Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผ้ ูเชียว

ชาญ

นางเป็ นถึงคู่หมันคู่หมายขององค์รัชทายาท แต่ใน

คืนวิวาร์ของพวกเขา กลับมีราชโองการให้ นางไป
แต่งงานกับเทพเจ้ าแห่งสงครามทีเป็ นอัมพฤกษ์
อัมพาต ในคือวันวิวาร์ของพวกเขา เจ้ าบ่าวทีเป็ น
อัมพฤกษ์อัมพาตกดนางไว้ ภายใต้ ร่างกายของเขา
ก่อนจะพูดขึน

“เจ้ าต้ องการให้ เจิน สังหารเจ้ า หรือมอบยา

พิษให้ เจ้ า”

หลิน ชูจิวเป็ นศัลยแพทย์ทมีี ชือเสียง ดังนัน

เธอจึงไม่ยอมถูกข่มขู่ได้ ง่ายๆ ก่อนจะหมุ่นตัวกลับ

1
เปลียนเป็ นกดชายร่างอัมพฤกษ์อัมพาตไว้ ภายใต้
ร่างของเธอแทน จากนันก็พูดขึน

“บอกมา ท่านอยากให้ ข้าทําลายขาของท่าน

หรือขาทีสามดี”

หลิน ชูจิวเป็ นแพทย์ศัลยแพทย์อัจฉริยะใน

ยุคทีทันสมัย ก่อนจะเดินทางผ่านการเวลามาอยู่ใน
ร่างของคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหลิน ส่วนเขาคือ
องค์ชายทีมีชือเสียงในนามของเทพเจ้ าแห่ง
สงคราม ต่างก็เป็ นทีหวาดกลัวของผู้คนมากมาย

“ข้ า หลิน ชูจิน ไม่ใช่ผ้ ูหญิงทีดีงามอะไร ข้ าไม่

รู้ จักการเขียนคํากลอนอ่อนหวานไพเราะพวกนัน
แต่ถ้าข้ ารักท่าน ข้ ายินดีทีจะทําทุกอย่างเพือท่าน

2
ข้ ายอมเป็ นผู้แบกรับโทษของแคว้ น หรือแม้ แต่ช่วย
ท่านยึดแผ่นดินทีกว้ างขวางมาเป็ นของพวกเรา แต่
ถ้ าหากว่าข้ าเกลียดท่าน ข้ าพร้ อมทีจะควักหัวใจ
ท่านออกมา จากนันก็เลาะกระดูกท่านออก หลัง
จากทีท่านตายไป ข้ าก็จะทําลายแคว้ นทีงดงามแห่ง
นี”

3
ตอนที่ 1 ถูกบังคับใหแตงงานและถูกตบ
“เพี้ยะ!”

เสียงตบกระทบลงมาบนใบหนาของเธอ หลิน ชูจิ่ว พบวา

ตัวเองถึงกับตัวลอย

เธอชางออนแออะไรเชนนี้

แกมดานซายของเธอกําลังถูกเผาไหมจากความ
เจ็บปวด ทั่วทั้งรางกายเต็มไปดวยความเจ็บปวด จนไมสามารถที่
จะลืมตาของเธอขึ้นได กอนจะคอยๆ สัมผัสไดถึงรสเลือดที่ขม
ฝาดในปาก ทั้งหมดเหลานี้ทําให หลิน ชูจิ่วถึงกับขมวดคิ้ว
 แมวาเธอจะเปนศัลยแพทยก็ตาม แตเธอก็ไมไดชื้นชอบ
กลิ่นเลือดแตอยางใด โดยเฉพาะเลือดของเธอเองแลวดวย

ชูจวิ่ กระอักเลือด
“เพี้ยะ!” คราวนี้เธอถึงกับกระอักเลือดที่อยูในปาก
ออกมา หลิน ชูจิ่วพยายามที่จะลืมตาของเธอขึ้นเธอตองการที่จะ
เห็นสํานักขาวกรองแหงชาติของประเทศ M ที่กําลังทรมานเธออยู
ในตอนนี้ แลวเธอก็คอยๆ ลืมตาขึ้นและเห็นวาเปน....

คูของชายและหญิงที่กําลังมองลงมาที่เธอ พวกเขาตางก็
แตงชุดคอสตุม และกําลังยืนอยูตรงหนาของเธอในตอนนี้แทน
 ถาเธอไมเห็นวาสายตาที่มองมาของผูชายคนนั้นเต็มไป
ดวยความไมพอใจ เธอคงจะคิดวาเธอกําลังอยูในพิพิธภัณฑหุน
ขี้ผึ้งไปแลว

หลิน ชูจิ่วยังคงแยกแยะสถานการณตรงหนาไมออก แต

แลวเธอก็ไดยินเสียงของผูชายดังขึ้นดวยความโกรธ

“นังผูหญิงปศาจ ราชโองการของงานแตงของเจาก็ได
ประกาศออกมาแลว ไมมีใครสามารถที่จะเปลี่ยนมันได ถึงแมวา
เจาจะตายไป พวกขาก็ยังจะแบกหามรางกายที่มีเพียงกระดูกของ
เจาไปยังพระราชวังแหงนั้นอยูดี อีกในไมกี่วันที่จะถึง เจาควรที่จะ
เชื่อฟง ไมเชนนั้นเจาจะตองพบเจอกับความลําบาก”

เขาหมายความวาอะไรกัน?
 ราชโองการ? พระราชวัง?

หลิน ชูจิ่ว เต็มไปดวยความสงสัย

เธอจําไดวาเธอไมไดแยกจากเพื่อนของเธอในตอน
นั้น หรือวาตัวตนของเธอจะถูกเปดเผยแลว ดังนั้นจึงถูกจับไดโดย
ทีมงานของ NBI ในประเทศ M แลวอะไรมันมาเกี่ยวกับการ
แตงงานดวย

ดวงตาของเธอกวาดมองลงมา กอนจะเห็นมือที่ขาว
ผิดปกติของเธอ และสิ่งนี้ยิ่งทําใหเธองงงวยมากขึ้นไปอีก

เธอมีผิวสีนําตาลออนไมใชหรือไง แลวนี่มัน....
 แลวในเวลานั้นเอง ผูชายตรงหนาก็พูดกับเธอขึ้นอีก
ครั้ง หลังจากที่เขารออยูเปนนาน แตหลิน ชูจิ่วก็ไมไดตอบอะไร
เขาออกมาสักที ในตอนนี้เขาจึงเต็มไปดวยความโกรธกอนจะพูด
ขึ้น

“นังผูหญิงปศาจ เจาไดยินที่ขาพูดหรือไม”

หลิน ชูจิ่วยังคงขบคิดแตกลับตอบออกไปโดยจิตใตสํานึก

“อืม!”
 “ดี เจาอยาไดทําใหขาผิดหวัง อยาไดบังคับใหบิดาผูนี้
ตองถึงกับมัดเจาเอาไวเลย”ในขณะที่ชายผูนี้พูดวาตัวเองเปนบิดา
ของ หลิน ชูจิ้ว น้ําเสียงของเขาก็ออนลงเล็กนอย

ในเวลานั้น ผูหญิงที่ยืนอยูขางๆ เขา ก็พูดขึ้นดวยน้ําเสียง

ที่ออนโยน

“ทานพี่ ทานไปพักใหสบายใจเถิดเจาคะ คุณหนูชูจิ่วนั้นเปนเด็กดี

นางจะไมสรางปญหาอยางแนนอนเจาคะ”

“เชนนั้นก็ดี ขาหวังวานางจะเขาใจอะไรขึ้นมาบางเล็กนอยก็ยังดี”
ผูชายคนนั้นสงเสียงขึ้นจมูกกอนจะเผยความไมพอใจของเขาที่มี
ตอ หลิน ชูจิ่ว อยางชัดเจน
สติของหลินชูจิ่วคอยๆ เลือนลางขึ้นเรื่อยๆ

การโดนตบนั้นถือวามากไปสําหรับรางของเธอ ใบหนาของเธอ
ยังคงเจ็บปวดอยูเลยดวยซ้ํา รางของเธอก็ออนแอและเริ่มหนักอึ้ง
ขึ้นเรื่อยๆ หลินชูจิ้วพยายามรวบรวมพลังที่เหลืออยูของเธอ
เพื่อที่จะสนทนากับบุคคลคนทั้งสองคน ...

หลังจากที่มองบุคคลทั้งสองไดชัดขึ้น ความทรงจําก็ผุดขึ้นมาใน
หัวของเธอทั้งที เธอจึงเขาใจไดทันทีวาผูชายและผูหญิงคนนี้ คือ
บิดาและมารดาเลี้ยง แลวรางนี้เอง

กลายเปนวาเธอคือบุตรสาวในแควนทางตะวันออก

ฮึ! นี่มันตัวตนแบบไหนกัน
หลิน ชูจิ่วตกตะลึง พรอมกับฟุบตัวนอนราบลงไปที่พื้นอยางหมด
แรง

เมื่อผูชายและผูหญิงมองเห็น หลิน ชูจิ่ว ที่หมดแรงและลมตัวลง

ไปนอนราบอยูที่พื้นในตอนนี้ พวกเขาก็ทําเพียงแคเดินออกจาก
ประตูไป พรอมกับออกคําสั่งขึ้น

“จับตาดูคุณใหญเอาไวใหดีๆ ถามีอะไรเกิดขึ้นกับนาง ขาจะ

ลงโทษเจา”

หลิน ชูจิ่วไดยินสิ่งที่บิดาของรางนีอ้ อกคําสั่งขึ้น จากนั้นก็ตามมา

ดวยน้ําเสียงที่ออนโยนของมารดาเลี้ยงของเธอ
“เจาตองคอยรับใชคุณใหญใหดี หากนางตองการอะไรก็ใหไป
บอกขาที่เรือน”

ชางเปนผูหญิงที่หนาซื่อใจคดจริงๆ

หลิน ชูจิ่วความคิดคอยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ถึงแมวาเธอจะยังนอน

ราบอยูที่พื้น และยังไมสามารถที่จะเคลื่อนไหวได แตสิ่งเหลานี้
ไมไดหยุดเธอใหจัดการกับสถานการณตรงหนา

ชื่อของเธอคือ หลิน ชูจิ่ว ฉากหนา เธอเปนศัลยแพทยจีนที่มี

ชื่อเสียงของประเทศ M แตในความเปนจริง เธอเปนเจาหนาที่
จากประเทศ Z งานของเธอนั้นงายมาก เพราะเธอไมจําเปนตอง
ขโมยขอมูลตางๆ ของพวกเขา เธอแคตองคอยรายงานกิจกรรม
พิเศษตางๆ ของประเทศ M ไปยังประเทศ Z เทานั้น
หลิน ชูจิ่วไดพยายามอยางดีที่สุดในการทํางานนี้ เพื่อปกปองคน
จํานวนมากของสํานักขาวกรองแหงชาติของประเทศ z แตแลว …

ตอนที่ 2 ชะตากรรมที่ น า เศร า

อาทิตยที่แลว เธอหลบหนีออกมา

สํานักงานขาวกรองแหงชาติของประเทศซิก z ตองการรับ
สําเนาขอมูลการวิจัยทางการแพทยที่เปนความลับของ
ประเทศ M แลวเธอก็อยูที่นั่นเพื่อปกปดงานนี้ เมื่อพวกเขากําลัง
เดินทางกลับ เธอกลับถูกพบเขาโดยสํานักขาวกรองแหงชาติของ
ประเทศ M อันเปนผลทําให...

ตัวตนของเธอถูกเปดเผย
 แตมันก็ใชเรื่องสําคัญอะไร สิ่งที่สําคัญที่สุดก็คือ..

เธอไมรูวาทําไมเธอตองเสียสละตัวเองเพื่อปกปดเจาหนาที่
ของ NBI ของประเทศซิก Z ดวย และเพราะเรื่องนี้

เธอถึงไดถูกจับได

เมื่อคิดวาเธอจะเผชิญกับความโหดรายของ
ประเทศ M แทน NBI เธอก็ไมไดคาดหวังวาตัวเองจะไดตื่นขึ้นมา
อีกครั้ง แต เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งกลับกลายมาเปนบุตรสาว
ในแควนทางตะวันออก หรือที่พวกเขาเรียกวาคุณหนูใหญ

เชนนั้น หมายความวาเธอตายแลวใชไหม...

ดูเหมือนวาจะไมมีใครตอบคําถามนี่ของเธอได
 โชคดีที่เธอเปนเด็กกําพราพอแมที่แทจริงของเธอตางก็
เสียชีวิตไปแลว จึงไมตองมีอะไรใหเปนหวง แตนาเสียดายที่เธอ
เพิ่งจะชําระเงินกูคาบานขนาดเล็กหมดไป

สําหรับตัวตนในปจจุบันของเธอนะหรือ

หลิน ชูจิ่วรูสึกหมดหนทางมากจริงๆ เพราะขอมูลที่เธอไดรับ

ในความทรงจําของเจาของรางคนกอนหนานี้ มีขอมูลที่จํากัดมาก
แตที่แนๆ คือเธอกับเจาของรางนีม้ ีชื่อที่เหมือนกัน

ในความเปนจริงแลว มารดาทางแมทางสายเลือดของ
เจาของรางเดิมนี้มีภูมิหลังที่ดีมาก เพราะนางเปนถึงบุตรสาวคน
โตของทานเจาเมือง

แตนาเสียดายที่นางตายเร็วไปหนอย ในตอนที่เจาของราง
เดิมเปนเพียงเด็กอายุแคเพียงสามขวบเทานั้น ดังนั้นจึงทําให
เจาของรางเดิมแทบจะไมมีความสัมพันธใดๆกับมารดาทาง
สายเลือดเลย

หลังจากนั้น บิดาของรางนี้ก็ไดแตงงานกับนองสาวของ
มารดาของนาง ที่เปนบุตรสาวคนรองของทานเจาเมือง

บุตรสาวคนรองที่สงางามของทานเจาเมืองยินดีที่จะแตงงาน
กับพี่เขยของนางเพราะความรัก อยางไรก็ตาม เหตุผลที่แทจริงก็
คือการที่จะใหนางมาดูแลบุตรสาวคนโตของพี่สาว และนั่นคือ
เจาของรางเดิมของรางนี้

ดังนั้น ยังคงมีทานนาที่จะคอยดูแลนางอยู ในสายตาของ

ผูอื่น มันชางเปนเรื่องที่นายินดี แต ปญหาคือ

มารดาเลี้ยงผูนี้ดูแลเจาของเดิมเปนอยางดี แตนางไมไดสนใจ
วาคุณหนูใหญผูนี้จะเติบโตมาหยิ่งยโสแคไหน แถมนางยังไมได
สนใจจะจัดการอะไรหลังจากที่งานแตงงานถูกยกเลิกไปเชนนั้น
 เมื่อครั้งที่มารดาทางสายเลือดของเจาของรางเดิมนี้ยังมีชีวิต
อยู นางไดเตรียมการแตงงานที่ดีเอาไวใหแกบุตรสาวของนางแลว

ดีอยางไรนะหรือ ก็เพราะนางจะไดแตงงานกับองครัชทายาท
ของแควนนี้ เจาของรางนี้เพียงแคตองรอใหงานวิวารของพวกเขา
เกิดขึ้นเทานั้น แตในตอนนี้

การแตงงานครั้งนี้ถูกเปลี่ยนไปเปนนองสาวคนละแมของนาง
แทน เพราะทุกคนคิดวาเจาของรางเดิมนั้นทั้งหยาบคายและหยิ่ง
ยโสเกินไป ดังนั้นนางจึงไมมีความเหมาะสมที่จะแตงใหกับองครัช
ทายาท

“เด็กนอยผูไรมารดาที่นาสงสาร นางนั้นไมรูอะไรจริงๆ นาง

เชื่อจริงๆ หริอวามารดาเลี้ยงจะดีกับนางจริงๆ” เมื่อหลิน ชูจิ่ว
ยอยความทรงจําทั้งหมดของเจาของรางเดิมแลว เธอชวยไมไดที่
จะสายหัวและถอนหายใจขึ้น
 หลิน ชูจิ่วตองยอมรับวาคนที่ไดชื่อวาเปนมารดาเลี้ยงนั้นเกง
จริงๆ เจาของรางเดิมนั้นไมใชคนฉลาด ดังนั้นมารดาเลี้ยงเพียงแค
ตามเก็บกวดเช็ดถูเองแย
รื่ ๆ ของนางอยูตลอดเวลาเทานั้น ก็ทําให
เจาของรางเดิมคิดวานางเปนปาที่ดีที่สุด และยังเปนมารดาเลี้ยงที่
ดีที่สุดในโลกอีกดวย

“ชางเปนผูหญิงที่โงเงาจริงๆ นางไมเขาใจเหตุผลงายๆเชนนี้
ไดอยางไร ในเมื่อตอนนี้ขาตองมาอาศัยอยูในนามของเจา เชนนั่น
..คนพวกนั้นที่ติดคางเจา ขาจะทําใหพวกเขาตองชดใช ดังนั้น ก็
หลับใหสบาย สวนขาก็จะอยูอยางมีชีวิตที่ดีเชนกัน”

หลิน ชูจิ่วพยายามพยุงตัวขึ้นจากพื้นดวยความยากลําบาก
เธอถึงกับกระอักเลือดออกมาเหมือนกับครั้งที่แลว กอนจะเธอ
เดินโซเซไปที่โตะ
 ในเวลานี้ ความทรงจําของเธอยังวุนวายและไมตอเนื่อง
หลายสิ่งหลายอยางยังไมชัดเจน และกระจัดกระจายไปทั่ว

แตนี้ไมใชสิ่งสําคัญ หลิน ชูจิ่วเลรินน้ําชาใหตัวเองเพื่อลางรส

เลือดในปากของเธอ แลวยังใชน้ําลางลงไปที่ขางแกมของเธอ มัน
คงจะไมดีถาใบหนาของเธอบวมเหมือนหมูในวันพรุงนี้

“อา....”หลิน ชูจิ่วสัมผัสทางดานขางของใบหนาดานซายที่
บวมของเธอ อะไรจะนาอนาถขนาดนี้

บิดาของนางตบหนานางแรงขนาดนี้ เขาอยากจะฆานางให
ตายโดยเร็วหรืออยางไร เจาของรางเดิมผูนี้เปนบุตรสาวทาง
สายเลือดของเขาไมใชหรือ ใชไหม?

หลิน ชูจิ่วรินน้ําชาใหตัวเองอีกครั้ง กอนจะวางกาน้ําชาลงไป

อยางแรงเพื่อระบายอารมณ
 ใครก็ตามที่ถูกปลุกใหตื่นดวยการตบ ลวนแตไมพอใจดวยกัน
ทั้งนั้น

ไมใชหรือไง?

หลิน ชูจิ่ว ดูเหมือนจะจําไดวาบิดาของเธอนั้นไดพูดถึงการ

แตงงานอะไรสักอยางเอาไว

องครัชทายาทและนองสาวคนละแมของเธอก็กําลังจะ
แตงงานกัน ดังนัน้ ใครคือคนที่เธอจะตองแตงงานดวย

หรือวาเธอจะไดยินมันไมชัด แตก็เหมือนวารางนี้จะไมมี
ความทรงจําเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

ตอนที่ 3 รั ก แท แ ละน อ งสาวที่ ง ดงามราวกั บ บั ว หิ ม

 สําหรับ หลิน ชูจิ่ว การแตงงานนั้นถือวาเปนปญหาที่รายแรง
มาก

เธอมีชีวิตอยูในวัยยี่สิบหกปในชีวิตกอน แตเธอยังไมได
แตงงานและเธอยังไมเคยมีความรัก ...

อยาเขาใจเธอผิด หลิน ชูจิ่วไมใชคนนอกรีต สภาพชีวิตของ

เธอไมไดเลวราย และเธอก็ไมเคยประสบกับความรักครั้งแรกที่นา
เศรามากอน ก็แควาเธอนั้นยุงมากเทานั้นจริงๆ

แมวาเธอจะมีไอคิวสูง และมีความสามารถในการเรียนรูที่
แข็งแกรง แตก็ยังไมใชเรื่องงายสําหรับเธอที่จะจบหลักสูตร
การแพทยในเวลาเพียงแคหาป และมีใบอนุญาตแพทยใน
ประเทศ M อีกดวย

ในชีวิตกอนหนานี้ เธอใชเวลาเรียนและทํางานเทานั้น ซึ่งไม

มีเวลาที่จะไปตกหลุมรักใครได
 เพราะความลับของเธอ มันเปนไปไมไดที่เธอจะมีความรัก
แมวาเธอจะไมมีคูครอง แตเธอก็ไมยอมปลอยใหตัวเองตกหลุมรัก
กับผูชายของประเทศ M อยางเด็ดขาด

เอาละ

นั้นไมไดเปนปญหา ปญหาคือบิดาของเธอกลาว
วา 'แตงงาน' แตเธอจะแตงงานกับใครเลา?

หลิน ชูจิ่วนั่งลงบนโตะ เธอหันศีรษะของเธอไปอยางไมรูตัว

และเห็นผาไหมสีขาวและเกาอี้วางอยูบนพื้น

นี้มัน หลิน ชูจิ่วรูสึกอับจนหนทาง เธอพยายามหาเหตุผล

จากความทรงจําดั้งเดิม แตแลวจูๆ เธอก็ไดยินเสียงฝเทาดังมา
จากทางดานนอกประตูและไมนานประตูก็เปดออก
 ผูชายและผูหญิง

โดยเฉพาะชายหญิงคูน ี้อยูในชุดสีเหลือง พวกเขาเดินอยาง

สงางามอยูภายใตดวงอาทิตยราวกับวาพวกเขากําลังแบงแสง ...

แตดูเหมือนวาแสงแดดจะไมใชสิ่งที่สองประกายแตอยางใด

หลิน ชูจิ่วใชมือยกขึ้นปองแสงจากดวงตาของเธอชั่วขณะ
จนกระทั่งประตูไดปดลง หลิน ชูจิ่วจึงไดตั่งใจมองใหมอีกครั้ง

พระเจา คนเหลานี้รางกายเต็มไปดวยทอง

อะไรจะรวยล้ําหนาขนาดนั้น

ปากของหลิน ชูจิ่วพูดอยูเพียงไมกี่คํา

ผลแอพพริค็อทสีเหลือง? หานสีเหลือง?**
 ผูหญิงกับผูชายสองคนนี้ดูเหมือนจะรักสีนี้มากจริงๆ

เดี๋ยวกอน

ไมใชๆ ในเวลาที่ยอนยุคเชนนี้

ผูชายที่สามารถใชชุดสีเหลืองได ตองเปนองครัชทายาทแหง
แควนตะวันออก เสี่ยวเทียนยุย

หลิน ชูจิ่ว พยายามที่จะคาดเดาจากรูปลักษณของบุคคลทั้ง

สองคน และคอยๆมองไปที่พวกเขาอยางระมัดระวัง
 เสี่ยวเทียนยุย

ชายผูนี้มีลักษณะที่สุขภาพ รูปรางสูง หนาตาดีผิวขาวใส

ละเอียด และอารมณอันสูงสง ทุกรองรอยของเขาแสดงใหเห็นถึง
ความเหนือกวาใคร
 หลิน หวานถิง
สําหรับผูหญิงที่ยืนอยูขางๆ กับองครัชทายาทนั้น นางมี
ผิวหนาที่ขาวซีด งดงามและมีใบหนาที่มีเสนห หลิน ชูจิ่วไม
จําเปนตองวิเคราะหอีกตอไป เพราะผูหญิงคนนี้ตองเปนนองสาว
คนละแมของเธอนั่นเอง นางคือ หลิน หวานถิง

เมื่อไดเห็นคนสองคนนี้ เธอก็เขาใจวาทําไมบิดาถึงไดเกลียด
เจาของรางนี้ บางทีบิดาผูนั้นของนางและนาของนางไดวางแผน
เอาไวอยูกอนแลว และเพียงแครอใหมารดาของรางนี้ตายไปกอน
เพื่อพวกเขาจะสามารถแตงงานกันได ไมอยางนั้นจะอธิบายวา
อยางไร ที่นาผูนั้นอายุตั้งสิบแปดปแตยังไมแตงงานออกเรือนไป

“พี่ใหญ” ในขณะที่หลิน ชูจิ่วกําลังครุนคิดเกี่ยวกับตัวตน

ของพวกเขา หลิน หวานถิง ก็เดินมาหยุดอยูตรงหนาของหลิน ชู
จิ่ว เมื่อนางเห็นวาหลิน ชูจิ่วไมไดมองไปที่นาง ใบหนาของนางก็
เปลี่ยนกังวลมากขึ้น
 “พี่ใหญใบหนาของทาน ไมเปนไรใชไหม มันยังคงเจ็บปวด
อยูหรือไม? ทานอยากใหขาเปาใหหรือไม ทานแมของขาเคยบอก
เอาไววามันจะไมเจ็บอีกตอไปถาเราเปามัน”

ดูเอานะ นี่คือสิ่งที่เปนนองสาวที่ดีควรจะทํา แตถาเธอไมได

เอาคูหมั้นของเจาของรางเดิมนี้ไป

“พี่ใหญทําไมทานทําเปนไมสนใจขา” หลิน หวานถิงทําตัว

เหมือนเด็กนอย เมื่อเห็นวาพี่สาวที่โงเขลาของนางไมสนใจนาง
ดวงตาของนางเริ่มเปลี่ยนเปนสีแดงทันที แตกอน หลิน ชูจิ่วจะ
ทันไดตอบสนองนาง นางก็โดยตระหนักถึงความผิดของนางโดย
อัตโนมัติ

“พี่ใหญ ทานยังโกรธขาอยูใชไหม ฮืมๆ ขาขอโทษพี่ใหญ ขา

เสียใจจริงๆ แตขาไมไดตองการใหมันเปนเชนนั่น ขา...ขา....”
 คําพูดของนางเดี๋ยวเขาและเดี๋ยวออก ในขณะที่น้ําตาหยด
แลวหยดเลาตกลงมาราวกับลูกปด รูปรางเล็ก ๆ ของนาง ยิ่งทํา
ใหนางดูนาทะนุถนอมและนาสงสาร ถาผูคนเห็นน้ําตาราวไขมุก
ของนาง พวกเขาจะรูสึกไมดีเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที

แตสําหรับหลิน ชูจิ่วเธอกลับกําลังมีความสุขในการดูการ
แสดงของนาง ทางดานหลังของหลิน หวานถิง คือองครัชทายาท
ที่โดดเดนและมีลักษณะที่สงางาม เขาเดินไปดานหนา พรอมกับ
ดึงหลิน หวานถิงเขามาไวในออมแขนของเขา

“หวานถิง เจาไมตองรองไห เจาไมไดทําอะไรผิด ดังนั้นเจา

จึงไมจําเปนตองขอโทษผูหญิงที่ชั่วรายคนนี้ดวย”

“ฝาบาท.....”หลิน หวานถิงเรียกชื่อเขาขึ้นอยางออนหวาน
ทําให หลิน ชูจิ่วเกือบจะอาเจียนออกมา
 ดูเหมือนวาองครัชทายาทจะชื่นชอบฉากนี้ กอนจะแสดง
ความรักของเขาออกมาอีกครั้ง

“หวานถิงอยารองไห ขืนเจายังคงรองไหอยูเชนนี้ หัวใจของ

ทุกคนในพระราชวังจะแตกสลาย หวานถิง เจาชางมีจิตใจดีงาม
เกินไปแลว เจาไมควรรูสึกเสียใจใหกับผูหญิงเลวรายผูนี้ เพราะ
พวกเรารักกันจริงๆ นอกจากนี้เจาจะตองจําไว แมแตมารดาของ
เจา ยังไดตกลงแลวที่จะใหพวกเราไดแตงงานกัน”

“ฝาบาททรงมีพระเมตตายิ่งนักเพคะ” แลวน้ําตาของหลิน
หวานถิงก็หยุดลง

ไมใชสองคนนี้ที่ผิดหรอกหรือ

เห็นไดชัดวานองสาวคนละแมของเธอ ขโมยงานแตงงานของ
เธอไป แลวแบบนี้พวกเขายังจะมาเรียกเธอวาผูหญิงชั่วรายอีก
พวกเจาชวยมียางอายหนอยไดไหม
 .....................................
**(Yellow Apricot? Yellow Goose? ประโยคนี้ผูแปลไมรู
จะเปรียบคํายังไงนะคะ เลยไดออกมาแบบนี้อาจจะงงกันบาง ผู
แปลก็งง 555)

ตอนที่ 4 แรงจู ง ใจและความเสี ย ใจในชี วิ ต นี้

สมองของหลิว ชูจิ้วเริ่มจะเจ็บปวดขึ้นมาแลว และก็เกือบจะ
อาเจียนออกมา เมื่อชายและหญิงยังคงแสดงความรักของพวกเขา
ตอหนาเธอตอไป เธอคิดวาบางทีทั้งคูจะออกไป หลังจากการ
แสดงความรักของพวกเขาจบ แต หลิน หวานถิงไมไดมีเจตนา
แบบนั้น ... ...

หลิน หวานถิงรองไหในออมแขนขององครัชทายาทเสี่ยว
เทียนรุยอยูเปนเวลานาน แตแลวจูๆ กับทําทา "ตกใจ" โดยการ
กระทําของพวกเขาและผลักเขาออกไปอยางรวดเร็ว และจากนั้น
 นางทําตัวเหมือนนักเรียนชั้นประถมที่มีความผิด ในขณะที่
ยืนอยูหนา หลิน ชูจิ้ว หลิน หวานถิงอธิบายขึ้นทันที

“พี่ใหญทานอยาโกรธไปเลย ที่องครัชทายาทาทและขา
เกือบจะแสดงความรักอันลึกซึ้งของเราตอกัน ซึ่งขามั่นใจวาทาน
ไมตองการเห็นมันอยางแนอนอน”

หลิน ชูจิ้วมองขึ้นไปบนทองฟาอยางเงียบๆ สิ่งที่เธอตองการ

จริงๆ คือความสงบ และเธอยังตองการใหคนสองคนนี้ออกไป
อยางรวดเร็วอีกดวย และไมตองมารบกวนเธออีก เพราะความคิด
ของเธอคงสับสนวุนวายอยู ...

“หวานถิงเจาไมจําเปนตองไปอธิบายใหนางฟง พวกเรารัก
กันอยางลึกซึ้ง และโดยไมรูตัว พวกเราจึงไมสามารถยับยั้ง
อารมณของเราได” องครัชทายาทเสี่ยวเทียนรุยยืนอยูทางดาน
หลังของหลิน หวานถิง เขาพยายามเกลี้ยกลอมนางดวยน้ําเสียงที่
ออนโยนและนุมนวลที่สุด เพราะนางรูสึกผิด

แตแลวใบหนาของเขากลับมืดคล่ําลงและพูดกับหลิน ชูจิ้
วขึ้น

“หลิน ชูจิ้ว เจาจงฟง! ขาองครัชทายาทไมสนเรื่องนิสัยที่

หยาบคายของเจา แตในเร็วๆ นี้หวานถิงจะกลายเปนองคหญิงรัช
ทายาทของขา ดังนั้นถาเจายังกลาที่จะกลั่นแกลงนาง ขาจะทําให
เจาเสียใจที่เจาไดอาศัยอยูบนโลกนี้”

การกระทําอันองอาจขององครัชทายาทนั้นดูนากลัว ถาหลิน
ชูจิ้วจะไมรูถึงตัวตนที่แทจริงๆของเขา เธอก็คงจะกลัวเขาไปจริงๆ
แลว

หลิน ชูจิ่ว กมศีรษะของเธอเพื่อปกปดดวงตาที่เยือกเย็นของ

เธอ และทําเสียงที่ออนโยนขึ้น
 "ได"

รางกายของเธอยังคงออนแอมาก และยังไมอยูในสภาพที่จะ
ถกเถียงกับคนสองคนนี้ได ความตองการสูงสุดของเธอคือการหา
จุดมุงหมายของสถานการณนี้ และสงพวกเขาออกไปทันที

ดังนั้นตองเชื่องฟง

องครัชทายาทเสี่ยวเทียนรุย รูสึกประหลาดใจกับปฏิกิริยา
ของหลิน ชูจิ่ว เขาไมเคยเห็นนางเงียบขนาดนี้มากอน หลิน
หวานถิงเองก็ดูเต็มไปดวยความตกใจ แตนางซอนมันไวไดในทันที
ดวงตาของนางกระพริบดวยความสับสนวุนวายและเสียใจ...

เมื่อหลิน ชูจิ่ว เห็นองครัชทายาทถาเปนกอนหนานี้ นางก็

ควรจะรีบเขามาตบตีและตอวาไมใชหรือ?
 วันนี้ทําไมนางถึงไดเชื่อฟง? ไมใชวา... ... องครัชทายาทเห็น
ความชั่วรายที่นางไดรังแกนองสาวของตัวเอง เพราะเรื่องที่
เกิดขึ้น

อยางไรก็ตามหลังจากที่ไดเห็นรองรอยที่ใบหนาของ หลิน ชู
จิ่ว แลว หลิน หวานถิงก็เขาใจวา หลิน ชูจิ่วทําแบบนี้เพราะความ
หวาดกลัวและนางก็รูดวยวาบิดาของพวกนางจะไมชวยนางอีก

เมื่อคิดไดเชนนี้ หลินหวานถิงก็ดูเต็มไปดวยความภาคภูมิใจ
มากขึ้นไปอีก แตแนนอนนางไมโงพอที่จะแสดงมันออกมาตอหนา
ขององครัชทายาทได

หลิน หวานถิงยืนอยูขางหลังองครัชทายาท และยังคงมี

ใบหนาที่เต็มไปดวยความเสียใจบนใบหนาของนาง
 แตองครัชทายาทไมไดมองเห็นปฏิกิริยาของนาง เพราะเขา
เอาแตจองมองไปที่หลิน ชูจิ่วอยูเปนนาน องครัชทายาททรงรูสึก
โลงใจ เมื่อเห็นวาหลิน ชูจิ่วนั้นตั้งใจเชื่อฟง กอนจะพูดขึ้น

"หลิน ชูจิ่ว เจาตั้งใจเชื่อฟงเชนนี้ก็เปนสิ่งที่ดีที่สุดแลว ไม

วาจะอยางไร ราชโองการก็ไดออกมาแลว และเจาก็ไมสามารถที่
จะเปลี่ยนแปลงมันได แมวาเจาจะไมเต็มใจที่จะแตงงานกับเส็ด
จลุงเจ็ดก็ตาม หลังจากนั้นทุกคนในวังก็จะเรียกเจาวาเสด็จปาสี่"

น้ําเสียงขององครัชทายาทไมสามารถซอนอารมณความพึง
พอใจของเขาเอาไวได

หลิน ชูจิ่ว ถึงกับตกตะลึง

อะไรนะ นี่เธอตองแตงงานกับองคชายสี่หรือ

หลิน ชูจิ่ว มองไปบนผาขาวที่พื้น

 หรือวา เจาของเดิมของรางนี้ตายเพราะนางปฏิเสธที่จะ
แตงงานกับลุงของคนที่นางรัก ที่จริงแลวเปนถึงองคชายสี่

เดี๋ยวกอนนะ! ในเมือเธอต
่ องแตงงานกับลุงขององครัช
ทายาทในอนาคต เธอก็ตองถือวาเปนผูอาวุโสขององครัชทายาท
และอยางนี้เขายังจะกลามาสอนบทเรียนใหเธออีกหรือ

เธอจะตองไปจริงๆ หรือ... ...

องคชายอะไรกัน?

หลิน ชูจิ่วเงยหนาขึ้น และจองเขม็งไปที่องครัชทายาท ปาก

ของเธอไมไดพูด แตเธอใชสายตาของเธอในการแสดงความคิด
ของเธอแทน
ขาถือวาเปนผูอาวุโสสําหรับเจา แตเจากลับไมมีมารยาทเชนนี้
หรือ?
 แตนาเสียดายที่การแสดงออกของ หลิว ชูจิ่ว ยังไมเพียงพอ
เนื่องจากใบหนาที่บวมราวกับหนาหมูครึ่งตัวของเธอ จึงทําใหไมมี
ผลใด ๆ และองครัชทายาทก็ไมเขาใจวาเธอหมายถึงอะไร

ไมเพียงแคนั้นเมื่อองครัชทายาทมองเห็นใบหนาที่บวมราว
กับหมูครึ่งตัวของเธอ ดวงตาของเขากระพริบตาดวยความ
รังเกียจ

แตเขารีบซอนมันเอาไว และแทนที่มันดวยทาทางที่เต็มไป
ดวยภาคภูมิใจ และเขายังพยายามพูดคําออนโยนเพื่อปลอบใจ
นางขึ้น

“เชนนั้น หลิน ชูจิ่ว... ... ในตอนนี้มันก็ดึกมากแลว ดังนั้น

เจาก็ควรจะรีบไปพักผอนไดแลว หลังจากนี้อีกสามวัน ก็จะเปน
วันวิวารของเสด็จลุงสี่และเจาดังนั้นเพียงแคทําตัวเชื่อฟง และไม
ทําใหเกิดปญหา อยาทําใหทานลุงของขารูสึกไมพอใจ"
 น้ําเสียงของเขาเปลี่ยนไป และยังใหบทเรียนเธออีกเหมือน
กอนหนา ...

องครัชทายาทผูนี้ นี่เปนวิธีที่เจาจะพูดกับคนที่จะกลายเปน
ปาของเจาในอนาคตหรือ

ถาเพียงแคใบหนาและรางกายของเธอจะไมไดอยูในอาการ
เจ็บปวด เธอคงจะไมยอมอยูเงียบ ๆแบบนี้หรอก และคงจะทําให
เขาหัวหมุนไปแลว

แตอยางนอย หลิน ชูจิ่วก็ไดรับรูถึงความจริง เธอตัดสินใจ

อยางเด็ดเดี่ยว พยามอยางมากที่จะลุกขึ้นยืน เพื่อมองดูพวกเขา
เดินออกไป แตแลว...
ตอนที่ 5 การแสดงและแต ง งานกั บ ชายที่ เ ป น อั ม พาตอยู
บนเตี ย ง
หลิน หวานถิงไมไดตองการที่จะจากไปโดยงายเชนนั้น นางไมได
พาองครัชทายามมาที่นี่เพียงแคมาดู หลิน ชูจิ่วเทานั้น แตนาง
ตองการทําใหเขารูวานางนั้นมีคาคูควรแกเขามากกวาคนอยาง
หลิน ชูจิ่วแคไหน

หลิน ชูจิ่วไมไดวางแผนที่จะแตงงานกับองคชายสี่ เพื่อไต

เตาขึ้นไปเปนคนในตระกูลเชื่อพระวงศหรืออยางไร มันไมใช
เชนนั้นหรอกหรือ

หลิน ชูจิ่ว ไมไดแมแตจะมองดูตัวเองในกระจก เพื่อ

มองดูรูปรางหนาตาที่ราวกับผีสาวของเธอ กอนที่จะยืนขึ้นเพื่อ
มองสงพวกเขาออกไป

องครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุย รูสึกลังเลที่จะมองหนาบวมราว
กับหนาหมูของนางอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงรีบจับมือของหลิน
หวานถิงแลวเดินออกไปทันที แตหลิน หวานถิงกลับปดมือองครัช
ทายาทออก จากนั้นก็คุกเขาลงตอหนา หลิน ชูจิ่วในทันที ... ...

“หวานถิง” องครัชทายาทถึงกับตกตะลึง เขาตองการที่

จะชวยนาง แตนางกลับเอาแตหลีกเลี่ยง

“องครัชทายาทเพคะ โปรดอยาไดเปนหวงหมอมฉันเลย
นะเพคะ หมอมฉันติดหนีพี่ใหญจริงๆ”

หลิน หวานถิงถึงกับทําองครัชทายาทรูสึกเครียด เขา

พยายามโนมนาวนางอยูเปนเวลานาน แต หลิน หวานถิงกลับไม
ยอมขยับไปไหน ดังนั้นเขาจึงมองไปที่ หลิน ชูจิ่วดวยความโกรธ
แตเขา...

ไมรูวา หลิน ชูจิ่วจะถอยหางไปไกลจากพวกเขาทั้งแต

เมื่อไหร และใชมือคําคางของนางเอาไวแทน เพื่อดูการแสดง
ของ หลิน หวานถิงตอไป แมวาแกมซายของนางจะยังคงเปนสี
แดงและบวมอยูก็ตาม แตก็ไมสามารถซอนอารมณที่สนุกสนาน
ของนางเอาไวได

หลิน ชูจิ่ว ทําเปนไมสนใจการจองมองมาขององคชายรัช

ทายาท และเพียงแคเคาะนิ้วของนางที่วางอยูบนโตะไปมา ขณะ
มองลงไปที่ หลิน หวานถิง เอาจริงๆ นะ นางยังคิดวาจะสามารถ
เลนละครกับเธอไดในแบบเดียวกันกับที่นางทํากับเจาของรางเดิม
ไดอยูอีกหรือ

ถานางอยากจะคุกเขา เชนนั้นก็จงคุกเขาใหนานเทาที่
นางตองการ เธอจะไมหยุดนางแน บางทีอาจจะเปนในฝนก็ได

องครัชทายาทอยางจะกลาวโทษวาเปนความผิดของ
หลิน ชูจิ่ว แตกลับไมมีคําพูดใดๆ ออกมาจากปากของเขา สําหรับ
หลิน หวานถิง นางก็ยังคงคุกเขาอยูตรงหนาของ หลิน ชูจิ่วเชน
นั้นตอไป
 นางถึงกับตกตะลึง แตแลวนางก็รีบเปลี่ยนปฏิกิริยาของ
นางเอาไวไดอยางรวดเร็ว และลุกขึ้นยืนในทันที จากนั้นก็เดินเขา
ไปหา หลิน ชูจิ่ว และคุกเขาลงตรงหนาเธออีกครั้ง

“พี่ใหญ ขารูวาทานรูสึกไมดี และขาก็รูวาภายในใจของ

ทาน ทานกําลังกลาวโทษขาอยู ดังนั้นถาทานตองการที่จะดาวา
ขา ทานก็สามารถที่ดาวาขาไดเลย ถาทานตองการที่จะทุบตีขา
ทานก็สามารถที่จะทุบตีขาไดเลย แตขาไมสามารถยอมคืนองครัช
ทายาทเสี่ยวเทียนยุยใหกับทานได เพราะองครัชทายาทเปนคนที่
ขารักอยางแทจริง ขาไมสามารถอยูไดโดยปราศจากพระองค"
ขณะที่พูดคําเหลานี้หลิน หวานถิงก็ไมลืมที่จะมองไปที่องครัช
ทายาท เพื่อดูวาหัวใจของเขารูสึกเจ็บปวดไหม

“หวานถิง...”
 “ฝาบาท...”หลิน หวานถิงเรียกชื่อเขาขึ้นอยางนุมนวล
ทั้งสองคนจองมองกันและกันอยางสนิทสนม ดวงตาที่รอนแรง
ของพวกเขาดูเหมือนวามันกําลังจะหลอมละลาย

หลิน ชูจิ่ว เกือบจะอาเจียน เธออยากจะหัวเราะเยาะเยย

ขึ้นสักสามครั้ง ถาแกมของเธอจะไมไดอยูในอาการปวดอยาง
รุนแรงเชนนี้

ความรักของนองสาว

มาดราและบุตรสาวทั้งสองตางมีความรักที่แทจริง แลว
เจาของรางเดิมและมารดาทางสายเลือดของนางเลาจะวา
อยางไร? พวกเขาจะรูสึกอยางไร

ความรักที่แทจริงของเจากลับไมมีศีลธรรมใดๆ อยูในนั้น
เลยหรือ? เจาไมมีความรูสึกของความรับผิดชอบใดๆ เลยหรือไง?
 ขโมยสามีในอนาคตของใครบางคนและคูห มั่นของเขาไป
แตกลับเรียกมันวารักแท

ดังนั้นในเมื่อการใสรายคือความรักที่แทจริง? ขามั่นใจวา
รักแท จะตองเสียน้ําตาอยางแนนอน!

หลิน ชูจิ่ว ถึงกับกรอกตาเธอไปมา อยากจะควาไมกวาด

และไลสองคนนี้ออกไปเสียที พวกเจาคิดวาใครเขาอยากจะไปดู
พวกเจาสองคนนักหนา

เธอนั้นหมดความอดทนกับคนไรประโยชนและองคชายผู
โงเงาผูนี้จริงๆ เธอตองการวิเคราะห และทําความเขาใจกับความ
ทรงจําของเจาของรางเดิมนี้เพื่อที่เธอจะไดทราบวาใครที่เธอ
จะตองแตงงานดวย หลังจากสามวันที่จะถึงนี้ เธอยุงมากที่จะมา
เฝาดูการแสดงของชายและหญิงสองคนนี้อีกตอไป ... ...
 แตนาเสียดายที่องครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุย และหลิน
หวานถิงไมไดยินเสียงของเธอ หลิน หวานถิง ก็ยังคงปฏิเสธความ
ชวยเหลือขององครัชทายาทอีกครั้ง ที่ตองการจะชวยพยุงนางขึ้น
และหลิน หวานถิง ยังคงตองการที่จะแสดงความตั้งใจที่ดีของนาง
ตอ หลิน ชูจิ่วตอไปเชนเดิม

“พี่ใหญ ขารูวาทานไมตองการแตงงานกับองคชายสี่ที่
เปนอัมพาตและพิการ แตการแตงงานในครั้งนี้ มีราชโองการออก
มาแลวและไมสามารถที่จะขัดขืนมันไดดวย พี่ใหญขาขอรองทาน
...ทานอยาไดทําราวกับวาชีวิตของทานเปนเรื่องตลก ในตอนที่
บิดาและมารดารูวาทานตองการฆาตัวตาย พวกเขาตางก็
หวาดกลัวมาก ทานพออาจจะตบหนาทาน แตก็เปนเพราะความ
รักที่ลึกซึ้งและความเปนกังวลที่มีตอทาน”

“พี่ใหญ ขารูวาทานรูสึกผิด ขาก็รูสึกเศราใจยิ่งนัก...”

หลิน หวานถิงก็ยังคงคุกเขาและพูดไมหยุด แตวา...

 หลิน ชูจิ่ว ไมไดยินเสียงของนางอีกตอไปแลว เพราะ
ตอนนี้ความคิดของเธอกําลังจมอยูกับเรื่องอื่นแทน เธอจะตองแต
งานกับคนที่เปนอัมพาตและพิการอยางนั้นหรือ

พระเจาชางเลนตลกกับเธอจริงๆ

ตอนที่ 6 นี่ เ ป น การกลั่ น แกล ง

เมื่อหลินชูจิ่วตื่นขึ้นมา และไดยินวาเธอจะตองแตงงาน เธอก็รูสึก
เศราแลว ตอนนี้ทั้งสองคน กําลังบอกกับเธอวา เธอจะตอง
แตงงานกับลุงของอดีตคูหมั้นของเธอ แลวเขาคนนั้นยังเปนคน
พิการและเปนอัมพาตอยูบนเตียงอีก ในขณะนี้หลินชูจิ่ว อยากจะ
หลับตาและกลับไปเปนเจาหนาที่ของ NBI ของประเทศM ...

ครอบครัวของเจาของรางเดิมนี้จะยุงเยิงเกินไปไหม?
 ดูเหมือนวาหลินหวานถิง กําลังติดพันอยูกับการแสดง
ของนาง และยังคงดําเนินตอไป

แตคราวนี้หลินหวานถิง สังเกตวาหลินชูจิ่วไมไดมีการ
ตอบสนองกับการแสดงของนางอยูเปนเวลานานแลว แลวนางเอง
ก็รูสึกเจ็บปวดที่หัวเขาของนาง ดังนั้นนางจึงลุกขึน้ ยืน และเดิน
เขาไปใกลเธออีก กอนจะถึงสาบเสื้อของเธอเล็กนอยและพูดดวย
ความตระหนกขึ้นวา: "พี่ใหญทานไมเปนไหรใชไหม? ทานไม
อยากจะพูดมันกับขาหรือ? "

ริมฝปากของหลินหวานถิง พูดคําพูดดีๆออกมาอีกสอง
สามคํา แตดวงตาชั่วรายของนางกับทรยศตอนาง: "หลินชู
จิ่ว ทานควรจะประพฤติตัวใหดี ทุกคนลวนรูดีวาไมมีใครสามารถ
หนีรอดออกไปจากประตูวังขององคชายสี่ได ถาเขารูสึกไมพอใจ
ขึ้นมา ... ... "
 หลินชูจิ่วหมดความอดทนแลวกับการแสดงของผูหญิงคน
นี้ เธอมองไปที่นาง กอนจะสะบัดแขนเสื้อที่นางกําลังจับที่ทําให
เธอรูสึกไมสบายตัวออก ทําใหหลินหวานถิงรีบดึงมือของนาง
กลับไปในทันที เนื่องจากความรังเกียจหลินชูจิ่วจึงพูดขึ้นวา "อยา
แตะตองขา!"

ถานางทําได นางก็อยากจะรองออกไปใหดังกวาหลินชูจิ่ว
ในประโยคเดียวกัน แตคราวนี้นางก็มีเหตุผลที่จะยังคงลดระดับ
เสียงใหต่ําเขาไว

แตแลวนางก็ดึงมือของนางกลับมาอยางไมเต็มใจ ดวย
ความเปนพยายามอยางมาก

แลวหลินหวานถิงก็หมุนตัวเอง และลมลงไปอยูที่พ้นื ทันที

นางไมลืมที่จะทําสงเสียงกรีดรองขึ้นมาดวยความเจ็บปวด: "โอย!
ขาเจ็บ"
 “หวานถิง..”เมื่อองครัชทายาทเห็นวาหลินหวานถิงลมลง
ไปที่พื้นอยางแรง เขารีบกาวไปขางหนาเพื่อชวยนางทันที และ
ตรวจสอบรางกายของนางเพื่อดูวานางไดรับบาดเจ็บหรือไม
"หวานถิง เจาบาดเจ็ดตรงไหนหรือไม เจาหรือสึกเจ็บปวดตรงไหน
บางหรือไม? "

หลินหวานถิงผิงอยูในออมแขนขององครัชทายาท พรอม
กับสายหัวเบาๆ แลวน้ําตาก็เริ่มปรากฏขึ้นมาในดวงตาของนาง:
"องคชายรัชทายาทเพคะ หมอมฉัน หมอมฉันสบายดีเพคะ ... ... "
นางพูดขึ้นแบบนั้น แตนางกลับแสดงความเจ็บปวดบนใบหนา
ของนางแทน ในขณะที่มองไปที่ดวงตาขององครัชทายาท

ในเวลานั้นองครัชทายาทก็เริ่มโกรธขึ้นมาแลว ใบหนา
ของเขาเปลี่ยนเปนนากลัวทันที เขาหันกลับมาตะโกนใส หลินชู
จิ่วทันที : "หลินชูจิ่ว เจากลาดีอยางไรมาทํารายหวานถิงตอหนา
ขององครัชทายาทเชนขาเจาเบื่อที่จะมีชีวิตอยูแลวหรือ? "
 หลิน ชูจิ่วตามเดิมวางแผนที่จะไมสนใจพวกเขา แต
ตอนนี้เธอไดคนพบวาเธอถูกกําหนดใหแตงงานกับองคชายที่เปน
อัมพาตอยูบนเตียง และนองสาวคนหนึ่งของเธอ ก็ไมคิดที่จะเลิก
เลนงานเธอ จิตใจของเธอจึงเกิดเพลิงไหมขึ้นทันที!

“องครัชทายาทผูสูงสง พระองคเห็นดวยตาของพระองค
หรือวาหมอมฉันกลั่นแกลงนาง? เห็นไดชัดๆ วานางทําใหตัวเอง
ลมลงกับพื้นเอง ดังนั้นมันจึงเปนความผิดของหมอมฉันหรือ? "

องครัชทายาทเปนคนโงอยางนาอัศจรรยมาก ใช
ไหม? เขายังไมใชฮองเต แตเขาก็เต็มไปดวยความหยิ่งยโสขนาดนี้
แลว!

“มันก็เปนเพียงแคขออางของเจาเทานั้น”
 องครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุย มองเห็นถึงการดูหมิ่นในการ
มองมาของหลิน ชูจิ่ว ใบหนาของเขาก็เปลี่ยนเปนสีแดงขึ้นทันที
และมองไปทีห่ ลิน ชูจิ่วราวกับวาเขาตองการที่จะฆาเธอเสียใหได

หลิน ชูจิ่วไมไดสนใจการจองมองของเขาแมแตนอย

เธอจะตองแตงงานหลังจากสามวันที่จะถึงนี้ไมใชหรือ
ไง? ดังนั้นเธอเชื่อวาจะไมมีใครกลาที่จะแตะตองเธอได จนกวาจะ
ถึงวันแตงงาน

หลินชูจิ่วรูสึกเหมือนราวกับวาตัวเองกําลังกําลังจะตาย
เธอไมอยากจะเชื่อวาจะมีพอแมที่ไหน ที่พรอมจะใหลูกสาวของ
ตัวเองแตงงานกับชายที่เปนอัมพาตอยูบนเตียง แมวาบุคคลนั้นจะ
เปนถึงองคชายก็ตาม พวกเขาทําเชนนี้ไดอยางไร?

หลิน ชูจิ่วมองไปที่หลินหวานถิง จากนั้นเธอก็ยิ้มเยาะขึ้น

อยางรวดเร็วในขณะที่เธอกาวเขาไปใกลนาง แลวเธอก็บังคับให
แกมที่บาดเจ็บของเธอพูดคําสองสามคํากับองครชั ทายาทออกมา:
"องครัชทายาท ใหหมอมฉันแสดงใหพระองคเห็นวาการกลั่น
แกลงมันเปนอยางไร"

“เพี้ยะ!”

แลวเสียงตบสะเทือนใบหู ดังขึ้นใหไดยินทันที

คําพูดของหลิน ชูจิ่ว ทําใหองครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุย

และหลินหวานถิงไมไดตั่งตัว ดังนั้นมือของเธอจึงตบลงไปที่
ใบหนาของหลินหวานถิง ไดอยางงายดาย

การตบในครั้งนี้ ทําใหหลิน ชูจิ่วถึงกับรูสึกเหนื่อย เพราะ

เธอพยายามอยางสุดความสามารถ ที่จะใชแรงทั้งหมดที่เธอมี
แมวามือของเธอจะรูสึกชา แตเธอก็มีความสุข ... ...
 “อา … …”หลินหวานถิง ตอบสนองอยางไมไดเตรียมพรอม
นางจับใบหนาของนางกอนจะพูดขึ้น: "เจา เจาตบขาหรือ?"

หลินหวานถิงไมอยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงแมวามารดา
ของนางจะทําใหหลิน ชูจิ่วนิสัยเสียมากแคไหน แตนางก็ไมเคยตบ
ตีนางมากอน

"หลิน ชูจิ่ว เจากลาที่จะเลนละครตอหนาองครัชทายาท

เชนขาจริงๆ หรือ”องครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุย ยังคงเต็มไปดวย
ความโกรธ เขาไมคาดคิดวาหลินชูจิ่วจะกลาหาญทําเรื่องใหญ
เชนนี้ได ... ...

"องครัชทายาทพระองคผิดอีกแลว หมอมฉันไมไดเลนกับ
หลินหวานถิงเลยเพคะ เพียงแตหมอมฉันทําใหพระองคเห็นวา
การกลั่นแกลงมันเปนเชนไรเชนนั้นแลวองครัชทายาทจะไดไม
กลาวหาหมอมฉันอีก "หลิน ชูจิ่วแอบสะบัดมือไลความชา กอน
จะจับไปที่แกมของเธอแทน ... ...
 เปนไปไมได ใบหนาของเธอเริ่มเจ็บขึ้นมาอีกแลว

อยางไรก็ตาม การไดตบนองสาวคนละแม ก็ทําใหหัวใจ

ของเธอกระปรี้กระเปราขึ้นมาอีกครั้ง

บิดาเฮงซวยของเธอ ตบหนาเธอ ดังนั้นเธอจึงตบหลิน

หวานถิงเพื่อเปนการชดเชย หรือพวกเขาคิดจริงๆ วาเธอจะไม
สามารถกลั่นแกลงพวกเขาได ...

ตอนที่ 7 ข า กล า ที่ จ ะต อ สู ก ลั บ

“หมอมฉันเพียงแคตองการแสดงใหฝาบาทเห็นวา การกลั่นแกลง
มันเปนอยางไร ฝาบาทจะไดไมทรงกลาวหาหมอนฉันผิดๆ อีกเพ
คะ”
 หลังจากที่ไดยินเชนนั้นรางกายขององครัชทายาทเสี่ยว
เทียนยุยก็สั่นเทาไปดวยความโกรธ นี้ชางเกินไปแลว

“หลิน ชูจิ่ว เจา เจา ชางบังอาจนัก!”องครัชทายาทเสี่ยว

เทียนยุยยกมือขึ้นเตรียมที่จะตบหนานาง แต...

แตในทางตรงกันขามหลิน ชูจิ่ว ไมไดมีความหวาดกลัวใด

ๆ เลยแมแตนอย พรอมกับยืนแกมซายที่บวมของเธอขึ้น: "ตบ
หมอมฉันเลยเพคะ อีกสามวันหลังจากนี้ มันก็จะเปนงานแตงงาน
ของฉันกับองคชายสี่ และถาใบหนาของหมอมฉันถูกเผยตอหนา
ทุกคน มันจะเปนเครื่องหมายบอกทุกคนวาพระองคดูถูกเสด็จลุง
ที่พิการ ถึงไดกลาตบหนาหมอมฉัน เพื่อใหใบหนาของหมอมฉัน
นาเกลียดจะไดเหมาะกับคนพิการอยางเขา จากนั้น พระองคคิด
วาผูคนจะพูดอยางไรเกี่ยวกับองครัชทายาทของพวกเขา?”

“เจา เจากลาที่จะขมขูองครัชทายาทเชียวรึ?”
 องครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุยเปนบุตรชายคนโตของฮองเต
ดังนั้นตําแหนงของเขาจึงมั่นคงนับตั้งแตเกิด และไมมีใครสามารถ
เขยามันได ทุกคนที่อยูรอบตัวเขามักจะประจบสอพลอกับเขา
และแมแตฮองเตก็ยังไมเคยพูดรุนแรงกับเขาแมแตนอย แตนา
แปลกใจที่ผูหญิงดื้อดานคนนี้กลาที่จะขมขูเขา?

ในเวลานี้ความโกรธขององครัชทายาทเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
เขารูสึกวาสิ่งที่หลิน ชูจิ่ว ไดกระทําไมสามารถที่จะยกโทษใหได
แมแตนอย แตเขาก็ไมสามารถที่จะตบนางไดเชนเดียวกัน!

เพราะมันกลายเปนวาหลิน ชูจิ่วคือผูหญิงบา แลวถาเขา

ไปตบนางเขา เชนนั้นเขาก็..

"องครัชทายาท พระองคทรงกลาวหาหมอมฉันอีกครั้ง
แลวนะเพคะเพราะหมอมฉันไมไดขมขูพระองค หมอมฉันเพียงแค
แจงพระองคใหทราบกอนเทานั้น เพื่อไมใหพระองคเกิดความ
สับสน แนนอนวาองครัชทายาทยังสามารถทําไดถาพระองค
ตองการ มาเลยเพคะ! หมอมฉันจะไมถอย ถาหมอมฉันถอยก็ไม
ตองมาเรียกหมอมฉันวาหลิน ชูจิ่วอีกแลว" หลิน ชูจิ่ว ชี้มาที่
ใบหนาดานซายของเธอ ดวงตาของเธอเต็มไปดวยความแนวแน

มือขององครัชทายาทคางอยูกลางอากาศ เขาไมได
กระทําอยางที่ใจคิด แตใบหนาของเขากลับแดงคล้าํ เพราะความ
โกรธ

หลังจากที่ใบหนาของหลินหวานถิง ถูกตบไปอยางรุนแรง
นางก็ใชมือประคบไวที่แกมดานซาย และมองไปที่แขนเสื้อสีทอง
ขององครัชทายาท แนนอนวานางตองการใหองครัชทายาทตบ
หลิน ชูจิ่ว แตนางก็เขาใจสถานการณเปนอยางดี และพวกเขาทํา
ไดเพียงแคอดทนเทานั้น

“ฝาบาท ฝาบาทเพคะ”หลินหวานถิง พูดไดไมกี่คําพูด

ดวยความยากลําบาก แมวาหลิน ชูจิ่ว จะไรเรียวแรง แตใบหนา
ของหลินหวานถิง ก็บวมขึ้นอยางเห็นไดชัด และรูสึกเจ็บปวด
อยางรุนแรงเมื่อยามที่ตองพูด

"หวานถิง มีอะไรหรือ?" องครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุยรีบ

เก็บมือของเขากลับมา และรีบเขาไปดูหลินหวานถิงทันที เขาไม
ตองการที่จะยุงกับหลิน ชูจิ่วอีกตอไป

หลินหวานถิงสายหัวนอยๆ ของนางพรอมกับหยดน้ําตา
กอนจะพยายามตอสูกับความเจ็บปวดพูดขึ้น

“ฝาบาทเพคะ ทานพี่ยังอยูในชวงเวลาที่เลวราย
พระองคอยา อยาไดไปใสพระทัยเลยเพคะ”นางเกลียดรสชาติ
ของเลือด แตโชคดีที่หลิน ชูจิ่วไมไวหนาองครัชทายาทเลยแมแต
นอย ดังนั้นนางจึงเชื่อวาองครัชทายาทคงจะเหนื่อยกับการมาวุน
วายกับหลิว ชูจิ่ว และนี่ก็ถือวาเปนรางวัลเล็ก ๆ นอยๆ
 “เจา....เจาชางมีน้ําใจเมตตายิ่งนัก แตนาเสียดาย ที่ใคร
บางคนไมเห็นคาของมัน ถาไมใชเพราะหลิว ชูจิ่วจะตองแตงงาน
ในเร็ว ๆ นี้ องครัชทายาทผูนี้จะตองเอาคืนใหเจาอยางแนนอน
"องครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุย จองมองเขาไปในดวงตาของหลิน ชู
จิ่วอีกครั้ง

หลิน ชูจิ่วเหลือบตาและจองมองเขม็งไปที่หลิน หวานถิง

ดี! ดีมาก! เจาของรางเดิมจะตองแตงงานกับองคชายสี่ที่

พิกลพิการก็เพราะเจา แลวเจายังจะไดรับเครดิตอีก ... ...

หลิว ชูจิ่ว ถึงกับกัดริมฝปาก และทําเครื่องหมายของ

เหตุการณนี้ลงในบัญชีดําของเธอ

เมื่อหลิน หวานถิง เห็นสายตาของหลิน ชูจิ่ว นางก็ถึงกับ

ตกใจ กอนจะรีบกมศีรษะลง และไมกลามองนางตรงๆอีก นางดึง
สาบเสื้อองครัชทายาท แลวพูดขึ้น "ฝาบาทเพคะ ใบหนาของ
หมอมฉันเจ็บเหลือเกิน พวกเราออกไปจากที่นี่ในตอนนี้ เพื่อไปให
หมอดูกอน ไดไหมเพคะ?"

“ตกลงๆ แลวขาจะรีบตามหมอหลวงมาดูเจา”

องครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุยรีบเขาไปชวยพยุงรางของ
หลินหวานถิงใหนางผิงมาที่รางของตัวเอง กอนจะจากออกไป

แนนอนวากอนที่จะจากไป เขาก็ไมลืมที่จะจองมองไปที่
หลิน ชูจิ่ว ดวยดวงตาที่นาสยดสยอง!

หลิน ชูจิ่ว ไมไดสนใจ องครัชทายาทและหลินหวานถิง

และกอนที่ทั้งสองจะเดินออกไป เธอก็พูดขึ้นดวยทาทางที่หยิ่งยโส
"อยาลืมสงน้ํา น้ําแข็งและยา เพื่อทําใหใบหนาที่บวมของหมอม
ฉันหายบวมดวยนะเพคะ เพราะงานแตงงานของหมอมฉันคือ อีก
สามวันขางหนา ... ... "
 นี่ถึงจะเรียกวาการขมขูอยางแทจริง

องครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุยถึงกับฝเทาหยุดชะงัก เขา
แทบอยากจะกลับไปหาหลิน ชูจิ่ว แลวใหบทเรียนที่ดีแกนางสัก
หนอย หากแตหลินหวานถิงกับดึงเสื้อผาของเขาเอาไว "ฝาบาท
หมอมฉันเจ็บเพคะ ... ... "

แลวองครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุยก็ออกจากหองของ หลิน
ชูจิ่วไปในทันที กอนจะไดยินเสียงตะโกนสั่งบาวไพรขึ้น

“มานี่ พวกเจาไมเห็นหรืออยางไรวาคุณหนูรองบาดเจ็บ
รีบไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้”

“พะยะคะๆ”บาวรับใชรีบวิ่งออกไปดวยความ
รวดเร็ว เขากลัววาอาการบาดเจ็บที่ใบหนาของคุณหนูรองจะ
ทําลายความงามของนาง แตสําหรับอาการบาดเจ็บของหลิน ชูจิ่ว
ใครจะจดจําไดกัน?
ตอนที่ 8 อดตาย (PAST 1)
องครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุยแหละหลิว หวานถิงออกจากหองไป
เหลือเพียงหลิน ชูจิ่วคนเดียวอีกครั้ง แตวาหองนอนกลับถูกล็อก
จากทางดานนอก เพื่อไมใหนางหลีบหนีไปได

ในขณะนี้หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจวาเธอจะไดออกไปขางนอก

หรือไม เพราะเธอเพิ่งมาถึงที่แปลก ๆ แหงนี้ และเธอเองก็ยัง
ไดรับบาดเจ็บอีกดวย เธอยังไมคุนเคยกับสถานที่แหงนี้ ดังนั้นเพื่อ
หลีกเลี่ยงอุบัติเหตุ เธอจะไมหนีไปอยางแนนอน

อยางไรก็ตาม ถาพวกเขาอยากจะขังเธอเอาไวในบาน
ทําไมถึงไมใหขาวใหน้ํา?
 น้ํา น้ําแข็งและยาสําหรับใบหนาที่บวมปูดของเธอถูกสง
มาที่นี่แลว แตสิ่งเหลานี้ไมสามารถกินได เพียงแคมองไปที่มัน สิ่ง
เหลานี้ก็ไมเพียงพอที่จะทําใหทองของเธออิ่มขึ้นมาได!

ไมวาเธอจะพูดอยางไรก็ตาม คนที่คอยเฝาอยูขางนอกก็
ไมไดพูดอะไรกลับมา และก็ไมไดนําอาหารมาใหเธอราวกับวาเธอ
ไมมีตัวตนซะอยางนั้น

คนกลุมนี้ตองการใหเธอตายดวยความหิว? แตเธอไม
ตองการที่จะตาย โปรดอยาไดกลั่งแกลง "นักโทษ" ผูนี้เลย

หลังจากการสื่อสารไรผล หลิน ชูจิ่ว ก็หมดหวัง: "เจา

พวกคนโหดเหี้ยม!"

คนที่อยูในความลําบากจะตองหมอบกราบหรืออยางไร!
 หลังจากนั้นหลิน ชูจิ่ว ก็ไดจัดการกับอาการบาดเจ็บที่
ใบหนาดานซายของเธอ เธอนอนราบอยูบนเตียง ในเมื่อกลุมคน
เหลานี้ไมตองการใหเธอกินอะไร เธอก็จะรีบเขานอนซะ เธอยัง
ตองการกําลังเพื่อที่จะมาตอสูกับคนกลุมนี้ ไมใชหรือ?

หลิน ชูจิ่วรูสึกเหนื่อยลาทั้งทางกายและใจ ดังนั้นจึงไม

ตองใชเวลานานที่เธอจะหลับไปไดอยางงายดาย และตื่นขึ้นมาใน
เชาวันรุงขึ้น

เธอสัมผัสใบหนาดานซายของเธอ และพบวาน้ําแข็งและ
ยามีประสิทธิภาพเปนอยางดีมาก อยางนอยใบหนาดานซายของ
เธอก็ไมไดอยูในอาการเจ็บปวดอีก แตทองที่วางของเธอเริ่มสั่น
สะทาน ... ...

“ขาหิวจะตายอยูแลว!”
 หลิน ชูจิ่วไมรูวาเจาของเดิมไมไดกินอาหารมานานเทาไร
แลว อยางไรก็ตามตั้งแต 10 ชั่วโมงที่ผานมา นับตั้งแตที่เธอไดเขา
มาอยูในรางนี้ เธอก็เริ่มรูสึกเวียนหัวแลว นอกจากนี้พวกเขายัง
ไมใหน้ําเธอดื่มอีกดวย

"พวกเจาทุกคนไมอยากใหขาไดกินอะไร และจะปลอยให
ขาอดตายใชไหม? เชนนั้นขาก็จะไมยอมตกลงแตงาน!" หลิน ชูจิ่
วตะโกนออกไปอยางออนแรง แลวจึงเดินกลับไปที่เตียง เธอยังคง
จัดหนวยความจําของเจาของเดิมตอไป ... ...

และก็เพราะวาองครัชทายาทและนองสาวดอกบัวหิมะ
ของเธอไดบอกเอาไววา เธอกําลังจะแตงงานกับคนงอย เธอจําได
บางวา ... ...

องคชายสี่ซึ่งเปนลุงขององครัชทายาทเสี่ยวเทียนยุย ที่
เปนนองชายของฮองเตองคปจจุบนั เขาเปนคนแรกที่ฮองเตได
พระราชทานชื่อใหคือ "องคชายเสี่ยว" เมื่อสามเดือนที่ผานมา เขา
ผูที่หลอเหลาเปนอยางมากไดปกปองแควนตะวันออกเอาไว ทํา
ใหแควนทางตะวันออกไดรับชัยชนะกับศัตรูของพวกเขาและ
ตั้งแตนั้นเปนตนมาเขาก็ถูกเรียกวาเทพเจาแหงสงคราม

ถามันเปนเวลาในชวงสามเดือนที่ผานมา ดวยเอกลักษณ
และความเปนตัวตนของหลิน ชูจิ่วแลว นางจะสามารถแตงงาน
กับองคชายเสี่ยวไดอยางไร? แมแตองคชายเสี่ยวเองก็คงจะดูถูก
นาง เพราะมันเหมือนกับวาคางคกกําลังกลืนกินหงส ...

แนนอนวา นางก็คือคางคกและองคชายเสี่ยวก็คือหงส

แตโชคราย กอนที่สงครามจะจบลงองคชายเสี่ยวตอง
เผชิญกับภัยพิบัติและรางกายสวนลางของเขาก็ตองกลายเปน
อัมพาต ปราศจากรางกายสวนลาง เขาก็ไมสามารถฝกทักษะ
ศิลปะการตอสูได ทําไดเพียงอยูแตบนเตียงเทานั้น...
 แยใชไหม? แตยิ่งแยกวานั้น เพราะเขาไมสามารถใช
ศิลปะการตอสูและไมสามารถเดินได ฮองเตเลยจงใจเอาอํานาจ
ทางทหารของเขากลับไป และประกาศวาเปนองคชายเสี่ยวเองที่
ไมตองการมัน

"แยกวานี้หรือ? อะไรที่เลวรายกวาการไดพบกับโจร ใน
ยามที่เจาไมตองการ?" หลินชูจิยิ้มเยยหยัน ... ...

ถึงแมวาเธอจะไมมีความรูมากนัก เมื่อพูดถึงการเมือง แต

อยางนอยเธอก็ยังดีกวาเจาของรางเดิมอยูมาก แมเลี้ยงของนาง
ทําใหนางเสียนิสัย และยังไมเขาใจนางเลยแมแตนอยอีกดวย

ถาพวกเขาบอกวาเหตุการณที่เกิดขึ้นกับองคชายเสี่ยวคือ
อุบัติเหตุอยางสมบูรณแลว และฮองเตเองก็เปนผูบริสุทธิ์ใจ หลิน
ชูจิ่วจะไมยอมเชื่อโดยเด็ดขาด
 "แตงงานกับสามีแบบนั้น ชางอาภัพเสียจริง!" หลิน ชูจิ่
วถอนหายใจ แตแลวก็ตัดสินใจที่วางมันไวกอน

แมวาเธอไมไดเปนคนที่แข็งแกรง แตเธอก็ยังไมตองการที่
จะมีชีวิตเหมือนผูหญิงที่ออนแอ ไดแตอาศัยผูชายเทานั้น ถาองค
ชายเสี่ยวเปนผูชายที่ดี เธอก็ไมมีปญหาที่จะอยูกับเขา

อยางไรก็ตาม เธอไมชอบยุงกับคนที่ไมใหความสนใจที่จะ
มาสนใจคนของตัวเอง พวกเขาสามารถปกปองกันและกันได และ
เธอสามารถดูแลเขาไดตลอดไป หากพวกเขาสามารถหลีกเลี่ยง
การตอสูทางการเมืองได มันจะเปนเรื่องที่ดีมาก

ชีวิตกอนหนาของเธอหนักหนาเกินไป ทุกวันเธอจะรูสึก
กังวลและกลัววาตัวตนที่แทจริงของเธอจะถูกเปดเผยหรือไม ถา
ชีวิตที่สองนี้จะเรียบงาย แลวละก็มันก็คงดีกวา แต ... ...
 หลิน ชูจิ่ว ตระหนักวาความตองการที่จะมีชีวิตที่เรียบ
งาย นาจะเปนความฝนที่หรูหราจนเกินไป เพราะเธอพบวา เธอ
ไดนําการวิจัยทางการแพทยลาสุดของประเทศ M มาดวย แตเธอ
ไมรูวามันจะเกิดขึ้นเมื่อไร

"เรื่องนี้ไมถูกตองตามหลักวิทยาศาสตร!"

หลิน ชูจิ่วไมรูวาเจาหนาที่ของ NBI จากประเทศซิก Z ได

วางระบบการแพทยที่ถูกขโมยไปเอาไวในรางกายของเธอ ใคร
เปนคนวางระบบการแพทยนี้ไวในตัวเธอ? และทําไม?

มันไมใชเรื่องดีแน ใชไหม?

หลิน ชูจิ่วตองการที่จะรองไหออกมาจริงๆ ในฐานะที่เปน

หมอที่มีชื่อเสียงในประเทศ M เธอเขากับพวกเขาไดเปนอยางดี
รวมถึงสถานะพิเศษของเธอ ที่เธอไดรูเรื่องเกี่ยวกับงานวิจัย
มากกวาคนอื่น ๆ
 ระบบการแพทยของประเทศ M นั้นถือวามีประสิทธิภาพ
เปนอยางมากมันชวยสามารถทําใหมีโรงพยาบาลขนาดเล็กแบบ
พกพาที่มีเทคโนโลยีสูง สามารถวิเคราะหสภาพของผูปวยและให
ยาไดอยางเพียงพอเลยทีเดียว

กลาวอีกนัยหนึ่งก็คือ ระบบทางการแพทยนี้เปนความฝน
ที่เปนจริงสําหรับเหลาแพทยทั้งหลาย สามารถจัดเก็บยาและ
เครื่องมือทางการแพทยไดเพียงพอ นอกจากนี้ยังมีหองทรีตเมนต
และพื้นที่จัดเก็บขั้นสูง ระบบการแพทยนี้เปนสิ่งประดิษฐที่ยอด
เยี่ยม แตยังคงมีขอเสียอยูบาง!

เมื่อระบบการแพทยเปดใชงานแลว จะไมสามารถถอด
ออกไดและมันจะอยูกับเธอตลอดชีวิตที่เหลืออยู ปญหาอื่น ๆ ก็
คือระบบการแพทยจะบังคับหรือตองการใหเจาของรักษาผูปวย
คนไหนก็ได เชนเดียวกับผูบังคับบัญชาทางการแพทย
ตอนที่ 8 อดตาย (PAST 2)
ดังนั้น จึงพอจะเขาใจไดวา หลิน ชูจิ่ว คนที่ไมรูสถานการณ
เหลานี้มากอน และเมื่อระบบการแพทยไดเริ่มตนทํางานขึ้น ดู
เหมือนวาตอนนี้เธอก็กลายเปนเจาของมันไปแลว

แมวาเธอจะเรียกวาเจาของ แตเธอก็เหมือนคนรับใช
เพราะถาระบบทางการแพทยพบผูปวย แลวใครละจะเปนหมอ?

ถาเธอปฏิเสธ เธอก็ตองรอการลงโทษ!

หลิน ชูจิ่ว แทบตองการที่จะระเบิดน้ําตาออกมา ... ...

อยางไรก็ตาม การมีระบบการแพทยก็ไมไดเปนสิ่งที่ไมดี
อยางนอยเธอไมจําเปนตองกังวลกับอาการบาดเจ็บของเธอ และ
ตอนนี้ระบบการแพทยไดพบผูปวยรายแรกแลว และนั่นคือตัวเอง
 หลังจากที่ระบบการแพทยตรวจพบวาเธอเปนผูปวย มัน
ก็แสดงใหเห็นถึงการประเมินผลที่สมบูรณของเธอ นอกเหนือจาก
การบาดเจ็บที่ใบหนาซายและความออนแอของรางกายแลว เธอ
ยังไดรับการวินิจฉัยวาเปนพิษเรื้อรังที่มีฤทธิ์ชาอีกดวย

พิษเรื้อรังที่ออกฤทธิ์ชาหรือ?

หลิน ชูจิ่วรูสึกประหลาดใจ และรีบเดงขึ้นมาจากเตียง

ทันที เมื่อเห็นผลลัพธจากระบบการแพทย หลิน ชูจิ่ว ก็โกรธมาก
และอยากจะฆาใครสักคน "นี่มันคือฆาตกรรมชัดๆ ... "

แมวาหลิน ชูจิ่ว จะเคยมีประสบการณของชีวิตและความ

ตายมาแลว แตเธอก็ชวยไมไดที่จะรูสึกหวาดกลัว ระบบทาง
การแพทยแสดงใหเห็นวาพิษเรื้อรังที่มีฤทธิ์ชาภายในรางกายของ
เธอนั้นรายแรงมาก และรางกายของเธอออนแอลงก็เนื่องจาก
สารพิษชนิดนี้นี่เอง
 และตอนนี้ยาพิษไดสะสมอยูภายในรางกายของเธอ และ
กําลังจะแพรกระจายไปทั่วแลว ถามันถูกทิ้งเอาไวและไมไดรับ
การรักษาภายในสามเดือนแลว มันจะกลายเปนพิษที่มีฤทธิ์กัด
กรอนทันที

"นี่ชางมากเกินไปแลว ไมวาจะยังไงเจาของรางเดิมก็ยังคง
จะตายอยูดี!"

เจาของรางเดิมมีพิษเรื้อรังอยูภายในตัว หลิน ชูจิ่วไม

จําเปนตองคิดมากวาใครที่จะเปนคนทําเรื่องแบบนี้ได ถาไมใชแม
เลี้ยงของนาง แลวมันจะเปนใครไดอีก?

ครอบครัวหลินนี้แยจริงๆ ในขณะนี้หลิน ชูจิ่ว รูสึกวาเธอ

ชางโชคดี เพราะเธอจะตองออกจากสถานที่แหงนี้ภายในสามวันนี้
แลว
 ขอบคุณระบบทางการแพทยนี้ ที่ทําใหเธอสามารถชวย
ตัวเองได

หลิน ชูจิ่ว ถอนหายใจดวยความโลงอก ระบบทาง

การแพทยนี้มีประโยชนอยางยิ่งจริงๆ

เธอไดเรียนรูการผาตัดทางการแพทยในแบบตะวันตก
แตถาไมใชเพราะระบบการแพทยที่มีเทคโนโลยีสูงเชนนี้ เธอจะไม
พบวาตัวเองถูกวางยาพิษและเธอจะไมทราบเวลาที่จะตองชวย
ตัวเองไดทันอยางแนนอน!

หลิน ชูจิ่ว เปนกังวลและระมัดระวังเปนอยางมาก เพราะ

มันเปนเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของเธอเอง เธอใหความยินยอมกับ
ระบบการแพทยเพื่อใหไดยาที่เหมาะสมของเธอมาในทันที

และเนื่องจากมันเปนยาพิษเรื้อรังที่มีฤทธิ์ชา จึงไม
สามารถลางพิษดวยยาตะวันตกไดในทันที เธอทําไดเพียงแคดูแล
ตัวเองใหกลับมามีสุขภาพที่ดี ระบบการแพทยไดใหยาเธอมาเปน
เวลา 1 เดือน หลังจากที่สารพิษไดลดลงแลว

หลิน ชูจิ่วพอใจกับระบบการแพทยที่มีเทคโนโลยีสูง
เชนนี้มาก เธอเอายาของเธอสําหรับวันนี้ และตัวยาสําหรับบํารุง
ออกมาใช

นอกเหนือจากยาแลว เธอยังเติมกลูโคสและอิเล็กโทรไลต
อีกดวย มิฉะนั้นเธอจะไมมีกําลังพอที่จะเขารวมงานแตงงาน
หลังจากสองวันที่จะถึงได

ดี ระบบทางการแพทยนี้จะชวยรักษาสามีที่เปนอัมพาต
ของ หลิน ชูจิ่ว หรือปฏิเสธเขา?

แลวระบบการแพทยนี้จะชวยเขาไดหรือไม?
 แมวาสามวันจะไมนาน แตหลิน ชูจิ่ว กลับสามารถทําให
ตัวเองคุนเคยกับระบบทางการแพทยนี้ไดเปนอยางดี มันเริ่มตน
ดวยอาการบาดเจ็บที่ใบหนาของเธอใชไหม?

แตตบที่เธอไดรับนั้นรุนแรงเกินไปจริงๆ ดังนั้นแมวาจะ
ไดรับความชวยเหลือจากระบบทางการแพทย แตก็สามารถทําได
แครักษาอาการบวมที่แกมของเธอไดภายในสามวันเทานั้น ยังคง
เปนไปไมไดที่จะลบรอยฟกช้ําบนใบหนาของเธอไดอยางสมบูรณ
นัก

ในสามวันนี้ บาวรับใชไมไดละเลยหลิน ชูจิ่ว อยางสิ้นเชิง

นัก พวกเขายังยอมนําโจกเจือจางมาใหเธอวันละครั้ง หลิน ชูจิ่ว
ยังคงรูสึกหิว แตไมไดพยายามที่จะลุกขึ้นจากเตียงแตอยางใด

ตองขอบคุณยาที่เธอไดฉีดเขาไป มันทําใหเธอก็ไม
เสียชีวิตลง และเธอยังสามารถโยนอาหารที่แมเลี้ยงโหดรายของ
เธอไดเตรียมไวไดทิ้งไดอีกดวย
 แต หลิน ชูจิ่วก็ยังคงรูสึกอึดอัดเนื่องจากความหิวอยูดี!

กระเพาะอาหารของเธอเริ่มหดตัวลงดวยความเจ็บปวด
หลังจากความหิวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ที่ไมสามารถแกไขไดโดยการ
ฉีดยา หลิน ชูจิ่วสาบานวาจะไมปลอยใหตัวเองหิวอีก เธอไมเคย
ตองเจอกับเรื่องนี้ แมวาเธอจะเคยอยูในสถานเลี้ยงเด็กกําพราก็
ตาม

ในสถานเลี้ยงเด็กกําพรา เธอไมกินอาหารมากนัก แมวา

พวกเขาจะไมขาดแคลนอาหารเลยก็ตาม

หลิน ชูจิ่ว เขาใจไดเปนอยางดีวาทําไมพอและแมเลี้ยง

ของเธอ ถึงไดจงใจไมใหอาหารที่เพียงพอตอเธอในสามวันนี้ พวก
เขาไมตองการใหเธอมีพลังที่จะหนีหรือฆาตัวตาย แตหลังจากสาม
วันผานไป พวกเขาก็เอาอาหารที่มีแตไขมันและมีกลิ่นหอมมาให
เธอ นั่นหมายความวาอยางไร?
 "คุณหนูใหญอาหารเหลานี้ฮูหยินหลิน เปนผูลงมือทําดวย
ตัวเองเพื่อทาน นางกลัววาทานจะรูสึกหิว ถาเปนเชนนั้นมันคงจะ
ไมดีตอรางกายของทานแน" คนรับใชจัดอาหารดวยรอยยิ้ม
ในขณะที่กําลังพูดประจบ เจตนาที่เปนอันตรายของพวกเขาถูก
ปกปดเอาไวอยางสมบูรณ

ถามันยังคงเปนเจาของรางเดิม แนนอนวานางจะตอง
หลงกล และบางทีในขณะที่นางกินอาหารเหลานี้ นางคงจะบอก
วาแมเลี้ยงของนาง เปนคนที่จิตใจดีงามอยางแทจริง แตหลิน ชู
จิ่วในปจจุบันไมใชคนโง แมวาเธอจะหิวมากแคไหน เธอก็จะไมกิน
อาหารเหลานี้ ไมตองพูดถึงเรื่องที่แมเลี้ยงของเธอเกือบจะทําลาย
รางกายของเธอดวยยาพิษเรื้อรังนั้นแลว

แมเลี้ยงและนองสาวคนละแมของเธอ พยายามที่จะ
บังคับใหเธอแตงงานกับชายที่เปนอัมพาตนอนอยูบนเตียง แต
พวกเขายังไมพอใจ พวกเขายังตองการทําใหเธอกลายเปนคน
โงเงา ในวันแตงงานของตัวเองอีกหรือ

แมและลูกสาวสองคนนี้ มีความรายกาจเปนอยางมาก
จริงๆ

กลิ่นหอมนาอรอยของอาหารลอยเต็มไปทั่วหอง และทํา
ใหหลิน ชูจิ่ว น้ําลายสอทันที แตอยางไรก็ตาม เธอไมสามารถที่
จะกินมันได เธอจะตองไมกินมัน!
 ถาเธอกินพวกมันเขาไป แนนอนวาทองของเธอจะเกิด
อาการปนปวนและใครจะรู พรุงนี้เธออาจมีอาการทองรวงในวัน
แตงงานของตัวเอง และผลิตกลิ่นเหม็นบางอยางออกมาก็ได ... ...

ถามันเกิดขึ้นจริง ใครจะอับอายขายหนาก็มีแตเธอ
เทานั้น!

แมเลี้ยงคนนี้นี่!

ตอนที่ 9 พิ ษ เรื้ อ รั ง (PART 1)

หลิน ชูจิ่ว ยังคงนอนอยูบนเตียงและตอสูกับความหิวที่คอย
กระตุนใหเธออยากกินอยางไมหยุดหยอน เธอมองไปที่ดานขาง
ของโตะ เพื่อดูขารับใชเกาและสาวใชนางหนึ่ง ตาของพวกเขา
แสดงใหเห็นถึงความเยาะเยยและความเยอหยิ่งอยางเห็นไดชัด
 หลิน ชูจิ่ว คอยๆหันรางกายของเธอกลับมา กลืนน้ําลาย
ของเธอและพูดอยางออนแรงวา "พวกเจาไปไดแลว ขาจะกินมัน
ทีหลัง"

หลิน ชูจิ่ว ตองการที่จะโยนอาหารบนโตะทั้งหมดออกไป

เพราะกลิ่นหอมของมันจะไมตองมากระตุนความหิวของเธอไดอีก
ใชไหม?

แตขารับใชเกาก็พูดขึ้นอยางอวดดีวา "คุณหนูใหญ ขอให

ขารับใชคนนี้ไดคอยรับใชทานเถิด รางกายของทานยังคงออนแอ
นัก ดังนั้นใหขารับใชชราผูนี้ชวยพยุงใหทานลุกขึ้นกอนเถิดเจา
คะ"

ความหมายก็คือ : แมเลี้ยงที่แสนดีของเธอ สั่งใหพวกเขา

เฝาดู เพื่อใหเธอกินอาหารใหทั้งหมดนั้นเอง
 ชางเปนผูหญิงเลวรายที่ใสใจอะไรเชนนี้ แมเลี้ยงของเธอ
ตองการจะฆาเธอจริงๆ สินะ

หลิน ชูจิ่ว ชวยไมไดที่จะชื่นชมผูหญิงคนนั้น แต ... ...

นางยังคงคิดวาเธอเปนเจาของรางเดิมนี้อีกหรือ? ถานาง
พยายามเกลี้ยกลอมเจาของรางนี้ เจาของรางนี้คงจะคิดวานางรัก
อยางสุดซึ้ง แลวนางก็สามารถที่จะโยนเจาของรางเดิมนี้ทิ้ง
เมื่อไหรก็ได ที่นางตองการไดเชนกันหรือ?

"ออกไป!" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นดวยความโกรธ เธอรวบรวม

เอาความแข็งแรงของเธอและทําทาทางโหดราย กอนจะโยน
หมอนลายครามโบราณไปโดนขารับใชเกาคนนั้นทันที

"ปก!" ฝมือการโยนของ ของหลิน ชูจิ่ว คอนขางดี หมอน

ลายครามโบราณโดนกลางหนาผากของขารับใชเกา จนไดเลือด
และเริ่มไหลเปนทาง ทําใหฉากที่เกิดขึ้นดูนากลัวและรุนแรงมาก
 “อา!" ขารับใชเกากรีดรองดังขึ้น กอนจะลมลงไปที่พื้น
สาวรับใชสองคนที่อยูขางหลังของนางใบหนากลายเปนซีดเซียว
และไมกลาที่จะกาวไปขางหนาแมแตนอย

"อยาทําใหขาตองพูดซ้ําอีกครั้ง ลากนังผูหญิงที่อยูบนพื้น
แลวออกไปจากที่นี่!"

หลิน ชูจิ่ว ไมกินอะไรมาเปนเวลาสามวัน ดังนั้นใบหนาที่

ซีดเผือดของเธอจึงดูนาเกลียดและนากลัว ขาของสาวใชทั้งสอง
คนถึงกับออนลง แตยังคงลากขารับใชเกาออกมา แลวพวกเขาก็
ออกไปในทันทีพรอมกับทิ้งอาหารที่นากินเอาไว

คนสวนใหญไมสามารถหยุดยั้งตัวเองจากความหิวโหยได
แตหลิน ชูจิ่วไมใชคนธรรมดา
 หลิน ชูจิ่ว มีความสามารถในการควบคุมตัวเอง ความ
มุงมั่นและความอดทนที่ดีเยี่ยม คุณสมบัติเหลานี้ตางก็เปนเหตุผล
ที่ทําใหเธอโดดเดนในการศึกษาและอาชีพของเธอ

จิตตานุภาพของหลิน ชูจิ่ว มีความแข็งแกรงและมั่นคง

ดังนั้นเธอจึงไมหวั่นไหว ถึงแมวา หลิน ชูจิ่ว จะขี้อายในชวงเวลา
ปกติ แตในชวงเวลาที่สําคัญเธอมีจิตวิญญาณที่กลาหาญ
เชนเดียวกับเมื่อเธอตองเสียสละตัวเองเพื่อปองกัน
เจาหนาที่ NBI ของประเทศซิก Z เอาไว เธอไมรูจักพวกเขา แต
เธอรักชีวิตของพวกเขา

สามวันโดยที่ไมไดรับประทานอาหาร บุคคลใดก็ตามที่
ตองเผชิญกับอาหารอรอย ๆ บนโตะ ตางก็อยากจะกินมัน
ทั้งนั้น แมหลิน ชูจิ่ว เองก็ยังตองการที่จะกินมัน แตเมื่อคิดวา
อาหารเหลานั้นจะเปนอันตรายตอเธอ เธอก็สามารถทําไดเพียง
อดทนเทานั้น
 หลังจากที่เธอสงคนรับใชทั้งหมดออกไป หลิน ชูจิ่ว ก็เปด
ผาหมของเธอออก และสงยาทั้งหมดกลับเขาไปในระบบ
การแพทยตามเดิม เธอนับซ้ําเพื่อใหแนใจวาไมมีอะไรหายไป
กอนที่เธอจะลุกขึ้นจากเตียง

มองดูอาหารที่เต็มไปดวยความนากินที่วางอยูบนโตะ
หลิน ชูจิ่วก็ยกยิ้มขึ้น และลมโตะโดยไมมีความลังเล "ปง!" จาน
ทั้งหมดที่อยูบนโตะตกลงไปที่พื้นและไมมีอะไรเหลือเอาไวเลย
แมแตนอย

คนรับใชที่คอยเฝา ทุกคนตางก็ไดยินเสียงพรอมกับรีบวิ่ง
เขามาขางใน เมื่อพวกเขาไดเห็นถึงความสกปรกของหองที่เกิดขึ้น
จึงตะโกนขึ้น: "คุณหนูใหญ ทานทําอะไรเจาคะ?"

หลิน ชูจิ่วไมสนใจพวกเขา แตมองไปที่อาหารที่อยูบน

พื้น ดวงตาของเธอเต็มไปดวยความเยือกเย็น เธอไมตองการ
สรางปญหา แตบางคนก็บงั คับใหเธอทําเชนนั้น!
 เมื่ออาหารตกอยูบนพื้น ระบบทางการแพทยก็ไดแจง
เตือนขึ้นทันที และแสดงการประเมินผล อาหารเหลานี้ลวนมี
สารพิษ แตต่ํามากและไมรายแรง

สารพิษต่ํามาก นั่นคือเหตุผลที่ระบบทางการแพทยไมพบ
ปญหาในตอนแรก แตถามันมีจํานวนมาก มันก็จะทําการแจง
เตือนในทันที

ฮึ! หลิน ชูจิ่วหัวเราะเยาะขึ้น ในเมื่อฮูหยินหลิน อยากจะ

เลนแลวเธอก็จะเลนบทบาทสําคัญกับนางดูเสียหนอย

หลิน ชูจิ่ว เก็บความรูสึกเยาะเยยบนใบหนาของเธอลงไป

กอนจะมองไปที่หญิงสาวสองคนที่อยูใกลประตู "ขาอยากจะพบ
หลินเซี่ยง!"
 “คุณหนูใหญ ทานพูดวาอะไรนะเจาคะ? "ใบหนาของ
สาวใชถึงกับเปลี่ยนไปในทันที และดูเหมือนจะงงงวยไปชั่วขณะ
ในขณะที่มองไปที่หลิน ชูจิ่ว

คุณหนูใหญเรียกนายหญิงวาอยางไรนะ?

"เจาไดยินไมผิดหรอก ขาบอกวาขาตองการที่จะพบหลิน
เซี่ยง" พรุงนี้เปนวันแตงงานของเธอ ดังนั้นจึงมีสิ่งใดที่จะตอง
กลัว? การที่จะไมมีคนในตระกูลคอยสนับสนุนในอนาคตอยางนั้น
หรือ?

นี่เปนเพียงความฝน แมวาเธอจะไมกอใหเกิดปญหา และ

ทําตัวดีหรือแมแตเชื่อฟง ครอบครัวนี้ก็ไมนาเชื่อถือเลยแมแตนอย

“คุณหนูใหญ นาย..นายหญิง....”สาวใชตัวนอยไมรูวา
ควรจะทําอยางไร ขาของนางถึงกับกาวไมออก
 หลิน ชูจิ่ว ไดคาดคิดอยูแลววา เหลาสาวใชที่เฝาดูเธอ
ทั้งหมด ตางก็เปนคนรับใชของแมเลี้ยงของเธอหลิน ชูจิ่วไมได
กังวลและพูดขึ้นอยางชาๆอีกวา "บอกเรื่องนี้กับฮูหยินหลิน วาจะ
ทํายังไงถาหากวาองคชายเสี่ยวรูวาภรรยาในอนาคตของเขา ถูก
วางยาพิษกอนวันแตงงานของพวกเขาเชนนี้?"

พิษเรื้อรังภายในรางกายของเธอสามารถวินิจฉัยไดโดย
ระบบแพทยและแพทยคนอื่น ๆ อีกอยางแพทยหลวงของฮองเตก็
ไมไดเปนคนโงเงา ดังนั้นพวกเขาจึงไมกลาปกปก และจะบอก
ความจริงออกมาไดอยางงายดาย

"คุณหนูใหญ ทานกําลังพูดถึงเรื่องอะไรอยูเจาคะ?" สาว

ใชสองคนนั้นไมรูจริงๆ หลิน ชูจิ่วเองก็ไมตองการทําใหสิ่งตางๆ
มันยุงยากขึ้นกอนจะพูดขึ้น
 "เจาไมจําเปนตองรู แคพูดคําเหลานี้กับฮูหยินหลินก็เปนพอ
ขาจะรอนางอยูที่นี่เปนเวลาสี่ชั่วยาม ถานางไมยอมมาพบขา
เชนนั้นนางก็คงจะพรอมที่จะเผชิญหนากับผลที่จะตามมา"

หลิน ชูจิ่ว ดึงเกาอี้ออกมาและนั่งรอ ในขณะที่หันหนาไป

ทางประตู "โอ! แลวก็ไปเอาขาวตมมาใหขาสองชาม เพียงขาวตม
ธรรมดาและไมตองใสอะไรอยางอื่นลงไป"

ตอนที่ 9 พิ ษ เรื้ อ รั ง (PART 2)

สาวใชสองคนตางมองหนากันและกันและไมทราบวาควรจะไปดี
หรือไม หลิน ชูจิ่วไมเรงพวกนางแตอยางใด แตเธอมองไปที่
นาฬิกาทรายแลวพูดขึ้น"พวกเจาจงชั่งน้าํ หนักของสถานการณให
ดีๆ พวกเจาสามารถที่จะแบกรับผลที่จะเกิดขึ้นไหวหรือไม ถา
หากวาหลิน ฟูเหริน (ฮูหยินหลิน) เกิดมีเรื่องขึ้นมา?"
 "เรื่องนี้ เรื่องนี้ ... ... " สาวใชเต็มไปดวยความอับอาย
กอนจะลดศีรษะลง คนทั้งสองตางก็กลัวที่จะประสบกับปญหา
จากนั้นหนึ่งในนั้นก็ขยับเทาของนางแลวรีบวิ่งออกไปขางนอก
เพื่อไปตามหาหลิน ฟูเหริน (ฮูหยินหลิน) ทันที

ริมฝปากของ หลิน ชูจิ่ว โคงขึ้นเปนรูปของรอยยิ้มจาง ๆ

ในขณะที่มองไปที่รางของสาวใช เธอนั่งลงบนเกาอี้อยางเฉื่อยชา
ในขณะรอแมเลี้ยงของเธอมา

ในตอนนี้ เธอไมตองการสรางปญหาเลยจริงๆ แตผูหญิง

คนนั้นก็ไมยอมปลอยเธอไป ถาเปนเชนนั้นเธอก็ยินดีที่จะเลนดวย

นางกลาที่จะเลนกับความอดทนของเธอหรือ?

เธอจะทําใหผูหญิงคนนี้เสียใจที่นางไมไดฆาเธอไปเสีย
เพราะนางยังตองการที่จะเปน "แมเลี้ยงผูแสนดี " ชางโงเสียจริง!
 หลิน ฟูเหริน (ฮูหยินหลิน) เมื่อไดยินรายงานของขารับใช
ในขณะนั้นความคิดของนางไดเปลี่ยนเปนความวางเปลาอยาง
สมบูรณแลว และไมสามารถที่จะคิดอะไรไดไปชั่วครู

นอกเหนือจากตัวนางเองแลว ก็ไมมีใครรูวาหลิน ชูจิ่วมี

พิษเรื้อรังอยูภายในรางกายของนาง แลวเชนนี้หลิน ชูจิ่วจะรูเรื่อง
นี้ไดอยางไร?

อยางไรก็ตาม ไมวาหลิน ฟูเหริน จะฉลาดแคไหนก็ตาม

แตนางก็ยังตั้งใจซอนมันเอาไว แมวาจะอยูกับคนรับใชเทานั้น
จากนั้นนางก็สงบลงแลวพูดขึ้น "เด็กคนนั้น พูดเรื่องไรสาระอะไร
เชนนี้? นางตองการใหตระกูลของเราเสียหนาหรืออยางไรถึงได
แตงเรื่องขึ้นมาเชนนี้?"

หลิน ฟูเหริน สายหัวและถอนหายใจออกมา นางลุกขึ้น

อยางสงางามจากนั้นก็พูดขึ้น "ขาจะไปดูนางเสียหนอย เด็กคนนั้น
ไมตองการที่จะแตงงานนี่คงเปนเหตุผลที่นางพูดเรื่องเชนนี้
ออกมา"

แมวานางจะพูดคุยกับคนรับใชของนางเทานั้น แตหลิน ฟู
เหริน ก็ไมลืมที่จะเลนละคร ไมวาเมื่อไหรก็ตาม นางจะไมเปดเผย
ขอบกพรองของนางอยางเด็ดขาด

หลิน ฟูเหริน เดินไปที่สวนที่งดงามพรอมกับคนรับใชของ

นาง นางเดินไปอยางนุมนวลในจังหวะเชื่องชา แตก็มาถึงที่หอง
ของหลิน ชูจิ่ว ในเวลาที่นัดหมายโดยไมมีผิดพลาด
 ฮูหยินหลิน
"ชูจิ่วมันอะไรเกิดขึ้นที่นี่? เจาเพียงแคจงใจทําเชนนี้ เพียง
เพื่อใหมารดามาที่นี่และพูดคุยกับเจาเชนนั้นหรือ"หลิน ฟูเห
ริน มองไปที่หลิน ชูจิ่ว ดวยความเอาใจใสเปนอยางมากเชนแมที่ดี
ควรจะทํา

หลิน ชูจิ่ว ไมตอบนางออกไป และก็ไมลุกขึ้นอีกดวย เธอ

เพียงแคยิ้มอยางเงียบ ๆ ขณะมองไปที่หลินฟูเหริน

เธออยากจะดูวานางจะเลนละครไดนานแคไหน!

หลิน ฟูเหรินไมโกรธ นางสั่งใหสาวรับใชยกเกาอี้มาให

นางนั่ง และมองไปทีห่ ลิน ชูจิ่วดวยความกังวล: " ชูจิ่วเกิดอะไรขึ้น
หรือ? เจาไมพอใจเพราะมารดาไมมาเยี่ยมเจาเลยในชวง 2-
3 วันที่ผานมานี้หรือไม? อยางที่เจาเองก็รูวามารดากําลังยุงอยูกับ
การเตรียมสินสอดทองหมั้น จนทําใหไมมีเวลาวางเลย เพราะวัน
พรุงนี้ก็จะเปนวันแตงงานของเจาแลว แตมารดาก็ไดวางแผนที่จะ
มาเยี่ยมในคืนนี้กับเหลาเหย (นายทาน) มารดาเพียงแคไมได
คาดหวังวาเจาจะพบมารดาเชนนี้"

หลิน ฟูเหริน (ฮูหยินหลิน) ใบหนาดูมีน้ําใจมาก ราวกับ

วานางไมไดมีความลับดํามืดใด ๆ ซอนเอาไวในขณะที่มองไปที่
หลิน ชูจิ่ว

นางเปนผูหญิงที่เลวจริงๆ!

หลิน ชูจิ่วตองยอมรับวานองสาวคนละแมของเธอ ไมได

รับมรดกครึ่งหนึ่งจากพรสวรรคของแมเลี้ยงของเธอมาเลยดวยซ้ํา

หลิน ฟูเหรินเห็นอาหารบนพื้น จากนั้นนางก็ถอนหายใจ

ออกมาเบา ๆ แลวพูดขึ้น "ชูจิ่วเจาโยนอาหารทิ้งหรือ? เจาไมชอบ
รสชาติของพวกมันหรืออยางไร? มารดาตองการใหเจาไดกิน
อาหารที่เจาชื่นชอบเปนครั้งสุดทายที่อยูบานของเรา แตมารดาก็
ไมไดคาดคิดวาบาวรับใชจะไมไดทําหนาที่ใหดีเชนนี้"
 หลิน ฟูเหรินพยายามอธิบาย แตผลักดันความรับผิดชอบ
ไปใหกับคนรับใชและทําใหตัวเองดูเปนผูบริสุทธิ์

"ชูจิ่วบุตรสาวที่ดีของมารดา ... บอกมารดามาเถิดวาเจา

อยากจะกินอะไร แลวมารดาจะสั่งใหพวกนางไปเตรียมมันให
พรอมในทันที" ไมวาหลิน ชูจิ่ว จะมองหลิน ฟูเหรินดวยสายตาที่
เยือกเย็นแคไหน หลิน ฟูเหรินกลับยังคงมีรอยยิ้มที่แสนดีอยูเสมอ

หลิน ชูจิ่ว รูวาความเงียบจะไมเปนผลกับผูหญิงคนนี้

"ฟูเหริน (ฮูหยิน)” หลิน ชูจิ่ว เพิ่งเริ่มเปดฉากขึ้น แตหลิน

ฟูเหริน กลับทําเปนตกใจและไมยอมปลอยคําพูดของเธอไป กอน
จะพูดขึ้น" ชูจิ่วนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน? เมื่อไหรกันที่มารดาไมได
ทําหนาที่ที่ดี จนทําใหเจาไมมีความสุข?"
 เจาของรางเดิมและแมเลี้ยงของนางสนิทกันมาก และ
มักจะเรียกนางวาเนียง (มารดา) ราวกับวานางเปนมารดาทาง
สายเลือดของนางจริงๆ เสียอีก

เจาของรางเดิมไดลืมมารดาผูใหกําเนิดของนางไปนาน
แลว และถูกทําใหเสียนิสัยดวยแมเลี้ยงของนาง แตหลิน ชูจิ่ว
ไมใชเจาของรางเดิม และในชีวิตกอนหนานี้เธอก็อาศัยอยูมานาน
กวา 20 ป โดยที่ไมเคยเรียกใครแมมากอนอยางไรก็ตาม หลิน ฟู
เหริน คนนี้กลับตองการที่จะเปนแมของเธอในชีวิตที่สองของเธอ
อยางนั้นหรือ? เปนไปไมได!

หลิน ชูจิ่ว กัดริมฝปากของเธอกอนจะพูดอยางเย็นชาขึ้น

อีกวา"ฟูเหริน(ฮูหยิน) ไดทําทุกอยางเปนอยางดี จริงๆแลวควรจะ
เรียกวาดีเยี่ยมเลยทีเดียว"

หลิน ฟูเหริน หัวใจแทบจะหยุดเตนไปเล็กนอย ใบหนา

ของนางกลับแข็งคางและดูผิดปกติ แตยังคงพยายามที่จะรักษา
ความสงบเอาไว "ชูจิ่วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน? เหตุใดเจาถึงได
พูดจาเชนนี้กับมารดาได? "

นังเด็กโงงมผูนี้ รูจริงๆหรือวาขาไดวางยาในอาหารของ
นาง?

หลิน ฟูเหริน แอบซอนสีหนาของนางเอาไวพรอมกับ

หัวใจที่เต็มไปดวยความไมสบายใจ แตแลวนางก็รีบทําตัวเองให
สงบลง มันจะเปนไปไดอยางไรที่นังเด็กโงคนนี้จะรู? นั่นยอม
เปนไปไมไดอยางแนนอน

เมื่อคิดไดเชนนี้ หลิน ฟูเหรินก็รูสึกอุนใจขึ้นบาง นางมอง

ไปที่ดวงตาของ หลิน ชูจิ่วดวยความชิงชัง แตนางไมไดดูถูกหลิน
ชูจิ่วออกมา หลิน ชูจิ่ว และพี่สาวของนางตางก็โงและเชื่อคนงาย
เหมือนกัน
 ในเวลานั้น นางเปนแคเด็กสาวที่เรียบรอย ดังนั้นใครจะ
สังเกตเห็นวานางจะเปนคนที่ฆาพี่สาวของตัวเอง และในตอนนี้
หลิน ชูจิ่วก็เปนเด็กสาวที่โงเขลาเชนเดียวกับแมของนาง ดังนั้น
มันจึงงายที่จะบดขยี้นางราวกับมดตัวหนึ่งเทานั้น

ตอนที่ 10 การแฉไพ (PART 1)

หลิน ฟูเหริน ไมไดจริงจังกับ หลิน ชูจิ่วและไมไดระมัดระวัง
ตัวเองมากนัก ความคิดของนางอาจจะไมปรากฏบนใบหนาของ
นาง แตดวงตาของนางไมสามารถซอนพวกมันเอาไวเลยแมแต
นอย ... ...

ดูถูก ดูหมิ่น เกลียด ตั้งใจที่จะฆา....

ความรูสึกเหลานี้ของนางไมสามารถหลบซอนมันไดจาก
สายตาของหลิน ชูจิ่ว : เฮ! แมเลี้ยง เจานี่เกลียดเจาของรางเดิม
มากจริงๆ เจาเคยวางยาพิษนางแลว แตมันยังไมเพียงพอซินะ
 หลิน ชูจิ่ว ถอนหายใจออกมาแลวพูดขึ้น "หลิน ฟูเหริน ขา
แนใจวาเจายอมรูดีกวาขา วาเจาใหอะไรกับขาตลอดหลายปที่
ผานมา และสิ่งที่เจาไดใสเพิ่มลงไปในอาหารเหลานี้ ไมใช
หรือ? ขาคิดวาเจาคงจะไมอยากใหคนอื่นรูเรื่องนี้หรอกใชไหม? "

"ชูจิ่ว นี่เจากําลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน? มารดาไมเขาใจที่

เจาพูดแมแตนอย "หลิน ฟูเหริน ซอนความคิดของนางไวบน
ใบหนาที่ไมมีขอบกพรองใด ๆจากการจองมองของ หลิน ชูจิ่ว แต
แนนอนวาสายตาของนางสามารถซอนพวกมันไดเพียงครึ่งหนึ่ง
เทานั้น

จริงๆแลวการแสดงของแมเลี้ยงของเธอถือวาเยี่ยมยอด
มาก แตหลิน ชูจิ่ว ไมไดเพลิดเพลินไปกับการแสดงของนาง กอน
จะพูดขึ้น "ถาหลิน ฟูเหริน ยังตองการที่จะแสดงละครตอไป ขาก็
ไมไดวากระไร แตในตอนนี้ ขาไมมีความสนใจที่จะรวมแสดงไป
กับเจาอีกตอไป ในฐานะคูรักแมลูก ขาจะแตงงานในวันพรุงนี้แลว
ดังนั้นสําหรับการแสดงนับกวาสิบปที่ผานมา ขาเห็นวาสมควรที่
จะพอไดแลว และในวันนี้ขาก็ตองการใหเจา ... ... "

คําพูดของหลิน ชูจิ่วไดบอกเปนนัยวากอนหนาเธอเพิ่งแค
เลนกับหลิน ฟูเหรินเทานั้น แตเธอไมไดคิดวาหลิน ฟูเหริน จะโง
ไดขนาดนี้

หลิน ฟูเหรินไมตองการที่จะเชื่อนาง แตเมื่อนางไดเห็น

ดวงตาที่เฉียดคมของหลิน ชูจิ่ว นางไมรูวาทําไมหัวใจนางถึงรูสึก
ชวยไมได กลับรูสึกหวาดกลัวขึ้นมา และจูๆพี่สาวที่เสียชีวิตไป
ของนาง ก็โผลออกมาความคิดของนาง "เจี่ยเจีย(พี่สาว) มีแต
ความเมตตา เจาไมมีความแคนกับเมยเหมย(นองสาว) ใช
หรือไม?"

หลิน ฟูเหริน รูสึกเสมอวาพี่สาวของนาง มักจะตระหนัก

ถึงการกระทําที่ชั่วรายของนางอยูเสมอ เพียงแตนางเลือกที่จะไม
พูดและมองดูนางเหมือนตัวตลกกระโดดขึ้นไปนั้น มานี่เทานั้น
ตอนนี้หลิน ชูจิ่ว ยังใหความรูสึกแบบเดียวกันกับนางอีก ... ...

หลิน ฟูเหริน รับรูไดวาตัวนางเองเริ่มมีความหวาดกลัว

ตอหลิน ชูจิ่วจริงๆ

ไม ไม มันไมใชความจริง...

หนาอกของหลิน ฟูเหรินรูสึกอัดแนน ปากของนาง

ตองการที่จะปกปองตัวเอง แตหลิน ชูจิ่วไมไดเปดโอกาสใหกัน
นาง กอนจะพูดขึ้น “หลิน ฟูเหริน ขาจะแตงงานในวันพรุงนี้ ให
ขารูไดหรือไมวาเจาไดเตรียมสินสอดทองหมั้นอะไรไวบาง? "

สินสอดเปนทรัพยสินสวนตัวของผูหญิงคนหนึ่ง เธออาจ
แตงงานกับสามีที่พิกลพิการ แตเขาเปนถึงสมาชิกของพระ
ราชวงศ แตจะอยางไรมันก็คงจะดีกวาถาเธอมีเงินอยูในมือเลย
 "สินสอดทองหมั้นหรือ?" หลิน ฟูเหรินถึงกับตกตะลึงไป
อยางสิ้นเชิง ในทายที่สุดแลว นางหมายถึงอะไรกันแน? นางรู
อะไรมากนอยแคไหน?

"ใช ขายังไมไดเห็นรายการสินสอดทองหมั้นของขาเลย"
หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นดวยใบหนาอันบริสุทธิ์ของเธอ แตดวงตาของเธอ
เต็มไปดวยภัยคุกคาม

คราวนี้หลิน ฟูเหริน พยายามปลอบโยนตัวเอง ดวงตา

ของนางเปลี่ยนเปนดํามืด เพราะนางไมสามารถโกหก หลิน ชู
จิ่ว ได ... ...

นางรูวาหลิน ชูจิ่ว รูความจริงวานางไดพดู เกลี้ยกลอม

นาง เพื่อที่จะโกงนาง

ที่มันนรกอะไรกัน!
 หลิน ฟูเหริน ถึงกับฝงเล็บลงไปในฝามือของนาง แตนาง
กลับไมไดรูสึกเจ็บปวดใด ๆ เลยแมแตนอย ในเวลานี้นางโกรธ
มาก พรอมกับรางกายของนางที่เต็มไปดวยความสั่นเทา

นางเลนละครกับหลิน ชูจิ่วมาเปนเวลาหลายป และ

ตลอดหลายปที่ผานมานางก็คิดวาไดหลอกหลิน ชูจิ่วไดสําเร็จแลว
แตใครจะคิดวานางเองตางหากที่กลายเปนคนโง

ตลอดหลายปที่ผานมาหลิน ชูจิ่ว อาจจะหัวเราะใสนาง

อยูในที่มืด หลิน ฟูเหรินถึงกับตองการที่จะฉีกรางของหลิน ชูจิ่วอ
อกเปนชิ้นๆ แต ... ...

นางก็ไมสามารถทําอะไรไดในตอนนี้ นางสามารถทําได
เพียงแคนั่งมองหลิน ชูจิ่ว ที่ในขณะกําลังนั่งอยางภาคภูมิเต็มไป
ดวยทัศนคติของผูชนะ

อะไรจะนาเกลียดชังไดขนาดนี้ อา!
 ดวงตาของหลิน ฟูเหรินเปลี่ยนเปนสีแดง แตหลิน ชูจิ่วก
ลับไมไดแสดงความแยแสแมแตนอย เพียงแคยิ้มแลวพูดขึ้น "หลิน
ฟูเหรินอยามองขาแบบนั้น ขาจะแตงงานในวันพรุงนี้ และถามี
อะไรเกิดขึ้นกับขาในวันนี้ เจาจะอธิบายตัวเองใหฮองเตฟงไดวา
อยางไร? เจาจะพูดอยางไรกับองคชายเสี่ยว? แลวเจายังจะทําตัว
เปนฮูหยินที่นาทะนุถนอมและมารดาที่แสนดีไดอยางไรตอไป
ฮืม? "

ลักษณะของผูที่ไดรับชัยชนะปรากฏขึ้น ยังจะมีใครพูดอีก
หรือวานางนั้นบริสุทธิ์และไรเดียงสา

หลิน ฟูเหริน แทบอยากจะฆานางในตอนนี้ แตนางทําได

เพียงแคกัดฟนและพูดขึ้น "เจาตองการอะไร?"

ตอนนี้นางไมสามารถฆาหลิน ชูจิ่วไดทําไดเพียงแคเอาใจ
นางเทานั้น แตหลังจากนี้ นางจะก็จะคิดหาหนทางแน!
 เจาตองการอะไรอยางนั้นหรือ?

นี้แหละคือปญหาใหญ....

หลิน ชูจิ่วยังไมไดคิดถึงสิ่งที่เธอตองการจริงๆเลย เธอ

เพียงแคอยากจะละบายมันออกไปและตักเตือนแมเลี้ยงที่แสนดี
ของเธอเพียงเล็กนอยเทานั้นและอีกอยางก็เพื่อที่จะหยุดกลเม็ด
เคล็ดลับที่สกปรกของนาง แต ... ...

ตอนนี้นางกลับเปนฝายเสนอถึงที่ หลิน ชูจิ่ว ไมคัดคานที่

จะมีทรัพยสมบัติสวนตัวอยูแลว

โปรดใหอภัยกับชีวิตที่ต่ําตอยของเธอ เธอมักจะเปนคน
เรียบงายเสมอ แตวานอกจากเงินก็ไมมีอะไรสามารถทําใหเธอ
รูสึกปลอดภัยไดอีกแลว
 หลิน ชูจิ่ว เชื่อวาหลิน ฟูเหรินจะไมทําใหสินสอดทอง
หมั้นของเธอดูแยแตอยางใด แตสินสอดทองหมั้นก็คือสินสอดทอง
หมั้น และทรัพยสมบัติสวนบุคคลก็เปนสมบัติสวนบุคคล ดังนั้น
หลิน ชูจิ่วจึงคิดที่จะเพิ่มสมบัติสวนบุคคลใหกับตัวเอง

มองไปที่หลิน ฟูเหริน ที่กําลังจับผาเช็ดหนาของนาง นาง

แทบจะฉีกมันออกเปนชิ้นๆ ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงพูดขึ้นอยางมีน้ําใจ
"หลิน ฟูเหริน มันเปนเวลาหลายป ปูชิน (บิดา) ไดทํางานอยาง
หนัก ดังนั้นขาแนใจวาสถานภาพทางครอบครัวคอนขางดี ดังนั้น
เหตุใดเจาถึงไมเพิ่งจํานวนสินสอดทองหมั้นของขาขึ้นอีกเสีย
หนอยเลา? "

"เจาตองการมากแคไหน?" หลิน ฟูเหริน รูสึกโลงใจวา

นางสามารถแกปญ  หานี้ไดดวยเงิน เพราะเงินไมใชปญหาอยูแลว

เทาไหรนะหรือ?
 หลิน ชูจิ่วไมรูวาตระกูลหลินมีทรัพยสินมาเทาไหร ดังนั้น
เธอจึงไมรูวาจะตองเอาเงินไปมากแคไหนถึงจะทําใหหลิน ฟูเห
ริน รูสึกเจ็บปวดได

การเจรจาตอรองเปนเหมือนทักษะทางเทคนิคอีกอยาง
หนึ่ง แมวาหลิน ชูจิ่ว จะไมรูวาเธอจะเจรจากับนางอยางไร แต
เธอก็รูเกี่ยวกับการเจราตอรองจากสมัยใหมอยูบางเล็กนอย

ตอนที่ 10 การแฉไพ (PART 2)

หลิน ชูจิ่ว ไมตอบนาง แตมองไปที่หลิน ฟูเหรินอยางจริงจังและ
ยิ้มอยางออนโยนแลวพูดขึ้น"นี่คงตองขึ้นอยูกับความจริงใจของ
หลิน ฟูเหรินแลว อยางที่หลิน ฟูเหริน (ฮูหยินหลิน)รู วาขานั้น
เปนคนโงและไมสามารถจดจําบางสิ่งไดบอยนัก”

นางลืมเกี่ยวกับเรื่องเงินหรือ!?
 หลิน ฟูเหริน มุมปากขยับเล็กนอย แลวสูดลมหายใจลึก
ๆกอนจะพูดขึ้น "หาแสนตําลึง"

ถา หลิน ชูจิ่วแตงงานกับเจาชายเสี่ยวจริงๆ แลว เชนนั้น

เธอจําเปนจะตองมีเงินสินสอดอยางนอย 10ลานตําลึง และถาเธอ
จะตองแตงงานกับคนธรรมดา เธอจะตองมีอยาง
นอย 7 หรือ 8 แสนตําลึง

หลิน ฟูเหริน จงใจลดคาใชจายลง แตหลิน ชูจิ่วรูสึกวาใน

สถานการณแบบนี้ฝายตรงขามมักจะจงใจเสนอคาใชจายที่ต่ํากวา
เสมอ และดูเหมือนวาหลิน ฟูเหริน ก็กระตือรือรนที่จะทําเชนนั้น
เหลือเกิน

ริมฝปากของหลิน ชูจิ่วโคงขึ้นเปนรอยยิ้มและคอย ๆ
สายศีรษะ"หลิน ฟูเหริน สงลูกคนขอทานไปหรืออยางไร? ทานจะ
บอกวาชีวิตของบูตรสาวคนโต มีมูลคาเพียงแคหาแสนตําลึงอยาง
นั้นหรือ?”
 "แลวเชนนั้น เจาตองเทาไหร? แตชูจิ่ว เจาก็รูอยูแกใจวา
บิดาของเจา ไมไดมีเงินมากมายนัก ดังนั้นเงินจํานวนหาแสนนี้จึง
มาจากเงินสวนตัวของขา"

ความโกรธของหลิน ฟูเหริน พุงขึ้นอยางรวดเร็ว แตนางก็

ตองอดทนไว

ชีวิตของบุตรสาวคนโตอยางนั้นหรือ!?

หลิน ฟูเหริน รูสึกเสียใจกับมันจริงๆ

นางไมควรจะใชยาพิษเรื้อรัง แตนางควรจะฆาสุนัขตัวนี้
ไปเสีย เพื่อที่นางจะไดไมตองมาอยูในสถานการณเชนนี้

"หลิน ฟูเหริน เจาไมควรพยายามที่จะโกงขา เจาคิดวาขา

ไมรูอะไรเลยหรือ? แมวาปูชิน (บิดา) จะไมมีทรัพยสินของบรรพ
บุรุษ แตเขาก็ทํางานทุกปยอมตองมีเงินเก็บมากมาย และเจา
กําลังจะบอกวาภรรยาคนที่ตายไปแลวของเขามีเงินสินสอดเพียง
หาแสนตําลึง เพราะนางมาจากครอบครัวที่ยากจนหรืออยางไร? "

หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจวาหลิน ฟูเหรินจะเสียใจแคไหน และ

นางจะเกลียดเธอมากแคไหน ตอนนี้เธอเพียงแคคิดถึงจํานวนเงิน
วาจะมากแคไหน ที่เธอจะเอาไปเพื่อใหแมเลี้ยงที่แสนดีของเธอ
รูสึกเจ็บปวดอยางที่สุดเทานั้น

หลิน ชูจิ่วไมตองการเงินมากนัก แมวาเธอจะรักพวกมันก็

ตาม เพราะเธอเองก็ไมใชคนโลภ ที่เธอตองทําแบบนี้ ก็เพื่อแก
แคนแมเลี้ยงที่ดูเหมือนบริสุทธิ์ แตจริงๆ กลับเปนคนฉวยโอกาส
และโหดเหี้ยมคนนี้เทานั้น

"แลวตกลงเจาตองการมากแคไหน?" ความโกรธของหลิน
ฟูเหริน พุงขึ้นไปอีก ครอบครัวที่ยากจนหรือ?
 ใครคือครอบครัวที่ยาก? ทําไมพวกเขาจะสงพี่สาวของ
นางดวยสินสอดเพียงแคหาแสนตําลึงเทานั้น?

"อืม ... ... " หลิน ชูจิ่วแกลงทําเปนขบคิดดู และทํา

ทาทางเหมือนกับชวยไมได จากนั้นก็พูดขึ้น "หาแสนหาหมืน่
ตําลึง"

หลิน ฟูเหริน ยังไมไดมีเวลาที่จะชื่นชมยินดี เมื่อนางได

ยินคําอื่นออกมาจากปากของหลิน ชูจิ่วอีก "แตขาตองการเงินหา
แสนหาหมื่นตําลึงทอง”

“อะไรนะ?”

หลิน ฟูเหรินยืนขึ้นดวยความตกตะลึง "ทองคําหา

แสน? ทําไมเจาไมปลนทั้งตระกูลเสียเลย? " หลิน ฟูเหรินไม
สามารถระงับความโกรธของนางเอาไวไดอีกตอไป ใบหนาของ
นางเปลี่ยนเปนสีมวง-แดง ดวงตาของนางเต็มไปดวยประกายไฟ
แหงความโกรธ ... ...

ถาหลิน ชูจิ่วจะไมแตงงานในวันพรุงนี้ นางจะฆานังเด็ก

คนนี้เสียตอนนี้เลย!

นางจะฆานังเด็กคนนี้อยางลับ ๆ ในสนามหลังบานและ
บดขยี้นางใหเหมือนกับมด

หลิน ชูจิ่ว ก็อยูกับนางในตอนนี้ แตนางจะสามารถลาก

ตัวนังเด็กคนนี้ออกไปจากประตูหองไดอยางไร?

ในขณะที่หลิน ชูจิ่ว ไมสามารถออกไปจากหองนี้ได แต

... ...

เธอกลับเลือกเวลาที่ดีที่สุดที่จะเผชิญหนากับนาง และนั่น
ก็คือวันกอนงานแตงงานของเธอเอง ชีวิตของหลิน ฟูเหริน จะ
เปลี่ยนเปนนาสังเวชทันที ถาองคชายเสี่ยว และฮองเตพบวาหลิน
ชูจิ่ว ไดประสบกับเหตุรายอยางฉับพลัน

หลิน ชูจิ่วนากลัวมากพอ เธอไมไดเลนบทบาทที่เรียบงาย

เพื่อที่เธอจะสามารถรักษาและทนกล้ํากลืนกับชีวติ ของเธอใหผาน
ไปไดในวันนี้เทานั้น

หลิน ฟูเหริน สูดเอาอากาศหายใจเขาไป และไมทันได

สังเกตวานางไดพูดอะไรบางอยางออกไป ดวยความโกรธของนาง
เอง

หลิน ฟูเหรินไมทันไดสังเกต แตนั่นไมไดหมายความ

วา หลิน ชูจิ่วจะไมไดยินคําพูดของนาง เธอหัวเราะเหมือนสุนัข
จิ้งจอกที่ขี้เกียจออกมา แลวพูดขึ้น "หลิน ฟูเหรินจะบอกวา
ทองคําหาแสนนั้นมากเกินไปหรือ? เชนนั้นแลวสําหรับคุณหนู
ใหญในตระกูลหลินอยางขา ไมควรจะไดรับมรดกครึ่งหนึ่งของ
ตระกูลหลินหรือยางไร? "
 "ชูจิ่ว เจายังมี เหมยเมย (นองสาว)และ ตี้ติ (นองชาย)อยู
นะ" หลิน ฟูเหริน เกือบอาเจียนเปนเลือด ...

มรดกครึ่งหนึ่งของตระกูลหลินหรือ?

คุณสมบัติอะไรของหลิน ชูจิ่ว ที่จะทําใหนางไดรับมรดก

ครึ่งหนึ่งของตระกูลหลิน?

“หมูชิน (ทานแม) ของขาใหกําเนิดขามา” พูดอีกอยาง

คือนางไมไดรับรูถึงการมีตัวตนของนองสาวและนองชายแมแต
นอย

หลิน ฟูเหริน สูดลมหายใจเขาลึก ๆ กอนจะเปดปากพูด

ดวยทาทางแข็ง ๆ : "ชูจิ่ว เจาทําใหไดเหมยเมย ของเจาไดรับ
บาดเจ็บเมื่อสองวันกอน ขากลัววาองครัชทายาทเสี่ยวเทียนรุยจะ
ไมพอพระทัยเพราะเรื่องนี้ และฮองเฮาก็ทรงไมพอพระทัยมาก
ดวย”

หลิน ฟูเหริน พูดคําเหลานี้ และใชองครชั ทายาทและ

ฮองเฮา เพื่อยุติและหยุดการเจรจากับหลิน ชูจิ่วลง

แตเธอจําเปนตองฟงหรือไม?

หลิน ชูจิ่วยิ้มและพูดขึ้น "หลิน ฟูเหริน ขาเพียงสอน

บทเรียนใหเหมยเมย ตอหนาองครัชทายาท แตเจากําลังพูดวา
ฮองเฮาอะไรนะ ขาแนใจวาเจายอมรูวาองครัชทายาทและ
ฮองเฮาไมสามารถควบคุมศาลหลวงได และอีกทั้งในตําหนักของ
องคชายเสี่ยวไดดวยเชนกัน"

อีกไมนาน หลิน ชูจิ่วและฮองเฮาก็จะกลายเปนนองสะใภ

กับพี่สะใภ และเธอจะกลายเปนปาขององครชั ทายาท หากคนทั้ง
สองตองการที่จะสอนบทเรียนใหกับเธอ เธอจะไมปลอยใหพวก
เขาไดเปนฝายเริ่มกอนแน... ...

"ถาหากวาหวานถิงทําอะไรผิดไป หมูชิน (แม) จะเปน

ผูสอนระเบียบวินัยใหกับนางเอง ชูจิ่ว เจาไมควรทําเกินไปเชนนี้"
พี่สาวทําตัวเหมือนกับแมราวกับวานางไมไดอยูที่นี่ มันไมถูกตอง!

"หลิน ฟูเหริน เจาเองก็ดูแลขาเปนอยางดี ดังนั้นการสอน

บทเรียนของขาในนามของเจาก็คงจะไมใชเรื่องใหญอันใด" หลิน
ชูจิ่ว ลูบเล็บของเธอจากนั้นก็คอยๆเปาเบาๆ ราวกับวาหลิน ฟูเห
ริน ไมไดอยูตรงหนาเธอ

หลิน ชูจิ่ว ไมไดอาบน้ํามาเปนเวลาสามวัน แตมือของเธอ

ก็ไมสกปรกสักนิด หลิน ฟูเหริน อยูดีๆ ก็นึกอะไรบางอยางขึ้นมา
ได หลิน ชูจิ่วไดแอบออกจากจวนหรือไม?
 ถาไม สามวันมานี้ หลิว ชูจิ่วไมหิวเลยหรือ แลวเหตุใด
นางถึงยังมีชีวิตอยูและยังมีแรงไดเชนนี้?

หลิน ฟูเหริน หรี่ตาของนาง ในหัวใจชวยไมไดที่จะขบคิด

ตอนที่ 11 ฝ น ร า ยและราชาแห ง รั ต ติ ก าล (PART 1)
หลิน ชูจิ่ว รูวา หลิน ฟูเหริน จะไมยอมงายๆ แตวันนี้เธอจะไม
ยอมใหนางทําเชนนั้น เธอไดรับรางกายที่นาสงสารก็เปนเพราะ
นาง ดังนั้นเธอจึงควรไดรับคาชดเชยบางเล็กนอย

หลิน ชูจิ่ว มองไปที่หลิน ฟูเหริน พรอมกับยิ้มขึ้น

เล็กนอย"หลิน ฟูเหรินเวลาของขามีจํากัด แตเปนเพราะเจาให
ความรักที่มากมายแกขา ดังนั้นขาก็จะตอบแทบความรักของเจา
เล็กนอย เชนนั้นเจาก็ใหขาเพียงแคสองแสนหาหมื่นตําลึงทองก็
แลวกัน เจาก็รูจักอารมณของขาดี ... ... "

หลิน ชูจิ่ว ไมไดพูดถึงความหมายที่อยูเบื้องหลังคําพูด

เหลานั้น แตเธอก็ยังบอกเปนนัยวามันจะเปนภัยคุกคาม หลิน ฟู
เหริน สามารถเขาใจไดอยางชัดเจนวาเวลาของนางมีขอจํากัด นั่น
หมายความวาถานางไมใหเงินกับหลิน ชูจิ่วกอนงานแตงงานแลว
ละก็ นางก็จะทําทุกอยางไมใหเปนเรื่องงายสําหรับนาง
 ชื่อเสียงของหลิน ชูจิ่วถูกทําลายไปแลว ดังนั้นเธอจึงไม
สนใจเรื่องนี้ แต หลิน ฟูเหริน แตกตางกับเธอ นางเปนที่รูจักใน
ฐานะภรรยาที่นาทะนุถนอมและมารดาที่แสนดี และบุตรสาวของ
นางกําลังจะแตงงานกับองครัชทายาทดังนั้นนางจะไมยอมปลอย
ให หลิน ชูจิ่วมาทําลายชื่อเสียงของนางไดเด็ดขาด

หลิน ฟูเหรินไมมีทางเลือกอื่นนอกจากจะยอมทําตาม
เทานั้น กอนจะถามขึ้น "เจารับเงินไปแลวและเจาจะยกเลิกมันใช
ไหม?"
อยางไรก็ตามชีวิตคนเราก็ไมไดสั้นขนาดนั้น นางจะปลอย
ให หลิน ชูจิ่ว ชนะในครั้งนี้ไปกอน เพราะนางยังตองการที่จะดูวา
การแตงงานของนางจะมีชีวิตชีวาแคไหน แตไมวาจะชาหรือเร็ว
นางก็จะตองทําใหหลิน ชูจิ่วตองชดใชบัญชีในวันนี้อยางแนนอน

"คาธรรมเนียมการยกเลิก การกระทําผิดในอดีตของ
เจา" หลิน ชูจิ่วลุกขึ้นและมองไปที่ดวงตาของหลิน ฟูเหริน กอน
จะยกยิ้มขึ้นเล็กนอย"หลิน ฟูเหริน ขาตองการที่จะเห็นตั๋วเงินใน
วันพรุงนี้เชา!"

“พรุงนี้หรือ? เปนไปไมได ... ... "หลิน ฟูเหรินตองการที่

จะลากหลิน ชูจิ่วไปสูความตายของนางเสีย แตไมวาจะอยางไร
องคชายเสี่ยวเปนคนที่อารมณรายที่สุด และความโหดรายของ
เขาตางก็เปนที่รูจักกันทุกคน

"นั่นก็เปนปญหาของเจา" หลิน ชูจิ่วลุกขึ้นเพื่อจะบอกให

นางออกไป แตแลว "หลิน ฟูเหริน เมื่อเจาออกไปแลว ก็อยาลืม
บอกใหบาวรับใชนําโจกมาใหขาดวยละ โอ! แตถา หลิน ฟูเห
ริน ตองการที่จะใหอาหารอยางอื่นเพิ่มใหแกขา ขาอาจจะเปลี่ยน
ความคิดของขาอีกครั้ง และขอใหหลิน ฟูเหรินตองนําเงินจํานวน
หาแสนหาหมื่นตําลึงทองมาแทนก็ได "

หลังจากที่เธอพูดจบ หลิน ชูจิ่วก็หันกลับแลวเดินตรงไปที่

เตียงของเธอปลอยใหหลิน ฟูเหริน ยืนแข็งคางอยูกับที่ตอไป
 สองแสนหาหมื่นตําลึงทองมีมูลคาสองลานหาแสนตําลึง
เงินจํานวนนี้นับวามากมาย และถึงแมวาเธอเปลี่ยนใหมันเปนตั๋ว
เงินแลว มันก็ยังมีเปนพันชิ้นอยูดี ... ...

ชวงกลางคืน หลิน ฟูเหริน ไมสามารถหาเงินตําลึงและตั๋ว

เงินมาไดมากนัก ดังนั้นตลอดทั้งคืน นางจึงกังวลวานางจะไปหา
เงินสองลานหาแสนตําลึงมาจากที่ไหน?

แต นั้นใชสิ่งที่หลิน ชูจิ่วตองการหรือไม!

หลิน ฟูเหริน ยุงมากในคืนนั้น จนไมมีเวลามาวางแผน

กําจัดเธอ ในขณะที่หลิน ชูจิ่วสามารถใชชีวิตวันสุดทายของเธอใน
จวนตระกูลหลินได อยางปลอดภัยและสําหรับในวันพรุงนี้ ...

หลิน ชูจิ่ว ไมใชคนมองโลกในแงราย ที่จะมาคิดเกี่ยวกับ

สิ่งที่ยังไมเกิดขึ้นก็ไรประโยชน เธอไมรูวาองคชายเสี่ยวเปนคน
แบบไหน และเธอก็ไมรูวาเขามีอํานาจมากแคไหน ทั้งหมดที่เธอ
สามารถทําไดก็คือการรองานแตงงานของพวกเขาเทานั้น

อยางไรก็ตาม แมวาองคชายเสี่ยว จะโหดรายและเปนคน

ที่มีอิทธิพลมากแคไหน แตเขาก็คงจะไมวางยาพิษเธอ
เชนเดียวกับที่หลิน ฟูเหรินทําใชไหม?

หลิน ชูจิ่วเชื่อมั่นวาตราบเทาที่เธอยังมีชีวิตอยู ก็ยังมีหวัง

ชวงกลางคืนหลิน ชูจิ่วกําลังกินโจกของเธออยู แมวาเธอ

ยังตองการที่จะกินมากวานี้ แตเธอก็รูวาคนที่หิวโหยไมควรกิน
มากจนเกินไป ดังนั้นเธอจึงยับยั้งตัวเองและพักกอนชั่วครู จากนั้น
ก็สั่งใหคนรับใชตักน้ํามาใหเธอ เพราะเธอตองการที่จะอาบน้ํา
มาก
 หลิน ชูจิ่ว อาศัยอยูอยางนาสังเวชมาตลอด 3 วัน แต
ตอนนี้เธอกําลังเตรียมที่จะเพลิดเพลินไปกับการอาบน้ําที่โรยดวย
กลีบกุหลาบ เชนเดียวกับผูหญิงยุคโบราณอยางแทจริง

อยางไรก็ตาม เมื่อเธอลงไปในอาง หลิน ชูจิ่ว พบวาอาง

อาบน้ําไมเพียง แตมีขนาดใหญเทานั้น แตมันยังลึกราวกับถังอีก
ดวย หลิน ชูจิ่ว ตองการอาบน้ําสบาย ๆ ทําใหเธออดคิดถึงอาง
น้ําวนที่บานไมได แนนอนวานี่เปนเพราะเธอปฏิเสธการชวยเหลือ
ของสาวใชเหลานั้น

หลิน ชูจิ่ว ไมอยากมีชวงเวลาสุดทายกับสาวใชของเธอ

เธอกลัวที่จะถูกทําใหหมดสติอีกครั้งดวยหลังมือของพวกเขา คน
รับใชทั้งหมดในจวนตระกูลหลินตางก็ไดรับการดูแลจากหลิน ฟูเห
รินมาเปนเวลานานแลว และหญิงรับใชที่ไดรับมอบหมายใหมา
ดูแลเธอ ก็เปนหญิงรับใชสวนตัวของหลิน ฟูเหรินอีกดวย
 และเพื่อความปลอดภัย หลิน ชูจิ่ว ก็ไมตองการใหใคร
สัมผัสเธอทั้งนั้น

หลังจากอาบน้ําเสร็จ เธอก็ไมตองกังวลเรื่องของหลิน ฟู
เหริน วาจะมาทํารายเธอ ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงกินยาของเธอแลว
เขานอน

แมวาเหตุการณในวันนี้ จะทําใหเธอพูดคําหยาบคายไมมาก
นัก แตอารมณของเธอก็ดีมากและไมมีผลกระทบตอการนอนของ
เธอ ดังนั้นเมื่อเธอนอนลงไปบนเตียงเธอก็หลับไปทันที หลิน ชูจิ่ว
แทบจะไมสามารถทนรอที่จะเผชิญกับชีวิตใหมของเธอในวัน
พรุงนี้ได

คืนนี้หลิน ชูจิ่วนอนหลับสนิท แตมคี นสองคนที่นอนไม

หลับทั้งคืนเพราะเธอ หนึ่งในนั้นคือหลิน ฟูเหริน ผูซึ่งกําลังเตรียม
เงินและอีกคนหนึ่งคือ ...
 ในหองหนังสือภายในตําหนักขนาดใหญ มีชายคนหนึ่งนั่ง
อยูบนรถเข็น ครึ่งหนึ่งของใบหนาของเขาถูกซอนเอาไวภายใน
ความมืด และอีกครึ่งหนึ่งไดสัมผัสกับแสงเทียน ใบหนาของเขาดู
เลือนรางและไมชัดเจน ยิ่งเพิ่มความรูสึกลึกลับในตัวเขามากขึ้น
ไปอีก

ครึ่งหนึ่งของใบหนาที่ซอนอยูในความมืด บอกถึง
ความรูสึกวาชายคนนี้เปนคนที่อันตรายมาก และใบหนาครึ่งหนึ่ง
ของเขาที่ถูกเปดรับแสงเทียนก็สวางไสวราวกับหยกงามและมี
เสนหจนไมสามารถพูดออกมาได ... ...

ตอนที่ 11 ฝ น รายและราชาแห ง รั ต ติ ก าล (PART 2)

 เสี่ยวเทียนเหยา เทพเจาแหงสงคราม

คิ้วกระบี่ ดวงตาที่เยือกเย็นและลึกลับ จมูกคมเปนสันและ

ริมฝปากสีชมพูบางๆ ของเขา ถาพูดถึงสมบัติเหลานี้ของเขา
รวมเขาดวยกัน ความหลอเหลาสงางามของเขาแทบจะไม
สามารถบรรยายออกมาไดเลย!

แมวาชายคนนี้จะนั่งอยูบนเกาอี้รถเข็น แตกลิ่นอายทรง
อํานาจของเขาไมไดลดลงไปแมแตครึ่งเดียว แมวาเขาจะนั่งอยูที่
นั่น แตความเยือกเย็นที่ปกคลุมอยูทั่วรางกายของเขา ทําใหผูคน
ไมกลาที่จะมองไปที่เขาตรงๆ ... ...
 ชายผูนี้เปนราชาแหงรัชติกาล!

ภายใตแสงเทียนมีชายคนหนึ่งสวมชุดดํานั่งคุกเขาอยู
ตรงหนาของเขา แมวาชายคนนั้นจะนั่งคุกเขาอยูที่นั่น แตเจาจะ
ไมรับรูไดถึงตัวตนของเขาและแมกระทั่งลมหายใจของเขาก็ไม
สามารถไดยิน

ชายชุดดํายังคงนั่งคุกเขาอยูขา งหนาชายคนหนึ่งที่กําลัง
ใชนิ้วของเขาเคาะกับแขนเกาอี้รถเข็นของเขา กอนจะรายงาน
ขึ้น"นายทาน หลิน ชูจิ่วพยายามฆาตัวตายซ้ํา ๆ และไมเต็มใจที่
จะแตงงานในครัง้ นี้ นางถูกขังอยูในหองของนางเปนเวลาสามวัน
และไดรับเพียงขาวตมถวยเดียวเทานั้น "

สามวันที่ผานมาจนกระทั้งถึงเย็นวันนี้ แตหลิน ชูจิ่วยัง

เต็มไปดวยพลังแหงชีวิตและไมมีรองรอยของความออนแอแมแต
นอย แถมยังหาโอกาสเอาคืนที่หลิน ฟูเหรินที่วางยาพิษนาง ดวย
เหตุนี้นางจึงสามารถเรียกเงินเปนจํานวนสองแสนหาหมื่นตําลึง
ทองจากหลิน ฟูเหรินได

คิดถึงฉากที่เขาไดเห็นในตอนเย็นวันนี้ หัวใจของเขาก็
แอบสรรเสริญนางไมได คุณหนูใหญคนนี้แหงตระกูลหลินก็เปน
สุนัขจิ้งจอกดีๆ นี่เอง ถาเขาไมไดเห็นเหตุการณในวันนี้ดวยตา
ของตัวเอง เขาจะตองถูกหลอกโดยขาวลือที่วานางเปนคนโงเงา
เสียแลว

กอนหนานี้ เขาก็ยังคิดวาหลิน ชูจิ่ว คือคนโงเงา ดังนั้น

เขาเองก็เปนคนหนึ่งที่ถูกนางปนหัวเลน

เมื่อชายคนหนึ่งที่นั่งอยูบนเกาอี้รถเข็นไดฟงรายงาน เขา
ก็ไมไดพูดอะไรออกมา แตดวงตาของเขาคอยๆ หรี่ลง มุมปาก
ของเขาโคงขึ้นเล็กนอยและใบหนาของเขาก็เปลี่ยนเปนเยือกเย็น
...
 เขาใชหัวแมมือขวาของเขาหักรอยตอของแตละนิ้วๆ มัน
ดูเหมือนวาการกระทําที่ไมไดสติ ซึ่งผูชายคนไหนก็สามารถทําได
แตกับผูชายคนนี้เขากลับทําใหเกิดความรูสึกกดดันในจิตใจของ
ผูคนได

กรอบ! กรอบ!

เหงื่อผุดออกจากหนาผากของชายชุดดํา ตกลงไปที่พื้นและ
กระเด็นออกไปราวกับเลือดไหลลงดิน ... ...

เหงื่อออกมามากขึ้นและมากขึ้นจากหนาผากของชายคน
นั้น แตเขาก็ไมไดเช็ดมันออกและเพียงแคคุกเขาอยูบนพื้นตอไป
เทานั้น

เมื่อการกระทําของชายหนุมหยุดลง อากาศที่อึดอัดใน
หองหนังสือก็ลดลงไปดวย อยางไรก็ตามชายชุดดําไดแตแอบกลืน
น้ําลายของเขา เมื่อเสียงต่ําและทุมลึกของชายผูนั้นดังขึ้น "เกิด
อะไรขึ้นเมื่อสามวันกอน?"

โทนเสียงของชายหนุมชามากและก็ไมไดนากลัว แตไมมี
ใครเชื่อผิดๆ วาผูชายคนนี้เปนคนออนโยน ... ...
ชายชุดดําหมอบกราบและพูดขึ้น "ไดโปรดเถิดนายทาน
กรุณาลงโทษคนไมเอาไหนผูนี้ดวย"

"เปงหวาง อยากรูวาเกิดอะไรขึ้นเมื่อสามวันกอน?" เสียง

ของชายหนุมไมไดเปลี่ยนไป เจาจะไมสามารถบอกไดวามันมี
ความพอใจหรือไมพอใจอยูในนั้น

เปงหวางหรือ?

ใชแลว ชายผูนี้ที่มีขาวลือวาเปนอัมพฤกษ อัมพาต เทพ

เจาแหงสงคราม และตอนนี้ถูกเรียกวาองคชายเสี่ยวเทียนเหยา
นั่นเอง
 เสี่ยวเทียนเหยาเอนศีรษะของเขาไปทางขวา และดวงตา
ของเขาก็หรี่ลงเล็กนอย ในขณะที่รอคําตอบจากคนชุดดํา

ชายชุดดําไมกลาที่จะซอนสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสามวันกอน
และไดรายงานสิ่งที่เขายังรายงานไมเสร็จออกไป"นายทาน ขาผู
ต่ําตอยผูนี้สาบานวาไดตีหลิน ชูจิ่ว ในขณะที่นางลมลงกับพื้น จน
นางไมไดขยับตัว และยังไมหายใจเปนเวลาสองกานธูปอีกดวย
ผูใตบังคับบัญชาผูนี้ไมรูวามันเกิดอะไรขึ้น แตหลังจากนั้นหลิน ชู
จิ่วก็ลุกขึ้นยืนได"

เมื่อพูดถึงเหตุการณเหลานี้ชายชุดดําก็แทบอยากจะ
รองไห เมื่อสามวันกอนเขาไดรับคําสั่งใหไปลอบสังหารหลิน ชูจิ่ว
เห็นไดชัดวาเขาประสบความสําเร็จ แตเขาไมรูวาทําไมนางถึงไม
ตาย ดังนั้นนี่จึงเปนเรื่องนาอับอายสําหรับเขา
 และในเวลาสั้น ๆ นี้ เขาไมมีทางที่จะลางความอับอายนี้
ไปได

"เชนนั้นหรือ... ... "เสี่ยวเทียนเหยาเปดปากของเขาพูด

ขึ้นเบาๆ เขาไมอยากจะเชื่อรายงานที่ไดยิน ชายชุดดําเต็มไปดวย
ความกังวลมากขึ้นและเหงื่อบนหนาผากของเขาก็มองเห็นได
ชัดเจนมากขึ้น

"ผูใตบังคับบัญชาผูนี้ไมกลาหลอกลวงนายทานแมแต
นอย" หัวใจของชายชุดดําสั่นเทาและเสียงหัวใจเตนของเขาก็ดัง
มากดวย เขามีความมั่นใจในทักษะของเขา ดังนั้นปญหาจึงอยูที่
หลิน ชูจิ่ว

เสี่ยวเทียนเหยาเงยหนาขึ้นมองชายชุดดํา ทําใหชายชุด
ดําเต็มไปดวยความกระวนกระวายและกําลังรอคอยการลงโทษ
จากเสี่ยวเทียนเหยา "ใชสิบขนตา"
 สิบขนตา ... ... อยางนอยเขาก็แคตองนอนอยูบนเตียง
ครึ่งเดือนเทานั้น แตนี่ถือวาเปนการลงโทษที่เบาที่สุดที่เขาไดรับ
แลว เพราะคราวนี้ไมวาอยางไรเขาก็ไดทําหนาที่ของเขาอยาง
จริงจังแลว

ชายชุดดําไมกลาที่จะพูดคําเหลานั้นออกมา และรีบ
คลานออกไปทันที

เมื่อเขาออกไปขางนอก ชายชุดดําก็ถอนหายใจออกมา
ดวยความโลงอกและยกมือขึ้นเพื่อเช็ดเหงื่อออกจากหนาผากของ
เขา แตเขาไดคนพบวาแขนเสื้อของเขาเปยกหมดแลว ชายชุดดํา
ยิ้มและกาวไปขางหนา เขาไมกลาที่จะอยูนานกวานี้

ภายในตําหนักเสี่ยวเทียนเหยา ยังคงหักนิ้วตัวเองตอไป
จากนั้นริมฝปากสีชมพูออนของเขาก็ขยับขึ้น "หลิน ชูจิ่ว เปง
หวางจะจดจําเจาเอาไว"
 น้ําเสียงของเขาเบามากราวกับวาเขากําลังกระซิบใหนาง
ระมัดระวัง

ในขณะเดียวกัน หลิน ชูจิ่วผูที่กําลังนอนหลับอยู จูๆ ก็

ตื่นขึ้นมาและรีบลุกขึ้นนั่ง เธอใชมือวางทับไวตรงตําแหนงหัวใจ
พรอมกับหายใจเอาอากาศเขาไป ภายใตแสงจันทรความรูสึกของ
ความตื่นตระหนกและหมดหนทางมองเห็นไดอยางชัดเจนบน
ใบหนาที่ขาวซีดและดวงตาของเธอ

หลิน ชูจิ่วรูสึกหวาดกลัว

“ฟูวววว ...ฟูววว ... "หลิน ชูจิ่วหายใจเขาลึกๆ อีกสอง

สามครั้งและตบหนาอกของเธออยางเบาๆ แลวก็หยิกแกมของเธอ
เพื่อดูวาเธอเพิ่งแคฝนรายไปเทานั้น
 "มันเปนเพียงแคฝนรายเทานั้น โชคดีที่ฉันไมไดตกอยูใน
มือของกลุม NBI ของประเทศ M ไมอยางนั้นฉันก็คงจะมีสภาพที่
นาสังเวชไมนอย”

หลิน ชูจิ่วพิงอยูบนหัวเตียง คิดถึงความฝนของเธอที่ทํา

ใหเธอชวยไมไดที่จะจําชีวิตกอนหนานั้นของเธอได เธอแอบดีใจที่
ไดมาอยูในโลกใบนี้แทนที่จะถูกจับไปยังประเทศ M และยอมรับ
การทรมานของพวกเขา เพื่อแลกกับคําสารภาพของเธอ

เธอคงอยากจะอยูที่นี่มากกวาตองตกไปอยูในมือของ
กลุม NBI

ตอนนี้ อยางนอยเธอก็ยังสามารถตอบโตและมีความ
เปนไปไดในการอยูรอดคอนขางสูง ถาเธอตกไปอยูในมือของ
กลุม NBI เธอจะตองตายอยางแนนอน
ตอนที่ 12 งานวิ ว าห ( PART 1)
หลิน ชูจิ่ว มีความสุขและพอใจกับชีวิตใหมของเธอ โดยเฉพาะ
อยางยิ่งเมื่อเธอเห็นขอบตาที่ดําคล้ําที่อยูรอบ ๆ ดวงตาหลิน ฟูเห
ริน เห็นไดชัดวาหลิน ฟูเหริน ตองการที่จะฆาหลิน ชูจิ่วแทบตาย
แตนางไมสามารถทําเชนนั้นได นางทําไดเพียงแคบังคับตัวเองให
ยิ้มเทานั้น หลิน ชูจิ่วรูสึกพอใจมากขึ้นไปอีก เมื่อเห็นกลองที่อยู
ในมือของนาง

"หลิน ฟูเหริน!" หลิน ชูจิ่ว ยิ้มขึ้นอยางสดใส

แมวาเธอจะฝนรายเมื่อคืนนี้ แตก็ไมไดสงผลตอการนอน
หลับของเธอและเธอยังสามารถนอนหลับอยางสงบราวกับหมูอีก
ดวย
 ชูจิ่วผูงดงาม
"ชูจิ่ว วันนี้เจาชางงดงามจริง ๆ !" หลิน ชูจิ่วตองการที่
จะยิ้มและหัวเราะ แตอยางไรก็ตาม นางก็ไมสามารถจะทําได เมื่อ
นางนึกไปถึงเหตุการณของเมื่อคืนนี้ คนกี่คนกันที่นางตองไปถาม
เมื่อใหไดตั๋วเงินมากกวาสองลาน

หัวใจ หลิน ฟูเหริน ไมรูสึกเศรากับจํานวนตั๋วเงินเหลานี้

เพราะนางไมไดขาดแคนเงิน แมวานางจะตองมอบมันใหหลิน ชู
จิ่ว แตชีวิตของนางก็ไมไดรับผลกระทบแตอยางใด
 อยางไรก็ตาม หลิน ฟูเหริน เกลียดมัน นางเกลียดตัวเอง
ที่กลายเปนตัวตลกโดยน้ํามือของหลิน ชูจิ่ว นางเกลียดตัวเองที่
ตกอยูภายใตการขมขูของนาง นางเกลียดตัวเองที่ไมสามารถฆา
นางได

"หลิน ฟูเหริน ขอบใจสําหรับของขวัญของเจา" หลิน ชู

จิ่ว ดูงดงามและออนหวานกับการแตงหนาสีแดงของเธอ เมื่อเธอ
กลาวคําสรรเสริญตอหลิน ฟูเหริน

หลิน ฟูเหริน ทําไดเพียงกัดริมฝปากตัวเองเทานั้น

สําหรับคนเปนมารดาอยางนาง ควรจะอยูขาง ๆ ตัว หลิน ชูจิ่วใน
วันแตงงานเชนนี้ แตหลิน ฟูเหรินไมเต็มใจที่จะเห็นใบหนาของ
นาง ทุกครั้งที่นางเห็นใบหนาที่ยิ้มแยมของนาง มันเกิดมีความ
ตองการที่รุนแรงอยูภายในของนางที่ตองการจะฆาผูหญิงคนนี้
นางเพียงแคตองการมอบกลองใหกับหลิน ชูจิ่ว และสรางเหตุผล
เพื่อใหนางสามารถออกไปจากหองเจาสาวไดทันทีเทานั้น
 หลิน ชูจิ่วไมไดสนใจมันแมแตนอย เธอไมไดมองดูขางใน
กลอง และทําเพียงแคโยนมันลงไปที่ตูเสื้อผาของเธอเทานั้น หลิน
ฟูเหรินโกรธขึ้นมาทันที เมื่อนางเห็นการกระทําของหลิน ชูจิ่ว แต
นางก็ไมสามารถพูดอะไรออกมาไดเพียงแคจากไปพรอมดวย
อารมณโกรธเทานั้น

และเปนเพราะวา หลิน ฟูเหริน ไมไดใหความสนใจกับ

เธอมากนัก ดังนั้นสาวใชจึงไมสนใจเรื่องการมาคอยรับใชหลิน ชู
จิ่ว เพียงแคทําใหตัวเองดูยุงอยูกับจัดหองเทานั้น

โชคดีที่ไมนานหลังจากกลุมฟูเหริน (ภรรยาที่ถูกตองตาม
กฎหมาย) และ เสียวเจี่ย(คุณหนูที่ยังไมไดแตงงาน) มา แตกลุม
ผูหญิงเหลานี้คือกลุมคนที่ หลิน ฟูเหรินไปถามหาตั๋วเงินจากพวก
และหลิน ชูจิ่วเองก็คุนเคยอยูเพียงไมกี่คนเทานั้น
 กลุมผูหญิงเหลานี้กลาวคําแสดงความยินดีไมกี่คํา แต
จริงๆ แลวกลับไมมีใครสนใจหลิน ชูจิ่วเลย แตละคนตางก็ตรงไป
ที่หลิน ฟูเหรินเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับหลิน หวานถิงเทานั้น

การแตงงานของหลิน หวานถิงและองครัชทายาทถึงจะ
มีความสําคัญกับพวกเขา ไมมีทางที่คนเหลานี้จะไมทําตัวเรียงรอง
ความโปรดปรานจากวาที่องคหญิงรัชทายาทในอนาคต มากกวาที่
จะมาหาหลิน ชูจิ่ว คนที่ไมมีจุดหมายและเปนเพียงองคหญิงแต
เพียงในนามเทานั้น ไมใชหรือ?

การกระทําของพวกเขา แนนอนวาจะตองทําใหเจาของ
รางเดิมนี้ขึ้นเสียงในขณะที่รองไหและระบายความไมพอใจของ
นางตอคนเหลานี้ อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว ไมเคยเปนแบบนั้นมา
กอน และไมมีคําวา"รองไห" อยูในพจนานุกรมของเธอ
 สําหรับเธอ การรองไหคืออะไรที่ไรประโยชน เมื่อตอง
เผชิญหนากับความยากลําบาก เธอเพียงทําไดแคพึ่งพาตัวเอง
เทานั้น!

ขณะที่ไมมีใครรบกวนหลิน ชูจิ่ว และทุกคนตางก็ยุง

วุนวายอยูกับการแสดงความสนับสนุนของพวกเขาตอหลิน ฟูเห
รินและหลิน หวานถิง หลิน ชูจิ่วก็ใชประโยชนในตอนนี้ เพื่อวาง
กลองที่หลิน ฟูเหรินไดมอบใหเธอ เก็บมันลงไปไวในระบบ
การแพทยของเธอ

สําหรับการนับนะหรือ?

เรือ่ งนี้......

หลิน ชูจิ่วเชื่อวา หลิน ฟูเหริน จะไมโกงเธอในเรื่อง

เชนนี้ เพราะหลิน ฟูเหริน จะไมไดรับประโยชน
 ตอนนี้หลิน ชูจิ่ว ก็ไดรับตั๋วเงินของเธอมาแลว เธอจึงนั่ง
อยูบนเตียงและรอที่จะแตงงานอยางเงียบ ๆ

เวลาผานไป บาวรับใชของตระกูลหลินก็ไดเสร็จสิ้นการ
เตรียมการตาง ๆ และตอนนี้ก็กําลังรอเพียงเจาบาวเทานั้น

อยางไรก็ตาม ถึงเวลาอันเลิศเปนมงคลแลว แตพวกเขา

ยังไมเห็นเจาบาวหรือแมแตขบวนงานแตงเลย

หรือวาจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น?

เมื่อไดเห็นเหตุการณที่เกิดขึ้น แขกในงานตางก็ไดกลิ่น
ของบางอยางถูกตองทันที สองถึงสามคนกระซิบดวยกันอยาง
เงียบ ๆ และพูดขึ้น"มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น? หรือวาองคชายเสี่ยวเอง
ก็ไมตองการที่จะแตงงานกับนาง? "
 "นี่เปนการแตงงานโดยมีราชโองการของฮองเต หรือวา
องคชายเสี่ยวตองการที่จะฝาฝนราชโองการของฮองเต?"

"องคชายเสี่ยวไมพอใจกับการแตงงานในครั้งนี้ใชไหม?"

"ขาไดยินมาวาเจาสาวเองก็ปฏิเสธที่จะแตงงานดวย
เชนกัน"

"องคชายเสี่ยวเทียนเหยาปฏิเสธที่จะแตงงานกับเจาสาว
กอน แนนอนวาองคชายเสี่ยวไมตองการนาง "

” … …”

การกระซิบกระซาบของแขกเหรื่อดังขึ้นและดังขึ้น และ
ดูเหมือนวามันจะเปนการเหยียดหยามเสียมากกวา
 สายตาของหลิน ฟูเหริน มีประกายของเสียงหัวเราะ
ปรากฏขึ้น แตใบหนาของนางกลับไมไดแสดง และใสใบหนาของ
ความเห็นใจในขณะที่สงคนรับใชเพื่อดูและปลอบใจหลิน ชูจิ่ว

หลินเซี่ยงเดินออกมาและเห็นหองโถงจัดงานแตงงาน
ขนาดใหญมีลักษณะคลายกับตลาดสด เขาเห็นวาหลิน ฟูเหริน
ไมไดรับมือกับปญหาที่เกิดขึ้นและยังปลอยใหแขกเหรื่อที่มา
ซุบซิบเรื่องของตระกูลหลิน และองคชายเสี่ยวตอไป

หนาตาของหลินเซี่ยง ดูไมพอใจ แตเมื่อคิดถึงขาวที่เขา

พึ่งจะไดรับมากอนหนา เขาวาเปนเพราะหลิน ชูจิ่ว ภรรยาของ
เขาถึงไดสูญเสียไปมากเชนนี้แลวหัวใจของเขาก็ยิ่งไมพอใจกับ
หลิน ชูจิ่วมากไปอีก

ไมวาอยางไร ภรรยาของเขาก็เปนเพียงคนเดียวที่
สามารถปลอบโยนเขาได
 “อะแฮม…..” หลินเซี่ยงแกลงไอขึ้นและเดินเขาไปใน
หองโถง

คนที่กําลังซุบซิบนินทาอยูตางก็รีบปดปากของพวกเขา
ลง ในขณะที่คนอื่น ๆ ก็ไมลืมที่จะเตือนผูคนรอบดวย "หยุดได
แลว หลินเซี่ยง กําลังมา"

“นายทาน”

“เสนาบดีฝายซาย”

ระหวางทาง หลินเซี่ยงตางก็พูดคําวา 'สวัสดี' กับทุกคน

ในขณะที่ยิ้มแยม ใบหนาของเขาปกคลุมไปดวยรอยยิ้มที่ออนโยน
ราวกับวาเขาไมไดรูสึกโกรธหลิน ชูจิ่วแมแตนอย

"เหลาเหย (นายทาน)... ... " อารมณหลิน ฟูเหริน ที่ดีมา

ตั้งนานแลว กอนจะคอย ๆ กาวไปหาหลินเซี่ยง
 หลินเซี่ยงมองไปที่นางอยางปลอบโยนและพูดกับแขก
ขึ้นวา"ทุกทานไมตองเปนหวง องคชายเสี่ยวเพิ่งจะสงขาวมาวา
พระองคจะมาพบกับเจาสาวดวยตัวเอง เนื่องจากความไมสบาย
ทางรางกายบางอยาง พวกเขาจึงไดเดินทางลาชาและกําลังอยูบน
ทองถนนในขณะนี้ องคชายเสี่ยวไดกําหนดเลิศอันเปนมงคลใหม
แลว ดังนั้นโปรดรออีกเพียงแคอึดใจเทานั้น "

“อะไรนะ องคชายเสี่ยวจะเขารวมงานแตงงานดวย
ตัวเองเชียวหรือ?”

ตอนที่ 12 งานวิ ว าห (PART 2)

หลังจากที่หลินเซี่ยงพูดคําเหลานั้น คําพูดของเขาราวกับ
กอนหินที่ตกลงมาในทะเลสาบอันเงียบสงบ และทุกคนก็ไม
สามารถจะสงบสติอารมณไดอีกตอไป
 เมื่อสามเดือนกอน องคชายเสี่ยวไดรับอุบัติเหตุ เขาไดรับ
การวินิจฉัยจากหมอหลวงวาเขาจะเปนอัมพฤกษ อัมพาตอัมไป
ตลอดชีวิตของเขา ตั้งแตนั้นเปนตนมาองคชายเสี่ยวก็ไมไดปรากฏ
ตัวตอหนาผูคนอีกเลย แมแตตอนที่ฮองเตไดยึดรอนอํานาจทาง
ทหารของเขา เขาก็ไมไดออกมาตอตานแตอยางใด

สําหรับประชาชนของแควนตะวันออก องคชายเสี่ยวไมได
เปนคนที่ถูกรังเกียจ แมวาเขาจะตัดสินใจไมปรากฏตัวตอคนก็
ตาม

จนถึงทุกวันนี้ ทุกคนก็ยังเขาใจเขาอยูลึก ๆ ไมวาอยางไร

องคชายเสี่ยวก็ไมใชคนธรรมดา กอนที่เขาจะกลายเปนอัมพาต
เขาเปนที่รูจักในนามของ เทพแหงสงคราม และเปนวีรบุรุษ
สายเลือดกษัตริยแหงแควนตะวันออก
 พรสวรรคขององคชายเสี่ยวในศิลปะการตอสูของเขานั้นถือ
วายอดเยี่ยมมาก อีกเพียงขั้นเดียวเขาก็จะกลายเปนคนที่สมบูรณ
แบบที่สุด

องคชายเสี่ยวมีความเฉลียวฉลาดมาก และสามารถฆาศัตรู
จนนับไมถวนในสนามรบ

องคชายเสี่ยวนั้นหลอเหลาอยางหาที่เปรียบไมไดราบกับ
ไมใชมนุษยเดินดินธรรมดาทั่วไป ...

องคชายเสี่ยวนั้น…

กลาวสั้นๆ ก็คือ กอนหนาที่องคชายเสี่ยวจะกลายเปน

อัมพาต เขาตางก็เปนราวกับเทพเจาสําหรับประชาชนทุกคนใน
แควนตะวันออก และแมกระทั่งในสายตาของขุนนางในวัง การ
ดํารงอยูของพระองคยิ่งใหญราวกับเทพเจา
 ผูคนจากแควนตะวันออกอาจจะไมรูจักฮองเต แตไมมีใคร
ไมรูจักองคชายเสี่ยวเทพเจาแหงสงครามได

เปนบุคคลที่ยิ่งใหญและสมควรที่จะไดรับการสนับสนุนจาก
พระเจา แตบุคคลที่ยิ่งใหญเชนนั้นก็ตองถูกอิจฉาโดยหลายๆ คน
ในทายที่สุดคนรายก็ไดวางแผนกําจัดเขา และตอนนี้เขากลายมา
เปนอัมพาต และทําไดเพียงแคนอนอยูบนเตียงไปตลอดชีวิต
เทานั้น

ไมมีใครรูวาผูคนจํานวนมากแคไหนจากแควนตะวันออกได
เสียใจกับสงครามในครั้งนั้น แตความเสียใจเหลานั้นก็ไมสามารถ
เปลี่ยนความเปนจริงของสถานการณในปจจุบันของเขาได

ตั้งแตเปนตนมาองคชายเสี่ยวก็ไมเคยปรากฏตัวตอหนา
ผูคนอีกเลย แตทุกคนก็เขาใจ ไมตองพูดถึงถาพวกเขาตองพบเจอ
สิ่งเดียวกันกับเขา พวกเขาก็จะไมปรากฏตัวตอหนาผูคนดวย
เชนเดียวกัน
 ดวยฝมือที่ยอดเยี่ยมนี้ องคชายเสี่ยวจึงไมสามารถ
ยอมรับไดอยางงาย ๆ แตสิ่งที่สําคัญที่สุดคือความภาคภูมิใจของ
เขา เขาสามารถทนตอการเปดเผยภาพลักษณที่เปนงอยของเขา
ไดอยางไร? เขาจะทนไดอยางไรที่จะเห็นคนอื่น มองไปที่เขาดวย
ความเห็นอกเห็นใจ

อยางไรก็ตาม ในวันนี้องคชายเสี่ยวจะมาพบหลิน ชูจิ่ว เพื่อ

เขาวิธีแตงงาน และเขายังจะปดเผยรูปลักษณของเขาตอหนาทุก
คน สิ่งเหลานี้เปนเรื่องที่ไมนาจะไปไมไดเลย

ในทายที่สุดแลว อะไรคือสิ่งที่องคชายเสี่ยวสนใจในตัวหลิน
ชูจิ่ว?

คําถามนี้มีเพียงองคชายเสี่ยวเทานั้นที่สามารถตอบได ถา
เขาไมตอบคําถามนี้ก็ไมมีใครรูเหตุผล ในทายที่สุดแลวเขากําลัง
วางแผนอะไรอยู!?
 ภายในหองโถง เมื่อเหลาคุณหนูไดยินคําประกาศ แตละคน
เกิดความอิจฉาแกหลิน ชูจิ่วแลวพูดขึ้น "ชูจิ่ว เจาตองรูสึกมี
ความสุขอยูแนนๆ ในขณะนี้!"

“องคชายเสี่ยวชางดีตอเจาเสียจริง”

“ใชแลว ขานั้นรูสึกอิจฉาเจาจริงๆ”

กลุมคุณหนูเขามาลอบลอมหลิน ชูจิ่ว และตางก็พูดคุยกัน

ไมหยุด คําพูดของพวกนางตางก็เต็มไปดวยความอิจฉา แตไมมี
ใครเกิดความอิจฉาตอเธอจริงๆ อยางไรก็ตาม พวกเขาตระหนักดี
ถึงสถานการณปจ จุบันขององคชายเสี่ยวเปนอยางดี ดังนั้นเขาจึง
ไมมีเหตุผลที่จะอิจฉา

ในโอกาสของความสุขเชนนั้น จึงไมควรที่จะมีใครพูดคําที่
จะทําใหบุคคลอื่นไมพอใจขึ้น แตกลับมีหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูไร
เดียงสากลาที่จะพูดคําพูดที่นากลัวราวกับวานางรูสึกเสียใจจริงๆ
ออกมา" ถาองคชายเสี่ยวจะไมไดรับบาดเจ็บมันจะดีกวานี้
มาก? และทานพี่เองก็จะเปนผูหญิงที่มีความสุขที่สุดในแควน
ตะวันออก แตชางนาเสียดาย องคชายเสี่ยว ... ... "

ใช หญิงสาวที่ไรเดียงสาที่พูดคําพูดเหลานี้ออกมา สําหรับ

เจาสาวไมใชใครอื่นที่ไหนนอกจากหลิน หวานถิง เมื่อไดยินคําพูด
ของนาง คุณหนูหลายคนที่เกิดความรูสึกอิจฉาเปลี่ยนเปนความ
เสียใจแทน

“หืออออ....”

สิ่งที่เหลืออยูในขณะนี้จากที่เคยมีเสียงอิจฉามากมายในหอง
โถงใหญ กลายเปนเพียงเสียงถอนหายใจ ถาคนอื่น ๆ ไมรูวางาน
ในวันนี้คืองานอะไร พวกเขาจะคิดวาพวกเขาอยูในหองจิต
วิญญาณ หญิงสาวธรรมดาคนอื่นๆ คงจะเปนลมไปแลว แตหลิน
ชูจิ่ว ไมใชผูหญิงประเภทนั้น ในทางตรงกัน ขามแม วาเจาสาวไม
รูสึกแบบนี้ แตมารดาและสมาชิกคนอื่น ๆ ในครอบครัว ควรจะ
มาชวยกันรักษาหนาของนางเอาไวไมใชหรือ?

แตในตระกลูหลิน ใครจะออกมาปกปองรักษาหนาใหหลิน
ชูจิ่วกัน

ถึงแมวาหลิน ฟูเหรินจะรูสึกผิด แตนางจะสามารถ

เผชิญหนากับพวกเขาไดอยางไร ในเมื่อพวกเขาชวยเหลือนาง ใน
ทายที่สุดหลิน ฟูเหรินก็ไมกลาพูดอะไรออกมา และทําไดเพียง
แสดงสีหนาที่นาเศราบนใบหนาของนางเทานั้น ภายในหองโถงสี
แดงซึ่งควรจะเต็มไปดวยความสนุกสนาน

หลิน ฟูเหรินคิดวา หลิน ชูจิ่วจะโกรธ แตตั้งแตตนหลิน ชู

จิ่ว กลับทําตัวเหมือนที่นางไมไดยินเสียงอะไรเลย และเพียงแคนั่ง
อยูบนเตียงอยางเงียบ ๆ โดยไมมีเสียงเทานั้น
 หลิน หวานถิง ไดเตรียมคําเหลานั้นมาเปนเวลานาน ทุกคํา
ในประโยคเหลานั้นก็เหมือนกับมีดที่ซอนเอาไว เพื่อยั่วยุหลิน ชู
จิ่ว และเหยียบย่ําหัวใจของนาง

เปาหมายของหลิน หวานถิง นั้นมีความชัดเจนมาก ไมตาง

กับในอดีตที่นางยังตองการยั่วยุใหหลิน ชูจิ่วสรางปญหาในวัน
แตงงานของตัวเอง และทําใหตัวเองเสียหนาตอนหาทุกคน ถามัน
เปนเชนนั้น องคชายเสี่ยวก็จะเกลียดนางอยางแนนอน แต ... ...

หลิน ชูจิ่ว ในตอนนี้ไมใชคนที่หลิน หวานถิง จะสามารถ

กระตุนไดงายๆ หลิน หวานถิงรออยูเปนเวลานาน แตหลิน ชูจิ่ว
กลับยังคงไมไหวติง และไมแสดงอาการโกรธใด ๆ ออกมา แมวา
ครั้งนี้นางพูดมากเกินไป เพื่อที่ ... ...

"พอไดแลว ไมตองพูดอะไรอีกแลว"พี่ใหญคนหนึ่งพูดขึ้น
และผลักนองสาวคนเล็กไปทางหลิน หวานถิง
 "พี่สาม ทานก็มองไปดูที่เจาสาวเองเถอะ" นองสาวพูด
ขณะที่ผลักพี่สาวของนาง ออกไปจากกลุมของหลิน หวานถิง

"เด็ก ๆ มาอยูขาง ๆ มารดาเสีย" ซางซู ฟูเหริน (ภรรยา

ของขาราชการ) เรียกบุตรสาวของนางขึ้น

ไมชาคนที่อยูรอบ ๆ หลิน หวานถิงก็ลดจํานวนลงอยางชา

ๆ แตมนั ก็สายเกินไปแลว เมื่อนางตระหนักไดวา!

ในชวงหลายปที่ผานมา หลิน หวานถิง ยึดถือภาพลักษณ

ของนางราวกับเปนดอกบัวหิมะที่มีสีขาวบริสุทธ เพราะนาง
ตรงกันขามกับหลิน ชูจิ่วในอดีต แตตอนนี้ หลิน ชูจิ่ว คนปจจุบัน
ไมไดพูดอะไรออกมาสักคํา จึงทําใหใบหนาที่แทจริงของนางเผย
ออกมา

ไมวาอยางไร กลุมของผูหญิงเหลานี้ก็ไมไดโง เมื่อพวกนาง

ไดยินคําพูดของ หลิน หวานถิง กอนหนานี้ก็ดูเหมือนวาไมมีอะไร
แตเมื่อพวกนางพยายามนึกถึงมันอีกครั้ง พวกนางก็ไดพบวามัน
คือการยั่วยุเปนอยางมาก

หลิน หวานถิงมักจะทําตัวออนโยนและใจดีอยูเสมอ แต

เมื่อนางกลับมาเปนตัวเองอีกครั้ง นางก็นึกขึ้นมาไดวาตระกูลหลิน
ไดขายสมบัติไปบางสวน และยังไดขอความชวยเหลือจาก
ครอบครัวอื่น ๆ เกี่ยวกับเรื่องตั๋วเงิน เนื่องมาจากพี่สาวของนาง

"อยาแสวงหาความตายของคนอื่น ถาเจาไมอยากตาย"
หลิน ชูจิ่ว ยังคงนั่งอยูบนเตียงอยางสงางาม ในขณะที่ดูการแสดง
ของหลิน หวานถิงตอไป ดวยความตื่นเตน แตทันใด ในฝูงชน ...
...

คนรับใชก็ไดรองประกาศขึ้น "เจาบาวมาถึงแลว เจาบาวก็

มาถึงแลว!"
 กอนพระอาทิตยตกดิน องคชายเสี่ยวก็ไดมาถึงจวนตระกูล
หลิน แขกทุกคนเอียงศีรษะของพวกเขา เพื่อที่จะดูองคชายเสี่ยว
ที่พิกลพิการ ไมใชองคชายเสี่ยวผูนาเกรงขาม แต...

ตอนที่ 13 พบพานเจ า สาว (PART 1)

แขกเหรื่อตางก็ตั้งตามองอยูเปนเวลานานแลว แตพวกเขากลับไม
เห็นแมแตเงาขององคชายเสี่ยว แตพวกเขาเพียงแตเกี้ยวสีดําถูก
หามเขาไปในหองโถง

ทั้งหมดของเกี้ยวถูกทาเปนสีดํา ประชาสามัญอาจจะไมรู
แตเหลาขุนนางที่มีตําแหนงสูงขึ้นไปในสังคม ตางก็รูดีวาเกี้ยวสีดํา
นี้ผิดปกติมาก

“หรือวาองคชายเสี่ยวจะอยูในเกี้ยวสีดํานั่น?”
 บางคนคาดเดาอยางจดจอและหักลางกับขอความกอน
หนานี้ ถาองคชายเสี่ยวมาโดยใชเกี้ยว แลวเขาจะพลาดฤกษมงคล
ไดอยางไร?

ในความเปนจริงเกี้ยวสีดําอันกวางใหญไดหยุดอยูหนา
จวนหลินนานแลว มานที่หนาไดปดอยูที่ประตูเพื่อหลีกเลี่ยง
สายตาของฝูงชน มีใครสามารถมองเห็นคนนั่งอยูในเกี้ยวสีดําได
นอกจากองคชายเสี่ยวจะเปดประตูเพื่อไปแตงงานกับเจาสาว!

ทุกคนจะเชื่อแนนอนวาคนที่อยูในเกี้ยวสีดําเปนองคชาย
เสี่ยวจริงๆ แตเชนเดียวกับกอนองคชายเสี่ยวกลับไมไดออกมา

นี้หรือคือการเรียกวาการมาพบกับเจาสาวเปนการ
สวนตัว?
 ทุกคนจองมองกันและกัน แตพวกเขาไมไดพูดอะไร
ออกมาสักคํา แลวพวกเขาก็อยากจะหัวเราะออกมาดัง ๆ ดวย
ความอับอาย

แมวานี้จะเปนเรื่องที่นาขันจริง ๆ แตองคชายเสี่ยวก็มา
เอง ดังนั้นสถานการณเชนนี้ไดรับการพิจารณาแลว ถือวาเปนการ
ไวหนาตระกูลหลินแลว ไมวาจะอยางไร องคชายเสี่ยวก็อยูใน
สถานการณพิเศษดังนั้นใครจะยังจูจี้จุกจิกไดอีก

คนที่ไมสามารถมองเห็นองคชายเสี่ยวตางก็รูสึกผิดหวัง
แตไมมีใครกลาพูดอะไร โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อพวกเขาเห็น
องครักษทั้งสองดานของเกี้ยวสีดํา เพียงแคมองไปที่ดวงตาที่
กระหายเลือดของพวกเขา ก็ทําใหพวกเขาหวาดกลัวและตัวหด
แลว

องคชายเสี่ยว จําเปนจะตองนําองครักษที่ดูกระหายเลือด
เหลานี้ไปพบกับเจาสาวดวยเชนนั้นหรือ?
 นี้มันเปนงานแตงงานหรือการลักพาตัว?

ไมมีใครเห็นดวยกับการกระทําขององคชายเสี่ยว แตไมมี
ใครกลาที่จะกาวไปขางหนาและเริ่มตนทําศึกคําพูดเหลานั้นได
แมกระทั้งหลินเซี่ยงพอของเจาสาว มีเพียงแตความเคารพตอ
เกี้ยวสีดํา แตไมกลาแสดงถึงความไมพอใจแมเพียงเศษเสี้ยว

กับการมาถึงขององคชายเสี่ยวและกลุมทหารองครักษ
ของเขา บรรยากาศในหองจัดงานแตงงานที่ควรจะมีชีวิตชีวาก็
เงียบลงทันที นอกจากนี้เสียงของฆองและเครื่องดนตรีคลายขลุย
ยังไมไดเลนเพื่อเพิ่มความเพลิดเพลินใหกับแขกเหรื่อ เพื่อใหพวก
เขาเริ่มตนการสนทนาหรือมีเสียงหัวเราะแมแตนอย

แขกหลายคนไดเห็นบรรยากาศอันนาอึดอัดใจ ดังนั้น
พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะเปดปากเพื่อปรับบรรยากาศ แตเมื่อพวก
เขาไดเห็นสายตาที่นากลัวของทหารองครักษขององคชายเสี่ยว
พวกเขาก็ปดปากลงทันที

ทําไมนะหรือ?

ก็เพราะทหารองครักษที่องคชายเสี่ยวนํามาดวย ไมไดมี
ไวเพียงแคการหลอกตาเทานั้น!

ทหารเหลานี้เปนทหารที่มีประสบการณในการทําศึก
สงครามนับรอยนับพัน ๆ ครั้งในสงคราม บรรยากาศที่เยือกเย็น
เปลงประกายออกมาจากพวกเขารอยแผลเปนจากดาบที่มองเห็น
ไดในรางกายของพวกเขา มันแสดงใหเห็นถึงศักดิ์ศรีของพวกเขา
ในฐานะวีรบุรุษของประเทศ

ในขณะนี้ ใครจะมีความกลาที่จะเริ่มตนคําพูดกับพวก
เขา?
 กับกลุมคนที่นาตกใจเหลานี้ การสมรสก็จบลงอยางงาย
ๆ องคชายเสี่ยวและทหารองครักษของเขารีบตรงไปที่หอง
เจาสาว เจาสาวจะนั่งเกี้ยวอีกตัวหนึ่งและพวกเขาจะพานาง
ออกไป

ใช นางจะใชเกี้ยว!

ตามพิธีแตงงานแบบดั้งเดิม ครั้งนี้หลิน ชูจิ่ว ควรออกไป

ขางนอกกับนองชายคนเล็กของเธอ แตองคชายเสี่ยวไมไดทําตาม
พิธีแตงงานแบบดั้งเดิมและสั่งใหลูกนองของเขาพาเจาสาวออก
เอง

หลิน ชูจิ่วไมสนใจเรื่องนี้ และไมแมแตจะพูดถึงคน

ตระกูลหลิน
 ตั้งแตตนแลวหลิน ฟูเหริน ก็ไมสามารถทนรอใหหลิน ชู
จิ่ว กลายเปนตัวตลกที่ยิ่งใหญไปได ดังนั้น ทําไมนางถึงจะออกมา
หยุดองคชายเสี่ยวเลา?

หลินเซี่ยงไมคอยพอใจมากนัก แตเมื่อเขาเห็นทหาร
องครักษขององคชายเสี่ยวแลว เขาก็ทําไดเพียงกลืนความ
ภาคภูมิใจของเขาลงไป โดยเฉพาะอยางยิ่ง เมื่อนําตัวเจาสาว
ออกไปโดยไมตองพูดอะไรกับเขาสักคํา

ใชองคชายเสี่ยวมาที่นี่เพื่อแตงงานกับเจาสาวจริง ๆ
หรือ?

แขกเหรื่อทั้งหลายตางพากันสับสนและตื่นตะลึง ดังนั้น
พวกเขาจึงอยูในที่ของพวกเขา หลังจากขบวนแตงงานเดินหาง
จากจวนตระกูลหลินไปแลวอยางนอย 100 เมตร พวกเขาถึงได
เริ่มจุดประทัด!
 เสียงจากประทัดดังขึ้นตามหลังขบวนแตงงาน ดังนั้น
ขบวนที่เงียบสงบจึงราวกับมีงานเทศกาลเล็ก ๆ เกิดขึ้น

หลิน ชูจิ่ว นั่งอยูในเกี้ยวชวยไมไดที่จะยิ้มออกมา การทํา

ตัวเหมือนหุนเชิดเปนเรื่องเหลวไหลจริง ๆ งานแตงงานจึงนาเบื่อ
และเหมือนงานศพ แตหลิน ชูจิ่ว สามารถยอมรับเรื่องนี้ได แตถา
เปนผูหญิงคนอื่น บางทีผูหญิงคนนั้นอาจจะพยายามฆาตัวตายไป
แลว

องคชายเสี่ยว นี้คือสิ่งที่ทานปฎิบัติตอขาซินะ

ขา หลิน ชูจิ่ว จะรอดูวาทานจะสามารถทําอะไรไดบาง

และขาจะรอเผชิญหนากับพวกมันไปทีละอยาง อยางแนนอน

เมื่อขบวนแตงงานหางไกลออกไปมากขึ้นและมากขึ้นจาก
จวนตระกูลหลิน ก็ยิ่งเต็มไปดวยความเงียบมากขึ้น นอกเหนือ
เสียงฝเทาที่สม่ําเสมอของ ทหารองครักษ เสียงแหงเทศกาลก็
ไมไดยินอีกเลย ถาไมมีเกี้ยวที่โดดเดนก็คงจะไมมีใครสังเกตเห็นได
วามีงานแตงงานเกิดขึ้น

“ใครกําลังจะแตงงาน? ทําไมถึงไดดูเหมือนวามันเปนงาน
ศพเชนนี?้ "

ทหารองครักษขององคชายซีอานดูเครงเครียดมาก
ดังนั้นผูคนจึงชวยไมไดที่จะกระซิบกระซาบกัน สิ่งที่แยที่สุดที่พวก
เขากลาวถึงก็คือวางานแตงงานของพวกเขานั้นหนาวเย็นยิ่งกวา
งานแตงงานของผีเสียอีก
 นาเสียดายที่หลิน ชูวิ่ง ไมไดยินพวกเขา มิฉะนั้นเธอ
อาจจะเต็มไปดวยเสียงหัวเราะแลว เธอมีพิษเรื้อรังในรางกายของ
เธอ และองคชายเสี่ยวก็ตองพิกลพิการไปตลอดชีวิตของเขา เอา
จริง ๆ นะ พวกเขาควรจะเปลี่ยนมันใหเปนงานแตงงานผีไป
เสียเลย

ในขณะที่นั่งอยูบนเกาอี้บนเกี้ยว หลิน ชูจิ่วไดคาดเดา

อยางคนตาบอดเอาไว ถาหากวาองคชายเสี่ยวเตะเธอออกมาจาก
ตําหนักในตอนที่พวกเขาไปถึงตําหนักขององคชายแลวเลา

เธอคาดหวังจริง ๆ หรอวาเขาจะเตะเธอออกมาในสภาพ
ในตอนนี้ของเขาได? เขาเปนงอยไมใชหรือ?

อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว ไมมีความคาดหวังมากนักในการ

เริ่มตน ดังนั้นมันจึงจะไมมีความสิ้นหวัง
 ดวยเสียงประทัดอีกครั้งซีเนียง (ผูเปนแมหมายที่มี
เกียรติ) ก็ไดชวยพยุงหลิน ชูจิ่ว ออกมาจากเกี้ยวและเดินทีละกาว
เขาไปในตําหนักขององคชายเสี่ยว

ผิดหวังหรือ? ประหมาหรือ?

หลิน ชูจิ่ว ไมรูสึกถึงความรูสึกเหลานี้แมแตนอย ตอนนี้

เธอแคอยากรีบไปที่หองของเธอ เพื่อที่เธอจะสามารถถอดมงกุฎ
แตงงานชุดนี้ออกไปจากหัวของเธอเสียที แต ... ... นั่นเปนเพียง
ปรารถนาของเธอที่คิดไปเองเทานั้น!

ตอนที่ 13 พบพานเจ า สาว (PART 2)

ถึงแมวางานแตงงานจะดูไมสดใส แตก็ยังตองทําตามขั้นตอน
บางอยางดังนั้นเธอจึงจะทําใหผานไปโดยไวนั้นไมได

หลิน ชูจิ่ว เขาไปในตําหนักขององคชายเสี่ยว มีคนจาก

พระราชวังมาหาเธอและแนะนําเธอตามพิธีมงคลสมรสแบบ
ดั้งเดิม

หลิน ชูจิ่ว รูจัดการปฏิบัติตัว ดังนั้นเธอจึงไมจําเปนตอง

ไดรับการดูแลเปนอยางดีในเรื่องนี้ บรรยากาศในงานมงคลสมรส
เปนสิ่งที่นาเบื่อ แตหลิน ชูจิ่ว ยังคงบังคับใหรางกายของเธอนิ่ง
เอาไว เหมือนไมมีอะไรเกิดขึ้น ขั้นตอนเสร็จสิ้นไปทีละขั้นตอน
ตามความจําเปน

งานมงคลสมรสทั้งหมดไมตางจากงานมงคลสมรสอื่น ๆ
อยางไรก็ตาม มีเจาสาวอยู แตไมเห็นแมแตเงาของเจาบาว
 ในตอนนี้แมแมนม ก็เริ่มเปนกังวลวาหลิน ชูจิ่ว อาจจะ
รูสึกไมพอใจที่ตองเริ่มตนครึ่งแรกของงานแตงงานโดยลําพัง แต
ตั้งแตตนหลิน ชูจิ่ว กลับไมบนและไมกอใหเกิดปญหาใด ๆ ขึ้น

หลิน ชูจิ่วไมไดสนใจ ดังนั้นมันจึงไมไดเปนปญหาสําหรับ

เธอ

ไมวาจะอยางไร เธอก็ไมไดจริงจังอะไรกับงานแตงงานนี้
อยูแลว

เมื่อเจาหนาที่รองขึ้นเปนพิธีการสงตัวเจาสาวเขาหอง
เจาสาว หลิน ชูจิ่วก็รูสึกโลงใจและดูเหมือนวาเทาของเธอจะลอย
ได

ในไมชา เธอก็จะสามารถถอดมงกุฎงานแตงงานอันหนัก
อึ้งบนหัวของเธอออกได และสรอยคอทองคําแตงงานที่คอของ
เธอ
 ภายในหองเจาสาว หลิน ชูจิ่ว ไมไดเอาพวกมันออก
จนกวาคนเหลานั้นจะออกไปทีละคน ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงปญหา

เธอจะตายอยูแลว

"กูเหนียง ทานไมควร ไมควรจะทําเชนนั้น " ซีเหนียง

ตกใจนางรีบกาวไปขางหนาเพื่อหยุดการกระทําของหลิน ชูจิ่ว แต
หลิน ชูจิ่ว จะฟงนางหรือ?

"หุบปาก!" เสียงเยือกเย็นดังขึ้น ทําใหซีเหนี่ยงหวาดกลัว

และถอยกลับอยูหลายกาว นางไมกลาพูดอะไรออกมาอีก แตนาง
เห็นวาหลิน ชูจิ่ว กําลังที่จะถอดมันออกอีกครั้ง นางก็เปดปากขึ้น
แตไมไดพูดอะไรออกมา

ในสายตาของซีเหนี่ยง นางไมเห็นดวยกับการกระทําของ
หลิน ชูจิ่ว เปนอยางมาก หลิน ชูจิ่วถอดมงกุฎแตงงานและ
สรอยคอทองคําแตงงานออกและวางไวบนโตะ ผมดกยาวสีดํา
ของหลิน ชูจิ่วตกลงไปราวกับสายน้ํายุงเหยิงเล็กนอย ดังนั้นเธอ
จึงพยายามใชนิ้วมือแปรงมัน

หัวและคอของเธอตอนนี้ก็ไดรับอิสระในที่สุด

ในขณะนี้ซีเหนี่ยงไมสามารถอยูเงียบ ๆ ไดอีกตอไปและ
พูดขึ้น "กูเหนี่ยง... ... "

นางเพิง่ พูดไดแคคําเดียว แตหลิน ชูจิ่ว ก็ขัดจังหวะของ

นางขึ้นทันที: "จําเอาไววาเจาเปนใคร ชีวิตของขาไมไดอยูในมือ
เจา"

ซีเหนี่ยง ถึงกับสําลักในความละอายและรีบถอยกลับไปที่
ประตู นางมีสาวใชคนหนึ่งติดตามมาดวย และคนเหลานี้เปนคน
รับใชที่หลิน ฟูเหรินสงมาใหคอยจับตาดูหลิน ชูจิ่ว สําหรับหลิน ชู
จิ่วแลวนางไมไดอยูในสายตาของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึง
พยายามที่จะควบคุมชีวิตและความตายของนาง

หลิน ชูจิ่วไมไดรูสึกประทับใจกับคนเหลานี้แมแตนอย แต

ถึงกระนั้นเธอก็ยังสั่งใหพวกนางไปเตรียมน้ําอุนใหเธอ"ไปเตรียม
น้ํารอน ขาจะอาบน้ํา"

ซีเหนี่ยงขยับไมไดและยังคงอยูนิ่ง ๆ เชนนั้น จากสาวใชที่

ใสชุดสีน้ําตาลเลยพูดขึ้นอยางชาๆ วา "กูเหนี่ยง นี่คือตําหนักของ
องคชายเสี่ยว ดังนั้นทานจะตองอดทน" นางตองการใหพวกเรา
ไปเตรียมน้ํารอนใหนางอาบหรือ นางมีคุณสมบัติอะไร!

สาวใชเหลานี้กลาที่จะตอตานเธอหรือ?

หลิน ชูจิ่วยกคิ้วขึ้นและหัวเราะอยางขึ้นมาเงียบ ๆ : ดู
เหมือนวาหลิน ฟูเหรินจะไมกลัวความตายจริง ๆ !
 หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจงานแตงงานในครั้งนี้มากนัก และก็ยัง
ไมสนใจวา องคชายเสี่ยวจะคิดวาเธอไมเหมาะกับเขาหรือไม แต
วันนี้เธอไดสงบนิ่งไปกับการถูกทรมานทั้งวัน แลวตอนนี้เธอ
เหนื่อยมากดวย

และถาคนผูหนึ่งรูสึกเหนื่อยมาก ๆ อารมณของพวกเขา
แนนอนวาจะไมสามารถคาดการณได กับสี่สาวใชที่มาพรอมกับ
สินสอดทองหมั้นและแมเลี้ยงที่มีพฤติกรรมเกเรในครั้งนี้ ไมตอง
สงสัยเลยวาพวกเขากําลังมองหาความตาย

องคชายเสี่ยวเปนคนที่โดดเดน ถาเขาคิดวาเธอเปนความ
อับอายของเขา เธอก็ไมสามารถทําอะไรได แตบาวรับใชเหลานี้
คิดวาเธอเปนอะไร

หลิน ชูจิ่ว ไมไดหัวเราะเพราะความโกรธของเธอ เธอ

สะบัดแขนเสื้อของเธอและนั่งลงในขณะที่เผชิญหนากับบาวรับใช
สี่คนที่มาพรอมกับสินสอดทองหมั้น... ...
 ตอนแรกบาวรับใชทั้งสี่คนคิดวาพวกเขาสามารถควบคุม
นางและมีชีวิตอยูได แตตอนนี้พวกเขากําลังสั่นเทา หญิงสาวที่
สวมชุดน้ําตาลกําลังลังเลอยูครูหนึ่ง แตแลวนางก็พูดขึ้นวา "กู
เหนี่ยง ถาทานไมมีคําสั่งอื่นใดแลว โปรดสวมมงกุฎแตงงาน ที่
ทานพึ่งจะเอาออกกอนหนานี้ ถาองคชายเสี่ยวมาและเห็น
รูปลักษณของทานเชนนี้ เขาจะคิดวาคนจากตระกูลหลินไมไดรับ
การศึกษา"

“ดี!”หลิน ชูจิ่วตบโตะดวยความโกรธ "นั่นคือทั้งหมดที่

เจาอยากจะพูดใชไหม?"

คําพูดเหลานั้นไมใชสิ่งที่สาวใชตําแหนงเล็กๆ ควรจะพูด
แตทําไมพวกนางถึงสามารถพูดมันออกมาไดอยางมั่นใจ? หลิน ฟู
เหรินไมลืมที่จะใหคําแนะนําที่ดีจริง ๆ
 เมื่อเห็นวาหลิน ชูจิ่วโกรธหญิงสาวที่สวมชุดน้ําตาลก็
ตกใจเล็กนอย แตอยางไรก็ตามนางยังคงพูดเบา ๆ ขึ้นวา "กู
เหนี่ยง กอนที่พวกเราจะออกจากตระกูลหลิน หลิน ฟูเหริน ได
มอบหมายใหพวกเรา สาวใชทั้งหลายใหคอยสอนกฏระเบียบวินัย
ตาง ๆ ในนามของหลิน ฟูเหริน หากวาทานทําอะไรไมดี
นอกจากนี้หลิน ฟูเหรินยังไดกลาวเอาไววากูเหนี่ยง ไมมีเหตุผล
และไมเคยสนใจอะไรในจวนแมแตนอย ดังนั้นเราสาวใชจะเปน
ผูจัดการมันเองในอนาคต"

การฟงคําพูดของสาวใช หลิน ชูจิ่วก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

หลิน ฟูเหริน ไมเพียงตองการควบคุมเธอในตระกูลหลิน แตยัง
รวมถึงที่นี่อีกดวย

"หลิน ฟูเหริน ชางแนะนําไดดีเสียจริง!" หลิน ชูจิ่วชวย

ไมไดที่สายหัวในขณะที่เฝาดูสาวใชกับสายตาของเธอที่มี
ความเห็นอกเห็นใจและเยาะเยยอยู
 สาวใชผูนี้ไมโง แตหัวใจของนางใหญเกินไป นางไมเขาใจ
เรื่องของความออนนอมถอมตนหรือ ดังนั้นคนรับใชผูนี้จึงหลงผิด
คิดวานางสามารถเหยียบศีรษะเธอได นางบอกวาเธอไมมีเหตุผล
อยางนั้นหรือ?

หญิงสาวที่สวมชุดสีน้ําตาลคิดวาหลิน ชูจิ่วกลัว ดังนั้น

นางจึงยิ่งพูดขึ้นอีกวา "กูเหนี่ยง คําแนะนําของหลิน ฟูเหรินก็เพื่อ
ประโยชนของตัวทานเอง ดังนั้น ทานแคเพียงไปนั่งอยูบนเตียงดี
ๆ ตอไปก็พอ"

"ฮาฮา ... ... " หลิน ชูจิ่วชวยไมไดที่จะหัวเราะออกมา

เธอลุกขึ้น แตไมไดเดินไปที่เตียงตรงกันขามเธอเดินไปทางสาวใช
ผูนั้น

"กู…กูเหนี่ยง ทานกําลังพยายามจะทําอะไร?" หัวใจของ

สาวรับใชรูสึกไมสบายใจขึ้นมา แตก็ยังคงปฏิเสธที่จะถอยหาง
ออกไป แมวาดวงตาของนางจะเต็มไปดวยน้ําตา สาวใชคนนี้ไมรู
วาอะไรก็สิ่งดีจริง ๆ สําหรับนาง แตรูปลักษณของนางนั้นดูดีกวา
หลิน ชูจิ่วอยูเพียงเล็กนอย

ไมตองสงสัยเลยวา ทําไมนางถึงไดกลาขนาดนี้

ดวยเหตุนี้ หลิน ชูจิ่วจึงชวยไมไดที่จะหัวเราะขึ้น...

ตอนที่ 14 ฆาตกรและความโชคร า ย(PART 1)

ไมวาจะเปนชายหรือหญิงคนที่สวยงามมักจะมีโอกาสที่ดีกวา
เสมอ ดังนั้นพวกเขาจะมักจะทําตัวหยิ่งและมีความภาคภูมิใจ
มากกวาคนธรรมดา

ดวงตาคูสวยงามของหลิน ชูจิ่ว กะพริบและแสดงรอยยิ้มที่

ไมเปนมิตรออกไป สาวใชไมรูวานางทําอะไรผิด แตนางก็เริ่ม
กระวนกระวายใจ คําพูดของนางสั่นไหว เมื่อนางพูดขึ้น “กู..กู
เหนี่ยง... ... "

หลิน ชูจิ่วเริ่มหมดความอดทน
"จําไดไหม เจาบอกวาขาไมมีเหตุผลใชไหม?" หลิน ชูจิ่ว
ขัดจังหวะคําพูดของนาง แลวยื่นมือไปจับขากรรไกรของนาง
เอาไว

"อา ... ... เจ็บ ... ปลอย ... ปลอยมือ" เพราะความเจ็บปวด

ที่นางไดรับ สาวใชไมสนใจตําแหนงของหลิน ชูจิ่วและตอสูกลับ ซี
เหนี่ยง และอีกสามคนที่เหลือ กมศีรษะของพวกนางลงราวกับ
ไมไดเห็นอะไรทั้งนั้น หลิน ชูจิ่วเปนบุตรสาวที่เอาแตใจ ดังนั้น
พวกนางจึงไมตองการ ... ...

"เพี้ยะ -" เสียงตบคมชัดดังขึ้น สาวรับใชทุกคนเงยหนาขึ้นแล

เห็นสาวใชที่สวมชุดสีน้ําตาลลมลงไปที่พื้น พรอมกับใชมือประคบ
ใบหนาตัวเองเอาไว

"กู..กูเหนี่ยง... ... " ซีเหนี่ยงและสาวใชอีกสามคนเกิดความ

กลัว เมื่อพวกเขาไดเห็นสายตาที่เฉียบคมของหลิน ชูจิ่ว พวกเขาก็
มองลงที่พื้นอีกครั้งในทันที

หลินชูจิ่วพยักหนาดวยความพึงพอใจและพูดขึ้นวา "ออกไป
และไปเตรียมน้ํารอนมาใหขา อยาใหขาตองพูดซ้ําเปนครั้งที่สาม "

สามสาวใชกําลังจะออกไป แตหญิงสาวที่มีชุดสีน้ําตาลก็พูด
ขึ้น "หลิน ฟูเหรินจะไมปลอยทานไปหรอก!"
 "เจาคิดวาขาจะกลัวหรือ?" หลิน ชูจิ่ว พบวานางนั้นตลก
เธอเดินตรงเขาไปหานางและเดินเขาไปใกลใบหนาของนางมาก
ขึ้น: "เพียงเพราะเจาสวยกวาขา แลวเจาคิดวาเจาจะสามารถ
เหยียบขาไดอยางนั้นหรือ?"

"ทาน..ทาน ... ... " หญิงสาวที่สวมชุดสีน้ําตาลหดตัว

กลับไปที่มุมของนาง นางถูกหลิน ชูจิ่วตบไปแลวทีหนึ่ง ดังนั้นนาง
จึงกลัวและกังวลวาหลิน ชูจิ่ว อาจจะทําลายใบหนาของนางได

หลิน ชูจิ่วรูสึกโกรธ แตเธอไมคอยสนใจเรื่องของสาวใชตัว

เล็กคนนี้ และเพียงแคกวาดสายตาไปหาสาวใชอีกสามคนที่เหลือ
ทั้งสามคนไมกลาที่จะพูดอะไร พวกนางเพียงแครีบออกไปเทานั้น
... ...

เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดวางแผนที่จะเขาไปในหองเจาสาว
แตเขาไดยินรายงานวาหลิน ชูจิ่วไดเสร็จสิ้นกระบวนการทั้งหมด
ในงานแตงงานแลว เสี่ยวเทียนเหยารูสึกประหลาดใจมาก และสั่ง
ใหคนพาเขาไปที่หองของนาง แตเขาไมไดคาดหวังวาจะไดรับชม
การแสดงที่ดีเชนนี้

หลิน ชูจิ่ว ผูหญิงเจาเลหที่ฮองเตไดสงมาเพื่อทําใหเขา

เสื่อมเสียชื่อเสียง

“แอดดดด”

กอนที่สาวใชทั้งสามจะออกมา เสี่ยวเทียนเหยาก็ไดทําการ
เคลื่อนไหวกอน แลวสั่งใหพวกนางเปดประตู

ประตูเปดออกหลิน ชูจิ่ว มองไปยังสถานที่ที่มีเสียงดัง

เกิดขึ้นตามจิตใตสํานึก ครั้งแรกที่มอง เธอเห็นผูชายรูปราง
ใหญโตแตงตัวดวยชุดสีดําและองครักษ แตผูชายที่สวมชุดสีดํานั่ง
อยูในรถเข็น
 ในชวงเวลานั้น หลิน ชูจิ่วลืมที่จะมองไปทางอื่น และจิตใจ
ของเธอก็นึกถึงบทกวีที่เธอเคยเห็นมากอน คือในการจัดเก็บหยก
หนึ่งรอยลิตรเชนเดียวกับการจัดวางหินสีเขียวหลวม ๆ การได
สามีที่ยอดเยี่ยมนั้นเปนเรื่องที่สองของชีวิต

ตามสัตยจริง เมื่อหลิน ชูจิ่ว มองเห็นเขาในตอนแรก เขาดูดี

มากและไมมีรองรอยวาเขาเปนผูชายเลยแมแตนอย

ลักษณะใบหนาของเขาดูดีมาก คิ้วของเขาดูดําราวกับหมึก
ดวงตาของเขาดูคลายกับดวงดาว และแมแตปลายจมูกก็ดูสวย
งดงาม ชางงดงามอะไรเชนนี้

หรือบางทีการเคลื่อนไหวของพวกเขานั้นนากลัวเกินไป
เปนเหตุผลที่ หลิน ชูจิ่ว ยอมรับวาหัวใจของเธอรูสึกกลัวเล็กนอย
แตเพราะหัวใจของเธอรูสึกหวาดกลัวใจ เธอจึงเชื่อมั่นมากขึ้นไป
อีกวา ผูชายคนนี้คือเทพเจาแหงสงครามองคชายเสี่ยว!
 " หวางเยี่ย (องคชาย)!" ริมฝปากของหลิน ชูจิ่ว คอย ๆ
เรียกเขาออกมาอยางชา ๆ เนื่องจากความประหลาดใจเพราะเขา
มาถึงที่นี่ แตแลวเธอก็ไมลืมที่จะนอมหัวของเธอเล็กนอย

"หวาง ... ... หวางเยี่ย (องคชาย)หรือ?" ซีเหนี่ยงและสาว

รับใชอีกสามคมมีอาการขาออน เมื่อไดยินคําพูดของหลิน ชูจิ่ว
พวกเขารีบคุกเขาลงและขดตัวเหมือนลูกบอลขณะที่ตัวสั่นไมหยุด
นิ่ง

พวกเขากลาที่จะทาทายหลิน ชูจิ่ว แตไมใชกับองคชาย

เสี่ยวเทียนเหยา ไมวาจะอยางไร พวกเขาก็รูอยางชัดเจนแลววา
เขาเปนอสูรแหงการเขนฆา!

เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดมองไปที่พวกนางแมแตนอย ดวงตา

ของเขาจองมองไปเพียงที่หลิน ชูจิ่ว ชุดแตงงานสีแดงทําใหนางดู
สดใสและหัวที่ลดลงเล็กนอยเผยใหเห็นความเยอหยิ่งอยูภายใน
ของนาง และครั้งนี้ บาวรับใชหมอบกราบอยูแทบเทาของนาง ทํา
ใหทัศนคติของนางนั้นเดนชัดขึ้น

ไมตองสงสัย หลิน ชูจิ่วนั้นงดงามมาก แตเสี่ยวเทียนเหยา

กลับไมชอบผูหญิงคนนี้!
ไมใช ควรจะบอกวาไมวานางจะเปนคนประเภทไหน เสี่น
วเทียนเหยา ก็จะเกลียดนาง เขาจะชอบผูหญิงที่ฮองเตใชใหมา
เปนตัวทํารายเขาไดอยางไร?

อยางไรก็ตาม เขาคิดวาเหตุการณที่โหดรายในวันนี้จะทํา
ใหหลิน ชูจิ่ว โกรธ เขาไมไดคาดหวังวาผูหญิงคนนี้จะไมสนใจ
พฤติกรรมที่เยือกเย็นของเขาและแมกระทั่งมีจิตวิญญาณที่จะกลา
สั่งสอนสาวใชของนาง

มุมหางตาของเขากวาดมองไปที่หญิงสาวที่ตอตานหลิน ชู
จิ่ว จากนั้นดวงตาของเขาก็มีประกายของความรังเกียจและพูดขึ้น
"ลากนางออกไป"
 "พะยะคะ" ทหารองครักษที่อยูดานหลังทั้งซายและขวาของ
เขา กาวเขาไปในหองของหลิน ชูจิ่วทันที หลิน ชูจิ่วขมวดคิ้วแต
ไมไดขยับ

ทหารองครักษทั้งสองเดินผานเธอไปราวกับไมไดเห็นเธอ
และดึงสาวใชคนนั้นขึ้นมา สาวรับใชที่สวมใสชุดสีน้ําตาลรูสึก
ประหลาดใจในตอนแรก จากนั้นก็ตะโกนขึ้น "หวางเยี่ยเพคะ
โปรดมีเมตตา! กูเหนี่ยงคนนี้….กูเหนี่ยง... ... "

“เสียงดังนารําคาญ”

เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นอยางเย็นชา เมื่อไดยินคําพูดของเขา

ทหารองครักษก็ไมไดแสดงความเสียใจตอหญิงสาวที่งดงามจนนา
ตกตะลึงแมแตนอยและลากนางออกไปราวกับเศษผา
 ดวยเสียงดัง *พัฟ * สาวใชที่งดงามก็ลมลงไปกับพื้น แต
ไมไดพูดอะไรขึ้นมาอีก ซีเหนี่ยง และสาวใชอีกสามคนยังคง
คุกเขาอยูบนพื้นเต็มไปดวยความตกใจ และแมแตหลิน ชูจิ่วเองก็
ตกใจเชนเดียวกัน

องคชายผูนี้ไมมีอารมณขันเลยหรือ

อารมณขันหรือ?

เจาคาดหวังวาคนเผด็จการที่สามารถจะฆาศัตรูไดเพียง
กระพริบตา เปนรอยเปนพันคน เขาจะมีอารมณขันอยางนั้น
หรือ? เจาตองฝนไปแน!

หลังจากสาวรับใชที่งดงามถูกโยนออกไปและลมลงบนพื้น
เสี่ยวเทียนเหยาก็พูดขึ้นอยางเย็นชาวา "ออกไป" ซีเหนี่ยงและ
สาวใชอีกสามคนตางก็ตื่นตระหนกและรีบวิ่งออกไปดวยความ
หวาดกลัว
 องครักษไดผลักรถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยาเขามาภายในหอง
เขาไมจําเปนตองรอคําสั่งของเสี่ยวเทียนเหยา และรีบถอยออกไป
ทันที แตกอนออกเขาก็ไมลืมที่จะปดประตู

ภายในหองเจาสาว มีเพียงหลิน ชูจิ่ว และ เสี่ยวเทียนเหยา

เทานั้น หนึ่งในนั้นกําลังยืนอยูและอีกคนหนึ่งนั่งอยู ถามีอะไร
เกิดขึ้น หลิน ชูจิ่วก็จะไดรับชัยชนะ กับสถานการณในปจจุบัน
ของเสี่ยวเทียนเหยา เขาไมไดมีขอไดเปรียบมากนัก

ทั้งสองคนเงียบและไมมีใครพูดอะไรออกมา ภายในหอง
เจาสาวมีเพียงเสียงการเผาไหมของเทียนเทานั้นที่สามารถไดยิน
ได บรรยากาศมืดมนนาอึดอัดทําใหยากตอการหายใจ

หลิน ชูจิ่วขมวดคิ้ว เธอไมรูวาเสี่ยวเทียนเหยาตองการทํา

อะไรกันแนถึงไดทําเชนนี้ เธอกําลังจะเปดปากแตกลับไดยิน
คําพูดของเสี่ยวเทียนเหยาดังขึ้น: "นั่งลง"
ตอนที่ 14 มื อ สั ง หารและความโชคร า ย(PART 2)
มันเปนแคคําพูด แตเสียงของเขาก็แข็งแกรงและเอาแตใจ
ทําใหคนไมกลาปฏิเสธ อยางนอยหลิน ชูจิ่วก็ไมกลา

หลิน ชูจิ่ว แอบหายใจเขาลึก ๆ และนั่งตรงหนาเขา เมื่อ

หลิน ชูจิ่ว พบกับสายตาของเสี่ยวเทียนเหยา เธอนั่งตรงขึ้นทันที
อยางไมไดตั้งใจ

เมื่อหันมาพบกับเขาการเคลื่อนไหวดังกลาว หลิน ชูจิ่ว รูสึก

กดดันอยางมาก และไมรูวาเธอจะวางมือและเทาของเธอที่ไหน

"เปนหวางไดยินวา" เสี่ยวเทียนเหยาละเวนพฤติกรรมที่
หยาบกระดางของหลิน ชูจิ่ว และคอย ๆ พูดตอไปวา "เจาปฏิเสธ
ที่จะแตงงานกับเปนหวางถึงขนาดคิดจะฆาตัวตายใชหรือไม?"
 เสี่ยวเทียนเหยาถามขึ้นอยางชา ๆ ราวกับวาเขาจํา
เหตุการณเหลานั้นไดโดยบังเอิญ แตหลิน ชูจิ่วกับรูสึกหนาวสัน
หลังเธออยางแปลก ๆ

เขาตองการที่จะจัดการกับฉันตอนนี้ซินะ!

หลิน ชูจิ่ว รีบสายหัวกอนจะพูดขึ้นวา "ไมมีเรื่องอะไรแบบนี้

หรอกเพคะ"

เปนเพียงแคการลอเลน! เจาของรางคนเกานางไดพูดคํา
กลาวนี้เอาไวจริง ๆ แตเธอจะสามารถยอมรับไดอยางไร

แมแตคนใจดีก็จะไมพอใจ เมื่อไดยินวาภรรยาในอนาคตของ
เขาตองการที่จะฆาตัวตายมากกวาแตงงานกับเขา

"เปนเชนนั้นเหรอหรือ?"เสี่ยวเทียนเหยาเพิ่งเริ่มเคาะที่วาง
แขนดวยนิ้วของเขา แตหลิน ชูจิ่ว ไมสามารถรับรูไดถึงความสุข
หรือความโกรธในคําพูดของเขาเลยแมแตนอย โดยที่ไมมีเหตุผล
อยางชัดเจน เธอรูสึกวาเธอกําลังตกอยูในสถานการณที่อันตราย
และรีบพยายามอธิบายออกไปอยางรวดเร็ววา "หมอมฉันไมได
รูสึกอยางนั้นในหัวใจของหมอมฉัน เมื่อสามวันกอน หมอมฉัน
เพียงแคแสดงละครฉากใหญเพื่อใหไดสินสอดเพิ่มเติมเทานั้นเพ
คะ "

ไมวาจะอยางไร สินสอดทองหมั้นทั้งหมดก็จะเปนเงินสวนตัว
ของเธอในอนาคต

"โอ ... ... " เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นในขณะที่เขาเงยหนาขึ้น

และมองไปทีห่ ลิน ชูจิ่ว ดวยสายตาที่ไมแยแสของเขา

เขาตองการอะไรกันแน?

หลิน ชูจิ่วไดงงงวยและคิดจะหาเหตุผลเพิ่มเติมเพื่อมา
สนับสนุนเรื่องสินสอดทองหมั้นของเธอ เพื่อใหเขาเชื่อวาเธอไมได
โกหก ทันใดนั้นเธอก็ไดยินเสียงบนหลังคาดังขึ้น อิฐบนหลังคาตก
ลงบนพื้นและมีเสียง * ตุบ * แลวก็มีชายแตงกายดวยชุดสีดํา
กระโดดลงมา

ฮึ?

หลิน ชูจิ่ว รูสึกประหลาดใจกับสถานการณที่เปลี่ยนไปอยาง

กะทันหัน เธอตกตะลึงเมื่อเห็นชายในชุดสีดําพรวดพราดลงมา
ราวกับวาเขาไมกลัวที่จะเหยียบลงไปบนกอนอิฐที่แตกหักที่อยูบน
พื้น

"มีมือสังหาร เร็วเขา ... ... ปกปององคชาย." ทหารองครักษ

ที่อยูขางนอกตะโกนออกมาอยางรวดเร็วดวยเสียงที่ดัง แตหลิน ชู
จิ่วเพียงแคจองเขม็งไปยังดาบที่อยูในมือมือสังหารเทานั้น

มือสังหารหรือ? อะไรมันจะโชครายขนาดนี้?
 หลิน ชูจิ่ว มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา และเห็นใบหนาที่เยือก
เย็นราวกับภูเขาน้ําแข็งของเสี่ยวเทียนเหยา นิ้วของเขาแข็งคางไป
เล็กนอย แตเขาไมไดพูดอะไรออกมาสักคํา

“ปง”

ประตูหองหองเจาสาวถูกเตะเปดออก แตคนที่วิ่งเขามาไมใช
ผูคุมกันของเสี่ยวเทียนเหยา แตกลับเปนมือสังหารที่สวมหนากาก
ดํา เขาชี้ดาบที่อยูในมือของเขาตรงไปยังเสี่ยวเทียนเหยา และพูด
ขึ้น "เจาองคชายหมาบา ถึงเวลาที่จะตายแลว"

มือสังหารที่สวมหนากากเขามาอยูภายในหองไดอยาง
งายดาย และทหารองครักษที่เหลือของเสี่ยวเทียนเหยา ก็ถูก
ลอมรอบไปดวยมือสังหารคนอื่น ๆ ภายในหองเจาสาวจึงมีเพียง
หลิน ชูจิ่ว และ เสี่ยวเทียนเหยา เทานั้นที่กําลังเผชิญกับมือ
สังหารอยู
 ทันทีที่เสี่ยวเทียนเหยา ไดยินเสียงนั้น รถเข็นของเขาก็
เคลื่อนไปขางหนาและเผชิญหนากับฆาตกรที่กระโดนลงบนพื้น
ทันที มือของเขาไดถือดาบทองสัมฤทธิ์ไวนาน แตใครจะรูไดวามัน
เกิดขึ้นตั้งแตเมื่อไหร

ดาบของมือสังหารที่สวมหนากากที่กําลังขูเสี่ยวเทียนเหยา
อยูหางออกไปเพียงไมกี่นิ้ว หลิน ชูจิ่วเริ่มหายใจหอบ แตเธอกําลัง
คิดวาเธอจะชวยเสี่ยวเทียนเหยาไดอยางไร อยางไรก็ตามเธอเห็น
รถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยา หมุนอยางรวดเร็วและถูกล็อคเอาไว

ดวยเสียงดัง * แครง * เสี่ยวเทียนเหยา ไดสกัดกั้นการโจมตี

ของมือสังหารอยางเต็มกําลังพรอมกับผลักดันเขาไปขางหนา มือ
สังหารคนที่สวมหนากากถูกบังคับใหตองกาวถอยหลังไปสองสาม
กาว และไมสามารถที่จะรอใหเสี่ยวเทียนเหยาเหนื่อยได มือ
สังหารที่กระโดนลงบนพื้นดึงดาบอีกเลมหนึ่งออกมาจากทาง
ดานซาย ดาบนี้เรืองแสงไปดวยสีฟามันตองเปยกโชกไปดวยยา
พิษแนนอน
 เสี่ยวเทียนเหยา ตอบโตกลับไดอยางรวดเร็ว ดวยการแตะ
เพียงครั้งเดียวบนลอเลื่อน รถเข็นก็กลับมาหมุนไดอีกครั้ง และ
เขาหลีกเลี่ยงการโจมตีจากมือสังหารไดอีกครั้ง หลิน ชูจิ่ว เห็นทุก
อยางและเต็มไปดวยความตกใจ

มือสังหารทั้งสองคนยังคงโจมตีไปที่ เสี่ยวเทียนเหยา แต

ไมไดผลดีนัก ตรงกันขาม ดาบของเสี่ยวเทียนเหยา กลับสามารถ
ตัดไปที่แขนของมือฆาตกรได อยางไรก็ตามมือสังหารไมไดถอย
หนี และยังเผชิญหนากับเขาอีกครั้ง

เนื่องจากมีมือสังหารอยูดวยกันถึงสองคน และเสี่ยวเทียน
เหยา ก็อยูในสถานการณที่ไมเอื้ออํานวยมากนัก หลิน ชูจิ่วเริ่ม
เปนกังวล แตเธอเปนเหมือน (Jack of all trades master) เปด
ที่ทําอะไรไดหลายอยาง แตไมไดเปนผูเชี่ยวชาญดานใดเลยซัก
อยาง ดังนั้นเธอจึงไมกลาที่จะกาวไปขางหนาเพราะกลัวที่จะตาย
 แตโชคดีที่เสี่ยวเทียนเหยานั้นแข็งแกรงมากและแมวาเขาจะ
นั่งอยูบนรถเข็นและดูเหมือนจะไมสะดวกนัก มือสังหารทั้งสองก็
ยังคงมีชวงเวลาที่ยากลําบากเพราะเขา

เมื่อเห็นเชนนี้ในใจของหลิน ชูจิ่วก็รูสึกสงบลงมาก เอาจริง ๆ

แลวเธอไมกังวลเกี่ยวกับเสี่ยวเทียนเหยา เลยแมแตนอยสิ่งที่เธอ
เปนหวงจริง ๆ ก็คือถาเสี่ยวเทียนเหยาเสียชีวิตลง มือสังหาร
เหลานี้ก็จะมาสังหารเธอดวยเชนกัน

ในหัวใจของเธอจริง ๆ แลว กําลังอธิษฐานขอใหเสี่ยวเทียน

เหยาชนะ ถาเสี่ยวเทียนเหยาชนะโอกาสของเธอที่จะมีชีวิตอยูก็
คอนขางสูง

ในขณะที่ไมมีใครใหความสนใจกับเธอ หลิน ชูจิ่วก็ไปหามุมที่

ปลอดภัยภายในหอง และรีบถอดชุดแตงงานออกในขณะที่กําลัง
มองหาอาวุธเพื่อปกปองตัวเอง
 เวลานี้การปกปองตัวเองเปนเรื่องสําคัญที่สุด หลิน ชูจิ่ว รูดี
วาเสี่ยวเทียนเหยาจะไมชวยเธอ ถามือสังหารคนนั้นโจมตีเธอ
อยางฉับพลัน

กอนหนานี้ เสี่ยวเทียนเหยา ไดพลาดฤกษมงคลของงาน

แตงงานของพวกเขา ใชเกี้ยวสีดําขนาดใหญเพื่อไปพบเธอและทิ้ง
เธอใหทําพิธีเพียงคนเดียว เห็นไดชัดวาผูชายคนนี้เกลียดเธอและ
ไมตองการจะแตงงานกับเธอ

เมื่อพูดมาถึงเรื่องนี้ หลิน ชูจิ่ว เขาใจดีวาเสี่ยวเทียนเหยา

รูสึกไมพอใจกับเธอมาก

ไมวาจะอยางไร หลิน ชูจิ่ว เดิมทีกเ็ ปนคูหมั้นขององครัช

ทายาท แมวาสิ่งนี้ไมเปนที่รูจักของสาธารณชน แตเชื้อพระวงศใน
พระราชวังตางก็ไดรับการแจงขาว และเปนเพราะองครัชทายาท
กําลังจะแตงงานกับผูหญิงคนอื่นดัง ดังนั้นฮองเตจึงไดมอบหญิง
สาวที่องครัชทายาททิ้งใหเขา
 ฮองเตไดทําทุกสิ่งทุกอยางเหลานี้เพื่อทํานําความอัปยศมาสู
องคชายเสี่ยวเทียนเหยา แตถาหากวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดพิกล
พิการ ฮองเตก็คงจะไมสุมเลือกผูหญิงที่จะแตงงานกับเขา
โดยเฉพาะผูหญิงที่เขาไมสนใจดวยเชนนี้

แนนอนวาฮองเตไมเพียงทําสิ่งเหลานี้ เพื่อทําใหชื่อเสียงของ
เขาเสื่อมเสีย แตยังทําเพื่อใหโลกรูวาเทพเจาอันทรงเกียรติแหง
สงคราม ตอนนี้อยูในกรงเล็บของเสือ และเสือตัวนั้นก็ไมใชใครอื่น
นอกจากฮองเตนั้นเอง!

เมื่อรูทุกอยางแลว มันจะเปนเรื่องที่แปลกมาก ถาเสี่ยวเทียน

เหยา ยังคงตั้งหนาตั้งตารอคอยการแตงงานในครัง้ นี้ และตอนรับ
หลิน ชูจิ่ว ดวยความอบอุน

หลิน ชูจิ่ว รูสึกดีอยูบางที่เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดแอบลอบ

สังหารเธอ เธอไมไดคาดหวังวาเสี่ยวเทียนเหยาจะยังคงมี
ความรูสึกที่ดีตอเธอ แมวาการปรากฏตัวของเธอจะเตือนเขาซ้ํา
แลวซ้ําอีก เกี่ยวกับความอัปยศที่ฮองเตไดมอบใหเขา

แตเธอคิดวาชีวิตของเธอกําลังเปนราวกับโศกนาฏกรรมมาก
ขึ้นเรื่อย ๆ เธอไดรับรางกายที่มีพิษ และตอนนี้เธอยังไดมีสวน
รวมในความขัดแยงของพวกเขา เธอไมตองการที่จะเขารวมกับ
พวกเขา แตเธอก็ไมสามารถหลีกเลี่ยงได

หลังจากที่ผานไปสักพัก ... หลิน ชูจิ่วก็ถอนหายใจออกมา

และหยิบแทงไมขนาดใหญมา เธอจับเอาไวแนนและซอนตัวอยูที่
มุมหนึ่ง ในขณะที่รอใหทหารองครักษของเสี่ยวเทียนเหยาจัดการ
กับมือสังหาร

ทหารองครักษในตําหนักขององคชายเสี่ยว เปนทหารที่มี
ชื่อเสียงทางดานสงคราม แตพวกเขาจัดการกับกลุมมือสังหาร
เหลานี้ไมไดงาย ๆ โดยเฉพาะอยางยิ่ง เมื่อมีจํานวนมากและดาบ
ของพวกเขาตางก็มีพิษ
 ถึงแมวาผูลอบสังหารจากดานนอกจะไมไดผาการปองกัน
ของเหลาทหารองครักษเขาไปในหองเจาสาวได แตพวกเขาก็ไม
สามารถตอสูกลับไดอยางงายดาย

กับมือฆาตกรที่มีจํานวนมากและอาวุธที่เปนพิษ พวกเขาจึงมี
ความเสียเปรียบเปนอยางมาก หลังจากนั้นไมนาน ทหารองครักษ
ของเสี่ยวเทียนเหยา ก็เริ่มลดลงทีละคนและแรงกดดันก็เพิ่มมาก
ขึ้น

นั้นไมใชหนทางที่ถูกตองในการตอสู

ถึงแมวาหลิน ชูจิ่ว จะทําทาทีโงออกมาในตอนนี้ แตเธอ

เขาใจดีวาถาไมมีกําลังเสริม ทหารองครักษที่รักษาความปลอดภัย
ขององคชายเสี่ยวจะไมสามารถยึดเอาไดอีกนานนัก อยางไรก็ตาม
... ...
 กําลังเสริมหรือ?

หลิน ชูจิ่ว เพียงแคอยากจะพูดวา "ฮา ฮา ฮา ... ... "

ตอนที่ 15 การบาดเจ็ บ และกั บ ดั ก (PART 1)

เธอกําลังรอกําลังเสริมอยางนั้นหรือ? นั่นคือความฝนอยาง
แนนอนที่สุด....

มือสังหารนับรอยเหลานี้คนแอบเขาไปในเมืองหลวงและ
แอบเขามาในตําหนักขององคชายไดอยางไรกัน?

เมื่อ หลิน ชูจิ่ว จําไววาคนเหลานั้นที่ผูจัดเรื่องตางๆ ในงาน

แตงงานของพวกเขาตางก็เปนคนที่ฮองเตไดสงมา เธอเขาใจได
อยางทันที!
 ดูเหมือนวาความพิการของเสี่ยวเทียนเหยา จะไมเพียงพอ
สําหรับฮองเตและนั่นคือเหตุผลที่เขาจางคนเหลานี้มา เขาจะรูสึก
สบายใจมากกวานี้ถาเสี่ยวเทียนเหยาตาย

ถาหลิน ชูจิ่ว และเสี่ยวเทียนเหยา จะยังไมไดผูกมัดเอาไว

ดวยกันแลว เธอจะไมสนใจเลยวาฮองเตตองการที่จะกําจัดเขา
อยางไร

จะอยางไรก็ตาม เสี่ยวเทียนเหยา ก็คนที่เต็มไปดวยอันตราย

ตอนนี้เขากําลังนั่งอยูในรถเข็น แตกลิ่นอายที่แรงกลาอันนาทึ่ง
ของเขาไมไดหายไปแมแตนอย และศัตรูของเขาก็ยังคงมีชวงเวลา
ที่ยากลําบากในการสังหารเขา ถาเจาเลือกที่จะทําใหชายผูนี้เปน
ศัตรูของเจา เจาก็มีเพียงทางเลือกเดียวคือทําใหเขาตายเทานั้น
มิฉะนั้นเจาจะไมสามารถมีชีวิตอยูไดอยางมีความสุขตลอดชีวิต
 แตตอนนี้ที่พวกเขาไดถูกผูกมัดเอาไวดวยกันแลว และ
ความหวังเดียวของหลิน ชูจิ่ว ก็คือการที่เสี่ยวเทียนเหยา จะตองมี
ชีวิตอยู!

เมื่อเวลาผานไป การตอสูก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ มีผูเสียชีวิต

จํานวนมากอยูบนพื้น บางคนเปนมือสังหารและบางก็เปนทหาร
องครักษของเสี่ยวเทียนเหยา และแมแตมือสังหารสองคนแรกใน
หองเจาสาวก็ตายไปแลว

โชคดีที่เปาหมายของมือสังหารเหลานี้คือการฆาเสี่ยวเทียน
เหยา ดังนั้นพวกเขาจึงไมแมแตจะเสียเวลามองมาที่หลิน ชูจิ่ว

ดวยสถานการณที่ปลอดภัยชั่วคราวของหลิน ชูจิ่ว เธอจึง

มองไปยังสถานการณของเสี่ยวเทียนเหยา ดวยสัญชาตญาณ แต
กับพบวาผูชายคนนี้ที่ถูกขนามนามวาเทพเจาแหงสงครามนั้นยัง
นอยไปดวยซ้ํา
 เธอเห็นการตอสูของเสี่ยวเทียนเหยา กอนหนานี้เขายังคง
ตอกรกับมือสังหารทั้งสอง แมวาพวกเขาจะไมสามารถฆาเขาได
อยางงายดาย แตตอนนี้ หลิน ชูจิ่ว กังวลมากขึ้นไปอีก เพราะ
เสี่ยวเทียนเหยา กําลังเผชิญกับมือสังหารถึงสี่คนดวยกัน อยางไร
ก็ตามเสี่ยวเทียวเหยา กลับสามารถจัดการกับพวกเขาไดอยาง
งายดาย และไมไดเปดโอกาสใหพวกเขาเขามาใกลไดแมแตนอย

นั่นหมายความวากอนหนานี้ เขาไมไดใชพลังแมแต20 สวน

ในพลังทั้งหมดของเขาดวยซ้ํา

ดวงตาของหลิน ชูจิ่วถึงกับเปดกวาง ๆ ขึ้น และแอบโหรอ ง

ในใจ : รางกายครึ่งลางของเขาเปนอัมพาตและเปนงอย แตเขายัง
สามารถจัดการกับเหลามือสังหารไดเปนอยางดี

หลิน ชูจิ่ว ตระหนักวาผูชายคนนี้ไมไดงายที่จะจัดการกับเขา

อยางแนนอน ถาเธอกลายเปนศัตรูของเสี่ยวเทียนเหยา เธอก็ไม
ควรที่จะหลับนอนเพราะเสี่ยวเทียนเหยาจะตองมาฆาเธอแน ๆ
 ฉันหวังวาพวกเราจะไมกลายเปนแบบนัน้ ... ... หลิน ชูจิ่ว
ยังคงพูดพึมพําอยูในใจเธอ และยังไมจบแลวเธอก็ไดยินเสียง * ดิง
ดิง ดิง* ภายในหัวของเธอ เสียงนารําคาญยิ่งกวานาฬิกาปลุกเสีย
อีก

[ผูปวยไดรับบาดเจ็บสาหัส จําเปนตองไดรับการรักษา
ในทันที แพทย หลิน กรุณาดําเนินการรักษาอยางเรงดวน]

นี้เปนครั้งแรกที่ระบบการแพทยมอบงานใหกับเธอ บอกตาม
ความจริง หลิน ชูจิ่ว ไมรูวาระบบการแพทยมีความสําคัญอยางไร
กับผูปวย ทั้งหมดที่เธอรูคือวาเมื่อเธอไดรับแจง เธอจะตองลงมือ
ทํางาน

"นี่เปนเวลาที่เหมาะสมในการรักษาผูปวยที่ไดรับบาดเจ็บ
หรือไม? มันจะไมเปนการรองขอความตายของตัวเองแทนหรอก
หรือ? " หลิน ชูจิ่ว ตองการรองไห แตเธอสามารถปฏิเสธระบบ
การแพทยไดหรือ?

เธอไมเคยฝนที่จะตายอยางวีรบุรุษ มือสังหารเหลานี้จะไม
ยกเวนเธอเพียงเพราะเธอเปนหมอ ในทางตรงกันขามคนเหลานี้
อาจใชจบชีวิตของเธอลง

สําหรับมือสังหารเหลานั้น เธอคือเจาสาวของเสี่ยวเทียน
เหยา ดังนั้นจึงจําเปนตองฆาเธอ สําหรับทหารองครักษที่รักษา
ความปลอดภัยใหเสี่ยวเทียนเหยา เธอเปนหนึ่งในคนของ
พระราชวัง ดังนั้นเมื่อเธอดึงดูดความสนใจของมือสังหาร พวกเขา
ก็จะฆาเธอโดยไมตองรูสึกกดดันใด ๆ แมแตนอย

อยางไรก็ตามระบบการแพทยไมยอมให หลิน ชูจิ่ว ไดมี

โอกาสที่จะปฏิเสธ ระบบการแพทยไดสงเสียงเตือนวาเธอมีเวลา
อีกเพียงสองนาทีเพื่อเตรียมอุปกรณของเธอ ถาเธอไมยอมทําการ
รักษา เธอจะไดรับการลงโทษ
 ระบบการลงโทษของระบบการแพทยทําไดงายมาก หลิน ชู
จิ่ จะรูสึกเจ็บปวดรุนแรงพอ ๆ กับความเจ็บปวดที่รุนแรงแบบ
เด็ก ๆ และรุนแรงเรื่อย ๆ ขึ้นไปจนกระทั่งเธอตัดสินใจที่จะรักษา
ผูปวย

ระบบทางการแพทยถูกคิดคนเพื่อบังคับใหแพทยชวยชีวิต
ผูปวยมันก็ไมใชเรื่องที่ไมดี อยางไรก็ตาม สําหรับระบบการแพทย
ไมมีสิ่งใดเปนศัตรูหรือเพื่อน

"หลอกลวงสิ้นดี" น้ําตาของหลิน ชูจิ่ว หลนลงมาบนใบหนา

อยางชวยไมได พรอมกับสาปแชง

ตอนที่ 15 การบาดเจ็ บ และกั บ ดั ก (PART 2)

โชคดีที่ระบบการหลอกลวงนี้มีประโยชนอื่น ๆ อยูดวย หากคุณ
ทําการรักษาเปาหมายยอยที่ระบบทางการแพทยไดระบุเอาไว
คุณจะไดรับคะแนนและรางวัล รางวัลมีหลายประเภทและหลาย
ระดับ เมื่อคุณทําการรักษาเปาหมายยอยเสร็จสิ้นแลว คุณ
สามารถแลกเปลี่ยนคะแนนสะสมสําหรับรายการอื่นหรือเลือกที่
จะมีสิทธิ์ปฏิเสธที่จะใหการรักษาได อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว เพิ่ง
จะเริ่มตนและยังไมถึงระบบดังกลาว

ชวงเวลาที่ระบบการแพทยไดอธิบายถึงรางวัลสําหรับ
หลิน ชูจิ่วแลว เธอก็ซอนตัวอยูขางเตียงและคอย ๆ ตรวจสอบ
รางวัลสําหรับลูกนอกกฎหมาย หลิน ชูจิ่ว พบวาถาเธอไดทําการ
รักษาผูปวยที่ไดรับบาดเจ็บมากกวาสิบรายจากผูปวยจํานวน 48
รายแลว เธอก็จะสามารถแลกเปลี่ยนคะแนนสําหรับยาที่ใช
ปองกันตัวเองไดดวย

นี้เปนสิ่งที่ดี ฉันสามารถตอสูไดดวย!

หลิน ชูจิ่ว ไดทําการประเมินระบบการแพทยอยาง

รวดเร็ว และเอาขวดยาแกพิษบางอยางออกมา เข็มฉีดยา และ
ขวดยาอื่น ๆ ที่อาจจําเปนตองรักษาผูปวย ถาเธอเอาสิ่งเหลานี้
ออกไป แลวเธอจะอธิบายใหพวกเขาฟงอยางไร ... ...

นี้แหละคือระบบการหลอกลวง!

หลิน ชูจิ่วกัดฟน นอกเหนือจากสิ่งที่เธอรู เธอยังตองการ

ผงหามเลือด ชุดเย็บและผาพันแผล และราวกับหนูตัวเล็ก ๆ หลิน
ชูจิ่ว ลากกลองเล็ก ๆ ที่อยูใกลเตียงออกมา เธอหยิบเอาเสื้อผาที่
อยูภายในออกมา และใสอุปกรณทางการแพทยบางสวนลงไป

ในทั้งทั่วโลกนี้คงจะมีแคเพียง หลิน ชูจิ่ว เทานั้นที่ทําลับ

ๆ ลอ ๆ เพื่อที่จะชวยผูปวย

หลิน ชูจิ่ว ตรวจสอบสภาพแวดลอมรอบ ๆ ตัวเธออยาง

รอบคอบ เพราะเธอกลัวที่จะถูกคนพบ
 เธอรูสึกโลงใจ เมื่อไมมีใครใหความสนใจกับเธอ เพราะ
นั่นหมายความวาเธอยังคงปลอดภัยอยู หลังจากที่เธอเอากลอง
เล็ก ๆ และขวดยาอื่น ๆ ออกมา เธอก็ออกไปขางนอก

เมื่อมือสังหารเห็นเธอ พวกเขาก็ไมไดสนใจเธอมากนัก
ในมุมมองของมือสังหารชีวิตของหลิน ชูจิ่ว ก็ไรคา แตเขาก็ยังยก
มือของเขาขึ้น ถาหลิน ชูจิ่ววิ่งออกไปนอกตําหนักขององคชาย
เสี่ยว เธออาจทําใหเกิดความวุนวายขึ้นได

จากดานนอกของตําหนักขององคชายเสี่ยว มีพลธนู
หลายรอยคนที่กําลังรอสัญญาณอยู ดังนั้นไมวาเธอจะอยูภายใน
หรือภายนอก ตราบเทาที่เธอปรากฏในชวงเวลานั้น เธอก็จะถูก
ยิงทันที

เสี่ยวเทียนเหยา เห็นหลิน ชูจิ่ว แตเขาก็ไมมีเวลาที่จะไป

ยับยั้งนางได แมวาเขาจะไมสนใจวานางจะมีชีวิตอยูหรือตายไป
แต ... ...
 ทําไมนางถึงไดถือของเหลานั้น? หรือวานางขโมยพวก
มัน?

ในไมชาทั้งเสี่ยวเทียนเหยา และมือสังหารก็พบวาพวก
เขาคิดผิดไป หลิน ชูจิ่วไมไดหนีไปไหน ตรงกันขามนางเริ่มพันชุด
แตงกายลงไปบนแผลของผูคุมกันที่บาดเจ็บที่อยูบนพื้น

หลิน ชูจิ่ว รูวิชาทางการแพทยดวยหรือ?

ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา กวาดไปมองที่หลิน ชูจิ่ว เขา

เห็นนางดูมีความชํานาญในการทําความสะอาด ใสยาและพันแผล
มาก ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยาสงบลง มีเพียงรองรอยของความ
สับสนเทานั้น

แตเสี่ยวเทียนเหยาไมไดมีเวลาใหความสนใจกับนางมาก
นัก กอนจะมุงตรงเขาไปหามือสังหารทั้งสี่ เขารูวาเขาจําเปนตอง
มุงความสนใจไปที่พวกเขาเพื่อที่เขาจะไดไมตกลงไปในกับดักของ
พวกเขา ไมวาอยางไร มือสังหารทั้งสี่ก็ไดอาบยาพิษไวที่ดาบของ
พวกเขา

ทหารองครักษของเสี่ยวเทียนเหยาตางก็ไดรับบาดเจ็บ
ดวยยาพิษทีละคน ถึงแมวาผูลอบสังหารเหลานั้นไมสามารถตัด
คอของพวกเขาได แตไมวาจะชาหรือเร็ว ความสามารถในการ
ตอสูของพวกเขาก็จะไมมีประสิทธิภาพอีกตอไป
หลิน ชูจิ่ว การเริ่มตนการรักษาผูบาดเจ็บเปนเหลาทหาร
องครักษที่กําลังนอนอยูบนพื้น อาการบาดเจ็บของพวกเขาไม
รุนแรงมากนัก แตเนื่องจากมันมีพิษ พวกเขาจึงจําเปนตองไดรับ
การรักษาในทันที อยางไรก็ตามเธอไมรูวาพวกเขาตองใช
เวลานานเทาไหร กอนที่พวกเขาจะสามารถตอสูอีกครั้ง

เห็นวาหลิน ชูจิ่ว กําลังเขามาใกลพวกเขามากขึ้น แตละ

คนรูสึกอึดอัดใจและยกดาบชี้ไปขางหนา เพื่อไมใหนางไดเขามา
ใกลพวกเขาไดมาไปกวานี้ หลิน ชูจิ่วคิดวาตัวเองเปนใครกัน?
 เธออาจจะออนแอในการตอสู แตเธอก็ไมออนแอถึง
ขนาดที่จะถูกดูถูกวาไรประโยชน เมื่อเริ่มตนจริง ๆ แลวเธอก็
ไมไดสนใจทหารองครักษเหลานี้สักเทาไหร แตเธอไมสามารถ
ละเลยพวกเขาได

"ปง" หลิน ชูจิ่ว เตะขาของทหารองครักษบางคนและ

ดาบที่อยูในมือของพวกเขาลงพื้น ใบหนาของเธอเปลี่ยนไปและ
เริ่มขมขูพวกเขาขึ้น: "ทุกคนตางก็ไดรับพิษ พวกเจาคิดวาพวกเจา
ยังจะสามารถมีชีวิตอยูไดอีกหรือ? และอยาไดกลาที่จะหลอกขา
วาพวกเขาทุกคนมีความตั้งใจที่จะตายไปเชนนั้น! "

หลิน ชูจิ่ว รูวาดวยใบหนาที่เยือกเย็นของเสี่ยวเทียนเหยา

เขาสามารถที่จะทําใหผูคนหวาดกลัวไดอยางงายดาย ดังนั้นกับ
ทหารองครักษจํานวนมากของเขาและในฐานะผูปวยของเธอ เธอ
จําเปนตองเปลี่ยนใบหนาของเธอใหเยือกเย็น เพื่อที่จะทําใหพวก
เขากลัวเธอ
 อยางไรก็ตามทหารองครักษของเสี่ยวเทียนเหยา ตางก็
เคยชินกับใบหนาที่เยือกเย็นเจานายของพวกเขาที่เปนเชนนั้นมา
เปนเวลานานแลว ดังนั้นพวกเขาจึงไมไดกลัวเธอแมแตนอย และ
เพียงคิดวาพฤติกรรมของเธอตอนนี้คอนขางโงเงา พวกเขาชวย
ไมไดที่จะคิดวา: ผูหญิงคนนี้บาหรืออยางไร? นางคิดวานางเปน
ใคร?

ตอนที่ 16 นางต อ งมี ช วิ ต อยู

หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจวาทหารองครักษเหลานี้จะคิดกับเธออยางไร
ตราบใดที่พวกเขาเชื่อฟงเธอ และยอมใหเธอรักษาพวกเขาตอไป
ในขณะที่ทหารองครักษของเสี่ยวเทียนเหยา ยังคงอยูในโลกของ
ความคิดของตัวเอง หลิน ชูจิ่ว ก็เอื้อมมือออกไปเพื่อฉีดยาที่
หัวไหลใหทหารองครักษคนหนึ่ง
 "อา มันเจ็บ ... ... " ทหารองครักษพยายามจะตอสู แต
หลินชูจิ่วก็ตอบออกไปอยางเร็ว และเอามืออีกขางหนึ่งประคบไว
บนไหลของเขา ในขณะที่พูดขึ้น "เชื่อขา ขาจะไมทํารายเจา"

ทหารองครักษไมทราบสาเหตุ แตเสียงของหลิน ชูจิ่ว ฟง

ดูนาเชื่อถือ และเนื่องจากรางกายของเขาไดรับพิษ และไม
สามารถเคลื่อนที่ไดมากนัก เขาจึงหยุดการดิ้นรนและปลอยให
หลิน ชูจิ่ว ทําการฉีดยาใหเขาตอไป

"อยางเกร็ง กลามเนื้อของเจาแข็งเกินไป มันจะทําใหเข็ม

หัก" หลิน ชูจิ่วพยายามอธิบาย

สิ่งตาง ๆ ก็ไดผานมาไกลถึงขนาดนี้แลว ดังนั้นการ

ตอตานอยางตอเนื่องจึงเปนสิ่งที่ไรประโยชน ทหารองครักษจึงได
ผอนคลายรางกายของเขาและปลอยใหหลิน ชูจิ่ว รักษาเขาตอไป
อยางตอเนื่อง หลิน ชูจิ่ว ยิ้มขึ้นกับการยอมตกลงของเขา
 ดวยรอยยิ้มที่ฉับพลันของหลิน ชูจิ่ว ทหารองครักษถึงกับ
ตื่นตระหนกและกระพริบตาเร็ว ๆ จากนั้นเขาก็พยายามมองหลิน
ชูจิ่ว อีกครั้ง แตใบหนาที่งดงามของนางกลับดูจริงจังมาก

ขาคงกําลังฝนไป

หลิน ชูจิ่วมุงความสนใจไปที่การทํางานของเธอ และ

ไมไดสนใจวาคนอื่นจะคิดกับเธออยางไร หลังจากฉีดยาแกพิษ
แลว เธอก็เริ่มทําความสะอาดบาดแผลและใชผาพันแผล

ในชีวิตกอนหนานี้ หลิน ชูจิ่ว ไดรับมอบหมายใหเขาหอง

ฉุกเฉินเปนเวลา 1 ป ดังนั้นเธอจึงมีทักษะในการแตงแผล แมวา
จะเปนเรื่องที่ลําบาก แตเธอใชเวลาเพียงไมกี่นาทีก็ทําเสร็จแลว

หลังจากที่เธอไดทําการรักษาผูชายที่ไดรับบาดเจ็บเหลานี้
ระบบการแพทยก็ใหรางวัลแกเธอ สําหรับความสําเร็จของเธอใน
ครั้งนี้
 เพียงแค 10 คะแนนเทานั้น ตราบเทาที่เธอสะสมไดสิบ
คะแนน หลิน ชูจิ่วก็สามารถแลกเปลี่ยนพวกมันเปนผงยาพิษ
ปองกันตัวได นี่คือเปาหมายหลักของเธอในตอนนี้ ดังนั้นเธอจึง
เต็มไปดวยพลัง

และเพราะเธอตองการรวมรวบแพ็คของผงยานี้ เธอจึงใช
สมาธิทั้งหมดในการแกปญหาเหลานี้ในตําหนักขององคชายเสี่ยว
... ...

ถาเหตุการณนี้ไมเกิดขึ้นในชวงเวลาสั้น ๆ นี้ ก็ไมมีทางที่

เธอจะหนีเงื้อมือของเสี่ยวเทียนเหยาไปได

ดังนั้น เพื่อที่จะทําใหเธออยูในตําหนักขององคชายเสี่ยว
ไดนานขึ้น เธอจําเปนจะตองสรางความประทับใจของตัวเองขึ้น
ถาองคชายเสี่ยวเห็นวาเธอเปนคนที่มีประโยชน เขาจะไมผลักไส
ใหเธอไปตาย แมวาเขาจะเกลียดเธอก็ตาม
 หลังจากที่ประสบความสําเร็จในการรักษาในครั้งแรกของ
เธอ เหลาทหารองคที่ไดรับบาดเจ็บที่อยูดานหลังเธอ ก็ไมรอการ
ชักชวนเพียงแคปลอยใหเธอทําการรักษาพวกเขาไปอยางเงียบ ๆ
เทานั้น เมื่อทหารองครักษคนแรกที่ไดรับการรักษารูสึกดีขึ้นมาก
เขาก็เดินทางไปสหายคนอื่น ๆ และนําพวกเขาไปยังพื้นที่ที่
ปลอดภัย จากนั้นก็ชวยใหความสะดวกเธอในการรักษาตอไป

ดวยความรวมมือของพวกเขา กระบวนการรักษาเปนไป
ไดอยางราบรื่น แตเนื่องจากมีทหารองครักษจํานวนมากที่ไดรับ
บาดเจ็บที่หนักหนวงอยูมาก หลิน ชูจิ่วตองใชเวลาเกือบสองนาที
เพิ่มขึ้นสําหรับแตละคน กอนที่เธอจะเสร็จสิ้นการตกแตง
บาดแผล และบรรลุถึงสิบคะแนนทีเ่ ธอตองการเพื่อใหไดรับรางวัล

เมื่อหลิน ชูจิ่วไดยินคําเตือนของระบบการแพทยวาเธอได
ทําเปาหมายยอยเสร็จแลว และสะสมคะแนนเอาไวไดถึง 10
คะแนนแลว ดวงตาของเธอก็เกิดประกายแสงสวางขึ้นทันที แตนา
เสียดาย คนที่พวกเขานํามาวางไวตรงหนาของหลิน ชูจิ่ว เปน
ทหารองครักษที่ไดรับบาดเจ็บมีบาดแผลในกระเพาะอาหารของ
เขา

"กูเหนี่ยง ไดโปรดตรวจดูอาการของเฮาหลินดวยเถิด วา

เขาจะตายหรือไม ... ... " หลิน ชูจิ่วตรวจสอบสภาพของทหาร
องครักษ ทองของเขาถูกผาออกและลําไสของเขาทะลักออกมา

"ไมตองเปนกังวล" เมื่อหลิน ชูจิ่ว ขยับเขาไปใกล เฮา

หลินมากขึ้น จากนั้นเธอก็ตรวจดูดวงตาและการตนของหัวใจเขา
แลวพูดขึ้น "ไมตองเปนกังวล มันไมคุกคามถึงชีวิต"

"กูเหนี่ยง สิ่งที่ทานพูดมาเปนความจริงหรือ? แตลําไส

ของเฮาหลิน ทะลักออกมาเชนนี้" ทหารองครักษดูเปนกังวล
เล็กนอยในขณะที่เช็ดเหงื่อบนใบหนาของเขา
 "เขาจะไมตาย ขาเพียงแคตองใสมันกลับเขาไปเทานั้น"
หลิน ชูจิ่ว บอกใหเขามั่นใจ แลวเขาก็คอย ๆ รูสึกสบายใจขึ้น
หลังจากที่ไดยิน

ถึงแมวาวิธีการรักษาและการแตงบาดแผลของหลิน ชูจิ่ว
จะแปลกมากสําหรับพวกเขา แตในสถานการณเชนนี้ ตราบใดที่
มันเห็นผล พวกเขาก็จะยอมรับความชวยเหลือไดทั้งนั้น

แมวาหลิน ชูจิ่ว ตองการที่จะเรงรีบและใชคะแนนสะสม

ของเธอเพื่อแลกกับผงยา แตเธอก็ไมกลาที่จะทิ้งเฮาหลิน เธอ
ตองการที่จะฉีดยาใหเขาเปนยาแกพิษกอน แตเธอก็คนพบวาเธอ
ไดใชทุกอยางที่เธอนํามาหมดไปแลว

"เจาชวยคุมครองขาไดหรือไม?ขาตองกลับไปที่หองนั้น
กอน "หลิน ชูจิ่ว ชี้ไปยังหองเจาสาวที่ยังมีมือสังหารอยู
 "กูเหนี่ยง ทานวางยาไวที่ตรงไหน? ขาจะเขาไปเอาแทน
ทานเอง" ทหารองครักษกังวลเกี่ยวกับอาการของเฮาหลิน จึง
ลังเลที่จะปลอยใหหลิน ชูจิ่วกลับไป ดังนั้นเขาจึงอาสาที่จะไปเอา
เอง

"นอกเหนือจากยา ขายังตองใชสิ่งอื่น ๆ ที่เจาอาจไมรูจัก"

หลิน ชูจิ่ว ตองการแลกเปลี่ยนคะแนนจํานวนสิบคะแนนที่เธอ
สะสมเอาไวไดแลวเพื่อแลกกับแพ็คของผงยา เพื่อแกปญหาวิกฤติ
นี้ใหไดในทันที ... ...

เสี่ยวเทียนเหยา รูสึกไมพอใจกับการแตงงานของพวกเขา
แลวเขาก็เกลียดเธอ คราวนี้เธอตองการใหเขาเห็นวาเธอมี
ประโยชนอยางมาก แลวเมื่อถึงตอนนั้นเขาจะใหโอกาสกับเธอ
เพื่อที่จะไดอยูอยางสงบใชไหม?

"ก็ได ขาจะคุมครองทานเอง แตกูเหนี่ยงจะตองระวัง

ดวย" ทหารองครักษไมมีทางเลือกอื่น นอกจากกัดฟนและพยัก
หนา เขาไมรูวาหลิน ชูจิ่ว เปนผูหญิงที่มีจิตใจดีจริง ๆ หรือไม แต
หลิน ชูจิ่วไดชวยพี่นองของเขาเอาไวมากมาย ดังนั้นเขาจึงไมมี
ทางเลือกอื่นนอกจากยอมเสี่ยงและเชื่อใจนาง

เชื่อใจหรือ? ถาหลิน ชูจิ่ว ไมกลับมาแลวเฮาหลิน ตายไป

เขาจะฝงศพหลิน ชูจิ่วไวกับเขาดวย องคชายเสี่ยวจะไมพูดอะไร
อยูแลว

"ขาจะกลับมาใหเร็วที่สุด พวกเจาไมจําเปนจะตองทํา
อะไรกับเขา สภาพของเขาไมไดเปนอันตรายถึงชีวิต" หลิน ชูจิ่ว
พูดขึ้น จากนั้นก็ลุกขึ้นเพื่อไปที่หองเจาสาว

ภายในหองเจาสาว มือสังหารทั้งสี่คนยังคงตอสูอยูกับ
เสี่ยวเทียนเหยาและพวกเขาก็เริ่มที่จะหมดความอดทน เมื่อมือ
สังหารเห็นวาหลิน ชูจิ่วกําลังจะกลับเขามา เขาจึงตองการใชนาง
เพื่อเปนตัวประกัน และดูวาเขาจะสามารถใชนางเพื่อขมขูเสี่ยว
เทียนเหยาไดหรือไม...
 แนนอนวาสิ่งนี้จะไมเปนภัยคุกคามตอเสี่ยวเทียนเหยา
อยางแนนอน เพราะเขาไมไดมีความสัมพันธอะไรกับหลิน ชูจิ่ว
ดังนั้นความตายของนางจะไมเปนเรื่องใหญสําหรับเขา

มือสังหารเงยหนาขึ้น และมองไปยังมือสังหารอีกสามคน
แลวพวกเขาเขาใจในทันทีวามือสังหารอีกคนคิดอยางไร และทั้ง
สามคนโจมตีเสี่ยวเทียนเหยาพรอมกัน และในเวลาเดียวกันก็
สรางโอกาสใหกับเขา

เมื่อหลิน ชูจิ่ว เดินเขามาขางใน เธอเห็นมือสังหารวิ่งตรง

เขามาหาเธอและตองการที่จะควาตัวเธอเอาไว

"สารเลว" หลิน ชูจิ่ว พยายามหลบหนีและหลีกเลี่ยงการ

โจมตีของเขาซ้ํา ๆ แตในไมชาเธอก็โดนทํารายเขา
 หลิน ชูจิ่ว ไมมีวรยุทธในการตอสู แตเธอก็ไดเรียนรู
เทคนิคการปองกันตัวเองเอาไวบาง แมวารางกายปจจุบันของเธอ
จะไมแข็งแรงนัก แตก็ยังมีความยืดหยุนเพียงพอ ดังนั้นเธอจึง
สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีของมือสังหารไดถึงถึงสองสามครั้ง
ดวยกัน

ในขณะที่มือสังหารกําลังหาประโยชนจากโอกาสนี้ เสี่ยว
เทียนเหยา ก็กวาดตาของเขามองไปที่รางกายที่แข็งทื่อของหลิน
ชูจิ่ว รางของเธอดูแข็งเหมือนกับแจกันดอกไม แตเขากลับไมได
แสดงทาทีใด ๆ วาเขามีแผนจะชวยเธอแมแตนอย

นอกหองเจาสาว ทหารองครักษยังเห็นวามือสังหารยังคง
ตอกรอยูกับพี่ชายคนอื่น ๆ ของเขา แลวหัวใจของเขาก็เริ่ม
ออนแอลง เขาตองการที่จะไปชวยใหพวกเขาตอสูกับมือสังหาร
แตเขาก็กําลังรอคอยหลิน ชูจิ่ว เพื่อใหไดในสิ่งที่นางตองการ
เพื่อที่จะไปชวยเฮาหลิน
 หลิน ชูจิ่ว หลีกเลี่ยงการโจมตีของมือสังหารยามที่เขา
โจมตีมาดานซายและดานขวาของเธอ แตเนื่องจากจํานวนการจู
โจมของเขามีเปนจํานวนมากทําใหหลิน ชูจิ่ว สามารถหลีกเลี่ยง
พวกมันไดอยางงุมงามเทานั้น หลิน ชูจิ่วหายใจเขาลึก ๆ เธอรูดี
วาไมมีใครจะชวยเธอได นอกจากเธอจะตองพึ่งพาตัวเอง

ถึงแมวาเธอจะชวยทหารองครักษของเสี่ยวเทียนเหยา
เอาไว แตเธอก็ไมไดคาดหวังวาพวกเขาจะตองชวยเหลือเธอหรือ
ใหเสี่ยวเทียนเหยา มาชวยเธอ ไมวาจะเปนในจวนของตระกูล
หลินหรือในตําหนักขององคชายเสี่ยว เธอก็ทําไดเพียงพึ่งพา
ตัวเองใหไดหากตองการมีชีวิตอยูตอ

อยางไรก็ตาม เธอไมใชคูตอสูของมือสังหาร ชองวาง

ระหวางพวกเขาอยูหางออกจากกันเพียงสามกาวเทานั้น ถาเธอ
โดนจับเธอก็จะตาย!

เพื่อที่จะมีชีวิตอยู หลิน ชูจิ่วตองตอสูดวย....

ตอนที่ 17 เกิ น คาดการณ
หลิน ชูจิ่ว รูอยางชัดเจนวาคราวนี้ไมมีใครจะมาชวยเธอได ดังนั้น
เธอจึงพึ่งพาตัวเองเทานั้น!

เมื่อมือสังหารรีบวิ่งตรงเขาไปหาเธออีกครั้ง หลิน ชูจิ่ว

กลับไมไดหลบและปลอยใหดานซายของรางกายสัมผัสเขากับมือ
สังหาร โดยเฉพาะอยางยิ่งไหลซายของเธอ

โดยธรรมชาติแลวมือสังหารจะไมปลอยใหโอกาสนี้ผาน
ไป และทันทีที่เขายื่นมือออกมาจับหลิน ชูจิ่ว

“อา....”

กระดูกของหลิน ชูจิ่วถึงกับเคล็ด ความเจ็บปวดอยาง

รุนแรงทําใหใบหนาของเธอเปลี่ยนสี และเธอก็ชวยไมไดที่จะรอง
ออกมาเสียงดังดวยเจ็บปวด ในขณะที่หัวใจเธอสาปแชง: ไอคน
สารเลว มันเจ็บจริง ๆ นะอา..!
แตคราวนี้หลิน ชูจิ่วไมไดขยับ แมมือสังหารจะจับหัวไหล
ซายของเธอเอาไว เธอตัดสินใจที่จะเขาสูระบบการแพทย หลิน ชู
จิ่วใชคะแนนสิบคะแนนที่สะสมมาได และแลกกับชุดผงยาปองกัน
ของเธอมาได

ผงยาปองกันตัวเองชนิดนี้มีประสิทธิภาพมาก ระบบ
การแพทยเตือนเธอวาชุดนี้จะเพียงพอสําหรับใหเธอลมชางไดนับ
รอยตัว และทําใหพวกมันหมดสติ

หลิน ชูจิ่ว นําผงออกมา ในขณะที่มือสังหารที่อยูตรงหนา

ของเธอควาคอของเธอเอาไวแลวพูดขึ้น "ถาเจาไมอยากตาย อยา
ขยับ!"

"อา ... ... " หลิน ชูจิ่วไมสามารถขยับถอยหลังไดและ

หายใจได ใบหนาของเธอเปลี่ยนเปนสีมวงแดงขึ้นทันที
มือสังหารไมไดพิจารณาสภาพของเธอ เพียงแคลากเธอตรงไปยัง
เสี่ยวเทียนเหยา "องคชายเสี่ยว เจาสาวของเจาอยูในมือขา เจา ...
... "

มือสังหารยังไมทันจะไดพูดใหจบประโยค เขาก็เห็นผงสี
ขาวโยนเขาใสใบหนาของเขากอนจะสงเสียงรองขึ้น "แยแลว!"

มือสังหารตะโกนขึ้นและปลอยหลิน ชูจิ่วในทันที เขา

พยายามกลั้นหายใจหลายครั้ง แต ... ...

มันก็สายไปเสียแลว

หลิน ชูจิ่วไดแบงผงยาออกเปนหนึ่งในสามสวนเพื่อที่จะ
ใชกับเขา มือสังหารกาวไปขางหลังไดเพียงสามกาวเทานั้นจากนั้น
เขาก็ลมลงไปที่พื้น
 “ฟุบ”

เมื่อพวกเขาไดยินเสียงดังขึ้น ไมเพียงแตเสี่ยวเทียนเหยา
ที่ประหลาดใจ แตยังมีมือสังหารทั้งสามคนอีกดวย ทั้งสามคนตาง
แลกเปลี่ยนสายตากันและตัดสินใจวาสองคนจะตอสูกับเสี่ยว
เทียนเหยา และอีกคนหนึ่งจะฆาหลิน ชูจิ่ว

"ขาเกลียดนัก" หลิน ชูจิ่ว ไมใสใจกับหัวไหลซายของเธอ

และรีบหลบออกไปอยางรวดเร็ว

มือสังหารดูถูกเธอเขาจึงไมไดระวังตัว และเพราะเหตุนี้
เธอจึงสามารถโจมตีเขาได แตคราวนี้เธอไมสามารถรับประกันได
วา เธอสามารถชวยตัวเองไดอีกหรือไม อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว
พรอมที่จะโยนผงของเธออีกครั้ง เธอไมมีผงมากนัก ดังนั้นเธอจึง
ไมอยากใชมันอยางเปลาประโยชน
 อาการบาดเจ็บที่หัวไหลซายของเธอทําใหเธอรูสึก
เจ็บปวดมากยิ่งขึ้น แตตอนนี้เธอสามารถทําไดเพียงแคกัดฟน
เทานั้น ทุกยางกาวกระทบไปถึงอาการเจ็บปวดอยูภายใน แตนั่น
ไมใชเรื่องที่เธอกังวลมากที่สุด เรื่องที่เธอเปนหวงมากที่สุด
ในตอนนี้ก็มีคือมือสังหารที่ปดกั้นเสนทางของเธออยู คราวนี้เธอ
สามารถกลับไปขางในเทานั้น แตขางใน ... ...

มีเพียงเตียงและผนัง แลวเธอจะซอนที่ไหนได?

“ปง”

หลิน ชูจิ่ว ชนโตะที่อยูขางหลังของเธอ โตะเริ่มสั่นทําให

ถวยเหลาและขวดเหลาชนกันเสียงดังไปหมด เหลากระจายอยูบน
โตะและขวดเหลาก็ตกลงไปที่พื้น หลิน ชูจิ่ว ไดกลิ่นเหลาดวงตา
ของเธอจางแสง เหลาสามารถจุดไฟได แตไมเพียงพอที่จะเผา
บาน ... ..
 เธอมีแอลกอฮอลแลว!

ดังนั้นจึงมีวิธีใหเธอออกไปได!

หลิน ชูจิ่ว ไมยอมแพแลวอยูดี ๆ ก็คิดออก เธอหยิบ

ขวดเหลาขึ้นมาจากนั้นก็วิ่งตรงไปหาเทียนมังกรและเทียนนก
ฟนิกซ ในขณะที่หัวเราะขึ้น

ทันทีที่เหลาสัมผัสกับเชื้อไฟในเทียน ไฟที่อยูบนเทียนก็
ลุกขึ้นอยางแรง หลิน ชูจิ่ว รูสึกไดถึงความรอนราวกับกําลังถูกเผา
ไหม

หลิน ชูจิ่วไมกลาที่จะอยูนาน กอนจะโยนยาผงที่เธอ

ไดมาลงไป ยาผงเริ่มเกิดเปนประกายเมื่อโดนไฟ

ยาผงดังกลาวมีประสิทธิภาพอยูแลว แตผลกระทบที่
ไดรับจะเห็นผมไดชัดมากขึ้น หลังจากที่มันไดรับการเผาผลาญ
ควันเริ่มแพรกระจาย แตโชคดีที่หลิน ชูจิ่วไดปดจมูกและปากของ
เธอเอาไว และกลั้นลมหายใจไวกอนแลว

มือสังหารเตรียมพรอมที่จะหลบหลีก หลิน ชูจิ่ว ในยามที่

นางตัดสินใจที่จะโยนผงใสเขา แตเขาไมไดคาดหวังวาหลิน ชูจิ่ว
จะตัดสินใจใชไฟ เขาหายใจเขาลึก ๆ และเดินตรงเขาไปหาหลิน
ชูจิ่ว เขาตองการที่จะอดกลั้นมันเอาไวใหไดนานกวานี้ แต ... ...

“ฟูบ”

มือสังหารลมลงดวยเขาของเขา เขาไมสามารถกลั้นลม
หายใจไดนานกวานี้ กอนจะโบกมือไลควันไปใหพน อยางไรก็ตาม
ในไมชารางกายของเขาก็สั่นเล็กนอยและลมลงไปที่พื้นทันที

แผนที่จะชวยตัวเองของหลิน ชูจิ่วสําเร็จแลว แตเธอก็ยัง

ไมกลาที่จะเดินหนาตอไป ดังนั้นเธอยังคงทําตัวเหมือนหนู แอบ
ซอนตัวอยูที่มุมเตียง และรับยาจากทางระบบการแพทยตอไป
 ขวดยานี้เปนน้ําสีเขียว ตราบใดที่เธอหยดน้ํายานี้ลงไป
บนจมูกของเธอ เธอก็จะไมไดรับผลกระทบจากยาผงแตอยางใด

หลิน ชูจิ่ว กลั้นลมหายใจเอาไวเปนเวลานานแลว แตถึง

กระนั้นเธอก็ไมกลาที่หายใจ แมวาใบหนาของเธอจะเปลี่ยนเปนสี
มวงแลวก็ตาม นอกเหนือจากยาน้ําสีเขียวขวดนี้ ก็ไมมีอะไรอื่นที่
จะชวยเธอได และผลที่ได ...

กลิ่นฉุนรสเผ็ดเกือบทําใหหลิน ชูจิ่วตกใจแทบตาย

"นี่ทํามาจากพริกไทยหรือเปลา?" ดวงตาและจมูกของ
หลิน ชูจิ่ว เปลีย่ นเปนสีแดง น้ําตาและน้ํามูกของเธอไหลออกมา
ทันที
 โชคดีที่กลิ่นอาจจะไมดี แตผลของมันเปนเลิศ อยางนอย
เธอสามารถหายใจไดโดยไมตองกลัวที่จะหมดสติไป เพราะยาผง
ของเธอ

หลังจากที่เธอชวยตัวเองจากการตกอยูในอันตรายแลว
หลิน ชูจิ่ว ก็รีบนําเอาเวชภัณฑที่เธอตองการเพื่อชวยเฮาหลีนอ
อกมา เธอมองหากลองกอนจะเห็นกลองเครื่องประดับอยูใกล ๆ
เตียง เธอเอาเครื่องประดับออกมาและตัดสินใจใชเปนกลองทาง
การแพทยในชวงเวลานั้นไปกอน

หลิน ชูจิ่ว ใสวัสดุทางการแพทยลงไปภายในกลอง และ

พรอมที่จะออกเพื่อชวยเฮาหลินแลว

แมวาระบบทางการแพทยจะทําใหเกิดความไมพอใจอยู
บาง แตการชวยคนอื่นเปนจุดประสงคพื้นฐาน ดังนั้นทุกครั้งที่มัน
จะสั่งงานระบบการแพทยจะใหเวชภัณฑที่เพียงพอมา หลิน ชูจิ่ว
จึงไมจําเปนตองกังวลเกี่ยวกับการขาดแคลนอุปกรณใด ๆ แมแต
นอย

และเพราะไหลซายของเธอยังคงเจ็บปวดอยู เธอไม
สามารถแบกหามของหนัก ๆ ได หลิน ชูจิ่ว สามารถทําไดหยิบ
กลองแพทยขึ้นและใชแขนอีกขางโอบกลองแพทยเอาไว ในขณะ
ที่เธอกําลังจะออกไป เธอก็มองเห็น ... ...

องคชายเสี่ยวเทียนเหยา!

“หรือวาสายตาของขาทํางานไมปกติแลว?”

หลิน ชูจิ่วไดแตตะลึงงัน แพทยของฮองเตไดวินิจฉัยวา

เสี่ยวเทียนเหยาเปนคนพิการและเปนอัมพาต แตจริง ๆ แลวเขา
ลุกขึ้นยืนได!

โลกนี้ชางเต็มไปดวยจินตนาการ!
 "เดิมขาขององคชายก็ไมไดพิการอยูแลวซินะ!" มือสังหาร
ตกใจ และหลิน ชูจิ่วเองก็เหมือนกัน

"ตอนนี้เจาก็รูแลว เชนนั้นชีวิตเจาก็จะจบลงที่นี่" การ

แสดงออกทางสีหนาของเสี่ยวเทียนเหยา ก็ยังคงเปนเหมือนเดิม
แตการเขาโจมตีของเปลี่ยนไป ดาบในมือของเขาเขาไปใกลหนา
ของมือสังหารทั้งสองมากขึ้น

ศิลปะการตอสูของมือสังหารทั้งสองคนไมแยแตอยางใด
พวกเขาถือไดวาเปนหนึ่งในกลุมที่แข็งแกรงที่สุดในหมูของพวก
เขา แตพวกเขาพึ่งจะสูดดมกลิ่นและควันที่ผสมผงยาอยูดวยลงไป
แมวากําลังภายในของพวกเขาจะสามารถตานทานได แตกําลัง
ของพวกเขาก็คอย ๆ ลดลงเรื่อยๆ หลิน ชูจิ่ว ไมใชพระเจา แต
เธอสามารถสรางโอกาสที่ดีใหกับเสี่ยวเทียนเหยาได

วงดาบของเขานั้นรวดเร็วมาก
 หลิน ชูจิ่ว ไมเขาใจทักษะการใชดาบ แตเธอรูวาเสี่ยว
เทียนเหยา มีพลังที่แข็งแกรงมาก อยางไรก็ตาม เธอไมมีความสุข
เลยแมแตนอย เพราะ ... ...

เธอดูเหมือนจะรูเรื่องมากเกินไป ดังนั้นมันใชเวลาที่
เหมาะสมที่จะวิ่งหรือไม?

หลิน ชูจิ่วอยากจะรองไห กอนจะ เดินถอยหลังกลับไป

เพื่อซอนตัวอยางชา ๆ แตมันก็สายเกินไปแลว!

จากดานนอกมือสังหารและทหารองครักษตางก็รูสึกคอย
ๆ เหนื่อย เพราะผงยา จากนั้นพวกเขาก็ลมลงทีละดิน เสี่ยวเทียน
เหยาเห็นเหตุการณทั้งหมด แตเขาไมไดออกไปขางนอก ตรงกัน
ขาม เขากลับหันไปมองที่หลิน ชูจิ่วแทน
 เขาชี้ดาบที่เต็มไปดวยเลือดของเขาไปที่นาง กอนจะคอย
เดินตรงไปหานาง จากระยะของพวกเขาก็เพียงไมกี่กาวเทานั้น
และถาเสี่ยวเทียนเหยา จะเดินสามถึงหากาวไปอีกหนอยและใช
แรงบังคับดาบของเขา เขาสามารถจบชีวิตของหลิน ชูจิ่วได
ในทันที

"หลิน ชูจิ่ว เจาชวยบอกเปนหวางไดหรือไมวา เปนหวาง

ควรจะทําอยางไรกับเจาดี?" มุมปากของเสี่ยวเทียนเหยา โคงขึ้น
เปนรอยยิ้มเล็กนอย แตดวงตาที่ลึกและรางกายของเขากําลัง
เปลงแสงที่เยือกเย็นและกลิ่นอายของการเขนฆาออกมา หลิน ชู
จิ่ว ชวยไมไดที่จะกลืนน้ําลายลงคอและยกมือขึ้นแลวพูดวา
"หวางเยี่ย หมอมฉันมีอะไรจะพูด"

ผูชายคนนี้จะตองฆาเธอแน ๆ
 "ตอนนี้เจาไดรูความลับของเปนหวางเขาแลว ดังนั้นเจา
จึงมีทางเดินเพียงทางเดียว" เสี่ยวเทียนเหยา ยอมรับวาเขาสนใจ
เธอมาก แต ... ...

กอนหนานี้ เขาตองการใหหลิน ชูจิ่ว ไดมีเวลาอยูอีก 2

วัน แตตอนนี้เขาตองฆานางอยางเดียว!

เสี่ยวเทียนเหยา ไมใหโอกาสหลิน ชูจิ่วไดพูดแมแตนอย

ขอมือของเขาขยับและไมลังเลที่จะชี้ดาบของเขาไวระหวางหัวคิ้ว
ของหลิน ชูจิ่วแตอยางใด "หลิน ชูจิ่ว ชีวิตหนาที่เจาไดมีชีวิตอยู
ทําใหดวงตาของเจาดูสดใสมากขึ้นกวานี้"

ดาบที่แสนคมพุงตรงไปที่ใบหนาที่ซีดขาวของหลิน ชูจิ่ว
และอยางไมมีการถอยกลับ ... ...

ตอนที่ 18 มื อ เร็ ว กว า สมอง

 ถึงแมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะไมไดใชกําลังทั้งหมดของเขา แต
สําหรับคนธรรมดาแลว ความเร็วของเขานั้นถือวารวดเร็วเปน
อยางมาก แตเขาไมไดคาดหวังวาหลิน ชูจิ่ว จะสามารถหลบดาบ
ของเขาได ความเปนจริงแสดงใหเห็นวา ... ...

เขาดูถูกผูหญิงคนนี้มากเกินไป!

ในขณะที่เขาชี้ดาบของเขามาระหวางหัวคิ้วของเธอ หลิน ชู
จิ่วก็หมุนเอวของเธอไปขางหลังในแนวเกาสิบองศา ดังนั้นดาบ
ของเสี่ยวเทียนเหยา จึงตีอากาศที่วางเปลาเทานั้น

แตนั่นไมใชเหตุผลที่เสี่ยวเทียนเหยาประหลาดใจ เหตุผลที่
ทําใหเขารูสึกประหลาดใจเปนอยางมาก ก็คือเอวที่ออนนุมของ
หลิน ชูจิ่ว โคงงอไปไดขนาดนั้น

หลังจากที่หลิน ชูจิ่ว โคงไปขางหลังเสร็จ เธอก็ลุกขึ้นยืนและ

เดินไปหาเขาทันที
 เสี่ยวเทียนเหยา ไมรูวาหลิน ชูจิ่วมีมีดตั้งแตเมื่อไหร และมีด
ก็พึ่งจะจอมาตรงตําแหนงหัวใจของเขา ทันทีที่มันเคลื่อนไป
ขางหนาเขาจะตายอยางแนนอน แตแนนอนวา เขาเองก็ยังไมรู
ดวยซ้ําวาเขาเอาดาบมาจอที่คอของหลิน ชูจิ่วตั้งแตเมื่อไหร

"หวางเยี่ย พระองคประมาทเกินไปแลว" มือขวาของหลิน ชู

จิ่ว ยังคงถือมีดอยู เธออยูหางจากเขาเพียงแคเอื้อมมือ หลิน ชูจิ่ว
คอย ๆ สูดลมหายใจเขา แตแลวเธอก็สามารถที่จะไดกลิ่นเยือก
เย็นของเสี่ยวเทียนเหยา

"เปนหวาง ดูถูกเจาเกินไปจริง ๆ" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น

อยางเย็นชา แตนัยนตาลึก ๆ ของเขากลับสงบนิ่งมากขึ้นและมาก
ขึ้น และไมมีรองรอยของการเปลี่ยนแปลงอารมณเลยแมแตนอย

มันไมใชวาเสี่ยวเทียนเหยา ประมาท แตเขาออนแอเกินไป

แมวาเขาจะไมไดรับผลกระทบจากผงยา แตหลังจากการตอสูอัน
ยาวนานและหลังจากที่เขาบังคับใหตัวเองลุกขึ้นยืน ตอนนี้เขาก็
แข็งแกรงกวาคนธรรมดาเพียงเล็กนอยเทานั้น

กอนหนานี้เขาเห็นการกระทําของหลิน ชูจิ่ว แตรางกายของ

เขาก็ออนแอเกินไป เขาจึงไมสามารถตอบสนองไดในทันเวลา
และสามารถทําไดเพียงตอรองกับนางเทานั้น

เสี่ยวเทียนเหยา ขยับดาบเขาไปใกลลําคอของหลิน ชูจิ่วมาก

ขึ้น แลวเลือดก็ไหลออกมาอยางรวดเร็ว หลิน ชูจิ่วขมวดคิ้วแลว
พูดขึ้น "หวางเยี่ย ชวยขยับดาบของพระองคออกไปเล็กนอยได
หรือไม?"

หลิน ชูจิ่วไมไดมีแผนที่จะทํารายเขา

"มือของเปนหวาง กําลังสั่นไหวเพราะดาบนั้นหนักเกินไป"
ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา กวาดมองไปที่มือของหลิน ชูจิ่วที่ถือ
มีดอยู
 หลิน ชูจิ่วถือมีดอยูในมือราวกับตัวเองไมไดเปนผูหญิง

"หวางเยี่ย มุกตลกของทานชางไมตลกเอาเสียเลย" หลิน ชู

จิ่วมองตาเขาแลวพูดขึ้น "หวางเยี่ย พยายามทําความเขาใจดวย
หมอมฉันไมไดมีเจตนารายใด ๆ เพียงแคหมอมฉัน ... ... "

คําสุดทายของหลิน ชูจิ่ว ถูกขัดจังหวะโดยลูกศร ... ...

“ปก ปก ปก”

ลูกศรสามดอกติดกันกําลังจะเจาะไปที่รางของเสี่ยวเทียน
เหยาและหลิน ชูจิ่ว

“บาเอย!”
 คราวนี้เสี่ยวเทียนเหยา และหลิน ชูจิ่ว ตางก็หยุดขูเข็ญกัน
และกัน ปฏิกิริยาการตอบสนองของเสี่ยวเทียนเหยา นั้นรวดเร็ว
มาก เขาหันหัวของเขาและโยนดาบของเขาที่ลูกศรทันที

“แครง”

ดวยการโยนดาบออกไป เสี่ยวเทียนเหยา สามารถหยุดลูกศร

ครั้งแรกได มีดผาตัดที่อยูในมือของหลิน ชูจิ่ว ที่สามารถเจาะเขา
ไปในหัวใจของเขาก็ถูกโยนออกไปดวยน้ํามือของเขา

มีดผาตัดที่สวยงามลอยอยูในอากาศเหมือนกังหันลม และ
หยุดลูกศรที่สองเอาไวได แต ... ...

ลูกศรมีอยูดวยกันสามดอก!

ในทายที่สุด ลูกศรดอกที่สามก็ไมไดใหเวลาเสี่ยวเทียนเหยา
และหลิน ชูจิ่วไดหายใจมากนัก ถาเสี่ยวเทียนเหยา ยังแข็งแรงพอ
ๆ กับกอนหนานี้ เขาเพียงแคเอียงมือของเขาออกไป แลวเขาจะ
สามารถหยุดลูกศรทั้งสามนั้นลงไดในทันที แตในสภาพปจจุบัน
ของเขา ... ...

เขาเพียงทําไดแคหลบเทานั้น!

ลูกศรดอกที่สามใกลเขามาอยางรวดเร็ว เสี่ยวเทียนเหยา
มองไปที่หลิน ชูจิ่ว เขาไมรูวาทําไมมือของเขาถึงไดเคลื่อนที่เร็ว
กวาสมองของเขา เขาไมรูวาทําไมมือของเขาถึงไดหอหุมไปที่รอบ
เอวของหลิน ชูจิ่ว โดยอัตโนมัติ แลวจากนั้นก็กระโดดออกไปใน
พื้นที่ที่ปลอดภัยทันที

“ปง”

ทั้งสองคนลมและมวนเปนวงกลมลงไปบนเตียง

“อา....”
 หัวไหลดานซายที่ไดรับบาดเจ็บของหลิน ชูจิ่ว กระแทกลงไป
บนเตียงดังนั้นเธอจึงชวยไมไดที่จะรองขึ้นดวยความเจ็บปวด
ใบหนาของเธอไมเปลีย่ นสี แตหนาผากของเธอเต็มไปดวยเหงื่อ
เย็น แตกอนที่เธอจะทันไดตอบสนอง เสี่ยวเทียนเหยาก็ไดกดเธอ
ไวใตรางของเขาแลว

"หลิน ชูจิ่ว เปนหวางจะใหทางเลือกกับเจาสองทาง เจา

ตองการใหเปนหวางฆาเจาหรือมอบยาพิษใหกับเจาดี? "เสี่ยว
เทียนเหยาควาไปที่คอของหลิน ชูจิ่ว

หลิน ชูจิ่ว ไมสงสัยเลยวาผูชายคนนี้จะฆาเธอจริงๆ จริงๆ

เธอเกงในเรื่องของการโนมนาวจิตใจคน เธออยากจะอธิบายขอดี
และขอเสียใหเสี่ยวเทียนเหยาฟง ถาเขาปลอยใหเธอมีชีวิตอยู แต
... ...

เธอกําลังโกรธมาก!
 เธอโกรธมากจริง ๆ

นับตั้งแตเธอกลายเปนศัลยแพทยที่มีชื่อเสียงใน
ประเทศ M เธอไมเคยรูสึกวาถูกขมขูหรือทําตัวขี้ขลาด

เธอตองหงุดหงิดซ้ํา ๆ และแสดงความจริงใจของเธอซ้ํา ๆ
แตผูชายคนนี้ยังคงปฏิเสธที่จะฟงเธอ และตองการที่จะจบชีวิต
ของเธอ ดังนั้นเธอจะอดทนตอไปไดอยางไรกัน?

โดยปกติ หลิน ชูจิ่วไมใชคนที่จะโกรธอะไรงาย ๆ เพราะเธอ

นุมเหมือนขนมปงนึ่ง แตเธอจะทําอะไร?เขากําลังหยิกเธออยู
ตอนนี้ ดังนั้นเธอจะไมหยิกกลับไดอยางไร?

วันนี้ เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดวางแผนที่จะปลอยใหผูหญิงคนนี้

มีชีวิตอยู!
 หลิน ชูจิ่วจองมองเขา ในขณะที่มือขวาของเธอขามไป
ดานหลังของเสี่ยวเทียนเหยา และเมื่อเธอเห็นวาเสี่ยวเทียวเหยา
ไมทันไดระวังตัว หลิน ชูจิ่ว กไมลังเลที่จะกดนิ้วของเธอและดึง
เขาลงมาดานลางแทน: "หวางเยี่ย ทานชางประมาทเสียจริง ๆ!"

"ฮึม ... ... " การแสดงออกทางสีหนาของเสี่ยวเทียนเหยา

เปลี่ยนไป เขาตองการที่จะเพิ่มแรงกดในมือของเขา แต ... ...

เขาก็ไมไดทํามัน!

"หลิน ชูจิ่ว!" ความสามารถของผูหญิงคนนี้ถูกซอนเอาไว

อยางลึกซึ้ง คนจะไมสามารถคนหามันไดงาย ๆ

หลิน ชูจิ่วจองมองไปที่เสี่ยวเทียวเหยา อยูเปนเวลานาน แต

ใบหนาของเสี่ยวเทียนเหยา ก็ยังคงมีลักษณะเปนเหมือนเดิม
หลิน ชูจิ่ว ทําไดเพียงกลั้นใจพูดตอไปเทานั้น
ตอนที่ 19 หนีเสือปะจระเข
เมื่อ หลิน ชูจิ่ว กลายเปนบุตรสาวคนโตของตระกลูหลิน เธอไม
จําเปนตองเผชิญกับการทรมาน แตเธอพบวาชีวิตของเธออยูใน
อันตรายอยูเสมอ ดังนั้นเธอคิดวามันจะปลอดภัยกวาถาเธอจะ
ออกมาจากที่นั้น แตผลที่ได

ตําหนักขององคชายเสี่ยว ยิ่งอันตรายกวาตระกูลหลิน
เสียอีก!

กอนหนานี้เธอคิดวาเพราะองคชายเสี่ยวเปนคนพิการและ
เปนอัมพาตดังนั้นทักษะทางการแพทยของเธอจะมีประโยชน แต
ความเปนจริง
 อยางไมคาดคิด เธอไดคนพบความลับของเสี่ยวเทียนเหยา
เขา ดังนั้นจึงกลายเปนวาเธอกําลังมองหาความตายของตัวเอง
อยู!?

หลิน ชูจิ่ว แทบอยากจะรองไหออกมา เธอไมไดยิน

คําตอบของเสี่ยวเทียนเหยา หัวใจของหลิน ชูจิวรัดแนนและเอย
เตือนเขาขึ้นอีกครั้ง "หวางเยี่ย ทานชวยใหคําตอบที่แนชัดกับ
หมอมฉันไดหรือไม?"

หลิน ชูจิ่วไมตองการยอมแพและไมชอบการตองทนทุกข
มันจะดีกวาที่ปลาที่ถูกจับไดจะถูกปลอยลงในบอน้ํามากกวาจะ
ถูกฆา

"ใหคําตอบที่ชัดเจนหรือ? เจาตองการใหเปนหวางให
อะไรกับเจา" นี่เปนครั้งแรกที่เสี่ยวเทียนเหยา อยูใกลผูหญิงคน
หนึ่งเปนเวลานานเชนนี้ เขาคนพบวาหลิน ชูจิ่ว ไมเหมือนกับ
ผูหญิงคนอื่นที่เขาเกลียด และดูเหมือนเขาจะไมไดไมพอใจกับ
ความใกลชิดของหลิน ชูจิ่วและเขาเลยดวยซ้ํา

นอกจากนี้ เขายังสามารถมองไปที่นางไดอยางใกลชิด
มากขึ้น เสี่ยวเทียนเหยา คิดวาผูหญิงคนนี้ดูดีทีเดียว โดยเฉพาะ
ดวงตาของนางซึ่งบางครัง้ ก็ดูสดใส ชัดเจนและเศราในขณะที่พูด

หลิน ชูจิ่วดูดีหรือ?

หลิน ชูจิ่ว ไมรูวาตอนนี้เสี่ยเทียนเหยา กําลังคิดถึงเธออยู

เธอไดแตพูดขึ้น"หวางเยี่ย ทานสามารถใหโอกาสหมอมฉันได
หรือไม? หมอมฉันขอสาบานกับสวรรคเบื้องบนวาหมอมฉันจะไม
ทรยศตอทาน"

"เจาคิดวาถาเจาใหคําสาบานตอเปนหวาง แลวเปนหวาง
จะเชื่อเจาหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา ผอนคลายรางกายของเขา เขา
นอนอยูบนเตียงและดูเหมือนจะไมรีบรอน
 หลิน ชูจิ่วพูดคําเหลานั้นออกมาครึ่งจริงครึ่งโกหก แมวา
เธอจะตองการความชวยเหลือของเสี่ยวเทียนเหยา แตเธอก็ไม
ตองการที่จะพึ่งพาเขาอยางสิ้นเชิง

"จริงๆเพคะ?" หัวคิ้วของเสี่ยวเทียนเหยายกขึ้น เปนเรื่อง

ที่ไมเคยเกิดขึ้นมากอนที่เสี่ยวเทียนเหยาจะปลอยอะไรไปงายๆ
กอนจะพูดขึ้น "ถาเจาไมทรยศเปนหวาง เปนหวางก็ไมสามารถ
จะฆาเจาไดเชนนั้นหรือ?”

เขาจําเปนจะตองถามดวยหรือ!?

หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นอยางจริงจังวา "หวางเยี่ย หมอมฉัน

ไมใชคนไรประโยชน หมอมฉันมีทักษะทางการแพทย กระเพาะ
อาหารของทหารองครักษนายหนึ่งของทาน ถูกตัดเปนแผลและ
ลําไสของเขาก็ทะลักออกมา แตหมอมฉันสามารถชวยเขาได ถา
ทานจะปลอยใหหมอมฉันมีชีวิตอยู หมอมฉันสามารถเปนหมอ
ของตําหนักนี้ได หมอมฉันจะไมกินและดื่มฟรีอยางแนนอน "

เธอจะไมทําเชนนั้นจริงๆ เพราะเธอมีเงินสองแสนหา
หมื่นตําลึงทอง! ไมใชจํานวนเล็กนอยเลยทีเดียว!

"หวางเยี่ย ทานยังตองการภรรยาไมใชหรือ? ถาหมอมฉัน

ตายไป ใครจะรูวาฮองเตจะไมสงผูหญิงคนอื่นมาใหทานอีก ทาน
อยากจะอยูกับผูหญิงแปลกหนา มากกวาหมอมฉันที่จะเปน
ประโยชนไดหรือ?" เหตุผลของหลิน ชูจิ่ว ทําใหตัวเองรูสึกเปนใบ

มันเปนความจริง ที่คนที่อยูในสถานการณที่หมดหวังจะ
พูดอะไรก็ได

"หวางเยี่ย ทานจะไมพิจารณาและใหโอกาสหมอมฉัน ที่

จะใหมีชีวิตอยูรอดเลยหรือ?" ปากของหลิน ชูจิ่วพูดถอยคําที่นา
สงสารออกมา และไมไดหันไปมองดวงตาสีดําที่เยือกเย็นของ
เสี่ยวเทียนเหยาแมแตนอย

ตาของเสี่ยวเทียนเหยามีประกายของความชื่นชม
แมกระทั่งมีชวงเวลาที่เขารูสึกวาเขาจะใหโอกาสนาง

ภายในพระราชวัง การติดตอกับผูหญิงของเขานั้นนอย
มากเกินไป ในระยะเวลาสั้นๆ เขาไมไดคาดคิดวาหลิน ชูจิ่ว
ผูหญิงที่มีลักษณะออนแอ แตกลับมีบุคลิกที่แข็งแกรง มีทักษะ
ทางการแพทย และสามารถมองเห็นสถานการณของนางไดอยาง
ชัดเจน

ถาคนที่อยูตรงหนาของเขาไมใชผูหญิง เขาก็คงจะยินดีที่
จะรับมาเปนลูกนองของเขา แตนาเสียดายที่หลิน ชูจิ่วไมใชแค
ผูหญิง แตยังเปนภรรยาในนามขอเขาอีกดวย

นาสงสารนะหรือ!
 ตาของเสี่ยวเทียนเหยา กระพริบและพูดขึ้นอยางชาๆวา
"หลิน ชูจิ่ ถาเปนหวางจะเก็บศพภรรยาที่ตายไปแลวของเขาไว
เปนเวลา 3 ปบุคคลภายนอกจะไมสรรเสริญเปนหวาง เพราะ
ความจริงใจของเปนหวางหรอกหรือ"

"หวางเยี่ย พูดเรื่องแบบนั้นลับหลังหมอมฉันมันจะไมเปน
การดีกวาหรือ?" ดวงตาของหลิน ชูจิ่วเปดกวางและแทบจะอยาก
รองไห แตไมกลามองไปที่อื่นนอกจากบนเตียง

เธออยากจะคุกเขาลงไปตอหนาเสี่ยวเทียนเหยา ไมวา
อยางไร ชีวิตและความตายของเธอก็อยูในมือของเขา!

ถึงแมวาเธอจะไมกลาฆาเขา แต ... เขาชวยหยุดแสดง

ทาทางที่หยิ่งสโยไดหรือไม ถาเธอโกรธขึ้นมาจริงๆแลวละก็ ไมวา
ผลที่จะตามมาจะเปนอยางไร เธอก็จะทําใหเสี่ยวเทียวเหยา พบ
กับเทพเจาแหงนรกใหได
 หลิน ชูจิ่ว ถอนหายใจอยางหนักหนวง "หวางเยี่ย ทาน
แนใจหรือวาถาทานยังคงปฏิเสธที่จะใหหมอมฉันมีชีวิตอยูเชนนี้
หมอมฉันจะไมฆาทานเสีย?"

หลิน ชูจิ่วเพียงแคตองการที่จะรูวาเสี่ยวเทียนเหยา เอา

ความมั่นใจของเขามาจากไหน?

หนาตาที่หลอเหลาของเขาหรือ? หรือวาสถานะที่สูงสงใน
ชีวิตของเขา?

ยิ่งเธอคิดวาจากพื้นฐานอะไรที่ทําใหเสี่ยวเทียนเหยา มี
ความมั่นใจไดถึงขนาดนี้ เธอก็ยิ่งรูสึกวาชีวิตของเธอตกอยูใน
อันตรายมากขึ้น หรือวาเธอไมควรจะปลอยเขาไป?
 "ไมหรอก เปนหวางเชื่อวาเจาตองคิดวาเจาชนะ แต ... ...
"เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น แตแลวก็หยุดลง หลิน ชูจิ่ว มองเขาและ
ถามขึ้นวา "แตอะไรเลา?"

"แต ... ... " ริมฝปากของเสี่ยวเทียนเหยา โคงขึ้นเปน

รอยยิ้มที่หนาวเหน็บ: "เจาจะไมไดมีโอกาสนั้น!"

เสี่ยวเทียนเหยา หันรางของเขาขึ้นและกดรางของหลิน ชู
จิ่วลงไป ภายใตรางกายของเขาอีกครั้งอยางความเร็วจนหลิน ชู
จิ่ว ไมมีเวลาตอบโต

เมื่อหลิน ชูจิ่ว เปดดวงตาของเธอขึ้นก็เห็นเสี่ยวเทียน

เหยา อยูตรงหนาเธอ หลิน ชูจิ่วเต็มไปดวยความสงสัย "ขาไม
อยากจะเชื่อ ทานไมเปนอะไรไดอยางไร? "
 เคล็ดลับของเธอกอนมีนี้มักจะมีประโยชนมากอยูเสมอ
ในชวงเวลาที่สําคัญเธอสามารถชวยตัวเองไดอยางเต็มที่ แตทําไม
เธอถึงไดพลาด?

"ทําไมเปนหวาง จะตองปลอยใหเจาทําอะไรเชนนั้น" ขา
ของเสี่ยวเทียนเหยากดขาของหลิน ชูจิ่วเอาไวมือซายของเขาจับ
มือของของหลิน ชูจิ่วเอาไว ในขณะที่มือขวาของเขากําลังลูบไป
มาอยูที่แกมของหลิน ชูจิ่ว แตไมมีรองรอยของความอบอุนแมแต
นอย

แมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะเกิดมามีฐานะที่สูงสง แตเขา

ไมไดเติบโตขึ้นในชีวิตที่ผอนคลาย ดังนั้นฝามือและนิ้วมือของเขา
จึงมีตาปลาอยูมากมาย มือที่ขรุขระและใหญของเขาที่กําลังลูบไล
อยูที่แกมของหลิน ชูจิ่ว ทําใหเธอรูสึกเจ็บเล็กนอย เขาคอยๆแตะ
เบา ๆ ไปที่แกมของเธอ ... แต หลิน ชูจิ่วกลับมีอาการขนลุก:
ทําไมเธอถึงรูสึกเหมือนวาจิตนี้เต็มไปดวยสัมผัสของนักฆา!
 "หวางเยี่ย มีบางอยางที่หมอมฉันตองการจะพูด ถาทาน
ฆาหมอมฉันทานก็เพียงจะทําใหมือของทานสกปรกเทานั้น" ถา
มือของหลิน ชูจิ่วไมไดถูกจับไว เธอก็จะมีโอกาสเอาอะไรบาง
อยางออกมาได

เธอยอมรับวาเธอรูสึกเสียใจเล็กนอย เธอควรจะฆาเขาไป
ตั้งนานแลว!

"ผูรายควรมีความยืดหยุน และใชประโยชนจาก
สถานการณนี้!" เสี่ยวเที่ยวเหยา พูดขึ้นดวยความชิงชัง

หลิน ชูจิ่วอยากจะรองไห...

เธอไมไดตองการที่จะเปนผูราย แตเธอก็ไมตองการที่จะ
ตายดวยเชนกัน
 "หมอมฉันจะตายจริงๆ ใชไหม?" หลิน ชูจิ่ว ถามอยาง
ชวยไมไดและหลับตาของเธอลง เธอแสดงทาทางที่นาสงสาร
ออกไป แตในความเปนจริงเธอกําลังมองหาโอกาสที่จะหนีออกไป

เธอคือหลิน ชูจิ่ว เธอไมเคยยอมรับความพายแพ และจะ

ไมยอมแพจนกวาเธอจะไมหายใจอีกตอไป

"ดี ... ... " มือขวาของเสี่ยวเทียวเหยา คอยๆขยับไปที่

ลําคอของหลิน ชูจิ่ว แตยังไมทันไดเริ่ม ก็ดูเหมือนวาเขาจะ
กลายเปนอีกคนที่แตกตางไป ... ...

ตอนที่ 20 จะช ว ยดี ห รื อ ไม

หือ? หรือวาเสี่ยวเทียนเหยาถูกผีเขา?
 หลิน ชูจิ่ว รูสึกวามีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น ดังนั้นเธอจึงลืม
ตาขึ้นและเห็น เสี่ยวเทียนเหยากําลังพยายามระงับความเจ็บปวด
ที่เขารูสึกอยูบนใบหนาของเขา

"เกิดอะไรขึ้นกับทานหรือ?" หลิน ชูจิ่วถามและพยายาม

ปราบปรามความสุขที่เธอรูสึก: เสี่ยวเทียนเหยาเกิดเหตุขึ้น
หรือ? ในที่สุดเธอก็มีหนทางแลวในตอนนี้!

"อยางพึ่งดีใจไปนัก มันยังเร็วไปสําหรับเรื่องนั้น!" เสี่ยว

เทียนเหยา อยากจะรูวาหลิน ชูจิ่ว จะทําอะไร แตเขาก็ยังพูดขึ้น
ในขณะที่เขากัดฟน "เปนหวาง สามารถฆาเจาไดอยางงายดาย”

ใบหนาของเสี่ยวเทียนเหยา เปลี่ยนเปนสีขาวซีดพรอม
กับกัดฟนของเขา เมื่อเห็นเขาอยูในสถานการณแบบนี้ ใครๆ ก็รู
วาเขากําลังทุกขทรมานจากการความเจ็บปวดอยางรุนแรงอยู
 หลิน ชูจิ่วยังรูสึกไดวามือของเสี่ยวเทียนเหยาที่อยูบนคอ
ของเธอนั้นสั่น ขาที่ทรงพลังของเขาที่กําลังแรงกดขาของเธออยู
กอนหนานั้น ก็เริ่มสูญเสียความแข็งแรงไป หลิน ชูจิ่ว พบวามัน
แปลก เห็นไดชัดวามีบางอยางเกิดขึ้นกับเขา แตทําไมระบบทาง
การแพทยไมไดออกการแจงเตือน?

หรือวามันอาจจะเปนระบบการแพทยไดพังไปแลว?

หากวิศวกรทางการแพทยของประเทศของ M ไดยิน
คําพูดของหลิน ชูจิ่วพวกเขาจะตองรองไหออกมาอยางแนนอน
แมวาระบบการแพทยจะยังคงอยูในชวงของการทดสอบขั้นตอน
ตางๆ และยังมีหลายขั้นตอนที่มีคุณลักษณะมากมายที่ไมได
คุณภาพ แตอยางไรมันก็ไมไดอยูในสภาพที่ไมดี!

ระบบการแพทยจะแจงเตือนแพทยเพื่อใหทําการรักษา
ผูปวย แตมันกลับไมไดสงเสียงเตือนใหรักษาเสี่ยวเทียนแหยา นั่น
หมายความวาระบบทางการแพทยไมไดบังคับใหหลิน ชูจิ่ว วา
จะตองรักษาเสี่ยวเทียนเหยาหรือไม

แนนอนวา ถาหลิน ชูจิ่ว มีความคิดที่จะทําการรักษาเขา

ระบบการแพทยจะยังคงใหยาที่เธอตองการตามการวินิจฉัยของ
เธอ

ใบหนาของเสี่ยวเทียนเหยา กลายเปนนาเกลียดมากขึ้น
หนาผากของเขาปกคลุมไปดวยเหงื่อ และเสนเลือดบนหลังมือ
ของเขาก็พองขึ้นอยางนากลัว โดยเฉพาะขาทั้งสองขางของเขา ดู
เหมือนวามันจะไดรับความทุกขทรมานอยางไรมนุษยธรรม แต
ชายผูนี้กลับไมไดสงเสียง เพื่อใหเธอรูวากําลังเกิดสิ่งผิดปกติกับ
เขาอยูแมแตนอย

ในตอนนั้นหลิน ชูจิ่วกําลังสงสัยวาเขาเปนมนุษยหรือไม
 "ทานสบายดีหรือไม?" หลิน ชูจิ่วเคยชินกับการเผชิญหนา
กับผูปวยทุกประเภท แตนี่เปนครั้งแรกที่เธอเห็นเขาเปนคนไขของ
เธอ

เห็นไดชัดวาเขาทรมานจากความเจ็บปวดที่รายแรง ราว
กับวาเขาเกือบจะตายไปแลวครึ่งหนึ่ง แตเขาไมไดแสดงมัน
ออกมา เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดแกลงทําเปนคนที่เยอหยิ่งหรือ
ปากแข็ง แตนั่นเปนเพราะนิสัยของเขาและเขาก็คุนเคยกับมันเปน
อยางดีอยูแลว

ในขณะนี้ หลิน ชูจิ่วมองเห็นตัวเองในตัวของเสี่ยวเทียน

เหยา เธอเปนเด็กกําพราและเธอไมมีญาติพี่นอง ดังนั้นไมวาเธอ
จะไดรับบาดเจ็บหรือประสบปญหาใด ๆ เธอทําไดเพียงแคตอง
พึ่งพาตัวเองใหไดเทานั้น ไมใชเพราะเธอแข็งแกรง แตเพราะเธอ
เคยชินกับมัน
 ถาคุณไมสามารถพึ่งพาคนอื่น ทําไมคุณจะตองปลอยให
ตัวเองดูออนแอ?

"ตายไมได" เสี่ยวเทียนเหยาพึมพําขึ้นอยางไมชัด เขาสูด

หายใจเขาลึก ๆ และพยายามหายใจใหเรียบเสมอ จากนั้นเขาก็
ผละรางของเขาออกเพื่อปลอย หลิน ชูจิ่ว ไปแลวพูดขึ้น"เจา
สามารถอยูได"

"ทาน ... ทานจะไมฆาหมอมฉันแลวหรือ?" ทันใดนั้นเธอก็

ไดในสิ่งที่เธอตองการ แตในขณะนั้นหลิน ชูจิ่ว กลับไมสามารถ
เชื่อในสิ่งที่เธอไดยินได

"หรือวาเจาอยากตาย?" ถึงแมวาตอนนี้เขากําลังทุกข
ทรมานอยูแลว แตเขาก็ยังคงสามารถใชพลังของเขาเพื่อฆานางได
และชวยใหนางตายไดหากนางตองการจริงๆ!
 "ไมมีใครอยากตายหรอก เชนนั้นหมอมฉันไปละ "หลิน ชู
จิ่ว ตอบเขาขึ้นอยางรวดเร็ว เธอควาไหลซายที่ไดรับบาดเจ็บและ
ลุกขึ้นไปจากเตียง แตเธอก็จากไปไมได

มองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา คนที่กําลังไดรับความทุกข
ทรมานอยางมากอยู หลิน ชูจิ้ว ก็ลังเลในขณะที่ยืนอยูขางเตียง :
ฉันควรชวยเขาหรือไม?

"เจา ... ไมอยากไปหรืออยางไร?" เนื่องจากความรูสึก

เจ็บปวดที่เขาไดเขารับ เสี่ยวเทียนเหยา สามารถออกเสียงได
เพียงเล็กนอยและแหบแหง

"หวางเยี่ย อาการบาดเจ็บที่ขาของทายยังไมหายสนิทใช
หรือไม?"หลิน ชูจิ่ว ถามขึ้นอยางระมัดระวัง ถาไมใชเพราะขาของ
เขา เธอก็คงจะไมปลอดภัยเชนนี้ ไมวาจะอยางไร ระบบทาง
การแพทยก็ไมไดออกสัญญาณเตือนขึ้น
 ดูเหมือนวาเธอไมควรที่จะพึ่งพาระบบทางการแพทยมาก
เกินไป สิ่งนั้นไมนาเชื่อถืออยางสิ้นเชิง

"แลวมันเกี่ยวอะไรกับเจา?" เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดซอน

มันไว หลิน ชูจิ่วรูมากอยูแลว ดังนั้นเขาจึงไมมีเหตุผลที่จะซอนมัน
อีก

"ถาเจายังไมรีบไปในตอนนี้ เจาจะไมมีโอกาสไดออกจาก
ตําหนักแหงนี้อีกตอไป" เขาพูดขึ้น

การคุกคามของเขาในครั้งนี้เปนความจริง หลิน ชูจิ่วอ

ยากจะเขาไปใกลเขาอีกครั้งเพื่อทําการวินิจฉัย แตเมื่อเธอไดยิน
คําพูดของเขา เธอก็รีบดึงความคิดของเธอกลับมาและหยุดฝเทา
ของเธอเอาไว "หวางเยี่ยทานชวยหยุดขมขูหมอมฉันได
หรือไม? ความกลาหาญของหมอมฉันไมไดเล็กขนาดนั้น"
 ไมตองสงสัยเลยวาทําไมฮองเตถึงตองการตัวเขา ชายผูนี้
เปนคนเยอหยิ่งเกินไปจริงๆ!

"ไปซะ" เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดพูดมาก และเพียงแคปดตา

ของเขาลง เพื่อเริ่มตนการปรับลมหายใจของเขา

สามเดือนกอนมีคนแอบโจมตีเขา การวินิจฉัยของแพทย
ของฮองเตบอกวาชวงลางของเขาจะกลายเปนอัมพาตไปตลอด
ชีวิตของเขา และแนนอนเขาไมสามารถลุกขึ้นยืนไดเชนเดียวกับที่
แพทยพูดเอาไว

กอนหนานี้เขาสามารถลุกขึ้นยืนได เพราะเขาบังคับ
ตัวเองใหใชกําลังภายใน และตอนนี้กําลังภายในของเขาก็รูสึก
เหนื่อยลาจากอาการบาดเจ็บที่ขาของเขาที่ยิ่งย่ําแยลงไปกวาเดิม
ขาของเขาในตอนนี้ไมสามารถควบคุมไดอยางสมบูรณแบบแลว
ไมตองพูดถึง คลื่นที่รุนแรงอยางฉับพลันของความเจ็บปวดที่
เกิดขึ้น
 เสี่ยวเทียนเหยา คํารามขึ้นดวยความเจ็บปวด เขาไม
สนใจเกี่ยวกับการมีตัวตนของหลิน ชูจิ่วอีกตอไป เพราะนางเปน
ผูหญิงที่หายากและเฉลียวฉลาด เขาแนใจวาในเวลานี้ นางจะไม
ทําตัวประมาทภายใตเงื้อมมือของเขา

เสี่ยวเทียนเหยา พยายามที่จะใชกําลังภายในที่เหลืออยู
ของเขา หวังวามันจะชวยลดอาการเจ็บปวดที่รุนแรงที่ขาของเขา
ในตอนนี้ได แตนาเสียดายที่มันมีผลเพียงเล็กนอยเทานั้น

ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา สองประกายแหงความเยือก
เย็นขึ้น เขาจองมองไปที่ดานบนของเตียงอยางวางเปลา เสี่ยว
เทียนเหยารูส ึกวาเขามาถึงจุดที่ชวยไมไดแลวจริงๆ เขาพบวามัน
ไรสาระมากจริงๆ !
 หลิน ชูจิ่ว ไมตองการที่จะชวยเสี่ยวเทียนเหยา เธอไม
ตองการเลยจริงๆ แตเธอไมสามารถไปจากที่นี่ได ถาเธอออกไป
จากตําหนักแหงนี้แลว เธอจะไปที่ไหน?

อีกเหตุผลที่สําคัญก็คือ คนเหลานั้นที่ระบบทาง
การแพทยไดสั่งใหเธอรักษาพวกเขา เธอยังรักษาพวกเขาไมเสร็จ
เลยดวยซ้ํา ดังนั้นเธอจึงไมสามารถหนีไปได!

หลิน ชูจิ่ว เห็นวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมใหความสนใจกับ

เธอแลว ดังนั้นเธอจึงซอนตัวอยูขางเตียง และยังคงทําตัวเหมือน
หนู เพื่อแอบเอายาออกจากระบบการแพทยของเธอ

หลิน ชูจิ่ว ไมไดมีผลการวินิจฉัยของเสี่ยวเทียน

เหยา ดังนั้นเธอจึงไมรูวาเขามีอะไรที่ผิดปกติตรงไหน แตไมวา
อยางไร เธอก็รูวาเขากําลังอยูในอาการเจ็บปวดเปนอยางมาก
ดังนั้นเธอจึงหยิบยาแกปวดบางชนิดออกมาเทานั้น
 นอกเหนือจากยานั้นแลว เธอยังเอาผาพันแผลมาเผื่อ
ตัวเองดวย แตเธอจะขอใหใครชวยพันแผลที่ไหลซายของเธอดี?

“อา....”

การแกไขกระดูกหรือการจัดวางตําแหนงเปนหนึ่งในสิ่งที่
โหดรายที่สุดในโลก ถาแรงที่เธอใชไมเพียงพอ มันก็จะไมไดรับ
การจัดวางในตําแหนงที่เหมาะสม และมันจะยังคงเคล็ดอยู
ตอไป หลิน ชูจิ่ว รูสึกเจ็บปวดมากที่ไหลของเธอ ริมฝปากของเธอ
สั่นเทา ดังนั้นเธอจึงไมสามารถระงับเสียงของเธอเอาไวได

เสี่ยวเทียนเหยา คนที่นอนบนเตียงไดยินเสียงนุมของนาง
ดังขึ้น เขามองไปที่ดานขางของเตียงโดยไมคอยพอใจนัก แตนา
เสียดายที่สายตาของเขาถูกขวางเอาไวโดยไม ทั้งหมดที่เขารูก็คือ
หลิน ชูจิ่ว ไมไดจากไปแตอยางใด
 หลิน ชูจิ่วเปนผูหญิงที่แปลกมาก ๆ ทําใหผูคนไมสามารถ
มองเขาไปถึงตัวตนของนางได

เสี่ยวเทียนเหยา หันดวงตาของเขากลับมาและไมไดสนใจ
อีก แตแลว หลิน ชูจิ่วก็มาปรากฏตัวอยูในสายตาของเขาอีกครั้ง

"ยาเม็ดนี้ชวยลดความเจ็บปวดลงได" หลิน ชูจิ่วคลานขึ้น

ไปที่เตียงและคุกเขาลงขางๆเขา เธอกังวลวาเสี่ยวเทียนเหยา
อาจจะไมเชื่อเธอ ดังนั้นเธอกลืนมันใหเขาดูกอน "หมอมฉันจะ
กลืนอีกเม็ดหนึ่งกอน ทานจะไดเห็นวาไมมีพิษ"

ยาแกปวดยาเม็ดนี้มีประสิทธิภาพดีเยี่ยม แตเธอไมรูวาจะ
เปนประโยชนกับเขาหรือไม ใครจะรูวาเขาเกิดมาพรอมกับความ
ตานทานที่สูงหรือไม
 "ยานี้สามารถกลืนไดดวยหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยาไมได
สงสัยวาหลิน ชูจิ่วจะฆาเขา ถาหลิน ชูจิ่ว ตองการที่จะฆาเขา
จริงๆ ก็ไมจําเปนตองใชยาพิษ

"ไหลซายของหมอมฉันหลุด และมันก็เจ็บปวดเปนอยาง
มาก ดังนั้นหมอมฉันก็จําเปนตองใชเหมือนกัน "หลิน ชูจิ่ว สง
มอบยาสองเม็ดใหกับเสี่ยวเทียนเหยา " กลืนพวกเขามันลงไป มัน
จะไมเปนอันตรายตอทาน "

คราวนี้หลิน ชูจิ่วหวังวาจะสามารถสรางความประทับใจ
ใหกับเขาไดและทําใหเขาไมอยากจะฆาเธออีก

"ทําไมเจาถึงไมจากไป? เจาไมกลัววาจูๆ เปนหวางจะ

ตัดสินใจฆาเจาหรือ? "เสี่ยวเทียนเหยา มองไปที่เม็ดยา แตไมกลืน
มัน
 หลิน ชูจิ่ว หัวเราะขึ้น "หมอมฉันเชื่อวาหวางเยี่ย ไม
ตองการเปนคนราย ตั้งแตที่ทานปลอยหมอมฉันไปจากที่นี่ ทานก็
ไมตองการชีวิตของหมอมฉันแลวอยางแนนอน "

เธอรูวาเสี่ยวเทียนเหยา ตองการจะฆาเธอจริงๆ แตถา

เธอออกจากตําหนักของเขาไปแลว เธอจะไปที่ไหน? และใครจะรู
วามีมือสังหารอยูดานนอกหรือไม

ดังนั้นแทนที่จะออกไปและฆาตัวตาย เธออยากเลนการ
พนันกับชีวิตของเธอที่นี่สักครั้ง เธอไมเชื่อวาหัวใจของเสี่ยวเทียน
เหยา เปนหินอยางสมบูรณไปแลว หลังจากที่เธอไดทําทุกอยางมา
มากมาย แลวเขาจะยังตองการชีวิตของเธออีกหรือไม?

ถามันยังไมพอ เชนนั้นก็หมายความวา จริงๆแลวเธอโชค

รายและไดพบกับผูชายที่ใจรายก็เทานั้น ... ...
ตอนที่ 21 ทํา เพราะหยุ ด ไม ไ ด
ในขณะนั้นเสี่ยเทียนเหยา ก็มองอยางตั้งใจไปที่หลิน ชูจิ่ว เขา
ตองการที่จะเห็นมันจากดวงตาของนาง วากําลังขบคิดหรือ
คํานวณอะไรอยู แตเขาก็คิดผิดไป

ตาของหลิน ชูจิ่ว ดูสดใสและไมมีความเห็นแกตัวอยูเลย

ไมมีรองรอยของความไมพอใจหรือเจตนาราย ดวงตาของเธอดู
จริงใจราวกับเด็ก

เสี่ยวเทียนเหยา คิดวาเขาเปนผูชายที่รูวิธีระบุตัวตนของ
คนผูนั้นไดเปนอยางดี โดยเฉพาะอยางยิ่งถาบุคคลผูนั้นมีเจตนา
ซอนอยู มันจะไมสามารถหลบซอนจากเขาได อยางไรก็ตาม ถา
สิ่งที่ หลิน ชูจิ่ว กําลังทําอยูตอนนี้เปนเพียงการแอบอาง เพื่อใหได
ความไววางใจจากเขา เชนนั้นเขายอมรับวาหลิน ชูจิ่วไดประสบ
ความสําเร็จแลว
 หลิน ชูจิ่วและเสี่ยวเทียนเหยา ทั้งสองตางก็กําลังเดิมพัน
ดวยชีวิตของพวกเขา ... ...

เสี่ยวเทียนเหยา จับมือของหลิน ชูจิ่ว ที่กําลังถือยาอยู

ตรงหนาของเขาในตอนนี้แลวพูดขึ้น "เปนหวางจะเชื่อเจาสักครั้ง"

เสี่ยวเทียนเหยา ตัดสินใจวาเขาจะไมจบชีวิตของนาง
จนกวานางจะทรยศตอเขา

ทหารองครักษที่ไดรับบาดเจ็บเหลานี้ตางก็ไดรับการ
รักษาและไดรับการพันแผลจากหลิน ชูจิ่วไปแลวเหลือเพียงแค
เฮาหลิน ที่ไดรับบาดเจ็บสาหัสเทานั้น หลิน ชูจิ่ว กังวลเรื่อง
อาการของการฉีกขาดเพิ่มอีก ดังนั้นเธอก็เตือนพวกเขาวา
"อาการการบาดเจ็บของเฮาหลิน เกิดในกระเพาะอาหารของเขา
ดังนั้นจงระวังอยาแตะตองแผลบนรางกายของเขา"
 "หลิน ... ..." เวลานี้ ทหารองครักษของเสี่ยวเทียนเหยา
สังเกตเห็นสิ่งที่หลิน ชูจิ่วกําลังทําอยู

ทหารองครักษทั้งหมดตางตกตะลึง จากนั้นพวกเขาก็
เตือนนางขึ้น: "กูเหนี่ยง(คุณหนู) คนนั้นเปนหนึ่งในมือสังหาร"

"ขารู" เธอไมมีทางเลือกอื่นมือสังหารคนนี้คือผูปวยที่อยู
ลําดับที่สี่สิบเจ็ดของเธอ

"ทานรู แตทานก็กําลังทําแผลใหของเขา?" ทหารองครักษ

รูสึกผิดหวังและคิดวา : หญิงสาวคนนี้เปนสายลับหรือโงกันแน?

ถานางเปนสายลับแลวละก็ นางก็ไดประสบกับความ
ลมเหลวอยางใหญหลวง หลังจากที่นางกําลังชวยมือสังหารตอ
หนาพวกเขา มันไมเทากับวานางกําลังขอความตายใหกับตัวเอง
หรือ?
 จิตใจของหลิน ชูจิ่ว จริงๆ แลวรูสึกหดหู แตเธอไมได
แสดงออกมาบนใบหนาของเธอ เธอบอกอยางมีเกียรติออกไปวา
"ขาเปนหมอ ในสายตาของขามีเพียงผูปวยเทานั้น"

ถาหลิน ชูจิ่ว พูดคําเหลานี้ตอหนานักวิชาการทั้งหลาย

เธอจะไดรับคําชื่นชมมากมาย แตตอหนาของคนหยาบคายเหลานี้
ในสายตาของพวกเขาพฤติกรรมของหลิน ชูจิ่ว ดูเหมือนจะโงเงา
เทานั้น

โดยการรักษาศัตรูของพวกเขา ไมเทากับวาปลอยใหศัตรู
ของพวกเขามีโอกาสที่จะมาฆาพวกเขาอีกครั้งหรืออยางไร? หญิง
สาวคนนี้มีอาการบาดเจ็บที่สมองหรือไม?

ทุกคนมองหลิน ชูจิ่ว เหมือนเปนคนโง แตน้ําตาของหลิน

ชูจิ่ว ไดแตไหลอยูขางในอยางเงียบๆ เทานั้น และแสรงทําเปน
มองไมเห็นพวกเขา จากนั้นเธอก็ยังคงรักษาผูปวยที่ลําดับที่สี่สิบ
แปดของเธอตอไป
 ในที่สุดเขาก็เปนคนสุดทายแลว

"กูเหนี่ยง คนเหลานี้ลวนเปนมือสังหาร ดังนั้นแมวาทาน

จะรักษาพวกเขา พวกเขาก็จะไมขอบคุณในความพยายามของ
ทาน และพวกเขาอาจจะฆาทานเสียดวยซ้ํา "ทหารองครักษของ
เสี่ยวเทียนเหยา ไมสามารถมองดูนางไดอีกตอไป เขาเดินมา
ขางหนาเพื่อหยุดนางเอาไว

เขาหยุดมือของหลิน ชูจิ่วอยางชวยไมได แตเธอเงยหนา

ขึ้นแลวพูดขึ้น "หมอมีความรักเหมือนบิดามาดา เขาเปนผูปวย
รายสุดทายแลว ดังนั้นใหขาเย็บแผลของเขาใหเสร็จกอนได
หรือไม? สําหรับวิธีการที่พวกเจาจะจัดการกับเขายังไงในภายหลัง
นั้น ขาไมไดสนใจแตอยางใด "

หลิน ชูจิ่ว ยอมรับวาเธอไมใชคนดี และเธอก็ไมสามารถ

ชวยพวกเขาได
 "กูเหนี่ยง ทานไดรับบาดเจ็บหรือ?" ทหารองครักษคนนั้น
มีสายตาที่เฉียดคมมาก เขาสังเกตเห็นความไมสะดวกที่มือซาย
ของเธอ

หลิน ชูจิ่วเพียงแคยิ้มแลวพูดขึ้น "ขาทําเปนตาบอดยามที่

เห็นคนอื่นเจ็บปวดไมไดหรอก จิตใตสํานึกของขาไมยอมใหขาทํา
แบบนั้น"ระบบทางการแพทยจะไมยอมใหเธอปฏิเสธได เพราะงั้น
เธอจะหยุดไดอยางไรกัน?

"ทานชางเปนผูหญิงที่แปลกจริงๆ " ทหารองครักษสาย

หัวแลวดึงมือของเขากลับมา

แมวาเสี่ยวเทียนเหยา จะอยูในหองเจาสาว แตเขาก็ได

ยินคําพูดของหลิน ชูจิ่ว อยางชัดเจน เขายอมรับวาเหตุผลของ
นางนั้นเปนเรื่องที่ยอมรับได แตเขาก็ยังคิดวามันผิดอยูดี ... ...
ตอนที่ 22 เวี ย นหั ว
หลิน ชูจิ่ว และ เสี่ยวเทียนเหยา ตางก็ไมคุนเคยตอกันและกัน
แตในเวลาสั้น ๆ รวมกัน เสี่ยวเทียนเหยา กลับคิดวาหลิน ชูจิ่ว
ไมใชผูหญิงที่จะไมเปนอันตรายเลย

อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่วยังคงวนเวียนอยูในหัวของเขา

นอกจากนี้ยาที่หลิน ชูจิ่วใชก็แปลกมาก ดวยความรูและ

ประสบการณในสงครามของเสี่ยวเทียนเหยา เขาสามารถบอกได
เลยวาเขาไมเคยเห็นสิ่งที่นางใชมากอน

หลิน ชูจิ่วไปเอาของเหลานั้นมาจากที่ไหนกันแน?

เสี่ยวเทียวเหยา ยังคงขบคิด แตดวงตาของเขาไมได

กระพริบและจองมองที่หลิน ชูจิ่ว เขาเห็นนางทําแผลใหมือ
สังหาร จากนั้นก็โซเซในขณะที่ยืนขึ้น เพื่อยายไปยังมือสังหารที่
ไดรับบาดเจ็บคนตอไป

เขาไมรูวาหลิน ชูจิ่ว เดินเร็วเกินไปหรือรางกายของเธอ

ออนแอลง นั่นเปนสาเหตุที่ทําใหเทาของเธอไมมั่นคง แลวเธอก็สง
เสียงรองขึ้นและลมลง ...

“ปง”

รางของหลิน ชูจิ่ว ลมลงไปอยางแรง และดวยผลกระทบ

ดังกลาวมันจะไมแปลกเลย ถาพวกเขาจะเห็นเลือดในรางกายของ
นาง หรือไมนางก็จะตองพบกับปญหาใหญเขาแลว

เสี่ยวเทียนเหยา ไมรูเปนเพระวาหลิน ชูจิ่วนั้นโชคดีมาก

หรือวาไมใช แตเมื่อนางลมลงไปก็โดนรางของมือสังหาร และนาง
ก็ทําการรับษาเขาตอในทันที อยางไรก็ตามนางก็ลม อีกครั้ง ดังนั้น
เขาจึงไมสามารถบอกไดวาปญหาของนางคืออะไรกันแน
 "นาสนใจ" ริมฝปากของเสี่ยวเทียนเหยา โคงขึ้นเล็กนอย
เปนรอยยิ้มบาง ๆ และเมื่อเขาเห็นทหารองครักษเดินไปขางหนา
และกําลังจะปลุกนางขึ้น เสี่ยวเทียนเหยาก็พูดขึ้นเบา ๆ "นํานาง
มาที่นี่"

"พะยะคะ"ทหารองครักษไมกลาฝาฝนคําสัง่ ของเสี่ยว
เทียนเหยา กอนจะพารางของหลิน ชูจิ่วเขาไปในหองเจาสาว

หลิน ชูจิ่ว ไดยินคําสั่งของเสี่ยวเทียนเหยา เธอรูวาเธอตก

อยูในสถานการณที่นากลัวเขาแลว เสี่ยวเทียนเหยา เปนปศาจ
ดังนั้นเขาจะรูวาเธอแกลงทําเปนเวียนหัวเทานั้น

เธอควรจะทําอยางไรดี? เธอควรจะทําอยางไรดี?
 ในที่สุดเธอก็สามารถหลุดพนจากการลงโทษของระบบ
การแพทยได แตเธอไมไดคาดหวังวาจะตกอยูในมือของเขาเร็ว
ขนาดนี้

ถาเสี่ยวเทียนเหยา รูวาอาการเวียนศีรษะของเธอ
ในตอนนี้เปนเพียงขออางเพื่อที่เธอจะสามารถรักษามือสังหารคน
นั้นได เธอจะอธิบายใหเขาฟงไดอยางไร?

ฉันจําเปนจะทําตองใหตัวเองรูสึกวิงเวียนจริงๆ หรือไม?

หลิน ชูจิ่วเริ่มถามตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ วาเธอควรทําให

ตัวเองรูสึกวิงเวียนจริง ๆ ดีหรือไม ดังนั้นเมื่อทหารองครักษวาง
เธอลงไปที่เตียง เธอก็ใชโอกาสนนั้น มวนรางกายของเธอไปที่
ดานขางของเตียง และในขณะที่รางกายของทหารองครักษไดปด
กั้นสายตาของเสี่ยวเทียนเหยาเอาไว เธอก็ ... ...
 เอายาผงจํานวนเล็กนอยออกมาในทันที จากระบบ
การแพทยและกินมันเขาไป!

หลิน ชูจิ่ว เปนหมอคนแรกในประวัติศาสตรที่จะริเริ่ม

การเสพยาดวยตัวเอง

ตอนนี้แหละที่เธอจะเริ่มรูสึกเวียนหัวจริง ๆ

ผลกระทบของยานั้นเปนไปอยางรวดเร็วมาก เมื่อมันถูก
กลืนกิน ตอนนี้ หลิน ชูจิ่ว รูสึกเวียนหัวและสติของเธอก็ไมชัดเจน
อีกตางหาก เธอพยายามจะเปดตาเพื่อที่จะไดเห็นเสี่ยวเทียนเหยา
ที่นั่งอยูทางดานซายของปลายเตียง อยางไรก็ตามมันยากมากที่
เขาจะไดเห็นหลิน ชูจิ่วประสบความสําเร็จในการทําให
ตัวเอง 'เวียนหัว'
 "เจารูสึกเวียนหัวหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา ขยับเขาหานาง
และเห็นวานางดูเหมือนคนเมา เชนนั้นจริง ๆ แลว หลิน ชูจิ่ว ก็
รูสึกเวียนหัวจริง ๆ

อาจจะพูดไดวาหลิน ชูจิ่ว นั้นโชคดีจริง ๆ หลังจากทุก

อยางผานไปกําลังภายในของเสี่ยวเทียนเหยา ก็หมดลงแลว
ไมอยางนั้นแมวาหลิน ชูจิ่ว จะอยูหางจากเขาไปไมถึง 100 เมตร
เขาก็จะสามารถรูสึกไดทันทีวาหลิน ชูจิ่วกําลังแกลงทํา ไมตองพูด
ถึงวาเขายังจะไดเห็นเคล็ดลับเล็ก ๆ ของนางบนเตียงอีกดวย

แตในตอนนี้ หลิน ชูจิ่ว รูสึกเวียนหัวจริง ๆ ดังนั้นเสี่ยว

เทียนเหยา โดยธรรมชาติแลวเขาจะไมทําใหนางตองลําบาก

หลังจากที่ทุกอยางผานไป หลิน ชูจิ่ว ก็ไดทําผลงานชิ้น

ใหญเอาไว ถาหลิน ชูจิ่วไมไดชวยทหารองครักษของเขาเอาไว
เขาคงจะตองพบกับปญหาที่ใหญกวานี้มากนัก
 แตแนนอนเสี่ยวเทียนเหยา จะไมยกความดีความชอบให
นางทั้งหมด เพราะถาหลิน ชูจิ่ว ไมทําใหผงยาแผกระจายออกไป
อยางกระทันหันเชนนั้น ทหารองครักษของเขาก็จะไมตกอยูใน
ภาวะหมดสติไปแบบนั้น

ยาแกปวดที่หลิน ชูจิ่ว ใหแกเขากอนหนานี้ ชวยเขาได

มากและตอนนี้อาการปวดที่ขาของเขาก็ดีขึ้นแลว ดังนั้นเสี่ยว
เทียนเหยา ที่นั่งอยูบนรถเข็นของเขา ก็ปลอยใหคนของเขาผลัก
เขาออกไป

หองเจาสาวนั้นไดถูกจัดเตรียมไวใหหลิน ชูจิ่วไดอาศัยอยู
ในขณะที่เสี่ยวเทียนเหยา อาศัยอยูในเรือนหาวเทียน ซึ่งอยูไกล
จากหองของหลิน ชูจิ่วมาก

นอกหองของหลิน ชูจิ่ว หลังจากมือสังหารและเลือดได

ถูกทําความสะอาดแลว ทหารองครักษตางก็ออกไปจากลานหนา
หองของหลิน ชูจิ่วในทันที และสําหรับหลิน ชูจิ่วนางถูกทิ้งใหอยู
กับสาวใชทั้งสี่ของทางราชวังหลังจากนั้นก็ไมมีใครใหความสนใจ
เกี่ยวกับพวกเขาอีก

ทหารองครักษของเสี่ยวเทียนเหยา เปนกลุมคนขนาด
ใหญ ดังนั้นพวกเขาจึงเหลือคนไวเพียงสองคนที่ไดรับบาดเจ็บ
เล็กนอย ใหดูแลและรักษาลานหนาหองของหลิน ชูจิ่วเทานั้น
เพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นอยางกะทันหัน

เสี่ยวเทียนเหยากลับไปที่เรือนหาวเทียน แตเขาไมไดสง
จดหมายถึงผูชวยที่เชื่อถือไดของเขา ตรงกันขาม เขากลับไป
อาบน้ํากอนและเปลี่ยนเสื้อผา กอนที่จะไปที่หองหนังสือของเขา

เสี่ยวเทียนเหยา ไมสามารถทนตอสิ่งสกปรกเล็กๆ นอย

ๆ ของตัวเองหรือจากคนอื่น ๆได ดังนั้นหลังจากการตอสูที่
ยาวนานกอนหนานี้ ทําใหมีกลิ่นของเลือดบนรางกายของเขา
แมวาเขาจะเคยสูดดมกลิ่นนี้มากอนในชวงทําสงคราม แตเสี่ยว
เทียนเหยา กลับยังไมเคยชินกับกลิ่นของมัน และยังพบวามันทํา
ใหเขารูสึกรําคาญมาก

ภายในหองหนังสือมีชายหนุมสองคนกําลังรอเขาอยู คน
แรกสวมชุดสีเขียวและอีกคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดํา

ชายหนุมที่สวมชุดสีเขียวดูออนโยนและสงางาม คิ้วที่
ละเอียดออนของเขาเผยใหเห็นใบหนาที่ชัดเจนและกลิ่นอายที่
หรูหรา แคมองครั้งเดียว เจาก็จะรูวาเขามาจากครอบครัวที่
ร่ํารวย

ชายหนุมที่สวมเสื้อคลุมสีดําดูจะหลอเหลามาก แตเขามี
คิ้วที่หนา ตาโตใบหนาที่หยาบกราน และผิวสีสมที่ดูมีสุขภาพดี
เผยใหเห็นวาเขาเปนคนทําไมชอบอยูในรม

รถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยา ยังอยูหางจากชายชุดดํา
ประมาณสิบกาว แตเขาก็รูสึกตื่นเตนแลว ชายที่ใสเสื้อคลุมสีเขียว
ก็ตื่นเตนเชนเดียวกันในขณะที่มองไปที่ประตู ทั้งสองคนไดรับการ
แตงตั้งใหเปนแมทัพ แตพวกเขากําลังรออยางเงียบ ๆ เพื่อให
ผูชายที่เปรียบเสมือนเพทเจาเขามาภายใน

ทั้งสองคนไมไดรอนานจนเกินไป เพราะในไมชาประตูก็
ถูกเปดออก แลวรถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยา ก็ปรากฏอยูใน
สายตาของพวกเขา

"หวางเยี่ย" ผูชายใสชุดสีเขียวและสีดําพูดขึ้นในเวลา
เดียวกัน เมื่อพวกเขาเห็นใบหนาที่เบื่อเหนื่อยและออนลาของ
เสี่ยวเทียนเหยา ปากของชายชุดดําปดลงในทันที แตชายเสื้อคลุม
สีเขียวขมวดคิ้วและพูดขึ้น: "ทานตอสู"

นี่ไมใชเวลาที่เหมาะสมที่จะถาม

เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดตอบ ตรงกันขาม เขาผลักรถเข็น

ของเขาใหเขาไปอยูใกลกับทั้งสองภายในหองหนังสือ จากนั้นเขา
พูดขึ้น "เจาจับคนเหลานั้นจากทางดานนอกของตําหนักได
หรือไม"

"พวกมันหนีไปได" ชายชุดดําตอบเขา แตเสียงของเขา

ไมไดฟงดูดีนัก

เขาพลาด ดังนั้นจึงเปนเรื่องปกติที่เขาจะไมพอใจ

เสี่ยวเทียนเหยาขมวดคิ้วแลวถามขึ้น 'แลวโจวซือหยาน
เลา?'

ชายชุดดําสายศีรษะ "กอนที่มันจะหลบหนีไป มันไดยิง

ธนูสามดอกออกไป ทานไดรับบาดเจ็บหรือไม "

การยิ่งลูกศรสามดอกออกมาพรอมกันของโจวซือเปน
ความสามารถที่พิเศษของเขา แมวาลูกศรจะไมไดกินเลือดมากนัก
แตก็ยังมีคนโดนอยูบาง
 "ไม" เมื่อเขาเห็นลูกธนูทั้ง 3 ลูกตรงเขามาหาเขาพรอม
กัน เขาไดคาดเดาเอาไววาตองเปนโจวซือหยาน แต ... ...

"คนเหลานั้นเสนออะไรถึงทําใหโจวซือหยานเคลื่อนไหว
ได" เสี่ยวเทียนเหยาถามขึ้น

โจวซือเปนมือสังหารที่ฉาวโฉ เขาฆาเพื่อเงิน แตเขาไม

เคยมีสวนรวมในการตอสูของทางราชสํานักและเขาจะไมทํางานที่
เกี่ยวของกับราชวงศ ดังนั้นคนที่มือสังหารเหลานี้มาในวันนี้ไมใช
ฮองเตอยางแนนอน

"กระหมอมยังไมรู เขาไมใชคนที่จะหาตัวไดงาย เราไมได

รับขาวอะไรเกี่ยวกับการที่โจวซือเขามาที่แควนตะวันออก
"ชายเสื้อคลุมสีเขียวมองลงไปที่พื้นและเสียงของเขาฟงดูโกรธ
เล็กนอย
 เขาเปนหนวยสืบราชการลับขององคชายเสี่ยว แตเขาไมรู
ดวยซ้ํามือสังหารที่มีชื่อเสียงอะไรอยูที่ไหน มันไมใชสัญญาณวา
เขาไดละเลยหนาที่ของเขาหรือ? โชคดีที่เสี่ยวเทียวเหยา ไมไดรับ
อันตรายหรืออื่นๆ ไมเชนนั้นเขาจะไมสามารถอภัยใหตัวเองได
อยางเด็ดขาด

ตอนที่ 23 มื อ สั ง หาร
เมื่อพูดถึงเหตุการณที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ชายชุดสีเขียวและใบหนา
ของคนชุดดําก็ดูอับอายเปนอยางมาก ... ...

"เหตุการณในคืนนี้เปนความผิดของกระหมอมทั้งหมด
กระหมอมไมสามารถคนพบแผนการของพวกเขาใหเร็วกวานี้ได "
ชายชุดดํากมศีรษะลงและใบหนาของเขาก็แดงขึ้น

เขาเปนคนที่เต็มไปดวยความภาคภูมิใจและความมั่นใจ
แตเขายอมรับขอผิดพลาดของเขา งานของเขาไมใชเรื่องงายและ
เหตุการณในคืนนี้ก็เปนขอพิสูจน แตถึงอยางนั้น เขาก็ไมสามารถ
ทนตอการปฏิเสธความผิดพลาดได

เสี่ยวเทียนเหยา มองไปที่ดวงตาของเขา แตเขาไมไดโทษ

เขา เขาเปลี่ยนหัวขอขึ้นแทน "หมอเทวดาโมปลอดภัยหรือไม?"

ตําหนักของเขาเปนสถานที่สวนตัวของเสี่ยวเทียนเหยา
แลวเจาจะสามารถนําหมอเทวดาโมและบุตรสาวของเขาเขามาได
อยางไรโดยที่เขาไมรู...... ...

"กระหมอมรูวาควรทําอยางไร ทานหมอเทวดาโมและ
บุตรสาวของเขาเปนแขกที่พิเศษ ดังนั้นการนําพวกเขาไปออกไป
สูดอากาศขางนอกแลวจากนั้นก็รีบพากลับมาในทันที ทั้งภายใน
และภายนอกของตําหนักในตอนนี้ไดถูกทําความสะอาดไป
เรียบรอยแลว มีผูลอบสังหารทั้งหมด 102 คนและผูส อดแนม 8
คนจากพระราชวัง คนเหลานี้ไมมีรอยสักบนรางกายของพวกเขา
แตปากของพวกเขาจะถูกปดผนึกอยางแนนหนา ดังนั้นเราจึง
ไมไดรับคําตอบใด ๆ สําหรับการสอบถามขอมูลของเรา มีพลธนู
ทั้งหมด 300 คนจากภายนอก นอกเหนือจากบรรดาผูที่สามารถ
หลบหนีไปได พวกเราสามารถจับพวกเขาไวไดหมดทุดคน ลูกศร
และคันธนูทั้งหมดที่ใชตางก็มีลักษณะเหมือนทหารทั่วไป "

"ชวยไดมากเสียจริง" เสี่ยวเทียนเหยาสงฮึ! ขึ้นเบา ๆ และ

เคาะนิ้วมือของเขาลงไปที่แขนรถเข็นอยางไมไดตั้งใจ

“ตึก ตึก ตึก”

เมื่อเขาเริ่มเคาะนิ้วแลวบรรยากาศภายในหองหนังสือก็
เปลี่ยนเปนอันตรายขึ้น ลิ่วปาย และชายเสื้อสีเขียวชวยไมได ที่จะ
รูสึกวาลมหายใจของพวกเขาเริ่มหนักหนวงขึ้น

ตั้งแตพวกเขาไดพบและทํางานรวมกับเขา พวกเขาก็
เรียนรูวิธีการอานการกระทําของเขา และแมวาเสี่ยวเทียนเหยา
จะปฏิบัติกับพวกเขาราวกับเพื่อนของเขา แตพวกเขาก็ยังคงกม
ศีรษะลงในขณะที่เขากําลังขบคิด

หลิน ชูจิ่ว ตื่นขึ้นมาและพบวาตัวเองนอนอยูบนเตียง

เธอยังคงสวมเสื้อผาที่เปอนเลือดของเธอ และเธอก็ไมมีแมแตผา
นวมที่อยูดานบนของรางกาย หลิน ชูจิ่ว รูสึกหนาวมาก ๆ แลวใน
ไมชาเธอก็รูสึกไดวามีน้ํามูกไหลออกมาจากจมูกของเธออยาง
รวดเร็ว และเธอไมสามารถควบคุมได

หลิน ชูจิ่วตองการที่จะบน อยางไรก็ตามมันมีดีมาก

พอแลว ที่เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดฆาเธอ ดังนั้นเธอไมควรจะ
คาดหวังอะไรอีก

ในชีวิตหลิน ชูจิ่ว ไมโลภมากจนเกินไป ตอนนี้เธอพอใจ

มาก และเรื่องชีวิตที่สองในปจจุบันของเธอ เธอก็ไมกังวลมากนัก
 วันเวลาที่ผานมา เธอจะพยายามที่จะทําความเขาใจกับ
ทุกอยาง ดังนั้นเธอเชื่อวาสิ่งตางๆจะสวยงามมากขึ้น

หลิน ชูจิ่วลูบแขนที่เจ็บของเธอ และสายหนากับ

สถานการณปจจุบันของเธอ แตแลวเธอก็เปลี่ยนการแสดงออก
ทางสีหนาของเธอ จากนั้นเธอก็พยายามที่จะลุกขึ้น เพื่อถามใคร
สักคนวาตอนนี้เวลาไหนแลว อยางไรก็ตามเธอไดยินเสียงปลุก
ของระบบการแพทยดังขึ้น ... ...

“ติ่ง ติ่ง ติ่ง”

หลิน ชูจิ่ว คุนเคยกับเสียงนี้มาก เสียงนี้จะเตือนเธอวา

เธอมีผูปวยที่ตองทําการรักษาและชวยเขา แตคราวนี้เธอไม
จําเปนตองดูแลคนอื่น เธอตองรักษาอาการเปนไขหวัดของเธอเอง
 หลิน ชูจิ่ว แทบอยากจะกรอกตาขึ้นฟา อาการของเธอ
นั้นออกจะชัดเจนสําหรับเธอ ระบบการแพทยยังคงตองเตือนเธอ
ดวยหรือ?

ระบบการแพทยดูถูกเธอขนาดนั้นเลยหรือ?

หัวของหลิน ชูจิ่วรูสึกหนักมาก เธอไมตองการเคลื่อนไหว

มากเกินไป แตเธอก็ฉีดยาใหตัวเองและกินยาสองเม็ดอยูดี

เธอนั่งอยูเปนเวลานาน และเมื่อพลังของเธอฟนตัวกลับ
มาแลว เธอก็เปลี่ยนผาพันแผลใหตัวเอง การบาดเจ็บที่ไหลซาย
ของเธอไมรุนแรงนัก แตก็ยังไมควรบังคับตัวเองใหขยับมากเกินไป
และพยายามระมัดระวังใหมากขึ้น

หลังจากทําความสะอาดบาดแผลของเธอ หลิน ชูจิ่ว

ตองการหาคนและถามพวกเขาวาเธอจะไดรับอาหารอยางไร เธอ
ไมรูวาเธอนอนหลับไปนานแคไหน แตเมื่อตื่นขึ้นมาเธอก็รูสึกหิว
มาก

แตหองของเธอยังคงยุงเหยิงอยู กลองของเธอถูกคว่ํา
ทั้งหมดและชุดทั้งหมดของเธอยังคงกระจัดกระจายอยูบนพื้น
เชนเดียวกับกอน แต…

กลองยาของหลิน ชูจิ่ว หายไปและรางของมือสังหาร

เหลานั้นก็หายไปดวย

แตสําหรับกลองยาเหลานั้น หลิน ชูจิ่ว ไมไดสนใจพวก

มันมากนัก เพราะไมวาจะอยางไร ในนั้นก็มีเพียงแคยาหามเลือด
ผาพันแผล เข็มเย็บแผลและอื่น ๆ ซึ่งไมมีคาอะไร นอกจากนี้เธอ
ยังสามารถใชวัสดุจากยุคนี้ไดตราบเทาที่เธอรูวาจะใชมันได
อยางไร
ตอนที่ 24 ส ง พวกนางกลั บ ไป
เมื่อ หลิน ชูจิ่ว เปดประตูหองของเธอออกมา เธอก็เห็นลานดาน
นอกของเธอสะอาดสะอานมาก ราวกับวามันไมเคยมีอะไรเกิด
ขึ้นมากอน เธอหายใจเขาลึก ๆ และไดกลิ่นเพียงกลิ่นหอมของ
ผนังคอนกรีตเทานั้น

หลิน ชูจิ่วมองไปยังสภาพแวดลอมรอบ ๆ ตัวเธอ เธอ

คนพบวาลานไมใหญมากนัก แตที่มันดูใหญมากเพราะมันวาง
เปลา นอกเหนือจากสนามหญาแลวก็ไมมีอะไรอื่นอีก แตมันดู
สบายและผอนคลายสําหรับเธอมาก

บอกตามความจริง หลิน ชูจิ่วไมชอบตนไมดอกไมหรือ

แบบหินใด ๆทั้งนั้น สิ่งเหลานั้นไมเพียงแตปดกั้นสายตาของเธอ
และยังสามารถชวยขโมยใหหลบซอนไดอีกดวย

เธอชอบพื้นที่เปดโลง ซึ่งเธอจะสามารถมองเห็นกําแพง
จากลานไดอยางชัดเจน
 หลิน ชูจิ่ว เดินลงไปตามขั้นบันไดหิน เธอเดินออกไปนอก
ลานบานของเธอ และพบลานอีกแหงหนึ่ง เปนลานขนาดใหญ
แถมยังดูสบายตาเปนอยางมาก หลังจากนั้นสักครูเธอก็พบประตู
และเดินเขาไปในหอง กอนหนานี้หลิน ชูจิ่ว ชอบเดินมากๆ แต
ในตอนนี้รางกายใหมของเธอไมสามารถที่จะเดินไดเปนเวลานาน
เธอเพียงแคเดินไปชั่วขณะหนึ่ง เธอก็รูสึกเหนื่อยลาและหายใจไม
ออกแลว หลิน ชูจิ่วตองการที่จะนั่งพัก แตเธอยังคงอยูระหวาง
กลางทางเขาไปดานในและไมสามารถหาอะไรนั่งได

ฮัชเชย ! !

หลิน ชูจิ่วจามขึ้นเสียงดัง น้ํามูกของเธอไหลลงมาอีกครั้ง

เธอตองการมองหาผาเช็ดหนา แตเมื่อเธอมองตัวเอง เธอก็คนพบ
วาเธอยังคงสวมเสื้อผาที่เปอนเลือดอยู
 "เธออยากจะกลับไปและเปลี่ยนเสื้อผาของเธอ
หรือไม?" หลิน ชูจิ่ว เงยหนาขึ้นมองและหันศีรษะไปมอง แตเธอ
เห็นเพียงถนนอยูขางหนาเทานั้น หลิน ชูจิ่ว กมหนากัดฟนและ
เดินหนาตอไป

กลับไปหรือ? ถาเธอทําเชนนั้น เธอก็ไมมีความสามารถที่

จะออกมาอีก

จากระยะไกลๆ หลิน ชูจิ่ว ก็ตั้งทาไปตอ เธอคิดวามันโง

มากที่จะอยูที่นี่ เธอไมรูวาเธอตองการที่จะทําอะไรกันแน แตเมื่อ
เห็นใครบางคนจากระยะไกลๆ เธอรูสึกโลงใจขึ้นมาก

หลิน ชูจิ่วเดินตอไปและเห็นวาเธอเหลืออีกเพียงไมกี่กาว
เทานั้น เธอไมลังเลที่จะเปดประตูเขาไป หลิน ชูจิ่วไดหยุดยั้งการ
กระทําของเธออยางรวดเร็วในทันที ที่เห็นชายชราที่ดูเครียดและ
มีหญิงสาวสี่คนอยูขางใน
 เมื่อชายชราเห็นหลิน ชูจิ่ว ใบหนาของเขาก็ไมไดแสดง
ออกมาอยางแปลกใจแตอยางใด เขามีทาทางที่สงบแลวพูดขึ้น
"ขาผูนอยพอบานเฮาชื่อ แหงตําหนักองคชายเสี่ยว คารวะหวาง
เฟย (องคหญิง)ขอรับ"

หวางเฟยหรือ?

เมื่อหลิน ชูจิ่วไดยินเขาใบหนาของเธอแสดงรอยยิ้มบางๆ
ขึ้น ดูเหมือนวาการดํารงอยูของเธอจะไดรับการยอมรับบางแลว

ฮองเตไดมอบเธอใหกับองคชายเสี่ยว ตราบเทาที่เธอยังมี
ชีวิตอยู เธอจะถูกเรียกวา 'องคหญิงเสี่ยว'

หลิน ชูจิ่วไมไดเยอหยิ่ง และคอยๆยกมือขึ้นแลวพูดวา

"ตามสบาย"
 แมวาความทรงจําของเจาของรางเดิมไมนาเชื่อถือมากนัก
แตความรูของนางในเรื่องมารยาทก็เปนสิ่งที่ดี แนนอนวานี่ไมใช
เพราะตัวของนางเอง แตเปนเพราะทานยายของเจาของรางเดิมนี้
ตางหาก

ทานยายของเจาของรางเดิมนี้ ไดเชิญแมนมที่มากฝมือ
หลายคนเพื่อใหมาฝกเรื่องของมารยาทในพระราชวังอยาง
เครงครัดใหกับนาง แตนาเสียดายที่เจาของรางเดิมผูนี้ไมไดเรียนรู
อะไรที่มีประโยชนมากกวาการเรียนมารยาทเทานั้น

พอบานเฮา ไมลังเลที่จะยืนตรงขึ้น จากนั้นก็ชี้ไปที่สาวใช

ทั้งสี่คนที่อยูขางหลังของเขา "หวางเฟย สาวใชเหลานี้ เปนสาวใช
ที่หวางเยี่ย ไดสงใหมาคอยรับใชและชวยเหลือในสิ่งที่ทาน
ตองการขอรับ"

มาคอยรับใชและการตรวจสอบในเวลาเดียวกันซินะ
 หลิน ชูจิ่ว เขาใจดังนั้นเธอจึงยินดีที่จะยอมรับ "ตองขอบ
พระทัยหวางเยี่ยที่ใหความสําคัญ"

หลิน ชูจิ่วไมกลัววาจะมีใครสักคนมาเฝาดูเธอ เธอกลัวที่

จะตองชวยเหลือตัวเองเพียงลําพังมากกวา

ไมใชเพราะเธอไมตองการชวยตัวเอง แตในสมัยโบราณ
เชนนี้สิ่งที่ไมสะดวก เชนการอาบน้ํา ถาจะไมมีใครจะชวยในการ
หาน้ําและตมน้ํา เธอคิดวาเธอคงจะใชเวลาเปนวันในการทําสิ่ง
เหลานั้น ดังนั้นมันจะดีกวาถาเธอจะไมอาบน้ําเลย

อีกอยางก็หนึ่งคือการซักผา แคคิดหลิน ชูจิ่ว ก็ปวดหัว

ขึ้นมาทันที

ในสมัยโบราณนี้ไมมีเครื่องซักผาและผงซักฟอกเหลว เธอ
ไมสามารถซักเสื้อผาไดทุกวัน ไมตองพูดถึงเธอสวมชุดผาไหม
จํานวนมาก สิ่งเหลานี้เปนเรื่องยากที่จะลางและหนักมาก ดังนั้น
ถาไมมีใครจะมาชวยเธอจริงๆ เธอก็จะรองไหออกมาจริงๆ

พอบานเฮา ไมไดคาดหวังวาหลิน ชูจิ่วจะวางายเชนนี้

เธอทําใหเขาประหลาดใจ แตแลวจูๆ สายตาของหลิน ชูจิ่วก็
เปลี่ยนเปนเยือกเย็น พอบานเฮา กมศีรษะของเขาลงทันทีกลัวที่
จะมองไปที่นาง

"หวางเฟย หวางเยี่ย ใหบาวผูนี้ถามทานวา ทานตองการจะ

จัดการกับสาวใชทั้งสี่ที่มาพรอมกับสินสอดทองหมั้นของทาน
อยางไร?" พอบานเฮา คิดวาองคชายเสี่ยวจะตองถามเขาเกี่ยวกับ
เรื่องนี้อยางแนนอน โดยเฉพาะอยางยิ่ง คนเหลานั้นที่บอกวา
ตัวเองเปนหญิงรับใชนั้นตางก็ไมธรรมดา

"สงพวกนางทั้งหมดกลับไปพรอมกัน แลวบอกพวกนาง
วาตําหนักขององคชายเสี่ยวไมขาดแคลนสาวใช และองคชาย
เสี่ยวไมมีปญหาที่จะจัดการกับพวกนาง" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นอยาง
โหดเหี้ยม เธอตองการที่จะสงคนเหลานี้ที่หลิน ฟูเหรินสงมาให
เธอไปเสียไกล ๆ

หลิน ฟูเหริน จัดหาคนจํานวนมากมาให หลิน ชูจิ่ว

นอกเหนือจากเหลาสาวใชเจาเสนหทั้งสี่คนแลว ยังมีอีกหลายคน
ที่มาอยูเปนเพื่อเธอภายในหองของเธอ ถึงแมวาคนเหลานั้นจะมา
จากพระราชวัง แตก็เถอะ… …

คนเหลานี้อยูภายใตสัญญาที่มีอยูในมือของหลิน ฟูเหริน
แมวาคนเหลานั้นจะไมกลัวเพราะหลิน ชูจิ่ว ไมมีสิทธิ์ที่จะขาย
พวกนาง ดังนั้นแทนที่จะอยูรอดรวมกันในตําหนักแหงนี้พรอมกับ
พวกนาง เธอคิดวาไมดีกวา

พอบานเฮา ไมไดคาดวาหลังจากที่หลิน ชูจิ่ว เมื่อได

แตงงานแลว วันรุงขึ้นนางจะตัดสัมพันธกับครอบครัวของนาง
เชนนี้ ดังนั้นเขาจึงแนะนําอยางสุภาพขึ้น: "หวางเฟย ทาน
ตองการที่จะพบคนเหลานั้นกอนหรือไมขอรับ?"
 ถาผูหญิงที่ออนแออยางหลิน ชูจิ่ว อยูเพียงลําพังคนเดียว
ทามกลางผูคนขององคชายเสี่ยว แมวานางจะเสียชีวิตลงในลาน
บานของนางเปนปๆ แตคนนอกก็จะไมรู ...

ตอนที่ 25 ผู อ ยู เ บื้ อ งหลั ง มื อ สั ง หาร

พอบานเฮา เปนคนใจดี แตเขาไมทราบสถานการณจริงๆ ของ
หลิน ชูจิ่ว ..
สําหรับ หลิน ชูจิ่วไมวาจะเปนคนรับใชของตระกูลหลิน
จะเปนมนุษยหรือไมก็ตาม ทุกอยางก็จะยังคงเหมือนเดิม อยางไร
ก็ตาม หากเจานายสั่งพวกนาง พวกนางก็จะไมลังเลที่จะปฏิบัติ
ตามคําสั่งของพวกนางและฆาเธอไดในทันที

แตในตอนนี้ หลิน ชูจิ่วไดตัดสินใจที่จะอยูภายใตปกของ

เสี่ยวเทียวเหยา และจะพยายามอยางดีที่สุดที่จะอยูในโลกนี้ตอไป
ยิ่งไปกวานั้นไมใชวาเธอยังจะสามารถเปนมิตรกับตระกูลหลินได
อีกตอไปเสียหนอย เธอและหลิน ฟูเหริน ไดเผชิญหนากัน แถม
เธอยังไดนําเงินเปนจํานวนมากมาในฐานะสินสอดทองหมั้นของ
เธอ ดังนั้นหลิน ฟูเหริน จะไมปลอยเธอไวแน

หลิน ชูจิ่ว จะไมยอมใหคนรับใชของหลิน ฟูเหริน ไดอยู

เคียงขางเธอ และทําให เสี่ยวเทียวเหยา สงสัยเธออีกครั้ง เธอ
ยอมที่จะไมทําอะไรดีกวา อยางไรก็ตาม องครัชทายาท เปนบุตร
เขยในอนาคตของบิดาของเธอ ดังนั้นเขาจะไมอยูขางเธอ เขา
อาจจะใชเธอเปนเครื่องสังเวย และขอใหเธอฆาเสี่ยวเทียนเหยาก็
ได

และแทนที่จะทําใหคนในตําหนักขององคชายเสี่ยวสับสน
เธอไมควรที่จะพบปะกับคนเหลานั้น และปลอยใหพวกเขาเห็นวา
เธอยังคงใกลชิดกับแมเลี้ยงของเธอ และเธอยังคงเปนบุตรสาวคน
โตของตระกูลหลินตอไป
 หลิน ชูจิ่ว ปฏิเสธเจตนารมณที่ดีของพอบานเฮา เพื่อที่
เขาจะไดสงคนเหลานั้นกลับไปในทันที แนนอนเมื่อเธอสงพวก
นางกลับไปแลว เธอก็ควรจะทําใหมันกลายเปนเรื่องใหญเสีย
หนอย เพื่อใหคนเหลานั้นที่ชอบดูการแสดงที่ดีจะไดเริ่มนินทาวา
คนที่หลิน ฟูเหริน สงใหมาเปนสวนหนึ่งของสินสอดทองหมั้นของ
บุตรสาวคนโตของ ไดถูกปฏิเสธจากตําหนักขององคชายเสี่ยว

เมื่อพอบานเฮา ไดยินคําพูดของหลิน ชูจิ่ว ใบหนาของ

เขาดูแปลกใจมาก

พอบานเฮา นั้นอายุมากแลว แตเขาไมเคยเห็นหญิงสาว

คนไหนที่พึ่งจะแตงงานก็เริ่มตอสูกับครอบครัวของตัวเองเชนนี้มา
กอน หญิงคนนี้ไมไดแสดงทีทาโดยปกติของคุณหนูใหญแหง
ตระกูลหลินที่มักจะทําอยูเปนประจําแมแตนอย

ในเมื่อหลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นมาเชนนั้น เขาก็ไมไดพยายาม

ชักชวนนางเปนครั้งที่สอง กอนหนานี้เขาพยายามแนะนํานาง
เพราะหลิน ชูจิ่ว ไดชวยบุตรชายของเขาเฮาหลิน เอาไว แตนั่น
เปนเพียงความคิดที่เห็นแกตัวของเขาเทานั้น

แมวาพอบานเฮา ไมสามารถพูดคําขอบคุณออกมาบน
ใบหนาของเขาได แตเขาอาจจะแอบชวยหลิน ชูจิ่ว เอาชนะสาว
ใชทั้งสี่คนของนางได ถาหากวาพวกนางไมเต็มใจที่จะรับใชนางใน
ครั้งแรก

แนนอนวาหลิน ชูจิ่วไมรูเรื่องนั้น ดวงตาเธอพอใจเมื่อ

เห็นสาวใชทั้งสี่คนที่พึ่งมาใหมคอยทําความสะอาดหองของเธอ
ตักน้ําและเตรียมอาหารอยางดี หลิน ชูจิ่วชวยไมได ที่จะคิดวา
อิทธิพลของ หลิน ฟูเหริย ยังเทียบไมไดกับเสี่ยวเทียนเหยาเลย
ดวยซ้ํา

ถาสาวใชเหลานี้ของหลิน ฟูเหริน ทําหนาที่ไดดีแบบนี้

เธอก็คงจะไมพบความผิดพลาดของพวกนาง คําขอของหลิน ชูจิ่ว
นั้นไมมากจนเกินไป เธอไมตองการสาวใชที่เต็มใจที่จะเสียชีวิต
เพราะเธอ หรือปฏิบัติตอเธอในฐานะเจานายของพวกนาง พวก
นางยังสามารถถือวาเธอเปนเพื่อนหรือนองสาวได ตราบเทาที่สาว
ใชเหลานั้นจะไมดึงเธอลงมา เธอก็จะรับรองคุณภาพชีวิตของพวก
นางได

ตราบเทาที่พวกนางจะไมทําอะไรเชนการปนขึ้นไปบน
เตียงของเสี่ยวเทียนเหยา เธอยินดีที่จะยอมรับพวกนางไดเชนกัน

ในที่สุดหลิน ชูจิ่ว ก็สามารถแชตัวเองลงในอางได

จากนั้นเธอก็กินอาหารและดื่มน้ําขิง หลังจากนั้นหลิน ชูจิ่ว ก็ขึ้น
ไปนอนบนเตียงดวยใบหนาที่เต็มไปดวยจิตวิญญาณและความสุข

นี้และคือชีวิต!

ถึงแมวาเธอจะไดรับบาดเจ็บที่ไหลซายของเธอ แตหลิน
ชูจิ่วก็ยังคงคิดวานี่คือชีวิตที่แสนสบายที่สุดของเธอ ตั้งแตเธอ
มาถึงโลกใบนี้ ... ...
 วันเวลาของหลิน ชูจิ่ว ผานไปสบาย ๆ แตไมใชสําหรับ
เสี่ยวเทียนเหยา แมวาตําหนักขององคชายเสี่ยว ไดทําการ
ประกาศออกไปวาทั้งองคชายเสี่ยวและองคหญิงเสี่ยว ตางก็ยังคง
ตกใจอยู เพราะเหตุการณที่เกิดขึ้นและตองพักฟนตัว แตเสี่ยว
เทียนเหยา กลับไมมีโอกาสไดพักแมแตนอย ... ...

เชาตรูของวันใหม ทหารองครักษขององคชายเสี่ยวได
ลากศพของผูลอบสังหารเหลานั้นออกไป และวางมันไวอยาง
เรียบรอยตรงหนาประตูศาลยุติธรรม

นอกเหนือจากรางกายเหลานั้นแลว ยังมีลูกศรและคันธนู
หลายรอยอัน แมวาพวกมันจะไมมีชื่อหรือเครื่องหมาย แตคนที่มี
ตาก็มองเห็นและยอมรับวาสิ่งเหลานั้นมาจากทหาร และถาทหาร
ไมไดเอาพวกมันออกไป แลวใครที่ไหนจะเอามันออกไปได เมื่อ
คนธรรมดาไมสามารถใชพวกมันได
 ทุกคนรูดีวาในแควนตะวันออกนี้มีกฎหมายที่ระบุเอาไว
วา ไมมีใครไดรับอนุญาตใหครอบครองอาวุธสวนตัวและวัสดุที่
เกี่ยวของใด ๆ ที่ทางราชการไมสามารถควบคุมได จึงเปนธรรมดา
ที่คนธรรมดาสามัญสวนใหญไมสามารถเขาถึงมันไดงายๆ

ดวยรางกาย ลูกธนูและคันธนู ตําหนักขององคชาย

เสี่ยว ไดทําการรองเรียนและฟองรองไปถึงศาลยุติธรรม ใหมีการ
ตรวจสอบผูบัญชาการกองทัพของฮองเตและหัวหนาขันที

พูดงายๆ ก็คือ ทุกคนที่มีความเชื่อมโยงกับศพที่เขามาใน

ตําหนักขององคชายเสี่ยวจะไมมีการปลอยใหรอดไปไดสักคน
รายงานทั้งหมด 38 หนาและ 30 หนาของรายชื่อที่เกี่ยวของ ได
ถูกสงไปยังศาลยุติธรรมเรียบรอยแลว

ตําหนักขององคชายเสี่ยวไดรายงานวาคนเหลานั้นละเลย
หนาที่ของตนและชวยผูลอบสังหารใหมีอาวุธทางทหาร ไมเชื่อฟง
กฎหมาย และวางแผนที่จะสังหารองคชายเสี่ยว
 ตําหนักขององคชายเสี่ยวไดเขียนคาใชจาย
จํานวน 18 ขอ คาใชจายแตละขอ ก็เพียงพอที่จะทําลายและฆา
ไปถึงสามชั่วคนของตระกูลนั้นๆได

พยานหลักฐานและรายงานรายละเอียดทั้งหมด ถูก
นําเสนอรวมกันตอศาลยุติธรรม ดวยสิ่งเหลานี้ตําหนักของเจาชาย
เสี่ยวไมจําเปนตองเปดปากของพวกเขา และเพียงแคเชื่อมั่นตอ
ศาลวาศาลจะใหความเปนธรรมตอองคชายเสี่ยว ที่ไดปกปอง
แควน และไมทําลายชื่อเสียงอันกลาหาญของเขา

การกระทําขององคชายเสี่ยวเทียนเหยา เปรียบไดวา
เขี้ยวลากดินจริงๆ และไรความปราณีอยางที่สุด เขาไมเพียง
วางตัวสูงสงของผูมีความยุติธรรม แตยังเผยใหเห็นใบหนาของ
ฮองเต ฮองเตที่เก็บเขาไวในที่มืด เพื่อที่จะไมใหเขาสามารถทํา
อะไรได
 “ออกไป!”

“ปง!”

คนผูนั้นถูกตีอยางหนัก แตเขาก็ยังไมกลาที่จะรองออกมา
ทําไดเพียงแคจับหัวตัวเองไวเทานั้น มองเพียงแคครั้งเดียว ก็จะ
เห็นวาเขาสวมชุดขุนนาง บุคคลผูนั้นเปนผูบัญชาการกองทัพที่ถูก
องคชายเสี่ยวรองเรียนนั่นเอง

ในเวลาเพียงแคคืนเดียว กําลังทหารของเขาก็สิ้นสุดลง
เพียงเพราะเหลามือสังหารพวกนั้นไปลอบสังหารองคชายเสี่ยว
เขา

“ฝาบาทไดโปรดระงับอารมณดวยพะยะคะ "ขันทีสวนตัว
ของฮองเตคอยๆเอนไปขางหนา "องคชายเสี่ยวในตอนนี้เปนคน
พิกลพิการไปแลว เขาจะไมสามารถเดินไดไปตลอดชีวิต และจะ
ไมมีทายาท ดังนั้นฝาบาทอยาไดโกรธเคืองอยางไรคาเลยพะยะคะ
"

ขันทีสวนตัวของฮองเตพูดขึ้น ตองการที่จะเนนคําวา "ไร

คา" โดยเฉพาะเมื่อเขารูดีวาฮองเตรักที่จะฟงคํานี้ เพราะนั่นคือสิ่ง
ที่เขาเรียก องคชายเสี่ยว ขาหลวงที่กราบไหวตอหนาฮองเตก็จะ
มักแอบเรียกเสี่ยวเทียนเหยาวา "องคชายไรคา"

แนนอนที่สุด เมื่อฮองเตไดยินคํานั้น ใบหนาของเขาก็

เปลีย่ นไปเล็กนอย แตถึงกระนั้นเขาก็ถอนหายใจและพูดขึ้นวา"
แตเหลามือสังหารที่ไรประโยชนพวกนั้นก็ไมสามารถที่จะคนไรคา
เชนนั้นได มันไมไดแสดงใหเห็นหรือวา แมแตคนไรคายังดีกวา
พวกเขา"

"พระองคตรัสไดถูกตองแลวพะยะคะ ... ... " เมื่อฮองเต

ไดยินคําพูดของเขา ในที่สุดเขาก็สงบลง และแมแตริมฝปากของ
เขาก็เปลี่ยนไปมีรอยยิ้ม"พวกเราสามารถขุดเอาไพตายของเขา
ออกมาได ดังนั้นแมวาขาจะสูญเสียคนไปเปนจํานวนมาก แตมันก็
ยังคงคุมคา"

"ฝาบาททรงฉลาดอยางแทจริงแลวพะยะคะ" ขันที
สวนตัวของฮองเตยกยิ้มขึ้น กอนจะวางรายงานขององคชายเสี่ยว
และหินหมึกไวทันที ฮองเตจึงเริ่มอานการอนุมัติของเขา ... ...

ตอนที่ 26 เรี ย กหวางเฟยมาพบข า

เสี่ยวเทียนเหยา ในไมชาก็ไดรูวาตอนนี้ฮองเตกําลังโกรธอยู
ภายในหองหนังสือของเขา อยางไรก็ตามดวงตาของเขาแสดง
รอยยิ้ม แตเขาก็ไมไดพูดอะไรสักคํา

ในหัวใจของซูฉา เขาถึงกับแอบปลงอยางเงียบๆ กับ

ความคิดของฮองเต ฮองเตชางเปนคนไรเดียงสาเสียจริงๆ เสี่ยว
เทียนเหยามีอายุเพียงสิบสามปเมื่อเขาไดเขารวมกองทัพ และใช
เวลาเพียง 15 ปในการรบ ดังนั้นเขาคิดไดอยางไรวา นั้นเปนเพียง
แคไพตายของเสี่ยวเทียนเหยาเทานั้น?

ฮองเตคิดวาเขาสามารถเรียนรูและบังคับใหเสี่ยวเทียน
เหยาใชไพตายของเขาได ซึ่งในความเปนจริงแลว นี้เปนเพียง
จุดเริ่มตนของแผนที่เยือกเย็นของเขาเทานั้น วันหนึ่งฮองเต
จะตองไดจายราคาที่แพงใหกับความเยอหยิ่งทั้งหมดของเขา

ซูฉาทิ้งความเห็นอกเห็นใจที่เขารูสึกใหกับฮองเตไป และ
ทําการรายงานสถานการณขางนอกตอเสี่ยวเทียนเหยาตอไป เมื่อ
เขาเสร็จมัน ก็เปนเวลาเที่ยงวันแลว เสี่ยวเทียนเหยาบอกกับซูฉา
อยูกินกลางวันดวยกัน แตคนทั้งสองยังไมไดออกไปขางนอก ก็
เห็นพอบานเฮาเดินเขามากอนแลว

เมื่อพอบานเฮาเห็นซูฉา เขาก็เกิดความลังเลเล็กนอย วา

เขาควรจะพูดกับเสี่ยวเทียนเหยาดีหรือไม
 เมื่อเห็นเชนนั้นซูฉา ก็หาเหตุผลที่จะออกไปกอน แตแลว
เสี่ยวเทียนเหยา ก็พูดขึ้น "ซูฉา ไมใชคนนอก ดังนั้นมีอะไรก็พูด
มา"

ซูฉารูสึกวามันไมใชความคิดที่ดี แตเขาก็เชื่อฟงเพียงแค
ยืนอยูตรงนั้นเงียบๆ เขาไดแตแอบภาวนาวาอยาใหพอบานเฮา
พูดความลับที่ยิ่งใหญออกมา เพราะเขารูดีวาการรูมากเกินไป
ยอมจะไมดีนัก

เมื่อไดยินคําพูดขององคชายเสี่ยว พอบานเฮาก็ไมลังเล
อีกตอไป เขารายงานออกมาดวยความเคารพและพูดซ้ําคําพูด
ของหลิน ชูจิ่ว"หวางเยี่ยมีความคิดเห็นอยางไรขอรับ?"

แมวาสิ่งที่หลิน ชูจิ่วตองการจะทําจะเกี่ยวพันถึงการ
รักษาหนาใหกับตําหนักของเขา แตมันไมใชวาเขาไมสามารถทํา
ในสิ่งที่นางตองการจะทําได
 เสี่ยวเทียนเหยาก็อยากจะรูวานางมีแผนอะไรจึงพูดขึ้น
“ทําตามแผนของนาง”

ใบหนาเย็นชาของเสี่ยวเทียนเหยา ออนเล็กนอย พอบาน

เฮา กําลังจองมองไปที่พื้นดังนั้นเขาจึงไมไดเห็นมัน แตซูฉา
สามารถมองเห็นมันไดอยางชัดเจน

เมื่อพอบานเฮาออกไป ซูฉาก็ยิ้มแลวพูดขึ้น "ไมมีใคร

สามารถเขามาไดถาไมใชสมาชิกในครอบครัว ทานทั้งสองคนชาง
มีความเหมาะสมที่จะเปนสามีและภรรยากันจริงๆ เพราะพวก
ทานทั้งสองสนุกกับการเลนในที่สาธารณะ"

เสี่ยวเทียนเหยา มองไปในดวงตาของเขา แตไมไดพูด

อะไรออกมา ซูฉาไดแตยักไหล แลวเดินไปขางหนาเพื่อชวยเสี่ยว
เทียนเหยา ผลักรถเข็นของเขาและแสรงทําเปนวาเขาไมไดพูด
อะไร
 เมื่อหลิน ชูจิ่ว กําจัดสาวใชของหลิน ฟูเหริน ไดดวย
ความชวยเหลือจากพอบานเฮาแลว เธอก็สามารถนอนหลับได
หลังจากรับประทานอาหาร และเต็มไปดวยพลังแหงชีวิต

ตอนนี้ เธอเพียงแคจําเปนตองจดจําสถานการณใน
ปจจุบันของเธอเทานั้น

"เจาชื่ออะไร?" หลิน ชูจิ่ว มองไปที่สาวใชทั้งสี่คนที่เสี่ยว

เทียนเหยาสงมา เธอรูสึกสงบลง เมื่อเธอรูสึกไดวาสาวใชทั้งสี่
เหลานี้ไมไดมีแผนในใจที่จะเปนนางสนม

สาวใชทั้งสี่คนพูดขึ้นในเวลาเดียวกัน: "หวางเฟย โปรด

มอบชื่อใหพวกเราดวยเจาคะ"

ใหตั้งชื่อใหหรือ?
 หลิน ชูจิ่วไดแตตกตะลึงไปชวงเวลาหนึ่ง ดวยความ
ชวยเหลือจากความทรงจําของเจาของรางเดิม เธอสามารถเขาใจ
ไดวาการใหชื่อกับทาสคือประเพณีของพวกเขา หลิน ชูจิ่ว ไมเคย
ชอบประเพณีแบบนี้ ซึ่งมันเหมือนกับหลักการของชาวโรมัน หลิน
ชูจิ่ว คิดอยูครูหนึ่ง แลวก็เริ่มจากดานซาย: " เจินจู, จือเทา,ซานหู
และ เฟยซุย"

หลิน ชูจิ่ว ยอมรับวาเธอไมมีพรสวรรคในการคิดชื่อที่ดี

แตชื่อเหลานี้งายตอการจดจํา อยางไรก็ตาม พวกนางทั้งสี่คนก็
เปนคนรับใชในตําหนักองคชายเสี่ยว และก็ไมใชคนของเธอจริงๆ
แตอยางใด

"บาวขอบพระทัยหวาวเฟยเจาคะ สําหรับชื่อของพวก
เรา" สาวใชทั้งสี่กลาวขอบคุณหลิน ชูจิ่ว สําหรับการใหชื่ออยาง
เปนทางการของพวกนาง
 หลังจากที่การมอบชื่อใหพวกนาง หลิน ชูจิ่วก็เริ่มถาม
เกี่ยวกับบางสิ่งบางอยาง หญิงสาวทั้งสี่คนคิดวาหลิน ชูจิ่วจะ
สอบถามสิ่งตางๆเกี่ยวกับตําหนักขององคชายเสี่ยว และพวกนาง
ก็พรอมที่จะไมพูดขอมูลที่เปนประโยชนตอนาง แต ... ...

หลิน ชูจิ่ว ถามเฉพาะ ตอนนี้เวลาอะไร? ทหารที่ไดรับ

บาดเจ็บเปนอยางไรบาง? นางสามารถไปพบทหารเหลานั้นเพื่อดู
สถานการณของพวกเขาไดหรือไม?

อะไรคือกฎระเบียบภายในตําหนักขององคชายเสี่ยว?

นางสามารถพบกับองคชายเสี่ยว เพื่อถามเขาวานาง
สามารถออกไปจากลานหนาเรือนแหงนี้ไดตลอดเวลาหรือไม?

นอกเหนือจากสิ่งเหลานั้น หลิน ชูจิ่วก็ไมไดถามอะไรอีก

เลย นางไมไดถามถึงเรื่องสวนตัวขององคชายเสี่ยวแมแตนอย ซึ่ง
ทําใหพวกนางสับสนมาก
 ตามที่พวกนางรูมา หลิน ชูจิ่วถูกมอบใหโดยฮองเตเพื่อให
มาเปนเจาสาวขององคชายเสี่ยว และดวยเหตุนี้นางจึงมีสิทธิ์ที่จะ
ควบคุมอะไรก็ไดเกี่ยวกับตําหนัก แต ... ...

หลิน ชูจิ่ว ปฏิบัติตัวราวกับวาตัวเองเปนคนนอก หรือ

เรียกใหถูกตองก็คงจะเปนเหมือนแขกผูมาอาศัยเทานั้น

สาวใชทั้งสี่จึงเกิดความสับสน แตพวกนางไมไดแสดงออก
ใหเห็นทางใบหนา ไมวาอยางไร สาวใชทั้งสี่ที่เสี่ยวเทียนเหยา สง
มาใหหลิน ชูจิ่ว ก็ไมไดเปนสาวใชธรรมดาทั่วไป

สาวใชทั้งสี่ตอบคําถามของ หลิน ชูจิ่ว ทีละขอ ยกเวน

เรื่องที่วาเธอจะไปเยี่ยมทหารที่บาดเจ็บไดหรือไมนั้น ในฐานะสาว
ใชพวกนางไมมีสิทธิ์ตัดสินใจในเรื่องนี้
 "หวางเฟย เรื่องนี้ทานตองไปถามหวางเยี่ยดวยตัวเองเจา
คะ แตถาหากวาหวางเฟย ตองการที่จะไปเยี่ยมเหลาทหารที่
ไดรับบาดเจ็บจริงๆ บาวผูนี้จะไปถามพอบานเฮาใหเจาคะ" เจินจู
สาวใชคนแรกพูดขึ้น ทาทางของนางนั้นสงบและมั่นคง ถึงแมวา
นางจะไมไดเห็นหลิน ชูจิ่วเปนองคหญิงเสี่ยว แตนางก็ไมกลาที่จะ
ละเลยตําแหนงของนางได

หลิน ชูจิ่ว มีหนาที่ในการรับผิดชอบในการตรวจสอบ

สภาพของผูปวยของเธอ แตเธอก็ไมใชคนแบบนั้น ที่จะไปตามหา
เสี่ยวเทียนเหยา เพื่อถามเรื่องเล็กๆ นอยๆ เชนนั้น

"ไมตองหรอก เจาไมจําเปนตองไป แตอยาลืมแจงใหขารู

เร็วที่สุดเทาที่จะเปนไปได ถาอาการบาดเจ็บของทหารเหลานั้น
แยลง " ตําหนักขององคชายเสี่ยว ไมขาดแคลนหมอ แมวาความรู
ของเธอจะมีพื้นฐานมาจากยาตะวันตกแตเธอก็รูวายาจีนก็มี
ประโยชนมาก หลิน ชูจิ่ว ไมดูถูกหมอทางใดทางหนึ่ง เธอเชื่อวา
หมอเหลานั้นตางก็มีทักษะดวยกันทั้งนั้น
 ในความเปนจริง ถาระบบทางการแพทยไมไดให
เวชภัณฑตะวันตกกับเธอ เธอก็ไมรูวาความรูของเธอจะเปน
ประโยชนในยุคนี้หรือไม

เมื่อเจินจูไดยินคําพูดของหลิน ชูจิ่ว จิตใจของนางก็ชวย

ไมไดที่แอบชื่นชมนางในใจ

เมื่อ หลิน ชูจิ่ว ไดเรียนรูคําตอบเกี่ยวกับความกังวลของ

เธอแลว ตอนนี้เธอรูวาเธอสามารถทําอะไรไดบาง เพื่อที่จะอยู
รอดใหไดนานๆ ในตําหนักแหงนี้ เธอจะตองปฏิบัติตามกฎ
เหลานั้นเทานั้น

หลังจากพอบานเฮา ไดยินการตัดสินใจขององคชายเสี่ยว
เขาก็ตัดสินใจที่จะสงคนรับใชที่มาพรอมกับสินสมรสทั้งสี่คน
กลับไปยังจวนตระกูลหลิน ภายใตขอกลาวหาวาพวกนางละเลย
หนาที่ของตน
 เมื่อเขาเห็นวาหญิงสาวเหลานี้พึ่งพาคนจากตระกูลหลิน
มากเกินไป ในที่สุดเขาก็เขาใจวาทําไมหลิน ชูจิ่ว ตองการที่จะสง
พวกนางกลับไป

ไมจําเปนตองพูดถึงเรื่องที่หลิน ชูจิ่วไดพูดเอาไว เพราะ

แมแตตัวเขาเองก็ยังรูสึกโกรธกับทัศนคติของพวกนางเลย

“ถาเปนเชนนั้น แลวเหตุใดคุณหนูใหญถึงไมมาพบพวก
เรา?”

"คุณหนูใหญตาบอดหรืออยางไร? เมื่อวานพวกเราก็ยุง
มากอยูแลว วันนี้พวกเราจึงไดรูสึกเหนื่อยลา ถานางไมมาพบพวก
เรา พวกเราก็จะไปพบนางเอง "

“… …”
 แตละคนทําตัวหยิ่งยโสราวกับวาพวกนางเปนนายและ
หลิน ชูจิ่วเปนคนรับใช เมื่อพอบานมองเห็นทัศนคติของพวกนาง
เขาก็ชวยไมไดที่จะหัวเราะขึ้น "ตระกูลหลินชางทําผลงานไดดี
จริงๆ พวกเขาไดสงกลุมคนรับใชแบบนี้มา พวกเขาคิดวาพวกเขา
มากฉลาดพอ ที่จะทําใหพวกเจาเขามาอยูในตําหนักขององศชาย
เสี่ยวไดอยางนั้นหรือ?

"เขามา!" พอบานเฮา ไมไดแสดงความเมตตาตอพวกนาง

แมแตนอย เขาไมอาจเชื่อไดวาตระกูลหลินไดสงคนเหลานี้มา
จริงๆ จากนั้นเขาก็เรียกคนของเขาเขามา

"มัดพวกนางทั้งหมด แลวเอาตัวออกไป" พอบานเฮา พูด

ขึ้นดวยน้ําเสียงที่เกรี้ยวกราด เวลานี้สาวใชของตระกูลหลิน ตางก็
ไดรับความตื่นตระหนก พวกนางสับสนและหวาดกลัว ดังนั้นหนึ่ง
ในพวกนาง จึงพูดขึ้นอยางกลาไดกลาเสียวา "เจาคิดวาตัวเองเปน
ใคร? เจากลาที่จะมัดเราไดอยางไร? พวกเราเปนคนของหวางเฟย
ที่มาพรอมกับสินสอดทองหมั้น ไปตามนางมาพบขา "
 “เพี้ยะ”

ใบหนาของพอบานเฮาเปลี่ยนเปนเยือกเย็นขึ้น "เจากลา
สั่งใหหวางเฟยมาพบเจาไดอยางไร? เจาคิดวาเจาเปนใครกัน?"

"เจา ... ... แลวเจาละเปนใคร?" เมื่อเห็นวาชายคนนั้น

แข็งกระดางมากขึ้นและยังกลั่นแกลงพวกนาง นางจึงถามเบา ๆ

"ฮึ ... ... ขาเปนพอบานในตําหนักขององคชายเสี่ยว แลว

อีกอยางหวางเฟย ก็มีคําสั่งใหสงพวกเจากลับไปที่ตระกูลหลิน
ทั้งหมด"พอบานเฮา ไมตองการที่จะพูดคุยกับพวกนางอีกตอไป
จากนั้นก็สั่งใหคนของเขาผูกทุกคนเอาไว

การตัดสินใจขั้นสุดทายไดถูกตัดสินไปแลว ดังนั้นพวก
นางจึงไมสามารถตานทานไดอีกตอไป ... ...
ตอนที่ 27 หมอหลวง
พอบานเฮา เขาใจถึงความหมายในแผนการของหลิน ชูจิ่ว ดังนั้น
เขาจะสงสาวใชเหลานี้ออกไปดวยเสียงที่ดังและตอหนาผูคน
มากมาย

พอบานเฮา เห็นหลิน ชูจิ่ว มีความเมตตากรุณา เขารูวา

หลิน ชูจิ่วไมตองการไวหนาตระกูลหลิน และแนนอนวาเขาเองก็
ไมสนใจเรื่องหนาตาของตระกูลหลินเชนกัน หลินเซี่ยงอาจจะเปน
ขาราชการในพระราชวัง แตตําหนักขององคชายเสี่ยวยอมมองไม
เห็นเขาอยูแลว

ไมวาอยางไร ตําหนักขององคชายเสี่ยวยังกลาที่จะทําให
ฮองเตอับอาย ดังนั้นแลวเหตุใด พวกเขาตองกลัวเสนาบดีฝาย
ซายตําแหนงเล็กๆ ขนาดนั้นดวย
 พอบานเฮา สงคนเขาไปแจงคนตระกูลหลิน แตเขาไมได
เขาไปขางในดวยตัวเอง ตรงกันขาม เขาโยนสาวใชเหลานั้นไปที่
หนาประตูจวนตระกูลหลินแทน ขณะที่หลาย ๆ คนกําลังเฝาดูอยู
พอบานเฮา ที่ยืนอยูหนาจวนตระกูลหลินดวยความเยอหยิ่ง ไมวา
อยางไร เขาก็มาสงพวกนางเพราะมีเหตุผลบางอยาง ดังนั้นเขาจึง
พูดขึ้น "ขาไมเคยเห็นสาวใชที่ไหน ทําตัวหยิ่งยโสตอเจานายของ
พวกเขามากอน แตสาวใชเหลานี้กลับทําเชนนั้น "

“องคชายเสี่ยวและองคหญิงเสี่ยวไดแตงงานกันเมื่อวานนี้
อยางไรก็ตามพวกเขากลับไดพบกับมือสังหารจํานวนมาก และทั้ง
สองคนตางก็ไดรับบาดเจ็บ แตคนเหลานี้กลับบอกใหหวางเฟย
มาพบพวกนางดวยตัวเอง "

"อํานาจของทานเสนาบดีหลินเซี่ยงนั้นชางใหญโตยิ่งนัก
พวกเราเคารพหวางเฟยของเรา แตพวกนางไมเคารพและยังไมมี
ความหวงใยให ดังนั้นพวกเราจึงตัดสินใจดวยตัวเอง เพื่อที่จะลาก
คนเหลานี้ออกมา"
 "และเพราะหวางเฟย เปนบุตรสาวที่แสนประเสริฐ นางรู
ดีวาตระกูลหลินขาดแคลนสาวใช ดังนั้นนางจึงบอกวาไม
จําเปนตองสงสาวใชไปอีก”

เสียงของพอบานเฮา นั้นดังมาก และคําพูดของเขาก็

ชัดเจนทุกคํา คนที่กําลังเฝาดูอยูไดยินเขาอยางชัดเจน เมื่อตระกูล
หลินไดรับขาว พอบานเฮาก็ไดเสร็จสิ้นการกลาวสุนทรพจน
เรียบรอยแลว

เมื่อพอบานเฮา เห็นพอบานของตระกูลหลิน เขาก็ไมได

เปดโอกาสใหเขาไดพูด กอนจะพูดขึ้นทันทีวา "องคชายเสี่ยว ได
สงคนเหลานี้กลับมาและตอนนี้ก็ขึ้นอยูกับคนตระกูลหลินแลววา
จะจัดการอยางไร องคชายและองคหญิงเสี่ยวไดรับบาดเจ็บ
ดังนั้นขาจะไมอยูนานกวานี้"
 พอบานของตระกูลหลิน ไมไดมีโอกาสกลาวคําทักทาย
พอบานเฮาดวยซ้ํา เมื่อพอบานเฮา พูดจบเขาก็เดินจากไปทันที

"ทานพอบานเฮา พอบานเฮา ... ... นี่เปนเรื่องผิดพลาด

... ... นี่เปนการเขาใจผิด ... ... " พอบานของตระกูลหลิน
พยายามจะตามใหทัน แตคนขององคชายเสี่ยวไดรับการฝกฝนมา
เปนอยางดี ดังนั้นจะเปนไปไดอยางไรที่พอบานธรรมดาจาก
ตระกูลหลินจะสามารถติดตามเขาไดทัน?

ดานนอกจวนตระกูลหลินคนกลุมหนึ่งกําลังคุกเขาอยู
และมีคนอีกกลุมหนึ่งกําลังนินทา ในขณะนั้นพอบานของตระกูล
หลิน ก็เต็มไปดวยกังวลเปนอยางมาก และไมรูวาจะทําอะไรดี

คนที่ซุบซิบอยูภายนอกคิดวาเหลาสาวใชที่คุกเขาอยู
ในตอนนี้ชางทําเรื่องที่นาอับอายมาก แตตระกูลหลินกลับจะ
ยอมรับสาวใชแบบนี้อีก
 นั้นไมนาอับอายมากวาหรือ?

หลิน ชูจิ่วหรือเสี่ยวเทียนเหยา ไมสนใจวาคนตระกูลหลิน

จะรูสึกอายหรือไม พวกเขาไมตองการทําตัวเปนมิตรกับพวกเขา
อยูแลว

เมื่อหลิน ชูจิ่ว ไดยินวาทุกสิ่งทุกอยางเสร็จสิ้นเรียบรอย

แลว เธอมีความสุขเปนอยางมาก และพูดซ้ําๆ กับพอบานเฮา วา
ถาตระกูลหลินยังคงพยายามที่จะสงสาวใชมาอีกก็ไมควรที่จะ
ยอมรับพวกเขา และถามีคนจากตระกูลหลินเดินทางมาขอพบเธอ
ก็ใหเขาบอกพวกเขาไปวาเธอไดรับบาดเจ็บและไมสามารถ
ออกมาพบใครได

หลิน ชูจิ่ว กําลังรอวาจะมีคนจากตระกูลหลินคนไหนที่

จะมาปรากฏตัวอยูที่หนาประตูของเธอ แตเธอรอคอยมานานแลว
ก็ยังไมมีใครมา คนของตระกูลหลินไมแมแตจะสงคนมาอธิบายฝง
ของตัวเองดวยซ้ํา
 ดูเหมือนวาหลิน ฟูเหรินจะไมมีความกลาขนาดนั้น

อยางไรก็ตามสิ่งที่หลิน ชูจิ่วไมรูคือตอนนี้ หลิน ฟูเหริน

กําลังวางแผนกับฮองเตที่จะสงหมอเขามา

องคชายและองคหญิงเสี่ยวไดพบมือสังหารจํานวนมากใน
คืนแตงงานของพวกเขา และทั้งสองคนตางก็ไดรับบาดเจ็บ เมื่อ
ฮองเตไดรับขาว เขาก็โกรธมาก และสั่งกับศาลยุติธรรมให
ตรวจสอบคดีอยางเปนธรรมที่สุด และจะตองไมปลอยใหใครก็
ตามที่เกี่ยวของรอดไปได แตสําหรับรายงานขององคชายเสี่ยว
เขาไมไดสนใจที่จะอานมันแมแตนอย

นอกจากคําสั่งเหลานั้นของเขา ฮองเตยังไดมีคําสั่งใหสง
หมอที่ดีที่สุดไปยังตําหนักขององคชายเสี่ยว เขาตองการใหองค
ชายเสี่ยวและหลิน ชูจิ่ว ไดรับการรักษาในทันที
 แตภายในใจของผูคน ฮองเตไมไดวางแผนที่จะใหการ
รักษาที่ดีที่สุดแกพวกเขา เขาเพียงตองการที่จะรูวาทั้งสองคน
ไดรับบาดเจ็บจริงๆหรือไมเทานั้นเอง

โชคดีที่ หลิน ชูจิ่ว ไดรับบาดเจ็บจริงๆ และเธอเองก็เปน

หมอ ดังนั้นเพียงแคเธอขยับนิ้วเพียงเล็กนอย ก็สามารถทําใหชีพ
จรออนแอลง และทําใหพวกเขาเขาใจผิดไดแลว

แตสําหรับเสี่ยวเทียนเหยา?

ถึงแมวาเขาจะไมไดรับบาดเจ็บจริงๆ แตเขาบังคับตัวเอง
ใหใชกําลังภายในเพื่อสูกับเหลามือสังหาร ดังนั้นรางกายและขา
ของเขาถึงไดเลวรายยิ่งกวาเมื่อกอนมาก

เมื่อแพทยวินิจฉัยเขา ใบหนาของเขาก็เปลี่ยนเปนหนัก
หนวงและจริงจังขึ้นมาก "อาการบาดเจ็บที่ขาของหวางเยี่ย ยิ่งแย
ลง กระหมอมกลัววาในอนาคตมันจะแยมากกวานี้" เมื่อดวงตา
ของหมอมองลงไปบนขาของเสี่ยวเทียนเหยา ดวงตาของเขาก็
แสดงใหเห็นถึงความเห็นอกเห็นใจอยางออนโยน

ตอนนี้เขาสามารถเขียนรายงานของเขาไดอยางจริงจัง วา
องคชายเสี่ยวไดรับบาดเจ็บจริงๆ และยังเปนแคของขยะอยูเชน
เคย

ดวยคําพูดของฉินหยวน ทําใหบรรยากาศภายในตําหนัก
ขององคชายเสี่ยวดูมืดมลมากขึ้น และดูราวกับวามีคนเสียชีวิต
แตเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดแสดงอารมณใด ๆ แมแตนอย

ฉินหยวนยังยุงอยูกับทางพระราชวัง ดังนั้นเขาจึงไมไดอยู
นานเกินไป เขาเขียนใบสั่งยาบางอยาง และอธิบายใหพวกเขาฟง
จากนั้นเขาก็มอบมันใหพอบานเฮา เพื่อใหเขาไปจัดยาตามนั้น
 พอบานเฮา ไดสงคนไปรวบรวมมันมาในทันที ถึงแมเขา
จะรูวาเสี่ยวเทียนเหยา จะไมดื่มมัน และมันจะไมมีประโยชนก็
ตาม

ฉินหยวนกลับไปที่พระราชวังในทันที และตองเผชิญหนา
กับการตั้งคําถามของฮองเต เขาไมไดซอนหรือพูดเกินความเปน
จริงเกี่ยวกับโรคขององคชายเสี่ยว เขาทําเพียงรายงานผลการ
วินิจฉัยของเขาเทานั้น

ฮองเตไมไดสนใจเกี่ยวกับหลิน ชูจิ่วแมแตนอย เขาเปน

หวงเพียงอยางเดียว คือเกี่ยวกับสภาพของเสี่ยวเทียนเหยา
"เชนนั้น หมายความวาขาของเขาจะไมมีโอกาสที่จะฟนตัวไดใช
หรือไม?"

“เรียนฝาบาทตามการวินิจของกระหมอมขาขององคชาย
เสี่ยวไมสามารถเดินไดอีกตอไปตลอดชีวิตแลวพะยะคะ แตเรื่องนี้
ไมสามารถรับรองไดวาอาจจะมีหมอที่มีฝมือเปนเลิศจากแควน
อื่นๆ อาจจะสามารถรักษาเขาไดพะยะคะ " ฉินหยวนพูดขึ้นอยาง
จริงจัง เนื่องจากโลกใบนี้มีขนาดใหญมากดังนั้นจึงไมแปลกถาจะ
มีหมอที่มีฝมือดีเยี่ยมปรากฏตัวขึ้น

ใบหนาของฮองเตคอยๆเปลี่ยนไปและคิดอยูชั่วครู
เหตุผลที่ฮองเตตองการจะรีบกําจัดเสี่ยวเทียนเหยา ก็เพื่อปองกัน
ไมใหเขาออกเดินทางและตามหาวิธีรักษาขาของเขานั้นเอง

"ฝาบาทองคชายเสี่ยว ไมแมแตจะดื่มยาดวยซ้ํา" ฉินหย

วนถึงกับสายศีรษะของเขาและไมมองไปที่ฮองเต

เขาถูกสงไปที่นั้นโดยฮองเต ดังนั้นองคชายเสี่ยวจึงเชื่อใน
ผีมากกวาเขา

ฮองเตสายศีรษะและไมโกรธเมื่อเห็นหมอหลวงที่คุกเขา
อยูตอหนาเขาสายหัวของเขา เขาไมไดตั้งใจที่จะทําใหทุกอยาง
ยากสําหรับหมอหลวง ดังนั้นเขาจึงปลอยหมอหลวงไป
 โชคดีที่เขายังมีแผนการอื่น ไมวาอยางไรเสี่ยวเทียนเหยา
จะตองเปนขยะอยูแบบนี้ ไมอยางนั้นเขาจะรูสึกไมสบายใจอยาง
ที่สุด

ตอนที่ 28 ไม ไ ว ห น า
ขาวการลอบสังหารองคชายเสี่ยวในคืนแตงงานของเขา กลายเปน
เรื่องใหญอยูในเมืองหลวงไปแลว แต ... ...

การสงมือสังหารเหลานั้นไปยังศาลยุติธรรม กลับเปนการ
ทําใหฮองเตเสียหนา แมวาฮองเตจะไมไดพูดอะไรในที่สาธารณะ
แตเขาก็ทําใหมั่นใจวา ผูที่สนับสนุนอํานาจของเขาจะไดรับความ
ปลอดภัย ดังนั้นขุนนางเหลานั้นจึงไมไดพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของ
องคชายเสีย่ วมากนัก
 ความเงียบของฮองเตภายนอกดูราวกับเสื้อผาชุดใหมของ
เขา บรรดาขุนนางที่เขาไดใหการปกปองเอาไว เขาใจวา
ประชาชนยังสับสนอยู จึงไมกลาพูดถึงเรื่องขององคชายเสี่ยว
เพื่อหลีกเลี่ยงประชาชน แตสิ่งที่พอบานเฮาไดทํากับตระกูลหลิน
ไดดึงดูดความอยากรูอยากเห็นของผูคนเอาไวไดเปนอยางดี

"สิ่งที่หลิน ฟูเหริน ไดกระทํานั้นโงจริงๆ นางคิดวาองค

ชายเปนคนไรคาจริงๆ หรือ? นางคิดจริง ๆ วาสาวใชเหลานั้นจะ
สามารถตําหนิบุตรสาวของพี่สาวของนางได? เปนเพราะสิ่งที่นาง
พูดมากอนนี้หรือไม? วาอะไรนะ? "

"ที่นางบอกตองการที่จะดูแลบุตรสาวของพี่สาวของนาง
เชนเดียวกับบุตรของตัวเอง แรกเริ่มเดิมที นางก็คงจะแคพูดสิ่ง
เหลานั้นเพื่อที่นางจะไดเปนภรรยาคนรอง นางเปนคนไรความ
ปรานี และตอนนี้นางก็กําลังจะเปดเผยตัวตนที่แทจริงออกมาแลว
"
 "หลิน ฟูเหริน คิดวาองคชายเสี่ยวไมฉลาดเหมือนคุณหนู
ใหญ มาดูกันวาตอนนี้ทุกอยางจะจบลงอยางไรสําหรับนาง"

กับเหตุการณที่เกิดขึ้น ผูคนที่คิดวาจิตใจของพวกเขา
ทํางานไดเปนอยางดี เพิ่มเติมนิดหนอยก็คือการดูถูกดูแคลน
เทานั้น

“เหตุใดหลิน ฟูเหริน ถึงไดทําเรื่องโง ๆ เชนนั้นได? มันดู

ไมใชนางเลย เปนเวลาหลายปที่นางแสดงใหเห็นวานางเอาใจใส
บุตรสาวของพี่สาวนางมากขนาดไหน ดังนั้นทุกคนจึงบอกวานาง
เปนคนดี "

"บางทีนางอาจจะกังวลวา นางอาจจะไมสามารถควบคุม
เด็กคนนั้นไดอีกตอไป โดยเฉพาะอยางยิ่งในตอนนี้บุตรสาวของ
พี่สาวนางไดแตงงานไปเปนเชื้อพระวงศ ดังนั้นนางจึงตัดสินใจที่
จะใชคนอื่นเพื่อจัดการกับนางแทนก็ได"
 "ใครจะรูวาเกิดอะไรขึ้นภายในใจของนาง แตมันก็นาสัน
สน ทําไมคนขององคชายเสี่ยวถึงไดทิ้งสาวรับใชเหลานี้ไวที่หนา
จวนของตระกูลหลิน มันเปนการไมไวหนาหลิน ฟูเหรินเลยแมแต
นอย"

ทุกคนมีการเก็งกําไรของตนเองและมีมุมมองของตัวเอง
แตแนนอนพวกเขากําลังรอดูการกระทําตอไปของหลิน ฟูเหรินอยู
และในเวลานี้หลิน ฟูเหรินกําลังอธิบายดานของนางใหหลินเซี่ยง
ฟง

ดวงตาของหลิน ฟูเหริน สีแดงกล่ําและมีน้ําตา

หลิน ฟูเฟริน เปนผูหญิงที่งดงามอยางแนนอนที่สุด และ

จิตใจของผูชายจะไมสามารถสงบสติอารมณลงไดอยางไร ในขณะ
ที่นางดูนาสงสารเชนนี้ หลินเซี่ยงชวยไมไดนอกจากกอดนางเอาไว
ดวยแขนของเขาแลวพูดขึ้น "ฟูเหริน(ภรรยาของขา) อยาเสียใจไป
เลย หัวใจของหลิน ชูจิ่วนั้นมีขนาดเล็กพอ ๆ กับวัว นางจึงทําให
เจากลายเปนคนผิดเชนนี้ได"

“เหลาเหย(นายทาน) ไมจําเปนตองพูดอะไรแลว ไมวาจะ

อยางไร พวกเราเปนครอบครัวเดียวกัน สิ่งที่สําคัญที่สุดในตอนนี้ก็
คือพวกเราจะทําอยางไรในเมื่อขากลายเปนคนผิด? ผูค นนับไม
ถวนตางก็คิดวาตระกูลหลินของเรานาอับอาย"

ในขณะที่หลิน ฟูเหริน พูดนางก็รูสึกกลัว ถาหลิน ชูจิ่ว

และองคชาย เสี่ยวเรียนรูวิธีการโกหกของนางเขา ดังนั้นนางจึง
ควาไปที่เสื้อของหลินเซี่ยงอยางแนนหนา ในตอนนี้หนาตาของ
หลินเซี่ยงเปลี่ยนเปนนาเกลียดนากลัวขึ้น เขาไมตองการที่จะ
พูดคุยเรื่องนี้กับองคชายเสี่ยว “ขาไมไดเปนหนี้คนชั่วรายเชนนั้น
ใด ๆอีกแลว อีกอยางสัญญาของสาวใชเหลานี้ก็อยูกับพวกเขา
แลวทําไมพวกเขาถึงไดสงสาวใชเหลานั้นมาใหตระกูลหลินของ
พวกเราเชนนี้”
 คําพูดของเขาบอกวาตระกูลหลินไมไดทําอะไรผิด และ
การกระทําขององคชายเสี่ยวก็ไมมีเหตุผลเปนอยางมาก

หลิน ฟูเหริน คิดอยูชั่วครู นางคิดวานี่เปนโอกาสที่ดี

ดังนั้นนางจึงหันหลังแลวจากไป ปลอยใหพอบานของตระกูลหลิน
รอรับองคชายเสี่ยวและหลิน ชูจิ่วอยูที่หนาประตูทางเขา และพูด
คําที่หลินเซี่ยงไดพูดไวกับนางกับเขา แต ... ...

องคชายเสี่ยวและหลิน ชูจิ่วทั้งสองตางก็ไดรับบาดเจ็บ
ดังนั้น พวกเขาจะออกมาเยี่ยมตระกูลหลินไดอยางไร?

และถึงแมวามือลอบสังหารจะไมไดเกิดขึ้น องคชายเสี่ยว
ก็จะไมพาหลิน ชูจิ่วกลับมาเยี่ยมครอบครัวของนางอยางแนนอน

ดังนั้นในตอนเชาของวันนั้น พอบานเฮา ไปหาหลิน ชูจิ่ว

แลวพูดขึ้นดวยความนับถือวา "หวางเฟย สิ่งที่จําเปนทั้งหมดที่
ทานอาจจะตองการสําหรับการกลับไปเยี่ยมครอบครัวของทานได
เตรียมเอาไวแลวขอรับ แตเพราะองคชายเสี่ยวรูสึกไมคอยสบาย
ใจ ดังนั้นองคชายจึงไมสามารถไปกับหวางเฟยได" พูดอีกนัยหนึ่ง
ก็คือองคชายเสี่ยวตองการใหเธอกลับไปที่บานของเธอคนเดียว

ตอนที่ 29 ช ว ยชึ วิ ต เฮ า หลิ น

"ตามจริงแลวมีไมมีอะไรผิดปกติกับเขา แตเชาวันกอนเฮาหลิน
เกิดก็มีไขสูงและแผลของเขาก็เปลี่ยนเปนสีแดงและมีหนอง
ออกมามาก ขาพยายามที่จะลดอาการไขของเขา แต ... " หมออู
เปดผาหมของเฮาหลิน ออกและเผยใหเห็นหนาทองของเขา
"อาการของเขา ขาไมสามารถทําอะไรไดอีกแลว”

“ทานหมออู ขาขอรองทาน....ขอรองทานไดโปรดชวย
บุตรชายของขาดวยเถิด” ขาเสียเขาไปไมไดจริงๆ
 พอบานเฮา ที่มักจะดูสงบและผูที่มักจะใสใจกับมารยาท
ในตอนนี้เขากมศีรษะของเขาและคุกเขาลงตอหนาหมออู หมออู
ไดแตตกใจและรีบบอกคนรับใชใหชวยพยุงเขาลุกขึ้นยืน "พอบาน
เฮา ลุกขึ้นกอนเถิด ทานไมควรพูดเชนนั้น ถาขารูวิธีที่จะชวยเขา
ทานไมจําเปนตองถามขาดวยซ้ํา"

"เชนนั้นในตอนนี้ ขาก็สามารถทําไดเพียงแคมองดู
บุตรชายของตายไปอยางนั้นหรือ?" พอบานเฮา ถามขึ้นอยางโง
เขลา และดวงตาของเขากําลังจองมองไปอยางวางเปลา ราวกับ
วาเขาสูญเสียจิตวิญญาณของเขาไป และหัวใจของเขาในตอนนี้ก็
เต็มไปดวยความขมขื่น

หัวใจหมออูรูสึกไมพอใจ แตทักษะทางการแพทยของเขา
นั้นตางก็มีขีด จํากัด และในเมื่อเขาไมสามารถรักษาเฮาหลิน ได
เมื่อมองไปที่ใบหนาในตอนนี้ของพอบานเฮา เขาก็ไมสามารถแบก
รับมันไดอีกตอไป กอนจะกัดฟนแลวพูดขึ้น "ลองไปถามหมอฉิน
หยวนดูกอน ถาเปนเขา เขาอาจจะพอชวยชีวิตเฮาหลินเอาไวได
เมื่อครั้งที่องคชายเสี่ยวไดรับบาดเจ็บหนักในเวลานั้น ก็เปนเขาที่
ชวยรักษาขาใหองคชาย "

"ใหไปถามฉินหยวนหรือ?" พอบานเฮาดวงตาเปดขยาย
แตรางกายของเขากลับแชแข็ง "ฉินหยวน เปนหมอหลวงของ
ฮองเต เขาจะรักษาใหเฉพาะฮองเตเทานั้น" ถาฮองเตไมสั่งใหเขา
รักษาเขาก็จะไมรักษา

"โอ ... ... " หมออูเพียงถอนหายใจและพูดไมไดอีกตอไป

พอบานเฮาเต็มไปดวยความโกรธถึงกับหลั่งน้ําตา เขาไมกลาที่จะ
ถามเสี่ยวเทียนเหยา เขาเพียงหวังวาหมออูจะสามารถคิดหาวิธี
รักษาเฮาหลินได... ...

หมออูรูสึกเหนื่อยลาแครักษาชีวิตของเฮาหลินเอาไวไดก็
ยากลําบากมากอยูแลว แตเขาก็ยังไมสามารถทําใหอาการไขของ
เฮาหลินลดลงไดเลย
 "ถาไขยังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ขากลัววามันอาจจะสงผลตอ
สมองของเขา" หมออูพูดอยางตรงไปตรงมากับพอบานเฮา

พอบานเฮาคอยอยูขางๆเฮาหลิน มาตลอดสองวันที่ผาน
มา เขาทําไดเพียงเฝาดูบุตรชายของเขาออนแอลงทุกวัน และ
สถานการณของเขาก็เหมือนมีดที่แทงหัวใจของเขา ทุกวันและทุก
คืนเขาไดแตคิดถึงคําพูดของหมออูและไมสามารถที่จะนอนหลับ
ลงได

“ขา……ขาจะไปหาและขอรองหวางเยี่ย!”

ถึงแมวาเขาจะรูอยูแลววาการไปขอรององคชายเสี่ยวจะ
ทําใหเขาอยูในจุดที่ลําบาก แตพอบานเฮาก็ไมสามารถละทิ้ง
โอกาสที่จะชวยบุตรชายของเขาได ไมอยางนั้นเขาคงจะตอง
เสียใจตลอดชีวิต
 พอบานเฮา เปลี่ยนเสื้อผาของเขา และเพียงแคใชน้ําเย็น
เพื่อลางหนาของเขาเพื่อที่เขาจะไดดูมีจิตวิญญาณอยูบาง

เสี่ยวเทียนเหยา ไดยินวาพอบานเฮาตองการที่จะขออะไร
บางอยาง หัวคิ้วของเขาบิดเล็กนอยและมองไปที่ซูฉา ดวยดวงตา
ที่ถามวาเกิดอะไรขึ้น?

ในชวงสองวันที่ผานนี้ เสี่ยวเทียนเหยา และซูฉา ทั้งสอง

ตางก็ยุงเพราะการที่ฮองเตตั้งใจที่จะปกปดเหตุการณในการลอบ
สังหาร และตองการที่จะรีบจัดการกับมัน แตเสี่ยวเทียนเหยาไม
ยอมตกลง

พวกเขาตรวจสอบตลอดเวลากับการสืบสวนเกี่ยวกับคน
ที่อยูเบื้องหลังในการลอบสังหารในครั้งนี้ แตไมคาดคิดวาผูสงสัย
ที่เกี่ยวของกับฮองเตจะกําจัดจนหมด แตถึงแมวาเหตุการณที่
เกิดขึ้นจะไมมีหลักฐานเพื่อสรุป แตเสี่ยวเทียนเหยา มุงมั่นที่จะทํา
ใหฮองเตตองจายราคาของมัน!
 ดังนั้นในชวงสองสามวันที่ผานมา เสี่ยวเทียนเหยา จึงได
แตเลนเกมกับฮองเต และดูเหมือนวาผลที่ออกมาในปจจุบันของ
เขาดูเหมือนจะเปนไปในทางที่ดี เขาสามารถสงทานเจาเมืองและ
ผูบัญชาการกองทัพของฮองเตเขาคุกไดในที่สุด

แนนอนวานี่เปนเพียงจุดเริ่มตนไมใชจุดจบ กอนหนานั้น
ความคิดของเสี่ยวเทียนเหยามีแตมุงเนนไปยังสนามรบและให
ความสําคัญกับศาลเพียงเล็กนอยเทานั้น แตในตอนนี้เขายังพรอม
ที่จะนําคนของเขาเขามาที่นั่นดวยซ้ํา

เมื่อเร็ว ๆ นี้ เสี่ยวเทียนเหยา ยุงมากจนเขาไมมีเวลา

แมแตจะนอน แตสถานการณของซูฉานั้นเลวรายยิ่งกวาเขาเสีย
อีก เพราะซูฉาไดเปนคนลงมือทําในแผนการของเขาอยางลับ
ดังนั้นเขาจึงไมมีพลังงานเหลือมากพอที่จะใหความสําคัญกับ
ตําหนัก
 "บางทีอาจจะเปนเรื่องของหวางเฟย" ซูฉาคาดเดาขึ้น
อยางเยือกเย็น แต เสี่ยวเทียนเหยา เพียงแคมองไปที่เขาอยาง
จริงจังแลวพูดขึ้น "ไปพักผอน ตื่นขึ้นมาสมองของเจาอาจจะดีขึ้น
กวานี้"

"ตกลง!" ใบหนาของซูฉาเต็มไปดวยความสุข เขารีบหัน

หลังออกไปเพราะกลัววาเสี่ยวเทียนเหยา อาจจะเปลี่ยนความคิด
และสูญเสียโอกาสที่จะพักผอนไป ... ...

เสี่ยวเทียนเหยา ลูบหัวคิ้วที่ปวดของเขา และพิงไปบน

เกาอี้ หลังจากนัน้ เขาก็บอกใหพอบานเฮาเขามา

แมวาพอบานเฮาจะคอนขางสงบ แตเขาไมสามารถ
ปกปดความเศราในสายตาเอาไวได ดังนั้นเสี่ยวเทียนเหยาจึงคาด
เดาออกในสิ่งที่เขาจะถามออก
 แลวก็เปนอยางที่คิดพอบานเฮา เขามาแลวเขาก็คุกเขา
ลงตรงหนาของเสี่ยวเทียนเหยา แลวพูดขึ้น "หวางเยี่ย บาวผูนี้จะ
ขอใหทานชวยชีวิตเฮาหลินดวยเถิดขอรับ"

"เกิดอะไรขึ้นกับเฮาหลินอยางนั้นหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา
ไมตอบและถามเขาขึ้นแทน

พอบานเฮาพูดซ้ําคําพูดของหมออู แตเมื่อเขากําลังจะพูด
ตอนในสิ่งสุดทาย เขาก็วางหนาผากของเขาไวบนพื้นและไมลุกขึ้น
อีก

“หวางเยี่ย หมออู บอกวามีเพียงทานหมอหลวงฉินหยวน

เทานั้นที่จะสามารถชวยชีวิตเฮาหลินเอาไวได บาวผูนี้ ... บาวผูนี้
ไมมีทางที่จะ ... ... " ความสงบของพอบานเฮา ไมเหลืออีกแลว
และรองไหออกมา เขารองไหออกมามากจนเขาหายใจไมออก
และดูแยมาก แต ... ...
 เสี่ยวเทียนเหยาขมวดคิ้ว”ฉินหยวนเปน....” ชักจะไมดี
แลว

ฉินหยวนจะเชื่อฟงคําสั่งของฮองเตเทานั้นและเขาก็เปน
หมอประจําตัวของฮองเต เขาไมเคยรักษาคนธรรมดามากอน
นอกจากนี้เขาและฮองเตกําลังตอสูกันอยูในขณะนี้ ดังนั้นฮองเต
จะไมยอมใหฉินหยวนมารักษาผูใตบังคับบัญชาของเขาอยาง
แนนอน ... ...

ตอนที่ 30 เจ า เป น หมอหรื อ

พอบานเฮา เขาใจความหมายในคําพูดของเสี่ยวเทียนเหยา แมวา
หัวใจของเขารูสึกเศรากับบุตรชายของเขามากแคไหน แตเขารูวา
เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดพูดแบบนั้นเพราะวาเขาเปนคนเลือดเย็น
แตเปนเพราะฮองเต โดยเฉพาะตอนนี้ ... ...
 ตําหนักขององคชายเสี่ยวและฮองเตกําลังขัดแยงกันอยู
ดังนั้นฮองเตจะอนุญาตใหหมอหลวงสวนตัวของเขามารักษา
ทหารองครักษเล็ก ๆ ในตําหนักขององคชายเสี่ยวไดอยางไร? ถา
เปนเชนนั้นก็ไมเทากับวาฮองเตกําลังตบหนาตัวเองอยูหรือ?

พอบานเฮา ไมไดรอคําอธิบายที่สมบูรณของเสี่ยวเทียน
เหยา เขาจึงไดเริ่มพูดขึ้น "บาวผูนี้สับสนไปเอง หวางเยี่ยไดโปรด
ยกโทษใหบาวผูนี้ดวยเถิดขอรับ"

"นั่นหมายความวาเจาจะยอมแพหรือ?" แมวาเสี่ยวเทียน
เหยาจะฆาคนนับไมถวน แตพอบานเฮา เปนคนรับใชที่ดีและคอย
ดูแลเขามาตลอดหลายปที่ผานมา ดังนั้นเสี่ยวเทียวเหยา จึงไม
ตองการใหพอบานยอมแพงายๆ

เสี่ยวเทียนเหยา คิดหาวิธีอยูชั่วครู แลวเขาจึงนึกถึงคืน

แตงงานของเขาขึ้นมา กอนจะพูดขึ้น "ไปหา หลิน ชูจิ่ว"
 “หวางเฟยหรือขอรับ”พอบานเฮาดูตกใจ ถึงแมวาหลิน
ชูจิ่วจะมีความรูทางการแทพย แตนางก็เปนผูหญิง ทุกอยางจะไม
เลวรายไปกวาหมออูอีกหรือ

"บอกนางวาหมอคนอื่นฝมือดีไมพอ ดังนั้นนางจึงจําเปน
จะตองชวยเขาไมอยางนั้นขาจะสงนางกลับไปยังจวนตระกูลหลิน"
เสี่ยวเทียนเหยา ไมสนใจที่จะคิดวาพอบานเฮากําลังคิดอะไรอยู
เพียงแคพูดขึ้นอยางเย็นชาเทานั้น

พอบานเฮารูสึกตกใจ เขาอยากจะพูดอะไรบางอยาง แต

เมื่อเห็นดวงตาที่เยือกเย็นของเสี่ยวเทียนเหยา เขาก็รีบปดปาก
และเคาะศีรษะลงไปที่พื้นแลวเดินออกไปทันที

พอบานเฮา รูสึกกระตือรือรนที่จะชวยบุตรชายของเขา
ดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปที่สนามหลังบานเพื่อไปหาหลิน ชูจิ่ว ทันที
 ในชวงสองสามวันที่ผานมาหลิน ชูจิ่วไดพักฟนเพราะ
อาการไขหวัดของเธอ แตตอนนี้เธอรูสึกดีขึ้นมานิดหนอย เธอเดิน
ออกไปขางนอกและเดินไปทีล่ านหนาเรือนของเธอ อยางไรก็ตาม
เธอเพียงแคเดินไปไดสองสามกาวบนสนามหญาเทานั้น ก็มองเห็น
พอบานเฮา กําลังตรงมาดวยความรีบเรง

พอบานเฮา กําลังเดินเขามาอยางรวดเร็วและดูเปนกังวล
มาก เมื่อเขาไมเห็น หลิน ชูจิ่ว เขาก็ถามคนรับใชที่อยูใกลๆ วา
นางอยูที่ไหน

พอบานเฮารีบหันหลังกลับ และกาวยาวๆ ไปยังจุดที่หลิน

ชูจิ่วยืนอยู เมื่อเขาเห็นหลิน ชูจิ่ว เขาก็รีบคุกเขาลงตรงหนานาง
"หวางเฟย”

“พอบานเฮา ทานกําลังทําอะไร เร็วเขารีบลุกขึ้น” หลิน

ชูจิ่วชวยพยุงพอบานเฮาใหลุกขึ้นยืน แตเธอก็ไมสามารถหยุดการ
กระทําของเขาได
 “บาวผูนี้มาที่นี่เพื่อขอรองหวางเฟย เพื่อใหชวยเหลือ
ขอรับ” พอบานเฮากํานับศีรษะของเขาลงไปอยางแรง โชคยังดีที่
ตรงนั้นมีหญาอยูที่พื้น ไมเชนนั้นหัวของเขาก็เต็มไปดวยเหลือดวย
แรงขนาดนั้น

“ชวยหรือ เกิดอะไรขึ้น” หลิน ชูจิ่วหรี่ตาและมองไปที่

เจินจู คนที่อยูขางๆ แลวเจินจู ก็สายหนาอยางรวดเร็ว เพื่อบอก
วานางเองก็ไมรูวาเกิดอะไรขึ้น

หลิน ชูจิ่ว ไมชอบที่จะถามขาวเกี่ยวกับกับตําหนักของ

องคชายเสี่ยว ดังนั้นสาวใชของเธอจึงไมไดสองถามเรื่องภายนอก
เวนเสียแตวาจะมีเรื่องใหญๆ ที่หลิน ชูจิ้วจําเปนตองรู

“เปนเรื่องเกี่ยวกับบูตรชายของขาขอรับ เฮาหลิน เขา

เปนทหารองครักษที่ถูกดาบฟนที่ทองจนทําใหใสทะลักออกมา
คนที่หวางเฟยไดชวยเหลือเอาไวกอนหนา”
 เมื่อหลิน ชูจิ่ว ไดยินคําพูดของพอบานเฮา การแสดงออก
บนใบหนาของเธอก็เปลี่ยนไปทันที ไมวาจะอยางไร บาดแผลเฮา
หลิน ก็รายแรงที่สุด"เขาเปนอยางไรบาง? บาดแผลของเขากําลัง
อักเสบหรือ? เขามีไขสูงหรือไม? "

“ใชขอรับ เปนเชนนั้นจริงๆ ทานหมออูยังไดบอกอีกวา

สมองของเฮาหลินอาจจะไดรับผลกระทบและทําใหเสียชีวิตได”

“กี่วันมาแลว นับจากวันที่เขามีไขสูง”หลิน ชูจิ่วถามขึ้น

ดวยทาทางที่ ภูมิฐานพรอมดวยความกังวล

เฮาหลินไดรับบาดเจ็บหาวันที่ผานมา เขาคงไมไดเปนไข
มาตั้งแตเมื่อหาวันที่แลวหรอกใชไหม

"สี่วัน เขาราวกับถูกไฟไหมอยูสี่วัน ทานหมออูบอกวาเขา

ไมมีทางรักษาไดแลว นั่นเปนเหตุผลที่บาวผูนี้มาขอใหหวางเฟย
ชวยเหลือ ชวยบุตรชายของบาวดวยขอรับ" พอบานเฮาถึงกับ
น้ําตาไหลออกมา

หลังจากฟงหลิน ชูจิ่ว ก็โกรธมาก "เขามีไขสูงเปนเวลาถึง

สี่วัน แตทานพึ่งจะมาบอกขาในตอนนี้นะหรือ? การมีไขขึ้นสูง
สามารถสงผลกระทบตอสมองของเขาไดจริงๆ! "

"บาว บาว ... ... " พอบานเฮาอยากจะอธิบาย แตหา

คําพูดไมได เขาไมสามารถพูดกับนางไดวาเขาไมเชื่อในทักษะของ
นาง นางจะเปนหมอที่ดีจริงๆนะหรือ?

อีกอยางเขาก็ไมไดบอกวาเปนเพราะองคชายเสี่ยวไดสั่ง
ใหเขามาหานาง แถมในตอนนั้นเขาก็ไมไดอยากใหหลิน ชูจิ่วชวย
อีกตางหาก

การดํารงอยูของหลิน ชูจิ่วในตําหนักขององคชายเสี่ยว
แทบจะไมมีใครรูจัก เรือนของนางก็อยูทางดานหลัง
 "ขาเขาใจ ขาไมโทษเจาหรอก" หลิน ชูจิ่วรูดี คนขององค
ชายเสี่ยวไมไววางใจเธอ พวกเขาไมเชื่อในทักษะทางการแพทย
ของเธอ แมวาเธอจะชวยทหารองครักษเอาไวเปนจํานวนมากก็
ตาม

ตอนนี้มันก็ไมสําคัญอะไร เธอเพียงแครักษาทหาร
องครักษเหลานั้น เพราะระบบการแพทยสั่งใหเธอทํา และเธอก็
ไมรูสึกขอบคุณ เมื่อมีคนบาดเจ็บเพียงเพื่อที่จะใหเธอไดพิสูจน
ตัวเอง

"ชางมันเถอะ สิ่งสําคัญตอนนี้ก็คือการชวยเขา รอขาอยู

ที่นี่ ขาจะไปเอายา" หลิน ชูจิ่ว ไมใสใจเรื่องไรสาระของพอบาน
เฮา กอนจะควากระโปรงของเธอขึ้น และเดินไปที่หองของเธอ
ในทันที ... ...
 หลิน ชูจิ่วว ขอใหสาวใชทั้งสี่ของเธอออกจากหองไปกอน
จากนั้นก็เขาสูระบบการแพทยเพื่อรับอุปกรณทางการแพทย
ทั้งหมดที่เธอตองการออกมา เชนยาลดไขระดับสูง

นี่เปนครั้งแรกที่หลิน ชูจิ่ว จะชวยชีวิตคุณที่ไมจําเปน

และระบบทางการแพทยก็ไมไดออกคําสั่ง ดังนั้นเธอจะไดรับยาที่
ใชกันทั่วไปบางอยางเทานั้น และเธอก็รูวาแคนี้ก็เพียงพอแลวที่จะ
ชวยเขาได

เธอยังเตรียมถุงมือ หนากากและชุดผาตัดอีกดวย หลิน ชู

จิ่ว ทําใหแนใจวาไมมีอะไรหายไป แลวเธอก็เปลี่ยนเสื้อผากอนที่
เธอจะออกไปขางนอก พรอมกลองยาของเธอ

"บาวผูนี้จะชวยถือกลองยาใหเองขอรับ" พอบานเฮา รีบ

เดินเขาไปใกลหลิน ชูจิ่ว และเอากลองยามาถือไวในมือทันที
 กลองยาคอนขางเบา เพราะ หลิน ชูจิ่ว ทิ้งเวชภัณฑ
ทั้งหมดไวในระบบทางการแพทย เพราะมันเปนการยากที่จะ
อธิบายได แตเธอไมไดปฏิเสธความหวังดีของพอบานเฮา หลิน ชู
จิ่ว ขอให เจินจู และ จือเทา อยูรอที่เรือน ในขณะที่เธอพา ซานหู
และ เฟยซุย ไปกับเธอดวย ... "

พอบานเฮา เดินนําทางพวกนางไป และในทันทีที่มาถึงฝง

ตะวันตกของตําหนัก และพวกเขาก็เขาไปในหองของเฮาหลิน
หมออูขมวดคิ้วและถามพอบานเฮาขึ้นทันที เมื่อเขาเห็นพวกเขา
"พอบานเฮา ทําไมทานถึงพาผูหญิงสามคนนี้มาที่นี่? ทานไมไดไป
ขอความชวยเหลือจากหมอหลองฉินหยวนหรอกหรือ? "

"หมออู นี่คือ ... ... " พอบานเฮา เพิ่งจะเริ่มแนะนําหลิน

ชูจิ่ว แตหลิน ชูจิ่วก็รีบขัดขึ้น "ขาเปนหมอ พอบานเฮา ทานชวย
พาขาไปดูอาการบาดเจ็บของเอาหลิน กอนไดหรือไม? "
 "เจาเปนหมอหรือ?" หมออูมองนางอยางสงสัย เขาไมเชื่อ
วาหลิน ชูจิ่วจะเปนหมอ ดังนั้นเขาจึงยืนอยูตรงหนานาง เพื่อ
ขัดขวางไมใหนางกาวไปขางหนาได ... ...
ตอนที 31 ช ว ยเฮ า หลิ น 2
หมออูชวยไมไดตองถามออกไป ใบหนาของพอบานเอา ก็ดูไม
สบายใจกับการปรากฏขึ้นของกลองยากอนหนานี้ แตเขาไมกลาที่
จะถาม แตตอนนี้หมออูไดริเริ่มโครงการนี้ขึ้นมาแลว ... ...

คนทั้งสองตางก็กําลังจองมองไปที่หลิน ชูจิ่ว ในขณะที่รอ

คอยคําตอบของนาง

หลิน ชูจิ่ว รูดีวาเมื่อเธอหยิบกลองยาออกมาจากในระบบ

ทางการแพทยแลว เธอจะดึงดูดความสนใจของผูคน แตเธอไม
ตองการอธิบายมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงพูดขึ้น "นี่คือสิ่งที่ทิ้งเอาไว
โดยอาจารยของขา" ถาพวกเขายังไมเขาใจ พวกเขาก็คงจะตองไป
หาอาจารยในตํานานของเธอแลว

"อาจารยหรือ?" พอบานเฮา ดูแปลกใจมาก หมออูไมรูจัก

ตัวตนของหลิน ชูจิ่ว แตแมบานเฮา ไมเคยไดยินมากอนวาคุณหนู
ใหญของตระกูลหลินมีอาจารยดวย
 "พอบานเฮาคงไมคิดวาขาเรียนหมอมาโดยไมมีอาจารย
หรอกนะ?"หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นราวกับวามันเปนเรื่อตลก แตพอบาน
เฮากลับไมกลาตอบ เพียงแคสายหัวของเขาซ้ําแลวซ้ําอีก
เทานั้น

ตอนนี้เธอเสร็จสิ้นการอธิบายเกี่ยวกับกลองยาแลว หลิน
ชูจิ่วไมพูดและหยิบเสื้อคลุมสีขาวขึ้นมาสวมใส เธอยังไมลมื ที่จะ
หอผมของเธออยางเรียบรอยดวยหมวกอีกทีดวย เพียงแคเห็นครั้ง
แรก ผูคนก็จะรูวานี่ไมใชครั้งแรกที่เธอทําแบบนี้

เมื่อ หลิน ชูจิ่ว ทําสิ่งเหลานั้น หมออู ซานซู เฟยซุย

และสาวใชอีกสองคน ดวงตาของพวกเขาเปดกวาง และเต็มไป
ความสงสัย แต ... ...

หลิน ชูจิ่ว ไมไดอธิบายความหมายของการกระทําของ

เธอ เธอสวมชุดสีขาวและสวมหนากาก จากนั้นเธอก็หยิบยา
ทั้งหมดที่จําเปน และวางไวบนถาด แตเมื่อเธอหันกลับไปเธอก็
เห็นหมออูอยูตรงหนาเธอ หลิน ชูจิ่ว จึงถามขึ้นอยางออนโยน
"ขอขาผานไปไดหรือไม?"

คราวนี้หมออูไมหยุดยั้งเธออีก และยอมใหเธอผานไปแต
โดยดี

เขาอยากจะเห็นวาเด็กสาวคนนี้ วาจริงๆ แลวนางจะมี

ความสามารถมากกวาเขาหรือไม

รางกายของเฮาหลินเปลี่ยนเปนสีแดง เนื่องจากมีไขขึ้น
สูง และริมฝปากแตกเปนสีขาว ดวยอาการเหลานี้หลิน ชูจิ่ว ไม
จําเปนตองมีระบบทางการแพทยก็รูวาเฮาหลิน ขาดน้ําอยาง
รุนแรงและชีวิตของเขาก็กําลังตกอยูในอันตรายอยางมาก

หลิน ชูจิ่ว จับปากของเฮาหลิน เพื่อใหยาลดอาการไขที่มี

ความเขมขนสูงที่สามารถชวยลดไขไดอยางรวดเร็ว
 เมื่อพอบานเฮา เห็นวาหลิน ชูจิ่วกําลังทําอะไร เขาก็ไม
กลาพูดอะไรออกมา ถึงแมวาหัวใจของเขายังมีขอสงสัยเกี่ยวกับ
การกระทําของนางอยู แตเขาก็ไมไดพยายามที่จะถาม ดวยเพราะ
กลัววาเขาจะรบกวนสมาธิของนางในการชวยชีวิตบุตรชายของ
เขา

อยางไรก็ตามหมออูนั้นแตกตางออกไป เขาก็เปนหมอ
ดังนั้นเมื่อเขาเห็นหลิน ชูจิ่ว ใสยาลงในปากของเฮาหลิน เขาก็
ชวยไมไดที่จะขมวดคิ้วและถามขึ้น “กูเหนี่ยง เจาเอาอะไรใหเฮา
หลินกิน?"

"ยาลดไข" หลิน ชูจิ่ว ไมตองการตอบคําถามมากนัก เธอ

กลัววาหมออูจะถามมากขึ้นไปอีก เธอจึงพูดเพิ่มขึ้นอีก "ยาสูตร
ลับของอาจารยขา"
 ดวยคําพูดสี่คํานี้ ทําใหหมออูชวยไมไดที่จะเก็บคําถามอื่น
ๆของเขาเอาไวได

นอกจากอาการไขสูงของเฮาหลินแลว เขายังอาการขาด
น้ําอยางรุนแรง ดังนั้นเธอจึงตองรีบทดแทนน้ําที่รางกายของเขา
สูญเสียไป และวิธีที่ดีที่สุดในการทําเชนนี้คือโดยการฉีดยาเขาเสน
เลือด หลิน ชูจิ่วตองการรับกลูโคสจากระบบทางการแพทย แต ...
...

มีสายตาที่กําลังจองมองเธออยูในตอนนี้ เธอกลัววาถา
เธอจูๆ เธอก็ไดรับสิ่งเหลานั้นและใชพวกมัน เธอจะไมสามารถ
อธิบายได ดังนั้น ... ...

"นําเกลือและน้ําเย็นมา" หลิน ชูจิ่วสามารถใชวิธีที่พบได

บอยที่สุดเพื่อลดอาการขาดน้ําของเฮาหลินได
 "ขาจะไปนํามาเอง" พอบานเฮา หันและกําลังจะออกไป
แตแลวก็ถูกหยุดเอาไวดวยเฟยซุย "พอบานเฮา ขาไปเองจะเร็ว
กวา"

เมื่อนางพูดจบลง นางก็ออกไปพรอมกับออกวิ่งทันที

หลิน ชูจิ่ว พยักหนาดวยความพึงพอใจ เธอเดินเขาไป

ใกลกลองยาเพื่อรับยาตานการอักเสบ แตมือของเธอถึงกับแข็ง
คาง เมื่อเห็นเข็มฉีดยาอยูขางๆ

หลิน ชูจิ่ว อยากจะฉีดยาใหกับเฮาหลิน แตเธอไม

ตองการที่จะถูกปฏิบัติราวกับเปนปศาจและถูกเผาทั้งเปน ถาเธอ
จะใชสิ่งตางๆมากมายที่คนอื่นไมรูจัก มันคงจะไมนําเรื่องดีๆ มา
ใหเธอแน

ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว ใชเม็ดยาตานการอักเสบและใหมันแก

เฮาหลิน ในทํานองเดียวกันกับกอนหนานี้
 ผลของยาตานการอักเสบและยาแกไขจะไมเห็นผลเร็วนัก
และในเมื่อเฟยซุย ก็คงจะยังไมกลับในเร็วๆ นี้ ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว
จึงตัดสินใจที่จะนําถุงมือผาตัดของเธอออก และเปดแพคการ
ผาตัดทางการแพทยชิ้นใหมที่เธอจะใช หลังจากเตรียมสิ่งที่เธอ
ตองการแลว หลิน ชูจิ่วก็นั่งลงขางเตียงพรอมที่จะทําความสะอาด
แผลของเฮาหลินแลว

“สิ่งเหลานี้คือ?”หมออูถามเธอขึ้นอีกครั้ง

แตคราวนี้หลิน ชูจิ่วไมตอบและมองเขาอยางไมคอย
พอใจ "รบกวนทานหมอชวยถอยออกไปสักสองกาวไดหรือไม
ทานกําลังปดกลัน้ แสงอยู "

เมื่อหมออูเดินเขามาใกลเธอเพื่อถาม แสงที่อยูเบื้องหลัง
ของเธอถูกขวางเอาไว ทําใหเธอไมสามารถมองเห็นบาดแผลได
อยางชัดเจนในการเริ่มทําความสะอาด
 "ฮืม ... ... " การแสดงออกทางสีหนาของหมออูเปลี่ยนไป
แตเขาก็เชื่อฟงกอนจะยายไปขางๆ และยืนอยูใกลกับพอบานเฮา
แทน เจินจู ไมรอใหหลิน ชูจิ่ว พูดขึ้น นางก็เดินหลบไปดวยตัวเอง

ไมวาจะอยางไร ใบหนาที่เยือกเย็นของหลิน ชูจิ่วก็ดูนา

กลัวมาก...

หมออูไมยอมปลอยใหสาวใชทั้งสองแตงตัวใหเฮาหลิน
ดวยเสื้อคลุมยาว ดังนั้นมันจึงสะดวกมากขึ้นสําหรับหลิน ชูจิ่ว

ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงสามารถตัดผาพันแผลสีเหลืองและ

เหม็นบนทองของ เฮาหลินไดดวยกรรไกรของเธอ ... ...

หลังจากที่เธอเอาผาพันแผลออก แผลสีแดงและกลิ่น
เหม็นไดสัมผัสเขากับจมูกของพวกเขา การแสดงออกบนใบหนา
ของเจินจู เปลี่ยนไป และชวยไมไดที่จะอวกออกมา แตหลิน ชูจิ่ว
กลับไมมีการแสดงออกทางสีหนาแมแตนอย เธอเริ่มทําการฆาเชื้อ
และทําความสะอาดแผล เผยใหเห็นผิวที่ตายแลวทั้งหมดบน
ผิวหนาของบาดแผล

เมื่อพอบานเฮา เห็นสถานการณของบุตรชายของเขา ริม

ฝปากของเขาเริ่มสั่น แตเขาก็ไมกลาที่จะรองไหออกมาเสียงดัง

หลิน ชูจิ่ว เงยหนาขึ้นมอง แตไมไดปลอบขวัญพอบาน

เฮา เธอหยิบกรรไกรทางการแพทยขนาดเล็กขึ้นมา และตัด
กลามเนื้อที่หดและเนาเสียบนแผลออก

หมออูเขาใจวาการปลอยใหกลามเนื้อที่ตายอยูแบบนั้น
จะเปนการขัดขวางการฟนตัวของบาดแผล แตวิธีที่หลิน ชูจิ่ว ตัด
นางอาจจะตัดโดนแผลและตองเย็บแผลอีกครั้งก็ได "กูเหนี่ยง..
เจา ... ... "
 หมออูพูดคําพูดของเขาออกมายังไมทันจบ แตหลิน ชูจิ่ว
ก็ขัดจังหวะเขาแลวพูดขึ้น "ขาเปนคนที่เย็บแผลของเฮาหลิน กอน
หนานี้ ดังนั้นขารูวาขากําลังทําอะไรมากกวาเจา" แผลจะเนาอยู
ภายในอยางแนนอน ถาเธอไมตัดมันออกแผลจะไมไดดีขึ้นและจะ
ดูไมดีดวย

หมออูไมไดกลัว แตในเมื่อสมาชิกในครอบครัวของเขาเงียบ
เพราะฉะนั้นเขาจึงถามในนามของพอบานเฮา หมออูไมมีคําพูด
ใดๆอีก ไดแตมองไปที่พอบานเอา และสงสัญญาณใหเขาพูด แต…

ในเมื่อหลิน ชูจิ่ว เปนความหวังสุดทายของเขา ดังนั้น

แมวาเขาจะไมเขาใจในสิ่งที่หลิน ชูจิ่ว กําลังทําอยู แตก็ไมกลาที่
จะพูดออกไป เขากลัวที่จะรบกวนหลิน ชูจิ่ว และกลัววานางจะ
หยุดการรักษาบุตรชายของเขา

พอบานเฮา ไมสนใจวาวิธีการของนางจะแปลกขนาดไหน
ตราบใดที่มันสามารถชวยบุตรชายของเขาไดก็พอแลว
 ไมมีใครถามคําถามอีก ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงไมจําเปนตอง
อธิบาย เธอเพียงแคตัดและทําความสะอาดแผลไปทีละจุด
หลังจากนั้นเธอก็ตัดเปดบาดแผลอยางระมัดระวัง

หนองและเลือดผสมกันและไหลออกมาบนผาหมที่มีรู
บาดแผลของ เฮาหลิน ดูแยมาก ๆ ดังนั้นเจินจู จึงไมกลาที่จะมอง
อีกตอไป ขณะที่พอบานเฮาและหมออูผมบนหนังศีรษะเริ่มตั้งขึ้น
คนเดียวที่ไมไดรับผลกระทบคือหลิน ชูจิ่ว เทานั้น

หลังจากตัดเปดแผลเรียบรอยแลว หลิน ชูจิ่วก็เริ่มตัด

กลามเนื้อเนาเสีย ออกไป แตเวลานี้เฟยซุย กลับมาพรอมกับ
เกลือและน้ําเย็น เมื่อเฟยซุย เขามาและเห็นทองของเฮาหลิน
นางก็เกือบจะทําน้ําในมือหลน โชคดีที่เจินจู สามารถจับมันเอาไว
ไดทันเวลา
 "บาวผูนี้สมควรตายเจาคะ" เฟยซุยรีบสารภาพผิด แต
หลิน ชูจิ่ว ไมใหความสนใจและบอกเจินจูใหเอาน้ํามาวางไวบน
โตะเทานั้น

หลิน ชูจิ่ว หยุดการกระทําที่เธอทําอยูลง จากนั้นเธอเช็ด

เลือดและหนองบนมือของเธอออกและถอดถุงมือออก

หลังจากนั้นหลิน ชูจิ่วก็เริ่มเพิ่มเกลือลงไปในน้ําเย็น และ

นํามาผสมกัน จากนั้นเธอก็หยิบกรวยเล็ก ๆจากในกลองยาของ
เธอออกมา และวางไวบนปากของเฮาหลิน และเริ่มใหน้ําเกลือแก
เขา

เจาสามารถทําใหเขาดื่มน้ําดวยวิธีนี้ไดดวยหรือ?

ในชวงสองสามวันที่ผานมา พวกเขาพยายามทําใหเฮา
หลิน ดื่มน้ํา แตพวกเขาก็ไมสามารถและลมเหลว ... ...
ตอนที่ 32 ตั ด เนื้ อ เน า ทิ้ ง
หมออูจองมองอยางไรความรูสึก ในขณะที่เขาเฝาดูหลิน ชูจิ่ว เท
น้ําเกลือลงไปในกรวยที่เชื่อมตอกับปากของเฮาหลิน หลังจากที่
ผานมานานที่ปากของเฮาหลิน ไมไดปดและไมมีหยดน้ําลงไปแม
เพียงหยดเดียว ... ...

หมออูยังไดพยายามใชกรวยมากอนหนานี้กับเฮาหลิน
แตเฮาหลินกลับ ไมสามารถกลืนและยังไดคายน้ําออกมาจนหมด
อีกดวย

ผูหญิงคนนี้นาทึ่งมาก นางทําเชนนั้นไดอยางไร?

สายตาของหมออู สองแสงเปนประกายในขณะมองที่เขา
มองไปที่หลิน ชูจิ่ว เขาไดรูแลววาในตอนนี้ เฮาหลินไดรอดจาก
อันตรายแลว จึงตองการถามคําถามสองสามขอขึ้น
 ในความเปนจริง ไมใชเพราะหลิน ชูจิ่ว มีทักษะที่ยอด
เยี่ยม แตเนื่องจากปลายอีกขางของกรวยนี้เขาไปลึกถึงคอของเฮา
หลินโดยตรง ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว จึงสามารถเทน้ําไดโดยไมตอง
กังวลวาเฮาหลิน จะคายมันออกมาได

หลิน ชูจิ่ว ไมกลาที่จะบังคับใหเฮาหลิน ดื่มน้ํามาก ๆ

ดังนั้นหลังจากที่เธอทําใหเขาดื่มน้ําอยางนอยสองถวยไดแลว เธอ
ก็หยุดลง

หลังจากไดดื่มน้ําปากและใบหนาของเฮาหลิน ก็ดูดีขึ้น
มาก แตเมื่อเธอแตะที่หนาผากของเขา เขาก็ยังตัวรอนอยูมาก
และดูเหมือนวายาลดไขสูตรเขมขนจะยังไมเกิดผล ... ...

แตเรื่องนี้ไมใชเรื่องเรงดวน ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงเช็ดทํา

ความสะอาดบาดแผลของเฮาหลิน กอน
 หลิน ชูจิ่ว ไมรูวาหมอของเฮาหลิน ดูแลบาดแผลของเขา
อยางไร เพราะแผลของเขาเนาเสียอยางรายแรง และถาเธอไม
เคยทําแผลของเขามากอนลําไสของเฮาหลิน ก็อาจเนาเปอยไป
แลวก็ได

ถาเธออยูในยุคปจจุบัน และเธอไดเห็นแผลดังกลาว หลิน

ชูจิ่วก็คงจะสาปแชงและกลาวหาหมอ รวมถึงครอบครัวของเขา
วาขาดความรับผิดชอบ แตตอนนี้เธอจะสามารถทําอยางนั้นได
อยางไร?

ดังนั้น หลิน ชูจิ่วจึงไมไดพูดอะไร และเพียงแคทําความ

สะอาดแผลไปอยางเงียบ ๆ และพยายามชวยเขาเทานั้น

ตั้งแตตอนตนจนจบ หลิน ชูจิ่วใสถุงมือเพียงอยางเดียว

และดําเนินการตัดและทําความสะอาดเนื้อเนาเสียของเฮาหลิน
ไปอยางเงียบ ๆ
 หลิน ชูจิ่วยังคงทํางานของเธอตอไป และใสเนื้อเนาเสียที่
เธอตัดออกลงในถาดที่เธอเตรียมไวกอนหนานี้ และไมไดสนใจ
การมีตัวตนของคนในหองอีก

หลังจากตัดเนื้อออก เลือดแดงและหนองสีเหลืองก็เริ่ม
ไหลออกมา พอบานเฮา และคนอืน่ ๆ ไมรูสึกอะไร แตเมื่อเนื้อ
เนาเริ่มซอนกันขึ้นในถาดมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาก็ชวยไมไดที่รูสึก
ขยะแขยง และผมในศีรษะของพวกเขาเริ่มตั้งขึ้นอีกครั้ง

การทําความสะอาดเนื้อเนาเปอย เปนกระบวนการที่
พิถีพิถันมาก ดังนั้นพวกเขาจึงไมกลาที่จะหันเหความสนใจของ
หลิน ชูจิ่ว ที่ไดฝงตัวเองลงไปในงานของเธอแลว หลิน ชูจิ่ว รูสึก
เจ็บเล็กนอยที่ไหลซายของเธอ แตเธอก็ไมไดหยุดจนกวาเธอจะ
เคลียรเนื้อเนาเสียออก กอนจะถอนหายใจออกมาดวยความโล
งอก

ในที่สุดทุกอยางก็เสร็จแลว
 หลังจากที่เธอทําเสร็จแลว หลิน ชูจิ่ว ก็ลุกขึ้นและขยับ
แขนที่เจ็บของเธอเบาๆ

เมื่อเห็นวาหลิน ชูจิ่ว ดูเหมือนจะพัก พอบานเฮาตองการ

ที่จะกาวไปขางหนาและถามนาง แตเมื่อเขาไดเห็นใบหนาที่
เครงเครียดของหลิน ชูจิ่ว เขาก็ไมกลาพูดและถอยหลังกลับไป
เชนเดิม

หลิน ชูจิ่ว รูดีวาการอธิบายความเจ็บปวยหรือสภาพของ

ผูปวยตอครอบครัวเปนหนาที่ปกติของแพทย และพอบานเฮา จะ
ยังจะตองทํางานครึ่งหนึ่งแทนเธอดวยการดูแลเฮาหลินตอไป

ไมวาจะอยางไร แรกเริ่ม เฮาหลิน ก็ไดรับบาดเจ็บอยาง

รายแรงอยูแลว และตอนนี้เนื่องจากการติดเชื้อ เธอจึงตองตัดเนื้อ
เนาเสียออกไปเปนจํานวนมาก ดังนั้นเธอจึงสามารถใชแค
ผาพันแผลเทานั้น และรอใหแผลหายอยางชาๆ ไปเอง
 หลังจากที่เธอใสผา พันแผลพรอมกับใสยาลงบนแผลของ
เฮาหลินแลว หลิน ชูจิ่ว ก็ตรวจสอบใหแนใจวาเธอไดติดเทปทาง
การแพทยไวอยางเพียงพอเพื่อปองกันแผลใหปลอดภัย และ
ปองกันไมใหเกิดการแยกตัวจากกันได

เมื่อบาดแผลในที่สุดก็ไดรับการพันแผลแลว พอบานเฮา
และหมออูก็กาวออกมาเพื่อชวย หลิน ชูจิ่ว หอผาพันแผลรอบเอว
ของเฮาหลินอีกที

ตอนแรกหมออูและพอบานเฮา ไมเชื่อในทักษะทาง
การแพทยของหลิน ชูจิ่ว แตตอนนี้ทั้งสองคนรีบกาวไปขางหนา
เหมือนเสือขนาดใหญ เพื่อที่จะชวยเธอและไมกลาแสดงทาทีของ
พวกเขาเหมือนกอนหนาอีก

หลิน ชูจิ่วไมสนใจปฏิกิริยาของหมออูและพูดกับพอบาน
เฮาขึ้นวา "อาการบาดเจ็บของเขารายแรงมาก ดังนั้นขาจึงไม
สามารถรับประกันไดวาเขาจะมีชีวิตรอดไดหรือไม และถาเขามีไข
สูงเปนเวลาหลายวันแลวสมองของเขาอาจจะไดรับความเสียหาย
ดังนั้นตองรอใหเขาตื่นขึ้นมา และตรวจสอบอีกครั้ง"

การขาดอุปกรณและการขาดยาที่เธอไมกลาที่จะใช ทํา
ใหทุกอยางกลายเปนเรื่องยากลําบากมากสําหรับหลิน ชูจิ่ว

"เชนนั้น พวกเราควรจะทําอยางไร?" เหตุการณที่นา

ตกใจทําพอบานเฮาสงเสียงและอธิษฐานถึงหกพระเจาที่แตกตาง
กันออกไป เพราะเขาไมรูวาจะทําอะไรอีกตอไป

ตอนที่ 33 ข ม ขู
หลิน ชูจิ่วนั้นเต็มไปดวยความระมัดระวัง แตถาเธอรูวาองคชาย
เสี่ยวกําลังคิดอะไรอยูในขณะนี้ เธออาจจะตองการที่จะรองไห
ออกมาก็ได ... ...
 หลังจากที่เธอกลับไปที่เรือนนอนของตัวเอง หลิน ชูจิ่ว
ไมสนใจดวงตาของ เจินจูและ เฟยซุย ที่เต็มไปดวยการสรรเสริญ
และเถิดทูล เธอนั่งอยูบนเกาอี้ขอใหพวกนางไปเตรียมน้ํา เพราะ
เธออยากจะอาบน้ํามาก

"เจาคะหวางเฟย " เจินจูและเฟยซุย พรอมที่จะเชื่อฟง

เธอมากกวาที่เคย ความเคารพและบูชาที่พวกเขากําลังแสดงให
เห็น เกือบจะทําดวงตาของซานซูและจือเทาบอด

เกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้ พวกนางพึ่งจะออกไป แตพอ

กลับมาก็เปลี่ยนไปเปนเชนนี้ได

ซานซูและจือเทา ตางก็มองหนากันและกัน ทั้งสองดู

เหมือนจะหาตัวเองไมเจออยูครูหนึ่ง จากนั้นก็มองไปที่หลิน ชูจิ่ว
แตเมือพวกนางไดเห็นหลิน ชูจิ่ว ที่นั่งเหมือนคนธรรมดาทั่วไป
พวกเขาก็ชวยไมไดที่จะยิ้มและแสรงทําเปนวาพวกนางไมไดเห็น
อะไรทั้งนั้น
 องคหญิงที่พวกนางปรนนิบัติไมเคยปฏิบัติตัวราวกับองค
หญิงเลยแมแตนอย และไมไดซอนตัวเองยามอยูตอหนาพวกนาง
ซึ่งพวกนางไมรูวามันดีหรือไมดีสําหรับนางกันแน

แลวถาเกิดวาจูๆ องคชายเสี่ยวเกิดถามพวกนางขึ้นมา
แลวพวกนางจะตอบเขาวาอยางไร

มันก็ ... ... ไมใชวาพวกนางจะเห็นนางเปนองคหญิงเสี่ยว

มากอนหนานี้ไมใชหรือ? ดังนั้นพวกนางลืมมันไปได
อยางไร? ทําไมพวกนางตองกังวลวาหลิน ชูจิ่ว จะไมทําตัวเหมือน
เปนองคหญิงเชนนี้ดวยเลา?

หลิน ชูจิ่วไมรูวาสาวใชเหลานี้กําลังคิดอะไรอยู แนนอน

วาแมวาเธอจะรูแตเธอก็จะไมเก็บมันไปใสใจ ไมวาจะอยางไร ก็
เหมือนกับที่ ซานซูและจือเทา กําลังคิด หลิน ชูจิ่ว ไมเคยคิดวา
ตัวเองเปนองคหญิงเสี่ยวแมแตนอย
 สําหรับเธอ ตําหนักขององคชายเสี่ยว ก็เปนสถานที่
พํานักชั่วคราวที่สามารถใหการลี้ภัยแกเธอไดอยางปลอดภัย
เทานั้น และถาเธอไมมีความสามารถหรือถาเสี่ยวเทียนเหยา ไม
พอใจที่จะเห็นเธออยูในสายตาของเขาแลวอีกตอไป เชนนั้นเธอก็
ไมมีทางเลือกอื่นนอกเหนือจากการไปจากที่นี่เทานั้น

หลังจากอาบน้ําเสร็จ หลิน ชูจิ่ว ก็ไดทานอาหารกลางวัน

และใหเวลาตัวเองไดพักเสียหนอย เพื่อใหตัวเองมีเวลาในการยอย
อาหาร จากนั้นเธอก็เดินเขาไปในหองของเธอ และนอนเพื่อ
เตรียมตัวใหพรอม ในยามที่เธอตองไปดูแลเฮาหลิน ในคืนนี้อีก
แต ... ...

แผนของหลิน ชูจิ่ว นั้นสมบูรณแบบ แตความเปนจริงนั้น

โหดราย เธอนอนหลับไดเพียงครึ่งชั่วโมง แตแลวจูๆ ซานซู ก็ปลุก
เธอขึ้น เพราะเสี่ยวเทียนเหยาตองการที่จะพบเธอ
 ตอนนี้เธออยูในตําหนักขององคชายเสี่ยว เธอกินอาหาร
ฟรีและไมจายคาเชา ดังนั้นถาเจาของบานเรียกเธอไป เธอก็ควร
จะไปอยางรวดเร็วไมใชหรือ

ซานซูเตรียมชุดสําหรับหลิน ชูจิ่ว เพื่อที่เธอจะไดแตง

ตัวอยางเปนทางการ แตเธอปฏิเสธอยางสุภาพและพูดขึ้น "เพียง
แคเตรียมอยางเชนในยามปกติก็พอ"

เด็กหญิงอายุสิบหาปยังคงเปนวัยหนุมสาว ดังนั้นนางจะ
สามารถปฏิเสธที่จะใสชุดที่ออกแบบมาดวยดอกไมที่งดงามได
อยางไร?

ในเมื่อไมมีทางเลือกอื่น ซานซู จึงทําไดเพียงปดแปงบาง

ๆ ลงบนใบหนาของหลิน ชูจิ่ว เพื่อใหดูมีชีวิตชีวาบาง และทําให
นางดูคลายกับสุภาพสตรีที่ออนหวานขึ้นมาหนอย
 โชคดีที่คราวนี้หลิน ชูจิ่ว ไมไดปฏิเสธ แตไมวาจะอยางไร
เลือดของเธอก็อยูในสภาพที่เลวราย เนื่องจากยาพิษเรื้อรังเธอจึง
ดูนาสงสารมากกวา

ดวยคําแนะนําของซานซู และจือเทา หลิน ชูจิ่ว ได

เดินทางมาเรือนฮาวเทียน แต หลิน ชูจิ่ว สามารถเขาไดหลังจาก
ที่ไดแจงแกเสี่ยวเทียนเหยากอนเทานั้น

ภายในตัวเรือน ผนัง โตะและเกาอี้ถูกทาสีดวยสีเขม คน

ที่รูสึกหมองคล้ําจะรูสึกหงุดหงิดเมื่อเห็นสถานที่เชนนี้

เมื่อ หลิน ชูจิ่วเขามาขางใน เธอเห็นเสี่ยวเทียนเหยา

สวมเสื้อคลุมสีดําขณะที่นั่งอยูใกลโตะ รูปลักษณที่โดดเดนของเขา
ตรงเขามาหาเธอและทําใหเธอหอบหายใจลําบากขึ้นในทันที
 ผงแปงที่อยูบนใบหนาของหลิน ชูจิ่วไมสามารถปกปด
เหงื่อบนหนาผากของเธอได ราวกับวาตอนนี้เธอคุกเขาอยูใตดวง
อาทิตยจากภายนอก

"หวางเยี่ย" หลิน ชูจิ่ว กําลังมีปญหาในการคายคําพูด

ออกมา ราวกับวาเธอกําลังอธิษฐานอยู แต ... ...

เสี่ยวเทียนเหยาเปนผูชายที่ไมเขาใจคําวา 'อารมณ
ขัน' เขาไมไดควบคุมกลิ่นอายและพลังความกดดันของเขาเอาไว
แมแตนอย แตกลับทําใหมันแข็งแกรงขึ้น ดวยเหตุนี้หลิน ชูจิ่ว จึง
รูสึกวาอวัยวะภายในของเธอดูเหมือนจะบีบคั้นเหมือนลูกบอล
และรูสึกเจ็บปวดเปนอยางมาก

หยุดและเก็บมันเอาไวใหคนอื่นเถอะ

ผูชายที่แข็งแกรงควรจะละเวนผูหญิงไมใชหรือ
 หลิน ชูจิ่วกําลังรองไหอยูในอกของเธอ และสามารถทํา
ไดเพียงกระซิบกระซาบกับเสี่ยวเทียนเหยา เทานั้น หลังจากไมกี่
นาทีผานไป หลิน ชูจิ่วรูสึกเหมือนอวัยวะภายในของเธอเหมือน
ปลาที่วายน้ําไมรูจักจบสิ้น และถาเธอบดขยี้พวกมัน นั่นแหละเธอ
ถึงจะรูสึกไดถึงการปลอดปลอย

ริมฝปากของหลิน ชูจิ่ว ปริออกจากกันเล็กนอย และ

เลือดก็เริ่มไหลออกมาราวกับดอกไมสีแดงกําลังเบงบาน

หลิน ชูจิ่ว พยายามยกมือที่หนักอึ้งขึ้นและเช็ดเลือดบน

ปากของเธอออก เธอกลัววาเธอจะยืนอยูไดไมไดนานอีกตอไป
เธอก็พยายามที่จะพูดอีกครั้งวา"หวางเยี่ย ทานตองการพบหมอม
ฉันหรือ...”

ทุกคําที่เธอพูดก็เหมือนเสียงตะโกนในใจของเธอ และ
เพราะความเจ็บปวด หลิน ชูจิ่ว ชวยไมไดที่จะขดตัวไดลงเล็กนอย
 โชคดีที่เสี่ยวเทียนเหยา ไมตองการที่จะเอาชีวิตของนาง
ดังนั้นเมื่อเขาเห็นเลือดเริ่มไหลออกมาจากปากของนาง และเห็น
นางเช็ดมันออก ในที่สุดเสี่ยวเทียนเหยา ก็ลดพลังความกดดันลง

"นั่ง" คําเดียวที่คนจะไมกลาปฏิเสธ

หลิน ชูจิ่วมองไปรอบ ๆ และนั่งอยูบนเกาอี้ที่อยูไกลสุด

กับตําแหนงของ เสี่ยวเทียนเหยา

ชายผูนี้พูดงายๆ ก็คือกําลังถามหาความตายใหตัวเอง
เขายังคงไดรับบาดเจ็บ แตเขากับจงใจใชพลังความกดดันตอเธอ
อีกครั้งและอีกครั้ง เขาตองการที่จะตายใชไหม? แตถาเขา
ตองการที่จะตาย เขาก็สามารถตายไปเลยตามลําพัง เธอยังไม
อยากตายดังนั้น ... ...

เพื่อที่จะใหชีวิตเล็ก ๆ ของเธออยูตอไป เธอจะตองอยู

หางไกลจากเสี่ยวเทียนเหยาใหมากที่สุด
 บรรยากาศภายในเรือนกลับสูสภาพปกติ แมวาจะยังคง
นาเบื่ออยู แตก็ดีกวากอนหนา หลิน ชูจิ่ว แอบปรับลมหายใจของ
เธอ และในที่สุดเมื่อเธอผอนคลายลมหายใจของเธอลงได เธอก็ได
ยินเสียงของเสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น “ใครคืออาจารยของเจา?"

ดังนั้น อยาถามและตามหาหลักฐาน พี่สาวคนนี้ไม

สามารถเอาประกาศนียบัตรทางการแพทยของเธอออกมาได

“มันเปนเชนนั้นหรือ”เสี่ยวเทียนเหยา พูดดวยน้ําเสียงที่
ไพเราะ แตเสียงของเขายังคงมีรองรอยของการไมเชื่อ

“หลิน ชูจิ่ว ทําเพียงพยักหนาและไมไดพูดอะไรออกมา

สักคํา
 เจาไมเชื่อขาหรือ? ถาเจาไมเชื่อขา เชนนั้นก็ไปตรวจสอบ
เอาเอง! สิ่งเดียวที่เจาจะไดเห็นก็คือพี่สาวคนนี้กําลังใชนามสกุล
ของเจาอยูแลว!

หลิน ชูจิ่วเกือบจะลืมไปวาเธอแตงงานกับเสี่ยวเทียน
เหยาแลว ดังนั้นตอนนี้นามสกุลเดียวที่เธอควรใชในโอกาสที่เปน
ทางการก็คือเสี่ยว และไมใช หลิน อีกตอไป

อยางไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดถามเธออีกครั้ง และ

เพียงแคเคาะนิ้วมือของเขาลงไปที่วางแขนของรถเข็นของเขา
เทานั้น เสียงของมันดูเหมือนจะทําใหหัวใจของมนุษยสะดุดขึ้น
และคนโงจะไมกลาที่จะพูดอะไรออกมา

หลิน ชูจิ่ว ตองการหลบหนีออกไป แตจริง ๆ แลวเธอก็

ไมกลา!
 หลิน ชูจิ่วคิดวาเสี่ยวเทียนเหยา จะเคาะตอไปจนกวาเธอ
จะมีอาการผิดปกติทางจิตหรือไม แตแลวเสี่ยวเทียนเหยา ก็ถาม
ขึ้น "เจาแนใจไดอยางไรวาเจาสามารถชวยเฮาหลินได?"

"ตามเดิมแลว หมอมฉันไดชวยเขาเอาไวกอนหนานี้ โดยมี

โอกาสถึง 75 ตอ-25 แตตอนนี้มีโอกาสเพียง50-50 เทานั้น" หลิน
ชูจิ่วตอบขึ้น

"อึม?" เสี่ยวเทียนเยหา ทําเสียงไมพอใจขึ้น แมวาเขาจะ

ไมไดพูดก็ตาม ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงสามารถบอกไดวาทําไม และได
ตอบกลับไปอยางจริงใจวา "หวางเยี่ย ขากําลังไดรับบาดเจ็บ"

หลังจากที่เธอพูดจบ หลิน ชูจิ่ว ก็ไมลืมที่จะไอราวกับวา

เธอกําลังไอเปนเลือดออกมา!

ในความเปนจริง หลิน ชูจิ่ว ไมไดโกหก เพราะความดัน

กันของเสี่ยวเทียนเหยา กอนหนานี้มีมากเกินไป ถาเขาใชมันกับ
คนทั่วไป คนผูนั้นจะไมสามรถแบกรับมันได และหลิน ชูจิ่ว ก็รูสึก
เหมือนกําลังจะตายอยูในตอนนี้

"เปราะบาง" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นอยางเยือกเย็น และ

เกือบจะทําใหหลิน ชูจิ่วกะอักเลือดออกมาอีกครั้ง

เสี่ยวเทียนเหยา คิดวานางเปนคนที่หนาดานหนาทน
หรืออยางไร แตใครจะคิดวานางยังเปนผูที่ผานสนามโกหกมาจน
เชี่ยวชาญแลวดวย

นางขี้อายและรางกายของนางก็เปราะบางหรือ? ผูหญิง
คนนี้ชางดีจริงๆ

"เปนหวาง สั่งใหเจาชวยชีวิตเฮาหลิน และถาทักษะ

ทางการแพทยของเจาไมเปนประโยชน ... ... "เสี่ยวเทียนเหยาพูด
และหยุดชั่วคราว หลิน ชูจิ่วมองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา ดวยใบหนา
ที่กระวนกระวายใจแลวคิด : เจาไมตองการใหขาอยูใชไหมละ?
 แตอาการบาดเจ็บของเฮาหลินไมใชความผิดของขาเสีย
หนอย

หลิน ชูจิ่ว รูสึกผิดหวังมาก แตถึงยังไงก็ตาม เสี่ยวเทียน

เหยายังคงพูดตอไปโดยไมรูสึกอะไรเลยวา "เชนนั้นเจาก็ไมจําเปน
ที่จะตองมีชีวิตอยู ตําหนักของขาไมใชสถานที่สําหรับคนไร
ประโยชน ดังนั้นถาเจาตองการที่จะอยู เจาจะตองพิสูจนวาเจามี
ประโยชนดวยเชนกัน"

หลิน ชูจิ่ว รูวาเขาไมใชแคคนโหดเหี้ยมเทานั้น แตยังไร

ความปรานีอีกดวย ดังนั้นเธอจึงชวยไมไดที่จะพูดขึ้นวา "หมอม
ฉัน เขาใจแลวเจาคะ"

ไมวาจะอยางไร เธอก็ไมมีทางเลือกอื่น เธอไมมีใครให

พึ่งพา ดังนั้นเธอจึงทําไดเพียงแคปลอยใหคนอันธพาลผูนี้กลั่น
แกลงเธอเทานั้น
 "ดีมาก เจาออกไปไดแลว!" เสี่ยวเทียนเหยา พอใจมาก
เพราะหลิน ชูจิ่วทําตัวดีและเชื่อฟง

หลิน ชูจิ่ว ไมตองการอยูอีกตอไป ดังนั้นเธอจึงหันกลับไป

ในทันที และกําลังจะกาวออกไป แตทันใดนั้นเสี่ยวเทียนเหยาก็
หยุดเธอเอาไว "ชากอน"

หลิน ชูจิ่วหันกลับไป และกําลังจะถามเสี่ยวเทียนเหยาวา

เกิดอะไรขึ้น แตแลวเธอก็ไดยินเสียงของเขาพูดขึ้น "หลังจากสาม
วัน เจาตองเขาวัง"

หลิน ชูจิ่วคิดวามันจะมีเรื่องใหญโตอะไร มันก็แคเกี่ยวกับ

พระราชวัง ดังนั้น หลิน ชูจิ่วจึงรูสึกโลงใจ เธอเชื่อวาดวยตําแหนง
ของเสี่ยวเทียนเหยา คนในพระราชวังจะไมกลาทีจ่ ะกลั่นแกลง
เธอ อยางไรก็ตามหากพวกเขากลั่นแกลงเธอ เธออาจพูดไดวา
พวกเขากําลังไมไวหนาแกองคชายเสี่ยว แต ... ...
 หลิน ชูจิ่ว รูสึกโลงใจเร็วเกินไป ไมวาจะอยางไร ประโยค
ตอมาของเสี่ยวเทียนเหยาก็คือ "เจาจะไปที่นั่นเพียงลําพัง!"

ตอนที่ 34 เฮ า หลิ น ตาย เจ า ก็ ต าย

“เจาจะตองไปที่นั่นคนเดียว”

“เจาจะตองไปที่นั่นคนเดียว”

คําพูดของเสี่ยวเทียนเหยา ดังซ้ําๆ อยูในใจของหลิน ชูจิ่ว

เธอไมรูดวยซ้ําวาเธอกลับมาที่ลานหนาเรือนของเธอเองไดอยางไร
เธอไมรูดวยซ้ําวา ซานซูและจือเทา กระซิบอะไรบางอยางในหู
ของเธอ ทั้งหมดที่เธอรูก็คือ ... ...

เธออยากจะฆาเสี่ยวเทียนเหยาจริงๆ
 ไอคนสารเลว! เขารุกรานฮองเต ดังนั้นเขาจึงไมตองการ
ไปที่พระราชวังและเพียงแตสงผูหญิงที่ออนแออยางเธอไปที่นั่น
คนเดียว เขายังเปนผูชายอยูหรือไม?

หลิน ชูจิ่ว ตองการจะสาปแชงเขาออกมาดัง ๆ แตเธอก็

อยูที่ตําหนักของเขา ถาเธอพูดอะไรไมดีเกี่ยวกับเขา ทันทีที่เขาถึง
หูของเสี่ยวเทียนเหยา และในที่สุดเธอเองก็จะกลายเปนคนที่โชค
ไมดีดังนั้น ... ...

เธอจึงทําไดเพียงคลุมตัวเองดวยผานวมและนอนตอได
เทานั้น

"ปลุกขาขึ้นเมื่อมันมืด" หลิน ชูจิ่ว เตือนสาวใชทั้งสี่คน

ของเธอ ทั้งสี่สาวใชรูสึกงงงวยและมองหนากัน พวกเขาไม
สามารถเขาใจไดวาองคหญิงของพวกเขาคิดอะไรอยูกันแน
 "พวกเราจะทําอยางไรกับรานเย็บปกถักรอย และราน
เครื่องประดับดานนอก?" ซานซูและจือเทา มองไปที่หลิน ชูจิ่ว
แตลังเลที่จะปลุกนางขึ้น

พวกนางไมเคยเห็นหญิงสาวที่ไหน จะเปนเชนองคหญิง
ของพวกนางมากอน ที่ไมรูสึกมีความสุขและตื่นเตนกับเสื้อผาที่
สวยงาม และเครื่องประดับตางๆ แตนางกับชอบเสื้อผาที่เรียบ
งายและสิ่งอื่น ๆ แทน

เฟยซุยคิดอยูชั่วครูแลวพูดวา"สงพวกเขากลับไปกอน
ในตอนนี้ แลวคอยเรียกพวกเขาอีกครั้งในวันพรุงนี้แลวกัน"

"เจาแนใจหรือวาหวางเฟย จะไมเขานอนหัววันอีกในวัน
พรุงนี้? นางไดบอกเอาไวกอนหนานี้แลว วานางจะไปเฝาและดูแล
เฮาหลิน ในตอนกลางคืน " หลังจากไดยินคําพูดเหลานั้นแลว
ซานซูและจือเทาก็ไดแตถอนหายใจ
 "แลวถาเราเลือกชุดแตงกายดวยสีและแบบที่แตกตางกัน
ไปกอน แลวใหหวางเฟยเลือกเอาจากสวนที่พวกเราเลือกอีกทีละ
มันจะเปนการชวยประหยัดเวลาไดมากสําหรับหวางเฟย" ซานซู
เปนสาวใชคนแรกที่ถูกสงใหหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นนางจึงเขาใจนิสัย
ของหลิน ชูจิ่ว มากกวาคนอื่น ๆ

นางรูวาองคหญิงของพวกเขาขี้เกียจและกลัวที่จะมี
ปญหา และเหตุผลที่วาทําไมซานซู ถึงไดตัดสินใจทําแบบนั้น ก็
เพราะนางรูวา หลิน ชูจิ่ว จะไมคอยสนใจในการเลือกเทาไหรนัก

หลังจากที่พวกนางตัดสินใจแลว ทั้งสี่คนก็เริ่มจัดสิ่งตางๆ
ที่คิดวา หลิน ชูจิ่ว อาจจําเปนจะตองใช ตามรสนิยมของพวกนาง
และยังเพิ่มเครื่องประดับที่สดใสลงไปสองสามอยาง

เมื่อหลิน ชูจิ่ว ตื่นขึ้นมา และพวกนางเห็นเธอไมไดดู

สับสนและเสียใจอีก พวกนางก็รีบเชิญชวนใหเธอไปเลือกเสื้อผา
และเครื่องประดับทันที
 "ทําไมขาจะตองเลือกเสื้อผาและเครื่องประดับเหลานี้
ดวย?" หลิน ชูจิ่วไมใชคนโงหรือหลงลืม แตเธอถามเพราะเธอไมรู
จริงๆวาทําไม

ไมวาจะอยางไร เธอก็มีเสื้อผาเยอะมากๆ อยูแลว

"หวางเฟย ถาทานจะเขาไปในพระราชวัง ทานจะตอง

สวมเสื้อผาที่เหมาะสม" ซานซู คิดวาหลิน ชูจิ่ว กําลังพยายามทํา
ตัวเหมือนคนโง เพราะเธอตองการที่จะปฏิเสธ

ในความเปนจริง ซานซูไมเขาใจวาหลิน ชูจิ่ว และหลิน

ชูจิ่วก็ไมไดทําตัวเหมือนคนโงเพื่อที่จะปฏิเสธ เพราะไมวาจะ
อยางไรเธอก็ตองไปอยูแลว
 ไมวาจะอยางไร คนที่หยิ่งยโสที่สงเธอไปที่พระราชวัง ก็
ไมไดถามวาเธอยินดีที่จะไปหรือไม ดังนั้นในตอนนี้เธอสามารถทํา
ไดเพียงกัดฟนและไปเทานั้น

"ขาไมมีเสื้อผาหรือ? คนรับใชจากตระกูลหลินแบกหีบ
เสื้อผามากสิบหีบ แตกลับไมมีเสื้อผาสักชุดที่เหมาะสมเลย
หรือ? "หลิน ชูจิ่ว ยังคงมีจิตใจของคนธรรมดาอยู ดังนั้นเธอจึงไม
ตองการที่จะเสียเงิน

"หวางเฟย เสื้อผาเหลานั้นตางก็ดีเจาคะ แตไมเหมาะกับ

บุคลิคของทานเลยเจาคะ" ชุดเสื้อผาจากสินสอดทองหมั้นของ
หลิน ชูจิ่วดีจริง แตแบบและสีของพวกมันจัดจานเกินไป ดังนั้นถา
นางสวมใสพวกมันยามอยูตอหนาฮองเต ฮองเตอาจจะคิดวานาง
เปนโสเภณีได
 ซานซูพยายามอธิบายอยางระมัดระวัง ในขณะที่มองไปที่
หลิน ชูจิ่ว เพราะนางกลัววาหลิน ชูจิ่วอาจโกรธ แตผลที่ไดก็คือ
... ...

หลิน ชูจิ่ว ไมไดแสดงความสนใจใด ๆแมแตนอย

นอกจากจะดูถูกครอบครัวของนาง "อยางที่คาดเอาไวหลิน ฟูเห
ริน มีความสามารถที่จะทําใหขากลายเปนตัวตลกจริงๆ"

“หวางเฟย ทานไมควรจะพูดเชนนั้น มิฉะนั้นคนอื่น ๆ จะคิด

วาทานเปนอกตัญู! ไดนะเจาคะ”

ซานซูพูดขึ้นอยางเงียบ ๆ กับตัวเอง และแสรงทําเปนวา

นางไมรูอะไรเลย

หลิน ชูจิ่วไมตองการทําใหสาวใชตัวเล็ก ๆ อึดอัดใจ

ดังนั้นเธอจึงเงยหนาขึ้นและพูดขึ้นวา "เพียงแคเลือกเสื้อผาและ
เครื่องประดับที่พวกเจาคิดวาจะไมนําความอัปยศมาสูตําหนักของ
องคชายเสี่ยวก็พอ"

“เจาคะ” ซานซูตอบขึ้นอยางเบาๆ

เมื่อมาถึงตอนนี้ ซานซูและ เฟยซุย ไดเตรียมอาหารเย็น

เอาไวแลว หลิน ชูจิ่ว เพียงแคลางหนาของเธอ กอนที่เธอจะนั่งลง
ไปที่โตะอาหาร และมองไปที่จานอาหารแปดอยางที่แตกตางกัน
ออกไป แตเธอไมรูวามันจะมีรสชาติที่ดีหรือไม เพราะ ... ...

เธอกังวลกับการบาดเจ็บของเฮาหลิน และแทบจะกิน
ขาวเพียงแคครึ่งชามที่มีเพียงแตขาวเทานั้น ทั้งสี่สาวไมไดพูด
อะไร และเพียงแครอใหหลิน ชูจิ่วพัก เพื่อการยอยอาหาร
หลังจากนั้นไมกี่นาที เจินจูและ เฟยซุยก็ชวยเธอยกกลองยา และ
กลับมาพรอมกับหลิน ชูจิ่วอีกครั้งที่หองของเฮาหลิน
 ที่เรือนดานทิศตะวันตกพอบานเอา และหมออูไดคอย
ดูแลเฮาหลิน แตพวกเขาก็ไมสามารถใหอาหารแกเฮาหลิน ไดเลย
ในตลอดทั้งบาย ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นหลิน ชูจิ่ว ทั้งสองตางก็วิ่ง
เขามาหาเธอ: "หวางเฟย"

ทั้งสองทักทายเธอดวยความเคารพ หลิน ชูจิ่วรูสึก

ประหลาดใจ เมื่อไดยินเสียงราวกับจะเปนเพื่อนรวมงานที่ดีไดใน
น้ําเสียงของหมออู แตเธอเพียงแคมองไปที่เฮาหลิน และเขาใจได
ทันทีวาทําไมพวกเขาถึงไดวิ่งเขามาหาเธอ

“เฮาหลินมีไขขึ้นอีกแลวหรือ”

จากนั้นหลิน ชูจิ่วก็บอกใหทานหมอและพอบานเฮา
ออกไปกอน แตพอบานเฮา ไมตองการจะออกไป ในขณะที่หมออู
ไมตองการที่จะปลอยใหโอกาสของเขาหลุดมือไป "แต ... แต ... "
 "หมออู แลวทานคอยกลับมาหลังจากทานมื้อเย็นแลว"
หลิน ชูจิ่ว ไมอยากคุยกับหมออูในขณะนี้ เธอตองการที่จะฉีดยา
ใหเฮาหลินโดยเร็วที่สุด

ไมวาจะอยางไรการเสียชีวิตของเฮาหลิน ก็จะเปนความ
ตายของเธอดวย ดังนั้นเธอจึงไมมีเวลามาสนใจเขา

หมออูยังคงอยากจะพูดอะไรบางอยาง แตก็ไมกลาที่จะ
พูดอะไรอีก ทําเพียงแคออกไปพรอมกับพอบานเฮาเทานั้น
จากนั้นหลิน ชูจิ่ว ก็บอกใหเจินจูและเฟยซุย ไปนําน้ํารอนและ
เกลือมาใหเธอ

หลังจากสงพวกเขาออกไป หลิน ชูจิ่ว ก็เขาสูระบบ

การแพทยเพื่อเปลี่ยนยาตานการอักเสบที่มีประโยชน และขวดยา
ที่มีน้ําเกลือออกมา
 กอนหนานี้ หลิน ชูจิ่วกังวลมากที่ไดใชสิ่งตางๆที่จะชวย
เธอไดในทันทีและปลอยใหพวกเขาสงสัยในตัวเธอ แตตอนนี้เสี่ยว
เทียนเหยา ไดคุกคามชีวิตของเธอ ดังนั้นเธอจึงไมมีทางเลือกอื่น
นอกจากการฉีดยาเขาหลอดเลือดดําเทานั้น

หลิน ชูจิ่วฉีดยาลงไปในน้ําเกลือ แลวแขวนไวเหนือหิ้ง

จากนั้นเธอก็ทําการเจาะใหยาทาสายน้ําเกลือใหกับเฮาหลิน อยาง
ระมัดระวัง หลิน ชูจิ่วปรับความเร็วของหยดน้ํา เพื่อไมใหเธอตอง
คอยควบคุมอีกตอไป

เมื่อสาวรับใชทั้งสองกลับมาและเห็นหลิน ชูจิ่ว นั่งอยูใกล

หนาตาง ในขณะที่ถือหนังสืออยางจริงจัง

ตอนที่ 35 ขอตกลง
หลิน ชูจิ่วไมรูวามีใครกําลังจับตามองเธออยู โชคดีที่เธอไดซอน
หยดน้ํายา IV ไวกับยากอนที่พอบานเฮา และหมออูจะกลับมา
เพื่อหลีกเลี่ยงปญหา ตอนนี้เธอตองการที่จะหาโอกาสที่จะกําจัด
มัน เมื่อมันกําลังจะหมดลง

พอบานเฮา รูสึกเปนกังวลเกี่ยวกับเฮาหลิน ดังนั้นเขาจึง

เขามาใกลนางและถามถึงสถานการณของบุตรชาย และเมื่อหลิน
ชูจิ่ว บอกวาเฮาหลิน อยูในสภาพที่มั่นคงแลว ในตอนนั้นเองที่
พอบานเฮาสามารถที่จะถอนหายใจออกมาดวยความโลงอกได

พอบานเฮา ตองการอยูกับเฮาหลิน แตเพราะเขาเปน

พอบานของตําหนักขององคชายเสี่ยว และยังคงมีงานจํานวนมาก
ที่กําลังรอเขาอยู และไมสามารถที่จะอยูได ถึงแมวาเขาจะลังเลใจ
ที่จะจากไปก็ตาม

ถึงแมวาที่นี่จะมีเหลาทหารองครักษที่ไดรับบาดเจ็บอยู
มากมาย แตหมออู กลับไมรีบ และทําเพิ่งยายเกาอี้ไปนั่งขางๆ
หลิน ชูจิ่ว เทานั้น คราวนี้หมออูไดพูดคุยกับหลิน ชูจิ่วเปนเวลา
เทากับเทียนทั้งเลม
 หลิน ชูจิ่วเปนหมอยอดนิยมในประเทศ M ดังนั้นความรู
ทางการแพทยของเธอไมไดเปนเพียงแคพื้นๆ ในทางทฤษฎี แต
เปนแนวปฏิบัติที่โชกโชน ดวยเหตุนี้หมออูจึงไมขัดของที่จะพูดถึง
เรื่องยากับหลิน ชูจิ่วเปนเวลาสามวันสามคืนเลยทีเดียว

หมออูและ หลิน ชูจิ่วพูดคุยกันตอไปเรื่อยๆ ซึ่งทําใหเจิน

จู และเฟยซุยกลายเปนสวนเกิน และไมเขาใจแมแตเรื่องเดียวใน
หัวขอที่พวกเขาพูดคุยกัน

หลิน ชูจิ่ว เพิ่งจะทิ้งปญหาทางการแพทยเอาไว และทํา

ใหหมออูไดมีการขบคิดอยางลึกซึ้ง แลวหลิน ชูจิ่วก็ใชโอกาสนี้
เพื่อพูดคุยกับเจินจู และเฟยซุย เพื่อบอกใหพวกนางกลับไป
พักผอนไมอยางนั้นอาจจะเปนปญหาได
 เจินจูและเฟยซุย ตองการที่จะปฏิเสธ แตพวกนางไมได
นอนตอนกลางวัน ดังนั้นในตอนนี้พวกนางจึงไมสามารถอดทนได
อีกตอไปและตัดสินใจที่จะแลกกันกลับไปพักผอน

"เจินจู เจาไมจําเปนตองยืนอยูที่นี่ตลอดทั้งคืนหรอก ถา

ขาตองการอะไรขาจะเรียกหาเจาเอง "หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นและชี้ไป
ที่เกาอี้ตรงมุมและปลอยใหนางนั่งลง

เจินจูขอบคุณ หลิน ชูจิ่ว เพราะนางแทบจะไมสามารถ

ควบคมขาของนางไดอีกแลว

เมื่อกลุมคนอื่นๆ ไดถูกสงออกไป หลิน ชูจิ่วก็แกลงทํา

เปนตรวจดูอะไรที่อยูใกลเตียงของเฮาหลิน แตจริงๆแลวเธอใช
รางกายของเธอเพื่อปดบังสายตาของพวกเขาเอาไว จากนั้น หลิน
ชูจิ่วก็ดึงอุปกรณใหยาทางหลอดเลือดออกมาและเก็บมันลงไป
ภายในระบบการแพทยทันที
 หมออูและเจินจู ตางก็ไมไดสังเกตเห็นวาใครบางคนกําลัง
จับตามอง หลิน ชูจิ่ว อยูอยางใกลชิดจากภายนอก แตเนื่องจาก
หลังของหลิน ชูจิ่วหันมาเผชิญหนากับคนๆ นั้น เขาจึงไมไดเห็น
สิ่งที่เธอกําลังทําอยู เขาเพียงแคเห็นหลิน ชูจิ่ว เขาไปใกลเตียงเฮา
หลิน และหลังจากนั้นไมนาน เธอก็ถือหลอดโปรงใสและทําใหเฮา
หลิน ดื่มสิ่งที่อยูขางใน

หลังจากนั้นไมกี่นาที หลิน ชูจิ่วไดดึงหลอดโปรงใสออก

และมองไปที่แสงเทียนจากนั้นก็พูดขึ้นวา "เขามีเพียงแคไขต่ําๆ
เทานั้นในตอนนี้ ดังนั้นจะไมเปนปญหาใหญ ๆอะไรแลว "

"เขามีไขอีกแลวหรือ" เมื่อหมออูไดยินคําพูดของหลิน ชู
จิ่วเขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินเขามาใกลนางอยางกังวล

"มันเกิดขึ้นไดเปนเรื่องปกติ" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นเพื่อเอาใจ

เขา แลวหมออูก็สงบลงในทันที ทั้งสองนั่งและพูดคุยกันเกี่ยวกับ
เรื่องทางการแพทยตอไป
 แมวาในชวงบาย หลิน ชูจิ่ว จะนอนหลับไดไมคอยดีนัก
แตเธอก็ไมไดนอนเลยทั้งคืน อยางไรก็ตาม หมออูนั้นตางกัน เขา
ดูแลเฮาหลิน ตลอดทั้งวันดังนั้นเขาจึงแทบจะทนไมไหว

จิตใจของเขายังตองการที่จะอยูตอ แตรางกายของเขาไม
สามารถอดทนไดอีกตอไป

หมออูตองการใหความชวยเหลือหลิน ชูจิ่ว แตถูกชักชวน

ใหกลับไป "หมออู ผูที่เปนหมอจะละเลยที่จะดูแลรางกายของ
ตัวเองไดอยางไร? ขาอาศัยอยูในตําหนักเสี่ยวหวังฟู ดังนั้นพวก
เรายังคงมีโอกาสอีกมากมายที่จะไดแลกเปลี่ยนความรูกัน "

หมออูเพิ่งจะนึกขึ้นไดวาเขาและองคหญิงอาศัยอยูใน
สถานที่เดียวกันดังนั้นพวกเขายังคงสามารถที่จะทําการพูดคุยกัน
ไดอีก หลังจากนั้นหมออูก็ไมไดยืนกรานอีกตอไปกอนจะกลับไป
 หมออูออกไปไดไมนานนัก แลวพอบานเฮาก็กลับมา
แมวาเขาจะรูสึกเหนื่อยมากก็ตาม หลิน ชูจิ่ว พยายามโนมนาวให
เขาไปพักผอน แตก็ไมมีประโยชนอะไรเลย เธอจึงไมยืนกรานที่จะ
ทําเชนนั้นอีกและทําเพียงแคเงียบไปเทานั้น

สภาพของเฮาหลิน ดีขึ้นแลว และไมจําเปนตองมีหมอ

คอยเฝาระวังอีก แตอยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว ขอใหพอบานเฮา
ปลุกเธอขึ้นหลังจากผานไปสองชัว่ โมง จากนั้นเธอกับเจินจูก็เขา
ไปพักในหองถัดไป

หลิน ชูจิ่วตัดสินใจที่จะพักผอน ดังนั้นยามที่หลบซอนอยู

ในเงามืดจึงตัดสินใจที่จะกลับไปรายงาน แต ... ...

หลิน ชูจิ่ว ไมไดทําอะไรที่อุกอาจ เพราะฉะนั้นจึงไมมี

อะไรตองรายงาน สิ่งเดียวที่เขาสามารถรายงานไดคือหมออูและ
หลิน ชูจิ่วไดคุยกันทั้งคืน แตเกี่ยวกับเนื้อหาของการสนทนาของ
พวกเขานั้น?
 ขออภัย เขาไมสามารถจดจํามันไดเลยแมแตนอย

เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ไดยินรายงานของเขา เขาก็เพียงแค

เริ่มตนเคาะปลายนิ้วของเขาลงบนไปราวรถเขนของเขาเทานั้น
แลวพูดขึ้น"ซูฉา เจาคิดวาอยางไร?"

ซูฉาผูที่นั่งอยูดานขางพูดขึ้นเบา ๆ วา "ดูเหมือนวาหลิน

ชูจิ่ว จะมีความสามารถทางการแพทยจริงๆ บางทีนางอาจจะ
ไมไดโกหกเราจริงๆ "

"นางไดซอนทักษะเหลานี้มาตลอดหลายปที่ผานนี้เชนนั้น
หรือ?"เสี่ยวเทียนเหยาหรี่ตา เขาไมอาจจะเชื่อไดวาผูหญิงอยาง
หลิน ชูจิ่วจะเลนละครตบตาเขาในชวงหลายปที่ผานมาได หลิน ชู
จิ่ว มีทักษะทางการแพทยมาหลายปแลว แตเขาก็พึ่งจะมารูเอา
ในตอนนี้
 “สาเหตุของการตายของมารดาของหลิน ชูจิ่ว นั้นนา
สงสัย และถึงแมวาตระกูลหลินจะดูกลมกลืนกันภายนอก แตใคร
จะรูไดวาภายในหลิน ชูจิ่วจะมีปญหาหรือไม" ซูฉาพูดขึ้นใน
ขณะที่กําลังพยายามปกปองหลิน ชูจิ่ว

ไมวาจะอยางไร ซูฉาก็ไดรูอยางชัดเจนแลววาหลิน ชูจิ่ว

ไดทําอะไรในระหวางการลอบสังหารในคืนแตงงานของพวกเขา
ในชวงเวลาที่สําคัญนางสามารถสังหารองครักษของเสี่ยวเทียน
เหยาหรือไมก็เพียงแคไมสนใจพวกเขา แตนางกลับไมไดทํา
เชนนั้น และตั้งแตนั้นมาซูฉาก็เริ่มมีความรูสึกประทับใจในตัวนาง
แลว

ซูฉามองไปที่เสี่ยวเทียนเหยา เมื่อเขาเห็นวาเขาไมได
โกรธ เขาจึงมีความกลาที่จะพูดตอ "เทียนเหยา นางไดชวยเจา
เอาไวครั้งหนึ่งแลว ดังนั้นทําไมเจาถึงไมใหโอกาสนางสักครั้ง
เลา? "
 "เปนหวาง ไดพูดไปแลวาตราบใดที่หลิน ชูจิ่ว จะไมทรยศ
พวกเรา เปนหวางก็จะไมฆานาง" ถึงแมวาเขาจะไมใชสุภาพบุรุษ
แตเขาก็เปนคนที่รักษาคําพูดเปนอยางดี

"เชนนั้น เจากําลังจะบอกวาเจาจะเขาไปในพระราชวัง
พรอมกับนางแลวหรือ?" สายตาของซูฉาเปลี่ยนไปและเต็มไปดวย
ความหวัง

ใบหนาของเสี่ยวเทียนเหยา เปลี่ยนเปนสีเขม "ซูฉา ดู

เหมือนวาเจากําลังผลักโชคของเจาไปไกลเกินไปแลว"

"ฮึม! แคแสรงทําเปนวาขาไมไดพูดอะไรก็แลวกัน" ซูฉา

รีบหุบปากของเขาทันทีและไมไดพูดอะไรอีก

หลิวไป และ ซูฉา เคยทํางานรวมกันมาหลายปแลว ทั้ง

สองคนเขาใจกันและกัน ดังนั้นเมื่อเขาเห็นวาซูฉาเสร็จสิ้นการ
พูดคุยของเขาแลว หลิวไปก็รีบพูดขึ้นทันที "เทียนเหยา หมอเทพ
ดาโมบอกวา เขาไดเตรียมทุกอยางที่เขาตองเตรียมพรอมแลว แต
ขาไมรูวาเจาตองการที่จะเริ่มตนทําการรักษาที่ไหน? "

"ที่นี่" เสี่ยวเทียนเหยา ไดใชความพยายามอยางมากที่จะ

ตามหาหมอเทพดาโม ถาหากวาหมอเทพดาโมไมสามารถรักษา
เขาได จากนั้นเขาก็คงจะไมมีทางเลือกอื่น นอกจากตองเดินทาง
ไปตางแควน หรือไมก็ตองใหหมอหลวงของแควนอื่นรักษาเขา

"หมอเทพดาโม บอกวาเจาตองการสถานที่ที่เงียบที่สุด
เพื่อที่เจาจะสามารถพักฟนไดอยางเต็มที่" หลิวไปพูดขึ้นอยางโผง
ผางวาเขาไมเห็นดวย ที่เขาจะไปพักที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู

"เสี่ยวหวังฟู เปนสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดแลว" หลังจาก

การลอบสังหารเมื่อครั้งที่แลว การปองกันในตําหนักเสี่ยวหวังฟู
ก็ไดเขมงวดมากขึ้นกวาเดิม ตอนนี้ทั้งภายในและภายนอกมีความ
ปลอดภัยมากขึ้น และแมวาจะยังไมแนใจ 100% แตสายลับจะไม
สามารถเขาไปถึงเรือของเขาได
 เมื่อเปนเชนนั้น หลิวไปก็ตระหนักไดวาสถานที่ที่
ปลอดภัยที่สุดมีความสําคัญมากกวาสถานที่เงียบๆ "ขาเขาใจแลว
ขาจะรีบไปจัดการเรื่องตางๆเอง"

"อืมม" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นอีกสักสองสามเรื่อง กอนที่

เขาจะสงหลิวไปและซูฉาออกไป

มีหลายสิ่งหลายอยางที่ตองทํา แตซูฉากลับไมรีบออกไป
และทําตัวอืดอาดอยูเชนนั้น เสี่ยวเทียนเหยา ไมพอใจและขมวด
คิ้วขึ้น "ถาเจามีอะไรที่จะพูด ก็พูดออกมา และหยุดทําตัวเหมือน
ผูหญิงเสียที"

ซูฉาเกือบจะสําลัก แตกลัวเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นเขาจึง

ทําหนาจริงจังและพูดขึ้น "พวกเราจะสามารถไววางใจหมอเทพดา
โมไดจริงๆหรือ? เจาไมคิดวามันแปลกไปหนอยหรือที่เขายอมตก
ลงกับพวกเรางายๆ เชนนี้? "
 ซูฉาไดรับมือกับผูคนมาเปนจํานวนมาก ดังนั้นเขาจึงรูวา
มันยากแคไหนที่จะรับมือกับหมอเทพดาโม แตคราวนี้หมอเทพดา
โม กลับยอมตกลงอยางงายดาย ดังนั้นซูฉา จึงชวยไมไดที่จะรูสึก
ไมสบายใจขึ้น

"เปนหวางไดทําขอตกลงดวยตัวเองเอาไวแลว" เสี่ยว
เทียนเหยาไมไดบอกวา เขาไววางใจหมอเทพดาโม แตเขาก็ไมได
บอกวาเขาไวใจเขาดวยเชนกัน ซูฉารูวาเสี่ยวเทียนเหยามีแผนการ
ของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงไมตองกังวลกับเขาอีกตอไปและจากไป
เงียบ ๆ หลังจากที่ไดเตือนสติใหเขากลับไปพักผอนไวๆแลว

"อืมมม" เสี่ยวเทียนเหยา เห็นดวย แตเขาก็ทําเพียงแคนั่ง

เงียบ ๆ และใชแขนขวาประครองศีรษะของเขาเอาไว และใครจะ
รูวาเขากําลังคิดอะไรอยู ...
ตอนที่ 36 ยกความดี ใ ห เ สี่ ย วเที ย นเหยา
หลังจากสองชั่วโมงในการนอนหลับของผานไป หลิน ชูจิ่ว ก็ตืน
ขึ้นมากลางดึกและตรวจสอบอาการของเฮาหลิน อีกครั้ง และใน
ที่สุด เฮาหลิน ก็สามารถผานชวงเวลาอันตรายมาไดแลว และไมมี
ไขอีกตอไป แตเขายังไมไดฟนขึ้นมา

"เฮาหลิน ตอนนี้ไมเปนอะไรแลว เจาเพียงแคตองใหน้ํา

เขาตอไปและหลังจากผานไปสองวัน เขาจะฟนขึ้นมาไดเอง "
หลิน ชูจิ่วใหคําตอบที่ดีออกไป หลังจากเสร็จสิ้นการตรวจเฮา
หลิน แลว

พอบานเฮา นี่คือสิ่งที่เจาเรียกวาความภักดีใชไหม?

ถาพอบานเฮาเปนคนธรรมดา หลิน ชูจิ่วจะมีความสุข

มาก แตพอบานเฮา เปนคนรับใชที่ซื่อสัตยของเสี่ยวเทียนเหยา
ดังนั้นเธอจะกลามีความสุขไดอยางไร!
 ถาเสี่ยวเทียนเหยา รูวาเธอชวย เพราะเธอตองการที่จะ
ซื้อความจงรักภักดีจากผูคนของเขา เชนนั้นแลวเธอก็คงจะนา
สังเวชมากขึ้นไปอีก

ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงเพียงแคพูดขึ้นวา "พอบานเฮา เจาไม

ควรจะมาขอบคุณขา เจาควรจะไปขอบคุณหวางเยี่ย หวางเยี่ย
ไดกําชับขาอีกครั้งวาถาขาไมสามารถชวยเฮาหลินเอาไวได ขาก็ไม
มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยูดวยเชนกัน "

หลิน ชูจิ่ว พูดโดยไมทิ้งความดีใด ๆ ใหกับตัวเองเลย

แมแตนอย แตกลับพยายามที่จะผลักดันความดีทั้งหมดใหแก
เสี่ยวเทียนเหยาแทน พอบานเฮารูสึกประทับใจมาก และสายตา
ของเขาก็ราวกับมีน้ําอยูขางใน เมื่อเขาไดยินวาเสี่ยวเทียนเหยา
ถึงกับคุกคามหลิน ชูจิ่ว เพียงเพื่อที่จะชวยบุตรชายของเขา

"เขาพูดเชนนั้นเพื่อที่จะใหขาดูแลเฮาหลิน อยางจริงจัง"
หลิน ชูจิ่วไมรูสึกโกรธ และเพียงแคหยิบเอากลองยาของเธอแลว
จึงพูดขึ้นอีก "พอบานเฮา ขาจะกลับเพื่อไปพักผอนแลว ถามีอะไร
บางอยางเกิดขึ้นกับเฮาหลิน ก็ใหสงคนมาบอกขาทันที”

หลังจากที่เมื่อหลิน ชูจิ่วกลับมาถึงที่พัก เธอก็พูดขึ้น "ดี ดี

ลองดูสิ่งเหลานี้ซิ" หลิน ชูจิ่ว ชวยไมไดที่จะปดกลองไมลง จากนั้น
เธอก็บอกเจินจู และจือเทา "อัญมณีและทองคําในเครื่องประดับ
เหลานี้มีคามาก แตรูปแบบของพวกมันดูนาเกลียดมาก ขายัง
อยากที่จะโยนพวกมันออกไปทันทีที่ขาไดเห็นมัน สวนเสื้อผา
เหลานั้นก็เชนกัน"

.........................

ขอโทษดวยนะคะ ถาอานแลวงง ผูแ ปลอานเวอรอิงไปสามรอบ

แตก็แอบงงอยูเหมือนกัน ขอใหทุกคนจิตนาการเอาเองนะคะ
นิยายเรื่องนี้สนุกแตบอกเลยวาอานแลวงง อานแลวมีความขาด
ตอนเยอะมาก
ตอนที่ 37 ต น เหตุ ข องความวุ น วาย
หลังจากตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไดสงสาวใชทั้งหมดที่เปนสวนหนึ่ง
ของสินสอดคืนกลับไปยังตระกูลหลินแลว ตระกูลหลินก็ไดขาย
สาวใชเหลานั้นไปในราคาที่สูงและสงเงินมาใหกับตําหนักหวังฟู
ซึ่งแสดงใหเห็นวาพวกเขาตองการที่จะเริ่มตนความขัดแยงอยาง
ชัดเจน

ไมวาจะอยางไร ทุกคนในตระกูลหลินก็เปนหนึ่งในคนที่
จงรักภักดีตอฮองเตและองครัชทายาท และถึงแมวาองคชายเสี่ยว
จะเปนบุตรเขย แตเขาก็อยูฝงตรงขาม ดังนั้นถาพวกเขาทําให
ตําหนักเสี่ยวหวังฟูดูไมดีตอคนภายนอกแลว แมแตสุนัขที่อยู
ภายใตอํานาจของฮองเตก็ไมจําเปนจะตองกลัวอีกตอไป

ตระกูลหลินจะพูดอะไรก็ตามที่พวกเขาตองการ เพื่อที่จะ
ตอสู แต ... ...
 เสี่ยวเทียนเหยา กลับไมไดใสการกระทําของพวกเขาลง
ไปในสายตาของเขาดวยซ้ํา และเพียงแคสงพอบานเฮาไปหาหลิน
ชูจิ่ว เพื่อที่จะใหนางจัดการกับพวกเขาดวยของนางตัวเอง พอ
บานเฮาไปที่เรือนของหลิน ชูจิ่วและรายงานวา "องคชายไดบอก
วา สิ่งใดก็ตามที่หลิน ชูจิ่วตองการจะทํากับตระกูลหลิน เปนหวาง
จะเห็นชอบดวย และจะไมเขาไปแทรกแซง"

เห็นไดชัดวาเขาตองการที่จะผลักดันทุกอยางใหกับเธอ
หลิน ชูจิ่ว โกรธมากและพูดโพลงพลางออกมา "เสี่ยวเทียนเหยา
คนสารเลว เห็นไดชัดวาเจาตองการใหขาตกอยูในสถานการณที่
ยากลําบาก แตเจายังจะทําใหมันฟงดูราวกับวาเขากังวล"

"คอกแคก... ... " พอบานเฮาถึงกับไอขึ้นมาทันที เพื่อ

เตือนหลิน ชูจิ่วใหลดเสียงของนางลง ถาองคชายเสี่ยวไดรูถึงสิ่งที่
นางพูดออกมา สิ่งตางๆจะไมดีเทาไหรนัก
 ถึงแมวาองคชายเสี่ยวไมไดใหความสําคัญกับสิ่งที่คน
ธรรมดาพูด แตเมื่อองคชายรูวามีบางอยางที่ขาดหายไปใน
รายงานของพวกเขา องคชายเสี่ยวจะรูไดเอง

ไมวาอยางไร หัวใจขององคชายของพวกเขา ก็เพียงแคมี

ขนาดใหญกวารูเข็มเพียงเล็กนอยเทานั้น

หลิน ชูจิ่ว เขาใจวาพอบานเฮาหมายความวาอยางไร

ดังนั้นเธอจึงรีบหุบปากของเธอ และไมสาปแชงเขาอีกตอไป
อยางไรก็ตามเธอไมไดสงเขาออกไป ดังนั้นพอบานเฮาก็รอฟงการ
ตัดสินใจของเธออยู

"หลิน ฟูเหริน ชางเปนคนที่มีจิตใจที่ดีงามถึงขนาดสงเงิน

พันเหลียง เพื่อชดเชยใหกับกลุมคนใชที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไม
ตองการ" หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นอยางเยาะเยย จากนั้นก็ครุนคิดอยูครู
หนึ่งแลวถามขึ้น "ถาขาตองการเขียนขอความในแผนประกาศ
ของเจาหนาจะทําหรือไม?"
 "เชนนั้น เราก็สามารถเขียนขอความลงไปไดตราบใดที่
เจาหนาที่จะเปนคนเขียนขอความเหลานั้นเองหรือ เชนนั้นก็
ขอใหพวกเขาเขียนเนื้อหาตามนี้: เนื่องจากอิทธิพลของตระกูล
หลิน เปนเรื่องที่นาทึ่งมากจริงๆ พวกเขาสามารถขายสาวใชทั้งสี่
คนไดเปนพัน ๆ เหลียง ที่ขนาดตําหนักเสี่ยวหวังฟู ผูซึ่งเปนสวน
หนึ่งของครอบครัวราชวงศกลับไมสามารถขายสาวใชไดดวยราคา
ที่สูงเชนนี้ได แตเนื่องจากสัญญาเหลานั้นไมไดอยูในมือของขา
แมวาพวกเขาจะเปนสวนหนึ่งของสินสอดทองหมั้นก็ตาม ดังนั้น
การที่ตระกูลหลินสามารถขายพวกนางไดงายๆ และสงเงินมา
ใหกับพวกเรา แทมคนของตระกูลหลินไดยืนยันวาพวกเขาจะไม
กลับไป จนกวาพวกเราจะยอมรับมันเอาไว ดังนั้นตําหนักเสี่ยว
หวังฟู จึงทําไดเพียงยอมรับมัน และขอบคุณ พวกเราจะชวย
ตระกูลหลินใชเงินในสถานที่ที่เหมาะสมและสมควรอยางแนนอน"

"ถึงแมวาเมืองหลวงมีเจาหนาที่อาวุโสจํานวนมาก แตก็
ยังมีประชาชนที่นาสงสารอยูทุกหนทุกแหง ดังนั้นเราจําเปนตอง
ใชเงินเหลานี้แทนในนามของตระกูลหลิน ดังนั้นสงเงินเหลานั้น
กลับไปใหตระกูลหลิน และแลกเปลี่ยนใหมันเปนเหรียญทั้งหมด
จากนั้นก็ไปยังสถานที่ที่ยากจนที่สุดของเมืองหลวงเพื่อกระจาย
ขาวทั้งหมดออกไป ขาไมจําเปนตองเจาะจงมากไปกวานี้แลวใช
ไหมกับการทํางานในครั้ง? "

จะมีอะไรอีกที่จะถาม ในเมื่อเจานายไดพูดเชนนั้นแลว?

อยางไรก็ตามพอบานเฮา อยากถามรายละเอียดเพิ่มเติม
อีกสองสามอยาง แตเมื่อเขาเห็นสายตาของหลิน ชูจิ่วที่ดูเหมือน
จะยิ้ม แตมันกลับไมปรากฏบนใบหนาของนางเลย เขาจึงไมกลาที่
จะพูดอะไรออกมาอีก

แต เขาจะสามารถพูดคําที่ไรความปรานีเหลานั้นออกมา
ไดจริงๆ หรือในเมื่อเขาเปนเพียงแคพอบานเทานั้น?
 พอบานเฮาตบหนาอกของเขา เพื่อใหแนใจวาเขาจะ
สามารถดําเนินการเรื่องนี้ได เพื่อที่จะใหคนรูราคาของคนรับใช
ของตระกูลหลิน และรูวาพวกเขานั้นมั่งคั่งแคไหน

"พอบานเฮา ชางมีอนาคตที่สดใสจริงๆ" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้น

พอบานเฮา ตั้งใจที่จะทําตามแผนของหลิน ชูจิ่ว อยางไร
ก็ตาม เขาเพียงแคออกจากเรือนไป แตเขาไมไดไปจัดการมัน
ในทันที

แผนการของหลิน ชูจิ่ว ดูเหมือนเด็กที่อารมณไมดี ดังนั้น

เขาไมกลาที่จะเริ่มตนความวุนวายโดยปราศจากความยินยอม
ขององคชายเสี่ยวแตอยางใด

พอบานเฮา คิดวาบุคลิกที่เขมงวดอยางองคชายเสี่ยว เขา

จะตองตําหนิเรื่องไรสาระของหลิน ชูจิ่วอยางแนนอน อยางไรก็
ตาม เขาไมไดคาดหวังวาองคชายเสี่ยวจะหัวเราะออกมา และ
บอกวาใหทําตามแผนของนางตอไปเทานั้น
 "หวางเยี่ย ทานเห็นดวยกับเรื่องไรสาระเชนนี้ไดอยางไร?"
พอบานเฮาพูดขึ้น ในขณะที่มองไปที่แดดจาง ๆ แตแลวเขาก็สาย
หัว และกําลังจะจัดคนใหไปทําตามแผนการของหลิน ชูจิ่วใหเสร็จ
สมบูรณ แต ... ...

แลวขาจะตองใชสักกี่ตะกรากัน ถึงจะไดครบเปนจํานวน
พันเหรียญ?

พอบานเฮา คิดหนักแตไมวาจะอยางไร เขาก็ตองทําตาม

แผนการของหลิน ชูจิ่วอยูดี

แตแลว พอบานเฮาก็ทําไดเพียงถอนหายใจ และเรงฝเทา

ของเขาออกไป เขาเพียงแคกาวออกไปขางหนาไดเพียงแคสอง
กาวเทานั้น เมื่อเขาไดยินเสียงฝเทาของใครบางคนอยูขางหลัง
ของเขา "พอบานเฮา พอบานเฮา รอกอน ... ... "
 พอบานเฮาหันกลับไป และเห็นคนรับใชหนุมวิ่งตรงเขา
มาหาเขา ในขณะนั้น อารมณของเขาไดเปลี่ยนไปในทันที ไมวา
จะอยางไร การวิ่งในหองโถงก็ไมไดรับอนุญาตใหทําในตําหนัก
เสี่ยวหวังฟู

ตอนที่ 38 ไปในฐานะตั ว แทนของเป ง หวาง

เมื่อเฮาหลิน ตื่นขึ้นมา เขาก็ดูปกติและสมองของเขาก็ไมไดรับ
ความเสียหายเลยแมแตนอย อาการบาดเจ็บของเขาอยูในสภาพดี
ถาพวกเขาจะไมปลอยใหมันติดเชื้อเหมือนกอน ทุกอยางก็จะไมมี
ปญหาอีก

ตอนนี้เฮาหลิน ปลอดภัยแลว พอบานเฮา ก็รูสึกขอบคุณ

หลิน ชูจิ่ว เปนอยางมาก เขาตองการที่จะทําอยางดีที่สุด เพื่อให
แผนการของนางสมบูรณแบบ และทําใหหลิน ชูจิ่วพอใจ
 ดังนั้นพอบานเฮา จึงจงใจทําทุกอยางใหเปนที่สังเกตได
งายที่สุด เขาสงขอความไปยังเจาหนาที่อยางเปนทางการ ในขณะ
ที่คนของเขาที่ไดเลนฆองและกลองเพื่อที่จะทําใหเกิดเสียงดังไป
ยังรอบๆ สถานที่ ดังนั้นภายในเพียงแควันเดียว ผูคนสามารถอาน
ขอความไดทั้งหมด เชาวันรุงขึ้น วิธีการทุจริตของ หลินเซี่ยงใน
การขายสาวใชของเขา ไดถูกการแพรกระจายออกไปทั่ว

สาวใชเหลานั้นมีมูลคาถึงหนึ่งพังเหรียญเชียวหรือ?

ผูคนที่อยูภายใตตระกูลหลินมีคามากขนาดนั้นเลยหรือ

หลินเซี่ยงพยายามที่จะอธิบายวาเขาไมไดขายสาวใช
เหลานั้นดวยราคาที่สูงเชนนั้น และเหตุผลเดียวที่เขาไดสงเงิน
จํานวนพันเหลียงไปยังตําหนักเสี่ยวหวังฟู ก็เพราะเขากลัวที่จะทํา
ใหองคชายเสี่ยวไมพอใจอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงเพิ่มเงินสวนตัวของ
เขาลงไป
 หลินเซี่ยงรูวิธีคิดถึงหัวใจของฮองเต เขารูดีวาฮองเตไม
สนใจหลิน ชูจิ่ว และสนใจเพียงแคเสี่ยวเทียนเหยาเทานั้น ดังนั้น
เมื่อเขาสงเงินเหลานั้นไปเขาไมไดพูดถึงชื่อหลิน ชูจิ่วแมแตนอย
แตกลับพูดถึงแตชื่อของเสี่ยวเทียนเหยา เทานั้น

หลินเซี่ยงบอกวาเขาไมไดหมายความอยางนั้น ตําแหนง
ของบุตรเขยของเขานั้น สูงกวาเขามากนัก ดังนั้นไมวาบุตรเขย
ของเขาจะพูดวาอยางไร เขาก็จะยอมรับทุกอยาง และพยายาม
ทําใหเขาพอใจมากขึ้น อยางไรก็ตามเขาไมไดคาดหวังวาเรื่องราว
ตางๆจะออกมาเปนเชนนี้

ดังนั้น เมื่อถูกกลาวหาวาทุจริตเขาจึงรูสึกผิดมาก เพราะ

เขาทํางานอยางหนักในฐานะขุนนางของแผนดินมานานกวายี่สิบ
ปแลว และแมวาเงินเดือนของเขาจะต่ํามาก แตเขาก็พยายามที่
จะสงพันเหลียงไป
 หลินเซี่ยงพยายามอธิบายเพิ่มเติม แตก็ใชไมได เมือง
หลวงทั้งเมือง ตอนนี้รูดีวาคนที่อยูภายใตตระกูลหลินเปนคนที่มี
คามาก และคนรับใชของพวกเขาก็มีคาเปนพันเหลียง ดังนั้น มัน
จะเปนอยางไรถาเกิดวาพวกเขาจะขายลูกๆ ของพวกเขา

เมื่อหลินเซี่ยง ไดยินเชนนี้เขาเกือบจะกระอัดเลือดออก
มา อยางไรก็ตาม เขาไมกลาที่จะถกเถียง เพียงแคคุกเขาลงบน
พื้นและลมศีรษะของเขา เขายังยอมรับโดยตรงวาทุกอยางเปน
ความผิดของเขา แตถาเขารูวาองคชายเสี่ยวจะทําแบบนี้ เขาก็จะ
ไมสงเงินไปใหกับตําหนักเสี่ยวหวังฟูอยางแนนอน

ใชแลว ถาเขารูวาองคชายเสี่ยวและหลิน ชูจิ่ว จะฉีกหนา

เขาเชนนี้ เขาก็คงจะยอมปลอยใหความอัปยศอดสูกอนหนานี้ผาน
ไป และจะไมสงเงินจํานวนนีไ้ ป เขาจะไมพยายามฉีกหนาองคชาย
เสี่ยว เพียงเพื่อที่จะทําใหฮองเตเห็นดานดีของเขา
 อยางไรก็ตาม เขาไมเพียงลมเหลวที่จะทําฉีกหนาองค
ชายเสี่ยวเทานั้น แตเขายังไดดึงดูดปลาเปนจํานวนมากมาอีกดวย

แมวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมเขารวมประชุมกับเจาหนาที่เปน
เวลานาน แตนั่นก็ไมไดหมายความวาเจาหนาที่ของศาลจะไมพูด
แทนเขา และเนื่องจากคําพูดของหลินเซี่ยง นั้นชางไรยางอาย จึง
มีเจาหนาที่ของศาลมาชี้หนาเขา และตําหนิเขา

“เมื่อตําหนักเสี่ยวหวังฟู ไดสงสาวใชเหลานั้นกลับไป เจา

ไดขายพวกนางเปนเงินจํานวนพันเหลียง เพื่อที่เจาจะไดมอบมัน
ใหกับองคชายเสี่ยว และทําใหเขาพอใจไมใชหรือ? แลวใน
ทายที่สุดทําไมเจาถึงไมละอายใจที่บอกวาสิ่งที่พวกเขาไดทํานั้น
ผิด? ชายแกผูนี้รูสึกชวยไมได แตสงสัยวาเจาเปนเสนาบดี ได
อยางไร "
 ชายแกผมขาวคนหนึ่ง คนที่กําลังพูดอยูมีชื่อวาโจวหมิง
เจิง เขาเปนคนที่ซื่อตรงมาก ดังนั้นแมแตฮองเตก็ชวยไมไดที่จะ
แสดงความนับถือตอเขาได

อยางไรก็ตาม หลินเซี่ยงไมไดคาดหวังวา โจวหมิงเจิงผูที่

อยูฝายกลางจะมาปกปองเสี่ยวเทียนเหยาเชนนี้ และทําเขาอยูใน
ตําแหนงที่ลําบาก ดังนั้นในขณะนั้นใบหนาของเขาเปลี่ยนเปนสี
แดงในทันที ดวยความลําบากใจและไมสามารถมองคนอื่น ๆ ได

แตแลวหลินเซี่ยงก็พยายามที่จะกาวไปขางหนาอีกครั้ง
เขาตองการอธิบายวาทุกอยางเปนเพียงความเขาใจผิด และมัน
เปนเพราะหลิน ฟูเหริน คนที่หลอกลวงและซอนสัญญาเอาไว
อยางไรก็ตามหลิน ฟูเหริน มาจากครอบครัวใหญ ดังนั้นเขาจึง
จําเปนตองปกปดเรื่องนี้เอาไวเพื่อนาง

โจวหนิงเจิงไมไดฟงเขาอีกตอไป และเพียงกลับไปที่
ตําแหนงของเขาเทานั้น
 วังหลวง….

เจาหนาที่ของศาลทุกคนตางก็สงเสียงดัง แตเห็นไดชัดวาเปน
เพียงงานปกติของพวกเขา อยางไรก็ตามพวกเขากลาวถึงตําแหนง
ทางการเมือง ดังนั้นฮองเตจึงชวยไมไดที่จะมองลงไปที่พวกเขา
อยางเยือกเย็น

เขาไมกลัวการทะเลาะวิวาทของขุนนาง แตเขาก็กังวลที่
จะเห็นวามีกี่คนที่ยังคงยืนอยูขางเสี่ยวเทียนเหยาตางหาก

เชานี้เจาหนาที่ของศาลไมไดหยุดพูดถึงเรื่องความขัดแยง
ของตระกูลหลินกับความขัดแยงของตําหนักเสี่ยวหวังฟู จนกวา
พวกเขาจะตัดสินใจไดวาใครผิดใครถูก

เจาหนาที่ของศาลเห็นไดชัดวา ตองการทําใหมันวุนวาย
ขึ้น ซึ่งมันเปนเรื่องงายมากที่จะดูออก โชคดีที่องคฮองเตเองก็ไม
ตองการทิ้งปญหานี้ไป จนกวาฝายคานทั้งสองฝายจะทะเลาะกัน
เสร็จ แตในทายที่สุดฮองเตก็ไดตัดสินใจที่จะลงโทษหลินเซี่ยง
โดยการตัดเงินเดือนครึ่งหนึ่งของเขาในขณะที่เงินเดือนหนึ่งเดือน
ของเสี่ยวเทียนเหยา จะถูกตัดออกดวยเชนกัน

เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ไดรับขาวเขาก็ไมไดสนใจที่จะยกคิ้ว
ของเขาขึ้นดวยซ้ํา

เนื่องจากเขาเปนองคชาย ดังนั้นเงินเดือนของเขาจึงไมต่ํา
นัก อยางไรก็ตามแมวาเขาจะพึ่งพามันเพื่อใหกับคนของเขา แต
การหักเงินเดือนของเขาเปนเพียงการลงโทษเล็ก ๆ นอย ๆ เปน
การจายสําหรับการกระทําของเขาแลว

หลังจากไดรับขาวเสี่ยวเทียนเหยา ก็เรียกหลิน ชูจิ่ว เขา

ไปพบอีกครั้ง แตครั้งนี้เขาไมไดใชพลังที่รายกาจของเขาเพื่อขมขู
นาง แตเขาเพียงแคบอกนางเกี่ยวกับการลงโทษของฮองเตตอการ
กระทําของนางเทานั้น
 หลังจากนั้นเสี่ยวเทียนเหยา ก็มองไปที่หลิน ชูจิ่ว และขึ้น
วา "เจารูสึกเสียใจหรือไม?"

ไมวาจะอยางไร พรุงนี้ก็เปนวันที่หลิน ชูจิ่วจะเขาไปเยี่ยม

ชมพระราชวัง ดังนั้นเพื่อความบันเทิงของตัวเอง องคชายเสี่ยวจึง
ไดมอบแตปญหาให หลิน ชูจิ่ว อยูเสมอ

"หมอมฉันไมเสียใจเลย" หลิน ชูจิ่ว ไมลังเลที่จะตอบเขา

เธอไมมีสวนเกี่ยวของกับฮองเต และฮองเฮาดังนั้นทําไม
พวกเขาถึงทําใหทุกอยางมันยากสําหรับเธอดวย? ไมใชพวกเขา
หรอกหรือที่บอกใหเธอแตงงานกับชายที่ไรความรูสึกผูนี้?

"ถาเจาไมเสียใจจริงๆ แลวละก็วันพรุงนี้ อยาหาเหตุผลที่

จะทําใหเปนหวางหักมือของเจาได”เสี่ยวเทียนเหยาพูดกับหลิน ชู
จิ่ว ราวกับบอกวาไมวาจะเกิดอะไรขึ้นในพระราชวังเขาก็จะไม
ชวยเหลือหลิน ชูจิ่ว แน

หลิน ชูจิ่ว รูอยูแลววาเสี่ยวเทียนเหยา จะไมชวยเธอ

ดังนั้นเธอไมไดผิดหวัง แตตองการถามสิ่งหนึ่งวา "แตถาหมอมฉัน
ถูกรังแก หมอมฉันสามารถที่จะตอสูกลับไดหรือไม? "

"เจาจะเขาไปในพระราชวังเปนตัวแทนของเปนหวาง"
กลาวอีกนัยหนึ่งก็คือไมวาเธอจะทําอะไร เธอก็ไมควรปลอยให
เสี่ยวเทียนเหยา เสียหนานั่นเอง

อยางไรก็ตามเมื่อหลิน ชูจิ่ว ไดยินเชนนี้ เธอก็รูสึก

เหมือนวา ใครก็ตามที่รังแกเจา เจาก็ควรที่จะตอสูกลับ ผลของ
การกระทําใดๆ ของเจา จะถูกสนับสนุนโดยเปนหวาง

หลิน ชูจิ่ว พยักหนาบอกวาเธอเขาใจแลว

 "ออกไปได" เสี่ยวเทียนเหยา ไมมีความสนใจตอนางมาก
นัก เขาเชื่อวาหลิน ชูจิ่วเปนคนที่ฉลาดมาก และนางก็ยังรักชีวิต
ของนางมากดวยเชนกัน

เมื่อ หลิน ชูจิ่ว ออกมาเธอก็หายใจออกอยางรุนแรง และ

ถาเพียงแตเธอไมจําเปนตองรักษาภาพลักษณของเธอเอาไวใน
ฐานะองคหญิง หลิน ชูจิ่ว อยากจะตะโกนดังๆ เพื่อระบายความ
หงุดหงิดของเธอจริงๆ

จะอยางไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา เปนคนที่นารําคาญมาก
เขาตองการใหมาวิ่ง แตเขากลับไมใหอาหารมา เธอไมไดรับ
อนุญาตใหปลอยใหเขาเสียหนา แตเขาจะไมชวยเธอ เขาคิดวาเธอ
เปนอะไร พระเจาหรือไง!?

นอกจากนี้ ถาเธอเปนพระเจาแลวละก็ เธอก็คงจะ

ออกไปจากยุคนี้แลว ไมวาจะอยางไร พระราชวังก็เปนเหมือน
ดินแดนอื่น ตําแหนงของเธออาจจะสูง แตก็ไมใชระดับที่สูงที่สุด
ดังนั้นเธอจึงไมรูวาใครจะกลั่นแกลงเธอบาง

ใบหนาของหลิน ชูจิ่ว ดูหดหูมาก เมื่อเธอกลับมาที่เรือน

ของเธอ เธอสังเกตเห็นทุกครั้งที่เธอจะไปพบเสี่ยวเทียนเหยา เธอ
และ เสี่ยวเทียนเหยาตางก็มีลักษณะที่ตรงกันขาม

เมื่อสาวใชทั้งสี่เห็นหลิน ชูจิ่วดูหดหูมาก พวกนางก็ไมรูวา

พวกนางจะปลอบใจนางอยางไร พวกนางหวังวาหลิน ชูจิ่ว จะมี
ความสุขเมื่อไดเห็นชุดที่งดงามและเครื่องประดับที่สวยงามเหลานี้

เพราะไมมผี ูหญิงคนไหนที่ไมชอบชุดที่งดงาม และ

เครื่องประดับที่สวยงาม หลิน ชูจิ่ว ชอบพวกมันจริงๆ แตเพียงแค
คิดวาเธอจะตองไปที่พระราชวังในวันพรุงนี้ หัวของเธอเริ่มปวด
ขึ้นมาทันที ... ...
 อยางไรก็ตาม สิ่งที่โชคดีก็คือเธอจะไมตาย เพราะเธอคือ
องคหญิงเสี่ยว!

ตอนที่ 39 เข า วั ง
หลิน ชูจิ่วไมใชพระเจา ดังนั้นแมวาจิตตานุภาพของเธอจะ
เขมแข็ง และแมวาเธอจะไมพอใจที่จะไปที่พระราชวังก็ตาม แต
เธอก็ไมสามารถเปลี่ยนแปลงความเปนจริงนี้ได

วันรุงขึ้นดวงอาทิตยยังไมตื่นขึ้นมาดวยซ้ํา แตหลิน ชูจิ่ว

ก็ถูกดึงเขาไปในหองแตงตัวเรียบรอยแลว หลิน ชูจิ่ว เขาใจดีวา
การไปเยือนพระราชวังไมใชเรื่องงาย ๆ ดังนั้นเธอจึงไมควรมี
ภาพลักษณที่นาอับอาย หลิน ชูจิ่วอดทนรอใหสาวใชทั้งสี่ของเธอ
แตงหนาใหเธอ ในขณะที่บางคนพยายามที่จะแตงหนาใหตัวเอง
เพื่อที่จะไปยังพระราชาวังเปนเพื่อนเธอดวย
 หลังจากเสร็จสิ้นการแตงหนา และชวยใหเธอสวมชุดของ
เธอแลว เธอก็เปลี่ยนเปนองคหญิงที่สงาและงดงาม ในชั่วขณะนั้น
พวกนางชวยไมไดที่จะ ยกยองหลิน ชูจิ่วขึ้น"งดงามนักเจาคะ!"

เดิมที เจาของรางกายนี้ก็มีลักษณะที่ดีอยูแลว ผิวของ

นางขาวเนี้ยบ รางกายของนางก็เรียวยาว และแมวาใบหนาของ
นางจะดูไมงดงามที่สุด แตลักษณะรอบ ๆ ใบหนาของนางก็ดู
คลายกับฮองเฮามาก

หลิน ชูจิ่ว รูวาการดูแลรางกายของเจาของเดิมคอนขางดี

มาก แตแมเลี้ยงสองหนาของนางจงใจเลือกเสื้อผาที่เหมาะสม
สําหรับนาง ในขณะที่นางมักจะเลือกเสื้อผาสีขาวธรรมดาสําหรับ
นองสาวคนละแมของนางแทน

ดังนั้นในทายที่สุด แมวาเสื้อผาทั้งหมดของนางจะมี
คุณภาพที่ดีของเนื้อผาที่ดี แตเมื่อนางสวมใสแลวมันจะดูไมเหมาะ
กับรูปลักษณของนาง และจะทําใหนางเสียเปรียบ และแมวา
คุณภาพเสื้อผาจะดูดีกวานองสาวของนาง แตนางก็ดูนาขบขันเมื่อ
ตองยืนอยูขางนองสาวของนาง

"หวางเฟย ทานชางดูงดงามจริงๆ เจาคะ" เจินจู และ จือ

เทา ชวยไมไดที่จะยกยองเธอขึ้นอีกครั้ง

ที่ผานมาหลิน ชูจิ่ว เพียงแคสวมชุดธรรมดาอยู

ตลอดเวลา แมวานางจะดูดีกับชุดลําลองเหลานั้น แตตอนนี้นางดู
แตกตางออกไปจากเดิมอยางสิ้นเชิง

ตอนนี้ หลิน ชูจิ่ว มีลักษณะที่แทจริงขององคหญิงปรากฏ

ขึ้นแลว

"ดีมาก" หลิน ชูจิ่ว มองตัวเองในกระจกทองแดง เพื่อดู

รูปรางหนาตาของเธอ เธอตองการดูวาเธองดงามจริงๆ หรือไม
แตแลวเธอก็ตองพยักหนาของเธอดวยความพึงพอใจ
 วันนี้เธอจะเขาสูพระราชวัง ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจวาไมวา
คนในวังจะคิดอยางไรกับเธอ เธอก็จะแสดงใหพวกเขาเห็นวาเธอ
มีความสุข และมีชีวิตที่ดีหลังจากที่เธอไดแตงงานกับองคชาย
เสี่ยว

ดังนั้นเพื่อพิสูจนใหพวกเขาและศัตรูของเธอไดเห็น หลิน
ชูจิ่วไมเพียง แตตัดสินใจที่จะสวมใสชุดที่งดงาม แตยังสวม
เครื่องประดับไขมุกหยกราคาแพงอีกดวย

ตอนนี้ในมือของ หลิน ชูจิ่ว มีไขมุกลูกกลมๆ ขนาดใหญ

อยู สวนตัวเธอแลว เธอจะไมสนใจที่จะซื้อเครื่องประดับดังกลาว
แตสาวใชของเธอก็ไดเตรียมไวสําหรับเธอ พวกเขานํา
เครื่องประดับมาใหเธอสวมใสเพื่อเขาวัง เพื่อใหขันทีและ
ขาราชการในพระราชวังสามารถมองเห็นไดอยางชัดเจน

หลิน ชูจิ่ว เปนคนที่รูวิธีที่จะขอบคุณคน ดังนั้นไมวาเธอ

จะยากจนแคไหนในตําหนักเสี่ยวหวังฟูแหงนี้ และไมวาเสี่ยวเทียน
เหยาจะรายกาจแคไหน เธอจะไมบอกหรือบนกับบุคคลภายนอก
อยางเด็ดขาด

โดยเฉพาะอยางยิ่งในพระราชวัง เธอจะแสดงใหพวกเขา
ไดเห็นการวาแตงงานกับองคชายเสี่ยวเปนสิ่งที่ดีที่สุด เพื่อให
ประชาชนรูวาเธอมีชีวิตที่ดีและมีความสุขมาก และองคชายเสี่ยว
ก็มีความสําคัญกับเธอมากดวย

และเมื่อครอบครัวของเธอไมสนับสนุนเธอ ดังนั้นในเมือง
หลวงแหงนี้เธอจึงสามารถพึ่งพาไดเพียงแตเสี่ยวเทียนเหยาเทานั้น
หลิน ชูจิ่วจะไมถูกเกลียดชังโดยคนที่อยูนอกเมืองหลวง และ
ภายในเมืองหลวงประชาชนจะไมกลาที่จะดูถูกเธอ ตราบใดที่เธอ
อยูภายใตชื่อขององคชายเสี่ยว

การรองไหอาจไดรับความเห็นอกเห็นใจจากผูคน แต
ความเห็นอกเห็นใจสามารถเปลี่ยนเปนเงินไดหรือ? และจะเกิด
อะไรขึ้นตอไปหลังจากที่เธอไดรับความเห็นใจจากผูคนแลว?
 หลังจากที่มีคนเขามารายงานวารถพรอมแลว ในขณะนั้น
ดวงตาของหลิน ชูจิ่วก็ไดเชิดขึ้น เธอยกมือขวาไปที่แขนของจือ
เทา จากนั้นเธอก็พูดขึ้นอยางเย็นชาและภูมิใจวา "ไปกันเถอะ"

เรื่องเกี่ยวกับมารยาทของเจาของรางเดิมนั้นดีมาก หลิน
ชูจิ่ว จึงตัดสินใจที่จะตอรองและหยิบยกทาทางบางอยางออกมา
จากหนวยความจําของเธอ และแมวาทาทางของเธอจะไมไดดูสงา
งามและดีพรอมเหมือนเจาของคนเกา แตบรรยากาศรอบตัวเธอก็
เต็มไปดวยความจริงจังมาก!

“ทําไมขาถึงไดรูสึกวาหวางเฟยเหมือนกําลังจะออกไป
รบ?”

“หวางเฟยดูนากลัวมาก ขาไมกลาแมแตจะมองไปที่
นาง”
 ซานซูและ เฟยซุย พยายามสงบตัวเองลง แตหัวใจของ
พวกนางยังไมหยุดเตนอยางรุนแรง ... ...

พอบานเฮายังคงยืนอยูที่ประตู และเฝาดูรถมาที่คอยๆ
วิ่งหายไป หัวใจของเขามีความรูสึกหวาดกลัวอยูเรื่อย ๆ ดังนั้น
เขาจึงอยากไปพบองคชายเสี่ยวโดยเร็วที่สุด!

พอบานเฮาคอยๆสงบลง เมื่อเขามาถึงเรือนของเสี่ยว
เทียนเหยา จากนั้นเขาก็ไปรายงานทุกคําและทุกการกระทําของ
หลิน ชูจิ่ว เสี่ยวเทียนเหยา เผยรอยยิ้มที่หาไดยากออกมา และ
สรรเสริญนางขึ้น "นางฉลาดจริงๆ"

นางรูวิธีที่จะยืมพลังเสือเพื่อปกปองตัวเอง

เมื่อพอบานเฮา เห็นเสี่ยวเทียนเหยา อยูในอารมณที่ดีเขา

ก็มีความกลาที่จะพูดขึ้น "หวางเยี่ยมั่นใจวาหวางเฟย จะไมปลอย
ใหตัวเองถูกรังแกหรือทุกขทรมานอยูในพระราชวังนะขอรับ"
 รอยยิ้มบนใบหนาของเสี่ยวเทียนเหยา จางหายไปทันที
"เปนหวาง ไมเคยเปนกังวลเกี่ยวกับเรื่องของนาง!"

"ขอรับๆ นี่เปนขอผิดพลาดที่เกิดจากปากไมไดเรื่องของ
บาวเองขอรับ" พอบานเฮารีบเงียบปากของตัวเองลงทันที เมื่อเขา
ออกจากตําหนักของเสี่ยวเทียนเหยาไปแลว เทานั้นแหละเขาถึง
ไดกลาที่จะกระซิบบนอยูภายในใจเขา: หวางเยี่ยบอกวาทานไม
เคยเปนกังวลเกี่ยวกับนางหรือ? ถาทานไมไดกังวล แลวทําไมทาน
ถึงไดสั่งใหคนรับใชของหวางเฟย เตรียมเสื้อผาราคาแพงและ
เครื่องประดับใหกับนาง?

ถาทานไมไดเปนกังวล แลวทําไมทานถึงไดจงใจสั่งให
ทหารองครักษเหลานั้นเดินทางไปพรอมกับหวางเฟย เพื่อดูแลให
นางเขาวังไดอยางปลอดภัย
 ถาทานไมกังวล ทําไมทานถึงไดสั่งให เจินจูและจือเทา
เขาวังไปพรอมกับหวางเฟยเชนนั้น?

เห็นไดชัดวาภายในใจของทานนั้นกังวล แตทานเพียงไม
อยากยอมรับกับปากของทานเทานั้น หวางเยี่ยทานไมนารักเอา
เสียเลย

หลังจากบนแลว พอบานเฮาก็รูสึกสบายใจมากขึ้น ดังนั้น

จึงตัดสินใจแวะไปเยี่ยมเฮาหลิน

หวางเฟยเปนผูหญิงที่ดีและงดงาม นางมักจะวางตัวได
อยางเหมาะสม ดังนั้นการออกไปงานเลี้ยงน้ําชาในครั้งนี้ ไมนาจะ
มีปญหา คราวนี้การตัดสินใจของฮองเตที่จะปลอยใหนางได
แตงงานเขามาในตําหนักเสี่ยวหวังฟูนั้นเปนเรื่องที่ถูกตองที่สุด
แลว

นี้คือสิ่งที่พอบานเฮาคิดเกี่ยวกับหลิน ชูจิ่ว แต.....

 ในพระราชวัง หลิน ชูจิ่วกําลังยืนอยูนอกประตูของ
พระราชวัง ในขณะที่กําลังเผชิญหนากับทหารรักษาการณของ
ประตูทางเขาอยางเย็นชา "เหตุใดเจาถึงไดหยุดขมวนเดินทางเขา
วังขององคหญิงเอาไว?ชางบังอาจนัก! "

"กระหมอมขอใหองคหญิงเสี่ยวไดโปรดยกโทษใหพวกขา
แตพวกขาจําเปนตองปฏิบัติตามกฎ" ทหารที่รักษาความปลอดภัย
ของพระราชวังนั่งคุกเขาอยูขางรถมาของหลิน ชูจิ่ว แตถึงแมวา
เขาจะคุกเขาลง ก็เห็นไดวาเขาไมไดเห็น หลิน ชูจิ่ว อยูในสายตา
แมแตนอย

“กฎหรือ? เจาบอกใหขาลงไปจากรกมาแลวเดินไป สิ่ง

เหลานี้เปนกฎดวยหรือไม ใครเปนแมทัพหลวงที่ออกกฎเชนนี้
มา? " หลิน ชูจิ่ว รูสึกเหนื่อยที่จะเถียง แตพวกเขากลามาบอกให
เธอลงไดอยางไร? เธอตัดสินใจที่จะใชไมออนกับพวกเขา แตแลว
พวกเขากลับมาเลนกับอารมณของเธอ
 "หวางเฟย อยาพึ่งอารมณเสีย บาวผูนี้จะสั่งสอนเหลา
ผูรักษาประตูพระราชวังเปนบทเรียนแทนหวางเฟยเองเจาคะ"
เจินจูพูดขึ้นเบา ๆ เพราะนางรูสึกกลัวขึ้นมา ใครจะรูไดวาหลิน ชู
จิ่ว อาจจะตัดสินใจที่จะเอาชนะเจาหนาที่รักษาความปลอดภัย
ของพระราชวังดวยการตบตีพวกเขา เนื่องจากอารมณโกรธนาง
หรือไม

และพวกนางก็ไมอยากเห็นหวางเฟยของพวกนางโจมตี
ดวยตัวเอง เมื่อพวกนางสามารถทํามันได

หลิน ชูจิ่วมองไปที่เจินจูพรอมรอยยิ้ม แตนางกลับไมได

พูดอะไรออกมา

แต ทําไมเจาหนาที่รักษาความปลอดภัยของพระราชวัง
จะสนใจกับบาวรับใชของตําหนักเสี่ยวหวังฟู เมื่อแมแตหลิน ชูจิ่ว
ก็ยังไมไดอยูในสายตาของพวกเขา ผูที่เปนถึงองคหญิง
 แนนอนที่สุด ทหารของพระราชวังไมไวหนา เจินจูแมแต
นอย และยังคงยืนกรานที่จะใหหลิน ชูจิ่ว ลงจากรถมา และเดิน
เขาไปในพระราชวังดวยตัวเอง

ไมมีอะไรผิดในการเดิน ถาหากวาเธอเปนแคคนธรรมดา
คนหนึ่ง แตเธอคือองคหญิงเสี่ยว ดังนั้นทําไมเธอจะตองลงจากรถ
มา เพื่อเดินเขาไปในพระราชวัง?

มันเปนเรื่องตลกชัดๆ

ทุกอยางเปลี่ยนไป และการแสดงออกบนใบหนาของเจิน
จู ก็เปลี่ยนไปในความไมอยุติธรรมที่เกิดขึ้น หลิน ชูจิ่วลงมาจาก
รถและโบกมือใหเจินจู กลับไป ผูคุมกันในพระราชวังคิดวาหลิน ชู
จิ่ว จะยอมทําตามในที่สุด อยางไรก็ตามจู หลิน ชูจิ่วก็ยก
กระโปรงของเธอขึ้นและแตะไปที่ทหารรักษาการณที่อยูตรงหนา
ของเธอ "เจามันก็เปนแคสุนัขในพระราชวัง แตเจากลาที่จะทําให
องคหญิงตองอับอาย ตั้งแตเมื่อไหรกันที่เรื่องแบบนี้ไดรับอนุญาต
ใหเกิดขึ้น? "

หลิน ชูจิ่ว ไมสนใจทหารพระราชวังที่ทําเรื่องอยุติธรรม

กอนจะพูดขึ้นอีก "เหลาทหารของพระราชวังตั้งใจจะลอบสังหาร
ขา ดังนั้นจงมัดพวกเขาเอาไว และสงพวกเขาไปยังศาลยุติธรรม
สภาเสนาบดีหรือไมก็ศาลหยวน บอกพวกเขาวาองคหญิงเสี่ยวได
สงผูคุมเหลานี้มา เพราะพวกเขาพยายามที่จะฆาขา”

อยางไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา ไดทําสิ่งเดียวกันกอนนี้
และเธอรูวาเสี่ยวเทียนเหยา ไมไดเห็นฮองเตอยูในสายตาของเขา
ดังนั้นจะมีอะไรใหตองกลัว!

"องคหญิงเสี่ยว ทานไมสามารถใสรายพวกเราเชนนี้ได"
การแสดงออกทางใบหนาของทหารรักษาการณของพระราชวัง
เปลีย่ นไปอยางสิ้นเชิง เขาไมไดคาดหวังวา หลิน ชูจิ่ว จะไร
ยางอายเชนนี้
 "ทําไมขาจะทําไมได? ทําไมหรือ? พวกเจาเปนใครกันถึง
ไดกลาที่จะหยุดขา? องคหญิงจะใสรายเจาหรือ? ขาไมไดทํา
เชนนั้นเสียหนอย ขาเพียงแคบอกวาพวกเจาพยายามที่จะลอบ
สังหารขา พวกเจาพยายามจริงๆ! " เสี่ยวเทียนเหยา บอกวาเธอ
เปนตัวแทนของเขา ดังนั้นทําไมเธอถึงตองกลัว?

"มัดพวกเขาไว!" หลิน ชูจิ่ว ขยับตัวไปขางๆ ในขณะที่

กองกําลังของ องคหญิงเสี่ยว เดินไปขางหนาเพื่อมัดทหารเหลานี้
แตแลวองครัชทายาทก็มาพรอมกับกลุมผูคน ... ...

ตอนที่ 40 องค ห ญิ ง เสี่ ย ว

องครัชทายาทเสี่ยวเทียนรุยยังคงอยูหางไกลออกไป แตหลิน ชู
จิ่ว ไดเห็นเขาแลว เธอกังวลวาสถานการณจะเปลีย่ นไปเรื่อย ๆ
ดังนั้นเธอจึงขอใหเจาหนาที่ขององคชายเสี่ยวรีบขึ้น
 เจาหนาที่รักษาความปลอดภัยขององคหญิงเสี่ยว เขาใจ
ถึงความวิตกกังวลของนาง ดังนั้นพวกเขาจึงรีบเดินไปขางหนา
เพื่อมัดและยึดกองทหารของพระราชวังเอาไว อยางไรก็ตาม
เจาหนาที่รักษาความปลอดภัยของพระราชวังเห็นวาองครัช
ทายาทกําลังจะมาถึง จึงพยายามที่จะตอสู

แตเจาหนาที่ขององคหญิงเสี่ยว เปนทหารที่เกษียณจาก
สงครามมาดังนัน้ พวกเขาจึงไมสามารถนําตัวพวกเขาไป หรือฆาผู
คุมกันเหลานั้นที่หนาประตูพระราชวังได ถาพวกเขาจะทําเชนนั้น
ฮองเต จะสามารถตราหนาวาพวกเขาเปนกบฏและจัดการกับ
พวกเขา

พรอมกับองคชายดวย

องครัชทายาทเสด็จ
 หลังจากตะโกนขึ้นแลวขันทีก็รีบลงมาเพื่อรอตอนรับเขา
ทันที ขันทีไมไดรองทักทายหลิน ชูจิ่ว เมื่อเธอมาถึงที่หนาประตู
และเพียงแคตะโกนใสทหารขององคชายเสี่ยวเพื่อใหพวกเขาหยุด
เทานั้น แตกองทหารขององคชายเสี่ยวไมไดหยุดทันที แตมองไป
ที่หลิน ชูจิ่วกอน เมื่อหลิน ชูจิ่ว พยักหนาของเธอ พวกเขาถึงได
หยุดการกระทําของพวกเขาลง

ความเยอหยิ่งและความหยิ่งทะนงของขันที ทําใหหลิน ชู
จิ่ว เปลี่ยนเปาหมายของเธอแทน

ดังนั้น เธอจึงมองไปยังที่ที่องครัชทายาทอยู และเมื่อ

หลิน ชูจิ่ว เห็นวาองครัชทายาทยังอยูหางไกลออกไปถึง 10 เมตร
ริมฝปากสีแดงของหลิน ชูจิ่วก็โคงขึ้นเปนรอยยิ้มแลวพูดวา "ตบ
ปากเขาซะ!"

อยาไดกลาที่จะมารังแกเธอ ไมวาอยางไร กอนที่เธอจะ

จากไปตําหนักเสี่ยวเทียนเหยา เธอก็ไดตัดสินใจที่จะทําหนาที่เปน
องคหญิงเสี่ยวแลว ดังนั้นอํานาจของเธออยูนอกเหนือจินตนาการ
ของพวกเจานัก

“ทาน.....”

"องคหญิงผูนี้ไมอยากฟง" หลิน ชูจิ่ว ไมไดแมแตจะมอง

ไปที่เขา เมื่อเห็นความกลาหาญขององคหญิง พวกเขาก็ไมลังเลที่
จะเชื่อฟงคําสั่งของนาง นอกจากนี้กอนที่พวกเขาจะออกมาจาก
ตําหนักเสี่ยวหวังฟู องคชายเสี่ยวก็ไดสั่งใหพวกเขาปฏิบัติตาม
คําสั่งของหลิน ชูจิ่วทุกอยาง

“เพียะ เพียะ เพียะ.....”ทหารขององคชายเสี่ยวตบหนา

ขันทีอยางหนักสี่ถึงหาครั้งติดตอกัน ดังนั้นน้ําตาของขันทีจึงไหล
ออกมาถึงจมูกของเขา

"หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดมันเดี๋ยวนี้ ... ... หลิน ชูจิ่ว ขาไมอยาก

เชื่อเลยวาเจาจะมีความกลาหาญที่จะกลาตอสูกับคนรับใชที่ต่ํา
ตอย ไมมีกฎหมายอยูในสายตาของเจาเลยหรืออยางไร?" องครัช
ทายาทเสี่ยวเทียนรุยเดินเขามาหานางและตะโกนออกมาดวย
ความโกรธ

อันทีจ่ ริงเขาไมมีความสุข เพราะขันทีกําลังพายแพ เขา

โกรธเพราะหลิน ชูจิ่วไมยอมไวหนาเขา นางตบคนของเขาที่หนา
ประตูพระราชวัง ดังนั้นไมไดหมายความวานางยังไดตบตีมาถึง
ใบหนาของเขาดวยหรือ?

หลิน ชูจิ่วมองไปที่องครัชทายาทอยางเยือกเย็นและสั่ง
ขึ้น”ตบตอไป”

"ขอรับ" มือของทหารขององคชายเสี่ยวนั้นเริ่มเจ็บแลว
ดังนั้นจึงมีคนอื่นมารับหนาที่แทนเขา

เสียงตบดังกังวานและขันทีเริ่มถามหาความเมตตา ดังนั้น
ในขณะนั้นใบหนาขององครัชทายาทจึงเปลี่ยนเปนสีขาว และยื่น
มือของเขาออกไปหาหลิน ชูจิ่ว "หลิน ชูจิ่ว เจาเปนอะไร ถึงได
กลาที่จะสรางปญหาที่หนาประตูของพระราชวังเชนนี้ ถาขาไม
สอนบทเรียนใหเจาในวันนี้ เจาก็คงจะไมรูจักกฎหมายตลอดไป
แน!"

" เพียะ " หลิน ชูจิ่วตบมือขององครัชทายาทใหออกไปและ

ไมไดสนใจความโกรธของเขาเลยแมแตนอย แตเธอก็พูดขึ้นอยาง
แดกดันวา "แลวมีอะไรที่เจานายจะสามารภสั่งสอนคนเหลานี้ได
บาง หมาขององครัชทายาทเมื่อมันเห็นขามันกลับจองมองมาที่ขา
อยางวางเปลา และองครัชทายาทเองก็เชนเดียวกัน” องครัช
ทายาทเสี่ยวเทียนหรู กําลังจะปฏิเสธคําพูดของนาง แต หลิน ชู
จิ่วก็พูดขึ้นตอ

"ฝาบาท ทานจะเปนฮองเตองคตอไปของราชวงศแหงนี้ ทาน

เปนบุตรชายคนแรก และยังเปนถึงบุตรของฮองเฮา แตทาน
นอกจากจะไมทําความเคารพตอขาแลว ยังคงเรียกขาดวยชื่อของ
ขาเฉยๆ ในเมื่อทานเปนคนที่อยากใหขาแตงงานกับองคชายเสี่ยว
เอง มันไมใชเรื่องที่นาผิดหวังอยางนั้นหรือ? " องครัชทายาทเสี่ยว
เทียนหรูไมเขาใจวาทําไมหลิน ชูจิ่วถึงไดเปลี่ยนหัวขอ ดังนั้นเขา
จึงเพียงแคเรียกชื่อของนางขึ้น "หลิน ... ... "

เขากําลังจะเปดปากของเขาขึ้น แตหลิน ชูจิ่วก็ขัดจังหวะ

ขึ้นอีกครั้งและสอนมารยาทตอไปเชนเดียวกับผูสูงอายุที่แทจริง
"ฝาบาท ทานควรจะเรียกขาวา 'เสด็จปา' และอยาลืมวาขาสูงอายุ
กวาทาน" รูสึกดีที่ไดเปนผูสูงอายุ ดังนั้นเจาของรางเดิมควร
จะตองขอบคุณเธอแลว เพราะองครัชทายาทจะใหเคารพกับเธอ
แลว

หลิน ชูจิ่ว สะบัดแขนเสื้อของเธอเล็กนอย และมีรอยยิ้ม

บาง ๆ ขณะมองไปที่องครัชทายาทเสี่ยวเทียนหรู "ฝาบาท ไมใช
วาทานและคนของทานควรจะทําความเคารพขา เพราะขาเปนถึง
เสด็จปาของทานหรอกหรือ?"
 สายตาของ หลิน ชูจิ่ว มองไปที่ขันทีที่กําลังถูกตบอยู เธอ
ไมไดหยุดทหารขององคชายเสี่ยวเลยแมแตนอย ดังนั้นทหารก็
ยังคงตบหนาขันทีตอไป ใบหนาของขันทีตอนนี้เริ่มมีเลือด และ
ดวงตาของเขาก็เต็มไปดวยความงงงวยและไมรูวาจะมองไปที่ไหน

ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว จึงเห็นแกทหารขององคหญิงเสี่ยวจึงสั่ง

ใหเขาหยุด "หยุดไดแลว ไวหนาใหองครัชทายาทบางก็ดี..."

หลิน ชูจิ่ว ไมไดพูดไปตรงๆ วาองครัชทายาทจะโหดราย

เปนอยางมาก ถาเขาไมชอบใครสักคน อยางไรก็ตาม แตสิ่งที่เธอ
พูดออกไปตอนนี้ มันจะทําใหทุกอยางกลายเปนเรื่องงายขึ้นหรือ
... ...

เมื่อทหารขององคหญิงเสี่ยว ไดยินคําสั่งของนาง เขาก็

หยุดและถอยออกไปทันที ขันทีเต็มไปดวยความหวาดกลัวอยาง
สิ้นเชิง ดังนั้นแมวาทหารขององคหญิงเสี่ยวจะอยูไกลจากเขาแค
ไหน เขาก็รีบคุกเขาลงไปบนพื้นและพูดอยางคลุมเครือวา "บาวผู
ต่ําตอยคารวะองคหญิงเสี่ยวขอรับ"

"คนขององครัชทายาทชางสุภาพจริงๆ เจาสามารถลุกขึ้น
ได!" หลิน ชูจิ่วบอกกับขันที แตดวงตาของเธอกําลังมองไปที่องค
รัชทายาท ดังนั้นความหมายของเธอจึงเปนที่ชัดเจนมาก

ใบหนาขององครัชทายาทเสี่ยวเทียนหรู กลายเปนสีแดง
และจับมือของเขาแนนเปนกําปน อยางไรก็ตามเขาไมตองการทํา
ความเคารพและทักทาย หลิน ชูจิ่ว

กอนหนานี้ หลิน ชูจิ่ว มักจะคุกเขาลงตอหนาและ

ทักทายเขา ดังนั้นเขาจึงไมสามารถทํามันไดจริงๆ

แตในตอนนี้ หลิน ชูจิ่ว ไมไดทักทายเขา เพียงแคยืนอยูที่

นั่นเงียบๆ เทานั้น ในขณะนั้น เจาหนาที่รักษาพระราชวังยังได
ตระหนักวานางไมไดเปนเพียงสมาชิกของตระกูลหลินเทานั้น
และไมวาองคชายเสี่ยว จะใหความสําคัญกับนางหรือไม นางก็
เปนหวางเฟยขององคชายเสี่ยวไปแลว

"บาวรับใชผูต่ําตอย เคารวะองคหญิงเสี่ยว ขอใหองค

หญิงเสี่ยวมีอายุยื่นยาวเปนพันป พันๆ ป บาวรับใชผูต่ําตอยผูนี้ได
ทําการลวงเลินองคหญิงเสี่ยว ดังนั้นบาวรับใชที่ต่ําตอยจึงอยาก
ขอการอภัยโทษดวยขอรับ" เจาหนาที่ของพระราชวังตระหนักวา
พวกเขาไมใชองครัชทายาท และองครัชทายาทก็จะชวยชีวิตของ
พวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะทักทายและทําความ
เคารพหลิน ชูจิ่วในทันที

"เจาสามารถลุกขึ้นได" หลิน ชูจิ่ว รูสึกดีและพอใจมาก

ในตอนนี้ที่เจาหนาที่ของพระราชวังก็ใหความเคารพตอเธอ
ถึงแมวาองครัชทายาทจะไมทําความเคารพเธอ แตเธอก็ยังคงอยู
เหนือเขา เห็นไดชัดวาเธอไมจําเปนตองอยูหนาประตูอีกตอไป

ความยุติธรรมยังคงมีอยู
 "ขอบพระทัยองคหญิงสําหรับความเมตตา" ผูคุมกันของ
พระราชวังลุกขึ้นยืนและถอยกลับอยางสุภาพ หลิน ชูจิ่วไมสนใจ
องครัชทยาทและถามขึ้น "องคหญิงผูนี้จะสามารถเขาไปใน
พระราชวังไดหรือยัง?"

"เจา ... ... " เจาหนาที่ของพระราชวังมองไปที่องครัช

ทายาทเสี่ยวเทียนหรู ดังนั้นใบหนาขององครัชทายาทเสี่ยวเทียน
หรู จึงมีความซับซอน และคิดถึงชั่งน้ําหนักของสถานการณ ใน
ที่สุดเขาก็พูดขึ้นอยางโกรธวา "หลิน ... ... เสด็จปาจะไปเขาพบ
ฮองเต ดังนั้นจึงเปนเรื่องปกติ ที่จะไมมีใครกลาที่จะขวางทางของ
ทานได"

“ฝาบาททรงผิดแลว องคหญิงผูนี้ไมไดมาพบฮองเต แต

ฮองเฮาเปนผูที่เรียกใหขาเขาพบ" หลังจาก หลิน ชูจิ่วอธิบาย
ออกมางายๆ เธอก็ไมไดใหความสนใจกับองครัชทายาทอีกตอไป
เธอหันหลังจากไปเพื่อขึ้นรถมาของเธอในทันที... ...
 หากเจามีเอกลักษณและความเชื่อมั่น พระราชวังก็จะไม
นากลัวเสียทีเดียว!
ตอนที่ 41 เข า เฝ า ต อ งเต
หลิน ชูจิ่ว เปนผูหญิงที่เขมแข็งและหยิ่งยโส ดังนั้นเจาหนาที่ของ
พระราชวังจึงไมกลาที่จะทําสิ่งที่ยากลําบากสําหรับเธออีกตอไป
ในขณะที่องครัชทายาทไมเพียงแตจะไมสามารถหยุด หลิน ชูจิ่ว
เอาไวไดเทานั้น ยังประสบกับปญหาขาดทุนอีกดวย

ดังนั้นในเวลานี้องครัชทายาทเสี่ยวเทียนหรู จึงชวยไมได
ที่จะกัดฟนของเขา ตอนนี้เขาทําไดเพียงแคอดทน ใครใหหลิน ชูจิ่
วกลายมาเปนหวางเฟยขององคชายเสี่ยวเลา ถานางไมไดเปน
เสด็จปาของเขาเชนนี้ เขาก็อาจจะสามารถตอวานางได
ตลอดเวลา

ขาวที่หลิน ชูจิ่วสั่งสอนขันทีและเจาหนาที่ของพระราชวัง
ที่ประตูหนาทางเขาของพระราชวัง แพรกระจายไปในทันที ดังนั้น
คนในพระราชวังจึงไมกลาที่จะรุกรานนางอีก และเมื่อนางมาถึง
พวกเขาก็ไดเตรียมเกาอี้สําหรับนางในทันที เพื่อนางจะไดนั่ง
พักผอน
 ในขั้นตนตามเดิม เธอควรจะเขามาเยี่ยมพระราชวัง
พรอมกับองคชายเสี่ยว แตเนื่องจากความไมสบายทางกายภาพ
ของเขา เขาจึงไมสามารถมากับเธอได อยางไรก็ตามขั้นตอนการ
เยี่ยมชมยังคงเหมือนเดิม

หลังจากที่เธอพักผอนสักพัก พวกเขาก็พาหลิน ชูจิ่วไปหา

ฮองเต หลินชูจิ่วนั่งคุกเขาและทําความเคารพ โชคดีที่ฮองเตไมได
ทําใหเธอลําบากและเพียงถามวาเธอเปนอยางไร และเกิดอะไรขึ้น
ตรงหนาประตูพระราชวัง

คําพูดของฮองเตฟงดูเปนมิตรมาก ราวกับวาเขากําลัง
พยายามหลอกคนโงอยู อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่ว ก็เพียงแคพูดใน
สิ่งที่เกิดขึ้นออกไปและพูดในสิ่งที่เสี่ยวเทียนเหยาไดสั่งไวเทานั้น

หลิน ชูจิ่ว รูวาที่ฮองเตกําลังปฏิบัติตอเธอเชนนี้

เนื่องมาจากชื่อเสียงของเจาของรางกายคนเกา กอนหนา หลิน ฟู
เหริน ปลอยใหเธอทําตัวเอาแตใจ ดื้อดาน โงเขลา บุมบามและ
เจาเลหเ พทุบาย

ถานางยังคงเปนหลิน ชูจวิ่ คนกอนหนานี้ เธอจะทําตาม

คําพูดของฮองเต แตนาเสียดายที่เธอไมใชคนโง หลิน ชูจิ่ว! ถาเธอ
ยังเหมือนเดิม เสี่ยวเทียนเหยา จะไมปลอยใหเธอเขามาใน
พระราชวังเพียงลําพังอยางแนนอน

ตอนนี้สิ่งที่เธอตองทําก็คือเปนตัวแทนของเสี่ยวเทียน
เหยา และยังตองรักษาหนาขององคชายเสี่ยวอีกดวย ดังนั้นเธอ
จะไมทําและพูดในสิ่งที่เธอไมควร อยางไรก็ตาม ถาเธอทําเชนนั้น
เสี่ยวเทียนเหยา ก็จะตองทําความสะอาดความยุงเหยิงที่เกิด
ขึ้นอยูดี

หลิน ชูจิ่วไมโงที่จะไมเขาใจวาฮองเตตองการใหเธอพูด
อะไรออกมามากที่สุด แตเธอก็ไมตองการใหฮองเตไดเห็นดานที่
ฉลาดของเธอ ดังนั้นเธอจึงแกลงโงเพียงรายงานวา ทหารหนาวัง
ทําใหเธอตองอับอาย ไมอนุญาตใหเธอเขาพระราชวังดวยรถมา
ของเธอ องครัชทายาทไมไดทักทายและเรียกเธอดวยชื่อของเธอ
ราวกับวาเธอเปนเพียงคนรับใชในตําหนักเสี่ยวหวังฟูเทานั้น

เจินจูและ จือเทา รูสึกเหมือนถูกยิงโดยลูกศร ดวยการ

แสดงของนาง!

จะอยางไรก็ตาม คําพูดของ หลิน ชูจิ่วก็มีเพียงเรื่องที่วา

คนในวังไดรับปฏิบัติกับนางอยางเลวรายเพียงใด และไมไดพูดถึง
เรื่องตําหนักเสี่ยวหวังฟูแมแตคําเดียว ฮองเตขมวดคิ้ว เขาไม
สามารถบอกไดวาหลิน ชูจิ่วเปนคนโงหรือทําตัวเหมือนคนโงกัน
แน แต ... ...

ถานางไมไดโง เชนนั้นแลวทําไมนางถึงไมเขาใจถึง
ความหมายของเขา
 ถานางทําตัวเหมือนคนโง แลวนางจะสามารถตําหนิวา
คนของเขาทําเรื่องเลวรายเชนนั้นตอหนาเขาไดอยางไร?

หรือวาเขาเองที่โงที่กําลังคาดหวังบางอยางจากหลิน ชูจิ่
วเชนนี้?
หลิน ชูจิ่ว ตองการเห็นฮองเตไมพอใจและรอนใจ ดังนั้น
เธอจึงพูดถึงดานที่ไมดีของพระราชวังอยางไมไดหยุดหยอน

หลิน ชูจิ่ว ไมหยุดยั้งปากของเธอ เธอยังคงบนเกี่ยวกับ

พระราชวังและองครัชทายาทตอไป ดังนั้นในที่สุดฮองเตก็หมด
ความอดทนแลวพูดขึ้น "ดี ในเมื่อตอนนี้ที่ขาไดเห็นวานางสบายดี
แลว เจาก็สามารถพานางไปพบฮองเฮาเถอะ"

ฮองเตไมสามารถทนหลิน ชูจิ่วไดอีกตอไป และไม

ตองการเสียเวลากับคนโงเชนนี้ อยางไรก็ตาม เมื่อคิดวาคนโง
อยางหลิน ชูจิ่ว กลายเปนหวางเฟยขององคชายเสี่ยว อารมณ
ของเขาก็ดีขึ้นมาทันที
 เพียงไมกี่วันหลังจากที่พวกเขาแตงงานกัน องคชายเสี่ยว
ก็ไดขมขูตระกูลหลิน และเขาก็เกือบจะเปนฝายเสียทา องคชาย
เสี่ยวก็คงจะตองเปนคนโงดวยเชนกัน ที่ไดทําการขมขูตระกูลของ
หวางเฟยของตัวเองเชนนี้ ตอนนี้นองชายของเขาก็คงจะมี
ความสุขมาก และคงจะเต็มไปดวยความยินดี ที่เขาทําใหเขาไดมี
หวางเฟยเชนนี้

ฮองเตเดาถูกไดครึ่งทาง เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ไดรูวาหลิน

ชูจิ่ว ตอบคําถามของฮองเตอยางไร เขารูสึกซาบซึ้งมากที่ฮองเต
ไดมอบภรรยาที่มีสมองใหเขา

"ฮองเตไมรูดวยซ้ําวาเขาถูกหลอกโดยผูหญิงคนหนึ่งอยู
หรือ? เปนหวางไมเขาใจวาทําไมเขาถึงสงผูหญิงคนนี้มา"ใบหนา
เยาะเยยของเสี่ยวเทียนเหยา มีรอยยิ้มเล็กนอยที่แทบจะมองไม
เห็น
 หลิน ชูจิ่วเปนผูหญิงที่ฉลาดมาก และรูวาเมื่อไหรควรจะ
ถอย แตนาเสียดายที่ฮองเตไดมอบหวางเฟยผูนี้ใหเขา ถานาง
ไมไดถูกมอบใหจากฮองเต แลวเขาก็คงจะเต็มใจที่จะใชนาง

หลังจากแกลงเลนเปนคนโงและหลอกลวงฮองเตไดแลว
หลิน ชูจิ่ว ก็ถูกนําตัวไปที่หองโถงของตําหนักหลวนเฟง ของ
ฮองเฮา คราวนี้ฮองเฮาก็ไมไดทําใหหลิน ชูจิ่ว ลําบากดวยเชนกัน
เพียงแคปลอยใหเธอรอสักครูตรงหนาประตู หลังจากนั้นไมกี่นาที
ฮองเฮาอวิ้นจู ก็ออกมารับหลิน ชูจิ่วดวยตัวเอง

กอนหนานี้ หลิน ชูจิ่วเกือบจะไดเปนลูกสะใภของฮองเฮา

แลว ดังนั้นนางจึงไปเยี่ยมเยียนฮองเฮาบางเปนครัง้ คราวเพื่อ
ทักทายนาง อวิ้นจูก็คุนเคยกับหลิน ชูจิ่วเปนอยางดีอยูแลว และ
นางยังขอใหอวิ้นจูพูดคําพูดดีๆ ตอหนาฮองเตเกี่ยวกับนางอีกดวย
แตนาเสียดายที่อวิ้นจู ไมชอบนาง และยังคงรักษาความเยือกเย็น
ที่มีตอนางเอาไวเสมอ
 หลังจากที่เธอนั่งลง สาวใชก็รินน้ําชาใหทันที ฮองเฮาดูมี
ความสุขมาก ๆ กอนจะพูดขึ้น "ชูจิ่ว เร็วเขารีบชิมน้ําชาที่เจาชื่น
ชอบเสีย เปนกงสั่งใหคนรับใชเตรียมไวรอเจาโดยเฉพราะ”

"ขอบคุณพระทัยเหนียงเหนียงมาก (ฮองเฮา)เพคะ" หลิน

ชูจิ่วถือถวยชาและกําลังจะแสรงทําเปนดื่มมัน อยางไรก็ตาม
ระบบการแพทยก็สงเสียงเตือนขึ้นในทันที ... ...

ตอนที่ 42 วางยาพิ ษ
'พิษที่ไมสามารถระบุไดถูกตรวจพบในน้ํา!'

เมื่อเสียงแจงเตือนของระบบทางการแพทยดังขึ้น และ
รายงานผลการคนพบภายในใจของหลิน ชูจิ่ว มือของเธอสั่นและ
เกือบจะทําใหน้ําชาหก
 มีพิษ?

ในขณะนี้หลิน ชูจิ่วชวยไมได ไดแตขอบคุณการดํารงอยู

ของระบบการแพทยและยิ้มขึ้นอยางเงียบ ๆ อยางไรก็ตามหลิน ชู
จิ่ว พยายามปดตาและแกลงทําเปนดมกลิ่นหอมของชา เพื่อ
ปกปดการกระทําที่ชาๆ ของเธอ

"ชางเปนชาที่ยอดเยี่ยมจริงๆเพคะ!" หลิน ชูจิ่วพูด

สรรเสริญขึ้น แตภายในใจของเธอ เลือดของเธอเหมือนน้ําที่กําลัง
เดือด หลิน ชูจิ่ว เงยหนาขึ้นมองไปที่ฮองเฮาและองครัชทายาท
แตเธอไมไดสังเกตเห็นปฏิกิริยาผิดปกติใด ๆ ของพวกเขาได
ดังนั้นเธอจึงไมสามารถบอกไดวา ใครคือคนที่วางแผนที่จะใชยา
พิษกับเธอ
 เมื่อรูวามีพิษ หลิน ชูจิ่ว ก็ยังพยายามแกลงทําเปนคนโง
ตอไป เธอใชแขนเสือ้ ใหญคลุมหนาและแสรงทําเปนดื่มมัน คนอื่น
ๆ คิดวาเธอดื่ม แตเธอก็ปลอยใหน้ําชาไหลไปที่แขนของเธอแทน

ชาที่รอนๆ แชลงไปในเสื้อผาของเธอ ดังนั้นเธอจึงรูสึก

รอนอยูบาง แตหลิน ชูจิ่วก็ทําไดเพียงแคอดทน และวางถวยชาลง
ไปดานขางเทานั้น

เธอตองการกลับไปใหเร็วที่สุด เพื่อที่จะใชระบบทาง
การแพทยเพื่อทดสอบพิษหลาย ๆ ครั้ง เพราะเธอตองการทราบ
วามันเปนพิษชนิดใด

อยางไรก็ตาม ถาพิษชนิดนี้มีขึ้นเพื่อทําใหเธอกระอัด
เลือดออกมา ซึ่งเปนไปไมไดที่พวกเขาจะทําเชนนั้น อยางไรก็ตาม
ถาเธอเสียชีวิตในพระราชวังอยางฉับพลันเสี่ยวเทียนเหยา ก็จะทํา
ใหกลายเปนเรื่องใหญขึ้น แตไมใชการแกแคนแทนเธอ แตเปน
การที่จะใชโอกาสนี้ควาบัลลังกตา งหาก
 หลังจากหลิน ชูจิ่วหยิบวางถวยชาลง อวิ้นจู ก็เขามาใกล
และยื่นแกวน้ํามาใหเธอ แตคราวนี้หลิน ชูจิ่วไมไดดื่มมันเพียงแค
นั่งเงียบ ๆ ในขณะรอฟงคําพูดของฮองเฮาตอไป

ใบหนาของฮองเฮามีความกังวลเปนอยางมาก แตเสียง
ของนางกลับดูเหมือนกําลังจะบอกวาหลิน ชูจิ่วกําลังโกหก และ
ใชตัวตนของเธอเพื่อกอใหเกิดปญหาอยู

หลิน ชูจิ่วไมรูวานี้เปนนิสัยของฮองเฮาหรือนางจงใจทํา
เชนนั้น แตทาทีของฮองเฮาที่มีตอเธอ ก็เหมือนกับผูอาวุโสที่กําลัง
ใหบทเรียนที่ดีแกเธออยู

หลิน ชูจิ่ว ตองการที่จะตอบโตกลับ ดังนั้นเธอจึงมองไปที่

ฮองเฮาดวยรอยยิ้มแลวพูดขึ้นวา " หวงเสา(พี่สะใภ)”
 เมื่อคําวา "หวงเสา" หลุดออกมาจากปากของหลิน ชูจิ่ว
ไมเพียงแตองครัชทายาทเทานั้นที่ตกตะลึง แมแตฮองเฮาเองก็
เชนเดียวกัน เหตุผลก็คือทุกปที่ผานมานางจะปฏิบตั ิกับหลิน ชูจิ่ว
ราวกับเด็กที่ยังไมสิ้นกลิ่นน้ํานม ดังนั้นนางจะยอมรับ และปฏิบัติ
กับหลิน ชูจิ่ว เปนอยางอื่นไดอยางไร? อยางไรก็ตามการ
แสดงออกที่นาตกใจของฮองเฮาไมสามารถมองเห็นได ซึ่ง
แตกตางจากองครัชทายาท ดังนั้น ในขณะนั้นนางจึงพยายามอยู
ในอาการที่สงบตอไป

พี่สะใภหรือ?

“ขอบพระทัยเพคะหวงเสา(พี่สะใภ) ที่ทรงหวงใย เมื่อ

หมอมฉันกลับไป หมอมฉันจะบอกใหหวางเยี่ยทรงทราบ วาหวง
เสา ยังนึกถึงอยูและหวางเยี่ยเองก็คงจะมีความสุขมาก ๆ ดวย
เชนกันเพคะ "หลิน ชูจิ่ว ยืนขึ้นและเดินตรงไปขางหนาของ
ฮองเฮาเพื่อทําความเคารพ
 "หวงเสา หมอมฉันไมอยากจะบอกวาเกิดอะไรขึ้นนอก
ประตูของพระราชวัง แตเนื่องจากพวกเราเปนครอบครัวเดียวกัน
แลว และหวงเสาก็ถามออกมาเชนนี้แลว หากหมอมฉันไมพูดมันก็
คงจะไมดี "

เห็นไดชัดวาหลิน ชูจิ่ว จะรองเรียนเรื่องความคับของใจ

ของเธอ แตเมื่อฮองเฮาและองครัชทายาทไดยินมัน พวกเขาชวย
ไมไดที่จะคิด ตั่งแตเมื่อไหรกันที่หลิน ชูจิ่วมีสมองเชนนี้?

อยาบอกขาวาองคชายเสี่ยวเปนคนที่เกงและมีฝมือใน
การฝกฝนใหคนโงมีความกลาหาญและพูดจาตอบโตเปน?

และในอดีตที่ผานมา แมวาเจาหนาที่ของพระราชวังจะไม
ทําความเคารพนาง นางก็ไมเคยบน แตตอนนี้หลิน ชูจิ่ว ไม
เพียงแตตําหนิ แตยังโทษวาเปนความผิดของผูคุมกันพระราชวัง
ทั้งหมด นางยังกลาวอีกวา "หวงเสาตองเคยไดยินมาแลววาในวัน
แตงงานของพวกเรา มีมือสังหารจํานวนมากไดโจมตีพวกเรา และ
มีผูบาดเจ็บเปนจํานวนมาก ขาของหวางเยี่ย ยังคงเปนอัมพาตอยู
แตถาเขาไมไดปกปองหมอมฉัน หมอมฉันก็คงจะไมไดมาเยี่ยม
เยียนพระราชวังอีกครั้งแน กอนหนานี้หมอมฉันกลัวมาก และคิด
วาพวกเขาเปนมือสังหารที่ตองการลอบสังหารหมอมฉันอีกครั้ง
เสียอีก "

หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นในขณะที่ไมลืมที่จะเช็ดดวงตาที่แดง

กล้ําของเธอดวยผาเช็ดหนาของเธอ และพยายามที่จะหยุดตัวเอง
จากการรองไหเปนอยางมาก

ในความเปนจริง หลิน ชูจิ่วไมรองไหจริงๆ เพราะความ

เศรา แมวาเธอจะทําใหดวงตาของเธอเปลี่ยนเปนสีแดง เพื่อทําให
การแสดงของเธอดูนาเชื่อถือและนาทึ่งก็ตาม

"มูโฮว (เสด็จแม) ทานไมจําเปนตองฟงเรื่องไรสาระของ

หลิน ชูจิ่วอีกตอไปอีกแลว ลูกเพียงไปที่นั่นเพื่อรับนางเทานั้น ลูก
ทําเชนนั้นไมไดหรือพะยะคะ "องครัชทายาทเสี่ยวเทียนหรูรีบหา
ขออางขึ้นในทันที อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่วไมไดกังวลแมแตนอย
และรอใหเขาพูดจนจบทุกคําพูดของเขา แลวเธอถึงไดพูดขึ้น
"หวงเสาเห็นหรือไม? คําพูดขององครัชทายาทไมมีรองรอยใด ๆ
ของความเคารพในหมอมฉันแมแตนอย ถาตัวตนของหมอมฉัน
ยังคงเหมือนเดิมกอนหนานี้ หมอมฉันจะไมพูดอะไรเลย แตตอนนี้
หมอมฉันแตงงานกับองคชายเสี่ยวแลว เชนนั้นแลวหมอมฉันก็
ไมใชเสด็จปาขององครัชทายาทหรอกหรือเพคะ? "

องครัชทายาทเสี่ยวเทียนหรูคิดวาหลิน ชูจิ่ว จะบอกวา

เขาไมสุภาพแคไหนเทานั้น เขาไมไดคาดคิดวาหลิน ชูจิ่วจะเพิ่ม
คําพูดของนางมากขึ้นไปอีก "หวงเสากอนที่หมอมฉันจะรูวาหมอม
ไมมีเหตุผลแคไหน ในยามนั้นหมอมฉันรองหาและไลตามองครัช
ทายาทเพื่อใหพระองคยอมแตงงานกับหมอมฉัน แตตอนนี้หมอม
ฉันไมตองการที่จะเกี่ยวของกับองครัชทายาทใหมากนัก เพื่อ
หลีกเลี่ยงขาวลือ แตกอนหนานี้องครัชทายาทเพียงเรียกหมอมฉัน
ดวยชื่อของหมอมฉันที่หนาประตูพระราชวัง ดังนั้นหมอมฉันจึงไม
แนใจวาเหตุการณนั้น จะไปถึงหูของหยางเยี่ย แลวหรือยัง "
 ฮองเฮาไมไดพูดอะไรออกมา แตองครัชทายาทรีบปฏิเสธ
ขึ้นทันที "เจากําลังพูดเรื่องไรสาระอะไรอยู?เจาไมเห็นหรือไงวาขา
ไมเคยแสดงความชื่นชอบตอเจาแมแตนอย แลวอยางนั้นขาจะมี
ความสัมพันธกับเจาไดอยางไร? "

"องครัชทายาท ขาเปนเสด็จปาของทาน แลวเชนนี้เปน

วิธีที่ทานใชพูดคุยกับผูสูงอายุของทานอยางนั้นหรือ" หลิน ชูจิ่ว
ยืนขึ้นดวยทาทีไมยอมแพ ยังแสดงใบหนาที่เต็มไปดวยความไม
พอใจ

ฮองเฮาเริ่มมีอาการปวดหัว แตยังคงพยายามพิจารณาดู
หลิน ชูจิ่ว ดังนั้น นางจึงมองไปทีอ่ งครัชทายาทแลวพูดขึ้น "องค
รัชทายาท ขออภัยตอเสด็จปาของเจาเสีย แลวตอไปนี้เจาก็ไม
สามารถหยาบคายกับนางไดอีก"
ตอนที่ 43 องค ช ายเจ็ ด
องครัชทายาทพูดก็จริง แตเขาไมไดโคงคํานับเกาสิบองศาตอ
หนาของเธอ และเสียงของเขาก็ไมไดมีความแตกตางมากนัก

ดังนั้นดวยการกระทําหรือคําพูดของเขาทุกคนสามารถ
บอกไดวาองครัชทายาทนั้นไมจริงใจ

หลินชูจิ่วไมสนใจวาเขาจะจริงใจหรือไม เธอแคอยากจะ
ใหเขาไดคิดดู และอยากใหเขาเขาใจวาเธอไมใชหลินชูจิ่วคนเดิม
อีกตอไป

"องครัชทายาทโปรดยืนขึ้นเถิด ทานจะเปนฮองเตองค
ตอไป ดังนั้นขาจะปฏิเสธคําขอโทษจากทานไดอยางไร " หลินชู
จิ่ว พูดขึ้น แตเธอก็ไมไดแสดงความเคารพอยางถูกตองเชนกัน

ใบหนาขององครัชทายาทหนุมเปลี่ยนเปนสีแดงในทันที
แตเขาไมสามารถควาตัวหลิน ชูจิ่ว มาได ดังนั้นเขาพยายามที่จะ
ระงับความโกรธของเขาและเพียงแคพูดขึ้น "หลิน ... เสด็จปา ดู
เหมือนวาอาการบาดเจ็บของทานจะดีขึ้นแลว ดังนั้นขาจึงสงสัย
วาเมื่อไหรที่ทานจะไปเยี่ยมครอบครัวของทานเสียที ในชวงสอง
สามวันที่ผานมานี้หวานถิงเปนกังวลเกี่ยวกับทานมาก แต
เนื่องจากอาการของเสด็จลุงเจ็ด หวานถิงจึงไมกลาไปเยี่ยมเยือน
ทาน”

หลิน ชูจิ่ว ถอนหายใจและแสรงทําเปนวาเธอรูสึกลําบากใจ:

"องครัชทายาท องคชายเสี่ยวยังไมหาดีและไมสามารถออกไป
ไหนได ถาเขาดีขึ้นแลว เชนนั้นขาจะมาที่พระราชวังตามลําพัง
หรือ และเพราะองคชายเสี่ยวยังคงเปนเชนนั้นอยู ขาจะขอใหเขา
กลับไปเยี่ยมบานพรอมกับขาไดอยางไร? ขาคิดวาทานพอและ
ทานแมจะเขาใจวา" องครัชทายาทถาทานตองการแกแคนขาโดย
การใชนาง เชนนั้นก็จนฝนไปเถอะ

"เสด็จปา ทานบอกวา ทานไมคิดวาครอบครัวของทานนั้นมี

ความสําคัญอยางนั้นหรือ"องครัชทายาทขมวดคิ้วและไมกลาที่จะ
ตอบเธอในทางบวก อยางไรก็ตามหลิน ชูจิ่วก็ไมไดปลอยใหเขา
ผานไปได

"องครัชทายาท ถาทานไมสามารถเขาใจมันไดจริงๆ ก็ไม

เปนไร แตทําไมทานถึงไมถามอาจารยของทาน วาตราบใดที่องค
หญิงไมสบาย นางก็ไมสามารถลากสังขารของตัวเองออกไปเยี่ยม
บานไดเพียงลําพังเชนกัน?”

"ชูจิ่ว องครัชทายาทเพียงแตเปนหวงเจา แตเจากับทําตัว

เหมือนเด็กๆ" ฮองเฮาพูดขึ้นและยิ้มอยางออนโยน แตนางไมไดให
ความสําคัญกับองครัชทายาทเพียงใสชื่อของเธอลงไป

หลังจากฮองเฮาพูดจบ นางก็ลุกขึ้นและเดินออกไป
ปลอยใหองครัชทายาทและหลิน ชูจิ่วยืนอยูภายในหองโถง
 เมื่อหลิน ชูจิ่ว ไดยินคําพูดของฮองเฮา เธอคิดวาการไปที่
สวนในวังหลังและรับประทานอาหารไมไดเปนความคิดที่ดี
อยางไรก็ตาม ... ...

"เสด็จปา เชิญ ... ... " องครัชทายาทก็เต็มไปดวยความ

โกรธ แตก็ไมกลาปฏิเสธคําพูดของฮองเฮา

หลิน ชูจิ่ว ไมไดคิดอะไรมากนัก อยางไรก็ตามหญิงรับใช

ขององคชายเสี่ยวอยูกับเธอ ดังนั้นเธอจึงไมจําเปนตองกังวลมาก
นัก หลังจากนั้นสักสองสามนาที ทั้งสองก็มาถึงสวนดานหลัง และ
เนื่องจากความเสแสรงขององครชั ทายาทเขาจึงไดแนะนําดอกไม
ตางๆ กับเธอมากมาย

หลิน ชูจิ่วฟงแตไมไดเดินเคียงขางองครัชทายาท ตอนนี้

เธอกําลังพยายามระลึกถึงความรูสึกของเจาของเดิม ในความ
ใกลชิดที่มีตอองครัชทายาทและฮองเฮา
 ในความทรงจําของเธอ องครัชทายาทเสี่ยวเทียนหรู มี
อํานาจมาก นั่นเปนเหตุผลที่ขาราชบริพารสรรเสริญพระองค
และฮองเฮาก็พอพระทัยกับเขามาก ฮองเฮายังรักองครัชทายาท
ดวย แต ... ...

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ หลิน ชูจิ่วก็ไมไดเชื่อวาองครัช

ทายาทจะมีความสามารถอยางแทจริง แตเธอกลับคิดวาองครัช
ทายาทเปนคนโงมาก แลวฮองเฮาทรงรักเขาจริงหรือ?

แตถานางรักเขาอยางแทจริง ทําไมนางถึงไมแสดงออก

สิ่งที่เกี่ยวกับราชวงศเปนเรื่องยากที่จะเขาใจไดจริงๆ!

หลิน ชูจิ่ว มีความคิดออกมาเปนรูปเปนรางอยางสมบูรณ

และไมไดฟงองครัชทายาทอีกตอไป แตเมื่อองครัชทายาทไดสัง
เหตุวา เขาไดพูดมาเปนเวลานานแลวแตก็ไมไดรับการตอบกลับ
เขาจึงรูสึกหงุดหงิดมาก อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่วเปนเหมือน
ผูใหญสําหรับ ดังนั้นเขาจึงไมกลาที่จะพูดจาแย ๆ กับเธออีก

องครัชทายาทเกลียดการถูกละเลย แตเขาพยายามที่จะ
ควบคุมอารมณของเขา ดังนั้น ... ...

องครัชทายาทจึงกําลังจะจากไป แตเด็กชายวัย 7 ขวบ ก็

มาพรอมกับขันทีสองคนที่มีขนาดเทากับเขา "องครัชทายาท
พี่สาวชูจิ่ว"

"จื่อโม ทําไมเจาถึงมาอยูที่นี่ได? เจาไมไดไปเขาชั้นเรียน

ของเจาหรอกหรือ? " องครัชทายาทหนุมยิ้มขึ้นทันที และลืมไปวา
เขากําลังจะจากไป

"องครัชทายาท กระหมอมมาที่นี่เพื่อทานอาหารกลางวัน
กับพระองคและเสด็จแม ดังนั้นกระหมอมจึงทิ้งชั้นเรียนไวกอน"
เด็กชายตัวนอยดูทาทางนิสัยดี ดวงตากลมโตทําใหเขาดูฉลาด
และนารัก

หลิน ชูจิ่วรูสึกตกใจเล็กนอย และเพิ่งนึกขึ้นไดวาเด็กนอย

ที่นารักที่อยูตรงหนาของเธอคือองคชายเจ็ด เขาเปนบุตรชายคน
เล็กของฮองเฮาและเปนบุตรที่ไดรับการโปรดปรานมาก

องคชายเจ็ดใชแขนของเขากอดไปที่รางของหลิน ชูจิ่ว
ทันที และทําตัวราวกับเด็กเสียนิสัย ใบหนาที่ไรเดียงสาและนารัก
ของเขา อาจจะทําใหคนที่ไรความปราณีไมสามารถที่ผลักเขา
ออกไปได

"องคชายเจ็ดเปนคนที่นารักขนาดนี้ ดังนั้นหมอมฉันจะ
ลืมไดอยางไรเพคะ!" หลิน ชูจิ่วคิดวาเจาของเดิมของรางกายนี้
และองคชายเจ็ดใกลชิดกันมาก ดังนั้นเธอจึงงุมงามเอื้อมมือ
ออกไปและลูบศีรษะของเขาเพื่อแลกกับตอวาของเขา"เสด็จปา
หมอมฉันไมใชเด็กอีกตอไป ดังนั้นอยาลูบศีรษะแบบนี้อีก"
 องคชายเจ็ดพูดขึ้นแตเขาไมไดหลบหนี เขายังยึดมั่นตอ
หลิน ชูจิ่ว ในขณะที่กาวไปขางหนา "เสด็จปา ไมมีอะไรที่ดี
เกี่ยวกับสวนในพระราชวัง ดังนั้น ไปดูนกที่พูดได ที่หมอมฉันพึ่ง
จะไดรับมาเมื่อสองวันกอนดีกวา "

ดังนั้นองคชายเจ็ดจึงไมสนใจผลักหลิน ชูจิ่ว ไปยังใน

ตําหนักสวนตัวของเขา สําหรับองครัชทายาท?ทั้งสองคนไมได
มองเขาไปที่เขาอีกเลย

องคชายเจ็ดก็เปนเหมือนเด็กซนๆ คนหนึ่งนี้เอง
นอกเหนือจากการอวดนกที่พูดไดของเขาแลว เขายังหยิบของเลน
ออกมา และขอใหหลิน ชูจิ่วเลนกับเขาอีกดวย

ความไรเดียงสาและตรงไปตรงมา เปนเรื่องธรรมชาติของ
เด็ก
 องคชายเจ็ดทําตัวเหมือนเด็กปกติ ดังนั้นในตอนนี้จึงทํา
ใหหลิน ชูจิ่ว รูสึกประหลาดใจ

พระราชวงศยังเลี้ยงบุตรหลานของตนเหมือนเด็กปกติ
ทั่วไปไดดวยหรือ?

แตแนนอนวาอะไรที่หลิน ชูจิ่ว กําลังคิดเธอก็ไดแตเก็บ

มันไวในใจเทานั้น และอยางไรเสีย เธอก็คิดวาการเขามาใน
พระราชวังเปนเหมือนสนามรบและ ฮองเฮาก็เปนคนเกงมาก
ในขณะที่องคชายเจ็ดขอใหเธอเลนกับเขา เธอก็ไมพบความ
ผิดปกติใด ๆ

หลิน ชูจิ่วและองคชายเจ็ดยังคงเลนกันตอไป และหยุด

ลงเมื่อหญิงสาวเขามารายงานวาถึงเวลาแลวที่จะตองออกไปกิน
อาหารกลางวัน และฮองเตก็ไดมาอยูหองโถงลวนเฟงเพื่อ
รับประทานอาหารรวมกันเรียบรอยแลว
 "เสด็จปา เสื้อผาของหมอมฉันสกปรก หมอมฉันตองการ
ที่จะเปลี่ยนเสื้อผากอนจะออกไป หมอมฉันไมสามารถปลอยใหฝู
หาง (เสด็จพอ) เห็นหมอมเชนนี้ได" องคชายเจ็ดดูชุดของเขาดวย
การดูถูก และดึงเสื้อผาของเขาทันที

"เอาละ เจาไปเถอะ ขาก็ตองการที่จะจัดระเบียบตัวเอง

ใหเรียบรอยดวยเชนกัน" หลิน ชูจิ่วปดเสื้อผาของเขา แลวยิ้มขึ้น
อยางสงบ

เมื่อทั้งสองคนหันหลังกลับและเดินไปตามทางของตัวเอง
การแสดงออกทางใบหนาของพวกเขาเปลี่ยนไป

"เมื่อขากลับไป ขาจะตองถามหวางเยี่ย เกี่ยวกับองคชาย

เจ็ดเสียหนอย" หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นในขณะที่ดวงตาของเธอยังคงอยู
ในความคิด
 “บอกมูโฮว (เสด็จแม)วาหลิน ชูจิ่วยิ่งยากที่จะจัดการกวา
เมื่อกอนมาก นางอาจจะรูความลับจริงๆ ดังนั้นการแตงงานกับ
องคชายเสี่ยวจึงไมถูกตอง" ใบหนาขององคชายเจ็ดเปลี่ยนเปนดํา
มืด และไมมีใบหนาที่ไรเดียงสาและนารักที่เขาเคยมีมากอนเลย

ในพระราชวังทุกคนดูเหมือนจะซอนความลับยิ่งใหญ
เอาไว ... ...

ตอนที่ 44 องคชายสาม
ฮองเตสั่งใหเตรียมอาหารไวอยางหรูหรา เพราะเขาตองการให
ทุกคนเพลิดเพลินไปกับอาหาร อยางไรก็ตามมันจะเปนไปได
อยางไร แนนอนวาไมใชเพราะอาหารของพอครัวที่ไมดี แตเปน
เพราะบรรยากาศที่นาเบื่อของพวกเขาตางหาก เห็นไดชัดวา
อาหารอรอย ๆ จะเปลี่ยนเปนเปรี้ยวขึ้นทันที
 ที่โตะอาหารค่ํา หลิน ชูจิ่ว ไมไดสงเสียงออกมาแมแต
เสียงเดียว เธอพยายามที่จะทําตามมารยาทในตาราง ตาม
ความสามารถอันสูงสุดของเธอและไมกลาที่จะทําผิดพลาดแมแต
นอย จนกวาฮองเตจะวางตะเกียบของเขาลง ไมวาหลิน ชูจิ่ว จะ
กินหรือไมก็ตาม เธอก็ทําตามอยางเขา วางตะเกียบของเธอลง
หลังจากนั้นนางกํานัลก็นําน้ํามาลางปากทันที

ฮองเตรูวาการปรากฏตัวของเขาทําใหบรรยากาศมืดลง
ดังนั้นหลังจากพูดไมกี่คํา เขาก็ไมไดอยูอีกตอไป หลิน ชูจิ่วเองก็
อยากจะจากไปเหมือนกัน แตเมื่อถึงเวลาที่จะกลาวอําลาตามพิธี
ตอองคชายเจ็ด เขาก็หยุดเธอและขอใหเธออยูเลนกับเขาอีกครั้ง
กอน

หลิน ชูจิ่ว ขมวดคิ้วและอยากจะหาขอแกตัว อยางไรก็

ตาม องคชายเจ็ดกลับไมไดใหโอกาสเธอไดพูด และเขาไปกอด
ฮองเฮาเพื่อขอความยินยอมและหยุดหลิน ชูจิ่วไว
 ฮองเฮามองไปที่องคชายเจ็ดอยางเต็มไปดวยความรัก
ในขณะที่ดึงเขาออกไปเล็กนอย แตการแสดงอารมณของนาง
ยังคงสงางามและงดงามเชนเคย อยางไรก็ตามสิ่งที่นางกระทํา
และความรักที่มีตอเขา ไมสามารถหลอกตาผูคนได ระดับของ
ความสัมพันธในฐานะแมและลูกดูแตกตางไปมากจากขององครัช
ทายาท

และเนื่องจากฮองเฮาไดพูดออกมาเชนนั้น ทําใหหลิน ชูจิ่

วไมสามารถปฏิเสธและทําไดเพียงแสรงยิ้มออกมาเทานั้น

เมื่อหลิน ชูจิ่วพยักหนา ทําใหองคชายเจ็ดเต็มไปดวย

ความราเริงกระโดดขึ้นและพูดขึ้นวา"เสด็จปาเปนคนดีที่สุดเลย
ขาชอบเสด็จปามากที่สุดเลย"

"วาอยางไรนะ? เจาชอบเสด็จปาที่สุด แลวมูโฮว (เสด็จ

แม) ของเจาละ หรือวามูโฮวไมดีพอสําหรับเจาแลว?" ฮองเฮา
แสรงทําเปนวาอิจฉา ดังนั้นองคชายเจ็ดจึงเกลี้ยกลอมนางขึ้น
ทันที คําพูดของเด็กวัย 7ขวบเปนเหมือนน้ําผึ้งหวาน ดังนั้นคนจะ
ไมสามารถปฏิเสธไดแมแตนอย

หลิน ชูจิ่วยังคงมีรอยยิ้มขึ้นอยางตอเนื่อง และยืนอยูในที่

เดิมของเธอหลังจากที่องคชายเจ็ดไดเกลี้ยกลอมฮองเฮาเสร็จแลว
พวกเขาถึงไดออกไปองคชายเจ็ด แนะนําใหเดินไปรอบ ๆ
พระราชวังอีกสักหนอย

"เสด็จปา พวกเราพึ่งจะทารอาหารมา เชนนั้นออกไปเดิน

เลนสักหนอยเพื่อเปนการยอยอาหารเถอะ" องคชายเจ็ดพูดขึ้น
แตหลิน ชูจิ่วไมรูวาจริงๆ
สถานการณที่แตกตางทําใหเกิดการกระทําตางไป เธออาจไมกลัว
เสี่ยวเทียนเหยา แตเธอไมควรทําตัวประมาทกับองคชายเจ็ดซึ่ง
เธอพบวาไมใชเด็กธรรมดาทั่วไป
 ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงเดินไปรอบ ๆ พระราชวังโดยมีหญิงรับ
ใชสี่คนและขันทีสองคนขององคชาย ในขณะที่องคชายเจ็ดกําลัง
กระโดดขึ้นและกระโดดไปรอบ ๆ องคชายเจ็ดไมจําเปนตองให
ใครนําทางเขา ดังนั้นเขาจึงพาหลิน ชูจิ่วเดินไปทางฝงตะวันออก
และไปทางดานตะวันตกของพระราชวัง บางครัง้ พวกเขาพบกลุม
นางสนมบางคน แตหลิน ชูจิ่ว ไมจําเปนตองทักทายพวกนาง
เพราะอันดับของพวกเขาไมสูงพอที่จะใหเธอทําเชนนั้น

หลังจากเดินมาเปนเวลานาน พวกเขาก็ไมไดเจอกับคน
แปลกๆหรือ สิ่งแปลกๆ แตอยางใด ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงเริ่มสงสัย
วาบางทีเธออาจจะคิดมากเกินไปก็ได องคชายเจ็ดยังคงเปนเด็ก
ดังนั้นทําไมเขาถึงจะมีจิตใจที่ล้ําลึกเชนนั้นได แตครูตอมาพวกเขา
ก็ไดพบกับองคชายสามที่กําลังถูกเข็นมาโดยขันทีของเขา

"เสด็จพี่สาม" องคชายเจ็ดรูสึกประหลาดใจและปลอยมือ
จากหลิน ชูจิ่ว และตรงเขาไปหาองคชายสามทันที
 องคชายเสี่ยวจื่ออัน เปนลูกชายของฮองเตกับพระนาง
สนมโจว อยางไรก็ตามเมื่อเขาเกิดมา ขาของเขาก็พิการดังนั้น
หมอหลวงจึงไดพยายามใชทักษะที่ยอดเยี่ยม และใชหายามา
อยางยากลําบาก เพียงทําใหขาของเขาเติบโตเปนปกติ

เพราะความเจ็บปวยของเขา องคชายสามจึงอาศัยอยูแต
ในตําหนักสวนตัวของเขาเกือบตลอดเวลามา หลิน ชูจิ่วไมเคยเจอ
เขามากอนและนี่เปนครั้งแรกที่เธอไดเห็นเขาดวยตัวเอง แต
เหตุผลที่หลิน ชูจิ่ว คนกอน รูจักเขาก็เพราะเขานั่งอยูบนรถเข็น
เหมือนกับเสี่ยวเทียนเหยา และมีขาวลือวาเขามีรูปรางหนาตาที่
นาสนใจมาก

ขาวลือบอกวาองคชายสามมีหนาตาที่หลอเหลาและมี
อารมณที่อบอุนเหมือนเทพผูเปนอมตะซึ่งอาจทําใหคน ๆ หนึ่งไม
สามารถลืมเขาในเวลาอันรวดเร็วนัก
 ขาวลือดังกลาวแพรกระจายโดยคนที่ไดเห็นองคชายสาม
แลว อยางไรก็ตามทุกคนไมตองการที่จะเชื่อพวกเขา ดังนั้นพวก
เขาจึงกลาววาพวกเขาจะรูไดเองในที่สุดเมื่อพวกเขาไดเห็นกับตา
ของเขา และเพราะไมใชทุกคนในแควนตะวันออกทั้งหมดจะ
สามารถไดเห็นองคชายสามไดอยางงายดายนัก พวกเขาจึงชวย
ไมไดที่จะทําเพียงแคจินตนาการวาองคชายสามเปนผูชายที่มี
หัวใจอบอุนเทานั้น

และเพียงแคการเหลือบมอง หลิน ชูจิ่วก็ไดคนพบวาขาว

ลือดังกลาวไมไดพูดเกินจริงไปแมแตนอย ชายที่อยูตรงหนาของ
เธอไมเพียงแตหลอเหลาอยางเดียวเทานั้น แตเขายังดูงดงามราว
กับภาพเขียนอีกดวย เขานั่งเงียบๆ อยูที่นั่น แตเธอก็รูสึกวาเขา
เปนคนที่เจียมเนื้อเจียมตัว มีวินัยในตนเองและเปนสุภาพบุรุษ

หลิน ชูจิ่ว ไดเห็นผูชายที่หลอหลายหลายตอหลายครั้งใน

ชีวิตกอนหนานี้ แตเมื่อเธอไดเห็นองคชายสาม เธอกลับคิดวาเธอ
ไดเห็นเทพเจาผูเปนอมตะ
 "เสด็จปา" เสี่ยวจื่ออันเริ่มเปนฝายทักทายขึ้นกอน
ในขณะนั้นดวงตาของเขาดูสดใสและริมฝปากบางของเขาดูดีมาก
ดังนั้นแมวาเขาจะนั่งอยูบนรถเข็นก็ตาม แตก็ไมสามารถปกปด
ความสงางามในแบบของเขาได

ผูชายคนนี้เปนศัตรูของผูชายทุกคนในโลก การ
เคลื่อนไหวทุกครั้งที่เขาทํานั้นดูเปนธรรมชาติและเหมาะสมกับ
เขามาก และเมื่อเจาไดเห็นแลว จะมีผูหญิงคนไหนที่จะไม
สามารถตอตานตัวเองได

เมื่อทานตั้งใจทําใหตัวเองใหดูนาสนใจ ขามั่นใจวาผูหญิง
เหลานั้นจะตกหลุมรักทานและทิ้งตัวตนของพวกเขาเพื่อทาน

หลิน ชูจิ่ว กลาวสรรเสริญดวยการแสดงออกที่ดํามืด

อยางไรก็ตามเธอยังคงพยายามจะยิ้มใหออกมาอยางออนโยนและ
จริงใจกอนจะพูดขึ้น"ถวายบังคม องคชายสาม" ใบหนาออนโยน
ขององคชายสามสามารถทําใหคนรูสึกสบายใจ และสามารถหยุด
คนที่คิดจะทําอันตรายกับเขาได

อยางไรก็ตามเมื่อหลิน ชูจิ่ว เห็นสถานการณปจจุบันของ

องคชายสาม เธอก็ชวยไมไดที่จะนึกถึงเสี่ยวเทียนเหยา ทั้งสองคน
มีขาที่เปนอัมพาตเหมือนกัน ดังนั้นทําไมเสี่ยวเทียนเหยา จึง
อารมณไมดีนัก? เขาควรจะเรียนรูที่จะสงบเชนเดียวกับองคชาย
สามใชไหม?

ตอหนาองคชายสาม องคชายเจ็ดไมไดทําตัวเหมือนเด็กที่
เอาแตใจและหยุดการกระโดดของเขาลง เขาทําเพียงแคยืนอยู
ขางๆเขา เหมือนกับผูใหญที่โตแลว และทุกคําพูดและการกระทํา
ของเขาตางก็เต็มไปดวยความสุภาพ

องคชายสามไมไดปฏิบัติตอองคชายเจ็ดเชนเดียวกับเด็ก
เชนกัน เขาพูดกับเขาอยางจริงจัง แตก็ไมลืมการมีตัวตนอยูของ
หลิน ชูจิ่วดวย
ตอนที่ 45 ระบบการแพทย เ ตื อ น
ระบบทางการแพทยไดเตือน หลิน ชูจิ่วขึ้นวามีผูปวยที่ตองรับการ
ใหรักษา แตเนื่องจากหลิน ชูจิ่ว ไมไดลงมือทําเปนเวลานาน
ระบบการแพทยจึงเริ่มนับสิบนาทีถอยหลังขึ้นทันที

ดังนั้นในตอนนี้ การแสดงออกทางสีหนาของหลิน ชูจิ่ว

จึงเปลี่ยนไป ไมวาอยางไร ความตองการของระบบการแพทยที่
ชั่วรายนี้ก็สามารถทําใหเธอเสียชีวิตลงได!

"เสด็จปา มีเรื่องอันใดหรือไม?" แมวาองคชายสามเสี่ยว

จื่ออันจะกําลังพูดคุยอยูกับองคชายเจ็ด แตเขาก็ไมลืมที่จะใสใจ
กับหลิน ชูจิ่ว ดังนั้นเขาจึงสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการ
แสดงออกทางสีหนาของเธอในทันที
 ดวงตาขององคชายสามนัน้ ดูจริงใจ และแสดงความ
หวงใยออกมาอยางไมปดบัง จริงๆ แลวการกระทําของเขา
สามารถทําใหคนปฏิบัติกับเขาไดอยางสุภาพในทางกลับกัน

คนที่มีจิตใจดีเชนนี้จะเกิดมาในพระราชวงศไดอยางไร
กัน?

หลิน ชูจิ่วชวยไมไดที่จะแอบรูสึกสงสารเขา อยางไรก็

ตามเธอตัดสินใจที่จะแสรงทําเปนวาตัวเองปวดทอง ดังนั้นเธอจึง
กดหนาทองและขมวดคิ้วขณะพูดขึ้น "บางทีหมอมฉันคงจะเดิน
เร็วไปหนอย จึงทําใหรูสึกไมสบายในทองก็ไดเพคะ"

องคชายสามเสี่ยวจื่ออันขมวดคิ้ว เขาไมอยากจะเขาไปยุง
กับปญหาใดๆ แตเมื่อเขาเห็นใบหนาที่ขาวซีดของหลิน ชูจิ่ว และ
ใบหนาที่ดูเปนกังวลขององคชายเจ็ด เขาจึงไดแตพูดขึ้น "เสด็จปา
ขาคิดวาถาเปนเชนนั้น ทานควรจะพักผอนเสียหนอย ทาน
อยากจะไปที่ตําหนักฉิงของขากอนในตอนนี้หรือไม เพื่อพักผอน
สักครู?"

ตําหนังฉิง

หลิน ชูจิ่ว ขมวดคิ้วในขณะที่คิดวาเธอจะถามเขาอยางไรดี

อยางไรก็ตามเสี่ยวจื่ออันเปนคนที่เริ่มตนการสนทนาขึ้นกอนวา
"เสด็จปา ทานรูสึกเปนอยางไรบาง? หมอหลวงคงจะไมมาถึงใน
เร็วๆ นี้ ดังนั้นทานอยากจะใหขาสั่งใหนางกํานัลนวดทองใหทาน
กอนหรือไม"

"ไมตอง หมอมฉันสบายดี เพียงแต ... ... " ดวงตาของ

หลิน ชูจิ่ว มองลงไปที่ขาของเสี่ยวจื่ออัน

"ดูเหมือนวาเสด็จปาและเสด็จลุงจะเขากันไดดี ดังนั้นขา
จึงชวยไมไดที่จะรูสึกอิจฉา" เสี่ยวจื่ออันไมไดแสดงความรูสึกไม
สบายใจใด ๆ เมื่อหลิน ชูจิ่วเอาแตจองมองไปที่ขาของเขา
 เนื่องจากความพิการของเขาเสี่ยวจื่ออัน เขาจึงมีปมดอย
และรูสึกต่ําตอย อยางไรก็ตามเขาก็ไมตางจากคนอืน่ เพียงแตเขา
ไมสามารถเดินไดก็เทานั้น

รูสึกอิจฉา?

หลิน ชูจิ่ว อยากจะหัวเราะเมื่อเธอไดยินสิ่งที่เขาพูด แต

เธอไมสามารถทําได จึงตองแกลงทําเปนวาเสี่ยวเทียนเหยา นั้นให
ความสําคัญกับเธอมาก ไมเพียงแตตอหนาของเสี่ยวจื่ออันเทานั้น
แตยังตอโลกใบนี้ดวย มิฉะนั้น...

วันของเธอในเมืองหลวงก็จะไมเปนเรื่องที่ดีอีกตอไป เมื่อ
มีคนรูวาไมเพียงแตครอบครัวของเธอเทานั้นที่ไมตองการเธอ แต
ยังมีสามีของเธอดวย
 ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงพยายามทําใหแกมของเธอแดงและ
ลดศีรษะลงดวยความอาย เสี่ยวจื่ออันเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของ
เธอ และตระหนักวาคําพูดของเขาคอนขางหยาบคาย ดังนั้นเขา
จึงไมกลาพูดอะไรอีก

นางกํานัลที่อยูรอบตัวพวกเขาก็ไมกลาพูดอะไรออกมา
สักคําจึงไดแตเงียบ และดูเหมือนวาตอนนี้หองโถงจะยิ่งเงียบมาก
ขึ้นไปอีก

หลิน ชูจิ่ว ตองการที่จะปดปากปากของเธอกอนที่องค

ชายเจ็ดจะมาถึง แตเธอไมสามารถทําได

โดยเฉพาะอยางยิ่งในตอนนี้ที่ระบบการแพทยแสดงให
เห็นวาเธอมีเพียงหกสิบวินาทีเหลืออยูเทานั้น

ดังนั้นในเวลานี้ หลิน ชูจิ่วกัดริมฝปาก และบังคับใหเธอ

พูดออกมา
 ใบหนาขององคชายเจ็ดมีรอยเหี่ยวยนเล็กนอยและพูด
ดวยความไมพอใจขึ้น “มูโฮว (เสด็จแม) หมอมฉันบอกวาเสด็จพี่
สามจะมีประโยชนมากกวา เพราะเขาดูหลอเหลาและออนโยน
มาก และแมวาเขาจะเปนแคของเสีย แตก็ยังมีผูหญิงอีกหลายคน
ที่ตกหลุมรักเขา อยางไรก็ตามถานางไมรูความลับมันคงจะดีกวา
แตถานางรูความลับ นางก็จะตองพูดกับเสด็จพี่สามอยางแนนอน"

“มูโฮว จะทําใหเจาพอใจในครั้งตอไป " ฮองเฮาพูดขึ้น

พรอมลูกศีรษะขององคชายเจ็ดดวยความรัก

ตอนที่ 46 ป ญ หาขององค ช ายสาม

ขาของเสี่ยวจื่ออันไมหดตัวและไมมีปญหา นอกจากนี้ดูเหมือน
ปกติมากเชนเดียวกับขาของคนอื่น ๆ แตเขาไมสามารถเดินได
หลิน ชูจิ่วไดทําการวินิจฉัยแลว แตดวยเหตุผลบางอยางเธอก็ยัง
ไมเขาใจวามีอะไรผิดปกติกับเขา
 "เสด็จปามีอะไรผิดปกติหรือ?" เสี่ยวจื่ออันมองไปที่หลิน
ชูจิ่วแลวขมวดคิ้ว เขาชวยไมไดที่จะถามออกไป

"โอ ไมมีอะไร แตอาการของขาของทานนั้นทําใหหมอม

ฉันรูสึกแปลก ๆ " หลังจากที่ระบบการแพทยแจง หลิน ชูจิ่ววา
การวินิจฉัยเสร็จสมบูรณแลวในที่สุดเธอก็ดึงมือเธอกลับออก

"มันไมปญหาจริงๆหรือ? แลวเชนนั้นทําไมขาถึงเดิน
ไมได? "เสี่ยวจื่ออัน ถามหลิน ชูจิ่วดวยความสงสัย

มันไมไดเปนความลับที่บุตรชายของฮองเตกับพระสนม
โจวมีปญหาเรื่องขาของเขา ดังนั้นเขาจึงพลาดโอกาสที่จะไดรับ
บัลลังก แตเขายังสามารถไดรับความโปรดปรานของฮองเตอยู

ดังนั้นเพื่อที่จะรักษาขาของเขาฮองเตไดเชิญหมอเปน
จํานวนมากมาหมอที่แตกตางกันออกไป แตนาเสียดายที่ไมวา
หมอจะมีชื่อเสียงแคไหน พวกเขาก็ไมสามารถรักษาขาของเขาได
เพราะพวกเขาไมรูวาปญหามันคืออะไร

เขาไมไดมีปญหาใดๆกับขาของเขา แตเขากลับไม
สามารถเดินได

หลิน ชูจิ่ว มองไปที่เสี่ยวจื่ออัน และพูดตรงๆเกี่ยวกับการ

วินิจฉัยของเธอโดยไมไดพยายามปกปดอะไร: "หมอมฉันไมเคย
เห็นหรือพบโรคเชนนี้มากอนเพคะ แตหมอมฉันสามารถบอกได
วา ขาของพระองคไมไดรับบาดเจ็บ" หลิน ชูจิ่ว เคยผาตัดมา
หลายปแลว ดังนั้นเธอจึงไดพบกับผูปวยจํานวนมากที่มีกระดูกหัก
แตเธอยังไมเคยเจอสถานการณเชนเดียวกับเสี่ยวจื่ออันมากอน
และดูเหมือนวากรณีของเขาเปนเหมือนปญหาทางจิตวิทยา

หลิน ชูจิ่ว ไมสามารถหาสาเหตุของโรคที่ทําใหเขาเดิน

ไมได อยางไรก็ตามไมใชแคเธอ เพราะแมแตระบบการแพทยเอง
ก็ไมสามารถใหการวินิจฉัยที่ถูกตองได และดวยเหตุนี้ระบบทาง
การแพทยจึงไมทําการลงโทษใด ๆ แกเธอแมวาเธอจะไมสามารถ
รักษาเขาไดก็ตาม ตอนนี้หลิน ชูจิ่วรูสึกโลงใจเพราะไมอยากตาย
ในพระราชวังแหงนี้

เสี่ยวจื่ออัน หลับตาลงเพื่อปกปดความผิดหวังในสายตา
ของเขา และพูดขึ้นวา "ดูเหมือนวาเสด็จลุงสี่ และขาจะมีโรคที่ไม
เหมือนกัน ขากลัววาขาคงจะไมสามารถใหการชวยเหลือใดๆ แก
เสด็จปาไดแลว"

ระบบการแพทยเตรียมชุดน้ํามันนวดสําหรับเสี่ยวจื่ออัน
แตดูเหมือนวายาแผนจีนโบราณชุดนี้ เมื่อหลิน ชูจิ่ว ไดกลิ่นหอม
ของกลิ่งดอกไม เธอก็ไมรูวาเสี่ยวจื่ออันจะกลาใชมันไหม

"ขอบคุณเสด็จปา" เสี่ยวจื่ออันไมไดปฏิเสธ และไมกลา

บอกวาเขาจะไมใชพวกมันแตอยางใด
 ทั้งสองพูดคุยกันตอไป แตหลังจากผานไปไมกี่นาที องค
ชายเจ็ด และหมอหลวงก็มาถึงในที่สุด ดวงตาขององคชายเจ็ด
เปนสีแดงขึ้นจากการรองไหและน้ําตาของเขาก็รวงลงจนดูนา
สงสารมาก

เสี่ยวจื่ออัน เปนคนใจดีอยางแทจริง ดังนั้นหัวใจของเขา

จึงออนนุมและไมอาจทนเห็น องคชายเจ็ดที่นาสงสารรองไหได
ถึงแมวาเขาจะรูวาองคชายเจ็ดจะไมใชแบบที่เขาแสดงออกก็ตาม

ขณะที่หมอหลวงกําลังตรวจวินิจฉัยและรักษาหลิน ชูจิ่วอ
ยูนั้น องคชายเสี่ยวจื่ออันก็เรียกองคชายเจ็ดไปหาเขา พรอมกับ
หยิบผาเช็ดหนาสะอาดเพื่อเช็ดน้ําตาบนใบหนาของเขาแลวพูด
ขึ้น "จื่อโม อยากังวลไปเลย เสด็จปาจะไมเปนไร "

หลังจากที่เขาพูดเชนนั้นองคชายเจ็ดเพียงแครองไหเบา
ๆ และไมกลาพูดเสียงดัง เปนอีกครั้งที่เขาทําราวกับเด็กปกติ
ทั่วไปที่ทําอะไรบางอยางผิดไป
 และเพราะจริงๆแลวไมมีอะไรผิดปกติเกี่ยวกับสภาพของ
หลิน ชูจิ่ว หมอหลวงจึงสามารถพูดไดเพียงแควา เธอมีอาการ
ปวดทองเนื่องจากเดินรอบพระราชวังเร็วเกินไป หลังจาก
รับประทานอาหารเสร็จเทานั้น ดังนั้นหมอหลวงจึงใหยาเธอ
สําหรับการยอย จากนั้นหมอหลวงก็แนะนําใหเธอพักสักประมาณ
ครึ่งชั่วโมง

ระบบทางการแพทยไมพบปญหาใด ๆ เกี่ยวกับยา ดังนั้น

เพื่อใหพวกเขาไมสงสัย หลิน ชูจิ่วจึงกลืนยาและบอกวารูสึกดีขึ้น
ภายในเวลาไมถึงครึ่งชั่วโมง อยางไรก็ตามองคชายเสี่ยวจื่ออัน
และองคชายเสี่ยวจื่อโม ตางก็กําชับใหเธอทําตามคําแนะนําของ
หมอหลวง และพวกเขาก็จะปลอยเธอกลับไปหลังจากเสร็จสิ้น
ภายในเวลาดังกลาว

หลังจากครึ่งชั่วโมงเสี่ยวจื่ออัน ไดสงหลิน ชูจิ่ว และองค

ชายเจ็ด ไปที่ลานสวนตัวของเขา จากนั้นองคชายเจ็ดก็ไมกลาดึง
ตัวหลิน ชูจิ่วไปรอบ ๆ และไมกลาที่จะขอใหเธออยูเลนกับเขาอีก
ตอไป หลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมงพวกเขาก็มาถึงตําหนักของ
ฮองเฮา เพื่อทําความเคารพกอนที่เธอจะจากไป เมื่อพระนาง
เสด็จมาถึง พระนางก็กลาวขอโทษแกเธอ และสงเธอออกจาก
พระราชวังดวยตนเอง

ดังนั้นหลิน ชูจิ่วจึงไมประสบปญหาใด ๆ และทุกอยาง

ราบรื่น ในที่สุดหัวใจที่แขวนอยูบนเสนดายของหลิน ชูจิ่วก็ผอน
คลายลง "วันนี้การติดตอกับคนเหลานั้นในวังเพียงชั่วคราวก็ได
สิ้นสุดลงแลว แตคนเหลานั้นกลับไรยางอายมาก แมแตการ
กระทําของพวกเขายังไมตรงไปตรง "

หลิน ชูจิ่วนั่งสบายอยูในรถมาเพื่อหยุดพัก แตหัวใจไม

สามารถสงบลงได อยางไรก็ตามความคิดของเธอกําลังคิดถึงโรค
ของเสี่ยวจื่ออันและยาพิษที่อยูในถวยชา
 โชคดีที่ระบบทางการแพทยไมไดบังคับใหเธอตองทําการ
รับษาเสี่ยวจื่ออันกอนหนานี้ แตเธอก็จะไมกลาที่จะละทิ้งเรื่อง
ของเขา หากระบบทางการแพทยขอใหเธอรักษาเขาอีกครั้ง

"ไมมีปญหากับขาของเขา แตเขาไมสามารถเดินได แลว

อะไรคือสิ่งที่อาจเปนเหตุผลของเรื่องนี้ "

หลิน ชูจิ่ว พยายามคิดมาเปนเวลานาน แตเธอก็ไมเคย

เจอกรณีเชนนี้ ดังนั้นเธอจึงสรุปไดวาเสี่ยวจื่ออันไมสามารถเดินได
เนื่องจากปญหาทางจิตวิทยา

และแมวาระบบทางการแพทยจะถูกสรางขึ้นดวยระบบ
การวินิจฉัยที่มีขนาดใหญ แตก็ไมสามารถตรวจจับความรูสึกของ
บุคคลได ถามีคนที่สะกดจิตใหเสี่ยวจื่ออัน ทําใหเขาคิดวาเขาไม
สามารถเดินได บุคคลนั้นนาจะเปน ..
 "คนๆ นั้นจะเปนใคร?" ยิ่งหลิน ชูจิ่วคิดเทาไหร ก็ดู
เหมือนวามันจะยิ่งซับซอนมากขึ้นเทานั้น และเมื่อเธอคิดวาเปน
เพราะการสมคบคิดเพื่ออํานาจ เธอเริ่มเกิดความหวาดกลัวและ
หันเหความคิดของเธอทันที

ตอนนี้เธอไมสามารถรับประกันแมแตชีวิตของเธอเองได
ทําไมเธอถึงพยายามคลี่คลายปญหาของคนอื่น? จริงๆ แลว เธอ
และเสี่ยวจื่ออันก็ไมคุนเคยกันดีอยูแลว ถาระบบทางการแพทย
ไมไดบังคับใหเธอตองรักษาเขากอนหนานี้ เธอก็จะไมพูดเรื่องนี้
กับเขาดวยซ้ํา

ในขณะที่หลิน ชูจิ่ว กําลังคิดเกี่ยวกับสภาพของเสี่ยวจื่อ

อันในรถมาไปเรื่อยๆ ทางพระราชวังกลับเปนอีกอยาง

"หลิน ชูจิ่ว มีทักษะทางการแพทยหรือ? ใครบอกวาเจา"

ดวงตาของพระสนมโจวที่ดูงดงามเชนเดียวกับฤดูใบไมรวง มันได
ขยายออกดวยความประหลาดใจทันที
 พระสนมโจวเปนบุตรสาวของ กุนซือของฮองเตพระองค
กอน ดังนั้นนางและฮองเตองคปจจุบันจึงเติบโตขึ้นมาดวยกัน
และมีความรูสึกลึก ๆ ตอกันและกัน แตถาตระกูลของฮองเฮา
ในตอนนี้จะไมแข็งแกรง ใครจะรูวาใครกันแนที่อาจจะไดเปน
ฮองเฮาของแควนตะวันแหงนี้

ไมวาจะอยางไร ใครที่อยูในวังจะสามารถใหกําเนิด
บุตรชายที่ไมไดมีขอบกพรองเล็ก ๆ นอย ๆ เพื่อใหเปนเกิดเปน
การวิพากษวิจารณ ใดๆ ได โดยเฉพาะอยางยิ่งดวยความงามของ
พระสนมโจวนั้นก็ไมเลวราย ดวงตาสีดําของนางดูสดใสและคมชัด
มาก และการเคลื่อนไหวทุกครั้งก็ทําใหนางดูสงางามเปนอยาง
มาก แมแตฮองเตยังไดยกยองนางถึงสองครั้งดวยแลว

“มูเฟย ไมทราบหรอหรือพะยะคะ?” เสี่ยวจื่ออัน มีความ

อยากรูอยากเห็นมากยิ่งขึ้น ถานางไมไดมีทักษะทางการแพทย
แลวทําไมนางถึงบอกไดวาขาของเขานั้นแปลกมากๆ? แมวา
สถานการณของเขาจะไมเปนความลับ แตนางก็ไมควรจะรูเรื่องนี้
มากนัก "มูเฟย ทําไมเขาถึงไดคิดกับกระหมอมจริงจังถึงขนาด
นั้น?ขาของกระหมอมก็ไรประโยชน ดังนั้นกระหมอมจะไมไดรับ
บัลลังกอยางแนนอน และกระหมอมก็ไมตองการตอสูเพื่อ
ตําแหนงนั้นดวย ดวยบุคลิกที่เฉลียวฉลาดของนองเจ็ด เขา
สามารถอานสิ่งเหลานั้นไดในหัวของกระหมอมไมใชหรือ "

ตอนที่ 47 ยาพิ ษ อะไร

เมื่อหลิน ชูจิ่ว ไดกลับมาถึงที่ตําหนักเสี่ยวหวังฟู เธอก็ไมไดสั่งให
เจินจูและจื่อเถา เตรียมอาบน้ําและเปลี่ยนเสื้อผาของเธอออก แต
เธอขอใหพวกนางไปตามหมออูมาพบเธอแทน

เธอและระบบทางการแพทยทั้งสองไมคุนเคยกับยาพิษ
โบราณ ดังนั้นเธอทําไดเพียงตองหาคนอื่นที่มีความรูมาเทานั้น
แตตอนนี้เธอรูจักแคเพียงคนเดียวนั่นคือหมออู
 "ขาไมรูวาทําไมหวางเฟยถึงไดเรียกขามา แตถามีอะไรที่
ทานตองการ ขายินดีที่จะชวย" หมออูพูดขึ้นในขณะที่กําลังสูดลม
หายใจเขา เขารีบวิ่งมาทันทีที่ไดยินวาหลิน ชูจิ่วตองการพบเขา

หมออูแสดงความเคารพตอหลิน ชูจิ่วไมใชเพราะนางเปน
ภรรยาขององคชายเสี่ยว แตเนื่องจากทักษะและความรูที่ยอด
เยี่ยมของนางในดานการแพทย รวมทั้งทัศนคติที่เปนมืออาชีพ
ของนาง

หลิน ชูจิ่ว ไมไดแสดงออกอยางเปนทางการใด ๆ และ

เพียงแคถอดเสื้อตัวนอกของเธอออก และสงมอบมันใหกับหมออู
"หมออู ทานชวยบอกไดไหมวามีสารอะไรที่ผสมกับคราบสกปรก
เหลานี้?"

แลวหมออูก็ตรวจสอบรอยเปอนดวยเข็มเงินเพื่อระบุพิษ
อยางไรก็ตามเข็มสีเงินไมเปลี่ยนเปนสีดํา ดังนั้นตอไปหมออูก็กลา
หาญลิ้มรสคราบของมัน แตหลังจากชิม หมออูก็ชวยไมไดที่จะ
ขมวดคิ้วและพูดขึ้น "หวางเฟยนี่เปนยาที่ทําใหไมมีบุตร ทานได
ลิ้มรสมันไปหรือยัง"

“หวางเฟย หวางเยี่ย ใหมาเชิญทานไปพบที่ตําหนักของ

พระองคเจาคะ"

เห็นไดชัดวาเฟยซุย ไดไปรายงานตัวตอเสี่ยวเทียนเหยา
แลว เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอในพระราชวัง ในขณะที่เธอกําลัง
อาบน้ําอยู นั่นเปนเหตุผลวาทําไมเสี่ยวเที่ยวเหยาถึงอยากพบเธอ

หลิน ชูจิ่วชวยไมไดที่จะถอนหายใจออกมา แลวอารมณดี

ก็หายไปอยางไรรองรอย เธอไมอยากเห็นหนาเสี่ยวเทียนเหยา แต
เธอไมมีทางเลือกอื่น
หลังจากเขามาในหองหนังสือ หลิน ชูจิ่วก็พรอมที่จะถูก
รังแก อยางไรก็ตามสิ่งที่เธอคาดหวังกลับไมไดเกิดขึ้น เพราะเสี่ยว
เทียนเหยาเพิ่งจะบอกใหเธอนั่งลงขาง ๆ
 "หือ?" เขาถูกผีเขาหรือไง?

หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นดวยความประหลาดใจ แตเมื่อเสี่ยว

เทียนเหยา มองมาที่เธอดวยดวงตาดํามืดของเขา เธอก็ไมไดพูด
อะไรอีกและนั่งอยูทางดานซายของเขา ดวยทาทางที่สมบูรณแบบ
ราวกับวาเธอไดรับการฝกฝนมาเปนอยางดี

เสี่ยวเทียนเหยา เปนคนที่นากลัวตามธรรมชาติ ดังนั้น

เธอจึงไมควรคิดวาเขาจะเปนคนดีได

ริมฝปากของเสี่ยวเทียนเหยามีรอยยิ้มจาง ๆ หลิน ชูจิ่ว

รังแกเจาหนาที่รักษาความปลอดภัยของพระราชวัง แตนางไม
กลาที่จะมองมาที่เขาดวยซ้ํา ผูหญิงคนนี้ควรจะหยุดแสรงทําเปน
ขี้ขาด ทําราวกับวาเขาเปนผีไดแลว
 "ทุกสิ่งทุกอยางเปนไปไดดวยดีหรือไมในพระราชวัง?"
เสี่ยวเทียนเหยาถามขึ้น ราวกับวาเขาคิดแบบสุมๆ ขึ้นมา แต ...
...

หลิน ชูจิ่ว ไมอยากเชื่อวาเสี่ยวเทียนเหยา จะไมมี

ความหมายอื่น ๆ ดังนั้นเธอจึงกลาถามออกไปวา "ทานไมรูหรอก
หรือวาเกิดอะไรขึ้น?" หลิน ชูจิ่วไปที่พระราชวังกับสาวใชที่ไดรับ
การคัดเลือกมาจากเขา เพื่อใหมาติดตามเธอ ทําไมเขาถึงจะไมรู?

"เปนหวาง อยากไดยินเรื่องนี้จากเจา" เสี่ยวเทียนเหยา

พูดขึ้นในขณะที่เอามือจับราวรถเข็น และเอนหลังพิงหลังรถเข็น
ของเขา อยางไรก็ตามบรรยากาศรอบตัวเขายังคงมีความกดดัน
ดังนั้นหลิน ชูจิ่ว จึงไมสามารถลดระดับความปองกันตัวของเธอลง
ได

ไมวาจะอยางไร เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา พยายามที่จะฆาเธอ

ในคืนวันแตงงานของพวกเขา เหตุการณดังกลาวไดฝงลึกลงไปใน
ใจของเธอ ดังนั้นเธอมักจะกังวลวาเขาอาจจะเปลี่ยนความคิดของ
เขาและฆาเธอไดตลอดเวลา

ดังนั้นแมวาเธอจะไมมีความสุขกับเรื่องนี้ก็ตาม แตหลิน
ชูจิ่ว ก็เชื่อฟงและรายงานทุกอยางที่เกิดขึ้น รวมถึงเรื่องขาของ
องคชายสามดวย เพราะเธอไมรูวาเสี่ยวเทียนเหยา ตองการจะฟง
อะไร แตเมื่อเธอรายงานจบลง เสีย่ วเทียนเหยาก็ถามขึ้น "ที่เจา
ตรวจสอบขาขององคชายสาม จริงๆเพราะเห็นแกประโยชนของ
เปนหวางหรือไม?" เขาไมเชื่อคําพูดของนาง

เพื่อประโยชนของเขาหรือ? หลิน ชูจิ่วหายใจไมออกและ

พยายามเก็บความลับเอาไว

ตอนที 48 จั บ ขาของข า
เธอ ... ... จะถูกขืนใจโดยเสี่ยวเทียนเหยาหรือไม?
 หลิน ชูจิ่ว มั่นใจวาคําพูดของเสี่ยวเทียนเหยา มี
ความหมายอื่น แตดวงตาของเขาดูเยือกเย็นและไมมีรองรอยของ
ความเสนหา ดังนั้นบางทีเธอคงจะคิดมากเกินไป

ผูชายคนนี้ที่อยูขางหนาเธอเปนใครกัน? เขากดเธอไวใต
รางของเขากอนหนานี้ แตเพียงเพราะเขาตองการที่จะเอาชีวิต
ของเธอก็เทานั้น แลวทําไมเขาถึงจะตองพยายามขมขืนเธอดวย?

หลิน ชูจิ่วแอบมองเขาอีกครั้ง เพื่อดูวาเขายังคงมองมาที่

เธออยางเย็นชาและไมมีรองรอยของอารมณใด ๆ ในขณะนั้นเอง
หลิน ชูจิ่ว ก็มีความเชื่อมั่นมากขึ้นวาจิตใจของเธอเองที่ไมบริสุทธิ์
และคําพูดของเสี่ยวเทียนเหยา ก็ไมมีความหมายแบบนั้นแมแต
นอย

ทําไมถึงไดนาอายขนาดนี้นะหลิน ชูจิ่ว?!
 "ฮะแฮม ... ... " หลิน ชูจิ่ว ไอขึ้นเบา ๆ เพื่อปกปดความ
ลําบากใจของเธอและพูดขึ้น "หวางเยี่ย ถาทานไมมีคําถามอีกแลว
หมอมฉันสามารถกลับไปตอนนี้ไดหรือไมเจาคะ?" หลิน ชูจิ่ว
ตองการออกไปโดยเร็วที่สุด เพราะเธอรูสึกวาอายมากเกินไปที่จะ
อยูตอ

อยางไรก็ตาม ดูเหมือนวาเสี่ยวเทียนเหยา ทําเหมือนวาน

ไมไดยินเสียงของเธอและเพียงพูดขึ้นแทนวา

"เขามาใกล ๆ " เสี่ยวเทียนเหยา ไมสนใจเรื่องความ

ลําบากใจของหลิน ชูจิ่ว และพูดดวยน้ําเสียงที่ไมมีใครสามารถ
ปฏิเสธเขาไดออกมา

"หือ?" หลิน ชูจิ่วถามขึ้นอีกครั้ง และชวยไมไดที่จะคิดวา:

เขาตองการที่จะทําอะไรกันแน?
 "อยาใหเปนหวาง ตองพูดซ้ําคําตัวเองเปนครั้งที่สาม"
เสี่ยวเทียนเหยา ไมเชื่อวาหลิน ชูจิ่วนั้นโง และเขามั่นวานางไมได
สับสนแมแตนอย

ไมวาจะอยางไร เธอรูดีวาถาเธอยังพยายามที่จะตอรอง
กับเขา มันสามารถจบชีวิตของเธอได ดังนั้น ทําไมเธอถึงไดทําตัว
โงเขลาเชนนี้นะ?

มันเปนเพียงแคครั้งที่สองเทานั้นใชไหม?

ในขณะนั้นหลิน ชูจิ่ว เกือบจะรูสึกวาหัวใจของเธอตกอยู

ในหลุมนรก แตเธอไมกลาที่จะแสดงใหเห็นบนใบหนาของเธอ
เธอทําตัวเหมือนเด็กดีและเชื่อฟงกาวไปขางหนา แตก็ยังหางจาก
เขาสามกาว "หวางเยี่ย ทานตองการอะไรหรือ?" หลิน ชูจิ่ว มั่นใจ
วาเธอไมไดมีปญหากับเสี่ยวเทียนหยา และวันนี้เธอก็ไมไดทําให
เขาเสียหนา ดังนั้น จริงๆ นะหยุดสงพลังกดดันตอคนอื่นออกมา
มากมายเชนนี้ไดแลว
 "เจาไมตองการที่จะตรวจสอบอาการบาดเจ็บที่ขาของเปน
หวางหรอกหรือ? ถาเจาตองการตรวจสอบขาของเปนหวาง เจาก็
เพียงแคตองถาม ดังนั้นเจาไมจําเปนตองไปหาองคชายสามอีก
ครั้ง" เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้น ในขณะที่ดวงตาของเขาจดจออยูบน
ขาของเขา ดังนั้นความหมายของคําพูดของเขานั้นชัดเจนมาก

หลิน ชูจิ่ว ตกใจมาก เพราะเธอไมเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งจะ

ไดยินมา "หวางเยี่ยทานตองการใหหมอมฉันจับขาของทานหรือ"
แตเธอไมอยากแตะตองพวกมัน อยางไรก็ตามระบบการแพทย
ไมไดขอใหเธอรักษาเขาดวย

"ใชแลว และก็เพราะเชนนี้ ... เจาจะไมไดรับอนุญาตให

แตะตองชายอื่นไมวาจะดวยเหตุผลอะไรก็ตาม" เสี่ยวเทียนเหยา
พูดขึ้น และไมไดถามความคิดเห็นของหลิน ชูจิ่วแมแตนอย
 แตเนื่องจากหลิน ชูจิ่ว ไมสามารถฟนตัวกลับมาได เธอ
จึงไมไดยินสิ่งที่ที่เสี่ยวเทียนเหยาพูด และเพียงพยักหนาของเธอ
แลวพูดขึ้นวา "ตกลง"

หลิน ชูจิ่วไดตกลงที่จะรับคําสั่งของเสี่ยวเทียนเหยา มาแลว

หลายครั้ง หลังจากทั้งหมดเสี่ยวเทียนเหยาก็เปนคนที่เผด็จการ
และทรราชโดยธรรมชาติดังนั้นทุกคนที่อยูรอบตัวเขาสามารถ
เพียงแครับฟงเทานั้น เพราะถาพวกเขาปฏิเสธเขา แลวพวกเขา
จะประสบกับความทุกยากเทานั้น

"ดี" เสี่ยวเทียนเหยา พยักหนาดวยความพึงพอใจ หัวใจ

ของหลิน ชูจิ่วยังคงรูสึกหดหู แตความหดหูที่เธอรูสึกก็หายไปโดย
ไมมีรองรอยใด ๆในทันที เมื่อเธอไดยินเขาพูดขึ้น "เชนนั้น ก็จับ
มันเสีย"

"ฮะ? อะไรนะ? " หลิน ชูจิ่ว พูดขึ้นราวกับวาเธอครึ่งหลับ

ครึ่งตื่น
 "ตรวจสอบขาของเปนหวางวาตอนนี้เปนอยางไรบาง"
เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นอยางไมเปนทางการเพราะเขาอยูใน
อารมณที่ดี

"โอ ไดๆ " หลิน ชูจิ่วตอนนี้กลับมาเปนตัวเองอีกครั้ง และ

หมอบตัวลงไปตอหนาเสี่ยวเทียนเหยา แตเมื่อเธอสัมผัสขาของ
เขา ในที่สุดเธอก็สามารถที่จะสงบสติอารมณลงได

จากนั้นใบหนางาม ๆ ของเธอก็เปลี่ยนไปอยางไรอารมณ
และการเคลื่อนไหวของเธอก็ดูเปนธรรมชาติ ราวกับวาเธอและ
เสี่ยวเทียนเหยา เปนเพียงบุคคลที่เหลืออยูในโลกในตอนนี้

ใบหนาของนางดูเครงเครียด แตก็นาสนใจ ดังนั้น ดวงตา

ออนโยนที่หาไดยากของเสี่ยวเทียนเหยา จึงจองมองไปที่ใบหนา
ของนาง
 ใบหนาของหลิน ชูจิ่ว จริงๆ แลวกลับดูดีมากในสายตา
ของเขา และนางก็เปนผูหญิงคนเดียวที่ไมกลัวเขา ดังนั้นเขารูสึก
... ... วาเขาไมไดเกลียดมันจริงๆเมื่อมีผูหญิงคนนี้อยูใกลๆ เขา

จากนั้นเสี่ยวเทียนเหยา ก็หลับตาเพื่อปกปดอารมณที่
ซับซอนและไมนิ่งของเขา

แมวาระบบทางการแพทยไมไดสั่งใหหลิน ชูจิ่ว ตอง

รักษาเสี่ยวเทียนเหยา แตเธอก็ยังคงตรวจสอบสภาพขาของเขา
อยางจริงจัง และแมแตเปดใชงานระบบทางการแพทยเพื่อเริ่มตน
การวินิจฉัยได

เมื่อใดก็ตามที่ระบบทางการแพทยพบวาหลิน ชูจิ่ว มี
ผูปวยที่เธอตองการรักษา เธอสามารถใชงานระบบทั้งหมดได
อยางอิสระ อยางไรก็ตามถามีกรณีที่เธอตองการที่จะรักษา โดยที่
ระบบทางการแพทยไมไดสั่ง ระบบการแพทยก็ยังจะสนับสนุนให
เธอทําเชนนั้นและสนับสนุนการรักษาของเธอ

หลังจากการวิเคราะห ระบบทางการแพทยไดแสดงการ
วิเคราะหทางการแพทยที่สมบูรณแบบของขาของเสี่ยวเทียนเหยา
ออกมา ขาของเสี่ยวเทียนเหยา มีพิษอยูในกระดูก และกลามเนื้อ
ของเขาก็ไดรับความเสียหายอยางรายแรง และเสนเลือดของเขาก็
อุดดัน ดังนั้นจึงอาจกลาวไดวาขาของเขาเปนของเสียทั้งหมด
และเปนเรื่องมหัศจรรยมากที่เขายังสามารถมีชีวิตรอดมาได
แมวาเขาจะไมอนุญาตใหใครตัดขาของเขาออกไปก็ตาม

จากนั้นระบบการแพทยก็แสดงแบบแผนในการรักษาที่
สมบูรณแบบสําหรับเขาออกมา และเนื่องจากขาของเขามีพิษ
ระบบการแพทยแนะนําวาควรฉีดยาแกพิษลงไปบนรางกายเพื่อ
ขจัดสารพิษออกไปอยางชาๆจนกวากระดูกที่ไดรับความเสียหาย
ทั้งหมดจะไดรับการซอมแซม และความอุดตันของหลอดเลือด
ของเขาไดรับการชะลาง หลังจากเสร็จสิ้นการรักษาเสี่ยวเทียน
เหยา ยังตองการการฟนฟูของรางกายของเขาอีกดวย

การทําการฟนฟูเพื่อที่จะทําใหเขาสามารถกลับมาเดินได
อยางเชนคนปกติจะใชเวลาอยางนอยสองปหรือมากกวา แตก็
ยังคงขึ้นอยูกับกระบวนการบําบัดทางรางกายของเขา และระดับ
ความรุนแรงที่เขามีตอการฟนฟูสมรรถภาพอีกดวย

กลาวไดอีกอยางวาขาของเสี่ยวเทียนเหยา สามารถรักษา
ได แตหลังจากการการรักษาแลว ขาของเสี่ยวเทียนเหยา จะตอง
ไมไดรับบาดเจ็บอีกไมอยางนั้นการฟนฟูสมรรถภาพที่แนะนําไป
จะไดรับผลกระทบดวย

นี่เปนเรื่องปกติมาก หลังจากทั้งหมดแลว แพทยก็ไมใช

พระเจา พวกเขาสามารถพยายามชวยคนใหคนไขอยูรอดได
เทานั้น เพราะไมใชวาอาการบาดเจ็บทั้งหมดจะสามารถรักษาได
และในกรณีของเสี่ยวเทียนเหยา แพทยจะแนะนําใหตัดขาของเขา
เพื่อชวยชีวิตเขาไว อยางไรก็ตามดวยบุคลิกภาพของเขา เขาคงจะ
ยอมตายมากกวาที่จะตองถูกตัดขา

การวิเคราะหและระบบการรักษาของแพทยมี
รายละเอียดมาก แตโดยปราศจากคําแนะนําของเธอ เธอรูวา
ผลลัพธจะแตกตางกันมาก ดังนั้นเธอจึงพูดอยางตรงไปตรงมาวา
"อาการบาดเจ็บที่ขาของทานเปนเรื่องรุนแรงมากดังนั้นการรักษา
จะใชเวลาอยางนอยสองปกอนที่ทานจะสามารถเดินไดอีกครั้ง"

เชนนั้น หมายความนางสามารถรักษาเขาไดหรือ

เสี่ยวเทียนเหยา ขมวดคิ้วของเขาและมองไปที่นางอยาง
จริงจัง จากนั้นก็ถามวา "ทักษะทางการแพทยของเจาดีขนาดนั้น
เชียวหรือ?" อาการบาดเจ็บที่ขาของเขาไดรับการความเห็นจาก
หมอหลายคน แตไมมีใครกลาที่จะรักษาเขาและตางก็แนะนําให
เขาตัดขาออก
 ในชวงสงคราม เขาไดพบกับผูเชียวชาญดานพิษรวมทั้ง
ชาวปาทางภาคเหนือและภาคใตหลายคน และเพื่อปกปองชีวิต
ของเขา เขาบังคับใหขาของเขาโดนอาวุธของผูเชียวชาญดานพิษ
ที่ตองการจะฆาเขา และแมวาเขาจะรอดชีวิตจากการสูรบมาได
แตความเสียหายที่ขาของเขาไดรับก็รุนแรงมาก และตั้งแตนั้นมาก็
ไมมีหมอคนไหน กลาบอกวาขาของเขาสามารถหายขาดไดอีก

แมหมอเทวดาโม ที่มีชื่อเสียงทั่วแควนก็บอกวาเขาจะ
พยายาม แตก็ไมกลารับประกันผล

"ไมใชวาหมอมฉันมีฝมือที่ดีขนาดนั้น เพียงแตหมอมฉันรู
ดีในเรื่องเชนนี้มากกวา" หลิน ชูจิ่ว เกาศีรษะของเธอดวยความ
อับอาย แนนอนเธอจะไมบอกวาเปนเพราะระบบการแพทย
ตอนนี้เธอสามารถชวยคนลางแผลและพันผาพันแผลไดเทานั้น
และสําหรับการรักษาขาของเสี่ยวเทียนเหยา ... มันเปนแคความ
ฝน
 "จริงๆ หรือ?" ดวงตาของเสี่ยวเทียนเหยา เปลี่ยนไป
เพราะเขารูวาหลิน ชูจิ่ว ไมไดพูดความจริง อยางไรก็ตามเขายัง
เชื่อวาในวันหนึ่ง หลิน ชูจิ่วจะบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้น
ตอนนี้นางสามารถซอนมันได แตนางจะไมสามารถซอนมันได
ตลอดไปหรอก

"แลวเชนนั้น ขาขององคชายสามเลาเปนอยางไร?" หลิน

ชูจิ่ว รูสาเหตุของขาของเขา ดังนั้นแนนอนนางจะตองรูสาเหตุ
ของขาของเสี่ยวจื่ออันดวยเชนกัน

"ขาขององคชายสามหรือ?" การพูดถึงขา ดูเหมือนวา

หลิน ชูจิ่ว จะลืมความลําบากใจของเธอไปแลว และลืมทีจ่ ะลุกขึ้น
ตอนนี้เธอยังคงหมอบอยูหนาเสี่ยวเทียนเหยา เหมือนกับลูกสุนัข
ที่อยูขางๆเจานายของมัน

และความจริงนี้ก็ทําใหเสี่ยวเทียนเหยา รูสึกดีอยูชั่วครู
 "ขาขององคชายสามนั้นแปลกมาก เพราะเมื่อหมอมฉัน
ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเขาแลวแตก็ไมมีปญหาใด แตเขา
กลับเดินไมได "

หลิน ชูจิ่ว ไมรูวาเธอไดกลายเปนลูกสุนัขไปแลวใน

สายตาของเสี่ยวเทียนเหยาอยางสมบูรณ อยางไรก็ตาม เธอยังคง
คิดถึงเรื่องของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นเธอจึงไมไดพูดอะไร แต ...
...

เธอจะเขาใจอะไรผิดไปหรือไม

ในสายตาของทุกคน เธอมีสามีแลว ดังนั้น มันจะไม

เปนไรจริงๆ หรือถาเธอจะยังคงใหความสนใจกับชายอื่นเชนนี้

ตอนที่ 49 ลอบสั ง หารและปลุ ก อารมณ

สําหรับผูหญิงที่แตงงานแลว ถึงแมวาสามีของเธอไมไดรักเธอ แต
เธอก็ยังไมควรพูดถึงผูชายคนอื่น ตอหนาเขา ครั้งแลวครั้งเลา
โชคดีที่หลิน ชูจิ่ว ไมไดพูดถึงอะไรมากมายเกี่ยวกับองคชายสาม

หลังจากที่เธอรายงานการวินิจฉัยของเธอเกี่ยวกับอาการ
บาดเจ็บที่ขาของเขา เสี่ยวเทียนเหยาก็ไมไดตอบอะไรเธอมาก
ดังนั้นเธอจึงเชื่อวาเสี่ยว เทียนเหยาไมเชือ่ เธอ และจะไมยอมให
เธอไดรักษาเขาแน

หลิน ชูจิ่วไมไดคาดหวังอยูแลว แลวเธอก็ไมไดเศราอะไร

และเพียงตองการที่จะยืนขึ้นเพื่อที่จะออกไป ดังนั้นเธอจึงพูดขึ้น
"หวางเยี่ย หมอมฉันจะ ... ... "

หลิน ชูจิ่ว ยังไมทันไดพูดใหจบประโยค แตแลวจูๆ เธอก็

ไดยินเสียงของเสี่ยวเทียนเหยา ตะโกน "ระวัง!" และดึงคอเสื้อของ
เธอขึ้นทันที ทําใหเธอเซเล็กนอยและลมลงไปบนขาของเขา
จากนั้น ... ...
 รถเข็นของเขาก็หมุนไปอยางสวยงาม หลิน ชูจิ่วยังติดอยู
ในระหวางขาของเขาในขณะที่รถเข็นหมุน แตเมื่อพวกเขาเพียง
แคหันมา เธอก็ไดยินเสียงลูกธนูดังตรงมาที่พวกเขา

หลิน ชูจิ่ว จะไมมีวันลืมเสียง "ฟวววว" ของลูกธนูได และ

เธอมั่นใจวาเธอไมไดยินผิด ดังนั้นถาเสี่ยวเทียนเหยา ไมดึงเธอใน
ตอนที่เธอกําลังจะลุกขึ้นกอนหนานี้ ลูกธนูเหลานี้อาจจะถูกฝงอยู
ในรางกายของเธอแลวก็เปนได

นี้ชางเลวรายเกินไปแลว

ทําไมสิ่งที่ไมดีถึงไดเกิดขึ้นเสมอเมื่อเธออยูกับเขา หะ?

ใบหนาของหลิน ชูจิ่ว เปลี่ยนไปเปนสีซีดและขาของเธอก็

ออนแรงมาก และเธอกลัวมาก ดังนั้นเธอจึงเอนตัวลงไปที่ขาของ
เสี่ยวเทียนเหยา และไมกลาที่จะขยับอีก
 อยางไรก็ตามในตอนนี้ทหารองครักษของเสี่ยวเทียนเหยา
รูตัวตางก็รีบวิ่งไปรอบ ๆ หองหนังสือ หลิน ชูจิ่ว ไดยินเสียงรอง
ของทหารองครักษดังนั้นมันอาจจะเปนไปไดวายังมีลูกธนูอยู

ดังนั้นในตอนนี้ รางกายของหลิน ชูจิ่วก็เริ่มสั่นและหลังของ

เธอก็แข็งชา เธอไมตองการที่จะยิงดวยลูกธนูเหลานั้น!

"อยาขยับ" เสี่ยวเทียนเหยา คิดวาหลิน ชูจิ่วจะลุกขึ้น จึง

ความือของนางเอาไวแนนเล็กนอย "มันยังไมปลอดภัย"

เสี่ยวเทียนเหยา ราวกับเปนพระเจา เพราะหลังจากเตือน

เธอ ลูกธนูที่หลุดพนสายตาของทหารองครักษมาได จูๆ ก็ตรงเขา
มาหาเขา

“ซึก!”
 รถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยา ก็หมุนไปอยางรวดเร็วอีกครั้ง
ดังนั้นหลิน ชูจิ่วเกือบจะรูสึกวาขาของเธอลอยไปในอากาศ
ในขณะที่ลูกธนูกําลังวิ่งผานแกมของเธอไปและยิงเสนผมเพียง
ไมกี่เสนของเธอออกไปดวย

ชีวิตนี้แนนอนวาไมนาตื่นเตนเลย!

หลิน ชูจิ่ว กลัวมาก แตก็ไมถึงจุดที่วาเธอจะฉี่ลาดตัวเอง มัน

เปนเรื่องธรรมชาติที่จะหวาดกลัว เมื่อเจารูวาเจาจะไดรับบาดเจ็บ
ดังนั้นแมวารถเข็นของเสี่ยวเทียนเหยา ไดหยุดการหมุนลงแลว
แตเธอก็ยังคงกอดตนขาของเขาเอาไวอยางแนน และยังคงนอน
ทับเขาอยูแบบนั้นตอ

เธอเปนแคมนุษยธรรมดาทั่วไป ดังนั้นจึงเปนเรื่องที่
เปนไปไมไดที่เธอจะไดเพลิดเพลินกับสายฝนของลูกธนูเหลานั้น
ซึ่งอาจจะจบชีวิตของเธอลงไดทุกเมื่อ!
 จากดานนอก การเคลื่อนไหวของทหารองครักษเริ่มสง
เสียงดังมากขึ้นและมากขึ้น แตหลังจากผานไปสักครูก็ไมมีลูกธนู
บินอีกตอไป ดังนั้น หลิน ชูจิ่วจึงรูสึกโลงใจ ทุกอยางเรียบรอยดี
แลวใชไหมในตอนนี?้

หลิน ชูจิ่ว ยังคงคิดวาเธอควรจะลุกขึ้นหรือไม แตทันใด

นั้นเอง เธอก็ไดยินเสียงใจรอนของเสี่ยวเทียนเหยาดังขึ้น "ยังจะ
ไมลุกอีกหรือ?"

"หมอมฉันจะลุกแลว" หลิน ชูจิ่ว ไมกลาที่จะอยูใกล ๆ

เขานานไปมากกวานี้ ดังนั้นเธอรีบลุกขึ้น แต ... ...

เพราะเธอพึ่งจะทําตามสัญชาตญาณของเธอ และไมได
พิจารณาสภาพรางกายของตัวเอง ดังนั้นขาของเธอจึงออนและ
ลมลงไปอีกครั้งที่ตนขาของเขา อยางไรก็ตามคราวนี้ใบหนาของ
เธอลมลงไปที่เปากากางของเสี่ยวเทียนเหยา และฟนของเธอก็ดู
เหมือนวาจะกัดอะไรบางสิ่งบางอยางที่แข็งและตื่นตัวอยูเขาให
 "อา ... ... " หลิน ชูจิ่วกรีดรองและรีบลุกขึ้นยืน ดังนั้นเธอ
จึงโงเงนอีกครั้งและลมลงกับบนพื้น จากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นทันที
และพูดอยางไรเดียงสาวา "หมอม หมอมฉันไมไดตั้งใจ!"

หลิน ชูจิ่ว ไมสามารถซอน และควบคุมความรูสึกแสบ

รอนที่ใบหนาของได อาชีพของเธอบอกกับเธอวาปกติแลว เสี่ยว
เทียนเหยา จะตองมีปฏิกิริยา อยางไรก็ตามหากสิ่งนั้นไม
ตอบสนองมันก็คงจะเลวรายมาก แตอยางไรก็ตาม ...

เธอไมเพียงแตเปนฝายรุก แตเธอยังกัดมันอีกดวย ซึ่งนั้น

เปนเรื่องที่นาอายที่สุด

หลิน ชูจิ่วไมเขาใจวาทําไมสิ่งตางๆจึงกลายเปนเรื่องที่ดูโร
แมนติกไปได อยางไรก็ตาม เธอก็ไมมีหนาจะมองไปที่เขาอีก
 ดังนั้นเธอจึงรีบลดศีรษะลง และไมกลามองไปที่เสี่ยว
เทียนเหยา เธอกังวลและหวาดกลัววาเขาอาจเขาใจเธอผิด และ
คิดวาเธอกําลังพยายามยั่วยวนเขาอยู

โอสวรรค มโนธรรมของขานั้นขาวสะอาดมาก ทุกสิ่งทุก

อยางที่เกิดขึ้นคืออุบัติเหตุเทานั้น!

ในทางกลับกันเสี่ยวเทียนเหยา กําลังยุงมากกับการ
พยายามที่จะดับไฟภายในรางของเขาเพราะหลิน ชูจิ่ว อยางไม
คาดฝน มากระตุนความปรารถนาของเขาเขา ดังนั้นถึงแมวาเขา
จะสามารถไดยินคําวิงวอนที่นาสงสารของหลิน ชูจิ่ว เขาก็ไมไดให
ความสนใจกับนางได

ปกติเขาก็เปนคนที่ไรหัวใจ และบางครั้งก็มีอารมณ
แปรปรวน ดังนั้นจึงไมมีผูหญิงคนไหนกลาที่จะมาปลุกความ
ปรารถนาของเขาได
 และหลิน ชูจิ่วก็เปนคนแรกที่มาปลุกความปรารถนาของ
เขา อยางไรก็ตาม หลิน ชูจิ่ว ไมไดทําอะไรกับเขาเลยแมแตนอย
กอนหนานี้ ทั้งหมดที่นางทําคือนอนลงมาบนเขา แตเขากลับไม
สามารถควบคุมความปรารถนาของตัวเองได

"หวางเยี่ย" หลิน ชูจิ่ว ลังเลที่จะเขาใกลเสี่ยวเทียนเหยา

โดยเฉพาะอยางยิ่งเมื่อเธอเห็นใบหนาที่ดํามืดและนากลัวของเขา
อยางไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยาไมไดพูดอะไรและมองเธออยูอยาง
เงียบ ๆ หัวใจของหลิน ชูจิ่ว กระวนกระวายและกังวล เธอจึง
พยายามอธิบายขึ้น"หมอมฉันไมรูวาทําไมจูๆ ถึงไดมีมือสังหาร
ปรากฏตัวขึ้น และมันไมมีอะไรเกี่ยวของกับหมอมฉันแมแตนอย"

จริงๆ นะทําไมมือสังหารเหลานั้นถึงมักจะปรากฏตัวขึ้น
เมื่อไหรก็ตามที่เธอและเสี่ยวเทียนเหยาอยูดวยกันดวย? ถาสิ่ง
เหลานี้จะเกิดขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ เสี่ยวเทียนเหยา จะตองสงสัยวา
เธอและเหลามือสังหารทํางานรวมกันแนๆ
 "อืม" เสี่ยวเทียนเหยา ไมไดบอกวาเขาเชื่อเธอหรือไม
และชี้ไปที่ลูกศรที่ติดอยูบนผนัง "ดึงมันออกมา"

"โอ" หลิน ชูจิ่วไมเขาใจวาเสี่ยวเทียนเหยากําลังพยายาม

จะทําอะไร ดังนั้นเธอเพียงแคทําตามหลักการที่วา'ยิ่งพูดนอย
ความผิดพลาดยิ่งนอย' และพยายามทําในสิ่งที่เสี่ยวเทียนเหยา
บอกใหเธอทํา แต ... ...

บางครั้งมือธนูก็มีพลังเหนือมนุษย มีลูกธนูเพียงครึ่งเดียว
ติดอยูกับผนัง แตเธอไมสามารถดึงมันออกมาได ดังนั้น หลิน ชูจิ่ว
จึงพยายามที่จะดึงมันออกมาอยูหลายครั้งดวยมือทั้งสองขางของ
เธอ แตลูกธนูยังคงฝงแนนอยูที่นั่นและมือของเธอก็เริ่ม
เปลีย่ นเปนสีแดงและบวมขึ้น

"หวางเยี่ย ดูเหมือนวาความแรงของหมอมฉันจะยังไม
เพียงพอ ทานบอกใหทหารของทานเขามาและดึงมันออกไมได
หรือเจาคะ? "หลิน ชูจิ่ว แนะนําดวยใบหนาอันขมขื่น
 เสี่ยวเทียนเหยาเองก็ไมควรใชเธอเชนเดียวกับผูชาย
เชนนี้!

"ไรประโยชน" เสี่ยวเทียนเยา พูดขึ้นอยางเหยียดหยาม

และผลักลอรถเข็นของเขาไปขางหนาตรงที่หลิน ชูจิ่วยืนอยู แต
แลวก็หยุดเมื่อเขาอยูหางจากเธอเพียงสามกาว จากนั้นเขาก็ยื่น
มือของเขาไปจับที่ราวของรถเข็มและคอยๆลุกขึ้นยืนราวกับวาขา
ของเขาไมไดรับบาดเจ็บสาหัสอะไร

ขาของเขาอยูในสภาพที่แยมาก แตเขาก็ยังสามารถยืน
ขึ้นได? คนผูนี้เปนเหมือนเทพเจาอมตะหรืออยางไร!

ดวงตาของหลิน ชูจิ่ว เปดกวางราวกับวาเธอไดเห็นปศาจ

และไมรูวาจะทําอะไรดี
 เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา ลุกขึ้นยืน เขาสูงมากและเขาก็ดูมี
พลังมากดวย และแมวาเขาจะไมไดทําอะไรก็ตาม แตหลิน ชูจิ่วก
ลับรูสึกราวกับวากําลังขาดอากาศหายใจไปเฉยๆ

ริมฝปากของเสี่ยวเทียนเหยา โคงขึ้นและไมสนใจความ
ประหลาดใจในสายตาของหลิน ชูจิ่ว จากนั้นเขาก็คอยๆเดินไป
ทางหลิน ชูจิ่ว แลวยกมือขึ้นเพื่อดึงลูกธนูออกมา การกระทําของ
เสี่ยวเทียนเหยานั้นแผวเบามาก แตเขาสามารถดึงลูกธนูออกมา
ไดโดยไมยาก และราวกับวามันแคแขวนอยูที่นั่นเทานั้น

"เจามันไรประโยชน" เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา กระซิบทั้งสอง

คําบนหูของหลิน ชูจิ่ว รางกายของเธอก็เริ่มสั่นดวยความโกรธ
เธอเกลียดเสี่ยวเทียนเหยา มากจนตอนนี้เธอตองการที่จะกัดเขา
อีกครั้ง
 อะไรที่ทําใหเขาบอกวาเธอไรประโยชน? เขาไมรูหรือไง
วาแมแตชายและชายดวยกันเองยังมีความแตกตางในความ
แข็งแกรง?

ถาเธอมีความแข็งแกรงเปนอยางมากแลวละก็ เขาคิด
หรือวาเธอจะอยูที่นี่ในตําหนักของเขาและยอมถูกรังแกเชนนี้?

เขาตองฝนไปแน!

ตอนที่ 50 มื อ สั ง หารฆ า มื อ สั ง หาร

การถูกเรียกวาไรประโยชนภายใตจมูกของตัวเอง เปนเรื่องโชค
รายจริงๆ ที่เกิดขึ้น หลิน ชูจิ่ว ตองการสาปแชงเขา เพราะเธอ
รูสึกเสียใจกับตัวเอง แต ... ...

เมื่อหลิน ชูจิ่ว ไดเห็นดวงตาที่ลึกและเยือกเย็นของเสี่ยว

เทียนเหยาแลว เธอก็พยายามที่จะดับความโกรธที่จุดประกายอยู
ในหัวใจของเธอขึ้นแทน จากนั้นเธอก็ลดศีรษะลงแลวพูดขึ้น "การ
ถูกเรียกวาไรประโยชนก็ยังดีกวาตาย" เธอจะไมสามารถหลบหนี
ไปไดอีกถาเธอจะตายในเร็วๆ นี้

แตหลิน ชูจิ่วคิดวาถาเธอจะอดทนกับเขาไปตลอด สักวัน

หนึ่งเธอก็จะไดรับความเงียบมาแทน

"ไรประโยชนมากจริงๆ!" เสีย่ วเทียนเหยากาวหางออกมา

จากนางสองกาว กอนที่เขาจะหันมาและพูดคําเหลานั้นออกมา
ดวยเสียงที่เต็มไปดวยความรังเกียจ เห็นไดชัดวาคน ๆ หนึ่งกําลัง
ถูกรุกรานอยู

ในขณะนั้นหลิน ชูจิ่วกัดฟนและพูดขึ้น"ทาน ... ... ทาน

จะมากเกินไปแลวนะ!" จริงๆ นะหัวใจของเธอนั้นออนนุมเหมือน
ลูกพลับ แตทําไมเขาถึงไดพยายามยั่วอารมณของเธอนัก?
 ตอนนี้เธอทนทุกขทรมานกับเสี่ยวเทียนเหยา มามาก
พอแลว!

"มากเกินไปหรือ? เปนหวางมากเกินไปหรือ เจาพูด

ออกมาเชนนั้นไดอยางไร? " เสี่ยวเทียนเหยา มองไปที่ดวงตาของ
นาง ในขณะที่นั่งอยูบนรถเข็นของเขา

กอนหนานี้ รางสูงใหญของเสี่ยวเทียนเหยา กําลังปดกั้น

แสงสวาง ดังนั้นเมื่อเขานั่งอยูบนรถเข็นอีกครั้ง สายตาของหลิน ชู
จิ่วก็สวางขึ้นทันทีทันใด ดังนั้นเธอจึงสังเกตเห็นทาทางที่ดูถูกบน
ดวงตาของเขาไดอยางชัดเจน

เมื่อเธอมองเห็นสายตาของเขา หลิน ชูจิ่ว รูสึกเหมือน

เธอถูกแทงที่หัวใจ เพราะเธอไมไดทําอะไรใหเขา เธอไมไดทําให
เขาลําบาก ทําไมเขาตองมองเธอราวกับวาเธอเปนขยะเชนนี้ดวย?
 เขารูหรือไมวาแมแตเด็กกําพราที่เดินทางมายังดินแดน
ตางเวลาเชนนี้เธอ ก็อาจมีความภาคภูมิใจและรักศักดิ์ศรีของ
ตนเองเชนกัน

ดวงตาของหลิน ชูจิ่ว มีน้ําตาไหลออกมาเล็กนอย และไม

สามารถอดกลั้นอารมณของตัวเองไดอีกตอไป ดังนั้นเธอจึงจอง
มองที่เขาอยางโกรธเคือง การจองมองของเธอเต็มไปดวยความ
โกรธเปนอยางมาก ราวกับวาเธออยากจะตัดคอและจบชีวิตของ
เสี่ยวเทียนเหยาลงในตอนนี้เลย

"อะไร? เจามีความกลาหาญแลวหรือ? " เสี่ยวเทียนเหยา

พูดขึ้น ในขณะที่ลูบอยูบนปลายหัวของหัวลูกธนู

ถาเปนเพียงสถานการณปกติ หลิน ชูจิ่วก็จะยืนนิ่ง

อยางไรก็ตามตอนนี้ เธอพอแลว อะไรที่เธอทําผิดนักหนา ถึงทํา
ใหพวกเขามาขมขูเธอเชนนี้?
 กอนหนานี้ฮองเต ฮองเฮา และองครัชทายาทก็ไดขมขู
เธอ ... แตตอนนี้เธอกลับมาแลว เสี่ยวเทียนเหยา ก็กําลังขมขูเธอ
อีก ทําไมทุกคนถึงพยายามขมขูเธอนัก?

"หวางเยี่ย อยาไดลืมหมอมฉันถูกสงมาโดยฮองเตเพื่อให
มาเปนหวางเฟยของทาน"ใบหนาของหลิน ชูจิ่ว เปลี่ยนเปนเยือก
เย็น และพูดขึ้นทีละคําอยางชาๆ

"อะไรนะ? นี่เจากําลังพยายามที่จะขมขูเปนหวางอยู
หรือ? "แววตาของความผิดหวังปรากฏขึ้นในดวงตาของเสี่ยว
เทียนเหยา

ในที่สุดนางก็จะเปดเผยตัวเองแลวหรือ?

เขารูวานางจะไมไดดูงายอยางที่นางแสดงอออก เพราะ
นางถูกสงมาจากฮองเต
 "เจากําลังขมขูเปนหวางอยูหรือ?" ใบหนาของเสี่ยวเทียน
เหยา ยังดูเยือกเย็น แตไมไดแสดงรองรอยของความโกรธออกมา

หลิน ชูจิ่ว สายหัวและพูดขึ้น "ไม หมอมฉันไมกลาที่จะ

ขมขูหวางเยี่ย หมอมฉันแคอยากจะอธิบายขอเท็จจริงเหลานี้
เทานั้น" เธอแคอยากจะพูดถึงสิ่งเหลานี้ถาเสี่ยวเทียนเหยา จะลืม
ไปแลววาเธอเปนใคร

เธอไมไดใหความรวมมือพอหรือ? หลังจากเขาตําหนัก
ของเขาแลว เธอทําตัวไมดีหรืออยางไร? เธอไมตองการที่จะ
แทรกแซงกิจการใด ๆ ของเขาดังนั้นเธอจึงไดสงสาวใชของ
ตระกูลหลินออกไป จริงๆแลวเธอไมเขาใจวาอะไรที่ทําใหเขาไม
พอใจเธอขนาดนี้

"ถึงแมวาเจาตองการจะเอาชีวิตของเปนหวาง เจาก็ยังไม
มีความสามารถพอหรอก" เสี่ยวเทียนเหยาเยาะเยย แตเขาไมไดมี
ทาทีดูถูกอยูบนใบหนาของเขาอีกตอไป
 เขาเพิ่งจะตระหนักและพบวาหลิน ชูจิ่วเปนผูหญิงที่มี
ความภาคภูมิใจและออนไหวมาก และดูเหมือนวานางจะเกลียด
จริงๆเมื่อมีคนมองนางเต็มไปอยางเต็มไปดวยความรังเกียจ
เชนนั้น เขารูวานางเปนผูหญิงที่หยิ่งสโย เชนนั้นเขาจึงไมคาดหวัง
วานางจะมีอารมณที่ออนไหวเชนนี้ได?

เสี่ยวเทียนเหยา คิดวาหลิน ชูจิ่ว จะไมพูดอะไรอีกแลว

เขาไมไดคาดคิดวานางจะเยาะเยยเขาและมองมาที่เขาดวย
ใบหนาที่หยิ่งยโสในขณะที่พูดขึ้น "ถาหมอวางแผนที่จะฆาทาน
มันก็ยากที่จะตรวจจับได ดังนั้นอยาไปมองหาคนที่ไรประโยชนผู
นี้ ยกเวนเสียแตวาชีวิตของทานจะตกอยูในอันตรายจริงๆเทานั้น"

หลังจากพูดคําเหลานั้นจบลงหลิน ชูจิ่ว ก็ออกไปและ

ไมไดกังวลอีกตอไปวาเสี่ยวเทียนเหยา โกรธหรือไม
 "ถาหมอวางแผนที่จะฆาเปนหวาง มันก็จะยากมากที่จะ
ตรวจพบอยางนั้นหรือ?" เสี่ยวเทียนเหยา พูดขึ้นในขณะที่มองไป
ที่รางของหลิน ชูจิ่ว และเพียงหันเหสายตาของเขา เมื่อมีทหาร
เขามารายงานสถานการณที่เกิดขึ้นดานนอกเทานั้น

ไมนาแปลกใจเลยที่มือสังหารหนีไปได และไมไดถูก
คนพบโดยทหารองครักษ เสี่ยวเทียนเหยา ไมลังเลที่จะโยนลูกธนู
ที่เขาเก็บมา ไปตรงหนาของทหารองครักษและพูดขึ้น "ไป
ตรวจสอบวาลูกธนูนี้มาจากไหน"

หัวของลูกธนูเปนรูปแบบใหม แตเหล็กที่มีการปรับใชเปน
แบบเดียวกันกับที่ใชในทางคายทหาร และไมมีรานคาสามัญที่
สามารถทํามันได

"ขอรับ" ทหารองครักษไดตอบตกลงในทันทีและถอยกลับ
ออกไป แตกอนที่ทหารองครักษจะผานประตูไป เสี่ยวเทียนเหยา
ก็พูดเพิ่มเติมขึ้น"แลวอีกอยาง ไปตามหลิวไป บอกใหเขามาที่นี่"
 อยางไรก็ตาม เมื่อหลิวไป ไดยินเกี่ยวกับการลอบสังหาร
เขาไมไดรอที่จะถูกเรียกโดยเสี่ยวเทียนเหยาแตอยางใด แตกลับ
เปนฝายมาถึงสถานที่ของเขาเพื่อดูวาเขาไมไดรับบาดเจ็บใดๆ
และเมื่อหลิวไปเขาไปภายใน เขาก็ไดเห็นรองรอยทั้งหมดบนผนัง
หองทันที

"โจวซือหรือ?"

เสี่ยวเทียนเหยา ยิ้มขณะตบลงไปที่โตะ "เขาเปนเพียงแคมือ

สังหาร ดังนั้นเปนหวางจึงไมใสเขา เขาอาจมีชื่อเสียง แตเขาก็
ยังคงเปนนักฆาที่ตองคอยหลบหนี คนหยาบคายดังกลาวไมมี
คุณสมบัติที่จะยืนอยูหนา เปนหวางได"

"ทานตองการจะทําเชนไร?" ดวงตาของหลิวไป สวางขึ้น

เขารูวาเสี่ยวเทียนเหยาจะตองตอสูอยางแนนอน โจวซือคนนี้ใน
ไมชาจะตองเผชิญกับความตายของเขา
 "มีเพียงมือสังหารเทานั้นที่สามารถตอสูกับมือสังหารได
และเปนหวางก็ไมไดมีเวลามาเลนกับเขา ดังนั้นเพียงไปหามือ
สังหาร เปนหวางเต็มใจที่จะจายเงินเพื่อซื้อชีวิตของเขา" เสี่ยว
เทียนเหยาหันรถเข็นของเขากลับมาและพูดขึ้นอยางชาๆ วา "ให
หนึ่งแสนเหลียงแกทุกคนที่จะจบชีวิตของโจวซือใหกับเปนหวาง
ได "

มือสังหารสามารถเขาใจมือสังหารไดมากที่สุด ดังนั้น
เสี่ยวเทียนเหยา จําเปนตองใชเงินของเขาเพื่อแกปญหานี้เทานั้น
และเขาไมจําเปนตองกังวลอีกตอไป

"ตกลง ขารูวาตองทําอยางไร" หลิวไปพยักหนาของเขา

ทันที เพราะเขาไมสามารถที่จะรอเพื่อที่จะไดแกปญหานี้ไดอีก
ตอไป แตเมื่อเขาหันหลังที่จะจากไปเสี่ยวเทียนเหยาก็หยุดเขา
เอาไว "เดี๋ยวกอน"