.

จุดจบทีความตาย กลับกลายเป็ นจุด

เริมต้ นบันดาลให้ เธอได้ ย้อนกลับไปใน
ปี 1985

เธอตืนขึนมาอีกครังในร่างตัวเองวัย 12
ปี !

เมือได้ รับชีวิตทีเหมือนได้ เกิดใหม่คราว

นี เธอจึงตัดสินใจลิขิตชะตาด้ วยสอง
เป้ าหมาย...

หนึง... มีชีวิตอย่างอิสรเสรี ไม่สนใจสาย

1
ตาใคร และไม่รับความรักอันน้ อยนิดที
ญาติมิตรมีให้

สอง... แก้ แค้ น สิงทีพีสาวกับอดีตคนรัก

ติดค้ างไว้ เธอจะต้ องเอาคืนให้ หมดใน
ชาตินี!

2
ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น

老羊爱吃鱼

ตอนที 1 กระโดดตึก

อูเ่ หมยลอยอยูก่ ลางอากาศ เธอรูส้ กึ แค่วา่ ตัวเองเบาหวิว

ล่องลอยอยูก่ ลางอากาศราวกับลูกโป่ ง ยิงลอยยิงสูง แต่
ไม่วา่ จะลอยไปทีไหนเธอก็เห็น ‘ตัวเธอ’ ทีนอนนิงอยูบ่ น
พืนอย่างชัดเจน

ร่างกายสะอาดไร้รอ่ งรอยบาดเจ็บ มีเพียงรูปร่างที

เปลียนทรงไปบ้างจนอูเ่ หมยคิดว่ากระดูกข้างในตัวเธอ

1
ต้องแหลกเป็ นชินเล็กชินน้อยแน่นอน ขณะเดียวกันก็
สงสัยว่าตกลงมาจากชันสามสิบสามทําไมยังไม่แตกหัก
เป็ นชินๆ กระทังหยดเลือดเพียงนิดก็ไม่มี!

ไม่นานอูเ่ หมยทีล่องลอยอยูก่ ลางอากาศก็รูส้ กึ เจ็บ

แปลบตรงส่วนหน้าท้อง แปลกจังเลย วิญญาณก็รูส้ กึ ถึง
ความเจ็บได้หรือ?

ในขณะเดียวกัน อูเ่ หมยทีอยูบ่ นพืนมีเลือดสีสดไหลออก

มาจากร่างกายส่วนล่างมากขึนเรือยๆ จนอาบไปทัวพืน
รอบด้านคล้ายดอกกุหลาบสีแดงสดอย่างรวดเร็ว “เวร
กรรมจริง ท้องอยูด่ ว้ ยนะ!” มีคณ
ุ ยายคนหนึงกล่าวด้วย
ความเห็นใจ

2
“นีมันคุณนายเหมยชันบนสุดไม่ใช่เหรอ? ทําไมเธอถึง
ตกลงมาได้ละ่ ? ประธานเหมยล่ะ? รีบแจ้งประธานเหม
ยสิ” มีคนจําอูเ่ หมยได้จงึ รีบตะโกนอย่างร้อนใจ

“โทรหา 120 ก่อน ดูวา่ ยังช่วยทันหรือเปล่า?”

“โทรหา 110 ดีกว่า ตกลงมาจากทีสูงขนาดนี ถึงจะทํา

ด้วยเหล็กก็ไม่ไหวหรอก ผูห้ ญิงคนนีไม่รอดแล้วแหงๆ
เฮ้อ น่าเสียดายจริง ผูห้ ญิงสวยขนาดนีทําไมถึงได้คิดสัน
นัก”

“นันสิ สามีทงรวยทั
ั งดีกบั เธอขนาดนันทําไมถึงคิดสันฆ่า

3
ตัวตายได้นะ?”

อูเ่ หมยทีลอยอยูเ่ หนือศีรษะโต้เสียงดังกลับ “ฉันไม่ได้คิด

สัน ฉันเพิงมีลกู ฉันอยากใช้ชีวิตต่อไปดีๆ อูเ่ ยวียต่าง
หาก เธอเป็ นคนผลักฉันลงมา!”

อูเ่ หมยตะโกนเสียงดังแต่กลับไม่มีเสียงออกมา แม้แต่

เธอก็ยงั ไม่ได้ยินเสียงตัวเอง กระทังตอนนีเธอถึงรูต้ วั ว่า
เธอตายไปแล้ว ตอนนีเป็ นเพียงวิญญาณตนหนึงเท่านัน

“เหมยเหมย!”

เหมยซูหานในชุดไม่เรียบร้อยพุง่ ลงมาจากชันบน ทุกคน

4
กําลังถูกอูเ่ หมยบนพืนดึงดูดความสนใจไปจึงไม่ทนั คิด
หาสาเหตุวา่ ทําไมเหมยซูหานถึงได้แต่งตัวไม่เรียบร้อย อู่
เยวียรีบวิงตามหลังมาในชุดทีเรียบร้อยผิดคาดและดู
สง่าเหมือนปกติ

เมือเห็นฆาตกรทีทําร้ายตัวเองอูเ่ หมยก็โถมเข้าใส่อย่าง
แค้นเคือง แต่รา่ งของเธอกลับทะลุตวั อูเ่ ยวียไปอย่างง่าย
ดาย ไม่สามารถทําอะไรอูเ่ ยวียได้แม้แต่ปลายเส้นผม
ด้วยซํา อูเ่ หมยโถมเข้าใส่อีกรอบอย่างไม่ยอมแพ้แต่สดุ
ท้ายก็เหมือนเดิม อูเ่ ยวียไม่ได้รบั ผลกระทบแม้แต่นอ้ ย
เธอเดินเข้าหาเหมยซูหานด้วยใบหน้าเศร้าโศก

“เหมยเหมย ทําไมถึงคิดสันแบบนี? เป็ นความผิดของพี

เอง ทําไมฉันถึงไม่ดเู ธอให้ดี ฮึก!”
5
อูเ่ ยวียถลาเข้าหาตัวอูเ่ หมยแล้วปล่อยโฮ เหมยซูหานที
อยูข่ า้ งๆ กลับมีสีหน้าแข็งทือ มองอูเ่ หมยทีนอนอยูบ่ น
พืนอย่างไม่ขยับสักนิด ไฝจุดแดงตรงหว่างคิวแดงยิงกว่า
เลือดทีอยูใ่ ต้รา่ ง ดวงหน้าขาวซีดทว่ากลับยังคงสวยงาม
ดังเดิม

จนถึงบัดนีเหมยซูหานถึงเพิงรูว้ า่ ภรรยาทีใช้ชีวิตร่วมกับ
เขามานับสิบปี กลับงดงามเช่นนี นียังเป็ นครังแรกทีเขา
ใช้สายตากวาดมองอูเ่ หมยอย่างจริงจัง และเป็ นครังแรก
ทีทิงสายตาไว้นานขนาดนี แต่อเู่ หมยกลับรับรูไ้ ม่ได้อีก
แล้ว

“เหมยเหมย ขอโทษนะ!” เหมยซูหานลูบไล้ใบหน้าของอู่

6
เหมยด้วยสีหน้าเศร้าเสียใจสุดขีด ภาพตรงหน้าทิมแทง
ใจอูเ่ หมยทีลอยอยูก่ ลางอากาศนัก เธอแยกไม่ออกแล้ว
ว่าใบหน้าเศร้าใจของเหมยซูหานในตอนนีมาจากใจจริง
หรือแค่เสแสร้งเท่านัน

เธอกระทังไม่รูด้ ว้ ยซําว่าสิบปี ทีอยูก่ บั เหมยซูหานมามี

ความหมายอย่างไร คนนอกล้วนบอกว่าเธอโชคดีมากที
ได้แต่งงานกับสามีมากความสามารถและรักเธอ เมือ
ก่อนเธอเองก็คิดเช่นนัน แต่หนึงชัวโมงก่อนหน้านีเธอ
เพิงรูว้ า่ ตัวเธอกลายเป็ นตัวตลกทีน่าขันทีสุดในโลก โง่
เขลาโดยสินเชิง

…………………………………………………

7
ตอนที 2 ฆ่าตัวตาย?

รถตํารวจมาถึงทีเกิดเหตุในเวลาไม่ชา้ รถพยาบาลเองก็
เช่นกัน คุณหมอแค่ดดู วงตาของอูเ่ หมยปราดเดียวก็สา่ ย
หัว “สายไปแล้ว!”

ทุกคนไม่ได้แปลกใจกับคําพูดของคุณหมอ ตกจากทีสูง
ร้อยเมตร เกรงว่าชัววินาทีทีสัมผัสพืนก็สนลมหายใจ
ิ
แล้วกระมัง!

คุณหมอถอยออกไปก่อนจะให้ตาํ รวจเข้ามาดูแทน
8
ทุกอย่างถูกจัดการไปตามขันตอน แต่บางทีพวกเขาคงมี
ข้อสรุปอยูเ่ บืองต้นแล้ว กระนันก็ตอ้ งดําเนินไปตามขัน
ตอนอยูด่ ี อูเ่ หมยก้มมองร่างตัวเองบนพืนด้วยสายตา
เย็นชารวมถึงอูเ่ ยวียทีกําลังซบหน้าร้องไห้หนักหน่วงบน
ตัวเธอ และเหมยซูหานทีนังคุกเข่านิงบนพืน เธออยาก
บอกตํารวจมากเหลือเกินว่าผูห้ ญิงจอมเสแสร้งคนนี
แหละคือฆาตกร

แต่ไม่วา่ เธอจะผ่านทะลุรา่ งตํารวจไปหลายครัง ทัง

ตะโกนเรียกเสียงดังก็แล้ว กลับไม่มีใครสนใจเธอ และไม่
มีใครรูเ้ รืองทีไร้ความยุติธรรมของเธอ ทุกคนต่างคิดว่า
เธอฆ่าตัวตาย แม้แต่ตาํ รวจเองยังสรุปคดีอย่างนี

“ความผิดฉันเอง สุขภาพน้องสาวฉันไม่คอ่ ยดี อารมณ์ก็

9
ไม่ปกติ ทีผ่านมาหลายปี ตอ้ งพึงยาระงับอารมณ์ตลอด
ลูกของเธอคนนีมากะทันหันเกินไป น้องเขยเลยให้ฉนั
กล่อมน้องสาวให้เธอไปทําแท้ง แต่นอ้ งสาวฉันไม่ยอม
เธอยืนยันจะคลอดลูกให้ได้ ทังร้องไห้ทงโวยวายจนในที
ั
สุดก็สงบลงสักที ฉันกับน้องเขยไปปรึกษาเรืองลูกทีอีก
ห้อง แต่ใครจะคิดว่า… แค่แป๊ บเดียว น้องสาวฉันก็…
เป็ นความผิดฉันเอง ถ้ารูว้ า่ จะเป็ นอย่างนีตังแต่แรก ต่อ
ให้เธอคลอดลูกทีอาจจะผิดปกติคนนี แล้วยังไงล่ะ!”

อูเ่ ยวียเล่าอย่างเศร้าโศก หลายครังเธอออกอาการ

เสียใจเกินไปทําให้ไม่สามารถเล่าต่อได้ คนรอบข้างต่าง
ปลอบใจเธอบอกว่านีเป็ นเพราะอูเ่ หมยคิดสันเอง ไม่
เกียวข้องกับเธอ

10
แต่ไม่มีใครทันสังเกตเห็นสีหน้าผิดแปลกของเหมยซูหาน
สายตาทีเขามองมาทีอูเ่ ยวียเองก็แปลกนัก คล้ายอยาก
พูดอะไรแต่สดุ ท้ายก็ไม่พดู หลับตาลงอย่างเจ็บปวดและ
กล่าวเสียงแผ่ว “ขอโทษ เหมยเหมย!”

“ไม่เอา ฉันไม่ตอ้ งการคําขอโทษจากคุณ คุณตํารวจ อูเ่ ย

วียกําลังโกหกอยู่ ฉันไม่ได้เป็ นโรคประสาท สุขภาพฉัน
เองก็ดีมาก ลูกของฉันไม่มีปัญหาอะไร ฉันไม่ได้ทานยา
พวกนันตังนานแล้ว อูเ่ ยวียต่างหากทีทําร้ายฉัน เธอเป็ น
คนผลักฉันลงมา เฮ้! พวกคุณได้ยินทีฉันพูดบ้างหรือ
เปล่า?

เหมยซูหาน คุณลุกขึนพูดสักคําสิ คุณรีบบอกตํารวจไปสิ

ว่าอูเ่ ยวียเป็ นคนฆ่าฉัน เหมยซูหาน ทําไมคุณต้องทํากับ
11
ฉันแบบนี?”

อูเ่ หมยพุง่ ตัวมาตรงหน้าเหมยซูหานอย่างโกรธเกรียว ทัง

ทีรูผ้ ลลัพธ์ของมันดีแต่เธอก็กระโจนเข้าหาครังแล้วครัง
เล่ากระทังหมดสินเรียวแรง เรือนร่างค่อยๆ จางลง

ไม่นานตํารวจได้นาํ ศพของอูเ่ หมยไปทีห้องเย็น รอปิ ดคดี

ทุกอย่างได้เมือไร ญาติจงึ จะสามารถนําร่างของเธอกลับ
บ้านได้ ต่อมาบุพการีตระกูลอูก่ ็ถกู เรียกมาทีสถานี
ตํารวจ

อูเ่ หมยโถมเข้าหาพวกเขาอย่างตืนเต้น เธอไม่ได้เจอพ่อ

แม่มานานเหลือเกิน แต่พอ่ แม่กลับมองไม่เห็นเธอสักนิด

12
พวกท่านกําลังตอบคําถามตํารวจอยู่

“ใช่แล้ว ลูกสาวคนเล็กฉันสติไม่คอ่ ยดีตงแต่

ั เด็ก ชอบ
อารมณ์ฉนุ เฉียวอย่างไร้เหตุผล ลูกสาวคนโตฉันยอม
น้องสาวเสมอ ดูแลเธออย่างดี แต่นิสยั ของลูกสาวคน
เล็กฉันแปลกจริงๆ กับพ่อแม่แท้ๆ อย่างเราเองก็ไม่สนิท
สนมด้วย เฮ้อ ใครจะรู…
้ ”

คุณแม่อู่ เหอปี อวินดึงกระดาษทิชชู่มาซับนําตาเรียกให้อู่

เยวียโผเข้ากอดกับเธอตัวกลม สองแม่ลกู เข้ากันเป็ นปี
เป็ นขลุย่ คุณพ่ออูท่ าํ หน้าเศร้าหมองเช่นเดียวกันอยู่
ข้างๆ เพียงแต่ไม่เอ่ยอะไรสักคํา พอตํารวจถามเขาก็แค่
พยักหน้าหรือส่ายหน้าเท่านัน

13
อูเ่ หมยมองพ่อแม่ของตนอย่างเหลือเชือ ตอนเด็กสติเธอ
เคยผิดปกติตงแต่
ั เมือไรกันและไม่เคยฉุนเฉียวอย่างไร้
เหตุผลมาก่อน อูเ่ ยวียเป็ นลูกรักของพ่อแม่ แล้วตัวเธอ
จะกล้าอารมณ์เสียต่อหน้าอูเ่ ยวียได้อย่างไร?

เหตุใดคุณพ่อคุณแม่ตอ้ งโกหก?

หรือว่าในใจพวกท่านมีลกู สาวแค่อเู่ ยวียคนเดียว?

หรือว่าต่อให้เธอตายก็ตาม จะไม่ได้รบั ความสงสารจาก

คุณพ่อคุณแม่สกั นิดเลยหรือ?

14
.....................................................................

ตอนที 3 สาบาน

เพราะคําให้การจากพ่อแม่ตระกูลอูแ่ ละประวัติการเข้า
พบจิตแพทย์ของอูเ่ หมย ตํารวจจึงตัดสินว่าเธอฆ่าตัว
ตายก่อนจะให้พอ่ แม่ของเธอนําศพกลับบ้านไป

15
เธอมองร่างตัวเองถูกแผดเผาท่ามกลางกองไฟกองใหญ่
อูเ่ หมยไม่รูส้ กึ เจ็บเลยสักนิดเดียว วิญญาณของเธอจาง
ลงเรือยๆ เธออยูย่ มโลกมาหกวันแล้ว อีกแค่วนั เดียวเธอ
จะได้ไปในทีทีควรไปเสียที

แต่เธอไม่พอใจ!

เธอตายด้วยความไม่เป็ นธรรม ไม่มีใครทวงคืนความ

ยุติธรรมให้เธอ อีกทังคนร้ายยังใช้ชีวิตต่อไปและเป็ นคุณ
นายทีได้รบั การยกย่องเชิดชูเหมือนเดิม เธอไม่พอใจ ไม่
พอใจมากจริงๆ!

16
อูเ่ หมยไปยังเขาเฟิ งหวงตามเหมยซูหาน ทีนีเป็ นสุสานที
ดีทีสุดของเมืองจิน ว่ากันว่าราคาสุสานขนาดเล็ก
สามารถซือบ้านหลังหนึงในเมืองจินได้เลยทีเดียว อูเ่ หม
ยอดหัวเราะเสียงเย็นไม่ได้ เล่นละครแนบเนียนดีนี!

เหมยซูหาน อูเ่ ยวีย พวกเธอเล่นละครมานานเท่าไรแล้ว?

เหอปี อวินเผากระดาษเงินไปพลางพูดเสียงเบา “เหม

ยเหมย อย่าโทษพีสาวเลยนะ เธอไม่ได้ตงใจจะทํ
ั าร้าย
ลูก และอย่าโทษแม่ทีต้องโกหกตํารวจ ถ้าแม่ไม่บอก
แบบนันไปพีสาวของลูกก็จบเห่แน่ ลูกยอมพีสาวมา
ตังแต่เด็ก ยอมครังนีเป็ นครังสุดท้ายได้มย?
ั ไปผุดไปเกิด
ใหม่ซะเถอะ นะ!”

17
ความเจ็บแล่นริวเข้ามาในทรวง อูเ่ หมยเจ็บจนวิญญาณ
จางลงกว่าเดิมอีกเล็กน้อยถึงขันโปร่งแสง เธอมองไปยัง
บุพการีเบืองล่างอย่างปวดใจ ทีแท้พวกท่านก็รูห้ มด
ทุกอย่าง ทีแท้พวกท่านจงใจบอกตํารวจไปอย่างนัน แล้ว
พวกท่านรูเ้ รืองเหมยซูหานกับอูเ่ ยวียหรือเปล่า?

อูเ่ จิงซือพูดเสียงตํา “ตังแต่วนั นีเป็ นต้นไป อูเ่ ยวีย ลูกจะ

ไม่ได้เจอกับซูหานอีกต่อไป วันนีพวกเธอสาบานต่อหน้า
หลุมศพของเหมยเหมยซะ!”

อูเ่ ยวียขานเรียกอย่างไม่พอใจ “พ่อ...”

18
เหอปี อวินมองเหมยซูหานทีทําหน้านิงตังแต่เกิดเรืองอู่
เหมยแวบหนึงพาลส่ายหัวถอนหายใจ พูดกล่อมลูกสาว
คนโต “เยวียเยวีย ฟั งพ่อเขาเถอะ ใช้ชีวิตกับหมิงต๋าต่อ
ไป และอย่าเจอซูหานอีกเลยนะ” “ไม่เอา หนูทาํ ไม่ได้
หนูไปจากซูหานไม่ได้ พ่อแม่ก็รูค้ วามสัมพันธ์ของหนูกบั
ซูหานดี ทําไมถึงต้องบังคับหนูอีก?” อูเ่ ยวียร้องไห้กล่าว

“ในเมือลูกชอบซูหานมาตลอดแล้วทําไมตอนนันถึงแต่ง
งานกับเหยียนหมิงต๋า? ทําไมถึงให้ซหู านเข้าใกล้เหม
ยเหมย? เยวียเยวีย เหมยเหมยตายเพราะลูกแล้วแท้ๆ”
อูเ่ จิงซือพูดอย่างปวดใจ

สีหน้าอูเ่ ยวียฉายแววตืนตระหนก พลันแหวกลับ “หนูไม่

ได้ตงใจ
ั ใครให้อเู่ หมยพุง่ ตัวเข้ามากันล่ะ หนูไม่ได้ตงใจ
ั
19
ผลักลงไป หนูไม่ได้ตงใจ
ั ซูหานคุณเองก็เห็น คุณรูใ้ ช่มยั
ว่าฉันไม่ได้ตงใจ?”
ั

อูเ่ หมยหมดแรงทีจะโกรธอีกต่อไป เธอรับรูไ้ ด้วา่

วิญญาณของเธอค่อยๆ เลือนหายไป ใบหน้างดงามของ
อูเ่ ยวียในสายตาเธอกลับดูขีริวขีเหร่นกั ผูห้ ญิงหน้าไม่
อายคนนี ทําไมตนถึงต้องเป็ นพีน้องกับผูห้ ญิงใจร้ายคน
นีด้วย?

แล้วก็เหมยซูหาน กระทังตอนนีเธอถึงรูว้ า่ สามีตวั เองเป็ น

คนรักเก่าของอูเ่ ยวีย อีกทังเป็ นฝี มืออูเ่ ยวียทังนันทีทําให้
เธอต้องแต่งงานกับเหมยซูหาน ฮ่าๆ... สิงทีน่าสลดมาก
ทีสุดคือ พ่อแม่ของเธอเป็ นผูส้ มรูร้ ว่ มคิดด้วย มีเพียงเธอ
ทีไม่รูอ้ ะไรเลย เป็ นหมากตัวเดียวให้ทกุ คนปั นหัวเล่น
20
อูเ่ หมยไม่พอใจยิงนัก เธออยากถามพ่อแม่เหลือเกินว่า
ตัวเธอใช่ลกู สาวแท้ๆ ของพวกท่านหรือเปล่า?

เหตุใดต้องทํากับเธอถึงขนาดนี?

ช่วงล่างของอูเ่ หมยหายไปแล้ว เหลือเพียงครึงท่อนบนที

ยังมองคนในครอบครัวของเธออย่างไม่พอใจ

เหมยซูหานคล้ายสัมผัสได้รบี เงยหน้ามองไปทางอูเ่ หม
ยแวบหนึงด้วยสีหน้าทีเปลียนไปเล็กน้อย กล่าว“ผมยอม
ให้คาํ สาบานว่าตังแต่นีไป ผม เหมยซูหานจะไม่เจออูเ่ ย
วียอีก หากผิดคําสาบานก็ขอให้ผม เหมยซูหานสินเนือ

21
ประดาตัว อยูอ่ ย่างโดดเดียวไปตลอดชีวิต”

“ซูหาน คุณ...” อูเ่ ยวียตะโกนเรียกอย่างร้อนใจ เธอไม่

อยากเชือว่าเหมยซูหานจะสาบานจริงๆ อูเ่ หมยตายแล้ว
ไม่ยงดี
ิ หรือ จะได้ไม่มีใครขัดขวางพวกเธออีกแล้วไงล่ะ!

“ผมไปก่อนล่ะ!”

เหมยซูหานให้คาํ สาบานเสร็จก็เดินออกจากสุสานโดย
ไม่คิดหันกลับไปอีก ขณะทียําลงขันบันได อยูๆ่ เขาก็
แหงนหน้าขึนมองมาทางอูเ่ หมยทีร่างของเธอตอนนี
เหลือเพียงหน้าผาก

22
“เหมยเหมย?” เหมยซูหานตะโกนเรียกอย่างตกใจ

อูเ่ หมยไม่ได้ยินสิงใดอีกต่อไป เธอหายไปอย่างสินเชิง

และจมสูค่ วามมืดมิดทีไร้ขอบเขต

............................................

ตอนที 4หวนกลับมา

อูเ่ หมยมองมือขาวนุ่มของตัวเองนิง แต่เพราะผ่านการ

ทํางานบ้านมาเป็ นเวลานาน ผิวพรรณเลยออกจะหยาบ
23
ไปหน่อยแต่ยงั คงเป็ นมือทีสวยงามทังคู่ นิวเรียวยาว
ขนาดมือทีเล็กนุ่มนิมราวกับไร้กระดูก

ปลายนิวทิมแทงลงฝ่ ามือให้เล็บยาวทีไม่ได้ตดั มาแทง

เข้าเนืออย่างเจ็บปวด อูเ่ หมยกัดปากตัวเองอย่างแรงอีก
ครัง เจ็บเสียจนเธอแทบร้องเสียงหลงแต่ในใจเธอกลับมี
แต่ความยินดี

เธอกลับมาแล้ว เธอได้กลับมาใช้ชีวิตอีกครังแล้ว!

ชีวิตนีเธอจะไม่เป็ นคนขีขลาดให้อเู่ ยวียรังแก และไม่แต่ง

งานกับเหมยซูหาน เธอแค่ตอ้ งการแก้แค้นเพือเธอและ
ลูกของเธอ อูเ่ ยวีย สิงทีเธอติดค้างฉันเมือชาติก่อน ไว้

24
ค่อยๆ คืนฉันในชาตินีแล้วกัน!

“เหมยเหมย เธอยืนนิงทําไมล่ะ? ยังไม่รบี กลับบ้านอีก

เหรอ?” เสียงอ่อนโยนดังขึนข้างหูทาํ ให้อเู่ หมยสะดุง้
เฮือก เผลอเงยหน้ามอง ทันใดนัน กลับเห็นอูเ่ ยวียกําลัง
ยิมมองตัวเองอย่างอ่อนโยน แต่หว่างคิวกลับดูหงุดหงิด
น้อยๆ

พอเห็นคนทีฆ่าตัวเอง ดวงตาของอูเ่ หมยก็ตาแดงกําขึน

มาทันที เหลือแค่เธอจะพุง่ เข้าไปบีบคอระหงของอูเ่ ยวีย
เท่านัน

“เหมยเหมย เป็ นอะไร? ไม่สบายตรงไหนเหรอ?” อูเ่ ยวีย

25
ถามด้วยนําเสียงอ่อนโยน

เสียงของอูเ่ ยวียเรียกสติอเู่ หมยกลับมา เธอสะดุง้ อีกครัง

ก่อนจะพยายามทําใจให้สงบลง ก้มหัวตอบเสียงแผ่ว
“เปล่าหรอก เรากลับบ้านกันเถอะ!”

“ไม่เป็ นไรก็ดี เราไปกันเถอะ ถ้ายังไม่กลับอีกพ่อแม่จะ

เป็ นห่วงเอา” อูเ่ ยวียโบกมือลาเพือนข้างๆ พลางดึงแขน
อูเ่ หมยให้เดินตาม

สองพีน้องเดินขนาบข้างกัน คนหนึงตัวสูงคนหนึงตัวเล็ก
คนตัวสูงคืออูเ่ ยวียทีอยูใ่ นชุดกระโปรงยาวยิงขับให้รูป
ร่างเธอดูเพรียว ผมยาวดําขลับถูกรวบมัดหางม้าสูง

26
อย่างสดใส ใบหน้าสะอาดนันแต้มรอยยิมอยูเ่ สมอ

ส่วนอูเ่ หมยกลับอยูใ่ นชุดกระโปรงยาวตัวเก่า เธอตัวเตีย

กว่าอูเ่ ยวียมากโข ตังแต่เล็กก็ได้ใส่แต่เสือทีพีสาวไม่เอา
แล้ว อูเ่ ยวียสูงกว่าเธอเสมอมาและอ้วนกว่าเธอเล็กน้อย
ฉะนันพอเสือมาอยูบ่ นตัวอูเ่ หมยจึงไม่พอดีตวั เท่าไร

อีกทังเธอมักปล่อยผมให้สยายบดบังใบหน้าเธอไปกว่า
ครึง เห็นแล้วช่างหม่นหมองนัก คนหนึงใบหน้าสะอาด
สดใส อีกคนกลับดูหม่นหมอง พอจะคาดเดาได้แล้วว่า
ขณะอยูโ่ รงเรียน สองพีน้องใครจะเป็ นทีชืนชอบมากกว่า

เพือนของอูเ่ ยวียคอยมองสองพีน้องตระกูลอูท่ ีเดิน

27
ห่างออกไปอย่างนึกอิจฉา เพือนสาวคนหนึงกล่าวว่า
“ถ้าฉันมีพีสาวอย่างอูเ่ ยวียคงจะดี หน้าตาสวย อ่อนโยน
การเรียนดีอีกต่างหาก ถ้าฉันเป็ นอูเ่ หมยคงยิมได้แม้แต่
ตอนฝัน!”

“น่าแปลกจริงๆ อูเ่ หมยกับอูเ่ ยวียมีแม่เดียวกันทําไมถึง

ต่างกันขนาดนีนะ คนหนึงสวยราวกับดอกไม้ ทังฉลาด
ทังเก่ง อีกคนหน้าตาอัปลักษณ์ โง่เหมือนหมู ท้องของ
แม่อเู่ ยวียแปลกจริงๆ ทําไมถึงคลอดเธอออกมาได้กนั
นะ!”

“นันสิ สองพีน้องไม่คล้ายกันสักนิดเลย”

28
อูเ่ หมยย่อมไม่ได้ยินเสียงวิจารณ์ดา้ นหลัง เธอกําลังก้ม
หน้าเดินตามเท้าอูเ่ ยวียพร้อมในหัวทีขบคิดตลอดเวลา
เธอต้องรูว้ า่ ตอนนีปี อะไร ตังแต่วนั นีเป็ นต้นไปเธอจะไม่
ยอมใช้ชีวิตแบบมึนงงอีก

เดินมาไกลสักพัก อูเ่ ยวียก็ปล่อยมืออูเ่ หมยก่อนเดินนํา

ไปคนเดียว อูเ่ หมยไม่คิดเอะใจสักนิดเพราะอูเ่ ยวียเป็ น
คนเสแสร้งเก่งมาตังแต่เด็ก ต่อหน้าผูค้ นทําตัวเป็ นพีสาว
ทีดีแต่ลบั หลังคนเธอกลับเย็นชา ขีเกียจกระทังจะพูดกับ
เธอด้วยซํา

ชีวิตนีเธอจะไม่โง่เขลาเช่นเดิมอีกและไม่ยอมตกเป็ น
เครืองมือให้อเู่ ยวียหลอกใช้ อูเ่ หมยตัดสินใจแน่วแน่วา่
การทีพระเจ้าสงสารเธอเลยให้เธอเริมต้นใหม่ หากเธอ
29
ยังใช้ชีวิตน่าอดสูเหมือนเดิม ก็คงต้องไปเกิดเป็ นสัตว์สี
เท้าซะแล้ว

ทันใดนัน กระดาษหนังสือพิมพ์ครึงหน้าถูกลมพัดปลิว
มาตรงหน้า อูเ่ หมยตาลุกวาวรีบเก็บขึนมา

‘วันที 10 กันยายน ค.ศ. 1985’

...........................................

30
ตอนที 5 เด็กเรียนแย่ทา่ มกลางลูกหลานของตระกูล

อูเ่ หมยถอนหายใจ ไม่คิดว่าเธอจะมาเกิดใหม่ในวันนี

เพิงกลับมาก็ไม่คิดจะให้เธอได้มีชีวิตสงบสุขเสียแล้ว นับ
ดูตอนนีเธอน่าจะอายุสบิ สองปี ส่วนอูเ่ ยวียสิบสีปี

อูเ่ ยวียเรียนอยูช่ นมั

ั ธยมต้นปี หนึงแต่เธอกลับเรียนอยูช่ นั
ประถมปลายปี สองโรงเรียนเดียวกันกับอูเ่ ยวีย อูเ่ ยวีย
เป็ นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน หน้าตาสวยงาม ร้อง
เพลงได้เต้นรําเก่ง ความสามารถพิเศษเหลือล้น แถม

31
การเรียนก็ดี เป็ นนักเรียนทีคุณครูทงโรงเรี
ั ยนชืนชอบ

แต่อเู่ หมยกลับตรงกันข้าม หากเทียบกับอูเ่ ยวียแบบชัดๆ

แล้ว นิสยั ไม่ได้เป็ นทีรักของใคร คุณครูและนักเรียนไม่
เกลียดเธอแต่ก็ไม่ชอบเธอ เป็ นบุคคลไร้ตวั ตนของทีบ้าน
เช่นเดียวกับตอนอยูโ่ รงเรียนเอง แม้แต่ดอกหญ้าข้าง
ทางยังดูเตะตามากกว่าเธอด้วยซํา

สาเหตุทีจดจําวันนีได้ดีเป็ นเพราะว่าวันนีคือวันพิเศษ
สําหรับคนตระกูลอูแ่ ล้ววันนีเป็ นวันครู ครอบครัวอูเ่ ป็ น
ครอบครัวทีทําอาชีพครูอนั สูงส่งน่าเคารพสืบต่อกันมา
ถึงสามรุน่

32
คุณปู่ อเู่ ป็ นศาสตราจารย์มหาวิทยาลัย คุณย่าอูเ่ ป็ นคุณ
ครูโรงเรียนมัธยมปลาย คุณลุงอูเ่ องก็เป็ นศาสตราจารย์
มหาวิทยาลัยเช่นกัน คุณป้าเป็ นศาตราจารย์
มหาวิทยาลัยแห่งเดียวกับคุณลุง คุณอาหญิงอูเ่ ป็ นคุณ
ครูชนมั
ั ธยมปลาย คุณอาเขยเป็ นอาจารย์มหาวิทยาลัย

ส่วนอูเ่ จิงซือเป็ นคุณครูประจําวิชาภาษาระดับสูงของ

โรงเรียนประจําจังหวัดของเมืองจิน เหอปี อวินเป็ นคุณครู
คณิตศาสตร์ชนประถม
ั คุณตาคุณยายของอูเ่ หมยเอง
ล้วนเป็ นคุณครูเช่นเดียวกัน แต่วา่ ตระกูลเหอไม่ได้อยูใ่ น
ระดับเดียวกับตระกูลอู่ คนตระกูลเหอมีเพียงคุณครูชนั
ประถมหรือมัธยม ไม่มีอาจารย์ระดับมหาวิทยาลัย

ในวันนีของทุกปี ตระกูลอูจ่ ะรวมตัวกันและครืนเครงยิง

33
กว่าวันปี ใหม่ แต่สาํ หรับอูเ่ หมยแล้ว วันนีกลับเป็ นวันที
เจ็บปวดทีสุดแห่งปี ของเธอ

เนืองด้วยคนของตระกูลอูไ่ ม่วา่ ผูใ้ หญ่หรือเด็กต่างเป็ น

อัจฉริยะด้านการเรียน สําหรับคนตระกูลอูแ่ ล้วการ
ศึกษาง่ายดายยิงกว่าปอกกล้วยเข้าปาก คนตระกูลอูค่ ิด
ว่าการเรียนควรเป็ นความสามารถพืนฐานทีคนตระกูลอู่
ควรมี ขอแค่เป็ นเด็กจากตระกูลอูย่ งั ไงก็ตอ้ งมียีนเด่นใน
จุดนี ไม่มีปัญหาด้านการเรียนอย่างแน่นอน

แต่ยีนเด่นนีกลับตกมาไม่ถงึ อูเ่ หมย เธอเป็ นจุดด่าง

พร้อยของรุน่ ทีสามแห่งตระกูลอู่ การเรียนของเธอแย่จน
เป็ นทีอับอายขายหน้าสามรุน่ ก่อนของตระกูลอู่ จึงไม่
แปลกทีเธอจะได้รบั สายตาดูถกู เหยียดหยามจากคนใน
34
ตระกูล

การรวมตัวของญาติในปี นีทีอูเ่ หมยจดจําได้ดีเพราะคืน

วันนีจะเกิดเรืองใหญ่ทีแทบพลิกบ้านตระกูลอู่ อูเ่ หม
ยโชคร้ายนักทีเรืองนีจะทําให้เธอต้องถูกคนตระกูลอู่
เกลียดชังยิงกว่าเดิม

อูเ่ หมยแค่นหัวเราะเสียงเย็น ชาติก่อนเธอยังรูส้ กึ ผิดต่อ

คุณอาหญิงเพราะเรืองนี เธอในเมือนันช่างโง่เขลา คุณ
อาเขยมีภรรยาน้อยข้างนอกแล้วเกียวอะไรกับเธอ?

ปี นนเธอเป็
ั นแค่เด็กอายุสบิ สอง จะรูเ้ รืองราวซับซ้อนของ
ผูใ้ หญ่ได้อย่างไร แค่ผใู้ หญ่ถามมาเธอเลยตอบไปตาม

35
ความจริงเท่านัน เธอผิดอะไร?

สุดท้ายคุณอาเขยทีทําผิดมหันต์กลับได้รบั การให้อภัย
จากตระกูล ส่วนเธอกลับต้องถูกตระกูลทอดทิงอย่าง
โดดเดียว

อูเ่ หมยโยนหนังสือพิมพ์ทิงรีบสับเท้าเดินตามอูเ่ ยวียให้

ทัน กลางคืนจะต้องไปทานข้าวทีบ้านคุณปู่ หากไปช้าไม่
วายจะต้องโดนเหอปี อวินด่าแน่

ตอนนีเธอยังอายุเพียงสิบสองปี ปี กยังอ่อนนัก ชีวิตต้อง

อาศัยพ่อแม่ หากหลบเลียงอะไรได้ก็หลบ ทนอะไรได้ก็
ทน จนกว่าเธอจะพึงตัวเองได้แล้วค่อยว่ากันอีกที

36
เดินไปได้ราวสิบนาที ก่อนจะถึงลานกว้างสําหรับครอบ
ครัวของโรงเรียนประจําจังหวัดเมืองจิน อูเ่ จิงซือเป็ นคุณ
ครูบคุ คลต้นแบบของโรงเรียนประจําจังหวัดเมืองจิ
น ย่อมได้รบั สิทธิพิเศษด้วยอาคารบ้านพักทีเพิงสร้าง
ใหม่ได้แบ่งห้องชุดเป็ นสองห้องนอนและหนึงห้องนังเล่น
สําหรับอูเ่ จิงซือกับภรรยาหนึงห้อง และสองสาวพีน้อง
อีกหนึงห้อง

เท้าทังสองก้าวเดินไปตามเส้นทางทีมีตน้ ไม้รายทางใน
ความทรงจํา อูเ่ หมยเกิดความรูส้ กึ ทีพูดไม่ออก อูเ่ ยวียก
ลับย้อนมาจูงมืออูเ่ หมยอีกครังแต่กลับถูกอูเ่ หมยขืนจน
หลุด แม้อเู่ ยวียจะไม่พอใจแต่เธอเป็ นพีสาวทีดีเสมอ
ยามอยูน่ อกบ้านจึงไม่พดู อะไร และเดินขนาบข้างกับอู่

37
เหมยต่อไป

................................................

ตอนที 6 ปวดท้อง

ระหว่างทางมีคณ
ุ ครูประจําโรงเรียนไม่นอ้ ยทียิมทักทาย
เมือเห็นอูเ่ ยวีย “เยวียเยวียเลิกเรียนแล้วเหรอ?”

“กระโปรงเยวียเยวียสวยมาก แม่หนูช่างมีฝีมือจริงๆ

38
สักวันจะต้องไปเรียนรูจ้ ากแม่หนูให้ได้เลย!”

“เยวียเยวียยิงโตยิงสวยนะ เดียวมาเทียวเล่นบ้านน้าบ้าง
ล่ะ!”

……

ผูป้ กครองและคุณครูตา่ งทักทายอูเ่ ยวียอย่างกระตือ

รือร้น เพิกเฉยอูเ่ หมยทีตามหลังอูเ่ ยวียมาโดยไม่ได้นดั
หมาย บางทีพวกเขาอาจจะไม่เห็น หรือบางทีเห็นแต่ไม่
มีอเู่ หมยอยูใ่ นสายตา

แม้แต่คสู่ ามีภรรยาอูเ่ จิงซือยังไม่เคยเห็นลูกสาวคนเล็ก

39
ในสายตาด้วยซํา คนนอกอย่างพวกเขาจะมีความรักล้น
เหลือจากไหนไปสนใจเด็กผูห้ ญิงทีไม่เป็ นทีชืนชอบคนนี
ล่ะ!

อูเ่ ยวียยิมหวานหยดและตอบรับทุกคนอย่างมีมารยาท
ไม่มีทา่ ทีเหมือนเด็กอายุสบิ สีเลยสักนิด เมือเทียบกัน
แล้วคงไม่แปลกทีอูเ่ หมยผูม้ ีหน้าตาธรรมดาแถมไม่เป็ นที
ชืนชอบคนนีจะถูกรัศมีของเธอกลบจนมิด

อูเ่ หมยไม่สนใจต่อสิงเหล่านี การทีเธอได้เกิดใหม่คราวนี

มีเพียงสองเรืองทีเธออยากทํา หนึง คือ มีชีวิตอย่าง
อิสระเสรี ไม่ตอ้ งสนใจสายตาจากคนภายนอก ไม่ตอ้ ง
สนใจความรักอันน้อยนิดทีญาติมิตรมีให้ สอง คือ แก้
แค้นสิงทีอูเ่ ยวียกับเหมยซูหานติดค้างเธอไว้ เธอจะต้อง
40
เอาคืนให้หมดในชาตินี!

อูเ่ หมยเงยหน้าขึนน้อยๆ มองอูเ่ ยวียตรงหน้าทีกําลังยิม

สดใสด้วยใบหน้าเย็นชาผ่านกลุม่ ผมทีสยายปรกลงมา
พลางเหยียดยิมมุมปาก สวยหรือ? เชือฟั ง? เป็ นเด็กดี...

อูเ่ ยวีย ทีเธอได้ดีก็เพราะอาศัยคําชมพวกนีไม่ใช่หรือไง?

ถ้าอย่างนันเธอจะค่อยๆ ฉีกคําเหล่านันออกจากอูเ่ ยวีย

เอง คอยดูวา่ คนชันตําคนนีจะมีชีวิตราบรืนอย่างไรต่อไป
หากไร้คาํ ชมเหล่านีคอยประดับ

อูเ่ ยวียพูดคุยกับทุกคนเสร็จก็พาลรูส้ กึ ปวดแก้มหน่อยๆ

41
และรําคาญใจ คนน่าเบือพวกนีมักถามคําถามเดิมๆ อยู่
ทุกวัน ไม่สดใหม่เลยสักนิด มีแต่จะเปลืองสีหน้าและ
นําลายของเธอ

“เหมยเหมย เรารีบเดินกันเถอะ คืนนีต้องไปหาคุณปู่ จะ

สายไม่ได้เชียวล่ะ!” อูเ่ ยวียหน้ากล่าวเสียงอ่อนโยน ท่า
ทางเหมือนพีสาวแสนดีคนหนึง

ทันใดนัน ก็มีใครบางคนยิม ก่อนจะเอ่ย “เยวียเยวีย คืน

นีบ้านคุณปู่ ของหนูจะรวมตัวกันฉลองวันครูอีกแล้วเหรอ
จ๊ะ? ครอบครัวหนูนีเป็ นตระกูลผูด้ ีมีการศึกษาทีแท้จริง
เลยนะ!”

42
อูเ่ ยวียคงรอยยิมฉาบหน้าไว้ดงั เดิม สายตาทีตวัดมองมา
ยังอูเ่ หมยกลับดุดนั เล็กน้อย ไม่รูว้ า่ วันนีเจ้าโง่นีเป็ นอะไร
ถึงบังอาจเอาแต่ใจกับเธอ ไม่ได้ดา่ มาสามวันก็เริมนิสยั
เสียอีกแล้ว เดียวกลับบ้านต้องไปฟ้องคุณแม่วา่ วันนีอู่
เหมยถูกคุณครูตาํ หนิทีสอบคณิตศาสตร์ได้แค่แปด
คะแนน ได้ทีอันดับสุดท้ายของโรงเรียน

อูเ่ หมยเห็นอูเ่ ยวียแสร้งทําท่าทางสง่าก็รูส้ กึ สะอิด

สะเอียน เธอกลอกตาขบคิดพลางใช้สองมือกุมท้องนัง
ลง ร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด “พีคะ หนูปวดท้อง เดิน
ไม่ไหว พีแบกหนูได้มย?”
ั

อูเ่ ยวียมองอูเ่ หมยทีนังกึงคุกเข่าบนพืนอย่างไม่เชือสาย

ตา ไม่อยากจะเชือในสิงทีได้ยินเองกับหูวา่ น้องสาวคน
43
โง่จะให้ตนแบกเธอ?

พระเจ้า! เจ้าโง่นีคงไม่ได้เป็ นบ้าไปแล้วหรอกนะ?

อูเ่ ยวียนึกขุ่นเคืองในใจ แต่ดว้ ยความทียังอยูต่ อ่ หน้าคน

ภายนอกเธอจึงต้องเสแสร้งเป็ นพีสาวทีดี ได้แต่เดินเข้า
ไปหาอูเ่ หมยอย่างไม่สบอารมณ์ ถามด้วยความเป็ นห่วง
“เหมยเหมยเป็ นอะไร? เมือกียังดีๆ อยูเ่ ลยไม่ใช่เหรอ?”

“เริมปวดตังแต่เลิกเรียนแล้ว แต่พีลากหนูเดินเร็วมาก ก็
ยิงปวดหนักเข้าไปอีก โอ้ย!” เสียงอูเ่ หมยทีร้องออกมา
นันหวานหยดย้อย หวานยิงกว่านําตาลแดง หวานแทบ
ซึมเข้ากระดูก

44
คนรอบข้างทีมุงอยูท่ าํ หน้าตกใจ ไม่คิดว่าเสียงลูกสาว
คนเล็กของตระกูลอูจ่ ะเย้ายวนใจได้ขนาดนี แน่นอนว่า
แม้เด็กผูห้ ญิงอายุสบิ สองปี ยงั ไม่เข้ากับคําว่าเย้ายวน
แต่เสียงอูเ่ หมยกลับเย้ายวนใจอย่างแท้จริง เรียกให้คน
ฟั งรูส้ กึ คันยิบๆ ทีหัวใจ

อีกทังทุกคนเริมมองอูเ่ ยวียด้วยแววตาสงสัย เมือก่อนก็

เห็นแต่วา่ อูเ่ ยวียเป็ นพีสาวทีรักน้องสาวดี แต่ตอนนีดูๆ
แล้วก็ไม่เท่าไรนีนา น้องสาวปวดท้องตังแต่เลิกเรียน
นอกจากพีสาวจะไม่ทนั สังเกตแล้วยังดึงดันให้นอ้ งสาว
เดินไวขนาดนี นีคงไม่ใช่แค่ชะล่าใจเท่านันแล้วล่ะ!

45
………………………………………………….

ตอนที 7 เสาหลัก

อูเ่ ยวียสัมผัสได้ถงึ สายตาทีเปลียนไปของคนรอบข้างจึง

แอบก่นด่าอูเ่ หมยในใจเสียยกใหญ่ ตังใจว่าหลังกลับ
บ้านไปต้องฟ้องเพิมอีกกรณีทีเมือวานอูเ่ หมยทดสอบ
46
ภาษาอังกฤษได้แค่สบิ แปดคะแนน ครองอันดับสุดท้าย
ของโรงเรียนไปเหมือนเดิม คุณแม่จะต้องปิ ดประตูอบรม
สังสอนอูเ่ หมยสักทีแน่ๆ

นึกถึงภาพอันเลวร้ายทีอูเ่ หมยต้องกลับไปเจอ อูเ่ ย

วียก็อารมณ์ดีขนไม่
ึ นอ้ ยรีบย่อตัวนังลงและถามอย่าง
เป็ นห่วงว่า “เหมยเหมยทําไมถึงปวดท้องล่ะ? พีผิดเองที
ประมาท ได้แต่คิดว่าจะได้ไปหาคุณปู่ ไม่สายเลยไม่ทนั
สังเกตว่าเธอไม่สบาย ขอโทษนะเหมยเหมย พีจะแบก
เธอเอง!”

ทุกคนได้ยินถ้อยคํานีสีหน้าก็ผอ่ นคลายลง สิงทีชอบดู

คือภาพทีพีน้องรักใคร่กลมเกลียวแบบนีแหละ น่าอบอุน่
ใจจะตาย อูเ่ ยวียช่างเป็ นพีสาวทีอ่อนโยน ไม่ทาํ ให้คกุ
47
คนผิดหวังจริงๆ

อูเ่ หมยพยายามหักห้ามใจไม่ให้หลีกเลียงมือของอูเ่ ยวีย

มือคูน่ ีนีเองทีผลักเธอตกจากตึกชันสามสิบสาม ต่อให้
เกิดใหม่อีกครังเธอก็ไม่อาจลืมสัมผัสเย็นเฉียบทีดันอยู่
ตรงหน้าอกเธอได้ โหดร้ายราวกับงูพิษก็ไม่ปาน

“ขอบคุณค่ะพี หนูพกั แป๊ บหนึงก็เดินต่อได้แล้ว ถ้าคุณ

แม่เห็นพีแบกหนู จะต้องด่าหนูแน่ๆ” อูเ่ หมยพูดเสียง
อ่อน

ทุกคนทําหน้าตกใจอีกครัง เรืองทีสองสามีภรรยาตระกูล
เหอลําเอียงต่อลูกสาวคนโตนันไม่ใช่ความลับสําหรับ

48
อาคารบ้านพักครูนีแล้ว แน่นอนว่าหากเป็ นพวกเขาก็คง
มอบความรักให้กบั ลูกสาวคนโตทีทังสวยทังเป็ นเด็กดี
คนนีมากกว่าหน่อย แต่พอฟั งนําเสียงอูเ่ หมยแล้ว คิดว่า
ความลําเอียงนีคงรุนแรงไม่นอ้ ย!

อูเ่ ยวียสีหน้าเปลียนเล็กน้อย พลันเอะใจกับท่าทีผิดปกติ

ของอูเ่ หมย วันนีเจ้าโง่นีเป็ นอะไรกันแน่ เมือก่อนเธอคง
ไม่มีวนั พูดอย่างนีออกมาแน่นอน หรือว่ามีคนยุยงอูเ่ หม
ย?

อูเ่ หมยนึกเสียใจ เธอควรควบคุมอารมณ์ให้ดี ตอนนีเธอ

ยังต้องพึงตระกูลอูจ่ งึ ไม่ใช่เวลาทีจะมาฉีกหน้ากัน อด
ทนไว้ก่อน จะทําให้เสียการใหญ่ไม่ได้

49
“โอ๊ย! พีแบกหนูเถอะ หนูปวดท้อง” อูเ่ หมยร้องคราง
เสียงดังกว่าเดิม เสียงอ่อนหวานนันเรียกให้คนฟั งใจสัน
ไหวและยังรูส้ กึ สงสารจับใจ

“เยวียเยวียพาน้องไปส่งห้องพยาบาลเถอะ เห็นเธอปวด
ขนาดนี อย่าบอกนะว่าไส้ตงอั
ิ กเสบ?” มีคนเสนอความ
คิดเห็น

อูเ่ หมยสะดุง้ กลัวจนตัวสันกึก แย่แล้ว เสแสร้งมากเกิน

ไป คุณย่าหยางประจําห้องพยาบาลตาดีมาก หากเธอ
ไปความต้องแตกแน่ อูเ่ หมยพูดเสียงเล็กเสียงน้อย “พีคะ
หนูไม่อยากฉีดยา หนูกลับไปนอนพักผ่อนทีบ้านแป๊ บ

50
หนึงก็พอแล้ว”

อูเ่ ยวียเองก็ไม่อยากไปห้องพยาบาล ห้องพยาบาลอยู่

หลังโรงเรียนทีต้องเดินตังหนึงกิโลกว่า เธอไม่อยากเสีย
แรงหรอกนะ!

“เหมยเหมยอย่ากลัว งันเรากลับบ้านกันก่อน ถ้าไม่หาย

เราค่อยไปห้องพยาบาลกัน”

อูเ่ ยวียลอบกัดฟั นกรอดขณะทีทิงตัวลงอย่างยอมแพ้

ตัดสินใจจะฟ้องเรืองทีอาทิตย์ก่อนอูเ่ หมยสอบไม่ผา่ นใน
วิชาภาษาด้วย ยังกล้าให้เธอลดตัวลงไปแบกอีก อยาก
ตายนักใช่ไหม!

51
“เยวียเยวีย เหมยเหมยเป็ นอะไร? เธอจะแบกเหมยเหม
ยไหวได้ยงั ไงล่ะ? เดียวเอวก็บาดเจ็บหรอก ฉันแบกเอง!”

เสียงทีดังแว่วมานันช่างไม่น่าฟั งเอาเสียเลย แม้แต่เสียง

เป็ ดร้องยังน่าฟั งกว่าเสียงเขาเป็ นไหนๆ อูเ่ หมยมองเหยี
ยนหมิงต๋าทีวิงมาด้วยใบหน้ายิมแย้มด้วยความรูส้ กึ
หลากหลาย พีเขยในชาติปางก่อนของเธอความจริงเป็ น
คนดี หากพูดอย่างจริงจังแล้วนัน เหยียนหมิงต๋าก็นบั ว่า
เป็ นผูเ้ สียหายเช่นกัน ถูกสวมเขาอันใหญ่เชียวล่ะ!

แต่อเู่ หมยรูด้ ีวา่ เหยียนหมิงต๋ารักอูเ่ ยวียขนาดไหน เกรง

ว่าต่อให้อเู่ ยวียจะฆ่าเขาแล้วกลืนลงท้องไป เจ้าโง่นีก็ยงั

52
รักอูเ่ ยวียไม่เปลียน โง่เขลาจริงๆ

เพือนของศัตรูก็นบั ว่าเป็ นศัตรู ไม่วา่ เหยียนหมิงต๋าจะซือ

สัตย์และเป็ นคนดีมากเท่าไร หรือเป็ นคนน่าเห็นใจสักแค่
ไหน อูเ่ หมยก็ได้จดั ให้เหยียนหมิงต๋าไปอยูก่ ลุม่ เดียวกับ
อูเ่ ยวียอย่างแน่วแน่ กลายเป็ นคูศ่ ตั รูทีจะต้องเอาชนะให้
ได้

ทันทีทีเหยียนหมิงต๋ามา ทําให้อเู่ ยวียโล่งใจขึน และหัน

ไปยิมหวานให้เหยียนหมิงต๋าทียิมร่าจนใจแทบไม่อยูก่ บั
เนือกับตัว นังยองลงหมายจะแบกอูเ่ หมยขึนหลัง แม้เขา
จะอายุเท่าอูเ่ ยวียแต่ดว้ ยร่างทีสูงใหญ่เลยทําให้อเู่ หมยดู
กลายเป็ นเด็กไปยังไงอย่างนัน

53
อูเ่ หมยไม่อยากให้วา่ ทีสามีของอูเ่ ยวียต้องมาแบกตัวเอง
เธอเผลอมองเลยไปด้านหลังก่อนจะเห็นเด็กหนุ่มท่าทาง
เย็นชาคนหนึงยืนอยูต่ รงนัน คาดว่าอายุประมาณสิบห้า
หรือสิบหกปี มีรูปร่างสูงโปร่ง สวมเสือลายขวางสีนาเงิ
ํ น
ตัวเก่า กอดลูกบาสเกตบอลอยูใ่ นมือ เห็นได้ชดั ว่ากําลัง
เตรียมตัวเพือไปเล่นบาสเกตบอล

“หนูจะให้พีหมิงซ่วนแบก ไม่ใช่พี!” อูเ่ หมยทําใจกล้า

พลางมองไปทางเหยียนหมิงซ่วน

เขาคนนีเป็ นเสาหลักในอนาคตของตระกูลเหยียนเชียว
ในวันหน้าทีตระกูลเหยียนได้ดิบได้ดี ส่งผลให้อเู่ ยวียได้
ใช้ชีวิตทีคนนับหมืนอิจฉา ทังหมดเป็ นเพราะเด็กผูช้ าย
54
คนนีล้วนๆ เพียงแต่วา่ ในตอนนีเสาหลักเสานียังดูน่า
สงสารปนโดดเดียวไปบ้าง สถานการณ์ของเขาไม่ได้ดีไป
กว่าเธอเท่าไรเลย

...............................................

ตอนที 8พีชาย แบกฉันทีได้ไหม

เหยียนหมิงซุน่ กับเหยียนหมิงต๋าเป็ นพีน้องพ่อเดียวกัน

แต่คนละแม่ ตระกูลเหยียนนับว่าเป็ นตระกูลทีมีการ
ศึกษาดีเช่นเดียวกัน ปู่ ยา่ ตายายตระกูลเหยียนล้วนทํา
55
งานอยูใ่ นโรงเรียนอีจง คุณย่าหยางทีตาดีประจําห้อง
พยาบาลคนนันหมายถึงคุณย่าเหยียนนันเอง ส่วนคุณ
พ่อเหยียน หรือเหยียนโฮ่วเต๋อเป็ นถึงหัวหน้าแผนกใน
ทบวงศึกษาธิการ ไม่ใช่ตาํ แหน่งธรรมดา แต่มีอาํ นาจ
ควบคุมดูแลคุณครูทงเมื
ั องจินเสียด้วย

แม้ชือ ‘เหยียนโฮ่วเต๋อ’ จะมีความหมายว่า ‘คุณธรรมดี’

แต่อเู่ หมยกลับคิดว่าบุคคลนีคุณธรรมไม่คอ่ ยดีสมชือนัก
คุณแม่ของเหยียนหมิงซุน่ เป็ นหญิงงามจากชนบทแห่ง
หนึง แต่เหยียนโฮ่วเต๋อไม่ได้รกั ผูห้ ญิงคนนี ทีแต่งงานกับ
เธอเพราะเป็ นคําสังจากบุพการี เนืองด้วยคุณตาของเห
ยียนหมิงซุน่ มีบญ
ุ คุณต่อท่านผูเ้ ฒ่าเหยียน ท่านผูเ้ ฒ่า
ต้องการตอบแทนบุญคุณ จึงให้เหยียนโฮ่วเต๋อผูเ้ ป็ นลูก
ชายแต่งงานกับลูกสาวของเขา

56
อูเ่ หมยรูส้ กึ ว่าท่านผูเ้ ฒ่าเหยียนก็ไม่ใช่คนจริงใจ ถ้อยคํา
จากปากทีหวานยิงกว่านําผึงได้หลอกล่อจนได้แต่งงาน
กับลูกสาวเขาและลบล้างบุญคุณทีติดค้างไว้อย่างง่าย
ดาย หากคุณทําดีกบั ลูกสาวเขาก็แล้วไป แต่เหยียนโฮ่ว
เต๋อกลับไม่ชอบคุณแม่เหยียนหมิงซุน่ เลยสักนิด รังเกียจ
ทีเธอไร้การศึกษา จิตใจคับแคบ

สาเหตุสาํ คัญอยูท่ ีเหยียนโฮ่วเต๋อนันมีคหู่ มันคูห่ มายอยู่

แล้ว อีกฝ่ ายคือ ‘ถานซูฟาง’ คุณแม่ของเหยียนหมิงต๋า
เธอเป็ นคุณหมอแผนกกุมารเวชประจําโรงพยาบาล
อันดับหนึงของเมือง แม้ไม่ได้งดงามมากเท่าแม่ของเหยี
ยนหมิงซุน่ แต่อีกฝ่ ายก็ขนชื
ึ อว่าเป็ นหญิงทีได้รบั การ
ศึกษาและมีความรูต้ ามยุคสมัยใหม่ ดึงดูดใจเหยียนโฮ่ว

57
เต๋อได้เป็ นอย่างดี

เพียงแต่เหยียนโฮ่วเต๋อนันเชือฟั งคําสังของคุณพ่อมา
ตลอด แม้จะรักเดียวใจเดียวต่อถานซูฟางแต่ก็แต่งงาน
กับแม่ของเหยียนหมิงซุน่ อย่างไม่ยิมยอมพร้อมใจนัก
จากนันชีวิตของผูห้ ญิงแสนน่าสงสารคนนีก็ได้เริมต้นขึน

อาจเป็ นเพราะโรคซึมเศร้าทีทําให้คณ
ุ แม่เหยียนหมิงซุน่
ได้ลาจากโลกนีไปหลังคลอดเด็กชายได้ไม่กีเดือน ฟั ง
จากคนตระกูลเหยียนว่านันเป็ นอาการหลังคลอด แต่อู่
เหมยกลับคิดว่าหัวใจของผูห้ ญิงคนนีได้ตายไปแล้วและ
ความเสียใจทีมีมากกว่านัน ทําให้ผหู้ ญิงทีเห็นสามี
สําคัญกว่าสิงใดต้องตรอมใจตายสินะ!

58
หลังแม่เหยียนหมิงซุน่ เสียชีวิตไปไม่ถงึ ปี เหยียนโฮ่วเต๋อ
ได้แต่งงานกับถานซูฟางและได้ทะเลาะกับคุณพ่อของ
ตนจนความสัมพันธ์สนคลอน
ั แต่เมือถานซูฟางคลอดเห
ยียนหมิงต๋าแล้วถึงค่อยๆ กลับมาดีขนเรื
ึ อยๆ

อย่างไรเสียเลือดย่อมข้นกว่านํา จะเป็ นศัตรูกนั ไปตลอด

ชีวิตได้หรือ?

กลับเป็ นเหยียนหมิงซุน่ ทีตกทีนังลําบาก อูเ่ หมยเคยมี

ปฏิสมั พันธ์กบั ถานซูฟางหลายครังเมือชาติก่อน รูส้ กึ ว่า
ไม่ใช่ผหู้ ญิงใจกว้างอะไร พอมาคิดๆ ดูตอนนีแล้ว การที
เหยียนหมิงซุน่ อาศัยอยูก่ บั คุณปู่ คณ
ุ ย่ามาตังแต่เด็กต้อง

59
เกียวข้องกับถานซูฟางเป็ นแน่แท้

แต่ตอ่ ให้เหยียนหมิงซุน่ จะไม่มีความสัมพันธ์ทีดีกบั คุณ

พ่อและแม่เลียง ความสัมพันธ์ของเขากับเหยียนหมิงต๋า
กลับดีไม่นอ้ ย ชาติก่อนเหยียนหมิงซุน่ ได้ยศตําแหน่งใน
กองทัพทําให้เขาได้ดแู ลน้องชายคนนีอย่างดี ไม่อย่าง
นันจากประสบการณ์และความสามารถของเหยียนหมิ
งต๋าแล้ว เส้นทางสายงานราชการจะราบรืนได้อย่างไร?

เริมแรกเหยียนหมิงซุน่ เข้ากองทัพเพียงลําพัง ไร้ทีพึง แต่

ภายในเวลาอันสันเพียงสิบกว่าปี ก็ใช้สองมือสร้าง
อาณาจักรของตัวเองขึนมาได้ กลายเป็ นแม่ทพั ผูแ้ ข็ง
กล้าทีมีชือเสียงเลืองลือไปทัวอาณาบริเวณ เรียกได้วา่ เห
ยียนหมิงซุน่ เป็ นบุคคลทีมากความสามารถอย่างแท้จริง!
60
แต่ปัจจุบนั คนนียังเป็ นเพียงหอยทากตัวอ่อน เป็ นเด็กที
คุณพ่อไม่รกั อูเ่ หมยมองว่าทีผูน้ าํ อย่างเคลิบเคลิม ชาติ
ก่อนเธอเสียโอกาสทีจะได้รูจ้ กั กับทีพึงสําคัญคนนี ชาตินี
เธอจะพลาดไม่ได้อีกเด็ดขาด

ต่อให้ไม่ได้เป็ นมิตรสหายทีสนิทก็ตาม แต่อย่างน้อยต้อง

ให้เหยียนหมิงซุน่ เกลียดอูเ่ ยวีย จะให้อเู่ ยวียมีชีวิตแสน
สุขสบายเพราะพีชายสามีผเู้ ก่งกาจคนนีไม่ได้!

เหยียนหมิงซุน่ รอน้องชายอย่างไม่สบอารมณ์และไม่
ปรายตามองมาทีอูเ่ หมยสักนิด เขาได้วางแผนชีวิตตัว
เองไว้นานแล้ว เขาจะไม่เสียสายตามองบุคคลทีไม่เกียว

61
ข้องหรือไร้ความสําคัญต่อเขาแม้แต่หางตา

“พีหมิงซุน่ พีช่วยแบกฉันทีได้มย?”
ั อูเ่ หมยเรียกขานอีกที
นําเสียงวิงวอนและอ่อนนุ่มมากขึน จู่ๆ เหยียนหมิงซุน่ ก็
รูส้ กึ คันยิบๆ ตรงส่วนหู

...........................................................................

62
ตอนที 9 ไฝสีแดงกลางหน้าผาก

เหยียนหมิงซุน่ แคะหูพลางหันมองไปทางต้นเสียงพบว่า
เป็ นเด็กผูห้ ญิงปล่อยผมสยายและทีนังอยูข่ า้ งๆ คือน้อง
ชายของเขาเอง รวมถึงเด็กผูห้ ญิงหน้าตาโดดเด่นตัว
โตกว่าหน่อย เขาจําได้ลางๆ ว่าเธอชืออูเ่ ยวีย

พีน้องทีมีภาพลักษณ์แตกต่างกันอย่างสินเชิงคูน่ ีเหยี
ยนหมิงซุน่ ยังพอจดจําได้บา้ ง ความจําของเขาดีเยียม
แค่มองแวบเดียวหรือเคยฟั งครังเดียวก็สามารถจดจําคน
คนนันฝังหัวได้หลายสิบปี ก็ไม่ลืม

63
พีน้องตระกูลอูพ่ กั อยูอ่ าคารเดียวกับเขา เขาย่อมรูจ้ กั ดี
เป็ นทุนเดิมอีกทังยังรูเ้ รืองราวของครอบครัวนีไม่นอ้ ย
อย่างเช่นคุณพ่อคุณแม่อลู่ าํ เอียง ความสัมพันธ์ทีดีเพียง
ฉาบหน้าของอูเ่ ยวียกับอูเ่ หมย ชีวิตอันน่าเศร้ายิงกว่า
หนอนตัวหนึงของอูเ่ หมย เขารูด้ ีทกุ อย่างเพียงแต่เขาไม่
ได้ให้ความสนใจ

คนทีไม่สาํ คัญเท่านันเอง เกียวอะไรกับเขาล่ะ?

แต่เสียงของน้องสาวคนนีกลับน่าฟั งไม่นอ้ ย เหยียนหมิ

งซุน่ แคะหูอีกทีและคงท่าทีนิงเฉย เสียงทีไพเราะน่าฟั ง
สักแค่ไหนก็ทาํ อะไรเขาไม่ได้ นันเป็ นแค่คนทีไม่สาํ คัญ
อะไรกับเขา!

64
อูเ่ หมยใจหม่นลง เธอลืมได้อย่างไรว่าเหยียนหมิงซุน่ เป็ น
คนไร้หวั ใจ ระหว่างเธอกับเขาไม่นบั ว่าเป็ นคนรูจ้ กั ด้วย
ซํา เขาจะมาแบกเธอทําไมกัน?

เฮ้อ! หยุดเล่นละครต่อดีกว่า เดินกลับไปเองเถอะ ยังไง

ซะเธอก็ไม่มีทางยอมรับความช่วยเหลือจากเหยียนหมิ
งต๋าแน่นอน แค่คิดก็รูส้ กึ ไม่ดีแล้ว

“ฉันหายดีหน่อยแล้ว ขอบคุณนะพีหมิงต๋า ฉันเดินกลับ

ไปเองดีกว่า” อูเ่ หมยค่อยๆ ลุกขึนยืนขณะทีก้าวเดินไป
ข้างหน้าโดยใช้มือกุมท้องไว้ แสดงละครก็ตอ้ งแสดงให้
ถึงทีสุด อย่าเผยไต๋ออกมาเด็ดขาด

65
เธอในชาติก่อนไม่รูจ้ กั แสดงละครถึงได้โดนคนอืนรังแก
จนตาย ชีวิตนีเธอจะต้องแสดงละครชุดใหญ่ เอาให้ตาย
ไปข้างเลย!

เหยียนหมิงต๋าเป็ นคนซือตรง ไม่ทนั ครุน่ คิดอะไรหลงคิด

ว่าอูเ่ หมยหายเป็ นปกติแล้วจริงๆ จึงลุกขึนยิมซือๆ ให้อู่
เยวีย “เยวียเยวีย จะมาดูพวกเราเล่นบาสมัย?”

อูเ่ ยวียปิ ดปากยิมเขิน “ไม่ละ่ คืนนีฉันต้องไปหาคุณปู่ จะ

สายไม่ได้ พีหมิงต๋าต้องสูๆ้ นะ!”

“เยวียเยวียไว้ใจได้เลย ฉันจะเอาขนะพวกเอ้อร์ปิงให้

66
ได้!” เหยียนหมิงต๋าได้กาํ ลังใจจากคนทีชอบ ยิมจนปาก
แทบฉีกและดูซือเหมือนหมีโคอาล่า ไม่ได้ดดู ีเหมือนพี
ชายของเขาเลย

“หมิงต๋าอย่ามัวแต่ชกั ช้า!”

เหยียนหมิงซุน่ เร่งเร้าอย่างไม่สบอารมณ์และกําลังมุง่
หน้าเดินไปทางสนามบาสแล้ว เสียงของเขาเย็นชา
เหมือนใบหน้าของเขา เย็นยะเยือกราวกับเกล็ดนําแข็ง
อูเ่ หมยเผลอมองไปทางเขาพลางสบตาเข้าพอดี เธอ
สะดุง้ รีบก้มหน้าลงก่อนจะเงยหน้าสบตาเหยียนหมิงซุน่
ด้วยความใจกล้าอย่างรวดเร็ว

67
หากไม่มีแม้แต่ความกล้าทีจะสบตาเหยียนหมิงซุน่ ใน
อนาคตจะเป็ นเพือนกับเขาได้อย่างไร?

อูเ่ หมยฮึดสู้ กล้ามองแค่ตรงใต้คางอีกฝ่ าย แม้แต่เช่นนี

แล้วเธอยังมองจนลําคอแห้งผากเพราะความตกใจเป็ น
สาเหตุหลัก อีกอย่างเป็ นเพราะลูกกระเดือกของเหยี
ยนหมิงซุน่ ดูเซ็กซีเกินไป บอกได้วา่ สมบูรณ์แบบมาก อู่
เหมยตังรับกับลูกกระเดือกนีไม่ไหว ทีเลือดกําเดาไม่ไหล
เพราะร่างกายยังวัยเยาว์นกั ประจําเดือนก็ยงั ไม่ทนั มา
ด้วยซําแล้วจะมีเลือดกําเดาเพราะเรืองแบบนีได้อย่างไร!

ทันทีทีรูต้ วั ว่าสภาพตัวเองไม่คอ่ ยมีมารยาทเท่าไร อูเ่ หม

ยรีบยกแขนทัดผมข้างหนึงเพือเปิ ดใบหน้าครึงหนึง เรียก
กําลังใจก่อนจะยิมมุมปากถือเป็ นการทักทายทีพึงคนนี
68
เหยียนหมิงซุน่ เห็นทุกอิรยิ าบถของอูเ่ หมย ทแม้เธอจะขี
กลัวเหมือนหนูทีกลัวเขาแทบตาย แต่ไม่รูใ้ จกล้ามาจาก
ไหนถึงมาท้าทายตัวเขา แต่ทา่ ทางเหมือนสุนขั พันธุป์ ั ก
ตัวน้อยๆ นันช่างดูน่าสนใจเสียจริง และแล้วเธอก็ดงึ ดูด
ความสนใจจากเหยียนหมิงซุน่ ได้สาํ เร็จ

อูเ่ หมยสางผมยาวให้เปิ ดใบหน้าใสชัดเจน ผิวขาวซีด

เพราะไม่ได้สมั ผัสแดดเป็ นเวลานานและดูมีนามี
ํ นวล
ขาวใสจนเห็นเส้นเลือดใต้ผิวหนัง แม้ดเู หมือนคนป่ วยแต่
ก็ดสู วยไปอีกแบบ

รวมถึงไฝสีแดงเลือดเม็ดเล็กขนาดถัวเขียวกึงกลางหน้า
ผาก ทําให้ใบหน้าทีอ่อนเยาว์สมกับวัยกลับดูยวยวนเล็
ั ก
69
น้อยเพราะไฝเสน่หเ์ ม็ดนี

นึกไม่ถงึ ว่าลูกสาวคนเล็กของตระกูลอูไ่ ม่ได้ขีเหร่เหมือน

ทีลือกัน แถมยังเป็ นคนสวยทีแท้จริงอีกต่างหาก!

น่าสนใจจริงๆ!

เหยียนหมิงซุน่ แย้มมุมปากน้อยๆ อย่างผิดปกติ รูต้ วั อีก

ทีเหยียนหมิงซุน่ ก็หงุดหงิดทีเขาไม่สามารถควบคุม
อารมณ์ตวั เองได้ ไม่ควรเอาเสียเลย

................................................................

70
ตอนที 10 ไม่สวย?

เมืออูเ่ หมยได้รบั การตอบรับจากเหยียนหมิงซุน่ อารมณ์

ทีเศร้าโศกพลันสดใสขึนมาทันตา เจ้าหมอนียิมให้เธอล่ะ
บ่งบอกว่าเขาน่าจะไม่ได้เกลียดเธอสินะ?

“บ๊ายบายพีหมิงซุน่ !” อูเ่ หมยปล่อยผมลงมาอีกครัง

พลางโบกมือลาเหยียนหมิงซุน่ ก่อนจะเดินไปทีอาคาร
บ้านพัก

วันแรกของการเกิดใหม่เธอก็ได้เจอบุคคลเก่งกาจแบบนี
71
แถมยังมีปฏิสมั พันธ์ทีค่อนข้างดี บิงโก! อนาคตต้องดี
ยิงๆ ขึนไปอีกแน่ๆ สู!้

เหยียนหมิงซุน่ ได้ยินเสียงหวานราวกับขนมบัวลอยจากด
อกกุย้ ฮวาของสาวน้อย ก็อดยิมมุมปากไม่ได้ เหยียนหมิ
งต๋าทียืนข้างๆ กลับทําหน้าสงสัย “พี พีสนิทกับเหม
ยเหมยตังแต่เมือไหร่? เมือก่อนเหมยเหมยเห็นพีเหมือน
หนูเห็นแมวอ่ะ!”

เหยียนหมิงซุน่ ไม่ชอบการเปรียบเปรยนีเท่าไร จึงถลึงตา

ใส่เหยียนหมิงต๋าอย่างไม่พอใจไปหนึงที เหยียนหมิงต๋า
หัวเราะคิกคัก “ผมไม่ได้พดู ผิดสักหน่อย เยวียเยวีย
บอกว่าน้องสาวเธอไม่คอ่ ยกล้าเจอคนแปลกหน้าเพราะ
ไม่สวย นิสยั แปลกประหลาดเลยชอบประมาณตัวเอง
72
ตํา”

“อูเ่ หมยไม่สวยเหรอ?” เหยียนหมิงซุน่ ถามย้อน

“ใช่สิ เยวียเยวียเป็ นคนบอกเอง ผมว่าก็น่าจะใช่ ถ้าสวย

จริงทําไมอูเ่ หมยถึงต้องปล่อยผมสยายทุกวัน ทําเอาเด็ก
ผูห้ ญิงดีๆ คนหนึงเหมือนผีไปเลย” เหยียนหมิงต๋าพูดถึง
เยวียเยวียแทบทุกประโยคทําเอาเหยียนหมิงซุน่ อดมุน่
คิวไม่ได้

ทังทีอูเ่ หมยสวยกว่าอูเ่ ยวียหลายสิบเท่า ทําไมอูเ่ ยวียถึง

ว่าน้องสาวตัวเองอย่างนันล่ะ?

73
อีกอย่างดูจากการกระทําของอูเ่ หมยเมือสักครู ่ ก็ไม่เห็น
ว่านิสยั แปลกประหลาดตรงไหน แต่เรืองขีกลัวนีท่าจะ
จริง แต่จดุ นีไม่ได้แปลกสักหน่อย ปล่อยให้ผมยาวสยาย
ปรกใบหน้านานนับปี และไม่มีทีทา่ ว่าจะใจกล้าขึนมา
สามีภรรยาอูเ่ จิงซือเหมือนจะไม่ชอบใจต่อลูกสาวคนเล็ก
คนนีจริงๆ ด้วย!

“แกชอบอูเ่ ยวียเหรอ?” จู่ๆ เหยียนหมิงซุน่ ก็ถามขึน

ใบหน้าของเหยียนหมิงต๋าแดงปลังราวกับลูกตําลึงก็ไม่
ปาน แม้จะเป็ นเพียงเด็กชายอายุสบิ สีปี แต่ก็เข้าใจเรือง
ระหว่างชายหญิงพอสมควรจึงไม่คนุ้ ชินกับคําถามตรง
ไปตรงมาของเหยียนหมิงซุน่

74
“อูเ่ ยวียไม่เหมาะกับแก ทางทีดีอย่าไปชอบเลย” เหยี
ยนหมิงซุน่ กล่าวอีกประโยค เหยียนหมิงต๋าแย้งทันที

“พีไม่รูจ้ ริงก็อย่าพูดมัว ผมกับเยวียเยวียโตมาด้วยกัน

ทําไมถึงไม่เหมาะ?”

“เป็ นเพือนกันตังแต่เด็กต้องเหมาะสมกันเหรอ? งันแกก็

เหมาะสมกับอาฮวาทีคุณปู่ เลียงมามากกว่าน่ะสิ อาฮวา
เป็ นเพือนกับแกตังแปดปี ตระกูลอูเ่ พิงย้ายมาไม่กีปี นี
เอง” เหยียนหมิงซุน่ ตอบกลับอย่างใจเย็น

เหยียนหมิงต๋าโกรธจนทําแก้มพองลม คํารามเสียงตํา

75
“พีพูดบ้าอะไรเนีย อาฮวาเป็ นแมว ผมเป็ นคน คนกับ
แมวอยูด่ ว้ ยกันได้เหรอ? ผมชอบเยวียเยวีย และต้องแต่ง
งานกับเธอเท่านัน”

“แล้วแต่ การแต่งงานของแกไม่ได้เกียวกับฉัน”

เหยียนหมิงซุน่ ไม่ได้สนใจจะพูดคุยถกเถียงเรืองความรัก
ของน้องชายนัก อีกอย่างเรืองนีไม่จาํ เป็ นต้องให้เขา
กังวล ถานซูฟางระแวงเขายิงกว่าโจร คิดแต่อยากจะให้
ลูกชายตัวเองได้ดิบได้ดี อูเ่ ยวียเป็ นลูกสาวของคุณครู
ธรรมดาคนหนึง ไม่มีทางเข้าตาถานซูฟางอยูแ่ ล้ว

อูเ่ ยวียรีบเดินตามอูเ่ หมยให้ทนั เธอรูส้ กึ ว่าวันนีน้องสาว

76
ตัวเองแปลกไปอย่างมากเหมือนมีตรงไหนทีไม่เหมือน
เดิม แต่จะให้บอกว่าแปลกไปตรงไหนเธอก็อธิบายไม่ถกู
“เหมยเหมย ยังปวดท้องอยูห่ รือเปล่า?” อูเ่ ยวียถามด้วย
เสียงอ่อนโยน

“ดีขนเยอะแล้
ึ ว” อูเ่ หมยก้มหน้าตอบเสียงนิง

“ไม่ปวดก็ดีแล้ว”

อูเ่ ยวียเห็นว่ารอบข้างไร้ผคู้ นเลยหุบรอยยิมเดินไปเอง

เพียงลําพังโดยไม่คิดจะสนใจน้องสาวด้านหลังอีก
ตระกูลอูพ่ กั อยูช่ นสองห้
ั องขวาสุด ระเบียงยาวเต็มไป
ด้วยโต๊ะเรียนเรียงเป็ นแถวอย่างเป็ นระเบียบ บนโต๊ะ

77
เรียนมีทงเตาและเขี
ั ยง เนืองด้วยกลินควันจากกระทะที
เผาไหม้รุนแรงเกินไป ทุกคนจึงต่างย้ายห้องครัวไปที
ระเบียงกันโดยมิได้นดั หมายเพราะทังสะอาดทัง
ประหยัดพืนที

..................................................................................
.

78
ตอนที 11 ต้นกระเทียมผัดหมูสองไฟ

ขณะนีเป็ นเวลาหัวคําทีมีแม่บา้ นจากหลายครอบครัว

กําลังผัดกับข้าวอยูห่ น้าเตาควันโขมง กลินกระเทียมและ
ซอสถัวเหลืองในกระทะส่งกลินหอมแปลกๆ เสียงมันหมู
ถูกย่างเกิดเสียงดังฉ่าพร้อมกลินหอมนํามันอีกแบบหนึง
อูเ่ หมยสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ กระตุกยิมมุมปาก

ต้นกระเทียมผัดหมูสองไฟ อาจารย์แม่จางผัดเนือหมู
สองไฟอีกแล้ว มีเพียงหมูสองไฟทีมาจากฝี มือของเธอถึง
จะมีกลินหอมตามต้นตํารับ เมืองจินเป็ นเมืองแถบใต้
และรสชาติอาหารค่อนไปทางจืด หมูสองไฟไม่ใช่เมนู
โปรดของคนในพืนทีและเหล่าแม่บา้ นทังหลายเองก็ไม่มี
ทางทํา อาจารย์แม่จางไม่ใช่คนในพืนทีแต่เป็ นภรรยา
79
จากเมืองเสฉวนของอาจารย์จาง

แม้อาจารย์แม่จางไม่มีความรูม้ ากมายแต่เธอได้สืบทอด
ความงดงามและความสามารถในเรืองงานบ้านตาม
ฉบับหญิงแห่งเมืองเสฉวนมาเต็มๆ และมีทายาทกับ
อาจารย์จางแถมยังดูแลบ้านได้เป็ นระเบียบดี ไม่มีใคร
ไม่ชมเธอ ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาเองก็ดีมาก
อาศัยอยูห่ อ้ งข้างๆ แต่เหอปี อวินกลับดูถกู ดูแคลน
อาจารย์แม่จางเสมอเพราะหาว่าเธอไม่มีความรู ้

ชาติก่อนอูเ่ หมยกับอูเ่ ยวียไม่ได้ให้ความเคารพนับถือกับ

อาจารย์แม่จางมากเท่าไรเพราะได้รบั อิทธิพลจากเหอปี
อวิน อูเ่ หมยขีขลาดเป็ นทุนเดิมเลยไม่กล้าทักทายเป็ น
ปกติ ส่วนอูเ่ ยวียกลับเสแสร้ง ไม่วา่ ในใจจะดูถกู ยังไงก็
80
ต้องควบคุมสีหน้าให้ดี

ความจริงอาจารย์แม่จางดีตอ่ อูเ่ หมยกับอูเ่ ยวียอย่าง

มาก ปกติหากทําของอร่อยๆ เมือไรก็จะยกมาให้สองพี
น้อง อาจารย์แม่จางฝี มือการทําอาหารดีเยียม โดย
เฉพาะเกียวนําฝี มือเธอทังสดใหม่ทงอร่
ั อย จนถึงตอนนีอู่
เหมยยังจดจํารสชาตินนได้
ั ดี

“ซ่า”

อาจารย์แม่จางเทเนือหมูสามชันทีหันเป็ นชินๆ ไว้เสร็จ

สรรพลงกระทะ เนือหมูถกู พลิกไปมาในกระทะทีมีนามั
ํ น
จนเกิดเสียงดังฉ่า จากนันจึงเทต้นกระเทียมทีสับเป็ น

81
ท่อนๆ ลงไปคลุกเคล้า กลินหอมนันแทบทําเอานําลาย
ไหลเสียให้ได้

“สวัสดีคะ่ อาจารย์แม่จาง!”

อูเ่ ยวียยิมทักทายจางๆ ขับให้ดมู ีมารยาทเหลือล้น แต่อู่

เหมยรูว้ า่ เธอเห็นอีกฝ่ ายเป็ นเพียงอากาศเท่านันเพราะ
ดวงตาอูเ่ ยวียไม่ได้ยมตาม
ิ อูเ่ หมยสังเกตว่าหากอูเ่ ยวีย
ยิมมาจากใจจริงดวงตาจะโค้งไปตามรอยยิม หากเป็ น
เพียงรอยยิมฉาบหน้า ดวงตาจะเป็ นทรงเดิมไม่แม้แต่
กะพริบด้วยซํา

อาจารย์แม่จางอายุสสิี บกว่ามีรูปร่างผอมเล็ก ผิวขาว

82
เนียนและโครงหน้าเรียวรีตามฉบับหญิงจากเมืองเสฉวน
ใบหน้าสะอาดสดใสแต่หางตามีรอยเหียวย่นตามกาล
เวลาทําให้พอจะดูออกว่าอายุไม่นอ้ ยแล้ว

“เยวียเยวียเลิกเรียนแล้วเหรอ เหมยเหมยก็กลับมาแล้ว
รีบกลับบ้านเถอะ แม่ของพวกหนูออกมาดูตงสองรอบ
ั
แล้ว” อาจารย์แม่จางยิมตาหยี เธอพูดภาษาท้องถินของ
เมืองจินแต่ฟังดูแปลกเล็กน้อยเพราะติดสําเนียงเสฉวน
มาด้วย

อูเ่ หมยเดินเข้าไปยิมให้อาจารย์แม่จาง พลางคิดได้วา่

ผมตัวเองยังปล่อยสยายอยูเ่ ลยยกมือทัดผมไว้หลังหูเผย
ให้เห็นใบหน้าเนียนใส พูดเสียงเล็กเสียงน้อย “เนือหมู
สองไฟของอาจารย์แม่จางหอมจังเลย นําลายหนูแทบ
83
ไหลแล้ว”

อาจารย์แม่จางตกใจกับโฉมหน้าของอูเ่ หมย อาคารบ้าน

พักแห่งนีเพิงสร้างมาได้หนึงปี เต็ม หมายความว่าบ้าน
ของเธอเป็ นเพือนบ้านกับตระกูลอูม่ าได้ปีเดียวเท่านัน
ปกติเห็นอูเ่ หมยปล่อยผมสยายเหมือนผี คนอืนล้วน
บอกว่าลูกสาวคนเล็กของตระกูลอูห่ น้าตาอัปลักษณ์ตรง
กันข้ามกับพีสาวราวฟ้ากับเหว

แต่ตอนนีมาดูดีๆ อูเ่ หมยขีเหร่ตรงไหนกัน?

ทังยังดูดีกว่าอูเ่ ยวียตังมากนีนา!

84
ดูดวงหน้าเป็ นรูปทรงนันสิ ผิวพรรณเนียนนุ่มทีเพียงแค่
เห็นก็อยากหยิกสักที ไฝเสน่หก์ ลางหน้าผากนันอีกทีแดง
ยิงกว่าหมึกสีชาดอยูต่ รงกึงกลางหน้าผากพอดิบพอดี
จะให้จดุ เองคาดว่าคงไม่พอดีขนาดนัน

เธอเป็ นแม่สาวน้อยแสนสวยชัดๆ เลยนีนา ทําไมคน

เหล่านันถึงกล่าวหาอูเ่ หมยได้น่าเกลียดขนาดนัน?

สองสามีภรรยาอูเ่ จิงซือเองก็แปลก ทีคนอืนพูดได้น่า

เกลียดขนาดนัน พวกเขาเองก็ไม่คิดจะออกมาแก้ข่าวสัก
นิด หากเป็ นเธอมีลกู สาวสวยขนาดนีต้องดีใจมากแน่ๆ
จะตัดเสือผ้าตัวใหม่ให้เธอสวมใส่อย่างสวยงามทุกวัน
เลย

85
..................................................................................
.........

ตอนที 12 เด็กโง่

อาจารย์แม่จางชําเลืองสายตาไปยังเสือตัวเก่าทีไม่พอดี
ตัวของอูเ่ หมย ก่อนจะเหลือบไปดูชดุ กระโปรงตัวใหม่ทีอู่
เยวียสวมอยูพ่ ลางนึกถึงท่าทางทีเพือนข้างบ้านปฏิบตั ิ
ต่อลูกสาวสองคนอย่างแตกต่าง ก็อดถอนหายใจไม่ได้
เพราะเห็นใจอูเ่ หมยเหลือเกิน

86
“เหมยเหมยชอบกินเหรอ? รอป้าผัดเสร็จจะยกไปให้หนู
ถ้วยหนึงนะ!” อาจารย์แม่พดู ด้วยท่าทางกระตือรือร้น

อูเ่ หมยอุน่ วาบไปทังใจรีบส่ายศีรษะ “ขอบคุณค่ะ

อาจารย์แม่ แต่คืนนีหนูจะไปทานข้าวทีบ้านคุณปู่ ไว้วนั
หลังจะมาชิมฝี มือของอาจารย์แม่นะคะ”

ต่อให้เธออยากอยูท่ านเนือหมูผดั สองไฟของอาจารย์แม่

ทีบ้านมากสักแค่ไหน อีกทังไม่อยากไปโดนเพิกเฉยที
บ้านคุณปู่ แต่เรืองคืนนีไม่วา่ อย่างไรก็หนีไม่พน้

“เหมยเหมยเร็วหน่อย คุณแม่เร่งแล้ว”

87
อูเ่ ยวียทีเดินเข้าบ้านไปก่อนก้าวหนึงเอ่ยเร่งเร้าด้วยนํา
เสียงอ่อนโยนเช่นเดิม ขอแค่มีคนนอกอยูอ่ เู่ ยวียจะพูดจา
เสียงอ่อนเสียงหวานเสมอ ในสายตาผูอ้ ืนนันอูเ่ ยวียเป็ น
เด็กผูห้ ญิงทีเรียบร้อยอ่อนโยน และเป็ นเด็กดีคนหนึง

อูเ่ หมยยิมให้อาจารย์แม่ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าบ้านไป
โดยทีผมยังทัดอยูห่ ลังหู ไม่ได้ปล่อยให้ปรกหน้าเหมือน
เดิม ฝี เท้าของเธอทังหนักอึงเหมือนมีของหนักพันกิโลฯ
ถ่วงอยูย่ ามได้กลับบ้านหลังนัน

ถ้อยคําทังหมดทีบุพการีกล่าวไว้ทีสถานีตาํ รวจเมือชาติ
ปางก่อนยังก้องกังวาลอยูข่ า้ งหู ในใจอูเ่ หมยกระตุกวูบ
จู่ๆ ก็ไม่กล้าเหยียบเข้าประตูบา้ น เธอยังไม่พร้อมทีจะ
88
เผชิญหน้ากับบุพการีของตน

“ยืนอยูห่ น้าประตูทาํ ไม? เพิงเปิ ดเทอมสมองก็ไม่ทาํ งาน

แล้วเหรอ?”

เหอปี อวินทีอ่อนวัยลงยีสิบปี เดินออกมาจากห้องนอน

เห็นลูกสาวคนเล็กยืนค้างตรงประตูก็ข่นุ ใจ เปล่งเสียง
พ่นคําพูดทีไม่คอ่ ยน่าฟั งออกมา เธอไม่มีคาํ พูดดีๆ ให้ลกู
สาวคนเล็กอยูแ่ ล้ว หากไม่ใช่เสียงตําหนิก็คือเสียง
ประชด บางครังเก็บกดมาจากทีทํางานกลับมาก็ระบาย
ใส่อเู่ หมยแทน

เหอปี อวินรูปร่างผอมเพรียวในชุดกระโปรงลายดอกไม้

89
สง่าราบเรียบ เหมาะสมกับมาดคุณครูประถมของเธอ
อย่างมาก หน้าตาอูเ่ ยวียคล้ายเหอปี อวินจริงๆ เดินออก
ไปข้างนอกย่อมดูออกว่าเป็ นแม่ลกู กัน

มีเพียงอูเ่ หมยทีไม่รูว้ า่ หน้าตาเหมือนใคร ไม่เหมือนทัง

พ่อไม่เหมือนทังแม่ บางทีอาจจะได้สืบทอดจุดเด่นทัง
หมดของคูส่ ามีภรรยาอูเ่ จิงซือสินะ?

เสียงตําหนิแสนคุย้ เคยของเหอปี อวินทีได้ยินเรียกให้อู่

เหมยตัวสันกึก เผลอก้มหน้าลงทันที เหอปี อวินเห็นท่า
ทางขีขลาดของเธอไฟในใจจึงยิงเดือดดาล

สมัยเหอปี อวินยังวัยสาว ไม่วา่ จะเรืองหน้าตาหรือการ

90
เรียนดีก็เยียมทุกอย่าง มีผชู้ ายมาตามจีบเธอต่อเป็ นแถว
ยาวเหยียด ทังชีวิตนีเธอพ่ายแพ้อยูส่ องเรือง หนึงในนัน
คือการทีคลอดลูกสาวทีโง่เหมือนหมูอย่างอูเ่ หมย อีก
เรืองก็คือ...

เหอปี อวินนึกถึงหญิงสาวทีโอ้อวดทําท่าได้ใจต่อหน้าเธอ
นันมีหน้าตางดงามเย้ายวน เสียงเล็กเสียงน้อยเหมือน
คุณหนูตระกูลรํารวย ตําแหน่งคิวซ้ายมีไฝสีแดง แค่มอง
ก็รูส้ กึ รําคาญใจ แต่คนๆ นันกลับชืนชอบยายตัวแสบที
ไม่มีดีทงเรื
ั องหน้าตาหรือความสามารถ ไม่เห็นเธออยู่
สายตา

พอนึกถึงเรืองราวในอดีตเหอปี อวินก็เกิดหงุดหงิดขึนมา
ยิงไม่มีทา่ ทีทีดีตอ่ อูเ่ หมยมากกว่าเดิม ก้าวเท้าเดินไป
91
ตรงประตูฉดุ อูเ่ หมยทีกําลังยืนเหม่อเข้ามาแล้วปิ ดประตู

“วันนีได้คะแนนวิชาคณิตศาสตร์แค่แปดคะแนน? เมือ
วานได้ภาษาอังกฤษสิบแปดคะแนน สัปดาห์ทีแล้วสอบ
ตกวิชาภาษา เพิงเปิ ดเทอมเธอก็สอบได้คะแนนดีขนาด
นีเชียว? สร้างหน้าสร้างตาให้กบั ฉันแล้วก็พอ่ ของเธอ
มากจริงๆ!”

ภายในไม่กีนาทีทีอูเ่ หมยทักทายอาจารย์แม่จาง อูเ่ ยวีย

ได้นาํ เรืองคะแนนสอบวัดผลตอนเปิ ดเทอมของอูเ่ หม
ยฟ้องเหอปี อวิน วันนีอูเ่ หมยไม่คอ่ ยเชือฟั งนัก ให้คณ
ุ แม่
จัดการเธอแล้วกัน!

92
อูเ่ หมยจะจําเรืองคะแนนสอบเมือยีสิบก่อนได้อย่างไร
พอจําได้เลือนรางว่ามีการสอบวัดผลวิชาหลักตอนเปิ ด
เทอมปี ทีเรียนประถมชันปี ที 5 คะแนนออกมาแย่เหมือน
เดิม ส่วนจะแย่ขนาดไหนนันอูเ่ หมยก็จาํ ไม่ได้แล้ว ใบ
หน้ามึนงงกระตุน้ ความโกรธของเหอปี อวินเข้าอย่างจัง
ยืนมือหยิกแขนอูเ่ หมยทันที

...............................................................

93
ตอนที 13เวรกรรม

“โอ้ย!”

อูเ่ หมยไม่ทนั ได้ตงตั

ั ว เนือขาวตรงช่วงแขนถูกเหอปี อวิน
หยิกเป็ นรอยหลายที เหอปี อวินไม่เคยตบหน้าอูเ่ หม
ยเพราะตระกูลอูเ่ ห็นความสําคัญเรืองมารยาทอย่างมาก
และเข้มงวดต่อลูกหลานเป็ นพิเศษ อย่างมากแค่ทาํ โทษ
โดยการใช้ไม้ตีมือ แต่ไม่เคยถึงกับตบตีลงใบหน้า เรืองนี
ไม่เคยเกิดขึนในตระกูลอูม่ าก่อน

ฉะนันการทําโทษทีเหอปี อวินใช้กบั อูเ่ หมยบ่อยทีสุดก็คือ

94
การหยิก นิวกลางกับนิวชีจิกเนือแล้วหมุนเป็ นวง 360
องศา ความจริงไม่นอ้ ยไปกว่าการตบหน้าหรือฟาดลง
ตัว และแน่นอนว่าไม่มีใครเห็นรอยแผลทีเกิดขึนใต้รม่ ผ้า

ตังแต่แต่งงานกับเหมยซูหาน อูเ่ หมยก็ไม่เคยถูกตีอีกเลย

พอมาเจอเหอปี อวินหยิกทีเธอก็เจ็บจนนําตาไหล ใจคิด
แต่จะวิงหนีออกไป

เหอปี อวินเป็ นคนรักษาหน้าตา ยามอยูข่ า้ งนอกไม่เคยตี

เธอมาก่อน ปั จจุบนั เธออายุยงั น้อยนักอีกทังหัวเซียเชิดชู
เรืองกตัญ ทู ีสุด ไม่มีทางขัดขืนเหอปี อวินได้เลย

คนหัวเซียมักมีประโยคติดปากคือ สิงใดทีพ่อแม่ทาํ ต่อ

95
ให้ไม่ใช่สงที
ิ ถูกต้อง แต่พอ่ แม่เป็ นคนให้กาํ เนิดมา
แล้วจะต่อต้านพ่อแม่ได้อย่างไร?

อกตัญ !ู

มีคาํ ว่าอกตัญ ตู ิดสอยห้อยอยู่ ต่อให้เธอมีความ

สามารถล้นฟ้าก็ไม่อาจทําอะไรได้ นําลายจากปากคน
ทังประเทศพอจะกลบเธอจนมิด!

เหอปี อวินเห็นลูกสาวคนเล็กทีเชือฟั งเสมอมาตลอดคิด

จะหลบหนี ไฟโทสะจึงยิงพุง่ สูง ออกแรงกระชากให้อเู่ หม
ยทีไม่ทนั ตังตัวเข้ามาชนอกเหอปี อวิน สองมือของเหอปี
อวินฉับไวไล่หยิกอูเ่ หมยตามตัว

96
“ยังมีหน้าวิงหนีอีก? แปดคะแนนก็ทาํ มาได้? เก่งจังเลย
นะ พีสาวของเธอสอบได้ทีหนึงของโรงเรียนทุกครัง เธอ
กลับได้ทีโหล่ เทียบพีสาวของเธอไม่ได้แม้แต่ปลายนิว
เท้าด้วยซํา ทําไมฉันถึงคลอดลูกไม่เอาไหนอย่างเธอ
ออกมาได้นะ หา? ถ้ารูแ้ ต่แรกว่าเธอมันโง่แบบนี น่าจะ
บีบคอให้ตายตังแต่เกิดก็ดี!”

เหอปี อวินก่นด่าเสียงตํา ดวงตาแดงกํา เธอไม่อาจชอบ

ลูกสาวคนเล็กทีโง่เขลาคนนีได้เลยสักนิด เพราะต้อง
คลอดเจ้าลูกคนนีเธอจึงสูญเสียโอกาสมีลกู ชายเพิมอีก
คน

เธอเสียสละมากขนาดนีแต่กลับได้สงตอบแทนที
ิ แสน
97
ขาดทุน จะไม่ให้เธอเกลียดได้อย่างไร?

เหอปี อวินยิงคิดก็ยิงเกลียดและหยิกแรงขึนเรือยๆ อูเ่ หม

ยเจ็บจนหายใจไม่ออก นําตาไหลพรังพรูออกมาไม่หยุด
แต่ไม่กล้าตะโกนเสียงดัง เหอปี อวินรักษาหน้าตาตัวเอง
ทีสุด หากเธอตะโกนเสียงดังให้คนข้างบ้านรูเ้ ข้า เกรงว่า
เหอปี อวินจะทํารุนแรงกว่าเดิม

อูเ่ ยวียยืนมองอยูใ่ นห้องอย่างรืนเริงใจ กระตุกยิมมุม

ปากน้อยๆ อย่างอารมณ์ดี ทุกครังทีเห็นคุณแม่สงสอนอู
ั ่
เหมย เธอจะอารมณ์ดีทกุ ครังและเกิดความอยากอาหาร
มากเป็ นพิเศษ

98
เธอต่างหากทีเป็ นความภาคภูมิใจของครอบครัว และลูก
รักของพ่อแม่ เจ้าโง่อเู่ หมยมีสทิ ธิอะไรมาเป็ นพีน้องกับ
เธอ?

ไม่มีสทิ ธิกระทังเป็ นคนรับใช้ให้เธอด้วยซํา!

อูเ่ หมยยกสองมือกอดหัวหลบหนีการรุกรานจากเหอปี
อวินไม่หยุด แต่เหอปี อวินไวเกินไป ภายในเวลาสันๆ ไม่
กีนาทีเธอก็แสบร้อนไปทังตัว ความเจ็บจุกเข้าทีอกทําให้
นําตาเธอไหลไม่หยุด ไม่ตอ้ งดูก็รูว้ า่ เธอต้องชําไปทังตัว
แน่ๆ

เหอปี อวินเห็นท่าทางขีขลาดไม่กล้าส่งเสียงของอูเ่ หม

99
ย ไม่ใช่แค่ไม่หายโกรธแต่กลับโกรธหนักกว่าเดิม เธอ
เป็ นคนขีโมโห ไม่ชอบคนประเภทไม่เอาไหนหรือคนขี
ขลาดตาขาว มัวแต่ให้คนอืนรังแกแล้วยังไม่กล้าตอบโต้

อูเ่ หมยทีมีนิสยั เก็บทุกสิงไว้กบั ตัวเองและเชือฟั ง

ทุกอย่าง เธอจึงยิงไม่ชอบใจ มีตรงไหนทีเหมือนเธอ
บ้าง?

หากไม่ใช่เพราะวันนันมีแค่เธอคลอดลูกในโรงพยาบาล
ก็คงคิดไปแล้วว่าอูเ่ หมยเป็ นเด็กทีเธออุม้ ผิดมา เด็กไม่
เอาไหนอย่างนีเหมือนเธอตรงไหนกัน?

เรียกได้วา่ ยามเกลียดใครสักคน ไม่วา่ คนๆ นีจะทําอะไร

100
ก็เป็ นความผิดอยูด่ ี หากอูเ่ หมยขัดขืนเหอปี อวินจะหาว่า
เธอไม่เอาไหน หากอูเ่ หมยขัดขืนเหอปี อวินจะรูส้ กึ ว่าตัว
เองเสียหน้า เกรงว่าจะลงมือหนักกว่าเดิม

อูเ่ หมยรูอ้ ารมณ์เหอปี อวินเป็ นอย่างดีเลยยอมทนเงียบๆ

ไม่คิดหลบหนีอีกต่อไป รอเหอปี อวินระบายอารมณ์เสร็จ
หรือเหนือยแล้ว เหอปี อวินจะหยุดเอง อย่างไรเสียก็แค่
แผลนอกกาย ไม่ถงึ กับตายหรอก

..........................................................................

ตอนที 14 คนไร้ความสามารถ ไม่มีทางประสบความ

101
สําเร็จ

เป็ นอย่างทีอูเ่ หมยคิด เมือเหอปี อวินเมือยมือจึงเปลียน

ไปหยิบไม้ขนไก่มาฟาดหลายที ทังทีตัวเองก็หอบจน
แทบไม่ไหว เห็นอูเ่ หมยขุดคูต้ วั สันอยูม่ มุ กําแพง แค่น
เสียงใส่อย่างนึกรังเกียจ อยากจะฟาดอีกหลาย
ทีประตูกลับถูกผลักเข้ามา เหอปี อวินรีบโยนไม้ขนไก่ใส่
หลังตูท้ นั ที

“เกิดอะไรขึน?”

เสียงน่าเกรงขามของอูเ่ จิงซือดังขึน รูปร่างของเขาสูง

โปร่ง หน้าตาสะอาดสะอ้าน สวมแว่นตากรอบทองและ

102
ใต้คางสะอาดหมดจดไร้ตอหนวด ดูทา่ ทางอ่อนเยาว์กว่า
อายุจริงๆ เสียอีก ดูออ่ นเยาว์กว่าเหอปี อวินด้วยซําไปทัง
ทีเขาอายุมากกว่าเหอปี อวินหลายปี

อูเ่ หมยทีเจ็บจนสมองพร่ามัวได้ยินเสียงอูเ่ จิงซือ ตัวสัน

ระริก หากเป็ นชาติก่อนทุกครังทีเธอถูกเหอปี อวินตีมกั จะ
วิงไปร้องครําครวญกับอูเ่ จิงซือ เทียบกับเหอปี อวินแล้ว
แม้อเู่ จิงซือจะชืนชอบอูเ่ ยวียมากกว่าแต่ก็มีความเทียง
ตรงมากกว่า

หากรูว้ า่ เหอปี อวินตีอเู่ หมย เขาจําต้องตําหนิเหอปี อวิน

ให้เธอใช้เหตุผลในการคุยกับลูก แม้การตําหนิดว้ ยวิธีนี
จะไม่เป็ นผลต่อเหอปี อวินมากเท่าไร แต่ก็ทาํ ให้อเู่ หม
ยรูส้ กึ ดีขนมาบ้
ึ าง
103
หากแต่ตอนนีอูเ่ หมยกลับไม่อยากเร่เข้าไปเรียกร้อง
ความเห็นใจหรือคําปลอบโยนทีน้อยนิดจนน่าสงสาร
จากอูเ่ จิงซือ ความคิดของอูเ่ จิงซือกับเหอปี อวินเหมือน
กัน เธอเป็ นดังโคลนชันตํา อูเ่ ยวียเป็ นดังเมฆทีอยูส่ งู ไม่
อาจนํามาเปรียบเทียบได้เลยสักนิด

เหอปี อวินฟ้องด้วยความโกรธ “เจ้าลูกไม่เอาไหน สอบ

วัดผลวิชาคณิตศาสตร์รอบนีได้แปดคะแนน ภาษา
อังกฤษสิบแปดคะแนน ภาษาสีสิบคะแนน ทุกอย่างได้ที
โหล่หมด ทําเราสองคนต้องอับอายขายหน้าหมดแล้ว”

อูเ่ จิงซือมุน่ คิวตวัดมองลูกสาวคนเล็กทีขุดคูต้ วั เป็ น

ก้อนกลมด้วยความไม่พอใจ แม้จะไม่คาดหวังอะไรกับ
104
ผลการเรียนของลูกสาวคนเล็กแต่พอได้ยินผลคะแนนนี
เขาก็ไม่พอใจมากอยูด่ ี

ฉับพลันเขาเข้าใจทันทีวา่ เหตุใดภรรยาถึงต้องลงมือทํา
โทษ คะแนนนีไม่ได้ช่วยสร้างหน้าสร้างตาแก่สองสามี
ภรรยาเลย!

อูเ่ ยวียเดินเข้ามาหลังจากเห็นอูเ่ จิงซือเข้ามา เก็บรอยยิม

สะใจเมือครูก่ ่อนจะเผยยิมหวานน่ารักทีเป็ นอาวุธประจํา
กาย กล่าวเสียงอ่อนโยน “คุณพ่อคุณแม่อย่าโกรธไปเลย
เหมยเหมยน่าจะลืมความรูข้ องเทอมก่อนไปหมดเพราะ
ปิ ดเทอมไปนาน หนูจะหาเวลาว่างสอนเธอเอง ต้องมี
พัฒนาการแน่ๆ”

105
อูเ่ จิงซือคลายหัวคิวทีชนกันพลางยิมให้ลกู สาวคนโต
อย่างรักใคร่ ก่อนหน้านีคุณครูประจําชันของอูเ่ ยวียได้
โทรหาเขาว่าครังนีอูเ่ ยวียสอบวัดผลได้อนั ดับหนึงของ
โรงเรียนและนําอันดับสองอยูส่ บิ กว่าคะแนน

โชคดี โชคดี เขายังมีลกู สาวคนโตแสนรูแ้ ละช่างเอาใจใส่

พอจะให้เขายืดอกต่อหน้าผูค้ น ส่วนลูกสาวคนเล็กไม่
เอาไหนนัน ช่างเถอะ ถือว่าเลียงคนทีไม่เอาการเอางาน
คนหนึง พอโตแล้วก็หาผูช้ ายธรรมดามาแต่งงานด้วยซะ!

“สอนทําไม โคลนเน่าๆ จะอุดรูกาํ แพงได้ยงั ไง เยวียเยวีย

ลูกเรียนของลูกไป ไม่ตอ้ งสนน้องสาวของลูก จะได้ไม่สง่
ผลกระทบต่อการเรียนของลูก พ่อแม่ยงั ต้องหวังพึงให้
106
หนูมาสร้างหน้าสร้างตาให้อยูน่ ะ!”

เหอปี อวินหันมาตวาดด่าอูเ่ หมยอย่างโกรธเคืองก่อนถึง

หันไปยิมกล่าวเสียงอ่อนด้วยความเมตตาต่ออูเ่ ยวีย
เปลียนสีหน้าเร็วจนน่าตกใจ

อูเ่ หมยพอจะมีแรงบ้างแล้ว ได้ยินถ้อยคําของอูเ่ ยวียก็

แค่นยิมในใจ เป็ นคนทํายังกล้าออกมาพูด หากไม่ใช่
เพราะเธอฟ้องเหอปี อวินแล้วจะมีทางรูค้ ะแนนสอบของ
เธอได้อย่างไร?

พออูเ่ จิงซือกลับมาอูเ่ ยวียกลับเสแสร้งว่าจะสอน

การบ้านให้ตวั เองเพือรักษาภาพลักษณ์พีสาวแสนดีใน

107
ใจของอูเ่ จิงซือ ช่างเล่นละครได้เฉียบคม หน้าไหว้หลัง
หลอกจริงๆ มิน่าถึงได้ดิบได้ดีในตระกูลเหยียน เพราะ
หลอกปั นหัวเหยียนหมิงต๋าจนอยูห่ มัดได้

…………………………………………………………
…..

ตอนที 15ไม่ได้น่าเกลียด
108
อูเ่ จิงซือมองอูเ่ ยวียอย่างพึงพอใจ พยักหน้าเป็ นเชิงเห็น
ด้วย “เยวียเยวียใส่ใจน้องดีจริงๆ ทีแม่พดู ก็มีเหตุผล
ตอนนีลูกอยูม่ ธั ยมต้น เรืองการเรียนจะชะล่าใจไม่ได้
การบ้านของเหมยเหมยพ่อกับแม่จะหาเวลาสอนเอง
ลูกตังใจเรียนก็พอ”

อูเ่ ยวียแอบได้ใจลึกๆ เธอรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าคุณพ่อคุณแม่ไม่มี

ทางอนุญาตให้เธอสอนการบ้านเจ้าโง่นีเด็ดขาด ทีพูดไป
เมือครูก่ ็แค่เสแสร้งพูดไปอย่างนันแหละ

“ค่ะ หนูจะตังใจเรียนให้พอ่ แม่ภมู ิใจ”

109
“เด็กดี แม่รูว้ า่ ลูกต้องทําได้แน่ๆ ถ้าน้องสาวของลูกได้
หนึงส่วนสิบของลูก แม่คงยิมกระทังในฝัน”

เหอปี อวินลูบหัวอูเ่ ยวียอย่างรักใคร่ก่อนจะถลึงตาใส่อู่

เหมยแรงๆ ลูกสาวคนเล็กเปรียบเสมือนหนามตําใจเธอ
ขัดหูขดั ตา แค่เห็นก็ปวดไปทังใจ

“ยังไม่ลกุ ไปเปลียนเสือผ้าอีก นอกจากสมองไม่พอใช้

แขนขาก็เป็ นง่อยไปแล้วหรือไง?” เหอปี อวินตะคอก

อูเ่ หมยลอบถอนหายใจรูว้ า่ การตบตีในวันนีสินสุดชัว

คราวแล้วเลยลุกขึนยืนแต่เพราะโดนแผลบนตัวเลยสูด
ปากครางทีหนึง แต่พอเห็นสายตาตวัดมองมาจากเหอปี

110
อวิน อูเ่ หมยจําต้องรีบปิ ดปาก ค่อยๆ เดินเข้าห้อง
สําหรับเธอกับอูเ่ ยวีย

ห้องของเธอกับอูเ่ ยวียขนาดสิบกว่าตารางวา มีเตียง

เดียวสองเตียง โต๊ะเรียนสองโต๊ะรวมถึงชันวางหนังสือ
กับตูเ้ สือผ้าอย่างละหนึงตู้ เฟอร์นิเจอร์ไม่กีอย่างได้กิน
พืนทีห้องไปแทบทังหมด

เดิมทีเหอปี อวินอยากให้สองพีน้องนอนยัดเตียงเดียวกัน
จะได้ประหยัดพืนทีแต่อเู่ ยวียไม่ยอม แอบไปอ้อนขอเห
อปี อวินทีรักเธอเป็ นทุนเดิมเลยได้เพิมเป็ นเตียงเดียวสอง
เตียง ส่วนอูเ่ จิงซือไม่เคยสนใจเรืองทีบ้านอยูแ่ ล้ว
ทุกอย่างเลยให้เหอปี อวินเป็ นคนตัดสินใจแต่เพียงผูเ้ ดียว

111
เตียงและโต๊ะหนังสือของอูเ่ ยวียอยูต่ ิดหน้าต่าง แสง
สว่างส่องชัด ส่วนเตียงของอูเ่ หมยกลับอยูห่ า่ งจาก
หน้าต่างตังไกล แน่นอนว่าโต๊ะหนังสือด้วยเช่นกันเลยทํา
ให้คอ่ นข้างมืด เมือก่อนอูเ่ หมยอยากให้เหอปี อวินซือ
โคมไฟดวงเล็กแต่เหอปี อวินกลับตอบเพียงว่า ‘ซือกลับ
มาแล้วแกจะสอบได้หนึงร้อยคะแนนเหรอ?’

เช่นนีเองอูเ่ หมยเลยต้องรําเรียนภายใต้แสงอันน้อย
นิดกระทังจบมัธยมปลาย ส่งผลให้คา่ สายตาน้อยลง
เรือยๆ อูเ่ หมยกะพริบตามองไปนอกหน้าต่าง เห็นว่า
สายตามองเห็นได้ชดั เจนไม่พร่ามัวก็อดดีใจไม่ได้

112
ตอนนีสายตาเธอยังไม่สนั ดีจงั เลย!

อูเ่ หมยเดินไปหน้ากระจกบานใหญ่ทีติดตูเ้ สือผ้า สองมือ

สางผมยาวออกเผยให้เห็นใบหน้าดวงใส ผิวขาวซีด
เหมือนคนป่ วยขับให้ไฝแดงกลางหน้าผากสีเข้มกว่าเดิม
แม้รา่ งกายยังไม่เติบโตเต็มทีแต่ก็พอจะเห็นว่าเป็ นสาว
งามคนหนึงแล้ว

“คนขีเหร่! อูเ่ หมยเป็ นคนขีเหร่ทีไม่มีใครเอา!”

คล้ายมีเสียงตะโกนดังข้างหูเรียกให้อเู่ หมยยิมขมขืน
ก่อนตายเธอคิดว่าตัวเองน่าเกลียดมาตลอดต่อให้คณ
ุ
หมอกับพยาบาลต่างชมว่าเธอสวยก็ตาม เธอไม่เชือ คิด

113
ว่าพวกเขาพูดเพือปลอบใจเธอเท่านัน

แต่ตอนนีเธอมาประเมินหน้าตาตัวเองดีๆ จู่ๆ ก็รูส้ กึ ว่า

ความจริงเธอไม่ได้น่าเกลียดขนาดนันนีนา!

บนใบหน้าไม่มีปานน่าเกลียด ผิวค่อนไปทางขาว องค์

ประกอบใบหน้าเด่นชัด แม้จะไม่ถงึ ขันสวยแต่ก็ไม่น่า
เกลียด ทําไมเหอปี อวินถึงว่าเธอน่าเกลียดล่ะ?

หากไม่ใช่เพราะเหอปี อวินกับอูเ่ ยวียพูดกรอกหูเธอตังแต่

เด็กว่าเธอหน้าตาน่าเกลียด เธอไม่มีทางเป็ นโรคหวาด
ระแวงเพราะความรูส้ กึ ผิดหวังในตัวเอง ชาติก่อนเธอไม่
กล้าออกไปทํางาน ไม่กล้าไปร่วมงานต่างๆ ทุกครังที

114
ออกจากบ้านมักมีเรืองชวนให้ตกใจอยูท่ กุ ครัง เพือนข้าง
บ้านต่างคิดว่าเธอแปลก เหมยซูหานเองยังพาเธอไปพบ
จิตแพทย์

อูเ่ หมยหลุดขําอย่างขมขืนใจ ชาติก่อนเธอมันโง่นกั ไม่

น่าตายเสียเปล่าเลย!

…………………………………………….

ตอนที 16 เปลียนแปลง

115
อูเ่ หมยหยิบหวีสางผมช้าๆ เส้นผมของเธอไม่ดีเท่าไร
ออกจะค่อนไปทางเส้นเล็กและติดเหลืองบ่งบอกว่าได้รบั
สารอาหารไม่เพียงพอ อีกทังใบหน้าของเธอขาวซีดเกิน
ไปแม้จะมีสาเหตุมาจากการไม่ได้รบั แสงแดดอย่างเพียง
พอ แต่สว่ นใหญ่ก็เพราะสารอาหารไม่เพียงพอเช่นกัน
เธอมีโรคโลหิตจางทีค่อนข้างรุนแรง มิน่าชาติทีแล้วกว่า
ประจําเดือนเธอจะมาก็ปาเข้าไปอายุสบิ ห้าปี แล้ว

ประจําเดือนอูเ่ ยวียมาตังแต่อายุสบิ สามปี อีกอย่างอูเ่ ย

วียรูปร่างสูงกว่า หุน่ ดีกว่าเธอ น่าจะเป็ นเพราะเหอปี
อวินมักเพิมเมนูอาหารให้เธอ

อูเ่ หมยคอยหวีผมอย่างระมัดระวัง ไม่วา่ จะน่าเกลียด

หรือสวยงามแต่จะให้ผมปรกหน้าเหมือนเมือก่อนไม่ได้
116
อีกแล้ว นอกจากจะทําให้ดไู ม่เรียบร้อยยังดูเสียมารยาท
ถึงว่าคุณครูและเพือนๆ ทีโรงเรียนไม่ชอบเธอ

ผมยาวมากจริงๆ ยาวไปถึงหลัง อูเ่ หมยรวบมัดเป็ นหาง

ม้าแต่เธอไม่มียางรัดผมเลยตัดสินใจเปิ ดลินชักของอูเ่ ย
วีย ข้างในมีกล่องขนมทีเต็มไปด้วยเครืองประดับหัวกับ
ยางรัดผมของอูเ่ ยวีย ช่างกระแทกตานัก

อูเ่ หมยไม่กล้าหยิบอันทีสวยเลยเอาอันทีธรรมดาทีสุดมา
มัดผม คิดไว้วา่ ไว้หาเวลาว่างไปซือหนังยางกลับมาก่อน
จะหาไหมพรมเก่าๆ ของตัวเองพัน คงใช้ได้หลายปี

พอผมถูกรวบมัดทําให้อเู่ หมยดูเปลียนไปจากเดิมอย่าง

117
มาก ไม่มีสภาพยุง่ เหยิงหม่นหมองอย่างเดิมกลับดูสดใส
มีชีวิตชีวามากขึน ถึงกระโปรงจะทังยาวทังใหญ่แต่ใบ
หน้างดงามดวงนันเพิมคะแนนให้อเู่ หมยไม่นอ้ ย

ยิมโชว์ฟันให้หญิงสาวในกระจก อูเ่ หมยพูดเสียงเบา

‘ตังแต่วนั นีเป็ นต้นไป ชีวิตของเธอจะต้องไม่เหมือนเดิม
สูๆ้ !’

อูเ่ ยวียผลักประตูเข้ามาเพราะเธอจะมาหวีผมเช่นกันแต่
กลับตกใจกับสภาพอูเ่ หมยหน้ากระจกเฮือกใหญ่ ยืน
ค้างอยูป่ ระตูพกั หนึงถึงตังสติได้

เจ้าโง่นีมัดผมขึนได้อย่างไร?

118
มีใครพูดอะไรกับอูเ่ หมยหรือเปล่า?

อูเ่ ยวียรูส้ กึ ว่าใบหน้าดวงสวยของอูเ่ หมยช่างทิมแทงตา

เหลือเกิน เธอรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าอูเ่ หมยสวย ไม่ได้สวยธรรมดา
เรืองนีทําให้อเู่ ยวียไม่พอใจอย่างมาก

เธอค่อนข้างโตเกินวัยเดียวกันด้วยเพราะรูจ้ กั รักสวยรัก
งามตังแต่อายุเจ็ดแปดขวบ ความอิจฉาริษยาต่อความ
สวยของอูเ่ หมย เมือเห็นเหอปี อวินไม่ได้มีทา่ ทีทีดีตอ่ อู่
เหมยเธอจึงพูดถึงอูเ่ หมยลับหลังให้เหอปี อวินบ่อยๆ
อย่างจงใจ ให้เหอปี อวินทวีความไม่พอใจทีมีตอ่ อูเ่ หม
ย เป็ นเช่นนีมายาวนานเลยทําให้เหอปี อวินรูส้ กึ โกรธ
ทันทีเมือเห็นอูเ่ หมย เบาก็ดา่ หนักก็ตีราวกับแม่เลียงก็
119
ไม่ปาน

อูเ่ ยวียพึงพอใจกับความลําเอียงของคุณพ่อคุณแม่อย่าง
มาก ควรเป็ นเช่นนีอยูแ่ ล้ว เจ้าโง่อย่างอูเ่ หมยมีสทิ ธิอะไร
ทีจะมาเป็ นน้องสาวของเธอ?

คุณพ่อคุณแม่ก็เพิมภาระ มีลกู สาวฉลาดอย่างเธอ

แล้วจะมีอเู่ หมยอีกคนไปทําไมกัน?

โชคดีทีอูเ่ หมยค่อยๆ ถูกลดความสําคัญในใจของคุณพ่อ

คุณแม่ภายใต้ความพยายามของเธอ หากเธอพยายาม
ให้มากกว่านีบางทีในใจของคุณพ่อคุณแม่อาจเหลือแค่
เธอเพียงคนเดียวล่ะ!

120
แล้วทําไมวันนีอูเ่ หมยถึงคิดจะรวบผมล่ะ?

หน้าตาเย้ายวนคนทีได้พบเจอแบบนีไม่แน่คณ
ุ พ่อคุณ
แม่เห็นอาจใจอ่อนได้ ช่างน่ารําคาญ ไม่เจียมตัวเลยสัก
นิด

“มัดผมทําไม? คิดจะหลอกคนอืนหรือไง?” อูเ่ ยวียตําหนิ

เสียงตํา มีเพียงเวลาทังคูอ่ ยูด่ ว้ ยกันเธอจะไม่เหลือสิงที
เรียกว่าความอ่อนโยนอีกต่อไป

อูเ่ หมยมองเธออย่างใจเย็นแล้วกล่าว “ก็ผมบังตา ไม่

สบายตา”

121
อูเ่ ยวียหน้าเปลียนสีมองอูเ่ หมยด้วยความตกใจ ใบหน้า
เดิมแต่ทาํ ไมเธอรูส้ กึ ว่าน้องสาวคนนีไม่เหมือนเดิม อู่
เหมยพูดจบก้มหัวลงทําท่าหวาดกลัวเหมือนเดิม อูเ่ ยวี
ยอดพรูลมหายใจไม่ได้ เมือกีต้องเป็ นภาพหลอนของเธอ
แน่ๆ

อูเ่ หมยก็ทา่ ทางเหมือนเดิมไม่ใช่หรือไง น่าจะผมบังแล้ว

ไม่สบายตาจริงๆ สินะ!

ว่าแต่เจ้าบ้าคนไหนมายุให้อเู่ หมยมัดผมกัน?

................................................................

122
ตอนที 17เด็กทีร้องไห้สถิ งึ จะมีนมกิน

อูเ่ ยวียเหลือบเห็นยางมัดผมพลางกล่าวอย่างไม่พอใจ
“ใครให้เธอใช้ยางมัดผมของฉัน? ทําไมไม่ถามก่อนสัก
คํา?”

123
หากเป็ นปกติเฉกเช่นทุกวันหลังอูเ่ หมยโดนเหอปี อวินทํา
โทษแล้วอูเ่ ยวียจะอารมณ์ดีมาก แค่ยางมัดผมถูกๆ เส้น
หนึง เธอจะสนใจหรือ?

แต่อเู่ หมยในวันนีให้ความรูส้ กึ ทีแปลกไป ความรูส้ กึ ทีทํา

ให้อเู่ ยวียไม่พอใจเปรียบราวกับต้นหญ้าตําต้อยทีปกติ
ไม่อยูใ่ นสายตาผูค้ น เธอมักเหยียบยําบนต้นหญ้านันทุก
วัน กลับมีวนั หนึงต้นหญ้านันไม่อยากให้เธอเหยียบอีก
แล้ว เธอจะทนได้อย่างไร?

อูเ่ ยวียก้าวไปข้างหน้าผลักอูเ่ หมยแรงๆ อูเ่ หมยครางฮึม

ในลําคอเจ็บจนต้องคูต้ วั ลง เธอพยายามทนความเจ็บ
ปวดไว้คอ่ ยๆ ยืดหลังตรง ชีวิตนีเธอจะไม่ยอมก้มหัวต่อ
124
หน้าอูเ่ ยวียอีกเด็ดขาด!

อูเ่ หมยไม่อยากสนใจอูเ่ ยวียเลยมุง่ หน้าไปทางประตู

ชาตินีเธอเกิดใหม่ในวัยเยาว์ไร้ความสามารถ ลําพังแค่
เธอคนเดียวไม่อาจเอาชนะอูเ่ ยวียกับเหอปี อวินได้แน่แท้
หากเธออยากมีชีวิตสบายเสียหน่อยก็ตอ้ งมีคนคอยหนุน
หลังเธอ

แม้การกระทําของอูเ่ จิงซือในชาติก่อนจะทําให้อเู่ หมยผิด

หวังแต่เธอจําต้องยอมไปก่อนชัวคราว เทียบกับนํามือ
โหดเหียมของเหอปี อวิน อูเ่ จิงซือยังพอมีเหตุผลอยูบ่ า้ ง
ชาติก่อนผิดทีนิสยั เธอชอบเก็บอะไรไว้คนเดียว ทนความ
เจ็บไว้ไม่ให้อเู่ จิงซือรูส้ กั นิด ปล่อยให้เหอปี อวินกับอูเ่ ยวีย
ทําร้ายตัวเอง
125
‘เด็กทีรูจ้ กั ร้องไห้ถงึ จะมีนมกิน’ ประโยคนีพูดไว้ไม่มีผิด
ตอนนีเธอไม่มีอะไรติดตัว สิงเดียวทีพึงพาได้มีเพียง
ความสัมพันธ์พอ่ ลูกกับอูเ่ จิงซือทีแสนอนาถนันล่ะ

เมืออูเ่ ยวียเห็นอูเ่ หมยเดินออกไปไม่พดู อะไรก็เริม

ลนลาน พลันตวาดกร้าว “อูเ่ หมย เธอจะทําอะไร?”

อูเ่ หมยไม่ตอบ เปิ ดประตูออก อูเ่ จิงซือกําลังล้างหน้าใน

ห้องนํา เขาเป็ นบุคคลทีให้ความสําคัญกับเรืองภาพ
ลักษณ์อย่างมาก ก่อนออกจากบ้านจะต้องจัดการตัว
เองให้อยูใ่ นสภาพสะอาดสะอ้าน

126
“พ่อคะ หนูเจ็บ...”

อูเ่ หมยตบตีกบั ความคิดอยูพ่ กั ใหญ่ถงึ เปล่งเสียงเรียก

ขานว่า ‘คุณพ่อ’ ออกมาได้ดว้ ยใจทีขมขืน เธอกอดตัว
เองไว้ ความเจ็บแล่นริวขึนมาจากแผลบนตัวโดยไม่ตอ้ ง
แสดงละครเลยสักนิด ไม่รูว้ นั นีเป็ นอะไรเหอปี อวินถึงได้
โมโหขนาดนัน ลงไม้ลงมือหนักกว่าปกติเสียอีก

อูเ่ จิงซือกําลังเช็ดหน้าพอดีก่อนเห็นลูกสาวคนเล็กมอง
ตัวเองด้วยดวงตาปริมนํา ตัวคูล้ งท่าทางน่าสงสาร

แน่นอนว่าสิงทีสร้างความตกตะลึงแก่เขาคือโฉมหน้า
ของลูกสาวคนเล็ก ในความทรงจําของเขานันอูเ่ หมยมี

127
ภาพลักษณ์ในสภาพผมเผ้ายุง่ เหยิง หน้าตาสกปรก
เสมอ ตอนเด็กยังน่ารักโดยเฉพาะไฝเสน่หส์ ีแดงกลาง
หน้าผากนัน ขณะทีทักษะด้านการเรียนอันน่าสะพรึง
ของอูเ่ หมยยังไม่ถกู เปิ ดเผยให้รบั รู ้ อูเ่ จิงซือพอจะรักใคร่
ลูกสาวคนเล็กอยูบ่ า้ ง อีกทังมักพูดเล่นกับเหอปี อวินบ่อย
ครังว่าหากลูกสาวคนเล็กของเขามีครบทังหน้าตาและ
ความสามารถ ต้องเป็ นคนสวยทังภายในและภายนอก
คนหนึง

ใครจะรูว้ า่ อูเ่ หมยเพิงเข้าเรียนปี แรกก็ทาํ เอาเขาโกรธจน

แทบกระอักเลือด บวกลบเลขหลักสิบยังคิดไม่ได้ วิชาอืน
ยิงแย่จนต้องถอนหายใจ ความรักทีอูเ่ จิงซือมีตอ่ ลูกสาว
คนเล็กนับวันยิงลดลงก่อนจะเทไปทีตัวลูกสาวคนโตทีมี
ผลการเรียนดีเยียม

128
จากนันไม่รูต้ งแต่
ั เมือไรหน้าตาของอูเ่ หมยในความทรง
จําเขาเริมพร่ามัวเหลือเพียงสภาพหัวไม่เป็ นระเบียบกับ
หน้าตาสกปรกโสมมจนเขาเองยังไม่อยากชายตามอง
สักนิด

ภรรยาเขาบอกว่าลูกสาวคนเล็กนิสยั แปลกประหลาด
หลายครังให้อเู่ หมยมัดผมแต่อเู่ หมยไม่ฟัง ยืนยันจะ
ปล่อยผมสยาย ภายหลังอูเ่ จิงซือได้วา่ กล่าวหลายครัง
เช่นกันทว่าอูเ่ หมยหัวรันจะปล่อยผมเหมือนเดิม นานวัน
เข้าอูเ่ จิงซือจึงมันใจว่าอูเ่ หมยนิสยั แปลกประหลาด
ความรักใคร่ทีมีจงึ จางลงเรือยๆ

129
............................................................

ตอนที 18 หน้าตาทีไม่ชวนให้ชอบใจ

อูเ่ จิงซือมองอูเ่ หมยด้วยความตะลึง ลูกสาวคนเล็กทีรวบ

ผมขึนสูงชวนให้นกึ ถึงตอนเด็กๆ จุดทีคุน้ ตาทีสุดก็คือไฝ
เสน่หส์ ีแดงกึงกลางหน้าผากนัน รูปหน้าอ้วนกลมผอม
ซูบลงมากจนกลายเป็ นรูปทรงไข่ องค์ประกอบอืนๆ บน
หน้ายิงเด่นชัดขึน

คิวโก่งโค้งสีเข้มเป็ นทรง ดวงตาสืออารมณ์ทีชวนให้ชอบ

130
ใจและไม่ชอบใจ!

ในหัวของอูเ่ จิงซือมีกลอนสองประโยคโผล่ขนมา
ึ ภาพ
ลักษณ์ป่วยๆ ของอูเ่ หมยในตอนนีช่างคล้ายคลึงกับน้อง
สาวหลินทีถูกบรรยายจากปลายปากกาของคุณถงเชา
ต่างแค่ตรงไฝกลางหน้าผากนัน

จากสายตาของผูช้ ายแล้วอูเ่ หมยเป็ นคนสวยอย่างไม่

ต้องสงสัย อูเ่ จิงซือกลับมุน่ คิวน้อยๆ ตระกูลอูเ่ ป็ นตระกูล
ค่อนข้างเข้มงวดและหัวโบราณ ไม่วา่ จะเรืองเลียงลูก
สาวหรือเกณฑ์ในการเลือกลูกสะใภ้ เงือนไขสําคัญทีสุด
คือความสง่าและความสามารถภายใน เรืองรูปลักษณ์
กลับเป็ นเงือนไขรอง

131
อูเ่ หมยหน้าตาเย้ายวนขนาดนีแต่ไม่ได้มีความสง่าเลย
สักนิด ทีสําคัญการเรียนยําแย่ แค่นกึ ถึงผลการเรียนทีแย่
ยิงกว่าสิงใดหัวใจทีรูส้ กึ ยินดีในคราแรกของอูเ่ จิงซือก็
กลับเย็นยะเยือกลง

สวยแล้วมีประโยชน์อะไร?

อีกอย่างผูห้ ญิงทีหน้าตางดงามแบบนีมักชีวิตสันมา
ตังแต่สมัยโบราณ แม้แต่คนในครอบครัวเธออาจจะ
เดือดร้อนไปด้วย เขาไม่รกั ใคร่ในเรืองเงินทอง เขาแค่
อยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

132
“เป็ นอะไร?” อูเ่ จิงซือถามเสียงเรียบ

อูเ่ หมยยิงเสียใจมากกว่าเดิม หากเป็ นอูเ่ ยวียทีร้องบอก

เจ็บ อูเ่ จิงซือจะต้องระสําระส่ายยิงกว่ามดบนกระทะ
ร้อนซะอีก

“คุณพ่อคะ หนูเจ็บ หนูไม่ไปบ้านคุณปู่ ได้มย?”

ั อูเ่ หม
ยอ้อนวอน

อูเ่ จิงซือหน้านิง วันนีสําคัญกว่าวันปี ใหม่ดว้ ยซําไป ท่าน

ผูเ้ ฒ่ากําหนดไว้แล้วหากไม่ใช่เรืองคอขาดบาดตายห้าม
ใครขาดเด็ดขาด อูเ่ หมยจงใจขัดคําสังท่านผูเ้ ฒ่าอย่าง
นันหรือ?

133
“ปวดท้องเหรอ?” อูเ่ จิงซือถาม

เหอปี อวินเดินออกมาจากห้องเห็นอูเ่ หมยกําลังมองอู่

เจิงซือนําตาคลอพอดี สิงทีทําให้เธอโกรธมากทีสุดคือ
เจ้าเด็กนีกลับรวบผมขึน เยวียเยวียบอกว่าแค่เธอเห็น
หน้ายายนีก็หงุดหงิด ส่วนเธอเห็นก็หงุดหงิดโดยเฉพาะ
ไฝเด่นกลางหน้าผากกระตุน้ ให้ไฟโทสะทีดับมอดไปเมือ
สักครูพ่ ลุง่ พล่านอีกครัง

“ร้องไห้ทาํ ไม? ทีบ้านไม่ให้กินหรือไม่ให้เสือผ้าใส่หรือ

ไง?”

134
เหอปี อวินพุง่ เข้ามาผลักอย่างแรง อูเ่ หมยตังตัวไม่ทนั
เป็ นผลให้ลม้ ก้นจําเบ้าไปกับพืนสะเทือนแผลบนตัวให้
เจ็บกว่าเดิม นําตาทีกักไว้ไม่ไหวอีกต่อไปได้พรังพรูลงมา

“ยังมีหน้ามาร้องไห้? สอบได้คะแนนขายหน้าแบบนันยัง
มีหน้ามาร้องไห้ ฉันจะตีตวั ไร้ประโยชน์อย่างแกให้ตาย
ไปเลย!”

ยิงเห็นอูเ่ หมยทําท่าอ่อนแอน่าสงสาร เหอปี อวินก็โกรธ

หนักกว่าเดิมจนตาแทบลุกเป็ นไฟ มองอูเ่ หมยด้วยสาย
ตาเหมือนมองฆาตกรทีฆ่าพ่อตัวเองก็ไม่ปาน

ต่อให้มีชีวิตมาชาติทีสองอูเ่ หมยก็ยงั ไม่เข้าใจ ต่อให้เธอ

135
แย่ขนาดไหนแต่อย่างน้อยก็เป็ นเลือดเนือเชือไขของเห
อปี อวินไม่ใช่หรือ?

เหตุใดเหอปี อวินถึงปฏิบตั ิกบั เธอโหดเหียมยิงกว่าแม่

เลียงเสียอีก?

หน้าตาของเธอในตอนนีดูน่ากลัวยิงกว่าเผ่ากินคน!

“แม่ อย่าตีหนูเลย หนูเจ็บ!”

อูเ่ หมยร้องไห้ออ้ นวอนแต่ดวงตากลับมองไปทีอูเ่ จิงซือ

หวังเพียงสักนิดว่าเขาจะยังสงสารตัวเองแล้วปกป้องเธอ
สักหน่อย
136
อูเ่ จิงซือขมวดคิวอย่างไม่พอใจ กล่าวตําหนิ “เหมยเหม
ย แม่แค่ผลักลูกทีเดียวทําไมถึงเจ็บขนาดนัน? เป็ นเด็ก
เป็ นเล็กห้ามพูดโกหก”

“ยายเด็กคนนีเสแสร้งเก่ง อายุแค่นีก็มารยายิงกว่า
ผูใ้ หญ่ สมองน่ะไม่ใช้ตงใจเรี
ั ยน แต่ใช้มนั ไปกับสิงชัว
ร้ายพวกนีหมดแล้ว” เหอปี อวินราดนํามันบนกองไฟ

อูเ่ หมยนึกโกรธในใจ เพราะเธอไม่รูจ้ กั ใช้มารยาต่างหาก

ถึงได้ถกู อูเ่ ยวียวางแผนใส่จนตาย ในใจของเหอปี อวินไม่
ว่าเธอทําอะไรก็ลว้ นผิดไปหมด อูเ่ ยวียตดยังว่าหอมเลย

137
“หนูเจ็บจริงๆ นะคะ”

อูเ่ หมยกัดฟั นดึงชุดกระโปรงตรงลาดไหล่ลง ในเมือเธอ

ยังไม่เติบโตเต็มทีอีกอย่างข้างในสวมเสือกล้ามตัวเล็กไว้
แล้ว ไม่ตอ้ งเป็ นห่วงอะไรทังนัน!

………………………………………….

138
ตอนที 19 พีน้องทีดี

ผิวขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยชําเป็ นจําๆ สร้างความตกใจ

แก่คนเห็น นีแค่สว่ นหนึงบนไหล่เท่านัน ไม่รูว้ า่ หน้าอก
กับแผ่นหลังใต้รม่ ผ้าทีมองไม่เห็นจะหนักขนาดไหน!

อูเ่ จิงซือตกใจรีบตวัดตามองไปยังเหอปี อวินอย่างไม่พอ

ใจ เขาบอกภรรยาเสมอว่าต้องใช้เหตุผลในการสือสาร
กับลูก ลดการใช้กาํ ลัง ต่อให้ใช้จริงก็อย่ารุนแรงเกินไป
เพราะอย่างไรเสียก็เป็ นเด็กผูห้ ญิง

เมือก่อนอูเ่ หมยถูกตีไม่เคยรําร้องอะไรต่อหน้าอูเ่ จิงซือ

139
สักนิด เจ็บแค่ไหนก็ไม่พดู อย่างมากแค่แอบซุกหน้า
ร้องไห้ในกองผ้าห่มกลางดึกกระทังผล็อยหลับไปเพราะ
ร้องไห้จนเหนือย

“ปี อวิน ทําไมคุณลงมือหนักขนาดนี? ผมบอกคุณว่ายัง

ไง!” อูเ่ จิงซือกล่าวเสียงตําหนิ

เหอปี อวินทําหน้าไม่ถกู และยิงทวีความเกลียดชังต่ออู่

เหมยเข้ากระดูก เยวียเยวียพูดไม่ผิดเลยว่ายายตัวแสบนี
เป็ นเด็กเนรคุณทีไม่รูจ้ กั สํานึกบุญคุณ มีแต่ความคิดเลว
ร้าย นีตอนนีรูจ้ กั ฟ้องแล้วอย่างนันหรือ?

“คุณพ่อคะ คุณแม่ทาํ อย่างนันไปก็เพราะรัก หนูผิดเองที

140
บอกคะแนนสอบของเหมยเหมยให้คณ
ุ แม่รู ้ ถึงทําให้คณ
ุ
แม่ควบคุมอารมณ์โกรธไม่ได้”

อูเ่ ยวียวิงมาทําหน้ารูส้ กึ ผิด นังยองลงไปประคองอูเ่ หม

ย พูดแฝงด้วยความเป็ นห่วง “เหมยเหมย พีจะทายาให้
นะ เธออย่าโทษพีเลยนะ”

อูเ่ หมยเผลอหลบมืออูเ่ ยวียโดยไม่รูต้ วั อูเ่ จิงซือมุน่ คิว

อย่างไม่พอใจพลางกล่าวเสียงตําหนิ “เหมยเหมย พีสาว
ของลูกเรียนหนักขนาดนียังหาเวลาว่างมาสนใจเรือง
คะแนนของลูก ลูกโทษพีได้ยงั ไง?”

“หนูไม่ได้โทษพี แค่กลัวว่าพีจะผลักหนูอีก หนูเจ็บมาก”

141
อูเ่ หมยตอบเสียงเบา ถลกกระโปรงขึน

“เจ้าเด็กใจเหียม แม้แต่พีสาวแกยังใส่ความ ฉัน...โมโห

จริงๆ!”

เหอปี อวินตวัดฝ่ ามือขึนด้วยความเคยชินแต่ไม่นานก็วาง

ลง เพิงถูกยายเด็กบ้านีฟ้องไป จะตียายเด็กนีต่อหน้า
เหล่าอูไ่ ม่ได้เด็ดขาด

คาดโทษไว้ก่อน รอเหล่าอูไ่ ปทํางานค่อยหาโอกาสสัง

สอนยายเด็กนีแล้วกัน!

“เมือกีหนูใช้หนังยางมัดผมของพีสาว พีเลยโกรธผลักหนู
142
ล้มเลย”

อูเ่ หมยหลุบตามองตํากล่าว การอดทนอดกลันมีแต่จะ

ทําให้อเู่ ยวียร้ายยิงกว่าเดิม ถ้าอย่างนันเธอจะไม่แสร้ง
เป็ นคนดีอีกแล้ว อย่างไรเสียไม่วา่ เธอทําอะไรอูเ่ จิงซือกับ
เหอปี อวินก็ไม่ชอบเธออยูด่ ี

ผลสุดท้ายทีเหมือนกัน แล้วทําไมเธอต้องทนใช้ชีวิต
ลําบากขนาดนันด้วย?

อูเ่ ยวียก่นด่าในใจ ต้องมีใครสักคนยุยงเจ้าโง่นีแน่ๆ สัก

วันต้องไปสืบหาว่าช่วงนีเจ้าโง่นีอยูก่ บั ใคร เธอพยายาม
เค้นยิมพูดเสียงอ่อน “เหมยเหมย พีจะผลักเธอแรงๆ ได้

143
ยังไง? อย่าว่าแต่หนังยางมัดผมเส้นเดียวเลย ต่อให้เธอ
จะเอาเสือผ้าของพีไป พีก็ไม่เสียดาย”

อูเ่ หมยเงยหน้ายิมหวานพลางตอบเสียงนุ่ม “เมือกีหนู

พูดผิดไป พีแค่ผลักหนูเบาๆ ทีหนึง แล้วทีว่าพีไม่เสียดาย
เสือผ้าเลย จริงมัยคะ?”

อูเ่ ยวียใจกระตุก เกิดสังหรณ์ใจแปลกๆ แต่อเู่ จิงซือยืน

มองอยูเ่ ธอจะไม่กล้ายอมรับในสิงทีตัวเองกล่าวได้อย่าง
ไร จําต้องพยักหน้ายิมอย่างฝื นใจ

“แน่นอนอยูแ่ ล้ว เราเป็ นพีน้องกันนีนา!”

144
“ขอบคุณค่ะพี หนูชอบกระโปรงลายขวางสีแดงตัวใหม่
ของพีมากเลย พีให้หนูใส่ได้มย?
ั หนูไม่ได้ใส่เสือผ้าใหม่ๆ
มาตังหลายปี แล้ว” อูเ่ หมยยิมหวานหยด

อูเ่ ยวียมองอีกฝ่ ายด้วยใจทีคุกรุน่ กระโปรงลายขวางสี

แดงตัวนันเป็ นเสือตัวใหม่จากเหอปี อวิน เนือผ้าลาย
สก็อตถูกตัดเป็ นชุดเดรสสันตามกระแสนิยมในช่วงนี
เธอเพิงใส่ได้ครังเดียวไม่วา่ ใครพบเจอล้วนชมว่าเธอสวย
กันทังนัน เดิมทีเธอคิดไว้วา่ จะใส่กระโปรงตัวนันไปบ้าน
คุณปู่ ในคืนนีด้วย!

แต่เจ้าโง่กลับเอ่ยปากก่อน เธอจะยอมได้อย่างไร?

145
อูเ่ หมยแค่นยิมเสียงเย็นในใจ เบะปากพูดเสียงเบา “ขอ
โทษค่ะพีทีหนูโลภมากไปหน่อย พีเอาเสือสักตัวทีพีไม่
ชอบให้หนูก็พอ หนูไม่เรืองมากหรอก”

.............................................................

ตอนที 20 อ้อนขอกระโปรงตัวใหม่

อูเ่ จิงซือได้ยินทีลูกสาวคนเล็กกล่าวก็อดประเมินเสือผ้า
บนตัวอูเ่ หมยไม่ได้ ทังกว้างทังตัวใหญ่ในสภาพไม่ใหม่
ไม่เก่า ใส่แล้วไม่เข้ากับขนาดตัวเลยสักนิด เมือก่อนเขา
146
ไม่สนใจเรืองในบ้านสักเท่าไรแต่วนั นีเกิดเรืองต่อหน้าเขา
แล้ว คิดจะไม่สนใจคงเป็ นไปไม่ได้

เขาย้อนนึกดีๆ คล้ายว่าลูกสาวคนเล็กมักมีภาพลักษณ์
ไม่เป็ นระเบียบเช่นนีเสมอ ไม่เคยได้ใส่เสือผ้าตัวใหม่
จริงๆ ด้วย กลับเป็ นลูกสาวคนโตทีได้ใส่เสือผ้าตัวใหม่
อยูบ่ อ่ ยครัง แต่งตัวดูดีแค่เห็นก็สบายตาสบายใจ

ถึงจะไม่ชอบลูกสาวคนเล็กแต่การปฏิบตั ิทีมีความแตก
ต่างโจ่งแจ้งของเหอปี อวินเรียกความไม่พอใจจากอู่
เจิงซืออย่างมาก เขาเป็ นคุณครูชนยอดของเมื
ั องจิน เงิน
เดือนมาตรฐานคือแปดสิบหกหยวนห้าสิบสตางค์ บวก
กับค่าสนับสนุนเงินบํานาญอืนๆ อาจมีถงึ เก้าสิบกว่า
หยวน รวมถึงเขามักเขียนวิพากษ์ตาํ ราเรียนประจํา
147
จังหวัด คิดค่าตอบแทนทังหมดอาจมีถงึ สีห้าร้อยหยวน
ต่อปี รายได้ของเขาแทบจะมากกว่าผูอ้ าํ นวยการ
โรงเรียนอยูร่ อมร่อ

เหอปี อวินมีรายได้ทกุ เดือนทีสีสิบหกหยวนห้าสิบสตางค์

สองสามีภรรยาทังคูร่ วมกันมีถงึ หนึงร้อยหกสิบถึงเจ็ดสิบ
หยวน นับว่ามีรายได้ทีสูงพอสมควรสําหรับเมืองจิน

นอกจากนียังไม่ตอ้ งเสียค่าเช่าบ้าน พ่อแม่ของทังคูม่ ีเงิน

หลังเกษี ยณเลยไม่ตอ้ งให้พวกเขาเสียค่าเลียงดู เงินหนึง
ร้อยหกสิบถึงเจ็ดสิบหยวนกับการเลียงดูลกู สาวสองคน
เรียกได้วา่ เหลือเฟื อ

148
แต่เหอปี อวินกลับดูแลลูกสาวคนเล็กให้อยูใ่ นสภาพ
โทรมเช่นนี คนนอกจะมองเขาด้วยสายตาอย่างไร!

อูเ่ ยวียเห็นสีหน้าคุณพ่อแปลกไปใจหล่นวูบเพราะกลัวอู่
เจิงซือจะไม่พอใจ คงไม่กล้าเสียดายกระโปรงอีกรีบยิม
กล่าว“เหมยเหมยเข้าใจผิดแล้วล่ะ พีจะเสียดายได้ยงั ไง
เล่า เมือกีพีแค่กาํ ลังคิดว่าเธอหมายถึงกระโปรงตัว
ไหนอยูต่ า่ งหาก!”

เห็นลูกสาวคนโตช่างแสนรูแ้ ละแสนดีขนาดนีอูเ่ จิงซือ

คลายหัวคิวทีขมวดมุน่ ออก อูเ่ ยวียลอบถอนหายใจ
โล่งอกพลางก่นด่าอูเ่ หมยในใจเป็ นพันเป็ นหมืนครัง มัน
หมายว่าจะให้อเู่ หมยสวมกระโปรงเพียงครังเดียวก่อน
จะหาทางเอากลับคืนมาให้ได้
149
อูเ่ หมยพูดด้วยท่าทางสบายๆ “ทีหนูพดู ถึงคือกระโปรง
ลายขวางทีคุณแม่ทาํ ให้พีใหม่ก่อนเปิ ดเทอม เสือผ้าตัว
ใหม่ของพีเยอะเกินไป จะนึกไม่ออกก็ไม่แปลกหรอก”

อูเ่ ยวียกัดฟั นจนเหงือกแทบแหลก วันนีอูเ่ หมยกินยา

อะไรผิดไป นอกจากจะเสแสร้งเป็ นแล้วปากคอยัง
เราะร้ายขึนอีกด้วย

“เหมยเหมยหมายถึงกระโปรงตัวนันเองเหรอ เดิมทีพีก็
กะจะให้เธออยูแ่ ล้วเพราะพีตัวสูง ใส่แล้วออกจะสันไป
หน่อย เธอใส่แล้วน่าจะพอดี พีกําลังจะไปเปลียนเสือผ้า
พอดี เธอไปเปลียนพร้อมพีเลยแล้วกัน”

150
อูเ่ ยวียฝื นยิมขณะทีดึงแขนอูเ่ หมยขึนอย่างสนิทสนม
คราวนีอูเ่ หมยไม่ได้ปฏิเสธเธอ เดินเข้าห้องไปกับอูเ่ ยวีย
ดีๆ

อูเ่ จิงซือค่อนข้างพอใจกับการทําตัวของอูเ่ ยวีย ยิงทําให้

เขาไม่พอใจต่อเหอปี อวินมากกว่าเดิม รอสองพีน้องเข้า
ห้องไปเขาจึงเปล่งเสียงถามด้วยสีหน้าเย็นชา “ปี อวิน
คุณไม่มีอะไรจะบอกผมเหรอ?”

เหอปี อวินตัวสันกึก อูเ่ จิงซือดูเป็ นคนสุภาพบุรษมี

มารยาทนิสยั อ่อนโยน ความจริงเขาไม่คอ่ ยแสดง
อารมณ์โกรธเท่าไรหรอก แต่ถา้ ได้โกรธขึนมาต้องรุนแรง

151
มากๆ อย่างไม่ตอ้ งคิด

“บ้านใครไม่ให้ลกู คนโตใส่แล้วให้ลกู คนรองใส่ตอ่ ล่ะ ถึง

ฐานะบ้านเราไม่ได้แย่ขนาดนันแต่จะฟุ่ มเฟื อยไม่ได้ใช่
มัยล่ะ? เยวียเยวียเป็ นลูกคนโต ฉันต้องทําเสือผ้าตัวใหม่
ให้เยวียเยวียก่อนอยูแ่ ล้ว ยาย... ถ้าเหมยเหมยเป็ นลูก
คนโต ฉันก็คงทําให้เธอก่อนเหมือนกันนันแหละ” เหอปี
อวินอธิบายเสียงแผ่ว

อูเ่ จิงซือไม่ได้พงึ พอใจกับคําตอบของเธอสักนิด พูดเสียง

เรียบ “ไม่ฟมเฟื ุ่ อยน่ะถูกแล้ว แต่คณ
ุ จะปรับขนาดเสือให้
เข้ากับรูปร่างหน่อยไม่ได้เหรอ? คุณดูเสือของเหมยเหม
ยโทรมขนาดไหน คนอืนเห็นแล้วจะพูดยังไง?”

152
เหอปี อวินรีบยิมตอบ “ฉันมัวแต่ทาํ งานไง จะเอาเวลาที
ไหนมาแก้เสือล่ะ รอวันหยุดสุดสัปดาห์ฉนั จะทําให้เหม
ยเหมยเอง”

อูเ่ จิงซือหยักหน้าน้อยๆ พูดเสริม “บ้านเราไม่ได้ขดั สน

เงินค่าเสือผ้าขนาดนันสักหน่อย จากนีปี ใหม่ก็ตอ้ งทํา
เสือผ้าใหม่ให้เหมยเหมยด้วย ไม่ได้ทาํ มาตังหลายปี คุณ
เป็ นแม่ประสาอะไร?”

“ก็ได้ ฉันผิดเอง หลังจากนีฉันจะแก้ไขมันแน่ๆ” เหอปี

อวินไม่แย้งแค่พยักหน้ารับตลอด ในเมืออูเ่ จิงซือไม่เคย
สนใจเรืองในบ้านอยูแ่ ล้ว เสือผ้าตัวใหม่นนเธอจะทํ
ั า

153
หรือเปล่ายังไม่รูเ้ ลย

“แล้วก็เปลียนวิธีสงสอนลู
ั กของคุณด้วย อย่าเอะอะก็ตี
ลูก คุณดูแผลบนตัวเหมยเหมยสิ ถูกคุณตีจนกลายเป็ น
สภาพไหนแล้ว? ถ้าตีจนลูกเป็ นอะไรไป คนทีเจ็บก็คณ
ุ
นันแหละ”

“ตอนนันฉันใจร้อนเกินไปไง เหมยเหมยสอบได้คะแนน
แย่ขนาดนัน พรุง่ นีฉันไม่มีหน้าไปทํางานแล้วเนีย”

เหอปี อวินไม่เห็นด้วยกับคําพูดของอูเ่ จิงซือ เธอจะปวด

ใจแทนยายคนนันได้อย่างไร?

154
เจ้าโง่ทีทําอับอายขายหน้ายังกล้ามาฟ้องอีก?

รอหาเวลาว่างได้เมือไหร่คอ่ ยมาจัดการยายนันทีหลัง!

…………………………………………………………
…………

155
ตอนที 21 การโต้กลับเล็กๆ น้อยๆ

ทันทีทีอูเ่ ยวียเข้าห้องก็สะบัดมืออูเ่ หมยทิง กล่าวเสียง

เย็น “อูเ่ หมยเธอเก่งขึนแล้วนี กล้าไปฟ้องพ่อด้วย ถ้าฉัน
สอบได้คะแนนอันน้อยนิดเหมือนเธอ คงไม่มีหน้ากลับ
มาบ้านหรอก”

“พีเลยไม่ใช่ฉนั ไง อีกอย่างฉันไม่ได้ฟอ้ ง ฉันแค่พดู ความ

จริง อูเ่ ยวีย พีเร็วหน่อย คุณพ่อรอเราอยูข่ า้ งนอกแหนะ!”
อูเ่ หมยพูดเสียงเรียบ ในเมืออูเ่ ยวียไม่คิดจะเสแสร้งต่อ
ไป เธอก็ไม่อยากเสแสร้งอีก

156
ใบหน้าอูเ่ ยวียบิดเบียว เธอยอมรับอูเ่ หมยทีเปลียนเป็ น
คนละคนนีไม่ได้ เธอคิดไม่ตกจริงๆ ว่านิสยั ยอมคนตอน
เช้าทําไมถึงหายไปตังแต่เลิกเรียน?

“เยวียเยวีย เหมยเหมย เร็วหน่อย!” อูเ่ จิงซือตะโกนจาก

ข้างนอก

“ใกล้เสร็จแล้วค่ะคุณพ่อ!”

อูเ่ ยวียรีบตอบกลับ ดึงกระโปรงลายขวางสีแดงจากตู้

เสือผ้าออกมาอย่างจําใจ ขว้างใส่หน้าอูเ่ หมย อูเ่ หมยไม่
สนใจหยิบกระโปรงไปหน้าตูเ้ สือผ้า ถอดกระโปรงทีไม่
เข้ากับตัวออกเผยให้เห็นรอยแผลชําตามตัว อูเ่ ย

157
วียอารมณ์ดีขนไม่
ึ นอ้ ยเมือเห็นรอยแผลพวกนี ต่อให้อู่
เหมยจะซนยังไงก็หนีเงือมมือของคุณแม่ไม่พน้

อูเ่ หมยไม่คิดจะสนใจแผลบนตัวสักนิด ผิวของเธอบอบ

บางแค่กระแทกเบาๆ ก็ชาได้
ํ เห็นแล้วน่าตกใจเช่นกันแต่
นันเป็ นเพียงแผลนอกกาย สิบวันหรือครึงเดือนก็หาย
แล้ว

กระโปรงลายขวางสีแดงบนตัวเธอออกจะกว้างไปหน่อย
จากกระโปรงสันกลายเป็ นกระโปรงยาวแต่สวมแล้วดูดี
เมือเทียบกับกระโปรงทีไม่เข้ากับรูปร่างพวกนัน อูเ่ หม
ยพยักหน้าอย่างพึงพอใจพลางลูบผมหางม้าทีถูกรวบขึน
รูส้ กึ ไม่พงึ พอใจกับความโล่งเปล่าบนนัน

158
ไหนๆ ก็ฉีกหน้ากับอูเ่ ยวียแล้ว เอาเพิมอีกสักนิดแล้วกัน!

อูเ่ หมยหันหน้ามายิมหวานใส่อเู่ ยวีย “พีสาว ฉันไม่

มีดอกไม้ประดับผม พีเอาให้ฉนั หน่อยก็แล้วกัน!”

“อูเ่ หมย เธออย่ามาทําได้คืบจะเอาศอกนะ!” อูเ่ ยวีย

คํารามเสียงตํา

“เมือกีพีเพิงบอกไปไม่ใช่หรือว่าเราเป็ นพีน้องทีรักกันดี
น่ะ นีแค่ดอกไม้ประดับผมราคาถูกเองนะ หรือว่าพีไม่
อยากให้?”

159
อูเ่ หมยพูดไปพลางเหลือบมองไปทางประตูอย่างไม่จงใจ
อูเ่ ยวียนึกแค้นในใจเพราะกลัวอูเ่ หมยจะเร่ไปฟ้องอู่
เจิงซืออีก จําต้องหยิบดอกไม้ประดับอันเก่าในลินชักโยน
ให้อเู่ หมยไป

“ฉันไม่ชอบดอกนี ฉันจะเลือกเอง”

อูเ่ หมยไม่ได้รบั ดอกไม้ประดับอันเก่ามา เดินสับเท้าตรง

ไปทีหน้ากล่องเก็บเครืองประดับผม เลือกอันทีเข้าตาที
สุดซึงเป็ นของสุดรักสุดหวงของอูเ่ ยวีย

“เธอจะหยิบไปเยอะขนาดนันทําไม? วางสองอันนันลง”
อูเ่ ยวียโกรธจนแทบจะเข้าไปแย่งดอกไม้ประดับผม

160
อูเ่ หมยหลบอย่างไว นัยน์ตาเยือกเย็น พูดกลัวหัวเราะ
“พีชอบฟ้องขนาดนี ทําให้ฉนั ต้องโดนตี เอาดอกไม้
ประดับผมให้ฉนั ไม่กีอันก็สมควรอยูห่ รอก!”

สินคําเธอก็เลือกดอกไม้ประดับผมทีมีสีเข้ากับกระโปรง
ตัวเองมัดผมเพือเพิมสีสนั โดยไม่สนใจอูเ่ ยวียอีก

อูเ่ ยวียถลึงตามองแผ่นหลังของอูเ่ หมยด้วยใบหน้าเยือก

เย็น เจ้าโง่นีเกิดมาหน้าตาดี เพียงแค่ประดับนิดหน่อยก็
ดึงดูดสายตาผูค้ นได้ วันนีเจ้าโง่ผิดปกติไปมาก ต้องหา
สาเหตุให้ได้วา่ เพราะอะไร จะต้องทําให้เจ้าโง่นีกลับไปมี
สภาพเดิมให้ได้

161
อูเ่ หมยจัดการตัวเองเสร็จสรรพจึงเดินออกจากห้องไป
เอง ไหนๆ งานรวมญาติในวันนีเธอก็หนีไม่พน้ แล้ว ถึง
ตอนนันถ้าถูกถามเธอค่อยแกล้งไม่รู ้ ก้มหน้าทานข้าวไม่
พูดอะไร น่าจะไม่มีปัญหามาถึงตัวเอง

อูเ่ จิงซือเห็นลูกสาวคนเล็กทีเปลียนแปลงไปจากเดิมก็อด
ยกยิมมุมปากไม่ได้ ไม่วา่ เมือไรหรือทีไหน สิงสวยงาม
มักสร้างความรืนรมย์แก่ผคู้ น อย่างน้อยลูกสาวคนเล็กก็
มีขอ้ ดีอยูล่ ะ่ นะ!

ท่านผูเ้ ฒ่าอูเ่ ป็ นศาตราจารย์ทีเกษี ยณไปแล้วของเมืองจิ

น ส่วนฮูหยินผูเ้ ฒ่าอูก่ ลับเป็ นคุณครูของโรงเรียนอีจงที
เกษี ยณไปแล้ว ถือได้วา่ ทังคูเ่ ป็ นคนหัวโบราณทีให้ความ
162
สําคัญกับกฎระเบียบอย่างมากจริงๆ

ทังสองคนอาศัยอยูท่ ีจินจ้าซึงห่างจากโรงเรียนอีจงของ
เมืองจินไม่ไกล เดินเพียงสิบนาทีก็ถงึ สองสามีภรรยาอู่
เจิงซือเดินนําตรงหน้าปล่อยให้อเู่ ยวียกับอูเ่ หมยเดินรัง
ท้าย ดูเป็ นครอบครัวทีรักใคร่กลมเกลียวเหลือเกิน

.......................................................

ตอนที 22 เทพบุตรทังสอง

163
หากจะออกจากประตูโรงเรียนก็ตอ้ งเดินผ่านสนาม
บาสเกตบอลของโรงเรียนทีตอนนีมีนกั เรียนทังชายและ
หญิงจํานวนไม่นอ้ ยยืนอยูต่ รงอัฒจรรย์ แต่ละคนโบกมือ
ตะโกนเชียร์กนั อย่างขันแข็ง บรรยากาศครึกครืนอย่าง
มาก

“เหยียนหมิงซุน่ สูๆ้ !”

“เหมยซูหาน สูๆ้ !”

“ลูกสามแต้ม ว้าว! เหยียนหมิงซุน่ เก่งจังเลย!”

“เหมยซูหานก็เก่ง เมือกีเขาโยนลูกเข้าตังสองลูกแหนะ!”
164
“แค่ลกู หนึงแต้มสองลูกเอง เหยียนหมิงซุน่ ลูกเดียวได้ตงั
สามแต้ม เชอะ!”

……หญิงสาววัยกําลังเติบโตฮอร์โมนกําลังพลุกพล่าน
เริมมีปากเสียงเพือไอดอลของตัวเองจนดุเดือดขึนเรือยๆ
กระทังเห็นว่าทังสองฝ่ ายใกล้ลงมือเต็มที

“ถ้าเสียงดังกันอีกก็เชิญออกไป!” เสียงเย็นชาดังขึน แม้

ไม่ดงั นักแต่กลับได้ผลอย่างดี เรียกให้หญิงสาวทังหลาย
เงียบกริบในพริบตาเดียว ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง

“ดูเงียบๆ ได้มย?
ั ฉันเชือว่าพวกเธอทุกคนทําได้แน่!”

165
เสียงอ่อนโยนทีติดระอาหน่อยๆ ดังตามหลังมา

“ขอโทษ เราจะไม่เสียงดังแล้ว!” หญิงสาวทังหลาย

รีบกล่าวขอโทษตามๆ กันโดยแต่ละคนทําหน้าเขินอาย
ใช้สายตาทีเคลิบเคลิมมองเทพบุตรสองคนประจํา
โรงเรียน

อูเ่ หมยสังเกตเห็นดาวเด่นประจําโรงเรียนทียืนอยูส่ นาม

บาสเกตบอลตังนานแล้ว เหยียนหมิงซุน่ กับเหมยซูหาน

เธอเพิงนึกออกว่าเหยียนหมิงซุน่ กับเหมยซูหานเป็ น
เพือนร่วมห้อง ทังคูเ่ ป็ นนักเรียนชันมัธยมปลายปี สอง
ห้องสามและเป็ นบุคคลมีชือเสียงของโรงเรียน

166
เหยียนหมิงซุน่ เป็ นคนเก่งด้านกีฬา หน้าตาคมเข้มติด
เย็นชามักทําสีหน้าทีบอกเป็ นนัยว่าไม่ให้คนนอกเข้าใกล้
แม้ผลการเรียนจะสูเ้ หมยซูหานไม่ได้แต่ก็ไม่ได้แย่ นัก
เรียนหญิงทีแอบชอบเขามีนบั ไม่ถว้ น ไม่ได้นอ้ ยไปกว่า
เหมยซูหานเลย

เหมยซูหานมีรูปร่างผอมกว่า สุภาพบุรุษเรียบร้อย
สถานะทางบ้านค่อนไปทางลําบากเลยมักใส่เสือตัวเก่า
ทีมีรอยซ่อมแซม เรียกให้คนรูส้ กึ สงสารปนเสียดาย อีก
ทังเขายังเป็ นคนทีได้อนั ดับหนึงทีได้รบั ทุนการศึกษาเข้า
มาในศึกษาต่อโรงเรียนอีจง ผลการเรียนอันดับหนึงทุก
เทอม ไม่มีใครสามารถเอาชนะได้จนถึงทุกวันนี

167
นอกจากความมุง่ มันเข้มแข็งนี สิงทีทําให้หญิงสาวทัง
หลายหวันไหวมากทีสุดคือถึงฐานะทางบ้านไม่ได้ดีนกั
แต่เขาไม่เคยกล่าวโทษใคร ใบหน้ามีรอยยิมเสมอและ
ชอบช่วยเหลือผูอ้ ืน มักให้ความช่วยเหลือนักเรียนทีผล
การเรียนแย่ จนเหล่าหญิงสาวต่างถูกรอยยิมอบอุน่ ของ
เขาดึงดูดให้ตกหลุมพราง

เหยียนหมิงซุน่ หรือ เหมยซูหาน

นิสยั ทังคู่ คนหนึงเย็นชาอีกคนอบอุน่ แตกต่างกันอย่าง

สินเชิงแต่กลับมีอออร่าทีไม่เหมือนกัน ล้วนเป็ นเป้า
หมายในการแอบชอบของหญิงสาวประจําโรงเรียนอีจง
บางคนชอบทังสองคนก็มี

168
ใครใช้ให้ผชู้ ายสองคนนีมีเสน่หเ์ กินไปกันล่ะ!

คนหนึงเป็ นประเภทดุดนั อีกคนประเภทอบอุน่ ไม่วา่ ใคร

ล้วนทําเอาพวกเธอใจสันเป็ นแถว!

เหยียนหมิงซุน่ เหลือบมองเหมยซูหานแวบหนึงถาม
“เล่นต่อมัย?”

เหมยซูหานส่ายหัวยิมๆ “ไม่ละ่ ฉันต้องกลับไปทํากับ

ข้าว ไว้นดั คราวหน้าแล้วกัน”

เหยียนหมิงซุน่ ตอบรับก่อนจะกอดลูกบาสเกตบอล
169
ตะโกนเรียกเหยียนหมิงต๋ากลับบ้าน นักเรียนทียืนล้อมดู
เห็นว่าเลิกเล่นกันแล้วจึงสลายตัว มีเพียงกลุม่ นักเรียน
หญิงทียังติดอยูใ่ นห้วงอารมณ์คอยมองจากอัฒจรรย์
มองเจ้าชายขีม้าขาวในใจพวกเธอจากทีไกลๆ แค่นีก็สขุ
ใจแล้ว!

“เยวียเยวีย เราชนะพวกเอ้อร์ปิงแล้ว!”

เหยียนหมิงต๋าตาไวเห็นอูเ่ ยวียทีกําลังเดินอยูต่ รงถนน

อย่างรวดเร็ว วิงเข้าไปหาด้วยความดีใจพร้อมทังฉีกยิม
กว้าง

อูเ่ ยวียย่นจมูกน้อยๆ เพราะมีกลินเหงือจากตัวชายหนุ่ม

170
หลังเล่นกีฬาโชยมาเตะจมูกเธอ

“พีหมิงต๋าเก่งจังเลย เสียดายทีฉันไม่ได้ด”ู อูเ่ ยวียยิม

หวาน

“อีกสองวันเราจะแข่งกับซันจงล่ะ เยวียเยวียมาดูได้นะ”

เหยียนหมิงต๋าเข้าไปใกล้อีกนิดทําให้อเู่ ยวียต้องรีบถอย
ห่างสองก้าว แกล้งทําเป็ นไอก่อนจะยกมือปิ ดจมูกถึง
รูส้ กึ หายใจสะดวกหน่อย

เหมยซูหานกับเหยียนหมิงซุน่ เดินเข้ามาทักทายอย่างมี
มารยาท “สวัสดีครับอาจารย์อู่ สวัสดีครับอาจารย์แม่”
171
........................................................

ตอนที 23 พรหมลิขิตจากชาติก่อน

อูเ่ จิงซือเป็ นคุณครูประจําชันห้องมัธยมปลายปี สองห้อง

สามและสอนวิชาภาษา เหมยซูหานกับเหยียนหมิงซุน่
ล้วนเป็ นลูกศิษย์ทีน่าภาคภูมิใจของเขา โดยเฉพาะเหม
ยซูหาน อูเ่ จิงซือชืนชมเขาอย่างมากเลยเห็นเขาเป็ น
172
เหมือนลูกหลานแท้ๆ ของตัวเอง หลายครังพากลับไป
สอนการบ้านตัวต่อตัว และให้อยูท่ านข้าวร่วมกัน

ฉะนันอูเ่ ยวียกับเหมยซูหานเลยรูจ้ กั กันมาตังแต่เด็ก

ตอนนันอูเ่ หมยมักมีทา่ ทางไม่ใคร่จะสนิทกับผูอ้ ืนเลยไม่
สนิทกับเหมยซูหานไปโดยปริยาย การแต่งงานกับเหม
ยซูหานก็ลว้ นเป็ นคําสังของคุณพ่อคุณแม่ ให้เธอแต่ง
งานกับลูกศิษย์ทีน่าภูมิใจของพวกเขา

อูเ่ หมยปรายตาเย็นชามองอูเ่ ยวียทีกําลังตาโตเป็ น

ประกาย ใบหน้าขาวใสขึนสีระเรือ นีเป็ นสัญลักษณ์วา่ อู่
เยวียกําลังเขิน ทําไมเธอถึงเขินล่ะ?

173
ชัดเจนว่าเธอเกิดความรูส้ กึ รักตามฉบับสาวน้อย คูห่ มาย
ปองไม่มีทางเป็ นเหยียนหมิงต๋าผูโ้ ง่เขลาคนนันแน่และ
ไม่ใช่เจ้าชายนําแข็งอย่างเหยียนหมิงซุน่ อูเ่ ยวียมองเหม
ยซูหานตาแทบไม่กะพริบจริงๆ ด้วย

อูเ่ ยวียแอบชอบเหมยซูหานตังแต่ตอนนันแล้วหรือ?

ชาติก่อนเธอต้องตาบอดขนาดไหนถึงไม่รูค้ วามลับนีของ
อูเ่ ยวีย ไม่ผิดเลยถ้าจะตายไปซะ!

“พีซูหาน พีหมิงซุน่ ” อูเ่ ยวียยิมทักทาย

เหยียนหมิงซุน่ ก้มหัวน้อยๆ ถือเป็ นการตอบรับ

174
เหมยซูหานกลับยิมสดใสตอบกลับ “เยวียเยวีย เหมย...
เหมยเหมยไม่มาด้วยเหรอ?”

เมือไม่เห็นสาวน้อยปล่อยผมสยายและดูตืนกลัวกับทุก
สิงในความทรงจําคนนัน เหมยซูหานอดกวาดตามองไม่
ได้ ก่อนทีเขาจะเห็นอูเ่ หมยทียืนด้านหลังอูเ่ ยวีย
แล้วชะงักนิงไป ไม่ทนั กะพริบตาดีดว้ ยซํา

ไฝแดงกลางหน้าผากนันช่างคุน้ ตาเหมือนเขาเคยเจอใน
ฝันมาก่อน หญิงสาวหน้าตาสะสวยนอนสินลมบนพืน
เลือดไหลจากตัวมากมาย เขาจําหน้าตาได้ไม่ชดั เจน
เท่าไรแล้วจําได้เพียงไฝแดงเม็ดนันทีคล้ายคลึงกับหญิง

175
สาวตรงหน้าไม่มีผิด

เขาในฝันแสนเศร้าโศกและเสียใจจนหายใจไม่ออก

ผูห้ ญิงคนนันต้องเป็ นคนรักในชาติปางก่อนของเขาแน่ๆ

ถึงได้ปรากฏในฝันของเขาซําแล้วซําเล่า เพือให้เขาไป
ตามหาคนรักทีกลับชาติมาเกิดใหม่ รักใคร่ปกป้องเธอให้
ดี ไม่ให้เธอได้รบั บาดเจ็บอีกเพียงนิด

หรือว่าเด็กสาวตรงหน้าก็คือร่างกลับชาติมาเกิดของ
หญิงสาวผูน้ น?
ั

เธอให้ความรูส้ กึ ทีแตกต่างไปจากคนอืนราวกับได้รูจ้ กั
176
กันมาช้านาน หรือนีคือสายใยพรหมลิขิตจากชาติปาง
ก่อน?

“เธอคือใคร? เรารูจ้ กั กันมัย? ฉันรูส้ กึ ว่าเธอคุน้ ตามาก”

เหมยซูหานอดถามด้วยความตืนเต้นไม่ได้

อูเ่ หมยรูส้ กึ เจ็บเหมือนมีเข็มปั กลงกลางใจขณะทีเห็น

เหมยซูหานเดินเข้ามา เธอไม่เคยเกลียดเหมยซูหาน
เพราะหนีย่อมมีลกู หนี เธอแค่ตอ้ งการแก้แค้นอูเ่ ยวีย
และไม่อยากมีสว่ นเกียวข้องใดๆ กับเหมยซูหานอีก

ชาตินีให้พวกเขาเป็ นเพียงคนแปลกหน้าเถอะ!

177
ไม่อยากมีสว่ นเกียวพันใดๆ อีก

“ฉันคืออูเ่ หมย” อูเ่ หมยพยายามทําใจให้นิงแล้วตอบ

เสียงเบา

ไม่เพียงแค่เหมยซูหาน แม้แต่สองพีน้องตระกูลเหยี
ยนกับนักเรียนอืนๆ ทียังไม่กระจายตัวไปต่างตกใจอย่าง
ยิงเมือได้ยินคําตอบของอูเ่ หมย พลางมองอูเ่ หมยอย่าง
ไม่เชือสายตา

สายตาคมเฉียวเพ่งมองมา หญิงสาวอ่อนแอไม่สคู้ นคน

นันคือยายขีเหร่อเู่ หมยหรือ?

178
นีมันเรืองตลกทีสุดของศตวรรษนีเลย!

เหยียนหมิงต๋าแสดงออกได้เกินจริงทีสุด รีบวิงมาตะโกน
เสียงดังต่อหน้าอูเ่ หมย “เธอคือเหมยเหมย? เป็ นไปได้ยงั
ไง? เหมยเหมยขีเหร่จะตาย เธอสวยขนาดนี ไม่มีทาง
หรอก!”

“หมิงต๋า!” เหยียนหมิงซุน่ ทีใจเย็นได้ก่อนตวาดเสียงดัง

เหยียนหมิงต๋ายิมอย่างรูส้ กึ ผิดน้อยๆ พลางอ้อมมือเกา

หลังศีรษะ อูเ่ หมยทําหน้านิงสงบก่อนจงใจถาม “พีหมิ
งต๋า ใครบอกว่าฉันขีเหร่?”

179
อูเ่ ยวียรําร้องในใจว่าแย่แล้ว เตรียมจะปริปากพูดเปลียน
ประเด็น แต่เหยียนหมิงต๋ากลับปากไวกว่าพูดเสียงดัง
“เยวียเยวียเป็ นคนพูดไง เยวียเยวียบอกว่าเพราะเธอ
ขีเหร่เลยต้องปล่อยผมสยายทุกวัน!”

.....................................................................

ตอนที 24 หมัดฮุก

ทุกคนหันสายตาไปทางอูเ่ ยวีย เด็กเรียบร้อยทีแสน

สมบูรณ์แบบคนนี เด็กทีหาทีติไม่ได้คนนี เด็กทีสมกับคํา
180
ว่าเป็ นเด็กบ้านอืน

แต่เด็กสมบูรณ์แบบคนนีกลับพูดปดกันซึงๆ หน้า
บอกว่าน้องสาวตัวเองคือเด็กขีเหร่?

ทังทีอูเ่ หมยสวยจนชวนให้เกิดความไม่พอใจ ทําไมอูเ่ ย

วียต้องพูดแบบนี? ทุกคนล้วนมีความคิดทีตรงกัน

ต้องเป็ นเพราะอิจฉาริษยาเป็ นแน่ อิจฉาทีน้องสาวหน้า

ตาดีกว่าตัวเองเลยจงใจพูดโจมตีนอ้ งสาวตัวเอง สมกับ
ทีว่าคนเรามักดูธาตุแท้ไม่ออกเมือมีชือเสียงเรียงนามทีดี
อย่างอืนไม่ตอ้ งพูดถึงแต่แค่จดุ นีก็ดอู อกว่าอูเ่ ยวียใจแคบ
มากขนาดไหน!

181
อูเ่ หมยจงใจถามพลางแค่นยิมมองอูเ่ ยวีย “พี ทําไมพีถึง
บอกพีหมิงต๋าว่าฉันขีเหร่ละ่ ? พีบอกให้แม่หา้ มให้ฉนั มัด
ผม ก็เพราะไม่อยากให้คนอืนเห็นฉันใช่มย?”
ั

เหอปี อวินในชาติก่อนคือคุณแม่ทีแสนใจดี อูเ่ จิงซือคือ

คุณพ่อทีแสนเข้มงวด อูเ่ ยวียเป็ นพีสาวทีแสนดี มีเพียง
เธอทีเป็ นเพียงกองมูลเน่าๆ ไร้ประโยชน์

ชาตินีจะให้สามคนนีมีชือเสียงทีดีเพราะมาจากการ
เยียบยําเธอไม่ได้อีกเด็ดขาด เธอจะต้องฉีกหน้ากาก
พวกเขาทีละน้อยๆ ให้ทกุ คนเห็นความเห็นแก่ตวั และ
ความใจร้ายของพวกเขา

182
ในเมือหนีไม่พน้ ทนไม่ได้ ก็ตงหน้
ั ารับมันซะเถอะ!

มีคณ
ุ ครูอาจารย์ในวัยสูงหลายคนออกมาเดินเล่นหลัง
มืออาหารได้เข้ามาล้อมวงด้วยเช่นกัน พอได้ยินถ้อยคํา
ของอูเ่ หมยก็ขมวดคิวอย่างไม่พอใจ พวกเขาผ่านฝน
ผ่านแดดมานักต่อนัก เห็นอะไรมาเยอะแยะ แค่ฟังก็พอ
จะคาดเดาเรืองราวได้แล้ว

มีคณ
ุ ยายคนหนึงจิกตามองเหอปี อวินทีกําลังหน้าเสีย
กล่าวเน้นเสียงอย่างมีนยั ยะ “นิวสิบนิวยาวไม่เท่ากัน คน
เป็ นพ่อแม่จะลําเอียงเป็ นเรืองปกติ แต่อย่าลําเอียงเกิน
ไปสิ ยังไงซะก็ลกู แท้ๆ นีนา!”

183
อูเ่ จิงซือหน้าไม่สดู้ ีตงแต่
ั เหยียนหมิงต๋าเปล่งเสียงพูดแล้ว
เขาไม่ได้รูส้ กึ อะไรไปมากกว่ารูส้ กึ เสียหน้า ไม่พอใจต่อ
ภรรยาและลูกสาวคนโต ยิงไม่พอใจต่ออูเ่ หมย เรืองไม่ดี
ของบ้านไม่ควรบอกกล่าวให้คนนอกรู ้ ต่อให้เหอปี อวิน
กับอูเ่ ยวียทําผิดอะไรทําไมไม่คยุ กันในบ้าน ไม่เห็นต้อง
ตะโกนออกมาในทีทีคนเยอะแบบนี

ภรรยาพูดไม่ผิด ลูกสาวคนเล็กมัวแต่เสียเวลาไปกับสิง
ชัวร้ายพวกนีเสียแล้ว

“อาจารย์แม่อพู่ ดู ถูก ผมกับปี อวินสอนลูกไม่ดีเอง จะ

แก้ไขข้อผิดพลาดแน่ๆ”

184
ท่าทางจริงใจของอูเ่ จิงซือเรียกความพึงพอใจจากคุณย่า
ได้ดี เธอเสตามองอูเ่ หมยทีเปลียนแปลงตัวเองพลางยิม
น้อยๆ แม่หนูนีพอจัดการตัวเองดีๆ แล้วก็ดดู ีนะ แค่ใจ
แคบไปหน่อย ทําไมถึงมาพูดเรืองเสียหายของคนใน
ครอบครัวนอกบ้านล่ะ?

“เหมยเหมยแต่งตัวแบบนีดูดีกว่าเมือก่อนเยอะเลย แต่
ก่อนชอบปล่อยผมไม่เป็ นทรง อยูด่ ีๆ ก็ถกู กล่าวหาว่า
เป็ นคนขีเหร่ คนเป็ นพ่อแม่อย่างพวกเธอนีใจกว้างเสีย
จริง แล้วก็เยวียเยวีย ทําแบบนีไม่ถกู นะ ทําไมถึงบอกว่า
น้องสาวขีเหร่ละ่ ? ต่อให้เหมยเหมยขีเหร่จริงๆ คนเป็ นพี
สาวอย่างเธอก็ควรรักและปกป้องน้องสาวมากกว่านีสิ!”

185
สามีของคุณย่าอูม่ องอูเ่ ยวียอย่างไม่พอใจ เมือก่อนเขา
ค่อนข้างชืนชมอูเ่ ยวียพอสมควร แต่ตอนนีกลับคิดว่าเด็ก
สาวคนนีไม่ได้ใสซือ

อูเ่ ยวียนึกแค้นใจใจ นําตาคลอเบ้าฝื นยิม “คุณปู่ อ!ู่ หนู

ไม่เคยพูดแบบนันนะคะ ต้องเป็ นพีหมิงต๋าจําผิดแน่ๆ อีก
อย่างหนูไม่เคยให้คณ
ุ แม่ไม่ให้เหมยเหมยมัดผม หนูกบั
เหมยเหมยเป็ นพีน้องกัน หนูรกั น้องจะตาย!”

เหอปี อวินกลับยิมไม่ออก ไม่คิดว่าเพิงก้าวออกจาก

ประตูบา้ นทังเธอและเยวียเยวียจะได้รบั หมัดฮุกจากลูก
สาวคนเล็กทันที ยายเด็กแสบนีมันสุนขั ทีเลียงไม่เชือง
จริงๆ อาหารและนําดืมเป็ นของเธอ บ้านพักอาศัยก็ของ
เธอแต่กลับลอบแทงข้างหลังเธอแบบนี
186
..................................................

ตอนที 25 รีบหยุดแต่พอดี

“อาจารย์อเู่ ข้าใจผิดแล้ว เมือก่อนทีให้เหมยเหมยปล่อย

ผมเพราะตอนนันหน้าของเธอมีตมุ่ ขึน เหมยเหมยแทบ
ไม่อยากมาโรงเรียนด้วยซํา แต่จะไม่มาเรียนได้ยงั ไงกัน
187
ล่ะ ฉันเลยให้เหมยเหมยปล่อยผมไปโรงเรียน ใครจะคิด
ว่าเจ้าเด็กนีจะไม่ยอมมัดผมอีก อีกอย่างเด็กนีนิสยั
แปลกมาแต่เด็ก ฉันกับเยวียเยวียเกลียกล่อมหลายครัง
แต่เด็กนีไม่ฟัง เฮ้อ!”

เหอปี อวินลอบถอนหายใจทําท่าคล้ายคุณแม่แสนใจดีที
กําลังคิดหนักเรืองลูก อูเ่ ยวียแอบโล่งใจ โชคดีทียังมีคณ
ุ
แม่อยู่ ไม่อย่างนันเธอจะต้องถูกเจ้าโง่นีใส่รา้ ยแน่ๆ

คนอืนได้ยินคําพูดของเหอปี อวินพลางคลายสีหน้าลง
ราวกับเข้าใจเหอปี อวินดีนกั เจอเด็กนิสยั แปลก
ประหลาดนีมันน่ากังวลใจจริงๆ

188
อูเ่ หมยแค่นหัวเราะเสียงเย็นในใจ เธอจําไม่ได้สกั นิดว่า
ตัวเองเคยมีตมุ่ ขึนทีหน้า สาเหตุทีต้องปล่อยผมสยาย
ตลอดเวลาเพราะมีครังหนึงเธอสอบได้คะแนนแย่ เหอปี
อวินตีเธอตามเคย บอกว่าเธอทําครอบครัวขายหน้าและ
ห้ามเธอรวบผมขึนอีก เช่นนีคนอืนจะได้ไม่รูว้ า่ เธอคือ
ใคร

ตอนนันเธอทังเสียใจทังรูส้ กึ ผิดเลยไม่คิดจะรวบผมขึน
อีก ปล่อยให้ผมสยายปกคลุมใบหน้าเช่นนีนานสิบกว่าปี
จนก่อนทีเธอจะเข้าทํางาน เสียดายทีเมือนันเธอน้อยเนือ
ตําใจจนความรูส้ กึ นีมันซึมเข้ากระดูก ต่อให้มดั ผมก็ยงั
ก้มหน้าท่าทางหวาดระแวงตลอดเวลา

“หนูไม่ได้มีตมุ่ ...” อูเ่ หมยอดอธิบายแย้งไม่ได้

189
“เหมยเหมย ตอนนันลูกยังเด็กจะจําได้ยงั ไง!” อูเ่ จิงซือ
กล่าวเสียงเข้ม หลงลืมทุกความอ่อนโยนใจเย็นเช่นเคย
เหลือเพียงใบหน้าแสนเยือกเย็น

อูเ่ หมยสะท้านเฮือกได้สติทนั ที อูเ่ จิงซือกําลังอารมณ์ไม่

ดีถงึ ทีสุด เมือกีเธอใจร้อนเกินไป ควรจะอดทนไว้หน่อย

แต่เธอยอมไม่ได้จริงๆ นีนา!

“เหมยเหมยเข้าใจพีผิดไปแล้วจริงๆ พีจะพูดจาทําร้าย
เธอทําไม? ตอนทีคนอืนบอกว่าเธอน่าเกลียด พีโกรธ
แทบตาย” อูเ่ ยวียกลันนําตามองอูเ่ หมย

190
“พีไม่เคยพูดจริงเหรอ?”

อูเ่ หมยมองอูเ่ ยวียนิง ดวงตาดําขลับเหมือนหลุมลึกเรียก

ให้อเู่ ยวียแอบรูส้ กึ ผิดนิดๆ แต่ยงั เถียงคําขาด

“งันก็พีหมิงต๋าทีพูดโกหก” อูเ่ หมยหันปลายมีดคมไปทาง

เหยียนหมิงต๋าอย่างไม่รอช้า

ในเมือคนๆ นีคือทาสทีจงรักภักดีของอูเ่ ยวีย ในเมือเธอ

ต้องการแก้แค้นอูเ่ ยวียเห็นทีคงไม่มีทางเป็ นเพือนกับเหยี
ยนหมิงต๋าได้

191
เหยียนหมิงต๋าตอบกลับทันควัน “ฉันไม่ได้โกหก ฉัน...”

อูเ่ หมยพูดขัดเขาด้วยสีหน้ายิมๆ “ถ้าพีหมิงต๋าไม่ได้

โกหกงันก็พีสาวฉันโกหก ต้องมีใครสักคนพูดโกหก”

เหยียนหมิงต๋าเริมคิดย้อนกับตัวเอง เขามันใจได้วา่ เขา

ไม่ได้โกหกเพราะไม่ใช่ครังเดียวทีอูเ่ ยวียบอกเขาต่อหน้า
ว่าอูเ่ หมยหน้าตาไม่ดี แต่ถา้ เขาไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็ น
คนโกหกจะกลายเป็ นว่าอูเ่ ยวียเป็ นคนโกหก เขาไม่
อยากให้เด็กสาวทีตัวเองชอบจะต้องมีมลทินติดตัวเลย

“ฉัน...ฉันเอง...” เหยียนหมิงต๋าอําอึงพักใหญ่แต่ก็ยอม
รับว่าตัวเองโกหกไม่ได้ เขาก้าวข้ามความคิดนีไปไม่ได้

192
อูเ่ ยวียรีบกล่าว “พีหมิงต๋าไม่โกหกหรอก เขาน่าจะจําผิด
มากกว่า ใช่มยพี
ั หมิงต๋า?”

“ใช่ ฉันจําผิดเอง” เหยียนหมิงต๋าถอนหายใจโล่งอก

“งันฉันให้อภัยพีหมิงต๋าก็ได้ คราวหลังอย่าจําผิดอีกล่ะ”

อูเ่ หมยยักไหล่ไม่ซกั ถามเรืองนีต่อ อูเ่ จิงซือทืยืนข้างๆ

หน้าตาถมึงทึงสุดขีดแล้ว เหอปี อวินเองก็ลืมทีจะแสร้ง
ยิมเป็ นมารยาทอย่างเคย ตอนนีเธอควรหยุดเท่านีก่อน
จะได้ไม่ถกู ทําโทษเอา

193
...................................................................

ตอนที 26 แผนใหม่

เหยียนหมิงซุน่ มองอูเ่ หมยทีแตกต่างไปจากเดิมอย่าง

ตกใจ ใจกล้าไม่นอ้ ยนีนา กล้าขัดขืนแล้ว!

แต่ยงั ไม่ฉลาดพอ เอาคืนแค่นนจะมี

ั ประโยชน์อะไร?

ตีงตู อ้ งตีให้ตาย ถ้าตีไม่ตายก็ตอ้ งรอ ค่อยๆ สังสมกําลัง

ให้เพียงพอค่อยระเบิดพลังออกมาทีเดียว อูเ่ หมยใจร้อน
194
เกินไป เธอทําแบบนีมีแต่จะกระตุน้ ให้สองสามีภรรยาอู่
เจิงซือโกรธมากกว่าเดิม หากความประทับใจต่อเธอแย่
ลง หลังจากนีคงลําบากแย่

“หมิงต๋า กลับบ้านเถอะ”

เหยียนหมิงซุน่ เอ่ยลาสองสามีภรรยาอูเ่ จิงซือ คนอืนๆ

แยกย้ายกันไปช้าๆ หันกลับมามองอูเ่ หมยเป็ นบางครัง
เพราะเปลียนแปลงไปมากเหลือเกิน ยายขีเหร่ทีชือเสียง
โด่งดังไปทัวโรงเรียนกลับเป็ นสาวน้อยหวานใส นีมันข่าว
ใหญ่เลยนะเนีย!

ความบาดหมางระหว่างพีน้องตระกูลอูด่ ว้ ย ทุกคนไม่ใช่

195
คนโง่ แม้เหอปี อวินจะได้อธิบายให้ทราบแล้ว แต่ก็คิดว่า
อูเ่ ยวียกับอูเ่ หมยต้องไม่ถกู กันแน่ๆ

อูเ่ ยวียยังจะมาเสแสร้งว่าพีน้องรักกันดี ดูแล้วลูกสาวคน

โตของตระกูลอูน่ นไม่
ั ใช่ยอ่ ยเลย อายุแค่นีกลับมีมารยา
ได้ขนาดนี!

เหอปี อวินรูส้ กึ ถึงสายตาสงสัยของคนพวกนันจึงเกิดรูส้ กึ

เสียหน้าขึนมา พยายามระงับอารมณ์ข่นุ มัวไว้ กระชาก
แขนอูเ่ หมยให้เดินไปข้างหน้าอย่างแรงพร้อมตะคอก
เสียงตํา “ยังไม่รบี ไปอีก!”

“โอ๊ย! แม่คะ เบาหน่อย แม่โดนแผลหนูแล้ว”

196
อูเ่ หมยเผลอหลุดเสียงร้องอย่างเจ็บปวด ครึงหนึงเพราะ
เจ็บจริง อีกครึงเธอแสดงละคร เมือก่อนเธออดทนเก่ง
เกินไป ไม่วา่ เรืองยากลําบากแค่ไหนก็เก็บไว้ในใจไม่พดู
ออกมา คนอืนเลยไม่รูอ้ ะไร ได้แต่นกึ ว่าเธอไม่เจ็บปวด
สักนิด

ต่อจากนีไปเธอจะไม่ยอมทน ถึงจะเป็ นเพียงความ

ลําบากเล็กๆ น้อยๆ ความเจ็บปวดเพียงนิดก็จะไม่ทน
มันแค่เรืองทีต้องตะเบ็งเสียงตะโกนเท่านันเอง ส่วนเรือง
ทีว่าอูเ่ จิงซือจะพอใจหรือไม่นนเธอไม่
ั สน เดิมทีอเู่ หม
ยคิดจะหยุดแต่พอดี แต่การกระทําของเหอปี อวินกระตุน้
ความรูส้ กึ เธอเข้า เธอจะให้ทกุ คนได้รูธ้ าตุแท้ของเหอปี
อวิน

197
เหยียนหมิงซุน่ ถูกเสียงอ่อนหวานของเด็กสาวดึงดูดให้
หันกลับไป กลับเห็นเด็กสาวก้มตัวลงด้วยสีหน้าเจ็บปวด
อย่างมาก นําตาคลอเบ้าขับให้ดนู ่าสงสารเหลือเกิน

มีแผล?

ได้แผลมาได้อย่างไร?

หรือว่าเมือกีกลับไปแล้วโดนตี?

หากมีคนเข้าใกล้สกั นิดจะเห็นว่าใบหน้าของเหอปี อวิน

ไม่สามารถหาคําใดๆ มาอธิบายได้แล้ว การขัดขืนครัง
198
แล้วครังเล่าของอูเ่ หมย ทําให้เหอปี อวินอยากเอาไม้ขน
ไก่ฟาดยายเด็กนีหนักๆ

“อูเ่ หมย เงียบเดียวนี รีบเดินไป!” เหอปี อวินกดเสียงเบา

อูเ่ จิงซือไม่สบอารมณ์อย่างมาก พูดเสียงเบา “เหมยเหม

ย มีอะไรกลับบ้านค่อยว่ากัน ตอนนียังอยูข่ า้ งนอกอยู่
เลย”

อูเ่ หมยทีก้มศีรษะอยูย่ กยิมมุมปาก สายตาฉายแววมี

เลศนัย เพราะอยูข่ า้ งนอกเธอถึงพูดยังไงล่ะ พูดทีบ้านมี
ประโยชน์ซะทีไหน!

199
“คุณพ่อ คุณแม่หยิกหนูอีกแล้ว หนูเจ็บจังเลย หนูเดินไม่
ไหวแล้ว พ่อพาหนูไปทายากับคุณย่าหยางเถอะนะ พ่อ
คะ ขอร้องล่ะ!” อูเ่ หมยล้มตัวนังกับพืนร้องไห้ครําครวญ
ตามแผนทีวางไว้

อูเ่ หมยสังเกตว่าหลังจากได้มาเกิดใหม่ ต่อมนําตาของ

เธอนันใช้งานได้ดีจริงๆ ขอแค่เธออยากร้องไห้นาตาก็
ํ
ไหลทะลักลงมาราวกับเขือนแตก อยากจะหยุดก็หยุด
ไหลทันที วิเศษจริงๆ

“ปี อวิน คุณทําเป็ นหูทวนลมกับสิงทีผมพูดไปหรือไง?” อู่

เจิงซือปวดศีรษะอย่างมาก ไม่พอใจกับความไม่รูจ้ กั แยก
แยะของภรรยา โกรธแค่ไหนรอกลับไปปลดปล่อยทีบ้าน
ไม่ได้หรือไง?
200
ทําไมต้องเลือกมาตีลกู ข้างนอกให้อบั อายขายหน้า!

“ฉัน...ฉันไม่ได้หยิกนะ เหล่าอู่ ฉันไม่ได้หยิกเธอจริงๆ!”

เหอปี อวินพยายามแก้ตวั

อูเ่ ยวียเริมลน เธอรูว้ า่ ผลลัพธ์ทีอูเ่ หมยงอแงเช่นนีจะเป็ น

อย่างไร อูเ่ จิงซือเป็ นคนรักษาหน้าตาตัวเอง เขาจะต้อง
โกรธมากแน่ๆ ถึงตอนนันอาจจะลามไปโกรธคุณแม่ รีบ
เข้าไปพยุงอูเ่ หมยแล้วปลอบเธอก่อนค่อยว่ากัน

“เหมยเหมยรีบลุกเร็ว ถ้าสายคุณปู่ จะไม่พอใจเอานะ”

201
“หนูเจ็บ คุณพ่อคะ หนูเจ็บ เจ็บไปทังตัวเลย” อูเ่ หม
ยร้องไห้โดยไม่สนใจเธอ ราวกับเด็กทีกําลังอ้อนขอขนม

เหยียนหมิงซุน่ ทีดูอยูก่ ลับรูส้ กึ ขบขัน ยายเด็กนีเริมงอแง

ซะแล้ว ไม่รูว้ า่ เธออยากไปบ้านเขาเพืออะไรกันแน่?

...............................................................

202
ตอนที 27 แผนสําเร็จ

อูเ่ จิงซือเก็บอารมณ์ข่นุ มัวเพราะอาการงอแงของอูเ่ หม

ยไว้เต็มอก บนตัวอูเ่ หมยมีแผลอยูเ่ ต็มเชียว ถ้าไปหาคุณ
หมอหยางแล้วแผลพวกนันถูกพบเข้า คนอืนจะว่าเขา
อย่างไร?

เขาระงับอารมณ์โกรธไว้ พูดอย่างใจเย็น “อูเ่ หมยฟั งพ่อ

นะ ตอนนีคุณปู่ คณ
ุ ย่ากําลังรอเราอยู่ ให้ผใู้ หญ่รอนาน
203
เกินไปจะเสียมารยาทเอา เราไปบ้านคุณปู่ ก่อนได้มย?”
ั

“คุณพ่อ หนูเจ็บมากเลย ฮือ เจ็บ...”

อูเ่ หมยร้องไห้หนักกว่าเดิม หากเป็ นอดีตแล้วร้องไห้ใน

สภาพทรุดโทรมคงไม่มีใครคิดจะสงสาร อาจมีคนคิดว่า
ขีเหร่แล้วยังฤทธิเยอะนัก แต่ตอนนีพอเปลียนโฉมมานัง
ร้องไห้ปล่อยโฮกลับมีแต่คนรูส้ กึ สงสารจับใจ

“คุณครูอู่ เหมยเหมยดูไม่สบายจริงๆ นะ ส่งเธอไปหา

คุณหมอหยางมัยครับ?”

เหมยซูหานทนไม่ไหวอีกต่อไป เขารูส้ กึ ทรมานใจมาก

204
เมือเห็นอูเ่ หมยร้องไห้ เหมือนหัวใจถูกบางอย่างกุมรัด
แน่นอกไปหมด

“เหมือนจะเจ็บมากจริงๆ นะ ทําไมคุณครูอไู่ ม่ยอมพาไป

ล่ะ?”

“อาจจะรีบอยูล่ ะ่ มัง!”

เสียงวิพากษ์ดงั ขึนรอบด้าน ล้วนแต่เห็นใจอูเ่ หมยทีดู

เหมือนซินเดอเรลล่าผูน้ ่าสงสารในเทพนิยาย

“คุณครูอู่ ให้ผมพาเหมยเหมยไปหาคุณหมอหยางเถอะ
ครับ”
205
เหมยซูหานโน้มตัวไปพยุงอูเ่ หมย อูเ่ หมยหลบอย่าง
อัตโนมัติเพราะไม่อยากถูกเหมยซูหานสัมผัสตัวเอง

“ฉันแบกเธอเอง เหมยเหมย”

เมือเห็นอูเ่ หมยหลีกเลียงตัวเองเฉกเช่นปกติแล้วเหมยซู
หานก็รูส้ กึ ผิดหวังน้อยๆ จนใจหายวาบ เขาเองก็คิดไม่
ตกว่าเขาจะรูส้ กึ เจ็บปวดไปทําไม ทังทีเป็ นเรืองปกติกบั
การทีอูเ่ หมยหลีกเลียงเขา

“ไม่เอา ฉันจะให้คณ
ุ พ่อแบก”

206
อูเ่ หมยไม่อยากให้เหมยซูหานแบกเธอและไม่อยากให้อู่
เจิงซือแบกเช่นกัน แต่ตอนนีอูเ่ จิงซือเป็ นตัวเลือกทีดีทีสุด
ในเมือเธอตัดสินใจจะเล่นละครแล้ว ก็ตอ้ งแสดงให้จบ
ไม่ยอมเดินเองเด็ดขาด!

อูเ่ จิงซืออุม้ อูเ่ หมยขึนด้วยสีหน้าถมึงทึง หากยืดเยือกัน

ต่อไปรอคุณครูของโรงเรียนทานข้าวเสร็จออกมาเขาจะ
ขายหน้ายิงกว่านี สายก็สายเถอะ เดียวค่อยอธิบายกับ
ท่านผูเ้ ฒ่า เสียหน้าทีบ้านดีกว่าเสียหน้าข้างนอก!

ส่วนคุณหมอหยาง เห็นทีตอ้ งคอยดูทา่ ทีก่อนค่อยคิดว่า

ควรจะทําอย่างไรต่อ

207
อูเ่ หมยนอนซบหลังอูเ่ จิงซือนิงๆ ในความทรงจําดูเหมือน
จะเป็ นครังแรกทีอูเ่ จิงซือแบกเธอ ตอนเด็กเขาได้แบกเธอ
หรือไม่นนก็
ั จาํ ไม่ได้แล้ว อย่างไรเสียตังแต่จาํ ความได้ อู่
เจิงซือไม่เคยแบกเธออีก ไม่แม้แต่จะปรายตามองเธอดีๆ
ด้วยซํา

เหอปี อวินเดินตามมาด้วยใบหน้าบึงตึง แน่นอนว่าเธอ

เองก็คิดไปถึงสิงทีอูเ่ จิงซือคิดได้ เธอกังวลยิงกว่าอูเ่ จิงซือ
เสียอีกเพราะแผลเหล่านันมาจากฝี มือเธอ เธอเป็ น
ภรรยาและคุณแม่แสนดีอย่างทีคนอืนชืนชม จะลงมือ
หนักขนาดนีได้อย่างไร?

“คุณแม่อย่ากังวลไปเลย เหมยเหมยอาจจะปวดท้อง
ตอนเลิกเรียนเธอร้องว่าปวดท้องมาตลอดทาง แต่สดุ
208
ท้ายหายปวดแล้ว หนูเลยไม่ได้พาเธอไปหาคุณย่าหยา
ง” อูเ่ ยวียพูดเบาๆ

เหอปี อวินตาวาว ใช่แล้ว! อีกเดียวบอกคุณหมอหยางว่า

ปวดท้อง แล้วให้ยาเตตราไซคลีนก็พอ เยวียเยวียฉลาด
เสียจริง เก่งกว่ายายบ้านันหมืนเท่า

บ้านคุณหมอหยางก็คือบ้านของเหยียนหมิงซุน่ ซึงไม่ได้
อยูบ่ ริเวณอาคารบ้านพักครูทีเพิงสร้างใหม่ แต่อยูบ่ า้ น
พักครูหลังเก่า เป็ นบ้านชันเดียวพร้อมสนามหญ้า ครา
แรกทางโรงเรียนได้แบ่งบ้านใหม่ให้คณ
ุ ปู่ คณ
ุ ย่าของเหยี
ยนหมิงซุน่ แต่ทงคู
ั เ่ สียดายดอกไม้ตน้ หญ้าทีปลูกไว้ อีก
อย่างพวกเขาไม่ชอบอยูใ่ นอาคารตึกสูงจึงปฏิเสธไปก่อน
จะอยูบ่ า้ นหลังต่อไป
209
บ้านตระกูลเหยียนจําได้ไม่ยาก อยูห่ ลังกําแพงสนาม
หญ้าเต็มไปด้วยดอกรุง่ อรุณนันเอง คุณย่าหยางได้จดั
โต๊ะอาหารในสนามหญ้าเสร็จสรรพเพือรอหลานๆ กลับ
มา แต่กลับตกใจกับคนกลุม่ ใหญ่

“คุณย่า เหมยเหมยไม่สบาย คุณย่าช่วยดูให้ที” เหยี

ยนหมิงซุน่ อธิบายสาเหตุสนๆ
ั

................................................

210
ตอนที 28 หลอกลวง

คุณย่าหยางอายุราวหกสิบกว่าๆ แต่ผมยังคงดําเงาวับ
ไม่เห็นผมหงอกแม้แต่เส้นเดียว หน้าตาสดชืนดูมีชีวิต
ชีวา ไม่เหมือนคนอายุหกสิบเลย

เธอให้อเู่ จิงซืออุม้ อูเ่ หมยเข้าไปในบ้าน ท่านผูเ้ ฒ่าเหยี

ยนล้างมือออกมาพอดีก็ตกใจถามว่าเป็ นอะไรไป เหยี
ยนหมิงต๋าปากไวรีบอธิบายให้ฟัง ท่านผูเ้ ฒ่าเหยี
ยนปรายตามองมาทีอูเ่ หมยด้วยแววตาคมเฉียวจนอูเ่ หม
ยไม่กล้าเงยหน้า

ท่านผูเ้ ฒ่าผูน้ ีถือว่าเป็ นผูอ้ าวุโสของโรงเรียนอีจงอย่าง

211
แท้จริง เข้ามาสอนตังแต่เพิงเริมก่อสร้างโรงเรียนจึงได้
ทุม่ เทกว่าครึงชีวิตให้กบั โรงเรียนนี ทําให้เขามีตาํ แหน่งที
ค่อนข้างสูงพอสมควร แม้แต่ผอู้ าํ นวยการโรงเรียนยัง
ต้องให้ความเคารพนับถือ

เพราะผูอ้ าํ นวยการโรงเรียนเป็ นศิษย์ทีน่าภาคภูมิใจของ

เขา จะไม่ให้ความเคารพได้อย่างไรเล่า!

“อาจารย์แม่หยาง เหมยเหมยของฉันบอกว่าปวดท้อง
ช่วยเอายาเตตราไซคลีนให้สกั หน่อยก็พอ” เหอปี อวินยิม
กล่าว

คุณย่าหยางกล่าวอย่างไม่พอใจ “เจ็บท้องก็แบ่งได้หลาย

212
สาเหตุ จะทานยาเตตราไซคลีนมัวๆ ได้ยงั ไง ถ้ากินยา
มัวๆ อย่างพวกเธอจะมีคณ
ุ หมออย่างเราไว้ทาํ ไม!”

โดนฮูหยินผูเ้ ฒ่าตําหนิใส่รอบหนึง เหอปี อวินจึงไม่กล้า

พูดอะไรตามใจปากอีกแล้ว หวังแค่ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าอย่าเห็น
แผลบนตัวยายคนนีเท่านัน ไม่อย่างนันเธอจะต้องอับ
อายขายหน้าแน่ๆ!

สมองของอูเ่ จิงซือหมุนอย่างรวดเร็ว แค่ในเวลาสันๆ

เพียงหนึงนาทีเขาได้คาดคิดถึงความเป็ นไปได้นบั ไม่ถว้ น
สุดท้ายตัดสินใจว่าไม่วา่ อย่างไรเขาจะเสียหน้าไม่ได้เด็ด
ขาด หากหลบหนีไม่พน้ ก็จาํ ต้องทิงทุกอย่างเพือรักษา
หน้าตอนนีไว้ก่อน

213
“อาจารย์แม่หยาง รบกวนช่วยดูทีวา่ เป็ นยังไงบ้าง เหม
ยเหมยร้องปวดท้องตังแต่ออกจากบ้าน ไม่รูว้ า่ เธอปวด
ตรงไหน” อูเ่ จิงซือพรําร้องอย่างร้อนใจ

อูเ่ หมยมองอูเ่ จิงซืออย่างผิดหวัง จนถึงตอนนีเธอเพิงเคย

เห็นความหลอกลวงจากคุณพ่อตัวเอง ทังทีก่อนออก
จากบ้านเธอได้เปิ ดแผลให้อเู่ จิงซือดูแล้วแท้ๆ แต่ตอนนี
กลับแสร้งทําเป็ นไม่รู ้ เหอะๆ มิน่าอูเ่ ยวียถึงเสแสร้งเก่ง
นัก ทีแท้ก็ถ่ายทอดจากอูเ่ จิงซือมาทังหมด!

เดิมทีอเู่ หมยยังคาดหวังในตัวอูเ่ จิงซืออยูห่ น่อยๆ แต่

ตอนนีหมดสินทุกความรูส้ กึ ต่อคุณพ่อคนนีแล้ว!

214
ในเมือพวกเขาใจร้ายกับเธอ อย่าหาว่าเธอใจร้ายบ้าง
แล้วกัน!

อูเ่ หมยกัดฟั น ตัดสินใจบีบนําตาให้ดวงตากลมโตปริม

ด้วยนําใส เรียกสายตาเห็นใจจากคนพบเห็น

“คุณย่าหยาง หนูเจ็บจังเลย เจ็บตรงนี เจ็บตรงนันด้วย

เจ็บไปหมด”

อูเ่ หมยชีไปตามร่างกายไม่วา่ จะหน้าอกด้านหน้าหรือ

แผ่นหลังไปจนถึงแขนและไหล่ เหอปี อวินสูญเสียความ
ใจเย็นเพราะลน รีบกล่าว “เมือวานแกกลิงตกจากเตียง

215
ไม่ใช่หรือไง ตอนนันบอกไม่เจ็บ ทําไมตอนนีมาเจ็บอีก
แล้วล่ะ?”

อูเ่ ยวียสมกับทีเป็ นลูกสาวทีกระแสจิตเชือมต่อกับเหอปี

อวิน ไม่จาํ เป็ นต้องคุยกันไว้ก็กล่าวต่อทันที “นันสิ เมือ
คืนทําเอาพีตกใจหมดเลย เหมยเหมยเธอนอนดินจะ
ตาย กลิงตกจากเตียงตังหลายรอบจนนับครังไม่ถว้ น
แล้ว”

อูเ่ หมยไม่อยากฟั งเรืองราวทีสองแม่ลกู นีแต่งขึนมา เธอ

รีบทําหน้ามุย่ ใช้ดวงตาปริมนําตามองคุณย่าหยางอย่าง
น่าสงสาร

216
“คุณย่าหยางคะ หนูเจ็บ!”

เสียงโอดครวญเสียงเล็กเสียงน้อยราวกับเสียงแมวนัน
เหมือนขนนกเกลียตรงหูเบาๆ ให้ความรูส้ กึ จักจีปนขน
ลุก

คุณย่าหยางจับความผิดปกติได้ เธอจูงมืออูเ่ หมยเข้าไป

ในห้องทีมีเพียงพวกเธอสองคน

“หนูถอดเสือผ้าออกให้ยา่ ดูหน่อย”

คุณย่าหยางมองเธออย่างรักใคร่ อูเ่ หมยทีแต่งตัวสดใส

เช่นนีทําให้คนแก่อย่างเธอยิงเห็นยิงชอบใจ เป็ นเด็ก
217
ผูห้ ญิงหน้าตาดีนะ เสียดายแค่วา่ โง่ไปหน่อย

อูเ่ หมยค่อยๆ รูดซิปกระโปรงด้านหลังลงช้าๆ และถอด

กระโปรงออก เผยให้เห็นแผลชําเต็มแผ่นหลังทีเริมสีคลํา
ต่อให้คณ
ุ ย่าหยางจะเห็นรอยแผลจนเคยชินแต่ก็ตกใจ
กับภาพทีเห็น

.........................................................

218
ตอนที 29 ปิ ดไม่ได้อีกต่อไป

คุณย่าหยางเลิกเสือกล้ามตัวน้อยของอูเ่ หมยขึนก่อนพบ
รอยแผลเช่นเดียวกัน ครึงท่อนบนแทบไม่มีทีว่างเหลือ
แล้วด้วยซํา ไฟโทสะพุง่ พรวดขึนมา คุณย่าหยางม
องสาวน้อยอย่างนึกสงสารจับใจ

รอยแผลเป็ นรอยยาว แค่เห็นก็รูท้ นั ทีวา่ มาจากไม้เรียว

จะเป็ นแผลจากการล้มได้อย่างไร?
219
เธอไม่คิดเลยว่าเหอปี อวินจะกล้าพูดโกหกต่อหน้าคนแก่
อย่างเธอ ช่างรูห้ น้าไม่รูใ้ จเลยจริงๆ ใครจะรูล้ ะ่ ว่าเหอปี
อวินทีชือเสียงเรียงนามดีมาตลอดเบืองหลังนันกลับมี
นิสยั โหดเหียมขนาดนี

“เหมยเหมยบอกคุณย่ามาว่านีใช่แผลจากการล้มมัย?”
คุณย่าหยางถามเสียงเบา

อูเ่ หมยตัวสันระริก แสร้งมองไปยังประตูอย่างนึกหวันใจ

เม้มปากคล้ายจะพูดแต่ก็ไม่กล้าเปล่งเสียงออกมาแต่
น้อย

220
“ไม่ตอ้ งกลัว ทีนีไม่มีใครได้ยินหรอก” คุณย่าหยางปลอบ
เธอ ยิงนึกสงสารอูเ่ หมยมากกว่าเดิม เด็กน่าสงสาร
ตกใจกลัวขนาดนีแล้วเชียว

อูเ่ หมยแสดงละครจนหนําใจแล้วถึงส่ายหัวน้อยๆ
ตอบกลับเสียงแผ่ว “ไม่ได้ลม้ ค่ะ หนูสอบได้คะแนนไม่ดี
คุณแม่โกรธก็เลยเอาไม้ขนไก่ตีหนู”

“คุณแม่ไม่ให้หนูบอกคนอืน คุณย่าหยางคะ คุณย่าอย่า

บอกคนอืนนะ คุณแม่จะโกรธเอาได้”

อูเ่ หมยนําตารืนอีกครัง มองท่านผูเ้ ฒ่าหยางด้วยท่าทาง

น่าสงสารจนคนมองนึกเห็นใจ

221
“วางใจได้ คุณย่าไม่บอกคนอืนหรอก มา คุณย่าทายาให้
นะ”

เสียงของคุณย่าหยางอ่อนโยนจนคนฟั งเริมผ่อนคลายลง
อูเ่ หมยนังหันหน้าเข้าพนักเก้าอีให้เธอทายาดีๆ คุณย่า
ทายาอย่างเบามือมาก ยาเย็นเฉียบสัมผัสลงบนผิวให้
ความรูส้ กึ สบาย สีหน้าทีตึงเครียดของอูเ่ หมยคลายลง
กระทังเผลอหลับไป

สาวน้อยในสภาพหลับสนิทยังยูป่ ากเล็ก หางตามีหยด

นําตาติดอยู่ แค่มองก็รูส้ กึ ถึงความน่าสงสาร เรียกให้คน
มองนึกสงสารจากก้นบึงของหัวใจ คุณย่าหยางยิงเบา

222
มือลงและไม่ปลุกอูเ่ หมยแต่อย่างใด

เดียวต้องว่าเหอปี อวินสักหน่อย แล้วก็อเู่ จิงซือ เด็กเรียน

ไม่ดีตอ้ งสอนด้วยความอดทน จะลงไม้ลงมือโหดเหียม
แบบนีได้อย่างไร?

อีกอย่างยังมีหนทางอืนอีกมาก ล้วนแต่เป็ นดาวเด่นได้

หนทางชีวิตไม่ได้มีแค่การเรียนเพียงอย่างเดียว ถ้าเด็ก
ไม่ชอบเรียนจริงๆ ก็ช่างสิ พระเจ้าไม่ใจร้ายขนาดให้ใคร
หิวตาย เด็กโตมาต้องหาทางเลียงตัวเองได้อยูแ่ ล้ว จะ
กังวลไปทําไมกัน?

ทายาเสร็จอูเ่ หมยยังไม่ตืน คุณย่าหยางสวมเสือให้เธอ

223
เสร็จสรรพเลยออกไปเรียกอูเ่ จิงซือเข้ามาอุม้ เด็ก อูเ่ จิงซือ
ไม่คอ่ ยกล้าสูห้ น้าเท่าไรแต่ยงั ถามต่อ “อาจารย์แม่หยาง
เหมยเหมยไม่ได้อาการรุนแรงมากใช่มยครั
ั บ?”

คุณย่าหยางใช้ดวงตาใสมองอูเ่ จิงซือนิง ขณะทีอูเ่ จิงซือ

ใกล้ทนไม่ไหวในทีสุดคุณย่าหยางก็เอ่ยปากพูด “ไม่
รุนแรงได้ยงั ไง? ทังตัวแทบไม่มีทีว่างเลย พืนของบ้าน
เธอแข็งยิงกว่าเหล็กอีกนะ!”

ใบหน้าใสสะอาดของอูเ่ จิงซือขึนสีเล็กน้อย ยิมกล่าว

เกร็งๆ “เตียงอาจจะสูงไปหน่อย เดียวกลับไปทํารัวรอบ
เตียงให้เหมยเหมย”

224
คุณย่าหยางแค่นเสียงที พูดแฝงความนัย “เสียวอู่ เลียง
ลูกต้องมีความอดทน เธอเป็ นครูประจําชันหนึงห้องได้ก็
ต้องยิงมีความอดทนในการเลียงดูลกู สุนขั ยังไม่รงั เกียจ
ลูกตัวเองเลย เธอว่าอย่างนันมัยล่ะ?”

อูเ่ จิงซือยิมฝื ดๆ แค่ฟังดูก็รูว้ า่ คุณย่าหยางรูค้ วามจริงเข้า

แล้ว นันสินะ แผลโจ่งแจ้งขนาดนันจะรอดสายตาเฉียบ
ขาดของอาจารย์แม่หยางไปได้อย่างไร?

“ผมเข้าใจแล้ว จะปรับปรุงตัวครับ” อูเ่ จิงซือได้แต่รบั

ปากว่าจะระวังด้วยท่าทางจริงใจ

คุณย่าหยางไม่ได้มีอคติตอ่ อูเ่ จิงซือมากนักเพราะผูช้ าย

225
ทํางานนอกบ้านผูห้ ญิงดูแลในบ้าน บางทีอเู่ จิงซืออาจไม่
รูเ้ รืองทีอูเ่ หมยโดนตี คูก่ รณีทีแท้จริงคือเหอปี อวินต่าง
หาก

“เสียวเหอก็เหมือนกัน มีอะไรก็คยุ ดีๆ กับลูก ใจร้อน

ทําไม? บ้านฉันน่ะไม่มีเด็กผูห้ ญิง ถ้ามีหลานสาวน่ารัก
เหมือนเหมยเหมย ฉันไม่กล้าทําร้ายแม้แต่ปลายนิวก้อย
ด้วยซํา!”

.....................................................

226
ตอนที 30 ไม่ใช่คนดีสกั คน

คุณย่าหยางพูดเสียงดังและจริงจัง เหอปี อวินทําหน้าไม่

ถูกได้แต่ฝืนยิมตอบ “อาจารย์แม่หยางพูดถูก เด็กผูห้ ญิง
จะต้องเลียงดูอย่างเอาอกเอาใจ ฉันจะระวังให้มากกว่า
นีค่ะ”

“อืม เด็กเป็ นลูกแท้ๆ ของพวกเธอ ถ้าเป็ นอะไรไปสุดท้าย

คนทีเสียใจก็พวกเธอไม่ใช่หรือไง?”

คุณย่าหยางเห็นแก่เหอปี อวินเลยไม่ได้พดู เปิ ดโปงคํา

โกหกของเธอซึงๆ หน้า เหอปี อวินถึงได้รูส้ กึ ดีขนเล็
ึ กน้อย
พลางคิดในใจว่าจะกลับไปสังสอนอูเ่ หมยทีบ้าน

227
เด็กผูห้ ญิงต้องเลียงดูอย่างเอาอกเอาใจ?

อย่างอูเ่ หมยต้องตีแรงๆ เจ้าลูกทรพีทีเลียงเสียข้าวสุก

เกิดมาเพือทวงหนีชัดๆ ทําเอาเธอเสียหน้าทีสุด!

อูเ่ จิงซืออุม้ อูเ่ หมยก่อนจะขอตัวลากับคนตระกูลเหยียน

เหมยซูหานขอตัวกลับไปตังแต่อเู่ หมยเข้าไปทายาใน
ห้องแล้ว ท้องฟ้าเปลียนสีมืดลงเรือยๆ ดวงจันทร์สีนวล
เคลือนตัวมาอยูเ่ หนือต้นไม้ราวกับมีผา้ ผืนบางปกคลุม
บนนัน

สองพีน้องตระกูลเหยียนอาบนําเสร็จออกมา เหยียนหมิ

228
งต๋าเห็นว่าคนทีแอบชอบกลับไปแล้วเลยถาม “คุณย่า
พวกคุณครูอกู่ ลับไปแล้วเหรอ?”

“อืม ทายาเสร็จก็ไปแล้ว รีบมาทานข้าวเร็วๆ ฉันไปอุน่ นํา

ซุปแตงซีโครงนีก่อน”

คุณย่าหยางยกถ้วยนําซุปถ้วยใหญ่เข้าห้องครัวไปไม่
นานก็ออกมา คนทังครอบครัวเดินมานังล้อมวงทานข้าว
รอบโต๊ะ

เหยียนหมิงต๋าถามด้วยความสงสัย “คุณย่า เหมยเหม

ยไส้ตงอั
ิ กเสบหรือเปล่า? เธอบอกปวดท้องตังแต่หลัง
เลิกเรียนแล้ว”

229
เหยียนหมิงซุน่ ทีกําลังแทะเนือซีโครงอย่างเงียบๆ อยูน่ นั
ชะงักกึก ราวกับมีเสียงอ่อนหวานของเด็กสาวดังขึนข้าง
หู ‘พีหมิงซุน่ พีแบกหนูได้มย?’
ั

หรือเพราะตอนนันเขาไม่ได้แบกอูเ่ หมยเลยเป็ นเหตุให้

อาการปวดท้องทวีความรุนแรงมากขึน?

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหยางแค่นเสียง “ปวดท้องอะไรกันล่ะ ยาย

เด็กคนนันถูกแม่เธอตี เหอปี อวินนีใจดําจริงๆ บนตัวยาย
นันไม่มีทีว่างเหลือเลย บวมฉึงแล้วยังไม่ทายาให้ลกู อีก
แม่เลียงยังไม่ใจร้ายเท่าเธอเลย!” เธอจิปาก พร้อมพูดไป
ด้วย

230
“พรวด!”

เหยียนหมิงต๋าพ่นข้าวในปากออกมาแต่โชคดีทีมีถว้ ย
รองรับอยู่ ท่านผูเ้ ฒ่าถลึงตามองเขาอย่างไม่พอใจแต่เห
ยียนหมิงต๋าไม่รูต้ วั สักนิด ร้องเสียงหลงด้วยความตก
ตะลึง “คุณน้าเหอตีเหมยเหมย? เป็ นไปได้ยงั ไง? คุณน้า
เหออ่อนโยนขนาดนัน เยวียเยวียบอกว่าคุณแม่เธอไม่
เคยพูดแรงๆ กับเยวียเยวียด้วยซํา!”

เหยียนหมิงซุน่ สับสนหน่อยๆ ทีแท้ก็ไม่ได้ปวดท้องแต่ถกู

ตี?

231
ได้ยินถ้อยคําของน้องชายเขาก็เกิดหงุดหงิดอย่าง
ประหลาด ผูห้ ญิงอ่อนโยนจะตีคนไม่เป็ นหรือ?

ผูห้ ญิงบางคนเสแสร้งเก่งเป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้วอย่างเช่นแม่

เลียงของเขา ตอนเด็กตีเขาลับหลังผูค้ นมาไม่นอ้ ยเลย
เชียว

“สิงทีเห็นกับตาเป็ นเรืองจริงแต่ทีได้ยินน่ะไม่จริง แกไม่

เคยใช้ชีวิตทีบ้านตระกูลอูม่ าก่อนแล้วจะรูไ้ ด้ยงั ไงว่าคุณ
น้าเหอเป็ นคนแบบไหน?” เหยียนหมิงซุน่ อดเถียงกลับไป
ไม่ได้

“เยวียเยวียเป็ นคนบอก เยวียเยวียบอกว่า...”

232
เหยียนหมิงซุน่ หัวเราะเสียงเย็น “อูเ่ ยวียพูดอะไรแกก็เชือ
หมดนันแหละ ก่อนหน้าอูเ่ ยวียบอกว่าน้องสาวของเธอ
ไม่สวย ยังให้แกเป็ นแพะรับบาปแทนอีก”

“เกิดอะไรขึน? แพะรับบาปอะไร?” คุณย่าหยางถาม

เหยียนหมิงซุน่ เล่าเรืองทีเกิดขึนทังหมดให้สนๆ
ั คุณ
ย่าหยางสีหน้าไม่ดีเท่าไรพลางกล่าวต่อหลานชาย “จาก
นีไปอยูก่ บั อูเ่ ยวียให้นอ้ ย ยายเด็กคนนีจิตใจไม่ซือตรง
แถมวาจายังเชือถือไม่ได้”

“คุณย่า เยวียเยวียทังอ่อนโยนทังใจดี ไม่ดีตรงไหนล่ะ?”

233
เหยียนหมิงต๋าโวยวายอย่างไม่พอใจ

ท่านผูเ้ ฒ่าพูดเสียงนิง “ไม่ใช่แค่อเู่ ยวียจิตใจไม่ซือตรง

ฉันว่าอูเ่ หมยก็ไม่เบา สองพีน้องคูน่ ีไม่ใช่คนดีสกั คน ต่อ
จากนีอย่าไปเข้าใกล้ให้มาก”

แผนเล็กน้อยของอูเ่ หมยปิ ดท่านผูเ้ ฒ่าไม่พน้ แค่มอง

ปราดเดียวก็รูท้ นั ทะลุปรุโปร่ง แม้จะเห็นใจกับสิงทีอูเ่ หม
ยได้ประสบพบเจอแต่ทา่ นผูเ้ ฒ่าเป็ นคนไม่ชอบเด็กทีเจ้า
แผนการอยูแ่ ล้ว ย่อมรูส้ กึ ไม่ดีตอ่ อูเ่ หมยเช่นกัน

.....................................................

234
ตอนที 31 คํานึงหา

คุณย่าหยางกลับไม่คิดเช่นนัน อย่างไรก็ตามเธอชอบ
เด็กผูห้ ญิงตัวเล็กๆ น่ารักๆ อย่างอูเ่ หมยอยูด่ ี เด็กผูห้ ญิง
อายุแค่สบิ สองปี จะเจ้าแผนการได้สกั แค่ไหนกัน อีก
อย่างแผลนันต่อให้เป็ นผูใ้ หญ่เกรงว่ายังทนรับแทบไม่
ไหว เป็ นเรืองธรรมดามากทีเจ้าหนูจะตะโกนร้องเจ็บ
235
อย่างนีจะเรียกว่ามีแผนการได้อย่างไร!

“คุณชอบสงสัยนู่นสงสัยนีอยูเ่ รือย เหมยเหมยน่าสงสาร

จะตาย ต้องให้เธอทนกับการโดนตีตอ่ ไปหรือไง? ฉัน
บอกเลยว่ามีแค่ทีนีเท่านันแหละ ลองไปอยูต่ า่ งประเทศ
ดูสิ ถ้าไม่ถกู ฟ้องว่าทารุณกรรมเด็กล่ะก็ ฉันยอมเปลียน
นามสกุลเหมือนคุณเลย!”

กิจกรรมยามว่างของคุณย่าหยางคือการดูข่าวต่าง
ประเทศ จึงทําให้ได้รบั แนวความคิดมาจากตะวันตกไม่
มากก็นอ้ ย เลยค่อนข้างเข้าใจสภาพแวดล้อมในต่าง
ประเทศ ช่างเป็ นคนแก่ทีหัวสมัยใหม่เหลือเกิน

236
ท่านผูเ้ ฒ่าเหยียนกลับตรงกันข้ามทีเป็ นคนเคร่งใน
วัฒนธรรมเก่าแก่และหัวโบราณพอๆ กับท่านผูเ้ ฒ่า
ตระกูลอู่ คิดว่าผูห้ ญิงควรเป็ นแม่บา้ นแม่ศรีเรือนและมี
ความอดทนสูง เด็กผูห้ ญิงทีขีงอแงไม่เห็นแก่ภาพรวม
อย่างอูเ่ หมยไม่มีทางเข้าตาคนแก่อย่างเขาได้แน่นอน

ต่อให้เป็ นลูกสะใภ้คนปั จจุบนั หรือถานซูฟาง คุณแม่ของ

เหยียนหมิงต๋า ท่านผูเ้ ฒ่าเหยียนก็ไม่ชอบเธอเช่นกัน ลูก
สะใภ้ทีเขาชืนชอบมากทีสุดเป็ นคุณแม่ของเหยียนหมิ
งซุน่ ผูห้ ญิงทีทังสวยทังอ่อนโยนและใจดีคนนัน

เสียดายเหยียนโฮ่วเต๋อไม่ชอบจึงไม่มีประโยชน์ใดๆ แม้
ท่านผูเ้ ฒ่าเหยียนจะชอบมากแค่ไหนก็ตาม ท่านผูเ้ ฒ่าที
รูส้ กึ ผิดอย่างสุดหัวใจต้องรับเหยียนหมิงซุน่ มาอบรม
237
ดูแลด้วยตัวเองถึงได้รูส้ กึ สบายใจขึนเล็กน้อย

คุณย่าหยางเริมสงครามนําลายกับท่านผูเ้ ฒ่าอีกครัง ทัง

คูท่ ะเลาะกันมาทังชีวิต เหยียนหมิงซุน่ ชินชาไปเสียแล้ว
ไม่นานนักเขาก็ทานข้าวเสร็จก่อนจะกลับไปอ่านหนังสือ
ในห้องตัวเอง แต่คืนนีไม่วา่ อย่างไรหัวใจของเขาก็ไม่
สงบลงสักที ชอบนึกถึงสาวน้อยนําตาคลอเบ้าคนนัน

มิน่าวันนีสาวน้อยถึงกล้าขัดขืน เธอน่าจะทนไม่ไหวเลย
เลือกทีจะทุม่ สุดตัวจริงๆ สินะ?

แต่สาวน้อยคนนียังโง่เขลานัก ขัดขืนด้วยวิธีนีจะมี
ประโยชน์อะไร?

238
กลัวแต่วา่ หลังจากกลับบ้านไปจะถูกตีแรงกว่าเดิมน่ะสิ!

ต่อให้คนนอกจะเห็นใจขนาดไหนก็ไม่มีทางไปยุง่ เรือง
ภายในของครอบครัวตระกูลอูอ่ ยูแ่ ล้ว อย่างคืนนีคุณย่า
เขาพรําบอกไปมากมายแต่นนแค่
ั พดู เฉยๆ เธอไม่มีทาง
วิงไปร้องหาความยุติธรรมให้กบั อูเ่ หมยทีบ้านตระกูลอู่

เหมือนครังทีคุณแม่ของเขาถูกคุณพ่อเพิกเฉยไม่สนใจใย
ดี คุณปู่ คณ
ุ ย่าเล่าจะทําอะไรได้?

สุดท้ายคุณแม่ของเขาก็ตรอมใจตายอยูด่ ี!

239
เหยียนหมิงซุน่ แค่นหัวเราะพลางปิ ดหนังสือลง ล้มตัวพัก
สายตาบนเตียง ตอนนีเรียนอยูช่ นมั
ั ธยมปลายปี ทีสอง
อีกแค่สองปี แค่สองปี เขาจะเป็ นอิสระแล้ว

เขายังไม่รบี ความอดทนยังมีมากพอ!

------

อูเ่ หมยตืนทันทีทีออกจากบ้านตระกูลอู่ ความจริงเธอ

สะดุง้ ตืนตังแต่วินาทีแรกทีถูกอูเ่ จิงซืออุม้ แล้ว รอถึงหน้า
ประตูถงึ ลืมตาขึนให้อเู่ จิงซือปล่อยเธอลง

อูเ่ จิงซือหน้าเรียบนิงจนน่ากลัว เหอปี อวินด้วยเช่นกัน ไฟ

240
โทสะสุมอยูใ่ นอก พอเห็นเวลานีบนถนนไร้ผคู้ นแถมยัง
มืด เธอก็อดยืนมือไปทีอูเ่ หมยไม่ได้

“เจ้าเด็กเลียงเสียข้าวสุก!”

อูเ่ หมยเจ็บจนร้องตะโกนออกเสียงทังวิงมาตรงหน้าอู่
เจิงซือแล้วกอดแขนเขาไว้แน่น ถ้าเหอปี อวินหยิกอีก เธอ
จะตะโกนเสียงดังให้คนทังโรงเรียนได้ยินกันถ้วนหน้า

“พอแล้ว!”

อูเ่ จิงซือคํารามเสียงตํา ตวัดสายตาดุดนั ไปทางเหอปี

อวิน เธอสะดุง้ เฮือกพร้อมรูท้ นั ทีวา่ สามีโกรธเข้าอย่างจัง
241
แล้ว ได้แต่หบุ มือกลับถลึงตาใส่อเู่ หมยอย่างไม่พอใจ

“เหอปี อวิน คุณยังขายหน้าไม่พออีกเหรอ? ไม่ได้ยินที

อาจารย์แม่หยางพูดเมือกีเหรอ? คุณไม่ใส่ใจกับคําพูดที
ผมเคยบอกคุณเลยใช่มย?”
ั

อูเ่ จิงซือเสียงสูงขึนอีกหน่อย ระเบิดอารมณ์ทีเก็บ

สังสมมาตังแต่บา่ ยให้กบั เหอปี อวินทังหมด

เหอปี อวินไม่กล้าโต้กลับแม้แต่ประโยคเดียวจึงได้แต่กม้
หน้าตํา ความเกลียดชังต่ออูเ่ หมยยิงทวีคณ
ู หากไม่ใช่
เพราะยายเด็กนี เหล่าอูจ่ ะด่าเธอหรือ?

242
แต่งงานกันมาสิบห้าปี นีเป็ นครังแรกทีเหล่าอูด่ า่ เธอเช่น
นี!

..................................................

ตอนที 32 ฝันทีแตกสลาย

อูเ่ จิงซือตําหนิเหอปี อวินเสร็จเริมสังสอนอูเ่ หมยต่อ “เหม

ยเหมย พ่อพูดมาตลอดว่ายังไง มีอะไรให้คยุ กันทีบ้าน
เรืองทีบ้านจะบอกให้คนนอกรูไ้ ม่ได้ ลูกลืมสิงทีพ่อเคย
พูดไว้หมดแล้วใช่มย?”
ั
243
“ไม่ได้ลืม แต่หนูเจ็บ” อูเ่ หมยตอบเสียงเบา

อูเ่ จิงซือพูดไม่ออก ไม่รูว้ า่ ต้องพูดอย่างไรเพราะก่อนออก

จากบ้านลูกสาวคนเล็กเคยบอกเขาว่าเจ็บมากแต่เขาไม่
สนใจ ทีสําคัญเนืองจากลูกสาวคนเล็กเคยถูกตีมาก่อน
หน้าและไม่เคยร้องไห้มาก่อน เขาจึงไม่เก็บมาใส่ใจ

ใช่แล้ว ความจริงอูเ่ จิงซือรับรูม้ าตลอดว่าเหอปี อวินตีอู่

เหมย ขอแค่ไม่มีใครรูเ้ ขาก็ได้แต่หลับตาข้างหนึงทําเป็ น
ไม่เห็น คร้านจะสนใจ ใครใช้ให้อเู่ หมยการเรียนแย่ขนาด
นีล่ะ!

244
“ครังนีเป็ นความผิดของคุณแม่แต่การทีลูกเอาเรืองที
บ้านบอกให้คนนอกรูก้ ็ไม่ถกู เหมือนกัน คราวหลังถ้ามี
อะไรให้บอกคุณพ่อ รูห้ รือยัง?”

อูเ่ หมยรอประโยคนีอยูพ่ อดี เธอเบิกตากว้างถามอย่าง

หวาดหวัน “บอกทุกเรืองกับคุณพ่อได้จริงๆ เหรอคะ?
คุณแม่จะฟั งทีคุณพ่อพูดเหรอ?”

เหอปี อวินตวัดตามองมาอย่างดุดนั ยายตัวแสบ รูจ้ กั

ยุยงกันแล้ว!

อูเ่ จิงซือตอบกลับพร้อมมองเธอด้วยสายตาตักเตือน
“ต้องฟั งอยูแ่ ล้ว พ่อเป็ นหัวหน้าครอบครัว พูดอะไรต้อง

245
เป็ นไปตามนัน!”

อูเ่ จิงซือเน้นเสียงหนักตรงคําว่า ‘หัวหน้าครอบครัว’ เรียก

ให้เหอปี อวินสะดุง้ เฮือก ไม่กล้าถลึงตามองอีก

“ค่ะ จากนีหนูจะบอกคุณพ่อทุกอย่าง” อูเ่ หมยฉีกยิม

กว้าง

อูเ่ จิงซือเผลอสติหลุดไปเพราะรอยยิมลูกสาวคนเล็ก จน
มีความรูส้ กึ บางอย่างในใจทีพูดไม่ถกู จึงกล่าว “รีบไปกัน
เถอะ คุณปู่ คณ
ุ ย่ารอแย่แล้ว”

เขาเดินนําอยูข่ า้ งหน้า แสงจันทร์สอ่ งให้เงาของเขาทอด

246
เป็ นแนวยาว ร่างสูงโปร่งงอพับเป็ นเก้าสิบองศาคล้ายตัว
ปี ศาจ อูเ่ หมยเดินตามเงียบๆ พลางย้อนคิดถึงเรืองทีเกิด
ขึนในชาติก่อน ความทรงจําเริมเลือนลางลง เธอ
ต้องกลับไปนึกดีๆ จะได้เตรียมรับมือถูก

-----

เหมยซูหานกลับมาถึงบ้านทีอาศัยอยูแ่ ถบชานเมือง ตัว

บ้านทรุดโทรม หน้าต่างหลายบานมีกระดาษหนังสือ
พิมพ์เก่าๆ มาติดแปะ ประตูเอียงกระเท่เร่พร้อมจะหลุด
อยูต่ ลอดเวลา

“ซูหานกลับมาแล้วเหรอ?”

247
เสียงแผ่วดังออกจากตัวบ้าน เป็ นเสียงคุณแม่ของเหมยซู
หาน อาการป่ วยทําให้ตอ้ งนอนอยูบ่ นเตียงมาหลายปี แต่
เธอยืนยันจะทํากล่องกระดาษ ไม่ยอมเสียเวลาเปล่าแม้
แต่นาทีเดียว

เพราะนีเป็ นรายได้หลักของครอบครัวเขา คนทังครอบ

ครัวต้องอาศัยเงินจากการขายกล่องกระดาษในการใช้
ชีวิต

“แม่พกั ผ่อนก่อน เดียวผมทําอาหารเสร็จจะมาช่วยติด”

เหมยซูหานวางกระเป๋ ารีบพุง่ ตัวเข้าห้องครัว อาหารเย็น

248
ของครอบครัวเขาเป็ นเมนูง่ายๆ มาโดยตลอด บะหมีนํา
ใสเพิมผักกาดดองสักหน่อยก็พอให้ประทังหิวไปมือหนึง
ได้ บางครังในช่วงพระอาทิตย์ตกดินเขาจะไปซือผักที
แห้งเหียว แม้หน้าตาดูไม่ได้แต่ความจริงแล้วรสชาติไม่
ต่างจากผักสด ราคาถูกกว่าครึงหนึง หากเถ้าจอเจ้าของ
แผงผักอารมณ์ดีอาจจะเอาผักทีเหลือทังหมดให้เขาฟรีๆ
ประทังชีวิตได้ตงหลายวั
ั น!

“ไม่ตอ้ งหรอก ลูกแค่สนใจการเรียนก็พอ แม่ยงั แข็งแรงดี

แค่กๆๆ!” คุณแม่เหมยหลุดไอทันทีทีพูดได้ไม่กีประโยค
ไอรุนแรงคล้ายปอดจะฉีก

“แม่ อาทิตย์นีผมพาแม่ไปหาหมอนะ!”

249
เหมยซูหานปวดใจเหลือเกิน คุณแม่ของเขาป่ วยเพราะ
ความเหนือยทีสังสมมานานต่างหากล่ะ!

“หาหมออะไรล่ะ? ไม่ตอ้ งหรอก เมือกีแม่แค่สาํ ลักนิด

หน่อย ดืมนําให้ลนคอหน่
ื อยก็พอ”

เหมยซูหานยืนแก้วนําชาให้คณ
ุ แม่ แต่คณ
ุ แม่เหมยแค่
เม้มปากจิบเพียงอึกเดียวด้วยไม่กล้าดืมไปมากกว่านี
ดืมนําเยอะจะทําให้อยากเข้าห้องนํา ร่างกายของเธอ
อ่อนแอเกินไป การเข้าห้องนําเป็ นเรืองทีเสียพลังงาน
มากสําหรับเธอและเสียเวลาทีเธอจะทํากล่องกระดาษ
ด้วยซํา ดืมน้อยหน่อยจะดีกว่า!

250
เหมยซูหานเดินกลับไปต้มบะหมีในห้องครัวเงียบๆ สิงที
เขาจําเป็ นมากทีสุดในตอนนีก็คือเงิน หากมีเงินเขา
สามารถพาคุณแม่ไปรักษาทีโรงพยาบาลใหญ่ๆ ได้ เขา
สามารถต้มเนือบํารุงร่างกายคุณแม่ได้ทกุ วัน เขา
สามารถซือเสือผ้าดูดีมาสวมใส่ ไม่ตอ้ งได้รบั สายตา
สงสารจากเพือนสาวเหล่านันอีกต่อไป

ข้อความเหล่านีผุดขึนในหัวเขาให้วนุ่ ล้วนแต่เป็ นสิงที

เขาฝันถึงในหลายคืนนี ในฝันของเขานอกจากผูห้ ญิง
หน้าตาสวยงามคนนันก็เหลือเพียงเรืองพวกนีแล้ว

เก็บของเก่าขายสร้างรายได้ได้เยอะหรือ?

251
เหมยซูหานไม่อยากเชือ แต่ในฝันของเขากลับมีเศรษฐี
ร้อยล้านคนหนึงเริมต้นชีวิตด้วยการเก็บของเก่า ทําไม
ไม่ลองดูก่อนล่ะ?

ทุกเทอมในโรงเรียนจะมีขยะกระดาษมากมาย เขา
สามารถลองขอซือขยะกระดาษเหล่านีในราคาถูกๆ จาก
ผูอ้ าํ นวยการโรงเรียน ก่อนจะขายต่อให้รา้ นรับซือของ
เก่าเหล่านัน กําไรทีได้มาน่าจะมากกว่าเงินทีได้จากการ
ทํากล่องกระดาษขายมากทีเดียว

..............................................................

252
ตอนที 33 สาย

อูเ่ หมยเดินตามหลังสองสามีภรรยาช้าๆ ยาของคุณ

ย่าหยางใช้ได้ผลดีมากเพราะไม่คอ่ ยรูส้ กึ เจ็บตรงแผลสัก
เท่าไรแล้ว อูเ่ หมยก้มหน้าน้อยๆ มองเงาทีทอดอยูบ่ น
ถนนใหญ่กระทังใจเริมสงบลง

กลับมาเกิดใหม่ตอนเย็นสีโมงครึงจนถึงตอนนีเพิงผ่าน
253
ไปไม่ถงึ สามชัวโมงเท่านัน แต่เธอกลับรูส้ กึ เหมือนวัน
เวลาผ่านไปได้หลายสิบปี แล้ว มีเรืองราวเกิดขึนมากเกิน
ไป

เป็ นครังแรกทีเป็ นปฏิปักษ์กบั คุณพ่อคุณแม่ เป็ นครังแรก

ทีแสดงละครต่อหน้าคนภายนอก และเป็ นครังแรกทียืน
อยูฝ่ ังตรงข้ามกับอูเ่ ยวีย...

หากเป็ นเธอในชาติก่อนคงไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงเรือง
เหล่านี เลยได้แต่ใช้ชีวิตอยูใ่ ต้เงาอูเ่ ยวียอย่างตําต้อยมา
ตลอด การด่าทอตบตีจากคุณพ่อคุณแม่กบั แววตาดูถกู
ดูแคลนปนเสียงหัวเราะเยาะของคนอืน คือสิงทีอูเ่ หม
ยในวัยเด็กและในช่วงวัยรุน่ ต้องเจอ

254
อูเ่ หมยเหยียดยิมมุมปากมองสองสามีภรรยาทีมีสีหน้า
ยําแย่ตรงหน้าแวบหนึง ความรูส้ กึ สะใจผุดขึนมาในใจ
มองอูเ่ ยวียข้างๆ ทีไม่เปล่งเสียงใดๆ ก็ยงรู
ิ ส้ กึ ได้ใจ

อูเ่ ยวียทีสมบูรณ์แบบและเก่งกาจไปเสียทุกๆ ด้านใน

ชาติก่อน บัดนีไม่มีตวั ประกอบอย่างเธอ ทีแท้ก็แค่เด็ก
ผูห้ ญิงคนธรรมดาเท่านันเอง!

ขีประชดประชัน ใจเหียม จิตใจคับแคบ และจอมเส

แสร้ง...

ข้อดีเพียงหนึงเดียวอาจจะเป็ นผลการเรียนทีอยูใ่ นระดับ

255
ดีเยียมนันล่ะ!

พอนึกถึงผลการเรียนทีคะแนนเละเทะยิงกว่าเต้าหูอ้ อ่ น
อารมณ์อเู่ หมยก็วบู ดิงทันที เธอไม่มีความสามารถด้าน
การเรียนมาตังแต่เกิด เธออย่าคิดจะเอาชนะอูเ่ ยวียใน
เรืองการเรียนไปตลอดชีวิตเลยเถอะ

พอนึกไปถึงเรืองทําร้ายจิตใจทีจะต้องเจอในบ้านท่านผู้
เฒ่าอูใ่ นอีกประเดียว อารมณ์ทีดําดิงของอูเ่ หมยยิงหม่น
หมองยิงกว่าเดิม เดียวพอถึงเวลานัน เธอก็แค่กม้ หน้า
ทานข้าวไม่เปล่งเสียง อย่างมากแค่ถกู ค่อนแคะด้วยสาย
ตาและถ้อยคําประชดประชันหน่อยๆ ไม่ใช่เรืองหนัก
หนาอะไร

256
ไม่นานก็มาถึงบ้านท่านผูเ้ ฒ่าอู่ มหาวิทยาลัยจินเป็ น
มหาวิทยาลัยทีมีประวัติยาวนาน ภายในมหาวิทยาลัยมี
สิงก่อสร้างทีถูกสร้างขึนในยุคปฏิวตั ิประเทศเป็ นประเทศ
สาธารณรัฐ บ้านทีสองสามีภรรยาท่านผูเ้ ฒ่าอูอ่ าศัยอยู่
นันเป็ นบ้านสไตล์ยโุ รปขนาดสองชันทีสร้างขึนในยุคเข้า
สูส่ าธารณรัฐจีน มีสวนดอกไม้เล็กๆ ทังหน้าและหลัง
บ้าน เป็ นทิวทัศน์ไม่เลวทีเดียว

ขณะนีครอบครัวอูม่ าถึงครบแล้ว ท่านผูเ้ ฒ่าอูส่ ีหน้าถมึง

ทึงพลางกล่าวต่อลูกชายคนโตของตระกูลอูอ่ ย่างอู่
เจิงต้าว“แกไปส่องดูทีประตูสิ ครอบครัวเจ้าสองทําไมยัง
ไม่มา? ยิงอยูย่ งใช้
ิ ไม่ได้!”

257
อูเ่ จิงต้าวหน้าตาคับคล้ายคับคลากับอูเ่ จิงซือและล้วน
เหมือนท่านผูเ้ ฒ่าอูท่ งคู
ั ่ แต่อเู่ จิงต้าวดูสขุ มุ กว่าหน่อย
เขาประจําตําแหน่งอาจารย์ในมหาวิทยาลัยจินเช่นกัน
ได้รบั ตําแหน่งรองศาสตราจารย์ตงแต่
ั อายุไม่ถงึ สีสิบปี มี
ทังความสามารถและหน้าตา อนาคตปูดว้ ยกลีบดอกไม้

ตีชิงเยวีย ภรรยาของเขารูปร่างอวบอิม ส่วนสูงไม่มาก

นัก ให้ความรูส้ กึ ว่ามาจากตระกูลรํารวย แม้เรืองหน้าตา
จะสูเ้ หอปี อวินไม่ได้ แต่อีกฝ่ ายกลับมีตาํ แหน่งดีกว่านัก
ด้วยเป็ นรองศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยครูของเมืองจิ
น สองสามีภรรยาตระกูลอูช่ อบลูกสะใภ้คนนีอย่างมาก

ใครให้คนตระกูลอูไ่ ม่สนเรืองเงินทอง ไม่สนเรืองหน้าตา

แต่สนเรืองความสามารถล่ะ!
258
ตีชิวเยวียหัวเราะกล่าว “คุณพ่อคุณแม่ พวกเจ้าสองน่า
จะติดธุระเลยมาช้า ฉันกับเจิงต้าวจะไปดูสกั หน่อย”

ว่าแล้วก็ดงึ แขนอูเ่ จิงต้าวเดินออกจากประตูใหญ่เพราะ

ในบ้านเสียงดังเอะอะ เธอทีรูส้ กึ รําคาญ อยากออกมา
สูดอากาศหายใจตังนานแล้ว

เพิงออกจากประตูก็เจอครอบครัวอูเ่ จิงซือพอดี ตีชิวเยวีย

เอ่ยพร้อมยิมจางๆ “พวกเธอมาสักทีนะ เหลือแค่ครอบ
ครัวพวกเธอเลย!”

อูเ่ จิงซือยิมอย่างรูส้ กึ ผิด “มีเรืองนิดหน่อยเลยมาช้าน่ะ”

259
“ฉันบอกแล้วว่าเจ้าสองต้องมีเรืองด่วนอะไรถึงมาช้าไง
ไม่งนครอบครั
ั วเจ้าสองต้องมาเป็ นอันดับแรกแน่ๆ” ตีชิ
วเยวียยิมตาหยีพดู เสมองไปทางเหอปี อวินทีสีหน้าไม่สู้
ดีหน่อยๆ ก่อนจะกวาดตาผ่านอูเ่ ยวียจนจรดทีอูเ่ หมยใน
มุมมืด เบิกตากว้างอย่างตกใจ

“ยายเด็กหน้าตาดีคนนีมาจากไหน... โอ้! คงไม่ใช่เหม

ยเหมยหรอกนะ?”

ตีชิวเยวียตกใจอย่างจริงจัง เดินไปประคองใบหน้าอูเ่ หม
ยแล้วประเมินหน้าทางซ้ายและขวา หยิกแก้มเป็ นบาง
ครังเหมือนเลือกซือมะเขือเทศอย่างไรอย่างนัน ดูสวิ า่ อัน

260
ไหนจะนุ่มกว่ากัน

........................................................

ตอนที 34 คุณป้าทีเป็ นมิตร

ตีชิวเยวียรูปร่างแข็งแรงกํายํา แรงข้อมือก็หนักไม่เบา
ใบหน้าบอบบางอันน่าสงสารของอูเ่ หมยถูกเธอหยิกจน
เกิดรอยนิวแดงเป็ นริวๆ เหมือนได้แต่งเติมสีสนั ให้กบั ใบ
หน้าขาวซีด

261
คุณป้าคนนีถือได้วา่ เป็ นคนของตระกูลอูเ่ พียงหนึงเดียว
ทีเป็ นมิตรกับเธอ ชาติก่อนแม้อเู่ หมยจะไม่เป็ นทีชืนชอบ
ของใครแต่ตีชิวเยวียก็ปฏิบตั ิตวั กับเธอไม่แย่นกั แม้ตอน
ทีอูเ่ หมยสอบมัธยมปลายไม่ได้ เหอปี อวินหวังอยากให้
เธอไปรําเรียนสายอาชีพเพือทํางานหาเงินเลียงครอบ
ครัวซึงอูเ่ จิงซือเห็นด้วย กลับเป็ นตีชิวเยวียทีเกลียกล่อม
ลูกชายคนทีสองของตระกูลอู่ ทังยังสังอูเ่ จิงต้าวหาทาง
ให้อเู่ หมยเข้าเรียนโรงเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ สัก
แห่งหนึง

อย่างน้อยในชาติก่อนการทีอูเ่ หมยได้ใบวุฒิจบการ
ศึกษาสายวิชาชีพมาได้นนั คุณงามความดีกว่าครึงย่อม
เป็ นของตีชิวเยวีย ด้วยเหตุนีอูเ่ หมยจึงขอบคุณเธออย่าง
ใจจริง แต่ความสัมพันธ์ของเหอปี อวินกับตีชิวเยวียไม่ดี

262
เท่าไร ภายใต้การควบคุมของเหอปี อวินทําให้อเู่ หมยไม่
ได้มีปฏิสมั พันธ์กบั ตีชิวเยวียมากเท่าทีควร ภายหลังพอ
แต่งงานก็ยงขาดการติ
ิ ดต่อ เจอกันเป็ นบางโอกาสในวัน
เทศกาล ถึงอย่างนันก็ไม่พดู คุยกัน

“คุณลุงสวัสดีคะ่ คุณป้าสวัสดีคะ่ ”

อูเ่ หมยขานเรียกอย่างหวันใจด้วยดวงตาทีปริมด้วยนํา
ใส คุณป้าของเธอคนนีแรงเยอะไม่เหมือนคนมีการ
ศึกษาเลย!

มิน่าถึงได้ศกึ ษาเกียวกับพลังงาน พลังล้นเหลือเสียจริง!

263
อูเ่ จิงต้าวเองก็ตกใจ หลานสาวทีเป็ นลูกเป็ ดขีเหร่ใน
ความทรงจํากลับกลายร่างเป็ นหงส์งาม หัวใจทีแข็งแรง
ของเขายังตังรับไม่ไหวเลย

“เจ้าสอง แน่ใจนะว่านีคือเหมยเหมย? แล้วเกิดอะไรขึน

ก่อนหน้านี?” อูเ่ จิงต้าวกล่าวเสียงเข้ม

พีใหญ่เป็ นดังบิดา อูเ่ จิงซือจึงมีทา่ ทีออ่ นน้อมมีมารยาท

ต่อพีใหญ่เสมอ ตอบกลับอย่างมีมารยาท “เหมยเหม
ยเอง เมือก่อนหน้าของเธอขึนตุม่ ใส กลัวเพือนหัวเราะ
เยาะเลยปล่อยผมตลอด ตอนนีตุม่ หายไปแล้วก็เลยมัด
ผมขึน”

264
อูเ่ หมยหัวเราะในใจ ช่างเป็ นคุณพ่อทีแสนดีของเธอ
จริงๆ ทําให้เธอได้รูจ้ กั ตัวตนของคุณพ่อคนนีใหม่ครัง
แล้วครังเล่าทังทําลายความรักทีเธอมีตอ่ อูเ่ จิงซือไปทีละ
นิดๆ

หมวกใบหนึงถูกสวมลงมา เธอไม่อยากสวมก็จาํ เป็ น

ต้องสวมต่อไป ไม่อย่างนันจะถูกนับว่าเนรคุณ จะถูกผู้
คนมองด้วยสายตารังเกียจ

“พีสาวบอกว่าหนูหน้าตาน่าเกลียดเลยให้หนูปล่อยผม
ต่างหาก” อูเ่ หมยโยนความผิดให้อเู่ ยวียอย่างไม่ถอดใจ
ในเมือกลับบ้านจะต้องถูกทําโทษอยูแ่ ล้ว ก็ขอเอาอีก
หน่อยแล้วกัน

265
อูเ่ ยวียอึดอัดใจจนเจ็บแปลบไปหมด ตังแต่ออกจากบ้าน
จนถึงตอนนี ยายโง่นีก็ได้เอามีดแทงเธอซําไปซํามา แม้
แต่คณ
ุ แม่ก็ยงั ไม่พน้ เจ้าโง่นีถูกใครพูดยุยงมากันแน่?

“เยวียเยวียเข้าใจพีผิดไปหมดแล้วนะ ตอนนันเธอร้องไห้
บอกไม่อยากไปโรงเรียนเพราะกลัวเพือนๆ หัวเราะเยาะ
พีกับแม่ตอ้ งกล่อมเธอตังนาน สุดท้ายหาวิธีทีดีทีสุดคือ
ปล่อยผมให้บงั ตุม่ บนหน้าไว้ เธอถึงยอมไปโรงเรียนแห
นะ!”

เหอปี อวินว่าตาม “แหงล่ะ พีไม่รูต้ า่ งหากว่าลูกสาวคน

เล็กของฉันไม่ชอบเรียนหนังสือ วันๆ ได้แต่คิดหาวิธีไม่ไป
โรงเรียน โชคดีทีตอนนันเยวียเยวียหาทางได้ ไม่อย่างนัน
266
ฉันกับเจิงซือต้องลากเธอไปโรงเรียนแทนแล้ว ถึงตอนนัน
คงอับอายขายหน้าหนักกว่าเดิมอีก!”

สองแม่ลกู พูดคล้อยตามกันไปมาโดยไม่ให้โอกาสเธอได้
แย้งสักนิด เธอมองอูเ่ จิงซือทีเงียบไม่ปริปากอยูข่ า้ งๆ ก็
รูส้ กึ หนาวไปทังหัวใจ นีคือครอบครัวของเธอ พีสาวกับ
คุณแม่รว่ มมือใส่รา้ ยเธอ คุณพ่อคอยมองอย่างเย็นชา
ไม่คิดสนใจเธอทีอายุเพียงสิบสองว่าจะทนรับคําใส่รา้ ย
ป้ายสีนีไหวหรือไม่?

มิน่าชาติก่อนเธอถึงมีโรคกังวลกับการสร้างสังคม ถูกคน
ในครอบครัวใส่รา้ ยขนาดนีแล้วยังมีชีวิตต่ออย่างเข้มแข็ง
ได้ ถือว่าจิตใจแกร่งกล้ามากพอแล้ว!

267
อูเ่ จิงต้าวได้ยินอูเ่ หมยไม่อยากไปโรงเรียนก็หน้านิงทันที
พูดเสียงเรียบ “คนเราต้องแก่ลงทุกวัน มีแค่ความรูท้ ีจะ
อยูไ่ ด้ตราบนานเท่านาน อายุแค่นีคิดแต่เรืองเหลวไหล
เจ้าสอง สงสัยวันหลังต้องสอนเหมยเหมยดีๆ แล้วล่ะ
นะ”

“พีใหญ่พดู ไม่ผิด ผมจะปรับปรุงเธอเอง” อูเ่ จิงซืออด

พยักหน้าไม่ได้

“รีบเข้าไปกันเถอะ คุณพ่อถามหลายครังแล้ว แกอธิบาย

เรืองทีมาสายให้คณ
ุ พ่อเองแล้วกัน!”

268
อูเ่ จิงต้าวเดินนําหน้าสุดพลางไขว้มือไว้ดา้ นหลัง อูเ่ จิงซือ
เดินตามก่อนจะเป็ นเหอปี อวินกับอูเ่ ยวีย อูเ่ หมยม
องประตูบานใหญ่เป็ นรูดาํ ๆ อย่างลังเลใจ ความหวาด
กลัวถาโถมเข้ามา

...................................................................

269
ตอนที 35 ไม่มีใครออกตัวให้ความช่วยเหลือ

ตีชิวเยวียตังใจเดินรังท้าย ความจริงเธอไม่เห็นด้วยกับ
ถ้อยคําของอูเ่ จิงต้าวเมือสักครูอ่ ย่างมาก เด็กผูห้ ญิงรัก
สวยรักงามเป็ นสิงทีติดตัวมาแต่เกิด ทําไมต้องไม่เห็นดี
เห็นงามด้วยขนาดนัน?

เธอทีเป็ นเพียงลูกสะใภ้คนหนึงและอุปนิสยั ของเธอทีไม่

แข็งกร้าว ต่อให้เห็นใจอูเ่ หมยมากเพียงใดก็ไม่อาจออก
หน้าช่วยเธอได้ ปี หน้าจะมีการสอบเลือนขันเป็ นศาตรา
จารย์แล้ว เธอยังต้องขอความช่วยเหลือจากเจ้าสองอีก
ต่างหาก!

270
“เหมยเหมย มัวยืนอยูท่ าํ ไม? รีบเข้าบ้านเร็ว!”

ตีชิวเยวียปรายตามองอูเ่ หมยด้วยความเห็นใจแวบหนึง
พลางโบกมือให้เธอหน่อยๆ อูเ่ หมยมองเธออย่างขอบ
คุณ ตอนนีเธอต้องการความรักอันน้อยนิดนีมาช่วยให้
หัวใจเธออบอุน่ อย่างมากทีเดียว

พอกุมมือหนาอุน่ ร้อนของตีชิวเยวียจนอูเ่ หมยใจนิงขึน

เดินตามตีชิวเยวียเข้าไปในบ้านช้าๆ หากแหงนหน้ามอง
จากมุมนีจะเห็นคางเป็ นชันๆ ทีอุดมสมบูรณ์ของตีชิวเย
วียก็ยิงรูส้ กึ อุน่ ใจ

อูเ่ หมยอดไม่ได้ทีอยากจะถ่ายทอดความรูส้ กึ น้อยเนือตํา

271
ใจทีเก็บไว้ในใจออกมา ตังแต่เกิดใหม่ไม่มีใครเชือในสิง
ทีเธอพูด ล้วนแต่เชืออูเ่ จิงซือกับเหอปี อวิน คุณป้าจะเป็ น
เหมือนคนอืนหรือไม่?

“คุณป้าคะ หนูไม่มีตมุ่ ไม่ได้ไม่อยากไปโรงเรียนด้วย!” อู่

เหมยพูดเสียงเบา

ตีชิวเยวียชะงัก ใช้เวลาอยูค่ รูใ่ หญ่ถงึ เข้าใจในสิงทีอูเ่ หม

ยกล่าว พลางมองใบหน้าสวยงามของสาวน้อยอย่างตก
ตะลึง เมือได้เห็นสีหน้าจริงจังทีมองมาด้วยสายตาคาด
หวังปนหยดนําตา

ไม่รูท้ าํ ไม ตีชิวเยวียไม่นกึ สงสัยเลยว่าอูเ่ หมยกําลังโกหก

272
เธอเชือหลานสาวคนเล็กคนนี

แต่ตอ่ ให้เธอเชือแล้วอย่างไรล่ะ อูเ่ หมยไม่ใช่ลกู สาวของ

เธอแถมคุณพ่อคุณแม่ยงั อยูท่ งคู
ั ่ คุณป้าอย่างเธอเกรง
ว่าจะไม่เหมาะหากยืนมือเข้าไปยุง่ ถึงแม้วา่ เธอจะเห็นใจ
หลานสาวคนเล็กคนนีมากแค่ไหนก็ตาม

“ตอนนันเธออายุเท่าไหร่เองจําอะไรได้บา้ ง? อีกอย่าง
คุณพ่อคุณแม่เธอจะพูดผิดได้ยงั ไงล่ะ เป็ นเด็กเป็ นเล็ก
อย่าคิดอะไรเหลวไหล มา วันนีเป็ นวันสําคัญมี
ของอร่อยๆ เต็มเลย ดูสเิ ธอผอมขนาดไหน เดียวทานให้
เยอะๆ เลยนะ!”

273
อูเ่ หมยลอบถอนหายใจเสียงเบา เธอรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าไม่ควร
คาดหวัง ในครอบครัวนีไม่มีใครช่วยเธอได้ ไม่มีแม้แต่
คนเดียว ต่อให้เป็ นคุณป้าทีแสดงท่าทีเป็ นมิตรกับเธอ
เพียงคนเดียวคนนีก็ตาม

ตีชิวเยวียชะงักฝี เท้ากึก เสียงถอนหายใจของอูเ่ หมยแผ่ว

นักแต่เธอก็ได้ยินอยูด่ ีจนเริมหวันไหว เด็กผูห้ ญิงอายุสบิ
สองควรมีชีวิตร่าเริงแจ่มใสไม่ตอ้ งคิดมากอะไรแท้ๆ อู่
เหมยกลับทําท่าคล้ายคุณยายแก่ๆ เธอมีชีวิตอย่างไรใน
บ้านกันแน่?

อดใจอ่อนลงไม่นอ้ ย แตะศีรษะอูเ่ หมยเบาๆ พูดเสียง

อ่อน “เหมยเหมย บางเรืองอย่าคิดมาก ยิงคิดมากก็ยงิ
เหนือยนะ!”
274
อูเ่ หมยเงยหน้ามองตีชิวเยวีย เผยยิมอ่อนๆ “หนูรูแ้ ล้วค่ะ
คุณป้า”

ในเมือไม่มีใครยอมช่วยเธอ ถ้าอย่างนันเธอก็ตอ้ งพึงตัว

เองเสียแล้ว!

ทุกคนรวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียงในห้องโถงขนาดไม่
ใหญ่นกั ท่านผูเ้ ฒ่าอูก่ าํ ลังตําหนิอเู่ จิงซือเสียงดุดนั โดยอู่
เจิงซือโค้งตัวลงไม่กล้าโต้กลับแม้แต่ประโยคเดียว เช่น
เดียวกับเหอปี อวิน อูเ่ ยวียกลับถูกฮูหยินผูเ้ ฒ่าอูด่ งึ ตัวไป
ปลอบโยนข้างๆ สนิทสนมเสียเหลือเกิน

275
บนโซฟามีเด็กหนุ่มสามคนกับเด็กสาวคนหนึงกําลังแย่ง
เปิ ดช่องโทรทัศน์อย่างออกรส ดูแล้วความสัมพันธ์ดีไม่
เลว คนโตสองคนคือลูกชายของอูเ่ จิงต้าว หรืออูเ่ จียอายุ
สิบเจ็ดกับอูเ่ ชาอายุสบิ สอง อูเ่ ชาเป็ นเพือนร่วมห้องของ
อูเ่ หมย ส่วนพีน้องอีกคูค่ ือลูกของอูเ่ จิงหง ลูกสาวเพียง
คนเดียวของตระกูลอู่ จีเหวินเฟิ งอายุสบิ ห้ากับจีเหวินฮุ่ย
อายุสบิ สอง

จีเหวินฮุ่ยกับอูเ่ ชาแม้จะอยูค่ นละห้องแต่ผลการเรียนไม่

แย่ ถึงจะไม่ดีเทียบเท่าอูเ่ ยวียแต่ก็นบั ได้วา่ เป็ นเซียนแห่ง
การเรียนแล้ว จีเหวินฮุ่ยพ่ายแพ้ในการแย่งชิงดูช่องทีเธอ
อยากดูเลยหันไปอ้อนชายทีนังข้างๆ แทน

อูเ่ หมยเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนีก็เบิกตากว้าง
276
หัวใจเต้นรัวจนแทบเด้งถึงคอหอย

...................................................

ตอนที 36 ความสามารถสําคัญกว่าหน้าตา

ผูช้ ายคนนีเป็ นสามีของอูเ่ จิงหง จีเจียนโป หากเล่าตาม

ชีวิตหลังเกิดใหม่ จีเจียนโปนับเป็ นตัวอย่างของคนทีได้ดี
จากการพึงพาคูช่ ีวิตทีกลายเป็ นตํานานให้เห็นกันจะๆ
เลยก็วา่ ได้

277
บ้านเกิดของจีเจียนโปอยูใ่ นเขตป่ าเขาของเมืองจิน อู่
เหมยไม่รูว้ า่ บ้านจนมากขนาดไหนแต่อเู่ จิงหงไม่ยอม
กลับไปอีกเลยหลังจากไปเพียงครังเดียว สองพีน้องจีเหวิ
นเฟิ งและจีเหวินฮุ่ยก็ยงั ไม่เคยไป

ได้ยินมาว่าจีเจียนโปเป็ นศิษย์เอกของท่านผูเ้ ฒ่าอู่ หน้า

ตาหล่อเหลาเอาการบุคลิกดูสง่าผ่าเผย อูเ่ จิงหงมีหน้า
ตาธรรมดาแต่พอผ่านการตกแต่งตามประสาสาวๆ ก็พอ
ไปวัดไปวาได้ แต่หลังมีลกู ยิงไม่เข้าตาไปกันใหญ่ ให้
ความรูส้ กึ เหมือนคุณแม่เมือเดินขนาบคูจ่ ีเจียนโป

อีกทังอูเ่ จิงหงขีหงุดหงิดฉุนเฉียวง่าย หากทะเลาะเกิน

สามประโยคต้องมีการทําลายข้าวของ จีเจียนโปทนมา
ถึงตอนนีแล้วถึงไปมีคนอืนข้างนอกนีมันช่างน่าอัศจรรย์
278
ใจยิงกว่านินจาเต่าเสียอีก

ถึงจะรูส้ กึ ยําแย่กบั การนอกใจของจีเจียนโปแต่อเู่ หมยยัง

อิจฉาจีเหวินฮุ่ยอย่างมาก เพราะจีเจียนโปเป็ นคุณพ่อใจ
ดีทีแท้จริง จีเหวินฮุ่ยหน้าตาคล้ายอูเ่ จิงหงในรูปร่างอ้วน
ท้วมตัวเล็ก อารมณ์รอ้ นเช่นเดียวกับอูเ่ จิงหง แต่จีเจียน
โปกลับรักและเอ็นดูเธอยิงกว่าอะไร ขออะไรก็ให้
ทุกอย่าง

ชาติก่อนอูเ่ หมยเคยจินตนาการนับครังไม่ถว้ นว่าถ้าจี

เจียนโปเป็ นคุณพ่อของเธอ เป็ นเช่นนันเธอจะได้ออด
อ้อนเต็มทีได้อย่างจีเหวินฮุ่ย ยามปี นเขาแล้วเหนือยก็มี
คุณพ่อช่วยแบกขึนหลัง ไม่ชอบทานเนือติดมันก็ให้คณ
ุ
พ่อช่วยกัดส่วนนันทิง...
279
ดีจงั เลย... การทีมีคณ
ุ พ่อใจดีคนหนึงช่างเป็ นเรืองทีมี
ความสุขอะไรเช่นนี!

อูเ่ หมยจัดลําดับความคิดเสร็จรีบเอ่ยทัก “คุณปู่ คุณย่า

คุณลุง คุณป้า คุณอา คุณอาเขย สุขสันต์วนั เทศกาลค่ะ”

ทุกคนต่างถูกเสียงหวานหยดนันดึงดูดความสนใจไปให้
หันมองเด็กสาวตัวน้อยตรงประตูอย่างพร้อมเพรียง ก่อน
จะหันมามองกันและกันอย่างอดไม่ได้

สาวน้อยหน้าตางดงามคนนีมาจากไหน?

280
ทําไมถึงเรียกพวกเขาได้สนิทสนมขนาดนัน?

ตีชิวเยวียระเบิดเสียงหัวเราะ “คุณพ่อ คุณแม่ ตกใจล่ะ

สิ? นีเหมยเหมยไง ดูยายคนนีสิหน้าตาน่ารักขนาดนี
เมือก่อนหลอกเราซะแย่เชียว!”

แม้อเู่ ยวียทีซุกอยูใ่ นอ้อมแขนของฮูหยินผูเ้ ฒ่าอูย่ มฉาบ

ิ
หน้าอยูแ่ ต่กลับรูส้ กึ ไม่สบอารมณ์สกั นิด เธอรูอ้ ยูแ่ ล้วว่า
ต้องเกิดเหตุการณ์แบบไหนถ้าเจ้าโง่นีรวบผมขึน นีแค่
ภายในครอบครัวเท่านัน พรุง่ นีถ้าไปถึงโรงเรียนไม่รูว้ า่
คุณครูและเพือนๆ ทีโรงเรียนจะคิดอย่างไร!

ดีทีคุณปู่ คณ
ุ ย่าเห็นความสามารถสําคัญกว่าหน้าตา

281
เมือกีเธอได้เล่าถึงเรืองผลสอบทีเละไม่เป็ นท่าของเจ้าโง่
ไปทังหมดแล้ว เห็นสีหน้าไม่พอใจของท่านผูเ้ ฒ่าและฮูห
ยินผูเ้ ฒ่าอย่างชัดเจน หึ! ต่อให้เจ้าโง่นีสวยสักแค่ไหน
แล้วอย่างไร?

เจ้าหญิงน้อยของตระกูลอูต่ อ้ งเป็ นเธอทีผลการเรียนดี

เยียม – อูเ่ ยวียคนนีเท่านัน!

จีเจียนโปตังสติได้ก่อนลําดับแรก หัวเราะในลําคอ “ทีแท้

เหมยเหมยของเราเป็ นเจ้าหญิงน้อยแสนสวยนีนา พีสอง
กับพีสะใภ้สองใช้ไม่ได้เลย ทําไมถึงปกปิ ดเหมยเหมยได้
มิดชิดขนาดนัน”

282
จีเหวินฮุ่ยถลึงตาใส่อเู่ หมยแวบหนึง ยายขีเหร่จะรวบผม
ขึนทําไม?

เจ้าหญิงน้อยของคุณพ่อเป็ นเธอ ยายขีเหร่มีสทิ ธิอะไร?

จีเจียนโปชําเลืองหางตาเห็นสีหน้าผิดแปลกของลูกสาว
เลยหลุดเสียงหัวเราะอย่างฝื ดๆ กระซิบปลอบจีเหวินฮุ่ย
ข้างหู “ส่วนฮุ่ยฮุ่ยก็เป็ นเจ้าหญิงน้อยทีคุณพ่อรักทีสุด
เลยนะ!”

จีเหวินฮุ่ยถึงได้ฉีกยิมกว้าง ทังคิดแค้นอูเ่ หมยในใจ ยาย

ขีเหร่มีสทิ ธิอะไรเทียบกับเธอ?

283
เจ้าโง่ทีโง่ยิงกว่าหมู!

อูเ่ จิงหงเสมองอูเ่ หมยอย่างไม่ไยดี พูดประชดค่อนแคะ

“สวยแล้วมีประโยชน์อะไร? ถ้าไม่มีความสามารถ คน
อืนมีแต่จะบอกว่าเป็ นแค่ดอกไม้ประดับเท่านัน”

“เจิงหง!”

จีเจียนโปถลึงตาใส่ภรรยาอย่างไม่พอใจวูบหนึง จิตใจ
คับแคบมากขึนเรือยๆ พูดแบบนีกับเด็กจะมีความหมาย
อะไร

ท่านผูเ้ ฒ่าอูก่ วาดสายตาดุดนั มองอูเ่ หมยตังแต่หวั จรด

284
เท้า อูเ่ หมยรูส้ กึ เหมือนถูกไฟแรงสูงสาดเข้าใส่ ไม่กล้า
หายใจเสียงดัง ได้แต่ยืนตัวตรงกุมมืออย่างนอบน้อม

“หน้าตาสําคัญ แต่ถา้ ให้เลือกระหว่างหน้าตากับความ

สามารถ ฉันอยากให้อเู่ หมยมีความสามารถมากกว่า ไม่
ใช่หน้าตาทีเป็ นแค่เปลือกนอก เข้าใจมัย?”

“ค่ะ!”

อูเ่ หมยรับคําในใจอย่างยากลําบาก เธอเองก็อยากมี

ความสามารถแต่สงนี
ิ ไม่ใช่พลังงาน ทีจะทําแค่เพียงทาน
ช็อกโกแลตสักหน่อยถึงจะได้มีพลังงานขึนมา!

285
..............................................

ตอนที 37 อูเ่ ยวียคนใจแคบ

เดิมทีทา่ นผูเ้ ฒ่าอูอ่ ยากจะตําหนิอีกสักหน่อยแต่เห็นอู่

เหมยยังก้มหน้าเชือฟั งก็อารมณ์ดีขนไม่
ึ นอ้ ย ความ
เกลียดชังทีมีตอ่ อูเ่ หมยลดลงตามลําดับ แม้เขาจะเป็ น
286
คนหัวโบราณแต่สดุ ท้ายก็เป็ นผูช้ ายอยูด่ ี

ธรรมชาติของผูช้ ายมักชืนชอบความสวยความงามมา
ตังแต่โบราณกาล ผูช้ ายส่วนมากเลยเห็นความสําคัญ
ของภาพลักษณ์ภายนอกของผูห้ ญิงมากกกว่าภายใน
แต่แน่นอนว่าไม่ใช่กบั อูช่ ิงหาง ไม่อย่างนันเขาคงไม่แต่ง
งานกับภรรยาตัวเตียแบบนีหรอก

แต่หลานสาวคนเล็กทีไม่เป็ นงานเป็ นการคนนีถือว่าหน้า

ตาใช้ได้ ต่อให้ไม่มีความสามารถอะไรแต่คงไม่ตอ้ งกังวล
ว่าจะไม่ได้แต่งงาน ถึงหน้าตาอูเ่ หมยจะทําให้ทา่ นผูเ้ ฒ่า
สบายใจขึนเล็กน้อย แต่อชู่ ิงหางนึกถึงคะแนนสอบของอู่
เหมยความเกลียดชังก็ถาโถมเข้ามาอีกครัง ทําสีหน้าไม่
ดีใส่อเู่ หมยไปโดยปริยาย
287
“ทานข้าวๆ กับข้าวเย็นหมดแล้วเพราะมัวแต่รอพวกแก
ถ้าปี หน้ายังสายอีก ครอบครัวเจ้าสองไม่ตอ้ งมาแล้ว!”

ท่านผูเ้ ฒ่าหน้าบูดบึง อูเ่ จิงซือกับเหอปี อวินรับคําเสียง

อ่อนไม่กล้าโต้กลับไปแม้แต่ประโยคเดียว

ทังครอบครัวนังลงล้อมรอบโต๊ะใหญ่โต๊ะหนึงโต๊ะเล็กโต๊ะ
หนึง โดยผูใ้ หญ่นงโต๊
ั ะใหญ่ เด็กๆ นังโต๊ะเล็ก อาหาร
อุดมสมบูรณ์อย่างมาก ตีชิวเยวียกับเหอปี อวินไปอุน่ กับ
ข้าวด้วยกัน จีเจียนโปเทเหล้าให้ทกุ คน บรรยากาศครึก
ครืนกันถ้วนหน้า

288
อูเ่ หมยนังเงียบๆ ในจุดทีไม่สะดุดตามากทีสุด พีน้องใน
ตระกูลไม่มีคนใดชืนชอบเธอ เธอไม่อยากหาเรืองใส่ตวั
เอง อีกอย่างเธอไม่ชอบลูกพีลูกน้องแสนเย็นชาเหล่านัน

อูเ่ ยวียยังถูกฮูหยินผูเ้ ฒ่ากอดไว้ไม่ปล่อย เธอเป็ นหลาน

สุดรักสุดหวงของฮูหยินผูเ้ ฒ่า เพราะมีระยะหนึงไม่ได้
เจอหลานสาวสุดรักทําให้ไม่อยากปล่อยมือ พลางให้อเู่ ย
วียนังทานข้าวใกล้ๆ เธอ

“คุณย่า หนูแกะปูให้นะคะ”

อูเ่ ยวียชําเลืองสายตาได้ใจมาทางโต๊ะทีอูเ่ หมยนังอยู่ ยิม

หวานก่อนจะเริมแกะปู เผยให้เห็นไข่ปสู ีเหลืองอร่าม เธอ

289
ใช้ชอ้ นควักมันออกมาอย่างระมัดระวัง จิมซอสนิดๆ
แล้วป้อนให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่า

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าชอบใจจนยิมตาหยี อ้าปากรับเนือปูหอมฉุย

พูดชมไม่ขาดปาก “เยวียเยวียกตัญ จู ริงๆ ไม่เสียดายที
ฉันรักมากขนาดนี!”

“คุณย่าเป็ นคุณย่าของหนู หนูไม่กตัญ ตู อ่ คุณย่า

แล้วจะไปกตัญ กู บั ใครล่ะคะ? คุณย่าทานอีกสักคํานะ
คะ!”

อูเ่ ยวียป้อนไข่ปอู ีกคําหนึง เอาใจเสียจนฮูหยินผูเ้ ฒ่ายิม

หน้าบาน ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมทีจะเอาใจท่านผูเ้ ฒ่า

290
ข้างๆ แกะก้ามปูขนาดใหญ่ยืนให้ทา่ นผูเ้ ฒ่า ความ
สามารถในเรืองเอาอกเอาใจผูอ้ ืนก็อยูเ่ หนือกว่าใคร
ตังแต่อายุเพียงเท่านี

อูเ่ จิงหงไม่ชอบอูเ่ ยวียเพราะอูเ่ ยวียสวยกว่าลูกสาวของ

เธอเลยได้ใจของฮูหยินผูเ้ ฒ่ามากกว่าลูกสาวเธอ อูเ่ จิง
หงไม่พอใจแทนลูกสาวอย่างมาก

ตอนนีเมือเห็นอูเ่ ยวียเอาใจคนแก่ทงสองซะขนาดนั
ั น อู่
เจิงหงก็เริมอิจฉา รูส้ กึ ไม่สบอารมณ์เหลือเกิน

“พ่อคะแม่คะ ปูเป็ นของเย็น พ่อแม่ทานน้อยๆ หน่อยจะ

ดีกว่า แม่คะ แม่ชอบหัวเป็ ดไม่ใช่เหรอ? หัวเป็ ดอยูน่ ีค่ะ”

291
อูเ่ จิงหงคีบหัวเป็ ดใส่ถว้ ยฮูหยินผูเ้ ฒ่าเรียกให้อเู่ ยวียหน้า
เปลียนสีนอ้ ยๆ คุณอาคนนีเหมือนลูกสาวของเธอไม่มี
ผิด หน้าตาขีเหร่แล้วยังมาแย่งความรักจากเธออีก น่า
รําคาญเสียยิงกว่าเจ้าโง่นนั

“คุณปู่ คณ
ุ ย่าคะ หนูไม่รูว้ า่ ทานปูเยอะไม่ดี ขอโทษค่ะ” อู่
เยวียตีหน้าเศร้า พูดอย่างไม่สบายใจ

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าถลึงตาใส่อเู่ จิงหงอย่างไม่พอใจแวบหนึง

คีบหัวเป็ ดใส่ถว้ ยอูเ่ ยวียพลางกล่าวอย่างรักใคร่ “เยวียเย
วียรีบทานหัวเป็ ดนีเร็ว ย่ารูว้ า่ หนูชอบเลยทําเมนูเป็ ดนี
ขึนมาโดยเฉพาะเลย”

292
“ขอบคุณค่ะคุณย่า หนูจะทานกับคุณย่านะคะ”

อูเ่ ยวียชําเลืองสายตาใส่อเู่ จิงหงทีกําลังจ้องมองด้วย

สายตาไม่พอใจ ก่อนปรายตามองจีเจียนโปข้างๆ เธอ
แวบหนึง ความคิดหนึงผุดขึนมา ชวนให้น่าหัวเราะอยูใ่ น
ใจ เอ่ยออกเสียงอย่างใสซือ “คุณอาเขย เดือนก่อนหนู
เห็นคุณอาทีถนนหนันสุย่ ล่ะ หนูเรียกคุณอาแล้วแต่คณ
ุ
อาไม่สนใจหนู!”

......................................................

293
ตอนที 38 เหมือนชาติปางก่อน

มือทีแกะปูชา้ ๆ ของอูเ่ หมยสันระริกให้เนือปูทีเพิงแกะได้

แทบร่วงใส่จาน หัวใจเต้นรัว มาแล้ว เหตุการณ์เหมือน
ชาติก่อนเลย

ชาติก่อนเหตุการณ์เริมต้นโดยอูเ่ ยวียเช่นกันแต่อเู่ ยวีย

เจ้าเล่หน์ กั บอกแค่วา่ ไปเจอคุณอาเขยระหว่างเดิน
ตลาดกับอูเ่ หมย รอให้อเู่ จิงหงถามอูเ่ หมย และแล้วอู่
เหมยกลับเล่าไปตามความจริงทุกอย่างถึงผูห้ ญิงข้าง
กายจีเจียนโป ยังบอกว่าจีเจียนโปกับผูห้ ญิงคนนันเดิน
จูงมือกันอยู่

294
ตอนนันอูเ่ หมยไม่รูจ้ ริงๆ ว่าการทีผูช้ ายกับผูห้ ญิงสองคน
จับมือกันมันสือความหมายอะไร โดยเฉพาะกับผูช้ ายที
แต่งงานแล้ว คนทีจูงมืออยูไ่ ม่ใช่ภรรยาตัวเองเสียด้วย

ถ้อยคําของเธอได้สร้างคลืนพายุภายในบ้านตระกูลอู่
ทันที อูเ่ จิงหงพลิกโต๊ะอาหารทันที จานอาหารแตก
กระจายบนพืนก่อนทะเลาะกับจีเจียนโปยกใหญ่
สถานการณ์รุนแรงเสียจนเพือนข้างบ้านต้องวิงกรูมา
ห้ามทัพ

อาหารมือเย็นดีๆ จบฉากลงด้วยสภาพนี ยังทานไปได้ไม่

กีคําด้วยซํา สุดท้ายแล้วอูเ่ ยวียกลับผิดคําพูดบอกว่าเธอ
ไม่เห็นว่าข้างจีเจียนโปมีผหู้ ญิง บอกว่าอูเ่ หมยดูผิดต่าง
295
หาก

จีเจียนโปรูส้ กึ ขอบคุณอูเ่ ยวียอย่างมาก ทวีความเกลียด

ชังต่ออูเ่ หมยมากขึน คลืนพายุเกียวกับมือทีสามในครังนี
จึงสงบลงโดยดี อูเ่ จิงหงเข้มงวดมากยิงขึนขณะเดียวกัน
จีเจียนโปก็เชือฟั งคําสังมากกว่าเดิม อูเ่ ยวียได้รบั ความ
รักจากคนในตระกูลเพิมขึนเท่าตัว

มีเพียงอูเ่ หมย--

กลายเป็ นทีรังเกียจของคนทังตระกูลโดยเฉพาะสองพี
น้องจีเหวินเฟิ งกับจีเหวินฮุ่ยทีหาโอกาสพูดเหยียดหยาม
เธอเป็ นบางเวลา เพราะเธอเกือบทําให้พอ่ แม่ของพวก

296
เขาต้องหย่ากันเลยมีความผิดติดตัวร้ายแรง

อูเ่ หมยสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่พลางก้มแทะเนือปูตอ่ ไป
ปูกา้ มขนเป็ นของฝากจากนักเรียนทีทําธุรกิจเกียวกับ
อาหารทะเลคนหนึงของท่านผูเ้ ฒ่าอู่ ได้มนั มาจากทะเล
สาบหยางเฉิงแท้ๆ ทุกตัวล้วนหนักเกินกว่าสองร้อยกรัม
เนือปูอวบอิม ปกติไม่ได้ทานเนือปูกา้ มขนอย่างดีแบบนี
หรอกนะ

คนทีเริมกังวลเช่นเดียวกันยังมีจีเจียนโปอีกคน ช่วงเวลา
ก่อนเขาเคยไปเดินเทียวทีถนนหนันสุย่ ไปกับคนๆ นัน
เขาถึงจงใจเลือกถนนหนันสุย่ ทีมันค่อนข้างปลอดผูค้ น
ทําไมถึงบังเอิญให้อเู่ ยวียเห็นเข้าได้นะ?

297
“เยวียเยวียดูผิดไปหรือเปล่า? ถนนหนันสุย่ ไกลขนาดนัน
อาจะไปเดินทีนันได้ยงั ไง? อีกอย่างถ้าหนูเรียกอาจริงๆ
อาไม่มีทางไม่สนใจหนูส!ิ ”

จีเจียนโปยิมตาหยีกล่าวพลางลอบก่นด่าอูเ่ ยวียในใจ
เริมหวันใจกลัวเรืองจะแตก

อูเ่ ยวียแสร้งทําท่าครุน่ คิด พูดเสียงยืนยัน “หนูจาํ คุณอา

ไม่ผิดหรอก เหมือนว่ามีคนอยูข่ า้ งคุณอาด้วยนะคะ เหม
ยเหมย วันนันเธอก็อยูน่ ีนา พีชีให้เธอดูดว้ ย เธอจําได้
มัย?”

298
รอยยิมบนหน้าของจีเจียนโปฝื ดลงเรือยๆ พออูเ่ จิงหงได้
ยินว่ามีคนอยูข่ า้ งๆ ก็ตวัดสายตาปนระแวงมาทางจี
เจียนโปทันที ยิงมองยิงสงสัย รอยยิมทีน่าเกลียดยิงกว่า
ตอนร้องไห้นนบ่
ั งบอกว่ากําลังมีเรืองให้กงั วลใจชัดๆ

“เยวียเยวีย ข้างๆ คุณอาหนูคือใคร? ผูห้ ญิงหรือผูช้ าย?”

อูเ่ จิงหงถามอย่างร้อนใจ

อูเ่ ยวียได้ใจ แต่กลับทําหน้าลําบากใจ “เพราะอยูห่ า่ ง

เกินไปหนูเห็นไม่ชดั หรอกค่ะ จําได้แค่คณ
ุ อาเขย คุณอา
ก็รูน้ ีคะว่าสายตาหนูไม่ดี”

เหอปี อวินรีบเสริมทัพ “เยวียเยวียปกติเรียนหนักเกินไป

299
กลางคืนดึกดืนยังมัวแต่อา่ นหนังสือ ว่ายังไงเธอก็ไม่ฟัง
จนเสียสายตาไปหมดแล้ว”

ท่านผูเ้ ฒ่ายิมอย่างชืนชม ฮูหยินผูเ้ ฒ่าทังปลืมใจทังปวด

ใจ ให้เหอปี อวินต้มนําซุปบํารุงสุขภาพให้อเู่ ยวียมากๆ
เหอปี อวินยิมตอบ “คุณแม่สบายใจเถอะค่ะ ทุกๆ สาม
วันก็จะต้มให้อยูแ่ ล้ว ไม่มีทางให้หลานสาวของแม่
ลําบากแน่นอน!”

“งันก็ดี ต้องต้มสิงทีช่วยเรืองสายตาให้มากๆ พวกนําซุป

จากลําไยหรือตับหมู จะให้หลานสาวฉันสายตาสัน
ไม่ได้นะ!”

300
“ค่ะ!”

อูเ่ จิงหงกลับไม่มีอารมณ์จะมาฟั งคําพูดไร้ประโยชน์พวก

นี เธออยากให้อเู่ ยวียย้อนคิดดีๆ ว่าใครคือคนข้างกายจี
เจียนโป!

อูเ่ ยวียเห็นท่าทางร้อนใจของเธอแล้วนึกได้ใจ เธอชอบ

ความรูส้ กึ ทีทุกอย่างอยูใ่ นกํามือเธอแบบนี ไม่ชอบใครก็
ไม่ให้คนๆ นันได้อยูส่ บาย แค่ประโยคลอยๆ กลับกระตุน้
ให้เกิดคลืนใหญ่ได้ง่ายๆ

“คุณอา หนูเห็นไม่ชดั แต่เหมยเหมยน่าจะเห็นชัด สาย

ตาเธอดีกว่าหนู”

301
อูเ่ ยวียลอบมองอูเ่ หมยทีก้มหน้าทานเนือปูดว้ ยแววตา
เจ้าเล่ห ์

................................................

302
ตอนที 39 ไม่ให้ความร่วมมือ

อูเ่ หมยได้ยินชัดเจน หัวเราะเสียงเย็น ยายอูเ่ ยวียจุด

ประกายไฟได้ง่ายๆ แล้วถอยออกไปสบายๆ เปลียนทิศ
ทางของไฟให้หนั มาทางตัวเอง เป็ นแผนทีแยบยลจริงๆ

เธอแกล้งทําเป็ นไม่ได้ยินพลางแกะปูทานไปนิงๆ ไม่ลกุ ลี

ลุกลนและสง่าผ่าเผย พวกอูเ่ จียทีนังข้างๆ มองจนตา
ค้าง รูส้ กึ ว่าลูกพีลูกน้องคนนีเปลียนไปราวกับคนละคน
ไม่เหลือร่องรอยเมือก่อนสักนิดเดียว

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าไม่ชอบทีลูกสาวตนชอบตืนตูมไปก่อนถลึง
ตาใส่อเู่ จิงหงแวบหนึงพลางกล่าวช้าๆ “โวยวายทําไม?

303
ก็แค่เจียนโปเดินเทียวกับคนอืนไม่ใช่เหรอ? มีอะไรน่า
ตกใจ ยิงโตยิงไม่รูจ้ กั ควบคุมอารมณ์เอาซะเลย”

อูเ่ จิงหงแย้ง “คุณแม่ คุณแม่ไม่รูว้ า่ เขา...”

“ฉันไม่รูอ้ ะไร? ฉันรูห้ มดนันแหละ เจียนโปจะเป็ นคน

แบบนันได้ยงั ไง? ใช่มยล่
ั ะเจียนโป?”

แม้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่ากล่าวด้วยนําเสียงราบเรียบแต่สายตาคม

เฉียวนันทําให้จีเจียนโปรูส้ กึ ขนลุกไปทังหัว เขาฝื นยิม
ตอบ“คุณแม่เข้าใจผมจังเลย ผมจะทําเรืองทีผิดต่อเจิง
หงได้ยงั ไงกัน มาเมืองจินตังนานผมก็ไม่คอ่ ยได้ไปเดิน
ถนนหนันสุย่ สักเท่าไหร่ เยวียเยวียต้องดูผิดแน่ๆ”

304
อูเ่ ยวียไม่ชอบใจแล้ว เธอไม่ชอบทีคนอืนมาสงสัยในตัว
เธอ ความคิดหนึงแล่นเข้ามา ยิมตาหยีวา่ “น่าจะไม่ผิด
หรอกนะคะ? ตอนนันหนูชีให้เหมยเหมยดูดว้ ยล่ะ!”

เธอจงใจเพิมเสียงสูงขึนเพราะความไม่พอใจต่อการ
กระทําของอูเ่ หมย เจ้าโง่นีทําไมยังไม่พดู ออกมา วันนันจี
เจียนโปกับผูห้ ญิงสวยๆ คนหนึงจูงมือกันเดินเทียว ท่า
ทางสนิทสนมมากเลยล่ะ

เมือนันอูเ่ หมยบอกว่าจะฟ้องคุณอาแต่ถกู เธอห้ามเอาไว้

เพราะอยากรอมาเปิ ดโปงในวันนี แน่นอนว่าต้องผ่าน
ปากอูเ่ หมยเท่านัน เช่นนีแล้วทังจะทําให้อเู่ หมยโดน
ผูใ้ หญ่ตาํ หนิติเตียนและยังทําให้อเู่ จิงหงระเบิดอารมณ์
305
ออกมาได้

เป็ นคนทีเธอไม่ชอบทังคู่ ทะเลาะกันยิงหนักเธอถึงยิงพอ

ใจ!

แต่อเู่ หมยเป็ นอะไรไป?

เหตุใดไม่ให้ความร่วมมือกับเธอเหมือนแต่ก่อน?

เหอปี อวินเห็นอูเ่ หมยมัวแต่กม้ หน้าทานข้าวเหมือนคนหู

หนวก อดรูส้ กึ ขุ่นเคืองใจไม่ได้ ตวาดใส่อเู่ หมย“เหม
ยเหมย พีสาวเรียกไม่ได้ยินหรือไง?”

306
ระดับความดังนียิงกว่าอูเ่ ยวียมากโข อูเ่ หมยไม่อาจ
แกล้งเป็ นใบ้ตอ่ ไปได้ จําต้องวางปูในมือลงเงยหน้าหัน
มองเหอปี อวิน ถามอย่างนอบน้อม “คุณแม่เรียกหนูมี
อะไรเหรอคะ?”

เหอปี อวินชีไปทางอูเ่ ยวีย “ไม่ได้ยินทีพีสาวแกพูดก่อน

หน้านีเหรอไง?”

“ไม่ได้ยินค่ะ!” อูเ่ หมยตอบกลับเด็ดขาด

เหอปี อวินโกรธจนแทบหงายหลัง เริมคันไม้คนั มืออีก

แล้ว ยายบ้านีวันนีฤทธิเยอะนัก กลับบ้านไปค่อยจัดการ
เธอ

307
อูเ่ จิงหงร้อนใจเพราะอยากรูค้ วามจริง รีบกระชากแขนอู่
เหมยมาทีโต๊ะพวกเขาแล้วถาม “พีสาวเธอบอกว่าหลาย
วันก่อนเห็นคุณอาเขยทีถนนหนันสุย่ มีเรืองอย่างนีจริงๆ
ใช่มย?”
ั

อูเ่ หมยถูแขนทีแดงเป็ นปื นเพราะถูกอูเ่ จิงหงกระชา

กเบาๆ เอียงหัวแสร้งขบคิดชัวครู ่ อูเ่ ยวียทีอยูข่ า้ งๆ ก็เริม
กระวนกระวาย พูดเตือนความจําเธอ “ทีหลายวันก่อน
เราไปซือกระดาษเซวียนจือไง[1] เหมยเหมยยังจําได้
มัย?”

“จําได้ พีจําผิดแล้ว วันนันพีไม่ได้ซือกระดาษเซวียนจือ

308
แต่ซือดอกไม้ประดับหัวมาหลายอัน” อูเ่ หมยพูดแก้

อูเ่ ยวียคิดแค้นในใจ ให้ตายสิเจ้าโง่นี อะไรทีควรจํากลับ

ไม่จาํ สิงทีไม่ควรจํากลับจําได้แม่นยํา

“วันนันกระดาษเซวียนจือในร้านค่อนข้างชืนฉันเลยไม่ได้
ซือ ดอกไม้ประดับหัวทีซือมาก็เพือจะให้เธอไง ดูสวิ นั นี
เธอติดมันแล้วสวยแค่ไหน”

อูเ่ ยวียเห็นท่านผูเ้ ฒ่าและฮูหยินผูเ้ ฒ่าเผยสีหน้าปลืมใจ

หน่อยๆ ก็โล่งอกไปที แต่กลับรูส้ กึ สังหรณ์ใจแปลกๆ ว่า
วันนีทุกอย่างจะไม่ราบรืนดังใจเธอหวัง!

309
อูเ่ จิงหงไม่มีอารมณ์ทีจะฟั งดอกไม้ประดับหรือกระดาษ
เซวียนจืออะไรนี เธอถามยํา “เหมยเหมย วันนันเธอเห็น
อาเขยของเธอมัย? ข้างๆ เขามีใครอยูห่ รือเปล่า?”

จีเจียนโปใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก คีบถัวลิสงใส่
ปากเหมือนหุน่ ยนต์ อูเ่ หมยเหลือบมองด้วยสายตามีนยั
ยะใส่จีเจียนโปวูบหนึง แววตาลําลึกนันทําให้จีเจียนโป
ใจหล่นตุบ

..........................................................

ตอนที 40 ลําเอียงเกินไป

310
อูเ่ หมยเลือนสายตาจากจีเจียนโปไปยังอูเ่ ยวียก่อนหัน
ไปมองอูเ่ จิงหง กล่าวเรียบนิง “ไม่เห็นคุณอาเขยค่ะ คน
นันอ้วนกว่าคุณอาเขย ไม่หล่อเท่าคุณอาเขย”

จีเจียนโปลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก รูส้ กึ ขอบคุณอู่

เหมยสุดหัวใจเพราะเขารูว้ า่ วันนันอูเ่ หมยต้องจําเขาได้
แน่ๆ ไม่รูว้ า่ เหตุใดหลานสาวคนนีถึงเลือกปกปิ ด แต่ไม่
ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เขาก็รูส้ กึ ขอบคุณอูเ่ หมยอยูด่ ี

“ไม่ใช่คณ
ุ อาเขยจริงๆ เหรอ? จําไม่ผิดนะ?” อูเ่ จิงหงทํา
ท่าไม่เชือ

311
ผูห้ ญิงมักมีความย้อนแย้งเช่นนีเสมอ หวังว่าคนรักจะซือ
สัตย์ตอ่ ตัวเองไม่เปลียนแต่ก็ไม่อยากให้คนรักหลุดพ้น
ข้อสงสัยได้เร็วขนาดนัน หากเกิดเรืองเธอจะกังวลใจ ไม่
มีเรืองอะไรเธอก็สงสัยไปทัว

อูเ่ หมยพยักหน้าอีกครัง “ไม่ใช่คะ่ ผูช้ ายคนนันตัวโตหุน่

หมี คุณอาเขยเอวคอด!”

“อุ๊บ!”

อูเ่ จิงหงชิงหัวเราะก่อน ความสงสัยในใจหายไปทังหมด

จีเจียนโปรักษาหุน่ อย่างดีเสมอมา อายุสามสิบสีสิบ
แล้วกลับไม่ขยายออกข้างเลยสักนิด ยังคงหล่อเหลาหุน่

312
ดีเช่นเดิม คนๆ นันต้องไม่ใช่คนรักของเธอแน่ๆ เจ้าอูเ่ ย
วียช่างแส่หาเรืองจริงๆ น่ารําคาญเหมือนแม่เธอไม่มีผิด

“เอวคอด? คําๆ นีจะใช้อธิบายคุณอาเขยได้ยงั ไง? มิน่า

ถึงสอบได้คะแนนภาษาแค่สสิี บคะแนน พีสอง พีสะใภ้
อย่ามัวแต่สนใจเยวียเยวีย หันมาใส่ใจเหมยเหมยบ้าง
สิ!” อูเ่ จิงหงพูดกลัวหัวเราะหยอกเย้า

เหอปี อวินโต้กลับอย่างหน่ายใจ “พยุงยังไงก็ไม่ขนึ ต่อให้

ฉันล้วงหัวใจออกมาประเคนก็เปล่าประโยชน์”

แม้อเู่ จิงหงไม่คอ่ ยชอบอูเ่ หมยแต่เธอไม่ชอบสองแม่ลกู

เหอปี อวินกับอูเ่ ยวียมากกว่าเลยพูดด้วยนําเสียง

313
ประชด“พีสะใภ้จะพูดแบบนีไม่ได้นะ เหมยเหมยเป็ น
หลานสาวของตระกูลอูเ่ รา ดีเอ็นเอเด่นหราอยูอ่ ย่างนี
ฉันว่าพีสะใภ้ไม่ใส่ใจมากกว่ามัง? ดูเยวียเยวียสิทงสู
ั งทัง
แข็งแรง เหมยเหมยกลับตัวเล็กเหมือนต้นถัวงอก ดูแล้ว
น่าสงสารออก พีสะใภ้น่ะนะ ลําเอียงยิงกว่าใครนะเนีย!”

ขอแค่ได้มีโอกาสพูดค่อนขอดเหอปี อวิน อูเ่ จิงหงไม่มี

ทางปล่อยไปง่ายๆ และพูดค่อนขอดไปอย่างไม่เกรงใจ
จนเหอปี อวินกับอูเ่ ยวียฝื นยิมจนน่าเกลียด

จีเจียนโปกลืนถัวลิสงในปากลงท้อง มองอูเ่ หมยตัวผอม

ซูบข้างๆ แวบหนึง เป็ นครังแรกทีเขาพูดเสริมภรรยา “เจิง
หงพูดถูก ผมว่าเหมยเหมยฉลาดออกนะ น่าจะเรียนไม่
ถูกวิธีมากกว่า ขอแค่หาวิธีเรียนได้ถกู ต้อง มีดีเอ็นเอของ
314
ตระกูลอูอ่ ยู่ จะสอบได้คะแนนแย่ได้ยงั ไง!”

ตีชิวเยวียกล่าวเสริม “เจียนโปพูดถูก ไม่วา่ ยังไงเหม

ยเหมยก็เป็ นหลานสาวของตระกูลอูเ่ รา หน้าตาน่ารัก
ด้วย จะเรียนแย่ได้ยงั ไง? คุณเฉินเฮ่อฉินเองก็เคยบอกไว้
ว่าไม่มีนกั เรียนคนไหนทีสอนไมได้ มีแค่คณ
ุ ครูทีสอนไม่
เป็ น ถึงประโยคนีจะไม่ถกู หมดแต่สาํ หรับคนเป็ นครู
อย่างเรา ถือเป็ นคําสอนได้ดี”

เหอปี อวินนึกเกลียดชังคนยุง่ ไม่เข้าเรืองพวกนี พูดอะไร

ได้น่าขําเหลือเกิน ไม่มีนกั เรียนคนไหนทีสอนไม่ได้?

นันเพราะยังไม่เคยเจอกองมูลอย่างอูเ่ หมยน่ะสิ!

315
ท่านผูเ้ ฒ่าได้ยินดังกล่าวพลางเปลียนสีหน้าเล็กน้อย พูด
กับอูเ่ จิงซือว่า “เจียนโปกับชิวเยวียพูดมีเหตุผล แกกับปี
อวินต้องกลับไปคิดดีๆ ลองหาสาเหตุทีเหมยเหมยเรียน
ไม่ได้ วันๆ สอบได้แต่คะแนนอย่างนันมา ฉันกับแม่แก
แทบไม่มีหน้าไปเจอเพือนเก่าแล้ว!”

“ผมผิดเองทีทําให้คณ
ุ พ่อคุณแม่ตอ้ งขายหน้า”

อูเ่ จิงซือทําหน้ารูส้ กึ ผิด มีลกู สาวทีผลการเรียนแย่ สร้าง

ความอับอายให้กบั ตระกูล!

“พอแล้วพอแล้ว วันเทศกาลมัวแต่พดู เรืองแย่ๆ ทําไม?

316
ทานข้าวๆ กับข้าวเย็นหมดแล้ว” ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเอ่ยปากใน
ทีสุด

ทุกคนถึงเริมชนแก้วพูดคุยแลกเปลียนอย่างออกรส
บรรยากาศในห้องนังเล่นรักใคร่กลมเกลียวราวกับภาพที
ชักดาบใส่กนั เมือครูเ่ ป็ นเพียงภาพลวงตา ไม่มีใครสนใจ
อูเ่ หมยอีก เธอกระตุกยิมเยาะเย้ยตัวเองก่อนกลับไปนัง
ตําแหน่งเดิม

อูเ่ ยวียมองอูเ่ หมยอย่างไม่พอใจ เจ้าโง่นีทําตัวผิดปกติ

อีกแล้ว ใครกันแน่เป็ นผูย้ ยุ งเธออยูเ่ บืองหลัง?

อูเ่ หมยแกะก้ามปูชา้ ๆ ใช้ฟันหน้าแทะกระดองปูให้แตก

317
แล้วแกะมันทีละนิดๆ เผยให้เห็นเนือปูขาวนุ่มข้างใน จิม
ซอสทีเตรียมไว้เล็กน้อยส่งเข้าปากกระจับเหมือนลูก
เชอร์รี ท่วงท่าสง่าดังภาพวาด

มือและหน้ายังสะอาดหมดจดเหมือนเดิมเมือเทียบกับ
กลุม่ คนทีกินมูมมามให้เลอะมือเลอะปาก อูเ่ ชากับอูเ่ หม
ยเป็ นเพือนร่วมห้องเลยค่อนข้างสนิทกันมากกว่าคนอืน
อดถามไม่ได้ “อูเ่ หมย ไม่ใช่วา่ มีปีศาจสิงร่างเธอหรอก
นะ?”

..................................................

[1] กระดาษเซวียนจือ คือ หนึงในสิงลําค่าทังสีของห้อง

318
หนังสือ หรือ เหวินฝางซือเป่ า

ตอนที 41 ไม่ใช่ปีศาจ

อูเ่ หมยเอียงตามองอูเ่ ชาทีโตกว่าเธอสอง

เดือนและมีรูปร่างสมบูรณ์เหมือนตีชิวเยวีย ตอนเด็กยัง
พอดูน่ารักแต่โตมากลับดูดีกว่าอูต่ า้ หลางเพียงนิดเดียว
เท่านัน

319
 แม้เจ้านีจะสูเ้ รืองหน้าตาไม่ได้แต่กลับมีหวั ใจ
อ่อนโยนดังคุณชายน่าหลัน[[2]] ความสามารถเต็มพิกดั
เก่งเรืองเขียนเรียงความแต่งบทกลอนได้สวยหรูมาตังแต่
เด็กไม่แพ้ดา้ นการวาดรูป นับว่าเป็ นคนทีมากความ
สามารถทีสุดในรุน่ นีของตระกูลอู่

เพียงแค่อเู่ ชาคนนีผลการเรียนไม่ดีนกั
คะแนนต่างกันเกินไปอย่างวิชาคณิตศาสตร์ ภูมิศาสตร์
และฟิ สกิ ส์ทีเป็ นตัวถ่วงคะแนน ในประเทศทีคัดสรรคน
จากคะแนนสอบนัน คนมากความสามารถแต่หน้าตา
ธรรมดาอย่างอูเ่ ชาไม่ได้จงึ น่าดึงดูดใจในสายตาผูอ้ ืนไป
โดยปริยาย

ชาติก่อนอูเ่ หมยไม่ได้สนิทกับอูเ่ ชามาก รูแ้ ค่

320
ว่าเขาได้ออกหนังสือขายดีหลายเล่ม อย่างเรือง ‘นัก
เขียนวัยหนุ่มผูเ้ ลืองชือแห่งหัวเซีย’ ทีพอจะได้ดิบได้ดี
กว่าเรืองอืน

เธอมองอูเ่ ชาแวบหนึง ก็ตอบกลับอย่างจริง

จัง “ฉันเป็ นคน ไม่ใช่ปีศาจ”

อูเ่ ชาหลุดขํา “ฉันเปรียบเปรยเฉยๆ รูม้ ย?

ั โง่
จริง ฟั งไม่ออกหรือว่ากําลังเปรียบเปรย”

“ฉันกําลังพูดประโยคบอกเล่า นายไม่โง่ยิง
กว่าเหรอ”

321
 อูเ่ หมยโต้กลับเสียงเรียบด้วยคร้านจะสนใจ
เขาอีก ก่อนจะเริมทานปูตอ่ ทังยังตักนําซุปไก่มาถ้วย
ใหญ่อีกครัง ร่างกายในตอนนีไม่คอ่ ยแข็งแรง จะต้อง
บํารุงสักหน่อย

อูเ่ ชาอึงไปพักใหญ่ ไม่คิดว่าลูกพีลูกน้องที

เงียบเป็ นเป่ าสากคนนันกลับปากคอเราะร้ายขึนซะแล้ว?

ยังบอกว่าไม่ใช่ปีศาจสิงร่างอีก โกหก!

ช่วงนีอูเ่ ชาหลงใหลเรืองภูตผีหรือสิงลีลับ
ต่างๆ อย่างมาก ฝันเห็นเทพธิดาแห่งตําราแสนสวยและ
อ่อนโยนเดินออกมาจากตูห้ นังสือในบ้านบ่อยครัง หรือ

322
ดอกโบตันทีคุณแม่เขาปลูกกลายเป็ นธิดาแห่งดอกไม้
หรือถ้าไม่ไหวจริงๆ ปลาทองทีคุณปู่ เลียงไว้เขาก็ไม่เกียง
หรอก

เพียงแต่ฝันมานับครังไม่ถว้ น หนังสือยังเป็ น
หนังสือ ดอกไม้ยงั เป็ นดอกไม้ ปลายังเป็ นปลา เขายังคง
เป็ นเจ้าหนุ่มน้อยร่างท้วมโสดสนิทคนนันเหมือนเดิม

ทันใดนัน อูเ่ ชาเริมสนใจในตัวอูเ่ หมยขึนมา

เสียดือๆ ตังมันว่าจะค้นหาใบหน้าทีแท้จริงของปี ศาจที
สิงร่างลูกพีลูกน้องคนนีให้ได้ ไม่รูว้ า่ เป็ นภูตดอกไม้หรือ
ภูตหนังสือ?

323
 หรือจะเป็ นภูตปลาทอง?

อูเ่ จียส่งสายตากับจีเหวินเฟิ งเพราะสงสัยกับ

การเปลียนแปลงของอูเ่ หมยเช่นกัน แต่อเู่ หมยสวยขึน
ขนาดนีพวกเขาย่อมดีใจมากกว่า เมือก่อนทีรังเกียจอู่
เหมย ก็มีสาเหตุสาํ คัญมาจากฉายาอย่าง ‘ยายขีเหร่ของ
อูเ่ หมย’ ‘มีนอ้ งสาวหน้าตาขีเหร่ทีเป็ นทีเลืองลือไปทัว’
พวกเขาจะเอาหน้าไปไว้ทีไหนได้?

“เหมยเหมย ตุม่ หายแล้วเหรอ?” จีเหวินเฟิ ง

ถามด้วยความเอะใจ

อูเ่ หมยไม่ได้เงยหน้า จีเหวินเฟิ งคล้ายจีเจียน

324
โปทุกประการไม่วา่ จะหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง
ผลการเรียนดี ภายหลังยังได้แต่งงานกับลูกสาวของคน
ใหญ่คนโต เดินตามเส้นทางคุณพ่อของเขา

แต่ลกู สาวคนใหญ่คนโตนันไม่ได้หลอกปั นหัว

ง่ายๆ เหมือนอูเ่ จิงหง กลับเอาจีเหวินเฟิ งอยูห่ มัดเหมือน
ลูกไก่ในกํามือ ไม่มีสทิ ธิออกปากออกเสียงทีบ้าน แม้แต่
อูเ่ จิงหงอยากเจอหน้าหลานยังต้องขออนุญาตไว้ลว่ ง
หน้าราวกับขอเข้าเฝ้าพระพันปี หลวง

ส่วนอูเ่ จียก็เป็ นไปตามอย่างคุณพ่อคุณแม่ที

เป็ นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยจิน มีคนหนุนหลังอย่าง
ท่านผูเ้ ฒ่ากับอูเ่ จิงต้าว อนาคตยาวไกลตามทีคาดไว้

325
 อูเ่ หมยพนักหน้าเล็กน้อย “หายแล้ว”

หน้าของเธอมีตมุ่ ขึนนันกลายเป็ นเรืองจริง

โดยปริยาย หากเธอเถียงอีกคงกลายเป็ นเรืองใหญ่ ไม่มี
ใครเข้าข้างเธออยูแ่ ล้ว ก็ปล่อยไปตามนันเถอะ ถือ
โอกาสทําความเข้าใจธาตุแท้ของอูเ่ จิงซือก็ไม่แย่

เช่นนีเธอจะได้ไม่ตอ้ งคาดหวังอะไรกับครอบ
ครัวอีก!

ถึงบ้านตระกูลอูจ่ ะเกิดเรืองแทรกเข้ามาใน
ระหว่างมือคํานี แต่ก็จบลงด้วยดี สามครอบครัวรําลากัน

326
เล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านตัวเอง อูเ่ หมยม
องสองสามีภรรยาของอูเ่ จิงซือทียิมหน้าบานด้วยแววตา
เย็นชา ความเย็นยะเยือกกัดกินไปทังหัวใจ

กลับบ้านไปคงถูกตีอีกสินะ?

....................................................

ตอนที 42 ระเบิดอารมณ์

ทันทีทีก้าวออกจากประตูมหาวิทยาลัยจินใบ
327
หน้าของอูเ่ จิงซือก็ถมึงทึง เขาปรายตามองด้านหลัง
อย่างเย็นชาแวบหนึง อูเ่ หมยก้มหน้าเดินไม่กล้าเปล่ง
เสียงเพราะกลัวจะทําให้อเู่ จิงซือโกรธ

ใบหน้าของเหอปี อวินดูอมึ ครึมยิงกว่าเมฆฝน

เมือกีทีอยูบ่ า้ นพ่อแม่สามีให้ตีชิวเยวียกับอูเ่ จิง
หงกระแนะกระแหนทังต่อหน้าและลับหลังอยูห่ ลายครัง
ทุกอย่างเป็ นเพราะเจ้าบ้านี รวมถึงคดีทีติดค้างไว้ตงแต่
ั
บ้านอาจารย์แม่หยาง กลับไปดูสวิ า่ เธอจะจัดการยายนี
ได้อย่างไร

อูเ่ ยวียไม่เอ่ยอะไรเช่นกัน วันนีเธอได้รบั ความ

ไม่พอใจมากกว่าสิบสีปี ทีผ่านมารวมกันเสียอีก เป็ น
เพราะอูเ่ หมย เจ้าโง่นีทําให้คณ
ุ พ่อคุณแม่โกรธ เดียวต้อง
328
ถูกจัดการอย่างหนักแน่นอน เชอะ!

คําคืนของต้นฤดูหนาวค่อนข้างเย็น พอลม
กลางคืนพัดผ่านมาเรียกให้อเู่ หมยสะท้านเฮือกไปทังตัว
เผลอยกแขนโอบตัวเองไว้อยากให้อนุ่ ขึนเล็กน้อย ทุก
ย่างก้าวเหมือนมีของหนักมาถ่วงแต่ก็ตอ้ งเดินหน้าต่อไป

เธอไม่เสียใจกับสิงทีตัวเองทําไปวันนีเลยสัก
นิด ต่อให้ตอ้ งโดนตีก็ไม่เป็ นไร เธอไม่อยากใช้ชีวิตเป็ น
คนโง่ในสายตาคนอืนอีก ถึงจะรูว้ า่ การขัดขืนมันเปล่า
ประโยชน์แต่เธอจะขอลองสักตัง

ทังครอบครัวทีต่างมีเรืองคิดในใจเดินกลับถึง

329
บ้าน เหอปี อวินเปิ ดประตูรอทุกคนเข้าบ้านเสร็จก็ปิด
ประตูลงอย่างรวดเร็ว หยิบไม้ขนไก่ขนฟาดไปที
ึ อูเ่ หมย

“ตีให้ตายเลยเจ้าลูกทรพี หมาทีเลียงไว้ยงั
รูจ้ กั ส่ายหาง แต่แกกล้าแต่งเรืองใส่รา้ ยฉันกับพีสาวของ
แกให้คนนอกอย่างนันเหรอ? ฉันไม่ให้แกกินข้าวหรือไม่
ให้เสือผ้าแกใส่เหรอ หา?”

เหอปี อวินเดือดดาลจึงใช้เรียวแรงทีหนักกว่า
ปกติหลายเท่าตัว อูเ่ หมยไม่คิดหลบหนีได้แต่ใช้สองมือ
ป้องหัวให้เหอปี อวินฟาดตามอําเภอใจ เธอได้เตรียมใจ
กับการถูกทําโทษตังแต่ทีคิดจะกล่าวคําพูดเหล่านันออก
จากปากแล้ว

330
 แต่เธอไม่คิดว่าเหอปี อวินจะลงมือหนักขนาด
นี รูส้ กึ เจ็บไปทังตัวทุกครังยามทีไม้ฟาดลงบนตัว อูเ่ หม
ยอดยิมขมขืนไม่ได้ ดูเหมือนว่าเธอต้องขอบคุณเหอปี
อวินด้วยซําทีเมือก่อนยังมีการยังมือบ้าง!

“แม่ตีหนูให้ตายไปเลย แม่สาปแช่งให้หนู
ตายอยูท่ กุ วันไม่ใช่หรือไงคะ? แม่ไม่ตอ้ งใช้หรอกไม้ขน
ไก่ เอามีดมาปาดคอหนูให้ตายไปเลย!”

เพราะทนเจ็บไม่ไหวอีกต่อไปอูเ่ หมยเลยยืน
คอเถียงกลับไป ท่ามกลางคืนทีเงียบสงัดนันยิงขับให้
เสียงนีดังเสียดหูกว่าปกติ อูเ่ จิงซือทีเดิมทีมองทุกอย่าง
ด้วยสายตาเย็นชากลับเปลียนสีหน้าเล็กน้อย ยืนมือแย่ง
331
ไม้ขนไก่จากเหอปี อวินมา

“พอแล้ว ปี อวินกับเยวียเยวียไปล้างหน้านอน
ซะไป”

เหอปี อวินถลึงตาใส่อเู่ หมยแรงๆ แวบหนึง จํา

ต้องไปหยิบกาต้มนําเดินเข้าห้องนํา อูเ่ ยวียเองก็ผิดหวัง
อย่างมาก นีเพิงตีไปได้ครูเ่ ดียวเอง

อูเ่ หมยเจ็บจนยืนแทบไม่ไหว เธอใช้สองมือ

กอดอกทรุดนังกับพืนปล่อยให้นาตาไหลทะลั
ํ กออกมา
ทุกคนต่างก็บอกสงสารเด็กกําพร้าทีไร้พอ่ ไร้แม่ แต่เธอที
มีพอ่ มีแม่ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเด็กกําพร้าตรงไหนเลย

332
 ในเมือเกลียดเธอขนาดนี ทําไมต้องคลอดเธอ
ออกมาด้วย?

“เหมยเหมย วันนีลูกเป็ นอะไร? ใส่รา้ ยแม่กบั

พีสาว กล้าเอาความตายมาขู่คณ
ุ แม่ ไปรําเรียนวิธี
อกตัญ แู บบนีมาจากไหน? ปกติพอ่ สอนลูกแบบนี
เหรอ?”

อูเ่ จิงซือกล่าวเสียงแข็งกร้าว มองอูเ่ หมยบน

พืนด้วยสายตาผิดหวังและเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดของ
เธอ

333
 อูเ่ หมยหยัดตัวลุกขึนอย่างยากลําบากพลาง
รูส้ กึ หน้ามืดเล็กน้อยก่อนทีจะค่อยๆ กลับมาเห็น
ทุกอย่างชัดเหมือนเดิม แค่นหัวเราะตอบกลับ “หนูแค่
พูดความจริงเท่านันเอง คุณพ่อสอนหนูตลอดไม่ใช่หรือ
คะว่าอย่าโกหก? หรือว่าคุณพ่ออยากให้หนูพดู หลอก
ลวงไปว่าคุณแม่ทาํ ดีกบั หนู? อูเ่ ยวียทําดีกบั หนู?”

อูเ่ จิงซือโกรธจนตวัดฝ่ ามือขึนแต่สดุ ท้ายก็ไม่

ได้ฟาดลงไป เขาพูดเสียงเคียดแค้น “คุณแม่กบั พีสาวทํา
ไม่ดีตอ่ ลูกตรงไหน? มิน่าคุณแม่ถงึ บอกว่าเป็ นลูกทรพี
พ่อว่าลูกก็คือลูกเนรคุณทีไม่รูซ้ งในบุ
ึ ญคุณ!”

............................................

334
[1] อูต่ า้ หลาง บุคคลหนึงในตํานานของจีนทีมีอาชีพขาย
แพนเค้ก รูปร่างสูงใหญ่แต่หน้าตาอัปลักษณ์

[2] คุณชายน่าหลัน ตัวละครในนิยายจอมยุทธ์โด่งดัง

ของจีน เป็ นบุคคลทีมากความสามารถเรืองแต่งบท
กลอนกวี มีความสง่าอย่างคุณชายจากตระกูลผูด้ ี

335
ตอนที 43 เปิ ดโปง

เหอปี อวินยืนหน้าออกมาจากห้องนํา “เหล่าอู่ คุณได้ยิน

แล้วสินะ? ยายเด็กนีเกิดมาเพือต่อกรกับฉัน!”

อูเ่ หมยดึงคอเสือลง ชีรอยเป็ นจําๆ ทีเป็ นแผลบวมชําพูด

เสียงเย็น “นีหรือคะทีทําดีกบั หนู? มีแม่ทีไหนตีลกู สาวตัว
336
เองอย่างนีบ้าง? แม่เคยเห็นหนูเป็ นลูกสาวบ้างมัย? ห้าม
ไม่ให้หนูมดั ผม ใส่รา้ ยว่ามีตมุ่ ขึนหน้าแล้วยังแอบต้มนํา
ซุปไก่นาซุ
ํ ปเป็ ดให้อเู่ ยวียลับหลัง ตังแต่เล็กจนโตหนูได้
ใส่แต่เสือผ้าทีอูเ่ ยวียไม่เอา

จะกินอะไรก็กินแต่ของเหลือจากอูเ่ ยวีย กลางคืนร้อนแค่

ไหนหนูก็ไม่มีพดั ลมเพราะพัดลมอยูข่ า้ งเตียงอูเ่ ยวีย
เสมอ แสงไฟฝังหนูไม่ดีเลยขอแม่ซือโคมไฟเล็กๆ มา
หลายครังแต่แม่ไม่เคยสนใจหนู ไปโกรธอะไรทีทํางาน
มากลับมาก็มาระบายมันกับหนู... นีคือทําดีกบั หนู
เหรอ?

ก็เพราะคะแนนสอบหนูไม่ดีไม่ใช่หรือไง? หนูอยาก
คะแนนไม่ดีเองเหรอ? ในเมือรังเกียจหนูขนาดนีแล้ว
337
ทําไมต้องคลอดหนูออกมา? ตอนนันพ่อแม่น่าจะบีบคอ
หนูให้ตาย จะไม่ได้ไม่ตอ้ งมาทําให้พอ่ แม่อบั อายขาย
หน้า!”

นึกถึงความเจ็บปวดของชาติก่อนอูเ่ หมยได้แต่รอ้ งไห้

นําตานองหน้า ปวดใจจนแทบหายใจไม่ออก เอามือกุม
หน้าวิงเข้าห้องก่อนล็อกประตู ตอนนีเธอแค่อยากร้องไห้
หนักๆ ไม่อยากสนใจใครทังนัน

อูเ่ จิงซือหน้าถมึงทึง การโต้เถียงของอูเ่ หมยทําให้เขา

โกรธอย่างมากแต่สงที
ิ อูเ่ หมยกล่าวออกมาก็สร้างความ
ตกตะลึงให้เขามากเช่นกัน เหอปี อวินปฏิบตั ิตอ่ ลูกสาว
สองคนต่างกันขนาดนันเลยหรือ?

338
อูเ่ ยวียทีอยูใ่ นห้องอาบนํานึกหวันใจพลางมองไปยังเห
อปี อวินด้วยความกังวล เจ้าโง่นีพูดเปิ ดโปงทุกอย่างออก
มาแล้ว คุณพ่อจะโกรธเธอหรือเปล่า?

เหอปี อวินเองก็รูส้ กึ หวิวๆ ในใจแต่รบี ตบบ่าลูกสาวเป็ น

เชิงปลอบก่อน เช็ดตัวลวกๆ เปิ ดประตูออกไป

“เหล่าอูอ่ ย่าไปฟั งยายนีพูดบ้าๆ ตัวเองผลการเรียนแย่

แล้วชอบหาข้ออ้าง” เหอปี อวินฝื นยิมอธิบาย

อูเ่ จิงซือมองเธอด้วยสายตาเย็นชาพักใหญ่โดยไม่
ตอบกลับอีกฝ่ าย เดินมุง่ หน้าไปยังห้องนอนของอูเ่ หม

339
ย พบว่าประตูถกู ล็อกจากด้านในอูเ่ จิงซือถึงตะโกนเรียก
เสียงตํา “เหมยเหมยเปิ ดประตู!”

อูเ่ หมยทีนอนควําปล่อยโฮบนเตียงใช้ปลอกหมอนเช็ด
หน้าลวกๆ เดินไปเปิ ดประตูโดยไม่คิดมองหน้าอูเ่ จิงซือ
เหอปี อวินทีเดินตามเข้ามาเกือบจะหลุดคําด่าออกมาแต่
พอเหลือบเห็นสีหน้าบูดบึงของอูเ่ จิงซือก็ได้แต่กลันไว้ใน
ทีสุด

ภายในห้องมืดมาก อูเ่ จิงซือดึงสายเปิ ดไฟตรงประตูที

ก่อนความสว่างจะเข้ามาแทนที นีเป็ นครังแรกทีเขาเข้า
ห้องนอนของลูกสาว

340
หน้าต่างอยูฝ่ ังซ้ายมือหลังจากเดินเข้าประตูเข้ามา ใต้
หน้าต่างมีโต๊ะหนังสือแล้วก็เตียง บนหัวเตียงมีพดั ลมตัง
พืนเครืองหนึง ตรงกลางห้องมีตเู้ สือผ้าสองตูท้ ีเป็ นการ
แบ่งห้องออกเป็ นสองฝัง ซึงอีกด้านเองก็มีเตียงและโต๊ะ
หนังสือเช่นกัน

ไฟของห้องถูกติดตังอยูฝ่ ังหน้าต่าง เช่นนีแล้วไม่วา่ จะ

กลางวันหรือกลางคืนอีกฟากของห้องจะอยูภ่ ายใน
ความมืดสลัวตลอดเวลา เช่นเดียวกับตอนนีทีฝังหนึง
ของห้องร้อนอบอ้าวไร้กระแสลม อูเ่ จิงซือแค่ยืนอยูค่ รู ่
เดียวก็รูส้ กึ หายใจไม่ทวท้
ั อง

อูเ่ จิงซืออดขมวดคิวไม่ได้ การปฏิบตั ิทีแตกต่างเด่นชัด

ขนาดนี เหอปี อวินมัวทําบ้าอะไรอยู?่
341
โชคดีทีไม่มีคนนอกเห็นเข้า ไม่อย่างนันจะให้เขามีหน้า
อยูใ่ นโรงเรียนได้อย่างไรอีก?

เจ้างัง!

อูเ่ จิงซือหันมาถลึงตาดุดนั ใส่เหอปี อวินข้างๆ และกล่าว

ด้วยนําเสียงทีห้ามปฏิเสธ “พรุง่ นีไปซือโคมไฟแล้วก็
พัดลมด้วย”

“รูแ้ ล้ว”

เหอปี อวินตอบตกลงอย่างไม่พอใจ รูส้ กึ ปวดใจแปลบๆ

342
พัดลมเครืองหนึงต้องใช้เงินตังร้อยกว่าเหรียญ บ้านใคร
บ้างทีสินเปลืองฟุ่ มเฟื อยเหมือนบ้านเธอทีต้องใช้พดั ลม
ถึงสามเครือง?

เพราะยายบ้านีคนเดียว วันทีร้อนระอุไม่เคยได้ยินเธอ
บ่นร้อน แต่พอฤดูใบไม้รว่ งกลับทนไม่ได้เสียแล้ว?

การเรียนแย่ขนาดนีแต่รูจ้ กั ความสุขสบายมากกว่าใคร
เชียว?

ยังคิดจะกินไก่กินเป็ ด?

ฝันไปเถอะ เยวียเยวียได้กินแล้วช่วยสร้างหน้าสร้างตา
343
ให้เธอ แต่ยายนีนอกจากกินแล้วทําอะไรเป็ นบ้าง?

............................................................

ตอนที 44 นมผงผสมข้าวบาร์เลย์

อูเ่ หมยได้ยินทีอูเ่ จิงซือพูดกลับไม่รูส้ กึ ขอบคุณสักนิด

เธอก่อเรืองขนาดนีเพราะถูกตีอย่างโหดร้ายมานักต่อนัก
ถึงแลกกับความสงสารอันน้อยนิดจากอูเ่ จิงซือได้ ไม่สิ
จะบอกว่าสงสารไม่ได้ น่าจะเป็ นเพราะอูเ่ จิงซือกลัวขาย
หน้ามากกว่าสินะ?
344
คนอย่างเขาเห็นแก่หน้าตัวเองทีสุด อาจจะกลัวเธอไปก่อ
เรืองจนทําให้เสือมเสียชือเสียงกระมัง!

อูเ่ ยวียในห้องนํารีบอาบนําอย่างเร็วสวมชุดนอนวิงออก
มาในสภาพหัวเปี ยกปอน ไม่รูว้ า่ เจ้าโง่นนจะทํ
ั าอะไรอีก?
เธอต้องจับตาดูให้ดี

“รีบเข้านอนซะ พรุง่ นียังต้องไปโรงเรียน”

อูเ่ จิงซือมองอูเ่ ยวียแวบหนึงแล้วพูดเสียงราบเรียบ ไขว้

มือเดินกลับห้องนอนตัวเอง

345
เหอปี อวินถลึงตาใส่อเู่ หมยอีกที เห็นอูเ่ ยวียทีใส่ชดุ เปี ยก
โชกก็ตืนตูม บอกว่าใส่เสือตัวเปี ยกจะทําให้รา่ งกายเย็น
ลง รีบลากอูเ่ ยวียเข้าไปเปลียนเสือผ้าทันที

อูเ่ หมยคร้านจะสนใจสองแม่ลกู ทีรักใคร่กลมเกลียวคูน่ ี

พลางหยิบชุดนอนเข้าไปในห้องนํา ทายาตามตัวโดยไม่
คิดจะชะล้างความไม่สบายตัวแต่อย่างใด

กาต้มนําไม่มีนาร้
ํ อนแล้ว อูเ่ จิงซือไม่เคยใช้นาร้
ํ อนหาก
ไม่ถงึ ฤดูหนาวจึงชัดเจนว่าถูกเหอปี อวินกับอูเ่ ยวียใช้จน
หมดเกลียง นีไม่ใช่เรืองน่าแปลกอะไร ในความทรงจําอู่
เหมยได้ใช้นาร้
ํ อนอาบนําไม่กีครังเท่านัน

346
มิน่าชาติก่อนเธอถึงปวดท้องน้อยทุกครังทีประจําเดือน
มา ภายหลังไปหาคุณหมอแพทย์แผนจีนบอกว่าเพราะ
เธอไม่รกั ษาสุขภาพตังแต่เด็ก ปล่อยให้ความเย็นเข้าสู่
ร่างกายมากเกินไป อูเ่ หมยกัดฟั นตัดสินใจเปิ ดประตู
ก่อนจะเปิ ดเตาถ่าน

คนทีเคยใช้เตาถ่านรูด้ ีวา่ หากตกดึกไม่ตอ้ งการใช้ไฟ

แล้วจะต้องทําการปิ ดเตาให้เรียบร้อย ถึงแม้ตลอดคืนนัน
ถ่านจะมีสีดาํ แต่ไฟข้างในยังคงอยู่ เช้ามาเพียงแค่เปิ ด
เตาให้ลมเข้าไปข้างใน ไม่นานไฟก็จะลุกโชนเหมือนเดิม

อูเ่ หมยหยิบกามาเติมนําให้เต็ม รอถ่านเผาไหม้เกิดสี

เพลิงค่อยวางเตาลงไปต้ม เหอปี อวินทีเปลียนเสือผ้าให้อู่
เยวียเสร็จสรรพได้ยินเสียงกุกกักจากข้างนอกรีบเดิน
347
ออกมา อดตะคอกเสียงดังไม่ได้

“ไอ้คนไร้ประโยชน์ ต้มนําทําอะไร? ปี นีถ่านราคาขึนสูง

อีกแล้วรูม้ ย?”
ั

“ไม่มีนาร้
ํ อนเลยต้มนําเอาไปอาบนํา” อูเ่ หมยตอบกลับ
ด้วยสีหน้าราบเรียบ

“อากาศร้อนขนาดนีไม่อาบนําเย็น? ฉันว่าแกจงใจดือกับ
ฉันใช่มย!”
ั

เหอปี อวินเห็นตรงทางเดินไร้เงาคนก็เริมใจกล้า พุง่ ตัว

เข้ามาจะตีคน อูเ่ หมยมองเธอด้วยสายตาเย็นชาพลาง
348
กล่าวเสียงเรียบ “ในเมืออากาศร้อนขนาดนี แล้วทําไม
แม่กบั อูเ่ ยวียอาบนําร้อนล่ะ? ทําไมหนูตอ้ งอาบนําเย็น
ด้วย?”

“แอ๊ด”

อาจารย์แม่จางเดินออกมาจากตัวบ้าน เหอปี อวินรีบชัก

มือกลับยิมให้อาจารย์แม่จาง “อาจารย์แม่จางยังไม่นอน
หรือคะ!”

“มาดูวา่ ปิ ดเตาหรือยังน่ะ คุณครูเหอกับเหมยเหมยยังไม่

นอนเหมือนกันหรือคะ!”

349
อาจารย์แม่จางมองกาต้มนําด้วยสายตายากจะคาดเดา
เมือกีเธอได้ยินบทสนทนาของอูเ่ หมยกับเหอปี อวินหมด
แล้ว เพราะทนฟั งต่อไม่ไหวถึงเดินออกมา เมือก่อนไม่รู ้
ว่ายามต่อหน้าและลับหลังเหอปี อวินจะปฏิบตั ิกบั อูเ่ หม
ยแตกต่างกันขนาดนี แทบไม่อยากจะเชือ

อาจารย์แม่จางมองอูเ่ หมยทีทําหน้าเรียบเฉยแวบหนึง
พลันถอนหายใจ เจ้าหนูช่างน่าสงสารทีมีคณ
ุ แม่ลาํ เอียง
อย่างเหอปี อวิน!

“เหมยเหมยต้มนําให้รอ้ นหน่อยนะ เด็กผูห้ ญิงจะอาบนํา

เย็นไม่ได้เชียว โตมาจะลําบากเอา”

350
อาจารย์แม่พดู เตือนอย่างหวังดี อูเ่ หมยยิมให้เธอน้อยๆ
อย่างนึกขอบคุณ เหอปี อวินสีหน้าแย่กว่าเดิม มองเตา
ถ่านอย่างเจ็บใจแวบหนึงก่อนจะเดินเข้าบ้านไปไม่อยาก
สนใจลูกหนีทียืนอยูข่ า้ งนอกคนนันอีก

อูเ่ หมยไม่ได้รบี ทีจะอาบนํา เลยยืนรอต้มนําจนเดือด

กลับเจอผงนมผสมข้าวบาร์เลย์สาํ หรับอูเ่ ยวียโดยเฉพาะ
ในตู้ หยิบมาชงให้เข้มข้นแก้วหนึงปล่อยให้กลินหอมเย้า
ยวนใจตลบอบอวลในอากาศ อูเ่ หมยอดสูดจมูกดมไม่ได้
รีบปิ ดฝานมผงผสมข้าวบาร์เลย์ทีชงเสร็จให้แน่นถึงเข้า
ไปอาบนํา

....................
.............................................
351
ตอนที 45 เกิดความคิดอยากฆ่า

นําอุน่ ร้อนสาดเทใส่แผลบนตัวจนเจ็บแปลบๆ อูเ่ หม

ยสูดปากออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอมองแผลทีเต็มไป
ด้วยรอยฟกชําในกระจกก็ฉีกยิมทีดูน่าเกลียดกว่าตอน
352
ร้องไห้

กลับมาวันแรกก็ถกู ตีไปสองรอบ มีใครเกิดใหม่แล้วชีวิต

ยากลําบากเท่าเธอไหม?

อาบนําร้อนช่วยได้มากทีเดียว พออาบนําเสร็จอูเ่ หมยรูก้ ็

สึกสบายไปทังตัว เธอแช่เสือผ้าในกะละมังทีผสมผงซัก
ฟอกไว้ รอดืมนมผงทีชงเสร็จค่อยกลับมาซักผ้าต่อ

เหอปี อวินจะซักผ้าในส่วนของอูเ่ ยวียกับอูเ่ จิงซือเท่านัน

ส่วนเธอเริมซักผ้าเองตังแต่อายุเจ็บขวบ บางครังยังต้อง
ช่วยพวกเธอซักผ้าด้วยซําไป ส่วนงานบ้านอย่างอืน เช่น
ล้างจานถูพืนก็ทาํ เป็ นประจํา

353
อูเ่ หมยเพิงออกจากห้องอาบนําเห็นว่าในห้องนังเล่นไม่มี
ใครเหลือรวมถึงเหอปี อวิน ซึงตรงตามความต้องการของ
อูเ่ หมย เธอหยิบแก้วทีชงนมผงผสมข้าวบาร์เลย์ไว้ขนมา
ึ
อึกหนึงขณะทีอุณหภูมิกาํ ลังดี กลินนมคละคลุง้ ในปาก
เทียบกับนมผงธรรมดาแล้วรสชาติของมันดีกว่ามาก อู่
เหมยรูส้ กึ ผ่อนคลายไปทังตัว นมผงผสมข้าวบาร์เลย์ของ
ตอนนีดีทีสุด เพราะในอนาคตหาซือนมผงผสมข้าว
บาร์เลย์ทีรสเลิศขนาดนีได้ยากแล้ว

พลันสายตาเหลือบไปเห็นนํามันตับปลาในตู้ อูเ่ หมยก

ลอกตาครุน่ คิดก่อนจะหยิบนํามันตับปลาลงมา อูเ่ ยวีย
ต้องทานมันวันละช้อน เธอถึงได้มีคา่ สายตาที 2.5 ได้
ตลอด ชาตินีเธอจะต้องรักษาดวงตาตัวเองให้ดี

354
เหอปี อวินไม่ให้เธอทาน งันเธอทานเองแล้วกัน ไม่ให้
ทานก็โวยวาย ไหนๆ ก็ฉีกหน้ากันแล้ว!

นํามันตับปลาในตอนนีไม่ได้อยูใ่ นสภาพแคปซูลแต่กลับ
อยูส่ ภาพเหลวเหมือนนํานมทีเข้มข้น กลินคาวรุนแรง อู่
เหมยตักมาหนึงช้อนเพิงส่งเข้าปากก็แทบอ้วกออกมา
บังคับฝื นตัวตัวเองให้กลืนลงไปก่อนจะดืมนมผงผสม
ข้าวบาร์เลย์อกึ ใหญ่ตามถึงรูส้ กึ ดีขนหน่
ึ อย

วางนํามันตับปลากลับทีเดิมแล้วดืมนมหมดแก้ว อูเ่ หม
ยสะอึกทีพลางตบพุงตัวเองอย่างพึงพอใจ

355
กลางคืนทานนําซุปไก่ไปสองถ้วย ปูหนึงตัวและเนือเป็ ด
อีกหลายชิน ตอนนีดืมนมผสมข้าวบาร์เลย์กบั นํามันตับ
ปลาไปอีก คุณค่าทางอาหารคงเพียงพอแล้ว ซักผ้าเสร็จ
ค่อยกลับไปนอนแก็บแรงตรียมรับมือกับพรุง่ นีอย่างเต็ม
ที

อูเ่ หมยซักผ้าแล้วตากมันถึงกลับไปในห้องนอน แต่

เพราะอากาศทีร้อนอบอ้าวทําให้เธอนอนไม่หลับ ชาติ
ก่อนหลังแต่งงานกับเหมยซูหาน สองปี แรกของชีวิตคู่
ออกจะลําบากไปสักเล็กน้อยแต่ตอ่ มาเหมยซูหาน
ประสบความสําเร็จเลยไม่เคยให้เธอลําบากในเรืองวัตถุ
อํานวยความสะดวกอีก ตัวบ้านอบอุน่ ตลอดทังปี
แล้วจะให้เธอคุน้ เคยกับอากาศร้อนอบอ้าวในตอนนีได้
อย่างไร?

356
ครุน่ คิดแล้วอูเ่ หมยก็กา้ วลงจากเตียงมาทีหัวเตียงอูเ่ ยวีย
พัดลมทํางานตามหน้าทีของมัน อูเ่ ยวียทีมีผา้ ห่มผืนบาง
คลุมหน้าท้องอยูก่ าํ ลังหลับฝันหวานเชียว!

ฝังเธอร้อนจนนอนไม่หลับแต่อเู่ ยวียกลับต้องห่มผ้านอน
อูเ่ หมยถลึงตาจ้องอูเ่ ยวียอย่างนึกแค้นเคือง สองมือกลับ
อดไม่ได้ทีจะขยับเข้าใกล้อเู่ ยวีย แค่ปิดจมูกปิ ดปากของ
ยายตัวดีนีได้ก็สามารถทําเธอตายเงียบๆ ได้เหมือนกัน

อีกอย่างเธอเพิงอายุสบิ สองปี ไม่มีทางถูกตัดสินโทษ

ประหารอยูแ่ ล้ว อย่างมากจําคุกหลายปี ก็พน้ โทษ ถึง
ตอนนันไปในทีทีไม่มีคนรูจ้ กั เธอ ใช้ชีวิตของเธออย่าง

357
อิสระเพียงลําพัง!

อูเ่ หมยตาวาว สองมือเข้าใกล้ลาํ คอของอูเ่ ยวียมากขึน

เรือยๆ อูเ่ ยวียทีกําลังหลับสนิทเบิกตาโพล่ง เห็นฝ่ ามือ
ตรงหน้าตัวเองรวมถึงสายตาวาวโรจน์ของอูเ่ หมยก็ตกใจ
จนเหงือแตกพลัก

“เธอคิดจะทําอะไร?” อูเ่ ยวียซักถาม

อูเ่ หมยถอนหายใจอย่างเสียดาย เลือนมือไปทางพัดลม

พลางถอดปลักออกยกขึนมาตอบเสียงเย็นชา “ไม่ได้ทาํ
อะไร แค่จะเอาพัดลมไปใช้”

358
“เธอเป็ นบ้าไปแล้ว เอาพัดลมคืนมานะ ไม่อย่างนันฉัน
จะฟ้องคุณแม่!” อูเ่ ยวียคํารามเสียงตํา

“ไปฟ้องสิ อย่างมากก็แค่โดนตี พีไปฟ้องตอนนีเลยนะ

ถ้าไม่ฟอ้ งแปลว่าขีขลาด” อูเ่ หมยแค่นหัวเราะ

อูเ่ ยวียมองอูเ่ หมยทีเป็ นเช่นนีด้วยความรูส้ กึ ไม่คนุ้ เคย

ย้อนนึกถึงสองมือทีอยูใ่ กล้เพียงคืบเมือครูท่ ีบ่งบอก
ชัดเจนว่าอยากจะบีบคอเธอ อูเ่ ยวียอดสะท้านเฮือกไม่
ได้และเงียบเสียงไม่พดู อะไรอีก ตาจ้องมองพัดลมทีถูกอู่
เหมยยกไปนิงๆ

..................................................

359
ตอนที 46 เฟ้นหาความสุข

เมือคืนอูเ่ หมยหลับสบายเพราะมีพดั ลมคอยพัดเป่ าต่อ

ให้เสียงพัดจะดังไปเสียหน่อยหรือลมทีแรงจนเธอมึนหัว
พอนึกได้วา่ อูเ่ ยวียต้องทนร้อนมาตลอดคืน อูเ่ หม
ยก็อารมณ์ดีอย่างห้ามไม่ได้

ไม่รูว้ า่ อูเ่ ยวียเป็ นอะไรไปถึงไม่ฟอ้ งเหอปี อวิน อย่างทีคิด

เลยว่าเมือก่อนเธอขีขลาดเกินไปถึงโดนรังแกได้ง่าย
ตอนนีเธอแค่ยืนกรงเล็บออกเล็กน้อยก็พอจะทําให้อเู่ ย

360
วียหวาดหวันได้

อูเ่ ยวียนังข้างโต๊ะอาหารอย่างหดหูพ่ ลางหาวหวอดเป็ น

บางครัง อูเ่ หมยกลับหน้าตาสดชืนแจ่มใส กระโปรงใหม่
เมือวานถูกเธอเอาไปซักเลยทําให้ตอนนียังสวมกระโปรง
ตัวเก่าทีไม่เหมาะกับขนาดตัวอยู่ แต่เพราะมีโฉมหน้า
ใหม่ ต่อให้เป็ นถุงกระสอบก็ยงั เป็ นจุดสนใจของผูค้ นได้
อยูด่ ี

อาหารเช้าของครอบครัวอูค่ อ่ นข้างอุดมสมบูรณ์ ไข่ตม้

นํานม ซาลาเปา ข้าวต้มและเครืองเคียงอย่างอืน นํานม
มีสว่ นแค่อเู่ ยวียเท่านัน ค่านมทุกเดือนหกเหรียญ เหอปี
อวินจะทําใจสังไว้ให้อเู่ หมยได้อย่างไร

361
อูเ่ หมยปอกเปลือกไข่เคียวสองสามคําจนหมดลูก ไข่ไก่
ของสมัยนีล้วนมาจากไก่เลียงต่างจังหวัดจึงให้รสชาติที
ดี ต่อให้เป็ นเพียงไข่ตม้ นําเปล่าธรรมดาอูเ่ หมยก็ชอบ
ทาน

ทานไข่ไก่ไปสามฟองรวดอูเ่ หมยถึงยอมหยุดตักข้าวต้ม
มาถ้วยหนึง นีเป็ นช่วงทีเธอกําลังเจริญเติบโตย่อมต้อง
ทานอาหารมีประโยชน์มาบํารุงร่างกายให้มาก ชาตินี
เธออยากจะสูงขึนอีกตังหลายเซนติเมตรแหนะ!

“คุณพ่อคะ หนูก็อยากดืมนม” อูเ่ หมยร้องขอ

362
เด็กทีรูจ้ กั ส่งเสียงร้องไห้ถงึ จะมีนมกิน เมือวานหลังเธอ
อาละวาดไปยกใหญ่ถงึ ได้โคมไฟกับพัดลมมา จากนีจะ
ค่อยๆ เรียกร้องความสุขใส่ตวั เอง ไม่เป็ นทีชอบใจไม่
เป็ นไร ขอแค่ได้ในสิงทีควรได้ก็พอ

เหอปี อวินก่นด่า “ยังคิดจะดืมนม? ดืมแล้วสอบได้

คะแนนดีหรือไง?”

“งันแม่ก็ไม่ตอ้ งให้หนูกินข้าวหรอก ให้หนูหิวตายไปนัน

แหละ!” อูเ่ หมยตอกกลับเสียงเย็น

“แก...”

363
เหอปี อวินโกรธจนตัวสัน เจ้าลูกไม่รกั ดี ถ้ารูว้ า่ จะเป็ น
แบบนีก็น่าจะบีบคอให้ตายไปซะ จะได้ไม่มาทําให้เธอ
โมโหตอนนี!

“เหมยเหมย นมนีให้เธอ”

อูเ่ ยวียเห็นสถานการณ์ไม่ดีรบี ตังสติเลือนแก้วนํานมของ

ตัวเองมาไว้ตรงหน้าอูเ่ หมย อูเ่ จิงซือสีหน้ายําแย่ตงแต่
ั
เมือคืนจนบัดนียังไม่ดีขนึ จะให้เจ้าโง่นีอาละวาดไม่ได้
อีกเด็ดขาด รอคุณพ่ออารมณ์ดีแล้วค่อยจัดการเจ้าโง่นี
แล้วกัน

อูเ่ หมยไม่ปรายตามองนมสักนิด พูดประชด “เอาของ

364
เหลือตัวเองมาให้ฉนั พีเห็นฉันเป็ นขอทานเหรอ?”

อูเ่ ยวียถูกโต้กลับจนหน้าซีด หากไม่ใช่เพราะกลัวว่าอู่

เจิงซือจะโกรธเข้า ถึงจะให้เธอเทใส่ชกั โครกก็ไม่มีวนั ให้
เจ้าโง่อย่างอูเ่ หมย นียังได้ใจอยูอ่ ีกหรือ?

อูเ่ จิงซือรูส้ กึ ปวดขมับตุบๆ ตอนนีเขาเริมคิดถึงอูเ่ หมยคน

เก่าเสียแล้ว คนทีเป็ นดังอากาศ เพิกเฉยเธอไปเลยก็ได้
พอตอนนีมาเอะอะเสียงดัง มันน่าปวดหัวเสียจริง

“คราวหลังสังนมมาสองที” อูเ่ จิงซือพูดสัง

เหอปี อวินปวดใจจนแน่นอกไปหมด วันนีต้องไปซือโคม

365
ไฟดวงเล็กกับพัดลมแล้วยังต้องสังจองนมเพิมอีก ค่าใช้
จ่ายไม่ใช่นอ้ ยๆ เลยนะ นีมันลูกหนีชัดๆ!

เมือได้ในสิงทีต้องการอูเ่ หมยก็เหยียดยิมมุมปาก คว้า

ซาลาเปาลูกกลมกัดคําโต ซาลาเปาทรงกลมล้วนทําจาก
ไส้เนือ ส่วนซาลาเปาทรงสามเหลียมทําจากไส้ผกั เค็ม
เมือก่อนเธอโง่ถงึ ได้ทานแต่ไส้ผกั เค็ม ตังแต่นีไปเธอจะ
ไม่เป็ นคนโง่อีกแล้ว

ซาลาเปาไส้เนือในจานเหลือเพียงสีลูกนอกนันเป็ นไส้ผกั
เค็มทังหมด อูเ่ หมยทีเกิดหิวขึนมาก็จดั การซาลาเปาไส้
เนือไปทีเดียวสามลูกก่อนจะตามด้วยข้าวต้มหนึงถ้วย
หน้าท้องตึงจนเผลอสะอึกหลายที

366
“หนูไปโรงเรียนแล้วนะคะ”

อูเ่ หมยไม่รออูเ่ ยวีย สะพายกระเป๋ ามุง่ ไปทีประตู อูเ่ ยวีย

เห็นว่าบนจานเหลือซาลาเปาไส้เนือเพียงลูกเดียวจําใจ
ต้องหยิบซาลาเปาไส้ผกั เค็มมาทานอย่างฝื นใจลูกหนึง
แล้วค่อยดืมนมจนหมดแก้ว สะพายกระเป๋ าเดินออกมา
เช่นกัน

............................................

367
ตอนที 47 ทําใจไม่ได้

“เหมยเหมย รอพีด้วย!”

อูเ่ ยวียวิงไปตะโกนเรียกไป ไม่นานก็ไล่ตามอูเ่ หมยทัน

อยูข่ า้ งนอกเธอเป็ นพีสาวทีดีมาเสมอ จะปล่อยให้ไป
โรงเรียนโดยไม่แสร้งเป็ นพีน้องทีรักกันดีได้อย่างไร?

368
อูเ่ หมยกลับไม่หยุดแถมยังเร่งฝี เท้า เธอไม่อยากแสดง
ละครพีน้องนําเน่ากับอูเ่ ยวียเลย

“เยวียเยวีย!”

เหยียนหมิงต๋าทีมาโรงเรียนเช่นเดียวกันวิงมาหน้าระรืน
การทีเขาเพิกเฉยต่ออูเ่ หมยทําให้อเู่ ยวียอารมณ์ดีขนไม่
ึ
น้อย นานทีจะส่งยิมหวานให้เหยียนหมิงต๋า เขาก็ดีใจ
แทบตายได้แต่ยมหน้
ิ าบานเหมือนคนโง่

“พีหมิงซุน่ สวัสดีคะ่ !”

369
อูเ่ หมยยิมทักทายเหยียนหมิงซุน่ ทีทําหน้าเย็นชาข้างๆ
เหยียนหมิงซุน่ ก้มหัวให้เล็กน้อย แสงอรุณสาดใส่ใบหน้า
อ่อนใสของเด็กสาวทําให้เห็นไรขนอ่อนๆ บนใบหน้า
อย่างชัดเจน รวมถึงผิวเนียนละเอียดทีไม่แม้แต่จะเห็นรู
ขุมขนสักนิด

แพขนตายาวกะพริบปริบเหมือนดังปี กผีเสือโบยบิน แม้

จะสวมใส่กระโปรงทีไม่เข้ากับขนาดตัวแต่ยงั งดงามปาน
ภาพวาด เหยียนหมิงซุน่ พอจะเข้าใจว่าเหตุใดตาม
หนังสือกําลังภายในต่างๆ ถึงได้ใช้ประโยคทีว่าหญิงสาว
งดงามดังภาพวาดมาอธิบายคนงามแล้ว

“อรุณสวัสดิ!”

370
พอได้เห็นใบหน้ายิมเขินอายของเด็กสาวแล้วเหยียนหมิ
งซุน่ ข่มใจไม่ได้จนต้องตอบกลับอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน

อูเ่ หมยมองเหยียนหมิงซุน่ ด้วยความดีใจพบว่าสีหน้า

ของเขาอ่อนโยนขึนมาก ไม่ได้เย็นชาเหมือนภูเขานําแข็ง
เช่นเดิม

“พีหมิงซุน่ บ๊ายบาย หนูไปโรงเรียนก่อนนะ!”

อูเ่ หมยยิมโบกมือให้เขาและเดินตัวปลิวไปให้ผมหางม้า
ทีมัดไว้สะบัดไปมา เหยียนหมิงซุน่ มองแผ่นหลังเด็กสาว
สดใสร่าเริงคนนันพลางยิมมุมปากน้อยๆ แล้วเดินต่อไป

371
ข้างหน้า ไม่สนใจเหยียนหมิงต๋ากับอูเ่ ยวียทีรังท้าย

อูเ่ หมยกับอูเ่ ยวียเรียนทีโรงเรียนชันนําของเมืองจิ

น โรงเรียนถูกแบ่งออกเป็ นสองอาคารฝังประถมและฝัง
มัธยมต้น เมือก่อนอูเ่ ยวียจะคอยไปส่งอูเ่ หมยทีอาคาร
ประถมอย่างอบอุน่ ถึงเดินกลับไปเรียนทีอาคารมัธยมต้น
นีจึงเป็ นทีมาของฉายาพีสาวทีแสนดี

“เหมยเหมย เลิกเรียนแล้วอย่าเพิงกลับ รอพีแล้วกลับ

บ้านพร้อมกันนะ!” อูเ่ ยวียตะโกนบอก

อูเ่ หมยไม่อยากสนใจเธอได้แต่ทาํ เป็ นไม่ได้ยินแล้วขึน

บันไดไป ฝังประถมจะเลิกเรียนก่อนฝังมัธยมต้นสิบห้า

372
นาที เมือก่อนเธอจะรออีกฝ่ ายเหมือนคนโง่ ไม่วา่ นานแค่
ไหนก็ตาม ตอนนีเธอไม่โง่ขนาดนันหรอก

อูเ่ ยวียกระทืบเท้าอย่างนึกขุ่นใจ หางตาเหลือบเห็นเหยี

ยนหมิงต๋าข้างๆ ก่อนถอนหายใจแผ่ว อย่างทีคิดเหยี
ยนหมิงต๋าแสดงสีหน้าเป็ นห่วง ถามเธอว่าไม่สบายหรือ
เปล่า

“พีหมิงต๋า ไม่รูว้ า่ เหมยเหมยเป็ นอะไรไป งอนฉันแล้ว ไม่

คุยกับฉัน เมือคืนยังทะเลาะกับฉันด้วย”

อูเ่ ยวียถอนหายใจเสริมอีกทีพร้อมทําหน้าเสียใจ เรียก

ความปวดใจจากเหยียนหมิงต๋าได้อย่างดี กล่าวอย่างไม่

373
พอใจ“เหมยเหมยนีเกินไปจริงๆ เยวียเยวียดีกบั เธอ
ขนาดนี ทําไมเธอถึงไม่สาํ นึกเอาซะเลย!”

“เหมยเหมยเป็ นน้องสาวของฉัน ฉันควรเสียสละให้เธอ

เมือวานฉันแค่เอาผลสอบของเธอไปบอกคุณแม่ คุณแม่
โกรธเลยดุเหมยเหมยไป เธอเลยโกรธฉันตังแต่นนมา
ั
เฮ้อ!”

เหยียนหมิงต๋าเข้าใจทันที “มิน่าเมือวานแม่ของเธอถึงตี
เหมยเหมย เธอสอบได้คะแนนไม่ดีใช่มย?”
ั

อูเ่ ยวียนิงไป เมือคืนคุณย่าหยางเห็นแผลเหมยเหมยเข้า

จริงๆ ด้วย โชคดีทีตอนนีเธอพูดเรืองนีจะได้ถือว่าเป็ น

374
การทําโทษจากคุณแม่เพราะผลสอบแย่ นีคงไม่ใช่
เหตุผลไม่เข้าท่าหรอกนะ?

“ใช่สิ คะแนนสอบคณิตศาสตร์แปดคะแนน ภาษา

อังกฤษสิบแปดคะแนน ภาษาสีสิบคะแนน คุณแม่โกรธ
จนทานข้าวเย็นไม่ลง อดไม่ได้ถงึ ตีเหมยเหมยไป ตอน
นันฉันเข้าไปห้ามแล้วแต่หา้ มไม่ไหว” อูเ่ ยวียลอบถอน
หายใจ

เหยียนหมิงต๋าสีหน้าแปลกใจ ได้ยินมานานแล้วว่าอูเ่ หม
ยผลการเรียนแย่มาก แต่ไม่คิดว่าจะแย่ถงึ ขนาดนันได้

แปดคะแนน สิบแปดคะแนน สีสิบคะแนน มิน่าคุณน้าที

375
อ่อนโยนในวันปกติถงึ ได้ตีคนไงล่ะ!

...........................................

ตอนที 48 หญิงงามดังภาพวาดเช่นเดียวกับดาบชันดี
เสมือนรุง้ สายยาว

อูเ่ หมยมองโรงเรียนในความทรงจําทีเริมเลือนรางอย่าง
ไม่นกึ ดีใจทีได้กลับมาเหยียบตรงนีสักนิด โรงเรียนเป็ น
เหมือนฝันร้ายสําหรับเธอ เธอดีใจไม่ขนจริ
ึ งๆ

376
เธอยืนอยูต่ รงสนามคอยมองเหล่านักเรียนวัยเยาว์ตา่ ง
สะพายกระเป๋ าอูเ่ หมยถึงรูส้ กึ ได้จริงๆ ว่าตัวเองได้กลับ
มาช่วงวัยสิบสองปี วัยเดียวกับเด็กกลุม่ นี ต้นกล้าแห่ง
ความสดใสและความหวังของประเทศชาติ

อารมณ์ดีขนแปลกๆ
ึ อูเ่ หมยจุดยิมบนใบหน้าอย่างมี
เสน่ห ์ ดึงดูดนักเรียนให้มองมาไม่นอ้ ย

“นักเรียนหญิงสวยๆ คนนันคือใคร?”

“ไม่รูจ้ กั ไม่เคยเจอมาก่อน คงไม่ใช่นกั เรียนใหม่หรอก

นะ?”

377
“สวยจริงๆ หญิงงามดังภาพวาดเช่นเดียวกับดาบชันดี
เสมือนรุง้ สายยาว”

“นายแอบอ่านนิยายกิมย้งอีกแล้วใช่มย?
ั ระวังแม่นายตี
ก้นลายนะ!”

อูเ่ หมยยืนเหม่อตรงกลางสนามโดยไม่รูต้ วั ว่า ตัวเองได้

กลายเป็ นภาพๆ หนึงในสายตาคนอืนไปแล้ว เธอกัด
ปากด้วยความหนักใจเพราะเธอลืมว่าห้องเรียนของเธอ
ต้องไปทางไหน

“เธอเป็ นนักเรียนใหม่เหรอ?” นักเรียนชายทีอ่านนิยาย

กิมย้งเดินเข้ามาถาม

378
อูเ่ หมยส่ายหัวปฏิเสธและกําลังจะถามเขาว่าห้องเรียน
ประถมปี ทีห้าห้องสามต้องไปทางไหนก็มีเสียงหนึงดังมา
แต่ไกล

“อูเ่ หมยมัวแต่ยืนบือตรงนันทําไม? ไม่รบี เข้าห้องล่ะ?”

เจ้าอ้วนน้อยอูเ่ ชากวาดมองอูเ่ หมยด้วยสายตาประเมิน

ปนสงสัย รูส้ กึ ว่าลูกพีลูกน้องคนนีสวยมากขึนกว่าเมือ
วานอีก นีมันสุดยอดยิงกว่าคนทีเกิดใหม่ตามนิยาย
กําลังภายในเสียอีก!

ต้องมีเรืองเร้นลับแน่ๆ ต่อให้อเู่ หมยไม่ถกู ภูตผีปีศาจเข้า

379
สิงร่างก็ตอ้ งรูจ้ กั เซียนทีช่วยให้คนสวยขึนได้

อูเ่ ชาตาวาววับมองอูเ่ หมยด้วยสายตาเหมือนตอนเห็น

ภูเขากองเงินกองทอง คิดจะสร้างความสัมพันธ์ทีดีกบั
ลูกพีลูกน้องคนนีไว้ เช่นนีแล้วไม่แน่เขาอาจจะกลายเป็ น
หนุ่มรูปงามหล่อเหลาเข้าสักวัน!

หุน่ อวบอ้วนกลมกลึงของเขานีไม่เข้ากับความสามารถ
อันน่าทึงของเขานีนา!

อูเ่ หมยเห็นอูเ่ ชาเหมือนเห็นฮีโร่ก็ไม่ปานแต่ก็ทาํ เป็ นนิง

กล่าวเสียงเรียบ “สนามไม่ใช่ของบ้านนายสักหน่อย ฉัน
เดินมาเหนือยขอยืนพักหน่อยไม่ได้หรือไง?”

380
“ได้สิ ได้แน่นอน เธอจะยืนจนเลิกเรียนเลยก็ได้” อูเ่ ชาพูด
เอาใจด้วยใบหน้ายิมแย้ม

อูเ่ หมยกลับตีหน้าเย็นชาเช่นเดิมพลางเดินไปยังห้อง
เรียนตามหลังอูเ่ ชาโดยไม่รูว้ า่ ได้สร้างกระแสฮือฮาที
สนามกลางเรียบร้อยแล้ว

“นักเรียนหญิงคนสวยเมือกีชืออูเ่ หมยเหรอ? ฉันไม่ได้ฟัง

ผิดใช่มย?”
ั

“ไม่ผิดหรอก อูเ่ หมยนันแหละ ลูกพีลูกน้องของอูเ่ ชา”

381
“โอ้โห อูเ่ หมยไปทําอะไรมา? หรือกินเซียนตันมาเหรอ?”

“ระวังอ่านนิยายมากจนเป็ นบ้านะ พวกนายไม่คิดบ้าง

หรือไงว่าเมือก่อนใครเคยเห็นหน้าจริงๆ ของอูเ่ หม
ยบ้าง?”

อย่างน้อยยังมีคนแยกแยะได้อยูบ่ า้ ง ทุกคนเข้าใจใน
ทันที นันสิ เมือก่อนอูเ่ หมยชอบปล่อยผมสยาย หน้าตา
จริงๆ เป็ นอย่างไรไม่มีใครรู ้

“นีสิถงึ เรียกว่าคนไม่เปิ ดเผยหน้าตาทีแท้จริง อูเ่ หมยสวย

กว่าพีสาวของเธอเยอะเลย!”

382
ประโยคนีได้รบั การยอมรับจากเหล่านักเรียนชายกันถ้วน
หน้าจนนักเรียนหญิงบ้างส่วนเริมไม่พอใจเพราะเป็ น
แฟนคลับไร้สมองของอูเ่ ยวีย บางส่วนเพราะอิจฉาโฉม
หน้าของอูเ่ หมย ไม่วา่ ด้วยเหตุผลอะไรนักเรียนหญิง
เหล่านีนานทีจะมีความคิดเห็นไปในทิศทางเดียวกัน

“ต่อให้สวยมากแค่ไหนแล้วจะมีประโยชน์อะไร? โง่
เหมือนหมู สวยแต่เปลือก”

“ไม่หรอกไม่หรอก จะพูดแบบนันไม่ได้ เด็กผูห้ ญิงถ้า

หน้าตาสวยแต่ผลการเรียนไม่ดีก็ให้อภัยได้ อย่างน้อยก็
เป็ นอาหารตาไง พวกนายว่ามัย?”

383
นักเรียนชายทีชอบอ่านนิยายโต้กลับด้วยท่าทีจริงจัง
พร้อมได้รบั เสียงสนับสนุนจากเหล่านักเรียนชายส่วน
มาก

“พูดมีเหตุผล หน้าตาขีเหร่แล้วผลการเรียนแย่ ผูห้ ญิง

แบบนีต่างหากถึงน่ากลัวทีสุด!”

“นันสิ น่ากลัวกว่าไดโนเสาร์ซะอีก!”

เหล่านักเรียนหญิงทีหน้าตาธรรมดาแล้วผลการเรียนอยู่
ในระดับปานกลางต่างเปลียนสีหน้า ถลึงตาจ้องกลุม่ นัก
เรียนชายด้วยสายตาแค้นเคือง เร่งฝี เท้าเข้าห้องเรียนตัว
เองไป

384
.........................................

ตอนที 49 กลับสูช่ ีวิตในรัวโรงเรียนอีกครัง

ห้องเรียนประถมปี ทีห้าห้องสามอยูช่ นสองของอาคาร

ั

385
ภายในห้องเรียนมีนกั เรียนมากมายนังรออ่านหนังสือ
ตอนเช้าเสียงครึกครืนฟั งแล้วเสนาะหูเหมือนเสียงพระ
เทศน์ก็ไม่ปาน

อูเ่ หมยยืนชังใจอยูห่ น้าประตูหอ้ งเรียน ทีนังของเธออยู่

ตรงไหนนะ?

“เธอเดินละเมออะไรอีก? ยังไม่รบี ไปนังอ่านหนังสือเรียน

ไม่งนถ้
ั าหัวหน้าสารวัตรเห็นเข้าต้องหักคะแนนห้องเรา
แน่ๆ”

อูเ่ ชาลากอูเ่ หมยไปยังทีนัง เขานังอยูด่ า้ นหลังอูเ่ หมยพอ

ดี

386
อูเ่ หมยนึกขอบคุณเจ้าอ้วนอูเ่ ชาอยูเ่ ต็มอก หากไม่ใช่
เพราะเจ้านีเธอต้องถามคนอืนและต้องถูกหัวเราะเยาะ
แหง

อูเ่ หมยวางกระเป๋ าหนังสือบนโต๊ะเรียนก่อนจะหยิบ

หนังสือเรียนภาษาออกมา เพิงเปิ ดหน้าแรกก็เห็นตัว
อักษรทีจดบันทึกเต็มไปหมด ทังเป็ นระเบียบและสวย
งามแต่ผลการเรียนกลับแย่

อ่านทีจดบันทึกอันคุน้ เคยจนอูเ่ หมยอดยิมขมขืนไม่ได้

หากจะบอกว่าในห้องใครทีจดบันทึกได้ตงใจที
ั สุดต้อง
เป็ นเธออยูแ่ ล้ว มีแต่คนบอกว่าพระเจ้าไม่มีทางเพิกเฉย

387
ต่อคนทีขยัน แล้วเธอล่ะ?

“เฮ้! เธอคืออูเ่ หมยเหรอ? ทําไมหน้าตาเปลียนไปล่ะ?”

เพือนร่วมโต๊ะคือเด็กสาวหน้ากลมมีกระตามปลายจมูก
ประปราย ผิวค่อนไปทางขาว ทรงหน้าแอปเปิ ลหน้าตา
น่ารักพอสมควร แต่ลกั ษณะนิสยั กลับไม่น่ารักเท่าทีควร
เลย

เด็กสาวหน้าทรงแอปเปิ ลคนนีชือเจินหวานหว่าน เป็ น

สายข่าวทีอูเ่ ยวียมอบหมายให้ประกบอยูข่ า้ งเธอ ชาติ
ก่อนเธอไม่รูค้ วามสัมพันธ์ของเจินหวานหว่านกับอูเ่ ยวีย
เลยเห็นอีกฝ่ ายเป็ นเพือนทีดีคนหนึง มีหลายสิงในใจได้

388
ระบายให้อีกฝ่ าย แต่สดุ ท้ายเจินหวานหว่านกลับไปเล่า
ให้อเู่ ยวียฟั งทังหมด

รวมถึงทุกการกระทําทุกย่างก้าวของเธอในโรงเรียน เจิน
หวานหว่านจะเก็บไปฟ้องอูเ่ ยวียทังหมด จึงเป็ นทีมาว่า
ชาติก่อนอูเ่ ยวียควบคุมเธอได้อยูห่ มัด ขยับตัวไปไหนไม่
ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

อูเ่ หมยปรายตามองเจินหวานหว่านอย่างเย็นชาแวบ
หนึงพลางหยักหน้ารับถึงนังลงเปิ ดหนังสือเรียน หวังว่า
ชาตินีผลการเรียนของเธอจะดีขนสั
ึ กนิดก็ยงั ดี

เจินหวานหว่านทําหน้าตกใจ ไม่วา่ อย่างไรเธอก็นกึ ไม่ถงึ

389
ว่าหน้าตาทีแท้จริงของอูเ่ หมยจะเป็ นแบบนี มิน่าอูเ่ ยวีย
ถึงได้สนใจผมของอูเ่ หมยนักหนา

“เหมยเหมยขีกลัวไม่กล้าพบปะผูค้ นภายนอก
หวานหว่านเธอต้องระวังไม่ให้ผมของเหมยเหมยถูกลม
พัดขึนนะ!”

ถ้อยคําอูเ่ ยวียผุดดังขึนข้างหูของเจินหวานหว่าน เมือ

ก่อนเธออิจฉาอูเ่ หมยทีมีพีสาวอ่อนโยนคอยรักและปก
ป้อง แต่ดเู หมือนตอนนี...

“ทีแท้เหมยเหมยเธอสวยขนาดนี เมือก่อนทําไมถึงไม่
ยอมมัดผมล่ะ?” เจินหวานหว่านถามหยังเชิง

390
อูเ่ หมยไม่ตอบอะไร เมือคืนอูเ่ จิงซือได้เน้นยําเหตุผลที
มัดผมขึนอีกครัง แม้เธอจะไม่อยากยอมรับว่าตัวเองมี
ตุม่ ขึนตามใบหน้า แต่เธอก็ไม่อยากไปท้าทายอูเ่ จิงซือ
อีก จึงเลือกทีจะเงียบ

“เมือก่อนเหมยเหมยมีตมุ่ ขึนตามหน้า เพิงหาย” อูเ่ ชา

ช่างพูดมาก ตอบแทนอูเ่ หมยไปแล้ว

อูเ่ หมยถลึงตาดุดนั ใส่เขาแวบหนึง “ฉันไม่มีตมุ่ ขึน นายสิ

มี นายมีตมุ่ ขึนเต็มตัวเลย”

เพือนร่วมโต๊ะของอูเ่ ชาเป็ นนักเรียนหญิงคนหนึงทีพูด

391
น้อย เมือได้ยินดังนันก็ขยับตัวไปข้างๆ เล็กน้อยแถมยัง
ยกหนังสือทีอยูใ่ กล้แขนอูเ่ ชาหนีไปด้วย

เจินหวานหว่านมองอูเ่ หมยอย่างฉงนใจ ไม่ใช่แค่หน้าตา

ทีเปลียนไปแถมยังดูรา่ เริงขึนมากทีเดียวราวกับเกิดใหม่

หลังเลิกเรียนต้องบอกอูเ่ ยวียถึงความเปลียนแปลงของอู่
เหมย เช่นนีแล้วจะได้เงินมาอีกสองสตางค์ เพราะมีเงิน
รางวัลเล็กๆ น้อยๆ จากอูเ่ ยวียเป็ นบางครังบางคราวทํา
ให้เจินหวานหว่านแทบไม่ตอ้ งเสียเงินซือค่าอุปกรณ์การ
เรียนในแต่ละเทอมเลย

เพือนนักเรียนคนอืนก็ตกใจกับความเปลียนแปลงของอู่

392
เหมยอย่างมากจนไม่สามารถจดจ่อกับการเรียนได้ใน
ตลอดช่วงเช้า ไม่ใช่แค่นกั เรียน แม้แต่คณ
ุ ครูยงั ตาพร่า
กับความสวยของอูเ่ หมย คําพูดติเตียนทีมีติดปากเสมอ
ก็ออ่ นลงมากโดยไม่รูต้ วั

ทําใจให้ก่นด่าอย่างน่าเกลียดกับใบหน้าสวยงามนีไม่ได้
จริงๆ!

........................................................

ตอนที 50 ความจริงเป็ นเรืองโหดร้าย

393
หนึงวันของการเรียนผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว อูเ่ หมยนัง
บนเก้าอีตัวแข็งจนตูดชาเป็ นแถบๆ ปวดเมือยไปตามลํา
คอพาลไม่สบายไปทังตัว

แต่สงที
ิ ทําให้อเู่ หมยดีใจมากคือ วันนีเป็ นวันทีเธอผ่อน
คลายมากทีสุดในสองชาติรวมกัน ไม่มีเสียงก่นด่าของ
คุณครูหรือเสียงเยาะเย้ยของเพือนๆ บรรยากาศสบายๆ
เนือหาทีคุณครูพดู วันนีเธอฟั งเข้าใจได้บางส่วน แม้จะ
แค่นิดเดียวแต่อเู่ หมยก็ดีใจมากแล้ว

เทียบกับสมองทือทียัดอะไรก็ไม่เข้าของชาติทีแล้ว นับว่า
พัฒนาขึนมากแล้วกับการทีสามารถรับความรูเ้ ข้าไปได้

394
เพียงนิด บางที... บางทีชาตินีเธออาจจะฉลาดขึนก็ได้?

อูเ่ หมยเริมมีความมันใจกับหนทางการเรียนรูใ้ นอนาคต

ของเธอ บางทีเธออาจไม่ใช่คนประเภททีเลวร้ายถึงขัน
ช่วยไม่ได้ แค่วา่ ชาติทีแล้วโดนด่าโดนตีบอ่ ยครัง อยู่
โรงเรียนถูกคุณครูตาํ หนิ กลับบ้านไปก็ถกู คุณพ่อคุณแม่
ตําหนิ รวมถึงสายตาแปลกๆ ของคนรอบข้างทีมองเธอ
ราวกับมองกองมูลสัตว์ ภายใต้สภาพแวดล้อมอันเลว
ร้ายแบบนัน เธอถึงได้หมดกําลังใจและใช้ชีวิตแหลก
เหลวไปตามนัน

ไม่วา่ อย่างไรชาตินีเธอจะต้องตังใจเรียน เธอไม่ได้หวัง

จะเป็ นคนเรียนเก่ง แต่แค่ได้ชะล้างความละอายของชาติ
ทีแล้วได้ก็พอ พยายามสอบให้ได้มากกว่าหกสิบคะแนน
395
ทุกครัง

แน่นอนว่ามากกว่าหกสิบคะแนนยิงดี!

แต่ความจริง...

คาบเรียนสุดท้ายมักเป็ นคาบทีให้ทบทวนบทเรียนเอง
เพือนๆ ทุกคนจะใช้เวลานีทําการบ้านให้เสร็จสรรพ หนึง
คาบมีเวลาสีสิบห้านาทีซงเหลื
ึ อเฟื อมาก แน่นอนว่า
สําหรับคนอืนน่ะนะ

อูเ่ หมยกัดปลายด้ามปากกาจ้องโจทย์วิชาคณิตศาสตร์
ตรงหน้าอย่างเคร่งเครียด สูตรคํานวณก่อนหน้านีเธอไม่
396
มีปัญหา อย่างน้อยใช้ชีวิตมาสามสิบกว่าปี สูตรบวกลบ
คูณหารง่ายๆ ตามความรูร้ ะดับประถมนันก็ยงั ไหวอยู่

แต่โจทย์คาํ นวณนีทําอย่างไรล่ะ?

สระว่ายนําสามท่อไว้เติมนํา สองท่อไว้ถ่ายเทนํา
ระหว่างทีเติมนําก็ถ่ายเทนําไปด้วย ต้องใช้เวลานาน
เท่าไรถึงจะเติมนําสระได้เต็ม?

อูเ่ หมยเจอโจทย์แบบนีก็หวั ยุง่ เธอรูส้ กึ ว่าคนคิดโจทย์

แบบนีต้องเป็ นโรคจิตแน่ๆ รูจ้ กั ไหมเรืองอนุรกั ษ์สงแวด
ิ
ล้อม? ทรัพยากรนําลําค่าขนาดไหนไม่รูห้ รืออย่างไร?

397
ให้ถ่ายเทนําออกจนหมดแล้วค่อยเติมนําไม่ได้หรือ?

ก่นด่าคนคิดโจทย์ในใจเสียยกใหญ่จนอูเ่ หมยรูส้ กึ ได้

ระบายบ้างแล้ว แต่ก็ทาํ โจทย์นีไม่ได้อยูด่ ี!

ก่อนหน้านีเธออุตส่าห์จะมันใจขึนบ้างแต่กลับถูกโจทย์
ถ่ายเทนําเติมนําบ้าๆ นีทําลายจนป่ นปี อูเ่ หมยถอน
หายใจอย่างเอือมระอา ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้ากับการ
เรียนเสียจริงๆ!

เสียดายตอนนีไม่มีเทคโนโลยีให้ถามคุณป้าไป่ ตไู้ ด้ อู่

เหมยตบหัวแปะๆ ก่อนจะปิ ดหนังสือคณิตศาสตร์ลง ยัง
ไม่ใช้สมองให้สนเปลื
ิ องแล้วกัน วิชาภาษาแค่คดั คําศัพท์

398
และแต่งประโยค ภาษาอังกฤษแค่คดั คําศัพท์ไม่กีคํา
เรืองนีเธอไม่มีปัญหา

อูเ่ หมยไม่เคยคิดจะขอความช่วยเหลือจากใครเลยตังแต่
เริม เมือก่อนใช่วา่ เธอจะไม่เคยขอความช่วยเหลือเพียง
แต่ไม่มีใครสนใจเธอ หากไม่หวั เราะเยาะก็ประชด
ประชัน นานวันเข้าเธอจึงไม่คิดถามไถ่อีก

“อูเ่ หมย เธอไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามฉันได้นะ!” เจ้าอ้วน

น้อยอูเ่ ชาโผล่หน้ามายิมตาหยี

อูเ่ หมยมองเขาแวบหนึง กล่าวเสียงเรียบ “ไม่ตอ้ งหรอก

ขอบคุณ”

399
เธอไม่อยากยุง่ กับคนตระกูลอูแ่ ม้แต่นิดเดียว ชาติก่อน
แม้อเู่ ชาไม่เคยรังแกเธอแต่ก็ไม่เคยช่วยเธอ เหมือนเธอ
เป็ นคนแปลกหน้า

อูเ่ ชารูส้ กึ ผิดคาดมาก เขาลดตัวขนาดนีแล้วอูเ่ หมยกลับ

ไม่ซาบซึงในนําใจ นีมันผิดปกตินีนา ชาติก่อนเวลา
บรรดาญาติพีน้องรวมตัวกัน อูเ่ หมยมักใช้สายตาหวาด
ระแวงมองมาทีพวกเขาทําท่าอยากเข้าใกล้แต่ก็ไม่กล้า
เห็นได้ชดั ว่าต้องการให้พวกเขาเข้าไปชวนเธอคุย

ครังนีเขายืนมือให้ความช่วยเหลือแล้ว เด็กสาวทีอับจน
หนทางควรยืนสองมือรับไว้อย่างสํานึกในบุณคุณไม่ใช่

400
หรือ?

แต่นีกลับปฏิเสธเขา?

..........................................

401
ตอนที 51 แพนเค้กรากบัว

กริงเลิกเรียนดังขึนอูเ่ หมยก็พรูลมหายใจยาว เก็บ

หนังสือและกล่องดินสอใส่กระเป๋ า การบ้านวิชาภาษา
และภาษาอังกฤษทําเสร็จแล้วเหลือแค่โจทย์
คณิตศาสตร์ไม่กีข้อ เหลือไว้กลับไปถามอูเ่ จิงซือทีบ้าน
แล้วกัน ต่อให้เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับคุณพ่อจอมเส
แสร้งก็ตามที

เทียบกับอูเ่ ยวียและเหอปี อวินแล้ว เธอยอมมีปฏิสมั พันธ์

กับอูเ่ จิงซือมากกว่า ถือว่าฝึ กฝนทักษะการแสดงของตัว

402
เองไปก็แล้วกัน!

“เหมยเหมยรอฉันด้วย ฉันกลับด้วย”

เจินหวานหว่านช้ากว่าหน่อย เห็นอูเ่ หมยทีเดินออกจาก

ห้องเรียนก็เริมร้อนใจ เธอมีหลายเรืองทียังไม่ได้ถามเลย
ทําไมวันนียายขีเหร่นีถึงกลับไว?

เมือก่อนมักจะรอกลับคนสุดท้ายตลอดเลยไม่ใช่หรือไง?

อูเ่ หมยแกล้งทําเป็ นไม่ได้ยินแถมยังเร่งฝี เท้า เจินหวาน

หว่านคิดอยากสืบหาข้อมูลข่าวสารจากเธอแน่ๆ เธอรูใ้ บ
หน้าทีแท้จริงของเจินหวานหว่านแล้ว จะตกหลุมพราง
403
ได้อย่างไรอีก?

เจินหวานหว่านสะพายกระเป๋ าวิงตามมาแต่ไม่เห็นเงาอู่
เหมยด้วยซํา กระทืบเท้าอย่างขุ่นเคือง ดูเหมือนวันนีจะ
ได้เงินแค่สองสตางค์แล้ว เดิมทีอยากถามมากกว่านีแล้ว
ขอเงินอูเ่ ยวียสักห้าสตางค์เสียอีก เปิ ดเทอมอะไรก็ตอ้ ง
ซือ เธอกําลังต้องการเงิน!

อูเ่ ชาเองก็รบี วิงออกมาพอไม่เห็นอูเ่ หมยก็รบี ถามเจิน

หวานหว่าน “อูเ่ หมยล่ะ?”

“ไปก่อนแล้ว”

404
เจินหวานหว่านตอบคําหนึงก็กลับไปก่อน เธอต้องไปรอ
อูเ่ ยวียทีหน้าประตู หมึกปากาใกล้หมดแล้ว เงินสอง
สตางค์ซือหมึกปากกานําเงินได้ขวดหนึงพอดี พอใช้
สําหรับหนึงเทอมแล้ว

อูเ่ หมยย่อมไม่มีทางไปรออูเ่ ยวียโง่ๆ เหมือนเดิมอีกต่อไป

เธอแบกกระเป๋ าสีเขียวทหารเดินทอดน่องไปเรือยๆ ทังที
ไม่ใช่ทิศทางกลับบ้าน เธอไม่รูว้ า่ จะไปไหน แค่เดินไป
ตามความรูส้ กึ

เมืองจินในตอนนียังเป็ นเพียงถนนตึกรามบ้านช่องตาม
ยุคสมัยเก่า ความทรงจําอูเ่ หมยเลือนรางเต็มทีอย่างที
ควรจะเป็ นเพราะผ่านมาตังชาติหนึง บนถนนมีรา้ นขนม
ข้างทางมากมาย เสียงทอดนํามันดังเซ็งแซ่รวมถึงเสียง
405
เรียกลูกค้าทีฟั งดูเป็ นมิตร อูเ่ หมยอดยิมไม่ได้ อารมณ์ดี
ขึนไปตามๆ กัน

‘โครก’

อูเ่ หมยลูบท้องไปมา อาหารกลางวันเป็ นซาลาเปาไส้ผกั

เค็มทีพกมาจากบ้าน เพราะทีทํางานของเหอปี อวินอยู่
ไกลจากใจกลางเมืองเมืองจินพอสมควร กลางวันเลยไม่
กลับมา คนทีเทนํามันไม่เป็ นอย่างอูเ่ จิงซือยิงไม่มีทางทํา
อาหารได้ ฉะนันอูเ่ หมยกับอูเ่ ยวียต้องพกอาหารกลางวัน
มาเอง

แน่นอนว่าอาหารกลางวันของอูเ่ ยวียต้องถูกตระเตรียม

406
อย่างดีจากเหอปี อวิน กลางคืนทําอาหารรวมถึงกับข้าว
มากหน่อยเพือเหลือเก็บไว้ในกล่องเก็บอุณหภูมิ หากมี
เวลาเหลือก็ทอดไข่ดาวสักสองฟอง ตอนนีดูไม่ใช่เรือง
หนักหนาอะไรแต่กลับเป็ นอาหารรสเลิศในยุคนันเชียว

อูเ่ หมยไม่มีทางได้รบั การปฏิบตั ิทีดีเช่นนีอยูแ่ ล้ว แปดใน

สิบวันคือซาลาเปาผักเค็มสองลูก อีกสองวันอาจจะไม่มี
แม้แต่ซาลาเปาไส้ผกั เค็มด้วยซํา เหอปี อวินให้เงินเธอแค่
สตางค์เดียวให้เธอซือหมันโถวสองลูกไว้รองท้องระหว่าง
ทีไปโรงเรียน

ปกติอเู่ หมยไม่ใช้เงินสตางค์เดียวนีกลับเก็บออมไว้เป็ น
เงินค่าขนมเพราะน้อยครังทีเหอปี อวินจะให้เงินค่าขนม
เธอ บางครังก็ให้นอ้ ยกว่าสตางค์เดียว ไม่เหมือนอูเ่ ยวีย
407
ทีเงินไม่เคยขาดมือ เหอปี อวินใจกว้างสําหรับลูกสาวคน
โตเสมอรวมถึงคุณย่าอูก่ ็มกั ให้เงินค่าขนมอูเ่ ยวียบ่อยๆ

ทางเข้าประตูโรงอาหารมีคณ
ุ ป้าคนหนึงกําลังทอดขนม
แพนเค้กรากบัวทีถูกสับเป็ นเส้นใยบางๆ คลุกเคล้ากับ
แป้งเป็ นแผ่นๆ เติมเครืองปิ รุงน้อยๆ ก่อนใช้ชอ้ นลึกตัก
ใส่กระทะเพือทอด เสียงนํามันดังสนันรอขนมแพนเค้ก
กลายเป็ นสีเหลืองอร่ามถึงใช้ชอ้ นตักออกมาให้สะเด็ด
นํามันก็ทานได้แล้ว

ขนมทานเล่นแบบนีมีขนาดเท่าขวดนําทัวไปทีมีทรง

408
คล้ายโคมไฟดวงเล็กหรือในอดีตทีเรียกกันว่าโคมไฟ
กระดาษนํามัน รสชาติหอมกรุน่ ขณะทาน แม้วนั เวลา
ผ่านไปหลายสิบปี ก็ยงั เป็ นทีนิยมชมชอบของหมูว่ ยั รุน่ อู่
เหมยชอบทานอย่างมากเพียงแต่ภายหลังน้อยคนที
สามารถทําขนมแพนเค้กดังเดิมเช่นนีออกมาได้ เพราะ
รูส้ กึ เหมือนขาดอะไรไป

..........................................

ตอนที 52 เงินห้าสตางค์

409
ขนมแพนเค้กส่งกลินหอมเข้าจมูกเรียกให้ทอ้ งของอูเ่ หม
ยส่งเสียงร้องดังกว่าเดิม นําลายในปากบ่งบอกว่ามัน
ช่างน่ากิน เธอจะอดใจต่ออย่างไรไหวรีบพุง่ ตัวไปทีร้าน
ทันที

“คุณป้าคะ ขอขนมแพนเค้กรากบัวสองชินค่ะ”

คุณป้าทอดแพนเค้กรูปร่างอวบ ใบหน้าเต็มไปด้วยร่อง
รอยของกาลเวลาแต่หน้าตากลับดูใจดี เธอได้ยินเสียง
หวานใสของสาวน้อยแล้วเห็นอูเ่ หมยหน้าตาน่ารักขนาด
นีก็ยมใจดี
ิ กว่าเดิม

“ถือไว้นะระวังร้อน สองชินสิบห้าสตางค์จา้ ”

410
คุณป้าใช้หนังสือพิมพ์ฉบับเก่าทีฉีกเตรียมไว้หอ่ ขนม
แพนเค้กให้อเู่ หมย นํามันซึมเปื อนหนังสือพิมพ์ไปหมด
ยิงขับให้ตวั อักษรบนนันชัดเจนกว่าเดิม อูเ่ หมยกัดคําโต
อย่างอดใจไม่ไหวดึงเส้นรากบัวออกมาหลายเส้น พอลม
พัดมาเส้นรากบัวเกาะติดบนจมูกให้ความรูส้ กึ จักจี อู่
เหมยอดหัวเราะร่าไม่ได้

“อร่อยจังเลย นีเงินค่ะคุณป้า”

อูเ่ หมยล้วงเงินจากกระเป๋ าตาหยี เธอจําได้วา่ ตัวเองมี

เงินยีสิบสตางค์แต่พอล้วงเข้ากระเป๋ าปุ๊ บ รอยยิมของเธอ
ก็ชะงักกึก ทําไมเหลือแค่ใบเดียวล่ะ?

411
รีบพลิกกระเป๋ าบนตัวทังหมดอย่างไม่ยอมแพ้ก็ยงั เหลือ
แค่สบิ สตางค์ บนธนบัตรมีรูปชายและหญิงเรียงเป็ นหน้า
กระดานยิมมองไปไกล ข้างๆ เขียนไว้วา่ ‘หนึงสตางค์’
แต่ไม่ใช่ ‘สองสตางค์’

“คุณป้า หนู...หนูคืนให้ชินหนึงดีกว่า...”

อูเ่ หมยมองขนมแพนเค้กสองชินทีตัวเองกัดเข้าคําโตก็ไม่
มีหน้าทีจะพูดให้จบประโยค รีบก้มหน้าลงด้วยความเขิน
อายไม่กล้ามองคุณป้า ทําไมเธอไม่สาํ รวจเงินในกระเป๋ า
ให้ดีก่อนล่ะ?

412
ทีนีได้อบั อายขายหน้าแล้ว!

“ไม่เป็ นไร เอาไปกินเถอะ ไม่ตอ้ งให้เงินแล้ว” คุณป้าใจดี

พูดสันๆ พลางยิมมองอูเ่ หมยตาหยี แค่แวบเดียวเธอก็รู ้
ได้ทนั ทีวา่ อูเ่ หมยไม่ใช่เด็กหน้าไม่อายทีตังใจจะกินของ
ฟรี

“หนูมีเงินสิบสตางค์ให้คณ
ุ ป้าก่อน ติดคุณป้าไว้อีกห้า
สตางค์ พรุง่ นีหนูเอามาให้คณ
ุ ป้าแน่ๆ ค่ะ”

อูเ่ หมยหยิบเงินสิบสตางค์ใส่กล่องเงินแล้วให้คาํ มัน

อย่างจริงจัง คุณป้าทํางานหาเงินอย่างยากลําบาก เธอ
จะติดค้างเงินห้าสตางค์ไม่ได้

413
คุณป้าเห็นชุดตัวเก่าทีไม่เข้ากับขนาดตัวบนตัวอูเ่ หม
ยเลยยิมกล่าว “เงินห้าสตางค์นนไม่
ั ตอ้ งให้แล้ว พอแล้ว
ล่ะ”

“คุณป้าสวี เกิดอะไรขึน?”

เหมยซูหานเดินมาพร้อมจักรยานคันเก่า ในตะกร้ารถ
ข้างหน้ามีกระเป๋ าเรียนทีถูกซักจนขาวซีดและรอยเย็บ
หลายจุด แต่กลับดูเป็ นระเบียบเรียบร้อยเหมือนผูเ้ ป็ น
เจ้าของทีมักมีรอยยิมสดใสอยูต่ ลอดเวลา

อูเ่ หมยรีบก้มหน้าลง ทําไมเหมยซูหานถึงมาอยูถ่ นนซอย

414
นีได้ บ้านของเขาควรกลับอีกทางไม่ใช่หรือ หรือว่าเธอ
จําผิด?

“เหมยเหมย ทําไมยังไม่กลับบ้านล่ะ? เยวียเยวียล่ะ?

เธอไม่กลับด้วยกันเหรอ?”

เหมยซูหานดีใจเมือเจออูเ่ หมยเลยพ่นคําถามออกมา
ยาวเป็ นพรวน คุณป้าสวีเห็นเหมยซูหานรูจ้ กั เด็กสาวถึง
ได้บอกเรืองเงินห้าสตางค์นนไปอย่
ั างยิมๆ ก่อนจะให้
เหมยซูหานเร่งเร้าให้อเู่ หมยรีบกลับบ้าน

“ผมจ่ายเงินห้าสตางค์นีแทนเหมยเหมยเอง คุณป้าสวีรับ
เงินไว้นะครับ”

415
เหมยซูหานไม่พดู พรําทําเพลงล้วงธนบัตรห้าสตางค์
จากกระเป๋ าออกมาใส่ในกล่องเงิน คุณป้าสวีและอูเ่ หม
ยตะโกนออกมาพร้อมกัน “ไม่ตอ้ ง”

“พี...ซูหาน ขอบคุณมาก แต่ฉนั เอาเงินห้าสตางค์ของพี

ไม่ได้”

อูเ่ หมยเรียกอีกฝ่ ายว่าพีซูหานอย่างยากลําบากเพราะ

รูส้ กึ ติดอยูต่ รงปาก แม้เธอไม่เกลียดเหมยซูหานแต่แค่
คิดว่าเขากับอูเ่ ยวียรวมหัวกันหลอกเธอมานับสิบปี ก็
ปวดใจเหมือนโดนทิมแทง ยิงไม่อยากมีสว่ นเกียวข้อง
ใดๆ กับเหมยซูหาน ไม่อยากเลยแม้แต่สกั นิดเดียว

416
ทีสําคัญเธอรูด้ ีวา่ ฐานะการเงินของเหมยซูหานแย่แค่
ไหน เงินห้าสตางค์นีอาจเป็ นค่ากับข้าวทังวันของเขาเลย
ก็ได้ เธอยิงรับไว้ไม่ได้

..................................................

417
ตอนที 53 ฉันจะคืนเงินให้แน่ๆ

“เหมยเหมยสบายใจได้ เงินห้าสตางค์ฉนั ยังพอมีอยู่ มา

ฉันจะไปรอเยวียเยวียกับเธอเอง หลังจากนีกลับบ้านคน
เดียวไม่ได้นะ ต้องกลับพร้อมกับพีสาว เข้าใจมัย?”

เหมยซูหานยิมจางๆ รอยยิมนันอบอุน่ เสียจนใช้ละลาย

นําแข็งในวันหนาวเหน็บได้ แต่อเู่ หมยกลับรูส้ กึ เย็นไปทัง
ตัว รอยยิมอบอุน่ นีแหละทีหลอกเธอมาสิบปี เต็ม

ได้ยินคําว่า ‘เยวียเยวีย’ ออกจากปากเขา อูเ่ หมยก็ตีหน้า

นิงกล่าวเสียงเย็น “อยากรอก็ไปรอคนเดียว เงินห้า
สตางค์นนฉั
ั นจะคืนให้พีแน่ๆ”

418
พูดจบเธอก็หนั หลังวิงหนีทนั ที ไม่นานก็วิงออกจากตรงนี
ไปไกล เหมยซูหานไม่ทนั ตังตัวเลยวิงตามไม่ทนั ได้แต่ยมิ
ขมขืนถอนหายใจ ตอนนีเหมยเหมยเปลียนไปมากเหลือ
เกิน เหมือนลูกเม่นตัวน้อย

“ซูหาน เอาเงินห้าสตางค์นีกลับไป ฟั งป้านะ” คุณป้าสวี

ยืนเงินห้าสตางค์คืนให้เหมยซูหาน เงินห้าสตางค์นี
สามารถใช้ประกอบกล่องได้ตงห้
ั าชิน เธอจะรับเงินนีไว้
ไม่ได้เด็ดขาด

“ป้าสวี เช้านีผมเก็บขยะขายได้สามสิบห้าสตางค์ จากนี

ไปต้องได้เยอะขึนเรือยๆ แน่ๆ”

419
 เหมยซูหานยิมอย่างดีใจ เช้านีเขาตืนเช้าเป็ น
พิเศษรีบไปค้นขยะตรงทีทิงขยะแถวบ้านหนึงชัวโมงทังที
ฟ้ายังไม่ทนั สว่าง เก็บเศษเหล็กรองเท้าแตะกะละมัง
พลาสติกต่างๆ มากองใหญ่ ตอนเทียงนําของเหล่านีไป
ขายทีโรงรับซือของเก่าถึงได้เงินมาสามสิบห้าสตางค์

ชัวโมงเดียวได้เงินตังสามสิบห้าสตางค์ กําไร
ดีกว่าทํากล่องกระดาษขายตังมาก เหมยซูหานรูส้ กึ มัน
ใจมากกว่าเดิม คิดไว้วา่ ตกดึกเขาค่อยไปเก็บขยะอีก
สองชัวโมงก็จะได้เงินค่าเทอมกับค่ากับข้าว คุณแม่จะได้
ไม่ตอ้ งเหนือยกับการทํากล่องกระดาษนันอีก

กองภูเขาขยะทีส่งกลินเหม็นไปทัวอาณา
420
บริเวณเปรียบเหมือนภูเขากองเงินกองทองในสายตาเขา
ชีวิตของเหมยซูหานจะเริมต้นจากตรงนี

คุณป้าสวีมองเหมยซูหานอย่างปลืมใจ ช่าง
เป็ นเด็กดีอะไรอย่างนี เสียดายทีมีคณ
ุ พ่อแบบนันซะได้
เฮ้อ! พระเจ้าช่างไม่ยตุ ิธรรม!

“เด็กดี มีเงินก็เอาไปซือเนือกินนะ จะกินแต่

ผักเค็มไม่ได้ เสียสุขภาพเอา” คุณป้าสวีไม่คิดจะคืนเงิน
ห้าสตางค์ตอ่ แต่ตดั สินใจว่าวันไหนทีว่างค่อยซือของ
บํารุงไปบ้านตระกูลเหมยสักหน่อย

อย่าคิดดูถกู เด็กยากไร้เชียว เด็กดีอย่างเหม

421
ยซูหานเธอมันใจว่าอนาคตต้องประสบความสําเร็จ ชีวิต
ราบรืนได้ดิบได้ดี ไม่แน่อนาคตครอบครัวของเธอยังต้อง
พึงพาอาศัยเหมยซูหานด้วยซํา!

เหมยซูหานยิมรับ เดิมทีเขาคิดจะไปซือเนือ
สักครึงกิโลกรัมกลับไปต้มนําซุปเนือให้คณ
ุ แม่ เขาไม่
หวังได้ทานเนือเพราะอูเ่ จิงซือมักเรียกให้เขาไปร่วมโต๊ะ
อาหารทีบ้านอีกฝ่ ายบางครังบางคราว ซึงทุกครังทีไปก็
ได้ทานเนือ

“เด็กผูห้ ญิงหน้าตาน่ารักเมือกีเป็ นคนทีไหน

เหรอ? หน้าตาสวยจังเลย แต่ผอมไปหน่อย ทีบ้านต้อง
ยากจนไม่มีเนือกินแน่ๆ น่าสงสารจริงๆ” คุณป้าสวีถอน
หายใจ
422
 เหมยซูหานหลุดเสียงหัวเราะพลางอธิบาย
“นันลูกสาวคนเล็กของครูประจําชันผมครับ พ่อแม่ของ
เธอเป็ นคุณครูทงคู
ั ่ ฐานะทีบ้านไม่เลว เหมยเหมยผอม
แบบนีมาตังเด็ก อาจจะทานยังไงก็ไม่อว้ นละมังครับ!”

คุณป้าสวีหัวเราะ “อย่างนีนีเอง ป้าเห็นแม่หนู

น้อยใส่เสือตัวเก่าเลยคิดว่าฐานะทีบ้านแย่ซะอีก”

เหมยซูหานชะงักกึกถึงนึกได้วา่ ไม่เคยเห็นอู่
เหมยสวมชุดสวยๆ มาก่อนนอกจากเมือวานเพียงครัง
เดียว กลับเป็ นอูเ่ ยวียทีสวมชุดสวยงามทุกวัน พอนึกถึง
ถ้อยคํารวมถึงการกระทําแปลกๆ ของอูเ่ หมยเมือวาน

423
เหมยซูหานก็ยงทํ
ิ าหน้าแปลกใจ

เขาไม่กล้าคิดไปมากกว่านี อูเ่ จิงซือเป็ นคุณ

ครูทีมีบญ
ุ คุณต่อเขาและดีกบั เขายิงกว่าคุณพ่อแท้ๆ เห
อปี อวินด้วยเช่นกัน เขาจะสงสัยในตัวอาจารย์ผมู้ ีพระ
คุณรวมถึงอาจารย์แม่ไม่ได้

เหมยซูหานมุน่ คิวแน่น ตัดสินใจค่อยหาเวลา

ไปคุยกับอูเ่ หมย ยายนีคงเข้าใจอะไรในตัวเขาผิดสินะ?

ต้องรีบปรับความเข้าใจกับอูเ่ หมยให้เร็วทีสุด
เขาไม่อยากให้คนรักในชาติก่อนของเขาเย็นชากับเขา
เช่นนี แต่ตอนนีสิงทีสําคัญทีสุดคือหาเงิน หากไม่มีเงินก็

424
ทําอะไรไม่ได้

................................................................

ตอนที 54 ตกหลุมพราง

อูเ่ หมยวิงจนหอบแฮ่กและรูส้ กึ เจ็บไปทังคอ

หอยถึงยอมหยุด ค่อยๆ เดินไปทังทีขนมแพนเค้กรากบัว
ยังอุน่ ร้อน อูเ่ หมยกัดสองสามคําให้หมดชินถึงรูส้ กึ สบาย
ท้อง

พอนึกถึงเงินสิบสตางค์ทีหายไปอูเ่ หมยก็แทบ
425
ปวดไปทังรากฟั น ทังทีเมือเช้าตอนสวมเสือผ้าใน
กระเป๋ ายังมีเงินยีสิบสตางค์อยูเ่ ลย เงินไม่มีขาสักหน่อย
จะบินหายไปเองก็ไม่ได้ และไม่มีทางตกหล่น
จากกระเป๋ าเองเพราะเหอปี อวินมักเย็บกระเป๋ าเสือไว้ลกึ
มาก ต่อให้กระโดดโลดเต้นขนาดไหนก็ไม่หวัน

อูเ่ หมยมุน่ คิวชนกันแน่น คิดไม่ออกสักทีวา่

เงินสิบสตางค์นีหายไปได้อย่างไร สิงสําคัญคือตอนนีเธอ
ติดหนีเหมยซูหานไว้หา้ สตางค์และจะต้องคืนเงินนีให้ได้

ไม่ตอ้ งคิดเลยว่าจะไปขอเหอปี อวิน เธอไม่

อยากรนหาทีถูกตีเสียเปล่าๆ ดูทา่ คงต้องขอจากอูเ่ จิงซือ
เท่านัน เหลือบดูกระเป๋ าโล่งเปล่าแวบหนึงอูเ่ หมยก็กดั
ฟั นกรอด ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะหาเงินค่าขนมให้ตวั เอง
426
มากกว่านี บนตัวไม่มีเงินมันช่างไม่อนุ่ ใจเลยสักนิด

เพิงเดินเข้าประตูใหญ่ของโรงเรียนอีจงอูเ่ หม
ยก็ได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวก ไม่ตอ้ งดูก็รูท้ นั ทีวา่ เหยี
ยนหมิงซุน่ กําลังเล่นบาสเกตบอลอีกแล้วแน่ๆ อูเ่ หมยดู
ท้องฟ้าทีหนึงถึงตัดสินใจเดินไปทางสนามบาสเกตบอล
หาตําแหน่งว่างบนอัฒจันทร์ทีอยูส่ งู หน่อยแล้วจึงนังลง

เพิงนังลงก็ได้จงั หวะทีเหยียนหมิงซุน่ กระโดด

โยนลูกบาสเกตบอลเข้าห่วงพอดิบพอดีแล้วยังนอนควํา
กับพืนอยูห่ ลายวินาทีจนเหล่าหญิงสาวข้างๆ กรีดร้อง
ด้วยความตืนเต้นดังกระหึม อูเ่ หมยอุดหูเหม่อลอย ไม่
เข้าใจถึงความบ้าระหําของเด็กสาวพวกนีจริงๆ

427
 หากไม่ใช่เพราะอูเ่ จิงซือยังไม่กลับบ้าน เธอ
ไม่คิดจะอยากมานังรับมลภาวะทางเสียงแบบนีหรอก!

เหยียนหมิงซุน่ กระโดดลงหลังจากโยนลูกบา
สเข้าห่วงก็เห็นยายหนูบนทีนังอัฒจันทร์พอดี ท่วงท่า
สองมือเท้าคางอย่างน่าเบือ ไม่รูว้ า่ เธอกําลังมองไปทาง
ไหนทีไม่วา่ ยังไงก็ไม่ใช่เขา เรียกให้เหยียนหมิงซุน่ รูส้ กึ ไม่
สบอารมณ์หน่อยๆ

ไม่ดเู ขาเล่นบาสเกตบอลแล้วจะวิงมาทีสนาม
บาสทําไม?

428
 ภาพทิวทัศน์อย่างอืนดูดีกว่าเขาเล่นบาสห
รือ?

ในสนามบาสความจริงเหยียนหมิงซุน่ ค่อน
ข้างหลงตัวเอง ไม่สิ น่าจะพูดว่าเดิมทีเหยียนหมิงซุน่ ก็
หลงตัวเองมากพอแล้ว หากใช้คาํ พูดปั จจุบนั มาอธิบาย
ก็คือภายใต้ภาพลักษณ์ทีเย็นชานันมีหวั ใจดวงหนึงที
‘ร้อนรุม่ ’

เหยียนหมิงซุน่ อดมองไปทางอูเ่ หมยอีกครัง

ไม่ได้ สองตานันกําลังทอดมองตรงหน้าอย่างล่องลอย
โดยไม่รูต้ วั ว่ากําลังตกเป็ นเป้าสายตาของคนอืน หลาย
คนเริมถูกดึงดูดความสนใจให้มองไปทางอูเ่ หมยอย่าง
พร้อมเพรียง
429
 อูเ่ หมยกลับเหม่อลอย เธอกําลังพยายามคิด
โจทย์ทีปล่อยนําเติมนํานันให้ได้ ปากงึมงําไม่หยุด สมอง
ทือ ไม่วา่ ยังไงก็คิดโจทย์นีไม่ได้สกั ที ยิงคิดยิงสับสน

“ระวัง!”

เกิดเสียงแทรกเข้ามาโดยทีทุกคนต่างก็มอง
อาวุธลูกนัน ลูกบาสเกตบอลทีกําลังพุง่ ไปหาอูเ่ หมยอ
ย่างรวดเร็วด้วยความแตกตืนกันหมด

เหยียนหมิงซุน่ เห็นอูเ่ หมยยังเหม่ออยูล่ อบ

สบถในใจ ขายาวกระโดดข้ามอัฒจันทร์เหมือนจิงโจ้ วิง

430
เข้าหาอูเ่ หมยแล้วตะโกนเสียงดัง “หมอบลง!”

อูเ่ หมยรูส้ กึ ได้ถงึ รอบข้างทีตกอยูใ่ นความ

เงียบถึงขันได้ยินเสียงหายใจ อดมองไปทางสนามบา
สไม่ได้พอดีกบั เสียงตะโกนของเหยียนหมิงซุน่ ทังยังเห็น
เขาวิงเข้ามาหาอย่างร้อนใจ ท่าทางน่าตลกดีให้หลุด
เสียงขําออกมาไม่ได้

เหยียนหมิงซุน่ โกรธแทบตาย สมแล้วทีโง่ ลูก

บาสลูกใหญ่ขนาดนันไม่เห็นได้อย่างไร?

รออูเ่ หมยจับสังเกตถึงความผิดปกติลกู บาสก็

พุง่ มาถึงตรงหน้าเรียบร้อย เธอไม่ทนั ป้องตัวด้วยซําลูก

431
บาสก็กระแทกลงกลางหน้าผากเธอทันที

‘พลัก’

ผูค้ นหลับตาลงอย่างนึกสงสาร ลูกบาสลูก

ใหญ่กระแทกลงไปขนาดนัน ไม่ทาํ เอาหัวของยายหนูคน
นีเละเป็ นโจ๊กเลยหรือ!

อูเ่ หมยล้มตัวหงายหลังโดยไม่ทนั หลุดเสียง

อุทานด้วยซํา พอดีกบั เหยียนหมิงซุน่ ทีมาถึงเขาขมวดคิว
อย่างนึกโกรธเพราะยังช้าไปก้าวหนึง คราวหลังต้องเพิม
เวลาวิงตอนเช้าอีกครึงชัวโมง

432
………………………………………………………..

ตอนที 55 ผัดเส้นมันฝรังนําส้มสายชู

อูเ่ หมยฟื นขึนมาเพราะอาการแสบร้อนตรง

433
มุมปาก เหมือนกําลังลอยโคลงเคลงอยูบ่ นผิวนําขณะ
เพิงฟื น เวียนศีรษะอย่างรุนแรงจนเผลอเอนหลังอย่างไม่
รูต้ วั ไม่คิดบ้างเลยว่าบนอัฒจันทร์มีกาํ แพงได้อย่างไร

“เป็ นยังไงบ้าง? รูส้ กึ พะอืดพะอมบ้างหรือ

เปล่า?” เสียงทุม้ น่าฟั งดังขึนข้างหู ไม่รูว้ า่ เป็ นใคร อูเ่ หม
ยพยักหน้าก่อนถึงส่ายศีรษะ

“ไม่พะอืดพะอม เวียนหัวและเจ็บ”

เสียงอูเ่ หมยเบาหวิวฟั งแล้วเหมือนกําลังออด

อ้อนก็ไม่ปาน นําตาเอ่อคลอน้อยๆ เรียกให้คนมองเห็น
รูส้ กึ สงสารจับใจ คนรอบด้านเริมกล่าวโทษตัวต้นเหตุใน

434
ครังนี ซึงเป็ นเด็กหนุ่มตัวกํายํายิงกว่าหมีสีนาตาล
ํ อีก
ฝ่ ายกําลังก้มหน้างุดเพราะความรูส้ กึ ผิดปนเขินอาย
เพราะได้รบั สายตาตําหนิจากทุกคน

“เจ็บตรงไหน?” เสียงน่าฟั งดังขึนอีกหนและ

ฟั งดูคนุ้ หูจงั อูเ่ หมยอยากหันกลับไปดูวา่ เป็ นใครแต่แค่
ขยับศีรษะเพียงนิดก็รูส้ กึ มีดาวเพิมตรงหน้าไม่นอ้ ย

ตรงปากรูส้ กึ แสบร้อนมากขึนเรือยๆ อูเ่ หมยชี

นิวตรงทีเหนือริมฝี ปาก “เจ็บตรงนี”

เหยียนหมิงซุน่ เลือนหน้าเข้าใกล้อีกนิด
สะอาดสะอ้านไม่มีแผลถลอกเลยถามด้วยความสงสัย

435
“ไม่มีแผลเลยเหรอ?”

อูเ่ หมยแทบร้องไห้เพราะความแสบ พูด

เสียงกระเง้ากระงอด “เจ็บ เหมือนโดนไฟเผาเลย แสบ
มาก!”

“โอ้! อาจเป็ นเพราะเมือกีฉันทายาหม่องเยอะ

ไปหน่อย ไม่เป็ นไรๆ เอานําราดหน่อยก็หาย ฉันจะไปตัก
นํามาเดียวนีเลย รอแป๊ บหนึงนะ” นักเรียนชายคนหนึง
พุง่ ตัวออกไปฉับไว

อูเ่ หมยกลันนําตาไม่ไหวอีกต่อไป พระเจ้า!

เธอกลัวการทายาหม่องทีสุดเลย ความรูส้ กึ แสบร้อน

436
แบบนัน เหมือนตายทังเป็ นชัดๆ!

แต่คาํ ถามคือเธอสลบไปเพราะถูกลูก
บาสเกตบอลกระแทก ไม่ได้เป็ นลมแดดสักหน่อยทําไม
ต้องทายาหม่อง?

“นํามาแล้ว หลีกหน่อย!”

นักเรียนชายทีทายาหม่องให้ถือของคล้ายๆ
กล่องอาหารวิงเข้าไป อูเ่ หมยยังไม่ทนั ตังตัวดีก็มีนาที
ํ
ผสมกลินผัดเส้นมันฝรังคลุกนําส้มสายชูสาดใส่หน้า
เปี ยกไปยันเสือ

437
 “เป็ นยังไงบ้าง? ไม่แสบแล้วใช่มย?”
ั นักเรียน
ชายถามอูเ่ หมยด้วยสีหน้าตืนเต้นคล้ายกําลังรอคําชม

“ถุยๆๆ”

อูเ่ หมยถุงนําลายหลายทีพลางถลึงตามองนัก
เรียนชายคนนันอย่างคุกรุน่ พลันแหวใส่ “ตอนเทียงกิน
ผัดเส้นมันฝรังคลุกนําส้มสายชูสนิ ะ?”

“ใช่ เธอรูไ้ ด้ยงั ไง?”

“ฉันรูไ้ ด้ยงั ไง? นายลองดมดูสลิ องดม นํามีแต่

กลินผัดเส้นมันฝรังคลุกนําส้มสายชู!”
438
 พอเห็นเด็กสาวระเบิดอารมณ์จนตัวพองทุก
คนต่างหัวเราะชอบใจ มีแรงด่าบ่งบอกว่าไม่เป็ นอะไร
แล้ว เหยียนหมิงซุน่ กระตุกยิมมุมปากและเบาใจลงทันที
แต่แอบถลึงตาใส่นกั เรียนชายทีทําเสียเรืองแวบหนึง

นักเรียนชายลูบหลังศีรษะอย่างเขินอาย
เมือกีรีบไปหน่อยถึงได้ลืมว่าตอนเทียงไม่ได้ลา้ งถ้วย เขา
มองเส้นมันฝรังทีแปะติดอยูต่ รงกลุม่ ผมดําของอูเ่ หมยอ
ย่างรูส้ กึ ผิดวูบหนึง ขณะเดียวกันก็รบี ทักทายขอตัวลา
กับเหยียนหมิงซุน่ อย่างรีบร้อน

ลมอ่อนๆ พัดปลิวมาทําให้อเู่ หมยสะท้าน

เฮือก เสือผ้าเปี ยกปอนแนบไปกับลําตัวเลยรูส้ กึ หนาว
439
เย็น

เหยียนหมิงซุน่ มุน่ คิว ยายหนูนีตัวผอมแห้ง

นัก จะป่ วยไม่ได้เชียว เอ่ยปากถาม “เธอเดินเองได้มย?”
ั

จะว่าไปนําผัดเส้นมันฝรังคลุกนําส้มสายชูนี
ได้ผลเหมือนกัน อย่างน้อยอูเ่ หมยก็ไม่รูส้ กึ วิงเวียนศีรษะ
แล้ว เธอหันกลับมาเห็นแค่ตรงหน้าเป็ นสีแดงทีข้างบน
ประทับตราด้วยตัวเลข ‘6’ สีดาํ ตัวใหญ่ก็รบี เงยหน้า
กลับเห็นลูกกระเดือกแสนเซ็กซีของอีกฝ่ ายจนลอบกลืน
นําลายไม่ได้

“เดินได้ ขอบคุณค่ะพีหมิงซุน่ ”

440
 อูเ่ หมยหน้าแดงระเรือด้วยความเขินหมายจะ
ลุกขึนยืน เมือกีเธอพิงอกเหยียนหมิงซุน่ ตลอดอย่างนัน
หรือ!

เหยียนหมิงซุน่ พยุงอูเ่ หมยให้ยืนขึน ตัวโงน

เงนแต่อย่างน้อยก็ยืนมันคงแล้ว โบกมือลากับเหยียนหมิ
งซุน่ “บ๊ายบาย พีหมิงซุน่ !”

………………………………..

441
ตอนที 56 แบกหลังกลับบ้าน

อูเ่ หมยขีอยูบ่ นแผ่นหลังกว้างหนาของเหยี

ยนหมิงซุน่ ขณะทีรูส้ กึ ร้อนผ่าวตรงแก้มเหมือนโดนแผด
เผา พูดเสียงเบา “พีหมิงซุน่ ให้ฉนั เดินเองมัย?”

“ไม่ตอ้ งหรอก!” เหยียนหมิงซุน่ ตอบเสียง

เรียบ อูเ่ หมยไม่กล้าส่งเสียงใดๆ อีกพลางอยูเ่ งียบๆ

เหยียนหมิงซุน่ ไม่รูว้ า่ ทําไมจู่ๆ เขาถึงใจอ่อน

ยวบลงได้ ต้องเป็ นเพราะลูกบาสน่ารําคาญลูกนันแน่ๆ
เพราะลูกบาสนันเดิมทีจะส่งให้เขา จะว่าไปอูเ่ หมยต้อง
มาลําบากเพราะเขา

442
 ต้องไม่ใช่เพราะเขาเห็นเด็กผูห้ ญิงเดิน
กะโผลกกะเผลกแล้วเกิดเห็นใจขึนมาหรอก!

ตลอดทางเหยียนหมิงซุน่ ไม่ปริปากพูดอีกแม้
แต่คาํ เดียวจนอูเ่ หมยเองก็ไม่กล้าเปล่งเสียงหรือหายใจ
เสียงดัง ความจริงเธอยังรูส้ กึ เวียนศีรษะเล็กน้อย อดไม่
ได้ทีจะพิงศีรษะไว้บนหลังเหยียนหมิงซุน่ ในสภาพแทบ
หมดสติ

เหอปี อวินหันผักอย่างขะมักเขม้นด้วยความ
ลน นํามันในกระทะไหม้จนขึนควันขาวแต่ผกั ของเธอยัง
หันไม่เสร็จ เหอปี อวินจําต้องหันลวกๆ ก่อนเทผักใส่
กระทะ นํามันกระเด็นใส่มือเธอทีพองเป็ นตุม่ ใสอย่าง
443
รวดเร็ว

“ยายตัวดีไปตายทีไหนแล้ว? เยวียเยวีย น้อง

สาวของของลูกไปไหน?”

เหอปี อวินเจ็บจนสูดปากพลางตะโกนเข้าไป
ในบ้านด้วยแรงอารมณ์ เมือก่อนงานหันผักล้วนเป็ นฝี มือ
ของอูเ่ หมย เธอแค่ทาํ หน้าทีผัดสบายๆ ก็พอ ตอนนีอูเ่ หม
ยไม่อยูเ่ ธอก็ตอ้ งเป็ นคนทํา

“หนูไม่รูค้ ะ่ ตอนเช้าบอกเหมยเหมยว่าเลิก
เรียนให้รอกลับบ้านพร้อมหนูแต่เธอไม่ได้รอ หนูได้ยิน
เพือนเหมยเหมยบอกว่าเธอกลับก่อนตังแต่เลิกเรียน

444
แล้ว”

อูเ่ ยวียแอบฟ้องอย่างแนบเนียนอีกครัง เหอปี

อวินโกรธจนหน้าแดงอย่างทีคิดไว้ไม่มีผิด ยายตัวดีกลับ
มาเจอดีแน่

“แม่คะ หนูช่วยหันผักมัยคะ?”

อูเ่ ยวียวางดินสอลงเดินมาหา เหอปี อวินยิม

อย่างรักใคร่รบี โบกมือให้เธอกลับไป “ไม่ตอ้ งๆ การเรียน
ของลูกสําคัญกว่า เดียวแม่ก็ทาํ เสร็จแล้ว ลูกรีบเดินไป
ระวังโดนนํามันกระเด็นใส่”

445
 “ถ้าแม่มีอะไรให้ช่วยเรียกหนูนะ!”

เหอปี อวินรูส้ กึ ปลืมใจอย่างมากจนความรัก

แทบล้นออกจากสายตา ลูกสาวบ้านไหนจะดีเยียมเท่า
เยวียเยวียของเธอบ้าง? เยวียเยวียหน้าตาดี การเรียนอยู่
ในระดับแถวหน้าทังยังเป็ นเด็กดีรูจ้ กั กตัญ ู หาไม่ได้
จากคนในร้อยล้านคนด้วยซํา

อูเ่ ยวียหันหลังกลับยิมอย่างได้ใจ รูอ้ ยูแ่ ล้วว่า

คุณแม่ไม่มีทางให้เธอทํางานหรอก เมือกีแค่ถามไป
อย่างนันแหละ

อูเ่ จิงซือถือคูม่ ือการสอนกลับมาโดยทีปลาย

446
นิวยังมีฝนุ่ สีขาวติดอยูร่ วมถึงรอยเปื อนหมึกสีแดงหลาย
จุด เผอิญเจอหน้าเหยียนหมิงซุน่ เข้าอย่างจัง

“คุณครูอ”ู่ เหยียนหมิงซุน่ เรียกขาน

“เหมยเหมยเป็ นอะไร? ทําไมถึงต้องให้เธอ

แบกขึนหลัง?” อูเ่ จิงซือขมวดคิวด้วยความรูส้ กึ ไม่พอใจ
อย่างมาก

อูเ่ หมยแทบหลับไปอยูร่ อมร่อพอได้ยินเสียงอู่

เจิงซือก็สะดุง้ เฮือกได้สติทนั ใด เงยหน้าเรียกอีกฝ่ าย
“คุณพ่อ”

447
 เหยียนหมิงซุน่ รูส้ กึ ถึงอาการสะดุง้ ของอูเ่ หม
ยเมือครูไ่ ด้ เห็นได้ชดั ว่าตกใจเพราะอูเ่ จิงซือ เห็นทีคณ
ุ
ครูประจําชันของเขาคนนีตอนอยูบ่ า้ นไม่ได้มีทา่ ทางทีให้
ความรูส้ กึ สบายแก่ผอู้ ืนเหมือนตอนอยูโ่ รงเรียนแน่ๆ

เขาได้เล่าเรืองราวทีอูเ่ หมยประสบเมือครูไ่ ป
สันๆ “ผมคิดว่าเหมยเหมยอาจจะได้รบั กระทบกระเทือน
ตรงสมองนิดหน่อยเลยแบกเธอกลับมาครับ”

อูเ่ หมยขืนตัวจะลงมา “พีหมิงซุน่ ฉันดีขนึ

มากแล้ว ขอบคุณพีมาก”

อูเ่ จิงซือยิมให้เหยียนหมิงซุน่ อย่างอบอุน่

448
“ขอบคุณหมิงซุน่ มาก อยูท่ านข้าวมือเย็นก่อนสิ!”

“ขอบคุณคุณครูอคู่ รับ คุณย่าผมทํากับข้าว

เสร็จแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

เหยียนหมิงซุน่ ขอตัวลากับอูเ่ จิงซือพลางหัน

ไปมองอูเ่ หมยอีกแวบหนึง อูเ่ หมยยิมให้เขาอย่างระแวง
น้อยๆ ผมเปี ยกปอนแนบติดหน้าผากอีกทังบนหัวยังมี
เศษพริกหยวกติดอยู่ เห็นแล้วทังน่าสงสารทังตลกจนเขา
อดหลุดขําไม่ได้ ยืนมือไปหยิบพริกหยวกออกก่อนจะหัน
หลังเดินจากไป

……………………………………

449
ตอนที 57 ขอเงิน

อูเ่ จิงซือไม่มองอูเ่ หมยขณะทีตีหน้าเรียบนิงเหมือนผิวนํา

สงบ หมุนตัวเดินขึนอาคารไป อูเ่ หมยรูส้ กึ หนาวขึนมา
พลางถูบริเวณแขนเดินตามหลังอูเ่ จิงซือไป โชคดีทีเธอ
450
มาได้เวลาพอดี มีอเู่ จิงซืออยูเ่ หอปี อวินไม่กล้าด่ารุนแรง
เกินไป

ระเบียงทางเดินของชันสองคึกคักไปด้วยเหล่าแม่บา้ น
ของแต่ละครอบครัวต่างกําลังยืนวุน่ อยูห่ น้าเตากันใหญ่
เมนูอาหารทีหลากหลายผสมปนเปกันไปจนกลายเป็ น
กลินหอมทียากจะบรรยาย ลอยแทรกเข้าโพรงจมูกรับ
กลินของทุกคน

เหอปี อวินเพิงผัดกับข้าวสองอย่างและนําซุปหนึงอย่าง
เสร็จก็ได้ตมุ่ ใสบนมือมาหลายจุด เก็บอารมณ์โกรธไว้ใน
ใจกระทังเห็นอูเ่ หมยทีเดินมาในสภาพร่อแร่ตามหลังอู่
เจิงซือไฟโทสะของเธอก็พงุ่ พรวด หากไม่ได้อยูบ่ นทาง
เดินเธอคงหยิบไม้ขนไก่มาฟาดอีกคนตังนานแล้ว
451
“เหมยเหมยกลับมาแล้วเหรอ? โอ้! บนตัวไปโดนอะไร
มา? รีบไปอาบนําเปลียนเสือผ้าเร็ว อย่าเป็ นหวัดเข้าล่ะ”
อาจารย์แม่จางมองอูเ่ หมยด้วยความตะลึง

อูเ่ หมยรูส้ กึ อุน่ ใจนิดๆ ไม่วา่ จะอูเ่ จิงซือหรือเหอปี อวินไม่

มีใครจะเป็ นกังวลว่าเธอจะเป็ นหวัดหรือไม่ ไม่มีแม้แต่
จะเสแสร้งสักนิด เทียบกับคนนอกไม่ได้เลย

เหอปี อวินได้ยินคําพูดของอาจารย์แม่จางก็เริมโอด
ครวญว่าตัวเองโกรธจนหน้ามืด เพราะยายตัวดีนีต่าง
หากทีสร้างเรืองไม่หยุดมาตังแต่เมือวาน

452
“เจ้าลูกคนนีทําไมถึงติดเล่นจัง เลิกเรียนแล้วไม่รบี กลับ
มาทําการบ้านก็วิงไปไหนไม่รู ้ ดูสสิ กปรกกลับมา ต้องให้
เป็ นห่วงตลอด ถ้าเป็ นเด็กดีได้สกั ครึงของพีสาวก็ดีส”ิ

เหอปี อวินขมวดคิวยิมบ่นไม่กีประโยคให้ดเู หมือนเป็ น

คุณแม่ทีกําลังคิดหนักปนเอือมระอายามเผชิญหน้ากับ
ลูกทีไม่เอาไหน

สิงทีอูเ่ หมยรําคาญทีสุดก็คือการทีเปรียบเทียบเธอกับอู่
เยวีย ชือของจอมเสแสร้งน่าสะอิดสะเอียนอย่างอูเ่ ยวีย
นันเธอไม่อยากได้ยินมันเลยแม้แต่นิดเดียว

“หนูไม่ได้ไปเทียวเล่นทีไหน แค่หิวเลยไปซือของกินบน

453
ถนน คุณพ่อคะ ให้เงินสักห้าสตางค์ได้มยคะ?
ั หนูยงั ติด
เงินค่าแพนเค้กรากบัวของคุณป้าคนขายอยูเ่ ลย”

อูเ่ หมยหัวไวพลางคิดได้วา่ นีเป็ นช่วงเวลาขอเงินทีดีทีสุด

อูเ่ จิงซือเป็ นคนรักหน้ารักตา ไม่มีทางปฏิเสธเธอยามอยู่
ต่อหน้าอาจารย์แม่จาง

อูเ่ จิงซือสีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างมาก กล่าวเสียงนิง

“ลูกไปอาบนําก่อนเดียวค่อยว่ากัน”

เหอปี อวินกลับทนไม่ได้พลางพูดต่อว่า “ทําไมถึงรูจ้ กั ติด

ค้างเงินแล้ว? ตอนเทียงใช่วา่ ไม่ได้ทานข้าวสักหน่อย?
ทําไมต้องเปลืองเงินไปซือของกิน? พีสาวของลูกไม่ได้

454
ฟุ่ มเฟื อยเหมือนลูกเลยนะ?”

อูเ่ หมยได้ยินก็นกึ โกรธตะโกนกลับ “ตอนเทียงหนูมีแค่

ซาลาเปาไส้ผกั เค็มสองลูก อูเ่ ยวียมีกบั ข้าวในกล่องเก็บ
อุณหภูมิแล้วยังมีไข่ดาวกับเนือ พีไม่มีทางหิวอยูแ่ ล้ว อีก
อย่างหนูไม่ได้ฟมเฟื ุ่ อย เงินทีซือขนมแพนเค้กนันก็เงิน
ค่าขนมทีหนูอดออมมา คุณแม่ไม่เคยให้คา่ ขนมหนูมา
ก่อน แต่อเู่ ยวียมีเงินค่าขนมสองหยวนทุกอาทิตย์”

คนอืนๆ ทีกําลังทําอาหารต่างมองมาทางนีแล้วขมวดคิว
อย่างอดไม่ได้เมือได้ยินถ้อยคําของอูเ่ หมย รูอ้ ยูแ่ ล้วว่าเห
อปี อวินลําเอียงไปทางลูกสาวคนโต แต่ตอนนีดูลาํ เอียง
มากไปจริงๆ

455
เรืองดีๆ ไม่มีแต่เรืองเสียหายกลับแพร่สะพัดไปไกลพันลี
สิงทีอูเ่ หมยพูดทีสนามบาสเมือวานได้แพร่ไปทัวโรงเรียน
ตังนานแล้ว พวกเขาไม่อาจเข้าไปยุง่ กับเรืองครอบครัว
คนอืนได้ จึงทําได้แต่วิพากษ์วิจารณ์ลบั หลังเท่านันเอง

แต่ตอนนีกลับมาเกิดขึนต่อหน้า ไม่วา่ อย่างไรก็ตอ้ งพูด

สักหน่อย

“คุณครูเหอ เหมยเหมยอยูใ่ นช่วงเจริญวัย ซาลาเปาไส้

ผักเค็มสองลูกจะพอกินได้ยงั ไง? ในเมือเยวียเยวียมีกบั
ข้าวเตรียมไว้ให้ ก็น่าจะเตรียมให้เหมยเหมยด้วยสิ”

456
“นันสิ ต้องยุติธรรมหน่อย ทังสองคนเป็ นลูกทีออกมา
จากท้องของคุณเหมือนกันเชียว!”

“คุณครูอกู่ ็น่าจะอบรมทัศนคติของภรรยาคุณหน่อย ดูสิ

เหมยเหมยผอมแห้งขนาดนี น่าสงสารจะตาย!”

………………………………………………..

ตอนที 58 พลิกผัน

คนนันพูดทีคนนีพูดทีลว้ นมีความหมายไปในทางเดียว
457
กันว่าเหอปี อวินลําเอียงเกินไป อูเ่ หมยช่างน่าสงสาร
รอยยิมฝื ดของเหอปี อวินน่าเกลียดมากขึนเรือยๆ ก่อน
จะพูดแก้ตวั “บางครังทียุง่ เกินไปถึงกินซาลาเปาไส้ผกั
เค็ม เยวียเยวียก็กินด้วย ถ้ามีเวลาก็จะเตรียมอาหารให้
เด็กๆ”

อูเ่ หมยตอบเสียงเย็นชา “หนูไม่เคยได้กินข้าวสักมือเลย

วันๆ มีแต่ซาลาเปาไส้ผกั เค็ม ส่วนอูเ่ ยวียถ้าแม่ไม่ทนั ทํา
กับข้าวให้ก็ให้เงินเธอไปซือบะหมีซุปร้อนๆ กิน”

เหอปี อวินพยายามระงับไฟโทสะแสร้งกล่าวอย่างเสียใจ
“เหมยเหมยพูดแบบนีได้ยงั ไง? เมือวานลูกสอบได้
คะแนนไม่ดีแม่ถงึ ได้ตีลกู ไปไม่กีครังเพราะความโกรธ
ลูกกลับคิดแค้นมาถึงตอนนี ทําไมลูกใจแคบขนาดนีล่ะ”
458
“หนูเปล่า…”

อูเ่ หมยยังไม่ทนั พูดจบอูเ่ จิงซือกลับพูดแทรกเธอ “เหม

ยเหมย คุณแม่ดา่ เพราะหวังดีกบั ลูก ลูกจะโกรธแค้นแม่
เพราะเรืองนีได้ยงั ไง? ลูกทําพ่อผิดหวังมากนะ รอเดียว
ไปเขียนสํานึกผิดห้าร้อยตัวอักษรแล้วส่งให้พอ่ ดู”

เหอปี อวินแอบได้ใจ เธอรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าสามีไม่มีทางปล่อย

ให้ยายนีโวยวายต่อ อูเ่ จิงซือรักหน้าตาตัวเองยิงกว่าเธอ
เสียอีก ยายเด็กนี รอเข้าห้องแล้วค่อยจัดการเธอ!

คนอืนยังนึกเชือในตัวสองสามีภรรยาอูเ่ จิงซือมากกว่า

459
ไม่ใช่พอ่ เลียงแม่เลียงสักหน่อย จะลําเอียงได้สดุ ขัว
ขนาดนันจริงหรือ?

ไม่คิดว่าเจ้าอูเ่ หมยจะนิสยั แย่ขนาดนี ใส่รา้ ยกระทังคุณ

แม่แท้ๆ ของตัวเอง เทียบกับพีสาวอูเ่ ยวียของเธอไม่ได้
เลยจริงๆ เสียดายทีเกิดมาหน้าตาดีขนาดนี

อูเ่ หมยใจดําดิงลงเหว แค่อเู่ จิงซือกับเหอปี อวินพูดลอยๆ

ไม่กีประโยคทุกคนก็เชือใจอย่างไม่คิดจะลังเล เธอพูด
มากเท่าไรก็ไร้ผลเพียงเพราะเธอเป็ นเด็กคนหนึง ไม่มี
ใครให้ความสําคัญกับเธอ

อาจารย์แม่จางลอบถอนหายใจและนึกเห็นใจอูเ่ หมยอ

460
ย่างมาก หากไม่ใช่เพราะเมือคืนได้ยินบทสนทนา
ระหว่างอูเ่ หมยกับเหอปี อวินล่ะก็บางทีเธออาจจะไม่เชือ
อูเ่ หมยก็เป็ นได้

“เหมยเหมยรีบไปอาบนําเถอะ ระวังจะเป็ นหวัดเข้านะ

ถึงตอนนันคนทรมานก็คือหนูเองล่ะ”

อาจารย์แม่จางพูดแฝงความนัยก่อนเรียกสติอเู่ หมยได้
นันสิ คงไม่มีใครนึกเป็ นห่วงเธอหากเธอป่ วย ไม่มีใคร
ยอมต้มนําซุปหรือของอร่อยๆ ให้เธอ อูเ่ หมยยิมให้
อาจารย์แม่จางด้วยความขอบคุณน้อยๆ แล้วหมุนตัว
กลับเข้าห้องพร้อมยกกานําร้อนสองใบ เหอปี อวินเห็น
แล้วหนังตากระตุกอดกลันเสียงเอาไว้ เห็นอีกคนเอากา
ต้มนําเติมนําเต็มทังสองใบแล้ววางไว้บนเตา
461
“คุณครูอู่ เหมยเหมยผอมเกินไปจริงๆ นะคะ ตอนเยวีย
เยวียโตขนาดนีแข็งแรงจะตาย ตัวสูงด้วย”

อาจารย์แม่จางเห็นแผ่นหลังซูบผอมของอูเ่ หมยแล้วใจ
อ่อนลง กล่าวต่ออูเ่ จิงซืออย่างมีนยั ยะแฝง ถือว่าเธอได้
เห็นตัวตนของเหอปี อวินชัดเจนดีแล้ว สวมหน้ากากคนมี
การศึกษาแต่การกระทํากลับตําต้อยยิงกว่าหญิงบ้าน
นอกคอกนา ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าในหัวเธอคิดอะไรอยู่

“เหมยเหมยเกิดมาเป็ นแบบนีแหละค่ะ เหมือนคุณพ่อ

ของเธอ กินยังไงก็ไม่อว้ น เยวียเยวียเหมือนฉัน แค่ดืมนํา
ยังอ้วนได้” เหอปี อวินยิมกล่าว

462
อูเ่ จิงซือถลึงตาใส่เธอแวบหนึงก่อนยิมให้อาจารย์แม่จาง
“ขอบคุณคําเตือนของอาจารย์แม่จางครับ ผมให้เหอปี
อวินสังนมไปแล้ว”

“นมเป็ นของดี คุณครูอรู่ อบคอบจริงๆ”

อาจารย์แม่จางอดพูดเหน็บแหนมประโยคหนึงไม่ได้ ถือ
ผักเข้าไปในบ้าน อย่างไรเสียเธอเป็ นเพียงคนนอกและ
ช่วยได้อย่างจํากัด ต้องรอเจ้าเด็กอูเ่ หมยลุกขึนมาเอง ไม่
ปล่อยให้ถกู รังแกเหมือนเมือก่อนง่ายๆ สองวันนีดูทา่
ทางจะแข็งกร้าวขึนไม่นอ้ ย

463
อูเ่ หมยใช้นาในกาหมดทั
ํ งสองใบ ตัวอุน่ ร้อนแล้วยังนํา
เสือผ้าทีเปลียนออกไปแช่ผงซักฟอกไว้ รอทานข้าวเสร็จ
ค่อยมาซัก

พวกเหอปี อวินกําลังทานอยูพ่ อดี หน่อไม้ผดั เนือ ผัดปลา

ตะเพียน ผัดผัก อูเ่ หมยรีบวิงไปเติมข้าวทีห้องครัวก่อน
นังลงทานข้าวส่วนของตัวเอง ตะเกียบแรกก็จดั การคีบ
เนือส่วนท้องของปลาชินใหญ่ไป เหอปี อวินเห็นแล้วหนัง
ตากระตุก ปกติเวลาเยวียเยวียทานปลาจะยอมทานแค่
เนือตรงส่วนหน้าท้องเพราะเห็นว่าหลังปลาก้างเยอะ
แล้วตรงหน้าท้องมีเนือทังหมดแค่สว่ นนัน ยายเด็กนียังมี
หน้ามาแย่งเยวียเยวียกินอีกหรือ?

…………………………………………………………..
464
ตอนที 59 เนือปลาทีแสนอร่อย

“เนือด้านหลังสดกว่า แกกินส่วนนีไป”

465
เหอปี อวินพยายามระงับอารมณ์ข่นุ มัวพลางคีบเนือปลา
ส่วนหลังของปลาให้อเู่ หมย อูเ่ หมยไม่นกึ รังเกียจคีบส่ง
ใส่ปาก จากนันได้คีบเนือปลาตรงส่วนหน้าท้องชินโตถึง
พบว่าบริเวณหน้าท้องไม่มีเนือปลาเหลือแล้ว

“เก็บส่วนทีสดใหม่ให้พีกิน หนูไม่กินของสดใหม่”

อูเ่ หมยแกล้งทําเป็ นไม่เข้าใจถึงได้จงใจคีบเนือปลาส่วน

หลังใส่ถว้ ยอูเ่ ยวียทีสีหน้ายําแย่ ตัวเองคีบเนือปลาส่วน
หน้าท้องอีกคําใหญ่ทานอย่างเอร็ดอร่อย

เนือตรงส่วนท้องอร่อยจริงๆ สินะ ไม่มีกา้ งปลาสักนิด ทัง

สดทังนุ่ม เมือก่อนเธอช่างโง่เสียจริงถึงได้ทานแต่เนือ

466
ปลาส่วนหลังกับส่วนหางอย่างเชือฟั ง จนก้างปลาติดคอ
ตังหลายรอบ

อูเ่ ยวียมีใจคิดจะแย่งเนือปลาส่วนหน้าท้องกับอูเ่ หมยแต่

ก็ไม่อยากให้อเู่ จิงซือรูส้ กึ ว่าเธอเป็ นจอมตะกละทีจิตใจ
คับแคบ ได้แต่มองอูเ่ หมยทานเนือปลาส่วนหน้าท้องจน
หมดเกลียง ความรูส้ กึ อัดแน่นอยูใ่ นอก

อูเ่ หมยอารมณ์ดีทนั ตาเมือเห็นปลาตะเพียนทีเนือหาย

ไปกว่าครึง คีบผัดผักทานข้าวคําสุดท้ายในถ้วยก่อนจะ
ลุกไปตักข้าวเพิม เธอต้องทานเยอะหน่อย จะได้ไม่ตวั
ผอมแห้งเหมือนชาติก่อน

467
ข้าวในหม้อเหลือไม่มากแล้ว อูเ่ หมยตักเพิมให้เต็มถ้วยที
เหลือเพียงส่วนน้อยในหม้อ เธอนึกๆ ก็ตดั สินใจตักที
เหลือมาเคียวในปากทังอย่างนัน

ให้พวกเธอลิมรสของความหิวโหยดูบา้ ง หึ!

“ไม่มีขา้ วแล้ว”

อูเ่ หมยยกถ้วยทีข้าวพูนเดินออกมา พูดสันๆ ก่อนก้ม

หน้าทานข้าวต่อแถมยังตักนําซุปปลาใส่ถว้ ย คีบเนือ
ปลาส่วนหลังคําโต ทานเนือปลาเยอะๆ จะได้ฉลาด เธอ
ต้องทานเยอะๆ ดูสวิ า่ จะฉลาดขึนสักนิดไหม

468
เหอปี อวินวิงไปดูในห้องครัวแวบหนึงพบว่าหม้อโล่ง
เปล่าไม่เหลือแม้แต่เศษข้าวติดก้นหม้อ ไม่ตอ้ งพูดถึงว่า
จะทํากับข้าวให้อเู่ ยวียพกไปพรุง่ นีเช้าเถอะ คืนนียังไม่
พอทานด้วยซํา

“เหมยเหมย ทําไมเห็นแก่ตวั ขนาดนี? ไม่รูว้ า่ เรายังกินไม่

เสร็จกันเหรอ?” เหอปี อวินกล่าวเสียงตําหนิหน้าตึง

“หนูหิว แม่ตา่ งหากทีหุงข้าวน้อยไป”

อูเ่ หมยโต้กลับโดยไม่คิดจะเงยหน้า คีบเนือปลาอีกคํา

ใหญ่ นําซุปปลาคลุกข้าวนีมันอร่อยจริงๆ จนเธอ
สามารถทานได้อีกถ้วย ไม่เคยรูส้ กึ หิวขนาดนีมาก่อน

469
อูเ่ ยวียมองอูเ่ หมยทานข้าวคําโตเหมือนเขมือบนันด้วย
ใจทีอัดอันเต็มทน เนือปลาส่วนหน้าท้องทีเป็ นของเธอ
ถูกเจ้าโง่นีกินจนเกลียงเลย แค้นใจนัก!

เพราะความหิวโหยทําให้อเู่ ยวียจําต้องทานเนือปลาส่วน
หลังทีเดิมทีปลาตะเพียนก็กา้ งเยอะเป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้ว
โดยเฉพาะส่วนหลังมีกา้ งเล็กๆ น้อยๆ เหมือนวัวทีมีขน
จะระวังอย่างไรแต่คนทีไม่ทานเนือทีมีกา้ งบ่อยๆ ต้อง
โดนเข้าสักที อย่างทีคิด--

“แค่กแค่กแค่ก”

470
อูเ่ ยวียกุมลําคอไว้ไอไม่หยุด สร้างความตกใจแก่เหอปี
อวินอย่างมากจนรีบลุกขึนลูบหลังเธอ “ก้างติดคอลูก
หรือเยวียเยวีย? รีบกลืนข้าวเปล่าเร็ว”

แต่วา่ ...

อูเ่ ยวียกลับรูส้ กึ เจ็บมากขึนเรือยๆ เมือทานข้าวเปล่าจน

หมดถ้วย เหอปี อวินเดินวนกับทีอย่างร้อนใจ ทังให้ดืมนํา
ทังให้ดืมนําส้มสายชูก็แล้ว อูเ่ ยวียอิมท้องไม่ไหว กัดฟั น
กรอดแต่กา้ งในลําคอยังคงอยูเ่ ช่นเดิมแถมยิงแทงลึกลง
ไปเรือยๆ

“แม่ หนูเจ็บ!”

471
อูเ่ ยวียเคยเจอเรืองทรมานเช่นนีเสียเมือไรกันล่ะ ทรมาน
ราวกับเสียไปครึงชีวิต นําตานองหน้าเรียกให้เหอปี อวิน
ปวดใจเหลือเกิน

“เหล่าอู่ ทํายังไงดี? พาไปส่งโรงพยาบาลมัย?”

อูเ่ หมยลอบยิมอย่างเย็นชา เมือก่อนตอนเธอร้องว่าเจ็บ

คอเหอปี อวินไม่ถามไถ่สกั คํายังด่าเธอว่าโง่ทีทานปลาไม่
เป็ น ตอนนีลูกรักอย่างอูเ่ ยวียโดนก้างปลาตําคอเข้าสักที
จะพาไปส่งโรงพยาบาลแล้ว?

เธอเขม่นมองอูเ่ ยวียทีตกอยูใ่ นสภาพทรุดโทรมแวบหนึง

472
ด้วยความสะใจ คีบหน่อไม้ผดั เนือทานต่อคําแล้วคําเล่า
ราวกับไม่สง่ ผลกระทบใดๆ ต่อเธอ

เหอปี อวินถลึงตามองตัวต้นเหตุอย่างนึกเกลียด เอ่ย

เสียงด่าทอ “พีสาวเป็ นอย่างนีแล้วยังมีใจกินข้าวอีก
เหรอ?”

……………………………………………..

ตอนที 60 ติดคอ

อูเ่ หมยกลืนกับข้าวในปากลงคอโดยมองอูเ่ ยวียทีกําลัง

473
นําตาเอ่อคลออย่างอารมณ์ดี ตอบเสียงเรียบ “เมือก่อน
แม่เคยบอกว่าก้างปลาติดคอเป็ นเรืองเล็ก ไม่ถงึ กับตาย
ไม่ใช่หรือคะ!”

เหอปี อวินตะคอกด้วยแรงอารมณ์ “ฉันพูดแบบนันตังแต่

เมือไหร่?”

“เมือก่อนหนูโดนก้างตําคอตังหลายครังแม่ก็พดู แบบนี
กับหนูทกุ ครัง”

เหอปี อวินถูกโต้กลับจนพูดไม่ออก ทังโกรธทังอายผสม

ปนเปกันไป ต้องพยายามอย่างมากทีจะระงับความต้อง
การพุง่ ไปจัดการอีกฝ่ ายก่อนหันกลับไปดูแลลูกรักอย่าง

474
อูเ่ ยวียต่อ

อูเ่ หมยสีหน้าเรียบเฉยไม่ฉายแววดีใจหรือโกรธแต่อย่าง
ใด อูเ่ จิงซือมองลูกสาวคนเล็กทีงดงามดังภาพวาดคนนี
พลางรูส้ กึ เหมือนโดนแทงใจ ตังแต่เมือไรทีลูกหัวอ่อนที
น่าสงสารคนนันหายไป อายุยงั ไม่สบิ แปดด้วยซําแต่อู่
เหมยกลับเปลียนไปขนาดนี

กลับเป็ นความเปลียนแปลงทีเขาไม่อยากเห็น เขายอม

ให้อเู่ หมยเป็ นหนอนน่าสงสารตัวนัน ไร้ตวั ตนทีบ้าน
เหมือนเดิมดีกว่า แบบนีจะได้ไม่ตอ้ งมีเรืองให้วนุ่ วายใจ
มากมาย

475
ตังแต่ลกู สาวคนเล็กเปลียนไปทีบ้านก็ไม่เคยสงบสุขอีก
เลยถึงขันส่งผลไปถึงเมือขณะทํางานทีบ้าน นีมันน่า
หนักใจจริงๆ อูเ่ จิงซือมองลูกสาวคนโตทีกําลังร้องไห้ดว้ ย
ความเจ็บปวดก็ยงอารมณ์
ิ ไม่ดี

เขาไม่พอใจต่อเหอปี อวินอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะเธอ

ไม่ดแู ลลูกสาวทังสองให้ดีแล้วอูเ่ หมยจะมีคาํ บ่นมาก
ขนาดนีได้หรือ?

ทําเอาเวลาเขาไปทํางานยังโดนเพือนร่วมงานแอบคุย
เรือง ‘ความยุติธรรม’ กับเขาอย่างน่าแปลก อูเ่ จิงซือปวด
หัวเหลือเกินอยากคีบเนือปลาทานสักหน่อยกลับพบว่า
ในจานเหลือเพียงหัวปลากับก้างปลาแล้วก็ขิงกระเทียม
ข้างๆ ไม่เหลือแม้แต่นาซุ
ํ ป เริมปวดฟั นกรามอีกแล้ว
476
อูเ่ จิงซือเหลือบมองอูเ่ หมยทีกําลังทานข้าวคําใหญ่คาํ โต
แวบหนึงเห็นว่าข้าวทีพูนสูงเมือครูเ่ หลือครึงหนึง หน่อไม้
ผัดเนือจานนันใกล้หมดรอมร่อ หากเขาไม่รบี เร่งมือ
หน่อยเกรงว่าจะไม่ได้ทานแม้แต่เศษเนือด้วยซํา

เมือกีเขาลืมสรุปทุกอย่างว่าอูเ่ หมยไม่ใช่แค่นิสยั เปลียน

แปลงอย่างมหันต์ แต่ยงั ทานเยอะอย่างไม่น่าเชือ คน
หนึงทานในส่วนของสามคนได้

อูเ่ ยวียเริมร้องไห้ฮือ “เจ็บ แม่คะ เจ็บจังเลย!”

เหอปี อวินเจ็บยิงกว่าอูเ่ ยวีย อยากโดนก้างติดคอแทนลูก

477
สาวเสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อด เธอกึงโอบกอดอูเ่ ยวียไว้ เสนอ
ความเห็นให้ไปโรงพยาบาลอีกครัง “เหล่าอู่ เราไปหา
อาจารย์แม่หยางกันเถอะ?”

อูเ่ หมยแค่นเสียงทีอย่างไม่คิดจะสนใจ ยกหน่อไม้ผดั เนือ

ในจานเทใส่ถว้ ยทังหมด คีบผัดผักคําโตก่อนจะถือถ้วย
ก้มหน้างุดทานต่อไป สองชาตินีไม่เคยทานได้เต็มอิม
ขนาดนีมาก่อน มิน่าชาวเกาหลีถงึ ชอบคลุกข้าวกิน รส
ชาติดีจริงๆ

อูเ่ จิงซือรูส้ กึ รําคาญแต่ไม่วา่ ยังไงก็สงสารอูเ่ ยวีย พอเห็น

บนโต๊ะเหลือเพียงผัดผักเพียงจานเดียวเลยวางตะเกียบ
ด้วยใจทีหดหู่ ความอยากอาหารหายวับในพริบตา

478
“งันก็ไปกันเถอะ”

สองสามีภรรยาอุม้ อูเ่ ยวียออกไปเหลือเพียงอูเ่ หมยใน

บ้านเพียงลําพังกับผัดผักครึงจานและข้าวสองถ้วยบน
โต๊ะ อูเ่ หมยทานข้าวในถ้วยให้หมดถึงเรอออกมาอย่าง
อิมใจ หยิบทีครอบมาครอบกับข้าวไว้ถงึ กลับไปทํา
การบ้านในห้อง โจทย์เติมนําเทนําบ้านันยังคิดไม่ออก
เลย!

เหยียนหมิงซุน่ ทานอาหารมือเย็นเสร็จกําลังอ่าน
นิตยสารเกียวกับกองทัพในห้อง นิตยสารเหล่านีล้วนได้
มาจากภายในกองทัพ เป็ นหนังสือทีเพือนของเขาคน
หนึงหยิบมาจากห้องหนังสือของคุณพ่อทีเป็ นทหาร คืน
479
นีอ่านจบก็ตอ้ งคืน ไม่อย่างนันเพือนคนนันคงถูกคุณพ่อ
ของเขาใช้รองเท้าหนังฟาดแน่ๆ

“อาจารย์แม่หยาง ช่วยดูเยวียเยวียให้ที เธอถูกก้างปลา

ตําคอ”

เหอปี อวินเสียงดังเล็กน้อยเพราะความร้อนรน เหยี

ยนหมิงซุน่ มุน่ คิวหน่อยๆ จึงเดินมาสังเกตการณ์ที
ประตูกลับเห็นว่าน้องชายโง่เขลาของเขาคนนันได้พงุ่
ออกไปแล้ว ดูรอ้ นใจยิงกว่าเหอปี อวินเสียอีก เดินวนรอบ
ตัวอูเ่ ยวียอยูน่ นั

………………………………………………………

480