เล่ห์รักชายา 1712 - 1800

ตอนที 1712 ใครคือฆาตกรตัวจริง(1)
โอวหยางเส้าเฉิน “...”
เป็ นปั ญหาเรืองจินตนาการลําเลิศเท่านันหรือ?
ดวงตาสีดาํ สนิทของโอวหยางเส้าเฉินเป็ นประกาย

บางอย่างพาดผ่านไหววูบ เงยหน้าขึนมองชายหนุ่ม
“เช่นนันคุณชายสามารถอธิบายหน่อยได้หรือไม่วา่ เหตุ
ใดข้าถึงไม่จบั ตัวจูซนไปไว้
ิ ทีวังเซียวเหยาอ๋อง แต่มาขัง
เอาไว้ทีนี?”
1
ชายหนุ่มเอ่ยขึนว่า “นันก็เป็ นเพราะวังเซียวเหยาอ๋อง
เป็ นบ้านของซือจืออย่างไรเล่า หากมีผใู้ ดรูส้ กึ ผิดสังเกต
แล้วเข้าไปตรวจค้น เรืองทีซือจือทําทังหมดก็จะเปิ ด
เผยออกมา” แต่การขังจูซนไว้
ิ ทีนีก็ไม่เหมือนกัน เพราะ
ว่าทีนีเป็ นเพียงคฤหาสน์หลังหนึงของวังเซียวเหยาอ๋อง
เท่านัน และคฤหาสน์หลังนีเร้นลับและเงียบสงบมาก
หากคนของวังเซียวเหยาอ๋องไม่เอ่ยปาก คนในเมือง
หลวงก็ไม่รูว้ า่ ทีนีเป็ นคฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋อง ต่อ
ให้ตรวจพบจูซนอยู
ิ ท่ ีนีก็โยงไปไม่ถงึ วังเซียวเหยาอ๋อง...
โอวหยางเส้าเฉิน “...พูดจามีเหตุผล...แล้วคุณชาย
อธิบายได้หรือไม่วา่ เหตุใดข้าถึงไม่วางยาพิษสังหารจูซนิ
เร็วกว่านีหรือช้ากว่านี เหตุใดต้องเลือกสังหารเขาวันนี?”
2
“นันก็เป็ นเพราะว่าวันนีเป็ นงานแต่งของถังเหยียคุณชาย
ตระกูลถัง จะมีแขกเหรือมากมาย ซือจือเกรงว่าจูซนที
ิ อยู่
ในภูเขาจําลองจะมาขอความช่วยเหลือจากคนอืน ดัง
นันจึงวางยาพิษสังหารเขา...” ชายหนุ่มเอ่ยชัดถ้อยชัด
คํา สีหน้านิงขรึม
...
โอวหยางเส้าเฉินมิได้เอ่ยอะไร นัยน์ตาดําสนิทเป็ น
ประกายหยามหมินไหววูบก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มไม่ทนั ได้มองเห็น ความนิงสงบของโอวหยาง
เส้าเฉินทําให้เขาคิดว่าเขาเดาถูกทาง โอวหยางเส้าเฉิน
ไม่มีคาํ มาโต้แย้ง นัยน์ตาเขาเป็ นประกายยินดีไหววูบ
3
นําเสียงทะนงตนดังขึน “โอวหยางซือจือ ใครทําสิงใด
สวรรค์มีตา ต่อให้ทา่ นฉลาดเพียงใด เก่งกาจเพียงใด แค่
เจ้าทําเรืองชัวช้าก็ยอ่ มถูกขุดคุย้ ขึนมา...”
“เอาล่ะๆ...คุณชายท่านนี ไม่ตอ้ งแสดงวิชาความรูข้ อง

ท่านแล้ว...” วาจาหยิงผยองติดจะสังสอนของชายหนุ่ม
มูห่ รงเสวียได้ยินแล้วก็ทนไม่ไหว ยกมือโบกตัดบทคําพูด
ของเขา มองเขาอย่างเอือมระอาและเอ่ยว่า “คุณชาย
สิงทีท่านเอ่ยมาทังหมดเมือครูน่ ีล้วนเท็จทังสิน เส้าเฉินมิ
ได้วางยาพิษสังหารจูซน...”
ิ
“อ๋อ” สายตาเหยียดหยามของชายหนุ่มผละจากโอ
วหยางเส้าเฉินมายังมูห่ รงเสวีย ราวกับกําลังเอ่ยว่า “เจ้า
ต้องการให้โอวหยางเส้าเฉินรอดพ้นสินะ...”
4
“ไม่ใช่” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า มองจ้องตาชายหนุ่มแล้ว
เอ่ยว่า “ข้าแค่ตอ้ งการบอกความจริงแก่คณ
ุ ชาย จูซนไม่
ิ
ได้ตายเพราะกินยาพิษร้ายแรงเข้าไป แต่เขาตายเพราะ
พิษสะสม...” พิษสะสมทีเขาได้รบั อย่างน้อยก็เป็ นเวลา
ครึงปี แล้ว แต่ครึงปี ก่อน เส้าเฉินกับจูซนยั
ิ งไม่รูจ้ กั กัน...
ชายหนุ่ม “...”
ผูค้ น “...”
จริงหรือเท็จกัน?
5
“ให้ทา่ นหมออาวุโสท่านนันตรวจดูก็รูแ้ ล้ว” มูห่ รงเสวีย
เอ่ยเสียงเนิบนาบ
ผูค้ นส่งสายตามองไปทีท่านหมออาวุโส ท่านหมอเลิกคิว

ขึน พิจารณาตรวจดูพิษทีจูซนได้
ิ รบั โดยทัว ผ่านไปอยูค่ รู ่
หนึงเขาก็เอ่ยสรุปท่ามกลางสายตาจับจ้องของทุกคน
“เป็ นจริงดังเช่นทีซือจือเฟยกล่าว จูซนตายเพราะพิ
ิ ษ
สะสมกําเริบ...”
ชายหนุ่ม “...จริงหรือ?”
ท่านหมออาวุโสพยักหน้าจริงจัง “เป็ นเรืองจริง!” หากว่า

ไม่เชือเขา จะเชิญท่านหมอท่านอืนมาตรวจก็ได้...
6
ยืนยันมันใจเช่นนี ดูแล้วจูซนคงตายเพราะพิ
ิ ษสะสม
กําเริบจริงๆ แต่วา่ “เหตุใดเมือครูท่ า่ นถึงไม่กล่าวออก
มา?”
ท่านหมออาวุโสหน้าเผือด “เมือครูน่ ีข้าผูเ้ ฒ่าดูไม่ออก...”

พิษทีจูซนได้
ิ รบั ค่อนข้างประหลาด มองทีแรกดูเป็ นการ
ตายเพราะพิษกําเริบเฉียบพลัน พิจารณาดูอีกทีก็ยงั เป็ น
การตายเพราะพิษกําเริบเฉียบพลัน หลังจากพิจารณาที
ละขัน ทีละขันแล้วจึงรูส้ กึ ได้วา่ มีอะไรผิดปกติ หากซือจือ
เฟยไม่ได้แย้งว่าการตายของจูซนเป็
ิ นพิษสะสม คาดว่า
7
เขาก็มองไม่ออก...
“...” ดวงตาของชายหนุ่มมีประกายบางอย่างไหววูบ เงย

หน้าขึนมองมูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงทุม้ ขึนว่า “ซือจือเฟยดู
ออกตังแต่เมือไรว่าจูซนได้
ิ รบั พิษสะสม?”
“เมือครูน่ ี” มูห่ รงเสวียเอ่ยอย่างขอไปที ความจริงแล้วดู

จากการถูกพิษของจูซนิ นางก็มองออกว่าจูซนได้
ิ รบั พิษ
สะสม แต่วา่ เพือดูจดุ ประสงค์ทีแท้จริงของฆาตกรที
บงการอยูเ่ บืองหลัง ล่อให้ฆาตกรตัวจริงเผยตัว นางจึง
ไม่ได้เอ่ยออกมา คิดไม่ถงึ ว่าจุดประสงค์เพือปรักปรําเส้า
เฉิน ส่วนคนทีนางล่อออกมาได้จะเป็ นชายหนุ่มตรงหน้า
ผูน้ ี
8
ชายหนุ่มผูน้ ีเป็ นฆาตกรทีบงการอยูเ่ บืองหลังหรือไม่นาง
ไม่รู ้ แต่ทีนางรูก้ ็คือชายหนุ่มผูน้ ีกับฆาตกรทีบงการอยู่
เบืองหลังมีความสัมพันธ์กนั เป็ นแน่
......
ตอนที 1713 ใครคือฆาตกรตัวจริง (2)
9
มูห่ รงเสวียยิมอ่อนมองหน้าชายหนุ่ม “คุณชายความคิด
ปราดเปรือง”
“ซือจือเฟยกล่าวชมไปแล้ว ข้าน้อยไม่กล้ารับ!” ชายหนุ่ม

ประสานมือคํานับ ท่าทางสุภาพอ่อนโยน
มูห่ รงเสวียยังคงยิมเช่นเคย “คุณชายมุง่ ประเด็นมาทีวัง

เซียวเหยาอ๋อง ใช้ประโยชน์จากเรืองระหว่างเส้าเฉินกับ
จูซนที
ิ ตนเองรับรูม้ า โยงการตายของจูซนมาที
ิ เส้าเฉิน
แยกแยะเหตุผล วิเคราะห์เป้าหมาย ความคิดปราด
10
เปรือง มีอะไรไม่กล้ารับคําชมกันเล่า...”
เสียงใสเอ่ยเบาๆ อย่างอ่อนโยน ทว่าชายหนุ่มได้ยินแล้ว

ใบหน้าถอดสี หันหลังพุง่ ทะยานออกไปด้านนอกจวน ไม่
คิดว่าเขาเพิงจะบินไปได้ไม่ไกลเท่าไร องครักษ์ลบั วัง
เซียวเหยาอ๋องก็มาปรากฏตัวอยูต่ รงหน้า ซัดฝ่ ามือใส่
เขา
ชายหนุ่มหลบตัวอย่างรวดเร็ว ทว่ายังถูกองครักษ์ลบั
สองนายนันซัดเข้าบริเวณช่วงไหล่ ร่างสูงใหญ่ราวว่าวที
สายป่ านขาดลอยออกไปแล้วร่วงกระแทกพืนด้าน
ล่างอย่างแรง กระอักเลือดออกมาคําโต ‘พรวด’ …
11
ปรายหางตาเห็นว่าองครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องกระโจน
ใส่เขา ชายหนุ่มก็ตดั สินใจอย่างเด็ดขาด กัดฟั นอย่าง
อํามหิต เลือดสีดาํ ไหลออกมาจากมุมปาก...
ตอนทีองครักษ์ลบั กระโจนมาอยูต่ รงหน้าชายหนุ่มนัน

ชายหนุ่มก็วิญญาณหลุดลอย ล้มลงบนพืนแน่นิงไม่
ไหวติง หลังจากทีองครักษ์ลบั สองนายปาดเลือดตรงมุม
ปากของเขาพิจารณาดูดีๆ แล้ว เอ่ยรายงานเสียงขรึม
“เรียนซือจือ ซือจือเฟย เขากินยาปลิดชีพตนเองแล้วขอ
รับ”
มูห่ รงเสวียเลิกคิวขึน มองชายหนุ่มด้วยความเสียดาย

เมือความจริงเปิ ดเผยก็กินยาฆ่าตัวตาย เป็ นการกระทํา
ของทหารเดนตายชัดๆ ชายหนุ่มผูน้ ีเป็ นทหารเดนตาย
12
ทหารเดนตายทีฆ่าตัวตายมีไม่กีคนทีขวางไว้ได้ “กินยา
ฆ่าตัวตายก็แล้วไปเถอะ”
ไม่ได้ขอ้ มูลจากชายหนุ่มก็ไม่เป็ นอะไร นางยังสามารถ

หาข้อมูลจากทีอืนได้
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึน สายตาเย็นชากระจ่างใสกวาดตา

มองแขกเหรือแต่ละคน ไม่รูว้ า่ สายตาของนางแหลมคม
เกินไปหรือว่าอย่างไรก็ไม่ทราบ ทุกทีทีสายตานางกวาด
ผ่าน บรรดาแขกเหรือพากันก้มศีรษะลง ไม่กล้าสบสาย
ตากับนาง
มูห่ รงเสวียกะพริบตา ตังใจค้นหาผูต้ อ้ งสงสัย ขณะที
13
กําลังค้นหาก็ได้ยินเสียงตะโกนร้องเรียกดังขึนมา “อาซิน
อาซิน...”
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมอง จึงพบกับชายหนุ่มสวมเครือง

แบบสีขาวเงินอายุราวยีสิบกว่าปี คนหนึงเดินเข้ามาหน้า
ตาตืน มองเห็นร่างไร้วิญญาณของจูซนที
ิ กองอยูใ่ นภูเขา
จําลองแล้ว เขาสีหน้าเปลียนเดินมาอยูต่ รงหน้าจูซนิ
ประคองศพของจูซนรํ
ิ าไห้ “อาซิน อาซิน...”
“เขาคือ...โหวเกาฮู่ทหารพิทกั ษ์แผ่นดินหรือ?” มูห่ รงเส

วียเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ
โอวหยางเส้าเฉินพยักหน้า “ใช่แล้ว เขานันแหละ!” ทหาร
14
พิทกั ษ์แผ่นดินโหวเกาฮู!่
เกาฮู่เป็ นขุนนางฝ่ ายบุ๊นเข้าออกค่ายทหารงานยุง่ มาก

นางเคยเห็นเขาไกลๆ อยูค่ รังหนึง ไม่คิดว่าจะเดาถูก
มูห่ รงเสวียคิดในใจ จดจ้องเกาฮู่อย่างพิจารณา พบว่า

ท่าทางของเกาฮู่คล้ายกับญาติสนิทเสียชีวิต กอดศพของ
จูซนรํ
ิ าไห้ ร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ “ความสัมพันธ์ของเกา
ฮู่กบั จูซนดี
ิ หรือไม่?”
“อืม” โอวหยางเส้าเฉินพยักหน้า จวนฮู่กวกงที

ั เกาฮู่
อาศัยอยูก่ บั จวนฟู่ กัวเจียงจวินรูจ้ กั กัน เกาฮู่กบั จูซนรู
ิ จ้ กั
กันตังแต่เด็ก โตมาด้วยกัน...
15
ภายหลังแม่ทพั จูถกู โยกย้ายไปประจําการทีชายแดนซี
เป่ ย จูซนในฐานะบุ
ิ ตรชายเพียงคนเดียวก็ติดตามไปด้วย
แต่วา่ จูซนร่
ิ างกายอ่อนแออาการป่ วยรุมเร้า อีกทังสิง
แวดล้อมทีชายแดนซีเป่ ยเลวร้าย ไม่เหมาะแก่ทีจูซนจะ
ิ
พักรักษาตัว ปี ก่อนช่วงเข้าหน้าหนาวแม่ทพั จูจงึ ส่งจูซนิ
กลับเมืองหลวง...
จวนฟู่ กัวไม่มีประมุข แม่ทพั จูกงั วลว่าจูซนจะไม่

ิ มีคน
ดูแล จึงเขียนจดหมายถึงโหวเกาฮู่ทหารพิทกั ษ์แผ่นดิน
ขอให้เขาช่วยดูแลจูซนิ เมือจูซนกลั
ิ บเข้าเมืองหลวงเอาฮู่
จึงเชือเชิญเขาอาศัยทีจวนฮู่กวโหว...
ั
16
17
เช่นนีนีเอง!
มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างเข้าใจ เดินไปอยูต่ รงหน้าเกาฮู่

ช้าๆ แล้วเอ่ยปลอบใจว่า “ฮู่กวโหว
ั ระงับความเศร้าโศก
เสียเถอะ”
เกาฮู่เงยหน้าขึนมองมูห่ รงเสวีย ในดวงตาแดงกํานันสาด

ประกายความเย็นชาออกมา “ใครมันสังหารอาซิน?”
“เรืองนี...เกรงว่าท่านต้องกลับจวนไปตรวจสอบถึงจะรู!้ ”
18
ประกายตาของมูห่ รงเสวียนิงขรึม จูซนกลั
ิ บเมืองหลวง
มาได้เจ็ดแปดเดือน ถูกวางยาครึงปี เห็นได้วา่ พิษในร่าง
เขาได้รบั ตอนอยูใ่ นจวนฮู่กวโหว
ั หากต้องการรูว้ า่ ใคร
วางยาเขา ต้องกลับไปตรวจสอบทีจวนฮู่กวโหวแล้
ั ว
“เช่นนันก็ดี พวกเรากลับจวนกันตอนนีเลย” ดวงตาแดง

กําของเกาฮู่เป็ นประกายอํามหิตไหววูบ อุม้ ศพของจูซนิ
สาวเท้าก้าวออกไป เขาอยากจะรูน้ กั ว่าเป็ นผูใ้ ดทีกินใจ
หมีดีเสือเข้าไปถึงกล้าวางยาพิษสังหารจูซนเช่
ิ นนี
เงาร่างสูงใหญ่ของจูซนเดิ
ิ นออกไปไกล มูห่ รงเสวียเลิก
คิวดึงโอหวยางเส้าเฉินเดินออกไปด้านนอก ไม่คิดว่าเพิง
จะเดินออกไปได้ไม่กีก้าว ถังเหยียในชุดวิวาห์สีแดงก็
ก้าวเข้ามา ดวงตาดําสนิทเต็มไปด้วยความรูส้ กึ ผิด “ขอ
19
อภัย ขออภัย...ทีทําให้ทกุ ท่านตกใจ...”
มูห่ รงเสวีย “...”
ถังเหยียผูน้ ีช่างอืดอาดยืดยาดยิงนัก
“เหตุการณ์วนั นีเกิดขึนอย่างกะทันหัน...แต่ตวั ข้าไม่ทนั

ต่อเหตุการณ์และไม่สามารถรุดมาจัดการได้ทนั เวลา
เป็ นข้าทีบกพร่องเอง ขอทุกท่านได้โปรดอภัย...”
“งานเลียงฉลองมงคลสมรสนีข้าจัดเตรียมด้วยความ
ตังใจ ไร้พิษใดอย่างแน่นอน ขอเชิญทุกท่านดืมกินได้
อย่างสบายใจ...”
20
ท่าทางนอบน้อมยอมรับผิดต่อบรรดาแขกเหรือ มารยาท
และความซือสัตย์จริงใจของถังเหยียทําให้บรรดาแขก
เหรือค่อยคลายความไม่พงึ ใจ กลับทีเดิมช้าๆ สนทนา
และดืมกินกับแขกร่วมโต๊ะ
งานเลียงฉลองมงคลสมรสค่อยๆ กลับคืนสูส่ ภาวะปกติ

ถังเหยียลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก สายตามอง
เห็นโอวหยางเส้าเฉินกับมูห่ รงเสวียจึงเดินเข้ามาอย่าง
เร็วยิมแล้วเอ่ยว่า “โอวหยางซือจือกับซือจือเฟยจะกลับ
แล้วหรือ?”
มูห่ รงเสวียอืมส่งเสียงรับคํา แม้วา่ เมือครูน่ ีเกาฮู่จะไม่ได้

เอ่ยออกมาชัดเจน แต่จากท่าทางของเขาก็สอได้
ื วา่ เขา
21
เชิญนางไปเยือนจวนฮู่กวโหว
ั ตรวจสอบเรืองทีจูซนถู
ิ ก
พิษ และจูซนที
ิ ตายเพราะพิษยังพัวพันถึงเส้าเฉิน ไม่วา่
จะเป็ นส่วนรวมหรือส่วนตัว นางล้วนต้องไปเยือนจวนฮู่
กัวโหว สืบหาเรืองราวทีแท้จริง...
ถังเหยียพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สายตาทีมองโอวหยาง
เส้าเฉินและมูห่ รงเสวียนันเต็มไปด้วยความรูส้ กึ ผิด “เมือ
ครูน่ ีสร้างความลําบากให้ซือจือกับซือจือเฟยแล้ว”
มูห่ รงเสวียหัวเราะ “ไม่เป็ นอะไร” แม้วา่ ศพของจูซนจะ

ิ
พบในภูเขาจําลองของจวนหลังนี แต่ถงั เหยียไม่รูว้ า่ ศพ
ของจูซนอยู
ิ ท่ ีนัน ต่อให้มีคนต้องการใช้การตายของจูซนิ
มาปรักปรําเส้าเฉิน พวกเขาก็ไม่ถือโทษคนตระกูลถัง
22
“ขอบคุณซือจือ ขอบคุณซือจือเฟย...” แววตาถังเหยี
ยเต็มไปด้วยความตืนตัน
“คุณชาย ภูเขาจําลองนีต้องทําความสะอาดหรือไม่ขอ
รับ?” แว่วเสียงบ่าวรับใช้ตระกูลถังเอ่ยถาม
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนก็พบบ่าวรับใช้ตระกูลถังห้าหกคน
ล้อมอยูต่ รงหน้าภูเขาจําลองสภาพระเนระนาด คิดว่า
ควรทําเช่นไร...
“คุณชายถังไปทําธุระต่อเถอะ”
23
“เช่นนันข้าขอตัวก่อน” ถังเหยียยิมปล่อยวาง หันหลัง
เดินไปทางสภาพเละเทะนัน
มูห่ รงเสวียกะพริบตา ขณะทีกําลังจะหันหลังกลับไปนัน

ไม่คิดว่าจะมองเห็นสตรีนางหนึง สตรีนางนันสวม
ชุดกระโปรงตัวยาวสีเลือดนก ใบหน้าเนียนขาวอมชมพู
ผมดําขลับสลวย ยืนอยูท่ า่ มกลางสวนดอกไม้ สังการ
เหล่าบ่าวรับใช้ตระกูลถังอย่างมีระเบียบแบบแผน...
สตรีผนู้ นเดิ
ั นมาพร้อมถังเหยีย ตอนทีถังเหยียเอ่ยปลอบ
ขวัญแขกเหรือ นางก็ตามปลอบขวัญ ตอนนีถังเหยียไป
จัดการธุระจิปาถะ นางก็ไปเป็ นธุระจัดการเรืองงานเลียง
24
นางก็เป็ นประมุขตระกูลถังเช่นกันหรือ
“นางคือใครกัน?” มูห่ รงเสวียอดไม่ได้ทีจะเอ่ยถาม
บังเอิญจังหวะทีหยวนฟางเฟยเดินมาพอดี หลังจากได้
ยินคําถามของนางแล้วก็มองตามสายตานางไปเห็นสตรี
คนดังกล่าวเข้า ก็เอ่ยขึนอย่างไม่ใส่ใจ “นางคือฮูหยิน
ของถังเหยีย!”
มูห่ รงเสวีย “...ไม่ใช่กระมัง!” แม้วา่ นางจะไม่เห็นโฉม

หน้าเจ้าสาวทีถังเหยียแต่งเข้ามา แต่ตอนทีเจ้าสาวลง
จากเกียวแล้วลมพัดผ้าคลุมหน้าเผยให้เห็นใบหน้าของ
เจ้าสาวเจ็ดแปดส่วน และรูปโฉมนันก็ไม่ใช่เช่นนีสัก
25
หน่อย...
คราวนีเปลียนเป็ นหยวนฟางเฟยทีตกใจบ้าง “เจ้าไม่รู ้

หรือ? ผูท้ ีถังเหยียแต่งเข้ามาเมือครูน่ ีคือซ่งหรุย่ เอ๋อร์
ภรรยารอง ส่วนสตรีผนู้ ีคือเจียงซินภรรยาเอกของเขา...”
ถังเหยียแต่งภรรยารอง นีเป็ นเรืองจริงหรือ?
หยวนฟางเฟยมองนางอย่างสบประมาท “เขารูก้ นั ทัว

เมืองหลวง เจ้าว่าจริงหรือเท็จเล่า?”
26
......
ตอนที 1715 ดาบเดียวเชือดคอ (1)
27
ย่อมเป็ นเรืองจริง!
ดูแล้วช่วงทีนางกําลังยุง่ ในเมืองหลวงก็เกิดเรืองขึนไม่
น้อยเลยทีเดียว...
แต่วา่ ถังเหยียก็เหลือเกิน ไม่คิดว่างานแต่งภรรยารองจะ

จัดเสียเอิกเริกเพียงนี ราวกับสูข่ อภรรยาเอก นางไม่รูว้ า่
ถังเหยียเป็ นคนทีแต่งงานแล้ว เข้าใจผิดไปก็ไม่อาจโทษ
นางทังหมด...
มูห่ รงเสวียเอ่ยแขวะในใจ สายตาเห็นว่าหยวนฟางเฟย

เตรียมจะสบประมาทนางอีกครัง มูห่ รงเสวียก็รบี ชิงเอ่ย
ขึนก่อนว่า “นีก็สายมาแล้ว พวกเราต้องไปทีจวนฮู่กวั
28
โหวอีก...ไว้พบกันวันหลัง...”
มูห่ รงเสวียดึงมือโอวหยางเส้าเฉินรีบร้อนเดินออกไปจาก
‘จวนตระกูลถัง’ หยวนฟางเฟยไม่ได้ตามออกมา ส่วน
เกาฮู่ทีออกมาจาก ‘จวนตระกูลถัง’ ก่อนพวกเขาหนึง
ก้าวก็พาจูซนเดิ
ิ นจากไปโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว มูห่ รง
เสวียอดไม่ได้ทีจะเร่งฝี เท้ามุง่ หน้าไปจวนฮู่กวโหว
ั ทว่าโอ
วหยางเส้าเฉินกลับเดินเรือยๆ ท่าทางเอือยเฉือยไม่รบี
ร้อนจนมูห่ รงเสวียอดไม่ได้ทีจะดึงแขนเขา แล้วเอ่ยเร่ง
ขึน “รีบเดินหน่อยสิ...”
โอวหยางเส้าเฉินประกายตานิงขรึม “ต่อให้พวกเราเดิน
เร็วสักเพียงใด ก็คาดว่าคงสายไปเสียแล้ว”
29
นําเสียงดังกังวานแผ่วเบา อบอุน่ แฝงความยากจะคาด
เดาอย่างบอกไม่ถกู คราแรกนันมูห่ รงเสวียไม่เข้าใจ
ความหมายของเขา ทว่าเมือนางกับโอวหยางเส้าเฉินมา
ถึงจวนฮู่กวโหวแล้
ั วนางก็เข้าใจในทันที ลานกว้าง
บริเวณเรือนบ่าวรับใช้จวนฮู่กวโหวนั
ั นเกลือนไปด้วยร่าง
ไร้ชีวิต...
ร่างศพนันเป็ นชายสามหญิงหนึง ชายวัยกลางคนหนึง

คน ชายหนุ่มสองคนและหญิงสาวอีกหนึงคน ชายหนุ่ม
สองคนนอนตะแคงอยูท่ ีพืน บริเวณลําคอถูกคนกรีดเป็ น
ทางยาว เลือดสีแดงสดไหลทะลักลงบนพืน ชายร่างท้วม
วัยกลางคนนังเอาหลังพิงกําแพงอยูบ่ นพืน บริเวณลําคอ
ถูกกรีดเป็ นทางยาวเช่นกัน เลือดสีแดงสดไหลอาบชุด
30
บริเวณหน้าอก ส่วนหญิงสาวนันนอนหงายอยูท่ ีพืน
บริเวณลําคอก็ถกู กรีดเป็ นทางยาวเช่นกัน เลือดสีแดงอุน่
ไหลทะลัก ดวงตานางเบิกกว้าง ในดวงตาเป็ นประกาย
ตกใจและหวาดกลัว...
โหวเกาฮู่ทหารพิทกั ษ์แผ่นดินยืนอยูต่ รงหน้าศพทังสีร่าง

นัน สีหน้าเคร่งขรึมออกน่ากลัว สายตาเห็นโอวหยางซือ
จือกับมูห่ รงเสวียเดินอาดๆ เข้ามา เขาก็เอ่ยเสียงแผ่วว่า
“ตายแล้ว ตายหมดแล้ว...”
โอวหยางเส้าเฉินกับมูห่ รงเสวียมิได้เอือนเอ่ยสิงใด เกาฮู่

เองก็ไม่ได้ตอ้ งการคําตอบของพวกเขา พูดกับตนเองต่อ
ไปว่า “พ่อครัวทีทํากับข้าว บ่าวหันผัก สาวใช้จดุ เตา รวม
ถึงบ่าวทีเคียวยาให้อาซินโดยเฉพาะล้วนตกตายไปหมด
31
แล้ว...”
จูซนตายเพราะได้
ิ รบั พิษสะสม และผูต้ อ้ งสงสัยว่าเป็ นผู้
วางยาพิษย่อมเป็ นผูท้ ีทําอาหารให้จซู นิ รวมถึงผูท้ ีเคียว
ยาให้จซู นิ สิงแรกทีเกาฮู่ทาํ หลังจากทีกลับมาทีจวนเกาฮู่
คือให้พอ่ บ้านไปรวมพลผูต้ อ้ งสงสัยทังหมดเตรียมสอบ
สวนเข้มงวด ไม่คาดเลยว่าเขายังสังการไม่ทนั เสร็จก็มี
บ่าวรับใช้รายงานว่าเกิดเรืองกับสีคนนีเสียแล้ว...
มูห่ รงเสวียเดินเข้ามา พินิจพิจารณาสีคนนันและได้ขอ้

สรุปว่า “พวกเขาล้วนตายเพราะถูกปาดคอ...ดาบเดียว
เชือดคอ... ใช้ดาบประเภทเดียวกัน ลงมือรวดเร็ว ผูท้ ีฆ่า
พวกเขาน่าจะเป็ นคนเดียวกัน...” ว่าแล้วมูห่ รงเสวียก็
สํารวจอุณหภูมิรา่ งกายของพวกเขา จากนันก็เอ่ยขึนว่า
32
“ร่างกายของสีคนนียังอุน่ อยู่ เพิงจะตายได้ไม่นาน...”
“ตอนทีข้ากลับมาทีจวนนัน พวกเขาเพิงจะหมดลม”
พ่อครัวร่างท้วมตายเป็ นคนสุดท้าย หลังจากเกาฮู่เดิน
เข้ามาในลานกว้าง เขายังมีสติอยู่ เมือเห็นเกาฮู่แววตา
ของเขาฉายแววชัดว่าต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่พอ
ขยับริมฝี ปากยังไม่ทนั ได้พดู อะไรออกมา ศีรษะก็เอียง
พับลง ไร้ซงลมหายใจ...
ึ
มูห่ รงเสวีย “...ผูอ้ ยูเ่ บืองหลังฆ่าคนปิ ดปาก!”
“ถูกต้อง” เขากําลังจะตรวจสอบผูท้ ีทําอาหารกับเคียวยา

ให้อาซิน สีคนทีจับต้องอาหารและยาของอาซินก็ตาย
33
เสียก่อน เห็นได้ชดั ว่าฆาตกรทีอยูเ่ บืองหลังฆ่าคนปิ ด
ปาก
ดูแล้วอาซินนันโดนวางยาในช่วงทีอาศัยอยูใ่ นจวนฮู่กวั
โหวจริง ส่วนผูท้ ีวางยาก็คือคนตายสีศพนี
เมือคิดมาถึงจุดนี ดวงตาคมปลาบของเกาฮู่ก็แผ่รงั สี
อํามหิตออกมา
มูห่ รงเสวียประกายตานิงขรึม มองไปทีสีศนันพ เอ่ยจริง

จังขึนว่า “สีคนนี ล้วนเป็ นบ่าวของจวนฮู่กวโหวหรื
ั อไม่?”
34
ตอนที 1712 ใครคือฆาตกรตัวจริง(1)
โอวหยางเส้าเฉิน “...”
เป็ นปั ญหาเรืองจินตนาการลําเลิศเท่านันหรือ?
ดวงตาสีดาํ สนิทของโอวหยางเส้าเฉินเป็ นประกาย

บางอย่างพาดผ่านไหววูบ เงยหน้าขึนมองชายหนุ่ม
“เช่นนันคุณชายสามารถอธิบายหน่อยได้หรือไม่วา่ เหตุ
ใดข้าถึงไม่จบั ตัวจูซนไปไว้
ิ ทีวังเซียวเหยาอ๋อง แต่มาขัง
เอาไว้ทีนี?”
1
ชายหนุ่มเอ่ยขึนว่า “นันก็เป็ นเพราะวังเซียวเหยาอ๋อง
เป็ นบ้านของซือจืออย่างไรเล่า หากมีผใู้ ดรูส้ กึ ผิดสังเกต
แล้วเข้าไปตรวจค้น เรืองทีซือจือทําทังหมดก็จะเปิ ด
เผยออกมา” แต่การขังจูซนไว้
ิ ทีนีก็ไม่เหมือนกัน เพราะ
ว่าทีนีเป็ นเพียงคฤหาสน์หลังหนึงของวังเซียวเหยาอ๋อง
เท่านัน และคฤหาสน์หลังนีเร้นลับและเงียบสงบมาก
หากคนของวังเซียวเหยาอ๋องไม่เอ่ยปาก คนในเมือง
หลวงก็ไม่รูว้ า่ ทีนีเป็ นคฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋อง ต่อ
ให้ตรวจพบจูซนอยู
ิ ท่ ีนีก็โยงไปไม่ถงึ วังเซียวเหยาอ๋อง...
โอวหยางเส้าเฉิน “...พูดจามีเหตุผล...แล้วคุณชาย
อธิบายได้หรือไม่วา่ เหตุใดข้าถึงไม่วางยาพิษสังหารจูซนิ
เร็วกว่านีหรือช้ากว่านี เหตุใดต้องเลือกสังหารเขาวันนี?”
2
“นันก็เป็ นเพราะว่าวันนีเป็ นงานแต่งของถังเหยียคุณชาย
ตระกูลถัง จะมีแขกเหรือมากมาย ซือจือเกรงว่าจูซนที
ิ อยู่
ในภูเขาจําลองจะมาขอความช่วยเหลือจากคนอืน ดัง
นันจึงวางยาพิษสังหารเขา...” ชายหนุ่มเอ่ยชัดถ้อยชัด
คํา สีหน้านิงขรึม
...
โอวหยางเส้าเฉินมิได้เอ่ยอะไร นัยน์ตาดําสนิทเป็ น
ประกายหยามหมินไหววูบก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มไม่ทนั ได้มองเห็น ความนิงสงบของโอวหยาง
เส้าเฉินทําให้เขาคิดว่าเขาเดาถูกทาง โอวหยางเส้าเฉิน
ไม่มีคาํ มาโต้แย้ง นัยน์ตาเขาเป็ นประกายยินดีไหววูบ
3
นําเสียงทะนงตนดังขึน “โอวหยางซือจือ ใครทําสิงใด
สวรรค์มีตา ต่อให้ทา่ นฉลาดเพียงใด เก่งกาจเพียงใด แค่
เจ้าทําเรืองชัวช้าก็ยอ่ มถูกขุดคุย้ ขึนมา...”
“เอาล่ะๆ...คุณชายท่านนี ไม่ตอ้ งแสดงวิชาความรูข้ อง

ท่านแล้ว...” วาจาหยิงผยองติดจะสังสอนของชายหนุ่ม
มูห่ รงเสวียได้ยินแล้วก็ทนไม่ไหว ยกมือโบกตัดบทคําพูด
ของเขา มองเขาอย่างเอือมระอาและเอ่ยว่า “คุณชาย
สิงทีท่านเอ่ยมาทังหมดเมือครูน่ ีล้วนเท็จทังสิน เส้าเฉินมิ
ได้วางยาพิษสังหารจูซน...”
ิ
“อ๋อ” สายตาเหยียดหยามของชายหนุ่มผละจากโอ
วหยางเส้าเฉินมายังมูห่ รงเสวีย ราวกับกําลังเอ่ยว่า “เจ้า
ต้องการให้โอวหยางเส้าเฉินรอดพ้นสินะ...”
4
“ไม่ใช่” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า มองจ้องตาชายหนุ่มแล้ว
เอ่ยว่า “ข้าแค่ตอ้ งการบอกความจริงแก่คณ
ุ ชาย จูซนไม่
ิ
ได้ตายเพราะกินยาพิษร้ายแรงเข้าไป แต่เขาตายเพราะ
พิษสะสม...” พิษสะสมทีเขาได้รบั อย่างน้อยก็เป็ นเวลา
ครึงปี แล้ว แต่ครึงปี ก่อน เส้าเฉินกับจูซนยั
ิ งไม่รูจ้ กั กัน...
ผูค้ น “...”
จริงหรือเท็จกัน?
5
“ให้ทา่ นหมออาวุโสท่านนันตรวจดูก็รูแ้ ล้ว” มูห่ รงเสวีย
เอ่ยเสียงเนิบนาบ
ผูค้ นส่งสายตามองไปทีท่านหมออาวุโส ท่านหมอเลิกคิว

ขึน พิจารณาตรวจดูพิษทีจูซนได้
ิ รบั โดยทัว ผ่านไปอยูค่ รู ่
หนึงเขาก็เอ่ยสรุปท่ามกลางสายตาจับจ้องของทุกคน
“เป็ นจริงดังเช่นทีซือจือเฟยกล่าว จูซนตายเพราะพิ
ิ ษ
สะสมกําเริบ...”
ชายหนุ่ม “...จริงหรือ?”
ท่านหมออาวุโสพยักหน้าจริงจัง “เป็ นเรืองจริง!” หากว่า

ไม่เชือเขา จะเชิญท่านหมอท่านอืนมาตรวจก็ได้...
6
ยืนยันมันใจเช่นนี ดูแล้วจูซนคงตายเพราะพิ
ิ ษสะสม
กําเริบจริงๆ แต่วา่ “เหตุใดเมือครูท่ า่ นถึงไม่กล่าวออก
มา?”
ท่านหมออาวุโสหน้าเผือด “เมือครูน่ ีข้าผูเ้ ฒ่าดูไม่ออก...”

ิ รบั ค่อนข้างประหลาด มองทีแรกดูเป็ นการ
ตายเพราะพิษกําเริบเฉียบพลัน พิจารณาดูอีกทีก็ยงั เป็ น
การตายเพราะพิษกําเริบเฉียบพลัน หลังจากพิจารณาที
ละขัน ทีละขันแล้วจึงรูส้ กึ ได้วา่ มีอะไรผิดปกติ หากซือจือ
เฟยไม่ได้แย้งว่าการตายของจูซนเป็
ิ นพิษสะสม คาดว่า
7
เขาก็มองไม่ออก...
“...” ดวงตาของชายหนุ่มมีประกายบางอย่างไหววูบ เงย

หน้าขึนมองมูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงทุม้ ขึนว่า “ซือจือเฟยดู
ออกตังแต่เมือไรว่าจูซนได้
ิ รบั พิษสะสม?”
“เมือครูน่ ี” มูห่ รงเสวียเอ่ยอย่างขอไปที ความจริงแล้วดู

จากการถูกพิษของจูซนิ นางก็มองออกว่าจูซนได้
ิ รบั พิษ
สะสม แต่วา่ เพือดูจดุ ประสงค์ทีแท้จริงของฆาตกรที
บงการอยูเ่ บืองหลัง ล่อให้ฆาตกรตัวจริงเผยตัว นางจึง
ไม่ได้เอ่ยออกมา คิดไม่ถงึ ว่าจุดประสงค์เพือปรักปรําเส้า
เฉิน ส่วนคนทีนางล่อออกมาได้จะเป็ นชายหนุ่มตรงหน้า
ผูน้ ี
8
ชายหนุ่มผูน้ ีเป็ นฆาตกรทีบงการอยูเ่ บืองหลังหรือไม่นาง
ไม่รู ้ แต่ทีนางรูก้ ็คือชายหนุ่มผูน้ ีกับฆาตกรทีบงการอยู่
เบืองหลังมีความสัมพันธ์กนั เป็ นแน่
......
9
มูห่ รงเสวียยิมอ่อนมองหน้าชายหนุ่ม “คุณชายความคิด
ปราดเปรือง”
“ซือจือเฟยกล่าวชมไปแล้ว ข้าน้อยไม่กล้ารับ!” ชายหนุ่ม

ประสานมือคํานับ ท่าทางสุภาพอ่อนโยน
มูห่ รงเสวียยังคงยิมเช่นเคย “คุณชายมุง่ ประเด็นมาทีวัง

เซียวเหยาอ๋อง ใช้ประโยชน์จากเรืองระหว่างเส้าเฉินกับ
จูซนที
ิ ตนเองรับรูม้ า โยงการตายของจูซนมาที
ิ เส้าเฉิน
แยกแยะเหตุผล วิเคราะห์เป้าหมาย ความคิดปราด
10
เปรือง มีอะไรไม่กล้ารับคําชมกันเล่า...”
เสียงใสเอ่ยเบาๆ อย่างอ่อนโยน ทว่าชายหนุ่มได้ยินแล้ว

ใบหน้าถอดสี หันหลังพุง่ ทะยานออกไปด้านนอกจวน ไม่
คิดว่าเขาเพิงจะบินไปได้ไม่ไกลเท่าไร องครักษ์ลบั วัง
เซียวเหยาอ๋องก็มาปรากฏตัวอยูต่ รงหน้า ซัดฝ่ ามือใส่
เขา
ชายหนุ่มหลบตัวอย่างรวดเร็ว ทว่ายังถูกองครักษ์ลบั
สองนายนันซัดเข้าบริเวณช่วงไหล่ ร่างสูงใหญ่ราวว่าวที
สายป่ านขาดลอยออกไปแล้วร่วงกระแทกพืนด้าน
ล่างอย่างแรง กระอักเลือดออกมาคําโต ‘พรวด’ …
11
ปรายหางตาเห็นว่าองครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องกระโจน
ใส่เขา ชายหนุ่มก็ตดั สินใจอย่างเด็ดขาด กัดฟั นอย่าง
อํามหิต เลือดสีดาํ ไหลออกมาจากมุมปาก...
ตอนทีองครักษ์ลบั กระโจนมาอยูต่ รงหน้าชายหนุ่มนัน

ชายหนุ่มก็วิญญาณหลุดลอย ล้มลงบนพืนแน่นิงไม่
ไหวติง หลังจากทีองครักษ์ลบั สองนายปาดเลือดตรงมุม
ปากของเขาพิจารณาดูดีๆ แล้ว เอ่ยรายงานเสียงขรึม
“เรียนซือจือ ซือจือเฟย เขากินยาปลิดชีพตนเองแล้วขอ
รับ”
มูห่ รงเสวียเลิกคิวขึน มองชายหนุ่มด้วยความเสียดาย

เมือความจริงเปิ ดเผยก็กินยาฆ่าตัวตาย เป็ นการกระทํา
ของทหารเดนตายชัดๆ ชายหนุ่มผูน้ ีเป็ นทหารเดนตาย
12
ทหารเดนตายทีฆ่าตัวตายมีไม่กีคนทีขวางไว้ได้ “กินยา
ฆ่าตัวตายก็แล้วไปเถอะ”
ไม่ได้ขอ้ มูลจากชายหนุ่มก็ไม่เป็ นอะไร นางยังสามารถ

หาข้อมูลจากทีอืนได้
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึน สายตาเย็นชากระจ่างใสกวาดตา

มองแขกเหรือแต่ละคน ไม่รูว้ า่ สายตาของนางแหลมคม
เกินไปหรือว่าอย่างไรก็ไม่ทราบ ทุกทีทีสายตานางกวาด
ผ่าน บรรดาแขกเหรือพากันก้มศีรษะลง ไม่กล้าสบสาย
ตากับนาง
มูห่ รงเสวียกะพริบตา ตังใจค้นหาผูต้ อ้ งสงสัย ขณะที
13
กําลังค้นหาก็ได้ยินเสียงตะโกนร้องเรียกดังขึนมา “อาซิน
อาซิน...”
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมอง จึงพบกับชายหนุ่มสวมเครือง

แบบสีขาวเงินอายุราวยีสิบกว่าปี คนหนึงเดินเข้ามาหน้า
ตาตืน มองเห็นร่างไร้วิญญาณของจูซนที
ิ กองอยูใ่ นภูเขา
จําลองแล้ว เขาสีหน้าเปลียนเดินมาอยูต่ รงหน้าจูซนิ
ประคองศพของจูซนรํ
ิ าไห้ “อาซิน อาซิน...”
“เขาคือ...โหวเกาฮู่ทหารพิทกั ษ์แผ่นดินหรือ?” มูห่ รงเส

วียเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ
โอวหยางเส้าเฉินพยักหน้า “ใช่แล้ว เขานันแหละ!” ทหาร
14
พิทกั ษ์แผ่นดินโหวเกาฮู!่
เกาฮู่เป็ นขุนนางฝ่ ายบุ๊นเข้าออกค่ายทหารงานยุง่ มาก

นางเคยเห็นเขาไกลๆ อยูค่ รังหนึง ไม่คิดว่าจะเดาถูก
มูห่ รงเสวียคิดในใจ จดจ้องเกาฮู่อย่างพิจารณา พบว่า

ท่าทางของเกาฮู่คล้ายกับญาติสนิทเสียชีวิต กอดศพของ
จูซนรํ
ิ าไห้ ร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ “ความสัมพันธ์ของเกา
ฮู่กบั จูซนดี
“อืม” โอวหยางเส้าเฉินพยักหน้า จวนฮู่กวกงที

ั เกาฮู่
อาศัยอยูก่ บั จวนฟู่ กัวเจียงจวินรูจ้ กั กัน เกาฮู่กบั จูซนรู
ิ จ้ กั
กันตังแต่เด็ก โตมาด้วยกัน...
15
ภายหลังแม่ทพั จูถกู โยกย้ายไปประจําการทีชายแดนซี
เป่ ย จูซนในฐานะบุ
ิ ตรชายเพียงคนเดียวก็ติดตามไปด้วย
แต่วา่ จูซนร่
ิ างกายอ่อนแออาการป่ วยรุมเร้า อีกทังสิง
แวดล้อมทีชายแดนซีเป่ ยเลวร้าย ไม่เหมาะแก่ทีจูซนจะ
ิ
พักรักษาตัว ปี ก่อนช่วงเข้าหน้าหนาวแม่ทพั จูจงึ ส่งจูซนิ
กลับเมืองหลวง...
จวนฟู่ กัวไม่มีประมุข แม่ทพั จูกงั วลว่าจูซนจะไม่

ิ มีคน
ดูแล จึงเขียนจดหมายถึงโหวเกาฮู่ทหารพิทกั ษ์แผ่นดิน
ขอให้เขาช่วยดูแลจูซนิ เมือจูซนกลั
ิ บเข้าเมืองหลวงเอาฮู่
จึงเชือเชิญเขาอาศัยทีจวนฮู่กวโหว...
ั
16
17
เช่นนีนีเอง!
มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างเข้าใจ เดินไปอยูต่ รงหน้าเกาฮู่

ช้าๆ แล้วเอ่ยปลอบใจว่า “ฮู่กวโหว
ั ระงับความเศร้าโศก
เสียเถอะ”
เกาฮู่เงยหน้าขึนมองมูห่ รงเสวีย ในดวงตาแดงกํานันสาด

ประกายความเย็นชาออกมา “ใครมันสังหารอาซิน?”
“เรืองนี...เกรงว่าท่านต้องกลับจวนไปตรวจสอบถึงจะรู!้ ”
18
ประกายตาของมูห่ รงเสวียนิงขรึม จูซนกลั
ิ บเมืองหลวง
มาได้เจ็ดแปดเดือน ถูกวางยาครึงปี เห็นได้วา่ พิษในร่าง
เขาได้รบั ตอนอยูใ่ นจวนฮู่กวโหว
ั หากต้องการรูว้ า่ ใคร
วางยาเขา ต้องกลับไปตรวจสอบทีจวนฮู่กวโหวแล้
ั ว
“เช่นนันก็ดี พวกเรากลับจวนกันตอนนีเลย” ดวงตาแดง

กําของเกาฮู่เป็ นประกายอํามหิตไหววูบ อุม้ ศพของจูซนิ
สาวเท้าก้าวออกไป เขาอยากจะรูน้ กั ว่าเป็ นผูใ้ ดทีกินใจ
หมีดีเสือเข้าไปถึงกล้าวางยาพิษสังหารจูซนเช่
ิ นนี
เงาร่างสูงใหญ่ของจูซนเดิ
ิ นออกไปไกล มูห่ รงเสวียเลิก
คิวดึงโอหวยางเส้าเฉินเดินออกไปด้านนอก ไม่คิดว่าเพิง
จะเดินออกไปได้ไม่กีก้าว ถังเหยียในชุดวิวาห์สีแดงก็
ก้าวเข้ามา ดวงตาดําสนิทเต็มไปด้วยความรูส้ กึ ผิด “ขอ
19
อภัย ขออภัย...ทีทําให้ทกุ ท่านตกใจ...”
ถังเหยียผูน้ ีช่างอืดอาดยืดยาดยิงนัก
“เหตุการณ์วนั นีเกิดขึนอย่างกะทันหัน...แต่ตวั ข้าไม่ทนั

ต่อเหตุการณ์และไม่สามารถรุดมาจัดการได้ทนั เวลา
เป็ นข้าทีบกพร่องเอง ขอทุกท่านได้โปรดอภัย...”
“งานเลียงฉลองมงคลสมรสนีข้าจัดเตรียมด้วยความ
ตังใจ ไร้พิษใดอย่างแน่นอน ขอเชิญทุกท่านดืมกินได้
อย่างสบายใจ...”
20
ท่าทางนอบน้อมยอมรับผิดต่อบรรดาแขกเหรือ มารยาท
และความซือสัตย์จริงใจของถังเหยียทําให้บรรดาแขก
เหรือค่อยคลายความไม่พงึ ใจ กลับทีเดิมช้าๆ สนทนา
และดืมกินกับแขกร่วมโต๊ะ
งานเลียงฉลองมงคลสมรสค่อยๆ กลับคืนสูส่ ภาวะปกติ

ถังเหยียลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก สายตามอง
เห็นโอวหยางเส้าเฉินกับมูห่ รงเสวียจึงเดินเข้ามาอย่าง
เร็วยิมแล้วเอ่ยว่า “โอวหยางซือจือกับซือจือเฟยจะกลับ
แล้วหรือ?”
มูห่ รงเสวียอืมส่งเสียงรับคํา แม้วา่ เมือครูน่ ีเกาฮู่จะไม่ได้

เอ่ยออกมาชัดเจน แต่จากท่าทางของเขาก็สอได้
ื วา่ เขา
21
เชิญนางไปเยือนจวนฮู่กวโหว
ั ตรวจสอบเรืองทีจูซนถู
ิ ก
พิษ และจูซนที
ิ ตายเพราะพิษยังพัวพันถึงเส้าเฉิน ไม่วา่
จะเป็ นส่วนรวมหรือส่วนตัว นางล้วนต้องไปเยือนจวนฮู่
กัวโหว สืบหาเรืองราวทีแท้จริง...
ถังเหยียพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ สายตาทีมองโอวหยาง
เส้าเฉินและมูห่ รงเสวียนันเต็มไปด้วยความรูส้ กึ ผิด “เมือ
ครูน่ ีสร้างความลําบากให้ซือจือกับซือจือเฟยแล้ว”
มูห่ รงเสวียหัวเราะ “ไม่เป็ นอะไร” แม้วา่ ศพของจูซนจะ

ิ
พบในภูเขาจําลองของจวนหลังนี แต่ถงั เหยียไม่รูว้ า่ ศพ
ของจูซนอยู
ิ ท่ ีนัน ต่อให้มีคนต้องการใช้การตายของจูซนิ
มาปรักปรําเส้าเฉิน พวกเขาก็ไม่ถือโทษคนตระกูลถัง
22
“ขอบคุณซือจือ ขอบคุณซือจือเฟย...” แววตาถังเหยี
ยเต็มไปด้วยความตืนตัน
“คุณชาย ภูเขาจําลองนีต้องทําความสะอาดหรือไม่ขอ
รับ?” แว่วเสียงบ่าวรับใช้ตระกูลถังเอ่ยถาม
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนก็พบบ่าวรับใช้ตระกูลถังห้าหกคน
ล้อมอยูต่ รงหน้าภูเขาจําลองสภาพระเนระนาด คิดว่า
ควรทําเช่นไร...
“คุณชายถังไปทําธุระต่อเถอะ”
23
“เช่นนันข้าขอตัวก่อน” ถังเหยียยิมปล่อยวาง หันหลัง
เดินไปทางสภาพเละเทะนัน
มูห่ รงเสวียกะพริบตา ขณะทีกําลังจะหันหลังกลับไปนัน

ไม่คิดว่าจะมองเห็นสตรีนางหนึง สตรีนางนันสวม
ชุดกระโปรงตัวยาวสีเลือดนก ใบหน้าเนียนขาวอมชมพู
ผมดําขลับสลวย ยืนอยูท่ า่ มกลางสวนดอกไม้ สังการ
เหล่าบ่าวรับใช้ตระกูลถังอย่างมีระเบียบแบบแผน...
สตรีผนู้ นเดิ
ั นมาพร้อมถังเหยีย ตอนทีถังเหยียเอ่ยปลอบ
ขวัญแขกเหรือ นางก็ตามปลอบขวัญ ตอนนีถังเหยียไป
จัดการธุระจิปาถะ นางก็ไปเป็ นธุระจัดการเรืองงานเลียง
24
นางก็เป็ นประมุขตระกูลถังเช่นกันหรือ
“นางคือใครกัน?” มูห่ รงเสวียอดไม่ได้ทีจะเอ่ยถาม
บังเอิญจังหวะทีหยวนฟางเฟยเดินมาพอดี หลังจากได้
ยินคําถามของนางแล้วก็มองตามสายตานางไปเห็นสตรี
คนดังกล่าวเข้า ก็เอ่ยขึนอย่างไม่ใส่ใจ “นางคือฮูหยิน
ของถังเหยีย!”
มูห่ รงเสวีย “...ไม่ใช่กระมัง!” แม้วา่ นางจะไม่เห็นโฉม

หน้าเจ้าสาวทีถังเหยียแต่งเข้ามา แต่ตอนทีเจ้าสาวลง
จากเกียวแล้วลมพัดผ้าคลุมหน้าเผยให้เห็นใบหน้าของ
เจ้าสาวเจ็ดแปดส่วน และรูปโฉมนันก็ไม่ใช่เช่นนีสัก
25
หน่อย...
คราวนีเปลียนเป็ นหยวนฟางเฟยทีตกใจบ้าง “เจ้าไม่รู ้

หรือ? ผูท้ ีถังเหยียแต่งเข้ามาเมือครูน่ ีคือซ่งหรุย่ เอ๋อร์
ภรรยารอง ส่วนสตรีผนู้ ีคือเจียงซินภรรยาเอกของเขา...”
ถังเหยียแต่งภรรยารอง นีเป็ นเรืองจริงหรือ?
หยวนฟางเฟยมองนางอย่างสบประมาท “เขารูก้ นั ทัว

เมืองหลวง เจ้าว่าจริงหรือเท็จเล่า?”
26
......
27
ย่อมเป็ นเรืองจริง!
ดูแล้วช่วงทีนางกําลังยุง่ ในเมืองหลวงก็เกิดเรืองขึนไม่
น้อยเลยทีเดียว...
แต่วา่ ถังเหยียก็เหลือเกิน ไม่คิดว่างานแต่งภรรยารองจะ

จัดเสียเอิกเริกเพียงนี ราวกับสูข่ อภรรยาเอก นางไม่รูว้ า่
ถังเหยียเป็ นคนทีแต่งงานแล้ว เข้าใจผิดไปก็ไม่อาจโทษ
นางทังหมด...
มูห่ รงเสวียเอ่ยแขวะในใจ สายตาเห็นว่าหยวนฟางเฟย

เตรียมจะสบประมาทนางอีกครัง มูห่ รงเสวียก็รบี ชิงเอ่ย
ขึนก่อนว่า “นีก็สายมาแล้ว พวกเราต้องไปทีจวนฮู่กวั
28
โหวอีก...ไว้พบกันวันหลัง...”
มูห่ รงเสวียดึงมือโอวหยางเส้าเฉินรีบร้อนเดินออกไปจาก
‘จวนตระกูลถัง’ หยวนฟางเฟยไม่ได้ตามออกมา ส่วน
เกาฮู่ทีออกมาจาก ‘จวนตระกูลถัง’ ก่อนพวกเขาหนึง
ก้าวก็พาจูซนเดิ
ิ นจากไปโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว มูห่ รง
เสวียอดไม่ได้ทีจะเร่งฝี เท้ามุง่ หน้าไปจวนฮู่กวโหว
ั ทว่าโอ
วหยางเส้าเฉินกลับเดินเรือยๆ ท่าทางเอือยเฉือยไม่รบี
ร้อนจนมูห่ รงเสวียอดไม่ได้ทีจะดึงแขนเขา แล้วเอ่ยเร่ง
ขึน “รีบเดินหน่อยสิ...”
โอวหยางเส้าเฉินประกายตานิงขรึม “ต่อให้พวกเราเดิน
เร็วสักเพียงใด ก็คาดว่าคงสายไปเสียแล้ว”
29
นําเสียงดังกังวานแผ่วเบา อบอุน่ แฝงความยากจะคาด
เดาอย่างบอกไม่ถกู คราแรกนันมูห่ รงเสวียไม่เข้าใจ
ความหมายของเขา ทว่าเมือนางกับโอวหยางเส้าเฉินมา
ถึงจวนฮู่กวโหวแล้
ั วนางก็เข้าใจในทันที ลานกว้าง
บริเวณเรือนบ่าวรับใช้จวนฮู่กวโหวนั
ั นเกลือนไปด้วยร่าง
ไร้ชีวิต...
ร่างศพนันเป็ นชายสามหญิงหนึง ชายวัยกลางคนหนึง

คน ชายหนุ่มสองคนและหญิงสาวอีกหนึงคน ชายหนุ่ม
สองคนนอนตะแคงอยูท่ ีพืน บริเวณลําคอถูกคนกรีดเป็ น
ทางยาว เลือดสีแดงสดไหลทะลักลงบนพืน ชายร่างท้วม
วัยกลางคนนังเอาหลังพิงกําแพงอยูบ่ นพืน บริเวณลําคอ
ถูกกรีดเป็ นทางยาวเช่นกัน เลือดสีแดงสดไหลอาบชุด
30
บริเวณหน้าอก ส่วนหญิงสาวนันนอนหงายอยูท่ ีพืน
บริเวณลําคอก็ถกู กรีดเป็ นทางยาวเช่นกัน เลือดสีแดงอุน่
ไหลทะลัก ดวงตานางเบิกกว้าง ในดวงตาเป็ นประกาย
ตกใจและหวาดกลัว...
โหวเกาฮู่ทหารพิทกั ษ์แผ่นดินยืนอยูต่ รงหน้าศพทังสีร่าง

นัน สีหน้าเคร่งขรึมออกน่ากลัว สายตาเห็นโอวหยางซือ
จือกับมูห่ รงเสวียเดินอาดๆ เข้ามา เขาก็เอ่ยเสียงแผ่วว่า
“ตายแล้ว ตายหมดแล้ว...”
โอวหยางเส้าเฉินกับมูห่ รงเสวียมิได้เอือนเอ่ยสิงใด เกาฮู่

เองก็ไม่ได้ตอ้ งการคําตอบของพวกเขา พูดกับตนเองต่อ
ไปว่า “พ่อครัวทีทํากับข้าว บ่าวหันผัก สาวใช้จดุ เตา รวม
ถึงบ่าวทีเคียวยาให้อาซินโดยเฉพาะล้วนตกตายไปหมด
31
แล้ว...”
จูซนตายเพราะได้
ิ รบั พิษสะสม และผูต้ อ้ งสงสัยว่าเป็ นผู้
วางยาพิษย่อมเป็ นผูท้ ีทําอาหารให้จซู นิ รวมถึงผูท้ ีเคียว
ยาให้จซู นิ สิงแรกทีเกาฮู่ทาํ หลังจากทีกลับมาทีจวนเกาฮู่
คือให้พอ่ บ้านไปรวมพลผูต้ อ้ งสงสัยทังหมดเตรียมสอบ
สวนเข้มงวด ไม่คาดเลยว่าเขายังสังการไม่ทนั เสร็จก็มี
บ่าวรับใช้รายงานว่าเกิดเรืองกับสีคนนีเสียแล้ว...
มูห่ รงเสวียเดินเข้ามา พินิจพิจารณาสีคนนันและได้ขอ้

สรุปว่า “พวกเขาล้วนตายเพราะถูกปาดคอ...ดาบเดียว
เชือดคอ... ใช้ดาบประเภทเดียวกัน ลงมือรวดเร็ว ผูท้ ีฆ่า
พวกเขาน่าจะเป็ นคนเดียวกัน...” ว่าแล้วมูห่ รงเสวียก็
สํารวจอุณหภูมิรา่ งกายของพวกเขา จากนันก็เอ่ยขึนว่า
32
“ร่างกายของสีคนนียังอุน่ อยู่ เพิงจะตายได้ไม่นาน...”
“ตอนทีข้ากลับมาทีจวนนัน พวกเขาเพิงจะหมดลม”
พ่อครัวร่างท้วมตายเป็ นคนสุดท้าย หลังจากเกาฮู่เดิน
เข้ามาในลานกว้าง เขายังมีสติอยู่ เมือเห็นเกาฮู่แววตา
ของเขาฉายแววชัดว่าต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่พอ
ขยับริมฝี ปากยังไม่ทนั ได้พดู อะไรออกมา ศีรษะก็เอียง
พับลง ไร้ซงลมหายใจ...
ึ
มูห่ รงเสวีย “...ผูอ้ ยูเ่ บืองหลังฆ่าคนปิ ดปาก!”
“ถูกต้อง” เขากําลังจะตรวจสอบผูท้ ีทําอาหารกับเคียวยา

ให้อาซิน สีคนทีจับต้องอาหารและยาของอาซินก็ตาย
33
เสียก่อน เห็นได้ชดั ว่าฆาตกรทีอยูเ่ บืองหลังฆ่าคนปิ ด
ปาก
ดูแล้วอาซินนันโดนวางยาในช่วงทีอาศัยอยูใ่ นจวนฮู่กวั
โหวจริง ส่วนผูท้ ีวางยาก็คือคนตายสีศพนี
เมือคิดมาถึงจุดนี ดวงตาคมปลาบของเกาฮู่ก็แผ่รงั สี
อํามหิตออกมา
มูห่ รงเสวียประกายตานิงขรึม มองไปทีสีศนันพ เอ่ยจริง

จังขึนว่า “สีคนนี ล้วนเป็ นบ่าวของจวนฮู่กวโหวหรื
ั อไม่?”
34
เกาฮู่ปรายตามองทังสีศพแวบหนึงก่อนจะส่ายหน้า “ไม่
ใช่ พ่อครัว บ่าวหันผัก สาวใช้จดุ เตาเป็ นคนของจวนโหว
ฝู่ แต่บา่ วทีเคียวยาเป็ นคนทีอาซินพามาจากจวนฟู่ กัว
เจียงจวิน...” อาซินร่างกายไม่แข็งแรงมาตังแต่เด็ก กิน
ยาทังปี แม่ทพั จูจงึ หาบ่าวรับใช้ทีรูเ้ รืองยาสมุนไพรมา
ดูแลเขา เคียวยาให้เขาเป็ นพิเศษ ทีเดินทางมาพักอยูใ่ น
จวนโหวฝู่ ในครังนี อาซินก็พาบ่าวผูน้ ีติดตามมาด้วยเพือ
ความสะดวก...
1
มูห่ รงเสวียพยักหน้ารับ คาดว่าพ่อครัว บ่าวหันผัก สาว
ใช้ทีจุดเตา และบ่าวทีเคียวยาของจวนฟู่ กัวเจียงจวินมี
ส่วนพัวพันกับพิษทีสะสมในตัวจูซนจริ
ิ ง พอจูซนพิ
ิ ษ
กําเริบตายไปพวกเขาก็ถกู ฆ่าปิ ดปากในทันที ผูอ้ ยูเ่ บือง
หลังผูน้ นต้
ั องการตัดทุกเบาะแสด้วยความร้อนอกร้อนใจ
แต่วา่ เบาะแสนันไม่ใช่เขาคิดจะตัดก็ตดั ได้ “ครอบครัว

ของบ่าวรับใช้สคนนี
ี เล่า?” ญาติของบ่าวรับใช้สคนนี
ี รูจ้ กั
พวกเขาดีทีสุด และคลุกคลีกบั พวกเขามาตลอด ต่อให้
เรืองทีพวกเขาวางยาพิษจะปิ ดบังซ่อนเร้นเพียงใด ครอบ
ครัวของพวกเขาก็ยอ่ มสังเกตเห็นเบาะแสร่องรอยอะไร
บ้าง...
เกาฮู่ “...พวกเขาไม่มีครอบครัว”
2
มูห่ รงเสวีย “...นีเป็ นเรืองจริงหรือ?”
“ย่อมเป็ นเรืองจริง!” สีหน้าของเกาฮู่ฉายแววจริงจัง ภูมิ

หลังของบ่าวรับใช้สคนนี
ี เขาเพิงจะถามรายละเอียดมา
เมือครูน่ ีเอง พ่อครัวเป็ นคนในเมืองหลวงแต่วา่ เป็ น
กําพร้า เคยแต่งงานครังหนึง แต่สองปี ก่อนภรรยาถึงแก่
กรรมและไม่ได้มีลกู ด้วยกัน เขาจึงอยูต่ วั คนเดียวมาจน
ถึงตอนนี ส่วนบ่าวหันผักและสาวใช้จดุ เตานันล้วนซือตัว
มาจากคนกลาง ได้ยินมาว่าทีบ้านยากจนตนต้องถูก
ขายออกมา ญาติพีน้องของพวกเขาตอนนีไม่รูไ้ ปอยูท่ ีใด
ส่วนบ่าวทีรับผิดชอบเคียวยาได้ยินว่าหนีเอาชีวิตรอดมา
เมืองหลวง แต่เดิมหมูบ่ า้ นทีเขาอาศัยอยูน่ นเกิ
ั ดโรค
ระบาด ครอบครัวของเขาตกตายหมดเหลือเขาเพียงคน
3
เดียว...
สีคนนีล้วนกําพร้า อยูต่ วั คนเดียวไม่มีญาติพีน้อง เมือ

พวกเขาตายไป เรือทีพวกเขาทําลงไปก็ไม่มีรอ่ งรอย
เบาะแส...
“ผูอ้ ยูเ่ บืองหลังช่างเจ้าเล่หย์ งนั

ิ ก!” เกาฮู่เอ่ยเสียงเครียด
ความขบเขียวเคียวฟั นฉายชัดในนําเสียง
มูห่ รงเสวียทอดถอนใจ ผูอ้ ยูเ่ บืองหลังหาใช่เจ้าเล่หเ์ ท่า

นัน แต่เป็ นเจ้าเล่หก์ ลับกลอกอย่างถึงทีสุด กว้านซือตัว
4
พวกทีอยูต่ วั คนเดียว ไร้ญาติขาดมิตร เมือทําเรืองเลว
ร้ายเสร็จแล้วก็ใช้หนึงดาบสังหารคนทีซือตัวมาทิงเสีย
ตัดขาดร่องรอยเบาะแส จบเรืองไป...
ช่างเฉลียวฉลาดและเจ้าเล่หจ์ นอยากจะจัดให้สกั หมัด!
แต่วา่ ต่อให้สคนนี
ี ถูกฆ่าปิ ดปาก ไม่สามารถสืบหา
เบาะแสอะไรจากคนพวกนันได้ก็ไม่เป็ นไร พวกเขายัง
สามารถลงมือจากทีอืนได้ ยกตัวอย่างเช่นบ่าวรับใช้ใน
โรงครัวจวนฮู่กวโหวอย่
ั างไรเล่า...
พ่อครัว บ่าวหันผัก สาวใช้จดุ เตาล้วนทํางานอยูใ่ นโรง

ครัว มีปฏิสมั พันธ์กบั บ่าวในโรงครัวค่อนข้างมาก ต่อให้
5
พวกเขาระวังเพียงใด รอบคอบเพียงใดก็น่าจะทิง
เบาะแสไม่มากไม่นอ้ ย หากสืบเอาจากพวกบ่าวในโรง
ครัวดูไม่แน่วา่ อาจจะได้ขอ้ มูลอะไรบ้าง...
“ขอบคุณซือจือเฟยทีกล่าวเตือน ข้าเองก็มีความเห็นเช่น
นีอยูเ่ หมือนกัน” เกาฮู่เอ่ยเบาๆ ออกคําสังให้องครักษ์
จวนโหวไปเรียกบ่าวในโรงครัวมารวมตัว
ชายเสือสีนาเงิ
ํ นเข้มแวบเข้ามาในหางตา เป็ นพ่อบ้าน
จวนโหวฝู่ เดินเข้ามาเอ่ยกระซิบรายงาน “โหวเหย่ ห้อง
เซ่นไหว้บรรพชนเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ โลง
ศพก็สง่ มาแล้ว ท่านต้องการแต่งหน้าทําความสะอาดให้
คุณชายจูหรือไม่ขอรับ?”
6
ดวงตาดําสนิทของเกาฮู่หม่นเป็ นสีเลือด นัยน์ตาฉาย
ประกายความเจ็บปวด เอ่ยเสียงแผ่วว่า “อืม ข้าจะแต่ง
หน้าทําความสะอาดให้อาซินเอง!”
เงยหน้าขึนมองโอวหยางเส้าเฉินกับมูห่ รงเสวียแล้ว เกาฮู่

ก็เอ่ยด้วยความรูส้ กึ ผิด “โอวหยางซือจือ ซือจือเฟย ข้า
ขอตัวสักครู!่ ”
มูห่ รงเสวียยิมอย่างเข้าใจ “เชิญโหวเหย่ตามสบาย”
เกาฮู่หนั หลังกลับไปสาวเท้าก้าวไปทางห้องเซ่นไหว้
บรรพชน พ่อบ้านเดินตามไปติดๆ พลางเอ่ยขึนว่า “โหว
7
เหย่ เรืองนีต้องแจ้งแม่ทพั จูหรือไม่ขอรับ?”
ร่างกํายําสูงใหญ่ของเกาฮู่แข็งค้างอยูค่ รูห่ นึง ก่อนเอ่ย

ออกมาเบาๆ “แจ้งให้เขาทราบเถอะ” อาซินถูกคนวางยา
ตาย แม่ทพั จูในฐานะบิดาก็มีสทิ ธิทีจะรูเ้ รืองนี “อีกอย่าง
ส่งคนไปบอกท่านพ่อด้วย...”
......
8
“ขอรับ!” พ่อบ้านรับคําและจากไป
บรรดาองครักษ์จวนฮู่กวโหวคุ
ั มตัวบ่าวรับใช้กลุม่ หนึง
เดินเข้ามา บรรดาบ่าวรับใช้มีทงหญิ
ั งทังชาย มีทงคนแก่
ั
และเด็ก แต่บนตัวพวกเขามีกลินนํามัน หน้าผากของ
บางคนก็มีคราบผงถ่าน มือของบางคนยังมีเศษผักติด
อยู่ แค่ดกู ็รูว้ า่ เป็ นคนในโรงครัว
ร่างศพในลานกว้างถูกยกขึนมาเดินผ่านหน้าบรรดาบ่าว
9
รับใช้ในโรงครัวอย่างช้าๆ สภาพศพเบิกตากว้างรวมถึงมี
บาดแผลน่าหวาดกลัวตรงลําคอ บรรดาบ่าวรับใช้โรง
ครัวเห็นแล้วใบหน้าซีดเผือด ตัวสันเทาอย่างควบคุมไม่
อยู.่ ..
“ยืนดีๆ ยืนดีๆ ยืนให้มนั ดีๆ หน่อย...” หัวหน้าองครักษ์

เดินนําหน้า ดวงตาคมปลาบมองดูบรรดาบ่าวรับใช้ที
เรียงแถวตัวสันงันงกด้วยความหวาดกลัว เอ่ยว่า “พวก
ข้ามีเรืองอยากถามพวกเจ้าหน่อย พวกเจ้าต้องตอบตาม
ความจริง หากมีใครกล้าโกหกหลอกลวง พวกเจ้าก็จะมี
จุดจบเช่นพวกเขาเหล่านี...”
“พีชายองครักษ์โปรดวางใจ...พวกเราจะพูดตามความ
จริง ไม่โป้ปดเด็ดขาด...”
10
“ใช่ ใช่ ใช่...พวกเราจะเอ่ยตามทีรู ้ ไม่มีปิดบังแม้แต่
น้อย...”
“ถูกต้อง ถูกต้อง...”
ความบริสทุ ธิใจทีบรรดาบ่าวรับใช้โรงครัวแสดงออกมา
ทําให้หวั หน้าองครักษ์สีหน้าอ่อนลงมาบ้าง ก่อนจะส่ง
สัญญาณให้บรรดาองครักษ์
บรรดาองครักษ์ทยอยเดินไปอยูต่ รงหน้าบ่าวรับใช้โรง
ครัว เอ่ยถามรายละเอียดขึน
11
บรรยากาศบริเวณรอบๆ โอวหยางเส้าเฉินกับมูห่ รงเสวีย
พลันว่างเปล่า มูห่ รงเสวียมองไปรอบๆ ก็พบว่าไม่มีใคร
สนใจพวกเขา จึงกดเสียงตําเอ่ยถามโอวหยางเส้าเฉินว่า
“เส้าเฉิน จวนฮู่กวโหวมี
ั ประมุขมากเท่าใดหรือ?”
โอวหยางเส้าเฉินเอ่ยขึนเสียงใส “ไม่มากนัก มีแค่ฮ่กู วั

โหวอาวุโสกับโหวเกาฮู่ทีเป็ นฮู่กวโหวคนปั
ั จจุบนั สองคน
เท่านัน” หลายปี ก่อนฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้รบั บาดเจ็บสาหัส
ในสนามรบ เขาจึงส่งมอบตําแหน่งฮู่กวโหวต่
ั อให้เกาฮู่
ส่วนตนเองไปพักรักษาตัว ช่วงก่อนนีอากาศร้อน ฮู่กวั
โหวอาวุโสจึงไปพักร้อนยังคฤหาสน์ตากอากาศ จนถึง
ตอนนียังไม่กลับ...
มูห่ รงเสวีย “...ความสัมพันธ์ระหว่างฮู่กวโหวอาวุ

ั โสกับจู
12
ซินเป็ นอย่างไร?”
“ต้องดีมากอยูแ่ ล้ว” จวนฮู่กวโหวกั

ั บจวนฟู่ กัวเจียงจวิ
นไปมาหาสูก่ นั มาหลายรุน่ ฮู่กวกงกั
ั บแม่ทพั จูมีความ
สัมพันธิอันดีตอ่ กัน และโยงไปจนถึงลูกชายของอีกฝ่ าย
ความรูส้ กึ ทีพวกเขามีตอ่ ลูกชายของอีกฝ่ ายก็ไม่ตา่ ง
อะไรจากลูกชายแท้ๆ ของตนเอง...
เช่นนันหรือ...
มูห่ รงเสวียหลุบดวงตาลง จูซนถู

ิ กวางยาพิษตอนอยูใ่ น
จวนฮู่กวโหว
ั นางจึงสงสัยว่าผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังการ
วางยาพิษจูซนเป็
ิ นคนในจวนฮู่กวโหว
ั ต่อให้ความ
13
สัมพันธ์จวนฮู่กวกงกั
ั บจวนฟู่ กัวเจียงจวินจะดีสกั เพียงใด
แต่ก็ยากทีจะเลียงคนทีไม่เป็ นมิตรกับจูซนในจวนฮู
ิ ่กวั
โหวได้ การวางยาพิษปองร้ายจูซนไม่
ิ ถือเป็ นเรืองแปลก
แต่วา่ ตอนนี...คาดไม่ถงึ ว่าจวนฮู่กวกงจะมี

ั ประมุขเพียง
สองคนเท่านัน คนน้อยจนน่าสงสาร ความเกียวข้อง
ระหว่างบุคคลไม่ซบั ซ้อน อีกทังประมุขทังสองคนมีความ
สัมพันธ์อนั ดีกบั จูซนิ เป็ นไปไม่ได้ทีเขาจะวางยาพิษ
สังหารจูซน...
ิ
การทีจูซนได้
ิ รบั พิษก็เหลือแค่ความน่าจะเป็ นไปได้อีก
อย่างเดียวเท่านัน ก็คือคนนอกซือตัวบ่าวรับใช้ในโรงครัว
ของจวนฮู่กวโหวแล้
ั วให้วางยาพิษสังหารจูซน...
ิ
14
“จูซนมี
ิ ศตั รูหรือไม่?” มูห่ รงเสวียเอ่ยถามเสียงเครียด
โอวหยางเส้าเฉินส่ายหน้า “ส่วนตัวไม่มี!” จูซนร่

ิ างกาย
อ่อนแอขีโรค รักษาอาการป่ วยอยูแ่ ต่ในจวนฟู่ กัวเจียงจวิ
นตลอดทังปี น้อยครังนักทีจะออกมาพบปะสมาคม
สิบกว่าปี มานีจูซนอยู
ิ ใ่ นเมืองหลวงก็ไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์
ต่อให้เข้าร่วมงานเลียง สังสรรค์ก็มีทา่ ทีออ่ นโยนยิมแย้ม
แจ่มใส ไม่เคยขัดแย้งกับใครมาก่อน...
เมือเป็ นเช่นนีผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังการวางยาพิษก็หา

ตัวไม่ง่ายแล้ว...
15
มูห่ รงเสวียขมวดคิวอย่างห่อเ**◌่ ยว
โอวหยางเส้าเฉินมองหน้านางยิมๆ “ไม่ตอ้ งหมดอาลัย

ตายอยากไปหรอก หาไม่ง่ายไม่ได้หมายความว่าหาไม่
ได้ และก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเบาะแส!”
มูห่ รงเสวียช้อนสายตาขึนมอง “เบาะแสทีเจ้าว่าคือ

อะไร?” บรรดาบ่าวในโรงครัวพวกนีหรือ?
16
“ไม่ใช่อยูแ่ ล้ว” โอวหยางเส้าเฉินส่ายหน้า จูซนถู

ิ กคนวาง
ยาพิษอยูใ่ นจวนฮู่กวโหวเป็
ั นครึงปี ทว่าไม่มีผใู้ ดพบเห็น
เห็นได้วา่ พิษนันวางได้อย่างเร้นลับ ขนาดประมุขจวนฮู่
17
กัวโหวอย่างฮู่กวโหวอาวุ
ั โสและเกาฮู่ยงั ไม่สงั เกตเห็น
คาดว่าบ่าวรับใช้จวนฮู่กวโหวเองก็
ั คงไม่สงั เกตเห็น
อะไร...
“แล้วเบาะแสทีเจ้าว่าคืออะไร?” มูห่ รงเสวียเงยหน้ามอง

โอวหยางเส้าเฉิน
ประกายตาของโอวหยางเส้าเฉินจริงจังลําลึก “สถานที
พบศพจูซน...”
ิ
...
ศพของจูซนถู
ิ กพบในคฤหาสน์ทีเส้าเฉินให้ถงั เหยียยืมใช้
18
จัดพิธีวิวาห์ ตอนนันภูเขาจําลองระเบิด หินกรวดปลิว
ว่อน บริเวณโดยรอบของศพนันเป็ นภูเขาจําลอง ต่อให้มี
เบาะแสก็ถกู ทําลายไปหมดแล้ว...เดียวก่อนนะ มีหนึง
เบาะแสทีไม่ถกู ทําลาย และทําลายไม่ได้นนคื
ั อตระกูล
ของถังเหยีย...
จูซนหายตั
ิ วไปเป็ นสิบวัน ดังนันเพือตามหาตัวจูซนโอ
ิ
วหยางเส้าเฉินจึงพลิกเมืองหลวงหาทุกหย่อมหญ้า ขาด
ก็แค่การขุดพืนสามฉือ แม้แต่ในวังหลวงเขาก็ลอบตรวจ
ค้นอย่างเงียบๆ ทว่ากลับไม่พบเบาะแสของจูซนเลยแม้
ิ
แต่นอ้ ย ไม่คิดเลยว่าแสงสว่างในความมืดมิดทีผูจ้ บั ตัวจู
ซินไปเหลือไว้ให้แก่พวกเขาคือการซ่อนจูซนไว้
ิ ใน
คฤหาสน์วงั เซียวเหยาอ๋อง
19
เส้าเฉินพลิกเมืองหลวงทังในและนอกครังแล้วครังเล่า
แต่ไม่ได้ไปค้นจวนตัวเอง เพราะว่าเขาไม่ได้จบั ตัวจูซนิ
ไป ย่อมทีจะไม่มีคนซ่อนอยูใ่ นจวนอยูแ่ ล้ว
ไม่คิดเลยว่าผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังนันจะใช้จิตวิทยาของ

คนทัวไป ซ่อนจูซนเอาไว้
ิ เป็ นสิบวัน...
“ตอนนีทีข้าสงสัยก็คือ จูซนถู
ิ กซ่อนไว้ในภูเขาจําลอง
ตังแต่เมือไร?” โอวหยางเส้าเฉินเอ่ยขึนด้วยเสียงทุม้ ตํา
ตอนอยูใ่ นจวนหลังนันเขาก็พิจารณาศพของจูซนอย่
ิ าง
ละเอียด แม้วา่ ชุดทีจูซนสวมใส่
ิ นนจะเต็
ั มไปด้วยฝุ่ น
ละออง แต่ก็ยงั มองออกว่าชุดนันเป็ นชุดใหม่ ผิวพรรณ
ภายใต้เสือผ้านันขาวผ่องไร้ฝนุ่ และยังมีกลินหอมของ
สบูจ่ างๆ เห็นได้วา่ ก่อนหน้านีไม่นานเขาผ่านการอาบนํา
20
ก็แสดงว่าจูซนได้
ิ อาบนําผลัดผ้า ขจัดหลักฐานทีมีบนตัว
ก่อนหน้านีไปจนหมด ก่อนทีพิษจะกําเริบจนตาย...
“ถูกต้อง” โอวหยางเส้าเฉินพยักหน้า พวกเขาไม่สามารถ

สืบจากร่างจูซนได้
ิ วา่ ก่อนหน้าทีเขาจะตาย เขาเคยอยูท่ ี
ใดมา...
เท่าทีนางรู ้ คฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋องทังในและนอก
21
เมืองมีตงหลายหลั
ั ง หลักฐานทังหมดทีบอกว่าจูซนพั
ิ กที
จวนหลังไหนล้วนถูกทําลายจนสิน พวกเขาสามารถคาด
เดาได้หรือไม่วา่ หลังจากทีจูซนถู
ิ กจับตัวไปก็ถกู ขังไม้ใน
จวนหลังใดหลังหนึง จนถึงวันงานมงคลของถังเหยียถึง
ได้นาํ ตัวมาไว้ยงั จวนทีถังเหยียอาศัยอยู่ ยังมีความเป็ น
ไปได้อีกอย่างหนึงก็คือจูซนถู
ิ กขังอยูใ่ นจวนทีครอบครัว
ถังเหยียอาศัยอยูต่ ลอด...
หากเรืองราวเป็ นแบบแรกยังเข้าใจได้วา่ ผูบ้ งการทีอยู่

เบืองหลังคิดจะใส่รา้ ยเส้าเฉิน จึงได้นาํ ตัวจูซนมาไว้
ิ ใน
คฤหาสน์ ให้พิษกําเริบจนตายในวันงานมงคลของถังเห
ยีย...
ทว่าหากเป็ นแบบทีสองคือจูซนอยู
ิ ท่ ีจวนหลังนันตังแต่
22
แรกแล้วล่ะก็...เช่นนันครอบครัวถังเหยียก็น่าสงสัย
เพราะถึงอย่างไรจวนหลังนันก็ไม่มีคนของวังเซียวเหยา
อ๋องอาศัยอยู่ และไม่ได้ดแู ลมาก่อน ถังเหยียต้องการใช้
สถานทีนีในการจัดงานมงคลก็ตอ้ งปรับโฉมโดยละเอียด
สวนดอกไม้ ภูเขาจําลองทีจะใช้รบั รองแขกเป็ นจุดทีต้อง
ปรับปรุงแก้ไขอย่างหนัก ต้องวิงไปๆ มาๆ หลายรอบกว่า
ทีจะปรับปรุงสวนดอกไม้และภูเขาจําลองเสร็จสมบูรณ์
บรรดาบ่าวรับใช้ทีวิงวุน่ ไปมาหลายรอบจะไม่พบจูซนที
ิ
ซ่อนอยูใ่ นภูเขาจําลองเลยหรือ? เว้นเสียแต่วา่ พวกเขา
ไม่ตอ้ งการทีจะพบ...
“ดังนันปั ญหาทีพวกเราต้องไปตรวจสอบในตอนนีก็คือ
ร่างศพของจูซนถู
ิ กซ่อนไว้ทีจวนหลังนันตังแต่เมือไร!” โอ
23
วหยางเส้าเฉินปรายตาดุดนั
......
24
มูห่ รงเสวีย “...เรืองนีจะตรวจสอบอย่างไร?” ในเมือ
เบาะแสทีตัวจูซนถู
ิ กกําจัดไปหมดแล้ว
โอวหยางเส้าเฉินครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง “จับตาดูครอบครัว

ของถังเหยียเถอะ” ดูวา่ ครอบครัวเขามีอะไรผิดปกติหรือ
ช่องโหว่อะไรบ้าง...
คงทําได้เพียงเท่านี...
สายตามองบรรดาบ่าวรับใช้ของจวนฮู่กวโหวที
ั กําลังรับ
การไต่สวนจากองครักษ์ดว้ ยเนือตัวสันเทาเพราะความ
25
หวาดกลัวแล้ว ดวงตาของมูห่ รงเสวียเป็ นประกายเอ่ยว่า
“ต้องจับตาดูทีจวนฮู่กวโหวนี
ั ด้วยหรือไม่?” แม้จะบอกว่า
สีคนทีรูเ้ รืองราวความเป็ นจริงตายไปแล้ว แต่ก็ไม่ตดั ว่า
บ่าวรับใช้บางคนล่วงรูอ้ ะไรหรือเปล่า หากผูบ้ งการทีอยู่
เบืองหลังพบเห็นในจุดนี ก็ไม่แน่วา่ อาจกลับมาลงมือที
จวนฮู่กวโหวอี
ั กก็เป็ นได้...
มองดูดวงตาเป็ นประกายของนางแล้ว โอวหยางเส้าเฉิน

ก็ยมอ่
ิ อน “เช่นนันก็จบั ตาดูทงคู
ั เ่ ถอะ”
บรรดาองครักษ์จวนฮู่กวโหวไต่
ั สวนบ่าวรับใช้ในโรงครัว
หมดแล้วทว่ากลับไม่พบเบาะแสใดๆ โอวหยางเส้าเฉิน
และมูห่ รงเสวียจึงจุดธูปเซ่นไหว้จซู นแล้
ิ วก็กลับออกจาก
จวนฮู่กวโหว
ั
26
...
ความมืดมิดยามราตรีมาเยือน ตระกูลถังทีวุน่ วายมา

ตลอดทังวันกลับสูค่ วามเงียบสงบ
หลังจากทีถังเหยียส่งแขกเหรือและดืมนําแกงสร่างเมา
แล้ว เขาก็เดินโซซัดโซเซไปยังห้องหอ พลันได้ยินเสียง
ขว้างปาทําลายข้าวของจากห้องหอแว่วมาไกลๆ
สมองทียังมึนงงของถังเหยียพลันได้สติขนมาทั
ึ นที ฝี เท้า
รีบวิงไปยังห้องหอนัน
27
ทีด้านนอกห้องหอมีสาวใช้สองนางกําลังยืนก้มหน้าอยู่
เขาไม่สนใจทีจะมองพวกนางสักนิด เดินตรงเข้าไปใน
ห้อง ไม่คิดว่าช่วงเวลาทีก้าวเท้าเข้าไปในห้องนันจะมี
วัตถุลกึ ลับพุง่ มาทางเขา เขายืนมือออกไปคว้าถ้วยชา
เครืองลายครามชันดีใบหนึงไว้ ทีก้นถ้วยเป็ นสีขาว บน
ขอบถ้วยเคลือบเป็ นกลีบดอกเสาเย่าสีแดง เป็ นชุดชาที
เขาตังใจเลือกมาไว้ในห้องหอของเขากับซ่งหรุย่ เอ๋อร์
ตอนนี ชุดชานีถูกคนโยนออกมาแล้ว...
ถังเหยียขมวดคิวอย่างไม่สบอารมณ์ เงยหน้าขึนมองไป
ยังทิศทางทีถ้วยชาถูกโยนออกมา พบว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์
สวมชุดเจ้าสาวสีแดงเดินไปมาอยูใ่ นห้อง อาละวาด
ขว้างปาข้าวของ เศษกานําชา เศษถ้วยชา เศษแจกันชา
28
ต่างๆ ตกกระจายอยูบ่ นพืน ห้องทังห้องอยูในสภาพระเน
ระนาด...
ถังเหยียอดทีจะรูส้ กึ ปวดหัวขึนมาไม่ได้ “หรุย่ เอ๋อร์ นีเจ้า

กําลังทําอะไร?”
“ข้าทําอะไรน่ะหรือ? ท่านยังมีหน้ามาถามว่าข้าทําอะไร
อีกหรือ?” เมือได้ยินวาจาของเขา ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็หยุดปา
ทําลายข้าวของครูห่ นึง และมองหน้าเขาด้วยความกรุน่
โกรธ “งานเลียงฉลองมงคลสมรสวันนีเกิดอะไรขึน ท่าน
ไม่รูห้ รอกหรือ?”
ถังเหยียได้ฟังคําพูดของนางแล้วก็ยงปวดหั
ิ ว ข่มอารมณ์
29
แล้วเอ่ยขึนว่า “เรืองทีเกิดขึนในงานเลียง...เป็ นเหตุสดุ
วิสยั ...”
“หึหึ เหตุสดุ วิสยั อย่างนันหรือ? งานเลียงฉลองมงคล

สมรสปรากฏร่างศพเป็ นเหตุสดุ วิชยั เช่นนันหรือ? มีแต่
ภูตผีเท่านันล่ะทีจะเชือว่ามันเป็ นเหตุสดุ วิสยั ...เห็นได้ชดั
ว่ามีคนตังใจโยนศพไว้ทีนัน ก่อกวนงานเลียงฉลองวิวาห์
ของข้า นําความโชคร้ายมาให้ขา้ ...” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์บนั ดาล
โทสะอย่างถึงทีสุด
ถังเหยีย “...สังหารจูซนก่
ิ อกวนงานวิวาห์ของเรา...เจ้า
คิดมากไปหรือไม่...” ฐานะของจูซนสู
ิ งกว่าพวกเขาทัง
สองคน รวมกับตําแหน่งของตระกูลฟู่ กัวเจียงจวินใน
เมืองหลวงแล้ว จูซนไม่
ิ ใช่คนทีใครอยากสังหารก็สงั หาร
30
ได้ เรืองทีว่าสังหารจูซนเพื
ิ อจะก่อกวนงานวิวาหืของพวก
เขาเช่นนี คนโง่เขลายังไม่มีทางไปทํา...
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์แค่นเสียงในลําคอ “คนทัวไปไม่มีทางสังหาร

จูซนอยู
ิ แ่ ล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่านางจะสังหารไม่
ได้...”
ประกายตาของถังเหยียเคร่งขรึม “เจ้าหมายถึง...”
“เจียงซิน ภรรยาเอกของท่านอย่างไรเล่า นางมีอาํ นาจ

มากพอทีจะสังหารจูซน!”
ิ ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เอ่ยเสียงดังฟั งชัด
แววตาดุดนั โหดเ**◌้ยม
31
ถังเหยีย “...เจ้าคิดมากเกินไปหรือไม่?” เจียงซินกับจูซนิ
ไม่มีความแค้นบาดหมางต่อกัน สังหารเขาไปแล้วจะได้
อะไร...เพือก่อกวนพิธีวิวาห์ของเขากับหรุย่ เอ๋อร์หรือ?
เจียงซินมิได้โง่เขลาเช่นนัน...อย่างทีรูก้ นั นันจูซนเป็
ิ นบุตร
ชายคนเดียวของฟู่ กัวเจียงจวิน สังหารเขาก็เท่ากับล่วง
เกินตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน ไหนจะพันธมิตรของตระกูลฟู่
กัวเจียงจวินเช่นตระกูลฮู่กวโหวอี
ั ก หากถูกพวกเขาจับได้
ขึนมาสุดท้ายแล้วคนทีจะได้ไม่ใช่หนึงหรือสองคน แต่
เป็ นทังตระกูล...
เจียงซินเป็ นคุณหนูผสู้ งู ศักดิ แยกแยะหนักเบาได้ชดั เจน

ไหนเลยจะกล้าทําเรืองโง่เขลาเช่นนัน
ต่อให้เจียงซินคิดจะใช้ศพมาก่อนกวนงานเลียงฉลอง
32
มงคลสมรสของเขากับหรุย่ เอ๋อร์ นางจะสังหารใครสักคน
ก็ได้ ไม่มีความจําเป็ นใดทีจะต้องไปสังหารจูซน...
ิ
“เช่นนันหรือ? ดูแล้วท่านจะเข้าใจภรรยาเอกผูน้ นเป็

ั น
อย่างดีทีเดียว” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เหลือบตามองถังเหยีย ปราย
หางตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน!
33
ถังเหยียปวดหัวขึนมาเป็ นระลอก เอ่ยด้วยความมึนงง

อย่างขอไปที “ก็พอควรอยู”่
“หึ ความเข้าใจทีท่านมีตอ่ นางเรียกว่าพอควรทีไหนกัน

เห็นได้ชดั ว่าเข้าใจอย่างถ่องแท้ ท่านเข้าใจนางถึงเพียงนี
34
ท่านก็ชอบนางเข้าแล้วใช่หรือไม่?” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ถลึงตา
ใส่ถงั เหยียด้วยความโมโห ความโกรธเคืองในดวงตาคู่
งามแทบจะพ่นไฟออกมา
ถังเหยียยิงปวดหัวขึนมาทันใด ข่มอารมณ์แล้วเอ่ยว่า
“ย่อมไม่ใช่อยูแ่ ล้ว...คนทีข้าชอบทีสุดคือเจ้า...”
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์โมโห “ท่านชอบข้า แล้วให้ขา้ เป็ นภรรยา

รอง?” พวกเขาก็ตกลงกันเรียบร้อยตังแต่แรกแล้วว่าถัง
เหยียจะหย่าร้างกับเจียงซิน แล้วแต่งนางเป็ นภรรยาเอก
เหตุใดตอนนีถึงแต่งนางเข้ามาเป็ นภรรยารอง? ภรรยา
รองฟั งแล้วไพเราะ แต่ไม่วา่ อย่างไรก็ตากว่
ํ าภรรยาเอก
35
ถังเหยียถอนหายใจออกมาอย่างจนปั ญญา “ข้าเองก็ไม่
ได้อยากให้มนั เป็ นเช่นนี แต่วา่ ให้ขา้ แต่งเจ้าเป็ นภรรยา
เอกตอนนีก็ไม่เหมาะสม...”
ตอนนีคนตระกูลถังของเขายังอยูใ่ นคุกหลวง แบกรับ

ความผิดฐานก่อการกบฏ ต่อให้พวกเขาถูกใส่รา้ ย
ปรักปรํา แต่ตอนนีพวกเขาก็ยงั ได้ชือว่ามีความผิดฐาน
ก่อกบฏยังไม่ได้ชาํ ระล้างมลทิน ในฐานะคนตระกูลถังที
โชคดีรอดพ้นจากการคุมตัวเข้าคุก ตอนนีเขาจําเป็ นต้อง
ถ่อมตน ถ่อมตน ถ่อนตนอย่างทีสุด อยูน่ ิงๆ รอให้คน
ตระกูลถังล้างมลทิน ไม่ใช่หย่าขาดจากภรรยาเอกที
ตระกูลเข้มแข็ง ล่วงเกินตระกูลภรรยาทีมีอาํ นาจ สร้าง
ศัตรูทีแข็งแกร่งให้ตนเอง...
36
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ลอบเม้มปากกัดฟั นแน่น นางเข้าใจในหลัก
เหตุผลทีถังเหยียเอ่ยมา แต่วา่ “ต่อให้เป็ นเช่นนี ท่านก็ไม่
ควรหยามหมินข้า แต่งข้าเข้าจวนในฐานะอนุ...”
มองดูซง่ หรุย่ เอ๋อร์ทีนําตาคลอแล้วถังเหยียก็รูส้ กึ สงสาร

เห็นใจ ทอดถอนใจอย่างจนปั ญญา “ข้าเองก็ไม่ได้อยาก
รังแกเจ้า แต่ใครใช้ให้เรืองของเราเป็ นเรืองขึนมา...”
เรืองทีหรุย่ เอ๋อร์กบั เขานอนร่วมเตียงถูกคนจับได้ ชือ
เสียงและความบริสทุ ธิของหรุย่ เอ๋อร์ถกู ทําลาย หากว่า
เขาไม่สขู่ อหรุย่ เอ๋อร์ จุดจบของหรุย่ เอ๋อร์ก็น่าสลด...
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์นาตาไหลพราก
ํ ใช่แล้ว ชือเสียง ความ
บริสทุ ธิของนางถูกทําลาย หากไม่แต่งออกไปก็จะไม่เป็ น
ผลดีแน่นอน แต่วา่ เรืองทีนางนอนร่วมเตียงกับถังเหยียมิ
37
ใช่เรืองทีนางสมัครใจ และก็ไม่ใช่วา่ นางดืมสุราจนเมา
แล้วเดินเข้าห้องผิดแต่อย่างใด แต่นางถูกจัดฉาก “ท่าน
เชือหรือไม่วา่ ข้าถูกคนจัดฉาก?”
ถังเหยียพยักหน้า “ย่อมเชืออยูแ่ ล้ว” ตอนทีตืนขึนมาใน

ห้องรับรอง วินาทีทีมองเห็นซ่งหรุย่ เอ๋อร์เขาก็รูแ้ ล้วว่าเขา
กับซ่งหรุย่ เอ๋อร์ถกู คนจัดฉาก...
“เช่นนันท่านเชือหรือไม่วา่ คนทีจัดฉากพวกเราคือเจียงซิ
น?” หลังจากเกิดเรืองขึนในวันนัน พวกเขาก็ถกู บิดา
มารดาของแต่ละฝ่ ายพากลับจวนและไม่ได้พบหน้ากัน
อีก แม้แต่งานวิวาห์ ฤกษ์วิวาห์ของพวกเขาล้วนเป็ นบิดา
มารดาของทังสองฝ่ ายเป็ นผูก้ าํ หนด ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ไม่มี
โอกาสได้คยุ กับถังเหยียถึงสิงทีนางสงสัย
38
มองดูสายตารอคอยอย่างคาดหวังของซ่งหรุย่ เอ๋อร์แล้ว
ถังเหยียก็ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วเอ่ยว่า “สงสัยอยูบ่ า้ ง...”
“ไม่ตอ้ งสงสัยแล้ว เรืองทีพวกเจ้าสองคนนอนร่วมเตียง

วันนัน ข้าเป็ นคนจัดฉากขึนมาเอง” นําเสียงเย็นชาของ
สตรีผหู้ นึงดังขึน ตามมาด้วยหญิงสาวผูห้ นึงเดินเข้ามา
ใบหน้างดงาม ท่าทางเย็นชา เป็ นเจียงซินภรรยาเอกของ
ถังเหยียนันเอง
สีหน้าของถังเหยียเคร่งขรึมลงทันที มองนางด้วยสายตา
เย็นชาแล้วเอ่ยขึนว่า “เหตุใดเจ้าต้องทําเช่นนี?”
39
“ย่อมเป็ นเพราะส่งเสริมพวกเจ้า” สายตาเย็นชาของ
เจียงซินกวาดตามองถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์ “พวกเจ้า
สองคนรักใคร่กนั ถึงเพียงนัน ทีข้าจัดฉากว่าพวกเจ้าสอง
คนนอนร่วมเตียงกันก็เพือให้พวกเจ้ามีทางสว่าง มีฐานะ
สามารถอยูด่ ว้ ยกันอย่างเปิ ดเผย ไม่ตอ้ งทําเหมือนแต่
ก่อนทีลักลอบพบกันอยูข่ า้ งนอก...”
เรืองการลักลอบนัดพบกันถูกล่วงรู ้ แววตาของถังเหยี
ยเป็ นประกายไหววูบ
ทว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์กลับโกรธอย่างทีสุด “...แล้วเจ้ารูห้ รือไม่

ว่าเจ้าทีทําเช่นนีก็เป็ นการทําลายชือเสียงของข้า?”
40
“ย่อมรู!้ ” เจียงซินเอ่ยอย่างไม่เดือดร้อน
เช่นนันซิงหรุย่ เอ๋อร์ก็ยงโกรธเข้
ิ าไปใหญ่ “รูแ้ ล้วเจ้ายังจัด
ฉาก...”
“ไม่ใช่วา่ ครึงปี ก่อนเจ้าเองก็วางแผนจัดฉากกับข้าเช่นนี

หรือ?” เจียงซินเอ่ยตัดบทนางอย่างไม่เกรงใจ มองนาง
ด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าใช้วิธีการเช่นนันจัดฉากให้ขา้
แต่งให้ถงั เหยีย เหตุใดข้าจะไม่สามารถใช้วิธีเดียวกันจัด
ฉากให้เจ้าแต่งให้ถงั เหยียเล่า?”
41
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ “...”
“...เจ้า...เจ้ารูห้ รือ?” ถังเหยียมองเจียงซินด้วยแววตา

ประหลาดใจ เขานึกว่าเรืองนันมีเพียงเขากับหรุย่ เอ๋อร์ทีรู ้
เจียงซินแสยะยิม “ต้องรูอ้ ยูแ่ ล้ว ข้าไม่ได้โง่เขลา!” เมือ

ครึงปี ก่อนตอนทีนางรูส้ กึ ตัวขึนมาในเรือนรับรองของ
จวนสกุลซ่ง เห็นว่าตนเองเปลือยกายนอนร่วมเตียงกับ
ถังเหยีย เจียงซินก็รูไ้ ด้ทนั ทีวา่ ตนเองนันถูกจัดฉาก หลัง
1
จากทีเกิดเรืองก็ลองนึกย้อนเหตุการณ์ทีเกิดขึนก่อน
หน้าทีนางจะเข้าไปในเรือนรับรอง แล้วก็นกึ ย้อนถึง
ปฏิกิรยิ าของผูค้ นหลังจากทีจับได้วา่ นางกับถังเหยี
ยนอนร่วมเตียงกันแล้ว นางก็รูไ้ ด้เลยว่าผูท้ ีจัดฉากนัน
เป็ นใคร
ถังเหยียนิงไปชัวขณะ “รูว้ า่ หรุย่ เอ๋อร์จงใจจัดฉาก แต่เจ้า

ก็ยงั แต่งให้ขา้ ?”
เจียงซินปรายตามองถังเหยีย “ในตอนนันนอกจากแต่ง
ให้เจ้าแล้ว ข้ายังมีทางเลือกอืนอีกหรือ?”
ถังเหยีย “...”
2
เหมือนจะไม่มี นอกเสียจากว่าจะปลงผมไปเป็ นภิกษุณี
ในอาราม...
ทว่ามีสตรีวยั สะพรังผูใ้ ดบ้างทีอยากจะไปเป็ นภิกษุณี...
เจียงซินแต่งให้เขา เป็ นภรรยาของเขา นันก็เป็ นทาง

เลือกทีดีทีสุดและเหมาะสมทีสุดแล้ว...
“ตอนแรกเจ้าต้องการเกียวโยงตระกูลข้า ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็

จัดฉากให้ขา้ กับเจ้าถูกจับได้วา่ มีความสัมพันธ์เกิน
เลยอยูบ่ นเตียง และต้องแต่งให้เจ้าอย่างเลือกไม่ได้
เสริมอํานาจบารมีให้เจ้า ตอนนีเจ้าชอบซ่งหรุย่ เอ๋อร์ ใน
3
ใจเฝ้าปรารถนาแต่ซง่ หรุย่ เอ๋อร์ ข้าก็เลยจัดฉากให้ซง่
หรุย่ เอ๋อร์กบั เจ้าถูกผูอ้ ืนจับได้วา่ มีความสัมพันธ์เกินเลย
กันบนเตียงเพือทีจะให้นางต้องแต่งกับเจ้า ให้พวกเจ้า
สามารถอยูด่ ว้ ยกันได้ทกุ วันคืน เหนียวติดกันแน่นราว
กาวนํา ไม่แยกจากกันอีก เจ้าดูสวิ า่ ข้าเรียนรูไ้ ด้รวดเร็ว
ปานใด เข้าอกเข้าใจผูค้ นเช่นเดียวกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์อย่าง
ไรเล่า...” ส่วนเรืองชือเสียงอะไรพรรค์นนั หึหึ ตอนทีซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์ทาํ กับนางก็ไม่ได้สนใจไยดีชือเสียงของนาง
แล้วตอนทีนางเอาคืนเหตุใดต้องสนใจชือเสียงของซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์ดว้ ยเล่า
เจียงซินมองหน้าถังเหยีย ยิมขึนอย่างเย็นชาและเหยียด
หยัน
4
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ “...”
ข่าวแว่วมาถึงวังเซียวเหยาอ๋อง มูห่ รงเสวียพูดไม่ออก

“...”
คิดไม่ถงึ ว่าภรรยาทังสองคนของถังเหยียนันต่างก็มา
จากการวางแผนจัดฉาก ช่างทําให้ผคู้ นสับสนมึนงงยิง
นัก
ยังมาบอกว่าเข้าอกเข้าใจ นีเป็ นการถากถางถังเหยียกับ

ซ่งหรุย่ เอ๋อร์สนิ ะ...
5
แต่วา่ ถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็สมควรถูกถากถางจริงๆ
นันละ ใครใช้ให้เขาวางแผนจัดฉากทําลายชือเสียงและ
ความบริสทุ ธิของผูอ้ ืนจนต้องแต่งให้เขา เพียงเพืออยาก
เพือปี นเข้าสกุลเจียงซิน...
โดยเฉพาะซ่งหรุย่ เอ๋อร์ผนู้ นั ถังเหยียต้องการปี นเข้าสกุล

เจียงซิน นางก็จดั ฉากจนเจียงซินต้องแต่งให้ถงั เหยียให้
ถังเหยียปี นเข้าสกุลเจียงซินได้สาํ เร็จ ช่างทําให้ผคู้ นหมด
คําทีจะเอ่ย พอนางถูกเจียงซินโต้กลับด้วยวิธีเดียวกัน
ล้วนเป็ นนางทีต้องรับผลกรรมในสิงทีตนเองก่อไว้ ทํา
อะไรได้อย่างนัน...
“ความจริงควรสมเพชถังเหยียเสียมากกว่า” โอวหยาง
6
เส้าเฉินเอ่ยรับคําพูดมูห่ รงเสวีย และส่งข้อมูลทีบรรดา
องครักษ์ลบั สืบมาได้ให้นาง ถังเหยียต้องการเป็ นขุนนาง
ในราชสํานัก ต้องการเลือนขัน แต่กลับไม่มีความ
สามารถ สอบเคอจวีก็สอบไม่ผา่ น สอบกู่กวนก็สอบไม่
ผ่าน ดังนันเขาจึงหาทางลัด แต่งคุณหนูตระกูลชนชันสูง
มีหน้ามีตา ใช้อาํ นาจของตระกูลหนุนให้เขาได้มีบทบาท
ในราชสํานัก เป็ นขุนนาง ได้เลือนขัน...
เจียงซินคือผูท้ ีถูกคัดเลือกแล้ว
เพือให้ชนะใจเจียงซิน ถังเหยียก็ได้เตรียมตัวมากมาย
น่าเสียดายทีถังเหยียไม่ฉลาดปราดเปรือง และก็ไม่มี
ความสามารถ พบปะเจียงซินหลายครังหลายคราก็ไม่
สามารถดึงดูดความสนใจของเจียงซินได้ ยิงไม่ตอ้ งไป
7
เอ่ยถึงว่าชอบพอ...
อยากจะแต่งเจียงซิน ถังเหยียจึงทําได้เพียงใช้อบุ ายจัด

ฉากแล้ว...
...
ถังเหยียผูน้ ีช่างทําให้ผคู้ นหมดคําจะพูดยิง
มูห่ รงเสวียแขวะอยูใ่ นใจ รับข้อมูลพวกนันมาดู ข้อมูลใน

นันเป็ นดังเช่นทีโอวหยางเส้าเฉินกล่าวมาเมือครู ่ เป็ น
เรืองราวทีถังเหยียทํามาทังหมด แม้ถงั เหยียจะเป็ นบุตร
สายตรงของจวนตระกูลถัง แต่ก็ไม่ใช่สายตรงทีสุด ก่อน
8
หน้าเขายังมีลกู พีลูกน้องอีกสองคน พวกเขาเฉลียว
ฉลาด มีความรูค้ วามสามารถกว่าถังเหยีย ได้รบั ความ
สําคัญจากเหล่าผูอ้ าวุโส อย่างไรตําแหน่งถังกัวกงก็ไม่
มาถึงเขา
ถังเหยียต้องการดํารงตําแหน่ง ต้องการเป็ นขุนนางมียศ

ถาบรรดาศักดิ จึงทําได้เพียงหาช่องทางลัด
จัดฉากกับเจียงซินและสูข่ อนางเป็ นภรรยา อาศัยอํานาจ

ตระกูลฝังมารดาของเจียงซินช่วยให้เขาได้เป็ นขุนนางใน
ราชสํานัก เลือนขันสูงขึน เป็ นทางลัดทีเขาคิดไว้
เขาจัดฉากสําเร็จได้แต่งกับเจียงซิน แต่การแต่งงานของ
9
ทังคูก่ ็ไม่ได้ราบรืนสักเท่าไร เขาเองก็รูส้ กึ ไม่ดีทีหลังจาก
แต่งงานแล้วจะไปเอ่ยเรืองการเข้ารับราชการในราช
สํานักกับทางตระกูลพ่อตา ดังนันเขาจึงพาเจียงซินไปยัง
พืนทีทีบิดาเขาดูแลอยู่ บอกว่าเป็ นการพบพ่อแม่สามี
แต่ความจริงก็เพือหลบเรืองราวร้ายๆ คิดว่าพอเรืองซา
ก่อน เขาค่อยกลับมาเมืองหลวงเกรินเรืองการขอเข้ารับ
ราชการในราชสํานักกับตระกูลพ่อตา คิดว่าทางนันคงไม่
ปฏิเสธอย่างแน่นอน ไม่คิดเลยว่าเมือเขากลับมาเมือง
หลวงก็ได้ข่าวว่าจวนตระกูลถังกัวกงก่อกบฏถูกประหาร
คนตระกูลถังทังหมดถูกคุมขังในคุกหลวง...
10
เขาเป็ นถึงหลานชายสายหลักของจวนตระกูลถังกัวกง
11
ทว่าพริบตาเดียวก็ถกู ผูค้ นตราหน้าว่าเป็ นนักโทษ ใจ
พลันวูบดับ โชคดีทีจวนตระกูลถังกัวกงถูกใส่ความ เมือ
รวบรวมหลักฐานครบก็สามารถคืนความบริสทุ ธิให้จวน
ตระกูลถัง ทว่าก่อนหน้าทีจะรวบรวมหลักฐานได้ครบนัน
เขาก็ยงั คงเป็ นนักโทษ ไม่สามารถเข้ารับราชการในราช
สํานัก
เขากลัดกลุม้ ใจยิงนัก ลอบนัดพบซ่งหรุย่ เอ๋อร์คนรักที

เป็ นรักแรกของเขาออกมาระบายความกลัดกลุม้ ใจ การ
ปลอบโยนอย่างอบอุน่ และเข้าอกเข้าใจกันของซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์ทาํ ให้ถงั เหยียสบายใจ ทังสองนัดพบกันเป็ น
การส่วนตัวอย่างลับๆ จนกระทังเจียงซินจับได้ถงึ ความ
สัมพันธ์ของพวกเขา จัดฉากว่าพวกเขานอนเตียงเดียว
กัน ถูกผูค้ นจับชู.้ ..
12
...
สองคนนีช่างไม่ยอมหยุดเสียจริง แต่วา่ “เหตุใดซ่ง

หรุย่ เอ๋อร์ถงึ แต่งเข้าเป็ นภรรยารองเล่า?” ทีแคว้นชิงเหยี
ยน บุรุษมีภรรยาเอกแล้ว เมือมีความสัมพันธ์กบั สตรีอืน
โดยทัวไปต้องรับสตรีผนู้ นเป็
ั นอนุ...
ประกายตาของโอวหยางเส้าเฉินฉายแววจริงจัง “เพราะ
ว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์มิใช่คณ
ุ หนูทวไป
ั แต่นางเป็ นคุณหนูสาย
หลักจวนตระกูลป๋ อ!” นางมีฐานะสูง ตระกูลของนางก็
ไม่มีทางยอมให้นางเป็ นอนุของผูอ้ ืนแน่ ต่อให้นางมอบ
กายให้ถงั เหยียผูท้ ีมีภรรยาเอกแล้วก็ตาม ตระกูลของ
นางก็ไม่ยอมให้นางเป็ นอนุ หลังจากหารือกันครังแล้ว
13
ครังเล่า นางก็เป็ นภรรยารองของถังเหยีย...
มูห่ รงเสวีย “...ตระกูลฝังมารดาของเจียงซินยอมหรือ?”
“หากว่าตระกูลฝังมารดาของเจียงซินไม่ยินยอม ถังเหยี
ยจะแต่งซ่งรุย่ เอ๋อร์เป็ นภรรยารองได้อย่างไร?” ถังเหยี
ยยังปรารถนาให้ตระกูลฝังมารดาเจียงซินหนุนเขาเข้ารับ
ราชการในราชสํานัก ผลักดันเขาอยู่ ไม่มีทางทําเรืองที
ขัดแย้งกับตระกูลฝังมารดาของเจียงซิน...
มูห่ รงเสวีย “...เหตุใดตระกูลฝังมารดาของเจียงซินถึง

เห็นด้วยกับเรืองนีกันนะ?” นีมิใช่เพิมเรืองยุง่ ให้
บุตรสาวตัวเองหรืออย่างไรกัน?
14
โอวหยางเส้าเฉินครุน่ คิดอยูช่ วครู
ั ่ “ตระกูลซ่งคงจะรับ
ปากอะไรบางอย่าง...”
เอาเถอะ ซ่งหรุย่ เอ๋อร์มอบกายให้ถงั เหยียแล้ว แต่งให้

เขาก็เป็ นเรืองสมควร คนตระกูลซ่งไม่ปรารถนาให้บตุ ร
สาวสายหลักไปเป็ นอนุ รับปากอะไรกับตระกูลเจียง เพือ
ให้ตระกูลเจียงยกฐานะของซ่งหรุย่ เอ๋อร์ขนมาสั
ึ กหน่อย
ให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์เป็ นภรรยารองก็ไม่แปลกอะไร...
ทว่า “...ตระกูลซ่ง...หมายถึงตระกูลป๋ อน่ะ มีบทบาท
15
อย่างไรในชิงเหยียนหรือ?”
โอวหยางเส้าเฉินประกายตาจริงจัง “ก็ไม่เลวนะ” เป็ น

ตระกูลชนชันสูง ติดอันดับอยูใ่ นเมืองหลวง
“แล้วเหตุใดถังเหยียถึงไม่สขู่ อซ่งหรุย่ เอ๋อร์แต่ไปสูข่ อ

เจียงซินกันเล่า?” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์รกั ใคร่ชอบพอกับถังเหยี
ย หลังจากทังสองแต่งงานกันแล้ว ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ยอ่ มให้
ตระกูลป๋ อออกหน้าช่วยตระกูลถังอย่างสุดความ
สามารถแน่นอน...
ความไม่เข้าใจฉายชัดในแววตาของมูห่ รงเสวีย โอ
วหยางเส้าเฉินประกายตาจริงจัง “นันก็เป็ นเพราะว่า
16
ตระกูลป๋ อไม่ได้มีอาํ นาจอะไรในราชสํานักน่ะสิ!” ตระกูล
ป๋ อเป็ นตระกูลชันสูง ตําแหน่งในราชสํานักของคนใน
ตระกูลก็ไม่เลว ทว่าเป็ นตําแหน่งทีไม่มีบทบาทเท่าไร ไม่
มีอาํ นาจทีจะจัดสรรใครเข้ารับตําแหน่งในราชสํานัก...
เอาเถอะ ตระกูลป๋ อถึงจะมีตาํ แหน่งแต่กลับช่วยอะไรถัง

เหยียไม่ได้เลยสักนิด ถังเหยียต้องการเข้ารับราชการใน
ราชสํานัก ต้องการเลือนขันก็ตอ้ งไปอาศัยตระกูลอืน
แล้ว!
น่าสงสารก็แต่เจียงซิน เป็ นถึงคุณหนูมีชาติตระกูล แต่
17
เพราะความมักใหญ่ใฝ่ สงู ของถังเหยีย ความเห็นแก่ตวั
ของถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์ จึงถูกพวกเขาวางแผน บีบ
ให้ตอ้ งแต่งกับถังเหยีย...
อีกอย่างตอนทีซ่งหรุย่ เอ๋อร์ทะเลาะกับถังเหยีย ยังเผย

ความเป็ นไปพิเศษอย่างหนึง นันก็คือถังเหยียกับซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์ปรึกษากันมาเป็ นอย่างดีแล้ว เขาสูข่ อเจียงซิ
นก็เพืออํานาจของตระกูลเจียง เขาไม่ได้มีใจให้เจียงซิ
นเลยแม้แต่นอ้ ย และก็ไม่เคยคิดจะอยูก่ บั เจียงซินไปจน
แก่เฒ่า รอให้ใช้อาํ นาจตระกูลเจียงได้เข้ารับราชการใน
ราชสํานัก เลือนขันและบรรจุเป้าหมายแล้ว เขาก็จะหย่า
กับเจียงซิน และแต่งซ่งหรุย่ เอ๋อร์ผทู้ ีเขาชอบเป็ น
ภรรยา...
18
เจียงซินเป็ นหินปูทางให้ถงั เหยียไปสูค่ วามสําเร็จ...
ถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์ช่างตําช้า ไร้ยางอาย ช่างเป็ นคู่

หญิงร้ายชายเลวทีเหมาะสมกัน ชวนให้ผคู้ นรังเกียจเป็ น
ทีสุด แต่วา่ “เจียงซินรูว้ า่ ถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์ลกั ลอบ
มีความสัมพันธ์กนั สมรูร้ ว่ มคิดกัน แล้วไฉนยังจัดฉากให้
พวกเขาอยูด่ ว้ ยกัน?”
......
19
ตอนที 1723 ตบหน้า (1)
ถึงอย่างไรซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็เป็ นสตรีในใจถังเหยีย ทังยังแสน

ฉุนเฉียว หากนางแต่งให้ถงั เหยีย ย่อมอาศัยความโปรด
ปรานของถังเหยียระรานเจียงซินไปทัวอย่างแน่นอน เมือ
ถึงตอนนันเจียงซินย่อมไม่เป็ นสุขแน่!
เจียงซินจัดฉากให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์แต่งกับถังเหยีย เช่นนันจะ

ไม่เป็ นการหาเรืองวุน่ วายให้ตนเองหรือ?
20
โอวหยางเส้าเฉินครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วเอ่ยว่า “เจียงซิ
นคงมีการไตร่ตรองเอาไว้แล้ว” เจียงซินเป็ นคนฉลาด
เรืองราวทีจะเกิดขึนหลังจากทีซ่งหรุย่ เอ๋อร์แต่งกับถังเหยี
ยแล้ว เขากับเสวียเอ๋อร์คิดได้ เจียงซินย่อมต้องคิดได้เช่น
กัน แต่นางยังคงวางแผนจัดการซ่งหรุย่ เอ๋อร์กบั ถังเหยี
ย เห็นได้วา่ นางคงไตร่ตรองไว้แล้ว...
เจียงซินมีการไตร่ตรอง? ไตร่ตรองอะไรกัน
มูห่ รงเสวียไม่เข้าใจเอาเสียเลย หันไปมองโอวหยางเส้า

เฉินอย่างขอความเห็น
ประกายตาของโอวหยางเส้าเฉินเรียบเฉย “เรืองนีคงต้อง
21
ไปถามเจียงซินเสียแล้ว...”
พูดก็เหมือนไม่พดู
มองดูสีหน้าเหนือยหน่ายใจของมูห่ รงเสวียแล้วโอวหยาง
เส้าเฉินก็ยมออกมา
ิ “ไม่วา่ เจียงซินจะไตร่ตรองเอาไว้
อย่างไร แต่การทีเจียงซินวางแผนจัดการให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์
แต่งกับถังเหยียก็มีประโยชน์...”
“ประโยชน์อะไรหรือ” มูห่ รงเสวียเอ่ยถามแววตาเป็ น

ประกายใคร่รู ้
22
โอวหยางเส้าเฉินเอ่ยด้วยนําเสียงจริงจัง “เห็นซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์อยูใ่ นสายตา จับตาดูนางได้ตลอดเวลา” ก่อน
หน้านีซ่งหรุย่ เอ๋อร์กบั ถังเหยียลักลอบไปมาหาสูก่ นั ยาม
ทีพวกเขาลอบพบกัน จะพูดอะไร จะทําอะไร วางแผน
ทําอะไร เจียงซินก็ไม่รูเ้ ลยสักนิด แต่หลังจากวางแผนให้
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์แต่งกับถังเหยียแล้ว ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็ตอ้ งอาศัย
ร่วมชายคาเดียวกับเจียงซิน ซ่งหรุย่ เอ๋อร์พบหน้าถังเหยี
ยเมือใด พบหน้าแล้วสนทนากันว่าอะไร ทําอะไร วาง
แผนอะไร ต่อให้ไม่ได้รบั รูใ้ นทันที แต่หลังจากนันเจียงซิ
นก็มีวิธีอืนรับรูไ้ ด้อยูด่ ี เทียบกับแต่ก่อนทีไม่รูเ้ รืองอะไร
เลยแล้ว ดีกว่ามาก...
...
23
มันก็ใช่!
สามารถรับรูไ้ ด้ทนั ทีวา่ ซ่งหรุย่ เอ๋อร์คยุ อะไร ทําอะไร วาง

แผนอะไรกับถังเหยีย สําหรับเจียงซินแล้วสําคัญมาก
นางจัดฉากซ่งหรุย่ เอ๋อร์ให้แต่งกับถังเหยียก็จดั ฉากไป
เถอะ...
แต่วา่ ซ่งหรุย่ เอ๋อร์รูว้ า่ เจียงซินเป็ นผูท้ าํ ลายชือเสียงและ

ความบริสทุ ธิของนาง ถูกบีบให้แต่งกับถังเหยียย่อมต้อง
โกรธแค้นเจียงซินเป็ นแน่ นางไม่มีทางปล่อยเจียงซินไป
ง่ายๆ แน่นอน ส่วนเจียงซินก็ไม่ใช่ผทู้ ียอมให้ใครมา
รังแก...
24
ดูแล้ว จวนตระกูลถังคงไม่สงบสุขเสียแล้ว...
ไม่ตา่ งจากทีมูห่ รงเสวียคิดเอาไว้เท่าไรนัก วันทีสองของ

การแต่งงานระหว่างถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์ ก็เกิดเรือง
ขึนในจวนตระกูลถัง สาเหตุของเรืองคือว่ามือกลางวันที
บิดามารดาถังเหยีย ตัวเขา เจียงซินและซ่งหรุย่ เอ๋อร์รบั
ประทานอาหารร่วมกัน หลังจากทีวางจานอาหารเรียบ
ร้อยแล้ว เจียงซินก็เอ่ยขึนอย่างเนิบนาบว่า “ซ่งหรุย่ เอ๋อร์
มาตักอาหารให้ขา้ สิ”
ตอนนีซ่งหรุย่ เอ๋อร์เตรียมจะนังลง คําสังอย่างไม่เกรงใจ

ของเจียงซินทํานางตัวแข็งทือ ยังคงรักษากิรยิ าในท่าเดิม
จะยืนก็ไม่ใช่จะนังก็ไม่เชิง โกรธจนหน้าแดง “ให้ขา้ ตัก
25
อาหารให้เจ้าหรือ เจียงซินเจ้าเสียสติไปแล้วหรืออย่าง
ไร?” นางเป็ นภรรยารองเข้าพิธีถกู ต้องของถังเหยีย ไม่ใช่
อีเหนียงชันตําทีไม่มีฐานะ ไม่มีตาํ แหน่งทีจะให้ภรรยา
หลวงจิกหัวใช้...
เจียงซินไม่ได้เงยหน้าขึนแต่อย่างใด เอ่ยอย่างช้าๆ “ข้า

เสียสติหรือไม่ขา้ ไม่รู ้ แต่วา่ เจ้าทีสามารถเอ่ยออกมาเช่น
นี ย่อมเสียสติเป็ นแน่...”
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เดือดดาลยิงนัก ผุดลุกขึนยืน ถลึงตาใส่นาง

ด้วยความเกรียวกราดแล้วเอ่ยว่า “เจียงซิน เจ้าหมาย
ความว่าอย่างไร?”
26
“ความหมายก็คือเจ้าโง่เขลาอย่างไรเล่า โง่เขลาจนไม่รู ้
ถึงความแตกต่างของภรรยาเอกกับภรรยารอง!” ภรรยา
รองสูงส่งกว่ากุย้ เชีย เหลียงเชีย เจียนเชีย อยูเ่ หนือกว่า
กุย้ เชีย เหลียงเชีย เจียนเชียมากโข แต่พอเทียบกับ
ภรรยาเอกแล้ว ภรรยารองนับเป็ นอะไรได้ หรือกล่าวได้
ว่าในสายตาของภรรยาเอก ภรรยารองก็เป็ นอนุทีสูงกว่า
พวกอนุเหล่านันขึนมาหน่อย ต่อให้ได้ใช้วา่ เป็ นภรรยา
แต่ก็เป็ นอนุอยูด่ ี...
ท่าทางเหยียดหยามโดยไม่คอดปิ ดบังของเจียงซิน ซ่ง

หรุย่ เอ๋อร์เห็นแล้วเดือดเป็ นฟื นเป็ นไฟ เอ่ยตะคอกขึน
“เจียงซิน!”
“ทําไม? รูส้ กึ ว่าทีข้าให้เจ้าตักอาหารให้ขา้ นันลําบากเจ้า

27
หรือ?” เจียงซินปรายตามองซ่งหรุย่ เอ๋อร์ “แต่วา่ ตอนทีผู้
เป็ นภรรยารับประทานอาหาร ผูเ้ ป็ นอนุตกั อาหารให้
ภรรยาก็เป็ นเรืองทีถูกต้องตามหลักฟ้าดินนะ” ไม่วา่ จะ
เป็ นกลุม่ คนชนชันสูง หรือเหล่าขุนนางในราชสํานัก ใน
ครอบครัวล้วนมีกฎเกณฑ์ถือปฏิบตั ิทีสืบทอดต่อกันมา
จากบรรพบุรุษ...
แม้วา่ ถ้อยคําของเจียงซินจะแผ่วเบา ทว่าในนําเสียงนัน

กลับแฝงความเหยียดหยามและดูหมินอย่างไม่ปิดบัง ซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์ทงโกรธทั
ั งโมโห กฎเกณฑ์ทีเจียงซินเอ่ยออกมา
นันนางรูด้ ี แต่วา่ “ข้าเป็ นภรรยารองไม่ใช่อนุ ไม่ใช่อนุทีผู้
ใดจะเรียกใช้งานก็ได้...”
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เอ็ดตะโรอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เจียงซิ

28
นกลับหนักแน่นเอ่ยขึนช้าๆ ว่า “เจ้าเป็ นอนุหรือไม่ ไม่ใช่
ขึนว่าเจ้าเอ่ยว่าอะไร...”
“เจียงซิน...”
“เจียงซินพอได้แล้ว!” เสียงตวาดดังขึนพร้อมกันสองคน
เสียงหนึงมาจากซ่งหรุย่ เอ๋อร์ เสียงหนึงมากจาถังเหยีย
เจียงซินเงยหน้าขึน พบว่าถังเหยียทีนังอยูข่ า้ งซ่ง

หรุย่ เอ๋อร์มองนางสายตาเย็นชา ใบหน้าเคร่งขรึมจนน่า
กลัว
แต่เจียงซินไม่สนใจเลยสักนิด จ้องตากับถังเหยีย “ทําไม

29
หรือ? เจ้าว่าข้าพูดผิดหรืออย่างไร”
ถังเหยียถูกนางมองจนต้องขมวดคิว เอ่ยอย่างไม่สบ
อารมณ์ “ไม่ใช่เช่นนัน...”
“ในเมือข้าไม่ได้พดู อะไรผิด แล้วท่านตะคอกเสียงใส่ขา้

ด้วยเหตุใด?” เจียงซินย้อนถามอย่างไม่เกรงใจ
ถังเหยียขมวดคิวครุน่ คิดอยูช่ วครู

ั ่ แล้วเอ่ยขึนว่า “ล้วน
เป็ นครอบครัวเดียวกัน เหตุใดต้องเคร่งถึงเพียงนัน...”
เจียงซินประกายตาจริงจัง “ข้าไม่ได้เคร่งกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์

ข้าเพียงแค่สอนกฎเกณฑ์ให้นางเท่านัน...” ผูท้ ีแต่งงาน
30
แล้วก็ควรรูว้ า่ สิงใดคือภรรยา สิงใดคืออนุ ทําตัวให้สม
ฐานะภรรยาหรืออนุภรรยา ไม่เช่นนันหากนางแยกแยะ
ไม่ได้ วางตัวไม่ถกู ขัดต่อกฎเกณฑ์ ย่อมถูกผูค้ นสบ
ประมาทว่าไม่ได้รบั การสังสอน ไม่รูจ้ กั เคารพผูใ้ หญ่...
ช่วงท้ายเจียงซินเน้นเสียงหนัก การดูหมินซัดทรายใส่เงา
คนกระทบกระทังนัน ได้ฟังแล้วถังเหยียก็โกรธเป็ นฟื น
เป็ นไฟ โพล่งวาจาอย่างควบคุมไม่อยูว่ า่ “เจ้ามีการ
ศึกษา เจ้าเคารพกฎเกณฑ์ เจ้ารูจ้ กั เคารพผูใ้ หญ่ เช่นนัน
ตอนนีเจ้าในฐานะลูกสะใภ้ควรจะยืนอยูด่ า้ นหลังแม่
สามี ตักอาหารให้แม่สามียามนางรับประทานอาหาร
หรือไม่?”
“ไม่ผิด” เจียงซินเอ่ยรับวาจาของถังเหยียอย่างไม่ยินดี
31
ยินร้าย “ในฐานะลูกสะใภ้ยอ่ มควรทีจะยืนอยูด่ า้ นหลัง
แม่สามี ตักอาหารให้แม่สามียามนางรับประทานอาหาร
แต่วา่ เรืองนีก็ตอ้ งดูความเห็นของแม่สามีดว้ ย...” ขณะที
กล่าวออกมาเจียงซินก็หนั ไปมองมารดาของถังเหยี
ย แย้มยิมแล้วเอ่ยว่า “ท่านแม่ ต้องการให้ลกู สะใภ้
ปรนนิบตั ิตกั อาหารให้ทา่ นหรือไม่เจ้าคะ?”
มารดาของถังเหยียเป็ นสตรีรูปงาม ใบหน้าสงบนิง กิรยิ า

ท่าทางสูงส่ง มองดูสถานการณ์ตงึ เครียดระหว่างถังเหยี
ยและเจียงซินทีหําหันกันแล้ว นางก็ผอ่ นลมหายใจ “ไม่
ต้องหรอก”
“ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ” รอยยิมมุมปากเจียงซินกดลึก
ลง ระบายยิมน้อยๆ เอ่ยขอบคุณแม่สามี จากนันหัน
32
กลับไปมองถังเหยียราวกับกําลังบอกว่า “เจ้าดูสิ ไม่ใช่
ว่าข้าไม่ยอมยืนอยูด่ า้ นหลังแม่สามี ตักอาหารให้แม่สามี
ยามนางรับประทานอาหาร แต่แม่สามีไม่ตอ้ งการให้ขา้
ปรนนิบตั .ิ ..”
ถังเหยียสีหน้าถมึงทึง มารดาไม่ตอ้ งการให้เจียงซิ

นปรนนิบตั ิทีไหนกันเล่า นางแค่กลัวว่าจะไปล่วงเกิน
ตระกูลเจียง ทําให้เขาไม่ได้แรงหุนจากตระกูลเจียง ดัง
นันนางจึงได้แต่เอนเอียงตามเจียงซิน อยูข่ า้ งเจียงซิน...
“ท่านพีคิดอะไรอยูห่ รือ?” เสียงเจียงซินเอ่ยถามเสียง

หวานแว่วเข้าหู
33
ถังเหยียว้าวุน่ ใจ เอ่ยขอไปทีลวกๆ “ไม่ได้คิดอะไร...”
“เมือเป็ นเช่นนีแล้ว ข้าก็จะให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์ปรนนิบตั ิขา้ รับ

ประทานอาหารแล้วนะ”เจียงซินเอ่ยยิมๆ
34
35
เหตุใดไปๆ มาๆ วกกลับมาทีเรืองนีอีกเล่า?
ในใจของถังเหยียบังเกิดความรูส้ กึ อ่อนแรงไหววูบ มอง

หน้าเจียงซินอย่างจนปั ญญาเอ่ยว่า “เจ้าต้องทําเช่นนีให้
ได้เลยใช่หรือไม่?”
“ข้าทําไมหรือ?” เจียงซินมองเขาอย่างไม่เข้าใจ แววตาที

ฉายแววไร้เดียงสานันเห็นแล้วถังเหยียโกรธเป็ นฟื นเป็ น
ไฟ ข่มอารมณ์โกรธเอ่ยขึนว่า “เจ้าเรียกใช้หรุย่ เอ๋อร์ราว
กับเรียกใช้บา่ วรับใช้ไม่ปาน...”
เจียงซินยิงทําท่าไร้เดียงสา “ข้าเรียกใช้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์เช่น

บ่าวรับใช้หรือ? ข้าเรียกใช้นางเช่นอนุภรรยาของสามี
36
ต่างหาก...”
“เจ้า...” ถังเหยียสะอึก ถลึงตามองจ้องเจียงซิน โกรธจน

พูดไม่ออก ผ่านไปครูห่ นึงเขาก็พยายามอย่างยิงยวดที
จะเก็บแววโมโหในสายตา มองเจียงซินอย่างปวดใจเอ่ย
ว่า “เหตุใดเจ้าถึงได้เปลียนไปเช่นนี?”
“ข้าเปลียนไปอย่างไร?” เจียงซินยังคงมีแววตาไม่เข้าใจ
เช่นเดิม “ข้าเรียกใช้อนุของท่าน ให้อนุของท่านตัก
อาหารให้ขา้ ผิดตรงไหน”
37
ธรรมเนียมปฏิบตั ิทีใช้กนั ทัวไปในครอบครัวตระกูลชนชัน
สูงและขุนนาง เขากล้าพูดว่าผิดหรือ
“ในเมือไม่ผิด เช่นนันการทีข้าเรียกใช้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์มาตัก

อาหารให้ขา้ ไม่ใช่เรืองทีถูกต้องตามหลักการฟ้าดินหรอก
หรือ” เจียงซินเอ่ยยิมๆ เอ่ยกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์วา่ “ซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์ มาตักอาหารให้ขา้ ผูเ้ ป็ นภรรยาเอกเดียวนี!”
คําสังทีไม่มีความเกรงใจ ทําให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์โมโห ดวงตา

ผลซิงของนางถลึงตาใส่เจียงซินอย่างโมโหร้าย “เจ้า...”
“ทําไมหรือ? เจ้าไม่ปรารถนาทีจะตักอาหารให้ขา้ ผูเ้ ป็ น

ภรรยาเอกหรือ?” เจียงซินเหลือบตามองซ่งหรุย่ เอ๋อร์
38
แน่นอนว่าต้องไม่ปรารถนา!
นางแต่งมาเป็ นภรรยารองถังเหยีย มาอยูอ่ ย่างสุขสบาย

มิใช่มารับใช้เจียงซิน
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์คอ่ นแขวะอยูใ่ นใจ กลอกตาครุน่ คิดหา

เหตุผลทีเหมาะสมพอทีจะปฏิเสธ “ไม่ใช่หรุย่ เอ๋อร์ไม่
อยากปรนนิบตั ิพีสาวรับประทานอาหาร แต่วา่ แต่งงาน
เชือฟั งสามี ทุกเรืองหรุย่ เอ๋อร์ลว้ นฟั งท่านพี...” ท่านพีให้
นางไปปรนนิบตั ิเจียงซินนางก็ตอ้ งไปปรนนิบตั ิเจียงซิ
น แต่ตอนนีท่านพียังไม่เอ่ยปาก นางจะเสนอตัวได้อย่าง
ไร...
39
“เช่นนันหรือ?” มองดูทา่ ทางคล้ายว่าตนเองฉลาดของซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์แล้ว ส่วนลึกในนัยน์ตาของเจียงซินก็เป็ น
ประกายดูหมินวูบหนึง ละสายตาจากซ่งหรุย่ เอ๋อร์ไปที
ถังเหยีย “ท่านพี ข้าต้องการให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์ปรนนิบตั ิขา้
รับประทานอาหาร ท่านจะว่าอย่างไร?”
เจียงซินเอ่ยเสียงราบเรียบ ทว่าถังเหยียได้ยินแล้วกลับ
ยิงว้าวุน่ กลุม้ ใจ “เจียงซิน ทีนีมีบา่ วรับใช้มากมาย เหตุ
ใดเจ้าต้องให้หรุย่ เอ๋อร์ปรนนิบตั ิดว้ ยเล่า?”
“เพราะว่าข้าชอบ!” เจียงซินเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ นางชอบ

ให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์ปรนนิบตั ินาง ตักอาหารให้นาง บ่าวรับใช้
40
คนอืนนางไม่ตอ้ งการ...
เขาเข้าใจแล้วว่าเจียงซินแค้นทีซ่งหรุย่ เอ๋อร์วางแผนจัด
ฉาก ดังนันนางจึงเตรียมรังแกหรุย่ เอ๋อร์ให้อบั อาย เพือ
ทรมานหรุย่ เอ๋อร์...
“หากข้าบอกว่าไม่เล่า?”
“ข้าก็จะกลับตระกูลเดิม ให้ตระกูลเดิมมาให้ความเป็ น
ธรรม!” นางเป็ นภรรยาเอกแท้ๆ แต่เรียกใช้อนุของผูเ้ ป็ น
สามีไม่ได้ สามีเช่นนีนางไม่พอใจ ในเมือนางไม่พอใจ
41
ตระกูลเดิมก็ไม่พอใจเช่นกัน...
“เจ้า...” เจียงซินข่มขู่อย่างซึงๆ หน้า ฟั งแล้วถังเหยียได้

แต่โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ สายตาทีมองเจียงซินเต็มไปด้วย
ความโมโหจนแทบปะทุออกมา เจียงซินสบตาเขาอย่าง
ไม่หวาดกลัวและท้าทายราวกับบอกว่า “จะให้ซง่
หรุย่ เอ๋อร์ปรนนิบตั ิขา้ รับประทานอาหารหรือไม่ ให้ขา้ ได้
ใช้สทิ ธิภรรยาเอกหรือไม่เล่า หากไม่ขา้ ก็จะเดินทางกลับ
ตระกูลเดิม...”
ไฟโกรธในใจถังเหยียเข้าถาโถม ข่มอารมณ์อยูค่ รูห่ นึงถึง

จะสงบลงได้ เขาพูดชิดริมฝี ปาก ขบเขียวเคียวฟั นเอ่ยว่า
“หรุย่ เอ๋อร์ ไปตักอาหารให้เจียงซินเสีย...”
42
รอยยิมได้ใจของซ่งหรุย่ เอ๋อร์แข็งค้างบนใบหน้า นางหัน
ไปมองถังเหยียช้าๆ ในดวงตาเป็ นประกายตกตะลึงและ
ไม่อยากทีจะเชือ ถังเหยียให้นางตักอาหารให้เจียงซิ
น นางไม่ได้หฝู าดไปใช่หรือไม่?
ถังเหยียประกายตากระอักกระอ่วน เอ่ยขึนอ้อมแอ้มว่า
“เจ้าไม่ได้หฝู าด ข้าให้เจ้าไปตักอาหารให้เจียงซิน...”
“มีสทิ ธิอะไร?” มีสทิ ธิอะไรให้นางไปปรนนิบตั ิเจียงซิน
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เดือดดาลยิงนัก
43
ถังเหยียถลึงตาเอ่ยว่า “ก็สทิ ธิทีนางเป็ นภรรยาเอกและ
เจ้าเป็ นภรรยารองอย่างไรเล่า!”
“เหตุใดข้าถึงต้องมาเป็ นภรรยารอง มิใช่ทา่ นรูอ้ ยูแ่ ก่ใจ

หรอกหรือ” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เอ่ยถามด้วยความโกรธ
ถังเหยียก้มหน้าลง เขารูอ้ ยูแ่ ก่ใจ เขาเองก็รูว้ า่ แต่ง

หรุย่ เอ๋อร์เข้ามาเป็ นภรรยารองไม่เป็ นธรรมต่อนาง เขา
เองก็อยากปกป้องหรุย่ เอ๋อร์ กําจัดการแผลงฤทธิของ
เจียงซิน แต่วา่ เขาไม่อาจล่วงเกินเจียงซินในตอนนีได้ ทํา
ได้เพียงให้หรุย่ เอ๋อร์เจ็บชําแล้ว...
“แต่ขา้ ไม่อยากเจ็บชํา ไม่อยากเจ็บชํา!” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์
44
ตะโกนประโยคนีออกมาอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ หัน
หลังวิงออกไปไม่เหลียวหลัง พริบตาเดียวก็วงออกไป
ิ
จากโต๊ะอาหาร
มองดูนางทีวิงไปพลางปาดนําตาไป ดวงตาคูง่ ามของ

เจียงซินก็เป็ นประกายเหยียดหยามชัววูบ นางรูด้ ีวา่ จะ
เป็ นเช่นนี ตอนนีนางได้เปรียบเป็ นพิเศษตรงทีว่าถังเหยี
ยไม่กล้าล่วงเกินนาง บิดามารดาสามีก็ไม่กล้า นาง
สามารถทําอะไรก็ได้ตามทีใจปรารถนา “ซ่งหรุย่ เอ๋อร์นี
ช่างไม่รูธ้ รรมเนียมเอาเสียเลย...” ให้นางมาตักอาหารให้
ตนเอง นางไม่ทาํ ก็ช่างประไร ยามทีบิดามารดาสามี
สามีและภรรยาเอกนังอยูท่ ีโต๊ะอาหาร นางทีเป็ นอนุกลับ
เอ็ดตะโร พูดว่าจะไปก็ไปเช่นนี ช่างไม่รูธ้ รรมเนียมยิง
นัก”
45
ถังเหยียว้าวุน่ กลุม้ ใจ ได้ยินนางเอ่ยเช่นนี ก็ออกโรงแก้
ต่างให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์ออกไปตามสัญชาตญาณ “หรุย่ เอ๋อร์
มิได้ตงใจหรอก...”
ั
เจียงซินเอ่ยอย่างไม่ไว้หน้าว่า “ไม่วา่ นางจะตังใจหรือไม่

แต่นางโวยวายต่อหน้าท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพีและข้า
บอกจะไปก็ไป เป็ นการไม่รูธ้ รรมเนียม...” ผูท้ ีไม่รู ้
ธรรมเนียมย่อมต้องถูกลงโทษ...
ถังเหยียได้ยินวาจาของนางแล้ว ในใจก็เกิดลางสังหรณ์
แปลกๆ “เจ้าคิดจะลงโทษนางอย่างไร?”
46
“เรืองนีหรือ...” เจียงซินคิดอยูค่ รูห่ นึง ก็เอ่ยขึนว่า “นาง
เอะอะโวยวายยามรับประทานอาหาร ไม่กตัญ ตู อ่
ภรรยาเอก วิงออกไปจากโต๊ะอาหาร เห็นได้วา่ นางไม่
อยากทานอาหาร ในเมือเป็ นเช่นนีก็ลงโทษนางไม่ตอ้ ง
กินอะไรเป็ นเวลาหนึงวันก็แล้วกัน...”
47
ตอนที 1725 จับฆาตกรตัวจริง (1)
ไม่มีอะไรตกถึงท้องหนึงวัน จะต้องหิวมากแน่ๆ...
48
“แค่หิวไม่ถงึ ตาย” เจียงซินเอ่ยต่อคําพูดของเขา การลง
โทษทีปล่อยให้หิวแต่ไม่ตายสามารถใช้กบั คนทัวไป ถึง
อย่างไรการไม่รูธ้ รรมเนียมผ่าเหล่าผ่ากอ ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ทาํ
ผิดก็ตอ้ งได้รบั การลงโทษ ไม่เช่นนันแล้วผูค้ นจะเอาไป
พูดได้วา่ ตระกูลถังไม่มีกฎระเบียบ...
ตระกูลถังตอนนีมีเพียงครอบครัวของเขาทีอยูน่ อกคุก
ทุกการกระทําของพวกเขาหมายถึงการกระทําของ
ตระกูลถังทังตระกูล หากครอบครัวเขาไม่มีกฎระเบียบ
นันก็หมายความรวมไปถึงว่าจวนตระกูลถังไม่มีกฎ
ระเบียบ เมือถึงเวลานันผูค้ นในเมืองหลวงก็จะมีความ
เห็นต่อตระกูลถัง เรืองทีจะคืนความบริสทุ ธิให้จวน
ตระกูลไป๋ ก็อาจเกิดการเปลียนแปลงขึนก็ได้...
49
แค่เรืองเล็กๆ เช่นนีเหตุใดถึงโยงไปทังจวนตระกูลถังได้
เจ้ากําลังขู่พวกเราสินะ...
เจียงซินแค่นเสียงในลําคอ “พวกเราเป็ นสายหลักของ

ตระกูลถัง ทุกคําพูด ทุกการกระทําของพวกเราก็แทนทุก
คําพูดทุกการกระทําของตระกูลถัง เหตุผลง่ายๆ เพียง
เท่านี เด็กสามขวบยังเข้าใจได้เลยยังต้องให้ขา้ มาข่มขู่
หรือ...”
“เจ้า...”
50
“เอาเถอะ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว!” เมือเรืองราวเกียวพัน
กับตระกูลถัง บิดาของถังเหยียทีนังเงียบมาตลอดก็
ขมวดคิวแล้วเอ่ยว่า “ทําตามทีลูกสะใภ้วา่ เถอะ” เป็ น
เพียงภรรยารอง แต่กลับเสียงดังโวยวายต่อหน้าผูอ้ าวุโส
สามีและภรรยาเอกทีกําลังรับประทานอาหาร ช่างไม่
รูจ้ กั ธรรมเนียมเอาเสียเลย สมควรต้องได้รบั การลงโทษ
เพือไม่ให้ผอู้ ืนเอาเป็ นเยียงอย่าง...
“ท่านพ่อปราดเปรืองยิงนักเจ้าค่ะ” เจียงซินยิมอารมณ์ดี
หันไปสังการแม่นมท่ามกลางสายตาไม่สดู้ ีของถังเหยี
ย “ส่งคนไปดูซง่ หรุย่ เอ๋อร์เอาไว้ ไม่อนุญาตให้นางทาน
อาหาร และไม่อนุญาตให้ใครส่งข้าว ส่งอาหารให้นาง...”
หากมีใครกล้าขัดคําสังนาง ลงโทษโบยสามสิบไม้และ
ขับออกนอกจวนตระกูลถัง...
51
“เจ้าค่ะ” แม่นมรับคําและจากไป
สีหน้าของถังเหยียเคร่งเครียด มองเจียงซินด้วยสายตา
วาวโรจน์แทบจะพ่นเปลวไฟออกมา
เจียงซินแสร้งทําเป็ นมองไม่เห็น ร้องทักบิดามารดาของ

ถังเหยียด้วยรอยยิม “อาหารจะเย็นหมดแล้ว ท่านพ่อ
ท่านแม่ รับประทานอาหารกันเถอะเจ้าค่ะ...”
เมือข่าวส่งไปถึงวังเซียวเหยาอ๋อง มูห่ รงเสวียถึงกับอึงไป

“...”
52
นางยังคิดว่า วันนีจะได้รบั ข่าวว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์อาศัย
ความโปรดปรานของถังเหยียรังแกเจียงซินจนสะบัก
สะบอมเสียอีก ไม่คิดเลยว่าเจียงซินจะเป็ นฝ่ ายลงมือโต้
ตอบก่อน จัดการซ่งหรุย่ เอ๋อร์สะบักสะบอม...
เจียงซินวางแผนจัดฉากให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์แต่งกับถังเหยี

ย ไม่ใช่แก้แค้นซ่งหรุย่ เอ๋อร์แค่การทําลายชือเสียงและ
ความบริสทุ ธิของนางเท่านัน ยังรอให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์แต่ง
เข้ามา นางจะใช้ฐานะ อํานาจของตน ทรมานนาง ข่ม
เหงให้นางได้อบั อาย...
เจียงซินก็เป็ นคนโหดร้ายทีหาตัวได้ยากคนหนึง เมือต่อ

กรกับถังเหยียและซ่งหรุย่ เอ๋อร์แล้วนางก็ชนะขาดลอย ดู
จากสถานการณ์แล้วนางไม่จาํ เป็ นต้องเป็ นห่วงเจียงซิ
53
นแล้ว ต่อให้ถงั เหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์รว่ มมือกันก็ยงั ไม่ใช่
คูต่ อ่ สูข้ องนาง...
มูห่ รงเสวียชืนชมอยูใ่ นใจ ไม่ได้สนใจข่าวจากจวน

ตระกูลถังอีก หยิบข่าวทีได้จากจวนฮู่กวโหวที
ั บรรดา
องครักษ์ลบั ส่งให้ขนมาดู
ึ
แม่ทพั จูยงั อยูท่ ีชายแดนซีเป่ ย จวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิ

นไม่มีประมุข ป้ายวิญญาณของจูซนจึ
ิ งตังไว้ทีจวนฮู่กวั
โหว ขุนนางทังน้อยใหญ่ในเมืองหลวงต่างพากันไปร่วม
พิธีเซ่นไหว้เขา แขกเหรือเข้าออกจวนตระกูลโหวไม่ขาด
สาย บรรดาองครักษ์ลบั วังเซียวอ๋องก็ทาํ หน้าทีของตน
เองจับตาดูบรรดาแขกเหรือทีมาร่วมงานไม่ขาดตก
บกพร่อง แต่ก็ไม่พบสิงผิดปกติอะไร...
54
บรรดาแขกเหรือเพียงแค่มาเซ่นไหว้ในศาลบรรพชน เมือ
เซ่นไหว้เสร็จแล้วบ้างก็กลับเลย บ้างก็นงอยู
ั ใ่ นศาลา
ด้านนอกศาลบรรพชน บ้างก็นงอยู
ั บ่ ริเวณภูเขาจําลอง
สนทนาพาทีกบั บุคคลคุน้ หน้าค่าตา ไม่มีอะไรพิเศษ...
ฆาตกรตัวจริงทีสังหารจูซนยั
ิ งไม่ได้ไปทีจวนตระกูลโหว
หรือว่าเขามันใจว่าสังหารผูท้ ีรูเ้ รืองไปหมดแล้วจึงเกียจ
คร้านทีจะไปจวนตระกูลโหว...
“น้องสาว น้องสาว...” ทันใดนันก็มีเสียงตืนเต้นของบุรุษ

ดังขึน ขัดภวังค์ความคิดของนาง มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึน
ก็พบมูห่ รงเย่ในชุดเสือเกราะสีนาเงิ
ํ นเข้ม อุม้
คอมพิวเตอร์แท็บเล็ตวิงเข้ามาในตําหนักด้านข้างหน้า
55
ระรืน
มองดูดวงตาเป็ นประกายของเขาแล้ว มูห่ รงเสวียก็ถอน

หายใจอย่างจนปั ญญาเอ่ยว่า “เป็ นอะไร?”
“ข้าถ่ายรูปเป็ นแล้วนะ!” มูห่ รงเย่เอ่ยอย่างลิงโลด ส่ง

แท็บเล็ตมาตรงหน้ามูห่ รงเสวีย “เจ้าดูส!ิ ”
ภาพสระบัวปรากฏอยูต่ รงหน้ามูห่ รงเสวีย ใบสีเขียวชอุม่

ซ้อนกันเป็ นแผ่นในสระนํากระจ่าง ดอกสีชมพูชชู ่อกลาง
ใบเขียว กลีบบุปผาแต่ละดอกยังไม่ผลิดอกแย้มบาน งด
งามยิงนัก...
56
สระนํางามทว่าแปลกตาแบบโบราณ ดอกบัวทีมีกลินไอ
แบบฉบับโบราณ ใช้แท็บเล็ตถ่ายออกมาจากสถานที
จริงๆ!
ตอนทีนางมอบแท็บเล็ตให้มหู่ รงเย่นนั นางยังเตือนเขา

ไปว่าในแท็บเล็ตมีฟังก์ชนมากมาย
ั เช่นถ่ายรูปอะไร
เทือกนัน ให้เขาไปสํารวจลองเล่นดู มูห่ รงเย่ชอบดูละคร
ภาพยนตร์ นางยังหลงคิดว่าเขาดูละครกับภาพยนตร์ที
โหลดไว้จบแล้ว มูห่ รงเย่คงไม่ไปลองเล่นฟั งก์ชนอื
ั นๆ
ของคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตไม่คิดเลยว่านางดูเบามูห่ รงเย่
ไป ขณะทีมูห่ รงเย่เอาแต่ดลู ะครกับภาพยนตร์นนั ก็ลอง
เล่นฟั งก์ชนอื
ั นด้วย...
57
ภาพสระบัวนีเป็ นการถ่ายรูปครังแรกของมูห่ รงเย่ ถ่าย

ออกมาได้งดงาม แต่วา่ เหตุใดสระบัวนีถึงได้ดคู นุ้ ตา
เพียงนีกันนะ “เจ้าไปถ่ายมาจากทีใดกัน?”
“จวนตระกูลฮู่กวโหวอย่
ั างไรเล่า” จูซนเสี
ิ ยชีวิตด้วยพิษ
กําเริบ มูห่ รงเย่ในฐานะตระกูลเจินกัวโหวย่อมต้องไป
เซ่นไหว้วิญญาณ ตอนนันในแท็บเล็ตฉายละครกําลังน่า
สนุก เขาตัดใจทีปิ ดมันลงไม่ได้เช่นนันจึงนําคอมพิวเตอร์
แท็บเล็ตไปด้วยกันเสียเลย หลังจากเข้าไปในจวนตระกู
1
ลฮู่กวกั
ั วโหวเพือแสดงความเคารพแล้ว เขาก็เตรียมทีจะ
ปิ ดแท็บเล็ต แต่ไม่รูอ้ ย่างไรเขากดไปโดนปุ่ มถ่ายรูปถ่าย
ออกมารูปหนึง...
“จากนันท่านก็ทาํ ตัวราวกับค้นพบแผ่นดินใหญ่ ถ่ายรูป

ในจวนตระกูลฮู่กวโหวเป็
ั นบ้าเป็ นหลังใช่หรือไม่?” มูห่ รง
เสวียเอ่ยต่อคําพูดของมูห่ รงเย่
มูห่ รงเย่ยมแหยๆ
ิ “เจ้ารูไ้ ด้อย่างไร?”
“เพราะว่าในคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตของท่านมีแต่รูปภาพ
ของจวนตระกูลฮู่กวโหวเต็
ั มไปหมดน่ะสิ” เมือวานมูห่ รง
เสวียเพิงจะไปทีจวนตระกูลฮู่กวโหวมา
ั มีความจําเกียว
2
กับสิงปลูกสร้าง ของตกแต่งจวนตระกูลฮู่กวโหวเป็
ั น
อย่างดี เห็นรูปภาพเพียงไม่กีภาพก็รูไ้ ด้ทนั ทีวา่ มูห่ รงเย่
ถ่ายมาจากทีใด
โดยเฉพาะตอนนีทีจวนตระกูลฮู่กวโหวกํ
ั าลังจัดงาน
อวมงคล ทังจวนมีแต่ผา้ ขาว และภาพถ่ายของมูห่ รงเย่
พวกนีถ่ายติดผ้าขาวแทบทุกใบ ถ่ายภาพครังแรกก็ถ่าย
ภาพบรรยากาศเช่นนี เขายังถ่ายเป็ นบ้าเป็ นหลังอย่าง
ไม่รูจ้ กั เหน็ดเหนือยอีก มูห่ รงเย่ช่างไม่เหมือนใครเสีย
จริง...
“ภาพถ่ายพวกนีของท่านก็ถ่ายอย่างสะเปะสะปะยิงนัก”
มุมทีถ่ายไม่ดี รูปทีถ่ายทีมีองค์ประกอบศิลป์ มีคน
ทิวทัศน์มีผา้ ขาว แต่วา่ คน ทิวทัศน์และผ้าขาวมีแค่เพียง
3
ครึงเดียว ไม่ได้สวยงามแต่อย่างใด...
“นันสิ” มุห่ รงเย่ยมแหย

ิ การถ่ายภาพครังแรกเขาเองก็ไม่
รูว้ า่ ต้องถ่ายภาพอย่างไรถึงออกมมาสวย เช่นนันก็เลย
หิวแท็บเล็ตกดถ่ายไปทัว...
เอาเถอะ คนทีไม่รูจ้ กั การถ่ายภาพ เวลาทีถ่ายภาพครัง

แรกก็ถ่ายสะเปะสะปะไม่ตา่ งกันสักเท่าไรนัก ภาพที
มูห่ รงเย่ถ่ายมาแม้วา่ องค์ประกอบศิลป์ จะไม่น่าดูเท่าไร
แต่ความละเอียดของภาพไม่เลวเลยทีเดียว แต่ละภาพ
ความละเอียดคมชัด...
4
มูห่ รงเสวียเลือนภาพถ่ายในคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตแล้ว
เปิ ดดูทีละภาพ ดูไปก็วิจารณ์ไปว่าภาพนีใช้ได้ มีสระบัว
ครึงหนึงพอจะอะลุม่ อะหล่วยได้วา่ เป็ นภาพทิวทัศน์...
ภาพนีก็พอถูไถได้วา่ เป็ นภาพภูเขาจําลอง...ภาพนีก็เป็ น
ภาพบุคคล เป็ นคนทีไปเซ่นไหว้วิญญาณทีจวนฮู่กวโหว
ั
แต่น่าเสียดายภาพทีถ่ายไว้ทงหมดมี
ั แต่ดา้ นหลัง...ภาพ
นี เดียวก่อนนะ มูห่ รงเสวียชีไปยังบุรุษผูห้ นึงในภาพ
ก่อนเอ่ยถามเสียงจริงจังว่า “มูห่ รงเย่ คนผูน้ ีคือใครหรือ”
บุรุษทีมีอายุราวๆ สีสิบห้าสิบปี สวมชุดตัวยาวสีคราม

เข้ม ใบหน้าเย็นชา แววตาคมเฉียบ ไว้หนวดเครา ดูเป็ น
คนจริงจังเด็ดขาดอย่างไรบอกไม่ถกู
5
มูห่ รงเย่ชะโงกเข้ามาดูแวบหนึงก่อนเอ่ยว่า “เขาคือฮู่กวั
โหวอาวุโส...”
มูห่ รงเย่ประกายตาจริงจัง “เจ้าแน่ใจหรือ”
“แน่ใจสิ!” วันนีผูค้ นทีไปเซ่นไหว้วิญญาณทีจวนตระกูลฮู่

กัวโหวมีมากมาย หากเป็ นคนอืนมูห่ รงเย่ก็อาจจะจําผิด
แต่ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสทีเป็ นประมุขจวนตระกูลฮู่กวโหวเขา
ั
ไม่มีทางจําผิดแน่นอน เพราะว่าตอนก่อนทีเขาไปเซ่น
ไหว้วิญญาณ ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสผูน้ ีเพิงกลับจวนมาพอดี
ท่ามกลางวงล้อมของพ่อบ้านจวนตระกูลฮู่กวโหวและ
ั
บรรดาบ่าวรับใช้ เดินไปทางศาลบรรพชน...
6
“ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสผูน้ ีมีปัญหาอะไรหรือไม่?” มูห่ รงเย่เงย
หน้ามองมูห่ รงเสวีย
มูห่ รงเสวียมิได้เอ่ยสิงใด มองภาพฮู่กวโหวอาวุ

ั โสนิงๆ
พบว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสยืนอยูข่ า้ งโลงศพของจูซนิ ปรายตา
มองจูซนที
ิ อยูใ่ นโลงนัน หน้านิวคิวขมวด ในดวงตาเต็ม
ไปด้วยความไม่พอใจ ผิดหวัง รังเกียจและเหยียดหยาม
อย่างไม่ปิดบัง...
ภาพถัดไปทีมูห่ รงเย่ถ่าย ห่างกันกับภาพนีไม่ถงึ วินาที

เป็ นภาพทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมีดวงตาทีเต็มไปด้วยความ
เศร้าเสียใจ เจ็บปวดทีสูญเสียหลานชาย...
7
ท่าทางทีแสดงถึงความไม่พอใจ ผิดหวัง รังเกียจและ
เหยียดหยามปรากฏในแววตาฮู่กวโหวแวบหนึ
ั งก่อนหาย
ไปอย่างรวดเร็ว จนไม่ทนั มีใครสังเกตเห็น...
มองดูรา่ งไร้วิญญาณของจูซนผู
ิ ท้ ีตนเห็นเป็ นคนในครอบ
ครัว ในแววตาของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่ควรมีความรูส้ กึ ไม่
พอใจ ผิดหวัง รังเกียจและเหยียดหยามนีนา...
การแสดงออกทางอารมณ์ของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่คอ่ ยถูก
ต้องเสียเท่าไร...
มูห่ รงเสวียคิดในใจ ก้มหน้าลงมองภาพถ่ายอีกครังก็พบ

ว่าในภาพความไม่พอใจ ผิดหวัง รังเกียจและเหยียด
8
หยามของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสคุกรุน่ จนแทบทะลุออกมานอก
ภาพ...
...
ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสรูส้ กึ ไม่พอใจ ผิดหวัง รังเกียจและเหยียด
หยามจูซนจริ
ิ งๆ...
เหตุใดถึงเป็ นเช่นนี?
มูห่ รงเสวียขมวดคิวด้วยความไม่เข้าใจ
9
10
นางคงต้องไปเยือนจวนตระกูลฮู่กวโหวด้
ั วยตนเองสัก
ครัง ไปพบฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีกล่าวขานว่าปฏิบตั ิตอ่ จูซนิ
ราวคนในครอบครัวเสียหน่อยแล้ว
จวนตระกูลฮู่กวโหว
ั และจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวินล้วนมี
ฐานะในเมืองหลวง งานศพของจูซนมี
ิ แขกเหรือเดินทาง
มาเซ่นไหว้วิญญาณเขาอย่างเนืองแน่นไม่ขาดสาย
11
เมือมูห่ รงเสวียมาถึงจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ฮู่กวโหวเกาฮู
ั ่ก็
อยูใ่ นศาลบรรพชนทําหน้าทีเป็ นคนตระกูลจูซนต้
ิ อนรับ
แขกเหรือทีเดินทางมาเซ่นไหว้วิญญาณ ผ่านไปแค่คืน
เดียวใบหน้าเกาฮู่ก็ซบู เซียวคล้ายว่าแก่ลงไปหลายปี
ดวงตาคมปลาบคละคลุง้ ไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ...
ประกายตาของมูห่ รงเสวียนิงขรึม ไม่ได้เอ่ยวาจา ดวงตา

สุกสกาวกวาดตามองไปรอบๆ ไม่เห็นคนทีอยากมาพบ
เลยอดไม่ได้ทีจะเอ่ยถาม “ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสล่ะ?”
มูห่ รงเย่ทีมากับนางเงยหน้าขึนมองไปรอบๆ แล้วชีมือ

ออกไป “อยูต่ รงนันอย่างไรเล่า!”
12
มูห่ รงเสวียมองตามทิศทางทีเขาชีไปก็พบบุรุษอายุราวสี
สิบห้าสิบปี ผหู้ นึงเดินไปทางเรือนด้านหลังโดยมีบา่ วรับ
ใช้ผหู้ นึงประคอง ใบหน้าเคร่งขรึมทีแฝงความเมตตา
เป็ นคนเดียวกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีนางเคยเห็นอยูใ่ นรูป
ภาพในคอมพิวเตอร์แท็บเล็ต ตอนนีฮู่กวโหวใบหน้
ั าเต็ม
ไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ ทว่าไปไม่ถงึ ดวงตา
นัยน์ตาคมฉายแววเย็นชา...
ท่าทีทีแท้จริงทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมีตอ่ จูซนเป็
ิ นเช่นในรูป
ภาพทีถ่ายไว้จริงๆ เขาไม่ได้แยแสเลยแม้แต่นอ้ ย เปี ยม
ไปด้วยความไม่พอใจ ผิดหวัง รังเกียจและเหยียด
หยาม...
“ทางนี ทางนี มาทางนี...มายืนตรงนีให้เรียบร้อย...ยืน

13
เรียงแถว มาทีละคน...” เสียงคําสังเข้มงวดดังขึน มูห่ รง
เสวียหันหน้าไปพบบรรดาขุนนางกลุม่ หนึงสวมชุดขาว
กระบีพกเหน็บอยูท่ ีเอวกําลังรวมอยูด่ ว้ ยกันกับบ่าวรับใช้
จวนตระกูลฮู่กวโหวสิ
ั บกว่าคน...
“นันคือ...เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมใช่หรือไม่?”
มูห่ รงเย่เหลือบสายตามองบรรดาเจ้าหน้าทีแล้วเอ่ยว่า
“ใช่แล้ว!” จูซนเป็
ิ นบุตรคนเดียวของแม่ทพั จู ฮ่องเต้ทรง
ให้ความสําคัญต่อการตายของเขา มอบหมายให้คน
ของกรมยุติธรรมรับผิดชอบคดีนี ให้พวกเขารีบสืบหา
สาเหตุการตายของจูซนิ จับตัวผูท้ ีลอบสังหารจูซนให้
ิ
ได้...
14
“คนของกรมยุติธรรมจัดบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหว
ั
คาดเดาว่าเพือไต่สวน...” แม้วา่ ผูต้ อ้ งสงสัยทีวางยาพิษ
จะถูกฆ่าปิ ดปากไปแล้ว แต่การวางยาพิษสะสมได้รบั มา
ตอนทีอยูใ่ นจวนฮู่กวโหว
ั กรมยุติธรรมต้องการไขคดีนีก็
ต้องลงมือทีจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั สอบสวนบ่าวรับใช้จวน
ตระกูลฮู่กวโหวถื
ั อเป็ นก้าวทีหนึงของการไขคดี...
“ข้าเข้าใจ!” จูซนได้
ิ รบั พิษสะสมกว่าหกเดือน ทีเกียวข้อง
กับพิษสะสมนีก็คือจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั เมือกรมยุติธรรม
ต้องการจะไขคดี หาฆาตกรตัวจริง ย่อมทีจะต้องมา
ตรวจสอบทีจวนตระกูลฮู่กวโหว...
ั
มูห่ รงเสวียคิดในใจ เดินไปทางเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม

15
และบรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหวช้
ั าๆ ได้ยินเสียง
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมเอ่ยถามแว่วมาไกลๆ “พวกเจ้า
ล้วนเป็ นบ่าวรับใช้ทีดูแลคุณชายจู...”
“ขอรับ ขอรับ...” บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหว

ั
พยักหน้าหงึกหงัก “ข้าน้อยเป็ นบ่าวรับใช้ขนสามในเรื
ั อน
คุณชายจู มีหน้าทีทําความสะอาดเรือน…”
“ข้าน้อยเป็ นสาวใช้ขนสองในเรื
ั อนคุณชายจู มีหน้าที
ดูแลความเรียบร้อยห้องหับ...”
“ข้าน้อยเป็ นแม่นมทัวไป มีหน้าทีซักเสือผ้าให้คณ

ุ ชาย
จู...”
16
“ข้าน้อยเป็ นบ่าวรับใช้ขนสามในเรื
ั อนโหวเหย่ พบเห็น
คุณชายจูไปพบโหวเหย่อยูบ่ อ่ ยๆ...”
บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหวแย่
ั งกันแจ้งฐานะ
ของตนเองจนฟั งไม่ได้ศพั ท์ ทัวบริเวณตกอยูใ่ นความ
วุน่ วายชัวขณะ
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมสะบัดมือด้วยความ
รําคาญตัดบทพวกเขา “เอาละ เอาละ เรืองพวกนีพวก
ข้ารูอ้ ยูแ่ ล้ว พวกเจ้าไม่ตอ้ งมาเอ่ยยํา...ตอนนีทีพวกข้า
อยากถามคือ ความสัมพันธ์ระหว่างคุณชายจูกบั เจ้า
นายของพวกเจ้าเป็ นอย่างไร?”
17
......
“ดี ดีมาก...”
18
บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหวแย่
ั งกันพูดจนฟั งไม่
ได้ศพั ท์ “ตังแต่เล็กจนโต นายท่านดีตอ่ คุณชายจูเป็ น
อย่างมาก มากกว่าโหวเหย่ของเราเสียอีก...”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว...เวลามีของขวัญก็มอบให้คณ
ุ ชายจูก่อน
เสมอ สิงใดทีโหวเหย่ไม่มี คุณชายจูมี สิงใดทีโหวเห
ย่มี คุณชายจูก็มีสองชิน...”
“ถูกต้อง ถูกต้อง...นายท่านยังบอกโหวเหย่อีกว่า คุณ

ชายจูสขุ ภาพไม่แข็งแรง เขาทีเป็ นพีชายต้องเอาใจใส่
คุณชายจู รักและปกป้องคุณชายจู...”
19
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว...ได้รบั อิทธิพลจากนายท่านจนโหวเหย่ข
องพวกเราดีตอ่ คุณชายจูทีอายุนอ้ ยกว่าเขาหนึงปี อย่าง
ไม่รูต้ วั ดูแลราวกับน้องชายแท้ๆ ของตนเอง...”
“ถูกต้อง ถูกต้อง...เรือนทีคุณชายจูพาํ นักโหวเหย่ก็สงให้

ั
ตกแต่งเป็ นพิเศษ กอหญ้าดอกไม้ ทิวทัศน์ในเรือน
เหมือนกับเรือนของคุณชายจูทีจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิ
นมิผิดเพียน...แม้แต่การตกแต่งห้องนอน ห้องหนังสือก็
เป็ นโหวเหย่ทีให้คนตกแต่งเช่นเดียวกับห้องนอนและ
ห้องหนังสือทีจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน...”
“ใช่แล้ว ใช่แล้ว...ช่วงก่อนหน้านีโหวเหย่ของเรายุง่ มาก

ไม่ได้กลับจวนติดต่อกันหลายวัน คิดไม่ถงึ ว่าคุณชายจู
จะเบือหน่ายและเปรยว่าจะกลับจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิ
20
น โหวเหย่ของเราก็รบี จัดการงานในมือ กลับจวนมาอยู่
เป็ นเพือนคุณชายจูสนทนาคลายเหงา...”
“เรืองนีข้าเองก็รู.้ ..ตอนนันโหวเหย่กาํ ลังจัดการเรือง

สําคัญอยู่ พอคุณชายจูบอกว่าเบือหน่ายอยากกลับจวน
ฟู่ กัวเจียงจวิน โหวเหย่ก็มอบหมายงานในมือให้ลกู น้อง
ทันที แต่ลกู น้องจัดการอยูห่ ลายวันก็จดั การไม่แล้วเสร็จ
ทังยังเจอปั ญหาทียากจะจัดการได้ จึงขอให้โหวเหย่กลับ
ไปจัดการ โหวเหย่รูส้ กึ ลําบากใจอยูบ่ า้ ง โชคดีทีตอนนัน
คุณชายจูอารมณ์ดีขนมากแล้
ึ ว จึงใจกว้างยอมให้โหวเห
ย่กลับไปสะสางธุระ...โหวเหย่เกรงว่าคุณชายจูอยูใ่ น
จวนจะเบือ จึงเสนอให้ออกไปนอกจวนคบหามิตรสหาย
บ้าง...”
21
“คุณชายจูฟังทีโหวเหย่กล่าวแล้วก็ลงั เลอยูน่ าน สุดท้าย
ก็ทาํ ตามทีโหวเหย่วา่ ออกไปนอกจวนคบหามิตร
สหาย...อย่าเอ็ดไป คุณชายจูช่างโชคดี หลังจากออก
นอกจวนเพียงไม่กีครังก็คบหามิตรสหายได้ถงึ สองคน...”
“จริงหรือ? สหายสองท่านนันเป็ นใครกัน” บรรดาเจ้า

หน้าทีกรมยุติธรรมเอ่ยถามอย่างสนใจ
“คุณชายใหญ่เซียแห่งจวนตระกูลมหาเสนาบดีเซีย และ
คุณชายหลีซันแห่งจวนราชครู...” บรรดาบ่าวรับใช้จวน
ตระกูลฮู่กวโหวหั
ั วเราะคิกคัก
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมมองหน้ากันครูห่ นึง เรืองนี
22
พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน “พวกเขาไปมาหาสูก่ นั บ่อย
ครังหรือไม่?”
“บ่อยครัง” บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหวพยั
ั ก
หน้า “เดือนหนึงไปมาหาสูก่ นั อย่างน้อยสามสีครัง...”
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
ความถีในการไปมาหาสูเ่ ช่นนี พวกเจ้าแน่ใจหรือว่าเป็ น

สหายสนิทกัน ไม่ใช่สหายทัวไป?
มองดูแววตาเคลือบแคลงสงสัยของบรรดาเจ้าหน้าที
กรมยุติธรรมแล้ว บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหว
ั
23
ต่างก็พากันหัวเราะ “พวกท่านคงไม่รูว้ า่ คุณชายจูรกั
สันโดษ น้อยครังทีจะไปร่วมงานเลียงสังสรรค์...” นอก
จากงานเลียงของเชือพระวงศ์ทีจําเป็ นต้องไปเข้าร่วม
แล้ว เขาก็แทบไม่เข้าร่วมงานเลียงของตระกูลขุนนางใน
เมืองหลวงเลย “แต่หลังจากทีเขารูจ้ กั คุณชายเซียกับคุณ
ชายหลีซันแล้ว ถ้าเป็ นเทียบเชิญของคุณชายเซียและ
คุณชายหลีซันแล้วละก็ เขามักจะเข้าร่วมอยูเ่ สมอ...”
ทําลายกฎเกณฑ์เดิมเช่นนีก็เพียงพอทีจะบอกได้แล้วว่า
คุณชายจู คุณชายใหญ่เซียและคุณชายหลีซันเป็ นสหาย
สนิทกัน อีกอย่าง “ทุกครังทีพบหน้ากัน คุณชายจูจะ
สนทนาปราศรัยกับพวกเขาเป็ นเวลานาน...ทุกครังที
สนทนากันเสร็จ มุมปากของคุณชายจูก็จะประดับด้วย
รอยยิม เห็นได้ชดั ว่าอารมณ์ดี...”
24
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
เมือเป็ นเช่นนีก็แสดงว่าคุณชายจู คุณชายใหญ่เซียและ

คุณชายหลีซันเป็ นสหายสนิทกันจริง แต่วา่ “พวกเจ้ารู ้
หรือไม่วา่ ยามพวกเขาพบหน้ากันสนทนาเรืองอะไร?”
25
“ก็พวกคําถามความรู ้ แล้วก็บทกวีโคลงฉันท์กาพย์
26
กลอน” บ่าวรับใช้คนหนึงเอ่ย ตอนทีพวกคุณชายจู
สนทนาความรูบ้ างครังผิวเผิน บางครังลึกซึงยากเกิน
กว่าทีจะเข้าใจ เขาฟั งแล้วได้แต่มนึ งงไม่เข้าใจ ทว่าคุณ
ชายจู คุณชายใหญ่เซียและคุณชายหลีซันกลับสนทนา
กันอย่างตังอกตังใจ
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมพยักหน้าเข้าใจ เอ่ยถาม
ต่อไปว่า “พวกเขาสนทนากันทีใดหรือ?”
“ตามโรงนําชา หอสุรา จวนตระกูลมหาเสนาบดีเซีย

จวนราชครู จวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวินขอรับ...” บ่าวรับใช้
เอ่ยอย่างไม่มนใจเท่
ั าใดนัก เขาเคยติดตามคุณชายจู
ออกไปข้างนอกหลายครัง คุณชายจูได้รบั เชิญไปอักษร
ภาพวาดของคุณชายใหญ่เซียและคุณชายหลีซันสะสม
27
ไว้ทีจวนตระกูลมหาเสนาบดีเซีย จวนราชครู คุณชายจู
ย่อมต้องพาคุณชายใหญ่เซียและคุณชายหลีซันกลับไป
ชมอักษรภาพวาดของเขาทีสะสมไว้ทีจวนตระกูลฟู่ กัว
เจียงจวิน เขาเคยได้ยินบ่าวรับใช้คนสนิทของคุณชายจู
พูดเรืองการคบหาเป็ นสหายกันด้วยเรืองศีลธรรมของ
คุณชายจู คุณชายใหญ่เซียและคุณชายหลีซันทีโรงนํา
ชา หอสุรา จึงเดาเอาว่าคุณชายจู คุณชายใหญ่เซียและ
คุณชายหลีซันเคยสนทนาความรูก้ นั ทีโรงนําชา หอสุรา
จวนตระกูลเซีย จวนตระกูลหลีและจวนตระกูลฟู่ กัวเจียง
จวิน แน่นอนว่าคุณชายจู คุณชายใหญ่เซียและคุณชาย
หลีซันอาจจะสนทนาความรูก้ นั ทีอืนอีก แต่สถานทีแน่
ชัดเขาเองก็ไม่รู.้ ..
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...คุณชายจูไม่เคยเชิญ
28
คุณชายใหญ่เซียและคุณชายหลีซันมาชมอักษรภาพ
วาดทีจวนตระกูลฮู่กวโหวบ้
ั างหรือ?”
บ่าวรับใช้หวั เราะ “ไม่มีขอรับ อักษรภาพวาดทีคุณชายจู

สะสมไว้ลว้ นอยูท่ ีจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน ทีเอามาจวน
ตระกูลโหวด้วยเป็ นเพียงภาพทีชอบทีสุดไม่กีภาพ ยามที
คุณชายจูนดั พบคุณชายใหญ่เซียและคุณชายหลีซัน
ตามโรงนําชาหรือหอสุราก็นาํ ไปให้พวกเขาชืนชมผลงาน
แล้ว...”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...จวนตระกูลโหวของพวกเจ้า
ไม่สะสมอักษรภาพวาดหรือ?”
29
บ่าวรับใช้หวั เราะน้อยๆ “ย่อมมีสะสมอยูแ่ ล้ว แต่วา่ นาย
ท่านกับโหวเหย่รูว้ า่ คุณชายจูชืนชอบอักษรภาพวาด จึง
มอบเป็ นของขวัญให้คณ
ุ ชายจูขอรับ!”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม “...”
นายท่านและโหวเหย่จวนตระกูลฮู่กวโหวไม่
ั ใช่แค่ดีตอ่ จู
ซินเท่านัน ยังเอ็นดูจซู นเหมื
ิ อนเป็ นบุตรแท้ๆ “น้องชาย
แท้ๆ” ของตัวเอง...
“นายท่านโหวกับโหวเหย่เอ็นดูจซู นถึ
ิ งขันไหนกัน?” เจ้า
หน้าทีกรมยุติธรรมเอ่ยถามด้วยความชืนชม
30
บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลโหวได้ยินเช่นนีแล้วก็ยมิ
อย่างภูมิใจ “ย่อมต้องเป็ นดังเช่นว่าประคองไว้ในมือกลัว
จะแตก อมไว้ในปากกลัวจะละลาย ต้องการดาราได้จนั
ทรา ตามใจเป็ นทีสุดคล้อยตามไปเสียทุกอย่าง...”
แน่นอนว่าทีนายท่านโหวกับโหวเหย่ตามใจคุณชายจูนนั
ล้วนเป็ นเรืองทีดีตอ่ คุณชายจู เรืองทีไม่ดีตอ่ คุณชายจู
นายท่านกับโหวเหย่ก็มีการห้ามปราม ยกตัวอย่างเช่น
เรืองทีเอ่ยว่าจะกลับจวนเมือหลังวันปี ใหม่
แค่เพราะรูส้ กึ เบือหน่ายจึงอยากกลับจวนตระกูลฟู่ กัว

เจียงจวิน คุณชายจูก็เอาแต่ใจอยูบ่ า้ ง ดีทีโหวเหย่ไม่
ยินยอม เลียงคุณชายจูป่วยหนัก...
31
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมมองหน้ากัน “หมายความว่าอย่าง
ไร?”
บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลโหวหัวเราะ “เมือสองเดือน
ก่อน คุณชายจูเอ่ยว่าอากาศร้อน ในระยะเวลาอันสันนี
ไม่มีทางเจ็บป่ วย จึงอยากย้ายกลับไปอยูท่ ีจวนตระกูลฟู่
กัวเจียงจวิน โหวเหย่ไม่เห็นด้วย ไม่คิดเลยว่าคุณชายจู
จะอาศัยข้ออ้างว่าไปชมอักษรภาพวาดทีจวนมหาเส
นาบดีเซีย เมือออกจากจวนตระกูลมหาเสนาบดีเซียแล้ว
ก็ตรงดิงกลับจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน ตอนนันนายท่าน
ไปหลบร้อน โหวเหย่มีธุระในค่ายทหารจึงไม่มีใครเอ่ยรัง
เขาไว้ เขาก็อาศัยอยูทีจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวินอย่าง
ราบรืน ใครเล่าจะคาดคิดว่าผ่านไปยังไม่ถงึ สามวัน
32
อาการป่ วยของคุณชายจูจะกําเริบ ไข้ขนสู
ึ งไม่ลด โหวเห
ย่ทิงงานในมือกลับเข้าเมืองหลวงอีกครัง ไปรับคุณชายจู
กลับมาจากจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน คอยดูแลอย่าง
ใกล้ชิด จนคุณชายจูไข้ลดและฟื นขึนมา...”
เฮ้อ คุณชายจูทีป่ วยกระเซาะกระแซะเช่นนัน หากไม่มี

ญาติดแู ลอย่างใกล้ชิดคงไม่ได้...
บรรดาบ่าวรับใช้จวนตระกูลฮู่กวโหวส่
ั ายหน้าทอดถอน
ใจ
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมถอนหายใจ ร่างกายของจู
ซินไม่แข็งแรงจริงๆ ย้ายทีอยูก่ ็ป่วยเสียแล้ว...
33
ทว่ามูห่ รงเสวียได้ยินแล้วกลับหรีตาลง...
......
34
“นานเท่าไรทีคุณชายจูซนเจ็
ิ บป่ วยครังหนึง?” มูห่ รงเสวีย
เอ่ยถามขึนมาหนึงประโยค
ในทีสอบสวนวุน่ วายอยูบ่ า้ ง บรรดาบ่าวรับใช้จวน

ตระกูลโหวไม่ได้สงั เกตว่าใครเป็ นผูเ้ อ่ยถาม เมือได้ยินคํา
ถามก็ตอบออกไปทันที “เอ่อ...สองสามเดือนกระมัง?”
ในนําเสียงไม่คอ่ ยมันใจนัก
“ก่อนหน้านีเป็ นสองสามเดือนจริง ยามทีอากาศอบอุน่

แสงแดดเพียงพอก็ยืดได้ถงึ สีห้าเดือน...” บ่าวรับใช้ขนั
สามในเรือนจูซนเอ่
ิ ยตอบ “แต่ช่วงไม่กีเดือนมานีอาการ
ป่ วยของคุณชายจูดจู ะถีขึนอยูบ่ า้ ง ข้าได้ยินเสียงร้อง
โอดโอยเวลาอาการป่ วยกําเริบของคุณชายจูแทบทุก
35
เดือน...”
มูห่ รงเสวียพยักหน้าเข้าใจ ดวงตาดําสนิทเป็ นประกาย...
จู่ๆ ก็มีรา่ งสูงใหญ่ของคนผูห้ นึงโผล่ออกมาจากด้านข้าง

ชนเข้ากับแขนของมูห่ รงเสวียอย่างแรง จนนางเซไปมา
ครูห่ นึงถึงจะยืนตังหลักได้
“ขออภัย ขออภัย...ข้าไม่ได้ตงใจ
ั เจ้าบาดเจ็บหรือไม่...”
เสียงคุน้ หูเอ่ยถาม มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึน มองเห็นใบ
หน้าหล่อเหลาทีคุน้ เคย “มูห่ ลิวเฟิ ง”
เสียงขอโทษขอโพยของมูห่ ลิวเฟิ งชะงักลงในทันใด เงย

36
หน้าขึนเห็นเป็ นมูห่ รงเสวียก็ถอนหายใจออกมาเฮือก
ใหญ่ “เป็ นเจ้าเองหรือ!” ความตึงเครียดก็พลันผ่อน
คลายลง
มูห่ รงเสวียมองตามทิศทางทีมูห่ ลิวเฟิ งเดินมา “เจ้ามา

เซ่นไหว้วิญญาณหรือ”
“ใช่แล้ว” มูห่ ลิวเฟิ งเอ่ยอย่างไม่ใคร่ใส่ใจเท่าใด ดวง

ตาดอกท้อของเขามองบรรดาแขกเหรือทีเข้าๆ ออกๆ ไป
มา...
มูห่ รงเสวีย “...เจ้ามาเซ่นไหว้วิญญาณ แล้วเหตุใดถึงใจ

ไม่อยูก่ บั เนือกับตัวเช่นนีเล่า?”
37
“เรืองนีหรือ...” มูห่ ลิวเฟิ งมองดูแขกเหรือทีเข้ามาไม่ขาด
สาย แล้วก็ไปมองเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม บรรดาบ่าวรับ
ใช้ตระกูลโหวแล้วขยับไปใกล้มหู่ รงเสวีย เอ่ยกระซิบท่า
ทางมีลบั ลมคมใน “ล้วนเป็ นคนกันเองข้าก็จะไม่ปิดบัง
เจ้า ทีข้ามาจวนตระกูลฮู่กวโหวนั
ั น นอกจากมาเพือเซ่น
ไหว้แล้วยังมีเรืองอืนด้วย...”
“เรืองอะไรหรือ?” มูห่ รงเสวียเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“มาหาคน!” มูห่ ลิวเฟิ งเอ่ยเสียงชัดถ้อยชัดคํา
“หาผูใ้ ดหรือ?” มูห่ รงเสวียเอ่ยถามต่อ
38
“คนทีขโมยของจากจวนตระกูลมหาเสนาบดีเซีย!”
มูห่ ลิวเฟิ งเอ่ยใจความสําคัญ
มูห่ รงเสวีย “...จวนตระกูลมหาเสนบดีมีของหาย ก็ควร

ต้องแจ้งทางการนะ” เหตุใดถึงได้ให้มหู่ ลิวเฟิ งมาช่วยหา
เล่า
“เพราะว่าของทีหายไปนันไม่ใช่ของธรรมดา แต่มีความ
พิเศษ เป็ นของทีหายไปแล้วไม่อาจรักษาศีรษะเอาไว้
ได้...” มูห่ ลิวเฟิ งเอ่ยเบาๆ
“ยกตัวอย่างเช่น...”
39
“ภาพผังป้องกันเมืองหลวงฉบับใหม่!” มูห่ ลิวเฟิ งเอ่ยชัด
ถ้อยชัดคํา
มูห่ รงเสวีย “...ของสําคัญเช่นนีก็กล้าทําหายด้วยหรือ”

ผังป้องกันวังหลวง เป็ นผังป้องกันทีฮ่องเต้ทรงวางผังไว้
เมือสามปี ก่อน องค์ชายห้าก่อการกบฏทําให้ฮ่องเต้เริม
ทําการกวาดล้าง กําจัดผูก้ ่อการกบฏ ขณะเดียวกันก็
ปรับวางผังป้องกนวังหลวงกับผังป้องกันเมืองหลวงใหม่
ทังหมด ภาพผังป้องกันวังหลวงฉบับใหม่อยูใ่ นมือฮ่องเต้
และก็มอบให้กบั มหาเสนาบดีเซียเพือดูวา่ ผังใหม่มีช่อง
โหว่หรือไม่ ขณะเดียวกันก็ให้เติมเต็มและให้ผงั ป้องกัน
เมืองฉบับใหม่แข็งแรงขึน ไม่คิดเลยว่ามหาเสนาบดีเซีย
จะทําภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่หายเสียได้...
40
มูห่ ลิวเฟิ ง “มหาเสนาบดีเซียเองก็ไม่ตอ้ งการเช่นนี สถาน
ทีเก็บภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ก็ปอ้ งกันอย่างเข้ม
งวดแน่นหนา วางกลไกไว้อย่างลึกลับ แต่วา่ ภาพผัง
ป้องกันเมืองฉบับใหม่ก็ถกู คนขโมยไปอยูด่ ี...” มหาเส
นาบดีเซียปิ ดข่าวเรืองภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ถกู
ขโมยไป สังการให้คนไปตามหาภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่เงียบๆ ขณะเดียวกันก็ไหว้วานให้คนทีมีความ
สัมพันธ์อนั ดีตอ่ กันช่วยหาภาพนันอีกทาง...
หากหาภาพผังป้องกันเมืองหลวงไม่เจอ จวนตระกูลมหา
เสนาบดีคงประสบเคราะห์หนักเสียแล้ว...
41
...
ทําของสําคัญขนาดนันหาย หากหาไม่เจอขึนมาจริงๆ
มหาเสนาบดีเซียต้องประสบเคราะห์หนักอย่างแน่นอน!
มหาเสนบดีเซียเป็ นขุนนางทีไม่เลวคนหนึง มีความ

สัมพันธ์อนั ดีกบั มูห่ รงเย่ แล้วยังเคยช่วยเหลือมูห่ รงเย่กบั
มูห่ รงเสวียพวกนางสองคนพีน้อง มูห่ รงเสวียไม่ตอ้ งการ
เห็นเขาโชคร้าย จึงถามขึนว่า “ภาพผังป้องกันเมือง
หลวงหายไปนานเท่าไรแล้ว?”
“น่าจะครึงเดือนกว่าแล้ว...” มูห่ ลิวเฟิ งเอ่ยอย่างไม่คอ่ ย

มันใจเท่าไร
42
มูห่ รงเสวีย “...อะไรเรียกว่าน่าจะครึงเดือนกว่าแล้ว?”
มหาเสนาบดีเซียไม่รูห้ รือว่าภาพผังป้องกันเมืองฉบับ
ใหม่หายไปตังแต่เมือไร?
43
ความเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิฉายชัดในแววตามูห่ ลิวเฟิ ง “ทังหมด

นีไม่อาจโทษมหาเสนาบดีเซียได้ เมือครึงเดือนก่อนเส
นาบดีเซียเดินทางไปธุระต่างเมือง เพิงจะเดินทางกลับ
มาวันนีเอง...” เมือเขากลับมาแล้วถึงพบว่าภาพผัง
ป้องกันเมืองหลวงฉบับใหม่ถกู มือดีขโมยเอาไป...
มูห่ รงเสวีย “...ก็หมายความว่าก่อนหน้าทีมหาเสนาบดี

เซียจะออกนอกเมือง ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ยงั
อยูใ่ นจวนมหาเสนาบดี แต่หลังจากกลับมาทีเมืองหลวง
1
แล้วภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ก็หายไป...” มีความ
เป็ นไปได้วา่ ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่นีจะถูกขโมย
ไปทันทีทีมหาเสนาบดีเซียออกจากจวน และก็อาจเป็ น
ไปได้วา่ ถูกขโมยไปเมือเช้า...
มูห่ ลิวเฟิ งพยักหน้า “ถูกต้อง!”
มูห่ ลิวเสวีย “...เรืองนีลําบากเสียแล้ว” หากว่าภาพผัง

ป้องกันเมืองฉบับใหม่ถกู มือดีขโมยไปเมือเช้า ปิ ดประตู
เมืองทําการค้นหาโดยด่วนยังเป็ นไปได้วา่ จะได้คืน แต่
ถ้ามันถูกมือดีขโมยไปทันทีทีมหาเสนาบดีเซียเดิน
ทางออกนอกจวนแล้วละก็ โอกาสทีจะหามันเจอก็นอ้ ย
ยิงนัก เพราะอย่างไรนับจากทีมหาเสนาบดีเซียออกนอก
จวนไปจนถึงตอนนีก็ปาไปค่อนเดือนแล้ว ขโมยทีฉกฉวย
2
ภาพผังป้องกันเมืองไปย่อมส่งของออกไปนอกเมืองตัง
นานแล้ว ต่อให้ไม่ได้สง่ ออกไปนอกเมืองก็ตอ้ งแอบซ่อน
ไว้อย่างดี แล้วจะหาเจอได้อย่างไร...
เดียวก่อนนะ...ภาพผังป้องกันเมืองถูกมือดีขโมยไปเป็ น
ค่อนเดือน...เมือนับย้อนเวลาทีจูซนหายตั
ิ วไปก็คอ่ น
เดือนเหมือนกัน...
มูห่ รงเสวียหลุบตาลงครุน่ คิด ดวงตาดําสนิทเป็ น

ประกาย
มูห่ ลิวเฟิ งทีไม่รูส้ าเหตุเมือเห็นนางมีอาการเช่นนีแล้วก็

อดไม่ได้ทีจะเอ่ยถามว่า “เจ้าเป็ นอะไรไป?”
3
“ไม่มีอะไร” มุห่ รงเสวียหลุดจากภวังค์ ตรึกตรองอยูช่ วครู
ั ่
ก็เอ่ยกับมูห่ ลิวเฟิ งว่า “ข้าคาดเดาสถานทีทีอาจจะมีภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ได้อยูท่ ีหนึง...”
มูห่ ลิวเฟิ งมีประกายตาลิงโลดขึนมาทันที “จริงหรือ?”
“จริงสิ” มูห่ รงเสวียพยักหน้า เอ่ยออกมาอ้อมแอ้มว่า

“แต่วา่ เป็ นเพียงการคาดเดาเท่านัน...” นางไม่กล้า
รับประกันว่าภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่จะอยูท่ ีนัน
จริงหรือเปล่า...
“ไม่เป็ นไร” ตอนนีพวกเขาไม่มีเบาะแสเรืองภาพผัง
4
ป้องกันเมืองฉบับใหม่เลยสักนิด หากมูห่ รงเสวียเดาได้
ว่าภาพนันน่าจะอยูท่ ีใดก็ถือว่าเป็ นเบาะแส ไม่วา่ ภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่จะอยูท่ ีนันหรือไม่ก็ตาม ล้วนไม่
เป็ นปั ญหา...
“เจ้าคิดว่าเป็ นทีใดหรือ?” มูห่ ลิวเฟิ งเอ่ยด้วยสายตาที

เปี ยมด้วยความคาดหวัง
“เรืองนี...” มูห่ รงเสวียลังเลอยูค่ รูห่ นึง หันหลังมุง่ ไปทาง

หนึง “เจ้าตามข้ามาเถอะ” สถานทีทีนางคาดเดานันไม่
แน่ใจว่าจะถูกต้อง เอ่ยบอกมูห่ ลิวเฟิ งไปทือๆ ก็ดไู ม่ดี
เท่าไรนัก มิสนู้ างพาเขาไปดูให้เห็นกับตาตัวเองจะดี
กว่า...
5
มองดูมหู่ รงเสวียจากไปไกลแล้ว แววตาของมูห่ ลิวเฟิ งก็
เต็มไปด้วยความงุนงงสงสัย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออก
มามาก ขยับตัวตามไปอย่างรวดเร็ว...
ห้องหนังสือของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสในจวนตระกูลฮู่กวโหวมี
ั
เวรยามป้องกันอย่างแน่นหนา กลางวันแสกๆ แต่ประตู
หน้าต่างห้องหนังสือยังคงปิ ดไว้แน่นสนิท ไหนจะ
องครักษ์ลบั วรยุทธ์สงู ทีเฝ้าระวังอย่างลับๆ
มูห่ รงเสวียสังเกตเวรยามทังทีแจ้งและทีลับเป็ นอย่างดี

แล้ว หลบหลีกพวกเขาและลอบเข้าไปในห้องหนังสือ
ของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้อย่างเงียบเชียบ
6
ในห้องหนังสือนัน ฮู่กวโหวนั
ั งอยูต่ รงโต๊ะหนังสือ ไม่รูว้ า่
ในมือถือสิงใดอยูถ่ งึ ได้ตงอกตั
ั งใจดูขนาดนัน เสียงดังที
แทบไม่ได้ยินแว่วเข้าหู ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสดวงตาเคร่งขรึม
รีบเก็บของทีอยูใ่ นมือ ส่งสายตาเย็นชาไปทางทีมาของ
เสียง ตวาดขึนว่า “ใครกัน?”
...
ไม่เสียทีทีเป็ นถึงฮู่กวโหวที
ั ผ่านสมรภูมิรบมานับไม่ถว้ น!
พวกเขาลอบเข้ามาในห้องหนังสืออย่างเงียบเชียบถึง
เพียงนัน คิดไม่ถงึ ว่าจะยังถูกจับได้...
7
มูห่ รงเสวียแอบค่อนแคะอยูใ่ นใจ ปรากฏกายออกมา
จากมุมมืดแล้วเดินไปหาฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ถูกจับได้แล้วต่อ
ให้อยากซ่อนตัวก็ซอ่ นไม่ได้แล้ว ในเมือซ่อนไม่ได้ก็
ปรากฏตัวออกมาเสียเลย
ั โสไม่เคยพบมูห่ รงเสวียมาก่อน เมือใบหน้า
เย็นชางดงามของมูห่ รงเสวียสะท้อนในดวงตาเขาทีละ
น้อย ดวงตาคมของเขาหรีลง นัยน์ตาเต็มไปด้วยอาการ
ระแวดระวัง “เจ้าเป็ นใครกัน?”
ประกายตาของมูห่ รงเสวียเรียบสนิท “ข้ามาตามหาของ”
8
“หาสิงใดกัน?” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเอ่ยถามเสียงเย็นชา
“ของทีท่านเพิงเก็บไปเมือครูน่ ีอย่างไรเล่า” มูห่ รงเสวีย

เอ่ยขึนลอยๆ ทว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยินแล้วสีหน้าพลัน
แปรเปลียนไปเล็กน้อย “เมือครูน่ ีข้าเก็บอะไรอย่างนัน
หรือ....”
มูห่ รงเสวียกะพริบตา เปลียนเป็ นสายตาบริสทุ ธิจริงใจ

แล้วเอ่ยขึนว่า “เมือครูน่ ีท่านไม่ได้เก็บอะไรอย่างนัน
หรือ? เช่นนันท่านก็หยิบหนังสือเล่มทีวางอยูซ่ า้ ยมือออก
ให้ขา้ ดูหน่อยได้หรือไม่วา่ ใต้หนังสือเล่มนีมีสงของอยู
ิ ่
หรือไม่กนั แน่?”
9
......
ั โสได้ยินนางพูดเช่นนี ดวงตาคมก็เป็ น
ประกายเจ้าเล่หข์ นแวบหนึ
ึ ง เอ่ยกับนางด้วยสายตาเย็น
10
ชาว่า “ไม่ได้!”
“ในเมือเป็ นเช่นนีก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน”
ขณะทีพูดนันมูห่ รงเสวียก็เข้าประชิดตัวฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
ยืนมือไปยังหนังสือทีวางอยูบ่ นโต๊ะ
ฮู่กวโหวประกายตาขึ
ั งขัง สะบัดมือปั ดมือของมูห่ รงเสวี
ยออก...
มูห่ รงเสวียไม่ยอมแพ้ พลิกมือมารับฝ่ ามือของฮู่กวโหว

ั
อาวุโสไว้ เพียงชัวพริบตาเดียวทังสองก็ตอ่ สูก้ นั เสียงดัง
‘ตุบตับ ตุบตับ’…
11
การต่อสูอ้ นั ดุเดือดสร้างความแตกตืนให้บรรดาองครักษ์
ทีอยูด่ า้ นนอกห้องหนังสือ ส่งเสียงตะโกนดังก้องไปทัว
“มีคนร้าย ใครก็ได้มาจับคนร้ายที...”
เสียงฝี เท้าวิงโครมครามมาทางนี เสียงประตูทีปิ ดสนิท

ถูกคนผลักเข้ามาเสียงดัง ‘ปั ง’ องครักษ์สบิ กว่านายก้าว
เข้ามาล้อมห้องหนังสือเอาไว้แน่นหนา ชายหนุ่มผูห้ นึง
สวมชุดไว้ทกุ ข์สีขาวก้าวเข้ามา ใบหน้าเฉยชา ประกาย
ตาคมกริบทว่าเฉือยชา เขาก็คือโหวเกาฮู่ ฮู่กวคนคน
ั
ปั จจุบนั นีเอง
เมือเห็นว่าเป็ นมูห่ รงเสวีย นัยน์ตาคมของเกาฮู่ก็ฉาย

ความแปลกใจ “ซือจือเฟย เหตุใดถึงเป็ นท่านได้?”
12
มูห่ รงเสวียประมือกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เมือได้จงั หวะก็ถอย
หลังออกไปสองสามก้าว รักษาระยะความปลอดภัย เอ่ย
ขึนเสียงเนือย “ข้ามาหาภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ที
หายไปจากจวนมหาเสนาบดีเซีย”
เกาฮู่ “...”
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ของจวนมหาเสนาบดีเซีย
หายไป แล้วมาหาทีจวนฮู่กวโหวของข้
ั า...
“ซือจือเฟยมาหาผิดทีหรือไม่?”
13
“ไม่มีทาง ภาพแผนผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีหายไป
จากจวนมหาเสนาบดีเซียก็ไม่ได้อยูต่ รงนันหรืออย่าง
ไร?” มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงราบเรียบ ชีไปทางขวามือข้าง
หน้า
สายตาของผูค้ นต่างมองตามมือของนางไป พบว่ามูห่ ลิว

เฟิ งทีไม่รูว้ า่ ไปปรากฏอยูห่ น้าโต๊ะหนังสือของฮู่กวโหว
ั
อาวุโสตังแต่เมือไร หยิบหนังสือทีวางอยูบ่ นโต๊ะเล่มนัน
ได้แล้วก็หยิบกระดาษทีสอดอยูข่ า้ งในออกมา กระดาษที
เคยถูกคนฉีกขาดมาก่อนนันยังมีรอ่ งรอยการติดปะ
อย่างเห็นได้ชดั ติดได้อยูเ่ พียงครึงหนึง ส่วนตรงกลาง
ขาดหายไป ทว่าด้านบนมีตวั อักษรเขียนไว้ตวั ใหญ่ๆ ว่า
‘ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่’ แสดงให้เห็นฐานะทีแท้
จริงของมัน...
14
เกาฮู่ “...นันคือภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่หรือ พวก
เจ้าเข้าใจผิดหรือเปล่า?”
มูห่ รงเสวียเหลือบสายตามองมูห่ ลิวเฟิ ง พบว่าเขาหยิบ

ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่สภาพไม่สมบูรณ์ขนมาดู
ึ
อย่างตังอกตังใจ ยิงดูก็ยงตื
ิ นเต้น ยิงดูดวงตาก็ยงเป็
ิ น
ประกาย...
...
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีไม่สมบูรณ์นนั เป็ นภาพ

ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีหายไปจากจวนมหาเสนาบดี
15
เซียไม่ผิดแน่...
“...เหตุใดถึงเป็ นเช่นนี?” ใบหน้าของเกาฮู่ฉายชัดถึง

ความตระหนกตกใจ ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ที
หายไปจากจวนมหาเสนาบดีเซียมาปรากฏอยูใ่ นห้อง
หนังสือของท่านพ่อได้อย่างไรกัน?
“เรืองนี...คิดว่าเกาโหวเหย่คงต้องไปถามบิดาของท่าน
เองแล้ว!” ถามเขาว่าภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีหาย
ไปจากจวนมหาเสนาบดีเซียมาปรากฏอยูใ่ นห้องหนังสือ
ของเขาได้อย่างไร?
มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงราบเรียบ เหลือบตามองฮู่กวโหว

ั
16
อาวุโส พบว่าเขามีสีหน้าถมึงทึงจนน่ากลัว มองภาพผัง
ป้องกันเมืองฉบับใหม่สภาพไม่สมบูรณ์ในมือของมูห่ ลิว
เฟิ งตาไม่กะพริบ ส่วนลึกนัยน์ตาซ่อนความโหดเ**◌้ยม
เอาไว้...
หลังจากได้สนทนากับมูห่ ลิวเฟิ งแล้ว มูห่ รงเสวียก็คาด

เดาได้วา่ ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่อาจจะอยูใ่ นห้อง
หนังสือของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เช่นนันจึงลองมาดู ไม่คิดเลย
ว่าหลังจากทีแอบเข้ามาในห้องหนังสือแล้วนางจะเห็นฮู่
กัวโหวอาวุโสหยิบเศษกระดาษอะไรบางอย่างขึนมาดู
และก็ทาํ ให้นางมีความมันใจในสิงทีคาดเดามากขึน ดัง
นันจึงลองหยังเชิงดู ไม่คิดเลยว่าการหยังเชิงของนาง
เป็ นสิงถูกต้อง ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีหายไป
จากจวนมหาเสนาบดีเซียอยูท่ ีนีจริงๆ...
17
เป็ นไปได้อย่างไรกัน?
เมือเทียบกับมูห่ รงเสวียทีสงบนิงแล้ว แววตาเกาฮู่เต็มไป

ด้วยความประหลาดใจ “มีการข้าใจผิดอะไรกันหรือไม่?”
ท่านพ่อของเขาจะไปขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่
ทีจวนมหาเสนาบดีเซียได้อย่างไรกัน...
“นายท่านโหวไม่ได้ไปขโมยภาพผังป้องกันเมืองทีจวน
มหาเสนาบดีเซียจริงๆ!” มูห่ รงเสวียเหลือบตามองฮู่กวั
โหวอาวุโสครูห่ นึงเอ่ยเสียงราบเรียบ ยังไม่ทนั ทีเกาฮู่จะ
ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางก็เอ่ยขึนว่า “แต่เป็ นจู
ซินทีขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่มาจากจวนมหา
18
เสนาบดีเซีย...”
“เป็ นไปไม่ได้!” เกาฮู่ตะโกนขัดนางขึน สายตาวาวโรจน์

ราวธนูแหลมทิมแทงใส่นาง “อาซินเป็ นบัณฑิตอ่อนแอ
ไม่มีเรืองขัดแย้งกับราชวงศ์และจวนมหาเสนาบดีเซีย
เขาจะขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ของจวนมหา
เสนาบดีเซียไปทําไมกัน?”
“เรืองนีต้องไปถามนายท่านโหวแล้วว่าเขาบังคับจูซนไป
ิ
ขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ของจวนมหาเสนาบ
ดีเซียทําไมกัน?” มูห่ รงเสวียเอ่ยขึนลอยๆ
19
20
ทว่าเกาฮู่ได้ยินแล้วสมองพร่าเบลอไปชัวขณะ “ท่าน
หมายความว่าอย่างไร?”
มูห่ รงเสวียประกายตาแวววาว “ความหมายตามตัว

อักษรอย่างไรเล่า ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสบิดาท่านค่อยๆ วางยา
พิษจูซนิ และบังคับให้เขาไปขโมยภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่ทีจวนมหาเสนาบดีเซีย...”
“จะเป็ นไปได้อย่างไรกัน?” เกาฮู่เบิกตากว้างด้วยความ

ตกใจ
21
“เหตุใดจะเป็ นไปไม่ได้เล่า?” จูซนได้
ิ รบั พิษและผูท้ ีน่า
สงสัยทีสุดก็คือประมุขจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั เพราะว่าฮู่กวั
โหวอาวุโสและเกาฮู่กวดขันเรืองในจวนเข้มงวด บ่าวไพร่
ในจวนเชือฟั งคําสังของพวกเขาสองคนเป็ นอย่างดี พวก
เขาสองคนลงมือวางยาจูซนเป็
ิ นเรืองทีง่ายแสนง่าย หาก
เป็ นคนนอกวางยาพิษจูซนแม้
ิ วา่ จะสําเร็จได้เหมือนกัน
แต่ไม่มีทางทีจะลงมือได้เงียบเชียบโดยทีพวกเขาสองคน
พ่อลูกไม่รูเ้ รืองรูร้ าว
จูซนได้
ิ รบั พิษมาเป็ นเวลาครึงปี ทว่าจวนฮู่กวกงไม่
ั มีผใู้ ด
สังเกตเห็น ถ้าไม่ใช่วา่ ผูท้ ีลงมือวางยาพิษทีเป็ นคนนอก
จวนมีฝีมือลําเลิศก็เป็ นประมุขจวนตระกูลฮู่กวโหวนั
ั น
แหละทีเป็ นผูว้ างพิษจูซน...
ิ
22
ก่อนหน้านีมูห่ รงเสวียก็เคยสงสัยว่าประมุขจวนตระกูลฮู่
กัวโหวเป็ นผูว้ างยาจูซนิ แต่วา่ ความรักใคร่เอ็นดูทีฮู่กวั
โหวอาวุโสและเกาฮู่มีตอ่ จูซนนั
ิ นปั ดข้อสงสัยของนางให้
ตกไป ทําให้นางสงสัยว่าคนร้ายจะเป็ นคนนอกจวน แต่
ว่าตอนนีภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีอยูใ่ นมือมูห่ ลิว
เฟิ งก็แสดงให้เห็นชัดเจนแล้วว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเป็ นผูว้ าง
ยาพิษจูซน...
ิ
เกาฮู่หอู ืออึง หัวสมองขาวโพลนเป็ นครูใ่ หญ่กว่าจะได้สติ

เงยหน้าขึนมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสช้าๆ “ท่านพ่อ ทีนางพูด
เป็ นความจริงหรือ?”
สีหน้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสถมึงทึงจวนจะมีนาหมึ
ํ กไหล
ออกมา เอ่ยตวาดขึนว่า “ไม่ใช่อยูแ่ ล้ว!”
23
“แล้วเหตุใดภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ของจวนมหา
เสนาบดีเซียถึงได้มาอยูใ่ นห้องหนังสือของท่านเล่า?”
แล้วยังจะทับอยูใ่ ต้หนังสือเล่มโปรดของท่านอีก...
“นันเป็ นเพราะพวกเขาวางแผนใส่ความข้า!” ฮู่กวโหว

ั
อาวุโสเอ่ยออกมาสีหน้าไม่เปลียน
มูห่ รงเสวียยิมเย็นอยูใ่ นใจ วางแผนใส่รา้ ยอะไรกัน?

ตอนทีนางมาถึงห้องหนังสือแห่งนี ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสก็กาํ ลัง
แปะชินส่วนภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่อยู่
“นายท่านโหวอย่าบอกนะว่าพวกเราฉีกภาพผังป้องกัน
24
เมืองเป็ นชินๆ แล้วโยนไปในห้องหนังสือของท่าน ท่านที
เกิดความสงสัยจึงค่อยๆ ติดแปะ...”
ั โสมองมูห่ รงเสวียสายตาเย็นชา “เรืองจริง
เป็ นเช่นนี!”
นางเคยพบคนหน้าไม่อายมามากมาย แต่ก็ไม่เคยพบ
คนทีหน้าไม่อายเช่นฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมาก่อน
ผิดชอบชัวดีเขาล้วนกล่าวออกมา แต่เขาปั ดความรับผิด

ชอบได้อย่างสะอาดหมดจด
25
ก็ได้ๆ เช่นนีก็ได้ เรืองทีเขาเป็ นคนทํา อย่างไรเขาก็เป็ น
คนทํา ต่อให้เขาอยากปั ดให้พน้ ก็ตอ้ งดูวา่ ปั ดได้หรือไม่
“นายท่านโหว กล้าให้พวกเราค้นห้องหนังสือของท่าน
หรือไม่เล่า?”
“เจ้าจะทําอะไร?” นายท่านโหวมองมูห่ รงเสวียอย่าง

ระแวง
ดวงตาของมูห่ รงเสวียฉายประกายเฉยเมย “หายาถอน

พิษทีท่านใช้ควบคุมจูซนอย่
ิ างไรเล่า”
ยาพิษทีออกฤทธิช้ามีสองประเภท ประเภทหนึงคือดืม
26
ทุกวัน สะสมเป็ นเวลานาน จนมีฤทธิแรง เป็ นยาพิษออก
ฤทธิช้าทีหมายชีวิตคน
ยาพิษประเภทออกฤทธิช้าอีกประเภทหนึงก็คือ หลังจาก
ได้รบั พิษแล้วจะมีอาการกําเริบทุกเดือน เวลากําเริบจะ
ทําให้เจ็บปวดจนไม่ปรารถนาทีจะมีชีวิตอยู่ จําเป็ นต้อง
กินยาถอนพิษชนิดพิเศษเพือบรรเทาอาการเอาไว้ ไม่
อย่างนันพิษก็จะกําเริบจนตาย พิษทีออกฤทธิช้า
ประเภทนีจะเอามาใช้ควบคุมคนให้เชือฟั งคําสังของผูท้ ี
วางยา...
ตอนทีมูห่ รงเสวียเห็นจูซนในคฤหาสน์
ิ หลังนัน จูซนก็
ิ พิษ
กําเริบจนถึงแก่ความตาย ทว่าการตายของเขายังถูกใส่
ร้ายป้ายสีเส้าเฉิน นางจึงไม่ได้ดพู ิษทีจูซนที
ิ ได้รบั ให้แน่
27
ชัด จิตใต้สาํ นึกคิดเอาว่าจูซนได้
ิ รบั พิษออกฤทธิช้า
ประเภทแรก แต่ดจู ากปฏิกิรยิ าตอบสนองตอนทีเห็นศพ
จูซนของฮู
ิ ่กวโหวรวมถึ
ั งข้อมูลทีนางได้ยินจากบ่าวไพร่
ในจวนตระกูลฮู่กวโหวเมื
ั อครูน่ ีแล้ว พิษทีจูซนได้
ิ รบั น่า
จะเป็ นพิษออกฤทธิช้าประเภททีสอง คือถูกคนควบคุม
และต้องได้รบั ยาถอนพิษทุกเดือน...
ในห้องหนังสือของฮู่กวโหวมี
ั ความเป็ นไปได้สงู มากทีจะ
มียาถอนพิษ หากลองค้นดูสกั หน่อยก็น่าจะค้นเจอ...
อีกอย่างศพของจูซนก็
ิ อยูใ่ นศาลบรรพชนไม่ไกลจากตรง
นี ตรวจสอบดูให้ละเอียดก็รูไ้ ด้วา่ พิษออกฤทธิช้าทีเขาได้
รับเป็ นแบบใดกันแน่ แล้วนําพิษกับยาถอนพิษมาเทียบ
กัน หากยาถอนพิษสามารถควบคุมพิษในร่างจูซนได้
ิ
28
จริง ก็เพียงพอทีจะอธิบายได้วา่ ผูท้ ีวางยาจูซนก็
ิ คือฮู่กวั
โหวอาวุโส...
เรืองทีมูห่ รงเสวียคิดได้ทกุ คนก็คิดได้เช่นกัน ต่างพากัน

มองไปทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โส พบว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าบึง
ตึง “ข้าไม่ได้อยูท่ ีนีตลอดสิบสองชัวยาวเสียหน่อย หากมี
ใครฉวยโอกาสเข้ามาตอนทีข้าไม่อยู่ เอายาถอนพิษเข้า
มาวางไว้ก็เป็ นไปได้...”
มูห่ รงเสวียเลิกคิวขึน “ความหมายของนายท่านโหวคือ

ยอมรับว่าห้องหนังสือนีมียาถอนพิษของจูซนอยู
ิ .่ ..”
พวกเขายังไม่ได้เริมค้น เขาก็ยอมรับขึนออกมาแล้ว
29
บอกว่าไม่มีผียงั ไม่มีคนเชือเลย...
ั โสยิมเย็น “ข้าหมายความว่าคนทีเอาภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่เข้ามาวางไว้ เห็นได้ชดั ว่าต้อง
การใส่รา้ ยข้า เอายาถอนพิษมาวางไว้อีกชุดหนึงก็ยงทํ
ิ า
ให้การใส่รา้ ยสมบูรณ์มากขึน...”
พูดไปพูดมานายท่านโหวก็โยงว่าเป็ นการวางแผนใส่รา้ ย
กล่าวหาว่านางกับมูห่ ลิวเฟิ งวางแผนใส่รา้ ยเขา
30
......
แต่นางกับมูห่ ลิวเฟิ งไม่ได้นาํ ของโจรมาใส่รา้ ยฮู่กวโหว

ั
อาวุโสอย่างแน่นอน ดังนันการทีภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่ทีหายไปจากจวนมหาเสนาบดีเซียและยาถอน
ิ รบั อยูใ่ นห้องหนังสือนี ก็แสดงว่าฮู่กวโหว
ั
31
อาวุโสเป็ นผูอ้ ยูเ่ บืองหลังการวางยาสังหารจูซน...
ิ
ั โส “...”
องครักษ์จวนตระกูลฮู่กวโหว
ั “...”
พูดไปพูดมามูห่ รงเสวียก็ยงั คงกล่าวโทษว่าฮู่กวโหว

ั
อาวุโสเป็ นผูว้ างยาจูซนิ และใช้จดุ นีบีบให้เขาขโมยภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีจวนมหาเสนาบดีเซีย...
แต่วา่ จะให้เขาเชือตอนนีเลยเป็ นไปไม่ได้ เป็ นไปไม่ได้ยงิ

32
กว่าการทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไปขโมยภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่ทีจวนมหาเสนาบดีเซียด้วยตนเองแล้ว...
“...เหตุใดจึงกล่าวเช่นนี?” มูห่ รงเสวียมองเขาอย่างไม่

เข้าใจ
ประกายตาของเกาฮู่ฉายแววสุขมุ “เพราะว่าท่านพ่อของ
ข้าเห็นอาซินเป็ นบุตรแท้ๆ มาโดยตลอด ดีกบั เขา
มากกว่าข้าทีเป็ นบุตรแท้ๆ เสียอีก...”
“ช่างเถอะ” มูห่ รงเสวียโบกมือตัดบทของเกาฮู่ คนทีดีกบั

ลูกของตระกูลทีคบหากันมากกว่าลูกแท้ๆ ของตนเอง
โดยไม่มีสาเหตุนนมี
ั ทีไหนกัน เว้นเสียแต่วา่ มีเป้าหมาย
33
อืน...
“อย่าได้กล่าวเช่นนี” เกาฮู่ตวาดขัดคําพูดของนาง ท่าน

พ่อของเขามิใช่คนเช่นนัน...
มูห่ รงเสวียแค่นเสียงหึในลําคอ “บิดาของเจ้าไม่ใช่คน

เช่นนัน ไม่ใช่อยูท่ ีเจ้าพูดเช่นไร แต่ขนอยู
ึ ก่ บั ความเป็ น
จริงและหลักฐานแสดงเช่นไร...”
“ท่านมีหลักฐานว่าท่านพ่อข้าวางยาอาซินหรือ?” เกาฮู่
เหลือบตามองมูห่ รงเสวีย
“มี!” มูห่ รงเสวียพยักหน้าจริงใจ

34
เกาฮู่ “...หลักฐานอะไร?”
มูห่ รงเสวียหันมามองแล้วเอ่ยขึนว่า “เรืองทีจูซนเคยเอ่

ิ ย
กับเจ้า!”
“เรืองอะไร?” เกาฮู่เอ่ยถาม
“เขาอยากกลับจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน!” มูห่ รงเสวีย

เอ่ยเสียงดังฟั งชัด ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ของจวน
มหาเสนาบดีเซียรวมถึงยาถอนพิษทีจูซนได้
ิ รบั ล้วนถูกฮู่
กัวโหวอาวุโสปฏิเสธว่าสงสัยเป็ นการใส่รา้ ย เกาฮู่เองก็มี
ท่าทีชดั เจนว่าไม่เชือคําพูดของนาง เช่นนันนางเองก็ไม่
35
จําเป็ นต้องเสียเวลากับสองสิงนีแล้ว นางไปหาหลักฐาน
ใหม่
“...เรืองนีมีอะไรผิดกัน?” เกาฮู่มองนางอย่างไม่เข้าใจ
“เรืองนีไม่มีอะไรผิด แต่วา่ ครังแรกทีจูซนเอ่

ิ ยประโยคนี
กับเจ้าก็เป็ นห้าเดือนก่อนสินะ” มูห่ รงเสวียมองเกาฮู่นิงๆ
เกาฮู่คิดทบทวนดูแล้วพยักหน้า “ใช่!” แต่วา่ มันอธิบาย

อะไรได้หรือ?
“จูซนได้
ิ รบั พิษมาครึงปี ครังแรกทีเขาเอ่ยกับเจ้าว่าจะ
กลับจวนฟู่ กัวเจียงจวินน่าจะเป็ นตอนทีพิษกําเริบครัง
36
แรก...” หรือกล่าวได้วา่ ตอนนันจูซนก็
ิ รูแ้ ล้วว่านายท่าน
โหววางยาเขา ตัวเขาต้องการหลุดพ้นจากการควบคุม
ั โส ดังนันจึงเอ่ยว่าจะกลับจวนตระกูลฟู่
กัวเจียงจวิน...
เกาฮู่ชะงัก “เรืองนี...ไม่น่าจะเป็ นไปได้...” ตอนนันอาซิน

บอกกับเขาว่าอยูใ่ นจวนตระกูลฮู่กวโหวน่
ั าเบือ จึงอยาก
จะย้ายกลับไปจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน...
มูห่ รงเสวียแค่นยิม “ห้าเดือนก่อนกําลังอยูใ่ นช่วงวสันต์

ฤดู ดอกไม้ผลิบาน เขาในตอนนันจะรูส้ กึ เบือได้หรือ” จู
ซินมีความรูด้ า้ นอักษรโดดเด่น พิณหมากตําราภาพวาด
ล้วนแต่แตกฉาน วสันต์ฤดูทีเป็ นช่วงเวลาสุนทรีในการ
วาดภาพ แต่งโคลงกลอน หยิบกระดาษภาพขึนมาสักใบ
37
ก็ได้เป็ นภาพหย่งชุน ภาพอิงชุน หยิบพูก่ นั ขึนมาสักด้าม
ก็ได้เป็ นกลอนวสันต์ฤดูดอกไม้ผลิบานออกมา...
ทัศนียภาพในจวนตระกูลฮู่กวโหวงดงามยิ
ั ง เดินไปทีใดก็
สามารถวาดภาพแต่งกลอนได้ จูซนหั
ิ นไปหันมาก็แต่ง
เป็ นกลอน วาดเป็ นภาพออกมาได้ เขาทียุง่ เสียจนสลัด
ไม่หลุดจะรูส้ กึ เบือหรือ...
เกาฮู่เงียบลงไปชัวขณะ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ ว่า “อาซินไม่

เคยบอกข้ามาก่อนว่าท่านพ่อ...มีอะไรผิดแปลก...”
มูห่ รงเสวียแค่นเสียงในลําคอ “นันเป็ นบิดาแท้ๆ ของเจ้า

เขาจะกล้าบอกเจ้าหรือ?” หรือต่อให้จวู ินบอกเกาฮู่ก็ไม่
38
น่าจะเชือ ไม่แน่อาจเข้าใจไปว่าจูซนเข้
ิ าใจอะไรบิดาตัว
เองผิดไป อาจประณามจูซนิ หรืออย่างมากหน่อยก็ลาก
จูซนไปเผชิ
ิ ญหน้ากับบิดาของเขา เมือถึงตอนนันจูซนก็
ิ
ตกทีนังลําบากแล้ว...
39
คนฉลาดอย่างจูซนไม่
ิ มีทางทําเรืองโง่เขลาเช่นนันเด็ด
ขาด แต่วา่ “จูซนไม่
ิ เคยบอกเรืองบิดาเจ้าตรงๆ ก็น่าจะ
เคยแสดงท่าทีอะไรบ้าง”
เกาฮู่ครุน่ คิดก่อนจะส่ายหน้า “ไม่มี” อาซินไม่เคยแสดง

40
ท่าทีอะไรว่าบิดาเขาผิดปกติ
“เจ้าลองคิดดูให้ละเอียด คําพูดทีจูซนเอ่
ิ ยบอกเจ้าว่า
ต้องการกลับจวนตระกูลฟู่ กัวเจียงจวิน” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
วางยาพิษทีออกฤทธิช้าใส่จซู นิ แต่เกาฮู่ไม่เคยทําร้าย
เขา ไม่วา่ จะมาจากการป้องกันตัวเองหรือเหตุผลใดๆ ก็
ตาม เขาน่าจะระบายความในใจหรือแสดงท่าทีอะไรกับ
เกาฮู่สหายทีโตมาด้วยกันตังแต่เด็กบ้าง
เกาฮู่ขมวดคิว หวนนึกถึงเหตุการณ์ในวันนัน ตอนนัน

เป็ นช่วงสาย เขากําลังจัดการธุระอยูใ่ นห้องหนังสือ จูซนิ
ก็เคาะประตูเดินเข้ามาเอ่ยว่า ‘พีฮู่ ท่านกําลังยุง่ หรือ...’
41
เขาพูดว่า ‘ใช่แล้ว อาซินมาหาข้ามีอะไรหรือ?’
อาซินบอกว่า ‘ไม่ได้มีเรืองใหญ่อะไร ได้ยินว่าพีฮู่อยูใ่ น

ห้องหนังสือ จึงเข้ามาดูพีฮู่เสียหน่อย...’
เขาพูดว่า ‘อ่อ!’ สมาธิสว่ นมากจดจ่อกับเรืองทีกําลังยุง่

อยู่ แทบไม่ได้ใสใจฟั งในสิงทีอาซินเอ่ย อาซินบอกว่า ‘พี
ฮู่ ข้าอยูใ่ นจวนตระกูลฮู่กวโหวรู
ั ส้ กึ เบืออยูบ่ า้ ง อยาก
กลับจวนแม่ทพั ...’
ไม่ ไม่ถกู ต้อง ก่อนหน้าประโยคนีอาซินยังเอ่ยออกมาอีก

ประโยคหนึง แต่สมาธิของเขาจดจ่ออยูก่ บั งานในมือ ฟั ง
ไม่ชดั ว่าอาซินพูดว่าอะไรจึงบอกให้เขาพูดใหม่อีกครัง
42
อาซินหัวเราะไม่ได้วา่ อะไร จากนันก็พดู ว่าอยูท่ ีจวนตระ
กูลฮู่กวโหวรู
ั ส้ กึ เบือๆ อยากจะกลับจวนแม่ทพั ...
ประโยคก่อนหน้านี อาซินพูดว่าอะไรนะ?
เกาฮู่รวบรวมสมาธิเค้นสมองครุน่ คิด ราวกับเบิกเมฆ

เห็นตะวันอย่างไรอย่างนัน ขจัดม่านหมอกทีปกคลุมเอา
ไว้ นึกคําพูดประโยคนันออก ยังไม่ทนั ทีจะได้ดีใจ สีหน้า
ก็พลันซีดขาว...
มูห่ รงเสวียหัวเราะ “ดูทา่ แล้ว ท่านคงนึกคําพูดประโยค

นันขึนมาได้แล้วสินะ”
43
เกาฮู่มิได้เอือนเอ่ยวาจา สีหน้าซีดขาวไร้สีเลือด เขาเงย
หน้าขึนช้าๆ ดวงตาดําสนิทแดงกําดังสีเลือด “ท่านพ่อ
พิษทีอาซินได้รบั นันก็เป็ นท่านทีวางยาเขาจริงๆ...” เสียง
ทุม้ ตําแฝงการข่มอารมณ์โกรธ
“ไม่ใช่” ฮู่กวโหวปฏิ
ั เสธอย่างไม่ตอ้ งคิด “อาซินร่างกาย
อ่อนแอถึงเพียงนัน ควบคุมเขาและให้เขาไปขโมยภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ทีจวนมหาเสนาบดีเซียเป็ นการ
สินเปลืองเวลา ไม่สขู้ า้ ไปขโมยเอง...”
“ท่านไปขโมยภาพผังป้องกันเมืองทีจวนมหาเสนาบดี
เซียย่อมทําให้องครักษ์จวนมหาเสนาบดีเซียแตกตืน
ท่านไม่มีทางทีจะขโมยออกมาได้...” มูห่ รงเสวียเอ่ยตัด
บทนายท่านโหวอย่างไม่เกรงใจ
44
ั โสสีหน้าบึงตึง “จูซนไปแล้
ิ วจะขโมยได้หรือ
อย่างไร?”
“ถูกต้อง” มูห่ รงเสวียพยักหน้าจริงใจ “มิใช่วา่ ผลลัพธ์ก็

ออกมาแล้วหรือ” จูซนขโมยภาพผั
ิ งป้องกันเมืองออกมา
จากจวนมหาเสนาบดีได้สาํ เร็จ และส่งมอบให้ฮ่กู วโหว
ั
อาวุโส...
สีหน้าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่น่าดูเข้าไปใหญ่ “ความหมาย
ของซือจือเฟยคือข้าสูจ้ ซู นไม่
ิ ได้หรือ?”
“ท่านสูจ้ ซู นไม่
ิ ได้จริงๆ นันละ จูซนกั
ิ บคุณชายใหญ่จวน
45
มหาเสนาบดีเซียมีความสัมพันธ์อนั ดีตอ่ กัน ในขณะที
ท่านกับคุณชายใหญ่จวนตระกูลมหาเสนาบดีเซียมิได้
สนิทอะไรกัน...” มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงราบเรียบ
ั โสสีหน้าถมึงทึง มองมูห่ รงเสวียตาเขียว
“ท่านต้องการจะพูดอะไรกันแน่?”
มูห่ รงเสวียประกายตาเฉยชา เอ่ยว่า “ข้าอยากพูดว่า

นายท่านโหวเป็ นผูอ้ ยูเ่ บืองหลังทีเฉลียวฉลาดเป็ นอย่าง
ยิง” นับตังแต่ครึงปี ก่อน...ไม่สิ ทีถูกต้องคือตังแต่จซู นิ
กลับมาเมืองหลวงก็เริมวางแผนหลอกล่อแล้ว “หากข้า
เดาไม่ผิด เรืองทีเกาโหวเหย่เชิญจูซนมาพั
ิ กทีจวนตระกู
ลฮู่กวโหว
ั ก็เป็ นเรืองทีนายท่านโหวเสนอขึนมาสินะ”
46
มูห่ รงเสวียมองเกาฮู่ เกาฮู่มิได้เอ่ยวาจา แต่สีหน้าที
หมองลงเรือยๆ ของเขาบ่งบอกว่านางคาดเดาถูก
มูห่ รงเสวียไม่ได้เอ่ยวาจามากความ มองฮู่กวโหวอาวุ

ั โส
สายตาเย็นชา เรืองราวหลังจากนันไม่จาํ เป็ นต้องให้ผใู้ ด
มาบอกนางเองก็พอจะเดาได้ หลังจากจูซนเข้
ิ ามาอาศัย
ในจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั นายท่านโหวก็วางยาพิษประเภท
ออกฤทธิช้าใส่เขา ตอนทีพิษของเขากําเริบครังแรก นาย
ท่านโหวก็ปรากฏตัวตรงหน้าเขา ใช้ชีวิตมาข่มขู่เขาให้
ฟั งแผนการของตน จูซนในตอนนั
ิ นคงทังตกใจทังโมโห
ทังตกใจทังโมโหกับการทีนายท่านโหวผูซ้ งปฏิ
ึ บตั ิตอ่ เขา
ดียงกว่
ิ าบุตรแท้ๆ ของตนเอง จะวางยาเขา และใช้พิษ
มาควบคุมเขา...
47
เขาในตอนนันต้องมีปากเสียงกับนายท่านโหวเป็ นแน่
แต่ยาถอนพิษอยูใ่ นมือของนายท่านโหว อํานาจก็อยูใ่ น
มือนายท่านโหว จูซนเป็
ิ นฝ่ ายเสียเปรียบ สุดท้ายผลจาก
การโต้เถียงก็เป็ นจูซนที
ิ พ่ายแพ้ เขารับยาถอนพิษจาก
นายท่านโหว ตกลงรับข้อเสนอของนายท่านโหว
แต่วา่ เขาไม่เต็มใจทีจะถูกควบคุม ดังนันเขาจึงไปหาเกา

ฮู่อยากจะพูดเรืองนีกับเขา แต่การหักหลังของนายท่าน
โหวทําให้จซู นระแวดระวั
ิ งมากขึน ไม่ได้เอ่ยปากบอก
เรืองนีกับเกาฮู่ตรงๆ แต่เลือกหยังเชิงอ้อมๆ ผลจากการ
หยังเชิงออกมาว่าเกาฮู่เชือมันในบิดาของเขา ไม่มีทา่ ที
ว่าจะเชือคําพูดของเขา
48
ดังนัน จูซนก็
ิ ไม่ได้บอกเกาฮู่เรืองทีตนเองถูกพิษ กับเรือง
ทีนายท่านโหวใช้เขาเป็ นเครืองมือ จึงเอ่ยขึนส่งๆ ใช้
เหตุผลว่ารูส้ กึ เบือเป็ นข้ออ้างในการกลับจวนตัวเอง...
49
เกาฮู่ทีไม่รูเ้ รืองราวความเป็ นจริงย่อมไม่อนุญาตอยูแ่ ล้ว

ยังเข้าใจว่าเขารูส้ กึ เบือจริงๆ ดังนันจึงวางงานในมือไป
อยูเ่ ป็ นเพือนจูซนิ จูซนรู
ิ ส้ กึ เสียใจนักหนายามทีลูกน้อง
เกาฮู่มาเชิญเกาฮู่กลับค่ายทหาร
จูซนที
ิ ได้รบั พิษประเภทออกฤทธิช้าตกอยูภ่ ายใต้การ
ควบคุมของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ภายใต้การคุกคามของยา
พิษ เขาก็เชือฟั งคําสังของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอย่างจํายอม
หาทางเข้าใกล้คณ
ุ ชายใหญ่เซียแห่งจวนมหาเสนาบดี
1
เซีย...
“ซือจือเฟยให้ความสําคัญกับข้ายิงนัก คิดว่าข้ามีญาณ
ทิพย์หยังรูล้ ว่ งหน้าหรืออย่างไร?” ครึงปี ก่อนก็รูว้ า่ จะมี
การเปลียนผังป้องกันเมืองหลวง จากนันก็วางยาพิษจู
ซินควบคุมให้เขาไปเข้าใกล้คณ
ุ ชายใหญ่จวนมหาเส
นาบดีเซีย หาทางขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่
ออกมา!
ั โสเหลือบตามองมูห่ รงเสวีย ปรายหางตา
ฉายแววเย้ยหยัน
มูห่ รงเสวียไม่ใส่ใจ เอ่ยเสียงเย็นชา “นายท่านโหวไม่ได้มี
2
ญาณทิพย์หยังรูล้ ว่ งหน้า ท่านแค่วางแผนไว้ลว่ งหน้า...”
ั โสคิดจะใช้จซู นตั
ิ งแต่แรกอยูแ่ ล้ว ดังนันจึง
วางยาพิษประเภทออกฤทธิช้าใส่จซู นิ การทีจูซนคบหา
ิ
เป็ นสหายกับคุณชายใหญ่จวนมหาเสนาบดีเซีย ขโมย
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่มาจากจวนมหาเสนาบดี
เป็ นเพียงเรืองเล็กน้อยในแผนการทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสใช้
งานจูซนเท่
ิ านัน...
ั โสได้ยินนางเอ่ยเช่นนีสีหน้าก็บงตึ
ึ งทันที
มองมูห่ รงเสวียสายตาเย็นชาเอ่ยขึนว่า “ท่านหมาย
มูห่ รงเสวียไม่หลบตา มองจ้องตาของเขาเอ่ยเสียงดังฟั ง

ชัด “ข้าก็หมายความว่าทีนายท่านโหวใช้ให้จซู นไปขโมย
ิ
3
ภาพผังป้องกันเมืองจากจวนมหาเสนาบดีเซียเป็ นเพียง
หนึงในเรืองทีนายท่านโหวทําก็เท่านันเอง” เป้าหมาย
ของนายท่านโหวไม่ใช่แค่จวนมหาเสนาบดีเซีย ยังมีจวน
ราชครูตระกูลหลี รวมถึง...เส้าเฉิน!
หลังจากจูซนได้
ิ รบั พิษ การไปตีสนิทสามคนนีล้วนเป็ น
เป้าหมายของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส คุณชายใหญ่เซียกับคุณ
ชายหลีซันอยูใ่ นเมืองหลวงตลอดเวลา จูซนคบหาเป็
ิ น
สหายกับพวกเขาได้สาํ เร็จ ส่วนเส้าเฉินนันครึงปี มานี
อาศัยอยูน่ อกเมืองเสียส่วนใหญ่ พบหน้าจูซนไม่
ิ กีครังจึง
ยังไม่ได้คบหาเป็ นสหายกัน...
“จวนมหาเสนาบดีเซียเป็ นเป้าหมายแรกของนายท่าน
โหว หลังจากทีจูซนคบหาเป็
ิ นสหายกับคุณชายเซียก็ไม่
4
อาจแข็งใจลงมือกับตระกูลของเขา ดังนันสองเดือนก่อน
ตอนทีท่านให้จซู นลงมื
ิ อขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับ
ใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซีย จูซนไม่
ิ ได้ลงมือแต่เลือกที
จะหลบหนี...” ออกจากจวนมหาเสนาดีเซียตรงกับจวนฟู่
กัวเจียงจวิน อยากหลุดพ้นจากจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั หลุด
พ้นจากการควบคุมของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
แต่น่าเสียดายการออกจากจวนตระกูลฮู่กวโหวของเขา
ั
ไม่ได้ทาํ ให้เขาหลุดพ้นจากการควบคุมของฮู่กวโหว
ั
อาวุโส พักอยูท่ ีจวนได้สองสามวันก็ถกู ฮู่กวโหววางยาจน
ั
พิษกําเริบ ถูกรับกลับมาจวนตระกูลฮู่กวโหว...
ั
เกาฮู่ทีรับจูซนกลั
ิ บมาจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั สีหน้าก็พลัน
ซีดขาวไร้สีเลือด ริมฝี ปากเผยอทว่าไม่ได้เอ่ยอะไร!
5
กลับกันฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าไม่แปรเปลียน สายตาที
มองมูห่ รงเสวียเต็มไปด้วยความดูแคลนหยามหมิน
“ข้างกายจูซนมี
ิ องครักษ์ลบั องครักษ์ลบั ทีแม่ทพั จูเลือก
ให้เขาด้วยตนเอง วรยุทธ์สงู ส่ง ความสามารถไม่ธรรมดา
ขอเรียนถามซือจือเฟย ข้าข้ามผ่านองครักษ์ของจูซนไป
ิ
วางยาพิษจนเขาพิษกําเริบอย่างไร...”
มองดูทา่ ทางถือตัวขอเขาแล้วมูห่ รงเสวียก็เอ่ยอย่างไม่

เกรงใจ “นายท่านโหวยังต้องข้ามผ่านองครักษ์ลบั เหล่า
นันวางยาพิษจูซนอี
ิ กหรือ? องครักษ์ผนู้ นมิ
ั ใช่วา่ ถูกนาย
ท่านโหวกําจัดทิงไปตังแต่แรกแล้วหรือ?” หากองครักษ์
ลับผูน้ นยั
ั งอยู่ ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสคงไม่กล้าวางยาพิษจูซนิ
และควบคุมเขาหรอก!
6
ถึงอย่างไรจูซนก็
ิ เป็ นบุตรชายเพียงคนเดียวของแม่ทพั จู
อีกทังร่างกายบอบบางขีโรค ด้วยความรักและเอ็นดูทีแม่
ทัพจูมีตอ่ เขา ข้างกายจูซนย่
ิ อมมีคนปรนนิบตั ิพดั วีไม่
น้อย ต่อให้เขามาอาศัยทีจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ข้างกาย
เขาก็ตอ้ งมีบา่ วไพร่จากจวนฟู่ กัวเจียงจวินติดตามมาไม่
น้อย แต่พอจูซนตายไป
ิ นอกจากบ่าวรับใช้คนสนิทสอง
คนทีหายตัวไปพร้อมเขา รวมถึงบ่าวเคียวยาทีตายไป
แล้ว ข้างกายเขาก็ไม่มีบา่ วไพร่จากจวนฟู่ กัวเจียงจวิ
นหลงเหลืออยูส่ กั คน เห็นได้วา่ บรรดาบ่าวไพร่ทีหายไป
เหล่านันน่าจะไม่ยอมเป็ นพวกฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ถูกสังหาร
หมดแล้ว...
7
8
ั โสไม่ได้เอือนเอ่ยสิงใด แววตาทีมองมูห่ รงเส
วียโหดเ**◌้ยมดุดนั ...
มูห่ รงเสวียไม่สนใจ เอ่ยต่อไปว่า “หลังจากจูซนกลั

ิ บจวน
ฟู่ กัวเจียงจวินแล้วอยากจะติดต่อบิดาตนเองผ่านบ่าว
ไพร่จวนฟู่ กัวเจียงจวิน แต่เขาไม่ทนั คิดว่าจวนฟู่ กัวเจียง
จวินไม่ได้ถกู นายท่านโหวควบคุมก็จริง แต่นอกจวนฟู่ กัว
เจียงจวินนันต่างเต็มไปด้วยคนของนายท่านโหว...”
จดหมายทีออกจากจวนฟู่ กัวเจียงจวินถึงแม่ทพั จูลว้ นถูก
ขัดขวาง...
จูซนถู
ิ กทําให้พิษกําเริบ รับตัวกลับจวนตระกูลฮู่กวเจี
ั ยง
จวิน รอเขาอาการดีขนแล้
ึ วนายท่านโหวก็บงั คับให้เขา
9
ไปเข้าใกล้คณ
ุ ชายใหญ่เซีย คุณชายหลีซันรวมถึงเส้า
เฉิน ขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่มาจากจวนมหา
เสนาบดีเซีย
ตอนนันมิตรภาพของจูซนกั
ิ บคุณชายใหญ่เซียก้าวหน้า
ถึงขันทีต่างฝ่ ายต่างผลัดกันเข้าไปชืนชมภาพอักษรใน
ห้องหนังสือของอีกฝ่ าย ดังนันจูซนเข้
ิ าไปในห้องหนังสือ
ของจวนมหาเนาบดีเซียได้สาํ เร็จ ฉวยโอกาสทีองครักษ์
และองครักษ์ลบั ไม่ทนั สังเกต ขโมยภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซีย
แต่จซู นไม่
ิ อยากทําร้ายคุณชายใหญ่เซีย และก็ไม่อยาก
ทําร้ายตระกูลของคุณชายใหญ่เซีย ดังนันจูซนที
ิ ขโมย
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่มาจากจวนตระกูลเซียได้
10
แล้ว ไม่ได้สง่ มอบให้ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสแต่โดยดี
ั โสทราบเรืองเข้าก็โกรธเหมือนไปกินรังแตน
มา ยือแย่งภาพป้องกันเมืองฉบับใหม่กบั จูซนิ จูซนที
ิ ร่าง
กายอ่อนแอสูฮ้ ่กู วโหวอาวุ
ั โสไม่ได้ ด้วยความรีบร้อนจึง
ฉีกภาพออกเป็ นแผ่นๆ...และน่าจะกลืนลงไปบางส่วน
ด้วย ป้องกันไม่ให้ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสนําชินเศษมาแปะ
ประกอบสําเร็จ...
ฮู่กวโหวแสนเดื
ั อดดาล สังให้ใช้ทกุ วิธีนาํ ชินเศษทีอยูใ่ น
ปากจูซนออกมา
ิ แต่น่าเสียดายทีเศษกระดาษนันเปื อย
รุย่ หลังจากเข้าไปวนเล่นในปากจูซนมารอบหนึ
ิ งก็เสีย
หายเกือบหมด ไม่มีทางทีจะประกอบเป็ นภาพผังป้องกัน
เมืองฉบับใหม่ขนมาได้
ึ ...
11
ั โสทังโกรธทังโมโห ใช้ให้คมุ ตัวจูซนเอาไว้
ิ
คุมตัวทีก็ปาไปสิบกว่าวัน และเพือเป็ นการสังสอนจูซนิ
ยามทีจูซนพิ
ิ ษกําเริบก็ไม่ได้ให้ยาถอนพิษในทันทีเป็ น
เหตุให้เขาพิษกําเริบจนถึงแก่ความตาย...
เมือพูดมาถึงตรงนี มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมองฮู่กวโหว

ั
อาวุโส “นายท่านโหว ข้าพูดถูกหรือไม่?”
“เหลวไหลทังเพ!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตําหนิอย่างไม่เกรงใจ
มูห่ รงเสวียไม่สนใจ เหล่ตามองภาพผังป้องกันเมืองทีไม่

สมบูรณ์ในมือมูห่ ลิวเฟิ ง ด้านบน ด้านล่างมีหลายแผ่นที
12
ยับย่น เห็นได้ชดั ว่าแช่นามา....
ํ
คล้ายกับถูกอมไว้ในปากแล้วถูกคนคายออกมา...
“ท่านพ่อ สิงทีนางพูดมาเป็ นเรืองจริงหรือไม่?” เกาฮู่มอง

หน้าฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ในดวงตาแห้งผากอบอวลไปด้วย
ความตกใจและเจ็บปวด ทิมแทงดวงตาของฮู่กวโหว
ั
อาวุโส “ไม่จริงๆ ไม่จริงอยูแ่ ล้ว...อาฮู่ ข้าเป็ นบิดาบังเกิด
เกล้าของเจ้า เจ้าไม่เชือข้าแต่ไปเชือคนนอกทีเพิงจะรูจ้ กั
กัน...”
เกาฮู่หลับตาลงด้วยความปวดร้าว เขาเองก็ไม่อยากเชือ
คนอืน แต่วา่ ความจริงนันกางอยูต่ รงหน้า...
13
“เรืองจริงทีไหน? ล้วนเป็ นสิงทีนางแต่งขึนทังนัน!” ฮู่กวั
โหวอาวุโสผรุสวาทด้วยความโกรธ
มูห่ รงเสวียเบ้ปาก นางแต่งเรืองหรือ? นางแต่งเรืองทีไหน

กัน? นางล้วนแล้วแต่พดู เรืองจริงดีหรือไม่? จูซนในฐานะ
ิ
ผูเ้ สียหาย เรืองเลวทรามทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทําล้วนเป็ น
เรืองจริง...
ความเจ้าเล่หเ์ พทุบายของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เป็ นเพียงการ
ปกปิ ดความผิดของตนเองเท่านันเอง
เชือหรือไม่วา่ นางหยิบหลักฐานออกมาอุดปากของฮู่กวั
14
โหวทีแผลงฤทธิโวยวายว่าถูกผูอ้ ืนใส่รา้ ย
หลักฐานล้วนเป็ นแบบสําเร็จ คือขวดทีบรรจุยาถอนพิษ

ทีจูซนได้
ิ รบั อย่างไรเล่า เก็บลายนิวมือบนขวดนันดูก็
สามารถเทียบลายนิวมือกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้แน่นอน
เท่าทีรูฮ้ ่กู วโหวอาวุ

ั โสตอนนียังไม่เคย ‘แตะต้อง’ ยาถอน
พิษขวดนัน ขอเพียงลายนิวมือของเขาปรากฏอยูบ่ นขวด
นันก็เพียงพอทีจะอธิบายได้วา่ เขาคือผูท้ ีวางยาพิษจูซนิ
เดียวนะ วิทยาการในตอนนีสามารถเก็บลายมือบนขวด
ได้หรือไม่นะ?
15
......
ตอนที 1738 ความจริงปรากฏชัดเจน (1)
16
มูห่ รงเสวียนึกถึงปั ญหาทีรุนแรงมากได้อย่างหนึง ลาย
นิวมือบนขวดยาถอนพิษจางมากและปกปิ ดมากเช่นกัน
มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น จําเป็ นต้องใช้อปุ กรณ์พิเศษถึง
จะสามารถทําให้ลายนิวมือปรากฏเห็นเด่นชัดและเก็บ
รวบรวม แคว้นชิงเหยียนในตอนนีน่าจะยังไม่มีอปุ กรณ์ที
ร้ายกาจขนาดนัน...
ดูสถานการณ์แล้วไม่สามารถใช้ลายนิวมือบนขวดยา
ถอนพิษมาเป็ นหลักฐานเอาผิดฮู่กวโหวเสี
ั ยแล้ว!
มูห่ รงเสวียขมวดคิวกลัดกลุม้ อยูบ่ า้ ง กระบวนการ

ยุติธรรมตอนนีล้าหลังเกินไป หลักฐานชันยอดเพียงนัน
แต่ดนั ใช้ไม่ได้...
17
หากมีฝ่ามือหรือลายนิวมือเปื อนเลือดทิงอยูบ่ นขวดก็คง
ดี ฝ่ ามือเช่นนีจะเห็นชัดและเก็บหลักฐานได้ง่าย...เดียว
นะ จูซนตายเพราะพิ
ิ ษประเภทออกฤทธิช้ากําเริบ แล้ว
ตอนทีเขาพิษกําเริบได้ปะทะกับใคร และทิงฝ่ ามือของ
คนทีทําร้ายเขาบนร่างกายหรือไม่...
“เหตุใดทีนีมีคนมากมายเพียงนี” เสียงกระด้างของบุรุษ
ดังขึนทันที ขัดอาการครุน่ คิดของมูห่ รงเสวีย มูห่ รงเสวีย
เงยหน้าขึนพบว่าเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมหลายนายเดิน
อาดๆ เข้ามา คนทีเดินนําเข้ามานันอายุอานาม
ราวสามสิบกว่าปี สวมชุดมือปราบสีนาเงิ
ํ นเข้ม ใบหน้า
หล่อเหลาเย็นชา ประกายตาแข็งขึง
18
“มือปราบหลี!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเงยหน้าขึนมองบุรุษผูน้ นั
นัยน์ดวงตาเป็ นประกายประหลาดใจวูบหนึงก่อนจาง
หายกลับสูภ่ าวะปกติ
มือปราบหลีประสานมือคํานับทําความเคารพ “นายท่าน
โหว”
“มือปราบหลีสอบปากคําเสร็จแล้วหรือ!” ฮู่กวโหวเอ่
ั ย
ถาม
“ใช่แล้ว” มือปราบหลีพยักหน้า บ่าวไพร่จวนตระกูลฮู่กวั

โหวเขาสอบปากคําไว้หมดแล้ว
19
“แล้วมือปราบหลีมาทีนีเพือ...” ฮู่กวโหวมองเขาอย่
ั างไม่
เข้าใจ
มือปราบหลีประกายตาเถรตรง “ทีข้ามาทีนีเพราะต้อง
การตรวจลายนิวมือของนายท่านโหว โหวเหย่รวมถึง
บรรดาองครักษ์ทงหมด!”
ั
ั โส “...นีมันหมายความว่าอย่างไร?”
มือปราบหลีประกายตาจริงจัง “เมือครูห่ ลังจากพวกเรา

สอบปากคําเสร็จแล้ว ก็ไปตรวจสภาพศพของคุณชายจู
ซิน พบว่าบนแขนของเขามีรอยมือเห็นชัด บนไหล่ก็มี
รอยเท้าชัดเจน รอยมือรอยเท้าทีประทับไว้บนนันตอนนี
20
ยังไม่จางหายไป เห็นได้วา่ น่าจะเป็ นรอยทีเกิดขึนช่วง
วาระสุดท้ายของจูซนิ หรือกล่าวได้วา่ นันเป็ นเบาะแสที
ฆาตกรทิงไว้บนตัวเขา...พวกเราจึงจําลองมันออกมา
เพือใช้ตามหาฆาตกร...”
มูห่ รงเสวียดวงตาเป็ นประกาย นางกําลังจะไปดูเลยว่า

บนตัวจูซนมี
ิ รอยมือทีฆาตกรทิงไว้หรือเปล่า คนของกรม
ยุติธรรมก็นาํ รอยมือนันมาตามหาฆาตกรพอดี พูดถึงโจ
โฉโจโฉก็มาจริงๆ...
มูห่ รงเสวียมองบรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมแววตาเป็ น
ประกาย ทว่าพบว่าด้านหลังบรรดาเจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรมมีเงาร่างองอาจผ่าเผยของคนผูห้ นึง เขายืนกอด
คอมพิวเตอร์แท็บเล็ตเครืองหนึงเอาไว้ ทําตาปริบๆ
21
อย่างได้ใจใส่นางราวกับบอกว่า “ดูสิ ข้าเก่งกาจหรือไม่!”
...
กรมยุติธรรมทีเป็ นโจโฉพวกนีสืบหาเบาะแสบนร่างจูซนิ
ได้จากการระบุชีชัดและบอกเป็ นนัยของมูห่ รงเย่!
มูห่ รงเย่พฒ
ั นาความสามารถแล้ว!
ั โสถึงคราวต้องประสบเคราะห์รา้ ยเสียแล้ว!
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โส พบว่าเขามีสี
หน้าเคร่งเครียด ขมวดคิวแน่นเอ่ยว่า “รอยมือรอยเท้า
22
บนตัวจูซนไม่
ิ จาํ เป็ นต้องเป็ นร่องรอยทีฆาตกรทิงเอา
ไว้...”
อาซินตายอยูใ่ นภูเขาจําลอง และยังถูกก้อนหินภูผา

จําลองทับอย่างหวุดหวิด แขกเหรือหลายคนทีเห็นอาซิน
ก่อน วิงเข้าไปช่วยอาซิน ไม่แปลกทีรอยมือของพวกเขา
ทิงรอยไว้บนแขน
ยังมีเกาฮู่ลกู ชายของเขาทีกอดศพอาซินร้องไห้ครํา
ครวญ รอยมือของเกาฮู่ทีปรากฏบนแขนอาซิน ก็ไม่ได้
หมายความว่าเกาฮู่เป็ นฆาตกร...
ั โสวิเคราะห์เป็ นฉากๆ มือปราบหลีได้ฟัง
23
แล้วได้แต่ยมิ “นายท่านโหวโปรดวางใจ พวกเราไม่
ปรักปรําผูบ้ ริสทุ ธิ ร่องรอยบนตัวศพสามารถแยกได้วา่
เป็ นรอยทีเกิดขึนตอนยังมีชีวิตอยูห่ รือเกิดขึนหลังจากที
ตายไป ไม่วา่ จะเป็ นสีของร่องรอยสองแบบนีอยูบ่ นตัวผู้
ตายหรืออะไรก็ไม่เหมือนกัน บนเนือตัวคุณชายจูมีบาด
แผลมากมาย รอยมือและบาดแผลทีเกิดขึนหลังจากที
ตายไปแล้วค่อนข้างมากเหมือนทีนายท่านโหวกล่าว แต่
รอยมือรอยเท้าทีพวกเราจําลองออกมาเป็ นรอยทีเกิดขึน
ขณะทียังมีชีวิตอยู.่ ..”
“จริงหรือ?” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่คอ่ ยเชือสักเท่าไร
มือปราบหลีพยักหน้า “จริงแท้แน่นอน!” พวกเขาเกรงว่า

จะเกิดความผิดพลาด จึงตรวจครังแล้วครังเล่า ไม่ง่าย
24
เลยกว่าจะหารอยมือรอยเท้าทีมันใจว่าทิงรอยเอาไว้
ตังแต่ตอนทีคุณชายจูยงั มีชีวิตอยู.่ ..
มือปราบหลีกวักมือ เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมสองนายก็
ประคองถาดเดินเข้ามา บนถาดนันมีกระดาษอยูส่ อง
แผ่น แผ่นหนึงเป็ นพิมพ์รอยมือ อีกแผ่นหนึงเป็ นพิมพ์
รอยเท้า “นายท่านโหว ฮู่กวโหว
ั รบกวนพวกท่านยืนมือ
กับยกเท้าออกมาเทียบกับรอยมือกับรอยเท้าดูสกั
หน่อย...”
25
26
มองดูรอยมือรอยเท้าทีจําลองชัดเจนอยูบ่ นกระดาษแผ่น
นันแล้ว เกาฮู่กาํ ลังจะพยักหน้าตกลง แต่ไม่คิดว่าฮู่กวั
โหวอาวุโสจะยืนมือมาฉุดรังเขาไว้ มองมือปราบหลีด้วย
สีหน้าเคร่งเครียด “มือปราบหลี นีมันอะไรกัน?”
สายตาของมือปราบหลีสัตย์ซือ “ไม่มีอะไร เพียงแค่ตอ้ ง

การเชิญนายท่านโหวกับฮู่กวโหวเที
ั ยบรอยมือรอยเท้า
บนกระดาษเท่านันเอง”
มือปราบหลีเอ่ยขึนลอยๆ ทว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยิน
แล้วกลับมีสีหน้าบึงตึง เอ่ยเสียงดังฟั งชัดว่า “ความ
27
หมายของมือปราบหลีก็คือกําลังสงสัยว่าข้ากับอาฮู่เป็ น
ผูว้ างยาพิษสังหารจูซนหรื
ิ อ...”
“มิใช่เช่นนัน” มือปราบหลีส่ายหน้า
“เช่นนันเหตุใดมือปราบหลีถึงได้ให้ขา้ กับอาฮู่เทียบรอย
มือรอยเท้าบนกระดาษจําลองแผ่นนันเล่า?” ฮู่กวโหว
ั
อาวุโสย้อนถามอย่างไม่เกรงใจ เท่าทีรูร้ อยมือรอยเท้า
บนกระดาษแผ่นนันเป็ นสิงทีฆาตกรทิงไว้ มือปราบหลี
ให้เขากับอาฮู่ไปเทียบขนาดดู นีก็มิใช่วา่ กําลังสงสัยเขา
กับอาฮู่หรืออย่างไร!
“ข้าต้องการขจัดการเป็ นทีสงสัยของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสและ
28
โหวเย๋โดยเร็วทีสุด!” มือปราบหลีเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคํา
ประกายตากระจ่างใสจริงใจ
ั โส “...ความหมายของมือปราบหลีคือ ข้า
กับอาฮู่ลว้ นตกเป็ นผูต้ อ้ งสงสัยวางยาพิษสังหารจูซนิ
หรือ?”
“...ถูกต้อง!” ต่อให้ไม่อยากยอมรับก็ตอ้ งยอมรับ เรือง

ราวเป็ นเช่นนี เพราะจูซนถู
ิ กวางยาพิษประเภทออกฤทธิ
ช้าในจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ผูท้ ีน่าสงสัยว่าเป็ นผูว้ างยาพิษ
ทีสุดก็คือคนในจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสและฮู่
กัวโหวในฐานะประมุขจวนตระกูลฮู่กวโหวตกเป็
ั นผูต้ อ้ ง
สงสัยอันดับต้นๆ
29
เมือต้องการขจัดการตกเป็ นผูต้ อ้ งสงสัยของพวกเขาทัง
สองคน ก็ตอ้ งให้ผตู้ อ้ งสงสัยเทียบวัดรอยมือรอยเท้าที
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมจําลองมาจากบนตัวจูซนิ เพือ
พิสจู น์ความบริสทุ ธิของพวกเขา ให้ทกุ คนรับรูว้ า่ สองพ่อ
ลูกจวนตระกูลฮู่กวโหวมิ
ั ใช่ผทู้ ีอยูเ่ บืองหลังการวางยา
พิษสังหารจูซน...
ิ
เช่นนีหรือ...
ั โสได้ยินแล้วก็ไม่ได้วา่ อะไร หลุบเปลือกตา
ลงครุน่ คิด ไม่รูว้ า่ กําลังคิดสิงใดอยู.่ ..
30
มือปราบหลีเองก็ไม่ได้ไปกวนใจเขา เอ่ยกับเกาฮู่วา่
“ตอนนีโหวเหย่สามารถเทียบวัดได้หรือไม่?”
เกาฮู่เหลือบตามองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสครูห่ นึง พบว่านัยน์ตา
ใต้เปลือกตาของนายท่านโหวมีประกายไหววูบ ทว่าไม่
ได้ขดั ขวางเขาเทียบวัดรอย เขาจึงพยักหน้าลง “ได้”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมเดินเข้ามา ทําการเทียบวัดรอยมือ
รอยเท้าให้เขาอย่างละเอียด
เมือเทียบวัดเรียบร้อยแล้ว เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมก็ถือ
รอยมือรอยเท้าถอยออกไป ส่ายหน้าให้มือปราบหลี
อย่างไม่เป็ นทีสังเกต!
31
เกาฮู่ไม่ใช่ผอู้ ยูเ่ บืองหลังการวางยาพิษสังหารจูซนิ
มือปราบหลีรับรูอ้ ยูใ่ นใจ เงยหน้าขึนมองฮู่กวโหวอาวุ

ั โส
“นายท่านโหว ท่านสามารถเทียบวัดได้เลยหรือไม่?”
เสียงของมือปราบหลีเพิมพลังภายในดังกังวาน พาให้ผู้
คนแก้วหูสะเทือน ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีจมอยูใ่ นภวังค์ของ
ตนเองสะดุง้ กระแอมอยูห่ ลายที “ขอโทษที คิดอะไร
เพลินไปหน่อย...”
“ไม่เป็ นอะไร!” มือปราบหลีโบกมืออย่างใจกว้าง เอ่ยกับ

ั โสว่า “ตอนนีนายท่านโหวสะดวกเทียบวัด
32
ั โสหัวเราะออกมา เอ่ยตอบไม่ตรงทีถามว่า
“ฟั งความหมายเมือครูน่ ีของมือปราบหลีแล้ว จูซนตาย
ิ
ในจวนตระกูลฮู่กวโหวของข้
ั า เช่นนันทุกคนในจวนตระกู
ลฮู่กวโหวต่
ั างก็น่าสงสัยว่าเป็ นผูว้ างยาสังหารเขา...”
“พูดเช่นนีก็ได้!” มือปราบหลีพยักหน้าจริงใจ
ั โสเปลียนหัวข้อสนทนา “เช่นนันก็หมาย
ความว่า นอกจากข้ากับอาฮู่แล้ว คนอืนในจวนตระกูฮู่
กัวโหวก็จาํ เป็ นต้องเทียบวัดรอยมือรอยเท้าทีพวกท่าน
จําลองมาสินะ...”
33
“ถูกต้อง” มือปราบหลีพยักหน้าจริงใจ เดิมเขาคิดว่ารอ
ให้เทียบวัดรอยมือรอยเท้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสกับเกาฮู่
เรียบร้อยแล้ว ค่อยไปเทียบวัดบรรดาบ่าวไพร่ในจวนตระ
กูลฮู่กวโหว...
ั
“ในเมือเป็ นเช่นนี เช่นนันข้าก็จะให้ความร่วมมือกับการ

เทียบวัดของพวกท่าน...” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสว่าแล้วก็เงย
หน้าขึนเอ่ยสังการไปด้านนอกว่า “พ่อบ้าน ไปเรียกบ่าว
ไพร่ในจวนมาให้หมด ให้มือปราบหลีเทียบวัดรอยมือ
รอยเท้า...”
34
......
ตอนที 1740 ความจริงปรากฏออกมาชัดเจน (3)
“ขอรับ!” พ่อบ้านรับคําสังและเดินจากไป
ั โสเงยหน้าขึนมองมือปราบหลี แล้วเอ่ยด้วย
35
ความเกรงใจว่า “มือปราบหลีรอสักครู ่ อีกประเดียว
บรรดาบ่าวไพร่จวนตระกูลโหวก็มากันแล้ว...”
มือปราบหลียังไม่ทนั ได้เอ่ยวาจา ฮู่กวโหวอาวุ

ั โสก็
เหมือนจะนึกอะไรขึนมาได้ ยิมให้มือปราบหลีอย่างขอลุ
แก่โทษ สายตากวาดมองไปยังบรรดาองครักษ์ทียืมอยู่
รอบห้องหนังสือแล้วเอ่ยว่า “เกือบลืมไปเลย องครักษ์
เหล่านีก็เป็ นคนจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั เป็ นผูต้ อ้ งสงสัยเช่น
เดียวกับข้าและอาฮู่...”
“มาๆ ทุกท่านสามารถเทียบรอยมือรอยเท้าของพวกเขา
ดูได้...” ฮู่กวโหวทํ
ั ามือเชือเชิญบรรดาเจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรม ท่าทางดูกระตือรือร้นและให้ความร่วมมือ
อย่างบอกไม่ถกู ...
36
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือพิมพ์รอยมือและเจ้าหน้าที
กรมยุติธรรมทีถือพิมพ์รอยเท้าสบตากันครูห่ นึง ก่อนจะ
เดินไปหาองครักษ์จวนตระกูลฮู่กวโหวที
ั ยืนอยูใ่ กล้พวก
เขาทีสุด...
มูห่ รงเย่หน้าเหวอ นีมันเรืองอะไรกัน? เจ้าหน้าทีกรม

ยุติธรรมไปเทียบรอยกับองครักษ์จวนตระกูลโหวหรือ?
มูห่ รงเสวียถลึงตาใส่เขาทีหนึง “ไร้สาระ เรืองทีเห็นได้

ชัดเจนขนาดนียังต้องถามอีก”
มูห่ รงเย่ “...แต่เมือครูน่ ีบรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม
37
บอกว่ามาเทียบรอยกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมิใช่หรือ? เหตุใด
จู่ๆ ถึงได้กลายเป็ นเทียบรอยกับบรรดาองครักษ์ไปเสีย
เล่า...”
มูห่ รงเสวียกลอกตา “เรืองนีก็ง่ายมาก ฮู่กวโหวอาวุ

ั โสทัง
ฉลาดและร้ายกาจ ถ่ายเทจุดสนใจของผูค้ นได้สาํ เร็จ
เขาเปลียนคนทีเทียบรอยเป็ นองครักษ์จวนตระกูลโหว
อย่างไรเล่า...”
มูห่ ลิวเฟิ งทีสงบปากสงบคําตังแต่เข้าไปในห้องหนังสือ

มองดูเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วอดไม่ได้ทีจะเอ่ยขึนว่า “ขิง
แก่สถิ งึ จะเผ็ดจริงๆ!”
38
ั โสยิงผ่านโลกมามากยิงปราดเปรือง คําพูด
แค่คาํ สองคําก็สามารถทําให้หวั ข้อสนทนาไขว้เขวได้ ทํา
ให้บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมเดินตามแผนการทีเขา
วางไว้...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีเดินถือรอยมือไปอยูต่ รงหน้า
องครักษ์จวนตระกูลโหว กําลังเตรียมทีจะเทียบวัดรอย
มือของเขาก็ชะงักไป “...”
ั โสสีหน้าบึงตึง สายตาคมราวลูกธนูแหลม
คมสาดใส่มหู่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และมูห่ ลิวเฟิ ง “พวกเจ้า
หมายความว่าอย่างไร?”
39
มูห่ ลิงเฟิ ง “ไม่มีอะไร พวกเราแค่กาํ ลังเอ่ยชมท่าน”
“ใช่แล้ว” มูห่ รงเสวียพยักหน้าสนับสนุน “ท่านเปลียนหัว

ข้อสนทนา พาให้คนไขว้เขว ความสามารถในการชักจูง
ให้ทกุ คนเดินตามประสงค์ของท่านควรได้รบั การยกย่อง
ให้เป็ นหนึงในใต้หล้า...” เกิดมาสองชาตินางเพิงจะเคย
เห็นการเปลียนหัวข้อสนทนาทีเป็ นธรรมชาติเช่นนีเป็ น
ครังแรก ผูท้ ีสามารถชักนําให้ความคิดผูอ้ ืนไขว้เขว และ
ยังเขวได้อย่างเป็ นธรรมชาติเช่นนี เพียงแค่เอ่ยปากก็ทาํ
ให้ผคู้ นตกอยูใ่ นคําพูดของเขา เดินตามความคิดของเขา
โดยไม่รูต้ วั ...
หากเขาเกิดในยุคปั จจุบนั เขาคงต้องเป็ นนักการเมืองที

ประสบความสําเร็จจนไม่รูจ้ ะประสบความสําเร็จอย่างไร
40
เป็ นแน่...
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือรอยมือและเจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรมทีถือรอยเท้าได้ฟังบทสนทนาของพวกเขาแล้ว
ใบหน้าก็ขนสี
ึ แดง ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสให้พวกเขาเทียบวัด
รอยมือรอยเท้าของบรรดาองครักษ์จวนตระกูลโหว พวก
เขาก็ทาํ ตาม...พวกเขาถูกคําพูดของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสส่ง
ผลกระทบเข้าจริงๆ...
คิดอยูใ่ นใจ เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือรอยมือและเจ้า

หน้าทีกรมยุติธรรมทีถือรอยเท้าหมุนตัวเดินไปทางฮู่กวั
41
มองดูเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือรอยมือและเจ้าหน้าที
กรมยุติธรรมทีถือรอยเท้าเดินใกล้เข้ามาเรือยๆแล้ว ฮู่กวั
โหวอาวุโสก็กระอักกระอ่วน “นีพวกเจ้าหมายความว่า
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมแววตาสงบนิง “ไม่มีอะไร พวกเรา

มาเทียบวัดรอยมือรอยเท้าของท่านกับพิมพ์จาํ ลองนี” ฮู่
กัวโหวเกาฮู่เทียบวัดรอยมือรอยเท้าเรียบร้อยแล้ว ตาม
กําหนดการก็ตอ้ งนํารอยมือรอยเท้ามาเทียบวัดกับฮู่กวั
ขณะทีพูดนัน เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือรอยมือก็เดิน
มาอยูต่ รงหน้าฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ส่งถาดทีมีรอยมือจําลอง
ยืนไปขวามือฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เอ่ยขึนว่า “นายท่านโหว
42
เชิญ!”
43
รอยมือในถาดอยูต่ รงหน้าฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เพียงฮู่กวโหว
ั
อาวุโสยกมือขึนก็สามารถวางมือทาบลงบนรอยมือเพือ
ทําการเทียบวัดได้
แต่ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสเพียงแค่กม้ หน้ามองรอยมือนิงๆ ไม่มี
การขยับตัวเคลือนไหวใดๆ สีหน้าเคร่งขรึมไม่รูว้ า่ กําลัง
คิดอะไรอยู่
แววตาของมูห่ รงเย่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ “นายท่าน

1
โหวเป็ นอะไรไป ไม่มีเรียวแรงยกมือขึนหรือ?”
“จะเป็ นไปได้อย่างไร” มูห่ รงเสวียแย้งขึน ฮู่กวโหวอาวุ

ั โส
สามารถยืนได้ดว้ ยตนเอง ยืนตรงเพียงนัน มันคงเพียง
นัน เห็นได้วา่ เป็ นคนแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ป่วย แล้วจะไม่มี
แรงกระทังยกมือขึนได้อย่างไรกัน...
“แล้วเหตุใดเขาถึงเอาแต่มองรอยมือ ไม่เทียบวัดกัน
เล่า...”
“เรืองนีต้องถามนายท่านโหวแล้วละ...” เพียงยกมือขึนก็
ไขข้อข้องใจได้แล้ว เหตุใดเขาถึงเอาแต่ยืนมองเฉยๆ ไม่
ยกมือขึนมากันเล่า คงมิใช่วา่ รอยมือนันเป็ นของเขาทีทิง
2
ไว้เอง เขาเลยกลัวว่าจะเทียบวัดออกมาได้...
มูห่ รงเสวียยังเอ่ยไม่ทนั จบ สายตาราวลูกธนูของฮู่กวโหว

ั
อาวุโสก็ทมแทงใส่
ิ นาง “พวกเจ้าร้องรับกันเช่นนี ชัดเจน
ว่าจงใจยัวโมโหข้า...”
“เปล่า” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า “พวกเราเพียงแค่เอ่ยไปตาม

สิงทีพวกเราคาดเดาก็เท่านันเอง...” เจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรมนํารอยมือของผูต้ อ้ งสงสัยมาให้เทียบวัด ทว่า
ท่านเอาแต่ยืนอยูห่ น้ารอยมือ มองรอยมือนิงๆ ไม่ยอม
เทียบวัด ไม่วา่ จะมองอย่างไรก็เป็ นการต่อต้าน กินปูน
ร้อนท้อง...
3
ั โสมิได้เอ่ยวาจา มองมูห่ รงเสวียด้วยสายตา
เพลิงโกรธพัดหวน...
มูห่ รงเสวียกลอกตา “เหตุใดหรือ พวกเราคาดเดาถูกใช่

“ย่อมไม่ใช่อยูแ่ ล้ว!” ฮู่กวโหวอาวุ

ั โสปฏิเสธเสียงแข็ง
“ในเมือไม่ใช่ เช่นนันนายท่านโหวก็เทียบวัดรอยมือใน
ถาดนันเสียทีเถอะ” รอยมือรอยเท้าของฆาตกรทีทิงไว้
บนร่างจูซนจะใช่
ิ ของนายท่านโหวหรือไม่ เมือเทียบวัดดู
ก็จะรู ้ นีเป็ นหลักฐานทีมีนาหนั
ํ กสามารถพิสจู น์ได้วา่ ฮู่กวั
โหวอาวุโสบริสทุ ธิ ดีกว่าทีพวกเขามาโต้แย้ง ถกเถียงกัน
4
ไปต่างๆ นานาอยูต่ รงนี
ใช่แล้ว เล่นลินกันไปโต้เถียงกันมาก็สหู้ ลักฐานชินหนึงไม่

ได้
หลักฐานข้อเท็จจริงทีมีนาหนั
ํ กก็สามารถพิสจู น์วา่ คน
หนึงคนบริสทุ ธิหรือไม่
หากฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิจริง เขาย่อมจะต้อง
เทียบวัดรอยมือรอยเท้าทีกรมยุติธรรมจําลองมาอย่าง
แน่นอน ตบหน้าพวกทีสงสัยเขาให้หน้าหงาย แต่หาก
เขาไม่บริสทุ ธิ...
5
สายตาของผูค้ นพากันจ้องมองไปทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โส สี
หน้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเคร่งขรึมขึนมาทันที เพลิงโกรธ
พัดหวนอยูใ่ นอก โพล่งออกมาว่า “ได้ เทียบก็เทียบสิ!”
ั โสฟาดมือลงบนถาดทีอยูต่ รงหน้า ทําเอา
ถาดสันไหว เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมทีถือถาดตกใจจนทํา
อะไรไม่ถกู ก่อนจะประคองถาดให้มือของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
วางทับบนรอยมือ พบว่ามือของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่ใหญ่
ไม่เล็ก เข้ากันได้พอดีกบั รอยมือทีอยูใ่ นถาด...
องครักษ์จวนตระกูลโหว “...”
6
มือปราบหลี “รอยเท้าเล่า?”
“มาแล้วขอรับ!” เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมสาวเท้าก้าวเข้า
มาอยูต่ รงหน้าฮู่กวโหวอาวุ
ั โส วางถาดไว้บนพืน ยกเท้า
ของฮู่กวโหววางบนรอยเท้
ั าในถาด พบว่ารอยเท้าไม่
ใหญ่ไม่เล็กเข้ากันได้พอดีกบั รอยเท้าทีอยูใ่ นถาด...
องครักษ์จวนตระกูลโหว “...”
7
มูห่ ลิวเฟิ ง “นายท่านโหว ท่านยังมีอะไรจะกล่าวอีกหรือ

ไม่?”
ั โสปรายตามองมือและเท้าของตนเองทีทับ
รอยมือรอยเท้าพอดีอย่างสมบูรณ์งดงาม เอ่ยขึนอย่าง
ไม่สนใจ “เป็ นเรืองบังเอิญเท่านันเอง” มือเท้าของบุรุษ
ร่างกายกํายําสูงใหญ่ก็มีขนาดพอๆ กัน ผูท้ ีทิงรอยมือ
รอยเท้าอยูบ่ นร่างจูซนก็
ิ เป็ นบุรุษร่างกายกํายําสูงใหญ่
เหมือนเขา ดังนันรอยมือรอยเท้าทีเจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรมจําลองมากับมือของเขาย่อมเข้ากันได้พอดีกนั ...
8
......
9
นีไม่เรียกว่าค่อนข้างเข้ากันได้พอดี แต่นีมันก็เป็ นรอยมือ
กับรอยเท้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีประทับลงไปชัดๆ!
รอยมือรอยเท้าบนร่างของจูซนิ ก็เป็ นฮู่กวโหวอาวุ

ั โสที
ฝากเอาไว้!
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมองมือปราบหลี พบว่ามือปราบ

หลีเองก็กาํ ลังมองฮูกวโหวอาวุ
ั โสด้วยสายตาทีเต็มไป
ด้วยความลําบากใจ “นายท่านโหวก็ไม่ยอมรับว่ารอยมือ
รอยเท้านีเป็ นของท่านอย่างนันหรือ?”
“ย่อมไม่ยอมรับอยูแ่ ล้ว!” ฮู่กวโหวอาวุ

ั โสเอ่ยตอบอย่าง
10
ไม่ลงั เลเลยสักนิด เพียงแค่รอยมือรอยเท้าเข้ากันได้พอดี
เท่านันเอง จะใช้เป็ นหลักฐานเอาผิดเขาได้อย่างไร ขอ
เพียงเป็ นบุรุษวัยฉกรรจ์ก็จะมีรอยมือรอยเท้าทีใหญ่เช่น
นี
ไม่ตอ้ งไปดูทีไหนไกล เอาแค่จวนตระกูลฮู่กวโหวของเขา

ั
ในบรรดาองครักษ์จวนตระกูลโหวทียืนอยูข่ า้ งหลังเขา
ต้องมีสกั คนทีมีรอยมือรอยเท้าเหมือนกันกับเขา เข้ากัน
ได้พอดีกบั รอยมือรอยเท้าทีกรมยุติธรรมจําลองมาอย่าง
สมบูรณ์แบบไร้ตาํ หนิ “หากมือปราบหลีไม่เชือ ก็
สามารถนํารอยมือรอยเท้าให้พวกเขาลองทาบดูก็ได้”
มองดูสีหน้าไม่แยแสของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสแล้ว นัยน์ตาของ
มือปราบหลีก็ยงมี
ิ แววลําบากใจ เผยอปากเป็ นนานก่อน
11
จะเอ่ยว่า “ได้ เช่นนันเอาตามทีนายท่านโหวกล่าว!”
มือปราบหลีส่งสัญญาณมือ บรรดาเจ้าหน้าทีกรม
ยุติธรรมก็นาํ รอยมือรอยเท้าไปให้องครักษ์จวนตระกูล
โหวเทียบรอย
มูห่ รงเสวียเองก็ยกมือขึนเงียบๆ องครักษ์ลบั นายหนึง

ของวังเซียวเหยาอ๋องก็หายตัวไปอย่างไม่มีผใู้ ดสังเกต...
เวลาผ่านไปหนึงก้านธูป องครักษ์จวนฮู่กวโหวที
ั อยูใ่ น
ห้องหนังสือก็วดั รอยเสร็จเป็ นทีเรียบร้อย มือปราบหลี
มองดูผลลัพธ์ของการเทียบรอยแล้ว สีหน้าก็แย่ลงเรือยๆ
12
ั โสเห็นแล้วประกายตาแพรวพราว เอ่ยขึน
อย่างหยิงทะนง “มือปราบหลี พบคนทีเทียบรอยมือรอย
เท้าได้พอดีหลายคนเลยใช่หรือไม่?”
มือปราบหลีเงยหน้าขึน ประสานสายตาเอ่ยเสียงดังฟั ง
ชัด “ไม่พบเลยสักคน!” นันก็หมายความว่านอกจากฮู่กวั
โหวอาวุโสแล้ว ก็ไม่มีผใู้ ดทีมีรอยมือรอยเท้าเข้ากันได้พอ
ดีกบั รอยมือรอยเท้าทีทิงอยูบ่ นตัวจูซน...
ิ
ั โสสีหน้าเปลียนไปเล็กน้อย “เป็ นไปไม่ได้!”
ล้วนเป็ นผูฝ้ ึ กวรยุทธ์ รูปร่าง นําหนักล้วนไม่ตา่ งกันมาก
ขนาดมือและเท้าก็น่าจะไม่ตา่ งกัน รอยมือรอยเท้าของ
เขาเข้ากันได้พอดีกบั รอยมือรอยเท้าทีจําลองมา คนอืนก็
ย่อมมีรอยมือรอยเท้าทีเข้ากันได้พอดีกบั รอยมือรอยเท้า
13
ทีจําลอง...
มองดูฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสทีกระสับกระส่ายแล้ว มือปราบหลี
ก็มีสีหน้าเย็นชา ยืนผลเทียบในมือส่งให้ “หากนายท่าน
โหวไม่เชือก็สามารถดูได้ดว้ ยตนเอง...”
ั โสยืนมือไปรับผลเทียบมาดู อ่านดูแต่ละ
บรรทัดอย่างละเอียด พบว่าบนนันเขียนขนาดรอยมือ
รอยเท้าของผูเ้ ทียบรอยเอาไว้อย่างละเอียด รวมถึงจุดที
เข้ากันไม่พอดีกบั รอยมือรอยเท้าทีจําลองออกมา เมือ
อ่านมาถึงสุดท้ายฮู่กวโหวอาวุ
ั โสก็หน้าดําครําเครียดราว
นําหมึก “มันจะเป็ นไปได้อย่างไร เป็ นไปได้อย่างไร...” ผู้
ทีรูปร่าง ลักษณะตัว นําหนักใกล้เคียงกับเขา เหตุใดรอย
มือรอยเท้าถึงได้ตา่ งกันเพียงนัน? คงมิใช่วา่ เขามีอะไร
14
แตกต่างจากคนพวกนันเป็ นพิเศษ เขาคิดไม่ออก...จุดที
แตกต่างกันนันคืออะไร...
ฮู่กวโหวขมวดคิ
ั วครุน่ คิด สายตาเหลือบไปเห็นองครักษ์
จวนฮู่กวโหวคนหนึ
ั งเข้าโดยบังเอิญ ดวงตาเขาสว่างวาบ
ขึนมาทันที อายุ ใช่แล้ว อายุอย่างไรเล่า... องครักษ์พวก
ทีอยูข่ า้ งหลังเขาล้วนอายุประมาณยีสิบปี ส่วนอายุของ
เขาปาไปสีสิบกว่าปี แล้ว มือและเท้าของพวกเขาต่างกัน
ด้วยช่วงวัย เมือมีจดุ ทีไม่เหมือนกันก็เป็ นสาเหตุทีรอย
มือรอยเท้าของพวกเขาแตกต่าง...
ั โสคิดอยูใ่ นใจ รีบร้อนเอ่ยออกมา
15
ทังห้องหนังสือตกอยูใ่ นความเงียบ ทุกคนสบสายตากัน
มองกันไปมองกันมา นัยน์ตาเป็ นประกายแปลกๆ
ั โสไม่ได้สนใจใบหน้าเด็ดเดียวของมือปราบ
หลี เอ่ยขึนว่า “มือปราบหลี ขอเชิญท่านไปหาบุรุษทีอายุ
รุน่ เดียวกันกับข้ามาเทียบวัดดูเถอะ...” ย่อมต้องมี
ผลลัพธ์แน่นอน...
16
17
มือปราบหลีมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสด้วยสายตาลําบากใจ
เป็ นอย่างยิง ขณะทีขยับริมฝี ปากเตรียมจะเอ่ยอะไรนัน
ก็มีเสียงกังวานใสของสตรีชิงดังขึนก่อนว่า “ไม่ได้ผล
หรอก”
ั โสหันไปมองตามเสียง เมือเห็นเป็ นมูห่ รงเส
วีย เขาก็ขมวดคิวอย่างไม่สบอารมณ์ “ซือจือเฟยหมาย
“ความหมายก็ตามทีพูด ต่อให้มือปราบหลีส่งคนไป
เทียบวัดรอยมือรอยเท้าของผูท้ ีมีอายุ รูปร่างและนําหนัก
เหมือนกับท่านก็ไม่ได้ผลอะไร” มูห่ รงเสวียเอ่ยนิงๆ เห็นฮู่
กัวโหวอาวุโสขมวดคิวคล้ายจะโมโห นางก็เอ่ยเฉลยขึน
อย่างช้าๆ “เพราะว่าข้าส่งคนไปเทียบวัดมาแล้ว”
18
มูห่ รงเสวียหยิบกระดาษแผ่นหนึงมาจากมือของ
องครักษ์ลบั แล้วส่งให้ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โส “หากนายท่านโหว
ไม่เชือ ก็เชิญดูเองให้เห็นกับตา...”
ั โสยืนมือไปรับมาดู กวาดสายตาผ่านเนือหา
บนนันอย่างรวดเร็ว
เสียงดังกังวานของมูห่ รงเสวียก็ดงั ขึนช้าๆ อีกครัง “อูก๋ วั

กง แม่ทพั เจียง แม่ทพั จาง...พวกเขาล้วนเป็ นผูท้ ีมีอายุ
ส่วนสูง นําหนักรวมถึงฐานะชาติตระกูลไม่ตา่ งอะไรกับ
นายท่านโหว รอยมือรอยเท้าของพวกเขาก็เข้ากันไม่ได้
กับรอยบนร่างของจูซน...”
ิ
19
ั โสมองดูขอ้ มูลมือและเท้าของอูก๋ วกง
ั แม่ทพั
เจียง แม่ทพั จางและคนอืนๆ แล้วก็มีสีหน้าเคร่งเครียด
จนน่ากลัว ตวัดสายตามองมูห่ รงเสวียและเอ่ยขึนว่า
“ข้อมูลเหล่านีเป็ นจริงหรือ?”
ประกายตาของมูห่ รงเสวียฉายแววสุขมุ “เจ้าหน้าทีกรม

ยุติธรรมเทียบวัดด้วยตนเอง ท่านว่าเป็ นจริงหรือไม่
เล่า?” เมือครูน่ ีองครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องมิได้ออกไป
ตามลําพังผูเ้ ดียว เขายังพาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมไป
ด้วยอีกสองนาย ไปหาคนเทียบวัดพร้อมกัน...
ั โสยังคงเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง
20
ระแวงสงสัย
มูห่ รงเสวียรูส้ กึ รําคาญ “หากนายท่านโหวไม่เชือ เช่นนัน

ก็ลองถามเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมดูก็ได้...”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมสองนายทีออกไปพร้อมกับ
องครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องเดินเข้ามา ในมือยังถือ
ข้อมูลเทียบวัดมาด้วยชุดหนึง เมือเห็นผูค้ นทีอยูใ่ นห้อง
หนังสือมองมาทางพวกเขา พวกเขาก็พยักหน้ารับ...
จิตใจของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสดําดิงสูก่ น้ บึง “เหตุใดถึงเป็ น
เช่นนี เหตุใดถึงเป็ นเช่นนี...”
21
“ย่อมต้องเป็ นเพราะรอยมือรอยเท้าทีทิงไว้บนตัวจูซนไม่
ิ
ใช่ของพวกเขาน่ะสิ...” รอยมือรอยเท้านันย่อมไม่พอดี
กับมือเท้าของผูอ้ ืนแน่...
พูดไปก็แปลก จูซนตายไปแล้
ิ ว รอยมือรอยเท้าทีทิงไว้บน
ตัวเขาก็แค่รอยมือห้านิวไม่มีลายนิวมือใดๆ แต่เค้าโครง
รอยมือห้านิวนันชัดเจนเป็ นอย่างมาก แม้แต่ขอ้ ต่อนิว
นางทีบุม๋ เข้าด้านในทังสองข้างก็ปรากฏขึนอย่างชัดเจน
ลักษณะพิเศษขนาดนีก็สามารถขจัดคนออกไปเก้าสิบ
เก้าในส่วนร้อย ตามหาฆาตกรได้อย่างง่ายดาย...
ยังมีรอยเท้านันอีก นันก็เป็ นรอยรองเท้าทีเหยียบลงไป

ทัวทังเมืองหลวงบุรุษทีมีรอยเท้าขนาดใหญ่เช่นนีมีมาก
มาย ไม่ถงึ หมืนก็มีแปดพัน แต่รอยเท้าของแปดพันคน
22
นันกับรอยเท้าทีฝากไว้บนตัวจูซนล้
ิ วนแตกต่างกันไม่
มากก็นอ้ ย มีเพียงรอยเท้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีเข้ากันได้
พอดีกบั รอยเท่านันอย่างสมบูรณ์ ไม่มีอะไรต่างสักนิด...
“นายท่านโหวยอมรับเสียเถอะว่ารอยมือรอยเท้าบนตัวจู
ซินเป็ นของท่าน!” มูห่ รงเสวียมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสายตา
นิงลึก
ั โสเหลือบตามองนาง ราวกับกําลังบอกว่า
“หากข้าไม่ยอมรับเล่า?”
มูห่ รงเสวียหัวเราะ “ไม่ยอมรับก็ไม่เป็ นไร” หลักฐานมัด

ตัว ไม่ยอมรับก็สามารถเอาผิดเจ้าได้!
23
เพราะถึงอย่างไร รอยมือรอยเท้าทีเทียบวัดใครต่อใคร
หลายคน มีเพียงฮู่กวโหวอาวุ
ั โสผูเ้ ดียวทีเข้ากันได้พอดี
สมบูรณ์แบบ อีกทังยังสมบูรณ์แบบไร้ตาํ หนิอีกด้วย
คล้ายกับว่าเป็ นฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีจับเอง เหยียบเอง เจ้า
ของรอยมือรอยเท้านันเป็ นของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสแน่นอน
มีหลักฐานแน่นหนาขนาดนี ยาถอนพิษจูซนที
ิ ซ่อนอยูใ่ น
ห้องหนังสือขวดนันก็สามารถเป็ นหลักฐานได้ ทังยังมี
ภาพผังป้องกันเมืองไม่สมบูรณ์ทีอยูใ่ นมือมูห่ ลิวเฟิ งที
เป็ นหลักฐานทีมีนาหนั
ํ กเช่นกัน...
มีหลักฐานมากมายอยูต่ รงหน้าเช่นนี ต่อให้ฮ่กู วโหว

ั
อาวุโสยืนกรานว่าตนเองไม่ได้สงั หารจูซนิ เขาก็ยากทีจะ
24
หลบหนีบทลงโทษไปได้พน้ ...
“มือปราบหลี ตามกระบวนการโดยปกติแล้ว ตอนนีพวก

ท่านต้องทําอะไรบ้าง?” มูห่ รงเสวียหันไปมองมือปราบ
หลี
ประกายตาของมือปราบหลีเย็นชา “ย่อมต้องจับตัวฮู่กวั
โหวกลับไปสอบปากคําอย่างเข้มงวดทีกรมยุติธรรม...
จากนันก็ปิดจวนฮู่กวโหว...”
ั
“เหตุใดต้องปิ ดจวนฮู่กวโหว?”
ั โสตวาดตัด
บทของมือปราบหลี ดวงตาคมราวลูกธนูทิมแทงเขา
25
มือปราบหลีแววตาเย็นชา “เพือหาหลักฐานอย่างไรเล่า”
ั โสไม่ยอมรับว่าตนเองวางยาสังหารจูซนิ
พวกเขาก็ตอ้ งหาหลักฐานในจวนฮู่กวโหวเพิ
ั มเติม เพือ
พิสจู น์ความผิดของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส อีกอย่างต้องค้นว่าฮู
กัวโหวอาวุโสมีผสู้ มรูร้ ว่ มคิดหรือไม่
เพราะว่ามีสาํ นานกล่าวไว้วา่ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ฮู่กวั

โหวอาวุโสเป็ นสุภาพบุรุษจอมปลอมทีห่มหนังแกะว่ามี
ความเป็ นมิตรน่าคบหา โอบอ้อมอารี ทว่าแท้จริงกลับมี
ใจคอโหดเ**◌้ยมอํามหิตไร้ยางอาย เกาฮู่ทีมีบิดาเป็ น
คนเช่นนีจะดีจะร้ายพวกเขาก็ไม่รู ้ ย่อมต้องปิ ดจวนฮู่กวั
โหวไว้ก่อน ตรวจสอบดูให้ละเอียด ดูวา่ เกาฮู่มีสว่ น
พัวพันกับการวางยาพิษสังหารจูซนหรื
ิ อไม่...
26
เมือเห็นมือปราบหลีจะออกคําสังปิ ดจวน ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
ก็รอ้ งตะโกนออกมาเสียงดังว่า “อาฮู่ไม่รูเ้ รืองนี ข้าเป็ น
คนวางยาพิษสังหารจูซนคนเดี
ิ ยว ไม่เกียวอะไรกับอา
ฮู่...”
มือปราบหลีกับมูห่ รงเสวียสบตากัน มือปราบหลีเป็ นผู้

เอ่ยขึนว่า “เช่นนีแล้ว นายท่านโหวยอมรับว่าตนเองเป็ น
ผูว้ างยาพิษสังหารจูซนใช่
“ถูกต้อง ข้ายอมรับ” ฮู่กวโหวอาวุ

ั โสพยักหน้าหงึกหงัก
“ท่านพ่อ!” เกาฮู่มองฮู่กวโหวด้
ั วยความตกใจ นัยน์ตา
เป็ นประกายตระหนกและยากทีจะเชือ
27
ั โสมิได้มองเขา หลุบเปลือกตาลง นัยน์ตา
คมหม่นแสง
มูห่ รงเสวียเลิกคิวมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โส “เหตุใดท่านถึงต้อง
ทําเช่นนี?” จูซนเป็
ิ นบุตรชายของตระกูลทีจวนฮู่กวโหว
ั
คบหาเป็ นมิตร ไม่ถงึ ขันว่าเห็นฮู่กวโหวเป็
ั นบิดา แต่ก็
สนิทสนมและให้ความเคารพอย่างมาก เหตุใดฮู่กวโหว
ั
อาวุโสบอกจะวางยาพิษก็วางยาพิษ บอกจะใช้
ประโยชน์ก็ใช้ประโยชน์...
“เพราะว่าจูซนเป็
ิ นคนไร้คา่ ไม่มีประโยชน์!” จวนฟู่ กัว
เจียงจวินเป็ นจวนแม่ทพั ในฐานะบุตรของจวนแม่ทพั ก็
ควรเรียนวรยุทธ์ทาํ ศึกกลางสนามรบ สานต่อปณิธาน
28
ของบิดา แล้วจูซนเล่
ิ า? เกิดมาก็รา่ งกายอ่อนแอ ไม่สา
มารถฝึ กวรยุทธ์ สําหรับจวนฟู่ กัวเจียงจวินแล้วเขาก็เป็ น
คนไร้คา่ ...
มูห่ ลิวเฟิ ง “...”
มูห่ รงเย่ “...”
จูซนเป็
ิ นบุตรชายแม่ทพั จู บิดาแท้ๆ ของผูอ้ ืนยังไม่
29
รังเกียจว่าเขาไร้คา่ เลย แล้วท่านไปวุน่ วายอะไร...
ั โสแค่นเสียงในลําคอ “ข้ารังเกียจแทนแม่ทพั
จู...” บุตรทีไม่สามารถฝึ กยุทธ์ ไม่สามารถนําทัพทํา
สงครามในสนามรบ รอให้ถงึ ร้อยปี หลังจากนี อํานาจ
ทหารของจวนตระกูลก็ตอ้ งส่งมอบคืน รากฐานที
บรรพบุรุษตระกูลจูสร้างมาก็สญ
ู เปล่า...

30
นีก็เป็ นเรืองในจวนฟู่ กัวเจียงจวินอยูด่ ี ไม่เกียวอะไรกับฮู่

กัวโหวอาวุโส...
“ข้ารูส้ กึ เสียดายแทนฟู่ กัวเจียงจวิน!” รากฐานที

บรรพบุรุษสร้างมา ต้องมาสูญเปล่าในรุน่ ลูกหลานทีไม่
เป็ นวรยุทธ์ ทังน่าเศร้าทังน่าเสียดาย ในฐานะผูท้ ีคบหา
กันมา เขาจะนังเฉยๆ ไม่สนใจได้อย่างไร...
31
มูห่ รงเสวีย “...ดังนัน ท่านก็เลยมีความคิดทีจะสังหารจู

ซินตังแต่แรกแล้วสินะ”
32
33
“ไม่ใช่” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสส่ายหน้า “ข้าไม่เคยคิดเอาชีวิตจู
ซินมาก่อน เดินทีขา้ คิดเอาไว้วา่ รักษาอาการป่ วยของจู
ซินให้หายสามารถฝึ กวรยุทธ์ สืบทอดกิจการตระกูล แต่
ความอ่อนแอทีติดตัวเขามาตังแต่อยูใ่ นครรภ์ รักษาอยู่
นานก็ไม่ดีขนึ มิหนําซํายังมีแนวโน้มทีจะอาการหนัก
มากขึนเรือยๆ ข้าถึงได้ถอดใจ คิดดูวา่ คนไร้คา่ ทีไม่อาจ
สานต่อกิจการตระกูลฟู่ กัวเจียงจวินได้เช่นนีกลับใช้ของ
ทุกอย่างทีดีทีสุดในจวนฟู่ กัวเจียงจวิน ช่างสินเปลืองโดย
แท้ ข้าจะให้เขาอยูใ่ ต้อานัติขา้ เชือฟั งคําสังของข้า ช่วย
ข้าทํางาน ทุกอย่างทีเขาใช้จากจวนฟู๋ กัวเจียงจวินจะได้
ไม่นบั ว่าเป็ นการสินเปลืองอย่างสูญเปล่า...”
34
วางยาพิษผูใ้ ช้ผอู้ ืน ใช้ประโยชน์ผอู้ ืน แล้วยังมาพูดจา

โอหังเช่นนีอีก ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสช่างเป็ นคนไร้ยางอายจริงๆ
ทุกอย่างของจวนฟู่ กัวเจียงจวิน เป็ นบิดาของจูซนิ ท่านปู่

และบรรพชนของจูซนสะสมต่
ิ อกันมาเป็ นทอดๆ ผูอ้ ืนเขา
35
เต็มใจให้จซู นใช้
ิ ไปเกียวอะไรกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โส? เขา
เป็ นเพียงมิตรสหาย ไม่คิดว่าจะยกมือวาดเท้าลูกหลาน
ตระกูลจู เข้าไปยุง่ เกียวเรืองนันเรืองนี รังเกียจอะไรมาก
มาย เสียสติไปแล้วจริงๆ...
“นายท่านโหวอิจฉาจูซนสิ
ิ นะ” แม้วา่ จวนฟู่ กัวเจียงจวิ
นกับจวนฮู่กวโหวจะเป็
ั นมิตรทีดีตอ่ กันเสมอมา แต่
บทบาทของจวนฟู่ กัวเจียงจวินในราชสํานักต่างชันกว่า
จวนฮู่กวโหวมาก
ั เพราะว่าจวนฟู่ กัวเจียงจวินมีอาํ นาจ
ทหาร ส่วนจวนฮู่กวโหวแม้
ั วา่ จะมีดาํ รงตําแหน่งในกอง
ทัพ อีกทังตําแหน่งไม่ตาต้
ํ อย ทว่ากลับไม่มีอาํ นาจทหาร
ทีแท้จริง
ั โสเป็ นพวกตะลุยทําศึกสงคราม ฮู่กวโหวคน
ั
36
ปั จจุบนั เองก็เป็ นผูน้ าํ ทหารวรยุทธ์สงู เป็ นทีเคารพรัก
ของเหล่าทหารนายกอง แต่เขาไม่มีอาํ นาจทหาร
บทบาทในราชสํานักของเขาไม่อาจเทียบฟู่ กัวเจียงจวิ
น เทียบจูซนยั
ิ งไม่ได้เลย
เพราะว่าจูซนเป็
ิ นบุตรชายเพียงคนเดียวของแม่ทพั จู ผูท้ ี
รูจ้ กั แม่ทพั จูสว่ นมากก็รูจ้ กั เขาไปด้วย รูว้ า่ อํานาจทหาร
ของแม่ทพั จูมีมากเท่าไร ก็จะระมัดระวังคําพูดกับจูซนิ
และให้ความสําคัญกับเขาไปโดยปริยาย ต่อให้จซู นร่
ิ าง
กายอ่อนแอขีโรค ไม่กา้ วเท้าออกจากจวน ชือของเขาก็
แพร่หลายในหมูข่ า้ ราชบริพาร
หันกลับมามองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสและเกาฮู่พิชิตศึกสงคราม
ความสามารถโดดเด่น ทว่าเพราะในมือไม่มีอาํ นาจ
37
ทหาร ไม่มีตาํ แหน่ง ไม่มีบารมี อิทธิพลของพวกเขาใน
ราชสํานักเทียบไม่ได้แม้แต่จซู นที
ิ ร่างกายอ่อนแอ คน
ป่ วยเรือรังทีไม่สามารถฝึ กยุทธ์...
คนทีมีความทะนงตนเช่นฮู่กวโหวอาวุ
ั โส จะไม่อิจฉา ไม่
คับแค้นใจได้อย่างไร!
ทุกครังทีเห็นจูซนที
ิ ร่างกายอ่อนแอขีโรค ไม่มีแรงแม้แต่
จะยกกระบี แต่เพราะตนเองเป็ นสายเลือดจวนฟู่ กัวเจียง
จวิน ถึงได้มีผคู้ นรายล้อม เป็ นทีนับหน้าถือตาของคนทัว
ไป ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสก็อิจฉาเข้าไส้...
“เหลวไหลทังเพ!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตวาดตัดบทมูห่ รงเสวีย
38
ถลึงตาใส่นางอย่างดุดนั เพลิงโกรธปะทุอยูใ่ นนัยน์ตา
ราวกับต้องการฉีกนางเป็ นชินๆ “ข้า...ข้าจะไปอิจฉาจูซนิ
ทําไมกัน...” ระหว่างทีพูดสีหน้าเขาก็เดียวขาวเดียวแดง
ไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะโกรธหรือถูกจีใจดําให้อายจนแปร
เปลียนเป็ นความโกรธกันแน่...
มูห่ รงเสวียเบะปาก ฮู่กวโหวอาวุ

ั โสอิจฉาจูซนหรื
ิ อไม่ มี
แต่เขาเท่านันทีรู ้ เขาบอกว่าเหลวไหลทังเพก็เหลวไหลทัง
เพก็แล้วกัน นางก็คร้านทีจะไปถกเถียงว่าเขาอิจฉาจูซนิ
จริงหรือไม่ ตอนนีทีนางอยากรูก้ ็คือ “เหตุใดฮู่กวโหว
ั
อาวุโสถึงได้ให้จซู นไปขโมยภาพผั
ิ งป้องกันเมืองฉบับ
ใหม่ทีจวนมหาเสนาบดีเซียหรือ?”
ั โสควบคุมจูซนิ น่าจะต้องการใช้เขาทํา
39
ประโยชน์ให้จวนฮู่กวโหว
ั แต่การขโมยภาพผังป้องกัน
เมืองฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซียช่วยสร้าง
ประโยชน์ให้จวนฮู่กวโหวได้
ั อย่างไรกัน?
ั โสประกายตาอิหลักอิเหลือ ลังเลอยูช่ วขณะ
ั
ก่อนเอ่ยขึนว่า “ข้าต้องการสร้างบุญคุณต่อจวนมหาเส
นาบดีเซีย!” สําหรับจวนมหาเสนาบดีแล้วภาพผัง
ป้องกันเมืองเป็ นของสําคัญยิง หากทําหายไป จวนมหา
เสนบดีเซียก็ถงึ คราวเคราะห์แล้ว เขาวางแผนเอาไว้วา่
ขณะทีคนของจวนมหาเสนาบดีเซียกําลังหาภาพผัง
ป้องกันเมืองฉบับใหม่กนั หัวหมุนใกล้จะสินหวัง ก็นาํ
ภาพผังป้องกันเมืองออกมาให้จวนมหาเสนาบดีเซีย เมือ
เป็ นเช่นนีจวนมหาเสนาบดีเซียต้องรูส้ กึ ซาบซึงบุญคุณ
แน่นอน และจวนฮู่กวโหวก็
ั จะผูกสัมพันธ์อนั ดีงามกับ
40
จวนมหาเสนาบดีเซีย...
ขโมยสิงของสําคัญยิงชีพของผูอ้ ืนไป พอคนอืนใกล้จะ

ถึงตายก็ทาํ ตนเป็ นผูม้ ีบญ
ุ คุณนํากลับมาคืน ให้ผอู้ ืนรูส้ กึ
ซาบซึงบุญคุณ ช่างไร้ยางอายอย่างถึงทีสุด!
มูห่ รงเสวีย “ท่านให้จซู นเข้

ิ าใกล้คณ
ุ ชายหลีซันและเส้า
41
เฉิน ก็เพือเตรียมให้จซู นขโมยของสํ
ิ าคัญยิงชีพของพวก
เขาเช่นกัน รอให้พวกเขาหากันจนมีสภาพน่าเวทนาแล้ว
ค่อยทําตนเป็ นผูม้ ีพระคุณเอาไปมอบให้...”
“ถูกต้อง!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสยอมรับอย่างไม่ลงั เล
...
ตําช้าไร้ยางอาย สุภาพบุษจอมปลอมทําตัวน่าเกรงขาม
เลวจริงๆ...
สายตาเหยียดหยามหลากหลายรูปแบบของเจ้าหน้าที
กรมยุติธรรมและมูห่ รงเย่จบั จ้องไปทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
42
ส่วนมูห่ ลิวเฟิ งไม่ได้เอ่ยอะไร หรีตามองฮู่กวโหวนิ
ั งๆ
มูห่ รงเสวียก็เลิกคิว สายตาทีมองฮู่กวโหวอาวุ

ั โสเต็มไป
ด้วยความสัพยอก “นายท่านโหวตรงไปตรงมาเสียจริง
เผยการกระทําตําช้า จุดประสงค์ไร้ยางอายของตนเอง
ทังยังเผยออกมาอย่างไม่ลงั เลเลยสักนิด...”
ั โสสีหน้าเคร่งขรึมลงทันที มองมูห่ รงเสวีย
สายตาเย็นชา “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
มูห่ รงเสวียประกายตาสุขมุ “ความหมายของข้าคือ นาย

ท่านโหวยอมรับโดยไม่ลงั เลแม้แต่นอ้ ย ไม่วา่ จะดูอย่าง
43
ไรก็คล้ายว่ากําลังซ่อนเร้นยิงทําให้เด่นชัด...” ขโมยของ
สําคัญยิงชีพของผูอ้ ืน ในขณะทีผูอ้ ืนหาจนถอดใจก็
ปรากฏตัวขึนในฐานะผูม้ ีพระคุณคืนของสําคัญยิงชีพให้
ทําให้ผอู้ ืนสํานึกในบุญคุณของเขา การกระทําเช่นนีตํา
ช้าหรือไม่? ตําช้า! ไร้ยางอายหรือไม่? ไร้ยางอาย!
เรืองตําช้าไร้ยางอายเช่นนีทําลงไปแล้วย่อมต้องเก็บงํา
ไว้อย่างเงียบๆ ไม่ให้ผอู้ ืนล่วงรู ้ ต่อให้ผอู้ ืนรวบรวมหลัก
ฐานได้ครบมาโยนไว้ตรงหน้า เขาก็ยอ่ มจะยืนกรานไม่
ยอมรับเสียงแข็ง ต่อให้ตอ้ งยอมรับตอนทีเล่าแผนการ
ของตนเองก็ตอ้ งมีทา่ ทีเศร้าสลดบ้าง มิใช่เหมือนฮู่กวั
โหวอาวุโสทีเอ่ยออกมาอย่างฮึกเหิม เกรงว่าคนอืนจะไม่
รูเ้ ช่นนี...
44
เรืองราวผิดปกติตอ้ งมีอะไรแอบแฝงเป็ นแน่ ฮู่กวโหว
ั
อาวุโสทําเช่นนีอธิบายได้อย่างเดียวนันก็คือ ขโมยภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซียรอ
เวลาให้พวกเขาหาจนสินหวัง ก็ปรากฏตัวในฐานะผูม้ ี
พระคุณส่งคืนพวกเขา ทําให้พวกเขาสํานึกในบุญคุณ
ของตนเองไม่ใช่จดุ ประสงค์ทีแท้จริงของเขา เขาเพียงแค่
ใช้จดุ ประสงค์นีปิ ดบังจุดประสงค์ทีแท้จริงของตนเอง...
“ข้าไม่เข้าใจความหมายของซือจือเฟย” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
มองมูห่ รงเสวียสายตาเย็นชา
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม มูห่ รงเย่เองก็มองมูห่ รงเสวียด้วย

สีหน้ามึนงง พวกเขาก็ไม่เข้าใจความหมายของนางเช่น
กัน
45
“ในเมือเป็ นเช่นนี ข้าก็จะพูดตรงๆ ก็แล้วกัน!” ริมฝี ปาก
แดงระเรือราวผลอิงเถาของมูห่ รงเสวียขยับเอ่ยเน้นยํา
ชัดๆ “ทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสให้จซู นไปขโมยภาพผั
ิ งป้องกัน
เมืองฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซียไม่ใช่เพราะต้อง
การมีบญ
ุ คุณกับจวนมหาเสนาบดีเซีย และคบหาเป็ น
มิตรกับจวนมหาเสนาบดีเซีย แต่เป็ นเพราะต้องการใช้
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่นีมาควบคุมจวนมหาเส
นาบดีเซีย...”
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ฮ่องเต้มอบให้เสนาบดีเซีย
เป็ นผังป้องกันเมืองหลวงแคว้นชิงเหยียนฉบับล่าสุด
เกียวโยงกับความปลอดภัยของเมืองหลวง หากภาพผัง
ป้องกันเมืองนีไปตกอยูใ่ นมือศัตรู ศัตรูก็สามารถทะลวง
46
การป้องกันเมืองบุกเข้ามาในเมืองหลวง เมือถึงเวลานัน
เมืองหลวงก็ถกู ข้าศึกยึด แคว้นชิงเหยียนก็ประสบภัย
พิบตั ิตามไปด้วย ดังนันภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่
แผ่นนันเป็ นภาพผังทีเกียวข้องกับความปลอดภัยของ
แคว้นชิงเหยียน หากจวนมหาเสนาบดีเซียทําหายไปล่ะ
ก็ อย่างเบาคือถูกลดขันทังตระกูล อย่างหนักคือโทษ
ประหารล้างตระกูล...
47
คนของจวนมหาเสนาบดีเซียย่อมไม่ปรารถนาให้คนใน
48
ตระกูลโดนลดขันหรือรับโทษประหาร ดังนันผูท้ ีขโมย
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีก็
สามารถใช้ภาพผังนีมาข่มขู่จวนมหาเสนาบดีเซีย และใช้
จวนมหาเสนาบดีเซียเป็ นเครืองมือ...
ช่างตําช้าไร้ยางอาย ตําช้าไร้ยางอายจริงๆ...
“ข้าไม่เคยคิดเช่นนี!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสีหน้าเคร่งขรึม
ปฏิเสธเสียงแข็ง
49
“งันหรือ?” มูห่ รงเสวียมองเขานิงๆ
“แน่นอนสิ!” ฮู่กวโหวเอ่
ั ยเน้นเสียงขึน ไม่มีความขลาด
กลัวเลยสักนิด
“แล้วเหตุใดจูซนต้
ิ องฉีกกระชากภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่ดว้ ยล่ะ?” หากต้องการแค่สร้างบุญคุณต่อจวน
มหาเสนาบดีเซีย จูซนก็
ิ ไม่จาํ เป็ นต้องฉีกกระชากภาพผัง
ป้องกันเมือง เขามอบภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ให้ฮู่
กัวโหวอาวุโส ให้ฮ่กู วโหวมอบให้
ั จวนมหาเสนาบดีเซียก็
ได้ ไม่เห็นต้องทําเช่นนีเลย ฉีกกระชากไม่พอยังกลืนลง
ท้องอีก ท่าทีทีกลัวว่าภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ตก
อยูใ่ นมือฮู่กวโหวอาวุ
ั โสนัน อย่างไรก็ดเู ป็ นเพราะเคียด
50
แค้นฮู่กวโหว
ั ไม่เสียดายทุกผลตอบแทนทําลายแผนการ
ั โส
“ใครจะไปรูว้ า่ จูซนเกิ
ิ ดบ้าอะไรขึนมา” ฮู่กวโหวเอ่
ั ยอย่าง
ไม่สบอารมณ์ “บางทีจซู นอาจจะแค้
ิ นทีข้าใช้เขา ไม่ตอ้ ง
การให้ภาพผังป้องกันเมืองทีข้าให้เขาขโมยมาจากจวน
มหาเสนาบดีเซียไปสร้างบุญคุณกับจวนมหาเสนาบดี
เซีย...”
“ไม่ จูซนไม่
ิ ได้ไม่ตอ้ งการให้ทา่ นมีบญ
ุ คุณต่อจวนมหาเส
นาบดีเซีย แต่เขาไม่ตอ้ งการให้ครอบครัวเพือนทีดีของ
ตนเองต้องตกอยูใ่ นสภาพเดียวกับเขา ถูกท่านควบ
คุม...”
51
“หุบปาก!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตวาดตัดบทมูห่ รงเสวีย ถลึง
ตาใส่นางแล้วเอ่ยว่า “ข้าไม่เคยคิดเช่นนี...”
มูห่ รงเสวียเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ “เคยคิดเช่นนีหรือไม่ ท่าน

ก็รูอ้ ยูแ่ ก่ใจ” มีบญ
ุ คุณต่อจวนมหาเสนาบดีครังหนึง ก็ได้
รับความซาบซึง มิตรภาพรวมถึงการเลือนตําแหน่ง แต่
หากควบคุมจวนมหาเสนาบดีเซียไว้ได้ จวนมหาเสนาบ
ดีเซียก็จะตกอยูใ่ ต้อาณัติของเขา เขาต้องการให้จวน
มหาเสนาบดีเซียทําอะไร จวนมหาเสนาบดีเซียก็ตอ้ งทํา
เช่นนัน เมือถึงตอนนัน เงินทองเอย ยศตําแหน่งสูงๆ เอย
มิใช่วา่ จะไหลมาเทมาหรอกหรือ...
สีหน้าของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสบึงตึง ถลึงตาใส่มหู่ รงเสวีย
52
“ข้า...เป็ นคนไม่มีเหตุผลเช่นนันหรือ?”
“ถูกต้อง!” มูห่ รงเสวียพยักหน้ารับอย่างไม่ลงั เล ฮู่กวโหว

ั
อาวุโสเป็ นคนตําช้าไร้ยางอาย ใจคอโหดเ**◌้ยมอํามหิต
อีกทังยังไม่มีเหตุผล เพือผลประโยชน์ของตนเองแล้ว
บุตรชายของตระกูลสหายทีเขาเห็นมาตังแต่เล็กจนโตยัง
วางยาพิษ ใช้ประโยชน์ได้ลงคอ นับประสาอะไรกับจวน
มหาเสนาบดีเซียทีไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ ต่อกัน...
เมือได้ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่มาก็เอาไปข่มขู่และ
ควบคุมจวนมหาเสนบดี ถึงเป็ นเรืองทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทํา
ออกมาได้
53
ประเภทใจอ่อน ยอมทิงผลประโยชน์ตวั เอง ปล่อยวาง
คนทีตนเองควบคุมพวกนี ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสก็ไม่มีวนั ทํา ไม่
อย่างนันเขาคงใช้ความสนิทสนมกล่อมให้จซู นยอมทํ
ิ า
เพือเขา ไม่ใช่วางยาพิษจูซนิ บังคับให้เขาไปขโมยภาพ
ผังป้องกันเมืองทีจวนมหาเสนาบดีเซีย...
พูดจามีเหตุผล ทุกการกระทําทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสปฏิบตั ิตอ่
จูซนมั
ิ นเอนเอียงให้เห็นว่าเขาเป็ นคนทีเห็นผลประโยชน์
อยูเ่ หนือสิงใด เพือผลประโยชน์นนชอบที
ั จะบงการคน
อืนอย่างไร้ยางอาย...
สายตาดูถกู เหยียดหยามของผูค้ นมองไปทีฮู่กวโหว

ั
อาวุโส
54
ฮู่กวโหวสี
ั หน้าถมึงทึง ตะคอกใส่มหู่ รงเสวียด้วยความ
โกรธ “ท่านกําลังใส่รา้ ยข้า...”
มูห่ รงเสวียแค่นเสียงขึนจมูกอย่างดูแคลน “ใส่รา้ ยหรือ

ไม่นนั ท่านรูอ้ ยูแ่ ก่ใจ...”
“ท่าน...” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสชีหน้ามูห่ รงเสวียโกรธจนพูด
อะไรไม่ออกเป็ นนาน ก่อนจะเอ่ยว่า “นี...นีเป็ นคําพูด
ของท่านฝ่ ายเดียว...จะถือเป็ นจริงได้อย่างไร...
ท่านบอกว่าข้าปรารถนาจะใช้ภาพผังป้องกันเมืองมา
ควบคุมจวนมหาเสนาบดีเซีย ท่านมีหลักฐานหรือไม่?”
55
“เจ้าต้องการหลักฐานหรือ?” มูห่ รงเสวียเหลือบตามองฮู่
กัวโหวอาวุโส
“ใช่แล้ว!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสพยักหน้ามุง่ มัน
“เช่นนันก็ดี ข้าจะให้เจ้าได้เห็นหลักฐาน!” พูดจบมูห่ รงเส

วียก็คว้าคอเสือของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ลากเขาออกไปนอก
ห้องหนังสือ ทะยานเหินไปไกลๆ...
56
นีมันเรืองอะไรกัน?
มูห่ ลิวเฟิ ง “...มูห่ รงเสวียพาฮู่กวโหวอาวุ

ั โสไปดูหลักฐาน
แล้ว”
มูห่ รงเย่ “พวกเราต้องไปดูหรือไม่?”
“ย่อมต้องไปอยูแ่ ล้ว” มูห่ ลิวเฟิ ง เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม

มูห่ รงเย่ตา่ งกรูกนั ออกไปนอกห้องหนังสือ ตามมูห่ รงเส
วียไป
เกาฮู่ทีตกใจจนวิญญาณล่องลอยหลังจากทีทีได้ฟังเรือง
ราวทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเล่ามานันก็ได้สติขนมาทั
ึ นใด ก้าว
57
เท้าออกมานอกห้องหนังสือ ตามไปติดๆ...
บรรดาองครักษ์จวนตระกูลฮู่กวโหวในห้
ั องหนังสือก็ตาม
หลังมาติดๆ...
มูห่ รงเสวียเหาะเหินออกมานอกห้องหนังสือ ออกจาก

จวนฮู่กวโหวก็
ั ไปตามการนําทางขององครักษ์ลบั วังเซียว
เหยาอ๋อง พาฮู่กวโหวอาวุ
ั โสออกนอกเมืองมาหยุดอยู่
หน้าคฤหาสน์หลังหนึง คฤหาสน์หลังนีตังอยูร่ มิ
ทะเลสาบ ขนาบด้วยภูเขาและแม่นาช่
ํ างเงียบสงบและ
สวยงาม
มูห่ รงเสวียยืนอยูห่ น้าประตูบานใหญ่ บนบานประตูนนมี

ั
58
ป้ายเขียนไว้วา่ คฤหาสน์ เอ่ยถามองครักษ์ลบั วังเซียว
เหยาอ๋องขึนว่า “นีคือสถานทีตากอากาศของนายท่าน
โหวเมือก่อนหรือ?”
“ขอรับ” องครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องพยักหน้า ฮู่กวโหว

ั
อาวุโสไม่ชอบความร้อนอบอ้าวในเมือง เรืองทีเดินทาง
มาพักร้อนเมือสองเดือนก่อนไม่ได้ปิดบังใคร ไปสืบเอา
หน่อยก็รูจ้ ดุ หมายปลายทางของเขา
“เช่นนันพวกเราก็เข้าไปเถอะ” มูห่ รงเสวียเอ่ยขึน พาฮู่กวั

โหวอาวุโสกระโดดข้ามกําแพงสูงเข้าไปด้านใน
คฤหาสน์...
59
ในคฤหาสน์ดอกไม้ใบหญ้าเขียวขจี ต้นไม้สงู ใหญ่แผ่กิง
ก้านให้รม่ เงา สายนําไหลริน ภูเขาจําลองตังตระหง่าน
เป็ นสถานทีพักร้อนทีงดงามแห่งหนึง ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเห็น
แล้วกลับมีสีหน้าเคร่งเครียด เอ่ยเสียงเข้ม “มาทีนี
ทําไม?”
“มาหาหลักฐานอย่างไรล่ะ” มูห่ รงเสวียเอ่ยขึนอย่างไม่

เกรงใจ
สายตาคมของฮู่กวโหวกวาดมองรอบคฤหาสน์
ั เอ่ยด้วย
สีหน้าเคร่งขรึม “ทีนีมีหลักฐานหรือ?”
“แน่นอน” มูห่ รงเสวียพยักหน้า
60
“หลักฐานอยูท่ ีใดล่ะ?” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสปรายตามองมูห่ รง
เสวีย
“ย่อมต้องอยูใ่ นสถานทีทีควรจะอยูอ่ ย่างไรเล่า” สถานที

ทีควรอยูก่ ็คือมุมใดมุมหนึงของคฤหาสน์หลังนี
มองดูใบหน้านิงขรึมของมูห่ รงเสวียแล้วฮู่กวโหวอาวุ
ั โสก็
หลุบเปลือกตาลง “ซือจือเฟยหมายความว่าต้องกาน
ตรวจค้นคฤหาสน์หลังนีของข้าหรือ?”
“ใช่” มูห่ รงเสวียพยักหน้า “ไม่ทราบฮู่กวโหวอาวุ

ั โสจะว่า
61
“หึ!” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสยิมหยัน เขาหลงคิดว่ามูห่ รงเสวียจะ
มีไม้เด็ดอะไร ทีแท้ก็แค่มาตรวจค้นคฤหาสน์เพือหาหลัก
ฐาน “หากซือจือเฟยจะค้นก็คน้ เถอะ ข้าไม่มีความคิด
เห็น แต่วา่ ...” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมององครักษ์ลบั วังเซียว
เหยาอ๋องสีนายข้างหลังมูห่ รงเสวียแล้วเอ่ยว่า “คฤหาสน์
หลังนีของข้าออกจะใหญ่โต มีเพียงองครักษ์ลบั สีนาย
ตรวจค้นไม่รูว้ า่ ต้องค้นจนถึงเมือไร ซือจือเฟยต้องการให้
พวกเขากลับไปขอความช่วยเหลือหรือไม่...” คําพูด นํา
เสียงของเขาแสดงความเย้นหยันอย่างดูถกู อย่างถึงทีสุด
ประกายตาของมูห่ รงเสวียสุขมุ “เรืองนันนายท่านโหวไม่

ต้องเป็ นกังวล นายท่านโหวเอาเวลาทีกังวลว่าเราจะใช้
เวลาตรวจค้นนานไปกังวลเรืองของตนเองเถอะ หากเรา
62
ค้นพบหลักฐาน ความผิดของนายท่านโหวก็ยากทีจะ
หลบหนีแล้ว...”
“ท่าน...” นายท่านโหวสะอึกแทบกระอักเลือดออกมา
พยายามอยูค่ รูห่ นึงก่อนจะข่มมันลงไป เพลิงไกรธในอก
พัดหวน หาหลักฐานมาเอาผิดเขาอย่างนันหรือ? เอาสิ
เขาเองก็อยากดูสวิ า่ มูห่ รงเสวียจะหาหลักฐานเจอหรือไม่
ร่างสูงใหญ่ของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเอนไปด้านหลัง พิงต้นไม้
ใหญ่ไม่พดู ไม่จา
มูห่ รงเสวียก็ไม่ได้ไปสนใจเขาอีก เพียงตรวจสอบ

คฤหาสน์อย่างช้าๆ
63
“ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว!” เสียงแทรกอากาศดังขึนมา มูห่ รงเย่ มูห่ ลิว
เฟิ งรวมถึงเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมมาถึงแล้ว...
64
มูห่ ลิวเฟิ งอยูไ่ ม่ไกลจากมูห่ รงเสวีย จัดเสือผ้าทีไม่เป็ น

ทรงจากสายลมทีพัดเข้ามาแล้วกวาดสายตามองรอบ
ด้านไปเรือยๆ ดอกไม้ใบหญ้าชอุม่ สดใส ต้นไม้หนาทึบ
ศาลาเก๋งงดงามราวฝัน สายนําสะพานเล็ก เห็นแล้วเขา
ได้แต่ขมวดคิว “เอ๊ะ เหตุใดทีนีแลดูคนุ้ ตา?”
มูห่ รงเสวียหัวเราะ คฤหาสน์วงั เซียวเหยาอ๋องก็อยูต่ ิดกัน

1
นีเอง ต้นไม้ดอกไม้ใบหญ้าทีปลูกในคฤหาสน์ สระนํา
และภูเขาจําลองทีสร้างนันก็ไม่ตา่ งอะไรกับคฤหาสน์วงั
เซียวเหยาอ๋อง มูห่ ลิวเฟิ งเห็นแล้วย่อมรูส้ กึ คุน้ ตาเป็ น
ธรรมดา...
คฤหาสน์วงั เซียวเหยาอ๋องอยูต่ ิดกําแพงนีเองหรือ?
“ใช่!” สร้างคฤหาสน์อยูร่ มิ ทะเลสาบ ขนาบข้างด้วยภูเขา

แม่นาฤดู
ํ รอ้ นสุดแสนสบาย เป็ นสถานทีทีดีในการพัก
2
ร้อน แต่วา่ เส้าเฉินชอบคฤหาสน์กลางเขามากกว่า ดัง
นันฤดูรอ้ นทีอากาศร้อนอบอ้าวเขามักจะไปพักที
คฤหาสน์กลางเขา น้อยครังทีจะมาทีนี มูห่ รงเสวียเองก็
ไม่เคยมาทีนี เพียงแต่วา่ มีครังหนึงทีนางกลับมาเมือง
หลวงและได้ผา่ นถนนเส้นนี เส้าเฉินชีให้นางดูคฤหาสน์
หลังนีบอกว่าเป็ นคฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋อง นาง
รูส้ กึ สนใจจึงชะเง้อมองอยูห่ ลายครัง
คฤหาสน์ตากอากาศของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอยูต่ ิดคฤหาสน์
วังเซียวเหยาอ๋องเพียงแค่กาํ แพงกัน ช่างเป็ นเรืองบังเอิญ
ทีสมควรตามเหตุผลจริงๆ
3
วาจานีฟั งดูแปลกๆ ชอบกล
แปลกหรือ?
นางไม่เห็นรูส้ กึ เลย!
มุมปากของมูห่ รงเสวียยกโค้งขึน เผยให้เห็นรอยยิมเจ้า

เล่ห ์
4
มูห่ รงเย่เห็นแล้วหนังตากระตุก เอ่ยเบาๆ ขึนว่า “น้อง
สาว เจ้าจะตรวจค้นคฤหาสน์หลังนีหรือ?” เมือได้รบั คํา
ตอบยืนยัน เขาก็เอ่ยว่า “เช่นนันข้าจะกลับเมืองหลวง
ตามคนมาช่วยเจ้า...”
มองดูมหู่ รงเย่ทีหันหลังเตรียมจะเดินจากไปแล้ว มูห่ รงเส

วียก็สง่ เสียงรังเขาไว้ “ไม่ตอ้ งลําบากเช่นนัน ให้พวกเขาสี
คนตรวจค้นก็พอแล้ว...”
มูห่ รงเย่หนั กลับมามองดูคฤหาสน์หลังใหญ่พืนทีกว้าง

ขวาง แล้วหันกลับไปมององครักษ์ลบั สีนายทีอยูข่ า้ งหลัง
มูห่ รงเสวียแล้ว เอ่ยอย่างอับจนคําพูดว่า “มีแค่พวกเขาสี
คน ต้องใช้เวลาตรวจค้นถึงเมือไรกัน...”
5
มูห่ รงเสวียคํานวณ “ประมาณครึงชัวยามกระมัง”
มูห่ รงเย่ “...เจ้าแน่ใจนะว่าไม่ได้กาํ ลังล้อเล่น?” สีคน

ตรวจค้นคฤหาสน์หลังใหญ่ทีมีพืนทีเป็ นสิบหมู่ ใช้เวลา
ครึงชัวยามก็คน้ ทัวหรือ?
“ค้นทัวอยูแ่ ล้ว” มูห่ รงเสวียเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “พวกเราไม่

ได้คน้ หมดทุกทีเสียหน่อย...”
มูห่ รงเย่ “...หมายความว่าอย่างไร?”

6
“ก็หมายความว่าหาเฉพาะพืนทีทีมีหลักฐานก็พอแล้ว”
ตรงไหนทีไม่มีหลักฐานก็ไม่ตอ้ งค้นหา...
แววตาของมูห่ รงเย่ฉายแววตืนตกใจอย่างเห็นได้ชดั
“เจ้ารูห้ รือว่าหลักฐานอยูต่ รงไหน?”
“รูส้ ”ิ มูห่ รงเสวียยิมอย่างมีเลศนัย เดินอาดๆ ไปทางด้าน

ตะวันตกของคฤหาสน์จนมาถึงกําแพงสูงถึงได้หยุดฝี เท้า
ลง
อีกด้านหนึงของกําแพงสูงคือคฤหาสน์ของวงเซียวเหยา
อ๋อง กําแพงสูงฝังนีคือคฤหาสน์ของจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั
7
ด้านล่างกําแพงเป็ นพืนทีว่างขนาดใหญ่ บนพืนทีว่าง
เป็ นเนินสูงขึนมาประมาณครึงเมตร เห็นได้ชดั ว่าพืนที
ว่างตรงนีไม่ใช่พืนทีว่างธรรมดา...
“ตรงนีคือ...อุโมงค์ใต้ดินหรือ?” มูห่ รงเย่เอ่ยอย่างไม่คอ่ ย

แน่ใจ
“ใช่แล้ว” ฮู๋กวโหวอาวุ
ั โสปรายตามองอุโมงค์ใต้ดินครา
หนึง เอ่ยขึนอย่างไม่ใส่ใจนัก
มูห่ รงเย่ลบู คางเบาๆ “อุโมงค์ใต้ดินมีหลักฐานทีน้องสาว

กําลังหาอยูห่ รือ?”
8
“นันสิ ซือจือเฟยมาหาหลักฐานทีอุโมงค์ใต้ดินนี ช่างไม่
เหมือนผูใ้ ดเลยจริงๆ...” ฮู่กวโหวเอ่
ั ยประชดประชันอย่าง
ไม่คิดจะปิ ดบัง
มูห่ รงเสวียปรายตามองเขานิงๆ “รอให้ขา้ หาหลักฐาน

ตรงนีได้แล้ว นายท่านโหวจะรูว้ า่ ข้าไม่เหมือนผูใ้ ด...” พูด
จบมูห่ รงเสวียก็ยกเท้าเตะประตูอโุ มงค์ใต้ดิน สาวเท้า
ก้าวเข้าไปข้างใน...
ั โสสีหน้าบึงตึง เพลิงโกรธในอกพัดหวน ใน
ใจบังเกิดวิธีทีจะทําให้มหู่ รงเสวียเจ็บปวดนับสิบ ทว่ามูห่
รงเสวียเข้าไปในอุโมงค์ใต้ดินแล้ว ไม่ได้อยูต่ รงหน้าเขา
อารมณ์เกรียวกราดทีอัดแน่นอยูใ่ นอกไม่ได้ระบายออก
มา สุดท้ายจึงทําได้เพียงแค่นเสียงในลําคอ สะบัดชาย
9
เสือก้าวตามเข้าไปในอุโมงค์ใต้ดิน...
อุโมงค์ใต้ดินทอดยาว อย่างน้อยยาวถึงสามสิบสีสิบ
เมตร พืนทีกว่าครึงมีนาแข็
ํ ง อีกส่วนหนึงมีผกั ผลไม้ เนือ
สัตว์ใส่นาแข็
ํ ง ตรงกลางเป็ นช่องทางเดินขนาดเล็ก ทาง
เดินค่อนข้างแคบสามารถผ่านได้ทีละคนเท่านัน เห็นได้
ชัดว่าเพือสะดวกในการนํานําแข็ง นําผักผลไม้เข้ามา
เก็บไว้
ยืนอยูใ่ นอุโมงค์ใต้ดิน ความหนาวเย็นทีโจมตีมาจากทัว

ทุกสารทิศทะลุผา่ นชุดทีสวมใส่ปะทะผิวหนัง ทําให้ผคู้ น
อดไม่ได้ทีจะรูส้ กึ หนาวจนตัวสันระริก
10
มูห่ รงเย่ยืนตัวสัน กอดอกพุง่ ไปอยูต่ รงหน้ามูห่ รงเสวีย
“น้องสาว ต้องค้นตรงไหน เจ้าบอกมาสิ!” เขาจะช่วยไป
ค้น อุโมงค์ใต้ดินนีค่อนข้างใหญ่ กว่าจะค้นหมดน่าจะใช้
เวลาไม่นอ้ ย เขาไปช่วยด้วยพวกเขาจะได้เสร็จเร็วขึน
มูห่ รงเสวียมองดูรอบๆ แล้วเอ่ยขึนว่า “ตามใจท่านเลย

อยากค้นตรงไหนก็คน้ ...”
“เช่นนันก็ได้!” น้องสาวให้เขาค้นได้ตามใจ งันเขาก็คน้

ตามใจตนเอง!
มูห่ รงเย่กวาดสายตามองโดยรวมแล้วเดินไปทางหนึง
11
มูห่ รงเสวียเดินบนทางเล็กๆ ในอุโมงค์ใต้ดิน เดินไปข้าง
หน้าเรือยๆ อย่างไม่รบี ร้อน พบว่าสองข้างทางมีชนวางที
ั
สังทําขึนพิเศษ บนชันวางมีกล่องทีสังทําพิเศษปิ ดไว้อยู่
ด้านในกล่องเป็ นก้อนนําแข็ง บนนําแข็งไม่มีฝาปิ ด
ความเย็นทีแผ่ออกมาเห็นแล้วก็ให้ความรูส้ กึ หนาวเย็น
มูห่ รงเสวียแอบใช้กาํ ลังภายใน ให้กาํ ลังภายในหมุน

เวียนทัวร่างกายขับไล่ความหนาว เดินต่อไปข้างหน้า
ตามทางเดินเล็กๆ นัน เสียงน่ารําคาญของฮู่กวโหว
ั
อาวุโสก็ดงั ตามหลังมาว่า “ซือจือเฟย ไหนคือสิงทีท่าน
เรียกว่าหลักฐาน?”
“อยูใ่ นอุโมงค์ใต้ดินนีอย่างไรเล่า” มูห่ รงเสวียเอ่ยโดยไม่

หยุดเท้าและไม่หนั หน้ากลับมา
12
“แล้วเหตุใดข้าถึงมองไม่เห็น?” นําเสียงของฮู่กวโหว
ั
อาวุโสฉายความเย้ยหยันอย่างไม่ปิดบัง
“หลักฐานทีนายท่านโหวสามารถมองเห็นได้ นายท่าน
โหวก็คงกําจัดทิงไปตังนานแล้ว จะเหลือไว้รอให้ขา้ มา
หาเจอได้อย่างไร...” มูห่ รงเสวียเอ่ยแย้งขึนอย่างไม่เกรง
ใจ
“ท่าน...” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสะอึกอีกครัง โกรธจนพูดไม่ออก
เนินนาน ก่อนจะกัดฟั นเอ่ยขึนว่า “เช่นนันข้าก็จะคอยดู
ว่าซือจือเฟยจะหาหลักฐานอะไรมา...”
13
“วางใจเถอะ ข้าไม่มีทางทําให้นายท่านโหวผิดหวังอย่าง
แน่นอน” มูห่ รงเสวียเอ่ยตอบโดยไม่หนั กลับมามอง
“...” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสโกรธจนเพลิงโกรธในอกปะทุขนมา
ึ
พยายามอย่างยิงยวดทีจะข่มลงไป ถลึงตาใส่มหู่ รงเสวีย
แวบหนึงก่อนจะหันหน้ากลับไปไม่สนใจนางอีก
มูห่ รงเสวียเองก็ไม่หนั ไปสนใจฮู่กวโหวอาวุ

ั โส เดินมุง่
หน้าต่อไปเรือยๆ เดินไปดูรอบๆ ไป สายลมอ่อนๆ พัด
ผ่านข้างแก้มไปเหมือนจะมีก็ไม่มี แผ่วเบาทว่าเย็นสบาย
มูห่ รงเสวียชะงักไปครูห่ นึง สายลมโชยอ่อนนี นางไม่ได้
รูส้ กึ ไปเองใช่หรือไม่
14
มูห่ รงเสวียชะงักฝี เท้าแล้วเอนตัวไปด้านหลัง สายลม
อ่อนๆ พัดผ่านแก้มซ้ายของนาง สายลมอ่อนแผ่วเบานัน
เหมือนจะมีแต่ก็คล้ายจะไม่มี ราวกับนางรูส้ กึ ไป
เองอย่างไรอย่างนัน...
แต่มหู่ รงเสวียรูว้ า่ นางไม่ได้รูส้ กึ ไปเอง นางหันหลังมอง

ไปยังต้นทางของสายลมอ่อนทีพัดมา มองเห็นชันนําแข็ง
สูง กล่องนําแข็งกระจ่างใสรวมถึงนําแข็งใสๆ ทีวางอยู่
ในกล่อง...
ดวงตาของมูห่ รงเสวียฉายแววนิงงัน ยืนมือไปจับชันนํา

แข็งดึงออกมาข้างนอก ได้ยินเสียงชันนําแข็งทีถูกนางดึง
หล่นออกมาจากแถววางนอนอยูบ่ นพืนอุโมงค์ใต้ดิน...
15
16
เมือฮู่กวโหวที
ั ยืนห่างออกไปทางด้านหลังเพือจับตามอง
ทุกการกระทําของนางไม่ไกลนักเห็นภาพทรงพลังภาพนี
เข้า นัยน์ตาของเขาเป็ นประกายบางอย่าง ขมวดคิวเดิน
เข้ามาเอ่ยว่า “ซือจือเฟย ท่านจะทําอะไร?”
“หาหลักฐานอย่างไรละ” มูห่ รงเสวียเอ่ยอย่างไม่ปิดบัง

17
ั โสขมวดคิวมุน่ ทว่าใบหน้ากลับแสดงความ
เย้ยหยัน “บนชันนําแข็งก็มีหลักฐานด้วยหรือ?”
มูห่ รงเสวียเหลือบตามองเขา แล้วเอ่ยขึนด้วยเสียงเย็น

ชา “บนชันนําแข็งไม่มีหลักฐาน หลักฐานทีข้าต้องการ
หาก็ไม่ได้อยูท่ ีชันนําแข็ง”
“แล้วหลักฐานทีซือจือเฟยต้องการหาอยูท่ ีใดเล่า?” ฮู่กวั

โหวอาวุโสย้อนถามโดยไร้ความเกรงใจ
“อยูบ่ นกําแพงฝังนี” มูห่ รงเสวียเอ่ยเน้นขึนด้วยเสียงดัง

ฟั งชัด เดินมาอยูต่ รงหน้ากําแพง ยืนมือขาวผ่องไป
18
สัมผัสด้านบนกําแพง มีสายลมอ่อนพัดผ่านฝ่ ามือ มูห่ รง
เสวียกระตุกมุมปากยกยิม ‘เป็ นเช่นนีนีเอง’ แล้วนางก็ยก
มือกระแทกกําแพงอย่างแรงในทันใด ได้ยินเสียงดัง ‘ปั ง’
ดังขึน กําแพงทีมีลกั ษณะเป็ นประตูถกู กระแทกออกไป
เผยให้เห็นห้องด้านหลัง...
พวกเขากําลังสงสัยอยูเ่ ลยว่ามูห่ รงเสวียมาหาหลักฐาน

19
อะไรทีนี เหตุใดถึงไม่ไปหาหลักฐานในห้องทีฮู่กวโหว
ั
อาวุโสอาศัยอยู่ หรือหาในห้องหนังสือทีเขาใช้ทาํ งาน
กลับดึงดันจะมาหาในอุโมงค์ใต้ดินทีแทบไม่มีความ
สัมพันธ์เกียวข้องกันเลยแม้แต่นอ้ ย ทีแท้อโุ มงค์ใต้ดินนีก็
ไม่ใช่อโุ มงค์ใต้ดินธรรมดา แต่วา่ มีอะไรแอบแฝง...ในสิง
ทีแอบแฝงนันยังมีช่องลับ...
ห้องนันเป็ นห้องลับ ทังสีด้านปิ ดสนิทไม่มีลมเข้า เพียง

แต่ดา้ นขวาของห้องมีรูระบายอากาศอยูห่ นึงช่อง ภาย
ในห้องมืดสลัว อากาศบางๆ โล่งๆ ไม่มีสงใด
ิ
มูห่ รงเย่วิงเข้ามาด้วยแววตาเป็ นประกาย เอ่ยถามมูห่ รง

เสวียว่า “น้องสาว เจ้ารูไ้ ด้อย่างไรว่าตรงนีมีหอ้ งลับ?”
20
“เดาเอา” ตามเบาะแสทีนางได้รบั มานัน นางก็มนใจเป็
ั น
อย่างยิงว่าการหายตัวไปของจูซนเป็
ิ นเพราะฮู่กวโหว
ั
อาวุโส หรือเรียกได้วา่ หลังจากทีจูซนขโมยภาพผั
ิ ง
ป้องกันเมืองฉบับใหม่ได้แล้วก็มีปากเสียงกับฮู่กวโหว
ั
อาวุโส แล้วยังทําลายภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ ฮู่กวั
โหวอาวุโสโกรธจึงกักบริเวณจูซนเอาไว้
ิ
ประกายตาของมูห่ รงเย่นิงงัน “เช่นนัน ทีนีก็คือ...”
“สถานทีใช้คมุ ขังจูซน!”
ิ มูห่ รงเสวียเอ่ยต่อประโยคของ
เขา
21
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมและมูห่ ลิวเฟิ งได้ยินดังนัน ก็มอง
หน้าสบตากันไม่ได้เอ่ยสิงใด
ั โสแค่นเสียงในลําคออย่างเหยียดๆ
“ท่านบอกว่าทีนีเป็ นสถานทีคุมขังจูซนิ ก็เป็ นสถานทีคุม
ขังจูซนหรื
ิ ออย่างไร?”
“มิใช่หรือ?” มูห่ รงเสวียมองฮู่กวโหวสายตาเย็

ั นชา “หาก
ไม่ใช่ เหตุใดทีนีถึงมีหอ้ งลับเช่นนีล่ะ?”
ห้องลับทีอยูต่ รงหน้าห้องนีไม่ได้สร้างอยูใ่ นคฤหาสน์จวน

ตระกูลฮู่กวโหว
ั แต่สร้างอยูใ่ นคฤหาสน์วงั เซียวเหยาอ๋อง
ทางออกอยูบ่ นกําแพงอุโมงค์ใต้ดินของจวนตระกูลฮู่กวั
22
โหว นันก็หมายความว่าทําประตูอยูต่ รงกําแพงอุโมงค์ใต้
ดินจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั และขุดห้องลับห้องหนึง และ
ห้องลับทีว่านีก็อยูใ่ ต้พืนของคฤหาสน์วงั เซียวเหยาอ๋อง!
เส้าเฉินได้รบั ราชโองการให้สืบหาเบาะแสของจูซนิ ทัว

ทังเมืองหลวงและนอกเมืองหลวงขุดพืนสามฟุตแล้วก็ไม่
พบจูซนิ เพราะว่าเขาไม่ได้คน้ หาในคฤหาสน์ตระกูลตน
เอง ตอนทีองครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องค้นหาจูซนย่
ิ อม
ต้องเคยมาหาในคฤหาสน์หลังนีของจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั
รวมถึงอุโมงค์ใต้ดินแห่งนีด้วย แต่พวกเขาไม่ได้เข้าไปค้น
ในคฤหาสน์วงั เซียวเหยาอ๋องทีอยูข่ า้ งอุโมงค์ใต้ดิน นัน
เป็ นเพราะว่าพวกเขาไม่คิดว่าข้างอุโมงค์ใต้ดินจะมีหอ้ ง
ลับ จึงไม่พบจูซน...
ิ
23
มูห่ รงเสวียอธิบายเรืองราวออกมาอย่างช้าๆ ฮู่กวโหว
ั
อาวุโสได้ยินแล้วก็พยักหน้าเป็ นระยะ “วิเคราะห์ได้ดี...”
นางไม่ได้วิเคราะห์ แต่นางพูดเรืองจริง
“อย่างนันหรือ? เช่นนันท่านมีหลักฐานพิสจู น์หรือไม่วา่ ที

ท่านพูดนันเป็ นเรืองจริง?” จูซนตายไปแล้
ิ ว และศพก็ตงั
อยูใ่ นศาลบรรพชนจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ก่อนทีจูซนจะ
ิ
ตายถูกกักขังหรือไม่ และถูกกักขังไว้ทีนีหรือไม่นนพวก
ั
เขาไม่รู ้ มูห่ รงเสวียบอกว่าใช่ก็จงแสดงหลักฐานออกมา
เพราะถึงอย่างไรการพูดลอยๆ ใครๆ ก็พดู ได้ แต่ทีเจ้าพูด
24
ออกมาเป็ นเรืองจริงหรือไม่ตอ้ งดูทีหลักฐาน...
...
หลักฐาน หลักฐาน ขอหลักฐานอีกแล้ว
เรืองราวกระจ่างอยูต่ รงหน้าแท้ๆ แต่ฮ่กู วโหวอาวุ

ั โสยังคง
ต้องการหลักฐาน ช่างเจ้าเล่หก์ ลิงกลอกยิงนัก
แต่วา่ ไม่เป็ นไร หากฮู่กวโหวอาวุ

ั โสต้องการกลักฐาน
นางก็จะเอาหลักฐานให้เขา
มูห่ รงเสวียคิดอยูใ่ นใจ สาวเท้าก้าวเข้าไปหยุดตรงหน้า

25
กําแพง พิจารณาดูบนกําแพงอย่างละเอียดแล้ว นางก็
หยุดอยูห่ น้ากําแพงแผ่นหนึง ยืนมือไปคว้าแผ่นกระดาน
ทีปิ ดทับกําแพงเอาไว้ ออกแรงดึงมันออกมา ชัวพริบตา
นันเองกําแพงดินด้านหนึงก็ปรากฏสูส่ ายตาทุกคน บน
กําแพงดินนันอัดแน่นไปด้วยตัวอักษรมากมาย...
ทุกคนเบิกตากว้างขึนมาทันที “นีคือ...สิงทีจูซนเขี
ิ ยนเอา
ไว้หรือ...”
“ถูกต้อง” มูห่ รงเสวียพยักหน้าจริงจัง
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมต่างพากันกรูลอ้ มเข้ามา
จุดไฟเป็ นคบเพลิงส่องสว่างในความมืดสลัว กวาดตา
26
อ่านเนือความทีเขียนไว้บนกําแพงอย่างรวดเร็ว อ่านไปก็
ตกใจไป “นีเป็ นสิงทีจูซนเขี
ิ ยนไว้จริงๆ ด้วย...”
“แน่สิ เริมเขียนก็แนะนําตนเอง ส่วนท้ายยังลงชือเขาเอา

ไว้อีก...”
“ใช่แล้ว เป็ นจูซนที

ิ เขียนเอาไว้อย่างไม่ตอ้ งสงสัย...”
ั โสได้ยินพวกเขาวิพากษ์วิจารณ์ก็มีสีหน้า
เคร่งขรึม เหลือบตามองอักษรทีอยูบ่ นกําแพงดินแล้วก็
แค่นเสียงในลําคออย่างไม่สนใจ “บนนันเขียนว่าจูซนิ
เป็ นคนเขียน ก็หมายความว่าจูซนเขี
ิ ยนจริงๆหรืออย่าง
ไร...”
27
...
ประโยคนีอีกแล้ว ฮู่กวโหวไม่
ั เบือทีจะพูด แต่มหู่ รงเสวีย
เบือทีจะฟั งเสียแล้ว
“หากนายท่านโหวไม่เชือ สามารถเอาอักษรทีจูซนมา
ิ
เทียบลายมือดูก็ได้” เมือถึงตอนนันก็รูแ้ ล้วว่าเนือความที
อยูบ่ นกําแพงดินจูซนเป็
ิ นคนเขียนเอาไว้หรือไม่
วาจาติดจะรําคาญของมูห่ รงเสวีย ฮู่กวโหวอาวุ

ั โสได้ยิน
แล้วมีสีหน้าเคร่งเครียด ประกายตาเจ้าเล่ห ์ หลุบเปลือก
ตาลงไม่ได้เอ่ยว่าอะไร
28
มูห่ รงเสวียเองก็ไม่ได้สนใจอะไรเขา เงยหน้าขึนมอง
อักษรทีเขียนอยูบ่ นกําแพงดิน
มูห่ รงเย่เดินเข้ามามองหน้านางและเอ่ยด้วยความไม่เข้า
ใจว่า “น้องสาว เจ้ารูไ้ ด้อย่างไรว่าจูซนเคยถู
ิ กคุมขังอยูท่ ี
นี?”
มูห่ รงเสวียประกายตาสงบนิง “เดาเอา”
เส้าเฉินหาตัวจูซนไม่
ิ พบ เพราะว่าเขาถูกคุมขังอยูใ่ น
คฤหาสน์แห่งใดแห่งหนึงของวังเซียวเหยาอ๋อง และมี
ความเป็ นไปได้สงู ว่าคนทีคุมขังเขาเป็ นฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
29
ดังนันตอนทีนางพาฮู่กวโหวอาวุ
ั โสออกมาหาหลักฐานก็
ต้องการหาคฤหาสน์ของจวนตระกูลฮู่กวโหวที
ั อยูใ่ กล้
คฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋อง ไม่คิดเลยว่าสถานทีตาก
อากาศของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสจะบังเอิญเป็ นคฤหาสน์หลัง
นัน...
หลังจากหาคฤหาสน์ทีเหมาะสมได้แล้วก็ตอ้ งหาส่วนที
ติดกันระหว่างคฤหาสน์หลังนีกับคฤหาสน์วงั เซียวเหยา
อ๋อง และส่วนทีติดกันระหว่างคฤหาสน์หลังนีกับ
คฤหาสน์วงั เซียวเหยาอ๋องก็คืออุโมงค์ใต้ดิน ดังนันนาง
จึงหาจากอุโมงค์ใต้ดิน และหาห้องลับจากอุโมงค์ใต้
ดิน...
“แล้วเจ้ารูไ้ ด้อย่างไรว่าในห้องลับมีหลักฐานทีจูซนทิ
ิ งเอา
30
ไว้?” มูห่ รงเย่เอ่ยถามอีกครังด้วยความสงสัย
“ก็เดาเอาเช่นกัน” ไม่วา่ จูซนจากปากเส้

ิ าเฉิน หรือจูซนิ
จากปากบรรดาบ่าวไพร่จวนตระกูลฮู่กวโหวล้
ั วนเป็ นคน
ทีมีพรสวรรค์สงู เขาทีเป็ นเช่นนีย่อมเป็ นผูท้ ีมีความทะนง
ในตนเอง ไม่ยอมจํานนให้คนวางยาพิษมาควบคุม หลัง
จากทีเขารูต้ วั ว่าโดนวางยาคิดว่าน่าจะส่งจดหมายให้
บิดาตนเอง ขอความช่วยเหลือจากแม่ทพั จู แต่จากการที
เขาได้รบั พิษมาเป็ นครึงปี แต่แม่ทพั จูไม่ได้กลับมา ก็เห็น
ได้วา่ จดหมายนันไม่ได้สง่ ถึงมือแม่ทพั จู
31
32
จูซนโดนฮู
ิ ่กวโหวอาวุ
ั โสเฝ้าดูแลและควบคุมด้วยวิธีการ
พิเศษ ผูค้ นทีอยูร่ อบตัวเขาล้วนเป็ นคนของฮู่กวโหว
ั
อาวุโส เชือใจใครไม่ได้เลย ภายใต้สถานการณ์เช่นนีจู
ซินก็ไม่ได้ยอมจํานนแต่อย่างใด เขาต้องการหลุดพ้น
จากการควบคุมของฮู่กวโหวครั
ั งแล้วครังเล่า ต่อต้าน
รุนแรงขึนเรือยๆ ดังนันจะเห็นได้วา่ อาการป่ วยทีปกติ
สามสีเดือนจะกําเริบทีหนึงกลายเป็ นอาการกําเริบทุก
เดือน...เอ๊ะ ทีจริงก็ไม่ใช่อาการป่ วยกําเริบแต่เป็ นพิษ
กําเริบ ยามทีพิษกําเริบเขาขัดขืนไม่ยอมจํานน ฮู่กวโหว
ั
อาวุโสก็ไม่มอบยาถอนพิษให้แก่เขา ดังนันบรรดาบ่าว
ไพร่จงึ ได้ยินเขาส่งเสียงร้องโอดครวญยามทีอาการป่ วย
33
กําเริบทุกเดือน...
ทังจวนล้วนเป็ นศัตรู ทุกการกระทําทุกการเคลือนไหว

ของเขาล้วนตกอยูใ่ นสายตาของผูอ้ ืน แต่ทา่ ทีของจูซนิ
นันประกาศชัดว่าเขาไม่ยอมโอนอ่อนผ่อนตาม ต่อให้ไม่
อาจต่อต้านออกมาได้อย่างชัดเจน เขาก็จะต่อสูข้ ดั ขืน
อยูเ่ งียบๆ แต่วา่ จวนตระกูลฮู่กวโหวเป็
ั นจวนศัตรูของเขา
จวนฟู่ กัวเจียงจวินก็ตกอยูใ่ นมือของศัตรู ความเป็ นไปได้
ทีเขาจะเก็บหลักฐานชีตัวฆาตกรไว้ทีจวนตระกูลฮู่กวั
โหวหรือจวนฟู่ กัวเจียงจวินมีไม่มาก ดังนันมูห่ รงเสวียจึง
ไม่เสียเวลาทีจวนฮู่กวโหวหรื
ั อจวนฟู่ กัวเจียงจวิน แต่ตรง
มาทีนีเลย
ห้องลับเป็ นสถานทีคุมขังคน ไม่วา่ ฮู่กวโหวอาวุ

ั โสต้อง
34
การทรมานจูซนหรื
ิ อต้องการสังสอนจูซนก็
ิ จะโยนเขาไว้
ในห้องลับนีคนเดียว คุมขังเขาให้เขาผ่านวันและคืนอยู่
ในห้องลับเล็กๆ แคบๆ นี
จูซนที
ิ อยูใ่ นห้องลับยากนักทีจะไม่มีคนจับตามอง ยาก
นักทีจะได้รบั สิงทีเรียกว่าอิสระ ดังนันเขาย่อมทิงหลัก
ฐานฟ้องสิงทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทําเอาไว้ทีนี
มูห่ รงเสวียคิดอยูใ่ นใจ เดินอาดๆ เข้าไปตรงกําแพงดิน

อาศัยแสงจากคบเพลิง นางเห็นอักษรทีเขียนบนกําแพง
ดินชัดเจน ท่อนแรกเขียนไว้วา่ ข้ามีนามว่าจูซนิ บุตรชาย
แม่ทพั จูแห่งจวนฟู่ กัวเจียงจวิน อายุยีสิบหนาว มีสหาย
สนิทชือเกาฮู่ รักใคร่สนิทสนมราวพีน้องแท้ๆ ส่วนบิดา
ของสหายสนิทหรือท่านอาทีคบหาวางมาดน่าเกรงขาม
35
ทําตัวตําช้าไร้ยางอาย เพือให้ได้เป้าหมายแสนน่ากลัว
และอันตราย วางยาพิษประเภทออกฤทธิช้าใส่ขา้ ...
จูซนมี
ิ พรสวรรค์สงู เนือหาทีเขียนก็เข้าใจได้อย่างง่าย
ดาย เล่าเรืองราวทีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสวางยาพิษเขา หลัง
จากนันก็ข่มขู่ รวมถึงบังคับให้ไปคบหากับคุณชายใหญ่
เซีย คุณชายจีซันและเส้าเฉิน...หาทางขโมยภาพผัง
ป้องกันเมืองฉบับใหม่ หลังจากได้ภาพผังป้องกันเมือง
ฉบับใหม่และล่วงรูจ้ ดุ ประสงค์ทีแท้จริงของฮู่กวโหว
ั
อาวุโส เพือรักษามิตรภาพ เขาก็ไม่ถกู กับฮู่กวโหว
ั
อาวุโส...หลังจากทําลายภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่
ถูกฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสังสอนอย่างไรบ้างล้วนเขียนเล่าราย
ละเอียดแต่ละฉากออกมาชัดเจน...
36
แต่ละประโยคเอ่ยฟ้อง แต่ละอักษรแฝงนําตาดุจสาย
เลือด!
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมเห็นแล้วความโมโหอัด
แน่นเต็มอกแล้วก็เอ่ยว่า “นายท่านโหว ท่านยังมีอะไรจะ
พูดอีกหรือไม่?”
ั โสสีหน้าเคร่งขรึม เอ่ยหน้าตายว่า “ทีเขียน
อยูบ่ นนี...”
“อาจไม่ใช่ความจริงก็ได้ เป็ นไปได้วา่ อาจมีใครจงใจใส่

ร้ายท่านใช่หรือไม่” มูห่ รงเสวียเอ่ยต่อคําพูดของเขา นํา
เสียงแฝงการถากถางอย่างบอกไม่ถกู
37
ั โสสีหน้าถมึงทึง มองมูห่ รงเสวียสายตาเย็น
ชาไม่ได้เอ่ยอะไร
มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงเย็นชา “นายท่านโหว หลักฐานล้วน

ปรากฏอยูต่ รงหน้าแล้ว ท่านก็อย่าได้เล่นลินอีกต่อไป
เลย...” ต่อให้เขาเถียงข้างๆ คูๆ ก็ไม่มีผใู้ ดเชือคําพูดของ
เขา คําพูดทีเต็มไปด้วยคําหลอกลวง ใครเชือก็โง่แล้ว
“ดังนัน...”
“ดังนันพวกเรามาคุยกันดีกว่าว่าจุดประสงค์ทีแท้จริงที
ท่านขโมยภาพผังป้องกันเมืองจากจวนมหาเสนาบดีเซีย
38
นันคืออะไร” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่ยอมรับว่าเขาขโมยภาพ
ผังป้องกันเมืองฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซียเพือ
ต้องการควบคุมจวนมหาเสนาบดีเซียก็ไม่เป็ นไร จูซนิ
เขียนเอาไว้แล้วไม่ตอ้ งรอให้ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสยอมรับ...
หลักฐานทีนางต้องการหา นางก็หาพบแล้ว!
มูห่ รงเสวียมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสนิงๆ
ั โสหลุบเปลือกตาลง เนินนานก่อนจะเอ่ยขึน
ว่า “ในเมือท่านรูห้ มดแล้ว ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูด...”
มูห่ รงเสวียส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “ท่านไม่มีอะไรจะพูดได้

39
อย่างไร ท่านยังไม่ได้บอกพวกเราเลยว่า ใครสังให้ทา่ น
วางแผนทําลายจวนมหาเสนาบดีเซีย...”
ั โสได้ยินแล้วนัยน์ตาก็เครียดเขม็งก่อนจะ
กลับเป็ นปกติอย่างรวดเร็ว ช้อนตาขึนมองมูห่ รงเสวีย
“ข้าไม่เข้าใจว่าซือจือเฟยหมายความว่าอะไร”
“อย่างนันหรือ? เช่นนันข้าก็จะพูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็แล้ว

กัน ผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังของท่านคือใคร?” ข้อความที
จูซนฝากไว้
ิ เขียนชัดเจนว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสให้เขาขโมย
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซีย
เพือใช้มนั มาควบคุมจวนมหาเสนาบดีเซีย ให้ทาํ
ตามอย่างทีเขาต้องการ การทีจูซนไปคบหาเป็
ิ นสหาย
กับคุณชายจีซันกับเส้าเฉินก็เป็ นเพราะฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมี
40
แผนการเดียวกับจวนราชครูและวังเซียวเหยาอ๋อง...
จวนราชครูกบั จวนตระกูลฮู่กวโหวมี
ั ชือเสียงพอๆ กัน
ส่วนจวนมหาเสนาบดีเซียและวังเซียวเหยาอ๋องอยูเ่ หนือ
จวนตระกูลฮู่กวโหว
ั โสไม่มีความกล้าและ
ไม่มีกาํ ลังพอทีจะวางแผนจัดการจวนราชครู จวนมหาเส
นาบดีเซียและวังเซียวเหยาอ๋อง นอกเสียจากว่าเขามีผู้
อยูเ่ บืองหลัง...
มองดูใบหน้าหนักแน่นของมูห่ รงเสวียแล้ว ดวงตาภาย

ใต้เปลือกตาของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสันระริก เอ่ยว่า “ซือจือ
เฟยกล่าววาจาน่าขันแล้ว มีผอู้ ยูเ่ บืองหลังทีไหนกัน...
ทุกอย่างเป็ นความคิดของข้าผูเ้ ดียว...”
41
“เป็ นไปไม่ได้!” มูห่ รงเสวียหลุดปากเอ่ยแย้งคําพูดของฮู่
กัวโหวอาวุโส มองเขานิงๆ แล้วเอ่ยขึนว่า “นายท่านโหว
ไม่ใช่วา่ ข้าดูถกู ท่านหรอกนะ แต่วา่ ลําพังท่านเพียงผู้
เดียวไม่มีความสามารถพอทีจะงัดข้อกับจวนมหาเสนาบ
ดีเซีย จวนราชครูหรือแม้แต่วงั เซียวเหยาอ๋อง...” ฮู่กวโหว
ั
เป็ นเพียงตระกูลโหวทีรุง่ เรืองขึนมาหน่อย แต่ไม่มี
อํานาจทางการทหาร ไม่ใช่คตู่ อ่ สูข้ องจวนราชครู จวน
มหาเสนาบดีและวังเซียวเหยาอ๋องสามตระกูลนี นอก
เสียจากเขาไม่อยากมีชีวิตอยูแ่ ล้ว มิฉะนันแล้วเขาไม่มี
ทางลงมือกับสามตระกูลนีเด็ดขาด แต่วา่ ตอนนีเขาคิด
กําจัดสามตระกูลนีเห็นได้วา่ มีคนบงการอยูเ่ บืองหลังแน่
นอน...
42
ผูท้ ีบงการเขาต้องการหาจุดอ่อนของจวนราชครู จวน
มหาเสนาบดีเซียและวังเซียวเหยาอ๋อง ต้องการกุม
อํานาจในจวนราชครู จวนมหาเสนาบดีและวังเซียวเหยา
อ๋อง...
ั โสส่ายหน้าระรัว “ซือจือเฟย ไม่มีใครอยู่
เบืองหลังจริงๆ ทุกอย่างเป็ นความคิดของข้าผูเ้ ดียว
จริงๆ!” หยุดไปครูห่ นึง เขาก็เอ่ยขึนอีกว่า “ข้าต้องการใช้
จวนราชครู จวนมหาเสนาบดีเซียและวังเซียวเหยาอ๋อง
เป็ นเครืองมือในการเลือนตําแหน่ง ไม่คิดว่าจูซนจะไม่
ิ ให้
ความร่วมมือ ทําให้ขา้ วางหมากพลาดไปก้าวหนึงถูก
ท่านเปิ ดโปง...”
มูห่ รงเสวีย “…”

43
พูดไปพูดมาก็เอ่ยประโยคนี ยืนกรานกระต่ายขาเดียวว่า
เรืองนีเขาทําคนเดียวไม่มีผบู้ งการอยูเ่ บืองหลัง แต่วา่ ไม่
มีผบู้ งการอยูเ่ บืองหลังมันเป็ นไปไม่ได้!
ั โสรีบร้อนรับความผิดเอาไว้เองเช่นนี ก็เพือ
ปกปิ ดผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลัง
ผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังผูน้ นั ใช่คนทีเขาต้องการปกปิ ดก็

ปกปิ ดได้หรือ?
ั โสไม่ยอมเอ่ยความจริงก็ไม่เป็ นไร นางยังมี
ไพ่ตายอยู่ “นายท่านโหวรูจ้ กั ราชครูจีและมหาเสนาบดี
44
เซียหรือไม่ ท่านว่าหากข้านําเนือหาทีจูซนเขี
ิ ยนไว้บน
กําแพงดินไปให้พวกเขาดู พวกเขาจะมีปฏิกิรยิ าอย่าง
ไร?”
ดวงตาคมของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสหรีลง แววตาคมราวธนู
ปลายแหลมทิมแทงใส่มหู่ รงเสวีย “ท่านกําลังบีบข้า
หรือ?”
“มิได้!” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า “ข้าแค่เตือนนายท่านโหว

เท่านัน!” เนือหาทีจูซนฝากไว้
ิ บนกําแพงดินจะเป็ นหลัก
ฐานในศาลยุติธรรม เมือถึงเวลานันบรรดาผูท้ ีเอ่ยถึงใน
เนือหาก็จะล่วงรู ้ ราชครูจีและเสนาบดีเซียก็จะทราบ
เรืองเช่นกัน...
45
46
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่หายไปจากจวนมหาเส
นาบดีเซีย ก็เพราะฮู่กวโหวอาวุ
ั โสวางแผน ทําลายมหา
เสนาบดีเซีย ต้องการใช้ภาพผังป้องการเมืองฉบับใหม่
มาควบคุมเขา มหาเสนาบดีเซียจะไม่โกรธไม่โมโหได้
อย่างไร การตายของจูซนรวมถึ
ิ งเรืองทีนายท่านโหว
ขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ เล่นตุกติกสักหน่อย
นายท่านโหวก็ไม่มีชีวิตแล้ว หากว่ามหาเสนาบดีเซีย
47
โมโหหนักไปกว่านันเอาความโกรธไปลงทีจวนตระกูลฮู่
กัวโหวรวมถึงเกาฮู่ เกาฮู่ก็ตกทีนังลําบากแล้ว...
ไหนจะราชครูจีอีก ถึงแม้วา่ จวนราชครูจีจะไม่ได้รบั

ความเสียหาย แต่ฮ่กู วโหวอาวุ
ั โสก็บีบบังคับให้จซู นเข้
ิ า
ใกล้บตุ รชายของเขา เป็ นเรืองจริงทีคิดวางแผนทําลาย
ตระกูลของเขา ต่อให้ตระกูลของเขาไม่เกิดเรือง แต่ฮ่กู วั
โหวอาวุโสก็วางแผนทําลายเขาแล้ว ภายใต้ความโกรธ
ของเขา การตายของจูซนและเรื
ิ องทีนายท่านโหวขโมย
ภาพผังป้องกันเมืองฉบับใหม่ เล่นตุกติกสักหน่อย เกรง
ว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เกาฮู่ รวมถึงจวนตระกูลฮู่กวโหวคงจบ
ั
สิน...
ั โสสีหน้าเคร่งเครียด มองมูห่ รงเสวียตาเขียว
48
“ท่านไม่ตอ้ งมาพูดให้ขา้ ตกใจ!”
มูห่ รงเสวียแค่นยิมไม่แยแส “ข้ากําลังพูดให้ทา่ นตกใจ

หรือ? ข้ากําลังชีแจงเรืองจริงต่างหาก!” ผูค้ นในราช
สํานักล้วนเป็ นพวกทีเห็นตนเองสูงส่ง ทนไม่ได้กบั การ
ลอบวางแผนของผูอ้ ืน หากมีใครวางแผนทําลายพวกเขา
พวกเขาก็ไม่มีทางปล่อยผ่านไปอย่างง่ายดายแน่นอน
จะวางแผนเอาคืนเป็ นเท่าตัว...
ั โสนิงเงียบไป อยูใ่ นวงการราชการมานาน
หลายปี เขารูน้ ิสยั ใจคอของผูค้ นในวงการราชการเป็ น
อย่างดี ทีมูห่ รงเสวียเอ่ยออกมานันแม้วา่ เขาไม่อยาก
ยอมรับแต่วา่ ไม่ยอมรับไม่ได้วา่ ไม่ผิดไปจากทีนางเอ่ย
แม้แต่นอ้ ย ผูค้ นในราชสํานักไม่มีใครใจอ่อนมีเมตตาเลย
49
สักคน ใครวางแผนทําลายเขา พวกเขาก็จะคืนกลับไป
เป็ นเท่าตัว พึงชนะความโกรธด้วยความไม่โกรธ อภัยให้
ผูท้ ีวางแผนทําลายพวกเขาไม่มีทางเกิดขึนกับขุนนางใน
ราชสํานักเด็ดขาด...
เขาวางยาพิษจูซนิ ควบคุมให้จซู นเข้

ิ าใกล้บตุ รชาย
ของมหาเสนาบดีเซียและราชครูจี ปรารถนาทีจะวาง
แผนทําลายมหาเสนาบดีเซียและราชครูจีผ่านบุตรชาย
ของพวกเขา เมือมหาเสนาบดีเซียและราชครูจีรูเ้ รืองนีจะ
ต้องโมโหและเอาเขาตายเป็ นแน่ และอาจมาลงกับอาฮู่ก็
เป็ นได้...
หากเขาอยากให้อาฮู่ไม่ถกู โยงไปรองรับอารมณ์โกรธ ก็
ต้องกันอาฮู่ออกไป ...
50
“หึ...ท่านคิดว่า ท่านสามารถกันเกาฮู่ออกไปได้หรือ?”
มูห่ รงเสวียมองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอย่างหมินๆ เกาฮู่เป็ นบุตร
ชายแท้ๆ ของเขา ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทําเรืองเลวร้ายไว้ เกาฮู่
ต้องพลอยรับผลไปด้วย จะกันเกาฮู่ออกไปไกลๆ ไม่ตอ้ ง
มาพลอยรับผล เขาฝันหวานไปเสียเถอะ...
การเหน็บแนมของมูห่ รงเสวีย ฮู่กวโหวอาวุ

ั โสได้ยินแล้วก็
เกรียวกราดอยูใ่ นใจ ขณะทีกําลังจะโต้แย้งนัน จู่ๆ ก็มี
เสียงร้องตกใจดังขึนมา “เอ๊ะ เหตุใดบนพืนถึงมีรอ่ งรอย
มากมายเช่นนี?”
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึน พบว่าเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมผู้

หนึงย่อตัวลงนังกลางห้องลับ อาศัยแสงจากคบเพลิง
51
เห็นได้ชดั ว่าพืนตรงเท้าเจ้าหน้าทีเป็ นรอยขีดข่วนรอย
แล้วรอยเล่า รอยขีดข่วนสันยาวไม่เท่ากัน ตัดกันเรียบ
ร้อยและยุง่ เหยิง...
เจ้าหน้าทียืนมือไปลูบรอยขีดข่วน กลับพบว่ารอยขีด
ข่วนนันกับเล็บมือตนเองประสานกันพอดี “นีเป็ น...รอย
เล็บข่วน!”
“น่าจะใช่” เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมอีกนายหนึงเดินเข้ามา
ยืนมือไปเคาะทีพืนพบว่าพืนเป็ นไม้กระดาน ไม้กระดาน
แข็งมาก เขาออกแรงข่วนบนไม้กระดานดูก็ข่วนเป็ นรอย
ข่วนจางๆ รอยหนึง
52
มุมปากของเขากระตุก มองดูรอยข่วนลึกบนไม้กระดาน
เหล่านันแล้วได้แต่ถอนใจ เอ่ยว่า “ผูท้ ีข่วนเป็ นรอยเช่นนี
ได้ ตอนนันคงสุดแสนเจ็บปวดทรมานเป็ นแน่...”
มูห่ รงเสวียลอบทอดถอนใจอยูใ่ นอก ผูท้ ีข่วนเป็ นร่องรอย

เหล่านัน ตอนนันสุดแสนเจ็บปวดทรมานอยูแ่ ล้ว เพราะ
ว่าคนผูน้ นคื
ั อจูซนิ ตอนนันเขากําลังพิษกําเริบ!
มูห่ รงเสวียไม่รูว้ า่ พิษทีจูซนได้

ิ รบั นันมีชือเรียกว่าอะไร
แต่รูฤ้ ทธิของมัน เวลาทีมันกําเริบจะทําให้เจ็บปวดเหนือ
คําบรรยาย อยูไ่ ม่สตู้ าย...
“นายท่านโหว ท่านมีศตั รูเพิมขึนอีกหนึงคนแล้วล่ะ แม่
53
ทัพจูไงล่ะ!” จูซนเป็
ิ นบุตรชายคนเดียวของแม่ทพั จู แม้
ว่าเขาจะร่างกายอ่อนแอขีโรค แต่แม่ทพั จูไม่ถือสา
หลายปี ทีผ่านมาให้อยูข่ า้ งกายตลอด อบรมสังสอนด้วย
ตัวเอง หากไม่ใช่เพราะร่างกายของจูซนรั
ิ บสภาพแวด
ล้อมทีซีเป่ ยไม่ไหว และปี นีแม่ทพั จูก็ตอ้ งกลับเมืองหลวง
มารายงานผลการปฏิบตั ิหน้าที แม่ทพั จูคงไม่สง่ จูซนล่
ิ วง
หน้ากลับมาเมืองหลวงก่อน...
จิตใจทีรักบุตรแท้ๆ กลับเป็ นการทําร้ายบุตรชายถึงชีวิต

หลังจากทีแม่ทพั จูรูค้ วามจริง ขณะทีโทษว่าเป็ นความ
ผิดตนเอง จะต้องมาถลกหนังฮู่กวโหวอาวุ
ั โสแน่นอน...
โดยเฉพาะเมือเขารูว้ า่ บุตรชายทีเขารักใคร่หนักหนาถูกฮู่
กัวโหวอาวุโสวางยาพิษ ถูกขังไว้ในห้องลับทีทังแคบและ
54
อับ ตอกกระดานไม้ไว้ทีพืน หลังคาและกําแพงป้องกัน
เขาหลบหนี
บุตรชายของเขาทีร่างกายอ่อนแอขีโรค ไม่มีแรงแม้แต่จะ
ยกกระบี แงะกระดานไม้ไม่ออกสักแผ่น แต่บตุ รชายเขา
ก็ไม่ยอมแพ้ ทุม่ เทสุดแรง ทุม่ เทเวลาแยกแผ่นไม้ออกมา
หนึงแผ่น ทิงหลักฐานความผิดของผูท้ ีควบคุมเขาเอา
ไว้...
ทุกเดือนทีพิษกําเริบ บุตรชายของเขาเจ็บปวดทรมาน
เหนือคําบรรยาย แต่ผทู้ ีวางยาพิษบุตรชายของเขา ท่าน
อาคนสนิทของบุตรชายเขา เพือนสนิททีคบหากันมา
นานของเขา ก็ยืนอยูต่ รงหน้าบุตรชายของเขายืนมอง
บุตรชายของเขากลิงไปมาด้วยความเจ็บปวดทรมาน
55
มองบุตรชายของเขาข่วนพืนเป็ นรอยเพราะเจ็บปวดแบบ
อยูไ่ ม่สตู้ าย...
หรือแม้แต่ตอนทีบุตรชายของเขาจับตัวคนผูน้ นร้
ั องขอ
ยาถอนพิษ คนผูน้ นก็
ั เหยียบลงบนกระดูกสะบัก มอง
ด้วยสายตาดูถกู มือทีจับตัวลูกชายของเขาปั ดมือลูก
ชายของเขาออกอย่างไม่แยแสเลยสักนิด...
จากนันยืนอยูด่ า้ นหนึง มองบุตรชายของเขาเจ็บปวด

จากพิษกําเริบอย่างสาแก่ใจ...
บุตรชายของเขาดินรน ส่งเสียงร้องครวญครางด้วย
ความเจ็บปวด...ก่อนจะแผ่วเบาลง การดินรนก็นอ้ ยลง
56
เสียงร้องก็เบาลง จนกระทังเงียบหายไป ผูว้ างยาผูน้ นั
ตกใจ ต้องการจะป้อนยาถอนพิษทว่าก็สายไปเสียแล้ว...
เมือพูดถึงตรงนี มูห่ รงเสวียก็เงยหน้าขึนมองฮู่กวโหว

ั
อาวุโส “นายท่านโหว ข้าพูดถูกหรือไม่?”
ั โสนิงเงียบ ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
มูห่ รงเสวียเองก็ไม่ถือสา เอ่ยตามทีตนเองคิด “ข่าวการ

ตายของจูซนส่
ิ งไปถึงซีเป่ ยแล้ว คิดว่าแม่ทพั จูคงได้รบั
ข่าวในไม่ชา้ และเร่งเดินทางมาเมืองหลวง นายท่านโหว
ท่านว่าหากแม่ทพั จูรูว้ า่ ท่านวางยาพิษบุตรชายของเขา
ใช้บตุ รชายของเขาเป็ นเครืองมือ และยังใช้วิธีโหด
57
เ**◌้ยมเช่นนีสังหารบุตรชายของเขา เขาจะจัดการกับ
ท่านอย่างไร?” ฟั นฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเป็ นสองท่อนยังเบาไป
สติฟันเฟื อนหน่อยคงวางยาบุตรชายของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
มองเขาพิษกําเริบจนเสียชีวิตก็ไม่ใช่เรืองทีเป็ นไปไม่ได้...
เพราะถึงอย่างไรบุตรชายใครใครก็รกั ไม่วา่ บุตรชายตน

เองจะเป็ นเช่นไร ในฐานะบิดาไม่เคยทีจะนึกรังเกียจ แม่
ทัพจูไม่เคยรังเกียจจูซนบุ
ิ ตรของเขา แล้วฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
มีสทิ ธิอะไร? ในเมือฮู่กวโหวอาวุ
ั โสรังเกียจบุตรชายเขา
และวางยาพิษสังหารบุตรชายของเขาได้ เขาคนแซ่จกู ็
สามารถขวางหูขวางตาบุตรชายของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส รัง
เกียจเกาฮู่และวางยาพิษสังหารเกาฮู่ได้เช่นกัน...
ใบหน้าชราของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสซีดขาวไร้สีเลือดในทันใด
58
สิงทีมูห่ รงเสวียบรรยายออกมา แม้วา่ จะเป็ นเพียงสิงที
มูห่ รงเสวียคาดเดา แต่ก็มีโอกาสทีจะเกิดขึนได้ เพราะว่า
นิสยั ใจคอของแม่ทพั จูเป็ นเหมือนทีนางบรรยายไม่ผิด
เพียน...
เขาอยูม่ าจนอายุปนู นีแล้ว เคยกรําศึกในสนามรบ เคย

ดํารงตําแหน่งสูง เคยมีสาวงามในอ้อมกอด เรือผ่านไป
นับพันลํา ผ่านเรืองราวมามากมาย เขาไม่กลัวตาย แต่
เขากลัวบุตรชายของตนเองตาย เขาไม่ตอ้ งการให้บตุ ร
ชายทียังหนุ่มยังแน่น มีอนาคตอีกยาวไกลของเขาต้อง
มาพลอยรับผลการกระทําของเขาตายตังแต่ยงั หนุ่มยัง
แน่น...
59
ตอนที 1750 สังหารล้างบาง (1)
60
“มูห่ รงเสวีย ท่านมีวิธีช่วยอาฮู่หรือไม่?” ฮู่กวโหวคิ
ั ดหา
วิธีทีใช้ได้ไม่ออก
“มีส”ิ มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างมันใจ
ั โสแววตาเป็ นประกาย มองนางตาไม่
กะพริบ “วิธีใดหรือ?”
“ท่านเอ่ยบอกผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังออกมา!” มูห่ รงเส

61
วียเอ่ยเสียงดังฟั งชัด
ั โส “...ท่านกําลังล้อข้าเล่นหรือ?” เอ่ยบอกผู้
บงการทีอยูเ่ บืองหลังออกมาก็สามารถช่วยอาฮู่ไว้ได้
อย่ามากล่าววาจาน่าขัน
ประกายตาของมูห่ รงเสวียฉายแววเทียงธรรม “ข้าไม่ได้

หลอกนายท่านโหว หากนายท่านโหวเอ่ยบอกผูบ้ งการที
อยูเ่ บืองหลังออกมา การทีผูอ้ ยูเ่ บืองหลังวางแผนทําลาย
จวนมหาเสนาบดีเซีย จวนราชครู ใช้จซู นเป็
ิ นเครืองมือ
เพลิงโกรธของเสนาบดีเซีย ราชครูจีรวมถึงแม่ทพั จูก็จะ
หันเหมาทีผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังผูน้ น!”
ั
62
เมือถึงตอนนันฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทีเป็ นผูว้ างยาพิษจูซนิ ใช้
เขาเป็ นเครืองมือรวมถึงขโมยภาพผังป้องกันเมืองฉบับ
ใหม่จากจวนมหาเสนาบดีเซียจะมีจดุ จบอย่างไร มูห่ รง
เสวียไม่รู ้ แต่บตุ รชายของเขาเกาฮู่น่าจะไม่ได้รบั ผล
กระทบไปด้วย
เพราะว่าแผนการทําลายจวนเสนาบดีเซียและจวน
ราชครูจีล้วนเป็ นฮู่กวโหวอาวุ
ั โสดําเนินการตามการสัง
การของผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลัง ไม่เกียวอะไรกับเกาฮู่
มอบตัวผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังออกมา เสนาบดีเซีย
ราชครูจีรวมถึงแม่ทพั จูลว้ นยุง่ กับการจัดการเขา ไหน
เลยจะมีเวลาว่างมาหาเรืองเกาฮู.่ ..
ั โสได้ยินนางพูดเช่นนีก็หลุบเปลือกตาลง ไม่
63
เอ่ยวาจา
มูห่ รงเสวียเองก็ไม่ได้เร่งรัดแต่อย่างใด ยืนว่างๆ อยูไ่ ม่

ไกลจากบรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม มองดูพวกเขาเก็บ
รอยข่วนบนแผ่นไม้ทีพืน...
ผูท้ ีสามารถสังการฮู่กวโหวอาวุ
ั โสได้ยอ่ มไม่ใช่คนธรรม
ดา ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมอบตัวเขาออกมาก็เท่ากับหักหลัง
เขา เมือถึงเวลานันผูท้ ีอยูเ่ บืองหลังย่อมไม่มีทางปล่อย
เขาไปง่ายๆ แน่นอน...
แต่ถา้ ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสไม่มอบตัวคนผูน้ นออกมา
ั ก็จะเกิด
เรืองกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โส บุตรชายของเขาเกาฮู่ก็ไม่มีทางที
64
จะได้อยูด่ ีกินดี...
เรียกได้วา่ มอบตัวผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังออกมาหรือไม่ก็

เกิดเรืองกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอยูด่ ี สิงสําคัญอยูท่ ีหากมอบ
ตัวผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังออกมาแล้ว ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสจะ
สูญเสียอะไรและได้อะไร และถ้าไม่มอบตัวผูบ้ งการทีอยู่
เบืองหลัง ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสจะสูญเสียอะไรและได้รบั
อะไร...
ต้องคิดทบทวนอย่างตังใจ ละเอียดถีถ้วนครังแล้วครัง
เล่า วิเคราะห์ พิจารณาเทียบผลดีผลเสีย ฮู่กวโหวถึ
ั งจะ
สามารถเลือกทางเลือกทีมีประโยชน์กบั เขามากทีสุด ถึง
จะตัดสินใจได้วา่ จะมอบตัวผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังออก
มาหรือไม่
65
ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไรเลย มูห่ รงเสวียมีเวลา ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
สามารถตรึกตรอง วิเคราะห์ เทียบผลดีผลเสียได้ตาม
สบาย...
เขาพิจารณาเสร็จเมือไร วิเคราะห์เสร็จเมือไร เทียบ

ผลดีผลเสียเสร็จเมือไรค่อยให้คาํ ตอบนางก็ได้ นางไม่รบี
ไม่รบี เลยสักนิดเดียว
มูห่ รงเสวียประกายตาสุขมุ มองบรรดาเจ้าหน้าทีกรม

ยุติธรรมทีรวบรวมรอยข่วนฝังลึกบนแผ่นไม้ทีพืน
“มูห่ รงเสวีย ท่านรับประกันได้หรือไม่วา่ หากข้ามอบตัวผู้
66
บงการทีอยูเ่ บืองหลังแล้วจะไม่เกียวโยงไปทีอาฮู่แม้แต่
น้อย?” เสียงฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเอ่ยถามเสียงขรึมแว่วเข้าหู
เบาๆ
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมองเขา เอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคํา

“ขอเพียงเกาฮู่ไม่มีสว่ นร่วมในแผนการของพวกท่าน
จริงๆ ข้าก็รบั ประกันสิบส่วน” แม้วา่ กฎหมายของแคว้น
ชิงเหยียน เรืองใหญ่มากมายล้วนเป็ นคนหนึงทําผิดก็จะ
ประสบภัยพิบตั ิทงตระกู
ั ล แต่ถา้ เกาฮู่ไม่รูเ้ รืองแผนการ
ลับของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสกับผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังจริงๆ
ไม่มีสว่ นร่วมในแผนการของพวกเขาเลยแม้แต่นอ้ ย นาง
เองก็ไม่ถือสาทีจะออกหน้าปกป้องเขา
เพราะว่าเกาฮู่เป็ นผูบ้ ริสทุ ธิ เขาผูเ้ ป็ นนายทหารเลือด

67
ร้อน รบทัพจับศึกเพือบ้านเมืองเพือราษฎร มูห่ รงเสวียก็
รูส้ กึ เลือมใสอยูใ่ นใจ คนเช่นนีไม่ควรต้องถูกจองจําอยู่
ในคุกเพราะความผิดทีบิดาก่อและพลอยได้รบั โทษไป
ด้วย
แน่นอนว่าฮู่กวโหวอาวุ
ั โสทําความผิดร้ายแรง นางไม่
กล้ารับปากว่าตําแหน่ง ทรัพย์สมบัติของจวนตระกูลฮู่กวั
โหวรวมถึงตําแหน่งขุนนางของเกาฮู่จะรักษาเอาไว้ได้
หรือไม่ แต่การรักษาชีวิตของเกาฮู่ไว้ไม่มีปัญหาแน่นอน
“เช่นนันก็ดี” เรืองมาถึงขันนีแล้ว ตําแหน่งของจวนตระกู

ลฮู่กวโหวเอย
ั ทรัพย์สมบัติเอย เขาไม่ใส่ใจอีกต่อไปแล้ว
สิงทีเขาใส่ใจทีสุดคือชีวิตของอาฮู่ ขอเพียงอาฮู่มีชีวิตอยู่
ต่อไป เขาก็ไม่มีคาํ พูดแค้นเคืองอะไรแล้ว...
68
ั โสผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ ผ่อนคลาย
สบายใจขึนมาก เงยหน้าขึนมองทางช่องทีมีลมผ่าน
มองท้องฟ้าผ่านรูระบายอากาศ ประกายตาเลือนรางอยู่
บ้าง ราวกับตกอยูใ่ นความทรงจําวันวาน “ตอนทีเขามา
หาข้า ข้าเองก็ตกใจ...คิดไม่ออกว่าข้าไปเข้าตาเขาได้
อย่างไร...เขาให้คาํ มันว่าจะให้ตาํ แหน่งราชการสูงๆ เงิน
เดือนมากๆ ข้าเองก็ตอ้ งการสิงเหล่านีจึงตกลงขายชีวิต
ให้เขา...”
“นายท่านโหว ถ้อยคํารําลึกถึงเรืองราวในอดีตไว้คอ่ ยพูด

ทีหลังเถอะ ท่านบอกข้ามาก่อนว่าคนผูน้ นคื
ั อใคร” มูห่ รง
เสวียตัดบทเขาอย่างหมดคําพูด ทีนางอยากรูก้ ็คือชือ
เสียงเรียงนาม ตัวตนของผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลัง ไม่ใช่
69
เหตุการณ์ทีผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังรับฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอยู่
ใต้อาณัติ แน่นอนว่าหากฮู่กวโหวอาวุ
ั โสต้องการเล่า
กระบวนการทีเขาถูกคนผูน้ นดึ
ั งเข้าพวกให้ใครสักคนฟั ง
นางเองก็ยินดีทีจะรับฟั ง แต่ก่อนหน้านันให้บอกนางมา
ก่อนว่าคนผูน้ นคื
ั อใคร...
มองดูทา่ ทางรีบร้อนของมูห่ รงเสวียแล้ว แววตาของฮู่กวั

โหวอาวุโสก็เป็ นประกายกระอักกระอ่วน หยุดชะงักการ
รําลึกถึงเรืองราวในอดีตของตนเอง เอ่ยกับมูห่ รงเสวียอ
ย่างมีนยั แฝง “คนผูน้ นหรื
ั อ ซือจือเฟยก็รูจ้ กั ...” มูห่ รงเส
วียยังไม่ทนั จะตกใจ ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสก็เอ่ยขึนอีกว่า “ขุน
นางบุน๋ บู๊ทงราชสํ
ั านักต่างรูจ้ กั ...เขาก็คือ...”
“ฟิ ว!” มีดบินเล่มหนึงพุง่ เข้ามาปั กบนลําคอของฮู่กวโหว

ั
70
อาวุโสเข้าอย่างจัง คําพูดของฮู่กวโหวถู
ั กตัดบทเพียงเท่า
นี เลือดสีแดงสดกระฉูดจากลําคอของเขา...
“ท่านพ่อ!” เกาฮู่ทีมาถึงทีนีพอดีกบั ทีเห็นมีดบินปั กอยู่

บนลําคอของฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ก็สง่ เสียงร้องตกใจ ปราด
เข้าไปประคองร่างของฮู่กวโหวที
ั ค่อยๆ ล้มลง
“ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว...ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว...” มีดบินเล่มแล้วเล่มเล่าพุง่

เข้ามา ปลุกให้ผคู้ นทีตะลึงกับเหตุการณ์ทีเกิดขึนอย่าง
ปุบปั บได้สติ พากันชักดาบ ชักกระบีต้านทานมีดบิน
มูห่ รงเสวียเองก็ชกั กระบีทีแอบซ่อนไว้ซดั ใส่มีดบิน...
71
“เคร้ง เคร้ง เคร้ง...เคร้ง เคร้ง เคร้ง...” เสียงอาวุธปะทะ
กันรุนแรงดังขึนในห้องลับ...
มีดบินบางและคมมาก โจมตีผคู้ นทีอยูใ่ นห้องลับไม่

เลือกหน้า ผูค้ นพากันให้ความสนใจกับการต่อสูก้ บั ศัตรู
ส่วนเกาฮู่ทีบิดาได้รบั บาดเจ็บสาหัส สายตาและความ
มุง่ มันของเขาล้วนอยูท่ ีท่านพ่อของเขา ไม่สนใจจัดการ
มีดบินทีพุง่ เข้ามา เมือเห็นมีดบินหลายเล่มทีผ่านการ
สกัดกันของผูค้ นมาถึงข้างหลังเขา เกือบจะปั กลงบนตัว
เขาแล้ว มูห่ รงเสวียก็ขยับตัวรุดมาอยูข่ า้ งกายเขา สะบัด
กระบีปั ดมีดบิน ทําเอามีดบนร่วงลงไปบนพืน...
ก้มหน้าลงมองเกาฮู่ก็พบว่าเขากอดร่างฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
ร้องเรียกเสียงหลง “ท่านพ่อ ท่านพ่อ ท่านพ่อ...”
72
มีดบินปั กอยูบ่ นลําคอฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เลือดสีแดงสดไหล
ออกมาจากบาดแผล แต่เขามองหน้าเกาฮู่ แข็งใจเอ่ยว่า
“อา...ฮู่...อย่า...โทษ...พ่อ พ่อ...แค่...ทํา...เพือ...ความ...
รุง่ ...รุง่ เรือง...ของ...ตระกูล...โหว...” เสียงของเขาฟั งไม่
ชัด ทุกคําทีเอ่ยออกมาก็มีเลือดไหลออกมาจากมุม
ปาก...
73
“ข้าทราบขอรับ...ข้าทราบ...” เกาฮู่หยักหน้าหงึกหงัก มือ

เปื อนเลือดกุมมือของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเอาไว้แน่น เอ่ย
ปลอบเสียงร้อนรน “ข้าไม่โทษท่านพ่อ...ไม่โทษท่านพ่อ
จริงๆ...”
“เช่นนัน...ก็ดี...ดีแล้ว...” นัยน์ตาฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเปี ยม
ด้วยความคลายใจ สายตามองไปทางช่องระบายอากาศ
1
ยกมือข้างหนึงขึนน้อยๆ ชีไปทีช่องระบายอากาศนัน
“เขา...” วินาทีตอ่ มาเขาก็คอพับแน่นิงไป ไร้ซงลม
ึ
หายใจ...
“ท่านพ่อ!” เกาฮู่สง่ เสียงร้องตะโกนด้วยความเสียใจ

อย่างสุดแสน ดังก้องไปทัวฟ้า
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม มูห่ ลิวเฟิ งและมูห่ รงเย่เองก็ตก

ตะลึง ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตายแล้ว!
เบาะแสของผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังก็ขาดสะบันลงแล้ว

สินะ คงหาตัวผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังออกมาไม่ได้แล้ว
2
บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมร้อนใจ ปั ดมีดบินพลางเอ่ย
สบถขึนมาว่า “มีดบินมากมายเพียงนี ออกมาจากทีใด
กัน?”
มูห่ รงเสวียปรายตามองไปยังต้นทางทีซัดมีดบินมาแล้ว
เอ่ยว่า “ชันนําแข็ง” มีดบินซัดออกมาจากชันนําแข็งฝัง
ตรงข้าม

3
เจ้าไม่ได้เข้าใจผิดไปใช่หรือไม่?
“หากไม่เชือพวกท่านก็ดเู อาเองเถิด” มูห่ รงเสวียเอ่ยเบาๆ

ตังใจสะบัดกระบีปั ดมีดบินออก
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมต้านทานมีดบินทีพุง่ เข้ามา ยืดคอ

มองออกไปข้างนอก พบว่าขอบชันนําแข็งไร้ชีวิตทีตังอยู่
ตรงทางเดินอีกฝังหนึงมีการยืดหยุน่ เข้าออก ขยับขึนลง
ไปทางซ้ายไปทางขวาราวกับมีชีวิตอย่างไรอย่างนัน มีด
บินเล่มแล้วเล่มเล่าซัดออกมาจากกรอบชันนําแข็งตาม
การยืดหยุน่ ของมัน ซัดใส่พวกเขา...
4
มีดบินซัดออกมาจากบนชันนําแข็งจริงๆ ด้วย...
“ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว...” เมือชันวางนําแข็งซัดมีดบินของตนเอง

หมดแล้ว มันก็ขยับถอยกลับไปทีกําแพง ชันวางนําแข็ง
ฝังซ้ายของมันก็เลือนออกมา ขอบชันวางขยายซัดมีด
บินออกมา ‘ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว’ ใส่ผคู้ นทีอยูใ่ นห้องลับ...
5
คิดไม่ถงึ ว่าชันนําแข็งจะขยับเองได้ รูว้ า่ ตัวเองไม่มีมีดบิน

แล้วก็ถอยหลัง รูจ้ กั เสริมกําลัง พวกชันนําแข็งนีอัจฉริยะ
หรืออย่างไร!
มูห่ รงเสวียเหลือบสายตามองชันนําแข็งครูห่ นึง “ชันนํา

แข็งไม่ได้อจั ฉริยะ พวกมันก็แค่ชนนํ
ั าแข็งกล!” ใช้กลไก
มาสร้างชันนําแข็งกล สามารถทําได้หลายท่าทาง
สําหรับพวกมันแล้วการเคลือนไหวไปทางซ้ายทางขวา
เดินหน้าถอยหลังเป็ นเรืองง่ายมาก...
6
เอาเถอะ พวกเขาความรูน้ อ้ ยโลกทัศน์แคบไปบ้าง แต่วา่

“ตอนนีควรทําเช่นไร?” ต้านทานมีดบินจนกว่ามีดบินบน
ชันนําแข็งจะซัดออกมาจนหมดหรือ?
“ไม่ได้” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า ชันนําแข็งในอุโมงค์ใต้ดิน

อย่างน้อยก็มีสามสิบสีสิบอัน หากรอให้พวกมันซัดอาวุธ
จนหมด ไม่รูว้ า่ จะซัดไปจนถึงเมือไร อีกอย่างชันนําแข็ง
นันเป็ นของตาย มันสามารถซัดมีดบินออกมาอย่างต่อ
7
เนืองได้โดยไม่รูจ้ กั เหน็ดเหนือย แต่พวกเขาเป็ นคน ต้าน
ทานนานไปย่อมต้องเหน็ดเหนือย ความเร็วและกําลังก็
ลดน้อยถอยลงตามไปด้วย ไม่ทนั ระวังก็จะได้รบั บาด
เจ็บ...
สูก้ บั มีดบิน รอจนชันนําแข็งซัดมีดบินออกมาหมด ไม่ใช่

วิธีการทีดีนกั ...
“แล้วจะทําอย่างไร?” บรรดาเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมเอ่ย
ถามอย่างไม่รูจ้ ะทําเช่นไร
มูห่ รงเสวียมองชันนําแข็งนิงๆ เอ่ยขึนว่า “วิธีการทีง่าย

ดายแต่มทุ ะลุก็คือพังชันนําแข็ง” มีดบินซัดออกมาจาก
8
ชันนําแข็ง ขอแค่ชนนํ
ั าแข็งทลายลง ย่อมไม่มีมีดบินซัด
ออกมาอีก
“วาจามีเหตุผล ข้าลองดูสกั ตัง” เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม

ว่าแล้วก็สะบัดกระบี ใช้กาํ ลังยุทธ์เต็มขันส่งพลังใส่ชนั
นําแข็งอย่างรุนแรง แต่ไม่คิดเลยว่าจังหวะทีพลังกระบี
สาดถึงชันนําแข็งนัน มีดบินทีซัดออกมาจากชันนําแข็ง
อย่างหนาแน่นจะปั ดพลังกระบีนันได้หมด...
9
คิดไม่ถงึ เลยว่าชันนําแข็งจะรูส้ กึ ได้ถงึ อันตราย ใช้กลไก

ป้องกันตัวเอง ช่างอัจฉริยะจริงๆ
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมไม่เชือ ซัดกระบีฟาดใส่ชนนํ
ั าแข็ง
อีกครา จังหวะทีพลังกระบีสาดถึงชันนําแข็ง ชันนําแข็งก็
ซัดมีดบินจํานวนมากออกมาปั ดพลังกระบีหายไป...
10
ชันนําแข็งอัจฉริยะเสียจริง
“ตอนนีทําเช่นไรดี?” ชันนําแข็งอัจฉริยะเกินไป อยากฟั น

ก็ฟันไม่ได้ อยากพังก็พงั ไม่ได้
มูห่ รงเสวียขมวดคิวครุน่ คิดชัวขณะ เอ่ยขึนว่า “เช่นนันก็

เหลือเพียงวิธีเดียวแล้ว ปิ ดชันนําแข็งเสียเลย” ทีชันนํา
แข็งกลซัดมีดบินออกมาจากชันนําแข็งเพราะใช้กลไกชัน
นําแข็ง ขอเพียงปิ ดกลไกทีควบคุมชันนําแข็งได้ มีดบินก็
ย่อมหยุดเช่นกัน
ปิ ดชันนําแข็งหรือ!
11
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมผูห้ นึงขมวดคิว ก่อนจะรีบรุดไป
อยูข่ า้ งๆ เกาฮู่ เอ่ยกับเขาว่า “เกาโหวเหย่ รบกวนท่าน
ช่วยปิ ดชันนําแข็งตระกูลท่านด้วยเถอะ!”
เกาฮู่เงยหน้าขึน ดวงตาคมปลาบอาบย้อมด้วยเส้นเลือด
ฝอย ลูกนัยน์ตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ ทว่า
เสียงของยังนับว่าสงบนิงอยู่ “ขออภัยด้วย ข้าปิ ดชันนํา
แข็งไม่เป็ น”
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมชะงัก “ชันนําแข็งตระกูลท่าน
ท่านจะปิ ดไม่เป็ นได้อย่างไร?”
เกาฮู่ยมขมขื
ิ น สะบัดกระบีปั ดมีดบินทีเข้ามาใกล้แล้ว
12
เอ่ยว่า “ชันนําแข็งนีไม่ใช่ของตระกูลข้า ไม่อย่างนัน มีด
บินเล่มแรกทีซัดออกมาคงไม่ปักบนคอของท่านพ่อข้า...”
พูดจามีเหตุผล! พูดเช่นนีแสดงว่าชันนําแข็งเป็ นของผู้

บงการทีอยูเ่ บืองหลังสินะ!
มีความเป็ นไปได้สงู มาก!
ผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังปราบฮู่กวโหวอาวุ

ั โสได้ ให้ฮ่กู วั
13
โหวอาวุโสทํางานให้เขา ทว่าเขากลับสร้างชันนําแข็งกล
ไว้ในอุโมงค์ใต้ดินเอาไว้มากมายเช่นนันโดยทีฮู่กวโหว
ั
อาวุโสไม่รูเ้ รืองราว เขาป้องกันตัวจากฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเอา
ไว้เงียบๆ สินะ...
ขอเพียงฮู่กวโหวอาวุ
ั โสมีทา่ ทีวา่ คิดจะหักหลังเขาเมือไร
เขาก็จะใช้กลไกชันนําแข็งฆ่าปิ ดปากเสีย...
ผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังก็ช่างชาญฉลาดและเจ้าเล่หย์ งิ

นัก
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมคิดอย่างโมโห แผดเสียงขึนว่า
“จะปิ ดชันนําแข็งอย่างไร?”
14
...
ไม่รูเ้ หมือนกัน!
มูห่ รงเย่กบั มูห่ ลิวเฟิ งได้แต่สา่ ยหน้า พวกเขาไม่ได้เชียว

ชาญศาสตร์ของกลไก ชันนําแข็งกลตรงหน้านีก็เพิงเคย
เห็นครังแรก พวกเราไม่รูว้ า่ จะปิ ดกลไกของชันนําแข็ง
อย่างไร
“ซือจือเฟยทราบหรือไม่?” เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมมอง
หน้ามูห่ รงเสวีย ปี ทีแล้วตอนไปพักร้อนทีคฤหาสน์ฤดู
ร้อนในภูเขา คนหนานเจียงขีงูกลมาก่อความวุน่ วาย ซือ
15
จือเฟยก็ขีงูกลตัวใหญ่จดั การกับคนหนานเจียงทีมาก่อ
ความวุน่ วายจนแตกพ่ายไป
แน่นอนว่าตัวเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง แต่ตอนนันก็ลือ
ไปทัวทังเมืองหลวงว่าสิงศักดิปรากฏกาย
“เรืองนี...” มูห่ รงเสวียครุน่ คิดเล็กน้อย “ข้าต้องเข้าไปดู

ชันนําแข็งใกล้ๆ” ต้องดูชนนํ
ั าแข็งก่อน นางถึงจะรูไ้ ด้วา่
กลไกของชันนําแข็งอยูท่ ีใด รวมถึงจะปิ ดกลไกนันได
อย่างไร...
“เช่นนันพวกเราจะคุม้ กันซือจือเฟยเข้าไปเอง” ว่าแล้ว

เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมก็กระโจนเข้ามาขนาบข้างมูห่ รง
16
เสวีย สะบัดกระบีปั ดมีดบินทีบินเข้ามาเล่มแล้วเล่มเล่า
มูห่ ลิวเฟิ งกับมูห่ รงเย่เองก็พากันทะยานมาอยูข่ า้ งกาย

มูห่ รงเสวีย สะบัดกระบีปั ดมีดบินทีพุง่ เข้ามา แม้แต่เกาฮู่
ทีปกป้องตัวเองและศพของบิดา ก็สะบัดกระบีคุม้ กันมูห่
รงเสวียด้วย
แววตาของมูห่ รงเสวียหนักแน่น สะบัดกระบีปั ดมีดบินที

พุง่ เข้ามาตรงหน้า ทะยานไปทางชันนําแข็งทีซัดมีด
บินออกมา
ไม่คิดเลยว่านางเพิงจะทะยานไปได้สองสามก้าว ขอบ
ชันของชันนําแข็งก็สนไหว
ั จากนันมีดบินจํานวนมากก็
17
พุง่ ใส่นาง...
ชันนําแข็งรูส้ กึ ถึงอันตรายและใช้กลไกป้องกันตนเองอีก
แล้วหรือ!
มันไม่ได้อจั ฉริยะธรรมดาเสียแล้ว
18
19
ไม่สิ ไม่ถกู ต้อง...ยุคสมัยนี วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
ยังล้าหลัง ไม่เห็นแม้แต่เงาของพวกชิปเหนียวนํา ต่อให้
กลไกของชันนําแข็งกลนีจะเลิศลําเพียงใดก็ไม่มีทางทีจะ
มีความสามารถเหนียวนําได้รา้ ยกาจเช่นนี
ทีชันนําแข็งกลสามารถซัดมีดบินจํานวนมากกว่าปกติ
ออกมาเวลาทีมีพลังกระบีโจมตีหรือตอนทีมีคนเข้าใกล้
มันเพือเป็ นกลไกป้องกันตัวเองนัน ต้องเป็ นเพราะมีคน
ควบคุมอยูล่ บั ๆ แน่
อีกอย่างผูท้ ีควบคุมชันนําแข็งกลคงอยูไ่ ม่ไกลจากทีนี

เท่าไรนัก คอยจับตามองความเคลือนไหวของพวก
นางอย่างใกล้ชิด
20
จริงหรือ?
“จริงสิ!” มูห่ รงเสวียพยักหน้า คนผูน้ นซ่

ั อนตัวอยูใ่ นทีที
พวกนางมองไม่เห็น ทว่าสามารถมองเห็นการเคลือน
ไหวของพวกนางได้อย่างชัดเจน ไม่อย่างนันเวลาทีพวก
นางสะบัดกระบีใส่ชนนํ
ั าแข็งหรือเวลาทีเข้าใกล้ชนนํ
ั า
21
แข็งกล ชันนําแข็งกลไม่มีทางมีปฏิกิรยิ าตอบสนองได้ทนั
เวลาเช่นนัน...
...
ศัตรูรูจ้ กั พวกนางดีราวกับนิวบนฝ่ ามือ ทว่าพวก

นางกลับไม่รูอ้ ะไรเกียวกับศัตรูเลยแม้แต่นิดเดียว
เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรม มูห่ ลิวเฟิ งและมูห่ รงเย่ลว้ นหน้า

นิวคิวขมวด ความรูส้ กึ ทีศัตรูอยูใ่ นทีลับ ส่วนเราอยูใ่ นที
แจ้ง พวกเขาก็ไม่ชอบเอาเสียเลย!
“น้องสาว เจ้าว่าตอนนีควรทําเช่นไรดี?” มูห่ รงเย่สะบัด

22
กระบีปั ดมีดบินพลางเอ่ยถามมูห่ รงเสวีย
มูห่ รงเสวียมองดูชนนํ
ั าแข็งทีซัดมีดบินออกมาอย่างต่อ
เนืองด้วยสายตาเรียบนิงแล้วเอ่ยว่า “หยุดชันวางนําแข็ง
นีก่อนก็แล้วกัน!”
“หยุดอย่างไร?” มูห่ รงเย่เอ่ยถาม
“ง่ายดายมาก ก็หยุดเช่นนีอย่างไรเล่า!” มูห่ รงเสวียพลิก

ฝ่ ามือ กระบียาวในมือก็ออกไปต้านมีดบินจําวนมาก
มายนับไม่ถว้ นเหล่านัน จุดทีกระบียาวผ่านก็จะปั ดมีด
บินออกไป ‘เคร้ง เคร้ง เคร้ง’ …
23
มูห่ รงเสวียมาอยูต่ รงหน้าชันนําแข็งโดยไม่รูต้ วั ชันนํา
แข็งกลทีสร้างขึนเป็ นพิเศษก็หดเข้าและขยายออกรวด
เร็วอย่างเหลือเชือ ซัดมีดบินจํานวนมากออกมาจากขอบ
ชันนําแข็งยิงใส่มหู่ รงเสวียอย่างไม่ปรานี...
มูห่ รงเสวียยิมเย็น สะบัดกระบีฟาดลงบนตําแหน่งทีซัด

มีดบินออกมา ได้ยินเพียงเสียงดัง ‘กึก กึก กึก’ ทางออก
ของมีดบินถูกฟั นขาด ยุติการซัดมีดบินออกมา ผ่านไป
ครูห่ นึงชันนําแข็งกลก็สง่ เสียงดังครืนๆ ชันวางถล่มลง
บนพืน...
24
ไม่ได้บอกว่าแค่ปิดกลไกของชันนําแข็งกลหรอกหรือ?
เหตุใดถึงฟั นมันพังเลยเล่า?
“มีดบินมีจาํ นวนเยอะเกินไป บดบังวิสยั ทัศน์ ไม่อาจหา

กลไกชันนําแข็งได้ ทําได้เพียงฟั นมันไปเลย...” มูห่ รงเส
วียเอ่ยอย่างมีเหตุมีผล
ไม่มีการคุกคามของมีดบิน เจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมก็เดิน
ก้าวเข้าไปในห้องลับอย่างช้าๆ “...”
25
เอาเถอะ ขอเพียงสามารถทําให้ชนนํ
ั าแข็งไม่ซดั มีด
บินออกมาอีก จะฟั นมันทิงก็ฟันไปเถอะ แต่วา่ ...
สายตามองชันนําแข็งกลทีตังบนกําแพงเงียบๆ น่าจะไม่
ต้องฟั นชันนําแข็งกลเหล่านีทิงแล้วใช่หรือไม่?
มูห่ รงเสวียยังไม่ทนั ได้เอ่ยสิงใด ชันนําแข็งกลทีเงียบงัน

นันก็มีเสียงดัง ‘กุก กัก’ ขึนมาทันที ราวกับมนุษย์ยืดเส้น
26
ยืดสายอย่างไรอย่างนัน ชันนําแข็งขยับซ้ายขยับขวา
จากนันขอบชันนําแข็งก็หดเข้าและยืดออกอย่างรวด
เร็ว...
...
เอาเถอะ ชันนําแข็งกลถูกขับเคลือน จะปล่อยมีดบินยิง

ใส่พวกเขา ต่อให้พวกเขาไม่อยากฟั นชันนําแข็งกลทิงก็
ต้องฟั นทิงเสียแล้ว...
เจ้าหน้าทีกรมอาญา มูห่ ลิวเฟิ งและมูห่ รงเย่ตา่ งก็เลียน

แบบชันนําแข็งกล ขยับแข้งขยับขาฟาดฟั นใส่ชนนํ
ั าแข็ง
กลทีอยูใ่ กล้พวกเขาทีสุด...
27
‘เคร้ง เคร้ง เคร้ง’ ประกายแสงสีเงินสายหนึงพาดผ่าน
ชันนําแข็งกลอันแล้วอันเล่าถูกฟั นร่วงกราวอยูบ่ นพืน...
แต่ชนนํ
ั าแข็งกลอืนๆ กลับเริมลงมือปล่อยมีดบินออกมา
‘ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว’ ...
มีดบินนับพันนับหมืนยิงออกมาพร้อมกัน ผูค้ นรับมือกัน

ไม่หวาดไหวอยูบ่ า้ ง พยายามสุดกําลังความสามารถที
จะสูก้ บั มีดบิน แต่มีดบินทังเยอะทังหนาแน่น บางครังผู้
คนหลบไม่พน้ ก็ถกู คมมีดบินบาดเข้าทีแขนและไหล่ของ
พวกเขาอย่างรุนแรง ทิงรอยแผลเอาไว้รอยสองรอย...
28
ผูค้ นไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่นอ้ ย ต้านมีดบินเล่มแล้วเล่ม
เล่า สะบัดกระบีฟาดฟั นทางออกของพวกมัน...
ครืน ครืน...ครืน ครืน...
ชันนําแข็งกลหลายอันถูกฟั นกระจาย มีดบินลดลงไป

มากโข ผูค้ นก็ลดความกดดันลงมากเช่นกัน ทว่าอารมณ์
กลับพุง่ สูงขึน...
มองดูชนนํ
ั าแข็งกลทีตังอยูเ่ หลือไม่ถงึ สิบ ชัยชนะอยูแ่ ค่
เพียงเอือม ผูค้ นยังไม่ทนั ได้โล่งอก ลูกบอลไม้สองลูกก็
ร่วงมาจากปากช่องอุโมงค์ใต้ดิน หลังจากกลิงไปมาอยู่
กลางอากาศหลายรอบก็กลิงมาอยูด่ า้ นบนศีรษะของ
29
กลุม่ คน จากนันระเบิดออกเสียงดังตูม ของเหลวสีเขียว
เข้มราวหยาดฝนร่วงลงมา
ของเหลวคาวเหนียว ความเหม็นหืนคละคลุง้ ไปทัว มูห่

รงเสวียได้กลินแล้วขมวดคิวมุน่ นีมัน...พิษเจียงซือ “ปิ ด
แผลของตนเองให้ดี อย่าให้บาดแผลของตนเปื อนของ
เหลวสีเขียวเข้มเด็ดขาด!” หากไม่ระวังเปื อนแล้วก็จะถูก
พิษ กลายเป็ นผีดิบ...
“จริงหรือ?” ผูค้ นพากันตืนตระหนก กระวีกระวาดหลบ

พิษเจียงซือสีเขียว ดึงเสือผ้าปิ ดทับบาดแผล...
‘ฟิ ว ฟิ ว!’ ลูกบอลไม้ขนาดใหญ่รว่ งลงมาจากปากช่อง
30
อุโมงค์ใต้ดินอีกสองลูก กลิงไหลลงมาอยูด่ า้ นบนศีรษะ
ของผูค้ นก่อนจะระเบิดออก พิษเจียงซือสีเขียวเข้มตกใส่
ร่างผูค้ น...
...
มูห่ รงเสวียถลึงตาจ้องมองปากช่องอุโมงค์ใต้ดินเขม็ง ผู้

ทีปาลูกบอลไม้ขนาดใหญ่ลงมานันมีใจมุง่ ร้ายคิดใช้วิธีนี
ทําให้พวกเขาได้รบั พิษเจียงซือกลายเป็ นผีดิบใช่หรือไม่?
ช่างโหดเ**◌้ยมยิงนัก
วิธีทีทําให้คนกลายเป็ นผีดิบมีหลายวิธี วิธีนีเป็ นวิธีที

31
ทรมานจิตใจผูค้ นทีสุดอย่างไม่ตอ้ งสงสัย
“เหอ เหอ...เหอ เหอ...” เสียงร้องโหยหวนอันเป็ น

เอกลักษณ์เฉพาะตัวของผีดิบดังขึน
มูห่ รงเสวียหันไปตามเสียง เห็นเจ้าหน้าทีกรมยุติธรรมผู้

หนึงสีหน้าเปลียนไปเป็ นสีเขียวม่วง ดวงตาค่อยๆ กลาย
เป็ นสีแดงกํา ใบหน้าบิดเบียวรุนแรง เส้นเลือดบริเวณมือ
แขน และลําคอปูดออกมา ดวงตาเบิกโต อ้าปากกว้าง
ส่งเสียงร้องเหอเหอ...
“นีเขา...กลายเป็ นผีดิบแล้วหรือ?” เจ้าหน้าทีกรม

ยุติธรรมผูห้ นึงเอ่ยถามด้วยความตกใจ
32
“ใช่” มูห่ รงเสวียพยักหน้า
“เหตุใดรวดเร็วถึงเพียงนี? ” พิษเจียงซือเพิงจะสาดลงมา
ไม่นานเอง
มูห่ รงเสวียมองดูบาดแผลบริเวณหัวไหล่ทีมีเลือดไหล
ออกมาของชายผูน้ นั รวมถึงพิษเจียงซือสีเขียวเข้มปื น
ใหญ่รอบบาดแผล “บาดแผลของเขาอยูใ่ กล้สมองเกิน
ไป พิษเจียงซือทีตกใส่บาดแผลของเขาก็มีมาก...” พิษ
เจียงซือซึมเข้าไปในกระแสเลือด และแล่นเข้าสูส่ มอง
ของเขาอย่างรวดเร็ว กัดกินสมองของเขา ดังนันเขาจึง
กลายเป็ นผีดิบในระยะเวลาอันสัน...
33
‘ฟิ ว ฟิ ว!’ เสียงแหวกอากาศสองสายดังขึน มีลกู บอลไม้
ขนาดใหญ่รว่ งลงมาจากปากช่องอุโมงค์ใต้ดินอีกแล้ว
สองลูก กลิงไหลลงมาอยูด่ า้ นบนศีรษะของผูค้ น...
ใบหน้าดวงงามของมูห่ รงเสวียเคร่งขรึมลงในทันใด สาด

พิษเจียงซือลงมาอีกแล้ว คนด้านบนต้องการให้พวกเขา
ทังหมดกลายเป็ นผีดิบเสียก่อนถึงจะยอมเลิกราใช่หรือ
ไม่ ช่างโหดเ**◌้ยมยิงนัก
มูห่ รงเสวียแตะปลายเท้าเบาๆ เรือนร่างอรชรกระโจนใส่

ปากช่องอุโมงค์ชนใต้
ั ดิน ไม่คิดเลยว่าขณะทีใกล้จะ
กระโจนถึงปากช่องอุโมงค์ชนใต้
ั ดินนันจะมีแผ่นหิน
34
ขนาดใหญ่ปิดทับปากอุโมงค์ใต้ดินเสียงดังปั ง...
มูห่ รงเสวียเสียจังหวะร่วงกลับมาทีพืน ยังไม่ทนั ได้โมโห

ก็มีลกู บอลไม้ขนาดใหญ่รว่ งลงมาจากรอยแยกของ
ปากช่องอุโมงค์ใต้ดิน กลิงไหลอยูก่ ลางอากาศด้านบน
ศีรษะของผูค้ น...
35
ตอนที 1753 ทีแท้เป็ นเขานีเอง (1)
36
ดูเหมือนว่าคนข้างบนจะตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าต้องการ
ให้พวกเขาได้รบั พิษเจียงซือ และกลายเป็ นผีดิบ!
ช่าง...ฝันหวานเกินไปแล้ว
มูห่ รงเสวียประกายตาเย็นยะเยือก กระบียาวในมือ

สะบัดใส่ดา้ นบนศีรษะอย่างแรง พลังกระบีแข็งแกร่ง
สายหนึงซัดใส่ดา้ นบนอุโมงค์ใต้ดินจังๆ ได้ยินเพียงเสียง
ดัง ‘ปั ง’ ด้านบนอุโมงค์ใต้ดินถูกฟั นเป็ นช่องว่างขนาด
ใหญ่...
มูห่ รงเสวียแตะปลายเท้าเบาๆ เรือนร่างอรชรก็ทะยาน
37
ขึนกลางอากาศผ่านช่องว่างขนาดใหญ่ โผตัวออกไปอยู่
บนพืนดิน
ไม่รูว้ า่ เมือไรกันทีบนพืนทีว่างเปล่ากลับมีอปุ กรณ์ซงมี

ึ
ลักษณะคล้ายพวงมาลัยเดินเรือไม้ลาํ ใหญ่โผล่ขนมา
ึ
บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ผหู้ นึงในชุดตัวยาวสีดาํ บนศีรษะ
สวมผ้าโพกสีดาํ ยืนอยูห่ น้าพวงมาลัยบังคับทิศทางกด
อะไรอยูบ่ นพวงมาลัยบังคับทิศทาง เมือเขากดแล้วใน
อุโมงค์ใต้ดินก็แว่วเสียงเสียงมีดบินซัดดังออกมา ลูก
บอลไม้ขนาดใหญ่สองลูกลอยออกมาจากด้านหลังบุรุษ
ชุดดํา ลอยตัวบินเข้าไปในอุโมงค์ใต้ดิน...
มูห่ รงเสวียประกายตานิงขรึม กระบียาวในมือชักออกมา

สุดแรง ผ่าใส่พวงมาลัยบังคับทิศทางนันอย่างไม่ปรานี...
38
ได้ยินเพียงเสียงดัง ‘ปั ง’ พลังกระบีผ่าลงบนพวงมาลัยไม้
จนแตกเป็ นผุยผง จังหวะนันเองฝุ่ นละอองลอยคลุง้ ตลบ
อบอวล...
พลังรอบกายของบุรุษชุดดําเปลียนเป็ นคุกรุน่ และน่า

กลัวในทันใด สายตาเย็นยะเยือกราวธนูแหลมคมทะลุ
ผ่านหมวกโพกสาดใส่มหู่ รงเสวีย...
มูห่ รงเสวียไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด มองจ้องตอบบุรุษชุด

ดํา เครืองแต่งกายคุน้ ตาและลมปราณคุน้ เคยของบุรุษ
ชุดดําทําให้ดวงตาคูง่ ามของมูห่ รงเสวียหรีลงน้อยๆ “ที
แท้เป็ นเจ้านีเอง” เขาก็คือบุรุษชุดดําแห่งตําหนักพิภพที
39
เหลิงเซียวเรียกขานว่าใต้เท้าเซียนันเอง
พิษเจียงซือมีลกั ษณะเฉพาะ ก่อความเสียหายเป็ นวง

กว้าง ต่อให้ผทู้ ีชืนชอบการสร้างพิษก็มีนอ้ ยคนทีจะสร้าง
พิษเช่นนี นอกจากตําหนักพิภพหนานจ้าว
ตอนทีพิษเจียงซือปรากฏในอุโมงค์ใต้ดิน นางก็คาดเดา
แล้วว่าเป็ นคนของตําหนักพิภพหนานจ้าวเล่นเล่ห ์
เหลียม แต่คิดไม่ถงึ ว่าจะจริงตามทีนางคาดเดาไว้
บุรุษชุดดําทีอยูต่ รงหน้าเป็ นคนของตําหนักพิภพแคว้น

หนานจ้าว เป็ นผูร้ า้ ยวางยาพิษเจียงซือ เขาไม่ใช่ธรรมดา
ตอนทีเขาพาคนไปถล่มจวนตระกูลอูก๋ วกงมู
ั ห่ รงเสวียก็
40
สังให้คนจับตาดูเขาเอาไว้ แต่ความสามารถในการหลบ
ซ่อนของเขาดีเหลือเกิน พอเหลิงเซียวตายไปเขาก็หาย
เข้ากลีบเมฆไปด้วย คนของนางตามหาอย่างไรก็ไม่พบ
เบาะแสของเขาเลย คิดไม่ถงึ ว่าวันนีเขาจะมาปรากฏตัว
อยูเ่ บืองหน้านาง
“เจ้ารูจ้ กั ข้าหรือ?” บุรุษชุดดํามองมูห่ รงเสวียนิงๆ
“นับว่าใช่กระมัง” แม้วา่ มูห่ รงเสวียจะไม่เคยพบเห็นใบ

หน้าทีแท้จริงของใต้เท้าเซียมาก่อน แต่นางเคยพบใต้เท้า
เซียผูน้ ีทังในทีลับและทีแจ้งอยูห่ ลายครัง ไม่ตอ้ งเห็นใบ
หน้าของเขา เพียงแค่เสือผ้าทีเขาสวมใส่และลมปราณ
ของเขานางก็จาํ เขาได้ “ไม่รูว้ า่ ท่านมีชือเสียงเรียงนาม
เช่นไร?”
41
“เซีย” บุรุษชุดดําโพล่งออกมาสันๆ
มูห่ รงเสวียอึงไป “...”
สันๆ ได้ใจความจริงๆ เขาอยากให้นางเรียกเขาว่าเซีย

เช่นนันนางเรียกเขาว่าเซียก็แล้วกัน
“ชันนําแข็งกลในอุโมงค์ใต้ดิน ล้วนเป็ นท่านเซียทีวางไว้

ใช่หรือไม่?”
“ใช่แล้วอย่างไร ไม่ใช่แล้วอย่างไร?” บุรุษชุดดํามองมูห่

รงเสวียนิงๆ
42
มูห่ รงเสวียประกายตาสงบนิง “ก็ไม่อย่างไรหรอก” ท่าน
เซียสามารถยืนอยูน่ อกอุโมงค์ใต้ดินและใช้กลไกควบคุม
ชันนําแข็งกลในอุโมงค์ใต้ดินให้ซดั มีดบินสังหารคน ก็
เห็นได้วา่ ท่านเซียนันคุน้ เคยกับชันนําแข็งกลเป็ นอย่างดี
รูอ้ ย่างนีแล้วท่านเซียเป็ นผูว้ างชันนําแข็งกลในอุโมงค์ใต้
ดินหรือไม่นนไม่
ั ใช่เรืองสําคัญ สิงสําคัญก็คือท่านเซีย
ควบคุมชันนําแข็งกลสังหารฮู่กวโหวอาวุ
ั โส “ผูท้ ีสมคบ
วางแผนกับฮู่กวโหวอาวุ
ั โสขโมยของสําคัญจากจวนมหา
เสนาบดีเซีย จวนราชครูจีและวังเซียวเหยาอ๋อง เพือใช้
ควบคุมคนเหล่านันก็เป็ นท่านใช่หรือไม่?”
“เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?” บุรุษชุดดําเหลือบตามองมูห่ รง
เสวีย ในนําเสียงแฝงความหยอกเย้า
43
...
มูห่ รงเสวียฟั งแล้วได้แต่ขมวดคิว ตอบคําถามใน

ลักษณะนีอีกแล้ว ตังแต่ออกมาจากอุโมงค์ใต้ดินจนถึง
ตอนนีนางถามคําถามมากมาย แต่บรุ ุษชุดดําไม่ตอบ
ตรงๆ เลยสักคําถามเดียว ทุกครังล้วนแต่กล่าววาจา
อ้อมค้อมกับนาง ดูเหมือนบุรุษชุดดําผูน้ ีระวังตัวอยู่
ตลอดเวลา ไม่มีทางตอบคําถามนางตรงๆ เลย
“ในเมือเป็ นเช่นนี ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ” ว่าแล้ว มูห่

รงเสวียก็สะบัดมือ กระบียาวในมือเกิดประกายสีเงิน
กลางอากาศแทงใส่บรุ ุษชุดดําอย่างไม่ปรานี...
44
บุรุษชุดดํายืนนิงไม่ไหวติง วินาทีทีกระบียาวจะแทงบน
ตัวเขาก็มีลกู บอลไม้ขนาดใหญ่ทีไม่รูว้ า่ มาจากทีใดลอย
ขึนมา ปะทะกับกระบียาวเข้าอย่างจัง ได้ยนั เสียงดัง
‘เคร้ง’ ลูกบอลไม้ขนาดใหญ่ลอยอยูอ่ ย่างนันไม่ขยับ
ส่วนมูห่ รงเสวียได้รบั แรงสันสะเทือนต้องถอยร่นออกไป
สามสีก้าว...
...
นันมันสิงใดกัน? คิดไม่ถงึ ว่าจะทนทานกว่ากระบีของ

นาง
45
มูห่ รงเสวียขมวดคิวมองลูกบอลไม้ พบว่าลูกบอลไม้ที
ลอยอยูห่ มุนเบาๆ พริบตาเดียวเส้นผ่าศูนย์กลางของลูก
บอลก็มีคมมีดยืนออกมาหนึงแถว คมมีดลับออกมาได้
คมกริบสะท้อนประกายอํามหิตล้อกับแสงตะวัน
ลูกบอลไม้หมุนกลิง คมมีดบนลูกบอลไม้เองก็หมุนตาม
และพุง่ แทงใส่มหู่ รงเสวียอย่างไม่ปรานี...
มูห่ รงเสวียประกายตาจริงจังขึนมา สะบัดกระบีต้านคม

มีดบนลูกบอลไม้ขนาดใหญ่ สูร้ บกับคมมีดอย่างดุ
เดือด...
ลูกบอลไม้เป็ นลูกบอลไม้กล ภายใต้การควบคุมของบุรุษ
46
ชุดดําคมมีดบนลูกบอลไม้ราวกับอาวุธสังหารสองด้ามที
โจมตีมหู่ รงเสวียทังหน้าหลัง และซ้ายขวา
กระบียาวหนึงเล่มของมูห่ รงเสวียสะบัดพลิวไหวปกป้อง
ตนเองอย่างสุดความสามารถ ฟั นลูกบอลไม้ครังแล้วครัง
เล่า กําลังภายในแสนแข็งแกร่ง วิชากระบีแสนลึกลําฟั น
ลูกบอลไม้สนไหวซ้
ั ายทีขวาทีลอยอยูไ่ ม่นิง...
บุรุษชุดดําสีหน้าเคร่งขรึมลงมาลอบเสริมกําลังภายใน
ลูกบอลไม้หมุนขวับ ความเร็วเพิมขึนจากเมือครูน่ ีหลาย
เท่าตัว ความเร็วของคมมีดทีฟาดฟั นใส่มหู่ รงเสวียก็เร็ว
ขึนมา...
47
ประกายแสงสีเงินหลายสายกะพริบอยูเ่ บืองหน้า คมมีด
หลายด้ามพุง่ แทงใส่นางอย่างโหดเ**◌้ยม มูห่ รงเสวีย
เริมต้านทานไม่อยูถ่ กู บีบจนต้องถอยร่นไปเรือยๆ...
‘ฟิ ว ฟิ ว ฟิ ว’ เสียงแหวกอากาศหลายสายดังขึนเบาๆ
เป็ นพวกมูห่ ลิวเฟิ ง มูห่ รงเย่ทีทะยานขึนมานันเอง เมือ
เงยหน้าขึนก็พบลูกบอลไม้ขนาดใหญ่ไล่ฟันมูห่ รงเสวียอ
ยู่
ความโกรธของมูห่ รงเย่ปะทุขนมาในทั
ึ นใด แผดเสียง
ตะโกนขึนว่า “น้องสาว ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว” มือพลาง
สะบัดกระบีใส่ลกู บอลไม้ขนาดใหญ่...
48
มูห่ ลิวเฟิ งมิได้กล่าวสิงใด ทว่าเรือนกายสูงเพรียวกลับไป
อยูต่ รงหน้าลูกบอลไม้อีกลูกหนึง สะบัดกระบีใส่ลกู บอล
ไม้ขนาดใหญ่ลกู นัน...
มูห่ รงเย่และมูห่ ลิวเฟิ งวรยุทธ์สงู ส่ง ต่อสูก้ บั ลูกบอลไม้

ขนาดใหญ่ได้โดยไม่ตกเป็ นรองเลยสักนิด และยังสูจ้ น
ลูกบอลไม้ขนาดใหญ่นนถอยร่
ั นเป็ นระยะ...
มูห่ รงเสวียไม่จาํ เป็ นต้องเป็ นห่วงความปลอดภัยของ

พวกเขาทังสองคน ทันใดนันนางก็มีเวลาว่างเงยหน้าขึน
มองบุรุษชุดดํา มุมปากของนางกระตุกรอยยิมเจ้าเล่ห ์
จากนันก็สะบัดมือ กระบียาวในมือโค้งอย่างงดงาม
กลางอากาศพุง่ แทงใส่บรุ ุษชุดดําอย่างไม่ปรานี
ปราศรัย...
49
รังสีสงั หารรุนแรงทีจู่โจมเข้ามา ทําให้บรุ ุษชุดดําขมวด
คิวยกมือขึนตังรับโดยไม่หลบหนี จังหวะนันเองมูห่ รงเส
วียก็ตอ่ สูก้ บั บุรุษชุดดําอย่างดุเดือดรุนแรง...
มูห่ รงเสวียท่าร่างพลิวไหว วิชากระบีลําลึก ส่วนบุรุษชุด

ดําเองก็วรยุทธ์สงู ส่ง กําลังภายในลําเลิศ ทังสองผลัดกับ
รับผลัดกันรุก โรมรันพันตูอยูด่ ว้ ยกันจนแยกไม่ออกว่า
ใครเป็ นใคร และแยกไม่ออกว่าใครเหนือกว่าใครด้อย
กว่า
ทว่าบุรุษชุดดําทีประมือกับมูห่ รงเสวียและควบคุมลูก
บอลไม้สองลูกไปพร้อมๆ กัน แบ่งสมาธิเป็ นสามทางก็
เผยให้เห็นช่องโหว่โดยไม่รูต้ วั ประกายตาของมูห่ รงเสวีย
50
ฉายแววจริงจังเล็กน้อย สะบัดกระบีแทงใส่ช่องโหว่นน...
ั
51
บุรุษชุดดําประกายตาสุขมุ เบียงกายอย่างรวดเร็ว กระบี

ยาวกรีดผ่านช่องโหว่ของเขาถากๆ ฟั นลงบนหมวกโพก
ของเขาอย่างจัง ทําให้หมวกโพกของเขาขาดเป็ นสองซีก
ชัวนาทีนนใบหน้
ั าหล่อเหลาของชายหนุ่มผูห้ นึงก็ปรากฏ
อยูต่ รงหน้ามูห่ รงเสวีย...
คิวเฉียงดุจกระบีกล้า ประกายตาแน่วแน่ หว่างคิวโอบ

ล้อมด้วยความอึดอัดกลัดกลุม้
52
...
ทีแท้ใต้เท้าเซียแห่งตําหนักพิภพผูน้ ีก็มีรูปโฉมเช่นนีนี
เอง!
มูห่ รงเสวียค่อนแขวะอยูใ่ นใจ มองบุรุษชุดดําสายตาเย็น

ชา พบว่าเมือบุรุษชุดดําเห็นว่าหมวกโพกของตนเองถูก
ทําลายจนเผยให้เห็นใบหน้าตนเอง เขาก็หน้าดําครํา
เครียดจวนเจียนมีนาหมึ
ํ กไหลออกมา เขาถลึงตาใส่มหู่
รงเสวียด้วยความโกรธ จากนันก็สะบัดมือเกิดเป็ นควันสี
ขาวบดบังสายตาของผูค้ น...
หลังออกแรงพัดโบกกลุม่ ควันจางลงแล้ว บริเวณโดย
53
รอบก็วา่ งเปล่า ไม่พบบุรุษชุดดําแม้แต่เงา...
มูห่ รงเย่ออกแรงปั ดฝุ่ นละอองสีขาวทีโปรยลงบนตัวเขา

พึมพําอย่างไม่สบอารมณ์วา่ “หนีไวจริงๆ...”
“ใบหน้าถูกเปิ ดเผย เขาก็ทาํ ได้เพียงหนีไป...” ราวกับว่า

ชนชันสูงของตําหนักพิภพล้วนชมชอบสวมอาภรณ์สีดาํ
โพกหมวกซ่อนใบหน้าทีแท้จริง บัดนีหมวกโพกของเขา
ถูกทําลาย ใบหน้าทีแท้จริงเปิ ดเผยต่อหน้าสาธารณชน
สําหรับผูท้ ีปิ ดบังใบหน้าทีแท้จริงอยูท่ กุ เมือเชือวันเช่น
เขาแล้วคงปรับตัวไม่ได้ ดังนันเขาจึงหนีไปโดยเร็วทีสุด...
หนีไปแล้วก็ไม่เป็ นไร พวกนางล้วนเห็นใบหน้าของเขา
54
แล้ว ไม่ใช่เรืองยากถ้าคิดจะตามหาเขา...
“ทีแท้เป็ นเขาหรือนี...” หลังจากทะยานขึนมาบนพืน มือ

ปราบหลีทีนิงเงียบมาตังแต่ตน้ ก็พมึ พํากับตนเอง
มูห่ รงเสวียก็กะพริบตา หันกลับมามองมือปราบหลี

“ท่านรูจ้ กั เขาหรือ?”
มือปราบหลีได้สติ ส่ายหน้าแล้วเอ่ยว่า “ไม่รูจ้ กั ขอรับ”

มูห่ รงเสวียยังไม่ทนั ได้ขมวดคิวสงสัย มือปราบหลีก็เอ่ย
ขึนอีกว่า “ข้ารูจ้ กั บิดามารดาของเขา...”
มูห่ รงเย่นิง “...”

55
มูห่ รงเสวียนิง “...”
มูห่ ลิวเฟิ งนิง “...”
เรืองจริงหรือ?
“ย่อมเป็ นเรืองจริง!” มือปราบหลีพยักหน้าหนักแน่น
มูห่ รงเสวีย “...บิดามารดาของเขาคือใครกัน?”
“คนแคว้นหนานจ้าวกับชิงเหยียน!” มือปราบหลีเอ่ย
56
เบาๆ เมือเห็นว่าผูค้ นดูคล้ายไม่เข้าใจ เขาก็ถอนหายใจ
อย่างหนักอก เอ่ยว่า “เรืองนีว่าไปแล้วก็ยาว...ต้องย้อน
กลับไปเมือยีสิบปี ก่อน”
เมือยีสิบปี ก่อน ตอนทีฮ่องเต้แคว้นชิงเหยียนขึนครอง

ราชย์สมบัติ แคว้นหนานจ้าวส่งราชทูตมาร่วมแสดง
ความยินดี ตอนนันอัครราชทูตของขบวนราชทูตแคว้น
หนานจ้าวซึงก็คือบิดาของใต้เท้าเซีย หลังจากทีเขาเดิน
ทางมาถึงเมืองหลวงแคว้นชิงเหยียน ขณะทีเขาเดินเล่น
อยูใ่ นตลาดก็พบกับมารดาของใต้เท้าเซียซึงเป็ นบุตร
สาวของขุนนางขันเจ็ดในตอนนันเข้าโดยบังเอิญ ทังสอง
ตกหลุมรักกันตังแต่แรกพบ รักใคร่กนั ดังติดกาวราวทาสี
นํามัน ยากทีจะแยกจาก หลังจากทีอัครราชทูตร่วม
แสดงความยินดีกบั ฮ่องเต้ ตอนทีเดินทางกลับแคว้น
57
หนานจ้าวก็พามารดาของเซียกลับไปด้วย...
“ได้ยินมาว่าบิดาของเขาแต่งมารดาเขาเป็ นเช่อซือ โปรด

ปรานยิงนัก...” แต่วา่ ช่วงเวลาดีมกั มีอยูไ่ ม่นาน ผ่านไป
ประมาณสามสีปี เห็นจะได้ ฮ่องเต้องค์ใหม่ของแคว้น
หนานจ้าวขึนครองราชย์ อัครราชทูตไม่ได้เป็ นทีพึงพอใจ
ของฮ่องเต้องค์ใหม่ ค่อยๆ สูญเสียอํานาจและฐานะ...

58
คิดไม่ถงึ เลยว่าใต้เท้าเซียแห่งตําหนักพิภพจะมีชาติ
กําเนิดเช่นนี ช่างเหนือความคาดหมายเสียจริง แต่วา่
“มือปราบหลีรูไ้ ด้อย่างไรว่าใต้เท้าเซียผูน้ นเป็
ั นบุตรของ
อัครราชทูตแคว้นหนานจ้าวกับบุตรสาวของขุนนางขัน
เจ็ดของแคว้นชิงเหยียนผูน้ น?”
ั
“เพราะใบหน้าของเขาอย่างไรเล่า” ในปี นนเรื

ั องของอัคร
ราชทูตแคว้นหนานจ้าวกับบุตรสาวขุนนางแคว้นชิงเหยี
ยนเป็ นทีฮือฮา ผูค้ นมากมายในเมืองหลวงล้วนรูเ้ รืองนี
นอกจากมือปราบหลีจะรูเ้ รืองนีแล้วยังมีโอกาสพบหน้า
อัครราชทูตแคว้นหนานจ้าวและบุตรสาวของขุนนางผู้
นัน ฝังลึกในความทรงจํา รูปร่างหน้าตาของใต้เท้าเซีย
นันมีความละม้ายคล้ายคลึงกับบุตรสาวของขุนนางขัน
59
เจ็ดแคว้นชิงเหยียนถึงเจ็ดส่วน ดวงตาของเขาถอดแบบ
มาจากอัครราชทูตแคว้นหนานจ้าวไม่มีผิดเพียน มองดูก็
รูเ้ ลยว่าเขาเป็ นบุตรของพวกเขาสองคน...
เป็ นเช่นนีนีเอง!
มูห่ รงเสวียพยักหน้าเข้าใจ เช่นนีก็หมายความว่าใต้เท้า

เซียนันเป็ นคนแคว้นหนานจ้าวและแคว้นชิงเหยียน
“ประมาณนัน” บิดาเป็ นคนแคว้นหนานจ้าว มารดาเป็ น

คนแคว้นชิงเหยียน ใต้เท้าเซียผูน้ นถื
ั อได้วา่ ครึงหนึงเป็ น
คนแคว้นหนานจ้าว ครึงหนึงเป็ นคนแคว้นชิงเหยียน
60
หลังจากอัครราชทูตและบุตรสาวขุนนางชันผูน้ อ้ ยเดิน
ทางออกจากแคว้นชิงเหยียน มือปราบหลีก็ไม่ได้พบหน้า
พวกเขาอีกเลย บางครังเขาก็ได้ยินบรรดาราชทูตแคว้น
หนานจ้าวสนทนากันผ่านๆ ในเรือนรับรองว่า อัคร
ราชทูตไม่พอใจการปกครองของฮ่องเต้องค์ใหม่แคว้น
หนานจ้าว หันไปเข้าพวกกับตําหนักพิภพแคว้นหนาน
จ้าว...
ขีปากชาวบ้านไม่รูจ้ ริงเท็จอย่างไร มือปราบหลีได้ยิน

แล้วก็ผา่ นเลยไปไม่ได้เก็บเอามาใส่ใจ ไม่คิดเลยว่าอัคร
ราชทูตจะไปพึงพิงอาศัยตําหนักพิภพแคว้นหนานจ้าว
จริงๆ มิหนําซํายังพาบุตรชายตนเองเข้าไปในตําหนัก
พิภพ และเป็ นชนชันสูงของตําหนักพิภพ...
61
มูห่ รงเสวียพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ ในสมองเป็ น
ประกายบางอย่างไหววูบขึนมา เอ่ยปากถามเบาๆ ว่า
“ขุนนางขันเจ็ดในตอนนันคือใคร?”
......
62
คําถามทีเอ่ยออกมาอย่างไม่มีปีมีขลุย่ มือปราบหลีได้
ยินแล้วก็ชะงักไปชัวครู ่ “ซือจือเฟยถามเรืองนีทําไม
หรือ?”
“ไม่มีอะไร ก็แค่ถามดู” มูห่ รงเสวียเอ่ยลอยๆ แต่คน

ฉลาดเช่นมือปราบหลีย่อมฟั งออกถึงความจริงจังทีซ่อน
อยูใ่ นนําเสียงของนาง ประกายตาเขานิงขรึม สุดท้ายข่ม
ความแปลกใจลงไป ไม่ได้รบเร้าถามต่อ เพียงเล่าสิงที
ตนเองรูอ้ อกมา “ขุนนางขันเจ็ดในปี นนชื
ั อว่าจีจง พืนเพ
เป็ นคนเจียงตง” หลังจากทีบุตรสาวของเขาเดินทางออก
จากแคว้นชิงเหยียนไปกับอัครราชทูตแคว้นหนานจ้าว
เขาก็ยา้ ยออกจากเมืองหลวง ลาออกจากราชการ ส่วนที
63
ว่าตอนนีเขาอยูท่ ีใด รับตําแหน่งราชการหรือไม่ เขาก็ไม่
ทราบได้...
มูห่ รงเสวียพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ มือปราบหลีไม่รู ้

ข้อมูลฝังมารดาของใต้เท้าเซียก็ไม่เป็ นอะไร นางสืบเอง
ได้
เรืองราวผ่านพ้นมานานหลายปี อาจสืบเรืองครอบครัวจี
จงไม่ง่ายนัก แต่หากบรรดาองครักษ์ลบั วังเซียวเหยา
อ๋องออกโรงเอง เช่นนันจะต้องสืบข้อมูลทีมูห่ รงเสวียต้อง
การได้อย่างรวดเร็วอยูแ่ ล้ว
สภาพอากาศทีพระอาทิตย์สาดแสงส่อง มูห่ รงเสวียนัง
64
อยูใ่ นห้องรับรองโรงนําชา จิบชาพลางอ่านข้อมูลที
บรรดาองครักษ์ลบั สืบมาได้ ปี นนขุ
ั นนางขันเจ็ดจีจงอายุ
อานามก็คอ่ นข้างสูง ขอเกษี ยณอายุกลับบ้านเกิด ส่วนจี
ต้งเหลียงบุตรชายของเขาสอบผ่านการคัดเลือกขุนนาง
เข้ารับราชการในราชสํานัก ตอนนีรับตําแหน่งเป็ นผู้
ดูแลกรมคลัง มีหน้าทีจัดการเงินทองในท้องพระคลัง
ของกรมคลัง...
มูห่ รงเย่นงอยู
ั ต่ รงข้ามมูห่ รงเสวีย รินนําชาใส่ถว้ ย ค่อยๆ
ลิมชิมรส ชิมไปพลางทอดถอนใจ “ผูด้ แู ลกรมคลัง
สามารถกอบโกยผลประโยชน์เข้าตนได้สนิ ะ มีผคู้ นมาก
มายจับจ้องตําแหน่งนี ไม่คิดเลยว่าจีต้งเหลียงจะครอง
ตําแหน่งนีไป มิหนําซํายังดํารงตําแหน่งอยูห่ ลายปี ช่าง
ร้ายกาจยิงนัก... ”
65
ได้ฟังวาจาของเขาแล้ว มูห่ รงเสวียประกายตานิงขรึม
เอ่ยว่า “จีต้งเหลียงเป็ นคนเช่นไร?” จากข้อมูลทีบรรดา
องครักษ์ลบั ส่งมาให้ หลักๆ เขียนไว้แต่พวก
ประสบการณ์หลายปี ทีผ่านมาของจีต้งเหลียง ส่วนทีว่า
เขาเป็ นคนเช่นไรนันไม่ได้มีระบุเอาไว้...
มูห่ รงเย่ครุน่ คิด “น่าจะใช้ได้ทีเดียว เขากับเพือนร่วมงาน

ในกรมคลังเข้ากันได้ดี ไม่เคยขัดแย้งอะไรกันรุนแรงใหญ่
โต...”
“แล้วอุปลักษณะนิสยั เล่า?” มูห่ รงเสวียเอ่ยถามขึนอีก

ครัง
66
“น่าจะไม่เลวนัก” จีต้งเหลียงมีภรรยาและบุตร ครอบ
ครัวรักใคร่อบอุน่ ลงรอยกับมิตรสหายและเพือนร่วมงาน
ไม่เคยก่อเรืองอะไรเลวร้ายมาก่อน เขาทีเป็ นเช่นนีอุป
ลักษณะนิสยั น่าจะไม่เลวกระมัง แต่วา่ “ช่วงนีจีต้ง
เหลียงกําลังเจอศึกหนักเรืองหนึง...”
“เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน...พูดเหลวไหลแล้ว...”
“ข้าพูดเหลวไหลทีไหน...ไม่ได้พดู เหลวไหลสักหน่อย...”
เสียงตะโกนโหวกเหวกอันดุเดือดดังขึนเป็ นระลอก มูห่ รง

เสวียเงยหน้าขึนมองลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ก็เห็น
67
ขุนนางกลุม่ หนึงเดินออกมาจากกรมคลัง คนทีเดินนํา
หน้าสองคนเดินไปเถียงกันไป...
“...นีมันเรืองอะไรกัน?”
“นันคือเรืองทีข้ากําลังจะบอกน้องสาวอย่างไรเล่า ว่าจี
ต้งเหลียงเจอศึกหนักเข้าแล้ว” มูห่ รงเย่เอ่ยอย่างภูมิใจ
ยืนมือไปชีบุรุษกลางคนอายุราวๆ สีสิบกว่าปี ทีไว้หนวด
เคราซึงเดินอยูด่ า้ นหน้าสุดแล้วเอ่ยว่า “เขาก็คือจีต้ง
เหลียง ส่วนผูท้ ีอยูด่ า้ นข้างเขานันคือเพือนร่วมงานของ
เขาผูด้ แู ลเฮ่อ...เรืองทีคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาถูก
ทําลายเสียหาย น้องสาวยังจําได้อยูห่ รือไม่?”
68
“ย่อมจําได้อยูแ่ ล้ว” มูห่ รงเสวียพยักหน้า ตอนทีฮ่องเต้
แคว้นชิงเหยียนพาขุนนางชันผูใ้ หญ่ฝ่ายบุน๋ และบู๊ไปพัก
ผ่อนทีคฤหาสน์ฤดูรอ้ นกลางป่ าเขา คนหนานเจียงใช้
กลไกสร้างงูกลออกมาทําลายคฤหาสน์ฤดูรอ้ นกลางป่ า
เขา งูกลขว้างดินปื นมืดฟ้ามัวดินยิงกว่าอาวุธสงคราม
ขว้างระเบิดในยุคปั จจุบนั เสียอีก ทําให้นางจดจําฝังใจ
ต่อให้อยากลืมก็ลืมไม่ลง
มูห่ รงเย่เอ่ยต่อไปว่า “คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาเป็ น

คฤหาสน์พกั ร้อนทีงดงาม หลังจากจัดการคนหนานเจียง
จนแตกพ่ายแล้ว ฝ่ าบาทก็มีราชโองการให้บรู ณะซ่อม
แซม เพิงจะซ่อมแซมเสร็จเมือเดือนทีแล้วนีเอง...จีต้ง
เหลียงในฐานะผูด้ แู ลกรมคลังจึงสรุปรายงานค่าใช้จ่าย
ในการซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขารายงานต่อ
69
รองเสนาบดีกรมคลัง แต่หลังจากทีผูด้ แู ลเฮ่อเห็น
รายงานค่าใช้จ่ายนันโดยไม่ได้ตงใจก็
ั บอกว่าไม่ถกู
ต้อง...”
ประกายตาของมูห่ รงเสวียฉายแววจริงจังขึนมาเล็กน้อย
“จีต้งเหลียงรายงานตัวเลขค่าใช้จ่ายสูงหรือ?”
“ใช่” มูห่ รงเย่พยักหน้า “ตัวเลขค่าใช้จ่ายในการซ่อมแซม

คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาทีจีต้งเหลียงรายงานอยูท่ ี
สามแสนตําลึง แต่ผดู้ แู ลเฮ่อพูดว่าอย่างมากก็อยูท่ ีสอง
แสนตําลึง...”
มูห่ รงเสวียเงียบไป “...”
70
ช่างน่าสนใจยิงนัก!
“ก่อนหน้านีเคยมีเหตุการณ์ลกั ษณะนีเกิดขึนหรือไม่?”
“ไม่มี” มูห่ รงเย่สา่ ยหน้า “นีเป็ นครังแรก”
“ตรวจบัญชีแล้วหรือยัง?” รายรับรายจ่ายของกรมคลัง
ล้วนมีบนั ทึกไว้ ตรวจดูบญ
ั ชีก็รูแ้ ล้วว่าความลับซุกซ่อน
หรือไม่
มูห่ รงเย่พยักหน้า “ตรวจดูแล้วไม่พบความผิดปกติใดๆ”

แต่ผดู้ แู ลเฮ่อยืนกรานหนักแน่นว่าค่าซ่อมแซมคฤหาสน์
71
พักร้อนกลางป่ าเขาไม่ได้ใช้เงินเยอะถึงเพียงนัน
มูห่ รงเสวียเงียบไปอีก “...”
เช่นนีก็ลาํ บากแล้ว
“คงมิใช่วา่ เพราะเรืองค่าใช้จ่ายนีทําให้จีต้งเหลียงกับผูด้ ู
แลเฮ่อมีปากเสียงทุกครังทีพบหน้ากัน ต่างคนต่างก็มี
ความคิดของตนเอง ถกเถียงกันอย่างเอาเป็ นเอาตาย...”
เถียงกันจนถึงตอนนี เถียงกันมานานแรมเดือนก็ไม่ได้ขอ้
สรุป...
มูห่ รงเสวีย “...รองเสนาบดีกรมคลัง กับรองเจ้ากรมคลัง

72
ไม่จดั การหรือ?” เรืองนีเป็ นเรืองใหญ่เกียวพันถึงเงินใน
ท้องพระคลัง พวกเขาทังสองทีควบคุมดูแลกรมคลัง ไม่
เหลียวแลหรืออย่างไร?
“จัดการสิ เหตุใดจะไม่จดั การ แต่พวกเขาไม่รูว้ า่ จัดการ

อย่างไร...” ผูด้ แู ลเฮ่อฟ้องว่าจีต้งเหลียงรายงานค่าซ่อม
แซมเท็จ แอบโกงเงินกรมคลังเป็ นของตนเอง แต่บญ
ั ชี
ของจีต้งเหลียงบันทึกเอาไว้อย่างชัดเจนว่าครอบครัวเขา
ไม่มีเงินทีเพิมเข้ามา รองเสนาบดีกรมคลัง กับรองเจ้า
กรมคลังจะจัดการอย่างไรได้?
73
เรืองนีไม่รูว้ า่ จะจัดการอย่างไรดีจริงๆ นันละ แต่วา่ “ผูด้ ู
แลเฮ่อผูน้ นั ปกติเป็ นคนเช่นไร?”
“ไม่เลวเหมือนกัน” เป็ นกันเองเข้าหาง่าย ความสัมพันธ์

กับเพือนร่วมงานก็ลงรอยกันดี ไม่มีขอ้ ขัดแย้งอะไรใหญ่
โตระหว่างกัน...
มูห่ รงเสวียพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เอ่ยเบาๆ ว่า “แล้ว

เขากับจีต้งเหลียงมีอะไรบุญคุณความแค้นระหว่างกัน
“เรืองนี...น่าจะไม่มีนะ” มูห่ รงเย่ไม่เคยได้ยินว่าพวกเขา

สองคนมีบญ
ุ คุณความแค้นหรือบาดหมางอะไรกัน หาก
74
มีจริงๆ คนในกรมคลังก็น่าจะทราบเรือง และพวกเขาก็
คงจะพากันวิพากษ์วิจารณ์เรืองของจีต้งเหลียงกับผูด้ แู ล
เฮ่อว่าเป็ นเพราะบุญคุณความแค้นก่อนหน้านีเป็ นเหตุ
ให้แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันหรือไม่ ไม่มีทางเป็ นเช่นตอนนี
ยืนนิงๆ ดูจีต้งเหลียงกับผูด้ แู ลเฮ่อถกเถียงกันอย่าง
รุนแรง...
...
มันก็ใช่!
ดูเหมือนว่าเรืองนีจะไม่ใช่การใส่ความ แก้แค้นจากบุญ
คุณความแค้นส่วนตัวเสียแล้ว เป็ นเรืองทีผูด้ แู ลเฮ่อรูส้ กึ
75
ว่าจีต้งเหลียงรายงานค่าซ่อมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ า
เขาเยอะเกินจริง จากนันจึงเปิ ดโปงออกมา...
“รองเสนาบดีกรมคลัง กับรองเจ้ากรมคลังมีทา่ ทีวา่ อย่าง

ไร?” จีต้งเหลียงกับผูด้ แู ลเฮ่อล้วนเป็ นคนของกรมคลัง
พวกเขาทังสองเถียงกันเรืองค่าซ่อมแซมคฤหาสน์พกั
ร้อนกลางป่ าเขา ไม่วา่ ค่าซ่อมแซมนันจะมีปัญหาจริง
หรือไม่ แต่การถกเถียงกันของจีต้งเหลียงกับผูด้ แู ลเฮ่อ
แสดงให้เห็นว่ากรมคลังมีปัญหา หากปล่อยให้พวกเขา
ทะเลาะกันต่อไป ปั ญหาเรืองค่าใช้จ่ายในการซ่อม
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาจะต้องเล็ดลอดออกไปจนรู ้
กันทัว เมือถึงเวลานันกรมคลังคงถูกพวกเขาสองคนทํา
ให้เสียหน้า ส่วนรองเสนาบดีกรมคลังกับรองเจ้ากรมคลัง
ในฐานะผูด้ แู ลกรมคลังจักต้องได้รบั โทษ...
76
คนฉลาดเช่นรองเสนาบดีกรมคลังกับรองเจ้ากรมคลังไม่
มีทางปล่อยให้เรืองแบบนีเกิดขึนแน่นอน...
“ถูกต้อง รองเสนาบดีกรมคลังกับรองเจ้ากรมคลังไม่ได้
นิงนอนใจ นอกจากตรวจดูบญ
ั ชีแล้ว พวกเขายังสังคน
ไปสืบข้อมูลจากทีอืนโดยละเอียด” มูห่ รงเย่กล่าว
มูห่ รงเสวียประกายตาจริงจังขึนมา “ไปทีใดหรือ?”
77
ตอนที 1756 ฆ่าปิ ดปาก (1)
78
มูห่ รงเย่เอ่ยเสียงดังฟั งชัด “คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ า
เขา!”
บัญชีของจีต้งเหลียงระบุชดั เจนว่าค่าซ่อมแซมคฤหาสน์
พักร้อนกลางป่ าเขาใช้งบประมาณไปสามแสนตําลึง แต่
ผูด้ แู ลเฮ่อกลับบอกว่าใช้ไปเพียงสองแสนตําลึงเท่านัน
ทังสองคนต่างก็ถือเอาความเห็นของตนเอง ไม่มีใคร
ยอมลงให้กนั เลยแม้แต่นอ้ ย รองเสนาบดีกรมคลังกับ
รองเจ้ากรมคลังเองก็ไม่รูว้ า่ ควรจะเชือใคร เลยต้องไป
สืบหาความจริงทีคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา ดูวา่ ค่า
ซ่อมคฤหาสน์กลางป่ าเขาใช้เงินไปกีตําลึงกันแน่...
79
ความจริงแล้วเงินตําลึงทีจีต้งเหลียงเบิกออกมาจากคลัง
ทรัพย์สนิ ทีดูแลอยูเ่ พือใช้บรู ณะซ่อมแซมคฤหาสน์พกั
ร้อนกลางป่ าเขา ลงพืนทีไปตรวจสอบว่าคฤหาสน์พกั
ร้อนกลางป่ าเขาว่าใช้เงินค่าซ่อมไปเท่าไรกันแน่ ก็รูแ้ ล้ว
ว่าระหว่างจีต้งเหลียงกับผูด้ แู ลเฮ่อใครถูกใครผิดกัน
แน่...
“ผูด้ แู ลเฮ่อเองก็ดแู ลคลังทรัพย์สนิ เหมือนกันหรือ?” มูห่

รงเสวียเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ
“ไม่ใช่”มูห่ รงเย่สา่ ยหน้า “เขาดูแลคลังเสบียง!”
80
มูห่ รงเสวียประกายตาจริงจังขึนมา “แล้วเขาดูออกได้
อย่างไรว่าค่าซ่อมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาทีจีต้ง
เหลียงรายงานเป็ นเท็จ?” บัญชีของจีต้งเหลียงบันทึกไว้
อย่างสมบูรณ์ไร้ทีติ ผูร้ บั ผิดชอบดูแลกรมคลังอย่างรอง
เสนาบดีกรมคลังกับรองเจ้ากรมคลังรวมถึงขุนนางกรม
คลังหลายท่านยังมองไม่เห็นความผิดสังเกต เขาทีเป็ นผู้
ดูแลคลังเสบียงดูออกได้อย่างไร...
มูห่ รงเย่สะอึก “เรืองนี...ไม่รูเ้ หมือนกัน...” เขาเองก็รูเ้ พียง

ว่าผูด้ แู ลเฮ่อมองว่าค่าซ่อมแซมทีจีต้งเหลียงรายงานไม่
ถูกต้อง แต่จะไปรูไ้ ด้อย่างไรว่าเหตุใดผูด้ แู ลเฮ่อถึง
มองออกว่าค่าซ่อมแซมไม่ถกู ต้องตรงจุดใด...
หากอยากรูว้ า่ ผูด้ แู ลเฮ่อดูออกได้อย่างไร เกรงว่าจะต้อง

81
ไปถามผูด้ แู ลเฮ่อเองแล้วแหละ...
“เมือเป็ นเช่นนี พวกเราก็ไปถามผูด้ แู ลเฮ่อกันเถอะ” ว่า

แล้วมูห่ รงเสวียก็วางถ้วยชาในมือลง เรือนร่าง
อรชรกระโจนออกทางหน้าต่างราวปุยเมฆ ไปตามทางที
ผูด้ แู ลเฮ่อเดินจากไป...
...
เขาก็แค่เอ่ยไปเรือยเปื อย ไม่คิดว่าน้องสาวจะไปจริงๆ...
ช่างเป็ นพวกพูดแล้วก็ลงมือทําทันทีจริงๆ เลย!
82
มูห่ รงเย่คอ่ นแขวะอยูใ่ นใจ ขยับตัวกระโจนออกไปทาง
หน้าต่าง ไล่ตามมูห่ รงเสวียออกไป...
ในตรอกเล็กๆ อันเงียบสงัด ผูด้ แู ลเฮ่อเดินอยูเ่ พียงลําพัง

ด้วยอารมณ์คกุ รุน่ แขนเสือกว้างชุดขุนนางถูกเขาสะบัด
เสียงดัง รายงานค่าใช้จ่ายเท็จ โกงกินทรัพย์สนิ กรมคลัง
เป็ นตายไม่ยอมรับ ยังปฏิเสธเขาอย่างหนักแน่น หาว่า
เขาใส่รา้ ย ช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน...
‘ฟิ ว ฟิ ว’ เสียงลมแหวกอากาศดังขึนเบาๆ ทันใดนันก็มี

เงาคนสองสายปรากฏตัวตรงหน้าผูด้ แู ลเฮ่อ ขวางทาง
เขาไว้
83
เงาร่างนันเป็ นชายหนึงหญิงหนึง บุรุษหน้าตาหล่อเหลา
คมคาย ท่าทางองอาจไม่ธรรมดา หญิงสาวหน้าตาเฉิด
ฉันท่าทีสขุ มุ ทว่าผูด้ แู ลเฮ่อกลับถูกพวกเขาทําให้ตกใจ
จนต้องถอยหลังเสียหลายก้าว เอ่ยกับพวกเขาด้วยสาย
ตาระแวดระวัง “พวกท่านเป็ นใคร?”
บุรุษคิวเข้มพาดเฉียงดุจกระบีมองผูด้ แู ลเฮ่ออย่างพูดไม่
ออกเอ่ยขึนว่า “ผูด้ แู ลเฮ่อ ท่านไม่รูจ้ กั ข้าแล้วหรือ ไม่กี
วันก่อนเรายังพบหน้ากันอยูเ่ ลย...”
เอ๊ะ...
ผูด้ แู ลเฮ่อตังสมาธิเพ่งพินิจมองบุรุษผูน้ นั ชุดเกราะ
84
สะอาดสะอ้านของบุรุษผูน้ นั ท่าทางกํายํา หน้าตาหล่อ
เหลาสะโอดสะอง ค่อยๆ ทับซ้อนกับคนผูห้ นึงในความ
ทรงจําของเขา “ท่านคือ...เจินกัวโหวมูห่ รงเย่หรือ?”
“ใช่แล้ว” มูห่ รงเย่พยักหน้า ชีมือไปทางหญิงสาวข้างกาย

แล้วเอ่ยว่า “นีคือน้องสาวของข้า มูห่ รงเสวีย”
“คารวะซือจือเฟย!” ผูด้ แู ลเฮ่อทําความเคารพมูห่ รงเสวี

ยอย่างมีมารยาท
“ผูด้ แู ลเฮ่อไม่ตอ้ งมากพิธี” มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงนิง เมือ

เห็นว่าผูด้ แู ลเฮ่อตัวเกร็ง ราวกับระแวดระวังเต็มที นางก็
เอ่ยเสียงสูงว่า “ผูด้ แู ลเฮ่อไม่ตอ้ งประหม่า ทีพวกเรามา
85
หาผูด้ แู ลเฮ่อเพราะมีเรืองอยากถามท่านสักหน่อย”
“ไม่ทราบว่าเป็ นเรืองใดหรือ?” ผูด้ แู ลเฮ่อเอ่ยถามอย่าง

ระมัดระวัง ยังคงมีอาการเกร็งไม่ได้ขจัดการป้องกันแต่
อย่างใด
มูห่ รงเสวียก็ไม่ได้ใส่ใจ เอ่ยเปิ ดอกอย่างตรงไปตรงมา

“เรืองค่าซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา ผูด้ แู ล
เฮ่อทราบได้อย่างไรว่าค่าซ่อมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ า
เขาใช้ไปสองแสนตําลึง?” ผูด้ แู ลเฮ่อเป็ นผูด้ แู ลคลัง
เสบียงในกรมคลัง เรืองของคลังทรัพย์สนิ ไม่เกียวกับเขา
และเขาก็ไม่เคยยุง่ มาก่อน เหตุใดถึงรูค้ า่ ใช้จ่ายจริงใน
การซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขากัน?
86
ผูด้ แู ลเฮ่อค่อนข้างตกใจ ราวกับไม่คิดว่านางจะถามเรือง
นี “ซือจือเฟยถามเรืองนีด้วยเหตุใดกัน?”
“แค่รูส้ กึ สงสัย ก็เลยถามไปเท่านันเอง” มูห่ รงเสวียเอ่ย

ย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนัก “รบกวนผูด้ แู ลเฮ่อช่วยไขข้อข้อง
ใจ...”
“เรืองนี...เรืองนี...” ผูด้ แู ลเฮ่อประกายตาพิกล ดวงตา

ภายใต้เปลือกตากลอกอย่างรวดเร็ว ราวกับกําลังคิดหา
เหตุผลทีเหมาะสม...
ดวงตาคูง่ ามติดจะเย็นชาของมูห่ รงเสวียหรีลงเล็กน้อย
87
“ผูด้ แู ลเฮ่อ แม้วา่ ข้าจะถามไปเรือยเปื อย แต่ขอให้ทา่ น
พูดความจริงจะดีกว่า” วันนีนางคิดถึงคําถามนีได้ พรุง่ นี
คนของกรมคลังก็คิดถึงคําถามนีได้แล้ววิงโร่มาถามผูด้ ู
แลเฮ่อเช่นกัน หากเหตุผลทีผูด้ แู ลเฮ่อให้แก่นางกับให้คน
ของกรมคลังเหมือนกัน เช่นนันก็แสดงว่าเหตุผลนันเป็ น
เรืองจริง มีประโยชน์ตอ่ การตรวจสอบค่าใช้จ่ายทีใช้จริง
ในการซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา และเป็ น
ประโยชน์ตอ่ ผูด้ แู ลเฮ่อ แต่หากว่าเหตุผลทีผูด้ แู ลเฮ่อให้
แก่นางกับให้คนของกรมคลังไม่เหมือนกัน แล้วเหตุผลที
ผูด้ แู ลเฮ่อพูดออกมา อันใดจริงอันใดเท็จเล่า...
ผูด้ แู ลเฮ่อได้ยินนางกล่าวเช่นนี ดวงตาคมปลาบก็หรีลง

ทันใด เอ่ยกับมูห่ รงเสวียว่า “ซือจือเฟยกําลังข่มขู่ขา้
หรือ?”
88
“ไม่ใช่” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า “ข้าแค่เอ่ยเตือนท่านเท่านัน
เอง” บนโลกนีไม่มีเรืองทีปิ ดไว้เป็ นความลับ แม้วา่ ตอนนี
ในตรอกเล็กๆ จะมีเพียงนาง มูห่ รงเย่กบั ผูด้ แู ลเฮ่อแค่
เพียงสามคน แต่ใครกล้ารับประกันว่ากําแพงไม่มีห?ู
เหตุผลทีผูด้ แู ลเฮ่ออ้างขึนมาลอยๆ จะไม่ถกู แอบฟั ง?
แล้วจะไม่นาํ เหตุผลนันไปบอกว่าผูด้ แู ลเฮ่อกําลังพูดปด
ยามทีเขาพูดเหตุผลแท้จริงกับคนของกรมคลัง...
วาจาข่มขู่และสือความนัย ผูด้ แู ลเฮ่อได้ฟังแล้วชะงักไป

ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงก็ถอนหายใจเสียงดัง “ช่างเถอะ!” คํา
โกหกล้วนมีช่องโหว่ หากเขาโกหกและถูกจีต้งเหลียงล่วง
รู ้ จีต้งเหลียงต้องฉวยโอกาสมาโจมตีเขาแน่นอน เมือถึง
ตอนนันเขาก็จะมีประเด็นติดตัว กระโดดลงแม่นาฮวงโห
ํ
89
ก็ชาํ ระล้างไม่ออก เลิกคิดทีจะไปตรวจสอบเรืองงบใน
การซ่องแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาได้เลย...
“ข้าน้อยมีญาติผนู้ อ้ งห่างๆ ผูห้ นึง เขาเป็ นหนึงในผูด้ แู ล

การซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา หลังจากงาน
ซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาเสร็จแล้ว เขาก็ไป
พบหัวหน้าใหญ่ทีคุมงานซ่อมแซมรายงานส่วนทีตนเอง
รับผิดชอบว่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนันหัวหน้าใหญ่ไม่
อยู่ เขาจึงเดินๆ อยูใ่ นห้องหัวหน้าใหญ่ เห็นสมุดบัญชีคา่
ใช้จ่ายของคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขากองอยูบ่ นโต๊ะ
ในสมุดบัญชีเขียนไว้ชดั เจนว่าค่าซ่อมแซมคฤหาสน์พกั
ร้อนกลางป่ าเขาใช้เงินไปทังหมดหนึงแสนเก้าหมืนเก้า
พันเก้าร้อยเก้าสิบหกตําลึง...”
90
มูห่ รงเสวียอึงไป “...”
มูห่ รงเย่ “...เรืองนีไม่น่าเป็ นไปได้!”
จีต้งเหลียงเสนองบประมาณสามแสนตําลึงจากคลังกรม
คลังให้คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาใช้เพือซ่อมแซม
หากว่าคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาใช้ไปเพียงสองแสน
ตําลึง สมุดบัญชีของจีต้งเหลียงกับสมุดบัญชีของ
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาย่อมไม่ตรงกัน และคน
ของกรมคลังย่อมพบปั ญหาตังแต่ทีแรก จะปล่อยให้ผดู้ ู
แลเฮ่อกับจีต้งเหลียงปะทะคารมกันทุกครังทีพบหน้าได้
อย่างไร นอกเสียจากว่า...
91
“นอกเสียจากว่าคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาจะมีสมุด
บัญชีอีกเล่มหนึงทีใช้เงินสามแสนตําลึง!” สมุดบัญชีเล่ม
นันตรงกับสมุดบัญชีการเบิกจ่ายของจีต้งเหลียง
มูห่ รงเสวียต่อประโยคของเขา ดวงตาดําขลับของมูห่ รง

เย่แปรเปลียนไปลําลึกราวนํานิงในทันใด “เช่นนีก็แสดง
ว่าคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาทําบัญชีสองฉบับ ฉบับ
หนึงเป็ นของจริง ฉบับหนึงเป็ นของปลอม...”
มีความเป็ นไปได้สงู แต่มลู เหตุสาํ คัญของเรืองนีคือว่า

คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขามีสมุดบัญชีคา่ ซ่อมทีใช้
จ่ายทีสองแสนตําลึงอยูจ่ ริง
92
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมองผูด้ แู ลเฮ่อ...
93
ผูด้ แู ลเฮ่อพยักหน้าระรัว “มี...มีอยูจ่ ริงๆ!” คฤหาสน์พกั

ร้อนกลางป่ าเขามีบญ
ั ชีคา่ ซ่อมทีระบุวา่ ใช้ไปสองแสน
ตําลึงอยูจ่ ริง แม้วา่ เขาจะไม่เคยเห็นสมุดบัญชีเล่มนัน
แต่ญาติผนู้ อ้ งของเขาเคยเห็น “หากพวกท่านไม่เชือ ข้า
พาพวกท่านไปพบญาติผนู้ อ้ งของข้าก็ได้...” ญาติผนู้ อ้ ง
ของเขาพักอยูข่ า้ งหน้านีเอง...
มองเห็นแววตาจริงใจของผูด้ แู ลเฮ่อแล้ว มูห่ รงเสวียก็

พยักหน้า มาถึงตอนนีแล้วนางเองก็อยากรูค้ วามจริงขึน
94
มาเหมือนกัน พบพยานบุคคลสืบหาความจริงอะไรพวก
นีก็ดีเหมือนกัน “เช่นนันก็ได้ เชิญผูด้ แู ลเฮ่อ”
“เชิญ!” ผูด้ แู ลเฮ่อผายมือเชิญ เดินนํามูห่ รงเสวียกับมูห่

รงเย่อยูฝ่ ังซ้าย นําทางทังสอง
บ้านของน้องชายห่างๆ ของผูด้ แู ลเฮ่ออยูใ่ นตรอกเล็กๆ

สายนี มูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และผูด้ แู ลเฮ่อเดินมาไม่กีร้อย
เมตรก็ถงึ แล้ว ประตูบา้ นของเขาเปิ ดอยู่ ทังสามคนเคาะ
ประตูแล้วจึงเดินเข้าไป
เพิงจะเดินเข้าประตูมา มูห่ รงเสวียก็เห็นว่าในห้องโถง

ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่นนมี
ั รา่ งของชายผูห้ นึงนอนราบอยู่
95
และมีสตรีวยั กลางคนผูห้ นึงกับเด็กน้อยวัยสิบสองสิบ
สามปี อีกสองคนกําลังกอดร่างชายผูน้ นรํ
ั าไห้ “ท่านพี
ท่านพี...”
“ท่านพ่อ ท่านพ่อ...ฮือ ฮือ...”
ผูด้ แู ลเฮ่อคิดอะไรขึนมาได้ พลันสาวเท้าก้าวเข้าไปหยุด

96
ตรงหน้าสามคนแม่ลกู มองชายทีนอนราบอยูบ่ นพืน สี
หน้าซีดเผือดทันใด “น้อง...น้องชาย...”
ช้อนสายตาขึนมองผูด้ แู ลเฮ่อก็พบว่าเขามีสีหน้าซีดขาว
หันไปเอ่ยกับสตรีวยั กลางคนว่า “น้องสะใภ้ นีมันเรือง
อะไรกัน?”
97
สตรีวยั กลางคนรําไห้ออกมาเป็ นสาย “เมือคืน...ท่านพี
เขา...ออกไปดืมสุรากับคนอืน...จนเมามาย...ขากลับไม่
ทันระวังตกลงไปในคลอง...”
...
มูห่ รงเสวียเดินเข้าไปก็พบว่าชายผูต้ ายเป็ นชายวัยกลาง

คน ร่างบวมอืดตัวซีดขาว ทว่าเมือเพ่งมองดูดีๆ ยังพอจะ
มองหน้าตาออก หน้าตาละม้ายคล้ายกับเด็กชายสอง
คนทีคุกเข่าอยูข่ า้ งกายเขาอยูห่ ลายส่วน เขาเป็ นหัวหน้า
ครอบครัวของบ้านนีอย่างไม่ตอ้ งสงสัย
“สภาพศพบวมอืดขนาดนี เหมือนว่าเขาจะแช่อยูใ่ นนํา
98
นานพอควร...” มูห่ รงเย่เดินขึนมา เอ่ยวิจารณ์สภาพศพ
สายลมอ่อนพัดโบก กลินนําคลองอ่อนๆ ผสมปนเปกับ

กลินสุราอบอวลเข้าจมูก มูห่ รงเสวียนิงไป “...” แช่นาํ
นานขนาดนัน คิดไม่ถงึ ว่ายังจะมีกลินสุราหลงเหลืออยู่
ดูเหมือนว่ายามปกติเขาจะดืมสุราไม่นอ้ ยเลยทีเดียว...
มูห่ รงเสวียย่อตัวกายมาลอบพิจารณาสภาพศพ ศพไม่มี

ร่องรอยการทําร้ายร่างกาย ไม่มีรอยเขียวชํา กระดูกไม่
หัก จุดสําคัญทีอันตรายถึงแก่ชีวิตก็ไม่มีสงใดผิ
ิ ดปกติ ดู
เหมือนว่าเขาจะจมนําตายจริงๆ...
ก่อนหน้านีพวกเขาก็รูว้ า่ ชายวัยกลางคนผูน้ ีเคยเห็นสมุด
99
บัญชีคา่ ซ่อมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาว่าใช้ไปสอง
แสนตําลึง ไม่นานชายผูน้ ีก็ดืมสุราจนเมามายตกคลอง
จมนําตาย...
“มองดูเหมือนเป็ นการฆ่าปิ ดปากเลยนะ...” มูห่ รงเย่เอ่ย

ตรงกับทีมูห่ รงเสวียคิดอยูใ่ นใจ
“...” มูห่ รงเสวียมองมูห่ รงเย่ดว้ ยความแปลกใจ “ท่านเอง

ก็รูส้ กึ ว่าเป็ นการฆ่าปิ ดปากเหมือนกันหรือ?”
“ถูกต้อง” มูห่ รงเย่พยักหน้ารัวๆ ช่วงนีเขาดูหนังสืบสวน

อาชญากรรมในคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตไม่นอ้ ย ไม่วา่ จะ
เป็ นสมัยโบราณ ร่วมสมัยหรือปั จจุบนั สะสม
100
ประสบการณ์สืบสวนอาชญากรรมมากมาย ลักษณะ
เช่นชายวัยกลางคนเบืองหน้านีก็มองเห็นความลับ
สําคัญทีคนทัวไปไม่รู ้ การดืมสุราและตกนําตายเช่นนี
ไม่วา่ จะดูอย่างไรก็เหมือนว่าใครบางคนลงมือฆ่าปิ ด
ปากอย่างมีชนเชิ
ั ง...
...
ได้ประสบการณ์สืบสวนอาชญากรรมจากการดูหนังสืบ
สวนอาชญากรรม ช่างร้ายกาจทีเดียว
มูห่ รงเสวียลอบชืนชมอยูใ่ นใจ เงยหน้าขึนมองผูด้ แู ลเฮ่อ

“ผูด้ แู ลเฮ่อ เรืองทีญาติผนู้ อ้ งคนนีของท่านเคยเห็นสมุด
101
บัญชีคา่ ซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา ท่านเคย
บอกผูใ้ ดหรือไม่?”
ผูด้ แู ลเฮ่อตอบด้วยสีหน้าซีดขาว “มีเพียงซือจือเฟยกับ

เจินกัวโหวพวกท่านสองคนเท่านัน” นอกจากพวกเขา
สองคนแล้ว ตนก็ไม่เคยเอ่ยเรืองนีกับใคร
“คนของกรมคลัง ก็ไม่เคยบอกหรือ?” มูห่ รงเสวียถาม
ผูด้ แู ลเฮ่อสส่ายหน้า “ไม่มี...ไม่เคยบอก!” เรืองค่าซ่อม

คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาใช้เงินไปสองแสนตําลึงเงิน
เป็ นเรืองใหญ่หลวงนัก เขาไม่ตอ้ งการให้ญาติผนู้ อ้ งของ
เขาถูกลากเข้ามา ดังนันเขาจึงจับประเด็นจีต้งเหลียง
102
เบิกเงินสามแสนตําลึง ร้องเรียนว่าจีต้งเหลียงเบิกเงิน
เกิน ต้องการให้รองเสนาบดีกรมคลังกับรองเจ้ากรมคลัง
ลงมือตรวจสอบจีต้งเหลียง ตรวจสอบค่าใช้จ่ายจริงทีใช้
ในการซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา ชีตัวพวกที
กุเรืองสร้างภาพหลอกลวง โกงกินเงินกรมคลัง...
ไม่คิดเลยว่าเขาจะปกป้องญาติผนู้ อ้ งเช่นนีแล้ว ยังเกิด

เรืองกับญาติผนู้ อ้ งอีกจนได้...
ผูด้ แู ลเฮ่อขอบตาแดงกํา มองศพชายวัยกลางคนนันด้วย

สายตาละอายใจ...
มูห่ รงเสวียลอบถอนหายใจ ผูด้ แู ลเฮ่อเพิงจะเอ่ยกับนาง
103
และมูห่ รงเย่วา่ ญาติผนู้ อ้ งของเขาเห็นสมุดบัญชีคา่ ซ่อม
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา และคืนก่อนญาติผนู้ อ้ ง
ของเขาก็จมนําตาย เท่ากับว่าผูท้ ีสังหารญาติผนู้ อ้ งของ
เขารูแ้ ต่แรกแล้วว่าญาติผนู้ อ้ งของเขาเคยเห็นสมุดบัญชี
ค่าซ่อมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา...
การทีผูด้ แู ลเฮ่อร้องเรียนเรืองทีจีต้งเหลียงโกงเงินกรม
คลังไปหนึงแสนตําลึง ทําให้พวกเขาสังเกตว่าเรืองทีโกง
กินถูกจับได้ มองเผินๆ ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้ขยับตัวทํา
อะไร แต่แอบสืบสาวราวเรืองเงียบๆ ญาติผนู้ อ้ งของผูด้ ู
แลเฮ่อถูกพวกเขาตรวจสอบพบว่าน่าสงสัย มีปัญหา ดัง
นันจึงลงมือสังหารทิงเสีย...
“จีต้งเหลียง ต้องเป็ นเขาฆ่าญาติผนู้ อ้ งของข้าแน่ๆ...” ผู้

104
ดูแลเฮ่อเอ่ยอย่างเคียดแค้น สองตาแดงกําเตรียมจะเดิน
ออกไป
มูห่ รงเสวียรีบรังเขาเอาไว้ “ท่านจะทําอะไร?”
“ข้าจะไปฆ่าเขา...” ผูด้ แู ลเฮ่อเอ่ยเสียงเ**◌้ยม นัยน์ตา

เป็ นประกายเปลวเพลิงลุกโชน ราวกับต้องการสังหารจี
ต้งเหลียงเป็ นชินๆ
มูห่ รงเสวีย “...สังหารอย่างไร?” ถือมีดเล่มหนึงวิงไปบ้าน

เขาแล้วแทงเขาให้ตายหรือ?
“ย่อมไม่ใช่อยูแ่ ล้ว” ผูด้ แู ลเฮ่อเอ่ยถึงตอนนีแล้วก็ได้สติ

105
ขึนมานิดหนึง “ข้าจะไปร้องเรียน ร้องเรียนว่าเขาสังหาร
ผูเ้ ห็นเหตุการณ์เพือปิ ดบังเรืองทุจริต...”
“ท่านมีหลักฐานอะไรมาพิสจู น์วา่ จีต้งเหลียงเป็ นผู้

สังหารญาติผนู้ อ้ งของท่าน?” สาเหตุการตายของญาติผู้
น้องของผูด้ แู ลเฮ่อคือดืมสุราเกินขนาดเสียจังหวะตกนํา
และจมนําตาย
ท่านจะไปบอกว่าเขาถูกคนตังใจมอมสุราจนเมามายเสีย
จังหวะเดินตกนําและจมนําตาย ไหนหลักฐาน? ไม่มี
หลักฐาน ก็เป็ นแค่การปรักปรํา
เมือถึงเวลานัน ไม่เพียงแต่จบั ฆาตกรตัวจริงทีสังหาร
106
ญาติผนู้ อ้ งของผูด้ แู ลเฮ่อไม่ได้เท่านัน แต่ยงั จะทําให้ผดู้ ู
แลเฮ่อติดบ่วงไปด้วย...
“เรืองนี...” พอมูห่ รงเสวียวิเคราะห์มาเช่นนี ผูด้ แู ลเฮ่อก็

สํานึกได้ถงึ ความรุนแรงของปั ญหานี ได้สติรูส้ กึ ตัวขึนมา
ทว่าจิตใจกลับยิงกลัดกลุม้ “แล้วจะทําเช่นไรดี?” ปล่อย
ให้ผทู้ ีสังหารญาติผนู้ อ้ งของเขาลอยนวลหรือ?
“ย่อมไม่ใช่อยูแ่ ล้ว” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า ไม่วา่ เรืองอะไร

ก็ตามหากลงมือแล้วย่อมหลงเหลือเบาะแส ต่อให้
พยายามกลบเบาะแสอย่างไรก็มกั จะทิงร่องรอยเบาะแส
ไว้อยูด่ ี ตอนนีสิงทีพวกเขาต้องทําคือการตรวจสอบ สืบ
หาความจริงเรืองการจมนําตายของญาติผนู้ อ้ งของผูด้ ู
แลเฮ่อ ชีตัวผูท้ ีสังหารเขาให้จมนําตาย...
107
“พูดจามีเหตุผล แต่วา่ จะสืบอย่างไรเล่า?” ผูด้ แู ลเฮ่อจิต
ใจยุง่ เหยิงจนหัวสมองขาวโพลน ไม่รูว่ า่ ควรจะทําเช่นไร
ดี มองมูห่ รงเสวียอย่างสติไม่อยูก่ บั เนือกับตัว
มูห่ รงเสวียประกายตาสุขมุ จริงจัง “ง่ายมาก เริมสืบจาก

เพือนร่วมวงสุราของญาติผนู้ อ้ งท่านอย่างไรเล่า ว่าคืน
ก่อนนันใครเป็ นผูเ้ ชิญญาติผนู้ อ้ งท่านดืมสุรา?”
108
109
“เรืองนี...” ผูด้ แู ลเฮ่อมองไปทางหญิงวัยกลางคน หญิง
วัยกลางคนผูน้ นรํ
ั าไห้เศร้าเสียใจ “เป็ นเหมาซัน เป็ นเขา
ทีนัดท่านพีออกไปดืมสุรา...”
มูห่ รงเสวียยังไม่ทนั ได้เอ่ยอะไรก็มีเสียงกังวานของบุรุษผู้

หนึงดังขึนเสียก่อน “พีสะใภ้ ท่านเรียกข้า...” ชายวัย
กลางคนสวมชุดสีตน้ จันทน์เข้มตัวสันเร่งฝี เท้าก้าวเข้ามา
ในห้องโถง เมือหญิงวัยกลางคนเห็นชายวัยกลางคนผู้
นัน แววตาก็เปลียนไปวาวโรจน์ แผดเสียงตะคอกว่า “เห
มาซัน เจ้าเอาชีวิตสามีขา้ คืนมา...” แล้วโถมร่างใส่ชาย
วัยกลางคนอย่างแรง...
ชายวัยกลางคนตกตะลึง หลบหนีอย่างลนลาน “พีสะใภ้

พีสะใภ้...มีอะไรก็พดู กันดีๆ พูดกันดีๆ ก็ได้...”
110
เมือสตรีวยั กลางคนพลาดเป้าหมายก็ยงทวี
ิ ความโกรธ
ไม่รูว้ า่ ไปเอาไม้กระบองมาจากทีใด ตามไล่ตีชายวัย
กลางคนผูน้ นั ไล่ไปตีไป “สามีของข้าถูกเจ้าทําร้ายจน
ตาย ยังมีอะไรต้องพูดกันอีก...”
เหมาซันชายวัยกลางคนหลบซ้ายหลีกขวา หลบหนีการ
ตามไล่ตีของหญิงวัยกลางคน หลบไปก็ละลําละลัก
อธิบายว่า “ไม่ใช่นะ...พีสะใภ้ ข้าไม่ได้เป็ นคนทําร้ายพี
อวีเอ้อร์...”
“เหลวไหล ไม่ใช่เจ้าทําร้ายเขาจนตาย แล้วจะเป็ นใคร...”

หญิงวัยกลางคนประณามอย่างไม่เกรงใจ ไม้กระบองใน
111
มือกวัดไกวรวดเร็วรุนแรงขึน
เขาจมนําตาย ก็ตอ้ งเป็ นนําคลองทําร้ายเขาจนตายสิ!
เหมาซันค่อนแขวะอยูใ่ นใจ ทว่าไม่กล้าเอ่ยออกมา สาย

ตามองสภาพศพอืดนําเนือตัวขาวซีดของอวีเอ้อร์ทีนอน
ราบบนพืนแล้วเขาก็ชะงักไป ลูกนัยน์ตาเป็ นประกาย
เสียใจ วันนีหลังจากทีเขาสร่างเมาก็ได้ยินภรรยาและ
บุตรชายกําลังพูดคุยกันว่าเมือคืนอวีเอ้อร์เสียจังหวะ
พลาดตกนําจนจมนําตาย เขาตกใจมากจึงรีบเดินทาง
มาบ้านอวีเอ้อร์ ไม่คิดเลยว่าอวีเอ้อร์จะตกนําและจมนํา
ตายจริงๆ...
112
ความรูส้ กึ ในดวงตาของเหมาซันนันก็ถกู มูห่ รงเสวีย
มูห่ รงเย่และผูด้ แู ลเฮ่อทีจับตามองเขาอยูเ่ ห็นเข้า ผูด้ แู ล
เฮ่อเดินเข้าไปดึงตัวหญิงวัยกลางคนไว้ “เอาล่ะๆ...อย่า
เพิงตีกนั เลย...”
ระหว่างทีฉุดกระชากลากถูกนั อยูน่ นั ไม้กระบองในมือ

หญิงวัยกลางคนก็รว่ งหล่นบนพืน หญิงวัยกลางคนชะงัก
ไป มองดูสองมือตนเองทีว่างเปล่าแล้วก็เหมือนสูญเสีย
เรียวแรงอย่างไรอย่างนัน ทรุดตัวนังลงบนพืนปล่อยเสียง
ร้องไห้โฮ “ท่านพี ท่านตายอย่างน่าอนาถนัก ตายอนาถ
ยิงนัก...”
เหมาซันขยับริมฝี ปากทว่ากลับไม่รูจ้ ะเอือนเอ่ยอะไรออก

มา มองหญิงวัยกลางคนทีร้องไห้เสียงแหบแห้ง ลูก
113
นัยน์ตาเป็ นประกายอิหลักอิเหลือ
ผูด้ แู ลเฮ่อมองหน้าเหมาซัน เอ่ยถามขึนเสียงเข้ม “เจ้าชือ

เหมาซันหรือ?”
“ขอรับ” เหมาซันพยักหน้ารับตรงไปตรงมา
“เมือคืนเจ้าเป็ นผูน้ ดั ญาติผนู้ อ้ งอวีของข้าไปดืมสุราใช่

หรือไม่?” ผูด้ แู ลเฮ่อเอ่ยถามอีกครัง มองเขาตาไม่กะพริบ
ไม่ปล่อยผ่านทุกความรูส้ กึ ทีปรากฏบนใบหน้าของเขา
เหมาซันพยักหน้าลงอีกครังประกายตาจริงใจ “ใช่แล้ว”
114
“เหตุใดเจ้าถึงนัดเขาออกไปดืมสุรา?” ผูด้ แู ลเฮ่อเอ่ยถาม
ต่อไปเรือยๆ
“เพราะว่าเมือวานนีหอสุราทีข้ากับพีอวีเอ้อร์ชอบไป
บ่อยๆ สังปลากะพงเข้ามาหนึงงวด” เหมาซันและ
อวีเอ้อร์ลว้ นชอบกินปลากะพง เมือได้ยินข่าวว่าหอสุรา
สังปลากะพงเข้ามา เขาก็สงจองไปสองตั
ั ว เป็ นกับแกล้ม
ให้เขากับพีอวีเอ้อร์...
ผูด้ แู ลเฮ่อไม่คิดว่าสาเหตุทีเหมาซันนัดอวีเอ้อร์ออกไป
ดืมสุราจะเป็ นลักษณะนี จึงอดทีจะขมวดคิวเสียไม่ได้
“เจ้ากับญาติผนู้ อ้ งอวีของข้าดืมสุราด้วยกันบ่อยๆ
หรือ?”
115
“ขอรับ” เหมาซันพยักหน้าอีกครัง เขากับพีอวีเอ้อร์นิสยั
เข้ากันได้ มีความสัมพันธ์ทีดีตอ่ กัน มักจะนัดดืมสุรากัน
อย่างน้อยทีสุดเดือนละครัง อย่างมากก็เดือนละสามสี
ครัง...
ผูด้ แู ลเฮ่อพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ “เจ้ากับญาติผนู้ อ้ งอวี

ของข้ารูจ้ กั กันตังแต่เมือไร?”
เหมาซันคิดคํานวณอยูช่ วครู
ั ก่ ่อนตอบว่า “ประมาณหนึง
ปี ก่อนขอรับ”
“พวกเจ้ารูจ้ กั กันทีไหน?” ผูด้ แู ลเฮ่อเอ่ยถาม
116
“คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา” ตอนทีคฤหาสน์พกั ร้อน
กลางป่ าเขาเสียหายจนต้องบูรณะซ่อมแซมใหม่ เหมา
ซันกับอวีเอ้อร์เป็ นหัวหน้างานควบคุมงานก่อสร้าง
บริเวณทีพวกเขาถูกแบ่งให้ควบคุมดูแลอยูใ่ กล้กนั ไปมา
หาสูจ่ งึ ได้รูจ้ กั กัน และอุปลักษณะนิสยั ทังคูเ่ ข้ากันได้ ทัง
ยังชืนชอบการดืมสุราเหมือนกัน ก็คอ่ ยๆ เป็ นสหายในวง
สุรา ยามว่างก็มกั จะนัดกันออกไปดืมสุรา...
“หากรูแ้ ต่แรกว่าพีอวีเอ้อร์จะดืมสุราเมาจนพลัดตกนํา
ข้าก็ไม่มีทางนัดเขาออกไปดืมสุราแน่นอน...” เหมาซัน
เอ่ยเสียงแผ่ว มองร่างศพอวีเอ้อร์ดว้ ยแววตาเสียใจ
ผูด้ แู ลเฮ่อครุน่ คิดอะไรเงียบๆ ชัวครู ่ ก่อนเอ่ยขึนว่า “เมือ

117
คืนพวกเจ้าดืมสุรากันไปเท่าไร?”
“สีไหขอรับ” เหมาซันเอ่ยเสียงแผ่ว นิงไปครูห่ นึงก่อน

อธิบายเพิมว่า “คนละสองไห”
ไหสุราทีใช้กนั ในหอสุราแคว้นชิงเหยียนส่วนมากจะเป็ น
ไหทีค่อนข้างเล็ก แต่อย่างน้อยในไหก็บรรจุสรุ าไว้สองชัง
เหมาซันกับอวีเอ้อร์สามารถดืมได้คนละสองไห เป็ นพวก
คอทองแดงอยูเ่ หมือนกัน
ผูด้ แู ลเฮ่อมองเหมาซันด้วยความตกใจอยูบ่ า้ ง “ก่อน

หน้านี พวกเจ้าก็ดืมสุรากันเยอะเช่นนีหรือ?”
118
“ขอรับ” เหมาซันพยักหน้า เขากับพีอวีเอ้อร์เป็ นพวกคอ
แข็ง ทุกครังทีดืมสุรากันก็มกั จะดืมกันคนละสองไห ต่อ
ให้ดืมจนเมามายก็ยงั สามารถคลําทางกลับบ้านได้ ไม่
ต้องกังวลว่าตนเองจะเมาพับอยูบ่ นถนน ใครจะรูว้ า่ ครัง
นีอวีเอ้อร์เกอจะเกิดเรืองบนทางกลับบ้าน...
“ต้องโทษข้า เป็ นข้าทีไม่ดี...” หากเขาไม่นดั พีอวีเอ้อร์

ออกไปดืมสุราทีหอสุรา พีอวีเอ้อร์ก็คงไม่เมาเหล้าจน
พลัดตกนํา...
เหมาซันทุบศีรษะตนเองแรงๆ ส่วนลึกในตาเต็มไปด้วย
ความละอายใจและโทษตนเอง เห็นแล้วคําต่อว่าทีติด
อยูร่ มิ ฝี ปากผูด้ แู ลเฮ่อเลยพูดไม่ออก เงียบไปชัวขณะ
หนึงก่อนทีเขาจะถอนหายใจออกมาแรงๆ “การตายของ
119
ญาติผนู้ อ้ งอวีไม่โทษเจ้า...”
“ไม่ ต้องโทษข้า โทษข้าเอง...เป็ นความผิดของข้า เป็ น

ความผิดของข้า...” เหมาซันเอ่ยด้วยความเจ็บปวด ลูก
นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรูส้ กึ ผิดและละอายแก่ใจ เห็น
แล้วผูด้ แู ลเฮ่อได้แต่ทอดถอนใจอย่างหนัก เรืองทีญาติผู้
น้องอวีดืมสุราจนเมามายแล้วพลัดตกนําจมนําตาย ไม่
ใช่ความผิดของเหมาซันทีนัดเขาไปดืมสุรา “เหมาซัน ไม่
ต้องโทษตนเอง การตายของญาติผนู้ อ้ งอวีไม่ใช่ความ
ผิดของเจ้า เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”
เห็นเหมาซันเงยหน้ามองมาเหมือนอยากจะพูดอะไร
บางอย่าง ผูด้ แู ลเฮ่อก็ชิงเอ่ยขึนก่อนว่า “ตอนนีน้อง
สะใภ้อารมณ์ไม่ดี...ต้องเตรียมงานของญาติผนู้ อ้ งอวี
120
อีก...หลายเรืองค่อนข้างยุง่ ทีเดียว พวกเราไม่มีเวลามา
ต้อนรับเจ้า เจ้ากลับไปก่อนเถอะ...”
เหมาซันมองหญิงวัยกลางคนทีนังร้องไห้เสียงแหบแห้ง
บนพืน จากนันมองศพของอวีเอ้อร์และเด็กชายสองคนที
อยูข่ า้ งศพอีกครัง คําพูดมากมายทีจ่อชิดอยูท่ ีปากก็
เปลียนเนือความไปว่า “เช่นนันก็ได้ ข้าจะกลับไปก่อน
หากมีอะไรให้ช่วย ก็ไปหาข้าทีบ้าน...”
“ได้” ผูด้ แู ลเฮ่อพยักหน้า มองเหมาซันเดินออกประตู

พลางเหลียวกลับมามอง หลังจากนันก็เลียวโค้งไปก่อน
จะหายลับไปจากสายตา ผูด้ แู ลเฮ่อหันกลับมามองมูห่ รง
เสวียกับมูห่ รงเย่ “ซือจือเฟย เจินกัวโหวคิดว่าอย่างไร?”
121
มูห่ รงเสวียมองตามทิศทางทีเหมาซันเดินจากไปแล้วเอ่ย
เสียงเรียบ “สิงทีเหมาซันเอ่ยออกมาโดยรวมแล้วเป็ น
ความจริง!”
ผูด้ แู ลเฮ่อ “...”
ก็หมายความว่า คําพูดของเขาก็มีสว่ นทีโกหกอยูด่ ว้ ย

“โกหกเรืองอะไรบ้าง?”
“อยากรูห้ รือ? ตามข้ามาสิ!” มูห่ รงเสวียเอ่ยอย่างมีเลศ

122
นัย ขยับเท้าเดินออกไปด้านนอกเร็วๆ...
มูห่ รงเย่กบั ผูด้ แู ลเฮ่อสบตากันแวบหนึงก่อนจะตามไป

ติดๆ...
123
หลังจากทีเหมาซันเดินออกจากบ้านตระกูลอวี เขาก็เดิน
กลับบ้านตนเองอย่างสติไม่อยูก่ บั เนือกับตัว เมือเดินมา
ครึงทางถึงทางแยกเขาก็หยุดเท้ามองไปรอบๆ เห็นว่าไม่
มีผใู้ ดสนใจเขา เขาก็หมุนตัวเดินไปอีกเส้นทางหนึง...
เดินมุง่ หน้าไปตามทาง ไม่นานก็มาถึงหน้าหอสุราแห่ง

หนึง ยามนีไม่ใช่ยามว่างทีจะมาดืมสุรา ภายในหอสุรา
124
จึงว่างเปล่าไม่มีลกู ค้า มีเพียงผูด้ แู ลหอสุราทียืนดีด
ลูกคิดอยูห่ ลังแท่นคิดเงินเท่านัน
เมือมีเงามืดปรากฏอยูต่ รงหน้าแท่นคิดเงิน ผูด้ แู ลหอสุรา

ก็เงยหน้าขึนด้วยความสงสัย พอเห็นใบหน้าทีคุน้ เคยเขา
ก็คลียิมออกมา “คุณชายเหมาซันนีเอง ท่านมาสังสุรา
หรือ...”
ใบหน้ายิมแย้มเป็ นมิตรเช่นเคยของผูด้ แู ลหอสุราทิมตา

เหมาซันอย่างจัง เขาแววตาเอาเรืองยืนมือไปกระชากคอ
เสือผูด้ แู ลหอสุราขยับออกจากแท่นคิดเงินกระแทกผนัง
กําแพงด้านหลังอย่างแรง...
125
อาการเจ็บแสบปวดร้อนข้างหลังทําเอาผูด้ แู ลหอสุราอด
ไม่ได้ทีจะมองเหมาซันด้วยสายตาตืนตระหนก “คุณชาย
เหมาซัน เป็ นอะไรไป? นีท่านเป็ นอะไรไป...”
“เจ้าอย่ามาแสร้งทําเป็ นไม่รูเ้ รืองหน่อยเลย พูดมา ใคร

เป็ นคนบงการให้เจ้าทําร้ายพีอวีเอ้อร์?” เหมาซันถลึงตา
ใส่ผดู้ แู ลหอสุรา เอ่ยถามเสียงเ**◌้ยม
ดวงตาของผูด้ แู ลหอสุราฉายแววสงสัย “ทําร้ายคุณชา

ยอวีเอ้อร์หรือ? นีท่านหมายความว่าอย่างไรกัน?”
“อย่ามาทําไขสือ ปลากะพงสองตัวนันอย่างไรเล่า ยัง

ต้องให้ขา้ เตือนสติเจ้าอีกไหม?” เหมาซันเอ่ยขึนด้วยท่า
126
ทางดูโหดร้ายน่ากลัว มองผูด้ แู ลหอสุราด้วยแววตาที
ฉายถึงเพลิงโกรธทีอัดแน่นจวนจะปะทุออกมา ตอนทีอยู่
บ้านตระกูลอวีเขาบอกว่าร้านสุราเล็กๆ แห่งนีสังปลา
กะพงเข้ามาและเขาจองไปสองตัว ความจริงแล้วไม่เป็ น
เช่นนัน ความจริงก็คือหอสุราเล็กๆ แห่งนีเอาปลากะพง
เข้ามาหลายตัว ผูด้ แู ลหอสุราทีสนิทสนมและรูว้ า่ เขา
ชอบกินปลากะพงจึงส่งคนมาบอกเขา เขาถึงได้กระตือ
รือร้นนัดพีอวีเอ้อร์ออกมาดืมสุรา กินปลากะพง...
ผูด้ แู ลหอสุราได้ยินเขาพูดแล้ว แววตาก็ไหววูบก่อนกลับ

เป็ นปกติอย่างรวดเร็ว ทําหน้าสงสัย “ปลากะพง...ปลา
กะพงทําไมหรือ?”
“เจ้ายังมาทําไขสืออีก?” เหมาซันโกรธเคือง ตบหน้าผู้

127
ดูแลหอสุราหนึงครัง ทําเอาผูด้ แู ลหอสุราหน้าหัน เสียง
เ**◌้ยมโหดของเหมาซันก็ดงั ขึนในหอสุรา “ข้ากับพี
อวีเอ้อร์เป็ นลูกค้าประจําของหอสุราของท่าน มักจะมา
ดืมสุราทีหอสุราแห่งนีเป็ นประจํา เรืองทีพวกเราชอบ
ทานปลากะพง ท่านก็รูด้ ี...” ปลากะพงมีอยูต่ ามชายฝัง
รวมถึงทะเลนําเค็ม ในเมืองหลวงไม่คอ่ ยพบเห็นเท่าไร
นัก ต่อให้มีปรากฏส่วนมากก็จะมีตามหอสุราใหญ่ๆ ใน
เมืองหลวง หอสุราเล็กๆ เช่นร้านตรงหน้านีก็แทบไม่มี
เลย
แต่เมือวาน หอสุราเล็กๆ แห่งนีได้ปลากะพงมาสีห้าตัว

เขายังคิดว่าผูด้ แู ลหอสุราแห่งนีโชคดีได้พบกับพ่อค้าส่ง
ปลากะพงเลยได้ราคาพิเศษ ไม่คิดเลยว่าปลากะพงนัน
จะเป็ นกับดัก เป็ นกับดักแผนการเอาชีวิตของพีอวี
128
เอ้อร์...
ใบหน้าของผูด้ แู ลหอสุราถูกตบจนบวมขึนมา แต่เขาไม่มี

เวลาไปสนใจ กรอกสายตาเอ่ยแก้ตา่ งเสียงแข็ง “คุณ
ชายเหมาซัน คําพูดเช่นนีไม่ควรเอ่ยออกมาลอยๆ...ข้า
กับคุณชายอวีเอ้อร์ไม่ได้เป็ นศัตรูคแู่ ค้นกันกัน จะวาง
แผนทําร้ายเขาเพืออะไร...”
“ยังไม่ยอมรับใช่หรือไม่...” เหมาซันเอ่ยตัดบทเขาเสียง
เย็นชา ยืนมือไปจับศีรษะผูด้ แู ลหอสุรากระแทกผนัง
กําแพงเสียงดังปั ง หอสุราขนาดเล็กทีสัมผัสไม่ได้แม้แต่
ครีบปลากะพง ซือปลากะพงได้มา ผูด้ แู ลหอสุรา ‘ใจดี’
ไม่แจ้งลูกค้าประจําท่านอืนทีชืนชอบปลากะพง แต่กลับ
บอกแก่เขา ผูด้ แู ลหอสุรารูว้ า่ อวีเอ้อร์ผเู้ ป็ นสหายทีมี
129
อุปนิสยั เหมือนกับเขา แม้แต่ความชืนชอบในการดืมสุรา
และชอบกินปลากะพงยังเหมือนกัน เรืองทีเขากับ
อวีเอ้อร์สามารถแบ่งปั นสุราดีและอาหารรสเลิศกับอีก
ฝ่ าย ผูด้ แู ลหอสุราเองก็รู.้ ..
ผูด้ แู ลหอสุราแจ้งเขาว่าทีนีมีปลากะพง ก็เท่ากับบอกอ

วีเอ้อร์วา่ ทีนีมีปลากะพง เขากับอวีเอ้อร์ดืมสุรากินปลา
กะพงกันถึงเทียงคืน เขากลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ แต่
อวีเอ๋อร์พลัดตกนําและจมนําตายตอนขากลับ...
เมือปะติดปะต่อเรืองราวแล้ว ดูอย่างไรก็มีปัญหา คิดไม่

ถึงว่าผูด้ แู ลหอสุรายังกล้าพูดว่าการตายของอวีเอ้อร์ไม่
เกียวกับเขา ช่างขาดการอบรมสังสอนจริงๆ...
130
“ปั ก ปั ก ปั ก!” เหมาซันจับศีรษะของผูด้ แู ลหอสุราโขก
แรงๆ ผูด้ แู ลหอสุราดินรนขัดขืนสุดชีวิต ก็ไม่อาจหลุดพ้น
จากพันธนาการของเหมาซัน ความเจ็บปวดบริเวณหน้า
ผากทําให้ความคิดของเขาเริมหลุดลอย ขณะมองดูผู้
ดูแลหอสุราเจ็บหนักใกล้จะหมดสติ ผูด้ แู ลหอสุราก็ทน
ต่อไปไม่ไหวปริปากเอ่ยว่า “พอแล้ว พอแล้ว...ข้าบอก
แล้ว...ข้าบอกแล้ว...”
เหมาซันหยุดมือ พบว่าตอนนีผูด้ แู ลหอสุราหัวแตก เลือด

สีแดงสดค่อยๆ ไหลอาบใบหน้าเขา หน้าแดงซีกหนึงขาว
ซีกหนึง สภาพน่าตกใจ
ทว่าเหมาซันไม่ได้ตกใจกับสภาพของเขา เพียงแต่มอง
131
หน้าเขานิงๆ ราวกับกําลังเอ่ยว่า “รีบพูดมา”
ผูด้ แู ลหอสุราสูดลมหายใจเข้าลึกอยูห่ ลายที ปาดเลือด

บนหน้าเอ่ยเสียงแผ่ว “เรืองทีคุณชายอวีเอ้อร์พลัดตกนํา
และจมนําตายก็ไม่เกียวกับข้าจริงๆ...” เหมาซันสีหน้า
ถมึงทึง ขณะทีเขาเตรียมจะจับศีรษะตนโขกผนังกําแพง
อีกครัง เขาก็รบี เอ่ยว่า “ปลากะพงนันมีคนมอบให้ขา้
มา...”
เมือวานตอนทีเขาจัดการวัตถุดิบอาหารอยูต่ รงประตู
หลังก็มีชายรูปร่างสูงใหญ่ผหู้ นึงลากรถเดินเข้ามา บนรถ
ลากนันมีถงั นําสองใบ ในถังนํามีปลากะพงเป็ นๆ อยู่
หลายตัว ชายผูน้ นนํ
ั าปลากะพงวางลงตรงหน้าเขา
พร้อมทังควักเข้าทําอะไรสักหน่อยเงินตําลึงก้อนโตออก
132
มา เอ่ยว่า ‘ช่วยข้าทําอะไรสักอย่าง แล้วทังหมดนีจะเป็ น
ของเจ้า...’
เหมาซัน “...เรืองทีเขาให้เจ้าช่วยก็คือ เชิญข้ามากินปลา

กะพงทีหอสุราหรือ?”
“ใช่!” ผูด้ แู ลหอสุราพยักหน้า คําขอทีชายผูน้ นเอ่

ั ยกับเขา
แสนง่ายดาย แค่ทาํ เรืองง่ายๆ ก็ได้ปลากะพงมาเปล่าๆ
ตังสีห้าตัว ยังมีตาํ ลึงเงินอีกหนึงก้อน ไม่มีเหตุผลให้เขา
ไม่ตอบตกลง...
เหมาซันสีหน้าถมึงทึง ถลึงตาใส่ผดู้ แู ลหอสุราอย่างดุดนั

แล้วเอ่ยว่า “...เจ้าไม่กลัวว่าปลากะพงนันจะมีปัญหา ข้า
133
กินเข้าไปแล้วจะเกิดปั ญหาหรืออย่างไร...”
ผูด้ แู ลหอสุรายิมแหย “กลัวสิ” ดังนันเขาจึงตรวจสอบ

ปลากะพงโดยละเอียด เมือมันใจแล้วว่าปลากะพงไม่มี
ปั ญหาอะไรถึงได้ใช้ให้คนไปแจ้งเหมาซัน...
ไม่คิดว่าเป้าหมายสุดท้ายของคนผูน้ นไม่
ั ใช่เหมาซันแต่
เป็ นอวีเอ้อร์...
ผูด้ แู ลหอสุราลอบมองเหมาซันแวบหนึง พบว่าเหมาซันสี

หน้าเคร่งเครียด ใช้ให้ผดู้ แู ลหอสุราแจ้งเขาว่าทีหอสุรา
เล็กๆ แห่งนีมีปลากะพง นัดพีอวีเอ้อร์ผา่ นเขา...ดูเหมือน
ว่าผูท้ ีวางแผนร้ายพีอวีเอ้อร์จะรูค้ วามสัมพันธ์ระหว่าง
134
เขากับอวีเอ้อร์เกอเป็ นอย่างดี...
“คนผูน้ นมี
ั รูปร่างลักษณะเช่นไร?” เหมาซันกัดฟั นถาม
ผูด้ แู ลหอสุราส่ายหน้า “ไม่ทราบขอรับ?”
“ไม่ทราบ!” เหมาซันเงยหน้าขึนมองผูด้ แู ลหอสุรา ท่า

ทาง ‘คนทีเจ้าเคยพบแต่ไม่รูว้ า่ เขามีรูปร่างลักษณะอย่าง
ไร เจ้ากําลังกล่าววาจาน่าขันอะไรกัน’…
ผูด้ แู ลหอสุรายิมขืนขม “ตอนทีเขามาส่งปลากะพงก็ได้

สวมงอบใบใหญ่...” งอบใบนันบดบังใบหน้าเขาจนเกือบ
หมด เขาแทบไม่เห็นใบหน้าของคนผูน้ นั แล้วจะไปรูร้ ูป
135
ร่างลักษณะของเขาได้อย่างไร...
เหมาซัน “...”
ยังพรางตัวมาอีกหรือ คนผูน้ นช่

ั างฉลาดยิงนัก...
“หากเจ้าได้พบเขาอีกครัง จะจําเขาได้หรือไม่?”
“เรืองนี..น่าจะได้นะขอรับ!” ผูด้ แู ลหอสุราเอ่ยอย่างไม่

มันใจเท่าใดนัก
136
ตอนที 1760 ศัตรูปรากฏตัว (1)
137
“อะไรเรียกว่าน่าจะได้?” เหมาซันมองหน้าผูด้ แู ลหอสุรา
นัยน์ตาส่วนลึกเป็ นประกายเพลิงโกรธลุกโชน คล้ายกับ
ตอนทีเหมาซันจับศีรษะผูด้ แู ลหอสุราโขกกําแพงเมือครูน่ ี
เลย...
ผูด้ แู ลหอสุราตกใจจนสันไปทังตัว รีบเอ่ยขึนว่า “ได้ๆ...

ได้แน่นอน...”
“...เช่นนันก็ดี!” เหมาซันพึงพอใจในคําตอบของผูด้ แู ล
หอสุรา สีหน้าผ่อนคลายลงมา สายตาทีมองผูด้ แู ลหอ
สุราก็ได้น่าตกใจขนาดนันแล้ว “เรืองทีพีอวีเอ้อร์พลัดตก
138
นําและจมนําตายมีเงือนงํา เก็บเป็ นความลับชัวคราว
อย่าให้ผอู้ ืนรู.้ ..”
“ข้าทราบแล้ว” ผูด้ แู ลหอสุราพยักหน้า การทีใครคนหนึง

ทําให้การตายของอวีเอ้อร์กลายเป็ นพลัดตกนําตายเพือ
ปั ดความสัมพันธ์ ให้ทกุ คนเข้าใจไปว่าอวีเอ้อร์พลัดตก
นําและจมนําตาย หากเขาป่ าวประกาศออกไปว่าการ
ตายของอวีเอ้อร์มีเงือนงํา ฆาตกรก็จะระวังตัวและไม่มี
ทางปล่อยผู้ ‘รูค้ วามจริง’ อย่างเขาไปแน่นอน หาเรืองใส่
ตัวไปสูค่ วามตายเช่นนีเขาไม่มีวนั ทํา...
“เจ้ากับข้ารูว้ า่ เรืองนีมีเงือนงําก็ตอ้ งเก็บไว้เป็ นความลับ

อย่าได้บอกผูอ้ ืน...” เหมาซันเอ่ยยําอย่างระมัดระวัง
139
“เรืองนีข้าทราบดี...” ผูด้ แู ลหอสุราพยักหน้าลงอีกครัง
เขาเองก็อยากใช้ชีวิตอีกหลายปี ไม่มีทางไปบอกผูอ้ ืนว่า
เขารูป้ ั ญหาการจมนําตายของอวีเอ้อร์...
“การตายของพีอวีเอ้อร์ เจ้ามีสว่ นรับผิดชอบ ข้าก็มีสว่ น

รับผิดชอบ อาศัยตัวเจ้าเกรงว่าจะไม่รูเ้ รืองการตรวจสอบ
จับตัวฆาตกร ข้าเองก็ไม่หวังให้เจ้าไปตรวจสอบหรือจับ
ตัวฆาตกร...แต่วา่ หากวันหนึง คนทีให้ปลากะพงแก่เจ้า
ปรากฏตัว เจ้าจะต้องแจ้งให้ขา้ รู.้ ..” เหมาซันมองหน้าผู้
ดูแลหอสุราเอ่ยยําชัดเจน
ผูด้ แู ลหอสุราพยักหน้าระรัว “แน่นอนอยูแ่ ล้ว...”
140
“ยังมีอีก...”
เหมาซันยืนอยูใ่ นหอสุรา เอ่ยกําชับสิงทีผูด้ แู ลหอสุรา

ต้องระวังไม่รูจ้ บ
ด้านนอกหอสุรานัน มูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และผูด้ แู ลเฮ่อที

แอบซ่อนตัวอยูไ่ ด้แต่ลอบส่งสายตาหากัน ก่อนจากไป
เงียบๆ...
หลังจากห่างออกมาจากหอสุราแล้ว ทังสามคนก็เดินอยู่
บนถนนใหญ่สายหนึง บนถนนมีผคู้ นไม่มาก ผูด้ แู ลเฮ่อ
เดินไปพลางกดเสียงตําเอ่ยถามว่า “เหตุการณ์ในหอสุรา
141
เมือครูน่ ี ซือจือเฟยกับเจินกัวโหวมีความเห็นเช่นไร?”
มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงเรียบ “เหมาซันกับผูด้ แู ลหอสุราน่า

จะไม่ได้โป้ปด”
“อ้อ” ผูด้ แู ลเฮ่อขมวดคิวยุง่ “ดูจากตรงไหนหรือ?”
มูห่ รงเสวียประกายตาสุขมุ “การพูดและกิรยิ าท่าทาง

ของพวกเขา รวมถึงท่าทางทีแสดงอย่างไม่ตงใจล้
ั วนเป็ น
ธรรมชาติ” สถานการณ์เช่นนีบ่งบอกว่า ทุกการกระทํา
ของเหมาซันกับผูด้ แู ลหอสุราออกมาจากภายในใจ ไม่ได้
เล่นละคร...
142
เช่นนีหรือ?
ผูด้ แู ลเฮ่อครุน่ คิดชัวครู ่ “แล้วเป็ นไปได้หรือไม่วา่ ความ

เป็ นธรรมชาติของพวกเขาเป็ นสิงทีตังใจแสดงออกมา?”
“เป็ นไปไม่ได้” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า นางดูละครและ

ภาพยนตร์ยคุ ปั จจุบนั มาเป็ นสิบปี นางคุน้ เคยกับทักษะ
การแสดงเป็ นอย่างดี คนกําลังแสดงละครหรือว่าเผย
ความรูส้ กึ ทีแท้จริง นางล้วนมองมอง...
เมือครูน่ ี ความรูส้ กึ ทีนางมีตอ่ เหมาซันกับผูด้ แู ลหอสุราก็

คือเป็ นการแสดงอารมณ์ความรูส้ กึ ของทังสองจริงๆ ไม่
ใช่เป็ นการแสดงละครตบตา...
143
“ข้าเองก็รูส้ กึ ว่าสิงทีเหมาซันกับผูด้ แู ลหอสุราเอ่ยออกมา
ล้วนเป็ นเรืองจริง” มูห่ รงเย่ทีนิงเงียบมานานเอ่ยขึนบ้าง
“เพราะเหตุใด?” ผูด้ แู ลเฮ่อมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ
มูห่ รงเย่ชคู อมพิวเตอร์แท็บเล็ตเอ่ยด้วยความภาคภูมิใจ

“ย่อมเป็ นเพราะว่าข้าเห็นสิงทีแสดงในนีมามาก...” ผูค้ น
ในคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตล้วนแสดงละคร ดูการแสดงของ
พวกเขาบ่อยๆ เขาเองก็คอ่ ยๆ มองออก คนหนึงคนกําลัง
เสแสร้งหรือจริงใจ เขาเองก็พอมองออกอยูบ่ า้ ง...
ในหอสุราเมือครูน่ ี เหมาซันกับผูด้ แู ลหอสุราให้ความรูส้ กึ
144
ว่านันไม่ใช่การแสดง นันก็แสดงว่าเป็ นเรืองจริง...
ฟั งเหตุผลของเขาแล้ว ผูด้ แู ลเฮ่อเต็มไปด้วยความสับสน

“...”
ทว่ามูห่ รงเสวียกลับเลิกคิวขึนด้วยความคาดไม่ถงึ เพิง

จะดูละคร ภาพยนตร์ไม่กีเดือนก็แยกออกว่าเป็ นการ
แสดงหรือเรืองจริง มูห่ รงเย่ช่างร้ายกาจนัก...
มูห่ รงเย่กบั มูห่ รงเสวียสองพีน้องได้ขอ้ สรุปเรืองเหมาซัน

กับผูด้ แู ลหอสุราเหมือนกัน ผูด้ แู ลเฮ่อครุน่ คิดพิจารณา
แล้วก็เห็นด้วยกับข้อสรุปนี เพียงแต่ “แบบนีเท่ากับว่าที
พวกเราวิงวุน่ มาทังวันเปล่าประโยชน์ส.ิ ..”
145
ผูด้ แู ลเฮ่อจิตตก มูห่ รงเสวียเห็นแล้วยิมน้อยๆ “ก็ไม่ถือว่า
เปล่าประโยชน์เสียทีเดียว อย่างน้อยพวกเราก็รูแ้ ล้วว่า
ญาติผนู้ อ้ งของท่านไม่ได้พลัดตกนําเอง แต่ถกู คนทํา
ร้าย...”
นันสินะ!
พวกเขารูว้ า่ ญาติผนู้ อ้ งอวีไม่ได้พลัดตกนําลงไปเอง แต่

ถูกคนลอบทําร้ายถึงได้ตกลงไปในแม่นาํ และจมนําตาย
ญาติผนู้ อ้ งอวีก็ไม่ได้ตายเปล่า...
จีต้งเหลียง ต้องเป็ นเขาทีฆ่าญาติผนู้ อ้ งอวีแน่ๆ...
146
ผูด้ แู ลเฮ่อคิดในใจ สีหน้าถมึงทึงน่ากลัว มือทีอยูใ่ นแขน
เสือกําหมัดแน่น
ความโกรธแค้นทีฉายชัดบนใบหน้า ท่าทางทีจะระเบิด
ตลอดเวลา พร้อมทีจะสูต้ ายกับผูอ้ ืนนัน เห็นแล้วมูห่ รงเส
วียขมวดคิว เอ่ยเสียงเข้ม “ผูด้ แู ลเฮ่อ สงบสติอารมณ์
หน่อย”
“ข้ารู”้ ผูด้ แู ลเฮ่อพยายามปรับอารมณ์ของตนเองให้กลับ

เป็ นปกติ ค่อยๆ สงบสติอารมณ์ คนร้ายทําความผิดฐาน
ฆ่าคนตาย ไม่วา่ จะเป็ นชาวบ้านตาดําๆ หรือขุนนาง
บุน๋ บู๊ก็ตามทําความผิดนีแล้วต้องถูกจับขังคุก จีต้ง
147
เหลียงก็ไม่ใช่ขอ้ ยกเว้น
หากเขาไปกล่าวหาจีต้งเหลียงโดยไม่มีพยานหลักฐาน จี
ต้งเหลียงย้อนเขากลับมาคําหนึงว่าเขาใส่ความ ถึงตอน
นันเขาก็เคราะห์รา้ ยแน่นอน
ญาติผนู้ อ้ งถูกจีต้งเหลียงฆ่าตาย เขาจะไปให้โอกาสจีต้ง

เหลียงย้อนมากัดเขาได้อย่างไร...
จีต้งเหลียงขวัญกล้าเทียมฟ้า โกงกินเงินหลวงกรมคลัง
เขาต้องการเปิ ดโปงความจริงจัดการจีต้งเหลียงมาโดย
ตลอด ทีเขาไปหาญาติผนู้ อ้ งวันนีก็เพราะว่ากรมคลังหา
หลักฐานการทุจริตของจีต้งเหลียงไม่เจอสักที เขาอยาก
148
มาปรึกษากับญาติผนู้ อ้ งว่าสามารถไปเป็ นพยานทีกรม
คลัง เปิ ดโปงความผิดของจีต้งเหลียงได้หรือไม่ ไม่คิดว่า
จีต้งเหลียงจะเร็วกว่าก้าวหนึงลอบฆ่าญาติผนู้ อ้ ง ช่างน่า
รังเกียจเหลือเกิน...
โชคดีทีพวกเขารูแ้ ล้วว่าญาติผนู้ อ้ งถูกคนลอบฆ่า และมี

หลักฐานการลอบสังหารเขาบางส่วน รอให้ถงึ เวลาพวก
เขาย่อมสืบหาหลักฐานทีญาติผนู้ อ้ งถูกลอบสังหารได้
ครบ จัดการผูท้ ีวางแผนฆ่าเขาอย่างสาสม...
“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย ... นีมันสถานทีบ้าอะไร...โอ๊ย โอ๊ย

โอ๊ย...” เสียงกรีดร้องด้วยความโมโหดังก้องฟ้า ทําเอา
มูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และผูด้ แู ลเฮ่อทีอยูบ่ นถนนสะดุง้
ตกใจ
149
มูห่ รงเสวียชะงักฝี เท้า มองตามเสียงไปเห็นกําแพงขวาง
“เอ๊ะ นีไม่ใช่จวนตระกูลถังหรืออย่างไร?” มูห่ รงเย่มองดู

กําแพงสูงแล้วเอ่ยพึมพํา
“จวนตระกูลถังหรือ?” มูห่ รงเสวียประกายตาสุขมุ

“ตระกูลถัง ถังเหยียทีแต่งภรรยารองเข้าน่ะหรือ?”
“ใช่แล้ว” มูห่ รงเย่พยักหน้า
มุห่ รงเสวีย “...”
150
มิน่าเล่าเมือครูน่ ีนางถึงรูส้ กึ ว่าเสียงกรีดร้องนันคุน้ ๆ ที
แท้ก็เป็ นคนตระกูลถังนีเอง หากนางเดาไม่ผิดเสียงนัน
น่าจะเป็ นซ่งหรุย่ เอ๋อร์ภรรยารองของถังเหยีย
ไม่คิดว่าพวกเขาเดินไปเดินมา ก็จะเดินมาถึงทีนีได้
“น้องสาว นีมิใช่คฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋องหรืออย่าง
ไร? เหตุใดเจ้าถึงจําไม่ได้?” มูห่ รงเย่มองนางด้วยความ
ไม่เข้าใจนัก
มูห่ รงเสวียกระแอมแออกมาคราหนึง นางเคยมาจวน

ตระกูลถังครังเดียวเอง มิหนําซํายังเดินแค่ในโถงด้าน
151
หน้าเท่านัน นางไม่เคยเห็นด้านซ้ายขวาหน้าหลังของ
จวนตระกูลถัง อีกอย่างกําแพงสูงฝังนีก็คอ่ นข้างจะวิเวก
นางถึงได้จาํ คฤหาสน์ตรงหน้านีไม่ได้ในคราแรก...
มองดูมหู่ รงเย่คล้ายจะพูดอะไรขึนมาอีก นางก็ชิงเอ่ยขึน

มาก่อนว่า “นีมันเกิดเรืองอะไรขึน?”
152
เหตุใดซ่งหรุย่ เอ๋อร์ถงึ กรีดร้องและเกรียวกราดเพียงนัน...
“ยังจะเป็ นเรืองอะไรได้อีก มิใช่วา่ เจียงซินไปหาเรือง

ทรมานซ่งหรุย่ เอ๋อร์หรือ!” มูห่ รงเย่เอ่ยอย่างไม่ใคร่ใส่ใจ
นัก ท่าทางคุน้ ชินอย่างเห็นเป็ นเรืองปกตินนมู
ั ห่ รงเสวีย
เห็นแล้วเอ่ยขึนว่า “...เจียงซินทรมานซ่งหรุย่ เอ๋อร์บอ่ ยๆ
หรือ?”
1
“ถูกต้อง” มูห่ รงเย่พยักหน้า ช่วงนีเขามีเรืองยุง่ นิดหน่อย
แต่ละวันจะไปๆ มาๆ ในเมืองหลวงหลายรอบ ทุกครังที
ผ่านหน้าจวนตระกูลถังก็จะเห็นภาพเจียงซินกําลัง
ทรมานซ่งหรุย่ เอ๋อร์ นานๆ ไปเขาก็คนุ้ ชินจนเห็นเป็ นเรือง
ปกติเสียแล้ว...
เจียงซินกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์เป็ นคูศ่ ตั รูกนั นางเองก็คาดเดา

ได้ตงแต่
ั แรกแล้วว่าเจียงซินไม่มีทางปล่อยซ่งหรุย่ เอ๋อร์
ไปง่ายๆ จะหาเรืองทรมานนางเป็ นครังคราว แต่ทีนางไม่
คาดคิดคือเจียงซินจะหาเรืองทรมานซ่งหรุย่ เอ๋อร์ทกุ วัน
ทรมานซ่งหรุย่ เอ๋อร์อยูบ่ อ่ ยครัง ทรมานจนผูอ้ ืนคุน้ ชิน
2
และเห็นเป็ นเรืองปกติ...
เจียงซินแน่มากจริงๆ...
“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย...รังเกียจ รังเกียจ รังเกียจ...” เสียงกรีด

ร้องและตะคอกด้วยความโมโหของซ่งหรุย่ เอ๋อร์ดงั ขึนอีก
ครัง มูห่ รงเสวียทะยานร่างไปบนต้นไม้ใหญ่นอกกําแพง
สูงด้วยความฉงน นางยืนอยูบ่ นกิงไม้สงู มองลอดผ่าน
รอยแยกของกิงไม้เข้าไปด้านในกําแพง สิงแรกทีสะท้อน
สูม่ า่ นสายตาคือเรือนหลังหนึง ภายในตัวเรือนต้นไม้ใบ
หญ้าขึนกันรกชัฏ กําแพงโทรมๆ ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ใน
ชุดกระโปรงตัวยาวสีชมพูกาํ ลังยืนอยูก่ ลางเรือน ตวัดมีด
ตัดฟื นในมือฟั นลงไปบนพืนอย่างแรง ฟั นไปบ่นไป
“เจียงซิน ข้าจะฟั นเจ้าให้ตาย ฟั นเจ้าให้ตาย...”
3
...
ขณะทีมูห่ รงเสวียตกอยูใ่ นความไม่เข้าใจนัน ถังเหยียก็

ก้าวฉับๆ เดินเข้ามาจับมือทีอาละวาดของซ่งหรุย่ เอ๋อร์
เอาไว้ รีบเอ่ยปลอบว่า “หรุย่ เอ๋อร์ เจ้าอย่าเป็ นเช่นนี อย่า
เป็ นเช่นนีได้หรือไม่...”
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เงยหน้าขึนมอง เมือเห็นเป็ นถังเหยียอารมณ์

โกรธในดวงตาคูง่ ามเป็ นประกายยินดีทนั ที โยนมีดฟั น
ฟื นทิง พลิกมือจับมือถังเหยียไว้แล้วเอ่ยว่า “ถังเหยี
4
ย ท่านมาพอดีเลย ท่านดูเจียงซินสิคิดเลยว่านางจะมอบ
สถานทีเช่นนีให้ขา้ ...”
เรือนใหม่เมือตอนทีซ่งหรุย่ เอ๋อร์แต่งเข้ามาตระกูลถังตัง
อยูก่ ลางจวนแห่งนี เป็ นเรือนทีตกแต่งงดงามเรือนหนึง
เพิงจะผ่านไปเพียงไม่กีวันคิดไม่ถงึ ว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์จะถูก
ขับไล่มาทีนี...
“ถังเหยีย ท่านดูสิ ท่านดูส.ิ ..นีใช่สถานทีให้คนอาศัย

หรือ?” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ชีไปทีตัวเรือน เอ่ยฟ้องอย่างโกรธ
เคือง
5
มูห่ รงเสวียเพ่งมองตัวเรือนก็พบว่าภายในเรือนหลังนี
หญ้ารกสูงกว่าตัวคน พืนทีโล่งด้านนอกมีฝนุ่ หนาจับอยู่
แทบจะมองสีพืนเดิมไม่ออก แต่วา่ พืนเดิมเรียบอยู่ หาก
ขจัดฝุ่ นออกไปพืนเดิมก็ไม่เลวทีเดียว ยังมีประตูหน้าต่าง
ทีถูกฝุ่ นละอองจับแน่นจนมองไม่เห็นสภาพเดิม แต่
ว่านอกจากปั ญหาเรืองฝุ่ นแล้ว ทีนีก็เป็ นเรือนทีไม่เลวที
เดียว...
แน่นอนว่าเรือนหลังนีอยูช่ ิดกําแพง มองภาพรอบ

คฤหาสน์หลังนีก็ถือว่าเป็ นเรือนทีปลีกวิเวก ไม่วา่ จะเป็ น
ทีตังหรือขนาดตัวเรือนล้วนไม่อาจเทียบเคียงกับเรือนที
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์พกั อาศัยอยูก่ ่อนหน้านีได้เลย...
6
ถังเยียฟั งคําตัดพ้อของซ่งหรุย่ เอ๋อร์แล้ว นิงไปครูห่ นึง
ก่อนเอ่ยขึนว่า “หรุย่ เอ๋อร์ เจ้าทําผิดเลยถูกลงโทษ..”
รอยยิมออดอ้อนของซ่งหรุย่ เอ๋อร์แข็งค้างบนใบหน้า
คอยๆ หันไปมองถังเยียและเอ่ยว่า “ถังเยีย ท่านหมาย
ถังเยียสายตาไหววูบไม่กล้าสบสายตากับซ่งหรุย่ เอ๋อร์
ตรงๆ เอ่ยอ้อมแอ้มขึนมาว่า “ข้าหมายความว่าเจ้าอยูท่ ี
นีไปก่อนสักสองวัน รอให้เจียงซินหายโมโหก่อนแล้วข้า
จะมารับเจ้ากลับเรือนเดิม...”
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ปัดมือของถังเยียออก มองเขาด้วยสายตา
7
โกรธเคือง “มีสทิ ธิอะไรให้ขา้ รอเจียงซินหายโกรธ” นาง
ทะเลาะกับเจียงซิน นางทังสองต่างก็มีความผิดทังคู่ มี
สิทธิอะไรทีมาลงโทษนางคนเดียวแต่ไม่ลงโทษเจียงซิ
น และยังให้นางคล้อยตามเจียงซิน รอให้เจียงซินหาย
โกรธอีก...
ถังเยียหลบสายตา “เพราะว่าเจียงซินเป็ นภรรยาเอก”

ส่วนซ่งหรุย่ เอ๋อร์เป็ นเพียงภรรยารองของเขา ภรรยารอง
ทะเลาะกับภรรยาเอก การแข็งข้อภรรยาเอกต้องถูกลง
โทษ การทีเจียงซินลงโทษกักบริเวณให้ทบทวนตนเองที
ทีเรือนเล็กห่างไกลผูค้ นเช่นนีก็ถือเป็ นการลงโทษทีไม่ได้
หนักหนาอะไร...
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ไม่เห็นด้วย “เจียงซินเป็ นภรยาเอก แต่ทา่ น

8
เป็ นสามีนะ ท่านสังให้นางไม่ลงทาข้า นางไหนเลยจะ
กล้าทําโทษข้า...”
“ข้า...ข้า...ข้า...” ถังเยียอําอึงพูดไม่ออก อําอึงอยูอ่ ย่าง

นันเป็ นนานไม่ยอมพูดออกมา
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์กลับรูส้ กึ ไม่ถกู ต้อง “ถังเยีย ท่านคงมิได้ไม่

อยากสังให้เจียงซินยกเลิกทําโทษข้า ท่านไม่คิดจะปก
ป้องข้าใช่หรือไม่”
“ไม่ใช่เช่นนัน” ถังเยียปฏิเสธ ตอนนีเขาก็แค่ไม่อยากขัด

ใจเจียงซินเท่านันแหละ...
9
“...อะไรคือตอนนีไม่อยากขัดใจเจียงซิน” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์
มองถังเยียตาไม่กะพริบ
ถังเยียก้มหน้าลงเอ่ยเบาๆ “ตอนนีเจียงซิน มีอาํ นาจของ

ตระกูลนาง...” เขาไม่อยากขัดใจเจียงซิน ล่วงเกินตระกูล
ฝังนาง...
“ดังนัน ท่านเลยไม่ปกป้องข้า ปล่อยให้ขา้ โดนเจียงซิ

นเหยียบยํา” อารมณ์โกรธคุกรุน่ อยูใ่ นใจซ่งหรุย่ เอ๋อร์ เงือ
มือทุบตีถงั เยีย
ถังเยียถูกทุบตีจนต้องหลบซ้ายหลีกขวา หลบไปเอ่ย
อธิบายไป “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่เช่นนัน...”
10
“ถ้าไม่ใช่แล้วเหตุใดท่านถึงไม่ออกโรงปกป้องข้า?” ซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์โกรธ ทุบตีแรงขึนอีก
“ข้าเองก็อยากปกป้องเจ้า แต่เรืองราวติดทีคําว่า
เหตุผล...” ถังเยียเอ่ยแหยๆ “เจ้าแข็งข้อกับภรรยาเอก
ทําความผิด ต่อให้ขา้ คิดอยากจะปกป้องก็ทาํ ไม่ได้...”
“ท่านพูดเหลวไหล ในจวนตระกูลถังนอกจากท่านพ่อ
ท่านแม่แล้ว ท่านมีตาํ แหน่งใหญ่ทีสุด แค่ทา่ นพูดว่าไม่
ต้องลงโทษข้า ต่อให้เจียงซินมีเหตุผลอย่างไรก็ไม่มีทาง
ทีจะแข็งข้อกับท่าน ท่านหาข้ออ้างมากมาย เห็นได้ชดั ว่า
ไม่อยากปกป้องข้า...” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์พดู แทงใจดําว่าถัง
เยียเอ่ยคําลวงอย่างไม่เกรงใจ กระหนําทุบตีเขาเร็วขึน
11
อีก “ถังเยีย เพือท่านแล้ว ข้าทําอะไรตังมากมาย คิดไม่
ถึงว่าแค่ปกป้องข้าท่านยังไม่ยอม...”
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่...หรุย่ เอ๋อร์ ข้าเองก็ลาํ บากใจ...” ถังเยีย

รีบอธิบาย
“เหอะ...ลําบากใจ ความลําบากใจของท่านก็คือไม่กล้า
ขัดใจเจียงซิน ปล่อยให้นางรังแกข้า เหยียบยําข้าใช่
ไหม” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เอ่ยตัดบทถังเยียด้วยความโกรธ ทุบตี
เขาอย่างแรง “ถังเยีย ท่านมันไม่มีหวั ใจ...”
“ข้า...ข้า...” ถังเยียอําๆ อึงๆ ไม่รูว้ า่ จะพูดอะไรดี
12
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เองก็ไม่มีกะจิตกะใจจะฟั งคําตอบของเขา ตี
ไปก็ข่ไู ปว่า “ถังเยีย ข้าเตือนท่านเอาไว้ก่อน ข้าซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์แต่งกับท่านไม่ใช่ตอ้ งมารองรับอารมณ์และก็
ไม่ได้มาอยูท่ ีซอมซ่อเช่นนี...ข้าไม่สนว่าท่านจะใช้วิธีไหน
วันนีข้าต้องได้กลับไปอยูท่ ีเรือนตัวเอง มิฉะนันแล้วข้า
จะ...”
“อะแฮ่ม...” เสียงกระแอมอย่างจงใจดังขึนตัดบทของซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์หยุดมือ เงยหน้ามองตามทิศทางของ

เสียงกระแอม พบสาวใช้คนสนิทของเจียงซินก้าวเข้ามา
ในเรือนเล็กๆ ของนาง สีหน้าของนางเคร่งขรึมลงทันที
ถลึงตาจ้องคนมาใหม่ “เจ้ามาทําอะไร?”
13
“ย่อมต้องมามอบคนให้ซง่ ฮูหยิน...” สาวใช้เอ่ยยิมแย้ม
ส่งสัญญาณมือเบาๆ ก็มีหวั หน้าสาวใช้ทาํ งานหยาบ
กร้านห้าหกคนเดินเข้ามา บรรดาหัวหน้าสาวใช้รูปร่าง
อ้วนฉุ มองนางด้วยสายตาดูแคลน แค่มองก็รูว้ า่ มาจับ
ตาดูนาง
“...ฮูหยินช่างมีเมตตา...” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์กดั ฟั นเอ่ย ในนํา

เสียงแฝงความประชดประชันอย่างไม่ปิดบัง
สาวใช้คนสนิทก็ไม่เก็บเอามาใส่ใจ ยิมน้อยๆ แล้วเอ่ยว่า

“เป็ นเรืองธรรมดาทีฮูหยินต้องดูแลหรุย่ ฮูหยินเป็ น
พิเศษ...” สาวใช้คนสนิทเน้นเสียงตรงคําว่าดูแล เห็นได้
14
ชัดว่ามีนยั แฝง
15
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์สะอึก อารมณ์โกรธทีคุกรุน่ อยูใ่ นดวงตาคู่

งามจวนเจียนจะปะทุออกมา ถลึงตามองสาวใช้คนสนิท
ผูน้ นอย่
ั างวาวโรจน์ “เช่นนันข้าต้องขอบคุณฮูหยินทีดูแล
แล้ว” ในนําเสียงแฝงความข่มกลันเอาไว้
สาวใช้คนสนิทไม่ได้ใส่ใจ ยังคงเอ่ยด้วยรอยยิมเช่นเคย
“หรุย่ ฮูหยินอย่าได้เกรงใจ...ฮูหยินของเราบอกว่านาง
เป็ นเอก ท่านเป็ นน้อย การทีนางดูแลท่านเป็ นเรืองทีถูก
ต้องตามหลักการฟ้าดิน...หรุย่ ฮูหยินชอบการดูแลเช่นนี
16
เป็ นเรืองทีดี เพราะถึงอย่างไรต่อไปภายภาคหน้าฮูหยิน
ของเราก็เตรียมทีจะดูแลหรุย่ ฮูหยินไปเช่นนี หากหรุย่ ฮูห
ยินไม่ชอบให้ดแู ลเช่นนีคงไม่เป็ นการดี...”
ใครเล่าจะชอบการดูแลทีถูกคนอืนหาเรือง ถูกคนอืนจับ
ประเด็น พบหน้าครังใดก็มีเรืองเดือดร้อน การสังสอน
และบทลงโทษมากมายเช่นนี...
ต่อให้เป็ นซ่งหรุย่ เอ๋อร์ทีชอบแผลงฤทธิเองก็ไม่ชอบ การ

ทีสาวใช้ผนู้ นเอ่
ั ยเช่นนันเป็ นการพูดจีใจซ่งหรุย่ เอ๋อร์
อย่างไม่ไว้หน้า ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ยอ่ มโกรธจนแทบระเบิด...
17
มูห่ รงเย่คิดอยูใ่ นใจ ทะยานร่างไปบนต้นไม้ใหญ่ตน้ หนึง
ลอบมองซ่งหรุย่ เอ๋อร์ผา่ นกิงไม้ พบว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์โกรธ
จนหน้าแดง ถลึงตามองสาวใช้ผหู้ นึงอย่างชิงชังเป็ นนาน
ก่อนจะเอ่ยว่า “ข้อชอบการดูแลของฮูหยินจริงๆ จดจํา
เอาไว้ในใจอยูเ่ สมอ...หากมีโอกาสข้าจะตอบแทนการ
ดูแลของฟูเหริยกลับไปสิบเท่า ร้อยเท่า...”
“เช่นนันหรือ พวกเราจะคอยดู!” สาวใช้คนสนิทของเจียง

ซินยังคงเอ่ยขึนอย่างยิมแย้มเช่นเคย แววตาทีมองซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์เป็ นประกายเย้ยหยันและท้าทายอย่างไม่ปิด
บัง...
18
...
การต่อสูร้ ะหว่างสตรีช่างชวนให้ผคู้ นปวดหัวนัก...
มูห่ รงเย่กลอกตา มองไปทางเรือนหลังเล็กอีกครังหนึง

พบว่าสาวใช้ผนู้ นแหงนหน้
ั ามองท้องฟ้าก่อนจะแย้มยิม
เอ่ยกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์วา่ “ตอนนีก็บา่ ยคล้อยแล้ว ไม่ทราบ
ว่าหรุย่ ฮูหยินเก็บกวาดเรือนหลังนีไปถึงไหนแล้วหรือ?”
“ต้องให้เจ้ามายุง่ ด้วยหรืออย่างไร” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์

ตอบอย่างไม่สบอารมณ์
สาวใช้ยงั คงแย้มยิมเช่นเคยเอ่ยว่า “บ่าวเองก็ไม่ได้อยาก

19
ทีจะยุง่ เรืองของหรุย่ ฮูหยิน แต่วา่ ตามคําสังของฮูหยิน
แล้ว คืนนีหรุย่ ฮูหยินต้องอยูท่ ีนี หากฟ้ามืดแล้วหรุย่ ฮูห
ยินยังเก็บกวาดเรือนหลังนีไม่เรียบร้อย เกรงว่าหรุย่ ฮูห
ยินจะต้องนอนในเรือนทีทังสกปรกและไม่เป็ นระเบียบ
เช่นนี เมือถึงเวลานันหรุย่ ฮูหยินจะมาพูดว่าฮูหยินเรา
ทารุณท่านไม่ได้นะเจ้าคะ...”
เวลาทีฮูหยินของนางให้หรุย่ ฮูหยินเก็บกวาดห้อง ซ่ง

หรุย่ เอ๋อร์ไม่ทาํ เวลาทีต้องเข้าไปนอนในเรือนทีสกปรก
ไม่เป็ นระเบียบ ก็อย่ามาโทษฮูหยินของนางก็แล้วกัน...
ใบหน้างามของซ่งหรุย่ เอ๋อร์เคร่งขรึมในทันที หันไปมอง

ถังเหยียและเอ่ยว่า “ถังเหยีย ท่านจะว่าอย่างไร?”
20
ถังเหยียไม่เข้าใจสถานการณ์ เอ่ยอย่างมึนงง “ห๊ะ ให้ขา้
พูดอะไรหรือ?”
“ย่อมพูดเรืองทีจะให้ขา้ กลับไปพักทีเรือนหลังเดิมอย่าง
ไรเล่า” เห็นเขาเป็ นเช่นนี ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็เอ่ยเตือนอย่าง
อารมณ์เสีย
“คือว่าเรืองนีมัน...” ถังเหยียประกายตาไหววูบ “คือว่า

เรืองนี...คือว่าเรืองนี...”
“เลิกพูดเรืองนีเรืองนันสักที” ถังเหยียอําอึงอยูเ่ ป็ นนานก็

ไม่เอ่ยต่อไปสักที ซ่งหรุย่ เอ๋อร์จงึ เอ่ยตัดบทเขาอย่าง
21
รําคาญ ชีมือไปทีสาวใช้ผนู้ นั “ท่านบอกนางไปสิวา่ ท่าน
ไม่พอใจทีเจียงซินสังลงโทษข้า และยิงไปกว่านันก็ไม่พอ
ใจทีเจียงซินทําโทษให้ขา้ มาทีเรือนหลังนี ท่านต้องการ
ให้ขา้ กลับไปอาศัยทีเรือนหลังเดิม...”
“เอ่อ...” ประกายตาถังเหยียไหววูบ มองหน้าสาวใช้ผนู้ นั

ก็พบว่านางกําลังแย้มยิมมองเขาอยูเ่ ช่นกัน ดวงตาดํา
ขลับยิมอย่างเป็ นต่อราวกับจะบอกว่า ‘นายน้อย ท่านจะ
ช่วยซ่งหรุย่ เอ๋อร์หรือ...’
ถังเหยียรีบชักสายตากลับมา ในใจบังเกิดความลําบาก
ใจ เขาช่วยซ่งหรุย่ เอ๋อร์หรือ ช่วยอย่างไร? จะช่วยอย่าง
ไร?
22
“หรุย่ เอ๋อร์ เช่นนีไม่คอ่ ยดี...” ถังเหยียหลุบเปลือกตาลง
เอ่ยอ้อมแอ้มออกมาว่า
“มีอะไรไม่ดีกนั เล่า?” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์เอ่ยถามขึนอย่างไม่สบ

อารมณ์
“ถึงอย่างไรเจ้าก็ทาํ ความผิด...” ถังเหยียกระซิบแผ่วเบา

ราวแมลงวัน คนอืนอาจไม่ได้ยิน แต่ซง่ หรุย่ เอ๋อร์ทียืนอยู่
ใกล้ๆ กลับได้ยินอย่างชัดเจน นางโกรธขึนมาทันที ทุบตี
ถังเหยียอย่างเกรียวกราด “ข้าทําผิด ข้าทําผิด...ข้าทําผิด
ทีใด เห็นได้ชดั ว่าท่านไม่ช่วยข้า ไม่ปกป้องข้า...ท่านมัน
คนไม่มีหวั ใจ...”
23
ถังเหยียรีบหลบจากการทุบตีของนาง หลบไปก็เอ่ย
อธิบายไปว่า “ไม่ใช่ ไม่ใช่เช่นนัน...หรุย่ เอ๋อร์ เจ้าฟั งข้า
อธิบายก่อน ฟั งข้าอธิบายก่อน...”
“ความจริงก็เห็นอยูท่ นโท่ ยังมีอะไรจะอธิบายอีก...ถังเห

ยีย ข้าจะตีทา่ นให้ตาย...” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์โกรธอย่างถึงทีสุด
เพิมแรงในการทุบตีถงั เหยียเข้าไปอีก ถังเหยียถูกนางทุบ
ตีวิงออกไปอย่างทุลกั ทุเล ส่วนซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็ตามหลังไป
ติดๆ “ถังเหยีย เจ้าหยุดเดียวนีนะ...ข้าบอกให้หยุด...”
ภาพความวุน่ วายนีเห็นแล้วมูห่ รงเย่อบั จนคําพูด เรือง

ของถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์นี เขาไม่รูว้ า่ ควรจะพูดอะไร
24
ดี...
บรรดาหัวหน้าสาวใช้นนกลั
ั บเห็นเป็ นเรืองสนุก จากรัก
กลายเป็ นแค้นเรืองราวทีมีให้เห็นในการแสดงกําลังเดิน
เรืองอยูต่ รงหน้าพวกนางนีเองช่างมีสีสนั ...
สาวใช้ทียืนดูซง่ หรุย่ เอ๋อร์ไล่ตีถงั เหยียอยูม่ มุ หนึงจนพอ

ใจแล้ว แหงนหน้าขึนมองท้องฟ้าเอ่ยอย่างไม่ใคร่จะไยดี
นัก “หรุย่ ฮูหยิน ขออภัยทีบ่าวต้องเอ่ยตามตรงว่าตอนนี
เวลาก็ลว่ งเลยมามากแล้ว...” หากซ่งหรุย่ เอ๋อร์ยงั ตามไล่
ตีอยูอ่ ย่างนี ไม่มีทางทีนางจะทําความสะอาดเรือนหลัง
นีได้เสร็จก่อนฟ้ามืด ถึงตอนนันนางก็ไม่มีทีให้นอนหลับ
สบายแล้ว หรือไม่ก็นอนให้หอ้ งทีเต็มไปด้วยฝุ่ นละออง...
25
เมือสาวใช้คนสนิทของเจียงซินเอ่ยเตือนเช่นนี ซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์ก็นกึ ขึนได้วา่ สถานการณ์ของตนในตอนนี ถัง
เหยียไม่ช่วย ไม่ปกป้องนาง นางก็ไม่สามารถกลับไปพัก
ทีเรือนเดิมของตนเองได้ ทําได้เพียงอาศัยอยูใ่ นเรือนที
ห่างไกลผูค้ น สกปรกและต้นหญ้ารกชัฏแห่งนี...
เวลาก็ลว่ งเลยไปพอสมควร ภารกิจด่วนของนางไม่ใช่

การตบตีถงั เหยีย แต่เป็ นการทําความสะอาดเรือนหลังนี
ต่างหาก
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์คิดอยูใ่ นใจ ตีถงั เหยียอย่างแรงก่อนจะเงย

หน้ามองหัวหน้าสาวใช้เหล่านัน “พวกเจ้ามาเก็บกวาด
26
ห้องนอนให้ขา้ ...”
บรรดาหัวหน้าสาวใช้มองนางด้วยสายตาเหยียดหยาม
ยังไม่ทนั ได้ประชดประชัน สาวใช้คนเดิมก็เอ่ยว่า “เกรง
ว่าจะไม่ได้...”
“เหตุใดถึงไม่ได้?” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ถามกลับด้วยความไม่พอ

ใจ
“เพราะฮูหยินของเรามอบหมายมาว่า เพือให้ทา่ นได้รู ้

สํานึกในฐานะของตนเอง รูว้ า่ ตนเองทําผิดทีใด ดังนันจึง
ให้ทา่ นทําความสะอาดเรือนหลังนีด้วยตนเอง คนอืนไม่
อาจสอดมือเข้ามายุง่ ...” หัวหน้าสาวใช้ทีนางนํามาก็เพือ
27
ให้จบั ตาดูซง่ หรุย่ เอ๋อร์ ว่านางอยูท่ ีนีตลอดระยะเวลา แต่
ไม่ได้มาช่วยซ่งหรุย่ เอ๋อร์ทาํ ความสะอาดเรือนหลังนีแต่
อย่างใด...
“เจ้า...” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์สะอึก จิกตามองสาวใช้ผนู้ นั โกรธ

จนพูดอะไรไม่ออก ให้นางรูส้ าํ นึกฐานะของตนเองอย่าง
นันหรือ? นางมองไม่ออกตังแต่เมือไรกัน? ให้นางรูว้ า่ ตน
เองผิดทีใดกัน? นางทําผิดหรือ? ทําผิดหรือ? เห็นชัดๆ ว่า
เจียงซินต้องการหาเรืองนาง
นางเป็ นคุณหนูสงู ศักดิ นางถูกตามใจตังแต่เล็กจนโตไม่

เคยทํางานลําบากมาก่อน เจียงซินให้นางทําความ
สะอาดเรือนหลังนีเฉกเช่นสาวใช้คนหนึง เห็นชัดๆ ว่า
กําลังดูถกู นาง รังแกนาง เหยียบยํานาง...
28
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์จอ้ งมองสาวใช้ผนู้ นอย่
ั างโกรธๆ พบว่าสาว
ใช้ผนู้ นแย้
ั มยิมมองนางแล้วเอ่ยว่า “หรุย่ ฮูหยินคิดมาก
ไปแล้ว ฮูหยินของข้าอ่อนโยน ปฏิบตั ิตอ่ ผูอ้ ืนด้วยความ
อ่อนโยน มิใช่เป็ นการรังแกท่านหรือเหยียบยําท่านแต่
อย่างใด...”
29
30
หึห!ึ
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ยมเย็
ิ น หากอุปนิสยั ของเจียงซินเรียกว่าอ่อน
โยน เช่นนันบนโลกใบนีก็คงไม่มีคนทีไม่ออ่ นโยนแล้ว
แหละ
เจียงซินจงใจหาเรืองนาง ลงโทษนาง ทําเหมือนนางเป็ น

สาวใช้อย่างนัน ให้มาเก็บกวาดเรือนซอมซ่อหลังนีนันก็
มิใช่ตอ้ งการฉีกหน้านางเหยียบยํานางหรืออย่างไร นาง
ไม่ยอมให้เจียงซินสมปรารถนาหรอก นางไม่สามารถ
เรียกใช้บา่ วรับใช้จวนตระกูลถังให้มาช่วยนางได้ใช่หรือ
ไม่? เช่นนันไม่เป็ นไร นางก็ออกคําสังกับประมุขตระกูล
ถังก็ได้ “ถังเหยียท่านมาช่วยข้าเก็บกวาดเรือน...”
31
ถังเหยียมึนงง หลังจากประเมินความหมายในคําพูดของ
นางแล้ว คิวเข้มก็ขมวดมุน่ “หรุย่ เอ๋อร์ เจ้าพูดจาเหลว
ไหลอะไรกัน...”
“ข้าพูดจาเหลวไหลทีไหนกัน” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ถลึงตาใส่ถงั

เหยียอย่างไม่สบอารมณ์ ถังเหยียไม่ใช่บา่ วรับใช้จวน
ตระกูลถัง นางออกคําสังกับถังเหยียเรียกใช้ถงั เหยี
ย เจียงซินก็ไม่มีสทิ ธิมาวุน่ วาย...
“เจียงซินไม่มีทางยอม!” เจียงซินลงโทษซ่งหรุย่ เอ๋อร์มาที

เรือนหลังนีเพราะต้องการฉีกหน้านาง มีคาํ สังไม่ให้บา่ ว
ไพร่ช่วยเหลือซ่งหรุย่ เอ๋อร์ เขาทีเป็ นสามีของเจียงซินยิง
32
ไม่อาจยืนมือช่วยเหลือซ่งหรุย่ เอ๋อร์ได้...
“เช่นนันหรือ?” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ตอบคําพูดของถังเหยีย ทว่า

สายตากลับมองไปทีสาวใช้
สาวใช้ระบายยิมทัวหน้า “ย่อมไม่ใช่เช่นนัน...”
ถังเหยีย “...หมายความว่าอย่างไร?”
สาวใช้ยมน้
ิ อยๆ “คําสังของฮูหยินคือบ่าวรับใช้จวน
ตระกูลถังไม่สามารถช่วยหรุย่ ฮูหยินเก็บกวาดเรือนหลัง
นีได้ แต่นายท่านเป็ นประมุขจวนตระกูลถัง คําสังของฮูห
ยินไม่เกียวกับท่าน!” ท่านอยากช่วยหรุย่ ฮูหยินเก็บกวาด
33
เรือนหลังนีก็ช่วย ไม่อยากช่วยหรุย่ ฮูหยินเก็บกวาดเรือน
หลังนีก็ไม่ตอ้ งช่วย...
“เอ่อ...คือ...” ถังเหยียไม่คาดคิดว่าคําตาบจะออกมาใน
ลักษณะนี เช่นนันจึงตะลึงไปชัวขณะ “เจ้าไม่ได้เข้าใจ
อะไรผิดใช่หรือไม่?”
“ไม่ผิดแน่นอน” คําสังของฮูหยิน นางก็ตงใจฟั

ั งเป็ นอย่าง
ดีเข้าใจแจ่มแจ้ง
“จะ...จะเป็ นไปได้อย่างไร...” ถังเหยียตกใจสุดขีด เจียงซิ

นลงโทษให้ซง่ หรุย่ เอ๋อร์หนั หน้าเข้ากําแพงสํานึกตนเองที
เรือนซอมซ่อหลังนีก็เพือทีจะทรมานซ่งหรุย่ เอ๋อร์ ไม่
34
อนุญาตให้บา่ วรับใช้จวนตระกูลถังช่วยเหลือ ให้ซง่
หรุย่ เอ๋อร์เก็บกวาดเรือนหลังใหญ่แห่งนีเพียงลําพัง นาง
เพิงจะเริมต้นทรมานซ่งหรุย่ เอ๋อร์ แล้วจะยอมให้เขาไป
ช่วยซ่งหรุย่ เอ๋อร์เก็บกวาดเรือนหลังนีหรือ?
นันก็เป็ นเพราะว่าขณะทีเจียงซินชิงชังซ่งหรุย่ เอ๋อร์ นางก็

ชิงชิงเจ้าด้วยอย่างไรเล่า ต้องการลากเจ้ามาทรมานเสีย
พร้อมกัน แต่ติดทีเจ้าเป็ นสามีของนาง นางไม่อาจทํา
อะไรได้มาก เช่นนันจึงไม่ได้ทรมานเจ้า ตอนนีนางหา
ความผิดของซ่งหรุย่ เอ๋อร์ได้แล้วจึงสังลงโทษซ่งหรุย่ เอ๋อร์
อย่างหนัก เตรียมจะทรมานเจ้าผ่านทางซ่งหรุย่ เอ๋อร์...
มูห่ รงเสวียรูส้ กึ ค่อนแขวะอยูใ่ นใจ ดูความสนุกอยูบ่ น

ต้นไม้ตอ่ พบว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์จบั แขนถังเหยียลากเขาเดิน
35
เข้าไปในห้อง เดินไปก็พดู ไปว่า “อย่ามัวอืดอาดยืดยาด
อยูเ่ ลย รีบมาช่วยข้าเก็บกวาดห้องเร็วๆ คืนนีข้ายังต้อง
พักทีนีนะ...”
“แต่วา่ ...ข้าเก็บกวาดห้องไม่เป็ น...” ถังเหยียเอ่ยอย่าง

จนปั ญญา
ทว่าซ่งหรุย่ เอ๋อร์ไม่ใส่ใจเลยสักนิด “ไม่เป็ นไร ท่านเรียนรู ้

ได้...”
“แต่วา่ ข้า...”
“พูดเพ้อเจ้อให้นอ้ ยหน่อย วันนีไม่วา่ อย่างไรห้องนีหาก

36
ท่านเก็บกวาดเป็ นก็ตอ้ งช่วยข้าเก็บกวาด เก็บกวาดไม่
เป็ นก็ตอ้ งช่วยข้าเก็บกวาดอยูด่ ี ไม่เช่นนันหากฟ้ามืด
แล้วยังเก็บกวาดไม่เสร็จ ทําให้ขา้ ไม่มีทีพักสะอาด
สะอ้านอยูอ่ าศัย ข้าก็จะมัดท่านเอาไว้ทีนี ให้ทา่ นได้อยู่
ห้องทีสกปรกซอมซ่อกับข้า...” ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ข่เู สียงโหด
ลากถังเหยียมาอยูต่ รงหน้าผ้าขีริว แล้วยัดผ้าขีริวใส่มือ
ของเขา...
ถังเหยียไม่อยากอยูใ่ นห้องทีทังสกปรากและซอมซ่อนี
ทําได้เพียงคล้อยตามซ่งหรุย่ เอ๋อร์ นําผ้าขีริวชุบนําเช็ด
ประตูหน้าต่างทีฝุ่ นจับหนาตามคําชีแนะของหัวหน้าสาว
ใช้ ขมวดคิวแน่นเต็มไปด้วยความรังเกียจ...
ส่วนซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็นาํ ผ้าขีริวไปชุบนําเช็ดประตูหน้าต่าง

37
ท่ามกลางการจับตามองของบรรดาหัวหน้าสาวใช้อย่าง
ไม่คอ่ ยสมัครใจเท่าไร...
มูห่ รงเย่ทียืนอยูบ่ นต้นไม้มองดูเหตุการณ์ตรงหน้า “...”
คิดบัญชีกบั สามีตนเองผ่านภรรยารอง ทรมานสามีและ

ภรรยารองไปด้วยกัน เจียงซินช่างเ**◌้ยมหาญ ช่าง
ร้ายกาจ...
แต่ถือว่าถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์หาเรืองใส่ตวั เอง ใครใช้

ให้พวกเขาวางแผนกับเจียงซิน เจียงซินโกรธขึนมาวาง
แผนจัดการถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์ก็ไม่มีผลดีอะไรเลย...
38
นีเพิงจะแต่งเข้ามาได้ไม่กีวัน เจียงซินก็ทรมานซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์จนมีสภาพเช่นนี เนินนานวันผ่านไปไม่รูว้ า่ ซ่ง
หรุย่ เอ๋อร์จะถูกทรมานอยูใ่ นสภาพเช่นไร...
ถังเหยียและซ่งหรุย่ เอ๋อร์ทีน่าสงสาร คาดว่าต่อไปคงไม่มี

วันสงบสุขแล้ว...
ตัวเองหาเรืองตายเอง ต่อให้รอ้ งไห้ก็ตอ้ งยอมรับมัน...
มูห่ รงเย่ถอนหายใจ มองดูมหู่ รงเสวียทีอยูไ่ ม่ไกลออกไป

อย่างไม่ตงใจก็
ั พบว่านางมองจวนตระกูลถังนิงๆ ไม่รูว้ า่
กําลังคิดอะไรอยู่ เขาอดไม่ได้ทีจะเอ่ยถามว่า “น้องสาว
เจ้ากําลังคิดอะไรอยูห่ รือ? สถานการณ์ของถังเหยียกับ
39
ซ่งหรุย่ เอ๋อร์ รวมถึงกระบวนท่าต่อไปทีจะทรมานสามีกบั
อนุของเจียงซินหรือ?”
“ไม่ใช่” มูห่ รงเสวียหลุดจากภวังค์ ส่ายหน้าน้อยๆ บุญ

คุณความแค้นระหว่างเจียงซิน ถังเหยียและซ่งหรุย่ เอ๋อร์
เป็ นเรืองส่วนตัวของพวกเขาสามคน นางไม่สนใจทีจะ
เข้าไปวุน่ วาย เจียงซินจะใช้กระบวนท่าอะไรจัดการกับ
ถังเหยียและซ่งหรุย่ เอ๋อร์ตอ่ ไป ถังเหยียกับซ่งหรุย่ เอ๋อร์
จะถูกนางจัดการจนมีสภาพน่าอนาถเช่นไร นางก็ไม่ได้
อยากรูเ้ ท่าไร ตอนนีทีนางอยากรูก้ ็คือ “เรืองของฮู่กวโหว
ั
เป็ นเช่นไรบ้าง?”
วันนันหลังจากออกจากคฤหาสน์พกั ร้อนจวนตระกูลฮู่กวั
โหว นางก็ตรงไปสืบเรืองครอบครัวของใต้เท้าเซีย ไม่ได้
40
ใส่ใจเรืองของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสกับเกาฮู่อีก เมือครูต่ อนที
ผ่านเรือนหลังนีก็มองเห็นยอดภูเขาจําลองในจวนตระกูล
ถัง เช่นนันจึงนึกเรืองทีจูซนตายอยู
ิ ใ่ นภูเขาจําลองจวน
ตระกูลถังและนึกถึงฮู่กวโหวที
ั สังหารเขาขึนมาได้
ั โสเฉลียวฉลาดและเจ้าเล่ห ์ ฆ่าคนตายแต่ไม่
อยากรับผิดชอบ จึงทิงศพของจูซนไว้
ิ ในภูเขาจําลองจวน
ตระกูลถัง ให้ตระกูลถังประสบภัยทีไม่มีเค้ามาก่อน...
มูห่ รงเย่ทีทราบเหตุการณ์ตอ่ จากนันของเกาฮู่และฮู่กวั

โหวอาวุโสก็เอ่ยตามตรงว่า “หลังจากทีพวกเราออกจาก
คฤหาสน์แล้ว เกาฮู่ก็ตามออกมาติดๆ จากนันเขาก็นาํ
ศพของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเข้าวังไปรับโทษ”
41
มูห่ รงเสวีย “...นําศพของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเข้าวังไปรับโทษ
หรือ?”
“ถูกต้อง” มูห่ รงเย่พยักหน้า การตายของจูซนพั

ิ วพันถึง
จวนตระกูลมหาเสนาบดีเซีย จวนราชครูรวมถึงจวนตระ
กูลฮู่กวโหว
ั อีกทังจูซนยั
ิ งเป็ นบุตรชายของแม่ทพั จู ฝ่ า
บาทใส่พระทัยต้นสายปลายเหตุอาการพิษกําเริบจนคร่า
ชีวิตของเขา เกาฮู่จงึ พาศพของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเข้าวังเพือ
ขอรับโทษ...
มูห่ รงเสวียพยักหน้าเข้าใจ คนของกรมยุติธรรมรูส้ าเหตุ

เรืองราวอาการพิษกําเริบของจูซนิ ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเป็ น
ฆาตกรทีทีสังหารเขา ตังใจใช้เขามาควบคุมจวนตระกูล
42
มหาเสนาบดีเซียกับจวนราชครู ดูอย่างไรจุดประสงค์
ั โสก็ไม่ธรรมดา หลังจากทีคนของกรม
ยุติธรรมออกจากคฤหาสน์พกั ร้อนไปก็นาํ เรืองนีรายงาน
เบืองบนทันที ไม่ชา้ ฝ่ าบาทก็จะทรงทราบเรืองนี
เกาฮู่นาํ ศพของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเข้าวังไปสารภาพกับฝ่ า
บาทก่อนทีฝ่ าบาทจะทรงทราบเรืองนี หนึงเพือไม่ปก
ป้องความผิดของบิดาตนเอง สองเพือแสดงความจงรัก
ภักดีตอ่ ฝ่ าบาท ทําเช่นนีล้วนดีตอ่ เกาฮู่ และจวนตระกู
ลฮู่กวโหว...
ั
เกาฮู่เองก็เป็ นฉลาดทีหาได้ยาก
43
มูห่ รงเสวียคิดอยูใ่ นใจ ดวงตาดําขลับเป็ นประกาย เอ่ย
ถามขึนเบาๆ “ฝ่ าบาททรงจัดการเรืองฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
อย่างไรหรือ?”
44
มูห่ รงเย่อมภูมิเอ่ยว่า “ฝ่ าบาทริบบรรดาศักดิฮู่กวโหว

ั
จวนตระกูลฮู่กวโหวคื
ั น...” และตัดสินโทษให้เกา
ฮู่นาํ ทรัพย์สนิ ครึงหนึงเข้าหลวง...
“จริงหรือ?” มูห่ รงเสวียตกใจเป็ นอย่างมาก ไม่สนใจคํา

พูดประโยคหลังของมูห่ รงเย่โดยปริยาย “ฝ่ าบาทริบ
บรรดาศักดิของจวนตระกูลฮู่กวโหวหรื
ั อ?” เดิมทีนางคิด
45
ว่าอย่างมากฝ่ าบาทก็แค่ทรงลดบรรดาศักดิของจวนตระ
กูลฮู่กวโหวลง
ั จากจวนฮู่กวโหวกลายเป็
ั นจวนฮู่กวป๋
ั อ
อะไรพรรค์นนั ไม่คิดว่าฝ่ าบาทจะริบบรรดาศักดิฮู่กวโหว
ั
ของจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ทําให้ฮ่กู วโหวและเกาฮู
ั ่กลาย
เป็ นชาวบ้านธรรมดา...
“เป็ นความจริงแน่นอน” มูห่ รงเย่พยักหน้าหนักแน่น ตอน

นีในเมืองหลวงไม่มีบรรดาศักดิฮู่กวโหวแล้
ั ว...
มูห่ รงเสวีย “...ฝ่ าบาทลงโทษหนักทีเดียว...”
“ไม่ลงโทษหนักไม่ได้น่ะสิ” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสสังหารใคร? จู
ซินอย่างไรเล่า! แล้วจูซนคื
ิ อใคร? เป็ นบุตรชายของแม่
46
ทัพจู แล้วแม่ทพั จูเป็ นใครเล่า? เขาก็เป็ นสหายสนิทของ
ั โสอย่างไรเล่า!
ขนาดผูท้ ีสนิทสนมและมีความสัมพันธ์ทีดีตอ่ กันยังลง

มือได้เ**◌้ยมโหดเช่นนี เห็นได้วา่ ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสผูน้ ี
อุปนิสยั ไม่ได้ดีสกั เท่าไรนัก นิสยั ชัวร้ายเช่นนี สามารถ
ยอมแลกได้ทกุ อย่าง ใช้ประโยชน์จากใครก็ได้เพือผล
ประโยชน์ของตนเอง หากไม่ลงโทษให้หนักจะได้รบั การ
นับถือได้อย่างไร...
เรืองนีมันก็ใช่!
47
ฮู่กวโหวใจคอโหดเ**◌้
ั ยมอํามหิต เห็นแก่ผลประโยชน์
ตนเอง เพือให้ได้ตามเป้าหมายแล้วไม่เลือกวิธีลงมือ คน
เช่นนีควรต้องลงโทษให้หนัก ฝ่ าบาทริบบรรดาศักดิของ
เขาก็ถือว่าเป็ นการสังสอนให้เขาเข็ดหลาบ แม้วา่ เขาจะ
ตายไปแล้วไม่อาจรับรูไ้ ด้ถงึ การสังสอน แต่บตุ รชายของ
เขาย่อมรับรูไ้ ด้อย่างแน่นอน
วรยุทธ์ของเกาฮู่สงู ส่ง อุปนิสยั และความสามารถก็ไม่

เลว เมือต้องมาติดร่างแหไปกับบิดา จากฮู่กวโหวสู
ั งส่ง
กลายมาเป็ นชาวบ้านธรรมดาก็ช่างน่าเสียดายจริงๆ...
“ก็ไม่นบั ว่าน่าเสียดายเท่าไร!” มูห่ รงเย่เอ่ยต่อคําพูดของ

มูห่ รงเสวีย “ต่อให้เกาฮู่ถกู ริบบรรดาศักดิไม่ได้เป็ นฮู่กวั
48
โหวอีกต่อไป แต่ฝ่าบาทมิได้สงลดตํ
ั าแหน่งของเขา”
ตอนนีเกาฮู่ยงั คงเป็ นผูบ้ ญ
ั ชาการกองทัพทีสง่าผ่าเผย
“จริงหรือ?” มูห่ รงเสวียรูส้ กึ แปลกใจอยูบ่ า้ ง ทุกการกระ

ทําของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสแสดงให้เห็นถึงจิตใจทีโหดเ**◌้ยม
ความเห็นแก่ตวั เห็นแก่ประโยชน์ตนเองชัดเจน เขาทําตัว
เช่นนีฮ่องเต้ยอ่ มไม่พอพระทัย ฝ่ าบาทลงโทษเขารุนแรง
เพียงนันก็แสดงให้เห็นแล้วว่าฝ่ าบาทชิงชังเขาอย่างยิง
เมือเป็ นเช่นนีเกาฮู่บตุ รชายของเขาย่อมได้รบั ผลพวงไป
ด้วย ฝ่ าบาททรงไม่พอพระทัย เมือริบบรรดาศักดิจวน
ตระกูลฮู่กวโหวแล้
ั วก็สงปลดเกาฮู
ั ่ออกจากตําแหน่งด้วย
ให้เขาเป็ นชาวบ้านธรรมดาทัวไปจริงๆ เป็ นวิธีการที
เหมาะสมของฝ่ าบาท
49
ทว่าไม่คิดว่าฝ่ าบาทจะไม่ได้สงปลดเขาออกจาก
ั
ตําแหน่ง แต่ยงั ให้เขาดํารงตําแหน่งในกองทัพ
มูห่ รงเย่หวั เราะ “ฝ่ าบาทก็ทรงชมชอบผูม้ ีพรสวรรค์นะ”

ั โสน่ารังเกียจก็จริง แต่เห็นได้ชดั ว่าเกาฮู่ไม่
ได้เห็นแก่ตวั เห็นแก่ประโยชน์ตนเอง เลวทรามตําช้าเช่น
เขา ฝ่ าบาททีชืนชมเกาฮู่ยอ่ มไม่สงปลดเขาออกจาก
ั
ตําแหน่งแน่
แต่วา่ “ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสเสียชีวิตไปแล้ว เกาฮู่ตอ้ งไว้ทกุ ข์
สามปี นีนา...”
...
50
ั โสเป็ นบิดาแท้ๆ ของเกาฮู่ เมือบิดาเสียชีวิต
ลง บุตรต้องไว้ทกุ ข์สามปี เป็ นเรืองทีสืบทอดกันมาตังแต่
บรรพบุรุษ เกาฮู่เองก็ตอ้ งไว้ทกุ ข์เช่นกัน ดูเหมือนว่าต่อ
ให้เกาฮู่ยงั คงดํารงตําแหน่งในกองทัพ แต่ในระยะเวลา
อันสันนีเขาก็ไม่สามารถทีจะกลับไปทีกองทัพทุม่ เทเพือ
ฝ่ าบาท...
มูห่ รงเสวียถอนหายใจออกมา แล้วเอ่ยอย่างไม่ใคร่ใส่ใจ

เท่าไรนัก “ตอนนีศพของฮู่กวโหวอาวุ
ั โสอยูท่ ีใด?”
“ย่อมต้องอยูท่ ีจวนตระกูลเกา (จวนตระกูลฮู่กวโหว

ั
เดิม)!” มูห่ รงเย่เอ่ยเสียงเรียบ
51
ทีแคว้นชิงเหยียนมีการปฏิบตั ิตอ่ ผูต้ ายเป็ นอย่างดี ต่อให้
เป็ นนักโทษต้องประหาร หลังจากตัดศีรษะแล้วก็
อนุญาตให้ครอบครัวมาเก็บศพ แม้วา่ ฮู่กวโหวจะมี
ั ใจคอ
โหดเ**◌้ยม ทําเรืองเลวร้ายมากมาย แต่เขาก็ตายไป
แล้ว ฝ่ าบาทก็ลงโทษเขาอย่างหนักแล้ว จึงไม่ได้ทาํ ให้
ลําบากใจ อนุญาตให้เกาฮู่นาํ ศพเขากลับจวนตระกูลฮู่
กัวโหว “หลังจากทีเกาฮู่กลับจวนตระกูลฮู่กวโหว
ั ก็สร้าง
ป้ายวิญญาณให้เขา...ได้ยินว่าป้ายวิญญาณของเขาอยู่
ติดกับจูซน...”
ิ
เอาเถอะ ป้ายวิญญาณของทังสองอยูใ่ กล้กนั เกาฮู่ก็

52
สะดวกในการดูแล
“แม่ทพั จูใกล้กลับมาหรือยัง?” เอ่ยถึงจูซนิ มูห่ รงเสวียก็

นึกถึงแม่ทพั จูบิดาของเขา
หลังจากทีเกาฮู่นาํ ศพของจูซนกลั
ิ บมายังจวนฮู่กวโหว
ั ก็
ให้มา้ เร็วส่งจดหมายให้แม่ทพั จู คํานวณดูจากเวลาแล้ว
จดหมายฉบับนันน่าจะถึงมือแม่ทพั จูแล้ว...
“ใกล้แล้ว” แม่ทพั จูรกั จูซนบุ

ิ ตรชายของตนเองยิงกว่า
อะไร เมือรูข้ ่าวการตายของบุตรชายตนเอง เขาต้องลง
แส้ควบม้าเร็วเร่งเดินทางกลับมาเมืองหลวงหามรุง่ หาม
คําเป็ นแน่ อีกไม่นานคงจะถึงเมืองหลวง
53
ไม่รูว้ า่ เขากลับมาแล้วจะมีปฏิกิรยิ าอย่างไร เมือรูว้ า่ บุตร
ชายของตนเองถูกสหายสนิทของตนเองใช้เป็ นหมาก
วางยาพิษสังหาร ส่วนสหายสนิทผูน้ นก็
ั ถกู ฆ่าปิ ดปาก
เมือความผิดเปิ ดโปง...
มูห่ รงเย่สา่ ยหน้าพลางทอดถอนใจ
แววตาของมูห่ รงเสวียเคร่งขรึม “ฝ่ าบาททรงมีพระราช

ดําริเช่นไรเกียวกับผูท้ ีอยูเ่ บืองหลังฮู่กวโหวอาวุ
ั โส?”
“ไม่ได้มีความคิดอะไรพิเศษ” ผูท้ ีสามารถทําให้ฮ่กู วโหว

ั
ยอมทุม่ กายถวายชีวิต กล้ามีเรืองกับจวนมหาเสนาบดี
54
และจวนราชครูทีมีตาํ แหน่งและอํานาจสูง ผูบ้ งการทีอยู่
เบืองหลังต้องไม่ธรรมดาแน่นอน...
ั โสถูกสังหาร เบาะแสของผูท้ ีบงการอยูเ่ บือง
หลังก็หายไป ฝ่ าบาทมิทราบว่าเขาเป็ นใคร แต่รูว้ า่ คนผู้
นันไม่ยอมถอดใจแน่นอน ดังนัน “ฝ่ าบาทมอบหมายให้
องค์ชายสีสืบเรืองผูอ้ ยูเ่ บืองหลัง...”
มูห่ รงเสวียได้ยินดังนันก็องไป
ึ “องค์ชายสี? เย่เทียนฉี?”
“ถูกต้อง!” มูห่ รงเย่พยักหน้า ตอนนีองค์ชายเย่เทียนฉีได้

รับความเชือถือและความสําคัญจากฝ่ าบาท จึงนําเรือง
สําคัญมอบให้เย่เทียนฉีไปสืบ...
55
มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไม่ได้ยินชือองค์ชายเย่
เทียนฉีมาหลายวัน คิดไม่ถงึ ว่าเขายังคงเป็ นองค์ชายที
ได้รบั ความเชือถือและได้รบั ความสําคัญจากฝ่ าบาทเช่น
เดิม “รูห้ รือไม่วา่ เขาสืบอะไรได้บา้ ง?”
มูห่ รงเย่สา่ ยหน้า “เรืองนีไม่รูจ้ ริงๆ” เรืองผูว้ างแผนอยู่

เบืองหลังเป็ นเรืองใหญ่ การสืบขององค์ชายสีล้วนเป็ น
ความลับ องค์ชายสีสืบพบอะไรก็ไม่เปิ ดเผยให้คนนอก
ล่วงรู ้ เขาก็เลยไม่รู.้ ..
มูห่ รงเสวียรับคําในลําคอ ขณะทีหลุบเปลือกตาลงครุน่

คิดอยูน่ นก็
ั มีเงาร่างสีดาํ ราวกับสายลมทะยานมาจาก
ด้านขวา มูห่ รงเสวียชะงักเอ่ยอย่างไม่คอ่ ยแน่ใจ “นัน...
56
นันใช่ใต้เท้าเซียหรือไม่?”
“เป็ นเขา เป็ นเขา...เขานันแหละ” มูห่ รงเย่เห็นเงาร่างสี

ดําทีใกล้เข้ามาเรือยๆ แล้ว พยักหน้าหงึกหงัก กลไกลูก
บอลไม้ของใต้เท้าเซียติดตรึงอยูใ่ นความคิดของเขา ดัง
นันเขาจึงจดจําท่าทางและท่าร่างของใต้เท้าเซียได้อย่าง
แม่นยํา
แม้วา่ คนชุดดําทีอยูไ่ ม่ไกลออกไปจะสวมชุดสีดาํ สวม

หมวกงอบ และอยูใ่ นเงามืด แต่ทา่ ทางและท่าร่างของ
เขาเหมือนกับใต้เท้าเซียผูน้ นไม่
ั ผิดเพียน ต้องเป็ นใต้เท้า
เซียแน่นอน
57
หลังจากทีใต้เท้าเซียหนีออกไปจากคฤหาสน์ พวกเขาก็
ส่งคนมากมายออกตามหาเขา แต่ก็ไม่มีเบาะแสของเขา
ไม่คิดเลยว่าวันนีใต้เท้าเซียผูน้ นจะมาปรากฏตั
ั ว นีเป็ น
เรืองทียําจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับ
ไม่เสียเวลาเลย
มูห่ รงเย่คิดอย่างพึงพอใจ เมือใต้เท้าเซียทะยานมาอยู่

ตรงหน้าเขา เขาก็โผล่ออกไปขวางทางใต้เท้าเซียเอาไว้
ใบหน้าหล่อเหลาเต็มเปี ยมไปด้วยรอยยิมกวนอารมณ์
“ไม่พบกันหลายวัน ใต้เท้าเซียสบายดีหรือไม่”
58
ใต้เท้าเซียหยุดชะงักกลางคัน มองมูห่ รงเย่ดว้ ยความ
59
ตกใจ “เหตุใดเจ้าถึงมาอยูท่ ีนี?” ตอนทีเขาผ่านมาเมือครู ่
นีก็ดดู ีแล้วว่าทีนีว่างเปล่าไร้ผคู้ น...
เมือครูเ่ ขาก็ยืนทนโท่อยูต่ รงนี ใต้เท้าเซียผูน้ ีมองไม่เห็น

เขาหรืออย่างไร? สายตาของเขาช่าง...เดียวก่อนนะ เมือ
ครูน่ ีตัวเขาและน้องสาวยืนอยูบ่ นกิงไม้ทีมีกิงใบหนาบัง
พวกเขาเสียจนมิด เช่นนันใต้เท้าเซียผูน้ ีถึงมองไม่เห็น
พวกเขาสินะ ส่วนผูด้ แู ลเฮ่อ...
มูห่ รงเย่กม้ หน้าลงมองก็พบว่าผูด้ แู ลเฮ่อยืนอยูข่ า้ งต้นไม้

ใหญ่ตน้ หนึง แต่ถา้ มองจากฝังใต้เท้าเซียแล้ว ผูด้ แู ลเฮ่อ
60
จะยืนอยูห่ ลังต้นไม้ ลําต้นหนาใหญ่บงั ผูด้ แู ลเฮ่อเสียจน
มิด...
...
ช่างบังเอิญยิงนัก ทังๆ ทียืนอยูส่ ามคนแท้ๆ ทว่ากลับ

‘ซ่อนตัว’ ได้โดยบังเอิญ ทําให้ผอู้ ืนมองไม่เห็นพวกเขา...
ความบังเอิญทีทําเอาจะหัวเราะก็หวั เราะไม่ออก จะ
ร้องไห้ก็รอ้ งไม่ได้นนั ทําให้ใต้เท้าเซียมาปรากฏตัวอยู่
ตรงหน้าพวกเขาเอง มันช่าง...ช่างน่าพึงพอใจเสียนีกะ
ไร!
61
มูห่ รงเย่มองใต้เท้าเซียด้วยดวงตาเป็ นประกาย ไม่รบี
ร้อนทีจะจับตัวเขาแล้ว ยัวยุเขาอย่างสบายอารมณ์ “มิ
ใช่วา่ ใต้เท้าเซียชมชอบทีจะเคลือนไหวตอนกลางคืน
หรอกหรือ เหตุใดกลางวันแสกๆ เช่นนีถึงได้วิงโร่ออกมา
เล่า”
ใต้เท้าเซียมองมูห่ รงเย่สายตาเย็นชา ไม่ได้เอ่ยอะไรออก

มา
มูห่ รงเย่เองก็มิได้ใส่ใจ เอ่ยยัวยุตอ่ ไปว่า “หากให้ขา้ เดา

ใต้เท้าเซียแต่งกายเช่นนีกําลังจะไปเกลียกล่อมขุนนาง
ท่านไหนหรือ?” ก่อนหน้านีใต้เท้าเซียเกลียกล่อมเหลิง
เซียวแคว้นเซ่อซ่าง พอเหลิงเซียวตายไป เขาก็มาหาฮู่กวั
โหวอาวุโสแคว้นชิงเหยียน ตอนนีฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตาย
62
แล้ว ใต้เท้าเซียก็ตอ้ งหาเป้าหมายใหม่...
“หุบปาก!” ใต้เท้าเซียตวาดตัดบทคําพูดของมูห่ รงเย่

สายตาทีมองเขาเยือกเย็นราวนําแข็ง
มูห่ รงเย่มิได้ใส่ใจ หัวเราะชอบใจมองใต้เท้าเซีย “ทําไม

หรือ ข้าพูดแทงใจดํา อับอายจนกลายเป็ นความโกรธ
หรือ?” แสร้งมองไม่เห็นสีหน้าบูดเบียวของใต้เท้าเซีย
มูห่ รงเย่เอ่ยเสียงเรียบ “ใต้เท้าเซีย อย่าโกรธเลย เรามา
คุยกันดีๆ...”
ผูด้ แู ลเฮ่อทียืนอยูห่ ลังต้นไม้เดินออกมา มูห่ รงเสวียที

ซ่อนตัวอยูบ่ นกิงไม้ก็แหวกกิงไม้ตรงหน้าออกเผยให้เห็น
63
ใบหน้างาม ทว่าใต้เท้าเซียเห็นแล้วกลับมีแววตาวาว
โรจน์ เดิมคิดว่าสถานทีว่างเปล่านีจะมีมหู่ รงเย่คนเดียว
ไม่คิดว่านอกจากมูห่ รงเย่แล้วยังมีมหู่ รงเสวีย รวมถึงขุน
นางแคว้นชิงเหยียนอีกคนหนึง...
“ข้าไม่มีอะไรจะคุยกับเจ้า” ใต้เท้าเซียเอ่ยเสียงเย็น
สะบัดฝ่ ามือใส่มหู่ รงเย่
มูห่ รงเย่ไม่ได้รบี ร้อนแต่อย่างใด ยกมือขึนรับการโจมตี

ของใต้เท้าเซีย จังหวะนันเองทังสองคนก็เกิดสูก้ นั โครม
คราม เงาร่างสองสายหนึงดําหนึงมืดปะทะกัน สลับกัน
ไปมาอยูก่ ลางอากาศ รวดเร็วเสียจนผูค้ นตาลาย...
64
การต่อสูอ้ นั ดุเดือดนี มูห่ รงเสวียทีอยูบ่ นกิงไม้เห็นแล้ว
ดวงตาคูง่ ามฉายแววประหลาดใจ ไม่คิดเลยว่ามูห่ รงเย่
จะรับมือกับใต้เท้าเซียได้ วรยุทธ์ของเขา วิชาตัวเบาของ
เขารุดก้าวหน้าถึงเพียงนีตังแต่เมือไรกัน ดูเหมือนว่า
ระยะหลังมานีเขาจะขยันมากทีเดียว...
“เพียะ!” การปะทะฝ่ ามืออย่างรุนแรง ทําเอามูห่ รงเย่และ

ใต้เท้าเซียต่างฝ่ ายก็ถอยออกไปสามสีก้าว สายตาทีมอง
อีกฝ่ ายเต็มไปด้วยความแปลกใจ ไม่คิดเลยว่าจะมีผทู้ ี
วรยุทธ์และวิชาตัวเบาสูสีกบั เขา หากพวกเขาสูก้ นั ต่อไป
เช่นนี ในระยะเวลาอันสันก็ยากทีจะตัดสินว่าใครแพ้ใคร
ชนะ...
แววตาของใต้เท้าเซียฉายแววสุขมุ ขยับมือทีอยูใ่ ต้แขน

65
เสือสีดาํ ทันใดนันก็ปรากฏให้เห็นลูกบอลไม้กลสองลูก
กลิงวนก่อนจะพุง่ ใส่มหู่ รงเย่อย่างรวดเร็ว...
...
เป็ นลูกบอลไม้กลอีกแล้ว พวกเขารังเกียจลูกบอลไม้กลที

สุดแล้ว!
มูห่ รงเย่นวดหน้าผากอย่างจนปั ญญา ชักกระบียาวคู่

กายออกมาทันที ฟั นใส่ลกู บอลไม้ทีอยูใ่ กล้มืออย่าง
แรง...
“ปั ง ปั ง ปั ง!” ลูกบอลไม้กลแข็งแกร่งเหลือเกิน หลังจาก

66
ทีกระบีของมูห่ รงเย่ฟันไปบนลูกบอลไม้กลแล้ว ไม่อาจ
ทําลายมันได้แม้แต่นอ้ ย กลับทําให้แขนของมูห่ รงเย่สนั
จนชา เกิดอาการปวดฝ่ ามือ ผ่านไปกว่าสิบกระบวนท่า
ไม่รูว้ า่ เขาไปฟั นโดนอะไรเข้า ได้ยินเสียงโครมครามดัง
เป็ นระยะ ก่อนทีจะปรากฏเล็กแหลมคมบนลูกบอลไม้
กล จากลูกบอลกลมๆ เป็ นลูกบอลหนามพุง่ ใส่มหู่ รงเย่อ
ย่างไม่ปรานี...
น่ารังเกียจ! น่ารังเกียจยิงนัก! คิดไม่ถงึ ว่าลูกบอลไม้

พัฒนาสูงไปอีกระดับแล้ว
มูห่ รงเย่กดั ฟั นกรอด สะบัดข้อมือ กระบียาวในมือออก

แรงฟั นใส่ลกู บอลไม้อย่างหนักหน่วง...
67
“ตึง!” กระบียาวฟั นลงถูกลูกบอลไม้ลกู หนึง ทําให้ลกู
บอลไม้ชะงักไปชัวครู ่ ลูกบอลไม้กลอีกลูกหนึงฉวย
จังหวะพุง่ ใส่มหู่ รงเย่...
ลูกบอลไม้กลเครือนไหวอย่างรวดเร็ว มูห่ รงเย่ตอ้ งการ

จะสกัดกันก็ไม่ทนั เสียแล้ว ขณะทีมองดูเหล็กแหลมบน
ลูกบอล ยาวประมาณแปดมิลลิเมตร ตรงๆ แหลมๆ จะ
ปั กบนร่างมูห่ รงเย่ ชัวพริบตานันเองก็มีเงากระบียาวเล่ม
หนึงสะบัดมา ฟั นลงบนลูกบอลไม้กลเสียงดัง ‘ตึง’ ทําให้
มันกระเด็นไปอีกทาง...
มูห่ รงเย่เงยหน้าขึน จึงเห็นใบหน้างามสุขมุ ของมูห่ รงเส
68
วีย
มูห่ รงเย่ถอนหายใจยาว น้องสาวลงมือแล้ว ช่างดียงนั

ิ ก!
“ระวัง!” เสียงเตือนสติของมูห่ รงเสวียดังขึน มูห่ รงเย่เงย

หน้าขึนก็พบว่าลูกบอลไม้กลเมือครูน่ ีกลายเป็ นสีลูก
หมุนกลิงรอบๆ พุง่ ใส่เขากับมูห่ รงเสวียอย่างไม่ปรานี...
เหล็กหนามบนลูกบอลไม้ทงยาวทั
ั งคม เป็ นประกาย
สะท้อนรังสีสงั หารท่ามกลางแสงอาทิตย์...
มูห่ รงเสวียประกายตาดุดนั สะบัดกระบีสูก้ บั ลูกบอลไม้

กลสองลูก
69
มูห่ รงเย่ก็ไม่ยอมแพ้ ตวัดกระบีสูก้ บั ลูกบอลไม้อีกสองลูก
ชัววินาทีนนั สองคนกับลูกบอลไม้สลูี กก็ตอ่ สูก้ นั เสียง

อาวุธกระทบกันรุนแรงบาดแก้วหู...
......
70
“โช้ง เช้ง...โช้ง เช้ง...” มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ลว้ นมี

วรยุทธ์ทีไม่เลว ส่วนลูกบอลไม้กลก็แข็งแกร่ง รุนแรง การ
ต่อสูอ้ นั ดุเดือดของสองคนกับลูกบอลไม้กล ยากทีจะ
ตัดสินแพ้ชนะในขณะนี...
ใต้เท้าเซียผูค้ วบคุมลูกบอลกลเมือเห็นสถานการณ์เป็ น
เช่นนัน ดวงตาก็ฉายแววร้อนรน มองไปรอบด้านก่อนจะ
ค่อยๆ ผละจากไป ไม่คิดว่าเขาเพิงจะเดินไปได้เพียงสอง
ก้าวมูห่ รงเย่ก็สะบัดกระบีปั ดลูกบอลไม้กลทีพัวพันเขา
71
อยู่ และปราดมาอยูต่ รงหน้าใต้เท้าเซียขวางทางเขาไว้
แล้ว “ใต้เท้าเซีย ท่านจะไปไหนหรือ?”
มูห่ รงเย่เอ่ยยิมๆ แววตาฉายถึงความกวนอารมณ์
สีหน้าของใต้เท้าเซียบึงตึงในทันใด ตะคอกเสียงดังขึน
มาว่า “เจ้ายุง่ อะไรด้วย” สะบัดมือภายใต้แขนเสือสีดาํ ก็
ปรากฏลูกบอลไม้กลลูกใหญ่ออกมาอีกลูกหนึง บนผิว
ราบเรียบก็มีเหล็กหนามโผล่ออกมาหนึงชันดัง ‘ฉึก ฉึก
ฉึก’ ลอยคว้างก่อนพุง่ ใส่มหู่ รงเย่...
มูห่ รงเย่ไม่มีทา่ ทีลนลาน สะบัดกระบีตังรับลูกบอลไม้กล

ลูกทีสาม
72
ลูกบอลไม้กลสามลูกประสานกัน พลังต่อสูร้ ุนแรงมาก
ขึน มูห่ รงเย่สรู้ บปรบมือกับลูกบอลไม้กลสามลูก เห็นได้
ชัดว่ารับมือยากพอสมควร แต่วา่ ไม่ถงึ ขันหนักหนาร้าย
แรงอะไร เขาตังสติรบั มือกับบรรดาลูกบอลไม้กล ขณะ
เดียวกันก็หนั ไปมองใต้เท้าเซียเป็ นระยะๆ ยิมเยาะขึนว่า
“ใต้เท้าเซีย เมือครูน่ ีท่านทําลับๆ ล่อๆ จะไปทีใดหรือ คง
มิใช่วา่ กลัวจะสูพ้ วกเราไม่ไหว เลยจะแอบหนีไปเงียบๆ
หรอกนะ...”
“หุบปาก! ข้ามิใช่คนไร้ความสามารถเช่นนัน” ใต้เท้าเซีย

ตวาดตัดบทมูห่ รงเย่ มองมูห่ รงเย่ดว้ ยสายตาเยียบเย็น
มูห่ รงเย่เห็นแล้วก็แสร้งทําเป็ นมองไม่เห็น เอ่ยเสียงเรียบ

73
ขึนว่า “ท่านไร้ความสามารถเช่นนันหรือไม่ขา้ ไม่รู ้ แต่วา่
ทีข้ารูก้ ็คือลูกบอลไม้กลห้าลูกนีของท่านมิใช่คตู่ อ่ สูข้ อง
พวกเรา...”
ราวกับยืนยันคําพูดของมูห่ รงเย่เสียอย่างนัน เมือเขาพูด

จบก็ได้ยินเสียงดัง ‘ตุบ’ กระบียาวของมูห่ รงเสวียฟั นลง
บนลูกบอลไม้กล ทําให้ลกู บอลไม้กลลูกหนึงถูกฟั นตกลง
บนพืน แตกเป็ นเสียงๆ...
ใต้เท้าเซีย “...”
“โอ๊ะโอ ข้าพูดยังไม่ทนั ขาดคํา ลูกบอลไม้กลของใต้เท้า

เซียก็ไม่ใช่คตู่ อ่ สูข้ องเรา” เพียงไม่กีกระบวนท่า น้องสาว
74
ก็ฟันลูกบอลไม้กลร่วงไปหนึง แล้วนางก็จะฟั นร่วงไปอีก
หนึง เมือถึงเวลานันน้องสาวก็ไร้ซงคู
ึ ต่ อ่ สู้ ก็จะมาช่วย
เขาจัดการกับลูกบอลได้สามลูกนี...
สุดท้ายแล้ว เขากับน้องสาวก็จะทําให้ลกู บอลไม้กลและ

ใต้เท้าเซียแพ้อย่างราบคาบ!
มูห่ รงเย่กระตุกมุมปาก ขมวดคิวมองใต้เท้าเซีย สายตาคู่

นันต้องการสาสมใจเท่าไรก็สาสมใจเท่านัน ต้องการ
ท้าทายเท่าไรก็ทา้ ทายเท่านัน!
สีหน้าของใต้เท้าเซียบึงตึง จัดการลูกบอลไม้กลทังหมด
ของเขาราบคาบ? ให้เขาแพ้ราบคาบหรือ? ช่างฝันกลาง
75
วันยิงนัก...
ใต้เท้าเซียขยับมือทีอยูใ่ ต้แขนเสืออย่างรวดเร็ว จู่ๆ ก็มี

ลูกบอลไม้กลมากมายปรากฏขึนมา หลังจากพัฒนาเป็ น
ลูกบอลเหล็กหนาม พุง่ ใส่มหู่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่อย่าง
แรง...
“...เหตุใดยังมีลกู บอลไม้กลมากมายเช่นนีเล่า” มูห่ รงเย่

ถลึงตามองดูลกู บอลไม้กลทีเริงระบําอยูก่ ลางอากาศ
ช้าๆ ด้วยความตกใจ
มูห่ รงเสวีย “...เพราะว่าใต้เท้าเซียแตกฉานด้านกลไก...”

เขาสามารถพกและควบคุมลูกบอลไม้กลมากมายใน
76
เวลาเดียวกัน...
เขายังคิดว่าอย่างมากใต้เท้าเซียก็ควบคุมลูกบอลไม้กล
ได้ทีเจ็ดแปดลูก ไม่คิดเลยว่าใต้เท้าเซียจะควบคุมลูก
บอลไม้กลได้มากมายเพียงนี มองดูลกู บอลไม้กลทีลอย
เต็มฟ้า อย่างน้อยมีถงึ สิบยีสิบลูก นับไม่ถกู แล้ว นับไม่
ถูก “นีจะทําอย่างไรดี?”
มูห่ รงเสวียเหลือบตามองเขาแวบหนึง “ยังจะทําอะไรได้

อีกเล่า สูเ้ ถอะ” ทางตายทีตนเองสร้างขึนมา ร้องไห้อย่าง
ไรก็ตอ้ งสูใ้ ห้จบ
77
...
เฮ้อ ก็คงต้องเป็ นเช่นนีละนะ!
มูห่ รงเย่คิดอย่างหมดอาลัยตายอยาก ตวัดกระบียาวใน

มือฟาดฟั นใส่บรรดาลูกบอลไม้กล...
มูห่ รงเสวียเองก็ตวัดกระบียาวฟั นลูกบอลไม้กล...
ชัวพริบตา “โช้ง...เช้ง...โช้ง...เช้ง...” เสียงการต่อสูอ้ นั ดุ

เดือดดังขึนกลางอากาศอีกครัง...
78
แววตาของใต้เท้าเซียฉายแววกระหายเลือด กล้ามาดู
ถูกว่าเขาไร้ความสามารถ ช่างไม่รูจ้ กั ประมาณตนเอง
เอาเสียเลย วันนีเขาจะทําให้มหู่ รงเย่ได้รูว้ า่ เขาไร้ความ
สามารถจริงหรือไม่
ใต้เท้าเซียขยับมือทีอยูใ่ ต้แขนเสืออย่างรวดเร็ว เร็วเสีย

จนเห็นเพียงรอยซาก บรรดาลูกบอลไม้กลหมุนคว้างพุง่
เข้าใส่มหู่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่อย่างเป็ นต่อ...
มูห่ รงเสวียและมูห่ รงเย่ตวัดกระบีมือเป็ นประวิงสูก้ บั ลูก

บอลไม้กล แต่วา่ บรรดาลูกบอลไม้กลยังคงหมุนคว้าง
หน้าล้มหลังรุกกระโจนใส่มหู่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ ไม่นาน
79
ก็ลอ้ มคนทังสองเอาไว้แน่น...
หากยืนอยูใ่ นจุดของใต้เท้าเซียก็สามารถมองเห็นได้ชดั
เจนว่ามูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ถกู บรรดาลูกบอลไม้กลล้อม
เอาไว้จนเหลือเพียงช่องว่างเล็กๆ ช่องว่างนันเล็กลง
เรือยๆ เล็กลงเรือยๆ ต่อให้มหู่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ตวัด
กระบีในมือรวดเร็วเพียงใดก็ไม่อาจสกัดกันบรรดาลูก
บอลไม้กลทีบีบเข้ามาใกล้ บีบเข้ามาใกล้...
ไม่ชา้ มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ก็จะถูกเหล็กหนามบนลูก

บอลทิมแทงอย่างหนัก ทิมแทงจนมีรูพรุนอาบเลือดทัว
ร่าง...
80
ใต้เท้าเซียคิดอยูใ่ นใจ ดวงตาคมกลายเป็ นสีเลือด...หาง
ตามองไปเห็นชายเสือของคนผูห้ นึงสะบัด ใต้เท้าเซียหัน
ไปมองก็เห็นผูด้ แู ลเฮ่อทีอยูไ่ ม่ไกลออกไป...
ตอนนีผูด้ แู ลเฮ่อยังคงยืนอยูข่ า้ งต้นไม้ใหญ่ จ้องมองการ

ต่อสูร้ ะหว่างมูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่กบั บรรดาลูกบอลไม้กล
แม้วา่ มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ใกล้จะโดนลูกบอลไม้ทบั ถม
แต่เขาก็ยงั คงไม่ได้วิงหนีไป ยังยืนอยูเ่ ช่นนัน มองดูการ
ต่อสูร้ ะหว่างพีน้องมูห่ รงกับลูกบอลไม้กลทีทวีความ
รุนแรงขึนไม่กะพริบตา ใบหน้าขาวซีดไม่รูว้ า่ ตืนเต้นหรือ
กังวลใจ...
ขุนนางแคว้นชิงเหยียนผูน้ ีเป็ นพวกเดียวกับมูห่ รงเสวีย

และมูห่ รงเย่!
81
คนผูน้ ีไม่เป็ นวรยุทธ์ เขาจึงละเลยไป
ตอนนีมูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่จะต้องตายอยูใ่ นลูกบอลไม้

กลของเขาแล้ว พวกเดียวกับพวกเขาผูน้ ีก็ควรตายไป
พร้อมกับพวกเขาเสียเลย...
ใต้เท้าเซียแววตาดุดนั ขยับมือใต้แขนเสือเบาๆ ลูกบอล

ไม้กลก็มาปรากฏอยูต่ รงหน้าเขา เลือนขันเป็ นลูกบอล
เหล็กหนามก่อนจะพุง่ ใส่ผดู้ แู ลเฮ่ออย่างไม่ปรานี...
มูห่ รงเสวียทีกําลังรับมือกับลูกบอลไม้กล แบ่งความใส่

ใจส่วนหนึงเฝ้าระวังบริเวณรอบๆ เห็นชัดว่าลูกบอลไม้
82
กลพุง่ ไปทางผูด้ แู ลเฮ่อ นางรีบส่งเสียงร้องเตือนด้วยแวว
ต่เคร่งเครียด “ผูด้ แู ลเฮ่อ ระวัง”
ความเร็วของลูกบอลไม้กลรวดเร็วมากจริงๆ มูห่ รงเสวีย

ทีถูกบรรดาลูกบอลไม้กลล้อมลงอยูค่ ิดทีจะผละตัวจาก
ลูกบอลไม้กลนันแล้วเข้ามาช่วยคนก็ไม่ทนั กาล ส่วนผูด้ ู
แลเฮ่อทีไม่เป็ นวรยุทธ์ทาํ ได้เพียงยืนมองลูกบอลไม้กลที
หมายเอาชีวิตพุง่ ใส่ตวั เอง...
ขณะทีเหล็กหนามบนลูกบอลไม้กลจวนจะปั กลงทีหน้า
ของผูด้ แู ลเฮ่อ เสียววินาทีนนเองก็
ั ปรากฏพัดด้ามหนึง
ขวางลูกบอลไม้กล...
83
ลูกบอลไม้กลทีหมุนตัวอย่างรวดเร็วถูกปั ดจนชะงักไป ผู้
คนพากันเงยหน้าขึนมามองตามพัดนันไป พบเจ้าของ
พัดทีเป็ นบุรุษรูปงาม ท่าทางสุภาพสูงศักดิ เขาก็คือองค์
ชายสีหรือเย่เทียนฉีทีมูห่ รงเสวียเพิงจะเอ่ยกับมูห่ รงเย่
เมือครูน่ ีไงเล่า
องค์ชายสี องค์ชายสีมาแล้ว...ผูด้ แู ลเฮ่อรอดตายแล้ว

เขา...เขาก็รอดตายแล้ว...
มูห่ รงเย่ตวัดกระบียาวปั ดลูกบอลไม้กล มองเห็นองค์

ชายสีจากช่องว่างนัน นําตาเอ่อคลอด้วยความตืนตัน...
84
85
เหล็กหนามบนลูกบอลไม้กลห่างจากผูด้ แู ลเฮ่อเพียงแค่
หนึงเซนติเมตร องค์ชายสีเย่เทียนฉีเห็นแล้ว คิวเข้มพาด
เฉียงดุจกระบีขมวดยุง่ สะบัดฝ่ ามือหนึงที พัดในมือฟาด
ลงบนลูกบอลไม้กล ทําให้มนั กระเด็นออกไป
สายลมโชยเอือยพัดโบก ชายอาภรณ์หรูหราของเย่เทียน
ฉีสะบัดตามแรงลม ดูสงู ส่งและสง่างามอย่างบอกไม่
ถูก...
แสงแดดเจิดจ้าทอแสงละมุน เย่เทียนฉีถือพัดอยูใ่ นมือ

ยืนตัวตรง แววตาคมราวธนูแหลมทิมแทงไปยังใต้เท้า
เซียทีอยูไ่ ม่ไกล “ใต้เท้าเซีย ความรวดเร็วในการหนีของ
ท่านรวดเร็วจริงๆ...”
86
ผูด้ แู ลเฮ่อ “...”
เสียงฝี เท้ากระชันดังขึนมา กองกําลังรักษาเมืองสวมชุด

เกราะสองขวบนกรูกนั เข้ามาจากไกลๆ พวกเขาถือกระบี
ยาวในมือ คมมีดแหลมคมรวมถึงรอยเลือดตามตัวพวก
เขาเป็ นจุดๆ แยกไม่ออกว่าเป็ นของพวกเขาเองหรือของ
ผูอ้ ืน แต่ทีแน่ๆ คือพวกเขาเพิงจะผ่านการรบอย่างดุ
เดือดเมือไม่นานมานี...
แล้วกลับไปมองดูทิศทางทีพวกเขากรูกนั เข้ามา เป็ นทิศ
87
ทางทีใต้เท้าเซียเพิงจะลอยตัวมา...
นางเพิงจะพูดว่าตอนทีเห็นใต้เท้าเซียนัน ใต้เท้าเซียท่า
ทางรีบร้อนเหมือนว่าถูกใครไล่ตามอย่างนันละ ทีแท้เมือ
ครูน่ ีเขาถูกคนไล่ตามจริงๆ และผูท้ ีไล่ตามเขาก็คือองค์
ชายเย่เทียนฉีและกองกําลังรักษาเมืองทีเขาเป็ นหัวหน้า
อยู.่ ..
ั โสถูกชันนําแข็งกลทีใต้เท้าเซียควบคุมอยู่
สังหารชีวิต องค์ชายเย่เทียนฉีได้รบั ราชโองการจากฝ่ า
บาทให้สืบหาผูอ้ ยูเ่ บืองหลังฮู่กวโหวอาวุ
ั โส ต้องสืบหาใต้
88
เท้าเซียและหาเขาให้เจอ แต่วา่ ความสามารถในการ
หลบซ่อนตัวของใต้เท้าเซียได้รบั ขนานนามว่าไม่ธรรมดา
มูห่ รงเสวียส่งคนออกไปมากมายไม่พบแม้แต่เบาะแส
ของเขาแม้แต่นอ้ ย ไม่คิดเลยว่า องค์ชายเย่เทียนฉีจะหา
เขาเจอ...
อีกอย่างฟั งจากคําพูดของเย่เทียนฉีจบั ใจความได้วา่

องค์ชายเย่เทียนฉีนาํ ขบวนกองกําลังรักษาเมืองต่อสูก้ บั
ใต้เท้าเซียและลูกน้องของเขา ใต้เท้าเซียเป็ นฝ่ ายพ่าย
แพ้ องค์ชายเย่เทียนฉีกบั พวกกองกําลังรักษาเมืองเป็ น
ฝ่ ายได้รบั ชัยชนะ...
สายตาสุขมุ ของมูห่ รงเสวียละจากองค์ชายเย่เทียนฉีไปที

ใต้เท้าเซีย พบว่าร่างภายใต้ชดุ คลุมสีดาํ ของใต้เท้าเซีย
89
สันสะท้านหลายครัง เห็นได้ชดั ว่าโกรธไม่นอ้ ย สายตา
คมภายใต้หมวกงอบราวกระบีสังหารมองตรงไปทีเย่
เทียนฉี “องค์ชายสีไล่ตามมาได้รวดเร็วจริง...” เขาเพิงจะ
มาถึงทีนีไม่นาน เย่เทียนฉีก็ไล่ตามมาเสียแล้ว...
“แต่ก็ยงั ไม่ทนั ใต้เท้าเซีย...” เย่เทียนฉีเอ่ยเสียงเย็น
“องค์ชายสีไม่ตอ้ งถ่อมตนไป” ข้าใต้เท้าเซียคลุกคลีอยู่

ต่างแคว้นมาหลายปี ได้รบั การขนานนามว่าวิชาซ่อนตัว
ลําเลิศ ขอเพียงเขาคิดจะหลบซ่อนตัวก็ไม่มีผใู้ ดหาเขา
พบ ไม่คิดเลยว่าวันนีเย่เทียนฉีจะหาตัวเขาเจอจนได้...
ความสามารถของเย่เทียนฉีเหนือความคาดหมายของ
90
เขาจริงๆ “ไม่ทราบว่าองค์ชายสีเตรียมจะมาจับตัวข้า
หรือว่ามาสังหารข้า...”
เย่เทียนฉีคิดอยูค่ รูห่ นึง “อย่างไรก็ได้” ใต้เท้าเซียเป็ นนัก

โทษทีสังหารฮู่กวโหวอาวุ
ั โส เขาต้องการจับตัวใต้เท้าเซี
ยกลับไป แต่วา่ ใต้เท้าเซียวรยุทธ์สงส่ง วิชากลเก่งกล้า
ต้องการจะจับเป็ นเขาไม่ใช่เรืองง่าย ไม่แน่วา่ กองทหาร
ลาดตระเวนทีเขาเป็ นผูน้ าํ สละชีพหมดแล้ว ก็ไม่แน่วา่ จะ
จับตัวใต้เท้าเซียได้...
ดังนันเพือหลีกเลียงการสละชีพทีไม่จาํ เป็ น เขาต้อง

พยายามสุดกําลังความสามารถเพือจับตัวใต้เท้าเซียให้
ได้ จับเป็ นได้เป็ นดีทีสุด แต่หากจับเป็ นไม่ได้ ต้องแบก
ศพกลับไปก็ไม่เห็นเป็ นอะไร...
91
ใต้เท้าเซีย “...องค์ชายสีชาญฉลาดยิงนัก...” ในนําเสียง

แฝงความเย้ยหยันอย่างบอกไม่ถกู
เย่เทียนฉีเองก็ไม่ได้ใส่ใจ เอ่ยเสียงดังฟั งชัด “ข้าชาญ

ฉลาดอยูแ่ ล้ว” มิอย่างนันตอนนีผูท้ ีลูกน้องมอดม้วย ตน
เองเจ็บหนักเหลือหัวเดียวกระเทียมลีบคงกลายเป็ นเขา
ไม่ใช่ใต้เท้าเซีย
“หึ องค์ชายสีมันใจเหลือเกิน...เช่นนันข้าก็จะดูสวิ า่ ต่อ

จากนีไปองค์ชายสียังจะมีความมันใจเช่นเมือครูน่ ีอีก
92
ไหม...” ใต้เท้าเซียหัวเราะเสียงเย็น ขยับมือใต้แขนเสือ
อย่างรวดเร็ว ลูกบอลไม้กลลูกแล้วลูกเล่าปรากฏอยู่
กลางอากาศ ยกระดับเป็ นลูกบอลเหล็กกล ลอยคว้างอยู่
ในอากาศและพุง่ ใส่เย่เทียนฉีกบั กองกําลังรักษา
เมืองอย่างรวดเร็วรุนแรง...
เย่เทียนฉีไม่มีทา่ ทีตืนตระหนก สะบัดพัดตังรับลูกบอล

เหล็กกล
บรรดากองกําลังรักษาเมืองเองก็ตวัดกระบียาวในมือ
ฟาดฟั นเหล่าลูกบอลเหล็กกลตรงหน้าพวกเขาอย่างไม่
ปรานี...
93
“เคร้ง เคร้ง...เคร้ง เคร้ง...” เสียงอาวุธประทะกันดุเดือด
ดังขึนอีกครัง...
......
94
กองกําลังรักษาเมืองมีจาํ นวนมาก วรยุทธ์ก็ไม่เลวทีเดียว
แม้วา่ จะได้รบั บาดเจ็บน้อยบ้างเยอะบ้าง แต่พวกเขา
สองคนร่วมมือกันโจมตีลกู บอลหนามกลลูกหนึงก็มีฝีมือ
ฟั นโดนลูกบอลหนามกลเป็ นระยะ ทําให้ลกู บอลหนาม
กลเอียงว้ายเอียงขวา สุดท้ายฟั นเป็ นแฉกๆ ตกลงบน
พืน...
ลูกบอลหนามกลมีจาํ นวนน้อยลงไปเรือยๆ ใต้เท้าเซียสี

หน้าเคร่งเครียด ถลึงตามองผูค้ นทีสูร้ บกับลูกบอลหนาม
กลแวบหนึง หมุนตัวเตรียมจะจากไป...
มูห่ รงเย่เห็นแวบๆ ทีหางตาก็ผละจากลูกบอลหนามกลที

ล้อมเขาไว้เข้ามาขวางใต้เท้าเซีย ไม่คิดเลยว่าใต้เท้าเซีย
95
จะขยับมือทีอยูใ่ ต้แขนเสือ เหล็กหนามบนลูกบอลหนาม
กลก็โผล่ออกมา ‘ฉึก ฉึก ฉึก’ เป็ นเช่นสายฝนกระหนําซัด
ใส่ผคู้ น...
...
ลูกบอลไม้กลยกระดับขึนอีกแล้ว!
ลูกบอลหนามไม่ใช่ขนสุ
ั ดท้ายของลูกบอลไม้กล!
ลูกบอลหนามยังมีอีกขึนหนึง เหล็กหนามหลุดออกจาก
ลูกบอลซัดใส่ศตั รูราวธนูแหลม!
96
วิชากลช่างน่าอัศจรรย์เสียจริง
มูห่ รงเย่อทุ านอยูใ่ นใจ ตวัดกระบียาวฟั นเหล็กหนาม...
มูห่ รงเสวีย เย่เทียนฉี และบรรดากองกําลังรักษาเมือง

ต่างก็ตวัดกระบียาวปั ดป้องเหล็กหนามทีซัดเข้ามาตรง
หน้ามือเป็ นประวิง...
ใต้เท้าเซียฉวยโอกาสทีผูค้ นวุน่ วาย ไม่มีเวลามายุง่ กับ

เขา แตะปลายเท้าเบาๆ เรือนกายสูงยาวก็ไปอยูบ่ น
หลังคาเรือนหลังหนึงทันที หลังจากมองดูผคู้ นด้วยสาย
ตายัวยุ ก่อนจะหายตัวไปไม่เห็นร่องรอย...
97
ใต้เท้าเซียน่าชิงชังนัก กลับหนีไปจนได้!
มูห่ รงเย่โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ กระบียาวในมือกวัด

ไกวอย่างรวดเร็ว ประกายแสงสีเงินสายแล้วสายเล่าวูบ
วาบกลางอากาศ กระบวนท่าวิชากระบีรุนแรงหลายสาย
ฟั นเหล็กหนามทีเข้ามาใกล้ จนเหล็กหนามร่วงกราว...
“ตุบ ตุบ ตุบ...ตุบ ตุบ ตุบ...” ด้วยความพยายามของทุก

คน เหล็กหนามก็ถกู ปั ดตกบนพืน พวกลูกบอลไม้กลที
ลอยคว้างอยูก่ ลางอากาศก็ถกู ตบจนแหลกเป็ นเศษๆ ไม่
มีพลังคุกคามอีกต่อไป...
98
บรรดากองกําลังรักษาเมืองพากันถอนหายใจยาว
ทว่ามุห่ รงเย่กลับกระชับกระบียาวไว้มนั มองดูหลังคา

เรือนทีใต้เท้าเซียหายตัวไป สายตาเปี ยมไปด้วยความ
โกรธ “ใต้เท้าเซียน่าชังนัก ปล่อยให้เขารอดไปได้อีก
แล้ว...”
เริมจากซัดควันขาว ต่อด้วยซัดเหล็กหนาม วิธีการหนี

ของใต้เท้าเซียผูน้ ี ช่าง...ไม่มีผใู้ ดเหมือน...
“คนของตําหนักมืดนีนะ วิธีการหนียอ่ มพิเศษกว่าคนทัว

ไป” มูห่ รงเสวียเอ่ยประโยคนีออกมาอย่างไม่ใส่ใจเท่าใด
99
นัก
ความโกรธในดวงตามูห่ รงเย่รุนแรงขึน “ตําหนักมืดขึน

กับแคว้นหนานจ้าว แล้วใต้เท้าเซียทีน่าชิงชังก็เป็ นคน
แคว้นหนานจ้าว เหตุใดจึงมีวิชากลไกของแคว้นหนาน
เจียงได้เล่า?” เขาจําได้วา่ วิชากลไกของแคว้นหนานเจียง
ไม่เผยแพร่ให้คนนอกล่วงรู.้ ..
มูห่ รงเสวียครุน่ คิด แล้วเอ่ยขึนว่า “บางทีเขากับคนหนาน

เจียงทีมีวิชากลไกอาจมีความสัมพันธ์กนั ...” แคว้น
หนานเจียงกับแคว้นหนานจ้าวอยูใ่ กล้กนั ทังสองแคว้น
นับเป็ นมิตรต่อกัน แม้วา่ วิชากลไกของแคว้นหนานเจียง
จะกล่าวขานว่าไม่เผยแพร่ให้แก่คนภายนอก แต่ถ่าย
ทอดให้กบั คนต่างแคว้นทีมีความสัมพันธ์อนั ดีตอ่ กันคน
100
สองคนก็ไม่ใช่เรืองแปลกอะไร...
เห็นท่ามูห่ รงเย่จะเอ่ยตําหนิออกมาอีกครัง มูห่ รงเสวียก็

ชิงเอ่ยขึนมาก่อนว่า “อย่าเพิงคุยเรืองวิชากลไกของใต้
เท้าเซียเลย” ใต้เท้าเซียรูว้ ิชากลไกอีกทังยังเป็ นกลไกขัน
สูง พวกเขาเถียงกันเรืองทีว่าเขารูว้ ิชากลไกได้อย่างไรก็
ไม่มีประโยชน์ “ตอนนีพวกเรามาคิดกันดีกว่าว่าใต้เท้า
เซียน่าจะไปหลบซ่อนตัวทีใด”
“ใช่ๆๆ...” ผูด้ แู ลเฮ่อทีเงียบสนิทตังแต่เริมการต่อสูเ้ อ่ยขึน

มา สีหน้าเขายังคงซีดเซียว แต่ดดู ีขนมามากแล้
ึ ว “คิดดู
ว่าใต้เท้าเซียน่าจะไปทีใด จับตัวเขาให้ได้เร็วๆ จะได้สาร
ภาพเรืองฮู่กวโหว...”
ั
101
“เรืองนีหรือ...” มูห่ รงเย่หน้านิวคิวขมวดครุน่ คิดชัวครู ่
ก่อนจะส่ายหน้า “ข้าคิดไม่ออก...” เขาไม่รูจ้ กั ใต้เท้าเซีย
เท่าไรนัก ไม่รูว้ า่ ใต้เท้าเซียจะไปทีใดต่อ “น้องสาวคิด
ออกหรือไม่?”
มูห่ รงเย่เงยหน้ามองมูห่ รงเสวีย มูห่ รงเสวียก็พลันส่าย

หน้าออกมา “ข้าเองก็คิดไม่ออก” นางไม่รูจ้ กั ใต้เท้าเซีย
เท่าไร ไม่รูว้ า่ เขาจะไปหลบซ่อนตัวทีใดต่อ “ไม่รูว้ า่ องค์
ชายสีทราบหรือไม่?” เมือครูน่ ีองค์ชายสีนํากองกําลัง
รักษาเมืองตามหาตัวใต้เท้าเซีย...
เงยหน้าขึนมองเย่เทียนฉี ก็พบว่าเขากําลังคุยกับหัวหน้า
กองกําลังรักษาเมืองผูห้ นึงอยู่ ทังสองคนคิวขมวด สีหน้า
102
เคร่งเครียด...
...
นีมันอะไรกัน?
103
มูห่ รงเสวียขมวดคิวด้วยความไม่เข้าใจ สายตามองเห็น

เย่เทียนฉีสนทนากับหัวหน้ากองกําลังรักษาเมืองจบแล้ว
สะบัดพัดเดินมาทางกับมูห่ รงเย่ ระบายรอยยิมละมุน
เอ่ยทักมายด้วยความสุภาพอ่อนโยนสูงส่งสง่างามดุจ
หยกอันลําค่า “ซือจือเฟย เจินกัวโหว”
104
“องค์ชายสี” มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ทาํ ความเคารพอย่าง
มีมารยาท
มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ในตอนนีผมเผ้ายุง่ เหยิงไม่เป็ น

ระเบียบเพราะเพิงผ่านการต่อสูเ้ มือครูม่ าหมาดๆ แต่ไม่
อาจทําลายความองอาจและดุดนั ของทังสองได้ เย่เทียน
ฉีอดไม่ได้ทีจะเอ่ยถามขึนว่า “ซือจือเฟยกับเจินกัวโหว
มาอยูท่ ีนีได้อย่างไร?”
มูห่ รงเสวียสบตากับมูห่ รงเย่แวบหนึง ก่อนทีมูห่ รงเสวีย

จะเอ่ยขึนว่า “เอ่ยตามตรงโดยมิปิดบัง พวกเรามีธุระ
ผ่านมาทางนี...”
105
“ผ่านมาหรือ?” เย่เทียนฉีแปลกใจกับคําตอบของ
นางอย่างยิง วิชาการซ่อนตัวของใต้เท้าเซียลําเลิศ เขา
ตามหาอยูน่ านเพิงหาพบ แต่มหู่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่แค่
ผ่านมาโดยบังเอิญก็เจอตัวใต้เท้าเซีย...
พวกเขามิได้ผา่ นมาทางนีโดยบังเอิญ พวกเขามีเป้า

หมายผ่านมาทางนี การเจอใต้เท้าเซียเป็ นเพียงเรือง
เหนือความคาดหมาย...
106
มองดูสายตาจนปั ญญาของมูห่ รงเสวียแล้ว เย่เทียนฉีก็
หัวเราะออกมา “ขอบคุณการผ่านมาทางนีของพวก
ท่าน...” การผ่านมาทางนีของพวกเขาถ่วงเวลาใต้เท้า
เซียไว้ ทําให้พวกเขาพากองกําลังรักษาเมืองตามมาได้
ทัน แม้วา่ จะจับตัวใต้เท้าเซียไม่ได้ แต่ก็ทาํ ลายลูกบอล
ไม้กลของใต้เท้าเซียไปเป็ นจํานวนมาก ทําให้เขาเสีย
หายหนักแน่นอน...
เอาเถอะ การผ่านทางของพวกนางช่วยเหลือเย่เทียนฉี
ได้เล็กน้อย เย่เทียนฉีอยากจะขอบคุณก็ขอบคุณเถอะ
นางก็ไม่ไปอธิบายให้มากเรือง แต่วา่ “องค์ชายสีพอจะรู ้
107
หรือไม่วา่ จะไปตามหาใต้เท้าเซียได้ทีใด?”
เย่เทียนฉีสา่ ยหน้า “ตอนนียังไม่รู”้ ใต้เท้าเซียเดินทางไม่

แน่นอน พอหายตัวไปก็หายไปอย่างไร้รอ่ งรอยเบาะแส
เขาเองก็ไม่รูเ้ หมือนกันว่าใต้เท้าเซียจะไปทีใด แต่วา่ เขา
จะส่งคนไปสืบ...
มูห่ รงเสวียพยักหน้าด้วยความเข้าใจ ดูเหมือนว่าเย่เทียน

ฉีก็สญ
ู เสียเบาะแสของใต้เท้าเซีย ไม่รูว้ า่ ใต้เท้าเซียจะไป
พักพิงอยูท่ ีใด...
มูห่ รงเสวียมีทา่ ทีครุน่ คิด เย่เทียนฉีเห็นแล้วตาเป็ น

ประกาย เอ่ยขึนเบาๆ ว่า “เมือครูน่ ี ได้ยินพวกท่านพูดว่า
108
มีธุระผ่านมาทางนี ไม่ทราบว่าเรืองอะไรหรือ?”
มูห่ รงเสวียได้สติหลุดจากภวังค์ ยิมน้อยๆ “ก็ไม่ได้เป็ น

เรืองอะไรพิเศษ พวกเรากําลังสืบคดี”
“สืบคดี?” เย่เทียนฉีแปลกใจอยูบ่ า้ ง “คดีอะไรหรือ”
“คดีทีว่าจีต้งเหลียงทุจริตเงินค่าซ่อมแซมคฤหาสน์พกั
ร้อนกลางป่ าเขา” คดีนีขุนนางทังเมืองหลวงต่างก็ทราบ
กันดี มูห่ รงเสวียเองก็ไม่ได้จะปิ ดบัง เอ่ยตามความจริง
เย่เทียนฉีพยักหน้าด้วยความเข้าใจ เขาเองก็เคยได้ยิน
คดีนีมาบ้าง เสด็จพ่อสังให้ขนุ นางตรวจสอบแล้ว เขาจึง
109
ไม่ได้สนใจคดีนีเท่าไร “จีต้งเหลียงทุจริตเงินค่าซ่อมแซม
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาจริงหรือ?”
“น่าจะเป็ นการทุจริต” มูห่ รงเสวียเล่าเรืองทีนางพบผูด้ ู

แลเฮ่อ ติดตามผูด้ แู ลเฮ่อไปบ้านอวีเอ้อร์ รวมถึงตามเห
มาซันไปหอสุรา และเรืองราวทีเกิดขึนในหอสุราออก
มา...
เย่เทียนฉีได้ยินแล้วหรีตาลง “คล้ายกับเป็ นการฆ่าปิ ด

ปาก”
“องค์ชายสีเองก็รูส้ กึ ว่านีเป็ นการฆ่าปิ ดปากเหมือนกัน

หรือ” ประกายตาของมูห่ รงเสวียเคร่งขรึม
110
เย่เทียนฉีหวั เราะ ใช้วิธีสงั หารคนทางอ้อมเช่นนี หลังจาก
ทีคนตายไปแล้วก็สาวไม่ถงึ ตัวเอง วิธีการเช่นนีเห็นได้ชดั
ว่าเป็ นการฆ่าปิ ดปาก และก็เป็ นวิธีการฆ่าปิ ดปากขันสูง
ดูเหมือนว่าเรืองทีจีต้งเหลียงทุจริตจะมีความเป็ นไปได้
สูง...
แค่เพียงพวกเขาหาหลักฐานเจอก็สามารถไขคดีนีและ
จัดการโทษของจีต้งเหลียงได้
“แต่วา่ หลักฐาน หาได้ไม่ง่ายนัก” มูห่ รงเสวียขมวดคิว

อวีเอ้อร์ตายไปแล้ว เรืองทีเขาเห็นสมุดบัญชีคา่ ซ่อม
111
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาว่าใช้ไปเพียงสองแสนตําลึง
ก็ไม่อาจมาเป็ นหลักฐานได้...
กรมคลังตรวจสอบจีต้งเหลียงนานขนาดนันยังสืบไม่พบ
อะไร เห็นได้วา่ หลักฐานการทุจริตของจีต้งเหลียงจัดการ
ได้อย่างใสสะอาด ในสถานการณ์เช่นนีการจะหาหลัก
ฐานเอาผิดเขาไม่ใช่เรืองง่าย...
มูห่ รงเสวียขมวดคิวจนเย่เทียนฉีขมวดคิวตาม “อย่าท้อ

ใจไปเลย เรืองอะไรทีเขาทําแล้วย่อมต้องมีหลักฐานทิง
ไว้ ต่อให้เขาจะทําลายหลักฐานทิงหมดแล้วก็ตอ้ งหลง
เหลือร่องรอยเบาะแสอะไรเอาไว้บา้ ง...”
112
มูห่ รงเสวียพยักหน้า เหตุผลนีนางเองก็เข้าใจ แต่วา่ ที
ยากก็คือจะไปหาร่องรอยเบาะแสได้ทีไหน...
“นี ข้าเพิงพบว่าคดีทีองค์ชายสีสืบเรืองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสถูก
สังหารกับคดีทีข้าสืบเรืองจีต้งเหลียงทุจริตมีความ
สัมพันธ์กนั !”
......
113
มูห่ รงเย่สง่ เสียงร้องอย่างตืนเต้น
เย่เทียนฉีหนั มามองเขา เอ่ยด้วยความสนใจว่า “จริงหรือ

เกียวข้องกันอย่างไร?”
“จีต้งเหลียงทีพวกข้ากําลังสืบอยูเ่ ป็ นลุงแท้ๆ ของใต้เท้า

เซียทีองค์ชายสีสืบอยู”่ มูห่ รงเย่เอ่ยยิมๆ แววตาเป็ น
ประกาย
114
“จริงหรือ?” เย่เทียนฉีแปลกใจอย่างยิง
“เป็ นความจริงแน่นอน” มูห่ รงเย่พยักหน้ายืนยัน เขาก็

สืบมาแล้ว แน่ใจได้วา่ จีต้งเหลียงเป็ นลุงแท้ๆ ของใต้เท้า
เซียอย่างไม่ตอ้ งสงสัย “องค์ชายสีไม่ทราบเรืองนีหรือ”
เย่เทียนฉีสา่ ยหน้า “ไม่ทราบ”
มือปราบหลีกรมยุติธรรมทราบเรืองนี ตอนทีเขารายงาน
เรืองฮู่กวโหวอาวุ
ั โสควรจะรายงานเรืองนีให้ฝ่าบาททรง
ทราบแล้วถึงจะถูก ตอนทีฝ่ าบาทมอบคดีของฮู่กวโหว
ั
115
อาวุโสให้องค์ชายสีเย่เทียนฉีสืบความ ไม่ได้ยาเขาเรื
ํ องนี
หรือ...
อาจเป็ นเพราะฝ่ าบาทไม่แน่พระทัย เช่นนันจึงไม่ได้บอก

องค์ชายสีเย่เทียนฉี
เพราะถึงอย่างไร ตอนนันทีมือปราบหลีจําได้วา่ ใต้เท้า

เซียเป็ นบุตรชายของอัครราชทูตแคว้นหนานจ้าวกับบุตร
สาวของจีจงก็เพราะว่าใบหน้าของเขาคล้ายกับเอกอัคร
ราชทูตแคว้นหนานจ้าวกับบุตรสาวของจีจงมารวมกัน
แต่วา่ ผูค้ นบนโลกใบนีมีนบั แสนนับล้าน คนทีมีหน้าตา
116
คล้ายกันนันมีอยูไ่ ม่นอ้ ย หากว่าหน้าตาของใต้เท้าเซีย
คล้ายกับอัครราชทูตแคว้นหนานจ้าวกับบุตรสาวของจี
จง เป็ นเพียงแค่เรืองบังเอิญเล่า?
ถึงแม้ความเป็ นไปได้ทีจะเป็ นเรืองบังเอิญมีนอ้ ยนิด แต่ก็

มีโอกาสทีจะเป็ นแค่เรืองบังเอิญ ฝ่ าบาทในฐานะฮ่องเต้
เข้มงวดเคร่งครัดต่อตนเอง เรืองทีไม่มีพยานหลักฐาน
ย่อมไม่อาจเอ่ยออกมาส่งเดชได้ จึงมอบคดีฮ่กู วโหว
ั
อาวุโสถูกสังหารให้กบั องค์ชายสีเย่เทียนฉี องค์ชายสีเย่
เทียนฉีตอ้ งการสืบหาความจริงก็ตอ้ งสืบเรืองใต้เท้าเซีย
เมือถึงเวลานันเรืองทีว่าจีต้งเหลียงเป็ นลุงแท้ๆ ของใต้
เท้าเซียหรือไม่ เขาสืบดูก็รูไ้ ด้...
มูห่ รงเย่ “...” มันก็ใช่ เรืองของฮู่กวโหวอาวุ

ั โสเป็ นเรือง
117
ใหญ่พวั พันหลายส่วน ต้องระมัดระวัง รอบคอบ หากไม่
มีหลักฐาน เรืองทีไม่มนใจเต็
ั มร้อยก็ไม่ควรกล่าวส่งเดช
และเป็ นการไม่สร้างความยุง่ ยากให้เย่เทียนฉี...
“ใต้เท้าเซียรูห้ รือไม่วา่ จีต้งเหลียงเป็ นลุงแท้ๆ ของตัว

เอง?” เย่เทียนฉีเกิดความลังเล บ่นพึมพําเบาๆ
“น่าจะทราบกระมัง...” ตามทีมือปราบหลีบอก อัคร

ราชทูตแคว้นหนานจ้าวผูน้ นรั
ั กใคร่มารดาของใต้เท้าเซี
ยอย่างยิง หลังจากพาท่านแม่ของเขากลับแคว้นหนาน
จ้าวแต่งตังเป็ นชายารองก็ทวีความโปรดปราน ใต้เท้า
เซียผูน้ นย่
ั อมรูว่ า่ มารดาตนเองเป็ นคนแคว้นชิงเหยียน
ญาติทางฝังมารดาเช่นบิดา พีชายอะไรพวกนันเขาย่อม
ต้องเคยได้ยินผ่านหูมาบ้าง...
118
“แล้วจีต้งเหลียงรูห้ รือไม่วา่ ใต้เท้าเซียเป็ นหลานชายของ
เขา?” เย่เทียนฉีเอ่ยถามอีกครัง
“เรืองนี...น่าจะไม่รูก้ ระมัง!” แคว้นหนานจ้าวกับแคว้นชิง

เหยียนห่างกันหลายพันลี จีต้งเหลียงไม่เคยไปแคว้น
หนานจ้าว ไม่เคยพบใต้เท้าเซียผูเ้ ป็ นหลานชายมาก่อน
ส่วนใต้เท้าเซียเองหลังจากทีมาแคว้นชิงเหยียนก็ไม่เคย
ติดต่อจีต้งเหลียง และไม่เคยพบหน้ากัน จีต้งเหลียงน่า
จะไม่รูว้ า่ ใต้เท้าเซียเป็ นหลานชายตัวเอง
เย่เทียนฉี “...ตอนทีใต้เท้าเซียมาแคว้นชิงเหยียนใหม่ๆ
ไม่มีคนรูจ้ กั ทีคุน้ เคย เขาก็ไม่คิดทีจะบากหน้าไปขอ
119
อาศัยทีตระกูลฝังท่านตาเขาหรือ...”
ใต้เท้าเซียต้องบากหน้าไปขออาศัยทีตระกูลท่านตา
หรือ?
ใต้เท้าเซียวรยุทธ์สงู ส่ง มีอบุ ายเลิศลํา ไหนจะบริวาร

มากมาย แค่สง่ บริวารออกมาไม่กีคนก็สามารถถล่มได้
ทังครอบครัว เขาจําเป็ นต้องบากหน้าไปอาศัยท่านตา
ด้วยหรือ
อีกอย่าง เห็นได้ชดั ว่าทีใต้เท้าเซียมาทีแคว้นชิงเหยี

120
ยนเพราะมีจดุ ประสงค์ พูดได้วา่ ตังใจดึงขุนนางแคว้นชิง
เหยียนเป็ นพวก สร้างความวุน่ วาย เขาจําเป็ นต้องบาก
หน้าไปอาศัยท่านตาหรือ?
เย่เทียนฉี “...”
เช่นนีก็ไม่ผิด แต่วา่ มูห่ รงเย่เอ่ยถึงนันก็เป็ นใต้เท้าเซียที

กําลังรุง่ โรจน์ ไม่ใช่ใต้เท้าเซียในตอนนี...
แววตาของมูห่ รงเย่นิงงัน “ความหมายขององค์ชายสี

คือ?”
เย่เทียนฉีแววตาสุขมุ นิงลึก “ใต้เท้าเซียทีกําลังรุง่ โรจน์

121
วรยุทธ์สงู ส่ง บริวารมากมาย ย่อมไม่พิศวาสจีต้งเหลียง
ท่านลุงของเขาผูน้ ี แต่ตอนนีบริวารของเขาถูกสังหาร ตัว
เขาเองก็ได้รบั บาดเจ็บสาหัส ถูกทางการตามจับ เขาใน
ตอนนีไม่เหมือนดังเช่นแต่ก่อนทีจะไม่เห็นความสําคัญ
ของท่านลุง...”
มูห่ รงเย่คิดตาม “ความหมายขององค์ชายสีคือ...”
“ติดตามจีต้งเหลียง ไม่แน่วา่ อาจพบตัวใต้เท้าเซียก็ได้”

เย่เทียนฉีเอ่ยชัดถ้อยชัดคํา สายตาคมกริบ
122
123
เขาก็รูว้ า่ จะเป็ นเช่นนี
ใต้เท้าเซียวรยุทธ์สงู ส่ง วิชากลเก่งกาจ อีกทังยังชํานาญ

เรืองการซ่อนตัว หลังจากทีเขาหนีไปได้ หายตัวไปอย่าง
ไร้รอ่ งรอย เย่เทียนฉีตามหาซึงหน้าก็หาเขาไม่พบ ทําได้
เพียงเริมลงมือจากอีกด้านหนึง และจีต้งเหลียงผูเ้ ป็ นลุง
แท้ๆ ของใต้เท้าเซียก็เป็ นตัวเลือกทีดีมาก...
ตัวเขา น้องสาวและผูด้ แู ลเฮ่อสืบเรืองจีต้งเหลียง หา

หลักฐานการทุจริตของเขา ส่วนองค์ชายสีเย่เทียนฉีเองก็
124
เตรียมจะหาตัวใต้เท้าเซียจากจีต้งเหลียง ดูเหมือนว่า
พวกเขาจะมีเป้าหมายการสืบเดียวกัน...
“ต้องการสืบด้วยกันหรือไม่?” เย่เทียนฉีเอ่ยถามมูห่ รงเย่

เสียงขรึม
มูห่ รงเย่พยักหน้า “ดีส!ิ ” ถึงอย่างไรก็ตอ้ งสืบจากจีต้ง

เหลียงอยูแ่ ล้ว สืบด้วยกันก็ดี มากคนก็มากกําลัง
เย่เทียนฉีได้ยินดังนัน ส่วนลึกนัยน์ตาก็เป็ นประกายแทบ

ไม่ทนั สังเกต ลอบกวาดสายตามองมูห่ รงเสวียก่อนจะ
กลับมาทีมูห่ รงเย่อีกครัง เอ่ยถามเสียงขรึม “ตอนนีจีต้ง
เหลียงอยูท่ ีใด”
125
มูห่ รงเย่เงยหน้าขึนมองท้องฟ้า “อยูท่ ีกรมคลัง”
หลังจากพบว่าจีต้งเหลียงมีประเด็น เขาก็สง่ คนไปจับตา

มองจีต้งเหลียงแล้ว ตอนนีทางนันยังไม่ได้สง่ ข่าวอะไร
มา แสดงว่าจีต้งเหลียงทําตัวเป็ นปกติ ตอนนีเป็ นเวลา
ทํางาน หากจีต้งเหลียงไม่มีอะไรผิดแปลกไป เขาก็น่าจะ
รับราชการอยูท่ ีกรมคลัง
เช่นนีหรือ!
จีต้งเหลียงรับราชการทีกรมคลัง ไม่มีสงใดผิ
ิ ดปกติ
126
“เช่นนันแล้วทีจวนของเขามีอะไรผิดปกติหรือไม่” เย่
เทียนฉีเอ่ยถามเบาๆ เข้าสูก่ ระบวนการสืบความ
มูห่ รงเย่สา่ ยหน้า “ไม่มีเช่นกัน” ทีบ้านของจีต้งเหลียงเขา

ก็ได้วางกําลังดูสถานการณ์ไว้แล้ว หากมีสงใดปกติ
ิ
บรรดาองครักษ์คงส่งข่าวมานานแล้ว ในเมือไม่มีข่าวใด
ก็แสดงว่าทุกอย่างปกติ
เย่เทียนฉีพยักหน้าด้วยความเข้าใจ ตอนนีจีต้งเหลียงยัง
ได้ชือว่าทุจริตเงินกรมคลังสองแสนตําลึง แม้วา่ ตอนนีจะ
ไม่มีหลักฐานพิสจู น์วา่ เขาทุจริตเงินสองแสนตําลึงจริง
แต่คาํ ว่าผูท้ จุ ริตยังคงติดตัวเขาอยู่ ตอนนีเขากําลังเป็ นที
พูดถึง ทุกคําพูดและทุกการกระทําของเขาย่อมเป็ นทีจับ
ตามองของผูค้ นมากมาย คนฉลาดอย่างเขาก็ไม่มีทาง
127
ทําอะไรผิดปกติในช่วงเวลานี การวางตัวสุขมุ ระวังวาจา
เป็ นการกระทําทีดีทีสุดของเขาในตอนนี...
ดูเหมือนว่าพวกเขาก็หยุดคิดไม่ได้เลยว่าจะสืบอะไรได้
จากจีต้งเหลียง...
คิดจะหาหลักฐานการทุจริตของจีต้งเหลียงต้องเริมต้น
จากทีอืนเสียแล้ว อย่างเช่นผูด้ แู ลภาพรวมของคฤหาสน์
พักร้อนกลางป่ าเขา...
สมุดบัญชีของจีต้งเหลียงระบุไว้ชดั เจนว่าเบิกเงินกรม
คลังให้คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาไปสามแสนตําลึง
และคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาเองก็ระบุไว้ชดั เจนว่า
128
พวกเขาซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาไปสาม
แสนตําลึง เช่นนันก็หมายความว่าจีต้งเหลียงกับทาง
คฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาสร้างบัญชีปลอมขึนมา
พวกเขาทุจริตเงินหนึงแสนตําลึงด้วยกัน...
เมือหาเบาะแสจากจีต้งเหลียงไม่ได้ ก็หนั ไปสืบจากผู้

ทุจริตทีคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาก็ได้...
มองดูสายตาแน่วแน่ของเย่เทียนฉีแล้ว มูห่ รงเย่ก็แค่น

เสียงขึนมาหลายครัง “เรืองนัน...ทางคฤหาสน์พกั ร้อน
กลางป่ าเขา ข้าก็ได้ไปสืบมาแล้ว...”
ตอนทีผูด้ แู ลเฮ่อร้องเรียนว่าจีต้งเหลียงทุจริตเงินหนึง
129
แสนตําลึงก็บอกว่าใช้คา่ ซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลาง
ป่ าเขาไปสองแสนตําลึง แต่บญ
ั ชีคา่ ซ่อมแซมทีคฤหาสน์
พักร้อนกลางป่ าเขาให้มาเหมือนกับของจีต้งเหลียง เป็ น
บัญชีทีบันทึกว่าใช้เงินค่าซ่อมแซมสามแสนตําลึง คน
ของกรมคลังย่อมเกิดความสงสัย ขณะทีตรวจสอบจีต้ง
เหลียงก็ตรวจสอบคนทีคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา
ด้วยเช่นกัน...
ผูด้ แู ลภาพรวมการซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ า

เขามีนามว่าติงชี เป็ นเสนาบดีคมุ กรมโยธา เป็ นมือดี
เรืองของงานก่อสร้าง
ตอนทีคนของกรมคลังไปตรวจสอบคฤหาสน์พกั ร้อน
กลางป่ าเขานัน คนแรกทีตรวจสอบเลยก็คือเขา ทํา
130
เหมือนการตรวจสอบจีต้งเหลียงทุกประการ นันคือตรวจ
สอบครอบครัวของเขา คฤหาสน์ทีเป็ นชือของเขา บัญชีที
ร้านแลกเงินของเขา ตรวจสอบอยูห่ ลายรอบก็ไม่พบ
ความผิดปกติใด...
......
ตอนที 1772 เปิ ดโปงผูต้ อ้ งสงสัย (1)
131
เย่เทียนฉี “...ความหมายของเจ้าคือไม่วา่ จะเป็ นจีต้ง
เหลียง หรือพวกทีคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา ล้วนไม่
พบเบาะแสอะไรเลยหรือ?”
“ใช่” แม้วา่ มูห่ รงเย่ไม่อยากยอมรับ แต่ก็ตอ้ งยอมรับอยูด่ ี

เรืองราวเดินทางมาถึงขันนีแล้ว ผูด้ แู ลภาพรวม รองผู้
ดูแลการซ่อมแซมคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา ห้อง
บัญชีตา่ งๆ ล้วนสืบหาจนหมดแล้ว แต่ก็ไม่พบเบาะแส
ใดๆ...
“มันจะเป็ นไปได้อย่างไร?” ความแปลกใจฉายชัดในแวว
132
ตาของเย่เทียนฉี เงินทีเบิกออกมาจากห้องคลังของกรม
คลังไม่ใช่ตวเงิ
ั นบางๆ ไม่กีใบ แต่เป็ นเงินตําลึงขาวๆ
ทองๆ ทีจับต้องได้จริง เงินหนึงแสนตําลึงเป็ นเงินกองโต
บรรจุเป็ นสิบลังยังไม่พอ จีต้งเหลียงทีสมคบกับติงชี
ทุจริตเงินก้อนนี พวกเขาจะต้องหาทีปลอดภัยเก็บมัน
เอาไว้แน่ เหตุใดจึงหาไม่เจอ...
มูห่ รงเย่ครุน่ คิดอยูช่ วครู

ั ่ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า “คาด
ว่าพวกเขาคงนําเงินตําลึงไปไว้ในสถานทีทีเร้นลับมาก”
ต้องการรูว้ า่ เงินตําลึงซ่อนอยูท่ ีใด คงต้องไปถามจีต้ง
เหลียงกับติงชีเสียแล้ว...
เย่เทียนฉี “...ไร้สาระ”
133
จีต้งเหลียงกับติงชีคนทุจริตสองคนนันต้องรูอ้ ยูแ่ ล้วว่า
เงินตําลึงซ่อนไว้ทีไหน ทว่าต่อให้จีต้งเหลียงกับติงชีโง่
เขลาเพียงใดก็ไม่มีทางบอกพวกเขาว่าเงินตําลึงซ่อนอยู่
ทีใด หากอยากสถานทีซ่อนของเงินตําลึงพวกเขาคงต้อง
ไปสืบเอาเอง...
“องค์ชายสี ท่านว่าเงินตําลึงเหล่านันจะอยูท่ ีใต้เท้าเซีย

หรือไม่?” มูห่ รงเย่สงสัยขึนมาครามครัน วิชาซ่อนตัวของ
ใต้เท้าเซียสูงส่งถึงเพียงนัน การช่วยจีต้งเหลียงซ่อนเงิน
ตําลึงก็ไม่ได้เป็ นเรืองทีเหนือบ่ากว่าแรง
เย่เทียนฉีสา่ ยหน้า “เป็ นไปไม่ได้” ไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองทีจี

ต้งเหลียงไม่เคยติดต่อคบค้ากับใต้เท้าเซีย จนไม่
134
สามารถส่งมอบเงินตําลึงทีทุจริตมาให้เขาได้แล้ว อีกทัง
เงินหนึงแสนตําลึงนันก็ไม่ใช่ของจีต้งเหลียงผูเ้ ดียว พวก
ติงชีก็จะไว้ใจให้จีต้งเหลียงเป็ นดูแลเงินตําลึงทังหมด
หรือ...
ต่อให้พวกติงชีไว้ใจมอบเงินตําลึงทังหมดจีต้งเหลียง
ดูแลจริง และจีต้งเหลียงก็มอบเงินตําลึงไว้ทีใต้เท้าเซีย
จริง เช่นนันเมือครูน่ ีทีเขาพาคนไปทําลายทีพักอาศัยของ
ใต้เท้าเซียก็น่าจะเห็นเงินตําลึงเหล่านันบ้าง...
เอาเถอะ ดูเหมือนว่าเงินหนึงแสนตําลึงนันจะไม่ได้อยูใ่ น
135
มือของใต้เท้าเซีย เช่นนันเงินหนึงแสนตําลึงไปอยูท่ ีใด
กันแน่?
ทีจวนของจีต้งเหลียง และพวกติงชีทงด้
ั านใน ด้านนอก
คฤหาสน์ทีเป็ นชือพวกเขาและตามร้านแลกเงิน สถานที
ทีน่าจะเกียวข้องกับพวกเขาอยูบ่ า้ งล้วนตรวจค้นทุกซอก
ทุกมุมแล้ว แต่ก็ไม่พบเงาของเงินหนึงแสนตําลึงเลยสัก
นิด...
“เงินตําลึงอาจจะอยูใ่ นมือของผูท้ ีไม่มีสว่ นเกียวข้อง” มูห่

รงเสวียเอ่ยขึนมาอย่างไม่มีปีมีขลุย่
เย่เทียนฉีกบั มูห่ รงเย่ไม่เข้าใจ พากันหันกลับมามอง
136
“หมายความว่าอย่างไร?”
แววตาของมูห่ รงเสวียเคร่งขรึม “หมายความว่ามีความ

เป็ นไปได้ทีเงินตําลึงอาจจะอยูใ่ นจวนของผูท้ ีไม่มีสว่ น
เกียวข้องกับงานซ่อมสร้างคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขา”
คนฉลาดเช่นจีต้งเหลียงกับติงชีหากกล้าทีจะทุจริต เช่น
นันย่อมมีการเตรียมการไว้เป็ นอย่างดี
งานซ่อมสร้างคฤหาสน์พกั ร้อนกลางป่ าเขาใช้คนเป็ น

จํานวนมาก สามารถกล่าวได้วา่ คนมากตาเป็ นสับปะรด
และเงินหนึงแสนตําลึงก็ไม่ใช่เรืองเล็กๆ หากต้องการจะ
ฮุบมันไว้ก็ตอ้ งเตรียมพร้อมเมือถูกค้นพบไว้เป็ นอย่างดี
หลังจากทีถูกพบแล้ว การรอดพ้นความผิดได้สาํ เร็จ
ย่อมอยูใ่ นแผนการของพวกเขา
137
ปลอมสมุดบัญชี ขจัดหลักฐานการทุจริตทังหมดเป็ นการ
ทุจริตขันทีหนึง นําเงินตําลึงไปไว้ในสถานทีปลอดภัย ต่อ
ให้เรืองทุจริตเปิ ดเผยก็หาหลักฐานทีจะเอาผิดพวกเขาไม่
ได้เป็ นการทุจริตขันทีสอง และก็เป็ นขันสําคัญ...
เย่เทียนฉี “...ดังนัน...”
“ดังนัน เมือหาหลักฐานจากจีต้งเหลียงกับพวกติงชีไม่ได้
ก็ไม่ตอ้ งไปเสียเวลากับพวกเขาแล้ว ไปสืบหาทีอยูข่ อง
เงินสิบตําลึงจากผูอ้ ืนเถอะ” มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงดังฟั ง
138
ชัด ประกายตาสุขมุ เยือกเย็น
139
เย่เทียนฉี “...ผูอ้ ืนนีหมายถึงใคร?”
“ใครสักคนทีรูจ้ กั กับจีต้งเหลียงและติงชี ทีภายนอกดู

เหมือนมีความสัมพันธ์ธรรมดาทัวไป ทว่าลึกๆ แล้วกลับ
เป็ นผูท้ ีจีต้งเหลียงกับติงชีไว้วางใจ” มูห่ รงเสวียเอ่ยขึน
อย่างชัดถ้อยชัดคํา ผูท้ ีมีความสัมพันธ์ธรรมดากับจีต้ง
140
เหลียงและติงชีก็จะไม่มีผใู้ ดสงสัยเขา ผูท้ ีได้รบั ความไว้
วางใจจากจีต้งเหลียงกับติงชี จนพวกเขาทังสองวางใจ
มอบเงินตําลึงไว้ทีเขา...
มูห่ รงเย่ “...จีต้งเหลียงกับติงชีเป็ นคนฉลาด เจ้าเล่หแ์ สน

กล พวกเขาจะมีสหายทีภายนอกความสัมพันธ์ธรรมดา
แต่ลกึ ๆ แล้วเชือใจได้หรือ?”
“มีส”ิ มูห่ รงเสวียพยักหน้าหนักแน่น นางเอ่ยด้วยแววตา

จริงจังท่ามกลางสายตาสงสัยไม่เข้าใจของมูห่ รงเย่
“ย่อมมีแน่นอน ท่านลองคิดดูให้ดีๆ...” แน่นอนว่าไม่ยดึ
ติดว่าเป็ นมิตรสหาย อาจเป็ นญาติหา่ งๆ หรือเพือนร่วม
งานก็ได้...
141
จีต้งเหลียงแซ่จี ติงชีแซ่ติง บรรพบุรุษของทังสองคนหนึง

มาจากเทียนหนาน คนหนึงมาจากตีเป่ ย นับขึนลงแปด
รุน่ ก็ไม่มีความสัมพันธ์ฉนั ท์เครือญาติใดๆ แล้วระหว่าง
พวกเขาจะเป็ นญาติหา่ งๆ กันได้อย่างไร
ส่วนเพือนร่วมงาน จีต้งเหลียงกับติงชีนนั คนหนึงสังกัด

กรมคลัง คนหนึงสังกัดกรมโยธา แล้วพวกเขาจะเป็ น
เพือนร่วมงานทีไว้วางใจกันสูงได้อย่างไร...
มูห่ รงเย่คอ่ นแขวะอยูใ่ นใจ ขณะทีเคียดแค้นชิงชังนัน จู่ๆ
142
เย่เทียนฉีทีนิงขรึมเป็ นเวลานานก็เอ่ยขึนว่า “ข้านึกขึนมา
ได้คนหนึง” ผูท้ ีน่าจะได้รบั ความไว้ใจจากจีต้งเหลียงกับ
ติงชีอย่างสูง
“ใครกัน?” มูห่ รงเย่เอ่ยถามด้วยความสงสัย
“หวาไท่ซือ[1]” เย่เทียนฉีเอ่ยเสียงดังฟั งชัด เมือยีสิบปี

ก่อนครันทีจีต้งเหลียงกับติงชีสอบคัดเลือกข้าราชการ
หวาไท่ซือก็เป็ นกรรมการผูค้ มุ สอบพวกเขา...
มูห่ รงเย่ “...จริงหรือ?”
“ย่อมเป็ นความจริง” เย่เทียนฉีพยักหน้าจริงจัง

143
มูห่ รงเย่รูส้ กึ มึนงงอยูบ่ า้ ง “องค์ชายสีรูเ้ รืองนีได้อย่างไร”
นีเป็ นเรืองราวเมือยีสิบกว่าปี ก่อน ตอนนันองค์ชายสี...
อะแฮ่มๆ น่าจะยังไม่ประสูต.ิ ..
เย่เทียนฉีประกายตาสุขมุ ลึกลํา “ข้าเคยเห็นรายชือผู้

สอบคัดเลือกข้าราชการทีหอตําราในวังหลวง” ในสมุด
รายชือสอบข้าราชการจะเขียนชือจินซือ[2]แต่ละรุน่ รวม
ถึงกรรมการผูค้ มุ สอบ ตอนทีเขาหาหนังสือในหอตําราก็
เปิ ดไปเจอเล่มหนึงเข้าโดยบังเอิญ จึงเปิ ดสมุดรายชือทีมี
เกือบสามสิบคนออกดู จีต้งเหลียงกับติงชีสอบคัดเลือกปี
เดียวกันเมือยีสิบกว่าปี ทีแล้ว เป็ นสิงทีเปิ ดไปเห็นเข้าโดย
บังเอิญตอนทีดูสมุดรายชือผูส้ อบคัดเลือกขุนนาง...
144
มูห่ รงเย่ “...ไม่คิดเลยว่าจีต้งเหลียงกับติงชีผา่ นการสอบ
คัดเลือกข้าราชการปี เดียวกัน...” เรืองนี เขาไม่รูเ้ ลย
จริงๆ...
หากไม่ใช่เพราะมูห่ รงเสวียเอ่ยขึนมาว่าจีต้งเหลียงกับติง
ชีมีคนรูจ้ กั และได้รบั ความไว้วางใจสูงคนเดียวกัน เขา
เองก็ไม่มีทางไปคิดเรืองการสอบคัดเลือกขุนนางปี นนั
ของจีต้งเหลียงกับติงชี...
ในวงการขุนนางมีกฎระเบียบทีไม่เป็ นลายลักษณ์อกั ษร
ทว่าผูค้ นต่างยอมรับเงียบๆ นันก็คือตอนทีสอบ
145
เคอจวี[3] ผูท้ ีเป็ นกรรมการคุมสอบมีสทิ ธ์เลือกลูกศิษย์
จากประกาศก่อน แน่นอนว่าลูกศิษย์มีสทิ ธิตอบรับและ
ปฏิเสธ แต่วา่ กรรมการผูค้ มุ สอบเคอจวีล้วนเป็ นผูท้ ีมี
คุณธรรมสูงส่ง ตําแหน่งขุนนางก็สงู ขัน ส่วนมากพวก
บัณฑิตทีผ่านการสอบคัดเลือกมักจะตอบรับคําชวนของ
กรรมการผูค้ มุ สอบ...
ยีสิบกว่าปี ก่อนนัน ครังทีจีต้งเหลียงกับติงชีสอบคัดเลือก

ขุนนาง และหวาไท่ซือเป็ นกรรมการผูค้ มุ สอบ จีต้ง
เหลียงกับติงชีตา่ งก็ขนแท่
ึ นจินซือ หวาไท่ซือทีเป็ น
กรรมการผูค้ มุ สอบในตอนนันได้ชกั ชวนพวกเขาหรือไม่
เย่เทียนฉีไม่รู ้ แต่หวาไท่ซือเป็ นกรรมการผูค้ มุ สอบของ
พวกเขาทังสอง ย่อมได้รบั ความเคารพและเชือถือของทัง
สอง...
146
------
[1] ไท่ซือ (太师) เป็ นตําแหน่งข้าราชการในสมัย

โบราณ ทําหน้าทีเป็ นทีปรีกษาให้กบั ราชวงศ์
[2] จินซือ (进士) ผูท้ ีมีคะแนนของการทดสอบคัด

เลือกขุนนางมากทีสุด
[3] เคอจวี (科举) การสอบคัดเลือกข้าราชการ
147
......
“เช่นนันก็หมายความว่าเงินหนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียง
148
กับติงชีทจุ ริตไว้ มีความเป็ นไปได้วา่ จะอยูท่ ีหวาไท่ซือ”
มูห่ รงเย่เข้าใจความนัยทีซ่อนอยูข่ องเย่เทียนฉี
เย่เทียนฉีพยักหน้า “ใช่” หากการคาดเดาของเขาไม่ผิด

พลาดละก็...
...
การคาดเดาของเย่เทียนฉีผิดหรือไม่นนมู
ั ห่ รงเย่ไม่รู ้ แต่
เขารูว้ า่ จีต้งเหลียงกับติงชีรว่ มกันทุจริตเงินจํานวนหนึง
แสนตําลึง ทว่าเงินตําลึงนันกลับอันตธรานหายไปอย่าง
ไร้รอ่ งรอย ราวระเหยเป็ นไอท่ามกลางฝูงชน พวกเขาค้น
หาทีกรมคลังอย่างไรก็หาไม่พบ
149
ตอนนีเขาต้องการเบาะแสว่าเงินตําลึงนันไปอยูท่ ีใด แม้
ว่าการคาดเดาของเย่เทียนฉีจะเป็ นเพียงการคาดเดา แต่
นันก็นบั ว่าเป็ นเบาะแสอย่างหนึง
มูห่ รงเย่เงยหน้าขึนมองเย่เทียนฉี เอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคํา

ว่า “พวกเราไปหาหวาไท่ซือกันเถอะ”
“ตกลง” เย่เทียนฉีพยักหน้า ประกายตาสุขมุ นิงลึก เรือง

ทีจีต้งเหลียงกับติงชีทจุ ริตเงินตําลึงของกรมคลังฮือฮามา
ครึงค่อนเดือนแล้ว ขุนนางในราชสํานักแทบจะรูก้ นั ทัว
แต่กลับหาหลักฐานทีพิสจู น์วา่ ทังคูท่ าํ การทุจริตไม่พบ
เลยสักชินเดียว วิธีการของจีต้งเหลียงกับติงชีก็ไม่ได้เลิศ
150
ลําทัวไปเสียจริง
ยากทีพวกเขาจะหาตัวผูต้ อ้ งสงสัยทีลอบให้ความช่วยเห
ลือจีต้งเหลียงกับติงชีได้สกั คน ไม่วา่ อย่างไรก็ตอ้ งไปดูที
บ้านของผูต้ อ้ งสงสัยสักหน่อย ดูวา่ เงินตําลึงทีจีต้งเหลียง
กับติงชีทจุ ริต ทว่าหาอย่างไรก็ไม่พบนันจะไปอยูท่ ีบ้าน
ของผูต้ อ้ งสงสัยหรือไม่...
ตอนนีเป็ นช่วงเวลากลางวัน แต่มหู่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และ

เย่เทียนฉีพวกเขาทังสามคนกลับไปทีจวนของหวาไท่ซือ
โดยทีไม่คิดทบทวนเลยแม้แต่นอ้ ย ผ่านเวรยามทียืน
รักษาการณ์ลอบเข้าไปในห้องคลังสมบัติของจวนหวาไท่
ซือได้โดยบังเอิญ
151
ห้องคลังสมบัติของจวนหวาไท่ซือมีขนาดใหญ่มาก
เพียงแค่เดินผ่านประตูเข้าไปมูห่ รงเสวียก็เห็นว่าในห้อง
คลังสมบัติเต็มไปด้วยลังใหญ่วางเรียงรายเป็ นระเบียบ
เป็ นแถวๆ ในลังเต็มไปด้วยเงินทอง เพชรนิลจินดา ผ้า
ไหมแพรพรรณ ภายในห้องทีมืดสลัวก็สว่างไสวขึนมา
หลายส่วรด้วยเงินทองเพชรพลอยไข่มกุ ...
มูห่ รงเย่เดินเข้าไปชมบรรดาเงินทอง เพชรนิลจินดาในลัง

พลางเอ่ยสรรเสริญอย่างอดไม่ไหว “นีมันไข่มกุ ดําทะเล
หนานไห่นี...มีตงห้
ั าเม็ด เม็ดก็ใหญ่ทีเดียว บ้านอืนมีกนั
หนึงเม็ดก็นบั ว่าโชคดีแล้ว...”
“นีมันไข่มกุ ทอง...ไข่มกุ ทีเป็ นประกายสีทองเรืองรองนี

152
นา หาได้ยากยิงนัก...คิดไม่ถงึ เลยว่าจวนหวาไท่ซือจะมี
เป็ นสิบเม็ด...จวนข้ายังไม่มีเลยสักเม็ด...”
“นีมันปะการังแดงทะเลหนานไห่...หนําซํายังเป็ นคู.่ ..
ราคาล่มเมือง...”
“นีมันอ่างล้างพูก่ นั โบราณนี...ช่างงดงามเหลือเกิน...”
“นีมันเม็ดข้าวทองคํา...นําทองคํามาทําเป็ นเม็ดข้าว
ทองคํา...มิหนําซํายังมีถงึ สามลังใหญ่...จวนหวาไท่ซือก็
รํารวยเสียจริง ช่างน่าสนุกยิงนัก...”
มูห่ รงเย่ชืนชมไม่หยุดปาก แววตาเต็มไปด้วยความ

153
แปลกใจ
มูห่ รงเสวีย “...อย่ามัวแต่ชมเงินทองเพชรนิลจินดาอยู่

เลย รีบหาเงินหนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียงกับติงชีทจุ ริต
เอาไว้ดีกว่า...”
“รูแ้ ล้ว” มูห่ รงเย่วา่ ยิมๆ แล้วพยายามละสายตาจากเงิน

ทองเพชรนิลจินดา ลอบถอนหายใจด้วยยังไม่หายอยาก
รีบหาเงินตําลึงทีจีต้งเหลียงกับติงชีทจุ ริตจากกรมคลัง
อย่างรวดเร็ว...
ลังใหญ่ในห้องคลังสมบัติไม่ได้ปิดฝาเอาไว้ มูห่ รงเสวีย

มูห่ รงเย่และเย่เทียนฉีสามารถมองเห็นได้วา่ ภายในลัง
154
บรรจุอะไรไว้ เงินทอง เพชรนิลจินดา ผ้าไหมแพรพรรณ
กองเต็มอยูค่ ลังนอก ส่วนคลังในเต็มไปด้วยพวกโสม
และสมุนไพรลําค่า...
มูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และเย่เทียนฉีเดินวนในห้องคลัง

สมบัติหนึงรอบ มองดูทวห้
ั องแล้วทว่าไม่พบเงินหนึงแสน
ตําลึงทีจีต้งเหลียงกับติงชีทจุ ริตไว้...
“นีมันเรืองอะไรกัน?” มูห่ รงเย่ขมวดคิว หรือว่าพวกเรา

จะคาดเดาผิดไป หวาไท่ซือไม่ได้ช่วยจีต้งเหลียงกับติงชี
ทุจริตเงินตําลึง
155
156
ไม่น่านะ!
เย่เทียนฉีเองก็ขมวดคิว หวาไท่ซือเป็ นอาจารย์ผมู้ ีพระ

คุณของจีต้งเหลียงกับติงชี หากพวกเขาทังสองต้องการ
ซุกซ่อนเงินหนึงแสนตําลึงก็ตอ้ งไปหาหวาไท่ซือถึงจะ
ถูก...
“เช่นนันเหตุใดในห้องคลังสมบัตินีถึงไม่มีเงินหนึงแสน
ตําลึงเล่า?” มูห่ รงเย่เอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“เรืองนี...” เย่เทียนฉีมองไปรอบๆ บริเวณ “เป็ นไปได้หรือ

ไม่วา่ เขาจะเก็บไว้ในสถานทีทีค่อนข้างจะลึกลับสัก
หน่อย?”
157
มูห่ รงเย่แววตาเป็ นประกายขึนมาทันใด “ก็อาจจะเป็ น
ไปได้” ฮู่กวโหวอาวุ
ั โสตระกูลฮู่กวโหวยั
ั งขุดห้องลับที
ทะลุไปคฤหาสน์ของวังเซียวเหยาอ๋องจากอุโมงค์ใต้ดิน
คฤหาสน์ของตนเองได้เลย การทีหวาไท่ซือจะสร้างห้อง
ทีลึกลับซับซ้อนในจวนตนเอง และซ่อนเงินหนึงแสน
ตําลึงทีกําลังเป็ นทีโจษจันไว้ในห้องลับนันก็ไม่ใช่เรือง
ใหญ่แต่อย่างใด
“พวกเราลองหาดูให้ละเอียดเถอะ” ค้นหาดูวา่ ทีนีมีหอ้ ง

ลับทีลึกลับซับซ้อนจริงหรือไม่
“ตกลง” เย่เทียนฉีพยักหน้า เดินไปตรงหน้าห้องคลัง
158
สมบัติดา้ นหนึง ลองหาห้องลับ
มูห่ รงเย่เองก็เดินไปตรงหน้าผนังกําแพงด้านหนึง ค้น

หารอบๆ อย่างละเอียด
ทว่ามูห่ รงเสวียกลับยืนนิงไม่ไหวติง มองดูเงินทองเพชร

นิลจินดาเต็มห้องคลังสมบัติอย่างครุน่ คิด
“ตืดๆๆ...”
“เร็วเข้า เร็วเข้า เร็วเข้า...มีผบู้ กุ รุก...”
เสียงสัญญาดังขึนเป็ นระลอก ตามมาด้วยเสียงฝี เท้า

159
ขององครักษ์ทีพากันวิงกรูดงั ขึน มูห่ รงเสวียได้สติขนมา
ึ
ฉับพลัน “เกิดอะไรขึน?”
“พวกเราถูกจับได้แล้ว” มูห่ รงเย่เอ่ยด้วยความร้อนรน
...
นางรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าพวกนางถูกจับได้ แต่ทีนางอยากรูก้ ็คือ

พวกนางถูกจับได้ได้อย่างไรกัน?
มูห่ รงเสวียมองมูห่ รงเย่ดว้ ยความสงสัย มูห่ รงเย่ยมิ

แหยๆ อย่างขอลุแก่โทษ ชีไปทีด้านบนแล้วตอบว่า “ตอน
ทีข้าคลําไปบนผนังกําแพง ก็ไม่ทนั ระวังจนไปถูกมันเข้า”
160
มูห่ รงเสวียมองตามมือทีเขาชีไปก็พบโคมไฟผนังทีสร้าง
จากทองคํา ฝังอัญมณีสีแดงหนึงดวงอยูด่ า้ นบนอย่าง
อึงๆ “...”
มูห่ รงเย่สมั ผัสถูกโคมไฟกําแพงนัน สัญญาณด้านนอกก็

ดังขึนมาทันที
หวาไท่ซือช่างรูจ้ กั ป้องกันขโมยยิงนัก!
“เร็วเข้า เร็วเข้า เร็วเข้า...มีผบู้ รุ ุกห้องคลังสมบัต.ิ ..” เสียง

ฝี เท้าเร่งรีบทีดังจากทีไกลๆ ใกล้เข้ามาเรือยๆ มูห่ รงเย่
หน้าถอดสี “น้องสาว องค์ชายสี พวกเรารีบไปกันเถอะ!”
161
ว่าแล้ว มูห่ รงเย่ก็เตรียมหันหลังออกไป
ทว่ามูห่ รงเสวียยืนอยูก่ บั ทีไม่ขยับ เอ่ยขึนเสียงราบเรียบ

ว่า “สายไปแล้ว”
พูดยังไม่ทนั จบ ประตูหอ้ งคลังสมบัติทีปิ ดสนิทอยูก่ ็ถกู

ผลักเข้ามาเสียงดังปั ง บรรดาองครักษ์สวมชุดเกราะ ใน
มือถือกระบียาวพรวดเข้ามา ล้อมมูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่
และเย่เทียนฉีเอาไว้
บุรุษอายุราวๆ ห้าสิบปี เรือนผมสีดอกเลา หนวดเคราสี

ขาวโพลน ใบหน้าเคร่งขรึมจริงจังเดินเข้ามาท่ามกลางวง
162
ห้อมล้อมของบ่าวรับใช้มากมาย “ไม่ทราบว่าแขกท่าน
ใดกันทีบุกเข้ามาในจวนตระกูลข้ากลางวันแสกๆ เช่น
นี!”
เมือเดินเข้ามาในห้องคลังสมบัติ บุรุษผูน้ นก็

ั เห็นองค์ชาย
สีเย่เทียนฉียืนอยูก่ ลางห้อง สีหน้าสุขมุ เยือกเย็นของเขา
ก็แข็งค้างไปบัดดล ดวงตาคมฉายถึงความตืนตระหนก
“องค์...องค์ชายสี!”
เย่เทียนฉีมิได้กล่าวสิงใดออกมา เป็ นการยอมรับฐานะ

ของตนเองกลายๆ
แววตาตืนตระหนกของบุรุษผูน้ นมองเลยผ่
ั านเขาไป เห็น
163
มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ทีอยูข่ า้ งๆ ในดวงตาก็ยงฉาย
ิ
ความตืนตระหนกเข้าไปอีก “ซือจือเฟย เจินกัวโหว”
มูห่ รงเสวียมิได้เอ่ยวาจา
มูห่ รงเย่กม้ หน้าลง พยายามลดความมีตวั ตนของตนเอง

ลง วิงโร่มาค้นห้องคลังสมบัติจวนผูอ้ ืน แล้วถูกจับได้เช่น
นีก็ช่างน่าอับอายขายหน้าจริงๆ...
“พวกท่านมาอยูท่ ีนีได้อย่างไร?” หวาไท่ซือได้สติ แววตา

ทีมองมูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และเย่เทียนฉีเต็มไปด้วยความ
เย็นชา
164
สายตาของเย่เทียนฉีนิงขรึม ขณะทีเตรียมจะเอ่ยวาจา
นันมูห่ รงเย่ก็ชิงเอ่ยขึนมาก่อนว่า “พวกเรารุกลําเข้ามาที
นีโดยมิได้ตงใจ...”
ั ตอนนีพวกเขาไม่มีพยานหลักฐาน
และก็ไม่พบหลักฐาน ตีให้ตายก็ไม่อาจพูดว่าพวกเขามา
ทีนีเพือมาสืบค้นเงินหนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียงกับติงชี
ทุจริตไป
......
165
“เช่นนันหรือ?” หวาไท่ซือเอ่ยเสียงทุม้ ท่าทางดูไม่คอ่ ย

อยากจะเชือคําพูดของมูห่ รงเย่สกั เท่าไรนัก
มูห่ รงเย่พยักหน้าหงึกหงัก “ใช่แล้วๆ...เป็ นเช่นนี

แหละ...”
หวาไท่ซือเปลียนหัวข้อสนทนา “แล้วเหตุใดพวกท่านถึง
ได้บกุ เข้ามาโดยพลการเช่นนีเล่า”
166
มูห่ รงเย่กลอกตา ครุน่ คิดหาเหตุผลทีค่อนข้างเหมาะ
สมออกมาข้อหนึง “พวกเรา...กําลังไล่ตามนักโทษผู้
หนึง...” จากนันก็ไล่ตามมาจนถึงทีนี...
“เช่นนันหรือ?” สายตาเย็นชาของหวาไท่ซือจ้องมอง
มูห่ รงเย่ เห็นได้ชดั ว่าไม่เชือคําพูดของเขา
“ใช่แล้ว” มูห่ รงเย่พยักหน้าหงึกหงัก ท่าทางทีดูขงึ ขังจริง

จังนัน ทําให้ผทู้ ีไม่รูเ้ รืองอะไรย่อมต้องเข้าใจว่าสิงทีเขา
พูดเป็ นเรืองจริงอย่างแน่นอน
หวาไท่ซือพยักหน้าลงอย่างเข้าใจ เหลือบสายตามอง
มูห่ รงเย่ “ในเมือกล่าวเช่นนี นักโทษนันเป็ นขโมยหรือ?”
167
หวาไท่ซือเน้นเสียงตรงคําว่าขโมย ราวกับว่ามีนยั ยะ
แอบแฝง
มูห่ รงเย่หวั เราะแหยๆ “อา ฮ่าๆๆ...”
คล้ายกับว่าหวาไท่ซือมองไม่เห็นอาการอึดอัดใจของเขา
จึงเอ่ยถามขึนต่ออีกว่า “เช่นนันขอเรียนถามเจินกัวโหว
สักหน่อยเถิด ขโมยผูน้ นเล่
ั า...”
“เรืองนี...เรืองนี...” มูห่ รงเย่กลอกตาไปมา คิดหาเหตุผล

วุน่ วาย “เหมือนว่าจะหนีไปเสียแล้ว...”
168
“เช่นนันหรือ? ขโมยนันหนีจากการไล่ตามของเจินกัวโหว
ซือจือเฟยและองค์ชายสีไปได้หรือ...” หวาไท่ซือมอง
มูห่ รงเย่ดว้ ยสายตา ‘ประหลาดใจ’ นัยน์ตาฉายแวว
ประชดประชันออกมาอย่างไม่ปิดบังแม้แต่นอ้ ย
มูห่ รงเย่ทีขาดความมันใจเป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้ว เขาก็หลุบ

สายตาลงตํา ทําให้ไม่ทนั ได้เห็นนัยน์ตาเสียดสีของเขา
เมือได้ยินเขาเอ่ยถามก็พยักหน้ารับ “ใช่แล้ว ใช่แล้ว...”
ทว่ามูห่ รงเสวียกลับเห็นทุกอย่างชัดเจน นางเลิกคิวขึน

สูง ขณะทีเห็นว่าหวาไท่ซือกําลังจะพ่นวาจาเสียดสีออก
มาอีก นางก็ชิงเอ่ยขึนก่อนว่า “หวาไท่ซือ ข้าคิดว่าตอนนี
เรืองทีท่านควรถกกับพวกเรานันไม่ใช่เรืองขโมยทีบุกเข้า
มาในคลังของท่าน”
169
“แล้วเป็ นเรืองอะไร?” หวาไท่ซือมองมูห่ รงเสวียด้วย
ความสนใจ
“ก็เรืองเพชรนิลจินดาทรัพย์สมบัติในห้องคลังของ
ท่านอย่างไรเล่า ยกตัวอย่างเช่น...” มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียง
แข็ง ผายมือชีไปทีไข่มกุ ดําจากทะเลหนานไห่ “ของ
บรรณาการทีแคว้นเล็กโดยรอบเพิงจะส่งมาถวาย มาอยู่
ทีห้องคลังของท่านได้อย่างไร?”
170
เรืองจริงหรือเนีย?
“ย่อมเป็ นเรืองจริงอยูแ่ ล้ว” แคว้นเซ่อซ่างเป็ นแคว้นทีติด

ทะเล สินค้าหลักคือไข่มกุ ของบรรณาการทีแคว้นเซ่อ
ซ่างส่งมาถวายส่วนมากก็เป็ นผลผลิตจากไข่มกุ หลาก
หลายรูปแบบ ก่อนหน้าทีราชทูตแคว้นเซ่อซ่างจะนําของ
บรรณาการถวายแด่ฮ่องเต้แคว้นชิงเหยียนก็ได้นาํ ใบ
รายการของบรรณาการถวายให้จกั รพรรดินีเฟิ งเชีย
นหลิงพิจารณาเป็ นครังสุดท้าย ยามนันมูห่ รงเสวียก็อยู่
ด้วย นางกวาดสายตามองแวบเดียวก็เห็นแล้วว่าในใบ
รายการเขียนไว้วา่ ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่หา้ เม็ด ไข่มกุ สี
ทองสิบเม็ด...
171
...
นีหวาไท่ซือก็ยกั ยอกของบรรณาการทีแคว้นเซ่อซ่าง
ถวายแก่แคว้นชิงเหยียนอย่างนันหรือ!
เย่เทียนฉีกบั มูห่ รงเย่มองหวาไท่ซือด้วยความตกใจ
สีหน้าของหวาไท่ซือเคร่งขรึม มองมูห่ รงเสวียด้วยสาย

ตาเย็นชา ไม่ได้เอ่ยสิงใดออกมา
มูห่ รงเสวียไม่ใส่ใจแต่อย่างใด นางมองหวาไท่ซือนิงๆ

“เหตุใดหวาไท่ซือไม่กล่าวอะไรเลยเล่า?”
172
หวาไท่ซือประกายตาเย็นชา เอ่ยเสียงลอดไรฟั น “ท่าน
จะให้ขา้ กล่าวอะไร?”
“แน่นอนว่าต้องเป็ นเรืองของบรรณาการทีแคว้นเซ่อซ่าง
เพิงนํามาถวาย เหตุใดถึงมาปรากฏอยูใ่ นจวนหวาไท่ซือ
ได้” มูห่ รงเสวียเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ
ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองทีอยูต่ รงนี ก็มิใช่

ของบรรณาการทีแคว้นเซ่อซ่างนํามาถวายหรอกหรือ?
นีก็เป็ นไปไม่ได้ เพราะว่าบนกล่องทีใส่ไข่มกุ ดําทะเล

หนานไห่กบั ไข่มกุ สีทองนันมีตราสัญลักษณ์ของแคว้น
เซ่อซ่างอยู.่ ..
173
หรือจะบอกว่า ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทอง
เหล่านีก็เป็ นของทีฝ่ าบาทพระราชทานให้หรือ?
เรืองนีก็เป็ นไปไม่ได้เช่นกัน เพราะว่าช่วงนีฝ่ าบาทก็มิได้

ตกรางวัลใดให้กบั ขุนนางอาวุโส อีกอย่างการตกรางวัล
ของฝ่ าบาทจะมีบนั ทึกไว้โดยสํานักพระราชวัง ไข่มกุ ดํา
ทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองเหล่านีก็ไม่มีบนั ทึกอยูใ่ น
สํานักพระราชวังแน่นอน...
174
หวาไท่ซือได้ยินนางกล่าวเช่นนันก็หลุบตาลงตํา นิงเงียบ
175
ไปเนินนานมิเอ่ยวาจา
“...หวาไท่ซือ ท่านฮุบของบรรณาการทีแคว้นเล็กโดย
รอบถวายแก่แคว้นชิงเหยียนเราจริงหรือ...” มูห่ รงเย่เอ่ย
ถามด้วยความสงสัย
“ย่อมไม่ใช่อยูแ่ ล้ว” หวาไท่ซือแผดเสียงขึนขัดวาจาของ

มูห่ รงเย่ ช้อนสายตาขึนมองหน้าเขา เปลวเพลิงลุกโชน
ในส่วนลึกนัยน์ตา
มูห่ รงเย่มิได้ใส่ใจแต่อย่างใด เอ่ยคําถามเดียวกับมูห่ รง

176
เสวีย “เช่นนันเหตุใดไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สี
ทองทีแคว้นเล็กรอบๆ เพิงถวายเข้ามาเป็ นเครือง
บรรณาการถึงได้ปรากฏอยูใ่ นห้องคลังจวนท่านได้เล่า?”
ถามเขาด้วยคําถามเดียวกันซําหลายรอบ ในใจของหวา
ไท่ซือเกิดเป็ นความกรุน่ โกรธ โพล่งออกมาว่า “นันเป็ น
ข้าทีแลกเปลียนมา”
มูห่ รงเย่ “...หมายความว่าอย่างไร?”

177
เมือหลุดปากออกไปแล้ว หวาไท่ซือก็เพิงรูต้ วั ว่าตนเอง
นันได้พดู มากไป แต่เรืองราวเผยออกมาแล้วเช่นนี ต่อให้
เขาคิดจะปิ ดบังก็ไม่อาจทีจะทําได้ เช่นนันก็ไม่ตอ้ งปิ ด
บังอีกต่อไป ถอนหายใจและเอ่ยตามความจริง “ข้าชืน
ชอบของลําค่าหายาก หลังจากทีเห็นไข่มกุ ดําทะเล
หนานไห่และไข่มกุ สีทองในเครืองราชบรรณาการ ข้าก็
เกิดความชืนชอบขึนมาในทันที ดังนันจึงนําสิงของมีคา่ ที
ใกล้เคียงกันในจวนไปสับเปลียนไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่
และไข่มกุ สีทองในเครืองราชบรรณาการมา”
178
สับเปลียนเครืองราชบรรณาการตามอําเภอใจ นีก็เป็ น
เรืองจริงอย่างนันหรือ?
“หากพวกท่านทังสามไม่เชือ เช่นนันก็สามารถไปตรวจ
สอบรายชือเครืองราชบรรณาการทีสํานักพระราชวังได้”
สิงของทีเขาส่งไปสับเปลียนกับไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่
และไข่มกุ สีทอง น่าจะอยูใ่ นรายชือเครืองราช
บรรณาการของสํานักพระราชวัง ราคาค่างวดของสิง
ของนันน่าจะไม่ตา่ งจากไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และ
179
ไข่มกุ สีทองสักเท่าไร...
...
“หวาไท่ซือ เกรงว่าท่านจะต้องเข้าวังกับข้าสักครังแล้ว”
เย่เทียนฉีมองหน้าหวาไท่ซือ ประกายตาลึกลํา ไม่วา่ จะ
เป็ นเรืองทีฮุบเครืองราชบรรณาการหรือสับเปลียนเครือง
ราชบรรณาการตามอําเภอใจล้วนไม่ใช่เรืองเล็กๆ นีเป็ น
เรืองทีขัดต่อระเบียบแคว้นชิงเหยียน เขาไม่อาจทีจะ
ปล่อยผ่านโดยไม่สนใจไยดีได้ เขาต้องพาหวาไท่ซือเข้า
วังหลวง ทูลให้เสด็จพ่อทรงตัดสิน
หวาไท่ซือคาดเดาได้ตงแต่
ั แรกแล้วว่าจะลงเอยเช่นนี แต่
180
พอได้ยินเย่เทียนฉีเอ่ยออกมาเอง ใบหน้าเคร่งขรึมของ
เขาก็พลันหม่นหมอง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “พ่ะย่ะค่ะ
กระหม่อมจะตามพระองค์เข้าวังหลวง”
มูห่ รงเย่ในฐานะขุนนาง และเห็นไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่

และไข่มกุ สีทองพร้อมกันกับเย่เทียนฉี เขาถึงต้องนํา
ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองเข้าวังพร้อมกับเย่
เทียนฉีและหวาไท่ซือ
มูห่ รงเสวียคร้านจะเข้าวัง เช่นนันนางจึงไปยังโรงนําชา

แห่งหนึงซึงอยูไ่ ม่ไกลจากวังหลวง รับนําชามาหนึงกา
ละเมียดจิบชาไปพลางมองลอดหน้าต่างทีเปิ ดอ้าออกไป
ยังประตูวงั หลวง
181
จิบนําชาไปได้ครึงหนึง มูห่ รงเย่ก็กลับออกมาจากเมือง
หลวง เมือมองเห็นมูห่ รงเสวียอยูไ่ กลๆ แววตาเขาก็เป็ น
ประกาย รีบรุดไปหานางทันที
เมือเขาวิงเข้ามาในห้องรับรองทีมูห่ รงเสวียนังอยู่ ก็เป็ น

จังหวะเดียวกับทีมูห่ รงเสวียรินนําชาใส่ถว้ ยพอดี นางยืน
นําชาทีอุน่ กําลังดีให้เขา “เรืองราวเป็ นเช่นไรบ้าง?”
มูห่ รงเย่รบั ถ้วยนําชามาดืมจนหมด จากนันจึงเอ่ยขึนว่า

“ฝ่ าบาททรงเรียกคืนไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สี
ทอง จากนันก็ลงโทษตัดเบียหวัดหวาไท่ซือเป็ นเวลาสาม
ปี ...” เครืองราชบรรณาการเป็ นของทีแคว้นอืนถวายให้
แก่แคว้นชิงเหยียน ของทีเป็ นของแผ่นดิน ของทีเป็ นของ
182
ฝ่ าบาท ไม่วา่ ผูใ้ ดก็ไม่อาจฉ้อโกง แตะต้องหรือสับ
เปลียนได้ตามอําเภอใจ หวาไท่ซือทีสับเปลียนเครืองราช
บรรณาการตามอําเภอใจเช่นนีก็ถือเป็ นการกระทําความ
ผิดใหญ่หลวง ต่อให้สงของที
ิ เขานํามาสับเปลียนจะมี
ราคาค่างวดสูงกว่าไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สี
ทอง แต่ก็ไม่อาจขจัดความผิดโทษฐานสับเปลียนเครือง
ราชบรรณาการตามอําเภอใจไปได้
ถึงอย่างไรกฎระเบียบก็มีไว้ถือปฏิบตั ิ เครืองราช
บรรณาการเป็ นของสําคัญของแคว้น ไม่วา่ ผูใ้ ดก็ไม่
อาจกระทําการบุม่ บ่าม ไม่เช่นนันบรรดาขุนนางเห็น
เครืองราชบรรณาการทีตนเองชอบ ก็นาํ สิงของไปสับ
เปลียนทําให้เรืองถวายเครืองราชบรรณาการเป็ นเรือง
วุน่ วาย...
183
ขุนนางสับเปลียนเครืองราชบรรณาการตามอําเภอใจ
โทษเบาก็ปลดออกจากขุนนาง โทษหนักก็สงประหารทั
ั ง
ตระกูล แต่ฝ่าบาทเห็นแก่ความดีความชอบทีหวาไท่ซือมี
ต่อบ้านเมืองจึงมิได้ลงโทษหนัก เพียงแค่ให้เขาคืนเครือง
ราชบรรณาการ และลงโทษตัดเบียหวัดเป็ นเวลาสาม
ปี ...
......
184
มูห่ รงเสวียพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ “ฝ่ าบาททรงมีเมตตา

ต่อหวาไท่ซือมากทีเดียว”
“ใช่แล้ว” มูห่ รงเย่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “แต่วา่ นีก็เป็ น

ผลตอบแทนสําหรับผลงานความดีความชอบทีหวาไท่
ซือสร้างไว้เมือหลายปี ทีผ่านมา” หลังจากทีมูห่ รงเย่กบั
เย่เทียนฉีนาํ ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองเข้า
วังหลวงขอเข้าเผ้าฝ่ าบาท และทูลรายงานเรืองทีหวาไท่
185
ซือสับเปลียนเครืองราชบรรณาการให้ฝ่าบาททรงทราบ
แล้ว ฝ่ าบาทก็ทรงทอดพระเนตรมองหวาไท่ซือด้วยสาย
ตาทียากจะคาดเดา เมือพิจารณาดูความดีความชอบที
หวาไท่ซือทุม่ เทเพือแคว้นชิงเหยียนโดยละเอียดถีถ้วน
ความดีความชอบเหล่านันก็ลว้ นแต่เป็ นเรืองทีสําคัญ
และยิงใหญ่ทีเดียว
มูห่ รงเย่ได้ยินแล้วก็รูส้ กึ ว่าหวาไท่ซือผูท้ ีสร้างความดี

ความชอบเพือแคว้นชิงเหยียนมามากมาย แม้วา่ จะสับ
เปลียนเครืองราชบรรณาการ แต่ก็สง่ คืนเครืองราช
บรรณาการและได้รบั โทษตัดเบียหวัดเป็ นเวลาสามปี ก็
เพียงพอแล้ว หากลงโทษโดยการปลดเขาออกจาก
ตําแหน่งหรือสังประหารทังตระกูลอะไรพรรค์นนก็
ั ออก
จะรุนแรงเกินไปบ้าง...
186
แน่นอนว่าการทีฝ่ าบาททรงลงโทษหวาไท่ซือสถานเบา
เช่นนี นันก็เป็ นเพราะฝ่ าบาททรงทอดพระเนตรแล้วว่า
สิงของทีหวาไท่ซือนํามาสับเปลียนกับไข่มกุ ดําทะเล
หนานไห่และไข่มกุ สีทองไม่ใช่สงของทั
ิ วไป อีกทังยังมี
ราคาค่างวดสูงกว่าไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สี
ทอง เห็นได้วา่ หวาไท่ซือผูท้ ีสับเปลียนเครืองราช
บรรณาการชืนชอบในไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สี
ทองถึงได้กระทําการสับเปลียน มิได้มีความละโมบโลภ
มาก สร้างความเสียหายให้แก่แคว้นชิงเหยียนหรือสร้าง
ความเดือดร้อนให้ฝ่าบาท...
ท้องพระคลังของแคว้นไม่ได้รบั ความเสียหาย ฝ่ าบาทก็

ไม่ได้รบั ความเดือดร้อน ดังนันหวาไท่ซือจึงรับตัดเบีย
187
หวัดเป็ นเวลาสามปี ...
“....” มูห่ รงเสวียฟั งเขาเล่าเรืองก็นิงไปเนินนานมิได้เอ่ย

วาจา ดวงตาสุขมุ เป็ นประกายลึกลํายากจะคาดเดาไหว
วูบ
มูห่ รงเย่รูส้ กึ ฉงน เอ่ยถามขึนว่า “น้องสาว เจ้าเป็ นอะไร

ไปหรือ?”
มูห่ รงเสวียได้สติจากภวังค์ จึงยิมขึนน้อยๆ “ไม่มีอะไร

เพียงแค่รูส้ กึ ว่าหวาไท่ซือนันก็เป็ นคนเก่งกาจทีเดียว”
มูห่ รงเสวียเน้นนําเสียงตรงคําว่าเก่งกาจ เห็นได้ชดั ว่ามี
นัยยะแอบแฝง
188
ไม่คาดว่ามูห่ รงเย่จะใจลอยจนฟั งไม่ออก คล้อยตามคํา
พูดของมูห่ รงเสวีย “ใช่แล้ว เขาสร้างความดีความชอบ
เพือแคว้นชิงเหยียนไม่นอ้ ย เก่งกาจจริงๆ นันแหละ...”
หวาไท่ซือนําสิงของทีมีราคาค่างวดสูงกว่าไข่มกุ ดําทะเล
หนานไห่และไข่มกุ สีทองมาสับเปลียนกับไข่มกุ ดําทะเล
หนานไห่และไข่มกุ สีทอง ทําให้ตอ่ ให้ฝ่าบาทจะทรง
ทราบว่าเขาสับเปลียนเครืองราชบรรณาการตาม
อําเภอใจตนเองก็ไม่มีทางลงโทษเขาขันรุนแรง การ
ปฏิบตั ิเช่นนีสิถงึ จะเรียกว่าเก่งกาจ...
189
เพราะนับแต่โบราณกาลจวบจนถึงทุกวันนี นางก็ไม่เคย
ได้ยินว่าขุนนางทีสับเปลียนเครืองราชบรรณาการใดไม่
ถูกสังประหารทังตระกูล ไม่ถกู ปลดจากตําแหน่ง แค่ถกู
ลงโทษตัดเบียหวัดสามปี เท่านัน...
เมือพูดถึงเรืองตัดเบียหวัดแล้ว มูห่ รงเย่ก็นกึ ถึงเรืองเงิน

หนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียงและติงชีทจุ ริตไปขึนมาได้
“น้องสาว เจ้าว่าเงินหนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียงกับติงชี
ทุจริตไป อยูท่ ีหวาไท่ซือหรือไม่?”
“อยู”่ มองดูแววตาใคร่รูข้ องมูห่ รงเย่แล้วมูห่ รงเสวียพยัก

หน้าหนักแน่น “อยูแ่ น่นอน” เดิมทีนางก็สงสัยอยูส่ ว่ น
หนึงว่าเงินหนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียงกับติงชีทจุ ริตไป
190
น่าจะอยูท่ ีหวาไท่ซือ แต่ตอนนีน่ะหรือ สงสัยอย่างถึงที
สุดเลย
มูห่ รงเย่ “...เพราะอะไรหรือ?”
“เพราะว่าผูท้ ีกล้าทําแม้กระทังสับเปลียนเครืองราช
บรรณาการ ยังมีเรืองอะไรทีเขาจะทําไม่ได้อีกเล่า?” ชืน
ชมศิษย์ของตนเอง เก็บเงินหนึงแสนตําลึงทีศิษย์ของตน
ทุจริตไว้ให้ สําหรับหวาไท่ซือแล้วนีก็เป็ นเรืองเล็กน้อย...
ทีพูดมาก็มีเหตุผล แต่วา่ เรืองทีหวาไท่ซือสับเปลียน

191
ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองเป็ นเพราะว่าเขา
ชืนชอบไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองเท่านัน
เอง อีกอย่างเขาก็ใช้สงของที
ิ มีราคาค่างวดไม่ธรรมดา
มาทดแทนไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทอง ไม่ได้
ทําให้แคว้นชิงเหยียนได้รบั ความเสียหายแต่อย่างใด
แต่เงินหนึงแสนตําลึงทีทุจริตไปจากกรมคลัง ทําให้กรม
คลังได้รบั ความเสียหายไปหนึงแสนตําลึงเต็มๆ ไม่มีสงที
ิ
เรียกว่าชดใช้ทดแทนเลยสักนิด เรืองทีสร้างความเสีย
หายให้แก่แคว้นชิงเหยียน หวาไท่ซือจะทําหรือ?
192
ตอนที 1779 วางกลอุบาย (1)
193
เขาทําแน่ เขาต้องทําแน่ๆ ไม่เช่นนันเขาคงไม่สบั เปลียน
ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองทีเป็ นเครืองราช
บรรณาการเพียงเพราะตนเองชืนชอบหรอก
ส่วนเรืองทีว่าเขานําสิงของทีมีราคาค่างวดสูงกว่าไข่มกุ
ดําทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองมาแลกเปลียนนัน...
ใครจะรูว้ า่ ของแลกเปลียนนันเอาเข้าคลังของสํานัก
พระราชวังไปเมือไร?
นับตังแต่ทีนางพบว่าหวาไท่ซือสับเปลียนเครืองราช
บรรณาการ จนถึงตอนทีคุมตัวหวาไท่ซือเข้าวังหลวงเพือ
194
เข้าเฝ้าฝ่ าบาท ช่วงเวลานีมีช่องว่างอยูช่ ่วงหนึง แม้วา่
หวาไท่ซือจะอยูใ่ นสายตาของพวกนางตลอดเวลา แต่วา่
องครักษ์ของหวาไท่ซือ ไหนจะพ่อบ้านอีก พวกเขาก็ไม่
ได้อยูใ่ นสายตาของพวกนาง ช่วงเวลานันก็นานเพียงพอ
ทีจะให้พวกเขาทําเรืองทีพวกเขาคิดจะทําได้อยูแ่ ล้ว...
เหตุผลเช่นนี ไม่นกึ ว่ามูห่ รงเย่จะคิดไม่ถงึ ...
มูห่ รงเสวียมองมูห่ รงเย่ดว้ ยสายตาซับซ้อน มีคาํ พูดเป็ น

หมืนพันคําในใจ แต่สดุ ท้ายกลับเหลือเพียงประโยคทอด
ถอนใจเพียงประโยคเดียว “ท่านยังเด็กมากจริงๆ ไร้
เดียงสาเกินไปนัก”
195
ถูกน้องสาวแท้ๆ ของตนใช้สายตาราวผูใ้ หญ่มองเด็ก
มองมาเช่นนี มูห่ รงเย่ทีถูกมองก็เอ่ยถามขึนว่า “...หมาย
“หากมีเวลาว่าง ท่านก็ดลู ะครดูภาพยนตร์แนวสืบสวน

คดีอาชญากรรมในคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตให้มากเสีย
หน่อยเถอะ” มูห่ รงเสวียแนะนําจากใจจริง แม้วา่ มูห่ รงเย่
จะเรียนรูอ้ ะไรมากมายจากในละครและภาพยนตร์ แต่
มองในภาพรวมแล้วสิงทีเขาเรียนรูไ้ ด้นนก็
ั ยงั น้อยนิดอยู่
จําเป็ นต้องดูไปเรือยๆ เรียนรูไ้ ปเรือยๆ
196
“ส่วนเงินหนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียงกับติงชีทจุ ริตไปนัน
หากไม่ผิดไปจากทีคาดไว้ละ่ หากหาจากตัวหวาไท่ซือก็
คงจะหาพบนันล่ะ” มูห่ รงเสวียเอ่ยด้วยนําเสียงจริงจัง
ดวงตาประกายสีดาํ สนิทลึกจนไม่เห็นก้นบึง
เมือพูดถึงหวาไท่ซือแล้ว หลังจากทีเขาได้นาํ ส่งไข่มกุ ดํา

ทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองคืนกลับสํานักพระราชวัง
และได้รบั โทษตัดเบียหวัดเป็ นเวลาสามปี เขาก็ออกจาก
วังกลับจวนไท่ซือ
ภายในจวนไท่ซือ นําชา สายลมและเก้าอีโยกตระเตรียม
197
ไว้อย่างเพียบพร้อม หวาไท่ซือนังเอนกายอยูบ่ นเก้าอี
โยกไม้ไผ่เย็นสบาย จิบนําชาหอมๆ เพลิดเพลินไปกับลม
เย็นๆ ทีบรรดาสาวใช้ปรนนิบตั ิพดั วี เขาก็เชือว่าในทีสุด
ตนเองก็จะออกมาจากวังหลวงได้อย่างปลอดภัย ผ่าน
ด่านฝ่ าบาทไปได้สาํ เร็จ
ความระแวดระวังตัวและความเหนือยล้าทีโอบรัดตัวเอา
ไว้พลันมลายหายไป หวาไท่ซือเงยหน้าขึนมองพ่อบ้าน
ของจวนไท่ซือทียืนอยูต่ รงหน้าเขาด้วยท่าทางระมัดระวัง
เป็ นอย่างยิงด้วยความชืนชม “ทําได้ไม่เลวทีเดียว” ทด
แทนสิงของทีสับเปลียนเครืองราชบรรณาการไข่มกุ ดํา
ทะเลหนานไห่และไข่มกุ สีทองได้ทนั เวลา ทําให้เหตุผลที
เขาสร้างขึนมัวๆ กลายเป็ นเรืองจริง และก็ทาํ ให้ฝ่าบาท
ลงโทษเขาสถานเบา ไม่ได้ปลดเขาออกจากตําแหน่ง
198
และก็ไม่ได้สงประหารเขาทั
ั งตระกูล...
“ข้าน้อยไม่กล้าถือเป็ นความดีความชอบ เป็ นเพราะไท่

ซือเป็ นคนดีสวรรค์จงึ ปกป้องคุม้ ครอง!” พ่อบ้านถ่อมตน
หวาไท่ซือหัวเราะหึๆ “ไม่ตอ้ งถ่อมตนไป นีเป็ นความดี

ความชอบของเจ้า...” หากไม่ใช่เพราะพ่อบ้านนําของไป
แทนได้ทนั เวลา นีก็ไม่รูว้ า่ ตอนนีเขาจะตกอยูใ่ นสภาพ
ใด...
พูดถึงสิงทีประสบเจอในครังนีแล้ว หวาไท่ซือก็นกึ ไปถึง

ต้นเหตุทีสร้างเรืองให้เขา สีหน้าของเขาก็พลันเคร่งขรึม
ในทันที “เหตุใดองค์ชายสี ซือจือเฟยวังเซียวเหยาอ๋อง
199
และเจินกัวโหวถึงได้วิงโร่ไปในห้องคลังของเปิ นไท่ซือ
กัน?”
“เรืองนี...” ใจของพ่อบ้านทีพลันเบาลงเมือครูน่ ีก็กลับ

หนักอึงขึนมาอีกครัง เขาครุน่ คิดอยูช่ วครู
ั ก่ ็สา่ ยหน้าเป็ น
พัลวัน “ข้าน้อยไม่ทราบ...”
“พวกเขาคงไม่ได้ไล่ตามผูร้ า้ ย และเข้าไปในห้องคลังของ
ข้าโดยไม่ได้ตงใจเป็
ั นแน่...” ความเป็ นไปได้ขอ้ นี หวาไท่
ซือก็ไม่ได้เชือตังแต่แรกแล้ว
เรืองนี...เขาเองก็ไม่รูเ้ หมือนกัน...
200
พ่อบ้านไม่รูว้ า่ ควรตอบเช่นไร เช่นนันจึงก้มศีรษะลงไม่
ได้เอ่ยวาจา
โชคดีทีหวาไท่ซือเองก็ไม่ได้ตอ้ งการคําตอบจากเขา
เพียงแต่คิดกับตัวเองว่า ตนเองไม่มีความแค้นใดๆ กับเย่
เทียนฉี มูห่ รงเสวียและมูห่ รงเย่ พวกเขาทังสามคนก็ไม่มี
ทางจงใจเข้าไปในห้องคลังของจวนเขาเพือจับผิดได้ การ
ทีพวกเขาบุกเข้าไปในห้องคลังนันก็เป็ นไปได้วา่ ...
เมือนึกถึงความเป็ นไปได้บางอย่างแล้ว สายตาคม

ปลาบของหวาไท่ซือก็วาวโรจน์ ดูเหมือนว่าเย่เทียนฉี มูห่
รงเสวียและมูห่ รงเย่ตอ้ งการยุง่ ไม่เข้าเรือง หึ ก็ช่างเป็ น
ลูกวัวแรกเกิดไม่เกรงกลัวราชสีหจ์ ริงๆ
201
อยากยุง่ ไม่เข้าเรืองนักใช่หรือไม่? ไม่เป็ นไร หากมีเวลา
ว่างจนอยากจะยุง่ เรืองผูอ้ ืนก็ยงุ่ ไปเถอะ แต่วา่
หากอยากยุง่ ไม่เข้าเรืองนักก็ตอ้ งจ่ายค่าตอบแทน เขาก็
ไม่สนใจหากจะให้พวกเขาสัมผัสค่าตอบแทนนัน...
......

202
อาทิตย์อสั ดงลับขอบฟ้า!
มูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่ออกจากโรงนําชา เดินตรงไปตาม

ทางเรือยๆ อย่างไม่รบี ร้อน
ถนนหนทางในเมืองหลวงตัดกันเป็ นแยก แต่ทิศทางชัด

เจน มูห่ รงเสวียมุง่ หน้าเดินตรงไปไม่มีทีทา่ ว่าจะเลียวแต่
อย่างใด
มองดูสงปลู
ิ กสร้างสองข้างทางทีแปลกตาอยูบ่ า้ งอย่าง
203
เห็นได้ชดั แล้ว มูห่ รงเย่ก็อดไม่ได้ทีจะเอ่ยถามขึนว่า
“น้องสาว นีพวกเรากําลังจะไปทีใดหรือ?” นีก็ไม่ใช่ทางที
จะกลับวังเซียวเหยาอ๋องหรือว่าจวนเจินกัวโหวนีนา
“ไปหอหลินเจียงโหลว!” มูห่ รงเสวียตอบโดยทีไม่หนั หลัง

กลับมาและไม่ได้หยุดฝี เท้าลงแต่อย่างใด
มูห่ รงเย่มนึ งง เลียบๆ เคียงๆ เอ่ยถามขึนมาอย่างไม่มนั

ใจ “...ไปทานอาหารเย็นทีหอหลินเจียงโหยวหรือ?”
“ใช่แล้ว” มูห่ รงเสวียพยักหน้า หอหลินเจียงโหลวเป็ นหอ

สุราสําหรับดืมสุราและทานอาหาร การทีพวกเขาไปหอ
หลินเจียงโหลวย่อมต้องไปทานอาหารอยูแ่ ล้ว
204
มูห่ รงเย่ “...เจ้าไม่กลับวังเซียวเหยาอ๋องไปทานมือเย็น
กับน้องเขยหรือ?” เท่าทีเขารู ้ ช่วงนีน้องสาวกับน้องเขย
มักจะทานอาหารด้วยกันแทบจะทุกวัน...
มูห่ รงเสวียเอ่ยตอบโดยทีไม่หนั หลังกลับมา “เส้าเฉินติด

ธุระ ไม่ได้กลับมาทานมือเย็นทีวังเซียวเหยาอ๋องน่ะ” ดัง
นันนางเองก็ไม่กลับไปทานมือเย็นทีวังเซียวเหยาอ๋อง
เช่นกัน แต่จะไปทานทีหอหลินเจียวโหลวแทน
เอาเถอะ น้องเขยไม่อยูบ่ า้ น น้องสาวก็ไม่มีกะจิตกะใจที
205
จะทานข้าวคนเดียว นางอยากเปลียนบรรยากาศไปทาน
ทีหอหลินเจียงโหลวบ้างก็ไปเถิด เดียวเขาจะไปเป็ น
เพือนนางเอง...
ดูเหมือนว่าตัวเขาเองก็ไม่ได้ไปทานอาหารทีหอหลิน
เจียงโหลวเสียหลายวันแล้ว เขาก็รูส้ กึ คิดถึงอาหารของ
หอหลินเจียงโหลวขึนมาบ้างแล้วเช่นกัน...
ยังไม่ถงึ เวลา ลูกค้าในหอหลินเจียงโหลวยังไม่ถงึ กับ

แน่นขนัด มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ก็ได้สทิ ธินังในห้อง
รับรองห้องหนึงในชันสอง สังอาหารทีถูกปากพวกเขา
ภายในห้องรับรองประดับตกแต่งไว้งดงาม หลังจากสัง
206
อาหารแล้ว มูห่ รงเสวียก็นงอยู
ั ห่ น้าโต๊ะรับแขก ขณะที
พิจารณาไปรอบๆ นันก็พลันได้ยินเสียงร้องแว่วเข้าหู
“โฮ่ง โฮ่ง!”
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนพบเงาร่างเล็กๆ สายหนึงที

กระโจนพรวดเข้ามาทางหน้าต่าง มองนางด้วยสายตา
ตัดพ้อ ไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะตัวมันวิงมาด้วยความเร็วหรือ
อย่างไร ขนสีประกายทองจึงโดนลมพัดจนยุง่ เหยิงไป
หมด ประกอบกับดวงตาดําแป๋ ว ทําให้ช่างดูน่าสงสาร
อย่างบอกไม่ถกู
มูห่ รงเสวีย “...จิงจอกน้อย เจ้าวิงมาทีนีได้อย่างไร?”
207
“โฮ่ง โฮ่ง!” ข้าก็มาหาอะไรกินน่ะสิ
จิงจอกน้อยเชิดหน้าเอ่ยขึนอย่างเต็มภาคภูมิ
มูห่ รงเสวีย “...หาอะไรกินหรือ?”
“โฮ่ง โฮ่ง” ถูกต้อง คืนนีเจ้าไม่กลับไปทานมือเย็น โอ

วหยางเส้าเฉินก็ไม่กลับ ดังนันบ่าวรับใช้วงั เซียวเหยา
อ๋องเลยไม่ได้เตรียมอาหารสําหรับบรรดาเจ้านาย...
...
พ่อครัวทีวังไม่ได้เตรียมอาหารสําหรับบรรดาเจ้านายก็
208
ไม่เห็นเกียวอะไรกับจิงจอกน้อยนีนา? เพราะว่านางก็ได้
กําชับกับพ่อครัวเอาไว้เป็ นพิเศษแล้วว่าต้องดูแลอาหาร
การกินของจิงจอกน้อยให้ดี ไม่วา่ นางกับเส้าเฉินจะทาน
อาหารทีวังอ๋องหรือไม่ อาหารของจิงจอกน้อยจะขาดไม่
ได้เป็ นอันขาด...
การทีจิงจอกน้อยตามลมปราณของนางวิงมากินอะไรที
นี นันก็น่าจะเป็ นเพราะว่ามือเย็นทีพ่อครัวของวังอ๋อง
เตรียมไว้สาํ หรับจิงจอกน้อย ไม่ตรงตามทีใจของมัน
ปรารถนาเสียมากกว่า...
ฝี มือการทําอาหารของพ่อครัวของวังเซียวเหยาอ๋องไม่
เลวเลยทีเดียว ทําได้หลากหลายรายการ อาหารทีทํา
ออกมาไม่ซากั
ํ นเป็ นเดือน
209
แต่วา่ เจ้าจิงจอกน้อยอาศัยอยูท่ ีวังเซียวเหยาอ๋องมาเกิน
หนึงเดือนแล้ว อาหารหลากหลายรายการทีพ่อครัวทํา
ขึนมา มันคงจะกินไปแล้วรอบหนึงเลยไม่รูส้ กึ แปลกใหม่
อะไร ดังนันพอรูว้ า่ นางทานมือเย็นข้างนอกเลยวิงมากิน
ด้วย กินของสดใหม่
กินก็กินสิ เมือครูน่ ีนางสังอาหารไปหลายรายการ อย่าง

ไรเสียนางกับมูห่ รงเย่ก็ทานไม่หมดอยูแ่ ล้ว...เพิมจิงจอก
น้อยแล้วก็เกรงว่ากินไม่หมดอยูด่ ี...
จิงจอกน้อยเป็ นจิงจอก ชอบกินไก่เป็ นทีสุด “เสียวเอ้อร์

เพิมไก่ยา่ งทีหนึง” มูห่ รงเสวียตะโกนสังเสียวเอ้อร์ทีเดิน
210
ผ่านหน้าห้องรับรอง
เสียวเอ้อร์รบั คําและเดินจากไป
จิงจอกน้อยดวงตาเป็ นประกายขึนมาในทันใด มันก็ชอบ

กินไก่ยา่ งทีสุดเลย มูห่ รงเสวียสังไก่ยา่ งให้มนั เป็ นพิเศษ
สินะ นีก็ตอ้ งขอบคุณมูห่ รงเสวียจริงๆ เลย...
ได้ยินว่าไก่ยา่ งของหอหลินเจียงโหลวรสชาติดียงนั
ิ ก ถึง
ขนาดทีว่าเพียงแค่ได้กลินก็ทาํ ให้คนนําลายหก...
ราวกับว่ามีนาลายไหลออกมาตรงมุ
ํ มปาก จิงจอกน้อย
ยกเท้าขึนเช็ดเบาๆ กระโจนผลุบไปอยูบ่ นเก้าอีข้างมูห่ รง
211
เสวีย นังตัวตรงรอทานอาหาร...
212
หอหลินเจียงโหลวปรุงอาหารรวดเร็วเป็ นอย่างมาก มูห่

รงเสวีย มูห่ รงเย่รอเพียงไม่นานอาหารทีพวกเขาสังไว้ก็
ทยอยขึนโต๊ะ อาหารหน้าตาน่ารับประทาน กลินหอม
โชยฟุง้ ชวนให้ผคู้ นนําลายไหล
มูห่ รงเย่ลอบกลืนนําลายน้อยๆ คว้าตะเกียบคีบอาหาร

รับประทานด้วยความรวดเร็ว ทว่าไม่เสียกิรยิ าสง่างาม
เลยแม้แต่นอ้ ย
1
มูห่ รงเสวียเองก็คว้าตะเกียบขึนมา ละเมียดละไมเพลิด
เพลินกับการรับประทานอาหารทีตนชืนชอบ
ส่วนจิงจอกน้อยก็ตะกายขึนไปบนมุมโต๊ะ สองอุง้ เท้า

ตะปบไก่ยา่ งทีมันชืนชอบทีสุดเข้าปากอย่างตะกละ
ตะกลาม ดวงตาเป็ นประกายพริม
...
คิดไม่ถงึ ว่าไก่ยา่ งชินหนึงจะกินจนมีอาการเช่นนีได้ ก็

ช่างเป็ นจิงจอกจอมตะกละเสียจริง
มูห่ รงเย่สา่ ยหน้าอย่างอับจนคําพูด ก้มหน้าก้มตากิน

2
อาหารทีตนชืนชอบต่อไป
ขณะทีทังสามกําลังเพลิดเพลินกับการลิมรสอาหารนัน ก็
มีเสียวเอ้อร์ผหู้ นึงประคองถาดเดินเข้ามา “คุณชาย สุรา
ทีท่านสังได้แล้วขอรับ”
มูห่ รงเสวียทีกําลังรับประทานอาหารอยูน่ นชะงั

ั กไปครู ่
หนึง เงยหน้าขึนมองมูห่ รงเย่ “ท่านสังสุราหรือ?”
“ใช่แล้ว” มูห่ รงเย่ทานอาหารต่อไปพลางพยักหน้ารับ

เมือครูน่ ีตอนทีน้องสาวสังอาหารนางก็สงเพี
ั ยงแค่อาหาร
อย่างเดียว เขาจึงรูส้ กึ ว่ามาทานอาหารทีหอหลินเจียง
โหลวทังที จะทานอาหารอย่างเดียวไม่ดืมสุราไม่ได้ ดัง
3
นันเขาจึงแอบสังสุรามา...
มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างเข้าใจ ในยุคปั จจุบนั นัน อายุ

เท่ามูห่ รงเย่นีก็เป็ นเพียงนักเรียนชันมัธยมศึกษาตอนต้น
ไม่เหมาะสมทีจะดืมสุรา และสุราในยุคโบราณส่วนมาก
ก็เป็ นสุราดีกรีแรงๆ ไม่ดีตอ่ คนหนุ่มสาวสักเท่าไรนัก ดัง
นันตอนทีนางสังอาหารจึงไม่ได้สงสุ
ั รามาด้วย แต่คนใน
ยุคโบราณหากมีอายุเท่ามูห่ รงเย่ก็ถือว่าเป็ นช่วงวัยแห่ง
การสร้างครอบครัวแล้ว เขาปรารถนาจะดืมก็ดืมได้อยู่
บ้าง “ท่านสังสุราอะไรไปหรือ?”
“เสวียฮวาเนียง!” มูห่ รงเย่ตอบอย่างทะนงตน
4
นางเคยได้ยินชือฉยงฮวาเนียง เหมยฮวาเนียง เถาฮวา

เนียง แต่กลับไม่เคยได้ยินชือเสวียฮวาเนียงมาก่อน “เส
วียฮวาเนียงใช่สรุ าทีหมักจากดอกเกล็ดหิมะหรือไม่”
“ใช่แล้ว” มูห่ รงเย่พยักหน้า เมือเห็นว่ามุห่ รงเสวียไม่รู ้

อะไรเลยเกียวกับเสวียฮวาเนียง เขาก็รูส้ กึ ยินดีปรีดาขึน
มาทันที อธิบายด้วยความกระตือรือร้น “เสวียฮวาเนีย
งใช้หิมะทีสองในฤดูหนาวหมักกับกลีบดอกไม้ อาทิเช่น
เหมยฮวา เถาฮวา ซิงฮวาเป็ นต้น มีรสชาติหอมหวาน
นุ่มละมุน ดืมได้ตงแต่
ั เด็กอายุสบิ ขวบจนถึงผูเ้ ฒ่าอายุ
เจ็ดสิบแปดสิบ...หากดืมบ่อยๆ ก็ยงั สามารถช่วยให้อายุ
ยืนได้อีกด้วย...”
5
“จริงหรือ?” เสวียฮวาเนียงน่าอัศจรรย์ถงึ เพียงนันเชียว
หรือ?
มูห่ รงเสวียเอ่ยถามความด้วยความรูส้ กึ ประหลาดใจอยู่

บ้าง
“จริงสิๆ...น่าอัศจรรย์เช่นนีแหละ...” มูห่ รงเย่พยักหน้า

หงึกหงัก เห็นว่าแววตามูห่ รงเสวียยังคงมึนงงอยูบ่ า้ ง
เช่นนันเขาก็หนั ไปสังเสียวเอ้อร์วา่ “เสียวเอ้อร์ รินเสวียฮ
วาเนียงให้นอ้ งสาวข้าหนึงจอกสิ” เขาพูดมากเท่าไรก็ไม่
สูใ้ ห้นอ้ งสาวลองด้วยตนเองสักครัง หลังจากลองด้วยตน
เองแล้ว น้องสาวก็จะรูเ้ องว่าทีเขากล่าวนันจริงหรือเท็จ
6
กันแน่
“ขอรับ” เสียวเอ้อร์รบั คําสัง เดินเข้ามารินสุราให้มหู่ รงเส

วียกับมูห่ รงเย่คนละจอก
สุราสีอาํ พันเทใส่จอกสุราสีขาวกระเพือมเป็ นระลอกคลืน

กลินหอมของสุราราวกับดอกไม้นานาพันธุโ์ ชยคละคลุง้
ไปทัว ชวนให้ผคู้ นนําลายสอ...
จิงจอกน้อยเองก็ไม่กินไก่ยา่ งแล้ว มันเงยหน้าขึนมามอง

เสวียฮวาเนียงด้วยสายตาเป็ นประกาย “โฮ่งๆ” สุรานีมี
กลินหอมหวานจริงๆ เลย ข้าก็อยากจะดืมสักจอก...
7
“ชิวๆ...เจ้าก็แค่จิงจอกตัวหนึง จะมาดืมเสวียฮวาเนีย
งอะไรกัน” มูห่ รงเย่โบกมือเป้นการปฏิเสธอย่างไม่สบ
อารมณ์
ขนสีประกายทองของจิงจอกน้อยลูล่ งทันที ถลึงตามอง

มูห่ รงเย่ดว้ ยความกรุน่ โกรธ “โฮ่งๆ” ของทีมนุษย์เช่นเจ้า
ดืมได้ เหตุใดข้าทีเป็ นจิงจอกถึงจะดืมไม่ได้ เจ้าอย่าได้
เหยียดเผ่าพันธุน์ ะ...
เขาเหยียดจิงจอกหรือ เขาเหยียดจิงจอกทีไหนกัน?
8
“ข้าก็แค่กลัวว่าเจ้าจะดืมจนเมามาย”
แม้วา่ เสวียฮวาเนียงจะเป็ นสุราทีดืมได้ทงเด็

ั กและผูใ้ หญ่
ดีกรีไม่แรงเท่าไรนัก แต่วา่ จิงจอกน้อยก็เป็ นเพียงจิงจอก
ตัวหนึง ตัวเล็กถึงเพียงนัน คาดว่าดืมไปสักครึงจอกก็เมา
แล้ว หากเมาแล้วแค่นอนกรนเสียงดังก็แล้วไปเถอะ แต่
ถ้ามันคออ่อน เมาแล้วอาละวาดขึนมา เช่นนันก็ทาํ ให้ผู้
คนปวดเศียรเวียนเกล้าแล้ว...
“โฮ่งๆ” ข้าก็ไม่ได้คออ่อนขนาดนัน!
ข้าเป็ นจิงจอกสูงศักดิและน่ารัก ต่อให้ดืมจนเมามายแต่

ก็มีความสามารถควบคุมตนเองได้ ไม่มีทางทีจะเมาแล้ว
9
อาละวาดแน่
จิงจอกน้อยเอ่ยอย่างมีอารมณ์ วางไก่ยา่ งลงและ

กระโดดขึนไปอยูบ่ นโต๊ะคว้าแก้วสุราว่างใบหนึงส่งให้
เสียวเอ้อร์ “โฮ่งๆ” เสียวเอ้อร์ รินสุราให้ขา้ หนึงจอก
เสียวเอ้อร์ชะงักไปครูห่ นึง เมือเห็นว่ามูห่ รงเสวียไม่มีทา่ ที

ต่อต้าน ก็ยกกาสุราขึนรินสุราให้จิงจอกน้อย
สีเหลืองอําพันของสุราค่อยๆ ไหลลงจอกสุราสีขาว กลิน

สุราหอมคละคลุง้ จิงจอกน้อยมองมูห่ รงเย่ดว้ ยความได้
ใจ
10
...
ได้ใจอะไรกัน? ก็แต่เสวียฮวาเนียงหนึงจอกเท่านันเอง
ในมือของเขาก็มีอยูห่ นึงจอก สามารถดืมได้ทนั ที
มูห่ รงเย่ปรายตามองจิงจอกน้อยอย่างท้าทาย ยกเสวียฮ

วาเนียงทีอยูต่ รงหน้าขึนเตรียมจะดืมลงไปนัน ไม่คิดว่า
ขณะทีจอกสุราสัมผัสทีริมฝี ปากของเขา จู่ๆ ก็มีมือเรียว
เล็กขาวเนียนราวกับหยกยืนเข้ามาคว้าข้อมือเขาไว้...
11
......
“น้องสาว เจ้าเป็ นอะไรไปหรือ” มูห่ รงเย่มองมูห่ รงเสวียอ

ย่างไม่เข้าใจนัก
มูห่ รงเสวียไม่สนใจเขา ค่อยๆ เงยหน้าขึนมองไปยังเสียว

เอ้อร์ทีรินสุรา “เจ้าเป็ นเสียวเอ้อร์ทีหอหลินเจียงโหล
12
วหรือ”
เสียวเอ้อร์ผนู้ ีสวมเสือผ้าเนือหยาบสีตน้ จันทน์ ร่างกาย

ค่อนข้างผอมแห้ง ก้มศีรษะลงเล็กน้อย ท่าทางดูสาํ รวม
กิรยิ าและวาจา เมือได้ยินคําถามของมูห่ รงเสวียแล้ว เขา
ก็พยักหน้าลงอย่างระวังตัว “ขอรับ”
“ทํางานทีหอหลินเจียงโหลวมานานเท่าไรแล้ว?” มูห่ รง
เสวียมองหน้าเสียวเอ้อร์และถามต่อไปเรือยๆ
เสียวเอ้อร์เอ่ยด้วยความนอบน้อม “หนึงปี ขอรับ”
มูห่ รงเสวียพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ “ระยะเวลาก็ไม่ถือว่า

13
สันนะ เจ้าชอบดืมเสวียฮวาเนียงหรือไม่”
“แน่นอนว่าต้องชอบขอรับ” เสียวเอ้อร์เอ่ยตอบเสียงเบา
“เช่นนันเสวียฮวาเนียงจอกนีข้ายกให้เจ้าก็แล้วกัน” มูห่
รงเสวียเอ่ยยิมๆ ทําท่าทางให้เสียวเอ้รอ์ยืนมือไปรับเส
วียฮวาเนียงในมือของมูห่ รงเย่
จิงจอกน้อย “...”
14
มูห่ รงเย่กบั จิงจอกน้อยสบสายตากัน ต่างฝ่ ายต่างงุนงง

มองเสียวเอ้อร์อย่างไม่เข้าใจนัก พบว่าเสียวเอ้อร์เอาแต่
หัวเราะ ก่อนจะเอ่ยขึนอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณนายท่าน
ทีเมตตา แต่วา่ เสวียฮวาเนียงจอกนีเป็ นของคุณชาย ข้า
น้อยจะแย่งสุราของลูกค้าได้อย่างไร...”
นันสิๆ...เสวียฮวาเนียงจอกนีเป็ นของเขา เสียวเอ้อร์จะ

มาแย่งดืมไม่ได้นะ...
มูห่ รงเย่มองเสียวเอ้อร์ดว้ ยแววตาชืนชม ยกเสวียฮวา

เนียงขึนเตรียมจะดืมแต่ก็ถกู มูห่ รงเสวียรังไว้อีกครัง นาง
15
หันไปมองเสียวเอ้อร์นิงๆ “ไม่เป็ นไร จอกนีให้เจ้า เสวียฮ
วาเนียงจอกต่อไปค่อยให้เขา...”
เหตุใดเสวียฮวาเนียงจอกนีถึงยกให้เสียวเอ้อร์ แล้วเสวีย
เนียงฮวาจอกต่อไปถึงค่อยให้เขา?
น้องสาวอยากให้เสียวเอ้อร์ดืมเสวียฮวาเนียง ก็คอ่ ยให้

ดืมจอกต่อไปไม่ได้หรืออย่างไร?
มูห่ รงเย่มองมูห่ รงเสวียด้วยสายตาคับข้องใจ
16
มูห่ รงเสวียแสร้งทําเมินเฉยมองไม่เห็น มองหน้าเสียว
เอ้อร์ตอ่ “สุราจอกนีให้เจ้า ยกขึนดืมเถอะ!”
เสียวเอ้อร์กม้ หน้าลงตํา ไม่ได้เอ่ยวาจาและไม่ได้เคลือน

ไหวแต่อย่างใด
มูห่ รงเสวียมองเขาด้วย ‘ความไม่เข้าใจ’ เอ่ยขึนว่า “เป็ น

อะไรไป เหตุใดไม่ดืมเล่า?”
“ข้าน้อย...ไม่กล้าร่วมโต๊ะดืมสุรากับลูกค้า...” เสียวเอ้อร์
เอ่ยเสียงเบา
“ไม่เป็ นไร พวกเราอนุญาตให้เจ้าร่วมโต๊ะดืมสุรากับพวก

17
เรา...” มูห่ รงเสวียยิมระรืน “ต่อให้หลงจู๊ของพวกเจ้ารูก้ ็
ไม่ถือโทษเจ้าหรอก...” เจ้าก็ดืมลงไปอย่างสบายใจ
เถอะ...
“คือว่า...” เสียวเอ้อร์กม้ หน้าลงตํา สีหน้าเผยถึงความ

ลําบากใจ
มูห่ รงเย่เห็นเช่นนันดวงตาก็หมุนคิด ยิมช่วยหาทางออก

ให้เขา “น้องสาว เสียวเอ้อร์ผนู้ ีไม่ปรารถนาทีจะดืมสุรา
เช่นนันพวกเราก็อย่าไปบังคับจิตใจเขาเลยนะ มาๆ พวก
เราดืม...”
ขณะทีมูห่ รงเย่เตรียมจะยกเสวียฮวาเนียงขึนดืมนัน มูห่
18
รงเสวียก็ฉีกน่องไก่ยา่ งยัดใส่เข้าปากเขา จากนันก็ฉวย
จอกสุราในมือเขาอย่างฉับไว...
มูห่ รงเย่กดั น่องไก่ยา่ ง พลางมองมือขวาทีว่างเปล่าก็องึ

ไป นีมันเรืองอะไรกัน?
เขามองมูห่ รงเสวียด้วยความมึนงง เห็นว่ามูห่ รงเสวียวา

งจอกสุราของเขาลงตรงหน้าเสียวเอ้อร์ เอ่ยเสียงแข็ง
“สุราทีให้เจ้า ดืมเสียสิ...”
...
มูห่ รงเย่ละสายตาไปมองเสียวเอ้อร์ เห็นว่าเสียวเอ้อร์ยงั

19
คงก้มหน้าลงตํา ไม่ได้เอ่ยวาจา และไม่ได้ขยับแต่อย่าง
ใด
มูห่ รงเสวียมองเสียวเอ้อร์ ในดวงตาฉายประกายจริงจัง

“เหตุใดถึงไม่ดืมเล่า? ความจริงใจของข้าไม่เพียงพอ
หรือ?” เช่นนันนางก็จะแสดงความจริงใจของนางสัก
หน่อยแล้วกัน
มูห่ รงเสวียยืนมือไปยกเสวียฮวาเนียงจอกนัน ลุกขึนเดิน

ไปกรอกใส่ปากเสียวเอ้อร์ดว้ ยความเร็วทีผูอ้ ืนไม่ทนั ได้มี
ปฏิกิรยิ าตอบสนอง
ขณะทีเห็นว่าสุรากําลังจะกรอกเข้าปากเสียวเอ้อร์นนั ชัว
20
พริบตานันเองเสียวเอ้อร์ก็ยกมือขึนปั ดจอกสุรา ได้ยิน
เสียงดังเพล้ง จอกสุราถูกปั ดจนแตกกระจาย เสวียฮวา
เนียงในจอกสุรานันสาดกระจายลงบนพืน เกิดเป็ นกลุม่
ควันสีขาว...
มูห่ รงเย่ตืนตระหนก สะดุง้ ตัวลุกขึนยืน “สุรามีพิษ!”
เขามองเสียวเอ้อร์ดว้ ยสายตาระแวดระวัง พบว่าเสียว

เอ้อร์ถอยหลังไปสองก้าว เว้นระยะห่างจากมูห่ รงเสวีย
มองนางด้วยสายตาระแวดระวัง สีหน้าถมึงทึง “เจ้ารูต้ วั
ตังแต่เมือไร?”
21
22
“ตอนทีเจ้ารินสุรา” ตอนทีเสียวเอ้อร์รนิ เสวียฮวาเนียงนัน
กลินหอมของสุราก็ลอยอบอวล ยาพิษทีอยูใ่ นสุราก็
ปะปนมากับกลินหอมของสุรา ลอยไปทัวบริเวณ มูห่ รง
เสวียก็ยอ่ มต้องได้กลินอยูแ่ ล้ว
...
มิน่าเล่าน้องสาวถึงไม่ให้เขาดืมเสวียฮวาเนียง ทีแท้นาง
ก็รูต้ งแต่
ั แรกแล้วว่าเสวียฮวาเนียงมีพิษ!
มูห่ รงเย่มองหน้ามูห่ รงเสวียด้วยสายตาซาบซึง

23
จิงจอกน้อยมองเสวียฮวาเนียงในมือ ก่อนจะ
วางกระแทกลงไป สุรามีพิษ ข้าไม่ดืมหรอก!
สีหน้าถมึงทึงของเสียวเอ้อร์ชดั เจนขึนเรือยๆ ดวงตาที

มองมูห่ รงเสวียเป็ นประกายเย็นยะเยือก “เจ้าก็ช่าง
เก่งกาจนัก!” แฝงความเข่นเขียวเคียวฟั นในนําเสียง...
มูห่ รงเสวียไม่ได้สนใจแต่อย่างใด เผยรอยยิมอ่อนพลาง

เอ่ยขึนว่า “ขอบคุณสําหรับคําชม...”
เสียวเอ้อร์ได้ยินดังนัน ความถมึงทึงบนใบหน้าก็แปร
เปลียนไปเ**◌้ยมเกรียมในทันใด นัยน์ตาฉายความมาด
24
ร้าย มูห่ รงเสวียเห็นท่าทีของเขาแล้วก็คร้านทีจะเอ่ยอะไร
กับเขาให้มากความ เปิ ดอกพูดกันอย่างตรงไปตรงมา
“บอกมาเถอะ เจ้านายของเจ้าคือใคร?”
เสียวเอ้อร์ผนู้ ีดวงตาคมกริบ ใบหน้าดุดนั พลังรุนแรง

รอยแผลเป็ นทีมือเพียงแค่มองดูก็รูว้ า่ เป็ นพวกองครักษ์
องครักษ์ลบั หรือก็พวกนักฆ่าทีผูม้ ีอิทธิพลสักคนชุบเลียง
เอาไว้ การทีเขามาวางยานางกับมูห่ รงเย่ทีหอหลินเจียง
โหลวเช่นนีได้ก็ยอ่ มต้องเป็ นเพราะได้รบั คําสังจากคนผู้
นันหรือไม่ก็กลุม่ อิทธิพลนัน
“ไม่มีสงใดจะพู
ิ ด” เสียวเอ้อร์เอ่ยเสียงแข็ง ใบหน้าขึงขัง
ไม่มีทางบอกความจริงออกมาเด็ดขาด
25
มูห่ รงเสวียระบายยิมออกมาน้อยๆ นางก็รูอ้ ยูแ่ ล้วว่าต้อง
เป็ นเช่นนี องครักษ์ องครักษ์ลบั หรือพวกนักฆ่าทีคน
ใหญ่คนโต ผูม้ ีอิทธิพลชุบเลียงเอาไว้ลว้ นไม่มีทางทีจะ
สารภาพออกมาได้โดยง่าย ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไรเลย ใน
เมือพวกเขาไม่สารภาพ นางก็ลงมือให้พวกเขา
ยอมสารภาพให้จงได้
มูห่ รงเสวียคิดอยูใ่ นใจ สะบัดฝ่ ามือขึนซัดใส่เสียวเอ้อร์

ทันที
เสียวเอ้อร์ประกายตาดุดนั สะบัดฝ่ ามือรับฝ่ ามือของมูห่

รงเสวียโดยไม่หลบหลีกแต่อย่างใด ‘ปั ง’ ฝ่ ามือทังสอง
ปะทะกันกลางอากาศ มูห่ รงเสวียยืนอยูก่ บั ทีไม่ขยับ
26
ส่วนเสียวเอ้อร์ผนู้ นถอยร่
ั นไปข้างหลังสามสีก้าวถึงจะตัง
หลักได้
เหตุใดวรยุทธ์ของมูห่ รงเสวียสูงส่งเพียงนี?
เสียวเอ้อร์เงยหน้ามองมูห่ รงเสวียด้วยความตกใจ มิคาด

ว่าขณะทีเผชิญหน้ากับมูห่ รงเสวียในระยะประชิดนัน ยัง
ไม่ทนั ทีเขาจะตกใจ มูห่ รงเสวียก็โผล่มาอยูต่ รงหน้าเขา
โดยไม่ให้สมุ้ ให้เสียง และสะบัดฝ่ ามือซัดใส่เขาได้อย่าง
ไรกัน
เสียวเอ้อร์ตกใจยิงนัก สะบัดฝ่ ามือขึนสกัดมูห่ รงเสวียไว้

แต่ไม่คิดว่ามูห่ รงเสวียจะหลบการสกัดของเขาได้อย่าง
27
ง่ายดาย ซัดเข้าทีบริเวณหน้าอกของเขาอย่างแรง ทําเอา
เขาลอยถลาออกไปกระแทกกําแพงและกระเด็นกลับมา
หล่นบนพืนอย่างแรง จนปวดหัวหูอือเห็นดาวลอยเต็มไป
หมด...
ความเจ็บปวดแสบร้อนทัวร่าง เสียวเอ้อร์สาํ ลักออกมา

อย่างแรง ยันฝ่ ามือกับพืนหมายจะปี นขึนมา แต่ไม่คิดว่า
รองเท้าปั กเลือมมุกคูห่ นึงจะเดินอาดๆ มาอยูต่ รงหน้า
เขา และยกเท้าเตะอัดเขา...
“ปั ง ปั ง ปั ง...ปั ง ปั ง ปั ง...” ร่างกายผอมแห้งของเสียว

เอ้อร์ถกู มูห่ รงเสวียเตะอัดกําแพงจนดูราวกับของเล่น
กระเด็นกลับมา เตะอัดกําแพงและกระเด็นกลับมาอีก
ครัง...
28
สายตาของมูห่ รงเย่และจิงจอกน้อยมองตามร่างของ
เสียวเอ้อร์ระหว่างกําแพงและพืน มองไปมองมา มองไป
มองมาอยูเ่ ช่นนัน...
จิงจอกน้อยชมอย่างมีอรรถรส สายตาเป็ นประกาย

กระสอบทรายฉบับคนตัวเป็ นๆ เขาก็เพิงเคยเห็นครังแรก
นีล่ะ ต้องดูให้มากหน่อย...
ทว่ามูห่ รงเย่กลับมองฟ้าเงียบๆ น้องสาวอัดเสียวเอ้อร์

เสียวเอ้อร์อยูใ่ นกํามือของน้องสาว รับมือไม่ไหวและไม่มี
แรงทีจะตอบโต้ เป็ นกระสอบทรายให้นอ้ งสาวเตะไปเตะ
มาตามใจชอบ...
29
เดิมทีเขาก็คิดว่าหากน้องสาวตกเป็ นรอง เขาจะไปเป็ น
กําลังเสริมให้นอ้ งสาว แต่ไม่คิดเลยว่าน้องสาวเพียงผู้
เดียวก็สามารถจัดการเสียวเอ้อร์ได้อยูห่ มัด ไม่ตอ้ งให้
เขาลงมือเลย...
โธ่! เสียวเอ้อร์ทีน่าสงสาร พบคูต่ อ่ สูเ้ ช่นน้องสาว เขาก็

ช่างโชคร้ายจริงๆ...
มูห่ รงเย่สา่ ยหน้าพลางทอดถอนใจ มองเสียวเอ้อร์ดว้ ย

ความสงสาร...
30
......
ร่างของเสียวเอ้อร์กระแทกเข้ากับกําแพงและกระเด็น
กลับมาอีกครัง หล่นตุบลงบนพืนแข็งๆ อย่างแรง กลิง
หลุนๆ อยูห่ ลายรอบถึงจะหยุดลง คล้ายกับกระดูกทังตัว
หลุดออกจากกัน เจ็บปวดจนเกินจะทานทน...
31
มูห่ รงเสวียยืนอยูต่ รงหน้าเขา มองเขาตังแต่หวั จรดเท้า
ก่อนจะเอ่ยถามขึนอีกครังว่า “เจ้านายของเจ้าเป็ นใคร?”
“ไม่บอก” เสียวเอ้อร์เอ่ยลอดไรฟั น ขมวดคิวแน่น อก

กระเพือมขึนลงรุนแรง สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ทุกครัง
ทีหายใจนันก็ราวกับมีสนิมเหล็กทะลักในโพรงจมูก
เจ็บจนถึงขันนีแล้ว ก็คิดไม่ถงึ ว่าเขาจะยังไม่

ยอมสารภาพออกมาอีก ดูเหมือนว่านางจะยังสังสอนไม่
พอสินะ!
ดวงตาคูง่ ามของมูห่ รงเสวียหรีลง ยกเท้าขึนเตะเสียว
32
เอ้อร์อีกครัง ไม่คิดว่าเสียวเอ้อร์ผนู้ นจะไม่
ั ได้นอนให้นาง
เตะเหมือนก่อนหน้านี แต่กลับพลิกกายหลบลูกเตะของ
นาง จากนันก็สะบัดมือสูก้ บั นาง
เหอะ! โจมตีนางหรือ ก็ช่างไม่รูจ้ กั ประมาณตนเสียเลย
มูห่ รงเสวียหัวเราะหยัน รับฝ่ ามือทีเสียวเอ้อร์ซดั มา ‘ปั ง’

ฝ่ ามือของมูห่ รงเสวียและเสียวเอ้อร์ปะทะกันกลาง
อากาศ มูห่ รงเสวียยืนนิงอยูก่ บั ทีไม่ไหวติง ส่วนเสียว
เอ้อร์ผนู้ นกลั
ั บถูกฝ่ ามือพิฆาตซัดถลาออกไปไกล ลอย
ออกไปไกลนอกหน้าต่าง...
แย่แล้ว ติดกับแล้วสิ!
33
มองดูรอยยิมสาสมใจทีอุบายได้ผลของเสียวเอ้อร์กลาง
อากาศแล้ว มูห่ รงเย่ก็ตะลึง พุง่ ตัวกระโจนออกนอก
หน้าต่างไล่ตามเสียวเอ้อร์ ไม่คิดว่าเสียวเอ้อร์ผนู้ นจะหั
ั น
หลังกลับไป ร่างกายผอมแห้งของเขากลายเป็ นเงาหลาย
สายกลางอากาศ ทะยานไปไกล เพียงพริบตาเดียวก็
หายลับขอบฟ้าไป...
มูห่ รงเสวียและจิงจอกน้อยทีไล่ตามมาติดๆ “...”
น่าโมโห น่าโมโหจริงๆ! คิดไม่ถงึ ว่าเสียวเอ้อร์จะหนีไป
34
เสียได้
เสียวเอ้อร์ผนู้ นสู
ั น้ อ้ งสาวไม่ได้ ก็แสร้งว่าจู่โจมน้องสาว
และใช้พลังของน้องสาวส่งให้เขาออกไปจากห้องรับรอง
หนีไปจากทีนี...
เขาก็ทงฉลาดและน่
ั ารังเกียจยิงนัก
น่าโมโห น่าโมโหเหลือเกิน...
มูห่ รงเย่รูส้ กึ โมโหเป็ นอย่างมาก พอเห็นมูห่ รงเสวียโดย

ไม่ทนั ตังใจ ก็พบว่านางมองไปตามทิศทางทีเสียวเอ้อร์
หายตัวไปนิงๆ ไม่รูว้ า่ กําลังคิดอะไรอยู.่ ..
35
เอ่อ...น้องสาวเป็ นคนส่งเสียวเอ้อร์ผนู้ นเอง
ั น้องสาวมี
อาการเช่นนีคือกําลังโทษตัวเองใช่หรือไม่?
“น้องสาว เรืองนีไม่โทษเจ้า” มูห่ รงเย่มองมูห่ รงเสวีย

พลางเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน น้องสาวไม่รูว้ า่ เสียวเอ้อร์
จะดีดลูกคิดเช่นนัน การทีตกหลุมพรางของเสียวเอ้อร์จะ
ไปโทษน้องสาวไม่ได้
มูห่ รงเสวียได้สติหลุดจากภวังค์ มองดูสายตาห่วงใยของ

มูห่ รงเย่แล้ว นางก็ยมออกมา
ิ “ข้าไม่ได้โทษตัวเอง”
มูห่ รงเย่มองมูห่ รงเสวียเงียบๆ ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก แต่ดวง
36
ตาทีหรีลงน้อยๆ ของเขาแสดงออกมาว่าเขาไม่เชือคํา
พูดของนาง มูห่ รงเสวียจึงหัวเราะ “ข้าก็ไม่ได้โทษตัวเอง
จริงๆ”
เมือเห็นว่ามูห่ รงเย่ยงั คงไม่เชือคําพูดของนาง มูห่ รงเสวีย

ก็กะพริบตาอย่างจนปั ญญา มือเรียวขาวผ่องยืนไปหยิบ
ขวดกระเบืองลายครามจากถุงใบเล็กสีชมพูออ่ นปั กลาย
ดอกเหมยทีเหน็บไว้ตรงเอวออกมา...
"นันคืออะไรหรือ?” มูห่ รงเย่เอ่ยถามด้วยความสงสัย
มูห่ รงเสวียเอ่ยตอบเสียงดังฟั งชัด “หอมสะกดรอยตาม”

เมือครูน่ ีตอนทีนางรูท้ นั เสียวเอ้อร์ ก็แอบโรยไปบนเสือผ้า
37
ของเสียวเอ้อร์เพือกันเอาไว้ก่อน ไม่คิดว่าตอนนีจะได้ใช้
ขึนมาจริงๆ...
มูห่ รงเย่ดวงตาเป็ นประกาย “น้องสาวหมายความว่า ขอ

เพียงพวกเราไล่ตามกลินหอมสะกดรอยตาม ก็จะหาตัว
เสียวเอ้อร์นนพบใช่
ั หรือไม่?”
“ใช่” มูห่ รงเสวียพยักหน้าหนักแน่น หอมสะกดรอยตาม

ความหมายตรงตามอักษรเลย เมือโรยไปทีเสือผ้าผูใ้ ด
ต่อให้คนผูน้ นหนี
ั ไปไกลสักเพียงใดก็สามารถไล่ตามจน
พบ
เสียวเอ้อร์นนนึ
ั กว่าหนีรอดจากเงือมือนางแล้ว ก็โชคดี
38
ช่างไร้เดียงสาเสียจริง
“เช่นนันก็ดียงนั
ิ ก” มูห่ รงเย่ได้ยินเช่นนัน ดวงตาก็เป็ น
ประกายขึนมา มีหอมสะกดรอยตามเป็ นตัวช่วย การหา
ตัวเสียวเอ้อร์ก็เป็ นแค่เรืองของเวลาก็เท่านันแล้ว “เรืองนี
จะรอช้าไม่ได้ พวกเรารีบสะกดรอยตามเสียวเอ้อร์กนั
เถอะ” เขาก็ทนรอทีจะเห็นเสียวเอ้อร์ตาโตอ้าปากค้าง
ตอนทีถูกหาพบไม่ไหวแล้ว
39
“ตกลง!” มูห่ รงเสวียพยักหน้า ก่อนจะดึงจุกฝาปิ ดขวด

กระเบืองออก ยืนขวดกระเบืองไปตรงหน้าของจิงจอก
40
น้อย
จิงจอกน้อยงุนงง นีมันหมายความว่าอย่างไร?
มูห่ รงเสวียหัวเราะ “หอมสะกดรอยตามไร้สีไร้กลิน คน

ทัวไปดมไม่รู”้ มีเพียงสัตว์ทีมีประสาทสัมผัสรับกลินฉับ
ไวเท่านันทีสามารถตามกลินได้ หากคิดจะใช้หอมสะกด
รอยตามหาคน เช่นนันก็จาํ เป็ นต้องขอความช่วยเหลือ
จากพวกสัตว์...
“โฮ่งๆ” ท่านหมายความว่า จะให้ขา้ เป็ นสุนขั ตามกลิน

อีกแล้วหรือ
41
จิงจอกน้อยเบอกตามองมูห่ รงเสวีย เห็นว่ามูห่ รงเสวีย
พยักหน้าลง ร่างของมันถึงสันเทิม “โฮ่งๆ” ในใจท่านเห็น
ข้าเป็ นอะไรกัน? เป็ นก้อนอิฐทีจะย้ายไปตรงไหนก็ได้
อย่างนันหรือ!
ข้าเป็ นจิงจอกทีน่ารักงดงามแท้ๆ เหตุใดถึงให้ขา้ เป็ น

ก้อนอิฐ อีกทังยังเปลียนบทบาทให้ทาํ หน้าที...
จิงจอกน้อยมองมูห่ รงเสวียด้วยความตัดพ้อ ราวกับว่า

มูห่ รงเสวียทําเรืองทีทําลายศักดิศรีของมันเป็ นอย่างมาก
42
ยามทีเจ้าอยูท่ ีเขตแดนรอยต่อระหว่างแคว้นม่อเป่ ยกับ
แคว้นชิงเหยียนก็เคยเป็ นก้อนอิฐมิใช่หรือ ตอนนันไม่
เห็นเจ้าจะมีปฏิกิรยิ าอะไรมากมายเลย มิหนําซํายังให้
ความช่วยเหลืออย่างยินดี...เดียวนะ นางเข้าใจแล้ว...
“มูสเค้ก” มูห่ รงเสวียขยับปากทีดูราวกับผลอิงเถานัน

เอ่ยถึงผลตอบแทนนีอย่างไม่รบี ร้อน
อาการตัดพ้อต่อว่าของจิงจอกน้อยชะงักไปในทันที ดวง
ตาคูง่ ามของจิงจอกฉายแววลังเลขึนทันใด มูสเค้กหรือ?
มันก็ไม่ได้กินมาตังนานแล้ว มันชอบกินมูสเค้กทีสุด ทุก
ครังทีได้กินก็กินจนแทบจะกลืนลินลงไปด้วย แต่วา่ แค่
มูสเค้กก้อนเดียวจะสามารถลดศักดิศรีสงู ศักดิของมันได้
หรือ?
43
“มูสเค้กสองก้อน” เมือเห็นท่าทางลังเลของจิงจอกน้อย
แล้ว มูห่ รงเสวียก็เพิมผลตอบแทนมากขึน
คือว่า...คือว่า...
ดวงตาของจิงจอกน้อยยังคงสันไหว แต่สว่ นลึกนัยน์ตา

ของมันยังคงมีรอ่ งรอยแน่วแน่ ในใจขัดแย้งกันอย่าง
รุนแรง ไม่รูว้ า่ จะเลือกอาหารเลิศรสหรือเลือกศักดิศรี
จิงจอกของมันดี...
“มูสเค้กสามก้อน” มูห่ รงเสวียเพิมผลตอบแทนเข้าไปอีก
44
ดวงตาจิงจอกน้อยเป็ นประกายขึนมาในทันใด ความ
แน่วแน่ในแววตาจางหายไปเกือบสิน แต่ยงั เห็นแววแน่ว
แน่อยูเ่ ล็กน้อย...
มูห่ รงเสวียเหลือบสายตามองความแน่วแน่ไม่กีส่วนนัน
ก่อนจะหันหลังกลับไป “ช่างเถอะ เจ้าไม่อยากช่วยก็ช่าง
เถอะ” เวลาในการทํามูสเค้กสามก้อนก็เพียงพอให้นาง
ไปหาสุนขั จริงๆ มาช่วยตามหากลินแล้ว จิงจอกน้อยไม่
ยอมช่วยนางก็ไม่บงั คับฝื นใจ...
มองดูมหู่ รงเสวียทีเตรียมจะเดินจากไป จิงจอกน้อยก็

กระโจนทีเดียวก็มาอยูต่ รงหน้านาง ขวางทางของนางไว้
“โฮ่งๆ” เดียวก่อน เดียวก่อนสิ...ข้ายังไม่ได้พดู เลยว่าจะ
ไม่ช่วย...
45
มูห่ รงเสวียมองมันนิงๆ “เจ้าเอาแต่ยืนนิงอยูเ่ ช่นนัน ข้า
พูดอะไรไปก็ไม่มีปฏิกิรยิ าตอบสนอง ไม่ได้หมายความ
ว่าไม่ยอมช่วยหรืออย่างไร...”
“โฮ่ง โฮ่ง” ไม่ใช่ ไม่ใช่...ข้าแค่กาํ ลังตกใจกับผลตอบแทน

ของท่านอยู่ ถึงได้ชะงักไป ไม่มีปฏิกิรยิ าตอบสนอง...
จิงจอกน้อยเอ่ยชีแจงเสียงหลง
“จริงหรือ?” มูห่ รงเสวียไม่คอ่ ยอยากจะเชือคําพูดของมัน

เท่าไรนัก
46
จิงจอกน้อยพนักหน้า “โฮ่ง โฮ่ง” จริงสิ จริงสิ...จริงแท้แน่
นอน...
มูห่ รงเสวียมองมันนิงๆ ราวกับยังไม่คอ่ ยอยากจะเชือคํา

พูดของมัน
จิงจอกน้อยเชิดหน้าขึนเล็กน้อย เอ่ยอย่างทะนงตน “โฮ่ง

โฮ่ง” พวกเรารูจ้ กั กันมานานขนาดนี ท่านยังไม่รูจ้ กั ข้าอีก
หรือ? ความจริงใจ การปฏิบตั ิทีข้ามีตอ่ ท่านไงเล่า อยูต่ อ่
หน้าท่านเข้าก็เป็ นแค่กอ้ นอิฐก้อนหนึง อยากจะย้ายไป
ตรงไหนก็ยา้ ยไปเถอะ
ครังนีข้าก็จะถือเสียว่าแกล้งแสดงบทบาทเป็ นสุนขั ดม
47
กลิน เพือเห็นแก่มิตรภาพของเราก็แล้วกัน ไม่เป็ นอะไร
หรอก ข้าจะช่วยท่านเอง!
จิงจอกน้อยเอ่ยอย่างทะนงตน ก้มหน้าลงดมกลินหอม
สะกดรอยตามในขวดกระเบืองของมูห่ รงเสวีย จากนันก็
ถีบปลายเท้าส่งลําตัวสีทองกระโจน ‘พรึบ’ ไปตามทิศ
ทางทีเสียวเอ้อร์หายตัวไป...
มูห่ รงเสวียยกยิมมุมปาก แตะปลายเท้าเบาๆ เรือนกาย

อรชรก็ตามจิงจอกน้อยไปติดๆ...
มองดูเงาร่างหนึงคนหนึงจิงจอกทีห่างไปไกลแล้ว มูห่ รง
เย่ก็ได้แต่ตาโตอ้าปากค้าง
48
......
ตอนที 1786 เชือดไก่ให้ลงิ ดู (1)
จิงจอกน้อยทีบอกปั ดการเป็ นสุนขั ดมกลินตามหาคนถึง
49
เพียงนัน เพียงแค่นอ้ งสาวเอ่ยออกมาคําสองคําก็
สามารถเกลียกล่อมมันได้แล้ว มิหนําซํายังพูดจนมัน
ออกตัวเป็ นสุนขั ช่วยดมกลินตามหาคน น้องสาวช่าง
เก่งกาจจริงๆ
มูห่ รงเย่มองมูห่ รงเสวียด้วยความชืนชม เมือพบว่ามูห่ รง

เสวียเหาะเหินไปไกลจนแทบจะหายลับตาไปแล้ว มูห่ รง
เย่ก็ได้สติขนมาทั
ึ นที ตะโกนส่งเสียงดัง “น้องสาว รอข้า
ด้วย” เขาแตะปลายเท้าเบาๆ ไล่ตามมูห่ รงเสวียไป
จิงจอกน้อยไล่ตามกลินหอมสะกดรอยตามผ่านถนนเส้น
หลักสายแล้วสายเล่า และผ่านซอกซอยเล็กซอยแล้ว
ซอยเล่าก็มาถึงหน้าจวนหลังใหญ่แห่งหนึง มันยืนอยูไ่ ม่
ไกลจากจวนหลังนันมองไปทางประตูเข้าคฤหาสน์หลัง
50
นันแล้วส่งเสียงร้องด้วยความยินดี “โฮ่งๆ” ทีนีแหละ
เสียวเอ้อร์ผนู้ นวิ
ั งเข้าไปในนี
“จริงหรือ” มูห่ รงเสวียมองดูประตูเล็กทีชัดเจนว่าเป็ น

ประตูหลังของคฤหาสน์หลังนี ดวงตาสุขมุ ของนางก็หรี
ลงเล็กน้อย
มูห่ รงเย่เองก็วิงตามเข้ามา เมือเห็นมูห่ รงเสวียกับจิงจอก

น้อยยืนอยูใ่ ต้เงาร่มไม้ เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ใน
ทีสุดก็ตามพวกเขาทันแล้ว ไม่ง่ายเลยทีเดียว...
“น้องสาว เหตุใดพวกเจ้าถึงยืนอยูต่ รงนันไม่ขยับเล่า?

คงมิใช่วา่ เสียวเอ้อร์ผนู้ นวิ
ั งเข้าไปในคฤหาสน์หลังนี
51
หรอกนะ” มูห่ รงเย่เอ่ยพลางเดินเข้าไปหามูห่ รงเสวียกับ
จิงจอกน้อยช้าๆ
มูห่ รงเสวียรับคําในลําคอเบาๆ ไม่ได้หนั กลับมา
...
เสียวเอ้อร์นนวิ
ั งเข้าไปในคฤหาสน์หลังนีจริงๆ ด้วย เขาก็
คาดเดาถูก
มูห่ รงเย่คิดอยูใ่ นใจก่อนจะเงยหน้ามองคฤหาสน์ตรง

หน้า กําแพงสูงรวมถึงประตูหลังทีขนาดของรถม้าผ่าน
เข้าได้คนั เดียวปิ ดสนิท มองแล้วเขาก็ชะงักไปครูห่ นึง
52
เหตุใดคฤหาสน์หลังนีถึงดูคนุ้ ตาเช่นนีนะ?
“อ๋อ ข้าคิดออกแล้ว นีก็คือจวนของหวาไท่ซือ!” จวนไท่

ซือของหวาไท่ซือ เขาเพิงจะมาเมือไม่นานนีเอง แม้วา่
เขาไม่ได้เดินผ่านประตูหลังของจวนไท่ซือ แต่วา่ ทีตังของ
คฤหาสน์หลังตรงหน้านีเป็ นทีตังของจวนหวาไท่ซือแน่
...
เพิงจะมองออกหรือว่าเป็ นจวนไท่ซือของหวาไท่ซือ เมือ

ครูน่ ีหลังจากทีนางมองคฤหาสน์หลังนีก็รูว้ า่ เป็ นจวนไท่
ซือของหวาไท่ซือแล้ว
53
มูห่ รงเสวียเหลือบตามองมูห่ รงเย่เงียบๆ พบว่าเขายังคง
มองจวนหวาไท่ซือด้วยสีหน้าจริงจัง เสียวเอ้อร์ทีวางยา
พิษในเสวียฮวาเนียงของเขากับน้องสาววิงมาทีจวนหวา
ไท่ซือ “ดูเหมือนว่าผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังเสียวเอ้อร์ผนู้ นั
คือหวาไท่ซือสินะ”
“ใช่แล้ว” มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เสียวเอ้อร์ผู้

นันไม่รูว้ า่ นางโรยหอมสะกดรอยตามบนตัวเขา หลังจาก
ทีหนีพน้ จากเงือมมือนางแล้วเสียวเอ้อร์ก็คงคิดว่าตนเอง
ปลอดภัย ถึงได้กลับมาทีจวนหัวหน้าผูบ้ งการทีอยูเ่ บือง
หลังตนเองโดยไม่ระวังตัวสักนิด...
หอมสะกดรอยตามอยูท่ ีจวนหวาไท่ซือก็เพียงพอทีจะ
พิสจู น์ได้แล้วว่าผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลังเสียวเอ้อร์ผนู้ นก็
ั
54
คือหวาไท่ซือ
การทีหวาไท่ซือโกรธทีนาง มูห่ รงเย่และองค์ชายสีเย่

เทียนฉีพบเรืองการสับเปลียนเครืองราชบรรณาการ เป็ น
เหตุให้เขาถูกฝ่ าบาทลงโทษย่อมต้องโกรธแค้นพวกนาง
เป็ นธรรมดา นางรูแ้ ต่แรกแล้วว่าหวาไท่ซือไม่มีทาง
ปล่อยให้เรืองนีผ่านไปโดยง่าย แต่นางคิดไม่ถงึ ว่าหวาไท่
ซือจะลงมือกับพวกนางรวดเร็วเพียงนี...
ยาพิษทีเสียวเอ้อร์วางเป็ นพิษร้าย เมือได้รบั เข้าไปก็ตาย

ทันที เห็นได้วา่ หวาไท่ซือโกรธแค้นพวกเขามาก จน
หมายเอาชีวิตของพวกเขา
55
ในเมือเป็ นเช่นนี พวกเขาก็ไม่จาํ เป็ นต้องเกรงใจหวาไท่
ซือแล้ว
“จิงจอกน้อย เข้าไปในจวนไท่ซือ หาตัวเสียวเอ้อร์ผนู้ นให้

ั
พบ” มูห่ รงเสวียเอ่ยชัดถ้อยชัดคํา ประกายตาสุขมุ เยือก
เย็น
“โฮ่งๆ” ได้เลย
จิงจอกน้อยเอ่ยอย่างทะนงตน กรงเล็บตะปบ ลําตัวเล็ก

สีทองทะยานข้ามประตูหลังทีปิ ดสนิท รุดเข้าไปในจวน
ไท่ซือมุง่ หน้าไปยังส่วนลึกในจวนหวาไท่ซือ
56
มูห่ รงเสวียและมูห่ รงเย่ก็ตามมันเข้าไปในจวนไท่ซือติดๆ
ทะยานเข้าไปในส่วนลึกของจวนไท่ซือ
มูห่ รงเสวียและมูห่ รงเย่มิได้ปกปิ ดร่องรอยของตนเองสัก

นิด เหล่าองครักษ์ในจวนไท่ซือพบพวกเขาอย่างรวดเร็ว
ชักกระบีออกจากฝักทีเหน็บไว้ขา้ งเอว เข้ามาล้อมพวก
เขาเอาไว้ “เร็วเข้า เร็วเข้า...มีคนร้าย จับตัวคนร้าย...”
หวาไท่ซือผูเ้ ป็ นประมุขจวนไท่ซือเองก็ตกใจ สาวเท้าก้าว

เข้ามาท่ามกลางการคุม้ กันขององครักษ์มากมาย มองดู
มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ทียืนอยูใ่ นวงล้อมของบรรดา
องครักษ์แล้ว ใบหน้าเคร่งขรึมของเขาก็พลันเครียดเขม็ง
“ซือจือเฟย เจินกัวโหว เหตุใดจึงเป็ นพวกท่านอีกแล้ว
เล่า?”
57
“พวกเรามาจับตัวคนร้าย” มูห่ รงเสวียเอ่ยเสียงแข็ง
หวาไท่ซือ “...ซือจือเฟย เหตุผลเดิมใช้ครังเดียวก็พอ” นํา

มาใช้ซาอี
ํ กก็เป็ นเรืองน่าขบขันแล้ว
58
มูห่ รงเสวียมองหวาไท่ซือด้วยสายตาเย็นชา “ไท่ซือรูไ้ ด้

อย่างไรว่าการทีพวกเรามาจับตัวคนร้ายเป็ นข้ออ้าง ไม่
59
ใช่เรืองจริง?”
หวาไท่ซือแค่นเสียงเย้ยหยัน “ก็เพราะว่าครังทีแล้วพวก
ท่านก็จบั ตัวคนร้ายไม่ได้...”
“พวกเราจับตัวคนร้ายไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่
มีคนร้ายลอบเข้ามาในจวนไท่ซือ” มูห่ รงเสวียเอ่ยตอบ
เขาอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด
“เช่นนันหรือ” หวาไท่ซือมองมูห่ รงเสวียด้วยสายตาเย็น

ชา ปรายหางตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน
ประกายตาของมูห่ รงเสวียฉายแววเย็นชา เอ่ยขึนอย่าง

60
ไม่เกรงใจเลยสักนิด “แน่นอน”
“หากพูดเช่นนีก็แสดงว่าครังนีก็เหมือนกับครังทีแล้วสินะ
ซือจือเฟยก็แค่เข้ามาเดินไปเดินมาในจวนของข้า แต่
กลับจับตัวคนร้ายไม่ได้เลย...”
“แน่นอนว่าไม่ใช่” มูห่ รงเสวียตวาดขัดการเย้ยหยันของ

หวาไท่ซือ เอ่ยขึนพร้อมจ้องมองเขาด้วยสายตาจริงจัง
“ครังนีคนร้ายต้องการวางยาพิษข้ากับพีชาย พวกเราจับ
เขาได้ในทีเกิดเหตุและก็ไล่ตามเขามาติดๆ จนมาถึงจวน
ไท่ซือนี ขอเพียงไท่ซือให้พวกเราเข้าไปค้นหาดู พวกเราก็
จะพบตัวคนร้ายผูน้ นอย่
ั างแน่นอน”
61
“อย่างนันหรือ?” หวาไท่ซือปรายตามองมูห่ รงเสวีย เห็น
ได้ชดั ว่าไม่เชือคําพูดของนาง
มูห่ รงเสวียเองก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด เอ่ยขึนชัดถ้อยชัด

คําว่า “ย่อมเป็ นเช่นนันแน่ หวาไท่ซือจะยินยอมให้พวก
เราเข้าไปค้นในจวนไท่ซือหรือไม่...”
“ย่อม...ไม่ยินยอม” หวาไท่ซือบอกปั ดมูห่ รงเสวียอย่าง

ไม่เกรงใจ มองหน้านางด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แผดเสียงดัง
กังวาล “ท่านเห็นจวนไท่ซือของข้าเป็ นอะไรกัน? คิดจะ
ค้นก็คน้ ...”
...
62
จวนไท่ซือเป็ นจวนของขุนนางขันหนึง ไม่ใช่สถานทีซึง
มูห่ รงเสวียบอกว่าจะค้นก็คน้ ได้ แต่วา่ นางเองก็ไม่ได้ตอ้ ง
การค้นจวนไท่ซือ นางเพียงต้องการหาตัวคนร้ายในจวน
ไท่ซือเท่านัน...
“เหมือนกันนันล่ะ” หวาไท่ซือเอ่ยตัดบทมูห่ รงเสวียด้วย

ความรําคาญ จวนไท่ซือมีขนาดใหญ่โตเช่นนี หากคน
ร้ายทีมูห่ รงเสวียเอ่ยถึงเข้ามาในนีจริง ก็ไม่รูว้ า่ ไปแอบ
ซ่อนตัวอยูท่ ีใด หากคิดจะค้นหาเขาก็ตอ้ งค้นทังจวน...
จวนไท่ซือของเขาก็ไม่ใช่สถานทีทีนางคิดจะค้นก็คน้ ได้...
63
เอาเถอะ นางก็รูอ้ ยูแ่ ล้วว่าจะต้องเป็ นเช่นนี!
คนร้ายทีวางยาพิษสังหารนางกับมูห่ รงเย่ เดิมทีก็เป็ นคน

ทีหวาไท่ซือส่งไป ต่อให้วางยาล้มเหลว อย่างไรเสียคน
ร้ายนันก็เป็ นคนของหวาไท่ซือ การทีคนของหวาไท่ซือ
กลับมาแอบซ่อนตัวในจวนหวาไท่ซือ เขาย่อมต้องหา
สารพัดเหตุผลไม่ให้นางหาตัวคนในจวนไท่ซืออยูแ่ ล้ว...
มูห่ รงเสวียทอดถอนใจเอ่ยสิงทีคิดอยูใ่ นใจ
เหล่าองครักษ์จวนไท่ซือหลุบตาลงพร้อมกันโดยมิได้นดั
64
หมาย ลอบมองหวาไท่ซือก็พบว่าหวาไท่ซือมีสีหน้า
เครียดเขม็งจนน่ากลัว ถลึงตาจ้องมูห่ รงเสวียอย่างโหด
เ**◌้ยม “ท่านหมายความว่าอย่างไร”
“ความหมายก็ตามทีพูดอย่างไรเล่า หวาไท่ซือฟั งไม่เข้า

ใจหรือ?” มูห่ รงเสวียตอบกลับยิมๆ
สีหน้าของหวาไท่ซือยิงทวีความเครียดเขม็งขึนเรือยๆ
เอ่ยตวาดขึนเสียงดัง “เหลวไหลทังเพ! ท่านกําลังใส่
ความข้าอยูน่ ะ...”
มูห่ รงเสวียแค่นยิมอย่างไม่แยแส “ใส่ความหรือไม่ หวา

ไท่ซือย่อมรูอ้ ยูแ่ ก่ใจ...”
65
“เจ้า!...” หวาไท่ซือยกมือชีหน้ามูห่ รงเสวีย โกรธจนพูด
ไม่ออก
มูห่ รงเสวียเองก็คร้านจะพูดกับหวาไท่ซือให้มากความ
สะบัดมือแล้วเอ่ยว่า “เอาล่ะๆ...เรืองไร้สาระพูดให้มนั
น้อยๆ หน่อย หวาไท่ซือพูดออกมาเลยว่าจะยินยอมให้
พวกเราหาตัวคนร้ายในจวนท่านหรือไม่?”
“ไม่ยินยอม!” หวาไท่ซือเอ่ยตวาด แววตาทีมองมูห่ รงเส

วียเต็มไปด้วยเปลวเพลิงความโกรธ ราวกับต้องการสับ
เขาเป็ นชินๆ
66
มูห่ รงเสวียแสร้งทําเมิน ก้มหน้ามองจิงจอกน้อยเอ่ยสัง
สอนว่า “เห็นหรือไม่นีคือวัวสันหลังหวะ...”
“เงียบนะ มูห่ รงเสวีย เจ้าอย่าได้ใส่รา้ ยข้า...” หวาไท่ซือ

เอ่ยเสียงแข็ง
...
ใส่รา้ ยหรือ? นางก็ใส่รา้ ยเขาหรือ? ทีนางพูดก็เป็ นเรือง

จริงทังนัน?
มูห่ รงเสวียเลิกคิวขึนมองหวาไท่ซือ พบว่าหวาไท่ซือสี

หน้าเครียดขรึง ทําท่าจะเอ่ยสังสอนนางขึนมาอีก นางก็
67
โบกมือตัดรําคาญ “เอาล่ะ หวาไท่ซือ ทีนีไม่มีคนนอก
ท่านยังจะมาแสร้งว่าบริสทุ ธิอยูท่ าํ ไม...” หวาไท่ซือเป็ น
หัวหน้าของคนร้ายนัน คนร้ายอยูท่ ีจวนไท่ซือแห่งนี หวา
ไท่ซือไม่ยอมรับก็ไม่เป็ นไร นางก็สามารถหาหลักฐานมา
ทําให้เขายอมรับได้...
......

68
มูห่ รงเสวียส่งเสียงร้องเรียก “จิงจอกน้อย” อย่างไม่แยแส
ต่ออารมณ์โกรธในดวงตาของหวาไท่ซือ
“โฮ่งๆ” เข้าใจแล้ว
จิงจอกน้อยทําจมูกฟุดฟิ ดดมกลินในอากาศ ลําตัวเล็กสี

ทองลอดวงล้อมของเหล่าองครักษ์ ร่างกระโจนพรวดไป
ทางหนึง
มูห่ รงเสวียก็จดั การองครักษ์ทีขวางหน้านางให้เปิ ด

69
ทางออกและไล่ตามจิงจอกน้อยไป
มูห่ รงเย่คร้านทีจะลงมือ อาศัยช่องทางทีน้องสาวเปิ ดไว้

ลอดออกไป ก่อนจะไล่ตามมูห่ รงเสวียกับจิงจอกน้อย...
ยามทีเหล่าองครักษ์ได้สตินนั มูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และ

จิงจอกน้อยก็วงออกไปไกลแล้
ิ ว พวกเขาสบตากันก่อน
จะไล่ตามไปติดๆ...
พ่อบ้านของจวนไท่ซือกลับยืนนิงไม่ไหวติง มองไปยัง
หวาไท่ซือทียืนนิงไม่ไหวติงเช่นกันอย่างระมัดระวัง “ไท่
ซือ”
70
หวาไท่ซือสีหน้ามืดครึมจนน่ากลัว มองดูมหู่ รงเสวีย
มูห่ รงเย่และจิงจอกน้อยทีวิงออกไปไกล เอ่ยเสียงลอดไร
ฟั นว่า “ไม่เป็ นไร!”
ออกจากวงล้อมของเหล่าองครักษ์จวนไท่ซือมุง่ ไปหาตัว
คนร้ายหรือ? ไม่เป็ นไร จวนไท่ซือเป็ นจวนของเขา ไม่ใช่
ของมูห่ รงเสวีย มูห่ รงเสวียคิดจะหาตัวคนร้ายในจวนไท่
ซือก็ตอ้ งดูวา่ นางมีความสามารถหรือไม่!
จิงจอกน้อยตัวเล็กกระจิดริด ท่วงท่าคล่องแคล่วว่องไว
ลําตัวเล็กสีทองกระโจนผ่านหนทาง สวนทุมพุม่ ไม้ดว้ ย
ความรวดเร็ว เพียงไม่นานก็กระโจนไปเป็ นครึงจวนไท่
ซือ
71
ไกลออกไปนัน มูห่ รงเสวียก็มองเห็นกลุม่ ควันสีเขียวที
ลอยตําและเบาบางเป็ นอย่างมาก ทว่าจิงจอกน้อยเมือ
เห็นควันนันแล้วก็รอ้ งขึนเสียงแหลม “โฮ่งๆ” ทีนันล่ะๆ
หอมสะกดรอยตามอยูท่ ีนัน...
ประกายตามูห่ รงเสวียฉายแววจริงจัง เรือนกาย

อรชรกลายเป็ นเงาสายหนึงกลางอากาศ เพียงพริบตา
เดียวก็ไปอยูต่ รงหน้ากลุม่ ควันสีเขียวนัน พบว่าควันสี
เขียวนันมาจากการเผาเสือผ้าชุดหนึง เสือผ้าชุดนันเป็ น
ผ้าเนือหยาบสีตน้ จันทน์ แลดูคนุ้ ตายิงนัก
มูห่ รงเสวียใช้นิวชีเคาะเบาๆ พลังกระบีสองสายก็ทะยาน

จากปลายนิวชียิงกราดใส่บนพืน กรีดเป็ นดินสองก้อน
72
ใหญ่รว่ งใส่บนเสือผ้าเนือหยาบและดับไฟทีเผาเสือผ้า
อยู.่ ..
ตอนทีจิงจอกน้อยวิงเข้ามา เสือผ้าเนือหยาบนันก็เหลือ
เพียงควันกลุม่ เล็กๆ ทีหลงเหลือเพียงควันจางๆ มองดู
เสือผ้าทีอยูใ่ ต้กอ้ นดินแล้วจิงจอกน้อยก็ถอนหายใจ
อย่างโล่งอก ยังดี ยังดีทีพวกเขามาทันเวลา เสือผ้ายังไม่
ได้ถกู เผาจนหมด…
เสียงฝี เท้าวิงเข้ามาอย่างรีบร้อนดังขึน เป็ นเสียงฝี เท้า

ของหวาไท่ซือและเหล่าองครักษ์ทีเขาพามา เมือเห็นมูห่
รงเสวียเขาก็เอ่ยถามขึนอย่างไม่เกรงใจ “ซือจือเฟยพบ
ตัวคนร้ายแล้วหรือ?”
73
“เปล่า” มูห่ รงเสวียส่ายหน้า ชีไปทีก้อนดินบนพืน “แต่วา่
ข้าพบเสือผ้าของคนร้ายแล้ว...”
หวาไท่ซือปรายตามองเศษเสือผ้าทีโผล่ออกมาจากกอง
ดินเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจเท่าไรนัก เอ่ยว่า “ชุดนันดู
เหมือนชุดของพวกบ่าวรับใช้...”
“ใช่ นันเป็ นชุดของบ่าวรับใช้” หากพูดให้ชดั เจนคือเป็ น

ชุดของเสียวเอ้อร์ของหอหลิวเจียงโหลว คนร้ายนัน
ปลอมเป็ นเสียวเอ้อร์หอหลินเจียงโหลว เตรียมการลอบ
สังหารพวกเขา...
74
“ดังนัน...”
“ดังนัน หวาไท่ซือยังมีอะไรจะพูดอีกหรือไม่?” เสือผ้าที

คนร้ายผูล้ อบสังหารนางกับมูห่ รงเย่สวมใส่มาปรากฏอยู่
ในจวนหวาไท่ซือ นันก็หมายความว่าคนร้ายอยูใ่ นจวน
หวาไท่ซืออย่างไรเล่า หรือพูดง่ายๆ ก็คือคนร้ายนันเป็ น
คนของจวนหวาไท่ซือ...
“หยุดนะ มิอาจกล่าววาจาเช่นนีได้” หวาไท่ซือโบกมือขึน

แย้งคําพูดของมูห่ รงเสวีย เขามองหน้านางก่อนเอ่ยขึน
เสียงเข้ม “ท่านบอกว่านันเป็ นชุดทีคนร้ายสวมก็ตอ้ ง
หมายความว่านันเป็ นชุดทีคนร้ายสวมหรืออย่างไร? ต่อ
ให้เสือผ้านันเป็ นชุดทีคนร้ายสวมใส่และเผาไหม้อยูใ่ น
จวนไท่ซือของข้า แต่ก็ไม่สามารถพิสจู น์วา่ คนร้ายเป็ น
75
คนของจวนไท่ซือของข้ามิใช่หรือ?”
มองดูสถานทีทีพวกเขาอยูก่ นั ตอนนีเป็ นมุมทีค่อนข้าง

ห่างไกลผูค้ น ความสูงห่างจากกําแพงสูงของจวนไท่ซือ
เป็ นครึงเมตร หากบอกว่าคนร้ายคนไหนเดินผ่านจวนไท่
ซือแล้วพบว่าชุดบนร่างตัวเองไม่เหมาะสมทีจะหลบหนี
ถอดชุดออกแล้วโยนเข้ามาในจวนไท่ซือเผาไฟทิงก็เป็ น
ได้...
“...หวาไท่ซือหมายความว่า ท่านไม่ยอมรับว่าชุดนีรวม
ถึงเจ้าของชุดเป็ นคนในจวนท่านใช่หรือไม่?” มูห่ รงเส
วียมองหวาไท่ซือแววตาเย็นชา
76
หวาไท่ซือพยักหน้าหนักแน่น เอ่ยชัดถ้อยชัดคํา “ย่อมไม่
ยอมรับอยูแ่ ล้ว” อาศัยแค่ชดุ ทีคนร้ายสวมใส่ก็เอามา
ตัดสินใจว่าเขาเป็ นคนของจวนข้า ก็ออกจะเป็ นการรวบ
รัดตัดสินใจเกินไปหน่อย
77
มุมปากของมูห่ รงเสวียกระตุกยิมเย็นมองหน้าหวาไท่ซือ
หลักฐานปรากฏอยูต่ รงหน้าชัดเจนขนาดนี ไม่คิดว่าหวา
ไท่ซือยังคงยืนกรานไม่ยอมรับ ไม่เพียงแต่ไม่ยอมรับแต่
ยังหาสารพัดเหตุผลมาปั ดความผิดให้พน้ ตัวอีกต่างหาก
เขาก็ช่างเป็ นจิงจอกเฒ่าแสนเจ้าเล่หจ์ ริงๆ
ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไรเลย หวาไท่ซือต้องการหลักฐานที

78
แน่นหนาน่าเชือถือกว่านีใช่หรือไม่? เช่นนันนางก็จะหา
มาให้เขา
“จิงจอกน้อย” มูห่ รงเสวียส่งเสียงร้องเรียกจิงจอกน้อยอีก

ครัง
“โฮ่งๆ” เข้าใจแล้ว!
จิงจอกน้อยผุดลุกขึน เชิดจมูกเล็กๆ ดมกลินรอบเสือผ้า

ชุดทีถูกเผาไปกว่าครึง หลังจากดมกลินอย่างละเอียด
รอบหนึงแล้ว แววตาของมันก็เป็ นประกาย กรงเล็บทังสี
ตะกุยทะยานไปทางหนึง...
79
ประกายตาของมูห่ รงเสวียสุขมุ แตะปลายเท้าเบาๆ
เรือนกายอรชรไล่ตามจิงจอกน้อยไป...
มูห่ รงเย่ผซู้ งตั

ึ งแต่มาถึงทีนีแล้วไม่ได้เอ่ยอะไรเลยก็
ทะยานไล่ตามจิงจอกน้อยกับมูห่ รงเสวียไป...
พ่อบ้านและเหล่าองครักษ์จวนไท่ซือล้วนไม่ได้บมุ่ บ่าม
พากันมองหน้าหวาไท่ซือก็พบว่าหวาไท่ซือกําลังมอง
ตามหลังมูห่ รงเสวีย มูห่ รงเย่และจิงจอกน้อยทีจากไป
ไกลอย่างรวดเร็วแล้วก็มีสีหน้าถมึงทึง วิงพรวดพราด
บุกรุกไปทัวโดยทียังไม่ได้รบั อนุญาตจากเขาผูเ้ ป็ นเจ้า
ของจวน ช่างน่ารังเกียจยิงนัก
80
คิดจะหาหลักฐานว่าเขาส่งคนไปวางยาพิษพวกนางเช่น
นันหรือ? เอาสิ เขาเองก็อยากจะดูสวิ า่ พวกนางจะหาพบ
หรือไม่
สายลมอ่อนพัดโชย กิงหลิวพลิวไหว ทิวทัศน์ในจวนไท่

ซืองดงามอย่างยิง ทว่าจิงจอกน้อยกลับไม่มีอารมณ์ชืน
ชม ลําตัวสีทองราวกับเส้นด้ายสีทองเส้นหนึงเหิน
ทะยานอย่างรวดเร็ว วิงผ่านถนนเส้นเล็กๆ หลายสาย
ข้ามผ่านเรือนหลายหลัง มาถึงมุมของเรือนหลังหนึงที
อยูห่ า่ งออกมา ในเรือนหลังนีว่างเปล่า ไม่มีของประดับ
มีเพียงชายผูห้ นึงทีตักนําจากบ่อสาดโครมๆ ลงบนร่าง
ตัวเองอยูเ่ ท่านัน...
ชายผูน้ นหั
ั นข้างให้จิงจอกน้อย สวมเพียงกางเกงสีดาํ ตัว
81
หนึง ช่วงบนไม่มีอาภรณ์ติดกาย บนตัวยังมีรอ่ งรอยฟก
ชําจากการถูกเตะอัดชัดเจน...
“โฮ่งๆ” เจอตัวคนแล้ว เจอตัวคนแล้ว!
จิงจอกน้อยมองดูชายผูน้ นั กระโดดโลดเต้นด้วยความ
ดีใจ
ชายผูน้ นได้
ั ยินเสียงก็หนั กลับมามอง เห็นจิงจอกน้อย
กระโดดโลดเต้น รวมถึงหญิงสาวนางหนึง หญิงสาวเดิน
เข้ามาในเรือนทีเขายืนอยูช่ า้ ๆ ใบหน้างดงาม ดวงตา
สุขมุ นันคือมูห่ รงเสวียทีเขามีวาสนาพานพบก่อนหน้านี
ครังหนึงนันเอง
82
นัยน์ตาของชายผูน้ นฉายความตึ
ั งเครียดขึนมา บาดแผล
บนร่างทีถูกมูห่ รงเสวียเตะอัดเจ็บปวดรวดร้าวขึนมาใน
ทันที ปฏิกิรยิ าร่างกายตอบสนองไปก่อนสมองสัง เขา
หันหลังกลับไปคิดจะหนี แต่ไม่คิดว่าเขาเพิงจะวิงออก
มาได้ไม่กีก้าว มูห่ รงเสวียก็มาอยูต่ รงหน้าเขา ซัดฝ่ ามือ
ใส่หลังเขาจนล้มไปกองกับพืน...
เลือดลมม้วนทะยานแน่นในอก กระอักเลือดพรวดออก
มาคําโต ความเจ็บปวดรวดร้าวในอก พลังร่างกายราว
กับนําทะเลถดถอยอย่างหมดจด มือเท้าก็กลายเป็ นอ่อน
ปวกเปี ยก อยากจะหลบหนีทว่าไม่มีเรียวแรงใดๆ เลยแม้
แต่นอ้ ย...
83
เสียงฝี เท้าเร่งรีบดังขึน เป็ นหวาไท่ซือทีเดินนําบรรดา
บ่าวรับใช้จวนไท่ซือเข้ามานันเอง
มูห่ รงเย่ทีวิงมาหน้าสุด เห็นคนทีกองอยูบ่ นพืนแล้วดวง

ตาก็เป็ นประกาย เอ่ยด้วยความตืนเต้น “น้องสาว เจ้า
จับได้ตวั คนแล้ว”
“อืม” มูห่ รงเสวียพยักหน้า ทว่าสายตากลับจ้องมองไป

ยังหวาไท่ซือทีเดินเข้ามา “หวาไท่ซือ ท่านยังมีอะไรจะ
พูดอีกหรือไม่”
คนร้ายทีกองอยูต่ รงพืนก็คือเสียวเอ้อร์ทีลอบวางยาพิษ
นางกับมูห่ รงเย่ ชุดทีเสียวเอ้อร์สวมใส่ตอนก่อเหตุ
84
ปรากฏในจวนหวาไท่ซือ ท่านบอกว่าอาจมีคนโยนเข้า
มา เช่นนันก็ถือว่ามีคนโยนเข้ามาก็แล้วกัน แต่เสียวเอ้อร์
ผูก้ ่อเหตุชาํ ระล้างร่างกายอยูใ่ นเรือนของจวนไท่ซือ ก็
สามารถพิสจู น์ได้แล้วว่าเขาเป็ นคนของจวนไท่ซือ...
......
85
“มันก็ไม่แน่!” หวาไท่ซือส่ายหน้าปฏิเสธ
มูห่ รงเสวีย “หมายความว่าอย่างไร?”
หวาไท่ซือแววตาเยือกเย็น “ตักนําราดตัวอยูใ่ นจวนไท่ซือ

ก็ไม่จาํ เป็ นต้องเป็ นคนของจวนไท่ซือนีนา อาจมีใครถูก
ไล่ตามมา วิงมาจนเหนือยแล้วเห็นว่าจวนไท่ซืออยูใ่ กล้
จึงลอบเข้ามาตักนําราดตัว ชําระล้างลมปราณบนร่าง
ให้หลุดพ้นจากผูไ้ ล่ลา่ ก็เป็ นได้...”
มูห่ รงเสวีย “...ตอนนีเป็ นเวลากลางวัน...” และจวนไท่ซือ

86
ก็มีการคุม้ กันอย่างแน่นหนา จะมีคนร้ายทีไหนเล็ดรอด
สายตาทหารเวรทังทีลับและทีแจ้งจวนไท่ซือเข้ามาเผา
เสือผ้าและตักนําราดตัวกัน...
“พูดเช่นนีก็ไม่ถกู !” หวาไท่ซือแววตานิงขรึม แม้วา่ จวน

ไท่ซือของเขาจะมีการคุม้ กันอย่างแน่นหนา แต่เหนือคน
ยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟา้ การทีจะมีผทู้ ีวรยุทธ์สงู ความ
สามารถในการหลบซ่อนตัวสูงส่งได้ลอบเข้ามาเผาเสือ
ผ้า ตักนําชําระร่างกายในจวนไท่ซือสักคนสองคนก็ไม่มี
อะไรน่าแปลก...
มูห่ รงเสวีย “...ดังนัน หวาไท่ซือท่านหมายความว่าคน

ร้ายผูน้ ีมิใช่คนของจวนท่านงันหรือ?”
87
“ไม่ใช่อยูแ่ ล้ว” หวาไท่ซือเอ่ยโปโดยหน้าไม่เปลียนสีใจไม่
เต้นแรง
...
พยานบุคคลหลักฐานอยูใ่ กล้แค่เอือม คิดไม่ถงึ ว่าหวาไท่

ซือจะยังปั ดความผิดให้พน้ ตัว ไม่ยอมรับสิงทีตนเองทํา
ได้ เขาก็ช่างไร้ยางอายเสียจริง
ไม่เป็ นไร หากเขาไม่ยอมรับเรืองทีเขาทําลงไปก็ไม่เป็ นไร

เช่นนันนางก็จะนําหลักฐานทีมีนาหนั
ํ กกว่านีมาทําให้
เขายอมรับ
88
มูห่ รงเสวียคิดเย้ยหยัน ก้มหน้าลงเอ่ยกับเสียวเอ้อร์นนั
ว่า “บอกมาสิ เจ้าเป็ นคนจวนไหนกัน?” หวาไท่ซือไม่
ยอมรับว่าเขาเป็ นคนในจวนตัวเอง เขาก็คงมีทางออก
อืน...
หวาไท่ซือได้ยินคําถามของนางแล้วไม่ได้เอ่ยว่าอะไร
ทว่าสายตาคมกริบกลับมองไปทางเสียวเอ้อร์เงียบๆ เห็น
ว่าเสียวเอ้อร์เงยหน้าขึนมองมูห่ รงเสวียด้วยสายตาแค้น
เคือง “ข้าไม่มีอะไรจะพูด” นําเสียงของเขาแฝงความเข่น
เขียวเคียวฟั น
ความดุดนั ในดวงตาของหวาไท่ซือนันอ่อนแสงลงเล็ก
น้อย อืม คนทีจวนไท่ซือชุบเลียงมามิใช่วา่ จะรับสารภาพ
89
ง่ายๆ มูห่ รงเสวียถามไปก็เปล่าประโยชน์
หวาไท่ซือมองมูห่ รงเสวียด้วยแววตาเย้ยหยัน พบว่ามูห่

รงเสวียแววตาสุขมุ เลิกคิวมองเสียวเอ้อร์เอ่ยขึนเบาๆ
“ไม่นกึ ว่าจะพูดประโยคนีอีกแล้ว!” ตอนอยูท่ ีหอหลิน
เจียงโหลวนางต้อนถามเสียวเอ้อร์ถงึ หัวหน้าของเขา
เสียวเอ้อร์ก็พดู เช่นนี ตอนนีนางถามเสียวเอ้อร์ไม่คิดว่า
เขายังพูดเช่นนี ดูเหมือนว่าเสียวเอ้อร์ผนู้ ีจะปากแข็งอยู่
บ้างทีเดียว...
“คนร้ายทีใครบางคนชุบเลียงมานีนะ ปากก็แข็งอยูแ่ ล้ว”

มูห่ รงเย่พดู กับนางลอยๆ
90
“นันสินะ” มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างเห็นพ้องต้องกัน
นางเองก็ใช่วา่ จะประสบกับการลอบฆ่าแค่ครังสองครัง
ทุกครังทีประสบกับการลอบฆ่า คนร้ายทีมาลอบฆ่านาง
ส่วนมากก็ไม่มีอะไรต่างจากเสียวเอ้อร์ หลังจากทีถูกจับ
ได้ก็ปิดปากสนิท ไม่วา่ นางจะถามเท่าไรก็ไม่ปริปากเอ่ย
ถึงผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลัง...
ยิงไปกว่านันยังจงรักภักดีสดุ ชีวิต ชัวนาทีทีถูกจับได้ก็กิน

ยาฆ่าตัวตาย...
“ไอ้หยา ในปากของคนร้ายนีมียาพิษหรือไม่...” ทันใด

นันมูห่ รงเย่ก็นกึ ถึงเรืองนีขึนมาได้ ยืนมือไปง้างปากของ
เสียวเอ้อร์ดว้ ยความสงสัย...
91
มองดูอาการร้อนใจของมูห่ รงเย่แล้ว มูห่ รงเสวียได้แต่เอา
มือกุมหน้าผากอย่างอ่อนใจ “ไม่ตอ้ งไปดูหรอก ในปาก
ของเขาไม่มียาพิษแน่นอน” หากมียาพิษจริงเขาก็คงฆ่า
ตัวตายไปตังนานแล้ว จะยังมีชีวิตอยูถ่ งึ ตอนนีได้อย่าง
ไร...
...
นันสินะ!
มูห่ รงเย่ยมออกมาอย่
ิ างเก้อเขิน ปล่อยมือจากปากของ
เสียวเอ้อร์
92
มูห่ รงเสวียเหลือบตามองเสียวเอ้อร์ทีมีสีหน้าเคร่งขรึม
แล้วเอ่ยขึนเบาๆ “แม้วา่ เขาจะค่อนข้างปากแข็ง แต่ก็ใช่
ว่าไม่สามารถง้างปากเขาได้...”
มูห่ รงเย่แววตาจริงจัง “น้องสาวหมายความว่า...”
“พวกเราพาเขากลับวังเซียวเหยาอ๋องเถอะ” เสียวเอ้อร์
ใจเด็ดไม่ยอมรับสารภาพ ต่อให้นางจะถามต่อไปอย่าง
ไรเสียวเอ้อร์ก็ไม่มีทางพูดความจริง หากคิดให้เสียวเอ้อร์
รับสารภาพก็ตอ้ งใช้มาตรการพิเศษ...
ส่วนมาตรการพิเศษทีว่านันหรือ...
93
มูห่ รงเสวียมองหน้ามูห่ รงเย่ชวครู
ั ่
94
มูห่ รงเย่เข้าใจความหมายทีนางต้องการจะสือในทันที
ส่งเสียงดังขึนว่า “ดีเลยๆ บรรดาองครักษ์ลบั วังเซียว
เหยาอ๋องเก่งกาจเรืองการสอบสวนนักโทษ หากส่งตัว
เสียวเอ้อร์นีให้บรรดาองครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องสอบ
สวน ย่อมต้องสอบสวนจนรูต้ วั ผูบ้ งการทีอยูเ่ บืองหลัง
แน่...”
95
“ไปกันเถอะ...พวกเรารีบพาตัวเสียวเอ้อร์กลับกันเถอะ”
มูห่ รงเย่จบั แขนเสียวเอ้อร์ ลากเขาเดินออกไปอย่าง
อารมณ์ดี
เสียวเอ้อร์ออกแรงขัดขืน แต่ไม่วา่ อย่างไรก็ไม่อาจหลุด

พ้นจากการเกาะกุมของมูห่ รงเย่ไปได้
มองดูทางหนีทีไล่แล้วเห็นว่าไม่มีหวัง นัยน์ตาเสียวเอ้อร์
ก็ฉายแววโหดเ**◌้ยม ขณะทีกําลังจะกัดลินตายนัน ไม่
คิดเลยว่ามูห่ รงเสวียจะมือไวตาไว ชัววินาทีทีเสียวเอ้อร์
จะกัดลินตัวเองนันนางก็ยืนมือไปบีบปากเขาเอาไว้ จาก
นันนางก็ยืนมือไปคว้าเสือผ้าทีตากไว้บนราวขวามือนาง
ตัวหนึงยัดใส่เข้าไปในปากเสียวเอ้อร์...และยืนมือไปคว้า
เสือผ้าอีกชุดหนึงมาฉีกเป็ นสายๆ จากนันก็นาํ เศษผ้ามา
96
มัดเป็ นปม จับเสียวเอ้อร์มามัดเอาไว้...
ทังหมดนีเกิดขึนภายในเวลารวดเร็วราวสายฟ้าฟาด รวด
เร็วเสียจนผูค้ นไม่ทนั มีปฏิกิรยิ าตอบสนอง จวบจนผูค้ น
ได้สติกลับมา เสียวเอ้อร์ผนู้ นก็
ั ถกู มัดเอาไว้อย่างแน่น
หนาเสียแล้ว ในปากยังอุดด้วยผ้าหนาๆ เสียวเอ้อร์เบิก
ตากลมโต ส่งเสียงอืออา ทว่าอย่างไรก็ไม่อาจกัดลินตน
เองได้...
มูห่ รงเย่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ดึงมือตัวเองที

ยืนค้างกลางอากาศ วินาทีทีเสียวเอ้อร์จะกัดลินตัวเอง
นัน เขาเองก็ยืนมือออกไปเช่นนัน น่าเสียดายทีปฏิกิรยิ า
เขาช้าเกินไป ขัดขวางเสียวเอ้อร์ไม่ทนั ยังดีทีน้องสาว
เก่งกาจ...
97
ดวงตาดําขลับทีมูห่ รงเย่มองมูห่ รงเสวียเต็มไปด้วยความ
ชืนชมและเลือมใส
มูห่ รงเสวียหัวเราะ “เวลาก็ลว่ งเลยไปมากแล้ว พวกเรา

ไปกันเถอะ”
ทีนีเป็ นจวนไท่ซือของหวาไท่ซือ และพวกนางก็จบั ตัวคน

ร้ายจวนไท่ซือไว้ในมือ หวาไท่ซือจ้องพร้อมตะครุบดัง
พญาเสืออยูข่ า้ งๆ ไม่เหมาะทีพวกเขาจะรังรออยูท่ ีนีนาน
นัก
เรืองทีมูห่ รงเสวียคิดได้ มูห่ รงเย่เองก็คิดได้เช่นกัน เขา
98
พยักหน้าลงอย่างเห็นด้วย “ตกลง”
มูห่ รงเสวียไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าหวาไท่ซือ หันหลัง

เดินออกไปอย่างไม่รบี ร้อน จิงจอกน้อยก็กลอกสายตา
กระโดดตามอยูข่ า้ งหลัง มูห่ รงเย่จงู เสียวเอ้อร์ทีมัดเอาไว้
แน่นหนาตามไปติดๆ มีเสียงสองพีน้องคุยกันแว่วมา
ตามลม “น้องสาว เจ้าว่าหัวหน้าของเสียวเอ้อร์นีเป็ นคน
เช่นไรหรือ?”
“คนเลวทรามตําช้าไร้ยางอาย”
“หา...”
99
“หากไม่เลวทรามตําช้าไร้ยางอาย จะส่งเสียวเอ้อร์นีมา
ลอบวางยาพิษพวกเราได้อย่างไร...”
“มันก็จริง...ยาพิษนันเป็ นพิษร้ายแรง โดนเข้าไปหยด

เดียวชีวิตก็หาไม่แล้ว...ผูท้ ีใช้วิธีเช่นนีมาสังหารพวกเรา
ถือเป็ นคนเลวทรามตําช้าไร้ยางอายจริงๆ นันแหละ...ไม่
รูว้ า่ เขาเป็ นเทพเซียนมาจากไหน...”
“สรุปแล้วก็คือไม่ได้เป็ นคนดีอะไรนันล่ะ...”
“อืม...หากจับตัวเขาได้ ข้าจะกรีดเส้นเอ็นของเขา ใช้หา้

ม้าแยกร่าง...”
100
...
มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่กาํ ลังตีววั กระทบคราดเยาะเย้ย

เขา เหยียดหยันเขา!
สีหน้าของหวาไท่ซือถมึงทึงในพริบตา นัยน์ตาทีมองมูห่
รงเสวียกับมูห่ รงเย่มีเปลวเพลิงแห่งความโกรธลุกโชน
ราวกับต้องการสับพวกเขาทังสองเป็ นชินๆ ทังเป็ น
“ไท่...ไท่ซือ...” พ่อบ้านจวนไท่ซือเดินเข้ามาด้วยความ
ระมัดระวัง ขอคําแนะนําด้วยความระมัดระวัง “ต้องการ
ให้ขา้ น้อย...” เขาทํามือตัดคอประกอบ...
101
“อืม” หวาไท่ซือพยักหน้าหงึกหงัก แววตาทีมองมูห่ รงเส
วียกับมูห่ รงเย่ทวีความวาวโรจน์ “เก็บกวาดให้เรียบร้อย
ด้วยล่ะ” กล้ามาเยาะเย้ยหวาไท่ซือก็ช่างไม่รูจ้ กั ความ
ตายเสียแล้ว ในเมือพวกเขาวอนหาทีตายเช่นนันก็ช่วย
ให้พวกเขาสมปรารถนาก็แล้วกัน...
ความมืดมิดยามราตรีใกล้มาเยือน มูห่ รงเสวียและมูห่ รง

เย่ออกมาจากจวนไท่ซือ จูงคนร้ายผูน้ นเดิ
ั นไปทางวัง
เซียวเหยาอ๋องช้าๆ เดินไปคุยกันไปว่า “หวาไท่ซือผูน้ นั
ช่างเจ้าเล่หจ์ ริงๆ!” พยานบุคคลและวัตถุครบถ้วน คิดไม่
ถึงว่าเขายังเล่นลินเถียงข้างๆ คูๆ ให้ตายก็ไม่ยอมรับ
ความผิดของตนเอง...
102
“เป็ นเรืองปกติ” หวาไท่ซือครําหวอดในวงการราชการมา

นานหลายปี เป็ นจิงจอกเฒ่าในวงการราชการมาตังนาน
แล้ว สิงทีเขาชํานาญทีสุดก็คือการผูกสัมพันธ์กบั คนอืน
ขอเพียงเป็ นเรืองทีมีประโยชน์กบั เขา เขาก็สามารถพูด
จากลับจากดําเป็ นขาว จากตายพูดกลับมาเป็ นได้ แต่
หากเป็ นเรืองทีเป็ นภัยต่อตนเอง เขาก็ยอ่ มพูดกลับจาก
ขาวเป็ นดํา จากเป็ นพูดกลับเป็ นตาย
103
พยานบุคคลเช่นเสียวเอ้อร์ รวมถึงวัตถุหลักฐานทีเป็ น
เสือผ้าเนือหยาบทีเสียวเอ้อร์สวมใส่ปรากฏอยูใ่ นจวนไท่
ซือก็พิสจู น์ได้แล้วว่าหวาไท่ซือเป็ นผูอ้ ยูเ่ บืองหลังในการ
วางยาพิษสังหารนางกับมูห่ รงเย่ เรืองนีเป็ นภัยต่อหวา
ไท่ซือ เขาย่อมไม่ยอมรับอยูแ่ ล้ว
“นันสินะ” มูห่ รงเย่พยักหน้าเห็นด้วย หวาไท่ซืออุปนิสยั

เจ้าเล่หก์ ลับกลอก ถนัดเรืองการขุดช่องเจาะรู อีกอย่าง
เสียวเอ้อร์ทีพวกเขาจับได้ก็ไม่ได้ชีบ่งถึงตัวหวาไท่ซือ
หวาไท่ซือไม่ยีหระให้ตายก็ไม่ยอมรับ...
ทว่า...
104
มูห่ รงเย่กม้ หน้ามองเสียวเอ้อร์คนร้ายในมือตนเอง อีกไม่
นานก็ถงึ วังเซียวเหยาอ๋องแล้ว รอให้ถงึ วังเซียวเหยาอ๋อง
ก่อนเถอะเขาจะให้องครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องสอบ
สวนเสียวเอ้อร์ผนู้ ีทันที รอให้เสียวเอ้อร์เผยความจริง
ออกมาเขาก็จะจับตัวเสียวเอ้อร์ไปยันกันต่อหน้าหวาไท่
ซือ...
คิดถึงภาพตอนนัน อารมณ์ทีฉายบนใบหน้าทีแสร้งเคร่ง
ขรึมของหวาไท่ซือแล้ว มุมปากมูห่ รงเย่ก็ยกโค้งขึนมา
โดยไม่รูต้ วั ...
“ตึก ตึก ตึก...ตึก ตึก ตึก...” เสียงแผ่วเบาระลอกหนึงดัง

แว่วมาไกลๆ มูห่ รงเย่ได้สติ เอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “นีมัน
เสียงอะไรกัน”
105
มูห่ รงเสวียตังใจฟั งดูแล้วก็เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “เสียงฝี เท้า
คนอย่างไรเล่า!”
มูห่ รงเย่พยักหน้าอย่างเข้าใจ กระดิกหูตงใจฟั

ั งดีๆ ก็พบ
ว่าเสียงฝี เท้าดังใกล้เข้ามาเรือยๆ ท่ามกลางความเร่งรีบ
และวุน่ วายกลับแฝงความเป็ นระเบียบ ได้ยินดังนันแวว
ตาของเขาก็เป็ นประกาย “เป็ นกลุม่ คนทีมีการฝึ กฝน
อย่างเข้มงวด”
“ถูกต้อง” มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ
“มากันไม่นอ้ ยเลยทีเดียว” มูห่ รงเย่สดับฟั งอยูช่ วขณะ

ั
106
รายงานสถานการณ์ทีตนเองได้ยิน
“ถูกต้อง” มูห่ รงเสวียยังคงพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ
“คนมาทัวทุกสารทิศ ทังเหนือใต้ออกตก...” มูห่ รงเย่สดับ

ฟั งต่อแล้วรายงานสถานการณ์ทีตนเองได้ยิน
“ถูกต้อง” มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจอีกครัง
“คนทีมาวิงไปอยูบ่ นหลังคาแล้ว ห่างจากพวกเราไม่ถงึ

สิบเมตร...เดียวก่อนนะ เหตุใดเหมือนกับว่าสถานการณ์
ดูแปลก...” คนพวกนันกระจายเป็ นวงกลม ล้อมเขากับ
น้องสาวเอาไว้...
107
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึน มองเขาอย่างอ่อนโยน “ในทีสุด
ท่านก็พบความผิดปกติแล้ว” ไม่เลวเลยทีเดียว นางยัง
คิดว่าเขาจะไม่พบสิงใดสักอย่างเสียอีก...
“...นีมันเรืองอะไรกัน” มูห่ รงเย่เอ่ยถามด้วยความไม่เข้า

ใจ
“ยังจะเป็ นเรืองอะไรได้อีกเล่า? หวาไท่ซือส่งคนมา

สังหารพวกเรานะสิ” เสียวเอ้อร์คนร้ายทีมูห่ รงเสวียและ
มูห่ รงเย่จบั ตัวได้เป็ นหลักฐานว่าหวาไท่ซือคิดจะวางยา
พิษสังหารผูอ้ ืน อีกอย่างหลักฐานนีก็จะถูกสวบสวนใน
อีกไม่นาน ถูกงัดปากจนกลายเป็ นหลักฐานชินสําคัญที
108
มีนาหนั
ํ กพิสจู น์วา่ หวาไท่ซือกระทําความผิด
หวาไท่ซือจะอดรนทนให้เรืองเช่นนีเกิดขึนได้อย่างไร ดัง
นันเมือมูห่ รงเสวียและมูห่ รงเย่จบั ตัวเสียวเอ้อร์ผนู้ นออก
ั
จากจวนไท่ซือ มูห่ รงเสวียก็เดาได้วา่ หวาไท่ซือไม่มีทาง
ยอมวางมือยุติเรืองราวแต่จะส่งคนมาตามสังหารพวก
เขา...
ทีต่างก็คือนางคิดว่าเมือพ้นประตูใหญ่จวนไท่ซือแล้ว
พวกคนร้ายจวนไท่ซือก็จะปรากฏตัวขึนสังหารพวกนาง
ไม่คิดเลยว่าพวกคนร้ายไม่ได้ปรากฏตัวรวดเร็วเพียงนัน
แต่รอจนพวกนางเดินห่างออกมาสองสามช่วงถนนแล้ว
ถึงจะปรากฏตัว ดูเหมือนว่าความอดทนของพวกเขาไม่
เลวทีเดียว...
109
บางที...อาจไม่ใช่วา่ พวกเขามีความอดทน แต่เป็ นเพราะ
หวาไท่ซือกลัวว่าพวกคนร้ายจะปรากฏตัวเร็วเกินไปทํา
ให้เป็ นทีต้องสงสัย ดังนันจึงให้พวกเขาปรากฏตัวหลัง
จากทีไกลออกมาสักหน่อย...
มูห่ รงเย่เหยียดหยามอยูใ่ นใจ เอ่ยขึนมาประโยคหนึง

อย่างไม่รูต้ วั
110
“...มีความเป็ นไปได้” มูห่ รงเสวียพยักหน้า “แต่วา่ จะเป็ น

ความเป็ นไปได้นีหรือไม่ลว้ นไม่สาํ คัญ” ทีสําคัญก็คือว่า
นักฆ่ากลุม่ นันเข้ามาใกล้นางและมูห่ รงเย่แล้ว แต่ละคน
111
สวมชุดสีดาํ โพกหน้าสีดาํ เผยให้เห็นเพียงดวงตาเปล่ง
ประกายอํามหิต ง้างมือเกียวคันธนู ยิงลูกธนูแหลมคม
ใส่พวกเขาสองคนอย่างไร้ความปรานี...
คนร้ายชุดดําพวกนีก็ช่างน่ารังเกียจเสียจริง!
ใบหน้าหล่อเหลาของมูห่ รงเย่นิงขรึมขึนมาทันที ขณะที

ชักกระบีเหน็บเอวเตรียมจะปั ดลูกธนูนนั ไม่คิดว่ามูห่ รง
เสวียจะเร็วกว่าหนึงก้าว ขยับนิวชีเบาๆ กําลังภายในไร้
ลักษณ์หลายสายก็แผ่ออกมายิงใส่บรรดาลูกธนูทีพุง่ เข้า
มาทัวทุกทิศทาง...
“ฉึก ฉึก ฉึก!” ลูกธนูถกู ยิงขาดสะบันเป็ นดอกๆ ร่วงกราว
112
ลงบนพืน
การเปลียนแปลงทีเกิดขึนอย่างไม่ทนั ตังตัวนันทําเอา
มูห่ รงเย่ตกตะลึงจนตาโต มองมูห่ รงเสวียอย่างตกใจ
เหล่าคนร้ายชุดดําทีอยูบ่ นหลังคาเองก็ชะงักงัน มองมูห่

รงเสวียด้วยความระแวดระวัง จากนันพวกเขาก็งา้ งคัน
ธนูขนใหม่
ึ อีกครัง ยิงใส่มหู่ รงเสวียและมูห่ รงเย่
มูห่ รงเสวียแค่นยิมเย็นชา กําลังภายในไร้ลกั ษณ์จาก

ปลายนิวชีขาวผ่องสายแล้วสายเล่ารับกับบรรดาลูกธนูที
ยิงเข้ามา...
113
“ฉึก ฉึก ฉึก...ฉึก ฉึก ฉึก...” กําลังภายในไร้ลกั ษณ์ปะทะ
กับลูกธนู ปรากฏว่าลูกธนูทงหมดขาดสะบั
ั นลง กําลัง
ภายในไร้ลกั ษณ์ทีเหลือยังกรีดผ่านช่องว่างยิงใส่บรรดา
คนร้ายชุดดําอย่างไม่ปรานีปราศรัย “ฉึก ฉึก ฉึก...ฉึก
ฉึก ฉึก!” กําลังภายในไร้ลกั ษณ์ปาดเข้าทีคอของบรรดา
คนร้ายชุดดําเป็ นทางยาว เลือดสีแดงฉาดสาดกระเซ็น
บรรดาคนร้ายชุดดําร่วงลงไปคนแล้วคนเล่า...
“ไม่ตอ้ งยิงธนูแล้ว ใช้กระบีแทน” คนร้ายชุดดําบาดเจ็บ

ล้มตายไปกว่าครึง หัวหน้าคนร้ายชุดดํารูแ้ ล้วว่าธนูไม่ใช่
คูต่ อ่ สูข้ องมูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ ขืนยิงต่อไปพวกเขาก็มี
แต่วอดวายกันเสียทังหมด เปลียนมาใช้กระบีสังหารมูห่
รงเสวียกับมูห่ รงเย่แทนยังพอจะมีทางรอด มีทาง
สําเร็จ...
114
“ขอรับ” บรรดาคนร้ายชุดดํารับคําสัง โยนคันธนูยาวทิง
ไป ชักกระบีเหน็บทีเอวออกมาแทงใส่มหู่ รงเสวียกับมูห่
รงเย่อย่างไม่ปรานี
มองดูบรรดาคนร้ายทีเข้ามาใกล้มากขึนเรือยๆ แล้ว มูห่

รงเสวียก็ไม่ได้ตืนตระหนกแต่อย่างใด ขยับปลายนิวชี
เบาๆ ก็มีกาํ ลังภายในไร้ลกั ษณ์ทะยานออกจากปลาย
นิวตนเองพุง่ ใส่บรรดาคนร้ายชุดดําทีอยูร่ อบทิศอย่างไม่
ปรานี...
‘ตึง ตัง ตึง ตัง!’ เสียงการต่อสูด้ เุ ดือนรุนแรงดังขึน ปลุก

มูห่ รงเสวียให้ตืนจากภวังค์ความตกใจ เขาเงยหน้าขึน
มองก็พบว่ากําลังภายในไร้ลกั ษณ์นนอาละวาดอยู
ั ใ่ น
115
สนามรบ ทีทีกําลังภายในตวัดผ่านก็จะมีเลือดสีแดงฉาน
กระเซ็นออกมาจากลําคอของคนร้ายชุดดํา สถานการณ์
ดูสนสะเทื
ั อนอย่างยิง...
สุดยอด สุดยอด สุดยอด! ไม่พบกันแค่ช่วงเวลาสันๆ ไม่

กีวัน คิดไม่ถงึ ว่าวรยุทธ์ของน้องสาวจะร้ายกาจถึงเพียง
นี สุดยอดจริงๆ!
มูห่ รงเย่ชืนชมอยูใ่ นใจ มองไปทางสนามรบอีกครังหนึง

พบว่าบรรดาคนร้ายชุดดําในสนามรบเท่าทีสายตา
สามารถมองเห็นความเร็วก็ถดถอยไปมาก จํานวนคน
ร้ายทียังยืนอยูก่ ็เหลือน้อยจนนับได้ มูห่ รงเย่รอ้ นใจขึน
มาทันที “น้องสาว เจ้าอย่าได้ฆา่ จนหมด เหลือคนร้ายไว้
ให้ขา้ บ้าง...” วรยุทธ์ของคนร้ายไม่เลวทีเดียว เขาก็อยาก
116
จะลองซ้อมฝี มือดูสกั หน่อย...
มูห่ รงเสวียปรายตามองบรรดาคนร้ายชุดดําสิบกว่านาย
ทีถือกระบี ล้อมวงโจมตีนางอยูก่ ็เอ่ยเสียงเนิบนาบ “เช่น
นันก็ได้ คนร้ายทีเหลือก็ยกให้ทา่ นแล้วกัน”
ขณะทีพูดนันนางก็แตะปลายเท้าเบาๆ พาร่างอรชรราว
ใบไม้หนึงใบกระโจนออกจากสนามรบ ส่วนมูห่ รงเย่เอง
ก็กระโจนเข้าไปในวงอย่างยินดี “ขอบคุณน้องสาว”
มูห่ รงเย่สะบัดฝ่ ามือ กระบียาวในมือก็แทงใส่คนร้ายชุด
ดําทีอยูใ่ กล้ตวั เขาทีสุดผูห้ นึงอย่างรวดเร็ว...
‘ตึง ตัง ตึง ตัง’ เสียงอาวุธปะทะกันสนันดังขึนอีกครัง...
117
หลังจากมูห่ รงเสวียลอยตัวเข้ามา ก็ยืนมองการต่อสูข้ อง
มูห่ รงเย่กบั บรรดาคนร้ายชุดดําอยูเ่ งียบๆ ไม่ไกลออก
ไป...
คนร้ายชุดดําผูห้ นึงทีไม่รูว้ า่ หลุดพ้นจากวงต่อสูเ้ มือไร

เดินมาอยูข่ า้ งหลังมูห่ รงเสวียเงียบๆ ตวัดกระบีหมายจะ
แทงนางให้ตาย ขณะทีปลายกระบีจะแทงโดนตัวนางนัน
เสียววินาทีนนเองมู
ั ห่ รงเสวียก็หนั หลังกลับมาอย่างรวด
เร็ว กระบียาวกรีดผ่านชุดของนางแต่ไม่ได้แทงโดนตัว
นางเลยแม้แต่นอ้ ย แต่กาํ ลังภายในไร้ลกั ษณ์จากปลาย
นิวชีของนางกลับปาดเข้าทีคอของคนชุดดํา เป็ นแผลลึก
ขนาดใหญ่ เลือดสีแดงสดทะลักออกมา คนร้ายชุดดํายัง
ค้างอยูใ่ นท่าเดิมนิงๆ ชัวครูก่ ่อนจะล้มตึงไปกองกับพืน
118
ดวงตาเบิกโพล่ง ในแววตาเป็ นประกายความตกใจและ
ไม่อยากจะเชือ...
......
119
บรรดาคนร้ายชุดดําอีกกลุม่ หนึงซ่อนตัวอยูไ่ ม่ไกลกําลัง
เตรียมโจมตีมหู่ รงเสวีย ถูกฉากนีทําให้ตกตะลึง พากัน
สบตากันแวบหนึง นัยน์ตาเย็นชาเป็ นประกายระแวด
ระวัง จากนันพวกเขาก็ไม่สนใจซ่อนร่องรอยตนเอง
สะบัดฝ่ ามือ กระบียาวในมือมุง่ แทงใส่มหู่ รงเสวียอย่าง
ไม่ปรานี...
รังสีสงั หารถาโถมเข้าใส่ มูห่ รงเสวียยังคงไม่รบี ไม่รอ้ น

กําลังภายในไร้ลกั ษณ์หลายสายทะยานออกจากปลาย
นิวชีขาวผ่อง กวาดชีวิตของคนร้ายชุดดําคนแล้วคน
เล่า...
ขณะทีมูห่ รงเย่จดั การกับบรรดาคนร้ายชุดดําทีเหลือ

120
เรียบร้อยแล้ว มูห่ รงเสวียก็ตกอยูท่ า่ มกลางวงล้อมของ
ศพคนร้ายชุดดําอีกครัง...
มูห่ รงเย่พดู ไม่ออก “...”
น้องสาวสุดยอดจริงๆ!
“น้องสาว วรยุทธ์ของเจ้าสูงถึงเพียงนี มีเคล็ดลับอะไร

หรือไม่?” มูห่ รงเสวียเช็ดคราบเลือดบนกระบียาวของเขา
พลางเอ่ยถามด้วยความห่อเ**◌่ ยว
“เรืองนี...” มูห่ รงเสวียครุน่ คิด “นับกําลังภายในลึกลับ

121
“นับรวมด้วยสิ” มูห่ รงเย่พยักหน้าราวลูกไก่จิกเมล็ดข้าว
เมือครูน่ ีน้องสาวปล่อยกําลังภายในออกมาสังหารคน
ร้ายชุดดํา คิดอยากจะปล่อยกําลังภายในออกมาก่อน
อืนเลยต้องมีกาํ ลังภายในทีลึกลํา เพียงแต่ฝึกฝนกําลัง
ภายในลึกลําไม่ใช่เรืองง่าย เขาตังใจฝึ กฝนมาแรมปี ยงั
ฝึ กฝนกําลังภายในได้ไม่เท่าไร น้องสาวใช้เวลาฝึ กฝน
กําลังภายในน้อยกว่าเขาเสียอีก เหตุใดจึงฝึ กฝนกําลัง
ภายในได้ลกึ ลําเพียงนี?
“เพราะว่ากําลังภายในนีข้าไม่ได้เป็ นผูฝ้ ึ กฝนมาเอง เป็ น

เส้าเฉินทีถ่ายโอนให้ขา้ ” มูห่ รงเสวียเอ่ยเบาๆ
“จริงหรือ?” มูห่ รงเย่ตกใจเป็ นอย่างมาก นีเป็ นครังแรกที

122
เขาได้ยินว่ามีคนกล้าถ่ายโอนกําลังภายในครึงหนึงของ
ตนเองให้คนอืน
“อืม” มูห่ รงเสวียพยักหน้าจริงจัง ภาพเหตุการณ์ทีเส้า

เฉินถ่ายโอนกําลังภายในให้นางยังคงเด่นชัดในความ
ทรงจําของนางจนถึงตอนนี...
“เช่นนันน้องสาวบอกให้นอ้ งเขยถ่ายโอนกําลังภายในอีก
ครึงหนึงของเขาให้ขา้ ได้หรือไม่?” มูห่ รงเย่เปลียนเรือง
คุย มองมูห่ รงเสวียด้วยแววตาเป็ นประกาย
อารมณ์หนักอึงของมูห่ รงเสวียพลันมลายหายไปทันที
แววตากลับมองมูห่ รงเย่ดว้ ยสายตาดูแคลน “...ท่านฝัน
123
ไปเถอะ!” กําลังภายในทีเส้าเฉินฝึ กฝนมาด้วยความยาก
ลําบาก มิใช่จะมาบอกว่าถ่ายโอนให้ใครก็ถ่ายโอนให้คน
นัน...
ต้องการกําลังภายใน ท่านก็ฝึกฝนเอง...
“...เหตุใดน้องเขยถ่ายโอนกําลังภายในให้เจ้าได้ แต่ไม่
สามารถถ่ายโอนกําลังภายในให้ขา้ ได้เล่า?” มูห่ รงเย่เอา
มือกุมอก ทําท่าราวกับว่าถูกคําพูดของมูห่ รงเสวียทํา
ร้ายจิตใจ ท่าทางดูน่าสงสาร
มูห่ รงเสวียเชิดหน้าขึน เอ่ยวาจาอย่างหยิงผยอง “เพราะ

ว่าเขาเป็ นสามีของข้า ไม่ใช่ของท่าน!”
124
เหตุผลนี เขาถึงกับไม่มีคาํ พูดนํามาโต้ตอบได้
มองดูมหู่ รงเย่ทีทําท่าอยากจะพูดอะไรขึนมาอีก มูห่ รงเส

วียก็ยกมือขึนมาหยุดเขาไว้ “เอาล่ะๆ...ไม่พดู ถึงเรือง
กําลังภายในแล้ว พูดเรืองอืนเถอะ...”
หืม...เรืองอืนหรือ...
มูห่ รงเย่มองไปรอบด้าน เห็นศพของคนร้ายชุดดําเกลือน

พืนก็นกึ ถึงปั ญหาหนึงขึนมาได้ เขาและน้องสาวสังหาร
125
คนร้ายชุดดําจนหมดแล้ว ไม่เหลือรอดเลยสักราย...
“น้องสาว เมือครูน่ ีพวกเราสังหารกันเพลินไปหรือไม่?”

ลืมเหลือผูร้ อดตาย...
มูห่ รงเสวียปรายตามองเขาอย่างสบประมาท “ท่าน

สังหารคนร้ายชุดดําเพลินจนลืมเหลือผูร้ อดตายไว้ แต่ขา้
ไม่ได้ลืม” นางจงใจสังหารคนร้ายชุดดําทังหมด ไม่ได้คิด
ว่าจะให้เหลือผูร้ อดตาย...
มูห่ รงเย่ “...เพราะอะไรกัน?”
ประกายตาของมูห่ รงเสวียสุขมุ “เพราะว่าคนร้ายชุดดํา

126
กลุม่ นีเป็ นพวกเดนตาย ซ่อนยาพิษไว้ในปาก” ต่อให้
พวกเขาเหลือผูร้ อดตายไป บรรดาคนร้ายชุดดําก็ยงั กิน
ยาพิษฆ่าตัวตายอยูด่ ี...
มูห่ รงเย่ “จริงหรือ?”
“ไม่เชือท่านก็ลองง้างปากพวกเขาดูส”ิ พวกเขาซ่อนยา
พิษไว้ในปากอย่างแน่นอน!
ไม่งา้ ง ไม่ดแู ล้ว เวลาทีพวกเดนตายลอบสังหารผูอ้ ืนก็จะ

ซ่อนยาพิษไว้ในปาก เมือลอบสังหารล้มเหลวถูกจับได้ก็
127
จะกินยาพิษฆ่าตัวตายเป็ นความเคยชินของพวกทหาร
เดนตาย ในเมือคนร้ายชุดดําพวกนีเป็ นทหารเดนตาย
เช่นนันในปากของพวกเขาต้องซ่อนยาพิษเอาไว้อย่างแน่
นอน...
ไม่ใช่วา่ คนร้ายทุกคนจะเหมือนเสียวเอ้อร์ทีวางยาพิษ
สังหารเขากับน้องสาวโดยพิจารณาอย่างถีถ้วนไว้แล้ว
ย่างกรายไปวางยาพิษสังหารเขากับน้องสาว ส่วนมาก
เวลาทีคนร้ายปฏิบตั ิภารกิจลอบสังหารล้วนมีความคิดที
ยอมรับความตายอยูแ่ ล้ว เพือให้ตนเองตายสบายสัก
หน่อย การซ่อนยาพิษไว้ในปากเป็ นอะไรทีขาดไม่ได้...
มูห่ รงเย่กวาดสายตามองศพของคนร้ายร่างแล้วร่างเล่า
ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา คนร้ายชุดดําเหล่านี
128
วรยุทธ์ไม่เลวเลยทีเดียว มาตายอยูต่ รงนีช่างน่าเสียดาย
นัก “น้องสาว พวกเราต้องแจ้งหวาไท่ซือหรือไม่?” เขา
และน้องสาวสังหารทหารเดนตายของผูอ้ ืนมากมาย
เพียงนี ไม่วา่ อย่างไรก็ควรต้องแจ้งเขาสักหน่อย...
เสียงกังวานของมูห่ รงเย่ฉายแววมีความสุขบนความ
ทุกข์ของผูอ้ ืนอย่างไม่ปิดบังสักนิด
มูห่ รงเสวียเองก็หวั เราะแล้วเอ่ยขึนเบาๆ ว่า “ไม่ตอ้ ง

ลําบากเช่นนัน เรืองนีมีคนไปบอกหวาไท่ซืออยูแ่ ล้ว”
“จริงหรือ? ใครกัน?” มูห่ รงเย่เอ่ยถามด้วยความสงสัย
129
“ก็คนทีอยูต่ รงนันอย่างไรเล่า”
130
มูห่ รงเสวียระบายยิมทัวใบหน้า สะบัดมืออย่างรวดเร็ว

กําลังภายในไร้ลกั ษณ์สายหนึงทะยานจากปลายนิวชีซัด
ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ...
คนชุดดําทีซ่อนตัวอยูท่ างทิศตะวันออกเฉียงเหนือไม่ทนั
ได้ตงตั
ั ว พลิกกายหนีอย่างรวดเร็ว หลบเลียงจากจุด
สําคัญได้พอดี กําลังภายในซัดบริเวณไหล่ของเขาอย่าง
แรง ทะลุไหล่ซา้ ย...
131
เลือดสดกระเซ็นเป็ นสาย คนชุดดําตกใจจนโซซัดโซเซ
ถอยไปหลายก้าว หลังจากทียืนตังหลักได้แล้ว เขาก็มอง
มูห่ รงเสวียนิงๆ ชัวแวบหนึง จากนันก็ขยับตัวหายวับไป
กับความมืดมิดยามราตรี...
มีคนแอบซ่อนตัวอยูต่ รงนันจริงๆ ด้วย เมือครูน่ ีเขาไม่ได้

สังเกตเห็น
มูห่ รงเสวีย “คนเมือครูน่ ีวรยุทธ์คอ่ นข้างสูง วิชาการพราง

ตัวก็ดีจนคนทัวไปไม่สามารถสังเกตเห็นได้...” การที
132
มูห่ รงเย่จะไม่ได้สงั เกตเห็นเขาก็พอเข้าใจได้อยู.่ ..
...
แต่วา่ น้องสาวสังเกตเห็นคนผูน้ นั นีก็หมายความว่าน้อง

สาวเก่งกาจกว่าเขาเสียอีก
มูห่ รงเย่มองมูห่ รงเสวียด้วยความเลือมใสศรัทธา
นางเผชิญเรืองราวมามากกว่ามูห่ รงเย่ ในยุคปั จจุบนั

เหตุการณ์ทีคนกลุม่ หนึงล้อมวงสังหารนาง และมีอีกคน
133
แอบซ่อนตัวอยูใ่ นทีลับพร้อมทีจะโจมตีนางเช่นเมือครูน่ ี
นางก็เผชิญมาอยูท่ กุ วีทุกวัน นางใช้ชีวิตอยูท่ า่ มกลาง
การระวังตัวขันสูงอยูต่ ลอดเวลา ไม่วา่ จะเป็ นผูท้ ีโจมตี
ซึงๆ หน้า โจมตีในทีลับหรือลอบโจมตี ขอเพียงอยูใ่ น
รัศมีทีแน่นอนนางล้วนสังเกตเห็น...
“จริงหรือ?” แววตาของมูห่ รงเย่เป็ นประกาย มองมูห่ รง

หรงเสวียด้วยดวงตาวาววับ ขณะทีกําลังจะถามราย
ละเอียดนันก็ไม่คิดว่าจู่ๆ ก็มีเสียงฝี เท้าของคนกลุม่ หนึง
ดังขึนมา ประกายตาของมูห่ รงเย่จริงจังขึนมาเล็กน้อย
“เป็ น...พวกทหารลาดตระเวน...” มูห่ รงเย่ไม่คอ่ ยมันใจ
เท่าไรนัก
มูห่ รงเสวียตังใจฟั งครูห่ นึงก่อนจะพยักหน้าลง “เป็ น

134
ทหารลาดตระเวนจริงๆ” ฝี เท้าของพวกเขารีบร้อนยิงนัก
เห็นได้ชดั ว่าได้ยินเสียงการต่อสูท้ ีนี จึงรีบผ่านมาทางนี...
“พวกเราไปกันเถอะ” มูห่ รงเสวียหันมาเอ่ยกับมูห่ รงเย่
มูห่ รงเย่ชะงักไปเล็กน้อย “ไปหรือ? เหตุใดต้องไปด้วย”

หวาไท่ซือส่งทหารเดนตายมาสังหารเขากับน้องสาว
เรืองน่าโมโหเช่นนีพวกเขาน่าจะแจ้งให้ทหารลาด
ตระเวนรู ้ ให้พวกเขาไปจับหวาไท่ซือมาลงโทษ แล้วเหตุ
ใดต้องไปด้วย?
“เพราะว่าบนตัวของทหารเดนตายเหล่านีไม่มี
สัญลักษณ์หรือเครืองหมายใดๆ ของจวนไท่ซือน่ะสิ”
135
พวกนางก็ไม่สามารถยืนยันได้วา่ พวกเขาเป็ นคนทีหวา
ไท่ซือส่งมา ต่อให้มหู่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ยืนยันกระต่าย
ขาเดียวว่าทหารเดนตายนันเป็ นคนของหวาไท่ซือ แต่
หากหวาไท่ซือไม่ยอมรับก็คงลงโทษอะไรเขาไม่ได้
เป็ นเช่นนีจริงๆ!
หวาไท่ซือเจ้าเล่หก์ ลิงกลอกมาตลอด ขอเพียงเป็ นเรืองที

ไม่เป็ นประโยชน์ตอ่ เขา เขาก็ไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด
บนตัวของทหารเดนตายชุดดําพวกนีไม่มีสญ
ั ลักษณ์ของ
จวนหวาไท่ซือ ต่อให้พวกเขานําศพทหารเดนตายเหล่านี
136
ไปโยนตรงหน้าหวาไท่ซือ หวาไท่ซือก็คงทําหน้าซือตาใส
ว่าเขาไม่รูจ้ กั ทหารเดนตายพวกนี...
หวาไท่ซือก็ช่างฉลาดและน่ารังเกียจยิงนัก!
มูห่ รงเย่โมโหจนควันแทบออกหู
มูห่ รงเสวียหัวเราะอย่างจนปั ญญา ได้ยินเสียงฝี เท้าของ

ทหารลาดตระเวนใกล้เข้ามาเรือยๆ ก็เอ่ยกับมูห่ รงเย่วา่
“อย่ามัวแต่ตะลึงอยูเ่ ลย ไปกันเถอะ”
ความมืดมิดย่างกราย มูห่ รงเสวียและมูห่ รงเย่กลับมาถึง

วังเซียวเหยาอ๋อง มูห่ รงเย่นาํ ตัวเสียวเอ้อร์ไปหาบรรดา
137
องครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องด้วยความยินดีปรีดา ส่วน
มูห่ รงเสวียก็กลับไปทีห้องนอนตนเอง
ทานมือเย็นมาแล้ว มูห่ รงเสวียก็ตรงไปอาบนําทีห้องอาบ

นํา หลังอาบนําเสร็จเรียบร้อยนางก็สวมชุดกระโปรง
นอนสบายๆ เช็ดผมและเดินออกมา พบว่าโอวหยางเส้า
เฉินทีไม่รูว้ า่ กลับมาตังแต่เมือไรกําลังนังเอกเขนกอยูบ่ น
เตียงในชุดลําลอง กําลังกดคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตในมือ
มีเสียงดังระทึกออกมาจากคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตตาม
การกดของเขา
มูห่ รงเสวียตะลึงกับเสียงทีฟั งดูคนุ้ หูนนั นีเส้าเฉินกําลัง...

เล่นเกมหรือ?
138
มูห่ รงเสวียก้าวไปอยูข่ า้ งเตียง มองคอมพิวเตอร์แท็บเล็ต
ตาโต พบว่าบนหน้าจอคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตปราก
ฎภาพคนสองคนยืนอยู่ ต่อสูก้ นั อย่างดุเดือดเจ้าต่อยข้า
เตะตามการนําพาของโอวหยางเส้าเฉิน...
...
เส้าเฉินกําลังเล่นเกมอยูจ่ ริงๆ ด้วย...
ตอนแรกทีนางส่งเกมให้เส้าเฉิน เส้าเฉินยังเอ่ยอย่างไม่
สนใจอยูเ่ ลย ยังบอกว่าเล่นเกมทําให้ขาดปณิธาน...แล้ว
เหตุใด ตอนนีถึงสนใจเล่นเกมแล้วล่ะ...
139
มูห่ รงเสวียคิดอย่างไม่คอ่ ยเข้าใจเท่าไรนัก เสียงผลการ
ประลอง KO ดังออกมาจากคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตในมือ
ของโอวหยางเส้าเฉิน มุมปากโอวหยางเส้าเฉินยกโค้งขึน
เมือเห็นมูห่ รงเสวียยืนอยูข่ า้ งเตียงเขาก็สง่ คอมพิวเตอร์
แท็บเล็ตในมือส่งให้นางนิงๆ “เรียบร้อย ผ่านด่านแล้ว...”
...
ทีโอวหยางเส้าเฉินเล่นเกมก็เพราะอยากจะช่วยให้นาง
ผ่านด่าน!
ใช่แล้ว แท็บเล็ตเครืองนีเป็ นคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตของ
140
นาง...ในนีดาวน์โหลดเกมทีนางชอบไว้มากมาย...
มูห่ รงเสวียมองโอวหยางเส้าเฉินด้วยสายตาแปลกๆ เห็น

ว่าโอวหยางเส้าเฉินเองก็กาํ ลังมองนางเช่นกัน เขาเอ่ย
ยิมๆ “ข้าเห็นเจ้าเล่นเกมหลายครังแล้วยังไม่ผา่ นด่าน
เลยช่วย...”
เกมนันถือว่าอยูใ่ นระดับทียาก นางถึงได้เล่นอยูห่ ลาย

ครังก็ไม่ผา่ นด่าน...เดียวก่อนนะ...
ทันใดนันมูห่ รงเสวียก็นกึ อะไรขึนมาได้ ยืนมือไปรับ

141
คอมพิวเตอร์แท็บเล็ตมาจากมือโอวหยางเส้าเฉิน ตรวจ
ดูอย่างรวดเร็วก็พบว่าเกมทีนางเคยเล่นต่างก็โชว์สถานะ
ว่าผ่านด่านทังหมด...
มูห่ รงเสวีย “...เกมทีข้าเคยเล่นแต่ไม่ผา่ นด่าน ท่านก็ช่วย

ข้าเล่นจนผ่านหมดแล้วหรือ?”
......
142
ตอนที 1796 ซือจือเล่นเกม
“อืม” โอวหยางเส้าเฉินพยักหน้าลงอย่างเป็ นธรรมชาติ

ตอนทีเขากลับมาก็เห็นว่าคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตวางอยู่
บนโต๊ะ ตอนนันเขาทีรูส้ กึ เบือๆ จึงหยิบขึนมาดู พบว่า
หลายเกมในนันเล่นไปได้ถงึ ห้าส่วนบ้าง หกส่วนบ้าง
หรือไม่ก็เจ็ดส่วนบ้าง ระดับขันสันยาวไม่เท่ากันเห็นแล้ว
ขัดหูขดั ตา เพราะอย่างนันเขาจึงช่วยนางเล่นเกมจนผ่าน
ด่าน ให้แถบระดับขันล้วนอยูท่ ีสิบส่วนเต็ม...
143
ทําให้แถบเลเวลของเกมทังหมดกลายเป็ นสิบส่วนเต็ม
เหมือนกันหมด เส้าเฉินก็เป็ นโรคยําคิดยําทําหรือเปล่า
นะ
เกมทีนางเล่นเหล่านัน บ้างก็ช่วยผ่อนคลาย แต่บา้ งก็

อันตราย...แต่ทีมากกว่านันคือความสามารถในการแข่ง
ขันและเชาวน์ปัญญา เกมสองประเภทนีแทบทังหมด
เป็ นแบบทีให้ผเู้ ล่นผ่านด่านในแต่ละด่าน ใช้สมองและก็
วิเคราะห์กลยุทธ์ หากไม่ระวังเพียงนิดเดียวก็ลม้ เหลว
อีกอย่างส่วนมากเกมทีนางเล่นก็เป็ นโหมดนรกโลกันต์
เล่นหลายครังแล้วยังไม่ผา่ นด่านก็เป็ นเรืองปกติ คิดไม่
ถึงว่าโอวหยางเส้าเฉินเล่นแค่ครังเดียวก็ผา่ นด่านจน
หมดแล้ว
144
เขาก็ช่างเก่งกาจยิงนัก!
ยอดฝี มือ เป็ นยอดฝี มืออย่างแท้จริง!
มูห่ รงเสวียมองโอวหยางเส้าเฉินด้วยสายตาเป็ นประกาย

นัยน์ตาดําขลับเต็มไปด้วยความเลือมใส
โอวหยางเส้าเฉินถูกนางมองเช่นนีก็อารมณ์ดียงนั
ิ ก
ระบายยิมอ่อนๆ ก่อนเอ่ยว่า “ต้องการให้ขา้ ช่วยเจ้าผ่าน
ด่านเกมทีเหลือหรือไม่”
“ไม่เป็ นไรๆ...” มองดูโอวหยางเส้าเฉินทีทําท่าจะยืนมือ

145
มารับคอมพิวเตอร์แท็บเล็ตแล้ว มูห่ รงเสวียก็รบี กอด
คอมพิวเตอร์แท็บเล็ตเอาไว้แน่น ส่ายหน้าเป็ นพัลวัน ล้อ
เล่นแล้ว! หากให้โอวหยางเส้าเฉินเล่นเกมทีเหลือจนผ่าน
ด่านหมด แล้วนางจะเล่นอะไรเล่า?
“เช่นนันก็ช่างเถอะ” คําปฏิเสธของมูห่ รงเส

วียทําเอานัยน์ตาดําขลับของโอวหยางเส้าเฉินเป็ น
ประกายความเสียดายไหววูบ มือทียืนออกมาหันไปคว้า
ข้อมือมูห่ รงเสวีย ดึงตัวนางมาบนเตียง จากนันก็คว้าผ้า
เช็ดผมสีขาวทีวางแหมะอยูบ่ นศีรษะนางมาเช็ดเรือนผม
ดําเงางามให้นางเบาๆ...
กลินหอมของไผ่ดาํ ผสมกับไอนําจางๆ อบอวลอยูป่ ลาย

จมูก มูห่ รงเสวียกะพริบตา เส้าเฉินอาบนําแล้ว อีกทังยัง
146
เพิงจะอาบเสร็จไม่นาน “ท่านกลับมาตังแต่เมือไรหรือ”
“ครึงชัวยามก่อน” โอวหยางเส้าเฉินเอ่ยขึนเบาๆ
นางเองก็เพิงจะกลับมาเมือครึงชัวยามก่อนนีเอง แต่หลัง
จากทีกลับมาถึงวังเซียวเหยาอ๋องก็ไม่เห็นเส้าเฉิน
ดูเหมือนว่าเส้าเฉินจะกลับมาหลังจากทีนางกลับมาถึง
แล้ว อีกอย่างหลังจากทีเขากลับมาแล้วก็ตรงไปอาบนํา
ทีอืน...เดียวก่อนนะ ในห้องนอนของพวกนางก็มีหอ้ ง
อาบนํา แล้วเหตุใดเส้าเฉินต้องไปอาบนําทีอืนด้วยเล่า
147
ต่อให้ตอนทีเส้าเฉินกลับมา นางจะใช้หอ้ งอาบนําอยูก่ ็
ตาม แต่เส้าเฉินก็น่าจะรอให้นางอาบนําเสร็จก็ได้นีนา
หรือต่อให้ไม่อยากรอก็สามารถเข้าไปอาบพร้อมนางก็
ได้...
หรือเส้าเฉินจะรังเกียจว่านําทีนางใช้แล้วไม่ใสสะอาด
เพราะอย่างนันจึงไปอาบทีอืน? หึหึ แต่ก่อนหน้านีเขาก็
ไม่เคยรังเกียจนี...
“ตอนทีท่านอยูข่ า้ งนอก เกิดเรืองอะไรขึนหรือ?” คงมิใช่

ว่าโดนใครโปรยผงหอมใส่โดยไม่ได้ตงใจหรอกนะ
ั
148
เขาทีกลัวว่านางจะเข้าใจผิดจึงหลบนางไปอาบนําทีอืน!
มูห่ รงเสวียเอียงคอมองโอวหยางเส้าเฉินตาไม่กะพริบ
โอวหยางเส้าเฉิน “...ไม่ใช่เสียหน่อย!”
“แล้วเหตุใดท่านต้องหลบข้าไปอาบนําทีอืนด้วยเล่า?”
มูห่ รงเสวียเอ่ยถามด้วยความสงสัย
โอวหยางเส้าเฉินถูกนางจ้องมองเช่นนีก็จนปั ญญา เอ่ย

ขึนว่า “ข้าไม่ได้หลบเจ้า แต่ความจริงแล้วกลินนันมันฉุน
มาก...” หลังจากทีเขาออกจากวังหลวง นังรถม้ากลับวัง
เซียวเหยาอ๋อง ระหว่างทางก็มีลมโชยเข้ามา กลิน
149
ประหลาดหอบหนึงลอยมาตามสายลมจนเข้ามาในรถ
ม้า และติดร่างของเขา...
เขาให้สวินเฟิ งขับห่างจากถนนทีมีกลินประหลาดนันโดย
เร็วทีสุด ทว่ากลินประหลาดนันก็กลับติดอยูบ่ นร่าง ไม่
จางหายไปเลยสักนิด ดังนันเมือกลับมาถึงวังเซียวเหยา
อ๋องแล้วเขาก็เลยตรงไปอาบนําในห้องหนังสือทีอยูใ่ กล้ที
สุด...
150
ตอนที 1797 ใบไม้ผแุ ละผลไม้เน่า
151
...
กลินประหลาดติดตัวนันก็ไม่น่าอภิรมย์เท่าไรจริงๆ นัน
ละ เมือกลับมาถึงวังเซียวเหยาอ๋องแล้วไปอาบนําทีห้อง
หนังสือทีใกล้ทีสุดก็ไม่แปลกอะไร
แต่วา่ “กลินประหลาดนันเป็ นกลินอะไรหรือ?” คิดไม่ถงึ

ว่าจะลอยมาติดอยูบ่ นตัวคนแล้วกลินไม่จางหายไปเช่น
นี...
มูห่ รงเสวียรูส้ กึ สงสัยเกียวกับกลินประหลาดนันขึนมา
โอวหยางเส้าเฉินหลุบตาลง “กลินผสมระหว่างใบไม้ผุ
152
และผลไม้เน่า”
ไม่วา่ จะเป็ นกลินใบไม้ผหุ รือกลินผลไม้เน่าก็ไม่ใช่กลินที

น่าอภิรมย์อะไร เมือกลินของทังสองอย่างผสมกันยิงไม่
น่าอภิรมย์เข้าไปใหญ่ มิน่าเล่าพอโอวหยางเส้าเฉินกลับ
มาถึงวังเซียวเหยาอ๋องแล้วถึงได้ทนไม่ไหว ต้องไปอาบ
นําในห้องหนังสือ
แต่วา่ ไม่วา่ จะเป็ นใบไม้หรือผลไม้เมือผุเน่าแล้วกลินก็จะ

เบาบางลง หากไม่เข้าใกล้ก็แทบจะไม่ได้กลิน ถนนสาย
ทีเส้าเฉินเจอกับกลินใบไม้ผผุ ลไม้เน่าทีลอยตามลมมา
153
จะต้องเป็ นใบไม้และผลไม้ทีผุเน่ามากเท่าไรกัน
โอวหยางเส้าเฉิน “...ไม่ทราบเช่นกัน” หลังจากทีกลิน

ใบไม้ผกุ บั ผลไม้เน่าลอยมาติดตัวเขา เขาก็รูส้ กึ ไม่ชอบ
ยิงนัก เช่นนันจึงให้สวินเฟิ งรีบบังคับรถม้าจากไปโดยเร็ว
ทีสุด ไม่ได้ไปมองว่ามีใบไม้กบั ผลไม้ผเุ น่ามากเท่าไรกัน
แน่...
เอาเถอะ เรืองใบไม้ผผุ ลไม้เน่านีเป็ นเรืองเล็ก หากเป็ น

นางทีเปื อนกลินใบไม้ผผุ ลไม้เน่า นางเองก็คงไม่มีกะจิต
กะใจไปสนใจว่ากลินประหลาดทีฉุนขนาดนีมาจากใบไม้
154
กับผลไม้ทีผุเน่ามากเท่าไร คงทําเหมือนโอวหยางเส้า
เฉินทีรีบกลับวังเซียวเหยาอ๋องโดยเร็วทีสุดเพือขจัดกลิน
ประหลาดไม่พงึ ประสงค์...
แต่วา่ “ตอนนียังไม่ถงึ ช่วงใบไม้รว่ ง ช่วงนีฝนฟ้าก็ไม่ตก

เหตุใดถึงได้มีใบไม้ผมุ ากมายเช่นนันนะ” มูห่ รงเสวีย
พึมพํากับตนเองด้วยความสงสัย
โอวหยางเส้าเฉินครุน่ คิดอยูช่ วครู

ั ่ “คงมีใครจงใจทําให้
ใบไม้รว่ ง และทําให้ใบไม้ผกุ ร่อนกระมัง”
“ก็คงเป็ นไปได้นนละ
ั แต่วา่ เขาจะทําเช่นนีไปเพือเหตุใด
กัน?” ทําให้ใบไม้รว่ งและผุกร่อน ใบไม้ผกุ ร่อนเอาไปทํา
155
อะไรได้?
“ไหนจะผลไม้อีก ตอนนีเป็ นฤดูเก็บเกียวผลไม้ คนที

เพาะปลูกผลไม้ลว้ นต้องเก็บเกียวอย่างระวัง เก็บรักษา
อย่างพิถีพิถนั จะปล่อยให้พวกมันเน่าเสียได้อย่างไร?”
เน่าเสียทีเป็ นกอง นีไม่สนเปลื
ิ องอย่างนันหรือ...
มูห่ รงเสวียขมวดคิวด้วยความสงสัย
โอวหยางเส้าเฉิน “...คําถามนีเจ้าคงต้องไปถามบ้านที
ทําใบไม้ผผุ ลไม้เน่าเสียแล้ว”
“บ้านไหนกันนะทีทําใบไม้ผผุ ลไม้เน่า?” มูห่ รงเสวียเอ่ย

156
ถามด้วยความสงสัย
โอวหยางเส้าเฉินส่ายหน้า “ไม่ทราบเช่นกัน...” เขาเองก็

ไม่ได้รงอยู
ั ท่ ีถนนเส้นนันนานสักเท่าไร ไม่ได้สงั เกตว่า
ใบไม้ผผุ ลไม้เน่านันเป็ นบ้านใด แต่วา่ “หากเจ้าอยากรู ้
ข้าสามารถส่งคนไปสืบดู...”
มูห่ รงเสวีย “...ไม่เป็ นไร...” ก็แค่ผลไม้ผกุ องหนึง ผลไม้

เน่ากองหนึงเท่านัน ไม่ใช่เรืองใหญ่จนถึงกับต้องส่ง
องครักษ์ลบั วังเซียวเหยาอ๋องไปสืบเรืองนี นันก็จะกลาย
เป็ นการใช้คนไม่เหมาะกับงานจริงๆ...
ความอบอุน่ ด้านบนศีรษะมาจากการทีโอวหยางเส้าเฉิน
157
ใช้กาํ ลังภายในเป่ าผมนาง ทําให้ศีรษะอุน่ สบายจนนาง
รูส้ กึ เคลิมจนเกือบหลับ มูห่ รงเสวียนอนตะแคงอยูบ่ นขา
ของโอวหยางเส้าเฉิน เพลิดเพลินกับบริการเป่ าผมของ
เขา ดวงตาจะหลับมิหลับแหล่ ชวนโอวหยางเส้าเฉิน
สนทนาเรือยเปื อย “เส้าเฉิน ช่วงนีท่านกําลังทําอะไรอยู่
หรือ?” ออกจากบ้านแต่เช้าและกลับมืดทุกวัน ช่วงกลาง
วันนางแทบไม่พบเขาเลย...
“กําลังยุง่ น่ะ” โอวหยางเส้าเฉินเอ่ยเบาๆ
“ยุง่ เรืองอะไรหรือ?” มูห่ รงเสวียถามต่อ
“ยุง่ เรืองการเตรียมตําแหน่งสําหรับขุนนางทีกลับมาเข้า
158
รับราชการในเมืองหลวง” โอวหยางเส้าเฉินเอ่ยอย่างไม่
ค่อยใส่ใจเท่าไรนัก
ทว่ามูห่ รงเสวียได้ยินแล้วกลับรูส้ กึ มึนงง “การเตรียม

ตําแหน่งสําหรับขุนนางทีกลับมาเข้ารับราชการในเมือง
หลวง ไม่ใช่เป็ นงานของกรมขุนนางหรอกหรือ?” เหตุใด
ถึงต้องให้เส้าเฉินไปเตรียมการด้วย? เส้าเฉินมิใช่เจ้า
หน้าทีกรมขุนนางเสียหน่อย
ส่วนลึกในแววตาของโอวหยางเส้าเฉินเป็ นประกายไหว
วูบ เอ่ยเสียงเบา “เพราะว่าฝ่ าบาททรงไม่วางพระทัย”
159
ตอนที 1798 ของขวัญลึกลับ (1)
ช่วงนีในเมืองหลวงเกิดเรืองราวมากมาย องค์ชายห้าถูก
ปลด ถังกัวกงผูส้ มรูร้ ว่ มคิดกับองค์ชายห้าป่ าวร้องว่า
โดนใส่รา้ ย แคว้นเล็กโดยรอบถวายเครืองราช
บรรณาการ จูซนบุ
ิ ตรชายของแม่ทพั จูถกู ฮู่กวโหวอาวุ
ั โส
ผูเ้ ป็ นดังอาวางยาพิษสังหาร เรืองราวเหล่านีทําให้ฝ่า
บาททรงเหนือยล้าทังพระวรกายและพระทัย ยังไม่ทนั ได้
ทุเลาลงก็มีเรืองของบรรดาขุนนางในราชสํานักพากัน
กลับเข้ามารับราชการในเมืองหลวง ตอนนีเมืองหลวงดู
เหมือนว่าสงบนิง ทว่าความจริงแล้วต่างฝ่ ายต่างก็รวบ
160
รวมกองกําลังสมัครพรรคพวก เปลียนขัว ช่างเป็ นเรืองที
วุน่ วายและซับซ้อน
เพือป้องกันไม่ให้เกิดเรืองขึนในเมืองหลวง หรือเกิดเหตุ
ความวุน่ วายขึนอีก ฝ่ าบาทจึงทรงให้จดั การตําแหน่งขุน
นางโดยเร็วทีสุด ใครทีควรไปก็ให้ไป ใครทีควรอยูก่ ็ให้
อยู.่ ..
ตําแหน่งขุนนางตังแต่ขนสี
ั ลงมา ฝ่ าบาทให้เจ้าหน้าที
กรมขุนนางจัดการพิจารณาและตัดสินจากผลงานการ
ปกครอง ส่วนขุนนางทีมีระดับขันสีขึนไป ฝ่ าบาททรง
เป็ นผูจ้ ดั การด้วยพระองค์เอง
161
แคว้นชิงเหยียนมีอาณาบริเวณกว้างใหญ่ไพศาล ขุน
นางมากมาย บรรดาขุนนางขันสีขึนไปทีกลับมารับ
ราชการทีเมืองหลวงครังนีมีจาํ นวนไม่นอ้ ย ไม่วา่ จะเป็ น
ในราชสํานักหรือว่าสถานทีใดพวกเขาทีเป็ นเช่นนีล้วน
เป็ นหินหลักกลางกระแสชล การตระเตรียมตําแหน่งให้
พวกเขาจําเป็ นต้องพิจารณาจากผลงานการปกครอง คํา
วิพากษ์วิจารณ์จาํ เป็ นต้องพิจารณาพฤติกรรม นิสยั ใจ
คอ ทังยังจําเป็ นต้องพิจารณาระดับความซือสัตย์จงรัก
ภักดีของพวกเขาด้วย...
เรียกได้วา่ การเข้ารับตําแหน่งขุนนางของขุนนางขันสีขึน
ไป ล้วนจําเป็ นต้องผ่านการตรวจสอบอย่างตังใจ
ประเมินผลอย่างละเอียด การตัดสินชีขาดตําแหน่งขุน
นางขันสีขึนไปทุกคนล้วนจําเป็ นต้องทุม่ เทกําลังกายใจ
162
อย่างยิง มีเพียงฝ่ าบาทผูเ้ ดียวทีตรวจสอบและประเมิน
พวกเขาออกจะช้าเกินไป ดังนันฝ่ าบาทจึงมีรบั สังให้โอ
วหยางเส้าเฉินเข้าวังหลวง ให้โอวหยางเส้าเฉินช่วยตรวจ
สอบและประเมินบรรดาขุนนางขันสีขึนไปเหล่านันว่า
ควรจะเลือนขันหรือลดขัน ควรจะรังตัวไว้ในเมืองหลวง
หรือว่าควรส่งตัวออกไป...
มุห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างเข้าใจ เมือขุนนางเดินทางกลับ

มารับราชการทีเมืองหลวง เมืองหลวงก็วนุ่ วายจริงๆ นัน
ล่ะ ราชสํานักควรจะจัดการตําแหน่งของพวกเขาโดยเร็ว
ใครทีต้องไปก็ให้ไป ใครทีต้องอยูก่ ็ให้อยู่ เช่นนีเมือง
หลวงก็จะสงบได้เร็ว...
“พวกท่านจัดการถึงไหนแล้วหรือ?”
163
“ขุนนางกว่าครึงจัดการไว้อย่างเหมาะสมแล้ว” โอวหยาง
เส้าเฉินเอ่ยขึนเบาๆ มือเรียวยาวดังหยกยังคงเปล่งกําลัง
ภายในเป่ าผมให้มหู่ รงเสวียอยูเ่ ช่นเดิม
มูห่ รงเสวียถูกลมปราณอุน่ ๆ เป่ าจนเคลิม สะลึมสะลือ

เอ่ยขึนว่า “เช่นนันก็หมายความว่า เหลือเพียงขุนนาง
ส่วนน้อยทีรอจัดการ?”
“อืม” โอวหยางเส้าเฉินพยักหน้า
ประกายตาของมูห่ รงเสวียสุขมุ บรรดาขุนนางขันสีขึนไป

เหลือส่วนทีรอจัดการอีกเล็กน้อย เช่นนันพรุง่ นีเส้าเฉิน
164
ยังคงต้องเข้าวังหลวงไปปรึกษาเรืองตําแหน่งของพวก
ขุนนางกับฝ่ าบาท...
พรุง่ นีเส้าเฉินก็ไม่อยูท่ ีวังเซียวเหยาอ๋องเช่นเคย เช่นนัน

นางก็ทาํ ตัวเหมือนปกติ ทํากิจกรรมได้อย่างอิสระ
เมือนึกถึงรายละเอียดกิจกรรมของตนเองแล้ว แววตา
ของมูห่ รงเสวียก็หม่นแสงลง ไม่รูว้ า่ หวาไท่ซือเอาเงิน
หนึงแสนตําลึงทีจีต้งเหลียงทุจริตไปซ่อนไว้ทีใด ถึงตอน
นีนางยังไม่มีเบาะแสเลยสักนิด...
ยังคงเป็ นเส้าเฉินทีเก่งกาจ เวลาเพียงสันๆ แค่ไม่กีวันก็

สามารถจัดการเรืองตําแหน่งของขุนนางขันสีขึนไปที
165
กลับเข้ามารับราชการในเมืองหลวงไปกว่าครึง!
มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมองโอวหยางเส้าเฉิน นัยน์ตาดํา

ขลับเป็ นประกายเลือมใส
โอวหยางเส้าเฉินเห็นแล้วมุมปากก็ยกโค้งขึนระบายยิม
อ่อน มือเรียวยาวราวหยกลูบเรือนผมสีดาํ เงางามลืนมือ
ของมูห่ รงเสวีย แค่นีก็เรียกว่าเก่งกาจแล้วหรือ ความ
เก่งกาจทีแท้จริงต่อจากนีต่างหาก
ความมืดมิดยํากราย คนชุดดําโพกผ้าคลุมหน้าสีดาํ ผู้

หนึงเร้นกาย แอบลอบเข้าไปในจวนไท่ซือ
166
ห้องรับแขกจวนไท่ซือจุดตะเกียงสว่างไสว หวาไท่ซือใน
ชุดทัวไปนังอยูต่ รงทีนังสําหรับผูอ้ าวุโส ในมือถือชาจอก
หนึงขึนจิบทีละนิด พ่อบ้านจวนไท่ซือ รวมถึงองครักษ์
จวนไท่ซือสีนายยืนถัดลงไปจากเขา ก้มหน้าก้มตาไม่เอ่ย
อะไรสักคํา...
167
สายลมอ่อนพัดโชยมา เปลวเทียนบนเชิงเทียนในห้องรับ
แขกไหววูบ
168
แววตาของหวาไท่ซือติดจะเคร่งขรึมเล็กน้อย ค่อยๆ เงย
หน้าขึน เห็นเพียงเงาร่างทีสวมชุดสีดาํ โพกผ้าสีดาํ
ปรากฏกายอยูก่ ลางห้องรับแขก คนผูน้ นเอามื
ั อกุมไหล่
ข้างขวาไว้พร้อมทําคารวะเขาอย่างนอบน้อม “ข้าน้อย
คารวะไท่ซือ”
หวาไท่ซือยกถ้วยชาขึน เอ่ยรับคําในลําคอเบาๆ “จัดการ

เรียบร้อยหรือไม่?”
หวาไท่ซือเอ่ยขึนอย่างไม่รบี ไม่รอ้ น ทว่าชายชุดดําได้ยิน

แล้วกลับทรุดตัวลงไปนังคุกเข่ากับพืน “เรียนไท่ซือ ข้า
น้อยไร้ความสามารถ”
169
ประกายตาคมปลาบของหวาไท่ซือหรีลงเล็กน้อย เอ่ย
กับชายชุดดําผูน้ นพร้
ั อมจ้องมองตาไม่กะพริบ “หมาย
“เรียนไท่ซือ คนทีข้าน้อยพาไป นอกจากข้าน้อยแล้วคน

อืนก็ตายหมดแล้วขอรับ” ชายชุดดําใช้พลังทังหมดทีมี
เอ่ยประโยคนีออกมา
หวาไท่ซือตืนตระหนกสุดขีด “จริงหรือ?”
ชายชุดดําพยักหน้าลงอย่างหนักแน่น “เป็ นความจริงแน่

นอนขอรับ” ตอนนันเขาซ่อนตัวอยูใ่ นทีลับ เห็นมูห่ รงเส
วียกับมูห่ รงเย่สงั หารทหารเดนตายทีเขาพาไปจนหมด
170
และมูห่ รงเสวียยังรูส้ กึ ถึงการมีตวั ตนของเขาได้ตงแต่
ั
แรก เพียงไม่กีกระบวนท่าก็สามารถสังหารเขาได้แล้ว
แต่ทีมูห่ รงเสวียปล่อยเขาเอาไว้เพราะว่านางต้องการให้
มีคนรอดกลับไปรายงานหวาไท่ซือ รายงานวิธีการและ
ขันตอนทีนางสังหารเหล่าทหารเดนตายชุดดําอย่าง
ละเอียด เพือทีต้องการจะท้าทายหวาไท่ซือ ยัวยุหวาไท่
ซือ ไม่เช่นนันตอนนีเขาก็คงไปอยูย่ มโลกแล้ว...
เรืองทีชายชุดดําคิดได้ หวาไท่ซือเองก็คิดได้เช่นกัน สี
หน้าของเขาพลันถมึงทึง มูห่ รงเสวียสังหารคนของเขา
โดยไม่หวาดกลัวสักนิด ท้าทายเขา ยัวยุเขา เขาก็
ประเมินนางผิดไป นางก็ช่างขวัญกล้าเทียมฟ้าเสียจริง...
กลินคาวเลือดอบอวลอยูใ่ นอากาศมาจากบาดแผลตรง
171
ช่วงไหล่ซา้ ยของชายชุดดําปริแตก หวาไท่ซือได้สติขนมา
ึ
จากภวังค์ ปรายตามองแผลบริเวณไหล่ซา้ ยของเขาแวบ
หนึง “เจ้าออกไปก่อนเถอะ”
“ขอรับ!” ชายชุดดํารับคําและจากไป เพียงพริบตาเดียว

ก็หายไปจากห้องรับแขก
หวาไท่ซือยกถ้วยนําชาขึนจิบเบาๆ เอ่ยขึนอย่างช้าๆ “คํา

พูดของทหารเดนตายเมือครูน่ ี เจ้าเองก็ได้ยินแล้วใช่หรือ
ไม่”
ชายผูห้ นึงเดินออกมาจากฉากกันทีปั กลายอักษร ‘สม

ปรารถนา’ ชายผูน้ นสวมชุ
ั ดทัวไป เรือนผมหนา ท่าทาง
172
ราวกับปั ญญาชนวัยกลางคนสํานักหนึง ทว่าใบหน้าของ
เขากลับเคร่งขรึมเป็ นพิเศษ หากมูห่ รงเสวียอยูท่ ีนี นาง
จะต้องจําได้อย่างแน่นอนว่าชายผูน้ ีคือจีต้งเหลียง บุรุษ
ทีนางเคยพบหน้ามาแล้วครังหนึงนันเอง
จีต้งเหลียงประสานมือ โค้งคํานับคารวะหวาไท่ซือ
“เรียนท่านอาจารย์ คําพูดของทหารเดนตายนัน ศิษย์ได้
ยินอย่างชัดเจนขอรับ”
หวาไท่ซือประกายตาสุขมุ “ในเมือเจ้าเองก็ได้ยินชัดแล้ว
ก็คงรูน้ ะว่ามูห่ รงเสวียซือจือเฟยแห่งวังเซียวเหยาอ๋อง
รวมทังมูห่ รงเย่พีชายของนางก็สงสัยในตัวข้า และกําลัง
จับตาดูขา้ อยู.่ ..”
173
จีต้งเหลียงคารวะอีกครัง “ลําบากท่านอาจารย์แล้ว...”
หวาไท่ซือยกมือขึนตัดบทเขา “ข้าเป็ นอาจารย์ของเจ้า

เพือศิษย์เช่นพวกเจ้าแล้วลําบากสักหน่อยก็ไม่เป็ นอะไร
แต่วา่ ตอนนีมูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่จบั ตาดูขา้ อยู่ ข้าเองก็
ไม่สามารถช่วยพวกเจ้าได้อีก...”
จีต้งเหลียงตกใจในทันใด “ท่านอาจารย์...”
“ไม่ตอ้ งพูดอะไรแล้ว” หวาไท่ซือยกมือขึนตัดบทเขาอีก

ครัง มองหน้าเขาแล้วเอ่ยขึนว่า “ต้งเหลียงเอ๋ย สิงทีเจ้า
กับอาชีทาํ ลงไปเดิมทีก็เป็ นเรืองทีขดั ต่อกฎของแคว้น
174
ตอนนันข้าเห็นแก่ทีเจ้าและอาชีเป็ นศิษย์ของข้า ทนมอง
พวกเจ้าถูกจับกุมถูกลงโทษไม่ได้ ถึงได้ตกลงช่วยพวก
เจ้าซ่อนเงินหนึงแสนตําลึงนัน ตอนนีกรมคลัง ศาลต้าห
ลีซือ วังเซียวเหยาอ๋องและจวนเจินกัวโหวล้วนตรวจสอบ
เรืองนีทังในทีแจ้งและทีลับ ข้าไม่กล้าทีจะช่วยพวกเจ้า
ซ่อนต่อไปได้อีก...”
175
“ท่านอาจารย์!”
“ไม่ตอ้ งพูดอะไรแล้ว” หวาไท่ซือตัดบทจีต้งเหลียงอีกครัง

มองหน้าเขาแล้วเอ่ยว่า “ต้งเหลียง ไม่ใช่วา่ ข้าไม่อยาก
ช่วยพวกเจ้า แต่วา่ ข้าก็จนปั ญญาทีจะช่วยแล้ว” มูห่ รงเส
วียกับมูห่ รงเย่สืบมาถึงตัวเขาแล้ว ด้วยความสามารถ
ของพวกเขา หากสืบสาวเรืองนีต่อไปเรือยๆ จะต้องสืบรู ้
เรืองเงินหนึงแสนตําลึงเข้าอย่างแน่นอน เมือถึงเวลานัน
หากเรืองเงินตําลึงถูกเปิ ดเผย ก็จะสร้างปั ญหาให้กบั เขา
จีต้งเหลียงและติงชีเช่นกัน เช่นนันก็ไม่สใู้ ห้จีต้งเหลียง
กับติงชีนาํ เงินหนึงแสนตําลึงไปเสียตังแต่ตอนนี หาที
ซ่อนแห่งใหม่ หากเป็ นเช่นนีเขาก็วางใจและปลอดภัย จี
ต้งเหลียงกับติงชีเองก็วางใจและปลอดภัยเช่นกัน
176
จีต้งเหลียงได้ยินแล้วสีหน้าก็พลันหม่นหมอง “ศิษย์ขอบ
คุณท่านอาจารย์ทีชีแนะ แต่วา่ นอกจากท่านอาจารย์
แล้ว ศิษย์ก็ไม่รูว้ า่ จะเชือใจใครได้อีก” ตอนนีเขาและติงชี
ก็อยูใ่ นการควบคุมดูแลของกรมคลัง เงินหนึงแสนตําลึง
ทีทุจริตมาไม่อาจไว้ทีเขาหรือติงชีได้ หากตอนนีพวกเขา
นําเงินหนึงแสนตําลึงไปจากหวาไท่ซือ ก็ตอ้ งหาทีซ่อนที
มิดชิดอย่างมาก
แต่วา่ ตอนนีในเมืองหลวง ขุนนางรวมตัวกันขวักไขว่ คน

ดีคนเลวปะปนกันไปหมด จะมีทีซ่อนทีไหนกัน หากคิด
จะซ่อนเงินหนึงแสนตําลึงนันให้ดี ไม่ถกู ผูใ้ ดค้นพบ ก็
ต้องหาคนร่วมมือ แต่ผรู้ ว่ มมือทีเขาสามารถเชือใจได้
อย่างสนิทใจเช่นหวาไท่ซือ จนถึงตอนนีเขาก็ยงั มองไม่
เห็นผูใ้ ดเลย...
177
จีต้งเหลียงขมวดคิวด้วยความกลัดกลุม้
หวาไท่ซือยังคงไม่เคลือนไหว เอ่ยด้วยท่าทางหนักแน่น
จริงจัง “ลองคิดดูให้ดี จะต้องมีผอู้ าวุโสหรือเพือนสนิท
มิตรสหายเช่นนี...”
จีต้งเหลียงได้ยินแล้วก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ “ขอบ
คุณสําหรับคําอวยพรของท่านอาจารย์ขอรับ แต่วา่ ในระ
เวลาอันสันเพียงนี ศิษย์ยงั หาผูอ้ าวุโสทีพอจะเชือใจเช่น
ท่านอาจารย์ไม่ได้ ไม่กล้านําเงินไป...ท่านอาจารย์ ท่าน
ก็ช่วยศิษย์เถอะนะขอรับ...”
178
จีต้งเหลียงวอนขอ ก้มตัวคารวะหวาไท่ซือ
หวาไท่ซือมองเขาแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนัก
หน่วง “ต้งเหลียง ข้าเองก็อยากช่วยพวกเจ้า แต่
สถานการณ์ในตอนนีไม่อาํ นวยให้อาจารย์ช่วยอะไรได้
เลย...”
“ท่านอาจารย์ ท่านเป็ นไท่ซือ เป็ นขุนนางขันหนึงของ

แคว้นชิงเหยียน อีกทังยังเป็ นผูอ้ าวุโส เหตุใดจะต้องเกรง
กลัวมูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ดว้ ยขอรับ” ต่อให้มหู่ รงเสวีย
เป็ นซือจือเฟยแห่งวังเซียวเหยาอ๋อง มูห่ รงเย่เป็ นเจินกัว
โหวก็ไม่มีอาํ นาจแข็งแกร่งพอทีจะมาค้นจวนไท่ซือ...
179
หวาไท่ซือได้ยินเช่นนัน ใบหน้าเคร่งขรึมก็พลันจริงจังขึน
มาทันที “มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่ไม่มีอาํ นาจมากพอทีจะ
ตรวจค้นจวนไท่ซือจริงๆ เช่นทีเจ้าว่า และพวกเขาก็ไม่
กล้าทีจะฝื นตรวจค้นด้วย แต่วา่ พวกเขาก็กล้าทีจะลอบ
ตรวจค้นเงียบๆ...” ครังทีแล้วพวกเขาลอบเข้ามาในห้อง
คลังของเขาอย่างเงียบเชียบ ค้นเจอไข่มกุ สีทองและ
ไข่มกุ ดําทะเลหนานไห่ ยังคงเด่นชัดในความทรงจําของ
เขาอยูจ่ นถึงตอนนี หากมูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่สงสัยว่า
เขาพัวพันกับเงินหนึงแสนตําลึงทีหายสาบสูญไปละก็
ต้องแอบตรวจค้นจวนไท่ซือรวมถึงคฤหาสน์ทีเป็ นชือเขา
อย่างแน่นอน เมือถึงตอนนันเรืองเงินหนึงแสนตําลึงก็จะ
เปิ ดเผยออกมา...
จีต้งเหลียง “...ไม่สามารถเตรียมการป้องกันได้เลยหรือ
180
ขอรับ?”
หวาไท่ซือหลุบเปลือกตาลง “เตรียมการป้องกันนัน
สามารถทําได้แน่นอน แต่วา่ ต้องจ่ายค่าตอบแทนสูงมาก
ไม่สนู้ าํ เงิน...”
“ท่านอาจารย์ ในเมือสามารถเตรียมการป้องกันมูห่ รงเส

วียกับมูห่ รงเย่ได้ เช่นนันก็นาํ เงินไว้ทีท่านเถอะนะขอรับ
เงินอยูท่ ีท่าน ศิษย์กบั ติงชีก็วางใจ...” จีต้งเหลียงมอง
หวาไท่ซือแววตาจริงใจ
“เฮ้อ...” หวาไท่ซือเผยความลําบากใจ
181
“ท่านอาจารย์ ศิษย์เองก็รูว้ า่ มูห่ รงเสวียกับมูห่ รงเย่สงสัย
ในตัวท่านแล้ว หากท่านอาจารย์ตอ้ งดูแลเงินเหล่านันก็
ต้องทุม่ เทกําลังกายใจมากกว่าทีแล้วมา ศิษย์ขอถือ
อภิสทิ ธิในการตัดสินใจ มอบครึงหนึงของเงินหนึงแสน
ตําลึงให้ทา่ นอาจารย์ เป็ นการตอบแทนบุญคุณของท่าน
อาจารย์ขอรับ”
182

เล่ห์รักชายา 1712 - 1800

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

เล่ห์รักชายา 1712 - 1800

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ตอนที 1712 ใครคือฆาตกรตัวจริง(1)

เป็ นปั ญหาเรืองจินตนาการลําเลิศเท่านันหรือ?

ดวงตาสีดาํ สนิทของโอวหยางเส้าเฉินเป็ นประกาย

“เอาล่ะๆ...คุณชายท่านนี ไม่ตอ้ งแสดงวิชาความรูข้ อง

ผูค้ นส่งสายตามองไปทีท่านหมออาวุโส ท่านหมอเลิกคิว

ท่านหมออาวุโสพยักหน้าจริงจัง “เป็ นเรืองจริง!” หากว่า

ท่านหมออาวุโสหน้าเผือด “เมือครูน่ ีข้าผูเ้ ฒ่าดูไม่ออก...”

“...” ดวงตาของชายหนุ่มมีประกายบางอย่างไหววูบ เงย

“เมือครูน่ ี” มูห่ รงเสวียเอ่ยอย่างขอไปที ความจริงแล้วดู

ตอนที 1713 ใครคือฆาตกรตัวจริง (2)

“ซือจือเฟยกล่าวชมไปแล้ว ข้าน้อยไม่กล้ารับ!” ชายหนุ่ม

มูห่ รงเสวียยังคงยิมเช่นเคย “คุณชายมุง่ ประเด็นมาทีวัง

เสียงใสเอ่ยเบาๆ อย่างอ่อนโยน ทว่าชายหนุ่มได้ยินแล้ว

ตอนทีองครักษ์ลบั กระโจนมาอยูต่ รงหน้าชายหนุ่มนัน

มูห่ รงเสวียเลิกคิวขึน มองชายหนุ่มด้วยความเสียดาย

ไม่ได้ขอ้ มูลจากชายหนุ่มก็ไม่เป็ นอะไร นางยังสามารถ

มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึน สายตาเย็นชากระจ่างใสกวาดตา

มูห่ รงเสวียกะพริบตา ตังใจค้นหาผูต้ อ้ งสงสัย ขณะที

มูห่ รงเสวียเงยหน้าขึนมอง จึงพบกับชายหนุ่มสวมเครือง

“เขาคือ...โหวเกาฮู่ทหารพิทกั ษ์แผ่นดินหรือ?” มูห่ รงเส

โอวหยางเส้าเฉินพยักหน้า “ใช่แล้ว เขานันแหละ!” ทหาร

เกาฮู่เป็ นขุนนางฝ่ ายบุ๊นเข้าออกค่ายทหารงานยุง่ มาก

มูห่ รงเสวียคิดในใจ จดจ้องเกาฮู่อย่างพิจารณา พบว่า

“อืม” โอวหยางเส้าเฉินพยักหน้า จวนฮู่กวกงที

จวนฟู่ กัวไม่มีประมุข แม่ทพั จูกงั วลว่าจูซนจะไม่

มูห่ รงเสวียพยักหน้าอย่างเข้าใจ เดินไปอยูต่ รงหน้าเกาฮู่

เกาฮู่เงยหน้าขึนมองมูห่ รงเสวีย ในดวงตาแดงกํานันสาด

“เช่นนันก็ดี พวกเรากลับจวนกันตอนนีเลย” ดวงตาแดง

มูห่ รงเสวีย “...”

“เหตุการณ์วนั นีเกิดขึนอย่างกะทันหัน...แต่ตวั ข้าไม่ทนั

งานเลียงฉลองมงคลสมรสค่อยๆ กลับคืนสูส่ ภาวะปกติ

มูห่ รงเสวียอืมส่งเสียงรับคํา แม้วา่ เมือครูน่ ีเกาฮู่จะไม่ได้

มูห่ รงเสวียหัวเราะ “ไม่เป็ นอะไร” แม้วา่ ศพของจูซนจะ

มูห่ รงเสวียกะพริบตา ขณะทีกําลังจะหันหลังกลับไปนัน

“นางคือใครกัน?” มูห่ รงเสวียอดไม่ได้ทีจะเอ่ยถาม

มูห่ รงเสวีย “...ไม่ใช่กระมัง!” แม้วา่ นางจะไม่เห็นโฉม

คราวนีเปลียนเป็ นหยวนฟางเฟยทีตกใจบ้าง “เจ้าไม่รู ้

มูห่ รงเสวีย “...”

ถังเหยียแต่งภรรยารอง นีเป็ นเรืองจริงหรือ?

หยวนฟางเฟยมองนางอย่างสบประมาท “เขารูก้ นั ทัว

ตอนที 1715 ดาบเดียวเชือดคอ (1)

แต่วา่ ถังเหยียก็เหลือเกิน ไม่คิดว่างานแต่งภรรยารองจะ

มูห่ รงเสวียเอ่ยแขวะในใจ สายตาเห็นว่าหยวนฟางเฟย

ร่างศพนันเป็ นชายสามหญิงหนึง ชายวัยกลางคนหนึง

โหวเกาฮู่ทหารพิทกั ษ์แผ่นดินยืนอยูต่ รงหน้าศพทังสีร่าง

โอวหยางเส้าเฉินกับมูห่ รงเสวียมิได้เอือนเอ่ยสิงใด เกาฮู่

มูห่ รงเสวียเดินเข้ามา พินิจพิจารณาสีคนนันและได้ขอ้

มูห่ รงเสวีย “...ผูอ้ ยูเ่ บืองหลังฆ่าคนปิ ดปาก!”

“ถูกต้อง” เขากําลังจะตรวจสอบผูท้ ีทําอาหารกับเคียวยา

มูห่ รงเสวียประกายตานิงขรึม มองไปทีสีศนันพ เอ่ยจริง

เป็ นปั ญหาเรืองจินตนาการลําเลิศเท่านันหรือ?

ดวงตาสีดาํ สนิทของโอวหยางเส้าเฉินเป็ นประกาย

“เอาล่ะๆ...คุณชายท่านนี ไม่ตอ้ งแสดงวิชาความรูข้ อง

ผูค้ นส่งสายตามองไปทีท่านหมออาวุโส ท่านหมอเลิกคิว

ท่านหมออาวุโสพยักหน้าจริงจัง “เป็ นเรืองจริง!” หากว่า

ท่านหมออาวุโสหน้าเผือด “เมือครูน่ ีข้าผูเ้ ฒ่าดูไม่ออก...”

“...” ดวงตาของชายหนุ่มมีประกายบางอย่างไหววูบ เงย

“เมือครูน่ ี” มูห่ รงเสวียเอ่ยอย่างขอไปที ความจริงแล้วดู

ตอนที 1713 ใครคือฆาตกรตัวจริง (2)

“ซือจือเฟยกล่าวชมไปแล้ว ข้าน้อยไม่กล้ารับ!” ชายหนุ่ม

มูห่ รงเสวียยังคงยิมเช่นเคย “คุณชายมุง่ ประเด็นมาทีวัง

เสียงใสเอ่ยเบาๆ อย่างอ่อนโยน ทว่าชายหนุ่มได้ยินแล้ว

ตอนทีองครักษ์ลบั กระโจนมาอยูต่ รงหน้าชายหนุ่มนัน

มูห่ รงเสวียเลิกคิวขึน มองชายหนุ่มด้วยความเสียดาย