ตอนที 1 บังเอิญหรือพรหมลิขิต

ณ.แคว้นหนานกิง

สามปี แล้วสินะ ทีข้าไม่ได้กลับมาทีนี สามปี ทีรอคอย

สามปี ทียึดมัน สามปี ทีข้าพยายามเพือท่านทุกอย่าง
แล้วท่านล่ะ..? ตอนนีอยูท่ ีไหน..? สบายดีหรือเปล่า..?
‘ข้ากลับมาแล้วเสียวลู่ ข้ากลับมาแล้ว’

หมิงเย่วทียืนเหม่อลอยทอดสายตายาวไปยังดินแดน
ด้านหน้า ทีนางไม่ได้มาเยือนทีเมืองนีนานมากแล้ว นาน
จนลืมไปว่ามีคาํ สัญญาทีนางยึดมันต่อชายผูห้ นึงมาโดย

1
ตลอด

“องค์หญิงเพคะ องค์หญิง” จิวยีสาวใช้คนสนิทเปล่ง

เสียงแทบตะโกน แต่ทกุ อย่างก็นิงสนิทเมือองค์หญิงของ
นางเข้าภวังค์ หวนรําลึกถึงอดีตไปเสียแล้ว พอนางกําลัง
จะใช้มือเรียกผูเ้ ป็ นนายก็ถกู เสียงเบาๆ ขัดขึน

“ไม่เป็ นไรจิวยี ปล่อยเย่วเอ๋อร์ไปก่อน นางอาจจะอยาก

คิดอะไรเงียบๆ คนเดียว” องค์ชายห้าแห่งแคว้นจืออิงได้
แต่ถอนหายใจ

เพราะตังแต่ขบวนการเดินทางเข้ามายังเมืองหนานกิง
มา นางก็เหม่อลอยอยูบ่ อ่ ยครัง จนเขาไม่รูว้ า่ จะถามหรือ

2
คุยเรืองอะไรดี ทําได้เพียงปล่อยนางให้อยูเ่ งียบๆ เช่นนัน
โดยไม่รบกวนนาง

สายตาองค์ชายพยายามมองหาเหตุผลจากร่างบางทีนัง
นิงใต้ตน้ ไม้ แม้จะถามอย่างไรนางก็ไม่ปริปากบอก
เหตุผลทีอยากจะมาเมืองนีสักคํา

แสงสีทองสว่างจ้าเพราะตะวันลอยพ้นศีรษะ บ่งบอกว่า
เป็ นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว ถึงแม้ทอ้ งของหมิงเย่วจะหิวจน
คํารามเสียงดังไปทัว แต่นางก็อิดออดไม่อยากเดินออก
จากต้นดอกท้อนันเลย

ความทรงจําแสนหวานรสนําผึง ยังคงถาโถมกลับมาใน

3
ความทรงจํา แต่สดุ ท้ายกลินบะหมีทีชวนหอมหวนก็พา
จิตใจทีสับสนวุน่ วายกลับเข้าทีเข้าทาง

“เย่วเอ๋อร์ของข้าจะมีอะไรสําคัญไปกว่า...ของอร่อยตรง
หน้า จริงมัยจิวยี...?” องค์ชายห้ายืนชามบะหมีวนไปมา
ตรงหน้าหมิงเย่วทีกําลังเสียสมาธิเพราะกลินบะหมี

“จริงเจ้าค่ะ” เสียงจิวยีหัวเราะเบาๆ แล้วยิมกว้าง คอย

สนับสนุนอยูข่ า้ งๆ

“ยอมรับแล้วข้าหิวจริงๆ นันแหละ” สองมือหมิงเย่วรีบ

คว้าชามบะหมีตรงหน้ามาโดยเร็ว รอยยิมกว้างยังคง
ประดับอยูบ่ นใบหน้า

4
ถึงแม้พวกเขาจะไม่รูว้ า่ นางมาทีนีเพราะอะไร แต่พวก
เขาก็ไม่ถามอะไรให้มากความนัก นันทําให้นางสบายใจ
และผ่อนคลายมากขึน แม้ในเมืองจะเป็ นหลายๆ สถาน
ทีทีนางคุน้ เคย แต่นางกลับรูส้ กึ หวาดหวันในใจไม่นอ้ ย
ไม่รูเ้ พราะอะไรเหมือนกัน

“ขอบคุณนะ” หมิวเย่วกล่าวเสียงตําแผ่วเบาแต่หน้าพีห้า
กลับแดงระเรือขึน พอนางหันกลับมามองเขาก็รบี เบือน
หน้าหนีไปเสียแบบนัน

“ขอบคุณนะ” หมิวเย่วกล่าวเสียงตําแผ่วเบาแต่หน้าพีห้า

5
กลับแดงระเรือขึน พอนางหันกลับมามองเขาก็รบี เบือน
หน้าหนีไปเสียแบบนัน

“แล้วใครจะเชือหม่อมฉันล่ะเพคะว่าองค์ชายห้าเดินไป
ซือบะหมีให้หม่อมฉัน”

“ขีม้าไปซือมาให้ตา่ งหาก” องค์ชายห้าเดินมาหยิกจมูก

นางเบาๆ

นางยิมย่องเล็กน้อยแล้วเหลือบตามองขึนด้านบน ความ
ซุกซนในวัยเยาว์ก็ผดุ ขึน พริบตาเดียวนางก็ปีนขึนมาจน
บนสุดบนต้นดอกท้อ แล้วใช้เวลาอยูบ่ นนันตลอดช่วง
บ่าย

6
พรึบ!!!

นกพิราบบินผ่านหัวนางไป บ่งบอกว่าเวลาในเมืองนีคง
ใกล้หมดลง

“พวกเราต้องกลับกันแล้วเย่วเอ๋อร์”

“พีห้า” หมิงเย่วทําเสียงเว้าวอน

“เจ้าเรียกพีห้าเสียงแบบนีทีไร เฮ้อ!! ทําให้ขา้ ต้องมีเรือง

7
ชวนให้ปวดหัวทุกทีสนิ ่า”

หมิงเย่วเดินเข้าไปเกาะแขนเขาดึงไปมา ทําตาปริบๆ ขอ
ร้องเขา

“มีอะไรว่ามา ถ้ามันพิเรนทร์ขา้ จะไม่รบั ปากเจ้า”

“ข้าอยากอยูท่ ีนีต่อ” หมิงเย่วบีบนําตาเล็กน้อย

“เฮ้อ! ปล่อยเจ้าอยูค่ นเดียวทีไร มักจะมีเรืองวุน่ วายทุกที

สิน่า” เขาก้มหน้าแล้วส่ายหัวน้อยๆ สองมือเคาะโต๊ะ
เบาๆ ราวกับชังใจอยูว่ า่ ควรดีรไึ ม่ควรดี ทีจะรับปากนาง

8
เดิมทีชีวิตในวังหลวงนันทุกๆ ทีล้วนอันตราย ยิงเป็ นคน
โปรดด้วยแล้ว เพราะทุกคนล้วนใส่หน้ากากเข้าหากัน
เพือแก่งแย่งชิงดี ถึงแม้บารมีพระพันปี กบั ฮ่องเต้ทีมอบ
ให้หมิงเย่วนัน ทําให้ไม่มีใครกล้ารังแกนาง

แต่มนั ก็เฉพาะต่อหน้าเท่านัน แผนการสกปรกลอบโจมตี

ข้างหลัง มันนํามาถูกใช้เพือแกล้งนางเสมอๆ

แม้หมิงเย่วจะมีตาํ แหน่งถึงองค์หญิง ใช่วา่ จะปกป้อง

นางจากเรืองหยุมหยิมของอิสตรีได้ มีเพียงพีห้าของนาง
คอยปกป้องและช่วยเหลือมาตลอด

9
“ข้าสัญญา นะนะนะ พีห้า ให้ขา้ อยูต่ อ่ เถิด ข้าสัญญา
ข้าจะไม่เรืองยุง่ ๆ แน่นอน” นางยืนนิวก้อยโบกไปมาแทน
คําสัญญา

“งันเจ้าติดหนี ข้าสามข้อ ตกลงมัย..?” เสียงพีห้าตําลง

แววตาหลุบตําคิวขมวดปมจ้องมองมา

ความขีเล่นของหมิงเย่วก็จบลงด้วยการรับปากแต่โดยดี

“สามข้อนัน พีห้าจะให้ขา้ ทําอะไร” นางถามขึนอีก

“ให้เจ้าไปขายไข่ไก่ละมัง”

10
“พีห้าอะ!!” หมิงเย่วเผลอมือทุบองค์ชายห้าไปเสียหลาย
ที

“หากข้าทําราชกิจท่านพ่อเสร็จเมือไร ข้าจะมารับเจ้า
กลับแคว้นส่วนคําขอสามข้อนัน ข้าขอเพือควบคุมเจ้า
ถ้าหากเจ้าทําอะไรทีทําให้ตวั เองเป็ นอันตราย ข้าคงยอม
ไม่ได้” เขาหรีตามองเข้ามาใกล้ขนึ จนหมิงเย่วต้องบ่าย
หน้าหนี

นางยืนคิดอยูน่ าน ‘ภารกิจอะไรนะ พีห้าถึงเร่งรีบขนาด

นี’ แม้องค์ชายห้าจะออกเดินทางไปแล้ว แต่เขาก็ทิงจิวยี
ไว้เป็ นเพือน

11
“ไปตลาดกันเถอะจิวยี” นางเอ่ยปากชวนแล้วจัดแจงชุด
ทีหลวมให้กระชับขึน ‘อยากเจออีกสักครังพรหมลิขิต
ช่วยทํางานให้ขา้ ที’

ผูค้ นตามร้านค้า เดินไปเดินมาอย่างครึกครืน หมิงเย่ว

เดินลัดเลาะตามทางแล้วทางเล่า จนจิวยีทําแววตา
สงสัยในท่าทีของนาง ‘ข้าไม่เหมือนคนมาเดินเล่นสินะ
ใช่ขา้ มาตามหาคน’

ปึ ก!!!

นางชนบางอย่างจนถอยหงายออกมา ยังดีทีจิวยีช่วย
ประคองไว้ แต่คนตรงหน้ากลับร่วงลงไปคลุกฝุ่ นชุดสี

12
ขาวราวไข่มกุ ของเขา กลายเป็ นสีเทาหม่นด้วยฝุ่ นบน
ถนน ‘ข้าผิดเองทีไม่ดตู าม้าตาเรือ จึงรีบไปประคองชาย
หนุ่มทีอยูต่ รงหน้า’

ยังไม่ทนั ทีนางจะยืนมือออกไปช่วยคนตรงหน้า ร่างของ

หมิงเย่วทีกําลังก้าวเดิน แต่กลับแข็งทือราวกับปลาใน
บ่อนําแข็งหน้าหนาว เงาอันคุน้ เคยค่อยๆ ออกจากแสง
แดด เผยให้เห็น ดวงตา จมูก และปาก ทีไม่ได้เปลียนไป
เลย

“เสียวลู”่ นางร้องเรียกเขาด้วยความดีใจ

“ข้ากับเจ้ารูจ้ กั กันหรือ แม่นาง..?” สีหน้าของชายตรง

13
หน้าเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

“ข้าเอง หมิงเย่วไงเสียวลู”่ มือของนางนัน ถลาเข้าไปหา

เขาด้วยความคิดถึง แต่คนตรงหน้ากลับถอยหนี แววตา
แข็งขึงขึนแล้วปั ดมือของนางทียืนออกไป

“หยุดเรียกข้าว่าเสียวลู่ และข้ามันใจมากว่าข้าไม่เคย
รูจ้ กั เจ้า ลาก่อนแม่นาง” ชายผูน้ นรี
ั บจัดแจงเสือผ้าแล้ว
หันกลับ

“เดียวก่อน..!! เดียว” แม้หมิงเย่วจะตะโกนเรียก เขาก็ไม่

หันกลับมา

14
ชายหนุ่มอีกคนยืนม้าให้เขาแล้วเขาจึงจากไปอย่างรวด
เร็ว โดยไม่ฟังนางเลย

‘เขาจําข้าไม่ได้จริงๆ สินะ’ หมิงเย่วยืนมือค้างอยูแ่ บบนัน

คืนนัน ณ หอร่ายรํา

“ได้ความว่าอย่างไรจิวยี..?” หมิงเย่วถามพร้อมรินสุรา
ชันดีในมือ จอกแล้วจอกเล่า

โถงด้านล่าง หญิงสาวสะโอดสะองร่ายรําราวกับผีเสือใน
หมูม่ วลดอกไม้ ชายหนุ่มมากหน้าหลายตาหน้าเวที ยือ
15
แย่งทีนังทีดีทีสุดเพือยลโฉมนางในฝันร่ายรํา เล่นดนตรี

“หวังจวินอ๋องเจ้าค่ะ คุณหนู” จิวยีกระซิบข้างหูบอกถึง

สถานะคนผูน้ นั แล้วถอยไปด้านหลังปล่อยให้นางอยู่
เงียบๆ

“หวังจวินอ๋อง ฮึๆ”

เมือสุราเข้าปากจอกแล้วจอกเล่า สติเริมพร่าเลือนเล็ก
น้อย สายตาพลันจับจ้องลงไปด้านล่าง ชุดแพรไหมคลับ
คล้ายคลับคลาสีขาวนวล เดินสุขมุ เข้ามายังโถงเวทีนงั
ลงตรงโต๊ะหน้าสุด ทีนังเขาปั กดินสีทองสลับไหมสีชมพู
อ่อน บ่งบอกฐานะในการมาทีแห่งนีหัวหน้าเรือนกุลีกจุ อ

16
เตรียมการแสดงเพือให้เขาได้ชืนชม

“จิวยีไป!! ตามข้ามา ข้ามีเรืองสนุกไปทํา” ด้วยฤทธิสุรา

และความหงุดหงิดใจเมือช่วงกลางวันยังไม่หายดี แต่
นางก็บงั เอิญเจอเขาอีกครัง

“องค์เออ..!! คุณหนูเจ้าค่ะ..!!” จิวยีแสดงท่าทีหนักใจ

แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการคัดค้านอะไรทําได้เพียงเดินตาม
มาเงียบๆ แต่โดยดี

ชุดแพรไหมสีเขียวอ่อน เครืองหยกราคาแพงถูกประดับ
บนศีรษะ ‘ในเมือท่านมาทีนีเพือดูหญิงสาวร่ายรํา ก็ดใู ห้
เต็มตาเสียเถิด ข้านีแหละจะแสดงให้ทา่ นดู’

17
เมือเงินถึงมือ ใยเลยหัวหน้าเรือนจะไม่ชอบ รีบเปลียน
ตัวแสดงให้หญิงสาวแปลกหน้าอย่างหมิงเย่วขึนเวที

“อย่าว่าข้าอย่างนันอย่างนีเลยนะเจ้าค่ะคุณหนู หญิง
สาวมากหน้าหลายตา ล้วนอยากเป็ นทีต้องตาต้องใจ
ของหวังจวินอ๋อง แต่ยงั ไม่ทนั แสดงจบหากท่านอ๋องไม่
พอใจ เขาก็มกั จะลุกออกไปทันที คุณหนูมนใจแล้
ั วหรือ
เจ้าค่ะ..?” หัวหน้าเรือนกล่าวอย่างกังวล

ด้วยความทีนางเคยช่วยเหลือหญิงสาวให้รา่ ยรําต่อหน้า
จวินอ๋องหลายหน และโดนหักไร้ไมตรีทกุ ครัง

18
“มันจะไม่เกิดขึนกับข้าอย่างแน่นอน” นางยิมมุมปาก
‘ในเมือเสียวลูพ่ ยศนักข้านีแหละจะปราบเขาเอง!!’

หมิงเย่วยามอยูใ่ นวังได้เฝ้าเรียนศิลปะทุกชนิดอย่างแตก
แขนง แถมแอบเรียนวรยุทธ์เพิม เพือวันนี วันทีเขาจะ
มองมาทีนางเพียงคนเดียว

เสียงดนตรีเริมบรรเลงนางเริมร่ายรําร่างกายทีอ่อนช้อย
ดึงดูดสายตาทุกคู่ แต่ผิดคาดไม่วา่ นางจะร่ายรําได้สวย
เพียงใด กลับดึงดูดสายตาเขาสักนิดไม่ได้เลย สายตา
เขายังนิงอยูก่ บั ถ้วยชาด้านหน้า

19
“กลับ!! ไป๋ ซาน” เสียงคําสังของเขาเฉียบขาดสังลูกน้อง
ด้านข้าง

ไม่นะ!! เขาจะหนีขา้ ไปอีกแล้ว!

ไม่รูว้ า่ ด้วยฤทธิของสุราหรืออย่างไร นางหุนหันใช้วิชาตัว

เบาไปขวางหน้าเขาไว้

เอาวะ เอาไงเอากัน!!

โลกทังโลกกลับหยุดนิง เมือหมิงเย่วยืนริมฝี ปากไปจูบ

เขา ลมหายใจทีแผ่วเบาได้กลินชากุหลาบทีเขาดืมเมือ
ครู ่ สัมผัสอันนุ่มนิมทํานางเคลิบเคลิม กลินกายเขามี
20
เพียงกลินต้นไผ่ออ่ นๆ ระคนกับ ใบชาและสมุนไพร
หลายชนิดทียากจะแยกแยะ

หน้าหมิงเย่วเริมแดงระเรือไปถึงใบหู หลังจากนันเพียง
เสียววินาทีก็ถกู เขาผลักออก

โครม!!

สุราหลายกาทีดืมไปนันออกฤทธิแล้ว เพียงเขาพลัก
เบาๆ นางก็ลม้ ลงตรงหน้า พร้อมเสียงฮือฮา ซุบซิบต่อ
กันไปมากับคนทีได้พบเห็นเหตุการณ์เมือครู ่

“ไร้ยางอายจริงๆ” หวังจวินอ๋อง กล่าวแผ่วเบาต่อหน้าคน

21
อืนนาง ใบหน้าเย็นชาไม่แปรเปลียน หมิวเย่วเงยหน้า
มองด้วยความน้อยใจ ‘หรือว่าเขาโดนปล้นจูบ แบบนี
บ่อยครังจึงชาชินเสียแล้ว’

“ท่านอ๋อง ใจร้ายเกินไปแล้ว” เสียงทุม้ ตํา ปรากฏขึนด้าน

หลังพร้อมประคองหญิงสาวให้ลกุ ยืนขึน

“ใจร้ายงันรึ ฮึๆ ท่านแม่ทพั มักใจดีกบั สตรีเสมอหากเช่น

นัน ก็ตบแต่งนางเข้าจวนสิ นางจะได้เลิกมาปล้นจูบข้า
เช่นนี” เขาตอกกลับพร้อมสะบัดชายเสือแล้วจากไป

สายตารอบข้างเริมเหยียดหยามทีนางโดนปฏิเสธอย่าง

22
ไร้ใยดี

พรึบ!!!

ผ้าคลุมสีแดงเพลิงถูกสะบัดคลุมหัว เมือเขากล่าวขอ
โทษเบาๆ นางก็ปล่อยให้ชายหนุ่มแปลกหน้าร่างใหญ่
อุม้ ลอยขึนออกจากเรือนร่ายรําไป

“ปล่อยข้าเถิด นีก็เลยมาไกลแล้ว” หมิงเย่วกล่าวขึนแต่

สายตายังหลุบตํา

รอบกายยามคําคืน เคลือนไหวมีชีวิตชีวามีเพียงนางที
23
นําตารืนขึน ‘จําข้าไม่ได้จริงๆ หรือเพราะไม่อยากรักษา
สัญญา’

“ไปพักทีจวนข้าเถิดแม่นาง” เสียงชายหนุ่มเอ่ยปากเชิญ
ชวน

“จิวยีกลับโรงเตียม ประคองข้าที” หมิงเย่วเรียกจิวยี

พร้อมปฏิเสธเขาไปในตัว

เขาหมุนตัวมาด้านหน้าจนนางเห็นหน้าเขาชัดเจน ชาย
หนุ่มหน้าตาคมคายร่างใหญ่ได้สดั ส่วน ราวกับหมาป่ า
อมยิมเล็กน้อย พร้อมยืนมือปาดนําตาทีรืนขึนเรือยๆ
นางไร้เรียวแรงปั ดป้อง ทีเขาอยากเช็ดนําตาก็ปล่อยเขา

24
ไป

ณ.จวนจวินอ๋อง

“มีอะไร ไป๋ ซานอําอึงอะไรก็พดู มา” ในมือเขายังคงพลิก

หนังสือตรงหน้าไปมา

“ด้วยวรยุทธ์ นายท่านจะไม่รูเ้ ชียวหรือว่านางกําลังจะ

ประชิดตัว” ไป๋ ซาน อมยิมถามพลางสงสัย

หญิงสาวมากมายอยากใกล้ชิดเขา แต่ไม่ได้แม้แตะ
ปลายเส้นผม แต่วนั นีกลับต่างออกไป

25
“ไร้สาระ งานทีข้าให้ทาํ เสร็จหรือยัง” เขาบอกปั ดคําถาม
ด้วยคําถามทีถามคืน

“ขอรับ นายท่าน” คําถามไป๋ ซานก็ยงั คงเป็ นปริศนาอยู่

เช่นนัน

มีเพียงเขาคนเดียวทีรูค้ าํ ตอบในคําถามนันจากตัวเอง

.............................
_____________________________________________
_____________________________________________
_____________
ตอนที 2 แล้วข้าจะไปรักใคร...?
26
หลายวันผ่านไป

นอกจากหมิงเย่วจะตามหาเสียวลูไ่ ม่พบแล้ว กลับได้

ตังเมเหนียวหนึบก้อนโต มาคอยนางทุกวันทีโรงเตียม
จะว่าดีก็ดี เพราะแม่ทพั โม่เซิงมีของเล่นใหม่ๆ มาให้
แปลกใจและคลายเหงาเสมอ แต่ความกังวลของนาง
หากเสียวลูพ่ บเข้าอาจจะเข้าใจผิดหรือเปล่า นันคือสิงที
นางกังวล

“เสียวเย่ว เสียวเย่ว” เสียงแม่ทพั ดังขึนทัก โบกไม้โบกมือ

ตรงหน้านาง ด้วยรอยยิม

27
หลังจากทีหมิงเย่วฟั งเล่าเรืองการออกล่าสัตว์ ล่าหมี ล่า
หมาป่ าแล้ว นําชากลินกุหลาบร้อนๆ ก็พลันทําให้นาง
หวนนึกถึงรอยจูบคืนนันอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าสีชมพูระ
เรือกลับแดงซ่านขึน

“แล้วถ้าข้าจะล่าคนละ ท่านแม่ทพั ” นางกล่าวลอยๆ

ด้วยนําเสียงเรียบเฉย ‘กระต่ายป่ าสีขาวตัวนัน ข้าอยาก
ครอบครอง แล้วข้าจะต้องทําเช่นไร..?’

ยิงคิดเสียงถอนหายใจของนางยิงดังขึน ตังแต่นางกลับ
มาเจอเขาอีกครัง นอกจากเขาจะจํานางไม่ได้แล้ว ยัง
ผลักไสด้วยสายตาเย็นชา ราวกับคนไม่เคยพบหน้ากัน

28
มาก่อน

“เจ้าจะล่าใคร เสียวเย่ว” สายตาแม่ทพั โม่ จ้องมาที

นางอย่างไม่ละสายตา ราวกับจะคาดคันเอาคําตอบ
บางอย่าง

“ข้าล้อเล่นหรอก ท่านแม่ทพั ” นางทําได้เพียงหลบสาย

ตา แล้วมองทอดยาวออกไปยังริมระเบียงโรงเตียม

“เจอแล้ว” เสียงหมิงเย่วดังขึน รอยยิมกว้างของนางเก็บ

ความดีใจไว้ไม่อยู่

โดยไม่รรี อหมิงเย่วหยิบฉลุโลหะรูปร่างวงรีทีเหน็บไว้ที
29
ปลายเท้าออกมา เมือเปิ ดปลอกด้านใน จะเป็ นหัวธนู
ทองคมกริบปลายธนูรอ้ ยไว้ดว้ ยโซ่เส้นเล็ก ถึงจะเบาแต่
ทนทาน เหวียงปั กไปยังเสาชันสองของโรงเตียม แล้วใช้
วิชาตัวเบาใช้โซ่เป็ นเครืองทรงตัวลอยลงมา

”เสียวลู!่ ! รอข้าด้วย” นางเดินแกมวิง แต่ก็ไม่ทนั สักที

จนกระทังเขามาหยุดยังป่ าไผ่ทีไกลออกมาจากตลาด ไม่

มากนัก ลมเย็นๆ ลอยเอือย ต้นไผ่เสียดสีไปมาเป็ นท่วง
ทํานองทีสุดแสนจะน่าฟั ง

“เสียวลู!่ !” นางออกแรงตะโกนขึนอีกครังด้วยความหมด
แรง แต่ครังนีเหมือนจะได้ผล เมือการเดินของเขาหยุดลง

30
แล้วหันกลับถลึงตาใส่หมิงเย่วเบาๆ

“เจ้าทําลายบรรยากาศอีกแล้ว ยันจอมจุน้ ” ท่าทีเฉยเมย

ของเขายัวโทสะนางอีกครัง

“งันท่านก็เตรียมรับมือให้ดี เฉยชากับข้านักใช่มยั ข้าจะ

ทําให้ทา่ นรูว้ า่ ชุดสีขาวของท่านวันนีจะต้องเป็ นสีดาํ งัน
อย่ามาเรียกข้าว่า หมิงเย่ว”

นางตรึงโซ่หวั ธนูขนมา
ึ ใช้ผา้ คาดเอวพันปลายแหลมของ
ธนูทงสองฝั
ั งไว้ เพราะกลัวเขาจะได้รบั บาดเจ็บ แล้วออก
แรงเหวียงไปยังเป้าหมาย หมายพันธนาการเขาไว้สกั ครู ่
ก็ยงั ดี

31
แต่ผิดถนัดนักเมือนางคิดว่าตัวนางเร็วแล้ว เขากลับเร็ว
ยิงกว่าเพียงเบียงตัวเบาๆ ก็หลบโซ่ของหมิงเย่วได้ ราว
กับเป็ นเพียงเรืองเล่นสนุก

เดิมทีก่อนถูกรับไปเป็ นบุตรบุญธรรมของพระพันปี หมิ

งเย่วก็พอเป็ นวรยุทธ์อยูบ่ า้ งแต่ฝีมือไม่สดู้ ีนกั พอมาเข้า
รับตําแหน่งองค์หญิงแล้ว ยามว่างก็จะแอบอยูห่ ลังพุม่
ไม้คอยมอง เหล่าองค์ชายทังหลายเรียนฝึ กวรยุทธ์เสมอ

“นีแหนะไม่นะ!!”

โซ่ถกู เหวียงกลับออกไปอีกครัง แต่คราวนีเขากลับไม่

32
หลบ แต่ยงั ซัดฝ่ ามือใส่ตรวน แรงสะท้อนทีกลับทําให้หวั
ธนูทีพันผ้าไว้ตีถกู หัวหมิงเย่วอย่างจัง แล้วล้มลง

“โอย!!! โย่ว ฮือๆ ๆ ๆ หัวข้านีท่านๆ ใจร้ายเกินไปแล้วฮือ

อออ” ศีรษะนางบวมบูมมีเลือดไหลออก ‘หากรูแ้ ต่
แรกว่าแหย่ทา่ นแล้วท่านใจร้ายแบบนี ข้าควรจะเดิน
ตามเงียบๆ แต่แรก’

“ยะยะหยุดร้องได้แล้ว” เสียงหวังจวินอ๋องอูอ้ ี แต่หมิงเย่

วกลับดีใจเล็กๆ เพราะเพิงเห็นสีหน้ากังวลใจของเขาเป็ น
ครังแรก

หมิงเย่วตะโกนกลับ “หัวข้าเป็ นแผลขึนมา ท่านนันแหละ

33
จะโดนคนทังเมืองหัวเราะเยาะ”

“หืม???” เขาส่ายหัวไปมา

“ก็หากข้ามีแผลเป็ น วันแต่งงานคนทังเมืองก็ตอ้ งหัวเราะ

ท่าน ทีท่านแต่งหญิงสาวมีรอยธนู น่าเกลียดน่ากลัวบน
หน้าผากหน่ะสิ” เขายืนมือมาซับเลือดบนหน้าผากเบาๆ
แล้วหยุดลงมองตรงมาทีหมิงเย่ว

“แต่งงาน??? ใคร??”

“ก็ขา้ นีไง ว่าทีภรรยาท่านในอนาคต” หมิงเย่วยิมรับ

อย่างมันใจ
34
“เจ้าน่ะรึ ภรรยาข้า”

จวินอ๋องกล่าวยังไม่เชือหูทีได้ยิน แล้วตบฉาดเข้าทีหัว
เข่าท่านังยองๆ ของเขาหงายลงคลุกฝุ่ น แล้วระเบิด
หัวเราะเสียงดัง นําตานองหน้าแล้วมองเด็กสาวตรงหน้า

“หัวเราะแบบนีได้ยงั ไง ข้าจริงจังนะ”

มือน้อยๆ ของหมิงเย่วกําหมัดแน่น แล้วเริมตีคนตรงหน้า

อย่างคับแค้น เจ็บหัว เจ็บสะโพกยังไม่พอ ยังมาถูก
หัวเราะเยาะ

35
หวังจวินอ๋องผูม้ ีมาดสงบนิง อยูใ่ นท่าทีผอ่ นสบายนังบน
พืนฝุ่ น

“ข้าประสบหญิงทีเข้ามามากหน้าหลายตา ตังแต่หญิง
สาวชาวบ้านจนถึงบุตรสาวขุนนาง แต่ไม่เลยคนไหนที
จะไร้ยางอายแบบเจ้า ฮ่าๆ” รอยยิมของเขาทําให้หมิ
งเย่วแปลกใจยิงนัก

นางคิดทบทวนไปมาตกลงเขาชม หรือด่านางกันแน่ เขา

หยุดหัวเราะลง แล้วยืนมือมาซับเลือดทีหน้าผากหมิงเย่ว
อีกครังแล้วประคองนางยืนขึน แต่นางก็กลับล้มแพละลง

แต่คราวนีไม่เจ็บ พืนทีล้มลงอีกครังกลับนุ่มนิม

36
อย่างบอกไม่ถกู

“แขนข้าชาไปหมดแล้ว” เสียงบ่นอูอ้ ีทีข้างหูพาตืนใน

ภวังค์ จวินอ๋องทําหน้ายูย่ ีไม่สบอารมณ์อีกครัง

เมือนางเหลียวมองทัศนียภาพรอบๆ ไร้ซงผู
ึ ค้ น ไร้ซงึ
สรรพสัตว์ แล้ววกกลับมามองคน ทีล้มตัวนอนรับข้างๆ
เมือครู ่

สตินางเริมเลือนหายอีกครัง หัวใจเต้นราวรัวกลองใน
งานวันตรุษ แล้วก็ฉวยโอกาสอีกครังพลิกตัวขึนด้านบน
แล้วจุมพิตเขา แต่ครังนีกลับต่างออกไป เมือนางจรด
ฝี ปากลงไปเหมือนคลับคล้ายคลับคลาเห็นรอยยิมน้อยๆ

37
ทีมุมปากเขา

เมือถอนริมฝี ปากออกมารอยยิมนันก็ไม่ได้จางหายไป

“ข้าจะบอกเจ้าว่า ข้าไม่ใช่คนทีเจ้าคิดถึง” จวินอ๋องกล่าว

เสียงเรียบ

แต่นางกลับจับชายเสือเขาแน่นขึน ไม่รูว้ า่ เมือไรทีนาง

เริมมีความเอียงอายเยียงอิสตรีทวไปต่
ั อหน้าเขา

โดยเฉพาะตอนนี นางกระซิบคําคืนเขาด้วยเสียงแหบ
พร่า “ข้าไม่สน นอกจากท่านแล้วข้าจะไม่รกั ใคร ข้าจะ
มาเป็ นภรรยาท่าน”
38
ยังไม่ทนั สินเสียง ภาพเบืองหน้าของหมิงเย่วเคว้งคว้าง
ลอยไปมารูต้ วั อีก กลับถูกเขาจูบคืนบดเบียดแทรกแซง
ชําแรกลินอันชุ่มชืนสอดกลับคืนมาอย่างนุ่มนวล

ด้วยความตกใจของนางออกแรงดิน แต่มือเขากลับเชย
คางเชิดขึน แล้วจูบลงมาอีกครัง แต่ครังนีเร่าร้อนและ
รุนแรงมากขึน

ตะวันคล้อยลอยเหนือหัว ราวเวลาจะหยุดหมุนลม
หายใจของทังสองขาดห้วงครังแล้วครังเล่า ท่ามกลางลม
เย็นๆ แต่ใบหน้านางร้อนผ่าวกับชายหนุ่มตรงหน้า

39
มือเขากอดกระหวัดหมิงเย่วไว้ในอ้อมแขน สายตาเขา
อ่อนโยนแตกต่างไปจากตอนปกติ มือเขาเริมไล่เลียลง
มาทีสายรัดเอวเบืองล่าง

“ดะดะเดียว เสียวลูท่ ีนีมันรโหฐานเกินไปไหม” เสียงนาง

สันเครือ ราวกับลูกนกตกนํา ‘เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า ที
คิดจะเล่นบทพลอดรักในป่ าแบบนี’

“เลิกเรียกข้าว่า เสียวลูซ่ ะทีได้มย”

ั หน้าแดงกําของเขา
ระเรือขึนด้วยความโกรธ แววตาราวหมาป่ าดุดนั แล้ว
ผลักหมิงเย่วออกอย่างไม่ไยดี

“ข้าขอโทษ หวังจวินอ๋อง”

40
“เจ้าบอกจะมาเป็ นภรรยาข้า ไหนบอกซิพงึ พอใจข้าใน
ด้านไหน ถึงมาตามติดหนึบเยียงนี” เขายืนขึนตระหง่าน
เหนือตัวนางสายตาดูเจ็บปวดระคนเศร้าอย่างบอกไม่ถกู

“เพราะท่านเคยช่วยชีวิตข้า ข้าเป็ นหนีบุญคุณท่าน”

นางกล่าวเสียงเรียบ

“แล้วถ้าในอนาคต มีคนคอยช่วยชีวิตเจ้ามากมายเจ้าก็
ยินดีเป็ นภรรยาพวกมันงันสิ...?” เขาขมวดคิวจ้องมอง
หมิงเย่วอย่างหงุดหงิด

“ไม่นะ ถ้าไม่ใช่ทา่ นถ้าก็ไม่...”

41
“แล้วถ้าบนถนนมีแต่ชายหนุ่มทีมีใบหน้าเช่นข้าเล่า” จวิ
นอ๋องกล่าวแทรก แล้วหมุนตัวกลับหลังไป “หมิงเย่ว
กลับไปยังทีทีเจ้ามาซะ ทีนีไม่มีเสียวลู่ ไม่มี”

เขาปล่อยทิงหมิงเย่วไว้เช่นนัน เนินนานผ่านไปหลายชัว
ยาม จิวยีจึงก้าวมาประคองนางขึนม้า แล้วพาหมิงเย่วก
ลับโรงเตียม

ข้อดีของจิวยีคือ นางมักไม่ซกั ไซ้ใดๆ ในสิงทีนางกระทํา

ซือสัตย์และไม่ขีฟ้อง หากไม่ใช่นาง ปานนีนางคงโดน
ลากกลับแคว้นด้วยฉายาผูห้ ญิงหน้าไม่อายอย่างแน่
นอน

42
“เฮ้อ!!” นางฟุบหน้าลงบนโต๊ะเครืองแป้ง ไม่ทนั ระวังจน
ลืมไปว่าบนหน้าผากยังคงมีผา้ พันแผลขนาดใหญ่อยู่

“โอ๊ย!!” มือหมิงเย่วคลําป้อยๆ บนแผลทีโดนกระแทก

“องค์หญิง เรากลับกันเถิดเจ้าค่ะ” จิวยีก้มหน้าลงแววตา

นางสันไหว แล้วกลับคุกเข่าลงตรงหน้านาง

“จิวยีเจ้าทําอะไรลุกขึน!!” หมิงเย่วพยายามดึงนางลุกขึน
แต่ แววตานางมุง่ มันทีคุกเข่าเช่นนัน นางจึงปล่อยให้
นางพูดต่อไป

43
“หม่อมฉันดูแลองค์หญิงมาหลายปี ไม่เคยเลยทีจะ
ปล่อยให้ใครทําพระองค์เจ็บชํา ครังนีหวังจวินอ๋องทํา
เกินไปจริงๆ หม่อมฉันจะรายงานให้องค์ชายห้ารับ
ทราบ”

“ช้าก่อน จิวยีหากเจ้ารายงานออกไป นอกจากข้าเองจะ

ค้างคาในความรูส้ กึ แล้ว ข้าก็ยงั คงดือรันทีกลับมาหาเขา
อีกไม่จบสิน และการทีจะหนีมาทีนีอีกครัง จะไม่มีเจ้า
เป็ นเพือนร่วมทางข้าอีกจิวยี”

นางกล่าวเสียงเฉียบขาด ด้วยแววตาแข็งกร้าว แล้วพยัก

หน้าน้อยๆ เป็ นสัญญาณให้จิวยีลุกขึนแต่โดยดี

44
“เขาเปลียนไป ไม่เหมือนคนทีข้าเคยรูจ้ กั เขาถามข้าว่า
ข้ารักเขาเพราะอะไร คําตอบนันคงต้องหาด้วยตัวเอง จิ
วยีเจ้าจะช่วยข้าใช่มย”
ั

“เพคะ”

หลายวันผ่านไป

หมิงเย่วครุน่ คิดโดยไม่ออกจากห้องมาหลายวัน แม้แม่

ทัพโม่มาเลียบๆ เคียงคอยหาอยูเ่ สมอ ก็บอกปั ดไป
ปริศนาทีเขาหยิบยืน มีเพียงตัวนางเท่านันทีจะไข
กระจ่างได้

45
“รักหรือ...? ช่างมันสิขา้ รักเขาก็พอแล้ว” นางรีบร้อน
เปลียนเป็ นชุดบุรุษ เพราะทะมัดทะแมงมากกว่าในการ
ปี นป่ ายไปตามหลังคา

เพียงเหวียงโซ่ไม่กีครัง หมิงเย่วก็ขนมายื
ึ นบนหลังคาโรง
เตียมโดยมีจิวยี คุมหลังมาติดๆ ไม่นานนักทังสองก็มา
ยืนบนกําแพงจวนหวังจวินอ๋อง

เมือมองไปด้านล่างของจวน มีป่าไผ่ดา้ นในรกทึบเป็ น

หย่อมๆ แสงไฟในจวนหรีลงราวกับทุกคนหลับหมดแล้ว
ถึงแม้นางจะวางใจ แต่ก็ให้จิวยีคอยรอคุมอยูด่ า้ นนอก
กําแพง แล้วก็ลงไปยังด้านล่างเพียงผูเ้ ดียว

46
“ชอบป่ าไผ่ขนาดนี ทําไมไม่ยา้ ยจวนไปในป่ าเลยซ่ะล่ะ”
หมิงเย่วเค้นเสียงลอดไรฟั น

เพราะไปทีใดเจอต้นไผ่ ก็หวนนึกถึงตอนเขาผลักตัว
เองออกจากอ้อมกอด จูบมาซ่ะขนาดนันกลับผลักออก
ไม่ไยดี คนอะไรอารมณ์ขนๆ
ึ ลงๆ

ซ่า!!!

มีเสียงนําเล็ดลอดมาจากเรือนหลังหนึงทีอยูท่ า้ ยจวน
เมือนางวกริมทางมาด้านหน้า กลับพบชือเขาตระหง่าน
อยูห่ น้าเรือน

47
‘อ่อ!! อยูน่ ีเอง ทีทีอันตรายทีสุด คือทีทีปลอดภัยทีสุด ใช่
แล้วบนหลังคา 1 แผ่น 2 แผ่น 3 แผ่น’

นางค่อยๆ หยิบหลังคาออกทีละแผ่นอย่างช้าๆ แต่กลับ

มีควันลอยไปทัว จนต้องรือออกให้กว้างขึน ‘ตาบ้านีทํา
อาหารในเรือนหรืออย่างไรควันถึงเยอะเช่นนี’

“ใครน่ะ...?” เสียงเขาตวาดเข้ม

‘แย่แล้วโดนจับได้’ ยังไม่ทนั พลิกตัว กระเบืองทีรือวาง

ซ้อนไว้กลับแตกออก ยังไม่ทนั ตังตัวนางก็รว่ งสูด่ า้ นล่าง

48
ปึ ง!!! ซ่า!!!

‘เฮ้ยนีมันในอ่างอาบนํานี แล้วข้าตกมาหรือว่าเขา
กําลัง ....’ ยังไม่ทนั ได้คิดอะไรต่อมากนัก เพราะหัวนาง
ทิมอยูบ่ อ่ อ่าง ตะเกียกตะกายจะขึนสูผ่ ิวนํา หายใจ
เท่าไรก็ไม่ออก

บ่อสีเหลียมกระเบืองแม้ไม่กว้างมากนัก แต่กลับทําเอา
ไว้ลกึ ‘หรือเพราะข้าตกลงมาผิดท่า จึงหาทางด้านบนไม่
เจอ

สองขาเริมไร้เรียวแรงทีจะพยุงตัวเองขึนด้านบน หมิงเย่ว
เลยจมลงสูพ่ ืนสระ ทันใดนันก็มีมือมาประคองนางขึน

49
พร้อมเสียงฮึดฮัดตามมา แต่ตวั นางคร้านทีฟั งแล้วว่าคน
ผูน้ นกล่
ั าวว่านางว่าอย่างไร..?

แสงไฟเริมหรีลงหายไปจนมืดสนิท

แค่กๆ ๆ ๆ!!!!

มืดรอบด้านไปหมด ลมหายใจหมิงเย่วร้อนผ่าวพิษไข้
จากการจมนําเริมตีขนมา
ึ พอลืมตาตืนขึนมาแสงไฟสลัว
กลับทําให้จิตใจนางตกลงไปยังตาตุม่

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ชุดใครเล่าอยูบ่ นตัว

ข้า นีมันชุดบุรุษใครกัน ใครบังอาจเปลียนเสือผ้าข้า หรือ
50
ข้าโดนยํายีไปแล้ว ไม่นะ แล้วข้าจะเป็ นภรรยาจวินอ๋อง
ได้อย่างไร ไม่นะ

..........
_____________________________________________
_____________________________________________
________________
ตอนที 3 หลังคาสือรัก
กรีด!!!!!

สินเสียงร้องของหมิงเย่ว กลับมีเงาดําเคลือนไหวไปมา
จากทางด้านหน้า สองมือนางรีบคว้าผ้าห่มไว้แน่น

51
“เสียงแสบหู น่ารําคาญยิงนัก” เสียงทุม้ ตําดังขึน ท่าม
กลางความมืดชวนขวัญผวายิงนัก

ไฟตะเกียงค่อยๆ สว่างวาบขึนทีละดวงๆ เผยให้เห็นชาย

หนุ่ม สวมชุดลําลองสีขาวสะอาดตา ร่างกายสูงโปร่ง
สะโอดสะอง พร้อมใบหน้าทีแสนคุน้ เคย

หวังจวินอ๋อง ท่าทางสง่างามราวกับภาพวาดของเขา
ตรึงสายตานางไว้แทบกระดิกตัวไม่ได้ ใบหน้าเขาค่อยๆ
ชัดขึนๆ หัวใจของนางเริมเต้นรัวจนต้องรออีกพักใหญ่
ความรูส้ กึ ประหลาดนีจึงสงบลง

“เจ้ามองหน้าข้าทําไม” จวินอ๋องหันกลับมาย้อนถาม

52
หลังจากจุดตะเกียงดวงสุดท้ายเสร็จลง

“ก็ขา้ รักท่าน ไม่มองท่านให้มองใคร..?”

คําทีพลังออกไปโดยไม่ได้คิด ทําให้จวินอ๋องกระตุกยิม
เล็กน้อย ทําให้หมิงเย่วรูส้ กึ ว่าคงต้องเผลอพูดอะไรที
แปลกประหลาดออกไปแน่ๆ

นางเงียบไปครูห่ นึงจึงคิดได้วา่ “ชุดนี ชุดทีข้าใส่อยูช่ ดุ

ท่านหรือ..?”

“ใช่” เขาตอบกลับอย่างเรียบเฉย แล้วนังลงรินนําชา

อย่างใจเย็น ต่างกับหญิงสาวทีกําผ้าห่มจนแน่นในขณะ
53
นี

“แล้วๆ คนทีเปลียนชุดให้ขา้ คือท่านหรือ” นางถามอย่าง

ตะกุกตะกัก รอคําตอบด้วยความกังวลใจ

“ใช่”

คําตอบนัน ทําให้หมิงเย่วระบายลมหายใจออกมาอย่าง
โล่งอก สองมือทีกําผ้าห่มไว้ก็คลายออก “ดีแล้วทีเป็ น
ท่าน ค่อยวางใจหน่อย”

เขาเม้มฝี ปาก แล้วเปรยออกมาอย่างเหนือยหน่าย “เจ้า

เป็ นผูห้ ญิง พูดออกมาแบบนี ไร้ยางอายจริงๆ”
54
“เห็นหมดแล้วอย่างนันปรากฏ..?” หมิงเย่วกล่าวพร้อม
กลันเสียงหัวเราะ

“ข้าปิ ดตา”

“แล้วทําไมไม่เรียก สาวใช้ในจวนเล่า หรือจิวยีก็ได้” ครัง

นีหมิงเย่วถามด้วยความสงสัย แล้วยืนหน้าเข้าไปถาม
เพราะจวนเองก็ออกกว้างขวาง จะเรียกสาวใช้มาทําเอง
ก็คงไม่ยากนัก

แถมเงาจิวยีทีแวบไปมาด้านนอก ก็พอรูไ้ ด้วา่ จิวยีไม่ได้

ห่างกายหมิงเย่วมากนัก แต่เขาเลือกกลับไม่เรียกใคร

55
เลย

เขาส่ายหน้าน้อยๆ “เจ้าปี นตกมายัง ห้องนําข้า ห้องนํา

ผูช้ ายข้า จะมีหน้าเรียกใครมาดูความอับอายนีเล่า” เขา
เน้นคําอย่างหนัก

ปากร้ายแต่จิตใจดี คํานีคงนิยามตัวเขาได้อย่างดี ยังไม่

ทันทีจะโต้ตอบคําอะไรเขามากนัก สายตานางเริมร้อน
ร่างกายก็เริมไร้เรียวแรงภายในหัวของนางแทบระเบิด
ออกด้วยความปวดร้าว

ความหนาวเย็นเริมลามเข้าสูป่ ลายเท้า ทําให้ตวั สันไม่

หยุด จวินอ๋องแล้วคองนางพิงกับเตียงไว้ แล้วยาอุน่ ๆ ถูก

56
เขาป้อนเข้าปากอย่างไม่ขาดสาย ช่วยบรรเทาความ
หนาวเหน็บ

‘ในเมือเขาไม่ได้เรียกสาวใช้ งันยานีเขาคงต้มเองอย่าง
นันรึ...?’ ยังไม่ทนั คิดอะไรมาก สติก็อืออึงขึนแล้วเผลอ
หลับไป

เช้าของวันนีสดใสกว่าทุกวัน

ใกล้เข้าเหมันตฤดูมาทุกที แต่เพียงเมือเห็นเงาทีไหวไป
มาหน้าประตู ในใจกลับอบอุน่ ขึนมาอย่างประหลาด
กลินหอมของโจ๊กร้อนๆ ถูกยกเข้ามา ใบหน้าทีเย็นชา

57
และนิงเฉยไม่แปรเปลียน

“ยิมอะไร” เขาถามในขณะทีเริมใช้ชอ้ นไม้กวนโจ๊กบน

โต๊ะ

“ข้ามีความสุข” หมิงเย่วยิมร่าราวกับไม่เคยป่ วย หาก

เพียงมีเขาอยูข่ า้ งกาย ป่ วยมากกว่านีนางก็ยอม

จวินอ๋องเค้นเสียง เฮอะ ขึนเบาๆ แล้วหันมามอง “ป่ วย

ตกนํา แค่กลับบอกว่ามีความสุขงันรึ ข้าคงต้องเรียก
หมอจริงๆ สติเจ้าคงเลอะเลือน”

นางเงียบงันไปเพียงครู ่ ปากของหมิงเย่วมักพูดในสิงที
58
คิดเสมอ โดยไร้การไตร่ตรองความเหมาะสม

“ข้าชอบท่าน”

เขาตวาดกลับอย่างทันควัน “แต่ขา้ ไม่ชอบเจ้า”

“ข้าชอบ ดวงตาทีเย็นชานัน รูปคิวทีเรียวงาม นิวมือ ท่า

เดิน ความเย่อหยิง ทุกอย่างมันคือเสน่หข์ องท่านทัง
หมด” หมิงเย่วกล่าวออกไปอย่างใจลอย มือน้อยๆ ของ
นางยกขึนพยายามเอือมไปยังชายเสือคนตรงหน้า

“นอกจากสติไม่ดีแล้ว หูของเจ้าก็คงมีปัญหา เหตุใดต้อง

ให้ขา้ ปฏิเสธซํา” เขาวางโจ๊กลงบนโต๊ะแล้วรีบเดินจากไป
59
ด้วยความฉุนเฉียว

“องค์หญิง” เสียงเล็กๆ ของจิวยี ดังขึนทีด้านนอกพอ

เสียงฝี เท้าของจวินอ๋องไปไกลแล้ว

“จิวยี ข้าพูดอะไรผิดไปงันรึ” จิวยีมองหน้าองค์หญิงของ

นางแล้วเบือนหน้าหลบไป ทําให้หมิงเย่วเริมหงุดหงิดขึน
มา

“เจ้าอยูก่ บั ข้ามาหลายปี ข้าเห็นเจ้าเป็ นเช่นสหาย อยูใ่ น

วังเจ้าพูดน้อยข้าพอเข้าใจ แต่ตอนนี ตอนนีหากเจ้าไม่
พูดกับข้าอีกข้าคงอกแตกตายเป็ นแน่”

60
“ชอบเขามากขนาดนันเลยหรือเพคะ..?”

“ใช่” หมิงเย่วตอบพลางถอนหายใจ มองโจ๊กทีวางบน

โต๊ะอย่างไม่ลดละสายตา

“เอาเถิด หม่อมฉันจะช่วยเองโดนปฏิเสธอีก 2 รึ 3 ครัง

จะเป็ นไรเชียว” จิวยีระบายยิมทีมุมปาก

“เจ้าร้ายนักจิวยี ได้ยินทีข้าคุยกับจวินอ๋องแน่ๆ เจ้านีมัน”

นางก้มหน้าหัวเราะร่วน ยังดีทีจิวยีไม่คดั ค้านอีก จะช่วย
ได้มากได้นอ้ ย จิวยีก็เป็ นเพือนทีคอยพูดคุยได้ทกุ เมือ

ตอนกลางคืนจวนดูเงียบร้างผูค้ น แต่พอตะวันขึน
61
ทุกอย่างเริมดูวนุ่ วายแต่เป็ นระเบียบ ชายหนุ่มสองสาม
คนตัดแต่งกิงไผ่ บ้างก็เก็บหินหรือกวาดใบไม้ตามทาง
เดินให้เข้าที กํายานทีดับลงพร้อมเตาร้อนถูกจุดขึนตาม
ห้องหับต่างๆ อย่างเร่งรีบ

ไม่รูน้ านแค่ไหนหญิงสาวทังสอง เดินสะเปะสะปะสํารวจ

ไปทัวจนมาถึงห้องห้องหนึง

“คุณหนู ท่านอ๋องรออยูด่ า้ นในขอรับ” พ่อบ้านโค้งตัวเล็ก

น้อย ผายมือให้เด็กรับใช้เปิ ดประตูออก

ด้านในเป็ นชันหนังสือเรียงรายหลายชันนับไม่ถว้ น
ลักษณะห้องไม่กว้าง แต่โถงตัวห้องกลับยาวยิงนัก หมิ

62
งเย่วคว้าชายเสือจิวยีให้เดินไปเป็ นเพือนอยูก่ ลายๆ จน
นางต้องเดินตามมาจนสุดโถงด้านใน จึงพบโต๊ะหนังสือ
สีนาตาลเข้
ํ มตระหง่าน

“รอสักครูเ่ ถิดคุณหนู ท่านอ๋องกําลังหยิบหนังสืออยู”่ ไป๋

ซานพูดเสียงเรียบ จนเวลาพ้นไปหลายชัวยามก็ยงั ไม่
ปรากฏเงา ของคนทีนัดให้นางมายืนรอ

“คุณหนูกลับเถิดเจ้าค่ะ” จิวยีพูดเสียงดุดนั กังวานด้วย

ความโมโห เพราะคนทีปล่อยให้รอก็เป็ นถึงองค์หญิง
แห่งแว่นแคว้น เหตุผลใดต้องมารอผูอ้ ืนนานเช่นนี

“ไม่ขา้ จะรอ ท่านอ๋องก่อน” หมิงเย่วยังคงไม่ลดละความ

63
พยายาม ต่อให้เขาบอกให้รอนานกว่านีนางก็ยอมรอ

แววตาจิวยีหรีตาลง “แต่..!!”

“คุณหนูเจ้าบอกจะรอ ไยเจ้าเซ้าซีนักเล่า” ไป๋ ซานสวน

กลับ แล้วเชิดหน้าขึน

“หุบปากนะ” จิวยีเดือดดาล ตรงเข้าหาไป๋ ซาน

ทังสองวิงวนไปมาระหว่างตัวหมิงเย่ว ดูสดใสขึนอีกเป็ น
กองพอได้เล่นเป็ นเด็กๆ แบบนี

สักครู ่ หวังจวินอ๋องก็ปรากฏกายจากชันหนังสือด้านข้าง
64
มายังเงียบๆ การละเล่นไล่จบั ของทังสองก็หยุดลงโดย
ฉับพลัน

“หลังคาหาคนมาซ่อมได้หรือยัง เสียวซาน”

“อีกสองสามวันขอรับท่านอ๋อง” จวินอ๋องประสานมือเข้า
หากันแล้วเงยหน้ามองหมิงเย่วช้าๆ “ชดใช้อย่างไร...?
กับหลังคาห้องนําข้าทีแตก”

“ข้าๆ จะ..” เดิมทีนางกะจะใช้เงินทีมีปหู ลังคาแทนเขา

แต่กลับถูกจิวยีดึงชายเสือน้อยๆ เป็ นสัญญาณบางอย่าง
ให้เงียบลง แม้จิวยีจะรับปากว่าจะช่วย แต่หมิงเย่วก็คิด
ไม่ถงึ ในสิงทีนางกล่าวออกมาต่อจากนัน

65
“ท่านอ๋อง!! คุณหนูและข้า เป็ นเพียงหญิงสาวในตระกูล
เล็กๆ ทีตกอับ มีเงินติดตัวไม่มากนัก หากจะให้คณ
ุ หนู
ชดใช้เกรงว่าเงินทีมี คงไม่เพียงพอกระทังค่าแรงคนงาน
หากท่านอ๋องเมตตา โปรดรับคุณหนูและข้าไว้ทาํ งานชด
ใช้เถิดเจ้าค่ะ หากแต่ชดใช้สนแล้
ิ วก็ขอเพียงข้าวสามมือ
ให้เราทังสองไม่ลาํ บากเร่รอ่ นรับไว้ในจวนด้วย” จิวยี
กล่าวพร้อมนําตาคลอน้อยๆ แล้วย่อคารวะลง

ส่วนตัวหมิงเย่วยืนแข็งนิงกัดริมฝี ปากมองจิวยีอย่างฉงน
จิวยีส่งสายตาทีทอดมองมา แล้วขยิบเล็กน้อย หมิงเย่ว
ถึงเข้าใจแล้วก็เริมผสมโรงงิวฉากนีไปด้วย

“ไม่เป็ นไรหรอกจิวยี หากข้าขายแพรไหมทีติดตัวมา อาจ

66
จะพอค่าแรงอยูบ่ า้ ง หรือไม่ก็ไปทํางานทีจวนท่านแม่ทพั
เพือชดใช้หนีนี” หมิงเย่วกล่าวเสียงเฉย ราวไม่สนใจทีจิ
วยีคาดคัน แล้วพยายามบีบเสียงเล็กลงให้น่าสงสาร

เพียงแต่คิดว่าถึงจะอ้อนวอนไปยังไงเสีย เขาก็ตอ้ งไล่

นางออกมาอยูด่ ีเล่นละครสักหน่อยจะเป็ นไรไป สูห้ น้า
ทนไปดักรอหน้าจวนอย่างเคย สิทธิบนถนนเมือง อย่าง
ไรเขาก็ไล่นางไม่ได้อยูด่ ี แต่หมิงเย่วก็ยงั คงหวังเล็กๆ ว่า
เขาจะรับเงือนไขนี

“จวนแม่ทพั ..??” จวินอ๋องกล่าวลอยๆ ขึน

ตอนแรกนางพูดไปไม่คิดอะไรมากนัก แม่ทพั เองก็ใจดี

67
คล้ายพีห้าอยูห่ ลายส่วน จึงพลังปากเอ่ยไปว่าจะขอ
ความช่วยเหลือเขา

“ทีนีไม่มีสาวใช้ มีเพียงบุรุษทีทํางานในจวนให้เจ้าสอง
คนอยูเ่ รือนคนใช้เกรงว่าจะไม่เหมาะ” เขาอธิบายขึน
พร้อมออกคําสัง

“เสียวซาน เรืองย้ายเรือนไปป่ าไผ่ดา้ นหลังของข้า ให้เจ้า

จัดการ เรือนข้างๆ ให้หมิงเย่วอยู่ ส่วนเรือนด้านหน้าให้จิ
วยีอยู”่ จวินอ๋องก้มลงราวกับไม่ใส่ใจ ในมือยังคงถือ
พูก่ นั ตวัดตัวอักษรไปมา

ส่วนหน้าไป๋ ซานย่นเล็กน้อย เมือได้ยินคําสังแล้วท้วงติง

68
ขึน “ท่านอ๋องเรือนด้านหน้า เป็ นเรือนทีอยูต่ รงข้ามเรือน
ข้า ย้ายจิวยีไปทีอืนได้มย..?
ั ส่วนเรือนแฝดด้านในทีท่าน
อ๋องให้ยา้ ยคุณหนูหมิงไป เป็ นเพียงเรือนเก็บของห้อง
เล็กๆ นะขอรับ”

หวังจวินอ๋อง ตวัดสายตามองไป๋ ซานเล็กน้อย แล้วก้ม

จรดพูก่ นั ต่อ ทําให้สายตาทีวิงวอนนันนิงลง

“ท่านอ๋องวางใจ เสียวซานจะจัดการให้ขอรับ”

“ออกไปให้หมด” คําสังเฉียบขาดของเขา หมิงเย่วหาใส่

ใจไม่ นางกลับเดินไปฝนหมึกเคียงข้าง

69
จิวยีและไป๋ ซานเดินออกไปแล้วสักครู ่ ส่วนหญิงสาวทียิม
จนเก็บอาการไม่อยูย่ งั คงฝนหมึกอยูแ่ บบนันหลายโมง
ยาม

‘เพียงได้อยูช่ ิดใกล้เป็ นเพียงสาวใช้ ข้าก็ยินดี..’

_____________________________________________
_____________________________________________
___________________
ตอนที 4 ตือเท่านันทีครองโลก 1

เย็นวันนัน

70
ไม่นานนักทุกอย่างก็ถกู จัดไว้เรียบร้อย ในห้องเก็บของที
เป็ นเสือผ้าเก่า ของแตกหักต่างๆ ถูกรือไปกองด้านหลัง
แม้หอ้ งทีอยูจ่ ะไม่ใหญ่มากนัก

แม้เพียงถูกกันโดยกําแพงเพียงหนึงคืบ แค่นีนางก็สขุ ใจ
แล้วต่อให้เขาจําข้าไม่ได้ชวชี
ั วิต ข้าก็ไม่สน ตังแต่เขา
บอกว่า ไม่ชอบให้เรียกว่าเสียวลูอ่ ีก ข้าก็ไม่เรียกอีก

จูบนันทีป่ าไผ่ขา้ ก็ตดั สินใจได้แน่วแน่วา่ อดีตใดไม่

สําคัญเท่าปั จจุบนั ข้าจะรักเขาในแบบทีเขาเป็ น แบบนี
แหละคือความรักของข้า

“ข้ากลับมาแล้วคุณหนู”

71
ดอกไม้หลากหลายสีสนั ถูกจัดวางใส่แจกันอย่าง
ประณีต หลังจากจิวยี แทบเหมาดอกไม้ในตลาดมาให้
หมิงเย่วจัดแจกัน

“โอ๊ย”

หนามจากดอกไม้ ตํานิวมือนางครังแล้วครังเล่า จนปวด

ระบมไปหมด

ในจวนหลังนี มีเพียงสีนาตาลสลั
ํ บเขียว ถึงแม้ทกุ อย่าง
จะดูรม่ รืน แต่กลับขาดความมีชีวิตชีวา ดอกไม้พวกนีน่า
จะเติมสีสนั ขึนได้บา้ ง

72
หมิงเย่วค่อยๆ ย่องเบาๆ เข้าไปยังเรือนด้านข้างทีเขาอยู่
นางคาดการณ์กะเอาไว้วา่ พอเขากลับจากว่าราชการ
แล้วก็จะรูส้ กึ สดชืน เพราะดอกไม้พวกนีแต่ดา้ นในกลับ
ทําให้นางประหลาดใจยิงนัก

ตรงกลางเรือนเขาขุดบ่อนําบ่อใหญ่เอาไว้ตรงกลางบน
พืนผนังห้อง วิวด้านในราวกับสวนสระบัว เหมือนเพียง
แต่เขาเอาหลังคาและผนังมาครอบปิ ดไว้

ส่วนห้องนอนนันเยืองไปอยูด่ า้ นหลัง โต๊ะหินอ่อนแกะ

สลักเรียงรายกระจายไปทัว ต้นหญ้าและพืชเล็กๆ น้อยๆ
แซมขึนตามซอกหิน

73
สองมือหมิงเย่วถือแจกันดอกไม้ใบเขือง แต่กลับวิงไปมา
เพราะความตืนตาตืนใจในทัศนียภาพทีเห็น

แต่..!!

ผนังของห้องสีขาวสะอาดตากลับมีภาพวาดหญิงสาว
คนหนึงเรียงรายเต็มไปหมด ทีน่าตกใจมากกว่านันคือ
หญิงสาวในภาพไม่หนั หลังก็หนั ข้างจนแทบไม่เห็นใบ
หน้า

กิรยิ าต่างๆ ในภาพก็พอเดาออกได้วา่ นางช่างงดงามยิง

นักราวกับนางสวรรค์ทีดึงดูดใจผูค้ น ด้วยความเผลอตัว

74
มือน้อยๆ ก็เอือมออกไปจนสัมผัสภาพด้านหน้า

เพล้ง!!

เพียงเสียววินาที มือหมิงเย่วถูกปั ดออก แจกันในมือร่วง

แตกลงไม่มีชินดี

“เจ้าไม่มีสทิ ธิ แตะต้องภาพนาง” เจ้าของภาพตะโกนขึน

ด้วยความโกรธเกรียว ไม่ตอ้ งบอกก็รูว้ า่ เสียงใคร เสียงที
เย็นชาทําให้หนาวเหน็บไปยังขัวหัวใจ ก็คงจะมีเขาเพียง
คนเดียว

“ขะขะ ข้าขอโทษ” นางก้มหน้าลงรูส้ กึ เสียใจ แต่มนั

75
ระคนเศร้าอยูแ่ ปลกๆ

มันเศร้าทีเขาต่อว่า หรือเพราะแจกันทีตังใจจัดแตกลง
หรือเพราะนางผูน้ นในภาพวาดที
ั เขาหวงแหน

แต่ความสงสัยก็กลับชนะทุกสิง!

“นางคือใคร..?? คนรักท่านเช่นนันหรือจวินอ๋อง..??”

“ถ้า..ใช่แล้วจะทําไม เจ้ามีสทิ ธิสงสัยนายของเจ้าด้วยรึ

ในเมือเป็ นเพียงสาวใช้จงพูดให้นอ้ ย สงสัยให้นอ้ ย แต่ทาํ
งานให้มากกว่าปากเจ้า”

76
“แล้วข้าเล่า...? จวินอ๋อง..?? แล้ววันนันทีท่านจูบข้า
หมายความว่าอย่างไร” หมิงเย่วตอกคํากลับไปอย่าง
ทันควัน

“เพียงจูบเดียว เจ้าไม่มีสทิ ธิถือครองใดใด ชายทัวไปก็

มักจูบกับคนทีไม่ได้รกั ไม่ใช่ร”ึ

เขาหรีตาจ้องตรงมา เพือยําเตือนในสถานะทีนางเป็ นอยู่

ตอนนี นําตานางเอ่อล้นไหลรินลงพืนหินด้านล่างอย่าง
ไม่ขาดสาย

“ขอโทษด้วยเจ้าค่ะ จวินอ๋อง บ่าวผิดไปแล้ว” นางเม้ม

ปากหนักขึนแล้วรีบวิงออกไป

77
3 วันแล้วทีไม่ได้พบหน้า

ในมือหมิงเย่วซ่อมแซมผ้า ทีกองอยูห่ ลังเรือน เพือทีจะ

ไม่ตอ้ งรับงานอย่างอืนจากพ่อบ้านหวัง

เพราะข้าไม่อยากก้าวออกไปด้านนอกเลย!

ถึงแม้อยากพบหน้าเพียงใด แต่เสียงนันยังวนเวียนก้อง
ในหัวไม่ขาดสาย ชายทัวไปก็มกั จูบกับคนทีไม่ได้รกั ไม่
ใช่รึ คํานีทํานางเจ็บปวดยิงนัก

78
“โอ๊ย!!”

“เข็มตําอีกแล้วหรอเจ้าค่ะคุณหนู มือท่านเองก็เจ็บอยู่
แผลลึกเชียวยังจะมานังปั กผ้าอยูอ่ ีก”

จิวยีส่ายหัวไปมา แล้วหยิบผ้าขาวสะอาดมาคอยซับ
เลือดทีซึมจากนิว และแผลบนมือทีปริแตกออกไหลออก
มาด้านนอก

“เจ็บมากหน่อยก็ดี ข้าจะได้ยาเตื
ํ อนว่าตัวเองจะถอยไม่
ได้”

“ตอนทีบ่าวรับปากว่าจะช่วยคุณหนู คิดแต่เพียงว่าเดียว
79
คุณหนูก็จะยอมแพ้เอง แต่กลับผิดคาด บ่าวไม่รูห้ รอก
นะเจ้าค่ะ ว่าเกิดเรืองอะไรในห้องนัน คุณหนูถงึ ร้องไห้
อยูบ่ อ่ ยครัง แต่หากไม่ไหวก็กลับบ้านกันเถิดเจ้าค่ะ”

จิวยีถอนหายใจเบาๆ เมือไม่ได้ยินคําตอบใดใดจากปาก
หมิงเย่ว

“เจ้ารูม้ ยั ตอนนีจวินอ๋องอยูไ่ หน”

“บ่าวเห็นเข้าไปในเรือน ยังไม่ได้ยินเสียงออกมาเลยเจ้า
ค่ะ”

ผ้าพันแผลผืนใหม่ถกู เปลียนเรียบร้อยอย่างเบามือ จิวยี

80
ค่อยๆ เก็บผ้าทีนางปั กพับเก็บ เพราะคนทีปั กผ้านันถลัน
ออกประตูไปยังโรงครัวเสียแล้ว

กลินหอมๆ จากโรงครัวลอยฉุยเต็มไปหมด นางเดินถาม

ห้องเก็บใบชาสมุนไพรไปทัว จนเดินมาถึงห้องเก็บ
สมุนไพร แล้วก็บรรจงชงชาร้อนๆ แล้วยกไป

วันนีท่านไม่รกั ข้าไม่เป็ นไร วันนีในใจท่านมีใครข้าไม่สน

ข้าจะทําให้ในใจท่านมีขา้ อีกครัง

ความมุง่ มันและความแน่วแน่ของนางยังไม่ลดละ

“ท่านอ๋อง นําชาเจ้าค่ะ” หมิงเย่วตะโกนพร้อมเงียหูฟัง

81
“ไม่ตอ้ ง”

“เอ๋...จวินอ๋อง พวกข้าอยากดืมชาท่านจะไม่รบั รองแขก

หน่อยหรือ”

เสียงปริศนาแทรกขึนเบาๆ

“งันข้าเข้าไปนะเจ้าค่ะ”

ด้านในเป็ นชายหนุ่ม 2 คน นังเคียงข้างจวินอ๋อง

82
คนหนึงหน้าตาหล่อเหลาภูมิฐาน กิรยิ า นิงสุขมุ แบบ
ฉบับขุนนาง ขยับไปด้านไหนก็มีรอยยิมระบายบนหน้า
กําลังเล่นหมากล้อมอยูต่ รงข้ามท่านอ๋อง อีกคนน่าจะ
เด็กลงมาหน่อยดูสดในราวกับพระอาทิตย์ยามเช้า

“ชาเจ้าค่ะ ท่าน..?”

“หยางฉีเชิง ข้าชือหยางฉีเชิง ส่วนคนนีลูกพีลูกน้องข้า

ชือ หยางซืออิน”

หลังเขาแนะนําเสร็จ ก็อมยิมมองหน้านาง ส่วนหยางซือ

อินก็กระตุกชายเสือหมิงเย่วเบาๆ แต่ดว้ ยความไม่ทนั
ระวังจึงทําหญิงสาวหงายหลังลงไป

83
“ฮึบ!! เกือบตกนําแล้วมัยล่ะสาวน้อย”

หยางซืออินโอบเอวหมิงเย่วเอาไว้ แล้วยิมกว้างสดใส แต่

มือทีโอบกลับรัดแน่นขึนไม่ยอมปล่อย

“เจ้าหนูนอ้ ยปล่อยข้านะ สาวน้อยรึขา้ เป็ นพีเจ้าตังหลาย

ปี ”

ด้วยความหงุดหงิดนางจึงใช้ศอกกระแทกชายโครงเขา
ไปทีนงึ จนได้ยินเสียงดังแอ่ก!! เขาจึงยอมปล่อยแต่
พลันหัวเราะลัน ราวกับชอบใจทีนางทําเช่นนัน ส่วน
หยางฉีเชิง วางหมากลงแล้วส่ายหน้าหัวเราะน้อยๆ

84
“แม่นาง ข้าต้องขออภัยให้กบั น้องข้าด้วยทีรุม่ ร่าม”

หยางซืออินสวนกลับ “นางจะตกนํา ข้าแต่จะช่วยเท่านัน

เหตุใดพีจึงโทษข้าเล่า”

หมิวเย่วทําเสียงลอดไรฟั นเบาๆ “หากเจ้าไม่แกล้งดึงข้า

ข้าจะบินไปริมนําได้อย่างไร”

“ยกชามาเสร็จแล้ว ก็ยกออกไปทีนีไม่ใช่ทีของสาวใช้
อย่างเจ้า” เสียงฮึดฮัดพร้อมสายตาดุๆ จองจวินอ๋องที
ตวัดมองมา จนนางต้องจําใจเดินออกมา

85
“สาวใช้..? หรือท่านอ๋อง ข้านึกว่าหญิงงามจากตระกูล
ใดมาหลงรักท่านเสียอีก” หยางซืออินทําหน้าสงสัย

“ซืออินนางเป็ นเพียงสาวใช้” เขากล่าวเสียงเรียบ

เสียงวางหมากเบาๆ ของหยางฉีเชิงทําให้สายตาของจวิ
นอ๋องทีมองสระบัวกลับมายังหมากทีเดินค้างไว้

“ปกติทา่ นอ๋องไม่รบั สาวใช้ผหู้ ญิง”

“นางทําหลังคาข้าแตก เลยให้มาเป็ นสาวใช้เพือใช้หนี

หลังคา” จวินอ๋องพูดแล้ววางหมากลง

86
“หากนางเป็ นเพียงสาวใช้ ข้าพึงพอใจนางหากนางตกลง
ไปเป็ นอนุขา้ ท่านคงไม่ขดั ข้องหรอกนะพีใหญ่” หยางซือ
อิน มือข้างหนึงเท้าคางนังลง อีกมือก็ลบู ชายโครงเบาๆ

“น้องสีแล้วแต่เจ้าเลย” ดวงตาจวินอ๋องไหววูบ แต่ก็ยงั คง

ลงวางหมากต่อ

หน้าห้องครัว

“เอ๋...ไป๋ ซาน ไป๋ ซาน” หญิงสาวทีเพิงจะถูกดุออกมา แต่

ยังมิวายโบกไม้โบกมือกระโดดเป็ นลิงทโมน

87
“อ้าวคุณหนูมีอะไรหรือ ขอรับ”

“คนทีอยูใ่ นเรือนด้านหลังทัง 2 คนนันใครหรือ” หมิงเย่ว

ถามยิมกว้าง

“เป็ นคนของตระกูลขุนนางหยาง แล้วก็เป็ นพีน้องร่วม

สาบานศิษย์สาํ นักเดียวกัน”

“แล้ว..?? ไงต่อ”

“ทําไมข้าต้องเล่าให้คณ
ุ หนูฟังด้วย”

ไป๋ ซานวกเดินสวน กลับหนีออกไปทางด้านข้าง ทําให้

88
นางวิงตามไปด้วยความใคร่รู ้ แต่กลับหาไป๋ ซานไม่พบ
เมือเดินวนไปมาจึงมีเหงือออกเล็กน้อย แล้วเหลือกตา
ขึนด้วยความเหนือยหน่าย พอหันหลังกลับก็พบ

“หยางซืออิน” นางอุทานเบาๆ สองมือรีบยกขึนเช็ดเหงือ

ทีไหลลง

“จําชือข้าได้แบบนี สนใจข้าขึนมาบ้างสินะ เจ้า....?” เขา

ก้าวเดินมาใกล้เล็กน้อยแล้วก้มลงถาม

“ข้าจะชืออะไรไม่เกียวกับท่าน”

“น่าเสียดายเรืองทีเจ้าอยากรู ้ แต่ไป๋ ซานไม่เล่าให้เจ้าฟั ง

89
ข้ากลับรูล้ ะเอียดยิงกว่าเขาเสียอีก” เขาเชิดหน้ายิมแล้ว
ทุบอกเบาๆ

ทันใดนันหมิงเย่วกลับโอนอ่อน เพราะความอยากรูท้ กุ
ครังไปสิน่า

“ข้าชือ หมิงเย่ว เป็ นสาวใช้ในจวนนี”

“มาเป็ นอนุขา้ เถิด หมิงเย่ว ข้าชอบเจ้า”

เหมือนอัสนีผา่ ลงตรงหน้า ข้าโดนสารภาพรักหรือ ไม่นี

เขาขอไปเป็ นอนุ เจ้าชูอ้ ะไรขนาดนัน แล้วยังทําหน้า
ทะเล้นแบบนีอีก ล้อเล่นแน่ๆ เขาทําหน้าแบบนี
90
เขาก้มหน้าใกล้ลงมารอยยิมยกขึนอย่างเจ้าเล่ห ์

ปึ ก!!

“โอ๊ะ!!”

เขาดีดหน้าผากนางเบาๆ แล้วหัวเราะร่วน

“ข้าจะรอทีศาลา หากมีชาร้อนๆ อาจจะช่วยให้ขา้ เล่าได้

ดีขน”
ึ

91
หมิวเย่วกุลีกจุ อรีบนําชามาให้เขาทีศาลา จึงได้ความว่า
พวกเขาเป็ นศิษย์สาํ นักเดียวกัน หวังจวินอ๋อง จากอายุ
มากสุดเลยกลายเป็ นพีใหญ่ ส่วนแม่ทพั โม่เซิงเป็ นศิษย์
รอง หยางฉีเชิงเป็ นศิษย์พีสาม และเขาเป็ นคนทีสี

ในสํานักมีศิษย์มากมาย แต่ทีสาบานเป็ นพีน้องก็มีเพียง

เขาสีคน หลังจากข้าได้ฟังความกระจ่างแล้ว ก็เกิดนึกขึน
ได้วา่ ควรจะนําขนมไปให้จวินอ๋องเสียหน่อย จึงผละจาก
หยางซืออินโดยไม่ทนั บอกกล่าว

“สายแล้วขนมเจ้าค่ะ ท่านอ๋อง” ครังนีนางไม่รอเขา

อนุญาตก็ยกเข้าไปเสียก่อน หากรอเขาอนุญาตก็คงถูก
ไล่ออกมาอีกเป็ นแน่

92
“เสร็จแล้วก็ออกไป”

นันไงข้าคิดยังไม่ทนั ขาดเสียวก้านธูป ก็โดนไล่เสียแล้ว!

เข้าวันถัดมา วันที 1

“ท่านอ๋องอรุณสวัสดิชาเจ้าค่ะ”

“ไม่รบั ”

93
ยังไม่ทนั สินเสียงปฏิเสธ หมิงเย่วก็พงุ่ ข้ามประตูนาํ ชาไป
วางไว้เสียแล้ว

“ออกไป”

วันที 2

“ท่านอ๋อง อรุณสวัสดิเจ้าค่ะ ข้านําอ่างล้างหน้ามาให้”

หมิวเย่วถือวิสาสะ เปิ ดประตูดา้ นหน้าแล้วไปหยุดยืนที
หน้าห้องนอนเขา

“วางไว้ทีประตูแล้วออกไป”
94
ไม่ทนั แล้วจวินอ๋องเจ้าค่ะ หมิวเย่วคิดในใจแล้วอมยิม

“ให้ขา้ ช่วยแต่งตัวนะเจ้าค่ะ” นางก้มลงหยิบรองเท้าจะ

ใส่ให้เขา แต่ก็กลับโดนแย่งออกไป

แต่ความพยายามก็ไม่ลดละ นางได้หยิบเสือคลุมตัว
นอกสีขาวสะอาด ลายใบไผ่สีเขียวอ่อนนวลตา รีบคลุม
สวมให้เขา

มือน้อยๆ ของข้า ก็อดลูบๆ คลําแผงอกคนตรงหน้าไม่ได้

ถึงแม้รูปร่างเขาจะดูบอบบาง แต่แผงอกกลับแข็งแน่นไป
ทัว

95
“ออกไป ข้าจะใส่เอง”

เสียงดุนนั กับสายตาทีแทบจะประหัตประหาร ทําให้นาง

จําใจปิ ดประตูลงด้วยสายตาละห้อย

เสียดายโอกาสเมือครู ่ รูอ้ ย่างนีลูบกล้ามอกเขาอีกนิดก็

คงจะดี วันนีหนาวลงอีกนิด แต่เขากลับสวมเสือคลุม
บางเฉียบไม่หนางบ้างหรือไร

ลมวันนีก็ช่างแรงนัก หมิงเย่วยืนนิงเงียบอยูน่ าน ถึงแม้

จะอยูใ่ กล้กนั เสมือนเป็ นเรือนแฝด แต่เขากลับดูไกลออก
ไปราวกับไม่มีตวั ตน

96
หรือเขาคิดเพียงว่า ข้าเป็ นเพียงสาวใช้ขดั ดอกค่าหลังคา
ไปแล้วจริงๆ!

....

“เสียวเย่ว ของข้า”

“กรีด!!!!”

มือของนางตีปัดป้อง จากคนรูปร่างประหลาดตรงหน้า
ไม่นานนักมือทังสองก็หยุดตีลงกลับพบ หยางซืออิน ที
97
ถูกหมิงเย่วตีจนใบหน้าเขียวชํา สีหน้าเขาเต็มไปด้วย
ด้วยความเจ็บปวด แล้วเบะปากใส่นางเบาๆ

“ใครใช้ให้ทา่ นใส่หน้ากากประหลาดมาหลอกข้าเล่า”
หมิงเย่วขมวดคิวแล้วค่อยๆ ใช้มือ ป้ายยาลงบนใบหน้า
เขาช้าๆ

“เจ้าทําสีหน้าเคร่งเครียด ข้าแค่อยากให้เจ้ายิมขึนมา
บ้างเจ้ารูต้ วั หรือไม่ เจ้ายิมเฉพาะอยูต่ อ่ หน้าพีใหญ่ หรือ
ได้ฟังหรือกล่าวถึงพีใหญ่แค่นนั นอกนันหากเจ้าไม่เหม่อ
ลอย ก็ทาํ สีหน้ากังวลเหมือนมีอะไรในใจตลอด” เขาใช้
มือเท้าคาง อธิบายด้วยเสียงอ่อนโยน

98
เมืองหมิงเย่วได้ยินคําเขาแล้วก็หยุดมือลง จิตใจล่อง
ลอย เขาจะหนาวหรือไม่...? จะไม่สบายหรือเปล่า ...?
ทานข้าวแล้วหรือยัง...? คําถามพวกนีวนเวียนไปมา

“เจ้ารูห้ รือไม่ หลายวันมานีข้ามาทีนีตลอด”

คําถามของซืออิน ทําให้นางหลุดออกจากห้วงความคิด
แล้วมองคนตรงหน้า

“ไม่ทราบเจ้าค่ะ ข้าเป็ นเพียงสาวใช้จะรูไ้ ด้อย่างไรว่า

ท่านมาหรือไม่มา”

“เพราะในสายตาเจ้าไม่เคยมองอะไรหรือใครนอกจาก พี
99
ใหญ่สนิ ะ” เสียงของเขาเบาลง

หลังจากทีนางเงียบๆ ได้ไปครูห่ นึง จึงกล่าวขึนลอยๆ

“หากท่านรักคนทีเขาไม่ได้รกั ท่านเลยเล่า ท่านจะทําเช่น
ไร”

“ข้าจะตามตือ จนกว่านางจะรับรักข้า หรือไม่รบั รัก ก็เอา

มีดมาเสียบอกเสียยังดีกว่าปฏิเสธ แต่ก่อนทีจะถึงตอน
นัน ข้าย่อมทําสุดความสามารถทีมีก่อน” เสียงเขาลอย
เข้าโสตประสาททําให้นางใจเย็นลง

แล้วกลับพบว่า ป่ าไผ่ตรงหน้าทีสันไหวราวกับสาวน้อย
เต้นระบําช่างงดงามยิงนัก ใบไผ่ทีปลิวไปมาเหมือนหิมะ

100
หน้าหนาวลอยละลิว ภาพวิวตรงหน้าทีเคยลืมมองมัน
ช่างสวยเช่นนีเชียวหรือ

“พูดมากไปแล้วนะเจ้าค่ะ คุณชายหยาง”

นางหันไปทายาให้เขาอีกครัง แต่กดมือลงหนักหนักขึน
จนเขาร้องโอดโอย ท่าทางร้องของเขาทําให้หมิวเย่วตลก
จนกลันเสียงหัวเราะไม่อยู่

“เสียงดัง น่ารําคาญ ข้าบอกให้เจ้าไปทําไก่ตนุ๋ โสม ต้อง

คอยตุน๋ อย่างมาก 10 ชัวยามขึนไป ไยเจ้ามานังหัวเราะ
กับแขกเสมือนเจ้าบ้านเล่า”

101
เสียงตวาดดังขึนด้านหลัง พร้อมเงาดําคล้ายมัจจุราชที
ตัดสินโทษหมิวเย่วโดยไม่ฟังความ แต่นางก็รบั คําโดยดี
เมือหันกลับไปเจอหน้าเขา

แพ้อีกแล้ว ข้าแพ้เขาอีกแล้ว แพ้ทกุ ทีสนิ ่า เฮ้อ..!! ไก่ตนุ๋

โสมเขาบอกให้ขา้ ทําตอนไหน..??

............
_____________________________________________
_____________________________________________
_________________
ตอนที 5 ตือเท่านันทีครองโลก 2

102
ห้องครัว

ข้าบรรจงตุน๋ นําแกง เติมไฟแล้วเติมไฟเล่า ตืนแต่เช้ามา

เพือทีนําแกงจะได้เสร็จทันช่วงอาหารเย็น

แต่เนืองจากไป๋ ซานแจ้งไว้วา่ จวินอ๋องกระเพาะไม่คอ่ ยดี

นัก ช่วงเย็นจึงงดทานอาหารหนักๆ เพราะกระเพาะไม่
ย่อย มีเพียงนําแกงเท่านัน ทีเขาจะชอบดืมช่วงเย็นเพือ
บํารุงกําลัง

ลมเย็นๆโชยมาเป็ นระยะๆ บ่งบอกถึงฤดูหนาวทีใกล้มา

เยือน ใบไผ่สีเขียวทีร่วงหล่นปลิวขึนแล้วตกลงวนไปมา

103
ข้ากระชับเสือมาคลุมมือถูไปมา ไล่ความหนาวเย็นจริงๆ
อยูห่ น้าเตาแบบนีก็อนุ่ ดี

นําแกงถูกยกไปอย่างเร่งรีบ ข้าเองก็ไม่ได้ทนั สนใจ จึง

เปิ ดเข้าไปในเรือนโดยไม่ไต่ถาม แต่ดา้ นในกลับเงียบ
สนิท มีเพียงแสงตะเกียงรําไรทีสว่างขึนจากห้องด้าน
หลัง

เหมือนแสงไฟในกองเพลิง ดึงดูดแมงเม่าตัวน้อยเดินไป
ในห้องนัน

หวังจวินอ๋องเปลือยเปล่าท่อนบน ปรากฎตรงเบืองหน้า
กล้ามเนืออก แขน ดูกระชับแน่นไปเสียทุกส่วน ไหล่

104
กว้างนันเผยให้รา่ งสูงโปร่งชวนหลงใหล

ข้าใจดีสเู้ สือเดินเข้าไปวางถ้วยนําแกงลง แล้วหยิบชาย

เสือทีเขากําลังจะสวมใส่ เขย่งปลายเท้าจะคลุมรัดให้เขา

“ท่านอ๋องเจ้าค่ะ หากแต่จะกรุณารบกวนย่อตัวลงสักนิด
หนึงได้ไหมเจ้าค่ะ”

“ออกไป ใครใช้ให้เจ้ามาปรนนิบตั ิขา้ ”

เขาจ้องหน้าข้าเขม็ง

“หน้าทีของบ่าวเจ้าค่ะ จริงอยูท่ ีนีอาจไม่เคยมีสาวใช้มา

105
ทําให้ทา่ น แต่ตอนนีมีแล้ว ข้าย่อมต้องทําเพราะมันเป็ น
หน้าทีข้าเจ้าค่ะ”

ข้าทังอายทังเคลิบเคลิม ในใจยิมย่อง ข้ามาฝึ กเป็ น

ภรรยาท่านต่างหากเล่า ข้าอมยิม

แต่เขาหยุดโต้แย้งหลังจากได้ฟังคําอธิบาย แล้วยอมให้
ข้าจัดแจงเรืองส่วนตัวต่างๆอย่างใจเย็น

แม้จะไม่เคยหวีผมบุรุษมาก่อน แต่ก็ตอ้ งแสร้งว่าชํานาญ

อย่างน้อยๆ เขาจะได้ไม่หงุดหงิดในท่าทีเก้งก้างของข้า

เขาหมุนตัวกลับมายังนําแกงทีวางตรงหน้า แล้วค่อย
106
ทานไปช้อนหนึงก็หยุดทาน แล้วเงยหน้าเม้มปากสนิท
มองมา

“มะมะไมอร่อยหรือท่านอ๋อง”

ข้ากลันใจถาม ด้วยใจเต้นรัวรอคําตอบ

“ใช่ไม่อร่อย”

เขาพูดหน้านิง แต่มือกลับจรดลงขอบชามกระดกดืมรวด
เดียวจนหมด

“ไม่อร่อยแล้วดืมทําไม ท่านนีประหลาดนัก พรุง่ นีก็

107
เปลียนคนต้มให้ทา่ นสิ”

ข้าระบายลมหายใจออกอย่างน้อยใจ

“ข้ามอบหน้าทีไปแล้วไม่คืนคํา”

**2 ชม.ก่อนหน้า**

“คุณหนูเจ้าค่ะ รุกฆาตเลยเจ้าค่ะถ้าจวินอ๋องยังคงนิง
เฉยแล้วละก็ เห็นทีจะหมดหนทาง”

108
จิวยีแบมือแล้วส่ายหน้าน้อย

“รุกแบบไหน จูบเขาหน่ะรึ ไม่ได้ผลหรอก”

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ จวินอ๋องได้ฉายาว่าหินผาพันปี เชียวนะเจ้า

ค่ะ ไป๋ ซานเล่าว่าเขาไม่ยอมให้หญิงใดเข้าใกล้เลย แม้
กระทังไปหอนางโลมก็เพียงปรายตามองไปเรือยๆเท่า
นัน”

ข้าเกาหัวอย่างไม่เชือคํานาง ไม่ยงุ่ เกียวถือว่าไม่แปลก

แต่เขาไปหอนางโลมแล้วไม่แตะต้องนีกลับแปลกยิงกว่า

.......
109
รุกอะไรเล่าทําเช่นไรเล่า จิวยีเจ้าไม่พดู ให้ชดั ใครจะไปรู ้
กับเจ้าละ ข้าคิดในใจ อย่างเหนือยอ่อน

“ท่านอ๋อง ข้านวดให้นะเจ้าค่ะ”

มือข้าป้ายแปะไปทัว ผูช้ ายชอบให้สมั ผัสดูอย่างแม่ทพั

โม่ กับหยางซืออิน อนุมากมายเต็มไปหมดทําไมจวิ
นอ๋องจะไม่ชอบเล่า

“ปล่อยข้า ออกไปนะ”

จวินอ๋องนอกจากไม่ชอบแล้ว ยังปั ดป้องราวกลับรังเกียจ

110
ข้ามานับร้อยปี ข้าลังเลอยูน่ านว่าจะยืดเยืออย่างไรดี จึง
ลืมตัวมือเลือนลงตํา ไปนวดขาเขาอย่างไม่ตงใจ
ั

ปึ ก!!! ปั ง!!!

ตัวข้าถูกอุม้ ลอยจากพืนแล้วร่วงลงบนโต๊ะอาหาร สาย

ตาเขาเริมดุดนั เสียงหายใจขาดห้วงดังฟึ ดฟั ดราวกับ
หมาป่ าดมเหยือ สองมือคร่อมล็อคข้าไว้ในท่านัง

ถึงแม้ตวั ข้าจะถูกยกนังบนโต๊ะอาหาร แต่ตวั เขาทียืนตระ

หงานอยูเ่ บืองหน้าก็สงู กว่าอยูห่ ลายส่วน พอเหตุการณ์
เป็ นเช่นนี กลายเป็ นข้าเองทีพยายามไม่มองหน้าเขา
ตรงๆ ใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรง

111
“เฮ้อ”

เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด แล้วอุม้ ข้าผลักออกมายัง

ด้านหน้าห้องนอน พร้อมปิ ดประตูลนดาลอย่
ั างแน่นหนา

นีข้าโดนทิงไว้กลางทางอีกแล้วหรือ ไม่ใช่สติ น้ ทางต่าง

หาก จวินอ๋องนะจวินอ๋อง

...............

**ณ.ห้องหนังสือในจวน**

112
“มีคดีฆาตกรรมต่อเนืองอยูห่ วั เมืองด้านเหนือ”

หยางฉีเชิงกล่าวเสียงเครียด ในมือถือพัดเดินวนซ้ายขวา
ไปมาในห้องหนังสือทีจวนจวินอ๋อง

“8 ศพเข้าไปแล้วตอนนี รูปแบบการฆ่าคือ ปาดคอเหยือ

จนเหยือเสียชีวิตเพราะเลือดออกมาก แผลไม่ใหญ่นกั แต่
จนกว่าเราจะพบเหยือก็ไม่ทนั เสียแล้ว”

หยางซืออินยืนกอดอกคิวขมวด

ฉีเชิงกล่าวตบท้าย “เราต้องลงพืนที ตอนนีต้องทํางาน

113
ร่วมกับพีรอง เอ่อคือ แม่ทพั โม่ เพราะคนของเขาชํานาญ
ในพืนทีแถบนันมากทีสุด”

“เดินทางเมือไร”

“อีก 5 วัน พีใหญ่” ซืออินกล่าวเสียงนิงเฉย แววตาขีเล่น

หลุบตําลง

.....,,,,,,,,,,,

“นําแกงไก่ตนุ๋ พุทราจีนเจ้าค่ะ”

ข้าวางนําแกงลงอย่างเบามือ แล้วจ้องมองเอกสารบน
114
โต๊ะเขาผ่านๆ ดูเหมือนกําลังมีเรืองทีเขาไม่สบายใจอยู่
แล้วก็อา่ นเจอคดีทีเขาทําอยู่ ในมือข้าจึงเคลือนตัวไปอยู่
ด้านหลังเขา แล้วนวดต้นคอช้าๆเบาๆ

เขาสะดุง้ เล็กน้อย อาจเพราะข้าเองเมือวานทีซุกซนจน

เขาโมโห แต่วนั นีการนวดลงนําหนักมือข้าแฝงไปด้วย
ความจริงจัง เพราะอยากให้เขาได้พกั บ้าง

เขาเองก็คงเข้าใจเจตนานีดีจงึ ไม่ได้ขยับหนี หลังจากดืม

นําแกงจนหมดเขาก็หลับตาแล้วงีบลง สองมือเขาคลี
ออกจากพูก่ นั เล็กน้อย เป็ นภาพทีงดงามยิงชวนหลงใหล

“ข้าปรารถนาให้ทา่ นมีความสุข อย่าเจ็บ อย่าป่ วยก็

115
เพียงพอ”

ข้ากระซิบพึมพําเบาๆ แล้วก็ปล่อยให้รา่ งกายทําตามใจ

อีกครัง ก้มลงบรรจงจูบแก้มเขาอย่างแผ่วเบา

......

เช้าวันนีหลังจากตืนมา กลับพบว่าจวนมีความผิดปกติ
บางอย่าง ผูค้ นดูวนุ่ วายไม่เป็ นระเบียบเช่นเคย

ถังนําผ้าสะอาดถูกหิว สวนไปมาตรงหน้าครันจะถาม
ใครก็เดินไวจนจับตัวไม่ทนั

116
ข้าเองตืนตังแต่เช้ามืด คลุกตัวอยูก่ บั หม้อตุน๋ นําแกงจึง
ไม่ได้รูเ้ รืองมากนัก

“เอ๋ นีเจ้าๆ วิงหนีหมดเลย มานีก่อน มีอะไรกัน”

ข้าพยายามยัง หนุ่มน้อยคนหนึงตรงหน้า

“ท่านอ๋องป่ วยหนักขอรับ อาเจียนตังแต่เมือคืน”

เสียงคนตรงหน้ายังไม่ทนั หายไป ตัวข้าก็วิงออกไปถึง

สวนไผ่ดา้ นหลังแล้ว

“มีอาการอาหารเป็ นพิษ ท่านอ๋องไปทานอะไรมา จึง

117
อาเจียนไม่ได้สติเช่นนี”

ชายสูงวัยพูดเสียงสันเครือกังวล กับอาการคนตรงหน้า

“ไม่นะขอรับ ท่านหมอ อาหารก็จากพ่อครัวคนเดิม

อาหารทีทํามา พวกเราก็ทานทังจวนทําไมถึงท่านอ๋อง
เป็ นคนเดียว” ไป๋ ซานก้มหน้า สีหน้าเคร่งเครียด

“นึกดีๆ ไป๋ ซาน ท่านอ๋องท่านอะไรนอกเหนือจากอาหาร

ในจวนหรือไม่”

“เอ๋ ท่านหมอ ยังมีนาแกง

ํ นําแกงขอรับทีท่านอ๋องทาน
ช่วงเย็น”
118
ข้าเปิ ดประตูโพล่งเข้าไปด้วยความหงุดหงิด

“นําแกงข้าไม่ได้มีปัญหาอะไร ไป๋ ซานเจ้าว่าร้ายข้ามาก

เกินไปแล้ว”

“คุณหนูวนั นีก็ตม้ นําแกงหากว่าไม่ได้วางยาจริงๆ ข้าจะ

เอามาให้ทา่ นหมอตรวจ หากท่านบริสทุ ธิใจก็คงไม่มี
ปั ญหาอะไรใช่มยที
ั เราจะตรวจ”

ข้าเม้มปาก “ได้”

เวลาไม่นานนัก ท่านหมอก็ตรวจเสร็จ
119
ผลก็ออกมาว่านําแกงข้าไม่ได้มีปัญหาอะไร ยิงทําให้
ท่านหมอสงสัยหาสาเหตุมากขึน สองพีน้องตระกูลหยาง
เองก็รุดมาเยียมทัน จนเป็ นพยานให้ขา้ ไปในตัวว่าข้าไม่
ได้วางยาใคร

“ในเมือไม่มีพิษ ข้าเองก็เร่งรีบไม่ได้ทานอะไรมา นําแกง

ชามนีข้าขอแล้วกันไหนไหน เสียวเย่วก็ตงใจทํ
ั า”

พรวด!!! นําแกงพุง่ ออกจากปากหยางซืออินกระเซ็นไป

ทัว

“อ้าก....เค็มๆๆๆๆๆ อ็อก โอ๊กๆๆ”

120
ซืออินวิงพรวดไปอ้วกหลังต้นไผ่ อ้วกแล้วอ้วกอีกอย่าง
เหนือยอ่อน

หลายคนลองชิมนําแกงข้า บางอาการเองก็ไม่ได้ตา่ งกัน

ท่านหมอจึงสรุปได้วา่ อาการป่ วยท่านอ๋องเกิดจากการ
กินอาหารรสชาติประหลาดของข้านีเอง

......

“เสียวเย่วอ่าาาา”

เสียงเหนือยอ่อนดังขึนจากด้านหลัง
121
ข้าไม่ได้หนั ไปก็พอรูไ้ ด้วา่ ใคร ตังแต่เจอกับหยางซืออิน
แล้วเขาก็มกั มาหาข้าบ่อยครัง ขอแต่งงานไปเป็ นอนุบา้ ง
เกียวพาราสีบา้ ง

แต่พอเขาได้คาํ ยืนยัน ว่าข้าไม่มีวนั มอบความรูส้ กึ แบบนี

ให้เขา มีเพียงท่านอ๋องเท่านันทีข้าจะรัก เขาจึงเปลียนท่า
ทีทนั ใด แล้วบ่นว่าข้าเป็ นคนแรกทีรักพีใหญ่ของเขาด้วย
ความจริงใจ

หญิงสาวมากมายทีโดนท่านอ๋องปฎิเสธ พอได้ขอ้ เสนอ

ของเขา ก็ละทิงแบบไม่คิดอะไร อนุสาวสวยของเขาจึง
มากมายเพราะมาจากข้อเสนอแบบนี ทีเขามอบให้
ประกอบกับเราต่างก็รูด้ ีวา่ ความชืนชอบและความรักที
122
มีดว้ ยความสบายใจทีเกิดขึนนันเปรียบ น้องชายพีสาว
เขาจึงติดหนึบข้าเหมือนเด็กน้อยคอยงอแง มีเรืองมาเล่า
มาปรึกษาตลอด

“เจ้าดีขนหรื
ึ อยัง อินเอ๋อร์” ข้าลูบหลังเขาเบาๆ

“ดูขนาดเด็กหนุ่ม แข็งแรงขนาดนีเพียงนําแกงช้อนเดียว
เจ้ายังอาเจียนเพียงนี แล้วหลายวันมานีละ จวินอ๋องดืน
นําแกงข้าทุกวัน ไม่เหลือสักหยด เขาดืมไปได้ยงั ไง อิน
เอ๋อร์ ข้าๆ ฮือออ”

นําตาทีคอยกลันไว้ไหลลง มีเพียงเสียงปลอบของซืออิน
เบาๆอยูข่ า้ งๆ

123
.............
_____________________________________________
_____________________________________________
________________
ตอนที 6 ใจท่านคิดอะไรอยู่

“ออกไป!!”

หวังจวินอ๋อง หินผาพันปี แม้จะป่ วยหนักก็ยงั เอ่ยปากไล่

แม้เสียงจะแผ่วเบานัก ข้าเองก็ยอมออกมาโดยดีโดยไม่
ต่อปากต่อคําอะไร
124
“พีใหญ่ใจร้ายเกินไปแล้ว เสียวเย่วดูแลท่านมาตลอด
หลายวันทีผ่านมา นางไม่ได้กิน นอนก็ไม่อิมอยูข่ า้ งท่าน
ท่านไร้หวั ใจเกินไปแล้ว”

หยางซืออิน ชีไม้ชีมือไปยังข้าวของต่างๆทีวางมุมห้อง ที
ข้าใช้ดแู ลเขา กล่าวเสร็จเขาก็เดินกระแทกเท้า ตามข้า
ออกมายังศาลาด้านหน้า

“ท่าน”

“พอ !!! น้องสามข้าไม่อยากฟั งอะไร ข้าอยากพักผ่อน

เจ้าก็รบกวนออกไปด้วยเถิด”

125
ไม่นานนัก หยางฉีเชิงก็เดินหน้ามุย่ ออกจากห้องจวิ
นอ๋องตามมาสมทบทีศาลา

“โดยไล่มาเหมือนกันรึพีสาม”

หยางซืออิน ทําคอเอียงล้อเลียนไปมา จนข้าหัวเราะขึน

มาเบาๆ

“เห็น เสียวเย่วยิมได้ขา้ ก็ดีใจแล้ว น้องสีพูดในห้องนันก็

ถูก แม้เจ้าจะทําให้พีใหญ่ป่วย แต่ทีเจ้าทุม่ เทดูแลนันก็
แสดงแล้วว่าเจ้านันไม่ได้ตงใจ”
ั

126
ฉีเชิงเอ่ยเสียงอ่อนโยนเพือปลอบใจขึน

“ช่างเถิด หยางฉีเชิง ยามปกติเขาก็ไล่ขา้ อยูแ่ ล้ว ยามนี

ป่ วยแล้วคงจะอารมณ์ไม่ดี ข้าไม่อยากทะเลาะด้วย”

“ดูซิ ข้าเจอใครเข้า”

เสียงคนพูดขึนมาจากด้านหน้า พอข้าเงยมองก็พบว่า
เป็ น แม่ทพั โม่เซิงนันเอง

ตังแต่ขา้ มาเป็ นสาวใช้ทีจวนจวินอ๋อง ก็ไม่ได้พบเขาอีก

เลย แม้จิวยีจะนําจดหมาย ทีเขาฝากไว้ให้ทีโรงเตียมมา
ให้ เมือได้มาข้าก็เก็บใส่กล่อง อย่างไม่ใยดีทีจะอ่านเนือ
127
ความใดใด

นีกระมังคนทีเราไม่ได้รกั ต่อให้เขาทําดีแค่ไหน ก็ไม่เคย

อยูใ่ นสายตา

จวินอ๋อง ท่านคิดแบบนีด้วยหรือไม่ ไม่รกั ข้าจึงขับไล่ไส

ส่ง ไม่รกั ข้าจึงพูดดีนอ้ ยครัง ถ้าพูดมากกว่านันก็มีแต่คาํ
เสียดแทง เพราะไม่รกั ข้าใช่หรือไม่...?

“ข้าตามหาเจ้าไปทัวจนพลิกเมือง ได้แล้วกระมังแต่เจ้า
กลับมาอยูเ่ พียงใต้จมูกข้าทีจวนจวินอ๋องนันเอง”

เขาเดินองอาจเข้ามาในศาลา เกราะสีเงินแวววาวเสริม
128
ให้รา่ งเขาดูใหญ่ขนจนหน้
ึ าเกรงขาม แววตาดุดนั ยกยิม
ขึนพร้อมรอยยิมกว้าง

“ก็เขาไม่สนใจ ใยต้องแจ้งข่าวท่านแม่ทพั เล่า”

หยางซืออินเบะปาก กล่าวขึนเสียงอูอ้ ีในลําคอ

“น้องสี ปากเจ้าไม่แตกมานานแล้วมัง สีซีดเซียว อยาก

ลองทาด้วยสีแดงเพลิงบ้างไหมล่ะเจ้า”

แม่ทพั โม่อมยิม ใช้นิวไล่เลียฝี ปากยัวเย้าอารมณ์โมโห

คนตรงหน้า

129
“นีท่าน !!!”

หยางซืออิน ถลายืนขึนชีหน้าด้วยความโกรธ จนหยางฉี

เชิงต้องเข้าห้ามปรามดึงทึงชากออกจากศาลา

ข้าคุยกับแม่ทพั อีกไม่กีคําก็ขอลากลับห้อง

อากาศเย็นลงอีกแล้วคิดถึงอีกเขาอีกแล้วสิ ข้าใช้มือแนบ
กําแพงทีเย็นเฉียบแนบด้านข้าง ใจท่านเองก็คงเย็นแบบ
นีไม่ตา่ งกัน ถึงไม่เคยเห็นหัวใจข้าบ้างเลย

3 ปี ทีแล้วข้าคิดถึงท่านอยูต่ ลอด เพราะอยากตอบแทน

บุญคุณทีช่วยชีวิต แต่พอได้เจอกลับรวดร้าวยิงนัก ในใจ
130
ราวกลับมีคลืนซัดสาดอยูเ่ สมอ

3 ปี ทีแล้วทีท่านปฎิเสธข้า ข้ากลับไม่เจ็บปวด คิดเพียง

เมือฐามานะข้าเหมาะสมให้ทา่ นมองก็เพียงพอ

แต่ !!!

ข้าคิดผิด วันนีความรูส้ กึ ทีข้ามี ไม่ใช่ความรูส้ กึ หนุ่มสาว

แบบนันอีกแล้ว ทีต้องการท่องเทียวกับท่านไปทัว

ตอนนีข้ารักท่านเข้าแล้วจริงๆ ข้าเพิงเข้าใจว่าสิงทีรูส้ กึ
เมือท่านป่ วยลงใจข้าราวจะแตกเป็ นเสียงๆ รูส้ กึ อยากให้
เป็ นข้าแทนทีนอนป่ วยตรงนัน แม้ทา่ ทางจะเย็นชาแค่
131
ไหน ท่านกลับดึงดูดความรูส้ กึ ข้าไว้ไม่ได้จางลงเลย

...........

วันนีพวกเขาต้องไปสืบสวนคดี แต่เพราะอาการป่ วยจวิ

นอ๋องไม่ดีนกั ข้าจึงอาสาไปด้วย พร้อมพาจิวยีไปเป็ น
เพือนเพราะรูม้ าจากซืออินว่า พวกเขาต้องการตัวล่อ
ฆาตกร เพราะฆาตกรเลือกสังหารแต่หญิงสาวอ่อนแอ
พวกเขาหาสาวจากหอนางโลมคนแล้วคนเล่า ก็หนีไป
เสียหมดเมือรูภ้ ารกิจนี อย่างน้อยๆ ข้าได้ช่วยงานจวิ
นอ๋องเล็กน้อยบ้างก็ยงั ดี

ข้าถูกปลอมให้เป็ นภรรยาพ่อค้าเพือทีจะดูจวินอ๋อง จึง

132
ได้นงเกี
ั ยวกับเขาเป็ นภรรยาปลอมๆ หยางฉีเชิงและ
หยางซืออินเป็ นผูร้ ว่ มขบวนหุน้ ส่วนการค้า ส่วนแม่ทพั โม่
เป็ นกุนสือมือขวาเจรจาการค้า จิวยีและไป๋ ซานเป็ นพ่อ
บ้านและสาวใช้ตามหลังขบวน

“แค่กๆ !!”

เสียงไอของเขาทําลายความเงียบในรถม้าขึน ข้าหยิบผ้า
เช็ดหน้ายืนให้แต่ถกู เขาปั ดออก

ตอนนีในรถม้าจึงเข้าสูค่ วามเงียบอีกครัง พร้อมนําตาที

รืนขึนของข้า ถึงแม้ขา้ คิดไว้วา่ สามารถรับมือถึงความ
เย็นชานีได้ แต่ยงถลํ
ิ าลึกลงมากเท่าไรข้ายิงพ่ายแพ้ลง

133
ทุกที

ทันใดมือเย็นเฉียบทีบางเรียวขอเขาค่อยๆเอือมแตะไล่
นําตาข้าเบาๆ พร้อมสายตาทีแปลกประหลาดมองมา
ข้าแทบไม่เชือสายตา

\*\*.....................\*\*

**4 วันก่อน**

จวินอ๋องได้สติกลับลืมตาขึนช้าๆ เห็นหญิงสาวถือถังนํา
อุน่ ไปมาจึงหลับตาลง

134
“ท่านอย่าเป็ นอะไรไปนะฮือ ฮึกๆ ลูอ้ ี”

หมิงเย่วร้องไห้แล้วบิดผ้าค่อยๆเช็ดตัวให้เขาอย่างเบามือ

ทําไมเจ้าโทรมแบบนีเย่วเอ๋อร์ หรือตังแต่ขา้ ป่ วยเจ้าไม่ได้

นอนเลยใช่ไหม

จวินอ๋องคิดแล้วเหลือบมองนางอยูน่ ิงๆ

“หนาว ข้าหนาว”

135
จวินอ๋องแสร้งละเมอ แล้วดึงหมิงเย่วมาไว้ในอ้อมกอด
เบาๆ

“ลูอ่ ีๆ ลูอ่ ีฟื นแล้วหรอ” เสียงเขานิงไปนานแต่ก็กอดนาง

ไม่ยอมปล่อย “สงสัยละเมอ”

ด้วยความอ่อนล้าไม่นานนัก หมิงเย่วก็ผล่อยหลับลงใน
อ้อมกอดชายหนุ่ม จวินอ๋องลืมตาขึนแล้วมองนางเงียบๆ
อยูแ่ บบนัน

พักเถิดหมิงเย่วพักในอ้อมกอดข้า

เขาค่อยๆก้มลงจูบแก้มทีมีแต่คราบนําตาของนางอย่าง
136
อ่อนโยน แล้วกอดนางไว้พร้อมหลับไป

...................

เรืองราวยามเขาป่ วยผุดขึนในห้วงความคิด ทําให้เขายัง

มือไม่ได้เมือเห็นหมิงเย่ว ร้องไห้ แต่เพียงครูเ่ ดียวอารมณ์
เขาเปลียนไป

“ออกไป !! ข้าไม่ชอบเห็นใครมานังร้องไห้ไร้สาระ”

นําตาข้าไหลลงมาอีกครัง โดยไม่พดู อะไรข้าเช็ดนําตา

พร้อม สังหยุดเกียวจนเป็ นทีสงสัยของหลายคน ข้าจึง
บอกไปว่าเกียวนันเล็กนักจวินอ๋องต้องการนอนพักผ่อน
137
“มาขีม้ากับข้าสิ เสียวเย่ว”

เสียงม้ากระโจนมาจากด้านหลัง แม่ทพั โม่ชวนทําให้ขา้

หลังเลอยูพ่ กั ใหญ่ แต่ไม่นานนักหยางซืออินก็คว้าตัวข้า
ขึนม้าเขาไปแทน สร้างความไม่พอใจให้แม่ทพั โม่ไม่นอ้ ย

“โดนไล่มาอีกแล้วสิ”

หยางซืออิน หัวเราะฮึๆเบาๆ

“วันนีไม่กวนประสาทข้าได้มยั ซืออิน”

138
เสียงข้าแผ่วลง เพราะเหนือยจากร้องไห้ในรถม้าเมือครู ่

“ไม่ได้ หากข้าไม่กวนพีสาว ท่านคงเศร้าตายเลยเอาแต่

โดนพีใหญ่ดแุ บบนัน น้องชายอย่างข้าไม่ช่วยท่านแล้ว
ใครจะช่วย พักก่อนเถิดฝี มือขีม้าข้านุ่มนวลไม่เป็ นรอง
ใคร”

เขายิมกริมพยายามแหย่ขา้ จนข้ายิมออก แล้วสักพักข้า

ก็พิงเขาจนหลับไป

คืนนัน พอตังค่ายพักแรมในป่ า ท่าทีซืออินก็เปลียนไปคํา

พูดคําจาก็แก่แดดยิงนักจนข้าสงสัย

139
“เสียวเย่ว เจ้าทานนีสิ”

ซืออิมพรมยิมน้อยยิมใหญ่ โอบหน้า

โอบหลังราวกับข้าเป็ นแก้วทีปานจะหล่นลงแตก

“มะมะไม่เป็ นไร เจ้าทานเถอะ”

ข้าปั ดมือเข้าออก เบาๆกินจนพุงจะแตกแล้วเนีย ซืออิน

ยัดมาแล้วยัดมาอีก

140
“เสียวเย่ว ถึงแม้เจ้าขีม้ากับข้ามาจะอิมอกอิมใจยิงนัก
แต่ก็ตอ้ งทานมามาข้าป้อน อําเร็ว อ้ามม”

“หมิงเย่ว ช่วยประคองข้าไปในกระโจมที”

เสียงจวินอ๋องกล่าวขัดจังหวะขึน จนข้าตกใจ

แต่เห็นซืออินขยิบตาน้อยๆก็พอรูไ้ ด้วา่ ต้องมีแผน

พิเรนทร์อนั ใดอีกแน่ ข้าค่อยๆประคองเขาเข้าในกระโจม
ทีกางขึน เราเอากระโจมมาไม่ใหญ่นกั เพราะจะได้ไม่
สะดุดตา

“ท่านพักผ่อนซ่ะ ข้าออกไปก่อน”
141
ข้าเตรียมลุกขึนกําลังจะก้าวออกไป ก็พลันได้ยินเสียง
เสียดสีประชดประชันเอ่ยขึน

“คิดถึงน้องสีรึไง อ๋อหรือว่าแม่ทพั โม่เซิง ชอบละสิเอาอก

เอาใจกันนัก ข้าป่ วยเจ้าถึงไม่อยูด่ แู ล ทังๆทีเจ้าสร้าง
เรืองไว้แท้ๆ”

เขาประชดประชันทําเสียงขึนจมูก

ข้าจึงสวนเขากลับแล้วเดินออกมา “ไม่ใช่ทา่ นหรอกรึทีไล่

ข้า คนใจดํา”

142
พอข้าออกมาก็โดนซืออินลากถูลถู่ กู งั ไปในกระโจมเขา
ทังๆทีกระโจมนีเขาควรพักอยูก่ บั ไป๋ ซาน แต่ไป๋ ซานกลับ
ถูกไล่ออกไปเดินเวรยามกับแม่ทพั โม่เพราะแผนการของ
เขา

สักพักจิวยีก็เดินตามมาในกระโจม แล้วฟุบหลับลงด้าน
หลังหลับไป เหลือเพียงข้าและซืออินกระซิบคุยกันเบาๆ

“ทําไมข้าต้องมานอนทีนี เจ้าเล่นพิเรนทร์อะไรอีกซืออิน”

“ท่านพีโดนพีใหญ่ดมุ า แบบไม่มีเหตุผลใช่หรือไม่เขา
กล่าวว่าอย่างไร”

143
เขากัดริมฝี ปากแล้วยืนหน้ามารอคําตอบ

“เขาโมโหทีข้ามัวเล่นกับเจ้าไม่ดแู ลเขา” ข้ากล่าวขึน

“นันไงหึงแน่ๆ” ซืออินยิมกว้างตาเป็ นประกาย

“อะไรกันซืออิน เจ้าคิดผิดหรือเปล่า”

ข้าเองโดนดุบอ่ ยจนแยกไม่ออกแล้ว ว่าดูอย่างไรต่างกัน

อันไหนคือหึงหรือเป็ นการต่อว่า

“นอนเถิดพีสาวพรุง่ นีเราออกจากกระโจมพร้อมกัน ให้จิ

144
วยีออกไปทีหลังสายหน่อย ท่านจะได้ดอู ะไรสนุกๆ”

“เดียวซืออินนีมันกระโจมเจ้านะ”

“เอาน่ามาเล่นหมากล้อมกัน”

...............
_____________________________________________
_____________________________________________
________________
ตอนที 7 ความบริสทุ ธิทีมอบไป(NC 18+)

145
ตอนแรกข้าว่าจะตืนเช้าเสียหน่อย แต่เพราะนอนดึกมาก
กว่าจะได้นอนก็เช้าเข้าไปแล้ว จึงนอนต่อ

จิวยีตืนนานแล้ว เเต่เนืองจากนางโดนห้ามไม่ให้ออกไป
นางจึงงีบต่ออย่างใจเย็น

สักพักก็มีเสียงตะกุกตะกักขึนด้านหน้า พบซืออินยกนํา
และผ้ามาให้ขา้ ล้างหน้า

“นีมันหน้าทีของบ่าว อินเอ๋อร์ของข้า ทําไมขยันผิดปกติ”

146
ข้าเน้นเสียงแล้วมองเขาอย่างสงสัย

ซืออินเอามือมาแตะมือข้าน้อยๆแล้วคุกเข่าทําเสียงตํา
อูอ้ ีน่าตลกนักแล้วเอ่ยขึน

“องค์หญิงของข้า อาอาอาอา”

ข้าฟาดมือด้วยความหมันไส้เบาๆทีหลังเขา แล้วจัดแจง
ล้างหน้าล้างตาเดินออกไปพร้อมซืออิน โดยปล่อยให้จิ
วยีงีบต่อไป

147
พอข้าและซืออินเดินออกไป ทุกสายตาก็จบั จ้องมายังที
ข้าและซืออินยืนอยู่ จนข้ารูส้ กึ แปลกใจ

แต่ซืออินยังคงทําตัวสบายๆ พาข้าไปยังผ้าทีปูไว้ใต้
ต้นไม้ทีพวกเขาทานอาหารกันอยู่

สักพักเขาก็บิดตัวร้องโอดโอยขึน

“เสียวเย่ว ข้าปวดหลังอะโอ้ยโอย”

“สมนําหน้าใครให้เจ้าหักโหม”

148
ข้าทุบหลังให้เขาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

“คืนนีอยูก่ บั ข้าอีกนะ เสียวเย่ว”

เขาตะโกนอ้อนดังขึน

“ไม่”

ข้าทําปากเบะ แล้วดีดหน้าผากเขาเบาๆ

149
การมีซืออินอยูเ่ คียงข้าง ก็ทาํ ให้ขา้ คลายเหงาไปได้มาก
เขาเหมือนน้องชายทีซุกซน ทําให้โลกของข้าสดใสขึน
เป็ นกอง

“นะนะ ข้าจะไม่กวนเจ้าอีกอยูเ่ ป็ นเพือนข้าคืนนีก็พอ”

เขาดึงชายเสือข้าไปมาราวกับเด็กน้อย

ข้าถลึงตาใส่เขาแล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ กระซิบบอก

“ถุงเงินทีพนันหมากแพ้ขา้ เมือคืน กระเป๋ าเจ้ายังไม่ฉีก

หรือไง”
150
ซืออินยิงฟั นเรียงขาวใส่ขา้ แล้วกัดฟั นพูดเบาๆ

“ก็เพราะแบบนีไงพีสาว ท่านต้องให้โอกาสข้า คิดจะชิง

หนีพอชนะแล้ว ไม่ง่ายนักหรอก คืนนีข้าต้องชนะ”

หมิงเย่วหลุดขําซืออิน ออกมาเสียงดัง ทีแท้ทีมาอ้อนทํา

ดีแต่เช้าเพราะอยากแก้มือจะเอาชนะ เพือเอาเงินคืนนี
เอง

แป๊ ก!!!

151
เสียงถ้วยนําชากระแทกลงพืนไม้หลังเกียวเบาๆ

พร้อมร่างทีซีดเซียวของจวินอ๋อง เดินกระแทกเท้าเข้า
มากระชากข้าออกเดิน มุง่ ไปยังอาชาสีดาํ ด้านหน้า

ข้าเองก็ไม่ได้ขดั ขืนอะไร แต่กลับมีหยางซืออินและแม่

ทัพทีเข้ามาขวางไว้

“พีใหญ่ หยุดกระชากนางเถิด”

ซืออินทําสีหน้าเหรอหลา เมือผลทีตัวเองพยายามยัวเย้า
จวินอ๋อง กลับได้ผลเกินคาด
152
“ปล่อยนาง จวินอ๋อง”

แม่ทพั เดินเข้าประชิด แต่กลับโดนฝ่ ามือของจวินอ๋องจึง

ล่าถอยไป

เพียงครูเ่ ดียว ข้าก็ถกู อุม้ ขึนม้ามายังทุง่ โล่งกว้างทีมีดอก

ไม้และต้นอ้อขึนเต็มไปหมด สีของมันเริมเปลียนเป็ นสี
นําตาลอ่อน พร้อมร่วงโรยในความหนาวทีกําลังจะเกิด
ขึน

ด้านข้างมีลาํ ธารขนาดใหญ่ แต่เพราะใกล้หน้าหนาว

153
แล้ว นําจึงไหลไม่มาก มีเพียงสายธารเล็กทีเอือยไป ข้า
โดนเหวียงลงจากม้าพร้อมสายตาทีดุดนั ของเขา

“เมือคืนนี..?”

เขาบีบสองมือข้าตรึงไว้กบั ต้นไม้ใหญ่ แล้วมองหาคํา

ตอบในนัยน์ตาข้า

“จะจวินอ๋องเจ้าค่ะ เสียวเย่วเพียงเล่นหมากล้อมเป็ น
เพือน อินเอ๋อร์เกือบยันเช้าเท่านันเอง”

ข้าอธิบายเลิกลักหน้าแดงกํา
154
“ถึงแม้เจ้ามองเขาเป็ นน้องชาย ถึงเขาจะยังเด็ก แต่เจ้ารู ้
หรือไม่เขาอายุ 16 ปี นีแต่อนุทีเขามีมากมายนัก”

เขากล่าวเสียงเรียบ สะกดกลันอารมณ์คกุ รุน่ เอาไว้

“ขะขะข้า”

ข้าละลําละลักจะตอบ แต่พอเห็นสายตาเขาเเล้ว ก็ทาํ ได้

เพียงกลืนนําลายลงไป

155
“อย่างไรเสียก็เป็ นชาย เจ้าไม่ควรไว้ใจใคร”

ปากข้าเจ้ากรรม โพล่งคําสวนเขาออกไปไวเหลือเกิน

“รวมถึงท่านด้วยหรอ”

เสียงข้าขาดห้วงไป เพราะถูกเขาประทับริมฝี ปากลง

มา...ปลายลินเขาลิมเลียกระหวัดอย่างอาจหาญ แสดง
ความเป็ นเจ้าของทีเขามี

จนข้ารูส้ กึ หนักหน่วงแทบทรุดจากรอยจูบเขา เขาถอน

จูบออกแล้วประทับลงอยูอ่ ย่างนัน แล้วช้อนตัวข้าขึนเดิน
156
ฝ่ าทุง่ อ้อสูงท่วมหัวไปลึกด้านใน

เสียงลมพัดซูซา่ พริวไหว เพราะต้นอ้อหนาจึงรองหลัง

เป็ นเบาะนุ่มๆอย่างดี

เมือเขาวางข้าลง เขาสะบัดผ้าคลุมสีขาวลงพืนหญ้าแล้ว
ค่อยๆอุม้ ข้าลงยังพืน

ใจหนึงข้าเองก็หวาดหวันแปลกๆ แต่อีกใจก็ระทวยไปกับ
อารมณ์ของเขา ทีเปรียบราวกับไฟป่ า ทีลุกลามกลืนกิน
ชีวิตข้าไป
157
ปลายนิวข้าลูบคิวเขาเบาๆไปมา สายตาทีเคยเย็นชา
ตอนนี มีเงาน้อยๆในดวงตาเป็ นรูปหน้าข้าขึนมา

เพียงสายตาท่านมีขา้ เพียงเท่านีอะไรข้าก็ยอมจวินอ๋อง

“ข้าพยายามหลีกเจ้าแล้วเย่วเอ๋อร์ ตังแต่ขา้ ยอมให้เจ้า

จูบตังแต่เรือนร่ายรํานัน ข้าไม่ไว้ใจตัวข้าเองเลย”

เขาซุกหน้าลงซอกคอนาง แล้วเอ่ยเสียงแหบพร่า

158
“หมายความว่าอย่างไร ข้าไม่เข้าใจ”

ข้ากล่าวถามไป

“ข้าไม่มนใจว่
ั าเจ้ารักข้าจริงๆ ข้ากลัวว่าวันหนึงเจ้าจะ
หายไป ถ้าเป็ นเช่นนัน ข้าไม่เริมความรูส้ กึ ใดใดย่อมดี
กว่า แต่ยงหนี
ิ เจ้ายิงกลับก้าวเข้าใกล้มาเรือยๆ เจ้าบอก
เจ้าจะมาเป็ นภรรยาข้า ข้าใช้สทิ ธ์ินันวันนี คงไม่เป็ นไร
กระมัง”

ข้าพยักหน้าตอบรับเขาเล็กน้อย เขาเงยหน้าแล้วยิมมุม
ปาก มือหนึงรวบโอบเอวข้าไว้ อีกมือกลับซุกซนไปมาจน

159
ข้าอ่อนระทวย

เสียงหายใจถีกระชันชิดของข้า และเขารวบจนแยกไม่
ออก

แรกเริมมือข้าพยายามผลักดันเขาออกไป แต่เขากลับ
เผด็จการรวบมือข้าไว้ สุดท้ายข้าก็มิอาจต้านทานความ
หอมหวานนันได้

สองมือโอบรอบคอเขาไว้แน่น ปล่อยให้หวั ใจเราทังสอง

พาไป

160
“เจ้าไม่เสียใจแน่นะ”

เขาพยายามยําถามอีกครัง

“อืม”

มืออุน่ ๆเขาเริมลูบไล้ยงั ต้นขาอย่างแผ่วเบา กลินอาย

บุรุษเพศเริมยัวเย้า

เขาลดทอนความเจ็บปวดในครังแรกด้วยปลายนิว แล้ว
เริมวนเป็ นคลืนราวกับลูกพายุยอ่ มๆ หมิงเย่วกัดฟั นแน่น
สองมือจิกไหล่เขาจนมีเลือดซึมออกเล็กน้อย
161
เมือความเจ็บปวดบรรเทาลง จวินอ๋องเริมเลือนลงตํา ใช้
ความชําชองของปลายลิวกระหวัดเกียว จนสะโพกหมิ
งเย่ว ลอยขึนซําแล้วซําเล่า

“อา...”

ริมฝี ปากเรียวบางส่งเสียงตําอย่างพอใจ ความรูส้ กึ

ประหลาด เหมือนพานางวิงวนอยูป่ ากเหวแล้วร่วงหล่น
ไปมาอยูแ่ บบนัน

เขายิมย่องอย่างพอใจ เมือได้ยินเสียงหมายความว่านาง
พร้อมแล้ว เขาแนบร่างลงเบียดชิด วัตถุแข็งขึงเบียดต้น

162
ขา

“เจ็บนิดหน่อย”

“ฮึก..เจ็บ..จะจะ..เจ็บ ท่านโกหก”

“ข้าใจร้อนเอง..ข้าขอโทษ”

เสียงเขาแหบพร่ากระซิบทีต้นคอ พร้อมแทรกซึมอย่าง
ช้าๆอีกครัง

163
หมิงเย่วแข็งทือด้วยความรูส้ กึ หวาบวาม ตัวสันระริก ตัว
นางอ่อนยวบลง เมือเขาค่อยๆขยับอย่างช้าๆ

สองมือของนางเริมโอบกระหวัด ส่งสัญญาณความ
พร้อมเขาจึงเริมรุดรุนแรงยิงขึน ไม่นานนักเขาก็พานาง
ไปจนสุดทาง

“ข้าไม่อยากให้เจ้าชํามากนัก”

เขากล่าวกระซิบอย่างอ่อนโยน ร่างสูงโปร่งยังคงกอด
ก่ายอยูด่ า้ นข้าง
164
หมิงเย่วมองใบหน้าทีแดงกําของเขาแล้วเริมประเมิน

“จวินอ๋องท่านหยุดเพราะกลัวข้าชําใช่หรือไม่ ท่านยัง..”

เขาส่ายหน้าน้อยๆ มองรอยชําแดงทีต้นขา หมิงเย่ว

คล้ายรูท้ นั มือเล็กๆเริมซุกซนปั ดป่ ายไปบริเวณหน้าท้อง
เลือนตําลง

“อย่า เสียวเย่ว”

เสียงเขากระสันขึน ปากร้องห้ามแต่กลับมีใบหน้าพึงพอ
165
ใจ

“ท่านชอบแบบนีหรือ แค่ยบั ยังไว้”

สินเสียงพูด ฟั นเรียวขาวนางเล็กๆ กัดลงทีหัวไหล่เขา จน

มีเลือดซึมเล็กน้อย

แล้วบรรจงค่อยๆงับกัดจวินอ๋องไปเสียทุกส่วน สองมือ
น้อยๆ ก็ยงั คงโอบรัดแก่นกลางเขาขึนลง จนมีเสียงคราง
ตําๆ ดังขึน

166
สองมือเรียวยาวเขากดไหล่นางลงตํา ลินน้อยๆค่อย
สร้างความหฤหรรษ์ให้เขา

ด้วยความเงอะงะเง้อๆของนาง ยิงกระตุน้ ความอยาก

ครอบครองนางทีมากขึนไปอีก

ราวกับเปลวเพลิงแผดเผา ร่างบางถูกพลิกขึนด้านบนใน
ท่านัง รอยจูบสีกหุ ลาบเป็ นรอยไปทัวตัวนาง

“อย่าฝื นเลย ข้าอยากให้ทา่ นมีความสุข” นางกล่าวขึน

สินเสียงอนุญาตนัน จวินอ๋องใช้สองมือบีบเค้นปทุมถัน
167
ไปมา ขบกัดบริเวณสะโพกและเอวอย่างเบาๆ

หมิงเย่วพลันรูส้ กึ ซ่าบซ่านนัก ทีเขาไม่กดดันตัวเองอีก

ร่างบางขยับขึนลง รุดรัวแรงเพิมความสุขให้เขา

ไม่นานนักจวินอ๋อง ก็คล้ายคืนร่างคล้ายเป็ นหมาป่ า ดุ

ดันเร่าร้อน รุนแรงครอบงําในสิงทีนางดําเนินการไม่เสร็จ
สิน

“หมิงเย่ว”

“ข้า..”
168
“หมิงเย่ว”

“อืม”

เขาเฝ้าพรําเรียกชือนางอยูเ่ ช่นนัน

“อา.....”

เหงือผุดพรายขึนพร้อมความสุขสม รอยกัดบนร่างทัง
สองคละเคล้าไปทัว

169
จวินอ๋องค่อยๆขบกัดทีคอนางเบาๆเป็ นรอยขึน

“เดียว..!! นีท่าน”

“ประทับไว้ ใครหน้าไหนก็หา้ มแตะเจ้าอีก”

รอยยิมสดชืนเขายิมออกพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ ร่าง
เปลือยเปล่าทังสองหยอกล้อกันไปมา

หิมะแรกเริมตก เกล็ดบางเบาร่วงหล่นกระทบไปทัว

170
แต่ควานเร่าร้อนทีโอบล้อมรอบทังสองไว้ ทําให้หิมะดู
ราวกับขีเถ้าในเตาเพลิง ทีกําลังร่ายระบําในป่ าใหญ่

เขาพลอดรักอยูเ่ ช่นนัน หยอกล้อข้าไปมายาวนานจน

ตะวันคล้อย

เราทังสองจึงรูส้ กึ ตัวว่า รอบด้านเริมเป็ นสีขาวโพลนจาก

เกร็ดหิมะ

ข้าเริมหนาวและอ่อนล้า สองขาไร้เรียวแรงทรงตัว เขาจึง

ใช้เสือคลุมสีขาวของเขาคลุมข้าไว้แล้วอุม้ ขึนม้า เพือเดิน
ทางกลับ

171
“ข้านึกว่าท่านไร้ความรูส้ กึ อย่างทีเขาว่าเป็ นหินผาพันปี
อีก”

ข้าซบเขาแล้วเอ่ยขึน

“ข้าก็ยงั คงเป็ นข้าเช่นเดิม เพียงอยูก่ บั เจ้าแล้วข้ากลับสติ

ปั ญญาลดลงเท่านันเอง”

จวินอ๋อง ใช้ใบหน้าไซร้ถขู า้ จนข้าหัวเราะไม่หยุด ได้เพียง

ครู ่ ข้าก็หลับสนิทในอ้อมกอดเขา

172
เดินทางกลับมาถึงค่ายพักแรมก็คาเสี
ํ ยแล้ว

วันนีข้าและจวินอ๋องทําเสียงาน เพราะทีหายตัวไปทําให้
ขบวนเดินทางต่อไม่ได้

เมือโม่เซิงพบข้าจึงรีบเข้ามาหา แต่ขา้ เพลียมากจึงไม่

อยากพูดอะไร เพียงโบกมือน้อยๆแล้วเข้ากระโจมไป

ด้านนอกเหตุการณ์เริมชุลมุน เมือแม่ทพั เริมหาเรืองขึน

อีกครัง

“เจ้าพานางไปไหนมา นางจึงซีดเซียวเช่นคนป่ วยเช่นนัน

173
หากเจ้าแตะต้องนางอีกอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

ร่างสูงใหญ่กาํ ยําปะทะเข้ามาจนจวินอ๋องเซไป

“ทําไมข้าต้องบอกเจ้า โม่เซิง เจ้าเป็ นอะไรกับนาง”

จวินอ๋องยกยิมมุมปากอย่างใจเย็น

“พอเถิดๆ กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว”

หยางฉีเชิงเข้าห้ามทัพ เมือแยกทังคูอ่ อกพักใหญ่ พอแม่

ทัพสงบลงจึงเริมรวมตัวเพือหารือ งานทีวางแผนไว

174
“เมือถึงเมือง เราจะปล่อยข่าวเรืองการเดินทางมาการค้า
และให้หมิงเย่วเป็ นตัวล่อขึนเวทีบรรเลงพิณ ในเทศกาล
โคมไฟ ทีจะจัดขึนริมนํา งานนีจัดกลางวันความเสียงไม่
มากนัก เพือให้ฆาตกรเล็งเหยือล่อเราไว้ วันถัดไปเราจึง
แสร้งให้นางเดินเข้าจุดเสียง มันต้องออกมาให้เราจับ
แน่ๆ”

หยางฉีเชิงทบทวนแผนการทีวางเอาไว้

“ถึงเราล่าช้าไป 1 วันแต่ยงั ไม่กระทบต้องเปลียนแผน

อะไร พีใหญ่คิดว่าอย่างไร..??”

175
ซืออินถามความเห็นเขา เพราะแผนการเดิมทีเป็ นแผน
ของจวินอ๋อง

“พีใหญ่ พีใหญ่”

ฉีเชิงตะโกนเสียงดังขึนอีกครัง ทําใหจวินอ๋องหลุดจาก
ภวังค์

“เหม่อลอย แบบนีแปลกนักท่านไม่เคยเป็ นเช่นนีมา

ก่อน”

176
ราวกับเขากลืนดินทราย คอเขาแห้งผาก พูดขึนเสียงครํา
เครียด

“ข้าไม่อยากให้เย่วเอ๋อร์ เป็ นเหยือล่อฆาตกรมันอันตราย

เกินไป”

ฉีเชิงท้วงขึน “แต่เราจะไปหาหญิงงามจากไหนได้ทนั
เวลา”

“จวินอ๋องคงไม่เชือมันในฝี มือกระมัง ถึงได้หวาดกลัว

มอบนางให้ขา้ ดูแล ย่อมปลอดภัยกว่าในงานนี”

โม่เซิง เคาะโต๊ะเบาๆอย่างยียวน
177
“ข้าไม่ตอ้ งการให้เย่วเอ๋อร์ของข้า ต้องเสียงแม้แต่นอ้ ย”

จวินอ๋องเน้นคําขึน ทําให้โม่เซิงตระหนักได้วา่ ความ

สัมพันธ์พวกเขาทังสองได้เปลียนไปแล้ว ทําให้โม่เซิง
หน้าแดงกําด้วยความโกรธ

ไม่วา่ จวินอ๋องต้องการอะไร เขามักต้องได้มากกว่า ไม่วา่

จวินอ๋องมีสงใดเขาย่
ิ อมต้องมีมากกว่า

หญิงสาวงามทีจวินอ๋องมอง นางแสดงในหอนางโลม
เพียงการแสดงจบ นางผูน้ นจะถู
ั กซือตัวไปบําเรอเขา
178
เป็ นอนุ ไม่ให้จวินอ๋องเห็นนางร่ายรําอีก

ความแค้นในวัยเยาว์ผดุ ขึน ดรุณีนอ้ ยตระกูลใหญ่ทอด

สะพานให้เขา จนกลายเป็ นคนรักหวานชืน วันหมัน
กําหนดการไว้ลว่ งหน้า

หญิงสาวจาตระกูลใหญ่ ทีเขารักนักหนา กลับหลงเสน่ห ์

จวินอ๋องเข้า

และด้วยนิสยั ของจวินอ๋อง ก็บอกปั ดปฏิเสธนางอย่างไม่

ใยดี

179
2 วันก่อนงานหมันกับโม่เซิง หญิงสาวกระโดดนําฆ่าตัว
ตาย โม่เซิงจึงฝังใจเจ็บแค้น จวินอ๋องมาตังแต่ตอนนัน

แต่เพียงเพราะจวินอ๋องเดินทางกลับเมือง เขาไม่อยาก
ถามหาสาเหตุทาํ ไมนางจึงเปลียนไป เพียงมันผูน้ นที
ั ล่อ
ลวงนางให้เจ็บชํา เพียงมันทีทําลายนางและความรัก
ของเขา

ครังนีเมือมันเจอคนทีมันรัก ข้าจะแย่งมาให้จงได้ ให้มนั

ตายทังเป็ นอย่างทีข้าเป็ นอยูต่ อนนี ถ้าแย่งไม่ได้

ข้าก็จะทําลายซ่ะ

180
..............
_____________________________________________
_____________________________________________
_____________
ตอนที 8 ข้าวใหม่ปลามัน
เราเริมออกเดินทางอีกครัง โดยทีข้าได้นงเกี
ั ยวไปกับจวิ
นอ๋องเช่นวันแรก

แต่ทกุ อย่างกลับต่างออกไปโดยสินเชิง ข้างนอกหิมะตก

หนัก แต่ดา้ นในราวกับฤดูใบไม้ผลิทีมีเพียงสองเรา เขา
โอบข้าไว้ในอ้อมแขนแล้วกล่าวขึน

181
“ถึงเมืองเมือไร ข้าจะพาเจ้าไปกินบะหมีร้านโปรดรับรอง
ว่าเจ้าต้องชอบแน่ๆ”

“อืม”

“เราอาจจะซือเสือผ้าเพิม เจ้าชอบเสือผ้าสีสดข้าจะซือ
ให้ใหม่”

“อืม”

“เทศกาลโคมปกติแล้วจะจัดขึนในหน้าร้อน แต่ทีนีจัดขึน
ในหน้าหนาว ให้ผคู้ นครึกครืนในหน้าหนาวแข่งขันเพือ
ชิงโคมประจําเมือง เจ้าอยากได้มย”
ั
182
“อืม”

“เจ้าพูดได้แต่ อืมหรอ..?”

“อืม”

เขาพลิกตัวข้าขึน ดันไปติดผนังด้านข้างของเกียว อมยิม

อย่างเจ้าเลห์เข้ามาหอมข้าฟอดใหญ่

“หากเจ้ายังสนทนา แบบคําต่อคํา หรือพูดแต่ อืมอีก ข้า

จะมองหน้าเจ้าอยูแ่ บบนีแหละ”

183
“ข้าแค่นกึ ว่าฝันไป ขยับตัวมากพูดมาก อาจจะตืนจาก
ฝันดีเสียกลางคัน”

ข้าเม้นปาก ถอนหายใจ

“เอ๋..หรือเมือวานข้าไม่ดีพอ ทําเจ้าไม่พอใจรึ เวลาน้อย

ไปหรือว่า..อยากเปลียนบรรยากาศอีก”

มือหนึงเขากลับซุกซนลูบไล้ทีขาข้า แล้วค่อยๆเอือมไป
ด้านในช้าๆ

“คนบ้ากาม”
184
ข้าเค้นเสียงลอดไรฟั น ตีมือเขาเป็ นการใหญ่ แต่ยงตี
ิ เขา
กลับซุกซนมากกว่าเดิม จนข้าเผยอปากส่งเสียง ขึน
เบาๆยิงทําให้สีหน้าเขาดูพอใจยิง

พรึบ !!!

ม่านเกียวถูกเลิกขึน หยางซืออินยืนนํามา แต่เมือเห็น

ภาพตรงหน้าก็ตาโตตกตะลึง เลิกลักรีบปิ ดม่านลง มี
เพียงเสียงกระซิบเบาๆลอดผ่านใจความมาถึงข้าว่า

185
“หมิงเย่ว ถึงแม้เจ้าจะชอบพีใหญ่มากแค่ไหน ก็ไม่ควร
ฉวยโอกาสยามเขาป่ วยหรอกนะ”

ราวกับข้าถูกสาดฟ้าฟาด ข้าหลับตาลงปากอ้าแข็ง ไร้

เสียงใดใดอธิบาย

มือหนึงเอือมคว้าจะเรียกซืออินอยูอ่ ย่างนัน แต่กลับไม่มี

เสียงใดเล็ดลอดออกมา จวินอ๋องหัวเราะร่วนลงไปกองที
พืนเกียว ใบหน้าเยเกด้วยความตลกทีซืออินเข้าใจผิด

“น้องสีตลกนัก เจ้าหน่ะเย่วเอ๋อร์ โจรราคะปลุกปลําคน

ป่ วย ฮ่าๆๆๆ”

186
ข้ายิงฟั นส่ายหน้าน้อยๆ หยิกเขาพร้อมพูดว่า

“ป่ วยงันรึ เมือวานคนทีป่ วยหน้าซีดเซียวคนนัน รังแกข้า

ต่างหาก”

“อะอะโอ้ย โอ้ย เจ็บแล้ว โจรราคะ อย่าทําอันใดข้าเลย”

เขาทําเสียงเป็ นซืออินยามตกใจเมือครู ่ ทําให้ขา้ มีโทสะ

จากหยิกก็กลายเป็ นกระหนําตีเขาไปหลายที

พอเริมเข้าตัวเมืองก็พลบคําแล้ว ทังขบวนจึงเข้าพักทีโรง
187
เตียมแห่งหนึง มีอาหาร 4-5 อย่างวางเรียงราย

หมิงเย่วอารมณ์ดีเลยเจริญอาหารเป็ นพิเศษ กินไปยิมไป

แม้ขา้ งนอกจะหนาวจัดแต่หน้ายังคงฝาดแดงระเรือ

“ฮัดชิว”

นางนังหันหลังฟึ ดฟั ดอยูท่ ีริมระเบียงโรงเตียมชันสอง จน

จิวยีหยิบเตาอุน่ ๆมาสอดไว้ให้ใต้ผา้

“คุณหนูเจ้าค่ะ บ่าวมิกล้าพูด แต่ขออนุญาตด้วย”

188
“เรืองอะไรก็วา่ มา”

สายตาหมิงเย่วยังทอดยาวมองหิมะเป็ นประกาย

“ถึงแม้ทกุ คนจะคิดว่า จวินอ๋องพาคุณหนูขีม้าไปเพือ

แกล้งให้ตกใจ ไม่วา่ จะโมโหหรืออะไร แต่บา่ วรูว้ า่ มันไม่
ใช่..”

จิวยีหลุบตาตําลง พร้อมใช้มือบีบมือหมิงเย่วเบาๆ

เดิมทีนางเป็ นเพียงหญิงสาวบ้านป่ า ทีองค์ชายห้าต้อง

ตา พามารับใช้องค์หญิงพร้อมสาบานสัตย์วา่ จะไม่มีวนั
ทรยศผูเ้ ป็ นนาย
189
แม้นางจะพูดน้อยแต่กลับใส่ใจในทุกรายละเอียด เฉก
เช่นพีสาวดูแลน้องสาวคนหนึง

“พูดมาเถิด”

รอยยิมระบายเบาๆทีเปรียบเสมือน การอนุญาตด้วย
ความไว้วางใจจิวยีจึงเอ่ยขึน

“ระระรอยเลือด ทีชุดเมือวานเจ้าค่ะ ระระ”

จิวยีพูดตะกุกตะกัก

190
“อืม เจ้าคิดไม่ผิดหรอก อะไรทีสมควรเป็ นของเขาจะช้า
จะเร็ว ก็ยอ่ มมอบให้เขาไปหมดแล้ว”

หมิงเย่วกล่าวเสียงเรียบแต่ทว่าหนักแน่น ในคําพูด

“บ่าวมิกล้าทักท้วง แค่เพียงบ่าวกลัวว่าคุณหนูจะ จะ มี
ตัวน้อยๆก่อนแต่งเท่านันเจ้าค่ะ ทรงลืมฐานะตัวเองแล้ว
หรือเพคะองค์หญิง”

เสียงยําเตือนของจิวยีพาใจให้หมิงเย่ว สะดุง้ เฮือก

ใช่แล้วนางไม่ใช่คณ
ุ หนูตกยากตามทีเคยโกหกไว้ ซํายัง
191
เป็ นองค์หญิงแห่งแว่นแคว้นทียิงใหญ่ พอๆกับเมือง
หนานกิง การแต่งงานย่อมไม่ใช่เรืองเล็ก

หากแต่พระพันปี หรือพีชายทังหลายนางรูเ้ รืองนีเข้า เขา

จะคิดว่าจวินอ๋องหยามเกียรติราชวงศ์หรือไม่ไม่มีใครรู ้

“บ่าวว่าคุณหนูควรคุยเรืองนีนะเจ้าค่ะ แล้วก็อย่าเพิง....”

“ข้าเข้าใจแล้ว ช่วงนีข้าจะพยายามเลียงเรืองนัน...กับ
เขา ขอบใจมากจิวยี

ไม่นานนักจิวยีก็ออกไป ทีนังด้านข้างแทนทีด้วย หวังจวิ

นอ๋องทีอมยิมน้อยๆมองมา
192
“คิดอะไรอยู่ คิวขมวดเชียว”

เขาปรายตามองมือนางทีป่ ายปั ดหิมะทีลอยด้านนอก

แล้วพลันให้ใจเต้นแรงหวนคิดถึงหิมะแรกเมือวานก่อน
ทีนางอยูใ่ นอ้อมแขน

“ข้าคิดถึงงานทีต้องทําวันมะรืน ลูอ่ ี ท่านว่าข้าจะดึงดูด

ฆาตกรได้มยั หากข้างามไม่พอเล่า”

นางกล่าวอย่างกังวลใจกลัวทํางานไม่สาํ เร็จ

“ใช่ เป็ ดขนฟูอย่างเจ้าข้ากลัวเสียงาน จึงให้ฉีเชิงจ้างนาง

193
โลมมาได้คนหนึงเมือหัวคํามาทํางานแทน”

สองมือจวินอ๋องโอบมาจากด้านหลัง แล้วซุกมือเข้าเตา
อุน่ ทีข้าวางไว้บนตัก

“นีละมังทีข้ารักท่านจนถอนตัวไม่ขนึ แม้ใครจะว่าข้าไร้
ยางอายก็ไม่สน”

ข้ากล่าวลอยๆแล้วหันหน้ามาหอมแก้มเขาเบาๆ แล้วเอ่ย
ต่อ

“ครังแรกทีพบหน้าท่านผลักข้าล้มลง ราวไม่ใส่ใจแต่
กลับแอบเดินตามข้ามาตลอดทางจนถึงโรงเตียม พอจิ
194
วยีไปซือยาพ่อหมอก็ยืนยาราคาแพงให้ แต่คิดเงินไม่สม
ราคายาเลย เพราะท่านจ่ายค่ายาส่วนต่างไว้เรียบร้อย
เพือไม่ให้จิวยีสงสัย คราวทีท่านโดนจูบทีโรงเตียม ท่าน
จูบตอบข้าถึงแม้จะผลักออกอีก คนในโรงเตียมกลับได้
สินรางวัลจากเรือนร่ายรํา เพือปิ ดข่าวซุบซิบนินทาเรือง
นัน ถึงแม้นาแกงข้
ํ าจะเค็มรสชาติแย่เพียงใดท่านก็ดืม
จนหมด”

จวินอ๋องเงียบไปครูแ่ ล้วเอือนเอ่ยเสียงใส

“ภรรยาข้า ฉลาดนักสัมผัสไว มีวรยุทธแต่วิชาตัวเบาข้า

ยอมเยียมไปกว่านัน ข้าเห็นเจ้าทุกวันทีโรงเตียม เห็นว่า
ใครไปมาหาสูเ่ จ้า ใครกันทีพยายามเกียวพาราสีวา่ ที
ภรรยาข้า”
195
ข้าเบิกตาโตอย่างไม่เชือคําเขา

“ถึงว่าพอถึงช่วงสําคัญทีไร ทีข้าปฎิเสธไม่ออก ท่านจะ

ปรากฏตัวหน้าข้าเสมอ อย่างนีนีเอง เจ้าเล่หเ์ พทุบาย”

เสียงหัวเราะเบาๆดังขึน

เขาอุม้ นางขึนเดินตรงไปยังห้องเขา ด้านในเป็ นถังนําอุน่

ควันลอยฟุง้ ไปหมด อารมณ์เดือดดาลทีเขาเก็บไว้ก็ปะทุ
ขึนอีกครัง

สองมือรวดเร็วปลดสายคาดเอวนางลงไปกองทีพืน ด้วย
196
ความตะลึงงัน ทําให้หมิงเย่วลืมคําเตือนจิวยีไปชัวขณะ
ใบหน้าทังสองเห่อแดงร้อนจัด

จวินอ๋องปล่อยผมสยายลง ช่างงดงามราวกับเทพเซียน
ในภาพวาด กล้ามอกและแขนเขาพาใจสันอ่อนระทวย

เขาใช้ฟันหน้าค่อยๆขบลิมเลียตามซอกคอ เลือนไปทัว
แล้วอุม้ นางลงถังนําอย่างใจเย็น

ข้าพ่ายแพ้เขาอีกแล้วใช่มยั หมิงเย่วคิดในใจเบาก่อนที
สติจะล่องลอยตามใจเขาไป เขาเริมจูบเธออีกครังโดยไร้
ช่องว่างหายใจทําให้ หมิงเย่วหอบถีขึนทําให้กระตุน้ ปลุก
เร้าความเป็ นชายเขาอย่างแข็งขัน แขนเขาเริมรัดแน่นขึน

197
ราวกับคนตรงหน้าจะจางหายไป

องค์หญิง ถ้าองค์หญิงท้องก่อนแต่งคนทีจะเดือดร้อนคือ
จวินอ๋องนะเจ้าค่ะ

เสียงจิวยี ลอยไปมาในห้วงความคิดซําวนไปมา คืนสติ

ให้หมิงเย่วผลักจวินอ๋อง ออกจากอ้อมอก

“ข้าไม่คอ่ ยสบายนัก ขอตัวก่อนขอโทษด้วย ลูอ่ ี”

เสียงทีนางกล่าวสันเครือเพราะไฟราคะยังไม่มอดดับ
เสือผ้าถูกสวมลวกๆแล้วนางก็วิงออกไป ทิงจวินอ๋องให้
งงงวยค้างคาอยูเ่ ช่นนัน
198
ภายนอกห้องเงาดําผูห้ นึงเคียวดอกหญ้า ใต้ปีกหมวกที
ฝุ่ นเคอะ เฝ้ามองเหตุการณ์อยูห่ า่ งๆ ริมฝี ปากกัดแน่นไฟ
โทสะเริมลุกโชน มือทีเกาะกุมเสาโรงเตียมกดนิวลงด้วย
ลมปราณ จนไม้เป็ นรอยร้าวเบาเบาแล้วจากไป
_____________________________________________
_____________________________________________
_______________
ตอนที 9 ภรรยาข้าใครอย่าแตะ!!

สองข้างทางแม้หิมะตกหนา แต่คนก็เริมครึกครืน ก่อกอง

ไฟนอกบ้านซ้อมร่ายรําเพืองานพรุง่ นี

199
พอหมิงเย่วมองสภาพอากาศก็เข้าใจในทันใด ว่าทําไม
งานจึงต้องจัดยามกลางวัน

แม้ตอนนีจะเป็ นช่วงตะวันขึนตรงหัว แต่เมฆหมอกทีปก

คลุมไม่ได้จางหายไปเลย ท้องฟ้าราวเป็ นยามเย็น พอ
พลบคําก็ไร้แสงดาวเดือนมืดมิดเสียน่ากลัว

เมือนึกถึงแผนการวันพรุง่ นีแล้ว นางก็เหม่อลอยอยูพ่ กั

ใหญ่จนควันบะหมีร้อนตรงหน้าเริมเย็นลง

“ไม่เต็มใจออกมากับข้ารึ”

200
เสียงเขาอูอีบ่งบอกถึงความน้อยใจ

“เปล่าๆนะ ลูอ่ ีคือข้าคิดเรืองงาน แล้วเรืองเมือวานข้า..

ข้า..ข้า”

หมิงเย่วก้มหน้าลง ริมฝี ปากเผยอขึนแต่กลับไร้เสียงใด

ใดเล็ดลอดออกมา บรรยากาศเข้าสูค่ วามอึดอัดอีกครัง

“ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว กินเถอะ”

จวินอ๋องตัดบทสนทนา เพียงเพราะไม่อยากได้ยินคํา
อธิบายใดใด นางคงมีเหตุผลของนางดูจากความอึดอัด
ทีจะพูด ช่างนางเถอะ
201
หลังจากทานบะหมีเสร็จ ทังสองก็เดินตามมาทางเดิน
จนถึงสะพานเล็กๆข้ามแม่นาแห่
ํ งหนึง

ต้นไม้ขาวโพลนไร้สีเขียวสีสนั สดใส ใบหน้าจวินอ๋องเอง

ก็กลับซีดลงไม่ตา่ งกับหิมะทีตกลงมา

พอหันกลับไปเขาเดินช้าๆ แต่กลับนุ่มนวลและสง่างาม
แม้สะพานทีพวกเขาเดินมาไม่ไกลจากชุมชนมากนัก แต่
ก็ เงียบสงบไร้ผคู้ น

“ลูอ่ ี”

202
“อืม”

“ลูล่ ลู่ ู่ อี”

หมิงเย่วค่อยๆก้าวเดินไปด้านหลังเขา แล้วโอบไว้เบาๆ
เพียงกอดเดียวจะแบ่งเบาภาระเขา ได้มากน้อยแค่ไหน
นะ

“ข้าเคยบอกท่านหรือไม่ ท่านเหมือนแสงสว่างของข้า
เป็ นแสงสว่างทีอบอุน่ ทุกครังทีมองมา เรืองเมือวานข้า
เปล่าไม่พอใจอะไรท่าน ข้าเพียงกลัว..”

“เจ้ากลัวอะไร..?”
203
เขาหันมาคิวขมวดปม หรือนางกลัวข้า ข้ารุนแรง ข้าทํา
นางเจ็บหรือ รึขา้ ..

ความคิดเขาถูกปั ดออกไปด้วยคําพูดเดียวทีนางพูดขึน

“กลัวท้อง ละก็..อืมนันแหละ..”

นางพูดอธิบาย แล้วก็กลืนคําทีจะพูดต่อจากนันจนหมด
ไว้ขา้ พร้อมข้าจะบอกท่านทุกเรืองนะลูอ่ ี

“ข้าเข้าใจ กลับไปข้าจะรีบขอพระราชทานสมรส แล้วงัน

แบบนีละได้ไหม”
204
จวินอ๋องเอือมมือมารวบกอด แล้วกระชับวงแขนให้แน่น
ขึน ลมหายใจทังสองประสานร้อนผ่าว

“อืม”

หน้าหมิงเย่วแดงกํา

“แล้วแบบนีละ..”

ริมฝี ปากทีเย็นเฉียบประกบทับลงหมิงเย่วอย่างเบา แล้ว

เขาค่อยละเมียดละไมอย่างนุ่มนวล

205
“อืม”

จวินอ๋องมองใบหน้าทีสดใสของนาง รอยยิมกว้างไร้พิษ
ภัยต่างจากหญิงสาวอืนๆทีเขาเจอมากนัก ทุกคนย่อม
ล้วนหวังผลประโยชน์ แม้กระทังเขาเอง แต่เขากลับมอง
ไม่เห็นความโลภใดใดจากสายตานาง

เจ้าเองก็เปรียบเสมือนดวงอาทิตย์นอ้ ยๆของข้า ทีทําให้

แต่ละวันทีสุดแสนจะน่าเบือนันมีสีสนั ขึน

แม้เขาเองจะชวนนางออกมาทานอาหาร แต่การต้องมา
เดินทอดตลาด ท่ามกลางผูค้ นมากมาย กลับไม่ได้อยูใ่ น

206
แผนการเขาเสียเลย

การจะเลือกชุดใหม่เพียงส่งคนไปเรียกมาก็สนเรื
ิ อง แต่
เมือมองไปเห็นนางวิงไปมาตืนตาตืนใจ แม้กระทังปิ น
เงินกลมเกลียง เขาทนอีกหน่อยจะเป็ นไร

ปึ ก!!

“โอ้ยโย่ว!!”

หมิงเย่วคลําหัวป้อยๆ หลังจากวิงชนชายร่างกํายําคน
หนึงตรงหน้า ตัวเขาสูงใหญ่สวมหมวกปิ ดบังใบหน้าด้วย
ผ้าแพร
207
“แม่นางข้าขอโทษ ข้าควรจะหลบ”

ชายแปลกหน้าพยายามจะพยุงนางขึน

แต่ก่อนทีมือนางจะโดนคว้าไป กลับถูกจวินอ๋องปั ดออก

แล้วดึงตัวขึนมาแทน

หน้าหมิงเย่วเริมแดงระเรือ เพราะจวินอ๋องดันออก
อาการหวงแหนนางต่อหน้าในทีสาธารณะ คนทีใจเย็น
อย่างเขากลับทําเรืองเช่นนีได้

พลันหวนให้นกึ ถึงวันแรกๆทีพบหน้ากัน เขาเย็นชาไร้

208
เยือใยปฏิเสธนางทุกคํา แต่เมือมีคนทีสามยืนมือเข้ามา
เขามักจะหลงลืมตัวกลายเป็ นผูช้ ายธรรมดาคนหนึงเท่า
นัน ทีกําลังตกอยูใ่ นห้วงความรัก

หลังจากขอโทษขอโพยเรืองทีนางชนเสร็จแล้ว ทังสองก็
เดินเล่นกันไปเรือยๆ หมิวเย่ววิงอยูด่ า้ นหน้าอย่างร่าเริง

จวินอ๋องระบายรอยยิมน้อยๆอยูด่ า้ นหลัง ความอบอุน่

ล่องลอยเบืองหน้า

นางคือผูเ้ ดียวทีเขาไม่สามารถปล่อยมือได้ ไม่วา่ อดีต

ปั จจุบนั หรืออนาคต

209
นางคือผลของการไร้ซงเหตุ
ึ ผล นางคือปริศนาทีสติ
ปั ญญาของเขาไม่สามารถหาคําตอบ หรือคาดเดาใดใด
ได้ 3 ปี ทีแล้วทีเขาเริมหวันไหว ตอนนีนางได้เข้ามาอยู่
เต็มพืนทีหัวใจเรียบร้อย

พลบคําแล้วท้องฟ้าสีดาํ นิลปกคลุมไปทัว ตัดกับสีขาว

ของถนนและภูเขาลูกโตด้านหลัง

วันนีทางคณะของขบวนได้ยา้ ยมาอยูจ่ วนเจ้าเมืองเรียบ

ร้อยแล้ว หิมะเริมตกหนักขึนกับอากาศทีเย็นลงพาชวน
ให้ขนลุก

หญิงสาวดรุณีรา่ งสูงโปร่ง อายุมากกว่าหมิงเย่วเล็กน้อย

210
สวมเสือผ้าบางน้อยชิน ค่อยๆเดินมายังโถงของจวน

ใบหน้านางเกลียงเกลาผิวขาวนวลละเอียด วันทีฉีเชิง
และซืออินตามหาหญิงสาว นางเป็ นคนเสนอตัวเพือทํา
งานนี เพราะเพิงจะถูกทางบ้านขายมายังทีหอนางโลม
ไม่นานนัก ถึงงานจะอันตราย แต่แลกกับอิสระทีได้มา
ย่อมเป็ นทางเลือกเดียวทีนางมี

“หลีหลานเจ้าค่ะ คุณชาย”

นางย่อตัวน้อยๆอย่างมีมารยาท ดวงตาเป็ นประกาย

จิวยีมือป้องกระซิบหยอกล้อกับหมิงเย่ว
211
“งามนัก ถึงว่าจวินอ๋องให้มาทํางานแทนทีคุณหนู”

แต่ผลทีได้คณ
ุ หนูของจิวยีกลับอมยิมไม่ออก ได้แต่ทาํ
เสียงอือ เบาๆแล้วก้มหน้าลง สวยจริงๆนันแหละถึงว่าจวิ
นอ๋องถึงเลือกนางแทนทีจะเป็ นข้า กิรยิ าก็งดงามราวพ้า
แพรทีพับไว้

“ก่อนจะเริมงาน ได้ข่าวว่างานนียากและเสียงอันตราย
ยิงนัก ข้าจะขอร้องสักข้อได้หรือไม่เจ้าค่ะ”

หลีหลาน ยังคงสีหน้านิงเฉยพร้อมรอยยิมทีมุมปากแล้ว
หันมาขอบางอย่างจากจวินอ่อง

212
“หากข้าทําให้ได้ ยินดีทีจะรับปาก”

“หากข้าน้อยทํางานนี แล้วมีชีวิตรอดกลับมา ขอให้ทา่ น

รับข้าไว้เป็ นบ่าวในจวนด้วยนะเจ้าค่ะ”

นางเบือนหน้าเล็กน้อย ใบหน้าแดงซ่านเอียงอาย

มีหรือหมิงเย่วจะมองไม่เห็น แต่ไหนแต่ไรจวนจวินอ๋อง
ไม่รบั คนใช้ทีเป็ นหญิงครังนีก็คงอีกเช่นกัน นางมันใจเช่น
นัน แต่คาํ ตอบทีได้กลับทําให้ใจของหมิงเย่วตกลงไปยัง
ตาตุม่ ด้วยความสงสัยปนน้อยใจ

213
“ได้ ข้ารับปากเจ้า”

จวินอ๋องรับปาก โดยว่าง่ายในมือจิบชา อย่างสบาย

อารมณ์ทา่ ทีนนั ทําให้หมิงเย่วต้องลุกออกจาก ห้องโถง
มาก่อน แล้วอ้างว่าไม่สบาย โดยทีหนุ่มๆทังหลายยังคง
จิบชา พูดคุยงานกับหลีหลานต่อ

“จิวยี ดูสเิ ขารับปากนาง”

“คุณหนู เจ้าค่ะใจเย็นๆนางยอมเสียงตาย อาจเพียงต้อง

การหาทีพึง”
214
“แล้วถ้าขอเป็ น อนุเล่า เขาก็จะยอมงันสิ”

ยังไม่ทนั เดินถึงห้องหมิงเย่วก็ตรงไปยัง ต้นไม้พมุ่ ไร้ใบที

ขาวโพลนเพราะหิมะ

จับมันหักกิงก้านระบายอารมณ์ ด้วยความโมโห แม้ใน

ห้องโถง นางจะรักษาสีหน้าไม่ให้ผิดปกติได้ แต่พอได้
เดินออกมา ก็อดโวยวายพูดกับจิวยีไม่ได้

แม้ไม้ไร้ใบยังคงมีคมมีหนาม เลือดสีแดงสดไหลหยดลง
ตัดกับหิมะสีขาว หมิงเย่วเม้มปากด้วยความปวด พลัน
มือเย็นๆก็ถกู ไออุน่ จากมือ บุรุษโอมล้อมไว้

215
“ดูซิ แมวน้อยของข้า ใครทําเจ้าอารมณ์ไม่ดีจนต้อง
มาระบายกับต้นไม้ผนู้ ่าสงสารเล่า”

เสียงทุม้ ตําเอ่ยขึน พร้อมนําผ้าคาดเอวปลดมาพันมือ

นางไว้ รอยยิมทีคุน้ เคยแสนอบอุน่ ยิมให้นอ้ ยๆ ดวงตาสี
หมึก ผมหยักโศกน้อยยุง่ เหยิง

“พีห้า”

เสียงหมิงเย่วเบาลง แต่นาตารื
ํ นขึนด้วยความดีใจ

เขาเป็ นเพือนเป็ นพีนาง คอยดูแลไม่เคยห่างยามอยู่

216
แคว้น องค์ชายผูส้ ง่างามซูบผอมลง เนือตัวเต็มไปด้วย
ร่องรอยการกรําศึก

“จิวยี คาราวะองค์ชายห้า”

“อย่ามากความเลยจิวยี อยูท่ ีนีข้าเป็ นเพียงรองแม่ทพั ต้า

มูเ่ ท่านัน”

“เจ้าค่ะ คุณชาย”

จิวยีรับความแล้วปลีกตัวออกไป อย่างรูค้ วาม

217
ไม่มีคาํ ใดใด เล็ดลอดจากปากหมิงเย่วอยูค่ รูใ่ หญ่

เดิมทีแล้ว ฮ่องเต้แม้จะโปรดปรานองค์ชายห้าเป็ นทุน

เดิม แต่ก็ไม่เคยส่งไปรบแนวหน้า เพือป้องกันอันตรายที
จะเกิดขึน แต่เมือ 2 เดือนก่อนเขากลับได้สาส์
นบางอย่าง ตอนแรกนางไม่คิดว่าเขาจะถูกส่งอย่างเร่ง
ด่วนเพือกลับไปยังชายแดน

“เจ้าจะถามอะไรก็วา่ มา ทําหน้ามุย้ แบบนีข้า ต้องอ่าน

ใจเจ้ารึเปล่าเนีย”

ต้ามูย่ ืนมือบีบจมูกน้อยๆของนาง แล้วยิมมุมปาก

218
“เหตุผลใดพีห้าจึงต้องเข้ารบแนวหน้า”

“เป็ นสิงทีลูกผูช้ ายควรทํา”

“เหตุผล..?”

หมิงเย่วไม่ลดละ การพยายามสอบถาม

“เจ้าเป็ นองค์หญิงคนเดียวทีราชวงศ์มี ถึงแม้จะถูก

อุปการะมาก็ตาม การแต่งงานย่อมขึนอยูก่ บั ผล
ประโยชน์แว่นแคว้น ข้ายอมไม่ได้ หากขาดแม่ทพั ข้าจะ
ไป หากขาดกุนซืนข้าจะเข้าร่วมเพือแลก เพียงเจ้าไม่ถกู
219
ส่งไปทีอืน”

แววตาอาลัยอาวรณ์หว่ งตา ส่งผ่านสายตามาด้วยความ

จริงใจ เขาผูน้ ีทีมักทําเพือนางเสมอไม่วา่ จะเรืองอะไร

“ทําไมไม่บอก ข้าแล้วทีพาข้าแอบหนีมาเพราะท่านรูอ้ ยู่

แล้วใช่หรือไม่”

แทนการตอบคําถาม ต้ามูพ่ ยักหน้าเล็กน้อย

หลังพันแผลเสร็จเขาเอือมมือออกไป อย่างลืมตัวปาด
นําตาให้นาง ความรักทีมากกว่าพีชายพึงมี ยากซ้อนเร้น
220
หิมะเริมตกอีกครัง เขารวบนางมากอดช้าๆความรูส้ กึ เอ่อ
ล้น เกือบเสียนางไปแล้วเขาคิดในใจ

หมิงเย่วปล่อยตัวตามสบาย ไร้การขัดขืนจากกอดเขา
หากการกอดช่วยให้เขาเหนือยล้าน้อยลง ใยนางจะต้อง
ปฏิเสธพีชายทีแสนดี เขาคือครอบครัวของนาง เขาคือพี
ชาย เขาคืออาจารย์ เขาคือเพือน ทีดีทีสุดทีนางมี

ปึ ก!!

221
แขนต้ามูถ่ กู กระชากออกจากตัวนาง

จวินอ๋องซัดฝ่ ามือออกไป จนฝ่ ามือทังสองคนประสาน

จนหมิงเย่วเซไถลออกจากอ้อมแขนต้ามู่ กลับสูว่ งแขน
ของจวินอ๋อง

“เจ้าคือใครกล้ามาลวนลาม ผูห้ ญิงของข้า”

จวินอ๋องโกรธจัด วงแขนโอบรัดหมิงเย่วไว้อย่างหวงแหน
คําว่าผูห้ ญิงของข้า สะท้อนในหัวต้ามูไ่ ปมา แววตาเขาลู่
ลงเศร้าระคนเสียใจ

คนทีเจ้าตามหาคือเขา อย่างนันหรือ ผูห้ ญิงของข้าหรือ

222
ว่าเจ้า..?

คําถามเหล่านีถูกเขากลืนลงท้องไปเสียหมด มีเพียงสาย
ตาทีจ้องนางเพือขอคําตอบอย่างสินหวัง

ข้ามาตามเจ้ากลับแคว้นเพือขอเจ้าแต่งงาน แต่เจ้า
กลายเป็ นคนของเขาไปแล้วหรือนี

“นางคือคูห่ มันของข้า”

ราวกับสายฟ้าฟาด จวินอ๋องขมวดคิวน้อยๆราวกับไม่
เชือหูตวั เอง แต่คนอย่างเขาย่อมไม่ถกู คําพูดเล็กน้อยให้
223
หวันไหว

“ถามนางหรือยัง ว่านางเต็มใจหรือไม่”

รอยยิมเยาะแห่งชัยชนะ แสยะขึนมุมปากจวินอ๋อง สอง

มือโอบอุม้ หมิงเย่วออกไปจากการสนทนา

.........
_____________________________________________
_____________________________________________
_______________
ตอนที 10 ภรรยาทีไร้การสมรส

224
ฝ่ ามือทีเขาอุม้ นางไปนันกระชับแน่น แต่กลับมีหวันไหว
เล็กน้อยเพียงเพราะ สายตานางมองย้อนกลับไปยังชาย
ทียืนด้านหลัง ก็พลันทําให้เขาเก็บอาการไว้ไม่อยู่

ความสุขมุ กลายเป็ นความเดือดดาล ความมีไหวพริบ

กลายเป็ นความโง่เขลา ความสง่างามกลายเป็ นเพียง
ธาตุอากาศสําหรับเขาเท่านัน

หมิงเย่วมองเห็นอาการผิดปกติ ของทังสองคนจึงเลือกที
จะเงียบ เพือหยุดยังปั ญหาทุกอย่าง

ค่อยๆคุยทีละคนคงจะดีกว่าเอ่ยปากไปตอนนี

225
สิงหนึงทีติดอยูใ่ นใจ คงเป็ นคําทีพีห้ากล่าวว่านางเป็ นคู่
หมัน แม้ตอนนีเลยเทียงคืนมานานแล้ว แต่ยากทีจะข่ม
ตานอน นางจึงระสับระส่ายไปมาบนเตียง

“คุณหนู เจ้าค่ะพักผ่อนเถิดเจ้าคะ”

จิวยีเตือนขึนน้อยๆ ด้วยความเป็ นห่วง

“ข้านอนไม่หลับ จะขอออกไปเดินเล่นสักหน่อย”

หมิงเย่วลุกสวมเสือผ้าอย่างเร่งรีบ เพราะนางรูส้ กึ ว่า

226
อากาศในห้องน่าอึดอัดเหลือเกิน

ทางเดินสองข้างทางเงียบสงัด นางค่อยๆเดินช้าๆไปตาม
ทางอย่างใจลอย ในหัวเริมเจ็บแปลบอย่างประหลาด

เพราะความเหนือยอ่อน เสียงจอกแจกเบาๆด้านหลัง
พลันให้นางมีสติขนเพื
ึ อเดินต่อ

สุดทางเดินมีเงาผูห้ นึง นังรินสุราใส่จอกบ้าง บ้างก็กรอก

ใส่ปากอย่างเมามาย นางจึงเดินตรงไปหาอย่างช้าๆ พอ
เงาตะเกียงทางเดิน สว่างชัดขึน

ต้ามู่ นันเองทีอยูใ่ นศาลา นางถอนหายใจอย่างโล่งใจ

227
“ทําไมต้องเขา”

ต้ามูเ่ อียงคอมองผูม้ าใหม่ นิวมือลูบหว่างคิวน้อยๆทีมึน

งงจากความเจ็บปวดทีเกิดขึน

“ทําไมต้องเขาหมิงเย่ว”

สุราถูกรินลงเพิม แม้เขาจะดืมไปมากมาย แต่กลับไม่

รูส้ กึ เมามายแม้แต่นอ้ ย ภาพระหว่างหมิงเย่ว และจวิ
นอ๋อง พลันให้ในใจเขารุม้ ร้อน สับสน

228
“ชายอืนมากมายหมืนแสน ใยต้องเป็ นเขา”

หมิงเย่วตอบกลับเสียงเรียบ

“ชายอืนมากมายหมืนแสน หารักไม่ จึงต้องเป็ นเขาผู้

เดียว”

คําตอบทีได้พลันให้โทสะต้ามูร่ ะเบิดขึนราวกับภูเขาไฟ
ลูกย่อมๆ ทีปะทุจนร้อนเดือด

“เขาไม่ใช่คนดี ธุรกิจในเมืองหนานกิง เป็ นเขาทีผูกขาด

การค้าทุกสิง แม้เขาเอง ฮ่องเต้ยงั ต้องเกรงใจเขาอยู่ 3
ส่วน กองกําลังเขา ราวกับปี ศาจทีกําจัดคนทีเขาไม่ตอ้ ง
229
การในพริบตาเดียว เขาอยูเ่ หนือกฏหมายของเมืองทุก
ข้อ เจ้าเล่หเ์ พทุบายและคว้าทุกอย่างทีเขาอยากได้โดย
ไม่คาํ นึงถึงผลลัพธ์ใดใด”

หมิงเย่วกลืนนําลายอึกใหญ่ แม้นางจะพยายามมอง
ข้ามหลายๆสิงทีนางควรต้องรู ้ เพราะนางคิดว่ามันไม่ได้
จําเป็ นกับความรักของนางเลย นางคือภรรยาเขาหาก
เขาไปซ้าย นางจะขยับตาม หากไปขวานางก็จะไม่รรี อ

“ข้าทราบ แต่ขา้ ไม่สน”

องค์ชายห้า ชะงักเพราะคําตอบของนาง

230
รักเขามากขนาดนีเลยหรือหมิงเย่ว

ความเจ็บปวดรวดร้าวเข้าประดังถาโถมใส่เขา

“เขาเคยบอกเจ้าหรือยัง ว่าเขาไม่สามารถแต่งเจ้าเป็ น
ภรรยาเอกได้ ถึงแม้เจ้าจะเปิ ดเผยว่าเป็ นองค์หญิงก็
ตาม”

หมิงเย่วเงียบลง ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ใช่นางไม่ได้รูแ้ ละ

คิดเรืองนีมาก่อน

“เขาถูกวางตัวให้หมันหมายกับองค์หญิงแห่งแคว้นตงย่า
ไม่วา่ ตอนนีหรือในอนาคต แคว้นนันจะส่งองค์หญิงไหน
231
มาเพือแต่งงานเขาย่อมยากจะปฏิเสธ ข้าเองต่อให้มี 9
ชีวิตเยียงแมวปี ศาจก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้ ไม่มีวนั ที
ท่านพ่อจะยอมให้เจ้าแต่งเป็ นภรรยารอง เจ้าจะเป็ น
เพียงภรรยาทีไร้การสมรสใดใด”

“ข้าไม่สน ข้าเชือในตัวเขา”

หมิงเย่วสวนกลับคําเขา

ต้ามูก่ ลอกตาไปตา กัดริมฝี ปากจนได้รสคาวเค็มทีไหล

รินในปาก เอือนเอ่ยยากเหลือเกิน เมือนางเป็ นเช่นนีเขา
คงจะช่วยนางได้ เพียงวิธีการเดียว

232
“องค์หญิงหมิงเย่ว รับราชโองการ”

สาสน์ฉลุลายมังกรสีทองสลับแดง เปล่งประกายเงางาม
ตรงหน้า นางค่อยๆคุกเข่าลงรอรับราชโองการอย่างช้าๆ

“ด้วยความดี ความชอบขององค์ชายห้า ทีรบแนวหน้า

ชนะศึกกลับมา ฮ่องเต้แห่งแคว้นจืออิน พระราชทานงาน
หมันองค์ชายห้าต้ามูแ่ ละองค์หญิงหมิงเย่ว หลังจากนี
อีก 3 เดือน รับราชโองการ”

ยามทีนางรับสาส์นไป สายตาต้ามูว่ ิงวอนให้นางถอย

ออกจากจวินอ๋องมา เห็นความจริงใจเขาสักนิด เพียง
เท่านัน

233
“ข้าย่อม ไม่ปรารถนาให้เจ้าเจ็บ หมิวเย่ว ตอนนีเจ้าคือคู่
หมันข้า ไม่ใช่เพียงแค่นอ้ งสาวอีกแล้ว เจ้าติดค้างข้าอยู่
3 ข้อ ข้อแรกเจ้าจะไม่ปฏิเสธว่าเป็ นคูห่ มันข้า ต่อ
สาธารณะข้ามีสทิ ธิชอบธรรมในการปกป้องเจ้า”

หมิงเย่วยิมน้อยๆ นางรูด้ ีวา่ เขาหวังดี และย่อมดือรันจน

ถึงทีสุด แต่สดุ ท้ายนางจะพิสจู น์เองให้พีห้ารูว้ า่ จวินอ๋อง
เป็ นคนดีทีสามารถดูแลนางได้ ไร้บทสนทนาใดใดต่อ ต้า
มูเ่ ดินตามหลังมาส่งนางช้าๆจนสุดทางเดิน

ห้องโถงจวนเจ้าเมืองเช้าตรู ่

234
โต๊ะรับประทานอาหารถูกจัดขึนเป็ นวงกลม ทีห้องโถง
ด้านใน เตาอุน่ ร้อนๆถูกอังขึนยืนให้ผเู้ ข้ามารับประทาน
อาหารคลายหนาวลง วันนีหมิงเย่วแต่งชุดสีขาวเรียบ
ง่าย ไร้การแต่งแต้มสีสนั ใดใดบนใบหน้าทีขาวผ่อง

เจ้าเมืองกล่าวขึน

“พวกท่านคงรูจ้ กั กันตังแต่เมือวานแล้ว นีรองแม่ทพั ต้ามู่

แห่งเมืองจืออิน ทีร่วมรบกับหนานกิงผลักดันกฏบออก
ไป”

จวินอ๋องหยิบตะเกียบค่อยๆบรรจงคีบข้าวใส่ปากช้าๆ

235
“เจอกันแล้ว เหมือนจะสนิทกันเร็วมากด้วยฮึๆ”

หลังทานข้าวเช้าเสร็จ จิวยีพาหลีหลานไปแต่งตัว

หมิงเย่วจึงเดินออกมายังลานกว้าง เพราะไม่มีอะไรให้
นางทํามากนักจึงรูส้ กึ เบือ หยิบไม้ออกมาขีดเขียนหิมะ
เล่น

ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ นางยังคงร่าเริงมีรอยยิมดึงดูด
สายตาสองหนุ่มโดยไม่รูต้ วั ทางเดินด้านข้างมีจวินอ๋องที
ยืนมองนิงๆวันนีชุดเขาเป็ นสีขาวดูเข้าคูก่ บั นางนัก และ
ต้ามูส่ วมชุดสีฟา้ อ่อนจัดผมรวบเป็ นระเบียบ เดินมาหยุด

236
ด้านหลังจวินอ๋อง

“เย่วเอ๋อร์ ไม่มีฤดูไหนทีนางชอบเป็ นพิเศษนางบอก

เพราะว่า ทุกฤดูทีโลกสรรค์สร้างมานันย่อมคือสิงลงตัว
แล้ว ใยนางจะเกลียดมันทําไม ทุกฤดูมีขอ้ ดีของตัวมัน
เอง”

ต้ามูก่ ล่าวขึนแล้วอมยิม

“นางชอบกินบะหมี โดยเฉพาะบะหมีทีข้าทําเองกับมือ”

“รองแม่ทพั ต้ามู่ ข้ายินดีทีท่านยิมได้ ขอให้ทา่ นมีความ

สุขอิมเอมกับอดีตทีมีเถิดเพราะอนาคต เวลาเหล่านันคง
237
ไม่ยอ้ นมาคืนท่านอีก เพราะมันเป็ นของข้า”

เสียงหัวเราะ ฮึๆ ดังขึนทีข้างหูตา้ มู่ จวินอ๋อง เขาเยาะ

เย้ยกลับมาเสียเจ็บแสบ

“อ้าวลูอ้ ี ..อะอะเออ จวินอ๋อง พีห้า”

หมิงเย่วโบกไม้โบกมือไปมา แต่ทงสองกลั
ั บอารมณ์ไม่ดี
นัก

“ข้าเป็ นคูห่ มันนาง”

238
ต้ามูก่ ล่าวขึน หวังจะสวนให้เขาล่าถอย

“เจ้าคงไร้วิธีการเอาชนะใจนางแล้วสิ ถึงเลือกใช้วิธี
มากวนนําให้ข่นุ ”

จวินอ๋องยกยิมอย่างยียวน ใช้มือทีเรียวยาวปั ดละออง

หิมะบนชุดต้ามูอ่ ย่างใจเย็นแล้วกล่าวต่อ

“เมือวานนียามดึกทีศาลาเจ้าคงใส่ความข้าใช่นอ้ ย”

“จวินอ๋องเจ้า”

“ข้ายังพูดไม่จบใจเย็นๆ น้องชาย ใช่ขา้ เลวแล้วอย่างไร

239
ข้ากําแผ่นดินด้วยมือเปล่าแล้วอย่างไร ข้าซ่องสุมกําลัง
แล้วอย่างไร นางอยูใ่ นจวนข้ามานานแรมเดือน ใยนาง
จะไม่เห็น แต่นางก็ยงั เลือกข้า เจ้าลองคิดดูซิรองแม่ทพั ”

เขากล่าวจบก็เดินตรงไปหาหมิงเย่วทันที ปล่อยให้ตา้ มู่

เดือดดาลราว ดวงอาทิตย์หน้าร้อน กํามือแน่นอยูเ่ ช่นนัน

ยามสายของวันนัน

หลีหลานแต่งตัวเสร็จแล้ว นางใส่ชดุ สีแดงเพลิงราวกับ

นางปี ศาจทีชวนให้คนหลงใหล

240
ทังห้องตกตะลึงในความงามของนางไปหมด มีเพียงจวิ
นอ๋องทีไม่ได้เหลือบตามองแต่กลับจิบชาช้าๆ แล้วต้ามูท่ ี
มัวมองหมิงเย่วเป็ นระยะๆ

“หลีหลานอยากขอให้จวินอ๋อง บรรเลงพิณในงานวันนี
ให้ขา้ ร่ายรําได้หรือไม่เจ้าค่ะ”

นางเดินตรงมาหยุดทีหน้าจวินอ๋อง ย่อตัวน้อยๆเอียง
อายราวกับอิสตรีแรกรุน่

ยังไม่ทนั ทีหมิงเย่วจะได้ฟังคําตอบ ก็พลันเดินออกมา

ก่อนในเมืองานนีนางไม่ใช่ตวั หลักในการทํางานอีกแล้ว
จะประชุมไปทําไม ออกไปเล่นข้างนอกดีกว่า ขนาดจิวยี

241
ยังต้องไปคอยดูแลหลีหลาน

“ไปคนเดียวก็ได้”

“จะไปไหนแมวน้อย จะหนีเทียวทังที พีห้าอย่างข้าไม่

โดนชวนไปด้วยน่าน้อยใจนัก”

ร่างสูงใหญ่ทิงนําหนักแขนพาดทีบ่านาง รอยเท้าน้อยๆก็
กดลึกลงในหิมะ แม้ยามจะถอนออกก็ยากเหลือเกิน เขา
จงใจแกล้งนางพร้อมเสียงหัวเราะร่วน ปลายเท้าเริมชา
ขึนแต่รอยยิมน้อยๆของเขาหุบลง

ต้ามูอ่ มุ้ นางขึนจากหิมะช้าๆ กลินเขาสะอาดสะอ้านยาม

242
ฤดูใบไม้ผลิ หากนางไม่ใช่หมิงเย่ว หากนางไม่ใช่นอ้ ง
สาวเขา คงจะหลงรักชายหนุ่มร่าเริงตรงหน้าได้ไม่ยาก
นัก

ต้ามูว่ างหมิงเย่วลงทีพืนหิน แล้วเริมถูมือนางไปมา ปาก

ก็บน่ เรืองอาการไข้ ในทุกฤดูหนาวของนาง ทีมักจะเป็ น
ทุกทีทีหิมะตก

เขาเป็ นองค์ชายคนเดียวทีทิงพีๆน้องๆเพือเฝ้าไข้นาง ต้ม

ชาเอง ทําโจ๊กมาให้ราวกลับในวังนันไร้สาวใช้ รอยยิม
น้อยๆของหมิงเย่วทีระลึกถึงอดีต พาใจให้ตา้ มูร่ ะสํา
ระสาย เขาพานางแบกขึนหลังอย่างเคย เดินไปทางด้าน
หน้าจวน นางอยากไปไหนเขาจะพานางไปในทุกที ต้ามู่
กล่าวกับนางว่าอยากมีเรืองจะบอกบางอย่างแต่
243
นางกลับสวนขึน

“พีห้า ก่อนพีห้าจะพูดอะไรข้าขอพูดก่อนได้ไหม”

“อืม”

“ท่านคือครอบครัวข้าสิงเหล่านีจะคงอยู่ และไม่มีวนั
เปลียนแปลงไป”

คําทีหมิงเย่วพูดออกมา ราวกับประกาศิตทีตัดสิน
ทุกอย่าง การแข่งขันนีเขายังไม่ได้ลงแข่งขันด้วยซํา แต่
กลับแพ้ตงแต่
ั ยงั ไม่ถงึ เส้นชัย

244
ต้ามูพ่ ยักหน้าเล็กน้อยตอบรับ ความรักนันมีหลายรูป
แบบเขาเองปรารถนาให้นางเพียงมีความสุข เป็ นน้อง
สาวทีน่ารักแบบนีก็เพียงพอแล้ว หมิงเย่วกระชับวงแขน
ให้แน่นขึนหวังช่วยปลอบโยนพีห้าของนาง แต่ยงั ไม่ทนั
จะเดินพ้นถนนหน้าจวน

ร่างสีขาวยืนรอมือไพ่หลัง จวินอ๋องเห็นท่าทางหมิงเย่ว
ในจวน ก็คาดเดาได้แล้วว่านางจะต้องออกไปซุกซน จึง
มากางร่มดักรออยูท่ ีนี แต่ทีน่าประหลาดใจกว่านันคือ
ผูห้ ญิงของเขากลับถูกแบกอยูบ่ นหลังของชายอืน ใบ
หน้าเรียวยาวของเขากระตุกเล็กน้อยเพียงเสียววิ แล้วก็
เก็บอาการคืนเช่นเคย ไร้เสียงใดใดไต่ถาม จวินอ๋องกลับ
ยืนร่มมากางให้ดา้ นหลังหมิงเย่วทีขีหลังต้ามูอ่ ยู่

245
หิมะตกหนักขึน หากหมิงเย่วลงเดินแล้วอาจเป็ นหวัดได้
ง่าย จวินอ๋องตระหนักข้อนีดี ถึงแม้เขาอยากดึงนางมา
ในอ้อมแขนมากแค่ไหน แต่ดว้ ยอาการป่ วยเขานันยากที
จะกระทําได้จงึ ทําได้เพียง เดินตามทังสองไปอย่าง
เงียบๆ

.......
_____________________________________________
_____________________________________________
___________

246
ตอนที 11 ผิดพลาด

การแสดงวันนีของหลีหลานได้รางวัลชนะเลิศ โคมทีสวย
ทีสุดกลายเป็ นของนาง

แต่คนทีนางอยากได้เล่นพิณให้นนกลั
ั บหายไป คนผูน้ นั
ยามกล่าวก็พดู น้อยคํานัก สายตาเย็นชาราวกับปี ศาจ
จําศีล

ชือเสียงเขา ขึนชือในด้านความฉลาดเจ้าเล่หเ์ พทุบาย

แม้ดนู ่ากลัวแต่ลกึ ลับน่าค้นหา แต่ยามเขาอยูก่ บั หมิ
งเย่ว กลับกลายเป็ นผูช้ ายธรรมดาๆคนหนึงเพียงเท่านัน

1
หลังจากทานอาหารกลางวันร่วมกันแล้ว ต้ามูก่ ็ขอแยก
ตัวออกไป เหลือเพียงหมิงเย่วแบะจวินอ๋อง ทีนังจิบชา
อยูเ่ งียบๆบนชันสองโรงเตียม

ขนตาเงางอนของเขามีรอยนําแข็งเกาะน้อยๆ ยามเขา
ไม่พดู ยากนักจะเดาว่าเขากําลังคิดแบบไหน รูส้ กึ อย่าง
ไร ความลึกลับในจิตใจของเขา ยังคงเป็ นแรงดึงดูดของ
นางเสมอ

หากเป็ นข้าทีเหยือล่อฆาตกรล่ะ เขาจะห่วงข้าบ้างไหม

นะ

2
สายตานางกระพริบถีขึนราวกับแมงปอกระพือปี ก
อยากลองหยังเชิงความคิดเขาดูบา้ ง

“หลีหลาน นางสวยมัย”

“สวย”

คําตอบสันๆแต่เรียบง่าย แต่ทาํ ใจผูฟ้ ั งหล่นลงพืนดิน

หมิงเย่วหรีตาลง นิวชีเคลือนไหวเคาะโต๊ะเป็ นจังหวะ
ถ้าถามต่อคําตอบจะเป็ นเช่นไร ถ้าถามต่อคําตอบนัน
ยากจะฟั งเล่า

3
“เจ้าไม่ชอบคําตอบทีข้าบอก ทําไมถึงคิดจะถามต่อ”

เขาจิบนําชาร้อนๆแล้วทอดสายตาไปยังด้านนอก

ส่วนหมิงเย่วก็วนคําถามในหัวไปมาจึงเอ่ยขึน

“ท่านรักข้าเพราะอะไร”

“ข้าไม่เคยคิดเรืองนี หากข้าคิดได้แล้วจะบอก”

อ้าก!! หมิงเย่วกลันเสียงไว้ในหัว ในเมือนางคือภรรยา

เขาแล้ว แต่เขากลับไม่เคยคิดว่ารักนางเพราะอะไร

4
ไม่ใช่สิ เขาไม่เคยบอกว่ารักนางด้วยซําไป หมดแรงแล้ว
วันนี นางคิดแล้วเป่ าลมออกจากเฮือกใหญ่

แรกเริมเดิมทีเมือ 3 ปี ก่อน เขาดูอบอุน่ อ่อนโยน คําพูด

ปลอบประโลมราวกับฤดูใบไม้ผลิ รอยยิมเปรียบดังพระ
จันทร์ทีกลมโตสุกสว่าง เปรียบต้นไม้ใหญ่ทีเขิญชวนเถา
ไม้เลือยอย่างข้าเข้าหาพัวพัน

3 ปี ถดั มาเขาดูเยือกเย็น ราวกับหิมะหน้าหนาว วาจา

เฉือดเฉือนตรงไปตรงมาไม่สนใจผูฟ้ ั ง เขาเหมือนหุบเหว
ลึกทีไร้เครืองหยังใดใดวัดความลึก บางครังคล้ายไม่ใส่
ใจ บางครังก็เร่าร้อนราวกับเปลวเพลิงทีเผาให้ขา้ มอด
ไหม้
5
3 ปี มานี เขาคงเจอเรืองมาเยอะมาก จึงได้ทาํ ให้คน
อบอุน่ เช่นนันกลายเป็ นคนเย็นชาเช่นนี แต่ทีน่า
ประหลาดใจกว่านันคือ

ข้ากลับชอบความตรงไปตรงมา แม้ความจริงบางครัง
มันยากทีเราจะยอมรับ แต่มนั ก็จาํ เป็ นทีต้องเผชิญมัน

นกพิราบสือสารส่งข่าวความล้มเหลวให้เขาอย่างเร่ง
ด่วน ไร้เงาใดใดตามหลีหลาน เป้าหมายคลาดเคลือน

เมือฆาตกรมักจะลงมือคืนพระจันทร์เต็มดวง ถ้ามันไม่
เลือกสาวสวย ทีชนะประกวด จะมีผใู้ ดเหมาะสมไป
6
มากกว่านันอีกเล่า

ตามทางเดินทีมืดลง เขาเดินอย่างช้าๆค่อยๆไตร่ตรอง
แผนการอีกครัง แต่ก็ตอ้ งชะงักลงเมือชายเสือโดนหมิ
งเย่วดึงเบาๆเอาไว้ ใบหน้านางเหนือยอ่อนค่อยๆซบที
ชายเสือ

ความนุ่มนิมของใบหน้าทีซบมาทีแขน พลันทําให้เขา
สมองชาไปหมด ลมหายใจเขาติดขัด สองมือกระชาก
นางเขาซอกมุมมืดด้านกําแพงอย่างรวดเร็ว

“จะจะ ทําอะไร”

7
หมิงเย่วเลิกลักถึงแม้จะมืดแล้ว แต่ก็ไม่ได้ดกึ ขนาดไม่มี
ผูค้ นสัญจร

หากมีคนมาเห็นเข้าเล่า ความคิดเล่านันก็ขาดหายไป
เมือเขาประทับริมฝี ปากลง ลมหายใจสดชืนเป่ ารดใบ
หน้า ลมหายใจถีกระชัน

ตอนแรกเขาคิดว่าควบคุมตัวเองได้มากกว่านี แต่ไม่เลย
เมือหญิงสาวร่างกายสันสะท้านน้อยๆยามเขาจูบ พลัน
กระตุน้ หมาป่ าทีหลับใหลขึนมาอีกครัง

เขาดูดดืมกลืนกินริมฝี ปากนาง บุกรุกพัวพันชําแรกลิน

เข้าไปหา ราวผึงบินหาความหวานจากหมูม่ วลดอกไม้

8
แม้จะเป็ นยามหน้าหนาว จวินอ๋องกลับมีเหงือพร่าง
พราย บนใบหน้า พลันสติคืนมา เขาจึงค่อยๆดันร่าง
น้อยๆออกด้วยความโหยหา บอกแล้วว่าจะขอพระราช
ทานสมรสก่อน จึงไม่อยากเอาเปรียบไปมากกว่านี ต้อง
สะกดกลันไว้ให้มากเขาคิดในใจ

แต่ทนั ใดนันสองมือน้อยๆของหมิงเย่ว คว้าโอบล้อมรอบ

คอเขาหันมา

นางตรงเข้ากัดริมฝี ปากจวินอ๋องเบาๆ เลือดค่อยซึมเล็ก

น้อยทีมุมปากเขา จุมพิตทียากจะถอนออกยามแรก

บัดนี เร่าร้อนขึนอีกครา จวินอ๋องไร้ความยับยังและ

9
ความปราณี ประทับจูบลงครังแล้วครังเล่า ปากทังสอง
เห่อบวมขึน ไอพิศวาสลอยอบอวล พลันก็มีเสียงดังมา
จากด้านข้างของทังสอง

“พีใหญ่ๆๆๆๆๆๆๆๆ”

ซืออินโบกไม้โบกมือเสียงใส แล้วค่อยๆเบาเสียงลง เมือ

บุคคลในเงามืดด้านในกําแพง ค่อยๆเดินออกมาผมเผ้า
ยุง่ เหยิง เสือผ้าไร้ระเบียบ

“ข้าอีกแล้วหรือ ให้ตาย มารดาข้าเถอะใยข้าต้องมาพบ

ภาพเช่นนีอยูเ่ รือย คิดถึงเมียๆมีบ้านยิงนักฮือๆๆ”

10
“เกินไปซืออิน”

ซืออินโดนจวินอ๋องเขกหัวไปหลายที จึงวิงหนีนาํ หน้า

ออกไปก่อน

พอถึงจวน สายตาพีห้ากลับจ้องตาข้าไม่พริบ ความผิด

ปกติเล็กน้อยคงยากทีจะปิ ดหนีเขา

หลังประชุมงานเสร็จแล้ว นางจึงเดินตามเขามาอย่างรูด้ ี
ว่าเขาต้องถามอะไรแน่ๆ

“นังลงสิ”

11
ต้ามูผ่ ายมือออกให้นงลงข้
ั างๆ ในมือถือขวดสีชมพู
อ่อนๆเอาไว้ ยามเขาเปิ ดมีกลินหอมรัญจวนใจราวกับ
ช่อดอกไม้เริงร่าอยูต่ รงหน้า

“อยูน่ ิงๆ”

เขาออกคําสัง แล้วค่อยๆป้ายนําเหนียวทีอยูใ่ นขวดนัน

ป้ายมายังริมฝี ปากข้าอย่างเบามือ

“เหตุใดจึงรุนแรงกันถึงเพียงนันเล่า เจ้าเป็ นหญิงแถม

ยังไม่ได้ออกเรือน ไม่สมควรทําการใดใดโจ่งแจ้งเช่นนี

12
ปากบวมเห่อแดง ส่วนจวินอ๋องตามมือและแขน กลับมี
รอยเล็บเจ้าเต็มไปหมด วันนีทีข้ายอมถอยออกมา ไม่ได้
แปลว่าพวกเจ้าจะกระทําการใดใดทีผิดประเพณีซาสอง
ํ
อีกหรอกนะ”

เสียงดุเบาๆทําให้หมิงเย่ว อมยิมเล็กน้อย

ส่วนต้ามูก่ ล่าวราวกลับกลืนเข็มนับพันเล่ม เขายอมถอย

แล้วเพราะคําพูดนาง เก็บความรูส้ กึ นีลงลึกไว้ลนดาล
ั
ปิ ดให้สนิท

ความรักของเขา จะกลายเป็ นครอบครัวของนางตลอด

ไป จะเป็ นพีชายทีแสนดีแบบนีเรือยไป ความรักระหว่าง
นางและเขาจะคงอยูเ่ ช่นนีไม่เปลียนแปลง
13
แม้คืนนีจะเป็ นคืนพระจันทร์เต็มดวง กลับไม่มีรายงาน
ใดใด บ่งบอกว่ามีหญิงสาวในเมืองหายไป ไม่มี
เหตุการณ์ฆาตกรรมแจ้งหน่วยงานในท้องที เหตุการณ์
วันนี ราวกลับนํานิงในทะเลสาบก่อนเกิดพายุอย่างไร
อย่างนัน

หมิงเย่วใช้ความคิดอยูศ่ าลาด้านหน้า มือน้อยๆเคาะ

เป็ นจังหวะเพราะต้องใช้ความคิด

“ผูห้ ญิงมักจะรัก คนผูห้ นึงโดยสัญชาตญาณ”

หลีหลานกล่าวขึนเบาๆ เมือใต้หลังคาด้านในต้ามูย่ ืน
14
มองหมิงเย่วไม่หา่ งมากนัก

“แล้วสัญชาตญาณพวกเจ้าเคยผิดหรือไม่”

ต้ามูท่ า้ วแขน แล้วพูดสวนขึน

“ความรักไม่มีผิดหรือถูก ไม่มีผแู้ พ้หรือผูช้ นะ มีเพียงคน

ทีถูกรักและคนทีไม่ถกู รักเท่านัน”

หลีหลานกล่าวเสียงเรียบ

“ข้าอยากให้นางเจอคนทีดีกว่านี”
15
“รองแม่ทพั ต้ามู่ ความรักย่อมไม่แบ่งแยก ดีเลว ถูกผิด
หรือเหมาะสม นางรักท่าน และท่านยังคงสําคัญกว่า
ชายใดใด เพียงแต่ความรักทีนางมีให้ทา่ น หาใช่ความ
รักหนุ่มสาว”

นางกล่าวคล้ายปลอบโยนใจเขา

“แล้วเจ้าล่ะข้าเห็นเจ้าพึงพอใจจวินอ๋องอยูไ่ ม่นอ้ ย”

“จวินอ๋องผูน้ ีหลีหลาน พึงใจเขาแต่แรกพบแต่พอได้รูจ้ กั

เขาเปรียบเสมือนห้องปิ ดตาย ทีไร้กญ
ุ แจเปิ ด เพือย่าง
ก้าวเข้าไป ข้าไม่สามารถเป็ นคนผูน้ นได้
ั อีกอย่างคนที
ข้าจะใช้ชีวิตด้วย ข้าย่อมเลือกคนทียินดีปันความทุกข์
16
และความสุขได้ จวินอ๋องผูน้ ี ไม่มีความรูส้ กึ ทีอยากแบ่ง
ปั นสิงเหล่านีกับใคร นันคือสาเหตุทีข้าไม่พยายามต่อ”

พ้นคืนพระจันทร์เต็มดวงไปแล้ว แต่ทกุ อย่างก็ยงั คง

เงียบสนิท ราวกับในเมืองไม่เคยเกิดเรืองใดใดขึน หรือ
การลงทุนมาถึงทีนีจะมีความผิดพลาดเกิดขึนมาแล้ว

เพราะรูปแบบ และเวลาการฆ่าของฆาตกรค่อนข้างมีรูป
แบบทีตายตัว พอพ้นคืนทียากลําบากมาได้แล้วทุกคนก็
ผ่อนคลายลง และจัดเตรียมแผนการรูปแบบใหม่ เฝ้ารอ
คืนพระจันทร์เต็มดวงครังต่อไป

17
วันนีหมิงเย่วออกมาเล่นด้านนอกพร้อมกับซืออิน ส่วน
แม่ทพั โม่และหยางฉีเชิงออกไปขีม้านอกชานเมือง พีห้า
และหลีหลานก็ชวนกันไปตกปลา ส่วนคนทีนางอยากให้
มาด้วยมากทีสุดนัน

“ข้าอยากนังจิบชา”

คําตอบเดียวสันๆ ทีปิ ดหนทางให้พานางมาข้างนอก

ซืออินเองก็วิงเล่นซือของไปทัว ในหัวหมิงเย่วยังคงคิด
ทบทวนไปมา หรือแผนการจะรัวไหล..?

“ถอยไปๆ”

18
เสียงดังลันจากเกียวขนาดใหญ่ลนไถลด้
ื านหน้า

หมิงเย่วยังคงคิดถึงเรืองฆาตกรจนลืมตัว พอได้ยินเสียง
ก็สายไปเสียแล้ว รถม้าตรงมายังทีนางยืนอยู่ ห้วงสุด
ท้ายเห็นเพียงเงาดําผูห้ นึง แล้วสติก็พลันหายไป

กลางดึกหมิงเย่วฟื นขึน

เหตุการณ์เมือกลางวันเริมชัดเจนขึนเรือยๆ มีคน
กระโดดมาช่วยนางไว้ ถึงแม้นางจะเจ็บไม่มากนัก แต่
เห็นท่าที ทีคนผูน้ นเดิ
ั นจากไปน่าจะเจ็บหนักอยู่ เพราะ
ทุม่ ตัวลงมาเป็ นเบาะรองนางไว้

19
ยามสายวันถัดมา

“นีท่านไม่ไปเยียมข้าเลย”

คิวหมิงเย่วขมวดปมน้อยๆ ดึงหนังสือออกจากมือจวิ
นอ๋อง ทีนังทอดสบายอารมณ์อยูใ่ นห้องหนังสือ

“เจ้าไม่ได้เป็ นอะไรมาก ละเดียวก็วงมาหาข้

ิ าเองใยข้า
จะต้องไปด้วย”

“แล้วถ้าข้าไม่มาล่ะ”

20
“ยังไงเจ้าก็ตอ้ งมา”

นางยืนมือไปหยิกแก้มจวินอ๋องเบาๆ

“ทําอะไรนัน หมิงเย่ว”

“ความฉลาดของท่าน ทําให้หน้าหนามากขึนจริงๆ ไป
เอาความมันใจแบบนีมาจากไหน”

ไม่ผิดคาดนางโดนเขาดึงรวบมานังตักไว้ แล้วหยิกคืน
เบาๆ

21
ยามสายวันนีไร้สมุ่ เสียง แต่ทงสองกอดเกาะกุ
ั มกันใต้
แสงอาทิตย์ทีเล็ดลอดจากริมหน้าต่างอย่างสุขใจ

..............
_____________________________
_____________________________
_____________________________
_______
ตอนที 12 เราสองสามคน

เขาว่ากันว่า หากเราปั กลายบนผ้าผิดเพียงเล็กน้อย

แล้วไม่ยอมแก้ตงแต่
ั แรก มันก็จะขมวดปมอยูเ่ ช่นนัน
ตลอดไป

22
แล้วคนๆนัน ทียอมช่วยหมิงเย่ว ก็ยงั คงเป็ นปมอยูเ่ ช่น
นัน นางเริมตามหาหมอขายยา ถามอาการคนบาดเจ็บ

แต่กลับไม่พบเบาะแสอะไร จนเริมท้อหรือเป็ นเพียงคนที

ผ่านมาเมืองนีแล้วจากไปเพียงแค่นนั จิวยีประคอง
นางกลับจวน ด้วยความเหนือยอ่อนหมิงเย่วจึงหลับไป
ได้อย่างง่ายดาย

ยามราตรีนีแลดูหนาวเย็นมากกว่าทุกที อาการหนาวสัน
เพียงน้อยก็ทาํ ให้หมิงเย่วอยากดืมชาร้อนๆ แต่จิวยีเองก็
คงเหนือยมากเช่นกัน นางจึงถือถ้วยชาออกมาเอง แล้ว
เดินออกมาด้านนอกเรือยๆ

23
อีกมือนันด้วยความหนาว ก็กระชับเสือคลุมให้แน่นขึน
แต่เพราะตะเกียงห้องหนังสือของจวินอ๋องยังคงสว่างอยู่
เส้นทางการเดินของหมิงเย่วจึงเปลียนทาง มุง่ ตรงไปหา
เเสงตะเกียงอย่างกระทันหัน เสียงทีเล็ดลอดออกมาก็
กระตุน้ ความอยากรูข้ องนาง กว่าจะรูต้ วั ก็เดินมายังด้าน
ในของห้องหนังสือเสียแล้ว

“ละทิงทุกสิง เพือสิงทีสําคัญทีสุด เจ้าทําให้ได้หรือไม่”

บุรุษชุดดําเอ่ยขึน

“คนฉลาดอย่างข้าย่อมมีความสามารถ คว้าทุกอย่าง
มาในกํามือโดย จะไม่ปล่อยอะไรไปสักอย่าง”

24
จวินอ๋องประสานมือขึน แล้วมองมายังคนตรงหน้า
อย่างท้าทาย

ปึ ง!!

เสียงตบโต๊ะจากบุรุษชุดดําดังสนันขึน เขากํามือด้วย
ความโมโหจนเส้นเลือดปูดโปน

“ความเลวทีเจ้าทําไว้ ย่อมไม่ได้รบั การอภัย หวังลูอ่ ี”

“เสียวลูเ่ ด็กน้อย เจ้าแพ้ตงแต่

ั เริมแข่งขันกับข้าแล้ว”

25
สินเสียงจวินอ๋องเรียกคนตรงหน้า สองขาก็กา้ วเดินออก
ไปโดยไม่รูต้ วั

เสียวลูง่ นหรื
ั อ นีมันหมายความว่าอย่างไร ทําไมเสียวลู่
ของข้า เรียกคนตรงหน้าอีกคนว่าเสียวลู่ หรืออาจเป็ น
เพียงเพราะชือซํา มันต้องเป็ นแบบนันแน่ๆ

ทังสองตกใจใช่นอ้ ยทีเห็นนางเดินออกมามุมชันหนังสือ

“ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตงใจแอบฟั
ั ง”

หมิงเย่วชะงักตรงหน้าคนทังสอง ชายชุดดําใส่ผา้ ปิ ด
หน้าไว้ เตรียมตัวหัวหลังเดินกลับ แต่เหมือนมีบางอย่าง

26
ทําให้นางเอือมมือออกไป แต่เขากลับหลบออก

เขามีวิทยายุทธ !!

โดยสัญชาตญาณของหมิงเย่วหากโจมตีโดยตรง คง
ยากทีจะชนะ นางหยิบอาวุธคูก่ ายออกมาเหวียงโซ่ออก
ไป แต่บรุ ุษชุดดําคิดผิดคาดเขาหมุนตัวหลบโซ่นาง นาง
ไม่ได้ตอ้ งการทําร้ายเขา เพียงเเต่ตวัดโซ่เพือดึงผ้าคลุม
หน้าออกเท่านัน

เมือผ้าคลุมหน้าหลุดปลิว บรรยากาศในห้องราวกับพายุ
หิมะถาโถม ใบหน้าเขาเป็ นพิมพ์เดียวกันกับหวังลูอ่ ีไม่มี
ผิดเพียน เหมือนกันเสียจนแยกไม่ออก หากไม่ใช่
อาภรณ์ทีเขาทังสองใส่ตา่ งสีกนั แล้วละก็ นางคงจําสลับ
27
กันได้อย่างง่ายดาย

“หมิงเย่ว”

บุรุษชุดดําตรงหน้ากล่าวขึนตะกุกตะกัก ใบหน้าเขาแดง
ซ่านนําตารืนขึน สองมือเอือมมายังตรงหน้านาง

หมิงเย่วถอยครูดติดผนังห้องอย่างรวดเร็ว จวินอ๋องยัง
คงนิงเฉยไร้ความรูส้ กึ ใดใด

“จวินอ๋อง ท่านจะไม่แนะนําให้ขา้ รูจ้ กั หน่อยหรือว่าคนผู้

นีคือใคร”

28
“สิงทีเจ้าอยากรู ้ ก็จงถามเจ้าตัวเอาเอง”

จวินอ๋องลุกยืนขึนช้าๆ เตรียมจะเดินออกจากห้องไป

“ลูอ้ ี จะไม่บอกเป็ ดน้อยหน่อยหรือว่า เจ้าอุตส่าห์กนั

เขือนทังแม่นาํ เพือขโมยต้อนเป็ ดตัวเดียวแถมเป็ ดตัว
นัน ยังเป็ นเป็ ดทีมีเจ้าของแล้ว”

ชายชุดดําสวนคําแทรกไล่หลังจวินอ๋องออกไป

พ้นธรณีประตูหอ้ งแล้ว จวินอ๋องกุมท้องอย่างเจ็บปวด

อาการโรคกระเพาะกําเริบอีกแล้ว ขาเขาสันและล้มลง
วันนีทีเขากลัวได้มาถึง วันทีนางจะไม่มีรอยยิมแบบนัน

29
ให้เขาอีก ความเจ็บปวดรวดร้าวแบบนันกลับคืนมาอีก
ครัง เขารักนางจนสุดหัวใจคอยเฝ้าดูความเป็ นไป คอย
ช่วยเหลือ

จนวันหนึงนางหายไป เขาเฝ้าตามหาวางแผนการ ให้

นางได้เจอตัวเขา ให้นางตกหลุมรักเขา ถึงแม้จะเป็ น
เพียงตัวแทนน้องชายเขาตลอดไป เขาก็ยอม หากแต่
ทุกอย่างไม่เป็ นดังหวังไว้เมือ น้องชายฝาแฝดเขารูข้ ่าว
แล้วรีบรุดกลับมาเพือทวงสิทธินันคืน

ห้องหนังสือยังคงตกอยูใ่ นความเงียบงัน แต่คนทีฉลาด

และช่างสังเกตอย่างหมิงเย่ว ก็พอจะเดาอะไรได้รางๆ
บ้างแล้ว จึงเอ่ยขึนด้วยเสียงสันเครือ

30
“ท่านชืออะไร”

“หวังลูเ่ ฉิน ข้าคือเสียวลูข่ องเจ้า”

คําเพียงคําเดียว เหมือนผลักดันให้นางจมลงสูผ่ ืนแม่นาํ

อันกว้างใหญ่

ถ้าบุรุษผูน้ ีคือเสียวลู่ แล้วลูอ่ ีเล่าเขาคือใคร ความ

สัมพันธ์ทีผ่านมาทังหมดมันคืออะไร เขาหลอกลวงข้า
เช่นนันหรือ ทําไปเพืออะไร ทําไม

นําตาเอ่อล้นขึนบนใบหน้าหมิงเย่วไม่ขาดสาย เสียง
ร้องไห้สะอึกสะอืนจบบทสนทนาคืนนีลง

31
มีเพียงแต่ความเจ็บปวดทีลอยอบอวล ชายผูห้ นึงทีทุม่
ทังหมดเพือดึงเธอไว้ไม่สนถูกผิด ชายอีกผูห้ นึงเขาคือ
คนรักในอดีตตัวจริงทีหวนคืนกลับมา และหญิงสาวนาง
หนึงทีร้องไห้แทบเป็ นสายเลือดเพราะเรืองราวทีสับสน
ของคนสามคน

เช้าถัดมาข้ายังคงนังทีเดิม ส่วนหวังลูเ่ ฉินก็ยืนไม่หา่ งนัก

ในห้องหนังสือ

เมือคืนเขายืนอยูเ่ งียบๆทีมุมห้อง ถอดอาภรณ์สีดาํ ตัว

นอกมาคลุมข้าไว้ สิงแรกยามเช้าทีแสงอาทิตย์
ส่องกระทบใบหน้านัน หัวใจทีแช่แข็งไว้เมือคืนถูกปลุก
ขึน

32
ข้าลุกวิงออกไปตรงไปยังห้องของหวังลูอ้ ีอย่างเร่งรีบ
ด้วยความไม่ระวังหิมะทีตกมาเมือคืนกลายเป็ นพืนขัด
เงา อย่างดี ข้าล้มลงศรีษะกระแทกลงเล็กน้อย แต่ยงั คง
ยืนขึนเพือไปหาเขา

หวังลูอ่ ีนังอยูบ่ นโต๊ะไม้ไผ่บริเวณหน้าห้องเขา อังเตา

ร้อนๆดูเหมือนไม่ได้ทกุ ข์รอ้ นอะไร

“ข้าต้องการคําอธิบาย”

เสียงหมิงเย่วดังขึนด้านหลังของเขา แต่ไม่แม้ทีเขาจะ
ปรายตากลับมามอง

33
ลูอ่ ีท่านใจร้ายเกินไปแล้วจริงๆ

“ลูเ่ ฉินเล่าอะไรให้เจ้าฟั งก็ตามเช่นนันเถิด”

“ท่านเคยรักข้าบ้างไหม”

คําถามทีตัวข้าเองไม่เคยต้องการคําตอบนีหลุดออกไป
ข้าเคยคิดว่าเพียงข้ารักเขามากพอก็สามารถ ยืนอยูใ่ น
ชีวิตเขาได้ไม่วา่ มุมใดก็มมุ หนึง

“ข้า...”

34
คําตอบถูกกลืนหายไป เมือจวินอ๋องมองเห็นเสือคลุมสี
ดําสนิท ทีพาดคลุมอยูบ่ นบ่าหมิงเย่

“ข้าไม่มีตาํ ตอบใดใดให้เจ้าหรอก หมิงเย่ว ข้าขอโทษ”

คําขอโทษเพียงคําเดียวกลายเป็ นเปลวเพลิงเผาไหม้ขา้
ความด้านชาเมือได้ยินเริมเจ็บแปลบขึนมาอีกครัง แล้ว
แปรเปลียนเป็ นดาบปลายแหลมเสียดแทงร่างทียังคงมี
ชีวิตซําแล้วซําเล่า

“หมิงเย่ว”

ต้ามูเ่ รียกดังขึนเมือได้ยินเรืองราว จึงรุดมาหาทีห้องของ

35
ลูอ่ ีพร้อมหลีหลาน

“เดียวก่อน รองแม่ทพั ”

หลีหลานร้องห้ามเบาๆ

“แต่หมิงเย่ว”

“เรืองนีเปราะบางเกินไป ท่านไม่สามารถช่วยอะไรได้
หรอก ท่านทําได้เพียงยืนดูนางห่างๆ ตอนนีนางไม่ได้
ต้องการคําปลอบใดใด นางเพียงสนคนตรงหน้าเท่านัน”

หวังลูเ่ ฉินทีหยุดมองเหตุการณ์อยูก่ ่อนหน้านันแล้ว

36
ค่อยๆเดินเจ้าไปช้อนอุม้ ตัวหมิงเย่วขึน ตรงไปยังหน้า
จวน

อาชาสีขาวปลอดหางพูส่ ีนาตาลส่
ํ งเสียงฮึดฮัดเบาๆ เมือ
เจอเจ้านายทีเดินมาถึง ม้าวิงออกไปจากหน้าจวนนาน
มากแล้ว แต่จวินอ๋องทีเดินตามมากลับหยุดยืนอยูแ่ บบ
นัน

“ข้าไม่ได้รูเ้ รืองราวของพวกเจ้ามากนัก ไม่วา่ อย่างไร

พวกเจ้าทังสองสมควรเคารพการตัดสินใจของนาง”

ต้ามูพ่ ดู ขึน

37
“นางตัดสินใจไปแล้วตังแต่เมือ 3 ปี ก่อน”

จวินอ๋องกล่าวจบก็เดินกลับเจ้าจวนไป

บ้านไม้ไผ่สีเขียวสดบนภูเขา ทีหวังลูเ่ ฉินพาข้ามานัน ดู

เงียบสงบหลีกหนีความวุน่ วายทีว้าวุน่ ได้ดีเลยทีเดียว

“อยากรูเ้ รืองราวไหม”

เขาถามขึนช้าๆพร้อมเปิ ดประตูบา้ นแล้วจุดเตาไฟ

“อืม”

38
ใจข้าสันรัว รอฟั ง

“เมือ 3 ปี ก่อนหน้านัน ทีเจ้าพบกับข้านัน ลูอ่ ีเองก็อยูท่ ี

วัดนันเช่นกัน เราทังสองรักผูห้ ญิงคนเดียวกัน ซึงเจ้าไม่รู ้
เลยว่าพวกเราเป็ นแฝด สุดท้ายเป็ นเจ้าทีบอกรักข้าก่อน
เขาจึงบัลดาลโทสะไล่เจ้าหนีไปโดยใช้ชือข้า ข้าตามหา
เจ้ามาตลอดแต่กลับไม่พบ จนได้ข่าวว่าลูอ่ ีกระจายข่าว
เรืองทีเขาจะแจกธัญพืชแด่ผยู้ ากไร้ แต่กลับให้จิตกรวาด
รูปตัวเองลงในใบประกาศเพือล่อลวงให้เจ้าพบรูปเข้า
จึงได้มาตามหาเขาทีเมืองหลวงของหนานกิง แล้วเจ้าก็
ติดกับเขาคิดว่าเขาคือข้า”

ผ้าสะอาดสีขาวถูกชุบนําอุน่ ๆ ค่อยๆเช็ดใบหน้าทีอาบ
เลือดจากการหกล้มของหญิงสาว

39
เรืองราวทีถูกย่อสันๆแต่ได้ใจความ บีบรัดหัวใจนางจน
แทบหายใจไม่ออก

“ให้ขา้ ดูแลเจ้าได้หรือไม่”

รอยยิมน้อยๆเขาระบายขึน

“ข้าคือคนของจวินอ๋อง”

นางกล่าวขึน

“ข้าไม่สนอดีตใดใดของเจ้า แต่ตอ่ แต่นีไปขอเพียงให้ขา้

40
อยูข่ า้ งเจ้าได้หรือไม่”

มือเขาร้อนขึน ค่อยๆปาดนําตาทีแก้มนางเบาๆ

“นางคือภรรยาข้า ลูเ่ ฉินเจ้าไม่ควรทําเช่นนี”

นําเสียงเย็นเรียบเอ่ยขึนทีหน้าประตู หวังลูอ่ ีเขาตามทัง

สองมาอย่างรีบร้อน หากเขาปล่อยนางไปอีกครังคราวนี
นางอาจจะหลุดลอยจากเขาไปจริงๆ เพียงเท่านัน
ตรรกะความหยิงในศักดิศรีทงหมดเขาจึ
ั งยอมโยนทิงลง
เพียงนางเข้าสูอ่ อ้ มแขนเขาอีกครัง

“ออกไปให้หมด ข้าอยากอยูค่ นเดียวเงียบๆ”

41
หมิงเย่วตวาดเสียงดังมองหน้าคนทังสอง คนหนึงมักจะ
รอยยิมน้อยทีมุมปากเสมอดูอบอุน่ ราวกับดวงอาทิตย์
อีกคนก็สง่างามเยือกเย็นราวกับพระจันทร์ยามกลางคืน
แต่นางเกินยากจะรับไหวแล้ว เมือเขาทังสองทีใบหน้า
เหมือนกัน มาคุยให้นางสับสนหัวใจเช่นนี

.............................................……………
…
_____________________________
_____________________________
_____________________________
______
ตอนที 13 ทบทวนความรูส้ กึ ตัวเอง

42
สายนํายังคงไหลไปตาม สายลมยังคงพริวไหว หิมะยัง
คงร่วงหล่นแต่หวั ใจของข้านันหยุดนิงไม่ไหวติง

ความเจ็บปวดยังคงโลดแล่นเบาๆแต่สมําเสมอไม่หา่ ง
หาย

ข้าสมควรโกรธใคร ข้ากําลังรูส้ กึ อะไร ข้ากําลังต้องการ

อะไร

ประตูไม้ไผ่ถกู เปิ ดขึนเบาๆ สองบุรุษรูปงามนังอยูด่ า้ น

43
หน้า

ข้าเริมจ้องมองพิจารณาอย่างเงียบๆ เขาเหมือนกันมาก
ยากเหลือเกินทีจะแยกพวกเขา ไม่แปลกเลยทําไมข้าถึง
จําสลับกันแบบนัน

“จวินอ๋องท่านหลอกข้าเพราะเหตุใด”

คาดหวังในคําตอบมากแค่ไหน

จวินอ๋องเพียงท่านบอกว่าท่านทําเพราะรักข้า เพียงเท่า
นันได้หรือไม่ ข้ายินยอมละทิงอดีตทุกอย่างเพียงท่าน

44
ยอมพูดมันออกมา

“ข้า...”

ไร้คาํ ตอบใดใดจากจวินอ๋อง

“ข้าจะถามครังสุดท้าย ท่านเคยรูส้ กึ อะไรกับข้าบ้างหรือ

ไม่”

ความเงียบ มีเพียงความเงียบเท่านันทีตอบกลับนางมา
ลมหายใจเริมขาดห้วง จากความโกรธกลายเป็ นความ
น้อยเนือตําใจ

45
ความทรงจําทังหมดทีมีมนั คงเป็ นเพียงความฝันเท่านัน
ฝันกลางวันทีข้าไม่ได้อยากตืนขึนเลย

“จวินอ๋องท่านรูห้ รือไม่ คนเรามีโอกาสเพียงสามครังใน

การทําผิดพลาดครังใดครังหนึง ซึงท่านใช้โอกาสนันไป
หมดแล้ว”

จวินอ๋องยืนขึนสีหน้ายังคงไม่ได้เปลียนแปลงไป มีเสียง
นัยน์ตาทีสันไหวไปมา ยากเกินทีจะเข้าใจ

ความรูส้ กึ และภาระหน้าทีมี ข้าไม่สามารถรวมมันไว้

ด้วยกันได้หมิงเย่ว หากข้าเป็ นเพียงชายธรรมดาผูห้ นึง

46
ข้าคงสามารถรังเจ้าไว้ได้ ข้าคง...

นัยน์ตาจวินอ๋องสงบลงเยือกเย็นเช่นเคย

“เสียวลูข่ า้ อยากไปเดินเล่น”

“ไปสิ”

เสียวลูร่ บั คําอย่างง่ายดาย

“หากข้ากลับมา ข้าหวังว่าจวินอ๋องจะไม่อยูท่ ีนีอีก”

47
หมิงเย่วพูดสะบัดเสียงใส่

ข้าไม่มีเหตุผลใดใด ทีต้องโกรธเสียวลู่ เขาเองก็เป็ น

เพียงหมากในเกมนีเท่านันของจวินอ๋อง เขาเองก็เคยทํา
ดีกบั ข้าไว้มากข้าควรทําดีกบั เสียวลูใ่ ห้มากเช่นกัน

ไม่รูว้ า่ เดินมาไกลแค่ไหนแล้ว เสือคลุมนางก็ไม่ได้หยิบ

มา ความหนาวเย็นรอบข้างทีมี เป็ นตัวการทีดีทีค่อยๆ
ทําให้หวั ใจทีร้อนระอุดว้ ยความเจ็บปวดบรรเทาลง หิมะ
ทีตกลงมาใหม่นนยวบยาบราวกั
ั บดินโคลนทีคอยดูดเท้า
ไว้

เมือยากจะถอนเท้าขึน แรงส่งทีจะยกจึงถูกกระชากแรง
ขึนเรือยๆ รูต้ วั อีกทีก็ไร้เรียวแรงจะดึงเท้านันขึนมาแล้ว
48
หวังลูเ่ ฉิน(เสียวลู่ แฝดผูน้ อ้ ง) ค่อยๆย่อตัวลงตรงหน้า
ข้า ข้าเตรียมตัวทีจะปฏิเสธความช่วยเหลือนันแต่ เท้า
เจ้ากรรมลันขึนเสียงดัง

ความเจ็บปวดค่อยแผ่ซา่ นไปทัว มือน้อยๆของข้าจึง

ยอมพาดบ่าเสียวลูใ่ ห้เขาอุม้ เพือเดินต่อไปยังแม่นาด้
ํ าน
หน้า

“อาจารย์ทีสอนวรยุทธ ข้าและลูอ่ ีเคยกล่าวไว้วา่ เมือ

เจ้าก้าวพลาดเพียงหนึงก้าว นันหมายความว่าเจ้าจะ
เสียใจไปอีกสิบหลี ตอนนันข้าเพียงหัวเราะเบาๆกับคํา
สอนนี ตอนนีข้ารูแ้ ล้ว”

49
เขาเงียบไปพักใหญ่จนเดินมาถึงริมแม่นาํ แล้ววางนาง
ลงทีขอนไม้ใหญ่

ด้านหน้าแม่นาที
ํ เคยมีชีวิตชีวากลายเป็ นกระจกเงาผืน
ใหญ่กว้างไกล เสียวลูค่ อ่ ยๆถอดรองเท้าข้าแล้วเขายก
มือขึนแล้วเป่ าลมร้อนน้อยใส่ทีฝ่ ามือ มานวดบริเวณข้อ
เท้าทีชําให้ทเุ ลาลง

“ข้าก้าวพลาดเพียงก้าวเดียวเท่านัน หัวใจเจ้าทีเคยมีขา้
อยูก่ ็ถกู ช่วงชิงเอาไป เจ้าคือคนทีข้าตามหามาตลอด 3
ปี นี แต่ตอนนีเจ้ากลับ...รักลูอ่ ีเสียหมดหัวใจ”

แววตาเสียงลูห่ ลบลง แต่ก็ไม่สามารถปกปิ ดความ

50
เสียใจได้เลย

“เสียวลู่ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ”

นําตาใสใสหมิงเย่ว เริมไหลลงเป็ นทาง

“เป็ ดน้อยของข้าไม่รอ้ งสิ จําได้ไหมเป็ ดทีร้องไห้งอแง

จะลอยนําไม่ได้นะ”

“เฮอะ เสียวลู”่

ข้าหัวเราะขึนเบาๆ คําหลอกเด็กของเขายังคงทําให้ขา้
หัวเราะได้เสมอ

51
“คนทีช่วยข้าจากรถม้าคือท่านเสียวลู”่

“อืม”

“แล้วทําไมท่านถึงไม่ทกั ข้าเสียตังแต่ตอนนัน”

“สายตาเจ้ามองเพียงลูอ่ ี ข้า...ไม่รูว้ า่ ทีของข้าควรอยูท่ ี

ใด”

เสียวลูก่ ล่าวเสียงตําลง แล้วหลับตา ข้าเพิงได้สงั เกตว่า

เสียวลูม่ ีผิวทีคลํากว่าจวินอ๋องเล็กน้อย เขาค่อยๆนอน
ราบลงแล้วหนุนตักข้าเบาๆ

52
ด้วยปฎิกิรยิ าแรกข้าถอยออก แต่ถกู มืออุน่ ๆของเขาคว้า
ไว้ แล้วรวบรัดนอนตักข้าลงจนได้

“เสียวลู่ ท่านนิสยั น่ารัก ท่านจะต้องหาคูค่ รองทีดีกว่า

ข้าได้แน่นอน”

“ทําไมต้องปฏิเสธซําแล้วซําเล่า ทังๆทีข้าเคยอยูใ่ นใจ

เจ้ามาก่อน ทีตรงนันๆ..”

เสียงเสียงลูข่ าดห้วงไป มีเพียงรอยแดงๆทีเปลือกตา

ค่อยๆระเรือขึน

53
ตัวข้าเองก็ยงั ไม่รูเ้ พราะเหตุใด เสียวลูท่ ีนอนตรงหน้านี
เขาคือชายหนุ่มทีสามารถจับต้องได้ จริงใจเปิ ดเผยเมือ
เขาคิดอะไรก็มกั จะพูดออกมา

แบ่งปั นในทุกๆเรืองทีเขามี แต่ขา้ กลับคิดถึงแต่อีกคน

หนึงอย่างสุดหัวใจ ยิงคิดก็ยิงรูส้ กึ เจ็บ ยิงคิดยิงตอกยํา
ให้คิดถึงแต่ช่วงเวลาก่อนหน้านัน

.............

ความทรงจําก่อนหน้าทีผุดขึนมาคอยทําร้ายข้าเสมอ

54
“จวินอ๋อง ตืนเดียวนีๆ”

หมิงเย่วปลุกเขาตืนขึน เมือนางชวนเขามาตกปลาแต่
เขาดันมานังหลับเสียนี สายตาสลึมสลือบ่งบอกว่าเขา
น่าจะเผลอหลับไปจริงๆ บรรยากาศเริมหนาวขึนเพราะ
หิมะเริมตก

“ตกปลา เจ้าซือเอาก็ได้ทาํ ไมต้องลากข้ามานังหนาว

แบบนี”

เขาพูดเสียงเรียบนัยน์ตาเตรียมพร้อมจะหลับลงอีกครัง

“จะหลับเพราะตกปลาแพ้ขา้ ละไม่วา่ ”

55
นางพูดลอยๆ แต่กลับกระตุน้ ให้เขาลืมตาอีกครัง สาย
ตาเขาเหลือบมองหมิงเย่วมาเป็ นระยะๆ

และทุกครังทีนางหันไป เขาก็จะหลับตาลงราวกับว่าไม่
ใส่ใจ แต่รอยยิมระบายๆน้อยยกมุมปากขึนอยูต่ ลอด
เวลาอยูก่ บั นาง

“แนะ เห็นนะท่านลืมตา”

หมิงเย่วนังยองๆตรงด้านหน้าขอนไม้ทีเขานังพิงอยู่ แต่
เขาก็ไม่ลืมตาขึนยังคงแกล้งหลับอยูเ่ ช่นนัน

56
“ข้าชอบให้ทา่ นมองข้า เวลาท่านโดนจับได้นนน่
ั ารัก
มากเลย”

หมิงเย่วกระซิบข้างหูจวินอ๋องเบาๆ หน้าจวินอ๋องเริม
แดงขึนจนเก็บๆไม่อยู่

“เจ้าเอาอะไรใส่ให้ปลากิน ถึงตกได้ครังแล้วครังเล่า”

เขาลืมตาขึนพอเห็นหมิงเย่วตรงหน้า ก็หายใจเข้าดัง
เฮือกแล้วรีบลุกเปลียนเรืองคุยเรืองอืน

57
“อืมมมมม กินซุปปลาของข้าวันนีสิแล้วข้าจะสอนท่าน
ตกปลา”

นางยกคันเบ็ดขึนอีกครังเพราะได้ปลาตัวเล็กๆอีกตัว

“ให้ขา้ กินยาพิษเสียดีกว่า”

จวินอ๋องพูดลอยๆ

“คืนนีข้าไปหาท่านได้มย”
ั

หมิงเย่วทําเสียงอ่อยๆ แกมวิงวอน

58
“ผูห้ ญิงอย่างเจ้านีมัน หน้าไม่อายเสียจริง”

จวินอ๋องระบายลมหายใจออก

“ข้าชอบก็บอกว่าชอบ ข้าอยากได้อะไรข้าก็พดู ไม่

เหมือนท่านหรอก ปากแข็งเอาแต่ใจ อารมณ์รอ้ น
อารมณ์ขนๆลงๆ
ึ อีกอย่างข้าบอกจะมาเป็ นภรรยาท่าน
ไม่ได้ขอเรืองอย่างว่าเสียหน่อย ท่านเองนันแหละทีคุม
ตัวเองไม่ได้ครังแล้วครังเล่าแล้วมาโทษข้า ข้า...”

จวินอ๋องหยิบผ้าเช็ดหน้าสีฟา้ สดใส อุดปากนางไว้รอย

ยิมน้อยๆพอใจทีหญิงสาวตรงหน้า ทําหน้างอไปมาเขา

59
ค่อยๆก้มลงจูบหน้าผากเบาๆ

ความขุ่นเคืองของนางก็จางลงมีแต่เพียงรอยยิมและสาย
ตาอันอบอุน่ ทีสบตากันไปมา

......................

“หมิงเย่วๆ”

เสียงจากคนตรงหน้าปลุก ข้าจากความทรงจํา

“เสียวลูข่ า้ ขอโทษ ท่านว่าอะไรนะเมือกี”

60
“ไม่เป็ นไร เจ้าอาจจะคิดอะไรเยอะแยะมากมาย ข้าจะ
ไม่เร่งเร้าเจ้า ข้าจะอยูแ่ บบนีคอยดูแลเจ้าตลอดไป จน
กว่าเจ้าจะมีใจให้ขา้ อีกครัง”

มือเสียวลูย่ กขึนลูบแก้มนางเบาๆ

หลังต้นไม้ใหญ่ จวินอ๋องกํามือแน่น มองภาพเหตุการณ์

ตรงหน้าอย่างเดือดดาลใจ

แม้ทกุ ครังเขาไม่ใส่ใจ เพียงเพราะนางเป็ นของเขา เขา

เดินหนีนางจะตามเขาเสมอ เขาออกปากไล่ นางก็จะ
เดินตามอย่างไม่หวาดหวัน

61
การแสดงออกถึงความรักของเขานันยากนัก บางครัง
การได้ครอบครองนาง เขาคิดว่านันคือการแสดงความ
รักแล้ว เมือชายหญิงตกลงปลงใจ การทีเขาไม่เคยเปิ ด
ใจรับความรักมาก่อนทําให้เขาไม่รูว้ า่ ควรทําเช่นไรดี

อยากออกไปคว้านางตรงหน้าไว้ แต่ความทรงจํา 3 ปี
ก่อนก็ตอกยําว่านางรักเสียวลูเ่ หลือเกิน

...........................................
_____________________________
_____________________________
_____________________________
_
ตอนที 14 ไปขีม้ากันเถอะ

62
เมือกลับมาจากแม่นาแล้
ํ ว ก็ไร้วีแววของจวินอ๋องตอนนี
ทุกอย่างตรงหน้าข้าโล่งไปหมด

มันช่างน่าสังเวชตัวเองนักออกปากไล่เขาไปแต่กลับยัง
โหยหาอยากเจออยากอยูใ่ กล้

ศักดิศรีเจ้าหายไปไหนหมดหมิงเย่ว

แม้จะเตือนตัวเองซําแล้วซํา◌้อีก แต่รา่ งกายไม่ยอมฟั ง

เลย มันเงียบเสียจนได้ยินเสียงหิมะร่วงหล่น เงียบจนได้

63
ยินเสียงหัวใจทีเต้นช้าลงเรือยๆ และไร้เรียวแรงสติพลัน
ดับมืดลงแล้วหายไป

สามปี ทีแล้ว

ช่วงนันเป็ นช่วงฤดูฝนทีนําหลาก ฝนตกติดต่อกันหลาย

วัน

ใครๆก็เหมือนจะบ่นว่าอยากให้ฝนนันหยุดลงเสียที แต่
ข้ากลับรูส้ กึ ว่ามันช่างสดชืน และชุ่มชืนเสียเหลือเกิน

64
ถึงแม้จะทําให้การเดินทางลําบากมากหน่อยก็ตาม

ศาลาทีข้าชอบมานังอยูด่ า้ นหลังของวัด สระบัวสีสดใส

ขึนคลุมไปหมด เสียงฝนโปรยสนันแต่กลับมีเสียงพิณ
บางๆเล็ดลอดสายฝน ดึงดูดให้ขา้ เดินเข้าไป

ชายหนุ่มรูปงาม ผิวสีขาวค่อนไปทางซีดราวกับหิมะ นิว

เรียวยาวบรรเลงพิณอย่างเศร้าสร้อยแต่กลับมีพลัง

พิณไม้ธรรมดา แต่เขากลับเล่นได้ราวกับมันคือของลํา
ค่า อาภรณ์สีขาวโดนละอองฝนและลม ดูราวกับเทพ
เซียนจุติลงมา

65
งดงามจริงๆเพียงคิดใบหน้าข้าก็รอ้ นผ่าวขึน อยากเข้า
ใกล้ยงกว่
ิ านี แต่ศาลากลับติดสระบัวเสียเหลือเกิน

ตูม้ มมมมมมม

หายใจไม่ออก หายใจไม่ออก

ขอบสระกลายเป็ นดินโคลนจากการทีฝนตกหนัก ไม่

นานนักหมิงเย่วก็หมดแรงลงแล้วจมหายไป

66
"ใครหน่ะ"

มีคนตกนําหนิ แต่ขา้ ว่ายนําไม่เป็ นทําอย่างไรดี ใช่สิ ลู่

เฉิน ข้าต้องไปตามลูเ่ ฉิน

“เสียวลู่ ทางนี เสียวลู่ มีคนตกนํา”

หมิงเย่วได้รบั การช่วยเหลือจากชายหนุ่มฝาแฝดทังสอง
ขึนมาจากในนํา แต่นางกลับไม่ได้สติเมือลูเ่ ฉินพาขึนมา

"ลูอ่ ี ทําอย่างไรดีนางไม่ฟืน"

67
แฝดผูน้ อ้ งกระวนกระวายเมือเห็นคนทีตัวเองกระโดด
ลงไปช่วยตรงหน้ายังไม่ฟืนขึน

"ถอยไป"

เสียงเฉียบขาดจากลูอ่ ีทําให้เสียวลูถ่ อยออกไป

เขาประกบปากตัวเองลงช้าๆ ระบายลมหายใจเข้าสู่
ปอดนางครังแล้วครังเล่า จนนางสําลักนําออกแล้วฟื น
คืน

ลูอ่ ีจากไปก่อนแล้วเมือนางปลอดภัย เหลือเพียวเสียวลู่

68
ทีเฝ้านางอยู่

"ท่านช่วยข้าขึนจากนําหรือ"

เขาใช่คนทีเล่นพิณคนนันแน่ๆ

แต่เสือผ้าและหน้าตาดูสดใสกว่า อาจเพราะตอนนันเขา
เล่นพิณเพลงเศร้ากระมัง สายตาท่าทางเขาถึงเป็ นแบบ
นัน

"ใช่ ข้าชือหวังลูเ่ ฉิน เรียกข้าว่า เสียวลูก่ ็ได้"

69
"ข้าหมิงเย่ว เสียวลู"่

....................................................

โชคชะตามักเล่นตลกเสมอ เมือเจ้านึกและแยกแยะออก
ได้แล้ว มันก็สายไปเสียแล้ว

คนทีข้ารักแรกพบคือจวินอ๋องหรือหวังลูอ่ ี ทีเล่นพิณใน
วันนัน

70
แต่คนทีช่วยข้าขึนจากนํา และคอยอยูเ่ ป็ นเพือนข้ามา
ตลอดคือเสียวลู่ ข้าคงปฏิเสธได้ยากว่า ข้าไม่ได้รูส้ กึ
อะไรกับเขาเลย

เขาแสนดีมาตลอด แถมยังช่วยชีวิตข้าไว้ สัญญาทีเคย

ให้เขาไว้ ข้าก็คงจะต้องทําตาม

"ฟื นแล้ว ทานอะไรหน่อยนะ ข้าทําไว้ให้"

"ข้ายังไม่หิวเลยเสียวลู"่

"ไม่หิวก็ตอ้ งทานเสียหน่อย มาข้าป้อน"

71
เช้าวันถัดมา

"หมิงเย่วตืนแล้วหรอ"

“เสียวลูท่ าํ ไมหน้าเจ้าดําไปหมด"

ใบหน้ารวมถึงลําคอเขาดําราวกับนําหมึกเลอะไปทัว

อาภร์ณสีมว่ งสดใส ส่วนใบหน้าก็ดาํ เถ้าถ่าน แต่เขายัง

คงยิมแย้ม

72
"ข้าต้มนําให้เจ้าอาบ เจ้าไปอาบนําเสียหน่อย"

"ก่อนข้าไปอาบ เสียวลูม่ านีก่อน"

ข้าหยิบผ้าเช็ดหน้าทีปั กลายผีเสือสีแดงชุบนํา ค่อยๆเช็ด

หน้าเสียวลูไ่ ปมา พร้อมหัวเราะความซุม่ ซ่ามของเขา

ข้าเองก็เคยพยายามทําแบบเขามาก่อน ทีคอยเอาใจคน
ทีเรารัก

ข้าคงใจดํามากเกินไป ทีข้ากลับไม่ได้รูส้ กึ หวันไหวกับ

73
เขาเลย หน้าตาเหมือนกัน แต่ความรูส้ กึ กับจวินอ๋องนัน
ยังคงวนเวียนไม่หา่ งหาย

.................................................

(ความทรงจํา)

"นําไม่รอ้ นไปต้มมาใหม่"

จวินอ๋องยังคงหยิบผ้าเช็ดพิณช้าๆ ออกคําสัง แต่กลับ

ไม่ลกุ ไปดูนาแม้
ํ สกั ครังเดียว

74
"จวินอ๋องท่าน...ท่าน..จะเกินไปแล้วนะ ท่านจะเอา
ร้อนแค่ไหน ต้มไข่สกุ หรืออย่างไร"

หมิงเย่วหน้าแดงด้วยความโกรธ

นางยกนํามาลงสระหินทีเขาใช้อาบ มาสามรอบแล้ว

อีกอย่างหนึง คนในจวนก็บอกเองว่า เพียงจุดเตาไฟ

ด้านข้าง นําก็จะอุน่ อยูต่ ลอด แต่เขากลับใช้ให้นางต้ม
นําแล้วยกมาลงทีสระเอง

75
"ต้มไข่..?” หวังจวินอ๋องเลิกคิวขึนช้าๆ

ไม่จริงหรือว่าเขาจะว่าข้าคิดลามก

"ไม่ไม่ใช่นะ ข้าหมายถึงไข่เป็ ด"

"หมิงเย่วแล้วเจ้าคิดว่าข้าคิดอะไร เจ้าถึงรีบอธิบาย ข้า

แค่จะถามว่าเจ้าหิวหรืออย่างไร ถึงจะต้มไข่ในห้องนํา
ข้า"

เขากล่าวเสียงเรียบแล้วกระตุกยิมน้อยๆ กลายเป็ นผูก้ าํ

ชัยชนะในการโต้เถียงนีโดยปริยาย

76
"ใช่ขา้ จะต้มไข่เเล้วทําไม ท่าน...ท่าน"

โอ๊ยยยยยยย ให้ตายสิน่าเขาๆมัน...

"ข้าไม่คยุ กับท่านแล้ว อยากต้มต้มเองเลย"

"กล้าหนีขา้ รึ กลับมา"

เพียงเสียงดุเบาๆ ขาทีกําลังจะก้าวพ้นธรณีประตูก็หมุน
กลับมาโดยเร็ว

77
"ไม่ตอ้ งต้มแล้ว มานังนีมาหน้าดําเพราะถ่านไปหมด”

หมิงเย่วถ้าเจ้าออกไปสภาพนีคงน่าขันให้คนในจวนชวน
หัวร่อแน่นอน

"หืม ท่านจะทําอะไร"

นางเบียงหน้าหนีไปมา พอเขายืนมือเข้ามาใกล้

"หมิงเย่ว เจ้าเป็ นไก่หรืออย่างไร ทําหัวดุ๊กดิกหลบไปมา

อยูน่ ิงๆ"

78
ถึงแม้มือเขาจะเย็นมาก แต่ขา้ กลับรูส้ กึ อบอุน่ ใจอย่าง
ประหลาด

"ชอบจัง"

"เสียวเย่วพูดออกมาได้เจ้านีมัน...ไร้ความกุลสตรี
จริงๆ"

สินเสียงจวินอ๋อง หมิงเย่วก็ยืนหน้าน้อยๆของนาง
ประทับริมฝี ปากลงเบาๆทีแก้มเขา แล้ววิงหนีออกไป

79
"เอิม..."

หัวขโมยอีกแล้ว หมิงเย่วเจ้านีมัน

........................................

"ยิมอะไรหรือ หมิงเย่วหน้าข้าดํามากหรือ เจ้าจึงขบขัน

ข้า"

เสียงคนตรงหน้า กระตุกความทรงจําให้ขาดห้วงลง
แล้วหายไป

"เปล่าหรอกเสียวลู่ ข้าคิดอะไรเพลินๆ”

80
"ข้าอยากเป็ นคนนัน คนทีเจ้าเพียงคิดถึงก็ยมได้
ิ ง่าย
ดาย ข้าอยากเปนคนนันคนทีเจ้าคิดถึงตลอดเวลา ข้า
อยากเปนคนนันคนทีเจ้ายินดีฝากชีวิตและหัวใจ โอกาส
ข้าขอโอกาสเพียงสักครังได้หรือไม่"

ได้โปรดหมิงเย่วอย่าปฏิเสธข้าอีกเลย

"ข้าไปอาบนําก่อนนะเสียวลู่ แล้วเราจะได้กลับจวน
กัน"

ขอโทษเสียวลูข่ า้ ขอโทษ

81
 ณ.จวนเจ้าเมือง

บ่ายวันนันนางและเสียวลูก่ ็กลับถึงจวน ด้านหน้าจวนมี

องค์ชายห้ายืนรออย่างร้อนใจ

"พีห้า"

นําตาข้าเริมเอ่อล้นอีกครัง เขาคือครอบครัวทีไม่เคยทิง
ข้าไปไหนเวลาข้ามีปัญหาเสมอ

ศาลาด้านหลังจวน

82
หมิงเย่วนังนิงๆมาพักใหญ่แล้ว ส่วนองค์ชายห้าต้ามู่
และหลีหลานทีนังข้างๆกลับเงียบสนิท

จนเวลาผ่านไปนางจึงเอ่ยขึนเล่าเรืองราวอย่างช้าๆ สันๆ
และได้ใจความ

"ข้าไม่ควรบอกว่าเจ้าควร หรือไม่ควรทําสิงใดหมิงเย่ว
แต่เจ้าควรเลือกและคว้าคนทีเจ้ารักไว้"

หลีหลานเอ่ยเสียงแผ่วเบา นําเสียงเต็มไปด้วยความ
ห่วงใย มือทีเรียวยาวของนางค่อยๆลูบหลังช้าๆเพือ
ปลอบโยน

83
ส่วนพีห้านันกลับเดินไปมาด้วยความโกรธ จับหินเควียง
ใส่ตน้ ไม้อย่างเดือดดาล

"จวินอ๋อง เจ้าสมควรตายนัก ไม่ดแู ลนางแล้วยังไป

รืนเริงกับหญิงอีกคน พาหญิงคนใหม่เข้าจวนแล้วทํา
เย่วเอ๋อร์เสียใจ มันไม่สมควรแก่ความรักเจ้าสักนิด กลับ
บ้านเราหมิงเย่วอย่าอยูม่ นั เลย"

ต้ามูด่ งึ ไม้ดงึ มือหมิงเย่วให้ลกุ ขึน

"ต้ามู่ ท่านควรเย็นลงกว่านี ท่านคือครอบครัวนาง

ท่านพูดเองอยูเ่ สมอ ท่านควรถามความสมัครใจนาง

84
ก่อน"

หลีหลานยืนบังหมิงเย่วไว้ แล้วแกะไม้แกะมือต้ามูอ่ อก

“กลับไปกับข้าทังสองคนนันแหละ กลับไปข้าจะจัดงาน
แต่งกับเจ้าหลีหลาน ส่วนเจ้าหมิงเย่วหากหาคนแต่ง
ด้วยได้ไม่ดีไม่สมกับเจ้า ก็ไม่ตอ้ งแต่ง พีชายคนนีดูแล
เจ้าได้ชวชี
ั วิต"

"คะคะใครจะแต่งกับท่าน ต้ามู่ พูดเองเออเองแบบนี

ท่านอายุสามขวบหรืออย่างไร"

"ข้าจะไม่ยอมให้ใครรังแกเจ้าทังสองคน"

85
ต้ามูถ่ กเถียงหลีหลานไม่ลดถอย

เสียวลูเ่ ดินมาปรากฏตรงหน้า เพราะเสียงทีทะเลาะนัน

เล็ดลอดไปถึงเรือนด้านใน

"ข้ายินดีจะดูแลนางตลอดไป ข้าจะไม่ทาํ ให้นางเสียใจ

เพียงท่านอย่าพานางไป อย่าหนีไปไหนอีกเลย”

หนึงคําทีเฝ้าปราถนาได้ยิน กลับได้ยินจากอีกคนหนึง
หนึงคําทีอยากฝากฝังชีวิต กลับถูกคนอีกคนคอยโอบอุม้
ความเจ็บปวดนันแทน

86
พีห้าสงบลงแล้วด้วยหลีหลานลากเขาออกไปจากศาลา

"เสียวลู่ ข้ายังหูดี ตาไว และพูดได้อยู่ ตังแต่เจ้ากลับ

มาเจ้าพูดแบบนีนับครังไม่ถว้ น

"ข้าจริงใจ"

“ข้า......"

หมิวเย่วเงียบลง

"หมิงเย่ว เจ้าใจร้ายแบบนีกับทุกคนหรือเปล่า"

87
ถึงทีตรงนันไม่ใช่ทีข้าก็ไม่เป็ นไร ข้าเพียงอยากให้เจ้ายิม
อีกครัง

เสียงของเขาแผ่วเบา อ้อมกอดเขาค่อยๆบรรเทาความ
เจ็บปวดลงข้า

ส่วนข้าทําได้เพียงเป็ นเพือนทีดี ต่อท่านเท่านันเสียวลู่

ตัวข้ามอบใจและชีวิตให้คนเพียงผูเ้ ดียวคือจวินอ๋อง ข้า

คือภรรยาเขาและจะเป็ นเช่นนันตลอดไป

"อะแฮ่ม"

88
เสียงเบาๆจากด้านข้าง ทําให้เสียวลูผ่ ละอ้อมกอดนัน
ออก หญิงสาวนางหนึงอรชรอ้อนแอ้น เย้ายวนยืนเคียง
ข้างจวินอ๋อง

"ไปเถอะ"

จวินอ๋องเอ่ยแล้วรีบหันหลังไป

"เดียวก่อนสิ ลูอ่ ี แม่นางหมิงเย่วใช่หรือไม่ ข้าชือโม่

เซียน เป็ นน้องสาวของแม่ทพั โม่"

เสียงนางกังวาลสดใส

89
"แม่นางโม่เซียน"

ข้ากล่าวทักทายเพียงเล็กน้อย และอยากออกจากตรงนี
เสียเหลือเกิน

นางคือใครใยมากับจวินอ๋อง หรือนางคือคนทีพีห้าพูด
ถึง

"พวกเรากําลังจะไปขีม้าไปยังในเมืองด้านเหนือไปด้วย
กันเถิด"

โม่เซียนอมยิมเล็กน้อย มือเรียวยาวปั ดปอยผมทัดไปมา

90
"หมิงเย่วยังไม่หายป่ วยดีนกั ข้าไม่อยากให้นางไปโดน
ละอองหิมะ"

เสียวลูพ่ ยุงนางเพือจะเดินกลับไปยังห้องพัก แต่ยงั ไม่

ทันก้าวเดินก็มีเสียงแทรกขึน

"พวกเขาอยากกลับไปพลอดรักทีไหนก็ปล่อยเขาไปเสีย
เถิด โม่เซียน"

พวกเจ้ากอดกันกลมเช่นนัน ความรักของเจ้ามันไม่มีอยู่
จริงสินะหมิงเย่ว เจ้าเข้ามาหาข้าเพียงเพราะข้าหน้า
เหมือนเสียวลูเ่ ท่านัน ข้าสร้างแผนการและกับดักมาก

91
มายเพือให้เจ้ามาเจอข้าก่อน แต่เจ้าก็ยงั คงเลือกเสียวลู่
เสมอ

จวินอ๋องพยายามข่มอารมณ์ สองมือกําใต้อาภรณ์แน่น

"ข้าอยากขีม้า เสียวลูพ่ าข้าไปเทียวทีได้หรือไม่"

นางกล่าวชวน แต่ทา่ ทียงั คงนิงอึง

สายตาหมิงเย่วและจวินอ๋องสบตากัน จากความคิดถึง
ห่วงหา แปรเปลียนเป็ นความเฉยชา และอยากเอาชนะ
ซึงกันและกัน

92
อาชาสีตัวขีเคียงข้างด้วยความเร็วสมําเสมอ มุง่ ตรงไป
ยังสะพานหูเล่ยทีไม่ไกลนัก

ด้านหน้าสุดเป็ นจวินอ๋องและตามมาด้วยเสียวลูท่ ีขีไป

และลอบมองมาเป็ นระยะๆ

หิมะเริมร่วงหล่นอีกครังความหนาวเย็นทําให้อาการ
เวียนหัวของข้าเริมวิงเวียนอีกครัง

หรือเพราะไม่ได้ทานอะไรเลยเมือช่วงกลางวัน ท้องของ
ข้าถึงโหว่งเหวงเช่นนี

93
ทันใดนันเองม้าจากด้านหลังกลับแซงขึนมาตีคู่ ข้าหลบ
โม่เซียนไปด้านซ้ายแต่หลบเท่าไรก็หาหลบนางพ้น

เท้าน้อยๆข้าเห็นนางยืนมาเพือถีบม้าข้า แต่ถงึ แม้ขา้ จะ

เวียนหัว ยังคงมีสติมาเพียงพอจึงเบียงหลบได้ทนั ควัน
ทําให้เท้าโม่เซียนลืนหลุดจากม้าพลิกควําร่วงลง

นางร้องเสียงหลง ทําให้มา้ ทังสองทีวิงด้านหน้า วกกลับ

มาด้านหลังตามเสียงอย่างรวดเร็ว

เพราะแขนนางกระแทกลงพืนหิมะ เลือดสีแดงสดไหล

94
รินลง ไม่นานนักจวินอ๋องและเสียวลูก่ ็มาถึงทีข้ายืนอยู่

"หมิงเย่ว"

จวินอ๋องเเละเสียวลูเ่ รียกนางพร้อมกัน พร้อมพยุงแขน

คนละข้างข้าทีกําลังทรุดลงเพราะอาการเวียนหัว

"ข้าไม่เป็ นไร ช่วยโม่เซียนก่อน"

ข้าชีนิวไปยังพุม่ ไม้ดา้ นข้าง จวินอ๋องจึงผละมือข้าเพือไป

พยุงนางขึน

95
แต่ขา้ กลับตกตะลึงยิงกว่านันเมือปากทีทาสีแดงชาด
ของนางนันกลับพ่นคําโกหกชามโตออกมา

"ท่านอ๋องต้องให้ความยุติธรรมข้า หมิงเย่วๆ ถีบม้าข้า

ฮืออออออ"

โม่เซียนนีเจ้า.. ทําไมทํากับข้าเช่นนี

สีหน้าหมิงเย่วซีดเผือดลง

............................................
_____________________________

96
_____________________________
_____________________________
ตอนที 15 ผูห้ ญิงในภาพวาดคือนางหรือ..?

"ทําไมเจ้าพูดเช่นนัน โม่เซียน"

ด้วยพิษไข้หมิงเย่วเริมเบลอ ภาพตรงหน้าเริมซ้อนไป
หมด

"หมิงเย่ว จะทําแบบนันทําไม..?เจ้าโกหก”

เสียวลูเ่ ถียงเสียงแข็งขึน เพือปกป้องนาง

97
"นางถีบข้า ไม่งนข้
ั าจะลงมานอนเล่นหิมะให้ตวั เองเจ็บ
เล่นงันรึ”

ใบหน้านางเหยเก ใช้มืออีกข้างชีหน้าหมิงเย่วกับเสียวลู่
ไปมา

“คอยดูหากนางไม่ขอโทษข้า ข้าจะไปฟ้องร้องดําเนิน
คดีทีกองปราบ ว่าเจ้าพยายามฆ่าข้า จวินอ๋องต้องให้
ความเป็ นธรรมแด่ขา้ แน่”

หมิงเย่วเจ้าจะต้องโดนจวินอ๋องเกลียดแน่ๆ ใครจะเชือ
เจ้าว่าหญิงสาวบอบบางอย่างข้าจะทําร้ายเจ้า

98
จวินอ๋องท่านเชือข้าใช่หรือไม่..?

ทําไมเขาไม่พดู อะไรเลย หรือเพราะเขาเชือนางใช่ไหม

จวินอ๋องพูดอะไรที พูดอะไรสักอย่างบอกว่าเชือข้าที

นําตาเริมเอ่อล้นขึนมาอีกครัง แต่เสียวลูก่ ลับอุม้ ข้าขึน

ม้าแล้วจากมา จากสถานการณ์ตรงนันอย่างรวดเร็ว

ตัวอุน่ ๆจากอ้อมกอดเสียวลูเ่ ริมทําให้ความตึงเครียดนัน

ลดลง

99
“หลับเถิดหมิงเย่ว เดียวถ้าถึงจวนแล้วเดียวข้าจะปลุก”

ข้ารูว้ า่ เจ้ารักเขามากแต่ขา้ ไม่สน ข้าจะเป็ นคนทําให้เจ้า

มีความสุขเอง

จวนเจ้าเมือง

ในห้องของโม่เซียน

“จวินอ๋อง”

100
“ทําแผลเสร็จแล้วหนิ” จวินอ๋องกล่าวขึน

“เป็ นห่วงข้าหรือ”

รอยยิมบางๆกระตุกขึนทีริมฝี ปากจวินอ๋องหลังจากได้
ยินคําถาม

“โอ้ย..เจ็บๆๆๆ”

มือขวาจวินอ๋อง ค่อยๆบีบบริเวณแผลทีแขนนางอย่าง
ช้าๆ

เลือดทีหยุดไหลกลับซึมขึนมาอีกครัง เสียงแขนโม่เซียน

101
ลันขึนราวกับไม้ผพุ งั ทีกําลังโดดบีบ

“ข้าไม่ใช่คนดีนกั เจ้าเองก็รูด้ ี โม่เซียน หมิงเย่วคือคน

ของข้า และไม่มีวนั ใครจะมาแทนทีนางได้ ทีเจ้ายังคงมี
ลมหายใจอยูเ่ พราะเจ้ามีประโยชน์ตอ่ ข้า หากเจ้ากล้า
คิดจะทําร้ายนางแบบวันนีอีก เจ้าจะได้หายไปจากสาย
ตาข้าถาวร”

เสียงทีราบเรียบจบลง แต่แขนของโม่เซียนลันขึน ข้อต่อ

จากข้อ หลุดออกจากกัน

“จวินอ๋อง หากท่านด่าข้า ตีขา้ ทําร้ายข้า ข้าย่อมไม่เอ่ย

ปากใดใด เบืองหลังท่านทีเตรียมชิงราชบัลลังก์เล่า นาง
102
รูห้ รือไม่ ท่านฆ่าไปกีคนแล้ว เงียบแบบนีนางไม่รูส้ นิ ะ
ข้าไม่พดู ใช่วา่ ข้าไม่รูเ้ รืองราว ใช่ขา้ อยากฆ่านางแล้ว
ทําไม..?? ข้ายอมใช้อิทธิพลของตระกูลลับหลังพีชาย
ข้าเพือท่าน แล้วนางสนองความมักใหญ่ใฝ่ สงู ของท่าน
ด้วยอะไร รอยยิมไร้เดียงสาเช่นนันงันรึ ฮึ ฆ่าข้าเลยฆ่า
ข้าสิ แล้วนางจะได้รูว้ า่ ท่านไม่ได้ดีไปกว่าใครๆทีให้นาง
มาทุม่ เท ถ้าเป็ นนางข้าก็จะเลือกน้องชายท่าน”

โม่เซียนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

“นีเจ้า..!!” มือจวินอ๋องบีบคอนางแรงขึนๆ

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คนรักท่าน อาจจะมีเยอะแต่คนที

ยอมรับความมืดดําเช่นนันได้ มีเพียงข้าโม่เซียนคนนี
103
ท่านจงจําไว้”

สระบัวนอกเมือง

“อืม”

เสียงอูอ้ ีตําๆของหมิงเย่ว ค่อยๆตืนขึนจากไออุน่ ของเตา

ไฟ

“ตืนแล้วหรือ ท่านอะไรอุน่ ๆก่อนสิ”

เสียวลูพ่ านางมายังสระบัวนอกเมือง
104
หิมะแปรเปลียนสระบัวทีสดใส กลายเป็ นพืนนําแข็งราว
กับกระจกบานใหญ่ สีสนั ทีเคยมีกลายเป็ นสีเทาอมขาว
ไปหมด

“ท่านพาข้ามาทีทําไม”

หมิงเย่วกล่าวขึนอย่าง งง งง

“กลับจวนตอนนีเกรงว่าความคิดมากของเจ้า จะทําให้
อาการไม่สบายของเจ้าจะทรุดหนักขึน อยูก่ บั ข้าขอร้อง
อย่าคิดอะไรนอกจากเรืองข้าได้หรือไม่..?”

105
เสียวลูจ่ บั มือข้าไว้แน่น รอยยิมทีเขามียงั คงปรากฏขึน
พรําบอกแต่วา่ เขาเชือข้า

ริมแม่นาเขานั
ํ งกอดข้าจากด้านหลังจนแน่นแล้วพูดขึน

“เจ้าไม่มีวนั ทําร้ายใครได้ เมือก่อนข้าจับกระต่ายมาได้

เนือกระต่ายอร่อยนัก แต่เจ้ากลับร้องไห้ขอชีวิตมันกับ
ข้า วันนันเจ้าเลยได้กินแต่ผกั ฮ่าๆๆ”

“ผิดแล้วเสียวลู่ ใช่วา่ ข้าไม่เคยทําร้ายใคร”

106
ข้าขัดขึน

“คนทีข้าทําร้ายเขาก็อยูต่ รงนี ข้าทําท่านเสียใจเสียวลู่

ข้า..”

“ข้ารักเจ้า หมิงเย่ว”

“แต่..ข้า....”

“ข้ารูๆ้ หมิงเย่ว ข้ารู ้ เจ้าไม่ตอ้ งรักข้าก็ได้ เพียงแต่อย่า

ปฏิเสธความปรารถนาดีของข้าเลย ให้ขา้ ได้แบ่งเบา
ความทุกข์เจ้าบ้าง คนทีเจ้ารักตอนนีแม้เป็ นพีชายข้า ข้า

107
เองยังเดาไม่ได้เลยว่าเขาคิดเช่นไร..?เขาต้องการ
อะไร..?ลําบากเจ้าแล้วหมิงเย่ว”

เขาระบายลมหายใจออกอย่างเหนือยหน่าย

“ข้าเห็นแก่ตวั แบบนันไม่ได้หรอก”

“งันเจ้าจงเห็นแก่ขา้ สิ...หมิงเย่ว”

“ท่าน...!!”

เสียวลูท่ า่ นจะทําแบบนีไม่ได้ ท่านควรเจอคนทีดีกว่านี

108
เจอคนทีเขารักท่านหมดหัวใจ

“เห็นแก่ขา้ แล้วอยูแ่ บบนี ให้ขา้ อยูต่ รงนีฐานะอะไรก็ได้”

นําตาเสียวลูไ่ หลลงช้าๆ สองมือยังคงกอดนางไม่ปล่อย

“ทําไม...ทําไม...ต้องรักข้าเสียวลู่ ฮือๆๆๆๆ”

หมิงเย่วใช้มือทุบทีอกเบาๆอย่างอึดอัดใจ

“สวรรค์คงเล่นตลก กับเราสามคนกระมังหมิงเย่ว ข้ารัก

เจ้า แต่เจ้ากลับรักเขา”
109
เสียงร้องไห้เล็กๆ ยังคงดังขึนในอ้อมแขนของเสียวลู่

หิมะเริมร่วงลงมาอีก ครังโชคชะตาทีเล่นตลกให้นาง
จําพวกเขาสลับกัน ยังคงไหลไปตามสายนํา เพราะเวลา
ไม่อาจย้อนคืน ความรูส้ กึ ของพวกเขาก็เช่นกัน

จวนเจ้าเมือง

“หมิงเย่วยังไม่กลับมารึ”

จวินอ๋องเอ่ยถามขึน

110
“ยังขอรับ”

ปึ ง!!!

จอกเหล้าใบเล็กถูกกระแทกแตกลงบนพืน

เขายังคงดืมแล้วดืมอีก สายตาก็มองทอดออกไป พร้อม

มีนาตารื
ํ นขึนน้อยแต่เขาก็ข่มมันลง

หมิงเย่วเจ้าคือภรรยาข้า เจ้าคือภรรยาข้า !!

111
ข้ารูด้ ีสงที
ิ ข้าเล่นสกปรกเช่นนัน เจ้าคงไม่อาจให้อภัย
ส่วนเสียวลูเ่ จ้าคงโกรธพีชายคนนีมาก

แต่..ความเห็นแก่ตวั ทีข้านัน ขโมยช่วงเวลาสันๆของ

พวกเจ้ามา ข้ากลับไม่เสียใจเลย

ข้า..มีความสุขทีนางอยูก่ บั ข้า

ข้า....แม้ยามหลับฝันข้ายังคงมีความสุขกับความทรง
จําเหล่านัน

112
(ความทรงจํา)

“เอ๋......สระบัวหนิ จวินอ๋องจะพาข้ามาจิบชาทีนีหรือ”

หมิงเย่ววิงไปมาริมสระอย่างดีใจ

“ข้าอยากได้ดอกบัว ไปทําขนมกุ๋ยฮัว ส่วนใบเอาไปห่อ

อาหารคาว และรากจะไปทําสมุนไพร”

เขาอธิบายพร้อมผายมือไปยังทีเรือ

“บอกข้าทําไมเล่า”

113
“เพราะเจ้าต้องพายเรือไปเก็บให้ขา้ ไงเล่า”

จวินอ๋องเลิกคิวขึนอย่างสนุก เมือเห็นคิวน้อยๆตรงหน้า
ของนางขมวดปมไปมา

“ทําไมข้าต้องทํา ทําไม..ไม่ใช่ไป๋ ซาน”

จวินอ๋องท่านนี ไม่มีความหวาน เช่นคนรักคูอ่ ืนเสียเลย

เฮอะ

“เพราะเจ้าเป็ นบ่าวของข้าไงเล่า”

เขายกยิมขึนอย่างผูก้ าํ ชัย

114
“เฮอะ ..คําก็บา่ วสองคําก็บา่ ว มาสิทาํ ไมไม่ลงเรือ
หรือข้าต้องไปหาดอกไม้มาปูเป็ นทางเดินให้อีกหรือเพ
คะ จวินอ๋อง”

“ปากคอเรอะร้ายนัก ฮึๆ บ่าวข้าคนนี”

เมือนางพายได้ไม่นานนัก ก็ถงึ ยังกลางสระบัว

“เหนือยชะมัดเลย เจ้าเป็ นผูช้ ายกลับให้ขา้ พายเรือเช่น

นีมันได้เสียทีไหน มือข้ามีไว้ดีดพิณ ปั กผ้า มีไว้....”

115
รอยจูบเบาๆของจวินอ๋อง ประทับลงอย่างฉวยโอกาส
ไม่ให้นางได้ตอ่ ว่าเขาต่อ

..........................................................
....................

“เฮือกกก”

“หมิงเย่วเจ้าตืนแล้วหรอ เจ้าร้องไห้จนหลับไปได้พกั
หนึง”

“เสียวลูห่ รอ!!”

116
ข้าอุทานเบาๆ

ความทรงจําทีแปรผัน กลายมาเป็ นภาพฝันให้คิดถึงซํา

แล้วซําเล่า

รอยจูบทีบางเบา กับรอยยิมของจวินอ๋องในตอนนัน ข้า

คิดเพียงว่ามันเป็ นเพียงภาพฝัน

กลับกลายเป็ นพอเวลาผ่านไป ความจริงเล่านันกลาย

เป็ นอดีตให้ขา้ ฝันถึง

117
แสงแดดทีส่องผ่านเขาในยามนันดูอบอุน่ ราวกับ
อาทิตย์ยามเช้า แต่ก็เย็นชาราวท้องฟ้าหน้าหนาว

นําตาทียังคงไหลไม่หยุด ต้องเอือมมือออกไปไกลแค่
ไหนท่านถึงจะยอมรับข้า จวินอ๋อง

..........................................................
......................

เพล้ง!!!!

จอกเหล้าร่วงหล่น ปลุกจวินอ๋องทีเมาหลับฟุบบนโต๊ะ

118
หินอ่อนให้ตืนขึน

“ฝันถึงตอนไปสระบัวงันรึ ฮึๆ”

จวินอ๋องก้มหน้าลง

เสียงเล็กๆทีเจ้าอารมณ์ของเจ้า สดใสราวกับเสียงใบไม้
ฤดูใบไม้ผลิ

รอยยิมเจ้าเหมือนสายฝน ทีคอยชะโลมใจข้า เจ้าเป็ น

ของข้าแล้ว แต่ขา้ กลับไร้ความสามารถใดใด ทีจะเอือม
มือไปคว้าเจ้ากลับมา

119
รอยจูบรสสัมผัสนัน ยังคงกรุน่ กลินกายเจ้าไม่หา่ งหาย
ไป เจ้าจะรูไ้ หม..? ว่าข้าเจ็บปวดใจเพียงใดหมิงเย่ว

..........................................................
....................

หลายวันถัดมา ทีสวนจวนเจ้าเมือง

แม้อาการไม่สบายของข้าจะไม่มากนัก แต่ก็ถือว่าเพลีย
ไม่มีแรงออกมาจากห้องหลายวัน

แต่กลับไม่ปรากฏเงาของจวินอ๋อง ทีมาเยียมข้าแม้แต่
นิดเดียว แม้เพียงหางตาข้าก็ไม่เห็นเขาแม้แต่นอ้ ย

120
ยิงตอกยําความเสียใจลงไปอีก เพราะนางใช่มย..?ท่
ั าน
ถึงเมินข้าเช่นนี ข้าเดินไปทัวแม้อากาศจะหนาวแค่ไหน
แต่ก็กลับไม่เห็นเขาสักที

“เดินหาท่านอ๋องหรือ”

เสียงดังขึนด้านหลังหมิงเย่ว

“ไม่เกียวกับเจ้าโม่เซียน”

หมิวเย่วหันหลังกลับ แต่ยงั ไม่ทนั เดินออกไปก็มีเสียงเอ่ย

121
ดังขึน

“ตอนจวินอ๋องวาดภาพข้า ไปแขวนไว้ในเรือนไม่ไผ่นนั
ข้าบอกแล้วว่า ข้าตากฝนมาหากจะวาด ควรวาดข้า
ยามปกติ แต่จวินอ๋องมิยอม บอกว่าหากข้าไม่กล้าหัน
หน้า เพียงเพราะผมเปี ยก เขาจะขอวาดเพียงด้านหลัง
ข้าเท่านัน แต่เพียงด้านหลังก็สามารถกุมหัวใจเขาได้
หมด”

นางยิมราวกับกําโลกไว้ทงใบ
ั

122
“เจ้าจะมาบอกข้าทําไมโม่เซียน จวินอ๋องจะวาดภาพ
ใคร ข้าย่อมไม่เกียวด้วยอยูแ่ ล้ว ถ้าเป็ นเสียวลูก่ ็วา่ ไป
อย่าง แต่เสียวลูเ่ องคงมิวาดภาพใครนอกจากข้า”

ด้วยความโกรธและอยากเอาชนะ นางก็พดู ประชดออก

ไป

จวินอ๋องวาดภาพนางงันสิ ถึงภาพนันจะไม่ใช่นาง ถึงโม่

เซียนจะพูดจริงหรือโกหก ภาพนันมันก็ไม่ใช่ขา้ อยูแ่ ล้ว

“งันรึ หมิงเย่ว เจ้าคงดีใจมากสินะทีเสียวลูก่ ลับมา”

123
เสียงของจวินอ๋องลอยมาจากด้านหลัง

“จะจะจวินอ๋อง”

หมิวเย่วตะกุกตะกัก

จวินอ๋องได้ยินทุกคําพูดทีนางเอ่ยขึนมา พาจิตใจกลับ
สับสนวุน่ วาย

ปฏิเสธสิหมิงเย่ว..?บอกข้าว่าเจ้าไม่ได้รกั เสียวลู่ เจ้าไม่

ได้ดีใจทีพบเขา

จวินอ๋องจ้องตรงรอคําตอบ

124
“ใช่ขา้ ดีใจ ข้ารอเขามาตลอดได้พบแล้วใยถึงไม่ดีใจ”

การไม่ยงคิ
ั ดแล้วพูดออกไปของข้านัน เจ็บปวดใจเหลือ
เกิน อยากคุยด้วยดีดี อยากหยอกล้อเล่นเหมือนเคย
มันคงสายไปแล้วสินะ

จวินอ๋องสะบัดชายอาภรณ์สีขาว เดินจากไปอย่างรวด
เร็ว พร้อมโม่เซียนทีพลางเดินพลางวิงตามไป

ส่วนข้านัน เวลาของข้ากลับหยุดลงอยูก่ บั ที ยากจะก้าว

125
เดินเหลือเกิน

หากเขาได้ยินทังหมด แต่กลับไม่อธิบายเรืองรูปภาพคน
ผูน้ นแสดงว่
ั านาง คงไม่ได้โกหก พอกันทีขา้ จะไม่ยอม
เจ็บแบบนีอีกแล้ว จวินอ๋อง

.........................
_____________________________
_____________________________
_____________________________
___
ตอนที 16 กบฏผูช้ กั ใย /ตอนที 17 เดียวสิเดียว /
ตอนที18 อาหารของความรัก/19 เพียงสองเรา(NC
18+)

126
“เรืองราวทางเมืองหลวงเป็ นอย่างไรบ้างไป๋ ซาน”

ในห้องหนังสือกลินกํายานลอยฟุง้ หน้าต่างประตูปิด
สนิท

นกพิราบตัวอ้วนพีอยูใ่ นกํามือของไป๋ ซาน พร้อม

จดหมายทีกําลังคลีออก

คิวของไป๋ ซานกระตุกขึนเล็กน้อยเมืออ่านมัน เขากลืน

นําลายลงแล้วลงเล่าไม่กล้าอ่านมันออกไป

“หากเจ้าไม่พดู คงไม่ตอ้ งมีลนไว้

ิ รกหูรกตาข้าอีกมัง
ไป๋ ซาน”

127
เขากดเสียงตําลงแล้วชายตาขึนมามองเล็กน้อย

ในมือจวินอ๋องยังคงตวัดพูก่ นั เขียนหนังสือไปมา ราวกับ

ไม่ใส่ใจ

ไป๋ ซานขยับตัวเขามาใกล้เล็กน้อยแล้วคลีจดหมายอ่าน
อีกครัง

“กองกําลังทางด้านใต้ ถูกลอบทําลายลง สเบียงทีได้

ลักลอบเก็บไว้ถกู เผาทําลาย”

เสียงไป๋ ซานขาดห้วงลง

128
จวินอ๋องยังคงนิงเงียบสุขมุ อย่างเช่นเคย เขากระพริบตา
ถีขึนเล็กน้อยพร้อมใช้ความคิดตรึกตรอง

เมือกองกําลังทีเขาสะสมมา ถูกกวาดล้างลงด้วยอํานาจ
ขององค์รชั ทายาท สถานการณ์ตอนนีเปรียบเทียบดัง
คลืนใต้นาํ ทีรอวันปะทุเป็ นพายุลกู ใหญ่

“ส่งหน่วยวิหคลงไป ฆ่าทิงให้หมด”

เสียงราบเรียบออกคําสังชีเป็ นชีตายลงไป ไม่นานนักไป๋

ซานก็เร่งรุดไปเพือทําตาม

129
เสียงเดินอันแผ่วเบาดังขึน หลังจากไป๋ ซานเดินออกไป

จวินอ๋องวางผูก้ นั ลงแล้วเอ่ยขึนช้าๆ

“จะมาหา ใยต้องลับๆล่อๆ”

“ข้าแค่เดินมาเรือยๆ”

เสียวลูก่ ล่าวขึน มือกอดอกอยูม่ มุ ข้างประตู

“มีอะไรก็วา่ มา”

130
จวินอ๋องเป็ นถามขึนก่อน

“ข้าเคยบอกให้ทา่ นวางมือกับองค์ชายเจ็ด การช่วย

เหลือคนทีไม่ใช่องค์รชั ทายาท ก็เท่ากับเป็ นกบฏ”

เสียวลูส่ วนกลับขึน

จวินอ๋องวางพูก่ นั ลง แล้วเดินเข้าไปใกล้ขนึ

“เจ้าไม่มีสทิ ธิมาออกคําสังข้า เสียวลู่ ทีเจ้ายังคงยืนอยู่

ตรงนีได้ เพราะคําว่าน้องชาย หากเจ้ายังพูดมากเรือง
ข้าอยูอ่ ีก อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

131
“เจ้ามันใจในตัวเองเกินไปลูอ่ ี”

เสียวลูว่ กกลับออกมาอย่างไม่ลงั เลด้วยอาการเดือดดาล

ด้วยความโมโห

ในเมือข้าเตือนเจ้าแล้ว ไม่ฟังก็เรืองก็เจ้าลูอ่ ี

.....................................

“คุณหนูจะไปไหนเจ้าค่ะ”

จิวยีวิงตามเสียงร้อนรน

132
“อยากออกไปเดินเล่นด้านนอก อย่าตามมาเลยจิวยี
ข้าอยากอยูเ่ งียบๆ”

หมิงเย่วกล่าว สายตาก็เหม่อลอยออกไป

“แต่..!!”

“เอาน่า จิวยี ปล่อยข้าเถิด”

หมิงเย่วกุมมือจิวยีเบาๆ แล้วเดินออกจากจวนเจ้าเมือง
ไป

.......................
133
พระอาทิตย์เริมอับแสง ดวงจันทร์เริมลอยเด่น เป็ นช่วง
เวลาโพล้เพล้ สลับเปลียนกลางวันเป็ นกลางคืน

บริเวณห้างร้านผูค้ นเริมบางตาลง สองเท้าหมิงเย่วเดิน

ออกไปอย่างไร้จดุ หมาย ในหัวคิดภาพจวินอ๋องกับโม่
เซียนซําไปมา

โดยปกติแล้วไม่วา่ จะทุกข์เพียงไหน หรือแม้กระทังโดน

เหล่าสนมของฮ่องเต้กลันแกล้ง นางก็ยงั คงยิมได้เสมอ
แต่ครังนีเพียงรอยยิมมุมปากทีเคยมีก็หายไป

นางเฝ้าถามตัวเองว่ารักเขาเพราะอะไร..?

134
ทําไมต้องมาทนเจ็บปวดเพราะเขาไม่รกั

ทําไมต้องมาทนเจ็บปวดเพราะ ตัวนางเองทีไม่สามารถ
ลืมเขาได้

“โอ้ย!! นีมันอะไรอีกเนีย”

การเหม่อลอยของหมิงเย่ว ทําเรืองยุง่ ขึนเมือนางเดิน

สะเปะสะปะโดยไม่รูต้ วั แล้วพานางเดินมาถึงนอกเมือง

แสงไฟเริมหายไป เหลือเพียงแสงสลัวๆของดวงอาทิตย์
ทีกําลังจะลับขอบฟ้า

135
“ซ้าย..ขวา..หน้า..เฮ้ยยย ทีไหนอะเนีย”

........................................

“จวินอ๋อง จวินอ๋องเจ้าค่ะ”

จิวยีตะโกนร้องลันมือไม้สนั คนทีนางนึกถึงคงจะมีแต่จวิ
นอ๋อง

“มีอะไร..?”

เสียงเข้มๆตอบกลับมาอย่าง งง งง จิวยีมักจะกลืนหาย

136
ไปกับคนอืนๆ น้อยครังนักทีจิวยีจะร้อนรนมาเช่นนี

“คุณหนูเจ้าค่ะ..ข้าเห็นนางเหม่อลอยเดินออกจากจวน
ไป จะตามก็ไม่ให้ตาม จวินอ๋องได้โปรดไปดูคณ
ุ หนูที”

จิวยีนําตาไหลพรากเดินวนไปมา

ทุกๆครังมักจะมีเสียวลูไ่ ปข้างนางเสมอ แต่คราวนีกลับ

เลือกไปคนเดียวจึงทําให้จิวยีกังวลยิงนัก

....................................

หมิงเย่งเงยหน้ามองฟ้า ชีไม้ชีมืออย่างถอดใจ

137
หรือเราควรก่อไฟขึนก่อนนะ!!

ในขณะทีในหัวยังคงคิดหาทางออกไปมา แสของท้อง
ฟ้าสีสม้ ก็เริมลับตาลงเรือยๆ อย่างไม่รรี อ

หมิงเย่วรีบเดินหาไม้แห้งมาเพือจุดไฟ แต่ก็ตอ้ งผิดหวัง

เมือหิมะทีเพิงเริมตกได้ไม่นานทํากิงไม้เปี ยกไปหมด

“โอ้ย...!! อะไรกันจะซวยไปถึงไหนชีวิตข้า”

หมิวเย่วตะโกนขึน ทําให้เสียงฝี เท้าม้าจากด้านหลังวิง

ตรงมาหานาง

138
“จอมจุน้ เดินมาออกไกลขนาดนีได้ยงั ไง”

เสียงเข้มตวาดขึนบนหลังม้า แล้วคว้านางขึนมายังอ้อม
กอดแล้วตรงออกไป

“จวินอ๋องหรือ..?”

“จําข้าได้ดว้ ยรึ..? นึกว่าจะจําข้าผิดอีก”

เขาแค่นเสียงประชดขึน

“จําได้เพราะปากท่านนีแหละ เสียวลูไ่ ม่เคยปากร้ายกับ

139
ข้า”

นางตอกกลับ อย่างไม่รรี อ

ฝี เท้าม้าหยุดลงกระทันหัน มือเรียวยาวดันหน้านางขึน
แล้วจูบลงอย่างแผ่วเบา ไอร้อนจากลมหายใจเป่ ารดใบ
หน้า ความหึงหวงของจวินอ๋องเริมบังตา พยายามจะ
ครอบครองนางอีกครัง

รอยยิมน้อยๆของเขาปรากฏยกยิมเบาๆ ลินอันชุ่มชืน
ค่อยๆตวัดขึนลงในปากทวงคืนจากนาง

มือหนึงตรึงม้าไว้มนั แต่อีกมือกลับซุกซนบีบรัดลูบไล้ใต้

140
เอวนาง

เพีย!!! เสียงตบฉาดดังลันกลางป่ า

ถึงข้าจะรักเขามากแค่ไหน แต่คาํ บอกรักสักคําข้ายังไม่

ิ เซียน
เคยได้ยิน แม้กระทังคําอธิบายจากปากเขาเรืองโม่
อีก ใยข้าต้องยอมเขาเรือยไป

“ข้าเคยคิดว่า..การทีผูช้ ายมีภรรยาหลายคนนัน เป็ น

เรืองปกติ จนกระทังข้าได้มาเจอท่านถึงได้รูว้ า่ ผูห้ ญิง
เรานันการแบ่งปั นสามีให้ผอู้ ืน มันไม่ใช่สงที
ิ เราจะยอม
ได้ หากท่านยังให้ความกระจ่างเรืองโม่เซียนข้าไม่ได้..
ข้าก็ไม่ควรเลือกท่าน”

141
“ข้าไม่ได้รกั นาง เรามีเพียงผลประโยชน์รว่ มกันเท่า
นนัน”

เขาอธิบายขึน

“ผลประโยชน์อะไร”

“เจ้าจะรับได้รึ หมิวเย่ว”

จวินอ๋องเสียงแผ่วลง

“ข้าไม่ใช่คนดีเช่น เสียวลู่ ข้าไม่ใช่”

142
“ใครดีไม่มีขา้ ย่อมตัดสินเอง เฉกเช่นหัวใจข้าจวินอ๋อง
จะรักหรือไม่ ไม่ใช่ให้ใครมาตัดสิน”

หมิงเย่วเสียงแข็งขึน

“ข้าต้องการบัลลังก์”

เขามองนางอย่างอ่อนใจ เพราะไม่คิดว่าต้องมาอธิบาย
อะไรแบบนี

“ข้าช่วยองค์ชายเจ็ด เท่ากับเป็ นกบฏ แต่ทีข้าเลว

ร้ายกว่านันคือ..หากองค์ชายเจ็ดไม่อยูภ่ ายใต้อาํ นาจข้า

143
ข้าจะขึนราชบัลลังก์เอง”

ไม่มีเสียงใดใดตอบจากหมิงเย่ว มีเพียงการบีบมือเบาๆ
จากนางทีทําให้จวินอ๋องใจชืนขึน

“ไม่มีใครบอกหรือยอมรับว่าตัวเองเลวหรอก มีแต่ทา่ น
ทีพูดเช่นนี”

สองมือน้อยๆโอบรัดกอดเขาไว้

“ข้ารักท่าน ต่อให้ทา่ นจะถูกตราหน้าว่ากบฏข้าจะยืน

ข้างท่าน หากท่านพ่ายแพ้ขา้ จะไม่หนี หากท่าน...”

144
รอยจูบบางเบาประทับลงอีกครัง

“ไม่มีวนั ข้าไม่มีวนั พ่ายแพ้”

เขาเอ่ยคํามันหนักแน่น อาชาสีดาํ พุง่ ตรงไปยังด้านหน้า

ทะลุทางป่ าออกไป ไออุน่ ล่องลอยวนระหว่างเขาทังสอง

ความสุขความทุกข์ทีจวินอ๋องเป็ นประตูปิดตาย บัดนี

เขาพังทลายมันลงแล้วเพือนาง เพียงนางยอมรับความ
มักใหญ่ใฝ่ สงู ได้ ยอมรับด้านมืดของเขาได้ เขายินดียืน
เคียงข้างกับนางตลอดไป

อาชาสีดาํ เคลือนไหวใต้เงาจันทร์อย่างรวดเร็ว ผ่านเงา

145
มืด สองมือนางเกาะเกียวจวินอ๋องอย่างวางใจ

เขาเปรียบว่ากันว่าคนรักกัน เช่นลินกับฟั น ทะเลาะกัน

มากแค่ไหนเพียงไม่กีคํา ความรักก็สลายความขุ่นเคือง
ไปเสียหมด

ครังนีก็คงเช่นเดียวกัน เพียงสบตากันเล็กน้อยก็พาใจให้
หวันไหว เขาชะลอฝี เท้าของม้าลงเเล้วเริมซุกซนอีกครัง

“อย่าสิ จวินอ๋อง มืดขนาดนี ข้าไม่อยากตกม้าตาย”

หมิงเย่วพูดอย่างขุ่นเคือง

146
เสียงห้ามปรามนันหามีผลกับเขา ยิงห้ามก็เปรียบ
เหมือนยิงยุ มือเรียวยาวเริมไล้เข้าใต้อาภรณ์อย่าง
ชํานาญ

หมิงเย่วนังไพ่ขาคู่ อยูท่ างด้านซ้ายของเขา กึงนังตัก จวิ

นอ๋องอมยิมในท่าที ทีขวยเขิลสลับกับสายตาดุดขุ อง
นาง

ยิงเห็นว่าสายตานางดุแค่ไหน เขาก็ยิงอยากหยอกล้อ
มากขึนเท่านัน

“ท่านรักข้าหรือไม่”

147
เสียงอ่อนโยนของนางแผ่วเบาถามขึน

“รักสิ”

คําบอกรักครังแรกของเขา พาใจข้าให้เคลิมฝัน แต่ทว่า

เสียงนันขาดคําไป

“ฮึก..!!...เดียว..!!”

“แล้วเจ้าจะชอบ หมิงเย่ว”

เป็ นความรูส้ กึ แปลกออกไป มือเรียวยาวของเขาสอดใส่

เข้าไปข้างใต้ดา้ นล่างลูบไล้บดคลึง เข้าจังหว่ะกับฝี เท้า

148
ของม้า พาให้เสียวซ่านสะท้านไปทัว

“เดียวสิเดียว..!! เดียว..!!”

เสียงร้องห้ามทําให้จวินอ๋องหยุดลง

“เฮ้อ...เจ้าภรรยาข้า”

“ใชข้าคือภรรยาท่าน”

นางตอบเสียงซือ ทําตาปริบๆ

149
“แล้วใยทําตัวดูหา่ งเหิน ปกติเจ้าไม่เคยปฏิเสธข้า”

เสียงฟึ ดฟั ดของการถอนหายใจ ระบายออกครังแล้วครัง

เล่า แล้วเขาค่อยๆเคลือนม้าออกอีกครังไปด้านหน้า
หน้าตาดูเบือหน่ายในอารมณ์

จวินอ๋องข้าตามท่านมาตลอดหลังจากนี ท่านจะต้อง
ตามข้าบ้าง

สีหน้าของจวินอ๋องทีกุลีกจุ อมาตามหานาง ทําให้นางให้

รูแ้ ล้วว่า การวิงตามอยูฝ่ ่ ายเดียวมันออกจะดูน่าเบือเกิน
ไป หากนางลองวิงหนีดบู า้ งเล่า คงสนุกมิใช่นอ้ ย

150
กระท่อมหลังใหญ่กลางป่ า

อ๋อแบบนีนีเอง ร้ายนักจวินอ๋องไม่ได้คิดกลับจวนตังแต่
แรกแล้ว

“พาข้ามาทีนี จะค้างทีนีหรือจวินอ๋อง”

ข้าถามอ๋อมแอ๋มทําสีหน้าเรียบร้อย เดินเบียงออกจาก
หน้าประตู

“มันดึกแล้ว เจ้าจะกลับจวนมันก็อีกไกล”

เขาอธิบาย โดยไม่ถามความคิดเห็นนางว่าอยากค้าง

151
มัย.. จวินอ๋องก็เดินไปผูกม้าเสียเรียบร้อย รอยยิมเจ้า
เล่หบ์ างๆปรากฎขึน

เพียงแว่บเดียวหมิวเย่วก็เข้าใจสถานการณ์ จะปิ ดประตู

ตีแมวระวังแมวจะข่วนจนทนไม่ไหวนะจวินอ๋อง

ยังไม่ทนั เดินพ้นธรณีประตู จูบเร่าร้อนถูกบดเบียดมาอีก

ครัง

เพีย..!!!

เป็ นอีกครังหนึงทีนางตบเขาในวันนี

152
“นีเจ้าเป็ นอะไรไป หมิงเย่ว”

แก้มสองข้างเขาบวมตุย่ น่าขัน มือเขาลูบไปมาอย่างไม่

เชือสายตาว่า แมวน้อยทีเเสนเชืองกลายเป็ น จิงจอกตัว
ร้ายต่อกรเขา

“จูบแบบนีท่านเก็บไว้ จูบก้นเด็กน้อยเถิดจวินอ๋อง
อารมณ์หืนเร่าร้อนของท่านมันซําซาก พาจืดชืดไปเสีย
หมด”

หมิงเย่วเบียงตัวเข้าด้านใน

แกร๊ก!!!

153
ดาลกลอนถูกลันจากด้านใน ปล่อยให้จวินอ๋องมึนงง
อยูด่ า้ นนอก

ด้านในประตูหญิงสาวทรุดลงกับพืน ใจเต้นแรงระสํา
ระสาย ใบหน้าแดงซ่านขึน

“โอย..!! หมิงเย่ว เขาบอกรักเจ้าเพราะอยากร่วมรัก

เท่านัน ถ้าเจ้ายอมอีกเขาก็จะไม่ใส่ใจเจ้า เจ้าต้องเล่น
ตัวเข้าไว้”

นางพึมพําไปมาอยูต่ รงนัน สองมือยกขึนลูบหน้าอก

เบาๆ ราวกลับปลุกใจ

154
......

“จูบก้นเด็ก...? จูบก้นเด็ก..?? หมิงเย่วเจ้านีมันนน”

จวินอ๋องยืนตัวแข็งทือ มือกุมหน้าผากอย่างงง งวย

พริบตาอารมณ์ทกุ อย่างกลับตาลปั ตรกลายเป็ นเช่นนีได้

.................

เช้านียังคงสดใสกว่าทุกวัน กลินหอมๆขออาหารปลุกให้
ข้าตืนจากทีนอนอุน่ ควันไฟลอยล่อง แสงแดดยามเช้า
สบายตา หากเราหยุดเวลาไว้ทีตรงนีตลอดไปมันก็คงจะ

155
ดี มีเพียงข้าและท่านอ๋องแค่นนั

สองมือบิดไปมาเบาๆยืดเส้นยืดสาย แล้วเดินไปตาม
กลินด้านหลังบ้าน พบจวินอ๋องยืนทําอาหารอย่างคล่อง
แคล่ว พอเขาเห็นข้าเขาก็อมยิมน้อยๆ

“รีบตืนทําไมหมิงเย่ว ข้ายังทําไม่เสร็จเลย ไปนอนต่อ

มัยแล้วเดียวข้าค่อยปลุกหลังอาหารเสร็จแล้ว”

“ก็ดีเหมือนกัน ช่วงนีอากาศหนาวเดียวหิมะก็ตกบ่อยๆ
ข้าง่วงตลอดเลยแทบไม่อยากตืน”

หมิงเย่วเดินไปสอดมือกอดจวินอ๋องทางด้านหลัง แล้ว

156
เขย่งเท้าหอมแก้มเขาเบาๆ

ช่วงนีอารมณ์ขา้ หงุดหงิดมากเดียวอารมณ์ขนๆลงๆ
ึ แต่
พอตืนมาเจอจวินอ๋องทีปกติแล้ว จะเขียนแต่หนังสือ
กลับทําอาหารรอข้า ท่าทางจริงจังและรอยยิมแบบนัน

แพ้อีกแล้ว ฮ่าๆๆๆ

พอนางบอกว่าจะกลับไปนอน แต่กลับไม่ได้เดินออก
จากห้องครัวเลย แต่นงอยู
ั บ่ นขอนไม้นอ้ ยๆกับพืนพิง
กําแพง มองจวินอ๋องทําอาหารอยูเ่ ป็ นระยะๆ สักพัก
สายตาก็หนักอึงแล้วเผลอหลับไปอีกรอบ

157
จวินอ๋องเห็นแบบนันแล้ว ก็ไม่อยากปลุกเลยปล่อยให้
หลับต่อไป

“ขีเซาจริงๆ”

เขาตังใจปรุงอาหารต่อไป แต่พยายามเคาะกระทะให้
เบาลง

ครังสุดท้ายทีเขาลงมือทําอาหาร นันก็นานมากแล้ว
ตังแต่ทา่ นแม่ทา่ นพ่อเขายังอยู่

เดิมทีครอบครัวสงบสุขมาตลอด จนกระทังองค์
รัชทายาทเข้าใจผิด ว่าท่านพ่อท่านแม่เขาเข้าข้างองค์

158
ชายสี ทังๆทีกองกําลังส่งไปช่วยองค์ชายสีนัน เป็ น
เพราะการตรึงกําลังทางชายแดน แต่การทีครอบครัวเขา
ยืนมือไปช่วย กลับทําลายแผนการองค์รชั ทายาทเสียสิน

การเดินกลับไม่ได้ราบรืน ท่านพ่อท่านแม่เขาหายไป
ระหว่างทาง เชือพระวงศ์สองคนหายไป แต่กลับไม่มี
ใครเห็นวีแวว คณะเดินทางถูกสังหาร สองพีน้องฝาแฝด
ถูกส่งมายังวัดทีไทเฮาพํานัก และถูกปกป้องโดยดี

จวินอ๋องรูเ้ รืองราวทุกอย่าง จึงเลือกเส้นทางทียาก

ลําบากเช่นนี ยอมใช้ความสามารถทีมี เข้าสูว่ งั วนการ
ชิงราชบัลลังก์เพือล้มล้างองค์รชั ทายาท

ส่วนเสียวลูถ่ กู ปิ ดบังความจริงทุกสิง เขาจึงสามารถจาก

159
หายไปใช้ชีวิตในยุทธภพอย่างสบายใจ

ตังแต่เขาพบนางอีกครัง ความแค้นทีมีเริมสันคลอน เขา

เริมคิดถึงอนาคตทีมีเพียงแต่เขากับนาง

แต่...เสียวลูร่ กั นาง ถึงแม้เขาจะใจดําอํามหิตแค่ไหน

เสียวลูก่ ็เป็ นญาติคนเดียวทีหลงเหลืออยู่ และไว้ใจได้

หลายต่อหลายครังทีเขาถอยหนี แต่รอยยิมของหมิงเย่ว
ทีเขาชอบลอบมอง ทําให้เขาหวันไหวอยากไขว่คว้าไว้
ทุกครัง

“ตืนได้แล้ว มาทานอาหาร ขีเซาจริงๆ ข้านังจ้องตัง

160
นานไม่เห็นตืน”

เขาเอามือลูบหัวหมิงเย่วไปมาอย่างเอ็นดู

“ช่วงนีรูส้ กึ อยากอยูแ่ บบนี”

หมิวเย่วไม่ยอมลุก กลับโถมตัวใส่จวินอ๋อง

“หมูนอ้ ย”

เขาหยิกจมูกเบาๆ

161
“ไม่ตอ้ งทําหน้าแบบนันเลย ข้าไม่ยอมท่านหรอก”

“ยอมไม่ยอมเดียวก็รู”้

“ว้ายยยย”

จวินอ๋องอุม้ หมิวเย่วขึน ไปยังด้านใน ความรักเริม

อบอวลอีกครัง

ด้านนอกกระท่อม มีบางอย่างเป็ นเงาดําเคลือนไหว

หายไปอย่างรวดเร็ว

“นีๆๆๆๆ อุม้ ข้ามาทีบนโต๊ะเครืองเทศทําไม”

162
หมิงเย่วตีจวินอ๋องเบาๆ

“ก็ไม่ให้ขา้ เข้าบ้าน จนต้องมานอนทีครัว ข้าก็จะทํา

โทษเจ้าไง”

รอยยิมเจ้าเล่หย์ กยิมขึนช้าๆ เขาบดจูบอย่างแผ่วเบา

ราวกับแมวปอล้อคลืนลม พอหมิงเย่วเริมหายใจถีเขาก็
หยุดลง แล้วจุมพิตลงใหม่ทียาวนานมากขึน

เขาอ่อนโยนกว่าทุกครังทีผ่านมา จูบทีบางเบาราวปุย
นุ่น ให้ความสดชืนราวกับนําตกบนเขายามฤดูฝน

163
สติหมิวเย่วพาให้เลือนหาย รอยจูบทีกลืนกินหมดสิน
วิญญาณ พาใจให้ลอ่ งลอยยังแดนสนธยา

“จวินอ๋อง”

“ชู่..!! ข้า..ต้องการเจ้า”

เพียงเสียงทีแหบพร่ากระซิบขึน กําแพงของนางก็พงั ลง
หมดสิน สองมือโอบรอบคอจวินอ๋องไว้ แล้วจูบ
ตอบกลับอย่างชํานาญ

ในเมือเขาเป็ นคนสอนนางทุกอย่าง เมือได้รบั การจูบ

ตอบก็พอใจอย่างยิงจนอมยิมไม่หยุด

164
หิมะด้านนอกเริมตกลงอีกครัง แต่ในครัวอบอุน่ ราวกับ
ฤดูรอ้ น สองร่างกอดก่ายอยูบ่ นโต๊ะเครืองเทศราวกับ
ป่ านีเป็ นเพียงของเขาสองคนเท่านัน

หมิงเย่วนังบนโต๊ะโดยมีจวินอ๋องยืนอยูด่ า้ นหน้า สองมือ

เริมลูบต้นขาเบาๆกระตุน้ นางให้ตอบรับมากขึน

ส่วนสูงของจวินอ๋องยืนคร่อมนางอยูก่ รายๆ ขนาดหมิ

งเย่วนังบนโต๊ะ ร่างเล็กนันก็ยงั คงสูงกว่าจวินอ๋องเล็ก
น้อยเท่านัน

จวินอ๋องเคลือนเข้าหานางช้าๆ จนร่างสูงโปร่งติดโต๊ะ
รอยจูบยังคงเลือนไล้ไปทัวใบหน้าและลําคอ ความเสียว
165
ซ่านทีจวินอ๋องส่งผ่านพาให้ หมิงเย่วตัวลอยขึนรับจูบที
พรมไปมาบริเวณลําคอ

“อืมม”

เสียงกระเซ่าน้อยดังขึนเบาๆ เมือจวินอ๋องเลือนมือหนึง
เข้าใต้อาภรณ์ ลูบขึนลงราวกับคลืนทะเลซัดสาดหาชาย
ฝัง

เสียงหัวใจทังสองเต้นตึกตักเสียงดัง เข้าจังหวะกันเป็ น
พร้อมเพรียง นิวมือสอดประสานเข้าแก่นกลาง จนหมิ
งเย่วสะดุง้ ขึน

166
“ชู่”

เสียงบ่งบอกให้นางใจเย็นลง เพือรอก่อน นางจึงสงบลง

ไม่ผลักดันมือเขาออกไป ใบหน้าหญิงสาวเริมแดงระเรือ
ขึน ความรูส้ กึ แปลกใหม่ พาให้คอแห้งผาก

นางกัดริมฝี ปากตัวเองน้อย ร่างสันไหวพร้อมแรงมือที

เกียวกระหวัด ไปมาซําแล้วซําอีก จนเสียงสันดังขึน

“จะจะจวินอ๋องง”

สุดปลายทางราวกับสายรุง้ ปรากฎ ร่างกายให้สขุ สมสัน

ใต้ออ้ มแขนเขา

167
จวินอ๋องชอบใจเป็ นอย่างมาก ทําให้แก่นกลางเขาตืนตัว
เต็มที

ความสุขสมทีหมิงเย่วได้รบั กระตุน้ แรงปรารถนาน้อยๆ

ให้ลกุ โชนขึน สองมือเล็กๆลูบนอกอาภรณ์เขาแล้วเริม
นวดไปมา

“อาาา..”

สองมือหมิงเย่วบีบเค้น จนหน้าเขาเริมแดงขึน ด้วย

ความรูง้ านหมิวเย่วถอดอาภรณ์ดา้ นล่างเขาออก

168
วัตถุแข็งบดเบียดสะโพกนุ่มนิม เข้าออกช้าๆ สองมือจวิ
นอ๋องจับต้นขาทังสองบีบแรงขึน

“อึก..อาาาา..อืมมม”

จวินอ๋องครางอย่างสุขสม

ผูห้ ญิงตรงหน้าทังอ่อนโยนและนุ่มนวลเกินห้ามใจเขา
ความสดใส ความน่ารักนัน เรียกร้องให้เขากลืนกลิน
นางรุนแรงขึน แล้วเลือนมานวดเคล้นทรวงอกอย่างแผ่ว
เบา

“ข้าไม่ไหวแล้ว”

169
เสียงหมิงเย่วพาใจให้กระเซิง เขาเร่งจังหวะขึนจนถึงขีด
สุดจนหมิงเย่วสุขสมครังแล้วครังเล่าจนตัวลอยขึน แล้ว
ก็หยุดกลับมาหยอกล้อวนไปมาไม่ให้นางได้หยุดพัก

ความเร่าร้อนเคลือนไหวรวดเร็วเน้นหนักในตัวเธอ สอง
ขานางสันระริกจนท้องน้อยเสียดขึนน้อยๆ

“ดีมากอืมมม”

เขาพรําไปมาแล้วรีบรุดหน้าขึนอีกครัง สองมือทีหมิงเย่ว
จิกหัวไหล่ทาํ ให้แรงปรารถนากระตุน้ เขา แทรกเข้าไป
มากขึน

170
ลมหายใจร้อนเป่ ารดซึงกันและกัน เหงือทังสองซึมพร่าง
พราย จวินอ๋องจับเอวนางไว้

“สวรรค์..อาาาา”

สมองหมิงเย่วมึนงง สายตามองเห็นชายหนุ่มตรงหน้า
พูดเสียงตําอย่างเร่าร้อน การเคลือนไหวเขาทรงพลังพา
เธอไปสูด่ ินแดนแปลกใหม่ราวกับโอเอซิสกลางทะเล
ทราย สองขาเริมอ่อนยวบเมือเขาวนซ้ายขวาขึนลงช้าๆ

มันเกินจิตนาการเมือจวินอ๋องเล่นลูกไม้ ใช้ความอ่อน
โยนเข้าใส่ เขาบังคับควบคุมส่งตัวเองออกแรงไป จนสุด
ฝัง หมิงเย่วอ่อนปวกเปี ยกราวกับ ฟองคลืนในทะเลแล้ว
171
หลับลงในอ้อมแขนด้วยความเหนือยล้า จวินอ๋องจุมพิต
หน้าผากเบาๆแล้วอุม้ นางเข้าภายในบ้านไป

คําคืนนีเป็ นคําคืนหฤหรรษ์ทีแสนมีความสุข อาหารทีตัง

ไว้ควันหายไป เหลือเพียงความเย็นชืดเข้าปกคลุม

จบตอน

_____________________________
_____________________________
_____________________________
ตอนที 20 ข้าไม่เลือก

เช้าวันถัดมา

172
“ถ้าเกิดว่าข้าไม่ได้ใช้แผนการล่อเจ้ามาหา หากเจ้าเจอ
เสียวลูก่ ่อนเจ้าจะรักเขาหรือไม่”

จวินอ๋องเอ่ยถามลอยๆขึน ขณะแกะเชือกผูกม้าเพือพา
นางกลับจวน

หมิงเย่วเงียบไป มันคือคําถามทียากจะตอบ

“หากบอกว่าไม่ ข้าคงเป็ นคนโกหก ข้าก็ไม่รูเ้ หมือนกัน

ว่าถ้าเจอพวกท่านพร้อมกัน ข้าจะชอบใคร”

“งันก็ถือว่าข้าตัดสินใจถูก ทีล่อลวงเจ้ามา”

173
เขายิมขึนเบาๆมือหนึงจูงม้า อีกมือโอบกอดนางไว้ใน
อ้อมแขน

ความกังวลทังหลายเริมรุมล้อมหมิงเย่ว แม้นางจะพูดได้
เต็มปากว่ารักจวินอ๋อง แต่ความรูส้ กึ ของเสียวลูน่ นก็
ั
สําคัญไม่นอ้ ยกว่านันเลย

“ข้าปรารถนาให้เขามีความสุข แต่เขาบอกคงมีความสุข
ไม่ได้หากไม่มีขา้ เวลาข้าเชือว่าเวลาจะเยียวยาทุกสิง
เอง”

หมิวเย่วถอนหายใจออกเสียงดัง แล้วกอดตอบจวิ
นอ๋องอย่างอบอุน่ นางอยากให้เสียวลูเ่ จอคนทีรักเขาทัง
174
หัวใจ และทุม่ เทให้เขาได้ทงชี
ั วิต แต่ก่อนจะถึงตอนนัน
นางก็ยงั ปล่อยวางเขาไม่ได้

“ในเมือเจ้าเองก็ยงั ไม่แน่ใจตัวเอง แต่เจ้าดันเลือกเขาไป

แล้ว”

เสียงดังขึนข้างพุม่ ไม้ดา้ นข้าง ปรากฎเสียวลูท่ ีคิวขมวด

เชิดหน้าขึนน้อยๆ แววตาแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

“เสียวลู”่

หมิงเย่วอุทานขึนอย่างตกใจ บทสนทนาเมือครูเ่ ขาได้ยิน

ทังหมด

175
มันเจ็บยิงกว่าทีนางบอกไม่รกั แต่มนั เจ็บมากตรงทีเขามี
โอกาสนันแต่กลับถูกขโมยไป

“ถ้าข้าและเขาต้องตกเหวพร้อมกัน เจ้าจะเลือกช่วยใคร
หากช่วยได้เพียงคนเดียว”

เสียวลูถ่ ามขึนอีก โดยทีจวินอ๋องเงียบขรึมไม่กล่าววาจา

ใดใดเลย

ทังสองคนนิงเงียบกดดันราวกับรอคําตอบ ทีตัดสินว่า
ใครจะเป็ นนักโทษประหารชีวิต

176
ไม่วา่ นางจะเลือกใครย่อมมีอีกฝ่ ายทีต้องเจ็บ เมืออีก
ฝ่ ายทีต้องเจ็บ นางก็เจ็บไปด้วย

“ข้าไม่เลือกใครทังนัน หากใครคนหนึงต้องตกลงไป ข้า

จะกระโดดตายตามไปด้วย”

หมิงเย่วกล่าวอย่างมาดมันในคําตอบ

ความรักนันล้วนมีหลายรูปแบบ หากแต่พวกเขาไม่ใช่พี
น้อง ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน การเลือกเพือทําร้ายใคร
อีกคนย่อมทําง่ายกว่า แต่ตอนนียิงเลือกยิงแตกแยก ยิง
สร้างรอยร้าวมากขึน

177
“หากมันยากนัก ให้ขา้ รักทังสองคนเลยมัยล่ะ ในเมือ
พวกท่านชอบให้ขา้ เลือกนัก”

หมิงเย่วนังลงร้องไห้ ไม่หยุดท่ามกลางหิมะเย็นยะเยือก
หัวใจนางเจ็บปวดทีไม่สามารถละทิงใครคนใดคนหนึง
ได้

“เจ้า”

“เจ้า”

พีน้องทังสองตกตะลึง เมือนําตาของนางร่วงหล่น ทัง

สองพุง่ เข้าไปพยุงนางพร้อมกัน

178
การถกเถียงจบลงด้วยเสียงสะอืนของหมิงเย่ว จวินอ๋อง
รีบเดินไปหลังบ้านหานําให้นาง ส่วนเสียวลูก่ ็ถอดเสือ
คลุมนอกคลุมนางไว้ พร้อมเป่ ามือให้ไออุน่ เบาๆ

“เสียวลู”่

เสียงเบาๆพูดขึน ทังยังสะอืนไม่หาย คนทีนังยองๆตรง

หน้านันอ่อนโยนเหลือเกิน จนปานนีรอยยิมน้อยๆเขายัง
คงระบายอยูใ่ ห้นางได้เห็น

“หยุดพูดเถิด ข้าจะไม่ทาํ ให้เจ้าลําบากใจอีก อยูก่ นั

แบบนีแหละ ถ้าเจ้ารักเขาก็รกั ไป แต่ไม่มีใครมาบังคับ

179
ใจข้าไม่ให้รกั เจ้าไม่ได้”

เขาลูบหัวหมิงเย่วไปมา

“ข้า..เป็ นเหมือนญาติเจ้าเสียวลู่ ญาติอีกคน ไม่มีอะไร

มาทําให้ความรักแบบนีสันคลอนลง”

นางกล่าวขึนความหนาวเย็นนัน ทําให้นางเพลียลง ร่าง

บางถูกชายหนุ่มโอบอุม้ ขึนม้าเขาช้าๆ

จวินอ๋องในมือถือนําชา มองดูอยูห่ า่ งๆ เมือเห็นภาพเช่น

นันแล้วเขาแทบอยากออกไปกระชากพวกเขาออกจาก
กัน แต่ในเมือนางเอกพูดว่าไม่เลือกใคร เขาย่อมเคารพ

180
การตัดสินใจของนางว่านางคงมีเหตุผลพอ

ในวงแขนบนม้าของเสียวลูเ่ ริมออกวิงช้าๆ หมิ

งเย่วดึงอาภรณ์เขาเล็กน้อยด้วยความหนาวแล้วกําลังจะ
เอ่ยบางอย่างขึน

แต่กลับถูกจูบของเสียวลูส่ วนกลับ จูบทีอ่อนโยนแผ่ว

เบา เต็มไปด้วยระคนความเศร้า ลินทีเย็นชืนไล้เลียริม
ฝี ปากอย่างทะนุถนอม

นําตาบางๆของเขา ถูกสายลมพัดผ่านชะล้างออกไป
หมิงเย่วด้วยความตกใจ ร่างกายนิงงันไร้การขัดขืน เมือ
เขาถอนจูบออก กลับปรากฎรอยยิมบางๆอย่างเช่นเคย
แล้วเชยคางนางจะจูบอีกครังแต่ หมิงเย่วกลับเบือนหน้า
181
หนีออกไป

ใครจะหาว่าเขาโง่งมรักผูห้ ญิงทีมีเจ้าของแล้ว เขาก็ไม่

สน เพียงได้ดแู ลนางแบบนีก็เพียงพอ

จวินอ๋องเจ้ารูอ้ ยูเ่ ต็มอกว่าไม่สามารถดูแลนางได้ เมือถึง

วันหนึงนางจะต่องกลับมาหาข้าแน่นอน

............................
_____________________________
_____________________________
_____________________________
______

182
ตอนที 21 หลุมพรางของหมาล่าเนือ

ห้องหนังสือ จวนเจ้าเมือง

“กองกําลังด้านเหนือถูกลอบทําร้าย อาจจะไม่ได้เสีย
กําลังพลมากนักแต่สถานการณ์ไม่สดู้ ีเลยขอรับ”

เสียงไป๋ ซานรายการสถานการณ์เพิมเติมอย่างเคร่ง
เครียด

“องค์รชั ทายาท ลงมือแล้วล่อข้ามาทีนี ข้าคิดแต่แรก

แล้วว่าเขาจะต้องเคลือนไหว”

1
จวินอ๋องเหวียงพูก่ นั ในมือลงโต๊ะเบาๆ หนังตาเริมหนัก
อึงด้วยความเครียดหลายอย่างสะสม

“เราจะกลับเมืองหลวง”

“จวินอ๋องแล้วเรืองคดีเล่า หากเรากลับเท่ากับว่า ทํา

งานไม่สาํ เร็จ อาจมีโทษ”

ไป๋ ซานรีบร้อนถาม

“จับแพะส่งไป เพราะฆาตกรคือคนของพวกมันตังแต่
แรก ปานนีคงถูกส่งไปทํางานอืนแล้ว เอาหน่วยลอบ
สังหารของมันทีเราจับได้สง่ มา แควนคอป้ายความผิด

2
ใส่ไปซ่ะ มะรืนเราจะกลับเมืองหลวง”

“ขอรับจวินอ๋อง”

ไป๋ ซานเร่งรุด ส่งพิราบออกไป ไม่นานนักหน่วยลอบ

สังหารก็กาํ ลังถูกเคลือนตัวมายังเมือง

ห้องพักแม่ทพั โม่เซิง

ปึ ง..!!!!!!

สองมือเขาทุบโต๊ะอย่างเดือดดาล เมือรูข้ ่าวว่าจับ

ฆาตกรได้แล้ว จริงๆแล้วสถานการณ์นีควรยึดจวินอ๋อง

3
ไว้ทีเมือง ได้นานกว่านี แต่ทกุ อย่างกําลังพังลง

“โง่นกั โง่นกั ทีทําให้มนั จับได้”

เพล้ง.!!!!

ถ้วยชาถูกเควียงออกไปยังคนตรงหน้า

เงาดําทะมึนร่างสูงใหญ่รบี คุกเข่าก้มหัวลง ผ้าปิ ดหน้าที

คลุมไว้เริมหลุดออกเผยให้เห็นใบหน้า ทีมีแต่รวรอยแผล
ิ
เป็ น

“หมาล่า เจ้าจะรับผิดชอบเช่นไร”

4
สายตาดุดนั ถามขึน

“ให้พวกมันเดินทาง ข้าจะไม่ให้มนั รอดออกจากป่ าแม้

แต่คนเดียว”

หมาล่า นักโทษเดนตายผูโ้ ด่งดัง ฆาตกรต่อเนืองใน

ตํานาน ถูกช่วยเหลือสลับตัว จากโทษประหารโดยแม่
ทัพโม่เซิงและองค์รชั ทายาทเพือใช้งาน มันถูกเก็บและ
หลบซ่อนในเงามืดมานานหลายปี วันนีถูกส่งตัวมาเพือ
ล่า ล่าศัตรูทกุ คน

กึก!!!

5
เสียงเท้าเบาๆของบางคนดังขึน ด้านข้างหน้าต่าง โม่
เซิงพยักหน้าน้อยๆ เงามืดเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

พริบตาเดียวร่างหญิงสาว อาภรณ์สีชมพูสดถูกหมาล่า
เหวิียงลงตรงหน้าโม่เซิง

“โม่เซียน นีเจ้า”

โม่เซิงหรีตามองอย่างคับแค้น สองมือกําแน่นแทบอยาก
จะปลิดชีวิตคนตรงหน้า เขาระแคะระคายมาโดยตลอด
ว่านางจะเป็ นไส้ศกึ แต่ก็ไม่ได้เตรียมใจเลยว่านางจะ
เป็ นจริงๆ

6
“โง่นกั ...บัดซบ”

เพีย..!!

มือเขาพลาดตบออกไปด้วยโทสะ

“มันไม่เคยรักเจ้า โม่เซียน มันไม่เคย แต่เจ้ายัง

พยายามหักหลังข้า”

เขาบีบปากน้อยๆของนางจนแดงชําขึน นําตาโม่เซียน
ไหลรินเอ่ยขึน

7
“พีเองก็รกั อีนงั นัน พีถึงไม่เคยให้หมาล่าลงมือสักครัง
ทําไมข้าจะไม่รู ้ แล้วยังไงมันรักตอบบ้างไหม ท่านว่าข้า
โง่ ท่านก็ไม่ได้ตา่ งจากข้า”

“อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้านะ”

เสียงโม่เซิงแผดดังขึน มือทีกระชากแขนไว้เริมปล่อย
ออก สติเริมคืนกลับ

ยังไงเสีย นางก็นอ้ งสาว

“ใช่...ข้าชอบนาง แต่เมือทุกอย่างมันอยูใ่ นแผนการ

ข้ายินดีสละหมากทุกตัว เจ้าเองอย่ามาขวางข้า ไม่งนั

8
เจ้าจะกลายเป็ นเพียงหมากตัวหนึงทีข้าจะทิงลง”

เขานังลงช้าๆ ถอนหายใจออก โม่เซียนค่อยๆยืนเชิดขึน

ก่อนออกไปยังคงทิงท้ายไว้

“ระหว่างพวกมันสองคน ข้าขอโอกาสอีกสักครังทีจะ
พยายาม หากมันยังไม่รกั ข้า ข้าอยากให้พีฆ่าพวกมัน
ซ่ะ ให้ตายตกตามกันไป แต่ถา้ เขาเปลียนใจเลือกข้า
ต่อให้เป็ นท่านข้าจะไม่ยอมให้แตะจวินอ๋องแม้ปลาย
เล็บ”

เสียงเล็กๆทีเต็มเปี ยมไปด้วยความอาฆาตแค้น จางหาย

ไปแล้ว หมาล่าขยับตัวน้อยรอฟั งคําสัง

9
“ฆ่าพวกมันซ่ะ เมือข้าให้สญ
ั ญาณ แต่หมิงเย่ว...”

เขาอึกอักในคําตอบ

“ละนางไว้ ข้าจะเป็ นคนลงมือฆ่านางด้วยมือข้าเอง”

หมาล่าเลือนหายออกไปอย่างรวดเร็ว หลุมพรางทีเขา
เตรียมการไว้ได้เริมขึนแล้ว เส้นทางกลับบ้านครังนี จะ
เป็ นหลุมดักสัตว์ตวั โต ทีพวกเขาเตรียมไว้

ความรูส้ กึ โม่เซิงเริมหวันไหว ไม่แน่นอนขึนอีกครัง เมือ

คิดเพียงว่ารอยยิมอันสดใสของหมิงเย่ว จะต้องเลือน

10
หายไปกับคมดาบของเขา

เขาหยิบดาบคูใ่ จค่อยๆเช็ดไปมา ความสับสนนันยังคง

ก่อกวนเกาะกินใจยากทีจะหาบทสรุปได้

.........................
_____________________________
_____________________________
___________________________
ตอนที 22 ความฝันของหมิงเย่ว

ก่อน ณ.วันเดินทางกลับวังหลวง

11
องค์ชายห้า หรือ รองแม่ทพั ต้ามูท่ ีทุกคนรูจ้ กั ยืนเคาะ
รองเท้าเบาๆอยูร่ มิ ทางเดิน สีหน้าเขาหม่นลงเพียง
เพราะกังวลเรืองหลีหลาน ชุดสีเขียวอ่อนถูกลมหิมะพัด
ไหวน้อยๆ คอยแอบอยูส่ ดุ ทางเดิน ชะเง้อมองมาเป็ น
ระยะๆ

ส่วนหลีหลานเดินมาอย่างระแวดระวัง พอเห็นว่าทาง
เดินไม่มีใคร จึงค่อยก้าวเดินอย่างโล่งใจออกมา แต่พอ
มีเสียงเดินน้อยๆของนางแล้วนัน ต้ามูท่ ียืนอยูส่ ดุ ริมทาง
เดิน ก็คอ่ ยๆปรากฏตัวมาขวางนางไว้

หลีหลานยืนหยุดนิงอยูน่ านเมือเห็น

ความรูส้ กึ เริมอึดอัดหายใจติดๆขัดๆ แววตานางระคน

12
ความเศร้าออกมาอย่างชัดเจน ทีผ่านมานันนางรูส้ กึ ดี
กับต้ามูเ่ ป็ นอย่างมาก แต่นางยังคงตระหนักและเจียม
ตัวตัวเสมอมา

ยังไงก็ไม่มีวนั ไม่มีวนั ทีเขาจะรักข้าหมดหัวใจ ในชีวิต

ลูกผูห้ ญิงคนหนึง ต้องการเพียงคนทีรักเราอย่างจริงใจ
เพียงคนเดียว ต้ามูท่ า่ นไม่มีวนั ละทิงหมิงเย่ว ไม่มีวนั
ฉะนันควรเป็ นข้าทีต้องเป็ นฝ่ ายไปเสีย ก่อนทีข้าจะเจ็บ
ไปมากกว่านี

หลีหลานเลือกทีจะอยูท่ ีเมืองนีต่อ นางเลือกทีจะปฎิเส

ธคําของร้อง ขององค์ชายห้าทีชวนนางเข้าเมืองหลวง
ในขณะทีหลายๆคนเริมเก็บข้าวของ กลับมีสองคนทีเดิน
วนไปมา ราวกับหนูติดจัน

13
“เลิกตามข้าเสียที ต้ามู”่

หลีหลานกล่าวขึนอย่างหัวเสีย กึงเดินกึงวิงหนีตา้ มู่

“แล้วทําไมเจ้าต้องหลบหน้าข้าหลีหลาน”

นําเสียงเขาแฝงไปด้วยความจริงจัง เพือค้นหาคําตอบ
สองมือขวางคนตรงหน้าไว้ หลังจากทีพูดเรืองแต่งงาน
นางก็หนีและคอยหลบเขามาตลอด

หลังจากทีไปตกปลากับนางมาหลายต่อหลายครัง เขาก็
มันใจได้วา่ นางคือคนทีทัศนคติและความชอบทุกอย่าง

14
ตรงกันกับเขา

“ข้าไม่ได้หลบท่าน ระระเราแค่ไม่บงั เอิญเจอกันเท่านัน”

หลีหลานตอบแบบไปที มือหนึงถกอาภรณ์ขนเล็
ึ กน้อย
เพือสะดวกในการเดินให้เร็วมากยิงขึน

“เจ้าไม่อธิบายข้า”

เพียงคําสันๆทีเน้นคําของต้ามู่ กลับทําให้หลีหลาน วก
หันกลับมาแล้วกระแทกเสียงใส่เขา

15
“ท่านรักใคร ย่อมรูด้ ีแก่ใจสิงทีท่านพูดเรืองแต่งงาน มัน
แค่อารมณ์ชววู
ั บเท่านัน แต่ขอร้องอย่ามาทําแบบนีอีก”

“มันไม่ใช่อารมณ์ชววู
ั บ”

ต้ามูต่ อกกลับทันควัน

“ท่านจะปฏิเสธว่าไม่รกั นาง”

คําสันๆไม่กีคําทําให้องค์ชายห้า วางมือลงจากแขนหลี
หลาน แล้วปล่อยนางไป

วันนีแดดเริมออกน้อยๆ คอยขับไล่ความหนาวเย็น แต่

16
ขาของต้ามูน่ นกลั
ั บชาเสียสนิท เพียงจะรังคนตรงหน้าไว้
เขายังลังเล

หลีหลานพูดถูก ไม่มีใครแทนทีหมิงเย่วได้ แต่ขา้ ก็รกั เจ้า

ไม่แพ้กนั เลย ความรักนันมันมีหลายรูปแบบมิใช่หรือ ใย
เจ้าต้องอยากแทนทีนาง ซึงทีตรงนัน ไม่วา่ หญิงใดก็ไม่
สามารถไปแทนทีนางได้ ทําไมเจ้าไม่เข้าใจข้าบ้าง

..................

วันเดินทางกลับ

หิมะเริมตกลงมาอีกครัง ผูค้ นในจวนเริมวุน่ วายกับการ

ยกของขึนเกียว **บใบใหญ่หลายใบถูกยกผ่านด้าน
17
หน้าของหมิงเย่วและต้ามู่ แต่ทงสองกลั
ั บยืนกอดอกพิง
เสาจวนคนละมุม ถอนหายใจทิงครังแล้วครังเล่า

หลีหลานจากจวนไปตังแต่เมือคืนแล้ว ความรูส้ กึ ผิด

เกาะกินใจของต้ามูล่ งลึกลงไป ส่วนหมิงเย่วหลังจากจูบ
นันของเสียวลูแ่ ล้ว ก็เปรียบเสมือนพลุทีระเบิดออก

ทังๆทีเสียวลูพ่ ดู เองว่าเขาจะ ขออยูแ่ บบนันเงียบๆ แต่

การกระทําของเขานันสวนทางกันกับสิงทีเขาทํามาก
เขาค่อยๆก้าวเข้ามาจนนางรูส้ กึ อึดอัด และเห็นใจ เมือ
ไรทีนางเริมถอยหนีเขาจะบอกกล่าวซําว่าขอเพียงเท่านี
แต่เมือใดทีนางหลงลืมตัวเขากลับรุกคืบเข้ามา

จนตอนนีความสัมพันธ์ระหว่างนางกับจวินอ๋อง เริมนิง
18
ขึนด้วยความเกรงใจไปโดยปริยาย

เมือคราวทีข้าพูดเรืองแบบนีกับพีห้า ยังไม่ลาํ บากใจเท่า

นี อาจเพราะความรูส้ กึ ของข้าต่อพีห้า มันไม่เคยเกิน
เลยไปตังแต่แรก หากข้าปฎิเสธอย่างเด็ดขาดได้วา่ หาก
ย้อนไปก็จะไม่ลงั เลทีจะรักจวินอ๋องคนเดียว เสียวลูก่ ็คง
ไม่เป็ นเช่นนี

“เฮ้อ”

“เฮ้อ”

ต้ามูก่ บั หมิงเย่ว ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมกัน

19
“หลีหลานล่ะพีห้า”

นางถามขึน คิวยังคงขมวดอยูเ่ ช่นเคย

“นางปฎิเสธทีจะไปกับพี แล้วจากไปตังแต่เมือคืนแล้ว”

“อ้าวทําไมล่ะ ทําไมพีห้าไม่รงนางไว้
ั ”

หมิงเย่วเขย่าตัวต้ามูไ่ ปมา อย่างไม่เชือหูทีได้ยิน ใครก็

มองออกว่าเขาทังสองรักกัน แต่ทาํ ไมทุกอย่างจึงลงเอย
แบบนี

20
“นางพยายามให้ขา้ เลือกระหว่างนางกับเจ้า หมิงเย่ว”

เสียงต้ามูก่ ดตําลง ในลําคอแล้วกลืนหายไป

“แล้วทําไมพีไม่เลือกนาง พีบอกนางไปสิวา่ พีเลือกนาง”

หมิงเย่วยังคงพูดรัวใส่ ด้วยความทีอยากให้พีห้าของ
นางรังหลีหลานไว้

“ข้าไม่เลือก”

“ทําไมพีห้า ทําไม”
21
นางพยายามเถียงกลับ เพือหาคําตอบจากเขา

“หากให้เจ้าเลือกระหว่างจวินอ๋อง กับเสียวลูเ่ จ้าเลือก

ทิงใครได้มยล่
ั ะ หมิงเย่ว ..?? เราจะอธิบายพวกเขายัง
ไงในเมือเราไม่สามารถละทิงใครได้ ใครจะมาเข้าใจ
พวกเรา เจ้ารักจวินอ๋องต้องการร่วมชีวิต แต่กบั อีกคน
หากเขานันยังคงเศร้าหรือยังไม่สามารถมีความสุข หรือ
ยังไม่มีใครมาดูแลเขาได้ เจ้าก็ไม่สามารถปล่อยมือเขา
ได้ สิงทีเจ้ารอตอนนีคือให้เสียวลูเ่ ลือกทีจะตัดใจเอง ไม่
ก็มีใครมาดูแลเขาแทนทีทีเจ้ามี ส่วนข้า หมิงเย่ว การ
เจ็บปวดครังนีของเจ้า ข้าจะทิงไปได้อย่างไร หากเจ้ายัง
จัดการเรืองนีได้ไม่ลงตัว ข้าจะมีความสุขได้ยงั งันหรือ”

22
ต้ามูก่ ล่าวขึน พลางก้มหน้าลง

หิมะเริมตกหนักขึนมาอีกครัง ครังนีคําพูดของต้ามูท่ าํ ให้

นางเถียงไม่ออก เขาพูดไม่มีผิดจากใจของนางเลย จึง
ทําได้เพียงกุมมือกันเบาๆแทนคําปลอบใจของทังสอง

พีห้ารักของพวกเราทังสี มันซับซ้อนเกินไปจริงๆ ข้าควร

ทําอย่างไรดี..??

โม่เซียนชีนิวสังบ่าวในเรือน แล้วเดินไปยังห้องหนังสือ
แต่วนั นีกลับเงียบกว่าทุกวันรอยยิมทีเคยวิงโร่ เข้าหาจวิ
นอ๋องกลับจางออกไป เหมือนกําลังครุน่ คิดอะไร

23
บางอย่างอยูต่ ลอดเวลา

“จวินอ๋อง”

เสียงทีเอ่ยแผ่วเบา พร้อมย่อลงคาราวะน้อยๆ สายตา

นางคงมองพืนอยูต่ ลอดเวลา พูห่ ยกทีห้อยไว้ทีสายรัด
เอวนาง นางคว้ามาจับไว้แน่น มือข้างทียังหักสันคลอน
น้อยๆ

“มีอะไรก็วา่ มา ข้ามีเวลาไม่มาก”

เสียงเย็นชาเช่นเคยถามขึน

24
“ท่านเคยรักข้าบ้างไหม จวินอ๋อง”

“ไม่เคย”

คําตอบทีได้คืนถูกเหวียงกลับมาอย่างรวดเร็ว แทงใจ

“ท่านจะเสียใจกับคําตอบนี”

ร่างบางคลายหยกลง แล้วค่อยๆกุมแขนข้างทีหักเดิน
ออกไปช้าๆ นําตาเริมร่วงหล่นน้อยๆเป็ นสาย ยามก้าว
พ้นธรณีประตูออกไป เอ่ยขึนช้าๆ

“ฆ่าพวกมันให้หมด”
25
หมาล่าทีแฝงตัวอยูด่ า้ นนอกก้มหัวรับคําสัง แล้วตรงไป
ยังห้องของแม่ทพั โม่เซิง รายงานว่าแผนการครังนียังคง
ไม่รวไหลจากปากน้
ั องสาวของเขาเอง และแผนการนีคง
จะประสบความสําเร็จอย่างแน่นอน

ขบวนเริมออกเดินทาง ต้ามูส่ ละม้าเข้ามานังในเกียวกับ

หมิงเย่ว เพือกันไม่ให้จวินอ๋องคว้าตัวนางไป เป็ นคําขอ
ร้องจากหมิงเย่วทีอยากจะพักผ่อน ช่วงนีนางไม่อยาก
ตอบคําถามอะไรจากใครทังนัน

สายตาเริมหนักอึง ตัวนางเริมซีดเผือดลง ต้ามูจ่ งึ คว้า

เต่าอังโล่ให้นางถือเพิม แล้วให้นางนอนตักเขาจนผล่อย
หลับไป

26
เวลาผ่านไปใกล้โผล้เผล้ ขบวนนันหยุดลงเพือพักผ่อน
ในป่ ายังบริเวณทีได้เลือกไว้ ต้ามูจ่ งึ ปลุกหมิงเย่วขึน
เบาๆ หลายวันมานีนางดูไม่อยากอาหาร เวลานอนก็
กระสับกระส่ายไปมา พร้อมตัวร้อนน้อยๆมาเป็ นระยะๆ
อยูต่ ลอดเวลา

สายตาจองจวินอ๋องและเสียวลู่ ยังคงลอบมองมาเป็ น
ระยะๆเพราะห่วงนาง

ชายป่ าดูเงียบสนิทไร้วีแววนก หรือสัตว์ป่าอืนๆมีเพียง

เสียงลมไหวโหยหวน ราวกับต้นไม้เริงระบํา

แสงดวงอาทิตย์เริมดับลงแล้ว ทุกคนเริมเอนกายพัก
27
ผ่อนสลับปรับเปลียนเวรยาม

ในกระโจมทีหมิงเย่วพักอยู่ นางนอนกระสับกระส่าย
มากกว่าหลายๆคืนทีผ่าน ห้วงสุดท้ายในความฝันพา
นางให้สะดุง้ ตืน

นัยน์ตาทีนางสะดุง้ ตืนขึนตืนตระหนก เหงือโทรมกายไป

ทัว มือกําผ้าห่มเเน่นจนจิกเข้าไปทีมือน้อยๆจนเลือดซึม
ขึน

“องค์หญิงๆเป็ นอย่างไรเจ้าคะ ลุกขึนก่อน”

จิวยีพยุงหมิวเย่วให้ลกุ นังขึน พร้อมรินนําชาร้อนๆยืนให้

28
หลายวันมานีจิวยีเองก็พลอยนอนไม่หลับไปด้วย เพราะ
คอยห่วงและลอบสังเกตองค์หญิงอยูเ่ สมอ

“ฝันเหมือนเดิมหรือเจ้าค่ะ..?”

“ไม่จิวยี”

มือหมิงเย่วสันขึนจนเก็บอาการไม่อยูแ่ ล้วเล่าขึน

“วันนีมันชัดกว่าทุกวันทีผ่านมา สุนขั สีดาํ ตัวโตทีข้าฝัน

เห็น วิงไล่แมวสองตัวนัน แมวตัวสีสม้ ถูกจับได้แล้วโดน
ฆ่าตาย ส่วนแมวตัวสีขาวนันข้าช่วยไว้ได้ ฮือๆๆๆ จิวยี
อา ข้าไม่สบายใจเลย มันจุกอยูท่ ีอกจะนอนก็หลับฝัน

29
จะตืนก็ตระหนกไปเสียหมด”

หมิงเย่วปิ ดหน้าร้องไห้ขนราวกั
ึ บเด็กน้อย ตัวโยง จิวยี
เข้าไปกอดปลอบแล้วค่อยๆลูบหลังขึน

“องค์หญิงไม่ได้ผิดอะไรหนิเจ้าค่ะ องค์หญิงเองก็หนีเจ้า
หมาดํานันเช่นกัน หากช่วยให้แมวรอดได้หนึงตัวก็ถือว่า
ทําดีทีสุดแล้ว”

“ไม่จิวยี ไม่ ข้าเห็นก่อนหน้านันแล้วว่าหมาดําจะขยํา

แมวสีสม้ ตัวนัน แต่ขา้ กลับ ข้ากลับขีขลาดเลือกช่วย
แมวสีขาวทีอยูใ่ กล้กว่า หากข้า..หากข้า เลือกช่วยตัวสี
ส้มก่อนล่ะ อาจจะไม่มีตวั ไหนเป็ นอะไรก็ได้ จิวยี”

30
หมิงเย่วเถียงขึน ยังคงร้องไห้ไม่หยุด

“มันเป็ นเพียงความฝันเท่านัน องค์หญิงนอนเถิดเพคะ

ไม่มีอะไรแล้ว หมาดํานันจะหายไป จิวยีอยูต่ รงนีเพคะ
ฝันร้ายจะหายไปนะเพคะ”

จิวยีเริมห่มผ้าแล้วให้หมิงเย่วนอนลงอีกครัง แต่ครังนี
กลับเเย่ลง อาการปวกกระบอกตาของนาง เริมลุกลาม
ขึนศรีษะ อาการเวียนหัวบ้านหมุนเริมตามมาด้วย
อาการอาเจียนยกใหญ่ จนจิวยีรีบหยิบกระโถนมาให้
แทบไม่ทนั

ต้ามูท่ ีอยูไ่ ม่ไกลมากจากด้านนอก เดินเร่งรีบเข้ามาหา

31
กลับพบหมิงเย่วทีอาการป่ วยกําลังทรุดลง ด้วยความฝัน
ประหลาดเข้ามาเกาะกินกลืนชีวิตนางลงไปทีละน้อยๆ

จิวยีรีบรายงานอาการทันทีทีเขาเข้าไป องค์ชายห้าทรุด
ลงข้างทีนอนนางลง นําตาเริมรืนขึน

“กลับบ้านเราเถิด หมิงเย่วเจ้าเป็ นอะไรไป ข้าไม่ควร

ละเลยอาการเจ้าตังแต่ตน้ ควรให้หมอมาตรวจเจ้าตอน
นีคืนกลับเมืองเจ้าเมืองยังทัน กลับกับข้าเถิด”

“ไม่เป็ นไรพีห้า ข้าแค่ฝันร้ายจนนอนไม่หลับแค่นนเอง

ั
เดียวก็ดีขน”
ึ

32
นางจับมือพีห้าไว้แล้วกําไว้ เพิมความมันใจให้เขาว่า
นางยังคงแข็งแกร่ง แข็งแรงมากพอทีจะเดินทางต่อ

...................
_____________________________
_____________________________
_____________________________
__
ตอนที 23 แมวสีสม้ และแมวสีขาว

ความหวาดระแวง และหวาดกลัวยังคงไม่จางหายไป
เป็ นคําคืนทียาวนานทีแสนทรมาน ความฝันยังคง
ดําเนินต่อไปอย่างช้าๆซําวนทีเดิม อากาศทีหนาวเย็นลง
แต่หวั ใจหมิงเย่วไม่ได้เย็นลงตามเลย

33
จนกระทังมีเสียงดังข้างนอกเกิดขึน กองกําลังไม่ทราบ
จํานวน ฝ่ าดงความมืดเข้าโจมตี

สองพีน้องตระกูลหยางพยายามปกป้อง คนทีอ่อนแอไว้
ดาบกวัดแกว่ง เลือดศัตรูกระเซ็นไปทัว

โม่เซิงต่อสูแ้ ล้วกันโม่เซียนออกห่างขบวนไปด้านหลัง แต่

สําหรับข้าแล้ว

จิวยีหายไป!!!

จิวยีถือดาบคนทีจะเดินมายังกระโจมหมิงเย่วอยูด่ า้ น

34
หน้า กับองค์ชายห้า แต่กาํ ลังคนทีเข้ามาเรือยๆทําให้
พวกเขาเหนือยอ่อน ตอนนีทุกคนกระจัดกระจายใน
ความมืดออกไปหมด

หมิงเย่วหยิบอาวุธของนางออกมา เริมแกว่งโซ่ไปมา
แล้วเหวียงพุง่ ตรงไปยัง ชายคนหนึงทีกําลังจะลงดาบ
ด้านหลังจิวยี คันศรปลายโซ่ปักเข้ากลางหลัง เลือดสี
แดงสาดกระเซ็น เมือนางดึงโซ่กลับ

แต่ทกุ อย่างเริมมีความผิดปกติขนึ เมือคนชุดดําเลือกที

จะต้อนชาย 2 คนคือ จวินอ๋องและเสียวลู่ นางจึงวิง
ตามเข้าป่ าไป

35
“คนไหนจวินอ๋อง”

“ใช่หน้าตามันเหมือนภาพวาดทังสองคน”

“งันฆ่ามันทังคู”่

เงาสีดาํ สูงใหญ่ลอยไปด้านหน้าชายชุดดําทังหลาย ไล่

ทังสอง

หมิงเย่วทีวิงตามมาแอบอยูห่ ลังพุม่ ไม้สะอึกขึน

บรรยากาศภายในป่ าคล้ายในฝันไม่มีผิด แล้วเงาสีดาํ
อันใหญ่นนก็
ั ราวกับ

36
หมาดํา !!!

นางอุทานขึน ทีนางเห็นในฝันนันเหมือนกัน หมิงเย่วรีบ

ตามไป แต่แตกต่างกันตรงทีว่า หมาดําตัวนันไม่ได้ไล่
เธอ แต่ไล่จวินอ๋องและเสียวลู่

เวิงว้างกว้างใหญ่เป็ นหน้าผา จวินอ๋องกําลังสูก้ บั ชายชุด

ดําราวๆ สีถึงห้าคนโจมตีไม่ลดละ เขาท่าทางอ่อนแรง
ลงใกล้เพลียงพลําเพราะฆ่าหนึงคนตาย ก็มีอีกคนเข้า
มาเรือยๆ

อีกฝังเสียวลูล่ ม้ ลง เพราะหมาล่าทีโจมตีอย่างว่องไว ทํา

ให้เสียวลูม่ ีบาดแผลหลายแผล

37
ในวินาทีสดุ ท้าย นางยืนอยูต่ รงกลางระหว่างทัง
สองกลุม่ ภาพฝันขึนซ้อนภาพตรงหน้า

แมวสีขาวคือจวินอ๋อง ส่วนแมวสีสม้ นันคือเสียวลู่ เมือ

นางมีเพียงโอกาสเดียวเท่านัน ทีเลือกจะช่วย นาง
สมควรเลือกใครทุกอย่างมันสับสน พาใจให้เจ็บปวด ใน
ฝันแมวสีสม้ ตายลง นางช่วยแมวสีขาวไว้

มันจะไม่เป็ นเช่นในฝัน!!! ไม่มีวนั

นางเหวียงโซ่ออกไป ปลายศรแหลมแทงทะลุคอคนที
กําลังจะเงือดาบฟั นจวินอ๋อง ทําให้จวินอ๋องตังตัวได้อีก
38
ครัง. เมือเขาเงยหน้ามาเห็น หมิวเย่วมีรอยยิมน้อยๆให้
เขา

......

......

.....

ส่วนหมิงเย่วสองมือเปล่าของนางใช้กาํ ลังทีมี พุง่ เข้าไป

หาเสียวลูท่ ีล้มลง หมาล่าทียกมือขึนแล้วจ้วงจะแทง
เขา...

39
กลับมีรา่ งหญิงสาวบอบบางเข้าไปกันไว้ ดาบทีหมาล่า
แทงไป แทงเข้าหน้าอกของหมิงเย่ว

หมาล่าดึงดาบออกเพือลงดาบอีกครัง ทีเป้าหมายคือ
เสียวลู่ แต่เสียงเอะอะโวยวายตามมาด้านหลัง กอง
กําลังขององค์ชายเจ็ดมาถึงยังทีเกิดเหตุ ทําให้ฝ่าลอบ
โจมตีลา่ ถอยไป

เลือดสีแดงคาวเค็มไหลรินออกจากปากหมิงเย่ว ตัวนาง
ค่อยๆทรุดลงในอ้อมกอดของเสียวลู่ เขารับร่างนางไว้
อย่างตกตะลึง ด้านข้างจวินอ๋องวิงมาอย่างสติไม่อยูก่ บั
ตัว

จวินอ๋องรีบฉีกผ้ากดเลือดนางไว้ ส่วนเสียวลูก่ ็กมุ มือ

40
นางไว้ นําตาลูกผูช้ ายของพีน้องฝาแฝดทังสองรินลงพืน
อย่างเจ็บปวด เมือสายตาของนางเริมล้าลงใกล้หลับไป
รอยยิมทีมีบนใบหน้ายังคงไม่หายไป ให้เขาทังสอง

ข้าดีใจทีทังสองคนไม่เป็ นไร ข้าดีใจทีแมวสีสม้ นันไม่

ตาย!!

หมิงเย่วหลับไปในอ้อมแขนของเขา

เสียวลูใ่ จสลายลงเขายอมเป็ นคนทีเจ็บหรือ ตายลงเองดี

กว่านอนกอดหมิงเย่วแบบนี เลือดทีไหลลงมือเขานัน
เจ็บปวดกว่าแผลทีอยูบ่ นตัวร้อยเท่าพันเท่า

41
“เป็ ดน้อยเจ้าลืมตาสิ เจ้าทําแบบนีไม่ได้นะ ข้ารักเจ้า
หมิงเย่ว หมิงเย่ว”

จวินอ๋องไร้คาํ พูดใดใด สติเขาเลือนหายโดยไม่คิดว่า

รอยยิมนันทีนางยิมน้อยให้เขา เปรียบเสมือนคําสังลา
นางเลือกทีจะช่วยทังสองพีน้องไว้ มากกว่าทีจะต้องเสีย
ใครคนใดคนหนึงไป นางยอมสละตัวเองแทนเขาทังสอง

หิมะเริมร่วงหล่นลงมาอีกครัง ไอท้องฟ้าสีเทาหม่นปก
คลุมไปทัว ฝ่ ายลอบสังหารได้จากไปแล้ว ทุกคนวุน่ วาย
มีเพียงทังสามคนทีไร้การเคลือนไหว ราวกับเวลาทีมีทงั
หมดได้หยุดนิงลง

42
..........
_____________________________
_____________________________
_____________________________
_
ตอนที 24 ข้าคิดถึงเจ้า

“นะนะนะนางตังครรภ์ออ่ นๆ”

เสียงหมอกล่าวขึนในห้องทีรักษาหมิงเย่ว

องค์ชายห้าต้ามู่ จิวยี และเสียวลู่ ทังสามทรุดลงข้างๆ

43
หมิงเย่ว

“ท่านหมอช่วยเก็บเรืองนีเป็ นความลับด้วย”

ต้ามูพ่ ดู พร้อมยืนเงินในมือเพิมให้

จวินอ๋องมีบาดแผลทีท้อง จึงสลบไปตังแต่ถกู ส่งตัวมา

รักษา เสียวลูเ่ จ็บไม่มากจึงมาคอยเฝ้าอาการหมิงเย่ว

หมอทีเก่งทีสุดในเมืองทีพอจะหาได้ ก็พามารักษานาง
แต่เขาทําได้เพียงห้ามเลือด แล้วบอกให้เฝ้ารอภาวนาให้
พ้นคืนนีไป ส่วนเรืองเด็กในท้องเองก็อาจจะรักษาไว้ไม่
ได้

44
“เพราะข้า..เพราะข้า เจ้ามาช่วยข้าทําไม”

เสียงเสียวลูด่ งั ขึนสองมือตีอกชกตัวเอง จนจิวยีกับต้ามู่

ต้องช่วยห้ามไว้

“เจ้าจะทําร้ายตัวเองทําไม ทําไปหมิงเย่วจะฟื นขึนมา

ตอนนีรึไง!!”

เวลาเริมผ่านไปอย่างเชืองช้าและยาวนานในคืนนี ความ
เงียบคืบคลานตรงเกาะกัดกินใจ

เมือจวินอ๋องฟื นขึนก็พยายามเดินมายังห้องหมิงเย่วอยู่

45
พีน้องทังสองไร้คาํ พูดใดใด แม้จวินอ๋องจะบาดเจ็บแต่ก็
ยากทีจะข่มตาหลับลง

ใกล้รุง่ เช้าแล้วแต่หมิวเย่วก็ยงั ไม่มีทีทา่ ทีจะฟื นคืน จน

ทุกคนในจวนเริมรําไห้ นางอาจจะไม่พน้ คืนนีไปก็ได้ ทุก
คนได้แต่สวดภาวนาให้นางฟื น โดยเฉพาะต้ามู่ จิวยี
และเสียวลู่

เพราะถ้าหากนางจากไปอาจจะหมายถึงชีวิตลูกของนาง
ด้วย เด็กทียังไม่สามารถทีจะโผล่พน้ มาดูตะวัน อาจจบ
สินชีพลง

นิวมือเล็กๆของนางเริมขยับขึน ตามมาด้วยเสียงโหวก
เหวกโวยวายเรียกหมอของต้ามู่
46
ทุกคนถูกให้ออกไปด้านนอก เหลือเพียงหมอและจิวยีที
คอยช่วยเหลือ

“ปลอดภัยทังแม่ทงลู
ั ก สวรรค์ๆคุม้ ครอง”

ข่าวดีทีมาจากหมอนันทําให้จิวยีกระโดดตัวลอยด้วย
ความดีใจ

หมิงเย่วทีเหนือยอ่อนแทบไม่เชือในสิงทีได้ยิน

“ท่านหมอว่าข้าท้องอย่างงันรึ”

47
“ใช่คะคุณหนู คุณหนูทอ้ งและตอนนีปลอดภัยแล้ว”

ความดีใจทีมีลน้ ออก ด้วยความยินดีหมิงเย่วลูบท้อง

ของนางเบาๆ เขาคือสิงทีมีคา่ ทีสุดทีนางได้รบั รูย้ ามฟื น
ขึนมา

.....

“มีใครรูเ้ รืองบ้างจิวยี”

“มีบา่ วเจ้าค่ะ องค์ชายห้า แล้วก็เสียวลู”่

จิวยีตอบอึกอักเพราะรูว้ า่ องค์หญิงของนางจะต้องรูส้ กึ

48
ห่วงเสียวลูม่ ากแน่ๆ เพราะเสียวลูค่ งรูส้ กึ ผิดทีทําให้หมิ
งเย่วเป็ นเช่นนี

“แล้วจวินอ๋องล่ะ จิวยียังไม่รูเ้ รืองหรือ”

“ยังเจ้าคะ”

“งันอย่าเพิงบอกรอข้าหายดีก่อน ข้าจะเป็ นฝ่ ายบอก

เรืองนีกับเขาเอง”

...

หลายวันผ่านไปจนอาการทุกคนดีขนึ องค์ชายเจ็ดจึง

49
เคลือนขบวนเพือกลับเมืองหลวง กองกําลังตรึงรอบด้าน
อย่างแน่นหนา

หมิงเย่วถูกให้นงเกี
ั ยวกับจวินอ๋องตามทีเขาร้องขอไว้
เขาไม่คอ่ ยได้คยุ กับนางมากนักเพราะเรืองงาน จึงถือ
การนังเกียวนีอยูใ่ กล้ๆนาง

“แผลเจ้าเป็ นอย่างไรบ้างหมิวเย่ว”

เขาถามขึน มือก็ปัดปอยผมให้พน้ หน้านางอย่างอ่อน

โยน

“ดีขนแล้
ึ ว แต่ขา้ เพลียเหลือเกินจวินอ๋อง อยากจะ

50
นอนอย่างเดียว”

หน้าของนางซีดเซียวเอนซบลงทีอกจวินอ๋อง หายใจแผ่ว
เบา

“ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน หมิวเย่ว คิดถึงจริงๆ”

จูบทีแผ่วเบาจรดลงหน้าผากเลือน ตําลงแก้มและซอก
คอของนางอย่างโหยหา อาภรณ์เลือนตําลงจวินอ๋อง
บรรจงจูบทีแผลทีหน้าอกนางอย่างอ่อนโยน

“ข้าจะไม่ให้เจ้าเสียงแบบนีอีกแล้วหมิงเย่ว”

51
ถึงให้ขา้ ไปเสียงก็คงทําไม่ได้แล้วจวินอ๋อง ก็ในเมือจ้าไม่
ได้ตวั คนเดียวอีกแล้ว

รอยยิมบางๆของนางปรากฎขึน แล้วค่อยๆเหนือยอ่อน
จนหลับไป ผ้าหลุมหลายผืนจวินอ๋องรีบห่มให้นาง
แล้วกอดไว้ไม่หา่ ง

.......
_____________________________
_____________________________
_____________________________
_
ตอนที 25 พระราชทานสมรส

52
ถึงเมืองหลวงแล้ว การเดินทางเข้าสูค่ วามวุน่ วายและ
จอแจกลับคืนมาอีกครัง ไออุน่ ร้อนๆสองข้างทางกระตุน้
ความอยากอาหารของหมิงเย่วได้เป็ นอย่างดี

เสียงจอกแจกทีคุน้ หูราวกับเสียงจักจัน เรียกคืนความมี

ชีวิตชีวาอีกครัง

ผ้าม่านเกียวทีกําลังวิงถูกเลิกขึน ทําให้มองเห็นร้าน
บะหมีของโปรดและของหวานตามรายทาง สายตานาง
ละห้อยลงเพราะแม้กระทังเคียวอาหาร ยังคงเจ็บแผล
หนักอยูม่ าก แต่ก็ยงั คงหิวอยูด่ ี สายตาของเสียวลูแ่ ละ
ต้ามูม่ องเห็นปฏิกิรยิ านัน จึงพยักหน้าเป็ นสัญญาณ
เบาๆ ให้เสียวลูเ่ ริมหาซือของโปรดให้หมิงเย่ว

53
จวินอ๋องยังคงหลับใหลอยูภ่ ายใน แผลทีท้องแม้จะดีขนึ
มากแล้ว แต่ก็ยงั คงมีไข้ตาๆอยู
ํ ต่ ลอดเวลา แต่ขนาดนัน
ด้วยความเป็ นห่วง เขาแอบตืนลอบมองนางอยูเ่ ป็ น
ระยะๆ

ตลอดทางทีผ่านมาต้ามูก่ บั เสียวลู่ สลับกันมาหาหมิ

งเย่วจนเป็ นระวิง แต่จวินอ๋องยังคงไม่ได้เอะใจอะไร
เพราะนางเพิงพ้นผ่านราชามัจจุราชมา ทุกคนก็ยอ่ ม
เป็ นห่วงเป็ นพิเศษ แต่สายตาทีเสียวลูแ่ ละหมิงเย่วสบ
กัน เหมือนมีอะไรบางอย่างบางๆซ่อนเร้นไว้

ผิวสีขาวซีดของหมิงเย่วต้องแสงแดด ดูงดงามเฉกเช่น
ภาพวาด อาภรณ์สีขาวสลับเขียวสะบัดน้อยๆตามแรง
ลมทีพัดมา จวินอ๋องลอบยิมอยูก่ รายๆยังไม่ทนั ไรสีหน้า

54
ก็หบุ ยิมลง

“หยุดๆ หยุดเกียวก่อน”

เสียงของเสียวลูส่ งหยุ
ั ดเกียวกระทันหัน วิงม้าตรงเมาหา
นาง ซาลาเปาหลายลูกร้อนๆถูกยืนให้หมิงเย่ว ใบหน้าที
ซีดขาวเริมมีเลือดฝาดขึนมาอีกครัง ด้วยรอยยิมกว้าง
อย่างดีใจ

ทังสองกระซิบบางอย่างกันอย่างเงียบเฉียบ แม้จวินอ๋อง
จะพยายามขยับใกล้เพือได้ยินอะไรขึนมาบ้างแต่ก็ไม่
เป็ นผล ซาลาเปาถูกนางกินอย่างรวดเร็ว แต่ก็กินไป
หยุดไป เพราะต้องเว้นระยะหายใจผ่อนออกช้าๆ ให้ไม่
เจ็บแผลมากนัก
55
มือของยังคงลูบท้องเบาๆอยูต่ ลอด ครังแรกนางคิดว่า
พอถึงเมืองหลวง จะบอกพ่อของลูกเรืองตังครรภ์ ให้
เป็ นโอกาสพิเศษ แต่ดว้ ยอาการจวินอ๋องยังคงเจ็บหนัก
ไม่แพ้นาง นางจึงคิดเลือนไปเสียก่อน รอให้แผลทีหน้า
อกของนางดีขนกว่
ึ านี ยามบอกเขาว่าท้องเขาจะได้ไม่
ต้องเสียใจ ทีไม่สามารถปกป้องนางในวันนันได้

“พวกเจ้าคุยอะไรกันมาตลอดทาง คุยกันราวกับมีเพียง
พวกเจ้าแค่สองคน”

จวินอ๋องประชดขึนน้อยๆ แต่ก็หลับตาก้มลง เพียง

เพราะเขารูต้ วั แล้วว่ากําลังหึงไม่เข้าเรือง

56
“ช่างเถอะ ไม่ตอ้ งตอบอะไรข้า ข้าผิดเอง”

แทนทีหมิงเย่วจะกุลีกจุ ออธิบายความแก่เขา นางกลับ

กินซาลาเปาต่อไม่ใยดี ทําให้จวินอ๋องแกล้งหลับต่อไป
จนถึงจวน

จวนจวินอ๋อง

ประตูไม้สีนาตาลดํ
ํ าถูกเปิ ดออก พ่อบ้านของจวนยืน
หนาวสันอยูด่ า้ นหน้า อาภรณ์สีเลือดหมูถกู นําแข็งเกาะ
น้อยๆบ่งบอกว่าเขาน่าจะออกมารอนานมากแล้ว

57
เพราะอากาศหนาวหิมะตก ทําให้บรรยากาศในจวนนัน
ขาวโพลนไปทัว ต้นไผ่ทีเคยสะบัดพริวไหวเหลือเพียง
แกนต้นทีตังตระหง่าน ถึงแม้จะเป็ นช่วงหน้าหนาว ที
ทุกอย่างดูเหมือนจะจัดการอะไรต่างๆในจวนยากเป็ น
พิเศษ แต่พอ่ บ้านก็ทาํ ทุกอย่างได้สวยงาม

หิมะถูกเกลียออกจากทางเดิน หนุ่มๆในจวนถือผ้าแห้ง
คอยเช็คพืนเปี ยกอยูต่ ลอดเวลา หมิงเย่วจึงเดินเหินใน
จวนได้อย่างสบายใจมากขึน

แต่เพียงความเหนือยอ่อน อาการวิงเวียนเริมกลับมาอีก
ครัง ถึงแม้จะกินซาลาเปาเข้าไปหลายลูกแล้ว ก็ยงั มิ
วายทีจะหิวขึนมาอีก

58
“ฮึบ!! หมิงเย่วเจ้าต้องระวังให้มาก ข้ายําเจ้าหลายที
แล้ว ทําไมไม่มองบ้างว่าพืนมันเปี ยก”

เสียวลูท่ ีจ้องนางมาตังแต่เข้าจวน สังเกตเห็นความผิด

ปกติจากเดินตังแรกแล้ว หมิวเย่วเดินตัวเบาเบา คล้าย
จะปลิวไปได้ตามแรงลม เขาจึงเอือมมือมาคว้านางได้
ทัน

ส่วนจวินอ๋องเองก็เห็นเช่นเดียวกันแต่เพราะอาการป่ วย
จึงขยับไปได้ไม่ไวกว่าเสียวลู่ เสียวลูต่ ดั สินใจอุม้ หมิงเย่ว
ขึนเดิน ดีกว่าปล่อยให้นางเสียงไปมากกว่านี

59
ในห้องหมิงเย่ว

“หิวอะไรอีกมัย..? เดียวข้าไปหามาให้ ทําไมไม่บอกจวิ

นอ๋องไปเล่าล่ะหมิงเย่ว ว่าเจ้าท้อง เขาจะต้องดีใจมาก
แน่ๆ”

เสียวลูร่ นิ นําชาอุน่ ๆส่งถึงมือนาง

“ข้าอยากอาการดีขนมากกว่
ึ านีก่อน ไม่อยากให้จวิ
นอ๋องมาห่วงทังข้า ไหนจะลูกอีก”

“เอาเถอะแล้วแต่เจ้าเป็ ดน้อย อีกหน่อยข้าก็จะได้อมุ้

หลานแล้วตืนเต้น ฮ่าๆๆ”

60
เสียวลูล่ บู ท้องหมิงเย่วน้อยๆ ด้วยความปลืมปิ ติ ความ
รักการแย่งชิงทุกอย่างของเขานัน พอใจเพียงอยูข่ า้ งๆ
แบบนีเรือยไป การทีหมิงเย่วตังครรภ์ นันก็หมายความ
ว่า เขาได้เป็ นครอบครัวเดียวกันโดยสมบูรณ์แล้ว

...............

ท้องทรงอักษรของฮ่องเต้

ปึ ง!!!

หนังสือราชการถูกเหวียงออกจากมือ โดยไร้ทิศทางด้วย

61
ความโมโห นัยน์ตาฮ่องเต้แววเรืองด้วยความโกรธเกรียว
คนตรงหน้า

บัลลังก์มงั กรทีแสนจะยิงใหญ่ คือสิงทีจวินอ๋องไม่เคย

อยากจะครอบครอง ทุกอย่างทําเพียงเพือล้างแค้นแด่
ครอบครัวเท่านัน แต่บดั นีเขาตังมันจะชิงมันมาไม่วา่ จะ
ต้องผ่านใครไปกีศพก็ตามเมือได้ยินคําตอบนันขึน

“ยังไงก็ไม่ได้ เจ้าเป็ นคูห่ มันกับเจ้าหญิงแห่งตงย่า เจ้า

จะบิดพริวเพือผูห้ ญิงคนเดียวเช่นนันรึ”

“ข้าไม่ได้มาถามความคิดเห็นท่านพะยะคะ ฝ่ าบาทที
ข้ามาในวันนีเพือแจ้งข่าวเท่านัน”

62
จวินอ๋อง เถียงขึนไม่ลดละ เขารักเพียงผูห้ ญิงคนนีเพียง
เท่านัน

.........

ข่าวลือทีจวินอ๋องแข็งข้อกับฮ่องเต้ แพร่สะพัดไปทัววัง
หลวง จนข่าวเหล่านันถูกแพร่มาถึงยังจวนทีจวินอ๋องอยู่

“จวินอ๋อง ขอพระราชทานสมรสแต่ถกู ปฏิเสธ”

เสียวลูก่ อดอกพูดขึน

63
“ถ้าหากคุณหนูบอกว่าเป็ นองค์หญิงแห่งเมือง...”

“จิวยี”

ต้ามูท่ ียืนอยูร่ บี ปรามขึน

“แต่งองค์ชายเพคะ มาถึงขันนีแล้ว”

จิวยียังคงเถียงขึนไม่ลดละ ส่วนคนทีเงียบทีสุดคงเป็ น
เสียวลู่ ทีมองทังสามคนตรงหน้าสลับไปมาอย่าง งงงวย
หมิงเย่วถอนหายใจออกน้อยๆแล้วเริมเล่าเหตุการณ์
ต่างๆให้เสียวลูฟ่ ั ง ต้ามูน่ นไม่
ั เห็นด้วยมากนักทีจะเผย
ความลับออกไป แต่เพราะหมิงเย่วพูดขึนว่าลูกในท้องก็

64
หลานเสียวลูเ่ ช่นกัน หากมีใครจะทําร้ายนาง คนนันต้อง
ไม่ใช่เสียวลูแ่ น่นอน

“งันเราก็บอกองค์ฮ่องเต้สติ า้ มู่ เอ้ย..รองแม่ทพั ..เออ

องค์ชายห้า”

เสียวลูน่ งยองๆกุ
ั มมือหมิงเย่วไว้ แต่ยงั คงตะกุกตะกักที
ใช้คาํ เรียกไม่ถกู

“เรียกพวกเราเหมือนเดิมเถอะเสียวลู”่

หมิงเย่วยิมขึน แล้วเอนตัวลงยังเบาะนังทีจิวยีเอามารอง
ให้

65
สีหน้าต้ามูเ่ ริมเปลียนสี แล้วอธิบายสิงทีเก็บไว้ในใจขึน

“ทังสามเมืองเป็ นพันธมิตรมาด้วยดีเสมอมา พันธ

สัญญาการหมันหมายของจวินอ๋องกับองค์หญิงแห่งตง
ย่านัน แทบจะมีมาตังแต่กาํ เหนิด หากเขาบิดพริวเรือง
การแต่งงานแต่กลับมาแต่งงานกับองค์หญิงอีกเมือง
หนึง พวกเจ้าลองคิดดูสวิ า่ จะเกิดอะไรขึน หากตงย่าไม่
พอใจหากถูกลบหลูเ่ กียรติ องค์หญิงทีถูกหมันหมายถูก
ถอดหมัน แถมจวินอ๋องยังมีลกู แล้วเสียอีก”

“สงคราม”

66
หมิงเย่วพูดขึนแผ่วเบา

...........
_____________________________
_____________________________
_____________________________
__
ตอนที 26 ทางทีต้องเลือกเดิน /ตอนที 27 สองคน
สองทาง/ตอนที 28 กาลเวลาผันเปลียน

เช้าแล้วแสงแดดสาดส่องกระทบกับพืน สีขาวของหิมะ
สะอาดตา อาการวิงเวียนเริมมากขึนๆทุกที หมิวเย่วใช้
เวลากับการนอนมากขึนเกือบทังวัน

67
จวินอ๋องเคร่งเครียดกับงานราชการ ได้มาเยียมหมิงเย่ว
น้อยนัก เวลาทีมาเยียมก็เพียงจับมือไว้ไม่หา่ ง แต่ไร้คาํ
พูดใดใด

เวลาผ่านไปท้องเริมนูนขึนน้อยๆ เสียวลูด่ แู ลนางไม่หา่ ง

แทบตลอดเวลา

“กินนําซุปเสียหน่อย เจ้าหน้าซีดไปหมดแล้ว”

เสียวลูพ่ ยายามตักนําแกงเข้าปากนาง แต่นางเบือน

หน้าหนี

“อยากกินซาลาเปา”

68
“ฮ่าๆๆ ได้ส”ิ

เสียวลูย่ มรั
ิ บปาก

“แต่ตอ้ งเป็ นซาลาเปาของเสียวลูน่ ะ”

หมิงเย่ว ทําตาเรืองอ้อนวอนเพราะฝี มือการทําขนม

หวานของเสียวลูน่ นั ไม่แพ้ฝีมือพ่อครัวในวังเลย

“ได้ขา้ จะไปทําให้เจ้าเดียวนีแหละ”

เสียวลูห่ ม่ ผ้าให้นางแล้วลูบหัวเบาๆ
69
ด้านนอกจวินอ๋องทียืนอยูค่ อ่ ยๆ ปลีกตัวออกไป

“ควรดูแลนางให้ดีกว่านี”

เสียงเสียวลูไ่ ล่หลังจวินอ๋องทีเดินไป

“เจ้าก็ดแู ลอยูแ่ ล้วหนิ”

เสียงราบเรียบทีตอกกลับมา แฝงไปด้วยความเจ็บปวด
แล้วเดินจากไป

แต่ขา้ ไม่ใช่พอ่ ของเด็กในท้อง ทําไมเจ้าฉลาดทุกเรืองแต่

70
เรืองแค่นีเจ้าไม่รูล้ อู่ ี

เสียวลูก่ ลืนนําลาย กลืนคําพูดลงไป

..........

“หวังจวินอ๋อง รับราชโองการ ฝ่ าบาทพระราชทาน

สมรส แด่หวังจวินอ๋อง กับองค์หญิงตงย่า ภายในสาม
เดือน”

กงกงถือสาสน์ยืนให้จวินอ๋อง รอบข้างทีนังเคารพอยู่
แตกตืน

71
“รับราชโองการ”

สินเสียงจวินอ๋องตอบรับ กงกงก็จากไป

ปั ก!!!

เสียวลูเ่ ป็ นคนแรกทีพุง่ เข้าชาร์จจวินอ๋อง ต๋อยเข้าใบ

หน้าจนเลือดไหล

“หมายความว่ายังไง ลูอ่ ี แก...แก”

ต้ามูร่ บี คว้าทังคูอ่ อกจากกัน เด็กรับใช้ในบ้านล็อคตัว

เขาไว้

72
“หมายความว่าข้าจะแต่งงานกับองค์หญิงตงย่ายังไง
เล่า”

จวินอ๋องปาดเลือดทีริมฝี ปากออก ใบหน้าเย็นชายังคง

ไม่เปลียนสี

“แล้วหมิงเย่วล่ะ... แกเอาไปไว้ไหน ปล่อยๆๆ ปล่อย

เดียวนี”

เสียวลูย่ งั คงโวยวายไม่หยุด พยายามดินรนออกจากการ

ถูกจับไว้

73
“ใช่วา่ ข้าจะมีภรรยาได้คนเดียวซ่ะทีไหน ข้าจะแต่งหมิ
งเย่วเป็ นภรรยารอง”

ปึ ก!!!

ต้ามูพ่ งุ่ เข้าหาอย่างเดือดดาล หลังจากทีเขาคอยห้าม

เสียวลู่ มือทีเงือขึนเตรียมปล่อยหมัด

“พีห้า”

เสียงของหมิงเย่วโรยแรง ส่งเสียงมาจากด้านหลังทีพวก
เขาทะเลาะกันอยู่

74
“พอเถิดพีห้า เสียวลู่ พวกเขาหมันหมายกันมาตังแต่
เกิด แบบนีก็ถกู ต้องแล้ว ถูกต้องแล้ว”

ใบหน้าทีซีดเซียว ระบายยิมขึนให้จวินอ๋องน้อยๆ

“กลับกันเถิดพีห้า กลับบ้านเรากัน”

ทุกคนออกไปจากสวนเหลือไว้เพียงคนสองคนเผชิญ
หน้ากัน

“เวลาทีผ่านมาเป็ นเพียงสายลมพัดผ่าน ข้าก็เป็ นเพียง

หิมะก้อนหนึงสําหรับท่านเท่านัน ทีมีตวั ตนอยูเ่ พียงครู ่
เดียว ก็ละลายหายไป”

75
หมิงเย่วพูดขึนอย่างเจ็บปวด

“ข้าจะแต่งเจ้าเป็ นภรรยารอง ข้าผิดตรงไหน”

เสียงเย็นชาส่งผ่านมาพัดใจให้นาง แทบทรุด

“ไม่มีใครผิดหรอกจวินอ๋อง แล้วหากข้ามีลกู ลูกข้าต้อง

เกิดจากภรรยารองงันรึ”

ท่านพ่อข้าจะยอมได้อย่างไรเล่าจวินอ๋อง

“หากเจ้าไม่ยอมข้าก็ไม่มีทางเลือกใดใดให้เจ้า หรือเจ้า
76
จะแต่งกับเสียวลูล่ ะ่ แบบนันคงดีกว่า”

เพีย!!

ฝ่ ามือนางฟาดลงไป โทสะโพยพุง่ เต็มอก

“ข้าจะไปเอง จวินอ๋อง นับจากวันนีเราขาดกัน ไม่มีอีก

แล้วภรรยาคนนี ไม่มีอีกแล้วความรักในวันนัน ไม่มีอีก
แล้ว ไม่มี”

ความสัมพันธ์ถกู ตัดขาดลง จวินอ๋องหันหลังออกเดินไป

อย่างช้าๆ ทางทีเขาเลือกเดินคือการไม่หนั หลังกลับมา
อีก

77
หมิงเย่วเดินไปอีกทาง ในเมือสองทางทีเราเลือกเดินมัน
ไม่ใช่ทางเดียวกัน ก็ควรจบมันลงเสียตังแต่ตอนนี ดีกว่า
ให้ลกู เกิดมาเป็ นลูกภรรยารอง ท่านพ่อของนางเองก็คง
ไม่ปล่อยจวินอ๋องเอาไว้แน่ การเดินจากกันแบบนีคือ
ทางทีดีทีสุดแล้ว

สัมภาระถูกจัดแจงใส่**บอย่างเร่งรีบ เพราะไม่มี
เหตุผลใดทีจะอยูต่ อ่ ไปอีกแล้ว หิมะเริมละลายลง แสง
แดดเริมแรงขึน ไม่มีใครสอบถาม หรือคัดค้านในสิงที
หมิงเย่วตัดสินใจ

“ข้าจะไปกับเจ้าด้วยหมิงเย่ว”

78
เสียวลูถ่ ือห่อผ้า ขึนขีม้าอมยิมทีแสนอบอุน่ ส่งผ่านความ
จริงใจมาให้นาง

ขบวนเริมออกเดินทางอีกครังเพือกลับเมืองทีได้จากมา

จบตอน 26

ข่าวทีจวินอ๋องจะแต่งงานแพร่ไปทัว รวมถึงข่าวทีหมิงเย่
วจะเดินทางออกนอกเมืองด้วย

“หมาล่า จับนางกลับมาให้ขา้ ”

79
แม่ทพั โม่เซิง ออกคําสัง คราวนีนางไม่มีจวินอ๋องคุม้
ครองแล้ว ก็เป็ นเพียงลูกไก่ในกํามือ เพียงได้แค่ตวั
นางกลับมาก็ยงั ดี

“แล้วคนอืนๆละนายท่าน”

“ฆ่าทิงให้หมด”

.......

นอกเมือง

“องค์หญิงๆเพคะ”

80
จิวยีพยายามปลุกหมิงเย่วขึน เพราะนางนอนหลับเลย
อาหารกลางวันไปมากแล้ว

“ตืนมาทานอะไรสักหน่อยเถิด”

ต้ามูเ่ ลิกม่านเกียว มาจับเนือตัวหมิงเย่ว ดูอีกทีวา่ ไม่มี

อาการไข้ใดใดก็โล่งใจ

“อะนี หมิงเย่วข้าเตรียมซาลาเปามาด้วย ทานก่อนนะ

เพียงพ้นป่ าด้านหน้าไปก็เข้าเมืองเจ้าแล้ว”

เสียวลูย่ ืนของโปรดให้นาง

81
เพราะกลัวจะกระทบกระเทือน ทังคณะจึงหยุดพัก
บริเวณริมชายป่ า ส่วนหมิงเย่วคงนอนต่อไป

“ทําไมนอนมากผิดปกติขนาดนีเล่า”

เสียวลูเ่ ดินไปมาร้อนใจ

“องค์หญิงไม่ยอมบอก จวินอ๋องสักคําว่าทรงครรภ์ ถ้า

เขารูเ้ ขาต้องไม่ทิงองค์หญิงแน่ๆ”

จิวยียืนนําตาไหลลง จมูกแดงไปหมด

82
ตะวันผ่านพ้นความหนาวเย็นเข้ามาปกคลุม มีบางอย่าง
กําลังเคลือนไหวทีชายป่ า ต้ามูร่ ูส้ กึ ตัวเป็ นคนแรกเพราะ
เขาเป็ นคนเฝ้ายามในคืนนี มือเขาค่อยๆสะกิดเสียวลูใ่ ห้
ตืนขึนเตรียมพร้อม

ตอนนีทังขบวนเดินทางตืนขึนแล้ว รวมถึงหมิงเย่วด้วย
มือนางลูบท้องน้อยๆสังหรณ์ใจแปลกๆ

ด้านหนึงของชายป่ า

กองกําลังของแม่ทพั โม่ เร่งรุดเคลือนกําลังพลเข้าชาย

ป่ า เตรียมพร้อมโจมตี หมาล่ายกมือขึนเตรียมส่ง

83
สัญญาณให้โจมตี ก็ตอ้ งลดแขนลงเมือเห็นคนตรงหน้า

“เก่งจริงๆเลย ลูกน้องท่านแม่ทพั จะรังแกขบวนการ

เดินทางหมิงเย่วงันรึ ข้ามศพข้าไปก่อน”

จวินอ๋องนํากองกําลัง กันขวางไว้ พร้อมด้วยสองพีน้อง

ตระกูลหยาง

“งันก็ตอ้ งขออภัยทีวันนีต้องเหยียบศพท่านไปแล้วจวิ
นอ๋อง โจมตีได้”

สินเสียงหมาล่ากองกําลังทังสองปะทะกัน เสียงกระบี
ฟาดฟั นดังลันสนันป่ า

84
ทางด้านขบวนของหมิงเย่ว รีบออกเดินทางเพือป้องกัน
ความเสียหาย และรีบไปให้ถงึ ชายเเดนให้เร็วทีสุด

ไม่นานนักขบวนของหมิงเย่วก็รอดพ้นชายป่ า เข้าเมือง
ไป เสียงการต่อสูย้ งั ดังอยูล่ บิ ๆด้านนอก ไม่มีทีทา่ ว่าจะ
สงบลง

.....

เจ็ดเดือนผ่านไป

“เสียวลูๆ่ ๆๆๆๆๆ”

85
หมิงเย่วท้องโตอุย้ อ้าย เดินมาตามเสียวลูใ่ นครัว

“จ้าๆ เดียวเสร็จแล้วรอสักครูเ่ ถิด ท้องโตขนาดนี ยัง

เดินมาตามของกินอีก”

เสียวลูร่ บี ลุกวิง มาพานางพยุงเข้าด้านในบ้าน

“ก็ขา้ หิวจนเวียนหัวไปหมดแล้ว”

“นังอยูน่ ีนะ ตกลงมัย เดียวตัวเล็กข้าทังสองก็หงุดหงิด

พอดี เจ้าเดินไปเดินมาแบบนี จริงมัยจ๊ะ..?”

86
เสียวลูเ่ อาหน้าแนบท้อง หมิงเย่วเบาๆ

ปั ก!!

“อะ..ใครถีบข้าเนีย ไหนคนไหนข้าจะหยิกให้”

เสียวลูโ่ ดนเด็กแฝดในท้องถีบเขา ก็ทาํ ท่าหมันเขียว

อยากหยิกขึนมาทันที

“ฮ่าๆๆๆๆ เจ้าหน่ะไร้สาระ ข้าหิวแล้ว ไปเร็ว”

หลังจากทีหมิงเย่วกลับมาถึงเมืองของตน ฮ่องเต้ได้รู ้
ข่าวการตังครรภ์ของจึงกริวมาก หมิวเย่วปิ ดปากเงียบ

87
เรืองพ่อของเด็กในท้อง แต่ดว้ ยฮ่องเต้ยงั คงรักนาง
เปรียบกับลูกแท้ๆ จึงตัดใจลงโทษไม่ลง ทําได้เพียง
เนรเทศนางมาอยูก่ ระท่อมไม้ไผ่กลางป่ า แต่ยงั ให้คน
ดูแลอํานวยความสะดวกในทุกๆด้าน

เมือยามคลอดแล้วให้ออกข่าว ว่าองค์หญิงรับบุตรแฝด
บุญธรรมมาเลียงดู แล้วค่อยให้นางกลับไป

ต้ามูเ่ องก็มาเยียมอยูบ่ อ่ ยๆ มีเสียวลูก่ บั จิวยีทีคอยดูแล

หมิงเย่วตลอดเวลา จนถึงช่วงเวลาคลอด

........

88
ตอนที 28

ห้าปี ผา่ นไป

ฤดูหนาวกลับมาเยือนอีกครัง สองข้างทางนางกํานัล
กําลังกวาดหิมะออกจากเส้นทางการเดิน ใบไม้รว่ งหล่น
ออกจากต้นไร้ใบ ลมหนาวพัดแรงขึนๆ เด็กสองคนนัง
อยูท่ า่ มกลางหิมะในอุทยาน แก้มทังสองแดงระเรือปริ
แตก

เด็กผูช้ ายดวงตาสดใสวิงวนวิงจับหิมะทีร่วงหล่นอย่าง
สนุก ส่วนเด็กผูห้ ญิงคนพีนันเงียบขรึมกว่าคนน้อง นัง
นิงๆพยายามคัดลอกหนังสืออยูใ่ นศาลาด้านข้าง

89
“อีเหอ เข้ามาด้านในสิลกู ”

หวังลูเ่ ฉินหรือเสียวลู่ กวักมือเรียกองค์ชายน้อยทีวิงถลา

กับหิมะไม่ยอมหยุด ถึงแม้พยายามเรียกแล้วเรียกอีกก็
ไม่มีทีทา่ ว่าอีเหอ จะวิงกลับเข้ามาทีศาลา

“ปล่อยเขาเถิดเจ้าค่ะท่านพ่อ เป็ นหวัดขึนมาอย่าเอามา

ติดอีเหมยก็พอ”

องค์หญิงอีเหมยตวัดสายตา มองน้องชายแล้วส่ายหน้า
น้อยๆ ด้วยความทีคิดว่าน้องนางนันไม่ขยันหมันเพียร
การเรียนเสียเลย วันๆเอาแต่เล่นกระบีกระบอง ไม่ก็

90
เทียวเล่นไปทัว

“โตเกินไวจริงๆ องค์หญิงน้อยของพ่อ”

เสียวลูห่ นั มาหยิกแก้ม ทีแดงราวกับมะเขือเทศของ

นางอย่างเอ็นดู

“คืนนีเพียงท่านพ่ออ่านนิทานให้ขา้ ฟั งก็พอเจ้าค่ะ ให้อี

เหมยได้เลือกนิทานเองบ้าง ท่านพ่อตามใจอีเหอมา
หลายวันแล้ว”

อีเหมยนันมักมีขอ้ ต่อรองเสมอ แม้จะยังเด็กแต่กลับ

เฉลียวฉลาดทีจะพูด ทําให้องค์ไทเฮา แทบจะเรียกหาอี

91
เหมยเสียทุกวัน

“โอ๋ๆๆๆ ไหนหอมแก้มซิ”

จุ๊บๆๆๆๆ

“ฮ่าๆๆๆ ท่านพ่อจักกะจี”

เด็กน้อยอีเหมยหัวเราะลันชอบใจ วางพูก่ นั ลงกระโดด

กอดเสียวลูไ่ ม่หา่ ง

“ฮึบ!! เด็กน้อยทีไหนเนียมาซนอยูต่ รงนี”

92
หมิงเย่วในชุดขนสัตว์สีมว่ งอ่อน ก้มตัวช้อนอีเหอขึนมา
ในอ้อมแขนแล้วรีบมาเดินไปทีศาลา

“ท่านแม่ๆ”

“หมิงเย่ว”

“เสียวลูอ่ ีเหอเพิงจะหายไข้ได้ไม่นานนัก อย่าปล่อยเขา

วิงวุน่ ในอุทยานเลย หิมะกําลังตกหนัก ข้าขีเกียจเห็น
เด็กน้อยร้องไห้โยเย เพราะหายใจไม่ออกอีก”

นางหยิกแก้มลูกชายด้วยความเอ็นดู

93
“อย่าดุทา่ นพ่อเลยพะยะค่ะ ท่านแม่ ท่านพ่อหม่อมฉัน
เรียกหม่อมฉันแล้ว แต่หม่อมฉันดือเอง ฮัดเช้ยๆ!!”

หมิงเย่วอมยิม เมือยามอีเหอเขย่าตัวออดอ้อนเล็กน้อย
นํามูกใสใสไหลฟึ ดฟั ด แต่ยงั คงเจือยแจ้วคอยปกป้อง
เสียวลูไ่ ม่หา่ ง

“ก็แบบนีแหละหนา ปกป้องกันดีนกั ตัวดีทงสอง

ั แม่ไม่
มีความหมายแล้วใช่มยหื
ั ม!!”

นางหยิกจมูกลูกสาวทีหนึง ลูกชายทีหนึงแล้วหัวเราะขึน
ชอบใจ

94
“ท่านแม่ก็ มาค้างกับพวกเราสิเพคะ”

“ใช่ๆ ท่านแม่ชอบหนีพวกข้าไปตอนดึกๆเสมอเลย”

อีเหอพูดเสริมพีสาวฝาแฝดอีกเสียง ทําให้หมิงเย่วมีใบ
หน้าเจือนลงแล้วหุบยิม

“จิวยีๆ มาพาองค์หญิง กับองค์ชายกลับตําหนักที”

เสียวลูร่ อ้ งเรียกขึน จิวยีทีอยูด่ า้ นหลังจึงอุม้ องค์ชายจาก

มทอหมิงเย่วขึน อีกมือก็จงู องค์หญิงพาเดินกลับตําหนัก
ไป

95
ผ้าคลุมขนสัตว์สีขาวจากตัวเสียวลูถ่ กู ปลดออก แล้ว
คลุมให้นางช้าๆ ดวงตาเขาทอประกายความอบอุน่ เต็ม
เปี ยมให้หญิงตรงหน้า แล้วเอือมมีขนปั
ึ ดปอยผมทีร่วง
หล่นทัดคืนให้นาง หมิงเย่วยังคงเงียบงัน สายตาทอด
มองยาวเลยหัวไหล่เสียวลูอ่ อกไป

เขาจับมือนางขึนมาถูแล้วถูอีกเพือให้ความอบอุน่ สติที
กําลังเข้าภวังค์ก็คืนกลับมาอย่างช้าๆ อมยิมมองเสียวลู่
ทีอยูต่ รงหน้าแล้วเอ่ยขึน

“ข้าจะไปพักทีกระท่อมไม้ไผ่ เจ้าจะตามไปด้วยมัย..?
เสียวลู”่

หมิงเย่วเอ่ยปากชวน ในทุกๆปี ช่วงหน้าหนาว นางเป็ น

96
คนเดียวทีออกเดินทางจากตําหนักทีแสนจะอบอุน่ ไป
ยังบ้านไม้ไผ่เล็กๆทีนางใช้พกั ฟื นเพือคลอดบุตรแฝดทัง
สอง

“ข้าก็ไปเป็ นเพือนเจ้าทุกปี ทําไมคราวนีจะไม่ไป”

เสียวลูอ่ มยิมดีใจทีนางชวนเขาทุกๆปี

ยามคํา

หลังจากทีเสียวลูเ่ ล่านิทานกล่อมเด็กน้อยทังสองแล้ว
จิตใจเกิดถวิลหาบางอย่าง เดินเลือนลอยมาหยุดยังตํา

97
หนักของหมิงเย่ว เขาโบกมือขึน นางกํานัลทีเฝ้าตําหนัก
ก็ออกไปจนหมด

ด้านในผ้าแพรกันบางๆ หมิงเย่วในชุดนอนสีขาว นอน

ปล่อยผมยาวพาดสะโพก นัยน์ตาไร้ความรูส้ กึ ใดใด ใน
มือถือจอกสุรารินดืมแล้วดืมอีก

“เจ้าจะเป็ นแบบนีอีกนานแค่ไหน หมิงเย่ว”

เสียวลูถ่ อนหายใจแล้ว ใช้ความกล้าก้าวเดินผ่านเส้น

บางๆทีมีเข้าไปหานาง สองมือสันเล็กน้อยค่อยๆลูบไล้
เนือตัวหญิงสาว แล้วโน้มจูบลง ลินเขาค่อยๆแทรกเข้า
หาอย่างใจเย็น เมือนางไม่ได้ขดั ขืนใดใด จึงถอนจูบแล้ว
เบียดตัวเข้าหา
98
“จะจะจวินอ๋อง ท่านใช่หรือไม่ ท่านกลับมาข้าแล้วใช่
หรือไม่”

ร่างกายเสียวลูช่ าวาบ ค่อยๆถอนตัวทีโน้มเข้าหากลับ

มานังหลังตรงข้างๆ เพ่งพิศมองหญิงทีเขารักตรงหน้า
นางกําลังเมามายไร้สติ แต่สงหนึ
ิ งทีสุราไม่สามารถลบ
เลือนบางสิงออกจากนางได้

คือความรักทีมีตอ่ จวินอ๋อง

เขาค่อยๆเดินออกตําหนักไป นําตาเขาไหลรินน้อยๆ แต่

ก็ถกู ปาดออกโดยฉับพลัน แล้วกลับไป

99
.........
_____________________________
_____________________________
_____________________________
__
ตอนที 29 บ้านไม้ไผ่ฤดูหนาว / ตอนที 30 ซาลาเปา
ไส้ปลา /ตอนที 31 THE END

ตอนที 29

หิมะเริมตกหนักลงอีกครัง หอบพัดความหนาวเย็น
มาปกคลุมเมืองมากขึน หลายวันแล้วทีเสียวลูห่ ายไป
เด็กแฝดสองคนก็รอ้ งกระจองอแง แม้นางกํานัลจะหา
ของเล่นมากมายมาประเคนให้ ก็ไม่ทาํ ให้ความหงุดหงิด

100
ของเด็กแฝดลดลงเลย เพราะว่าทุกๆครังทีเสียวลูม่ ีธุระ
จะต้องมาบอกลูกๆทังสองก่อน แต่ครังนีเขากลับหายไป
เฉยๆ

วันเดินทางไปบ้านไม้ไผ่มาถึง เกียวทีไม่ใหญ่มากนัก
พร้อมสัมภาระถูกจัดแจงยกขึน หมิงเย่วในชุดสี
ขาวสะอาดตากลมกลืนกับหิมะ ยืนรอเสียวลูอ่ ยูด่ า้ น
นอกเกียว เด็กแฝดเองก็ชะเง้ออยูใ่ นศาลารอพ่อ

จนเวลาผ่านไปสักระยะ เด็กแฝดก็ตอ้ งผิดหวังลงเมือ

ท่านพ่อของพวกเขาไม่ปรากฏตัว จึงเดินตาละห้อยกลับ
ตําหนักไป หมิงเย่วตัดสินใจสังเกียวเริมออกเดินทาง
ช้าๆ จิวยียืนโบกมือไหวๆอยูด่ า้ นหลังเพราะคราวนีไม่ได้
ไปด้วย เพราะหากทุกครังทีเสียวลูไ่ ปด้วย หมิงเย่วก็จะ

101
เอาจิวยีตามติดไปเป็ นเพือน แต่ครังนีคงไม่ตอ้ ง เพราะ
เสียวลูไ่ ม่ได้ไปด้วย

หมิงเย่วเริมหยิบเตาอังโล่ขนาดกลมสอดเข้าใต้ผา้ แล้ว
เริมรินสุราเข้าปากช้าๆ จิตใจล่องลอยไม่เป็ นสุข นางปิ ด
กันข่าวสารจากอีกเมือง โดยชัดเจนว่าไม่ตอ้ งการรับรู ้
รายงานอะไรทีขึนชือถึงเมืองๆนันนางก็จะรีบเดินหนีไม่
รับรู ้ แต่ยงไม่
ิ รูย้ งเจ็
ิ บปวดมากกว่าเดิม

5 ปี แล้ว จวินอ๋องจะมีลกู ไปกีคนแล้ว คงสุขสบายกับ

องค์หญิงตงย่าไม่ใช่นอ้ ย

สุราถูกรินลงจอกเพิม นัยน์ตาหมิงเย่วเริมสันไหว นําตา

หลอเบ้าขึนมา
102
เอียด !!!!!!

เสียงเกียวหยุดกระทันหัน ม้าสองตัวร้องดังชูขาอย่าง
ตกใจ ชายชุดสีขาวถือกระบีกระโดดมากันขวางเกียวไว้
เขากอดอกแน่น

“เสียวลู!่ !” หมิงเย่วร้องเรียกขึน

“ข้าเอง”

“อ๋อ ข้านึกว่าเจ้าไม่ไปด้วยเลยเดินทางออกมาก่อน งัน

ขึนมาเถิด” หมิงเย่วเลิกเกียวขึนต้อนรับ ไหสุราด้านล่าง

103
ถูกนางดันกลับเข้าไป

สายตาเสียวลูช่ อ้ นขึนมอง เห็นนางกําลังพยายามซ่อน

บางอย่าง แต่พอจมูกฟุดฟิ ดได้กลินสุราจางๆก็รูว้ า่ นัน
คือไหสุรา

“จะดืมก็ดืม หลบๆซ่อนๆทําไม” เสียวลูก่ ล่าวขึน ยืนมือ

ไปดึงไหออกมา นําจอกสุรากรอกจากไหแล้วร่วมดืม

“ก็เจ้าชอบว่าข้า ว่ามันไม่ดี” หมิงเย่วยิมขึนเจือนๆ ว่า

เสียวลูต่ อ้ งทําประชดนางแน่ๆ

“อะไรดี หรือไม่ดี นันเจ้าเป็ นคนเลือก ไม่มีใครตัดสินใจ

104
แทนใครได้หรอก” เขาเอ่ยขึน พร้อมรินสุราเข้าปาก

หมิงเย่วช้อนตามองอย่างประหลาดใจ “มาแปลกแฮะ
วันนี”

จากจอกแรกกลายเป็ นจอกทีสอง ทีสามสีห้า เสียวลูย่ งั

คงดืมแล้วปั นหน้านิง ส่วนหมิงเย่วนันเริมเมาขึนเล็ก
น้อยใบหน้าแดงซ่าน

“เฮ้ !! เพือน” หมิงเย่วทีเมาตบบ่าเสียวลู่ “ร้องเพลง

ให้ฟังหน่อย”

“เจ้าเมาแล้วนอนซ่ะเถอะ” เขาจิมหัวหมิงเย่วให้นอนลง

105
ข้างเกียว แต่นางก็กระเด้งกลับมา

“ร้องเพลง” ตาสลึมสลือมือตุม้ ปั ดตุม้ เป๋ เซเขย่าตัวเสียว

ลู่ “เสียวลูอ่ า่ าา เพลงเป็ ดน้อยๆ”

“เป็ ดน้อยอะไรอีก” เขาผลักนางออกไปอีกครัง

“ เจ้าเป็ ดตัวน้อย จ้อยกระจิดริด ” นางถอน

หายใจมองเขา “ร้องดิ ร้องดิ”

“ ปะปะเป็ ดตัวน้อย จ้อยกะกะกระจิดริด ”

“ร้องต่อดิ ร้องต่อดิ” นางดึงเสือเขาไปมา สายตาพร่า

106
มัวขึนมองภาพตรงหน้ามีจวินอ๋องซ้อนขึน “ละละละ ลู
อีหรอ ข้าคิดถึงท่านจวินอ๋อง”

“จะจะเจ้าจําผิดแล้ว เมามากก็นอน รําไรมากเดียว

โยนออกนอกเกียวเลย” เขาพยายามผลักออกอีกครัง
แต่นางกลับฟุบลงหลับลงบนตักเขาเสียแล้ว

รถม้าวิงไปในความมืด ไม่นานนักก็ถงึ บ้านไม้ไผ่ทีอยูร่ มิ

ป่ า ไม่ไกลมากนักมีนาพุ
ํ รอ้ นทียังคงร้อนระอุอยู่ เสียวลู่
ขนของออกจากรถม้า แล้วอุม้ พานางเข้ามาในบ้าน

ชามทองเหลืองถูกตักนําพุรอ้ นมาเพือเช็ดตัว หมิงเย่วนัง

ท่าประหลาด กอดเสาเตียงเอาหัวโขกอยูเ่ สียงดัง

107
“เอ๋..!! เจ้าบ้าไปแล้วรึไง ออกมานีจะเอาหัวตัวเองโขก
เสาทําไม” เขาพยายามแกะนางออก

“ออกไป ออกไป ข้าจะไปหาจวินอ๋อง จะไปหาลูอี จะ

ไปจะไป ปานนีมีลกู แล้วมัง ชิ ชิส”์

“เฮ้อ เมาแล้วเป็ นบ้าใช่มยเนี

ั ย ถึงว่า” เขายืนท้าว
เอวอย่างเหนือยหน่าย

“ว่าอะไร อะไร อะไรอีกเสียวลู่ ทําไมวันนีขีบ่นจังว่ะ

ปกติเจ้าจะนังเงียบๆฟั งข้าหนิ เจ้าก็รูว้ า่ ทีนีทีข้ามาเพราะ
อะไร ยังจะมาบ่น บ่นทําไม เดียวปั ด” นางยังคงกอด

108
เสาไม่หา่ ง

“มานี มาเช็ดตัวก่อน” เขาทนไม่ไหวพยายามดึงขานาง

ให้ออกห่างจากเสา แต่กลับโดนนางถีบจนหงายหลังล้ม
ลง

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้าข้าเจอจวินอ๋องก็จะถีบแบบนี
แหละ”

“งันก็คอยดูวา่ วันนี ข้าจะปราบพยศเจ้าไม่ได้” ชาย

หนุ่มแกะมือออก แล้วอุม้ นางพาดบ่าเดินออกจากบ้าน
ไป

109
“กรีดๆๆๆๆ ปล่อยนะ เสาข้านันเสาข้า เอาเสาข้าคืน
มา”

ตูม้ !!!!!

ร่างหญิงสาวลอยละลิวออกจากบ่า ร่วงหล่นลงบ่อนําพุ
ร้อนจากแรงเหวียง เขานังยองๆยิมอยูข่ า้ งบ่อนําพุรอ้ น

“ห้า สี สาม สอง หนึง ฮึๆ”

“กรีดๆๆ เสียวลูน่ ีเจ้าจับข้าโยนลงนํา เจ้าไม่ตายดีแน่

รอข้าก่อนนะ รอข้าก่อน” หมิงเย่วทุบนํากระจุยกระจาย

110
“ทําตัวเองให้สร่างเมา แล้วเช็ดเนือเช็ดตัวซ่ะ” ก่อนที
เขาจะหันหลังกลับไปก็เอ่ยขึนอีก “เช็ดนําทีเจ้าทําหกใน
ห้องด้วย ข้าอุตส่าห์เอามาให้เช็ดตัวดีดีไม่ชอบ ชอบ
แบบนีถ้าเสียสติอีกข้าก็จะเอาเจ้ามาโยนอีก”

“เสียวลูจ่ ะจะจเจ้าใจร้าย เจ้าเป็ นอะไรไป เจ้าเจ้าไม่เคย

เป็ นแบบนี” หมิงเย่วตะโกนด่าทอไล่หลังไปติดติด

..........

ตอนที 30

111
“ฮัดชิว !!” หมิงเย่วอยูใ่ นห้องนอนนังห่มผ้าตัวสัน
เหลือเพียงส่วนใบหน้าทีโผล่พน้ ขึนมา นัยน์ตาแดงกํา
ด้วยพิษไข้ เตาอังโล่ใกล้ตวั ดับไปนานมากแล้ว แม้แต่
แรงทีลุกขึนเดินยังไม่มีพอ เพียงขยับตัวทัศนียภาพภาย
ในห้อง ก็หมุนวนราวกับลูกขนไก่ทีถูกตีเล่นไปมา

ถึงบ่อนําทีถูกโยนลงไปจะเป็ นบ่อนําพุรอ้ น แต่ช่วงระยะ

ทางทีต้องเดินกลับเข้าไปในบ้านนัน แม้ไม่ไกลมากนักก็
ไม่ได้ใกล้เสียจนพริบตาเดิน หิมะทีกําลังตกหนัก ทําให้
ร่างกายนางเดียวหนาวเดียวร้อนจนไม่สบายหนักขึน

ตะวันตรงลอยเด่นพ้นขอบฟ้าไปนานมากแล้ว หญิงสาว
ก็ยงั คงไม่ออกมาจากในห้องนอน เสียงยําเดินตึงตังด้าน
นอกถีขึนด้วยความร้อนใจ แต่เพียงครูป่ ระตูหอ้ งนอนที

112
ปิ ดสนิทก็ถกู เปิ ดออก

เสียวลูใ่ นชุดลําลองสีฟา้ อ่อน ตรงดิงมายังข้างขอบเตียง

เหงือบนใบหน้าของหมิงเย่ว ผุดพรายตัวร้อนจัด ลม
หายใจเป็ นไอควันทีหายใจเข้าเพียงตืนๆก็รดออก ทําให้
สีหน้าเขาหนักใจจนร้อนรน

“หมิงเย่ว ได้ยินข้ามัย..? หมิงเย่ว..?”

เขาดึงผ้าห่มหนาหลายชันทีพันร่างนางออก ผ้าห่มมาก
ถึงสามชันทีพันเอาไว้ ด้านในยังมีเสือขนสัตว์ และชุดผ้า
คลุมอีกสองชัน

113
“ก็เพราะแบบนีไงถึงตัวร้อนขนาดนี เจ้าเล่นห่ม เสียไร้
อากาศถ่ายเท” เขาพูดส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ “หมิ
งเย่วได้ยินข้ามัย..?”

"ขะขะข้าหนาว" เสียงหมิงเย่วสันเครือ ตัวร้อนจัดแต่

เหงือเม็ดโตไหลลงเต็มไปหมด

"รอข้าก่อนข้าจะไปตักนํามาเช็ดตัวให้ ไม่สไิ ม่ทนั แล้ว"

เขาจุดเตาอังโล่ถงึ สามเตา ใส่ตระกร้าสานแบบถือ นํา
ผ้าห่มหน้าคลุมพันกายหมิงเย่วและเสือผ้าสํารอง แล้ว
อุม้ ออกเดินไปทีนําพุรอ้ น ฝี เท้าหนักๆถูกเร่งเดินจนแทบ
วิง เพราะคราวทีแล้วเขาปล่อยให้นางเดินกลับไปที
กระท่อมเอง ด้วยความทีรองเท้านางก็ไม่ได้ใส่แถมตัว
เปี ยกอีก ความรูส้ กึ ผิดเกาะกินกุมใจเขา ขอบบ่อนําพุ
114
เป็ นพืนหินอ่อนเรียบ

เขาวางกระกร้าเอาไว้ไม่ไกลมือมากนัก แล้วจัดแจงแกะ
ผ้าห่มออก เสียงถอนหายใจน้อยๆพ่นลม ก่อนทีจะลง
มือปลดอาภรณ์ของหมิงเย่วรวมถึงอาภรณ์ของเขาด้วย

นางในชุดชันในสีขาวบางแนบเนือ และเขาทีใส่เพียง
กางเกงลําลอง เขาค่อยๆอุม้ นางลงไปยังด้านล่างบ่อนํา
สองมืออันแข็งแรงตระกองกอดนางอยูด่ า้ นหลัง ไม่นาน
นักหมิงเย่วก็ได้สติฟืนคืน มือเล็กๆหันบิดหูเสียวลูจ่ น
แดงกํา

"คนฉวยโอกาส นีแนะๆ"

115
"โอ้ยยยยยย เจ็บๆๆๆๆ"

จากสถานการณ์ทีตึงเครียด กลายเป็ นหนึงหญิง

พยายามหยิกบิดเนือตัวเสียวลูจ่ นชํา ส่วนเสียวลูน่ นก็
ั
ร้องโอดโอยรีบหนีขนจากบ่
ึ อนํา

......

ยามบ่ายคล้อย ชามซาลาเปาสีขาวนวลหลายลูกถูกวาง
ตรงหน้า และบะหมีเกียวนําอีกหนึงชาม

"ถือว่าขอโทษ ข้าปิ ดตาไม่เห็นอะไรในบ่อนําทังนัน"

116
เขาพูดเย้าแหย่ลากเสียง

"ไม่เห็นกับผีเจ้าสิ ชุดบางทีเปี ยกนําก็ไม่ตา่ งจากข้าแก้

ผ้า" นางหยิบซาลาเปาโยนใส่เขา จนเขาหัวเราะร่วน

"หยุดนะ มือซนใครใช้ให้เอาของกินมาเล่น เจ้ารูม้ ยั

ยามไม่มีอะไรกินแม้กระทังนํามันเป็ นยังไง" เสียงเขา
ทอดเอือยจริงจังขึน แต่ก็รบี กลับมายิมแย้มเช่นเคย

ซาลาเปาหอมกรุน่ ถูกหมิงเย่วกัดกินก่อนบะหมี เพียงกัด

คําแรกนางก็หยุดชะงักไปเพียงครู ่ แล้วเริมหยิบกินต่อ
อย่างอร่อยด้วยความหิว

117
"ซาลาเปาไส้ปลา" นางพึมพําขึนเบาๆ

"มีอะไรหรอ หมิงเย่ว"

"เปล่าๆ ข้าแค่วา่ ซาลาเปาไส้ปลา อร่อยกว่าไส้ผกั ก็เท่า

นันเอง" นางยังคงลงมือกินต่อ

"อ้าวทําไมไม่บอกว่าเจ้าชอบไส้ผกั ข้าจะได้ทาํ ให้"

"ข้าไม่ได้ชอบไส้ผกั " หมิงเย่วกล่าวเสียงราบเรียบ แล้ว

มองหน้าเขา เสียวลูอ่ กึ อักเล็กน้อย ก็รบี เดินไปเอานํา
แกงไก่มาให้นาง

118
เสียงบทสนาเงียบลงไปนานแล้ว ด้วยเพิงฟื นจากพิษไข้
หลังจากทีนางกินเสร็จแล้ว ก็ฟบุ หลังลงทีโต๊ะอาหาร
แสงแดดยามเย็นส่องลงมาทีใบหน้าของนาง

ชายหนุ่มอมยิมอย่างเบิกบาน ลืมตัวแล้วค่อยๆก้มลง
จุมพิต ริมฝี ปากอุน่ ชืนประกบเข้าหา ทันใดนันนัยน์ตา
นางก็ลืมขึน ใบหน้าทังสองแนบชิด ลมหายใจร้อนผ่าว
รดใส่กนั

หมิงเย่วตัวแข็งทือ พยายามจะดันเขาออกไป แต่กลับ

ถูกแรงเขากดลินแทรกซึมเข้ามา เพียงจูบเดียวพาใจนาง
เข้าภวังค์ สัมผัสทีแสนอบอุน่ เย้ายวนใจแสนเสน่หร์ ุกลํา
ลินเขาตวัดเลีย แล้วขบกัดริมฝี ปากนางจนเห่อบวม เมือ
นางหายใจถีขึนเขาก็รูจ้ งั หวะแผ่วเบาลง ประกบรวบ

119
ถอนจูบแล้วก็กดขยีลงใหม่ แล้วลงจูบซํากินเวลาเป็ น
เวลานาน

เมือการจูบทีแสนยาวนานจบลง หมิงเย่วตกตะลึง
นัยน์ตาเบิกโพลง ใบหน้าแดงกําดวงตาสันไหวนําตา
คลอ แล้ววิงเข้าห้องนอนหายไป

.........

ตอนที 31

ปึ งๆๆๆๆ !!

120
"หมิงเย่วออกจากห้องนอนได้แล้ว"

ปึ งๆๆๆๆ !!

"จะออกมาดีๆหรือให้ขา้ พังประตูเข้าไป"

หมิงเย่วขังตัวเองในห้องมาหลายชัวยามมากแล้ว ไร้
เสียงตอบรับใดใด แม้จะโดนขู่วา่ จะพังประตูนางก็ยงั คง
เก็บตัวเงียบไม่ยอมออกมา

ปึ ง !!

เสียงสุดท้าย ก่อนเขาจะถีบประตูจนดาลประตูหลุดออก
121
หญิงสาวในชุดสีขาวนังเอนหลังบนม้านัง นางไม่แม้แต่
จะหันหลังกลับมามอง

"หมิงเย่วเจ้าเป็ นอะไรไป" เขามาหยุดตรงหน้านางแล้ว

พยายามเขย่าตัว

"กลับมาทําไม"

"อะไรนะหมิงเย่ว"

"ท่านกลับมาทําไมอีก" นางเอ่ยขึนเสียงแห่บพร่า ด้วย

ความขืนขม

122
"เจ้าหมายถึงอะไร"

"จวินอ๋อง ถึงท่านจะหลอกข้าได้ในช่วงแรก แต่ทา่ นลืม

ไป ว่าข้านันเคยเป็ นอดีตภรรยาท่าน ใยข้าจะจําจูบท่าน
ไม่ได้" นัยน์ตานางเอ่อล้นด้วยนําตา ยิงพินิจใบหน้าคน
ตรงหน้าทีเขาทิงนางไป ยิงจุกเจ็บเจียนแทบขาดใจ

ปี แรกทีจากมา ไม่ได้มีเวลาคิดถึงเขามากนักเพราะเด็ก
แฝดในท้อง ทําให้เกิดอาการแพ้รุนแรง ไม่นอนก็
อาเจียนอย่างเดียว

พอผ่านความยากลําบากเหล่านันมา ทุกช่วงเวลาในปี ที
สอง มันคือการเฝ้ารอเขาหวนคืนมาเพียงสักครัง แต่ก็ไร้

123
วีแวว

ปี ทีสามทุกอย่างความหวังเริมริบหรี แต่ยงั คงมีบางช่วง

ทีโหยหาเพียงพานพบหน้า

ปี ทีสี ทุกอย่างเริมชาชิน ไม่อยากคิดหรือรับรูอ้ ะไรต่างๆ

อีก เขาจะมาก็ดี ไม่มานันก็เป็ นเรืองของเขา

ปี ทีห้าในปี นี ความรักความห่วงหาทีมี มันกลายเป็ น

ความน้อยเนือตําใจสุดแสนจะพรรณนา

"ข้าไม่ได้คิดจะหลอกเจ้าหมิงเย่ว ข้าคิดถึงเจ้า" จวิ

124
นอ๋องรวบสวมกอดนางไว้อย่างโหยหา

"แล้วภรรยาท่านเล่า ทิงนางมาได้อย่างไร"

"ข้ามีภรรยาแค่คนเดียว คือเจ้าหมิงเย่ว" จวินอ๋องหน้า

เริมแดงกําอดกลันนําตาไว้ไม่อยู่

"ข้าไม่อยากฟั งคําลวงท่าน ออกไป" นางผลักจวิ

นอ๋องออกโดยไม่อยากฟั งคําใดใดอีก

"หมิงเย่ว"

"ไม่ออกงันข้าไปเอง"
125
เสียงรถม้าด้านนอกหยุดลงทีหน้าประตู เด็กแฝดใส่ชดุ สี
แดงปั กดินสีทองตัวกลม วิงผลักประตูไม้ไผ่เข้ามาใน
บ้าน

"ท่านแม่เพคะ"

"ท่านแม่"

"อีเหอ อีเหมย ลูก มาได้ยงั ไง" หมิงเย่วคุกเข่าลงหน้า

ประตูบา้ นกอดเด็กทังสองไว้

126
"ท่านแม่รอ้ งไห้ทาํ ไมพะยะคะ หม่อมฉันจะตีเองท่าน
พ่อทําท่านแม่ทาํ ไม" อีเหอทําเสียงขู่ใส่จวินอ๋องดังลัน

"อีเหอ ท่านพ่อพวกเราอยูด่ า้ นหลังต่างหาก" อีเหมยชี

นิวไปด้านหลัง

"ท่านพ่อข้าคนนีต่างหาก อีเหมย"

"ไม่ใช่อีเหอคนนี คนนี"

เด็กแฝดเริมโต้เถียงกัน อีเหอวิงออกจากอ้อมกอดหมิ
งเย่ว ไปหาจวินอ๋องยกไม้ยกมือให้เขาอุม้ ขึน ส่วนอีเหม
ยหันหลังกลับก็วิงตรงไปหาเสียวลู่ เด็กน้อยทังสอง

127
โอบกอดพ่อของเขาทังสองไว้

จวินอ๋องหยิกแก้มอีเหอเบาๆ แล้วยิมกว้างกล่าวขึน

"ลูกเจ้าทังสองน่ารักจริงๆ"

"ลูอี ข้ายําเจ้าอีกที ข้ากับหมิงเย่วเป็ นเพียงเพือนทีดีตอ่

กันเท่านัน หากว่าเด็กแฝดนีคือลูกข้า ข้าไม่ไปตามเจ้า
กลับมาหรอกลูอ่ ี" เสียวลูก่ ล่าวขึน

"ละละละลูกข้า" จวิงอ๋องตัวค้างนิงตะลึงงัน "ตังแต่

เมือไรหมิงเย่ว"

128
"ตังแต่ทา่ นบอกว่าจะแต่งงานกับองค์หญิงตงย่าไงเล่า"
นางเค้นเสียงขึนจมูก "ถึงแม้เด็กๆจะเป็ นลูกท่าน ใช่วา่
ข้าจะยอมคืนดี"

"หมิงเย่ว ลองฟั งเหตุผลเขาดูเถิด" เสียวลูพ่ ยายาม

เกลียกล่อม

"กองกําลังข้าพ่ายแพ้ ถูกจับเป็ นเฉลยทรมานอยูถ่ งึ สอง

ปี จริงๆแล้วข้าเอาตัวเข้าแลก เพือถ่วงเวลาให้องค์ชาย
เจ็ดสร้างกองทัพขึนใหม่ ข้าทีเป็ นจุดศูนย์กลางของกอง
ทัพเมือถูกจับแล้วพวกมันคิดว่า ทุกอย่างย่อมสูญสลาย
แต่ไม่เลย กองกําลังข้าเพียงซ่อนเร้นรอวันหวนคืน เข้าปี
ทีสามพวกเราชนะศึก โม่เซิงและโม่เซียนถูกประหาร
พันธนาการการแต่งงานของข้าถูกบอกยกเลิกตังแต่ถกู
129
จับตังแต่มีฐานะกบฏแล้ว"

"แล้วทําไมท่านเพิงมาหาข้า จวินอ๋อง"

"ชนะศึกแล้วข้าก็สง่ คนมาสืบข่าวเจ้า กลับพบว่าเจ้ามี

ลูก แล้วก็อยูก่ บั เสียวลูแ่ ล้ว..ข้าเลยใช้ชีวิตเป็ นเพียงพ่อ
ค้าธรรมดาๆในเมืองเท่านัน" จวินอ๋องนําตาไหลลง

"ท่านพ่อๆร้องไห้ทาํ ไม ใครทําท่านเดียวอีเหอไปจัดการ
ให้" เด็กน้อยในวงแขน ตะโกนลัน แก้มสีชมพูแตกระ
เรือ

"ไม่มีใครทําพ่อหรอกลูก" จวินอ๋องสวมกอดอย่างสุขใจ

130
"ดีจงั มีพอ่ สองคนต่อไปนี อีเหอกับหม่อมฉันคงไม่ตอ้ ง
แย่งชิงท่านพ่ออีกแล้ว" อีเหมยกล่าวเสียงรืนเริง

"ฮ่าๆๆๆ เด็กน้อยสองคนนีเนีย" เสียวลูห่ ยิกแก้มอีเหม

ยบ้าง "อย่าทรมานตัวเองอีกเลย หมิงเย่วพวกเจ้าสอง
คนเสียเวลามานานมากนักแล้ว"

"เสียวลู"่ หมิงเย่วเอ่ยขึน "จวินอ๋อง"

นําตานางไหลลงด้วยความสุขเต็มเปี ยม ทีครอบครัว
กลับมาพบหน้ากันอีกครัง

131
............
THE END แต่เดียวก่อน อย่าเพิงไปไหน มี
ภาคพิเศษสรุปแต่ละคนด ้วย
_____________________________
_____________________________
_____________________________
___

132
 ตอนพิเศษ 1 - หมิงเย่วผูม้ ีพลังทําลายล้าง

เกียวสีแดงสดถูกยกขึนออกจากตําหนักหมิงเย่ว หลัง
จากพ่อของลูกได้กลับมาคืนครอบครัว ฮ่องเต้ก็ประทาน
ยศอ๋องให้กบั หวังลูอ่ ีเพือให้สมกับหมิงเย่ว วันนี
ประชาชนมากมายรุมล้อมขบวนเพราะมีงานใหญ่

หมิงเย่วใส่อาภรณ์สีแดงสดปั กดินสีทองและชมพูออ่ น
ลายดอกบัว ใบหน้านางอิมเอิบไปด้วยความสุข ปาก
ทาสีแดงชาด ใส่ผา้ คลุมหน้านังจิกเล็บอยูด่ า้ นในด้วย
ความตืนเต้น ถึงแม้นางจะยอมแต่งงาน แต่ก็ยงั คงงอน
จวินอ๋องมิใช่นอ้ ย เพราะหลายวันก่อนหน้านัน เขายี
ยวนจนหมิงเย่วหน้างอจนต้องเดินหนีไป

1
...........

"จวินอ๋อง ผูห้ ญิงในภาพทีท่านวาดหันหลังในจวนท่าน

คือ โม่เซียนจริงๆหรือ" หมิงเย่วกระโดดขึนนังเก้าอีด้าน
หน้า ในขณะทีจวินอ๋องกําลังใช้สมาธิคดั ตัวหนังสืออยู่

"เรืองนานมาแล้ว เจ้าจะขุดมาพูดอีกทําไมเล่า ขยับตัว

ออกทีเจ้าบังแสงข้า อีเหม่ยอยากให้ตวั อักษรข้าเป็ น
แบบอย่าง ข้าตังใจคัดให้ลกู อยูถ่ อยออกสิ" เสียงราบ
เรียบของเขาเจือปนตําหนิดว้ ยหางเสียงน้อยๆ จนหมิ
งเย่วเริมหน้างอขึน

"ก็ขา้ อยากรู"้

2
"เจ้าโตแล้วนะหมิงเย่ว สํารวมด้วยลุกลีลุกรนอยูน่ นั
แหละ" เขายังคงก้มหน้าเขียนหนังสือต่อไป

"ไม่อยากรูแ้ ล้วก็ได้ ชิ" เสียงปึ งปั งของหมิงเย่วก้าวพ้น

ประตูไป จวินอ๋องก็สา่ ยหน้าน้อยๆด้วยความขบขัน

"หมิงเย่วนะหมิงเย่ว ในจวนนันมันรูปเจ้าทังนันถึงแม้รูป
จะหันหลัง แต่ก็มีใบหน้าหันข้างบ้างบางรูป ให้เด็กสาม
ขวบดูยงั รูเ้ ลยว่าเป็ นเจ้า แต่เจ้ากลับมองเป็ นผูอ้ ืน
เฮ้อ!! ฮ่าๆๆ"

..............

3
"จิวยีๆ" หมิงเย่วชะเง้อออกจากเกียวมาเรียก เพราะ
ตืนเต้นมาก

"องค์หญิงนิงๆหน่อยเพคะ เดียวผ้าคลุมหลุด" จิวยีติง

ขึน

"ข้าตืนเต้น วันนีคนในงานทุกคนจะต้องชมข้า" นางยิม

แป้นใต้ผา้ คลุม

"ใช่แล้วเพคะ องค์หญิงสิรโิ ฉมงดงามขนาดนี"

"ข้าปิ ดหน้าอยูใ่ ครจะมาเห็นว่าข้างดงาม ข้าหมายถึง

4
นําแกงไก่ตา่ งหาก เมือคืนข้าเข้าครัวไปปรุงอาหารเอง
เลยนะ" นางกล่าวขึนอย่างภาคภูมิใจ

จิวยีทีได้ยินหน้าซีดเผือก เสียวลูแ่ ละต้ามูท่ ีนําขบวนหัน

หน้ามองกัน แล้วเร่งฝี เท้าม้าออกจากขบวนไปอย่างเร่ง
ด่วน

"เขาเป็ นอะไรกันจะรีบไปไหน ไม่นาํ ขบวนข้าแล้วหรอ"

"องค์หญิง ฮือๆๆๆๆๆ วันนีเป็ นวันมงคล วันนีเป็ นวัน

มงคลขอให้ไม่มีใครตาย ฮือๆๆๆ"

ฝี เท้าม้าสองตัวควบตะบึงจนฝุ่ นตลบไปทีจวน ฮ่องเต้

5
และองค์ไทเฮาเสด็จมาทีงานสักครูห่ นึงแล้ว ในขณะที
นําแกงกําลังถูกตักให้ผเู้ ข้าร่วมงาน

"เสียวลู่ ไปเตือนคนในงาน ข้าจะไปเตือนท่านพ่อกับ

ท่านย่า" องค์ชายห้าต้ามูส่ งการแล้
ั วรีบวิงไป

เจ้าบ่าวหวังจวินอ๋องใส่ชดุ สีแดง กําลังรับแขกอยูห่ น้า

จวน เห็นทังสองคนตาลีตาลานลงจากม้าก็รบี เข้าไปหา

"อะไรกันเสียวลู"่

"ลูอ่ ีตามหาลูกเร็ว อีเหอกับอีเหม่ยอยูไ่ หนเร็วเข้า นํา

แกงไก่วนั นีเป็ นของหมิงเย่วทํา" สินเสียงเสียวลูก่ ็รบี

6
ตะบึงวิงเข้าครัวไป

นําแกงถูกส่งต่อให้คนในงานมากกว่าครึง ทุกคนเริม
ปวดท้องโอดโอยลงกับทีนัง

"ฝ่ าบาท องค์ไทเฮา อย่าพะยะค่ะ ยาพิษษษษ" เสียง

ของต้ามูด่ งั ลันจน ทุกคนหยุดวางชามลง

ยาแก้ปวดท้องถูกเสียวลูน่ าํ มาแจกจ่าย พอองค์ฮ่องเต้

กับองค์ไทเฮาได้ยินเรืองราวก็ขาํ ออกมาเล็กน้อย เพราะ
องค์ฮ่องเต้เองก็เคยทานขนมฝี มือหมิงเย่วมาแล้ว ก็พอ
จะรูไ้ ด้บา้ งว่าเป็ นอย่างไร

7
เกียวเจ้าสาวมาถึงจวน หมิงเย่วเห็นคนกระวนกระวาย
โดยเฉพาะต้ามูแ่ ละเสียวลูท่ ีหอบเหนือยวิงไปมา แต่เจ้า
บ่าวนางกลับหายไป

จวินอ๋องอุม้ เด็กแฝดทังสองออกมาหน้างาน ต้ามูก่ บั

เสียวลูถ่ ลาเข้าไปหา

"ไม่เป็ นไรใช่มย"
ั ต้ามูถ่ ามขึน เสียวลูก่ ็รบี มาช่วยอุม้ อี
เหออีกคน

"อีเหอไม่เป็ นไรพะยะค่ะ เพราะว่าอีเหม่ยบอกให้หม่อม

ฉันห้ามดืมนําแกง" อีเหอเจือยแจ้วเสียงใส

8
"เเล้วเจ้ารูไ้ ด้อย่างไรว่าห้ามดืมเล่า" ต้ามูถ่ ามขึนอย่าง
สงสัย

"ท่านพ่อจวินอ๋องบอกหม่อมฉันเพคะ ว่าช่วงทีท่านแม่
อารมณ์ดีจะชอบทําอาหาร หากอาหารอันใดสีสนั
ประหลาดให้คาดไว้ก่อนว่าเป็ นยาพิษท่านแม่เพคะ" อี
เหม่ยอธิบายมาทุกคําพูดที จวินอ๋องพูดไว้ จวินอ๋อง
พยายามกระแอมเบาๆให้เด็กน้อยในวงแขนหยุดพูดลง
แต่ก็ไม่เป็ นผล

"ท่านพ่อยังบอกอีกว่า ควรให้หม่อมฉันกับอีเหอคอยก
ระซิบองค์ไทเฮา ให้ครัวหลวงเป็ นเขตหวงห้ามของ.."
จวินอ๋องหัวเราะแห้งๆรีบปิ ดปากลูกสาว

9
ตรงหน้าหมิงเย่วยืนเปิ ดผ้าคลุม ใบหน้าเดียวเขียวเดียว
แดงสลับสี

"จวินอ๋อง อีเหม่ยย"

"วีดท่านพ่อ หนีเร็วท่านแม่กลายร่างเป็ นปี ศาจเสียแล้ว

วีดดดดดด"

ในงานจนกว่าจะเริมพิธีได้ก็เกิดความโกลาหลไปหมด
แต่ทกุ อย่างก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะใสใส ของเด็กน้อย
ฝาแฝดผูเ้ ป็ นดวงใจของทุกคนในครอบครัว

_____________________________
_____________________________
_____________________________
10
_
ตอนพิเศษ 2 ความในใจจวินอ๋อง

หลายปี ก่อน

ถ้าข้ารักใครสักคน..? จะยอมทิงความแค้นทีมีทงหมด
ั
ได้หรือไม่..? คําตอบนีวนเวียนเฝ้าถามตัวเองมาโดย
ตลอด หลังจากมารดาข้าโดนใส่ความแล้วตายไป มี
เพียงรอยยิมความสดใสของหมิงเย่วเข้ามาเติมเต็ม

เด็กสาวทีชอบมาแอบฟั งเพลงพิณ นัยน์ตาเป็ นประกาย

จดจ้องเข้าถึงบทเพลง หากยามไหนบรรเลงเพลงเศร้า
นางจะแอบนังร้องไห้ใต้ศาลาเสมอ

11
เหตุการณ์ทีไม่คาดคิดพลิกชะตา เมือนางตกนําจมลง
ข้าและน้องชายเข้าช่วยเหลือ แต่ความกล้าทีมีในการ
เผชิญหน้านันไม่มีเพียงสักนิด งานใหญ่ยงั รออยูค่ าํ นีฝัง
แน่นในจิตใจ

เสียวลู.่ .น้องชายข้าเอ๋ย เจ้าจงมีชีวิตทีดี ท่องเทียวไป

ตามยุทธภพอย่างทีเจ้าเคยวาดฝันไว้ อย่าให้ความแค้น
ใดใดเข้าครอบงํา ดูแลนางให้ดี

หลายปี ตอ่ มา หมิงเย่วเจ้าพยายามตามหาบุรุษทีเล่น

เพลงพิณอันนัน ความในใจทีข้ามีมาโดยตลอดเริมปะทุ
ขึน ความโลภทีอยากจะครอบครองเจ้ามีเต็มเปี ยม แต่
12
พอได้เจอเจ้าแล้วความรูส้ กึ ผิดต่อน้องชายยังคงเกาะกิน
งานใหญ่ทีต้องแก้แค้น กลับย้อนกลับมาให้ตอ้ งสะสาง

ข้าไม่อยากให้เจ้ามีอนั ตราย.. ยิงเข้าสูว่ งั วนความแค้น

เจ้ายิงต้องอันตราย

........................

"จวินอ๋องหากเจ้ายังดึงดันทีจะแต่งงานกับ องค์หญิงผู้
นัน คนทีเดือดร้อนทีสุดคือครอบครัวของนาง เจ้าไม่รู ้
หรืออย่างไร" ฮ่องเต้แคว้นหนานกิงตวาดลัน

"อะอะองค์หญิง..?ฝ่ าบาทหมายความว่า.." ใบหน้าที

13
แข็งกร้าวของจวินอ๋องอ่อนลง นางคือคนรักทีเขาไม่เคย
สอบภูมิหลังของนางเลย

"ให้องค์หญิงกลับเมืองไปซ่ะ"

"ข้าไม่ได้ถามความเห็นของพระองค์" จวินอ๋องเสียง
แข็งขึนรีบเดินออกจากห้องทรงพระอักษร

จวนองค์ชายเจ็ด

"องค์ชายเจ็ด"

"ข้าเห็นด้วยทีจะให้หมิงเย่วไปจากเมือง นักฆ่าของโม่
14
เซิงเตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว กองกําลังของเราถูกทําลาย
ไปกว่าครึง" องค์ชายเจ็ดกล่าวขึนอย่างหนักใจ

"แล้วถ้าหม่อมฉันจะเป็ นตัวล่อล่ะพะยะค่ะ เสียกอง

กําลังสามส่วนจากสีส่วน ยังดีกว่าทีเราจะไม่เหลืออะไร
เลย" จวินอ๋องเสนอขึน

"แต่เจ้าอาจจะถูกฆ่าตาย"

"เพียงน้องชายข้ากับหมิงเย่วปลอดภัย และเพือล้มองค์
รัชทายาทข้ายินดี" จวินอ๋องเอ่ยปากหนักแน่นขึน

..........

15
ริมชายป่ า

หลังจากทีหมิงเย่วเดินทางพ้นเมืองเข้าสูช่ ายป่ า โม่เซิง

สังกองกําลังให้รบี ตามเพือจับตัวนาง จวินอ๋องเข้าขวาง
ไว้ แต่ดว้ ยคนน้อยกว่ามากนัก จวินอ๋องและสองพีน้อง
ตระกูลหยาง ถูกจับในข้อหากบฏ

คุกใต้ดินทีมืดดําไร้แสงถูกจองจําพวกเขาไว้ โม่เซิง
ระบายความแค้นทรมานพวกเขาสารพัดวิธี เมือเขาสืบ
พบว่าหมิงเย่วทีเขาอยากจะครอบครองกลับเป็ นถึงองค์
หญิง โทสะทีมียงเผาไหม้
ิ เมือนางหลุดพ้นชายแดนไป
ไม่มีวนั ทีเขาจะแตะต้องนางได้อีก

16
เมือองค์ชายเจ็ดชนะศึกทีแสนยาวนาน จวินอ๋องจึงขอ
ปลดตําแหน่งแล้วทําการค้าต่อไป เมือนางมีชีวิตรักทีดี
กับเสียวลูเ่ ขาเองก็ไม่อยากทําให้นางลําบากใจอีกแล้ว

.......

กลางดึกสงัดคืนหนึงในฤดูหนาว

"ข้าเพิงรูเ้ รืองราวของท่านแม่ทีตายไป ทําไมลูอีเจ้าไม่

ยอมบอกข้า" เสียวลูท่ ีผิดหวังจากหมิงเย่ว ตรงกลับเจ้า
เมืองหนานกิงเพือเยียมพีชาย

"เจ้าไม่ควรมีชีวิตอยูด่ ว้ ยความแค้น เจ้าควรมีชีวิตทีดี"

17
จวินอ๋องยังคงตรวจสอบสมุนไพรในคลังต่อ

"เจ้าควรกลับไปหาหมิงเย่ว" เสียวลูพ่ ดู ขึน "นางไม่ได้

รักข้าและจะไม่มีวนั รัก"

"เจ้าทังสองมีลกู กันแล้ว ควรอารีอารอบมากกว่านี

ทะเลาะกันมารึเจ้าถึงหนีนางมาเช่นนี" จวินอ๋องยังคง
ไม่ใส่ใจทีเขาพูด

"ไม่ใช่ลกู ข้าลูอ่ ี" เสียวลูพ่ ยายามอธิบายขึน

"อ๋อใช่ขา้ ได้ข่าวว่าพวกเจ้า นําแฝดบุญธรรมมาเลียง"

18
"จวินอ๋อง ข้าขอโทษ เจ้าต้องไปพบนางแล้วจะเข้าใจ
ทุกสิง"

พลัก!!!

สติของจวินอ๋องพลันดับมืดลง เสียวลูข่ ีเกียจอธิบายมาก

นัก จึงทําให้เขาสลบแล้วลักพาตัวเขามาดักทางหมิงเย่ว
เมือจวินอ๋องเห็นหมิงเย่วอีกครัง ความรักทีมีของเขาก็
ทําให้ลืมทุกสิงถลาเข้าขวางเกียวไว้

อย่างน้อยๆ เขาขอสวมรอยเป็ นเสียวลูอ่ ยูใ่ กล้ชิดนางสัก

เพียงชัวยามเดียวก็ยงั ดี

19
..........
_____________________________
_____________________________
_____________________________
ตอนพิเศษ 3 องค์ชายห้าต้ามู&
่ หลีหลาน 1

หลังงานพระราชพิธีสมรสของจวินอ๋องกับองค์หญิงหมิ
งเย่วเสร็จลง ทังสองก็ตวั ติดกันไม่หา่ ง ยามเช้า ยาม
เทียง ยามสาย ทําให้ตา้ มูท่ ีกําลังกลุม้ ใจอย่างหนัก คิด
ถึงหลีหลานขึนเมือเห็นความรักของเขาทังสอง

"เฮ้อ" เสียงถอนหายใจของต้ามูด่ งั ลัน จนอีเหอทีกําลัง

หยิบกระบองกวัดแกว่งใส่ตน้ ไม้หนั กลับมามอง

20
"อีเหมยๆ ทําไมเสด็จลุงเป็ นเช่นนันเล่า" อีเหอถามขึน

"ท่านพ่อจวินอ๋องบอกว่า เสด็จลุงเจอพิษรักหน่ะ" อี
เหม่ยวางพูก่ นั ลงเเล้วตอบกลับน้องชาย

ศาลาทีแฝดทังสองนันอยูไ่ ม่ไกลมากนัก ในขณะทีองค์

ชายต้ามูน่ อนก่ายหน้าผากอยูใ่ นสวนอุทยานริมสระนํา

"แล้วพิษรักนีคืออะไรอ่ะอีเหม่ย" เด็กชายรูส้ กึ ว่าสิงทีอี

เหม่ยเล่านันกําลังสนุก จึงรีบยืนหน้าเข้าหาแล้วนังลงรอ
ฟั ง

"ไม่รูส้ ิ ข้าไม่ได้ถามต่อ" อีเหมยลงมือเขียนหนังสือต่อ

21
แล้วพูดเนิบๆ "อาจจะเป็ นยาพิษทีทําให้เสด็จลุง เออ...
ถ่ายไม่ออกก็เป็ นได้"

"ห๊า...ยาพิษทีทําให้ถ่ายไม่ออกงันหรือ อูห้ วู "์ เด็กชาย

ตืนเต้นตาโตในสิงแปลกใหม่ สองมือปิ ดปากร้องเพราะ
คิดว่ายาพิษเช่นไรกันทําให้เสด็จลุงป่ วยมานานขนาดนี

"เอ่อ..เสด็จลุงมีอาการกุมท้อง กุมหัวตลอด เหมือน

อาการทีข้าถ่ายไม่ออก ต้องเป็ นยาพิษเช่นนันแน่ๆ" อี
เหม่ยกระซิบซําให้เขาฟั ง

"คุยอะไรกัน" เสียวลูต่ รงเข้ามาหา เห็นแววตาซุกซน

ของทังสองแล้วนึกสงสัย

22
เด็กแฝดสองคนนีฉลาดหลักแหลมนัก พีสาวคนโตอีเหม่
ยนันสุขมุ เยือกเย็น สนใจในศาสตร์การศึกษาเสียทุก
แขนง ปากหนักปากตรง เช่นจวินอ๋องไม่มีผิดเพียนราว
พิมพ์เดียวกัน ยิงบิดาตัวจริงของนางกลับมา ก็เข้ากัน
เป็ นปี เป็ นขลุย่ ถึงขนาดบางครังในงานการค้าสําคัญ
ของแว่นแคว้น อีเหม่ยยังได้เข้าร่วมวงเพือนังฟั งสนทนา

ส่วนแฝดน้องนันถอดแบบมารดามาเสียทุกส่วน สดใส
ร่าเริง ขีสงสารจนอุทยานในวังนันมีกระต่ายและนกต่าง
ชนิดทีเขาเก็บมาเต็มไปหมด รักในการฝึ กวรยุทธ
มากกว่าตัวหนังสือ บางครังก็โดนอีเหม่ยหลอกอยูบ่ อ่ ย
ครัง

23
"ท่านพ่ออ" อีเหอวิงลุกขึนกระโดดกอด "วันนีท่านมา
ช้า อีเหอเลยกินขนมหมดหนีแล้ว"

"งันรึ น่าเสียดายจริงๆ แต่คยุ อะไรกันรึ เหตุใดให้นาง

กํานัลออกไปยืนเฝ้าห่างเสียขนาดนัน แถวนีใกล้รมิ สระ
นําพวกเจ้าไม่ควรอยูใ่ กล้มากนัก"

"หม่อมฉันคัดหนังสือเพคะ ไม่อยากให้ใครรบกวน แต่

หลังจากให้นางกํานัลออกไป ก็คน้ พบแล้วว่า.." เด็ก
น้อยอีเหม่ยหยุดชะงักปิ ดปากอมยิมขึน

"พบว่าอะไรรึ" เสียวลูถ่ ามขึนอีก

24
"พบว่าต่อให้มีนางกํานัลเสีย สิบเสียร้อยคนก็กวน
หม่อมฉันไม่ได้เท่าอีเหอเพคะ"

"ห๊าาา" อีเหอร้องขึนเบะปาก

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียวลูล่ บู หัวเด็กน้อยทังสอง แต่สาย

ตาก็พลันหันไปเจอหมิงเย่วทีกําลังวิงมาอย่างเร่งรีบ

"พีห้าๆๆๆๆๆๆ กินนีๆๆๆๆ" หมิงเย่วกระโดดข้ามรัวสูง

เสียจนลูกๆทังสองอ้าปากค้าง

"อะไรอะ" ต้ามูไ่ ม่ทนั ระวังกลืนบางสิงทีหมิงเย่วให้ดืม

ลงไป ทันใดนันก็เกิดอาการพะอืดพะอมวิงเวียนคล้าย

25
จะเป็ นลม เหงือแตกหน้าซีดเผือด

"หม่อมฉันว่า ยาพิษทีร้ายแรงกว่าพิษรักคงจะ
เป็ น..."อีเหม่ยส่ายหัวน้อยๆ ด้วยความสงสารเสด็จลุง

"นําแกงไก่แม่เจ้าสินะ" เสียวลูเ่ สริมขึน อีเหอจึงรีบหัน

กลับไปมองเสด็จลุง ทีอาเจียนยกใหญ่แล้วทําสีหน้าราว
กับเห็นปี ศาจ ถ้วยนําแกงในสายตาเด็กๆ กลายเป็ น
อาวุธร้ายแรงทีพวกเขาจะไม่มีวนั แตะต้องเด็ดขาด

............

ไม่นานนักองค์ชายห้าก็ไร้เรียวแรงนอนซมบนเตียง

26
ประตูพระตําหนักค่อยๆเปิ ดออกช้าๆ จวินอ๋องพาคนผู้
หนึงเข้ามาหา นัยน์ตาทีพร่ามัวของเขาเห็นเพียงชาย
อาภรณ์สีสม้ สดใส กับท่าเดินทีคุน้ เคย

"รองแม่ทพั ฮืออๆๆๆ ไม่สิ องค์ชาย ฮือออ" หลีหลาน

ร้องไห้วิงตรงมาข้างเตียง "อย่าตายนะอย่าตาย"

"คะคะคะใครจะตายรึ" ต้ามูพ่ ดู ขึน

"ฮืออออออ นีเขาเพ้อขนาดนีเลยหรอ" หลีหลานยังคง

ร้องไห้ไม่หยุด

เมือต้ามูเ่ งยหน้ามองก็เห็นหมิงเย่วและจวินอ๋องอมยิม

27
อยูด่ า้ นหลัง นางพยักหน้าน้อยๆให้สญ
ั ญาณให้เขานัน
ป่ วยต่อไป

.......
_____________________________
_____________________________
_____________________________
_
ตอนพิเศษ 4 องค์ชายต้ามู&
่ หลีหลาน จบ

หลังจากนันอีกหลายวันต่อมา หลีหลานดูแลต้ามูไ่ ม่หา่ ง

นางกํานัลและคนในตําหนักองค์ชาย ก็ปฏิบตั ิกบั หลี
หลานราวกับรูค้ วามว่านางจะมาเป็ นว่าทีภรรยาเอก

28
ส่วนต้ามูน่ นอาการดี
ั ขนตามลํ
ึ าดับ ความขุ่นข้องหมอง
ใจต่างๆ กลับถูกลบเลือนหายไปจากอาการป่ วยของต้า
มู่ อีกทังหลีหลานเห็นว่าหมิงเย่วและท่านอ๋องนัน สมรส
กันแถมมีองค์ชาย องค์หญิงน้อยๆแล้วนัน คงไม่ตอ้ งมี
อะไรทีไม่มนใจในตั
ั วเขาอีก

"อาการพระองค์ก็ดีขนมากแล้
ึ ว คงมิตอ้ งให้หม่อมฉัน
มาเฝ้าเสียตลอดเวลาหรอกมังเพคะ" หลีหลานกล่าว
เอียงอาย เมือต้ามูน่ นนอนตั
ั กนางไม่ยอมลุกสักที

"ก็ขา้ คิดถึงเจ้าหนิ หากจวินอ๋องกับหมิงเย่วไม่ไป

บอกว่าข้าป่ วยหนัก เจ้าก็คงไม่มาหาข้า มาดูแลข้าเช่นนี
หรอกใช่มย"
ั ต้ามูถ่ อนหายใจ ลุกขึนหันหน้าหนีไปอีก
ทาง
29
จริงๆแล้วนันหลีหลานเองเป็ นคนทีมีเหตุผล และมีความ
มันใจในตัวเองอยูม่ ากนัก ความคิดของนางหาใช่วา่ ใคร
จะสามารถมาจูงไปได้ง่ายๆ ฉะนันนางจึงเชือข้อมูลใน
มือตัวเองมากกว่าทีจะโดนใครโน้มน้าวไป

หลังจากทีต้ามูเ่ ดินทางแยกกับนางไปครังนัน ตัวนางเอง

ก็คอยสืบข่าวอยูต่ ลอด แต่ยงั คงรีรอเพราะรูว้ า่ ตราบใดที
หมิงเย่วยังคงไม่มีความสุข ตัวต้ามูเ่ องก็คงไม่สามารถ
วางใจจะทุม่ เทให้ใครได้ทงใจ
ั นางจึงรอเวลานีมาตลอด
เวลาทีเขาจะปล่อยวางจากหมิงเย่วได้

แต่พอได้ข่าวเรืองการสมรส นางก็ยงั คงกังวลว่าเขาจะ

รักนางเช่นเดิมหรือไม่ จดหมายหลายฉบับของหมิงเย่ว

30
บอกเล่าถึงอาการป่ วยของต้ามูท่ ีมีมานานกว่า สาม
เดือน

แต่เมือหลีหลานเดินทางมาถึง กลับพบเขายังคงสุข
สบายดี ไม่มีทีทา่ ทุกข์รอ้ นใจ จึงคิดตัดใจไม่ไปหา แต่
ช่วงสองอาทิตย์ทีผ่านมา กลับเห็นเวลาต้ามูม่ าด้านนอก
วัง กลับมีอาการเหนือยหอบง่าย หน้าซีดเซียว กุมหัว
กุมท้องตลอดเวลา จึงเร่งรุดมาดูแล

"หายโกรธเถิดเพคะ แล้วหม่อมฉันจะให้พระองค์มาอยู่
ด้วยคืนนี" หลีหลานเอ่ยขึน

พรวด !!

31
ต้ามูท่ ีกําลังดืมนําสําลักตาเหลือก รีบหันมาถามนางถึง
คําพูดทีพูดเมือครู ่ "จะจะจริงหรือ..?"

"เพคะ เดียวคืนนีหม่อมฉันมารับนะเพคะ"

กลางดึก

องค์ชายห้าตืนเต้นไม่อยูส่ ขุ อาภรณ์ฉลองพระองค์ สีสด

ใสถูกเหวียงออกไปหลายตัวจนหมด

"ไม่ดี ไม่ดีสกั ตัว ถ้านางให้เวลาข้าสักหน่อย คงตัดชุด

32
ใหม่ไปเสียแล้ว" ต้ามูเ่ ดินร้อนใจในห้องนอน "หรือจะ
ใส่ชดุ นีดี อืมๆดีแล้วแหละ"

เวลาล่วงเลยมาจากเวลานัดนานมากแล้ว หลีหลานนาง
ก็ไม่มาสักที จนกระทังมีนางกํานัลมาเรียกไปยังทีทีหนึง
อาชาสีนาตาลแดงถู
ํ กควบห้อตะบึงไปยังสถานทีทีนัด
หมาย คือริมสระนําทีห่างจากวังไม่มากนัก

หลีหลานนังหันหลังอยูร่ มิ สระข้างศาลา พร้อมดวงไฟที

ริบหรีมีแสงสว่างไม่มากนัก ต้ามูถ่ มู ืออย่างหยามใจว่า
คืนนีคงจะได้เล่นบทรักริมนําเป็ นแน่

เมือหลีหลานหันมา กลับพบองค์ชายห้าต้ามู่ มาในชุด

เขียวสดราวกับต้นไม้ฤดูใบไม้ผลิ ผ้าคลุมขนสัตว์ฟฟู ่ อง
33
เหมือนแมวพองขน ผมเผ้าเรียบเนียนกริบ

"เออ องค์ชายทําไมแต่งตัวเสียเต็มยศเลยละเพคะ" หลี

หลานถามด้วยความสงสัย

"ก็ตอ้ งให้ดดู ีนิดนึง แล้วทีแต่งนีไม่ดดู ีหรอกหรือ" ต้ามู่

สะบัดชายแขนเสือให้นางดู

"ก็ดดู ีเพคะ เพียงแต่วา่ เออ...อืม..." นางพูดติดๆขัดๆ

"หม่อมฉันชวนมาตกปลา ปกติพระองค์จะสวมใส่แต่
ชุดลําลองเคลือนไหวง่าย หม่อมฉันผิดเองทีไม่ได้บอก
ก่อน ว่าทีชวนคือมาตกปลา"

34
"ตะตะตตกปลารึ..? งันทีเจ้าชวนข้ามาคืนนีเพราะชวน
ตกปลา..?" ต้ามูอ่ า้ ปากค้างเมือทีสิงทีเขาคาดหวังนัน
กลับพังครืนลง การร่วมรักทีแสนรัญจวนใจข้างสระนํา
กลายเป็ นการตกปลาทีแสนน่าเบือหน่าย

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ พระองค์คิดว่าหม่อมฉันชวนมาทําอะไรรึ
เพคะ" นางหยอกล้อขึน

"ใจร้ายชะมัดเลย" ต้ามูถ่ อดผ้าคลุมออก แล้วลงไปถือ

คันเบ็ดนังข้างๆนาง

หลีหลานเห็นเช่นนัน จึงค่อยๆก้มเข้าหาแล้วบรรจงจูบ
ช้าๆ ต้ามูท่ ีกําลังเผลอตกใจแต่ยงั คงจูบแล้วกอดนาง
ตอบกลับ ใต้เงามืดสองร่างพัวพันจูบรัดกันด้วยความ
35
เสน่หา จากทีหลายปี ไม่พานพบหน้าจนมาถึงตอนนี ที
ทุกอย่างแสนหวานสมกับทีพวกเขารอคอย

......
_____________________________
_____________________________
_____________________________
_
ตอนพิเศษ 5 เสียวลู(่ หวังลูเ่ ฉิน)

หลังจากทีทุกอย่างลงตัวไปหมดแล้ว เสียวลูก่ ็เริมทํา

ตามความฝันของของตัวเอง ในการเปิ ดโรงเรียนสอน
วรยุทธ์ ในเมืองบ้านเกิดหนานกิง และด้วยองค์ชายอีเห
อติดท่านพ่อเสียวลูม่ าก จึงขอเสด็จพ่อจวินอ๋อง เสด็จ

36
แม่หมิงเย่ว เพือตามเสียวลูไ่ ปเรียนฝึ กฝนวิทยายุทธกับ
เขาด้วย

หนึงปี ผา่ นไป

องค์ชายอีเหอในวัย เจ็ดขวบเศษเชียวชาญวรยุทธหลาก
หลายแขนง ส่วนเสียวลูก่ ็เป็ นอาจารย์ทีลูกศิษย์ตา่ งรัก
ใคร่ ในปี นนการชุ
ั มนุมชาวยุทธทีถูกจัดขึนในทุกๆปี มัก
จะมีชือเสียวลูท่ ีถูกเรียนเชิญ แต่หลายปี ทีผ่านมาเขานัน
ไม่วา่ งไปร่วมงาน ปี นีจึงประจวบเหมาะทีจะไปร่วมและ
เปิ ดตัวโรงเรียน

ช่วงคํา

37
ทางเข้างามชุมนุมคับคัง แม้อีเหอจะเรียกร้องมางาน
มากแค่ไหน เสียวลูก่ ็ไม่ยอมใจอ่อนให้เขามาด้วย
เพราะเหตุผลทีเขายังเด็กเล็กนัก ผ้าสีรุง้ สดใสถูกประดับ
เข้างาน จอมยุทธ์บางคนบ้างก็ถือขลุย่ บ้างก็ถือพิณ
เพือมาแสดงในงาน

"โอ๊ย !!" เสียวลูร่ อ้ งขึนเมือมีคนเดินเหยียบเท้าเขา

อย่างจัง

"โอ้ !! พีชายท่านนีข้าน้อยขออภัยด้วย" คนทีเหยียบ

เท้ากล่าวขึน

38
ใบหน้าขาวนวลหมดจด มีหน้าอก หรือว่าเจ้านีจะเป็ น

ผูห้ ญิง !!!!

เสียวลูป่ ระเมินด้วยสายตา ชายหนุ่มตรงหน้าจงใจ

ปลอมเป็ นบุรุษมาร่วมงานเลียง อาจมีเจตนาไม่ดี เขา
จึงรอดูทา่ ทีก่อน

งานเลียงดําเนินไปจนถึงช่วงสุดท้าย แต่กลับมีชายหนุ่ม
คอยมานัวเนีย เจ้าเด็กสาวแต่งชาย เสียวลูจ่ งึ อดรนทน
ไม่ไหว

"น้องชายตัวเจ้าหอมจริงๆ" เขาพยายามป่ ายปั ดมือ

39
นางออกเพือโอบรัด ยังไม่ทนั ทีเสียวลูจ่ ะเข้าไปช่วย
ประชิดตัว นางกลับหักมือจอมยุทธ์ผนู้ นั เสียงมือที
กรอบแกรบราวกับไม้ผพุ งั จนล่าถอยไป

แปะๆๆๆ

เสียงปรมมือดังขึน เสียวลูเ่ ดินยิมร่าเข้าไปหา แม้หญิง

สาวตรงหน้าอายุยงั น้อย แต่กลับมีวรยุทธทีเก่งพอตัว
แล้วยังใจเด็ดเดียวไม่กลัวผูช้ ายตัวโตเสียอีก

"แม่สาวน้อย" เสียวลูแ่ ซวขึน

"ระวังปากท่านด้วย เจ้าสํานักแห่งหนานกิง" หญิงสาว

40
สวนคําคืน

"รูจ้ กั ข้าด้วยรึ"

"ไม่รูก้ ระมัง เมือครูข่ า้ คงเรียกต้นไม้ คุยกับเสาทีอยูห่ ลัง

ท่านหรอก" หญิงสาวยิงฟั งขาวพูดลอดเสียงไรฟั น
ประชดใส่เขา

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ปากดีนกั แม่สาวน้อย ดูซิฝีมือจะดีเท่า

ปากเจ้าหรือไม่" เสียวลูย่ กนิวกวักเรียกนางให้เข้าหา

หญิงสาวสูงไม่มากนัก แต่รา่ งกายอ่อนราวกับผ้าบิดได้

เคลือนตัวกางขาลงพืนอย่างรวดเร็ว ตรงเข้าตวัดปั ดขา

41
เสียวลู่ เมือเขาหลบได้ นางก็ควักมีดสันอาวุธลับขึนมา
ปาตรงไปหา

เสียวลูเ่ คลือนหลบไป อมยิมไปตาม เพราะนางกําลังไล่

ตามเขาอย่างเอาเป็ นเอาตาย เหงือนางออกพร้อมลม
หายใจเหนือยหอบน้อยๆ ไล่เขาจนไปสุดริมสระนํา แต่
เขากลับหลบทัน

หญิงสาวหน้าคะมํากําลังจะร่วงลงสระ แต่เสียวลูด่ นั
คว้าสายรัดเอวนางเอาไว้ได้ สายตานางค้อนจิกเขาเบาๆ
แล้วใช้มือถอดสายรัดเอวทีเขาจับไว้ออก

ตูม้ !!! เสียงนางตกลงในนําดังลันไปทัว ชุดสี

ขาวสะอาดเปี ยกปอนหลุดรุย่ สายรัดหน้าอกหลุดออก
42
ผมดําสยายยาวตามสายนํา

เสียวลูย่ ืนตะลึง แต่หาใช่การตะลึงในความงามของนาง

แต่กลับเป็ นเพราะ นางเลือกทีจะปั ดมือการช่วยเหลือ
ของเขา แล้วยอมดึงสายรัดเอวแล้วตกนํามากกว่า ทีจะ
ยอมให้เขาดึงนางขึนมา

"ทําไมแม่นางถึงปั ดมือข้าออกเล่า..?"

"ข้าน้อยเป็ นฝ่ ายพ่ายแพ้ แล้วยังไม่ระวังทังๆทีมีสระนํา

อยู่ ฉะนันมิควรได้รบั การช่วยเหลือใดใด สมควรแล้วที
ตกนํา หากเป็ นศัตรูจริงๆ คอข้าน้อยเองก็คงมิรกั ษาไว้
ได้ ขอบคุณท่านเจ้าสํานัก ลาก่อน" นางยกมือขึนคารา
วะ หน้าแดงระเรือเพราะสภาพนางในตอนนีราวกับคน
43
แก้ผา้ ก็ไม่ปาน

"เดียว" ผ้าคลุมสีดาํ ของเสียวลูถ่ กู ถอดออกแล้วคลุมให้

นาง "อย่างน้อยๆคลุมผ้าไป เพราะตอนนีเจ้าดูไม่ดีนกั
ทีจะไปต่อด้วยเสือผ้าแนบเนือขนาดนี อีกอย่างไม่มี
กฏไหนทีให้เจ้าไม่รบั ความช่วยเหลือจากผูช้ นะ การยอม
รับความช่วยเหลือไม่ใช่การพ่ายแพ้ แต่มนั คือความกล้า
หาญต่างหาก สาวน้อย"

"ขอบคุณท่านเจ้าสํานักทีแนะนํา" นางรีบเบือนหน้าหนี
แล้วหายไป

........

44
หลายวันผ่านไป

ณ.โรงเรียนสอนวรยุทธของเสียวลู่

"อาจารย์ขอรับ อาจารย์ มีคนมาหาขอรับ" ลูกศิษย์ใน

สํานักวิงตาตืนเร่งรีบมาเรียกเสียวลู่

"ใครกัน" เสียวลูท่ ีนังบนเก้าอี ลืมตาขึนจากการนอน

พักกลางวัน

"ข้าเอง"

45
หญิงสาวด้านหน้าเขายิมกว้าง ใส่อาภรณ์เช่นบุรุษ ยืน
ถือป้ายสมัครรับอาจารย์สอนวรยุทธ ทีสํานักเขาแปะไว้
ด้านหน้ามา

"มาสมัครเป็ นอาจารย์หญิงงันรึ" เสียวลูช่ อบใจนางยิง

นัก หลายวันมานียังคงนึกเสียดายมาตลอด ทีไม่ได้ถาม
ชือหรือเมืองทีนางอยูไ่ ว้ "ต้องดูก่อนว่ามีคณ
ุ สมบัติแค่
ไหน"

"ข้า เว่ยหลินเฟย บุตรีไคกัวกงขุนนาง แห่งตระกูลเว่ย

ฐานะเช่นนีแล้ว สมท่านหรือไม่ อุย้ หมายถึงสมโรงเรียน
ท่านหรือไม่" นางจงใจแหย่เขาเพือดูวา่ เขาจะรูส้ กึ เช่นไร

"ดูจากทรวดทรงตอนเปี ยกนําแล้วสมมาก เอิมหมายถึง

46
ตอนประลองฝี มือนันดีเลย" เสียวลูเ่ อาคืนบ้าง ทําเฉก
เช่นวิธีเดียวกับนาง นางถลึงตาใส่จนเสียวลูต่ อ้ งปิ กปาก
หัวเราะน้อยๆ

สายลมพัดโชยเอือย ด้ายแดงพรหมลิขิตก่อกําเหนิดขึน
กับชายหนุ่มและหญิงสาว ด้ายแดงค่อยๆพันเกียวเลียว
ลด นําทังคูม่ าเจอกันอีกครัง

_____________________________
_____________________________
_____________________________
บทส่งท้าย ข้ามีภรรยาแล้ว (จบบริบรู ณ์)

หลังจากแต่งงาน จวินอ๋องเองก็ทาํ นิสยั เช่นเดิม ปาก

ร้ายชอบดุหมิงเย่ว จนนางงอนไปหลายต่อหลายหน
47
วันนีเองนางจึงมีโอกาสมาเดินเล่นข้างนอกกับจิวยี ผูค้ น
เดินร้านตลาด พอเห็นหมิงเย่วก็ซบุ ซิบนินทากันยกใหญ่
บ้างก็ชีไม้ชีมือ บ้างก็จบั กลุม่ คุยกันจนนางสงสัย

ในร้านนําชา

เสียวเออร์วางนําชาลงแล้วอมยิมเล็กๆ นันยิงทําให้นาง
ฉงนเข้าไปใหญ่ เรืองน่าอับอายอะไรนางก็ไม่เคยทํา
หลังจากกลับเข้าตําหนักคิดแล้วคิดอีกก็นกึ ไม่ออก

ต้ามูเ่ ดินมาอย่างอารมณ์ดี โบกพัดรูปเขาเหลียงซาน

ไหวๆมาอวดหมิงเย่ว

48
"น้องข้าดูนีสิ งดงามหรือไม่..?"

"...."

"น้องข้า ภาพวาดนีหลีหลานนังวาดให้ขา้ ..."

"........"

"หมิงเย่ววววววววววว เจ้าเป็ นอะไร" ต้ามูเ่ ขย่าตัวนาง

จนสะดุง้

"อ้าวพีห้ามาตังแต่เมือไร"

49
"ยืนรอเจ้าจนตะวันจะตกดินล่ะ เรียกเท่าไรก็ไม่ได้ยิน"
ต้ามูโ่ บกพัดอย่างภูมิใจ ไปนังตรงข้ามนาง "แล้วเจ้า
เป็ นอะไร ทะเลาะกับจวินอ๋องอีกรึ"

"เปล่าพีห้า แต่ช่วงนีข้าไปไหนใครก็ซบุ ซิบนินทาข้า

บ้างก็หวั เราะ บ้างก็ขบขัน" คิวนางขมวดเข้าหากัน

"อ๋อ !!"

"อ๋อ นีคือรูใ้ ช่มยั บอกข้ามา" นางเริมซักไซร้

"ไปดูเองดีกว่ากระมัง ฮ่าๆๆๆๆๆ เจ้าปลอมตัวเเอบตาม

50
ฟูจวิน(สามี)เจ้าไปสิ แล้วจะได้คาํ ตอบ" ต้ามูเ่ อามือ
ป้องปากกระซิบ หัวเราะคิกคักแล้วออกไป

วันถัดมา

หมิงเย่วกับจิวยีปลอมเป็ นบุรุษ รวบผมมัดเกล้าเช่นชาย

หนุ่มไว้แล้วเริมตามจวินอ๋องตังแต่เช้า เขานันต้องตรงไป
ทีตําหนักขุนนางเพือประชุม นางเองก็แอบรออยูข่ า้ ง
นอก

เวลาผ่านไปหนึงก้านธูป จวินอ๋องในชุดสีขาวลายไม้ไผ่สี
เขียวอ่อน ก็เดินเร่งรีบออกมา

51
"จวินอ๋อง ประชุมยังหาข้อตกลงไม่ได้เลย ท่านช่วยอยู่
ต่ออีกครึงก้านธูปได้หรือไม่" ขุนนางชันผูน้ อ้ ยวิงมาตาม
สีหน้าร้อนรน

"ก่อนมาประชุมข้าบอกแล้วว่ามีเวลาเพียงก้านธูปเดียว
พวกเจ้านันทํางานมิทนั เวลาใยมาโทษข้า"

"อีกหน่อยมิได้หรือท่าน" เขาอ้อนวอน

"เจ้าแต่งงานหรือยัง" จวินอ๋องหันไปถาม

"ยังขอรับ"

52
"ถึงว่าเจ้าไม่เข้าใจ ข้ามีภรรยาแล้ว หากมัวแต่ผอ่ นปรน
เรืองเวลากับขุนนาง เมือไรข้าจะมีลกู คนทีสามเล่า" เขา
กล่าวหน้าตาย จนขุนนางผูน้ นหน้
ั าแดงเถือก

แม้หมิงเย่วทีอยูด่ า้ นนอกยังกลืนนําลายเอือกใหญ่ "จิ

วยีอาาา ฮือออ จวินอ๋องพูดเช่นนันตรงเกินไปมัย"
นางกระทืบเท้าจนฝุ่ นตลบ

"ตรงเพคะ ตรงจน คิกๆๆๆๆ"

ิ
ทีทีสองของวันนีทีจวินอ๋องไป เป็ นร้านเครืองประดั
บใจ
กลางเมือง ร่างสูงโปร่งสง่างามเดินตรงไปเลือกเครือง
ประดับ เขาพลิกไปพลิกมาแต่ก็ยงั ไม่พอใจสักชิน สาวๆ
ในร้านเครืองประดับต่างเดินเฉียดไป เฉียดมาเพือ
53
ยัวยวนเขา

"ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันช่วยเลือกมัยเพคะ" หญิง

สาวอกโตยืนบิดเข้าหา

"จิวยีๆๆๆๆ นางนันมันยัวจวินอ๋องของข้า" หมิงเย่วรีบ

จะถลาเข้าหา แต่กลับถูกจิวยีดึงไว้แล้วจุ๊ปากให้เงียบลง
ฟั งต่อ

"คงมิดีกระมังแม่นาง" จวินอ๋องตอบกลับ

"ทําไมจะไม่มีเล่าเพคะ ข้าน้อยนันยินดีติดตามเป็ นอนุ

ท่านนะเพคะ" หญิงสาวรุกคืบบอกสิงทีต้องการอย่างไม่

54
กลัวเกรง

"เครืองประดับนีข้าเลือกให้ฮหู ยินข้า หากให้เจ้าช่วย

เลือกหรือยืนมือมาช่วย มันคงไม่มีคา่ อะไรต่อนางอีก
อีกอย่างข้ามีภรรยาแล้ว ไม่คิดมีเพิม ขอโทษด้วยแม่
นาง" จวินอ๋องวางหยกทีจับอยูล่ งแล้วเดินออกไป สร้าง
ความอับอายให้กบั หญิงสาวผูน้ นแทบแทรกแผ่
ั นดินหนี

ทีทีสามวันนีกลับเป็ นทีจวนแม่ทพั กวง และด้วยว่าทีจวน

แม่ทพั นันแน่นหนา แถมพวกเขายังเข้าไปคุยด้านใน หมิ
งเย่วจึงให้จิวยีรออยูด่ า้ นนอก ส่วนนางก็ทาํ อย่างทีเคย

ปี นหลังคา!!

55
อาวุธโซ่ปลายหัวธนูของนางถูกเหวียงไปอย่างเงียบ
เชียบ แผ่นหลังคาถูกเปิ ดออกเพือแอบฟั งคนทีอยูด่ า้ น
ล่าง

"วันนีแม่ทพั กวงเรียกข้ามามีธุระอันใดหรือ..ข้ามี
เวลา.."

"เพียงหนึงก้านธูป ข้าเข้าใจพระองค์ทรงมีราชกิจมาก
มาย แต่สาํ หรับข้าเเล้วครึงก้านธูปก็เพียงพอ" แม่ทพั
กวงยกมือกวักเรียก

หญิงสาวหน้าตาสระสวย รูปร่างสูงโปร่งสะโอดสะอง

56
เดินบิดสะโพกน้อยๆดูเย้ายวน ริมฝี ปากอวบอิม นังลง
ตรงข้างเขา

"นีคือกวงผิงผิง บุตรสาวคนโตของข้า ท่านอ๋องเองก็มี

เพียงภรรยาเอก หากมีชายารองเพิมอีกคนคงจะดีไม่
น้อย" แม่ทพั ยิมกว้างใส่

"ดีหรือไม่ขา้ ตัดสินใจด้วยตัวเอง นอกจากฮูหยินของข้า

แล้ว หญิงสาวผูอ้ ืนก็ไม่ตา่ งจากต้นไม้หรอกท่านแม่ทพั "
จวินอ๋องยกนําชาขึนจิบ "ท่านขอเวลาข้าเพียงครึงก้าน
ธูป นีก็หมดเวลาแล้ว ข้าต้องรีบไปอีกทีมิเช่นนันจะไม่
ทันอาหารเย็นทีบ้าน"

คํากล่าวปฏิเสธของเขาช่างเจ็บแสบยิงนัก จนสองพ่อลูก
57
ก้มหน้าเจือนลง หมิงเย่วทีอยูบ่ นหลังคาชอบใจทีสามีตวั
เองช่างหนักแน่นยิงนัก จนเผลอตบฉาดเข้าทีหลังคาจน
ทะลุ ร่างบางร่วงหล่นร้องลัน

"กรีด ฟูจวินนนนนนนนน ช่วยข้าที"

สินเสียงจวินอ๋องใบหูกระตุกเสียงคุน้ เคยแบบนีจะมีใคร
ไปได้ เขารีบใช้วิชาตัวเบาหมุนกลับมารับหมิงเย่วไว้ได้
ทัน สายรัดผมหลุดออก นางในชุดบุรุษมีแต่ฝนุ่ ผงของ
หลังคามอมแมม สองพ่อลูกเห็นหมิงเย่วจึงรีบคุกเข่าลง
คาราวะ

"ถวายพระพรองค์หญิงหมิงเย่วพะยะค่ะ / เพคะ"

58
"ฮูหยิน ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่กลับบ้านเกินเวลาหรอก
มาหาข้าแบบนีก็ดีป่ะข้าอยากซือหยกให้ไปเลือกกัน"
จวินอ๋องอุม้ หมิงเย่วออกจากจวนไป

"เหมือนหนักขึนนะเนีย"

"จวินอ๋อง ท่านนี.."

"เมือครูย่ งั เรียกฟูจวินอยูเ่ ลย" เขาหยอกขึน

"ไม่เรียกแล้ว"

59
"ทําไมเล่าน่ารักดีออก"

"ไม่ๆๆๆๆ"

"งันคืนนีคงต้องสังสอนเด็กดือใหม่เสียเเล้ว เปลียน
บรรยากาศไปบนเขาดีหรือไม่ ไม่ซือแล้วหยกวันนี
รีบกลับดีกว่า" ตาจวินอ๋องเลิกขึนอย่างมีเลสนัย จนหมิ
งเย่วทุบอกเขาไปเสียหลายที เสียงหัวเราะทังสองหยอก
ล้อกันไปตลอดทางบนม้า จนถึงจวน

กลางป่ าลึก

ร่างเงาดําทะมึน อัปลักษณ์มีแต่รอยแผล นังหักกิงไม้อยู่

60
ข้างกองไฟ เมือกองทัพเขาเป็ นฝ่ ายพ่ายแพ้ สองพีน้อง
ตระกูลหยางและจวินอ๋องไล่ตามสองพีน้องตะกูลโม่มา
จนสุดทางหน้าผา ทังสองเลือกทีจะกระโดลงหน้าผาไป
แทนทีจะโดนจับในฐานข้อหากบฏ โม่เซียนสินชีพคาที
กลางป่ าลึก แต่โม่เซิงนันสูญเสียดวงตา และมีแผล
อัปลักษณ์ทวร่
ั างกาย

นัยน์ตาแดงกําโม่เซิงฉายแววอาฆาตเคียดแค้น หมด
สภาพแม่ทพั ทีแข็งเเกร่ง

"จวินอ๋อง แค้นนีชัวชีวิตข้าจะไม่มีทางลืม รอข้าก่อน

เถิด สิบปี ก็ยงั ไม่สาย มีความสุขให้มากเพราะหากถึงวัน
นันเจ้าจะต้องมาร้องขอชีวิตข้าผูน้ ี"

61
.......... THE END

62