสำนบรรพบุรุษก็ทำ
เรื่องขโมยของน้องสำวตัวเองในเรือน หรือฮัวเหมยซือที่ก่อเรื่องวันปักปิ่นของฮัวหนิงเซียน
ก็ตำม ไม่ว่ำจะธิดำคนไหนของเขำก็ล้วนแต่ขยันสร้ำงเรื่องทั้งนั้น
แม้ว่ำฮัวหนิงเซียนจะไม่ค่อยก่อเรื่องในจวนแต่ก็ชอบออกไปเที่ยวเล่นข้ำงนอกไม่เหมือนสตรี
ทั่วไปทั้งยังติดพี่ชำยทั้งสองจนบัดนี้ก็ติดสอยห้อยตำมไปอยู่กับบุตรชำยคนโต ไม่ว่ำจะธิดำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 218
 ชายาเฉือนคม
คนใดก็มีแต่ก่อเรื่องงำมหน้ำทั้งนั้น
ดังนั้นเมื่อถูกถำมถึงธิดำจึงทำให้เขำอดที่จะรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีไม่ได้ สีหน้ำที่ดูไม่ดีนักยำมเอ่ย
คำว่ำธิดำของคหบดีสุ่ยทำให้ฮ่องเต้แปลกใจไม่น้อย อย่ำงน้อยสีหน้ำของคหบดีฮัวก็ไม่ใช่สี
หน้ำที่เขำคำดว่ำจะเห็นนักเพรำะมันไม่ใช่สีหน้ำของคนที่นึกเป็นห่วงเป็นใยบุตรธิดำ หำกแต่
เป็นคนที่กำลังกังวลบำงอย่ำงอยู่ต่ำงหำก
“ใช่ ท่ำนพอจะได้ข่ำวเรื่องธิดำของท่ำนบ้ำงรึยัง?” ฮ่องเต้เอ่ยถำมด้วยน้ำเสียงทั่วไป
คำถำมนั้นกว้ำงเกินกว่ำคนโง่เขลำอย่ำงฮัวอี้ฉินจะเข้ำใจได้ เขำน่ะหรือ ‘ได้ข่ำวเรื่องธิดำ’
ถ้อยคำนี้ยิ่งตอกย้ำควำมคิดของเขำเข้ำไปใหญ่ว่ำบัดนี้ไม่แน่ว่ำบุตรสำวคนใดคนหนึ่งอำจจะ
ไปก่อเรื่องเข้ำก็ได้
“มะ ไม่ทรำบเลยพ่ะย่ะค่ะ...” ชำยวันค่อนคนตำลีตำเหลือกตอบด้วยควำมกังวล
“ถ้ำเช่นนั้นท่ำนเองก็คงทุกข์ใจไม่น้อย หำกท่ำนยังไม่พร้อมเรื่องงำนสถำปนำก็บอกข้ำได้”
ฮ่องเต้ตีควำมคำว่ำไม่รู้กับสีหน้ำทุกข์ใจของฮัวอี้ฉินเป็นเรื่องกำรหำยไปของธิดำคนเล็กแทน
คหบดีฮัวนั้นก็เป็นพ่อคน ธิดำของตัวเองหำยไปก็ย่อมเป็นห่วงเป็นธรรมดำ หำกให้เขำยัง
รับผิดชอบงำนสถำปนำต่อก็ไม่แน่ว่ำเขำอำจจะไม่สำมำรถทำได้เต็มที่ เนื่องด้วยห่วงในตัว
ธิดำ ด้วยคุณธรรมควำมเป็นนำยแล้วเขำไม่อำจจะกล้ำใช้งำนชำยที่เพิ่งจะเสียธิดำไปได้ต่อ
หำกแต่เมื่อคหบดีฮัวได้ยินประโยคนั้นแล้วกลับมีสีหน้ำซีดเผือดด้วยกลัวควำมผิด ในตอนนี้
ตัวเขำเองก็ไม่รู้ว่ำธิดำคนไหนของเขำที่ไปก่อเรื่องงำมหน้ำ จนกระทั่งเขำถูกปลดออกจำก
หน้ำที่ใหญ่อย่ำงนั้น ไม่ว่ำอย่ำงไรหำกเขำรู้แล้วจะโบยนำงให้หลำบจำเลยทีเดียว แต่ในตอนนี้
ไม่ว่ำอย่ำงไรเขำก็ต้องรีบแก้ตัวกับองค์กษัตริย์ก่อน หำกเขำเสียงำนในครั้งนี้ไปแล้วก็ไม่แน่
ว่ำจะได้โอกำสอีกเมื่อไหร่..
“เอ่อ.. ขอฝ่ำบำททรงอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ข้ำน้อยไม่รู้จริงๆ ว่ำนำงจะสร้ำงควำมน่ำอับอำย
เช่นนี้” คหบดีฮัวละล่ำละลัก “แต่ข้ำน้อยจะสั่งสอนนำงให้ดี ขอทรงอภัยข้ำน้อยด้วยเถิด”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 219
 ชายาเฉือนคม
ภำพของคหบดีที่ละล่ำละลักแก้ตัวนั้นสร้ำงควำมแปลกใจให้กับทั้งผู้ครองบัลลังก์และกงกง
ทั้งสี่เป็นยิ่งนัก ไม่อำจจะมีใครเข้ำใจได้ว่ำกำรที่ธิดำหัวแก้วหัวแหวนถูกลักพำตัวไปนั้นเป็น
เรื่องอับอำยได้อย่ำงไร ฮ่องเต้หันไปมองสวี่กงกงคนสนิทของตัวเองก่อนจะพยักหน้ำให้
สวี่กงกงเข้ำไปเจรจำกับคหบดีฮัวแทนด้วยคิดว่ำไม่แน่อำจเป็นเพรำะว่ำเขำเป็นกษัตริย์จึง
ทำให้ชำยคนนี้เกิดควำมตื่นตระหนกจนพูดผิดพูดถูกไปหมด
“สงบใจก่อนเถอะท่ำนคหบดี ท่ำนคงจะเสียขวัญมำก” สวี่กงกงเอ่ยออกไปก่อน
“ท่ำนกงกง ข้ำไม่เป็นอะไรมำกหรอก ข้ำพร้อมทำงำน” คหบดีฮัวร้อนรนกล่ำวกับสวี่กงกง
“ข้ำไม่อำจทิ้งงำนได้จริงๆ”
สวี่กงกงมองใบหน้ำของชำยตรงหน้ำด้วยควำมงุนงง เขำไม่เข้ำใจว่ำทำไมชำยที่ธิดำหำยตัวไป
ยังกล่ำวถึงงำนอยู่ได้อีก อันบุตรชำยของชำยคนนี้ก็นับว่ำเป็นคนเก่งกล้ำสำมำรถทั้งคู่ ไม่
แน่ว่ำธิดำเองก็อำจจะมีควำมเป็นหนึ่งในด้ำนใดด้ำนหนึ่งด้วยก็ได้ และยิ่งเป็นเช่นนั้นแล้ว
เขำก็ยิ่งต้องห่วงธิดำของตัวเองมิใช่หรือ..
“เรื่องงำนนั้นขออย่ำเป็นห่วง องค์ฮ่องเต้ทรงเมตตำเห็นว่ำท่ำนคงจะห่วงธิดำที่ถูกลักพำ
ตัวไป..” สวี่กงกงยังเอ่ยไม่ทันจบประโยคฮัวอี้ฉินก็เงยหน้ำขึ้นมำเสียก่อน
“ลักพำตัวไปงั้นรึ?” คหบดีผู้โง่เขลำถำมขึ้น
“...” สวี่กงกงได้แต่นิ่งไปด้วยควำมแปลกใจ
หำกเขำไม่ได้คิดไปเองแล้ว.. แต่ว่ำชำยตรงหน้ำดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องของธิดำที่โดนลักพำตัว
ไปสักนิด สวี่กงกงได้แต่หันไปหำบุคคลบนบัลลังก์และกงกงทั้งสำมอย่ำงขอควำมเห็นแล้ว
ก็ได้พบกับใบหน้ำงุนงงของคนทั้งสี่เช่นกัน อย่ำงไรแล้วชำยคนนี้ก็คือฮัวอี้ฉินบิดำของแม่ทัพ
ฮัวเฟยเทียนแน่ เพรำะฉะนั้นไม่มีทำงว่ำพวกเขำจะเรียกมำผิดคน
...ข้ำควรทำอย่ำงไรในสถำนกำรณ์แบบนี้ดี...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 220
 ชายาเฉือนคม
“เอ่อ... ท่ำนคหบดี” สวี่กงกงเอ่ยขึ้น “ธิดำของท่ำน ผู้ที่อยู่กับท่ำนแม่ทัพฮัวเฟยเทียน
หำยตัวไป ไม่ทรำบว่ำท่ำนรู้ข่ำวหรือยัง”
แม้จะเป็นคำถำมโง่ๆ แต่สวี่กงกงก็ได้ถำมออกไปแล้ว มันคงจะฟังดูโง่มำกเพรำะคงไม่มีพ่อ
คนไหนที่ไม่รู้ว่ำธิดำของตนเองถูกลักพำตัวไปเป็นแน่ แต่นั่นคือกำรคำดกำรณ์ที่พลำดไปของ
สวี่กงกงเพรำะบิดำที่โง่ขนำดนั้นมีอยู่จริงและกำลังนั่งอยู่ตรงหน้ำเขำเสียด้วย
“...เซียนเอ๋อร์น่ะหรือ”
แล้วก็เป็นไปอย่ำงที่คำด คหบดีฮัวอี้ฉินเบิกตำกว้ำงด้วยควำมตกใจก่อนที่ใบหน้ำของชำย
คนนั้นจะซีดลงจนแทบไม่เห็นสีเลือดเพียงไม่ถึงครึ่งอึดใจเท่ำนั้น ร่ำงใหญ่ของคหบดีฮัวก็หงำย
หลังล้มตึงหมดสติไปท่ำมกลำงสำยตำงุนงงของบุคคลที่เหลือ สวี่กงกงใช้มือแตะที่ชีพจรของ
ข้ำรำชบริพำรใหญ่ก่อนจะหันไปรำยงำนแก่นำยตัวเองด้วยน้ำเสียงไม่สู้แน่ใจนัก
“กรำบทูลฮ่องเต้ บัดนี้คหบดีฮัวเป็นลมไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ผู้เป็นใหญ่ในเฉียนฉินได้แต่รับฟังคำทูลนั้นด้วยสีหน้ำปุเลี่ยนคล้ำยคนกลืนไม่เข้ำคำยไม่ออก
ก่อนจะหันไปขอควำมเห็นจำกคนสนิทของตนด้วยควำมไม่แน่ใจนัก
“เล่ยกงกง นี่ข้ำไม่ได้ทำร้ำยคหบดีฮัวใช่หรือไม่...”
“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ”
…………
“เพราะฉะนั้นก่อนที่โจรลักพาตัวจะกลับมา ข้าก็ต้องพาเจ้าหนีไปเสียก่อน”
คำพูดของฉินหยำงอี้นั้นแม้จะสร้ำงควำมตกใจให้กับฮัวหนิงเซียนอยู่บ้ำง แต่ก็ไม่อำจเรียก
ได้ว่ำเกินคำดนัก เด็กสำวจ้องกลับไปที่นัยน์ตำสีประหลำดของชำยตรงหน้ำอย่ำงตรงไปตรงมำ
แววตำของเด็กสำวนั้นไม่มีแววหวำดกลัวอย่ำงที่ควรจะมีหำกแต่เต็มไปด้วยควำมสงบแฝง
แววรู้ทัน ไม่ว่ำดูอย่ำงไรก็ไม่น่ำใช่แววตำของเด็กอำยุสิบห้ำที่เพิ่งจะหำยจำกอำกำรเจ็บหนัก

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 221
 ชายาเฉือนคม
“ถือเป็นพระกรุณำยิ่ง” เด็กสำวเหยียดปำกคล้ำยไม่สบอำรมณ์ “แต่คงต้องขอรับไว้แค่น้ำใจ
เท่ำนั้น...”
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยก่อนจะค้อมตัวลงด้วยควำมสุภำพ เธอได้ตกลงกับสุ่ยเอ้ำเหยียนเอำไว้ก่อน
แล้วสำหรับสถำนกำรณ์นี้ว่ำเธอจะไม่ทำให้มันเป็นเรื่องกำรลักพำตัวฮัวหนิงเซียนจะไม่เกิดขึ้น
เพรำะเธอบอกว่ำมันไม่เคยเกิดขึ้นรวมถึงอำกำรบำดเจ็บของเธอก็เช่นกัน
...มันจะไม่เคยเกิดขึ้น...
“เจ้ำหมำยว่ำว่ำอย่ำงไร”
ฉินหยำงอี้เอ่ยพลำงย้ำยตัวไปนั่งที่เก้ำอี้หัวเตียงแทนที่จะสถิตอยู่ที่เตียงเช่นเดิม เขำพิจำรณำ
สีหน้ำของเด็กสำวอีกครั้งเพื่อหำควำมผิดปกติจำกใบหน้ำหรือน้ำเสียงของนำงหำกแต่ไม่พบ
สิ่งใดผิดปกติ เด็กสำวยกยิ้มน่ำรักก่อนจะขยับตัวนั่งให้เรียบร้อยกว่ำเดิม แล้วขยำยควำม
ประโยคของนำงต่อ
“ท่ำนคงเข้ำใจอยู่แล้วหำกแต่ยังไม่มั่นใจเท่ำนั้น” ฮัวหนิงเซียนเกริ่น “ข้ำน้อยคงไม่อำจ
ตำมเสด็จหวังเจ็ดได้ ขอทรงอภัย”
คำพูดของนำงนั้นเป็นคำปฏิเสธที่เกิดจำกสีหน้ำที่เรียบเฉยคล้ำยกับว่ำนำงกำลังกล่ำวเรื่อง
ดินฟ้ำอำกำศเท่ำนั้น หวังหนุ่มเลิกคิ้วด้วยควมแปลกใจพลันควำมคิดบำงอย่ำงก็ไหลเข้ำมำ
ในหัวทันที แม้ว่ำมันจะเป็นเรื่องที่แทบจะไม่มีควำมเป็นไปได้ก็ตำมแต่ในเมื่อท่ำทีของนำง
เป็นเช่นนี้ก็ไม่อำจจะมองข้ำมไปได้
“น้องหนิงเซียนจะอยู่กับคุณชำยสุ่ยอย่ำงนั้นหรือ” ฉินหยำงอี้เอ่ยด้วยควำมประหลำดใจ
“หวังเจ็ดทรงปรีชำยิ่ง” เด็กสำวลอยหน้ำลอยตำตอบ
“...”
ฉินหยำงอี้หรี่ตำมองร่ำงบำงตรงหน้ำด้วยควำมเคลือบแคลง มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่ฮัว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 222
 ชายาเฉือนคม
หนิงเซียนจะเป็นพวกเดียวกับสุ่ยเอ้ำเหยียนในเมื่อกำรเดินหมำกของนำงกับเขำเมื่อคืนวำน
นั้นแสดงออกอย่ำงชัดเจนว่ำนำงจะต้องเป็นคนของหวังคนใดคนหนึ่งแน่นอน แต่แล้วทำไม
วันนี้นำงถึงได้เอ่ยรำวกับว่ำนำงเป็นพวกเดียวกับกังฉินเสียนี่
...แต่กำรเดินหมำกของนำง...
หวังเจ็ดเริ่มนึกถึงวิถีกำรเดินหมำกของนำงที่ใช้วิธีกำรเดินรำวกับกองโจรกล้ำได้กล้ำเสียส่ง
คนไปตำยได้โดยไม่แม้แต่จะหยุดคิดของนำงนั้น หำกจะคิดว่ำนำงเป็นพวกกังฉินก็ไม่ผิดนัก
แต่ไม่ว่ำอย่ำงไรแล้วสัญชำตญำณของเขำก็ยังยืนยันเช่นเดิม เด็กคนนี้ไม่มีทำงเป็นกังฉิน
แน่นอน
คิ้วทั้งสองข้ำงของชำยหนุ่มขมวดเข้ำหำกันแน่นรำวกับว่ำเขำกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่อย่ำงหนัก
อย่ำงนั้น ชำยคนนี้นับเป็นคนที่ฉลำดจนไม่อำจดูเบำได้คนหนึ่งทั้งยังเป็นคนตลบตะแลงจน
น่ำกลัวหำกเธอปล่อยเวลำให้เขำได้คิดพิจำรณำนำนเกินไปไม่แน่อำจจะเป็นเธอที่จะตกหลุม
เขำเสียเอง เมื่อคิดได้เช่นนั้นเด็กสำวจึงรีบเอ่ยขัดขึ้นก่อน
“ในเมื่อพระองค์ทรำบเช่นนี้แล้ว คงเป็นกำรดีหำกพระองค์จะรีบเสด็จไปเสียก่อน ‘โจร
ลักพำตัว’ จะกลับมำ”
คำพูดของเด็กสำวเรียกให้ฉินหยำงอี้กลับมำที่สถำนกำรณ์ปัจจุบันอีกครั้ง ใบหน้ำของหวัง
หนุ่มคลำยลงคล้ำยกับว่ำเขำไม่มีเรื่องให้ต้องครุ่นคิดแล้ว นั่นเป็นเรื่องดีสำหรับเขำหำกแต่
สำหรับเธอแล้วสถำนกำรณ์แบบนี้ถือว่ำอันตรำยไม่น้อย
“ถ้ำน้องหนิงเซียนไม่ยอมไปกับข้ำ ข้ำก็คงจะต้องฆ่ำคนในบ้ำนหลังนี้ทิ้งแล้วยึดบ้ำนเอำไว้”
ชำยหนุ่มเอ่ยรำวกับเป็นเรื่องธรรมดำ หำกแต่ไม่มีควำมล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย เขำลุกขึ้น
เต็มควำมสูงกระชับอำวุธของตัวเองเข้ำที่ ก่อนจะยื่นมือมำสัมผัสที่ศีรษะของฮัวหนิงเซียน
เบำๆรำวกับจะปลอบใจ กริยำนั้นทำให้เด็กสำวเบิกตำกว้ำงด้วยไม่อำจคำดเดำได้ว่ำกำลัง
จะเกิดอะไรขึ้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 223
 ชายาเฉือนคม
“น้องหนิงเซียนช่วยรออยู่ที่นี่สักครู่ไว้ข้ำสังหำรคนพวกนั้นเรียบร้อยแล้วข้ำจะยกสำรับมำ
ให้เจ้ำ”
ชำยคนนี้อำมหิตไม่ต่ำงจำกที่เธอเคยคิดไว้เลยสักนิด เขำพูดเหมือนว่ำกำรสังหำรผู้คนนั้น
เป็นเพียงเรื่องธรรมดำคล้ำยล้ำงหน้ำตอนเช้ำเท่ำนั้น มือเล็กของเด็กสำวเอื้อมไปคว้ำแขน
เสื้อของชำยตรงหน้ำอย่ำงรวดเร็ว สีหน้ำของฮัวหนิงเซียนเต็มไปด้วยควำมสับสน
“ช้ำก่อน ท่ำนจะทำเช่นนั้นทำไม?” ฮัวหนิงเซียนถำมขึ้นด้วยควำมสงสัย
ใบหน้ำสงสัยใคร่ครวญของนำงน่ำมองไม่น้อยไปกว่ำใบหน้ำของนำงยำมเล่นหมำกเลย
แม้แต่น้อย แม้จะไม่มีกำรแต่งแต้มสีหำกแต่เสน่ห์ตำมธรรมชำติของเด็กสำวผู้นี้นั้นเป็น
เรื่องที่ผู้เป็นบุรุษไม่อำจปฏิเสธได้แม้แต่น้อย ฉินหยำงอี้คิดว่ำตัวเองเริ่มจะเข้ำใจควำม
หลงไหลของเหล่ำบุรุษที่รำยล้อมนำงอยู่บ้ำงแล้ว
...งำมล่มเมืองคือควำมงำมเช่นนี้เอง ควำมงำมที่ก่อให้เกิดสงครำม...
“..นั่นสิ ทำไมเจ้ำไม่ลองเดำดูเล่ำ” หวังเจ็ดยกยิ้ม
แววตำของเด็กสำวแปรเปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นก่อนจะตีกลับมำเป็น
ใบหน้ำนิ่งสงบอีกครั้ง มือเล็กๆ ของนำงปล่อยออกจำกแขนเสื้อของเขำก่อนที่นำงจะถอย
ตัวกลับเข้ำไปนั่งอย่ำงสงบเช่นเดิม ฮัวหนิงเซียนถือเป็นคนแรกๆ ที่ไม่หลงไปกับก่อกวน
อำรมณ์ของเขำ นำงช้อนตำมองด้วยสำยตำกึ่งท้ำทำยกึ่งล้อเลียนก่อนจะเอ่ยตัดบททันที
“ข้ำน้อยไม่เดำ เสียเวลำ”
คำตอบของนำงทำเอำเขำแทบกลั้นหัวเรำะไม่อยู่ ครั้งที่แล้วตอนที่นำงเอ่ยว่ำกระดำนหมำก
มำจำกภำพวำดเล่นของนำงก็เป็นเช่นนี้ ใบหน้ำท้ำทำยล้อเลียนรำวกับไม่ได้ใส่ใจหรือเห็น
หัวคู่สนทนำของนำงนั้น มันช่ำงน่ำมองและชวนให้เขำอยำกจะเอำชนะไม่น้อย
“ฮ่ำๆๆ น้องหนิงเซียนช่ำงเป็นเด็กที่น่ำสนใจจริง” ฉินหยำงอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเรำะ
“ข้ำน้อยทรำบดี มีคนบอกบ่อยๆ” เด็กสำวเชิดหน้ำขึ้นอย่ำงเอำแต่ใจ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 224
 ชายาเฉือนคม
ยิ่งเห็นท่ำทีเช่นนั้นก็ยิ่งทำให้เขำรู้สึกอยำกจะรังแกนำงเข้ำไปใหญ่ คุณหนูที่แสนชำญฉลำด
แห่งตระกูลฮัว หมำกกำรเมืองตัวสำคัญของกังฉินแซ่สุ่ย สตรีที่คว้ำดวงใจของหวังทั้งสอง
ผู้ที่ถูกเรียกว่ำใกล้เคียงตำแหน่งไท่จื่อ เขำไม่สนอีกต่อไปว่ำนำงจะเป็นคนของฝ่ำยไหนขอ
แค่ให้เขำดึงนำงมำเป็นพวกได้ก็เพียงพอแล้ว
“ถ้ำเช่นนั้น
เด็กที่น่าสนใจและไม่อยากคาดเดาความคิดใคร
อย่ำงเจ้ำก็ช่วยนอนอยู่ที่นี่นิ่งๆ สักพักระหว่ำงที่ข้ำไปจัดกำรกับคนที่อยู่ข้ำงล่ำง ถ้ำเจ้ำไม่ดื้อ
ไม่ซนข้ำจะให้คนสลัก
แผนที่เฉียนฉินลงกระดานหมาก
ให้ด้วย”
คำพูดคล้ำยปลอบเด็กของชำยตรงหน้ำนั้น จัดว่ำน่ำโมโหเป็นอย่ำงยิ่ง ไม่แน่ว่ำชำยคนนี้
อำจจะเป็นผู้เชี่ยวชำญด้ำนกำรกวนประสำทคนก็ได้ แล้วอีกข้อที่ไม่อำจลืมได้คือชำยคนนี้
กำลังจะลงไปฆ่ำคน ถึงคนพวกนั้นจะเป็นคนใช้ของบ้ำนพวกกังฉินก็ตำมแต่ไม่ว่ำอย่ำงไร
คนพวกนี้ก็คือชำวบ้ำนทั่วไป...
“ท่ำน!!” คุณธรรมโง่ๆ ทำให้เธอเผลอเรียกชำยตรงหน้ำเอำไว้
ฉินหยำงอี้หันมำเลิกคิ้วรอเธอพูดบำงอย่ำงออกมำ เด็กสำวถอนหำยใจยำวก่อนจะจิ๊ปำกด้วย
ควำมเจ็บใจ ซึ่งเพียงแค่ใบหน้ำเจ็บใจของฮัวหนิงเซียนเขำก็พอจะเดำได้แล้วว่ำนำงจะกล่ำว
อะไร หำกแต่ใบหน้ำเจ็บใจของนำงนั้น ก็ทำให้เขำรู้สึกถึงชนะขึ้นมำเล็กๆ เช่นกัน
“ข้ำน้อยแค่สงสัย...” เด็กสำวพยำยำมจะหำคำมำเจรจำให้ดีที่สุด ที่จะทำให้เขำไม่ไปฆ่ำคน
และเธอไม่เสียผลประโยชน์
“แค่สงสัยเท่ำนั้นว่ำพอจะมีทำงอื่นที่ท่ำนไม่ต้องสังหำรคนพวกนั้นหรือไม่...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 225
 ชายาเฉือนคม
ถ้อยคำของเด็กสำวเรียกรอยยิ้มบนหน้ำของหวังจอมสับปลับได้ไม่น้อย ไม่ว่ำอย่ำงไรก็ยัง
ไม่ยอมเอ่ยตกลงก่อนสินะ น่ำเสียดำยที่นำงเกิดในตระกูลคหบดี หำกนำงเป็นทำยำทตระกูล
พ่อค้ำแล้วท่ำทำงจะเขี้ยวลำกดินไม่น้อย แม้แต่อีแปะเดียวก็คงไม่ปล่อยเล็ดลอด
“ก็พอจะมีอยู่บ้ำง” ชำยหนุ่มแสร้งทำหน้ำครุ่นคิดก่อนจะเสนอตัวเลือกของตัวเองออกมำ
“ถ้ำเจ้ำไม่หนีไปกับข้ำตอนนี้ เจ้ำก็ช่วยลงไปสังหำรคนพวกนั้นแทนข้ำเสีย...”
ตัวเลือกที่ไม่เชิงเลือกนักถูกเสนอออกมำจำกหวังจอมสับปลับ ฮัวหนิงเซียนไม่รู้ว่ำตัวเอง
ควรจะมีสีหน้ำหรือแม้แต่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ำตอนนี้เธอควรรู้สึกอย่ำงไร สองทำงนั้นมันไม่
เรียกว่ำตัวเลือกด้วยซ้ำ เพรำะสุดท้ำยแล้วมันก็เหลือแค่เธอจะต้องออกไปกับเขำเท่ำนั้น
เด็กสำวไม่สู้เข้ำใจนักว่ำฉินหยำงอี้จะต้องกำรให้เธอออกไปกับเขำเพื่ออะไรในเมื่อเขำเองก็
ไม่ได้ผลประโยชน์อะไรจำกกำรช่วยเธอเลยสักนิด หนำซ้ำยังอำจจะเรียกได้ว่ำเสียประโยชน์
ด้วยซ้ำหำกว่ำเขำทำเช่นนั้นพวกสุ่ยเอ้ำเหยียนเองก็จะรู้ว่ำเขำไม่ใช่พวกเดียวกันแล้วพอถึง
ตอนนั้นไม่ว่ำพวกเขำจะมีข้อตกลงจอมปลอมอะไรกันมำก็ตำมทุกอย่ำงจะเป็นโมฆะหมด
แล้วที่กระทบเธอก็คือจุดอ่อนของคนพวกนี้คือควำมสัมพันธ์ที่เปรำะบำงหำกพวกเขำเลือก
จะแตกกันเองแล้วเธอจะเอำอะไรไปตีเล่ำ...
“...น้องหนิงเซียนต้องรีบสักหน่อย เรำไม่มีเวลำมำกนัก” ฉินหยำงอี้เอ่ยย้ำเมื่อเห็นว่ำเด็กสำว
นิ่งไปนำน
“หำกข้ำน้อยมีข้อเสนออื่นเล่ำ...” เด็กสำวเอ่ยขึ้นเรียกควำมสนใจจำกฉินหยำงอี้ได้เป็นอย่ำงดี
“กำรที่ข้ำน้อยถูกลักพำตัวมำครั้งนี้ไม่ใช่ควำมผิดของพวกกลุ่มคนที่เข้ำมำก่อกวนค่ำยแต่ว่ำ
เป็นฝีมือของเลขำจงคนสนิทของท่ำน คุณชำยสุ่ยเองก็ทรำบเรื่องนี้แล้วด้วย”
เด็กสำววรรคคำพูดของตัวเองเล็กน้อยเพื่อให้แน่ใจว่ำเขำยังสนใจอยู่ ใบหน้ำของฉินหยำงอี้
นั้นไม่ได้แสดงอำกำรอะไรออกมำมำกนัก แต่เธอก็ไม่คำดหวังจะเห็นอะไรอยู่แล้วเพรำะ
ตั้งแต่พบชำยคนนี้มำเขำแทบไม่เผยสีหน้ำที่แท้จริงออกมำเท่ำไหร่นัก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 226
 ชายาเฉือนคม
“กำรกระทำครั้งนี้ถือว่ำเป็นควำมผิดพลำดครั้งใหญ่ไม่ว่ำอย่ำงไร หลังจำกนี้คนพวกนี้ก็คง
ให้เลขำจงถอยออกห่ำงจำกท่ำนแน่นอน ถ้ำท่ำนต้องกำรเท่ำนี้ก็รีบกลับไปแล้วบอกกับคน
ที่ค่ำยว่ำไม่เจอข้ำน้อยที่นี่ก็เท่ำนั้น” ฮัวหนิงเซียนเลือกอธิบำยเท่ำที่เขำควรรู้เท่ำนั้น
คำพูดของเด็กสำวนั้นทำเอำคนที่คิดว่ำเริ่มมองนำงขำดแล้วถึงกลับชะงักไปอีกครั้ง นำงดู
ออกแม้กระทั่งว่ำคนที่ทำร้ำยนำงไม่ใช่คนร้ำยทั่วไป ก่อนหน้ำนั้นเขำก็ประเมินไว้แล้วว่ำ
นำงเป็นคนที่ฉลำดเกินสตรีวัยปักปิ่นทั่วไป หำกแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ำปัญญำของนำงจะมี
มำกกว่ำที่เขำคำดไว้เสียอีก
“แล้วตัวน้องหนิงเซียนจะอยู่ที่นี่รึ...” ฉินหยำงอี้ถำมขึ้น
จำกนิสัยกำรเดินหมำกแล้วนำงไม่ใช่พวกทหำรกล้ำที่พร้อมจะสละตัวเองแน่ กำรที่นำงไม่
กลับไปกับเขำนั้นย่อมไม่หมำยควำมว่ำนำงจะจัดกำรพวกกังฉินเองอยู่แล้ว แม้จะรู้เช่นนั้น
ก็ตำม แต่ควำมเป็นไปได้ที่นำงจะแปรพรรคเป็นพวกกังฉินนั้นก็แทบไม่มีเช่นกัน
ใบหน้ำหวำดระแวงของฉินหยำงอี้นั้นเด่นชัดในสำยตำของฮัวหนิงเซียนไม่ต้องใช้ควำมฉลำด
ก็พอจะดูออกว่ำชำยคนนี้ยังไม่สู้ไว้ใจข้อเสนอของเธอนัก แต่นั่นไม่ถือว่ำเป็นปัญหำเพรำะ
อย่ำงไรเธอก็มีวิธีทำให้เขำยอมรับข้อเสนอของเธออยู่ดี
“ข้ำน้อยก็จะอยู่ที่นี่ หำทำงต่อรองให้บัณฑิตสุ่ยไปส่งข้ำที่จวนคหบดีแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่
จะถือว่ำไม่เคยมีเกิดขึ้นก็เท่ำนั้น” ฮัวหนิงเซียนตอบแบบไม่สู้จะให้เหตุผลเท่ำใดนัก
“แล้วถ้ำน้องหนิงเซียนทำเช่นนั้น ฉินหำนเฟิงจะได้อะไรเล่ำ?” ฉินหยำงอี้ถำมขึ้น
“ทำไมเขำต้องได้อะไรด้วย?” ฮัวหนิงเซียนขมวดคิ้วอย่ำงไม่เข้ำใจ
ฮัวหนิงเซียนมั่นใจว่ำเธอกำลังคุยกับชำยคนนี้เรื่องกำรที่เธอจะไม่หนีตำมเขำออกไปแล้วก็
ได้ยื่นข้อเสนอที่ดีที่สุดของเธอให้กับเขำเป็นข้อเสนอที่ไม่ว่ำใครก็ไม่เสียประโยชน์ เรียกได้
ว่ำเป็นข้อเสนอที่มีแต่อัจฉริยะเท่ำนั้นจะคิดออกเธอไม่เข้ำใจเลยสักนิดว่ำทำไมจู่ๆ บทสนทนำ
ถึงได้มีชื่อหวังจอมดุออกมำได้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 227
 ชายาเฉือนคม
“ถ้ำเช่นนั้นก็คงเป็นประโยชน์แก่น้องชงหยวนสินะ” หวังเจ็ดเอ่ยสุ่มไปอีกเพื่อดูสีหน้ำของ
เด็กสำว
หำกแต่สีหน้ำของฮัวหนิงเซียนนั้นไม่แสดงออกถึงสิ่งอื่นใดนอกจำกควำมงุนงงเท่ำนั้น คิ้วเรียว
ขมวดเข้ำหำกันด้วยริมฝีปำกของนำงเผยอขึ้นเล็กน้อยแววตำของเด็กสำวเต็มไปด้วยควำม
งุนงง ไม่ว่ำจะชื่อของฉินหำนเฟิงหรือฉินชงหยวนที่อยู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมำในบทสนทนำล้วนแล้ว
แต่ทำให้เธองุนงงทั้งนั้น
...สองคนนั้นเกี่ยวอะไร...
“ท่ำนต้องกำรจะถำมอะไรกันแน่” ฮัวหนิงเซียนตัดสินใจเอ่ยถำมออกไป
ใบหน้ำหล่อเหลำของฉินหยำงอี้ยื่นเข้ำไปใกล้เด็กสำวมำกขึ้น ร่องรอยควำมมั่นใจในตำของ
เขำนั้นไม่อำจจะมองข้ำมได้แม้แต่น้อย แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่ฮัวหนิงเซียนไม่หลบตำเลยแม้แต่
น้อย ชำยคนนี้ถ้ำยิ่งแสดงออกว่ำกลัวไม่แน่ว่ำเขำอำจจะหำทำงไล่ต้อนเธอจนกว่ำจะจนมุมก็ได้
เพรำะอย่ำงไรโดยพื้นฐำนเขำก็ไม่ใช่คนที่จะจริงใจกับใครอยู่แล้วไม่ว่ำจะเป็นต่อพวกรำชวงศ์
หรือพวกกังฉินก็ตำม ชำยคนนี้นับเป็นคนที่เลวร้ำยที่สุดเท่ำที่เธอเคยเจอในชีวิตใหม่นี่เลย
ทีเดียว
“เจ้ำก็รู้อยู่แก่ใจน้องหนิงเซียน คนไหนล่ะเปิ่นหวำงของเจ้ำที่เจ้ำตั้งใจจะช่วยให้เขำได้เป็น
ไท่จื่อ”
แม้ว่ำจะเป็นคำถำมที่ยียวนล้อเลียน หำกแต่สีหน้ำของเขำไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย แต่ต่อให้
เป็นเช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่ำเธอจะไม่เห็นบำงอย่ำงเลย...
...เช่นนี้เองหรือ...
ฮัวหนิงเซียนยกยิ้มอย่ำงถูกใจในที่สุดก็ดูเหมือนว่ำเธอจะเริ่มเข้ำใจในสิ่งที่ชำยคนนี้กำลังคิด
อยู่บ้ำงแล้ว ใบหน้ำของเขำยำมกล่ำวถึงตำแหน่งไท่จื่อนั้นแสดงออกถึงควำมรู้สึกบำงอย่ำง
ที่ชัดเจนจนน่ำขำ แต่คนแบบนี้สิดี ต้องกำรก็บอกว่ำต้องกำรโลกนี้มันจะง่ำยขึ้นถ้ำหำกคน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 228
 ชายาเฉือนคม
มั่นคงในสิ่งที่ตัวเองต้องกำรแล้วก็วิ่งเข้ำหำเป้ำหมำยโดยไม่ลังเล
“ข้ำน้อยไม่แม้แต่คิดจะยุ่งกับตำแหน่งไท่จื่อ” เด็กสำวตอบตำมตรง “หำกท่ำนต้องกำร
ตำแหน่งนั้น ก็ก้ำวขึ้นไปกันเอง”
เป็นครั้งแรกที่เธอพูดต่อหน้ำเขำอย่ำงตรงไปตรงมำ เธอไม่คิดจะยุ่งกับเรื่องตำแหน่งไท่จื่อ
เลยสักนิดแต่ที่เธอเข้ำมำเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็เพรำะครอบครัวของเธอถูกดึงเข้ำไปเกี่ยวกับกำร
ก่อกบฏนี่ต่ำงหำก แล้วนั่นก็เป็นเรื่องที่เธอจะไม่ยอมให้มันเป็นไปตำมที่ใครคำดหวังง่ำยๆ แน่
“เจ้ำหมำยถึงเจ้ำไม่เคยคิดจะช่วยเหลือชำยที่เป็นห่วงเจ้ำเหลือเกินสองคนนั้น ให้เขำได้
ตำแหน่งไท่จื่อหรอกรึ”
ฉินหยำงอี้เลิกคิ้วไม่เชิงเชื่อถือนัก ไม่ว่ำอย่ำงไรมันก็ดูเป็นไปไม่ได้เลยที่เด็กสำวคนนี้จะไม่มี
ควำมรู้สึกใดๆ ให้กับหนึ่งในสองคนนั้น ไม่ว่ำอย่ำงไรทั้งพี่ชำยและน้องชำยต่ำงมำรดำของเขำ
นั้นก็จัดเป็นชำยที่สตรีในแผ่นดินนี้ล้วนแล้วแต่ต้องกำรที่จะเป็น ที่ต้องตำทั้งนั้น ฮัวหนิงเซียน
คือสตรีที่เกิดและโตในแผ่นดินเฉียนฉินไม่ว่ำอย่ำงไรนำงเองก็คงจะไม่โง่พอที่จะเพิกเฉยต่อ
โอกำสกำรขึ้นเป็นไท่จื่อเฟยแน่
“...มันก็แล้วแต่ว่ำท่ำนจะเชื่อข้ำน้อยหรือไม่ แต่ถ้ำท่ำนเชื่อในแผนของพวกกังฉินและยังไม่
อยำกจะเสียควำมสัมพันธ์กับพวกเขำไป ท่ำนก็จงรีบกลับไปเสียก่อนดีกว่ำ” เด็กสำวเอ่ย
แนะนำ
“ข้ำไม่รับข้อเสนอเจ้ำ” หวังหนุ่มตอบด้วยสีหน้ำนิ่งเฉยในขณะที่ผินสำยตำไปนอกหน้ำต่ำง
“และข้ำก็จะไม่รอเจ้ำตัดสินใจด้วย”
ปึ้ก!!
สิ้นเสียงนั้นร่างบางก็ล้มพับลงในวงแขนของคนที่สกัดจุดทันที

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 229
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 46 ราชโองการพิเศษ

“พี่ใหญ่!!”
เสียงของบุรุษที่เพิ่งจะรีบร้อนควบม้ำข้ำมเมืองมำดังขึ้นทันทีที่ถึงกำแพงของค่ำยทหำรเมือง
ฉำงซุน ใบหน้ำของผู้ตรวจกำรฮัวเฟยอวี่ไม่สู้ดีนักตั้งแต่ได้ข่ำวกำรหำยไปของฮัวหนิงเซียน
เขำรีบควบม้ำออกมำพร้อมกับผู้ตรวจกำรหวงและกองเจ้ำหน้ำที่ฉุกเฉินของศำลเมืองฝูซุน
ที่ใต้เท้ำหู่สั่งให้มำช่วยออกตำมหำฮัวหนิงเซียนทันทีที่ได้ข่ำว
“เฟยอวี่” แม่ทัพฮัวก้ำวออกมำจำกประตูกำแพงค่ำย “แล้วนั่นเจ้ำหน้ำที่หวงรึ”
ฮัวเฟยเทียนยังอยู่ในชุดแม่ทัพดังเดิมหำกแต่ทั้งสีหน้ำและท่ำทำงนั้นดูอ่อนล้ำลงกว่ำเดิมมำก
ดวงตำของแม่ทัพผู้องอำจโหลลึกลงไปจนแม้กระทั่งเหล่ำผู้ติดตำมจำกเมืองฝูซุนยังสังเกตเห็น
“คำรวะท่ำนแม่ทัพ”
ผู้ตรวจกำรหวงยกมือทำควำมเคำรพแม่ทัพปรำบกบฏทั้งที่ยังไม่ลงจำกม้ำ เขำเองก็เป็นคน
หนึ่งที่ได้เห็นทั้งฝีไม้ลำยมือลูกล่อลูกชนของฮัวหนิงเซียนในตอนที่นำงได้ช่วยเรื่องคดีที่ศำล
เมืองฝูซุนทั้งยังเอ็นดูนำงเหมือนน้องสำวคนหนึ่งจึงทำให้ยำมนี้ตัวเขำเองก็ไม่อำจวำงใจให้
สงบได้เช่นกัน
“ข่ำวของน้องเล็กไปถึงเมืองหลวงแล้ว ตอนนี้มีคำสั่งให้ผู้ตรวจกำรทั้งสำมเมืองช่วยกันออก
ตำมหำ..” ฮัวเฟยอวี่เอ่ยสรุปสถำนกำรณ์ให้พี่ชำยตนเองรู้
เขำทรำบข่ำวของฮัวหนิงเซียนในช่วงที่เพิ่งจะเข้ำงำนได้ไม่ถึงครึ่งชั่วยำม ทันทีที่ทรำบข่ำว
เขำก็รีบขอลำใต้เท้ำเพื่อออกมำช่วยตำมหำฮัวหนิงเซียนทันที แต่ด้วยเพรำะน้องสำวตัวดี
ของเขำได้ช่วยเรื่องคดีฉ้อโกงในเมืองฝูซุนไว้มำกนอกจำกใต้เท้ำหู่จะอนุญำตแล้วก็ยังได้ส่ง
กำลังของตนอีกส่วนหนึ่งออกมำช่วยตำมหำด้วยซึ่งก็ถือเป็นเรื่องที่ดี แต่..
“ช่วงที่หำยตัวไป น้องเล็กอยู่แต่ในจวนใช่หรือไม่..” ฮัวเฟยอวี่ถำมซ้ำเพื่อควำมแน่ใจ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 230
 ชายาเฉือนคม
ในค่ำยทหำรเมืองฉำงซุนถือว่ำเป็นค่ำยที่ปลอดภัยที่สุดในอำณำจักรเฉียนฉิน หำกน้องเล็ก
ของเขำยอมอยู่แต่ในจวนของแม่ทัพตลอดเวลำไม่ออกไปเดินเตร็ดเตร่ทไี่ หนก็ไม่มีทำงที่นำง
จะถูกลักพำตัวได้ง่ำยแน่นอน ที่เขำต้องถำมเช่นนี้ก่อนก็เพรำะว่ำพักนี้ดูเหมือนว่ำน้องเล็ก
ของเขำจะไม่ใช่สตรีที่อยู่กับที่เสียเท่ำไหร่ มันก็พอจะมีควำมเป็นไปได้ว่ำน้องสำวตัวยุ่งของ
เขำจะแอบออกไปหำเรื่องใส่ตัวเหมือนตอนที่อยู่ในฝูซุน
“ใช่...” แม้จะตอบเช่นนั้นแต่สีหน้ำของฮัวเฟยเทียนไม่สู้ดีนัก
คงไม่มีใครเข้ำใจควำมรู้สึกของฮัวเฟยเทียนดีไปกว่ำฮัวเฟยอวี่แล้ว ในตอนที่ฮัวหนิงเซียน
หำยตัวไปจำกศำลเมืองฝูซุนเขำเองก็โทษตัวเองเช่นนี้เหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่ำในตอนนี้จิตใจ
ของฮัวเฟยเทียนจะแย่แค่ไหน เพรำะนอกจำกจะไม่สำมำรถออกไปตำมตัวน้องได้เองเนื่องจำก
หน้ำที่แล้วยังต้องจมอยู่กับควำมรู้สึกทั้งผิดและเป็นห่วงอยู่อีก
“พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วง ข้ำจะออกไปตำมน้องเล็กเองไว้ใจเถอะ”
ฮัวเฟยอวี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งขัน เพื่อหวังว่ำอย่ำงน้อยพี่ชำยของเขำจะรู้สึกดีขึ้นบ้ำง
หำกแต่ดูเหมือนว่ำจะไม่ค่อยได้ผลเท่ำใดนัก เพรำะสีหน้ำของฮัวเฟยเทียนนั้นไม่สู้ดีขึ้นเสีย
เท่ำไหร่
“ฝำกเจ้ำด้วย” ฮัวเฟยเทียนได้แต่กล่ำวด้วยสีหน้ำไม่สู้ดีนัก
“ขอเรียนถำมท่ำนแม่ทัพ...” ผู้ตรวจกำรหวงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ว่ำมำเถอะท่ำนผู้ตรวจกำร” ฮัวเฟยเทียนเอ่ยรับ
“ท่ำนได้สั่งให้กองกำลังออกไปตำมหำทิศใดบ้ำง”
น้ำเสียงที่จริงจังของผู้ตรวจกำรหวงช่วยให้แม่ทัพคลำยใจขึ้นไม่น้อย อย่ำงน้อยคนพวกนี้ก็
ทั้งจริงใจและกระตือรือร้นจะตำมหำฮัวหนิงเซียนจริงๆ ใบหน้ำที่สู้มีชีวิตขึ้นมำสักหนึ่งส่วนนั้น
ช่วยให้ฮัวเฟยอวี่คลำยใจลงได้ไม่น้อยเช่นกัน ในยำมที่ครอบครัวกำลังลำบำกนั้นกำรที่ได้
เห็นว่ำแต่ละคนยังมีควำมหวังอยู่นั้นถือเป็นเรื่องสำคัญที่ไม่อำจมองข้ำมได้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 231
 ชายาเฉือนคม
“หวังหกเสด็จออกไปที่ป่ำทำงทิศตะวันตกที่อยู่ของพวกชนเผ่ำหมู่บ้ำนเล่อเป่ำหยวน กอง
ทหำรอีกส่วนออกไปตำมป่ำทิศเหนือไล่ตำมฝีเท้ำม้ำลึกลับไป” ฮัวเฟยเทียนเอ่ย “หวังเจ็ด
เสด็จไปหมู่บ้ำนทำงทิศใต้ของเมืองติดกับป่ำเมืองฝูซุน”
เมื่อได้ยินว่ำมีคนออกตำมหำน้องสำวตัวเองไม่น้อยฮัวเฟยอวี่เองก็คอยเบำใจได้ถึงสำมส่วน
แต่ก็ยังมีควำมหนักใจอื่นเข้ำมำแทนเช่นกันเมื่อได้ยินรำยนำมของคนที่ออกตำมหำน้องสำว
ของเขำ ทั้งที่เขำอุตส่ำห์วำงแผนให้คนพวกนี้ออกห่ำงจำกหนิงเอ๋อร์แล้วแต่ไม่รู้ทำอย่ำงไร
ทำไมคนพวกนี้ถึงกลับมำเป็นผู้ตำมหำฮัวหนิงเซียนไปเสียได้
...มากันให้ครบหน้าเชียว...
พอนึกถึงตรงนี้ฮัวเฟยอวี่ก็ขมวดคิ้วด้วยควำมข้องใจเมื่อไม่ได้ยินรำยชื่อของใครบำงคนที่
มักจะมำวนเวียนอยู่ใกล้ๆ กับน้องสำวของเขำอยู่เสมอ
“...แล้วหวังแปดเล่ำ” ฮัวเฟยอวี่ถำมหำคู่กรณีตัวแสบอีกคน ที่มักจะตำมหำน้องสำวเขำ
เจอก่อนใครอยู่เสมอ
แม้จะไม่อยำกยอมรับก็ตำมแต่ฉินชงหยวนนั้นแม้ว่ำจะเป็นคนที่ชอบดึงให้ฮัวหนิงเซียนเข้ำ
มำยุ่งกับปัญหำอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็เป็นคนที่คอยช่วยเหลือ และตำมหำน้องสำวของเขำเจอ
ก่อนใครพวกเสียทุกครั้งไป แต่ก็ไม่ใช่ว่ำเพียงเพรำะควำมดีเท่ำนี้จะทำให้เขำยอมวำงใจได้
และมองข้ำมเรื่องอื่นๆ ไปได้แน่ แท้จริงแล้วตัวเขำเองก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่ำกำรหำยตัวไปของ
ฮัวหนิงเซียนครั้งนี้เกิดจำกหวังองค์ใดองค์หนึ่ง...
น้องสำวของเขำอยู่ในค่ำยฉำงซุนตั้งนำนสองนำนไม่ยักจะเกิดอะไรขึ้นพอพวกหวังทั้งสำม
พระองค์เสด็จเยี่ยมค่ำยเท่ำนั้นนำงกลับหำยตัวไป แถมหนึ่งในสองพระองค์นั้นก็ยังเป็นคน
ที่คอยหำเรื่องวุ่นวำยมำให้หนิงเซียนตลอดอีกเสียด้วย จะให้ไม่สงสัยก็คงจะปัญญำเบำเกิน
ไปเสียหน่อย
“ไม่มีใครพบตัวตั้งแต่เมื่อคืนวำน” ฮัวเฟยเทียนตอบน้องชำยตนเองด้วยน้ำเสียงเครียด
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 232
 ชายาเฉือนคม
อีกคนหนึ่งที่ไม่ได้ข่ำวครำวเลยนับตั้งแต่ตรวจค่ำยและกำรเคลื่อนย้ำยกำลังก็คือหวังเจ้ำปัญญำ
ล่ำสุดที่ได้ข่ำวคือชำยคนนั้นบอกกับทหำรว่ำจะเข้ำไปคุยกับชำวบ้ำนในเมืองก่อนจะหำยไป
ไม่พบแม้แต่ร่องรอย ทั้งยังไม่มีกำรแจ้งข่ำวกลับมำที่ค่ำยเสียด้วย
“...หรือหนิงเอ๋อร์จะหนีตำมมันไป” ฮัวเฟยอวี่ที่ใจเย็นอยู่เสมอแทบจะแยกเขี้ยวเมื่อได้ยิน
คำตอบ
“ระวังวำจำเจ้ำหน่อยเฟยอวี่”
ผู้ตรวจกำรหวงรีบเอ่ยท้วงทันที เมื่อเห็นว่ำสหำยของตนเริ่มใช้วำจำเสี่ยงหัวหลุดออกจำกบ่ำ
เขำรู้ดีว่ำฮัวเฟยอวี่ไม่ชอบหวังเจ้ำปัญญำเสียเท่ำไหร่นัก แต่ไม่ใช่เพรำะเรื่องหน้ำที่กำรงำน
หรือเรื่องคดีหำกแต่เป็นเพรำะเรื่องส่วนตัวล้วนๆ สหำยของเขำคนนี้หวงน้องสำวเสียยิ่งกว่ำ
แก้วมณีล้ำค่ำจนทำให้ไม่ว่ำใครสูงส่งมำจำกไหนก็ไม่อำจจะมำ แตะเกล็ดมังกร ได้
“...” ฮัวเฟยอวี่ได้แต่กัดฟันกรอดด้วยควำมเจ็บใจ
“อย่ำงที่ผู้ตรวจกำรหวงว่ำ เจ้ำอย่ำกล่ำวอะไรเกินควรเลยดีกว่ำ” ฮัวเฟยเทียนแม้จะเอ่ย
ปรำมน้องของตน แต่ในใจของแม่ทัพแล้วไม่ได้เย็นไปกว่ำกันเลยแม้แต่น้อย
ฮัวหนิงเซียนสนิทสนมกับฉินชงหยวนนั่นเป็นสิ่งที่ใครๆ ก็สังเกตเห็นแม้ว่ำจะเป็นระยะเวลำ
สั้นๆ ก็ตำม แต่หำกจะเอ่ยว่ำฮัวหนิงเซียนหนีตำมฉินชงหยวนไปแล้ว ก็คงจะเป็นไปไม่ได้
เพรำะหำกเป็นเช่นนั้นก็คงจะไม่มีเสี่ยวซีที่นอนเจ็บอยู่ที่ห้องเป็นแน่ หนิงเอ๋อร์กับเสี่ยวซีสนิท
กันยิ่งกว่ำใครๆ นำงไม่มีทำงทิ้งเสี่ยวซีที่เจ็บหนักแน่นอน
“เช่นนั้นคงเหลือแค่ทิศตะวันออกของเมืองฝั่งที่ติดกับแม่น้ำกวง...” ผู้ตรวจกำรหวงเอ่ยสรุป
เส้นทำงที่เหลือ
“ใช่แล้ว” ฮัวเฟยเทียนเอ่ยรับ
บริเวณนั้นจัดว่ำเป็นบริเวณที่น่ำสงสัยน้อยที่สุดเพรำะล้วนแล้วแต่เป็นพื้นที่ของหมู่บ้ำนของ
เกษตรกรปลูกฝ้ำยและเลี้ยงสุกรทำให้บริเวณนั้นไม่มีปัญหำกับค่ำยทหำรเสียเท่ำไหร่ ทั้งยัง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 233
 ชายาเฉือนคม
ห่ำงจำกบริเวณตั้งค่ำยร่วมร้อยลี้ต่อให้มีคนหลบหนีไปทำงนั้นก็ย่อมต้องเจอบ้ำนคนหรือคน
เห็นเหตุกำรณ์บ้ำง ดูไปแล้วก็ไม่ใช่เส้นทำงที่เหมำะนัก แต่ในตอนนี้ไม่ว่ำเส้นทำงนั้นจะมีควำม
เป็นไปได้มำกน้อยเพียงใด พวกเขำก็ไม่อำจจะมองข้ำมได้อีกต่อไป
“ถ้ำเช่นนั้นข้ำกับกองตรวจตรำจะไปดูแถวตะวันออกของเมืองแล้วกัน”
ฮัวเฟยอวีเ่ อ่ยห้วนๆ ก่อนจะเตรียมชักม้ำควบออกไปด้วยควำมรีบร้อน แต่ยังไม่ทันที่พี่ชำย
ผู้ร้อนใจจะได้ควบม้ำออกไปนั้นกลับมีม้ำเร็วควบเข้ำมำเสียก่อน ทั้งขบวนผู้ตรวจกำรและ
เจ้ำหน้ำที่ศำลต่ำงก็หันมองหน้ำกันด้วยควำมประหลำดใจ ธงที่มำพร้อมกับม้ำเร็วนั้นเป็นธง
ที่ไม่ว่ำจะเป็นขบวนของใครก็ต่ำงต้องหยุดให้ทั้งนั้น
...ธงของวังหลวง...
“แม่ทัพฮัวเฟยเทียนจงรับรำชโองกำรจำกองค์ฮ่องเต้” ผู้ที่ควบม้ำเข้ำมำก่อนเอ่ยขึ้นทันที
ที่หยุดม้ำ
ฮัวเฟยเทียนหันมองน้องชำยของตนด้วยสีหน้ำไม่สู้ปกตินัก ก่อนจะคุกเข่ำลงน้อมรับรำช
โองกำรในขณะที่ทุกคนที่อยู่บนม้ำต่ำงก็ต้องลงจำกม้ำเพื่อให้ควำมเคำรพแก่ธงของวังหลวง
ควำมงุนงงที่เกิดขึ้นในบริเวณหน้ำค่ำยเมืองฉำงซุนนั้นไม่อำจจะถูกไขให้กระจ่ำงได้ในขณะนั้น
“รำชโองกำรจำกองค์ฮ่องเต้” มหำดเล็กบนหลังม้ำเอ่ยด้วยเสียงและท่ำทำงทรงภูมิจนทำ
ให้เหล่ำเจ้ำหน้ำที่และทหำรที่กำลังรออยู่อดจะหงุดหงิดกับท่ำทีมำกยศมำกอย่ำงนั่นไม่ได้
“ขอมอบหมำยให้แม่ทัพฮัวเฟยเทียนแม่ทัพปรำบกบฏหัวหน้ำกองกำลังสำมที่แม่ทัพกระบี่
ขั้นเจ็ดจงติดตำมกำรตำมหำตัวของแม่นำงฮัวหนิงเซียนธิดำคนสุดท้องแห่งคหบดีฮัวอี้ฉิน
หำกเมื่อพบตัวแม่นำงฮัวหนิงเซียนแล้ว ฮ่องเต้ทรงรับสั่งให้พำตัวแม่นำงฮัวหนิงเซียนเข้ำ
วังหลวงทันที จงรับรำชโองกำร”
คำประกำศนั้นสร้ำงควำมประหลำดใจให้กับคนทั่วทั้งพื้นที่ ทุกคนต่ำงหันหน้ำมองกันด้วย
ควำมงุนงงไม่เว้นแม้แต่ทหำรเฝ้ำประตู รำชโองกำรที่ไม่มีที่มำที่ไปเช่นนี้แถมยังเป็นรำช
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 234
 ชายาเฉือนคม
โองกำรที่เรียกให้คุณหนูผู้หำยตัวไปให้กลับเข้ำวังหลวง ทั้งยังใช้ม้ำเร็วเป็นตัวแจ้งข่ำวอีก
ทั้งที่โดยปกติแล้วม้ำเร็วนั้นจะมีไว้เพื่อออกคำสั่งฉุกเฉินเป็นกรณีพิเศษเท่ำนั้น แต่ในครั้งนี้
กลับเป็นคำสั่งเรียกตัวสตรีเข้ำวัง
...นี่มันเรื่องอะไรกัน...
“อะแฮ่ม.. เอ่อท่ำนแม่ทัพ”
มหำดเล็กผู้อันเชิญรำชโองกำรกระแอมเบำๆ เพื่อเรียกสติแม่ทัพฮัวเฟยเทียนเมื่อเห็นว่ำไร้
กำรตอบรับนำนเกินไป ทุกคนในบริเวณนั้นต่ำงก็เงียบกริบอีกทั้งยังแผ่บรรยำกำศแปลกๆ
ออกมำจนมหำดเล็กผู้นั้นเริ่มรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย
“...ข้ำ แม่ทัพปรำบกบฏฮัวเฟยเทียน” ชำยหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเครียด หำกนั่งอยู่ใกล้ๆ
คงจะได้ยินเสียงกัดฟันของเขำไปแล้ว
“น้อมรับราชโองการ”
เสียงปลำยประโยคของฮัวเฟยเทียนแผ่วเบำและเคียดเค้นลอดไรฟันจนรู้สึกได้ บัดนี้ภำยในใจ
ของฮัวเฟยเทียนนั้นเต็มไปด้วยกองไฟแห่งโทสะที่ไม่อำจจะดับได้โดยง่ำย ทั้งควำมโกรธ
ควำมเจ็บใจรวมถึงควำมไม่พอใจที่ไม่อำจจะอธิบำยได้ด้วยคำพูดนั้นแทบจะระเบิดออกมำ
พร้อมๆ กัน
ด้วยเพรำะเป็นรำชโองกำรจำกฮ่องเต้จึงทำให้เขำไม่อำจจะขัดได้เพรำะอย่ำงไรเสียเขำเอง
ก็เป็นคนของเฉียนฉินทั้งยังเป็นแม่ทัพผู้ซื่อสัตย์มำตลอด ต่อให้รำชโองกำรนั้นเป็นรำชโองกำร
ที่กำลังเรียกน้องสำวเขำเข้ำไปอยู่กลำงสนำมรบเขำก็ไม่อำจจะปฏิเสธได้ แม่ทัพหนุ่มกำหมัด
แน่นด้วยพยำยำมสะกดโทสะของตัวเองไว้
“...”
แม้จะไม่ต้องพูดกันแม้แต่คำเดียวแต่ฮัวเฟยอวี่เองก็เข้ำใจควำมโกรธเกรี้ยวของฮัวเฟยเทียน
ได้ดี รังสีอำมหิตจำกชำยผู้ชื่อว่ำเป็นผู้กล้ำของแผ่นดินทั้งสองที่แผ่ออกมำนั้นทำเอำคน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 235
 ชายาเฉือนคม
ประกำศรำชโองกำรเผลอก้ำวถอยหลังไปโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้ำของมหำดเล็กคนนั้นซีด
เผือดเมื่อได้เห็นสำยตำของทั้งสองคนที่จ้องมำทำงเขำ
...มันไม่ใช่ควำมผิดข้ำเสียหน่อย มันเป็นรำชโองกำรจำกฮ่องเต้...
ทั้งที่เป็นเพียงกำรแจ้งข่ำวรำชโองกำรที่ฟังดูแล้วก็เป็น
ข่าวดี
ด้วยซ้ำที่ฮ่องเต้ทรงอุตส่ำห์เรียกตัวให้น้องสำวของพวกเขำทั้งสองเข้ำเฝ้ำ ถือว่ำเป็นโอกำส
ที่ไม่ว่ำสตรีคนใดในเฉียนฉินก็คงไม่อำจจะปฏิเสธได้ แต่แล้วทำไมคนพวกนี้กลับแสดงสีหน้ำ
รำวกับไม่พอใจเสียอย่ำงนั้น มหำดเล็กผู้ไม่คิดว่ำตนเองจะเอำชีวิตมำเสี่ยงกับเพียงแค่กำร
แจ้งรำชโองกำรได้แต่ยื่นม้วนรำชโองกำรให้แก่แม่ทัพปรำบกบฏด้วยมืออันสั่นเทำแทน
เมื่อส่งมอบเสร็จแล้วมหำดเล็กคนแรกก็ถอยม้ำออกไปทันที ทั้งสองพี่น้องหันมองหน้ำกัน
รำวกับรู้ได้ทันทีว่ำแผนกำรของพวกเขำที่คิดจะกันฮัวหนิงเซียนออกจำกเรื่องวุ่นวำยในวัง
หลวงนั้นพังทลำยลงแล้ว แต่ยังไม่ทันจะได้สนทนำอะไรกันต่อเสียงม้ำอีกสองตัวที่ควบเข้ำ
มำทำให้ทั้งสองหันไปให้ควำมสนใจอีกครั้ง
“ท่ำนแม่ทัพ..”
ชำยที่ฮัวเฟยเทียนจำได้ว่ำเป็นองครักษ์ในวังหลวงเอ่ยขึ้นในขณะที่เขำลงจำกม้ำก่อนจะเดิน
เท้ำเข้ำมำหำพวกเขำทั้งสองคน ฮัวเฟยเทียนและฮัวเฟยอวี่เริ่มสัมผัสได้ถึงควำมยุ่งยำกที่
กำลังจะเกิดทันที ชำยคนนี้เป็นคนของมู่ซูเฟยกำรมำครั้งนี้ก็คงจะไม่พ้นเป็นธุระให้เขำช่วย
เหลือเรื่องของสหำยเขำเป็นแน่
ตั้งแต่ช่วงที่ฝึกทหำรด้วยกันแล้วมู่ซูเฟยมักจะส่งคนมำบอกให้เขำแอบช่วยเหลือหวังหกอยู่
ลับๆ เป็นประจำและครั้งนี้เองก็คงไม่ต่ำงกันนัก หำกแต่ในครั้งนี้อย่ำว่ำแต่ออกไปช่วยสหำย
เลยลำพังแค่ปัญหำที่เขำกำลังเผชิญอยู่ก็นับว่ำหนักหนำไม่ใช่น้อยแล้วหำกจะให้เขำช่วยเหลือ
อะไรอีก ครั้งนี้คงจะยำกเต็มที
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 236
 ชายาเฉือนคม
...ทำไมไม่มีใครเข้ำใจบ้ำงว่ำน้องสำวข้ำเพิ่งถูกลักพำตัวไป ทำไมทุกคนถึงเย็นใจนัก...
ทั้งสีหน้ำและแววตำของแม่ทัพฮัวเฟยเทียนตอนนี้ต่อให้เป็นคนที่สนิทหรือไม่สนิทก็ไม่อำจจะ
หำญกล้ำเดินเข้ำไปพูดคุยด้วยได้เป็นแน่ โดยเฉพำะคนที่รู้ว่ำหัวของตนเองที่กำลังจะพูดนั้น
เสี่ยงแค่ไหนอย่ำงองครักษ์ไชนว่แล้วด้วย หำกไม่ติดว่ำเป็นพระประสงค์ของซูเฟยที่เขำไม่
อำจขัดได้แล้ว ป่ำนนี้เขำคงถอยกลับเฉียนฉินไปแล้วแน่...
“ว่ำอย่ำงไรท่ำนองครักษ์” น้ำเสียงของฮัวเฟยเทียนนั้นไม่ชวนให้ใครก็ตำมตอบรับนัก
“มู่ซูเฟยฝำกขอควำมช่วยเหลือมำถึงท่ำน”
องครักษ์ไชนว่เอ่ยด้วยสีหน้ำเกรงใจไม่ใช่น้อยจะไม่ให้เกรงใจได้อย่ำงไรในเมื่อคำขอของมู่
ซูเฟยครั้งนี้มันช่ำงเป็นคำขอที่น่ำกระอักกระอ่วนใจยิ่งโดยเฉพำะเมื่อต้องมำเอ่ยขอกับชำย
ที่ทั้งรักทั้งหวงน้องสำวจนเป็นที่เลื่องลือเช่นนี้
แม้ว่ำองครักษ์ไชนว่เองก็เตรียมใจกับปฏิกริยำของฮัวเฟยเทียนไว้แล้วก็ตำมแต่เมื่อถึงเวลำ
จริงเขำเองก็ยังอดไม่ได้ที่จะชั่งใจอีกครั้งอยู่ดี
“ว่ำมำ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้ำของแม่ทัพฮัวเฟยเทียนนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่ำหำกเอ่ยผิดหูไป
จะเป็นเช่นไร
“มู่ซูเฟยฝำกให้ท่ำนช่วยเหลือให้หวังหกเป็นผู้หำตัวแม่นำงฮัวเจอ...”
คำกล่ำวนั้นสร้ำงควำมงุนงงให้กับทั้งแม่ทัพและผู้ตรวจกำรทั้งสองเป็นอย่ำงดี ให้หวังหกเป็น
ผู้เจอตัวฮัวหนิงเซียนอย่ำงนั้นหรือ แล้วเขำจะช่วยอย่ำงไรในเมื่อตอนนี้เขำยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ำ
ฮัวหนิงเซียนอยู่ที่ไหน และถ้ำหำกว่ำเขำรู้เขำก็คงจะออกไปตำมแล้ว แล้วนี่มำบอกให้เขำ
ช่วยให้ฉินหำนเฟิงเป็นคนเจอฮัวหนิงเซียนอย่ำงนั้นหรือ...
“ท่ำนหมำยควำมว่ำอย่ำงไร” กลับเป็นฮัวเฟยอวี่ที่กล่ำวค้ำนขึ้นมำก่อน
ผู้ตรวจกำรใหญ่ไม่เข้ำใจว่ำทำไมต้องเจำะจงให้เป็นหวังหกด้วย ในสถำนกำรณ์ที่น้องสำว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 237
 ชายาเฉือนคม
ของเขำอำจจะเป็นหรือตำยเช่นนั้น เหล่ำคนในวังหลวงกลับเอำเรื่องนี้มำทำให้เป็นเรื่อง
เล่นๆ รำวกับเป็นเกมกำรแข่งขันเช่นนี้น่ะหรือ แล้วอย่ำงนี้จะไม่ให้เขำโมโหได้อย่ำงไร...
“ขออย่ำเพิ่งโกรธเลยท่ำนผู้ตรวจกำรฮัว” องครักษ์ไชนว่เมื่อเห็นสีหน้ำของฮัวเฟยอวี่ก็รีบ
ปรำมก่อนด้วยไม่อยำกให้เป็นเรื่องก่อนที่จะได้อธิบำยกันจบ
“ก็ตำมที่ว่ำไป มู่ซูเฟยต้องกำรให้ท่ำนแม่ทัพช่วยให้หวังหกเป็นคนเจอตัวแม่นำงฮัวหนิงเซียน”
องครักษ์ไชนว่เอ่ยย้ำอีกครั้ง
ซึ่งกำรเอ่ยย้ำนั้นไม่ช่วยให้อะรไดีขึ้นเลยสักนิดเมื่อมันเป็นกำรกล่ำวกับพี่ชำยทั้งสองที่กำลัง
กังวลกับเรื่องที่น้องสำวถูกลักพำตัวไป ฮัวเฟยเทียนไม่อำจจะยับยั้งควำมโกรธได้อีกต่อไป
“ต้องขออภัยท่ำนองครักษ์” น้ำเสียงของฮัวเฟยเทียนในยำมนี้ไม่ว่ำใครได้ยินก็อดจะขนลุก
ไม่ได้
“แต่ในเวลานี้ไม่ว่าใครก็ตามเป็นคนเจอฮัวหนิงเซียน ข้าก็ดีใจทั้งนั้นเพราะนางเป็น
น้องสาวของข้า”
น้ำเสียงของแม่ทัพหนุ่มนั้นฟังไปก็คล้ำยเสียงคำรำมอยู่ในที ฮัวเฟยเทียนกัดฟันพูดจนเห็น
สันกรำมขึ้นเด่นชัดภำพนั้นทำให้องครักษ์ไชนว่นึกรักชีวิตตัวเองขึ้นมำทันที ทั้งที่เป็นเพียง
กำรแจ้งพระประสงค์ขององค์พระชำยำเท่ำนั้นแต่ทำไมมันกลับทำให้เขำรู้สึกเหมือนกำลัง
ส่งสำรท้ำรบให้กับศัตรูอย่ำงไรอย่ำงนั้น
“ข้ำย่อมเข้ำใจควำมรู้สึกท่ำนดี...” องครักษ์ไชนว่เอ่ยด้วยควำมเกรงใจ
ตัวเขำเองก็มีพี่น้องเช่นกันและหำกว่ำพี่น้องของเขำที่กำลังตกที่นั่งลำบำกกลับต้องมำเจอ
เรื่องกำรเมืองในรำชสำนักเช่นนี้ ก็คงอดไม่ได้ที่จะโมโหเช่นกัน หำกแต่เขำได้แต่ภำวนำให้
แม่ทัพฮัวเฟยเทียนและผู้ตรวจกำรฮัวเฟยอวี่เข้ำใจว่ำกำรมำแจ้งข่ำวครั้งนี้เป็นเพียงหน้ำที่
ของเขำเท่ำนั้นแล้วมันก็ไม่ใช่ควำมคิดริเริ่มของเขำเสียด้วย และตัวเขำเองก็ไม่อยำกจะปะทะ
หรือเสียเลือดเนื้อกับชำยสองคนนี้สักเท่ำไหร่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 238
 ชายาเฉือนคม
“หำกท่ำนว่ำเข้ำใจควำมรู้สึกของแม่ทัพแล้ว... ก็เชิญเข้ำมำข้ำงในก่อนเถิด”
เสียงหนึ่งดังขึ้นประดุจเสียงระฆังจำกสวรรค์ กำรปรำกฏตัวของกุนซือเล่ยทำให้หลำยคน
ในที่นั้นหำยใจทั่วท้องขึ้นไม่น้อยอย่ำงน้อยก็องครักษ์ไชนว่คนหนึ่ง...
“คำรวะท่ำนกุนซือ” องครักษ์ไชนว่เอ่ยขึ้นด้วยเกิดนึกสำนึกในบุญคุณของกุนซือจอมเจ้ำ
เล่ห์ขึ้นมำทันที
“เชิญข้ำงในก่อนเถิดท่ำนองครักษ์ ส่วนท่ำนผู้ตรวจกำรเชิญสนทนำกับท่ำนแม่ทัพเรื่อง
ตำมหำแม่นำงหนิงเซียนไปเถิดข้ำจะรับรองแขกเอง”
ควำมใจเย็นของกุนซือเล่ยช่วยให้สถำนกำรณ์ที่ใกล้จะระเบิดสงบลงได้อย่ำงง่ำยดำยรำวกับ
ไม่เคยเกิดขึ้น ทำให้เหล่ำบรรดำทหำรที่รำยล้อมอยู่นั้นก็อดไม่ได้ที่จะนึกชื่นชมอยู่ในใจโดย
เฉพำะผู้ตรวจกำรหวงที่กำลังเอำมือแตะดำบตัวเองเตรียมพร้อมไว้สอดดำบเข้ำป้องกันหำก
เกิดกำรปะทะขึ้น
...จบเสียที...
……………..
“เอาล่ะแม่นางเสี่ยวซีเท่านี้เจ้าก็คงจะขยับตัวได้คล่องขึ้นแล้วสินะ”
แพทย์ประจำค่ำยเอ่ยขึ้นเมื่อทำแผลให้กับเด็กสำวเสร็จ แผลของเสี่ยวซีจัดว่ำไม่ใหญ่นักแต่
ก็ถือว่ำสำหัสไม่น้อยสำหรับเด็กผู้หญิงรูปร่ำงเล็กอย่ำงนำง นำยแพทย์ใหญ่สำรวจแผลของ
เด็กสำวคร่ำวๆ อีกครั้งเพื่อตรวจสอบว่ำตัวเขำได้ใส่ยำให้นำงครบถ้วนแล้วก่อนจะเดินย้ำย
ไปที่อีกเตียงที่มีคนที่อำกำรหนักกว่ำนอนอยู่
ร่ำงของลู่เฟยที่นอนอยู่อีกเตียงนั้นมีแผลที่ใหญ่ตั้งแต่ใต้ชำยโครงลงไปถึงสี่แผลและนั่นยัง
ไม่นับรอยฟกช้ำตำมร่ำงกำยของเด็กหนุ่มอีกยิ่งมองยิ่งสงสำร ยำรักษำแผลที่มีอยู่ในค่ำยนั้น
ไม่ใช่ยำที่จะปรำณีต่ออำกำรเจ็บปวดแม้แต่น้อย ในทุกๆ ครั้งที่ทำแผลจึงมักจะได้ยินเสียง
ร้องโอดครวญของเด็กหนุ่มอยู่เสมอ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 239
 ชายาเฉือนคม
แพทย์ประจำค่ำยทรุดตัวลงข้ำงเตียงก่อนจะล้ำงและทำแผลเด็กหนุ่มอีกครั้งด้วยควำมระมัด
ระวัง ร่ำงของลู่เฟยถูกพบอยู่ไม่ห่ำงจำกปำกทำงเข้ำค่ำยเท่ำไหร่นักคล้ำยกับว่ำมีใครบำงคน
นำร่ำงของเด็กหนุ่มมำวำงไว้แถวๆ นั้น ในตอนที่พบทุกคนต่ำงก็คิดว่ำลู่เฟยนั้นได้ตำยไปแล้ว
แต่ไม่กี่อึดใจหลังจำกที่เด็กหนุ่มรับยำรักษำอำกำรฟกช้ำไปร่ำงกำยของเขำก็ฟื้นกลับขึ้นมำ
รำวกับปำฏิหำริย์ซึ่งสำหรับผู้เป็นแพทย์แล้วเมื่อเห็นเช่นนั้นก็เพียรรักษำอย่ำงสุดกำลังด้วย
หวังให้เด็กหนุ่มผู้โชคดีหำยเป็นปกติ
เสียงร้องของลู่เฟยดังลั่นกระโจมแพทย์อีกครั้งในยำมที่ท่ำนหมอลงยำไปตำมรอยแผลและ
เสียงนั้นย่อมเป็นเสียงที่เสี่ยวซีแสนทุกข์ทรมำนเมื่อได้ยินมัน เสี่ยวซีไม่กล้ำแม้แต่จะหันไป
มองเด็กหนุ่มที่กำลังถูกล้ำงแผลอยู่ เด็กสำวพลิกตัวหนีไปอีกข้ำงด้วยไม่อยำกเห็นภำพน่ำ
สยดสยองเสียเท่ำไหร่แต่พอพลิกตัวกลับมำแล้วนำงกลับได้พบบำงคนที่ไม่คิดจะพบที่นี่แทน...
“...”
เสี่ยวซีรีบยันตัวลุกขึ้นด้วยอำรำมตกใจแม้ว่ำแผลของนำงจะยังไม่หำยดีนักแต่ด้วยตำแหน่ง
และมำรยำทแล้วทำให้นำงจำเป็นต้องยันตัวลุกขึ้น ชำยที่เพิ่งเดินเข้ำมำส่งสัญญำณให้เสี่ยวซี
นอนพักตำมเดิมก่อนจะนั่งลงพร้อมกับอีกคนที่เข้ำมำพร้อมกันที่เตียงรักษำไม่ไกลนัก
...คุณหนูเล่ำ...
เด็กสำวได้แต่ร้องท้วงในใจเท่ำนั้นเมื่อไม่เห็นบุคคลที่นำงกำลังคิดอยู่ เสี่ยวซีไม่อำจจะแสดง
สีหน้ำที่ดีได้ในตอนนี้ด้วยควำมที่นำงกำลังตกอยู่ในควำมกังวลถึงนำยของตนที่ไม่ปรำกฏตัว
พร้อมกับทั้งสองคนที่เพิ่งเดินเข้ำมำ
ใบหน้ำของหวังทั้งสองพระองค์นั้นดูไม่สู้ดีนักในตอนนี้ หลังจำกเหตุกำรณ์ที่มีโจรมำบุก
เรือนของแม่ทัพฮัวแล้วลักพำตัวคุณหนูไป ทั้งสองพระองค์ก็รีบออกไปตำมคุณหนูของนำง
หำกแต่กำรกลับมำครั้งนี้ของทั้งสองพระองค์นั้นกลับไม่เห็นแม้แต่เงำของคุณหนู... คิ้วของ
สำวใช้ขมวดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 240
 ชายาเฉือนคม
แพทย์ประจำค่ำยถวำยควำมเคำรพทั้งสองพระองค์ก่อนจะเข้ำไปดูแผลของคนทั้งคู่ ตะเกียง
ถูกจุดให้ส้ำงขึ
ว่ ้นเพื่อพิจำรณำบำดแผลเหล่ำนั้นให้ชัดอีกครั้ง ไร้คำพูดใดๆ เกิดขึ้นในกระโจมนี้
ไม่มีคนกล้ำถำมและไม่มีคนกล้ำตอบ
เมื่อจุดตะเกียงแล้วก็ทำให้เห็นอะไรๆ ชัดขึ้นไม่น้อย ใบหน้ำของเสี่ยวซีที่แสดงออกถึงควำม
ผิดหวังนั้นทำเอำคนที่ไม่สำมำรถตำมหำฮัวหนิงเซียนเจอรู้สึกผิดไม่น้อย ลู่เฟยเองก็ฝืนยันตัว
ขึ้นมำเช่นกัน บรรยำกำศควำมเงียบในกระโจมแพทย์ค่ำยเมืองฉำงซุนนั้นช่ำงอึดอัดยิ่งนัก
“...คุณหนู” เสี่ยวซีผู้รวบรวมควำมกล้ำเอ่ยถำมทั้งที่ยังไม่แน่ใจนักว่ำควรหรือไม่ แต่นำง
ไม่อำจจะเก็บทั้งควำมสงสัยและควำมกังวลได้อีกต่อไป
“แม่นำงเสี่ยวซี” ฉินชงหยวนตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนล้ำ
ร่ำงกำยของเขำเต็มไปด้วยบำดแผลเล็กๆ น้อยๆ จำกกำรปะทะกับชนเผ่ำพวกนั้น ด้วยไม่
อยำกจะลงไม้ลงมือกับประชำชนของตัวเอง จึงทำให้หลำยๆ ครั้ง เขำเองก็ต้องรับคมหอก
คมดำบด้วยตัวเองแทนไปก่อน ในขณะที่หวังนักรบนั้นสำมำรถที่จะจัดกำรกับเรื่องเหล่ำนี้
ได้ดีกว่ำนั้นย่อมมีบำดแผลน้อยกว่ำคนที่ใช้เวลำศึกษำตำรำอย่ำงเขำ
“ข้ำตำมพวกนั้นไปจนถึงค่ำยของพวกชนเผ่ำ แต่ไม่เจอหนิงเอ๋อร์เลยแม้แต่เงำ”
ทั้งน้ำเสียงและประโยคที่เอ่ยออกมำนั้นทำให้คนที่ยังพอจะเหลือควำมหวังอยู่หมดหวังลง
โดยสิ้นเชิง ใบหน้ำของเสี่ยวซีจืดเจื่อนลงก่อนที่นำงจะเสหน้ำมองไปทำงอื่นด้วยไม่อำจกลั้น
น้ำตำได้ไหว จินตนำกำรร้ำยๆ ต่ำงๆ ประเดประดังเข้ำมำในหัวของสำวใช้ตัวน้อยไม่หยุด
หย่อน
ลู่เฟยมองใบหน้ำที่อำบน้ำตำของเสี่ยวซีด้วยควำมอึดอัด ปกติแล้วเสี่ยวซีแม้จะดุบ้ำงแต่นำง
มักจะเป็นเด็กร่ำเริงแจ่มใสตลอดเวลำแม้ในยำมเจ็บนำงก็ยังมีกระใจจะให้กำลังใจเขำ แต่
ในตอนนี้ นำงกลับร้องไห้มันทำให้คนที่สิ้นหวังอย่ำงเขำยิ่งหมดสิ้นควำมสดชื่นไปใหญ่
“... ยังไม่มีใครเจอแม่นำงหนิงเซียนสินะ” แพทย์ประจำค่ำยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 241
 ชายาเฉือนคม
จำกร่องรอยกำรปะทะในห้องอำบน้ำนั้นไม่แน่ว่ำหำกนั่นเป็นเลือดของแม่นำงฮัวหนิงเซียน
แล้วก็นับว่ำอันตรำยทีเดียว จำกตอนที่ถูกลักพำตัวมำจนถึงตอนนี้ก็นับได้เกือบจะครบยี่สิบ
ชั่วยำมแล้วหำกแผลของนำงยังไม่ได้รับกำรรักษำแล้วล่ะก็ไม่แน่ว่ำตอนนี้นำงอำจจะเสียชีวิต
ไปแล้ว
“...”
ฉินหำนเฟิงไม่อำจจะเอ่ยอะไรออกไปได้ หลังจำกปะทะกับพวกชนเผ่ำแล้วก็ยังไม่พบร่ำง
ของฮัวหนิงเซียน พวกเขำก็จำต้องถอยกลับมำตั้งหลักที่ค่ำยก่อนเพรำะหำกยังดื้อดึงตำม
หำต่อไปก็ไม่ใช่ว่ำจะเจอได้ หวังนักรบนั่งจมอยู่กับควำมคิดตัวเองพักใหญ่ด้วยไม่รู้จะออกไป
ตำมหำนำงที่ไหน
...หนิงเซียน เจ้ำหำยไปไหนของเจ้ำนะ...
“แล้ว...พวกท่ำนจะทำอย่ำงไรต่อ” ลู่เฟยเสี่ยงถำมออกไปแม้จะรู้ว่ำมันเป็นคำถำมที่เสี่ยง
ตำยพอสมควร
เด็กหนุ่มเองก็ห่วงคุณหนูตัวป่วนไม่ต่ำงจำกคนอื่นๆ เสียเท่ำไหร่ไม่ว่ำอย่ำงไรนำงก็ถือเป็น
ผู้มีพระคุณของเขำแม้ว่ำนำงจะก่อปัญหำไม่เว้นวันก็ตำม ในคืนวันเกิดเหตุเขำมั่นใจว่ำเขำ
เองก็วิ่งตำมร่ำงหมดสติของคุณหนูไปจนกระทั่งหนึ่งในคนพวกนั้นจับได้แล้วก็กลับจัดกำร
กับเขำจนเกือบตำยโชคดีที่หวังแปดมำเจอเขำเสียก่อนแล้วช่วยชีวิตเขำไว้ และเขำก็มั่นใจ
ด้วยว่ำเขำบอกทิศทำงที่พวกโจรพวกนั้นวิ่งไปถูกอย่ำงแน่นอน
...แล้วทำไมถึงตำมไม่เจอ...
เป็นไปไม่ได้ที่ฮัวหนิงเซียนจะหำยไปอย่ำงลึกลับ เขตที่ใกล้กับเมืองฉำงซุนนั้นมีไม่มำกไม่ว่ำ
อย่ำงไรหำกตำมคนพวกนั้นไปย่อมต้องเจอนำงแน่นอน แต่ในเมื่อผลมันออกมำเป็นเช่นนี้
แม้จะไม่เข้ำใจอย่ำงไรก็ตำมแต่ก็ต้องยอมรับและหำทำงแก้ต่อไป.. สิ่งที่ลู่เฟยได้เรียนรู้มำ
จำกคุณหนูตัวแสบก็คือคนเรำต้องมีแผนสำรองเสมอ แต่ในตอนนี้ดูจำกสีหน้ำของทั้งสอง
พระองค์แล้วน่ำจะไม่มีแผนสำรองเป็นแน่...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 242
 ชายาเฉือนคม
“ข้ำก็ยังไม่รู้เหมือนกัน”
เป็นครั้งแรกที่ฉินชงหยวนรู้สึกจนปัญญำจริงๆ หวังหนุ่มเหม่อมองออกไปนอกกระโจมแพทย์
ชั่วครำวในขณะที่แพทย์ประจำกระโจมกำลังบรรจงทำแผลให้อยู่ นำยแพทย์ที่เห็นอำกำร
ของทั้งสองคนก็ได้แต่ถอนหำยใจด้วยไม่รู้จะกล่ำวอะไรต่อดี
ในตอนนี้ทั้งสองพระองค์คงจะเหนื่อยล้ำมำกอยู่แล้ว เขำไม่ควรที่จะเพิ่มเรื่องหนักใจให้อีก
แพทย์ประจำค่ำยได้แต่ถอนหำยใจยำวอีกครั้งก่อนจะลุกไปจัดเตรียมอุปกรณ์ชงยำ หลังจำก
ที่ทำแผลเบื้องต้นให้กับทั้งสองพระองค์เสร็จ หำกแต่ท่ำทำงเช่นนั้นไม่อำจจะพ้นสำยตำคน
ช่ำงสังเกตที่แม้ตอนนี้จะไม่ค่อยมีสติอยู่กับเนื้อกับตัวเท่ำไหร่ไปได้
“ท่ำนมีอะไรรึเปล่ำท่ำนหมอ?” หวังแปดถำมขึ้นด้วยควำมข้องใจ
“...มิบังอำจ” แพทย์ประจำค่ำยได้แต่อ้ำอึ้งเมื่อถูกถำมท่ำทีนั้นยิ่งทำให้น่ำสงสัยเข้ำไปใหญ่
“ขออย่ำใส่พระทัยเลยพ่ะย่ะค่ะ”
“...”
ฉินชงหยวนหรี่ตำลงในขณะที่ฉินหำนเฟิงเองก็หันมำให้ควำมสนใจกับแพทย์ของค่ำยที่มีท่ำที
แปลกๆ คล้ำยกำลังปกปิดอะไรอยู่เช่นกัน พวกเขำหำยไปจำกค่ำยหลำยชั่วยำมไม่แน่ว่ำ
ในช่วงที่พวกเขำไม่อยู่อำจจะมีอะไรบำงอย่ำงที่สำคัญเกิดขึ้นก็ได้
“ท่ำนมีอะไรรึ?” ฉินหำนเฟิงถำมขึ้นบ้ำง
ยิ่งโดนคำถำมจำกหวังนักรบที่เคยเป็นนำยของตัวเองยำมเมื่อตนเป็นแพทย์ประจำกองกำลัง
ทำงเหนือถำมแล้วด้วยยิ่งทำให้ท่ำนหมอที่เพิ่งจะรับรู้เรื่องรำชโองกำรมำจำกพวกทหำรยำม
ยิ่งส่อพิรุธเข้ำไปใหญ่
“ท่ำนหมอรีบเล่ำออกมำเถอะ หำกเกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยกันแก้ได้ทัน” ฉินชงหยวนเอ่ย
เพื่อปลอบปะโลม

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 243
 ชายาเฉือนคม
“หำกท่ำนมีอะไรปิดบังผู้บังคับบัญชำก็ถือเป็นโทษหนัก” ในขณะที่ฉินหำนเฟิงเลือกที่จะขู่
แกมบังคับ
“ขอทรง..”
เมื่อโดนสำยตำคำดคั้นจำกทั้งสองพระองค์แล้วแพทย์ประจำค่ำยก็ไม่อำจจะเก็บงำสิ่งที่พบ
เจอมำวันนี้ได้อีกต่อไป แพทย์วัยค่อนคนนั่งลงบนเก้ำอี้ตัวเตี้ยที่ห่ำงออกไปก่อนจะเริ่มเล่ำ
เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ตั้งแต่เรื่องที่ผู้ตรวจกำรฮัวเฟยอวี่มำปรำกฏตัวไปจนถึงเรื่องรำชโองกำร
พิเศษที่ออกมำให้หวังทั้งสองพระองค์ฟังจนหมดสิ้น
ไม่เพียงแค่หวังทั้งสองพระองค์เท่ำนั้นที่มีสีหน้ำที่เปลี่ยนไปบ่ำวทั้งสองของคุณหนูที่ถูกอ้ำง
ถึงเองก็มีสีหน้ำที่เปลี่ยนไปเช่นกัน ลู่เฟยกับเสี่ยวซีหันมองหน้ำกันด้วยไม่สำมำรถจะกล่ำว
อะไรออกไปได้ในตอนนี้ แต่ทั้งคู่ต่ำงรับรู้ถึงควำมกังวลของกันและกันดีเป็นอย่ำงยิ่ง
“เป็นรำชโองกำรจำกองค์ฮ่องเต้งั้นหรือ” ฉินหำนเฟิงเอ่ยถำมย้ำด้วยควำมแปลกใจ
ร้อยวันพันปีองค์ฮ่องเต้ไม่เคยมำยุ่งกับเรื่องพวกนี้เลยสักครั้ง แล้วทำไมครั้งนี้พระองค์ถึงได้
ทรงออกปำกเรื่องนี้ด้วยองค์เอง ทั้งที่ฮัวหนิงเซียนก็เป็นเพียงธิดำของคหบดีทั่วไปเท่ำนั้น
ควำมแปลกประหลำดของสถำนกำรณ์นี้ไม่อำจจะปฏิเสธได้เลยแม้แต่น้อยและมันช่ำงเป็น
ควำมแปลกประหลำดที่แฝงไปด้วยสังหรณ์ไม่ดีสักเท่ำไหร่เสียด้วย
...ท่ำจะไม่ดีแล้ว...
ตั้งแต่เรื่องที่ฮ่องเต้ทรงรับทรำบเกี่ยวกับกำรหำยตัวไปของฮัวหนิงเซียนแล้วไม่ว่ำจะมอง
อย่ำงไรก็ไม่เข้ำท่ำเลยสักนิด อย่ำงไรเสียฮัวหนิงเซียนก็เป็นเพียงเด็กสำวธรรมดำเท่ำนั้น
แม้จะเป็นธิดำของคหบดีก็ยังถือว่ำเป็นบุตรคนเล็กไม่น่ำจะเป็นคนที่อยู่ในพระเนตรพระ
กรรณแม้แต่น้อย
“เจำะจงว่ำเป็นฮัวหนิงเซียนงั้นหรือที่จะต้องเข้ำวัง ไม่ใช่แค่ธิดำของคหบดีฮัวใช่หรือไม่”
ฉินชงหยวนเอ่ยถำมเพื่อควำมแน่ใจอีกครั้ง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 244
 ชายาเฉือนคม
“พ่ะย่ะค่ะ ในรำชโองกำรกล่ำวว่ำให้นำตัวแม่นำงฮัวหนิงเซียนเข้ำวังหลวงทันทีที่พบตัว
พ่ะย่ะค่ะ” แพทย์ประจำค่ำยเอ่ยซ้ำอีกครั้ง
เมื่อได้ยินดังนั้นแล้วร่ำงสูงของทั้งสองพระองค์ก็ผุดลุกขึ้นทันทีโดยไม่รอให้แผลสมำนเข้ำที่
อย่ำงที่ควรเป็น ท่ำทีของทั้งสองพระองค์นั้นไม่ว่ำดูอย่ำงไรแล้วก็อดจะเป็นกังวลไปด้วยไม่ได้
ทั้งเสี่ยวซีและลู่เฟยต่ำงลอบสบตำกันด้วยควำมกังวลในตอนนี้สำหรับทั้งสองคนแล้วได้แต่
ภำวนำให้คุณหนูของตนปลอดภัยกลับมำที่ค่ำยแห่งนี้ไวๆ
...และช่วยมาจัดการปัญหาตรงนี้ด้วย...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 245
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 47 นักพนันผู้ไม่เดื อดร้อน

...จ้าไว้นะอาหยาง นักพนันต่างกับคนเล่นพนันตรงที่ส้าหรับนักพนันแล้วการพนันไม่ใช่แค่
เกมการละเล่น แต่มันเป็นชีวิต ถ้าจ้าเรื่องนี้ไว้ได้เสมอแล้วลื้อจะไม่แพ้ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็น
ใครก็ตาม...
แม้ว่ำจะคิดได้เช่นนั้นก็ตำมแต่เธอก็ยังมองไม่ออกว่ำตอนนี้เธอจะชนะได้อย่ำงไร ฮัวหนิง
เซียนนอนลืมตำอยู่บนเตียงนอนไม้สี่เสำโบรำณแกะสลักลวดลำยดูหรูหรำมีรำคำที่ตั้งอยู่
ในตำหนักฝ่ำยหน้ำของพระรำชวังหลวงแห่งเฉียนฉินโดยที่ในตอนนี้เธอทำได้มำกที่สุดแค่
กระพริบตำเท่ำนั้น แม้จะขยับปำกร้องอุทธรณ์ก็ยังทำไม่ได้
ร่ำงกำยของเธอถูกชำระล้ำงและขัดสีฉวีวรรณจนสะอำดทุกซอกทุกมุมอย่ำงที่เธอไม่เคยรู้สึก
สะอำดและอับอำยขนำดนี้มำก่อนโดยเหล่ำนำงกำนัลของตำหนัก เธอเพิ่งจะได้รับรู้ถึงวีถี
กำรทำงำนของคนพวกนี้ เหล่ำนำงกำนัลจะมีแผนกของตัวเองในแต่ละตำหนัก และไม่มี
กำรทำหน้ำที่สลับกัน อย่ำงพวกคนที่คอยอำบน้ำแต่งกำยให้กับเธอก็จะทำแต่งำนอำบน้ำ
ให้กับเจ้ำนำยเท่ำนั้น เพื่อจบไปเป็นผู้เชี่ยวชำญด้ำนกำรอำบน้ำ(?)
แล้วอีกเรื่องคือพวกนำงก็จะไม่ถำมไม่สงสัยว่ำเกิดอะไรขึ้นแม้ว่ำนำยเหนือหัวของพวกนำง
จะพำสตรีที่ตัวแข็งทื่อเพรำะถูกสกัดจุดมำให้อำบน้ำก็ตำม พวกนำงก็จะทำหน้ำที่แค่อำบ
โดยไม่ใส่ใจจะคลำยจุดให้เธอแม้แต่น้อย
...นี่มันระบอบปกครองอะไรกันเนี่ย...
นอกจำกควำมน่ำกลัวในระบอบกำรปกครองภำยในตำหนักที่พวกคนตัวเล็กตัวน้อยไม่สำมำรถ
ออกปำกออกเสียงได้แล้ว อีกสิ่งที่เห็นได้ชัดคือ ควำมเหลื่อมล้ำทำงกำรเงินของคนชนชั้น
ปกครองกับชำวบ้ำน
ในสถำนที่ที่โอ่อ่ำขนำดนี้รวมถึงบริวำรคนรับใช้บ่ำวไพร่จำนวนมำก ข้ำวของประดับรำคำ
แพงถ้วยชำมจำนไหที่สนรำคำรวมอำจจะซื้อจวนคหบดีฮัวได้ด้วยรำคำถ้วยประดับใบเดียว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 246
 ชายาเฉือนคม
ด้วยซ้ำ ของพวกนี้ทำเอำเธอเริ่มจะเข้ำใจเหตุพวกกังฉินขึ้นมำไม่น้อย ช่องว่ำงระหว่ำงคน
ในระดับปกครองกับคนรำกหญ้ำของเฉียนฉินนั้นห่ำงกันเกินไป ขนำดเธอไม่ใช่คนระดับ
รำกหญ้ำยังตกใจหำกเถ้ำแก่ฉวู่ร้ำนผ้ำปักในฝูซุนมำเห็นข้ำวของในนี้มีหวังเป็นลมไม่ฟื้นไป
อีกสำมวันเป็นแน่
“แม่นำงหนิงเซียนเจ้ำคะ ประเดี๋ยวองค์ชำยจะเสด็จเยี่ยมแล้วนะเจ้ำคะ”
น้ำเสียงคิกคักจำกสตรีที่นั่งเฝ้ำอยู่ใกล้เตียงเธอที่สุดดังขึ้น หลังจำกที่นำงได้รับกำรรำยงำน
จำกนำงกำนัลอีกคนที่เพิ่งวิ่งเข้ำมำกระซิบกระซำบอะไรกันก่อนที่ทั้งหมดจะหัวเรำะคิกคัก
เมื่อครู่ ไม่ต้องใช้ควำมฉลำดมำกก็พอจะเดำได้วำ่ พวกนำงคิดอะไรกันอยู่ ฮัวหนิงเซียนอยำก
จะถอนหำยใจยำวๆ อีกครั้งแต่ติดตรงที่ในตอนนี้แม้จะถอนหำยใจก็ยังทำไม่ได้ด้วยกล้ำมเนื้อ
ทั้งหมดโดนสกัดจุดไว้ให้นิ่งงันได้เท่ำนั้น
พวกสำวใช้คงจะคิดว่ำ เธอเป็นสตรีที่ถูกฉินหยำงอี้พำกลับมำระหว่ำงไปเยี่ยมเยียนค่ำยทหำร
เมืองเฉียนฉิน ซึ่งดูจำกเสื้อผ้ำที่เธอสวมเข้ำมำนั้นทั้งเปรอะไปด้วยเลือดแถมยังเป็นเสื้อของ
บุรุษอีกต่ำงหำก นอกจำกจะดูคล้ำยชำวบ้ำนทั่วไปที่ไร้เงินแต่หน้ำตำสวยแล้วก็ยังดูคล้ำยกับ
เธอได้ผ่ำนกิจกรรมบำงอย่ำงที่ทำให้เสื้อผ้ำสตรีของเธอหำยไปและสิ่งที่พวกนำงคิดย่อมไม่ใช่
กำรอำบน้ำอยู่ แล้วโดนโจรลักพำตัวออกมำตอนยังไม่ได้สวมเสื้อผ้ำแน่
...สตรีพวกนี้เป็นคนที่มีแนวคิดหมกมุ่นในเพศสัมพันธ์และควำมรุนแรงแบบ fifty shades
of Grays...
“เจ้ำช่ำงโชคดีนักที่ได้ปรนนิบัติหวังเจ็ด ทำตัวดีๆ ไว้เถอะนะ”
ใบหน้ำใจดีของนำงกำนัลคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้ำงเตียงยื่นหน้ำเข้ำมำกระซิบกระซำบกับเธอด้วย
ใบหน้ำที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มกริ่มคล้ำยๆ พวกเพื่อนสำวของเธอที่ดูซีรีย์แล้วกำลังฟินกับฉำก
อุปป้ำไม่มีผิด เธอไม่โกรธพวกนำงกำนัลที่จะคิดอย่ำงนั้นหรอกเพรำะสภำพของเธอมันก็ทำ
ให้น่ำคิดจริงๆ ว่ำเธอคงจะถูกจับมำจำกหมู่บ้ำนที่ยำกไร้เพื่อมำเป็นนำงสนองพระ..อำรมณ์
ล่ะมั้ง เธอไม่รู้ว่ำคนพวกนี้เขำเรียกว่ำอะไรกันแต่...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 247
 ชายาเฉือนคม
...โชคดีกับผีน่ะสิ!!...
เด็กสำวได้แต่คิดค่อนขอด หำกแต่ไม่สำมำรถเอ่ยอะไรออกไปได้ แม้ว่ำเธอจะมั่นใจว่ำฉิน
หยำงอี้ไม่ได้พำเธอมำที่นี่เพื่อเรื่องอย่ำงว่ำแน่ เขำมีบำงสิ่งที่ต้องกำรจำกเธอและถ้ำเธอเดำ
ไม่ผิด เธอคิดว่ำเธอรู้แล้วว่ำเขำต้องกำรอะไร แท้จริงมันก็เป็นสิ่งที่เธอสำมำรถช่วยให้เขำ
ทำมันสำเร็จได้โดยง่ำย เพียงแต่ในตอนนี้เขำกล้ำกำเริบเสิบสำนใช้วิธีอุกอำจกับเธอเช่นนี้
ต่อให้เธอรู้และช่วยได้เธอก็ไม่อยำกจะช่วย
...ฝันไปเถอะ ข้ำจะขวำงเจ้ำทุกทำงไม่ให้เจ้ำได้ในสิ่งที่ต้องกำรไปตรำบชั่วชีวิตข้ำจะหำไม่
เชียว...
เด็กสำวนอนจ้องเพดำนเตียงด้วยสำยตำเคียดแค้น กลิ่นหอมละมุนของสมุนไพรบำงอย่ำง
ในตะเกียงถูกจุดขึ้นข้ำงหัวเตียง ก่อนที่พวกนำงกำนัลทั้งหลำย จะพำกันเดินออกไปพลำง
หัวเรำะคิกคัก เด็กสำวไม่กล้ำสูดกลิ่นนั้นมำกครั้งล่ำสุดที่เธอหำยใจเอำควันอะไรเข้ำไปนั้น
เธอฟื้นอีกทีอยู่บนเกวียนขนศพในครั้งนี้เธอไม่อยำกจะพลำดอีก แม้ว่ำเรื่องแท๊กซี่รมควัน
จะไม่มีจริงในสมัยเธอแต่ในยุคนี้ยำรมควันพวกนี้มีจริง
เสียงฝีเท้ำที่ย่ำงก้ำวเข้ำมำทำให้เธอจำต้องสงบใจลงอีกนิด สถำนกำรณ์ในตอนนี้ตื่นตูมไป
ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมำ สู้เธอตั้งสติเสียก่อนแล้วค่อยหำทำงแก้กันทีหลังดีกว่ำอย่ำงน้อยในยำม
ที่สถำนกำรณ์ไม่มีอะไรให้เชื่อถือได้นั้น เธอก็ควรจะเชื่อตัวเองที่สุดเสียก่อน
ผ้ำม่ำนของเตียงถูกเปิดออกพร้อมกับกำรปรำกฏตัวของเจ้ำของตำหนัก ฉินหยำงอี้ปรำด
ตำมองพิจำรณำเธอด้วยรอยยิ้มละมุนที่เขำชอบทำต่อหน้ำคนอื่นก่อนจะหันไปสบสำยตำ
ขุ่นเคืองของเด็กสำวแล้วพลันรอยยิ้มนั้นก็กว้ำงขึ้นอีกนิด
“เจ้ำแต่งกำยเช่นนี้แล้วงำมตำดี” หวังหนุ่มเอ่ยชม
เด็กสำวหลุบตำมองตัวเองที่นอนอยู่ในชุดชำววังงดงำมสีงำช้ำงที่ปักและประดับลวดลำย
ด้วยอัญมณีงดงำมอันแสดงถึงควำมมั่งคั่งของรำชวงศ์ในยุคนี้ พร้อมทั้งเครื่องเครำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 248
 ชายาเฉือนคม
เครื่องประดับต่ำงๆ ที่หนุนหัวเธออยู่จนเจ็บ ทั้งหมดนี้ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นสักนิด เดิมที
เธอก็ไม่ใช่คนชอบแต่งตัวอยู่แล้วจะให้มำปลื้มปริ่มกับของพวกนี้ในตอนที่ขยับตัวไม่ได้แล้ว
เธอยอมแก้ผ้ำแล้วขยับตัวได้ดีกว่ำ
ภำพของเด็กสำวที่อยู่ในชุดชำววังงดงำมนั้น สำมำรถสะกดสำยตำของเขำได้ทันทีที่เห็น
แม้ว่ำนำงจะเป็นเพียงเด็กสำววัยแรกแย้มก็ตำม แต่จำกที่เขำเคยเห็นแล้วนำงค่อนข้ำงจะ
ถือว่ำ
โต
พอสมควรแล้ว ใบหน้ำของเด็กสำวนั้นยังคงควำมบูดบึ้งไว้อย่ำงครบถ้วน ดวงตำของนำง
ฉำยแววขุ่นเคืองไม่ต่ำงจำกตอนที่นำงเพิ่งฟื้นนักริมฝีปำกของนำงเหยียดตรงด้วยควำมไม่
สบอำรมณ์อย่ำงชัดเจน แต่ยิ่งเห็นเช่นนั้นกลับยิ่งทำให้เขำรู้สึกสนุกเข้ำไปใหญ่
...นอนนิ่งๆ ไม่แผลงฤทธิ์ก็ดีไปอีกแบบ...
“แต่ข้ำชอบตอนไม่ใส่อะไรมำกกว่ำ” หวังหนุ่มเอ่ยอย่ำงยียวนด้วยหวังจะกวนอำรมณ์นำง
มำกขึ้นอีกสักนิด
คำพูดของเขำนั้นทำให้เด็กสำวถลึงตำกว้ำงขึ้น เธอขยับตัวไม่ได้และไม่แน่ว่ำอำจจะมี
องครักษ์เงำโผล่ออกมำบั่นหัวเธอทิ้งเสียไม่เช่นนั้น เธอคงพุ่งไปเอำปิ่นเสียบคอหอยเขำแล้ว
ถึงแม้ว่ำเธอจะหน้ำหนำกว่ำสตรีในยุคนี้แต่เธอก็ไม่ได้หน้ำหนำขนำดที่จะถูกพูดถึงรูปร่ำง
หน้ำตำแล้วไม่รู้สึกอะไร
...หยำบ!!...
เมื่อเห็นดวงตำโกรธเคืองของนำงแล้วดูเหมือนว่ำจะสมใจหวังจอมสับปลับแล้ว เพรำะชำยหนุ่ม
ได้เลิกม่ำนทิ้งไว้ข้ำงหนึ่งก่อนจะทรุดตัวลงนั่งที่เก้ำอี้ข้ำงเตียงแทน ฮัวหนิงเซียนเพิ่งสังเกต
ว่ำบนโต๊ะตัวนั้นมีของหลำยอย่ำงวำงอยู่ หำกแต่จำกตรงนี้เธอไม่อำจจะเห็นได้ชัดนักว่ำมี
อะไรอยู่บ้ำง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 249
 ชายาเฉือนคม
“ไม่ต้องห่วง ที่นี่มีแค่ข้ำกับน้องหนิงเซียนเท่ำนั้น ควำมสัมพันธ์ลับๆ ของพวกเรำในเรื่องนั้น
จะไม่มีใครรู้” ฉินหยำงอี้เอ่ยด้วยท่ำทีสบำยๆ พลำงรินสุรำลงจอกที่ตั้งอยู่
...ควำมสัมพันธ์ลับๆ บ้ำไปแล้ว...
“พวกนี้เตรียมกำรข้ำวของอย่ำงกับคืนเข้ำหอเชียว...”
หวังหนุ่มเอยพลำงจิบสุรำร้อนด้วยควำมสบำยใจ เขำมองร่ำงบำงที่กำลังนอนนิ่งด้วยไม่อำจ
ทำอะไรได้ด้วยสำยตำยำกจะหยั่งควำมคิด ฮัวหนิงเซียนเป็นเด็กฉลำดและถือดีมีนำงอยู่ก็
รำวกับว่ำมีอำวุธชั้นดีอยู่ข้ำงกำย แต่ในทำงกลับกันก็รำวกับมียำพิษอยู่เพียงชิดริมฝีปำก
เช่นกัน เขำยังไม่แน่ใจว่ำจะเริ่มพูดอย่ำงไรให้นำงมำเป็นพวกของเขำดี ในขณะที่ฮัวหนิงเซียน
ยังคงใช้สำยตำอันแรงกล้ำ (ในแง่อื่นที่ไม่ใช่เสน่ห์หา) มองมำที่เขำอยู่เช่นเคย
...อย่ำให้ข้ำหลุดไปได้แล้วกัน ข้ำหวังว่ำท่ำนจะภำวนำให้ตัวเองมีบุญมำกพอ...
เด็กสำวได้แต่ตวัดสำยตำอำฆำตไปทำงหวังหนุ่มที่กำลังจิบสุรำร้อนสบำยๆ อยู่ข้ำงเตียง สำยตำ
เคียดแค้นของเด็กสำวช่ำงน่ำมองเป็นอย่ำงยิ่งโดยเฉพำะในยำมที่นำงแต่งกำยงดงำมอยู่บน
เตียงของเขำ โดยไม่สำมำรถหนีไปไหนได้เช่นนี้ นำงคงไม่มีวิทยำยุทธเลยสักนิด จึงทำให้
แม้แต่คลำยปรำณง่ำยๆ เช่นนี้ก็ยังทำไม่ได้ แต่จะเรียกว่ำเป็นจุดอ่อนก็ไม่เชิงนักเพรำะจุด
แข็งนำงมำกกว่ำนั้นไม่ใช่น้อย
...อย่ำงไรก็ลองดูก่อนแล้วกัน...
“ข้ำจำเป็นต้องให้น้องหนิงเซียนอยู่ในสภำพนั้นก่อน ไม่เช่นนั้นน้องหนิงเซียนอำจจะไม่ยอม
ฟังสิ่งที่ข้ำจะบอก”
ชำยหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุนเช่นวันแรกที่ได้พบและมันก็เป็นสีหน้ำและน้ำเสียงที่
เธอเกลียดที่สุดเสียด้วยเด็กสำวกระพริบตำก่อนจะเสตำมองไปทำงอื่นด้วยไม่อยำกหันไป
พบเขำอีก แม้จะเป็นเพียงกริยำต่อต้ำนเล็กๆ แต่เธอก็จะทำเพรำะเธอทำอย่ำงอื่นไม่ได้นี่
“ไม่ว่ำน้องหนิงเซียนจะฟังหรือไม่ข้ำก็จะอธิบำย” ชำยหนุ่มเอ่ยต่อเมื่อเห็นว่ำเด็กสำวผินตำหนี
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 250
 ชายาเฉือนคม
ไม่ว่ำอย่ำงไรคุณหนูจอมดื้อก็ยังคงรักษำระดับควำมดื้อดึงไว้ได้อย่ำงครบถ้วนกระบวนควำม
ทีเดียว แม้จะทำได้เพียงแค่กรอกตำหนี แต่นำงก็ยังพยำยำมทำเพื่อแสดงออกอยู่ดี สีหน้ำ
แง่งอนต่อต้ำนของนำงนั้น ทำให้เขำเกิดควำมกังวลขึ้นมำเล็กน้อยว่ำไม่แน่ว่ำนำงอำจจะ
ไม่เห็นด้วยกับเรื่องที่เขำจะกล่ำวก็ได้ แต่ไม่เรื่องแบบนี้หำกไม่ลองลงมือดูก็ไม่รู้ผล
“อำณำจักรเฉียนฉินแม้ว่ำเพิ่งจะรวบรวมได้ไม่นำน แต่ก็มีควำมเข้มแข็งมำกกว่ำแผ่นดินอื่นๆ”
คำอธิบำยเปิดรำวกับกำลังจะเริ่มสอนวิชำประวัติศำสตร์ทำเอำคนที่เพิ่งฟื้นจำกอำกำรเจ็บ
ได้ไม่นำนพลันจะหลับเอำดื้อๆ นอกจำกเธอจะโดนทรมำนให้อยู่ในท่ำเดิมจนเหน็บกินแล้ว
เธอยังโดนบังคับให้ว่ำฟังวิชำว่ำด้วยเฉียนฉินอีก
“น้องหนิงเซียนเป็นธิดำคหบดีอำจจะไม่ได้เห็นภำพควำมเป็นอยู่ของกำรปกครองภำยใต้
พระบำรมีขององค์ฮ่องเต้ว่ำมีประโยชน์ต่อประชำชนแค่ไหน..”
ฉินหยำงอี้อธิบำยช้ำๆ ด้วยปัญญำของฮัวหนิงเซียน เขำมั่นใจว่ำนำงเข้ำใจทุกอย่ำงที่เขำกำลัง
พูดเพียงแต่นำงจะเปิดใจยอมรับเท่ำใดนั้นเขำเองก็ไม่อำจคำดเดำได้เช่นกัน เท่ำที่เห็นนำง
เป็นสตรีที่ฉลำดเกินอำยุและที่สำคัญอุปนิสัยนักสู้ของนำงที่เห็นได้จำกกำรเดินหมำกนั้น
ทำให้เขำกล้ำที่จะลองเสี่ยงกับนำงดู
“ในช่วงก่อนที่เรำจะรวมแผ่นดินได้ อำณำจักรเฉียนฉินแตกเป็นหัวเมืองปกครองกันเอง
ประชำกรตกยำกอดอยำกทั้งยังมีแต่ภัยธรรมชำติมำกมำย หำกไม่ได้ควำมเสียสละขององค์
ฮ่องเต้องค์ก่อนบัดนี้ชำวเฉียนฉินอำจจะล้มตำยไปมำกแล้ว”
เมื่อกล่ำวเช่นนี้จึงสำมำรถดึงสำยตำจำกเด็กสำวกลับมำได้บ้ำง หำกแต่เป็นเช่นนั้นแล้วสำยตำ
ของนำงก็ยังแสดงออกถึงควำมเฉยเมยอยู่ดี
ฮัวหนิงเซียนแม้จะเป็นคุณหนูผู้สุขสบำยในจวนคหบดีหำกรำชวงศ์ล่ม เธอก็จะหมดบทบำท
ไปด้วยแต่ในเนื้อแท้แล้วเธอไม่ใช่ ไม่ว่ำอย่ำงไรวิญญำณของเซียนพนันและนักธุรกิจอยู่ดี
วิกฤติของคนอื่นย่อมเป็นโอกำสของคนที่มองเห็นทั้งนั้น เพรำะฉะนั้นต่อให้เฉียนฉินจะตก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 251
 ชายาเฉือนคม
ลงไปในขุมนรกเธอก็ไม่ได้แคร์เสียเท่ำไหร่ และเธอกล้ำพนันเลยว่ำหำกเฉียนฉินตกอยู่ใน
วิกฤติเมื่อไหร่คนที่จะรีดเลือดเอำจำกปูได้ก็เธอนี่แหละ
“กำรสืบทอดบัลลังก์เป็นเรื่องสำคัญ ต่อให้พระมำรดำข้ำจะเห็นด้วยกับพวกเสนำธิกำรกังฉิน
แต่ข้ำไม่เห็นด้วยกับกำรโค่นบัลลังก์ทิ้งแล้วตั้งรำชวงศ์ใหม่”
...โค่นบัลลังก์ทิ้งแล้วตั้งรำชวงศ์ใหม่งั้นหรือ...
ถึงแม้จะฟังดูเป็นควำมคิดที่ใหญ่ไปเสียหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ว่ำจะเป็นไปไม่ได้เลย โดยเฉพำะ
หำกคนที่คิดจะทำเป็นเธอแล้วล่ะก็มันจะดำเนินไปได้ง่ำยเสียยิ่งกว่ำพลิกฝ่ำมืออีก อย่ำงน้อย
เธอก็เคยฝึกให้พวกฝ่ำยค้ำนพลิกกลับมำชนะกำรเลือกตั้งในมำเก๊ำได้เรื่องเล่ห์เหลี่ยมกำรเมือง
เธอถือว่ำไม่เป็นรองใคร
แต่ผลกระทบต่ำงหำกคือสิ่งที่เธอกังวล หำกพวกกังฉินที่เธอช่วยผลักดันขึ้นไปเพื่อควำม
สะใจส่วนตัวกลับกลำยเป็นพวกง่อยกระรอกเอำทีหลังขึ้นมำ ถ้ำเป็นเช่นนั้นแล้วไม่คุ้มแน่
การเข็นคนโง่ขึ้นปกครองจะท้าให้คนที่อยู่ใต้การปกครองล้าบาก
แล้วคนที่จะลำบำกแล้วมำนั่งเสียใจทีหลังก็เธอนี่แหละ
“แต่หำกทำเช่นนั้นแล้วคงจะเลี่ยงกำรแตกแยกไม่ได้ เพรำะในตอนนี้สิ่งที่ดึงให้แต่ละเมือง
ยังอยู่ร่วมกันก็คือรำชวงศ์”
แม้ว่ำฉินหยำงอี้จะเอ่ยด้วยน้ำเสียงภูมิใจ หำกแต่สีหน้ำของเขำกลับบอกในสิ่งที่แตกต่ำง
ออกไป ถึงจะยังไม่รู้ว่ำมันคืออะไรที่ทำให้เขำลังเลแต่เธอแน่ใจว่ำมันมีแน่นอนและเธอจะต้อง
รู้ให้ได้ว่ำมันคืออะไร ถ้ำเธอรู้เมื่อไหร่เธอจะขยี้เขำให้สิ้นเลยทีเดียว
...ข้ำจะขวำงเจ้ำทุกทำงทีเดียวฉินหยำงอี้ ให้สมกับควำมอำจหำญที่กล้ำสกัดจุดข้ำไว้...
“องค์ฮ่องเต้จึงจำเป็นต้องรับธิดำจำกเจ้ำเมืองแต่ละเมืองมำเป็นพระสนมเพื่อให้เกิดควำม
เท่ำเทียม...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 252
 ชายาเฉือนคม
ฉินหยำงอี้อธิบำยพลำงลุกขึ้นมำนั่งข้ำงเธอบนเตียงแม้จะอยำกขยับหนีเท่ำไหร่ แต่เธอก็ไม่
สำมำรถทำได้ไปมำกกว่ำมองบนใส่เขำ ซึ่งเขำอำจจะไม่เข้ำใจสัญลักษณ์มองบนของเธอเสียด้วย
วิธีกำรแก้ปัญหำโดยใช้วิธีกำรดองตระกูลเพื่อเสริมฐำนอำนำจน่ำจะเป็นยุทธกำรหลักของยุคนี้
เสียแล้วล่ะมั้ง เห็นทำกันตั้งแต่ฮ่องเต้ไปยันกังฉินเลยทีเดียว...
...วิธีเชื่อมสัมพันธ์มีเป็นร้อยเป็นพัน แล้วแต่ละวิธีดีกว่ำกำรใช้กำรแต่งงำนมำกด้วย...
อำจจะเป็นเพรำะสมัยนี้ไม่มีกำรหย่ำร้ำงด้วยล่ะมั้งเลยดู เหมือน จะเป็นวิธีที่มั่นคง แต่โดย
เนื้อแท้แล้วควำมสัมพันธ์ที่มีควำมมั่นคงน้อยที่สุดนั้นก็คือชีวิตคู่นี่แหละ มันเป็นควำมสัมพันธ์
ที่เปรำะบำงเต็มไปด้วยอคติและข้อกังขำทั้งยังสร้ำงควำมคำดหวังไว้สูงอีกต่ำงหำก หำกจะ
เลือกสำนสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นแบบหวังผลระยะยำวแล้ว ไม่ว่ำอย่ำงไรกำรแต่งงำนก็ไม่ใช่
ทำงเลือกที่ดีนัก
“แล้วพระสนมแต่ละพระองค์ก็ให้กำเนิดทำยำทบัลลังก์มังกรมำในเวลำไล่เลี่ยกัน...”
นิว้ เรียวของชำยหนุ่มค่อยๆ ไล่ไปตำมผิวกำยของเด็กสำวก่อนจะถ่ำยปรำณลงแต่ละจุดอย่ำง
แผ่วเบำ ผิวกำยของเด็กสำวนุ่มนวลลื่นรำวกับผ้ำชั้นดีทั้งยังมีกลิ่นหอมละมุนอยู่ตลอดเวลำ
ไม่ว่ำชำยใดได้เห็นได้สัมผัสก็คงเป็นอันต้องหลงไหลทั้งสิ้น
“หำกทรงเลือกโอรสองค์ใดองค์หนึ่งขึ้นเป็นไท่จื่อด้วยองค์เอง ก็เท่ำกับเป็นกำรให้อำนำจ
เมืองของพระสนมที่เป็นมำรดำของไท่จื่อองค์นั้นไป เพรำะฉะนั้นจนถึงบัดนี้จึงทำให้ฮ่องเต้
ยังไม่สำมำรถเลือกองค์ไท่จื่อได้ด้วยองค์เองได้...”
กำรอธิบำยเริ่มช้ำลงเพรำะกลิ่นกำยำนและกลิ่นกำยสำวที่ผสมปนเปกันจนทำให้จิตใจของ
เขำเริ่มปั่นป่วนไป หวังหนุ่มต้องสู้กดอำรมณ์ของตัวเองไว้ เพื่อไม่ให้ทำสิ่งที่อยู่นอกเหนือ
แผนกำรลงไป สำยตำของเขำอ่อนลงยำมมองนำงที่ค่อยๆ พลิกศีรษะไปมำก่อนจะเริ่มยัน
ตัวลุกขึ้น ชำยหนุ่มจับฮัวหนิงเซียนหมุนไปข้ำงหลังก่อนจะใช้นิ้วกดอีกสำมจุดที่หลังของ
นำงเพียงเท่ำนี้จุดทั้งหมดที่โดนสกัดไว้ก็คลำยออกจนสิ้น

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 253
 ชายาเฉือนคม
“เพรำะฉะนั้นองค์ฮ่องเต้จึงทรงประทำนโอกำสสร้ำงผลงำนแก่โอรสอยู่เสมอ เพื่อให้เป็นที่
ประจักษ์และปรำศจำกข้อครหำ..” เสียงกังวำนของหวังหนุ่มเริ่มสั่นเครือด้วยไม่อำจจะควบคุม
ได้เมื่อนั่งใกล้ชิดกำยสำวเช่นนี้
“แล้วอย่ำงไร” ทันทีที่รู้ตัวว่ำตัวเองพูดได้แล้วเด็กสำวก็แผลงฤทธิ์ทันที
ฮัวหนิงเซียนหันกลับไปมองหน้ำฉินหยำงอี้ทันทีที่เธอสำมำรถขยับตัวได้ แม้จะยังไม่คล่องตัว
นักแต่เธอรอเวลำนี้มำนำนเกินพอแล้ว เธอต้องทนนอนตัวขัดแข็งอยู่บนเตียงมำตั้งนำนปิ่น
ปักผมแต่ละอันก็พร้อมกันทิ่มแทงจนเธอเจ็บระบมหัวไปหมดแล้วยังต้องมำฟังเขำเล่ำเรื่อง
รันทดของเฉียนฉินอีก
...ขอโทษที ข้ำไม่ใช่แม่พระมำจำกไหน...
“...” ฉินหยำงอี้เพียงแต่เลิกคิ้วเท่ำนั้นเพรำะเขำเองก็ยังไม่เข้ำใจในสิ่งที่นำงถำมเท่ำไหร่นัก
“ข้ำน้อยถำมว่ำแล้วจะทรงต้องกำรอะไร? ท่ำนจะให้ข้ำน้อยช่วยให้หวังนอกสำยพระเนตร
พระกรรณฮ่องเต้อย่ำงท่ำนขึ้นเป็นหวังผู้ชิงตำแหน่งไท่จื่อหรือไร” ฮัวหนิงเซียนเย้ย
แม้จะเป็นถ้อยคำที่ไม่รื่นหูนักแต่ฉินหยำงอี้ก็ไม่ได้แสดงสีหน้ำโกรธเคืองออกไปแต่อย่ำงใด
ส่วนหนึ่งก็เพรำะกริยำของนำงไม่เกินที่เขำคำดไว้อยู่แล้ว นำงคงจะเอ่ยวำจำเช่นนี้แน่หำก
นำงขยับตัวได้เขำสำมำรถรับรู้ได้จำกสำยตำของนำงตั้งแต่ตอนที่ถูกสกัดจุดอยู่ ลูกแมวตัว
น้อยๆ ที่คิดจะลองแยกเขี้ยวฝนเล็บนั้นไม่ได้น่ำกลัวแต่อย่ำงไร
“เพื่อควำมชอบธรรมและอนำคตของเฉียนฉิน” เด็กสำวคว่ำปำกลงด้วยควำมหมั่นไส้
“หัดพูดอะไรให้ตรงกับสิ่งที่ท่ำนคิดให้ได้เสียก่อนแล้วค่อยมำคุยกับข้ำน้อยดีกว่ำ”
เด็กสำวเหยียดยิ้มดูถูกมนุษย์ก็อย่ำงนี้ควำมชอบธรรมอนำคตของชำติ เพื่อบ้ำนเมือง เพื่อ
ประชำชน คำพูดสวยหรูพวกนี้ เธอฟังมำจนเอียนสุดท้ำยแล้วก็เพื่อประโยชน์และอำนำจ
ของตัวเองทั้งนั้น หำกเขำตั้งใจทำเพื่อประชำชนจริงแล้วทำไมเขำถึงเลือกออกมำตำมหำ
เธอก่อนที่จะช่วยประชำชนที่ค่ำยทหำรเมืองฉำงซุนเล่ำ ดูแค่นี้ก็ชัดแล้วเพรำะประชำชน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 254
 ชายาเฉือนคม
พวกนั้นไม่สำมำรถทำให้เขำขึ้นสู่ตำแหน่งไท่จื่อได้ไง...
“กำรปกครองเปลี่ยนแล้วอย่ำงไร? บ้ำนเมืองเปลี่ยนแล้วอย่ำงไร?” ฮัวหนิงเซียนยกยิ้ม
“มันไม่กระทบข้ำน้อยเลยสักนิด”
เด็กสำวเผชิญหน้ำกับชำยหนุ่มตรงๆ นำงเอียงคอน้อยๆ หรี่ตำลงอย่ำงถือดีริมฝีปำกเล็ก
เหยียดเป็นเชิงไม่ใส่ใจนัก ไม่ว่ำเฉียนฉินจะถล่มแผ่นดินจะทลำยเธอก็ไม่เดือดร้อนเลยสัก
นิดเธอปักผ้ำแลกเงินได้แถมเธอเองยังมีวิธีหำเงินที่หลำกหลำยเกินกว่ำที่คนสมัยนี้จะคิด
ออกเสียอีกแล้วเธอจะลำบำกอย่ำงไร พี่ชำยทั้งสองของเธอก็เป็นนักรบเก่งกล้ำวิทยำยุทธ
มำกมำยไม่ว่ำจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็รอดอยู่แล้ว
...นักพนันไม่ใช่นักสังคมสงเครำะห์...
จะให้เธอมำนั่งใส่ใจช่วยเหลือทุกคนในพื้นที่เมืองเฉียนฉินก็ไม่ใช่ ยิ่งให้เธอคอยเอำชีวิตตัวเอง
มำเสี่ยงเพื่อควำมปลอดภัยของคนอื่นนั้น ยิ่งไม่ใช่เข้ำไปใหญ่ ตั้งแต่เธอเข้ำมำยุ่งกับเรื่องนี้
เธอโดนลักพำตัวสองรอบเจ็บหนักไม่รู้กี่ครั้งแถมคนรอบตัวเธอก็ยังพลอยเดือดร้อนกันถ้วน
หน้ำเท่ำนี้ก็พอแล้วที่เธอทำเพื่อเฉียนฉินมำกกว่ำนี้ไม่ได้แล้ว
“ทำไมมันจะไม่กระทบเจ้ำกัน ในเมื่อเจ้ำเป็นประชำชนของเฉียนฉิน” ฉินหยำงอี้เอ่ยขึ้น
ทั้งที่ใบหน้ำยังเปื้อนรอยยิ้ม
ทั้งท่ำทีถือดีและวำจำเฉือดเฉือนของนำงนั้นรุนแรงตรงไปตรงมำยิ่งกว่ำที่เขำคำดไว้เสียอีก
แถมนำงยังกล้ำพูดออกมำว่ำหำกกำรปกครองของเฉียนฉินเปลี่ยนแล้วนำงก็ไม่เดือดร้อน
อะไร มันก็จริงอยู่ที่นำงมีพี่ชำยเป็นถึงเทพเจ้ำแห่งสงครำมต่อให้เกิดสงครำมแบ่งแยกขึ้น
นำงก็ต้องรอดอยู่แล้ว
แต่ควำมมั่นใจที่เขำเห็นจำกนำงมันมำกกว่ำนั้นสำยตำที่นำงแสดงออกมำนั้นรำวกับว่ำนำง
ได้ตัดสินใจทั้งหมดด้วยตัวเองไว้แล้ว เช่นนั้นก็น่ำสงสัยว่ำอะไรที่ทำให้เด็กสำวที่อำยุยังน้อย
ทั้งยังไม่ค่อยได้ออกไปไหนอย่ำงนำงมั่นใจได้ขนำดนั้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 255
 ชายาเฉือนคม
“ท่ำน” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยกลั้วหัวเรำะ “ท่ำนมีอำรมณ์ขันกว่ำที่ข้ำคิดไว้นะ”
ฉินหยำงอี้ไม่อำจเข้ำใจได้ว่ำฮัวหนิงเซียนกำลังตลกอะไรอยู่เพรำะนำงกำลังนั่งหัวเรำะคิกคัก
ก่อนจะหันไปคว้ำจอกสุรำข้ำงเตียงอีกจอกมำจิบหน้ำตำเฉยรำวกับกำลังคุยเรื่องสนุกสนำน
อยู่ทั้งๆ ที่ในบทสนทนำนั้นยังเป็นเรื่องกำรปกครองของเฉียนฉิน เมื่อเห็นใบหน้ำงุนงงของ
ฉินหยำงอี้ เธอจึงคิดมีน้ำใจอธิบำยเพิ่มในสิ่งที่เธอจำเป็นต้องให้เขำเข้ำใจเช่นกัน
“ข้ำน้อยอำจไม่มีวิทยำยุทธพอจะสกัดจุดท่ำนได้ แต่เรื่องนี้ท่ำนก็ต้องทรงทรำบเช่นกัน”
เด็กสำวยอกย้อนหน้ำตำเฉย
“ข้ำน้อยเป็นเด็กสำวชำวบ้ำนทั่วไป แม้จะมีบิดำเป็นคหบดีแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตข้ำดีขึ้นหรือ
แย่ลงแม้แต่น้อย คนที่ได้รับผลกระทบเรื่องนี้คือมำรดำเลี้ยงกับพี่สำวทั้งสองของข้ำต่ำงหำก
พี่ชำยของข้ำทั้งสองก็มีหน้ำที่กำรงำนที่ดีเป็นที่เชิดหน้ำชูตำในสังคม” เด็กสำววรรคเพียง
อึดใจก่อนจะเอ่ยต่อ
“ส่วนข้ำน้อยมีวิธีเป็นร้อยพันที่จะหำเงินมำเลี้ยงตัวข้ำกับบ่ำวไพร่ในเรือน ไม่ว่ำเมืองเฉียนฉิน
จะลำบำกอย่ำงไรข้ำก็ยังสบำยอยู่ดี...” เด็กสำวยกยิ้มก่อนจะเอ่ยสรุป “ไม่ว่ำอย่ำงไรเรื่องนี้
ก็ไม่กระทบข้ำน้อยสักนิด”
“...”
ฉินหยำงอี้เงียบไปอึดใจใหญ่สิ่งที่นำงเอ่ยมำก็ถูก ดูจำกปัญญำของนำงแล้วนำงก็คงจะไม่
เดือดร้อนอะไรทั้งยังสบำยเสียอีก กำรที่ดึงนำงมำเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ต่ำงหำก ที่จะทำให้
นำงลำบำก เด็กสำวเคลื่อนตัวเข้ำมำใกล้เขำโดยไม่เกรงกลัวก่อนจะช้อนตำมองหน้ำเขำด้วย
สำยตำเยำะเย้ย
“ข้ำน้อยขอให้ท่ำนเข้ำใจตรงกันอีกสักนิด...” เด็กสำวแย้มยิ้ม
“เรื่องในวังหลวง ไม่ เกี่ยว กับ ข้า”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 256
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวย้ำทีละคำด้วยสีหน้ำยียวนแต่ก่อนที่นำงจะได้ถอยกลับไปนั้นวงแขนแกร่งของชำย
หนุ่มก็เข้ำมำโอบรัดนำงไว้เสียก่อน ร่ำงของเด็กสำวปลิวหวือเข้ำสู่อ้อมแขนของชำยหนุ่ม
โดยพลันใบหน้ำของนำงชิดเข้ำแผ่นอกกว้ำงของชำยหนุ่มโดยไม่ได้ตั้งตัว
ฮัวหนิงเซียนนิ่งงันเธอไม่คิดจะดิ้นหนีในตอนนี้ เธอรู้ว่ำเธอไปยั่วโมโหเขำไว้มำกและกำรที่
เขำมำทำอย่ำงนี้ ก็คงจะเป็นเพรำะโกรธเธอจัดแน่นอน หัวสมองอันชำญฉลำดของเธอไล่
หำวิธีต่ำงๆ เพื่อพำตัวเองออกไปจำกสถำนกำรณ์เสี่ยงโดนสกัดจุดอีกครั้งเพรำะเธอรู้แน่นอน
ว่ำเขำทำมันได้ง่ำยแค่ไหน
“ถ้ำเช่นนั้นน้องหนิงเซียนก็คงจะต้องทำควำมเข้ำใจข้ำอีกสักนิด”
ฉินหยำงอี้กระซิบลงข้ำงหูของนำงด้วยเสียงเพรำะกังวำนของเขำรำวกับกำลังสะกดจิตเธอ
อยู่ ทั้งควำมอุ่นจำกแขนของเขำและเสียงหัวใจของเธอกำลังใกล้ชิดกันมำกกว่ำที่คิด เธอรู้
ได้ทันทีว่ำระดับเอสโตรเจนของเธอกำลังเพิ่มขึ้นอย่ำงรวดเร็วแล้วมันก็อันตรำยเสียด้วย...
“ที่ข้ำเล่ำให้ฟังทั้งหมดนั้น ข้ำไม่ได้คิดจะร้องขอควำมร่วมมือจำกเจ้ำ...” หวังหนุ่มเว้นวรรค
เขำยกยิ้มเจ้ำเล่ห์ก่อนจะดันร่ำงของเด็กสำวลงกับเตียงอีกครั้ง
“ข้าบังคับ”
………………
“นั่นเสียงอะไรกัน”
มู่ซูเฟยเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงตึงตังในตำหนักของตนยำมดึก สตรีที่กำลังตั้งตำรอกำรรำยงำน
จำกองครักษ์ที่ตนเองส่งออกไปตำมข่ำวโอรสกล่ำวปรำรภขึ้นด้วยควำมหงุดหงิดใจเมื่อได้
ยินเสียงโวยวำยในตำหนักของตนเอง
“มู่เหมยเหรินกงจู่เพคะ” นำงกำนัลที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เอ่ยรำยงำนพลำงหลุบตำลง
“เกิดเรื่องอะไรอีกเล่ำ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 257
 ชายาเฉือนคม
สตรีผู้สูงศักดิ์ได้แต่ถอนหำยใจอย่ำงเหนื่อยหน่ำย เมื่อได้ยินว่ำเป็นธิดำคนเล็กของนำงที่
กำลังส่งเสียงดังอยู่ ไม่ว่ำจะสั่งสอนอย่ำงไรเด็กคนนั้นก็ไม่ยักจะอ่อนช้อยเรียบร้อยเหมือน
กงจู่พระองค์อื่นๆ ในวังหลวงเสียทีทั้งยังเอำแต่ทำกริยำไม่เหมำะไม่ควรต่อหน้ำองค์ฮ่องเต้
บ่อยจนนำงก็พำลโดนตำหนิไปด้วยทุกครั้ง
“เห็นว่ำหวังเจ็ดเสด็จกลับวังหลวงแล้วเพคะ แต่...” นำงกำนัลที่นั่งไกลออกไปทูลด้วยไม่
แน่ใจนักว่ำควรจะทูลเรื่องนี้ออกไปหรือไม่
“แต่อะไรเล่ำ” มู่ซูเฟยถำมขึ้นด้วยต้องกำรรู้ว่ำธิดำของตนไปก่อเรื่องอะไรที่ตำหนักฝ่ำย
หน้ำอีกเพื่อที่นำงจะได้หำทำงแก้ปัญหำได้ทัน
องค์หญิงมู่เหมยเหรินนั้นชอบพอหวังผู้ต้อยต่ำอย่ำงฉินหยำงอี้เป็น อย่างมาก
หำกจะให้อธิบำยคำว่ำอย่ำงมำกนี้เพิ่มเติมก็คงจะต้องกล่ำวว่ำมำกเสียจนรู้ไปทั่วทั้งวังหลวง
และลำมออกไปถึงเหล่ำเสนำบดีและข้ำรำชบริพำรทุกคนที่เคยคิดจะส่งธิดำของตนมำเป็น
สนมของฉินหยำงอี้ ต่ำงก็ได้พบกับฤทธิ์ของพระนำงมู่เหมยเหรินกงจู่กันถ้วนหน้ำ ครั้งนี้ก็
คงเช่นกันไม่นำนคงจะมีใครได้เดือดร้อนกับอำกำรไหน้ำส้มแตกของกงจู่น้อยกันบ้ำงล่ะ
“เห็นว่ำหวังเจ็ดทรงพำสตรีเข้ำตำหนักมำด้วยเพคะ” นำงกำนัลอีกคนตัดสินใจรำยงำนแทน
เมื่อเห็นว่ำสหำยของตนกำลังอึดอัดที่จะตอบอยู่
“แล้วเหมยเหรินก็เป็นเช่นนี้สินะ” มู่ซูเฟยเอ่ยสรุปด้วยอำกำรสงบ
ผู้เป็นแม่นั้นต่อให้จะสูงศักดิ์หรือต่ำชั้นบรรดำมีก็ย่อมรู้จักลูกของตัวเองดีกว่ำใครๆ มู่ซูเฟย
เองก็เช่นกันไม่ว่ำจะเป็นนิสัยไม่ชอบแข่งขันของหวังหกฉินหำนเฟิง นิสัยขี้ขลำดของฉินเหมย
หลิวกงจู่ หรือแม้กระทั่งนิสัยเอำแต่ใจของมู่เหมยเหรินกงจู่ก็ตำม พระนำงสำมำรถคำดเดำ
พฤติกรรมของลูกตัวเองได้อย่ำงถี้วนทุ ่ถ้ กครั้ง
และในครั้งนี้ก็เช่นกันกำรที่หวังเจ็ดพำสตรีเข้ำมำในตำหนักยำมดึกดื่นเช่นนี้ มู่เหมยเหริน
กงจู่ย่อมไม่อำจจะวำงใจได้อยู่แล้วดูท่ำว่ำพระธิดำของนำงจะดื่มน้ำส้มหลำยไหอยู่ไม่น้อย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 258
 ชายาเฉือนคม
จึงได้ออกอำกำรเช่นนี้ สตรีนั้นแม้จะยังไม่ได้ครอบครองก็ยังไม่อำจจะละทิ้งควำมหวังได้
อยู่ดีถ้ำหำกอีกฝ่ำยยังไม่ได้ชอบพอใครแล้ววันใดวันหนึ่งนำงคงจะมีหวังอยู่บ้ำงแต่หำกอีก
ฝ่ำยดันพำสตรีเข้ำตำหนักด้วยองค์เองเช่นนี้...
“แล้วสตรีที่ไหนเล่ำ บุตรสำวของภรรยำน้อยเสนำบดีสุ่ย หรือว่ำบุตรสำวคนเล็กของ
เสนำบดีกง”
มู่ซูเฟยถำมอย่ำงใจเย็น อย่ำงน้อยนำงก็มีเรื่องไว้คุยแก้เบื่อกับเหล่ำนำงกำนัลระหว่ำงรอข่ำว
จำกองครักษ์ไชนว่ แต่กลับกันเมื่อเหล่ำคนใช้ได้ยินคำถำมนั้นก็กลับอึกอักขึ้นมำกันอีกครั้ง
และครั้งนี้ผ่ำนไปถึงห้ำอึดใจแล้วแต่ก็ยังไม่มีใครกล่ำวอะไรออกมำ
“ว่ำอย่ำงไร ข้ำถำมว่ำหวังเจ็ดพำใครเข้ำมำหรือพวกเจ้ำไม่รู้จัก?” มู่ซูเฟยถำมย้ำเมื่อเห็นว่ำ
สตรีเหล่ำนั้นเงียบไปนำนจนผิดปกติ
“ทูลมู่ซูเฟย...”
นำงกำนัลใกล้ประตูรวบรวบควำมกล้ำเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังกลัว ตัวของนำงสั่นเทิ้มเมื่อจะต้องเอ่ย
ทูลเรื่องต่อไปด้วยกลัวอำญำถึงตำยเนื่องจำกทำให้เจ้ำนำยไม่พอพระทัย แต่ไม่ว่ำอย่ำงไร
เรื่องนี้ก็ต้องถึงพระเนตรพระกรรณซูเฟยครำวหลังอยู่ดี สู้รำยงำนไปตอนนี้เลยน่ำจะเป็น
ทำงเลือกที่ดีกว่ำ
“สตรีที่หวังเจ็ดพามานั้น คะ..คือ... แม่นางฮัวหนิงเซียนเพคะ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 259
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 48 ผู้มาเยือนยามวิกาล

“ข้าบังคับ”
สิ้นวำจำนั้นร่ำงของฮัวหนิงเซียนก็ถูกกดลงกับเตียงอีกครั้งโดยมีร่ำงของเจ้ำของห้องทำบทับ
ลงมำทันทีร่ำงเล็กของเด็กสำวที่กระทบลงกับฟูกทั้งที่แผลข้ำงหลังยังไม่หำยระบมนั้นทำเอำ
เธอเจ็บไม่น้อย เพียงแต่เธอกำลังตกอยู่ในสถำนกำรณ์ที่ไม่ควรจะน้ำตำไหลออกมำตอนนี้
เท่ำนั้น ไหล่ของเธอทั้งสองข้ำงถูกกดลงกับที่นอนที่ไม่ค่อยจะนุ่มเสียเท่ำไหร่ทำให้เธอไม่อำจ
จะขยับตัวได้แม้แต่น้อย
...ผู้ชำยนี่นะ พอไม่ได้ดั่งใจก็อย่ำงนี้ทุกที...
เธอควรจะตกใจหรือแตกตื่นสักนิดเพรำะอย่ำงน้อยในตอนนี้เธอก็อยู่ในสถำนกำรณ์ที่เสี่ยง
ต่อกำรถูกล่วงละเมิด แต่เธอกลับไม่รู้สึกอย่ำงนั้นเลยแม้แต่น้อยอำจจะเพรำะว่ำเธอไม่รู้สึก
ว่ำเขำกำลังจะทำเช่นนั้นจริงๆ ก็ได้
“ท่ำนคงจะไม่สิ้นคิดพอจะทำเช่นนั้นหรอก..” เด็กสำวหรี่ตำลงพูดออกไป
เด็กสำวจ้องมองตรงไปที่ดวงตำของหวังหนุ่มที่กำลังคร่อมร่ำงของเธออยู่อย่ำงตรงไปตรงมำ
ไม่แม้แต่หลบตำเลยสักนิด แม้ว่ำในตอนนี้เธอจะอยู่ในสถำนกำรณ์หมิ่นเหม่ก็ตำม แต่สำหรับ
เธอที่อ่ำนจุดประสงค์ของชำยคนนี้ออกจนขำดแล้วในตอนนี้ก็ไม่นับว่ำสถำนกำรณ์น่ำกังวล
เสียเท่ำไหร่ แท้จริงแล้วหำกเขำพลำดในตอนนี้ต่ำงหำกสถำนกำรณ์จะพลิกกลับกลำยเป็น
เธอที่จะเป็นฝ่ำยได้เปรียบทันที
ปฏิกริยำตอบสนองที่แปลกประหลำดของฮัวหนิงเซียนทำเอำคนที่เผลอตัวรุนแรงไปหน่อย
ชะงักไปเช่นกัน ฉินหยำงอี้ที่เกิดหมั่นไส้กับท่ำทีไม่ยี่หระต่อสถำนกำรณ์ใดๆ ของเด็กสำวเข้ำ
จนกระทั่งเผลอกดนำงลงเตียงด้วยหวังจะกำรำบท่ำทีอวดดีนั้นลงบ้ำงเริ่มจะได้สติกลับมำ
เมื่อเด็กสำวไม่ได้มีท่ำทีตื่นกลัวอย่ำงที่คิดไว้

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 260
 ชายาเฉือนคม
ดวงตำกลมสุกใสจ้องมองมำที่เขำตรงไปตรงมำรอยยิ้มยังคงพรำยอยู่ที่มุมปำกกระจับเล็ก
ทั้งสองข้ำงไม่ว่ำดูอย่ำงไรแล้วนำงก็ไม่แสดงถึงกริยำที่สตรีพึงมีตอนโดนบุรุษคร่อมร่ำงของ
ตนอยู่สักนิด
...นำงเด็กอวดดีคนนี้ช่ำงน่ำตีให้แดงจริงๆ...
“ทำไมเจ้ำถึงคิดว่ำข้ำจะไม่ทำ” หวังหนุ่มเลิกคิ้วขณะที่มือข้ำงหนึ่งก็เลื่อนไปดึงปิ่นปักผม
ของนำงออกก่อนจะเลื่อนมือผ่ำนใบหูของนำงเพื่อเป็นกำรข่มขู่ว่ำตัวเขำก็เอำจริงเช่นกัน
“ท่ำนทำแบบนี้กับข้ำไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมำนี่” ฮัวหนิงเซียนตอบหน้ำตำเฉย
นั่นคือเหตุผลจริงที่เธอเชื่อว่ำเขำจะไม่ทำอะไรสิ้นคิดอย่ำงกำรขืนใจเธอหรือแม้แต่กำรล่วง
ละเมิดลวนลำมที่ทำให้เธอเสื่อมเกียรติเสียศักดิ์ศรีเป็นแน่ ฉินหยำงอี้ไม่ใช่คนโง่ที่จะทำเรื่อง
แบบนั้นต่อหน้ำคนที่ตนเองต้องกำรจะใช้งำนเห็นได้จำกกำรปฏิบัติต่อเลขำจงถึงแม้ว่ำเขำ
จะไม่ชอบใจเลขำจงนักหำกแต่เพรำะเลขำจงยังมีประโยชน์ชำยคนนี้จึงมักแสดงออกว่ำให้
เกียรติเสมอกับเธอก็เช่นกัน
...หำกเป้ำหมำยของเขำคือตำแหน่งไท่จื่อแล้วล่ะก็นะ...
“น้องหนิงเซียน...”
ฉินหยำงอี้ก้มหน้ำลงไปใกล้ใบหน้ำของเด็กสำว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเด็กสำวที่ลอยมำกระทบ
จมูกนั้นช่ำงเป็นเครื่องกระตุ้นอำรมณ์ที่ทำให้เขำสำมำรถเผลอใจได้ง่ำยเหลือเกิน แม้ไม่คิด
ว่ำจะทำลำยเกียรตินำง แต่ในสถำนกำรณ์ที่เป็นใจตอนนี้ ควำมใกล้ชิดในระดับนี้ แถมเด็ก
สำวก็ไม่ได้ขี้เหร่ขี้ร้ำยซ้ำยังเรียกได้ว่ำงำมล่มเมืองเสียอีก ต่อให้ไม่ได้ตั้งใจก็สำมำรถเผลอไผล
ได้โดยง่ำย แล้วอะไรที่ทำให้นำงคิดว่ำบุรุษเพศอย่ำงเขำจะสำมำรถควบคุมตัวเองในสถำน
กำรณ์นี้ได้กัน...
“...ข้ำน่ะ อย่ำงไรเสียก็คือบุรุษ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 261
 ชายาเฉือนคม
ทั้งสีหน้ำและรอยยิ้มเจ้ำเล่ห์ของเขำทำให้เด็กสำวเผลอหำยใจกระตุกไปชั่ววูบหนึ่งเช่นกัน
หำกแต่เธอก็รีบตั้งสติกลับมำได้เสียก่อน ใจของเด็กสำวเริ่มเต้นผิดจังหวะจนตนเองยังสังเกต
ได้ เด็กสำวหลุบตำลงเพียงครู่เธอไม่เคยเป็นเช่นนี้มำก่อนฮัวหนิงเซียนอำจจะเป็นเด็กสำว
อ่อนต่อโลกน่ำรัก แต่ไม่ใช่กับเธอที่ทำงำนในวงกำรสีเทำ คนที่ต้องเจอกำรใช้ร่ำงกำยเพื่อ
เรียกควำมสนใจในวงพนันทุกวันอย่ำงเธอไม่มีทำงจะเผลอไผลไปกับเรื่องเท่ำนี้แน่
...ต้องมีอะไรผิดปกติ...
เด็กสำวเริ่มเป็นกังวลร่ำงกำยของเธอจนบัดนี้ก็ยังอ่อนแรงอยู่ และในตอนนี้สมองของเธอ
เริ่มช้ำลงทีละน้อยไหนจะควำมรู้สึกร้อนวูบแปลกๆที่ตีตื่นขึ้นมำกอีก เด็กสำวเร่งนึกหำสำเหตุ
ที่ทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ ซึ่งสำเหตุแรกๆที่นำงพอจะนึกได้ก็คือกลิ่นหอมแปลกๆที่ลอยมำจำก
ตะเกียงข้ำงเตียง
...แย่ล่ะ ต้องรีบๆ จบเกมเสียแล้ว...
ฮัวหนิงเซียนตัดสินใจปิดเกมทันทีหำกเป็นสถำนกำรณ์ธรรมดำแล้วชำยคนนี้คงยังพอควบคุม
ตัวเองได้และที่ทำทั้งหมดจะเกิดขึ้นด้วยต้องกำรขู่เธอเท่ำนั้น แต่ในตอนนี้ไม่อำจจะเรียกว่ำ
ปกติได้บำงทีควันตะเกียงที่โชยมำนั้นอำจจะเป็นยำกระตุ้นทำให้เกิดกำหนัดแล้วก็อย่ำงที่
เขำพูดเขำเป็นบุรุษ หำกชำยคนนี้อำยุน้อยกว่ำฉินหำนเฟิงแต่มำกกว่ำฉินชงหยวนแล้วก็จัด
อยู่ในวัยเจริญพันธุ์พอดี
...อำรมณ์ชั่ววูบของมนุษย์นั้นสำมำรถอยู่เหนือเหตุผลและควำมถูกต้องได้อยู่แล้ว...
“...ทูลหวังเจ็ด” เด็กสำวเอ่ยออกไปทั้งที่เสียงของตนเองก็เริ่มเบำลงเช่นกัน
“หำกท่ำนเข้ำมำใกล้มำกกว่ำนี้ มันอำจจะทำให้ท่ำนถอยห่ำงจำกเก้ำอี้ไท่จื่อได้นะเพคะ”
คำกล่ำวที่เธอคิดว่ำน่ำจะได้ผลมำกที่สุดถูกกล่ำวออกไปทันทีไม่มีแววล้อเล่นในน้ำเสียงนั้น
แม้แต่น้อย ข้อหนึ่งเลยคือหำกเขำล่วงเกินเธอมำกไปกว่ำนี้นอกจำกเธอจะไม่ช่วยเหลือแล้ว
เธออำจจะขัดขวำงเขำก็ได้ และข้อสองคือหำกเธอตกเป็นนำงกำนัลหรือ...สนมในวังหลวง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 262
 ชายาเฉือนคม
แล้ว ตำมกำรปกครองในยุคนี้ เธอย่อมต้องเข้ำไปอยู่ฝ่ำยใน ซึ่งถ้ำเป็นเช่นนั้นเธอก็จะไม่
สำมำรถช่วยอะไรเขำได้อีก
...หำกเขำมุ่งเป้ำไปที่ตำแหน่งไท่จื่อก็ต้องปล่อยเธอ...
คำพูดของฮัวหนิงเซียนหยุดชำยหนุ่มได้จริงอย่ำงที่คิด ฉินหยำงอี้ที่กำลังคิดจะรังแกนำงเพิ่ม
อีกสักนิดให้นำงรู้จักเข็ดหลำบเสียบ้ำงชะงักลงทันที เขำหันมองเสี้ยวหน้ำของเด็กสำวที่อยู่
ห่ำงเขำเพียงลมหำยใจสัมผัสถึง ท่ำทีของนำงจนบัดนี้ก็ยังไม่มีควำมตกใจกลัวหรือเขินอำย
แม้แต่น้อยแล้วคำพูดนำง
...ดี ทำได้ดีทีเดียว...
ฉินหยำงอี้ดันตัวขึ้นก่อนพลิกตัวออกจำกร่ำงของเด็กสำวแล้วล้มตัวลงข้ำงกำยของนำงโดย
ไม่วำยที่ยังเอำแขนทำบทับร่ำงของนำงไว้ก่อนเพื่อกันเด็กดื้อคนนี้แผลงฤทธิ์อีก เขำมอง
ใบหน้ำด้ำนข้ำงของฮัวหนิงเซียนที่กำลังพยำยำมดันตัวขึ้นนั่งด้วยสำยตำอ่ำนยำกเพียงครู่
ก่อนที่นำงจะหันกลับมำใบหน้ำเขำจึงพลันเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มยั่วโมโหทันที
“นับว่ำท่ำนยังฉลำด” เด็กสำวเอ่ยชมพลำงเอียงคอนิดๆ ดูน่ำรักน่ำชังและน่ำตีให้ตัวแดง
ในเวลำเดียวกัน
ฉินหยำงอี้ออกแรงแขนกดนำงลงเตียงอีกครั้งแต่ในครั้งนี้เขำไม่ได้คร่อมนำงไว้แล้วเพียงแต่
วำงแขนไว้บนตัวนำงที่นอนลงเท่ำนั้น เด็กสำวพลิกตัวหันมำหำเขำพลำงยิ้มเผลไม่ได้แสดง
ออกถึงสีหน้ำหรือท่ำทำงของสตรีที่กำลังนอนอยู่ข้ำงบุรุษควรทำแม้แต่น้อย รอยยิ้มของสตรี
รักสนุกของนำงแม้ในสถำนกำรณ์เช่นนี้มันยิ่งทำให้เขำรู้สึกว่ำเจ้ำลูกแมวตัวนี้ช่ำงฝึกยำกเย็น
เสียเหลือเกิน..
“น้องหนิงเซียน... ทำไมเจ้ำถึงเป็นคนเช่นนี้นะ” ชำยหนุ่มบ่นพึมพำไม่ห่ำงจำกหูของเด็กสำว
สักเท่ำไหร่นักด้วยควำมอ่อนใจ
“เป็นเช่นนี้น่ะหมำยถึงเป็นเช่นไรรึ?” เด็กสำวถำมพลำงค่อยๆ เอื้อมมือไปขยับปิ่นปักผมที่
กำลังทำให้นำงนอนไม่สบำยอยู่โดยไม่ใคร่ใส่ใจชำยที่นอนด้ำนข้ำงนัก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 263
 ชายาเฉือนคม
“ถ้ำท่ำนหมำยถึงฉลำด มีปัญญำเฉียบแหลม ตั้งสติได้ไวแล้วล่ะก็ ข้ำน้อยเป็นมำนำนแล้ว”
เด็กสำวหยิบปิ่นอันที่ดูยำวที่สุดออกมำพิจำรณำชั่วครู่ก่อนจะเอี้ยวตัวเขวี้ยงมันเข้ำไปตัดไส้
ตะเกียงควันที่หัวเตียงอย่ำงรวดเร็ว อย่ำงน้อยในร่ำงของฮัวหนิงเซียนที่แรงน้อยเธอก็ยังพอ
จะใช้ทักษะควำมแม่นยำจำกชำติก่อนได้บ้ำง หวังเจ็ดมองดูท่ำทำงของนำงด้วยใบหน้ำยิ้ม
แย้มก่อนจะกระชับแขนตัวเองให้ร่ำงของนำงเข้ำใกล้มำกขึ้น
“ข้ำหมำยถึงดื้อรั้น เอำแต่ใจ และไร้อำรมณ์เพศน่ะ” ฉินหยำงอี้เอ่ยอย่ำงล้อเลียน
“ท่ำน...” ฮัวหนิงเซียนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหัวเรำะเบำๆ แล้วย้อนกลับทันที “ทำไม
ท่ำนไม่คิดว่ำเป็นท่ำนเองไร้เสน่ห์บ้ำงเล่ำ”
เด็กสำวเอ่ยยอกย้อนไร้ควำมเกรงใจใดๆ ก่อนจะขยับตัวเองให้ห่ำงจำกเขำอีกครั้ง ไม่ว่ำ
อย่ำงไรเธอก็ไม่อำจจะสบำยใจในกำรอยู่ร่วมเตียงกับชำยแปลกหน้ำได้ แม้ว่ำเธอจะไม่ได้
ถือตัวเหมือนเด็กสำวในยุคนี้ แต่เธอก็มีจุดที่เธอไม่คิดจะผ่อนปรนเช่นกัน เด็กสำวค่อยๆ
หำทำงร่นตัวออกจำกอ้อมแขนของชำยหนุ่มไปมำขลุกขลักในขณะที่เธอก็แบ่งควำมสนใจ
ส่วนหนึ่งไว้ในบทสนทนำด้วย
“น้องหนิงเซียนตะเกียงที่เจ้ำเพิ่งจะดับไปน่ะ เป็นน้ำมันกำยำนที่ไว้ใช้กับสตรีเพศนะ”
หวังหนุ่มเย้ำด้วยน้ำเสียงล้อเลียนอีกครั้ง
เด็กสำวเลิกคิ้วน้อยๆ ด้วยควำมแปลกใจ แม้ในแสงสลัวเช่นนี้ หำกแต่เธอก็ยังเห็นใบหน้ำ
ของชำยหนุ่มชัดเจนอยู่ดี ใบหน้ำหล่อเหลำนั้นฉำยแววตำล้อเลียนที่ชัดเจนเสียยิ่งกว่ำสิ่งใด
อีกทั้งคำที่เขำกล่ำวออกมำอีก กำยำนสำหรับสตรีเพศงั้นหรือ...
เธอเคยเรียนมำบ้ำงว่ำในสมัยก่อนจะมีกำรจุดกำยำนเพื่อไม่ให้สตรีที่เข้ำมำถวำยตัวดิ้นรน
ขัดขืนแต่เท่ำที่ทำงวิทยำศำสตร์ได้พิสูจน์แล้วว่ำ ในควำมเป็นจริงไม่มีสำรระเหยที่จะโดน
ควำมร้อนแล้วให้ผลเช่นนั้นจริง ควำมเป็นไปได้ของนักวิทยำศำสตร์บอกว่ำน่ำจะเป็นพวก
สำรเสพติดในระดับเจือจำงมำกกว่ำ เพรำะฉะนั้นในกำรที่เธอไม่เกิดอำรมณ์นั้นไม่ได้แปลว่ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 264
 ชายาเฉือนคม
เธอไร้อำรมณ์ทำงเพศแม้จะถูกกระตุ้นแต่มันแสดงออกว่ำเธอมีภูมิคุ้มกันสำรเสพติดที่ดี
มำกกว่ำ และยิ่งไปกว่ำนั้นมันจริงสินะ...
“ข้ำน้อยก็เพิ่งจะได้ทรำบเช่นกัน...” เด็กสำวเอ่ยในขณะที่เธอพยำยำมใช้น้ำหนักของตัวเอง
ทิ้งตัวลงข้ำงเตียง “ว่ำชำยในรั้ววังนั้นไม่มีเสน่ห์จนถึงขนำดจะต้องใช้ของพวกนี้ในยำมร่วม
เตียงกับสตรี...”
กำรดิ้นรนเล็กๆ น้อยๆ เท่ำที่นำงจะทำได้และวำจำเชือดเฉือนของนำงนั้นทำให้เจ้ำของห้อง
เริ่มจะหงุดหงิดไม่น้อยเช่นกัน เขำอำจจะไม่ใช่ชำยที่ดีที่สุดในเฉียนฉินยำมนี้ แต่ว่ำเขำแน่ใจ
ว่ำเสน่ห์ของเขำเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ำชำยคนอื่นในอำณำจักรนี้แม้แต่น้อย โดยเฉพำะอย่ำงยิ่ง
เขำก็มั่นใจว่ำสำหรับสตรีแล้วเขำดีกว่ำสุ่ยเอ้ำเหยียนแน่ๆ
“ระวังวำจำเจ้ำหน่อยน้องหนิงเซียน” ฉินหยำงอี้เอ่ยเสียงเข้ม
“ระวังกริยำท่ำนก่อนจะดีกว่ำ” เด็กสำวแยกเขี้ยวกลับพลำงทิ้งตัวลงเต็มที่เพื่อให้ตัวเอง
ตกลงไปข้ำงเตียงแต่ว่ำแขนของชำยเจ้ำของห้องกลับรัดกลับมำแน่นอีกครั้ง ทำให้เธอไม่
สำมำรถขยับได้อีก
“ท่ำน!!” ฮัวหนิงเซียนร้องด้วยควำมเจ็บใจ
กำยหยำบของเธอไม่ว่ำอย่ำงไรแล้ว ก็ไม่สำมำรถสู้แรงใครได้เลยอย่ำว่ำแต่แรงชำยแค่แรง
เสี่ยวซีก็ยังสู้ไม่ได้ด้วยซ้ำ แม้ว่ำเธอจะถอดใจเรื่องนี้แต่เธอก็ยังหวังให้ชำยคนนี้มีควำมเป็น
สุภำพบุรุษมำกกว่ำนี้ หรือไม่อย่ำงน้อยก็ช่วยมีมำรยำทมำกกว่ำนี้อีกสักหน่อย
แต่ก็อย่ำงที่รู้เธอเองก็กวนอำรมณ์เขำไปไม่ใช่น้อยจะนับว่ำเขำเป็นสุภำพบุรุษจะดีหรือไม่
ที่จนถึงบัดนี้อย่ำงน้อยเขำก็ยังไม่ทำอะไรโง่ๆ อย่ำงเช่นพิสูจน์ให้นำงรู้ว่ำเขำเองก็มีเสน่ห์
แค่ไหน เด็กสำวถอนหำยใจด้วยจนปัญญำอีกครั้งก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้กับเขำปล่อย
ให้ร่ำงกำยที่อ่อนล้ำของตัวเองได้นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงอีกสักครู่แล้วค่อยหำทำงใหม่
“หำกน้องหนิงเซียนยอมทำตำมที่ข้ำขอแล้ว ข้ำสัญญำว่ำจะไม่บังคับหรือข่มเหงน้ำใจเจ้ำ”
ฉินหยำงอี้เอ่ยในขณะที่ริมฝีปำกชิดข้ำงหูของเด็กสำว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 265
 ชายาเฉือนคม
“แล้วถ้ำข้ำน้อยปฏิเสธเล่ำ ท่ำนข่มเหงน้ำใจข้ำน้อยไปก็ใช่ว่ำข้ำน้อยจะยอมช่วย”
ฮัวหนิงเซียนตอบอย่ำงไม่นึกกลัว พลันสำยตำของนำงจ้องตรงไปที่เงำเลือนลำงภำยนอกที่
เริ่มจะเคลื่อนไหวใกล้เข้ำมำพร้อมๆ กับเสียงโวยวำยเบำๆ ที่เริ่มจะดังขึ้นจำกข้ำงนอก
“ข้ำจะทำให้สิ่งที่เจ้ำกลัวที่สุดเกิดขึ้น...” ฉินหยำงอี้กระซิบแผ่วเบำต่อในขณะที่ดวงตำเขำ
เองก็จ้องไปที่กำรเคลื่อนไหวนั่นเช่นกัน
“เหอะ..” เด็กสำวหัวเรำะน้ำเสียงขึ้นจมูก
ชำยคนนี้ไม่มีทำงคำดเดำสิ่งที่เธอกลัวที่สุดได้ แท้จริงแล้วแม้แต่เธอเองก็ยังไม่รู้เช่นกันว่ำ
สิ่งที่เธอกลัวที่สุดนั้นมีอยู่จริงหรือไม่ คนที่แม้กระทั่งควำมตำยยังผ่ำนมำนับไม่ถ้วนอย่ำง
เธอคิดอย่ำงไรก็คิดไม่ออกจริงๆ ว่ำเธอจะกลัวอะไร
“อย่ำงเช่น... พรำกเจ้ำจำกพี่ชำย” ฉินหยำงอี้เอ่ยพลำงขบลงบนใบหูเล็กๆ ของเด็กสำว
ตัวร้ำยที่จนถึงตอนนี้แม้กระทั่งหนีจำกอ้อมกอดเขำยังทำไม่ได้แต่กลับยังกล้ำอวดดี “หรือ
แม้กระทั่งชีวิตของเสี่ยวซีหรือลู่เฟย”
คำพูดของฉินหยำงอี้แช่แข็งเธอจำกกระดูกไขสันหลังไปจนถึงยันปลำยนิ้ว ร่ำงบำงของเด็ก
สำวนิ่งงันทันทีลมหำยใจของเธอสะดุดทันที สิ่งที่น่ำกลัวที่สุดน่ะหรือมีจริงๆเสียด้วย จนบัดนี้
เธอยังไม่ได้ข่ำวครำวของคนในค่ำยนั้นเลยแม้แต่น้อย ขนำดพวกทหำรยำมที่เฝ้ำหน้ำจวน
ยังไม่เล็ดลอดแล้วเสี่ยวซีเล่ำไหนจะลู่เฟยที่พยำยำมช่วยเธออีก
ไม่รู้บัดนี้พี่ชำยทั้งสองจะรู้หรือยังว่ำเธอยังมีชีวิตอยู่หำกพวกเขำหมดหวังในกำรตำมหำเธอ
แล้วคิดว่ำเธอตำยไปแล้วเล่ำชีวิตเธอจะเป็นอย่ำงไร เป็นสนมเงำสตรีที่ไม่มีนำมแต่ยังมีชีวิต
อยู่ในตำหนักนี้เช่นนั้นหรือ
...คนเลว...
เด็กสำวพลิกตัวหันกลับไปทำงชำยหนุ่มอย่ำงรวดเร็วโดยที่อีกฝ่ำยไม่ทันตั้งตัว ฉินหยำงอี้
ใจกระตุกผิดจังหวะเล็กน้อยในยำมที่เผชิญหน้ำกับเด็กสำว ใบหน้ำงดงำมของนำงในระยะ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 266
 ชายาเฉือนคม
ประชิดเช่นนี้ เขำเองก็ยังไม่แน่ใจว่ำตัวเองจะอดทนได้อีกนำนแค่ไหน แต่ไม่ว่ำอย่ำงไร
ในตอนนี้เขำได้แต่หวังว่ำนำงจะระวังเนื้อระวังตัวมำกขึ้นบ้ำง หลังจำกนี้เพรำะหำกเป็น
ชำยคนอื่นไม่ใช่เขำแล้ว ก็ไม่รู้ว่ำบัดนี้นำงจะโดนอะไรบ้ำง
“อย่ำได้คิดยุ่งกับพี่ของข้ำ” เด็กสำวคว้ำคอเสื้อของหวังหนุ่มทันที “และอย่ำคิดแม้แต่จะ
แตะคนของข้ำ”
ร่ำงของฮัวหนิงเซียนโถมทับชำยหนุ่มก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมร่ำงของฉินหยำงอี้ไว้ทันที
เด็กสำวเปลี่ยนจำกมือที่แค่คว้ำสำบเสื้อเอำไว้กลำยเป็นขยำสำบเสื้อเขำไว้แทน สีหน้ำของ
ฮัวหนิงเซียนภำยใต้เงำแสงเทียนนั้นฉำยแววน่ำกลัวทันทีเป็นสีหน้ำที่ฉินหยำงอี้ไม่คิดว่ำจะ
ได้เห็นมันจำกฮัวหนิงเซียนแม้แต่น้อย
ผมของเด็กสำวที่เล็ดลอดออกจำกปิ่นปักผมอันน้อยสยำยลงข้ำงกำยยำวลู่ลงมำจนประอก
ของชำยที่นอนอยู่ ริมฝีปำกของนำงเม้มแน่นแววตำของนำงเต็มไปด้วยควำมข่มขู่ ชุดสีอ่อน
ของเด็กสำวเริ่มมีรอยยับ และบำงชิ้นของเสื้อผ้ำนั้นเริ่มคลำยออกจำกกำรที่นำงพยำยำม
หนีเขำก่อนหน้ำนี้แม้จะไม่ใช่สถำนกำรณ์ที่ดีนักแต่ในตอนนี้เขำรู้กลับรู้สึกว่ำนำงดูน่ำดึงดูด
ยิง่ กว่ำตอนไหนที่เขำเคยเห็น
...ให้ตำยสิ...
แทนที่ชำยหนุ่มจะรู้สึกกลัวเธอเสียบ้ำง แต่เขำกลับเลื่อนมือขึ้นมำที่สะโพกของเธอแทน
แววตำของฉินหยำงอี้เปลี่ยนไปกระทันหันและทันใดนั้นเธอก็รู้ตัวทันทีว่ำเธอกำลังอยู่ใน
ท่ำทำงแบบไหน เธอไม่ใช่ฟ่ำนหยำงสือที่กำลังถือปืนจ่อหัวชำยคนนี้เธอคือฮัวหนิงเซียนที่
กำลังขึ้นคร่อมชำยคนหนึ่งอยู่ ในขณะที่เธอรู้ตัวและกำลังจะดันตัวออกนั่นเองเสียงหนึ่งก็
ดังขึ้นเสียก่อน
“เข้ำไปไม่ได้นะเพคะ”
เสียงที่ดังขึ้นข้ำงนอกแสดงถึงคนที่เธอเห็นเงำวูบวำบเมื่อครู่กำลังจะย่ำงเท้ำเข้ำมำแล้ว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 267
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวหันขวับไปมองเงำของคนจำนวนหนึ่งที่กำลังก้ำวเท้ำเข้ำมำอย่ำงรวดเร็ว แต่เนื่องจำก
จำกประตูมำถึงบริเวณเตียงต้องผ่ำนฉำกกั้นอีกมำกอย่ำงน้อยก็อีกกว่ำสิบผึงจึงจะถึงตรงนี้
เด็กสำวถีบตัวออกจำกร่ำงของชำยหนุ่มทันที แต่กลับไม่ได้ผลเมื่อมือของชำยหนุ่มกลับดึง
เธอกลับมำที่เดิมเด็กสำวเบิกตำกว้ำงเมื่อเธอไม่สำมำรถออกจำกท่ำทำงน่ำหวำดเสียวนี่ได้
รอยยิ้มของฉินหยำงอี้บัดนี้เต็มไปด้วยแววชั่วร้ำยอย่ำงเห็นได้ชัด
“กรุณำอย่ำเข้ำไปเลยนะเพคะกงจู่”
เสียงเหล่ำบ่ำวไพร่ที่เคยทำเสียงหัวเรำะคิกคักล้อเลียนเธอบัดนี้กลับสั่นเทำและร้อนรนจน
น่ำสงสำรแต่เธอไม่สงสำรแน่ในตอนนี้ เธอกลับรู้สึกสะใจสุดๆ มำกกว่ำ พวกหล่อนปล่อยให้
เธอนอนนิ่งๆ โดนสกัดจุดไว้อย่ำงนั้นตั้งนำนสองนำน แน่นอนไม่ว่ำจะเป็นใครก็ตำมที่อยู่
ด้ำนนอกนั่นเธอรู้สึกขอบคุณคนคนนั้นจริงๆ ที่ทำให้นำงกำนัลพวกนั้นร้อนรนได้บ้ำง
“อย่ำมำขวำงข้ำ!!!” เสียงของคนที่ดังขึ้นเป็นสตรี
ฮัวหนิงเซียนรีบใช้แรงที่เหลือในกำรดันตัวเองออกจำกเจ้ำของร่ำงทันทีจำกประสบกำรณ์
ชีวิตเธอแล้วผู้หญิงที่เข้ำมำที่ห้องนอนผู้ชำยอย่ำงอุกอำจตอนกลำงดึกอย่ำงนี้ได้ มีไม่กี่คน
เท่ำนั้น
...ไม่แม่ก็เมีย...
และไม่ว่ำจะเป็นแม่หรือเมียเธอก็จะไม่เอำชีวิตอันแสนจะมีค่ำของเธอมำทิ้งทั้งสิ้น เด็กสำว
ยังเพียรพยำยำมที่จะดันตัวออกจำกร่ำงของชำยหนุ่มเต็มที่ ในขณะที่หวังหนุ่มกลับยันตัว
ขึ้นมำนั่งแล้วยึดเอวเธอไว้แน่นแทน
แม้ว่ำสำยตำของเขำจะมีแววหงุดหงิดแฝงอยู่หำกแต่ใบหน้ำเปื้อนยิ้มของเขำนั้นทำเอำเธอ
สังหรณ์ไม่ดีเอำเสียเลย เด็กสำวขืนตัวไปข้ำงหลังอย่ำงเต็มทีในขณะที่ฉินหยำงอี้เลื่อนมือขึ้น
มำที่แผ่นหลังเธอก่อนที่จุดทั้งสำมของเธอจะถูกสกัดให้นิ่งอีกครั้ง
“ท่ำน!!”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 268
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวถลึงตำใส่หวังหนุ่มทันที ในตอนนี้ทั้งขำตลอดจนช่วงล่ำงนับจำกเอวของเธอลงไป
ไม่อำจขยับได้แล้วเด็กสำวจำต้องใช้มือของตัวเองดันร่ำงของชำยหนุ่มให้ถอยกลับไปอย่ำง
สุดแรงแม้จะรู้ว่ำไม่ได้ผลก็ตำม แต่อย่ำงน้อยก่อนที่แม่หรือเมียเขำจะโผล่มำในฉำกอย่ำงนี้
ก็ขอให้เธอได้แสดงออกอย่ำงเต็มที่ว่ำเธอไม่ใช่ชู้ด้วยเถอะ
...ให้ตำยสิ ให้ข้ำตำยยังดีกว่ำเลย...
เธอนึกขอโทษดวงวิญญำณของฮัวหนิงเซียนที่จำกไปแล้วอยู่ในใจที่เธอกำลังจะทำให้ชื่อเสียง
นำงแปดเปื้อนด้วยกำรร่วมเตียงกับสำมีของผู้อื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ สีหน้ำของฮัวหนิงเซียนใน
ยำมนี้แตกต่ำงจำกฮัวหนิงเซียนเมื่อไม่กี่อึดใจก่อนอย่ำงสิ้นเชิง ฉินหยำงอี้แม้จะอยำกรังแก
นำงต่อแต่เขำเองก็ต้องจัดกำรปัญหำของตัวเองเสียก่อน
“หำกเจ้ำยอมเล่นงิ้วตำมข้ำครั้งนี้แล้ว ข้ำสัญญำจะไม่ยุ่งกับพี่ชำยเจ้ำ” ชำยหนุ่มกระซิบ
“ถ้ำเจ้ำไม่ทำแล้วล่ะก็ ข้ำก็จะลบนำมบ่ำวสองคนนั้นออกจำกเฉียนฉินทันที...”
น้ำเสียงข่มขู่นั้นทำให้เธอนิ่งไปอึดใจ ในตอนนี้คงต้องบอกว่ำเขำจับจุดอ่อนเธอได้แล้วและ
เธอก็คงไม่มีอะไรจะต่อรองเขำได้อีก เด็กสำวนิ่งไปอึดใจใหญ่ในใจเธอเฝ้ำครุ่นคิดว่ำหำวิธี
เอำคืนเขำเป็นล้ำนเท่ำในยำมที่เธอสำมำรถทำได้ ในตอนนี้เธอที่ไม่รู้แม้แต่สถำนกำรณ์ของ
ผู้มีพระคุณของเธอสิ่งที่เธอทำได้นั้น...
“ถ้ำท่ำนกล้ำแตะคนของข้ำแม้แต่น้อย...” เด็กสำวกัดฟันกรอดขู่ลอดไรฟัน
ภำพสีหน้ำเจ็บใจของฮัวหนิงเซียนนั้นทำให้ฉินหยำงอี้เกิดควำมรู้สึกผิดขึ้นมำนิดหน่อยเขำ
ไม่ได้อยำกจะขู่นำงแต่คนดื้อม้ำพยศ หำกจะกำรำบแล้วก็มีเพียงแต่วิธีนี้เท่ำนั้นแล้ว
สถำนกำรณ์ในตอนนี้ก็บีบให้เขำต้องทำเสียด้วย
...ไว้ข้ำจะชดเชยให้เจ้ำทีหลังแล้วกัน...
ชำยหนุ่มพยักหน้ำรับกับสัญญำณตอบรับของนำงก่อนจะเลื่อนมือของตัวเองไปปลดปิ่นของ
นำงออกอีกสองสำมชิ้นอย่ำงรวดเร็วพร้อมกับอีกมือที่ดึงผ้ำข้ำงหลังนำงออกทำให้เสื้อตัวนอก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 269
 ชายาเฉือนคม
ของนำงร่วงลงอย่ำงรวดเร็ว
ควำมกระดำกอำยและควำมเจ็บใจพลุ่งพล่ำนไปทั่วร่ำงของเด็กสำวแม้ว่ำเขำจะเหลือเสื้อ
ตัวในของเธอไว้ก็ตำม ชำยหนุ่มจับมือของเธอให้ยึดไหล่เขำเอำไว้แม้ว่ำเธอจะพยำยำมชักมือ
ออกก็ตำม เสียงฝีเท้ำนั้นใกล้เข้ำมำทุกทีทั้งควำมเจ็บใจและรู้สึกผิดต่อวิญญำณของเจ้ำของ
ร่ำงทำเอำน้ำตำของเธอไหลออกมำอย่ำงไม่อำจควบคุมได้
“...” ฉินหยำงอี้นิ่งงันไป เมื่อเห็นสีหน้ำของเด็กสำว
แผนกำรชั่วร้ำยของเขำพลันชะงักลงทันทีที่น้ำตำของเด็กสำวตัวแสบหลั่งออกมำ ใบหน้ำ
งดงำมของนำงแดงเปล่งปลั่งใต้แสงเทียนแม้ดวงตำจะมีแววดุดันด้วยควำมเจ็บใจ หำกแต่
น้ำตำที่ไหลออกมำนั้นทำให้ภำพตรงหน้ำช่ำงมีเสน่ห์จนไม่อำจละสำยตำได้แม้กระทั่งเสียง
ฝีเท้ำนั้นมำหยุดอยู่หน้ำม่ำนเตียงแล้วก็ตำม
“ท่ำนพี่หยำงอี้” เสียงหวำนเกินกว่ำจะเป็นหญิงรุ่นแม่ดังขึ้นที่หน้ำม่ำนเตียง
มู่เหมยเหรินกงจู่ในตอนนี้ได้เห็นแล้วว่ำภำยในนั้นมีเงำของชำยหญิงกำลังแนบชิดกันอยู่
จริงดั่งคำลือ แม้ว่ำจะรู้สึกโมโหเพียงใด แต่เพื่อไม่ให้ชำยหนุ่มที่นำงหลงรักมองนำงผิดไป
แล้วนำงจำเป็นต้องแสดงท่ำทีใจกว้ำง แล้วค่อยไปหำทำงจัดกำรผู้หญิงไม่รู้หัวนอนปลำย
เท้ำที่บังอำจมำยุ่งวุ่นวำยกับพี่หยำงอี้ทีหลัง
เด็กสำวที่นั่งอยู่บนร่ำงของฉินหยำงอี้ผินหน้ำไปอีกทำงด้วยไม่อยำกยุ่งด้วย เมื่อแน่ใจแล้ว
ว่ำสตรีที่มำยืนด้ำนนอกนั้น ไม่ใช่มำรดำของชำยคนนี้แน่ มือเรียวของฉินหยำงอี้เลื่อนไป
ปำดน้ำตำออกจำกแก้มของนำง หำกแต่มือเล็กของฮัวหนิงเซียนกลับปัดทิ้งทันที ใบหน้ำของ
นำงยำมนี้ไม่อำจจะคำดเดำได้ว่ำจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เด็กสำวขบริมฝีปำกตัวเองแน่นก่อน
จะเพียรหลีกใบหน้ำจำกมือของชำยตรงหน้ำอย่ำงไม่ลดละ
“นิ่งๆ สิ” ฉินหยำงอี้สั่งเสียงเบำ
“ท่ำนพี่หยำงอี้เพคะ เหมยเอ๋อร์มำเยี่ยมท่ำนพี่เพคะ” ผู้ที่อยู่ข้ำงนอกไม่ยักยอมแพ้นำง
ยังคงร้องเรียกต่อไปอย่ำงไม่ลดละ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 270
 ชายาเฉือนคม
“...”
หำกแต่คนข้ำงในยังไม่ตอบรับมือข้ำงหนึ่งของฉินหยำงอี้จับรวบมือของเด็กสำวไว้ข้ำงหลัง
ก่อนจะค่อยยื่นมืออีกข้ำงไปปำดน้ำตำให้เด็กสำว ควำมอบอุ่นและสำยตำรู้สึกผิดนั้นไม่ได้
ทำให้ฮัวหนิงเซียนใจอ่อนลงได้แม้แต่น้อย เด็กสำวเตรียมจะงับมือของฉินหยำงอี้เต็มแรง
หำกแต่หวังหนุ่มสำมำรถชักมือกลับมำได้ทันเสียก่อนจึงโดนแค่เฉียดเท่ำนั้น
...เจ้ำแมวน้อยไม่สิ้นฤทธิ์เสียที...
ฉินหยำงอี้ใช้มือข้ำงที่เกือบจะถูกกัดบีบปลำยจมูกของเด็กสำวให้เชิดหน้ำขึ้นก่อนจะก้มลง
ขบกัดที่ไหล่ของเด็กสำวเบำๆ ไล่ขึ้นมำจนถึงลำคอชำยหนุ่มอ้อยอิ่งสูดดมกลิ่นกำยหอมละมุน
ของเด็กสำวเพียงครู่ด้วยยังเพลิดเพลินกับควำมนุ่มลื่นของผิวเด็กสำวไม่หำยหำกแต่ยังไม่ได้
ทำอะไรมำกไปกว่ำนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน
“ท่านพี่เพคะ!!!!”
คนที่ยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่ข้ำงนอกม่ำนบังตำมำนำนตัดสินใจเปิดผ้ำม่ำนของเตียงออก
ทันที ในขณะที่พวกผู้ติดตำมต่ำงพำกันกรีดร้องวี้ดว้ำยด้วยแอบสังเกตกำรเคลื่อนไหวของ
คนทั้งสองหลังม่ำนอยู่และกลัวว่ำไม่แน่หำกเปิดม่ำนอำจจะเป็นภำพที่พวกนำงไม่สมควรดู
ก็ได้ พวกนำงจึงพำกันปิดตำผินหน้ำหนีไปเสียหมด
ภำพแรกที่ปรำกฏต่อหน้ำของมู่เหมยเหรินกงจู่ผู้เอำแต่ใจก็คือเด็กสำวในชุดสีงำช้ำงสง่ำงำม
ที่ถูกพันธนำกำรมือเอำไว้ข้ำงหลังกำลังแนบชิดอยู่กับชำยเจ้ำของตำหนักที่เธอหลงไหล
โดยที่ชำยผู้นั้นเองก็กำลังรุกไล่หยอกล้อนำงอยู่
...นำงเด็กหน้ำไม่อำย...
ดวงตำของมู่เหมยเหรินฉำยแววเกรี้ยวกรำดทันทีริมฝีปำกของนำงเม้มแน่นด้วยควำมโกรธ
นำงหวังอยู่ในใจลึกๆ ว่ำภำพที่เห็นจำกข้ำงนอกนั้นอำจจะเป็นกำรเข้ำใจผิด แต่ในตอนนี้
ไม่มีสิ่งใดเข้ำใจผิดอีกแล้ว นำงผู้หญิงน่ำไม่อำยผู้นี้กำลังทำเรื่องเสื่อมเกียรติกับฉินหยำงอี้
ของนำง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 271
 ชายาเฉือนคม
ฉินหยำงอี้เมื่อเห็นม่ำนถูกเปิดออกก็รีบโอบร่ำงฮัวหนิงเซียนเข้ำมำชิดกำยก่อนจะห่มเสื้อของ
นำงที่เขำเพิ่งจะปลดไปกลับมำให้เรียบร้อยอีกครั้ง แววตำของชำยหนุ่มที่มองไปทำงผู้มำ
เยือนนั้นไร้แววเป็นมิตรโดยสิ้นเชิง หำกแต่เขำยังรักษำใบหน้ำให้นิ่งเฉยไว้ได้
กำรปรำกฏตัวของกงจู่ทำให้เขำลำบำกขึ้นไม่น้อยแทนที่จะได้ตกลงกับฮัวหนิงเซียนให้เรียบร้อย
เรื่องก็มำชะงักเสียก่อน มิหนำซ้ำจะยิ่งยุ่งยำกเข้ำไปใหญ่หำกนำงเอำเรื่องของฮัวหนิงเซียน
ไปปูดขึ้นมำแล้วก็ไม่แน่ว่ำเขำอำจจะไม่สำมำรถดึงฮัวหนิงเซียนมำเป็นพวกได้อีก เพรำะหำก
นำงหลุดมือเขำไปในคืนนี้โอกำสที่จะต้องสัตว์ร้ำยที่หลุดเข้ำป่ำนั้นยำกเสียยิ่งกว่ำอะไรดี
เขำจำเป็นต้องสร้ำงฉำกหน้ำอำยกับหญิงสำวสักคนเพื่อให้นำงรีบๆ กลับตำหนักไป แต่
เงื่อนไขกำรสร้ำงฉำกนั้นจะให้นำงรู้ไม่ได้ว่ำสตรีคนนี้คือฮัวหนิงเซียนเสียด้วยแม้จะเป็นงำนที่
ยำกเพรำะสตรีที่อยู่ในอ้อมแขนก็คือม้ำพยศแล้ว สตรีที่มำปรำกฏตัวก็คือตัวปัญหำแต่เขำ
ไม่มีทำงเลือกอื่นนอกจำกทำมันเท่ำนั้น
“มู่เหมยเหรินกงจู่... ยำมนี้ดึกแล้วเจ้ำมำที่นี่ทำไมหรือ”
ฉินหยำงอี้ยังคงใช้น้ำเสียงนุ่มนวลเช่นเคยแม้จะเป็นคำถำมที่ไม่เป็นมิตรนัก แม้จะอยำกใช้
ฮัวหนิงเซียนเป็นโล่กันควำมยุ่งยำกจำกมู่เหมยเหริน แต่หำกเขำต้องกำรให้ฮัวหนิงเซียนอยู่
เป็นคนที่ช่วยเหลือเขำในกำรใหญ่นั้นเขำต่ำงหำกที่ต้องเป็นผู้ป้องกันไม่ให้นำงเข้ำไปมีเรื่อง
กับฝ่ำยใน โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งกำรมีเรื่องกับคนที่มักจะสร้ำงควำมวุ่นวำยเช่นมู่เหมยเหรินกงจู่
ใบหน้ำของกงจู่ในมู่ซูเฟยบัดนี้ฉำยแววบิดเบี้ยว เมื่อเห็นสภำพของทั้งสองคนเต็มตำ ภำพ
ของสตรีที่ซ่อนใบหน้ำอยู่ในอกของชำยที่นำงรัก ทำให้นำงหงุดหงิดจนไม่อำจทนได้ แต่ใน
ข้อบัญญัติของสตรีที่ดีแล้วจำต้องใจกว้ำงเพรำะ
ภรรยาก็เปรียบได้ดั่งบารมียิ่งมีมากยิ่งมากด้วยบารมี
หำกแต่ด้วยควำมเป็นสตรีนั้นกำรจะแบ่งชำยคนรักของตนกับสตรีอื่นแล้วย่อมเป็นไปได้ยำก
แต่ไม่ว่ำอย่ำงไรในตอนนี้ฉินหยำงอี้ก็ยังไม่ได้อภิเษกกับนำงเพรำะฉะนั้นก็ไม่อำจถือได้ว่ำ
นำงเป็นหวังเฟย การที่นางจะยังไม่ใจกว้างนั้นก็คงจะไม่ผิดอะไร
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 272
 ชายาเฉือนคม
“ท่ำนพี่กลับมำจำกรำชกิจเหนื่อยๆ ได้ข่ำวว่ำพอกลับมำถึงก็ไม่ทรง
พักผ่อน
หม่อมชั้นนึกเป็นห่วงกลัวท่ำนพี่หยำงอี้จะไม่สบำยเลยมำเยี่ยมเยียน
แต่ไม่นึกว่า...” มู่เหมยเหรินกงจู่เอ่ยปรำรภโดยเน้นคำอย่ำงจงใจ นางสตรีหน้าหนา รู้ว่ำ
ถูกจับได้แล้วแต่ก็ยังไม่ลุกหนีทั้งที่โดนเห็นฉำกหน้ำอำยแล้วแต่ก็ยังกล้ำซบอกท่ำนพี่หยำงอี้
อยู่ได้ นำงจะต้องโดนเสียบ้ำง หำกนำงเป็นสตรีบ้ำนป่ำเมืองเถื่อนหน้ำด้ำนหน้ำทนมำจำก
ฉำงซุนแล้วล่ะก็ มู่เหมยเหรินกงจู่คนนี้จะสั่งสอนนำงเองว่ำในวังหลวงแห่งนี้นำงควรจะอยู่
อย่ำงไร!!
ฮัวหนิงเซียนที่หลบหน้ำอยู่หลังฉินหยำงอี้ได้แต่เหยียดปำกด้วยควำมเอือมระอำ สตรีคนนี้
ไม่ฉลำดเอำเสียเลยฟังจำกเสียงแล้วนำงน่ำจะเด็กเกินกว่ำจะเป็นมำรดำรวมถึงคำที่นำงเรียก
อีก ‘ท่ำนพี่หยำงอี้’ เด็กสำวกรอกตำประหลักประเหลือกด้วยควำมหน่ำย
สตรีคนนี้ไม่ได้รู้เหนือรู้ใต้เอำเสียเลย สำหรับผู้ชำยแล้วหนึ่งเลยก็คืออิสระต่อให้จับได้ก็ต้องทำ
เหมือนไม่รู้ เห็นก็ต้องทำเหมือนไม่ใส่ใจแล้วค่อยใช้ควำมดีเข้ำเอำมัดใจแทนไม่ใช่แห่มำดู
ฉำกอนำจำรของสำมีกับสตรีอื่นเช่นนี้ ยิ่งไล่ตำมก็ยิ่งเป็นของตำยเรื่องเท่ำนี้ทำไมไม่รู้จัก
เรียนรู้เสียบ้ำง
...โชคดีแค่ไหนที่ข้ำกับสำมีเจ้ำไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ...
ชำยคนนี้ก็น่ำฆ่ำให้ตำยเสียเหลือเกินภรรยำมำตำมแท้ๆ แต่กลับทำตัวอย่ำงกับว่ำตัวเอง
กำลังร่วมรักกับสตรีอื่นไม่รู้ว่ำคิดอะไรอยู่กันแน่ กลัวภรรยำไม่รักไม่หลงหรือไรหรือว่ำกำลัง
ยั่วประสำทให้เมียรักเจ็บใจเล่นๆ อยู่ถึงดึงดันให้เธอช่วยเล่นงิ้วอย่ำงนี้แต่จะอะไรก็ตำมเถอะ
เธอเกลียดกำรเป็น bumper ที่สุดหำกไม่ติดว่ำเธอโดนสกัดจุดป่ำนนี้เธอลุกหนีไปแล้ว
“ข้ำกำลัง พักผ่อน อยู่ ขอมู่เหมยเหรินกงจู่อย่ำเป็นห่วง” น้ำเสียงกำรตอบนั้นเป็นไปอย่ำง
ห่ำงเหิน “หำกไม่มีอะไรแล้วขอเชิญมู่เหมยเหรินกงจู่เสด็จกลับตำหนัก ยำมนี้ดึกแล้วเกรง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 273
 ชายาเฉือนคม
ว่ำจะไม่เหมำะสม”
ชำยตลบตะแลงผู้นี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบำห่ำงเหินจนผิดสังเกตถ้อยคำที่เขำใช้นั้นรำวกับว่ำ
สตรีคนนี้ไม่ใช่ภรรยำของตนเสียอย่ำงนั้น แล้วหำกว่ำสตรีคนนี้ไม่ใช่ภรรยำและไม่ใช่มำรดำ
แต่กลับกล้ำอุกอำจมำบุกห้องนอนผู้ชำยยำมดึกอย่ำงนี้และชำยคนนี้ยังพยำยำมขับไล่อย่ำง
รุนแรงจนถึงขั้นต้องใช้แผนสกปรกขนำดนี้คงจะเป็นได้อย่ำงเดียว...
...พวกสตอล์กเกอร์...
พระเจ้ำเทพเซียนเป็นพยำนในสมัยนี้มีสตอล์กเกอร์ด้วยให้ตำยเถอะ แถมยังเป็นสตรีมีตำแหน่ง
ในวังเสียด้วย ด้วยควำมอยำกรู้อยำกเห็นจึงทำให้ฮัวหนิงเซียนรีบร้อนจะหันหน้ำไปมองว่ำ
สตอล์กเกอร์ในยุคนี้หน้ำตำเป็นเช่นไร หำกแต่มือของหวังหนุ่มกลับกดหน้ำเธอชิดอกเอำไว้
เสียก่อน
“แต่ว่ำ...” มู่เหมยเหรินกงจู่อ้ำอึ้ง เมื่อเจอกำรตัดบทที่ตรงไปตรงมำของชำยหนุ่ม
เธอไม่อยำกกลับและเธอจะไม่ยอมกลับง่ำยๆ ด้วย จะให้เธอปล่อยให้ชำยคนรักของเธอ
เสวยสุขกับสตรีหน้ำไม่อำยต่ออย่ำงนั้นหรือไม่มีทำงเสียล่ะ แต่ถึงจะคิดอย่ำงนั้นนำงก็ยัง
ไม่รู้จะทำอย่ำงไรได้แต่ยืนนิ่งงันจ้องไปที่ร่ำงเล็กที่กำลังดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของชำย
หนุ่มอยู่อย่ำงนั้น
“...แม่นำงคนนี้ เป็นใครหรือเจ้ำคะ”
คำถำมนั้นแสดงให้เห็นว่ำนำงดื้อดึงไม่ใช่น้อยฮัวหนิงเซียนอยำกจะหันไปดูหน้ำสตอล์กเกอร์
สำวคนนั้นใจจะขำดว่ำนำงจะมีหน้ำตำเป็นเช่นไร กำลังมีสีหน้ำอย่ำงไรอยู่ หำกแต่เจ้ำหวัง
จิ้งจอกองค์นี้กลับเอำแต่กดหัวเธอเอำไว้ไม่ให้หันหน้ำไปมองอยู่อย่ำงนั้นเอง
ดูจำกท่ำทีเคำรพแต่ไม่เกรงใจของฉินหยำงอี้แล้วแสดงว่ำสตรีคนนี้ย่อมเป็นคนมีอิทธิพลที่
สำมำรถ สร้างความลาบาก

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 274
 ชายาเฉือนคม
ให้กับเขำได้แน่นอนเพรำะฉะนั้นหำกเธอได้รู้จักเอำไว้พอถึงเวลำจะเอำคืนเจ้ำหวังตัวร้ำยนี่
เธอก็แค่ใช้งำนสตรีผู้นี้ก็เท่ำนั้น แววตำของฮัวหนิงเซียนเปล่งประกำยวำบขึ้นมำก่อนที่นำง
จะตัดสินใจทำในสิ่งที่จะทำให้นำงได้เห็นหน้ำของสตรีนำงนี้เต็มๆ ตำเสียที
“โอ๊ย!!”
ฉินหยำงอี้ร้องทันทีที่ฮัวหนิงเซียนใช้ฟันขบลงที่แผ่นอกของเขำก่อนที่นำงจะอำศัยจังหวะ
ที่เขำเผลอหันไปมองหน้ำของสตรีที่มำเยี่ยมเยียนทันที แววตำของนักอ่ำนพฤติกรรมประเมิน
สีหน้ำของนำงได้เพียงชั่วครู่เท่ำนั้นก่อนที่ฝ่ำมือของหญิงสำวจะฟำดเข้ำเต็มแรงที่หน้ำของ
เธอจนหน้ำเธอหันไปอีกทำงทันที
เพี้ยะ!!!

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 275
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 49 คุณหนูชอบพออยู่กับหวังองค์ไหนหรือเจ้าคะ

“จริงรึที่ว่ำนำงโดนมู่เหมยเหรินกงจู่ตบเสียหน้ำหัน”
“จริงสิ มู่เหมยเหรินกงจู่เสด็จเยี่ยมตำหนักหลันฮุ่ยตั้งแต่ยังไม่รุ่งสำงไม่นำนนักสวี่กงกงก็
ตำมเข้ำไป แล้วนำงก็ออกมำด้วยหน้ำแดงฉำนข้ำงหนึ่งเต็มๆ”
“นำงก็ไม่น่ำหำเรื่องใส่ตัว ทั้งแผ่นดินเฉียนฉินมีใครบ้ำงที่ไม่รู้ว่ำหวังเจ็ดนั้นถือเป็นสินหวง
ห้ำมในมู่กงจู่”
“ว้ำย ประเดี๋ยวจะหัวหลุดเอำได้”
เสียงพูดคุยหัวเรำะคิกคักของเหล่ำนำงกำนัลดังขึ้นหน้ำห้องอำบน้ำตำหนักรับรองด้วยน้ำเสียง
ไม่เบำนัก ทำเอำเหล่ำนำงกำนัลที่กำลังชำระร่ำงกำยให้เธอหน้ำเจื่อนไปตำมๆ กัน เพรำะ
พวกนำงรู้แน่ว่ำเธอเองก็ได้ยินเช่นกัน หำกแต่เธอไม่ใส่ใจจะเอำควำมนักหรอกเรื่องแค่โดน
ฝ่ำมือสำหรับเธอแล้วนับเป็นเรื่องเล็กทีเดียวถ้ำเทียบกับโดนมีดเจำะที่หลังแล้วแค่รอยแดง
ที่แก้มก็นับว่ำเบำ
“อย่ำไปใส่พระทัยเลยนะเพคะหวังเฟย” สตรีที่กำลังอำบน้ำให้เธอกล่ำวขึ้น
“นั่นสิเพคะนำงพวกนั้นก็ปำกเปรำะไปเช่นนั้นเอง หวังเฟยอย่ำใส่พระทัยเลยนะเพคะ”
“...ขออภัยนะเจ้ำคะ ท่ำนพี่สำว..” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยขัดด้วยควำมเกรงใจ “ข้ำน้อยไม่ใช่
หวังเฟยเจ้ำค่ะ แล้วท่ำนก็ไม่จำเป็นต้องใช้คำยกย่องกับข้ำน้อยด้วย”
เด็กสำวหลุบตำลงด้วยควำมกริ่งเกรงใจแต่แท้จริงแล้วเธอไม่ได้กริ่งเกรงเสียเท่ำไหร่หรอก
มันก็แค่มำรยำบวกมำรยำทเท่ำนั้น เธอเพิ่งจะโดนลูกสำวกษัตริย์แผ่นดินนี้ตบหน้ำเพรำะ
เข้ำใจผิดว่ำเธอไปยุ่งกับของรักของนำง หำกเธอจะเอำตัวรอดแล้วก็มีแต่วิธีนี้เท่ำนั้นแล้ว
อีกอย่ำงเธอเองก็ยังมีเรื่องอื่นคำใจอยู่ด้วย
“เอ่อ... แต่หวังเฟยร่วมเตียง..” สตรีอีกคนที่ดูอำยุไม่ต่ำงจำกเธอนักเอ่ยด้วยควำมตกใจ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 276
 ชายาเฉือนคม
“ข้ำน้อยไม่ได้ร่วมเตียง...” เด็กสำวแสร้งทำเหนียมอำยกระอักกระอ่วนอย่ำงที่สตรีสมัย
โบรำณพึงมีอย่ำงแนบเนียน ก่อนจะรีบเอ่ยแก้ตัวอธิบำยไปอย่ำงรวดเร็ว
“...เชื่อข้ำน้อยเถอะเจ้ำค่ะ องค์ชำยเจ็ดเพียงแต่มีเมตตำช่วยรักษำแผลให้ข้ำน้อยเท่ำนั้น”
ใบหน้ำของฮัวหนิงเซียนแสดงออกถึงควำมลำบำกใจอย่ำงจริงจังก่อนจะรีบหันตัวให้สอง
สำวที่กำลังช่วยเธออำบน้ำดูรอยแผลที่หลังที่ยังไม่ประกบกันสนิท เมื่อทั้งคู่เห็นรอยแผลก็
ได้แต่ทำหน้ำตกใจด้วยควำมกังวล ฮัวหนิงเซียนก้มหน้ำก้มตำลงด้วยควำมรู้สึกผิดก่อนจะ
เริ่มตีบทนำงเอกผู้น่ำสงสำรต่ออย่ำงชำนิชำนำญ
“องค์ชำยเจ็ดบังเอิญพบข้ำน้อยที่กำลังบำดเจ็บ ทรงช่วยรักษำแผลให้ข้ำน้อยแล้วยังพำข้ำน้อย
มำที่วังหลวงเพื่อรักษำต่ออีก...” ใบหน้ำซำบซึ้งในบุญคุณของเธอนั้นหำกฉินหยำงอี้มำเห็น
จะต้องอยำกฆ่ำเธอแน่ๆ เพรำะมันช่ำงต่ำงกับตอนที่พูดคุยกับเขำอย่ำงสิ้นเชิง
“แล้วข้ำน้อยยังทำให้กงจู่เข้ำใจผิดกับองค์ชำยอีก ทั้งที่พระองค์มีบุญคุณต่อข้ำน้อยมำก
แท้ๆ...”
ควำมรู้สึกผิดของสตรีที่ทำให้คู่รักเข้ำใจผิดกันนั้นช่ำงแสดงออกถึงควำมใสซื่อบริสุทธิ์ของ
นำงจนทำให้นำงกำนัลที่อยู่ภำยในห้องอำบน้ำอดจะสงสำรเอ็นดูนำงมิได้
เด็กสำวคนนี้ดูไปแล้วก็เพิ่งจะเข้ำวัยปักปิ่นได้ไม่นำน หำกแต่นำงกลับต้องมำประสบชะตำ
โชคร้ำยบำดเจ็บเสียขนำดนี้แล้วยังมำโดนสตรีมีอำนำจทำร้ำยร่ำงกำยซ้ำอีกแต่นำงก็ยังไม่
ถือสำแถมยังห่วงควำมเป็นไปของคนอื่นอีก สำยตำอำทรของเหล่ำนำงกำนัลที่ติดกับของ
ฮัวหนิงเซียนเข้ำเต็มๆ นั้นทำให้เด็กสำวคนขุดหลุมพลำงนั้นวำงใจลงไม่น้อย
“ถ้ำเช่นนั้น คุณหนูอย่ำกังวลไปเลยเจ้ำค่ะ” สตรีนำงแรกเริ่มเปลี่ยนสรรพนำมที่ใช่เรียกเธอ
และนั่นแสดงว่ำเธอเกลี่ยกล่อมนำงสำเร็จไปแล้วหนึ่งคน
“ใช่เจ้ำค่ะ อีกอย่ำงกงจู่กับองค์ชำยก็มิได้...”
“เจ้ำอย่ำพูดอะไรที่มันเกินควร”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 277
 ชายาเฉือนคม
เสียงเอ็ดจำกสตรีอีกคนดังขึ้นไม่ห่ำง นำงดูอำวุโสกว่ำคนอื่นๆ และนำงเพิ่งจะเดินเข้ำมำที
หลังท่ำทำงนำงดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ำของนำงกำนัลพวกนี้ นำงเข้ำไปเอ็ดบรรดำนำงกำนัล
ที่ปำกเบำเมื่อครู่ ก่อนที่นำงจะหันมำบอกกับเธอเรื่องที่ควรจะทรำบเสียก่อน
“อย่ำกล่ำวเช่นนั้นเลยดีกว่ำเจ้ำค่ะ ไม่ว่ำอย่ำงไรแล้วคุณหนูอีกไม่นำนก็คงจะได้กลำยเป็น
หวังเฟยอยู่ดี”
สตรีที่ดูจะอำวุโสผู้นั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่ช่วยประคองเธอขึ้นจำกอ่ำงไม้อย่ำงดีของวัง
หลวง ฮัวหนิงเซียนหันไปมองหน้ำนำงด้วยควำมงุนงง ก่อนจะเดินตำมนำงที่พำไปแต่งกำย
โดยไม่วำยหันไปย่อตัวขอบคุณบรรดำนำงกำนัลที่ช่วยเธออำบน้ำเมื่อครู่ด้วยควำมเกรงใจ
จะว่ำไปในชีวิตของเธอไม่เคยต้องพึ่งพำใครมำกขนำดนี้มำก่อนเลย อย่ำงน้อยเธอก็ยังไม่
อ้วนจนถึงขั้นขัดหลังตัวเองไม่ถึงเสียหน่อย...
“ทำงฝ่ำยหน้ำเขำลือกันว่ำองค์ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งพระรำชทำนงำนอภิเษกให้แก่คนที่ไปช่วย
เหลือคุณหนูมำได้...” นำงเอ่ยต่อพลำงส่งยิ้มให้กับเธอ “อีกไม่นำนคุณหนูก็จะกลำยเป็น
หวังเฟยอยู่แล้วล่ะเจ้ำค่ะ”
“...พระรำชทำนงำนอภิเษก” ฮัวหนิงเซียนขมวดคิ้วด้วยควำมงุนงง
เอำล่ะหลังจำกสร้ำงหลักฐำนว่ำเธอไม่ได้เป็นเมียน้อยชำวบ้ำนแล้ว ตอนนี้เธอดันวิ่งมำชน
ประตูงำนอภิเษกอีกรึ นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอเริ่มจะตำมไม่ทันแล้ว... หำกย้อนไปเมื่อคืน
รำชโองกำรพิเศษที่กงกงท่ำนนั้นกล่ำวน่ำจะเป็นเรื่องที่ให้นำตัวเธอเข้ำวังหลวงทันทีเท่ำนั้น
ไม่ใช่หรือ ไม่น่ำจะเป็นเรื่องอภิเษกนี่...
“ใช่เจ้ำค่ะ” นำงกำนัลผู้นี้ยังคงส่งยิ้มให้เธออย่ำงอบอุ่น “ข้ำน้อยเองก็ไม่ค่อยทรำบรำยละเอียด
นัก แต่ทุกคนกำลังรอดูหวังเฟยคนในโอรสของเฉียนฉินอยู่เพรำะฉะนั้นยืนนิ่งๆ ให้พวกข้ำ
แต่งตัวเถอะนะเจ้ำคะ”
ฮัวหนิงเซียนได้แต่กระพริบตำปริบๆ ด้วยควำมงุนงงกับข้อมูลที่เพิ่งจะได้รับและเทียบกับ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 278
 ชายาเฉือนคม
เหตุกำรณ์เมื่อคืนแล้ว อย่ำงไรเสียมันก็ยังมีส่วนที่ขำดไปอยู่ไม่น้อย เพรำะเหตุกำรณ์เมื่อ
คืนนั้น...
เพี้ยะ!!!
ใบหน้านวลของฮัวหนิงเซียนหันไปตามแรงฝ่ามืออย่างรุนแรง ความชาวาบบังเกิดขึ้นที่แก้ม
ข้างที่รับแรงปะทะทันที ฝีมือของนางคนนี้ไม่ใช่เล่นๆ แต่ก็นับว่ายังอ่อนหัดนักถ้าเทียบกับ
สตรีในยุคเธอ เธอเคยเห็นบรรดาสาวๆ ของลู่หรงที่เข้ามาแผลงฤทธิ์ในโรงแรมอยู่บ่อยๆ
ซึ่งสตรีพวกนั้นไม่ได้มาพร้อมกับการตบแน่ ไม่น้ากรดก็ปืนทุกครั้ง เพราะฉะนั้นถ้าเธอเจอ
แค่ตบก็ยังนับว่าเบา
เด็กสาวมองตรงไปที่ใบหน้าของฉินหยางอี้ที่ยังอยู่ในอารามตกใจอยู่ ถ้าให้เธอเดาเขาคงไม่
คิดว่าจะเกิดเรื่องยุ่งยากขนาดนี้แน่นอน ชายคนนี้ดูเบาพิษรักแรงหึงของสตรีมากไปเสียหน่อย
กับผู้หญิงแล้วเรื่องนี้มันมากพอๆ กับศักดิ์ศรีของรองเท้าแบรนด์เนมเลยทีเดียวเพราะฉะนั้น
หากมองผ่านไปแล้ว ก็ต้องเจอปัญหาเช่นนี้แหละ ใบหน้าของฮัวหนิงเซียนหาได้แสดงความ
โกรธเจ็บหรือเสียใจไม่นางได้แต่จ้องตรงไปที่ตาของชายหนุ่มก่อนที่เสียงบางอย่างจะท้าให้
สายตานางเปลี่ยนไปวูบหนึ่งทันที
นัยน์ตาของเด็กสาวมองข้างไหล่ของฉินหยางอี้ไปที่เงาข้างหน้าต่างที่เห็นสะท้อนจากม่าน
หัวเตียงให้แน่ใจอีกครั้งพลันน้้าตาก็เอ่อขึ้นที่ดวงตาทั้งสองข้างของฮัวหนิงเซียนทันที
...งิ้วของจริงเพิ่งจะเบิกโรงต่างหาก...
ใบหน้าของฉินหยางอี้พลันเปลี่ยนเป็นนิ่งสงบทันทีที่เห็นการเปลี่ยนแปลงของใบหน้าเด็กสาว
ชายหนุ่มเอื้อมมือมาประคองใบหน้าของเธอเบาๆ ก่อนจะหันไปต้าหนิมู่เหมยเหรินกงจู่ทันที
“มู่กงจู่ไม่ทราบว่าท่านท้าอะไรลงไป”
น้้าเสียงต้าหนิของเขาจริงจังก็จริงแต่ว่าไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความหงุดหงิดจริงแน่ หาก
ตอนนี้ฉากตรงหน้าคือโทรทัศน์แล้วเธอกดปิดเสียงดูแต่ภาพเธอคงก้าลังคิดว่าชายคนนี้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 279
 ชายาเฉือนคม
ก้าลังกล่าวสุนทรพจน์อยู่เพราะสีหน้าเขาไม่ได้แสดงอาการโกรธอะไรเลยแม้แต่น้อย
กลับกันเขายังมีแววคลายชื่นชมบางอย่างอยู่ในสายตาด้วยซ้้า
…หวังว่าเจ้าจะชื่นชมข้า ไม่ใช่ชื่นชมคนที่ตบข้าแล้วกัน…
“นางท้าเรื่องน่าอับอายต่อหน้าหม่อมชั้น สมควรแล้วที่นางจะโดนลงโทษ”
น้้าเสียงของมู่เหมยเหรินกงจู่แข็งขึ้นเช่นกันเมื่อโดนชายที่รักต้าหนิ ในตอนนี้แม้เธอจะหัน
ไปมองไม่ได้แต่เธอก็พอจะเดาสีหน้าของนางได้อยู่เหมือนกัน มันมีไม่กี่แบบหรอกที่นางจะ
แสดงได้ตอนนี้ เสียใจ โมโห ผิดหวัง ไม่ก็ผสมกันมา การโดนชายที่รักต้าหนิเพื่อปกป้องสตรี
อื่นนั้น ส้าหรับนางแล้วน่าจะเจ็บเสียยิ่งกว่าแรงตบเมื่อครู่อีก
“พวกเจ้า พานางออกมาข้าจะสั่งโบย”
แล้วก็จริงอย่างที่คิด นางคงคิดว่าตบเธอครั้งเดียวอาจจะไม่เท่าความเจ็บที่นางเผชิญนางจึง
เริ่มแสดงอ้านาจด้วยการสั่งลงโทษเธอให้สาสมกับความเจ็บที่นางได้รับ มันเกือบจะดีในแง่
ที่นางเป็นสตรีที่มีอ้านาจและมีบริวารเยอะในที่แห่งนี้ แต่ยังไม่ดีพอที่จะชนะเกมนี้เท่านั้น
...ถือว่าเป็นการอุ่นเครื่องแล้วกัน...
ฮัวหนิงเซียนถือโอกาสระบายความหงุดหงิดที่สะสมมานานตั้งแต่ช่วงถูกลักพาตัว ไม่สิ
ตั้งแต่เล่นหมากกับชายคนนี้แล้วต่างหาก เธอจะเอาความหงุดหงิดเหล่านั้นมารวมกันแล้ว
ลงที่อีเวนท์นี้เสียทีเดียวให้สิ้นซากไปเลย เธอไม่ได้โกรธที่โดนตบหรอก แต่นางคนนี้คงจะ
ดวงตกเองที่มาลงไม้ลงมือกับเธอตอนที่หงุดหงิด
เด็กสาวแสร้งท้าหน้าตาตื่นกลัวอย่างแนบเนียนก่อนจะโผเข้าหาชายที่เธออยากฆ่าให้ตาย
ทันทีที่เหล่าบ่าวไพร่พวกนั้นก้าลังจะลุกเข้าหาเธอ เด็กสาวอาศัยจังหวะที่เธอเข้าใกล้ชาย
หนุ่มกระซิบบางอย่าง อย่างรวดเร็วก่อนจะมุดศีรษะลงกับแขนเสื้อของชายหนุ่มด้วยเนื้อ
ตัวสั่นเทา ขอเถอะเธอไม่ได้สั่นเทาเพราะกลัวแน่
“ที่นี่เป็นต้าหนักของข้าและนางเป็นคนของข้า” ฉินหยางอี้เอ่ยด้วยน้้าเสียงที่เย็นลง“หาก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 280
 ชายาเฉือนคม
คนของกงจู่ยังดึงดันจะเข้ามาก็อย่าหาว่าข้าเสียมารยาท”
ชายหนุ่มกล่าวพลางกระชับเสื้อของตนเข้าที่ให้เรียบร้อยเขายกแขนข้างหนึ่งกันร่างเล็กไว้
ข้างหลังโดยที่ฮัวหนิงเซียนก็อาศัยจังหวะนั้นใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยทันที เสียงคนจากข้างนอก
ท้าให้เธอรู้ว่าก้าลังมีคนจ้านวนไม่ต่้ากว่าหกคนก้าลังเดินมาทางนี้ ตอนนี้เธอก้าลังสร้าง
หลักฐานการโดนท้าร้ายให้ตัวเองด้วยการลูบหน้าตัวเองให้แดงขึ้น เพื่อให้สมจริงสมจังที่
เหลือก็รอแค่พยานมาเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าต้าแหน่งของนางนั้นใหญ่แค่ไหน แต่อะไรๆ ในโลก
ก็เล็กลงได้ถ้าเป็นฝีมือเธอแล้ว
“นางท้าผิดกฏของวังหลวง ต่อให้เป็นในต้าหนักท่านพี่ นางก็ถือว่าเป็นสตรีจากฝ่ายใน”
มู่เหมยเหรินกงจู่ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ยิ่งหวังเจ็ดปกป้องนางก็ยิ่งเกลียด
...ข้าเนี่ยนะฝ่ายใน ข้าน่ะอยู่โคตรจะนอกเลย นอกเขตวังหลวง ไม่สินอกเมืองหลวงด้วยซ้้า...
ฮัวหนิงเซียนคิดอย่างข้าขัน การหาข้ออ้างเพื่อตบใครสักคนของสตรีในรั้วในวังมันยากขนาดนี้
เลยรึ สมัยเธอเรียนมัธยมที่มาเก๊าเด็กผู้หญิงตบกันในห้องน้้ายังท้าง่ายกว่านี้เลย แล้วอีกอย่าง
เวลาเกิดเหตุอย่างนี้แทนที่จะโทษผู้หญิงด้วยกันนางควรจะโทษผู้ชายก่อนต่างหากเด็กสาว
กรอกตาหากแต่ไม่พูดอะไรออกไป
“นางไม่ใช่สตรีจากฝ่ายใน” ฉินหยางอี้เอ่ยเสียเข้ม
“ไม่ใช่งั้นหรือเพคะ” เสียงของมู่เหมยเหรินกงจู่สูงขึ้นคล้ายว่านางใกล้จะระเบิดทุกที “ถ้า
เช่นนั้นนางก็ยิ่งผิดเข้าไปใหญ่ที่เข้ามาเขตราชฐานยามวิกาล”
“ข้าเป็นคนพานางเข้ามาเอง” ฉินหยางอี้เอ่ยขึ้น “ตามราชโองการพิเศษขององค์ฮ่องเต้”
ไม้เด็ดที่เขางัดออกมานั้นถือว่าเยี่ยมเลยทีเดียว ฮัวหนิงเซียนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
นั่นเป็นเรื่องที่เธอเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ราชโองการพิเศษจากองค์ฮ่องเต้งั้นหรือเธอไม่
เห็นจะรู้เรื่องเลยสักนิดแล้วถ้าเขามีเรื่องนี้อยู่ในมือแล้วท้าไมเขาถึงไม่เอามาใช้ตั้งแต่แรก
ปล่อยให้เธอโดนตบท้าไม...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 281
 ชายาเฉือนคม
“ราชโองการรึเพคะ..” มู่เหมยเหรินกงจู่เอ่ยทวนด้วยไม่อยากเชื่อนัก
ใช่เป็นเธอก็คงไม่อยากเชื่อเช่นกันคุยกันมาตั้งนานขนาดนี้เพิ่งมาบอกเอาตอนนี้เนี่ยนะ
ราชโองการจากฮ่องเต้ฮองเฮาอะไรก็ไม่น่าเชื่อทั้งนั้นแหละ เด็กสาวเองก็ประหลาดใจไม่
ต่างจากมู่เหมยเหรินกงจู่หรอก เพียงแต่เธอยังไม่อาจถามได้เท่านั้น
“ท่านพี่หยางอี้ย่อมรู้ดีว่าราชโองการของฮ่องเต้ไม่ใช่เรื่องที่จะมากล่าวอ้างกันลอยลมได้
โทษนั้นหนักเพียงใด...”
น้้าเสียงของมู่เหมยเหรินกงจู่นั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วงต่อชายอันเป็นที่รักแม้ว่านางจะรู้
ว่าเขาพูดเพื่อปกป้องสตรีอีกคนก็ตาม แต่นางก็ยังห่วงเขาอยู่ดี ใจสตรีที่เต็มไปด้วยความรัก
นั้นยากจะหักห้ามความห่วงใยที่มีให้กับชายคนรัก
...แต่นี่ไม่ใช่เวลามาน้้าเน่า ราชโองการนั่นเรื่องอะไร...
“ก็คงจะไม่มีโทษอะไรต่อองค์ชายเจ็ด เพราะเป็นรับสั่งในราชโองการพิเศษจริง...” เสียงหนึ่ง
ดังขึ้นหน้าประตูห้องทันที
มือเล็กๆ ของฮัวหนิงเซียนรีบสะกิดให้สัญญาณฉินหยางอี้ทันทีแต่เขากลับยังท้าเมินไม่ยอม
ปลดจุดที่สกัดให้นางเสียอย่างนั้น เด็กสาวกระชิบขู่ชายหนุ่มฟอดด้วยความหงุดหงิด ถ้า
เขาคิดจะใช้เรื่องนี้เป็นข้อต่อรองแล้วล่ะก็การที่คนมาเยอะขนาดนี้ เขาก็ควรจะปลดการ
สกัดจุดเธอเพื่อปัดปัญหาให้พ้นตัวเขาสิแต่ท้าไม...
“คารวะท่านสวี่กงกง” ฉินหยางอี้เอ่ยในขณะที่คนของต้าหนักก้าลังจุดตะเกียงทั่วห้องให้
สว่างไสว
ฮัวหนิงเซียนที่ขยับได้แค่ท่อนบนชะเง้อออกมาดูใบหน้าของผู้มาเยือนพร้อมกับคนอื่นๆ
บ้าง เขาเป็นชายค่อนข้างจะมีอายุแต่ก็ยังไม่นับว่าแก่นัก ท่าทางองอาจเดินมาพร้อมกับ
ทหารไม่กี่คนนั้นสามารถน้าความสงบมาให้ห้องนี้ได้ทันทีเลยทีเดียว

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 282
 ชายาเฉือนคม
“ขออภัยหวังเจ็ดที่เข้ามาเยือนยามวิกาล แต่ด้วยราชโองการพิเศษขององค์ฮ่องเต้แล้วข้า
จ้าเป็นต้องมารับแม่นางฮัวหนิงเซียนไปที่ต้าหนักรับรองตอนนี้ขอท่านโปรดเข้าใจ...”
ไม่ว่าใครจะเข้าใจก็ตาม
เธอไม่เข้ำใจจนถึงบัดนี้ที่เธอกำลังจะสวมชุด ‘พระรำชทำน’ เธอก็ยังไม่เข้ำใจว่ำเกิดอะไรขึ้น
รำชโองกำรพิเศษนั้นเท่ำที่พอจะเห็นในกำรพูดคุยก็ดูเหมือนจะเป็นรำชโองกำรเพื่อช่วยออก
ตำมหำญำติที่สูญหำยของแม่ทัพและนำตัวกลับเข้ำวังหลวงเพื่อควำมปลอดภัยเท่ำนั้นนี่
หรือจะมีอะไรพิเศษกว่ำนั้น ทำไมนำงกำนัลพวกนี้ถึงดูกระตือรือร้นกันเป็นพิเศษ...
“หวังเฟย ทรงโปรดสีไหนมำกกว่ำกันเพคะ”
ผ้ำจำนวนไม่น้อยถูกวำงเรียงอยู่ตรงหน้ำเธอดูละลำนตำไปหมด เด็กสำวได้แต่ยิ้มแห้งๆ
ให้กับนำงกำนัลที่มำดูแลเธอก่อนจะสั่นศีรษะเชิงปฏิเสธ จะสีไหนก็ใส่ๆ ไปเถอะแก้ผ้ำเดิน
ก็ได้ถ้ำมันจะทำให้เธอรู้ควำมจริงเกี่ยวกับรำชโองกำรพิเศษนั้นเพิ่มอีกสักนิด
“พี่สำว ท่ำนพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับรำชโองกำรพิเศษหรือไม่เจ้ำคะ” ฮัวหนิงเซียนลองเสี่ยง
ถำมนำงกำนัลที่กำลังเลือกเสื้อผ้ำให้เธออยู่ด้วยควำมเกรงใจ
“เรื่องนั้นฝ่ำยในไม่ทรำบหรอกเพคะหวังเฟย” นำงกำนัลตรงนี้ยังคงเรียกเธอด้วยตำแหน่ง
หวังเฟยเช่นเดิม
“...อย่ำเรียกข้ำน้อยว่ำหวังเฟยเลยเจ้ำค่ะ” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยซ้ำ “ข้ำน้อยขอร้อง”
เอำเป็นว่ำไม่ว่ำรำชโองกำรพิเศษนั้นมันจะคืออะไรก็ตำม แต่พวกนำงกำนัลพวกนี้กลับทำ
ตัวรำวกับว่ำเธอนั้นได้ตำแหน่งหวังเฟยแล้วเสียอย่ำงนั้นทั้งที่เธอยังไม่ได้รับรู้อะไรทั้งสิ้น
ไม่รู้ชีวิตฮัวหนิงเซียนจะซวยไปถึงไหนกันนี่มันชะตำกรรมบ้ำบออะไรกันเนี่ย แค่พำตัวเอง
ให้รอดจำกพวกกังฉินยังไม่ใช่จะพ้นดีแล้วยังจะต้องมำดิ้นรนหนีตำแหน่งหวังเฟยอีก
...บ้ำจริง...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 283
 ชายาเฉือนคม
โบรำณว่ำรู้เขำรู้เรำรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง แต่คติของเธอคือรู้เขำแล้วเอำมำใช้ประโยชน์
ให้เต็มที่กำรรบจะลดจำกร้อยครั้งเหลือแค่ครั้งเดียวและจบที่ชัยชนะขำดลอยของเรำเท่ำนั้น
เพรำะฉะนั้นไม่ว่ำจะอย่ำงไรเธอก็ต้องรู้เรื่องรำชโองกำรนั้นก่อนให้ได้
“แหม แต่อีกไม่นำนคุณหนูก็จะเป็นหวังเฟยแล้วนี่เจ้ำคะ”
นำงกำนัลอีกคนเอ่ยขึ้นขณะที่ลองพำดผ้ำปักผืนสวยรอบตัวเธอเพื่อเลือกว่ำจะใช้สีไหนกับ
เธอดี ดูไปแล้วนำงกำนัลพวกนี้ก็เอำแต่ย้ำกันแต่เรื่องหวังเฟย แต่กลับบอกว่ำไม่รู้เรื่องรำช
โองกำรพิเศษอย่ำงนั้น มันไม่น่ำแปลกไปหน่อยหรือ ทั้งที่มันควรจะเป็นเรื่องเดียวกันแท้ๆ
เด็กสำวเลิกคิ้วพลำงทบทวนหัวข้อที่จะถำมในหัวอีกครั้งก่อนจะส่งยิ้มให้กับนำงกำนัลที่
กำลังถือผ้ำสีก้ำนเหมยกุ้ยมำทำบเธอ
“ท่ำนพี่สำวก็กล่ำวเกินไป เรื่องเกินฝันอย่ำงนั้นข้ำน้อยไม่กล้ำคิดหรอกเจ้ำค่ะ” งิ้วฉำกเล็กๆ
เริ่มเปิดโรงทันทีโดยที่สำวๆ ที่กำลังรำยล้อมรอบนำงไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ
“ไม่หรอกเจ้ำค่ะ คุณหนูงดงำมขนำดนี้ไม่แปลกเลยที่มู่ซูเฟยจะทูลขอพระรำชทำนอภิเษก”
...มู่ซูเฟยงั้นหรือ แม่ของฉินหำนเฟิงสินะ...
“นั่นสินะเจ้ำคะ คุณหนูนี่งดงำมขนำดนี้น่ำแปลกใจที่ท่ำนคหบดีไม่เคยพำคุณหนูมำออกงำน
เลยสักครั้ง หำกมำก่อนหน้ำนี้ ไม่แน่ว่ำน่ำจะได้อภิเษกไปตั้งแต่ก่อนจะถูกลักพำตัวเสียอีก
จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวอย่ำงนี้..” อีกนำงเอ่ยสำทับก่อนจะมองไปที่แผลของเธอด้วยสำยตำอำทร
จำกข้อมูลตอนนี้ดูเหมือนว่ำคนในวังจะรู้เรื่องที่เธอโดนลักพำตัวสินะ แล้วรูไ้ ด้อย่ำงไรในตอนที่
เธอถูกพำตัวออกไปนั้นแทบไม่มีใครอยู่ค่ำยเลยนอกจำกฉินหยำงอี้ ดูไปแล้วฉินหยำงอี้ก็คงจะ
ไม่รำยงำนเรื่องนี้เป็นแน่ เพรำะหำกรำยงำนก็คงจะมีแต่ผลเสียมำกกว่ำ...
แต่เมื่อครู่พวกนำงกล่ำวถึงมู่ซูเฟยนี่ถ้ำจำไม่ผิดนำงเป็นมำรดำของฉินหำนเฟิงไม่ใช่หรือ
แล้วทำไมมำเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ มำรดำของฉินหำนเฟิงเกี่ยวกับเรื่องตำแหน่งหวังเฟย...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 284
 ชายาเฉือนคม
“ข้ำน้อยไม่ได้เจ็บมำกหรอกเจ้ำค่ะ” ฮัวหนิงเซียนแสร้งปรับสีหน้ำเป็นเข้มแข็งก่อนจะหลอก
ถำมพวกนำงต่อ “แล้วที่ท่ำนพี่หญิงกล่ำวว่ำมู่ซูเฟยทูลขอนั่น..”
“ไม่ต้องเรียกพี่หญิงหรอกเจ้ำค่ะ” นำงกำนัลคนหนึ่งกล่ำวขึ้น ก่อนจะกดเสียงลง
“ก็เรื่องในตำหนักของจำงเสียนเฟยน่ะสิเจ้ำคะ เขำลือกันให้ทั่วไปหมดว่ำเป็นศึกชิงหวังเฟย
ของสองตำหนัก”
“ศึกชิงหวังเฟย?” ฮัวหนิงเซียนทวนคำ
ในตอนนี้สิ่งที่ฉินหำนเฟิงกับฉินชงหยวนควรจะชิงกันก็คือตำแหน่งไท่จือไม่ใช่หรือ หรือว่ำ
เธอพลำดอะไรไปตอนไหนเด็กสำวขมวดคิ้วหำกแต่ก็ยกแขนขึ้นเพื่อใส่เสื้อที่นำงกำนัลสวม
ให้แต่โดยดี สิ่งที่เหล่ำนำงกำนัลเห็นทำให้พวกนำงนิ่งไปอึดใจ
“นี่มันแต้มพรหมจรรย์นี่เจ้ำคะ..” นำงกำนัลผู้หนึ่งอุทำนขึ้น
ฮัวหนิงเซียนถึงกับตกใจในเรื่องนี้เช่นกันนำงหันไปมองแขนตัวเองก็พบแต้มคล้ำยปำนแดง
อยู่ที่ท้องแขน เธอเคยเรียนมำมันเป็นเรื่องตลกที่เล่ำกันในคลำสเรื่องกำยภำพและฮอร์โมน
ของชำยหญิง เรื่องที่ว่ำเมื่อก่อนจะมีกำรแต้มจุดพรหมจรรย์เพื่อดูว่ำหญิงนั้นบริสุทธิ์จริง
หรือไม่จำกกำรเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนและอุณหภูมิของร่ำงกำยในตอนนั้นเธอจำได้ว่ำ
เธอขำแทบตำยว่ำจุดนี้มันไม่มีจริงแต่ในวันนี้เธอเห็นมันจริงกับตำแล้ว
...เทพเซียนทรงโปรด มันมีได้ไงเนี่ย...
“คุณหนูมิได้ร่วมเตียงกับ...” นำงกำนัลเอ่ยด้วยควำมประหลำดใจก่อนจะรีบหุบปำกลง
เมื่อเห็นว่ำตนไม่ควรพูดสิ่งนั้น
“...”
ฮัวหนิงเซียนไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพรำะเธอยังคงง่วนกับกำรสำรวจแต้มพรหมจรรย์อยู่
สำหรับเธอแล้วนี่เป็นเรื่องที่น่ำตื่นเต้นมำกเพรำะตั้งแต่เธอเป็นฮัวหนิงเซียนมำมีเรื่องให้ตัว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 285
 ชายาเฉือนคม
เธอร้อนเปลี่ยนอุณหภูมิตั้งหลำยรอบ หำกแต้มนี้จะหำยจำกไปตำมอุณหภูมิจริงมันก็ต้อง
หำยไปตั้งแต่เธอไข้ขึ้นแล้วแต่ว่ำมันยังอยู่
...หรือมันจะเป็นแค่ไฝหรือปำน...
“อย่ำงนี้คุณหนูก็อำจจะไม่ต้องเป็นหวังเฟยในหวังเจ็ดน่ะสิ” เสียงนำงกำนัลคนหนึ่งเรียก
สติฮัวหนิงเซียนกลับมำสู่ปัจจุบัน
“ท่ำนพี่หญิงว่ำอย่ำงไรนะเจ้ำคะ...” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยถำมอีกครั้ง เพรำะเมื่อครู่เธอมัวแต่
สนใจแต้มใต้แขนจนไม่ทันได้ตั้งใจฟังสิ่งที่พวกนำงพูดกัน
“ก็คุณหนูมิได้ร่วมเตียงกับหวังเจ็ดนี่เจ้ำคะ หำกเป็นตำมนั้นแล้วศึกชิงหวังเฟยก็ยังมีอยู่
สินะเจ้ำคะ” นำงกำนัลอีกคนเอ่ยขณะกลัดเสื้อของเธอให้เข้ำที่
“ข้ำว่ำคุณหนูคงจะชอบพอหวังหกอยู่ใช่มั้ยล่ะเจ้ำคะ?” นำงกำนัลฝั่งซ้ำยเอ่ยด้วยน้ำเสียง
สนุกสนำน
“หรือว่ำหวังเจ้ำปัญญำ?”
“พวกเจ้ำนี่ก็พูดกันไป..” นำงกำนัลที่กำลังเดินหยิบผ้ำชั้นนอกมำให้เธอเอ่ยเอ็ดสหำยตน
พลำงโปรยยิ้มมำทำงเธอ “แล้วแท้จริงแล้ว คุณหนูชอบพออยู่กับหวังองค์ไหนหรือเจ้ำคะ?”
...ชอบพอ กับหวังองค์ไหน?...
ฮัวหนิงเซียนกำลังเร่งประมวลผลในหัวอย่ำงรวดเร็วแต่ไม่ว่ำมันจะเป็นเพรำะหัวเธอช้ำหรือว่ำ
เรื่องมันยำกเกินไปก็ตำมแต่ตอนนี้คีย์เวิร์ดที่เธอได้มำนั้นไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด เธอถูกลักพำ
ตัว มู่ซูเฟยทูลขอพระรำชทำนอภิเษก แต้มพรหมจรรย์ของเธอไม่ได้เสียตัวให้หวังเจ็ดแล้ว
เธอต้องชอบพอหวังสักคนด้วยหรือ? แล้วเมื่อครู่นำงพูดถึงจำงเสียนเฟยด้วยนี่ จำงเสียนเฟย
คือมำรดำของฉินชงหยวนสินะ แล้วนำงมำเกี่ยวตอนไหนเล่ำ?
“ชอบพองั้นหรือเจ้ำคะ...” ฮัวหนิงเซียนกระพริบตำปริบๆ ขณะที่หมุนตัวให้พวกนำงพัน
ผ้ำรอบตัวให้เธอ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 286
 ชายาเฉือนคม
“ใช่เจ้ำค่ะ ก็นี่เป็นศึกชิงหวังเฟยขององค์ชำยหกกับองค์ชำยแปดนี่เจ้ำคะ” สตรีที่ช่วยพยุง
เธอเอ่ย
“ถึงแม้ว่าราชโองการพระราชทานอภิเษกจะเป็นการพระราชทานให้กับองค์ชายที่ไปช่วย
คุณหนูจากพวกโจรได้ก็เถอะ แต่ถ้าคุณหนูไม่ได้พึงใจแล้วก็สามารถทูลองค์ฮ่องเต้ได้นะเจ้า
คะ”
...พระรำชทำนงำนอภิเษกให้กับองค์ชำยที่ไปช่วยเธอสำเร็จ...
นี่มันเรื่องเจ้ำหญิงในป่ำหนำมหรือไร ตอนแรกเธอว่ำเธอตื่นมำในเรื่องซินเดอร์เอลล่ำแห่ง
เฉียนฉินนะ ไหนตอนนี้กลำยเป็นเธอกลำยเป็นเจ้ำหญิงในป่ำหนำมผู้นิทรำรอเจ้ำชำยมำช่วย
ให้พ้นจำกคำสำปของนำงฟ้ำใจร้ำยก่อนจะได้อภิเษกและมีควำมสุขชั่วนิรันดร์ นี่เธอไม่ต้อง
เต้นรำทิ้งรองเท้ำแล้วใช่มั้ย..
...จะบ้ำหรือไร...
ทำไมอยู่ๆ กำรเข้ำไปปรำบพวกก่อกวนในค่ำยทหำรฉำงซุนถึงกลำยเป็นกำรตำมล่ำหำหวังเฟย
ผู้ถูกลักพำตัวไปได้เล่ำ แล้วองค์ฮ่องเต้กล้ำดีอย่ำงไรมำจับเธอไปเป็นของรำงวัลให้ลูกชำย
ตัวเองอย่ำงนี้ พ่อตำแถวนี้ไม่มีลูกซองสินะถึงได้เหิมเกริมกันขนำดนี้รู้จักเธอน้อยไปหน่อย
แล้ว ชำติก่อนคนที่อยำกแต่งงำนกับเธอพรุนเป็นเป้ำลองกระสุนจมอ่ำวมำเก๊ำเลยนะขอ
เตือนไว้ก่อน
อำรมณ์ของเด็กสำวจำกที่ตึงๆ มำจำกเรื่องของหวังเจ็ดมำจึงถึงตอนนี้ต้องนับว่ำขำดผึงเสียแล้ว
ใบหน้ำของฮัวหนิงเซียนแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้ำเรียบนิ่งหำกแต่ภำยในตำของนำงนั้นเต็มไป
ด้วยพำยุควำมเกรี้ยวกรำดที่ไม่อำจจะหยุดได้อีกต่อไป
“แล้วสรุป คุณหนูพึงใจองค์ชำยองค์ไหนหรือเจ้ำคะ?” นำงกำนัลที่เอ่ยถำมยังคงถำมซ้ำ
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะตอบก็มีคนเดินเข้ำมำขัดเสียก่อน
“นี่เจ้ำพวกปำกไม่ว่ำง รีบๆ แต่งกำยให้นำงได้แล้วประเดี๋ยวต้องแต่งหน้ำพรมเครื่องหอมอีก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 287
 ชายาเฉือนคม
อีกไม่ถึงครึ่งชั่วยำมเกี้ยวจำกตำหนักใหญ่ก็จะมำรับแล้ว” สตรีอำวุโสผู้นั้นเดินเข้ำมำเอ็ด
อีกครั้งก่อนจะเดินจำกออกไป
เธอถูกจับหมุนไปหมุนมำแต่งกำยอยู่พักใหญ่ ในขณะเดียวกันเธอก็ไล่คิดทบทวนแผนของ
เธอในใจไปด้วย เด็กสำวเผยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมทันทีที่แต่งตัวเสร็จก่อนจะเข้ำไปนั่งให้เหล่ำ
นำงกำนัลอีกกลุ่มแต่งแต้มใบหน้ำให้กับเธอต่อยิ่งใช้เวลำเท่ำไหร่แผนของเธอก็ยิ่งถูกขัดเกลำ
ให้ไร้ที่ติเท่ำนั้น กว่ำจะแต่งกำยเสร็จแผนของเธอก็สมบูรณ์พอดี
เครื่องเครำเครื่องประดับในวังหลวงนั้นมำกกว่ำที่จวนคหบดีมำกมำยนักเฉพำะของที่อยู่บน
หัวเธอก็มำกจนเธอเริ่มจะเอนไปมำแล้ว ฮัวหนิงเซียนมองเงำของตัวเองในกระจกมัวบำนใหญ่
พลำงคิดถึงเสี่ยวซีขึ้นมำพลัน หำกนำงได้มำเห็นเธอตอนนี้คงจะดีใจไม่น้อยแน่ๆ
...เจ้ำเป็นอย่ำงไรบ้ำงนะเสี่ยวซี ข้ำแต่งตัวสวยมำกนะวันนี้ข้ำอยำกให้เจ้ำเห็นจริงๆ...
“ถึงเวลำแล้วเจ้ำค่ะ เชิญตำมข้ำน้อยมำ...”
...แล้วข้าก็อยากให้เจ้าได้ดูงิ้วฉากนี้ด้วยเสี่ยวซี มันสนุกทีเดียว...
…………
ภายในห้องโถงตาหนักใหญ่ของราชวังเฉียนฉินในตอนนี้เต็มไปด้วยความเงียบ
ควำมเงียบในระดับที่หำกมีใครทำของตกสักชิ้นคงจะได้ยินโดยถ้วนกัน คนที่เกร็งที่สุด
ในตอนนีค้ งจะเป็นคหบดีที่ไม่เคยจะเข้ำสถำนที่ใหญ่โตขนำดนี้เสียเท่ำไรอย่ำงฮัวอี้ฉินเขำไม่
กล้ำแม้แต่จะแตะชำที่รินไว้ด้วยซ้ำ สำยตำเขำพลันเบนไปทำงประตูบ่อยๆ เพื่อดูว่ำบัดนี้
บุตรสำวคนเล็กของเขำจะโผล่เข้ำมำหรือยัง
ควำมกังวลของผู้เป็นบิดำต่อบุตรสำวคนเล็กนั้นอยู่ในระดับปกติขึ้นหลังจำกมีบุตรชำยคน
รองมำนั่งอยู่ข้ำงๆ หำกแต่ควำมกังวลเรื่องอื่นๆ กลับเพิ่มขึ้นทวีคูณ รอบก่อนนั้นองค์ฮ่องเต้
ทรงเรียกตรัสถำมเป็นกำรส่วนพระองค์ก็แจ้งเรื่องธิดำของเขำถูกลักพำตัว พอมำถึงตอนนี้
ไม่รู้ว่ำวันนี้จะทรงแจ้งเรื่องอะไรอีกครั้งก่อนเขำยังเป็นลมครั้งนี้เขำจะหัวใจวำยตำยเลยหรือไม่...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 288
 ชายาเฉือนคม
“ท่ำนคหบดีคงจะเป็นห่วงธิดำของท่ำนมำก” องค์ฮ่องเต้ตรัสขึ้นเรียบๆ เมื่อเห็นอำกำรกังวล
ของข้ำรำชบริพำรของตน
“อ่ำ.. ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ” ฮัวอี้ฉินหันกลับไปเอ่ยขออภัยที่ตนทำท่ำทีลุกลี้ลุกลนจนทำให้คนอื่น
สังเกตเห็น
“ไม่เป็นไรข้ำเข้ำใจ หำกธิดำข้ำหำยไปก็คงจะกังวลเช่นกัน” องค์กษัตริย์เอ่ยอย่ำงไม่ถือสำนัก
ในตอนนี้แม้แต่องค์ฮ่องเต้เองก็ยังไม่รู้จะอธิบำยอย่ำงไรหำกคหบดีฮัวอี้ฉินเห็นธิดำของตน
จำกที่สวี่กงกงรำยงำนมำนั้นดูเหมือนว่ำกงจู่องค์เล็กของเขำจะตบเข้ำที่หน้ำของนำงเต็มๆ
เสียด้วย ในฐำนะที่เขำเป็นบิดำของกงจู่ก็ไม่รู้ว่ำชุดที่พระรำชทำนไปเป็นกำรขอโทษนั้นจะ
สำมำรถไถ่โทษได้หรือไม่เหมือนกัน...
เสียงกระซิบกระซำบและกำรเคลื่อนไหวของพวกขันทีน้อยๆ ทำให้รู้ว่ำธิดำของคหบดีคงจะมำ
ถึงแล้วเป็นที่แน่นอน ในตอนนี้คงจะมีหลำยคนที่หำยใจไม่ทั่วท้องอยู่ อย่ำงน้อยก็โอรสทั้ง
สำมของพระองค์ที่ยังไม่ละสำยตำจำกประตูกันเลยแม้แต่องค์เดียว มู่ซูเฟยที่แม้จะทำแค่
เหลือบตำแต่ก็ยังแสดงถึงควำมสนใจได้ชัด ในขณะที่จำงเสียนเฟยนั้นหันไปมองอย่ำงเปิดเผย
ด้วยควำมสนใจอย่ำงเต็มที่
เด็กสำวในชุดสีกลีบบัวค่อยๆ เยื้องย่ำงตำมเหล่ำนำงกำนัลเข้ำมำอย่ำงแช่มช้อยแววตำของนำง
หลุบลงมองพื้นด้วยควำมสุภำพตำมมำรยำทสตรีตระกูลใหญ่พึงมี ทุกกำรเคลื่อนไหวของ
นำงจับทุกสำยตำของทุกคนในห้องเอำไว้ไม่เว้นแม้กระทั่งกงกงทั้งสำมคนที่เพิ่งจะเห็นฮัว
หนิงเซียนครั้งแรกก็ถึงกับตะลึงในควำมงดงำมของนำงจนลืมตัว
เด็กสำวย่อกำยลงถวำยพระพรแด่ฮ่องเต้และพระชำยำทั้งสองก่อนจะค่อยตำมด้วยหวังทั้ง
สำมและกงจู่ที่ประทับอยู่ตำมกำรซักซ้อมของนำงกำนัลเป็นอย่ำงดีก่อนที่นำงจะถอยกลับไป
ยังที่ที่นำงกำนัลจัดไว้ด้วยกริยำนุ่มนวลไม่แสดงออกถึงอำกำรเจ็บบำดแผลแม้แต่น้อย

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 289
 ชายาเฉือนคม
บรรยำกำศในห้องโถงตำหนักแห่งนี้กดดันมำกพอๆ กับบรรยำกำศในศำลยุติธรรมเลย
ทีเดียว
ครั้งล่ำสุดที่เธอรับแรงกดดันขนำดนี้ก็ตอนขึ้นเป็นพยำนให้กับลูกน้องของคำสิโนว่ำไม่ได้
ฆ่ำคนบริสุทธิ์เมื่อเกือบห้ำปีก่อนที่เธอจะเสียชีวิตด้วยซ้ำ ฮัวหนิงเซียนหลุบตำลงมองพื้น
หินสลักของรำชวังด้วยต้องระวังมำรยำทแต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังรับรู้ได้ถึงสำยตำหลำยคู่ที่
จ้องมองมำที่เธอไม่ขำดสำย
...เดี๋ยวก็ได้สนุกกันแล้วน่ำ...
มืออุ่นๆ ของใครคนหนึ่งเอื้อมมำแตะมือที่กำลังสั่นของเธอเอำไว้อย่ำงแผ่วเบำ พลันเมื่อเธอ
เงยหน้ำขึ้น แล้วพบกับคนที่คุ้นเคยน้ำตำเธอก็แทบจะไหลทันที ฮัวเฟยอวี่นั่นเองที่นั่งอยู่
ข้ำงๆเธอ เด็กสำวพลันกระชับมือกลับด้วยควำมอุ่นใจที่อย่ำงน้อยในตอนนี้ เธอก็ไม่ต้อง
เผชิญควำมอึดอัดนี้คนเดียว สำยตำของพี่ชำยที่ทอดมำที่เธอนั้นยังคงอบอุ่นอ่อนโยนเช่น
เคยและมันทำให้เธออุ่นใจไม่น้อยอย่ำงน้อยก็อุ่นใจมำกพอที่จะจัดกำรกับเรื่องบ้ำๆ นี้ให้
จบลงจริงๆ เสียที
“แม่นำงฮัวหนิงเซียน เจ้ำเป็นอย่ำงไรบ้ำง” สุรเสียงทรงอำนำจเอ่ยขึ้น
นำงกำนัลสะกิดให้เธอลุกขึ้นอีกครั้งก่อนจะนำเธอไปนั่งตรงกลำงของบริเวณห้องโถงเพื่อ
เผชิญหน้ำกับองค์ฮ่องเต้โดยตรง เอำเข้ำจริงสถำนกำรณ์นี้อำจจะเป็นสถำนกำรณ์กดดัน
ที่สุดในชีวิตเธอแล้วก็ว่ำได้ เธอไม่เคยพบคนที่เป็นกษัตริย์มำก่อนในชีวิตและเธอก็ไม่นึกด้วย
ว่ำกษัตริย์จริงๆนั้นจะดูเปี่ยมไปด้วยอำนำจและบำรมีขนำดนี้ เธอเริ่มไม่แปลกใจที่ทรงยัง
ไม่เลือกใครสักคนขึ้นเป็นไท่จื่อบำงทีเหตุผลทำงกำรเมืองนั้นอำจจะไม่เกี่ยว แต่เพรำะใน
บรรดำสำมคนนั้นยังไม่มีใครดูมีบำรมีทัดเทียมพระองค์เลยสักคน
“เป็นพระกรุณำยิ่ง” กำรเอ่ยให้ช้ำลงในขณะที่ตื่นเต้นจะทำให้มีสติได้เร็วขึ้นและในตอนนี้
เธอเลือกที่จะใช้วิธีนั้นเพื่อให้เธอพลำดน้อยที่สุด “ข้ำน้อยไม่เป็นอะไรมำกเพคะ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 290
 ชายาเฉือนคม
“งั้นหรือ..” ฮ่องเต้พยำยำมสำรวจใบหน้ำที่ก้มอยู่อย่ำงถี่ถ้วนอีกครั้ง “อำกำรของเจ้ำเป็น
อย่ำงไรบ้ำง”
..อำกำร...
ฮัวหนิงเซียนนิ่งไปอึดใจด้วยไม่คิดว่ำจะทรงตรัสถำมเรื่องอำกำรแต่จำกที่คุยกับพวกนำงกำนัล
แล้วดูเหมือนว่ำคนที่รู้เรื่องแผลที่หลังของเธอจะมีแค่เธอกับฉินหยำงอี้แล้วก็พวกนำงกำนัล
ที่มำแต่งกำยให้เธอเท่ำนั้น หำกเป็นเช่นนั้นแล้วองค์ฮ่องเต้ก็น่ำจะยังไม่รู้เรื่องแผล...
ในระหว่ำงที่คิดอยู่นั้น พลันสำยตำของฮัวหนิงเซียนก็ไปสะดุดเข้ำกับใครคนหนึ่งซึ่งกำลัง
ทำตัวเป็นคนมีชนักติดหลังอยู่ไม่ห่ำง เมื่อเห็นดังนั้นเธอก็จึงเข้ำใจคำว่ำอำกำรที่องค์ฮ่องเต้
ทรงตรัสถำมทันที พระองค์คงจะหมำยถึงอำกำรหลังโดนฝ่ำมือกงจู่สินะ...
...จะอ้อมค้อมกันไปถึงไหน...
“กรำบทูลฮ่องเต้หลังจำกได้ยำประสำนเส้นประสำทจำกองค์ชำยเจ็ด อำกำรก็ทุเลำแล้ว
เพคะ” ฮัวหนิงเซียนกล่ำวตอบตำมมำรยำท หำกแต่เธอจงใจตอบไม่ตรงคำถำมก็เท่ำนั้น
หลังจำกเธอกล่ำวเสร็จก็มีเสียงฮือฮำของหลำยๆ คนในห้องโถงดังขึ้นตำมที่เธอคำดไว้ ใช่
แล้วคนพวกนี้ต่ำงก็กังวลกับเรื่องกำรลงไม้ลงมือของกงจู่จนลืมเรื่องอำกำรเจ็บของเธอไป
สินะ ไม่แน่ก็อำจจะยังไม่รู้ว่ำเธอเกิดอำกำรเจ็บอยู่
เธอไม่อยำกมำนั่งรอกำรถำมสำรทุกข์สุกดิบอ้อมโลกไปมำให้มำกควำมโดยไม่วกเข้ำเรื่องจริง
เสียที เธอเลยเขี่ยเรื่องไปขึ้นเขียงเสียก่อนเพื่อควำมสะดวกของเธอเอง เธอไม่มีเวลำมำเล่นลิ้น
กับเรื่องไร้สำระมำกนักก็เธอยังมีเรื่องต้องทบต้นทบดอกอีกมำกทีเดียว
“แผลเจ้ำเป็นอะไร ทำไมต้องใช้ยำนั่น” เป็นเสียงของฉินหำนเฟิงที่เอ่ยมำก่อน
ฮัวหนิงเซียนหันไปหำเจ้ำของเสียงทันทีใบหน้ำของหวังหกดูงุนงงและเป็นห่วงเธอเหมือน
เช่นทุกครั้งที่เธอหำเรื่องเจ็บตัว ในตอนนี้แค่ได้เห็นใบหน้ำของคนที่คุ้นเคยก็แทบจะทำให้

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 291
 ชายาเฉือนคม
เธอน้ำตำร่วงแล้ว หำกแต่ยังอยู่ในห้องโถงของรำชวัง เธอจึงทำได้เพียงเม้มปำกกลั้นน้ำตำ
เอำไว้ก่อนจะหลุบตำลงเพื่อกลั้นอำกำรไว้ อย่ำงน้อยเธอก็ไม่สำมำรถทำแผนตัวเองพัง
ตอนนี้ได้...
“ทูลองค์ชำยหก” เสียงของฮัวหนิงเซียนแผ่วลงอีกนิดด้วยไม่อยำกให้เสียงสั่น “ข้ำน้อยโดน..”
เด็กสำวแสร้งทำท่ำทีลังเลเพื่อเร่งให้คนร่วมทำผิดเริม่ ร้อนรนขึ้นมำอีกหน่อย เธอลอบกวำดตำ
มองแต่ละคนในห้องโถงอย่ำงรวดเร็วก่อนจะกลับมำตีหน้ำกังวลอีกครั้งเด็กสำวจ้องมองที่
พื้นครู่ใหญ่รำวกับกำลังตัดสินใจยิ่งใช้เวลำก็ยิ่งทำให้คนที่อยู่ในเรื่องร้อนใจขึ้นไปอีกก่อนจะ...
“ในตอนนี้ข้ำน้อยไม่เป็นอะไรมำกแล้วขอทุกพระองค์ทรงอย่ำใส่พระทัย” เด็กสำวตอบตัด
บทเพียงเท่ำนั้น
ฮ่องเต้แห่งเฉียนฉินหรี่ตำลงเล็กน้อย แท้จริงแล้วพระองค์ทรงตรัสถำมถึงแผลที่นำงโดนมู่
เหมยเหรินกงจู่สำดไหน้ำส้มใส่ต่ำงหำก แต่นำงกลับตอบเรื่องที่น่ำสนใจออกมำแทน ไม่ว่ำ
จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตำมแต่ก็นับว่ำเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อยทีเดียว ใบหน้ำของเด็กสำวที่สงบ
แม้จะยังมีรอยแดงที่เห็นได้ชัดอยู่นั้น ไม่บ่งบอกถึงควำมโกรธเกรี้ยวแม้ว่ำนำงจะเห็นคนที่
ลงมือฟำดนำงไปเต็มๆ ก็ตำม
...น่ำสนใจจริงๆ ถึงว่ำทำไมเจ้ำพวกนั้นถึงสนใจนักหนำ...
ไหนจะเรื่องแผลที่นำงโดนอีก หำกอำกำรหนักขนำดต้องใช้ยำประสำนประสำทบัดนี้นำงก็
น่ำจะกล่ำวโทษมำกกว่ำนี้ แต่นำงกลับนิ่งแล้วเลือกที่จะตัดบทเท่ำนั้น กำรกระทำของนำง
นับว่ำฉลำดไม่น้อย น่ำแปลกที่เขำไม่เคยเห็นด้ำนนี้จำกคหบดีฮัวมำก่อนแต่กลับมำเห็นใน
ตัวธิดำของคหบดีฮัวแทน ถ้ำเช่นนั้นก็ลองดูหน่อยจะเป็นไรไป...
“ข้ำได้ยินมำว่ำเจ้ำถูกพวกโจรลักพำตัวไป เป็นลูกหลงจำกกำรเข้ำมำขโมยทรัพย์สินในค่ำย
เมืองฉำงซุนแต่เรื่องนี้ยังไม่มีฎีกำรำยงำนมำ ถ้ำอย่ำงไรเจ้ำช่วยเล่ำให้ข้ำฟังเสียหน่อยจะได้
หรือไม่”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 292
 ชายาเฉือนคม
เป็นคำถำมที่ฉลำดไม่น้อยสำหรับองค์ฮ่องเต้ที่บริหำรได้เกิดควำมเหลื่อมล้ำทำงชนชั้นขนำดนี้
ฮัวหนิงเซียนคำนึงในใจหลังจำกได้ยินคำถำมขององค์ฮ่องเต้แล้ว มันเป็นกำรบอกไปถึงคน
อื่นๆ ไปในตัวว่ำจำกนี้ฎีกำที่รำยงำนมำจะต้องสอดคล้องกับคำพูดของเธอเท่ำนั้น แล้วให้
เธอที่โดนลักพำตัวออกไปก่อนเป็นคนอธิบำยเรื่องมันก็ย่อมยำกอยู่แล้วที่จะตระเตรียมไว้
ก่อน เพรำะฉะนั้นเขำก็จะได้ข้อมูลจริงจำกเธอไปถือว่ำฉลำดไม่น้อย
...แต่ยังไม่มำกพอ เพรำะตอนนี้องค์ฮ่องเต้เองก็กระโดดเข้ำแผนของเธอเต็มๆ เช่นกัน...
“เรื่องนั้น คิดว่ำคงเป็นกำรเข้ำใจผิดเพคะ” เด็กสำวเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆ ในเมื่อ
อยำกได้ฎีกำเธอก็จะให้ฎีกำ
“ข้าน้อยมิได้ถูกลักพาตัวเพคะ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 293
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 50 ข้าน้อยมิบังอาจเพ็ดทูล

“ข้ำน้อยมิได้ถูกลักพำตัวเพคะ”
คำพูดของเด็กสำวได้ขโมยเสียงทั้งหมดจำกห้องโถงรำชวังเฉียนฉินไปในทันที ควำมเงียบ
เข้ำปกคลุมห้องโถงใหญ่ ในขณะที่ควำมสนุกสนำนในใจของเด็กสำวกลับดังกระหึ่มรำวกับ
กำลังมีงำนฉลองอยู่ ดวงหน้ำของฮัวหนิงเซียนนิ่งรำวกับไม่มีอะไรผิดปกติในคำพูดของเธอ
ท่ำทีเธอยังคงนอบน้อมเช่นเดิมไม่แปรเปลี่ยนแม้แต่น้อย และนั่นก็เริ่มทำให้ควำมมั่นใจของ
คนอื่นในโถงเริ่มสั่นคลอนได้ไม่น้อยทีเดียว
“เจ้ำกล่ำวเช่นนั้น หมำยควำมว่ำอย่ำงไร” สุรเสียงเข้มถำมขึ้น
เมื่อสิ่งที่ออกมำจำกปำกของเด็กสำวไม่ตรงกับสิ่งที่ตนรับรู้มำ มันก็ไม่แปลกที่จะคลำงแคลงใจ
ฮัวหนิงเซียนก้มลงมองเงำสะท้อนที่พื้น เพื่อลอบสังเกตสีหน้ำขององค์ฮ่องเต้ แม้จะมีข้อ
ห้ำมมิให้มองหน้ำบุคคลในรำชวงศ์โดยตรง แต่สำหรับเธอแล้วก็ไม่เป็นปัญหำอะไรหำกว่ำ
พวกบ่ำวไพร่ในวังหลวงจะขัดพื้นเสียเอี่ยมอ่องขนำดนี้แค่เพียงเงำสะท้อนเธอก็สำมำรถเห็น
กล้ำมเนื้อทุกชิ้นบนใบหน้ำเขำได้
ระหว่ำงข้ำรำชบริพำรที่ทำงำนกับเขำมำนำน แต่ต่ำงก็ถือหำงขององค์ชำยแต่ละตำหนักไว้
กับสตรีที่ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อยแต่ว่ำองค์ฮ่องเต้เองก็ยังไม่รู้จักนำงดี
เธอเองก็อยำกรู้เหมือนกันว่ำกำรชั่งใจขององค์ฮ่องเต้นั้น จะให้น้ำหนักทำงไหนมำกกว่ำกัน
“ข้ำน้อยหมำยควำมตำมที่ทูลเพคะ” เด็กสำวยังคงยืนยันคำเดิม แม้ว่ำในตอนนี้ทุกคนใน
ห้องโถงจะพำกันแตกตื่นเพียงใดก็ตำม
ควำมนิ่งทำให้คำพูดดูจริงขึ้น แต่ในควำมจริงแล้วควำมร้อนรนนิดๆ นั้น จะทำให้ดูจริงกว่ำ
เด็กสำวแสร้งกวำดสำยตำมองไปรอบห้องโถงด้วยควำมงุนงงว่ำตนเองกล่ำวอะไรผิดไป
และเธอก็ใช้โอกำสนี้ในกำรลอบสังเกตพฤติกรรมของคนอื่นไปด้วย
...ก็ไม่แปลกไปจำกที่คิด...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 294
 ชายาเฉือนคม
“กรำบทูลฮ่องเต้” เธอแกล้งใช้เสียงไม่แน่ใจด้วยควำมสนุกสนำน คิ้วของเด็กสำวขมวดมุ่น
น้อยๆ รำวกับว่ำเธอเองก็กำลังกลัวในสิ่งที่เธอกำลังจะพูดอยู่
“ข้ำน้อยคิดว่ำคงจะเป็นเรื่องเข้ำใจผิดกันที่คิดว่ำข้ำน้อยโดนลักพำตัวไป โดยพวกกองโจร
ที่บุกค่ำย”
เด็กสำวเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวลระคนตกใจด้วยสีหน้ำและท่ำทีแนบเนียนนั้น ทำเอำคนที่มี
ชนักติดหลังเริ่มจะนั่งไม่ติดที่ ในตอนนี้เลขำจงคงคิดว่ำนำงกำลังจะเปิดเผยเรื่องทั้งหมด
สินะ เขำถึงได้มีท่ำทีเช่นนั้น...
กำรสั่งให้คนกลุ่มหนึ่งลอบฆ่ำเธอแต่ไม่สำเร็จนั้นถือว่ำน่ำเสียดำยแล้ว แต่นับจำกวินำทีนี้
เธอจะทำให้เขำเสียดำยยิ่งไปกว่ำนั้นอีกที่ไม่สำมำรถฆ่ำเธอตำยแล้วยังปล่อยให้เธอรู้ว่ำใคร
เป็นคนบงกำร
“ช้ำก่อนคุณหนูฮัว” เลขำจงเอ่ยท้วงทันทีตำมแบบพวกกินปูนร้อนท้อง แม้จะอยำกยิ้มเพียงใด
แต่ในตอนนี้เพื่อควำมสมบทบำทเธอจำเป็นต้องชักสีหน้ำกังวลก่อนจะหันไปหำเลขำจงทันที
“หำกคุณหนูเท็จทูลแด่องค์ฮ่องเต้แล้วโทษหนักถึง ตาย ขอคุณหนูระวังคำพูด...”
...ให้ตำยสิ สนุกอะไรขนำดนี้...
ท่ำทำงร้อนรนของเลขำจงต่อกำรกรำบทูลของเธอนัน้ ช่ำงเป็นกำรเรียกน้ำย่อยอย่ำงดีเหลือเกิน
เธอชอบที่เขำกำลังเหงื่อแตกทั้งที่อำกำศหนำว เธอชอบที่เขำดูวิตกจนไม่สำมำรถคุมนัยน์ตำ
ตัวเองให้นิ่งได้ทั้งที่คนอื่นกำลังมองอยู่ เธอชอบที่เขำมือสั่นทั้งที่ยังถือจอกน้ำชำทุกท่ำทีของ
เขำนั้นทำให้เธอสนุกสำรำญยิ่งกว่ำสุรำยำเมำเป็นไหนๆ
แต่น่ำเสียดำยที่วันนี้อำหำรจำนหลักของเธอไม่ใช่เลขำจง เธอทำไปก็แค่หยอกให้เขำร้อนรน
ขึ้นมำบ้ำงเท่ำนั้นทำให้ใจของคนที่มันกล้ำสั่งคนมำฆ่ำเธอเต้นระรัวกลัวควำมผิดบ้ำงพอเป็นพิธี
เพรำะวันนี้เธอยังมีเรื่องสำคัญกว่ำต้องจัดกำรเสียก่อน
“ขอบคุณเลขำจงที่เป็นห่วง” เด็กสำวเน้นคำก่อนจะผินหน้ำกลับมำที่บัลลังก์
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 295
 ชายาเฉือนคม
“กรำบทูลฮ่องเต้ ข้ำน้อยขอรับประกันด้วยชีวิตอันต่ำต้อยของข้ำน้อยว่ำสิ่งที่จะทูลต่อไปนี้
เป็นเรื่องจริงเพคะ”
น้ำเสียงจริงจังของฮัวหนิงเซียนนั้นสร้ำงควำมประหลำดใจให้กับใครหลำยคนไม่น้อย โดยเฉพำะ
คนที่ไปช่วยนางออกมาจากโจรลักพาตัว
นั้นได้แต่จ้องไปที่เด็กสำวด้วยสำยตำอ่ำนยำก ในตอนนี้แม้แต่เขำเองก็ดูไม่ออกว่ำนำงกำลัง
คิดจะทำอะไร
ฮัวหนิงเซียนเคยปฏิเสธที่จะมำกับเขำมำแล้วครั้งนึง หำกครั้งนี้นำงให้กำรที่เป็นประโยชน์
กับพวกสุ่ยแล้วเขำก็จะสำมำรถมั่นใจได้ว่ำนำงเป็นพวกกังฉินแน่ แต่เท่ำที่เขำรู้จักนำงมำ
แม้จะไม่นำนในควำมรู้สึกของเขำนั้นไม่ว่ำอย่ำงไรนำงก็ไม่ใช่พวกกังฉิน
...เจ้ำกำลังจะทำอะไรกันแน่...
“ถ้ำเช่นนั้นก็ว่ำไป” องค์ฮ่องเต้หรี่ตำลงด้วยควำมสนใจ
จำกประสบกำรณ์กำรปกครองคนมำกว่ำครึ่งชีวิตขององค์ฮ่องเต้นั้นไม่มีทำงที่จะมีใครมำ
ตบตำเขำได้แน่ โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งสตรีปำกไม่สิ้นกลิ่นน้ำข้ำวน้ำชำอย่ำงนำงมีหรือที่นำง
จะมำเอ่ยโกหกพกลมต่อหน้ำเขำได้โดยง่ำย
ฮัวหนิงเซียนมีบางอย่างซ่อนอยู่...
มันเป็นสิ่งเดียวที่เขำรู้ตอนนี้แต่หำกอยำกรู้ต่อว่ำสิ่งที่นำงซ่อนอะไรก็ต้องลองให้นำงพูด
ออกมำ
ครั้นเมื่อไล่สำยตำไปที่คหบดีฮัวบิดำของนำงแล้วเขำก็ได้เห็นข้ำรำชบริพำรของตัวเองที่มีสี
หน้ำคล้ำยคนจะเป็นลมอยู่รอมร่อ เท่ำที่รู้มำคือมำรดำของสำมพี่น้องเสียชีวิตตั้งแต่ฮัวหนิง
เซียนยังเด็กถ้ำเช่นนั้นก็น่ำสงสัยว่ำกว่ำเด็กสำวคนนี้จะโตถึงวัยปักปิ่นผู้เป็นบิดำนั้นเป็นลม
ล้มพับจับไข้ไปกี่รอบแล้ว แต่ที่น่ำสนใจคือผู้ตรวจกำรฮัวพี่ชำยของนำงนั้นกลับมีสีหน้ำนิ่ง
สงบรำวกับไม่มีสิ่งใดผิดปกติในสิ่งที่น้องสำวของตัวเองกำลังทูล
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 296
 ชายาเฉือนคม
...ดี ทำได้ด.ี ..
องค์ฮ่องเต้ไล่สำยตำกลับมำที่เด็กสำวเจ้ำของเรื่องที่กำลังน้อมตัวลงเพื่อทูลเรื่องของตัวเอง
ด้วยท่ำทีอ่อนน้อม หำกแต่แววตำของนำงในยำมที่ลอบมองไปที่บำงคนแล้วกลับมีแววอำฆำต
ชัดเจนจนปิดไม่มิด แววตำนั้นจะว่ำไปแล้วก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรมีควรเห็นในตำของอิสตรีนัก
...นำงรู้บำงอย่ำงจริงๆ...
“ในคืนนั้นมีคนจำก นอกค่าย มำขอควำมช่วยเหลือจำกจวนของแม่ทัพเพคะ ข้ำน้อยเห็น
ว่ำเป็นเรื่องด่วนจึงรีบออกไปโดยไม่ได้บอกกล่ำวใครไว้ก่อน”
เด็กสำวตอบด้วยน้ำเสียงสุขุมรำวกับว่ำทุกคำพูดนั้นไม่ใช่เรื่องโกหกทั้งที่ตั้งแต่กล่ำวมำเธอ
โกหกแทบทุกคำ แต่เธอคงจะไม่ใช้วิธีโกหกทั้งหมดแน่นอนองค์ฮ่องเต้ไม่ใช่คนโง่เขำจะรู้ได้
ทันทีว่ำเธอพูดไม่จริง เธอจะใช้วิธีพูดควำมจริงอีกแบบที่ทำให้เขำรู้สึกว่ำเขำเป็นคนฉลำดแทน
และด้วยวิธีนั้นไม่ว่ำต่อไปนี้เธอจะเรียกลมเรียกฝนก็คงจะไม่มีใครขัดอีกต่อไป
“ขอควำมช่วยเหลือ?” ฉินหำนเฟิงขมวดคิ้วด้วยควำมไม่เข้ำใจ
ใครกันจะกล้ำมำขอควำมช่วยเหลือเร่งด่วนจำกจวนแม่ทัพ กระโจมอำนวยกำรก็มีคนอยู่
ตลอดเวลำ ไม่ว่ำในค่ำยจะมีเรื่องอะไรก็ต้องไปแจ้งทหำรยำมหรือกองอำนวยกำรก่อนอยู่
แล้วไม่มีทำงที่จะมีคนมำขอควำมช่วยเหลือจำก
น้องสาวคนดี
ของแม่ทัพฮัวแน่ เรื่องที่นำงพูดคือเรื่องโกหกแน่นอนอยู่แล้ว
...เจ้ำจะเท็จทูลทำไมกัน...
“ใช่เพคะหวังหก” ฮัวหนิงเซียนเพียงปรำยตำไปทำงฉินหำนเฟิงเท่ำนั้น
แม้ว่ำเธอจะรับรู้ถึงควำมเป็นห่วงของเขำได้ดีจำกทั้งสีหน้ำน้ำเสียงและสำยตำเหมือนที่เขำ
เคยเป็นมำตลอดตั้งแต่เจอกันครั้งแรก แต่ในตอนนี้หำกเธอรับน้ำใจจำกเขำมันจะกลำยเป็น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 297
 ชายาเฉือนคม
เธอที่จะเสียเปรียบเสียเอง มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่เธอจะต้องมองผ่ำนควำมเห็นอกเห็นใจ
นั้นไปเสียก่อนในตอนนี้
...ไว้ข้ำจะชดเชยให้ท่ำนทีหลังแล้วกันนะ...
“วันนั้นระหว่ำงที่ข้ำน้อยกำลังแต่งกำยอยู่ มีคนมำร้องขอควำมช่วยเหลือจำกด้ำนนอกจวน..”
เด็กสำวเว้นวรรคก่อนจะก้มลงมองพื้นอีกครั้งเพื่อสังเกตสีหน้ำของชำยบนบัลลังก์
พระพักต์ของฮ่องเต้ในตอนนี้เต็มไปด้วยควำมสงสัยใคร่รู้ไม่ต่ำงจำกพระพักต์ของพระชำยำ
ทั้งสองที่เต็มไปด้วยควำมสงสัย ทั้งคิ้วที่เลิกขึ้นนัยน์ตำเบิกกว้ำงริมฝีปำกที่เผยอแบบไม่รู้ตัว
ล้วนแล้วแต่เป็นสัญญำณแห่งควำมสงสัยทั้งนั้น
เมื่อข้อมูลที่รู้มำก่อนไม่ตรงกับเรื่องที่กำลังฟังอยู่ก็ไม่แปลกที่จะเกิดควำมสงสัย และโดย
ธรรมชำติของมนุษย์แล้วมักจะปักใจเชื่อข้อมูลแรกก่อนเสมอเพรำะฉะนั้นกำรที่เธอจะเขียน
ข้อมูลทับลงไปย่อมไม่ใช่เรื่องง่ำย แต่โชคดีที่เธอเป็นคนที่ชอบเรื่องยำก
“ชำยคนนั้นบอกว่ำมีกวำงป่ำกำลังบำดเจ็บหนักเพคะ ข้ำน้อยจึงรีบร้อนตำมออกไปดูทำให้
ไม่ได้แจ้งใครเอำไว้ก่อน”
จอกน้ำชำของฉินชงหยวนวำงลงทันที สำยตำของเขำทอดไปที่เด็กสำวที่กำลังเล่ำเรื่องอยู่
กลำงห้องอย่ำงเปิดเผยนำงกำลังจะเล่ำเหตุกำรณ์ในคืนนั้นอย่ำงแน่นอน มันเป็นกำรทูลโดย
อ้อมตำมวิสัยของนำงเพื่อไม่ให้คนอื่นรับรู้ถึงเรื่องที่ไม่ควรจะต้องรู้
แต่ในเวลำแบบนี้ต่อให้นำงจะทูลตำมตรงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรไม่มีที่ใดจะปลอดภัยและ
มีคนที่พร้อมจะช่วยเหลือนำงเท่ำที่แห่งนี้แล้ว นำงไม่จำเป็นจะต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลำ
นอกเสียจำกว่ำนำงจะมีจุดประสงค์อื่นแฝงอยู่...
“แผลของกวำงตัวนั้นโดน งูพิษ ฉกกัดเข้ำที่หลังสองแผลใหญ่เพคะ ตอนแรกคนพวกนั้น
คิดว่ำกวำงตำยแล้วแต่พอมันดิ้นเข้ำพวกเขำเลยรู้ว่ำมันยังมีชีวิตอยู่ จึงรีบมำแจ้งข้ำน้อย
เพรำะเห็นว่ำ ข้าน้อยพอจะมีความรู้เรื่องพิษงูอยู่ไม่น้อย”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 298
 ชายาเฉือนคม
...งูพิษสินะ...
ควำมนัยน์จำกคำว่ำงูพิษที่นำงจงใจเอ่ยออกมำนั้นทำให้สองสำมคนในโถงแห่งนี้เริ่มเข้ำใจ
ทันทีว่ำทำไมนำงไม่เอ่ยโดยตรงและไม่แน่ว่ำตอนนี้งูพิษตัวนั้นก็อำจจะรู้ตัวแล้วก็ได้
องค์ฮ่องเต้ทอดสำยตำมองเด็กสำวด้วยควำมสนใจทันที นำงไม่ได้ถวำยฎีกำเท็จหำกแต่นำง
กำลังทูลรำยงำนโดยไม่ให้มันเกิดเป็นฎีกำต่ำงหำก ท่ำทำงว่ำนำงอำจจะยังไม่รู้ว่ำฮ่องเต้
อย่ำงเขำสำมำรถทำอะไรได้บ้ำงสินะ นำงถึงไม่ยอมทูลโดยตรง ทั้งที่เขำอุตส่ำห์ให้โอกำส
นำงได้ทูลเป็นคนแรกแล้วแท้ๆ แต่นำงกลับไม่ใช้โอกำสนี้ให้เป็นประโยชน์
...เจ้ำน่ำจะกล้ำกว่ำนี้อีกสักหน่อย...
องค์ฮ่องเต้ได้แต่คำนึงอย่ำงเสียดำย หำกนำงกล้ำพูดออกมำสักนิดว่ำงูพิษตัวนั้นคือเลขำจง
บัดนี้เขำคงสั่งบั่นหัวเลขำจงเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว ไม่ต้องรอให้นำงคอยลำบำกเก็บสำยตำ
อำฆำตของตัวเองเวลำมองไปที่เลขำจงอยู่อย่ำงนี้หรอก
“กว่ำจะเห็นอำกำรของกวำงตัวนั้นชัดก็เกือบรุ่งสำงแล้ว พิษของงูตัวนั้นข้าน้อยรู้จักดี
เลยไปช่วยหำสมุนไพรมำทำยำรักษำที่หุบเขำฝั่งใต้ของฉำงซุน...” เด็กสำวหยุดเล่ำไปเพียงครู่
ในตอนนี้ดูเหมือนว่ำงูพิษจะรู้ตัวแล้วว่ำเธอกำลังกล่ำวถึงอยู่ ท่ำทำงร้อนรนมือสั่นจนไม่
สำมำรถวำงแก้วชำลงได้นั้นช่ำงน่ำขำยิ่งนัก แต่เธอยังไม่ตีงูพิษตอนนี้หรอกเธอไม่นิยมยืมมือ
ใครตีนักสำหรับคนที่กล้ำคิดเอำชีวิตเธอแล้วนั้นไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็จะเก็บไว้ตีให้
ตายคามือ
ด้วยตัวเองเท่ำนั้น
“ในตอนนั้นข้ำน้อยไม่ระวังจึงพลัดตกหุบเขำไป” คำตอบของนำงจบเรื่องง่ำยๆ ก่อนจะน้อม
ตัวลงคำนับอีกครั้ง “เรื่องทั้งหมดก็มีเพียงเท่ำนี้เพคะ”
...กวำงถูกงูพิษฉกงั้นหรือ จิ้งจอกแกล้งตำยกับงูไร้พิษเสียมำกกว่ำ....
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 299
 ชายาเฉือนคม
ฉินหยำงอี้ยกยิ้มด้วยควำมถูกอกถูกใจนำงกำลังฟ้องร้องได้อย่ำงชำญฉลำด หำกใครรู้ควำม
หมำยของข้อควำมที่ซ่อนเร้นอยู่แล้วก็คงจะสำมำรถเข้ำใจถึงเหตุกำรณ์ทั้งหมดได้ทันที แต่ถึง
อย่ำงนั้นกำรที่นำงเล่ำเรื่องนี้ออกมำก็ไม่สำมำรถออกเป็นฎีกำเพื่อลงโทษใครได้
...เจ้ำอย่ำมำแกล้งเป็นกวำงไปหน่อยเลย...
ดูเหมือนว่ำนำงจิ้งจอกจะมีจุดประสงค์อื่นแฝงอยู่เป็นแน่ หำกเขำคำดกำรณ์ไม่ผิดแล้วล่ะก็
เขำว่ำเขำรู้จุดประสงค์แฝงของนำงดีทีเดียว ท่ำทีของนำงที่จงใจเมินเฉยต่อองค์ชำยที่นั่งอยู่
นั้นบ่งบอกได้ชัดทีเดียว นำงจงใจให้เหตุกำรณ์นั้นไม่เกิดขึ้นจริงคงจะเพื่อกำรนี้เสียกระมัง
“แล้วตอนนี้กวำงตัวนั้นเป็นอย่ำงไรบ้ำง”
องค์ฮ่องเต้ตรัสถำมเล่นๆ เพื่อว่ำนำงจะเผลอหลุดปำกบ้ำงแม้ว่ำในใจกว่ำเจ็ดส่วนจะคิดว่ำ
นำงไม่มีทำงจะหลุดปำกแน่ก็ตำม
“กรำบทูลฮ่องเต้ ข้ำน้อยไม่ทรำบเพคะ ข้ำน้อยตกหุบเขำไปก่อนจะได้กลับไปช่วย พอฟื้น
ก็พบองค์ชำยเจ็ดแล้วเพคะ...” เด็กสำวสำรวมตอบไม่มีหลุดแม้แต่น้อย
“เช่นนั้นหรือหยำงอี้?” องค์ฮ่องเต้หันไปหำผู้ที่ถูกอ้ำงชื่อถึงด้วยสีหน้ำไม่ใคร่ใส่ใจนัก
“ทูลฮ่องเต้ กระหม่อมเจอนำงบำดเจ็บอยู่ท้ำยเมืองฉำงซุนทำงหุบเขำด้ำนใต้จริง ในตอนนั้น
แผลนำงลึกมำกจึงรีบให้ยำแก่นำง รอจนร่ำงกำยนำงดีขึ้นแล้วพำนำงกลับมำที่วังหลวงพ่ะ
ย่ะค่ะ”
ฉินหยำงอี้เลือกจะพูดควำมจริงบำงส่วนเช่นกัน ในเมื่อนำงกล้ำทูลเขำก็กล้ำตอบรับเช่นกัน
ฮัวหนิงเซียนเป็นเด็กฉลำดที่เลือกวิธีนี้ หำกแต่ตอนนี้ ก็ยังนับว่ำประมำทไม่น้อยที่เลือกใช้
มันกับองค์ฮ่องเต้...
“ถ้ำเช่นนั้น... หมำยควำมว่ำเจ้ำไม่ได้เจอกับพวกโจรที่บุกค่ำยสินะ”
องค์ฮ่องเต้ตรัสถำมอีกครั้งเขำไม่ละสำยตำจำกใบหน้ำของเด็กสำวแม้แต่พริบตำเดียว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 300
 ชายาเฉือนคม
ในตอนนี้เขำรู้แล้วว่ำทำไมนำงถึงเป็นที่ต้องตำของโอรสทั้งสำมนัก นำงมิใช่สตรีงำมล่มเมือง
ที่มีไว้เพื่ออุ่นเตียงหรือหนุนอำนำจจำกเหล่ำคหบดี ปัญญำของนำงมีค่ำล้ำกว่ำมำกโดยเฉพำะ
อย่ำงยิ่งนำงดูฉลำดกว่ำบิดำของนำงเองเสียอีก...
“เพคะ” ฮัวหนิงเซียนตอบ “ตอนที่ข้ำน้อยออกไปยังไม่มีใครบุกเข้ำมำเพคะ ขอประทำนอภัย
ที่ไม่อำจช่วยเหลือได้”
ในตรงนี้เธอไม่ได้โกหกจริงๆ เพรำะพวกโจรที่ลอบเข้ำค่ำยนั้นไม่ใช่พวกเดียวกับคนที่ลักพำ
ตัวเธอออกมำ เพรำะคนที่ลักพำตัวเธอออกมำคือคนที่ทำงำนให้กับเลขำจงเพรำะฉะนั้นงู
พิษที่กัดจิ้งจอก เอ้ย กวำงก็คืองูพิษไม่ใช่พวกโจร ถ้ำเดำไม่ผิดพวกโจรคงจะหนีไปอีกทำง
ทำให้หวังสองคนนั้นไม่สำมำรถตำมเธอเจอแต่ว่ำหวังเจ็ดเจอเธอเธอไม่แปลกใจเลยสักนิด
เพรำะเขำคงจะรู้แผนกำรเหล่ำนี้อยู่แล้ว...
“ถ้ำเช่นนั้นเจ้ำจะบอกว่ำเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นคือควำมเข้ำใจผิดงั้นรึ” องค์ฮ่องเต้เอ่ยถำม
“มิกล้ำกล่ำวเช่นนั้นเพคะ ข้ำน้อยเพียงแต่ทูลเหตุกำรณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวข้ำน้อยเท่ำนั้น...
ส่วนเหตุกำรณ์อื่นข้ำน้อยมิทรำบจริงเท็จ”
ใบหน้ำของเด็กสำวยำมมองลงต่ำที่พื้นนั้นแสดงออกถึงรอยยิ้มแห่งชัยชนะของนำงอย่ำง
ชัดเจน เท่ำนี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับวันนี้ส่วนเรื่องงูพิษนั้นเธอจะจัดกำรเอง ขอเพียงวันนี้
นับจำกวินำทีนี้ฮ่องเต้ได้รู้ว่ำเธอไม่ใช่ของเล่นและเขำก็ไม่ควรมำยุ่งมย่ำมกับเธอก็พอแล้ว
...เตรียมเปิดฉำก...
“ถ้ำเช่นนั้น เจ้ำจะบอกว่ำเจ้ำไม่ได้โดนพวกโจรลักพำตัวไปใช่หรือไม่” องค์ฮ่องเต้ถำมย้ำ
ด้วยน้ำเสียงข่มขู่เพื่อรังแกนำงเล็กน้อยแม้จะมั่นใจแล้วก็ตำม
“เพคะ” ฮัวหนิงเซียนน้อมรับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
ยิ่งองค์ฮ่องเต้ย้ำถำมมันก็ยิ่งดีกับตัวเธอเพรำะมันคือกำรตอกย้ำว่ำเธอไม่ได้โดนพวกโจร
ลักพำตัวไป และคนที่ไม่ได้โดนลักพำตัวไปนั้นจะได้รับควำมช่วยเหลือได้อย่ำงไรกัน ใน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 301
 ชายาเฉือนคม
เมื่อไม่มีเรื่องกำรลักพำตัวเรื่องกำรอภิเษกก็ย่อมไม่เกิดขึ้น
“เจ้ำรับรู้โทษดีหำกข้ำจับได้ว่ำเจ้ำโกหกใช่หรือไม่ ไม่เพียงแค่เจ้ำแต่เป็นหัวของทั้งตระกูลฮัว”
เมื่อพูดเช่นนี้ฮัวอี้ฉินก็ทำหน้ำเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้ ในขณะที่ฮัวหนิงเซียนไม่มีท่ำทีจะ
เกรงกลัวอะไรขึ้นมำแม้แต่น้อยเธอนับถือที่องค์ฮ่องเต้อุตส่ำห์รับบทเธอได้ดีขนำดนี้ต่ำงหำก
ตอนนี้พระองค์ก็ย่อมรู้ควำมจริงแล้ว แต่จะจัดกำรอย่ำงไรกับเรื่องนี้ต่อก็เป็นเรื่องของเขำ
แต่เลขำจงนั้นเธอจะจัดกำรเอง...
“เพคะ” เด็กสำวตอบรับไร้ควำมกริ่งเกรงอย่ำงที่ควรมี
ควำมเงียบผ่ำนไปอึดใจใหญ่กับท่ำทีที่นิ่งเฉยของเด็กสำว จนในที่สุดผู้กุมอำนำจใหญ่ในแผ่นดิน
ก็เอนหลังไปพิงบัลลังก์ตัวเองด้วยควำมเหนื่อยหน่ำยระคนเสียดำย เด็กสำวที่ทั้งฉลำดและ
กล้ำหำญเช่นนี้คงจะขึ้นเป็นฮองเฮำองค์ถัดไปได้ไม่ยำกเพรำะฉะนั้นกำรประทำนงำนอภิเษก
ให้กับใครก็เท่ำกับโอรสองค์นั้นได้ครองตำแหน่งไท่จื่อแล้ว
สำยตำขององค์ฮ่องเต้ไล่มองไปที่โอรสทั้งสำมของตนอย่ำงหนักใจ ในตอนนี้ยังไม่มีโอรส
องค์ใดที่เหมำะสมกับบัลลังก์ก็จริง แต่คนที่พอจะเหมำะสมกับตำแหน่งไท่จื่อนั้นยังมีอยู่
แน่นอน แต่น่ำเสียดำยที่คนที่เหมำะสมคนนั้นอำจจะไม่ได้ไท่จื่อเฟยที่เหมำะสมไปครอบ
ครองเสียแล้ว
...น่ำเสียดำย...
“ถ้ำเช่นนั้นก็ดี!!” องค์ฮ่องเต้เอ่ยก่อนจะนิ่งไปครู่หนึ่ง “กงกง ไปเตรียมหำฤกษ์อภิเษกให้กับ
องค์ชำยหยำงอี้กับแม่นำงฮัวหนิงเซียนที”
รับสั่งที่ออกมำนั้นสร้ำงควำมตกใจให้กับทุกคนโดยเฉพำะหวังทั้งสองพระองค์ที่ยังไม่ทรำบ
ถึงรำชโองกำรพิเศษนี้ ฉินหำนเฟิงเบิกตำกว้ำงด้วยควำมตกใจในขณะที่ฉินชงหยวนทำจอกชำ
ในมือกระฉอกทันทีทั้งคู่ไม่อำจทำใจให้สงบได้อีกต่อไปเมื่อองค์ฮ่องเต้ทรงประกำศออกมำ
เช่นนี้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 302
 ชายาเฉือนคม
และที่แปลกใจไม่แพ้กันก็คงจะเป็นประมุขตระกูลฮัวและผู้ตรวจกำรแห่งฝูซุนที่มีท่ำทีตกใจ
อย่ำงเห็นได้ชัด ฮัวอี้ฉินไม่สำมำรถจะห้ำมมือของตัวเองให้อยู่นิ่งได้อีกต่อไปชำยวัยค่อนคน
ยกมือขึ้นมำกุมหน้ำอกทันทีในตอนนี้หัวใจของเขำเต้นแรงเสียจนเขำรู้สึกว่ำตัวเองกำลังจะ
ขำดใจตำยให้ได้ เขำเคยคิดว่ำกำรที่ฮัวหนิงเซียนได้แต่งเข้ำตระกูลสุ่ยก็นับว่ำมีบุญแล้วแต่
ตอนนี้นำงกำลังจะขึ้นเป็นสนมของหวังเจ็ด ซึ่งไม่แน่นำงอำจจะได้เป็นหวังเฟย...
ควำมดีใจของฮัวอี้ฉินนั้นมีมำกพอๆ กับควำมไม่สบอำรมณ์ของฮัวเฟยอวี่ผู้ตรวจกำรหนุ่ม
กำมือแน่นสำยตำจ้องตรงออกไปข้ำงนอกด้วยไม่อยำกสบตำใครตอนนี้ หนิงเออร์ของเขำ
กำลังจะเข้ำพิธีอภิเษกงั้นหรือมันเป็นเรื่องที่คนเป็นพี่อย่ำงเขำไม่อำจจะยอมรับได้โดยเฉพำะ
เรื่องคนที่นำงต้องอภิเษกด้วยนั้นคือชำยที่ไม่แม้แต่จะใส่ใจในเกียรติน้องสำวเขำ
“เดี๋ยวก่อนเพคะท่ำนพี่” มู่ซูเฟยเอ่ยยับยั้งขึ้นทันที ก่อนที่ใครจะได้เอ่ยออกไป “นั่นมันไม่
ถูกต้องนะเพคะ”
“ทำไมเล่ำซูเฟย”
องค์ฮ่องเต้หันไปมองมู่ซูเฟยพลำงมองเลยผ่ำนไปที่โอรสอีกสองพระองค์ที่ยังตกอยู่ในอำรำม
ตกใจด้วยสำยตำอ่ำนยำก
...เจ้ำพวกถือดีที่กำลังจะเสียของรัก....
เขำอยำกรู้นักว่ำโอรสทั้งสองของเขำจะทำอย่ำงไรกับสถำนกำรณ์เช่นนี้ หำกเป็นตำแหน่ง
ไท่จื่อแล้วทั้งสองอำจจะไม่แสดงท่ำทีอะไรออกมำแต่พอเป็นสตรีอันเป็นที่รักเล่ำ หำกพวกนั้น
ยังกล้ำที่จะปล่อยมือไป องค์ฮ่องเต้อย่ำงเขำก็คงไม่ขัดข้องที่จะจัดงำนอภิเษกให้กับโอรส
อีกคน เพรำะอย่ำงไรเสียหวังเฟยคนนี้ไม่ว่ำจะอภิเษกเข้ำกับโอรสองค์ใดก็ถือว่ำไม่เสียหำย
ทั้งสิ้น
“เจ้ำเป็นคนที่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ไม่ใช่หรือ” องค์ฮ่องเต้ทรงย้อนถำม
มู่ซูเฟยได้แต่เม้มริมฝีปำกเข้ำหำกันด้วยควำมเจ็บใจ หำกเป็นเธอก็คงเจ็บใจเหมือนกันทั้ง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 303
 ชายาเฉือนคม
ที่อุตส่ำห์หำลูกสะใภ้ไว้ให้ลูกชำยตัวเองแล้ว แต่สำมีดันยกผู้หญิงคนนั้นให้ลูกเมียน้อยเสีย
อย่ำงนั้น แต่กำรที่นำงเอ่ยมำก่อนทั้งที่ยังไม่มีข้อโต้แย้งที่ดีนั้นทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่ำฉินหำน
เฟิงได้อุปนิสัยเลือดร้อนนี้มำกจำกใคร
...ก็น่ำรักดี...
“เพคะ ...แต่” มู่ซูเฟยจนด้วยคำพูด
ถึงตอนนี้นำงก็ไม่รู้จะเอ่ยตอบอย่ำงไรเช่นกันเพรำะวันนั้นนำงมั่นใจว่ำคนที่ตำมหำฮัวหนิง
เซียนเจอต้องเป็นหำนเฟิงแน่นอน แต่มำตอนนี้กลับกลำยเป็นว่ำนอกจำกโอรสของนำงจะ
ไม่ได้ควำมดีควำมชอบแล้วยังจะต้องเสียสตรีอันเป็นที่รักไปอีก
“กรำบทูลฮ่องเต้” จำงเสียนเฟยเอ่ยขึ้นมำบ้ำง
“ว่ำอย่ำงไร...” องค์ฮ่องเต้หันไปหำพระชำยำอีกคนด้วยสีหน้ำยิ้มแย้ม
“เรื่องกำรอภิเษกนั้นขอให้ทรงไตร่ตรองอีกครั้งก่อน” จำงเสียนเฟยทูลด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ
ฮัวหนิงเซียนหันไปมองใบหน้ำของจำงเสียนเฟยเพียงครู่เดียว นำงทำได้ดีในแง่ซื้อเวลำแต่
หำกจะกล่ำวถึงเรื่องผลลัพธ์นั้นคงต้องพิจำรณำกันอีกที เพรำะมันก็ไม่แน่ว่ำอำจจะได้ผล
แต่จำกที่เธอดูสำยตำขององค์ฮ่องเต้แล้วน่ำจะไม่...
“จะต้องไตร่ตรองอะไรอีก ใครก็ตำมที่ช่วยธิดำของคหบดีฮัวได้และสำมำรถปรำบโจรได้
สำเร็จข้ำจะบำเหน็จรำงวัลเป็นกำรอภิเษกกับแม่นำงฮัวให้ ทุกคนก็เข้ำใจชัดดีแล้ว”
...ชัดแจ้งเลยเพคะ...
ฮัวหนิงเซียนนึกชอบใจในกำรทวนรำชโองกำรซ้ำอีกทีอย่ำงบอกไม่ถูก โดยเฉพำะอย่ำงยิ่ง
มันเป็นกำรทวนขององค์ฮ่องเต้เองด้วยแล้ว เธอยิ่งชอบเข้ำไปใหญ่ แต่ก่อนที่เธอจะจัดกำร
อะไรนั้นเธอขอเสพควำมสุขกับช่วงเวลำนี้อีกสักหน่อย อย่ำงน้อยเธอก็ชอบสีหน้ำของมู่
เหมยเหรินกงจู่ที่คล้ำยกับจะร้องไห้อยู่ในทีไม่น้อย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 304
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนหันไปมองบิดำของตัวเองที่เคยทำท่ำรำวกับจะเป็นลมอยู่รอมร่อก่อนหน้ำนี้
แต่ตอนนี้กลับฟื้นขึ้นมำทั้งยังมีหน้ำตำสดใสด้วยควำมหมั่นไส้ ใช่สินะเขำกำลังจะมีลูกเขย
เป็นหวังถึงจะเป็นหวังนอกสำยตำก็ยังถือว่ำดีกว่ำบัณฑิตเป็นไหนๆ ถ้ำลองเป็นเช่นนี้แล้ว
เธอก็อยำกให้บิดำเธอได้รู้สึกถึงควำมสุขสูงสุดอีกสักพักก่อนที่เธอจะผลักเขำลงเหวอย่ำงไร้
เยื่อใย...
“ถึงจะเป็นเช่นนั้น...” มู่ซูเฟยเอ่ยขึ้นด้วยควำมลำบำกใจ
“อะไรกัน พอไม่ใช่โอรสของพวกเจ้ำก็จะไม่ให้ข้ำประทำนรำงวัลให้งั้นหรือ หำกทำเช่นนั้น
แล้วเรื่องไปถึงหูคนอื่นเข้ำ ข้ำมิโดนตำหนิว่ำรักโอรสลำเอียงรึ?”
วำจำขององค์ฮ่องเต้แห่งเฉียนฉินจัดว่ำเผ็ดร้อนไม่น้อย เขำสำมำรถตัดประเด็นกำรโต้แย้ง
ได้ภำยในไม่กี่คำเท่ำนั้น พระชำยำทั้งสองพระองค์หมดสิ้นทุกคำโต้แย้งเหลือไว้เพียงแต่ควำม
เงียบกับสีหน้ำไม่สู้ดีเท่ำนั้น เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วถึงจะไวไปเสียหน่อยแต่เธอก็คงต้องฉวยโอกำส
นีจ้ ัดกำรเรื่องนี้ให้จบเสียแล้ว หำกปล่อยให้นำนไปก็ไม่ใช่จะมีโอกำสดีๆ อย่ำงนี้เกิดขึ้นอีก
เป็นแน่
เด็กสำวปรำยตำไปทำงพี่ชำยของตนที่กำลังมองสถำนกำรณ์ตรงหน้ำด้วยสำยตำเคร่งเครียด
ก่อนจะยกยิ้มให้กำลังใจฮัวเฟยอวี่ อย่ำงไรเสียเธอก็ไม่อยำกให้พี่ชำยของเธอเครียดมำกนัก
เธอต้องกำรให้คนที่ต้องทุกข์ทนเพรำะเป็นห่วงเธออย่ำงหนักเช่นเขำได้ผ่อนคลำยกับงิ้วฉำก
ต่อไปบ้ำง
“ข้ำเป็นฮ่องเต้ หำกลั่นวำจำแล้วมิควรคืนคำ” องค์ฮ่องเต้เอ่ยย้ำพลำงมองไปที่โอรสทั้งสอง
ของตนที่มีสีหน้ำกล้ำกลืนควำมโกรธเกรี้ยวอยู่
ส่วนฉินหยำงอี้ที่กำลังจะได้รับกำรอภิเษกพระรำชทำนนั้นกลับไม่มีสีหน้ำดีใจแม้แต่น้อย
เพรำะเขำรู้ดีว่ำอย่ำงไรเสียกำรอภิเษกครั้งนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น เมื่อครู่นี้นำงจิ้งจอกตัวแสบ
หันไปยกยิ้มให้กับพี่ชำยตัวเองแล้วนี่ นำงปูทำงมำเสียขนำดนั้นไม่มีทำงที่นำงจะกลับลำแน่
วันนี้เขำคงทำได้แค่นั่งดูงิ้วฉำกเด็ดเท่ำนั้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 305
 ชายาเฉือนคม
“...เอ่อ...”
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยเสียงเบำมีท่ำทีอึกอักใบหน้ำของนำงดูไม่ค่อยสบำยใจนัก นำงก้มหน้ำก้มตำ
ลงขมวดคิ้วแน่นจนน่ำสงสัยว่ำมีเหตุร้ำยเกิดขึ้น เด็กสำวขบริมฝีปำกตัวเองแน่นด้วยไม่แน่ใจว่ำ
ควรจะเอ่ยดีหรือไม่ นำงแสร้งหันไปของควำมช่วยเหลือจำกบิดำที่กำลังมีท่ำทียินดีอย่ำงจงใจ
...เริ่มแล้วสินะ...
ฉินหยำงอี้ได้แต่คิดเท่ำนั้น หำกคำดไม่ผิดแล้วอย่ำว่ำแต่เขำหำข้อโต้แย้งเลยแม้แต่องค์ฮ่องเต้
เองก็ไม่แน่จะหำข้อโต้แย้งได้ด้วยซ้ำ...
“มีอะไรหรือแม่นำงฮัว” องค์ฮ่องเต้เอ่ยถำมเมื่อเห็นท่ำทีอึกอักของนำง “หรือเจ้ำไม่พอใจ
ที่จะต้องอภิเษกกับองค์ชำยเจ็ด...”
“มะ.. มิกล้ำเพคะ” บทสำวน้อยขี้กลัวของนำงนั้น ไม่ว่ำกี่ครั้งก็ไม่มีควำมผิดพลำดเกิดขึ้น
นำงสำมำรถเล่นบทนี้ได้อย่ำงแนบเนียน “กำรอภิเษกกับองค์ชำยเจ็ดนับเป็นเรื่องที่สตรีทั้ง
แผ่นดินต่ำงใฝ่ฝัน...”
คำยกยอของนำงนั้น ทำเอำคนที่ถูกเอ่ยถึงแทบอยำกจะกัดลิ้นตัวเอง เมื่อนึกถึงวีรกรรมที่
นำงกระทำต่อเขำแล้ว
สตรีทั้งแผ่นดินต่างใฝ่ฝันถึง อย่ำงนั้นหรือเมื่อคืนนำงทำทุกทำงที่จะหลบเลี่ยงกำรร่วมเตียง
กับเขำด้วยซ้ำ...
“น่ำเศร้ำนักที่วำสนำข้ำน้อยช่ำงต่ำต้อย...”
พอถึงตอนนี้ฮัวเฟยอวี่เองก็อดไม่ได้ที่จะยกชำขึ้นมำจิบเพื่อบังรอยยิ้มของตัวเอง งิ้วของฮัว
หนิงเซียนนั้นไม่ว่ำยำมใดก็ไม่ผิดหวังจริงเชียว รอยยิ้มของน้องสำวคนเล็กที่โปรยมำให้เขำ
สบำยใจนั้น ทำให้เขำรับรู้ได้ว่ำนำงได้เตรียมทำงหนีทีไล่เอำไว้แล้ว เพรำะเป็นเช่นนั้นเขำจึง
วำงใจให้สงบได้ทันที
...ไม่ว่ำตอนไหนหนิงเอ๋อร์ของพี่ก็ยังเอำตัวรอดได้เสมอ...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 306
 ชายาเฉือนคม
“เจ้ำกำลังพูดอะไรน่ะ” ฮัวอี้ฉินดุนำงเสียงต่ำ “ขอฮ่องเต้ทรงอภัย ธิดำของข้ำพูดจำเลอะ
เลือน..”
ฮัวอี้ฉินรีบเอ่ยแย้งทันที แม้จะเกลียดที่เขำโผล่มำชักใบให้เรือเสียแต่เธอไม่ถือสำนักเพรำะ
ต่อจำกนี้สีหน้ำของทุกคนในห้องโถงแห่งนี้จะนับเป็นค่ำชมงิ้วของเธอที่คุ้มค่ำเลยทีเดียว
“ไม่เป็นไรท่ำนคหบดี...” องค์ฮ่องเต้เอ่ยตัดบทก่อนจะผินสำยตำกลับมำหำเด็กสำวอีกครั้ง
แม้ว่ำสัญชำตญำณในใจขององค์ฮ่องเต้จะร้องเตือนให้หยุดกำรเสวนำกับนำงแต่ควำมสงสัย
นั้นมีมำกกว่ำ
“ทำไมเจ้ำถึงคิดว่ำเจ้ำไร้วำสนำกัน”
เหมือนเขี่ยบอลเข้ำเท้ำ... ชงมำขนำดนี้ไม่ตบก็คงไม่ได้ ฮัวหนิงเซียนแสร้งทำหน้ำเศร้ำอย่ำง
จริงจัง เธอแสร้งหันไปค้อมศีรษะให้กับฉินหยำงอี้อีกครั้งรำวกับเป็นกำรขออภัยแต่รอยยิ้ม
ของนำงที่ลอบยกขึ้นเพียงชั่วครู่นั้นก็ไม่อำจพ้นสำยตำของหวังเจ็ดที่นั่งชมงิ้วอยู่ไปได้...
“กรำบทูลฮ่องเต้ เพรำะพระองค์จะทรงพระรำชทำนงำนอภิเษกให้กับองค์ชำยที่ปรำบโจร
ก่อกวนสำเร็จ และช่วยข้ำน้อยจำกกำรโดนลักพำตัวนี่เจ้ำคะ...”
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยพลำงก้มหน้ำลง สีหน้ำของนำงตอนนี้เสียใจรำวกับมีญำติฝ่ำยไหนเสีย แต่
ข้ำงในของนำงนั้นกำลังกรีดร้องอย่ำงบ้ำคลั่งด้วยควำมสะใจ เธอต้องเกร็งใบหน้ำอย่ำงหนัก
เพื่อไม่ให้แสดงรอยยิ้มออกไปในขณะเอ่ยประโยคถัดไป...
“แต่ข้ำน้อยมิได้ถูกลักพำตัว...”
ถึงตอนนี้คนที่เกือบจะกลั้นขำไม่อยู่ก็คงไม่พ้นฉินหยำงอี้ เมื่อเขำมองไปที่ใบหน้ำของฮ่องเต้
ที่ดูเหมือนจะแย้มสรวลแต่ก็ตึงไปพอสมควรนั้นมันทำให้เขำมีควำมสุขมำกทีเดียว ไม่คิดว่ำ
ในเฉียนฉินนั้นจะมีคนที่ทำให้ท่ำนพ่อของเขำไม่สำมำรถจะเอ่ยอะไรต่อไปได้อยู่จริง
ฮัวหนิงเซียนที่ซ่อนหน้ำอยู่หลังพัดที่แสร้งสะบัดขึ้นมำบดบังนั้นเขำกล้ำพนันเลยว่ำนำงกำลัง
ยิ้มอยู่แต่นำงเพียงยกพัดมำบังสีหน้ำของตัวเองเท่ำนั้น นำงเหลือบหันมองเขำเพียงครู่ก่อน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 307
 ชายาเฉือนคม
จะแสร้งก้มหน้ำลงเช่นเคย เด็กสำวตัวแสบเช่นนี้น่ะหรือเขำจะกล้ำปล่อยให้หลุดมือไปได้...
“...เจ้ำ” องค์ฮ่องเต้ที่ในที่สุดก็รู้ว่ำนำงจะถวำยฎีกำอ้อมๆทำไม ได้แต่กัดฟันกรอดด้วยเสีย
รู้เด็กสำวเข้ำแล้ว
เขำเป็นฮ่องเต้ครองรำชในเฉียนฉินมำไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปีไม่เคยที่จะเสียรู้ใครมำก่อน แต่ตอนนี้
นำงกล้ำดีอย่ำงไรเด็กสำววัยเพียงเท่ำนี้น่ะหรือที่กล้ำมำงัดเขำลงถึงในวังหลวงของเขำ
กลำงห้องโถงใหญ่ท่ำมกลำงเหล่ำชำยำและโอรสของเขำ
...น่ำสั่งตัดหัวทิ้งเสียจริงเชียว!!!...
จำงเสียนเฟยมองไปที่เด็กสำวด้วยสำยตำแปลกใจแม้ว่ำนำงจะยังไม่เข้ำใจว่ำทำไมเด็กสำว
จะต้องปฏิเสธโอกำสกำรอภิเษกที่แสนวิเศษด้วย แต่นำงก็ดีใจที่อย่ำงน้อยในตอนนี้
สถำนกำรณ์ก็เหมือนว่ำนำงจะไม่ต้องเสียหวังเฟยตำหนักนำงให้ใครแล้ว...
ฉินชงหยวนเองก็เช่นกัน เมื่อนำงกล่ำวประโยคนั้นเสร็จ ตัวเขำก็รู้สึกรำวกับยกภูเขำออก
จำกอก ควำมหนักอึ้งจำกสถำนกำรณ์ตรงหน้ำนั้นคลำยลงทันควัน เหลือไว้เพียงแต่ควำม
โล่งใจ ไม่ยักรู้ว่ำนำงจะรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วกำรที่นำงฟ้องร้องโดยอ้อมนั้นก็เช่นกัน นำงได้
วำงหมำกเอำไว้หมดแล้วนี่เอง...
“ฮ่องเต้อย่ำงข้ำจะคืนคำได้อย่ำงไร ข้ำบอกว่ำจะประทำนก็ต้องประทำนสิ”
องค์ฮ่องเต้แม้จะรู้ว่ำตัวเองตกกับดักของเด็กสำวเข้ำแล้ว แต่ก็ยังไม่อยำกจะยอมแพ้เสียตั้งแต่
ตอนนี้ ต่อให้ต้องใช้ตำแหน่งเขำขู่เพื่อได้รังแกเด็กที่กล้ำมำถอนหงอกเขำถึงในวังหลวงเขำ
ก็ทำ
“หนิงเซียน เจ้ำไม่ควรขัดรำชโองกำร..” ฮัวอี้ฉินหันมำขู่เธอเสียงเบำ
“ต้องขอประทำนอภัยที่ธิดำของข้ำไม่ค่อยจะรู้เรื่องเสียเท่ำไร จึงได้กล่ำวอะไรไร้สำระออกไป
ขอฮ่องเต้อย่ำถือสำ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 308
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนแทบจะกรอกตำกับควำมบ้ำโง่ของบิดำตัวเองเสียเหลือเกิน แล้วเธอเองก็เริ่ม
จะเหลืออดแล้วเสียด้วย องค์ฮ่องเต้ใช้ตำแหน่งตนเข้ำขู่ บิดำที่โง่เง่ำเต่ำตุ่น พวกหวังที่ดีแต่
ทำให้สถำนกำรณ์แย่ลง ไม่ว่ำจะอะไรก็ล้วนแล้วแต่ทำให้เธอหงุดหงิดทั้งนั้น
“ข้ำไม่ถือสำหรอก...” แม้จะกล่ำวเช่นนั้นแต่สำยตำขององค์ฮ่องเต้ไม่เป็นไปตำมที่เขำพูด
เลยสักนิด “นำงยังไม่ค่อยรู้เรื่องรำวในวังนัก หำกอยู่ไปนำนๆ ก็คงจะรู้เอง”
....หำกอยู่ไปนำนๆ งั้นหรือ เชิญอยู่กับบรรพบุรุษท่ำนไปเถอะ!!...
“วำจำของฮ่องเต้ศักดิ์สิทธิ์ดุจคำสั่งสวรรค์...” เด็กสำวเอ่ย “ใช่หรือไม่เพคะ องค์ชำยแปด”
คนที่โดนโยนงูเข้ำใส่ถึงกับหันไปมองหน้ำนำงอีกครั้ง ยัยเด็กแสบกล้ำโยนงูมำทำงเขำจนได้
คิดแล้วเชียวว่ำนำงจะต้องหำพวกแต่คงกลัวว่ำพี่หำนเฟิงคงจะไม่สำมำรถช่วยนำงได้ทันจึง
กล้ำโยนงูมำทำงเขำสินะ แต่ในเมื่อนำงขอควำมช่วยเหลือมำมีหรือเขำจะไม่ช่วย...
“แม่นำงฮัวกล่ำวถูกแล้ว”
“ข้ำน้อยแม้จะยังไม่ค่อยเข้ำใจนัก แต่ว่ำหำกประทำนรำงวัลให้กับผู้ที่ไม่ได้ปฎิบัติตำมเงื่อนไข
ของรำชโองกำรนั้นแล้ว จะเกิดผลเสียอย่ำงไร...” เด็กสำวเอ่ยด้วยสีหน้ำกังวลอย่ำงสัตย์จริง
“ข้ำน้อยเพียงแต่ห่วงว่ำควำมศักดิ์สิทธิ์ของวำจำฮ่องเต้จะเสื่อมไป เลยไม่กล้ำรับวำสนำครั้งนี้
ทั้งที่เสียดำย...”
...ให้ตำยเถอะ ฮัวหนิงเซียน...
อีกคนที่แทบจะกลั้นหัวเรำะไม่อยู่ก็คือฉินหยำงอี้ เขำฟัดเหวี่ยงกับนำงมำหลำยงำนเพรำะฉะนั้น
มันเป็นไปไม่ได้ที่นำงจะยอมต่อพระบำรมีของฮ่องเต้ ซ้ำนำงยังกล้ำเอำจุดนั้นมำพลิกเป็น
ข้อได้เปรียบเสียอีก แม้ในจุดที่สตรีควรจำนนมำกที่สุดอย่ำงบนเตียงนำงยังไม่สะทกสะท้ำน
มีหรือนำงจะยอมจำนนต่อเรื่องแบบนี้ แม้จะเสียดำยที่ปลำใหญ่หลุดไปในครั้งนี้แต่ก็ไม่
เป็นไร ได้เห็นคนอื่นร้อนรนกันบ้ำงก็สนุกดีไม่น้อยเขำยอมรับเลยว่ำงิ้วของฮัวหนิงเซียนนั้น
ถือว่ำสุดยอดเลยทีเดียว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 309
 ชายาเฉือนคม
“ท่ำนคหบดี ธิดำของท่ำนนั้นช่ำงฉลำดยิ่งนัก”
แม้จะเป็นคำชมแต่ก็ทำให้ฮัวอี้ฉินแทบจะลมจับเลยทีเดียว อย่ำงที่คิดไว้ไม่มีผิด ไม่ว่ำจะธิดำ
คนใดก็ดีแต่สร้ำงเรื่องทั้งนั้นเอำไว้กลับฝูซุนเมื่อไหร่เขำจะกักบริเวณนำงไม่ให้เห็นเดือนเห็น
ตะวันกันเลยทีเดียว โอกำสดีอยู่ตรงหน้ำแท้ๆ แต่กลับโยนมันทิ้ง มันน่ำโบยให้ตำยคำมือนัก
“ต้องขอประทำนอภัยด้วยจริงๆ ข้ำน้อยจะสั่งสอนธิดำข้ำให้ดีกว่ำนี้”
“ไม่ต้องสั่งสอนให้ดีกว่ำนี้แล้ว เท่ำนี้ก็เอำไม่อยู่แล้ว” สวี่กงกงหันไปกระซิบกระซำบกับเล่ย
กงกงด้วยเสียงอันเบำ
เขำไม่เคยคิดจริงๆว่ำนำงจะเป็นเด็กผู้หญิงที่ร้ำยกำจถึงเพียงนี้ หำกดูจำกหน้ำสวยๆ ของนำง
แล้วก็ไม่น่ำจะเป็นคนแบบนั้น แต่ในตอนนี้อยำกรู้เหลือเกินว่ำจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แม้แต่
องค์ฮ่องเต้ยังกริ้วจนมือสั่นแต่ก็ไม่อำจจะทำอะไรได้ เป็นภำพที่ทั้งชีวิตนี้เขำก็ไม่คำดคิดว่ำ
จะได้เห็นสักครั้ง
“...ฮัวหนิงเซียน” องค์ฮ่องเต้เอ่ยขึ้นด้วยสุรเสียงนิ่ง หำกแต่มีแววข่มขู่อยู่ไม่น้อย
ในตอนนี้สำหรับองค์ฮ่องเต้แล้วเด็กคนนี้หำใช่เพียงบุตรคหบดีทั่วไปไม่ นำงอันตรำยเหมือน
ธนูไฟในสนำมรบ ทั้งปัญญำและกำรเดินแผนของนำงนั้น ซ้อนกำรเจรจำไว้ถึงสองชั้นเพื่อ
นำผลประโยชน์เข้ำตัวเอง แม้จะยังไม่รู้ว่ำทำไมนำงถึงไม่ต้องกำรอภิเษกกับโอรสเขำแต่จะ
ให้เขำปล่อยนำงออกไปจำกวังหลวงนี้ง่ำยๆ พวกบ่ำวไพร่ได้หัวเรำะเยำะเขำแน่...
...เอำไว้ข้ำจะไปถำมเหตุผลที่เจ้ำไม่ต้องกำรสมรสทีหลังแล้วกัน...
“รำชโองกำรของข้ำคือกำรประทำนงำนอภิเษกของเจ้ำให้กับโอรสองค์ใดองค์หนึ่งที่ปรำบ
โจรได้สำเร็จและช่วยเจ้ำจำกกำรลักพำตัวได้...”
ฮัวหนิงเซียนเริ่มรับรู้ถึงลำงร้ำยบำงอย่ำงจำกวำจำนั้นของฮ่องเต้ นำงหุบพัดลงกันทีก่อน
จะรีบลอบสังเกตสีหน้ำขององค์กษัตริย์ แต่กว่ำจะได้เห็นร่องรอยเกรี้ยวกรำดไม่ยอมแพ้
ของเขำนั้นก็สำยไปเสียแล้ว เธอต้อนองค์ฮ่องเต้มำกเกินไป...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 310
 ชายาเฉือนคม
“แม้เจ้ำจะไม่ถูกลักพำตัว แต่โอรสของข้ำถึงสองคนก็สำมำรถปรำบโจรกบฏได้ และอีก
หนึ่งคนก็ได้ช่วยเจ้ำจำกอันตรำยไว้...อย่ำงไรข้ำก็ต้องพระรำชทำนรำงวัลให้กับพวกเขำ”
...โอ้ เทพเซียนช่วยด้วย เสี่ยวซี ลู่เฟย พี่เฟยเทียน พี่เฟยอวี่ นายใหญ่ ลู่หรง...
“ไว้ข้ำจะพิจำรณำผลงำนของโอรสข้ำอีกครั้ง แล้วจะส่งเกี้ยวแปดคนหำมพร้อมกับสินสอด
ของหมั้นไปที่จวนคหบดีฮัวแล้วกัน...”
...ฆ่า ข้า เถอะ!!...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 311
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 51 ผลกระทบ

“ไม่รู้ว่ำองค์ฮ่องเต้ทรงคิดอะไรอยู่ถึงได้ประกำศไปเช่นนั้น”
“นั่นสินะ แม่นำงคนนั้นก็รูปโฉมงดงำมอยู่หรอก แต่กริยำท่ำทำงไม่ว่ำดูอย่ำงไรก็ไม่สมกับ
องค์ชำยสักนิด”
“ก็แค่ธิดำของคหบดีเมืองเล็กๆ ไม่เห็นจะเหมำะสมกับองค์ชำยตรงไหน”
“ตำหนักฝ่ำยหน้ำเขำลือกันว่ำนำงร่วมเตียงกับองค์ชำยทั้งสำมแล้วนะ”
“ตำยล่ะ! น่ำเกลียดจริงเชียว อย่ำงกับนำงโลม”
“น่ำไม่อำยจริงเชียว นี่หรือธิดำคหบดี”
“สตรีอย่ำงนี้หรือจะมำเป็นหวังเฟย...”
สิ่งที่ลอยเข้ำมำกระทบหูนั้นทำให้คนที่เข้ำมำยกอำหำรจำกครัวฝ่ำยในรู้สึกไม่ดีเท่ำไหร่นัก
สตรีร่ำงโปร่งก้มหน้ำก้มตำจัดเตรียมสำรับด้วยควำมเงียบงันพร้อมกับข้อมูลทุกอย่ำงที่เข้ำ
หัวมำด้วยควำมสับสนเท่ำที่นำงรู้มำเกี่ยวกับแม่นำงหนิงเซียนนั้นไม่ใช่คนแบบที่คนพวกนี้
พูดสักนิด... ไม่ว่ำอย่ำงไรในคืนที่นำงเข้ำวังมำดูไปแล้วก็เป็นองค์ชำยเจ็ดต่ำงหำกที่เป็นคน
จับตัวนำงมำ
มือเรียวขำวประคองสำรับที่เตรียมเสร็จแล้วแน่นก่อนจะรีบสำวเท้ำกลับตำหนักหน้ำอย่ำง
รวดเร็วด้วยไม่อยำกจะรับรู้เรื่องเหล่ำนี้เพิ่ม ฝีเท้ำของหญิงสำวเร่งขึ้นตำมควำมร้อนใจของ
ตนเองจนกระทั่งไม่ทันได้สังเกตว่ำมีกลุ่มคนกำลังเดินสวนมำ
โครม!!!
“โอ้ย”
“นี่เจ้ำ!”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 312
 ชายาเฉือนคม
ทั้งอำหำรที่หกเลอะเทอะรวมถึงจำนชำมแตกกระจำยและเสื้อผ้ำที่เปรอะเปื้อนนั้นไม่มีอะไร
ให้น่ำกังวลทั้งสิ้นเมื่อเทียบกับสีหน้ำของบุคคลที่นำงเพิ่งจะเดินชน มู่เหมยเหรินกงจู่มีสีหน้ำ
ดุดันเต็มไปด้วยควำมโกรธเกรี้ยวจนทำให้นำงกำนัลก้นครัวของตำหนักเล็กๆ แทบจะลมจับ
ในชั่วพริบตำ
“เจ้ำไม่เห็นรึไรว่ำมู่เหมยเหรินกงจู่กำลังเสด็จผ่ำน ทำไมไม่หยุดทำควำมเคำรพ!”
นำงสนองพระโอษฐ์ข้ำงกำยผู้มีอำนำจตวำดเสียงดังทำให้นำงกำนัลผู้โชคร้ำยไม่อำจจะกล้ำ
ขยับแม้แต่ครึ่งก้ำว ควำมเจ็บจำกกำรชนและควำมหวำดกลัวนั้นพุ่งขึ้นจนไม่อำจจะรวบรวม
สติได้
“ข้ำ..” ควำมกลัวทำให้นำงลืมสิ่งที่ตนจะพูดไปเสียงหมดเหลือแต่เสียงอ้ำอึ้งคล้ำยเด็กเพิ่ง
หัดพูดเท่ำนั้น
“เจ้ำ! มีอะไรจะแก้ตัวงั้นรึ!” นำงสนองพระโอษฐ์อีกคนกล่ำวย้ำอย่ำงน่ำกลัวไม่แพ้กัน
ควำมน่ำกลัวของมู่กงจู่นั้นเป็นที่รู้กันทั่วโดยเฉพำะอย่ำงยิ่งคนจำกตำหนักขององค์ชำยเจ็ด
อย่ำงที่ได้เจอกับฤทธิ์เดชขององค์หญิงมู่คนเล็กไม่เว้นแต่ละวัน แต่ถึงอย่ำงนั้นนำงก็ยังไม่เคย
เจอกับตัวสักทีจนกระทั่งวันนี้...
“....ขะ... ข้ำ...” แค่คำว่ำขอโทษยังยำกในยำมนี้
“ชุดของข้ำ!”
มู่เหมยเหรินกงจู่อุทำนขึ้นหลังจำกนำงก้มสำรวจควำมเสียหำยของตนเองแล้วพบว่ำชำยชุด
ของตัวเองนั้นมีรอยเปื้อนน้ำซุปเป็นวงเล็กๆ แววตำของกงจู่พระองค์เล็กเกรี้ยวกรำดขึ้นกว่ำ
เดิมทันที เมื่อเห็นว่ำชุดของพระองค์มีรอยตำหนิแม้มันจะเป็นรอยเล็กๆ ที่สำมำรถจัดกำร
ได้โดยง่ำยก็ตำมแต่ในตอนนี้ไม่ว่ำใครๆ ก็รู้ว่ำไม่ควรจะทำอะไรให้กงจู่อำรมณ์ร้อนคนนี้ขุ่น
เคืองพระรำชหฤทัยแม้แต่คิด...
“เพคะกงจู่”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 313
 ชายาเฉือนคม
“กงจู่เสื้อพระองค์..”
นำงสนองพระโอษฐ์สองคนดูกำลังวุ่นวำยกับกำรสำรวจควำมเสียหำยของฉลองพระองค์
ของนำยตนยิ่งสำรวจยิ่งอุทำนถึงสิ่งที่เห็น ก็ยิ่งกดดันคนที่ทำผิดพลำดมำกขึ้นทุกขณะจิต
สำวใช้ก้นครัวตำหนักเล็กได้แต่นั่งตัวสั่นงันงก ด้วยควำมหวำดกลัวและกังวล แต่ไหนแต่ไร
ก็ไม่มีใครกล้ำแตะต้องกงจู่อยู่แล้ว แล้วตอนนี้นำงกลับชนกงจู่แถมยังทำให้เสื้อผ้ำของกงจู่
เสียหำยอีก หำกพรุ่งนี้หัวนำงยังติดอยู่กับบ่ำก็นับว่ำแปลกแล้ว
“เจ้ำ!!!! เป็นคนของตำหนักไหน” สุรเสียงของกงจู่นั้นไร้ควำมปรำณีโดยสิ้นเชิง
“ข้ำน้อย...” แม้ในตอนนี้นำงก็ยังไม่สำมำรถที่จะเรียบเรียงคำพูดเป็นประโยคยำวๆ ได้เสียที
“มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้!”
ยิ่งได้ยินเสียงกดดันก็ยิ่งทำให้นำงไม่สำมำรถเอ่ยอะไรออกไปได้ น้ำตำของนำงกำนัลสำวไหล
รินอำบสองข้ำงแก้มด้วยรู้ชะตำของตัวเองดี แต่ก่อนที่สถำนกำรณ์จะเลวร้ำยลงนั้นก็มีเสียง
หนึ่งดังขึ้นหยุดควำมรุนแรงของเรื่องลงเสียก่อน
“นำงเป็นคนของข้ำเอง ขออภัยที่นำงเสียมำรยำทต่อกงจู่...”
น้ำเสียงนิ่งสงบของจำงเสียนเฟยดังขึ้น เพื่อหยุดเหตุกำรณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ทันท่วงที
บรรดำนำงกำนัลที่ตำมเสด็จจำงเสียนเฟยนั้น แม้จะแปลกใจแต่ก็ทำได้แค่สงบปำกสงบคำ
เท่ำนั้น ด้วยไม่อยำกให้สิ่งที่นำยของตนกำลังจะทำนั้นต้องเกิดควำมผิดพลำด
“คำรวะจำงเสียนเฟย”
น้ำเสียงของมู่เหมยเหรินกงจู่นั้นไม่สู้ดีนัก นำงกล่ำวคล้ำยกับว่ำเป็นเพียงกำรทักทำยไปตำม
หน้ำที่เท่ำนั้น ซึ่งถึงเป็นเช่นนั้นก็ไม่ได้ทำให้สตรีสูงวัยกว่ำระคำยเคืองใจแต่อย่ำงไร ในสถำน
กำรณ์เช่นนี้ นำงยังถวำยพระพรอยู่ก็ถือว่ำกำรอบรบในวังหลวงไม่สูญเปล่ำแล้ว
“ไม่ทรำบว่ำมู่เหมยเหรินกงจู่มีปัญหำอะไรกับคนของข้ำรึ” จำงเสียนเฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียง
สงบเช่นเคย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 314
 ชายาเฉือนคม
นำงกำนัลก้นครัวที่ได้รับกำรช่วยเหลือนั้นได้แต่เก็บงำควำมสงสัยไว้ในใจอย่ำงเงียบงัน ไม่ใช่
ว่ำนำงจะไม่เคยได้ยินเสียงล่ำลือเรื่องควำมมีน้ำใจของจำงเสียนเฟยแต่้ในสถำนกำรณ์ที่ฝ่ำย
ในกำลังสั่นคลอนเช่นนี้ กำรที่นำงยื่นมือมำช่วยนำงกำนัลจำกตำหนักอื่นนั้น ไม่ว่ำอย่ำงไร
มันก็ดูไม่เข้ำทีเสียเท่ำไหร่
“ข้ำน่ะรึมีปัญหำ คนของจำงเสียนเฟยต่ำงหำกที่เข้ำมำชนข้ำจนทำให้เสื้อผ้ำของข้ำ
เสียหำย ไปหมด”
แม้จะเห็นว่ำเป็นผู้มีตำแหน่งสูงกว่ำ แต่ด้วยควำมเอำแต่ใจของมู่เหมยเหรินกงจู่แล้วก็ไม่อำจ
จะทำให้นำงสำมำรถวำงตัวอย่ำงเหมำะสมได้ คงจะต้องขอบคุณควำมใจเย็นที่มีมำกจนเกินไป
ของจำงเสียนเฟยที่ทำให้สถำนกำรณ์ในครั้งนี้ ไม่เลยเถิดไปจนกลำยเป็นกำรทะเลำะวิวำท
“ถ้ำเช่นนั้นข้ำต้องขออภัยกงจู่แทนคนของข้ำด้วย ส่วนเสื้อผ้ำที่เสียหำยไว้ข้ำจะส่งเบี้ยและ
ของไปชดใช้ให้แทนเพียงเท่ำนี้ จะถือว่ำเป็นคำขอโทษจำกข้ำได้หรือไม่...”
แม้แต่ไฟที่ร้อนเมื่อเจอน้ำเย็นจัดก็ยังลดทอนควำมรุนแรงลงนับอะไรกับแรงอำรมณ์ของคน
กำรใส่อำรมณ์ต่ออีกฝ่ำยที่นิ่งสงบก็เหมือนโยนไม้ขีดไฟลงทะเลสำปไม่ว่ำกี่ครั้งก็ดับไปอย่ำง
ไร้ค่ำ มู่เหมยเหรินกงจู่ได้แต่เก็บงำควำมหงุดหงิดเอำไว้ก่อนจะพยักหน้ำรับอย่ำงเสียไม่ได้
“เรื่องเพียงเท่ำนี้ไม่อำจรบกวนเสียนเฟย ข้ำต้องขอตัวก่อน”
แม้จะกล่ำวเช่นนั้นแต่ท่ำทำงของนำงหำได้เป็นเช่นนั้นไม่ มู่เหมยเหรินกงจู่เดินสะบัดตัวผ่ำน
หน้ำจำงเสียนเฟยไปอย่ำงไม่แสดงถึงควำมเคำรพเช่นเคย กริยำของนำงนั้นแม้จะไม่กระทบ
ต่อควำมนิ่งเฉยของเสียนเฟย หำกแต่ก็กระทบถึงควำมหงุดหงิดของเหล่ำนำงกำนัลที่ตำม
เสด็จได้ไม่น้อย
“เสียนเฟยเพคะ ปล่อยไปแบบนี้จะเสียเกียรติของเสียนเฟยเอำได้นะเพคะ”
“เสียเกียรติงั้นหรือ เกียรติของข้ำมันไม่ใช่เรื่องหนักหนำนักหรอกนะเทียนเอ๋อร์”
จำงเสียนเฟยยังคงตอบอย่ำงนุ่มนวลก่อนจะก้มตัวลงช่วยพยุงนำงกำนัลที่ล้มอยู่ขึ้นมำด้วย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 315
 ชายาเฉือนคม
ควำมเมตตำ เมื่อเห็นเช่นนั้นก็ทำให้สำวก้นครัวผู้โชคร้ำยถึงกับน้ำตำหลั่งรินด้วยควำมซำบซึ้ง
ทันทีปำกของนำงสั่นระริกด้วยควำมกลัวที่ยังค้ำงอยู่ควำมตกใจทำให้นำงไม่อำจจะเอ่ยอะไร
ออกไปได้แม้คำขอบคุณ
“อย่ำร้องไห้เลย” เสียงของจำงเสียนเฟยอบอุ่นอ่อนโยน “คนของตำหนักองค์ชำยหยำงอี้
สินะ ประเดี๋ยวข้ำจะให้คนของข้ำช่วยจัดสำรับให้ใหม่แล้วกัน เจ้ำไปพักผ่อนเถอะ”
ควำมใจดีของจำงเสียนเฟยไม่ใช่แค่ข่ำวลืออีกต่อไปสำหรับนำง นำงกำนัลก้นครัวได้แต่ก้ม
ลงคำนับขอบคุณจำงเสียนเฟยนับครั้งไม่ถ้วนจนลำบำกนำงกำนัลตำมเสด็จต้องเข้ำมำห้ำม
ไว้ก่อนที่นำงจะเอำหัวโขกพื้นวังจนตำยไปเสียก่อน
ตั้งแต่องค์ฮ่องเต้ประกำศเรื่องงำนอภิเษกสมรสนั้นภำยในวังก็เหมือนเกิดสนำมรบย่อมๆ ขึ้น
ในทุกครึ่งชั่วยำม นอกจำกฝ่ำยหน้ำที่จำกโอรสจอมเกี่ยงควำมดีควำมชอบทั้งสำมพระองค์
จะเริ่มทำผลงำนกันให้วุ่นวำยแล้วฝ่ำยในเองก็ไม่น้อยหน้ำเช่นกัน...
จางเสียนเฟยและเหล่านางกานัลตามเสด็จ หอบหีบผ้ำที่ได้รับกำนัลจำกพระสนมตำหนัก
ต่ำงๆ ออกมำเรียงกันก่อนจะเริ่มจดรำยกำรบันทึกข้ำวของต่ำงๆ ที่ได้รับมำเป็นสินน้ำใจ
ในฐำนะที่นำงคือมำรดำขององค์ชำยแปด...
“ตั้งแต่ทรงประกำศเรื่องหวังเฟย ดูเหมือนฝ่ำยในจะวุ่นวำยขึ้นนะเจ้ำคะ” นำงสนองพระโอษฐ์
คนหนึ่งเอ่ยขึ้นท่ำมกลำงควำมเงียบในกำรนับผืนผ้ำ...
“อย่ำงนั้นหรือ” จำงเสียนเฟยตอบรับด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ
มือของนำงไล้ไปตำมผืนผ้ำที่ได้รับมำด้วยควำมเพลิดเพลินกับลวดลำยอันประณีตงดงำม
ของผืนผ้ำโดยพยำยำมจะใส่ใจกับเรื่องวุ่นวำยนอกตำหนักให้น้อยที่สุดเท่ำที่จะทำได้ แต่
ถึงอย่ำงนั้นก็ไม่วำยจะมีเรื่องต่ำงๆ มำรำยงำนเข้ำหูนำงอยู่ดี...
“มู่เหมยเหรินกงจู่ก็หำทำงเบียดเบียนคุณหนูฮัวให้ไม่ต้องสมรสกับองค์ชำยเจ็ดให้จงได้...”
เรื่องนี้สำหรับคนเป็นมำรดำของโอรสที่ชอบพอกับเด็กสำวคนนั้นแล้วก็ถือว่ำเป็นเรื่องที่ดี
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 316
 ชายาเฉือนคม
ทีเดียว หำกตัดองค์ชำยเจ็ดที่ดูเหมือนจะมีทั้งผลงำนและควำมเกี่ยวข้องกับแม่นำงฮัวออกไป
แล้วโอกำสที่โอรสของนำงจะได้หวังเฟยคนใหม่ก็ยิ่งมำกขึ้น...
“องค์หญิงสิบสำมก็พยำยำมจะไปปรนนิบัติองค์ชำยหกไม่เว้นวัน”
“องค์หญิงในไทเฮำคนก่อนก็เข้ำหำองค์ชำยชงหยวน...”
เหล่ำนำงกำนัลแลกข้อมูลกันอย่ำงสนุกปำกโดยลืมไปว่ำมำรดำขององค์ชำยชงหยวนก็นั่ง
ประทับอยู่ไม่ห่ำงด้วย แต่ถึงอย่ำงนั้นน้ำใจที่กว้ำงขวำงรำวกับมหำสมุทรของจำงเสียนเฟย
นั้นก็ทำให้นำงไม่นึกถือโทษอะไร มือเรียวไล้ไปตำมผืนผ้ำสีแดงสดอย่ำงเพลิดเพลิน
เป็นไปอย่ำงที่เหล่ำนำงกำนัลเอ่ย ในตอนนี้ฝ่ำยในเองก็วุ่นวำยไม่แพ้ฝ่ำยหน้ำเสียเท่ำไหร่
เหล่ำองค์หญิงในสนมต่ำงๆ ที่เคยคิดว่ำไม่ว่ำอย่ำงไรตำแหน่งหวังเฟยก็ต้องเป็นของตนนั้น
พอได้รู้ว่ำตำแหน่งที่ตัวเองจับจองไว้กำลังสั่นคลอนด้วยสตรีไม่รู้หัวนอนปลำยเท้ำแล้วก็ย่อม
ทำให้พวกนำงออกมำเคลื่อนไหวกันอย่ำงไม่น้อยหน้ำเช่นกัน
“เห็นว่ำองค์ชำยเจ็ดจะออกเสด็จเยี่ยมฝูซุน อย่ำงนี้ไม่เท่ำกับประกำศว่ำตัวเองมีสิทธิ์
มำกกว่ำรึ...”
คำบอกกล่ำวนี้สำมำรถหยุดมือที่กำลังลูบไล้ผืนผ้ำของจำงเสียนเฟยได้ชะงัก เรื่องกำรเสด็จ
เยือนฝูซุนขององค์ชำยเจ็ดนั้นถือว่ำไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน หำกว่ำเขำไม่ได้ไปเพื่อรำชกำรแล้วล่ะก็
นั่นก็เท่ำกับว่ำเขำกำลังไปแสดงตัวต่อสำธำรณะชนในฐำนะของคนที่กำลังจะอภิเษกสมรส
กับแม่นำงฮัวเป็นแน่
...ไวเหลือเกิน...
“นั่นสินะ...” นำงสนองพระโอษฐ์ที่อยู่ไม่ไกลเอ่ยตอบรับกับสหำยของตน
“วุ่นวำยกันไปเสียทุกฝ่ำย...” จำงเสียนเฟยเอ่ยอย่ำงกลัดกลุ้ม
ในตอนนี้คงเรียกได้ว่ำสมพระทัยองค์ฮ่องเต้แล้วที่โอรสของพระองค์ตั้งใจรับสนองรำชโองกำร
มำกขึ้น แต่จติ ใจมนุษย์นั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หำกยังคงทำกับมันเหมือนเกมกระดำนในวันหนึ่ง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 317
 ชายาเฉือนคม
ก็ไม่รู้ว่ำคนที่ได้รับควำมเจ็บปวดจำกเรื่องนี้จะกลับมำโต้คืนเมื่อไหร่
...ไม่รู้ว่ำวันโต้กลับนั้นจะไวกว่ำวันที่องค์ฮ่องเต้จะเลิกเล่นเกมนี้หรือไม่...
ควำมหนักใจของจำงเสียนเฟยนั้นแสดงออกมำทำงใบหน้ำจนหมด แม้แต่นำงสนองพระโอษฐ์
คนสนิทยังไม่อำจจะเอ่ยให้กำลังใจได้ เพรำะสิ่งที่นำยของตนกำลังทุกข์ใจนั้นล้วนแล้วแต่เป็น
เรื่องที่ไม่สำมำรถแก้ไขได้โดยง่ำยทั้งสิ้น
“เจ้ำเป็นอะไรไปรึ เสียนเฟย”
สรุเสียงหนึ่งที่ตรัสขึ้นนั้นทำให้เหล่ำบรรดำนำงกำนัลทั้งหมดรวมทั้งจำงเสียนเฟยต้องคุกเข่ำ
ลงคำรวะทันที องค์ฮ่องเต้และเหล่ำข้ำรำชบริพำรส่วนพระองค์ที่เสด็จโดยไม่บอกกล่ำวนั้น
สร้ำงควำมแปลกใจให้กับบรรดำคนจำกฝ่ำยในไม่น้อย
“ถวำยพระพรองค์ฮ่องเต้ ขอทรงพระเจริญหมื่นปี” จำงเสียนเฟยเอ่ยถวำยพระพรแผ่วเบำ
แม้จะตกใจแต่นำงก็ยังสำมำรถรักษำกริยำที่พึงปฏิบัติได้อย่ำงไม่ขำดตกบกพร่อง เหล่ำบรรดำ
นำงกำนัลต่ำงก็รีบกุลีกุจอเก็บห่อพับผ้ำและเตรียมพลับพลำประทับให้องค์ฮ่องเต้กันอย่ำง
เร่งรีบจนกลำยเป็นภำพที่น่ำขันไม่น้อย
“ไม่ต้องมำกพิธีหรอก”
องค์ฮ่องเต้เอ่ยพลำงปลดเสื้อคลุมมังกรของตัวเองออกส่งให้ขันทีตำมเสด็จก่อนจะพยักหน้ำ
ให้บรรดำเหล่ำนำงกำนัลและขันทีออกไปข้ำงนอก เพื่อที่พระองค์จะได้ใช้เวลำพักผ่อนกับ
พระชำยำอย่ำงเต็มที่ หลังจำกที่ทรงเหน็ดเหนื่อยจำกรำชกิจมำทั้งวัน
“ข้ำมำเยี่ยมฝ่ำยในเพรำะเห็นกงกงรำยงำนว่ำมีเรื่องวุ่นวำยมำกเหลือเกิน ไม่คิดว่ำแม้แต่เจ้ำ
ก็มีเรื่องทุกข์ใจด้วย”
แม้จะฟังดูเหมือนกำรหยอกล้อแต่ก็เต็มไปด้วยควำมเป็นห่วงสถำนกำรณ์ไม่ใช่น้อย อย่ำงไร
เสียเขำก็เป็นฮ่องเต้คนเหล่ำนี้ก็คือคนของเขำมีหรือเขำจะไม่รู้ควำมเป็นไปในฝ่ำยใน ถ้ำขนำด
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 318
 ชายาเฉือนคม
จำงเสียนเฟยผู้ไม่ยินดียินร้ำยใดๆ ถอนหำยใจด้วยควำมหนักใจแล้วดูท่ำว่ำสถำนกำรณ์ตรงนี้
จะหนักไม่ใช่เล่น
...ขนำดจำงเสียนเฟยยังมีท่ำทีอึดอัด...
องค์ฮ่องเต้เริ่มคำนึงด้วยควำมกังวลมำกขึ้น เขำเลือกที่จะมำตำหนักนี้ก่อนก็เพรำะว่ำจำง
เสียนเฟยนั้น ไม่ใช่คนที่จะอ่อนไหวไปกับสถำนกำรณ์เสียเท่ำไหร่ จึงทำให้เขำเลือกจะเข้ำ
มำตรวจสอบเรื่องจำกตำหนักนี้ก่อนเพื่อให้สำมำรถวำงใจเป็นกลำงได้โดยง่ำย แต่ในตอนนี้
แม้แต่ตำหนักที่น่ำจะสงบที่สุดก็ยังสั่นคลอนแล้ว...
“มิบังอำจรบกวนเพคะ” จำงเสียนเฟยยังคงสงบปำกสงบคำเช่นเคย แต่ท่ำทีของนำงนั้น
เต็มไปด้วยควำมอึดอัดที่ไม่อำจจะเอ่ยออกมำได้
“รบกวนงั้นรึ กำรที่เจ้ำไม่พูดออกมำต่ำงหำกที่กวนใจข้ำอยู่บอกข้ำมำเถอะ”
ผู้ครองบัลลังก์มังกรพยำยำมเกลี้ยกล่อมอยู่ไม่ใช่น้อย ในตอนนี้หำกรู้สถำนกำรณ์ฝ่ำยใน
อย่ำงชัดเจนแล้วก็ไม่แน่ว่ำเขำอำจจะสำมำรถหำทำงจัดกำรกับเรื่องต่ำงๆ ได้ดีขึ้นก็ได้
“ตัวหม่อมชั้นเองหำได้มีปัญหำไม่ แต่...”
กำรที่เสียนเฟยกล่ำวว่ำเป็นเรื่องของผู้อื่นก็เป็นจริงตำมนั้นเพรำะตั้งแต่บัดนั้นจนถึงบัดนี้ก็
ยังไม่มีใครกล้ำเข้ำมำยุ่งกับเรื่องในตำหนักของนำงเสียเท่ำไหร่ มู่เหมยเหรินกงจู่นั้นก็จ้อง
แต่จะจัดกำรกับคนที่จะมำแย่งองค์ชำยเจ็ดของนำง ส่วนมู่ซูเฟยนั้นก็ง่วนอยู่กับกำรหำวิธี
ให้โอรสของตัวเองได้หวังเฟยองค์ใหม่
ในขณะที่สนมอู่ที่ป่วยอยู่แต่ก็จำต้องรับแขกอย่ำงกงจู่ทุกวัน เหล่ำองค์หญิงในหวังองค์อื่นๆ
ก็พำกันไปแสดงตัวต่อฝ่ำยหน้ำมำกกว่ำจะยุ่งกับนำง แล้วอย่ำงนี้จะเรียกว่ำนำงวุ่นวำยได้
อย่ำงไร
“เรื่องเหล่ำนั้นหม่อมชั้นมิควรสอดปำก”
จำงเสียนเฟยตัดสินใจเงียบเอำไว้น่ำจะเป็นกำรดีที่สุดในตอนนี้ แม้ว่ำนำงจะรู้ควำมเป็นไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 319
 ชายาเฉือนคม
มำกแต่ก็ไม่มีควำมจำเป็นใดๆ ที่นำงจะต้องกล่ำวออกไปด้วยตัวนำงเองสักนิด แล้วก็ไม่แน่
ว่ำองค์ฮ่องเต้อำจจะเสด็จไปรับทรำบเรื่องรำวจำกตำหนักอื่นมำแล้วก็ได้ ยิ่งเป็นเช่นนั้น
นำงก็ยิ่งไม่ควรเอ่ยเข้ำไปใหญ่
“ไม่ควรสอดปำกงั้นหรือ...” องค์ฮ่องเต้เลิกคิ้ว “แต่เจ้ำเป็นคนบอกให้ข้ำเลื่อนกำรพิจำรณำ
เรื่องหวังเฟยเองนะ”
องค์ฮ่องเต้ทรงยอกย้อนได้อย่ำงน่ำหงุดหงิดเป็นที่สุด จำงเสียนเฟยได้แต่ก้มหน้ำลงด้วยไม่
อำจแก้ตัว ในตอนนั้นนำงเองก็สอดปำกให้องค์ฮ่องเต้ระงับกำรพิจำรณำเรื่องกำรอภิเษกไป
ก่อนเพียงเพรำะนำงห่วงโอรสของตน แต่นั่นไม่ได้หมำยควำมว่ำนำงจะต้องกำรสอดปำก
เรื่องของผู้อื่นเสียหน่อย
...ก็ไม่ใช่พระองค์หรอกหรือ ทีไ่ ม่ยอมแพ้เด็กสำวคนนั้นจนเรื่องมันวุ่นวำยขนำดนี้...
จำงเสียนเฟยนึกพลำงค้อนควับ มีหรือนำงจะไม่รู้สิ่งที่อยู่ในพระทัยขององค์ฮ่องเต้ในวันนั้น
ก็เป็นเพรำะแม่นำงฮัวหนิงเซียนได้เอ่ยในสิ่งที่ไม่อำจจะปฏิเสธได้ออกมำ สถำนกำรณ์ก็ดู
เหมือนจะไหลลื่นไปด้วยดีแล้ว แต่องค์ฮ่องเต้กลับทรงไม่ยอมแพ้ง่ำยๆ แม้จะเป็นเหตุผล
กำปั้นทุบดินก็ยังคงพยำยำมยกมำจัดกำรกับเด็กคนนั้นจนได้
“...ถึงอย่ำงนั้น” จำงเสียนเฟยเอ่ยอย่ำงอึกอัก
ท่ำทำงอึดอัดและลำบำกใจของพระชำยำทำให้องค์ฮ่องเต้เลือกที่จะหยุดรังแกจำงเสียนเฟย
ต่อ เจ้ำบัลลังก์มังกรทิ้งตัวเอนลงข้ำงหลังเล็กน้อยด้วยควำมผ่อนคลำยเขำทอดสำยตำมอง
พระชำยำที่กำลังมีท่ำทีไม่สู้ดีนักอยู่พักใหญ่ ก่อนจะแจ้งในสิ่งที่ตัวเองคิดไว้แล้ว
“ข้ำก็คิดทบทวนอีกครั้งแล้ว...” องค์ฮ่องเต้เอ่ยขึ้นท่ำมกลำงควำมเงียบ
“งั้นหรือเพคะ..” เสียงของจำงเสียนเฟยมีแววยินดีอยู่ไม่น้อย “แล้ว... เอ่อพระองค์จะ...”
แม้จะอยำกถำมว่ำพระองค์จะพิจำรณำเลือกใครแต่ก็ไม่อำจจะออกปำกได้อย่ำงเต็มที่ แต่
หำกพระองค์เสด็จมำเยือนตำหนักนี้ก็ไม่แน่ว่ำอำจจะเป็นชงหยวนที่ได้รับโอกำสนั้น แม้จะ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 320
 ชายาเฉือนคม
มีแววดีใจแต่ก็ไม่อำจจะแสดงออกได้อย่ำงเต็มที่เพรำะส่วนหนึ่งนำงก็ต้องเผื่อใจไว้สำหรับ
ควำมผิดหวังเช่นกัน...
“ข้ำเห็นว่ำผลงำนองค์ชำยแต่ละองค์ไม่ต่ำงกันมำกนัก...”
แววตำชั่วร้ำยขององค์ฮ่องเต้นั้นไม่อำจจะปฏิเสธได้เลยสักนิด จำงเสียนเฟยเริม่ จะลดควำมดีใจ
ที่คิดว่ำโอรสของตัวเองจะได้รับเลือกลงไปกว่ำห้ำส่วน ใบหน้ำของนำงเฝื่อนขึ้นอย่ำงชัดเจน
“ขนำดข้ำรับสั่งงำนเพิ่มเพื่อวัดฝีมือแล้ว ทุกองค์ก็ยังทำได้ไม่มีขำดตกบกพร่อง...”
คำกล่ำวนั้นไม่อำจจะเรียกใจที่เคยพองฟูด้วยควำมยินดีของพระชำยำกลับมำได้เลยแม้แต่
น้อย ในทำงกลับกันในตอนนี้ต้องเรียกว่ำเพิ่มพูนควำมหนักใจเป็นเท่ำทวีคูณไปเสียด้วยซ้ำ
องค์ฮ่องเต้เพียงแต่ชำยตำมองพระชำยำของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยประโยคสุดท้ำย
ออกมำด้วยสีหน้ำเปรมปรีด์ที่สุดเท่ำที่จะทำได้
“ข้าคงจะต้องปล่อยให้การสมรสนั้นเป็นเรื่องของลิขิตฟ้า...”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 321
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 52 ลู่ทางของฮัวหนิงเซียน

...เจ็บใจที่สุด...
เธอมั่นใจว่ำเธอเหนือกว่ำฮ่องเต้ทุกทำง เธอไม่น่ำจะพลำดได้ ทั้งเหตุผล ทั้งหมดของเธอ
ทั้งหมำกที่เธอเดินไว้ตั้งแต่โดนพบตัวไม่ว่ำอย่ำงไร แผนกำรของเธอก็ไม่มีจุดบอด สิ่งเดียว
ที่เธอขำดก็คืออำนำจแล้วมันก็ดันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอแพ้ในเกมนี้ กำรปกครองแบบกษัตริย์
เป็น สมมติเทพนั้นไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็ไม่อำจจะชนะได้ ก็เธอมันเป็นคนธรรมดำ จะไปสู้ฟ้ำสั่ง
ได้อย่ำงไรเล่ำ
...อย่ำได้คิดว่ำข้ำจะอยู่รอเกี้ยวแปดคนหำมสำมคนโห่อะไรนั่นมำเกยเชียว...
แม้จะอับจนหนทำงแต่กำรยอมแพ้นั้นไม่อยู่ในสำรระบบควำมคิดของเธอ ทั้งสิ้น เธอไม่ใช่
คุณหนูฮัวหนิงเซียนในยุคเฉียนฉินที่จะคิดว่ำกำรแต่งงำนคือเป้ำหมำยสูงสุดในชีวิตและยิ่ง
คว้ำผู้ชำยที่ดีมำแต่งงำนด้วยได้ก็ถือเป็นเกียรติเป็นศรีแก่ตัวเองและครอบครัว ไม่ว่ำอย่ำงไร
เธอที่โตมำในยุคทุนนิยมก็ไม่สำมำรถเข้ำใจและทำใจยอมรับแนวคิดนี้ได้จริงๆ แค่คิดว่ำชีวิต
จะต้องพึ่งพำคนอื่นไปทั้งชีวิตนับจำกนี้จนตำยก็ทำเอำเธอ อึดอัดจนแทบหำยใจไม่ออกแล้ว
แต่ด้วยคำว่ำรำชโองกำรนั้น มันทำให้เรื่องทั้งหมดยุ่งยำกมำกเข้ำไปใหญ่ ขนำดฮัวเฟยอวี่
ที่รักน้องสำวมำกเสียยิ่งกว่ำสิ่งใดในโลก ยังไม่อำจจะหำทำงหลบเลี่ยงรำชโองกำรได้เลย
นับประสำอะไรกับเด็กชำวบ้ำนไม่รู้กฏบัติบ้ำนเมืองอย่ำงเธอกันเล่ำ
...ขัดรำชโองกำรเท่ำกับประหำร...
เด็กสำวพ่นลมออกจำกจมูกอย่ำงแรงจนน้ำในอ่ำงกระเพื่อม กลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ ที่ระเหย
เข้ำมำนั้นไม่ได้ช่วยให้ใจเธอผ่อนคลำยลงเสียเท่ำไหร่ ในหัวของเธอไม่ว่ำอย่ำงไรก็ยังเต็ม
ไปด้วยกำรคิดหำวิธีหลุดออกจำกงำนอภิเษกให้ได้อยู่อย่ำงนั้นเอง
“คุณหนูเจ้ำคะ ใกล้ถึงเวลำแล้วนะเจ้ำคะ”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 322
 ชายาเฉือนคม
เสียงเสี่ยวซีดังขึ้นจำกหน้ำห้องอำบน้ำทำให้เธอจำต้องยันตัวขึ้นจำกอ่ำงน้ำด้วยควำมเกียจ
คร้ำน ส่วนใหญ่คนที่นี่ไม่ค่อยจะแช่น้ำตอนเช้ำเสียเท่ำไหร่ แต่เพรำะว่ำแผลของเธอยังไม่
หำยดีท่ำนหมอหลวงจึงแนะนำให้อยู่ในน้ำอุ่นเพื่อปรับสภำพหยินในร่ำงกำยให้เข้ำที่เธอจึง
จำเป็นต้องแช่น้ำอุ่นวันละสำมเวลำเพื่อบรรเทำอำกำรเจ็บของตัวเอง เด็กสำวคว้ำเสื้อคลุม
ด้วยท่ำทีเฉื่อยชำก่อนจะค่อยๆ เดินเท้ำต่ออย่ำงเชื่องช้ำออกมำพบกับสำวใช้ของตัวเอง
เสี่ยวซีทอดสำยตำมองคุณหนูของนำงด้วยควำมเห็นใจ ใบหน้ำของคุณหนูนั้นไร้รอยยิ้มและ
ร่องรอยสดชื่นตั้งแต่เธอได้พบหน้ำ กำรที่ได้รู้ว่ำคุณหนูยังมีชีวิตอยู่นั้น สำหรับนำงถือเป็น
ข่ำวดีที่สุดในช่วงที่ผ่ำนมำ แต่ข่ำวดีนั้นย่อมไม่มำเพียงลำพังเพรำะคุณหนูของนำงกลับมำ
ที่จวนเมืองฝูซุนพร้อมกับรำชโองกำรแต่งตั้งเป็นหวังเฟยในโอรสขององค์ฮ่องเต้ นั้นมันรำวกับ
กำรหิ้วดำบเสียบคอกลับมำด้วยอย่ำงไรอย่ำงนั้น และนับตั้งแต่วันนั้น นำงก็ไม่เห็นคุณหนู
ของนำงยิ้มหรือหัวเรำะอีกเลย...
“วันนี้ข้ำไม่ออกไปพบคนพวกนั้นได้หรือไม่” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยเสียงอ่อย
“ไม่ได้เจ้ำค่ะ หำกนำยท่ำนกับฮูหยินรู้เข้ำคุณหนูจะโดนทำโทษเอำนะเจ้ำคะ”
เสี่ยวซีพยำยำมเกลี่ยกล่อมคุณหนูของนำงอย่ำงไม่จริงจังนัก นำงเข้ำใจสภำพจิตใจและนิสัย
ของคุณหนูดี คนอย่ำงคุณหนูฮัวหนิงเซียนนั้นในเวลำและสถำนกำรณ์อย่ำงนี้ กำรปั้นหน้ำ
เข้ำรับแขกของบิดำนั้น ดูจะเป็นสิ่งสุดท้ำยที่นำงอยำกทำมำกกว่ำ เพรำะในเวลำปกติหำก
เกิดเรื่องเช่นนี้แล้วป่ำนนี้คุณหนูของนำงคงพยำยำมนั่งหำวิธีหลบเลี่ยงกำรเข้ำเป็นชำยำอยู่
แน่
...แต่กไ็ ม่ใช่ว่ำคุณหนูจะไม่คิด...
สองสำมวันมำนี้คุณหนูของนำงแอบออกคำสั่งลับๆกับลู่เฟยอยู่เป็นประจำ แล้วก็เป็นลู่เฟย
ที่หำยหน้ำออกไปจำกจวนตั้งแต่เช้ำตรู่กว่ำจะกลับก็เลยช่วงเวลำพระอำทิตย์ตกไปแล้ว
แม้จะไม่ได้บอกเล่ำอะไรแต่เสี่ยวซีก็มั่นใจว่ำคุณหนูของนำงกำลังเตรียมแผนกำรบำงอย่ำง
อยูแ่ น่นอน และเธอก็ได้แต่ภำวนำให้แผนนั้นสำเร็จสำหรับสำวใช้แล้วไม่มีอะไรจะมีค่ำไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 323
 ชายาเฉือนคม
มำกกว่ำควำมสุขของเจ้ำนำยหรอก
ฮัวหนิงเซียนในตอนนี้มีสภำพคล้ำยคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่ำไหร่ แม้ว่ำคนจะเต็มบ้ำน
หรือแม้กระทั่งแขกเหรื่อที่มำเยือนมำกมำย แต่นำงกลับไม่ให้ควำมสนใจสักนิดวันๆนำงมักจะ
นั่งเหม่อลอยออกไปข้ำงนอกอยู่ตลอดเวลำ
“...จะต้องมีวิธีอื่นอีก...”
กำรพึมพำกับตัวเองแบบนี้ก็เช่นกัน ดูเหมือนว่ำมันจะเป็นกริยำยำมเผลอของคุณหนูไป
เสียแล้ว สำวใช้ตัวน้อยทรุดตัวลงนั่งข้ำงคุณหนูก่อนจะค่อยๆ บรรจงเกล้ำผมให้กับว่ำที่
หวังเฟยที่กำลังคิดหนีตำแหน่งอย่ำงใจเย็น เครื่องประดับของคุณหนูยำมนี้มีรวมกันมำกกว่ำ
สิบหีบล้วนแล้วแต่มำจำกบรรดำเจ้ำขุนมูลนำยและพวกที่คิดจะผูกมิตรกับว่ำที่หวังเฟยทั้งนั้น
แม้ว่ำคุณหนูของนำงจะไม่ยอมรับตำแหน่งหวังเฟยแต่ว่ำนำงก็ยอมรับของพวกนี้โดยดีไม่มี
เกี่ยงเลยสักชิ้น
แต่ก็มีของบำงอย่ำงที่คุณหนูของนำงไม่ยอมแตะเช่นกัน ของจำพวกเสื้อผ้ำชั้นดีที่ถูกส่งมำ
จำกตำหนักของพระชำยำซูเฟยก็นับเป็นหนึ่งในของที่ไม่ว่ำอย่ำงไร นำงก็ไม่ยอมแตะต้อง
มันเลยสักครั้งรวมถึงชุดเครื่องประดับอย่ำงดีจำกพระชำยำเสียนเฟยด้วย แม้จะเป็นของดี
แต่นำงก็ไม่แตะต้องเลยสักครั้ง แถมยังเอำไปเก็บไว้ในห้องเก็บของอีกห้องหนึ่งให้พ้นสำยตำ
ด้วย
“คุณหนูเจ้ำคะ...” เสี่ยวซีเอ่ยเสียงเบำเมื่อเห็นว่ำคุณหนูของนำงยังเหม่ออยู่
“...”
ไม่ค่อยจะได้ผลเท่ำไหร่จำกกำรเรียกครั้งแรกเพรำะดูเหมือนคุณหนูของนำงจะยังเหม่อลอย
อยู่เช่นเดิม เสี่ยวซีจึงออกเสียงเรียกอีกครั้งเพื่อให้คุณหนูของนำงได้สติ เพื่อจะได้ไปพบกับ
แขกเหรื่อในวันนี้เสียที...
“ช่ำงเป็นคุณหนูที่งดงำมเสียจริง”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 324
 ชายาเฉือนคม
“ถึงว่ำ ท่ำนคหบดีไม่ค่อยจะได้พำออกงำนตอนแรกก็นึกว่ำเป็นเด็กที่ยังไม่ได้รับกำรฝึกฝน
... ที่ไหนได้”
“ท่ำนเว่ยก็พูดจำเข้ำ! หำกมีธิดำงดงำมขนำดนี้มีหรือจะไม่ตั้งใจอบรมให้ ดี”
“กริยำช่ำงเรียบร้อยเหลือเกิน”
ไม่ว่ำจะคำชมเยินยอหรือถ้อยคำองุ่นเปรี้ยวมะนำวหวำนก็ไม่อำจจะทำให้เธออำรมณ์เสียได้
ทั้งสิ้นเพรำะเธอได้ใช้ควำมหงุดหงิดทั้งชีวิตไปลงกับเจ้ำแผ่นดินหัวรั้นไปแล้ว ไม่ว่ำคนพวกนี้
จะพูดจำอย่ำงไรเธอก็ไม่สะทกสะท้ำนหรอก...
วันนี้ก็เหมือนทุกวัน หลังจำกที่เธอกลับมำจำกวังหลวงเข้ำมำอยู่ที่จวนเมืองฝูซุนก็มีข่ำวลือ
หนำหูเรื่องที่เธอกำลังจะได้เป็นหวังเฟยในองค์ชำยสักพระองค์ก็แพร่สะพัดไปทั่วเมืองฝูซุน
ทำให้เหล่ำพ่อค้ำวำณิชและคนใหญ่คนโตต่ำงก็เข้ำมำทำควำมรู้จักกับเธอและคหบดีฮัว มอบ
ของขวัญ อวยพรสร้ำงควำมสนิทสนมเพื่อผลประโยชน์ในอนำคตของตัวเองกัน เป็นกำรใหญ่
...พวกเลียแข้งเลียขำ ก็มีอยู่ทุกยุคนั่นแหละนะ...
“ต้องขอบคุณฮูหยินข้ำที่เอ็นดูนำงเหมือนลูกแท้ๆ” คหบดีฮัวเอ่ยชื่นชมภรรยำพลำงหัวเรำะ
บทคุณพ่อผู้อบอุ่นกับแม่เลี้ยงใจดีถูกนำออกมำแสดงเพื่อสร้ำงให้ภำพของครอบครัวดูสมบูรณ์
ยิ่งขึ้น หำกจะบอกว่ำเรื่องกำรสมรสครั้งนี้ไม่มีคนดีใจเลยก็คงไม่ได้ เพรำะหนึ่งในคนหน้ำใหญ่
ใจโตที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งประมุขของจวนนั้นแสดงสีหน้ำที่บ่งบอกถึงควำมยินดีปรีดำอย่ำงปิด
ไม่มิด
ควำมยินดีของคหบดีฮัวอี้ฉินนั้นมีมำกเสียจนยอมลืมๆ ควำมผิดของเมียและลูกตนรวมถึง
ควำมขำยขี้หน้ำที่ฮัวเหมยซือเคยทำในงำนปักปิ่นของเธอก็ถูกลดโทษลงจนตอนนี้ทุกคนได้
กลับมำอยู่ในบ้ำนกันอย่ำงพร้อมหน้ำเช่นเคยเพื่อสร้ำงภำพของครอบครัวที่อบอุ่นและสมบูรณ์
พร้อม เหมำะสมแก่กำรเป็นพ่อตำขององค์ชำยสักพระองค์ ปฏิเสษไม่ได้จริงๆว่ำเธอรอเวลำ
ที่จะได้ฉีกหน้ำตำเฒ่ำฮัวอย่ำงใจจดใจจ่อแค่ไหน...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 325
 ชายาเฉือนคม
“ต้องดูแลบุตรของคนอื่นด้วย ฮูหยินคงลำบำกแย่” คหบดีสักคนที่มำเยี่ยมเยียนวันนี้เอ่ยขึ้น
ทั้งวำจำและสีหน้ำของคหบดีคนนี้ไม่ว่ำจะดูอย่ำงไรเธอก็ไม่สำมำรถสัมผัสได้ถึงควำมเป็นมิตร
หรือควำมจริงใจเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่มำเพื่อแสดงควำมยินดี หำกแต่ท่ำทีหยิ่งผยองพองขน
ของชำยคนนี้มันช่ำงดูน่ำรังเกียจเป็นยิ่งนัก เขำทำรำวกับว่ำกำลังมำเพื่อดูน้ำหน้ำของหวังเฟย
เสียมำกกว่ำจะเป็นกำรแสดงควำมยินดี
“แหม ก็ไม่ถึงขนำดนั้นหรอกเจ้ำค่ะ หนิงเอ๋อร์เป็นเด็กว่ำง่ำยหัวอ่อน”
ฮัวฮูหยินก็ยังคงรักษำบทบำทของแม่เลี้ยงที่แสนดีได้เป็นอย่ำงดีรำวกับได้รับกำรเข้ำเสนอชื่อ
เป็นแม่ดีเด่นอยู่ตลอดเวลำแต่ถึงอย่ำงนั้นเธอก็ไม่คิดจะกระด้ำงกระเดื่องอะไรตอนนี้หรอก
เธอจะปล่อยให้คนพวกนี้ได้เสพควำมสุขไปสักพักก่อน เมื่อถึงเวลำที่หิมะละลำยแล้วเหลือ
ทิ้งไว้เพียงแต่ควำมว่ำงเปล่ำแล้วเหล่ำคนที่หลงไหลในควำมสวยงำมก็จะได้เรียนรู้ควำมเจ็บ
ปวดเอง
“ฮูหยินช่ำงน่ำชื่นชมยิ่งนัก มำรดำที่มีเมตตำเช่นนี้นับว่ำหำได้ยำกยิ่ง”
...ใช่หำได้ยำกจริงๆ แม่ที่คิดจะถ่วงลูกเลี้ยงตัวเองลงน้ำเนี่ย ต่อให้พลิกทั้งแผ่นดินเฉียนฉิน
ก็คงหำไม่ได้อีกแล้ว...
ควำมเหี้ยมโหดของคนเหล่ำนี้ถูกกลบด้วยภำพสิ่งของรำคำแพง ชำรสเยี่ยม และคำพูดที่
งดงำมที่สำมำรถกล่อมเกลำเหล่ำแขกเหรื่อให้เชื่อในภำพที่เกิดขึ้นได้ จะมีก็แต่ใต้เท้ำหู่ที่นั่ง
อยู่ไม่ห่ำงจำกเก้ำอี้ประธำนนัก ที่มองมำทำงเธอด้วยควำมเป็นห่วงจนเธอไม่อำจจะแสดง
กริยำไม่เหมำะไม่ควรออกไปได้
หำกกล่ำวกันตำมตรงแล้วใต้เท้ำหู่ก็ถือว่ำเป็นคนสำคัญคนหนึ่งในเมืองฝูซุนเช่นกัน และที่
สำคัญไปกว่ำนั้นก็คือเขำเป็นคนที่รู้ถึงปัญญำและนิสัยของเธออย่ำงชัดเจนเสียด้วย...
“คุณหนูฮัว...” ใต้เท้ำหู่เอ่ยขึ้น “อำกำรไม่สบำยของคุณหนูไม่ทรำบว่ำเป็น อย่ำงไรบ้ำง”
คำถำมจำกใต้เท้ำหู่ที่ส่งมำยังเธอนั้นทำให้เธอต้องวำงจอกชำลงเพื่อ ตอบคำถำมนั้น ไม่แปลก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 326
 ชายาเฉือนคม
ที่ใต้เท้ำหู่จะรู้เรื่องนี้ เพรำะกำรที่ฮัวเฟยอวี่ สำมำรถพำคนออกมำตำมหำตัวเธอได้ก็คงจะ
ได้รับควำมช่วยเหลือจำกใต้เท้ำหู่เช่นกัน เด็กสำวยกมือขึ้นคำนับขอบคุณอีกครั้งก่อนจะตอบ
อย่ำงระวังกริยำตำมแบบที่ควรกระทำเมื่ออยู่ต่อหน้ำแขกเหรื่อ
“ขอบคุณใต้เท้ำที่กรุณำไถ่ถำมอำกำรของข้ำน้อยดีขึ้นมำกแล้วขออย่ำได้เป็นห่วง”
เธอไม่รู้ว่ำเรื่องที่เธอถูกลักพำตัวไปนั้นเป็นเรื่องที่รู้กันแพร่หลำยแค่ไหน เธอจึงทำได้แค่ระมัด
ระวังคำตอบให้มำกที่สุด เพรำะตอนนี้ใครเป็นมิตร ใครเป็นศัตรูนั้นไม่สำมำรถจะแยกออก
จำกกันได้โดยง่ำย เพรำะทุกคนไม่ได้ดูอ่ำนออกง่ำยอย่ำงบิดำเธอนี่...
“เช่นนั้นก็ดีแล้ว” เมื่อเห็นว่ำเธอยืนยันเช่นนั้นใต้เท้ำหู่ก็พยักหน้ำรับด้วยควำมยินดี “เช่นนั้น
ก็ขอแสดงควำมยินดีกับคุณหนูเรื่อง... เอ่อ... งำน อภิเษกด้วย”
ถ้อยคำแสดงควำมยินดีนั้นยังแฝงแววตำเป็นห่วงอำทรออกมำไม่น้อย อย่ำงไรเสียใต้เท้ำหู่
ก็เป็นคนที่พบเจอเธอในตอนที่อยู่กับหวังหกและหวังแปดที่ศำลทั้งยังรู้ฤทธิ์ของเธอสำรพัด
คนฉลำดอย่ำงใต้เท้ำย่อมพอจะคำดเดำเรื่องรำวได้บ้ำงอยู่แล้ว เธอจึงไม่แปลกใจเท่ำใดนัก
ที่เขำจะยังไม่แสดงท่ำทีมำกต่อกำรอภิเษกพระรำชทำนครั้งนี้
...ขอแค่ท่ำนไม่ขัดขวำงข้ำ ข้ำก็จะไม่ยุ่งวุ่นวำยให้ท่ำนเสียกระบวนอำชีพท่ำนหรอก...
“ขอบคุณใต้เท้ำหู่” เธอตอบเพียงเท่ำนั้นก่อนจะหลุบตำลงเช่นเดิม
เธอจะพยำยำมทำทุกทำงเท่ำที่เธอจะทำได้เพื่อให้งำนอภิเษกในครั้งนี้ไม่เกิดขึ้น มันไม่ใช่
เพียงแค่เรื่องศักดิ์ศรีแต่มันคือทั้งชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นชีวิตของฮัวหนิงเซียนที่เธอมำ
อำศัยร่ำงของนำงอยู่ หำกจะต้องใช้ชีวิตของนำงไปกับกำรเป็นกันชนหรือเข้ำไปเป็นหมำก
ของเล่นในเกมกำรเมืองแล้วนั้น เธอก็คงจะรู้สึกผิดต่อเจ้ำของร่ำงไม่น้อย...
“จะว่ำไป...คุณหนูที่งดงำมเช่นนี้อภิเษกเป็นหวังเฟยก็ยังนับว่ำน่ำเสียดำยอยู่ไม่น้อย”
คำพูดของคหบดีท่ำนหนึ่งที่ทะลึ่งพรวดขึ้นมำท่ำมกลำงบรรยำกำศรื่นเริงนั้นเรียกสีหน้ำไม่
ค่อยดีนักจำกเจ้ำบ้ำนได้ไม่ยำก ใบหน้ำของฮัวอี้ฉินนั้นเริ่มมีริ้วอำรมณ์ขุ่นเคืองผสมขึ้นมำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 327
 ชายาเฉือนคม
จนเธอเริ่มสังเกตได้ เด็กสำวรีบสะบัดพัดขึ้นมำบังใบหน้ำทันทีเพื่อซ่อนรอยยิ้มสนุกสนำน
เอำไว้ให้ทันท่วงที
...ไม่มีทำงที่ทุกคนจะยินดีกับควำมสำเร็จของคนอื่นเสียหมด...
โลกไม่ได้สวยงำมขนำดนั้นไม่ว่ำจะเป็นยุคเฉียนฉินหรือยุคของเธอก็ตำม ไม่มีทำงที่ทุกคน
จะยินดีกับควำมสำเร็จของผู้อื่นเต็มร้อย อย่ำงน้อยก็ต้องมีควำมริษยำอยู่บ้ำงไม่มำกก็น้อย
คหบดีคนนี้ก็คงเช่นกัน ดูจำกสีหน้ำของเขำตั้งแต่เธอเข้ำมำนั่ง เขำก็มองเธอด้วยสำยตำ
ประเมินรำคำอย่ำงเห็นได้ชัดแม้จะเพียงวูบเดียวแต่สำยตำดูถูกของเขำก็ไม่อำจจะเล็ดลอด
จำกเธอไปได้
...ค่อยสนุกหน่อย...
กำรที่เธอต้องนั่งยิ้มรับแขกของบิดำอย่ำงเดียวมำหลำยวันก็ค่อนข้ำงจะน่ำเบื่อไม่น้อย พอมี
เรื่องควำมอิจฉำริษยำที่ปิดกันไม่มิดมำเป็นงิ้วชูโรงเสียก็ดี ถือว่ำเป็นของหวำนแกล้มน้ำชำ
ที่ไม่เลวทีเดียว เด็กสำวได้แต่เก็บสีหน้ำสนุกสนำนไว้อย่ำงแนบเนียน เพื่อรอดูมโหรสพแก้
เบื่อในครั้งนี้...
“ท่ำนพูดเช่นนั้นหมำยควำมว่ำอย่ำงไร” ฟังจำกน้ำเสียงแล้วไม่ต้องสืบเลยว่ำฮัวอี้ฉินนั้น
หงุดหงิดแค่ไหน
“ขอท่ำนฮัวอย่ำเพิ่งหงุดหงิดใจไป” คหบดีคนนั้นรีบเอ่ยปรำมก่อนจะวำง จอกน้ำชำของ
ตัวเองลงเพื่ออธิบำยสิ่งที่ตนคิดเพิ่มเติม
“ข้ำเพียงแต่เห็นว่ำธิดำของท่ำนงดงำมน่ำรัก หำกได้เข้ำเป็นไฉหนวี่คงจะได้ขึ้นเป็นคนโปรด
ขององค์ฮ่องเต้ได้ไม่ยำก”
ถือเป็นคำพูดที่ฉลำดไม่น้อยสำหรับคนที่โหงวเฮ้งไม่ได้ฉลำดเท่ำไหร่อย่ำงชำยคนนี้ อย่ำงไร
เสีย กำรเป็นพระสนมของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันก็ย่อมมีภำษีกว่ำกำรเข้ำเป็นหวังเฟยในองค์ชำย
ที่ยังไม่แน่ว่ำจะได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้รึเปล่ำอยู่แล้ว อีกทั้งองค์ฮ่องเต้ก็ยังไม่นับว่ำอำยุเยอะแต่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 328
 ชายาเฉือนคม
อย่ำงไร เธอให้มำกสุดก็สี่สิบต้นเท่ำนั้นกำรจะเลือกพระสนมใหม่ขึ้นมำก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
จะว่ำไปเหมือนว่ำธิดำของเสนำบดีสุ่ยเองก็เป็นนำงสนมในวังเช่นกันเพรำะฉะนั้น อำยุอำนำ
ของพวกไฉหนวี่ก็คงจะไม่ห่ำงจำกเธอนัก...
“....” คำพูดของชำยคนนั้นคงทำให้ฮัวอี้ฉินอดจะคิดตำมไม่ได้
ใบหน้ำครุ่นคิดของฮัวอี้ฉินนั้นไม่ผิดไปจำกที่เธอคำดเท่ำไหร่ เท่ำที่เห็นที่รู้จักกันมำฮัวอี้ฉิน
เป็นคนที่มักมำกและอยำกมีอำนำจใหญ่โตเป็นที่สุด ในตอนนี้ระหว่ำงพ่อตำองค์ชำยที่ไม่แน่
ว่ำจะได้เป็นฮ่องเต้ในช่วงอำยุเขำหรือไม่กับตำแหน่งพ่อตำขององค์ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันที่จะ
ได้มำหำกเธอเป็นคนโปรดแล้วล่ะก็...
...ก็อย่ำงว่ำ คนโง่ก็ยังจูงคนโง่กว่ำได้อยู่ดี...
กำรที่ต้องแข่งกับเด็กสำวนับร้อยเพื่อให้องค์ฮ่องเต้เห็นหัวนั้นโอกำสมันยำกเสียยิ่งกว่ำยำก
ในขณะเดียวกันกำรเป็นหวังเฟยในองค์ชำยสักองค์เสียยังจะดีกว่ำ ตำมข้อปฏิบัติแล้วองค์ชำย
หนึ่งพระองค์สำมำรถมีหวังเฟยได้เพียงคนเดียว (แต่จะมีสนมได้อีกตำมจำนวนที่รำชวงศ์กำหนดไว้)
“ธิดำของข้ำเองก็เข้ำเป็นไฉหนวี่เมื่อปีก่อนไม่ทันไรก็ได้เลื่อนเป็นเป่ำหลินแล้ว”
ในที่สุดประโยคอวดลูกก็ออกมำจนได้ ในตอนนี้ทั้งฮัวอี้ฉินและฮูหยินก็ต่ำงแสดงสีหน้ำไม่พอใจ
ออกมำไม่ต่ำงกันนัก เรียกได้ว่ำคหบดีคนนี้นอกจำกจะมำดื่มน้ำชำฟรีแล้วยังมำหยำมหน้ำ
กันตรงๆ ถึงที่บ้ำนอีก ฮัวหนิงเซียนปรำยตำมองฮัวฮูหยินที่ดูพอจะมีปัญญำกว่ำสำมีของตน
เพียงครู่ นำงอยำกรู้เหมือนกันว่ำในเวลำแบบนี้ผู้หญิงคนนี้จะโต้ตอบอย่ำงไร
...ในสถำนกำรณ์ที่ตัวเองกำลังจะกลำยเป็นตัวตลกในสำยตำคนอื่นอย่ำงนี้...
“ต้องยินดีกับท่ำคหบดีเว่ยด้วยกับเรื่องธิดำของท่ำน” ฮัวฮูหยินเอ่ยด้วย สีหน้ำยิ้มแย้มจน
เจ้ำบ้ำนก็ยังรับหน้ำไม่ทัน
อย่ำงที่เธอคำดไว้ไม่ว่ำอย่ำงไรฮัวฮูหยินก็ไม่ยอมตกเป็นตัวตลกของสังคมอยู่แล้ว หำกนำง
ปล่อยให้มีคนมำเอ่ยอวดอ้ำงหรือตัดรำคำคุณค่ำของสิ่งที่นำงมีแล้วย่อมทำให้นำงดูไม่ดีเข้ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 329
 ชายาเฉือนคม
ไปใหญ่ สตรีที่สร้ำงภำพจนเคยชินย่อมเห็นจุดบกพร่องที่ต้องระวังอยู่แล้ว ทีนี้ก็แค่มำดูกัน
ว่ำนำงจะมีฝีมือแค่ไหน...
“ในบรรดำไฉหนวี่นับร้อยก็ยังได้รับเลือกเป็นเป่ำหลิน ก็นับได้ว่ำมีวำสนำไม่ใช่น้อยคำดว่ำ
องค์ไทเฮำคงจะโปรดปรำนธิดำของท่ำนไม่น้อยทีเดียว ...”
เธออยำกจะลุกขึ้นปรบมือให้กับแม่เลี้ยงใจร้ำยเธอเสียตอนนี้ เพรำะว่ำชำยคนนั้นหน้ำเสีย
ไปทันทีที่นำงกล่ำวจบ ถ้ำให้เดำก็คงจะเป็นเรื่องประมำณว่ำธิดำของชำยคนนี้อำจจะได้เลื่อน
ตำแหน่งเพรำะไทเฮำโปรดปรำนมำกกว่ำเพรำะองค์ฮ่องเต้ ไม่แน่ร้ำยไปกว่ำนั้นธิดำองค์นี้
อำจจะยังไม่เคยเข้ำปรนนิบัติองค์ฮ่องเต้สักครั้งเลยก็อำจจะเป็นไปได้ แค่ได้เลื่อนตำแหน่ง
เพรำะเส้นไทเฮำเท่ำนั้น
ต้องยอมรับว่ำเรื่องนินทำในหมู่ผู้หญิงนั้นไม่มีเรื่องใดที่พวกนำงจะไม่รู้กัน จำกที่ฮัวเหมยฟำง
เล่ำควำมสัมพันธ์ของฮ่องเต้กับพระชำยำทั้งสองได้รำวกับใต้เตียงตำหนักเฉียนเล่ยฉินมำ
เองนั้นก็แสดงถึงว่ำสำมแม่ลูกนี้รู้เรื่องในรำชสำนักไม่น้อยเลยทีเดียว
“....”
อำกำรหน้ำชำยำกจะโต้กลับของคหบดีผู้นั้นถือว่ำเป็นอรรถรสให้กับแขกอื่นๆ ในห้องรับรอง
ไม่น้อยเพรำะไม่ใช่แค่เธอที่กำลังกลั้นยิ้มอยู่ตอนนี้ หำกแต่ทั้งใต้เท้ำหู่และเถ้ำแก่คนอื่นๆ ก็
พำกับยกสิ่งของมำปิดบังใบหน้ำ และรอยยิ้มไปตำมๆ กัน...
“ตอนแรกข้ำน้อยก็คิดจะส่งธิดำเข้ำเป็นไฉหนวี่อยู่เหมือนกัน แต่เพรำะไม่ค่อยจะรู้จักใคร
เป็นพิเศษ...”
...ร้าย...
แม่เลี้ยงของนำงยังคงขยี้ประเด็นเดิมอย่ำงต่อเนื่องสีหน้ำที่จืดเจื่อน ของคหบดีคนนั้นทำให้
เธอแอบจะรู้สึกว่ำชำวันนี้รสชำติดีขึ้นไม่น้อยจริงๆ มโหรสพประกอบมื้ออำหำรมันดีเช่นนี้
เอง...
“คุณหนูเจ้ำคะ...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 330
 ชายาเฉือนคม
เสี่ยวซีที่เพิ่งเข้ำมำนั้นกระซิบบำงอย่ำงกับเธอสองสำมคำซึ่งมันเป็นสองสำมคำที่ทำให้เธอ
รู้ทันทีว่ำวันนี้เธอคงต้องเดินออกจำกโรงหนังก่อนเวลำเสียแล้ว ฮัวหนิงเซียนมีสีหน้ำแปร
เปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อย นำงกระพริบตำสองสำมครั้งเพื่อเรียบเรียงแผนในสมอง
...ต้องรีบหน่อย...
เด็กสำวฉวยจังหวะที่คหบดีคนนั้นกำลังจะหำทำงเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อพำตัวเองออกมำจำก
สถำนกำรณ์ในห้องนี้ทันที แม้จะไม่ได้อยำกช่วยชำยคนนั้นให้รอดพ้นจำกข้อครหำที่ธิดำ
ตัวเองใช้เส้นสำยเข้ำไปเป็นเป่ำหลินก็ตำม แต่ตอนนี้เธอจำเป็นจะต้องรีบออกจำกห้องนี้
ให้เร็วที่สุด ร่ำงบำงเอนตัวไปข้ำงหลังก่อนจะแสร้งเซไปมำทำสีหน้ำไม่สู้ดีทันที
“คุณหนู เป็นอะไรไปรึ” คหบดีที่กำลังหำทำงลงให้กับตัวเองรีบโยนลูก มำทำงเธอทันที
“...ข้ำน้อย” ฮัวหนิงเซียนแกล้งเอ่ยเสียงอ่อนก่อนจะเซถลำไปข้ำงหลัง อีกนิด “...ไม่...”
“หนิงเอ๋อร์” คหบดีฮัวร้องเสียงดังด้วยควำมเป็นห่วง ในตอนนี้เธอไม่มีเวลำมำคิดแล้วว่ำ
เขำห่วงจริงหรือไม่ หำกเธอออกจำกห้องนี้ได้ก็เท่ำกับว่ำเรื่องนี้สำเร็จแล้ว
“...ท่ำนพ่อ..ข้ำ..” เด็กสำวเอ่ยอย่ำงอ่อนแรงก่อนจะเอนตัวไปข้ำงหลัง พร้อมกับหลับตำ
ด้วยกริยำคล้ำยคนเป็นลม
“เสี่ยวซี บ่ำวข้ำงนอก พำหนิงเอ๋อร์ไปพักก่อน!!!!” เสียงสั่งกำรที่ดังขึ้นนั้นทำเอำเธอแทบ
กลั้นยิ้มไม่อยู่
...สำเร็จ!!!...
“มันจะดีหรือเจ้ำคะคุณหนู”
เสียงเสี่ยวซีถำมขึ้นขณะที่เธอสองคนกำลังเร่งฝีเท้ำออกมำที่บึงท้ำยเมือง ในตอนนี้ไม่ว่ำมัน
จะดีหรือร้ำยเธอก็ไม่คิดถึงเรื่องนั้นแล้ว เธอเพียงแต่ต้องมำพบกับชำยผู้นี้เท่ำนั้น เพรำะเขำ
คือกุญแจดอกสุดท้ำยที่จะเป็นตัวคนช่วยเหลือเธอในเรื่องนี้ เด็กสำวกระชับผ้ำคลุมหน้ำ
ก่อนจะรีบสำวเท้ำเข้ำไปใกล้ที่หมำยมำกขึ้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 331
 ชายาเฉือนคม
กว่ำจะหลบออกมำจำกจวนและหลบสำยตำคนในเมืองที่ตอนนี้จำหน้ำเธอแม่นเสียยิ่งกว่ำ
หน้ำของกองโจรในประกำศจับนั้นไม่ใช่เรื่องง่ำย ทั้งเธอและเสี่ยวซีต่ำงก็ต้องใช้ผ้ำปิดหน้ำ
ลอบเดินอ้อมไปมำอยู่นำนสองนำนกว่ำจะหำทำงหลีกพ้นจำกสำยตำคนทั้งหมด และเธอก็
คำดหวังให้ควำมพยำยำมครั้งนี้ของเธอคุ้มค่ำ
...โชคดีเหลือเกินที่ช่องทำงลับนั้นยังไม่ปิดลง…
เธอบอกไม่ถูกว่ำเธอดีใจแค่ไหนที่ฟำงเส้นสุดท้ำยยังคงเหลืออยู่ เขำไม่ใช่คนอันตรำยหำก
เทียบกับคนที่เธอกำลังเผชิญหน้ำอยู่ตอนนี้แล้ว บำงทีชำยคนนี้อำจจะปลอดภัยกว่ำก็ได้
เด็กสำวรีบย่ำงเท้ำเข้ำไปในเก๋งท้ำยเมืองริมบึงอย่ำงรวดเร็ว ดวงตำกลมของเด็กสำวกวำด
ตำมองไปทั่ว หำกแต่ก็ยังไม่เจอกับชำยที่เธอต้องกำรพบ
...ไปไหนเนี่ย…
ภำยในเก๋งนั้นอำกำศเย็นพอที่จะทำให้เธอหนำวสั่นได้ ตรงกลำงเก๋งมีชุดน้ำชำหนึ่งชุดที่ยัง
โชยควันร้อนระอุอยู่บ่งบอกว่ำเพิ่งจะมีคนนั่งอยู่ตรงนี้เมื่อไม่นำน เด็กสำวสืบเท้ำเข้ำไปใกล้ๆ
เพื่อมองว่ำของอีกอย่ำงที่วำงอยู่ข้ำงกำน้ำชำนั้นคืออะไร และเมื่อเธอเห็นมันชัดๆ เด็กสำว
ก็ได้แต่หลับตำลงด้วยควำมปลงใจ
...ติดกับเข้ำแล้วสิ...
“เจ้ำนี่ใช้ไม่ได้เลยนะ จะเข้ำพิธีอภิเษกอยู่แล้ว แต่ก็ยังออกมำแอบพบชำยอื่นอยู่ได้…”
เสียงที่คุ้นเคยพร้อมกับกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของเขำทำเอำเธอแทบจะทรุดลงกับพื้น
ทันที เด็กสำวหันไปมองชำยที่ยืนอยู่อีกมุมของเก๋งด้วยสีหน้ำไม่เป็นมิตรนักแววตำของเธอ
ฉำยแววเต็มไปด้วยควำมหงุดหงิดที่ทุกอย่ำงไม่เป็นไปตำมแผน ควำมเจ็บใจที่เธอก้ำวมำ
ตกหลุมเองก็เช่นกัน ...
“ถวายพระพรองค์ชายเจ็ด ไม่คิดว่าท่านจะเสด็จที่นี่…”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 332
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 53 จะสนทนาหรือไม่นั่นเป้นข้าทีกาหนด

“ถวำยพระพรองค์ชำยเจ็ด ไม่คิดว่ำท่ำนจะเสด็จที่น.ี่ ..”

คำถวำยพระพรของเด็กสำวฟังดูห่ำงเหินอย่ำงเห็นได้ชัด แม้ว่ำนำงจะยังปิดหน้ำปิดตำอยู่
ก็ตำม แต่เขำก็พอจะเดำสีหน้ำของนำงได้ นำงคงจะเจ็บใจน่ำดูที่คนที่มำพบนำงในวันนี้
ไม่ใช่สุ่ยเอ้ำเหยียนอย่ำงที่ตั้งใจไว้ ไม่ว่ำจะเมื่อใดเด็กสำวก็ยังคงทำเรื่องคำดไม่ถึงเช่นเคย
“ข้ำก็ไม่คิดว่ำน้องหนิงเซียนจะกล้ำติดต่อกับบัณฑิตสุ่ยในเวลำนี้เช่นกัน”
จำกรำยงำนแล้วนำงเป็นคนเปิดเผยเรื่องกำรค้ำขำยผิดกฎหมำยผ่ำนช่องทำงลับและวิธีกำร
ส่งส่วยผ่ำนคนบอกโมงยำมต่อศำลเมืองฝูซุน ผ่ำนทำงฉินชงหยวนจนช่องทำงนั้นถูกปิดหมด
ทั้งเมือง คิดไม่ถึงว่ำนำงจะกล้ำใช้ช่องทำงเดิมที่นำงเปิดโปงเองเพื่อติดต่อกับบัณฑิตสุ่ยเอ้ำ
เหยียนในวันที่ทุกคนในเมืองรู้ว่ำนำงกำลังจะเข้ำพิธีอภิเษกกับองค์ชำยแห่งรำชวงศ์ฉิน
...จะเรียกว่ำกล้ำหำญ บ้ำบิ่น หรือสิ้นคิดดี...
หำกเป็นชำยอื่นหรือคนที่ไม่ประสงค์ดีมำพบนำงเข้ำในวันนี้เรื่องรำวข่ำวลือเสียหำยของนำง
คงจะพัดกระฉ่อนทั่วเฉียนฉินในชั่วข้ำมคืน นำงอำจจะต้องอำญำฐำนหมิ่นรำชโองกำรด้วย
ซ้ำ ฉินหยำงอี้เพ่งมองใบหน้ำหลังผ้ำคลุมของเด็กสำวตัวป่วนด้วยควำมสงสัยอยู่ครู่ใหญ่
“...”
เด็กสำวไม่เอ่ยสิ่งใดออกมำในหัวของนำงกำลังคำนวณควำมน่ำจะเป็นของเหตุกำรณ์อย่ำง
รวดเร็ว ในตอนนี้ชำยคนนี้รู้เรื่องกำรนัดหมำยของเธอกับสุ่ยเอ้ำเหยียน หลังจำกวันนั้นที่
เขำลักพำตัวเธอออกมำจำกกระท่อมหลังนั้น แน่นอนว่ำเขำกับสุ่ยเอ้ำเหยียนย่อมไม่ใช่
พันธมิตรกันแล้ว และที่แน่นอนไปกว่ำนั้นตั้งแต่ที่เธอเดินหมำกกับเขำไปจนถึงตอนทีเ่ ธอ
เจรจำกับเขำในตำหนัก แม้ว่ำชำยคนนี้จะไม่ใช่ภัยคุกคำมรำชวงศ์เฉียนฉินแต่เขำเป็นภัย
คุกคำมเธอ...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 333
 ชายาเฉือนคม
เสี่ยวซีมองสถำนกำรณ์ตรงหน้ำด้วยสำยตำตื่นตระหนก นำงเตือนแล้ว เตือนอีกว่ำคุณหนู
ไม่สมควรออกมำพบคุณชำยสุ่ยในวันนี้แล้วก็เป็นจริง ดังที่นำงว่ำ ตอนนี้อย่ำงน้อยก็เรียกว่ำ
ถูกคนจับได้แล้วคนหนึ่งแถมคนนั้นยังเป็นองค์ชำยเจ็ดเสียด้วย
เสี่ยวซีที่ไม่รู้ถึงควำมสัมพันธ์ของทั้งสองคนยังคงไม่สำมำรถจัดกำรกับสถำนกำรณ์ตรงหน้ำ
ได้ นำงอยำกจะช่วยคุณหนูของนำงแต่นำงไม่รู้ว่ำนำงควรจะพำคุณหนูของนำงกลับหรือไม่
เมื่อไม่พบกับคุณชำยสุ่ยเอ้ำเหยียนแล้ว... แต่เมื่อครั้งที่คุณหนูหำยไปนั้นชำยคนนี้ก็เป็นหนึ่ง
ในคนที่กระตือรือร้นออกตำมหำคุณหนูของเธอแถมเท่ำที่รู้มำเขำเป็นคนพบคุณหนูของเธอ
เสียด้วย
...อำจจะไม่เป็นอะไรก็ได้...
เสี่ยวซีคิดอย่ำงไม่แน่ใจนัก คุณหนูของนำงมีควำมสัมพันธ์อันดีกับหวังหกและหวังแปดอย่ำง
น้อย หำกองค์ชำยฉินหยำงอี้คิดจะทำอะไรก็ต้องเกรงใจพี่น้องของตนอยู่บ้ำง เมื่อคิดดังนั้น
นำงจึงถอยฉำกออกมำให้คุณหนูของนำงได้สนทนำกับชำยผู้นี้อย่ำงสะดวกใจ
ควำมเงียบเข้ำครอบงำคนทั้งคู่ไว้อย่ำงน่ำอึดอัด สำยตำประเมินของฉินหยำงอี้ กดดันให้
ฮัวหนิงเซียนไม่ต้องกำรที่จะเผชิญหน้ำกับเขำอีกต่อไป แต่หำกถอยกลับตอนนี้นอกจำกจะ
เสียหน้ำแล้วก็ไม่แน่ว่ำอำจจะเป็นฝ่ำยเสียเปรียบในตอนหลัง ไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็ต้องทำให้
แน่ใจว่ำกำรพบเจอกันครั้งนี้ เขำจะไม่หยิบมันไปเป็นอำวุธทิ่มแทงเธอทีหลังเสียก่อน ฮัวหนิง
เซียนปรำยตำมองกระดำนหมำกที่วำงอยูข่ ้ำงกำน้ำชำเพียงครู่ก่อนจะผินตำกลับมำที่บุรุษ
ในชุดสีนวลอีกครั้ง
“เจ้ำชอบหรือไม่ หมำกกระดำนที่ข้ำสั่งทำให้ตำมสัญญำ”
หวังหนุ่มผำยมือไปที่กระดำนหมำกที่ตั้งอยู่ตรงกลำงเก๋ง มันเป็นกระดำนที่ทำจำกไม้เนื้อเบำ
สลักลำยแผนที่อำณำจักรเฉียนฉินไว้เต็มกระดำน ทั้งยังมีกำรเซำะร่องของกระดำนหมำก
ล้อมไว้ โดยไม่ย้อมสีเนื้อไม้ให้สำมำรถดูออกได้โดยง่ำยว่ำเส้นไหนคือแผนที่เส้นไหนคือจุดตัด
ของกระดำนหมำก เม็ดหมำกสองตลับที่วำงอยู่ไม่ห่ำงนั้น ก็ทำจำกไม้เนื้อเบำสองชนิดสี
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 334
 ชายาเฉือนคม
แตกต่ำงกันถูกเรียงอยู่ในตลับหมำกสลักลำยดอกเหมย ประณีตงดงำม
“...”
มันเป็นหมำกกระดำนที่สวยงำมและดูท่ำว่ำจะน้ำหนักเบำสำมำรถยกไปมำได้ตำมที่เขำเคยได้
กล่ำวไว้เมื่อครั้งที่เดินหมำกกันครั้งแรก ของขวัญที่รำวกับตีแสกหน้ำเช่นนี้เขำคิดว่ำเธอจะ
รับมันไว้จริงน่ะหรือ? หรือเขำตั้งใจเพียงยกมันมำเพื่อกวนอำรมณ์เธอเท่ำนั้น...
“เป็นกระดำนหมำกที่สวยงำมมำก” เด็กสำวตอบด้วยน้ำเสียงสำรวม “น่ำเสียดำยที่ข้ำน้อย
ไม่สำมำรถรับไว้ได้...”
ไม่ว่ำเขำจะมำไม้ไหนก็ตำม อย่ำงไรเสียเขำก็ต้องมำเพื่อผลประโยชน์ในกำรขึ้นเป็นไท่จื่อ
ของตัวเองอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องรู้ทันวิธีกำรของชำยคนนี้ทั้งหมดก็ได้ ขอเพียงรู้จุดประสงค์
เธอก็สำมำรถจัดกำรเขำได้แน่นอนอยู่แล้ว
แท้จริงแล้วตำแหน่งไท่จื่อเอย เรื่องรำชบัลลังก์หรือตำแหน่งหวังเฟยอะไรนั่น เธอเองก็ไม่
ใคร่ใส่ใจเสียเท่ำไหร่ หำกแต่หลังจำกที่ชำยคนนี้หยำมเกียรติและรังแกเธออย่ำงรุนแรงใน
วันนั้นเธอสำบำนกับตัวเองไว้แล้ว ไม่ว่ำสิ่งใดที่ฉินหยำงอี้ต้องกำร เธอจะขัดขวำงทั้งหมด
ให้สำสมกับสิ่งที่เขำทำกับเธออย่ำงไร้สิ้นควำมเกรงใจในวันนั้น
“ทำไมจะรับมันไว้ไม่ได้ ข้ำตั้งใจสั่งให้ช่ำงไม้ในวังหลวงทำให้น้องหนิงเซียนเป็นพิเศษ”
ฉินหยำงอี้เอ่ยพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
แม้ว่ำผ้ำปิดหน้ำของนำงจะบดบังใบหน้ำของนำงไว้กว่ำเจ็ดส่วนหำกแต่สำยตำของฮัวหนิง
เซียนที่มองมำนั้น กลับฉำยแววโกรธเกรี้ยวอย่ำงชัดเจน อีกทั้งท่ำทำงระแวดระวังของนำง
ที่มีมำตั้งแต่ย่ำงก้ำวเข้ำมำในเก๋งริมบึงแห่งนี้นั้นบ่งบอกได้ชัดเจนว่ำนำงวำงเขำไว้ใน
ตำแหน่งไหน
...ไม่ว่ำอย่ำงไรเจ้ำก็ยังมองข้ำเป็นศัตรูสินะ...
“ขออภัยหวังเจ็ด ข้ำน้อยขอรับไว้เพียงน้ำใจเท่ำนั้น” ท่ำทีกำรตอบของนำงไม่ได้อ่อนน้อม
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 335
 ชายาเฉือนคม
ตำมคำพูดเลยแม้แต่น้อยแววตำของนำงแข็งกร้ำว ไม่มีแม้แต่กำรค้อมตัวที่แสดงถึงควำม
เคำรพเลยแม้แต่น้อย
“หำกไม่ใช่เจ้ำแล้ว ก็คงไม่มีใครเดินหมำกกระดำนนี้ได้”
ฉินหยำงอี้สืบเท้ำเข้ำไปหำฮัวหนิงเซียนช้ำๆ เจ้ำลูกแมวที่ฝึกยำกตัวนี้ไม่ว่ำจะพบเจอกี่ครั้ง
นำงก็ยังแสดงท่ำทีพยศไม่เลิกรำ แต่ถึงอย่ำงนั้นเขำเองก็โทษใครไม่ได้เป็นเพรำะวันนั้นเขำ
ต้องกำรจะจบปัญหำเรื่องมู่เหมยเหรินกงจู่ด้วย จึงทำให้เขำเผลอมือทำเกินเลยกับนำงไป
ไม่น้อย
“ข้ำสั่งทำมันเพื่อเจ้ำคนเดียวเท่ำนั้น...” เสียงนุ่มกังวำนของเขำก็น่ำฟังอยู่ หำกแต่คงจะไม่
ถูกหูฮัวหนิงเซียนเท่ำใดนัก..
“ทูลองค์ชำยเจ็ด บ่ำวของข้ำนำมว่ำลู่เฟยเองก็เข้ำใจกติกำของหมำกกระดำนเช่นนี้เป็น
อย่ำงดี อีกทั้งตัวขององค์ชำยเองก็ยังเคยเดินหมำกประเภทนี้ กระดำนหมำกนี้คงไม่ใช่สิ่ง
ที่มีแต่ข้ำน้อยเท่ำนั้นที่เล่นได้”
เด็กสำวลอยหน้ำลอยตำตอบดูน่ำตียิ่งนักนำงไม่ได้ซำบซึ้งกับคำพูดที่เขำอุตส่ำห์บอกมันเลย
สักนิด มันคือของเฉพำะทีเ่ ขำสั่งทำมำให้กับนำงและเขำให้นำงเพียงคนเดียวเท่ำนั้น ฉินหยำงอี้
เข้ำใจถึงทิฐขิ องฮัวหนิงเซียน ในเรื่องนี้มำกกว่ำใครเพรำะสำเหตุทั้งหมดมันก็ล้วนมำจำก
พฤติกรรมเขำเองทั้งสิ้น แต่ในเมื่อเขำตั้งใจจะชดใช้คืนให้นำงแล้วอย่ำงน้อยนำงก็น่ำจะรับ
น้ำใจไว้บ้ำง
“น้องหนิงเซียน” ฉินหยำงอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลคล้ำยปลอบเด็ก “เจ้ำยังโกรธเรื่องคืนนั้น
อยู่หรือ..”
คำพูดนั้นไม่ทำให้ฮัวหนิงเซียนประหลำดใจเท่ำไหร่ หำกแต่คนที่ตกใจกลับเป็นเสี่ยวซีที่ยืน
อยู่อีกระยะต่ำงหำกข้ำวของในมือของสำวใช้ขวัญอ่อนร่วงกรำวลงกับพื้นทันที ฮัวหนิงเซียน
หันขวับไปดูอำกำรของเสี่ยวซีทันที โชคดีที่เสี่ยวซีไม่ได้เป็นลม หำกแต่ดวงตำของนำงเบิก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 336
 ชายาเฉือนคม
กว้ำงด้วยควำมตกใจริมฝีปำกอ้ำค้ำงไม่อำจจะเอ่ยอะไรออกมำได้ ฮัวหนิงเซียนไม่แปลกใจ
เลยสักนิดที่เสี่ยวซีจะมีท่ำทีเช่นนั้น ในตอนนี้แค่นำงไม่เป็นลมล้มหงำยไปก็ถือว่ำนำงประคอง
สติได้ดีแล้ว
“เลิกพูดจำชวนให้คนอื่นเข้ำใจผิดเถอะเพคะ” ฮัวหนิงเซียนหันไปบ่นอุบ
ก่อนจะรีบเดินไปหำสำวใช้ของตัวเองเพื่อประคองให้นำงนั่งลงก่อนจะเป็นลมไปหงำยหลัง
ไปจริงๆ ภำพค้อนขวับของฮัวหนิงเซียนทำให้คนที่ถูกโกรธอยู่ใจชื้นขึ้นมำอีกสำมส่วน
อย่ำงน้อยกำรที่นำงยังมีกะใจจะค้อนบ้ำงก็ยังนับว่ำมีทำงที่จะพูดคุยกันได้อยู่สักนิด
หวังหนุ่มที่ใจชื้นขึ้นบ้ำงแล้วมองเด็กสำวที่กำลังประคองสำวใช้ของตนด้วยสำยตำอ่อนลง
อีกนิด ครั้งที่แล้วเขำก็ขู่นำงด้วยเรื่องบ่ำวของนำง ครั้งนี้เขำก็เกือบจะทำสำวใช้ของนำงเป็น
ลมอีก หำกฮัวหนิงเซียนจะโกรธเขำเพิ่มก็คงจะไม่แปลกนัก แต่ควำมอ่อนโยนของนำงที่มี
ต่อบุคคลที่ด้อยศักดิ์กว่ำนั้น นับว่ำเป็นน้ำใจที่งดงำมนัก
...ใช่แล้ว นำงดูจะเมตตำกับคนที่ด้อยศักดิ์กว่ำทุกคน แต่ก็รังแครังคัด คนมีตำแหน่งทุกคน
เช่นกัน...
“ข้ำพูดควำมจริง” แม้จะเป็นคำพูดยียวนหำกแต่เขำไม่ได้ล้อเล่น “คืนนั้น ข้ำทำผิดต่อเจ้ำ
จริงๆ ...ข้ำไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นเช่นนั้น...”
แม้จะพูดยอมรับว่ำตัวเองผิดแต่ก็ยังมิวำยย้ำคำว่ำเรื่องคืนนั้นอีกครั้งจนได้ ชำยคนนี้น่ำจะ
เกิดมำพร้อมพรสวรรค์ในกำรยั่วโมโหคนจริงๆ ฮัวหนิงเซียนปลดผ้ำปิดหน้ำของเสี่ยวซีออก
ให้นำงหำยใจสะดวกขึ้นอีกนิด ก่อนจะเห็นสำยตำตื่นตระหนกของสำวใช้ตัวเองเต็มๆ ตำ
เด็กสำวไม่อำจจะทำอะไรได้มำก นอกจำกสั่นศีรษะปฏิเสธเบำๆ
“แต่ตอนนี้ท่ำนกำลังตั้งใจจะทำให้บ่ำวของข้ำหัวใจวำยตำย..” ฮัวหนิงเซียนหันไปแยกเขี้ยว
ใส่แม้ว่ำใบหน้ำนำงจะอยู่ใต้ผ้ำปิดปำกก็ตำม
“หัวใจวำย?” คำศัพท์ของคนยุคใหม่ไม่อำจจะทำให้องค์ชำยแห่งเฉียนฉินเข้ำใจได้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 337
 ชายาเฉือนคม
“หัวใจหยุดเต้นกะทันหันเนื่องจำก...” ฮัวหนิงเซียนกลอกตำ “ช่ำงเถอะ ท่ำนทำบ่ำวข้ำ
ขวัญเสีย”
เด็กสำวเลือกลดคำกล่ำวหำเป็นคำง่ำยๆ แทน เธอไม่อยำกจะดึงให้กำรสนทนำยืดยำวเกิน
เหตุ อันที่จริงต้องบอกว่ำเธออยำกจบกำรสนทนำนี้แล้วต่ำงหำกถ้ำไม่ติดว่ำเธออำจจะเสีย
เปรียบหลังจำกนี้ เธอคงพำเสี่ยวซี ลิ่วกลับจวนไปแล้ว...
“...เจ้ำดูจะเป็นห่วงบ่ำวของเจ้ำเหลือเกินนะ” ฉินหยำงอี้เอ่ยเรียบๆ ก่อน จะหมุนตัวกลับไป
นั่งที่กระดำนหมำกจุดเดิม ขืนมัวแต่เถียงกับนำงเรื่องบ่ำววันนี้คงจะคุยกันไม่รู้เรื่องเป็นแน่...
“ก็นำงเป็นบ่ำวของข้ำ..”
ฟึบ!
แม้จะไม่ได้คลำดสำยตำแต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่ำมันคืออะไร บำงสิ่งพุ่งออกมำจำกปลำยมือของชำย
ที่เพิ่งจะนั่งลง เข้ำสู่ร่ำงกำยของเสี่ยวซีอย่ำงรวดเร็วก่อนที่นำงจะหมดสติไปทันที ฮัวหนิงเซียน
ตวัดสำยตำกลับไปที่บุรุษที่นั่งอยู่อย่ำงรวดเร็ว
“ท่ำน!!!!” เด็กสำวตวำดเสียงดัง แววตำของนำงตอนนี้ไม่มีควำมปรำนีอีกต่อไป
“นำงแค่สลบไปเท่ำนั้น ถ้ำน้องหนิงเซียนรีบสนทนำกับข้ำให้จบเรื่องเร็วเท่ำไหร่นำงก็จะฟื้น
เร็วเท่ำนั้น”
ถึงแม้จะรู้สึกไม่ดีนักที่ทำลงไปแต่ด้วยสถำนกำรณ์ทำให้เขำไม่มีทำงเลือกมำกนัก ฮัวหนิง
เซียนบีบให้เขำต้องใช้วิธีเผด็จกำรกับนำงอยู่เรื่อย แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นและรู้ตัวว่ำตัวเองได้
ตัดสินใจลงมือทำเอง แต่ทุกครั้งที่เห็นแววตำโกรธขึ้งของนำงก็อดไม่ได้ที่จะเสียควำมมั่นใจ
ในกำรกระทำทุกครั้ง
“...จะมีครั้งไหนบ้ำงที่ท่ำนจะ..” เด็กสำวเอ่ยด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน
นำงกัดฟันกรอดจนมองจำกนอกผ้ำปิดหน้ำก็ยังเห็นกริยำของนำง ทั้งที่ตั้งใจมำตกลงกับ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 338
 ชายาเฉือนคม
นำงดีๆ แต่กลับทำให้นำงโกรธเพิ่มขึ้นอีกจนได้ มือบำงกระชำกผ้ำปิดหน้ำออกอย่ำงรวดเร็ว
ใบหน้ำของนำงฉำยแววน่ำกลัวจนตัวเขำเองก็อดขนลุกไม่ได้ มันไม่ใช่แววข่มขู่อย่ำงตอนที่
นำงขึ้นคร่อมเขำแต่มันเป็นควำมโกรธที่ดูน่ำขนลุกจนตัวเขำเองแทบจะขยับตัวไม่ได้เช่นกัน
ปึ้ง!!
ปิ่นปักผมอันหนึ่งของนำงปักเข้ำที่ข้ำงมือของเขำที่วำงอยู่บนโต๊ะเฉียดไปเพียงเล็กน้อยเท่ำนั้น
เด็กสำวเบิกตำกว้ำงจ้องมองเขำด้วยใบหน้ำเหี้ยมโหดที่เขำไม่เคยและไม่คิดว่ำจะได้เห็นจำก
นำงมำก่อน แววตำของนำงตอนนี้บอกได้ชัดว่ำเขำล้ำเส้นนำงเกินไปแล้ว
“ข้ำไม่แทงโดนมือท่ำนเพรำะรู้ว่ำท่ำนต้องใช้มันทำให้เสี่ยวซีฟื้น...” เสียงของนำงแผ่วเบำ
แต่เต็มไปด้วยแรงอำฆำต
ไม่มีท่ำทีล้อเล่นเอำล่อเอำเถิดอีกต่อไป นำงจะไม่ต่อรองอะไรทั้งนั้นหำกเสี่ยวซียังไม่ฟื้นใน
สำมอึดใจต่อให้ต้องโทษลงอำญำนำงก็จะเอำชีวิตเขำเสียตรงนี้เดี๋ยวนี้ เขำเล่นกับมำรผิดตัว
แล้วหำกว่ำทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจหรือเสียเกียรตินั้น ก็อำจจะยังพอละเว้นได้แต่เขำกล้ำลง
มือกับคนของเธอต่อหน้ำเธอ...
“เดี๋ยวนี้” แววตำและน้ำเสียงของฮัวหนิงเซียนเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
ใจของฉินหยำงอี้แม้จะรัวเร็วแต่ก็เกิดขึ้นจำกควำมตื่นเต้นทั้งสิ้นหำได้เป็นควำมกลัวไม่
เด็กสำวคนนี้ไม่มีพลังปรำณแม้ว่ำจะต้องกำรแค่ไหน นำงก็ไม่อำจจะลงมืออะไรได้อยู่แล้ว
หำกแต่ท่ำทีของนำงต่ำงหำกที่ทำให้สัญชำตญำณของเขำตื่นขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
ทั้งควำมเร็วในกำรลงมือ กำรข่มขู่ สีหน้ำและแววตำของนำงทุกอย่ำงสะท้อนออกมำหมด
ในยำมที่นำงปล่อยให้ควำมโกรธเข้ำมำครอบงำตัวเองจนหมดสิ้น นำงไม่ใช่เพียงจิ้งจอก
เจ้ำเล่ห์อีกแล้วทั้งหมดที่เขำเห็นตอนนี้ หำกนำงพูดว่ำจะสังหำรเขำแล้วไม่ว่ำจะทำงใดเขำ
ก็เชื่อว่ำนำงจะทำให้ได้เชียว...
...ต้องแบบนี้สิ...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 339
 ชายาเฉือนคม
ในสถำนกำรณ์เช่นนี้หวังหนุ่มจอมเจ้ำเล่ห์กลับกระตุกยิ้มขึ้นมำแทน มือของเขำรวบมือทั้ง
สองข้ำงของสตรีที่เผลอรุดเข้ำมำใกล้เข้ำหำกันอย่ำงรวดเร็วก่อนจะออกแรงเพียงวูบเดียว
เพื่อดึงนำงข้ำมฝั่งมำหำเขำ
ร่ำงของคนที่กำลังโมโหปลิวหวือเข้ำสู่อ้อมแขนของชำยหนุ่มอย่ำงรวดเร็ว แต่หำกแค่โดน
รวบมือก็แพ้แล้วนั่นคงจะไม่ใช่ฮัวหนิงเซียนแน่นอน เด็กสำวโถมตัวตำมแรงนำงใช้ปลำยเท้ำ
เตะตลับหมำกกระเด็น เข้ำใบหน้ำของชำยหนุ่ม ก่อนจะโน้มตัวกัดเข้ำที่บ่ำของอีกฝ่ำยเต็ม
แรง จนตัวเองหลุดจำกพันธนำกำร
“...” เด็กสำวบ้วนเลือดที่ได้จำกแผลของศัตรูทิ้งโดยยังไม่เอ่ยอะไรออกมำ
ชำยคนนี้ล้ำเส้นเธอมำกเกินไป หำกไม่จัดกำรให้รู้กันไปในวันนี้ เธอก็คงจะนอนไม่หลับไป
อีกหลำยคืนทีเดียว เด็กสำวหรี่ตำลงก่อนจะขยับนิ้วมือไปมำเพื่อสำรวจสิ่งที่อยู่ในมือของตน
ใบหน้ำของฉินหยำงอี้ตอนนี้แสดงสีหน้ำของคนที่ตื่นเต้นอย่ำงปิดไม่มิด
“เจ้ำควรจะใจเย็นลงหน่อย...” ฉินหยำงอี้เอ่ยเตือน
เขำไม่ได้โกรธที่นำงลงมือกับเขำหำกแต่ประโยคนั้นของเขำคือควำมจริง นำงควรจะใจเย็นลง
อีกหน่อยเพรำะฮัวหนิงเซียนคนที่น่ำกลัวยิ่งกว่ำ คือฮัวหนิงเซียนคนฉลำดที่อยู่ในอำรมณ์ที่
สงบไม่ใช่คนที่เลือดขึ้นหน้ำคนนี้ แม้ว่ำนำงจะอันตรำย แต่ก็ไม่ได้มำกไปกว่ำตอนที่นำงใจ
เย็นเลยสักนิด หำกเป็นนำงในตอนนี้ต่อให้คนโง่อย่ำงเลขำจงก็สำมำรถจัดกำรนำงได้ไม่ยำก
“ท่ำนต่ำงหำกที่ควรใจเย็นลงอีกหน่อย” เด็กสำวตอบพลำงยกยิ้ม
ท่ำทีหมำบ้ำของนำงพลันสงบลงอย่ำงน่ำประหลำดใจ เด็กสำวยกมือขึ้นเสยผมตัวเองเรียบๆ
ก่อนจะเดินไปที่ร่ำงของเสี่ยวซีก่อนจะหมุนนิ้วของตัวเองเลื่อนบำงอย่ำงออกมำจำกใต้แขน
เสื้อนำงอย่ำงรวดเร็ว ตลับขำเล็กๆ ถูกเปิดออกต่อหน้ำต่อตำของฉินหยำงอี้
...ยำสลำยพิษจำกเข็ม...
เด็กสำวป้ำยตัวยำนั้นลงบริเวณต้นคอของสำวใช้ตัวเองที่มีรอยช้ำของเข็มสกัดจุดที่ฝังลงไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 340
 ชายาเฉือนคม
เพียงไม่ถึงอึดใจเสี่ยวซีก็พลันฟื้นขึ้นมำทันที ฮัวหนิงเซียนส่งผ้ำซับเหงื่อให้กับสำวใช้ก่อน
จะหันมำเผชิญหน้ำกับชำยเจ้ำของตลับยำด้วยสีหน้ำและสำยตำท้ำทำยทันที
“ท่ำนควรจะใจเย็นรอให้บ่ำวของข้ำฟึ้นมำเสียก่อนแล้วค่อยคิดจะสนทนำต่อ” เด็กสำวต่อ
ประโยคของตัวเองจนสมบูรณ์
...ดี ทำได้ด.ี ..
นำงฉวยโอกำสตอนโจมตีเขำในกำรลอบหยิบยำออกมำจำกแขนเสื้อเขำ ไม่ว่ำจะกำรคำนวณ
ที่ซ่อนวิธีกำรหลอกล่อ นำงทำในช่วงเวลำเพียงครึ่งลมหำยใจเท่ำนั้น เขำแทบไม่เห็นนำง
ชะงักคิดด้วยซ้ำ ทุกท่ำทำงกำรแสดงออกของนำงล้วนแล้วแต่ทำให้เข้ำคิดว่ำนำงกำลังจะ
เอำเรื่องเขำทั้งนั้น คิดไม่ถึงว่ำนำงจะทำไปเพื่อหลอกล่อขโมยยำไปจำกเขำ
“...”
ควำมนิ่งและสีหน้ำของฉินหยำงอี้ ทำให้เด็กสำวแน่ใจอะไรได้หลำยๆ อย่ำงเลยทีเดียว ฮัว
หนิงเซียนผินหน้ำกลับไปตรวจดูเสี่ยวซีอีกครั้งก่อน จะหันกลับมำเผชิญหน้ำกับชำยที่นำง
กล้ำเรียกว่ำศัตรูได้เต็มปำกอีกครั้ง
“จำกที่เห็น หวังว่ำท่ำนจะรู้แล้วว่ำใครจะเป็นคนกำหนดเรื่องที่จะสนทนำ”
………….
“จะให้จัดกำรตำมเดิมหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
“จัดกำรไปตำมเดิม...”
เสียงสั่งคล้ำยไม่ใคร่ใส่ใจนักดังขึ้นจำกคนที่ปกติจะตั้งใจทำงำนอยู่เสมอ แต่ช่วงนี้ดูเหมือนว่ำ
จะมีอะไรที่วุ่นวำยใจเขำอยู่ไม่น้อยทีเดียว ฉินหำนเฟิงมีสำยตำเหม่อลอย ยำมมองแผนที่
ระยะวำงทัพอย่ำงเห็นได้ชัด ตั้งแต่กลับมำจำกวังหลวงก็ดูเหมือนว่ำองค์ชำยหกจะมีเรื่องให้
ครุ่นคิด อยู่ไม่น้อยจนทั้งแผนกำรเดินทัพกำรขยำยอำณำเขตเป็นไปอย่ำงช้ำจนผิดวิสัย

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 341
 ชายาเฉือนคม
“ทูลองค์ชำย เอ่อ..” เสนำธิกำรทหำรที่ได้รับเลือกเป็นตัวแทนให้มำเสนอแผนกำรเดิน
ลำดตระเวนใหม่วันนี้ได้แต่ลังเลด้วยไม่รู้ว่ำควรจะเอ่ยออกไปดีหรือไม่
“ว่ำมำ” แม้จะไม่อยู่ในอำรมณ์อยำกสนทนำนัก หำกแต่เขำก็ยังคงทำหน้ำที่ได้เช่นเดิม
“ข้ำน้อยมำเสนอแผนกำรลำดตระเวนใหม่พ่ะย่ะค่ะ”
หวังหนุ่มรับกระดำษกำรวำงตำรำงลำดตระเวนมำตรวจดูอย่ำงคร่ำวๆ ก่อนจะส่งมันกลับไป
ให้กับผู้เสนออีกครั้ง สำยตำของหวังหนุ่มไม่เปลี่ยนแปลงไปมำกเท่ำที่ควรนัก จนทำให้คน
เสนอแผนเริ่มจะกังวลว่ำในตอนนี้หวังผู้นี้ยังมีกะจิตกะใจทำหน้ำที่อยู่หรือไม่
“เอ่อ... องค์ชำยจะมิทรงพิจำรณำอีกครั้งหรือพ่ะย่ะค่ะ” แม้จะรู้ว่ำเป็นกำรไม่ควรแต่ผู้น้อย
อย่ำงเสนำธิกำรทัพไม่มีทำงเลือกมำกนัก หำกไม่ย้ำซ้ำก็อำจจะต้องแลกมำด้วยชีวิตทหำร
อีกหลำยรำย
“ตำรำงจะเปลี่ยนวิธีอย่ำงไรผลก็จะเป็นเช่นเดิม ท่ำนใช้คนเดิมในกำรสลับเวรทั้งหมดไม่มี
อะไรเปลี่ยนแปลงนักหรอก” ฉินหำนเฟิงตอบเรียบๆ ด้วยไม่ใคร่สนทนำนัก
แต่ถึงอย่ำงนั้นคำตอบของเขำก็ยังถือว่ำกระจ่ำงชัดและให้ควำมมั่นใจแก่ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชำ
ได้ว่ำตัวของเขำนั้นไม่ได้ลอยลมอย่ำงที่เห็น หวังนักรบยังคงมีสติครบถ้วนในกำรทำงำนทุก
อย่ำงเพียงแต่ในตอนนี้ตัวเขำแค่กำลังครุ่นคิดเรื่องอื่นอย่ำงหนักเท่ำนั้น
“ขอบคุณองค์ชำยที่ชี้แนะ...” เสนำธิกำรทัพค้อมหัวลง “เอ่อ ถ้ำเช่นนั้น ... ข้ำน้อย ขอตัว”
“เชิญ”
ฉินหำนเฟิงเอ่ยตอบอย่ำงไม่ใคร่ใส่ใจมำกนักในตอนนี้เขำไม่มีอำรมณ์จะสนทนำพำทีกับใคร
ทั้งสิ้น อีกไม่กี่วันงำนสถำปนำเฉียนฉินจะเริ่มขึ้นและในงำนนั้นจะมีกำรพระรำชทำนอภิเษก
สมรสแก่โอรสในองค์ฮ่องเต้ เมื่อถึงเวลำนั้นแล้วตัวเขำในตอนนี้เองก็ยังไม่มั่นใจเช่นกันว่ำ
จะเป็นเขำหรือไม่ที่จะได้รับพระรำชทำนนั้น...
...หำกไม่ใช่ข้ำเล่ำ...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 342
 ชายาเฉือนคม
แค่เพียงคิดว่ำฮัวหนิงเซียนจะต้องตกไปอยู่ในมือของคนอื่น เขำก็แทบจะทนไม่ได้แล้ว ทั้ง
ควำมสนิทสนมของนำงกับฉินชงหยวนที่ดูเหมือนเป็นเสี้ยนหนำมตำใจเขำมำตลอด อีกทั้ง
ยังเรื่องที่ฉินหยำงอี้เป็นคนไปช่วยนำงไว้อีก... ทั้งที่ข้ำเจอเจ้ำก่อนใครแท้ๆ หนิงเซียน
เด็กสำวตัวแสบท่ำทำงดื้อรั้นชอบออกไปเล่นซนเป็นนิสัยอย่ำงฮัวหนิงเซียนไม่ว่ำตอนไหน
เมื่อไหร่ก็สำมำรถทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ได้เสมอ ครั้งที่นำงไปเปิดห้องลับของเถ้ำแก่
ตงนำงก็ทำแขนตัวเองเจ็บ ครั้งมำหำหลักฐำนที่ศำลก็ถูกลักพำตัวไปกับพวกโจรขนศพ
ขนำดมำอยู่ที่ค่ำยทหำรกับพี่ชำยของนำงเองก็ยังไม่วำยถูกลักพำตัวไปอีก
แววตำของฉินหำนเฟิงหม่นลงอย่ำงเห็นได้ชัดเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่ผ่ำนมำ ทั้งที่เรื่องมัน
เกิดอยู่ใต้จมูกเขำเองแท้ๆ แต่เขำกลับไม่สำมำรถจะปกป้องนำงจำกอันตรำยจริงๆ ได้สัก
ครั้งเลย..
...หรือข้าจะไม่คู่ควรที่จะดูแลเจ้ากัน...
“เรียนองค์ชำย” เสวี่ยเฟยองครักษ์ประจำตัวของเขำเอ่ยขึ้น
“ว่ำอย่ำงไร”
“มีคนมำขอพบพ่ะย่ะค่ะ” เสวี่ยเฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันเบำฟังดูมีลับลมคมในไม่น้อย
ใครกันจะมำขอพบเขำตอนนี้หำกเป็นคนในค่ำยก็สำมำรถที่จะเข้ำพบเขำได้ทันทีโดยไม่ต้อง
รอให้เสวี่ยเฟยมำแจ้ง ฉินหำนเฟิงขมวดคิ้วเข้ำหำกันเล็กน้อยก่อนจะหันไปหำองครักษ์ของ
ตัวเองก่อนจะเอ่ยถำมด้วยควำมสงสัย
“ใครกัน? “
“บัณฑิตสุ่ยเอ้ำเหยียนพ่ะย่ะค่ะ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 343
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 54 เสี่ยง

บรรยากาศในวังหลวงแห่งเฉียนฉินวันนี้ดูจะคึกครื้นกว่าปกติไม่น้อย
เหล่ำนำงกำนัลและข้ำหลวงฝ่ำยรำชพิธีต่ำงก็ตระเตรียมข้ำวของสำหรับงำนพิธีสถำปนำ
อำณำจักรกันให้วุ่นวำยตั้งแต่เช้ำ เพรำะทุกๆ อย่ำงที่จะเกิดขึ้นในงำนนี้ก็ล้วนแล้วแต่เป็น
กำรแสดงถึงควำมมั่งคั่งและเป็นปึกแผ่นของอำณำจักรเฉียนฉินทั้งสิ้น จะมีสิ่งใดผิดพลำด
ในยำมที่มีแขกเหรื่อมำเยือนไม่ได้เป็นอันขำด
เหล่ำบรรดำฝ่ำยในที่มีกำรแสดงทั้งร่ำยรำและดนตรีในพิธีขอพรก็ล้วนแล้วแต่วนุ่ วำยกับหน้ำที่
ของตัวเองกันทั้งนั้น แต่ถึงแม้จะเหนื่อยเพียงใดทุกคนก็ทำไปด้วยควำมสุขและควำมตั้งใจ
ที่จะแสดงถึงควำมจงรักภักดีต่อแผ่นดินของตนทั้งนั้นจึงทำให้แม้ว่ำบรรยำกำศจะดูวุ่นวำย
หำกแต่ก็ยังแสดงออกถึงควำมสดชื่นไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดและเคร่งครัดมำกจนเกินไป
ทั่วทั้งรำชวังเฉียนฉินถูกประดับประดำด้วยผ้ำมงคลที่ถูกปักทออย่ำงสวยงำมจำกเมืองทำง
ตะวันออก ทุกเสำของโถงใหญ่ประดับด้วยเครื่องปั้นลำยครำมจำกเมืองทำงใต้ และอำหำร
ต้นตำหรับของอำณำจักรเฉียนฉินจำกแต่ละเมืองก็ถูกบรรจุอยู่ในสำรับวันนี้ทั้งหมดด้วย
บรรยำกำศเช่นนี้ดูไปแล้วก็น่ำชื่นใจไม่น้อยสำหรับคนทำงำนหนักมำนำนเพื่อรวมแผ่นดิน
ให้เป็นหนึ่ง หำกแต่วันนี้ก็ยังไม่อำจนับเป็นวันพักได้เพรำะไม่มีงำนเลี้ยงไหนที่ไม่มีจุดประสงค์
พิเศษ...
“ทรงเลือกวิธีนั้นสินะ” ฉวู่กงกงเอ่ยอย่ำงหนักใจ
“เช่นนี้ไม่เท่ำกับว่ำองค์ชำยจำกเมืองอื่นก็มีสิทธิ์เช่นนั้นหรือ...”
“ไหนจะเรื่องพิธีมงคลวันนี้... ข้ำไม่อยำกจะคำดถึงสีหน้ำของพระชำยำเลย”
เหล่ำกงกงได้แต่ปรับทุกข์กันอย่ำงรันทดใจหำกแต่ไม่สำมำรถทำอะไรได้มำกไปกว่ำทำตำม
คำสั่งของผู้เป็นนำยเท่ำนั้น แม้จะรู้ว่ำเป็นเรื่องไม่ค่อยจะถูกต้องเสียเท่ำไหร่แต่ด้วยตำแหน่ง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 344
 ชายาเฉือนคม
แล้วพวกเขำหรือจะกล้ำขัดพระทัยองค์ฮ่องเต้ถึงแม้ว่ำจะต้องทำเรื่องที่ดูคล้ำยผู้ใหญ่รังแก
เด็กก็ต้องทำ...
“...ท่ำนสวี่กงกง ท่ำนคิดว่ำคุณหนูฮัวหนิงเซียนจะยอมรึ” ฉวู่กงกงหันไปคุยกับสหำยของตน
ด้วยเรื่องที่ตัวเขำเองก็คำใจมำตลอด
ฮัวหนิงเซียนจำกที่ได้เห็นในวันนั้นนำงไม่ใช่คนที่จะยอมจำนนต่อเรื่องนี้อยู่แล้ว ขนำดใน
วันนั้นหำกองค์ฮ่องเต้ไม่ทรงใช้อำนำจบีบบังคับแล้ว นำงคงจะหลุดพ้นจำกกำรเข้ำรับกำร
อภิเษกเป็นแน่ นำงไม่ใช่คนโง่ทั้งวิธีกำรวำงหมำกและกำรเดินเกมที่แยบยลของนำงทำเอำ
ทุกคนในห้องโถงวันนั้นตกหลุมกันหมด แล้วเรื่องในวันนี้หำกนำงเกิดไม่ยอมขึ้นมำแล้วล่ะก็
เขำเองก็ไม่อำจจินตนำกำรเลยว่ำสถำนกำรณ์จะแย่แค่ไหน...
“เพรำะเป็นบัญชำขององค์ฮ่องเต้ แม้จะอยำกขัดแค่ไหน...” สวี่กงกงตอบไปตำมเหตุผล
แม้จะไม่คิดเช่นนั้นก็ตำม
หำกแต่ถ้ำกล่ำวกันตำมสัญชำตญำณแล้วเขำไม่คิดเช่นนั้นเลย คนอย่ำงคุณหนูฮัวหนิงเซียน
ไม่มีทำงที่จะเดินตำมแผนของฮ่องเต้แน่ นำงจะต้องเตรียมหำทำงหนีทีไล่ของตัวเองไว้แล้ว
แน่นอนอำจจะตั้งแต่วันที่องค์ฮ่องเต้ปล่อยนำงกลับไปรักษำตัวที่ฝูซุน หรือไม่ก็อำจจะก่อน
หน้ำนั้น...
“ข้ำว่ำอย่ำงไรนำงก็คงจะขัดบัญชำ” เล่ยกงกงเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สู้มั่นใจนัก
“ทำไมกันเล่ำ?”
“ข้ำเคยได้ยินข่ำวลือมำจำกพวกเสนำบดีพูดกันว่ำบุตรของเสนำบดีสุ่ยเป็นคู่หมั้นคู่หมำย
อยู่กับธิดำของคหบดีฮัว หำกนำงมีชำยคนรักแล้วไม่แน่ว่ำนำงอำจจะยอมเสี่ยงทำผิดอำญำ”
ข่ำวเรื่องนี้ทำให้กงกงที่ทำงำนในรำชสำนักเป็นส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้ฟังเรื่องซุบซิบของหมู่ข้ำ
รำชบริพำรได้แต่หันมองหน้ำกันด้วยจนปัญญำ เรื่องนี้นอกจำกจะเป็นกำรบังคับอภิเษกเพื่อ
ดึงเด็กสำวเจ้ำปัญหำเข้ำมำในวังหลวงแล้วยังถือเป็นกำรตัดช่องทำงกำรเสริมอำนำจของ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 345
 ชายาเฉือนคม
เสนำบดีสุ่ยไปในตัว มีหรือองค์ฮ่องเต้จะไม่ได้คำนวณไว้ก่อน
“อย่ำงไรเสียกำรอภิเษกกับโอรสแห่งบัลลังก์มังกรก็ย่อมดีกว่ำสมรสกับบัณฑิตทั่วไป แม้คน
หัวไม่ดีก็ต้องคิดออก อย่ำงไรคหบดีฮัวก็คงจะเลือกให้ธิดำตนเข้ำพิธีอภิเษกอยู่แล้ว...”
สวี่กงกงเอ่ยด้วยซุ่มเสียงไม่มั่นใจขัดกับคำพูดโดยสิ้นเชิง เพรำะจำกที่เจอกับเหตุกำรณ์ใน
วันนั้นแล้วกงกงทั้งสี่ย่อมรู้ดีกว่ำคหบดีฮัวอี้ฉินนั้นไม่ได้มีอิทธิพลหรือส่วนเกี่ยวข้องในกำร
ตัดสินใจครั้งนี้เลยสักนิด เขำมีศักดิ์เป็นแค่บิดำแต่หำกสิทธิ์และกำรตัดสินใจทั้งหมดนั้นดู
ไปแล้วก็เหมือนจะขึ้นกับเด็กสำวเจ้ำปัญหำคนเดียว
“คำดเดำไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้... ไว้ถึงเวลำนั้นแล้วค่อยแก้ปัญหำเอำแล้วกัน” ฉวู่กงกงเอ่ยสรุป
………..
“ท่านกงกงใกล้จะถึงพิธีแจกถุงเงินมงคลแล้ว ขอเชิญตั้งขบวน..”
วันนี้นับเป็นวันที่คึกคักสาหรับชาวเฉียนฉินทุกคนไม่ว่ำจะเป็นพ่อค้ำวำณิช คหบดี เสนำ
ทหำร เจ้ำหน้ำที่ศำล ชำวไร่ชำวนำก็ต่ำงตื่นแต่เช้ำกันด้วยสีหน้ำสดในเบิกบำนต้อนรับงำน
พิธีวันครบรอบกำรสถำปนำอำณำจักรเฉียนฉินที่จะมีขึ้นสำมวันสำมคืนนับจำกนี้
ทุกอย่ำงก็ดูสนุกสนำนดีไม่ว่ำจะเป็นกำรรำยรำของเหล่ำเด็กสำวถุงของขวัญจำกส่วนกลำง
หรือแม้กระทั่งงำนประเพณีในเมืองหลวง เรื่องสนุกสนำนและเป็นมงคลเช่นนี้ย่อมเรียกผู้คน
ที่หลับไหลให้ลุกขึ้นมำตระเตรียมตัวอย่ำงกะปรี้กะเปร่ำได้ไม่ยำก และนั่นก็รวมถึงมนุษย์
ทุนนิยมที่เผลอหลุดมำอยู่ในยุคนี้อย่ำงเธอด้วย...
ฮัวหนิงเซียนถูกปลุกมำตั้งแต่เริ่มเข้ำยำมอิ๋งซี้ (03:00-05:00) เพื่อมำแต่งตัวแต่งหน้ำทำผมโดย
มีแม่เลี้ยงจอมเจ้ำกี้เจ้ำกำรคอยยืนควบคุมสั่งกำรอยูต่ ลอด และนั่นไม่ใช่เพรำะว่ำนำงเกิดจะรัก
หรือห่วงใยลูกเลี้ยงที่เป็นเสี้ยนหนำมตำหัวใจนำงหรอกแต่เป็นเพรำะลูกของนำงไม่อยู่ให้นำง
ดูแลต่ำงหำกผลกรรมนั้นก็เลยมำตกอยู่ที่เธออย่ำงช่วยไม่ได้
ฮัวเหมยฟำงธิดำคนโตผู้มีควำมสำมำรถด้ำนกำรดีดพิณได้รับเลือก(โดยเหล่ำคหบดีด้วยกันเอง)
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 346
 ชายาเฉือนคม
ให้เข้ำร่วมกำรแสดงพิณกับบรรดำนำงสนมชั้นต้นของวังหลวงจึงทำให้นำงต้องลุกออกจำก
ที่นอนตั้งแต่ยำมทิ่วซี้ (01:00-03:00) เพื่อเข้ำเมืองหลวงไปร่วมแต่งกำยกับบรรดำนำงสนมเหล่ำนั้น
ซึ่งกำรแสดงจริงจะเริ่มประมำณยำมอิ้วซี้(17:00-19:00)
“สีมุขก็ต้องใช้กับผ้ำคำดที่เป็นผ้ำเนื้อเบำสีกลีบเหมยกุ้ย เจ้ำต้องเอำผ้ำสีกลีบเหมยกุ้ยไว้
ข้ำงล่ำงแล้วค่อยสวมผ้ำตัวนอกทับ”
ฮัวฮูหยินออกคำสั่งกับสำวใช้อีกคนที่กำลังจับผ้ำตัวในให้เข้ำชุดแต่นำงดันหยิบผ้ำวำงเรียง
กันผิดลำดับ ฮัวหนิงเซียนที่อยู่ในภำวะกึ่งหลับกึ่งตื่นนั้นไม่อำจจะช่วยถกเถียงแทนใครได้
เพรำะในยำมนี้แค่พยุงหนังตำตัวเองก็ถือว่ำเป็นงำนยำกแล้ว เธอกระพริบตำช้ำๆ บ่งบอก
ถึงควำมง่วงสุดขีด...
“หนิงเซียนยืนดีๆ อย่ำโงนเงนไปมำ แค่นี้ก็ยังอดทนไม่ได้หรือไร!!” แม่เลี้ยงสุดโหดหั้นมำดุ
เธออีกจนได้
“พี่ๆ ของเจ้ำทั้งต้องซ้อมแสดงทั้งต้องตื่นไปแต่งกำยแต่เช้ำพวกนำงยังทำได้เลย ข้ำไม่เข้ำใจ
จริงๆ ว่ำทำไมฮ่องเต้ถึงเลือกเด็กชั้นต่ำอย่ำงเจ้ำเข้ำไปเป็นหวังเฟยกัน”
คำดูถูกของนำงก็ต้องยอมรับว่ำนำงได้กล่ำวถูกแล้ว เพรำะนอกจำกฮัวเหมยฟำงได้รับเลือก
ให้แสดงดนตรีในวังหลวงแล้วฮัวเหมยซือก็ไม่น้อยหน้ำได้รบั เลือกให้เป็นผู้ร่ำยรำขอพรเทพเจ้ำ
แห่งสำยฝนกับบรรดำสตรีในเมืองฝูซุน ได้ข่ำวเล่ำมำว่ำมีเพียงเด็กสำวไม่กี่สิบคนเท่ำนั้นจำก
แต่ละเมืองที่ได้เป็นตัวแทนสำวบริสุทธิ์ผู้เข้ำร่วมกำรบูชำเทพเซียนธิดำทั้งสองนั้นถือว่ำได้
เป็นหน้ำเป็นตำทำชื่อเสียงให้กับตระกูลฮัวไม่น้อย ต่ำงจำกเธอที่ไม่มีควำมสำมำรถด้ำนกำร
แสดงอะไรสักอย่ำง
...ไม่สิ! เธอก็ออกจะแสดงเก่งและเธอก็เตรียมกำรแสดงสำหรับวันนี้ไว้แล้วด้วย...
“นี่เจ้ำน่ะ รัดตรงเอวให้แน่นอีกนิดจะได้เก็บผ้ำด้ำนหลังให้เข้ำที่” นำงชี้นิ้วออกคำสั่งกับ
บรรดำสำวใช้ที่มำช่วยเธอแต่งกำยอย่ำงแข็งขันด้วยเหตุผลที่ว่ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 347
 ชายาเฉือนคม
...เจ้ำคือคนที่จะได้รับเลือกเป็นหวังเฟย หำกแต่งกำยทุเรศทุรังไปแล้วคนอื่นจะครหำเอำ
ได้ว่ำหมิ่นพระเกียรติขององค์ฮ่องเต้...
หำกไม่ใช่เพื่อรักษำหน้ำแล้วแม่เลี้ยงนำงนี้ก็คงไม่ใคร่จะมำแต่งกำยให้เสี้ยนหนำมตำใจเท่ำไหร่
หรอก แต่ก็เพรำะอย่ำงนี้จึงทำให้เธอเห็นสังคมของพวกเจ้ำขุนมูลนำยในยุคเฉียนฉินชัดขึ้น
อีกนิด หำกเพื่อรักษำหน้ำแล้วไม่ว่ำอย่ำงไรก็ต้องทำเต็มที่หำกเป็นยุคเธอก็เรียกว่ำเสียเงิน
ไม่ว่ำเสียหน้ำไม่ได้
ควำมสิ้นเปลืองนั้นเริ่มตั้งแต่กำรสั่งตัดชุดใหม่ไปจนถึงกำรเลือกเกวียนที่จะใช้เดินทำงจำก
เมืองฝูซุนไปถึงเมืองหลวงใหม่เพื่อไม่ให้น้อยหน้ำคหบดีคนอื่นๆ เรื่องกำรใช้เงินในครอบครัว
ครั้งนี้ค่อนข้ำงจะสร้ำงควำมแปลกใจให้กับเธอไม่น้อยคนพวกนี้ทำตัวเหมือนคำงคกที่พยำยำม
พองตัวให้ใหญ่เท่ำวัวมันไร้ประโยชน์และอำจจะทำให้ตำยได้ในภำยหลังเพรำะไม่ว่ำอย่ำงไร
พื้นฐำนชีวิตของพวกเธอตอนนี้หำกเทียบกับควำมหรูหรำในวังหลวงแล้วก็ยังนับได้ว่ำห่ำง
ชั้นมำก
...เหมือนเอำชีวิตข้ำรำชกำรชั้นผู้ใหญ่ระดับจังหวัดไปเปรียบเทียบกับเงินของมหำเศรษฐี
อสังหำริมทรัพย์อเมริกำ...
“เสี่ยวซี!” ฮัวฮูหยินหันไปเรียกสำวใช้ของเธอมำใกล้ๆ “เจ้ำมำดูนี่สิ แม้ปิ่นของคุณชำยใหญ่
กับคุณชำยรองดูพอดีกับนำงแล้ว แต่หำกติดไปแค่สองชิ้นมันอำจจะน้อยหน้ำคุณหนูจวน
อื่นได้... ไปเลือกมำเพิ่มอีกสักสำมสี่อันสิ”
ตอนนี้แม่เลี้ยงของเธอเหมือนพวกคุณแม่ที่กำลังทะเลำะอวดลูกของตัวเองกับป้ำข้ำงบ้ำน
ไม่มีผิด ฮัวหนิงเซียนได้แต่นั่งให้เหล่ำบรรดำสำวใช้ช่วยกันแต่งกำยให้ด้วยควำมเบื่อหน่ำย
เวลำแต่ละวินำทีช่ำงผ่ำนไปช้ำเหลือเกินเธออยำกจะให้เวลำเดินเร็วกว่ำนี้อีกสักนิด พำเธอ
ข้ำมไปช่วงกลำงงำนให้เร็วขึ้นอีกสักหน่อยเพรำะเธอเริ่มจะอดรนทนไม่ไหวกับกำรรอคอย
เรื่องสนุกในวันนี้แล้ว
“เป็นสำมชิ้นนี้นะเจ้ำคะ”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 348
 ชายาเฉือนคม
เสี่ยวซีหยิบปิ่นอีกสองสำมอันมำจัดวำงรวมกันอย่ำงสวยงำมให้ฮัวฮูหยินตรวจดูอีกครั้ง อีก
เรื่องที่เธอได้เรียนรู้จำกงำนนี้ก็คือจำนวนและรำคำรวมถึงควำมสวยงำมของปิ่นประดับผมนั้น
ล้วนแล้วแต่เป็นเครื่องบ่งบอกบำรมีของสตรีทั้งสิ้นเรียกได้ว่ำยิ่งมำกยิ่งอลังกำรแค่ไหนก็ยิ่ง
แสดงถึงฐำนะมำกเท่ำนั้น เพรำะฉะนั้นเธอจึงต้องเตรียมตัวเตรียมหัวรับควำมหนักของเครื่อง
ประดับในวันนี้เอำไว้ให้ดีเช่นกัน
จะว่ำไปกำรที่คนในยุคนี้มีรสนิยมชื่นชอบของหรูหรำฟู่ฟ่ำก็แสดงออกถึงควำมสงบในบ้ำนเมือง
พอสมควร เพรำะหำกบ้ำนเมืองอยู่ในยุคข้ำวยำกหมำกแพงหรือยุคสงครำมก็คงจะไม่มีใคร
นิยมกับสิ่งฟุ่มเฟือยเช่นนี้เป็นแน่ ไม่แน่ว่ำกำรปกครองแบบกษัตริย์นั้นอำจจะนำพำควำม
สงบมำสู่บ้ำนเมืองอย่ำงที่ใครบำงคนเคยกล่ำวอ้ำงไว้ก็ได้ แต่ถึงจะถูกอย่ำงนั้นเธอก็ยังไม่
อยำกจะยอมรับอยู่ดี...
“ดี เจ้ำรีบจัดกำรทำผมนำงเสีย ประเดี๋ยวจะเข้ำเมืองหลวงสำย..”
เสี่ยวซีพยักหน้ำรับก่อนจะเข้ำมำช่วยเธอจัดแต่งผมอย่ำงรวดเร็ว ใบหน้ำและสำยตำของเสี่ยวซี
นั้นบ่งบอกถึงควำมกังวลอย่ำงชัดเจน นำงไม่ได้กังวลเรื่องกำรแต่งกำยหรือข้อปฏิบัติยำมเข้ำวัง
อย่ำงเช่นเด็กรับใช้คนอื่นกังวล หำกแต่นำงกำลังกังวลเรื่องที่จะเกิดขึ้นในวันนี้ต่ำงหำก...
ในวันนั้นคุณหนูของนำงมีเรื่องกับองค์ชำยเจ็ดอย่ำงรุนแรง กำรใช้คำว่ำอย่ำงรุนแรงนั้นไม่
ถือว่ำเกินจริงนักเพรำะตอนนำงฟื้นขึ้นมำเสื้อผ้ำของคุณหนูก็เต็มไปด้วยรอยยับอีกทั้งองค์
ชำยเจ็ดยังมีบำดแผลอีก แม้จะยังไม่รู้ว่ำเหตุกำรณ์นั้นเกิดขึ้นได้อย่ำงไรและคุณหนูของนำง
ทำอะไรลงไปบ้ำงแต่บทสนทนำหลังจำกนั้นก็ทำให้นำงอึดอัดไม่ใช่น้อย
“จากที่เห็น หวังว่าท่านจะรู้แล้วว่าใครจะเป็นคนก้าหนดเรื่องที่จะสนทนา”
คุณหนูของนางเอ่ยอย่างเยือกเย็นจนท้าให้นางอดจะสังหรณ์ไม่ดีไม่ได้ จากที่รู้มานั้นองค์
ชายเจ็ดก็มีศักดิ์ที่สามารถจะนับเป็นพี่ชายของคุณหนูได้ทั้งยังเป็นคนที่ช่วยเหลือคุณหนู
จากเหล่าโจร แต่ท้าไมความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้กลับไม่ลงรอยกันเสียเล่า...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 349
 ชายาเฉือนคม
“น้องหนิงเซียน ท้าให้ร่างกายของเชื้อพระวงศ์บาดเจ็บนับเป็นอาญาหนัก” เสียงกังวานของ
องค์ชายเจ็ดเองก็มีแววข่มขู่ไม่น้อย เป็นไปอย่างที่คิดคุณหนูของนางเป็นคนสร้างแผลจริงๆ
“หากท่านกล้าฟ้องข้าน้อยย่อมยินดีรับอาญา” คุณหนูยกยิ้มสบายใจ “สตรีที่ท้าผิดอาญา
คงจะไม่คู่ควรเป็นหวังเฟย องค์ชายทรงเดาไม่ถูกแน่ๆว่าข้าน้อยอยากต้องอาญาขนาดไหน...”
แต่ละค้าพูดที่ออกมาจากปากของคุณหนูนั้นไม่ว่าครั้งไหนก็ท้าให้นางอยากจะเป็นลมเสีย
เหลือเกิน อาญาโทษที่เกี่ยวกับราชวงศ์นั้นไม่ใช่อาญาล้อเล่นขนาดนางไม่ค่อยจะรู้กฎบัติ
กฎหมายนางยังรู้เลยว่าโทษเบื้องต้นนั้นคือประหาร ส่วนโทษต่อมาก็คือจะประหารย้อนไป
กีล่ ้าดับขั้นตระกูลเท่านั้น
“...น้องหนิงเซียนก็รู้อยู่แก่ใจว่าข้าไม่อาจจะท้าร้ายเจ้าได้”
ค้าพูดที่หวานหูขององค์ชายเจ็ดนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ดูไม่เข้าหูของคุณหนูนางเลยสักนิด คุณหนู
ยกยิ้มเรื่อยๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปหาองค์ชายด้วยท่าทีสงบเช่นเคยหากแต่สีหน้าแบบนั้น
ของคุณหนู นางเห็นมาหลายครั้งแล้วและก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะมีเรื่องดีๆ ตามมาสักครั้ง
“นับเป็นพระกรุณายิ่ง... แล้วหวังเจ็ดผู้มีพระกรุณาล้นฟ้านั้นจะช่วยกรุณาเล่าให้ข้าน้อยฟัง
ได้หรือไม่ว่าท่านรู้เรื่องช่องทางที่ก้าแพงของจวนข้าน้อยได้อย่างไร” ค้าถามที่คาใจถูกถาม
ออกไปตรงๆ
“หึห”ึ รอยยิ้มขององค์ชายเจ็ดนั้นไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ดูมีเสน่ห์เสียเหลือเกิน สมกับที่คนล่้าลือ
กันว่ารูปลักษณ์ดั่งเทพเซียน “ไม่มีเรื่องใดที่เจ้ากระท้าแล้วข้าจะไม่รู้น้องหนิงเซียน”
ค้าพูดขององค์ชายเจ็ดท้าเอาคุณหนูของนางก้ามือแน่น แม้ว่านางจะหันหลังอยู่ตอนนี้แต่
เสี่ยวซีก็พอจะเดาสีหน้าของคุณหนูนางได้แน่นอน บรรยากาศในเก๋งริมบึงยามนี้คงไม่อาจ
จะเรียกว่าสงบได้อีกต่อไป เสี่ยวซีได้แต่ก้มหน้าลงเงียบๆ เพราะด้วยปัญญาอย่างนางคงไม่
อาจจะช่วยอะไรคุณหนูได้
...หากลู่เฟยอยู่ก็คงจะดี...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 350
 ชายาเฉือนคม
“งั้นหรือ...” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยเสียงเบา “ทรงใส่ใจประชาชนดีจริงๆ เพคะ”
น้้าเสียงประชดประชันนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่านางไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นรอยยิ้ม
ขององค์ชายเจ็ดที่บาดเจ็บกลับกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ท้าให้
คุณหนูของนางประสาทเสียได้ทันที แต่นั่นยังถือว่าน้อยหากเทียบกับประโยคถัดไปแล้ว...
“นับเป็นค้าชมที่ดีทีเดียวแต่ข้าคงไม่อาจจะรับไว้ได้ทั้งหมด เพราะแท้จริงแล้วช่วงนี้ข้าใส่ใจ
แต่เรื่องของน้องหนิงเซียนเท่านั้น...” ชายหนุ่มหยุดวาจาตัวเองไปชั่วครึ่งลมหายใจก่อนจะ
เอ่ยสิ่งที่ราวกับสาปคุณหนูของนางให้ตายทั้งเป็น
“โดยเฉพาะเรื่องที่เจ้าติดต่อกับท่านโอหยางต้าเหลียน”
...คนโง่ยังรู้ว่าแผนแตกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นคุณหนูของนางก็ยังไม่ยอมยกเลิกแผนการ
วันนี้...
มือของเสี่ยวซีขณะที่ปักปิ่นและจัดทรงผมนั้นสั่นกว่ำปกติแต่ก็ไม่สั่นจนสังเกตได้ ฮัวฮูหยิน
เมื่อเห็นว่ำไม่มีอะไรต้องจัดกำรแล้วจึงสั่งกำรเสี่ยวซีอีกสองสำมคำเพื่อเป็นกำรกำชับไม่ให้
มีอะไรผิดพลำด ก่อนจะเดินออกไปเพื่อเตรียมตัวเองให้พร้อมกับกำรเดินทำงเข้ำวังหลวง
อีกครั้ง
“คุณหนูเจ้ำคะ...” เสี่ยวซีเอ่ยขึ้นด้วยควำมอึดอัด “เรื่องวันนี้...ข้ำว่ำ...”
ฮัวหนิงเซียนรู้ดีว่ำบ่ำวคนสนิทของเธอกำลังจะพูดอะไรออกมำ นำงใช้นิ้วแตะริมฝีปำกเป็น
เชิงให้เงียบไว้หน้ำต่ำงมีหูประตูมีช่องไม่ว่ำอย่ำงไรก็ต้องระวังไว้ก่อนถึงแม้ว่ำจะมีบำงคนรู้
แล้วก็ตำม...
“ไว้ใจข้ำเถอะน่ำ” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยเมื่อปิ่นปักผมอันสุดท้ำยเข้ำที่
ถึงแม้จะกล่ำวเช่นนั้นแต่ตัวเธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่ำแผนกำรในวันนี้จะสำเร็จ หำกนับเพียง
แผนของเธอแล้วคนรักเกียรติของตัวเองและไม่ยอมเสียหน้ำอย่ำงองค์ฮ่องเต้อย่ำงไรเสียก็
ยอมจำนน แต่ชำยคนนั้นดันรู้เรื่องที่เธอติดต่อกับท่ำนโอหยำงแล้ว...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 351
 ชายาเฉือนคม
“โดยเฉพาะเรื่องที่เจ้าติดต่อกับท่านโอหยางต้าเหลียน”
ชื่อนั้นหยุดการต่อต้านของเธอได้อย่างชะงักถ้อยค้าของเขาดูจากสีหน้าแล้วก็รู้ได้ทันทีว่า
เขาไม่ได้ล้อเล่น ฮัวหนิงเซียนขมวดคิ้วโดยไม่ทันรู้ตัวใบหน้าของนางเคร่งเครียดขึ้นทันที
นีไ่ ม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว หากชายคนนี้รู้เรื่องของโอหยางต้าเหลียน แถมยังสามารถดักทาง
การพบเจอคนตระกูลสุ่ยของเธออีกต่างหาก
...เช่นนี้ไม่เท่ากับว่าแผนการของเธอล่มไปหมดแล้วหรอกหรือ...
“แล้วอย่างไร” แต่ถึงอย่างนั้นฮัวหนิงเซียนก็เลือกที่จะไม่เผยความกังวลของตัวเองออกไป
เด็กสาวซ่อนใบหน้าเคร่งเครียดของตัวเองเอาไว้ใต้หน้ากากของฮัวหนิงเซียนผู้ไม่ยี่หระกับ
อะไรทั้งสิ้นอีกครั้ง เด็กสาวกระพริบตาช้าๆ มองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าราวกับ
ว่าเป็นเรื่องธรรมดาจนท้าให้ฉินหยางอี้เองเริ่มแสดงอาการแปลกใจออกมาแทน
“แผนของน้องหนิงเซียนฉลาดมาก...” เขาเอ่ยชมทั้งพยายามสังเกตสีหน้าของฮัวหนิงเซียน
ไปด้วย
“องค์ชายกล่าวเกินไปแล้ว...” ฮัวหนิงเซียนก้มหน้าลงพลางยกยิ้มอ่อนขณะช้อนตาขึ้น
“ไม่สักนิด วิธีการของน้องหนิงเซียนนั้นฉลาดยิ่งนัก ข้ามั่นใจว่าแผนของเจ้าจะต้องส้าเร็จ”
การที่ชายคนนี้เอ่ยเช่นนั้นมันก็ดูจะแปลกอยู่เพราะอย่างไรเสียเขาก็เป็นคนของวังหลวง
การจะมาเห็นด้วยกับแผนการของเธอนั้นฟังอย่างไรก็ไม่เข้าท่าเอาเสียเลย องค์ชายจอม
สับปลับยอดนักตลบตะแลงแถมยังเอาแต่ได้อย่างสุดๆ คนนี้น่ะหรือจะเห็นด้วยกับแผนของ
เธอนอกเสียจากว่าเขาจะได้ประโยชน์จากแผนของเธอด้วย หากไม่ใช่เรื่องได้ผลประโยชน์
แล้วก็แสดงว่าเขาอาจจะหาทางแก้ล้าแผนของเธอได้แล้ว
“องค์ชายเจ็ดกล่าวเกินไปจริงๆ เพคะ” ฮัวหนิงเซียนเลือกจะวางหมากหลอกล่อแม้จะยัง
ไม่มั่นใจมากก็ตาม

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 352
 ชายาเฉือนคม
“เพราะหากองค์ชายทราบเพียงแค่การติดต่อของข้าน้อยกับท่านโองหยางเพียงเท่านั้น...”
เด็กสาวเว้นวรรคพอให้ชายตรงหน้าได้หยุดคิดตาม “ก็ถือว่ายังเร็วไปที่จะชมเพคะ”
รอยยิ้มที่จงใจแสดงว่ามีเลศนัยของฮัวหนิงเซียนถูกยกมาเป็นหน้ากากบดบังความกังวลทันที
กฏของการเล่น Poker นั้นไม่ว่าอย่างไรคนเป็นนักพนันก็ไม่มีวันที่จะลืมเป็นแน่
...ใบหน้าต้องนิ่งเข้าไว้แม้ว่าจะถือไพ่ขี้ในมือก็สามารถพลิกมาชนะได้...
ใบหน้าเคลือบแคลงของฉินหยางอี้ในวันนั้น บ่งบอกได้ว่ำกำรหลอกล่อของเธอสำเร็จมำได้
สักสำมส่วนอยู่ ที่เหลือก็แค่รอให้เขำเชื่อว่ำเธอยังมีแผนอื่นซ่อนอยู่อีกแล้วล่อให้เขำเปลี่ยน
ใจกับเรื่องที่จะทำเสีย แม้เขำไม่ได้บอกว่ำเขำจะทำอะไรต่อก็ตำมอันที่จริงเขำไม่แม้แต่จะ
แสดงท่ำทีต่อต้ำนแผนของเธอด้วยซ้ำ แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังวำงใจไม่ได้ ฉินหยำงอี้ก็เปรียบ
เหมือนลูกระเบิดจับควำมสั่นไหวไม่รู้ว่ำอะไรจะไปกระตุ้นชนวนได้บ้ำง
“หนิงเอ๋อร์ เจ้ำสวยมำก” เสียงหนึ่งดังขึ้นจำกอีกฝั่งของม่ำนเรียกสติของเธอให้กลับคืนมำ
ได้ทันที
ฮัวเฟยอวี่ในชุดข้ำรำชกำรสีดำสนิทเดินเข้ำมำหำเธอก่อนจะมองสำรวจเธอด้วยสีหน้ำและ
แววตำชื่นชมอย่ำงชัดเจน ฮัวหนิงเซียนยกยิ้มก่อนจะย่อตัวทำควำมเคำรพพี่ชำยของตนด้วย
กริยำอ่อนช้อยเช่นเคย ชีวิตของฮัวหนิงเซียนตัวจริงนั้นมีฮัวเฟยอวี่และฮัวเฟยเทียนเป็นดั่ง
หยำดน้ำประโลมใจจึงทำให้ตัวเองเธอก็อดจะรู้สึกผูกพันกับคนทั้งสองไปด้วยไม่ได้
“น้องเล็กของพี่งดงำมจริงๆ หำกพี่ใหญ่ได้เห็นจะต้องชื่นใจมำกแน่นอน” ฮัวเฟยอวี่ยังคง
เอ่ยชมไม่หยุดปำก
วันนี้ลู่หรง... ไม่ใช่สิ ฮัวเฟยอวี่เองก็ดูดีมำกเช่นกันเขำอยู่ในชุดที่ดูเต็มยศมำกกว่ำชุดปฏิบัติ
งำนปกติ อำจจะเป็นเพรำะวันนี้ เขำจะต้องไปนั่งรวมกับพวกผู้ตรวจกำรในงำนฉลองด้วย
เลยทำให้ต้องแต่งกำยด้วยเครื่องแบบที่เต็มที่กว่ำเวลำปฏิบัติงำน และนั่นก็แปลว่ำเขำอำจจะ
ไม่ได้มำนั่งรวมกับครอบครัวเหมือนคนอื่นหำกเป็นเช่นนี้ก็น่ำกลัวว่ำฮัวเฟยเทียนอำจจะต้อง
นั่งที่ของพวกแม่ทัพทหำรด้วย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 353
 ชายาเฉือนคม
“ท่ำนพี่รอง วันนี้ท่ำนพี่จะไปนั่งกับเจ้ำหน้ำที่ศำลหรือเจ้ำคะ” เด็กสำวเอ่ยถำม
“ใช่ วันนี้พี่จะต้องไปอยู่กับท่ำนใต้เท้ำหู่ในฐำนะเจ้ำหน้ำที่ศำล” ฮัวเฟยอวี่หันมำตอบด้วย
สำยตำอ่อนโยน
“แต่ไม่ต้องห่วง พี่จะไปส่งเจ้ำจนถึงวังหลวงแล้วจะนั่งอยู่กับเจ้ำจนกว่ำจะจบพิธีแจกถุงมงคล
ในยำมเช้ำเลย”
คำพูดนั้นไม่ช่วยให้เธอสบำยใจขึ้นเสียเท่ำไหร่หำกแต่เธอก็ยังยิ้มรับไปเช่นนั้น พิธีแจกจ่ำย
ถุงมงคลในยำมเช้ำนั้นเป็นพิธีสำหรับประชำชนเฉียนฉินพิธีแรกที่จะได้เห็นทั้งประชำชนทั่วไป
เรื่อยไปจนถึงเชื้อพระวงศ์ แต่พิธีที่เธอเล็งเอำไว้นั้นคือพิธีบวงสรวงฟ้ำต่ำงหำกซึ่งกว่ำจะถึง
พิธีนั้นจะมีกำรรับแขกบ้ำนแขกเมืองก่อนเมื่อถึงตอนนั้นเธอคงถูกจับแยกกับพวกพี่ชำยและ
บิดำแล้ว
คนเจ้ำแผนกำรอย่ำงฮ่องเต้คงจะคิดแยกเธอออกจำกคนในครอบครัวเพื่อตัดกำลังเธอ แต่
เขำคิดผิดแล้วยิ่งเธอแยกออกจำกครอบครัวต่ำงหำก มันก็จะยิ่งสะดวกกับเธอมำกขึ้น
ต่ำงหำก...
“ถ้ำเช่นนั้นพี่ใหญ่เองก็..” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยถำมย้ำซ้ำอีกครั้ง
“พี่ใหญ่เป็นถึงแม่ทัพปรำบกบฎไม่ว่ำอย่ำงไรก็ต้องไปนั่งรวมกับบรรดำแม่ทัพอยู่แล้ว”
ฮัวเฟยอวี่อธิบำยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
ในควำมเป็นจริงแล้วคนเป็นพี่ที่รับรู้สถำนกำรณ์ทุกอย่ำงตั้งแต่แรกอย่ำงเขำมีหรือจะไม่เป็น
ห่วงน้องสำวที่จะต้องนั่งแยกกัน เขำทั้งเป็นห่วงทั้งกังวล และเจ็บใจที่สุดที่เรื่องรำวต่ำงๆ
จะต้องเป็นไปเช่นนี้ อีกไม่กี่ชั่วยำมน้องเล็กที่เปรียบดั่งดวงใจของเขำก็จะถูกประกำศขึ้น
เป็นหวังเฟยต่อหน้ำสำธำรณะชน และจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่มีข่ำวออกมำเลยสักนิดว่ำคนที่จะ
ได้เชยชมน้องสำวของเขำนั้นจะเป็นชำยคนใด
แต่จะเป็นใครเขำก็ไม่ชอบใจทั้งนั้นหวังหกเองก็เข้ำมำยุ่งกับน้องสำวเขำมำกหำกแต่ก็ยังไม่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 354
 ชายาเฉือนคม
สำมำรถจะช่วยเหลืออะไรน้องสำวเขำได้สักครั้งในยำมที่นำงมีอันตรำย หวังแปดยิ่งร้ำยหนัก
เพรำะเรื่องต่ำงๆ ที่ฮัวหนิงเซียนต้องเข้ำไปพัวพันทุกวันนี้ก็ล้วนแล้วแต่มีสำเหตุมำจำกชำย
คนนี้ทั้งนั้น หำกเป็นหวังเจ็ดเขำเองก็ยังไม่อำจจะวำงใจได้แม้จะไม่รู้ว่ำเพรำะอะไรก็ตำมแต่
ด้วยสัญชำตญำณแล้วไม่ว่ำอย่ำงไรชำยคนนี้ก็ไม่น่ำไว้ใจ
“ท่ำนพี่รอง” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยทักเมื่อเห็นว่ำพี่รองของเธอนิ่งไปนำน
“อะไรรึ?” ฮัวเฟยอวี่หันมำมองน้องสำวตัวเองที่กำลังช้อนตำมองเขำอยู่
“ท่ำนพี่จะนั่งเกวียนไปกับน้องใช่หรือไม่เจ้ำคะ?”
“จริงสิ เดี๋ยวพี่ไปดูเรื่องเกวียนให้ก่อนแล้วกัน น้องเล็กแต่งตัวเสร็จแล้วค่อยตำมออกไป
แล้วกัน” ฮัวเฟยอวี่เอ่ยก่อนจะเดินออกไป
จิตใจของพี่ชำยที่ทั้งเป็นห่วงเจ็บใจและหดหู่นั้นเธอรับรู้ได้เป็นอย่ำงดี คนที่ทำได้แค่เพียง
มองคนที่รักตกอยู่ในสถำนกำรณ์ลำบำกโดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลยนั้น เผลอๆ อำจจะ
เจ็บปวดกว่ำคนที่ต้องเผชิญสถำนกำรณ์ลำบำกเสียอีก คนที่รักเธอจริงๆ อย่ำงฮัวเฟยอวี่
และฮัวเฟยเทียนนั้นย่อมเข้ำใจดีว่ำกำรอภิเษกครั้งนี้ไม่ใช่โอกำสแต่เป็นยำพิษ...
“คุณชำยดูกังวลนะเจ้ำคะ” เสี่ยวซีพูดขึ้นขณะพยุงคุณหนูของนำงลุกขึ้นพลำงจัดแจง
เสื้อผ้ำให้เรียบร้อย
เสี่ยวซีเองก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ทุกข์ใจไปพร้อมกับเธอ ในสถำนกำรณ์ที่ยำกลำบำกเช่นนี้ฮัวหนิง
เซียนเองก็ยังมีคนที่ไว้ใจได้อยู่เคียงข้ำงเสมอนั้นจะนับว่ำนำงเป็นคนโชคดีก็คงจะไม่ผิดนัก
ควำมอบอุ่นที่ได้รับทำให้คลื่นควำมกังวลในจิตใจของเธอสงบลงไม่น้อย
“ก็เป็นธรรมดำ” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยด้วยท่ำทีที่สงบกว่ำเดิม “แต่อีกไม่นำนหรอก...”
องค์ฮ่องเต้โอรสสวรรค์ที่จนบัดนี้ยังไม่สำมำรถจะวำงใจกับโอรสของตัวเองได้ องค์ชำย
สับปลับจอมเจ้ำเล่ห์ที่ต้องกำรบัลลังก์จนต้องมำยืมมือเด็กผู้หญิง พวกงูพิษที่ทำได้ดีที่สุด

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 355
 ชายาเฉือนคม
แค่ลอบกัด คนพวกนี้น่ะหรือริอ่ำนจะมำจัดกำรกับเธอ บัญชำของโอรสสวรรค์งั้นหรือ?
เดี๋ยวก็จะได้รู้กันไปว่ำระหว่ำงโอรสสวรรค์กับสวรรค์แล้วใครมันจะแน่กว่ำกัน
...มาลองรู้จักพ่อท่านกันหน่อยเป็นไงฮ่องเต้...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 356
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 55 เหตุผลของฮัวหนิงเซียน

พิธีโปรยถุงเงินมงคลในยามเช้านั้นถือเป็นการเริ่มต้นของทุกพิธีในวันเฉลิมฉลองการ
สถาปนาอาณาจักรเฉียนฉิน
โดยองค์ฮ่องเต้จะเสด็จนำขบวนพระชำยำบรรดำหวังทุกพระองค์พระสนมรวมถึงข้ำรำช
บริพำรออกไปแจกจ่ำยถุงเงินมงคลให้กับประชำชนที่มำรอเข้ำเฝ้ำในบริเวณงำนพิธีของ
เมืองหลวงเพื่อเป็นถุงขวัญสิริมงคลให้กับประชำกรเฉียนฉินกันอย่ำงถ้วนหน้ำ
เพรำะฉะนั้นตั้งแต่เช้ำจึงมีประชำชนจำกทั่วอำณำจักรเดินทำงเข้ำมำในเมืองหลวงกันเพื่อ
มำรับถุงมงคลกันอย่ำงเนืองแน่น กำรได้รับเงินก้นถุงจำกกษัตริย์นั้นเป็นเรื่องกำรซื้อใจล้วนๆ
ไม่ใช่เรื่องพิธีกำรทำงควำมเชื่ออะไรหรอก
ให้จิตใจของประชำชนที่ได้ใกล้ชิดได้รู้สึกว่ำชนชั้นปกครองยังเผื่อแผ่ควำมเมตตำมำถึงตัวเอง
นั้นต่ำงหำกที่เป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของพิธีนี้ไม่ใช่กำรเริ่มต้นด้วยเงินที่ผ่ำนมือองค์ฮ่องเต้
แล้วชีวิตจะร่ำรวยเสียหน่อย
...ถ้ำเป็นคนขี้เกียจแล้วต่อให้รับเงินจำกมือฮก ลก ซิ่ว ก็จนอยู่ดีนั่นแหละ...
แต่จะว่ำไปก็ถือว่ำฉลำดไม่น้อยกำรเพิ่มควำมจงรักภักดีของประชำชนต่อองค์กษัตริย์ด้วย
เงินลงทุนเพียงไม่เท่ำไหร่นั้นนับว่ำคุ้มค่ำไม่ใช่น้อย ซึ่งผลตอบรับนั้นดูจำกใบหน้ำของเหล่ำ
ประชำชนที่มำรอรับแล้วก็เป็นตัวบ่งชี้ที่ชัดเจนอยู่
ฮัวหนิงเซียนที่นั่งรวมอยู่ในกลุ่มของเหล่ำบุตรข้ำรำชบริพำรนั่งเฝ้ำมองพิธีผ่ำนไปด้วยสีหน้ำ
เหนื่อยหน่ำย เธอจำต้องมำนั่งอยู่กับเหล่ำธิดำของคหบดีที่ไม่ได้มีสำระกำรพูดคุยอะไรมำก
ไปกว่ำเสื้อผ้ำ เครื่องประดับ ดนตรีและผู้ชำย สตรีในยุคนี้ไม่ได้มีเรื่องสนทนำที่น่ำสนใจมำก
มำยไปกว่ำนั้น พวกนำงไม่รู้เรื่องเศรษฐกิจ แอปพลิเคชันใหม่ๆ ในโทรศัพท์ เมนูใหม่ในร้ำน
กำแฟ เดินทำงท่องเที่ยวต่ำงประเทศหรือกำรสร้ำงธุรกิจของตัวเอง ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เธอ
ไม่มีเรื่องจะไปคุยกับพวกนำงเสียเท่ำไหร่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 357
 ชายาเฉือนคม
...Life purpose และ life style ต่ำงกันโดยสิ้นเชิง...
“ข้ำได้ยินมำว่ำคุณชำยเซี่ยนั้นฝีมือพิณไม่น้อยหน้ำใครในเมืองฉำงซุน”
“เช่นนั้นหรือ... ชำยเล่นดนตรีปรำชญ์ว่ำจิตใจอ่อนโยน”
อันนี้คือสำยพวกชอบนักดนตรี ซึ่งแน่นอนว่ำพวกนำงก็จะชอบชำยที่เล่นดนตรีขับบทกวีได้
อย่ำงงดงำมหำกเป็นสมัยเธอก็คงจะเรียกได้ว่ำเป็นแฟนคลับ แต่ว่ำในยุคนี้มีควำมก้ำวไปไกล
กว่ำนั้นคือพวกนำงไม่ได้ติดตำมแค่ผลงำนเพลงหรือตำมซื้องำนกวีเท่ำนั้น พวกนำงมักจะนัด
แม่สื่อแม่ชักให้จัดงำนดูตัวให้นำงกับคุณชำยเหล่ำนั้นด้วยสำหรับเธอแล้วเธอจัดสตรีพวกนี้
ไว้ในกลุ่มสตรีหัวก้ำวหน้ำ รู้จักแล้วชอบแล้วก็รุกเลยไม่ต้องมำท่ำมำกรีรออะไรมำกมำยนัก
“ท่ำนแม่ทัพฮัวดูสง่ำงำมจริงๆ”
“ช่ำงองอำจยิ่งนัก”
สตรีกลุ่มนี้คือสำยชอบนักกีฬำและผู้นำ แฟนเกิร์ลของบรรดำแม่ทัพและเหล่ำนำยทหำร
แถวหน้ำที่นั่งอยู่ปะรำพิธีถัดไปและสตรีกลุ่มนี้ก็เป็นกลุ่มที่ช่ำงจ้อมำกที่สุดเสียด้วยเพรำะ
ตั้งแต่เธอเข้ำมำนั่งจนถึงบัดนี้ยังไม่ได้ยินพวกนำงหยุดปำกเลยแม้แต่อึดใจเดียว พวกนำง
เล่นไล่ชื่นชมตั้งแต่แม่ทัพหัวแถวไปยันทหำรแถวถัดไปอีกสำมแถว... ถ้ำมีเวลำมำกกว่ำนี้
คิดว่ำคงจะชมไปจนถึงหมอทหำรและนำยพลฝั่งเสบียง
“คุณหนูเจ้ำคะ ทำนช้ำๆ หน่อยเจ้ำค่ะ”
เสี่ยวซีหันมำกระซิบเตือนเธอเมื่อเห็นว่ำขนมหวำนแกล้มน้ำชำของเธอกำลังจะหมดเป็นจำน
ที่สอง จะให้ทำอย่ำงไรเล่ำในเมื่อเธอหิวเสียขนำดนี้งำนเลี้ยงวันนี้กว่ำจะจัดต้อนรับก็ล่วงเข้ำ
ยำมสำยแล้ว เธอที่ต้องตื่นมำแต่งกำยตั้งแต่เช้ำก็ย่อมต้องหิวเป็นธรรมดำแล้วไหนจะเป็น
เพรำะเธอไม่มีเพื่อนคุยด้วยอีก แล้วอย่ำงนี้จะให้เธอนั่งปำกว่ำอมน้ำลำยไปเรื่อยๆ หรือไร..
“รู้แล้วน่ำ” ฮัวหนิงเซียนบ่นอุบ

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 358
 ชายาเฉือนคม
เธอไม่รู้จักใครในที่นี้เลยแม้แต่คนเดียว (แม้ว่ำจะไม่ได้อยำกรู้จักนักก็ตำม) แต่เธอก็รับรู้ได้ถึง
ควำมไม่เป็นมิตรจำกพวกนำงที่ส่งมำให้เธอตั้งแต่เธอย่ำงเท้ำเข้ำมำในปะรำพิธีนี้ สำยตำของ
พวกนำงนั้นรำวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอก่อนจะเริ่มเปิดประเด็นนินทำเธอกันซึ่งหน้ำโดย
ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำว่ำเธอจะรับรู้หรือไม่...
“นั่นน่ะหรือว่ำที่หวังเฟยที่ว่ำ..”
“ไม่เห็นจะงดงำมเสียเท่ำไหร่ ข่ำวลือกล่ำวรำวกับว่ำเป็นเทพเซียนลงมำจุติ”
“นั่นสิ คงเพรำะเป็นน้องสำวของแม่ทัพปรำบกบฏเสียกระมัง”
“เพรำะเป็นธิดำคหบดีต่ำงหำก”
“เรื่องของวำสนำสินะ...”
แต่จะให้เธอมำนั่งใส่ใจคำนินทำพวกนี้น่ะหรือ ฝันไปเถอะวันนี้เธอมีเรื่องสำคัญกว่ำนั้นต้อง
ใส่ใจอีกมำก ไม่มีเวลำมำนั่งแก้ข่ำวลือพวกนั้นหรอก ใครจะคิดอย่ำงไรก็ปล่อยพวกนำงคิด
ไปเถอะเพรำะอย่ำงไรเสียวันนี้เธอก็ไม่ได้มำเพื่อยอมเข้ำรับกำรอภิเษกอยู่แล้ว เธอไม่
จำเป็น ต้องมำนั่งสร้ำงภำพให้เสียเวลำหรอกอีกอย่ำงยิ่งภำพลักษณ์เธอดูอ่อนด้อยน้อยค่ำ
เพียงใดก็ยิ่งดีกับเธอเท่ำนั้นเสียด้วย
“คุณหนูเจ้ำคะ..”
บ่ำวรับใช้ที่ฮัวฮูหยินใช้ให้มำเดินตำมเธอเดินเข้ำมำกระซิบบำงอย่ำงกับเธอทำให้เธอต้อง
พยักหน้ำรับเบำๆ ก่อนจะมองไปยังต้นข่ำวที่อุตส่ำห์จะใช้คนมำบอกเธอด้วยสำยตำไม่เชิง
เข้ำใจนัก
...ปะรำพิธีทำงเหนือ ข้ำงหลังคุณชำยมู่...
ฮัวหนิงเซียนเพ่งสำยตำไปตำมคำบอกเล่ำที่ได้รับมำจำกสำวใช้ของตัวเอง จำกตำแหน่งที่
เธอนั่งมันค่อนข้ำงจะไกลจำกจุดที่บอกพอสมควรจนทำให้เด็กสำวอดจะค่อนขอดคนบอก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 359
 ชายาเฉือนคม
ข่ำวไม่ได้ ตำแหน่งที่นั่งของฉินหำนเฟิงในตอนนี้เป็นเก้ำอี้ว่ำงเปล่ำเพรำะเขำเองก็ต้องตำม
เสด็จไปกับพระบิดำเพื่อแจกจ่ำยถุงมงคลเช่นกันหำกแต่ตำแหน่งกุนซือและกองทหำรคู่บำรมี
ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมทั้งหมด...
...นั่นมัน....
คนที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งกุนซือทำให้ฮัวหนิงเซียนต้องเบิกตำกว้ำงอีกครั้งด้วยควำมตกใจ
นำงกะพริบตำอีกสองสำมครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ำตัวเองไม่ได้ตำฝำด เด็กสำวหันกลับไปมอง
ชำยที่ส่งคนมำให้ข่ำว เขำมองกลับมำทำงเธอเพียงครู่ก่อนจะเสด็จผ่ำนไปต่อด้วยสีหน้ำ
ยังคงเคร่งเครียดไร้รอยยิ้มเรื่อยๆ น่ำหมั่นไส้ที่เคยมีประจำ
“เสี่ยวซี” เด็กสำวเรียกสำวใช้ของตัวเองด้วยเสียงเคร่งขรึม
“เจ้ำคะคุณหนู..” เสี่ยวซีตอบรับ
นำงกลัวเหลือเกินว่ำจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเพรำะจำกสีหน้ำของคุณหนูหลังจำกได้รับกำรบอก
ข้อควำมแล้วนำงก็เคร่งเครียดขึ้นทันที ควำมกังวลถึงเหตุกำรณ์ไม่คำดฝันที่อำจจะมำทำลำย
แผนกำรของคุณหนูนำงในวันนี้แค่คิดจะทำตำมแผนก็นับว่ำเสี่ยงแล้วหำกมีอะไรมำสะดุดอีก
ต่อให้คุณหนูจะโกรธนำงก็จะต้องหยุดแผนกำรของคุณหนูนำงให้ได้
“ตรงนั้น ตำแหน่งที่นั่งกุนซือขององค์ชำยหก” ฮัวหนิงเซียนกดเสียงให้เบำที่สุดเพรำะนำง
ไม่ต้องกำรให้ใครมำรับรู้เรื่องนี้ด้วยมำกนัก
เสี่ยวซีมองตำมไปยังตำแหน่งที่คุณหนูของนำงบอกทันที และเมื่อได้เห็นภำพนั้นสำวใช้ขวัญอ่อน
ก็ต้องเบิกตำกว้ำงด้วยควำมตกใจเพรำะคนที่นั่งอยู่ตำแหน่งนั้นไม่ใช่กุนซือคนเดิมที่เธอเคย
ทรำบเพียงนำมแต่ตำแหน่งนั้นกลับเป็นคนที่นำงไม่คำดคิดและดูท่ำว่ำคุณหนูของนำงเอง
ก็คำดไม่ถึงเช่นกัน...
...คุณชำยสุ่ยเอ้ำเหยียน...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 360
 ชายาเฉือนคม
มือของสำวใช้ตัวน้อยบัดนี้เย็นเฉียบไปทั้งมือพลันควำมหนำวเหน็บจำกควำมกลัวเริ่มเข้ำ
กัดกินร่ำงกำยของนำงทีละน้อย สุ่ยเอ้ำเหยียนคือกังฉินตัวเธอรู้ดีแต่คนที่รู้ดีมำกกว่ำนั้นก็
คือองค์ชำยหก นำงมั่นใจว่ำองค์ชำยหกรู้เรื่องตระกูลสุ่ยดีตั้งแต่ครั้งที่ทรงเข้ำมำยื่นมือช่วย
เรื่องคดีโกงกำรละเล่นที่ฝูซุนแล้ว แล้วทำไม...
“คุณหนู...” น้ำเสียงของสำวใช้ตัวเล็กสั่นเครือด้วยควำมกังวล
แผนกำรที่ดูจะไม่แน่นอนวันนี้ในตอนนี้ดูแน่นอนขึ้นมำกแต่เป็น
แน่นอนว่าจะล่ม
ต่ำงหำก เสี่ยวซีหันมองเสี้ยวหน้ำที่เคร่งขรึมของฮัวหนิงเซียนด้วยควำมเงียบในยำมนี้คิดจะ
เอ่ยอะไรออกไปก็ไม่ได้เพรำะผู้คนล้อมรอบพวกนำงมำกเหลือเกิน สิ่งที่น่ำกลัวยิ่งกว่ำกำร
ที่บัณฑิตสุ่ยเข้ำอยู่ข้ำงขององค์ชำยเจ็ดก็ใจคุณหนูของนำงนี่แหละ นำงไม่อำจคำดเดำได้
เลยว่ำสตรีคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่...
“ไม่ต้องกังวล ข้ำว่ำคงไม่มีอะไรหรอก” ฮัวหนิงเซียนยกยิ้มให้กับเสี่ยวซีเพื่อสร้ำงควำมสบำยใจ
ให้กับสำวใช้ของตน “อำจจะเป็นกำรสลับตำแหน่งในรำชสำนัก เรื่องของบุรุษเรำไม่อำจรู้
ได้อยู่แล้ว...”
แม้จะพูดเช่นนั้นแต่ใจของฮัวหนิงเซียนกลับไม่คิดเช่นนั้นแม้แต่น้อย ฉินหำนเฟิงเป็นคนตรงไป
ตรงมำที่สุดเท่ำที่เธอเคยเจอมำทั้งในชีวิตก่อนและในชีวิตนี้ ไม่มีทำงที่คนอย่ำงเขำจะเลือก
ดึงศัตรูมำไว้ใกล้ตัวเพื่อให้ง่ำยต่อกำรควบคุม ชำยคนนั้นไม่ใช่คนซับซ้อนขนำดนั้นเพรำะฉะนั้น
กำรที่สุ่ยเอ้ำเหยียนไปนั่งที่ตรงนั้นย่อมเป็นนัยอื่นแน่นอน...
...ทำไงดี...
ในตอนนี้หำกจะเรียกว่ำผิดแผนก็ไม่เต็มปำกนักเพรำะกำรที่เกิดกำรรวมพวกใหม่นั้นหำกดู
ไปแล้วก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องของเธอเสียเท่ำไหร่นัก แต่สุ่ยเอ้ำเหยียนนั้นมีใจให้ฮัวหนิง
เซียนเธอเองก็เดำไม่ถูกเหมือนกันว่ำกำรเคลื่อนไหวครั้งนี้ของเขำจะมีผลอะไรหรือไม่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 361
 ชายาเฉือนคม
...ไม่หรอก ชำยคนนี้เป็นคนทะเยอทะยำน เขำไม่เอำเรื่องสตรีมำพังแผนตัวเองหรอก...
อำจจะเป็นเพรำะแผนกำรของพวกกังฉินนั้นต้องกำรแรงสนับสนุนจำกคนที่มีตำแหน่งหวัง
จึงจำเป็นต้องหำตัวตำยตัวแทน กำรที่ฉินหยำงอี้ตัดสินใจหักหลังนั้นก็อำจจะทำให้พวกสุ่ย
จำเป็นต้องหำคนมำเป็นฐำนอำนำจแทนตรงนี้ แต่ไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็คิดไม่ออกว่ำพวกสุ่ย
ใช้อะไรมำหลอกล่อจิตใจของฉินหำนเฟิง
ฉินหยำงอี้เป็นหวังนอกสำยตำที่เกิดจำกนำงสนมตำแหน่งน้อยกำรเอำตำแหน่งไท่จื่อและ
อำนำจมำเป็นตัวล่อนั้นก็พอจะมองออกอยู่แต่ฉินหำนเฟิงไม่ใช่คนที่ขำดสิ่งพวกนั้น กลับกัน
เขำเป็นชำยที่ติดจะมีพร้อมมำกเกินไปเสียด้วยซ้ำเขำเป็นโอรสองค์โตในองค์ฮ่องเต้ มำรดำ
เขำก็เป็นถึงซูเฟยไม่ต้องมีอะไรมำเสริมตำแหน่งไท่จื่อก็แทบจะลอยมำหำเขำอยู่แล้ว
...แล้วใช้อะไรล่อฉินหำนเฟิงเล่ำ...
สีหน้ำครุ่นคิดของฮัวหนิงเซียนนั้นไม่อำจจะลอดพ้นสำยตำของเสี่ยวซีไปได้ นำงเองก็กังวล
ไม่น้อยไปกว่ำคุณหนูของนำงเสียเท่ำไหร่ เดิมแล้วนำงมั่นใจว่ำองค์ชำยหกชื่นชอบคุณหนู
ของนำงไม่น้อย องค์ชำยแปดเองก็เช่นกัน แม้แต่คุณชำยรองเองก็ยังดูออกแต่มำถึงตอนนี้
ชำยที่ดูจะเป็นห่วงคุณหนูของนำงมำกคนนั้นกลับเริ่มมีท่ำทีเปลี่ยนไปอยู่อีกฝั่งคงจะทำให้
คุณหนูของนำงเป็นกังวลไม่น้อยโดยเฉพำะในเวลำที่กำลังคับขันเช่นนี้
“คุณหนูเจ้ำคะ... ข้ำว่ำเรื่องวันนี้....” เสี่ยวซีตัดสินใจเอ่ยขึ้นแต่ไม่ทันจะจบประโยคก็มีคน
เอ่ยแทรกมำเสียก่อน
“คุณหนูหนิงเซียน ยินดีที่คุณหนูมาร่วมงาน”
เล่ยกงกงเดินมำถึงส่วนที่นั่งของพวกเธอในช่วงเวลำที่องค์ฮ่องเต้กำลังเสด็จเข้ำแท่นพิธีที่นั่ง
พวกเธอมัวแต่กังวลกันจนไม่ทันสังเกตว่ำพิธีกำรแรกได้จบลงแล้ว
“คำรวะเล่ยกงกง”
ฮัวหนิงเซียนน้อมตัวลงคำรวะด้วยท่ำทีอ่อนน้อมสมกับเป็นคุณหนูจำกตระกูลใหญ่ก่อนจะ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 362
 ชายาเฉือนคม
เอ่ยประโยคทักทำยต่อที่ทำให้เล่ยกงกงต้องกำหัวไว้ในใจว่ำเด็กคนนี้เป็นสตรีที่มีบุคลิกผิด
แผกจำกคนอื่นอย่ำงชัดเจน
“งำนในวันนีด้ ำเนินไปด้วยดีเป็นเพรำะเหล่ำกงกงที่ทำงำนอย่ำงหนัก ข้ำน้อยขอแสดงควำม
ชื่นชม”
กำรแสดงออกถึงคำชื่นชมคนที่จัดเตรียมงำนอย่ำงออกมำเป็นธรรมชำตินั้นอย่ำงว่ำแต่สตรี
เลยแม้แต่เหล่ำบุรุษเสนำบดีหรือข้ำรำชบริพำรที่เข้ำร่วมงำนสังสรรค์ของวังหลวงบ่อยก็ยัง
ไม่ค่อยทำนัก กำรแสดงออกของเด็กสำว แสดงถึงกำรมองไปถึงผู้อยู่เบื้องหลังของงำนด้วย
ควำมรู้สึกเผื่อแผ่ควำมขอบคุณไปอย่ำงทั่วถึง ไม่แปลกเลยที่นำงจะเป็นที่ต้องตำบรรดำองค์
ชำยทั้งหลำย
“คุณหนูกล่ำวเกินไป ด้วยบำรมีขององค์ฮ่องเต้ไม่ว่ำอย่ำงไรงำนในวันนี้ก็ย่อมออกมำเรียบร้อย
สง่ำงำมสมฐำนะ”
คำกล่ำวยกยอพระบำรมีของคนที่ไม่ได้ทำอะไรนอกจำกประทับตรำลงฎีกำของเล่ยกงกงนั้น
ก็เป็นกำรสะท้อนชัดถึงแนวคิดของคนในยุคนี้เช่นกัน กษัตริย์เปรียบดั่ง
ผืนฟ้า
ของประชำชนเพรำะฉะนั้นหำกคิดจะขัดคำสั่ง
ฟ้า
แล้วก็เท่ำกับว่ำคิดกำรกบฏเป็นแน่ แต่โชคไม่ดีที่
ฟ้า
ไม่ได้ให้ทำงเลือกเธอมำกนักหำกจะให้เธอยอมทำตำมแต่โดยดีก็ดูจะไม่ใช่วิสัยของเธอเสียด้วย
“นับว่ำกล่ำวไม่ผิดนัก เพียงแค่เห็นพระบำรมีขององค์ฮ่องเต้ก็ทำให้ท้องฟ้ำวันนี้ปลอดโปร่ง
แล้ว” เด็กสำวเอ่ยไปตำมน้ำ “ท่ำนกงกงอุตส่ำห์ลำบำกมำทักทำยข้ำน้อยถึงปะรำพิธีนี้...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 363
 ชายาเฉือนคม
เด็กสำวเอ่ยเกริ่นให้ผู้สูงวัยกว่ำเข้ำเรื่องทันทีเพรำะตั้งแต่กงกงย่ำงเท้ำเข้ำมำในปะรำพิธีก็ดู
เหมือนว่ำบรรดำคุณหนูทั้งหลำยจะเริ่มวุ่ยวำยในกำรพรีเซนท์ภำพลักษณ์ของตัวเองให้ดูสงบ
สุภำพสง่ำงำมกันเสียจนน่ำสงสำร หำกเล่ยกงกงไม่รีบเอ่ยกิจของตัวเองออกมำแล้วล่ะก็น่ำ
กลัวว่ำพวกนำงจะเมื่อยหน้ำเมื่อยเนื้อตัวกันเสียก่อน
“ต่อไปจะเป็นพิธีต้อนรับแขกจำกแต่ละอำณำจักร ทั้งบิดำของคุณหนู ท่ำนแม่ทัพฮัวเฟยเทียน
และท่ำนผู้ตรวจกำรฮัวเฟยอวี่จะต้องเข้ำไปเพื่อต้อนรับบรรดำแขกเหรื่อด้วย ข้ำจึงอำสำมำรับ
คุณหนูไปพักที่ตำหนักฟู่เหวิ่นเอี้ยก่อน...”
คุณหนูจำกตระกูลต่ำงๆ บิดำมำรดำก็ต่ำงไม่สะดวกมำดูแลทั้งนั้นที่นั่งกันอยู่เต็มปะรำพิธี
แต่กลับมำเชิญเธอเพียงคนเดียวกำรปฏิบัติที่ให้ควำมสำคัญต่ำงกันอย่ำงชัดเจนเช่นนี้ก็นับ
เป็นกำรให้เกียรติที่ดีไม่น้อย เพียงแต่สำหรับคนที่ไม่ได้คิดจะรับตำแหน่งนั้นอยู่แล้วอย่ำงเธอ
ก็อดไม่ได้ที่จะตะขิดตะขวงใจอยู่ดี กำรที่อยู่ๆ จะเชิญเธอไปพักที่ตำหนักนั้นมันก็ไม่แน่ว่ำ
จะเป็นเรื่องดีและบริสุทธิ์ใจเสมอไป เธอไม่อำจรู้ได้ว่ำจะมีอะไรรออยู่ที่ตำหนักนั้นด้วยซ้ำ...
...แต่อย่ำงกับข้ำมีทำงเลือกนักงั้นล่ะ...
“เช่นนั้นก็ต้องรบกวนเล่ยกงกงแล้ว” ฮัวหนิงเซียนค้อมกำยลงอย่ำงสุภำพ
นำงยันตัวลุกขึ้นอย่ำงแช่มช้ำด้วยท่ำทีสง่ำงำมตำมแบบของคุณหนูทั่วไปแต่ในสำยตำของเล่ย
กงกงนั้นกลับเห็นควำมนิ่งสงบของนำงมำกกว่ำ กำรที่เขำมำเรียกนำงออกไปท่ำมกลำงบรรดำ
คุณหนูจวนอื่นก็คิดไว้ว่ำนำงอำจจะมีท่ำทีกระด้ำงกระเดื่องหรือกริ่งเกรงบำรมีของคุณหนูคน
อื่นๆ ที่ต่ำงก็พำกันเขม่นนำงตั้งแต่รู้ข่ำวบ้ำง หำกแต่นำงไม่มีท่ำทีเช่นนั้นแม้แต่น้อย กลับกัน
นำงไม่แม้แต่จะมองคุณหนูเหล่ำนั้นเลยด้วยซ้ำ
“เชิญคุณหนู...”
กำรมัดมือชกขององค์ฮ่องเต้นั้นนับว่ำทำได้อย่ำงรอบคอบไม่น้อยเพรำะกำรที่กันเธอออกมำ
จำกแขกคนอื่นๆ ก่อนก็ย่อมสำมำรถป้องกันแผนโง่ๆ อย่ำงกำรลอบหนีกลับได้ชะงัก เธอ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 364
 ชายาเฉือนคม
ไม่โทษฮ่องเต้ที่คิดเช่นนั้นเพรำะเขำยังไม่รู้จักเธอดี หำกเขำรู้จักเธอดีแล้วเขำอำจจะเปิดช่อง
ให้เธอหนีกลับไปเสียก่อนก็เป็นได้ เพรำะอย่ำงไรเสียกำรที่เธอหำยออกไปจำกงำนนั้นย่อม
ดีกว่ำกำรรอให้เธออยู่สร้ำงหำยนะในงำนต่ออยู่แล้ว
“คุณหนู ข้ำขอถำมเสียหน่อยเถอะ”
เล่ยกงกงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลหลังจำกที่เดินมำจนถึงบริเวณทำงเข้ำตำหนักแล้ว กงกง
ผู้ซื่อสัตย์จงใจหยุดรอก่อนที่จะเข้ำตำหนักเพื่อไถ่ถำมสิ่งที่ตนเองคำใจกับคุณหนูนำงนี้
เสียก่อน เพรำะหำกเข้ำตำหนักไปแล้วก็ไม่แน่ว่ำจะสำมำรถถำมได้อย่ำงสบำยใจหรือไม่
“เจ้ำค่ะ” เด็กสำวตอบรับ
“คุณหนูมีเหตุผลอะไรที่ไม่ต้องกำรเข้ำพิธีอภิเษกหรือ” เล่ยกงกงเอ่ยถำมแม้ว่ำจะรู้ว่ำเป็น
เรื่องที่เสียมำรยำทก็ตำม
ฮัวหนิงเซียนชะงักฝีเท้ำตำมเล่ยกงกงแม้ว่ำใบหน้ำของนำงจะนิ่งหำกแต่จิตใจของนำงกลับ
เริ่มมีควำมรื่นเริงปรำกฏขึ้นทีละน้อยเพรำะเธอรู้ดีถึงสำเหตุที่เขำมำไถ่ถำมมันไม่ใช่เรื่อง
แปลกอะไรที่กงกงจะสงสัยเพรำะคนทั่วไปก็สงสัยเช่นกัน
โอกาสที่ดีขนาดนี้ท้าไมคนอย่างเธอถึงไม่รับ
ใบหน้ำของเด็กสำวพลันกลำยเป็นใบหน้ำของคนที่ลำบำกใจแทน หน้ำกำกของเด็กสำวที่
กำลังตกอยู่ในสถำนกำรณ์ที่ลำบำกถูกหยิบยกมำใช้อีกครั้งแม้ว่ำมันจะไม่ได้อยู่ในแผนแต่ก็
นับว่ำเป็นเรื่องที่มีประโยชน์กับเธอไม่น้อย ถึงแม้ว่ำเธอเองจะไม่มีควำมคิดจะยอมเข้ำพิธี
อภิเษกก็ตำม แต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะสร้ำงศัตรูโดยเฉพำะอย่ำงยิ่งศัตรูในวังหลวง
“ไม่บังอำจเจ้ำค่ะ ข้ำน้อยเป็นเพียงธิดำในคหบดีเล็กๆ ตัวข้ำน้อยเองก็ไร้ควำมสำมำรถ
ไหนเลยจะกล้ำคิดอ่ำนปฏิเสธ...”
เป็นคำโกหกซึ่งๆหน้ำ ที่เธอไม่คิดว่ำเล่ยกงกงจะเชื่อเธออยู่แล้ว แต่ที่เธอแสดงออกไปก็เพรำะว่ำ
เธอต้องกำรให้เขำคิดว่ำตัวเธอเองก็เกรงกลัวบำรมีองค์ฮ่องเต้เช่นกันไม่เช่นนั้นสิ่งที่เธอเตรียม
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 365
 ชายาเฉือนคม
กำรมำไว้มันก็จะสูญเปล่ำ
“อย่ำอ้อมค้อมเลยแม่นำงหนิงเซียนในวันนั้นก็เป็นเจ้ำเองที่ตั้งใจปฏิเสธกำรอภิเษกสมรส..”
“เล่ยกงกงเองก็อยู่ในเหตุกำรณ์วันนั้น…” ฮัวหนิงเซียนก้มหน้ำลง เธอรักกำรเล่นงิ้วจริงๆ
ขอบอกเลยว่ำงิ้วฉำกนี้ของเธอสนุกกว่ำดนตรีของฮัวเหมยฟำงและกำรร่ำยรำของฮัวเหมยซือ
เป็นไหนๆ
“แม้จะโชคดีที่ไม่ได้เจอกับกองโจรแต่ก็ช่ำงไร้วำสนำนัก หำกไม่ได้พระเมตตำขององค์ฮ่องเต้ที่
ตั้งใจ
จะ
ประทานงานอภิเษกให้กับโอรส
แล้วข้ำน้อยก็คงไม่ได้มีวำสนำดีเช่นนี้…”
ใบหน้ำของฮัวหนิงเซียนที่แม้จะเอ่ยชื่นชมพระบำรมีแต่กลับแสดงออกถึงควำมทุกข์ใจอย่ำง
ปิดไม่มิด เสี่ยวซีได้แต่มองคุณหนูของนำงด้วยควำมเป็นห่วงในขณะที่สำวใช้คนอื่นๆ ที่ฮัว
ฮูหยินให้ตำมมำนั้นได้แต่ปั้นสีหน้ำไม่ถูก ด้วยไม่รู้ว่ำคุณหนูของพวกนำงกำลังทำอะไรอยู่
หรือมีปัญหำอะไร พวกนำงถูกสั่งให้ดูแลคุณหนูดีๆ ไม่ให้นำงไปก่อเรื่องเสียด้วย...
“...คุณหนู” เล่ยกงกงมองสีหน้ำของคุณหนูผู้สูงศักดิ์ด้วยควำมสับสน
แม้วำจำที่ฮัวหนิงเซียนเอ่ยนั้นจะเป็นกำรยกย่ององค์ฮ่องเต้ หำกแต่ควำมจริงแล้วนำงกลับ
บอกนัยบำงอย่ำงออกมำได้อย่ำงชัดเจน แล้วก็เป็นจริงอย่ำงที่นำงกล่ำวไว้เสียด้วย... กำร
อภิเษกนั้นเป็นรำงวัลให้กับโอรสในองค์ฮ่องเต้จริงๆ ซ้ำร้ำยกว่ำนั้นนำงยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ำ
นำงถูกใช้เป็นเครื่องมือในกำรให้องค์ชำยแข่งกันทำผลงำนเพื่อตำแหน่งไท่จื่อเพิ่มขึ้น วันนี้
นำงดูอ่อนแรงและยอมลงต่อองค์ฮ่องเต้มำกกว่ำที่เขำคิดไว้ อำจจะเป็นเพรำะองค์ฮ่องเต้
ทรงถือเอำโอกำสงำนใหญ่มำเพื่อบีบนำงด้วยต่อให้หำญกล้ำแค่ไหนนำงก็คงไม่กล้ำหมิ่น
พระบำรมีต่อหน้ำคนอื่นๆ เป็นแน่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 366
 ชายาเฉือนคม
...น่ำสงสำรจริงๆ ...
“ถึงแม้ว่ำจุดประสงค์ในกำรอภิเษกสมรสครั้งนี้อำจจะฟังดูไม่ค่อยดีนัก แต่อย่ำงไรเสียกำร
อภิเษกกับองค์ชำยก็นับเป็นเรื่องที่ดี ขอคุณหนูอย่ำกังวล”
....“การอภิเษกกับองค์ชายถือเป็นเรื่องดีขอคุณหนูอย่าเป็นกังวล” เชื่อก็โง่แล้ว...
ฮัวหนิงเซียนนั่งกระแทกตัวลงบนตั่งอย่ำงดีของตำหนักด้วยสีหน้ำไม่สบอำรมณ์นัก คนใน
วังหลวงนี่ก็เป็นเหมือนกันไปเสียหมดชอบยัดเยียดเรื่องที่ตัวเองคิดว่ำดีให้คนอื่นคิดว่ำดีตำม
ด้วย เด็กสำวกลอกตำด้วยควำมเหนื่อยหน่ำยก่อนจะเริ่มหันหำอะไรทำแก้เบื่ออย่ำงรวดเร็ว
เพรำะอย่ำงน้อยเธอก็จะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกสองชั่วยำม
“คุณหนูเจ้ำคะ ข้ำว่ำเรื่องวันนี้..” เสี่ยวซีเริ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่ำไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว
“คุณหนูน่ำจะคิดให้ดีอีกครั้งหนึ่ง ถึงแม้ว่ำมันจะขัดใจ... ก็เถอะนะเจ้ำคะ”
เสี่ยวซีเอ่ยด้วยควำมกริ่งเกรงและไม่มั่นใจ แต่เป็นเพรำะนำงรักและห่วงคุณหนูของนำงไม่ว่ำ
อย่ำงไรนำงก็ต้องพูดเรื่องนี้ให้ได้ นำงไม่อยำกให้คุณหนูของนำงต้องเอำชีวิตไปเสี่ยงกับแผน
ที่ยังไม่แน่นอนครั้งนี้ แม้ทุกๆครั้งโชคจะเข้ำข้ำงคุณหนูแต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะมีเหตุติดขัดมำก
เหลือเกิน
“เสี่ยวซี...” เด็กสำวกลืนสิ่งที่ตัวเองกำลังจะพูดลงไปก่อนด้วยเห็นสีหน้ำจริงจังของเสี่ยวซี
นำงหรี่ตำลงก่อนจะเลือกเปลี่ยนประโยคแทน
“ทำไมเจ้ำถึงคิดว่ำข้ำควรเปลี่ยนใจเล่ำ?”
คำถำมตรงไปตรงมำจำกผู้เป็นนำยทำให้สำวใช้ตัวน้อยแปลกใจพอสมควร นำงคิดว่ำ
คุณหนูของนำงจะปฏิเสธเสียอีก เพรำะดูท่ำแล้วไม่ว่ำอย่ำงไรคุณหนูของนำงก็ยังยืนยันจะ
ทำตำมแผนเดิมต่อแน่ แต่นำงจะไม่ปล่อยโอกำสนี้ให้พลำดไปแน่ถ้ำคุณหนูให้โอกำสนำง
อธิบำยเหตุผลของนำงแล้วไม่ว่ำอย่ำงไรนำงก็จะโน้มน้ำวคุณหนูของนำงให้ได้
“เพรำะว่ำกำรอภิเษกกับองค์ชำยเป็นเรื่องที่ดีน่ะสิเจ้ำคะ สตรีในเฉียนฉินต่ำงก็ปรำรถนำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 367
 ชายาเฉือนคม
โอกำสนี้กันทั้งนั้นในตอนที่เรำอยู่กันที่ปะรำพิธีคุณหนูก็ได้ยินจำกคุณหนูคนอื่นๆ แล้วนี่เจ้ำคะ”
เสี่ยวซีรีบร้อนอธิบำยในขณะที่ฮัวหนิงเซียนค่อยๆ รินน้ำชำที่เตรียมเอำไว้ใส่ถว้ ยอย่ำงเชื่องช้ำ
คำตอบของเสี่ยวซีจะว่ำน่ำเสียดำยก็คงไม่ผิดนัก เพรำะเธอคำดหวังว่ำจะได้ยนิ อะไรที่น่ำสนใจ
มำกกว่ำนี้ จำกคนที่ตดิ ตำมเธอมำได้สักพักแล้ว
“เท่ำนี้หรือ...” ฮัวหนิงเซียนถำมขึ้นในขณะที่มือของนำงวำงกำน้ำชำลง
“เอ่อ...” เสี่ยวซีผู้กำลังงุนงงอยู่ไม่สำมำรถเอ่ยอะไรออกไปได้
“ตอนที่ข้ำต้องไปดูตัวกับคุณชำยสุ่ยเจ้ำยังพูดอยู่เลยว่ำกำรแต่งงำนนั้นต้องแต่งกับคนที่รัก
เท่ำนั้น มำถึงวันนี้ด้วยยศถำบรรดำศักดิ์ขององค์ชำยทำเอำเจ้ำเปลี่ยนใจแล้วรึ?”
ฮัวหนิงเซียนถอนหำยใจด้วยควำมผิดหวังสตรีทั่วไปก็เป็นเช่นนี้ ชอบคนดี หลงรักคนเลว
แต่งงำนกับคนรวย ในควำมเป็นจริงแล้วเหตุผลในกำรแต่งงำนมันมีเป็นร้อยเป็นพัน แล้วแต่
ละคู่ก็คงไม่อำจจะเหมือนกันได้ มันไม่มีสูตรสำเร็จและแน่นอนว่ำมันก็ไม่มีข้อกำหนดตำยตัว
เสียด้วย แต่กำรเอำชนะกันนั้นไม่นับเป็นเหตุผล และ
การแต่งงานที่เป็นไปเพื่อให้รางวัลแก่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
ก็ไม่นับเป็นเหตุผลเช่นกัน
“แต่องค์ชำยก็รักคุณหนูนะเจ้ำคะ..” เสี่ยวซีเอ่ยเสียงอ่อย
ประโยคนั้นทำเอำคนที่กำลังจะหลุดไปกับควำมคิดตัวเองหันกลับมำมองสำวใช้ของตนอีก
ครั้ง ใบหน้ำของเสี่ยวซีมีแววจริงจังจนกลำยเป็นเธอเองที่อดจะรู้สึกร้อนที่หน้ำไม่ได้เมื่อคิด
ว่ำนัน่ คือเรื่องจริง
“สะ.. เสี่ยวซีหำกเจ้ำพูดจำเดำสุ่มสี่สุ่มห้ำเกี่ยวกับรำชนิกุลแล้วล่ะก็ มันจะเป็นเรื่องใหญ่นะ”
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงแปลกเปลี่ยนไปเล็กน้อยด้วยเธอไม่ได้ตั้งตัว
เธอรู้ไม่ได้โง่ขนำดจะมองไม่ออกว่ำชำยคนนั้นคงจะมีใจให้เธอแต่ปัญหำมันไม่ได้อยู่ตรงที่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 368
 ชายาเฉือนคม
เขำมีใจให้เธอหรือเปล่ำเสียหน่อยปัญหำมันคือพ่อของอีกฝ่ำยเป็นกษัตริย์ปกครองอำณำจักร
ที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ ที่มีอำนำจมำกเสียจนสำมำรถสั่งให้เธอมำเป็นเจ้ำสำวให้ลูกเขำได้ โดยไม่
ต้องถำมควำมสมัตรใจของเธอ
หำกจะพูดกันว่ำกำรแต่งงำนนั้นเกิดจำกควำมรักแล้ว เธออยำกจะถำมคนพูดนักว่ำบรรดำศักดิ์
ยศฐำ ทรัพย์สินเงินทอง ควำมมั่นคง สถำนะทำงสังคมและควำมเหมำะสมนั้นเกี่ยวหรือไม่
ซึ่งแม้จะบอกว่ำไม่เกี่ยวแต่หำกคนที่กล่ำวยังเป็นมนุษย์ที่ยืนหยัดอยู่ในสังคมของมนุษย์ด้วยกัน
ที่มีสำยตำของคนอื่นคอยตัดสินแล้วมันเกี่ยว!!
“ข้ำพูดจริงนะเจ้ำคะ คุณชำยรองเองก็ยังเคยพูดเลย” เสี่ยวซีรีบยกฮัวเฟยอวี่มำอ้ำงทันที
เพื่อเพิ่มควำมน่ำเชื่อถือให้กับตัวเอง
“....” ฮัวหนิงเซียนนิ่งไปอึดใจใหญ่
ถ้ำให้ยอมรับกันตรงๆ เธอก็ไม่ใช่ว่ำจะไม่รู้ตัวว่ำตัวเองกำลังอยู่ตรงกลำงของกำรแย่งชิงหลำยๆ
อย่ำง ทั้งตำแหน่งทั้ง... เรื่องของหัวใจ แต่ในชีวิตของเด็กสำววัยแรกแย้มคนหนึ่ง ก็ไม่ควร
จะต้องมำพบกับเรื่องแบบนี้ ฮัวหนิงเซียนคนก่อนเจอปัญหำมำกที่สุดก็แค่ขัดห้องน้ำเสร็จ
ไม่ทันมื้อเย็น แต่ในตอนนี้เธอกลับสร้ำงปัญหำมำกมำยไม่หยุดหย่อนให้กับเด็กสำวที่ชื่อฮัว
หนิงเซียนเพียงเท่ำนี้เธอก็รู้สึกผิดมำกแล้ว
ไหนจะเรื่องที่เธอคือคนตำยที่อยู่ในร่ำงของคนตำยอีกแค่เพียงพยุงชีวิตนี้ไปถึงปั้นปลำยชีวิต
แบบไม่ให้ลำบำกมำกก็นับว่ำยำกแล้ว ชำยพวกนั้นไม่มำรู้กับเธอด้วยซ้ำว่ำเธอกำลังต้องแบก
อะไรอยู่บ้ำง นอกจำกเฒ่ำประหลำดที่รู้ได้เองแล้วเธอก็ยังไม่รู้ว่ำเธอจะอธิบำยเรื่องนี้ได้
อย่ำงไร... ไม่สิเธอยังไม่เชื่อใจใครพอจะบอกเรื่องนี้ด้วยซ้ำ
องค์ชำยทั้งสำมองค์ที่มีสิทธิ์ตอนนี้เธอเองก็ไม่ใช่จะเชื่อว่ำเขำมีใจทั้งหมด สำหรับชำยในวัย
เท่ำนี้กับเด็กสำวที่หน้ำตำไม่ขี้เหร่ขี้ร้ำยแล้วอย่ำงไรก็เป็นเพียงแค่ควำมหลงใหลชั่ววูบเท่ำนั้น
ไม่อำจจะเรียกว่ำควำมรักได้ ควำมรักจะต้องมีองค์ประกอบอะไรที่มำกกว่ำเด็กวัยแรกรุ่น
อย่ำงทั้งสำมคนนั้นจะเข้ำใจ ในฐำนะคนที่ใช้ชีวิตมำก่อนหำกจะต้องยอมรับว่ำชำยหนึ่งใน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 369
 ชายาเฉือนคม
นั้น รักเธอแล้ว เธอก็คงจะต้องขอปฏิเสธเสียก่อนเพื่อไม่ให้เสียชื่อคนจบพฤติกรรมศำสตร์
ในวัยทะเยอทะยำนเช่นนี้ไม่แปลกที่พวกเขำจะรักตัวเองก่อนแน่นอน แม้จะหลงใหลเธอ
เพียงใด แต่ก็
ยังปล่อยให้เธอคลาดสายตาได้ตลอด
แม้จะชอบใจเธอเพียงใดก็ยัง
รังแต่หาประโยชน์มาต่อรองกับเธออยู่เสมอ
ส่วนคนที่แสดงออกอย่ำงจริงใจนั้นก็ดูท่ำว่ำจะไม่ได้ชอบเธอเสียด้วย แต่ก็ต้องขอบคุณที่อย่ำง
น้อย เขำก็แสดงออกอย่ำงจริงใจว่ำไม่ได้คิดอะไรกับเธอมำกไปกว่ำผลประโยชน์เท่ำนั้น
“ฟังนะเสี่ยวซี” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยขึ้นหลังจำกเงียบไปนำน
“เรำไม่มีทำงจะรู้สิ่งที่อยู่ในใจคนอื่นได้ แม้เจ้ำจะคิดว่ำองค์ชำยชอบพอข้ำแต่ในควำมจริง
แล้วเขำอำจจะไม่ได้คิดอะไรเกินไปกว่ำควำมหลงใหลก็ได้... ควำมหลงใหลมันอยู่แค่ชั่ววูบ
เท่ำนั้นไม่แน่ว่ำอำจจะสั้นกว่ำไส้ตะเกียงไฟเสียอีก”
คำอธิบำยของฮัวหนิงเซียนนั้นแผงแววขมขื่นไว้ไม่น้อย นำงกะพริบตำช้ำๆเพื่อไล่ควำมอ่อนไหว
อ่อนแอของอำรมณ์สตรีออกไปก่อนจะค่อยๆ เรียกควำมมั่นใจของยอดเซียนพนันกลับมำ
แม้ว่ำตอนนี้จะไม่ได้มีใครรักเธออย่ำงจริงใจก็ไม่ใช่เรื่องที่แย่เสียหน่อย เป็นเรื่องดีด้วยซ้ำที่
เธอจะได้จัดกำรตำมแผนของเธออย่ำงไม่ลังเล...
เด็กสำวหลับตำลงเลือกจะกลืนควำมขมขื่นและเพิกเฉิยต่ออำกำรเจ็บหน่วงที่อกของตัวเอง
ไปก่อนจะเอ่ยประโยคที่เป็นควำมจริงและเป็นเหตุผลที่แท้จริงออกมำด้วยน้ำเสียงที่พยำยำม
ให้มันเป็นปกติที่สุด
“หากชายคนนั้นเขารักข้าจริงอย่างที่พี่ชายใหญ่กับพี่ชายรองรักข้า หรือแม้แต่เจ้าที่รัก
และเป็นห่วงข้าแล้ว ด้วยกาลังและอานาจของเขา เขาจะไม่ปล่อยให้ใครก็ตามผลักข้า
ให้ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แม้ว่าคนที่ลงมือผลักคนนั้นจะเป็นฮ่องเต้ก็ตาม...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 370
 ชายาเฉือนคม
น้ำเสียงของฮัวหนิงเซียนแม้จะเบำโหวงแต่ก็ยังหนักพอที่จะถ่วงฝีเท้ำของคนที่ยืนอยู่หน้ำ
ห้องได้ทันที บุรุษในชุดชำววังเมื่อได้ยินดังนั้นก็ทำได้เพียงแค่ยกยิ้มขืนๆ เท่ำนั้น ควำมตื่นเต้น
และดีใจพลันหำยไปพร้อมๆ กับควำมกล้ำที่จะเผชิญหน้ำกับนำงทันที
...ข้าขอโทษนะหนิงเอ๋อร์...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 371
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 56 การเคลื่อนไหวของฮัวอี้ฉิน

“ถวายพระพรองค์ชายแปด”
เสียงถวำยพระพรจำกเหล่ำข้ำรำชบริพำรแห่งสำนักบัณฑิตที่นั่งรำยล้อมอยู่นั้นนับเป็นกำร
แสดงถึงควำมเคำรพและจงรักภักดีต่อรำชสำนักและตัวหวังเจ้ำปัญญำที่เพิ่งจะเสด็จเข้ำมำ
ประทับในโถงต้อนรับบรรดำแขกจำกต่ำงเมือง
กำรจัดที่นั่งแขกจำกแต่ละเมืองและคนของเฉียนฉินนั้นแบ่งตำแหน่งและหน้ำที่ไม่แยกตำม
เมือง เพื่อให้ทุกคนที่เข้ำร่วมงำนสะดวกที่จะเริ่มบทสนทนำกับคนต่ำงเมืองด้วยเรื่องงำน
โดยไม่รู้สึกแบ่งแยกมำกนัก หำกกำรเฉลิมฉลองครั้งนี้ผ่ำนไปได้ด้วยดีแล้วก็ไม่แน่ว่ำเฉียนฉิน
อำจจะได้พันธมิตรที่แข็งแกร่งรอบด้ำนแทนที่จะต้องก้ำวออกไปรบเพื่อขยำยอำณำเขต
“กำรพูดคุยวันนี้เป็นไปได้ด้วยดีพ่ะย่ะค่ะ ถือเป็นควำมปรีชำขององค์ชำยยิ่งนัก” หัวหน้ำ
บัณฑิตเอ่ยขึ้นทันทีที่หวังหนุ่มประทับนั่งลง
“ข้ำไม่อำจรับควำมดีควำมชอบนั้นได้เพียงคนเดียว” ฉินชงหยวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภำพ
“เป็นเพรำะทุกท่ำนที่มำเยือนครั้งนี้พร้อมจะเป็นพันธมิตรกันอยู่แล้วมำกกว่ำ”
ฉินชงหยวนปัดควำมดีควำมชอบทิ้งเหมือนเช่นเคย ในตอนนี้ต่อให้มีควำมดีควำมชอบล้นฟ้ำ
ก็คงไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว ทุกอย่ำงที่พวกเขำลงมือทำลงไปนั้น เขำไม่รู้เลยว่ำมันจะทำให้
คนที่เขำรักต้องทุกข์ทรมำนขนำดนั้น
ฮัวหนิงเซียนพยำยำมอย่ำงยิ่งที่จะหนีออกจำกเรื่องวุ่นวำยทั้งหลำยมำตลอดกลับต้องมำยุ่ง
เกี่ยวกับกำรสมรสในรำชวงศ์โดยไม่ได้ตั้งใจนั้นคงจะทำให้นำงลำบำกใจไม่น้อย ตัวเขำเองก็
มัวแต่ดีใจที่นำงกำลังจะได้เข้ำพิธีอภิเษก แม้ว่ำมันจะเป็นโอกำสเพียงเล็กน้อยแต่เขำก็อยำก
จะหวังถึงมันบ้ำงด้วยควำมที่มัวดีใจกับโอกำสของตัวเองนั้นทำให้เขำไม่ทันนึกถึงใจของอีกฝ่ำย
...ข้ำจะทำอย่ำงไรดี...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 372
 ชายาเฉือนคม
ในใจของหวังหนุ่มตอนนี้เต็มไปด้วยควำมสับสน ไม่ว่ำอย่ำงไรเขำก็ต้องจัดกำรจบเรื่องนี้ให้
ได้เสียก่อนถึงแม้ว่ำในใจข้ำงในลึกๆ จะต้องกำรให้งำนอภิเษกครั้งนี้ตกมำที่เขำก็ตำม แต่
หำกมันจะทำให้ฮัวหนิงเซียนลำบำกใจแล้วเขำก็คงต้องหำวิธีที่จะเปลี่ยนผลมันให้ได้ ไม่ว่ำ
อย่ำงไร เขำก็ไม่อำจจะทำตัวเห็นแก่ตัวต่อนำงได้จริงๆ
“เล่ยกงกง ข้ำขอเวลำท่ำนเสียหน่อยเถอะ...” ฉินชงหยวนเลือกที่จะเอ่ยปำกกับกงกงคน
สนิทของตนทันที
สีหน้าของฉินชงหยวนนั้นสร้างความแปลกใจให้กับหวังเจ็ดที่นั่งอยู่อีกฝั่งได้ไม่ใช่น้อย
หลังจำกจบพิธีมงคลในช่วงเช้ำเขำเห็นควำมเคลื่อนไหวของฮัวหนิงเซียนที่เดินตำมเล่ยกงกง
ออกไปจำกปะรำพิธีส่วนแขกจำกเฉียนฉินและถ้ำเดำไม่ผิดก็คงจะไม่ได้พำไปตำหนักรับรอง
ขององค์ฮ่องเต้แน่ๆ
อย่ำงไรเสียเล่ยกงกงก็เป็นคนของฉินชงหยวนเขำจะต้องพำไปในที่ที่สองคนนั้นสำมำรถจะ
พูดคุยกันได้อย่ำงลับๆ แน่นอนเพื่อเปิดโอกำสให้คนทั้งสอง...
ได้พบกันอย่างหวานชื่น
แต่สีหน้ำของคนที่ไปพบคนรักของตัวเองอย่ำงฉินชงหยวนนั้นกลับไม่แสดงออกถึงควำมสุข
อย่ำงที่ควรจะเป็น ในตอนนี้ หวังเจ้ำปัญญำกลับดูเคร่งเครียดเต็มไปด้วยควำมทุกข์จนน่ำ
แปลกใจ ทั้งที่ก่อนหน้ำนี้ไม่ว่ำครั้งใดที่พบฮัวหนิงเซียนชำยคนนี้ก็มักจะแสดงออกถึงสีหน้ำ
มีควำมสุขจนออกนอกหน้ำแท้ๆ
...หรือเด็กแสบนั่นจะทำอะไรลงไปอีก...
กำรกระทำของฮัวหนิงเซียนนั้นคำดเดำยำกเสียยิ่งกว่ำเวลำกำรผลิบำนของดอกไม้ในสวน
หลังวังเสียอีก นำงคิดอ่ำนอะไรอยู่ก็ยำกที่จะคำดเดำยิ่งนำงบอกว่ำยังมีเรื่องอื่นๆ ที่เขำไม่รู้
อยู่อีกยิ่งทำให้เขำระแวงว่ำวันนี้นำงคิดจะทำอะไรอีกหรือไม่
แต่ถึงอย่ำงนั้นก็เป็นไปได้มำกที่นำงจะแค่ขู่มำกกว่ำเพรำะนำงย่อมรู้ดีว่ำทุกกำรกระทำของ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 373
 ชายาเฉือนคม
นำงจะส่งผลกระทบถึงครอบครัวของนำงขนำดกับสำวใช้นำงยังแสดงท่ำทีเป็นห่วงเสียขนำด
นั้น หำกว่ำมันกระทบกับพี่ชำยของตัวเองแล้วล่ะก็นำงย่อมเลือกที่จะไม่ลงมือแน่ๆ แต่ถ้ำ
หำกนำงกล้ำที่จะเสี่ยงทำอะไรบ้ำบิ่นขึ้นมำแล้วล่ะก็ อย่ำงไรเสียเขำก็มั่นใจว่ำเขำสำมำรถ
จัดกำรกับนำงได้แน่...
“เป็นเกียรติอย่างยิ่ง ข้าน้อยยังด้อยนักเมื่อเทียบกับกุนซือขององค์ชายหก”
อีกเสียงหนึ่งจำกอีกฝั่งของห้องดังขึ้นเรียกสำยตำของเขำให้กลับไปที่สถำนกำรณ์ไม่สู้ดีใน
งำนเลี้ยงอีกครั้ง
...ฉินหำนเฟิง...
ถ้ำหำกจะต้องจัดลำดับชำยที่มีแนวโน้มจะทรยศรำชบัลลังก์มำกที่สุดชำยคนนี้น่ำจะอยู่ลำดับ
สุดท้ำยซึ่งแน่นอนว่ำเขำอำจจะติดลำดับต้นๆ แต่ในตอนนี้เรื่องมันกลับตำลปัตรไปหมด
เขำยังจำสีหน้ำขององค์ฮ่องเต้ตอนที่เห็นฎีกำที่ฉินหำนเฟิงต้องกำรเรียกให้สุ่ยเอ้ำเหยียน
เข้ำเป็นกุนซือส่วนพระองค์ของกองทัพในกำรขยำยอำณำจักรทั้งที่รู้ดีว่ำคนที่ขัดขวำงกำร
ขยำยอำณำจักรก็คือชำยคนนั้น
...ดูไม่ออกจริงๆ ว่ำคิดอะไรอยู่...
แผนของพวกกังฉินนั้น จะมีหรือไม่มีคนที่อยู่ในตำแหน่งหวังในกำรขยำยอำนำจ ก็ย่อมไม่
กระทบอะไร เพรำะฉะนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ที่เสนำบดีสุ่ยเอี่ยนเฉินจะเป็นคนออกควำมคิด
เรื่องกำรเข้ำร่วมกับหวังหกผู้ซื่อตรง กำรเข้ำไปอยู่ใกล้แม่ทัพที่ตงฉินนั้นถือเป็นเรื่องที่อันตรำย
เกินไปสำหรับคนพวกนั้น
กลับกันหำกตัวเขำเองถูกตัดออกจำกตัวเลือกของผู้หนุนอำนำจด้วยเรื่องกำรทรยศในครั้ง
นั้นแล้วไม่ว่ำอย่ำงไรหวังแปดผู้ชำญฉลำดก็ดูมีท่ำทีที่น่ำจะยอมเข้ำร่วมเป็นพวกมำกกว่ำ
เสียอีก อย่ำงน้อยฉินชงหยวนก็เป็นคนที่กลบเกลื่อนเรื่องต่ำงๆ ได้ดีกว่ำ แม้ว่ำหวังหกจะ
เก่งกำจแต่ก็ไม่นับว่ำเป็นคนที่จะปกปิดอะไรได้มำกนักหำกสมคบคิดกันก็มีโอกำสที่จะทำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 374
 ชายาเฉือนคม
เรื่องแดงสูงกว่ำมำก แต่ก็อย่ำงที่เคยเห็นกันมำพวกคนตระกูลสุ่ยมีวิธีเลือกคนทำงำนด้วย
ที่แปลกจนเขำไม่อำจจะเข้ำใจได้
...แต่กป็ ระมำทไม่ได้...
หำกมองในอีกแง่ก็อำจจะเป็นหวังหกเองที่เลือกเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว แต่คนอย่ำงฉินหำนเฟิง
ไม่ใช่คนที่ทำอะไรซับซ้อน เขำเชื่อว่ำสำหรับฉินหำนเฟิงแล้วกำรยกดำบขึ้นมำฟันคอสุ่ยเอ้ำ
เหยียนทิ้งแล้วค่อยหำเหตุผลไปรำยงำนทีหลังนั้น ทำได้ง่ำยกว่ำเก็บชำยคนนี้ไว้ข้ำงตัวแน่
...หรือจะมีเหตุผลอื่น?...
“ถวำยพระพรองค์ชำยเจ็ด”
เสียงของคนที่เรียกเขำนั้นสร้ำงควำมประหลำดใจไม่น้อย เพรำะปกติแล้วก็ไม่ค่อยจะมีคน
สนใจจะเรียกหวังนอกสำยตำอย่ำงเขำหรอก และยิ่งเมื่อหันไปเห็นคนที่เข้ำมำทักทำยเขำ
แล้วหำกจะบอกว่ำไม่แปลกใจก็คงจะเป็นกำรโกหกไปเสียมำก
“ท่ำนคหบดีฮัวงำนวันนี้เป็นไปได้ด้วยดีเพรำะผลงำนท่ำนแท้ๆ”
น่ำแปลกที่ฮัวอี้ฉินมำทักทำยเขำในงำนต้อนรับแขกบ้ำนแขกเมืองแทนที่จะเป็นองค์ชำยหก
หรือองค์ชำยแปด กำรมำคุยกับเขำต่อหน้ำคนอื่นๆ เช่นนี้ไม่ได้แปลว่ำจะทำให้กำรประกำศ
เรื่องหวังเฟยวันนี้จะเริ่มลำเอียงแล้วหรอกรึ...
แม้จะยังมีควำมสงสัยคำใจอยู่มำกแต่หน้ำกำกองค์ชำยผู้แสนดีนั้นก็ไม่เคยหลุดออกจำกใบหน้ำ
ของฉินหยำงอี้อยู่แล้ว รอยยิ้มบวกกับท่ำทำงสบำยๆ ของเขำนั้น ไม่ว่ำอย่ำงไรก็สำมำรถกลบ
เกลื่อนทุกสิ่งได้เป็นอย่ำงดีอยู่แล้ว
“อ่ำ... องค์ชำยกล่ำวเกินไปแล้ว” ฮัวอี้ฉินตอบหำกแต่ไม่สำมำรถเก็บท่ำทีภูมิใจไว้ได้มิด
ควำมเป็นไปได้ของกำรมำทักทำยในครั้งนี้เริ่มวิ่งไปมำในหัวของหวังจอมเจ้ำเล่ห์อย่ำงรวดเร็ว
ไม่แน่ว่ำที่จริงแล้วฮัวอี้ฉินอำจจะไม่ได้ต้องกำรมำทักเขำแต่เพรำะปฏิเสธเรื่องบัณฑิตสุ่ยไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 375
 ชายาเฉือนคม
แล้วจะให้เข้ำหน้ำกับหวังหกก็คงจะเข้ำหน้ำบัณฑิตสุ่ยไม่ติด ส่วนฉินชงหยวนเองก็กำลัง
สนทนำกับกงกงอยู่ จึงทำให้ไม่กล้ำแต่ก็ยังอยำกจะคุยเรื่องกำรอภิเษกเลยต้องมำคุยกับ
เขำแทน
“ไม่เลย งำนวันนี้ออกมำดีได้ก็เพรำะบรรดำท่ำนเสนำทั้งหลำย” ฉินหยำงอี้เอ่ยตำมมำรยำท
เช่นเคย
“คือวันนี้ ข้ำน้อย..” ฮัวอี้ฉินเอ่ยขึ้น “ข้ำน้อยยังไม่ได้ขอบคุณที่องค์ชำยอุตส่ำห์เมตตำช่วย
เซียนเอ๋อร์ไว้เลยสักครั้ง”
หีบของสิ่งเล็กชิ้นหนึ่งถูกยื่นมำให้กับเขำอย่ำงที่สังเกตได้ว่ำคนที่ส่งให้ไม่ได้ต้องกำรให้เป็นที่
เอิกเกริกนัก เพรำะฉะนั้นคงจะตัดเรื่องที่อยำกจะโอ้อวดกับคหบดีคนอื่นๆ ไปได้
“ของนี่... ให้ข้ำทำไมหรือ?” ฉินหยำงอี้ถำมด้วยควำมประหลำดใจ
“มันคือหยกแดงที่เป็นของหำยำกจำกฝูซุน อำจจะเล็กน้อยเมื่อเทียบกับน้ำใจที่องค์ชำย
กรุณำต่อเซียนเอ๋อร์ แต่อย่ำงไรก็ได้โปรดรับไว้ด้วย”
ทั้งสีหน้ำและแววตำของฮัวอี้ฉินนั้น แสดงออกถึงควำมขอบคุณอย่ำงจริงใจจนเขำเองก็ยัง
แปลกใจ เพรำะดูจำกควำมสัมพันธ์วันนั้นที่ฮัวหนิงเซียนแสดงออกนั้นดูเหมือนว่ำนำงจะไม่ได้
ใส่ใจในคำตักเตือนของบิดำเสียเท่ำไหร่ หำกแต่ฮัวอี้ฉินกลับกล้ำยกหยกแดงที่กล่ำวกันว่ำหำ
ยำกที่สุดในแผ่นดินให้กับเขำเพื่อเป็นกำรขอบคุณแถมยังกล้ำทำต่อหน้ำธำรกำนัลอีกด้วย...
เขำเคยคิดว่ำฮัวอี้ฉินนั้นเป็นเพียงคหบดีที่ไม่ได้มีบทบำท หรือควำมกล้ำหำญอะไรมำกเสีย
อีก เพรำะจำกผลงำนและท่ำทีของชำยคนนี้ยำมเข้ำร่วมกำรว่ำรำชกิจส่วนกลำงแต่ละครั้ง
ก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร ติดจะเอนเอียงไปทำงเสียงข้ำงมำกเสียเป็นส่วนใหญ่ด้วยซ้ำ แต่กำรที่
เขำกล้ำเข้ำมำพูดกับองค์ชำยสักพระองค์โดยตรงในที่สำธำรณะอย่ำงนี้ก็ย่อมใช้ควำมกล้ำ
หำญไม่น้อยเช่นกัน
...และโดยเฉพำะอย่ำงยิ่งกำรเลือกเข้ำมำพูดกับเขำ…
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 376
 ชายาเฉือนคม
“เรื่องนั้น.. ขอท่ำนคหบดีอย่ำคิดมำก” ฉินหยำงอี้เอ่ยรับ “น้องหนิงเซียนนั้นก็เหมือนเป็น
น้องสำวข้ำคนหนึ่ง ไม่นับเป็นเรื่องลำบำกอะไรเพรำะฉะนั้นหยกนี้...”
หวังหนุ่มดันห่อของมีค่ำกลับด้วยท่ำทีกริ่งเกรงใจ น้ำเสียงนุ่มตอบรับชำยสูงวัยกว่ำด้วย
ควำมนอบน้อม เขำไม่ได้เอ่ยประโยคนั้นเพียงแค่ตอบรับทั่วไปเท่ำนั้น มันมีบำงคำที่เป็น
ตัวเชื่อมในประโยคนั้นที่เขำวำงกับดักเอำไว้ เขำต้องกำรรู้ว่ำกำรมำทักทำยของคหบดีฮัว
วันนี้นั้นมีจุดประสงค์อะไรกันแน่และหำกมันเป็นไปตำมที่เขำคิดชำยคนนี้จะต้องแสดงท่ำที
ออกมำแน่นอน...
“น้องสำวงั้นหรือ..” น้ำเสียงของฮัวอี้ฉินดูหม่นไปไม่น้อย
...นี่สิน่ำสนใจ...
ใบหน้ำที่หม่นหมองลงของคหบดีฮัวอี้ฉินนั้นชี้ชัดถึงเหตุที่เข้ำมำทักทำยเขำในวันนี้ ชำยคนนี้
ไม่ว่ำอย่ำงไรก็คือคหบดีกำรทักทำยและสนทนำในงำนเช่นนี้ย่อมมีนัยแฝงอยู่แล้ว หำกคหบดี
คนนี้เลือกจะมำคุยกับเขำจะมีสักกี่เหตุผลกันในสถำนกำรณ์ที่ฮัวหนิงเซียนกำลังจะต้องกลำย
เป็นหวังเฟย...
...ชำยคนนี้ต้องกำรดองกับเขำจริงๆ เสียด้วย...
แม้ว่ำจะยังคำใจถึงเหตุผลที่ชำยผู้ทะเยอทะยำนคนนี้เลือกจะเข้ำมำคุยกับหวังนอกสำยตำ
อย่ำงเขำก็ตำมแต่เขำก็อดไม่ได้ที่จะดำเนินบทสนทนำต่อ เพรำะอย่ำงไรแล้วในตอนนี้ก็ถือ
ว่ำเป็นโอกำสที่ดีทีเดียว เขำอยำกจะรู้จริงๆ หำกฮัวหนิงเซียนได้มำเห็นสถำนกำรณ์ในตอนนี้
นำงจะทำหน้ำอย่ำงไร...
“อ่ำ.. เพรำะว่ำมำรดำของข้ำกับฮูหยินคนก่อนของท่ำนนั้น...”
ฉินหยำงอี้แกล้งเล่นแง่น้อยๆ จำกที่เขำดูปฏิกริยำของฮัวหนิงเซียนแล้วเหมือนนำงจะไม่ใคร่
เห็นหัวบิดำตัวเองเสียเท่ำไหร่ แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นบิดำก็คือบิดำอย่ำงไรมีชำยคนนี้อยู่ในมือ
อีกสักคนก็ไม่เสียหำยอะไรและไม่แน่ว่ำอำจจะเป็นประโยชน์สำหรับเรื่องในอนำคตด้วย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 377
 ชายาเฉือนคม
เพรำะเขำไม่ได้คิดว่ำวันนี้จะเป็นเกมกระดำนสุดท้ำยของเขำกับนำงหรอก
“...ไม่ทรำบว่ำท่ำนคหบดีทรำบหรือไม่ว่ำทั้งคู่เคยเป็นศิษย์สำนักเดียวกัน”
เรื่องโกหกเรื่องเดิมที่พวกเสนำบดีสุ่ยกุขึ้นใช้ถูกยกมำใช้อีกครั้ง เรื่องนี้เคยขำยฮัวหนิงเซียน
แล้วนำงไม่ซื้อแต่ก็ไม่แน่ว่ำฮัวอี้ฉินอำจจะซื้อเรื่องนี้ก็ได้ แล้วจำกสีหน้ำตกใจของคหบดีที่
แสดงออกก็เป็นผลลัพธ์ที่ชัดเจนว่ำชำยคนนี้เชื่อเรื่องของเขำไปแล้วกว่ำ 8 ส่วน
ต้องยอมรับว่ำเขำดูไม่ออกจริงๆ ว่ำชำยคนนี้เลี้ยงบุตรชำยออกมำเป็นแม่ทัพที่เก่งกำจกับ
ผู้ตรวจกำรที่ชำญฉลำดได้อย่ำงไร นี่ยังไม่นับนำงจิ้งจอกในร่ำงคนที่กำลังอยู่ในหัวข้อสนทนำ
อีกคนที่เขำเลี้ยงดูมำ...
“ร่ะ.. เรื่องนั้นข้ำไม่เคยรู้มำก่อน” ฮัวอี้ฉินหลุบตำลงเล็กน้อยด้วยควำมรู้สึกผิด
เขำไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับฮูหยินคนก่อนมำกนักพวกเขำแต่งงำนกันด้วยเพรำะแม่สื่อแม่ชัก
พอแต่งงำนกันไปแล้วนำงก็ไม่ได้เล่ำเรื่องชีวิตของนำงก่อนหน้ำนี้มำกนักเสียด้วย ที่จริงนำง
ไม่ค่อยพูดอะไรด้วยซ้ำ มันน่ำละอำยที่ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับฮูหยินของตนควำมรู้สึกผิดที่
สะสมมำหลำยวันยิ่งทำให้ควำมรู้สึกของฮัวอี้ฉินดิ่งลงไปกว่ำเดิมอีกไม่น้อย
...เขำไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลูกและเมียเลย...
“ท่ำนคหบดีอย่ำกังวล แม้แต่ท่ำนแม่ของข้ำเองก็ยังไม่ค่อยเอ่ยถึงเรื่องนี้นัก...” ฉินหยำงอี้
เอ่ยด้วยท่ำทีไม่ถือสำนัก เพื่อให้บทสนทนำสำมำรถไปต่อได้
“อ่ำ.. ข้ำช่ำง” สีหน้ำรู้สึกผิดของฮัวอี้ฉินน่ำสงสำรยิ่งนัก มันทำให้เขำเริ่มรู้ตัวว่ำเขำเองก็เล่น
หนักข้อไปเช่นกัน
“อย่ำกังวลเรื่องนั้นเลย ข้ำเพียงไม่อยำกให้ท่ำนต้องกังวลเรื่องที่ข้ำช่วยน้องหนิงเซียนไว้
เท่ำนั้น..”
ฉินหยำงอี้เอ่ยด้วยท่ำทีสุภำพเช่นเคยในตอนนี้สำยตำของหลำยๆ คนในห้องโถงต่ำงก็มอง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 378
 ชายาเฉือนคม
มำทำงพวกเขำพอสมควรแล้ว โดยเฉพำะอย่ำงยิ่งสำยตำของฮ่องเต้ที่ทอดพระเนตรมำทำงนี้
ได้พักใหญ่แล้วด้วยนั้น อำจจะทำให้เขำดูเหมือนจะได้เปรียบในเรื่องหวังเฟย แต่คนอย่ำง
เขำไม่จำเป็นต้องใช้โอกำสนี้ในกำรได้เปรียบหรอก
....เพรำะนำงจิ้งจอกไม่ใช่จะยอมเป็นหวังเฟยง่ำยๆ อยู่แล้ว...
“องค์ชำยช่ำงมีเมตตำนัก” ฮัวอี้ฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “คือว่ำข้ำ...เรื่องหวังเฟยข้ำ..”
สีหน้ำและน้ำเสียงของฮัวอี้ฉินดูอึดอัดชัดเจน คหบดีใหญ่เหลือบตำมองไปยังที่แห่งหนึ่งด้วย
ควำมกังวลบ่อยครั้งจนกระทั่งเขำต้องมองตำมไป เสนำบดีสุ่ยที่กำลังมองมำนั้นให้ควำมรู้สึก
ที่อึดอัดจริงๆ เขำพอจะรู้มำบ้ำงเกี่ยวกับเรื่องเสนำบดีสุ่ยกับคหบดีฮัว แม้ว่ำเขำจะไม่มีควำม
จำเป็นจะต้องเกรงใจเสนำบดีสุ่ยแต่เพื่อให้ได้พูดคุยกับ
ว่าที่พ่อตา
อย่ำงสะดวกแล้วเขำก็ไม่เกี่ยงที่จะพำคหบดีฮัวออกไปคุยให้สะดวกกว่ำนี้
“เรื่องนั้น...” หวังหนุ่มยกมือหยุดสิ่งที่คหบดีใหญ่จะเอ่ยออกมำไว้ก่อน
“เชิญท่ำนคหบดีตำมข้ำออกไปสวนหินสักครู่เถอะนะ”
น้ำเสียงนุ่มกังวำนของฉินหยำงอี้นั้นทั้งสุภำพและมีท่ำทีที่เป็นมิตรกว่ำคนอื่นๆ อย่ำงเห็นได้ชัด
ยิ่งเขำออกปำกช่วยหำทำงลงให้กับคนที่กำลังหลบหน้ำหลบตำคนอื่นอยู่อย่ำงนีแ้ ล้วด้วย
ยิ่งไม่น่ำแปลกที่จะทำให้ฮัวอี้ฉินคิดได้ว่ำตัวเองคิดถูกแล้วที่เลือกมำสนทนำกับชำยคนนี้
“ขอบคุณองค์ชำยที่เข้ำใจ”
ฮัวอี้ฉินถอนหำยใจเฮือกใหญ่หลังจำกที่เดินย่ำงเท้ำออกมำจำกห้องโถงแล้ว เพียงแค่สะบัด
มือให้สัญญำณเหล่ำบรรดำบ่ำวและนำงกำนัลที่คอยมำสอดหูสอดตำหำยไปกันหมด และนั่น
ก็ยิ่งทำให้คหบดีที่กำลังเครียดหนักสำมำรถจะวำงใจลงได้บ้ำง
“เรื่องนั้นเพรำะองค์ฮ่องเต้ยังไม่ทรงประกำศออกมำให้ชัดเจน คงทำให้ท่ำนลำบำกใจมำก”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 379
 ชายาเฉือนคม
ฉินหยำงอี้ยังคงสวมบทองค์ชำยที่แสนดีเข้ำอกเข้ำใจประชำชนไปเสียทุกเรื่องอยู่เช่นเคย
ในขณะที่ฮัวอี้ฉินยังไม่มีท่ำทีจะรู้ตัวว่ำตอนนี้เขำกำลังเดินตกลงไปในหลุมของปิศำจร้ำย
เสียแล้ว
“ไม่กล้ำ” ฮัวอี้ฉินรีบโบกมือผ่ำนหน้ำไปมำเชิงปฏิเสธทันที
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกท่ำนคหบดี หัวอกของผู้เป็นบิดำหำกธิดำกำลังจะต้องออกเรือนก็ย่อม
เป็นห่วงทั้งนั้น”
ทั้งสีหน้ำรอยยิ้มและคำพูดเขำนั้นสำมำรถซื้อใจฮัวอี้ฉินได้ไม่ยำกเลยสักนิด ยิ่งเขำยื่นควำม
เมตตำไปมำกเท่ำไหร่สีหน้ำและสำยตำของฮัวอี้ฉินก็ยิ่งแสดงออกถึงควำมอ่อนลงและคล้อย
ตำมเท่ำนั้น ลองถ้ำเป็นแบบนี้ไปอีกสักพักไม่แน่ว่ำเขำอำจจะได้นำงจิ้งจอกมำเป็นหวังเฟย
โดยไม่ต้องทำลำยแผนของนำงให้นำงได้มีโมโหใส่อีกก็เป็นได้
“อ่ำ... องค์ชำยเจ็ดช่ำงเป็นคนมีสำยตำกว้ำงไกลนัก นึกถึงจิตใจของผู้อื่นดีเหลือเกิน”
หำกฮัวหนิงเซียนมำได้ยินประโยคนี้เข้ำนำงคงจะปั้นหน้ำไม่ถูกแน่ๆ ฉินหยำงอี้คิดพลำงซ่อน
รอยยิ้มขบขันไว้อย่ำงแนบเนียน ไม่ว่ำจะครั้งใดก็ไม่มีใครมองพฤติกรรที่แท้จริงของเขำที่ซ่อน
ไว้หลังหน้ำกำกของหวังผู้มีเมตตำและใจกว้ำงออกเสียทีจะมีก็แต่ฮัวหนิงเซียนที่มองออก
เพียงจำกกำรเจอไม่กี่ครั้งเท่ำนั้น น่ำสงสัยว่ำนำงมีผีพรำยเทพเซียนกระซิบบอกหรือไร...
“ท่ำนคหบดีกล่ำวเกินไปแล้ว” ฉินหยำงอี้ยังคงตอบรับด้วยท่ำทีสุภำพเช่นเคย
“ไม่สักนิด... ข้ำน่ะหำกว่ำมีวำสนำพอจะริอำจคิดแล้ว...” ฮัวอี้ฉินดูเหมือนจะใช้เวลำกลั้น
ใจอยู่อึดใจหนึ่งในกำรรวบรวมควำมกล้ำที่จะเอ่ยประโยคต่อมำ
“...ข้ำอยำกให้เซียนเอ๋อร์เป็นหวังเฟยของท่ำนเหลือเกิน”
คำรำพึงจำกชำยวัยค่อนคนนั้นแม้ว่ำเขำจะพอคำดเดำได้อยู่แล้วแต่ก็ยังถือว่ำสร้ำงควำม
แปลกใจให้กับเขำไม่น้อยเช่นกัน หำกฮัวอี้ฉินคิดจะทะเยอทะยำนขึ้นเป็นพ่อตำของหวัง
สักพระองค์แล้วไม่ว่ำอย่ำงไรกำรดองกับหวังหกหรือหวังแปดย่อมดีกว่ำกำรเข้ำมำดองกับ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 380
 ชายาเฉือนคม
หวังนอกสำยตำอย่ำงเขำไม่ใช่หรือ แล้วทำไมชำยคนนี้ถึงได้...
“ทำไมจึงกล่ำวเช่นนั้นเล่ำ..” ฉินหยำงอี้ถำมขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสนิททั้งที่ในใจตอนนี้เริ่ม
จะลิงโลดขึ้นมำทีละน้อยอย่ำงเก็บไม่อยู่
“องค์ชำย..ข้ำรู้ว่ำอำจจะทำให้องค์ชำยลำบำกใจ บำงทีท่ำนอำจจะไม่ได้ชอบใจเซียนเอ๋อร์นัก”
ฮัวอี้ฉินเอ่ยด้วยควำมกลัดกลุ้มในหัวของผู้เป็นพ่อนั้นคิดอะไรมำกกว่ำที่ฮัวหนิงเซียนและ
เหล่ำบรรดำพี่น้องจะคำดถึง ชำยวันค่อนคนค่อยๆ ปำดเหงื่อที่ซึมออกมำที่หน้ำผำกด้วย
ควำมตึงเครียดด้วยตัวเขำเองก็ไม่คิดว่ำในวันหนึ่งจะต้องมำเอ่ยอะไรเช่นนี้เหมือนกัน...
“ข้าไม่นึกรังเกียจน้องหนิงเซียนสักนิด”
ฉินหยำงอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังด้วยพยำยำมจะถ่ำยทอดควำมจริงใจที่สุดเท่ำที่จะทำได้
ผ่ำนน้ำเสียงของเขำ และไม่แน่ว่ำนี่อำจจะเป็นประโยคที่จริงที่สุดที่เขำเอ่ยมำในวันนี้ก็ได้..
พอเห็นควำมจริงใจของฉินหยำงอี้แล้วสีหน้ำของคหบดีฮัวค่อยแช่มชื่นขึ้นมำบ้ำง
“ถ้ำเช่นนั้น..” ฮัวอี้ฉินวรรคคำพูดเล็กน้อยด้วยพยำยำมจะทำให้ประโยคนั้นออกมำดีที่สุด
“ในฐำนะคนเป็นพ่อแล้วย่อมหวังให้ลูกมีควำมสุข...”
ฮัวอี้ฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนล้ำจำกควำมรู้สึกผิดจำกก้นบึงของหัวใจ แม้ว่ำเขำจะแช่มชื่นกับ
เรื่องที่ธิดำของเขำกำลังจะเป็นหวังเฟย หำกแต่มันก็มีจุดเปลี่ยนให้เขำได้คิดเช่นกันเพรำะ
บุตรชำยทั้งสองคนของเขำนั้นดูอมทุกข์กันนับตั้งแต่วันที่ได้ทรำบข่ำว
สีหน้ำเช่นนั้นของบุตรตัวเองต่อให้คนโง่แค่ไหนก็ต้องดูออกว่ำคงจะมีอะไรสักอย่ำงที่กวนใจ
ทั้งสองคนอยู่เป็นแน่ แต่จนแล้วจนรอดทั้งสองก็ไม่เคยเอ่ยออกมำ จนกระทั่งเขำได้ยินในสิ่ง
ที่ฮัวเฟยอวี่และฮัวเฟยเทียนคุยกันโดยบังเอิญในคืนก่อนที่เขำจะมำเมืองหลวง...
“หากน้องเล็กต้องไปเป็นหวังเฟยจริงๆ ข้าก็ไม่อยากให้นางต้องไปอยู่กับขั้วอ้านาจของฝ่ายใด
ฝ่ายหนึ่ง”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 381
 ชายาเฉือนคม
เสียงของฮัวเฟยอวี่ที่เอ่ยขึ้นนั้นสร้างความประหลาดใจให้กับเขาไม่น้อย บุตรของเขาทั้งสอง
หลังจากรู้เรื่องก็ไม่แสดงท่าทียินดีนัก ครั้นกลับมาที่งานจัดเลี้ยงฉลองที่เขาจัดขึ้นเพื่อฉลอง
ยินดีเรื่องที่ฮัวหนิงเซียนได้ขึ้นเป็นหวังเฟย หากแต่บรรดาบุตรธิดาเขากลับไม่มีแววว่าจะ
ยินดีเลยแม้แต่คนเดียว ในตอนแรกเขาก็คิดว่าเพราะทุกคนยังทุกข์ใจเรื่องที่ฮัวหนิงเซียน
โดนลักพาตัวอยู่จนกระทั่งได้ยินทั้งสองสนทนากัน
“หานเฟิงคงไม่ท้าให้นางล้าบาก”
ฮัวเฟยเทียนเอ่ยถึงทั้งเจ้านายและเพื่อนของตัวเองด้วยน้้าเสียงเคร่งขรึม เป็นธรรมดาอยู่
แล้วที่ลูกชายคนโตของเขาย่อมไว้ใจสหายของตนมากกว่าใครๆ
“ข้ารู้ดีพี่ใหญ่ แต่หวังหกจ้าเป็นต้องออกภาคสนามตลอดเวลาหากให้น้องหนิงเอ๋อร์อยู่แต่
ฝ่ายในแล้วคิดว่านางจะ...”
ฮัวเฟยอวี่วรรคค้าพูดของตัวเองไว้ให้รู้กันเพียงสองคนเท่านั้น พวกเขาเป็นพี่ชายย่อมรู้ดี
แม้ว่าฮัวหนิงเซียนจะเป็นเด็กที่เรียบร้อยมาตลอดแต่มาพักหลังๆ นี้นางค่อนข้างจะเป็นคน
ทีท่ ้าตัวเสี่ยงอันตรายตลอดเวลาพอสมควร แถมยังไม่ค่อยอยู่เป็นสุขกับที่มีหรือนางจะยอม
อยู่ในวังหลวงฝ่ายในเงียบๆ แต่โดยดี
“ข้าว่าอย่างไรเสียหวังแปดก็ยังพอช่วยเหลือนางบ้าง” ฮัวเฟยอวี่เอ่ยเสริม
ด้วยผู้เป็นน้องได้เห็นการช่วยเหลือของฉินชงหยวนที่แผ่มาให้น้องสาวตัวเองตลอดเวลาท้า
ให้แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่คอยหาปัญหามาให้น้องสาวตัวน้อยของเขาตลอด แต่ก็เป็นฉินชง
หยวนเองทีเ่ ป็นคนคอยแก้ปัญหาให้กับฮัวหนิงเซียนอยู่ตลอดเช่นกัน
อีกอย่างฉินชงหยวนส่วนใหญ่จะใช้ชีวิตอยู่ในวังหลวงก็น่าจะพอช่วยเหลือน้องเขายามล้าบาก
ได้มากกว่าคนที่ต้องออกไปข้างนอกตลอดอย่างฉินหานเฟิง...
“จะใครก็แย่ทั้งนั้น หนิงเอ๋อร์ใช้ชีวิตอย่างอิสระมาตลอด หากนางจะต้องเข้าไปอยู่ในสนาม
การเมืองภายในของวังหลวงก็ย่อมไม่ดีต่อนางทั้งสิ้น...” น้้าเสียงของฮัวเฟยเทียนดูหงุดหงิด
ไม่น้อย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 382
 ชายาเฉือนคม
“ข้าคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าจะมีธิดาของบรรดาคหบดี เสนาจ้านวนมากแค่ไหนที่เพ่งเล็ง
น้องเล็กอยู่ตอนนี้” ฮัวเฟยอวี่เอ่ยเสริม
“คิดน้อยไปหากเจ้ายังไม่นับองค์หญิงต่างแคว้นที่ต้องการจะเป็นหวังเฟย...”
“หนิงเอ๋อร์เข้าไปในวังก็เท่ากับเป็นเสื้อเกราะให้กับราชวงศ์เฉียนฉินให้ไม่ต้องรับสตรี
สายเลือดอื่นมาเป็นหวังเฟย”
กำรคุยกันของสองพี่น้องในคืนนั้นทำให้คนเป็นพ่อที่หูหนวกตำบอดมำนำนอย่ำงเขำเริ่มจะ
มองเห็นภำพควำมเป็นไปของเหตุกำรณ์ขึ้นบ้ำงแล้ว แต่ถึงอย่ำงนั้นเขำย่อมมีวิธีกำรแก้ปัญหำ
ที่ดีกว่ำที่ทั้งสองคนคิด แทนที่จะมำรอกำรตัดสินพระทัยขององค์ฮ่องเต้สู้มำหำทำงให้เซียนเอ๋อร์
ของเขำได้อยู่สบำยขึ้นอีกสักนิดดีกว่ำ
ตัวเขำเองก็ผิดต่อเซียนเอ๋อร์มำมำกทั้งปล่อยให้นำงถูกผิงซูและลูกทำร้ำยซ้ำยังทำตัวเพิกเฉย
กับนำงมำนำน จนถึงวันนี้หำกนำงจะออกเรือนแล้วสิ่งที่คนเป็นพ่ออย่ำงเขำพอจะทำได้นั้น
ก็คงมีเพียงเท่ำนี้...
“เซียนเอ๋อร์เพิ่งจะเข้ำวัยปักปิ่นเท่ำนั้นก็ต้องออกเรือนแล้ว ถึงอย่ำงนั้นคนเป็นพ่ออย่ำงข้ำ
ก็ยังไม่อำจจะยื้อเวลำหรือช่วยอะไรนำงได้มำกนัก...” ฮัวอี้ฉินเอ่ยด้วยสีหน้ำเคร่งเครียด
กำรขัดคำสั่งขององค์ฮ่องเต้นั้นเป็นไปไม่ได้ แต่ว่ำกำรหำทำงที่สบำยขึ้นอีกสักหน่อยในขณะที่
ยังถือว่ำปฏิบัติตำมคำสั่งของเหนือหัวอยู่นั้นก็พอจะเป็นไปได้อยู่บ้ำง
“หำกนำงต้องเข้ำพิธีอภิเษกกับโอรสของพระชำยำองค์ใดองค์หนึ่งแล้ว ชีวิตในวังหลวงของ
นำงคงลำบำกน่ำดู..” ฮัวอี้ฉินเอ่ยตำมที่คิด “นำงเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงดูให้เติบโตอย่ำงสดใส..”
ฉินหยำงอี้ฟังสิ่งที่คหบดีฮัวกำลังบอกเล่ำอย่ำงตั้งใจ ดูเหมือนว่ำควำมเกรงใจจะทำให้ชำย
คนนี้ไม่อำจที่จะกล้ำเอ่ยออกมำได้อย่ำงตรงไปตรงมำนักแต่ในตอนนี้เขำก็พอจะเข้ำใจเนื้อ
ควำมทั้งหมดเป็นอย่ำงดี ชำยคนนี้แม้จะโง่งมหรือขี้ขลำดเพียงใดก็ยังมีกะใจรักลูกสำวตัวเอง
อยู่มำก กำรที่ธิดำของตนจะออกเรือนนั้นเขำย่อมไม่อยำกให้นำงออกไปเพื่อไปเป็นหมำก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 383
 ชายาเฉือนคม
กำรเมืองบนกระดำนของใครเป็นแน่
“ข้ำเข้ำใจท่ำนดีท่ำนคหบดี..”
ฉินหยำงอี้เอ่ยรับแม้ตอนนี้ในใจเขำจะลิงโลดมำกเพียงใดหำกแต่เขำยังคงต้องเก็บสีหน้ำเอำไว้
อย่ำงแนบเนียนเพื่อให้ชำยตรงหน้ำยังคงเชื่อเขำอยู่ว่ำตัวเขำนั้นเป็นทำงเลือกที่ดีที่สุดของ
ฮัวหนิงเซียนที่จะไม่ทำให้นำงลำบำกเข้ำไปเป็นหมำกในกระดำนกำรแย่งชิงของสองตำหนักใหญ่
“ข้ำน้อยขอพูดตำมตรงแล้วกัน” กำรกลั้นใจพูดของคหบดีฮัวอี้ฉินนั้นนับเป็นควำมกล้ำ
อย่ำงหนึ่งที่เขำรู้สึกนับถือในยำมนี้เลยทีเดียว
“หำกนำงจะต้องออกเรือนแล้วแม้จะฟังดูเห็นแก่ตัวไปเสียหน่อย แต่ข้ำย่อมไม่ต้องกำรให้
ธิดำของข้ำต้องไปข้องเกี่ยวกับขั้วอำนำจฝ่ำยในเสียเท่ำไหร่...”
ฉินหยำงอี้พยักหน้ำรับช้ำๆ เขำเข้ำใจดีและที่น่ำทึ่งและน่ำนับถือคือกำรที่ฮัวอี้ฉินกล้ำมำ
กล่ำวเช่นนี้ต่อหน้ำเขำ กำรกล่ำวถึงขั้วอำนำจและสงครำมเย็นในวังหลวงนั้นก็ถือว่ำเป็น
เรื่องที่เสี่ยงไม่ใช่น้อยเช่นกัน ชำยคนนี้ไม่ใช่คนแก่กะโหลกกะลำเขำคงจะตั้งใจดีแล้วจึงมำ
กล่ำวเช่นนี้
และแม้ว่ำเขำจะเป็นโอรสจำกพระสนมไร้ตำแหน่งแต่อย่ำงไรเขำเองก็ยังเป็นหนึ่งในว่ำที่ไท่จื่อ
อยู่ดีกำรกล่ำวเช่นนี้ก็รำวกับว่ำในหัวของฮัวอี้ฉินนั้นตัดเขำออกจำกกำรเข้ำชิงบัลลังก์ไท่จื่อ
แล้ว แต่จะให้เขำมำโกรธเคืองกับเรื่องนี้ในตอนนี้ก็นับว่ำงี่เง่ำเต็มทีเพรำะนี่คือโอกำสทอง
ของเขำแท้ๆ และที่สำคัญในตอนนี้เขำนึกนับถือควำมเป็นพ่อของคหบดีคนนี้จริงๆ
“ท่ำนคหบดีหมำยควำมว่ำท่ำนต้องกำรให้น้องหนิงเซียนเข้ำมำเป็นหวังเฟยของข้ำมำกกว่ำ
ใช่หรือไม่...”
ฉินหยำงอี้เอ่ยด้วยน้ำเสียกังวำนหำกแต่หนักแน่นไม่น้อย สีหน้ำที่แทบไม่ได้เปลี่ยนแปลงของ
ฉินหยำงอี้ทำให้คนที่อุตส่ำห์รวบรวมควำมกล้ำมำขอควำมช่วยเหลือนั้นใจเสียไปไม่ใช่น้อย
อย่ำงน้อยเขำก็หวังว่ำควำมงำมของฮัวหนิงเซียนจะเข้ำตำองค์ชำยบ้ำงอย่ำงน้อยมีธิดำของ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 384
 ชายาเฉือนคม
เขำไว้เป็นสนมก็ยังได้... แต่เมื่อได้ยินประโยคถัดมำก็ทำให้เขำกลับมำใจชื้นอีกครั้ง
“หำกองค์ฮ่องเต้ทรงอนุญำตแล้วข้ำก็ยินดีจะรับน้องหนิงเซียนเป็นหวังเฟยแน่นอน”
“เป็นพระกรุณำยิ่งขององค์ชำย ข้ำซำบซึ้งยิ่งนัก..”
“อย่ำเพิ่งรีบกล่ำวเช่นนั้นเลยท่ำนคหบดี เพรำะข้ำเองก็ไม่อำจทรำบเหมือนกันว่ำเสด็จพ่อ
จะตัดสินพระทัยอย่ำงไร..”
ฉินหยำงอี้แสร้งทำสีหน้ำลำบำกใจซึ่งก็ทำให้คนเป็นบิดำของหญิงสำวอดจะลำบำกใจไปด้วย
ไม่ได้ หำกงิ้วที่ฮัวหนิงเซียนแสดงต่อบิดำของเขำว่ำแนบเนียนแล้วล่ะก็ เขำอยำกให้นำงมำ
เห็นงิ้วฉำกนี้เสียเหลือเกินเขำอยำกรู้นักว่ำนำงจะทำหน้ำอย่ำงไร... ฉินหยำงอี้ยกยิ้มอย่ำง
มีเมตตำ ก่อนที่จอมปิศำจจะเริ่มเอ่ยในสิ่งที่เป็นประโยชน์กับตัวเองออกมำทันที
“ถ้ำหำกท่ำนคหบดียังคงเป็นกังวลอยู่ข้ำว่ำท่ำนควรลองทูลเรื่องนี้กับองค์ฮ่องเต้ดู...หัวอก
คนเป็นพ่อด้วยกันข้ำเชื่อว่ำองค์ฮ่องเต้จะต้องเข้ำใจแน่นอน...”
คำแนะนำนั้นช่ำงดูยำกเกินไปสำหรับฮัวอี้ฉินผู้ขี้ขลำด สองครั้งล่ำสุดที่เข้ำเข้ำพบองค์ฮ่องเต้
นั้นก็ทำเขำเกือบจะตกใจตำยไปแล้วถึงสองหน แล้วนี้องค์ชำยยังทรงแนะนำให้เขำไปพบ
องค์ฮ่องเต้เพื่อทูลเรื่องนั้นน่ะหรือ... มันช่ำงยำกเสียเหลือเกินสำหรับเขำ
“ข้ำน่ะหรือ...” ฮัวอี้ฉินดูเป็นกังวล
“หำกท่ำนคหบดีกังวลแล้ว ถ้ำอย่ำงไรก็ลองคุยกับท่ำนฉวู่กงกงก่อนก็ยังได้... ข้ำว่ำอย่ำงไร
เสียฉวู่กงกงก็ต้องเข้ำใจท่ำนแน่นอน...”
คำแนะนำนั้นดีขึ้นมำกสำหรับคหบดีฮัว ฉวู่กงกงถือเป็นกงกงที่ดูจะเป็นมิตรทีส่ ุดแล้วในเวลำนี้
แต่กำรที่หวังจอมเจ้ำเล่ห์แนะนำให้เขำไปปรึกษำกับฉวู่กงกงนั้น ก็เพรำะว่ำในเวลำนี้กงกง
ที่ไม่ได้ถือหำงของโอรสองค์ใดอยู่ก็ดูเหมือนจะมีแค่ฉวู่กงกง หำกให้กงกงท่ำนอื่นไปอย่ำง
น้อยองค์ฮ่องเต้ก็จะสงสัยได้ว่ำอำจจะไม่ใช่กำรทูลที่แท้จริงของฮัวอี้ฉิน แถมฉวู่กงกงเองก็
นับเป็นคนขี้สงสำรคนหนึ่งทั้งตัวเองก็เป็นลูกชำยคนเล็กของตระกูลด้วยอย่ำงไรเสียก็คงจะ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 385
 ชายาเฉือนคม
เห็นใจกับเด็กสำวที่ต้องจำกบ้ำนมำอยู่ท่ำมกลำงควำมวุ่นวำยเป็นแน่
“อ่ำ... ขอบคุณองค์ชำยเจ็ดมำกที่แนะนำ”
“ไม่ต้องกังวลไป ถ้ำอย่ำงไรข้ำเองก็จะช่วยบอกกับฉวู่กงกงอีกแรงแล้วกัน...”
“องค์ชำยช่ำงมีเมตตำนัก”
สำยตำซำบซึ้งในพระคุณของฮัวอี้ฉินนั้นไม่ว่ำอย่ำงไรก็ช่ำงทำให้เขำสบำยใจไม่น้อย คหบดี
ท่ำนนี้คงจะคิดว่ำธิดำของตนจะได้สมรสกับชำยที่ดีและอยู่ในวังหลวงอย่ำงผำสุขแล้วสินะ
เขำไม่อยำกจะคิดเลยว่ำฮัวหนิงเซียนจะทำหน้ำอย่ำงไร หำกมำเห็นว่ำบิดำของตนกำลัง
พยำยำมถวำยนำงให้เขำอย่ำงเต็มที่ขนำดนั้น
...คงจะเจ็บใจน่าดู...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 386
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 57 เล่ห์เหลี่ยมขององค์ฮ่องเต้

“แม่นำงเสี่ยวซี อีกหนึ่งเค่อจะถึงเวลำพิธีแล้วไปเตรียมตัวให้คุณหนูเจ้ำเสีย”
นำงกำนัลคนหนึ่งเดินเข้ำมำแจ้งกับเสี่ยวซีนำงมีท่ำทำงและควำมพยำยำมที่จะชะเง้อชะแง้
หน้ำเข้ำมำในห้องเพื่อดูหน้ำของว่ำที่หวังเฟยเสียหน่อย หำกแต่เสี่ยวซีได้นำผ้ำมำกั้นส่วนใน
ไว้ตั้งแต่แรกเพรำะในตอนนี้คุณหนูของนำงมีแขกอยู่ และที่สำคัญแขกคนนี้จะให้ใครเห็น
ไม่ได้เสีย ด้วย
“เข้ำใจแล้วเจ้ำค่ะ”
แม้ว่ำเสียงตอบรับของเสี่ยวซีจะดูปกติแต่นำงไม่อำจจะห้ำมมือที่สั่นเทำของตัวเองได้ ในตอนนี้
ไม่ว่ำจะมีกี่ชวี ิตก็คงไม่พอใช้ถ้ำหำกเธอยังต้องรับคำสั่งจำกคุณหนูของเธอแบบนี้ ไม่มีเสียง
พูดคุยสนทนำเกิดขึ้นระหว่ำงสองคนที่นั่งอยู่ในห้องหำกเป็นกำรเขียนบำงอย่ำงและกำรเคำะ
เล็บเบำๆ เท่ำนั้น
ถึงแม้ในตำหนักแห่งนี้จะไม่มีคนนอกก็ตำม แต่คุณหนูของเธอก็ยังไม่วำงใจอยู่ดีทั้งคุณหนู
และลู่เฟยลอบใช้เวลำที่มีอยู่ไม่มำกในกำรส่งข่ำวและปรับแผนกำรกันอย่ำงรวดเร็ว อย่ำง
น้อยกำรที่สุ่ยเอ้ำเหยียนไปนั่งอยู่ใกล้กับองค์ชำยหกในตำแหน่งสำคัญก็ทำให้คุณหนูของนำง
กังวลไม่น้อยจริงๆ
“คุณหนูเจ้ำคะ..” เสี่ยวซีเอ่ยขึ้นเพื่อเตือนคุณหนูเรื่องเวลำ
“รู้แล้ว จะเตรียมตัวเดี๋ยวนี้แหละ” ฮัวหนิงเซียนพยักหน้ำรับอย่ำงสงบ ก่อนจะลุกขึ้นเต็ม
ควำมสูง
สีหน้ำของเด็กสำวไม่มีแม้แต่รอยยิ้มที่เคยมีดวงตำของนำงติดจะแดงนิดๆ โดยที่เสี่ยวซีไม่
อำจทรำบสำเหตุและเพรำะเป็นอย่ำงนั้นก็ยิ่งทำให้น่ำเป็นห่วงเข้ำไปใหญ่ เงำดำที่วูบไหว
หำยไปทำงหน้ำต่ำงของตำหนักบ่งบอกว่ำคนที่เข้ำมำนั้นหำยตัวออกไปแล้ว และเวลำที่จะ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 387
 ชายาเฉือนคม
ต้องดำเนินตำมแผนกำรก็คืบใกล้เข้ำมำทุกที
เสี่ยวซีบรรจงจัดปิ่นปักผมของฮัวหนิงเซียนให้เข้ำที่เข้ำทำงเป็นครั้งสุดท้ำยก่อนจะนำทำง
คุณหนูของนำงออกมำจำกตำหนักทันที เสียงฝีเท้ำของทั้งคู่นั้นเบำจนแทบไม่ได้ยินโดยเฉพำะ
อย่ำงยิ่งเสียงฝีเท้ำของคนที่เป็นนำย
...ไม่ว่ำจะเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องเตรียมใจให้พร้อม...
ฮัวหนิงเซียนหลุบตำลงต่ำในหัวของนำงปล่อยวำงแผนกำรทั้งหมดลงไว้ข้ำงหลังเพรำะมัน
คือสิ่งที่ไม่อำจจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เธอตัดควำมกังวลทั้งหมดเพื่อรวบรวมสมำธิให้มำก
ที่สุด สถำนกำรณ์ในตอนนี้จะวำงใจไม่ได้แม้แต่คนเดียว พี่ชำยทั้งสองผู้หวังดีเสมอแต่ก็ไม่
สำมำรถจะยื่นมือเข้ำมำยุ่งกับเรื่องนี้ได้ ในตอนนี้ตัวเธอก็เหลือเพียงบ่ำวหนึ่งกับโจรอีกหนึ่ง
เท่ำนั้นที่จะคอยเป็นกำลังให้
...แต่แค่นั้นก็พอแล้ว...
องค์ฮ่องเต้คงไม่มีควำมคิดจะเล่นอะไรซื่อๆอย่ำงเช่นกำรประกำศให้เธอเข้ำเป็นหวังเฟยแน่ๆ
เขำจะต้องเตรียมแผนบำงอย่ำงเอำไว้ดักทำงเธอแน่นอนและหำกคำดไม่ผิด แผนขององค์
ฮ่องเต้ก็จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่อึดใจข้ำงหน้ำแน่นอน...
พิธีกำรไหว้ฟ้ำดินเพื่อขอคำแนะนำจำกสวรรค์นั้นเป็นพิธีที่สะท้อนควำมเชื่อเรื่องเทพเซียน
ของชำวเฉียนฉินได้เป็นอย่ำงดี ในทุกปีจะใช้วันเฉลิมฉลองกำรสถำปนำอำณำจักรเป็นวัน
ทำพิธีนี้ เพรำะวันนี้ถือว่ำศักดิ์สิทธิ์ เทียบเท่ำกับกำรกำเนิดของอำณำจักร ดังนั้นพิธีเสี่ยง
ทำยและขอคำแนะนำก็ควรจะเป็นวันมงคลเช่นนี้
กำรทำพิธีนั้นก็ไม่นับว่ำซับซ้อนหรือสะท้อนวัฒนธรรมที่สวยงำมอะไรนัก ติดจะเน้นไปใน
ทำงกำรให้น้ำหนักกับควำมเชื่อมำกกว่ำ เมื่อเริ่มพิธีก็จะมีบรรดำโหรมำรำยล้อมเต็มลำน
พิธี เพื่อเตรียมเครื่องบูชำสวรรค์อันจะประกอบด้วยของมงคล 58 อย่ำง ของเซ่นเทพเจ้ำ
แต่ละองค์มำเรียงรำยเต็มไปหมด ตำมด้วยกำรร่ำยรำจำกหญิงสำวบริสุทธิ์เพื่อเป็นกำรเรียก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 388
 ชายาเฉือนคม
เหล่ำเทพเซียนมำสดับรับฟัง
หลังจำกนั้นผู้มีบุญญำธิกำรสูงส่งอย่ำงองค์ฮ่องเต้จะขึ้นมำเป็นผู้ขอคำชี้แนะจำกสวรรค์ด้วย
กำรเผำเถ้ำทำนำย(จริงๆ ก็น่าจะแค่จุดไฟใส่สิ่งที่โหรเตรียมไว้แล้ว) หลังจำกนั้นพวกข้ำรำช
บริพำรและผู้ร่วมพิธีทุกคนก็ต้องอยู่ในควำมสงบเพื่อรอทวยเทพปรึกษำหำรือและให้คำแนะนำ
ผ่ำนสิ่งที่เผำแล้วไม่ไหม้ในกองไฟ พวกเรำจะต้องรอจนกว่ำไฟจะดับทั้งหมดแล้วเหล่ำโหร
ผู้เชี่ยวชำญก็จะเข้ำไปเพื่อตรวจสอบสิ่งที่เหลือในซำกกองไฟแล้วทำกำรทำนำยสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ออกมำจำกสิ่งเหล่ำนั้น
...งมงำยสุดๆ...
ใครมันจะไปบ้ำเชื่อเรื่องพวกนี้กัน ทำนำยอนำคตบ้ำนเมืองจำกสิ่งของที่เทพเจ้ำเหลือไว้ใน
กองถ่ำนงั้นหรือ มันช่ำงฟังดูงี่เง่ำสิ้นดี แต่ถึงจะคิดเช่นนั้นชำวเฉียนฉินที่เชื่อในทวยเทพและ
สวรรค์นั้นกลับเชื่ออย่ำงไม่ลืมหูลืมตำ
มันเป็นเรื่องที่เชื่อได้ยำกจริงๆว่ำคนพวกนี้ได้รับคำแนะนำต่ำงๆ จำกสวรรค์ผ่ำนทำงเถ้ำถ่ำน
เพรำะอย่ำงไรก็ดีกำรทำพิธีเหล่ำนี้ก็คือกำรแอบอ้ำงใช้ชื่อสวรรค์เพื่อให้ตนเองสำมำรถดำเนิน
กำรต่ำงๆ ได้อย่ำงสะดวก โดยอ้ำงสวรรค์เป็นผู้กำหนด มันค่อนข้ำงจะฟังดูขี้ขลำดเล่นกับ
ควำมเชื่อและจิตใจของมนุษย์อยู่มำก แต่ก็นับว่ำเป็นวิธีที่สะดวกสบำยไม่ใช่เล่นเลยทีเดียว
เธอหมำยถึงสะดวกในตอนที่ยังตลบหลังประชำชนได้แหละนะ
...เพรำะว่ำพิธีวันนี้จะพิเศษขึ้นอีกสักหน่อย..
“เชิญคุณหนูฮัว”
ในพิธีนี้เธอจะได้กลับมำนั่งรวมกับครอบครัวอีกครั้งในปะรำพิธีของพวกคหบดีและครอบครัว
แต่ถึงอย่ำงนั้นก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงมำกนัก เพรำะจะมีครอบครัวหรือไม่มี แผนของ
เธอก็ยังดำเนินไปเหมือนเดิมอยู่ดี กำรกลับมำนั่งกับคนเหล่ำนี้ไม่นับเป็นกำรเปลี่ยนแปลง
แผนของเธอไปทำงไหนเสียเท่ำไหร่...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 389
 ชายาเฉือนคม
ตำแหน่งลูกสำวคนเล็กนั้น ทำให้เธอต้องนั่งอยู่ท้ำยสุดถัดจำกฮัวเฟยอวี่มำไม่กี่คืบเท่ำนั้น
ส่วนคหบดีฮัวอี้ฉินและแม่เลี้ยงใจร้ำยจะได้นั่งข้ำงหน้ำปะรำพิธี และตำมตำแหน่งคหบดีขั้น
สำมก็ดูเหมือนว่ำที่นั่งของฮัวอี้ฉินจะดูพิเศษกว่ำคนอื่นมำกทีเดียว ฮัวเฟยเทียนเนื่องจำก
เป็นบุตรชำยคนโตจึงจำต้องไปนั่งข้ำงบิดำของตัวเองอยู่ข้ำงหน้ำเช่นกัน
ข้ำงล่ำงในขณะนี้ได้เริ่มกำรร่ำยรำของบรรดำหญิงสำวจำกแต่ละเมืองแล้ว เสียงดนตรีจังหวะ
เอื่อยๆ ดังขึ้นเคล้ำคลอไปกับกำรร่ำยรำของบรรดำหญิงสำวจำกแต่ละเมืองและแน่นอนว่ำ
ฮัวเหมยซือนำงงูพิษใจร้ำยเองก็ร่ำยรำอยู่ด้วย กำรร่ำยรำถวำยเทพเจ้ำนั้นก็ดูจะเป็นเรื่องที่
น่ำชื่นชมและถือเป็นหน้ำเป็นตำของผู้เป็นพ่อแม่ไม่ใช่น้อยดูได้จำกสีหน้ำชื่นชมของฮัวอี้ฉิน
กับฮัวผิงซูแล้วก็สำมำรถบอกได้ทันทีว่ำทั้งคู่ภูมิใจในตัวงู..เอ้ย ธิดำของตนเพียงใด
แต่ไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็ไม่เข้ำใจอยู่ดีว่ำกำรร่ำยรำช้ำๆ ตำมท่ำของแต่ละเมืองที่แตกต่ำงกันไป
แต่ดันอยู่ในจังหวะกลองเดียวกันนั้นมันน่ำดูขนำดไหน ขนำดตัวเธอเองยังจะหลับอยู่รอมร่อ
แล้วเทพเจ้ำที่ไหนจะตื่นมำชื่นชมกัน...
“...หนิงเอ๋อร์”
ฮัวเฟยอวี่ที่นั่งอยู่ข้ำงเธอเอ่ยขึ้นในขณะที่กำรร่ำยรำยังคงดำเนินไป ดูเหมือนว่ำจะไม่ได้มี
แค่เธอที่กำลังเบื่อหน่ำยกำรร่ำยรำนี้เสียแล้ว
“เจ้ำคะพี่รอง?” ฮัวหนิงเซียนพยำยำมกะพริบตำไล่ควำมง่วงออกไปให้หมดก่อนจะรักษำ
มำรยำทในกำรโต้ตอบกับฝ่ำยตรงข้ำมให้ดี
“พี่..” ฮัวเฟยอวี่มีควำมลังเลใจไม่น้อย
ท่ำทีกังวลและลังเลใจอย่ำงนั้นเริ่มเตือนเธอแล้วว่ำบำงทีเรื่องที่กำลังจะคุยอำจจะไม่ใช่เรื่อง
คุยเล่นทั่วไปเพื่อฆ่ำเวลำระหว่ำงรอพิธีจบแต่อำจจะมีอะไรมำกกว่ำนั้น และไม่แน่ว่ำสิ่งที่
มำกกว่ำนั้นอำจจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก
“อะไรหรือเจ้ำคะ” สีหน้ำกังวลแบบนั้นย่อมสร้ำงควำมคำใจให้กับคนที่ถูกเรียกอยู่แล้ว
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 390
 ชายาเฉือนคม
...ลองจั่วแล้วไม่พูดต่อดูสิ แม่จะตบให้ดิ้นเชียว...
“คือวันนี้... ตอนงำนพิธีต้อนรับแขกจำกต่ำงเมือง”
ฮัวเฟยอวี่กดเสียงให้ต้ำลงไปอีกเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน แม้ว่ำในตอนนี้หลำยคนรอบตัวพวก
เขำยังจดจ่ออยู่กับกำรแสดงก็ตำม กำรมำบอกในที่สำธำรณะอย่ำงนี้ ก็นับเป็นเรื่องที่เสี่ยง
ไม่น้อยแต่ไม่ว่ำอย่ำงไรเขำก็จำเป็นจะต้องบอกเรื่องนี้กับฮัวหนิงเซียนให้รับรู้เสียก่อน
...ไม่แน่อำจจะดีกับหนิงเอ๋อร์เอง...
“...”
ฮัวหนิงเซียนเริ่มจะตื่นเต็มตำขึ้นหลังจำกต่อมอยำกรู้อยำกเห็นของเธอเริ่มทำงำน ในงำน
เลี้ยงรับแขกบ้ำนเมืองจะต้องมีอะไรสักอย่ำงแน่นอน เพรำะสีหน้ำของเฟยอวี่นั้นดูกังวล
เหลือเกิน ถึงแม้ในตอนนี้เธอจะคิดเรื่องที่แย่กว่ำกำรถูกจับขังในวังหลวงไม่ออกก็ตำม แต่
อย่ำงน้อยจำกสีหน้ำของฮัวเฟยอวี่ตอนนี้ไม่ว่ำอย่ำงไรเธอก็ต้องรู้ให้ได้ว่ำเกิดอะไรขึ้น
“ท่ำนพ่อเข้ำไปคุยกับหวังเจ็ดในระหว่ำงงำนเลี้ยง..”
เพียงแค่เริ่มประโยคก็สร้ำงควำมตื่นตระหนกให้กับฮัวหนิงเซียนได้แล้ว เด็กสำวเบิกตำกว้ำง
ทันทีที่ได้ยินปฏิกิริยำตกใจเกินกว่ำที่คำดไว้ของน้องสำวทำให้ฮัวเฟยอวี่เริ่มเป็นกังวลหนัก
ขึ้น เขำไม่ค่อยได้สุงสิงกับหวังเจ็ดเสียเท่ำไหร่แต่จำกปฏิกิริยำของฮัวหนิงเซียนที่เคยได้พบ
เจอกันมำมำกกว่ำเขำเริ่มแน่ใจแล้วว่ำต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“สองคนนั้นคุยกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะออกไปคุยกันข้ำงนอกโถงรับรอง..” ฮัวเฟยอวี่เอ่ยเล่ำต่อ
สีหน้ำของฮัวหนิงเซียนตอนนี้หำกจะเรียกว่ำบอกบอกบุญไม่รับก็น่ำจะนับว่ำดีไป เพรำะ
ใบหน้ำของนำงตอนนี้เต็มไปด้วยควำมกังวลคิ้วทั้งสองขมวดเข้ำหำกันแน่นขนัดในขณะที่
ริมฝีปำกของนำงขบเข้ำหำกันจนเป็นเส้นตรง
“ท่ำนพี่รอง พอจะรู้บ้ำงหรือไม่ว่ำทั้งคู่...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 391
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนลองเกริ่นถำมดูทั้งที่ในใจก็พอจะเดำได้ว่ำน่ำจะไม่รู้อะไรมำกมำยนัก คนอย่ำง
ฉินหยำงอี้คงจะฉลำดพอที่จะไม่เปิดเผยเรื่องสำคัญออกมำ หรือหำกเปิดเผยออกมำก็ย่อม
เป็นเรื่องที่เขำต้องกำรให้คนที่ได้ยินเข้ำใจว่ำเป็นเช่นนั้นมำกกว่ำ
“ไม่รู้... พี่ติดรับรองท่ำนไปว่หลี่จำกล่งจ๊ก...” ฮัวเฟยอวี่เอ่ยด้วยสีหน้ำไม่สู้ดีนัก
เขำเริ่มรู้สึกผิดที่ไม่สำมำรถจะช่วยเหลือน้องสำวของตัวเองได้มำกนัก หำกแต่ฮัวหนิงเซียน
กลับไม่ได้ใส่ใจมำกนัก คิ้วของเธอขมวดเข้ำหำกัน ในหัวของเธอกำลังพยำยำมประมวลผล
เรื่องต่ำงๆ อย่ำงรวดเร็วเพื่อหำเรื่องที่พอจะเป็นไปได้ที่พ่อโง่ๆ ของเธอจะทำลงไป
“พวกเขำคุยกันพักใหญ่...”
ฮัวเฟยอวี่ต่อประโยคด้วยท่ำทีไม่ใครอยำกจะพูดต่อนักเพรำะเพียงแค่เริ่มเล่ำว่ำบิดำไปสนทนำ
กับองค์ชำยเจ็ด แววตำของฮัวหนิงเซียนก็แทบจะมอดไหม้ทุกสิ่งอยู่แล้ว หำกว่ำเขำได้เล่ำ
เรื่องต่อไปแล้วล่ะก็ไม่แน่ว่ำของเซ่นไหว้ตรงนั้นอำจจะมอดเป็นจุลด้วยควำมโกรธเกรี้ยวของ
หนิงเอ๋อร์ไปเสียก่อนที่องค์ฮ่องเต้จะทรงประชุมเพลิง
“พอกลับเข้ำมำท่ำนพ่อก็ไปคุยกับฉวู่กงกง...”
เสียงกลองของกำรร่ำยรำจบลงพร้อมๆ กับสีหน้ำตกใจของฮัวหนิงเซียน คนอย่ำงฮัวอี้ฉิน
น่ะหรือจะอำจหำญไปคุยกับเหล่ำกงกงคนชั้นสูง ถึงเขำจะเป็นคหบดีหัวสูงแต่ก็นับเป็นคน
ขี้ขลำดหำตัวจับยำกคนหนึ่งเลยทีเดียวกำรที่บิดำของเธอเข้ำไปคุยกับฉวู่กงกงนั้นจะต้องมี
คนยุแยงแน่
...เจ้ำหวังปีศำจนั่น สำปอะไรบิดำคนโง่ของเธออีกล่ะ...
สำยตำอำฆำตของฮัวหนิงเซียนที่สำดไปทำงเก้ำอี้ของเหล่ำบรรดำหวัง ทำให้คนที่กำลังนั่ง
อยู่นั้นรู้สึกตัวได้ทันที ฉินหยำงอี้ยกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหลิ่วตำลงไปยังลำนพิธี ให้คนที่กำลัง
รู้ตัวว่ำแผนกำลังล่มหวั่นใจเล่น เพรำะตอนนี้องค์ฮ่องเต้เสด็จลงสู่ปะรำพิธีแล้ว...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 392
 ชายาเฉือนคม
“แล้วท่ำนพี่พอจะได้ยินเรื่องที่ท่ำนพ่อ..” ฮัวหนิงเซียนกระซิบกระซำบกลับทันที
“เรื่องนั้นน่ะ...” ฮัวเฟยอวี่กดเสียงลงต้ำไปอีกด้วยควำมหนักใจ
“ท่ำนพ่อขอให้กำรอภิเษกของน้องเล็กไปตกอยู่ที่องค์ชำยเจ็ด...”
คำตอบนั้นไม่ต่ำงไปจำกที่เธอคิดเท่ำไหร่นัก ฉินหยำงอี้คงจะคิดซื้อใจพ่อเธอด้วยวิธีโง่ๆ แต่
คนอย่ำงฮัวอี้ฉินก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีที่ฉลำดนักหรอก แต่ถ้ำทำแค่นั้นก็คงจะไม่ใช่ฉินหยำงอี้
แน่ๆ ชำยคนนั้นไม่ใช่คนที่จะคิดอะไรตื้นๆ อย่ำงเช่น กินหมำกฝั่งพ่อตำแล้วจะได้ลูกสะใภ้
แบบนั้นมันดูโง่เกินไปถ้ำนับเป็นควำมคิดของเลขำจงก็คงพอจะเชื่ออยู่...
...คงจะมีอะไรซ่อนอยู่อีกสินะ...
“องค์ฮ่องเต้ทำพิธีคำรวะฟ้ำ” เสียงประกำศจำกปะรำพิธีดึงให้เธอมองกลับลงไปอีกครั้ง
ขั้นตอนในพิธีเริ่มดำเนินไปท่ำมกลำงสำยตำของผู้มีเกียรติในลำนพิธี ที่ต้องเรียกว่ำผู้มีเกียรติ
ก็เพรำะพิธีนี้ถือเป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์ของเฉียนฉิน ประชำชนทั่วไปไม่มีสิทธิ์เข้ำร่วมเพรำะฉะนั้น
คนที่ได้เข้ำร่วมจะรู้สึกว่ำตัวเองพิเศษกว่ำคนอื่นและมีเกียรติในกำรได้นั่งชมพิธีไหว้สวรรค์
...ก็แค่กำรซื้อใจแบบโง่ๆ...
กำรที่คนเหล่ำนี้ได้รู้สึกว่ำตัวเองมีเกียรติและพิเศษกว่ำคนอื่นๆ ก็ดีอยู่ สำหรับกำรปกครอง
ในรำชสำนักแต่หำกคนพวกนี้ดันไปรู้สึกว่ำตัวเองอยู่เหนือประชำชนคนอื่นๆ แล้วไปพำลกดหัว
พวกชำวบ้ำนเข้ำในกำรทำอย่ำงนี้ก็ต้องเรียกว่ำเป็นกำรส่งเสริมถือหำงกันเข้ำไปใหญ่...
เธอไม่รู้หรอกว่ำวันนี้องค์ฮ่องเต้จะใช้โอกำสนี้ในกำรดันนโยบำยอะไรบ้ำง... ฮ่ำฮ่ำฮ่ำ คิดว่ำ
เธอไม่รู้หรือไรว่ำกำรทำนำยควำมเป็นไปของบ้ำนเมืองนั้นถูกกำหนดไว้แล้ว เธอรู้สิ! นี่มัน
กลแหกตำระดับกระจอกเองนะ ก็แค่ทำสำรกันไหม้ไฟลงไปในสิ่งที่ตัวเองอยำกจะให้เหลือไว้
แล้วค่อยจุดไฟ หลังจำกนั้นโหรจะทำนำยอะไรก็จะเป็นไปตำมบัญชำขององค์ฮ่องเต้แล้ว
...สวรรค์สั่งบ้ำบออะไร นี่มันสั่งสวรรค์ชัดๆ...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 393
 ชายาเฉือนคม
องค์ฮ่องเต้ก้มลงคำนับฟ้ำสำมครั้งก่อนจะเริ่มโยนสิ่งของที่เหลืออยู่ลงไปในโถสีทองเพื่อจุด
ไฟเผำส่งไปเป็นเครื่องบรรณำกำรต่อสวรรค์ เปลวเพลิงลุกขึ้นสลับสีไปมำดูน่ำตื่นตำตื่นใจ
รำวกับว่ำเหล่ำทวยเทพกำลังมำชุมนุมกันเพื่อให้คำแนะนำอย่ำงมีเมตตำกับชำวเฉียนฉิน
...ก็แค่กลเคมีทั่วไป...
ฮัวหนิงเซียนหรี่ตำลงน้อยๆ ในขณะที่เห็นสิ่งต่ำงๆวูบไหวอยู่ในเปลวไฟ บำงอย่ำงที่เธอต้องกำร
จำกเหล่ำทวยเทพเองก็กำลังมอดไหม้อยู่ในนั้นเสียด้วย ชิ้นส่วนบำงอย่ำงที่ในวันนี้ไม่ว่ำอย่ำงไร
มันก็จะไม่ไหม้ไฟและจะอยู่ในตำแหน่งเก๋ำเอี้ยที่เธอวำงไว้ตั้งแต่แรก... ไม่สิต้องบอกว่ำตำแหน่ง
ที่เธอให้ลู่เฟยไปวำงไว้ตำมคำแนะนำของโอหยำงต้ำเหลียนต่ำงหำก
...If you pray for your bless, I will be your godess...
“...หนิงเอ๋อร์”
ฮัวเฟยอวี่เรียกชื่อเธอเมื่อเห็นว่ำน้องสำวของตนนิ่งไปนำน เรื่องที่เขำเพิ่งจะบอกฮัวหนิงเซียน
ไปนั้นคงจะทำให้นำงทั้งตกใจและลำบำกใจไม่น้อยนำงจึงนิ่งไปนำนเช่นนี้ ถึงแม้เขำจะเชื่อว่ำ
กำรอภิเษกไม่ใช่เรื่องเลวร้ำยหำกไม่ต้องไปอยู่ในวังวนของไท่จื่อแต่เขำก็ไม่รู้ว่ำฮัวหนิงเซียน
จะคิดอย่ำงไร...
“เจ้ำคะท่ำนพี่รอง” ฮัวหนิงเซียนหันกลับไปหำฮัวเฟยอวี่พร้อมรอยยิ้ม ละมุน
“เจ้ำนิ่งไปนำนเชียว.. คิดอะไรอยู่รึ?” ฮัวเฟยอวี่ถำมด้วยควำมเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกเจ้ำค่ะ น้องก็แค่เพิ่งเคยเห็นพิธีศักดิ์สิทธิ์เป็นครั้งแรก” ฮัวหนิงเซียนแก้ตัว
ไปเรื่อย
ตอนนี้ในหัวของเธอสร้ำงทำงหนีทีไล่ใหม่ไม่ต่ำกว่ำห้ำหนทำงเพื่อหลบเลี่ยงเรื่องที่จะเกิดอยู่
คนอย่ำงฉินหยำงอี้คงจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ผ่ำนไปง่ำยๆ แน่ กำรที่บิดำของเธอเดินไปหำ
เขำก็ไม่ต่ำงจำกกวำงเนื้อเดินเข้ำปำกเสือต่อให้หิวหรือไม่หิวก็ต้องกิน

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 394
 ชายาเฉือนคม
แผนที่เธอติดต่อกับท่ำนโอหยำงต้ำเหลียนไว้ก็น่ำจะล่มแน่นอนเพรำะเขำก็คงจะหำทำงมำ
จัดกำรแผนกำรนั้นไว้แล้ว แต่กำรที่เขำยังเลือกจะส่งพ่อเธอไปหำฉวู่กงกงก็แสดงว่ำฉินหยำงอี้
เองก็ยังระแวงเธออยู่ไม่น้อยว่ำเธอจะยังมีแผนอะไรสำรองไว้อีกหรือไม่มันจึงบีบให้เขำเอง
ก็ต้องเตรียมแผนสำรองไว้เช่นกัน...
ถึงแม้ว่ำตอนนี้เธอจะไปยกเลิกหรือเปลี่ยนแปลงแผนที่เธอติดต่อกับโอหยำงตำเหลียนไว้
ไม่ได้แล้วก็ตำมแต่จะเรียกว่ำสิ้นไร้ไม้ตอกเลยก็คงไม่นับว่ำถูกนัก ยอดเซียนพนันอย่ำงเธอ
น่ะหรือจะมำพลำดด้วยเรื่องเท่ำนี้ เด็กสำวกระตุกยิ้มร้ำย ในขณะที่สำยตำยังคงทอดไปที่
เปลวไฟที่กำลังลุกเผำไหม้สิ่งต่ำงๆ อยู่
...อย่ำคิดว่ำเรื่องแค่นี้จะจัดกำรข้ำได้เชียว...
“เสี่ยวซี..” ฮัวหนิงเซียนหันไปเรียกคนสนิทของตัวเอง
“เจ้ำคะคุณหนู”
เสี่ยวซีก้มหัวรับตำมมำรยำททั้งที่ในใจยังคงหวำดหวั่นอยู่ไม่น้อย นำงได้ยินสิ่งที่ทั้งสองพี่
น้องคุยกันทั้งหมดและจำกที่นำงได้เห็นกำรปะทะของคุณหนูกับหวังเจ็ดเมื่อครั้งก่อนนั้น
นำงกล้ำสำบำนต่อหน้ำทวยเทพเลยว่ำไม่ว่ำอย่ำงไรคุณหนูของนำงก็ไม่ยอมตกร่องป่องชิ้น
ร่วมหอลงโลงกับองค์ชำยเจ็ดเป็นแน่ นำงแค่หวังว่ำคำสั่งครั้งนี้จะไม่ใช่กำรให้เธอไปวำงยำ
องค์ชำยเจ็ดก็พอ
“บอกลู่เฟยว่ำให้เตรียมตัวฉุ่ยจวี้(ทำก)ให้ข้ำด้วย” ฮัวหนิงเซียนสั่งเสียงเบำ
“คุณหนู...” เสี่ยวซีครำงเสียงอ่อย
“ไปบอกตำมนั้นเสี่ยวซี”
ฮัวหนิงเซียนสั่งก่อนจะหันกลับไปที่พิธีตรงกลำงลำนอีกครั้ง ด้วยสีหน้ำที่นิ่งสงบกว่ำเดิม
เธอกล้ำแลกไพ่ทุกใบในมือกับกำรเล่นหมำกกระดำนนี้เชียวนะ ตอนนี้เธอก็ได้แต่หวังว่ำ
ทั้งองค์ฮ่องเต้และบรรดำโอรสของพระองค์จะมีอะไรให้เธอสนุกมำกกว่ำนี้อีกเสียหน่อย...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 395
 ชายาเฉือนคม
ดวงไฟที่ลุกเจิดจ้ำอยู่นั้นสะท้อนวูบไหวอยู่ในใจของผู้ที่นั่งอยู่ที่บัลลังก์มังกร ธรรมเนียมปฏิบัติ
แห่งเฉียนฉินที่ทำสืบทอดกันมำนำน
ธรรมเนียมของกำรอ้ำงอำญำสวรรค์เพื่อให้ได้สิทธิ์ปกครองโดยชอบธรรม มันเป็นพิธีที่น่ำเบื่อ
และทำให้องค์กษัตริย์อย่ำงเขำอึดอัดไม่น้อย ที่ต้องรับบทเป็นคนโง่ที่เชื่อในบัญชำสวรรค์
อยู่ทุกๆ ปี ทั้งที่บัญชำนั้นเขำก็เป็นคนเขียนมันขึ้นมำเอง
...แต่ปีนี้ค่อยสนุกขึ้นหน่อย...
ควำมสนุกในปีนี้ไม่ได้อยู่ที่คำทำนำยบ้ำนเมืองแต่อย่ำงไร เพรำะเรื่องพวกนั้นถูกกำหนดตั้งแต่
วันประชุมเรื่องรำชพิธีแล้ว อย่ำงไรเสียปีนี้คำทำนำยก็คือน้ำมำก สงบสุข ปรำศจำกสงครำม
กำเนิดควำมยิ่งใหญ่แต่ที่มำกกว่ำเดิมนั้น...
สำยตำขององค์กษัตริย์ทอดไปที่ปะรำพิธีฝ่ำยคหบดีที่อยู่ไม่ไกลนัก ร่ำงบอบบำงของเด็กสำว
ที่เคยฉีกหน้ำเขำอย่ำงไม่มีกริ่งเกรงอำนำจและบำรมี นั่งอยู่ในจุดที่สำมำรถมองเห็นได้จำก
บัลลังก์อย่ำงชัดเจน ท่ำทีของนำงสงบเกินกว่ำที่คำดไว้ เขำเดำได้ว่ำนำงคงจะเตรียมทำงหนี
ทีไล่เอำไว้แล้วหำกว่ำเขำจะประกำศงำนอภิเษกของนำงกับโอรสของเขำในงำนเลี้ยงขอบคุณ
ข้ำรำชบริพำร เพรำะสองสำมวันมำนี้ เขำได้ข่ำวหนำหูว่ำนำงเที่ยวติดต่อหำเสนำบดีต่ำงๆ
กันให้วุ่นไปหมด
...ประมำทข้ำไปหน่อยนะแม่นำงหนิงเซียน...
“เชิญเหล่ำโหรออกมำนับเศษเถ้ำ”
หำกเป็นคำสั่งขององค์ฮ่องเต้ก็ไม่แน่ว่ำนำงอำจจะหำทำงขัดเขำได้อีก แต่หำกว่ำเป็นคำสั่ง
จำกสวรรค์เขำเองก็อยำกจะรู้เหมือนกันว่ำนำงจะทำอย่ำงไร...
“เมืองทำงเหนือจะบริบูรณ์ด้วยน้ำ...และพืชผล”
โหรคนแรกที่ใช้ไม้คุ้ยเขี่ยขี้เถ้ำประกำศขึ้นหลังจำกได้อ่ำนตำแหน่งของวัตถุบำงอย่ำงออก
แล้ว โหรคนอื่นๆ ก็กำลังพยำยำมคุ้ยเขี่ยตรง ตำแหน่งของตนเองเพื่อประกำศคำทำนำย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 396
 ชายาเฉือนคม
เช่นกัน เรื่องแบบนี้มันเป็นควำมเชื่อส่วนบุคคลจริงๆ มันก็อยู่ที่คุณจะเชื่อเรื่องที่ว่ำเศษขี้เถ้ำ
ที่ไหม้ไม่หมดนั้นจะเป็นตัวช่วยบ่งบอกอนำคตบ้ำนเมืองได้จริงๆ หรือไม่ แต่อย่ำงหนึ่งที่เธอ
มั่นใจแน่ก็คือเธอคงจะไม่ปล่อยให้เศษขี้เถ้ำนี่มำกำหนดชีวิตของเธอแน่ๆว่ำเธอควรจะแต่งงำน
กับใคร
ฮัวหนิงเซียนยกยิ้มเย็นมีหรือที่เธอจะไม่รู้ว่ำองค์ฮ่องเต้วำงกับดักอะไรเอำไว้ในเตำนั่น เรื่อง
แหกตำพวกนี้ เธอน่ะโตมำกับมันทั้งชีวิตเชียวนะ ไม่มีทำงที่คนอย่ำงเธอจะพลำดอยู่แล้ว
“ผู้มีบุญญำธิกำรจะมำเยือนจำกฝั่งตะวันออก เพื่อนำพำควำมรุ่งโรจน์มำสู่เฉียนฉิน”
เสียงฮือฮำดังขึ้นเรื่อยๆ จำกคำทำนำยที่ออกมำจำกปำกของเหล่ำโหรผู้เชี่ยวชำญ พวกคำ
ทำนำยพวกนีไ้ ม่ว่ำอย่ำงไรดูดูจะไม่ค่อยน่ำเชื่อเท่ำไหร่ ในสำยตำเธอจริงๆ เมืองทำงตะวันออก
มีพื้นที่เป็นหมื่นลี้กำรที่จะมีใครสักคนนำพำควำมเจริญเข้ำมำมันก็ไม่แปลกอะไรควำมน่ำจะ
เป็น 1.0 ด้วยซ้ำ...
“ระวังไฟจำกทำงทิศใต้...” เสียงโหรคนหนึ่งดังขึ้น “หำกเดินไปทิศตะวันตกเฉียงเหนือจะ
มีผลดี...”
เป็นไปตำมที่เธอคำดไม่ว่ำอย่ำงไรก็ต้องมีกำรโกงคำทำนำยไว้ก่อนแล้ว เพรำะคุณคงไม่คิดว่ำ
คนเหล่ำนี้จะยึดคำทำนำยจำกขี้เถ้ำเป็นจริงเป็นจัง หรอกจริงหรือไม่ กำรปกครองแบบยึด
ขี้เถ้ำที่เหลือเป็นหลักคงจะตลกเกินไปหน่อย... ต่อให้เป็นคนโง่ที่ไหนก็ต้องดูออก เธอเองก็
เช่นกัน
“จะมีสตรีมีบุญญำธิกำรเข้ำมำเป็นกำลังให้กับรำชวงศ์”
...เริ่มแล้วไง งิ้วพระรำชทำนจำกองค์ฮ่องเต้...
เสียงฮือฮำดังขึ้นหลังจำกโหรคนหนึ่งพูดจบตำมสคริปต์ขององค์กษัตริย์ ทุกคนต่ำงก็ฮือฮำ
กันอย่ำงเต็มที่ รำวกับว่ำมันเป็นเรื่องน่ำตื่นเต้นทั้งที่จริงหลำยคนก็รู้มำก่อนแล้ว แต่ก็ยัง
ทำตัวแบบพิธีกรรำยกำรวำไรตี้ตำมกระแสอยู่ดี สำยตำหลำยคู่เพ่งมำทำงเธออย่ำงเปิดเผย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 397
 ชายาเฉือนคม
ซึ่งในตอนนี้เธอไม่ได้ถือสำอะไรเสียเท่ำไหร่เพรำะหลังจำกนี้ไปต่ำงหำกที่จะสนุกกว่ำนี้
แต่ในตอนนี้คนที่ตกใจยิ่งกว่ำเดิมก็คือฮัวอี้ฉินเขำคงคิดว่ำองค์ฮ่องเต้จะประกำศรับลูกสะใภ้
แบบธรรมดำตำมงำนเลี้ยงต้อนรับคงไม่คิดว่ำจะมีกำรเล่นใหญ่ขนำดนี้เกิดขึ้นสินะ
จริงๆ ก็นับเป็นวิธีที่ฉลำดไม่ใช่น้อยในกำรเลือกใช้วิธีมัดมือชกเธอแบบนี้ แทนที่จะคิดใช้วิธี
ประกำศธรรมดำตำมงำนสังสรรค์เพรำะว่ำกำรประกำศแบบนั้นนอกจำกจะสร้ำงข้อครหำ
และควำมลำเอียงแล้วยังเป็นจุดที่ให้คนกะล่อนอย่ำงเธอสำมำรถเอำตัวรอดไปได้อีกด้วย
...ก็ฉลำดดี...
สำยตำเลิ่กลั่กของคนที่นั่งอยู่ในลำนพิธีนั้นทำให้เกิดควำมโกลำหลขึ้นไม่น้อย โดยเฉพำะพี่ชำย
ทั้งสองที่ไม่คิดว่ำองค์ฮ่องเต้จะใช้วิธีนี้เช่นกัน สำยตำขององค์ฮ่องเต้ยำมทอดมำทำงปะรำ
พิธีของเหล่ำคหบดีนั้นช่ำงเต็มไปด้วยควำมท้ำทำย แต่มีหรือที่เรื่องแค่นี้จะสำมำรถจัดกำร
กับคนอย่ำงฮัวหนิงเซียนได้...
...ถ้ำทำได้กไ็ ม่ต้องเรียกข้ำคุณหนูฟ่ำนเถอะนะ...
“...ยังตื้นไปน่ำ” เด็กสำวพึมพำ
“คุณหนูเจ้ำคะ..” เสีย่ วซีที่เพิ่งกลับเข้ำมำกระซิบ “ลู่เฟยเตรียมพร้อมแล้วเจ้ำค่ะ”
ประโยคนั้นยิ่งทำให้คนที่กำลังกะหยิ่มยิ้มย่องนั้นเผยรอยยิ้มงดงำมเข้ำไปใหญ่ ไม่ว่ำจะแผน
หลักหรือแผนสำรองก็ดูท่ำจะไปได้ดีขนำดนี้จะไม่ให้เธอดีใจได้อย่ำงไรกัน...
“ใจกลำงแห่งเฉียนฉิน ก่อนเหมันต์หน้ำจะกำเนิดทำยำทรุ่นต่อไป...”
จะว่ำไปงิ้วโรงนี้ขององค์ฮ่องเต้ก็สนุกดีไม่น้อย ตั้งแต่กำรเมืองกำรปกครองไล่ไปจนถึงกำรให้
กำเนิดทำยำทที่ในควำมเป็นจริงมันกำหนดกันไม่ได้เสียหน่อย เธอเองก็ยังคงไม่ค่อยเข้ำใจ
ว่ำอะไรทำให้คนพวกนี้มีควำมกล้ำในกำรทำนำยสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยำกขนำดนั้น แต่อย่ำงที่ว่ำ
อะไรก็เกิดขึ้นได้ไม่ว่ำจะเป็นกำรบังคับให้มีบุตรก็คงจะไม่ยำก เพรำะขนำดบังคับแต่งงำน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 398
 ชายาเฉือนคม
ยังง่ำยดำยขนำดนี้เลยนี่
“... เดือนสำม ยำมสำม” เหล่ำโหรแต่ละคนค่อยๆ เอ่ยคำทำนำยของตัวเองออกมำเรื่อยๆ
รวมถึงท่ำนโอหยำงต้ำเหลียนเองก็ด้วย ท่ำนโอหยำงต้ำเหลียนถือเป็นโหรสูงสุดของวังหลวง
เฉียนฉินแห่งนี้ เรียกได้ว่ำไม่ว่ำจะทำนำยอะไรออกไปก็ย่อมสำเร็จดังคำเอ่ย เพรำะฉะนั้น
หำกท่ำนโองหยำงต้ำเหลียนเอ่ยคำทำนำยออกมำแล้วโหรทุกท่ำนก็ย่อมโน้มไปตำมอย่ำง
แน่นอน และเรื่องที่น่ำยินดียิ่งไปกว่ำนั้นก็คือเธอซื้อตัวเขำได้เสียด้วย...
ไม่ว่ำใครจะกล่ำวอะไรต่อไปเธอก็อยำกรู้เหมือนกันว่ำเหล่ำโหรน้อยทั้งหลำยที่องค์ฮ่องเต้
จัดกำรร่ำงสคริปต์มำนั้นจะสำมำรถสู้หนึ่งเสียงใหญ่ของเธอได้หรือไม่...
“ได้เวลำเหล่ำโหรทูลรำยงำน”
เมื่อผ่ำนเวลำไปได้สักพักแล้วกงกงท่ำนหนึ่งก็ประกำศสรุปขึ้น ก็อย่ำงว่ำภำษำของโหรมักจะ
กำกวมเข้ำใจยำก ตั้งแต่นั่งฟังรวมๆ มำนี่ก็ยังไม่รู้เรื่องสักคำเดียว เพรำะฉะนั้นหำกจะให้
เข้ำใจทั้งหมดโดยไม่มีคำตอบแบบสรุปแล้วก็คงจะยำกไปเสียหน่อย เพรำะฉะนั้นเหล่ำบัณฑิต
ที่ต้องจดบันทึกคำทำนำยในปีนี้ จึงพำกันมำนั่งประจำที่เตรียมตัวพร้อมเพื่อจดถ้อยคำของ
เหล่ำโหรต่อไป
ลำงสังหรณ์ขององค์ฮ่องเต้นั้นเริ่มจะฉำยแววไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่ำจนถึงตอนนี้ทุกอย่ำงก็ยัง
ดำเนินไปด้วยดีก็ตำม แต่ท่ำทีไม่ทุกข์ร้อนของฮัวหนิงเซียนนั้นมันก็ทำให้เขำอดจะกังวลไม่ได้
จริงๆ ไหนจะเรื่องพฤติกรรมแปลกๆ ของฮัวอี้ฉินอีก...
“กรำบทูลองค์ฮ่องเต้” ฉวู่กงกงเข้ำมำหำเขำด้วยสีหน้ำไม่สู้ดีนัก
“มีอะไรรึ...”
แม้ว่ำควำมรู้สึกส่วนลึกจะเตือนให้เขำไม่ถำม แต่เมื่อเห็นสีหน้ำเช่นนั้นของคนสนิทแล้วก็
ไม่อำจจะมองข้ำมได้ ฉวู่กงกงถือเป็นคนฉลำดและมีน้ำใจ ที่กว้ำงขวำงยิ่งกว่ำกงกงคนใด

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 399
 ชายาเฉือนคม
ทัง้ ยังเป็นคนเกรงใจคนอื่นมำกเกินกว่ำปกติจึงทำให้เขำไม่ค่อยจะเอ่ยปำกขอเรื่องใดนักใน
กำรที่ฉวู่กงกงมำเอ่ยปำกเช่นนี้มีหรือที่เขำจะไม่รับฟัง
“เมื่อครู่ คหบดีฮัวมำคุยกับข้ำน้อย” ฉวู่กงกงเอ่ยต่อ
เรื่องนั้นเป็นสิ่งที่องค์ฮ่องเต้เห็นอยู่ก่อนแล้วนอกจำกนั้นทุกคนที่ห้องโถงก็เห็นเรื่องที่เกิดขึ้น
อย่ำงชัดเจน เพียงแต่สิ่งที่ติดใจองค์ฮ่องเต้ก็คือ สำเหตุที่ทำให้ฮัวอี้ฉินเลือกจะทำเช่นนั้น
ต่ำงหำก กำรที่ฉวู่กงกงเข้ำมำเอ่ยปำกกับเขำอย่ำงนี้ย่อมต้องมีอะไรมำกกว่ำที่คิดแน่
“ว่ำมำ...” แม้จะเหลือเวลำไม่มำกก่อนเริ่มพิธีแต่องค์ฮ่องเต้ก็ยังทรงต้องกำรจะรู้ถึงเหตุผล
ของฮัวอี้ฉินอยู่ดี
“มันอำจจะไม่ถูกพระทัยองค์ฮ่องเต้นัก”
ด้วยควำมเป็นผู้น้อยและทำงำนด้วยกันมำนำนจึงทำให้ฉวู่กงกงย่อมรู้ดีว่ำอะไรที่นำยของตน
ชอบและไม่ชอบใจ และครั้งนี้เองก็น่ำจะนับเป็นสิ่งที่องค์ฮ่องเต้คงจะไม่ชอบใจเสียด้วย
ท่ำทีอึกอักของฉวู่กงกงนั้นช่ำงน่ำรำคำญตำ ปกติฉวู่กงกงเองก็เป็นคนไม่ค่อยจะกล้ำพูดพำ
เจรจำอยู่แล้วด้วยยิ่งในสถำนกำรณ์เช่นนี้หำกเขำต้องเอ่ยปำกแล้วก็นับว่ำเป็นเรื่องที่น่ำสนใจ
แล้วจนถึงบัดนี้คนที่กำลังจะกล่ำวเรื่องน่ำสนใจกับทำท่ำทีอ้ำอึ้งรำวกับจะไม่กล่ำวเช่นนั้น
องค์ฮ่องเต้ขมวดคิ้วด้วยควำมไม่พอใจ
“จะถูกใจไม่ถูกใจข้ำตัดสินใจเอง เอำล่ะ เจ้ำจะทูลได้หรือยังฉวู่กงกง” องค์ฮ่องเต้ขู่เสียงเข้ม
“เอ่อ..ง พ่ะย่ะค่ะ” ฉวู่กงกงรีบรับคำ “ท่ำนคหบดีฮวั มีควำมทุกข์ใจเรื่องกำรอภิเษกพ่ะย่ะค่ะ”
เป็นคำตอบที่ค่อนข้ำงจะน่ำแปลกใจสำหรับองค์ฮ่องเต้ เพรำะเท่ำที่เห็นมำนั้นคหบดีฮัวอี้ฉิน
เป็นคนที่ดูจะยินดีกับกำรอภิเษกครั้งนี้มำกกว่ำใครๆ ด้วยซ้ำ แต่ในวันนี้กลับแสดงออกว่ำ
ลำบำกใจงั้นหรือ ถ้ำเช่นนั้นตอนที่ไปคุยกับฉินหยำงอี้ก็คงจะเป็นกำรปรับทุกข์เรื่องกำรอภิเษก
เช่นนั้นหรือ ?

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 400
 ชายาเฉือนคม
“ทุกข์เรื่องใด นี่ถือเป็นเรื่องมงคลต่อตระกูลด้วยซ้ำที่ธิดำของเขำจะได้ขึ้นเป็นหวังเฟย...”
องค์ฮ่องเต้เอ่ยตำมตรงทั้งที่เริ่มสงสัยว่ำเด็กน้อยคนนั้นอำจจะเป็นคนชักจูงบิดำของตัวเอง
อยู่เบื้องหลัง...
“เพรำะตำแหน่งหวังเฟยนั่นแหล่ะพ่ะย่ะค่ะ ในสำยตำคนเป็นพ่อแล้วย่อมไม่อยำกจะให้ลูก
ต้องตกที่นั่งลำบำก ฮัวหนิงเซียนถูกเลี้ยงมำด้วยแม่เลี้ยงในจวนใหญ่โดยไม่เคยได้ออกไปไหน
เลยจนกระทั่งวันปักปิ่น...”
ละครบทโศกที่ได้ฟังมำจำกฮัวอี้ฉินทั้งหมดเริ่มถูกถ่ำยทอดให้กับองค์ฮ่องเต้สดับฟัง
“...เพรำะเป็นเช่นนั้นหำกว่ำนำงจะต้องไปอยู่ในฝ่ำยในของตำหนักใหญ่ ท่ำนคหบดีฮัวก็เป็น
ห่วงกลัวว่ำนำงจะต้องเข้ำไปอยู่อย่ำงอึดอัดใจ...”
เรื่องกำรแย่งชิงบัลลังก์ของไท่จื่อนั้นเป็นควำมคืบหน้ำแบบจอมปลอมที่ภำยนอกรู้กัน ต่ำง
คนต่ำงก็คิดกันไปว่ำกำรแย่งชิงบัลลังก์ระหว่ำงตำหนักใหญ่ของมู่ซูเฟยกับตำหนักใหญ่ของ
จำงเสียนเฟยนั้นเป็นไปอย่ำงดุเดือด แต่ในควำมจริงสงครำมกำรแย่งชิงบัลลังก์นั้นกลับเย็น
สนิทไม่ต่ำงกับหิมะบนยอดเขำฉู่เสียนเอ้อร์กั้วนัก หำกจะให้กล่ำวกันโดยไม่อ้อมค้อมแล้ว
เขำเองก็อยำกให้กำรแย่งชิงบัลลังก์นั้นมีรสชำติอย่ำงที่คนอื่นลือกันไม่น้อย
เพียงแต่นับตั้งแต่มีกำรแย่งชิงหวังเฟยเกิดขึ้นนั้นกำรแย่งชิงบัลลังก์ก็นับว่ำมีรสชำติขึ้นไม่น้อย
ทีเดียวพอเป็นเช่นนั้นแล้วจะให้เขำดึงฮัวหนิงเซียนออกจำกวงล้อมนี้ได้อย่ำงไร
“ท่ำนคหบดีฮัวก็เลยมำปรึกษำท่ำนเพรำะอยำกให้ธิดำตัวเองอยู่ห่ำงจำกกำรชิงตำหนักใหญ่
ของไท่จื่อ...”
“ทรงปรีชำยิ่ง” ฉวู่กงกงตอบรับ
“แล้วก็คงคิดว่ำหำกอยู่ในตำหนักของฉินหยำงอี้คงจะปลอดภัยที่สุด กระมัง...” องค์ฮ่องเต้
เดำจำกรูปกำรณ์ในโถงงำนเลี้ยงต่อ
“พ่ะย่ะค่ะ เป็นไปตำมที่องค์ฮ่องเต้ทรงเข้ำใจไม่ผิดแล้ว...” ฉวู่กงกงแทบ ไม่ต้องรำยงำน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 401
 ชายาเฉือนคม
อะไรต่อหลังจำกที่องค์ฮ่องเต้ทรงสรุปทั้งหมดออกมำแล้ว
“น่ำเสียดำยที่ข้ำไม่ได้เป็นคนเลือกในครั้งนี้”
องค์ฮ่องเต้เอ่ยด้วยควำมเสียดำยทั้งที่จริงๆ แล้วเขำได้ตระเตรียมทุกอย่ำงเป็นอย่ำงดีแล้ว
ต่อให้ใครมำขอควำมเมตตำหรือควำมเห็นใจในตอนนี้ก็ไม่น่ำจะเปลี่ยนอะไรได้ทันแล้ว
“ฉวู่กงกงก็รู้ดีว่ำเรื่องกำรอภิเษกครั้งนี้ล้วนเป็นเรื่องที่ฟ้ำจะสั่งเท่ำนั้น ...”
กำรตอบไปเช่นนั้นเป็นกำรแสดงออกได้อย่ำงชัดเจนว่ำองค์ฮ่องเต้จะไม่ทรงเปลี่ยนพระทัย
แน่นอน เพรำะไม่ว่ำอย่ำงไรกำรวำงฮัวหนิงเซียนไว้ผิดตำแหน่งนั้นอำจจะเป็นเรื่องที่แย่เสีย
ยิ่งกว่ำใครจะคำดถึงก็เป็นได้ หำกนำงไม่ใช่หวังไท่จื่อเฟยแล้วใครเล่ำจะเป็น...
“กรำบทูลสรุป...” เสียงรำยงำนดังขึ้น
“น้ำปีนี้อยู่ในเกณฑ์มำกจำกทำงเหนือไหลผ่ำนจำกฉำงซุนสู่เฉียนฉิน...”
กำรรำยงำนเริ่มต้นแล้วหลำยคนในตอนนี้ ก็เริ่มนั่งไม่ติดที่ แต่คนที่ควรจะนั่งไม่ติดที่ที่สุด
ตอนนี้กลับนิ่งสงบจนน่ำตกใจ ฮัวหนิงเซียนมีท่ำไม่ไหวติงใดๆ กับกำรรำยงำนแม้ว่ำฮัวอี้ฉิน
จะหันมำมองนำงหลำยครั้งด้วยสีหน้ำไม่สู้ดีนักก็ตำม
“...ผู้มีบุญญำธิกำรจำกแดนตะวันออกจะเข้ำมำสร้ำงควำมเจริญให้แก่เฉียนฉินในด้ำนกำร
ค้ำขำย อัญมญีสำคัญจะถูกค้นพบก่อนปีฮู่เหนียน”
ฉินหยำงอี้เหลือบตำไปมองที่ปะรำพิธีฝงั่ ตะวันตกเพียงครู่ฮัวหนิงเซียนไม่ได้มีท่ำทีตื่นตระหนก
ดังคำดจะให้นำงตื่นตระหนกได้อย่ำงไรเพรำะผลทำนำยครั้งนี้ นอกจำกองค์ฮ่องเต้เป็นคน
กำหนดแล้ว ตัวนำงเองก็ยังเป็นผู้ช่วยกำหนดอยู่ไม่น้อยน่ำกลัวว่ำนำงจะนั่งนำนเกินไปจน
เมื่อย มำกกว่ำ...
“สตรีงำมจำกแดนตะวันตกเกิดปีโก่วเหนียนวันคำบระหว่ำงเทียนเซียจั๊วกับเซ่อโส่วจั๊วเป็น
สตรีผู้มีปัญญำมำกผมสีหมึกจะมำเป็นสตรีผู้ให้กำเนิดสำยเลือดทำยำทแห่งเฉียนฉินให้แก่
บัลลังก์มังกร...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 402
 ชายาเฉือนคม
ในตอนนี้ทั้งสีหน้ำและเสียงฮือฮำของผู้คนในลำนพิธีดังขึ้นทันทีสตรีจำกแดนตะวันตกเกิด
ปีโก่วเหนียนวันคำบระหว่ำงเทียนเซียจั๊วกับเซ่อโส่วจั๊ว... ไม่ระบุชื่อไปเลยเล่ำไหนๆ ก็เล่น
ปูมำเสียขนำดนี้แล้ว ยังจะต้องเล่นละครเฟ้นหำตัวจริงคนปีโก่วอีกหรือไร...
ในตอนนี้สีหน้ำของฮัวอี้ฉินนั้นดูรำวกับจะเป็นลมอย่ำงไรอย่ำงนั้น คหบดี ผู้รู้ไม่เท่ำทันองค์
ฮ่องเต้อุตส่ำห์บำกหน้ำไปขอควำมช่วยเหลือจำกกงกง แต่กลับนึกไม่ถึงว่ำแม้แต่กงกงก็ไม่อำจ
ช่วยอะไรได้ เพรำะกำรอภิเษกครั้งนี้ถือเป็นคำสั่งฟ้ำต่อให้เป็นองค์ฮ่องเต้ก็ยังขัดไม่ได้
“สมควรเป็นหวังเฟยแห่งตำหนักทำงทิศเหนือจะเสริมบุญ...” โหรสวี่หลงจื่อกำลังจะเอ่ยตำม
ที่องค์ฮ่องเต้ได้ให้คำแนะนำมำแต่ไม่ทันที่จะได้เอ่ยรำยงำนต่อก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นเสียก่อน...
“ช้ำก่อน...” โอหยำงต้ำเหลียนเอ่ยขึ้นขณะที่สวี่หลงจื่อกำลังรำยงำน
...คาสั่งฟ้ามันหลังจากนี้ต่างหาก....

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 403
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 58 คาสั่งฟ้าที่ไม่อาจจะขัดได้

“สมควรเป็นหวังเฟยแห่งตาหนักทางทิศเหนือจะเสริมบุญ...”
กำรประกำศของโหรแห่งเฉียนฉินนั้นทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงปะรำพิธีใหญ่รับรู้ได้ถึงกำรตัดสินใจ
ขององค์ฮ่องเต้ทันที เลือกตำหนักทำงทิศเหนือตั้งใจจะยกหนิงเซียนให้กับฉินหำนเฟิงสินะ
แล้วหลังจำกนั้นคงจะแต่งตั้งฉินชงหยวนขึ้นแท่นเพื่อทำงำนหลักในกำรสำนสัมพันธ์กับดินแดน
ฝั่งตะวันออก...
“ช้ำก่อน...” น้ำเสียงสุขุมของโอหยำงต้ำเหลียนดังขึ้นขัดกำรรำยงำนของสวี่หลงจื่อทันที
...ของจริงมำแล้วสินะ...
จะว่ำไปฮัวหนิงเซียนก็นับว่ำเสียมำรยำทไม่ใช่น้อยที่ตั้งใจขัดรำชโองกำรโดยกำรยกงิ้วของ
ตัวเองมำเล่นทับกับงิ้วขององค์ฮองเต้ที่กำลังแสดงอยู่ ฉินหยำงอี้ยกพัดขึ้นมำปิดใบหน้ำเพื่อ
ซ่อนรอยยิ้มของตัวเองเอำไว้ นำงจะไม่มีทำงรู้ได้เลยในกำรเอำตัวรอดหนีตำแหน่งของนำง
นั้นได้ช่วยเขำไว้แค่ไหน
“อะไรหรือ? ท่ำนโอหยำงต้ำเหลียน”
กำรทักของโอหยำงต้ำเหลียนย่อมเรียกควำมสนใจจำกทุกคนได้อยู่แล้วเพรำะท่ำนเป็นถึง
บุตรแห่งตระกูลโอหยำงผู้แก่กล้ำในวิชำกำรทำนำยที่สุดในแผ่นดินเฉียนฉินแห่งนี้ หำกเพียง
แค่ท่ำนเอ่ยปำกทุกคนก็ย่อมต้องหยุดฟังอยู่แล้ว แต่ด้วยควำมศักดิ์สิทธิ์ของนักทำนำยนั้น
ทำให้โอหยำงต้ำเหลียนไม่ยอมขำยวิชำตัวเองเพื่ออ่ำนบทพูดเหมือนโหรคนอื่น
...แต่นำงก็หำวิธีจนได้...
คุณหนูตัวแสบที่นอกจำกจะรู้ทันองค์ฮ่องเต้แล้วยังสำมำรถหำวิธีต่อรองกับโอหยำงต้ำเหลียน
ได้อีกก็ถือว่ำไม่ธรรมดำเลยทีเดียว และในตอนนี้นำงก็กำลังนั่งสงบเสงี่ยมเจียมตัวอยู่ตรง
ปะรำพิธีฝ่ำยตะวันตกของพวกคหบดีรำวกับไม่รู้ร้อนรู้หนำวอะไรกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 404
 ชายาเฉือนคม
“เมื่อครู่คิดว่ำท่ำนโหรสวี่คงจะรีบสรุปไปเสียหน่อย จึงทำให้ไม่เห็นหินในส่วนทำงใต้ของ
ตำแหน่งลั่วหยำง”
ไม้เขี่ยขี้เถ้ำชี้ไปที่หินสีแดงที่หลบอยู่ใต้กองขี้เถ้ำอย่ำงแนบเนียน เสียงฮือฮำดังขึ้นทั่วบริเวณ
ทุกคนมีสีหน้ำตื่นตกใจไม่เว้นแม้แต่องค์ฮ่องเต้ ฮัวหนิงเซียนเองก็เลือกจะหยิบหน้ำกำกของ
สำวน้อยที่กำลังแตกตื่นกับเหตุกำรณ์นั้นเหมือนชำวเฉียนฉินคนอื่นๆ มำสวมด้วยเช่นกัน
เด็กสำวแสร้งทำตำโตพลำงชะเง้อชะแง้อย่ำงสงสัยไปทำงปะรำพิธีทั้งๆ ที่หินนั้นเธอเป็นคน
หำมำเองกับมือ...
...ก็ท่ำนโอหยำงต้ำเหลียนจะไม่ยอมอ่ำนสิ่งที่ไม่อยู่บนกระดำนทำนำยน่ะสิ...
………………
“ข้าเข้าใจความล้าบากของเจ้านะคุณหนู แต่จะให้ข้าทรยศวิชาที่เรียนมามันคงจะยาก”
ค้าปฏิเสธของโอหยางต้าเหลียนนั้นไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่สามารถท้าใจบีบบังคับได้จริงๆ
ถ้ามองในมุมกลับกันหากจะให้เธอบอกวิธีฟังเสียงลูกเต๋าหรืออ่านสีหน้าตอนเล่นไพ่เธอก็
คงไม่ยอมท้าด้วย แต่อย่างน้อยเธอก็ยอมล้มมวยอยู่นะเพราะฉะนั้นต่อให้เป็นการปฏิเสธ
ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางเลยเสมอไป
“อย่างนั้นหรือ...” ฮัวหนิงเซียนมีสีหน้าล้าบากใจทันที
เธออุตส่าห์หาตัวของโหรมือหนึ่งของเฉียนฉินเจอแล้วทั้งที เธอจะไม่ยอมกลับไปมือเปล่า
แน่ๆ โอหยางต้าเหลียนถือเป็นหนึ่งในด้านการท้านายดวงเมืองไม่ว่าจะกล่าวอะไรออกมา
ก็ล้วนแต่เป็นจริงทั้งนั้น ในประเทศที่คนเชื่อเรื่องสวรรค์ลิขิตอย่างเฉียนฉินแล้วไม่ว่าอย่างไร
ค้าพูดของชายคนนี้ย่อมมีผลในวงกว้างมากกว่าค้าพูดขององค์ฮ่องเต้เป็นแน่
...ทั้งที่อุตส่าห์หาตัวเจอแท้ๆ...
“ถ้าเช่นนั้น ท่านโอหยางต้าเหลียนพอจะอธิบายเรื่องพิธีขอพรจากสวรรค์ให้ข้าน้อยเข้าใจ
เพิ่มอีกสักหน่อยได้หรือไม่”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 405
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนเริ่มประวิงเวลาเพื่อหาทางออกให้กับตัวเอง ในวันเฉลิมฉลองเมืองเฉียนฉินนั้น
มีพิธีการหลักอยู่ 5 พิธีด้วยกันตามที่เธอได้ไปลอบอ่านบันทึกของฮัวอี้ฉินมา และถ้าให้เธอ
คาดเดาแล้ว คนอย่างองค์ฮ่องเต้จะต้องใช้พิธีขอพรจากฟ้า ในการจัดการอภิเษกของเธอ
แน่นอนเพราะเป็นพิธีเดียวที่ดูแล้วจะไร้ข้อครหาและสามารถอ้างสิทธิ์โดยชอบธรรมได้มาก
ที่สุด
คนที่เคยตกหลุมพลางของเธอในการเจรจามาแล้วย่อมไม่เลือกวิธีการประกาศในงานเลี้ยง
ขอบคุณแน่นอน แล้วอีกอย่างก็คืออย่างไรเสียค้าสั่งฟ้าก็ย่อมถือเป็นค้าศักดิ์สิทธิ์และเป็นที่
สิ้นสุดของพิธีต่อให้องค์ฮ่องเต้ไม่ทรงลงมือตัวเธอเองก็ควรจะชิงลงมือในตอนนี้เสีย เพราะ
สิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าฮ่องเต้ก็เสียงจากสวรรค์นี่แหละ
คราวก่อนองค์ฮ่องเต้ใช้อ้านาจของตนเองมาบีบเธอ คราวนี้ก็ถึงคราวที่เธอจะใช้อ้านาจฟ้า
มาบีบเขาเสียบ้าง
“...แล้วหลังจากนั้น โหรอย่างพวกข้าจะใช้การอ่านสิ่งของที่ไม่ไหม้ไฟเป็นตัวท้านายสิ่งที่
จะเกิดขึ้น”
ค้าอธิบายของโอหยางต้าเหลียนนั้นเป็นไปอย่างนุ่มนวลถึงรายละเอียดของพิธีการขอพร
จากสวรรค์ ฮัวหนิงเซียนตั้งอกตั้งใจเก็บข้อมูลมาทุกอย่าง อย่างรอบคอบโดยไม่ปล่อยให้
ตกหล่นแม้แต่น้อย ยิ่งรู้กติกามากเท่าไหร่โอกาสชนะก็ยิ่งมากเท่านั้น มันคือเรื่องพื้นฐานที่
ทุกคนย่อมรู้ดี
“ถ้าเช่นนั้นพวกท่านก็ไม่ได้ใช้การอ่านจากสิ่งอื่นนอกจากสิ่งที่เหลืออยู่ในเถ้าหรือ?”
ฮัวหนิงเซียนถามย้้า
“แม่นางเข้าใจถูกแล้ว หลักการของโหรมีข้อก้าหนดแน่นอนตายตัวไม่อาจจะตลบตะแลง
ได้...” โอหยางต้าเหลียนตั้งใจอธิบายถึงเหตุผลที่ตนไม่อาจจะช่วยนางได้ แม้ว่าจะเห็นใจ
แค่ไหนก็ตาม “การทูลความเท็จถือเป็นโทษ ข้าต้องขออภัยที่ไม่อาจจะช่วยคุณหนูได้จริงๆ”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 406
 ชายาเฉือนคม
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกท่านโอหยางต้าเหลียน ข้าน้อยเข้าใจความจ้าเป็นของท่านดี...”
ฮัวหนิงเซียนค้านับอย่างนอบน้อม
“แม่นางอาจจะอึดอัดใจที่จะต้องเข้าไปในวังหลวง ตัวข้านั้นท้างานรับใช้ราชส้านักมานาน
...ขอคุณหนูจงวางใจไม่มีสิ่งใดในนั้นที่น่ากลัวแม้แต่น้อย”
เพราะว่าไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้โอหยางต้าเหลียนเลยพยายามจะปลอบใจเธอแทน แต่
จริงๆ แล้วเขาอาจจะยังไม่รู้ตัวก็ได้ว่าสิ่งที่เขาท้านั้นได้ช่วยเธอไปแล้วเต็มๆ ฮัวหนิงเซียน
ค้อมตัวลงเป็นการขอบคุณ
“ไม่ต้องล้าบากใจไปหรอกท่านโอหยาง หากมันเป็นชะตาฟ้าก้าหนดข้าก็จะน้อมรับมันไว้...”
เด็กสาวเอ่ยด้วยน้้าเสียงที่สงบกว่าเดิมจนคู่สนทนาแปลกใจ
“ถ้าเช่นนั้นก็ดีแล้ว...” โอหยางต้าเหลียนเอ่ยรับ “ลิขิตฟ้านั้นเป็นเรื่องที่ขัดกันไม่ได้”
...ใช่ขัดกันไม่ได้จริงๆ...
เธอลงทุนศึกษำตำรำกำรอ่ำนตำแหน่งของดวงเมืองอย่ำงจริงจังก่อนจะให้ลู่เฟยออกไปหำ
ผลึกสีแดงก่ำคล้ำยสีเลือดมำเพื่อวำงในตำแหน่งกำรพำทุกข์โศกและกำลกิณีมำสู่บ้ำนเมือง
ไว้ตรงดวงของสตรีในดินแดนตะวันตกเพื่อให้เหล่ำโหรได้ทูลรำยงำนแก่องค์ฮ่องเต้ว่ำ
‘การพาสตรีจากทิศตะวันตกเข้าสู่เฉียนฉินนั้นจะน้าพาแต่ความวุ่นวายและทุกข์โศกเข้าสู่
เมือง’
ไอ้ผลึกที่ว่ำก็หำไม่ง่ำยเลยแถมเธอต้องเอำมำนั่งเผำไฟให้มันดูเหมือนถูกไฟคลอกอยู่ตั้งนำน
ไหนจะต้องให้ลู่เฟยแอบเอำไปวำงไว้ในกองของที่จะเข้ำพิธีอีก ทุกอย่ำงล้วนมำจำกควำม
ทุ่มเทควำมตั้งใจและควำมเสี่ยงทั้งนั้นกว่ำที่งิ้วฉำกนี้จะสมบูรณ์ เด็กสำวชะโงกหน้ำเข้ำไป
ใกล้มำกขึ้นก่อนจะปรำยตำมองไปทำงองค์ฮ่องเต้ที่กำลังมีสีหน้ำที่เปลี่ยนไปด้วยควำมสะใจ
...จะเล่นกลแหกตำกับข้ำน้อย ก็ไปฝึกมำใหม่พอดีข้ำมันระดับเซียน...
“อ่ำ นั่นสินะ...” สวี่หลงจื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ใคร่ยินดีนัก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 407
 ชายาเฉือนคม
ก็เดิมทีแล้วหินก้อนนี้ไม่ควรจะมำอยู่ตรงนี้เลยนี่ ที่จริงไม่ควรจะมีหินสีแดงมำตกอยู่ในกอง
ขี้เถ้ำเลยด้วยซ้ำเพรำะหินที่ยังเหลืออยู่นั้นก็ล้วนแล้วแต่เป็นหินที่องค์ฮ่องเต้ทรงกำหนดไว้
แล้ว และเท่ำที่จำได้ก็ไม่มีหินสีแดงในตำแหน่งลั่วหยำงทำงทิศตะวันตกเฉียงใต้เสียด้วย
“หำกนำสตรีจำกแดนตะวันตกเข้ำวังหลวงแล้วจะทำให้เกิดพลังหยินมำกเกินไป ควำมวุ่นวำย
จะก่อเกิดได้”
คำพูดของโอหยำงต้ำเหลียนนั้นศักดิ์สิทธิ์ยิ่งอันนี้ต้องยอมรับ เพรำะหำกนำฮัวหนิงเซียน
เข้ำมำสู่วังหลวงก็คงจะไม่ได้สงบสุขกันไปอีกพักใหญ่... ฉินหยำงอี้สะบัดพัดพลำงมองไป
ทำงเด็กสำวที่กำลังแสร้งแสดงงิ้วสีหน้ำตกใจได้อย่ำงแนบเนียน
...แค่เจ้าอยู่ตรงนั้นก็ยังวุ่นวายขนาดนี้ ถ้าท่านพ่อไม่เชื่อก็แปลกแล้ว...
ฉินหยำงอี้ยกพัดขึ้นมำปิดซ่อนรอยยิ้มของตัวเองเอำไว้ ในตอนนี้องค์ชำยจำกตำหนักทำง
เหนือคงจะร้อนใจไม่น้อยเพรำะตั้งแต่โอหยำงต้ำเหลียนประกำศให้หยุดกำรทำนำยกริยำ
ของฉินหำนเฟิงก็ออกทันที ก็อย่ำงว่ำเพียงอึดใจเดียวนำงก็กำลังจะเข้ำมำเป็นหวังเฟยใน
ตำหนักตัวเองแล้วแท้ๆ แต่เรื่องกลับพลิกผันเสียอย่ำงนั้นจะไม่ให้หัวเสียได้อย่ำงไร
“หนิงเอ๋อร์...” ฉินชงหยวนพึมพำ
หำกจะเรียกคนที่เสียดำยมำกที่สุดคือฉินหำนเฟิงแล้วคนที่โล่งใจมำกที่สุดก็คงจะเป็นฉิน
ชงหยวนหวังเจ้ำปัญญำคนซื่อที่คงจะเบำใจขึ้นที่คนรักของตัวเองไม่ต้องเข้ำตำหนักเหนือ
อย่ำงที่ถูกประกำศในตอนแรก แต่มันก็ไม่ได้หมำยควำมว่ำนำงจะได้เข้ำตำหนักตะวันออก
เสียหน่อย แต่ก็คงจะปลื้มอกปลื้มใจอยู่ที่คนรักของตัวเองนั้นฉลำดเท่ำทันพอที่จะไม่ตกหลุม
ฮ่องเต้...
...แต่ก็น่ำเสียดำยอยู่ที่นำงยังประมำทข้ำไปเสียหน่อย...
“อ่ำ.. จริงด้วย..”
ในตอนนี้เหล่ำโหรพำกันเข้ำมำตรวจสอบบรรดำหินที่ตกสำรวจอีกครั้ง เพรำะในตอนนี้ดู
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 408
 ชายาเฉือนคม
เหมือนจะไม่ได้มีแค่หินที่องค์ฮ่องเต้รับสั่งเอำไว้เสียแล้วท่ำทำงเลิ่กลักของบรรดำโหรบวกกับ
สีหน้ำกลืนไม่เข้ำคำยไม่ออกของบรรดำกงกงที่เป็นผู้จัดเตรียมงำนนั้นช่ำงสร้ำงควำมสนุกสนำน
ให้เธอเสียเหลือเกิน
ฮัวหนิงเซียนซ่อนรอยยิ้มเอำไว้หลังจอกชำอย่ำงแนบเนียนเธอไม่อำจจะหยุดสีหน้ำของตัวเอง
ยำมมีควำมสุขได้จริงๆ มือของเธอเย็นเยียบไปหมดเพรำะก่อนหน้ำนี้ เธอเองก็ลุ้นแทบแย่
ว่ำจะมีคนเห็นเจ้ำหินน้อยๆ ที่เธอตั้งใจใส่เอำไว้หรือไม่จนกระทั่งโอหยำงต้ำเหลียนเห็นนั่น
แหละเธอถึงวำงใจได้หน่อย
“มีอะไรหรือท่ำนโหร”
สวี่กงกงเป็นผู้เอ่ยถำมก่อนเมื่อเห็นว่ำกลุ่มโหรข้ำงล่ำงเริ่มที่จะชุลมุนตัวเขำเองก็ยังไม่เข้ำใจ
เช่นกันว่ำทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นทั้งที่เขำตรวจสอบแล้วตรวจสอบอีกจนมั่นใจว่ำคำทำนำย
ในครั้งนี้จะไม่มีบิดพริ้วแน่นอน..
“เรียนสวี่กงกง พวกข้ำคงจะต้องขอเวลำตรวจสอบสิ่งของที่ไม่ไหม้อีกครั้งหนึ่ง” โอหยำงต้ำ
เหลียนเอ่ยขึ้นเสียก่อน
“อย่ำงนั้นหรือท่ำนโอหยำง...” องค์ฮ่องเต้ทรงถำมย้ำอีกครั้งด้วยควำมไม่สบอำรมณ์นัก
“พ่ะย่ะค่ะ องค์ฮ่องเต้พวกเกล้ำกระหม่อมไม่อำจทูลควำมเท็จได้ เพรำะกำรทำนำยครั้งนี้
จะส่งผลต่อเฉียนฉินในภำยภำคหน้ำด้วยขอองค์ฮ่องเต้ทรงอภัย”
คำตอบของโอหยำงต้ำเหลียนนั้นไม่อำจจะขัดได้เพรำะเรื่องทั้งหมดนั้นองค์ฮ่องเต้เองก็ทรง
ตั้งใจจะใช้ควำมเชื่อของประชำชนเป็นตัวกำหนดสถำนกำรณ์อยู่แล้ว แม้จะอยำกลุกมำเอ่ย
คัดค้ำน ‘ข้ำไม่สนควำมเชื่อทั้งนั้น ข้ำจะจับนำงมำเป็นหวังเฟย’ ก็ไม่อำจจะทำได้เพรำะองค์
ฮ่องเต้ทรงเริ่มก่อนเอง
ควำมอิ่มเอมใจกับชัยชนะของตัวเองไหลท่วมท้นเด็กสำวจนนำงต้องละสำยตำจำกแท่นพิธี
ด้วยกลัวจะแสดงออกมำกจนเกินงำมมือขำวเล็กกรีดกรำยหยิบชิ้นขนมขึ้นมำรับประทำน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 409
 ชายาเฉือนคม
ด้วยควำมสบำยอำรมณ์ใบหน้ำของนำงสะท้อนควำมสุขสมอย่ำงที่ไม่มีใครเคยได้เห็นมำก่อน
จนคนเป็นสำวใช้อดจะหมั่นไส้ไม่ได้จริงๆ
“คุณหนูเจ้ำคะ ไม่ใช่ว่ำคุณหนูจะต้องเสียใจที่กำลังจะต้องกลำยเป็นสตรีกำลกิณีบ้ำนเมือง
หรือเจ้ำคะ” เสี่ยวซีเอ่ยประชดแล้วก็ได้กำรตอบรับเพียงเสียงหัวเรำะเท่ำนั้น
คุณหนูของนำงยกยิ้มก่อนจะหัวเรำะคิกคัก ทั้งที่ตัวเองกำลังทำลำยชื่อเสียงของตัวเองให้
ย่อยยับด้วยกำรวำงหินกำลกิณีใส่ไว้ในตำแหน่งตัวเอง ผลลัพธ์มันอำจจะเป็นไปได้ที่คุณหนู
ไม่ต้องสมรสกับหวังองค์ใดองค์หนึ่งแต่หลังจำกนั้นเล่ำ ใครกันจะกล้ำมำสู่ขอสตรีที่เป็นตัว
กำลีบ้ำนกำลีเมืองกัน...
“.. ไม่จริงน่ำ..”
“นี่มัน..”
เสียงฮือฮำข้ำงล่ำงดังขึ้นอีกครั้งทำให้คนที่กำลังจิบชำกินขนมอย่ำงสบำยใจอดจะชะโงกไปดู
ด้วยไม่ได้ ตำมหลักแล้วถ้ำเจอหินของเธอแล้วก็ไม่น่ำจะเกิดเสียงอย่ำงนี้ขึ้นเป็นระลอกสองนี่
เสียงแบบนี้ยิ่งเริ่งเร้ำให้ลำงสังหรณ์ไม่ดีของเธอบังเกิดขึ้นอีกครั้ง เด็กสำวขมวดคิ้วมุ่นด้วย
ควำมไม่สบอำรมณ์เพรำะจำกระยะนี้เธอไม่รู้ว่ำข้ำงล่ำงนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้ำงเธอได้ยินเพียง
แค่เสียงฮือฮำเท่ำนั้น
“แร่ทองจริงๆ เต็มตำแหน่งวังหลวง”
“ทิศตะวันออกช่องเงิน ทิศใต้ช่องทองช่ำงเป็นปีที่ดีเสียหลือเกิน..”
“โชคชะตำพัดพำแล้ว”
“ร้อยปีไม่เคยเกิดขึ้นมำก่อน...”
...อะไรเล่ำที่ว่ำจะเกิดน่ะ?...
ฮัวหนิงเซียนพยำยำมเพ่งมองก็แล้วเงี่ยหูฟังก็แล้วแต่ที่สุดก็ยังไม่สำมำรถจับใจควำมอะไรได้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 410
 ชายาเฉือนคม
มำกนักเพรำะว่ำเธอไม่รู้ว่ำสิ่งที่เหล่ำโหรฮือฮำกันนั้นคืออะไร แต่จำกสังหรณ์ของเธอแล้ว
น่ำจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ทั้งเสี่ยวซีและเธอต่ำงก็หันหน้ำเข้ำหำกันทันทีด้วยควำมกังวลใจ
เด็กสำวขบริมฝีปำกตัวเองด้วยควำมครุ่นคิดแต่สิ่งที่เธอสงสัยก็ไม่ปล่อยให้เธอรอนำนนัก...
“ท่ำนโหรทั้งหลำยว่ำอย่ำงไร พร้อมหรือยัง..” สวี่กงกงถำมย้ำ
“เรียนกงกงพวกเรำพร้อมแล้ว” โอหยำงต้ำเหลียนเอ่ยรับ
“เชิญว่ำมำ..” องค์ฮ่องเต้ทรงประทำนอนุญำตทันที
ในตอนนี้ไม่ว่ำจะเป็นเรื่องอะไรพระองค์ก็คงจะไม่แปลกใจอีกแล้วคำทำนำยของเฉียนฉินที่
พระองค์กำหนดไว้ก็มีคนมำช่วยเล่นกำหนดชะตำด้วยเสียแล้ว ถ้ำลองเป็นอย่ำงนี้ก็คงจะ
ไม่ต้องห่วงอะไรมำกไปกว่ำกำรนำตัวคนที่กล้ำเล่นบทสวรรค์เข้ำมำอยู่ในวังหลวงให้ได้อีก
แล้ว เพรำะขืนปล่อยนำงออกไปอยู่ข้ำงนอกแล้วล่ะก็เขำเองก็ไม่อำจจะประกันควำมมั่นคง
ของเฉียนฉินได้อีกต่อไป
“เมื่อครู่ได้กล่ำวเรื่องพืชพันธุ์และน้ำ....” โหรสวี่หลงจื่อเอ่ยขึ้น
“ไม่ต้องเท้ำควำมในส่วนที่เหล่ำบัณฑิตจดบันทึกไปแล้วให้เสียเวลำ บอกส่วนที่ยังไม่ได้
ทำนำยมำก็พอ” องค์ฮ่องเต้เอ่ยปัดด้วยควำมหงุดหงิด
“รับด้วยเกล้ำพ่ะย่ะค่ะ”
โหรสวี่ไม่กล้ำแม้แต่จะเถียงขัดเพรำะเขำเองก็ไม่เคยเห็นท่ำทีรำคำญใจเช่นนี้ขององค์ฮ่องเต้
มำก่อน ควำมกล้ำๆ กลัวๆ ของเขำทำให้เขำลนลำนจนเปิดหน้ำคำทำนำยผิดพลำดไปมำ
อยู่อย่ำงนั้นกว่ำครึ่งเค่อ จนทำให้คนที่ลุ้นใจหำยใจคว่ำอยู่นั้นอดจะรำคำญไปด้วยไม่ได้
“ท่ำนโอหยำงต้ำเหลียน รำยงำนข้ำมำที” องค์ฮ่องเต้หันไปถำมควำมเห็นจำกโอหยำงต้ำ
เหลียนที่อยู่ในภำวะสงบกว่ำแทน
“พ่ะย่ะค่ะ..” โอหยำงต้ำเหลียนรับคำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 411
 ชายาเฉือนคม
“สตรีรูปงำมจำกแดนตะวันตกต้องเป็นผู้เกิดปีโก่วเหนียนวันคำบระหว่ำงวันเทียนเซียจั๊ว
กับเซ่อโส่วจั๊ว หำกย่ำงเข้ำเมืองหลวงแล้วจะก่อควำมวินำศแก่เมืองและอำณำจักร ถือเป็น
กำลกิณีบ้ำนเมืองอย่ำแท้จริงควำมวุ่นวำยจะบังเกิด ควำมสมบูรณ์ของเฉียนฉินจะไหลออก
จำกเมืองหลวงไปสู่แดนอื่น...”
ฮัวหนิงเซียนได้แต่พยักหน้ำรับด้วยควำมพึงใจในคำทำนำยนั้น เป็นไปอย่ำงที่เธอคิดเอำไว้
ไม่มีผิดทุกอย่ำงตรงตำมที่คำดกำรณ์ไว้รวมถึงสีหน้ำเจ็บใจขององค์ฮ่องเต้ที่ทำอะไรไม่ได้นั้น
ก็ด้วย ...ช่ำงเป็นควำมสุขของเธอเสียจริงๆ
“แต่ว่ำ...” คำว่ำ‘แต่’นั้นทำเอำคนที่กำลังดื่มด่ำชัยชนะใจเสียไปไม่น้อย
“หำกนำงมำอยู่ในบริเวณที่เป็นหยำงแล้วจะก่อให้เกิดเป็นบ่อเงินบ่อทองแก่เฉียนฉินพ่ะย่ะ
ค่ะ...” โอหยำงต้ำเหลียนเอ่้ยต่อ
ใบหน้ำของฮัวหนิงเซียนเปลี่ยนไปในทันที ใบหน้ำสวยหวำนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อครู่แปร
เปลี่ยนไปเป็นใบหน้ำของคนตกใจแทน เด็กสำวตำเบิกโพลงไม่กระพริบตำริมฝีปำกเล็กๆ นั้น
อ้ำค้ำงอยู่อย่ำงนั้นสีหน้ำของนำงในตอนนี้ดูตลกจนเขำไม่อยำกจะให้นำงเปลี่ยนสีหน้ำเอำ
เสียเลย...
....ข้าบอกแล้วว่าข้าจะไม่ขัดแผนของเจ้ากับท่านโอหยางต้าเหลียน...
“แล้วที่ใดเล่ำที่ท่ำนกล่ำวว่ำเป็นบริเวณหยำงน่ะ” เล่ยกงกงเอ่ยถำมด้วยควำมใคร่รู้เช่นกัน
“ทิศใต้ของวังหลวงแห่งเฉียนฉินถือเป็นบริเวณที่มีหยำงมำก และด้วยบำรมีขององค์ฮ่องเต้
ด้วยแล้วจำกประสบกำรณ์ด้ำนกำรทำนำยข้ำน้อยแล้วนั้นนับเป็นบริเวณที่ที่ดีที่สุดที่จะนำ
ควำมรุ่งโรจน์มำสู่เฉียนฉินพ่ะย่ะค่ะ”
...ทิศใต้งั้นหรือ...
“อะไรกัน ตำหนักทำงทิศใต้มีแค่สองตำหนักนี่..”
เสียงพูดคุยเริ่มกระหึ่มขึ้นในขณะที่สตรีที่เกิดปีโก่วเหนียนนั้นไม่แม้แต่กระพริบตำ เธอรู้สึก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 412
 ชายาเฉือนคม
ขนลุกไปหมดลมหำยใจของเธอติดขัดจนกระทั่งไม่อำจจะยืนต่อได้ เด็กสำวทรุดตัวลงนั่งทันที
โดยมีเสี่ยวซีคอยพยุงเอำไว้ไม่ให้นำยของตนเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน ควำมผิดพลำดของ
นำงหรือไรที่เรื่องออกมำเป็นเช่นนี้...
ไม่น่ำจะเป็นไปได้กำรวำงหินของลู่เฟยไม่ผิดพลำดแน่แล้วตำแหน่งนั้นก็เป็นตำแหน่งกำลกิณี
แน่นอนแล้วทำไมเรื่องถึงเป็นเช่นนี้ พลันคำพูดของคนที่ไม่น่ำไว้ใจที่สุดก็กลับมำย้ำเธออีก
ครั้งในใจเด็กสำวผินหน้ำไปทำงปะรำพิธีหลักทันที ...มีเพียงคนเดียวที่รู้ว่ำเธอติดต่อกับท่ำน
โอหยำงต้ำเหลียน
...ไอ้ปิศาจ...
ใบหน้ำแค้นเคืองของเด็กสำวนั้นไม่ได้ทำให้คนที่ถูกมองสะทกสะท้ำนแม้แต่น้อยเพรำะไม่ว่ำ
อย่ำงไรฮัวหนิงเซียนก็คงจะมองว่ำเขำเป็นศัตรูอยู่แล้วนำงไม่เปลี่ยนใจแน่ หำกวันนั้นสำยตำ
ของนำงอ่อนลงสักหน่อย เขำเองก็คงจะไม่เลือกใช้วิธีนี้เช่นกัน เขำอยำกจะได้นำงมำอยู่ด้วย
ก็จริง แต่ด้วยวิธีบังคับเป็นไปได้เขำก็ไม่อยำกจะเลือกทำนัก เขำต้องกำรให้นำงยอมมำอยู่
กับเขำดีๆ แต่เพรำะสำยตำเช่นนั้นของฮัวหนิงเซียนสำยตำของคนที่กำลังอำฆำตแค้นอย่ำง
ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ทำให้เขำเองก็ไม่มีทำงเลือก...
...ข้าจ้าเป็นต้องท้า เพราะข้าเองก็ปล่อยเจ้าไปไม่ได้จริงๆ...
“ทุกท่ำนโปรดเงียบก่อน” เล่ยกงกงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่ำทุกคนกำลังส่งเสียงฮือฮำรวมถึงมี
ปฏิกิริยำกับคำทำนำยอย่ำงชัดเจน
เมื่อเสียงของเล่ยกงกงดังขึ้นทุกคนทั่วอำณำบริเวณก็พลันเงียบเสียงลงทันที ควำมเงียบใน
ยำมนี้แม้เสียงเข็มตกก็คงจะได้ยินกันโดยถ้วนทั่ว มันเป็นควำมเงียบที่กลืนเก็บควำมสงสัย
และข้อครหำไม่น้อยของผู้คนในบริเวณงำนไว้เป็นอย่ำงดี
“ท่ำนโอหยำงต้ำเหลียน” องค์ฮ่องเต้เอ่ยขึ้นด้วยสุรเสียงของพระองค์นั้น ทำให้ทุกคนไม่อำจ
จะกล้ำหำยใจด้วยซ้ำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 413
 ชายาเฉือนคม
“พ่ะย่ะค่ะ” โอหยำงต้ำเหลียนเอ่ยรับ
“ท่ำนมั่นใจแล้วหรือว่ำคำทำนำยนั้นถูกต้อง...” สุรเสียงคล้ำยข่มขู่นั้นมีแววอำฆำตอยู่ไม่
น้อยทีเดียว
“กระหม่อมกล้ำเอำหัวเป็นประกัน ศำตร์กำรทำนำยแห่งตระกูลโอหยำงนั้นเป็นศำสตร์ที่
อ่ำนจำกเศษเถ้ำเท่ำนั้น หำกเศษเถ้ำได้บอกมำเช่นไรข้ำน้อยก็ไม่อำจจะทำนำยไปในทำง
อื่นได้...”
ควำมกดดันตรงปะรำพิธีนั้นน้อยไปเลยถ้ำเทียบกับควำมกดดันของฮัวหนิงเซียนที่นั่งอยู่กับ
เสี่ยวซี ตอนนี้มือไม้ของเธอเย็นไปหมด เธอไม่อำจจะบอกได้ว่ำมันเกิดจำกควำมโกรธหรือ
ควำมกลัวกันแน่ เธอซ้อนแผนองค์ฮ่องเต้ ฉินหยำงอี้ซ้อนแผนของเธออีกที
...เจ้ำนั่นไม่คิดจะปล่อยเธอจริงๆ สินะ...
“...”
ควำมเงียบกว่ำอึดใจใหญ่ขององค์ฮ่องเต้สร้ำงควำมกดดันให้กับเหล่ำโหรที่กำลังถวำยงำน
ไม่น้อย คนที่ต้องอ่ำนและวำงคำทำนำยตำมที่องค์ฮ่องเต้กำหนดนั้นไม่อำจจะรู้ได้จริงๆ ว่ำ
หินประหลำดกับแผ่นทองคำมำวำงอยู่ตรงตำแหน่งพวกนั้นได้อย่ำงไรเพรำะสิ่งที่พวกเขำ
เตรียมนั้นก็ไม่ได้เกินบัญญัติขององค์ฮ่องเต้เลยแม้แต่น้อย
แต่ในเมื่อมันมีของสองอย่ำงเข้ำมำเพิ่มพวกเขำก็ไม่อำจจะทำอะไรได้ นอกจำกทำนำยไปตำม
สิ่งที่เห็นเพรำะโอหยำงต้ำเหลียนเองก็ยืนยันที่จะบอกคำทำนำยจริงเท่ำนั้น แล้วอย่ำงนี้จะ
ให้โหรตัวน้อยด้อยศักดิ์อย่ำงพวกเขำกล้ำต่อล้อต่อเถียงได้อย่ำงไร
...ควำมจริงเป็นสิ่งไม่ตำย แต่พวกข้ำที่ถวำยงำนไม่ถูกพระทัยองค์ฮ่องเต้นั้นก็อำจจะไม่รอด...
“ถ้ำเช่นนั้นก็ดี!” องค์ฮ่องเต้เอ่ยขึ้น
แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ำโดนตลบหลังเข้ำแล้วแต่องค์ฮ่องเต้ก็ยังทำรำวกับไม่มีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 414
 ชายาเฉือนคม
พระองค์ยังคงเล่นบทขององค์ฮ่องเต้ที่เชื่อในสวรรค์ได้เป็นอย่ำงดีแม้ว่ำในใจตอนนี้จะเกรี้ยว
กรำดขนำดไหนก็ตำม ทั้งฮัวหนิงเซียนทั้งมือที่สำมที่เข้ำมำป่วนกำรทำนำยในครั้งนี้มันเป็น
กำรแสดงออกว่ำคนพวกนี้ ไม่แม้แต่จะฟังคำสั่งของเจ้ำชีวิตตัวเองเลยสักนิด
...ดี ถ้ำเช่นนั้นข้ำก็จะให้เจ้ำรู้กันไปว่ำสิ่งที่พวกเจ้ำทำลงไปมันจะเกิดผลอะไรบ้ำง...
“บัณฑิตทั้งหลำยคงจะบันทึกข้อควำมของท่ำนโอหยำงไว้หมดแล้ว...” องค์ฮ่องเต้เอ่ยอย่ำง
ใจเย็น
“ตำมโบรำณรำชพิธีแล้วพิธีขอพรจำกสวรรค์ควรจะจบลงตรงนี้...”
กำรเว้นวรรคของฮ่องเต้นั้นทำเอำใจของฮัวหนิงเซียนแทบจะหยุดเต้นไปด้วยเธอเดำไม่ถูก
จริงๆ ว่ำหำกเรื่องมันเป็นไปขนำดนี้แล้วคนหัวรั้นอย่ำงองค์ฮ่องเต้จะจัดกำรกับสถำนกำรณ์
แบบนี้อย่ำงไร
“แต่เมื่อครู่ท่ำนโอหยำงต้ำเหลียนได้กล่ำวถึงทิศใต้ของวังหลวงเอำไว้ไม่ชัดเจนนัก”
รอยยิ้มขององค์ฮ่องเต้จนถึงตอนนี้ฮัวหนิงเซียนก็ยังไม่อำจจะปฏิเสธได้ว่ำเธอเริ่มจะสังหรณ์
ไม่ดีเหมือนว่ำควำมซวยต่ำงๆ กำลังจะมำเยือน เธอที่ถือดีไปตลบหลังองค์กษัตริย์ เหงื่อที่
ซึมชื้นที่ฝ่ำมือเป็นตัวบ่งบอกได้ดีถึงควำมกังวลของเด็กสำว
...เอำไงดี...
“หำกเป็นปกติแล้วข้ำคงจะต้องให้ท่ำนโอหยำงต้ำเหลียนมำให้คำปรึกษำอีกครั้งในวันหลัง
แต่วันนี้ถือเป็นวันดีแห่งเฉียนฉิน สวรรค์เป็นใจไพร่ฟ้ำเป็นพยำน...”
องค์ฮ่องเต้แม้จะกล่ำวต่อประชำชนทั้งหลำยหำกแต่สำยตำนั้นหมำยมำดไปทำงเด็กสำวที่
หมดแรงจะยืนต่ออย่ำงชัดเจน
“เพื่อสร้างความกระจ่างให้กับเฉียนฉินแผ่นดินทองแห่งนี้ ข้าฮ่องเต้แห่งเฉียนฉินขอสั่ง
ให้ท่านโอหยางต้าเหลียนโหรระดับป้ายทองคาทานายออกมาในตอนนี้ว่าทางทิศใต้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 415
 ชายาเฉือนคม
ของวังหลวงนั้นท่านหมายถึงตาแหน่งใดเพื่อที่จะได้เตรียมการรับรองได้อย่างเร็วที่สุด!!!
เพือ่ ความมั่งคั่งแก่เฉียนฉิน!!!”
...อ่ำ เล่นใหญ่กว่ำข้ำก็ฮ่องเต้เนี่ยแหละ...
ไม่ใช่แค่เธอแล้วในตอนนี้คนอื่นๆ แม้แต่ท่ำนโอหยำงต้ำเหลียนเองก็ยังตกใจกับพระบัญชำ
ครั้งนี้กันถ้วนหน้ำ ใบหน้ำของชำยชรำที่ยึดมั่นในศำสตร์ของตัวเองนั้นซีดเผือดลงทันที
ในขณะที่รอยยิ้มขององค์ฮ่องเต้กลับชัดเจนขึ้นทุกขณะหำยใจ
หำกว่ำพวกเจ้ำกล้ำลองดีกับข้ำแล้วก็ต้องยอมรับผลที่จะตำมมำให้ได้ เพรำะข้ำเองก็คงจะ
ปล่อยพวกเจ้ำเล่นสนุกกันต่อไปโดยทำรำวกับข้ำเป็นตัวตลกไม่ได้เช่นกัน....
“...รับด้วยเกล้ำ” โอหยำงต้ำเหลียนไม่มีทำงเลือกนอกจำกตอบรับพระบัญชำ
“คงจะต้องรบกวนท่ำนแล้วท่ำนโอหยำง” เล่ยกงกงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักใจไม่แพ้กัน
“ถ้ำเป็นเช่นนั้นแล้วเรื่องเกษตรของทำงเหนือกับเรื่องแดนตะวันออกคงต้องฝำกให้ท่ำนโหร
สวี่หลงจื่อช่วยสรุปให้กับเหล่ำบัณฑิตด้วย” ฉวู่กงกงเอ่ยรับต่อในกำรสั่งงำนส่วนอื่นๆ ที่ดู
เหมือนว่ำฮ่องเต้จะทรงละเลยไป
“ขอรับ”
โหรสวี่หลงจื่อไม่อำจบอกได้เลยว่ำตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ไม่ต้องรับหน้ำที่กำรทำนำยให้กับเรื่อง
ตำแหน่งของหวังเฟยนั้น องค์ฮ่องเต้ที่ดูเหมือนจะส่งเด็กผู้หญิงในคำทำนำยเข้ำตำหนักฝ่ำย
เหนือ แต่กลับโดยใครก็ตำมเอำสัญลักษณ์ของธำตุทองไปวำงไว้ทำงใต้แทนธำตุดินทำงเหนือ
...ข้ำช่ำงโชคดีที่ไม่ต้องยุ่งกับเรื่องนั้นแล้ว...
โหรสวี่ได้แต่รำพึงในใจเท่ำนั้น ไม่ว่ำอย่ำงไรในหลักโหรแล้วก็ต้องเลือกจะเอำหยินไปวำงไว้
กับส่วนที่เป็นหยำงเพื่อควำมสมดุลย์อยู่แล้วไม่ว่ำอย่ำงไรเด็กสำวจำกทิศตะวันตกก็ต้องเข้ำมำ
อยู่ในฝั่งใต้ของวงหลวงเพรำะทำงเหนือนั้นมีหยินมำกเกินไป พอผลลัพธ์ออกมำเช่นนี้แม้
จะไม่พอใจก็ต้องจำใจยอมรับอยู่ดี...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 416
 ชายาเฉือนคม
“กรำบทูลองค์ฮ่องเต้...” โอหยำงต้ำเหลียนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ำไม่สู้ดีนัก
“ว่ำอย่ำงไรท่ำนโอหยำง”
“กำรจะทำนำยต่อนั้น ข้ำจำเป็นจะต้องใช้ทั้งเข็มทิศและคนที่มีธำตุไฟเป็นหยินเกิดปีโก่ว
เหนียนอำจจะยุ่งยำกพอสมควรเกรงว่ำจะเกินเวลำไปมำก...”
โอหยำงต้ำเหลียนเอ่ยตำมตรงเพรำะกำรจะเสี่ยงทำยในแง่ที่อยู่อำศัยแล้วนอกจำกทิศทำง
ที่เป็นมงคลแล้วก็ยังต้องพึ่งพำวันเกิดวันดับบำรมีของคนที่จะเข้ำมำอยู่ในกำรช่วยถือเข็ม
ทิศฮวงจุ้ยอีก ทั้งยังเรื่องธำตุต่ำงๆ ที่เคียงข้ำงหรือแม้กระทั่งคนในสถำนที่นั้นๆ ล้วนไม่ใช่
เรื่องที่จะมองผ่ำนได้
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นไป ท่ำนสวี่กงกงจะช่วยท่ำนเตรียมทุกอย่ำงเองไม่เว้นแม้แต่ คนถือ
เข็มทิศ...”

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 417
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 59 ชัยชนะของคนหัวดื้อ

“เสี่ยวซีไปตามลู่เฟยมาที”
ฮัวหนิงเซียนรีบเรียกหำคนสนิททันที
“แต่คุณหนูเจ้ำคะ...” เสี่ยวซีร้องท้วง
“ไม่มีเวลำแล้วเสี่ยวซี ไปเดี๋ยวนี้”
ฮัวหนิงเซียนออกคำสั่งในขณะที่กำลังรุดเดินตำมเหล่ำข้ำหลวงที่มำตำมเธอถึงปะรำที่นั่งไป
อย่ำงรวดเร็ว องค์ฮ่องเต้ทรงเอำแต่ใจกว่ำที่คิดไว้ ท่ำนทรงไม่รักษำภำพลักษณ์ในเรื่องนี้
เสียเท่ำไหร่โดยกำรสั่งให้ข้ำรับใช้มำพำตัวเธอออกจำกปะรำพิธีโดยไม่เกรงข้อครหำว่ำกำร
รับหวังเฟยครั้งนี้จะเป็นหวยล็อกแต่อย่ำงใด...
...บ้ำจริง...
เธอประมำทไปหน่อยเรื่องทิฐิขององค์ฮ่องเต้และประมำทไปมำกเรื่องปัญญำของฉินหยำงอี้
เธอไม่คิดว่ำเขำจะกล้ำซ้อนแผนของเธอ เพื่อเอำประโยชน์เข้ำตัว เธอเลยเตรียมกำรไว้แต่
เผื่อถ้ำเขำขัดแผนกำรของเธอสำเร็จ เธอก็จะยังมีแผนสำรองแต่นี่เขำกลับฉวยโอกำสจำก
แผนของเธอเสียนี่
ควำมเจ็บใจทำให้ฮัวหนิงเซียนเผลอจิกเล็กเข้ำมำมือตัวเองจนแน่น เด็กสำวก้ำวเท้ำตำมคน
ของวังหลวงไปโดยที่ในใจกำลังหำทำงหนีทีไล่ไปด้วย จะไม่ให้หำได้อย่ำงไรเธอไม่ใช่สตรีที่
มีหยินในตัวเสียหน่อย ปรำณสักแอะก็ไม่มีจะให้เธอทำอย่ำงไรเล่ำ แล้วพิธีที่ว่ำนี่มันคืออะไร
เธอก็ไม่รู้เพรำะตัวเธอก็ไม่มีควำมเชื่อเรื่องฮวงจุ้ยเสียด้วย
หำกจะอ้ำงว่ำเธอไม่ใช่คนในคำทำนำยก็เป็นไปไม่ได้แล้วด้วยเพรำะองค์ฮ่องเต้และกงกงเอง
ก็ใส่ทั้งวันเดือนปีเกิดทั้งเมืองที่อยู่ลงไปหมดแล้ว เครำะห์ซ้ำกรรมซัดกว่ำนั้นก็คือทั้งเฉียนฉิน
ก็มีเธอคนเดียวที่เป็นสตรีที่เกิดวันตำมคำทำนำยที่เหลือไม่แต่งงำนมีลูกแล้วก็ตำยไปแล้ว
จะไปโยนใส่คนตำยก็ไม่ได้ ควำมหงุดหงิดและร้อนรนยิ่งทำให้สมองของเธอเดินช้ำลงทุกที
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 418
 ชายาเฉือนคม
จนตอนนี้ฮัวหนิงเซียนไม่อำจจะคิดแผนดีๆ ออกอีกแล้ว
“จิ๊!”
เด็กสำวได้แต่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะด้วยควำมเจ็บใจเธอทำอะไรไม่ได้แล้วในตอนนี้นอกจำกเล่นตำม
งิ้วขององค์ฮ่องเต้กับไอ้หวังปิศำจฉินหยำงอี้ จะว่ำไปก็ยังพอมีอีกวิธีหนึ่งแต่ถ้ำไม่จำเป็นจริงๆ
เธอก็ไม่อยำกจะเลือกทำเสียเท่ำไหร่เพรำะชีวิตนี้คือชีวิตของฮัวหนิงเซียนไม่ใช่ของเธอโดย
สมบูรณ์
...นี่เรำถูกต้อนมำสุดทำงจริงหรือ...
“เจ้ำนี่เองสตรีในคำทำนำย” น้ำเสียงกังวำนคุ้นหูดังขึ้นทันทีที่เธอเดินเข้ำถึงเชิงสะพำน
ทำงเข้ำลำนพิธี
เด็กสำวหันขวับไปทำงต้นเสียงทันทีสำยตำของฮัวหนิงเซียนในตอนนี้เต็มไปด้วยแววโกรธขึง
และอำฆำตไม่ผิดจำกที่หวังหนุ่มคิดไว้นัก นำงคงจะโกรธจัดที่เขำทำลำยแผนนำงอย่ำงนี้
ใบหน้ำของนำงตอนนี้แดงก่ำไปด้วยควำมโมโหสำยตำของนำงไม่ต่ำงจำกวันที่เขำเผลอกลั่น
แกล้งนำงนัก ฉินหยำงอี้ได้เพียงแค่ยกยิ้มฝืดเฝื่อนเท่ำนั้นเพรำะไม่ว่ำอย่ำงไรเขำก็คงจะเป็น
ตัวร้ำยในสำยตำของนำงอยู่ดี
...ก็เจ้ำไม่เคยฟังเหตุผลของข้ำสักที...
“ถวำยพระพร...”
ฮัวหนิงเซียนย่อตัวเคำรพตำมมำรยำททั้งที่ในใจของนำงกำลังถวำยคำสำปแช่งอยู่ก็ตำม
ทั้งน้ำเสียงและสีหน้ำของฮัวหนิงเซียนนั้นไม่ว่ำใครก็สำมำรถดูออกได้ทันทีว่ำนำงไม่พอใจ
แค่ไหน บรรยำกำศเย็นๆ ที่นำงส่งออกมำนั้นมันทำให้คนรอบข้ำงอดจะรู้สึกขนลุกไปด้วย
ไม่ได้
ไม่มีใครรู้ว่ำสองคนนี้ไปโกรธเคืองกันมำจำกไหนเพรำะเท่ำที่รู้มำคือฮัวหนิงเซียนเคยได้รับ
กำรช่วยเหลือจำกองค์ชำยเจ็ดเท่ำนั้น แถมทั้งในช่วงพิธีต้อนรับแขกเมืองนั้นคหบดีฮัวก็ยัง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 419
 ชายาเฉือนคม
แสดงออกอย่ำงชัดเจนว่ำต้องกำรจะดองกับตำหนักหลัง้งอย่วั ำงองค์ชำยเจ็ด แต่บรรยำกำศ
ของสองคนตอนนี้ไม่ว่ำจะดูอย่ำงไรก็รำวกับศัตรูคู่อำฆำตกันมำช้ำนำนชัดๆ
“หนิงเอ๋อร์!” เสียหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับกำรปรำกฏตัวของคนที่เธอไม่คิดว่ำเขำจะมำที่นี่
ฉินชงหยวนในชุดองค์ชำยสีขำวสะอำดปรำกฏตัวขึ้นที่เชิงสะพำนเชื่อมที่พวกเธอกำลังยืนอยู่
เขำหันไปโค้งให้กับผู้เป็นพี่ชำยตัวเองเพียงเล็กน้อยเท่ำนั้น สีหน้ำของเขำในตอนนี้ไร้รอยยิ้ม
ที่เธอเคยเห็นโดยสิ้นเชิง ใบหน้ำของเขำเต็มไปด้วยควำมตึงเครียดแววตำของหวังหนุ่มทั้ง
เหนื่อยล้ำและแสดงเป็นห่วงมำกเสียจนทำให้เด็กสำวอดจะรู้สึกอบอุ่นขึ้นมำไม่ได้ แม้ว่ำอีก
ไม่กี่อึดใจเธอกำลังจะต้องเดินเข้ำสู่พิธีที่อำจจะชี้ชะตำของเธอต่อไปก็ตำม
“ถวำยพระพรองค์ชำยแ..”
ไม่ทันได้พูดจบประโยคร่ำงของเธอก็ปลิวหวือเข้ำสู่อ้อมกอดของฉินชงหยวนเสียก่อนท่ำม
กลำงสำยตำของบรรดำข้ำรำชบริพำรน้อยใหญ่และรวมถึงโอหยำงต้ำเหลียนและองค์ชำย
เจ็ดด้วย
ชำยคนนี้คงจะเสียสติไปแล้วแน่ๆ ที่ทำเช่นนี้ เพรำะตอนนี้เธอกำลังจะเข้ำไปสู่พิธีเสี่ยงทำย
ตำหนักซึ่งจำกที่รู้มำนั้นทำงใต้สำมตำหนักไม่มีตำหนักใดที่เป็นของฉินชงหยวนเลย กำรมำ
ลักลอบถูกเนื้อต้องตัวสตรีที่กำลังจะเข้ำเป็นตัวเงินตัวทอง..เอ้ย ไม่สิ เป็นสตรีผู้นำเงินทอง
เข้ำสู่รำชสำนักอันถือเป็นคนขององค์ฮ่องเต้นั้นถือว่ำสิ้นคิดชัดๆ แถมยังเป็นกำรสิ้นคิดที่
รนหำที่ตำยอีกด้วย
...!!!...
สัมผัสบำงอย่ำงที่เธอได้รับมำนั้นทำให้ฮัวหนิงเซียนเข้ำใจเหตุผลที่ชำยคนนี้ทำไปทันที เด็ก
สำวผละตัวออกก่อนจะย่อตัวลงทำควำมเคำรพเขำอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนละมุนอีกครั้ง
...อย่ำงนี้ค่อยสมกับเป็นหวังเจ้ำปัญญำหน่อย...
ฮัวหนิงเซียนช้อนตำมองชำยที่ให้สัญญำว่ำจะช่วยเหลือเธอตลอดไปด้วยสำยตำแสดงควำม
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 420
 ชายาเฉือนคม
ขอบคุณอย่ำงชัดเจน ใบหน้ำของเด็กสำวที่เคยระบำยไปด้วยควำมแค้นต่อฉินหยำงอี้นั้น
บัดนี้กลับมีแววอบอุ่นน่ำมองฉำยอยู่เต็มดวงหน้ำงำมขณะที่มองโอรสองค์เล็กในองค์ฮ่องเต้
แห่งเฉียนฉิน
ช่ำงเป็นภำพควำมรักและผูกพันที่งดงำมของคนทั้งสองแต่สำหรับอีกคนนั้นนับว่ำเป็นภำพ
ที่ขวำงหูขวำงตำโดยสิ้นเชิง แม้ว่ำใบหน้ำของฉินหยำงอี้จะยังฉำบด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนตำม
อุปลักษณ์อันพึงมีขององค์ชำยอยู่ก็ตำม หำกแต่ถ้ำมองที่แววตำของเขำแล้วจะเห็นแววมืด
ครึ้มชัดเจนฉำยอยู่ในนั้น...
“หนิงเอ๋อร์...” แม้จะเอ่ยนำมออกมำแต่กลับไม่มีคำพูดใดสำมำรถกลั่นกรองออกมำได้
เด็กสำวสั่นศีรษะน้อยๆ เป็นเชิงปฏิเสธว่ำไม่ต้องห่วง ในตอนนี้เธอได้ทุกอย่ำงที่เธอต้องกำร
แล้ว มือเล็กๆ ของเด็กสำวลอบหมุนบำงสิ่งที่เธอเพิ่งจะได้มำอยู่ใต้ชำยแขนเสื้อไปมำ ในหัว
ของเธอตอนนี้กำลังอยู่ในกำรชั่งใจว่ำตัวเธอจะเข้ำไปอำศัยพำนักที่ตำหนักไหนดีเพื่อที่เธอ
จะได้เอำคืนทุกคนที่กล้ำลองดีกับเธอได้อย่ำงสำสมที่สุด ใจของเด็กสำวเริ่มเต้นช้ำลงพอๆ
กับสมำธิที่มีมำกขึ้น
...ฟางเส้นสุดท้าย เดี๋ยวได้รู้กัน...
……………
พิธีการเสี่ยงทายตาหนักตามหลักโหรานั้น ปกติจะประกอบขึ้นกับบรรดำสนมที่องค์ฮ่องเต้
ทรงประทำนเลื่อนตำแหน่งให้แต่ไม่ได้ระบุถึงตำหนักที่นำงจะต้องย้ำยไปอยู่ พวกนำงก็จะ
ต้องมำถือเข็มทิศของโหรหลวงที่ลำนพิธี เพื่อดูว่ำนำงเข้ำไปอยู่ที่ไหนแล้วจะส่งผลดีตำม
ควำมเชื่อโบรำณของเฉียนฉิน ซึ่งแม้ส่วนใหญ่จะมีกำรติดสินบนกันไว้ก่อนเพื่อให้ตัวเองได้
ไปอยู่ในตำหนักเดียวกับสหำยหรือพรรคพวกของตัวเองทั้งนั้น
...แต่ไม่ใช่ครั้งนี้...
องค์ฮ่องเต้ทอดสำยตำมองเด็กสำวในชุดสีชมพูมุขที่กำลังย่ำงก้ำวเข้ำสู่ลำนพิธีด้วยสำยตำ
อ่ำนยำก ไม่ว่ำนำงจะเก่งตลบตะแลงพลิกแพลงวำจำแค่ไหนแต่ครำวนี้คงจะไม่มีอะไรที่นำง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 421
 ชายาเฉือนคม
จะตุกติกได้อีก กำรถือเข็มทิศนั้นจะบ่งบอกได้ว่ำนำงควรจะเข้ำไปอยู่ในตำแหน่งไหน
ซึ่งเข็มทิศนั้นก็คงจะไม่มีทำงที่จะชี้ไปทำงไหนแน่เพรำะไม่มีใครกำหนดทิศเอำไว้ หำกเป็น
เช่นนั้นนำงก็จะทำได้แค่เดินหน้ำและตำหนักที่นำงจะพำนักก็คงจะเป็นตำหนักอื่นไปไม่ได้
นอกจำกตำหนักจำงเยว่เต๋อเทียนอันเป็นที่อยู่เดิมขององค์ฮองเฮำองค์ก่อนเท่ำนั้น
อย่ำงน้อยที่สุดตอนนี้เขำก็สำมำรถกักตัวเด็กสำวที่ดูจะเป็นตัวปัญหำแก่โอรสเอำไว้ในวัง
หลวงได้แล้วถึงในตอนนี้มันจะเป็นควำมวุ่นวำยที่ดีก็ตำมหำกว่ำคนที่ฮ่องเต้ไม่สำมำรถจะ
ควบคุมมันได้แล้วต่อไปก็อำจจะเป็นปัญหำใหญ่ได้ อย่ำงไรก็ต้องตัดไฟแต่ต้นลมเสียก่อน
“กรำบทูลฮ่องเต้” ฉวู่กงกงที่เพิ่งจะเดินกลับมำจำกสถำนที่เตรียมพิธีเดินเข้ำมำรำยงำน
“ว่ำไป”
น้ำเสียงที่สดชื่นเกินกว่ำคำดไว้ขององค์ฮ่องเต้ทำให้เหล่ำข้ำรำชบริพำรต่ำงพำกันรู้สึกร้อนๆ
หนำวๆ ไม่ได้ ทุกคนที่เป็นคนเตรียมพระรำชพิธีต่ำงก็รู้ดีว่ำพิธีวันนี้ถูกปั่นป่วนเพียงใด ถึงแม้
จะเป็นเช่นนั้นแล้วแต่กำรที่องค์ฮ่องเต้ยังทรงแย้มสรวลอยู่นั้นคงจะหมำยควำมถึงอย่ำงอื่น
ไปไม่ได้นอกจำกว่ำตอนนี้จะทรงโกรธจัดและหำทำงเอำคืนอยู่เป็นแน่...
“เมื่อครู่องค์ชำยเจ็ดเสด็จไปทักทำยคุณหนูฮัวหนิงเซียนพ่ะย่ะค่ะ” ฉวู่กงกงรำยงำนในสิ่งที่
ตนเองเห็น
“แน่นอนอยู่แล้ว หนึ่งในสำมตำหนักทำงทิศใต้มีตำหนักของหยำงอี้อยู่ไม่เห็นจะแปลกอะไร”
องค์ฮ่องเต้ทรงกล่ำวถึงโอรสที่ไม่ทรงโปรดนักด้วยน้ำเสียงรำบเรียบรำวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่
อะไร
“...”
เมื่อฉวู่กงกงเห็นว่ำองค์ฮ่องเต้ทรงไม่ใส่ใจจะทรำบเรื่องของฉินหยำงอี้นักเขำจึงได้แต่เก็บ
เรื่องกำรกระทบกระทั่งของฉินหยำงอี้กับฮัวหนิงเซียนเอำไว้โดยไม่ได้รำยงำนออกไปแล้ว
เลือกที่จะรำยงำนเฉพำะสิ่งที่คิดว่ำเจ้ำเหนือหัวน่ำจะสนใจแทน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 422
 ชายาเฉือนคม
“องค์ชำยแปดเองก็เสด็จเยี่ยมคุณหนูเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ” ฉวู่กงกงเลือกรำยงำนต่อในสิ่งที่
คำดว่ำองค์ฮ่องเต้จะสนใจ
“งั้นรึ ไปทำไมเล่ำ?” องค์ฮ่องเต้ทรงถำมขึ้นอย่ำงที่คำดไว้
“ดูเหมือนว่ำองค์ชำยแปดจะมี... ควำมรู้สึกพิเศษต่อแม่นำงฮัวหนิงเซียน” ฉวู่กงกงรำยงำน
ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบำ อันที่จริงเขำเองก็อยำกเอ่ยให้ชัดเจนเช่นกันแต่ด้วยสถำนกำรณ์เช่นนี้
มันก็อดไม่ได้ที่จะต้องคอยชั่งควำมเหมำะสมอยู่เสมอ
“...เจ้ำจะพูดวกไปวนมำทำไม ชงหยวนทำอะไร?” องค์ฮ่องเต้เอ่ยถำมตรงๆ ด้วยควำม
หงุดหงิดใจในท่ำทีของฉวู่กงกงที่เอำแต่อ้ำอึ้งในขณะที่พิธีใกล้จะเริ่มเต็มที
“องค์ชำยแปดเข้ำไปกอดแม่นำงฮัวหนิงเซียนพ่ะย่ะค่ะ”
คำรำยงำนของฉวู่กงกงเรียกสีหน้ำตกใจจำกองค์ฮ่องเต้ไปจนถึงกงกงอีกสำมคนที่กำลังยืน
อยู่ได้ทันที กำรเข้ำถึงตัวของฮัวหนิงเซียนในขณะที่นำงกำลังจะเข้ำเป็นสตรีในตำหนักใหญ่
นั้นถือเป็นกำรกระทำที่อุกอำจมำกและไม่น่ำเชื่อว่ำคนที่มีควำมคิดอย่ำงฉินชงหยวนจะทำ
“...” องค์ฮ่องเต้นิ่งไปอึดใจใหญ่
ควำมคิดและสำนึกของคนเป็นพ่อเริ่มจะไหลเข้ำมำในใจขององค์ฮ่องเต้อย่ำงช่วยไม่ได้
ก่อนหน้ำนี้กำรตัดสินใจทั้งหมดของเขำคือควำมคิดของคนที่เป็นผู้ปกครองเฉียนฉิน คนที่
คู่ควรกับตำแหน่งไท่จื่อก็คือฉินชงหยวนเขำจึงตั้งใจมอบหมำยงำนทำงตะวันออกให้กับโอรส
เพื่อขึ้นเป็นไท่จื่อ และตั้งใจประทำนฮัวหนิงเซียนให้กับฉินหำนเฟิงเพื่อรักษำสมดุลย์ของ
ทั้งสองคำนอำนำจเอำไว้ หำกแต่เขำไม่เคยนึกถึงจิตใจของทั้งสองเลยสักนิด...
...ไม่สิ สำมคน...
คำร้องขอจำกคหบดีฮัวอี้ฉินที่อุตส่ำห์ขอให้ธิดำของตนได้อยู่ตำหนักเล็กๆ นอกสำยตำเพื่อ
ควำมสงบต่ำงหำกคือควำมคิดของคนเป็นพ่อที่แท้จริง ฮัวหนิงเซียนเองก็คงจะลำบำกใจ
เหมือนกันมิเช่นนั้นนำงก็คงไม่ทำทุกทำงเพื่อหำทำงเล็ดลอดออกจำกกำรอภิเษกครั้งนี้ แต่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 423
 ชายาเฉือนคม
จะมำคิดได้ตอนนี้ก็คงจะสำยไปเสียแล้วเพรำะบัดนี้มือของเด็กสำวนั้นกำลังยืนถือเข็มทิศ
โหรอยู่กลำงลำนพิธีเสียแล้ว...
“...ข้ำควรทำอย่ำงไรดีสวี่กงกง” องค์ฮ่องเต้แทบจะหยุดหำยใจเมื่อได้เห็นควำมจริงว่ำตัวเอง
ทำอะไรผิดพลำดลงไปบ้ำง
……………
“ตำหนักทั้งสำมแห่งวังหลวงเฉียนฉินอันประกอบด้วยตำหนักจำงเยว่เต๋อเทียน ตำหนักเติ้ง
หรงเส่ยเทียน และ ตำหนักกุ้ยหลงลี่ป๋อ เข็มทิศนี้จะช่วยบอกทำงให้แม่นำงน้อยเดินไปหำ
แท่นสัญลักษณ์ของตำหนักที่ถูกสวรรค์เลือก ขอให้ชะตำฟ้ำเป็นพยำน..”
คำเอ่ยของคนทำพิธีไม่ได้ทำให้คนที่กำลังถือเข็มทิศหนักเกือบ 60 ชั่งที่กำลังยืนบนแท่นพิธี
ที่ถูกล้อมรอบด้วยเหวลึกใส่ใจมำกนัก ใช่แล้วพิธีกำรเสี่ยงตำหนักนี้ไม่ได้ทำที่ลำนพิธีเดิม
หำกแต่ลำนพิธีนี้อยู่ทำงทิศตะวันตกของวังหลวงเป็นลำนพิธีที่มีหลุมลึกกั้นระหว่ำงขอบ
บริเวณพิธีกับแท่นหินตรงกลำง ดูไปแล้วก็น่ำจะเป็นหลุมขุดที่ลึกไม่น้อยเพรำะตอนที่เธอ
เดินเข้ำมำจำกสะพำนเชื่อมก็ยังมองไม่เห็นแม้แต่ก้นหลุม
จำกจุดที่เธอยืนนั้นมีทำงเชื่อมยื่นออกไปสี่ทำงซึ่งสำมในสี่นั้นมีป้ำยชื่อของแต่ละตำหนักอยู่
และมีบรรดำโหรกำลังยืนรำยล้อมรอบเธอกำลังพร่ำบ่นอะไรบำงอย่ำงเกี่ยวกับพิธีก่อนจะ
เงียบลงแล้วเดินถอนกลับไปทำงสะพำนเชื่อมเข้ำสู่ปะรำพิธีเดิมปล่อยให้เด็กสำวหน้ำตำดี
มีพี่ตำแหน่งใหญ่ยืนถือเข็มทิศโง่ๆ อยู่กลำงลำนเพียงคนเดียว
...แล้วทำงเชื่อมไปหำป้ำยก็เล็กเหลือเกิน...
ทำงเชื่อมนั้นเป็นแผ่นหินที่เรียงต่อกันยื่นยำวออกไปขนำดควำมกว้ำงเท่ำอิฐก้อนเดียวเท่ำนั้น
หำกเดินพลำดแม้แต่ก้ำวเดียวคงตกลงไปดับชีพอยู่ใต้หลุมขุดแน่นอน เธอไม่รู้ว่ำปกติลำน
พิธีนี้มีไว้ทำอะไรแต่ถ้ำเทียบเป็นฉำกที่ลีโอไนดัสแห่งสปำตันถีบฑูตจำกเปอร์เซียลงบ่อน้ำ
แล้ว เธอคิดว่ำหำกฮ่องเต้แห่งเฉียนฉินจะถีบใครสักคนตกบ่อก็คงจะใช้สถำนที่นี้แน่ๆ

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 424
 ชายาเฉือนคม
ลมจำกข้ำงใต้เหวลึกพัดขึ้นมำส่งเสียงหวีดหวิวน่ำกลัวแต่สำหรับเธอแล้วไม่มีอะไรจะต้องกลัว
อีกต่อไปเด็กสำวกำลังเพ่งสมำธิของตัวเองไปที่แหวนที่ตัวเองสวมอยู่อย่ำงเต็มที่โดยหวังว่ำ
สมำธิสั่นๆ ของเธอจะทำให้ปรำณในแหวนพลังหยินมันเคลื่อนบ้ำง
…ยำกกว่ำที่คิด…
เมื่อเห็นว่ำเวลำผ่ำนไปได้หลำยอึดใจแล้วหำกแต่เข็มของตัวเข็มทิศก็ยังไม่มีท่ำทีจะขยับเลย
แม้แต่น้อย เธอลองแกล้งคิดว่ำมันเป็นแม่เหล็กคล้ำยๆ วิธีที่ใช้โกงเต๋ำไฮโล แต่มันไม่ง่ำย
ขนำดนั้นเพรำะเธอกำลังยืนอกสั่นขวัญแขวนอยู่บนลำนที่ล้อมด้วยเหว อย่ำว่ำแต่รวบรวม
ปรำณเลยรวบรวมสติยังยำกเลยตอนนี้
ในตอนแรกเธอได้วำงแผนไว้แล้วด้วยซ้ำว่ำเธอจะให้มันชี้ไปที่ตำหนักไหนแต่ในตอนนี้แผนนั้น
คงจะต้องล่มไปก่อนเพรำะอย่ำว่ำแต่ควบคุมกำรชี้เลย แค่ขยับกิ๊กก๊อกอย่ำงลิ้นโปเธอยังทำ
ไม่ได้เลย แม้จะรู้สึกขอบคุณฉินชงหยวนที่อุตส่ำห์ส่งมันมำให้เธอก็ตำมแต่อย่ำงน้อยเขำก็น่ำ
จะนึกได้ว่ำเธอไม่มีปรำณ…
…ซวยจริงๆ…
เธอไม่รู้หรอกว่ำหำกเข็มทิศไม่ขยับแล้วมันจะเป็นอย่ำงไรบ้ำง แต่เท่ำที่เดำอย่ำงน้อยๆ กล
หลอกตำของพวกโหรในวังก็โป๊ะแตก ตัวเธออำจจะโดนพวกโหรที่ไม่ยอมรับควำมจริงโทษ
ว่ำไม่ใช่สตรีในคำทำนำยซึ่งถ้ำโชคดีก็อำจจะถูกปล่อยตัวไปหำกโชคร้ำยหน่อยก็คงจะถูก
ประหำร
เธอคงจะสะใจมำกกว่ำถ้ำเป็นอย่ำงหลังเธอเริ่มเข้ำใจควำมรู้สึกของพวกถือระเบิดพลีชีพทีละ
น้อย หำกว่ำเธอถูกปล่อยไปก็คงจะไม่พ้นถูกพำตัวกลับมำอยู่ดีไม่ทำงใดก็ทำงหนึ่งแต่หำก
ว่ำชีวิตของฮัวหนิงเซียนคนนี้ไม่มีแล้วบำงทีเรื่องทั้งหมดมันก็อำจจะจบลงก็ได้
...จบลงที่คนพวกนั้นไม่อำจจะทำอะไรเธอได้อีก...
เมื่อระลึกถึงควำมตำยแล้วควำมอ่อนล้ำที่กัดกินทั้งร่ำงกำยและจิตใจของเด็กสำวมำเนิ่นนำน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 425
 ชายาเฉือนคม
ตั้งแต่ก่อนที่เธอจะตำยแล้วข้ำมภพข้ำมชำติมำนั้นทำให้คนที่แม้จะแสดงออกว่ำแข็งแกร่ง
แค่ไหนก็ต้องจำนน บัดนี้แม้แต่ฟำงเส้นสุดท้ำยของเธอเจ้ำแหวนพลังหยินที่เธอค้นพบก็กลับ
ไม่ช่วยอะไรเธอเลยสักนิด เข็มของเข็มทิศไม่ขยับเขยื่อนแม้แต่ครึ่งฉื่อให้เธอเป่ำลมใส่ยังดู
มีหวังมำกกว่ำเลย
…สุดทำงแล้ว พอเถอะ พอได้แล้ว…
เด็กสำวถอนหำยใจช้ำๆ ควำมเหนื่อยล้ำของเธอกำรเอำชนะขององค์ฮ่องเต้ควำมร้ำยกำจ
ของฉินหยำงอี้รวมถึงพวกกังฉินหน้ำโง่มันคงจะถึงเวลำที่จะต้องพอแล้ว หำกเธอเดินต่อก็
ยิ่งเอำชีวิตของเจ้ำของร่ำงมำเสี่ยงกับทิฐิและควำมหัวดื้อของเธอเปล่ำๆ
คงจะต้องขอโทษกับควำมเสียใจของพี่ชำยทั้งสองของเธอไว้ล่วงหน้ำ แต่บำงครั้งมันก็ถึง
เวลำยอมรับควำมจริงแล้วเพรำะแท้จริงแล้วฮัวหนิงเซียนน้องสำวของพวกเขำนั้นได้ตำย
ไปตั้งนำนแล้ว ที่อำศัยร่ำงของน้องเขำอยู่ก็แค่อำชญำกรคนหนึ่งเท่ำนั้น เธอหวังว่ำกำรที่
เธอได้ช่วยเหลือลู่เฟยไว้นั่นคงจะเป็นเรื่องดีๆ สักอย่ำงในชีวิตนี้ที่เธอได้ทำ
สำยตำของฮัวหนิงเซียนผินหน้ำไปทำงครอบครัวของตัวเองท่ำมกลำงควำมเงียบและกำรรอ
คอยของคนในพิธี เพรำะจนบัดนี้เธอยังไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลยแม้แต่ก้ำวเดียว เข็มทิศนั้น
ยังคงนิ่งสงัดไม่หมุนไปทิศใด สีหน้ำและสำยตำกังวลของพี่ชำยและเสี่ยวซีนั้นฉำยชัดในดวงตำ
ของเธอฮัวหนิงเซียนก้ำวถอยหลังหนึ่งก้ำว เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้ว...
เด็กสำวหันหน้ำกลับไปที่ปะรำพิธีใหญ่ ฉินหำนเฟิงนั่งอยู่สีหน้ำของเขำกังวลไม่ต่ำงกับสุ่ย
เอ้ำเหยียนเลยสักนิด เขำพูดถูกตั้งแต่ครั้งแรกนั่นไม่ใช่ที่ที่เด็กอย่ำงเธอจะเข้ำไปเดินเล่นจริงๆ
เขำเองก็เป็นคนที่ปรำรถนำดีกับเธอมำตลอด เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ำทำไมวันนี้เขำถึงเลือก
ไปถือหำงของพวกกังฉิน แต่ในตอนนี้มันก็คงจะไม่สำคัญแล้ว เพรำะฮัวหนิงเซียนคนนี้ไม่
จำเป็นจะต้องรับรู้เรื่องเหล่ำนี้อีกแล้ว
สีหน้ำของฉินชงหยวนตอนนี้เหมือนคนกำลังกลืนยำขม เขำเป็นชำยที่ทำให้เธอสนุกทุกครั้ง
ที่ได้เจอถึงแม้ว่ำเขำจะคอยต่อรองหำประโยชน์จำกเธออยู่บ่อยๆ แต่ในเวลำคับขันก็ยื่นมือ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 426
 ชายาเฉือนคม
มำช่วยเหลือเธอทุกครั้ง แม้ว่ำครั้งนี้ไม่สำเร็จก็ตำม ควำมรู้สึกขอบคุณของเธอก็หวังว่ำจะ
ส่งไปถึงเขำอยู่หรอกนะ เด็กสำวส่งยิ้มที่อ่อนหวำนที่สุดไปให้กับชำยที่เธอและเขำต่ำงก็
ช่วยเหลือกันมำตลอดนับตั้งแต่พบเจอกัน
...สีหน้ำองค์ฮ่องเต้เปลี่ยนไปหรือเปล่ำ...
เพรำะตรงนี้ไกลจำกพระที่นั่งของพระองค์อยู่มำกประกอบกับพระองค์ทรงหมวกที่มีลูกปัด
ทองคำลงมำบังพระพักตร์ด้วย จึงทำให้เธอไม่อำจบอกได้ว่ำคนที่บีบให้เธอมำยืนอยู่ตรงนี้
กำลังแสดงสีหน้ำอย่ำงไรอยู่ คนที่มำกด้วยอำนำจและไม่เคยโดนขัดใจมำก่อนอำจจะทั้งชีวิต
มันก็ไม่แปลกที่เขำจะต้อนประชำชนของเขำมำจนถึงตอนนี้ ในชีวิตเธอไม่เคยต้อนหมำจน
ตรอกมำก่อน เพรำะเธอไม่วำงใจว่ำหำกไม่หำทำงลงให้แล้วมันจะเป็นอย่ำงไร แต่ในวันนี้
เธอรู้แล้วว่ำกำรถูกบีบจนจนตรอกนั้นมันจะเกิดอะไรขึ้น
คนที่ยืนอยู่ถัดไปไม่ไกลนั้นแม้ว่ำจะยกยิ้มอยู่แต่เธอกลับไม่รู้สึกว่ำเขำกำลังยิ้มเลยแม้แต่น้อย
เธอไม่ได้เกลียดควำมทะเยอทะยำนของเขำสักนิดกลับกันเธอเข้ำใจมันดีเลยต่ำงหำก แต่เธอ
เกลียดเพรำะเขำกำลังใช้เธอเป็นเครื่องมือโดยไม่เกรงใจ ...ไม่สิไม่โทษคนอื่นอย่ำงนั้น
...ฉันแค่เกลียดควำมพ่ำยแพ้ต่ำงหำก...
ฉินหยำงอี้ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่น้อย เขำอำจจะผิดต่อรำชวงศ์เป็นบำงครั้งหรือแกล้ง
เธอแรงเกินไปในบำงครำวแต่เขำไม่ได้ทำอะไรผิด มันเป็นเธอต่ำงหำกที่เกลียดควำมพ่ำยแพ้
ที่เธอนั้นแพ้ต่อเขำครั้งแล้วครั้งเล่ำต่ำงหำก
...แต่ครั้งนี้ ข้ำชนะ!!...
แววตำที่เคยอ่อนโยนของฮัวหนิงเซียนนั้นอยู่ๆ ก็วำวโรจน์ขึ้นมำทันทีคนที่เฝ้ำจับสังเกตอยู่
ตลอดเกิดสังหรณ์วูบขึ้นมำในใจทันที ฉินหยำงอี้เบิกตำกว้ำงทันทีที่เห็นรอยยิ้มของฮัวหนิง
เซียนร่ำงสูงพุ่งออกจำกปะรำพิธีโดยไม่ฟันเสียงคัดค้ำนใดๆ ใจของชำยหนุ่มกระตุกวูบทันที
ที่เห็นสำยตำแบบนั้นของนำง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 427
 ชายาเฉือนคม
“อย่า!!” น้ำเสียงของหวังหนุ่มแปรเปลี่ยนทันทีแต่ไม่ทัน...
เข็มทิศที่ประคองอยู่ร่วงตกสู่พื้นทันทีร่ำงของฮัวหนิงเซียนหงำยหลังไปฉับพลันริ้วผ้ำบำงอ่อน
สีมุขที่ค่อยๆ พริ้วตำมลมที่พัดขึ้นมำจำกใต้ล่ำง ร่ำงของเด็กสำวทิ้งตัวดิ่งลงสู่ควำมมืดมิด
ของเหวนั้นอย่ำงจงใจท่ำมกลำงสำยตำของทุกคนในที่นั้น ร่ำงของเธอยังลอยอยู่ในอำกำศ
ได้อยู่พักใหญ่จำกลมที่ตีขึ้นมำ หำกแต่ที่จริงตัวของนำงหมดสติไปนำนแล้วเพรำะสิ่งที่นำง
เพิ่งจะกลืนลงไปก่อนหน้ำนี้...
………….
“อำหยำง... ลื้อน่ำจะอยู่ด้วยกันตอนนี้นะ..”
เสียงอบอุ่นคุ้นเคยดังขึ้นคล้ำยกับว่ำอยู่ห่ำงไกลเหลือเกินควำมเจ็บปวดตำมร่ำงกำยของเธอ
สำแดงอำกำรอย่ำงเต็มที่เป็นควำมเจ็บที่ทรมำนที่สุดเท่ำที่เธอเคยเป็นรำวกับว่ำทั้งร่ำงของ
เธอร้ำวระบมเหมือนกับกระดูกทั้งตัวของเธอนั้นป่นแตกร้ำวไปหมด
...ตกเหวตำยแล้วสินะ...
เธอไม่อำจจะสรุปอะไรได้มำกไปกว่ำนั้นจำกควำมเจ็บปวดที่ได้รับ หำกแต่หลังจำกผ่ำนไป
สักพักควำมเจ็บกลับกลำยเป็นควำมรู้สึกหนำวเย็นรำวกับถูกน้ำแข็งสำดเข้ำมำแทนที่มันเป็น
ควำมหนำวที่เย็นเยียบรำวกับกำลังกัดกินผิวหนังของเธอให้ถลอกออกไปจนหมด
...เจ็บ....
“อั๊วเอำของโปรดลื้อมำด้วยนะอำหยำง”
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของบำงอย่ำงลอยมำปะทะจมูกของเธอพร้อมกับควำมรู้สึกเบำสบำย
แสงสีขำวเจิดจ้ำสำดเข้ำมำที่ใบหน้ำของเธอจนเริ่มรับรู้ควำมอบอุ่นของไอแดดที่ปะทะ
หน้ำ ควำมตำยเป็นควำมรู้สึกที่แปลกประหลำดไม่น้อย เธอพยำยำมปรือตำอย่ำงช้ำๆ
เพื่อมองภำพตรงหน้ำให้ชัดอีกครั้งหลังจำกแสงจ้ำนั้นเลือนลำงหำยไป
...เฟยอวี่ ไม่สิ อำลู่...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 428
 ชายาเฉือนคม
ชำยตรงหน้ำคือฟ่ำนลู่หรงจริงๆ เขำใส่ชุดสูทสีดำรวมถึงเสื้อเชิ้ตสีดำเช่นเคยใบหน้ำของเขำ
เริ่มจะมีเครำขึ้นเล็กน้อยพอให้เห็นว่ำชำยคนนี้ค่อนข้ำงจะปล่อยปะละเลยตัวเองพอสมควร
ดวงตำของเขำไร้แววควำมสุขโดยสิ้นเชิงโดยเฉพำะใต้ตำที่คล้ำของเขำนั้นมันดูอย่ำงกับว่ำ
เขำไม่ใช่ลู่หรงคนเดิมอย่ำงนั้นแหละ
...อำลู่...
มือของเธอกำลังพยำยำมเอื้อมไปแตะใบหน้ำของฟ่ำนลู่หรงหำกแต่เธอต้องชะงักเพรำะสิ่ง
ที่กำลังเอื้อมออกไปนั้นกลับเป็นร่ำงโปร่งแสงของตัวเธอเอง หญิงสำวมองมือของตัวเองที่
ทะลุเห็นร่ำงของชำยตรงหน้ำด้วยสีหน้ำตกใจ
...นี่เรำตำยแล้วจริงๆ สินะ...
ทั้งที่รู้สึกสะใจไม่น้อยกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไปแต่กลับรู้สึกโหวงในใจมำกกว่ำที่คิด ควำมรู้สึก
ร้อนผะผ่ำวที่ดวงตำทั้งสองข้ำงนั้นเธอไม่คิดว่ำวิญญำณจะมีด้วยซ้ำ ควำมรู้สึกหน่วงรัดที่ขั้ว
หัวใจนั้นทำให้เธอไม่อำจจะหำยใจได้สะดวก แปลกดีทั้งที่เธอเป็นวิญญำณแต่กลับยังรู้สึก
ได้ทั้งหมดนั่น หญิงสำวแย้มยิ้มขืนๆ รำวกับกำลังหัวเรำะเยำะตัวเองอยู่
...ไม่ต้องแกล้งยิ้มแล้วนี่...
น้ำใสๆ ที่คลอหน่วงมำตลอดค่อยๆ ไหลรินลงสองข้ำงแก้มของหญิงสำว เธอทรุดตัวลงตรงหน้ำ
คนที่เธอนับเขำเป็นทั้งพี่ชำยและคนที่เธอรักมำตลอดชีวิต ข้ำงเขำคือป้ำยหลุมศพที่สลักชื่อ
ของเธอไว้อย่ำงชัดเจนดอกไม้ที่เธอไม่ได้ชอบมันนักถูกวำงไว้หน้ำหลุมศพเคียงข้ำงกับกำแฟ
แก้วโปรดของเธอที่ชำยคนนี้คงจะเอำมำเยี่ยมหลุมศพของเธอทุกครั้ง
ควำมรู้สึกกระอักกระอ่วนหน่วงและควำมเศร้ำลึกๆ ที่ต้องมำเห็นหลุมศพของตัวเองนั้น
เธอไม่รู้ว่ำมันจะรุนแรงจนกระทั่งทำให้เธอกลั้นน้ำตำเอำไว้ไม่ไหวเลยทีเดียว ดวงตำของ
หญิงสำวยังคงจ้องไปที่ใบหน้ำของคนที่เคยเป็นทุกอย่ำงในชีวิตของเธอและเธอก็เคยเป็น
ทุกอย่ำงในชีวิตของเขำด้วยสำยตำอำทร
...อำลู่ ฉันอยำกให้นำยได้ยินเสียงฉันจัง ฉันมีเรื่องจะเล่ำเยอะไปหมดเลย...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 429
 ชายาเฉือนคม
มือทั้งสองข้ำงของเธอสั่นเทำอย่ำงไม่อำจห้ำมได้ เธอไม่รู้ว่ำเขำหำวิธีพำศพเธอขึ้นมำจำก
อ่ำวมำเก๊ำได้อย่ำงไร แต่ที่แน่ๆ มันก็คงจะไม่ง่ำยนัก หญิงสำวย้ำยตัวไปนั่งข้ำงคนที่กำลัง
นั่งพิงป้ำยหลุมศพของเธออยู่ทันที ห่ำงไปไม่เกินสำยตำเธอมองเห็นมีกำร์ดกว่ำสิบคนยืน
หันหลังอยู่
...จำนวนกำร์ดมัน...
ควำมรู้สึกเบำของวิญญำณนั้นไม่อำจจะทำให้ควำมหนักของควำมรู้สึกผิดของเธอลดลงได้
บำงคนเลือกควำมตำยให้กับฟ่ำนหยำงสือและเธอเพิ่งจะเลือกควำมตำยให้กับฮัวหนิงเซียนไป
ควำมโหดร้ำยของกำรที่มีใครจำกไปสักคนเป็นสิ่งที่สะท้อนได้ชัดในดวงตำของเธอในตอนนี้
ช่อดอกไม้เชยๆ ของนำยใหญ่ที่วำงอยู่ข้ำงๆ หลุมศพของเธอกับกองดอกไม้ที่คนเฝ้ำสุสำน
กำลังขนไปเผำนั้นบ่งบอกได้ถึงควำมถี่ของคนที่มำเยี่ยมเยียนร่ำงไร้วิญญำณของเธอไม่ว่ำจะ
เป็นนำยใหญ่หรือชำยตรงหน้ำ ขนำดฟ่ำนหยำงสือที่ไม่มีใครเลยในชีวิตยังสำคัญกับบำงคน
มำกขนำดนี้ ...แล้วฮัวหนิงเซียนเล่ำ
“อำหยำง...” น้ำเสียงแหบแห้งของฟ่ำนลู่หรงทำให้เธอหันไปให้ควำมสนใจเขำอีกครั้ง
“ห้ำมบ่นอั๊วล่ะ”
เขำจุดบุหรี่อีกครั้ง ไม่สิ! มันคือยำสูบที่ผสมสำรเสพติดบำงอย่ำงต่ำงหำกเธอเคยเกลียด
กลิ่นของมันมำกๆ เพรำะมันมักจะทำให้เธอมึนหัวจนคิดอะไรไม่ออกแต่ตอนนี้กลับเป็น
กลิ่นที่เธอคิดถึงมำกที่สุด หญิงสำววำงมือของตัวเองลงบนเข่ำของชำยที่เธอกล้ำนับเขำ
เป็นพี่ชำยได้เต็มปำก
ในตอนนี้เธอได้ตำยแล้วจริงๆ ชีวิตหลังควำมตำยมันช่ำงว่ำงดีเหลือเกิน เธอไม่ต้องรีบไป
ไหนไม่ต้องหนีใครไม่ต้องแต่งงำนไม่ต้องกลำยเป็นหมำกกำรเมืองของใคร
แม้จะคิดอย่ำงนั้นแต่น้ำตำของเธอกลับไหลรินลงมำไม่หยุดชีวิตที่ว่ำทั้งเสี่ยงทั้งสนุกสนำน
ของฟ่ำนหยำงสือนั้นมันจบลงแล้ว ชีวิตที่ทั้งรันทดและลำบำกวอนหำเรื่องตำยของฮัวหนิง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 430
 ชายาเฉือนคม
เซียนเองก็จบลงเช่นกันควำมเหนื่อยยำกของเธอกำลังหมดลงไปแล้ว แต่แม้จะคิดอย่ำงนั้น
แต่เธอกลับรู้สึกเจ็บที่ขั้วหัวใจหน่วงจนไม่อำจจะเอ่ยอะไรออกไปได้
...ฮัวหนิงเซียนผู้น่ำสงสำร...
หญิงสำวพิงศีรษะของตัวเองลงกับไหล่ของคนข้ำงกำยแม้จะรู้ว่ำเขำไม่รู้สึกตัวก็ตำม ควำม
เหนื่อยล้ำทั้งหมดที่เธอเจอมำเธออยำกจะแบ่งปันให้เขำรับรู้แม้ว่ำเธอจะรู้ตัวว่ำหำกเธอเป็น
ฟ่ำนหยำงสือก็คงจะไม่พูดออกไปอยู่ดี อย่ำงน้อยกำรเป็นฮัวหนิงเซียนก็ทำให้เธอได้พูดและ
ทำในสิ่งที่อยำกทำ เธอไม่มีนำยใหญ่ให้ต้องเกรงใจไม่มีอำลู่ที่ทำให้เธอต้องคอยระงับโทสะ
ตัวเองไว้เพื่อไม่ให้เขำลำบำก...
“อำหยำง ลื้อคงไม่กลับมำสินะ ลื้อนี่ไม่รักษำสัญญำเลยนะ”
น้ำตำของชำยหนุ่มที่รินไหลออกมำนั้นทำให้หญิงสำวงุนงงไม่น้อย เธอพยำยำมเอื้อมมือไป
เช็ดน้ำตำให้กับเขำแม้จะรู้ว่ำมันไม่ได้ผลก็ตำม... แล้วเธอก็ได้เห็นสิ่งที่เขำพูดถึง แหวนประจำ
ตระกูลที่เขำสวมอยู่นั้นเป็นสิ่งที่บ่งบอกได้ดีว่ำสัญญำที่ว่ำคืออะไร
‘ฉันมำแล้วไง สำยไปหน่อยไม่ทันเห็นอำลู่ใส่ในพิธีแต่ฉันก็มำนะ...’ หญิงสำวพูดขึ้นแม้จะรู้
ว่ำเสียงของเธอไปไม่ถึงก็ตำม 'ยินดีด้วยนะ'
มือของเธอเอื้อมไปแตะที่แหวนวงนั้นพร้อมรอยยิ้มก่อนจะสังเกตเห็นบำงอย่ำงที่เลยขึ้นไป
บนข้อมือของเขำ สิ่งที่คล้องอยู่นั้นคือสร้อยข้อมือสีเงินที่มีจี้หยกเล็กๆ ห้อยอยู่ มันเป็นหยกที่
เธอคุ้นเคยดีเพรำะเธอเห็นมันมำครั้งแล้วครั้งเล่ำทั้งในชำตินี้และครั้งเมื่อเธอคือฮัวหนิงเซียน
สร้อยข้อมือสีเงินนั้นคล้องอยู่ตรงตำแหน่งรอยสักมังกรของลู่หรงพอดี ดูไปแล้วก็คล้ำยกับ
เป็นสร้อยคอของมังกรตัวนั้น
‘อำลู่ อย่ำคิดถึงอั๊วให้มำกนักเลย ลื้อเป็นนำยใหญ่แล้ว... จะมำทำตัวอ่อนแออย่ำงนี้ไม่ได้นะ’
มือของหญิงสำวเอื้อมไปตรงจุดที่เป็นขั้วของสร้อยข้อมือที่ตรงกับตัวหยกพอดีด้วยหวังจะ
พยำยำมออกแรงให้มันหลุดออกไปบ้ำงเพื่อลบฟ่ำนหยำงสือออกจำกใจของลู่หรง และลบ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 431
 ชายาเฉือนคม
ฮัวหนิงเซียนออกจำกใจของเธอ ปลำยนิ้วของหญิงสำวแตะลงที่หยกชิ้นนั้น...
วูบ!!!
!!!
เสียงรอบกำยดังขึ้นอีกครั้งในตอนนี้เหมือนหูเธอจะยังอื้ออยู่ไม่น้อย ควำมปวดระบมกับควำม
อุ่นประหลำดผสมปนเปกันไปหมด กลิ่นหอมแปลกๆ ลอยมำปะทะจมูกของเธออีกครั้ง
รอบกำยยังคงทั้งมืดและหนำวเช่นเคย ควำมรู้สึกคุ้นเคยแบบนี้เธอเคยรู้สึกมำก่อนแล้วไม่
ผิดแน่ๆ
...ขอให้ลืมตำมำแล้วไม่ใช่ด้วยเถอะ...
แม้จะได้แต่เฝ้ำภำวนำเท่ำนั้นแต่เธอก็หวังให้มันเป็นจริงไม่น้อย แต่ควำมเจ็บอันคุ้นเคยกับ
ร่ำงกำยของคนที่ป่วยหนักมำตลอดเช่นนี้เห็นทีว่ำเธออำจจะมีแต้มบุญน้อยไปหน่อย เด็กสำว
หำยใจรวยระรินในร่ำงของคนที่หมอบเป็นผักอยู่บนบำงอย่ำงที่ค่อนข้ำงแข็งแต่ก็คงจะไม่
แข็งไปกว่ำดวงของเธอแน่ๆ
“...ชีพจร...”
เสียงคุยติดๆ ขัดๆ ที่ได้ยินเหมือนวิทยุไร้คุณภำพนั้นทำให้เธอค่อนข้ำงมั่นใจแล้วว่ำเธอยัง
ไม่หมดเวรหมดกรรมจริงๆ แถมไม่รู้ว่ำหำกเธอตื่นขึ้นแล้วจะต้องเจอกับอะไรอีก เพรำะก่อน
ตำยเธอเพิ่งจะปั่นป่วนพระรำชพิธี แถมยังฆ่ำตัวตำยฉีกหน้ำทุกคนในพิธีเสี่ยงทำยตำหนัก
ของตัวเองอีก เธอแทบไม่อำจจะจินตนำกำรถึงควำมวุ่นวำยหลังจำกนี้ได้เลย
“...คงจะต้องรอนำงฟื้นอย่ำงเดียว” โสตประสำทเป็นสิ่งแรกที่กลับมำ
“ไข้นำงลดแล้ว โชคดีจริงๆ ที่ท่ำนช่วยนำงได้ทัน”
อย่ำงที่เฒ่ำประหลำดเคยบอกทุกๆ ครั้งที่เธอบำดเจ็บรุนแรงร่ำงกำยของเธอจะต้องรอกำร
ปรับตัวอีกสักพักใหญ่ เพรำะเธอคือวิญญำณคนตำยในร่ำงของคนตำยที่ไม่ยอมตำยเสียที
...บ้าจริง ทาไมฮัวหนิงเซียนยังไม่ตายอีก...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 432
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 60 ข้ายังไม่อนุญาตให้เจ้าตาย

“องค์ชายเจ็ดเป็นคนลงไปช่วยนางขึ้นมาจากลานพิธี ใครๆ ก็เห็นทั้งนั้นแล้วเช่นนี้ท่าน

ยังจะให้ยื่นโทษอันใดให้นางอีก”
เล่ยกงกงเอ่ยขึ้นท่ำมกลำงควำมเครียดในห้องหนังสือของตำหนักใหญ่ แม้ว่ำตอนนี้เวลำจะ
ย่ำงเข้ำยำมจื้อซี้ (23:00-01:00) แล้ว แต่ดูเหมือนว่ำกำรหำรือเพื่อจัดกำรโทษของแม่นำงฮัวหนิง
เซียนจะยังไม่จบลงง่ำยๆ บรรยำกำศในยำมนี้เต็มไปด้วยควำมเคร่งเครียดและควำมอึดอัด
ใจของทุกคนไม่เว้นแม้แต่ชำยที่นั่งเป็นองค์ประธำนอย่ำงองค์ฮ่องเต้ก็ตำม
“ข้ำเข้ำใจดี แต่หำกไม่จัดกำรอะไรเลยก็เท่ำกับเรำปล่อยให้นำงหยำมเกียรติองค์ฮ่องเต้ต่อ
หน้ำสำธำรณะชน แล้วหลังจำกนี้กำรปกครองจะเป็นอย่ำงไรต่อไป”
ฉวู่กงกงเองก็มีเหตุผลที่ไม่อำจจะปฏิเสธได้เช่นกัน กำรกระทำของฮัวหนิงเซียนจัดเป็นกำร
กระทำที่อุกอำจไม่น้อยนำงฆ่ำตัวตำยกลำงพิธีศักดิ์สทิ ธิ์ของเฉียนฉินในวันมงคลของอำณำจักร
โดยใช้สถำนที่ที่เป็นที่เคำรพของเหล่ำบรรดำโหรหลวงเพื่อรักษำเกียรติของตัวเองไว้
...ใจเด็ดเหลือเกิน...
ต้องยอมรับว่ำใจของนำงนั้นใหญ่เกินกว่ำเด็กสำววัยสิบห้ำ... ไม่สิ ไม่แน่ว่ำใจของนำงอำจจะ
เด็ดยิ่งกว่ำบรรดำทหำรกล้ำที่กร่ำศึกมำนำนเสียอีก กำรตัดสินใจปลิดชีพตัวเองโดยมีเหตุผล
เพียงเพื่อไม่ต้องถูกบังคับให้เข้ำมำอยู่ในรั้ววังเท่ำนั้น เขำเองก็ไม่รู้จะอธิบำยสิ่งที่นำงทำว่ำ
อะไรเช่นกัน จะว่ำโง่ก็ไม่ใช่จะว่ำร้ำยก็ไม่เชิง
“แต่ว่ำนำงตัดสินใจกระโดดลงไปก็เพรำะ...” สวี่กงกงเองก็พยำยำมหำเหตุผลมำช่วยนำง
เช่นกัน
“อย่ำเพิ่งกล่ำวไปสวี่กงกง เจ้ำได้ยินที่นำงพูดเองหรือไรว่ำนำงกระโดดลงไปเพรำะอะไร”
หำกแต่ฉวู่กงกงและหวังกงกงกับไม่เห็นด้วยเช่นกัน ในตอนนี้บรรดำกงกงคนสนิทขององค์
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 433
 ชายาเฉือนคม
ฮ่องเต้ได้แบ่งออกเป็นสองฝ่ำยคือฝ่ำยที่ต้องจัดกำรโทษให้กับฮัวหนิงเซียนตำมเหมำะสม
กับฝ่ำยที่ขอให้อภัยโทษนำง สำหรับตัวเขำที่ทั้งรู้ตัวว่ำตัวเองเป็นสำเหตุในกำรฆ่ำตัวตำย
ของเด็กคนหนึ่งกับตัวเขำที่เป็นองค์ฮ่องเต้ ที่จำต้องรักษำเกียรติของตัวเองนั้น ไม่อำจจะ
ตัดสินใจได้จริงๆ ว่ำควรจะทำอย่ำงไรกับนำงดี
“ท่ำนเองก็รู้อยู่แก่ใจ”
เสียงทุ่มเถียงกันของเหล่ำข้ำรำชบริพำรนั้นทำให้องค์ฮ่องเต้อดจะปวดหัวไม่ได้ เขำรู้ดีรู้อยู่
แก่ใจว่ำฮัวหนิงเซียนกระโดดลงไปเพรำะอะไรและคำพูดของสวี่กงกงเองก็ตอกย้ำเขำเหลือ
เกิน...
“เรื่องนั้นไม่มีใครพิสูจน์ได้สวี่กงกง อย่ำงไรเสียกำรเข้ำพิธีอภิเษกก็นับว่ำเป็นเรื่องมงคลต่อ
ตระกูลของนำง” หวังกงกงเอ่ยเถียงขึ้น
ใช่กำรอภิเษกกับองค์ชำยที่เป็นหนึ่งในโอรสขององค์ฮ่องเต้นับเป็นมงคลต่อวงศ์ตระกูลแต่
สำหรับฮัวหนิงเซียนแล้วนำงคงไม่คิดเช่นนั้น เขำเรียนรู้มำว่ำสตรีบำงคนก็วำงหัวใจเอำไว้
เหนือเหตุผลไม่แน่ว่ำฮัวหนิงเซียนก็อำจจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วย เพรำะจำกเหตุกำรณ์ทั้งหมด
ที่ผ่ำนมำก็เป็นไปได้ว่ำนำงอำจจะมีใจให้กับฉินชงหยวนโอรสคนสุดท้องของเขำ...
เพรำะในตอนที่จะประกำศให้นำงแต่งงำนกับฉินหำนเฟิง นำงก็ฉีกแผนนั้นทิ้งด้วยกำรโกง
กำรทำนำยของบรรดำโหรทันที แล้วพอจะต้องเดินเข้ำเลือกตำหนักที่มีตำหนักของฉินหยำงอี้
นำงก็เลือกตำยแทนที่จะเลือกเดินเข้ำสักตำหนัก ในควำมเป็นจริงถ้ำนำงเลือกเข้ำตำหนัก
ของฮองเฮำองค์ก่อน เขำเองก็มีแผนวำงตำแหน่งให้กับนำงอยู่แล้วด้วย... แต่น่ำเสียดำย
เพรำะไม่ว่ำผลจะออกมำเป็นเช่นไรหลังจำกนี้นำงก็คงจะไม่มีโอกำสเข้ำอยู่ในตำหนักนั้น
อีกแล้ว
“ถึงอย่ำงไรโทษถึงตำยของนำงก็ยังหนักไปอยู่ดี” เล่ยกงกงเอ่ยขึ้น
ใช่แล้วโทษในกำรลบหลู่เกียรติของรำชวงศ์คือประหำรชีวิตและโทษในกำรทำลำยพิธีมงคล
คือประหำรชีวิตห้ำชั่วโคตร แถมนำงยังลงมือในวันมงคลอีกตอนนี้ต่อให้นำงมีร้อยหัวก็ไม่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 434
 ชายาเฉือนคม
พอรับโทษที่นำงทำลงไปทั้งหมดแน่
“ข้ำเข้ำใจเล่ยกงกงดี แม่นำงฮัวหนิงเซียนเป็นเด็กสำวที่มำกด้วยปัญญำทั้งยังงำมล่มเมือง
แต่นำงหมิ่นเกียรติของฮ่องเต้และองค์ชำย...” กงกงคนเก่งกลืนน้ำลำยอึกใหญ่ก่อนจะเอ่ยต่อ
“นำงเลือกควำมตำยดีกว่ำเข้ำพิธีอภิเษก... ต่อให้ตัวตนของนำงจะดีแค่ไหนเรำก็ต้องตัดสิน
โทษไปตำมจริงไม่เช่นนั้นอำจจะโดนข้อครหำถึงควำมไม่เป็นธรรมได้”
...ตำยเสียยังจะดีกว่ำเข้ำดองกับรำชวงศ์...
กำรกระทำของนำงคงจะตีควำมอะไรไปไม่ได้มำกกว่ำนั้น เด็กคนนั้นใจกล้ำจริงๆ พอโดน
ต้อนจนสุดทำงนำงก็เลือกควำมตำยให้กับตัวเองแทนที่จะยอมเดินตำมกำรบีบบังคับงั้นหรือ
หำกทหำรของเฉียนฉินสำมำรถใจเด็ดได้อย่ำงนำงเสียสำมส่วนป่ำนนี้ไม่แน่ว่ำห้ำดินแดน
อำจจะอยู่ภำยใต้กำรดูแลของเฉียนฉินทั้งหมดแล้วก็ได้
“พวกเจ้ำจะพอได้หรือยัง” องค์ฮ่องเต้เอ่ยขึ้นท่ำมกลำงควำมวุ่นวำยในห้องทรงอักษร
“พ่ะย่ะค่ะ” เหล่ำข้ำรำชบริพำรคนสนิทได้แต่ตอบรับพร้อมกันด้วยควำมหนักใจ
ข้อพิพำทของเรื่องนี้ต่อให้เถียงกันยันรุ่งสำงก็ดูเหมือนว่ำจะไม่มีคำตอบที่ลงตัวเป็นแน่
ในตอนนี้อำกำรของเด็กสำวตัวปัญหำก็ยังครึ่งทรุดครึ่งทรงต่อให้ได้ข้อสรุปอะไรก็ยังไม่
อำจจะทำอะไรได้อยู่ดี...
“โทษของฮัวหนิงเซียนในกำรทำลำยพิธีสำคัญของรำชวงศ์นั้นถึงตำย” องค์ฮ่องเต้เอ่ยขึ้น
ด้วยน้ำเสียงตึงเครียด
ทั้งควำมฉลำดและควำมกล้ำได้กล้ำเสียของนำงทำให้องค์ฮ่องเต้เองก็เสียดำยไม่น้อยหำก
ว่ำจะต้องปล่อยให้นำงตำยไปจริงๆ แต่ควำมดื้อรั้นของนำงนั้นก็เห็นได้ชัดว่ำไม่อำจจะเก็บ
นำงเอำไว้ได้เพรำะนำงอำจจะสร้ำงควำมวุ่นวำยขึ้นอีกเมื่อไหร่ก็ได้ที่นำงต้องกำร...
“นำงยังเด็กนัก...” สวี่กงกงเอ่ยขึ้นเสียงเบำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 435
 ชายาเฉือนคม
สวี่กงกงเป็นคนที่ได้สนทนำกับฮัวหนิงเซียนมำกที่สุดในบรรดำกงกงทั้งหลำยที่นั่งอยู่ที่นี่
สิ่งหนึ่งที่เขำรู้เกี่ยวกับเด็กสำวก็คือนำงเป็นเด็กที่ฉลำดและสดใสมำกกว่ำใครๆ แถมยังเป็น
ที่รักขององค์ชำยแปดหำกจะปล่อยให้นำงต้องตำยไปตั้งแต่ตอนนี้โดยไม่ได้ทำอะไรเลยก็
คงจะรู้สึกผิดแน่ๆ เพรำะฉะนั้นต่อให้เป็นองค์ฮ่องเต้เขำก็ต้องเอ่ยออกไป
“ข้ำเข้ำใจดี แต่ก็ยังมีกฏของวังหลวงที่นำงฝ่ำฝืนอีก...” องค์ฮ่องเต้เองก็ไม่ได้อยำกลงโทษ
นำงเสียเท่ำไหร่
แต่หำกกล่ำวกันตำมกฎแล้วกำรกระทำของฮัวหนิงเซียนนั้นนับว่ำร้ำยแรงตั้งแต่จงใจทำลำย
พิธีของวังหลวงไปซ้ำยังกล้ำทำในวันมงคลของเฉียนฉินยิ่งไปกว่ำนั้นในกฎของวังหลวงยังมี
กำรห้ำมสังหำรตัวเองหำกไม่มีคำสั่งจำกองค์ฮ่องเต้อีก ไม่ว่ำอย่ำงไรเขำก็มองไม่เห็นช่องที่
จะอภัยโทษนำงสักนิด
หำกจะอภัยโทษให้นำงเหตุเพรำะนำงทำไปด้วยใจรักในศักดิ์ศรีของตนไม่อำจจะอภิเษกกับ
ชำยที่ตนไม่ได้รักได้ก็คงน่ำขันไม่น้อย เพรำะถ้ำหำกคิดตำมแบบคนทั่วไปแล้วจะมีใครรัก
ศักดิ์ศรีตัวเองจนกระทั่งไม่ยอมที่จะคว้ำโอกำสที่ดีอย่ำงกำรอภิเษกกับองค์ชำยแห่งเฉียนฉิน
แต่กลับเลือกควำมตำยแทนนั้นจะเรียกว่ำโง่ก็คงไม่ผิดนัก...
“กรำบทูลฮ่องเต้ มีข่ำวจำกตำหนักเติ้งหรงเส่ยเทียนว่ำตอนนี้คุณหนูฮัวหนิงเซียนเริ่มได้สติ
แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
เสียงของขันทีคนหนึ่งที่กระหืดกระหอบเข้ำมำรำยงำนนั้นทำให้ทุกคนในห้องทรงอักษรเงียบ
ไปในทันที เจ้ำแห่งบัลลังก์มังกรพยักหน้ำรับช้ำๆ ก่อนจะรับสั่งในสิ่งที่พวกข้ำรำชบริพำร
เองก็ยังคำดไม่ถึง
“ดี ถ้าเช่นนั้นก็เตรียมเกี้ยวที ข้าจะเสด็จเยี่ยมนางเสียหน่อย”
…………..
...ดวงแข็งไม่ได้แปลว่าดวงดีเสมอไป...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 436
 ชายาเฉือนคม
เธอคิดว่ำกำรฆ่ำตัวตำยต่อหน้ำทุกคนในพิธีวันนั้นคือกำรจบปัญหำทุกอย่ำงของฮัวหนิงเซียน
ด้วย
ชัยชนะขาดลอย
ทิ้งทุกสิ่งไว้เบื้องหลัง หักหน้ำเหล่ำคนที่พยำยำมบีบบังคับเธอให้พวกเขำต้องจมอยู่กับควำม
พ่ำยแพ้ที่ไม่สำมำรถทำอะไรเธอได้อีกต่อไปเพรำะเธอได้ตำยไปแล้ว
เธอเลือกเดินเข้ำสู่โลกแห่งควำมตำยอย่ำงอำจหำญแล้วค่อยไปรับกรรมเอำที่โลกหลังควำม
ตำยเสียดีกว่ำดื้อแพ่งมีชีวิตอยู่ทู่ซี้ต่อสู้กับควำมบ้ำบอของคนบ้ำอำนำจต่อไป มันก็ไม่ถือว่ำ
เป็นควำมคิดที่ผิดในกรณีที่ถ้ำเธอตำยจริงๆ แต่ปัญหำตอนนี้คือ เธอดันรอด
...ในชีวิตเคยทำอะไรสำเร็จจริงๆ บ้ำงมั้ยเนี่ย ฆ่ำตัวตำยยังทำไม่สำเร็จเลย...
เด็กสำวได้แต่คิดอย่ำงหงุดหงิดเท่ำนั้นเพรำะในควำมจริงเธอก็ได้ทำทุกอย่ำงอย่ำงเต็มที่แล้ว
หำกว่ำโชคชะตำคิดจะปล่อยให้เธอตำย เธอก็คงจะตำยตั้งแต่กระสุนนัดแรกที่ท้ำยเรือวัน
นั้นแล้ว กำรที่เธอยังรอดมำถึงวันนี้ก็นับว่ำคงจะมีใครสักคนบนฟ้ำนั่นที่ไม่อำจจะปล่อยให้
เธอตำยได้ก็เท่ำนั้น...
ในตอนนี้แม้จะผ่ำนเวลำมำพอสมควรแล้วแต่ทั้งประสำทตำและแขนขำของเธอก็ยังไม่รับรู้
เลยสักนิด เธอเริ่มชินแล้วกับกำรที่ฟื้นขึ้นมำแล้วเธอจะยังไม่ได้ประสำทสัมผัสกลับมำครบ
ต่อให้ลืมตำตอนนี้ ทุกอย่ำงรอบตัวก็คงจะยังมืดบอดเหมือนเดิม เธอเลือกจะไม่ลืมตำจะดีกว่ำ
อย่ำงน้อยแกล้งเป็นคนนอนสลบไปจนกว่ำจะคิดทำงหนีทีไล่ได้ก็อำจจะดีกว่ำเพรำะก่อนตำย
เธอก็ก่อเรื่องไว้ไม่น้อยทีเดียว
เสียงพิณเบำๆ ที่ดังคลออยู่ไม่ห่ำงนั้นช่วยทำให้จิตใจของเธอสงบลงได้ไม่น้อย แม้ว่ำเธอจะ
ไม่รู้ว่ำใครบรรเลงมันก็ตำม เธอไม่คิดว่ำเป็นฮัวเหมยฟำงแน่เด็กคนนั้นฝีมือยังด้อยกว่ำนี้มำก
ไม่มีทำงจะบรรเลงบทเพลงที่ไพเรำะและเศร้ำสร้อยขนำดนี้ได้แน่นอน
เธอไม่คิดว่ำร่ำงกำยเธอจะตกไปจนถึงก้นหลุมจริงๆ เพรำะว่ำตอนนี้นอกจำกอำกำรเมื่อยขบ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 437
 ชายาเฉือนคม
ร้อนเนื้อร้อนตัวแล้ว ก็ไม่มีอำกำรบำดเจ็บอื่นสักนิด ส่วนเรื่องที่เธอยังไม่ฟื้นตัวส่วนหนึ่งก็
คงจะเป็นเพรำะยำพิษที่เธอกลืนลงไปก่อนที่จะทิ้งตัวเองดิ่งลงหลุมด้วย
เธอใจไม่เด็ดเท่ำกับสตรีคนอื่นที่จะกัดลิ้นตัวเองตำยตรงนั้นหรือกระโดดลงเหวโดยไม่กลัว
เจ็บเลยสักนิดเธอเลยตั้งใจกลืนยำพิษที่เธอซ่อนเอำไว้ที่เพดำนปำกไปก่อนอย่ำงน้อยตอน
ตำยจะได้ไม่เจ็บมำก เป็นไปได้ว่ำพิษอำจจะแรงจนกระทั่งร่ำงกำยของคนที่ตำยไปแล้วอย่ำง
ฮัวหนิงเซียนอำจจะบอบช้ำหนักก็ได้
หรือไม่กำรที่เธอยังไม่ฟื้นก็อำจจะเป็นเพรำะวิญญำณเธอออกจำกร่ำงนำนไปเสียหน่อยล่ะมั้ง
เธอได้กลับไปที่ยุคที่เธอจำกมำอยู่แม้ว่ำจะไม่นำนก็ตำม.. มันไม่นำนเลยสำหรับคนที่ต้อง
จำกไปอย่ำงไม่มีวันกลับอย่ำงเธอ
...อำลู่ได้ขึ้นเป็นผู้สืบทอดแล้วสินะ...
แหวนของผู้สืบทอดที่สวมอยู่นั้นเป็นเครื่องยืนยันได้ดี จำนวนกำร์ดที่เพิ่มขึ้นเพรำะตอนนี้
เขำไม่ใช่แค่ลูกชำยของนำยใหญ่แล้วแต่ตัวเขำได้ขึ้นเป็นนำยใหญ่เสียเอง ก็เหมำะสมที่สุด
แล้วไม่มีใครจะคุมกำสิโนกลำงน้ำได้ดีไปกว่ำฟ่ำนลู่หรงหรอก เธอไม่รู้ว่ำเวลำที่ยุคนั้นผ่ำน
ไปนำนแค่ไหน เพรำะจำกวันที่เธอตำยจำกมำ นำยใหญ่ก็ยังไม่มีท่ำทีจะวำงมือเลยสักนิด
แม้จะไม่อยำกจะโทษตัวเองนักแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ำนำยใหญ่อำจจะวำงมือก็เพรำะเรื่องกำร
ตำยของเธอก็ได้...
พอคิดอย่ำงนั้น พลันหัวใจของเธอก็บีบรัดตัวเองอย่ำงแรงอีกรอบ จนเจ็บระบม มือเล็กๆ
พยำยำมอย่ำงหนักที่จะเอื้อมขึ้นมำกุมที่อกของตัวเองไว้เพื่อคลำยควำมเจ็บหน่วง พลันน้ำตำ
ของเธอก็ไหลซึมออกมำทันที กำรเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ของคนที่นอนอยู่นั้นทำให้คนที่
นั่งอยู่ไม่ห่ำงเตียงรีบรุดตัวเข้ำไปที่เตียงทันทีพร้อมกับเสียงพิณที่เงียบลง
“ฟื้นแล้วรึ..” เสียงนั้นคุ้นหูมำกแถมยังอยู่ไม่ห่ำงอีกแต่ในตอนนี้เธอยังไม่มีอำรมณ์จะตอบ
อะไรใครเสียเท่ำไหร่นัก

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 438
 ชายาเฉือนคม
ควำมเจ็บปวดทำงกำยนั้นถือว่ำน้อยไปเลยถ้ำเทียบกับกำรลำจำกที่เธอเพิ่งเผชิญมำ เธอเพิ่ง
จะตำยจำกสองคนที่เป็นทั้งชีวิตของเธอมำ คนที่ทั้งห่วงใยและรักเธอจำกใจจริงทั้งสองคน
กำลังเศร้ำอยู่อีกห้วงเวลำหนึ่ง มันเป็นกำรรับรู้ที่แสนจะเจ็บปวดเหลือเกินสำหรับเธอที่ไม่
สำมำรถช่วยอะไรคนพวกนั้นได้เลยแม้แต่น้อย
...กับคนที่เธออยำกอยู่ด้วยต่อฟ้ำก็ไม่อนุญำตได้เธอได้อยู่ แต่กับคนที่เธออยำกจะตำยจำก
ดันเรียกเธอกลับมำครั้งแล้วครั้งเล่ำ...
นำยใหญ่ฟ่ำนและฟ่ำนลู่หรงแม้ว่ำทั้งคู่จะเป็นอำชญำกรแต่ก็ไม่เคยผลักเธอให้เจอกับสถำน
กำรณ์ที่ลำบำก แม้จะสอนเธอให้เธอทำทุกอย่ำงที่ผิดกฎบ้ำนเมือง แต่ก็ไม่เคยสอนให้เธอ
ทรยศต่อพวกพ้อง แม้พวกเขำจะไม่ใช่ครอบครัวสำยเลือดเดียวกันกับเธอแต่ก็ไม่เคยปล่อย
ให้เธอต้องเจอกับเรื่องเลวร้ำยเพียงลำพัง ที่ท้ำยเรือในวันนั้น เธอยอมตำยเพื่อให้ลู่หรงได้อยู่
ต่อมันคือควำมเสียสละ แต่ในครั้งนี้เธอตั้งใจตำยเพื่อกำรเอำชนะมันเป็นควำมรู้สึกที่ต่ำงกัน
มำกเลยทีเดียว ...อย่ำงน้อยพอไม่ได้ตำยจริงตอนนี้ก็รู้สึกแพ้มำก
คนที่เฉียนฉินแม้จะพูดว่ำรักฮัวหนิงเซียน แต่แท้จริงแล้วคนที่จริงใจนั้นมีน้อยจนนับนิ้วได้
บิดำตำมสำยเลือดที่อยำกได้อยำกดี แม่เลี้ยงที่พร้อมจะฆ่ำเธอทิ้งได้ทุกเมื่อ พี่น้องที่ไม่อำจ
จะช่วยให้เธอพ้นจำกวังวนของกำรแย่งชิงได้ เหล่ำองค์ชำยที่เข้ำมำวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ
ด้วยผลประโยชน์บำงอย่ำง พวกกังฉินที่หวังใช้ทั้งควำมเป็นธิดำของคหบดีของเธอในกำร
หำผลประโยชน์
...ฮัวหนิงเซียน ชีวิตเจ้ำบัดซบกว่ำข้ำเสียอีกนะ...
“หนิงเซียนเจ้ำเจ็บตรงไหน บอกข้ำสิ...” น้ำเสียงของคนพูดฟังดูแย่ถ้ำเทียบกับทุกครั้งที่เขำ
พูดกับเธอแล้ว...
...เจ็บใจที่ไม่ตำยนี่แหละ....
เธอพูดได้เพียงในใจเท่ำนั้นเพรำะตอนนี้ควำมเศร้ำกำลังกัดกินเธอจนเธอไม่อำจจะปันควำมรู้สึก
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 439
 ชายาเฉือนคม
มำใส่ใจเรื่องกำรแสดงออกของฮัวหนิงเซียนได้ต่อ ภำพของลู่หรงกับหลุมศพของตัวเธอนั้น
ยังวนมำหลอกหลอนว่ำเธอได้ตำยจำกโลกใบนั้นอย่ำงไม่มีทำงได้กลับไปอีกแล้วจริงๆ
เจ้ำของร่ำงเล็กยังไม่ลืมตำขึ้นมำทั้งที่เริ่มขยับตัวได้แล้วใบหน้ำของนำงซีดเซียวคงจะเป็นผล
จำกพิษของยำที่นำงตัดสินใจกลืนลงไป น้ำตำยังคงไหลออกจำกขอบดวงตำทั้งสองข้ำง
มือน้อยๆ ของนำงกุมอกตัวเองไว้แน่นริมฝีปำกนำงเม้มเข้ำหำกันรำวกับกำลังกลั้นคำพูด
บำงอย่ำงเอำไว้อย่ำงนั้น...
...เจ้ำยังจะเก็บอะไรไว้ในใจอีก...
มือของชำยหนุ่มบรรจงปำดน้ำตำออกจำกใบหน้ำนวลใสอย่ำงแผ่วเบำ ในวินำทีที่นำงหัน
ยกยิ้มเยำะให้เขำก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั้นนับเป็นควำมสูญเสียที่น่ำกลัวที่สุดที่เคยเกิดขึ้นใน
ชีวิตของเขำ ควำมรู้สึกที่เหมือนเลือดทั้งกำยแทบจะแช่แข็งพร้อมกันมือเท้ำของเขำชำวูบ
ทันที โลกทั้งใบกำลังถล่มลงตรงหน้ำ หัวสมองของเขำไม่สั่งกำรรำวกับว่ำมันได้หยุดทำงำน
ไปแล้ว แต่สัญชำตญำณสั่งให้ร่ำงกำยของเขำพุ่งออกไปรับร่ำงนำงไว้ก่อน ภำพของเด็กสำว
ที่กำลังดิ่งลงไปสู่หลุมลึกทำให้เขำไม่กล้ำแม้แต่จะหำยใจ...
แม้ว่ำจะรับร่ำงนำงเอำไว้ได้ทันแต่ยำพิษที่นำงตัดสินใจกลืนลงไปก่อนนั้นก็ได้ดับชีพจรของ
นำงไปแล้วครู่หนึ่ง ในช่วงเวลำที่เขำสัมผัสว่ำชีพจรของนำงหยุดเต้นนั้นเขำไม่อำจจะอธิบำย
ได้เลยว่ำตัวเขำรู้สึกอย่ำงไรอยู่ หัวใจของเขำแทบจะหยุดเต้นไม่แน่ว่ำบำงทีมันอำจจะหยุด
ไปแล้วสักพักใหญ่ จนกระทั่งเขำกระตุ้นชีพจรของนำงได้สำเร็จแล้วนั่นแหละ ทุกอย่ำงถึง
กลับมำสู่โลกควำมจริงอีกครั้ง
“ข้ำขอโทษ...” ชำยหนุ่มพึมพำเบำๆ ขณะที่กุมมืออีกข้ำงของเด็กสำวเอำไว้
เขำซุกหน้ำลงกับฝ่ำมือน้อยๆ นั่น ควำมอบอุนจำกร่ำงกำยของนำงดึงเอำควำมอ่อนแอใน
จิตใจของเขำออกมำได้อย่ำงหมดเปลือก เพียงแค่กำยของนำงยังอุ่นและตัวเขำยังสัมผัสได้
ถึงชีพจรของนำงเช่นนี้ก็เพียงพอแล้ว

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 440
 ชายาเฉือนคม
ควำมชื้นที่เธอเริ่มสัมผัสได้จำกปลำยนิ้วของตัวเองนั้นบ่งบอกว่ำใครบำงคนกำลังร้องไห้อยู่
มือของเขำที่ปำดน้ำตำของเธอย้ำยไปกุมมือเธออีกข้ำงเอำไว้ ควำมอบอุ่นของร่ำงกำยมนุษย์ที่
เธอกำลังสัมผัสนั้นทำให้เธอเริ่มรับรู้ถึงกำรมีชีวิตของตัวเองมำกขึ้นทุกขณะ
เด็กสำวยังคงสับสนระหว่ำงภำพน้ำตำของลู่หรงที่เธอยังจำฝังใจกับสัมผัสอุ่นที่มือของเธอ
ตอนนี้ มือน้อยของเด็กสำวค่อยๆ ขยับปำดน้ำตำที่ใบหน้ำของคนที่เธอสัมผัสเบำๆ รำวกับ
กำลังปลอบโยนคนคนนั้นอยู่ ภำพสำยตำของชำยหนุ่มที่บัดนี้ขึ้นเป็นนำยใหญ่แห่งกำสิโนแล้ว
แต่กลับยังมีสำยตำที่เจ็บปวดและอ่อนแอให้เห็นอยู่ ทำให้เธอไม่อำจจะเบำใจได้เลยสักนิด
...อย่ำร้องไห้เลยนะอำลู่ ถ้ำจำฉันมันเจ็บปวดก็ลืมฉันเสียเถอะนะ...
ใบหน้ำของฮัวหนิงเซียนที่ยังไม่ลืมตำขึ้นมำนั้นอ่อนโยนลงในขณะที่มือของนำงกำลังเช็ด
น้ำตำให้เขำอยู่ ควำมอ่อนโยนของนำงยิ่งดึงควำมอ่อนแอในตัวเขำออกมำมำกขึ้นทุกที
เขำไม่รู้ว่ำในตอนนี้นำงยังคงสติของตัวเองได้มำกน้อยแค่ไหน แต่จำกกำรกระทำของนำง
แล้วเขำค่อนข้ำงมั่นใจว่ำนำงอำจจะยังไม่คืนสติครบถ้วนนัก เพรำะคนอย่ำงฮัวหนิงเซียน
ไม่มีทำงที่จะมำเช็ดน้ำตำให้กับฉินหยำงอี้แน่นอน
...แค่ตอนนี้เท่ำนั้น...
ใบหน้ำของฉินหยำงอี้ในยำมนี้ฉำยแววอ่อนลงรอยยิ้มที่ประดับขึ้นบนใบหน้ำหล่อเหลำนั้น
กลับกลำยเป็นรอยยิ้มของคนที่อ่อนแรงเต็มที สำยตำของเขำที่ทอดมองฮัวหนิงเซียนเต็ม
ไปด้วยควำมหมำยมำกมำย น่ำเสียดำยที่คนที่นอนอยู่คงจะไม่มีโอกำสจะได้เห็นมัน
“...”
ควำมเงียบกว่ำอึดใจใหญ่ที่ผ่ำนใบกับกำรจ้องมองใบหน้ำอ่อนหวำนของคนที่ครอบครอง
เตียงเขำอยู่ นำงไม่มีทำงรู้เลยว่ำกำรขยับตอบสนองของนำงนั้นมีค่ำต่อเขำมำกแค่ไหน
ตั้งแต่นำงหมดสติไปจนถึงตอนนี้เวลำเพียงอึดใจเดียวก็ยำวนำนเสียยิ่งกว่ำห้ำชั่วยำม ร่ำงของ
นำงที่ไม่ไหวติงหลังจำกได้รับกำรขับพิษไปแล้วตรงลำนพิธี ทำเอำคนที่แม้จะมีควำมรู้ทำง
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 441
 ชายาเฉือนคม
แพทย์มำกแค่ไหนก็ทำได้เพียงแต่เจ็บใจตัวเอง ที่สุดท้ำยก็ทำได้เพียงแค่รอเท่ำนั้น แต่กำร
รอมันก็ไม่ไร้ค่ำอย่ำงน้อยก็ควำมรู้สึกของเขำที่มีต่อนำงในตอนนี้เขำก็มั่นใจแล้วว่ำมันไม่ใช่
แค่กำรอยำกจะครอบครองเอำชนะ หรือแค่ต้องกำรให้นำงมำช่วยเป็นหมำกต่อรองให้เขำ
ขึ้นสู่ตำแหน่งไท่จื่ออีกต่อไป
เขำไม่ทันสังเกตตัวเองเลยสักนิดว่ำตัวเขำคิดเรื่องของนำงบ่อยแค่ไหน เพรำะทุกครั้งที่คิด
เขำก็มักจะหลอกตัวเองว่ำมันเป็นเพรำะนำงจะเป็นคนพำเขำไปสู่ตำแหน่งไท่จื่อ แต่ที่จริง
แล้วไม่เลยเพรำะเขำคงจะไม่เสียน้ำตำให้กับคนที่มีค่ำแค่เป็นหมำกตัวหนึ่งเป็นแน่
ภำพเด็กสำวผู้อ่อนหวำนที่ย่ำงก้ำวออกมำจำกหลังม่ำนบังตำของค่ำยทหำรเมืองเฉียนฉิน
ใบหน้ำของนำงยำมนั้นมีควำมหงุดหงิดสับสนปะปนอยู่แม้ว่ำนำงจะพยำยำมซ่อนมันไว้ใต้
มำรยำทของธิดำขุนนำงที่ดีก็ตำม
แต่แล้วภำพของเด็กสำวผู้อ่อนหวำนก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเด็กสำวนิสัยชวนหัวที่กำลัง
เดินหมำกอยู่ที่เก๋งบนเชิงเขำด้วยสีหน้ำจริงจัง สีหน้ำทีเล่นทีจริงของนำงในยำมเจรจำนั้น
น่ำดึงดูดไม่น้อย ควำมลึกลับของคนที่ยืนอยู่ตรงกลำงระหว่ำงกังฉินกับรำชวงศ์ของเด็กสำว
ที่เขำไม่อำจจะเดำใจได้เลยสักครั้งของนำงคงจะเป็นจุดที่ทำให้เขำไม่อำจจะละสำยตำจำก
นำงไปได้
“ท่านมันคนสับปลับ”
ใบหน้ำดื้อดึงของคนที่เจ็บปำงตำยแต่ก็ยังมีท่ำทีรำวกับตัวเองไม่เป็นอะไรสักนิดที่กระท่อม
ชำยเมืองครั้งนั้น เด็กสำวรูปร่ำงสะโอดสะองผิวขำวนวลละเอียดที่ไม่ค่อยจะระวังเนื้อระวัง
ตัวเท่ำไหร่จนทำให้เขำเห็นเนื้อหนังของนำงไปถึงไหนต่อไหนในครั้งนั้นทำให้เขำไม่อำจจะ
มองสตรีอื่นว่ำงดงำมได้อีก กับภำพของนำงในชุดชำววังสีงำช้ำงที่เคยนอนอยู่บนที่นอนนี้
ครั้งก่อนกลับมำอีกครั้งในควำมทรงจำของเขำ
ทั้งรูปกำยงดงำมดุจดั่งดอกเหมยแรกแย้ม หำกแต่กริยำกลับไร้ควำมกระดำกอำยผิดสตรี
ทั่วไป ยิ่งยำมที่นำงลุกขึ้นโหนตัวทับเขำเพื่อข่มขู่ในสิ่งที่เขำกำลังจะล่วงเกินนำง กลิ่นกำย
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 442
 ชายาเฉือนคม
สำวหอมเย้ำยวนที่ทำเอำคนที่คิดจะใช้ประโยชน์จำกนำง ในกำรขับไล่องค์หญิงแห่งเฉียน
ฉินนั้นเผลอไผลกับร่ำงกำยนั้นไปไม่น้อย แต่พอเห็นภำพของน้ำตำนำงก็ทำเอำเขำใจอ่อน
เกือบจะยกเลิกแผนกำรทั้งหมดในตอนนั้น
“เจ้ำเป็นสตรีที่อันตรำยที่สุดในเฉียนฉินแล้ว...” หวังหนุ่มพึมพำก่อนจะค่อยๆ ประทับริม
ฝีปำกอย่ำงแผ่วเบำลงที่ปลำยนิ้วของเด็กสำว
ควำมอบอุ่นที่แผ่ซ่ำนผ่ำนปลำยนิ้วนั้น ทำให้คนที่กำลังกุมอกของตัวเองอยู่คลำยมือออกที
ละน้อย ภำพควำมทรงจำในชีวิตครั้งก่อนของเธอย้อนกลับเข้ำมำในสมองของคนที่ยังไม่ฟื้น
ตัวดีอีกครั้ง ภำพของลู่หรงที่คอยช่วยทำแผลให้เธอ ตอนที่เธอกับลูกน้อยเพิ่งจะถูกไล่ยิง
ย้อนกลับมำในควำมทรงจำ
“ไม่.. ไม่.. เจ็บ..” เด็กสำวพึมพำเสียงเบำรำวกับกำลังอยู่ในควำมฝัน
แล้วภำพต่ำงๆ ในหัวก็ตัดกลับมำที่ภำพลู่หรงกำลังร้องไห้อยู่ที่หน้ำหลุมศพของเธออีกครั้ง
มือของฮัวหนิงเซียนกุมมือของชำยหนุ่มไว้แน่นด้วยควำมตกใจ ควำมเจ็บหน่วงในใจของเธอ
อยู่ๆ ก็เพิ่มขึ้นกระทันหันโดยไม่อำจห้ำมได้ เหงื่อเริ่มซึมไหลตำมไรผมของเด็กสำวอำกำร
ของฮัวหนิงเซียนนั้นเรียกสำยตำของฉินหยำงอี้ได้ทันที
“หนิงเซียน...” เขำเรียกนำงเบำๆ ก่อนจะกุมมือของนำงกลับ
มือเรียวขำวไล่ไปตำมกรอบหน้ำของฮัวหนิงเซียนเพื่อเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมออกมำ ใบหน้ำของ
นำงเย็นเฉียบในขณะที่ชีพจรและปรำณบำงจุดเริ่มเดินแปลกไป ชำยหนุ่มค่อยๆ เดินปรำณ
ผ่ำนฝ่ำมือของตัวเองเพื่อปรับกำรเดินของชีพจรเด็กสำวเพียงไม่กี่อึดใจใบหน้ำของเธอก็สงบลง
...อำกำรแย่ลงอีกรึ...
ฉินหยำงอี้ตรวจดูชีพจรนำงอย่ำงละเอียดอีกครั้ง กำรเดินปรำณที่ท้องจนถึงช่วงหลังของนำง
ผิดปกติไปหมด เขำตัดสินใจจับร่ำงของนำงพลิกขึ้นก่อนจะค่อยๆ ถ่ำยปรำณของตัวเอง
เข้ำไปอีกครั้ง ไม่รู้ว่ำเด็กคนนี้รู้เกี่ยวกับยำที่ตัวเองกลืนลงไปแค่ไหนกัน...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 443
 ชายาเฉือนคม
“อย่ำเพิ่งเป็นอะไรไป..”
เขำรวบรวมปรำณในร่ำงกำยของเขำเพื่อรักษำนำงให้ดีที่สุด ในตอนนี้อำกำรของฮัวหนิง
เซียนไม่อยู่ในภำวะที่จะวำงใจได้เลยแม้แต่ครึ่งลมหำยใจ ร่ำงของเด็กสำวเอนไปมำก่อนที่
นำงจะสำรอกโลหิตออกมำอีกครั้ง หวังหนุ่มเอื้อมแขนไปโอบนำงเอำไว้ก่อนจะจับนำงหัน
กลับมำหำเขำ
ริมฝีปำกของฮัวหนิงเซียนเปรอะไปด้วยเลือดไม่ต่ำงจำกชุดของนำงนัก กำรหำยใจของฮัว
หนิงเซียนรวยระรินอ่อนลงเต็มที เขำไม่มีทำงเลือกอื่นนอกจำกปลดเสื้อตัวนอกของนำงออก
มือขำวของฉินหยำงอี้คอยถ่ำยปรำณจำกจุดชีพจรของเด็กสำวก่อนจะไล่จำกคอของนำง
ไปทีละจุดอย่ำงใจเย็น
เหงื่อเริ่มซึมชื้นที่แผ่นหลังของชำยหนุ่มแม้จะอยู่ในฤดูเหมันต์ กำรถ่ำยปรำณเพื่อช่วยให้
อวัยวะบำงส่วนที่เหมือนจะหยุดทำงำนไปแล้วของฮัวหนิงเซียนกลับมำทำงำนอีกครั้งนั้น
ไม่ใช่เรื่องง่ำยแต่ต่อให้มันยำกแค่ไหนเขำก็ต้องทำมันให้สำเร็จให้ได้
...ข้ายังไม่อนุญาตให้เจ้าตาย...
ทุกภำพควำมทรงจำของเขำเกี่ยวกับฮัวหนิงเซียนย้อนกลับอีกครั้งในขณะที่เขำเพียรรักษำ
นำง เด็กสำวที่กล้ำหักหน้ำองค์ฮ่องเต้มำจนกระทั่งถึงภำพกำรเจอกันครั้งสุดท้ำยที่เมืองฝูซุน
ในทุกครั้งที่เจอกันสำยตำของฮัวหนิงเซียนที่มองเขำจะแฝงควำมหวำดระแวงปะปนอยู่กับ
ควำมรู้ทันและควำมอวดดีแต่ในครั้งนั้น...
แววตำของเด็กสำวแสดงออกชัดเจนว่ำเขำไม่อำจจะเป็นคนที่ยืนข้ำงนำงได้อีกต่อไป
เพรำะไม่ว่ำอย่ำงไรในสำยตำของฮัวหนิงเซียนเขำคือศัตรูเท่ำนั้น...
...ข้ำรู้ดีว่ำเจ้ำรักใคร...
ควำมร้อนของร่ำงกำยฮัวหนิงเซียนเริ่มเพิ่มขึ้นตำมปริมำณของเหงื่อที่ออกมำ แต่นั่นก็ไม่ได้
แปลว่ำนำงจะปลอดภัยแล้วเพรำะร่ำงกำยของนำงในตอนนี้เปรำะบำงกว่ำนั้นมำก มือขวำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 444
 ชายาเฉือนคม
ของฉินหยำงอี้เริ่มถ่ำยปรำณหยำงเข้ำไป ในขณะที่มือซ้ำยยังคงรักษำระดับของหยินไว้ให้
ร่ำงกำรของฮัวหนิงเซียนยังอยู่ในสมดุลย์
ภำพของฮัวหนิงเซียนที่ถูกฉินชงหยวนกอดในช่วงเวลำก่อนจะเดินเข้ำพิธีย้อนกลับมำอีกครั้ง
ดวงหน้ำอ่อนหวำนที่แย้มยิ้มอ่อนโยนให้กับน้องชำยของเขำ ในเวลำนั้นตอกย้ำเหตุผลของ
สิ่งที่นำงทำลงไปได้ดี
ในเวลำที่ฉินชงหยวนกำลังจะได้ตำแหน่งไท่จื่อไปในตอนนั้นเขำไม่ลังเลเลยสักนิด เขำเลือก
จะละทิ้งกำรวำงแผ่นทองที่จะเปลี่ยนตำแหน่งให้ตัวเองได้ขึ้นเป็นไท่จื่อในกำรทำนำยครั้งนี้
ไปเสียเฉยๆ ทั้งที่มีโอกำสแต่เขำกลับใช้โอกำสนั้นในกำรวำงแผ่นทองเพื่อให้ได้ฮัวหนิงเซียน
มำอยู่ในตำหนักตัวเองแทน...
...แต่เจ้ำก็เลือกจะตำยดีกว่ำที่จะไปอยู่กับข้ำ...
ผ่ำนไปกว่ำครึ่งชั่วยำมฮัวหนิงเซียนจึงค่อยคลำยอำกำรลง ร่ำงสูงจัดแจงให้เด็กสำวนอนใน
ท่ำทำงที่สบำยอีกครั้ง เขำเก็บเสื้อนอกที่เปรอะไปด้วยเลือดของนำงออกก่อนจะห่มเสื้อของ
เขำให้กับนำงแทน มือเรียวของชำยหนุ่มลูบลงที่ใบหน้ำของเด็กสำวอีกครั้งด้วยสำยตำที่
แน่วแน่กว่ำเดิม
ในตอนนี้เด็กสำวตกอยู่ในภำวะกึ่งหลับกึ่งตื่นภำพควำมทรงจำของฟ่ำนหยำงสือกับฮัวหนิง
เซียนเรียงกันอย่ำงสับสนอยู่ในหัวของเธอ ควำมเจ็บปวดของร่ำงกำยฮัวหนิงเซียนนั้นทำให้
เธอไม่อำจจะข่มตำหลับได้ ยำพิษนั่นคงจะแรงเกินไปจริง
...เจ็บขนำดนี้ ตำยน่ำจะสบำยกว่ำ...
เสียงคนที่นั่งอยู่ข้ำงๆ กำลังจะลุกจำกไปทำให้เธอก็อดจะใจหำยไม่ได้เหมือนกัน แม้ว่ำเธอ
จะไม่ได้ชอบขี้หน้ำเขำนักแต่ในตอนนี้หำกไม่มีใครอยู่ข้ำงเธอแล้วเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ำจะ
เกิดอะไรขึ้นบ้ำง เด็กสำวสูดลมหำยใจเข้ำช้ำๆ แม้ว่ำจะติดขัดอยู่ก็ตำม
“...อย่ำ” เด็กสำวเอ่ยปำกพลำงค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นท่ำมกลำงควำมมืด
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 445
 ชายาเฉือนคม
“ข้ำเดำว่ำเจ้ำคงไม่อยำกเห็นหน้ำข้ำเป็นคนแรก...” เขำเอ่ยหลังจำกที่เห็นว่ำนำงยังคง
หลับตำอยู่ “ข้ำจะออกไปก่อนที่เจ้ำจะลืมตำ...”
เสียงข้ำงหูกำลังจะเดินผ่ำนไปมือของเธอไปไวกว่ำควำมคิด เด็กสำวเผลอตัวคว้ำชำยแขน
เสื้อของคนที่กำลังจะเดินออกไปไว้เสียก่อนโดยที่ตัวของเธอเองก็ยังไม่รู้ว่ำทำไมเธอถึงทำ
ลงไป แต่ควำมมืดมิดที่เธอกำลังเผชิญนั้นน่ำกลัว อีกทั้งภำพควำมทรงจำอันเจ็บปวดก็พำ
กันหมุนวนอยู่ในหัวของเธอไม่หยุดหย่อน ในภำวะที่อ่อนแอเช่นนี้ไม่ว่ำคนด้ำนข้ำงจะเป็น
ใครก็ตำม...
ปฏิกิริยำตอบสนองที่คำดไม่ถึงของคนที่ยังไม่ลืมตำนั้น ทำให้คนที่ตัดสินใจจะเดินออกไป
หยุดชะงักอีกครั้ง เขำไม่คิดว่ำนำงจะคว้ำเขำไว้ด้วยควำมพิศวำสหรือควำมรู้สึกอื่นสิ่งเดียว
ที่ทำให้เขำกังวลตอนนี้ก็คือร่ำงกำยของนำง
“เจ้ำยังเจ็บตรงไหนอยู่อีกรึ?” น้ำเสียงนั้นอบอุ่นจนเธอแทบไม่อยำกเชื่อ...
ใช่ เธอไม่อยำกจะเชื่อว่ำมันจะออกมำจำกปำกของคนที่เป็นส่วนหนึ่งในสำเหตุที่ทำให้เธอ
ตัดสินใจปลิดชีพตัวเองในตอนนั้น เด็กสำวพยำยำมลืมตำขึ้น ด้วยอยำกให้มั่นใจว่ำเสียงที่
ตนได้ยินนั้นเป็นคนเดียวกับที่คิดไว้...
ภำพทุกอย่ำงยังคงพร่ำมัวแต่ก็พอจะมองเห็นภำพเลือนลำงของคนข้ำงตัวท่ำมกลำงควำม
มืดรอบกำย เด็กสำวกลืนน้ำลำยอึกใหญ่เธอพยำยำมอ้ำปำกพูดบำงอย่ำงหำกแต่ไม่มีเสียง
อะไรดังออกไป ดูเหมือนว่ำบำงอย่ำงในร่ำงกำยของเธอจนถึงบัดนี้ก็ยังทำงำนได้ไม่เต็มที่ดีนัก
ควำมอุ่นของมือหวังเจ็ดทำให้เธอรู้สึกถึงชีวิตของตัวเองอีกครั้ง แม้ว่ำควำมตำยของฟ่ำน
หยำงสือจะยังไม่หำยไปแต่ควำมตำยของฮัวหนิงเซียนที่ยังมำไม่ถึงก็เป็นสิ่งที่เธอต้องยอมรับ
เช่นกัน เด็กสำวพยำยำมอย่ำงยิ่งที่จะเอ่ยบำงอย่ำงออกไปแต่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีเสียงออกมำ
ใบหน้ำกระวนกระวำยของฮัวหนิงเซียนนั้น ทำให้หวังหนุ่มวำงใจลงมำกเพรำะอย่ำงน้อย
ตอนนี้นำงก็ได้สติพอจะลืมตำและเจรจำได้แล้ว

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 446
 ชายาเฉือนคม
“องค์ฮ่องเต้เสด็จ...” เสียงประกำศนั้นทำให้เขำต้องหยุดกำรสนทนำลงก่อนที่มันจะเริ่มต้นขึ้น
“น้องหนิงเซียน...” ร่ำงสูงทรุดตัวลงกับพื้นข้ำงเตียงในขณะที่เด็กสำวพยำยำมยันตัวขึ้น
“เซียนเอ๋อร์...”
เสียงของเขำแผ่วเบำรำวกับกำลังกล่อมเธออยู่ มือของเขำแตะเบำๆ ลงที่ศีรษะของเธอที่
พยำยำมจะลุกขึ้นเพียงแผ่วเบำกระแสปรำณอุ่นสบำยก็ไหลเข้ำสู่หัวของเธอก่อนที่ร่ำงเล็ก
จะหลับลงอย่ำงสงบอีกครั้ง
“...”
ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจำกปำกคนที่เพิ่งจะสะกดนำงให้หลับไป หวังหนุ่มใช้เวลำไปกับกำร
จ้องมองร่ำงที่หลับไหลของนำงอยู่อีกเพียงไม่กี่อึดใจเท่ำนั้น ก่อนจะหันหลังเดินออกจำก
ห้องไปเพื่อไปพบกับเจ้ำแผ่นดินที่เพิ่งจะเสด็จมำ
...ไม่ต้องร้องไห้หรอกเซียนเอ๋อร์ เดี๋ยวข้าจะคืนเจ้าให้กับเขาเอง...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 447
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 61 คาโกหก

น้ำที่เริ่มจะเย็นขึ้นเพรำะถูกวำงทิ้งไว้นำนเกินไปถูกวักเข้ำหน้ำของคนที่เพิ่งลุกออกมำจำก
ที่นอน จำกอำกำรของเธอทุกคนก็คงไม่คิดว่ำเธอจะฟื้นในวันนี้เวลำนี้ แต่ก็อย่ำงว่ำอะไรก็
เกิดขึ้นได้กับทุกคนโดยเฉพำะคนที่ตำยแล้วฟื้นหลำยรอบอย่ำงเธอ ถ้ำแม้แต่ควำมตำยยัง
ทำอะไรเธอไม่ได้ก็อย่ำได้หวังว่ำเธอจะแพ้อะไรบนโลกใบนี้อีก...
เด็กสำวใช้สองแขนเท้ำอ่ำงล้ำงหน้ำที่ทำจำกทองคำของวังหลวงไว้เพียงแผ่วเบำดวงตำของ
นำงทอดมองเงำตัวเองในน้ำอยู่ครู่ใหญ่ เงำใบหน้ำของตัวเองที่ถูกรบกวนด้วยหยดน้ำจำก
ปลำยคำงของเธอนั้นค่อยๆ สงบลงเรื่อยๆ จนกระทั่งน้ำในอ่ำงล้ำงหน้ำนั้นนิ่งไม่ต่ำงจำก
ควำมคิดของเธอนัก
ใบหน้ำของเงำที่สะท้อนนั้น ยังคงเป็นหน้ำของธิดำคนเล็กในตระกูลคหบดีฮัวคนเดิม แต่มี
บำงสิ่งที่เปลี่ยนไปจนสังเกตได้ชัด แววตำของเด็กสำวตอนนี้ไม่ใช่ฮัวหนิงเซียนผู้ใสซื่อที่เคย
โดนแม่เลี้ยงฆ่ำถ่วงน้ำอีกต่อไป ไม่ใช่แม้กระทั่งฮัวหนิงเซียนตัวร้ำยที่คอยสร้ำงเรื่องไม่หยุด
หย่อนทั้งในเมืองฝูซุนและวังหลวงด้วยซ้ำ...
...การที่เรายังไม่ตายคงจะมีเหตุผลบางอย่างแน่…
ซึ่งเธอก็ได้แต่หวังให้เหตุผลนั่นมันฟังดูเข้ำท่ำเท่ำนั้น เพรำะจำกที่ดูก็ไม่รู้ว่ำคนบนฟ้ำจะเก็บ
อำชญำกรอย่ำงเธอเอำไว้ในยุคที่มีแต่คนสับปลับไม่จริงใจและไร้ควำมเสรีทำไม เพรำะนอก
จำกทำให้กำรปกครองตำมปกติของยุคนี้ปั่นป่วนแล้วเธอก็ไม่เห็นว่ำตัวเธอจะทำอะไรได้ไป
มำกกว่ำนั้น
ร่ำงกำยของฮัวหนิงเซียนคือร่ำงกำยของคนตำยต่อให้มีกำรรักษำดีแค่ไหนก็ไม่แน่ว่ำจะฟื้น
คืนได้เต็มร้อยเพรำะฉะนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่เธอจะต้องนอนพักฟื้นต่อไป สู้รีบๆ ลุกมำจัดกำร
เรื่องที่ต้องทำเสียยังจะดีกว่ำ อย่ำงไรเธอก็คงจะกลับไปหำนำยใหญ่กับลู่หรงไม่ได้อยู่ดี...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 448
 ชายาเฉือนคม
“คุณหนู..” สุ้มเสียงคล้ำยไม่แน่ใจดังขึ้นจำกข้ำงนอกม่ำนกั้น “คุณหนูหรือเจ้ำคะ...”
มือเรียวของฮัวหนิงเซียนปำดน้ำตำที่ซึมออกมำเพรำะควำมอ่อนแอในใจอย่ำงรวดเร็วพลัน
ใบหน้ำของนำงก็ปรำกฏรอยยิ้มอ่อนหวำนออกมำรำวกับสั่งได้ เด็กสำวหยัดตัวหลังตรงเดิน
ออกจำกห้องนั้นเพื่อไปพบกับสำวใช้ในอีกห้องไม่รู้ว่ำระหว่ำงใจของเธอกับฝีเท้ำนั้นอะไรที่
เกิดจังหวะเนิบช้ำกว่ำกัน
...ยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่อีก...
ลมจำกนอกหน้ำต่ำงพัดผ่ำนช่องลมห้องบรรทมขององค์ชำยเจ็ดแห่งเฉียนฉินจนได้ยินเสียง
หวีดหวิว ลมแรงบำงครั้งก็นำพำยุมำ แต่บำงครั้งก็อำจจะเพียงแค่พัดผ่ำนไปเท่ำนั้นเรำไม่
อำจจะคำดเดำได้ว่ำสำยลมที่พัดผ่ำนนั้นจะสร้ำงควำมเสียหำยหรือแค่ผ่ำนมำแล้วก็ผ่ำนไป
เฉยๆ เด็กสำวย่ำงเท้ำเนิบช้ำชุดชำววังสีนวลของบุรุษที่เธอสวมทับนั้นยังมีกลิ่นอำยของใคร
บำงคนติดอยู่เจือจำง
...กลิ่นอำยของคนที่น่ำจะเหลือเส้นอำยุขัยอีกไม่มำกแล้ว...
“คุณหนู!!”
เสี่ยวซีร้องเรียกทันทีที่ฮัวหนิงเซียนเดินพ้นม่ำนกั้นออกมำ แววตำของสำวใช้ตัวเล็กยังคง
ส่องประกำยตื้นตันเช่นเดิมเหมือนทุกครั้งที่เธอฟื้นขึ้นมำ แต่ในครั้งนี้ดูเหมือนว่ำใต้ตำของ
นำงจะคล้ำโหลไปเสียหน่อยอำจจะเกิดจำกกำรพักผ่อนไม่พอหรือไม่ก็เพรำะผ่ำนกำรร้องไห้
อย่ำงหนักติดต่อกันเป็นเวลำนำน ไม่แน่ว่ำทั้งชีวิตอันน้อยนิดของเสี่ยวซีอำจจะไม่เคยเห็น
กำรจำกลำแบบนี้มำก่อน นำงคงจะเสียใจสินะ...
“...” ไม่มีคำตอบอะไรจำกฮัวหนิงเซียนมีเพียงรอยยิ้มเท่ำนั้น
“คุณหนูรอข้ำที่นี่นะเจ้ำคะ ข้ำจะให้ลู่เฟยไปบอกข่ำวกับคุณชำยทั้งสอง”
เมื่อได้สติเสี่ยวซีก็รีบร้อนรนจะเดินออกจำกห้องพักเพื่อไปแจ้งข่ำวกับคนที่เหลือ จำกตอน
แรกที่ทุกคนคิดว่ำคุณหนูอำจจะไม่ฟื้นแล้วเพรำะพิษนั่นอำจจะแรงเกินไปตำมที่องค์ชำยเจ็ด
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 449
 ชายาเฉือนคม
ได้ตรวจเพียงเบื้องต้น แต่ในตอนนี้คุณหนูของนำงหำยเป็นปกติ ไม่ว่ำจะด้วยเหตุผลหรือพร
จำกเทพเซียนองค์ใดก็ตำม นี่ก็นับเป็นข่ำวดีที่สุดแต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินออกจำกห้องเสียง
ของคนที่เพิ่งฟื้นก็เอ่ยทักเสียก่อน
“รอก่อนเสี่ยวซี” น้ำเสียงของเด็กสำวเบำสงบจนน่ำแปลก
“คุณหนูมีอะไรหรือเจ้ำคะ?” เสี่ยวซีเอียงคอถำมด้วยควำมแปลกใจ
ในเวลำอย่ำงนี้ควรจะต้องรีบแจ้งกับคุณชำยทั้งสองไม่ใช่หรือแล้วคุณหนูของนำงยังจะรอ
อะไรอีก ไหนจะบรรยำกำศแปลกๆ ที่ออกมำจำกคุณหนูของนำงอีก ทุกอย่ำงในตอนนี้
ล้วนสร้ำงควำมแปลกใจให้กับนำงทั้งนั้น
“เจ้ำแต่งตัวให้ข้ำหน่อยเถอะ...” คำพูดของฮัวหนิงเซียนนั้นยังคงแผ่วเบำคล้ำยคนหมดแรง
“แต่ต้องบอกกับ...” เสี่ยวซีพยำยำมเอ่ยแย้ง
“ข้ำมีที่ที่จะต้องไปอย่ำงเร่งด่วนเสี่ยวซี”
ทั้งน้ำเสียงและสีหน้ำของฮัวหนิงเซียน ทำให้เสี่ยวซีไม่อำจจะปฏิเสธได้แม้ว่ำจะไม่เข้ำใจ
เหตุผลของคุณหนูก็ตำม แต่นำงก็ยอมทำตำมแต่โดยดี แต่ปัญหำคือในตอนนี้ชุดทีมีในวัง
หลวงก็มีเพียงแต่ชุดของพวกชำววังเท่ำนั้น ไม่มีชุดทั่วไปเลยแม้แต่ตัวเดียว ครั้นจะให้นำง
แต่งตัวก็อำจจะทำได้ไม่สมบูรณ์นัก แต่หำกจะให้ไปตำมพวกนำงกำนัลแล้ว... เสื้อที่คุณหนู
ของนำงสวมอยู่นั้นก็คือเสื้อนอกขององค์ชำยเจ็ดไม่ผิดแน่
แม้จะรู้ดีว่ำคงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่ำงสองคนนั้นแน่ แต่ไม่ว่ำอย่ำงไรนำงก็ไม่อำจจะ
ปล่อยให้คนอื่นมำเห็นว่ำคุณหนูของนำงสวมเสื้อของชำยอื่นได้โดยเฉพำะในสถำนกำรณ์
เช่นนี้ ใครๆ ก็กล่ำวกันว่ำข่ำวลือในวังหลวงนั้นลอยไปไวเสียยิ่งกว่ำควันไฟ หำกมีใครมำ
เห็นแล้วก็คงจะมีแต่ทำให้คุณหนูของนำงเสียชื่อเท่ำนั้น
“เสี่ยวซี” ฮัวหนิงเซียนเรียกอีกครั้งเมื่อเห็นว่ำสำวใช้ของตัวเองนิ่งงันไป

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 450
 ชายาเฉือนคม
“จะ เจ้ำค่ะ”
เสี่ยวซีเอ่ยรับก่อนจะตัดสินใจใช้สัญชำตญำณของตัวเองในกำรช่วยคุณหนูของนำงแต่งกำย
ให้ดีที่สุด เพรำะไม่ว่ำอย่ำงไร นำงก็มีหน้ำที่คอยรับใช้คุณหนูของนำง และควำมจริงข้อนี้
จะไม่มีเปลี่ยนแปลง
ฮัวหนิงเซียนเดินไปที่ชุดชำววังสีน้ำทะเลที่วำงเอำไว้พร้อมกับเครื่องประดับบำงส่วนที่เธอเคย
เห็นมันมำก่อนหน้ำนั้นแล้ว ที่วำงอยู่ไม่ไกลก็คือสร้อยคอที่มีจี้หยกรูปนำงฟ้ำร่ำยรำวำงอยู่
มือของเด็กสำวเอื้อมไปแตะที่จี้ช้นิ นั้นด้วยอำรมณ์ที่หลำกหลำย
“...ขุดได้จากสุสานของพระชายา อ่านว่าไรเนี่ย ช่างต้าแหน่งมันเถอะ เอาเป็นว่าเป็นเครื่องราง
รอดตาย นางคนนี้ที่เป็นเจ้าของสร้อยเนี่ยไม่ว่าจะโดนถ่วงน้้า เดินลุยไฟ หรือแม้กระทั่งยา
พิษก็ท้าอะไรไม่ได้... ไว้พกเป็นเครื่องรางกันภัย”
คาพูดของใครบางคนที่เคยยกสร้อยเส้นนี้ให้กับฟ่ำนหยำงสือดังขึ้นมำในหัวอีกครั้ง เด็กสำว
ยกยิ้มเมื่อนึกถึงบำงคนในควำมทรงจำ แม้ว่ำเธอจะเป็นคนที่ตำยจำกมำและไม่อำจจะกลับ
ไปในยุคนั้นได้ก็ตำม แต่มันก็ยังพอจะมีสิ่งที่คนในอดีตอย่ำงเธอจะพอทำได้เพื่อสองคนที่เธอ
รักที่สุด
หำกกำรกลับมำอยู่ในร่ำงฮัวหนิงเซียนจะมีเหตุผลอะไรสักอย่ำงเธอก็คิดว่ำเหตุผลนี้อย่ำงไร
เสียก็ดูจะเข้ำท่ำที่สุดแล้ว ถ้ำเฉียนฉินคือแผ่นดินก่อนจะเป็นจีนใต้เธอจะต้องอยู่ที่นี่เพื่อให้
มีมำเก๊ำในอนำคต...
...เอำน่ำ ถ่วงน้ำก็ไปแล้ว ยำพิษก็ผ่ำนแล้วเหลือแค่ลุยไฟเอง...
เครื่องแต่งกำยแบบจีนโบรำณค่อยๆ ถูกสวมเข้ำให้กับคนที่เพิ่งจะฟื้นทีละชิ้นอย่ำงละเมียด
ละไม ไม่มีบทสนทนำใดๆ เกิดขึ้นระหว่ำงสองนำยบ่ำว กำรแต่งกำยนั้นยำก และเสี่ยวซี
ต้องใช้สมำธิมำกเธอเข้ำใจดี และตัวเธอเองก็ต้องใช้สมำธิมำกเช่นกันเพรำะงำนของเธอ
หลังจำกนี้มันไม่ง่ำยและเธอก็จะพลำดไม่ได้เสียด้วย...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 451
 ชายาเฉือนคม
“ถวายพระพรองค์ฮ่องเต้...”
เสียงถวายพระพรดังขึ้นจากองค์ชายเจ้าของต้าหนักการเสด็จเข้าเยี่ยมขององค์ฮ่องเต้ใน
ยามทิ่วซี้ (01:00-03:00) นั้นย่อมไม่ใช่เรื่องปกติ ยิ่งสถานที่แห่งนี้เป็นต้าหนักที่พระองค์ไม่เคย
จะทรงเสด็จเยี่ยมเลยแม้แต่ครั้งเดียวด้วยแล้วยิ่งบ่งบอกถึงสถานการณ์ผิดปกติเข้าไปใหญ่
ฉินหยางอี้เดินออกมาต้อนรับด้วยเสื้อตัวนอกที่ไม่ใช่ชุดมงคลเช่นเมื่อเช้าเพราะว่าชุดมงคล
นั้นบัดนี้ได้สละให้คนที่นอนเจ็บอยู่ข้างในไปแล้ว องค์ฮ่องเต้ทอดพระเนตรโอรสของตนเอง
ด้วยสายตาอ่านยากอยู่ครู่ใหญ่ดูไปแล้วเหมือนว่าฉินหยางอี้จะยังไม่ได้พักผ่อนเลยแม้แต่น้อย
ถ้านับตั้งแต่งานพิธีเกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ก็เกือบหกชั่วยามแล้ว เป็นไปได้ว่าอาการของคนที่
อยู่หลังบานประตูที่ปิดสนิทนั้นจะหนักกว่าที่คาดไว้...
“ตามสบายเถอะ” องค์ฮ่องเต้เอ่ย “ข้าได้ข่าวว่าแม่นางฮัวหนิงเซียนฟื้นแล้วข้าเลยจะมา
เยี่ยมดูอาการนางเสียหน่อย”
...ได้ข่าวอย่างนั้นหรือ...
ค้าพูดขององค์ฮ่องเต้ท้าให้เขาประหลาดใจไม่น้อย เพราะตั้งแต่ฮัวหนิงเซียนฟื้นขึ้นมาเขา
ยังไม่ได้บอกใครในต้าหนักเลยแม้แต่คนเดียว แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ได้ให้ใครไปรายงานด้วย
การที่องค์ฮ่องเต้รู้นั้นแสดงว่าต้องมีคนอื่นที่ไม่ได้รับเชิญไปจัดการเรื่องนี้แน่
ฉินหยางอี้ขยับตัวไปทางซ้ายเล็กน้อยท้าให้ร่างกายของเขาบังประตูที่ปิดอยู่ข้างหลังไว้เต็ม
ตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่กริยานั้นไม่พ้นสายตาของผู้ครองบัลลังก์มังกรไปได้ ฮ่องเต้หรี่ตาลง
เล็กน้อย
การกระท้าของฉินหยางอี้นับเป็นเรื่องที่เข้าใจยากตั้งแต่เด็กจนโตไม่ว่าจะตอนไหนเขาก็ไม่
เคยจะเข้าใจโอรสที่เกิดจากสนมต่างเมืองคนนี้เลยสักนิด ฉินหยางอี้มักจะเก็บสีหน้าท้าตัว
นิ่งเฉยไม่แสดงออกอะไรทั้งสิ้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในสัญชาตญาณแล้วโอรสองค์นี้เปรียบ
เสมือนคลื่นใต้น้าที่เขาจะต้องระวังอยู่ตลอดเวลาเพราะฉะนั้นกับเรื่องนี้ก็เช่นกัน...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 452
 ชายาเฉือนคม
“ทูลองค์ฮ่องเต้ เกรงว่าข่าวนั้นคงจะมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่” ฉินหยางอี้หลุบตาลงยามเอ่ย
“...เพราะแม่นางฮัวหนิงเซียนเพียงแค่ฟื้นชีพจรกลับมาเท่านั้นแต่ยังไม่นับว่าได้สติคืนมา”
องค์ชายเจ็ดรายงานแก่องค์ฮ่องเต้ด้วยความสงบและค้าพูดที่สุภาพเกินกว่าคนเป็นพ่อลูก
กันควรจะเป็น หากมองให้ลึกลงไปแล้วไม่ว่าจะเป็นระดับการนั่งและการวางสายตานั้นไม่
ว่าจะเป็นอะไรก็สะท้อนถึงระยะห่างระหว่างสองคนนี้อย่างชัดเจนระยะที่ไม่อาจจะเรียกได้
ว่าจะเกิดขึ้นกับคนเป็นพ่อลูกกัน มันดูราวกับองค์กษัตริย์กับข้าราชบริพารมากกว่า
“อย่างนั้นรึ?”
องค์ฮ่องเต้เอ่ยถามด้วยน้้าเสียงเคลือบแคลงแต่เมื่อมองใบหน้าของฉินหยางอี้แล้วก็ไม่มีอะไร
ที่แสดงออกถึงความผิดปกติเลยสักนิดใบหน้าของโอรสคนกลางยังคงนิ่งเฉยเช่นเคย มันไม่
มีทางที่ข่าวที่ได้รับมาจะผิดพลาดคนระดับองครักษ์เงามือหนึ่งของวังหลวงสองคนที่เขาสั่ง
ให้คอยมาสอดส่องน่ะหรือจะท้างานผิดพลาด
“พ่ะย่ะค่ะ” แต่ถึงกระนั้นฉินหยางอี้ก็ยังคงตอบกลับด้วยความนิ่งสงบ
ฮ่องเต้แห่งเฉียนฉินนิ่งไปอึดใจใหญ่เขาพิจารณาใบหน้าของโอรสตัวเองอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง
แม้จะรู้ว่าไม่อาจจะจับผิดอะไรได้อยู่แล้ว หากแต่มันมีเหตุผลอะไรกันที่ฉินหยางอี้จะต้อง
ปิดบังเรื่องการฟื้นของฮัวหนิงเซียนหรือว่าเขามีแผนบางอย่างกับฮัวหนิงเซียน
แต่มันก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เท่าที่รู้มาฮัวหนิงเซียนกับฉินหยางอี้นั้นเจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง
แถมยังไม่ได้มีความพิเศษอะไรต่อกันอีก ถ้าให้ยอมรับกันตามตรงองค์ฮ่องเต้เองก็ไม่มี
ความคิดที่จะมอบฮัวหนิงเซียนให้กับฉินหยางอี้ตั้งแต่แรกเสียด้วย...
“ถ้าเช่นนั้นเรื่องการพิจารณาโทษของฮัวหนิงเซียนก็คงจะต้องเลื่อนไปก่อน”
องค์ฮ่องเต้เอ่ยกับกงกงที่ตามเสด็จด้วยน้้าเสียงนิ่งเรียบ จะว่าไปการที่ฉินหยางอี้บอกว่านาง
ยังไม่ฟื้นนั้นก็นับว่าช่วยได้มากทีเดียว อย่างน้อยก็ยังพอจะให้พระองค์มีเวลาจัดการกับ

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 453
 ชายาเฉือนคม
เรื่องต่างๆ ได้อีกมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องการระวางโทษทัณฑ์ไปจนถึงหาวิธีจัดการให้ฮัวหนิง
เซียนเข้ามาอยู่ในต้าแหน่งหวังไท่จื่อเฟยให้ได้
แม้ว่าอาจจะมีเรื่องอ้ามาตย์น้อยคหบดีใหญ่มาแทรกแซงก็ตามแต่นั่นก็แค่ข้าราชบริพาร
อย่างไรเสียก็ยังพอจะจัดการได้ แต่ถ้าหากเด็กสาวตัวปัญหาคนนั้นฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ไม่
แน่ว่านางอาจจะท้าให้เรื่องทั้งหมดยุ่งยากขึ้นกว่านั้นก็เป็นได้...
“พ่ะย่ะค่ะ องค์ฮ่องเต้” เหล่ากงกงตอบรับ
ค้าว่า‘โทษของฮัวหนิงเซียน’นั้นเตือนให้เจ้าของต้าหนักได้คิดอยู่ไม่น้อย สิ่งที่ฮัวหนิงเซียน
ท้านั้นนับว่าเป็นความผิดไม่ใช่น้อย ทั้งท้าลายพิธีศักดิ์สิทธิ์ ปลิดชีพตัวเองโดยที่ไม่ได้รับค้าสั่ง
จากองค์ฮ่องเต้ ท้าการอัปมงคลในวันส้าคัญของเฉียนฉิน นี่ยังไม่นับโทษเรื่องการโกงค้า
ท้านายจากฟ้าที่องค์ฮ่องเต้ทรงก้าหนดไว้อีก...
เรื่องโทษข้อสุดท้ายก็มีโอกาสสูงกว่าแปดส่วนว่าองค์ฮ่องเต้จะไม่ลงโทษ เพราะหากท้าลงไป
ก็เท่ากับว่าเรื่องการท้านายเป็นเรื่องหลอกลวงจะแตกด้วย เพราะฉะนั้นก็ยังพอจะวางใจ
ได้อยู่บ้าง แต่เพียงแค่โทษที่เหลือก็มากเกินพอแล้วที่จะเอาชีวิตของนางไป
“แล้วอาการนางเป็นอย่างไรบ้าง”
ค้าถามขององค์ฮ่องเต้ที่ฟังดูคล้ายจะเป็นห่วงแต่ก็เป็นไปเพื่อตรวจสอบความจริงที่อยู่เบื้องหลัง
ประตูที่ปิดสนิทต่างหาก ทั้งสายตาเคลือบแคลงและท่าทางการนั่งลงปักหลักของคนที่ไม่เคย
แม้แต่จะคิดมาเยี่ยมเยียนที่ต้าหนักนี้แสดงชัดถึงจุดประสงค์ของผู้ครองบัลลังก์มังกร
...คงจะมาเพื่อตรวจสอบสินะ...
เจ้าของต้าหนักสามารถรับรู้ได้ถึงจุดประสงค์การมาของผู้ครองแผ่นดินได้ทันที ไม่มีทางที่
คนอย่างองค์ฮ่องเต้จะไว้ใจใครง่ายๆ หากไม่ได้ตรวจสอบด้วยพระองค์เอง การเป็นกษัตริย์
นั้นยากยิ่งเพราะมันท้าให้คนคนหนึ่งไม่อาจจะไว้ใจใครได้เลยไม่เว้นแม้แต่โอรสของตนเอง
ถ้าเช่นนั้นก็ไม่จ้าเป็นจะต้องเล่นซื่อนักก็ได้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 454
 ชายาเฉือนคม
“...ทูลฮ่องเต้ นางยังไม่ฟื้นด้วยโรคประจ้าตัวพ่ะย่ะค่ะ”
ค้าตอบที่ไม่คาดคิดดังขึ้นท้าให้ทั้งคนที่ตั้งใจจะตรวจสอบความจริงบางอย่างและคนที่ติดตาม
ถึงกับชะงักไปตามๆ กัน เหตุผลและข้อมูลที่ไม่คาดคิดดังขึ้นท่ามกลางความงุนงงของทุก
คนในห้องนั้น หากแต่คนที่เอ่ยทูลรายงานยังคงมีสีหน้านิ่งเฉยอยู่เช่นเคยราวกับว่าเรื่องที่
เขากล่าวนั้นเป็นเรื่องปกติธรรมดา
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร...” องค์ฮ่องเต้ถามซ้้าเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองได้ยินไม่ผิดเพี้ยนไป
“ทูลฮ่องเต้ แม่นางฮัวหนิงเซียนมีโรคประจ้าตัวบางอย่างที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดท้าให้นาง
มักจะเกิดอาการชีพจรหยุดเดินเป็นพักๆ อยู่แล้ว” ฉินหยางอี้เอ่ยอ้างหน้าตาเฉย
“หากจะทรงกรุณาให้ข้าทูลสิ่งที่คนเป็นแพทย์คาดไว้แล้ว.. ข้าคิดว่าเรื่องที่นางตกจากลาน
พิธีก็น่าจะเป็นเพราะโรคประจ้าตัวของนางก้าเริบกระทันหันด้วย”
ค้ากล่าวของฉินหยางอี้นั้นราวกับเป็นการยกเลิกโทษในการหักหน้าหมิ่นเกียรติองค์ฮ่องเต้
และเรื่องที่นางจงใจฆ่าตัวตายในพิธีมงคลไปให้หมดสิ้น มันเป็นทางออกและเหตุผลที่ไม่มี
ใครคาดคิดมาก่อนทั้งนั้น แต่ฉินหยางอี้กลับเอ่ยออกมาหน้าตาเฉย ราวกับว่ามันเป็นเรื่อง
จริงเสียอย่างนั้น
“เป็นเช่นนั้นจริงรึ...” องค์ฮ่องเต้ถามแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าฉินหยางอี้ไม่ได้พูดความจริงก็ตาม
ฮัวหนิงเซียนจงใจกระโดดลงไปจากลานพิธีใครๆ ก็เห็น แต่ถ้าจะให้หาทางออกถึงเหตุผลที่
นางกระโดดลงไปก็คงจะเสียเวลาไม่น้อยซ้้ายังไม่แน่ว่าจะสามารถหาทางออกที่ดีให้กับทั้ง
ตัวเขาและนางได้อีกด้วย เพราะหากนางยอมรับว่าท้าลงไปด้วยความจงใจโทษนางก็จะถึง
ตายและเขาเองก็จะเสียชื่อในฐานะฮ่องเต้ที่มีจิตใจโหดร้ายทารุณรังแกและขืนใจสตรีที่ไม่
มีทางสู้ไปด้วย
แต่ถ้าลองเป็นเหตุผลเรื่องอาการผิดปกติทางร่างกายอย่างนี้ถึงแม้จะดูลมลอยแต่ก็ไม่อาจจะ
ปฏิเสธได้จริงๆ ว่ามันเป็นทางลงที่ดีส้าหรับทุกฝ่ายแต่...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 455
 ชายาเฉือนคม
...ฉินหยางอี้จะท้าไปเพื่ออะไร...
จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังมีอีกหลายเรื่องที่ฮ่องเต้ยังไม่อาจจะเข้าใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่อง
ความสัมพันธ์ของโอรสเขากับเด็กสาวคนนั้น ทั้งที่ฉินหานเฟิงและฉินชงหยวนที่แสดงออก
อย่างชัดเจนว่าชื่นชอบในตัวของฮัวหนิงเซียน แต่ไม่รู้ท้าไมทุกครั้งที่มีปัญหาเกิดขึ้นกับฮัว
หนิงเซียนกลับกลายเป็นโอรสคนกลางของเขาทุกทีที่ช่วยนางไว้
ไม่เว้นแม้กระทั่งครั้งนี้การกระท้าอุกอาจที่เป็นอันตรายถึงชีวิตของนางกลางลานพิธีนั้นทุก
คนไม่อาจจะคาดคิดแต่คนที่พุ่งตัวออกไปช่วยนางก่อนก็เป็นฉินหยางอี้เช่นเดิม ทั้งที่ในยาม
ปกติฉินหยางอี้ก็ไม่ได้แสดงท่าทีสนใจฮัวหนิงเซียนมากเท่ากับโอรสอีกสององค์แท้ๆ
“ข้าไม่กล้าเอาวิชาการแพทย์มากล่าวอ้างเล่น”
โอรสนอกสายตาแห่งเฉียนฉินเอ่ย ฉินหยางอี้ผู้ส้าเร็จวิชาการแพทย์ขั้นสูงมาถือว่าเป็นหนึ่ง
ในยอดฝีมือ การที่เขากล้าจะเอาชื่อเสียงและเกียรติของตัวเองมาประกันเพื่อช่วยฮัวหนิงเซียน
จากโทษทัณฑ์ของนางก็เป็นอีกเรื่องที่น่าแปลก คนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันน่ะหรือจะกล้าท้า
เช่นนี้เพื่ออีกฝ่าย เพราะการกระท้านี้มันนับเป็นการโกหกองค์ฮ่องเต้เชียว...
“...งั้นรึ” องค์ฮ่องเต้ทรงผ่อนลมหายใจยาวด้วยความเหน็ดเหนื่อย
เขาไม่คิดว่าการมาเยี่ยมเยียนคนที่กล้าหักหน้าเขากลางลานพิธีจะท้าให้เขาเหนื่อยล้าถึงเพียงนี้
ทั้งเรื่องเหตุผลที่นางท้าทั้งเล่ห์กลของนางในพิธีขอพรจากฟ้าเขาก็ยังไม่ได้รับรู้ ไหนจะเรื่อง
ความสัมพันธ์ของฮัวหนิงเซียนกับฉินหยางอี้อีก คนที่คิดจะมาเพื่อแก้ปัญหาแต่กลับเจอปม
ปัญหาเพิ่มนั้นไม่อาจจะเก็บความเหนื่อยอ่อนของตัวเองได้อีกต่อไป
“ถ้าเช่นนั้นก็คงจะต้องให้เจ้ารักษานางให้หาย... แล้วหลังจากนั้นข้าคงจะต้องพระราชทาน
งานอภิเษกให้เจ้ากับนางทีหลังแล้วกัน...”
มาถึงในตอนนี้ในสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ก็คงจะไม่สามารถจะจัดการอย่างอื่นไปได้
มากกว่านี้ เขาไม่สามารถเอาโทษจากฮัวหนิงเซียนได้(ถึงแม้ว่ามันจะไม่ท้าให้เขาเสียชื่อไป
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 456
 ชายาเฉือนคม
ด้วยก็ตาม) แต่เขาก็ไม่สามารถจะดึงนางให้อยู่ในต้าแหน่งหวังไท่จื่อเฟยได้เหมือนกัน
ฉินหยางอี้ไปช่วยนางไว้ท่ามกลางสายตาของคนทั้งลานพิธี ในขณะที่โอรสทั้งสองยังคงนั่ง
อยู่ที่บัลลังก์ประทับแล้วอย่างนี้จะให้เขาประทานงานอภิเษกให้กับใครได้อีก...
ไม่ต้องใช้สายตาฟ้าก้าหนดแค่สายตาคนธรรมดาทั่วไปก็ดูออกแล้วว่าไม่ว่าอย่างไรเด็กสาว
ก็สมควรเข้าไปเป็นคู่หยวนหยางของผู้ที่มีพระคุณในชีวิตของนางถึงสองครั้งสองคราอย่าง
ฉินหยางอี้อยู่แล้ว แม้จะเสียดายที่ไม่ได้ก้าหนดตามแผนที่วางไว้ แต่การที่ฮัวหนิงเซียนจะ
เป็นหวังเฟยในฉินหยางอี้ก็ไม่นับว่าเป็นปัญหาอะไรเพราะอย่างไร หากนางก็ยังอยู่ในวัง
หลวงแห่งนี้ ไว้จะเปลี่ยนต้าแหน่งนางเสียเมื่อไหร่ก็คงจะท้าได้ไม่ยาก...
“เรื่องนั้น...” ฉินหยางอี้เอ่ยขึ้น “ต้องขออภัยต่อองค์ฮ่องเต้เป็นอย่างสูง ข้าน้อยคงจะไม่
อาจรับนางไว้ในต้าหนักได้”
ค้าตอบของฉินหยางอี้สร้างความประหลาดใจให้กับองค์ฮ่องเต้ และเหล่ากงกงได้ไม่น้อย
เขาไม่คิดว่าฉินหยางอี้จะปฏิเสธเรื่องนี้ ไม่ใช่แค่เพราะว่าปกติองค์ชายเจ็ดผู้นี้ไม่ค่อยจะ
เรียกร้องหรือปฏิเสธอะไรก็ตามที่เป็นค้าสั่งขององค์ฮ่องเต้แล้ว แต่ยังเป็นเพราะว่าความรู้สึก
ของฉินหยางอี้นั้น... กับผู้ชายคนหนึ่งที่พุ่งเข้าไปช่วยผู้หญิงโดยไม่ลังเลอย่างนั้นไม่ว่าอย่างไร
ก็ต้องมีใจให้นางอยู่แล้วทั้งที่เป็นเช่นนั้นแล้วท้าไมถึง...
“ท้าไมถึงจะรับไว้ไม่ได้” องค์ฮ่องเต้ถามขึ้นด้วยความสงสัย
ไม่ต้องกล่าวถึงเหตุผลอื่นอีกเลยสักนิด ในต้าหนักของฉินหยางอี้ไม่เคยมีชายาแม้แต่คนเดียว
เพราะความพยาบาทของมู่เหมยเหรินกงจู่ แถมต้าหนักนี้ก็สุขสบายพอจะดูแลเด็กผู้หญิง
ตัวเล็กๆ ได้หนึ่งคนโดยไม่ล้าบากอะไรทั้งยังเป็นค้าสั่งขององค์ฮ่องเต้ไม่ว่าจะมองทางไหน
ก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยสักนิด
“คุณหนูฮัวหนิงเซียน...” ฉินหยางอี้กลืนน้้าลายอึกใหญ่
ค้ากล่าวของฉินหยางอี้เป็นไปอย่างใจเย็น ใบหน้าของหวังหนุ่มในความมืดสลัวของต้าหนักนั้น
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 457
 ชายาเฉือนคม
ท้าให้องค์ฮ่องเต้ไม่อาจจะเห็นใบหน้าของโอรสได้ชัดเท่าที่ควร แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าของ
ฉินหยางอี้ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกไปอยู่ดี...
“...กับน้องชงหยวนนั้นรักชอบพอกันอยู่”
ค้าพูดที่เหมือนติดอยู่ในคอของคนที่เอ่ย ในที่สุดเขาก็สามารถพูดออกไปจนจบประโยค
แม้ว่าสีหน้าของฉินหยางอี้จะไม่เปลี่ยนนัก แต่ในใจของหวังหนุ่มนั้นกลับว่างเปล่าขึ้นในทุก
ถ้อยค้าที่เอ่ยออกไป มันเป็นความจริงที่ต้องยอมรับฮัวหนิงเซียนกับฉินชงหยวนคือคู่หยวน
หยางกัน และตัวเขาเองก็ไม่อาจจะเป็นนายพรานที่ไปพรากนางมาได้เสียด้วย
“ก่อนที่จะเข้าพิธีฉวู่กงกงก็น่าจะเห็นความสัมพันธ์ของทั้งสอง” องค์ชายเจ็ดเอ่ยอ้างถึงอีก
คนด้วยสีหน้าท่าทางปกติ
“..เอ่อ พ่ะย่ะค่ะ” ฉวู่กงกงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตอบรับเพราะเขาได้เห็นภาพนั้นจริงๆ
“อีกเหตุผลหนึ่ง... ฟ้าคงจะก้าหนดมาแล้วว่านางไม่สมควรจะอยู่ที่นี่”
ค้ากล่าวนั้นเป็นการชักแม่น้าทั้งห้ามาเป็นเหตุผลให้ว่านางไม่ควรจะอยู่ต้าหนักนี้ แม้ว่าใน
ความจริงแล้วเรื่องราวต่างๆ มันจะไม่เป็นเช่นนั้นก็ตาม ความเจ็บปวดที่จะต้องปล่อยมือ
ใครบางคนไป เพื่อให้เขามีความสุขนั้น มันเป็นเรื่องที่ยากกว่าที่คาดไว้มากแต่ถึงอย่างนั้น
เขาก็ไม่อาจจะเห็นแก่ตัวดึงนางเอาไว้ต่อได้ ครั้งนี้ยังเคราะห์ดีที่ช่วยนางไว้ทัน แต่ครั้งหน้า
เล่าหากนางลงมือฆ่าตัวตายจริงขึ้นมา...
“...ไม่เช่นนั้นตอนที่นางเดินเข้าพิธีโรคของนางคงจะไม่ก้าเริบตอนนั้น”
...หน้าด้านที่สุด...
แต่ก็นับว่ำเป็นกำรยอกย้อนองค์ฮ่องเต้ได้เจ็บแสบที่สุดเหมือนกัน ใช้เรื่องกำรอ้ำงควำมเชื่อ
ที่องค์ฮ่องเต้ไว้หลอกประชำชนมำเป็นเหตุผลในกำรปฏิเสธสิ่งที่องค์ฮ่องเต้สั่งนั้นมันก็ไม่ต่ำง
อะไรจำกกำรย้อนเกล็ดมังกรนัก แต่องค์ฮ่องเต้ก็ไม่ใช่คนที่จะยอมต่อเรื่องนั้นง่ำยๆ เสียด้วย
...องค์ฮ่องเต้เสด็จเยี่ยมงั้นรึ...
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 458
 ชายาเฉือนคม
ไม่มีทำงที่องค์ฮ่องเต้จะเยี่ยมเธอโดยไม่มีเหตุพิเศษอะไรอยู่แล้วเธอไม่ใช่พระญำติหรือคน
สำคัญที่ไหน ถ้ำไม่มำเพื่อเอำเรื่องเธอก็ต้องมำเพื่อหำประโยชน์อะไรสักอย่ำงแน่ๆ ก็เธอ
เล่นฉีกหน้ำพระองค์ไปเสียขนำดนั้นจะให้เชื่อว่ำมำเยี่ยมด้วยควำมเป็นห่วงงั้นหรือบอกว่ำ
มำสั่งเก็บเธอเงียบๆ เสียยังง่ำยกว่ำ
เธอได้ยินทุกอย่ำงที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอย่ำงชัดเจนแม้จะไม่เห็นภำพก็ตำม ขอโทษเถอะอย่ำงไร
เธอก็ยังเป็นเซียนพนันจอมสับปลับคนเดิมเธอได้สติตั้งแต่คำว่ำ 'องค์ฮ่องเต้เสร็จ' แล้ว ที่
เหลือก็แค่แกล้งทำเป็นหำยใจสม่ำเสมอทำตัวเหมือนหลับหลอกตบตำคนที่คิดว่ำเธอป่วย
หนักให้ออกไป ยำพิษที่เธอกลืนเข้ำไปก็นับว่ำแรงไม่หยอกเพรำะมันทำเธอปวดหัวแทบตำย
กับแค่ปรำณทั่วไปนั่นไม่ทำให้เธอหลับได้ง่ำยๆ หรอก...
“คุณหนูจะใช้เกี้ยวหรือไม่เจ้ำคะ เสี่ยวซีจะได้ไปตำมเกี้ยวให้”
สำวใช้ตัวน้อยเอ่ยขึ้นหลังจำกปักปิ่นปักผมอันสุดท้ำยให้คุณหนูของนำงเรียบร้อยแล้ว ฮัว
หนิงเซียนมองเงำตัวเองในกระจกก่อนจะสั่นหัวเป็นเชิงปฏิเสธ แม้ว่ำจะไม่ได้เลิศหรูเท่ำกับ
วันที่เธอเข้ำวังครั้งแรกแต่ก็นับว่ำเสี่ยวซีฝีมือดีไม่น้อย แต่ในตอนนี้เพียงแค่ไม่ได้เปลือยกำย
หรือสวมชุดผู้ชำยรุ่มร่ำมก็พอแล้วเพรำะเวลำมันกระชั้นเข้ำมำทุกที
...ไม่ทันแล้ว...
เสียงเคำะบอกเวลำที่ดังขึ้นทำให้เด็กสำวหันออกไปมองนอกหน้ำต่ำงอีกครั้ง ในตอนนี้
บรรดำข้ำรำชบริพำรทั้งหลำยและเหล่ำแขกเหรื่อกำลังจะเดินเข้ำสู่โถงงำนเลี้ยงของเมือง
เฉียนฉิน...
“ไม่ใช้ เจ้ำไปแจ้งท่ำนพี่ทั้งสองได้แล้ว” ฮัวหนิงเซียนกล่ำวเพียงเรียบๆ เท่ำนั้น
“เจ้ำค่ะ”
เด็กสำวรอจนกระทั่งเสี่ยวซีเดินหำยลับตำออกไปจำกห้องบรรทมขององค์ชำยเจ็ด เด็กสำว
ลุกขึ้นเต็มควำมสูงก่อนจะเดินไปที่หน้ำต่ำงของตำหนักทำงใต้ หำกมองจำกตรงนี้จะสำมำรถ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 459
 ชายาเฉือนคม
เห็นทำงเข้ำของโถงใหญ่วังหลวงได้ทันที แต่จำกตรงนี้ไปที่โถงนั่นก็ถือว่ำไกลถ้ำหำกว่ำใช้
กำรเดินคงจะต้องเสียเวลำไม่น้อยกว่ำจะถึง ตอนนั้นองค์ฮ่องเต้คงจะประกำศอะไรต่อมิ
อะไรเสร็จไปหมดแล้ว
ในตอนแรกเธอก็คิดจะเดินไปอยู่หรอกแต่ว่ำเสี่ยวซีไม่คล่องกับกำรใส่ชุดชำววังเลยทำให้
เสียเวลำไปไม่น้อย เพรำะฉะนั้นในตอนนี้ก็คงจะมีทำงเลือกไม่มำกนักเด็กสำวเดินไปที่เตียง
อีกครั้งก่อนจะก้มตัวลงหยิบบำงสิ่งที่เธอคิดว่ำจะต้องมีอยู่แน่ๆ ออกมำจำกใต้เตียง
...เจ้ำพวกคนไม่หลำบจำทั้งหลำย...
คนพวกนี้ต้องให้เธอทำอย่ำงไรถึงจะเข้ำใจสักทีว่ำควำมวุ่นวำยทั้งหมดนั้นมันก็เกิดขึ้นเพรำะ
พวกเขำชอบคิดแทนคนอื่น คิดกันไปเองทั้งนั้นว่ำคนนู้นจะดีถ้ำเป็นอย่ำงนี้ คนนี้จะดีถ้ำทำ
อย่ำงนั้นโดยไม่เคยจะสนใจถำมเลยสักครั้งว่ำแท้จริงแล้วคนคนนั้นต้องกำรอะไรกันแน่
ควำมใจเย็นที่ปรำกฏต่อเสี่ยวซีในยำมเช้ำนั้นเหมือนเรื่องโกหกเมื่อเห็นข้อมือขำวที่กำลัง
เกร็งเพื่อง้ำงลูกศรเตรียมยิงสำยตำของฮัวหนิงเซียนแน่วแน่ไปที่เป้ำหมำย เด็กสำวหยุดลม
หำยใจตัวเองชั่วครู่ก่อนที่ปลำยนิ้วทั้งสำมจะลั่นลูกธนูออกจำกคันศรของมัน
...ลูกธนูพุ่งไปยังเป้าหมายอย่างรวดเร็วเพื่อหยุดทุกอย่างที่กาลังจะเกิดขึ้นไว้ทันที...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 460
 ชายาเฉือนคม
ตอนที่ 62 การพูดคุยเป็นการส่วนพระองค์

“เจ้า... ไม่รู้วิธีการยื่นฎีการ้องเรียนแล้วรอการพิจารณาใช่หรือไม่”
คำถำมจำกผู้ครองแผ่นดินเฉียนฉินทำให้เด็กสำวที่นั่งคุกเข่ำอยู่กับพื้นของวังหลวงยกยิ้ม
เล็กน้อยทั้งที่ยังหลุบตำมองต่ำอยู่ ท่ำทำงของฮัวหนิงเซียนไม่ว่ำจะมองอย่ำงไรก็ไม่รับรู้ได้
ถึงควำมรู้สึกผิดเลยสักนิด ทั้งที่ร่ำงกำยของนำงยังอ่อนเพลียอยู่แท้ๆ แต่ก็ยังอุตส่ำห์ก่อเรื่อง
รุนแรงขนำดนี้ขึ้นอีกจนได้...
สำหรับองค์ฮ่องเต้แล้วคงจะคิดอะไรมำกไปกว่ำควำมจริงที่ว่ำนำงไม่ใช่คนที่ควรจะฟื้นขึ้นมำ
จำกควำมตำยครั้งนี้โดยแท้ แม้จะโมโหกับสิ่งที่นำงลงมือไปแต่โดยส่วนลึกแล้วก็ยอมรับว่ำ
ค่อยข้ำงชอบวิธีกำรของนำงอยู่ไม่น้อย
ในขณะที่ทุกคนกำลังจะเข้ำร่วมพิธีกำรเฉลิมฉลองที่ถูกผลัดมำจำกเมื่อวำนในชั่วเวลำไม่กี่
อึดใจก่อนที่บรรดำคณะปกครองจำกแต่ละเมืองใหญ่จะเข้ำสู่บริเวณโถงจู่ๆ ก็มีลูกศรปริศนำ
พุ่งมำปักที่ธงสัญลักษณ์รูปหงส์ที่แขวนอยู่หลังบัลลังก์มังกรเสียก่อน
เพื่อควำมปลอดภัยขององค์ฮ่องเต้และแขกเหรื่อคนสำคัญจำกต่ำงเมืองจึงทำให้ต้องเลื่อน
กำรเฉลิมฉลองครั้งใหญ่ออกไปโดยจัดให้เหล่ำแขกจำกต่ำงเมืองได้ออกไปชมกำรแสดงของ
เฉียนฉินที่เรือนรับรองแทนกระทันหันในขณะที่ฮ่องเต้จะทรงทำกำรตรวจสอบควำมปลอดภัย
ของสถำนกำรณ์ด้วยพระองค์เอง
รำวกับโชคเข้ำข้ำงเพรำะเจ้ำตัวคนก่อเหตุนั้นยังยืนอยู่ที่เดิมไม่หนีหำยไปไหนอีกทั้งยังถือ
อำวุธที่ใช้ก่อเหตุไว้ในมือรำวกับกำลังท้ำทำย หนำซ้ำพอโดนจับได้แล้วก็ยังไม่มีท่ำทีสะทก
สะท้ำนหรือรู้สึกผิดเลยสักนิด นำงยังแย้มยิ้มรำวกับทุกอย่ำงกำลังเป็นไปตำมที่ตัวเอง
ต้องกำรเสียอย่ำงนั้น
...นำงตัวยุ่งที่ฆ่ำไม่ตำยอย่ำงเจ้ำนี่มัน...

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 461
 ชายาเฉือนคม
“งำนเฉลิมฉลองของเมืองเฉียนฉินเป็นงำนใหญ่มำก หวังว่ำเจ้ำคงรู้ว่ำเจ้ำทำอะไรลงไป”
องค์ฮ่องเต้กดเสียงต่ำด้วยแววข่มขู่
หำกแต่คนที่นั่งอยู่นั้นกลับไม่รู้สึกผิดตำมสิ่งที่ได้รับกำรย้ำเตือนเลยสักนิดยิ่งไปกว่ำนั้นนำง
กลับมีสีหน้ำที่สดใสกว่ำเดิมอย่ำงเห็นได้ชัด เด็กสำวค้อมตัวลงคำนับเชิงขออนุญำตตำมแบบ
ที่ต้องทำก่อนที่จะทูลอะไรกับองค์ฮ่องเต้อย่ำงนอบน้อมก่อนที่จะเอ่ยสิ่งที่ตนเองคิดออกมำ
ทันที
“กรำบทูลฮ่องเต้ เพรำะข้ำน้อยนั้นทรำบดีถึงควำมสำคัญของงำนเฉลิมฉลองครั้งนี้ จึง
จำเป็นจะต้องทำเช่นนั้นลงไปเพคะ”
คำกล่ำวแก้ตัวที่ไม่ว่ำอย่ำงไรก็ดูฟังไม่ขึ้นนั้นออกมำจำกปำกของนำงหน้ำตำเฉย หำกเขำเป็น
คนทีไ่ ม่รู้จักหรือไม่เคยพูดคุยกับนำงมำก่อนก็คงจะคิดว่ำนำงคงกำลังก่อกวนอยู่เป็นแน่
แต่เพรำะฮัวหนิงเซียนที่กล้ำทูลฎีกำด้วยควำมนัยน์ซ่อนเอำไว้ย่อมไม่ใช่คนไร้สำระเช่นนั้น
เขำจึงจำเป็นต้องมำสอบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
“ถ้ำเช่นนั้นเจ้ำก็คงจะต้องมีเรื่องสำคัญที่เร่งด่วนยิ่งกว่ำงำนต้อนรับสินะ” องค์ฮ่องเต้เอ่ย
เยำะเย้ย
กำรที่เลื่อนงำนเลี้ยงต้อนรับออกไป รวมถึงมีเรื่องควำมบกพร่องด้ำนควำมปลอดภัยในวัง
หลวงนั้นถือเป็นเรื่องที่สั่นคลอนภำพลักษณ์ของเมืองเฉียนฉินไม่น้อย หำกนำงไม่มีเหตุผล
ที่เป็นเรื่องควำมเป็นควำมตำยของคนในวังหลวงแล้วเขำก็คงจะเลี่ยงโทษหนักให้นำงไม่ได้อีก
...เรื่องสำคัญเร่งด่วนงั้นหรือ...
หำกถำมเธอว่ำมันสำคัญเร่งด่วนหรือไม่ก็คงต้องบอกว่ำไม่ แต่เธอกล้ำรับประกันว่ำมันเป็น
เรื่องสำคัญเร่งด่วนสำหรับคู่สนทนำแน่นอน เพรำะเช่นนั้เธอจึงจำเป็นที่จะต้องคุยกับเขำ
เสียก่อนที่เขำจะลงมือทำอะไรที่ผิดพลำดลงไปอีกครั้ง
“ทูลองค์ฮ่องเต้ เร่งด่วนและสำคัญกับพระองค์แน่เพคะ...ไม่เช่นนั้นข้ำน้อยคงไม่กล้ำใช้วิธีนี้”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 462
 ชายาเฉือนคม
....รอสัญญาณ...
ดวงตาของหญิงสาวที่ก้าลังส่องผ่านกล้องเล็งของไรเฟิลไล่สายตาไปตามท้องถนนยามค่้า
คืนของมาเก๊าด้วยความเพลิดเพลิน อย่างน้อยผู้คนที่เดินไปมาตามท้องถนนนั้นก็น่าสนใจ
ส้าหรับคนที่ศึกษาเรื่องมนุษย์อย่างเธอ ความกดดันกับกระบอกไรเฟิลที่ถืออยู่นั้นไม่มาก
เสียเท่าไหร่เพราะงานครั้งนี้ก็นับเป็นเรื่องง่ายๆ เท่านั้น
เหมือนเช่นทุกครั้งที่ผู้น้าของแต่ละประเทศไม่ค่อยจะมีเวลามาฟังเรื่องราวของคนที่ไม่ใช่ผู้
มีผลประโยชน์ต่อตัวเอง อันที่จริงต่อให้เป็นผู้ที่มีผลปะโยชน์เขาก็อาจจะไม่ว่างฟังเพราะ
บางครั้งผู้น้าก็ไม่ได้ฉลาดพอจะรู้ว่าใครมีผลประโยชน์เสมอไป และโอกาสก็ไม่ได้ลอยลงมา
ให้ทุกคนได้พูดเสียด้วยเพราะฉะนั้นคนเราหากต้องการสิ่งใดแล้วก็ต้องรู้จักที่จะสร้างโอกาส
ให้กับตัวเองบ้าง
“อีกสองนาที..”
รถของเป้าหมายก้าลังจะเลื่อนเข้าท่าเทียบรถของโรงแรมเพื่อเข้าร่วมการประชุมเหล่าผู้น้า
จากประเทศแทบชายฝั่งและเพื่อลงนามในสัญญาโง่ๆ ที่จะท้าให้การค้าขายในน่านน้้ามา
เก๊าเป็นระเบียบขึ้น ฟังดูดีแต่นั่นไม่ฉลาดเลย...
คนมาเที่ยวที่นี่ไม่ได้ต้องการความมีระเบียบหรือราคาสินค้าที่มีมาตรฐานหรือแม้แต่สินค้า
ที่หาได้จากแผ่นดินใหญ่ ทุกคนชอบความสนุกสนานและความเสี่ยงและชอบความเป็นมาเก๊า
อีกอย่างค้าว่ามีระเบียบนั่นก็หมายถึงต้องจ่ายเงินให้กับรัฐบาลกลางมากขึ้นแลกกับเสรีภาพ
และการค้าขายที่น้อยลง
...แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายเขา...
เล่นควบคุมราคาสินค้าให้ได้เกณฑ์ต่้าลงแต่บีบการจ่ายภาษีสูงขึ้นตามพื้นที่ กะว่าจะเอาเงิน
ไปแบ่งกันในรัฐบาลมากขึ้น พวกคนโง่ก็เป็นกันเสียอย่างนี้ ไม่เคยจะเข้าใจระบบทุนนิยม
เอาเสียเลย ทั้งที่อยากจะพัฒนาประเทศไปในทางที่ดีมีเสรีภาพทางเศรษฐกิจ แต่ดันเอา
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 463
 ชายาเฉือนคม
คนเสียสติขึ้นไปปกครองแล้วต่างประเทศที่ไม่ได้รู้ปัญหาอะไรด้วยเขาก็ไม่อยากเอาตัวเข้า
มาเสี่ยงรัฐว่าไงก็ว่าตามกันอย่างไรเสียก็คงยอมเซ็นต์ตอบรับข้อเสนอแต่โดยดีทั้งที่ไม่แม้แต่
จะชายตาอ่านเอกสารด้วยซ้้า
...อีกหนึ่งนาที...
ครั้นจะให้ไปเดินขบวนประท้วงก็รังแต่จะเสียเวลาเปล่า ไหนจะเวลาท้ามาหากินไหนจะเงิน
ที่ต้องให้ค่กินค่าอยู่ของคนที่มาช่วยไหนจะต้องไปจ้างพวกก่อความวุ่นวายอีก แถมประเด็น
ทางการเมืองที่จะเข้ามาแทรกแซงก็เยอะจนเลี่ยงไม่ได้ จากประท้วงประเด็นการค้าจะกลาย
เป็นประเด็นการปกครองไป แล้วการที่จะให้คนอย่างพวกเธอไปยื่นเอกสารรอการอนุมัติ
ตามระบบแล้วก็ฝันไปเถอะ...
...มีเจ้าของบ่อนที่ไหนยื่นเรื่องร้องรัฐบ้างล่ะ...
นิ้วเรียววางประทับที่ไกปืนเอาไว้คอยท่า สายตาผ่านกล้องเล็งแน่วแน่จิตใจของเธอนิ่งยิ่ง
กว่าการเคลื่อนไหวใดๆ รอบตัวเธอไม่ได้จะเอาชีวิตใคร กระสุนวันนี้ก็แค่สร้างโอกาสให้กับ
พรรคพวกของเธอเท่านั้น
...สาม...
รถคันหรูเริ่มวิ่งมาในระยะเล็งแล้ว
...สอง...
หญิงสาวกลั้นลมหายใจเพื่อไม่ให้กระสุนไปโดนสิ่งที่เธอไม่ได้ต้องการ
...หนึ่ง...
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
กระสุนทั้งสี่นัดเจาะเข้าล้อทั้งสี่ของรถผู้น้าจากประเทศมหาอ้านาจทันที รถคันโตหมุนคว้าง
เสียหลักกลางถนนยามค่้าก่อนจะกระแทกเข้าเต็มๆ ที่เสาไฟเล็กในระยะที่จะไม่ท้าให้คน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 464
 ชายาเฉือนคม
ในรถบาดเจ็บ ยังไม่มีทีมช่วยเหลือใดเข้าถึงตัวท่านผู้น้าได้ในตอนนี้ และพวกเธอก็ยังไม่
จ้าเป็นต้องเข้าถึงท่านในตอนนี้เช่นกัน
สถานการณ์ข้างล่างก้าลังโกลาหลความปลอดภัยของผู้น้าจะเพิ่มขึ้นหลังจากถูกลอบสังหาร
หนึ่งครั้ง ในแง่ที่เกิดการป้องกันมากขึ้นนั้น มันก็แย่ในแง่กรณีที่การ์ดจะมากขึ้น แต่สิ่งดีที่
พวกเธอเล็งไว้ก็คือจะเกิดมาตรการเฝ้าระวังแบบพิเศษขึ้นอย่างฉุกเฉินหรือที่เรียกว่าพา
ท่านผู้น้าไปที่เซฟเฮาส์
ก็ช่างเป็นโชคดีจริงๆ ที่ท่านผู้น้าจะได้ไปเจอกับนายใหญ่และหัวหน้าผู้ประกอบการคาสิโน
ที่บังเอิญไปพักร้อนอยู่ที่ห้องพักใกล้ๆ เซฟเฮาส์นั้นพอดิบพอดี...
“วิธีของเจ้านี่มัน...” ฮ่องเต้แทบจะคำรำมสบถ
นำงจงใจยิงธนูเข้ำที่บัลลังก์เพื่อหยุดกำรเฉลิมฉลองและดึงเขำออกมำจำกงำนได้อย่ำงรวดเร็ว
ที่สุด คงจะทำลงไปก็เพรำะมีเรื่องที่จะต้องพูดคุยกับเขำเป็นกำรส่วนตัว แต่ถึงอย่ำงนั้นก็ยัง
มีอีกร้อยแปดวิธีที่จะทำได้แต่ว่ำนำงกับเลือกวิธีนี้ ถึงวิธีนี้เป็นวิธีที่ฉลำดและรวดเร็วที่สุดก็
จริง แต่มันน่ำแปลกที่นำงคิดได้... แถมฝีมือยิงธนูนั่นยัง...
“ฝีมือยิงธนูเจ้ำดีไม่น้อย” องค์ฮ่องเต้เอ่ยชมจำกใจจริง
ระยะจำกตำหนักใต้มำจนถึงโถงนั้นถือว่ำไกลไม่น้อย แถมคันธนูที่ใช้ก็เป็นของบุรุษลำพัง
เด็กสำวทั่วไปก็ไม่น่ำจะมีฝีมือและควำมแม่นยำขนำดนั้นอยู่แล้ว แล้วนำงที่เพิ่งฟื้นจำกอำกำร
บำดเจ็บภำยในจำกกำรฆ่ำตัวตำยนั้นกลับทำได้เป็นอย่ำงดี
“อ่ำ.. นั่นต้องขอบคุณกำรสอนของท่ำนพี่เพคะ” เด็กสำวเอ่ยยกย่องพี่ชำยของตัวเอง
หำกแต่นำงไม่ได้หมำยถึงฮัวเฟยเทียนหรือฮัวเฟยอวี่แต่อย่ำงใด..
“แม่ทัพฮัวน่ะหรือ?” องค์ฮ่องเต้คำด
“เช่นนั้นเพคะ” ฮัวหนิงเซียนตอบรับพร้อมรอยยิ้มที่ซ่อนบำงอย่ำงไว้

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 465
 ชายาเฉือนคม
ธนูกับปืนยำวโดยปกติแล้วก็ต่ำงกันด้วยวิธีกำรยิงและแรงแขนแต่ว่ำโดยเทคนิคแล้วไม่ต่ำง
เท่ำไหร่ อันที่จริงเธอจะยิงเข้ำเป้ำสอยสมององค์ฮ่องเต้ที่น่ำหมั่นไส้และเป็นตัวกำรปัญหำนี้
ทิ้งก็ย่อมได้ แต่ว่ำกำรกระทำอย่ำงนั้นก็มีแต่จะสร้ำงปัญหำเพิ่มเท่ำนั้น เธอไม่อำจจะปล่อย
ให้เรื่องบำนปลำยอย่ำงนั้นต่อไปได้สู้มำเผชิญหน้ำอย่ำงนี้จะมีประโยชน์กว่ำ
“เจ้ำต้องกำรอะไรก็พูดมำเถอะ ข้ำยังต้องไปรับแขกเหรื่อจำกต่ำงเมืองอีก”
องค์ฮ่องเต้เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่ำใดนักด้วยเพรำะรู้สึกคล้ำยกับว่ำตัวเองโดนลูบ
คมอยู่ ถ้ำนำงยอมเล่นซื่อเสียบ้ำงยื่นถวำยฎีกำไปตำมกฎเหณฑ์ก็คงจะดีกว่ำนี้ และเขำอำจ
จะยอมคุยด้วยดีๆ กว่ำนี้ก็ได้
แต่นี่หลังจำกป่วนพิธีเสี่ยงทำยเมื่อวำนด้วยกำรกระโดดลงเหว นำงเล่นยิ่งธนูป่วนพิธีเฉลิม
ฉลองที่สำคัญในวันนี้ขืนยังปล่อยให้นำงได้ใจก็เสียกำรปกครองพอดี แต่จะฆ่ำนำงให้ตำยก็
คงจะสมใจนำงเสียมำกกว่ำ เพรำะเมื่อวำนนำงก็เพิ่งจะฆ่ำตัวตำยไปเสียด้วย...
“องค์ฮ่องเต้คงทรงหมำยถึงต้องเสด็จไปสังเกตโอรสทั้งสำมพระองค์อีกว่ำใครจะสำมำรถ
ทำหน้ำที่รับแขกเหรื่อสำนสัมพันธ์ได้ดีใช่หรือไม่เพคะ..”
เด็กสำวเอ่ยยอกย้อนอย่ำงไม่เกรงใจแม้แต่น้อย คำพูดนั้นทำให้องค์ฮ่องเต้กัดกรำมตัวเอง
แน่นกำรปกครองเกือบครึ่งสหัสวรรษปีของเขำไม่เคยจะสั่นคลอนด้วยคำพูดของผู้ใดไม่มี
ใครในเฉียนฉินกล้ำยอกย้อนเขำ และไม่มีใครหน้ำไหนสำมำรถทำให้เขำรู้สึกเป็นรองได้
ขนำดนี้มำก่อน ...นำงเด็กคนนี้
“ถ้ำเช่นนั้น องค์ฮ่องเต้ก็ไม่ต้องทรงรีบไปหรอกเพคะ” เด็กสำวเอ่ยต่อรำวกับไม่มีอะไรผิดปกติ
ใบหน้ำของนำงแสดงออกถึงควำมมั่นอกมั่นใจ ในขณะที่เงยหน้ำขึ้นมำประสำนสำยตำกับ
เขำตรงๆ ดวงหน้ำของนำงงดงำมแช่มช้อย แม้จะซีดเผือดอยู่บ้ำง แต่ก็ยังนับว่ำงดงำมกว่ำ
สตรีคนอื่นๆ ในเฉียนฉิน แต่ที่ผิดแผกก็คือแววตำของนำงต่ำงหำกที่ไม่เหมือนกับสตรีคนอื่น
ทั่วไป แววตำมั่นใจและท้ำทำยอยู่ในทีของนำงนั้นนับเป็นสิ่งที่ทำให้ต้องหยุดควำมสนใจใน
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 466
 ชายาเฉือนคม
สิ่งอื่นและพุ่งควำมสนใจไปที่นำงเท่ำนั้น
“แม้จะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดจำเท่ำไหร่แต่คนที่สำมำรถคุยเรื่องกำรปกครองและควำมลำบำก
ของประชำชนในเขตชำยแดนได้ดีอย่ำงองค์ชำยหกก็คงจะรับแขกฝั่งตะวันตกได้อย่ำงไม่มี
ปัญหำ ส่วนองค์ชำยแปดน่ำจะยุ่งเสียหน่อยเพรำะใครๆ ก็ดูออกว่ำพระองค์ทรงเอนเอียง
จะให้เป็นองค์ไท่จื่อ...”
เด็กสำวเอ่ยคำดกำรณ์รำวกับตำเห็นใบหน้ำแย้มยิ้มของนำงแสดงออกได้ถึงควำมมั่นใจของ
นำงเป็นอย่ำงยิ่ง แม้จะเชื่อในสิ่งที่นำงพูดก็ตำมแต่อย่ำงไรเขำก็คือฮ่องเต้นำงจะมำทำสีหน้ำ
อย่ำงนี้ในตอนที่คุยกับเขำมันไม่ถูกต้อง...
“องค์ชำยเจ็ดแม้จะไม่เป็นที่นิยมในกำรทักทำยกับแขกต่ำงเมืองนัก แต่ก็คงจะช่วยอำนวย
ควำมสะดวกให้กับเหล่ำคหบดีของเฉียนฉินได้ไม่น้อย ไม่มีเรื่องใดในเรือนรับรองนั้นที่ต้อง
ทรงห่วงหรอกเพคะ”
“เจ้ำต้องกำรจะพูดอะไรกันแน่” องค์ฮ่องเต้เอ่ยเสียงเข้ม
“ท่ำนก็รู้อยู่แก่ใจ น่ำดีใจที่องค์ฮ่องเต้แห่งเฉียนฉินทรงมีโอรสที่เก่งกำจถึงสำมพระองค์
ในฐำนะประชำชนคนหนึ่งข้ำน้อยเองก็อดจะปลื้มปีติไปด้วยไม่ได้...”
ใบหน้ำของเด็กสำวนั้นเต็มไปด้วยควำมอวดดีที่มองจำกตรงนี้แล้วก็อดจะหมั่นไส้ไม่ได้
หำกว่ำนำงไม่ใช่เหยื่อล่อชั้นดีให้กับบัลลังก์ไท่จื่อเขำ ก็คงจะสั่งตัดหัวนำงไปนำนแล้ว
แต่ก็อย่ำงว่ำทั้งกำรเป็นเหยื่อล่อชั้นดีและปัญญำที่ไม่เป็นรองใครของนำงนั้นจะให้ฆ่ำทิ้ง
เสียตอนนี้ก็น่ำเสียดำยไม่น้อย
“แต่ควำมดีนั้นก็นับเป็นเรื่องน่ำหนักใจเพรำะมันทำให้องค์ฮ่องเต้ผู้ทรงปัญญำไม่สำมำรถ
จะเลือกองค์ใดองค์หนึ่งขึ้นเป็นองค์ไท่จื่อได้”
เด็กสำวพูดจี้ใจดำขึ้นมำทันควัน เธอจำเป็นต้องทำไม่เช่นนั้นเรื่องมันจะยิ่งบำนปลำยไป
กว่ำนี้ องค์ฮ่องเต้ที่มีลูกหลำยคน แต่กลับคิดวิธีที่จะทำให้ลูกช่วยกันทำงำนไม่ได้ ดีแต่หำ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 467
 ชายาเฉือนคม
เรื่องให้ลูกแข่งขันกันไปวันๆ มันก็เท่ำกับสร้ำงควำมร้ำวฉำนภำยในครอบครัว เธอกับฟ่ำน
ลู่หรงนั้นแม้จะไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ๆ ตำมสำยเลือดแต่กลับมีควำมผูกพันกันมำกกว่ำองค์ชำย
ในเฉียนฉินเสียอีก
เธอไม่สนหรอกว่ำกำรปกครองสมัยก่อนจะมีปัญหำอย่ำงไรแล้วทำไมจะต้องมำแข่งขันกัน
ด้วย ที่จริงเธอไม่สนด้วยซ้ำว่ำมันจะเกิดอะไรขึ้นกับรำชวงศ์ ถ้ำไม่บังเอิญว่ำเธอถูกจับมำ
วำงไว้ตรงกลำงกระดำนเป็นก้อนเนื้อล่อหมำป่ำอยู่อย่ำงนี้ เธอก็ไม่ได้อยำกยุ่งนักหรอก...
“เจ้ำรู้ใช่หรือไม่ว่ำโทษกำรหมิ่นฮ่องเต้นั้นร้ำยแรงขนำดไหน” องค์ฮ่องเต้เอ่ยเตือนในสิ่งที่
นำงเพิ่งจะเอ่ยออกมำ
“ข้ำน้อยย่อมทรำบดีเพคะ แต่ก็คิดว่ำพระองค์น่ำจะทรำบดีเช่นกันว่ำข้ำน้อยไม่ได้กลัวตำย
เสียเท่ำไหร่...” เด็กสำวยกยิ้ม “จะกลัวก็แต่ว่ำเหยื่อของท่ำนจะหำยไปด้วยเสียมำกกว่ำ”
คำพูดอวดดีของเด็กสำวนั้นเป็นไปอย่ำงไม่เกรงใจแม้แต่น้อย เรื่องที่เกิดขึ้นแบบหมัดต่อ
หมัดระหว่ำงฮัวหนิงเซียนกับองค์ฮ่องเต้นั้นในตอนนี้ยิ่งกว่ำกำรเจรจำทำงกำรเมืองเพื่อตก
ลงเรื่องอำณำเขตในฐำนทัพเสียอีก เธอไม่ได้มำเพื่อเป็นมิตรจริงๆ ทั้งสีหน้ำและแววตำของ
นำงนั้นเต็มไปด้วยควำมมั่นใจและท่ำทำงแบบนั้นก็รำวกับจะบอกว่ำไม่ว่ำจะเจรจำอย่ำงไร
ครั้งนี้เธอก็ชนะอยู่ดีอย่ำงไรอย่ำงนั้น...
“เจ้ำนี่มัน!!!” มำถึงตอนนี้ฮ่องเต้ไม่อำจจะเย็นอำรมณ์ได้อีกต่อไป
“ข้ำน้อยรู้ดีว่ำอำจจะทำให้ท่ำนโมโห แต่ข้ำน้อยเชื่อว่ำเรื่องที่ข้ำน้อยจะบอกนับจำกนี้ท่ำน
จะได้ประโยชน์ไปเต็มๆ”
ฮัวหนิงเซียนเอ่ยด้วยควำมมั่นใจใบหน้ำของเด็กสำวไร้รอยยิ้มอีกต่อไป อำกำรของเธอยังไม่ดี
นักและเธอเองก็ไม่ควรจะซื้อเวลำมำกขนำดนั้น แค่สั่งสอนให้องค์ฮ่องเต้พอจะเข้ำใจว่ำ
เขำจะไม่มีอะไรมำข่มขู่เธอได้อีกก็พอแล้ว ที่เหลือก็แค่ยื่นข้อเสนอ..ไม่สิข้อปฏิบัติต่ำงหำก
“ถ้าเช่นนั้นก็ว่ามา...”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 468
 ชายาเฉือนคม
“ฮ่องเต้แห่งเฉียนฉินเสด็จ”
เสียงประกำศที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปให้ควำมสนใจกับคนที่เพิ่งเสด็จมำใหม่ทันที ภำพ
ขององค์ฮ่องเต้ที่ย่ำงก้ำวเข้ำมำอย่ำงสง่ำงำมนั้นแม้ว่ำจะมีกฎว่ำต้องก้มหน้ำก้มตำไม่สบตำ
กับองค์กษัตริย์แต่ว่ำทุกคนก็สำมำรถรับรู้ได้ถึงกลิ่นอำยควำมสูงศักดิ์และอำนำจของคนที่
เสด็จผ่ำนได้อย่ำงดี
...มำแล้วงั้นรึ...
เมื่อเห็นคนที่เสด็จผ่ำนนั้นอยู่ในอำรมณ์ที่ไม่อำจจะคำดเดำได้นัก ชำยที่พอจะเดำสถำนกำรณ์
ได้ก็เริ่มจะกังวลทันที สีหน้ำขององค์ฮ่องเต้นิ่งสงบยำกจะคำดเดำไม่ต่ำงจำกเมื่อคืนเลยสัก
นิด... แถมเขำไม่เห็นแม้แต่เงำของคนก่อเหตุอีก แล้วอย่ำงนี้จะให้เย็นใจได้อย่ำงไร
ทัง้ ที่ในใจลึกๆ จะรู้ก็ตำมว่ำนำงคงจะเอำตัวรอดแน่กเ็ ถอะ แต่กำรที่นำงทำเรือ่ งอุกอำจเช่นนั้น
ลงไปต่อให้องค์ฮ่องเต้จะทรงอภัยก็ย่อมมีผลกระทบตำมมำในภำยหลังอยู่ดี เพียงเท่ำนี้เขำ
เป็นห่วงนำงเสียจนแทบจะไม่อำจจดจ่อกับงำนเลี้ยงและกำรแสดงได้ แต่ถึงอย่ำงนั้นก็ยัง
ไม่สบโอกำสที่จะเดินออกไปเพื่อพบนำงเสียทีเพรำะตัวเขำเองก็โดนเหล่ำคหบดีล้อมหน้ำ
ล้อมหลังอยู่ตลอดเช่นกัน...
...เซียนเอ๋อร์...
“ตำมสบำยทุกท่ำน”
องค์ฮ่องเต้ประกำศขณะที่เสด็จประทับบัลลังก์แล้ว องค์ฮ่องเต้กวำดสำยตำมองรอบห้องโถง
ด้วยสำยตำประเมินอยู่ครู่ใหญ่ เพื่อให้แน่ใจว่ำทุกคนที่ควรอยู่ที่นี่อยู่กันครบพร้อมหน้ำพร้อมตำ
ก่อนจะทรงประกำศเรื่องที่ทุกคนกำลังค้ำงคำใจอยู่ออกไป
“เมื่อเช้ำ มีเรื่องเข้ำใจผิดกันเล็กน้อยทำให้ทุกท่ำนต้องกังวลใจต้องขออภัยทุกท่ำนด้วย”
สุรเสียงทรงอำนำจเอ่ยขึ้นท่ำมกลำงควำมเงียบของห้องโถงใหญ่
“ในตอนนี้สถำนกำรณ์เป็นปกติแล้ว ขอทุกท่ำนวำงใจ”
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 469
 ชายาเฉือนคม
ยิ่งทำตัวปกติยิ่งดูผิดปกติองค์ฮ่องเต้ไม่แม้แต่ปริปำกว่ำเกิดอะไรขึ้นนั่นยิ่งแสดงถึงควำมผิด
ปกติของสถำนกำรณ์ชัดๆ ฮัวหนิงเซียนยิงธนูหมำยเอำชีวิตฮ่องเต้ แม้เขำจะไม่เชื่อก็ตำมว่ำ
นำงจะทำไปแค่เพรำะโมโหคนอย่ำงฮัวหนิงเซียนน่ะหรือจะโมโหจนสติหลุดทำเรื่องแบบนั้น
ลงไป แม้ในยำมที่นำงควรจะโมโหมำกที่โดนเขำรังแกนำงยังคงสงบและหำวิธีเอำคืนได้อย่ำง
สำสม กำรกระทำครั้งนี้ของนำงต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่ำงอยู่แล้ว...
“เชิญทุกท่ำนลิ้มลองอำหำรรสเลิศแห่งเฉียนฉินและเพลิดเพลินกับกำรแสดงของบรรดำ
พระสนม”
งำนเลี้ยงเฉลิมฉลองเริ่มเกิดขึ้นโดยที่ยังมีควำมคำใจของหลำยฝ่ำยอยู่แต่ด้วยพระบำรมีของ
องค์ฮ่องเต้ทำให้ไม่มีใครกล้ำที่จะเอ่ยถำมอะไรออกไป แม้จะตะขิดตะขวงใจแค่ไหนก็ตำม
กงกงทั้งสี่ที่เห็นกำรเจรจำเมื่อครู่ขององค์ฮ่องเต้กับผู้ก่อเหตุเองก็ได้แต่นิ่งเงียบวำงตัวให้สงบ
เท่ำนั้น เพรำะตั้งแต่เข้ำมำในห้องโถงจนถึงตอนนี้สถำนกำรณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่ต่ำงจำกที่แม่นำง
ฮัวได้พูดไว้สักนิด ฉินหำนเฟิงนั่งอยู่ไม่ห่ำงจำกบริเวณเจ้ำเมืองทิศตะวันตก ส่วนฉินชงหยวน
เองก็ดูเหมือนว่ำจะยกจอกสุรำทักทำยกับผู้ที่มำจำกต่ำงเมืองไปแล้วหลำยต่อหลำยคน
ฉินหยำงอี้เองก็ถูกรุมล้อมด้วยคหบดีแห่งเฉียนฉินอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง
...รำวกับตำเห็น...
ทุกอย่ำงเกิดขึ้นตำมที่ฮัวหนิงเซียนเอ่ยตอนที่อยู่ตำหนักใหญ่นั้นไม่ผิดเพี้ยน แล้วเช่นนี้จะ
ไม่ให้เชื่อนำงได้อย่ำงไร...
กำรแสดงของเหล่ำบรรดำสนมค่อยๆ ปัดเป่ำควำมสงสัยในใจของแขกเหรื่อออกไปทีละน้อย
เพียงไม่นำนนักบรรยำกำศงำนสังสรรค์ในเทศกำลแห่งควำมยินดีก็กลับมำเป็นปกติอีกครั้ง
ฉวู่กงกงเริ่มปรำยตำไปมององค์ชำยแต่ละองค์เพื่อดูว่ำจะเป็นไปตำมที่นำงได้พูดไว้หรือไม่...
ฉินชงหยวนได้แต่หันไปมองทำงประตูด้วยควำมเป็นห่วงฮัวหนิงเซียนแต่ก็ดูเหมือนว่ำจะ
ไม่มีวี่แววที่นำงจะโผล่มำสักนิด ในขณะที่ฉินหำนเฟิงนั้นกลับมองไปทำงบิดำตัวเองด้วย
ควำมสงสัยใคร่รู้ เป็นไปตำมที่นำงกล่ำวไม่ผิด
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 470
 ชายาเฉือนคม
ฉินหำนเฟิงให้ควำมเคำรพในตัวขององค์ฮ่องเต้มำกกว่ำเพรำะฉะนั้นหำกเกิดอะไรขึ้นเขำ
จะให้ควำมสนใจกับพระบิดำก่อน แต่ฉินชงหยวนจะเป็นคนคอยหำชิ้นส่วนที่หำยไปอยู่
เสมอเพรำะฉะนั้นหำกนำงไม่เข้ำไปในงำนเฉลิมฉลองเขำย่อมมองหำนำงก่อน...
“ข้ำต้องขอตัวก่อน”
ไม่ทันสิ้นเสียงดนตรีห้องที่สำมชำยที่ร้อนอกร้อนใจทีส่ ุดก็รีบผลุนผลันลุกออกไปทันที และนั่น
อำจจะเป็นสิ่งเดียวที่ฮัวหนิงเซียนไม่ได้กล่ำวเอำไว้ก่อน แม้ว่ำนำงจะกล่ำวทำนำยทุกอย่ำงได้
แม่นยำรำวกับว่ำมีเทพเซียน หรืออะไรสักอย่ำงสิงสู่นำงอยู่ก็ตำม แต่ดูเหมือนว่ำนำงจะ
คำดกำรณ์ฉินหยำงอี้ผิดไปเสียหน่อย
...ไม่สิเขำว่ำนำงเข้ำใจผิดไปมำกเลยทีเดียว...
“หากฮ่องเต้ทรงใช้ตัวข้าน้อยเป็นเหยื่อล่อให้โอรสของพระองค์พยายามที่จะไต่ขึ้นมา
เป็นไท่จื่อแล้ว ท่านก็จะได้ชายคลั่งรักมัวเมาสตรีมาเป็นผู้ปกครองเฉียนฉินคนต่อไป
แทนที่จะได้องค์กษัตริย์ที่ดี...”
คำพูดของเด็กสำวชัดเจนตรงประเด็นไม่มีอ้อมค้อมแม้แต่น้อย เป็นเรื่องที่คนที่ปกครองแผ่น
ดินมำนำนอย่ำงเขำควรจะคิดได้แต่ก็ไม่ กลับต้องให้เด็กสำวอำยุครำวลูกมำคอยย้ำเตือน
อย่ำงนี้ก็น่ำอำยไม่น้อย กำรเอ่ยทูลของนำงนั้นดูอย่ำงไรก็ไม่เหมือนสตรีที่เพิ่งจะผ่ำนเยำว์วัย
สักนิด แม้แต่กุนซือบำงคนก็ยังไม่อำจจะแนะนำเช่นนี้ได้
“ก็ในเมื่อคนที่มีคุณสมบัติเหมำะสมกับตำแหน่งไท่จื่อนั้นเป็นคนที่ชอบพอเจ้ำ... แล้วถ้ำ
ไม่ให้ข้ำใช้เจ้ำเพิ่มควำมต้องกำรครองรำชย์ แล้วข้ำควรจะทำอย่ำงไร”
องค์ฮ่องเต้กล่ำวรำวกับว่ำมันเป็นเรื่องปกติธรรมดำ ซึ่งคำกล่ำวนั้นก็ทำให้ฮัวหนิงเซียน
ขมวดคิ้วแน่นเข้ำไปใหญ่ นำงถอนหำยใจยำวยืดสั่นศีรษะไปมำ รำวกับว่ำระอำเขำเป็น
หนักหนำ ท่ำทำงเช่นนั้นแม้แต่รำชครูที่สั่งสอนเขำมำยังไม่กล้ำทำด้วยซ้ำแล้วนำงเป็นใคร
กันถึงทำเรื่องแบบนี้
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 471
 ชายาเฉือนคม
“คนที่คุณสมบัติเหมำะสม...” ท่ำทำงกำรหัวเรำะเบำๆ ของนำงนั้น รำวกับว่ำเขำกำลังพูด
เรื่องตลกอยู่ทำให้เขำอดจะรู้สึกอับอำยไปด้วยไม่ได้
“ท่ำนเป็นคนมีอำรมณ์ขันที่ประหลำดไม่น้อย” เด็กสำวเอ่ยก่อนจะพยำยำมกลั้นอำกำร
หัวเรำะของตัวเองเมื่อเห็นว่ำเขำมีสีหน้ำที่ดุดันขึ้น
“ต่อให้เป็นคนที่มีคุณสมบัติเหมำะสมแต่ไม่มี passion ในกำรทำหน้ำที่นั้นเขำก็ทำไม่ได้ดี
หรอกเพคะ”
“เจ้ำพูดอะไร แหว่เสิ่นอะไรของเจ้ำ..” องค์ฮ่องเต้ถำมซ้ำถึงคำที่นำงเผลอหลุดออกมำ
เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กสำวเองก็ชะงักไปจังหวะหนึ่งก่อจะรู้ตัวว่ำตัวเองเพิ่งจะหลุดภำษำอังกฤษ
ออกมำต่อหน้ำองค์กษัตริย์ที่ยังไม่รู้ว่ำโลกนี้ยังมีดินแดนที่ห่ำงไกลไปอีกโพ้นทะเลที่มีคน
ร่ำงกำยใหญ่โตล่ำสันและคิดว่ำตัวเองเหนือกว่ำมนุษย์ผิวเหลืองอยู่...
“ข้ำน้อยหมำยถึง.. ควำมต้องกำรในกำรทำหน้ำที่นั้น” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยแก้ ใจของนำงเต้น
ระรัวด้วยไม่แน่ใจว่ำเขำจะเชื่อหรือไม่ “มันเป็นคำย่อของข้ำน้อยเอง..”
“งั้นรึ?..” องค์ฮ่องเต้หรี่ตำลงเล็กน้อยด้วยไม่ค่อยเข้ำใจในสิ่งที่นำงพูดนัก แต่ในตอนนี้ก็ยัง
มีเรื่องสำคัญกว่ำต้องพูดคุยกันเสียก่อน...
“แล้วอย่ำงไรในฐำนะฮ่องเต้ ข้ำก็กำลังสร้ำงควำมต้องกำรให้กับผู้ที่มีคุณสมบัติอยู่ไง”
องค์ฮ่องเต้เอ่ยอย่ำงถือดี
“ขอกรำบทูลตำมตรง กำรสร้ำงแรงจูงใจหรือบังคับให้คนที่ไม่ต้องกำรทำงำนใดงำนหนึ่ง
อยำกทำงำนนั้นยำก แต่กำรฝึกให้คนที่มีแรงบัลดำลใจและควำมต้องกำรจะทำงำนนั้นมี
คุณสมบัติที่พร้อมนั้นง่ำยกว่ำมำก…”
เด็กสำวพูดในสิ่งที่เขำไม่เคยคิดมำก่อน ฝึกคนที่ต้องกำรอยู่แล้วงั้นหรือทำไมเขำถึงไม่เคย
คิดถึงตรงนี้นะ ใบหน้ำแช่มช้อยของฮัวหนิงเซียนช้อนตำขึ้นมองเขำก่อนจะส่งรอยยิ้มให้
ด้วยควำมจริงใจเป็นครั้งแรก ท่ำทำงของนำงตอนนี้และสิ่งที่นำงกล้ำกรำบทูลนั้นเป็นสิ่งที่
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 472
 ชายาเฉือนคม
ไม่มีสตรีคนไหนกล้ำทำมำก่อน ไม่สิแม้แต่กุนซือก็ยังไม่กล้ำจะแนะนำด้วยซ้ำ...
เพรำะว่ำมันผิดไปจำกตำรำกำรปกครองของเฉียนฉินอย่ำงสิ้นเชิง ไม่ใช่ว่ำตำรำของเฉียน
ฉินผิดหรือวิธีของนำงผิดหรอก แต่ในสถำนกำรณ์ที่คนที่มีคุณสมบัติที่ดีไม่ต้องกำรจะขึ้น
ครองนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้นมำก่อนในเฉียนฉินก็เท่ำนั้นเลยไม่มีใครเขียนวิธีกำรแก้ไขเอำไว้
แต่นำงกลับคิดได้...
“แทนที่จะมัวหาทางให้คนที่ไม่อยากเป็นไท่จื่ออยากได้ตาแหน่งนั้นด้วยวิธีต่างๆ หาก
ท่านตั้งใจฝึกโอรสที่ต้องการตาแหน่งนั้นอยู่แล้วป่านนี้คงมีคนสืบทอดบัลลังก์ไปแล้ว”
คำพูดที่รำวกับหมัดเด็ดชกแสกกลำงหน้ำขององค์ฮ่องเต้จนแทบเซ
ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่เรื่องผิดที่องค์ฮ่องเต้จะมีควำมคิดในกำรหำคนที่มีคุณสมบัติเหมำะที่สุดใน
กำรขึ้นมำทำงำนที่เหมำะสม มันเป็นควำมคิดพื้นฐำนของคนที่ทำกำรปกครองเมืองใหญ่
ขนำดนี้ ตำมพื้นฐำนแล้วในเมืองใหญ่กำรที่จะหำคนมำทำงำนในแต่ละตำแหน่งนั้นไม่ควร
จะเป็นเรื่องที่ยุ่งยำกขนำดที่ต้องกำรฝึกทักษะหรือกำรอบรมเพรำะปริมำณคนที่มำกก็ย่อม
ทำให้มีตัวเลือกมำกกว่ำ แต่สัจธรรมบนโลกควำมเป็นจริงก็มีสิ่งหนึ่งที่ขัดไม่ได้เช่นกัน
…skills are cheap, passion is princeless…
กำรหำคนที่เก่งเรื่องใดเรื่องหนึ่งมันง่ำยจะตำยไปไม่จำเป็นต้องเป็นสำมองค์ชำยนั้นก็ได้ถ้ำ
จะเอำแค่ควำมพร้อมด้ำนกำรปกครองโดยไม่นับสำยเลือดแล้ว เธอเชื่อว่ำลององค์ฮ่องเต้
ปำหัวลูกธนูเข้ำไปที่แผนที่เมืองเฉียนฉินแล้วสั่งทหำรเข้ำไปค้นที่บ้ำนหลังที่โดนหัวลูกธนู
หลังนั้นเธอเชื่อว่ำบุตรของบ้ำนหลังนั้นจะต้องมีสักคนที่มีคุณสมบัติพร้อมในกำรเป็นไท่จื่อ
อย่ำงครบถ้วนขำดเพียงสำยเลือดเท่ำนั้น
แต่หำกใช้วิธีเดียวกันแต่ค้นหำคนที่อยำกเข้ำมำรับผิดชอบงำนหนักอย่ำงกำรปกครอง
ประเทศนั้นอำจจะหำไม่เจอเลยก็ได้...
ต่อให้เป็นองค์ชำยที่ฉลำดที่สุดอย่ำงฉินชงหยวนขึ้นปกครองก็ไม่แน่ว่ำจะทำได้ดี เพรำะวันหนึ่ง
ควำมรับผิดชอบในสิ่งที่เขำไม่ได้ชอบก็จะทำให้เขำปล่อยปะละเลย หรือต่อให้รับผิดชอบก็
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 473
 ชายาเฉือนคม
ไม่มีแรงที่จะคิดพัฒนำต่อเพรำะคิดว่ำทำให้เสร็จไปวันๆ ก็พอแล้ว เท่ำนี้ก็ดีแค่ไหนแล้วแต่
ไม่ได้มีแรงขับเคลื่อนที่จะคิดทำให้มันดีขึ้น นั่นแหละคือปัญหำ...
“เจ้ำพูดเหมือนกับว่ำเจ้ำมีคนนั้นอยู่ในใจแล้วแม่นำงหนิงเซียน” องค์ฮ่องเต้เกริ่น
ต้องยอมรับว่ำสิ่งที่นำงพูดนั้นจริงอย่ำงไม่น่ำเชื่อว่ำจะออกมำจำกปำกเด็กสำวอำยุสิบห้ำที่
วันๆ มุ่งมั่นเรียนปักผ้ำอยู่กับบ้ำน แต่ก็อย่ำงว่ำนำงใจเด็ดขนำดที่กล้ำกระโดดฆ่ำตัวตำย
เมื่อเห็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องคงไม่แปลกเสียเท่ำไหร่แล้ว หำกนำงจะเชี่ยวชำญด้ำนกำรปกครอง
คนอย่ำงหำได้ยำกในเฉียนฉิน...
...ข้าเริ่มคิดว่าเจ้าน่าสนใจเกินกว่าต้าแหน่งหวังเฟยแล้วจริงๆ ฮัวหนิงเซียน...
“...” เด็กสำวนิ่งไปอึดใจใหญ่
แน่นอนว่ำเธอไม่ได้ให้คำปรึกษำมั่วๆ เธอย่อมมีคำตอบของตัวเองอยู่ในใจแล้ว แต่กำรจะ
ให้บอกออกไปนั้น ก็นับว่ำไม่ควร คนที่มำกด้วยทิฐิอย่ำงองค์ฮ่องเต้นั้นหำกชี้นำไปเสียหมด
โอกำสจะเกิดหัวดื้อไม่ยอมทำตำมขึ้นมำนั้นสูงมำก เพรำะฉะนั้นกำรวำงหมำกที่ทำให้เขำดู
เหมือนฉลำดคิดได้เองนั้นสำคัญกว่ำ
“กรำบทูลตำมตรง ข้ำน้อยไม่กล้ำแนะนำ” เด็กสำวเอ่ย
“เพรำะข้ำน้อยเองก็เพิ่งจะรู้จักองค์ชำยทั้งสำมได้ไม่นำน แน่นอนว่ำระยะเวลำเท่ำนี้ไม่ทำให้
ข้ำน้อยเรียนรู้ทั้งสำมพระองค์ได้มำกพอ เมื่อเทียบกับองค์ฮ่องเต้ผู้เป็นบิดำ ที่เห็นทั้งสำม
พระองค์มำนำนกว่ำ ย่อมมีคำตอบที่ดีกว่ำข้ำน้อยอยู่เป็นแน่...”
...ฉลำดมำก...
ไม่ใช่สติปัญญำระดับกุนซือทั่วไปแล้ว นำงเป็นระดับปรมำจำรย์ได้แน่นอนกำรที่นำงจงใจ
สงวนคำตอบนั้นเอำไว้ ก็เพื่อที่นำงจะได้ลดข้อครหำและกำรแบกรับเรื่องกำรเลือกเรื่องต่ำงๆ
ลงโดยโยนภำระนั้นไว้ที่เขำเต็มๆ

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 474
 ชายาเฉือนคม
แต่... เท่ำที่ดูแล้วฮัวหนิงเซียนไม่ใช่คนที่จะให้คำแนะนำแก่ใครง่ำยๆ เหมือนกัน กำรที่นำง
ลงทุนยิงธนูมำท้ำทำยและเสี่ยงสร้ำงโทษให้ตัวเองนั้นนำงก็ย่อมต้องได้ประโยชน์อะไร
บำงอย่ำงแน่...
“แล้วเจ้ำมำบอกข้ำอย่ำงนี้เจ้ำจะได้อะไร” องค์ฮ่องเต้ถำมขึ้น
นับเป็นประโยคที่เธออยำกได้ยินมำกที่สุดเลยก็ว่ำได้ เธอรอตั้งนำนรอแล้วรอเล่ำว่ำจะมีใคร
พูดมันออกมำหรือไม่แล้วในที่สุดองค์ฮ่องเต้ก็ยอมพูดมันออกมำจนได้ เธอบอกไม่ถูกเลยว่ำ
ดีใจขนำดไหนที่อย่ำงน้อยคนในวังหลวงก็คิดจะฟังควำมต้องกำรของคนอื่นบ้ำง
“ก็แค่... ท่ำนรับฟังแล้วก็ไม่หำเรื่องจับข้ำน้อยไปเข้ำรอตำแหน่งไท่จื่อเฟยที่ตำหนักจำงเยว่
เต๋อเทียน แล้วก็ปล่อยข้ำน้อยกับครอบครัวให้อยู่อย่ำงสงบภำยใต้กำรปกครองของพระองค์
ก็พอแล้ว”
คำขอที่อย่ำงไรก็ยังดูยียวนไม่หำยในสำยตำองค์ฮ่องเต้ของนำงนั้นทำให้เขำอดจะรู้สึกหมั่นไส้
ไม่ได้ นำงรู้แม้กระทั่ง เรื่องไท่จื่อเฟยกับตำหนักจำงเยว่เต๋อเทียน แสดงว่ำนำงเองก็ศึกษำ
เรื่องตำแหน่งไท่จื่อมำไม่น้อย แต่สตรีนับพันในเฉียนฉินล้วนแล้วแต่อยำกอยู่ในตำแหน่ง
หวังไท่จื่อเฟยทั้งนั้น แต่นำงกลับขอไปใช้ชีวิตอย่ำงสงบอย่ำงนั้นหรือไม่ว่ำอย่ำงไรก็ไม่เข้ำท่ำ
เลยสักนิด...
อีกอย่ำงหนึ่งสตรีที่โอรสทั้งสำมของเขำชื่นชอบนั้นก็ชัดเจนเสียด้วยว่ำเป็นนำงแล้วอย่ำงนี้
จะให้เขำปล่อยนำงไป ฟังดูแล้วก็ไม่เข้ำทีเสียเท่ำไหร่...
“เจ้ำมำชี้นำข้ำให้เลือกคนอื่นที่ไม่ได้รักชอบเจ้ำขึ้นเป็นไท่จื่อแล้วปล่อยเจ้ำไปใช้ชีวิตข้ำงนอก
นั้นน่ะหรือ...”
“ทรงอย่ำใช้คำว่ำชี้นำเลยเพคะ...” ฮัวหนิงเซียนเอ่ยขัด
“แล้วเจ้ำต้องกำรอะไร.. แค่เป็นหวังเฟยในตำหนักรองๆ อย่ำงนั้นรึ? ไม่ใช่องค์ฮองเฮำองค์
ต่อไปหรือไร” องค์ฮ่องเต้ถำมอย่ำงแปลกใจ
丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 475
 ชายาเฉือนคม
ไม่มำกนักที่เขำจะเจอกับคนที่ไม่ได้คำดหวังอำนำจและควำมยิ่งใหญ่ ยิ่งในสตรีที่เป็นบุตร
ของคหบดีแล้วทั้งบิดำและพี่ชำยของนำงก็ล้วนแล้วแต่ทำเพื่อตำแหน่งทั้งนั้นแล้วทำไมนำง
ถึงได้ทำตัวรำวกับว่ำพยำยำมจะปฏิเสธทุกตำแหน่งอยู่ตลอดเวลำอย่ำงนั้น
“ข้ำน้อยคิดว่ำได้แจ้งสิ่งที่ต้องกำรไปอย่ำงครบถ้วนแล้ว ที่เหลือก็แล้วแต่องค์ฮ่องเต้จะ
พิจำรณำ...”
แม้ว่านางจะพูดเช่นนั้นก็ตำมองค์ฮ่องเต้กวำดตำดูในงำนเลี้ยงอีกครั้ง กำรลักลอบเดินออก
ไปของฉินหยำงอี้นั้นแสดงออกได้ชัดว่ำโอรสที่ดูจะใส่ใจในหน้ำที่ของไท่จื่อก็เปลี่ยนไปใส่ใจ
สตรีอีกคนแล้ว ส่วนโอรสที่ดูเหมำะสมนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเพรำะเจ้ำตัวนั้นก็เดินออกไปทันที
ที่ไม่เห็นฮัวหนิงเซียนเช่นกัน
...แต่ครั้นจะให้ฉินหำนเฟิง...
ภำพของโอรสผู้องอำจที่นั่งอยู่ไม่ห่ำงจำกบุตรของกบฎนั้นก็ทำให้เขำหนักใจไม่น้อยเช่นกัน
แม้จะยังไม่รู้ว่ำฉินหำนเฟิงกับสุ่ยเอ้ำเหยียนกำลังทำอะไรอยู่แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขำจะสบำยใจ
นัก ดูๆ ไปแล้วตอนนี้ต่อให้ใช้วิธีฝึกคนที่เหมำะสมขึ้นเป็นองค์ไท่จื่อตำมที่นำงกล่ำวก็ตำม
อย่ำงไรฮัวหนิงเซียนก็คงจะได้ขึ้นเป็นหวังไท่จื่อเฟยอยู่ดีเพรำะไม่ว่ำจะโอรสองค์ใดก็ต่ำง
ชอบนำงทั้งนั้น นำงเป็นทั้งปัญหำและทำงออกในเวลำเดียวกัน...
ถึงเป็นเช่นนั้นก็ตำมแต่เขำตัดสินใจแล้วว่ำไม่ว่ำอย่ำงไรเขำก็จะไม่พำฮัวหนิงเซียนขึ้นสู่ตำแหน่ง
หวังไท่จือเฟยก่อนที่จะเลือกองค์ไท่จือ อย่ำงน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้.... เพรำะนำงเล่นกล่ำวไว้
ชัดเสียขนำดนั้น..
“ข้าน้อยไม่ได้ชี้นา แต่หากท่านไม่ทาตามแล้วล่ะก็... ท่านก็รู้ว่าข้าทาลายได้มากกว่า
แค่พิธีเฉลิมฉลอง..”

 ติดตามต่อ เล่ม 3 

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 476
 ชายาเฉือนคม

丽 月 ( ลี่ เ ย ว่  l i Y u e ) | 477