451-899 : เล่ม 2 จบ

คําโปรย

นักศึกษาปริญญาเอกสาขาวิชาวิทยาศาสตร ์การเกษตร
ศตวรรษทียีสิบเอ็ด เป็ นลมทะลุมต ิ เิ ข ้ามาอยู่ในร่างของหญิงสาวทีชือแซ่
เดียวกันกับนางในชนบท ทังยังไร ้บ ้าน ไร ้เงิน พ่วงติดมาด ้วยลูกน้อยอีกสอง
คน กลายเป็ นหญิงหม้ายลูกติดอย่างสมบูรณ์ เช่นนี มันไม่ยุตธิ รรมกับนาง
เลย อยู่ดๆี ชีวต ิ นางก็กระโดดมาอยู่ในจุดทีสุดแสนจะโชคร ้าย อเนจอนาถ
ยิงนัก!
ไม่เพียงตอ้ งใช ้ความรู ้ทีมีปลูกผัก ขุดบ่อปลา หาเลียงชีพอย่างยาก
ลําบาก ยังต ้องมาคอยเอาใจ บุรุษหนุ่ มรูปงามท่าทางสูงศักดิผู ้มา
‘ ’ อยู่กบั นางด ้วยเหตุน่าสงสัยบางอย่าง ตัวนางในศตวรรษทียีสิบ
เอ็ดเป็ นถึงนักศึกษาปริญญาเอก แต่กลับมานังทะเลาะกับเจ ้าภูเขานํ าแข็ง
ซึนเดเระในยุคจีนโบราณเช่นนี ช่างตกตําเสียจริง!
เมือสองบุรษ ุ สตรีตา่ งชนชันพานพบกันในสถานการณ์ทคาดไม่ ี ถงึ ก่อ
เกิดเป็ นความผูกพันลึกลําทีไม่อาจถอดถอน เพาะปลูกเลียงปลานางทําได ้
แต่เหตุใด ‘ ’ จึงยากเย็นถึงเพียงนี
ตอนที 451 ทําไมถึงขุดหลุมฝังตัวเอง

จ้าวเซิงกล่าวอย่างตืนเต้นดีใจจบประโยคก็จบู ลงไปบน
ปากเล็กของซูเซียง ด้วยกลัวว่าซูเซียงจะตีเขาเช่นยาม
ปกติ พอจูบเสร็จเขาก็ลากตัวหลงฉีจากไปอย่างรวดเร็ว

จ้าวเซิงไปได้ไม่นาน ทางฝังอําเภอชวีก็สง่ ข่าวสะเทือน

ฟ้ามา ซูซิงกัวถูกจับเข้าคุกหลวง ฝ่ ายขุนนางทัดทาน
ถวายฎีกากล่าวโทษเขามีความผิดสิบกว่าข้อ แต่ละข้อ
80
ล้วนต้องโทษประหาร ทีหนักทีสุดในจํานวนนันสองสาม
ข้อคืออาศัยอํานาจแสวงหาประโยชน์สว่ นตน รับเงิน
สินบนจํานวนมหาศาล ชิงตัวสตรี เห็นชีวิตคนเป็ นผัก
ปลา อกตัญ เู นรคุณ เป็ นต้น

เดิมทีซือจือคิดหาหนทางแอบคอยผสมโรง แต่คนของ
เขายังไม่ทนั ลงมือจริงจัง เรืองราวทางนีก็วนุ่ วายใหญ่โต
แล้ว

แรกเริมพอซูซิงกัวพบว่ามารดาของเขาแอบนําตรา
ประทับขุนนางไปรับสินบนก็ขงั คนไว้ ทว่าสตรีนางนีไม่
ซือสัตย์ เพือเงินแล้วถึงขันข้ามกําแพงไปขโมยตรา
ประทับของเขากลางดึก แล้วไปนําเงินกลับมาอีกหลาย
หมืนตําลึง ตอนกลับมาฟ้าก็สว่างแล้ว นางสะบัก
81
สะบอมไปทังตัว มือกุมก้นทีถูกสุนขั กัดไปตะโกนอยูท่ ี
หน้าประตูจวนอําเภอ เรืองย่อมปิ ดบังไว้ไม่ได้แล้ว ครู ่
เดียวราษฎรก็ลกุ ฮือ เขาจําต้องใช้เงินใช้อาํ นาจปิ ดปาก
ผลคือเอาชีวิตคนไปโดยไม่คาดคิด แต่โชคดีทีเรืองนี
ปราบลงไว้ได้ ทว่าเรืองอืนกลับซ่อนไว้ไม่อยู่

เงินนีแท้จริงแล้วมาได้อย่างไร เป็ นเพราะมีเศรษฐี ทีดิน

คนหนึงสนใจทีดินอุดมสมบูรณ์หลายผืน แต่ไม่อยาก
จ่ายเงินจํานวนมาก ดังนันจึงนําโฉนดปลอมมา ให้มาร
ดาของซูซิงกัวแอบขโมยตราประทับขุนนางออกมา แบบ
นีทีดินก็เป็ นของตนแล้ว ไม่มีใครสามารถพูดอะไรได้

แน่นอนว่าเศรษฐี ผนู้ นมิ

ั ใช่คนโง่ ของเหล่านีย่อมระบุไว้
ในชือของครอบครัวภรรยาเขา ขอเพียงเรืองไม่ถกู เปิ ด
82
เผยขึนมา ของเหล่านีทังหมดล้วนตกเป็ นของเขา เงินแค่
ห้าหมืนตําลึงก็ซือทีดินงามได้หลายพันหมู่

เดิมทีเรืองมาถึงตรงนีก็นบั ว่าจบแล้ว เนืองจากมีอาํ นาจ

ของซูซิงกัวปิ ดเรืองไว้ ชาวบ้านตัวเล็กๆ เหล่านันจึงไม่
กล้าลุกฮือเปิ ดโปง แต่โบราณว่าไว้ หลังมีเงินคนย่อม
เปลียนไป ซูซิงกัวยังค่อนข้างระวังภาพลักษณ์ของตน
แต่มารดาของเขาต่างไป

หลังมาเป็ นแม่เฒ่านายอําเภอชวีก็ยงรู
ิ ส้ กึ ว่าลูกสะใภ้ผู้
นันไม่เหมาะสมกับลูกชายฉลาดรูปงามของตน จึงคิดจะ
หาภรรยาให้ลกู ชายของตนให้มากหน่อย ดังนันจึงให้คน
เสาะแสวงหาฉกชิงสตรีไปทัว ไม่สนใจว่าบุตรสาวผูอ้ ืน
จะยินยอมหรือไม่ยินยอม ซํายังไม่ให้สนิ สอด จับตัวคน
83
มัดส่งกลับมาทันที จํานวนนันมีสตรีหลายคนทีค่อนข้าง
ยืนหยัดรักษาพรหมจารี ตรงเข้าชนกําแพงจนตาย

ซวยซําซวยซ้อน ครอบครัวทีถูกฉกชิงบุตรสาวไปเหล่านี
ก็ถกู เศรษฐี ทีดินผูน้ นรุ
ั กลําพืนที ผลลัพธ์ทีได้คือ ชาว
บ้านทีเดิมทีโกรธเคืองแต่มิกล้าพูดบัดนีนับว่าคลังแล้ว
ตรงไปฟ้องร้องในศาลาว่าการเมือง ถึงขันมีบางคนคุก
เข่าลงโขกศีรษะเบืองหน้าหอขุนนางทัดทาน

ใต้เท้าโจวของฝ่ ายขุนนางทัดทานให้ความสําคัญกับ
เรืองนีมาก ส่งคนลงมาตรวจสอบความจริงทังหมด อีก
ทังยังสืบจนรูว้ า่ ทังตระกูลของซูซิงกัวอกตัญ เู นรคุณ
ไม่เพียงแต่จะฆ่าผลักผูอ้ าวุโสในบ้านลงไปในโคลน
ปฏิกลู แม้กระทังลูกของสตรีในตระกูลทีแต่งออกไปแล้ว
84
พวกเขาก็ยงั ไม่ละเว้น คิดจะชิงตัวมาขาย ความผิดเรียก
ได้วา่ บาปหนาเกินกว่าบรรยาย!

แน่นอนว่าส่วนทีเกียวข้องกับเด็กเป็ นเรืองทีซือจือจุดไฟ
ราดนํามันเพิม แต่เรืองนีก็ถือว่าเป็ นความจริง มินบั ว่าใส่
ร้ายป้ายสีเขา

หลังใต้เท้าโจวทราบข่าวคราวเหล่านีอย่างชัดเจนแล้วก็
โกรธแทบตาย ตบโต๊ะตะคอกอย่างเดือดดาล “มารดา
มัน พวกเดรัจฉาน!”

“ใต้เท้า โปรดระวังกิรยิ าขอรับ ทีแห่งนีเป็ นข้างนอก” พ่อ

บ้านทีอยูด่ า้ นข้างดึงแขนเสือของใต้เท้าโจวเบาๆ

85
อย่างอดมิได้ กล่าวเตือนเสียงเบา

ใต้เท้าโจวผูน้ ีเป็ นคนเปิ ดเผยซือตรง มือสะอาดสุจริต

เสมอมา นับประสาอะไรกับคนอกตัญ เู นรคุณแบบซูซิ
งกัว เขากราบทูลถึงองค์จกั รพรรดิทนั ที

ฮ่องเต้สรรเสริญหลักความกตัญ ู ยึดถือหลักเมตตา
กตัญ ปู กครองบ้านเมือง ไม่วา่ ราชสํานักยุง่ มากเพียง
ใด ก็เสด็จไปคํานับพระพันปี ทกุ วันเช้าเย็น มิวา่ งเว้นแม้
แต่วนั เดียว ยามพระพันปี ประชวรก็ทรงคุกเข่าปรนนิบตั ิ
อยูห่ น้าแท่นบรรทม ไม่ยืมมือผูใ้ ด ทันทีทีเห็นข่าวทีฝ่ าย
ขุนนางทัดทานทูลขึนมา ก็นงบนบั
ั ลลังก์จรดพูก่ นั ชาด
ประหารทันที

86
ตอนที 452 คําขอของพระพันปี

ในเวลานีเอง ขันทีผตู้ ิดตามพระพันปี วิงเข้ามาในตําหนัก

ใหญ่อย่างรวดเร็ว กระซิบกราบทูลต่อองค์จกั รพรรดิ

“อะไร นีเป็ นพระประสงค์ของเสด็จแม่หรือ” ฮ่องเต้ทอด

พระเนตรมองขันทีผนู้ นอย่
ั างเหลือเชือแล้วถามซําอีกครัง
ให้แน่ใจ
87
ขันทีผนู้ นเห็
ั นท่าทางเช่นนีของฮ่องเต้ก็ทวนซํา
อีกรอบอย่างระมัดระวัง เห็นพระพักตร์ของฮ่องเต้ไม่ดี
ขันทีก็คอ่ นข้างหวาดกลัว แต่ไรมาพระพันปี ทรงมิแทรก
แซงราชกิจ บัดนีฮ่องเต้ลงอาญาประหารชีวิตทันทีแล้ว
พระพันปี เพิงมาให้กราบบังคมทูล ฮ่องเต้จะไม่พอ
พระทัยหรือไม่

คิดไม่ถงึ ว่าฮ่องเต้ไม่เพียงแต่มิทรงกริว กลับพยักหน้าให้

แก่ขนั ที “เรารูแ้ ล้ว เจ้ากลับไปทูลเสด็จแม่ เราจะจัดการ
ตามเหมาะสม”

ขันทีถอนหายใจอย่างโล่งอกอยูใ่ นใจ รับคําสังแล้วเดิน

88
ไปอย่างรวดเร็ว

แม้ใต้เท้าโจวเป็ นคนซือสัตย์และยุติธรรม แต่ก็มิใช่คนไม่

รูจ้ กั ดูสีหน้า เห็นเรืองนีเกรงว่าจะเกิดการเปลียนแปลง
จึงลุกขึนมาคุกเข่าลงบนพืนดังปั งทันที “ฝ่ าบาท
พระองค์ทรงปกครองบ้านเมืองด้วยความเมตตากตัญ ู
ความกตัญ มู าก่อนทุกคุณธรรม! คนผูซ้ งไม่
ึ ซือไร้
ศีลธรรม อกตัญ เู นรคุณมิอาจละเลยความผิดได้เด็ด
ขาด!”

องค์จกั รพรรดิกมุ หน้าผาก ถอนหายใจกล่าว “เมือครูค่ น

ของเสด็จแม่มาทูลให้ทราบว่า สตรีสายตรงรุน่ สามของ
สกุลซูมีบญ
ุ คุณต่อเสด็จแม่ จึง...”

89
ขุนนางทีอยูเ่ บืองล่างทยอยกันวิพากษ์วิจารณ์ขนมา
ึ
ตามฎีกากล่าวโทษของฝ่ ายขุนนางทัดทาน ด้วย
การอบรมเช่นนันของสกุลซูจะมีสตรีผมู้ ีพระคุณต่อพระ
พันปี ได้อย่างไร หรือยังมีความลับอะไรบางอย่างอยูใ่ น
เรืองนี

จักรพรรดิเองก็ทรงลําบากพระทัย ก่อนอืนมิตอ้ งเอ่ยถึง

วาจามีคา่ ดังหยกทองคํา รับสังออกไปแล้วจะกลับคําได้
อย่างไร มาเอ่ยถึงซูซิงกัวผูน้ ี กระทําผิดบาปหนาไร้
คุณธรรมอย่างแท้จริง รับเงินสินบนจํานวนมากเช่นนี
เห็นชีวิตคนเป็ นต้นหญ้า อีกทังพยายามสังหารผูอ้ าวุโส
ในบ้านพวกเขา ทําร้ายเด็กน้อย สิงนีก็เป็ นความจริงทีมิ
อาจปฏิเสธได้ หากยึดถือบทลงโทษอย่างเด็ดขาดตาม

90
กฎหมายบ้านเมือง ต่อให้ประหารตัดคอทังหมดสามชัว
โคตรก็ยงั สามารถสังได้!

องค์รชั ทายาทยืนก้มศีรษะเงียบๆ ไม่เปล่งวาจาอยูด่ า้ น

ข้างมาโดยตลอด ทว่าบัดนีพลันก้าวมาด้านหน้าหนึง
ก้าว “เสด็จพ่อ ตามความเห็นของลูก ซูซิงกัวผูน้ ีและ
มารดาของเขากระทําเรืองอกตัญ เู มินเฉยต่อกฎบ้าน
เมืองย่อมต้องถูกลงโทษมิอาจละเว้น สําหรับสกุลซูคน
อืนก็เห็นตามเสด็จย่า ไว้ชีวิตพวกเขาเนรเทศไปยังชาย
แดน ก็ถือว่าเป็ นการชดใช้ความผิด เสด็จพ่อ ท่านทรง
เห็นเช่นไร”

จักรพรรดินวดหน้าผาก คิดดูแล้วเป็ นเช่นนีก็มิถือว่าขัด

ประสงค์ของเสด็จแม่อีกทังยังสามารถรักษากฎหมาย
91
บ้านเมืองไว้ได้

ดังนันจึงพยักหน้าตรัส “ซูซิงกัวและมารดาซูเฉียนซือ
ประหารทันที! ญาติสายในสกุลซู นอกจากสตรีสายตรง
รุน่ สาม ซูซือ ซูเซียงแล้วให้เนรเทศคนทีเหลือทังหมดสาม
ชัวโคตรไปยังทางเหนือ มิอาจกลับมาตลอดชีวิต ด้วยพร
ห้าประการ ห้ามลูกหลานทังหมดเจ็ดชัวอายุคนเข้าร่วม
การสอบรับราชการ ทางการไม่อนุมตั ิให้ทาํ การค้า...”

โดยรวดเร็ว ทางฝังพระพันปี ได้รบั คํายืนยัน ถอนหายใจ

ยาวเหยียด พึมพําอมิตาพุทธ ความผิดของซูซิงกัวและ
มารดาของเขามิอาจปล่อยไปได้ จําเป็ นต้องลงโทษ
ประหารชีวิต ฝ่ ายในมิอาจแทรกแซงการเมือง วันนีนาง
ช่วยชีวิตได้สามชัวอายุก็นบั ว่าสุดกําลังแล้ว และนับว่า
92
ได้ตอบแทนซูเซียงแล้วเช่นกัน

พระพันปี กระทําเช่นนีเพราะเห็นแก่หน้าซูเซียง เพียงแต่

มิได้ทาํ ความเข้าใจสถานการณ์ให้ดีก่อน ก่อนอืนมิตอ้ ง
พูดถึงซูเซียงทีเป็ นวิญญาณต่างโลกทะลุมิติเข้ามา ต่อ
ให้นางเป็ นร่างเดิม ก็ถกู คนสกุลซูขบั ไล่ออกมาจาก
ตระกูลแล้ว บัดนีทะเบียนบ้านก็มิได้อยูท่ ีสกุลซูแล้ว โชค
ดีทีองค์จกั รพรรดิตรัสไว้ ณ พระตําหนักจินหลวนเตีย
นว่ามิให้ลากซูเซียงมาเกียวข้อง อันทีจริงซูเซียงกับสกุลซู
ก็ตดั ขาดห่างเหินกันตังนานแล้ว

“องค์ชาย ฝ่ าบาทมีพระราชโองการลงมาแล้วขอรับ
ประหารทันที สามชัวโคตรทีเหลือเนรเทศ” พ่อบ้าน
อาวุโสคนหนึงกล่าวแล้วส่งม้วนสารลงในมือจ้าวชิงเฟิ ง
93
จ้าวชิงเฟิ งหรือก็คือท่านซือจือ มีสีหน้าสายตาอึมครึมไม่
สดใส นําม้วนสารมาอ่านอย่างตังอกตังใจอีกรอบ กล่าว
หัวเราะเบาๆ “เสด็จอาทรงเป็ นกษัตริยผ์ ปู้ รีชาแห่งยุคดัง
ทีคิด!”

พ่อบ้านอาวุโสหัวเราะขานรับอยูข่ า้ งๆ “คราแรกบ่าวยัง
กลัวว่าจะโยงใยไปถึงหวังเฟยแห่งสงคราม คิดไม่ถงึ ว่า
ฮ่องเต้ทรงรอบคอบมิบกพร่อง”

“อย่าคิดว่าเสด็จอาทังวันอยูแ่ ต่ในพระราชวังแล้วจะไม่รู ้
อะไร ในใจเขาเสมือนมีกระจกใส” จ้าวชิงเฟิ งกล่าวแล้วก็
นําแผ่นกระดาษม้วนพับ จากนันวางบนเชิงเทียนปล่อย

94
ให้ไฟเผาไหม้

95
ตอนที 453 สกุลซูตกตําถึงขีดสุด

“องค์ชาย ท่านจะมีคาํ สังอะไรลงไปเบืองล่างหรือไม่”

พ่อบ้านอาวุโสโค้งถามอยูด่ า้ นข้าง

นิวหัวแม่มือและนิวชีของจ้าวชิงเฟิ งถูไปมา นีเป็ นการ

กระทําอันคุน้ ชินยามเขาคิดพิจารณา ครุน่ คิดเล็กน้อย
แล้วจึงเปิ ดปากเอ่ย “มิใช่บอกว่าจะเนรเทศหรอกหรือ
เจ้าส่งคนไปดูแลให้ดีๆ อย่าให้ตายไประหว่างทาง”

พ่อบ้านอาวุโสดูแลจ้าวชิงเฟิ งมาจนเติบใหญ่ ย่อมล่วงรู ้

ความคิดภายในใจนายน้อยบ้านตน เขาเองก็รูส้ กึ เช่นนี
คนอกตัญ เู นรคุณเช่นสกุลซูพวกนีควรได้รบั ความทุกข์

96
ทรมาน ตายตังแต่แรกจะเสียเปรียบ

ดังนันจึงพยักหน้ากล่าวอย่างร่าเริง “ขอรับ บ่าวจะไป

จัดการดังนี ใช่แล้ว นายท่าน ต้องส่งจดหมายไปให้คณ
ุ
ชายเสินสักฉบับหรือไม่ขอรับ เรืองนีช้าเร็วหวังเฟยแห่ง
สงครามก็ตอ้ งรับรู ้ ”

จ้าวชิงเฟิ งคิดๆ แล้วพยักหน้ากล่าว “ก็ได้ เจ้าไปจัดการ

เถิด นําต้นสายปลายเหตุของสถานการณ์ทางนีชีแจงแก่
เขาก็เป็ นอันได้แล้ว”

“ขอรับ” พ่อบ้านอาวุโสรับคําแล้วเดินไปยังด้านนอก
พลางยังคงรําพัน “รนหาทีตายเอง คนของเรายังมิได้

97
เคลือนไหวด้วยซํา เสียแรงเปล่าจริงเชียว... ”

นิวเรียวยาวของจ้าวชิงเฟิ งยกจอกสุราบนโต๊ะ เขย่าซ้าย

ขวาสองครัง นําในจอกเปี ยกโชกออกมาทันที เขากลอก
กลิงดวงตาทังสองดวง วางจอกลงบนโต๊ะ พูดกับตัวเอง
“ไปแล้ว ไปดูเรืองครึกครืนดีกว่า!”

องครักษ์ลบั ทีอยูข่ า้ งๆ เห็นท่าทางเช่นนีของเจ้านายบ้าน

ตนก็กมุ หน้าผากอย่างอดมิได้ ไม่แปลกทีพระพันปี จะ
กล่าวว่านายท่านบ้านตนยามอยูเ่ บืองหน้าดูน่ารักฉลาด
เฉลียวและเข้าใจความ เบืองหลังกลับชอบก่อเรืองเป็ น
ลิงหลอกเจ้าตัวหนึง พระพันปี ผอู้ าวุโสมีตาทิพย์ประหนึง
คบเพลิงดังทีคิด วาจาเดียวก็มองเรืองทังหมดทะลุปรุ
โปร่ง
98
สกุลซูซงยกเท้
ึ าสูงยโสโอหังเพียงบัดเดียวก็ตกตําถึงขีด
สุดแล้ว คนทีถูกพวกเขาข่มเหงรังแกเหล่านันตอนนีก็
ตอบโต้เหมือนคนตกบ่อแล้วโยนหินซํา

เงินทีมารดาของซูซิงกัวรับสินบนไม่เพียงแต่ตอ้ งถูกริบ
คืนทังหมด อีกทังยังต้องชดใช้เงินจํานวนมากให้แก่บา้ น
สตรีทีเสียชีวิตเหล่านัน ทังตระกูลซูเรียกได้วา่ ชดใช้จนถึง
ทีสุด นียังไม่เท่าไหร่ คนทียังเหลืออยูใ่ นตระกูลเหล่านัน
ต้องคอยไปเฝ้าสุสานของเหล่าสตรี อีกทังยังต้องเฝ้าไป
ตลอดชีวิต ขอเพียงแค่สกุลซูยงั มีทายาท หน้าสุสานของ
สตรีทงหลายมิ
ั อาจขาดคนสกุลซู นีก็เป็ นพระราชโองการ
ของฮ่องเต้เช่นกัน

99
เวลาเพียงชัวครูท่ งตระกู
ั ลซูลว้ นพรําบ่นด้วยความคับ
แค้นใจ แม้ในจํานวนนันไม่มีคนดีเลยสักสองสามคน แต่
อย่างไรเรืองราวมากมายนีพวกเขาก็มิได้เป็ นคนทํา ติด
ร่างแหต้องชดใช้เงินทังหมดยังแล้วไป สิงทีทําให้พวกเขา
แหลกสลายเป็ นทีสุดก็คือนับแต่นีเป็ นต้นไปขอเพียงแค่
กล่าวว่าเป็ นคนสกุลซู ทังหมดก็ไม่อาจเปิ ดกิจการได้อีก
ต่อไป จะทําการค้าเล็กๆ น้อยๆ ก็มิอาจทําได้ตลอดไป

หากจะกล่าวแล้ว พวกเขาก็ยงั พอใช้ชีวิตอยูไ่ ด้ หากพวก

เขาลําบากตรากตรําทําการเกษตร อย่างน้อยก็สามารถ
เลียงปากท้องของครอบครัวได้ แต่ทางการมีคาํ สังลงมา
แล้วว่ามิอนุญาตให้คนภายในเจ็ดชัวโคตรของสกุลซูเข้า
ร่วมการสอบรับราชการ นีเป็ นการตัดความหวังทังหมด
ของพวกเขาโดยไม่ตอ้ งสงสัย

100
แท้จริงแล้วตระกูลซูทงหมดและตระกู
ั ลอืนทีเกียวดองกัน
ก็ยงั นับว่าค่อนข้างมังคัง บัณฑิตมากความสามารถใน
ตระกูลทีปรากฏขึนอย่างไม่ขาดสาย บัดนีช่างดีเสียนี
กระไร คนทีประสบความสําเร็จได้ชือเป็ นถงเซิง ซิวไฉทัง
หมดก็ลว้ นถูกปลดออกจากตําแหน่ง ทังหมดกลายเป็ น
บัณฑิตไร้คณ
ุ วุฒิ เสียงคับแค้นอันเกิดจากความรูส้ กึ ไม่
เป็ นธรรม เสียงสาปแช่งด่าทอ เกิดขึนทัวสารทิศทันที หัว
หอกล้วนชีไปยังซูซิงกัว มารดาของเขาและคนทังหมดที
อยูใ่ นบ้านหลังนี

ข้าราชการในท้องทีเกลียดชังคนสกุลซูเข้ากระดูกดําอยู่
แล้ว บวกกับเรืองทีพวกเขาได้รบั โทษตามพระบัญชา
ของฮ่องเต้ในครานี จึงย่อมไม่เหลือทียืนให้แม้แต่นอ้ ย

101
สกุลซูเคยรุง่ โรจน์มากเพียงใด บัดนีก็ตกอับถึงเพียงนัน
ก่อนหน้ายามพวกเขาออกจากประตูบา้ นเชิดหน้าจมูกชี
ขึนฟ้า แทบจะอยากให้ผทู้ ีพบเจอพวกเขาเข้ามาคุกเข่า
โขกศีรษะประจบสอพลอใจจะขาด บัดนีกระทังประตูก็
ยังไม่กล้าออกพ้น ต่อให้ไม่ออกจากบ้าน แต่ละวันก็มีคน
โยนไข่ไก่เน่าเศษผักเศษหญ้าเข้ามาในลานบ้าน ยิงไป
กว่านัน ถึงขันนํานําปฏิกลู สาดเข้ามา แต่ตอ่ ให้พวก
ทหารตรวจการพบเห็นก็ยงั ไม่คิดจะสนใจ

อย่างรวดเร็ว เสินมูเ่ ฉินนําเรืองทางนีแจ้งแก่ซเู ซียง เดิมที

คิดว่าหลังจากซูเซียงได้ฟังแล้วอาจระเบิดโมโหหรืออาจ
ปวดใจจนหลังนําตา แต่คิดไม่ถงึ ว่าซูเซียงกลับ
แสดงออกอย่างเรียบเฉย ตอนท้ายทีสุดจึงเปิ ดปากกล่าว
“ช่วยไปตรวจสอบให้ขา้ หน่อยได้หรือไม่ คนใดทียาม

102
ปกติยงั นับว่าบริสทุ ธิ สามารถคัดออกมาได้ก็คดั ออกมา
นีก็นบั ว่าประสบทุกข์โดยไร้เหตุแล้ว”

ตอนที 454 หนังสือเสนอของซูเซียง

เสินมูเ่ ฉินกล่าวอย่างค่อนข้างลังเล “กระ...กระนันทางฝัง

บิดาของท่าน...”

ซูเซียงถอนหายใจเบาๆ มองๆ ไปยังท้องฟ้าด้วยความ

103
ผิดหวัง เนินนานกว่าจะเอ่ยขึน “เขามิใช่บิดาข้า”

เสินมูเ่ ฉินได้รบั คํายืนยันประโยคนีในทีสุดก็รูแ้ ล้วว่าควร

ตอบกลับจ้าวชิงเฟิ งอย่างไร เห็นสีหน้าของซูเซียงไม่ดีนกั
จึงตังใจจะลุกขึนกล่าวลา

ทว่าซูเซียงกลับรังเขานังลง “ท่านนังลงก่อน ข้ายังมีเรือง

คุยกับท่าน”

เดิมทีเสินมูเ่ ฉินก็ไม่อยากไปอยูแ่ ล้ว แม้เขารูด้ ีวา่ สตรีที

เห็นอยูต่ รงหน้าเป็ นหวังเฟยแห่งสงคราม เป็ นภรรยาของ
พีน้องอันดีของตนเอง ในใจเขามิกล้าคิดเกินเลย ทว่า
เพียงได้พดู คุยกับนางมากขึนอีกหน่อยในใจเขาก็มีความ

104
สุขแล้ว

ซูเซียงย่อมไม่ลว่ งรูถ้ งึ ความคิดเล็กๆ ภายในใจเหล่านี

ของเขา หลังเห็นเขานังลงแล้วจึงลุกเดินเข้าไปในห้อง
หยิบกระดาษมาปึ กหนึง บนกระดาษล้วนเขียนตัวอักษร
ไว้ถียิบ จากนันวางลงในมือของเสินมูเ่ ฉิน “ท่านลองดูนี”

เสินมูเ่ ฉินรับกระดาษปึ กนันมาด้วยความสงสัย พลิก

อ่านอย่างละเอียด สองแผ่นด้านบนเขียนเกียวกับสูตรยา
รักษาไข้ลมร้อน สิงนีก็มีอยูท่ ีหลีปั วหมิงหนึงฉบับ เพียง
แต่หลังซูเซียงพินิจพิเคราะห์ดแู ล้วจึงเปลียนสมุนไพร
บางตัว พยายามใช้ขอ้ ได้เปรียบของสรรพคุณฤทธิอุน่
ของยาอย่างตรงจุด สิงนีเสินมูเ่ ฉินอ่านแล้วไม่คอ่ ยเข้าใจ
นัก เพียงกวาดสายตามองผ่านๆ แล้วตังใจพับเก็บเข้าใน
105
อก วางแผนจะนํากลับไปให้หลีปั วหมิงดู แผ่นอืนๆ อีก
หลายแผ่นเป็ นข้อกําหนดปริมาณการซือธัญพืชโดย
เฉลียต่อคน และแบบร่างการปรับราคา

ซูเซียงทราบแล้วว่าอําเภออืนๆ ไปจนถึงทัวทังแคว้นล้วน
ประสบภัยแล้ง ดังนันราคาธัญพืชคงพุง่ สูงขึนอย่างแน่
นอน หรือกระทังมีคนจํานวนมากคิดแสวงหาความมังคัง
จากความยากลําบากของประเทศ สําหรับจุดนี ก่อน
หน้านางเคยหารือกับเสินมูเ่ ฉิน และออกมาตรการ
บางอย่างแล้ว เพียงแต่บดั นีสถานการณ์นบั วันยิงรุนแรง
ขึนเรือยๆ เพือเลียงมิให้เกิดความวุน่ วายใหญ่โต ซูเซียง
ยังเสนอให้ควบคุมธัญพืชทังหมดไว้ในมือของทางการ

เสินมูเ่ ฉินอ่านอย่างละเอียดอีกรอบ อดพยักหน้ามิได้

106
“แม่นางซูเซียงฉลาดหลักแหลม วิธีการเหล่านีหลายวัน
ก่อนข้าเองก็หารือกับท่านพ่อแล้ว แต่มิได้รอบคอบเท่า
ท่าน”

ซูเซียงจิบหนึงคํา ทอดถอนใจกล่าว “อืม นีเป็ นเพียงวิธี

การทีข้าคิด มิรูว้ า่ เหมาะสมควรใช้หรือไม่ การบังคับใช้
เฉพาะทางอย่างไรก็ตอ้ งให้พวกท่านพ่อลูกพิจารณาอีก
มาก”

สําหรับเรืองนีมากน้อยเสินมูเ่ ฉินก็ลว้ นพิจารณามาบ้าง

แล้ว ดังนันเห็นข้อเสนอเหล่านีของซูเซียงแม้ตกตะลึง
และนับถือมาก แต่อย่างไรก็มิได้เสียกิรยิ า แต่เมือเห็นตัว
อักษรบนกระดาษสองสามแผ่นด้านล่าง ดวงตาก็พลัน
เบิกกว้าง นิวมือทังหมดกําลังสันเล็กน้อย “แม่นางซูเซียง
107
ท่าน ท่าน นีหมายความว่าอย่างไร...”

ซูเซียงเอาแต่ดืมชามิได้เปล่งวาจา เมือคืนนางยังคิดอยู่
ว่าควรส่งของเหล่านีให้ทางการหรือไม่ หากมิใช่เพราะมี
ความสัมพันธ์อนั ดีกบั เสินมูเ่ ฉินเช่นนี นางคงไม่หยิบออก
มาอย่างแน่นอน ไม่อย่างนันคงถูกคนเข้าใจผิดได้ง่าย
มาก

“แม่นางซูเซียงท่านต้องอธิบายมา นี นี แท้จริงแล้ว
หมายความว่าอย่งไร เหตุใดต้องปิ ดประตูเมือง” เสินมู่
เฉินรับรูไ้ ด้วา่ เสียงทีเปล่งออกมาของตนสันๆ

ซูเซียงถอนหายใจเบาๆ “ท่านอย่าตืนตระหนกเกินไป นี

108
เป็ นทางเลือกทีหมดทางเลือกแล้ว ท่านคิดดูให้ดี หลังภัย
แล้งต้องเกิดตักแตนระบาด หลังเกิดตักแตนระบาดชีวิต
ของทุกคนย่อมลําบากยิงขึน ถึงเวลาคนอดยากล้มตาย
โรคห่าเต็มไปทัวท้องทุง่ เป็ นเรืองยากจะเลียง เพือ
ป้องกันมิให้เกิดการแพร่กระจายบริเวณกว้าง เราจําเป็ น
ต้องปิ ดประตูเมือง หากทางการปฎิบตั ิตามสิงทีข้าเขียน
ไว้แต่ละข้อ ถึงเวลาเมือปิ ดประตูเมืองแล้ว มากทีสุดพวก
เราก็สามารถรับรองความปลอดภัยของตัวราษฎรไว้ได้”

ซูเซียงเว้นวรรคสีหน้าค่อนข้างเคร่งขรึม แล้วกล่าวต่อ
“ท่านอย่าหาว่าข้าไม่สงสาร ไม่มีความเห็นอกเห็นใจต่อ
ราษฎร ในยามภัยพิบตั ิเช่นนันสามารถรับรองความ
ปลอดภัยของอําเภอหนึงไว้ได้ก็เป็ นขีดจํากัดทีมากทีสุด
ของข้าแล้ว ข้าเองก็อยากจะปกป้องความสงบสุขของทัง

109
แคว้น ข้าเองก็อยากให้ชาวบ้านทุกคนใช้ชีวิตอย่างมี
ความสุข มีขา้ วกินมีเสือผ้าสวมใส่ แต่ขา้ ไม่มีกาํ ลังถึง
เพียงนัน...”

ซูเซียงคิดไม่ถงึ ว่าพูดไปเรือยๆ กลับสะอืนไห้ขนมา

ึ
ความเจ็บปวดจากแผ่นดินไหวครังใหญ่ทีเวินชวนทิม
แทงหัวใจของนางให้ช่มุ เลือดอีกครัง นางในตอนนันยัง
เป็ นเพียงนักศึกษาคนหนึง เพราะตนเองได้รบั รางวัล
เกียวกับเกษตรกรรมสองครัง รวมทังหมดก็เจ็ดหมืนแปด
หมืนหยวน นางบริจาคไปทังหมดไม่เหลือไว้แม้แต่สว่ น
เดียว แต่นนเป็
ั นเพียงใช้นาถ้
ํ วยเดียวดับไฟรถทังคัน
ตอนนางไปช่วยบรรเทาภัยพิบตั ิ เห็นคนเหล่านันต่อสูก้ บั
ความเจ็บปวด เห็นชัดๆ ว่าด้านล่างยังมีคนรอดชีวิต แต่
ไม่วา่ อย่างไรก็ช่วยออกมาไม่ได้ และเห็นว่าเป็ นเพราะ

110
ยาขาดแคลน แม้ทวทั
ั งประเทศช่วยกันอย่างสุดแรง แต่
หลายคนก็ตอ้ งจากไปเพราะยามาไม่ทนั เวลา เห็นทหาร
เหล่านันทีถูกตึกสูงใหญ่ลม้ ทับจนจมลงไปชัวพริบตา
เพราะต้องการช่วยชีวิตเด็กคนหนึง...

111
ตอนที 455 ข้าไม่มีความสามารถอย่างนัน

นางเป็ นเพียงผูห้ ญิงคนหนึง นางไม่ได้มีความสามารถ

มากพอไปกอบกูโ้ ลก บัดนีนางสามารถปกป้องคนทัง
อําเภอได้ก็ถือเป็ นทีสุดของทีสุดในความสามารถนาง
แล้ว

ทีแรกเสินมูเ่ ฉินยังอยูใ่ นอารามตกตะลึง เห็นซูเซียงก้ม

ศีรษะเช็ดนําตาก็เข้าใจขึนมาในชัวพริบตา พับกระดาษ
แต่ละแผ่นทังหมดอย่างเอาจริงเอาจังใส่ลงไปในกล่อง
ข้างๆ จากนันลุกขึนคุกเข่าโขกศีรษะให้ซเู ซียงอย่างจริง
จังเป็ นทางการ “ข้าขอขอบพระคุณท่านแทนเหล่า

112
ราษฎรแล้ว!”

ซูเซียงรีบเข้าไปหยุดแล้วประคองเขาขึนมา คนทังสอง
พลันมองดวงตาพร่าด้วยนําตาของกันและกัน หลังผ่าน
ไปเนินนานเสินมูเ่ ฉินจึงเช็ดนําตาบนใบหน้าตนเอง หยิบ
กล่องด้านข้าง ก้าวเท้ายาวเดินไป

หลังเสินมูเ่ ฉินกลับไปก็ให้คนไปเชิญบิดากลับมาทันที
นายอําเภอเสินกําลังไต่สวนคดีเกียวกับการลักทรัพย์คดี
หนึง ขณะทีกําลังหงุดหงิดจนไม่อาจหงุดหงิดไปได้มาก
นีแล้วก็ได้ยินว่าบุตรชายของตนเรียกหา เขาเคาะไม้ปลุก
สติ[1]อย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าลูกหมานันเรียกข้ามีเรือง
อันใดอีก ทังวันเอาแต่เจือยแจ้วเหมือนพวกสตรี!”

113
โจรขโมยของทีอยูใ่ นโถงศาลผูน้ นเดิ
ั มทียงั บ่ายเบียง แต่
ถูกเสียงเคาะไม้ปลุกสติของนายอําเภอเสินทําให้ตกใจ
กลัวจนแทบขวัญกระเจิง ร้องตะโกนออกมาโดยพลัน
“ท่านใต้เท้าข้ายอมรับแล้ว ข้าเอง เป็ นข้าขโมย เป็ นข้า
ขโมยเอง!”

นายอําเภอเสินกะพริบตา สติหลุดไปชัวครู ่ เป็ นซือเหยี

ยทีอยูข่ า้ งๆ สะกิดเขาเล็กน้อย “ใต้เท้า รีบพิจารณาคดี
เถิด ไม่แน่วา่ คุณชายตามหาท่านเพราะมีเรืองใหญ่จริงๆ
ก็ได้นะขอรับ ”

นายอําเภอเสินมองหัวขโมยทีตกใจกลัวอย่างไม่สบ
อารมณ์ “รีบพูดมา ถ้าไม่พดู ข้าจะตีขาสุนขั ๆ ของเจ้าให้
114
หัก!”

พวกชาวบ้านทีมุงดูอยูด่ า้ นนอกต่างมองหน้ากัน พวก

เขาเองก็เคยเห็นนายอําเภอผูน้ ีไต่สวนคดีมาหลายครัง
ทุกครังเขามักสุขมุ สงบนิงเสมอ วันนีเป็ นอะไรไป เหตุใด
จึงอารมณ์รอ้ นถึงเพียงนัน หัวขโมยเองก็ถงึ กับตกใจกลัว
ตัวสันระริก สารภาพความผิดของตนเองออกมาจนหมด
เกลียง

นายอําเภอเสินเคาะไม้ปลุกสติอีกครัง “ใครก็ได้มาจับตัว
ไปโบยยีสิบครังแล้วโยนเข้าคุก! นอกจากนีให้ไปริบเงิน
ในบ้านเขามาชดเชยให้ผอู้ ืนด้วย เลิกศาล!”

115
ในอดีตทีผ่านมาทุกครังหลังตัดสินคดีนายอําเภอเสินมัก
ปลอบขวัญครอบครัวเหยือเป็ นอย่างดี จากนันยังให้
อบรมชาวบ้านอีกหนึงรอบ วันนีกลับต่างจากปกติ เคาะ
ไม้ปลุกสติลงบนโต๊ะแล้วหันหลังถลกแขนเสือเดินไป
ทันที อย่าว่าแต่หวั ขโมยผูน้ นั แม้กระทังสตรีทีถูกขโมย
วัวไปนางนันผ่านไปนานแล้วก็ยงั ไม่ได้สติกลับมา

“เจ้าลูกหมา เจ้าแอบอูง้ านอีกแล้วใช่หรือไม่! มิใช่ขา้ ให้

เจ้าไปตรวจดูรากป่ านหลานหรอกหรือ ไฉนจึงกลับมา
แล้ว!” พอเข้าสวนด้านหลังจวน เสียงก้องกังวานของ
นายอําเภอก็ระเบิดออก

ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองพ่อลูกแต่ไรมาก็เป็ น
เช่นนี เอะอะโวยวาย แต่วนั นีเสินมูเ่ ฉินกลับถือกล่องไว้
116
ในมือนังเงียบเชียบอยูบ่ นเก้าอี ไม่ตอบโต้สกั ประโยค
เดียว สีหน้าดูไม่ดีอย่างยิง

หัวคิวนายอําเภอเสินขมวดเข้า รูส้ กึ แปลกใจยิง เอ๊ะ วันนี

ไยเจ้าลูกหมาไม่ลบั ฝี ปากกับตน เหลือเชือ

เสินมูเ่ ฉินเห็นบิดาของตนเข้ามาแล้วจึงลุกยืนแสดง
ความเคารพแก่เขา “ท่านพ่อ พิจารณาคดีจบแล้วหรือ”

นายอําเภอเสินมองดูบตุ รชายของตนอย่างละเอียด
ตังแต่หวั จรดเท้า หัวคิวขมวดแล้วขมวดอีก กรงเล็บ
ตะปบลงบนไหล่ของเขา “เจ้าลูกหมาอกหักหรือ”

117
เดิมทีวนั นีเสินมูเ่ ฉินก็คอ่ นข้างรูส้ กึ สันสะเทือนมากอยู่
แล้ว ถูกบิดาของเขาตบลงเช่นนีทังยังกล่าวประโยคนีซํา
เติม ขาเบืองล่างก็ซวนเซจนแทบล้มลง เงยหน้ากล่าว
อย่างน้อยใจ “ท่านพ่อ ท่านอย่าลงไม้ลงมือได้หรือไม่
ท่านรูบ้ า้ งหรือไม่วา่ ท่านมือหนักมาก!”

เอ่อ นายอําเภอเสินเห็นบุตรชายถูกตัวเองตบจนเซจริงๆ
ก็ชกั มือกลับมาอย่างเก้อเขินเล็กน้อย “เอ่อ อะไรนะ เจ้า
เรียกข้ามามีเรืองอันใด ข้ากําลังว่าราชการอยูเ่ จ้าไม่รู ้
หรือไร เจ้าลูกหมาวันทังวันรูจ้ กั แต่จะออกไปเทียวเตร่ ไม่
รูจ้ กั ช่วยข้าทํางานทําการบ้าง...”

“ท่านพ่อ เราไม่เปิ ดตาพูดวาจาไร้สาระได้หรือไม่

มโนธรรมของท่านไม่เจ็บปวดหรือไร” เสินมูเ่ ฉินอดไม่
118
ไหวต้องเถียงโต้ไปหนึงประโยค

“นี เจ้าลูกหมา...” นายอําเภอเสินเตรียมเข้าไปคว้าใบหู

ของเสินมูเ่ ฉินมาสังสอนสักยก

------

[1] ไม้ปลุกสติ หรือจิงถังมู่ (惊堂木) เป็ นไม้ทรงสี

เหลียมผืนผ้า ใช้เคาะในศาลขณะว่าความหรือต้องการ
ให้เงียบเสียง

119
ตอนที 456 นายอําเภอเสินตืนตกใจ

แต่เสินมูเ่ ฉินมิได้ตอ่ ต้านแม้แต่นอ้ ย ถอนหายใจหนึง

เสียงแล้วไปนังลงบนเก้าอีด้านหลัง

นายอําเภอเสินรูส้ กึ ว่าวันนีลูกชายผิดปกติมาก จึงเก็บ

มือ มองดูเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าลูกชาย เกิดอะไร
ขึนกันแน่ อกหักจริงหรือ เป็ นแม่นางบ้านใด ลูกชายเรา
120
ยอดเยียมถึงเพียงนี...”

“เฮ้อ พอแล้ว ท่านพ่อของข้านีก็ ท่านนังลงได้หรือไม่ เรา

มาพูดเรืองทางการกันหน่อย” เสินมูเ่ ฉินฟั งเขาบ่นจน
รําคาญแล้วรวมกับมีเรืองอยูใ่ นใจ จึงโบกมือกล่าวอย่าง
ไม่สบอารมณ์

นายอําเภอกะพริบตาปริบๆ กะพริบแล้วกะพริบอีก หัน

หน้ามองไปยังท้องฟ้าด้านนอก วันนีฝนก็มิได้ตกลงมา
เป็ นสีแดง เจ้าลูกชายเป็ นอะไรไปกันแน่ แต่นอ้ ยมากที
เขาจะเห็นท่าทางเช่นนีของเสินมูเ่ ฉิน เกรงว่าคงเกิดเรือง
ใหญ่อะไรขึนจริงๆ ดังนันจึงนังลงและยังคงรักษาสีหน้า
เคร่งขรึม ไม่โวยวายอีก

121
“ท่านพ่อ ข้าจะให้ทา่ นดูบางอย่าง ก่อนอืนท่านดูแล้ว
ห้ามโวยวายเด็ดขาด ประเดียวเราจะเจรจาหารือกันอีก
ครัง”

เสินมูเ่ ฉินพูดแล้วก็มองดูสีหน้าเคร่งขรึมของบิดาบ้านตน
แล้วค่อยดันกล่องออกไป ด้านในเป็ นวิธีการป้องกัน
รักษายามโรคห่าระบาดทีเตรียมการไว้ลว่ งหน้า ในยาม
คับขันจําเป็ นต้องปิ ดประตูเมืองทุกเส้นทางและรักษา
ความปลอดภัยของประชาชน เรียกได้วา่ ป้องกันครบ
รอบด้าน

แท้จริงแล้วนายอําเภอเสินเพียงกลัวว่าบุตรชายของตน
จะโกรธจึงรักษาสีหน้าไว้ แต่หยิบกระดาษเหล่านันมา
122
อ่านทีละหน้าๆ สีหน้าก็ยงเปลี
ิ ยนไป

จนกระทังอ่านถึงหลายหน้าสุดท้ายทังร่างของเขาก็สนั
เสินมูเ่ ฉินยกถ้วยนําชาส่งไปให้ “ท่านพ่อ ท่านดืมชาสงบ
สติก่อน อย่าร้อนใจ เราค่อยๆ คุยกัน”

ไม่ง่ายนักกว่านายอําเภอเสินจะประคองสติให้นิง อ่าน
แผ่นกระดาษจบด้วยความสันสะท้าน สุดท้ายสีหน้า
ตอนวางลงล้วนซีดขาว “เจ้า เจ้าบอกว่าเรืองเหล่านีหวัง
เฟยเป็ นคนเขียนด้วยตัวเองหรือ”

เสินมูเ่ ฉินพยักหน้า “ท่านพ่อ สําหรับเรืองนีท่านเห็นเยียง

ไร”

123
สองพ่อลูกปิ ดตัวหารืออยูใ่ นห้องตลอดทังเย็น ความเห็น
อืนล้วนเห็นพ้องตรงกัน นอกจากในรายละเอียดเล็กน้อย
จํานวนมากทีซูเซียงเพิมเติมในมาตรการทังหมด นีก็เป็ น
เพราะซูเซียงมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด จึงไม่เข้าใจกฎ
ระเบียบปลีกย่อยของยุคนี จําต้องให้สองพ่อลูกถกเถียง
กันเล็กน้อย

เจตนาของเสินมูเ่ ฉินคือต้องการนําหนังสือแผนการฉบับ
นีส่งถึงราชสํานักหรือไม่ก็แจกจ่ายออกไป เขาอยากให้
ทุกคนเตรียมการล่วงหน้าให้ดีพร้อม ทว่านายอําเภอเสิ
นกลับบอกว่าบุตรชายของตนไร้เดียงสาเกินไป หากสิงนี
แพร่กระจายออกไปนันย่อมชักนําความโกลาหลอย่าง
ใหญ่หลวง ไม่แน่วา่ อาจกลายเป็ นเรืองทําดีกลับได้รา้ ย

124
ท้ายทีสุดทังสองคนผ่านการหารืออย่างละเอียดหนึงรอบ
จึงตัดสินใจเลือกข้อเสนอทีไม่ชดั เจนมากนักลองรายงาน
ไปยังเจ้าเมืองก่อน ดูทีทา่ การตอบสนองของเขา ส่วนที
เหลือค่อยๆ ว่ากันไป

เสินมูเ่ ฉินพยักหน้า นีก็เป็ นทางเลือกทีหมดทางเลือกเช่น

กัน “เฮ้อ แผนการดีขนาดนี หากได้รบั การเห็นความ
สําคัญ กระนันคงกอบกูช้ ีวิตคนได้ไม่มากก็นอ้ ยสินะ น่า
เสียดาย...”

“วาจานันของหวังเฟยกล่าวไว้ได้ดี สามารถรักษาไว้ได้
หนึงอําเภอก็สดุ กําลังความสามารถแล้ว” ดูทา่ เรืองคด
เคียวบิดเบียวในวงการราชการนี นางเองก็คาํ นึงถึงไม่
125
มากก็นอ้ ย

ทีคาดไม่ถงึ คือ นายอําเภอเสินเลือกความเห็นเหล่านี

ออกไปรายงานแก่เจ้าเมืองส่วนหนึง ยังมิได้บอกว่าเป็ น
ความคิดริเริมของซูเซียงเจ้าเมืองก็เห็นชอบแล้ว นาย
อําเภอเสินคิดอยูน่ านมาก ชังนําหนักข้อดีขอ้ เสีย ในทีสุด
จึงบอกความจริงของเรืองราวออกมา เจ้าเมืองตกตะลึง
มาก รีบส่งคนไปคัดสําเนาทันที บอกว่าต้องส่งไปยัง
เมืองหลวง นายอําเภอเสินห้ามปราบสองครัง แต่จน
ปั ญญาผูอ้ ืนเป็ นขุนนางชันสูง สุดท้ายจําต้องพกพา
ความกังวลเต็มออกกลับไป ซํายังถูกเสินมูเ่ ฉินตําหนิอีก
หนึงยก สองพ่อลูกตรงไปยังสวนหลังศาลอําเภอแล้ว
หยิกกันขึนมา

126
หลังหยิกจบแล้ว คนหนึงก็ดงึ แขนของฝ่ ายตรงข้าม คน
หนึงก็บิดหูของอีกฝ่ าย จากนันเสียงตะโกนท่านพ่อเอย
ลูกชายเอย ก็ดงั ไปถึงโถงด้านหลัง เหล่าเด็กสาวบ่าวรับ
ใช้กลุม่ หนึงทีเห็นต่างสลับกันมองหน้า

ตอนแผนการฉบับนีของซูเซียงเพิงมาถึงเมืองหลวง ทัว
ทังเมืองหลวงก็ตา่ งประดับโคมไฟหลากสีสนั มิใช่เพราะ
แผนการของนาง ทว่าเป็ นเพราะวันเฉลิมพระ
ชนมพรรษาของพระพันปี ใกล้เข้ามาแล้ว

127
ตอนที 457 จ้าวเซิงนําเสือมาถวายพระพร

พระพันปี ฉลองพระองค์ดว้ ยชุดหรูหรา มองดูเหล่าบุตร

หลานเบืองล่างด้วยใบหน้าเปี ยมความรักใคร่เมตตา แต่
ละคนล้วนกตัญ ู ถวายของดีมามากมาย แต่กลับมี
เพียงหลานชายสุดทีรักคนเดียวทียังไม่เห็นหน้า แม้บน
พระพักตร์พระพันปี ยมแย้
ิ ม ทว่าในใจกลับมีความกลัด
กลุม้ เสียใจเล็กน้อย

128
ในตอนทีพระนางใกล้จะรักษาสีหน้ายิมแย้มไว้ไม่ไหว
แล้วนัน ก็ได้ยินเสียงแจ้งข่าวมาจากด้านนอก อ๋องแห่ง
สงครามกลับวังหลวงแล้ว

พระพันปี พลันตืนเต้นดีใจ ลุกขึนจากด้านบนกะทันหัน

ทําให้องค์รชั ทายาทและองค์จกั รพรรดิตกใจจนรีบเข้ามา
ประคองไว้ “เซิงเอ๋อร์กลับมาแล้ว หลานรักของข้ากลับ
มาแล้ว...”

พระพันปี ยมแย้
ิ มร่าเริงและยังไปดันตัวรัชทายาททีอยู่
ข้างๆ “มัวเอ๋อร์ เร็ว รีบไปรับน้องชายเจ้าเร็ว เขาต้อง
เหนือยมากเป็ นแน่”

129
รัชทายาทเองก็รูส้ กึ ดีใจ ก่อนหน้านีได้ยินข่าวลับที
องครักษ์มงั กรส่งมาบอกว่าจ้าวเซิงได้รบั บาดเจ็บ เขาก็
ยังเป็ นห่วงเหลือคณา งานเฉลิมพระชนมพรรษาของ
พระพันปี ก็กลับมาไม่ทนั เวลา ในใจเขาก็ยิงว้าวุน่ เหมือน
กับถือถังนําไว้ ด้วยกลัวว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรขึน
บัดนีเห็นน้องชายก้าวเท้าใหญ่เข้ามาอย่างอารมณ์ดีสด
ชืนมีชีวิตชีวา ใบหน้าสง่าน่าเกรงขามของรัชทายาทก็
ปรากฏความรักใคร่เอ็นดูและความอ่อนโยนเล็กน้อย

ล้วนกล่าวกันว่าในสังคมเชือพระวงศ์ใจแคบเลือดเย็น
หลายปี มานีเขาเองก็ได้รบั รูถ้ งึ มันอย่างลึกซึง แต่เขาโชค
ดี เขามีเสด็จพ่อ และยังมีนอ้ งชายอีกคนหนึง ขอเพียง
พวกเขาสามคนกอดกันแน่นเป็ นหนึงเดียวกันก็สามารถ

130
ยืนหยัดได้ไม่ลม้ น้องชายผูน้ ีก็เป็ นคนบากบันใจสู้ ฆ่า
สังหารในสนามรบหลายคราก็เพือแลกมาด้วยความสงบ
สุขของบ้านเมือง

หลังจ้าวเซิงเข้ามาในพระตําหนักใหญ่แล้วก็โขกศีรษะ
คํานับให้พระพันปี ทนั ที “หลานอกตัญ ู หลานมีเรืองติด
ขัดทําให้กลับมาล่าช้า ขอเสด็จย่าอย่าถือโทษ”

“เซิงเอ๋อร์รบี ลุกขึน กลับมาก็ดีแล้วกลับมาก็ดีแล้ว...”

พระพันปี ตรัสอย่างตืนเต้น อยากจะไปจูงมือจ้าวเซิง

จ้าวเซิงตาเร็วมือไวรีบเดินหน้าสองก้าวเข้าไปประคอง
พระพันปี ให้นงลงบนเก้
ั าอีอย่างมันคง จากนันจ้าวเซิงจึง

131
คุกเข่าลงโขกศีรษะคํานับอย่างจริงจังสามครัง “เสด็จย่า
หลานอกตัญ ู หลานกลับมาสายแล้ว”

พระพันปี เห็นหลานชายกลับมาแล้ว อีกทังยังครบถ้วน

สมบูรณ์ ไหนเลยจะโกรธเคือง รีบประคองคนให้ลกุ ขึน
จ้าวเซิงจึงค่อยหันไปน้อมทักทายพระบิดาและองค์
รัชทายาท คนทังสองย่อมมีความสุขยิงนัก

เวลานีรัชทายาทเข้ามาหยอกล้อ “เจ้าหนูเหม็นโฉ่ไยกลับ
มาสายเช่นนี ต้องมีของดีบางอย่างถวายแด่เสด็จย่า
แล้ว”

หน้าจ้าวเซิงตึงเครียดเล็กน้อย คนอืนมองไม่ออก ทว่า

132
รัชทายาทกลับดูรู ้ เจ้าหนูนีคงมิได้ไม่เตรียมของขวัญมา
ให้เสด็จย่าจริงๆ หรอกนะ ภายในใจเขากระวนกระวาย
เล็กน้อย ยังคํานวณอยูใ่ นใจว่าหากเขาพยักหน้าเพียง
เล็กน้อย ตนก็จะคิดหาหนทางช่วยเขาบ่ายเบียงเรืองนี
ไป อย่างไรเสียในคลังส่วนพระองค์ของเขาก็ยงั มีของดี
อยูจ่ าํ นวนมาก เลือกออกมาดีๆ สักหนึงชินถวายแด่
เสด็จย่า คาดว่าเสด็จย่ารักน้องชายถึงเพียงนีคงไม่ถือ
โทษโกรธเคือง

ในขณะทีรัชทายาทกําลังครุน่ คิดอยูภ่ ายในใจ กลับได้ยิน

จ้าวเซิงคุกเข่าโขกศีรษะคํานับแก่พระพันปี อีกครา
“เสด็จย่า หลานมีของขวัญถวายแก่ทา่ นหนึงชิน มิใช่
เครืองประดับเงินทองของลําค่าอันใด มิรูว้ า่ ท่านย่าจะ
รังเกียจหรือไม่ ”

133
พระพันปี ไหนเลยจะมีความคิดรังเกียจ ต่อให้จา้ วเซิง
มอบเศษผ้าให้นางผืนหนึงนางก็ยงั ดีใจ

จ้าวเซิงจึงกล่าวกับคนในโถงตําหนัก “เดิมทีจดั เตรียม

ปะการังไว้แล้วหนึงต้น ทว่าระหว่างทางกลับมาเรือล่ม
แต่ครานันได้ช่วยชีวิตเสือใหญ่ไว้ตวั หนึง บัดนีเสือ
ติดตามหลานเข้ามาในวังแล้ว อยากโขกศีรษะคํานับให้
เสด็จย่า ”

คนทังหลายพอได้ยินก็ตืนตกใจ อะไรนะ องค์ชายแห่ง

สงครามผูน้ ีนําเสือเข้ามาในวังหรือ แต่นนเป็
ั นสัตว์ป่าดุ
ร้ายเชียวนะ ซํายังบอกว่าจะมาคํานับให้พระพันปี อีก

134
อย่าทําให้คนหวาดกลัวสิ

ในใจคนทังหลายทังตกตะลึงทังหวาดผวา มีเพียงจวิน
อ๋องผูซ้ งยื
ึ นไม่เป็ นทีจุดสนใจอยูท่ า่ มกลางฝูงชนคนเดียว
ทีมีความประหลาดใจวูบผ่านในสายตา คนอืนๆ มิทนั
สังเกตเห็น มีเพียงจ้าวเซิงคนเดียวทีมองเห็นฉากนี
หัวเราะเยาะในใจ ตนทําเรืองขาดคุณธรรมยังกลัวผูอ้ ืน
ล่วงรูอ้ ีกหรือ มีปัญญาทําก็อย่าเกรงกลัวสิ!

ตอนจ้าวเซิงกล่าวคํานีออกไป แท้จริงแล้วในใจก็สนั
ระทึกอยูไ่ ม่นอ้ ย เพียงกลัวว่าจะทําให้พระพันปี ตกใจ
กลัว คิดไม่ถงึ ว่าผูอ้ าวุโสกลับหัวเราะคิกคัก เมตตาอ่อน
โยนอย่างยิง “ดูแล้วเซิงเอ๋อร์ของเราเมตตาเหล่าสรรพ
สัตว์ดงั ทีคิด กระทังเสือยังรูจ้ กั ตอบแทนคุณ เสือมาถึง
135
แล้วหรือไม่ พามันเข้ามาให้ขา้ ดูหน่อย”

ตอนที 458 ความหวาดหวันของจีจวินอ๋อง

เสือถูกยกเข้ามาโดยรวดเร็ว จ้าวเซิงเข้ามาเปิ ด
กรงออกอย่างไม่คาดคิด ทุกคนรอบทิศต่างหวาดกลัวพา
กันถอยหนี นีเป็ นราชาแห่งป่ าเชียวนะ หาก
สัญชาตญาณร้ายของมันตืนขึนมาแล้วจะทําเยียงไร

136
แต่คิดไม่ถงึ ว่าเสือตัวนันกลับเชืองอย่างยิง มันตรงเข้าไป
ยืนข้างกายจ้าวเซิง เปลือกตาตกลงเล็กน้อย ดูทา่ ทาง
แล้วเคารพอย่างยิง

จ้าวเซิงย่อตัวลงลูบหัวของมัน เอ่ยเสียงเบา “มา คํานับ

ให้พระพันปี ”

ผูค้ นยิงตกตะลึง พาเสือเข้ามาตัวหนึงยังแล้วไป สัตว์

เดรัจฉานนีไฉนจึงเข้าใจภาษามนุษย์ได้ แต่สงที
ิ ทําให้
พวกเขายิงตืนตะลึงคือสิงทีตามมาภายหลัง เสือตัวนีเข้า
ใจคําพูดของจ้าวเซิงอย่างแท้จริง มันงอขาด้านหน้าคุก
เข่าลงบนพืน หัวโขกลงบนพืนเบาๆ

137
พระพันปี ยอ่ มยิมไม่หบุ รีบให้เสือลุกขึน ทังยังแต่งตังให้
เป็ นราชาแห่งป่ าอย่างพึงพอใจ ยิมปากไม่หบุ คนทัง
หลายกล่าวว่าพระพันปี โชคดี บุตรหลานแต่คนล้วนจิต
ใจเผือแผ่ แต่อย่างไรก็ตามเป็ นการหยิบยกวาจาไพเราะ
มาพูด เห็นพระพันปี มีความสุขเช่นนี ก็มีทงคนที
ั ดีใจ
อย่างแท้จริง อาทิเช่น รัชทายาท ฮ่องเต้และองค์หญิง
เจ็ด และคนทีประจบเลียแข้งเลียขา เช่น เหล่าขุนนาง
และคนแฝงเจตนาร้ายเหล่านัน

แน่นอนว่าย่อมมีคนหวาดหวัน ผูน้ นคื

ั อจวินอ๋องทีรูจ้ กั
เสือตัวนัน เสือตัวนีเป็ นเสือทีเขาจับเองกับมือ เพือให้มนั
ไปกัดจ้าวเซิงให้ตายระหว่างทาง แต่ แต่เหตุใดเสือจึง
กลับมาด้วยกันกับจ้าวเซิงได้เล่า ดูทา่ แผนการเหล่านัน
ของเขาจะถูกเปิ ดโปงแล้ว

138
ขณะทีใจกําลังหวาดหวันก็เห็นสายตาเย็นชาของจ้าวเซิง
ส่งผ่านมา เวลาชัวพริบตาราวกับถูกธารนําแข็งหมืนปี
กดทับลงไปเบืองล่าง หมัดกําแน่นอย่างทนมิไหว ทังร่าง
กําลังสันไหว ด้วยกลัวว่าเสือจะเกิดคลังเข้ามากัดเขา
เพราะครานันเขากระทําไว้กบั เสือตัวนีอย่างทารุณมาก

“เอ๊ะ จีเอ๋อร์เป็ นอะไรไป ไม่สบายตรงไหนหรือ เร็วเข้า

รีบไปตามหมอหลวงมาเร็ว!” พระพันปี กาํ ลังมีความสุข
พอพระทัยก็เห็นสีหน้าของจีจวินอ๋องเข้า

เพือมิให้กวาดพาความรืนเริงของพระพันปี ไป จักรพรรดิ
รัชทายาทและจ้าวเซิงทังสามมองตากัน ตัดสินใจระงับ
เรืองนีลงชัวคราว ดังนันจักรพรรดิจงึ โบกพระหัตถ์ ให้
139
หมอหลวงนําตัวจีจวินอ๋องลงไปตรวจดูอาการก่อน จาก
นันกําชับให้คนตามไปเฝ้าสังเกตอย่างเงียบๆ ดูวา่ เขา
ลักลอบไปพบคนผูใ้ ด และไม่อนุญาตในเขาออกจากวัง
ทังหมดรอให้ผา่ นงานเฉลิมพระชนมพรรษาของพระ
พันปี ผา่ นไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ฎีกาทีเจ้าเมืองนําถวายมาถึงโต๊ะทรงงานของจักรพรรดิ
อย่างรวดเร็ว จักรพรรดิพระองค์เองก็กงั วลเรืองภัยพิบตั ิ
ในปี นีมาก ดังนันเอ่ยถึงเรืองนีขึนมาในตําหนักใหญ่สอง
สามประโยค ทุกคนล้วนรูส้ กึ ไม่ไว้วางใจ

ตอนฮ่องเต้กล่าวถึงวิธีปอ้ งกันและรักษายามโรคระบาด
ขยายวงกว้างมาถึง กลับมีคนขึนมาทูลต่อจักรพรรดิวา่ ผู้
ทีเขียนมาตรการนีเป็ นคนทรยศ ไม่พอใจราชสํานัก
140
กําลังสาปแช่งอยูเ่ ป็ นแน่ ถึงขันมีบางคนกล่าวว่าเจ้า
เมืองผูน้ ีเป็ นเจ้าเมืองมณฑลชางผิงมานานปี ให้เขาย้าย
เลือนขันก็มิยอมย้าย มิแน่วา่ ในใจอาจซ่อนเร้นอะไรไว้
ทังยังต้องการให้ฮ่องเต้ตรวจสอบดูให้ดี

ฮ่องเต้เองก็นบั ว่าเป็ นจักรพรรดิผมู้ ีปรีชา เดิมทีมิได้เชือ

เรืองไม่มีตน้ สายปลายเหตุเหล่านี แต่ปีนีเกิดภัยแล้ง
ใหญ่ขนแล้
ึ วอย่างแท้จริง ดังนันเขาจะสะเพร่าไม่ระมัด
ระวังมิได้ สําหรับถ้อยคําสาปแช่งจําพวกนันพระองค์เอง
ก็นกึ สงสัย รวมถึงเรืองทีเจ้าเมืองชางผิงยินยอมเป็ นขุน
นางอยูท่ ีนันสิบกว่าปี ไม่ยอมย้ายเลือนตําแหน่ง ทําให้ใน
พระทัยของฮ่องเต้ก็แอบซ่อนความแคลงใจนีไว้รางๆ

พระพันปี ทรงทราบว่าสาส์นนีเป็ นซูเซียงซึงดํารง

141
ตําแหน่งท่านหญิงของอําเภอส่งมาก็รบี เข้าพบจักรพรรดิ
ทันที กล่าวกับจักรพรรดิวา่ ถ้อยคําสาปแช่งเหล่านันล้วน
ไม่มีอยูจ่ ริง แคว้นต้าหรงของเราสงบสุขรุง่ เรือง แห้งแล้ง
เพียงปี เดียวต้องกลัวอันใด สิงทีน่ากลัวทีสุดคือจิตใจคน
ผิดทํานองคลองธรรมเหล่านัน ผูอ้ ืนเป็ นขุนนางประหนึง
บิดามารดาประจํามณฑลชางผิงมาสิบกว่าปี ราษฎรอยู่
เย็นเป็ นสุข แต่ไรมาก็มิเคยได้ยินข่าวคราวว่าเขาคิดคด
กบฏ กระทังระดมทหารกักตุนเสบียงสักนิดก็ยงั ไม่มี
ยามองค์จกั รพรรดิตรวจสอบขอให้รอบคอบระมัดระวัง
อย่าทําร้ายจิตใจของเหล่าข้าราชบริพาร

จักรพรรดิเป็ นบุตรกตัญ ู ได้ยินมารดาของตนกล่าวเช่น

นี จึงคลายความวิตกกังวลลงได้จาํ นวนมาก เดิมทีคิด
อยากจับตัวเจ้าเมืองชางผิงมาถามว่าคนทีเขียนคําสาป

142
แช่งเป็ นผูใ้ ด แต่บดั นีครุน่ คิดดูแล้วก็แล้วกันไป เป็ นเพียง
เรืองเล็กน้อยเท่านัน

143
ตอนที 459 เจ้าเป็ นจอมตะกละ

แต่ยงั คงส่งคนไปตรวจสอบมณฑลชางผิงโดยเฉพาะอยู่
ช่วงเวลาหนึง จนกระทังแน่ใจแล้วว่าไม่มีปัญหาใดจึงให้
คนถอนตัวกลับมา แน่นอนว่าเรืองนีย่อมเป็ นเรืองในภาย
หลัง

เรืองนีจ้าวเซิงทีอยูใ่ นเหตุการณ์ยอ่ มรูด้ ี พระพันปี สอบ

ถามเรืองนีกับเขาอีกครัง จ้าวเซิงก็ทลู ว่าข้อเสนอเหล่านี
น่าจะเป็ นซูเซียงลงมือด้วยตัวเอง ตอนพระพันปี ได้ยินก็
ประหลาดใจยิง เนืองด้วยเดิมทีพระนางก็ประทับใจใน
ตัวซูเซียงอยูแ่ ล้ว เมือมองดูมาตรการเหล่านันอย่าง
ละเอียดก็รูส้ กึ ว่าแม้ซเู ซียงเป็ นเพียงสตรีนางหนึงทว่า
กลับเป็ นคนมากความสามารถ อีกทังยังเป็ นคนจิตใจดี
144
งามคนหนึง

พระพันปี พลันปลืมปี ติ กล่าวหยอกล้อกับจ้าวเซิง “เซิง

เอ๋อร์ของพวกเราโตแล้ว และก็มีแม่นางทีชอบพอแล้ว”

สีหน้าสงบนิงของจ้าวเซิงแดงระเรือขึนน้อยๆ แต่
ปากกลับปฏิเสธ “เสด็จย่ารูจ้ กั จะหาความเบิกบานจาก
หลานแล้ว หลานยังมีเรืองต้องรีบจัดการ ขอทูลลาก่อน
แล้ว”

“ฮิ เจ้าเด็กคนนีนี ก็แค่มีแม่นางทีชอบพอแล้วมิใช่หรือ

ย่าก็แค่ถามดู เดินหนีไปเลยหรือนี” พระพันปี ยงั ตะโกน
ตามหลังไปอีกสองสามประโยค เห็นจ้าวเซิงสะดุดเท้า

145
ตรงธรณีประตู ก็ยงมี
ิ ความสุข หลานชายซือบือของตนผู้
นีหนอ อายุยีสิบกว่าปี แล้ว ลูกบ้านอืนต่างก็มีความคิด
เป็ นของตัวเองแล้ว แต่เขาเพิงจะเริมมีความคิดความ
อ่าน แม้ฐานะของซูเซียงมิได้ดีเลิศ อีกทังยังเป็ นหญิง
หม้าย แต่แม่นางผูน้ นก็
ั เป็ นคนดี ขอเพียงแค่หลานชาย
ชอบพอรวมกับคุณของโสมต้นนัน พระนางก็ยินดีจะ
ออกหน้าให้ซเู ซียง ภายหน้าแต่งตังนางเป็ นกุย้ ฮูหยิน
หรือเป็ นซูเ่ ฟยก็ยอ่ มได้

......

ทางฝังซูเซียงกําลังต่อสูก้ บั เมล็ดสนอยูต่ ลอดเวลา ไม่รู ้

เลยว่าตนเองถูกพระพันปี วางตัวให้เป็ นชายาของจ้าวเซิง
แล้ว
146
มองนํามันทีเพิงทําเสร็จใหม่ๆ ใสแจ๋วงวดนัน แล้วดม
กลินทีหอมหมดจดมาก ก็มีความสุขจนแทบทนไม่ไหว
สังงานคนทังหลายแล้วเข้าสูก่ ารต่อสูอ้ ีกครัง

“ฮูหยิน เราเข้าป่ าไปเก็บกลับมาเพิมอีกสักหน่อยเถอะ

เจ้าค่ะ กลินหอมยิงนัก ผัดกับผักน่าจะอร่อย” ชุ่ยหลิวยืน
พูดตาเป็ นประกายอยูข่ า้ งๆ

ซูเซียงกลอกตาใส่นางอย่างเอือมระอา “นานขนาดนี
แล้วข้าเองก็เพิงเห็นว่าเจ้าก็เป็ นจอมตะกละคนหนึงเช่น
กัน ข้าจะบอกเจ้าให้ นํามันทีเคียวจากเมล็ดสนนีแม้มนั
มีโภชนาการดี แต่ไม่ควรกินในปริมาณมาก พูดอีกอย่าง
เจ้าเข้าป่ าไปเก็บผลสนมาหมด แล้วกระรอกเขาจะกิน
147
อะไรเล่า”

ชุ่ยหลิวเกาหัวอย่างเขินอาย “แหะๆ ข้าก็เพียงพูดไปเท่า

นัน”

สายตาของพวกชิงเหมยทีอยูด่ า้ นข้างก็สลดลงไปเช่นกัน
แท้จริงแล้วยังอยากจะเข้าป่ าไปเก็บมาเคียวนํามันมาก
ขึนอีกหน่อย แต่ได้ยินเจ้านายกล่าวว่าสิงนีไม่ควรกิน
มากเกินไป พวกเขาจึงละทิงความคิดนีไป

ก่อนอืนอย่าเพิงกล่าวถึงทางฝังซูเซียงทีทํานํามันเมล็ด
สนและหารือเรืองสูตรยาจํานวนมากกับหลีปัวหมิง แต่
มากล่าวถึงพระราชวังในเมืองหลวง พระพันปี นาํ แผน

148
การของซูเซียงมาอ่านดูอย่างละเอียดซําไปซํามาอยู่
หลายรอบ รูส้ กึ ว่าในนันแท้จริงแล้วมีความเห็นดีๆ
จํานวนมาก จึงเข้าพบทูลต่อฮ่องเต้อีกครัง

แต่ดว้ ยเหตุทีขุนนางใหญ่กล่าวว่าเป็ นคําสาปแช่งฮ่องเต้

จึงยังแสลงใจ จึงคอยปลอบให้พระพันปี ดแู ลพระวรกาย
ให้แข็งแรง ต้องพักผ่อนให้มากทํานองนัน ฝ่ ายในมิอาจ
แทรกแซงราชกิจ พระพันปี มิอาจตรัสได้มาก รวมถึงพระ
นางก็มิได้เชียวชาญในการบริหารบ้านเมืองดูแลปาก
ท้องประชาชน ไตร่ตรองดูแล้วจําต้องปล่อยเลยไป

แต่ทางด้านมณฑลชางผิง เจ้าเมืองทุม่ เททังกายทังใจ

เตรียมการตามแนวทางทีซูเซียงเสนอแนะไว้เรียบร้อย
แล้ว ไม่เพียงแต่เริมกักตุนเสบียง จํากัดราคาธัญพืช ถึง
149
ขันเริมร่างหนังสือราชการยามเกิดเหตุฉกุ เฉินเหล่านัน
แล้ว

รัชทายาทและฮ่องเต้ตา่ งก็อยากให้จา้ วเซิงอยูช่ ่วยงาน

ทว่าในใจจ้าวเซิงคะนึงหาซูเซียง จึงแบกหน้าหนาไปขอ
ร้องพระพันปี

รอยยิมบนใบหน้าพระพันปี โอบอ้อมอารียงขึ
ิ น ถึงขันยืน
มือลูบศีรษะของจ้าวเซิง “เซิงเอ๋อร์ของเราโตแล้ว มีแม่
นางทีชอบพอแล้วจริงๆ สินะ เมือไหร่จะพาแม่นางผูน้ นั
กลับมาให้ยา่ ดูหน่อยเล่า” พระพันปี เรียกว่าแม่นางมิได้
เรียกว่าสตรี มิเพียงแต่รกั ใคร่เอ็นดูจา้ วเซิงแต่ยงั พอ
พระทัยในตัวซูเซียงอีกด้วย

150
จ้าวเซิงก็ไม่รูจ้ ะพูดอันใดดี ทําได้เพียงก้มหน้า พระพันปี
เห็นท่าทางนีทีนับว่ายอมโดยปริยายแล้วของเขา ในใจ
ยิงมีความสุข หลายปี มานีนางยังคิดว่าหลานชายของ
ตนผูน้ ีใจแข็งเหมือนเหล็ก ในทีสุดบัดนีก็ถกู แม่นาง
หลอมละลายหัวใจได้แล้ว ต่อให้อีกฝ่ ายเป็ นหญิงหม้าย
คนหนึงกระนันแล้วจะเป็ นอะไรไป

ตอนที 460 ความสัมพันธ์ระหว่างจ้าวเซิงและรัชทายาท

151
จ้าวเซิงยังมิได้พดู อันใด พระพันปี ก็ทราบถึงความคิดจิต
ใจของเขาแล้ว “ย่าจะไม่รูห้ รือว่าเจ้าอยากพูดอะไร กลับ
ไปข้าจะทูลต่อฝ่ าบาท อย่างไรภัยพิบตั ิทางมณฑลชา
งผิงก็นบั ว่าร้ายแรงมากทีสุด ส่งเจ้าไปรักษาการณ์ก็ใช่
ว่าจะทํามิได้ ”

จ้าวเซิงดีใจ ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิมจางๆ “ขอบ

พระทัยพระอัยยิกา”

“เจ้าเด็กโง่คนนี คราวหน้ากลับมาก็อย่าลืมพาแม่นาง
มาด้วย อย่าเอาแต่เลียงแร้งเลียงเสืออะไรนัน ย่าอายุ
มากแล้ว อย่างไรก็ชอบหญิงสาวอ่อนโยนมากกว่า”

152
จ้าวเซิงถูกล้อจนหน้าแดงไปทังหน้าแต่ก็ยงั ไม่พดู อะไร
และอยูร่ บั ประทานอาหารคําในตําหนักของพระพันปี
แล้วจึงเตรียมตัวออกไป

แต่เพิงออกจากประตูก็ถกู องค์รชั ทายาทคว้าตัวไว้แน่น

“ไป ไปกับข้าตรงนัน มีเรืองจะคุยกับเจ้า!”

“นี เจ้าเบาหน่อย อย่าดึงๆ ลากๆ! มือข้ายังเจ็บอยูน่ ะ!”

จ้าวเซิงต่อต้านเล็กน้อย

“เจ้าอย่ามาพูดเหลวไหลกับข้า แผลบนตัวเจ้าหายตัง
นานแล้ว รีบเดินไปกับข้า มิเช่นนันข้าจะหวดเจ้า! ”

153
รัชทายาทกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์แต่กลับคลายมือออก
เล็กน้อย ด้วยกลัวว่าจะทําให้จา้ วเซิงบาดเจ็บจริงๆ

“ข้าพูดเหลวไหล เจ้าเองก็เหลวไหลทังวันเหมือนกัน
แหละ ยามลับหลังคนอืนหน้าตาสุภาพอ่อนโยน พออยู่
ต่อหน้าข้าก็เผยธาตุแท้ เจ้าเป็ นคนเช่นไรข้าจะไม่รูห้ รือ!”
จ้าวเซิงตอกกลับอย่างไม่พอใจ

“นี เจ้าออกไปรอบนีคิดจะอวดเก่งแล้วใช่หรือไม่! เจ้า

ลืมไปแล้วหรือว่าพีชายปฏิบตั ิตอ่ น้องดุจสหาย น้องชาย
ต้องเคารพนับถือพีเขียนอย่างไร ถูกสุนขั กลืนลงท้องไป
แล้วหรือ! รีบเดินตามข้ามา อย่าพูดพรํา! เจ้าเด็กป่ วนแค่
กระดกก้นข้าก็รูแ้ ล้วว่าเจ้าคิดจะทําอะไร!” องค์
รัชทายาทพูดไปพูดมาก็ดา่ ขึน
154
“อยากให้พวกขุนนางในราชสํานักเหล่านันมาเห็นองค์
รัชทายาทผูส้ ง่างามองอาจของเราเสียจริงๆ ก้นไม่กน้ อัน
ใดก็ลว้ นแขวนอยูบ่ นปาก เหมือนกับพวกชายฉกรรจ์ป่า
เถือนในชนบท”

“ดูทา่ เจ้าจะเห็นชายฉกรรจ์ป่าเถือนตามชนบทมาไม่
น้อยสินะ แม่นางเล่าเป็ นเยียงไร คงหน้าตาดีเพลินตาล่ะ
สิ เจ้าหนูอย่างเจ้ากลับมาแล้วบนใบหน้าก็สลักอักษรไว้
สีตัว หลงใหลราคะ!”

จ้าวเซิงกับรัชทายาทก็เป็ นเช่นนี ยามไม่พบหน้าต่างก็

คิดถึงกัน พอพบหน้าก็เริมจิกกัด เหล่าข้ารับใช้นางกํานัล
เหล่านันเห็นความแปลกประหลาดนีจนเลิกมองว่า
155
แปลกไปแล้ว เพียงแต่ตอนทีได้ยินรัชทายาทตรัสว่าก้นก็
เงยหน้าขึนมองเล็กน้อย จากนันก็รบี ก้มลงอย่างรวดเร็ว
พวกเขาไม่ได้ยิน พวกเขาไม่ได้ยินอะไรทังนัน

ก็เป็ นเช่นนี จ้าวเซิงถูกองค์รชั ทายาทคว้าตัวไปซักถาม

ในห้องบรรทม ถามเขาว่ามีหญิงสาวทีสนใจแล้วใช่หรือ
ไม่ ใช่คนนามว่าซูเซียงผูน้ นหรื
ั อไม่ จ้าวเซิงรูด้ ีวา่ ปฏิเสธ
ไปก็ไร้ประโยชน์ คนตรงข้ามผูน้ ีเป็ นพีน้องทีเติบโตมา
ด้วยกันกับตนเอง แม้แต่เสด็จย่าก็ยงั ล่วงรูเ้ รืองในใจของ
เขา ปิ ดก็ปิดไม่มิด ไม่เปิ ดปากเสียดีกว่า

“นีเจ้าชอบหญิงหม้ายจริงๆ หรือ!” รัชทายาทบิดหูจา้ ว

เซิงอย่างไม่อยากจะเชือ “สมองเจ้ามีปัญหาไปแล้วหรือ
ออกไปถูกคนล้อเลียนจะทําเยียงไร สตรีผนู้ นฉลาดอยู
ั ่
156
บ้างก็จริง แต่เจ้าดูวิธีการทีนางเสนอออกมาเหล่านันสิ
ถูกคนใส่รา้ ยสาปแช่งก็ทาํ ตัวเอง ข้าว่าเจ้า เจ้าไปสนใจ
แม่นางบ้านใดไม่ดใู ห้ดี หากนางเป็ นเพียงหญิงชนบทตัว
คนเดียวเรารับนางมาเป็ นนางต้นห้องก็ได้แล้วไป แต่นาง
เป็ นหญิงหม้ายซํายังมีลกู ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าในสมอง
เจ้าคิดอะไรอยู!่ ”

“นางมิใช่หญิงหม้าย” จ้าวไม่รูว้ า่ ควรต่อบทสนทนานี

อย่างไรไปชัวขณะ ทําได้เพียงตอบประโยคนีกลับไป
อ้อมๆ แอ้มๆ

เขาทําให้องค์รชั ทายาทโกรธจนหัวเราะ ปล่อยมือหย่อน

ก้นนังลงบนเก้าอี มือกุมหน้าผาก ผ่านไปครึงวันถึงจะ
ระบายลมหายใจออกมา “นางมิใช่หญิงหม้าย ใช่ นาง
157
ไม่ใช่หญิงหม้ายแน่นอน บุรุษของนางอยูท่ ีใดก็ไม่มีผใู้ ดรู ้
แต่ลกู ทังสองคนของนางมิใช่ตวั ปลอมนี เจ้า คิดจะเป็ น
ไอ้เต่าเลียงลูกของผูอ้ ืนจริงหรือ!”

“นันเป็ นลูกของข้า” จ้าวเซิงก้มหน้างุดตอบอีกหนึง

ประโยค

ปี นนเขาถู
ั กคนมุง่ ร้ายวางยาปลุกกําหนัดและหาหญิง
ชาวบ้านคนหนึงมาทําเรืองอย่างว่า แม้ตอนนีเขาจะมี
ความสัมพันธ์อนั ดีกบั ซูเซียงและรักซูเซียงมาก แต่กล่าว
อย่างไรนันก็เป็ นความอัปยศในชีวิต หากเขาพูดออกไป
ตอนนีท่านพีรัชทายาทต้องหัวเราะเยาะเขาเป็ นแน่
ตําหนิวา่ เขาเป็ นเจ้าโง่ เขาไม่พดู ถึงมันเสียดีกว่า

158
159
ตอนที 461 เจ้าว่าเจ้าโง่คนนีจะห่วงใยคนอืนหรือไม่

รัชทายาททรงกริวเขาจนแทบหยุดหายใจ ลุกขึนจาก
เก้าอีโดยไม่รกั ษากริยาเลยแม้แต่นอ้ ย ถีบเบาะรองนัง
ข้างตัวไปหนึงที ชีไปยังจ้าวเซิงแล้วด่าว่า “นีโดนล้าง
สมองไปแล้วจริงๆ ใช่หรือไม่ ลูกของเจ้า? สิงทีหญิง
หม้ายให้กาํ เนิดก็เป็ นลูกของเจ้า ไม่รูว้ า่ ทีแท้หญิงหม้าย
คนนันเป็ นพวกปลินปล้อนหลอกลวงหรือไม่ ข้าจะบอก
ให้นะ เจ้าควรรีบหยุดความคิดนีเสียแต่เนินๆ อย่าทําโง่
ไปหน่อยเลย ข้าและเสด็จพ่อล้วนไม่เห็นด้วย!”

“ข้าทราบแล้ว เช่นนันท่านพีรีบพักผ่อนเถิด” เช้าตรูข่ ณะ

ทีเดินออกจากตําหนักไท่เหอยังคิดว่าอีกไม่นานก็จะได้
พบซูเซียงแล้ว แต่อาการดีใจในตอนนีนันก็ถือว่าลดลง
1
ไปมากแล้ว และกลัวว่าพูดมากไปแล้วท่านพีรัชทายาท
จะเข้าใจผิดคิดว่าซูเซียงล่อลวงตนเอง ถึงเวลานันจะ
ควบคุมสถานการณ์ได้ยากขึนไปอีก

สุดท้ายขณะทีเดินออกไปก็ยงั กล่าวเพิมอีกประโยคว่า
“ท่านพีคิดมากไปแล้ว ข้าเองก็นกึ ถึงบุญคุณทีนางเคย
ช่วยชีวิตไว้เลยดูแลมากหน่อยก็เท่านันเอง”

รัชทายาทก็ไม่ได้สนใจเขาแล้ว โบกมือไปมา บ่งบอกว่า

ให้คนผูน้ ีรีบไป เห็นเจ้าน้องโง่ทีสติไม่ดีทีไรแล้วรูส้ กึ หงุด
หงิดทุกที

หลังจากทีจ้าวเซิงเดินออกไปไกลแล้วยังได้ยินเสียงแตก

2
ของกระเบืองเคลือบดังออกมาจากห้องโถง จากนันก็
เปลียนเป็ นเสียงด่าด้วยความโกรธเดือดดาลของ
รัชทายาทว่า “เจ้าโง่!”

ทันใดนันรัชทายาทก็กวักมือไปทางเงามืด “ส่งคนไป
ตรวจสอบเรืองของผูห้ ญิงคนนันซะ!” ในเงามืดนันไม่ได้
มีการตอบรับแต่อย่างใด มีเพียงความรูส้ กึ ถึงลมพัดผ่าน
มาเบาๆ หนึงสายเท่านัน

แต่เมือคนสืบไปถึงเขตชางผิงแล้วพบซูเซียง เห็นซูเซียง
กําลังผลักผูห้ ญิงคนหนึง แล้วให้คนตีจนเลือดท่วมตัว
คนผูน้ นกลั
ั วว่าจะทําให้จา้ วเซิงหรือคนของจ้าวเซิงตกใจ
จึงทําได้เพียงมองจากทีไกลๆ ไม่ได้สืบจนเข้าใจถ่องแท้
ว่าเกิดเรืองอะไรขึนกันแน่ก็รายงานเบืองบนไปเช่นนัน
3
เดิมทีรชั ทายาทก็ไม่พอใจในตัวซูเซียงอยูแ่ ล้ว เพียงแค่
คิดว่าอย่างไรนางก็ยงั มีความปราดเปรืองและจิตใจที
กตัญ อู ยูบ่ า้ ง ขณะนีความรูส้ กึ ทีดีทีมีอยูเ่ พียงน้อยนิด
ได้สลายหายไปจนหมดเสียแล้ว ความคิดทียังหลงเหลือ
อยูใ่ นใจนันมีเพียงว่าจะมีวิธีไหนทีจะสามารถนําจ้าวเซิง
กลับมาให้เร็วทีสุด ไม่ให้หญิงบ้านนอกเช่นนันมาทําร้าย
น้องชายได้ แม่นางดีๆ แบบไหนในเมืองหลวงก็ไม่มี！

ไม่กีวันก่อนเขาเพิงเกรินกับมหาเสนาบดีฝังซ้ายเป็ นการ
ส่วนตัว บ้านของพวกเขามีบตุ รสาวทีอายุสบิ หกปี เช่นกัน
เขายังตังใจไปขอความประสงค์จากเสด็จพ่อเป็ นพิเศษ
เพือทีบุตรสาวของสํานักอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายจะได้ไม่
ต้องเข้าคัดเลือกหญิงงามในปี นี แล้วเก็บไว้ให้นอ้ งชายที
โง่เง่าของตัวเอง แต่วา่ เจ้าคนนีถึงกับไปคว้าหญิงหม้าย

4
จากชนบทมาเนียนะ!

รัชทายาทโกรธจนปิ ดประตูอยูแ่ ต่ในห้องไม่รบั เครือง

เสวยและนําเลยตลอดทังวัน คนรับใช้สงู อายุทีเฝ้า
ติดตามในตําหนักมาพูดโน้มน้าวหลายครัง รัชทายาทก็
ใช้มือนวดหน้าผากอย่างเดียว ราวกับว่าไม่อยากพูด
อะไรทังนัน

จนกระทังไท่จือเฟยนํานําแกงโสมมาถวาย โน้มน้าวให้
เขาดืมอย่างอ่อนโยน “ฝ่ าบาททรงกริวเพราะเรืองของ
น้องห้าหรือเพคะ”

รัชทายาทฝื นดืมนําแกงโสมไปสองคํา หัวคิวยังคงขมวด

5
แน่น บ่นกับไท่จือเฟยว่า “เจ้าว่าเจ้าโง่คนนีจะรูจ้ กั ห่วงใย
ผูอ้ ืนหรือไม่”

เนืองจากปี นีด้านเขตชางผิงประสบภัยพิบตั ิรา้ ยแรงทีสุด

ดังนันจ้าวเซิงจึงถูกแต่งตังให้มาแก้ไขสถานการณ์ เป็ น
ธรรมดาทีจ้าวเซิงจะดีใจมากทีจะได้ออกจากเมืองหลวง
มุง่ หน้าวิงห้อจนแทบบินไปยังเขตชางผิง

เมือคิดว่าอีกไม่นานก็จะได้พบภรรยาตัวน้อยของเขา
เขาก็แทบจะเร่งเดินทางทังวันทังคืน แม้แต่กลางคืนก็ไม่
พักผ่อน วิงจนระหว่างทางม้าเหนือยจนขาดใจตายไป
แล้วหนึงตัว

6
ทางด้านนายอําเภอเสินก็มาหาซูเซียงเพือพูดคุยกิจธุระ
เรืองการช่วยเหลือประชาชนทีประสบภัย ถือโอกาสพูด
ธุระเรือง จวนเซียงจุนของนางนันสร้างเสร็จเรียบร้อย
แล้ว ถามนางว่าจะไปดูเมือไหร่

ตอนนีใจของซูเซียงนันอยูท่ ีเรืองการแก้ไขปั ญหาภัยพิบตั ิ

นางทําเพียงแค่ตอบตกลงว่าวันหนึงจะไปดู

เดิมที ชุ่ยหลิวเคยปรึกษากับนางมาก่อนแล้วว่า หรือจะ

ถือโอกาสย้ายบ้านไปอยูใ่ นเมือง จะได้ไม่ตอ้ งเห็นหน้า
ของคนกลุม่ หนึงทังวัน

ซูเซียงก็คิดเช่นนัน แต่วา่ ถึงแม้วา่ คนทีนีจะไม่ดีมาก แต่

7
ภูเขาลูกใหญ่ของนางก็ตงอยู
ั ท่ ีนี เมือย้ายไปแล้วก็ไม่
สามารถย้ายตามไปด้วยได้นะสิ

บนภูเขายังมีบงึ ปลาและเครืองปรุงยาจีนอีกตังมาก ไม่

สามารถพูดได้เช่นกันว่าสามารถทิงก็จะทิงได้เลย ยิงไป
กว่านันทีตรงหน้านีหนึงปี ทีผ่านมายังแห้งแล้ง ไม่เตรียม
การมากหน่อยได้อย่างไร

ผ่านไปสองวัน ซูเซียงจัดการเรืองทียุง่ วุน่ วายในมือเรียบ

ร้อยแล้วจึงพาชุ่ยหลิวไปดูบา้ นใหม่ทีสร้างเสร็จแล้ว
บอกว่าเป็ นบ้านทีสร้างใหม่ แต่ทีจริงนันเป็ นคฤหาสน์
หลังเล็กของขุนนางทีถูกบูรณะใหม่แล้วนันเอง นีก็เป็ น
ความตังใจของซูเซียงเช่นกัน ตอนนีกําลังเป็ นช่วงเวลา
แห้งแล้ง ไม่มีความจําเป็ นอะไรจะต้องให้คนอืนลําบาก
8
ทํางานหนักเปลืองแรงเปล่าๆ

ตอนที 462 สตรีลกั พาตัวเด็ก

นายอําเภอเสินโน้มน้าวให้อยูท่ ีนีสองครังแล้ว อย่างไร

เสียตําแหน่งเซียงจุนของซูเซียงนันก็เป็ นสิงทีพระพันปี
พระราชทานให้ ไม่สามารถทําลวกๆ ได้ แต่ซเู ซียงยังยืน
กราน หลังจากนันก็บอกอีกว่าบ้านหลังนันก็ถกู สร้างมา
อย่างดีแล้วเช่นกัน นายอําเภอเสินคิดไปคิดมาแล้วก็เห็น
9
ว่าก็มีเหตุผล จึงทําตามความตังใจของซูเซียง

เครืองเรือนทีจัดเรียงอยูด่ า้ นในถูกจัดตามทีซูเซียงต้อง
การอย่างสุดความสามารถ เครืองเรือนต้องจัดทําอย่าง
ง่ายสะดวกราคาถูก แต่ผใู้ หญ่เสินกลับรูส้ กึ ว่าเช่นนีไม่
เป็ นธรรมกับซูเซียงเลย จึงให้คนขึนเขาไปหาต้นไม้
ดอกไม้ทีสวยๆ มาปลูก จึงทําให้บา้ นนีดูดีขนมาหน่
ึ อย

ซูเซียงและชุ่ยหลิวไปทีชุมชนก่อนเพือซือข้าวของเล็ก
น้อย เมือกลับมาแล้วค่อยไปดูหอ้ ง เมือเข้าไปเดินดู
รอบๆ แล้วก็รูส้ กึ เป็ นทีน่าพอใจ

คิดถึงเรืองทีบ้านมากมาย ตืนนอนก็ไม่ได้เดินดูอะไรมาก

10
ทําเพียงแค่มองภาพรวมสักครูแ่ ล้วก็ออกมากับชุ่ยหลิว
ขณะทีเดินอยูบ่ นถนนนัน ชุ่ยหลิวก็พลันพูดขึนว่า “ฮูห
ยิน ท่านได้ยินเสียงอะไรไหม”

แต่ไหนแต่ไรหูของซูเซียงนันดีอยูแ่ ล้ว ชุ่ยหลิวเองก็ได้ยิน

ดังนันนางก็ตอ้ งได้ยินอยูบ่ า้ ง เป็ นธรรมดา กล่าวว่า “ข้า
เหมือนได้ยินเสียงผูห้ ญิงร้องไห้”

พวกนางเดินตามเสียงร้องไห้ไปหลายก้าว ก็ได้ยินเสียง
รําไห้ของผูห้ ญิงอยูด่ า้ นใน “ฉวนจืออ่า ฉวนจือ ลูกข้า...”

หลังจากนันก็ได้ยินเสียงของผูช้ ายและคุณยายกําลัง
ปลอบอยูว่ า่ จะต้องหาลูกเจอแน่ ดูเหมือนว่าผูห้ ญิงคน

11
นันร้องไห้จนรับไม่ไหวเป็ นลมไปแล้ว

ซูเซียงได้ฟังแล้วก็รูส้ กึ ทนไม่ได้ ยืนอยูต่ รงทีเดิมอยูน่ าน

ชุ่ยหลิวเองก็ถอนใจแล้วเดินไปข้างหน้า ตบมือของซูเซี
ยงอย่างปลอบโยน “นีก็เป็ นเรืองทีไม่มีวิธีแก้ไขเช่นกัน ที
นาในปี นีแห้งแล้ง คนลักพาตัวทีนีก็มีมากขึนทุกที”

ซูเซียงถอนใจ ขณะคิดอยูว่ า่ จะเดินกลับไปทีศาลอําเภอ

ช่วยพวกเขาแจ้งความดีไหม ก็ได้ยินว่าเพือนบ้านมีการ
เคลือนไหว มีคนใจดีช่วยพาพวกเขาไปแจ้งความแล้ว
และก็มีคนมากมายช่วยกันตามหาเด็ก ซูเซียงมองอยูพ่ กั
หนึงก็รูส้ กึ ว่าตัวเองคงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว จึงเตรียมทีจะ
กลับไปพร้อมชุ่ยหลิวอย่างใจคอไม่ดีนกั

12
เมือเดินไปถึงทีทีค่อนข้างทุรกันดารแห่งหนึง ชุ่ยหลิวก็ดงึ
ซูเซียงให้หยุดแล้วพูดเสียงเบาว่า “ฮูหยิน ช้าก่อน”

ซูเซียงงุนงงเล็กน้อยกําลังจะอ้าปากถามกลับมองเห็นที
พงหญ้ามีความเคลือนไหว นางก็รูส้ กึ ระแวดระวังตืนตัว
มากขึน

หลังจากนันสองคนก็คอ่ ยๆ เดินคลําทางไปด้านหน้า จึง

เห็นหญิงวัยกลางคนคนหนึงกําลังอุม้ ห่อผ้าอ้อมผืนหนึง
อีกมือหนึงกําลังถือจอบขุดพงหญ้า

ซูเซียงสังหรณ์ใจ ใช้ภาษามือสือความหมายให้ช่ยุ หลิว

13
ชุ่ยหลิวส่งสัญญาณว่าให้ซเู ซียงรออยูท่ ีเดิมก่อน ให้นาง
เดินไปดูเอง

ไม่นาน สิงทีสตรีคนนันกําลังกระทําอยูก่ ็ถกู เปิ ดโปง นาง

ถือจอบกําลังขุดหลุมอยูต่ รงนัน หลังจากนันก็นาํ ห่อ
ผ้าอ้อมวางลงไปในหลุม ขณะทีกําลังจะนําดินกลบก็ถกู
ชุ่ยหลิวจับตัวไว้ได้

“อ๊า! เจ้า เจ้าจะทําอะไรน่ะ!” สตรีคนนันร้องด้วยความ

ตกใจ เดิมทีลักพาตัวเด็กมาฝังก็กลัวอยูแ่ ล้ว ตอนนีถูก
คนจับได้ ตัวของนางก็สนไปหมด
ั

“ฮูหยิน จับตัวได้แล้ว!” ชุ่ยหลิวตะโกนเรียกเสียงดังมา

14
ทางซูเซียง

ซูเซียงถึงได้เดินเข้าไป อุม้ เด็กทีอยูใ่ นหลุมขึนมา นิวมือ

ยังสันอยูเ่ ล็กน้อยขณะทีลูบตัวเด็ก เมือเห็นว่าร่างของ
เด็กน้อยยังมีลมหายใจทีอุน่ อยูจ่ งึ ได้ถอนหายใจยาวออก
มา

ใบหน้าเล็กๆ ของเด็กน้อยขาวซีด ดูแล้วน่าจะถูกป้อนยา

นอนหลับ มิเช่นนันตลอดทางทีอุม้ เด็กเดินผ่านมาจะ
ต้องร้องเสียงดังจนดึงดูดความสนใจทําให้ผอู้ ืนพบเห็น
ได้แน่

พืนทีแถบนีเป็ นถินทุรกันดาร อยูห่ า่ งออกมาจากชุมชน

15
ไม่ไกลนัก หมูบ่ า้ นทีอยูใ่ กล้ๆ ก็มีมาก เมือได้ยินการ
เคลือนไหวทีเป็ นเรืองใหญ่ขนาดนี ชาวบ้านทีช่วยกัน
ตามหาเด็กก็ทยอยหลังไหลเข้ามา

เมือได้ยินว่าหาลูกเจอแล้ว แม่ทีร้องไห้จนเป็ นลมไปแล้ว

สองครังก็เดินโซซัดโซเซมาอุม้ ลูก เมือรับลูกมาอุม้ แล้ว
เห็นลูกไม่รอ้ งเลย สีหน้าก็ขาวซีด ตกใจกลัวไปหมด

ตอนที 463 แรงโทสะของซูเซียง

16
ซูเซียงรีบเข้าไปปลอบ “พีสะใภ้ทา่ นนี ท่านไม่ตอ้ งกังวล
ไป ลูกของท่านน่าจะแค่ถกู ยานอนหลับเท่านัน พวกเรา
รีบส่งเขาไปตรวจดูทีโรงหมอสักหน่อย ใช่แล้ว ท่านได้ไป
แจ้งความหรือยัง เจ้าหน้าทีจะมาเมือไหร่หรือ”

เมือจัดแจงทุกอย่างเรียบร้อย ซูเซียงจึงได้หนั หน้ามามอง

สตรีทีถูกจับกดอยูบ่ นพืน นางกลันแรงโทสะเอาไว้ไม่ไหว
จึงเดินไปข้างหน้าแล้วถีบเข้าทีใบหน้าของผูห้ ญิงคนนัน
อย่างจัง ถีบไปด่าไป “เจ้ามันคนทีน่าสับเป็ นพันชิน เด็ก
เล็กขนาดนันเจ้ายังลงมือได้!”

ซูเซียงโมโหมากขึนทุกที คิดถึงลูกทังสองของตนเองที
เกือบถูกคนเลวทําร้ายก็ยงโมโหจนไม่
ิ รูจ้ ะอธิบายออกมา
อย่างไร ไม่ได้ควบคุมแรงถีบของฝ่ าเท้าเลย นางถีบไป
17
บนร่างของสตรีผนู้ นหลายครั
ั ง จนกระทังมีบรุ ุษคนหนึง
ทนดูตอ่ ไปไม่ไหวแล้ว เกรงว่าจะตายไปเสียก่อน จึงได้
เข้ามากล่าวอย่างระมัดระวังว่า “แม่นางผูม้ ีจิตใจดีทา่ น
นี ท่านรีบหยุดตีนางเถิด ถ้าหากตีคนตาย ท่านก็ตอ้ งชด
ใช้ให้นางด้วยชีวิต ไม่คมุ้ ค่าเลย”

ซูเซียงฟั งคําโน้มน้าวของเขาก็สดู หายใจเข้าลึกๆ สองที

จึงได้เก็บเท้ากลับมา ยิมและกล่าวกับบุรุษผูน้ นด้
ั วยสี
หน้าเหยเก “ต้องขออภัยด้วย ข้าอดไม่ได้ชวขณะ
ั พวก
ท่าน พวกท่านรีบส่งหญิงชัวคนนีไปยังศาลอําเภอเถิด
ข้าเป็ นพยาน ข้าสามารถไปกับพวกท่านได้!”

ยามนีชุ่ยหลิวนันรีบอุม้ เด็กน้อยวิงไปยังโรงหมอแล้ว พ่อ

แม่ของเด็กและย่าก็ตอ้ งรีบเร่งไปดูเด็กด้วยเป็ นธรรมดา
18
จึงเหลือเพียงแค่ปู่ ลุง และ ป้าสะใภ้ของเด็กเท่านันทียัง
อยูข่ า้ งๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาลและกังวล
พวกเขาเป็ นเพียงแค่ชาวบ้านธรรมดา กล่าวได้วา่ นีเป็ น
ครังแรกทีถูกทําร้าย แต่วา่ เมือต้องขึนศาลอําเภอพบขุน
นาง ในใจก็ยงั มีความหวาดกลัว

แต่เมือได้ยินซูเซียงกล่าวว่าจะไปด้วย ใจทีว้าวุน่ ก็สงบลง

เล็กน้อย ผูส้ งู อายุเดินตัวสันมาด้านหน้าด้วยอยากจะ
โขกศีรษะให้ซเู ซียง “ขอบใจแม่นางจิตใจดีทา่ นนีมาก”

ซูเซียงไหนเลยจะยอมให้ผอู้ าวุโสโขกศีรษะให้ตนเอง จึง

รีบร้อนเข้าไปประคอง “ท่านอาวุโสไม่ตอ้ งเป็ นกังวล นาย
อําเภอเป็ นขุนนางทีดี เขาจะต้องให้ความเป็ นธรรมพวก
ท่านได้แน่!”
19
เมือครูซ่ เู ซียงเกือบพลังปากออกไปแล้วว่านางและนาย
อําเภอมีความสนิทสนมกันไม่นอ้ ย โชคดีทียังปากไว้ได้
ทัน ไม่อาจกล่าวได้วา่ นางตังใจปกปิ ด เพียงแค่คิดว่า
เรืองบางเรืองหลังจากพูดออกไปแล้วอาจนําพามาซึง
ความวุน่ วาย

เมือเห็นใบหน้าของท่านอาวุโสยังคงมีความกังวลและไม่
สบายใจอยูห่ ลายส่วน ซูเซียงจึงกล่าวโน้มน้าวอีกว่า
“อย่ากังวลเลย ไปเถิด ข้าจะไปกับพวกท่าน ข้าและคน
ของบ้านข้าเป็ นคนจับคนผูน้ ีไว้ได้ก่อน และเป็ นพยาน
คนแรก ข้าสามารถให้การตามความจริง นายอําเภอก็จะ
ต้องให้ความเป็ นธรรมพวกท่านเช่นกัน”

20
เวลานันป้าสะใภ้ของเด็กเองก็เดินมาอย่างงกๆ เงินๆ
เช่นกัน ดูแล้วน่าจะถูกทําให้กลัวจนเสียขวัญไม่นอ้ ย
หยดนําตายังคงเปรอะอยูบ่ นใบหน้า ราวกับว่าเจ้าตัวไม่
รูส้ กึ เลยสักนิด

“แม่นางผูม้ ีจิตใจดีทา่ นนี ข้า หลานผูน้ ่าสงสารของข้านัน

เขา เขาไม่เป็ นอะไรจริงๆ ใช่หรือไม่”

ซูเซียงมองตาของสตรีผนู้ ีอย่างเอาจริงเอาจัง ในใจรูส้ กึ

ซาบซึงเล็กน้อย ตบหลังมือกล่าวปลอบว่า “เมือครูข่ า้
ตรวจให้แล้ว เด็กน่าจะแค่ถกู ยานอนหลับเท่านัน ไม่มีสงิ
ใดร้ายแรง เพียงแต่อาจไม่คอ่ ยมีแรงหลายวันนี”

21
เมือได้ยินซูเซียงบอกว่าเด็กไม่เป็ นอะไรมาก ป้าสะใภ้
ของเด็กจึงถอนหายใจยาวๆ ออกมาหนึงที จึงได้รูส้ กึ ถึง
ลมเย็นบนหน้าของตัวเอง ยืนมือไปลูบกลับพบว่าเป็ น
นําตาปื นหนึง หันไปแล้วใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วย
ความเดือดดาล ก้าวพรวดๆ ไปทางศาลาว่าการ “เจ้าน่า
สับเป็ นพันชิน! ครังนียายจะถลกหนังนางออกมาให้ได้!”

ซูเซียงอ้าปากพะงาบๆ เคยคิดว่าสตรีผนู้ ีเป็ นสตรีทีบอบ

บางอ่อนแอผูห้ นึงเท่านัน คิดไม่ถงึ ว่าความกล้าหาญที
เกิดขึนมานีแม้แต่เอาวัวเก้าตัวมาฉุดก็คงไม่อยู่ แต่ความ
กล้าหาญของคนเหล่านีนันล้วนเกิดขึนเพือหลานชาย
จริงๆ และนางเองก็เป็ นคนทีมีอาสะใภ้ แต่อาสะใภ้ของ
นางจะปฏิบตั ิกบั นางอย่างไรกันนะ

22
หึๆ คนเราเมือมาเปรียบเทียบกันย่อมพบว่ามีคนทีแย่
กว่าจริงๆ! ซูเซียงยิมไปแล้วก็นวดหน้าผาก หลังจากนัน
จึงตามคนกลุม่ ใหญ่เข้าศาลอําเภอไป

ตอนนีเวลาก็น่าจะประมาณสีห้าโมงเย็นแล้ว ปู่ ของเด็ก

ทุม่ เทแรงกายในการตีกลองใหญ่ดา้ นนอกศาลอําเภอ
เสียงดัง ได้ยินเสียงกลองใหญ่ทีดังก้องแล้ว ซูเซียงไม่
กล้าสงสัยเลยว่าคนสูงอายุคนนีใช้แรงกายทังหมดทีมี
แล้วหรือไม่

นายอําเภอเสินเดิมทีหยิกชกต่อยอยูก่ บั บุตรชายทีด้าน
หลัง ได้ยินเสียงชาวบ้านมาตีกลองร้องทุกข์แล้วจึงวาง
มือ จัดระเบียบเสือผ้าทียุง่ เหยิงของตน แล้วรีบวิงออกมา

23
ตอนที 464 ใครคือผูล้ กั พาตัวเด็กกันแน่

เสินมูเ่ ฉินกําลังปิ ดหูปิดปากของตัวเองชักดินชักงออยู่

ด้านหลัง บิดาของเขาผูน้ ีเมือครูย่ งั รับมือกับตนเอง
เหมือนเป็ นหมาป่ ากระโจนเข้าหาเหยือ ยามนีใบหน้านัน
เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม เปลียนเร็วเสียยิงกว่าพลิก
หน้ากระดาษ

24
“โอ๊ย เจ็บนะ! ตาเฒ่าน่าตายผูน้ ีลงมือโหดร้ายเหมือน
หมาป่ าเสียจริง!” เสินมูเ่ ฉินนวดคลึงหูของตนเอง เดิน
อย่างระแวดระวังกลับไปทีห้องหนังสือ เขายังมีเรืองอีก
มากทียังสะสางไม่เรียบร้อย ต้องโทษตาเฒ่าคนนีแหละ
พูดจาไร้สาระเอาความไม่ได้!

“ผูใ้ ดมาตีกลอง พาตัวขึนศาล!” นายอําเภอเสินรีบเดิน

เข้ามา ตะโกนออกไปด้านนอก

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปู่ อา ป้าสะใภ้ของเด็กรวมไป

ถึงคนทังครอบครัวคนอืน เพิมซูเซียงเข้าไปด้วยอีกคนก็
ถูกพาขึนมาบนศาล

25
“ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์ ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์ ท่านได้
โปรดมอบความเป็ นธรรมให้กบั ข้าด้วย! หลานของข้า
เกือบถูกคนจับฝังทังเป็ นแล้ว! ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์
ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์...” ป้าสะใภ้ของเด็กร้องไห้ไปแล้วก็
เดินไปคุกเข่าด้านบน เสียงรําไห้ดงั สะท้อนไปด้านหน้า
กลํากลืนความไม่เป็ นธรรมอย่างแท้จริง

คิวของนายอําเภอเสินเริมขมวดแน่น เมือครูเ่ พิงจะตรวจ

สํานวนคดีความปล้นสะดมไปสองคดี ตอนนีเพิมคดีนี
เข้ามาอีก ไม่มีเวลาให้เขาได้หยุดพักจริงๆ

ขณะทีนายอําเภอเสินเพิงคิดจะถามสตรีผนู้ นว่
ั าเกิดเรือง
อะไรขึนก็พลันเห็นซูเซียงอยูท่ า่ มกลางกลุม่ คนแวบหนึง

26
เขากุลีกจุ อเตรียมจะลุกขึนไปต้อนรับ แต่ซเู ซียงทีอยูท่ า่ ม
กลางกลุม่ คนนันกลับส่ายหน้าให้เขา นายอําเภอเสินจํา
ต้องกลับไปนังทีเก้าอีของตนเองราวกับนังบนพรม
เข็ม[1] ดวงตาจ้องมองไปยังซูเซียงเป็ นระยะ ดูวา่ นางจะ
มีคาํ สังอะไร

ซูเซียงพยักหน้าในเขาอย่างไร้รอ่ งรอย ให้เขาทําการสืบ

สวน เดิมทีนายอําเภอเสินนันก็เป็ นขุนนางทีดี ใส่ใจคดี
ความของราษฎรอยูแ่ ล้ว ตอนนียิงเห็นซูเซียงจึงสํารวม
มากขึน ตบไม้ปลุกสติเบาๆ “ไม่ตอ้ งเอะอะเสียงดังไป รีบ
เล่ามาว่าเกิดเรืองอันใดขึน”

ถึงแม้วา่ นายอําเภอเสินจะตบไม้ปลุกสติ[2] แต่วา่ กริยา

27
ทีนุ่มนวลนันเหมือนเป็ นการปลอบประโลมเด็กน้อย เดิม
มีประโยคหนึงทีใช้ตาํ หนิคนว่า “อย่าเอะอะเสียงดัง” แต่
ว่าเมือออกมาจากปากของเขาแล้วราวกับว่าเป็ นคําพูด
ปลอบผูอ้ ืนมิปาน

สตรีเพิงจะสงบใจลงได้ชวครู
ั ่ อาของเด็กเดินไปข้างหน้า
สองก้าวคุกเข่า “ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์จะต้องมอบความ
เป็ นธรรมให้ขา้ น้อยด้วย วันนีหลานของข้าน้อยถูกคน
ลักพาตัวไป ครอบครัวเราตามหากันทังวัน ผลสุดท้าย
คือหญิงเลวคนนีลักพาตัวหลานของข้าไปหมายจะฝังทัง
เป็ น ถ้าหากไม่ประจวบเหมาะถูกคนพบเห็นเข้ามิเช่นนัน
หลานผูน้ ่าสงสารของข้าคง...”

ชายชราคนหนึง เมือพูดถึงตรงนีแล้วก็ตาแดงกํา เสียง

28
เจือสะอืน พูดท้ายประโยคไม่ออกแล้ว

สตรีทีถูกจับกดจนแทบตายอยูบ่ นพืน ยามนีได้ยินอา

ของเด็กแจ้งความกับขุนนางผูซ้ ือสัตย์แล้ว ใจของนางก็
เกิดความตืนกลัว เดิมทีก็คิดว่าวางแผนไว้มนใจเต็
ั มร้อย
ไม่มีวนั พลาด ไหนเลยจะคิดว่าพลันพบเฉินเหย่าจิน[3]

สตรีถกู จับกดไว้บนพืนยังหันมาจ้องซูเซียงอย่างไม่ยอม
แพ้ ดวงตาทังคูข่ องนางแดงกําราวกับว่าต้องการจะจับซู
เซียงกินอย่างไรอย่างนัน

ยามนีเองซูเซียงก็เดินขึนหน้าไปหนึงก้าว นางไม่ได้คกุ
เข่าแต่นางย่อกายทําความเคารพนายอําเภอเสินหนึง

29
ครัง “ท่านผูย้ งใหญ่
ิ เรืองนีข้าสามารถเป็ นพยานได้ เรือง
มีอยูว่ า่ ระหว่างทางกลับบ้าน ข้าและคนของครอบครัว
ข้าพบสตรีผนู้ ีกําลังฝังเป็ นเด็ก อีกทังดูเหมือนว่าเด็กจะ
โดนวางยานอนหลับ ตอนนีได้สง่ ตัวไปยังโรงหมอแล้ว
สภาพร่างกายของเด็กตอนนีเป็ นอย่างไรก็มิอาจรูไ้ ด้!”

“หญิงแพศยา เจ้าโกหก! เจ้าโกหก! เห็นได้ชดั เลยว่าพวก

เจ้าลักพาตัวเด็ก ข้า ข้ามาช่วยเด็กนะ! พวกเจ้าแทนทีจะ
ยอมรับผิด เจ้ามันหญิงชัว พูดโป้ปดจะต้องไม่ตายดี
แน่!” สตรีทีถูกกดอยูบ่ นพืนจ้องซูเซียง ในดวงตาของ
นางเย็นเยียบคมกริบ

ซูเซียงหัวเราะเบาๆ หนึงครัง “หึๆ พูดเหมือนว่าเจ้าไม่

เคยพูดโกหก จิตใจทีรูบ้ าปบุญคุณโทษของเจ้านันเจ็บ
30
ปวดมิได้หรือ เด็กเล็กเช่นนันเจ้ายังกล้าลงมือ แท้จริงใคร
คือสัตว์เดรัจฉานใจเจ้าเองก็รูด้ ี!”

“หญิงชัว เจ้าจะต้องไม่ตายดี หญิงชัว ชัดเจนเลยว่าเป็ น

เจ้าทีลักพาตัวเด็ก! ข้ากับครอบครัวพวกเขาไม่มีความ
แค้นต่อกัน เหตุใดข้าจะต้องฆ่าเด็กด้วยเล่า เห็นได้ชดั ว่า
เจ้านันแหละทีลักพาตัวเด็ก ข้ามาตามหาแล้วถูกพวก
เจ้าพบ หลังจากนันแทนทีจะยอมรับผิด เจ้ามันหญิง
ชัว!” สตรีคนนันเห็นคําโป้ปดของตนเองถูกเปิ ดเผย รูส้ กึ
โกรธแค้นมาก จึงอยากจะกระโดดขึนไปตบซูเซียง

31
------

[1] ราวกับนังบนพรมเข็ม สํานวนจีนหมายถึง จิตใจ

พะว้าพะวังไม่เป็ นสุข

[2] ไม้ปลุกสติ เริมใช้ในการพิจารณาคดีตงแต่

ั สมัยชุนชิ
วจันกัว มีบนั ทึกในกัวอวี-เยว่อวี (国语-越语)ว่า
“ไม้ปลุกสติ ยาวหกนิว กว้างห้านิว หนา 2.8 นิว”

[3] พลันพบเฉินเหย่าจิน มาจากสํานวน "半路上杀

出个程咬金" แปลว่า เรืองกําลังดําเนินมาได้
อย่างดี แต่ทีไหนได้กลับพบอุปสรรคกลางทาง

32
ตอนที 465 เจ้ารูห้ รือไม่วา่ ข้าเป็ นใคร

ถูกนักการว่าศาลสองคนเดินย่างสามขุมเข้ามาแล้วกด
นางลงบนพืนอีก ต่อให้แรงของสตรีคนนีจะมากกว่านี
ความบ้าคลังจะมากกว่านี แต่ก็ไม่ใช่คตู่ อ่ สูข้ องบุรุษสาม
สีคนอยูด่ ี

นายอําเภอเสินตบไม้ปลุกสติหนึงครัง “หุบปาก บนศาล

แห่งนีไม่อนุญาตให้โวยวาย!”

33
“เววู[1]....”

หลังจากตบเสร็จแล้ว เหมือนว่านายอําเภอเสินเพิงจะ
สังเกตเห็นว่าตนได้ข่ใู ห้ผเู้ คราะห์รา้ ยกลัวแล้ว จึงรีบเก็บ
มือกลับมา ใบหน้าเหยเกเล็กน้อย แต่กลับยังคงความน่า
เกรงขามอยู่ เขาเพียงพูดกับครอบครัวของเด็กว่า “พวก
เจ้าไม่ตอ้ งกลัว เรืองนีข้าจะต้องให้ความเป็ นธรรมกับ
พวกเจ้าแน่!”

เวลานีเองก็มีคนกลุม่ หนึงทยอยเข้ามา นันก็คือพ่อและ

ย่าของเด็กรวมถึงญาติพีน้องและเหล่าเพือนบ้าน

ซูเซียงดึงชุ่ยหลิวเข้ามาหา “เด็กเป็ นอย่างไรบ้าง”

34
เหล่าคนทีอยูบ่ นพืนและซูเซียงมีปฏิกิรยิ าเหมือนกัน ถ้า
หากไม่ได้อยูใ่ นศาลคงจะวิงเข้าไปหาญาติของตนเอง
“เด็กเล่า เด็กเป็ นอย่างไรบ้าง”

สีหน้าพ่อของเด็กดีกว่าเมือครูอ่ ย่างเห็นได้ชดั “เด็กไม่

เป็ นอะไรมาก แค่เพียงถูกหญิงโคมเขียวกรอกยานอน
หลับเข้าไปไม่นอ้ ย ท่านหมอบอกว่าจะต้องพักฟื นสัก
ระยะ ช่วงไม่กีวันนีอาจจะยังไม่ได้สติแจ้ง”

หลังจากทีพ่อของเด็กกล่าวเสร็จก็เดินมาทางสตรีทีอยู่
บนพืนแล้วยกขาถีบหนึงที แต่เจ้าหน้าทีทีอยูด่ า้ น
ข้างกลับไม่ขดั ขวาง รอจนพ่อของเด็กถีบแล้วจึงลากสตรี
คนนันไปด้านข้าง กล่าวว่า “ณ ศาลแห่งนี ไม่ควร
35
บุม่ บ่าม” หลังจากนันก็มีเจ้าหน้าทีคนหนึงขยิบตาให้กบั
พ่อของเด็กอย่างอดไม่ได้

ถึงแม้วา่ พ่อของเด็กจะไม่ใช่ผมู้ ีปัญญา หลังจากได้รบั คํา

แนะนําจากเจ้าหน้าที ก็รบี เดินไปข้างหน้าแล้วคุกเข่า ฟั ง
เสียงตุบนัน ซูเซียงรูส้ กึ เจ็บหัวเข่าแทนเขาเลย หลังจาก
นันพ่อของเด็กก็โขกศีรษะดัง ตุบ้ ตุบ้ ! โขกจนเลือดไหล
“ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์มอบความเป็ นธรรมให้ขา้ น้อย
ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์จะต้องมอบความเป็ นธรรมให้ขา้
น้อย...”

วันนีนายอําเภอถูกคนคุกเข่าโขกศีรษะทําความเคารพ
ให้แล้ว รูส้ กึ ว่าถ้าโขกเช่นนันต่อไปไม่นานอายุตนเอง
ต้องสันลงแน่ จึงรีบเข้าไปห้าม และถามถึงความเป็ นมา
36
และผลอย่างเอาใจใส่ เมือทราบว่าเด็กไม่เป็ นอะไรมาก
นายอําเภอเสินจึงได้ถอนหายใจยาวออกมาหนึงที แต่
ความเกลียดชังทีมีตอ่ สตรีผนู้ นไม่
ั ได้ลดลงเลยสักนิด

ใจของซูเซียงสงบลงได้มากแล้ว ขอแค่เด็กไม่เป็ นอะไรก็

พอ

“หญิงชัว เจ้าจะต้องไม่ตายดี! หญิงชัว ข้าจะกัดเจ้าให้

ตาย ข้าจะกัดเจ้าให้ตาย อ๊า...” สตรีถกู เจ้าหน้าทีออก
แรงลากไว้เห็นชุ่ยหลิวเข้ามา นัยน์ตาของนางก็ยงแดงกํ
ิ า
หมายจะโผเข้าหา

ชุ่ยหลิวไม่แม้แต่จะปรายตามองนาง นางทําแค่เพียงประ

37
คองซูเซียงเดินไปยังเก้าอีของผูช้ ่วยส่วนตัวของขุนนาง

คนทังหลายจึงตืนตระหนก เห็นท่าทางของซูเซียงแล้ว
รูส้ กึ ประหลาดใจ อีกทังขุนนางทีอยูใ่ นศาลเหมือนกับว่า
จะเคารพนับถือแม่นางผูม้ ีจิตใจดีคนนีมาก

เดิมทีซเู ซียงไม่ได้คิดว่าจะเปิ ดเผยฐานะเซียงจุน อย่างไร

เสียอํานาจยิงมาก เรืองทีต้องแบกรับก็มากขึนด้วย แต่
หลังจากทีชุ่ยหลิวกระซิบเสียงเบาทีข้างหูของนาง
ประโยคหนึงนางจึงตกลง ยุคสมัยนีก็เป็ นเช่นนีแล ไม่มี
ฐานะก็จะถูกย้อนใส่รา้ ยได้โดยง่าย ถึงแม้วา่ ซูเซียงเอง
ไม่ได้กลัว เพียงแต่ช่ยุ หลิวนันพูดถูก ยุง่ ยาก!

38
เมือเห็นว่าฐานะของซูเซียงนันจะต้องไม่ธรรมดา ครอบ
ครัวของเด็กจึงคิดว่าตนเองมีบญ
ุ วาสนา แต่หญิงทีโหด
เ**◌้ยมผูน้ นกลั
ั บไม่เหมือนกัน นางกลัวจนตัวสัน จน
แทบอยากจะทึงหูทงสองข้
ั างของตนเอง ถ้าหากบอกว่า
ตนเองต้องการจะลักพาตัวเด็กไปขาย นันก็ไม่สาํ เร็จ
เหมือนกัน บางทีอาจจะยังมีหนทางเอาชีวิตรอดหนึง
ทางก็ได้ แต่วา่ วันนีนางได้ลว่ งเกินผูส้ งู ศักดิไปแล้ว คิด
แล้วคิดอีกก็รูส้ กึ ผวา

หลังจากซูเซียงนังลงบนเก้าอี มีคนยกนําชาให้อย่างรวด
เร็ว ซูเซียงยิมบางแล้วรับมาจิบเบาๆ ดูเหมือนว่าไม่ใส่ใจ
อะไร ถึงได้พดู กับสตรีทีอยูบ่ นพืน “เมือครูเ่ จ้าพูดว่าข้า
โกหก ต้องการจะลักพาตัวอุม้ เด็กไป เจ้ารูห้ รือไม่วา่ ข้า
เป็ นใคร”

39
ซูเซียงไม่ใช่คนทีจะใช้อาํ นาจรังแกผูอ้ ืน แต่ถา้ หากวันนี
นางไม่เปิ ดเผยตัวตน เกรงว่าสตรีทีอยูต่ รงหน้าจะต้องจับ
นางเข้าไปพัวพันสุม่ สีสุม่ ห้า นางเองก็รอ้ นใจกับเรือง
พรรค์นี

สตรีทีอยูต่ รงพืนรูส้ กึ หายใจลําบาก รูส้ กึ ถึงรสเลือดจุกอยู่

ทีคอหอย ตาแอบพินิจพิเคราะห์สองตาของซูเซียง ไม่
กล้าพูดออกมาสักประโยคเดียว

นายอําเภอเสินตบไม้ปลุกสติอีกครัง “เจ้าสตรีโง่! เจ้ารู ้

หรือไม่วา่ ทีนังอยูบ่ นศาลนีเป็ นใคร ผูน้ ีคือเซียงจุน[2]ที
พระพันปี พระราชทานยศให้ เจ้าถึงกับบอกว่านางเป็ น

40
คนลักพาตัวเด็ก!”

------

[1] เววู มาจากคําว่า 威武 (威แปลว่า อานุภาพ,

อํานาจ 武 แปลว่า องอาจห้าวหาญ) เป็ นการเปล่ง
เสียงแสดงถึงอํานาจ ความศักดิสิทธิของศาล

[2] เซียงจุน มาจากคําว่า 乡君 คือยศของเชือพระ

วงศ์ทีเกิดจากภรรยาเอก

41
ตอนที 466 สองคนลอบส่งสายตาหวานเยิม

สตรีคนนันถูกตบไม้ปลุกสติใส่ กลัวจนสันเทิมไปทังตัว
อีกครัง สมองของนางหมุนเร็วจี ไม่ได้ ไม่ได้ นางจะต้อง
คิดหาวิธีช่วยตัวเอง

ทว่าคนทีอยูต่ รงหน้านันคือเซียงจุน นางอยากจะโยน

ความผิดฐานลักพาตัวให้คนตรงหน้าก็ทาํ ไม่ได้ จะต้อง
42
พูดอย่างไรให้โทษของตนนันลดน้อยลงได้เล่า

“ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์ ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์ นีเป็ นเรือง

เข้าใจผิดทังนัน ล้วนเป็ นเรืองเข้าใจผิด! ข้า ข้าเพียงแค่
รูส้ กึ ว่าเด็กน่ารัก จึงอยากอุม้ ไปเล่นด้วย เมือเล่นเสร็จ
แล้วจะนํากลับไปคืน ไม่คิดเลยว่าจะทําให้เกิดเรือง
วุน่ วายเช่นนี ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์ไว้ชีวิตข้าด้วย ท่านขุน
นางผูซ้ ือสัตย์ขา้ ไม่ได้รบั ความเป็ นธรรม...”

นายอําเภอเสินยังไม่ได้พดู อะไร ซูเซียงพลันหัวเราะ “อ๋อ

อาสะใภ้ทา่ นนี ความสนใจของท่านช่างน่าประหลาด
เสียจริง ขโมยลูกของคนอืนไปเล่นทังวัน สุดท้ายแล้วก็
ยังขุดหลุมฝังอีก ท่านอย่าบอกข้านะว่า ขุดหลุมเล่นซ่อน
หากับเด็กน่ะ”
43
เดิมสตรีคนนันถูกทําให้กลัวจนตัวสันอยูแ่ ล้ว คําโกหก
ของตนเองก่อนหน้านีแม้แต่ตวั เองยังไม่อยากเชือเลย
เวลานีสมองยิงเหมือนก้อนโง่ๆ เข้าไปใหญ่ จึงโขกหัว ตึก
ตึก! อีก “ใช่ๆ เซียงจุนผูย้ งใหญ่
ิ กล่าวได้ถกู ต้องแล้ว! ข้า
ข้าแค่อยากเล่นซ่อนหากับเด็ก แค่เล่นซ่อนหาเท่านันเอง
ท่านขุนนางผูย้ งใหญ่
ิ ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย...”

ครังนีไม่เพียงแค่ซเู ซียงเท่านันรวมถึงนายอําเภอเสินด้วย
ทีส่ายหัว เคยเห็นคนปั ญญาอ่อนแล้ว แต่ไม่เคยเห็นคน
ปั ญญาอ่อนเท่านีมาก่อนจริงๆ!

“พอได้แล้ว เจ้าจงใจฆาตกรรมเด็ก เรืองนีมีพยานหลัก

ฐานชัดเจน! แต่เจ้าต้องบอกข้ามา ว่าเหตุใดเด็กเล็ก
44
ขนาดนันเจ้ายังลงมือได้” นายอําเภอเสินเริมโกรธขึนมา
จริงๆ นีต้องเป็ นจิตใจทีโหดเ**◌้ยมมาก แท้จริงแล้วเด็ก
น้อยคนนันไปยัวโมโหอะไรนาง!

“จากทีข้าดูแล้ว นางน่าจะอิจฉาครอบครัวทีมีลกู ” ซูเซียง

จิบชาอีกคํา กล่าวอย่างไม่รูร้ อ้ นรูห้ นาว

“หึๆ...” ทันใดนันก็ได้ยินเสียงหัวเราะของผูช้ ายเสียงหนึง

ดังมาจากมุมของห้อง เสียงนีช่างคุน้ หูเหลือเกิน

ซูเซียงไม่ได้สติอยูค่ รูห่ นึง งุนงง ใจลอยอยูส่ องสามวินาที

หลังจากนันก็รบี มองหาทีมาของเสียง เห็นจ้าวเซิงยืนพิง
อยูต่ รงกรอบประตูอยูอ่ ย่างทีคิดจริงไว้จริงๆ มุมปากยก

45
ยิมขณะมองมาทีนาง

โห ชายคนนีมิได้บอกไว้หรือว่าครึงปี ถงึ จะกลับมา ยังไม่

ถึงครึงเดือนเลยนี ถึงแม้วา่ ซูเซียงจะสงสัย แต่ไม่รูว้ า่
เพราะเหตุใด ใจของนางถึงได้เต้นโครมครามไม่หยุด มี
บางอย่างทีเรียกว่าความดีใจและแปลกใจจนแทบจะ
ปะทุออกมา

แต่ตอนนีศาลอําเภอกําลังไต่สวนคดีอยู่ นางยิงเป็ น
พยานปากสําคัญเฉพาะกิจคนหนึงไม่มีทางทีจะปลีกตัว
ออกไป จึงทําได้เพียงแอบพยักหน้าให้กบั จ้าวเซิง
ปรากฏรอยยิมบางๆ

46
จ้าวเซิงใช้มือตบเบาๆ ทีหน้าอกของตัวเองและยืดมือ
ออกไปชีไปทางซูเซียง ความหมายก็คือ ‘ข้าคิดถึงเจ้า’

ตอนทีอยูใ่ นโลกปั จจุบนั บังเอิญว่าซูเซียงเคยได้เรียน

ภาษาคนใบ้อยูห่ ลายวัน ถึงแม้วา่ ตอนนีจ้าวเซิงจะไม่ได้
ใช้ภาษาคนใบ้ตน้ ตํารับ แต่วา่ ความหมายนันซูเซียงเข้า
ใจได้อย่างชัดเจน

ใบหน้าเล็กๆ เปลียนเป็ นสีแดงระเรือ กัดริมฝี ปากล่าง

เบาๆ หลังจากนันก็ตบเบาๆ ทีหน้าอกของตนเอง ยืนมือ
ของตนชีไปยังจ้าวเซิงอย่างไร้รอ่ งรอย ความหมายคือ
‘ข้าก็คิดถึงท่านเหมือนกัน’

47
จ้าวเซิงยืนพิงกรอบประตูยมอย่
ิ างเบิกบานใจยิง รอยยิม
เจิดจ้านันปรากฏฟั นขาวเรียงเป็ นระเบียบ

ในตอนต้นชุ่ยหลิวไม่ได้สนใจ ยามนีเห็นท่าทางของซูเซี
ยงก็พลันพบว่าท่านอ๋องมาทีนีตังแต่เมือใดไม่รู ้

นีไม่ใช่ประเด็น ประเด็นก็คือท่านอ๋องทีเป็ นคนเยือกเย็น

นันไฉนจึงปรากฏรอยยิมน่ามองเช่นนีได้ อีกนิดเดียวก็
คงทําให้ดวงตาของนางสันไหวแล้ว

ชุ่ยหลิวนึกเลือมใสในตัวซูเซียงเงียบๆ ใต้หล้านีคนที
สามารถทําให้ทา่ นอ๋องปรากฏรอยยิมเช่นนีได้คงจะมี
เพียงแค่นางผูเ้ ดียวกระมัง

48
“เซียงจุน เซียงจุน?” นายอําเภอเสินถามซูเซียงสอง
ประโยคแล้วเห็นว่านางไม่ได้ตอบกลับ อดไม่ได้ทีจะมอง
ตามสายตาของซูเซียง เพียงแวบเดียวเท่านันอีกนิดเดียว
เขาเกือบจะคุกเข่าลงแล้ว จึงพบว่าเซียงจุนกําลังส่งสาย
ตาหวานเยิมกับท่านอ๋อง

เขาเป็ นขุนนางทีดี และก็เป็ นผูอ้ ยูใ่ ต้บงั คับบัญชาทีดี

ด้วย เขาไอสองคราแล้วพูดเบาๆ ในใจว่า ไม่ได้ คดีนีใกล้
จะตัดสินผลได้แล้ว ให้ทา่ นอ๋องและเซียนจุนได้อยูร่ ว่ ม
กันเร็วขึน

เคาะไม้ปลุกสติกะทันหันอีกครา คนทีอยูใ่ นศาลอําเภอ

ไม่ได้กลัว กลับทําให้ซเู ซียงตกใจ ยังดีทีอยูใ่ นการ
49
ประคองของชุ่ยหลิว จึงไม่ได้ตกใจจนตกคะมําลงมาจาก
ม้านัง

ตอนที 467 หวานจนปวดฟั น

ยามนี นายอําเภอเสินทีนังตัวตรงวางมาดขรึมว่าการ
ศาลกลับมองไม่เห็นสายตาตําหนิจากจ้าวเซิง เขา
ชําเลืองมองนายอําเภอเสินทีทําเรืองดี ทําให้สาวน้อย
ของเขาตกใจ ภายหลังจะต้องให้เขาได้พบกับความ
ลําบาก!

50
ถึงแม้วา่ นายอําเภอเสินจะมองไม่เห็นสายตาของจ้าวเซิง
แต่วา่ ก็อดไม่ได้ทีจะตัวสัน เขารูส้ กึ ราวกับว่าด้านหลัง
ของเขานันกําลังถูกงูพิษจ้องอย่างไรอย่างนัน ความรูส้ กึ
ทีแปลกประหลาดนี ทําให้การตัดสินใจทีรวดเร็วของเขา
เด็ดขาดมากขึน

“เข้ามา! ลากหญิงชัวคนนีออกไปโบยยีสิบไม้ ดูสวิ า่ นาง

จะสารภาพผิดหรือไม่!” นายอําเภอเสินสังการอย่าง
อารมณ์เสีย

โดยปกติแล้ว ยามทีเขาอยูใ่ นศาลเขาจะยึดหลักเหตุผล

มาปฏิบตั ิกบั ทุกคนเท่านัน น้อยครังนักทีเขาจะสังโบย ที
ทําเช่นนีเพราะสามารถหลีกเลียงการตัดสินคดีความผิด
51
พลาดได้มากทีสุด แต่ตอนนีไหนเลยจะสนใจสิงเหล่านี
เขาสังให้คนลงมือเลยทันที

สตรีทีอยูบ่ นพืนไหนเลยจะคาดเดาได้วา่ ยังมีเคราะห์

กรรมอีก นางถูกทําให้กลัวจนร้องเรียกออกไปด้วยความ
เศร้า “ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์โปรดไว้ชีวิต ไว้ชีวิตด้วย ข้า
สารภาพแล้ว สารภาพทังหมด”

ดูแล้วอานุภาพของไม้ทีใช้โบยจะใช้ได้ผลดังคาด นี
ขนาดยังไม่ได้โบย สตรีผนู้ นก็
ั สารภาพอย่างละเอียดแล้ว
กล่าวว่าตนเองแต่งให้กบั สามีมาสิบกว่าปี แล้วยังไม่
สามารถให้กาํ เนิดบุตรได้ แต่พอ่ แม่ของเด็กคนนีกลับอุม้
เด็กทีร่างกายกํายําน่าเอ็นดูทาํ ร้ายจิตใจผูอ้ ืนโอ้อวดไป
ทัว ดังนันนางจึงไม่พอใจ นางอาศัยช่วงเวลาทีคนเผลอ
52
ขโมยเด็กออกมา...

แต่นางปิ ดปากเงียบไม่พดู ถึงเรืองทีจะฆ่าเด็กให้ตาย พูด

เพียงแค่วา่ ตนเองต้องการลักพาตัวเด็กมาสนองความ
ต้องการทีอยากจะเป็ นแม่ก็เท่านัน แน่นอนว่า ทุกคนที
อยูใ่ นศาลไม่มีใครเชือเลยสักคน แม้แต่แมลงสาบทีไต่
ผ่านยังไม่เชือคําโกหกของนางเลย แค่หนั กลับมามอง
นางปราดเดียวแล้วก็ไต่ตอ่ ไปช้าๆ

“เข้ามา!เอาตัวไปโบยยีสิบไม้!” นายอําเภอเสินเห็นว่าใน
ยามนีนางไม่ยอมสารภาพความจริงทังหมด จึงได้โยน
ป้ายออกไป สตรีตะโกนออกไปอย่างเศร้าสร้อย “ท่านขุน
นางผูซ้ ือสัตย์ไม่เป็ นธรรม ท่านขุนนางผูซ้ ือสัตย์ไม่เป็ น
ธรรม ฮือออ ข้าสารภาพ ข้าสารภาพทังหมด ”
53
ทว่าตอนนีนายอําเภอเสินไม่ฟังนางแล้ว เมือนักการศาล
เงยหน้าถามเขา เขาก็โบกมือให้คนนํานางไปโบยจน
เสร็จเรียบร้อยค่อยถามอีกที

หลังจากโบยเสร็จ สตรีคนนันก็ไม่กล้าปกปิ ดอะไรอีก พูด

เพียงแค่วา่ อิจฉาริษยาเท่านัน ตนเองไม่สามารถให้
กําเนิดบุตรได้ และไม่อยากให้ผอู้ ืนมีบตุ ร ดังนันจึงลักพา
ตัวเด็กไปหมายจะฆ่า กลัวว่าขณะทีลักพาตัวเด็กไปเด็ก
จะร้องจึงป้อนยานอนหลับให้กินขนานใหญ่ ถือโอกาส
ในช่วงบ่ายทีคนมีงานล้นมือนัน วางแผนขุดหลุมไว้จะฝัง
เป็ นเด็ก

เป็ นธรรมดาทีคดีนีนันไม่มีความจําเป็ นทีจะไต่สวนต่อ

54
อีกแล้ว นายอําเภอเสินตบไม้ปลุกสติหนึงครัง ตัดสินเลย
ว่าสตรีผนู้ ีฆ่าคนไม่สาํ เร็จ ให้โบยอีกยีสิบไม้ ขังคุกไว้
อย่างอาการเป็ นตายเท่ากัน

หลังจากนันยังสังการให้นกั การศาลไปทีบ้านของสตรีผู้
นัน ให้คนทีบ้านของนางนําเงินยีสิบตําลึงมาเป็ นค่ายา
รักษาเด็กและค่าชดเชย หลังจากนันก็โบกมือสังการ
อีกว่า ให้รบี กลับศาล

เพียงแค่ในช่วงเวลาสันๆ นัน นายอําเภอเสินก็เห็นซูเซียง

และจ้าวเซิงส่งสายตาสือรักให้กนั อีกหลายครัง เขามองอ
ยูด่ า้ นข้างอย่างรูส้ กึ เบือจะแย่

55
แต่ภรรยาของตนนันได้เสียชีวิตไปตังแต่สองปี ก่อนแล้ว
คํามันทีเคยเอ่ยไว้วา่ จะอยูด่ ว้ ยกันจนแก่เฒ่านันตอนนี
ได้กลายเป็ นคนทีเคยอยูด่ ว้ ยกันและต้องพลัดพรากจาก
กัน...นายอําเภอเสินอารมณ์ไม่ดี กลับไปอย่างหมด
อาลัยตายอยาก

ไม่ตอ้ งพูดถึงพวกเจ้าหน้าทีศาลหรอก คนทัวไปทีอยูใ่ น

ศาลล้วนจ้องมอง พวกเขาเคยเห็นนักการเมืองผูซ้ ือสัตย์
คนนีตัดสินคดีความมาแล้วหลายครัง ทุกครังเขาล้วน
ถามทีมาและผลอย่างชัดเจน แล้วยังปลอบขวัญผูเ้ สีย
หาย และยังสอนคนทีเข้ามาชมการตัดสินสักหน่อยด้วย
วันนีไม่รูเ้ พราะเหตุใดถึงได้ดว่ นตัดสินจบคดีความเร็วนัก
ไม่กล่าวไม่โบกมือก็เดินจากไปแล้วหรือ

56
ทว่าซูเซียงกลับไม่ได้สนใจเรืองพวกนีเลย นางยิงไม่รู ้
ธรรมเนียมปฏิบตั ิการทํางานของนายอําเภอเสิน เพียง
แค่ดีใจกับการกลับมาของจ้าวเซิง

หลังจากนายอําเภอเสินทักทายคนแล้วออกจากศาลไป
ซูเซียงเป็ นคนแรกทีรีบลุกขึนแล้วเดินไปทางมุมห้อง

“ท่านกลับมาได้อย่างไร อือ” ซูเซียงยังไม่ทนั ได้พดู จบ

จ้าวเซิงพลันดันนางชิดกําแพง แล้วริมฝี ปากเย็นเฉียบก็
ประกบเข้าหา จุมพิตอย่างหนักหน่วงทันที

ราวกับว่าจ้าวเซิงไม่มีประสบการณ์อะไร จุมพิตทีไม่มีขนั
ตอนแม้แต่นอ้ ยนันบ้าคลังและเอาแต่ใจ ราวกับว่ากําลัง

57
ระบายความคิดถึงทังหมดทีมี

ตอนที 468 บรรพบุรุษของพวกเราไม่ได้สร้างสมบุญ

กุศลไว้ใช่หรือไม่

ซูเซียงอยากจะผลักเขาออก แต่วา่ แรงทีน้อยราวกับนก

ไหนเลยจะเป็ นคูต่ อ่ สูข้ องจันอ๋องได้นางยิงไม่สามารถ
เปล่งเสียงดังออกมาได้ มิเช่นนันจะทําให้ผอู้ ืนสังเกตเห็น
หน้าตานียังต้องการอยูห่ รือไม่
58
ทว่าฉากนีนันถูกเสินมูเ่ ฉินทียืนอยูม่ ีมมุ หนึงของห้องเห็น
เข้าอย่างชัดเจนพอดิบพอดี

เสินมูเ่ ฉินเองก็ไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด หัวใจพลันรูส้ กึ หล่น

วูบและกังวลอย่างไม่มีสาเหตุ กําปั นบีบแน่นเข้า หลัง
จากนันก็คอ่ ยๆ คลายมือออก สุดท้ายแล้วเขาก็เหมือน
กับพ่อทีโชคร้าย คอตก เดินกลับไปอย่างเดียวดาย

เริมจากไม่พดู ถึงด้านซูเซียงและเสินมูเ่ ฉินจะระบาย

ความคิดถึงภายในใจของพวกเขาออกมาอย่างไร พูดถึง
เสินมูเ่ ฉินทีเพิงจะกลับถึงห้องก่วนเฟิ งก็รบี มาหาเขา

59
ถูกท่าทางหมดอาลัยตายอยากของเขาทําให้กลัวจน
กระโดดโหยง “อาเสิน เจ้าเป็ นอะไรหรือ ขวัญหนีดีฝ่อ
เหมือนคนอกหักเลย ”

เป็ นครังแรกทีเสินมูเ่ ฉินไม่ตอ่ ปากต่อคํากับเขา คอตก

เปิ ดปากพูดไม่เต็มเสียงกล่าวว่า “เจ้าว่า บรรพบุรุษของ
พวกเราไม่ได้สะสมบุญใช่หรือไม่ เหตุใดพวกเราบุรุษ
ตระกูลเสินจึงไม่ได้ครอบครองหัวใจของสตรีเล่า”

ก่วนเฟิ ง โง่งมไปชัวขณะ จากทีเขารูม้ า บุรุษของตระกู

ลเสินทุกคนล้วนมีภรรยาทีดี ทีโดดเดียวน่าจะมีเพียงบิ
ดาของเสินมูเ่ ฉินทีสูญเสียภรรยาไปเมือสองปี ก่อน

60
ก่วนเฟิ งรูส้ กึ ว่าสมองอันชาญชลาดของตนเองนันไร้
ประโยชน์ ดวงตากลิงกลอกไปมาหลายรอบ ถึงบางอ้อ
ในฉับพลัน เมือครูท่ ีศาลมิใช่วา่ ไต่สวนคดีอยูห่ รือ แม่
นางซูเซียงเองก็มา อีกทังท่านชายแซ่จา้ วคนนันก็รออยู่
ด้านหลังของห้องโถง หรือว่า...

ก่วนเฟิ งรีบลุกขึนอย่างตกใจ ตบแรงๆ ทีบ่าของเสินมูเ่ ฉิน

หนึงที “เจ้าหนุ่มเห็นแม่นางซูเซียงใช่หรือไม่! เจ้าคนขี
ขลาดใช้ไม่ได้ ดูสงที
ิ ข้าจะพูดนะ ช่วงชิงอย่างตรงไปตรง
มาเลย!”

ช่วงชิง ช่วงชิงเหลวไหลนะสิ คนทังครอบครัวนีไม่ตอ้ ง

การรักษาศีรษะเอาไว้หรือ

61
เสินมูเ่ ฉินไหนเลยจะคิดว่าสหายสนิทของตนจะไร้แผน
การเช่นนี ถึงกับตะโกนเสียงดังเช่นนันออกมา แค่พริบ
ตาเดียวก็กลัวเสียจนวิญญาณแทบไม่อยูแ่ ล้ว!
รีบกระโดดไปปิ ดปากของก่วนเฟิ ง “เจ้าอยากตายรึ ภาย
หลังอย่าได้เอ่ยเรืองนีอีก มิเช่นนันหัวของพวกเราได้หาย
แน่!”

“อูอ้ ีๆ...” ก่วนเฟิ งถูกปิ ดปาก อยากพูดแต่ก็พดู ไม่ได้ คัด

ค้านเต็มที คิดแล้วก็ไม่เข้าใจ คนตรงหน้าทีเติบโตมา
พร้อมกับตนเอง คุณชายทีภายนอกดูพงั พินาศ เขามีแรง
เยอะเช่นนีตังแต่เมือใดกัน

“ตอนนีข้าปล่อยแล้ว เจ้าอย่าได้พดู เพ้อเจ้ออีก!” เสินมู่

62
เฉินเห็นสหายสนิทของตนถูกปิ ดปากจนแทบหายใจไม่
ออกแล้ว ถึงได้พดู เช่นนี

ก่วนเฟิ งพูดไม่ได้ ทําได้เพียงแค่พยักหน้าบอกว่าตนจะ

ไม่พดู เหลวไหลอีก เสินมูเ่ ฉินจึงได้ปล่อยมือออก

“ไอหยา ไม่ใช่ ข้าบอกให้นะน้องชาย เจ้านีเป็ นอะไรกัน

เจ้าเป็ นคุณชายลูกนายอําเภอทีสง่างาม แม่หม้ายยังไม่
คูค่ วรเลย ถ้าหากว่าเจ้าชอบก็ อูอ้ ี....”

คําพูดของกว่างเฟิ งยังไม่ทนั พูดจบก็ถกู เสินมูเ่ ฉินปิ ดปาก

อีกครา ครังนี เสินมูเ่ ฉินโกรธจริงๆ แล้ว ใช้สายตาเย็น
เยียบจ้องมาทีเขา กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคําว่า “ไม่อยาก

63
ตายก็หบุ ปาก”

ก่วนเฟิ งไม่เคยเห็นสหายสนิทของตนเย็นเยียบเช่นนี
กลัวจนไม่กล้าหายใจแรงชัวขณะ กะพริบตาสือความ
หมายทันที เขาจะไม่พดู เพ้อเจ้ออีกแล้ว

เสินมูเ่ ฉินไม่รูเ้ ลยว่าเกิดอะไรขึนกับตัวเองกันแน่ แต่เมือ

ถูกก่วนเฟิ งพูดเช่นนีจึงคิดได้ แต่ไหนแต่ไรตนเองนันมี
ความรูส้ กึ กับซูเซียงจริง แต่วา่ ...แต่...เหอะๆ

ยามนีใจของเสินมูเ่ ฉินนันเจ็บปวดจนมิอาจมีสงใดมา
ิ
เปรียบได้ อีกทังเรืองนีเขาไม่สามารถพูดกับผูอ้ ืนไป
ตลอดกาล ทําได้เพียงแค่เก็บเอาไว้ในใจเพียงคนเดียว

64
บางคนมีความสุขบางคนมีทกุ ข์ ความคับแค้นทีอยูใ่ นใจ
ของเสินมูเ่ ฉินนันไม่อาจแสดงออกมา ทําได้เพียงเก็บไว้
ในใจ หลังจากจ้าวเซิงและซูเซียงแสดงความรักใคร่กนั
ไปครังหนึงแล้ว จ้าวเซิงยังโอบคนเอาไว้ในอ้อมแขน
กล่าวเสียงตําข้างหูของนางถามว่า “หลายวันมานี
ภรรยาเชือฟั งหรือไม่ คิดถึงข้าหรือเปล่า”

ซูเซียงไม่ได้ตอบ จ้าวเซิงพรมจูบเบาๆ บนใบหน้าของ

นางอีก หลังจากนันลมหายใจอุน่ ร้อนของเขาก็รดผ่าน
โคนหูของเธอ “ข้าไม่รูว้ า่ เข้าคิดถึงข้าหรือไม่ แต่วา่ ข้าคิด
ถึงเจ้ามาก คิดถึงทุกวัน! หลายวันมานีข้ากินไม่อิมนอน
ไม่หลับ ยังวิงควบมาเร็วจนม้าตายไปหนึงตัว เจ้ารูห้ รือ
ไม่”

65
ซูเซียงรูส้ กึ ว่าวันนีชายผูน้ ีคงจะดืมนําผึงมาเต็มๆ ถังเลย
ใช่ไหม จึงได้หยอดคําหวานจนปวดฟั น

“ท่านกลับมาเร็วขนาดนีเพือทีจะมาสูข่ อหรือ คนทีบ้าน

เห็นด้วยหมดแล้วหรือ” ซูเซียงถูกความรักหวานหอมทํา
ให้สมองเลอะเลือน หลังจากถามประโยคนีออกมาแล้ว
นางก็รูส้ กึ เสียใจภายหลัง

ตอนที 469 ความเคลือนไหวใหญ่โตจากไหนกัน

66
นางทีข้ามมาจากโลกอืนนันสามารถอยูก่ บั จ้าวเซิงหนึง
วันก็ถือว่าขโมยความสุขมาจากกาลเวลาแล้ว เหตุใดจึง
จะไม่พอใจเล่า!

จ้าวเซิงกระตุกมุมปาก เพียงแต่ซเู ซียงนันมองไม่เห็น

เห็นผูช้ ายไม่ตอบคําถาม ความรูส้ กึ ปี ติยินดีในใจของซูเซี
ยงจึงถูกรสขมฝาดถาโถมเข้ามามากเลยทีเดียว

นางเองก็ไม่รูว้ า่ เมือไหร่ทีเริมทีความรูส้ กึ เช่นนีกับชายที

อยูต่ รงหน้า ใช้ชีวิตอยูใ่ นทังสองโลกแล้ว นางไม่เคยมี
ความรักมาก่อน และไม่รูว้ า่ รักคืออะไร แต่วนั นีนางรูแ้ ล้ว
ว่าตนเองไม่อยากแยกจากชายคนนีอยากเห็นหน้าเขา
ทุกวัน!

67
แต่ เขาเป็ นท่านอ๋องทีสง่าผ่าเผย ในทีสุดก็ตอ้ งมีสกั วันที
แยกจาก เป็ นนางเองทีดึงดัน...

จ้าวเซิงพรมจูบใบหน้าของนางอีก “คําพูดทีข้ารับปาก
เจ้าย่อมรักษาสัจจะแน่ ไปเถิด พวกเรากลับบ้านกัน ไม่รู ้
ว่าท่านพ่อท่านแม่คิดถึงข้าหรือไม่” จ้าวเซิงผูใ้ จใหญ่ไม่
ได้สงั เกตถึงรอยยิมทีซ่อนความขมฝาดไว้สว่ นหนึงของซู
เซียง ราวกับคนเซ่อซ่า จูงนางแล้วรีบมุง่ กลับบ้าน

“โอ้โห คุณชายจ้าวกลับมาแล้ว!” สามีภรรยาแซ่หวัง

กําลังทําม้าโยกให้กระพรวนน้อยในห้อง เห็นจ้าวเซิงจูง
ลูกสาวของตนกลับมา ใบหน้าของทังสองล้วนปรากฏ

68
รอยยิมบางๆ

พวกเขาเคยไม่คอ่ ยชอบหน้าของคุณชายแซ่จา้ วคนนี

รูส้ กึ ว่าเขารีบกลับหน่อยก็คงจะดี แต่วา่ หลายวันทีผ่าน
มานี ถึงแม้ลกู สาวจะไม่ได้พดู หรือแสดงอะไร แต่วา่ พวก
เขาทังสองคนล้วนเป็ นคนทีมีประสบการณ์ เหตุใดจะ
มองหัวใจทีเงียบเหงาของลูกสาวไม่ออก วันนีคนกลับมา
แล้ว ใบหน้าของลูกสาวก็ปรากฏรอยยิมพริงพราวอีกครัง
คนแก่ทงสองคนรู
ั ส้ กึ ยินดียงิ

หลายวันก่อนหน้านี ทังสองคนได้ปรึกษากันเป็ นการ

ส่วนตัวแล้วว่า ถ้าหากคุณชายแซ่จา้ วคนนีกลับมาอีก
ครังจริง ถ้าหากลูกสาวของตนชอบเขาจริง เช่นนัน เช่น
นันพวกเขาก็จะเห็นด้วยกับเรืองนี
69
“ท่านพ่อท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว!” จ้าวเซิงเห็นผูเ้ ฒ่าทัง
สอง จึงตะโกนเสียงดังทําความเคารพ หลังจากนันก็จงู ซู
เซียงไปทีห้องของตนเอง

สามีภรรยาแซ่หวังกําลังจะชวนให้มาพูดคุยสักสอง
ประโยค แต่เพิงจะก้าวขาเข้ามาได้ครึงหนึงก็ลากลูกสาว
ของตนไปเสียแล้ว สองคนมองตากันแล้วยิมแหย

“เจ้าเด็กมารหัวขน” สามีแซ่หวังอดไม่ได้ทีจะหัวเราะ
เยาะสาดเสียเทเสียสักประโยคหนึง

“ใครจะเหมือนท่านกัน ตอนนันโง่งม แต่ขา้ เองก็ไม่รูว้ า่

70
เพราะเหตุใดจึงได้พอใจท่าน!” ภรรยาแซ่หวังปิ ดปาก
แอบหัวเราะ

ผูเ้ ฒ่าหวังย่อตัวลงอีกครังเพือจะไปทําม้าโยกอีก เอียง

หัวมองแม่เฒ่าหวังหนึงครัง มุมปากกระตุกรอยยิมหนึง
กล่าวกลัวหัวเราะ “เจ้ามิได้พดู แล้วหรือ ตังแต่ตอนต้น
เจ้าพอใจข้าเพราะโง่งม รูส้ กึ ว่าถ้าแต่งให้ขา้ แล้วข้าจะ
รังแกเจ้าไม่ได้”

“ใช่แล้ว และข้าก็เลือกไม่ผิด อยูก่ บั ท่านมาตังหลายปี

ท่านยังไม่เคยรังแกข้าเลย”

“ข้าหรือจะกล้า...”

71
บทสนทนาของผูอ้ าวุโสทังสองคนแม้จะไม่หวานแหวว
เหมือนคนหนุ่มสาวแต่กลับหวานจนทําให้คนเลียนได้
เช่นกัน เหมิงเหนียงและคนอืนๆ ทีกําลังทําอาหารอยูใ่ น
ห้องครัวนันล้วนอดไม่ได้ทีจะยิมบางๆ คนในครอบครัว
รักใครปรองดองกัน ดีจริง

ทานอาหารมือเย็นเสร็จแล้ว จ้าวเซิงก็ลากซูเซียงมาเพือ
บอกความในใจครูห่ นึง สุดท้ายแล้วซูเซียงก็อดไม่ได้ทีจะ
หาวหวอดๆ สองครัง โบกมือให้เขา “พอแล้ว เวลาของ
พวกเรายังอีกยาวนาน ค่อยๆ พูดภายหลังก็ได้ ข้ากลับ
ไปนอนละ!”

ครังนีจ้าวเซิงไม่ได้เหนียวรัง เพียงแค่กอดเบาๆ เท่านัน

72
แล้วจุมพิตทีแก้มของซูเซียงแล้วกล่าวว่า “ฝันดีภรรยาตัว
น้อยของข้า”

ซูเซียงมองค้อนเขาหนหนึง ยกเท้าขึนเหยียบเท้าเขา
เบาๆ หนึงที หลังจากนันก็วงหนี
ิ พลางปิ ดแก้มทีแดงระ
เรือของตนเอง

เช้าตรูข่ องวันทีสองเมือตืนมาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของจ้าว
เซิงแล้ว เวลารับประทานอาหารเช้าสามีภรรยาแซ่หวัง
ยังถามหาอยูห่ ลายหน

ซูเซียงรูส้ กึ ไม่พอใจอยูบ่ า้ ง คนผูน้ ีจะไปไหนไม่รูจ้ กั บอก

นางสักคํา ยามฟ้าสาง คนทีไม่รูย้ งั เข้าใจว่าเมือคืนนีเขา

73
ไม่ได้กลับมา ไม่รูไ้ ปลักเล็กขโมยน้อยทําเรืองอะไรหรือ
ไม่!

ซูเซียงคิดอยูใ่ นใจครูห่ นึง กลับคิดไม่ถงึ เลยว่าเมือคืน

จ้าวเซิงออกไปข้างนอกจริงๆ อีกทังไม่ได้กลับมาทังคืน

ขณะทีทุกคนในครอบครัวกําลังทานอาหารเช้า ก็ได้ยิน
เสียงกลองและขลุย่ ดังขึนในหมูบ่ า้ น ฟั งดูแล้วไม่ใช่
ขบวนเล็กๆ ตีและเป่ าเข้ามาใกล้ขนทุ
ึ กที

ซูเซียงสงสัยเล็กน้อย หันไปพูดกับชุ่ยหลิวทีอยูโ่ ต๊ะอีกตัว

หนึง “เจ้าไปดูที บ้านไหนแต่งลูกสะใภ้ ถึงได้เคลือนไหว
ใหญ่โตเช่นนี”

74
ตอนที 470 นีมันการสูข่ อจากตระกูลไหน

จะโทษซูเซียงก็ไม่ได้ ตังแต่ทีซูเซียงมาทีนี การสูข่ อเจ้า

สาวในหมูบ่ า้ นนันส่วนใหญ่จะใช้แค่ประทัดตับเล็กๆ
หน้าบ้านแขวนผ้าแพรสีแดงหลังจากนันก็เลือนรถวัวไป
รับเจ้าสาวกลับมาถือเป็ นอันใช้ได้ แต่ไหนแต่ไรไม่เคย
เห็นขบวนใหญ่เช่นนีมาก่อน

75
ชุ่ยหลิวออกไปฟั งแล้วรีบกลับเข้ามา “ฮูหยิน ฮูหยิน
ขบวนกําลังแห่มาทางบ้านเรา ข้าเหมือนจะเห็นแม่สอื
ราชสํานักจากเมืองหลวงด้วยนะเจ้าคะ!”

ช่วงเวลาทีทุกคนกําลังตืนตระหนกนันล้วนงงงวยเหมือน
หาสมองของตนเองไม่เจอ ถึงแม้วา่ บ้านของพวกเขานัน
จะมีเด็กสาวทีอายุเหมาะสมหลายคน แต่ซเู ซียงดี
เลวอย่างไรก็ถือเป็ นเจ้านาย ถ้าต้องการจะสูข่ ออย่างไรก็
ต้องบอกกล่าวกับเธอก่อนสักคํา

สายตาสงสัยของซูเซียงกวาดมองไปยังเด็กสาววัยแรก
แย้มทังหลาย ใบหน้าของพวกนางเต็มไปด้วยความโง่
เขลา หัวคิวขมวดเข้าหากันเบาๆ ดูแล้วพวกนางเองก็ไม่
รูว้ า่ แท้จริงแล้วนันเป็ นใคร และมาสูข่ อใคร รบกวนแม่สอื
76
จากราชสํานักได้ดว้ ย

ยามนีเองเสียงประทัดดัง ปั ง ปั ง! เข้ามา ดังราวห้านาที

เต็มๆ ไม่รูว้ า่ สินเปลืองประทัดไปเท่าไหร่

หลังจากควันตลบจางหายไป ก็มีอาสะใภ้ปัดแก้มแดง
คนหนึง แก้มแดงเหมือนตูดลิง มุมปากยังมีไฝเม็ดใหญ่
ซูเซียงนับได้วา่ ดูออกแล้วว่า นีคือแบบอย่างการแต่งตัว
ของแม่สอื

แม่สอนั
ื นเป็ นผูเ้ ชียวชาญคนหนึงเช่นกัน บนใบหน้า
ปรากฏรอยยิมแพรวพราว ราวกับว่ามาขอลูกสะใภ้ให้
บ้านตัวเอง สะบัดผ้าหอมทีอยูใ่ นมือแล้วเดินมาทางห้อง

77
โถง “นกกางเขนเข้าประตู มีความสุขอายุยืนและอยูเ่ ย็น
เป็ นสุขร่วมกัน...”

“เข้าประตูสองอีก มีลกู เต็มบ้านหลานเต็มเมือง....”

เห็นแม่สอของทางการคนนั
ื นทําท่าอยากจะเดินเข้ามา
ในห้องโถงก็ถกู ซูเซียงขัด “เอาล่ะๆ ท่านหยุดอยูต่ รงนัน
แหละ”

แม่สอจากทางการอ้
ื าปากกว้างเตรียมจะตะโกนเอ่ย
ประโยคต่อ แต่วา่ ถูกซูเซียงขัด คําพูดทีอยูใ่ นปากถูก
กลืนกลับลงไป ลมหายใจสะดุด ไอสองครัง ทว่าบนใบ
หน้านันไม่ได้ปรากฏความไม่พอใจ หลังจากไอเสร็จแล้ว

78
ก็ฉีกยิมเต็มไปใบหน้า “ไอหยา แม่นางท่านนีมีใบหน้างด
งามมีนามี
ํ นวล รบกวนถามท่านหน่อยว่าแม่นางซูเซียง
อยูห่ รือไม่”

ซูเซียงสับสนมึนงงไปชัวขณะ ไม่ใช่นีมันเรืองอะไร กล้า

เชิญแม่สอจากราชสํ
ื านักมาหาตนเอง เธอพูดตังแต่เมือ
ไหร่วา่ จะแต่งงาน ทําไมนางจึงไม่รูอ้ ะไรเลยเล่า!

ซูเซียงหันกลับไปมองสามีภรรยาแซ่หวังด้วยความสงสัย
ทังสองคนก็สา่ ยหัวให้นางเหมือนกัน แสดงว่าเรืองนีทัง
สองคนไม่รูจ้ ริงๆ พวกเขาไม่ได้ทาํ !

เห็นสองสามีภรรยาแซ่หวังส่ายหน้าเหมือนกลองเขย่า ซู

79
เซียงก็รูส้ กึ ขําขัน คนอืนแค่มาสูข่ อก็เท่านัน ดูทา่ ทางของ
พวกเขา เหมือนกลัวว่าตนจะเข้าใจพวกเขาผิดว่าทํา
เรืองผิดใหญ่โตอย่างไรอย่างนัน

แต่เห็นสีหน้าของทังสองคน ก้นบึงของหัวใจซูเซียงก็รูด้ ี
ในเมือไม่ใช่ตนเองตอบตกลง และท่านพ่อท่าแม่ไม่ตอบ
รับ เช่นนีไม่วา่ ใครก็รบี กลับไปเสียเถอะ

ซูเซียงรีบพูดกับชุ่ยหลิวทีอยูด่ า้ นข้าง “เชิญคนและของ

พวกนีออกไป”

ใบหน้าของแม่สอพลั
ื นแข็งค้าง รอยยิมทีอยูบ่ นใบหน้า
ค่อยๆ ลดลงทีละนิว ชุ่ยหลิวเดินขึนมาจับแขนเสือของ

80
นาง แม่สอจึ
ื งได้สติกลับมา คํารามเสียงดัง “ท่านชาย
จ้าวให้ขา้ มาสูข่ อ ท่านชายจ้าวกล่าวว่า เขาและแม่นางซู
เซียงทังสองคนมีใจให้กนั นี นีมันเรืองอะไรกัน”

“เดียวนะ” ซูเซียงตะโกนเรียกชุ่ยหลิว

หลังจากนันจึงถามแม่สอด้
ื วยความสงสัยเต็มใบหน้า
“ท่านบอกว่าเป็ นท่านชายจ้าว ท่านชายจ้าวเซิงนะหรือ”

แม่สอไม่
ื คอ่ ยพอใจ จะไม่ใช่ทา่ นชายจ้าวได้อย่างไร นอก
จากท่านชายจ้าวแล้ว ดูหญิงบ้านนอกคนหนึงอย่างเจ้า
จะยังรูจ้ กั ท่านชายสักกีคนทีรํารวยเช่นนี ไม่ตอ้ งพูดถึง
คนทีไม่มีฐานะไม่สามารถรบกวนพวกนางทีเป็ นแม่สอื

81
จากราชสํานักได้ พูดถึงสินนําใจทีท่านชายจ้าวให้มา
หลายร้อยตําลึงเปล่าๆ นัน ก็นบั ได้วา่ หูตาสว่างแล้ว!

ได้รบั เงินหลายร้อยตําลึงเปล่าๆ มา อีกทังท่านชายจ้าว

บอกแล้ว แม่สอคนนี
ื พูดแล้วแม่นยํานัก แค่ทาํ ตาม
ประเพณีรบกวนให้นางมาครังหนึงก็เท่านันเอง ไหนเลย
จะรูว้ า่ คนชนบทนีจะหยาบคายเช่นนี

ถึงแม้วา่ ในใจของแม่สอจะไม่
ื คอ่ ยพอใจนัก แต่เห็นแก่
เงินหลายร้อยตําลึงนันจึงได้ฝืนใจยิม “โอ้โห ดูแม่นาง
ท่านนีพูดแล้ว จะไม่ใช่ทา่ นชายจ้าวได้หรือ”

ซูเซียงถอยหลังก้าวเล็กๆ กลินทีอยูบ่ นผ้าของแม่สอนั

ื น

82
ทําให้คนแทบสําลัก

ตอนที 471 สินสอดหก**บ

แม่สอเห็
ื นซูเซียงถอยหลังไปก็ไม่พอใจอยูเ่ หมือนกัน ทว่า
บนใบหน้าก็ยงั ประดับไปด้วยรอยยิม “ท่านก็คือแม่นางซู
เซียงกระมัง ไอหยาช่างเป็ นใบหน้าแห่งความโชคดีจริง”

ซูเซียงเองก็ไม่รอให้นางชมเชยยืดยาวจนจบ พยักหน้า
83
ตอบ “ใช่”

“โอ้โหแม่นางซูเซียง นีอาจเป็ นบุพเพสันนิวาสทีฟ้า

ประทานให้ สะพานทีพระจันทร์สรรค์สร้าง ท่านมองนก
กางเขนทีโบยบินกระซิบกระซิบอยูบ่ นฟ้านันสิ” แม่สออ้
ื า
ปากพูดถ้อยความมงคล ซูเซียงทีฟั งอยูอ่ า้ ปากพะงาบๆ

“พอแล้ว ข้าว่านะอาสะใภ้ ท่านมาร้องงิวหรือว่าจะมา

พูดถ้อยคํามงคลกันแน่ มีอะไรให้ทาํ ก็รบี ทําเถิด”

ใบหน้าของแม่สอแข็
ื งค้างอีกที เห็นชัดๆ ว่าเป็ นหญิงที
เกล้ามวยผมอยู่ ท่านชายจ้าวคนนันก็ยงั ตังใจพูดกับนาง
ว่าเป็ น ‘แม่นาง’ นางมาสูข่ อห้ามเรียกว่าฮูหยิน สวรรค์

84
เท่านันทีรูว้ า่ ยามนางเรียกว่า ‘แม่นาง’ นัน อีกนิดนางก็
แทบจะกัดลินตนเองอยูแ่ ล้ว

“โอ้โหๆ ดูแม่นางท่านนีใจร้อนจริง นียายก็พดู เรืองทีถูก

ต้อง ท่านห้ามขัดเด็ดขาด”

แม่สอยิ
ื มกริมกล่าวประโยคนี รีบให้คนทีอยูด่ า้ นหลัง
ยก**บขึนมา “เชิญแม่นางชม นีเป็ นนําใจจากคุณชาย
จ้าว สินสอดทังหมดหก**บ ถือเป็ นบุญตาของยาย
จริงๆ ”

ซูเซียงกวาดตามอง เป็ น**บไม้ทงหมดหก**บจริ

ั งๆ เธอ
มาถึงทีโลกนีไม่นาน ถึงแม้วา่ จะเคยเห็นการสูข่ อหลาย

85
ครัง แต่นนล้
ั วนเป็ นการสูข่ อของครอบครัวยากจน ไม่
เคยพบขบวนใหญ่ขนาดนี นางยังไม่เข้าใจประเพณี
เหล่านี

ดังนันจึงทําได้เพียงพยักหน้ากล่าวว่า “สินสอดพวกนีข้า
รับไว้แล้ว คุณชายจ้าวเล่า”

แม่สอหน้
ื าหงายอยูใ่ นใจอีกครัง ผูห้ ญิงคนนีนีช่างน่า
กลุม้ ใจจริง แต่จะว่าไป คุณชายจ้าวผูน้ นดู
ั แล้วก็น่าจะ
เป็ นคนรํารวยมังคัง หน้าตาหล่อเหลา แต่งงานกับหญิง
บ้านนอกเช่นนีช่างไม่ยตุ ิธรรมเอาเสียเลย! อีกทังได้ยิน
มาว่าต้องการต้อนรับอย่างภรรยาเอก จุ๊ๆ คุณชายจ้าว
คงจะต้องเสียเงินเปล่ากระมัง

86
แม่สอคิ
ื ดในใจเช่นนี แต่ปากก็ยงั เอ่ยถ้อยคํามงคล ขณะ
ทีซูเซียงกําลังจะหมดความอดทนถึงได้ปิดปากแล้ว
เปลียนคําพูด “คุณชายจ้าวบอกว่าจะไปซือจะกลับมา
ช้าหน่อย ในเมือแม่นางรับสินสอดไปแล้ว เช่นนันหน้าที
ของข้าก็จบลงเพียงเท่านี ต้องขอตัว”

ซูเซียงตอบ “อืม” เรียบๆ หนึงคํา แม่สอก็

ื สะบัดผ้าเช็ด
หน้าไปทางด้านนอก โดยปกติเมือนางกล่าวถึงแม่สอื
ทางฝ่ ายหญิงมากน้อยอย่างไรก็ตอ้ งมอบเงินให้บา้ ง แต่
เห็นแก่ของขวัญแสดงความขอบคุณทีมากขนาดนันของ
คุณชายจ้าวแล้ว นางก็ไม่จาํ เป็ นจะต้องคิดเล็กคิดน้อย
กับสตรีบา้ นนอกเช่นนี

87
ซูเซียงไม่รูธ้ รรมเนียมปฏิบตั ิเหล่านี แน่นอนว่าสามี
ภรรยาแซ่หวังย่อมรูด้ ี จึงได้รบี ให้แม่เฒ่าหวังกลับเข้า
ห้องไปนําถุงเงินมา รีบตามแม่สอแล้
ื วนําเงินสิบตําลึงยัด
ใส่มือของแม่สอกล่
ื าวคําขอบคุณหลายประโยค

แม่สอคนนั
ื นมิได้ปฏิเสธ รับมาแล้วยิมกริม หลังจากนันก็
เอ่ยถ้อยคํามงคลอีก หยอกล้อสามีภรรยาแซ่หวังใบหน้า
ประดับไปด้วยรอยยิม

ในบ้านของซูเซียงมีขบวนใหญ่เช่นนีย่อมทําให้คนในหมู่
บ้านตกตะลึง เมือได้ยินว่าคุณชายแซ่จา้ วผูน้ นส่
ั งสิน
สอดหก**บมา ทุกคนล้วนตืนตาตืนใจมาก ตามมาด้วย
ความอิจฉาริษยา

88
เมือปี ก่อนหญิงงามทีสุดในหมูบ่ า้ นคนหนึงได้แต่งงาน
เข้าเมืองหลวง ครอบครัวอีกฝ่ ายนันก็มีฐานะไม่เลวเลย
ส่งสินสอดมาสี**บเช่นกัน ซูเซียงหญิงหม้ายสารเลวคน
นันได้สนิ สอดถึงหก**บเลยเชียวหรือ!

สตรีรูง้ านหลายคนวิงกันมาดู ยิงวันนีเป็ นวันทีมอบสิน

สอดของบ้านซูเซียง คนเหล่านันกําลังกล่าวถ้อยคํา
มงคล ลูกตาจ้องมองไปที**บสินสอดไม่กะพริบ สามี
ภรรยาแซ่หวังกลับพูดอะไรไม่ได้ วันนีวันดีอย่างไรก็ไม่
สามารถทําลายเรืองดีของลูกสาวได้

“ไอหยา ท่านผูเ้ ฒ่าหวังรีบเปิ ด**บให้พวกเราดูหน่อย

89
เถิด...”

“จุ๊ๆ ข้าดู**บไม้กล่องใหญ่ทงหกนี
ั น่าจะเป็ นเงินสิบกว่า
ตําลึงเป็ นแน่!”

“ใช่แล้วๆ ไม่รูเ้ ลยว่าด้านในนันบรรจุสงใดไว้

ิ รีบเปิ ดให้
พวกเราได้ดเู ป็ นบุญตาหน่อยเถิด”

เหล่าคนปากยืนปากยาวและหน้าหนาพวกนัน เมือตอน
เข้ามาถึงเพิงจะพูดว่าซูเซียงเป็ นหญิงสารเลว ตอนนีก้าว
ผ่านประตูมาแล้วบนใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิม ไม่รู ้
เลยว่าแท้จริงแล้วคนหน้าหนาเหล่านันเติบโตมาได้อย่าง
ไร

90
ตอนที 472 เป็ นบุญตาจริง

ถึงแม้วา่ ซูเซียงนันไม่อยากเปิ ดสินสอดให้คนอืนดูเลย

แต่การดูสนิ สอดก็ถือเป็ นธรรมเนียมปฏิบตั ิ แม้แต่สามี
ภรรยาแซ่หวังเองก็ขดั ขวางไม่ได้ มิหนําซําเธอยังเป็ นลูก
สาวบ้านนีด้วย ถ้าหากเวลานีเขาไม่เปิ ดสินสอดให้ผอู้ ืนดู
ไม่แน่วา่ จะมีคาํ ครหาเกิดขึนภายในหมูบ่ า้ นอีก

91
“อะไรกัน ใน**บนันคงไม่ได้ใส่กอ้ นหินไว้หรอก เหตุใดจึง
เปิ ดให้พวกเราดูไม่ได้เล่า”

“ฮิๆ รีบเปิ ดให้พวกเราดูเร็ว **บทีมีคา่ ขนาดนีภายในจะ

ต้องมีทองเงินมุกหยกอะไรแน่ รีบเปิ ด เปิ ดเลย เปิ ดเลย!”

เหล่าคนหน้าหนานันต่างแย่งกันพูด ซูเซียงอยากจะไล่
ไปหลายต่อหลายครัง กลับถูกสามีภรรยาแซ่หวังห้าม
เอาไว้

“ลูกสาว วันนีเจ้าไม่ควรโมโห ไม่ควรไปโต้เถียงกับคน

สายตาสัน[1]เหล่านัน”

92
แม่เฒ่าหวังพูดถึงเท่านัน ใบหน้ากลับปรากฏรอยยิม
จางๆ ขยิบตาให้ซเู ซียง “เจ้าดูเถิด **บไม้ทีมีคา่ ภายใน
จะต้องมีของมูลค่าไม่นอ้ ย ถึงแม้วา่ จะเป็ นเพียงผ้าแพร
ธรรมดาหลายผืน บรรจุมาเต็ม**บทังหกก็เพียงพอทีจะ
ทําให้คนเหล่านันอิจฉาตาร้อนแล้ว ความหมายของแม่ก็
คือให้พวกเขาเปิ ดหูเปิ ดตา จะได้ไม่ไปนินทากาเลได้!”

“ใช่แล้ว ดูสวิ า่ ลูกสาวของพวกเขาจะเหมือนลูกสาวของ

ข้าผูเ้ ฒ่าหวังทีได้สนิ สอดจํานวนมากเช่นนีหรือไม่!” ผู้
เฒ่าหวังพูดสมทบอยูด่ า้ นข้างยิมตาหยี

ซูเซียงหมดคําพูดเล็กน้อย เมือครูท่ งผู

ั เ้ ฒ่าทังสองเพิงจะ
โมโห เหตุใดตอนนีจึงยิมจนตาหยีเล่า

93
ซูเซียงพยักหน้า ให้ช่ยุ หลิวเข้าไปในห้องพาท่านยาย
ซูออกมา ให้นางได้เห็นด้วยว่าหลานสาวของตนมีคน
ชอบและยกย่องให้ความสําคัญ ให้นางมีความสุขด้วย

รอจนคนในบ้านทังหมดพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว คนที
อยากดูเรืองครืนเครงในหมูบ่ า้ นล้วนมากันหมดแล้ว ซูเซี
ยงจึงเดินไปเปิ ด**บทีละใบตามคําแนะนําของสามี
ภรรยาแซ่หวัง

เปิ ด**บใบทีหนึง ภายในเต็มไปด้วยผ้าแพร ลูบดูแล้ว

สัมผัสนิมเรียบลืน ซูเซียงลองพลิกดู ด้านบนนันเป็ นผ้า
แพรธรรมดา ยิงอยูล่ กึ ยิงแพงขึน เธอพลิกดูดา้ นล่าง
หลายชันแล้ว จนกระทังมีสมั ผัสเย็นเจียบ จึงรูส้ กึ ตกใจ
94
เล็กน้อย หรือว่านีจะเป็ นไหมป่ าในตํานาน นางตรวจ
สอบให้แน่ใจอย่างละเอียดอีกที ความรูส้ กึ ทีมือนันไม่
เลวเลยจริงๆ กล่าวได้วา่ ไม่ใช่ไหมป่ าในตํานานแต่ก็ไม่
ต่างกันเท่าไรนัก

จัดเรียงผ้าแพรให้เรียบร้อยเล็กน้อยแล้ว บังเอิญเห็นผ้า
แพรทีอยูช่ นที
ั สาม เมือลูบดูแล้วมีสมั ผัสอ่อนนุ่มเช่นกัน
เพียงแต่เมือมองแล้วไม่ได้เตะตานัก อีกทังฝี ปักด้านบน
ละเอียดมาก น่าจะเป็ นซูซว[2]
ิ

สตรีเหล่านันไม่เคยเห็นของดีเช่นนี แน่นอนว่าย่อมไม่
รูจ้ กั เพียงแค่เห็นผ้าแพรอยูเ่ ต็ม**บ ถึงแม้จะไม่ใช่ผา้
ฝ้ายทีมีสีสนั สดใสงดงามอะไร แต่ก็ทาํ ให้อิจฉาตาร้อน
แล้ว
95
ซูเซียงยิมบางๆ ในใจ หลังจากนันจึงเดินไปเปิ ด**บใบที
สอง ใน**บใบทีสองเป็ นม้วนภาพวาดทีถูกจัดไว้อย่าง
เป็ นระเบียบ ดูจากลายแถบและการตกแต่งของสิงของที
อยูด่ า้ นบนนันทําให้รูว้ า่ ราคาคงไม่นอ้ ย

คนชนบทนันถึงแม้วา่ จะขุดดินทํากินทังวันเพือทีจะได้
กินมือเย็นมีเสือผ้าใส่ ไม่รูช้ ือเสียงและราคาของภาพวาด
แต่ก็รูว้ า่ นีคือของเล่นของคนทีมังคังรํารวยชืนชอบ ถึงแม้
จะดูไม่เข้าใจ แต่ก็ทาํ ให้ตกตะลึงแล้ว ประเด็นก็คือม้วน
ภาพวาดมากมายเหล่านีถูกใส่ไว้จนเต็ม**บ แม้แต่รอย
แตกสักนิดก็ไม่มี นันเป็ นเงินมูลค่าเท่าไรกัน

ซูเซียงอ้าปากพะงาบๆ เข้าใจความหมายของจ้าวเซิงขึน
96
มาบ้างแล้ว หลังจากนันก็เปิ ด**บใบทีสามท่ามกลาง
สายตาอิจฉาริษยาของทุกคน ภายในนันคือผ้าเช็ดหน้า
ขนอ่อน แต่ละผืนนันสวยงาม ฝี มือละเอียดลออและงด
งามเช่นกัน

“โอ๋ โอ้แม่เจ้า!” สตรีผหู้ นึงหลุดอุทานออกมาด้วยความ

ตกใจ ส่วนคนอืนทีอยูใ่ กล้ๆ ล้วนมมีอาการชักดินชักงอ

ดอกไม้ทีประดิษฐ์ดว้ ยผ้าไหมสีสนั ต่างๆ เช่นนี พวกนาง

เคยเห็นแม่นางทังหลายทีอยูใ่ นเมืองหลวงพกติดตัว เคย
คิดเหมือนกันว่าจะซือมาให้ลกู สาวทีบ้านตนเองสักชิน
แต่ตอ้ งใช้เงินจํานวนมากซือ อีกทังดอกไม้ประดิษฐ์เหล่า
นันยังไม่สวยเท่ากับทีชินทีงามน้อยทีสุดใน**บด้วย

97
ซูเซียงเองก็เป็ นผูห้ ญิงคนหนึง เหตุใดจะไม่ชอบของ
สวยๆ งามๆ เธอยกมือขึนลูบอย่างพินิจพิเคราะห์ แต่
เหมือนความรูส้ กึ ใต้ฝ่ามือจะสัมผัสได้ถงึ ความผิดปกติ
เล็กน้อย

------

[1] คนสายตาสัน สํานวนจีนหมายถึงคนความรูค้ บั แคบ

[2] ซูซวิ เป็ นการเย็บปั กถักร้อยของเมืองซูโจว

98
ตอนที 473 **บทีเต็มไปด้วยทองคํา

ในขณะทีทุกคนอยูใ่ นอาการตกตะลึง กําลังวิจารณ์อย่าง

เงียบๆ นัน เธอนํามือแหย่ลงไปด้านล่างอย่างไม่ได้ใส่ใจ
นัก ผลเป็ นไปตามคาดว่าภายในนันสัมผัสได้ถงึ ของ
บางอย่างทีแข็ง คลําดูอย่างพินิจพิเคราะห์อยูค่ รูห่ นึง
แล้ว น่าจะเป็ นเครืองประดับ

ตอนนีเองซูเซียงก็เข้าใจความหมายของจ้าวเซิงแล้ว สิน
99
สอดทังหก**บนันภายนอกนันแสดงถึงของธรรมดาๆ
จํานวนหนึง แต่กลับช่วยเป็ นหน้าเป็ นตาให้ซเู ซียงด้วย
แต่ความเป็ นจริงนัน ของเหล่านีนอกจากแสดงถึงความ
เป็ นหนึงแล้ว ชินไหนบ้างทีไม่ราคาสูงลิว

สีหน้าของซูเซียงแข็งค้าง รูส้ กึ ไม่คอ่ ยอยากเปิ ด**บใบ

ต่อๆ ไปแล้ว นางหันหน้าไปมองสามีภรรยาแซ่หวังเพือ
ขอความเห็น แต่วา่ สามีภรรยาแซ่หวังกลับส่ายหน้าให้
นางเบาๆ

ในหมูบ่ า้ นมีธรรมเนียมปฏิบตั ิ ไม่วา่ จะเป็ นลูกสาวบ้าน

ไหน เมือได้รบั สินสอดทองหมัน ต่อให้ฝ่ายชายมอบให้
เพียงแค่ไข่หา้ ฟองก็ตอ้ งเปิ ดให้ผอู้ ืนดู

100
ซูเซียงรูส้ กึ จนปั ญญาเล็กน้อย ไม่อยากทําตามกฏบ้า
บอๆ เหล่านี แบก**บเข้าไปก็พอแล้ว

“รีบเปิ ด รีบเปิ ด พวกเรามาดูวา่ สุดท้ายแล้วด้านในคือ

อะไร”

“ฮึ หรือว่าของทังหมดล้วนใส่อยูแ่ ค่ในสาม**บแรก ใบ

หลังอาจจะเป็ น**บใส่อากาศกระมัง”

“จะเป็ นอากาศได้อย่างไร อย่างไรด้านในก็ตอ้ งยัดก้อน

หินเอาไว้หลายก้อน ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

101
“รีบเปิ ดเถิดรีบเปิ ด ทําไมรึ หรือว่ากลัวจะขายหน้า!”

สามีภรรยาแซ่หวังมองไปยังคนกลุม่ นันอย่างไม่สบ
อารมณ์ ขายหน้าหรือ แค่สาม**บก่อนหน้านี ลูกสาว
ของพวกเขานันก็นบั ว่าเป็ นอันดับต้นของหมูบ่ า้ นแล้ว!
แน่นอนว่า พวกเขายังไม่เข้าใจถึงเงือนไขมูลค่าของสิน
สมรสพวกนีชัดเจนนัก

“โอ้โห ข้าว่านะผูเ้ ฒ่าหวัง ดูทา่ นแล้วนันมันเป็ นสายตา

อะไรกัน ไม่ใช่**บสินสอดหรือ มีอะไรไม่ธรรมดา รีบเปิ ด
ให้พวกเราดูเร็ว!”

กลุม่ คนเห็นซูเซียงไม่เปิ ด**บสินสอดนานแล้วจึงไม่พอใจ

102
อยูบ่ า้ ง เดินไปข้างหน้า ผูห้ ญิงสองคนยืนมือไปหมายจะ
เปิ ด**บใบต่อไป ก็ถกู ชุ่ยหลิวจับมือไว้

“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย! เจ้าทําอะไร เจ้าจะฆ่าคนหรือ”

“เจ้าหญิงรับใช้น่าตาย เจ้านายเจ้ายังไม่ได้เอ่ยอะไรเหตุ
ใดจึงกล้าสอดมือ รีบปล่อยมือข้า โอ๊ยๆ นีมันวันมอบสิน
สอดทองหมันไม่ควรหลังเลือด! หรือไม่กลัวว่าจะทําให้
บุพเพสันนิวาสของเจ้านายเจ้าต้องพังพินาศ”

“เห็นอยูว่ า่ หญิงสารเลวสังสอนคนเลวๆ มา!”

ซูเซียงส่งสายตาปรามชุ่ยหลิว ชุ่ยหลิวจึงได้ปล่อยมือ
103
วันนีเป็ นวันมอบสินสอดของเธอเป็ นวันดี เธอจะต้องมี
ความสุขมาก ถ้าเช่นนันวันนีคนในหมูบ่ า้ นควรจะมี
ความสุข

ชุ่ยหลิวสะบัดมือพวกนางออกด้วยความโกรธแค้น การ
กระทํารุนแรงนัก สะบัดสตรีสองคนนันลงไปกองอยูบ่ น
พืน

สตรีทงสองคนกระโดดขึ
ั นมาหมายจะก่นด่า ก็เห็นซูเซียง
เปิ ด**บใบทีสี สิงทีอยูภ่ ายในส่องสว่างแยงตาทุกคนไป
ชัวขณะ

**บใบทีสีถูกเปิ ดแล้ว แสงสีทองแวววับจับตา คาดไม่ถงึ

104
ว่าจะเป็ นทองเต็ม**บทังใบ!

คนในหมูบ่ า้ นทีเคยเห็นเงินแค่กรัมหนึงนันมีนอ้ ยนัก ไหน

เลยจะเคยเห็นทองเต็ม**บเช่นนี มีสตรีสองคนทีไม่เคย
เห็นโลกกว้างมาก่อนถึงกับเป็ นลมไปแล้ว

ก่อนหน้านีซูเซียงยังพูดอยูเ่ ลยว่าความคิดของจ้าวเซิง
นันเหมาะสม ทางทีดีน่าเอามันฝังกลบไว้ดา้ นล่าง ไม่ให้
นางเป็ นจุดสนใจของผูอ้ ืน ตอนนีเปิ ด**บทองใบใหญ่ ริม
ฝี ปากพะงาบๆ ไม่อาจมองว่าบุรุษผูน้ ีฉลาดเกินไปจริงๆ

มีสตรีบางคนทีมีความสามารถในการรับเรืองราวต่างๆ
ได้ดี หลังจากตังสติไม่กีนาที ในใจเริมจะเกิดความไม่พอ

105
ใจขึนมา เอ่ยปากพูด “อ้าว ไม่ใช่ทองคําแค่ชนบนกระมั
ั ง
ผูเ้ ฒ่าหวัง รีบนําทองทีอยูด่ า้ นบนออกมา ให้พวกเราดูวา่
ด้านล่างเป็ นสิงใด”

“ดูแล้ว**บใบนันหนักนัก คงไม่ใช่วา่ ด้านล่างบรรจุกอ้ น

หินไว้กระมัง ทีบรรจุไว้แท้จริงแล้วมันคืออะไรกันแน่!”

“ดูจากทีท่านพูด ด้านบนนันเป็ นทองคําก็ไม่เลวแล้ว

ด้านล่างไม่ใส่กอ้ นหินไว้จะไม่เป็ นทองเต็ม**บเลยหรือ
ฮ่าๆ...”

ซูเซียงคร้านจะไปมองกลุม่ สตรีสมองกลวง คิดจะเดิน

อ้อมพวกนางไปเปิ ด**บใบทีห้า แต่ยามนีชุ่ยหลิว

106
เองกลับทนดูตอ่ ไปไม่ไหวแล้ว นํา**บใบนันพลิกแล้วเท
ลงบนพืนดังเสียง โครมคราม! เป็ นทองกองใหญ่ๆ จริง
รับประกันความพอใจ!

ซูเซียงปากอ้าตาค้างมองชุ่ยหลิว สาเหตุไม่ใช่เพราะว่า
นางเทสินสอดลงบนพืน แต่เป็ นเพราะเคารพนับถือใน
แรงกําลังของสาวใช้คนนี **บทองคําทีใหญ่และหนักแช่
นนัน นางถึงกับยกได้โดยไม่ขมวดคิวเลยแม้แต่นอ้ ย!

107
ตอนที 474 ห่านหนึงคูเ่ ป็ นสินสมรส

ดูจากใบหน้าจิมลิมน่ารักและแขนขาทีเล็กจ้อยของนาง
เมือคิดๆ ดูอีกทีทา่ ทางเมือครูท่ ีนางยก**บใบใหญ่นนั จุ๊ๆ
นีมันเจ้าสาวโลลิ[1]แรงคชสารจริงๆ

ซูเซียงยังไม่ได้แซวเลย มีสตรีหลายคนทีตะลึงจนร้องโอ้
และมีคนเป็ นลมไปกองอยูบ่ นพืน

แค่เปิ ด**บใบทีสีแล้วซูเซียงก็คิดว่าไม่มีความจําเป็ นทีจะ

ต้องเปิ ด**บใบต่อๆ ไป มิเช่นนันเกรงว่าคงจะต้องมีคน
เสียชีวิตในห้องโถงจริงๆ

108
ขณะทีซูเซียงกําลังลังเลอยูน่ นั ก็มีชายหลายคนพุง่ มา
จากนอกห้องโถงเพือมาทยอยประคองภรรยาของตนวิง
ออกไป คนทีมาชมความครืนเครงก็พากันแตกกระเจิง
หนีหาย

แค่ช่วงเวลาทีสินสอดส่งเข้ามาบ้านซูเซียง เรืองของ**บท
องคํานันก็แพร่สะพัดไปทัวทังหมูบ่ า้ น

หลายคนโกรธจนทนไม่ไหว ก่นด่าลับหลัง หญิงสารเลวซู

เซียงเป็ นสุนขั จิงจอกใช้เสน่หล์ อ่ ลวงคุณชายทีรํารวยให้
ทุม่ เทความรักให้เช่นนี จะต้องไม่ตายดีแน่

แต่ซเู ซียงไม่รูเ้ รืองเหล่านีเลย ให้คนนําสินสอดรับเข้า

109
บ้านมาอย่างมีความสุข แล้วกําชับให้ช่ยุ หลิวนําไปเก็บ
ไว้ทีห้องมืดทีใช้เก็บของ กลัวจะล่อตาล่อใจหัวขโมย

ล้วนกล่าวว่ารํารวยไม่ตอ้ งเปิ ดให้ใครดู วันนีพวกเธอ

ถูกล้อมรอบเป็ นวงใหญ่เช่นนี เป็ นธรรมดาทีจะเรียกหา
คนมากมายจิตใจยากแท้หยังถึง ถ้าไม่เตรียมตัวเสีย
หน่อยคงไม่ได้การ ตอนนีเธอรูส้ กึ เสียใจภายหลังเล็ก
น้อยทีเปิ ด**บใบทีสี

แค่ช่วงเวลาสันๆ ของวันหลังจากนัน บ้านของซูเซียงก็

อยูอ่ ย่างไม่สงบดังคาด ไม่ชิงเหมยจับหัวขโมยแขวนไว้
บนต้นไม้ ไม่ก็ถกู สุนขั ไล่กดั เสียจนร้องโหยหวนวิงออกไป
แต่ไม่วา่ พวกเขาจะพลิกหาทัวทังบ้านของซูเซียงอย่างไร
มากันกีคน คิดไม่ถงึ ว่าแม้แต่ทองสักก้อนก็ยงั หาไม่เจอ
110
แน่นอนละ เรืองเหล่านีล้วนต้องคุยกันทีหลัง

ผ่านไปไม่นานจ้าวเซิงก็กลับมาแล้ว ในมือเหมือนกับ
กําลังอุม้ ของอะไรบางอย่าง สีหน้าอ่อนโยนมาก

แต่เมือเขาเพิงก้าวผ่านประตูเข้ามา คนทังหมดทีอยูใ่ น
ห้องโถงก็ทนไม่ไหวระเบิดหัวเราะออกมา มิอาจโทษ
พวกเขาทีไม่ไว้หน้า แต่เพราะสภาพของจ้าวเซิงนันดูน่า
ขันจนทนไม่ไหวนี

ในข้อมือของเขาอุม้ นกตัวใหญ่หนึงตัว อาภรณ์บนร่าง

ยับย่น บนหัวของเขามีขนนกปั กอยูห่ ลายชิน ริมฝี ปากยัง
คาบไว้อีกชิน ยังมีขนปุยบางๆ ทีติดอยูบ่ นแพขนตายาว

111
ทีกะพริบปริบๆ ของเขา รองเท้าทีใส่อยูก่ ็เหลือเพียงข้าง
เดียว ไม่รูว้ า่ อีกข้างนันบินไปทีไหนแล้ว นับได้วา่ รองเท้า
ข้างทียังเหลืออยูน่ นก็
ั ปากเปิ ดไปเรียบร้อยแล้ว ปรากฏ
ดินโคลนและหญ้าเต็มนิวเท้าไปหมด

จ้าวเซิงกลับทําเหมือนไม่ได้สนใจเลยสักนิด เมือเข้ามา
ในห้องโถงแล้วเดินไปคุกเข่าทีหน้าสามีภรรยาแซ่หวัง
“ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านดูนี สินสอดทีข้าเตรียมมา!”

จ้าวเซิงพูดไปแล้วก็นาํ สิงของทีอยูใ่ นมือของตนยืนออก

มา คิดไม่ถงึ ว่าจะเป็ นห่านตัวใหญ่สองตัว

คนในหมูบ่ า้ นไม่มีความรู ้ สามีภรรยาแซ่หวังนันถึงแม้วา่

112
จะรูบ้ า้ งว่าห่านป่ าเป็ นนกทีมีความจงรักภักดี แต่กลับไม่
รูว้ า่ ส่งสินสอดแล้วยังมีการส่งห่านป่ าอีกด้วย และไม่รู ้
ความหมายโดยนัยด้วย

แต่วา่ ชุ่ยหลิวนันกลับเข้าใจ ตะลึงเงียบๆ อยูใ่ นใจ ดูแล้ว

ฮูหยินไม่ใช่เพียงหวังเฟยทีท่านอ๋องแต่งตังเท่านัน แต่
เป็ นภรรยาทีท่านอ๋องยอมรับอย่างแท้จริง

ในยุคสมัยนี เพียงแค่ครอบครัวมีเงินมากหน่อยไม่มี
ครอบครัวไหนทีไม่มีภรรยาคนทีสามสี ยิงไม่ตอ้ งพูดถึง
เชือพระวงศ์หรอก!

ชุ่ยหลิวเคยอ่านบันทึกทางประวัติศาสตร์มาก่อน กล่าว

113
ว่าราชวงศ์ก่อนหน้านีมีรชั ทายาทองค์หนึงยืนกรานทีจะ
มีไท่จือเฟยเพียงคนเดียว ไม่รบั อนุและเซ่อเฟย ผลสุด
ท้ายแล้วถูกขุนนางคนชัวกล่าวโทษ กล่าวเรืองทายาท
เป็ นสิงสําคัญทํานองนัน กล่าวแค่วา่ ใต้ฝ่าพระบาทไม่
สนใจประเทศชาติสนใจเพียงแค่หญิงงาม

ผลทีสุดแล้วด้วยความโมโหของฮ่องเต้จงึ ทําลาย
ตําแหน่งของรัชทายาท แล้วให้เป็ นจวินอ๋องในพริบตา
ไท่จือเฟยจึงกลายเป็ นจวินอ๋องเฟย แต่จวินอ๋องยืนกราน
ทีจะไม่รบั อนุ ถึงแม้วา่ จะไม่ได้รบั การต้อนรับจาก
ราชวงศ์ สถานทีทีถูกส่งไปนันก็ทรุ กันดาร แต่สองสามี
ภรรยากลับใช้ชีวิตเคียงคูก่ นั ไปตลอดชีวิต สุดท้ายแล้วก็
มีลกู เต็มบ้านหลานเต็มเมือง

114
การยอมรับอะไร เพือทายาท เพือความยังยืนหมืนๆ ปี
ของประเทศนะหรือ คนชนบทแต่งภรรยาแค่คนเดียว ไม่
เคยเห็นบ้านไหนขาดลูกหลาน! แต่เป็ นความเจ้าชูป้ ระตู
ดิน หาข้ออ้างว่าไม่สตั ย์จริงต่อความยิงใหญ่โอ่อา่ ก็เท่า
นันเอง!

ชุ่ยหลิวคิดถึงตรงนี อารมณ์ก็เปลียนไปเล็กน้อย ในใจอด

ไม่ได้ทีจะเป็ นห่วงอนาคตของเจ้านายทังสอง

------

115
[1] สาวโลลิ (小萝莉) หมายถึง หญิงสาวทีหน้าตา
น่ารักและน่าทะนุถนอม

ตอนที 475 สมุดผูกดวงคูส่ มรสและหนังสือหย่า

อย่างไรก็ตาม จ้าวเซิงผูใ้ จใหญ่นนั วันนีนัยน์ตาของเขา

นันมีแต่ภรรยาตัวน้อยของตนไหนเลยจะสนใจคนรอบ
ข้าง หลังโขกศีรษะให้สามีภรรยาแซ่หวังแล้วก็รบี วิงไป
หาซูเซียงเลย นําห่านหนึงคูย่ ดั ใส่ออ้ มอกของซูเซียง
“ภรรยา ภรรยาข้า ของเหล่านันข้าทําเพือให้ผอู้ ืนเห็น
ภายหลังเจ้าต้องการเท่าไหร่ขา้ ก็จะหาให้เท่านัน มีเพียง
เท่านีทีเป็ นสินสอดทีข้าอยากจะมอบให้เจ้า เจ้าดูสเิ จ้า

116
ชอบหรือไม่”

ซูเซียงอุม้ ห่านป่ าหนึงคูอ่ ยูใ่ นอ้อมอก นําตาไหลออกมา

อย่างห้ามไม่อยู่ เวลานีเธอซาบซึงจริงๆ

ห่านป่ าเป็ นนกทีจงรักภักดี อยูเ่ ป็ นคูเ่ ดียวทุกชาติไป ไม่

ว่าอนาคตของนางและจ้าวเซิงจะเดินไปถึงสถานทีเช่นไร
อย่างน้อยเวลานีจ้าวเซิงจริงใจกับนาง นางเองมีความ
สุขมาก แค่นีก็พอใจแล้ว!

“ภรรยาข้าอย่าร้องไห้เลย หรือว่าเจ้าไม่ชอบทีห่านป่ า
สองตัวนีน่าเกลียด เช่นนัน เช่นนันข้าจะไปล่าคูส่ วยๆ ดี
หรือไม่” จ้าวเซิงเห็นซูเซียงร้องไห้ก็รอ้ นใจ ลุกลีลุกลนใช้

117
แขนเสือของตนเองเช็ดนําตาให้ซเู ซียง

ขณะทีจ้าวเซิงกําลังจะหมุนตัวออกไปล่าห่านป่ าคูใ่ หม่

มา ซูเซียงกลับพูดเบาๆ ว่า “ข้ารับสินสอดของท่านแล้ว
ข้าชอบมาก!”

ฝ่ าเท้าของจ้าวเซิงหยุดชะงัก ความสุขทีมิอาจหาสิงใด
มาเปรียบกําลังแผ่ซา่ นไปทัวทุกอณูรูขมุ ขนของเขา ดีใจ
จนอีกนิดแทบจะบินอยูแ่ ล้ว กลับทําแค่กระโดดขึนจริงๆ
ดึงซูเซียงเข้ามาอยูใ่ นอ้อมกอด

“โอ๊ยท่านเบาหน่อย เบาหน่อย อย่าทําห่านป่ าตาย” ซูเซี

ยงบอกอย่างร้อนรน

118
จ้าวเซิงปล่อยมือทําหน้าเหยเก ยืนอยูด่ า้ นข้างอย่างวาง
มือวางไม้ไม่ถกู ดวงตาลอบชําเลืองมองซูเซียงอยูต่ ลอด
หลังจากนันก็กม้ หน้าลงไปอีก เหมือนคนเซ่อซ่าๆ ที
กําลังมีอารมณ์รกั

พวกชิงเหมยไปทําสุม่ ไว้ให้ดว้ ยความดีใจอยูก่ ่อนแล้ว

สุม่ ทีทําจากไม้ไผ่ง่ายๆ หนึงอัน ไม่นานก็ถกู ส่งเข้ามา ซู
เซียงจึงนําห่านป่ าใส่ลงไป สร้างความลําบากให้จา้ วเซิง
แล้ว ห่านป่ าบินสูงขนาดนันยังต้องจับเป็ นมาอีก อีกทัง
ต้องจับมาเป็ นคูด่ ว้ ย ดูแบบแล้วต้องเป็ นคูก่ นั ด้วย

นําใจของเขานีซูเซียงจะไม่ซาบซึงได้อย่างไร อ่า รูอ้ ยูว่ า่ ว

รยุทธ์ของจ้าวเซิงนันสูงส่ง นีออกไปทังวัน น่าจะเพือไป
119
จับสองตัวเล็กนีมากระมัง

ความดีอกดีใจทีอยูบ่ นใบหน้าของจ้าวเซิงนันเปลียนเป็ น
ความลังเล ภายใต้สายตาเคลือบแคลงสงสัยของซูเซียง
นัน ในทีสุดเขาก็หยิบเอาซองกระดาษสีแดงขอบ
ทองออกมา

นันใบผูกดวงสมรส?! ทุกคนตกตะลึงอีกครัง ใครเล่าจะ

คิดว่าวันหนึงจะหามสินสอดมาแล้วยังตามมาด้วยสมุด
ผูกดวงสมรสด้วย ระหว่างนีไม่ใช่วา่ ต้องมีกาํ หนดเล็ก
น้อย พิธีการอะไรประมาณนันหรอกหรือ

แต่วา่ ซูเซียงและคนอืนๆ คิดไม่เหมือนกันอย่างสินเชิง

120
เดิมทีเธอก็มีความคิดในแบบของคนทีมาจากศตวรรษที
ยีสิบเอ็ด ไหนเลยจะคิดถึงประเพณีเหล่านี เพียงแต่สว่ น
ทีนอกเหนือจากความยินดีนนั นางยังคิดถึงอนาคตของ
นางกับจ้าวเซิง สุดท้ายแล้วพวกเขามิอาจเดินไปด้วยกัน
จนถึงปลายทาง ถ้าหากวันหนึงเขาจากไปจริงๆ แล้ว
เหลือเพียงแค่สมุดผูกดวงสมรสไว้ให้นางเล่า

อีกทังเหมือนจ้าวเซิงผูม้ ีฐานะรํารวยสูงศักดิ ในอนาคต

ไม่มีทางเลยทีราชสํานักจะไม่ให้งานสมรสพระราชทาน
แก่เขา เมือเขามีภรรยาเอก ถ้าหากอีกฝ่ ายรูว้ า่ จ้าวเซิงมี
ภรรยาทีอยูด่ า้ นนอก เช่นนันคงไม่มีทางปล่อยนางไว้แน่

ถ้าหากมีชีวิตนางเพียงคนเดียวก็แล้วกันไป แต่วา่ นางยัง

เป็ นแม่ทีมีลกู ถึงสองคน ในบ้านยังมีคนอีกตังมาก ไม่
121
สามารถทําให้พวกเขาลําบากเพราะตัวเองได้หรอก

อีกอย่างสําหรับนางแล้ว ถ้าจะรักก็รกั ให้ดี ถ้าไม่สามารถ

อยูด่ ว้ ยกันได้ ก็ถือโอกาสชีขาดไปเลย ไม่ทาํ ให้ทกุ คนตก
ทีนังลําบาก อยากได้ก็ไม่ให้!

“ภรรยาข้า เจ้าเป็ นอะไรไป” เดิมทีจา้ วเซิงเองก็ลงั เล

ยามนีสองมือกําแน่นตึงเครียด

ซูเซียงคิดแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “สินสอดนีข้ารับไว้แล้ว
ใบผูกดวงสมรสข้าเองก็ลงลายมือชือให้ทา่ นได้ แต่วา่
ขันต้นท่านจะต้องเขียนในหนังสือหย่าให้ขา้ และลงลาย
มือชือของท่านด้วย! ”

122
รอยยิมบนใบหน้าของจ้าวเซิงหายไป ทังร่างค่อยๆ เย็น
ยะเยือก แม้แต่สายตาทีจ้องมองซูเซียงก็เย็นเยียบไป
ด้วย เกิดอะไรขึนกับภรรยาตัวน้อยของเขา มีใครบ้างที
พูดถึงหนังสือหย่าในวันมงคลใหญ่ นางไม่ตอ้ งการจะใช้
ชีวิตอยูก่ บั ตน หรือว่าไม่เชือมันในตนเอง

ไม่วา่ จะเป็ นเพราะอะไรแต่ก็สามารถทําให้จา้ วเซิงรูส้ กึ

ไม่มีแรงทังตัว เขาเป็ นถึงจันอ๋องทีสง่าผ่าเผย เขาไม่น่า
เชือถือถึงขนาดนันเชียวหรือ แม้แต่จะลงชือหนังสือผูก
ดวงสมรสกับเขายังต้องการหนังสือหย่าก่อนอีก!

123
ตอนที 476 สิงมหัศจรรย์ทีมีอยูใ่ นยุคสมัยนี

ความสุขทีอยูบ่ นใบหน้าของซูเซียงเองก็หายไปเล็กน้อย
เหมือนกัน พูดเสียงเบาว่า “ข้ารูว้ า่ ฐานะของท่านนันไม่
สามารถแต่งข้าเป็ นภรรยาเอกได้ วันนีนําสินสอดเฉกเช่น
ภรรยาเอกมาสูข่ อ ข้าดีใจมาก แต่วา่ นีก็บง่ บอกว่า
อนาคตจะต้องมีปัญหาอีกมาก...”

ถึงแม้วา่ คําพูดของซูเซียงนันจะยังพูดไม่ทนั จบ แต่จา้ ว

เซิงก็เข้าใจได้ ภรรยาตัวน้อยไม่ใช่วา่ ไม่ชอบเขา และไม่

124
ได้ไม่ยินยอมทีจะแต่งงานกับเขา เพียงแต่กงั วลว่าจะนํา
ความเดือดร้อนมาให้คนในบ้านก็เท่านันเอง ภรรยาเองก็
เคยบอกกับเขาว่า ‘ไม่ยินยอมทีจะใช้ผชู้ ายร่วมกับหญิง
อืน’

เขากําหมัดแน่น กล่าวรับรองว่า “ภรรยาเจ้าวางใจได้ ใน

เมือข้าแต่งกับเจ้าแล้ว คนทีเจ้าใส่ใจก็เป็ นคนทีข้าใส่ใจ
ด้วย!”

ซูเซียงยังคงส่ายหน้า “เขียนหนังสือหย่าก่อนแล้วพวก
เราค่อยลงลายมือใบผูกดวงสมรส ไม่เช่นนันสินสอด
เหล่านีข้าคงต้องคืนให้ทา่ นแล้ว”

125
บทสนทนากล่าวถึงตรงส่วนนีแล้ว จ้าวเซิงถึงแม้วา่ จะไม่
พอใจมาก แต่วา่ ก็รูว้ า่ ถ้าหากไม่เขียนใบหย่า วันนีซูเซียง
คงจะไม่ตกปากรับคําเป็ นแน่ เช่นนันในวันหน้าแม้แต่
โอกาสทีจะพยายามก็คงไม่มีอีกแล้ว

จ้าวเซิงกัดฟั นพูด “ได้ ข้าจะเขียนใบหย่า! ปกติใบหย่า

จะต้องเขียนสองใบ แต่วนั นีข้าจะเขียนเพียงแค่ใบเดียว
ด้านบนเขียนชือของข้าชัดเจน ถ้าหากวันใดเจ้าไม่อยาก
อยูก่ บั ข้าแล้ว ก็เขียนชือของเจ้าลงไป แล้วนําไปทีศาล
จังหวัดแจ้งความได้เลย!”

ซูเซียงพอใจมาก ปรากฏรอยยิมกว้าง มองจ้าวเซิงทีไม่

สบอารมณ์ยงิ มีสตรีคนไหนบ้างทีได้หนังสือหย่า
แล้วดีใจ
126
จ้าวเซิงรูว้ า่ ทีนางเป็ นกังวลเรืองใด น่าสงสารจับใจ แต่
เวลานีคําพูดหลายคําพูดออกมาแล้วก็ไร้นาหนั
ํ ก เขาจึง
ทําได้เพียงเขียนหนังสือหย่า เพราะเขารูว้ า่ ถ้าหากวันนี
ตนเองไม่เขียนแล้ว ใจของนางคงไม่เป็ นสุข

หนังสือหย่าถูกเขียนขึนอย่างรวดเร็ว ซูเซียงรับไปด้วย
ความดีใจ พิจารณาอย่างละเอียด หลังจากมันใจว่าไม่มี
ปั ญหาอะไรแล้วจึงพับเก็บเข้าไปในแขนเสือ รอยยิมบน
ใบหน้าสว่างจ้า ปรากฏฟั นขาวสะอาดเรียงเป็ นระเบียบ
“มาๆ สามี พวกเรามากลงชือใบผูกดวงสมรสกันเถิด!”

เดิมทีในใจของจ้าวเซิงนันก็เหมือนคลืนใต้นาที
ํ ไหลเชียว
แต่เมือได้ยินภรรยาตัวน้อยพูดประโยคทีว่า ‘สามี’ ต่อให้
127
มีอารมณ์โกรธมากกว่านี ความเดือดดาลมากกว่านี ทุก
สิงล้วนมลายหายไปจนหมดสิน

จ้าวเซิงจับมือซูเซียงอย่างตังใจ ทังสองคนใช้พกู่ นั ด้าม

เดียวลากเขียนชือของทังสองคนลงบนหนังสือผูกดวง
สมรส

สามีภรรยาแซ่หวังนําหนังสือผูกดวงสมรสให้ทา่ นยายซู
ก่อน หลังจากนันพวกเขาก็นาํ มาพินิจพิเคราะห์อย่าง
ละเอียด ในเบ้าตามีหยดนําตารืน

ลงชือหนังสือหย่าก่อน แล้วค่อยลงชือในหนังสือผูกดวง
สมรส ซูเซียงกลายเป็ นสิงมหัศจรรย์ทีมีอยูใ่ นสมัยนี

128
สามีภรรยาแซ่หวังเช็ดนําตาอยูด่ า้ นข้าง แต่วา่ เวลานีซูเซี
ยงกลับพูดกับทุกคนเสียงดังว่า “เขาคือผูช้ ายทีข้าศรัทธา
ข้ายินดีทีจะแต่งให้เขา และยินดียอมรับผลในภายหลัง!”

หลังจากทีได้ยินประโยคนีแล้วคนอืนล้วนนิงอึง ผูเ้ ดียวที

นําตาไหลพรังพรูคือจ้าวเซิง ดึงซูเซียงเข้ามาในอ้อมอก
“ภรรยาเจ้าวางใจเถิด ข้าพูดคําไหนคํานัน ชีวิตนีจะขอ
แต่งเจ้าเป็ นภรรยาแต่เพียงผูเ้ ดียว ข้าจะดีกบั เจ้า!”

ซูเซียงเองก็เป็ นครังแรกทีมันใจในความรูส้ กึ ของตนเอง

ถูกเขากอดเช่นนีอีกที เห็นคนทีอยูข่ า้ งๆ จึงรูส้ กึ ไม่เป็ นตัว
ของตัวเอง พูดออกไปหนึงประโยคแบบไม่มีสมองจะคิด
อะไรแล้ว “เชอะ จะแต่งข้าเป็ นภรรยาแค่คนเดียว เช่น
129
นันภายหลังยังจะรับเมียน้อยอีกใช่หรือไม่”

มือของจ้าวเซิงทีกอดซูเซียงอยูน่ นสั
ั นเล็กน้อย ในใจรูส้ กึ
จนปั ญญาสุดแสน ภรรยาตัวน้อยคนนีของเขานีจริงๆ
เลย

แต่เมือได้ยินคําพูดของซูเซียงแล้ว สามีภรรยาแซ่หวังถึง
กับหยุดร้องไห้แล้วหลุดยิมออกมา

ช่างมันเถอะ ช่างมัน ไม่วา่ ลูกสาวกับคุณชายจ้าวจะ

สามารถเดินไปถึงปลายทางด้วยกันได้หรือไม่นนั อย่าง
น้อยลูกสาวก็เลือกด้วยตนเอง นางมีความสุข ตอนนีก็
เป็ นเรืองของตอนนีเท่านันเอง เรืองในอนาคตไว้คอ่ ยพูด

130
ทีหลังก็แล้วกัน

คนในบ้านทังหมดส่งสายตาให้กนั ให้สามีภรรยาทีเพิง
จะยืนยันความสัมพันธ์ได้ใช้เวลาร่วมกัน

ส่วนเรืองจะจัดเลียงแขกเมือใดนัน จะจัดใหญ่แค่ไหน
เรืองเหล่านีไว้คยุ กันทีหลังก็ได้ ทุกคนใช้ชีวิตอยูร่ ว่ มกัน
มาเป็ นระยะเวลานานย่อมรูก้ นั เห็นสามีภรรยาแซ่หวัง
ออกจากห้องแล้วทุกคนก็ทยอยกลับไปทีห้องหรือไม่ก็ไป
ทําหน้าทีของตน

จ้าวเซิงยังรูส้ กึ ตืนเต้น เขาก็พรมจูบไปบนใบหน้าของซูเซี

ยงหลายครัง แล้วถามอย่างอบอุน่ อีกว่า “ภรรยาช่วงนี

131
นอกจากคิดถึงสามีแล้ว เจ้ากําลังทําสิงใดอยูห่ รือ”

ตอนที 477 นํามันสนทีหอมมาก

“ใครคิดถึงท่านกัน หลงตัวเอง! ข้ายุง่ อยูต่ า่ งหาก เอา

เวลาทีไหนไปคิดถึงท่าน!” ซูเซียงใช้เท้าเล็กจ้อยของตน
กระทืบเบาๆ ทีขาของเขา

“อ้อ เช่นนันภรรยากําลังยุง่ เรืองอะไรอยูห่ รือ เล่าให้สามี

ฟั งบ้างสิ” จ้าวเซิงใช้นิวมือลูบปอยผมละเอียดทีห้อยลง
มาของซูเซียงอย่างสนใจ

ซูเซียงพลันคิดถึงของดีอย่างหนึง หัวเราะหึๆ แล้วดึงมือ

132
จ้าวเซิง “ไปไปไป ข้าจะพาท่านไปดูของเล่นใหม่”

ก่อนหน้านีจ้าวเซิงก็แค่ถามไปอย่างนัน ไม่ได้คิดเลยว่าซู
เซียงจะยุง่ จนทําของดีออกมาได้ ใจของจ้าวเซิงนัน
เหมือนกับว่าถูกซูเซียงทําให้ติดเชือ อนุญาตให้ภรรยาตัว
น้อยของเขาลากเขาโซซัดโซเซไปมา มุมปากหยักเป็ น
รอยยิม

สามีภรรยาแซ่หวังทีเดิมวางแผนจะเข้าห้องครัวจาก
ประตูหลังมาทําอาหารเย็น เห็นลูกสาวและลูกเขยใหม่
อยู่ พวกเขาจึงได้คอ่ ยๆ ถอยตัวออกไป แล้วจากไปอย่าง
เงียบๆ ไม่ให้สมุ้ ให้เสียงเลย

133
ซูเซียงหยิบไม้กระดานออกมาหลายแผ่น หลังจากนันก็
นํากระปุกทีอยูด่ า้ นในออกมา ดูแล้วต้องใช้แรงมากที
เดียว จ้าวเซิงรีบร้อนกล่าว “งานหนักเช่นนีให้ขา้ ทํา
เถอะ” พูดแล้วก็นาํ กระปุกนันเข้ามาอุม้ ไว้แล้วนําไปวาง
ในทีกว้าง

“เอ๋ ดมแล้วหอมจัง ภรรยาข้า ภายในใส่อะไรไว้หรือ”

ขณะทีจ้าวเซิงย้ายกระปุกเพราะแกว่งไปมา กลินทีอยู่
ด้านในจึงกําจายออกมาด้วย จ้าวเซิงดมอีกที รูส้ กึ หอม
จนต้องถามด้วยความสงสัย

ซูเซียงหัวเราะหึๆ เป็ นครังทีสอง นําฝาทีอยูด่ า้ นบนออก

หลังจากนันจึงกระตุกปมเชือกปั ดกองทรายทีอยูด่ า้ นบน
ออก แล้วพูดราวกับเป็ นของลําค่า “ท่านดมดูสิ หอมหรือ
134
ไม่”

เมือเปิ ดกองทรายกลินหอมก็ลอยออกมา จ้าวเซิงรูส้ กึ

ประหลาดใจ ยืนจมูกดมๆ อย่างพิจารณา “ภรรยา ทีมัน
อะไรกัน ดมแล้วหอมจริง”

จ้าวเซิงพูดไป แล้วยังโยกกระปุกไปมา ภายในน่าจะเป็ น

ของเหลว ดูแล้วเป็ นสีเหลืองใส แต่ก็ไม่ใช่นาสะอาด
ํ

“โห ท่านนีไม่รูเ้ ลยหรือ นีเรียกว่านํามันสน หลายวันก่อน

ข้าและพวกชุ่ยหลิวขึนภูเขาไปนําเม็ดสนกลับมาเคียว
เป็ นเจ้านี หอมหรือไม่” ซูเซียงพูดอย่างลําพองใจ ราวกับ
ว่าตนเองได้ทาํ เรืองใหญ่เท่าท้องฟ้ามิปาน

135
ยามนีซูเซียงอารมณ์ดีเป็ นพิเศษ นําความสุขของตนมา
แบ่งปั นให้กบั คนทีชอบ ราวกับว่าความสุขนันจะเพิมขึน
เป็ นอีกเท่าตัว

จ้าวเซิงมีความสงสัยอยูเ่ ต็มใบหน้า “นํามันสน? เหตุใด

ข้าถึงไม่เคยได้ยินมาก่อน”

ซูเซียงเชิดหน้าขึนอย่างน่ารักร้องฮึเสียงหนึง “เพราะ
ภรรยาท่านฉลาดไง ใครจะคิดนําของสิงนีมาสกัดเป็ น
นํามันได้”

“ใช่แล้ว ภรรยาข้าฉลาด เพียงแต่นามั

ํ นนีสามารถนํามา

136
ใช้ทาํ อาหารได้หรือไม่” จ้าวเซิงดมดูแล้วนํามันนีมีกลิน
หอม คิดว่าน่าจะสามารถนํามากินได้ มิเช่นนันภรรยาตัว
น้อยของเขาคงจะไม่คกึ คักเช่นนีแน่

คนอืนคงไม่รู ้ แต่เขารูว้ า่ ภรรยาตัวน้อยของเขาภายนอก

จะไม่พดู อะไร แต่ภายในนันเป็ นคนชอบกิน มักจะ
สรรหาของกินอร่อยใหม่ๆ แม้แต่ปลานําแดงนัน
ภัตตาคารอาหารทีใหญ่ทีสุดในเมืองหลวงเขาเองยังไม่
เคยได้ยินมาก่อน

ซูเซียงยิมอย่างมีความสุข “แน่นอนว่ากินได้ อีกสองวัน

บ้านเราจัดโต๊ะเลียงแขก งานสมรสและสร้างบ้านใหม่
ด้วยกันเสร็จแล้ว ถึงเวลาทําอาหารก็จะใช้นามั
ํ นนีแหละ
หอมเนอะ!”
137
จ้าวเซิงดมอย่างพิจารณาอีกที รูส้ กึ อยากกินมาก
“ภรรยา หรือเย็นวันนีเราใช้นามั
ํ นนีมาผัดอาหารเถอะ ให้
ข้าได้กินอาหารแปลกใหม่ทีไม่เคยกินมาก่อนบ้าง” นํา
เสียงของจ้าวเซิงมีความออดอ้อนเล็กน้อย

วันนีซูเซียงอารมณ์ดี ย่อมตามใจเขา “ได้ เอาตามทีท่าน

ว่า วันนีตอนเย็นผัดกับข้าวใช้นามั
ํ นนีหน่อยแล้วกัน!”

ซูเซียงและจ้าวเซิงยืนยันความสัมพันธ์แล้ว ทุกคนทีอยู่
ในบ้านล้วนมีความสุข แม้แต่อาหารตอนกลางคืนก็ยงั
ทําหลายจาน กระทังสามีภรรยาแซ่หวังยังวิงไปจับแม่ไก่
ตัวใหญ่ทีบ้านซ่งหนานมาสองตัว

138
ช่วงนียามทีในบ้านผัดกับข้าวก็มกั จะใส่นามั
ํ นสนเล็ก
น้อย ทุกคนในบ้านก็เริมคุน้ ชิน ไม่ได้แปลกใจ แต่วา่ จ้าว
เซิงคีบตะเกียบครังแรกก็หรีตา “ภรรยา ฝี มือของเจ้าดี
ขึนเรือยๆ เลย! สังอาหารง่ายๆ ก็ผดั ออกมาได้หอมเช่นนี
ภรรยาข้าเก่งทีสุดในใต้หล้า!”

ตอนที 478 หาเจ้าลูกพลับมาบีบเล่น

139
ซูเซียงค้อนปะหลับปะเหลือกอย่างอารมณ์ไม่ดี “กินๆ ไป
เถอะ หุงข้าวไม่พอปากของท่านแล้ว”

ทุกคนเห็นสองคนเกียวพาราสี มองเรืองขําขันอยูด่ า้ น
ข้าง

ทางด้านนีคนในบ้านกินข้าวกันอย่างมีความสุขอบอวล
แต่วา่ วันของหลูว่ ช์ ิวฮวาไม่ได้เป็ นวันทีดีขนาดนัน หนึง
เดือนกว่าก่อนหน้านีถูกนายอําเภอเสินเตะก้อนหิน
กระแทกเข้าทีใบหน้า ตอนเริมก็ไม่เป็ นอะไร หลังจากนัน
สองวันทังใบหน้าก็บวมเป่ ง ผูช้ ายหน้าตายทีบ้านคนนัน
มองสารรูปของนางแล้วยิงรูส้ กึ ไม่ชอบ กระทังไม่กลับ
บ้านหลายวัน แล้วยังมีคนบอกว่าเขาอยูใ่ นบ้านของแม่
หม้ายข้างบ้าน
140
นีก็เท่านันเอง นางยังไม่สามารถใช้เงินไปหาหมอได้ ใช้
ยามัวๆ ผลคือยิงกินยิงแย่ ไม่เพียงแค่หน้าบวมขึน ใน
ดวงตาตอนนีก็ยงั เป็ นสีแดงฉานปื นหนึง

ถ้าหากเพียงแค่นีก็แล้วไป ประเด็นคือลูกสาวตัวอ้วนของ
นาง ไม่กีวันก่อนหน้านีหนีไปกับคนอืนแล้ว วันนีเพิงกลับ
มาบ้าน คาดไม่ถงึ ว่าจะท้องโตมาก

ผูช้ ายทีบ้านด่านางว่าเป็ นหญิงปั ญญาอ่อน แม้แต่ลกู

สาวยังดูแลให้ดีไม่ได้ ยามนีขายหน้านัก นางแค่เถียงไม่
กีประโยคกลับถูกผูช้ ายทีบ้านทุบตีอย่างโหดเ**◌้ยม

141
ผูช้ ายตีนางเสร็จแล้ว ถ้าหากว่าอยูใ่ นบ้านก็ยงั ดีหน่อย
หลังจากตีนางเสร็จแล้วก็แบกของในบ้านออกจากบ้าน
ไป บอกว่าไปค้างบ้านญาติสนิทสองวัน

หลูว่ ช์ ิวฮวาโกรธจนเกือบจะฆ่าคนแล้ว ในหมูบ่ า้ นเขามี

ญาติสนิทเสียทีไหน ไม่ใช่แม่หม้ายคนนันหรือ

ขณะนันเองนางก็คิดถึงคนคนหนึง นันก็คือซูเซียง ตังแต่

คนชัวมาแล้วในหมูบ่ า้ นก็ไม่สงบสุขอีกเลย ไม่เพียงแค่
ภัยแห้งแล้ง ยังจะให้พวกเขาเสียภาษี อีก ตอนนีบ้านของ
นางยากจนเสียจนแม้แต่อาหารก็ไม่มีจะกิน จะมีเพียง
เงินสามตําลึงเท่านันยังถูกชายทีบ้านรีดไถไปจนหมด

142
หลูว่ ช์ ิวฮวายิงคิดก็ยิงโมโห อารมณ์ทีแสดงบนใบหน้ายิง
ดุรา้ ยขึน

ดังนันหลูว่ ช์ ิวฮวาทีไม่มีทีระบายอารมณ์จงึ ตัดสินใจทีจะ

เด็ดลูกพลับ[1]มาบีบเล่น เพือลดกองไฟทีสุมอยูใ่ นอก

หลูว่ ช์ ิวฮวาเดิมอยูใ่ นหมูบ่ า้ นนันก็เป็ นคนร้ายกาจ แต่ใน

ความร้ายกาจนันก็ไม่มีเหตุผลทีจะหาเรืองเดือดร้อนให้
คนอืน มิหนําซําคนในหมูบ่ า้ นทีร้ายกาจนันก็มีไม่นอ้ ย

แต่มีคนหนึงทีนางไปด่าได้หลายประโยค นันก็คือซูเซียง!
แม่หม้ายลูกติดคนหนึงก็เท่านัน ไม่ เรียกแม่หม้ายยังให้
เกียรตินางมากเกินไป นานแล้วแม่หม้ายคนเลวเหล่านัน

143
เองก็เคยแต่งงานอย่างถูกต้องมาก่อน นางกลับไม่รูว้ า่ ไป
คบชูส้ ชู่ ายเขตไหน ถึงได้คลอดของราคาถูกคูห่ นึงออก
มา

หลูว่ ซ์ ิวฮวายิงคิดก็ยิงรูส้ กึ เช่นนี ลืมไปความเก่งกาจและ

ฐานะทีเป็ นเซียงจุนของซูเซียงไปจนหมดสิน

นีก็ไม่สามารถโทษทุกคนได้เมือพูดถึงลูกพลับก็จะนึกถึง
ซูเซียง ทังหมดเป็ นเพราะซูเซียงนันเป็ นคนพูดง่ายเกินไป
หน่อย โดยปกติไม่วา่ ทุกคนจะรังแกเช่นไร ไม่วา่ จะพูดจา
ลับหลังไม่ดีตอ่ ซูเซียงอย่างไร ก็ไม่เคยสร้างความเดือด
ร้อนให้พวกเขา ทีนีมีแหล่งนําพวกเขาจะไม่ไปหาบนําได้
อย่างไร ยังต้องใช้เงินของตนเองเชิญนักการศาลมาเฝ้า
อีก ไม่ใช่วา่ คิดจะปั กหลักอยูใ่ นหมูบ่ า้ นของพวกเขาหรือ
144
เช่นนันตนเองจะกลัวนางไปทําไม

“เจ้าคนชัวสมควรตาย ทังหมดเป็ นเพราะเจ้าคือภัย

พิบตั !ิ ” หลูว่ ช์ ิวฮวาก่นด่างึมงําอยูใ่ นปาก ยําเท้ายาวๆ
ไปทางบ้านของซูเซียง คิดว่าถึงแม้จะขอความสะดวก
สบายไม่ได้ ไปด่าไม่กีประโยคเพือลดความโมโหของตน
ไปได้ก็ยงั ดี!

......

ทางด้านซูเซียงนีกําลังทํากับข้าวอยูใ่ นครัว จ้าวเซิงนันก็

อยูท่ ีนันทําหน้าทีเป็ นลูกมือ

145
“เฮ้ย ข้าบอกว่าให้ทา่ นล้างขิง ดูสทิ า่ นขูดมันจนเป็ นอะไร
แล้วเนีย”

“ไอหยา ไม่ได้ ไม่ได้แล้ว นีท่านจะล้างผักหรือจะฆ่าคน

กันแน่ ดูจากทีท่านทําแล้วนียังกินได้อยูห่ รือ”

จ้าวเซิงบอกว่าเป็ นผูช้ ่วย แท้จริงแล้วคือมาทําให้เสีย

หายก็คงไม่ตา่ งกันเท่าไหร่ ซูเซียงทนต่อไปไม่ไหวแล้ว จึง
ให้เขารีบไปจุดฟื นไฟ แต่วา่ เมือซูเซียงเพิงจะใส่นามั
ํ นลง
ไปในกระทะ เดียวเดียวก็เห็นจ้าวเซิงมีขีเถ้าเลอะเต็มใบ
หน้า

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

146
“ภรรยาเจ้าเป็ นอะไรหรือ จ้าวเซิงเริมระแวง ภรรยาตัว
น้อยของเขามีความสุขนันเป็ นเรืองดี แต่นีหัวเราะอย่าง
ไม่มีทีมาทีไปอะไรกัน”

“โอ้โฮ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ข้าขําจะตายอยูแ่ ล้ว ดูทา่ นสิ!” ซูเซียง

พูดไปแล้วก็ชีไปทีจ้าวเซิง หัวเราะจนตัวงอ

------

[1] เด็ดลูกพลับ สํานวนจีน หมายถึง ง่ายต่อการกลัน

147
แกล้ง เป็ นคนซือ

.ตอนที 479 จ้าวเซิงผูเ้ หมือนแมวลาย

จ้าวเซิงถูกนางหัวเราะก็ยิงระแวง ตบๆ เสือผ้าของตน

เองแล้วก็คลําใบหน้าของตน ก็ไม่เห็นมีปัญหาตรงไหนนี
“ภรรยาข้า เจ้าหัวเราะอะไร ระวังปวดท้อง”

จ้าวเซิงพูดไปโยนกระป๋ องชุดไฟทีอยูใ่ นมือ รีบเข้ามา

ประคองซูเซียง กลัวว่านางจะขําตนจนเป็ นลมไป

แต่ซเู ซียงไม่เชือเขา แถมยังถอยหลังหลายก้าว ชีทีมือ

148
ของเขา “อย่าๆ ท่านอย่ามาโดนตัวข้า! ท่านดูสีดาํ ๆ ทีอยู่
บนมือท่าน หน้าท่านเหมือนแมวลายเลย ยังไม่รบี ออก
ไปล้างอีก”

เวลานีจ้าวเซิงเพิงจะมองมือของตน เป็ นสีดาํ ปี แถบหนึง

สีหน้าแข็งค้าง ชัวขณะนันเองเหมือนกับว่าจะเข้าใจ
อะไรบางอย่าง

เมือครูเ่ ขาเหมือนกับใช่กรงเล็บเช็ดใบหน้า เช่นนันหน้า

ของเขา...

จ้าวเซิงไม่กล้าคิดอะไรต่อ รีบถลาออกจากห้องครัวไป
อย่างรวดเร็ว รีบให้หลงฉีตกั นํามา สะท้อนเงาผ่านนําที

149
สะอาดใสแล้ว จ้าวเซิงถึงได้รูว้ า่ แท้จริงแล้วซูเซียง
หัวเราะอะไร แม้แต่ตวั เองเห็นแล้วยังตกใจกลัว

ไม่ตอ้ งพูดอะไรแล้ว รีบล้างหน้า แล้วเดินกลับไปทีห้อง

ครัวต่อด้วยสายตาคับแค้นใจ “ภรรยาข้า เจ้าดูให้หน่อย
ข้าล้างหน้าสะอาดแล้วหรือยัง”

ซูเซียงเมือครูก่ าํ ลังผัดเนือ ไม่สามารถละออกมาได้ ตอน

นีเห็นจ้าวเซิงล้างหน้าสะอาดเกลียงแล้ว จึงได้เปิ ดปาก
พูดว่า “ล้างสะอาดแล้ว ใช้ได้แล้ว ท่านเองก็ไม่ตอ้ งก่อ
ปั ญหาตรงนันแล้วนะ ทางนันมีมา้ นังตัวเล็กๆ ท่านยกมา
นังก่อนก็ได้”

150
ใจของจ้าวเซิงรูส้ กึ กลํากลืนความไม่เป็ นธรรมเล็กน้อย
เขาเองเป็ นถึงจันอ๋องผูส้ ง่าผ่าเผย รูห้ นังสือเป็ นวรยุทธ์
แม้แต่การสอบเค่อจวี[1]เขายังแอบไปสอบมาแล้ว แถม
ยังได้รบั จินสือ[2]แล้ว เหตุใดเมืออยูก่ บั ภรรยาตัวน้อยที
นีแล้วเขากลับรูส้ กึ ทําอะไรก็ไม่ถกู เล่า

เดิมหลูว่ ช์ ิวฮวามาหาซูเซิงด้วยความเดือดดาลเต็มใบ
หน้า แต่ได้กลินหอมของนํามันทีลอยมาแต่ไกล ก็พลัน
นําลายไหล

เมือได้กลินหอมสายนีแล้ว ท้องก็รอ้ งจ๊อกๆ ปี นีพวกเขาก็

เก็บเกียวเสบียงอะไรไม่ได้เท่าไรหลังจากนันยังต้องเสีย
ภาษี ตอนนีทีเหลืออยูจ่ งึ มีไม่มาก ทุกมืออาหารจึงต้อง
กินข้าวต้ม ทีจริงจะเรียกว่ากินนําเปล่าก็คงไม่ตา่ งกัน
151
เท่าไร จะให้ไม่ตะกละได้อย่างไร อีกทังกลินยังหอมหวน
เช่นนี หอมยิงกว่าก่อนหน้านีทีพวกเขานํานํามันหมูมา
ผัดอาหารเสียอีก

“บ้านเจ้าคนเลวนีทําอะไรอร่อยๆ กินน่ะ” หลูว่ ช์ ิวฮวาบ่น

อุบอิบ ดวงตารูปสามเหลียมกลอกกลิงอย่างรวดเร็ว
ตัดสินใจว่าหรือวันนีจะไม่ไปสร้างความเดือดร้อนให้ซเู ซี
ยง แอบเข้าไปซ่อนอยูด่ า้ นหลังห้องฟื น ดูสวิ า่ พวกเขาทํา
อะไรกินกันแน่

จ้าวเซิงทีนังอยูบ่ นม้านัง เดิมทีก็ละอายใจมากอยูแ่ ล้ว

แต่วนั นีเห็นเงาด้านหลังของภรรยาตัวน้อยทีกําลังยุง่ ง่วน
อยู่ มุมปากก็ยกยิมขึนอย่างห้ามไม่อยู่ วันทีมีความสุข
เช่นนีช่างดีเหลือเกิน! จนกระทังเสียววินาทีหนึง เขา
152
กําลังคิดว่า หรือว่าเขาจะไม่เป็ นเจ้าชายแล้ว กลับบ้าน
ชนบทแล้วมาปลูกหญ้าสมุนไพรกับภรรยาตัวน้อยเลียง
ลูกเสียเลยก็คงจะดีไม่นอ้ ย

“ภรรยา นํามันสนมีแค่กระปุกเดียวหรือ” จ้าวเซิงเห็นซู

เซียงใช้นามั
ํ นหมู เพียงแต่ช่วงสุดท้ายถึงจะหยดนํามัน
สนลงไปแค่หยดเดียว จึงเข้าใจว่าสิงนีเป็ นของลําค่า
ราคาแพงไม่สามารถใช้ปริมาณมากได้

ซูเซียงผัดกับข้าวทีอยูใ่ นมือไปแล้วก็ยมให้
ิ เขากล่าวว่า
“นํามันสนนีมีสรรพคุณดีแต่วา่ ถ้าหากกินเยอะจะทําให้
ท้องเสีย ข้าเลยใส่แค่นิดหน่อยเพือเพิมรสชาติ”

153
จ้าวเซิงพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ สรรพคุณอะไรเขาฟั ง
ไม่เข้าใจทังนัน แต่ถา้ กินเยอะแล้วจะท้องเสีย จุดนีเขา
ฟั งแค่นิดเดียวก็เข้าใจ

“ภรรยา เจ้าพูดเคยพูดเรืองจัดงานเลียง พวกเราจะจัด

เมือใด” ในมือจ้าวเซิงถือกระเทียมหนึงหัว ไม่รูเ้ ลยว่าเขา
หักเป็ นกลีบแล้วบีบจนละเอียด

“โอ้โห สวรรค์ นีท่านกําลังทําอะไรนี คืนนีข้าไม่ได้จะทํา

หมูนงราดนํ
ึ าจิมกระเทียมเสียหน่อย รีบไปล้างมือเร็ว
แล้วอย่าไปขยีตาละ!” ซูเซียงหันหน้ากลับมากําลังอยาก
จะพูดกับเขาต่อ กลับเห็นกระเทียมแหลกละเอียดอยูใ่ น
มือจ้าวเซิง โกรธจนอีกนิดจะนําตะหลิวมาเคาะหัวเขา
แล้ว
154
------

[1] เคอจวี คือระดับการสอบวัดของขุนนาง มีในสมัย

ราชวงศ์สยุ่ ถาน จนถึงราชวงศ์ชิง

[2] จินสือ ตําแหน่งบัณฑิตทีสอบได้ในสนามสอบ

พระราชวังในสมัยราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง

155
ตอนที 480 ทําให้เรืองวุน่ วายอีกครา

“อือ” จ้าวเซิงเพิงจะพบว่าเหมือนตนทําเรืองให้วนุ่ วาย

อีกแล้ว รีบวางของทีอยูใ่ นมือลงแล้วรีบวิงออกไป

หลงฉียืนประสานมืออยูด่ า้ นนอก เห็นเจ้านายของตน

ช่วงเวลาทีทํากับข้าวรีบวิงออกมาถึงสองครา หน้าตา
เหมือนถูกผีหลอก เป็ นสิงทีพวกเขาสิบว่าปี นีไม่เคยเห็น
ทุกครังทีเจ้านายอยูก่ บั นายหญิงราวกับว่าเขาได้เปลียน
ไปเป็ นอีกคน ถ้าหากเขาไม่ได้เห็นอยูท่ กุ วัน คงสงสัยว่า

156
เจ้านายถูกสับเปลียนแล้วกระมัง ใครจะคิดว่า จันอ๋องที
ฆ่าคนอย่างไม่ลงั เล คิดไม่ถงึ เลยว่าจะแสดงท่าทีเช่นนี
เป็ นเหมือนบุรุษทัวไปในชนบท

เนือทีอยูใ่ นหม้อสุกแล้ว ซูเซียงตักใส่จานเนือละเอียด

และงดงามใบหนึง หลังจากนันจึงเรียกจ้าวเซิง “นี ท่าน
ล้างมือเสร็จหรือยัง รีบมายกกับข้าวเร็ว”

ซูเซียงเป็ นผูห้ ญิงทีมาจากโลกยุคปั จจุบนั ไม่เคยคิดว่า

สุภาพบุรุษจะต้องอยูห่ า่ งจากห้องครัว นางคิดว่า ผูห้ ญิง
ควรจะต้องหัดซักผ้าทํากับข้าวเป็ นอยูแ่ ล้ว แต่ผชู้ ายจะ
ไม่ทาํ อะไรเลยก็ไม่ได้

157
จําได้วา่ แรกเริมนางยังบ่นกับเพือนสนิทเลยว่า ผูช้ ายใน
ประเทศจีนเป็ นเศษคน ตัวเองทําอะไรไม่ได้แล้วยังจะมี
ความต้องการสูง! ผูห้ ญิงนันไม่เพียงแต่ตอ้ งสวยปาน
ดอกไม้ ยังต้องหารายได้เลียงครอบครัว เท่านีก็แล้วไป
กลับมายังต้องรับผิดชอบงานบ้านทุกอย่าง ขาดตก
บกพร่องไปไม่สมใจแล้วสามีก็จะไปหาเมียน้อยนอก
บ้านมา แถมยังพูดว่านีไม่ถกู นันไม่ถกู อีก

ความคิดของซูเซียงนันเคลือนย้ายไม่เป็ นที แต่ไม่นานก็

ถูกจ้าวเซิงหยุดไว้ “ภรรยา ยกจานไหนหรือ”

จะโทษจ้าวเซิงทีถามเช่นนีก็ไม่ได้ ครังทีแล้วตอนซูเซียง
ทําปลานําแดงทีบ้าน เขารูส้ กึ ว่าหอมมาก ยกจานแล้วก็
เดินไป แต่ถกู ซูเซียงเรียกไว้ บอกว่าต้องราดนํามันอีกชัน
158
หนึง

ซูเซียงชีไปทีจานผัดหน่อไม้และจานหมูสามชันนําแดงที
เพิงทําเสร็จจากกระทะ “ท่านยกสองจานนันไป แล้วค่อย
มายกข้าว”

ซูเซียงบัญชาจ้าวเซิงไป พลางเคลือนไหวมือไม่หยุดด้วย
สับพริกไทยจนละเอียด เตรียมจะทําไก่ผดั พริกจากหนึง

จ้าวเซิงจัดการเสร็จแล้วจึงกลับมา เห็นซูเซียงฉุนจนตา
แดงอยูใ่ นห้องครัว รีบเดินเข้ามาอยากจะดึงนางออกไป
ถูกซูเซียงผลักสองที “ท่านออกไป เดียวแสบจมูก”

159
“ภรรยา ให้ขา้ ผัดเถอะ เจ้าอยูด่ า้ นข้างดูเท้าข้า ภายหลัง
ผัดของเช่นนีเจ้าจะได้ไม่ฉนุ ” จ้าวเซิงพูดกล่าวอย่างจริง
จัง และยังฉกตะหลิวทีอยูใ่ นมือซูเซียงไปด้วย

ผูช้ ายคนนีแม้วา่ จะไม่ใช่คนพูดจาหวานปานนําผึง แต่ซู

เซียงก็รูว้ า่ ในใจของเขามีตนเองจริง มุมปากยกยิม หลัง
จากนันจึงถือโอกาสปล่อยให้ตะหลิวไปอยูใ่ นมือเขา
“ครังนีผัดมากหน่อย ท่านผัดให้เร็วหน่อยนะ มิเช่นนันจะ
ข้นเร็วมาก ฮัดชิว!”

ซูเซียงจามอีกที สูดจมูกหลายครัง นําตาทีเอ่ออยูต่ รง

ขอบตาไหลกลิงลงมา ทีจริงไก่ผดั พริกนันอร่อย แต่ก็
ต้านความเผ็ดแสบของมันไม่ไหวเหมือนกัน

160
จ้าวเซิงหันมามองซูเซียง ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสาร
แต่เขารู ้ ถ้าหากตอนนีซูเซียงรีบออกไปกับข้าวคงจะต้อง
ข้นแน่ เขาเป็ นบุรุษทีไม่ได้เรือง แม้แต่ผดั กับข้าวก็ยงั ทํา
ไม่ได้

“ภรรยา เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลย ว่าจะจัดงานเลียงเมือ

ใด” เมือผัดกับข้าวจนได้ทีแล้ว หลังจากกลินแสบร้อน
กระจายหายไปจากห้องแล้วส่วนหนึง จ้าวเซิงถึงได้เปิ ด
ปากพูด

ซูเซียงจามอีกสองครัง ขยีจมูก “ข้าไม่ได้ให้ความสําคัญ

อะไรมากนัก หรือว่าจะจัดวันมะรืน วันพรุง่ ข้าคิดว่าจะ
ขึนเขาไปสักครัง ผูจ้ ดั การหลีบอกว่า ในร้านขายยาขาด
161
แคลนยาหลายชนิด พอดีครังทีแล้วข้าขึนเขาไปเจอแล้ว
ถึงแม้วา่ จะไม่มาก แต่ให้เขาตามความต้องการเร่งด่วนก็
ดีเหมือนกัน”

ได้ยินว่าจะขึนเขา หัวคิวของจ้าวเซิงก็ขมวดอย่างสังเกต
เห็นได้ยาก ความอบอุน่ รอบกายลดลงสองส่วน แต่ก็
กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ตอนนีร่างกายของเขาแข็งแรงดี
แล้ว พาหลงฉีไปด้วยคงไม่เกิดอุบตั ิเหตุอะไรขึนกระมัง
ในเมือภรรยาตัวน้อยของเขาอยากไป เช่นนันเขาก็ไป
ด้วยแล้วกัน

จ้าวเซิงจึงพยักหน้า “ได้ เช่นนันอีกสักพักเราทานข้าวกัน

แล้วบอกท่านพ่อท่านแม่ให้ทราบสักหน่อย ลําบากเจ้า
แล้ว”
162
ซูเซียงงงเล็กน้อย ทันทีทีได้สติกลับมาว่าคําพูดของเขา
นันหมายความว่าอะไร ถ้าหากเขาแต่งกับหวังเฟย
แล้วจะต้องตกแต่งประดับสีแดงไปถึงสิบลี งานแต่งจะ
ต้องยิงใหญ่ แต่ตอนนีพวกเขาจัดเพียงงานเลียงสมรส
ต้องสร้างบ้านใหม่ดว้ ยกัน ทีมากทีสุดก็คือเชิญคนมาไม่
กีโต๊ะทําอาหารง่ายๆ เขาเกรงว่าจะทําให้ตนเองไม่ได้รบั
ความเป็ นธรรมละสิทา่

163
ตอนที 481 หารืองานสมรส

ซูเซียงหัวเราะแล้วรับตะหลิวทีอยูใ่ นมือเขามา ตักไก่ผดั

พริกขึน “ท่านไม่จาํ เป็ นต้องคิดมากหรอก ทีข้าให้ความ
สําคัญก็คือคนของท่าน ทําหน้าทีเป็ นภรรยาของท่าน ไม่
ใช่หวังเฟย”

เดิมทีจา้ วเซิงก็รูส้ กึ ละอายใจอยูแ่ ล้ว ได้ยินซูเซียงพูดเช่น

นีแล้วในใจของเขายิงรูส้ กึ ละอายมากกว่าเดิมเขามีดี
อะไรถึงได้แต่งภรรยาทีดีเช่นนี และยังมีลกู แฝดคูห่ นึง
เขาช่างเป็ นคนทีโชคดีทีสุดในโลกหล้าจริงๆ

“อ่อ ใช่สิ พรุง่ นีท่านให้หลงฉีไปด้วย งันข้าก็ไม่ตอ้ งให้ช่ยุ

1
หลิวไปด้วยแล้วกัน ก่อนหน้านีไม่กีวันท่านพ่อท่านแม่
บอกว่าจะซ่อมเล้าหมูทีอยูห่ ลังเรือน แล้วยังมีเสบียง
หลายห้องนันทียังต้องขุดเก็บรวมกันไว้ทีห้องใต้ดิน เช่น
นันห้องกินพืนทีนันไม่ใช่ธุระอะไร” ซูเซียงคิดแล้วคิด
อีกว่าจะปรึกษากับจ้าวเซิง

เดิมจ้าวเซิงก็คิดว่าไม่ตอ้ งพาคนจํานวนมากขึนเขาไป
ด้วยหรอก ดีเลยเขาจะได้อยูก่ บั ภรรยาตัวน้อยสองต่อ
สอง แต่ช่ยุ หลิวสาวใช้หน้าตายผูน้ นั เมือก่อนปากก็พรํา
กล่าวว่าจะถวายความจงรักภักดีกบั เขาตลอดชีวิต ถึง
ตอนนีกลับเปลียนไปอยูข่ า้ งภรรยาตัวน้อยของเขาเสีย
อย่างนัน! ฮึ ครังนีไม่ให้นางไปด้วย ให้นางไปขุดเล้าหมู
เสีย! จ้าวเซิงคิดอย่างแค้นเคือง

2
ซูเซียงไม่ได้รูเ้ ลยว่าตอนนีเขากําลังคิดคํานวณอะไรอยู่
เรียกทุกคนมากินข้าวเย็นด้วยกัน

“ลูกสาว งานฉลองสมรสของพวกเจ้าได้พดู คุยกันดีแล้ว

หรือยัง จะจัดขึนเมือใด แล้วจะเชิญใครบ้าง” ขณะทีกิน
ข้าวไปได้ครึงหนึง แม่เฒ่าหวังถามตามคําบอกใบ้ของผู้
เฒ่าหวัง

จะโทษแม่เฒ่าหวังไม่ได้ทีเมือถามประโยคนีมาแล้วมี
ความรูส้ กึ กังวลขึนมาเล็กน้อย อย่างไรเสียจ้าวเซิงเองก็
ไม่ได้พดู ว่าจะไม่พาซูเซียงกลับไปทีบ้านของตน เช่นนัน
งานเลียงสมรสนีจะจัดขึนทีใดกันแน่เล่า รับสินสอดมา
แล้ว คนสองคนอยูด่ ว้ ยกันจะไม่จดั งานเลียงสมรสได้
อย่างไร ถ้าหากจ้าวเซิงเป็ นชายยากจนในชนบทก็แล้ว
3
ไป แต่นีก็เห็นอยูว่ า่ ไม่ใช่

“ข้าปรึกษากับเขาแล้ว พวกเราจะจัดงานกันวันมะรืน อีก

ทังบ้านก็สร้างเสร็จแล้วก็ควรจะเชิญคนในหมูบ่ า้ นทีมี
ความสัมพันธ์ดีตอ่ กันมากินข้าวด้วย” ซูเซียงพูด มองไม่
เห็นความอึดอัดและกังวลของสามีภรรยาแซ่หวังรวมถึง
ท่านยายเลยสักนิด

แต่จา้ วเซิงนันกลับเป็ นคนฉลาด วางตะเกียบลง

แล้วกล่าวอย่างจริงจัง “ท่านพ่อท่านแม่ ตอนนี
สถานการณ์ในบ้านข้านันไม่สะดวกทีจะพูดทุกอย่างให้
ชัดเจน ต้องขออภัยด้วย แต่ขา้ นันมีความจริงใจทีจะแต่ง
งานกันเซียงเอ๋อร์ อีกทังสมุดผูกดวงสมรสของเรานันก็
เขียนไว้อย่างชัดเจนเข้าใจแล้วว่าเป็ นภรรยาทีถูกต้อง
4
เพือทีจะให้ภายหลังเซียงเอ๋อร์จะไม่ถกู นินทากาเล ท่าน
ย่าและท่านพ่อท่านแม่ทาํ ตามระเบียบการแต่งลูกเขย
เข้าบ้านแล้วกัน”

“หา? แต่งลูกเขยเข้า?!” ผูเ้ ฒ่าหวังถึงแม้จะผ่านลมผ่าน

ฝนมาบ้าง ยามนีตะเกียบทีอยูใ่ นมือยังถือได้ไม่มนคง
ั
ร่วงลงบนโต๊ะเสียงดังแปะ!

จ้าวเซิงกลับยังมันคง “ท่านพ่อท่านแม่วางใจ ภายหลัง

ข้าจะดูแลท่านพ่อท่านแม่เหมือนผูใ้ ห้กาํ เนิดเคารพเชือ
ฟั ง ข้าจะดีกบั เซียงเอ๋อร์ดว้ ย”

ผูเ้ ฒ่าหวังได้สติกลับมา สบตากับท่านยายซูรวมถึงแม่

5
เฒ่าหวัง หลังจากนันก็คอ่ ยๆ มองไปทางซูเซียง ซูเซียง
ในมือกําลังคีบเนือนําแดงส่งเข้าปาก ถูกพวกเขามอง
เหมือนเด็กเล็กจนเกือบจะสําลักแล้ว

ตบๆ ทีหน้าอกของตัวเอง กลืนเนือชินนันลงไป แล้วถาม

ด้วยความสงสัย “ทําไมหรือ มีอะไรไม่เหมาะสมหรือ”

ไม่เหมาะสม นีไม่เหมาะสมอยูแ่ ล้ว! จ้าวเซิงผูน้ ีอย่าง

น้อยทีสุดก็คือคุณชายบ้านขุนนางคนหนึง จะแต่งออก
มาเป็ นลูกเขยอยูก่ บั พวกเขาได้อย่างไร คิดอย่างไรเรืองนี
ก็แปลกประหลาด

“ท่านยาย ท่านพ่อท่านแม่ เรืองนีข้าได้หารือกับ

6
เซียงเอ๋อร์เป็ นอย่างดีแล้ว” จ้าวเซิงกลัวว่าคนทังหลายยัง
จะถามต่ออีก ถ้าหากว่ามีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึนจะ
ทําอย่างไรเล่า ถึงแม้วา่ เขาจะให้สนิ สอดแล้ว สมุดผูก
ดวงก็เขียนแล้ว แต่งานเลียงสมรสยังไม่ได้จดั ในใจของ
เขาก็ยงั ไม่มนคง
ั คิดเพียงว่าทําให้ทกุ คนได้รบั รูว้ า่
เซียงเอ๋อร์เป็ นภรรยาของเขาถือเป็ นอันใช้ได้

ผูเ้ ฒ่าหวังไตร่ตรองอยูค่ รูห่ นึง มองซูเซียงหลายครัง ลูก

สาวคนนีเอาแต่กม้ หน้าก้มตา รูเ้ พียงแต่กินกินกิน ถอน
ใจอย่างจนปั ญญา “เอาละ ในเมือลูกเขยพูดเช่นนีแล้ว
พวกเราก็ลว้ นทําตามลูกเขย”

เมือตัดสินใจขันสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าของจ้าว
เซิงทีไม่ได้ยมเรี
ิ ยราดบ่อยๆ ก็ปรากฏรอยยิมขึน “วันพรุง่
7
ข้ากับเซียงเอ๋อร์จะขึนเขาไปหาเครืองปรุงยา วันมะรืนจะ
ส่งไปให้รา้ นยาทงเหอ หลังจากนันค่อยพาเซียงเอ๋อร์ไป
หาซือเสือผ้า”

ตอนที 482 เพือทีจะให้รา่ งกายสามีไม่ออ่ นแอ

ซูเซียงเกือบจะถูกเนือชินนันทําให้สาํ ลักแล้ว ตบๆ หน้า

อก ถึงได้หนั หน้ามาถามด้วยความสงสัย “เสือผ้าทีนีก็มี
พอใส่แล้ว ทําไมต้องไปซืออีก”
8
จ้าวเซิงก้มหน้า สายตาล่อกแล่ก ซูเซียงและคนอืนๆ
มองด้วยความประหลาดใจ

“นัน นันอะไรหรือ งานแต่งงานก็ตอ้ งใส่ชดุ แต่งงานสิ....”

เสียงทีจ้าวเซิงพูดออกมานันเหมือนยุงมิปาน เสียงดังไม่
ถึงครึงหนึงของทีพูดปกติ แต่เมือครูท่ กุ คนทีอยูบ่ นโต๊ะ
ฟั งเขาด้วยความเงียบจึงทําให้ทกุ คนได้ยินชัดเจน

“ใช่ๆ ดูสมองของข้าสิ เหตุใดจึงลืมเรืองนีไปเลย ก่อน

หน้านีข้าได้ให้แม่ของเจ้าไปตลาดไปหาผ้าแดงมาพับ
หนึงแล้ว เดิมทีคิดว่าจะทําเป็ นชุดแต่งงานให้เจ้า ใครจะ
รูว้ า่ พวกเจ้าจะรีบร้อนเช่นนี! โอ้ คงจะต้องซือชุดสําเร็จ
แล้วละมัง” ผูเ้ ฒ่าหวังตบหน้าผาก เหมือนคิดเรืองใหญ่
9
เรืองหนึงออกมิปาน

เดิมทีซเู ซียงก็เป็ นคนหน้าหนา ได้ยินเช่นนีก็อดไม่ได้ทีจะ

ก้มหน้างุดต่อไป ใบหน้าเล็กๆ ปรากฏรอยสีแดงน่าสงสัย

“โฮ่งโฮ่งโฮ่งโฮ่งโฮ่ง” เสียงหมาดังเข้ามาในห้องโถง

คนทังกลุม่ เธอมองฉัน ฉันมองเธอ วันนีฟ้าใกล้จะมืด

แล้ว ใครยังจะมาเดินเตร็ดเตร่แถวบ้านพวกเขาอีก

“หรือว่าจะเป็ นโจร” แม่เฒ่าหวังบ่นไปยกจานเดินออกไป

ดูหน้าดูหลังแล้วก็ไม่เห็นเงาใครสักคน จึงเล่นกับหมา
แล้วยกจานกลับมากินต่อ
10
วันทีสองเมือฟ้าเพิงจะแจ้ง ซูเซียงและจ้าวเซิงก็ออกเดิน
ทางขึนเขา แน่นอนว่าผูร้ ว่ มทางยังมีหลงฉีทีไม่อยากเป็ น
ก้างขวางคอไปด้วย

วิชาตัวเบาของหลงฉีนนก็
ั พอจะพูดได้วา่ ประเสริฐเหนือ
ธรรมดา เขาผลุบโผล่ๆ อยูข่ า้ งๆ ทังสองคน กระโดดไป
มาอยูบ่ นต้นไม้ แม้แต่ซเู ซียงยังถามจ้าวเซิงหลายครังว่า
หลงฉีอยูไ่ หน

ซูเซียงมาทีทีพบยาสมุนไพรก่อน จําแนกอย่างละเอียด
สักหน่อยว่านันเป็ นของทีหลีปั วหมิงต้องการหรือไม่ หลัง
จากนันค่อยให้จา้ วเซิงไปเด็ดมาใส่ถงุ

11
“เด็ดใบของมันลงมา จําไว้วา่ ใบแก่นะ ใบอ่อนให้เก็บไว้”

“ท่านขุดให้เป็ นวงใหญ่หน่อย อย่าขุดเล็กจนสูญพันธุล์ ะ

ครังหน้าถ้าอยากได้ก็คงไม่มีแล้ว”

“เร็วหน่อยเร็วหน่อย ทําไมท่านถึงได้ชา้ ขนาดนันเล่า”

ซูเซียงยืนถือถุงอยูด่ า้ นข้าง เหมือนผูบ้ งั คับบัญชามิปาน

ออกคําสังให้จา้ วเซิงทํานู่นทํานี

จ้าวเซิงกลับไม่บน่ เลยสักนิด ใบหน้าของเขากลับแต่ง

แต้มไปด้วยรอยยิมอบอุน่ มือเคลือนไหวรวดเร็ว ทําไป
12
พลางถามซูเซียงไปด้วย ว่าใช่ใบเช่นนีหรือไม่ รากนีขาด
แล้วไม่เป็ นไรใช่ไหม

สองคนเก็บสมุนไพรยาจีนใส่ถงุ อย่างรวดเร็ว เนืองจาก

สมุนไพรเหล่านีไม่ได้มีฤทธิต่อต้านกัน จึงทําให้สามารถ
คละชนิดใส่ในถุงใบเดียวกันได้

รอจนทําทุกอย่างเสร็จแล้ว จ้าวเซิงถึงได้เงยหน้าขึน เช็ด

เหงือทีอยูบ่ นหน้าผาก วันนีอากาศค่อยๆ หนาวลงแล้ว ดี
ทีวันนีเขาทําจนเหงือไหลท่วมตัว

ซูเซียงมองเขาปราดหนึง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา
จากกระเป๋ าเสือ เช็ดหน้าผากให้เขาลวกๆ เช็ดไปพูดไป

13
“บุรุษทีใช้ไม่ได้ ทําเรืองแค่นีก็ทาํ ให้ทา่ นเหนือยแล้ว ร่าง
กายท่านอ่อนแอมากเกินไป กลับไปต้องบํารุงให้ทา่ น
หน่อย”

จ้าวเซิงฟั งอย่างปลืมอกปลืมใจ ใบหน้ากลับไม่แสดงสี

หน้าอะไรเลย ลุกขึนแล้วเดินเข้าไปหาซูเซียง

“ท่านท่าน ท่านจะทําอะไร” เห็นบุรุษเดินหน้านิงมาหา

ตน ซูเซียงจึงลุกลีลุกลนอย่างไร้สาเหตุ หัวใจดวงน้อย
เต้นตึกตักตึกตักไม่หยุด

นางเป็ นคนบ้ารูปลักษณ์ภายนอก นางชอบผูช้ ายหน้าตา

ดี ถึงแม้ ถึงแม้วา่ ในป่ าลึกเขตเทือกเขา แต่นีอยูใ่ ต้แสง

14
สว่างจากท้องฟ้า นี ไม่ดีมงั

จ้าวเซิงขยับเข้าใกล้นางอีกหลายก้าว จนกระทังซูเซียง
หลังชนต้นไม้ใหญ่ทีสูงเทียมเมฆ จ้าวเซิงถึงได้ยืนหน้า
เข้ามา พ่นลมหายใจร้อนทีข้างหูนาง “ภรรยาข้า เพือที
จะไม่ให้รา่ งกายของสามีออ่ นแอ เจ้าอยากลองหรือไม่”

อะไร ยังคิดว่านางคิดถูกจริงๆ หรือ บุรุษผูน้ ีอยูใ่ ต้แสง

สว่างจากท้องฟ้ายังจะเปลียนเป็ นสัตว์ป่าอีกหรือ

15
ตอนที 483 ไม่ยินยอมให้นางไม่ได้รบั ความเป็ นธรรม

บังเอิญว่าสิงทีจ้าวเซิงนันพูดก็เป็ นสัจธรรมอย่างหนึง
กลินอายสดชืนของบุรุษทีเป็ นของเขาแต่เพียงผูเ้ ดียววน
เวียนอยูท่ ีปลายจมูก ซูเซียงรูส้ กึ แค่วา่ หัวใจของตนกําลัง
เต้นตึกตักๆ นางไม่สงสัยเลยสักนิดว่าหนึงนาทีถดั ไป
หัวใจทังดวงของนางจะกระดอนออกมาหรือไม่
16
“ภรรยา...” เดิมทีจา้ วเซิงแค่คิดจะหยอกนางเท่านัน แต่
คิดไม่ถงึ ว่าสตรีตวั เล็กนีจะอร่อยถูกปากถึงเพียงนี เขายิง
เข้าใกล้รา่ งกายของเขายิงไม่อาจควบคุมได้ เสียงของ
เขาแหบพร่า

ซูเซียงรูส้ กึ ว่าอันตรายกําลังใกล้เข้ามา ยกขาขึนกระทืบ

เท้าของจ้าวเซิงโดยอัตโนมัติ “สมควรตาย ไปให้พน้ เจ้า
ลูกวัว[1]!”

“โอ๊ย!” จ้าวเซิงร้องอย่างเจ็บปวด ทีจริงแล้วไม่ได้เจ็บ

ขนาดนัน แต่เขาแค่เล่นใหญ่มากหน่อย ดังนันจึงตะโกน
เต็มเสียง

17
ซูเซียงเพิงจะวิงหนีไปไม่กีก้าว ได้ยินเสียงร้องของตะกุก
ตะกักของเขาแล้ว ก็ใจอ่อนอีก

“นี ท่านไม่เป็ นไรใช่ไหม! ข้าไม่ได้แรงเยอะขนาดนันมัง”

ซูเซียงถึงแม้จะพูดเช่นนี แต่ก็ยงั ย่อตัวลงหมายจะดู
อาการบาดเจ็บของเขา บุรุษน่าตายคนนีเมือครูย่ งั ดีอยู่
เลย คงไม่ใช่เพราะตัวเองกระทืบจนเจ็บหรอกมัง

ตนเองยิงไม่ใช่โลลินอ้ ยทีมีแรงพิสดารข้ามเวลามา ไม่ได้

มีแรงเยอะขนาดนันมัง ซูเซียงสงสัยอยูล่ กึ ๆ

เมือมือของซูเซียงสัมผัสโดนเท้าของจ้าวเซิงนัน ทังตัว

18
ของนางก็ถกู รวบไปอยูบ่ นพืน

ด้านบนเป็ นท้องฟ้าสีฟา้ ครามและเมฆขาว ใต้รา่ งเป็ นใบ

หญ้าอ่อนนุ่ม ใจของซูเซียงอ่อนลงอย่างไม่มีสาเหตุ ไม่รู ้
ว่าเพราะอะไร ยามนีนางไม่หลีกหนีแล้ว

และจ้าวเซิงก็ไม่ให้โอกาสทีจะหนีดว้ ย ริมฝี ปากเย็น

เฉียบประกบปิ ดลงมาอย่างรวดเร็ว ไม่เหมือนวันทีอยู่
ด้านหลังศาลอําเภอวันนันทีเป็ นจูบเบาๆ อบอุน่ แต่ครัง
นีนําพาความบ้าคลังและบ้าระหํามาด้วย

แรกเริมซูเซียงออกแรงผลักหลายครัง หลังจากนันก็ถลํา
เข้าไปในจุมพิตรุนแรงเผด็จการ สุดท้ายจึงหลับตา

19
ปล่อยมือร่วงลง บุรุษน่าตายคนนีจะทําอะไรก็ทาํ เถิด
อย่างไรก็ลงชือในสมุดผูกดวงสมรสแล้ว ถ้าเขาอยากทํา
อะไรทีนี ก็...

ซูเซียงถึงแม้จะคิดเช่นนี แต่จา้ วเซิงไม่ยินยอมให้นางได้

รับความไม่เป็ นธรรม ถึงแม้วา่ ไฟร้อนในร่างของเขาจะ
เหมือนเหล็กร้อน สุดท้ายก็ยงั อดทนได้ พลิกตัวออก
จากร่างของซูเซียง

ซูเซียงกําลังตกอยูใ่ นภวังค์ยงั ไม่ได้สติกลับมา จนจ้าว

เซิงยืนมือออกมาให้ “ภรรยา ลุกขึน” ถึงได้รูส้ กึ ตัวว่าเมือ
ครูม่ ีความคิดบ้าคลังเพียงใด

20
ใบหน้าเล็กๆ ของซูเซียงแดง ก้มหน้างุด ส่งสายตาคมดุจ
มีดไปทางจ้าวเซิงหลายครา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความ
แค้นเคือง จ้าวเซิงกลับอารมณ์ดีมาก ในมือหนึงถือถุง
สมุนไพรเต็มๆ มืออีกข้างจูงมือน้อยๆ ของซูเซียง

“ภรรยา นีพวกเราจะกลับบ้านเลยหรือไม่” ถึงแม้วา่ จ้าว

เซิงจะยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี อยากจะอยูก่ บั ซูเซียง
สองต่อสอง แต่สมุนไพรนันก็เก็บเสร็จแล้ว ถึงอย่างไรก็
ไม่ควรทีจะเดินเล่นเอ้อระเหยอยูใ่ นป่ ากระมัง

ซูเซียงถึงได้สติกลับมา นางยังมีอีกเรืองหนึงทียังไม่ได้ทาํ
จึงดึงมือเล็กของตนออก “คือข้า ข้ายังมีของอีกจํานวน
หนึงทียังไม่ได้เก็บ” หลังจากพูดเสร็จก็รบี วิงหายวับไป
กับตา จ้าวเซิงกลัวว่านางจะล้ม เจอคนไม่ดีหรือสัตว์ป่า
21
จึงรีบตามไป

ซูเซียงเดินมาถึงทีทีครังทีแล้วพบโป้ยกักและมูเ่ ซียง[2]
หลังจากนันก็พดู กับจ้าวเซิง “เร็วหน่อยเร็วหน่อย เปิ ด
ปากถุง”

จ้าวเซิงฟั งแล้วทําตามทีบอก หลังจากนันก็เห็นซูเซียง

กําลังเด็ดของอยูบ่ นต้นไม้ทีดูน่ารังเกียจ บนใบหน้าเล็กๆ
นันมีแสงสว่างโชติช่วงจากความสุข

หน้าของจ้าวเซิงย่นจนเป็ นซาลาเปาแล้ว ดมกลิน

แปลกๆ ของของเหล่านัน ภรรยาตัวน้อยของเขาเพิง
บอกว่าเป็ นเครืองปรุงอะไร ของสิงนีนําไปใส่อาหารกิน

22
ได้หรือ “ภรรยา เจ้าแน่ใจหรือว่านีเป็ นเครืองปรุงทีเจ้า
บอก เหตุใดข้าจึงคิดว่ากลินมันแปลกมาก”

พูดว่าแปลกนีถือว่าเป็ นวิธีพดู ทีค่อนข้างนุ่มนวล หลาย

คนไม่เคยเก็บโป้ยกักมาก่อน ไม่รูว้ า่ เวลาทีโป้ยกักถูกเก็บ
นันจะมีกลินแสบจมูกเช่นไร

------

[1] ไปให้พน้ เจ้าลูกวัว เป็ นคําพูดของคนทางตะวันออก

เฉียงเหนือของจีน หมายถึง ให้ผอู้ ืนไปยืนไกลๆ แสดงถึง
23
อารมณ์เสีย

[2] มูเ่ ซียง เป็ นพืชตระกูลหญ้าชนิดหนึง มีสรรพคุณใน

การเจริญอาหาร ขับปั สสาวะ ขับเสมหะ

ตอนที 484 ยามตังใจหาหาไม่เจอ

ซูเซียงเองก็รูส้ กึ ว่ากลินแปลกๆ ดมมือเล็กๆ ของตน เอ๋

ตนเองเกือบถูกรมควันจนมึนแล้ว หลังจากนันซูเซียงก็
24
ปี นลงมา วิงบ้าบอไปข้างๆ จ้าวเซิง นําถุงมาถือไว้ สังว่า
“ท่านไปเก็บ ท่านดูมือของข้าเจ็บไปหมดแล้ว”

จ้าวเซิงมองปราดหนึง เป็ นดังคาด เห็นมือของซูเซียงมี

หนามตําอยู่ เขาปวดใจมาก ด้วยเหตุนีจึงอดทนกลิน
แปลกประหลาดนี ยืนนิวมือเรียวยาวของตนไปเก็บโป้
ยกักด้านบน

ซูเซียงมองเงียบๆ อยูด่ า้ นข้าง ใบหน้าเล็กยิมแย้ม

ดุจดอกไม้ บอกได้เลยว่าบุรุษทีตังใจทําอะไรบางอย่าง
นันหล่อทีสุด เมือก่อนนางคิดว่าผูช้ ายทีนังบนโต๊ะตังใจ
ทํางานหล่อทีสุดแล้ว เวลานีกลับรูส้ กึ ว่าชายทีเช็ดแขน
เสือ บีบจมูกเด็ดโป๊ ยกักนันหล่อยิงกว่า

25
หลังจากเด็ดโป้ยกักแล้วซูเซียงยังวิงไปเด็ดมูเ่ ซียงอีก
จ้าวเซิงถึงแม้วา่ จะไม่ได้พดู อะไร แต่ในใจนันยังคงกังวล
ของทีส่งกลินเหม็นเช่นนีและผิวของต้นไม้นียังกินได้ดว้ ย
หรือ

แต่เขาไม่กล้าพูด เกรงว่าจะทําให้ภรรยาตัวน้อยของเขา
ไม่พอใจ สําหรับเขาแล้ว ในเมือภรรยาตนเองบอกว่ากิน
ได้สงนั
ิ นก็ตอ้ งกินได้ ต่อให้เป็ นก้านคอนกกระเรียน
แดง[1]เขาก็กลืนลงไปได้

หลังจากทีทังสองคนเดินไปชัวยามกว่าๆ ซูเซียงพลันพูด
เสียงดังว่า “ยืนอยูน่ ิงๆ ถอยกีบของท่านกลับมา!”

26
ฝ่ าเท้าทีเดินไปข้างหน้าของจ้าวเซิงหยุดชะงัก ถ้าหากไม่
ใช่วา่ วรยุทธ์ของเขาเป็ นเลิศเขาจะต้องล้มหัวคะมําแน่

จ้าวเซิงเก็บเท้ากลับมา มองซูเซียงอย่างไม่เข้าใจกลํา
กลืนความไม่เป็ นธรรมว่าเหตุใดจึงให้เขาหยุดเดิน อีก
อย่างเท้าดีๆ ของเขาจะกลายเป็ นกีบไปได้อย่างไร กีบไม่
ใช่อวัยวะส่วนหนึงทีมันโตบนร่างของสัตว์หรือ

ซูเซียงยังไม่เห็นหน้าทีกลํากลืนความไม่เป็ นธรรมของ
เขา ยืนสองมือไปแหวกใบไม้ หลังจากนันจึงโถมตัวลงไป
บนพืนด้วยความสุขเต็มประดา

27
“ภรรยา...” จ้าวเซิงไม่เข้าใจว่านางจะทําอะไร ฝ่ าเท้าที
เพิงก้าวไปข้างหน้าถูกซูเซียงจับไว้ “ถอยหลัง ถอยหลัง
ไป!”

“อะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ตอนตังใจหาหาไม่เจอ ตอนไม่หากลับ

เจอ” เสียงหัวเราะของซูเซียงสะท้อนเข้าไปในป่ า นกที
อยูบ่ นต้นไม้ตกใจกลัวจนบินหนีจิบจิบไปหมด

จ้าวเซิงไม่เข้าใจจริงๆ ว่าภรรยาตัวน้อยของเขาคิดจะทํา
อะไรกันแน่ เห็นนางค่อยๆ หมอบควําลงกับพืน นํากิงไม้
ใบหญ้าค่อยๆ เปิ ดทีละชันอย่างระวัง

“เอ๋ นีมันคืออะไร ดูดีมาก โห ยังสว่างระยิบระยับด้วย

28
เหมือนใบหน้ารูปไข่ของเจ้าเลย ” จ้าวเซิงยืนหน้าเข้ามา
ใกล้เช่นกัน ย่อตัวลงอยูด่ า้ นหลังของซูเซียงอย่างระมัด
ระวัง ปากก็ยงั ไม่ลืมพูดจากรืนหูอีก

ซูเซียงไม่มองเขาแม้แต่ตาขาว การเคลือนไหวใต้ฝ่ามือ
รวดเร็วแต่น่มุ นวล ค่อยๆ เปิ ดใบหญ้าแห้งทีละชันๆ หลัง
จากนันก็ปรากฏสิงของแวววาวสีขาวเหมือนหิมะมาก
มาย น่าจะเป็ นสิงทีเหมือนเห็ด

เมือใบหญ้าแห้งถูกเปิ ดออก รากค่อยๆ ปรากฏออกมาที

ละราก หลังจากนันก็แบ่งได้เป็ นกลีบเล็กๆ บางดุจปี ก
ไหม แวววาวใสแจ๋ว เหมือนท้องฟ้าทีแวววาวขาวสะอาด

29
“ภรรยา” จ้าวเซิงร้องเรียกหยังเชิงมาจากทางด้านหลัง
อีกที

ซูเซียงอารมณ์ดีมากจนไม่อาจอธิบายออกมาเป็ นคําพูด
ได้ ของสิงนีนางรูจ้ กั เรียกว่า กล้วยไม้ผลึกใส มักอยูใ่ น
นวนิยายจีน ‘กล้วยไม้ผลึกใส’ มักเป็ นหญ้าเซียนทีถูก
เทพเจ้านํามาใช้มีสรรพคุณชุบชีวิตคนตายให้กลับมา
หรือไม่ก็ถกู มองเป็ นภาชนะทีมีแรงลีลับทีสามารถฆ่าคน
แปลงเป็ นสิงชัวร้ายโดยปริยาย กระทังกลินหอมของมัน
ก็ทาํ ให้คนดมแล้วอาการเปลียน ความจริงไม่ได้
มหัศจรรย์ขนาดนัน แต่สาํ หรับคนป่ วยทีร่างกายอ่อนแอ
ไอมาเป็ นระยะเวลานานนัน มันสามารถเป็ นยาดีทีช่วย
ชีวิตคนได้

30
ช่วงนีเพราะอากาศ เข้าสูฤ่ ดูหนาวแล้ว ฤดูรอ้ นยังมีลม
พายุรอ้ นยังไม่ทนั หมดก็มีลมหนาวมาแล้ว ร่างกายของ
คนป่ วยเหล่านันเดิมทีก็ถกู ทําให้ออ่ นแอไปไม่มีเหลือ ต่อ
ให้ในบ้านมีเงินมีอาํ นาจก็ไม่อาจทําอะไรได้ ซือโสมคน
เห็ดหลินจือมาก็ใช้ไม่ได้ ไม่รบั การเติมเต็ม ต้องดืมซุป
โสมคนต่อไป คนทียังหายใจได้ในไม่กีวันนี เกรงว่าคงจะ
ตายในไม่ชา้

ไม่กีวันก่อนหน้านีหลีปั วหมิงพูดถึงฮูหยินเฒ่าเซียยัง
ทอดถอนใจ คนสูงอายุทีใจบุญขนาดนัน ทําความดี
สร้างสมบุญกุศลมาทังชีวิต คิดไม่ถงึ ว่าจะตกอยูใ่ น
สถานการณ์เช่นนี เห็นนางไอเป็ นเลือด เห็นนางผอมลง
จนเหลือเพียงหนังหุม้ กระดูก หลีปั วหมิงก็อดไม่ได้ทีจะ
เช็ดนําตา

31
------

[1] ก้านคอนกกระเรียนแดง เป็ นวิธีพดู ในอดีตเปรียบถึง

สารหนูขาว เป็ นสิงของทีมีพิษร้ายแรง

32
ตอนที 485 ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเซียผูใ้ จบุญ

หมอหลีปั วหมิงเกิดมา ใช้ชีวิตมาครึงศตวรรษ พิธีการ

งานใหญ่อะไร การเกิดการตายจะไม่เคยเห็นเลยหรือ แต่
เมือพูดถึงฮูหยินเฒ่าเซียก็รูส้ กึ ปลงอนิจจังมาก ทําให้ซู
เซียงแสดงอารมณ์บนสีหน้ายิง
33
โดยเฉพาะเมือพูดถึงคนทีได้รบั การช่วยเหลือบุญคุณ
จากคุณนายเซีย หลายวันนีคุกเข่าอยูห่ น้าประตูจวนเซีย
เพือขอพรให้ฮหู ยินผูเ้ ฒ่าเซีย ภาพทีเห็นค่อน
ข้างอลังการและกินใจ

ซูเซียงและหลีปั วหมิงปรึกษาเรืองเทียบยาอย่างละเอียด
ภายในบ้านตลอดช่วงบ่าย แต่รา่ งกายของฮูหยินเฒ่า
เซียถูกโรคภัยทําร้ายเสียจนหมดแล้ว ซูเซียงคิดเพียงว่า
ยาอะไรทีจะสามารถมาแทนทีกล้วยไม้ผลึกใสได้

คิดไม่ถงึ เลยว่าวันนีนางบังเอิญพบเข้า บุญกรรมมีจริง

คุณยายผูใ้ จบุญคนนันได้รบั ความเมตตาจากสวรรค์!

34
ครังนีซูเซียงไม่ได้สงการจ้
ั าวเซิง ต่อให้เป็ นกล้วยไม้ผลึก
ใสโคนเล็กๆ นางก็ไม่ยอมให้เสียหาย ถือตะบองอันเล็ก
อยูข่ า้ งๆ ค่อยๆ ขุดมันขึนมา

“ภรรยา ให้ขา้ ช่วยเถอะ” จ้าวเซิงเห็นซูเซียงถือถุงเล็กไว้

อย่างของลําค่า อยากจะช่วยนางถือ

แต่วา่ จะพูดอย่างไรซูเซียงก็ไม่เปลียนใจ อุม้ เอาไว้ใน

อ้อมอกดุจของลําค่า กอดไว้แน่นก็กลัวทําเสียหาย กอด
หลวมๆ ก็กลัวจะทําร่วงเสียหาย

“ไม่ให้ ของสิงนีทีอาจช่วยชีวิตคนได้ขา้ ถือเองดีกว่า ท่าน

35
เงอะงะซุม่ ซ่าม อย่าทําของข้าเสียหายเลย” ซูเซียงพูดไป
แล้วก็เดินอยูข่ า้ งๆ ราวกับว่ากลัวว่าจ้าวเซิงจะชน
นางอย่างไรอย่างนัน

จ้าวเซิงจนปั ญญา แน่นอนว่าของสิงนันไม่ได้หนักมาก

จึงปล่อยให้ซเู ซียงเป็ นคนถือตามสบาย

ไม่นาน ซูเซียงก็พบโสมคนและเถียผีสือฮู[1]ในป่ า ของ

เหล่านีล้วนเป็ นเครืองปรุงยาจีนทีหายาก ถึงแม้วา่ อายุ
ของโสมคนเหล่านันจะไม่ได้มาก อีกทังยังโตบนภูเขาสูง
ซูเซียงยังดีใจมาก เหตุเพราะไม่มีเขา เพราะว่าข้างกายมี
ชายทีเป็ นวรยุทธ์ไง! เป็ นวิชาตัวเบา หล่อชะมัด!

36
“ท่านเห็นโสมคนนันหรือไม่ เร็วหน่อย ไปเอาลงมาให้ขา้
ที!”

“ได้” จ้าวเซิงวางถุงใหญ่สองใบบนตัวลง และบินขึนไป

บนหน้าผาสูงชัน

ซูเซียงถอยหลังอยูด่ า้ นล่าง ไม่ใช่กลัวว่าก้อนหินจะตกลง

ใส่ตนเอง แต่กลัวว่าก้อนหินเหล่านันจะตกลงมาบน
กล้วยไม้ผลึกใส

เห็นจ้าวเซิงขุดอย่างกระปรีกระเปร่าอยูด่ า้ นบน ซูเซียง

ยังตะโกนกระโดดโลดเต้นอยูด่ า้ นล่าง “ท่านเบาๆ หน่อย
อย่าทํารากเสียหาย ถึงแม่วา่ จะเป็ นโสมคนอายุไม่มาก

37
รักษารากไว้ดีหน่อยมูลค่าของยาก็จะสูงด้วยท่านรูห้ รือ
ไม่”

“รูๆ้ ” จ้าวเซิงตังใจขุดอย่างขยันขันแข็งอยูด่ า้ นบน พลาง

แบ่งใจไปตอบซูเซียงด้วย

พิษทีจ้าวเซิงถูกครังนีร้ายแรงนัก ผ่านมาตังสองเดือน
แล้ว ทว่ายังไม่สามารถขจัดพิษออกไปได้ทงหมด
ั ทังร่าง
ใช้แรงไม่ได้บอ่ ยๆ กําลังภายในก็ใช้ไม่ได้

หลงฉีเดิมทีก็ไม่อยากมารบกวนความสุขของทังสองคน
แต่เห็นเจ้านายของตนยําลงไปบนทีทีอันตรายอย่าง
โคลงเคลงไปมา ก็อดไม่ไหว บินมาจากบนต้นไม้ทีอยู่

38
ไกลออกไป

ยืนอยูด่ า้ นข้างของจ้าวเซิง ยืนมือมาช่วยหนุนหลังให้เขา

“นายท่าน ท่านระวังหน่อย”

เอ...ซูเซียงได้สติกลับมา พิษของจ้าวเซิงยังขจัดออกไป
ได้ไม่หมด ให้เขาปี นขึนไปสูงขนาดนัน ถ้าตกลงมาจะทํา
อย่างไร ยามนีจึงได้รอ้ นใจ “หรือว่าท่านลงมา ให้หลงฉี
ไปทําไหม”

“ไม่เป็ นไร ภรรยา ร่างกายของข้าดีขนแล้

ึ ว ภรรยาอยาก
ลองหรือไม่!” จ้าวเซิงพูดไป ยังส่งเสียงหัวเราะเสียงตํา
มาจากลําคอ

39
เดิมทีซเู ซียงรูส้ กึ สงสารเขา แต่เมือได้ยินคําพูดยัวเย้า
ของเขาแล้วใบหน้าก็แดงไปหมด! บุรุษน่าตายคนนี วันนี
ไม่มีความพอดีเลย

หลงฉีมือทีหนุนหลังอยูข่ า้ งจ้าวเซิงเมือย ใต้เท้าโซเซ

เกือบจะตกลงไปครึงเขาแล้ว เจ้านายของเขานี เหตุใด
จึงเปลียนเป็ นคนเช่นนีไปได้เล่า..

มองผลการเก็บเกียวถุงใหญ่หลายใบ โดยเฉพาะในมือ
ยังอุม้ กล้วยไม้ผลึกใสไว้ ซูเซียงไม่อยากอยูบ่ นเขานาน
ถือโอกาสช่วงเวลาทีฟ้ายังไม่มืด อยากรีบส่งให้หลีปั วหมิ
ง

40
“ภรรยา ยังต้องเก็บอะไรอีกหรือไม่” บ่าของจ้าวเซิง
แบกกระสอบใบใหญ่ไว้ แขวนไว้บนคออีกหนึง ในนันใส่
โสมคนและเถียผีสือฮูทีค่อนข้างหายากเอาไว้

------

[1] เถียผีสือฮู เป็ นสมุนไพรจีน มีสรรพคุณในการขับนํา

ย่อยในกระเพาะ

41
ตอนที 486 ส่งยาสมุนไพรช่วยชีวิต

“ไม่ตอ้ งแล้ว พวกเรารีบกลับเถอะ เดียวท่านพาข้าเข้า

เมืองหน่อย นํายาพวกนีส่งฉุกเฉินก่อน” กล่าวมองกล้วย
ไม้ผลึกใสทีอยูใ่ นมืออย่างหวงแหนยิมจนตาเหมือนพระ
จันทร์เสียว หวังเป็ นอย่างยิงว่าจะส่งได้ทนั เวลา ยายเซีย
ผูน้ นอี
ั กไม่นานจะต้องดีขนแน่
ึ !

จ้าวเซิงพยักหน้า “ใช่ ช่วยคนก็เหมือนช่วยไฟ พวกเรารีบ

ไปเถอะ!”

42
แน่นอนว่าเขาอยากอยูต่ ามลําพังกับภรรยา แต่ก็ไม่
สามารถเห็นแก่ตวั ทําให้ช่วยเหลือคนป่ วยรุนแรงล่าช้า
ถึงแม้วา่ ใจของเขานันไม่ทกุ ข์ ภรรยาของเขาก็จะไม่เป็ น
สุข เขาไม่อยากให้ภรรยาทุกข์ใจ

บนหัวของซูเซียงทัดดอกไม้ ปากฮัมเพลงไป ฝี เท้ากลับ

ก้าวเร็วราวกับบิน

“ภรรยาเจ้าเดินช้าหน่อย เดียวล้ม” จ้าวเซิงแบกของสอง

ถุงเต็มๆ ยังจะเป็ นผูด้ แู ล กําชับอยูข่ า้ งๆ กําชับแล้ว
กําชับอีก

43
ยังดีทีซูเซียงไม่ลม้ จริงๆ กลับไปอย่างปลอดภัย ถึงบ้านก็
ยังถือว่าเร็วอยู่ น่าจะเป็ นเวลาบ่ายสามบ่ายสี

ดูหน้าบ้านไม่เจอใครซูเซียงเลยไปทางด้านหลัง เป็ นดัง

คาดว่าทุกคนล้วนขุดอุโมงค์เตียงคังอยูท่ ีนัน คึกคักจอแจ
ซูเซียงทักทายทุกคนแล้วจึงกลับห้องมาเปลียนชุด

ชุ่ยหลิวไปเรียกรถวัวของซ่งหนานมาให้ก่อนแล้ว เมือซู
เซียงเปลียนชุดเสร็จเตรียมจะออกไป รถวัวก็ถกู ขับออก
มาแล้ว จ้าวเซิงนําถุงสมุนไพรสองถุงนันใส่ไว้บนรถวัว ซู
เซียงยังอุม้ กล้วยไม้ผลึกใสไว้อย่างหวงแหนออกมา ทุก
คนรีบมุง่ หน้าไปยังเมืองหลวง

44
หลีปั วหมิงเห็นซูเซียงส่งสมุนไพรหายากมากมายเช่นนี
มาก็ดีใจหุบยิมไม่ได้ “ขอบคุณแม่นางซูเซียงมาก ขอบ
คุณมาก! ข้ากลุม้ ใจจนหนวดขาวไปหมดแล้วนี!”

หลีปั วหมิงดีใจมาก จึงยังพูดหยอกล้อได้บา้ ง ซูเซียง

หัวเราะร่า หลังจากนันก็สง่ สายตามีเลศนัยให้เขา “อา
หลีท่านมานี มาดูของทีข้าจะให้ด”ู

หลีปั วหมิงถึงแม้วา่ จะสงสัย แต่วา่ วันเวลาทีอยูก่ บั ซูเซียง

มาก็ไม่นบั ว่าสัน รูว้ า่ คนอย่างนางนันจะต้องมีของทีหวง
แหนแน่!

“แม่นางซูเซียง ถุงผ้านีท่านใส่อะไรเอาไว้” หลีปั วหมิงเขา

45
มาใกล้อย่างทันที ถามอย่างสงสัย

ซูเซียงนําถุงผ้าวางไว้บนโต๊ะอย่างระมัดระวัง หลังจาก
นันก็คอ่ ยๆ เปิ ดทีละชัน ปรากฏกล้วยไม้ผลึกใสทีใช้ใบ
ห่อไว้

“ท่านดูของสิงนี สามารถช่วยชีวิตยายเซียได้แล้วใช่ไหม”
ซูเซียงถามอย่างตืนเต้น

หลีปั วหมิงดมกลินแรงนันก็มนใจเลยว่
ั าเป็ นกล้วยไม้
ผลึกใส และยังยืนมือออกไปตรวจสอบอย่างละเอียด
หนึงที ใบหน้ายิงตืนเต้นเข้าไปใหญ่ “นีเป็ นยาทีช่วยชีวิต
คนได้ ยาช่วยชีวิต!”

46
“อีหราน รีบนําตะกร้ามา นํายาเหล่านีใส่ลงไป ยังมียาที
เมือวานข้าจัดไว้สองเทียบนันใส่ลงมาด้วย พวกเรารีบไป
จวนเซียกัน!”

หลายวันก่อนหน้านีอีหรานออกไปข้างนอกเพิงจะกลับ
มาไม่นาน ช่วยเก็บรวบรวมยาช่วยชีวิตยายเซีย สอง
วันนียุง่ จนหน้าเล็กๆ ปรากฏเบ้าตาดํา

เห็นซูเซียงมา ก็รบี วิงมาตะโกนเรียกพีสาวตาปริบๆ และ

ยังเห็นกล้วยไม้ผลึกใส ดวงตาเล็กๆ ก็สว่างเป็ นประกาย
ถูกหลีปั วหมิงตะโกนเรียกจึงได้สติกลับมา รีบไปหยิบ
ตะกร้าและยาสมุนไพรทีเขาเตรียมไว้ตงแต่
ั เมือวานมา

47
กล่าวว่าเตรียมไว้ตงแต่
ั เมือวาน แท้จริงแล้วหลีปั วหมิ
งจัดเทียบยานีเอาไว้นานแล้ว เพียงแค่ยงั ไม่มีวิธีการ
รักษาและยารักษาร่างกายทีอ่อนแอไอมาเป็ นระยะเวลา
นาน ดังนันจึงยังเป็ นเทียบยาทีไร้ประโยชน์

เมือวานไปเมืองหลวงพบยายเซีย อาการป่ วยของนางดู

แย่ลงเรือยๆ หลีปั วหมิงยังคิดว่าหรือว่าจะนํายาเทียบนี
ให้ ลองใช้ชวคราว
ั คิดไม่ถงึ ว่าวันนียาทีเป็ นส่วน
ประกอบสําคัญจะถูกส่งมา จะไม่ทาํ ให้เขาตืนเต้นได้
อย่างไร!

ตอนอยูใ่ นโลกก่อนหน้านัน ซูเซียงเห็นยายและปู่ จ่าย

เทียบยากล้วยไม้ผลึกใส แต่วา่ เพราะว่ากล้วยไม้ผลึกใส
48
นันขาดแคลนหายาก ยิงโลกปั จจุบนั มีมลพิษมาก กล้วย
ไม่คริสตัลจึงเหมือนสูญพันธุไ์ ปแล้ว ดังนันสําหรับยา
สมุนไพรนีนางจึงเพียงแค่รูจ้ กั เคยวิจยั เกียวกับใบสังยา
ของมันมาไม่นอ้ ย

“อาหลี ท่านดูใบสังยาให้ขา้ หน่อยได้ไหม” ซูเซียงจําได้

ว่ากล้วยไม้ผลึกใสนีมีสมุนไพรบางชนิดทีมีฤทธิต่อต้าน
กัน อีกทังยาสมุนไพรเหล่านันเป็ นยาทีใช้กนั อยูบ่ อ่ ยๆ
ถ้าหากว่าอาหลีจ่ายยาผิด เช่นนันคงทําร้ายชีวิตคนเข้า
ให้แล้ว

49
ตอนที 487 ไปเยียมเยียนฮูหยินเฒ่าเซีย

หลีปั วหมิงพยักหน้าทันที รีบวิงกลับไปทีห้องถือใบสังยา

50
มา ส่งให้ซเู ซียงดู “แม่นางซูเซียงท่านช่วยข้าดูหน่อย
เทียบยานีมีอะไรไม่สมบูรณ์หรือไม่ กล้วยไม้ผลึกใสนีมี
น้อยนัก อาจารย์เคยบอกข้าว่ามียาสมุนไพรบางอย่างที
มีฤทธิต่อต้านกับมัน ข้ากลัวว่าจะตกหล่นอะไรไป...”

ซูเซียงไม่กล้าทําหน้าทีเป็ นใหญ่ รับเทียบยามาพิจารณา

อย่างละเอียดหนึงที หลังจากนันก็ถามเกียวกับอาการ
ของโรคของฮูหยินผูเ้ ฒ่าเซียมากมาย หลีปั วหมิงตอบที
ละคําถาม ซูเซียงไตร่ตรองเป็ นครังทีสาม ปรึกษากับหลี
ปั วหมิงว่ามีสมุนไพรสองชนิดว่าควรจะต้องลดจํานวนลง
หรือไม่

ทังสองคนปรึกษาเรืองเทียบยาก็ใช้เวลาไปแล้วกว่าชัว
ยาม ดวงอาทิตย์ตน้ ฤดูหนาวนันตกลับขอบฟ้าไปนาน
51
แล้ว ด้านนอกจึงเป็ นสีดาํ มืด

“แม่นางซูเซียง หรือว่าท่านไปจวนเซียกับข้าไปช่วยข้าดู
ที?” ประโยคนีของหลีปั วหมิงถึงแม้วา่ จะถามซูเซียง แต่
ว่าตาของเขากลับมองทางจ้าวเซิง

นีเป็ นหัวหน้าใหญ่ของบ้านเขานะ! ถ้าหากว่าเขาอยูก่ บั

หวังเฟยน้อยสองต่อสองต้องถูกเขาทําให้เสียเวลา เช่น
นันหนังของตนคงจะถูกสับแน่ แต่วา่ คิดอย่างถีถ้วนแล้ว
บ้านซูเซียงมีคนตังมาก สองคนพูดคุยกันคงไม่สะดวก
ขนาดนัน ถ้าหากวันนีไปจวนเซียกลับมาเร็วหน่อย ค่อย
เตรียมห้องให้พวกเขา ฮ่าฮ่า

52
หัวคิวของซูเซียงขมวดมุน่ ไปจวนเซียคงไม่มีปัญหาอะไร
นางอยากไปดูอาการป่ วยของฮูหยินเฒ่าเซียด้วยตาตัว
เอง แต่ก็รูส้ กึ ว่าสีหน้าของหลีปั วหมิงแปลกๆ อยูต่ ลอด
“อาหลี ท่านเป็ นอะไรหรือ? ดูแล้วเป็ นอะไรนี ไม่สภุ าพ
เลยนะ...”

ซูเซียงรูว้ า่ พูดกับคนอาวุโสเช่นนีไม่ดี แต่หลีปั วหมิ

งแสดงออกชัดเจนมากเกินไป ยักคิวหลิวตาให้สองคน
ปากยังชักกระตุก คนทีรูส้ ามารถพูดได้วา่ เขาเป็ นเพียง
คนอัปลักษณ์ คนทีไม่รูก้ ็จะคิดว่าเขาเป็ นคนบ้าสติ
ฟั นเฟื อนละ!

ซูเซียงหันกลับมา ปรึกษาเสียงเบากับจ้าวเซิงไม่กี
ประโยค จ้าวเซิงพยักหน้า “ตอนเจ้าออกมาเจ้าได้บอก
53
ท่านพ่อท่านแม่หรือยัง”

ซูเซียงกล่าว “บอกแล้ว ท่านพ่อท่านแม่บอกว่าถ้าฟ้ามืด

แล้ววันพรุง่ ค่อยกลับก็ได้”

เห็นทังสองคนเห็นด้วยแล้ว หลีปั วหมิงก็ยมจนตาหยี

ิ รีบ
ให้จางตงส่งซ่งหนานกลับไป หลังจากนันก็ขบั รถม้ารีบ
ไปจวนเซีย

เมือมาถึงจวนเซียแล้ว จ้าวเซิงเพราะว่าเป็ นชายคนนอก

ดังนันจึงเข้าประตูบานทีสองไม่ได้ ซูเซียงเห็นสีหน้าเขา
มืดคลําลง จึงรีบเข้าไปปลอบ “ท่านนังดืมชารออยูท่ ีนีนะ
ข้าไปดูคนไข้เดียวออกมา วันนีตอนกลางคืนมีโคมไฟ ข้า

54
พาท่านไปดูโคมไฟนะ”

ซูเซียงพลันนึกออกว่าวันนีเป็ นวันทีสิบห้า ในเมืองหลวง

มีงานเลียงโคมไฟ จึงได้กล่าวเกลียกล่อมให้ดีใจ

เดิมทีจา้ วเซิงไม่คอ่ ยพอใจ แต่ได้ยินซูเซียงพูดเช่นนี ริม

ฝี ปากก็คอ่ ยๆ ยกยิมขึน คิดว่าอีกสักพักจะได้จงู มือ
ภรรยาตัวน้อยของเขาเดินเทียวเตร็ดเตร่บนถนนใหญ่ ก็
รูส้ กึ มีความสุขจนตัวจะพองแล้ว

“ได้ เช่นนันภรรยารีบออกมานะ อีกสักพักโคมไฟจะหมด

แล้ว ” จ้าวเซิงยกถ้วยชาขึนมาจิบหนึงคํากล่าวอย่างสด
ชืน

55
สาวใช้ทีอยูด่ า้ นข้างทังสองอดไม่ได้ทีจะยิมในใจ ท่าน
ชายคนนีใบหน้าเย็นชา แต่มีใจเป็ นเด็กเล็กคนหนึง ฟ้า
เพิงจะมืด โคมไฟมีถงึ เทียงคืน พูดให้ชดั ก็คือทนไม่ได้ที
จะอยูห่ า่ งจากภรรยาตัวน้อยของตน

สาวใช้เห็นเงาหลังของซูเซียงเดินห่างออกไป ก็แอบมอง
จ้าวเซิงหลายครัง รูส้ กึ ว่าสามีภรรยาน้อยคูน่ ีไม่ใช่คน
ธรรมดา แต่เหตุใดทังสองคนนีจึงได้สวมเสือผ้าธรรมดา
เล่า

สาวใช้ไม่กีคนลอบกระซิบลับหลัง แม่นมเดินออกมาจึง
ได้เดินไปตี “เรืองของผูอ้ ืนพวกเราอย่าไปยุง่ มาก ไม่แน่
ว่าเขาอาจจะมาดูฮหู ยินผูเ้ ฒ่า เพือปิ ดบังฐานะ ล้วนเป็ น
56
เจตนาดี พวกเราไม่ควรสร้างปั ญหา!”

ฮูหยินเฒ่าเซียบริหารบ้านเรือนถูกต้อง มีเมตตาต่อคน
แม้แต่คนคนรับใช้ก็ยงั เป็ นคนทีมีจิตใจเมตตา ได้ยิน
แม่นมอบรมอย่างนุ่มนวล เหล่าสาวใช้ก็ปิดปากเงียบ หัว
เราะฮีๆ วิงจากไป

คนแก่ในบ้านกลัวว่าสาวใช้เด็กรับใช้จะเอะอะโวยวายส่ง
ผลกระทบต่อการรักษาของฮูหยินเฒ่า แต่ฮหู ยินเฒ่า
กลับโบกมือ กล่าวว่าชอบทีในบ้านทุกคนเล่นกันอย่าง
สนุกสนาน ได้ยินแล้วกระปรีกระเปร่า อารมณ์ของนางก็
ดีขนเล็
ึ กน้อย

57
ตอนที 488 ทีแท้คือหมอหญิงให้เกียรติมา

ยามนี ทัวทังจวนเซีย ถึงแม้วา่ จะอยูใ่ นช่วงเวลาทีฮูหยิน

เฒ่ากําลังป่ วยแต่ก็ไม่เห็นกลินอายความตายอึมครึมเลย
สักสายเดียว ถึงแม้วา่ ในใจของสาวใช้หลายคนจะเป็ น
กังวล กระทังเขียนอยูบ่ นใบหน้าอย่างชัดเจน แต่ทว่านํา
เสียงยังครึกครืน พยายามทําเสียงแห่งความสุขให้ดงั เข้า
ไปในห้อง

58
เมือหลีปั วหมิงพาซูเซียงเข้าประตูสองมา แม่นมทีอยูข่ า้ ง
กายฮูหยินเฒ่าเซียก็กล่าวถามอย่างไม่สบายใจ “ท่าน
หมอหลี ฮูหยินท่านนีคือ?”

ถึงแม้วา่ จะเป็ นคนทีหลีปั วหมิงพามา แต่วา่ ก็เป็ นคน

แปลกหน้าอยูด่ ี ยามนีร่างกายของฮูหยินเฒ่ายิงไม่สดู้ ีอยู่
แม่นมนับว่าเป็ นคนรอบคอบระวังภัยจึงต้อง
ถามมากกว่าเดิมสักประโยค

หลีปั วหมิงตะลึงไปชัวครู ่ เข้าเพียงแค่มีความสุขทีได้พาซู

เซียงมาดูคนป่ วยเท่านัน กลับไม่ได้ปรึกษาเรืองฐานะที
แท้จริงของซูเซียงมาก่อน

59
คิดไม่ถงึ ว่าซูเซียงจะยิมตอบอย่างสง่างาม “สามีขา้ น้อย
แซ่จา้ ว เป็ นหมอหญิง แม่นมจะเรียกข้าว่าฮูหยินจ้าวก็
ได้”

แค่ได้ยินว่าเป็ นหมอหญิง สีหน้าของแม่นมก็เปลียนไป

เล็กน้อย กล่าวด้วยความยําเกรง “ฮูหยินจ้าวโปรดให้
อภัย ฮูหยินจ้าวโปรดให้อภัยด้วย!”

“ไม่เป็ นไรไม่เป็ นไร...” ซูเซียงโบกมือยิม “พวกเรารีบเข้า

ไปเถอะ”

ซูเซียงเดินเข้าไปข้างในแล้วก็ปลอบแม่นมทีมีสีหน้าทุกข์
ระทม “ฮูหยินเฒ่าของท่านเป็ นผูม้ ีเมตตา พระโพธิสตั ว์

60
จะต้องปกปั กรักษาให้ปลอดภัย อายุยืนร้อยปี ครังนีก่อน
ข้ามาได้สง่ ยาสมุนไพรหายากมาให้เล็กน้อย ถ้าหากว่า
สามารถใช้ได้ เชือว่าฮูหยินเฒ่าของท่านจะยังมีหวัง”

ซูเซียงไม่ได้พดู จนน่ากลัวเกินไป ถึงแม่วา่ จะมีกล้วยไม้

ผลึกใส มีเทียบยาทีหลีปั วหมิงจัด แต่ถา้ อาการป่ วยของ
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเซียสาหัสขาดพลังกลับคืนเล่า ถ้าตอนนี
นางบอกว่าสามารถช่วยได้ ถึงเวลาช่วยไม่ได้จะทําอย่าง
ไร

ซูเซียงเรียกตนเองว่าข้าน้อยก็ไม่ผิด ไม่พดู ว่าตนเองเป็ น

เซียงจุน หลายวันก่อนหน้านีหลีปั วหมิงบอกนางว่า
บันทึกชือหมอหญิงของนางออกมาแล้ว เป็ นระดับแปด

61
อยูใ่ นยุคสมัยทีไม่มีหมอหญิงนี ต่อให้เป็ นหมอหญิง
ระดับแปด นันก็ถือเป็ นเพชรพลอยท่ามกลางทรัพย์
สมบัติ ได้ยินว่าซูเซียงเป็ นหมอหญิง อีกทังมีระดับชัน
ทุกคนล้วนเข้ามาคุกเข่าโขกศีรษะให้ซเู ซียง ขอให้ซเู ซียง
ช่วยชีวิตฮูหยินเฒ่าของพวกเขา!

ซูเซียงไม่รูจ้ ะแสดงสีหน้าอย่างไร รับรองกับทุกคนว่าจะ

หารือเรืองยาสมุนไพรอย่างดีทีสุดกับหลีปั วหมิง ช่วยเห
ลือฮูหยินเฒ่าเซียอย่างสุดความสามารถ!

เมือถึงห้องของฮูหยินเฒ่าเซีย ด้านหน้าเตียงของนางมี
ลูกสะใภ้สองคนล้อมอยู่ ล้วนอายุราวๆ สามสีสิบปี พูด
คุยเรืองเล่นอยูต่ รงนัน หยอกล้อฮูหยินผูเ้ ฒ่าจนยิม
62
แย้มดีใจเช่นกัน

ซูเซียงดูออกว่า รอยยิมบนใบหน้านันเป็ นของจริง เป็ น

ความสุขทีออกมาจากใจ ซูเซียงถอนใจเบาๆ ขอเพียงแค่
คนป่ วยกําลังใจดี เช่นนันก็เป็ นส่วนสําคัญขันพืนฐานที
ทําให้การรักษาสําเร็จได้ดว้ ยดีแล้ว

“ฮูหยินเฒ่า ท่านหมอหลีมาแล้ว ยังพาหมอหญิงระดับ

แปดมาท่านหนึงด้วย บอกว่าจะมาดูทา่ น!” แม่นมรีบ
ก้าวเร็วเข้าห้องไปบอกฮูหยินเฒ่าเซีย นําเสียงมีความ
ตืนเต้นอยูม่ าก

ฮูหยินเฒ่าเซียประหลาดใจเล็กน้อย สายตาทีเต็มไปด้วย

63
ความเมตตาใสสะอาดมองมาทางประตู นีคงไม่เป็ น
เพียงแค่หมอหญิงทีวังหลวงจารึกชือไว้ อีกทังยังมีลาํ ดับ
ขันด้วย! ในใจของฮูหยินเฒ่าเซียสงสัยเล็กน้อย คนใหญ่
โตเช่นนีมาถึงจวนตนเองเพือมารักษาตนเองหรือ

มองซูเซียงทีเดินเข้ามาถึงแม้วา่ จะสวมเสือผ้าง่ายๆ
สบายๆ แต่วา่ อารมณ์ทีแสดงบนใบหน้ากลับอ่อน
โยนอบอุน่ ผมถูกหวีรวบไว้อย่างทะมัดทะแมง แค่มองก็
รูว้ า่ เป็ นคนมีจิตใจดีมีความสามารถปราดเปรือง

แค่เพียงมองปราดเดียว ฮูหยินเฒ่าเซียก็เกิดความรูส้ กึ ดี
ต่อซูเซียง หัวเราะร่าสองครังและไออีกสองครัง กล่าวขอ
โทษ “ผูย้ งใหญ่
ิ โปรดให้อภัย! ข้าไอจริงๆ แค่กๆ รับรอง
ท่านไม่ได้แล้ว”
64
“ซูเซียงเดินมาทีหน้าเตียงของนางอย่างเร็ว ประคองมือ
ของนาง “ฮูหยินเฒ่าเซียไม่ตอ้ งมากพิธีหรอก สิงทีท่าน
ทําให้กบั คนทัวไปทุกคนล้วนประจักษ์แก่สายตา!”

65
ตอนที 489 ไม่สามารถไปดูโคมไฟเป็ นเพือนท่านได้แล้ว

คําทักทายเล็กน้อยไม่กีประโยคของซูเซียงได้เปลียนเป็ น
ตรวจอาการให้ฮหู ยินเฒ่าเซียอย่างตังใจ สุดท้ายก็จบั
ชีพจรให้ หลังจากปลอบคนแล้ว ถึงได้ถอยไปทีฉากตรง
ข้าม ปรึกษาอาการป่ วยกับหลีปั วหมิงอย่างละเอียด

อาการป่ วยของฮูหยินเฒ่าเซียยังอยูใ่ นขอบเขตทีควบคุม

ได้ เมือครูพ่ ดู คุยกับหลีปั วหมิงถึงสถานการณ์ไปไม่นอ้ ย
แล้ว ทังสองคนก็นาํ เทียบยามาพิจารณาอย่างละเอียด

66
อีกที มีตวั ยาหนึงทีต้องเพิมปริมาณเข้าไปอีก

ถุงยาทีเมือวานหลีปั วหมิงเตรียมไว้วนั นีไม่ได้ใช้แล้ว จัด

เทียบยาใหม่ ให้คนรีบไปหยิบยาใหม่มา

เพือป้องกันปั ญหาอะไรทีจะเกิดขึนหลังกินยาโดยไม่มี
หมออยูข่ า้ งๆ หลังจากทีฮูหยินเฒ่าเซียพักผ่อนแล้วซูเซี
ยงถึงได้ออกมาดูจา้ วเซิงทีห้องด้านนอกสองครัง

เดิมทีคิดว่าจ้าวเซิงจะกวนประสาทหรือไม่ก็ไม่พอใจ
กลับคิดไม่ถงึ ว่าเขาจะนังอยูน่ ิงๆ บนเก้าอี ในมือพลิก
หนังสืออ่าน

67
“ขอโทษท่านจริงๆ นะ วันนีบอกว่าจะไปดูโคมไฟกับท่าน
คิดว่าคงไปไม่ได้แล้ว อาการของฮูหยินเฒ่าไม่ดี พวกเรา
ต้องเฝ้าดู..” ซูเซียงถูมือไปมาขอโทษจ้าวเซิง

จ้าวเซิงวางหนังสือทีอยูใ่ นมือลง ยิมให้นางบางๆ “คน

ป่ วยเร่งด่วนกว่า โคมไฟเดือนหน้าก็ยงั ดูได้ เจ้ารีบไปดู
นางเถอะ ข้าจะรอเจ้าทีนี”

ซูเซียงเห็นสีหน้าของจ้าวเซิงดี แล้วยังกลับมาปลอบนาง
อีก ถอนหายใจยาวๆ

ตลอดทังคืน ฮูหยินเฒ่าเซียไอจนตืนขึนมาสองครัง และ

อาเจียนเป็ นเลือดหนึงครัง แต่เลือดทีอาเจียนออกมานัน

68
เป็ นเลือดสีดาํ และยังมีเสมหะข้น ทําให้สาวใช้ทีอยูใ่ น
จวนกลัวมาก เรียกซูเซียงและหลีปั วหมิงเสียงดัง

ทังสองคนเดิมทีก็สะลึมสะลืออยากนอนอยูใ่ นห้องรับ
แขก แต่ได้ยินเสียงตะโกนของสาวใช้ก็รบี วิงเข้ามา

ซูเซียงเห็นสิงทีนางอาเจียนออกมา ก็ถอนใจอยูใ่ นใจ

ของเหล่านีอาเจียนออกมาก็ดี เพือป้องกันการวินิจฉัยที
ผิดพลาดของตน จึงให้หลีปั วหมิงมาตรวจร่างกายของ
ฮูหยินเฒ่าเซียอีกที

แม่นมทีเข้ามาก่อนพวกซูเซียงร้อนใจจนกระทืบเท้าอยู่
ด้านข้าง นําตาไหลออกมาจากดวงตา “ท่านหมอหญิง

69
แท้จริงตอนนีเป็ นอย่างไรบ้าง...”

ริมฝี ปากของซูเซียงยกยิม โบกมือให้นาง “แม่นมไม่ตอ้ ง

กังวลไป ของสกปรกเหล่านี ฮูหยินเฒ่าอาเจียนออกมา
แล้ว จะค่อยๆ ดีขนช้
ึ าๆ”

“จริงหรือ” แม่นมมองไปยังซูเซียงแล้วก็มองไปทางหลีปั ว
หมิงอย่างไม่อยากเชือ

หลีปั วหมิงพยักหน้าให้นางกล่าว “ของสกปรกเหล่านีอยู่

ในตัวของฮูหยินผูเ้ ฒ่าตกตะกอนมานาน ทําร้ายร่างกาย
วันนีสามารถอาเจียนออกมาได้ เสริมด้วยการรักษาทาง
ยาช้าๆ จะต้องค่อยๆ ดีขนแน่
ึ นอน”

70
กลัวว่าแม่นมจะยังไม่คอ่ ยเข้าใจ หลีปั วหมิงเลยกล่าว
เสริมอีกประโยค “ตอนนีชีวิตของฮูหยินเฒ่าเซียไม่มีทกุ ข์
ใดๆ แล้ว”

หลังจากแม่นมได้ยินแล้วก็ดีใจมาก คุกเข่าลงบนพืนดัง
โครม! โขกศีรษะให้ทงสองคน
ั เดิมทีคิดว่าจะโขกต่ออีก
หลายๆ ครัง แต่กลัวว่าจะทําให้ฮหู ยินเฒ่าทีเพิงหาย
ตกใจกลัว จึงรีบลุกขึนจากพืน

”ฮูหยินผูเ้ ฒ่า ฮูหยินผูเ้ ฒ่าท่านดีขนบ้

ึ างหรือไม่” แม่นม
ลูบหลังไล่ลมให้ฮหู ยินเฒ่าเซียไป พลางถามอย่างร้อนใจ
ไป

71
ฮูหยินเฒ่าเซียบ้วนปาก หอบหลายครัง ริมฝี ปากยกยิม
บางๆ ดวงตาถึงแม้วา่ จะมีนาตาคลออยู
ํ ม่ ากแต่กลับมี
ความใสแจ๋วอย่างชัดเจน ใช้มือตบเบาๆ อย่างปลอบ
โยนบนมือของแม่นมกล่าวว่า “ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไร ตอน
นีสบายขึนมากแล้ว”

แม่นมเห็นฮูหยินเฒ่าเซียดีขนจริ
ึ งๆ แล้ว ดีใจจนไม่รูจ้ ะ
วางมือไว้ตรงไหน ลูกสะใภ้ทงสองคนของฮู
ั หยินเฒ่าเซีย
รวมถึงหลานสะใภ้รบี เขามาจากด้านหลัง ทุกคนตืนเต้น
แทบแย่

เป็ นเช่นนีครังแล้วครังเล่าตลอดทังคืน จนถึงเทียงวันของ

วันทีสอง ในทีสุดอาการป่ วยของฮูหยินเฒ่าเซียก็คงที
72
แล้ว ซูเซียงและหลีปั วหมิงปรึกษาเทียบยาใหม่ เหลือหลี
เหวินหมิงและถังอีดูแลอยูท่ ีนี ถึงได้กลับไปพร้อมกับจ้าว
เซิง

เมือวานวิงอยูบ่ นเขาหนึงวัน กลางคืนไม่ได้หลับตาทัง

คืน แน่นอนว่าซูเซียงจะต้องเหนือย พิงจ้าวเซิงหลับลึก
อยูบ่ นรถม้า

ตอนที 490 ไม่เห็นนํามันสนแล้ว

73
กลับมาถึงบ้าน ทุกคนเพิงจะทําอาหารกลางวันเสร็จ แต่
จ้าวเซิงไม่เรียกซูเซียงให้ตืน ส่ายหน้าเบาๆ ให้ทกุ คน ถึง
ได้อมุ้ ซูเซียงกลับเข้าห้อง

หลังจากปิ ดประตูออกมาแล้วสองสามีภรรยาเฒ่าแซ่
หวังก็เข้ามาถาม “เกิดอะไรขึนหรือ ป่ วยหรือ”

จ้าวเซิงรีบโบกมือ “ท่านพ่อท่านแม่วางใจ เซียงเอ๋อร์ไม่

ได้เป็ นอะไร เมือวานตอนกลางคืนดูแลคนป่ วยไม่ได้นอน
ทังคืน อีกสักพักอุน่ กับข้าวในหม้อไว้ให้นาง รอนางตืน
ค่อยกิน”

74
สามีภรรยาเฒ่าแซ่หวังตกลงทันที หลังจากนันจ้าวเซิงก็
รีบไปกินข้าวไม่กีคํา ถึงได้กลับมาพักผ่อนทีห้องของตน
เอง

จ้าวเซิงทีนอนอยูบ่ นเตียงถอนใจเล็กน้อย เมือก่อนเขาไม่

หลับตาติดกันสามวันสามคืนยังไม่เหนือยเช่นนี ดูแล้ว
ยาพิษครังนีจะทําร้ายร่างกายเขามากเกินไปแล้ว แค่อด
นอนแค่คืนเดียวก็เหนือยแทบแย่

จ้าวเซิงถอนใจไปแล้วก็คิดเรืองนีไป เรืองนียังคิดหาวิธี
การไม่ออกก็หลับลึกไปเสียแล้ว

อาหารกลางวันทีอุน่ ไว้แน่นอนว่ายังไม่มีคนกิน เพราะ

75
นางตืนมาฟ้าสว่างก็กลายเป็ นสีดาํ เสียแล้ว ถึงเวลา
อาหารเย็นพอดี

ร่างเดิมทีมาอาศัยอยูน่ ีไม่เลว อีกทังหลังจากทีนางมา

แล้วก็ออกกําลังกายอย่างสุดความสามารถ นอนไปครึง
วัน ความเหนือยทีมีก็หายไปหมดแล้ว นางออกมาจาก
ห้องด้วยสติอารมณ์แจ่มใส บิดขีเกียจใหญ่ๆ “นอนจน
ตืนนีมันรูส้ กึ ดีจริงๆ!”

สองสามีภรรยาแซ่หวังกําลังนังอยูใ่ นบ้านเก็บถัวฝักยาว
ถัวฝักยาวเหล่านีมาจากทีซูเซียงปลูกมาไว้ในคอก
จํานวนถึงแม้วา่ จะไม่มาก แต่วา่ บางครังนํามากินแก้ขดั
ก็ไม่เลว “ลูกสาวตืนแล้ว ไปเรียกลูกเขยมาไหม”

76
ได้ยินคําว่า ‘ลูกเขย’ สองคํากะทันหัน ดวงตาของซูเซียง
ก็กะพริบปริบๆ ด้วยความสงสัย จนได้สติกลับมา ลูกเขย
ก็คือชายน่าเกลียดคนนันนะหรือ แต่วา่ ก็ไม่รูว้ า่ ทําไม ได้
ยินคํานีแล้ว ในใจของซูเซียงก็รูส้ กึ อบอุน่ ริมฝี ปาก
ปรากฏรอยยิม “ให้เขานอนสักหน่อย ทํากับข้าวเสร็จ
ค่อยเรียกเขา”

ซูเซียงหัวเราะคิกคิก ขยับเข้าไปด้านข้างของแม่เฒ่าหวัง
“ท่านแม่ วันนีอาหารเย็นจะทําอะไรกินหรือ กระต่ายเมือ
วันก่อนทีพีซ่งล่ามาให้ยงั มีชีวิตอยูห่ รือไม่”

“เจ้าเด็กตะกละ เจ้าอยากกินมัน มันจะยังสามารถมีชีวิต

อยูห่ รือ” แม่เฒ่าหวังยิมอย่างจนปั ญญา จิมทีหน้าผาก
77
ของซูเซียง ถึงได้วางถัวฝักยาวทีอยูใ่ นมือ หันตัวเดินทาง
ห้องครัว เดินไปพลางกล่าว “ก่อนทีเจ้าจะกลับมาข้าฆ่า
กระต่ายไปแล้ว ไม่รูว้ า่ เจ้าตังใจจะทําอะไรกิน จึงวางไว้
ตรงนัน”

ตาของซูเซียงกะพริบปริบๆ คิดถึงวันนีทีตนเองขึนเขาไป
ได้ของดีเหล่านันมา หัวเราะหึหึ กล่าวอย่างมีเลศนัย
“ท่านแม่ วันนีข้าจะทําของแปลกใหม่ให้พวกท่านกิน
หึๆ!”

“เจ้าเด็กตะกละ ไม่รูว้ า่ จะทําของเล่นอะไรใหม่ๆ ได้ พ่อ

แม่จะรอของดีของเจ้า ต้องการลูกมือไหม” แม่เฒ่าหวัง
กล่าวอย่างโมโหไป หยิบเนือกระต่ายออกมาวางบน
เขียง
78
ซูเซียงคิดว่าวันนีจะทําเนือกระต่ายนําแดง ดีเลย จะลอง
ทําโป๊ ยกักและมูเ่ ซียงทีนํากลับมา ถึงแม้วา่ ของเหล่านี
ตอนนีจะยังเปี ยกอยู่ แต่วา่ ของสดใหม่ก็จะได้รสชาติที
สดใหม่ เติมเม็ดฮวาเจียว[1]อ่อนทีนางเพิงจะตากแห้ง
เสร็จไม่กีวันก่อนหน้านี ซูเซียงคิดแล้วก็นาลายไหล
ํ แม่
เฒ่าหวังทีมองอยูข่ า้ งๆ รูส้ กึ ขําขัน

ซูเซียงเริมจากใช้นามั
ํ นหล่อลืนหม้อ หลังจากนันก็เริมทํา
เนือกระต่าย เมือนางคิดจะใช้นามั
ํ นสนมาชูรสชาติ กลับ
พบว่ามุมนันว่างเปล่า!

ซูเซียงสงสัยจนต้องขยีตา มองอย่างละเอียดอีก ตรงนัน

79
ก็ยงั เป็ นทีว่างโล่ง เหลือเพียงรอยเท้าใหญ่ๆ

ซูเซียงมองขนาดของรอยเท้านันอย่างพิจารณา นางจํา
ไม่ได้วา่ ใครในบ้านทีมีเท้าใหญ่ขนาดนี

ในบ้านนอกจากยายซูทีพันเท้าเล็กหน่อยแล้ว ขนาดเท้า
ของคนอืนก็เป็ นขนาดปกติ อีกทังคนในบ้านก็ไม่มีใคร
สวมรองเท้าฟางเช่นนี

ซูเซียงสงสัยจนพุง่ ตัวออกไปนอกห้องถามแม่เฒ่าหวังที
กําลังล้างต้นหอม “ท่านแม่ วันนีมีใครมาบ้านไหม”

80
------

[1] เมล็ดฮวาเจียว เมล็ดพืชชนิดหนึงของจีนมีรสเผ็ด

ร้อน

81
ตอนที 491 นีเป็ นรอยเท้าขนาดใหญ่ของใคร

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าหวังล้างมือไปพลางตอบ “ไม่มีนี มีอะไรหรือ

ลูกสาว”

“ท่านแม่ ท่านเข้ามาดูนี” ซูเซียงตะโกนออกไปทางนอก

82
ประตูอีก

แม่เฒ่าหวังสงสัยเล็กน้อย แต่ก็วางต้นหอมทีอยูใ่ นมือลง

เช็ดหยดนําทีตัวแล้วเดินไปทีห้องครัว “มีอะไรหรือ”

“ท่านแม่ ท่านมาดูรอยเท้านี ข้าจําไม่ได้วา่ ใครในบ้านที

เท้าใหญ่ขนาดนี แล้วมีใครในครอบครัวเราทีสวมรองเท้า
ฟางเช่นนีด้วยหรือ” ซูเซียงชีไปยังรอยเท้านันแล้ว
ถามอย่างสงสัยยิง

แม่เฒ่าหวังยืนหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ แล้วก็สงสัยมากเช่น
กัน ในบ้านไม่มีใครเท้าใหญ่เช่นนี อีกทังตังแต่เข้าบ้าน
มาใหม่นนั ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงพวกเขาเลย แม้แต่ชิงเหม

83
ยสาวใช้หลายๆ คนล้วนสวมรองเท้าทีทําจากวัสดุ
คุณภาพดี ในบ้านหลังนีล้วนไม่มีคนทีสวมรองเท้าฟาง
เช่นนี

นันไม่ใช่เรืองใหญ่ เรืองใหญ่คือ...แม่เฒ่าหวังพลันตกใจ
จนกระโดดโหยง ถาม “กระปุกใส่นามั
ํ นของพวกเราตรง
นีละ”

ซูเซียงถึงได้ถอนใจออกมาหนึงที ส่ายหัวเบาๆ “ท่านแม่

น่ากลัวว่าในบ้านเราจะมีโจร!”

“อะไรนะ โจรชัว!” แม่เฒ่าหวังตกใจร้อง จนกระทืบเท้า

อีกที แสดงให้เห็นถึงความกังวลและไม่ไว้วางใจของนาง

84
“ไอหยา ไม่ได้ๆ ข้ารีบไปหาท่านพ่อของเจ้าก่อน ไปดูซิวา่
เงินของบ้านเราหายไปเท่าไหร่!” แม่เฒ่าหวังพูดจบก็ไม่
รอซูเซียงตอบกลับ รีบวิงออกไปดุจไฟลุก

“โอย ท่านแม่ วิงช้าๆ หน่อย” ซูเซียงตะโกนตามหลังไป

แต่แม่เฒ่าหวังและผูเ้ ฒ่าหวังก้าวเท้าทังสองข้างอย่างรีบ
ร้อนเข้าไปในห้องพวกเขา

ซูเซียงถอนใจอยูด่ า้ นหลัง นางเคยพูดกับท่านพ่อท่านแม่

หลายครังแล้ว เงินทีให้เก็บไว้ในห้องของพวกเขานันเป็ น
เงินทีใช้ในชีวิตประจําวันเท่านัน ไม่ใช่เงินจํานวนมาก
อะไร ตัวเงินจํานวนมากนางเก็บไว้อย่างดีแล้ว ทีลับที

85
เก็บของไว้ผเู้ ฒ่าทังสองก็รูน้ ี..

ชุ่ยหลิวเองก็ได้ยินเสียงของซูเซียง จึงรีบวิงมาจากหลัง
ห้องโถง “ฮูหยินมีอะไรหรือ มีสงใดในบ้
ิ านเราหายไป
หรือไม่”

ซูเซียงแบมือ ชีทีเดิมทีเคยวางขวดนํามันสน “นํามันสน

ของพวกเราถูกขโมยไปแล้ว ไม่รูว้ า่ ของอย่างอืนหายไป
บ้างหรือเปล่า”

ชุ่ยหลิวมองทีเดิมทีตอนนีว่างเปล่าก็รูส้ กึ เดือดดาลมาก
“เจ้าโจรสมควรตาย! มีมือมีเท้าสมบูรณ์ไม่รูจ้ กั ทํางาน
ด้วยตัวเอง มาขโมย ตายไปแล้วก็ยงั สมควรถูกขังคุก!”

86
“เอาละๆ ไม่ตอ้ งโกรธ อนาคตหากมีรอยย่นทีหน้าผาก
เดียวจะหาสามีดีๆ ไม่ได้หนา!” ซูเซียงไม่ได้โกรธขนาด
นัน นันก็แค่นามั
ํ นสนกระปุกหนึงก็เท่านัน นางขึนเขาไป
แบกกลับมาหลอมใหม่ก็ได้

แต่ช่ยุ หลิวละอายใจมาก “ฮูหยินข้าต้องขออภัยท่าน

จริงๆ สองวันนีพวกข้ายุง่ อยูก่ บั การขุดอุโมงค์ใต้ดินและ
ก่อเตียงคัง ไม่ได้สนใจทางด้านนีเลย” ชุ่ยหลิวพูดอย่าง
ละอายใจไป ในใจก็ประณามตนเองเงียบๆ ดูแล้วจะอยู่
อย่างสบายมานานเกินไปหน่อย แม้แต่จิตใจทีจะระมัด
ระวังขันพืนฐานยังไม่มี

ยามนีเองซูเซียงก็ได้ยินความเคลือนไหวมาจากบน
87
หลังคา วิงออกไปดูดา้ นบน ผลเป็ นอย่างทีคิดไว้คือเป็ น
ชิงสืออุม้ กระพรวนน้อยออกมาไล่จบั ค้างคาวอยูด่ า้ นบน

พูดได้เลยว่าชิงสือเองก็เป็ นบุคคลทีมีความสามารถ
บ้านของตนเพิงจะซ่อมเสร็จแล้วค้างคาวนีมาจากไหน
เล่า คนผูน้ ีถึงกับขึนเขาเพือไปจับมาเลียงบนหลังคา ไม่
ว่ามีธุระหรือไม่มีธุระก็จะพาลูกขึนไปเล่น

ซูเซียงเคยพูดแล้วหลายครัง โดยเฉพาะเมือเห็น
กระพรวนน้อยตามจับค้างคาวเหล่านันอย่างโซซัดโซเซ
ในใจก็สนระริ
ั ก แต่ซเู ซียงรูว้ า่ ชิงสือนันอย่างไรก็ไม่ปล่อย
ให้ลกู หล่นลงมาหรอก ด้วยเหตุนีจึงไม่มองสิงทีทําให้ไม่
สบอารมณ์ อยากจะกลิงไปมายังไงก็ได้!

88
ซูเซียงเพิงจะคิดออกว่า ในเมือทุกคนล้วนยุง่ อยูก่ บั การ
ขุดอุโมงค์ทีด้านหลังเรือน ชิงสือนันจะต้องไม่ได้เข้าไป
ช่วยด้วยตนเองแน่ เพราะว่ามือของเขานันจะต้องอุม้
กระพรวนน้อย ไม่แน่วา่ เขาอาจจะเห็นอะไรบางอย่าง!

“ชิงสือเจ้าลงมาหน่อย ข้ามีเรืองจะถามเจ้า” ซูเซียงกวัก

มือไปทางด้านบน นําเสียงกล่าวอย่างอ่อนโยน

“ไม่วา่ ง!” ชิงสือยืนมือออกไปดูแลกระพรวนน้อย วิงไป

วิงมาอยูบ่ นบ้านเหมือนลิง ทิงเพียงประโยคโหดเ**◌้ยม
หนึงประโยคไว้ให้ซเู ซียง โดยไม่มองกลับมาเลยสักนิด

89
ตอนที 492 ข้าจะระเบิดโทสะ

ซูเซียงตบทีหน้าอกตนเองอย่างกลุม้ ใจ คิดแล้วก็ไม่เข้า
ใจว่าเหตุใดตนเองถึงให้ความสําคัญกับเจ้าคนคนนีใน
ตอนต้น! และไม่รูว้ า่ การทีให้เขาดูแลลูกสาวของตนนัน
แท้จริงแล้วเป็ นเรืองดีหรือเรืองแย่กนั แน่ สูดหายใจเข้า
ลึกๆ แล้วฉีกยิมอีกครัง “วันนีทีบ้านมีขโมยเข้ามา เจ้า
เห็นหรือไม่”

90
“เห็นแล้ว หลูว่ ช์ ิวฮวาคนนันนํานํามันสนในห้องครัวไป”
ชิงสือพูดอย่างเป็ นเหตุเป็ นผลและเป็ นปกติ หลังจากนัน
ก็อมุ้ กระพรวนน้อยไปจับค้างคาวทีบินไปบินมาด้านบน
หยอกล้อกระพรวนน้อยให้หวั เราะคิกคัก

“เจ้าเห็นแล้วทําไมไม่จบั ไว้!” อารมณ์โกรธของซูเซียงนัน

ในทีสุดก็อดกลันไว้ไม่ไหวอีกต่อไปจึงตะโกนออกมา
พลันคิดถึงการ์ตนู เรืองหนึงในโลกปั จจุบนั เหมือนเจ้าหนู
หูกางทีมีวิธีทาํ ให้แม่โกรธจนลมออกทวารทังเจ็ดและตี
ไม่ได้ดา่ ก็ไม่ได้...

ชิงสือปรายตามองซูเซียงเพียงครึงเดียว “ไม่ใช่แค่นามั
ํ น
สนกระปุกหนึงหรือ จะนํามาเทียบกับท่านได้หรือ” หลัง
จากนันก็อมุ้ ลูกจับค้างคาวไว้ในมือแล้วลอยตัวจากไป
91
ทําให้คนรูส้ กึ ว่าซูเซียงเยอะใช้เหตุผลมาอธิบายไม่ได้
หลังจากนันพวกเขาก็ไม่กล้าเข้าใกล้หรือเล่นด้วย งันก็
ไปเล่นทีอืนแล้วกัน!

“ฮึย! ข้าจะปรีดแตก!” ซูเซียงโกรธจนเตะถังไม้ดา้ นข้าง

ควําไปอยูบ่ นพืน ในใจเคียดแค้น แต่นางไม่มีแนวคิดที
แบ่งชนชันแบ่งระดับ ไม่ได้จดั พวกชิงสือเป็ นลูกน้อง แต่
ว่า แต่เจ้าเด็กนีมันกวนอารมณ์ได้ใจจริงๆ!

จ้าวเซิงออกมาจากห้อง เห็นภรรยาตัวน้อยของเขากําลัง
โมโห สีหน้าล้วนเย็นชา สายตาทีคมดุจมีดแวววับทีส่งไป
ชุ่ยหลิวทียืนอยูด่ า้ นข้าง ชุ่ยหลิวเกิดความรูส้ กึ
หนาวสะท้านอยูล่ กึ ๆ ถอยหลังไปหลายก้าว ริมฝี ปาก
ขยับขมุบขมิบเหมือนจะพูดอะไร สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้พดู
92
ออกมา

แต่ก็โชคดีทีนางไม่ได้พดู อะไร มิเช่นนัน ชิงสือจะต้องน่า

เวทนาเป็ นแน่!

ซูเซียงเองก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับชิงสือมากเกินไป เด็ก
คนนีถึงแม้วา่ ซุกซนไม่เหมาะสมเล็กน้อย แต่วา่ ก็
สอนกระพรวนน้อยอย่างดี ซูเซียงเองก็ไม่มีอะไรจะบ่น
ถอนหายใจ “นํามันสนของพวกเราถูกขโมยไปแล้ว!”

จ้าวเซิงได้ยินประโยคนีก็ไม่พอใจ กวาดตามองชุ่ยหลิวที
อยูด่ า้ นข้าง ซูเซียงเห็นสีหน้าของจ้าวเซิงก็รบี ไกล่เกลีย
ให้ช่ยุ หลิว “เมือวานและวันนีพวกเขาขุดอุโมงค์อยูด่ า้ น

93
หลังตลอด มีโจรเข้ามาในบ้านก็โทษพวกเขาไม่ได้”

ซูเซียงพูดไป สีหน้าพลันเข้มขึน “ไม่ใช่สิ แล้วหมาในบ้าน

เล่า!”

ซูเซียงสะบัดมือของจ้าวเซิงออก รีบวิงไปทีคอกหมา เห็น

หมาสองตัวนอนอยูด่ า้ นในดังคาด โชคดีทีหน้าอกของ
พวกมันยังขยับขึนลง กล่าวได้วา่ ยังมีชีวิตอยู่

ซูเซียงตรวจสอบอย่างละเอียด แล้วตะโกนเรียกผูเ้ ฒ่า

หวังให้ออกมา โชคยังดีทีหมาโดนแค่ยาสลบง่ายๆ หลัง
จากกรอกยาให้พวกมันไม่นานก็หายดี

94
“นีมันโจรสมควรสับเป็ นพันชิน!” ผูเ้ ฒ่าหวังพูดอย่าง
โกรธเกลียดไป พลางเก็บหมันโถวทีทําจากแป้งรําข้าว
หยาบทีมุมห้องยืนให้ซเู ซียง “ลูกสาวเจ้าดูสิ คือของสิงนี
บ้านของพวกเราไม่มีแป้งสีนี!”

“โจรผูน้ ีน่าเกลียดจริง โชคยังดีทีไม่ได้ขโมยของทีอยูด่ า้ น

ข้าง” ผูเ้ ฒ่าหวังเก็บยาสมุนไพรไปพลางพูดอย่างทอด
ถอนใจไปด้วย

“ไม่เป็ นไรหรอกท่านพ่อท่านแม่ เมือครูช่ ิงสือบอกแล้วว่า

โจรทีขโมยของก็คือหลูว่ ช์ ิวฮวา อีกครูห่ นึงข้าจะไปถามที
บ้านนาง นํามันสนนีไม่สามารถกินในปริมาณมากๆ ใน
ครังเดียว” ซูเซียงพูดไปแล้วก็ถอนใจ ถึงแม้วา่ นํามันสนนี
จะไม่ใช่ของทีมีชือเสียงราคาแพงอะไร แต่เมือถูกขโมย
95
ไปแล้วนางเองก็ไม่สบายใจ อีกทังยิงกังวลเข้าไปใหญ่วา่
คนอย่างหลูว่ ช์ ิวฮวานันจะกินเข้าไปปริมาณมากในครัง
เดียวหรือไม่ ถ้าหากว่าท้องเสียก็จะท้องเสียรุนแรงจน
เป็ นอันตรายถึงชีวิต มิหนําซําบ้านของนางก็ยงั มีหญิงตัง
ครรภ์หนึงคนด้วย

ยามนีเอง ก็มีสตรีคนหนึงทีมีความสัมพันธ์ทีดีกบั ซูเซียง

รีบวิงเข้ามาในบ้าน เมือเข้ามาในบ้านก็ตะโกนเรียกเสียง
ดัง “น้องซูเซียง น้องซูเซียง ในบ้านของเจ้ามีอะไรหายไป
หรือไม่!”

ซูเซียงรีบเดินเร็วๆ ออกไปต้อนรับ “ใช่แล้ว มีโจรเข้ามา

ในบ้าน”

96
สตรีผนู้ นกระทื
ั บเท้าด้วยความโกรธ “ข้ารู ้ เมือครูไ่ ด้กลิน
นํามันสนทีคุน้ เคยมาจากบ้านของหลูว่ ช์ ิวฮวา เมือวาน
ข้าเห็นนางมาทําลับๆ ล่อๆ อยูบ่ ริเวณบ้านของพวกเจ้า
คิดอยูว่ า่ นางจะขโมยของอะไรหรือไม่ ฮึย! หญิงโง่คนนัน
เป็ นสิงของทีไม่ตอ้ งการหน้าตาแล้วจริงๆ! พูดฉอดๆ ได้
ทังวัน แต่ก็ไม่มองตนเองเลยว่าเป็ นคนมีความคิดความ
อ่านอย่างไร”

สตรีผนู้ ีถึงแม้วา่ จะด่าเรืองนีอยู่ แต่ก็ไม่ได้ใช้คาํ สัปดน

แต่อารมณ์ทีแสดงอยูบ่ นหน้านันก็มีความโกรธแค้นอยู่
เต็มเปี ยม ในหมูบ่ า้ นนีสิงทีน่ารังเกียจมากทีสุดก็คือ
ผูห้ ญิงทีไม่ปฏิบตั ิตามจารีตและหัวขโมย ลองคิดคิดดู
ไม่ใช่เรืองง่ายเลยทีจะเก็บเงินและของมีคา่ ของตนไว้ใน

97
บ้านกลับถูกคนอืนถือออกไปเสียดือๆ ไม่วา่ ใครก็ตอ้ งไม่
พอใจ!

98
ตอนที 493 โทษไม่ถงึ ตาย

“ข้ากําลังคิดว่าจะไปบ้านนาง นํามันสนนัน ครังทีแล้ว

พวกท่านถามข้าว่าเหตุใดจึงใส่แค่นิดเดียว ไม่ใช่เพราะ
ว่าข้าขีเหนียวแน่นอน แต่เพราะว่าถ้าหากกินเยอะเกิน
ไปแล้วจะเป็ นอันตรายถึงชีวิต” ซูเซียงพูดไป แล้วก็ถอน
หายใจจูงมือสตรีคนนันเดินออกไปด้านนอก

“ให้นางกิน กินให้ตายไปเลยยิงดี!” สตรีคนนันพูดอย่าง

อารมณ์เสีย แต่วา่ บนใบหน้ากลับมีความกังวลเจืออยู่
บ้าง “น้องซูเซียง ของสิงนันถ้ากินมากไปจะทําให้ตายได้
เลยหรือ หลูว่ ช์ ิวฮวาผูน้ นน่
ั ารังเกียจก็จริง แต่วา่ ...”

99
คําพูดของสตรีคนนันถึงแม้วา่ จะยังไม่ทนั ได้พดู จบ ซูเซี
ยงกลับรูว้ า่ ความหมายของสิงทีนางต้องการจะสือ อยูใ่ น
หมูบ่ า้ นเดียวกัน ต้องเจอหน้ากันอยูบ่ อ่ ยๆ ไม่กีปี มานี
ทะเลาะเอะอะโวยวาย สุดท้ายก็มีความรูส้ กึ ต่อกัน หลูว่ ์
ชิวฮวาผูน้ นปากเสี
ั ย และเอาเปรียบผูอ้ ืนเล็กๆ น้อยๆ มือ
เท้าไม่ได้สะอาดมาก แต่สดุ ท้ายแล้วก็ไม่ได้มีโทษถึงตาย

“ไปเถอะ พวกเรารีบไปดู อย่าให้นางใส่มากไป เฮ่ย ข้านี

มันมีบาปกรรมอะไร ถูกผูอ้ ืนขโมยของไปแล้วยังต้องรีบ
ไปสอนพวกเขาอีกว่าใช้อย่างไร” ซูเซียงพูดไปถอน
หายใจไป แต่ฝีเท้ากลับเดินเร็วราวกับบิน

ทางด้านหลูว่ ช์ ิวฮวานันเดิมทีก็ขโมยของมา เมือวาน

อาศัยเวลาเทียงคืนผัดอาหารหนึงจาน กลินหอมนันทํา
100
ให้อยากกินจนนําลายสอ เดิมทีก็คิดว่ารอถึงเทียงคืน
ค่อยทําอีกครัง แต่เจ้าลูกสาวตัวอ้วนนันกลับทนหนอน
ตะกละทีมีอยูใ่ นปากไม่ไหว เร่งรัดให้นางทําให้อีก ด้วย
เหตุนีจึงทําให้สตรีทีเข้ามาบอกข่าวซูเซียงพบเข้าให้

จ้าวเซิงยืนอยูต่ รงประตู เห็นเงาด้านหลังของภรรยาของ

ตนค่อยๆ เดินไกลออกไป ในใจรูส้ กึ ไม่พอใจเป็ นอย่าง
มาก อารมณ์ทีแสดงบนใบหน้าเย็นเยียบ แม้แต่ความ
อบอุน่ ทีอยูร่ อบกายก็ลดน้อยลงไปหลายส่วน

“ลูกเขยไม่ตอ้ งโกรธไป นันเป็ นแค่นามั

ํ นสนเล็กน้อย ถ้า
หากว่าลูกเขยชอบ พรุง่ นีให้ตาเฒ่าขึนเขาไปแบกกลับ
มากลันใหม่ก็ได้! ” เห็นสีหน้าของจ้าวเซิงเยียบเย็นมาก
ขึนเรือยๆ แม่เฒ่าหวังก็ตวั สัน
101
จ้าวเซิงเห็นตนเองทําให้ทา่ นพ่อท่านแม่ตกใจกลัวแล้ว
จึงได้เก็บไอเย็นทีอยูร่ อบตัว พยักหน้าให้ผเู้ ฒ่าทังสอง
“ได้ทา่ นพ่อท่านแม่ ข้าทราบแล้ว อีกไม่กีวันข้าจะขึนเขา
ไปกับเซียงเอ๋อร์อีกครัง บนเขายังมีสมุนไพรบางอย่างที
ยังไม่ได้เก็บกลับมา ถือโอกาสแบกเม็ดสนกลับมาอีกก็
ได้”

เห็นสีหน้าของจ้าวเซิงดีขนมาแล้
ึ ว สองสามีภรรยาแซ่
หวังก็มองตากัน ในใจรูส้ กึ พอใจเล็กน้อย พวกเขาไม่รูว้ า่
ฐานะของลูกเขยนันแท้จริงแล้วคืออะไร แต่ก็รูว้ า่ ไม่ใช่
คนธรรมดา คนทีเย็นชาเช่นนัน กลับสามารถเก็บลม
ปราณเพือลูกสาวของตน ดูแล้วลูกสาวของตนคงจะหา
ลูกเขยทีดีได้แล้ว

102
จ้าวเซิงคิดแล้วก็กล่าวอีก “ท่านพ่อท่านแม่ ข้าไปดูก่อน
ป้องกันเผือภรรยาจะถูกผูอ้ ืนรังแก”

เห็นร่างกายทีแข็งแกร่งกํายําของจ้าวเซิงนันค่อยๆ หาย
ไปจากหัวโค้งแล้ว สองสามีภรรยาแซ่หวังก็อดไม่ได้ทีจะ
หัวเราะออกมา “ลูกสาวถูกคนอืนรังแกหรือ นางไม่รงั แก
ผูอ้ ืนก็จะทําการขอบคุณเป็ นอย่างยิงแล้ว”

“ดูทา่ นพูดสิ ลูกสาวของเราเป็ นคนดีขนาดนัน นางเคย

รังแกผูอ้ ืนเมือใดกัน”

“ฮิๆ ใช่ เจ้าพูดถูกแล้ว” ผูเ้ ฒ่าหวังหัวเราะกล่าวคล้อย

103
ตาม หลังจากนันก็จงู มือภรรยาของตน “ไปกัน พวกเรา
ไปดูอโุ มงค์ทีขุดอยูด่ า้ นหลังว่าเป็ นอย่างไรแล้ว”

ซูเซียงมาถึงบ้านของหลูว่ ช์ ิวฮวาแล้ว ยังไม่ได้เปิ ดประตูก็

เห็นหลูว่ ช์ ิวฮวาและลูกสาวตัวอ้วนของนางกําลังแอ่นพุง
นังอยูใ่ นบ้านกินทุกอย่างทีขวางหน้า

บ้านทีอยูใ่ นหมูบ่ า้ นทีใช้กาํ แพงสูงๆ นันมีนอ้ ย ล้วนใช้รวั

ไม้ไผ่ง่ายๆ แน่นอนว่าสภาพการณ์ทีอยูด่ า้ นในนันมอง
ปราดเดียวก็เห็นได้ชดั ทันที

ลูกสาวตัวอ้วนของหลูว่ ช์ ิวฮวายัดอาหารใส่ปากอย่างสุข
สม “ท่านแม่ๆ นํามันนีอร่อย อร่อยจริงๆ!”

104
ซูเซียงถอนหายใจในใจครังหนึง กลินของนํามันสนนี
ลอยฟุง้ อยูเ่ ต็มอากาศ ไม่รูเ้ หมือนกันว่าแท้จริงแล้วสอง
คนนีใช้ไปมากน้อยแค่ไหน กินเช่นนีต่อไปอาจจะต้อง
ท้องเสียจนตายได้เลยนะ!

คนทีคาบข่าวมาบอกซูเซียงทนไม่ไหวอีกต่อไป ถ้าหาก
ว่าซูเซียงไม่ได้ดงึ มือของนางเพือปลอบเอาไว้ ตอนนีคง
พุง่ ตัวเข้าไปตบหลูว่ ช์ ิวฮวาสักฉาดแล้ว

แต่ถงึ แม้จะเป็ นเช่นนี นางก็ยงั ตะโกนจากด้านนอก

“หลูว่ ช์ ิวฮวาเจ้าเป็ นคนไม่ตอ้ งการหน้าตา ขโมยของผู้
อืนแล้วยังไม่รูจ้ กั ซ่อนไว้ ฟ้าแจ้งขนาดนันยังจะกินอีก ไม่

105
กลัวว่ากินไปแล้วจะท้องเน่าไส้เน่า!”

ตอนที 494 ขโมยคนไม่เปลียนเป็ นขโมยของ

หลูว่ ช์ ิวฮวาได้ยินเสียงด่าทอเช่นนีย่อมไม่ดีอกดีใจ
กระโดดลงมาจากม้านังแล้วยืนขึน คิดจะด่ากลับ แต่
พลันรูส้ กึ ไม่คอ่ ยสบายท้อง เรียกงึมงําในลําคอสองครัง
วางตะเกียบทิงไว้บนโต๊ะดังปั ง “รอเดียว เดียวข้ากลับมา
ค่อยมาทะเลาะกับเจ้า!” หลังจากนันก็รบี เดินตรงไปทาง
106
ห้องนํา

วันนีหลูว่ ช์ ิวฮวาวิงเข้าห้องนําไปแล้วสีห้าครัง เมือคืนลูก

สาวตัวอ้วนของนางนันตืนขึนมาก็พบว่าหลูว่ ช์ ิวฮวาแอบ
กินอยูท่ ีนัน และยังเหลือนําแกงเล็กน้อย นางดืมไปนิด
เดียวเลยไม่เป็ นอะไร อย่างไรเสียนํามันสนปริมาณน้อย
เมือนํามาใช้ผดั กับข้าวแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไร อีกทังยังมี
คุณค่าทางอาหารทีดีดว้ ย แต่ทกุ คนก็รูว้ า่ เหมือนสิงทีมี
สรรพคุณในการรักษาโรคนันแล กินอย่างพอดีนนรั
ั กษา
โรค แต่วา่ ถ้าใช้ในปริมาณมากๆ ก็อาจเป็ นอันตรายถึง
ชีวิต!

ซูเซียงยืนรออยูท่ ีหน้าประตู ไม่ใช่วา่ ไม่อยากจะเข้าไป

แต่วา่ เพราะว่าไม่มีใครมาเปิ ดประตูให้ เดิมทีนางก็เป็ น
107
ฝ่ ายทีมีเหตุผล แต่ถา้ หากว่าใช้แรงทําลายประตูเข้าไป
แล้ว จากเป็ นทีมีเหตุผลจะกลายเป็ นคนไม่มีเหตุผล! ยิง
ไม่ตอ้ งพูดถึงคนเหล่านีทีแต่ไหนแต่ไรก็ไม่ตอ้ งพูดถึง
เหตุผลอยูแ่ ล้ว

ไม่นาน หลูว่ ช์ ิวฮวาก็ออกมาจากห้องนํา กุมท้องไว้สีหน้า

เจ็บปวดเล็กน้อย เห็นซูเซียงและสตรีผนู้ นยั
ั งไม่ไปอีก ก็
หน้าตึงขึน “เหตุใดเจ้าทังสองคนยังไม่ไปอีก! อยูท่ ีนีจะ
รอข้าเชิญกินข้าวเย็นหรือว่าต้องการอะไร!”

ซูเซียงเห็นนางเป็ นเช่นนี รูเ้ ลยว่าเมือวานนางจะต้องใช้

นํามันสนปริมาณมากนําไปผัดอาหารแล้วเป็ นแน่ มิเช่น
นันคงจะไม่ทอ้ งเสีย อีกทังริมฝี ปากของนางก็ซีดจนเห็น
ได้ชดั วันนีวิงเข้าห้องนําไปแล้วหลายครัง!
108
เดิมทีซเู ซียงก็อยากให้นางต้องทนทุกข์ทรมานบ้าง แต่
เห็นแก่ทอ้ งของลูกสาวตัวอ้วนของหลูว่ ช์ ิวฮวา ถอน
หายใจหนึงครัง แล้วก็ยงั เกลียกล่อมอีก “แม่นางหลูว่ ์ ถึง
แม้วา่ ความสัมพันธ์ของพวกเราจะไม่ได้ดีนกั แต่วา่ ข้ามี
คําพูดหนึงต้องการจะแนะนําท่านหน่อย นํามันสนนันมี
รสชาติทีอร่อยแน่ แต่ไม่ควรกินปริมาณมากในครังเดียว
ถ้ากินเยอะจะท้องเสีย อีกทังลูกสาวของท่านยังตังครรภ์
ไม่ควรกินปริมาณมากเช่นกัน”

คําพูดของซูเซียงนันเป็ นคําพูดด้วยความหวังดี แต่ได้ยิน

ว่าลูกของหลูว่ ช์ ิวฮวาไม่ได้เป็ นอะไร ก็ยืนเท้าสะเอวด่าซู
เซียงทียืนอยูห่ น้าประตู “เจ้าคนสารเลว ไม่มีเรืองอะไร
แล้วยังมาพูดสุม่ สีสุม่ ห้าหน้าบ้านข้าอีกหรือ นํามันสน

109
อะไร นํามันสนของบ้านเจ้าข้าไม่เคยเห็น นีเป็ นของที
บ้านข้าทําขึนมาเอง อย่านํากระถางมูลมาป้ายทีตัวข้า!
อีกอย่างลูกสาวของข้าก็กาํ ลังตังครรภ์ ลูกสาวของข้า
เป็ นคนดี ไม่ได้เป็ นคนไม่สงบเสงียมเจียมตัวเหมือนเจ้า!
ไสหัวไป เจ้าคนสารเลว เห็นเจ้าแล้วข้าอยากจะนําใบ
อ้ายเย่[1]มาอาบนําล้างเคราะห์รา้ ยจริง”

สตรีทีอยูด่ า้ นข้างจูงมือของซูเซียงกล่าว “น้องซูเซียงรีบ

ไปเถอะ ให้พวกเขาตายไปก็เท่านันเอง”

ซูเซียงไม่เคยคิดว่าจะนํานํามันสนนันกลับคืนมา แต่วา่
ของก็อาจมีโอกาสตกสูม่ ือของผูอ้ ืนได้ แต่หลูว่ ช์ ิวฮวาผูน้ ี
นันเป็ นคนขีเหนียว ไม่ยอมให้ขนร่วงสักนิด เมือของเข้า
ปากนางแล้ว ให้นางอาเจียนออกมายังยากกว่าการฆ่า
110
นางอีก!

ก็แค่เรืองของนํามันสนกระปุกหนึงเท่านัน ซูเซียงเองก็ไม่
ได้คิดเล็กคิดน้อย แต่มองว่าเจตนาดีของนางกลายเป็ น
เจตนาร้าย ดีชวกลั
ั บตาลปั ตร ในใจก็เริมมีโทสะ กล่าว
อย่างเยียบเย็น “อย่างไรก็ถือว่าข้าได้บอกเจ้าแล้ว ไม่
อยากเชือก็ไม่ตอ้ งเชือ ถ้าถึงเวลาคนทีได้รบั ความเจ็บ
ปวดเหน็ดเหนือยก็ไม่ใช่ขา้ !”

ยามนีผูห้ ญิงคนอืนทีอยูร่ อบๆ ก็เข้ามา ชีมาทีซูเซียง ว่า

บ้านของนางรับชายคนหนึงเข้ามา มีสนิ สอดตังหก**
บ หลังจากนันก็ทาํ ท่าทีพาลไม่เห็นคนในหมูบ่ า้ นอยูใ่ น
สายตา รังแกคนก็มารังแกถึงหน้าประตู

111
ซูเซียงยกยิมหัวเราะเสียงเย็น พูดเสียงดัง “นํามันสน
บ้านข้าหายไป แต่แม่นางหลูว่ บ์ อกว่าไม่ได้ขโมยไป วันนี
ข้าขอประกาศคําพูดของข้าไว้ในทีนี นํามันหายไปก็ไม่
เป็ นไร แต่นามั
ํ นนันไม่สามารถกินเยอะ มิเช่นนันจะท้อง
เสีย ถ้าอาการหนักก็จะขาดนําจนเสียชีวิต วันนีทุกคน
เป็ นพยานให้ขา้ ถ้าหากว่าบ้านหลูว่ ช์ ิวฮวาเกิดเรืองอะไร
ขึนเช่นนันก็ไม่มีความเกียวข้องอันใดกับข้า สิงทีพูดได้
พูดไม่ได้ขา้ ก็พดู ไปแล้ว ทุกคนดูแล้วกัน!”

คําพูดของซูเซียงทําให้ทกุ คนยืนงงอยูท่ ีเดิม ถึงแม้วา่

พวกเขาจะไม่พอใจซูเซียงเป็ นสตรีชวที
ั ขโมยคน แต่
สําหรับหัวขโมยนันพวกเขายิงไม่ชอบยิงกว่า

112
เดิมทีพวกเขาชีไปทีซูเซียง วันนีสายตากลับมองไปทาง
หลูว่ ช์ ิวฮวาอย่างระแวดระวัง ในใจคิดว่า ถ้าหากเรืองนี
เป็ นเรืองจริง หลังจากนีคงจะคบหากับผูห้ ญิงคนนีไม่ได้
แล้ว ของทีบ้านควรจะต้องดูแลอย่างมิดชิดมากหน่อย!
ทุกๆ วันหลูว่ ช์ ิวฮวาไม่เป็ นแบบอย่างทีดี ส่งสายตา
หวานเยิมให้บรุ ุษทีอยูใ่ นหมูบ่ า้ น วันนีขโมยคนจะไม่
เปลียนเป็ นขโมยของหรือ

------

[1] อ้ายเย่ (艾叶) คือโกฐจุฬาลัมภาจีน มีสรรพคุณ

113
อบอุน่ เส้นลมปราณห้ามเลือด ขจัดความเย็นระงับการ
เจ็บปวด ระงับอาการคันเมือใช้ภายนอก

114
ตอนที 495 ละครสนุกในหมูบ่ า้ น

ยามนีราวกับว่าจิตใจของทุกคนกําลังพุง่ มาทีร่างของ
หลูว่ ช์ ิวฮวา พูดคุยปรึกษาอืออึง พูดว่าแท้จริงแล้วนาง
ขโมยของ หรือซูเซียงกล่าวหานาง

ทุกคนพูดว่ามีไฟย่อมมีควัน ในเมือคนมาหาถึงหน้า
ประตูแล้วเรืองนีก็มีความเป็ นไปได้มากกว่าครึงว่าจะไม่
115
ใช่เรืองโกหกแล้ว ถึงแม้วา่ ซูเซียงแต่งเรืองพวกเขาก็
ต้องเตรียมป้องกันไว้ หากหลูว่ ช์ ิวฮวาเป็ นขโมยจริงๆ จะ
ทําอย่างไรเล่า

“เฮ้ย พวกเจ้าได้กลินหรือไม่ ในบ้านมีกลินหนึง”

“เหมือนว่าจะลอยมาจากบนโต๊ะนัน”

“เฮ้ย ใช่แล้ว ครังทีแล้วไปตัดหญ้าเลียงวัวจากนอกบ้าน

ของคนชัว ก็ได้กลินนํามันแบบนี”

“เอ๋ เจ้าพูดจริงหรือ”

116
“ไม่ใช่เรืองจริงได้อย่างไร เรืองนียังมีอะไรให้โกหกอีก รส
ชาติของนํามันนีดีกว่านํามันหมูทีพวกเราเจียวเองมาก
แค่เพียงดมก็นาลายไหล
ํ ข้าจะทําผิดได้อย่างไร”

“โอ้สวรรค์ เป็ นเช่นนันหรือ ครังนีคนเลวไม่ได้ใส่ความ

หลูว่ ช์ ิวฮวาหรอกหรือ”

“หลูว่ ช์ ิวฮวาเป็ นหัวขโมยจริงหรือนี!”

เห็นทุกคนกําลังปรึกษา ริมฝี ปากของซูเซียงก็ยกขึนเป็ น

รอยยิมเยาะเย้ย หลังจากนันจึงพาสตรีทีมาบอกข่าวจาก
ไปพร้อมกัน

117
จ้าวเซิงมองจากต้นไม้ขา้ งๆ พบว่าไม่ใช่แค่ในวังเท่านัน
ถึงจะมีละครสนุก ในหมูบ่ า้ นชนบทเองก็มีขีหมูราขีหมา
แห้งทียอดเยียมเช่นกัน

หรือว่าภรรยาตัวน้อยของเขาร้ายกาจ สองสามประโยคก็
ทําให้ไฟโทสะแทบเผาคนทีอยูข่ า้ งๆ ใต้ฟา้ นีเกรงว่าคงมี
นางแค่คนเดียวทีเป็ นหญิงมีกาํ ลังฉลาดหลักแหลมทีคู่
ควรกับตนเอง

หลังจากพวกของซูเซียงจากไปแล้ว หลูว่ ช์ ิวฮวาก็ไม่

สนใจคนทีด่าสุม่ สีสุม่ ห้าอยูห่ น้าบ้าน ตนเองกลับนังบน
ม้านังกินข้าวต่อไป อย่างไรนางเป็ นคนขโมยหรือไม่ก็ไม่
มีใครจับได้นี

118
ได้ยินคนทีอยูด่ า้ นนอกพูดไม่น่าฟั งจนรับไม่ได้แล้ว จึง
พูดกลับไปว่า “จะจับผิดใครก็ตอ้ งจับให้ได้แบบคาหนัง
คาเขา พวกเจ้ามีหลักฐานไหม!”

คนทีอยูด่ า้ นนอกพูดไม่ออกกันอยูค่ รูห่ นึง แยกย้ายกัน

กลับบ้านไป คิดว่าเงินและเสบียงอาหารทีบ้านคงจะต้อง
ซ่อนให้ดีหน่อย อีกทังยังต้องให้ผชู้ ายทีอยูท่ ีบ้านป้องกัน
ด้วย จะได้ไม่ถกู โจรคะนึงหา

“ฮึม! เจ้าพวกขีเกียจทํากินลินยาว!” หลูว่ ช์ ิวฮวาเห็นคน

เดินจากไปแล้วถึงได้ลกุ ขึน วิงออกไปถุยนําลาย

119
ทีจริงจะพูดถึงขีเกียจทํากิน ในหมูบ่ า้ นนี หลูว่ ช์ ิวฮวาเป็ น
ทีสอง ไม่มีใครกล้าเป็ นทีหนึง

ปี นีเพราะแห้งแล้ง การผลิตเสบียงน้อยลงกว่าครึง ถึงแม้

ว่าลดภาษี ลงสองขันแล้ว แต่ทกุ ครอบครัวนันก็ยงั ไม่มี
เสบียงเก็บไว้มาก ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงบ้านของหลูว่ ช์ ิวฮวา
ไปยืมผูอ้ ืนทุกที ทุกคนก็ไม่ยินยอม บุรุษหน้าตายทีอยูใ่ น
บ้านก็ยงั นําเงินทองออกจากบ้านไปหมูบ่ า้ นใกล้เคียงหา
แม่หม้าย หลูว่ ช์ ิวฮวาอยูท่ ีบ้านหิวจนทนไม่ได้ จึงขึนเขา
ไปกับลูกสาวตัวอ้วนเก็บผักป่ ามาผัดกับข้าว

ผักป่ าเหล่านันถ้านํามาต้มกับนํากินแล้วขมฝาดมาก แต่

เมือใช้นามั
ํ นสนของซูเซียง ใส่ลงไปผัดมากหน่อยแล้วทํา
ให้หอมหวานยิง!
120
หลูว่ ช์ ิวฮวายังคงคิดว่าซูเซียงเจตนาพูดเขย่าขวัญให้ตืน
กลัว สาปแช่งนางและลูกสาว? ของทีอร่อยเช่นนีจะทํา
ให้ทอ้ งเสียได้อย่างไร จะทําให้คนตายได้หรือ

ลืมไปเลยว่า วันนีตนนันได้ทอ้ งเสียไปแล้วหลายครัง คิด

เพียงว่าตนนันกินของเสียอย่างอืนเข้าไป ไม่เชือคําของซู
เซียงเลยแม้แต่นอ้ ย

ทังสองคนตอนกลางคืนก็ยงั ผัดผักป่ าอีกสองจาน ใช้

นํามันสนปริมาณมากจนมีกลินหอมตลบอบอวล กระทัง
ใส่ยามต้มโจ๊กเปล่ายังใส่ลงไปเยอะเลยทีเดียว

121
สองแม่ลกู กินจนนํามันเต็มหน้า โดยเฉพาะลูกสาวตัว
อ้วนทีกําลังตังครรภ์ ลูบท้องด้วยความอิมเอมใจ

แต่เมือถึงเวลาหลังเทียงคืนไปแล้ว บ้านของหลูว่ ช์ ิวฮวา

ก็มีเสียงร้องโหยหวนดังออกมาตลอด ลูกสาวตัวอ้วนที
กําลังตังครรภ์ทอ้ งเสียครังแล้วครังเล่า

สองแม่ลกู ร้องเรียกอย่างน่าเวทนาอยูใ่ นบ้าน ยิงด้วย

ตอนนีเพิงจะเป็ นช่วงต้นของฤดูหนาวทําให้อากาศค่อยๆ
เริมเย็น แช่แข็งคนมากขึน

เพือนบ้านทีอยูใ่ กล้ๆ บ้านของหลูว่ ช์ ิวฮวาตังใจจะไม่

สนใจแล้ว แต่ได้ยินเสียงของพวกนางทีร้องเรียกน่า

122
เวทนามากเกินไปแล้ว ก็กลัวจริงๆ ว่าจะเสียชีวิต หลัง
จากนันใจของพวกเขาก็กลับมาสันอีกครัง

ตอนที 496 บ้านหลูว่ ช์ ิวฮวาเกิดเรืองแล้ว

เพือทีจะให้ภายหลังตนเองไม่ตอ้ งกลัว ลุกขึนมาสวม

รองเท้าใส่เสือผ้า ด่าสุม่ สีสุม่ ห้าแล้วเดินไปตรวจสอบดู
แต่เมือแสงไฟสาดเข้าไปในบ้านแล้ว เห็นผูห้ ญิงสองคน
สวมชุดตัวในกําลังนอนกลิงไปมาไม่หยุด
123
“โอย คนจะตายแล้ว จะตายแล้ว!”

“เจ้าดูหญิงอ้วนคนนัน ช่วงล่างมีเลือดออกใช่หรือไม่”

“จําได้วา่ วันนีตอนบ่ายหญิงเลวคนนันบอกแล้วว่า
นํามันสนนันกินมากไม่ได้ ถ้ากินมากจะเสียชีวิต หรือว่า
จะจริง”

“ข้าบอกแล้ว จะต้องเป็ นเพราะหลูว่ ช์ ิวฮวาขโมยของคน

อืนแล้วไม่ยอมรับ เช่นนีก็ดีแล้ว เอาให้ตายไปเลย!”

“เช่นนีจะทําอย่างไร ทําอย่างไรดี”
124
ไม่นาน เหล่าคนอาวุโสในตระกูลซ่งก็ถกู รบกวน สวมเสือ
ผ้าหนากันทุกคน หน้าตึง คิดแล้วก็เป็ นเช่นนี คนสูงอายุ
คนหนึง หน้าหนาวนันยังนอนไปได้ไม่นานเท่าไร โดย
เฉพาะเวลาหลังเทียงคืนนันเพิงจะนอนหลับดี อยูใ่ ต้ผา้
นวมทีอบอุน่ ใครเล่าจะยอมตืน

“ผูอ้ าวุโสซ่งๆ เร็วๆ ดูนี นีจะทําอย่างไรดีเล่า” บุรุษหลาย

คนลากผูอ้ าวุโสซ่งเข้ามาในห้อง สตรีสองคนทีดูไม่ได้
แล้วถูกยกขึนไปบนเตียงคังในห้องอย่างฉุกละหุก ช่วง
เวลาทีสําคัญเช่นนี ไหนเลยจะยังต้องใช้มารยาทเหล่านี
ผูอ้ าวุโสซ่งมองสองคนทีอยูบ่ นเตียง หัวคิวก็ขมวดเข้าหา
กันแน่น

125
“รีบไปเชิญหมอในเมืองมา เร็ว! รีบไป!” ไม้เท้าอันใหม่
ของผูอ้ าวุโสซ่งกระแทกลงบนพืนหนักๆ หันไปกําชับกับ
คนหนุ่มสองคนทีอยูข่ า้ งๆ

“ผูอ้ าวุโสผูอ้ าวุโส ถ้าเข้าเมืองหลวงแล้วกลับมา คาดว่า

ฝี เท้าเร็วกว่านีก็ยงั ต้องใช้เวลากว่าครึงชัวยาม เกรงว่าจะ
รอไม่ไหว”

“ใช่ๆ จะทําอย่างไรดี หรือว่าจะไปเชิญผูเ้ ฒ่าหวังมา”

“ฮึย บ้านคนเลวนัน เชิญมาทําอะไร!” มีสตรีคนหนึงใน

นัน เพราะรังเกียจซูเซียงมากดังนันแม้แต่พาผูเ้ ฒ่าหวัง
มาด้วยก็พลอยรังเกียจไปด้วยแล้ว รูส้ กึ ว่าแม้แต่คนใน

126
บ้านเดียวกันก็ให้เข้าบ้านมาไม่ได้ คนทีอยูร่ ว่ มกับหญิง
เลวเช่นซูเซียงนันไม่แน่วา่ ก็เป็ นสัตว์เดรัจฉาน!

“แต่วา่ แต่วา่ นีรอไม่ได้แล้ว ถ้าหากว่าคนตายแล้วจะทํา

อย่างไร”

“ใช่แล้วใช่แล้ว ผูอ้ าวุโส เห็นอยูว่ า่ ในหมูบ่ า้ นของเรามี

หมอ ถ้าหากว่าเวลาล่าช้าไปอีก ช่วยชีวิตคนไม่ทนั พวก
เราต้องรับผิดชอบนะ”

หนึงในนันมีชายคนหนึงทีสมองไม่ได้โง่เขลานักกล่าว
แต่ประโยคเดียวก็ปลุกทุกคนจากฝัน ผูอ้ าวุโสซ่งกําหมัด
แน่น กระทืบไม้เท้าลงบนพืนกล่าวเสียงดัง “รีบไปจับตัว

127
ผูเ้ ฒ่าหวังมา! ถ้าหากรักษาสองคนนีไม่ได้ ข้าจะให้เขา
ชดใช้ดว้ ยชีวิต!”

ชายเหล่านันตอบรับ รีบมุง่ ไปยังบ้านของซูเซียง ระหว่าง

ทางผลักกันอย่างแรง พูดว่าใครจะเป็ นคนเคาะประตู
เข้าไปในบ้านแล้วไปจับผูเ้ ฒ่าหวัง ดูเหมือนว่าบ้านของซู
เซียงจะเป็ นเหมือนส้วมหลุมโสมมอย่างไรอย่างนัน ไม่มี
ใครยินยอมเข้าไป

ปั งปั ง! ปั งปั งปั ง! เทียงคืนแล้วบ้านของซูเซียงถูกเคาะจน

สัน ทุกคนเหมือนถูกปลุกให้ตืนด้วยความตกใจในระยะ
เวลาอันสัน

128
โดยเฉพาะกระพรวนน้อย เพราะวันก่อนหน้านีถูกทําให้
กลัวไปหลายครัง ดังนันตอนกลางคืนจึงรูส้ กึ ไม่มนคง
ั
ปลอดภัย เมือก่อนก็คาํ นึงถึงความแตกต่างกันระหว่าง
ชายหญิง แต่กระพรวนน้อยพึงพาอาศัยชิงสือ ซูเซียงก็
ยังรูส้ กึ ว่าลูกยังเด็ก ไม่จาํ เป็ นต้องถือเรืองพวกนีให้ชิงสือ
ย้ายเนินเตียเข้าไป ดูแลกระพรวนน้อย

กระพรวนน้อยเพิงจะเข้าสูน้ ิทราก็ถกู ปลุกขึนจนตกใจ

ดวงตาแดงกํา ดึงมุมผ้าห่ม แต่ไม่กล้าส่งเสียงร้องไห้ของ
ตนออกมา!

แต่วา่ ชิงสือเป็ นใคร เดิมทีเขาก็เป็ นองครักษ์มงั กร ยิงเขา

เอาใจใส่กระพรวนน้อยด้วยแล้ว ความผิดปกติเล็กน้อย
ของกระพรวนน้อยเขาย่อมรูส้ กึ ได้ รีบพลิกตัวจากเนิน
129
เตียลงไปกอดกระพรวนน้อยไว้ในอ้อมแขน “คุณหนูไม่
ต้องกลัว มีพีชิงสืออยูด่ ว้ ย ไม่ตอ้ งกลัว”

กระพรวนน้อยได้กลินทีคุน้ เคย เห็นแสงนํามันตะเกียง

เคลือนไหวอยูด่ า้ นนอก กระพรวนน้อยถึงได้คว้ามือของ
ชิงสือไว้ “พีชิงสือ ด้านนอกมีโจรมาหรือ”

เสียงของกระพรวนน้อยถึงแม้วา่ จะมีความกลัวอยูเ่ ล็ก

น้อย แต่ก็เข้มแข็งมาก

ชิงสือลูบหน้าผากของนาง ยิมกล่าวว่า “มีพีชิงสืออยู่

พวกเราไม่ตอ้ งกลัวโจร”

130
ตอนที 497 ชุ่ยหลิวปิ ดประตูปล่อยหมา

“ใช่ ไม่กลัวโจร พวกเราออกไปตีโจร ปกป้องพ่อแม่พี

131
น้อง!”

ชุ่ยหลิวเป็ นคนออกไปเปิ ดประตู หลังชายเหล่านันเห็น

ประตูเปิ ดออกก็เริมตะโกนเสียงดัง “ผูเ้ ฒ่าหวัง ผูเ้ ฒ่า
หวังอยูบ่ า้ นหรือไม่ ผูอ้ าวุโสซ่งให้ทา่ นรีบไปดูคนป่ วย
อย่ามัวชักช้าอยูเ่ ลย!”

ผูเ้ ฒ่าหวังได้ยินเสียงอยูก่ ่อนแล้ว สวมเสือผ้าและ

รองเท้าเดินออกมา เห็นคนทียืนอยูห่ น้าประตูมีกลินอาย
โฉดชัวสีหน้าจึงเปลียนเล็กน้อย “เทียงคืนแล้วมาส่งเสียง
เอะอะอะไร”

“โห ข้าบอกให้นะผูเ้ ฒ่าหวัง! อยูก่ บั คนเลวนีนานเกินไป

132
สมองไม่ปราดเปรืองแล้วใช่หรือไม่ ผูอ้ าวุโสให้เจ้ารีบไปดู
คนป่ วย อย่ามัวแต่คยุ โวเปล่าประโยชน์กบั ข้าอยูท่ ีนี ผู้
อาวุโสบอกแล้วว่า ถ้าหากสองคนนันตายจะฝังเจ้า
พร้อมศพเลยไอ้สนุ ขั ”

เดิมผูเ้ ฒ่าหวังก็อารมณ์ดีอยู่ อีกทังหลังจากทีปี ก่อนสูญ

เสียลูกชายลูกสาวไปแล้วอารมณ์ก็น่มุ นวลขึน ถ้าไม่หา
เรืองได้ก็จะไม่หาเรือง แต่ซเู ซียงบอกกับเขาแล้วว่า วันนี
เขามีคนของลูกสาว หากมีคนอยากมีเรือง ก็ถือว่าพวก
เขาหาเรืองลูกสาวเองเช่นนันก็ลงโทษพวกเขาได้เลย!

ยามนันผูเ้ ฒ่าหวังได้ยินประโยคนีก็หวั เราะเบาๆ ไม่หยุด

บอกว่าตนเองไม่ใช่โจรนัน เหตุใดจะลงมือหาเรืองคน
อืน! ซูเซียงก็หวั เราะร่า บอกว่ารูว้ า่ ท่านพ่อท่านแม่ไม่ใช่
133
คนเช่นนันจึงพูดเช่นนี แต่ก็ยงั บอกพวกเขาอีกว่า ภาย
หลังหากใครมารังแกถึงที มิอาจให้พวกเขาทําให้ตนเอง
ไม่ได้รบั ความเป็ นธรรม!

กล่าวได้วา่ เพือให้มารดาเด็ดเดียว เพือให้บิดาเข้มแข็ง

หลังจากมีลกู สาว สองสามีภรรยาแซ่หวังก็แข็งแกร่งมาก
ขึน คิดว่าไม่วา่ จะพูดอย่างไรก็จะไม่ถ่วงความเจริญของ
ลูกสาว

เดิมทีวนั นีคนเหล่านีมาเคาะประตูตอนเทียงคืนนีก็นบั ว่า

ไม่มีมารยาทมากแล้ว วันนียังบุม่ บ่ามกล่าววาจาเช่นนี ผู้
เฒ่าหวังกลันลมหายใจ กล่าวกับชุ่ยหลิว “ชุ่ยหลิวปิ ด
ประตู ปล่อยหมา!”

134
ชุ่ยหลิวเตะก้อนหิน พุง่ ตัวใส่ชายทีเข้าประตูมาและจู่โจม
จนลงไปกองอยูท่ ีพืน ปิ ดประตูดงั โครม! แต่ไม่ได้ปล่อย
หมาจริงๆ มิใช่วา่ นางสงสารบุรุษทีจิตใจว้าวุน่ เหล่านี แต่
เพราะรูส้ กึ ว่าช่วงกลางวันหมาเฝ้าบ้านจนเหนือยมาก
แล้ว

ผูเ้ ฒ่าหวังโกรธจนหนวดกระตุก หันหน้าไปมองลูกสาว

และลูกเขยยืนอิงแอบกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความหยอก
เย้าขณะมองมาทีเขา

ผูเ้ ฒ่าหวังลูบหน้าผากหน้าเหยเก หัวเราะแห้งๆ อย่าง

เขินอายออกมาสองที จากนันก็รูดเสือตรงบริเวณไหล่อีก

135
ครัง เตรียมกลับห้องไปโดยมีแม่เฒ่าหวังประคองอยู่

ทว่าซูเซียงมองไปทางหมูบ่ า้ นเห็นโคมไฟ มีเสียงเอะอะ

โวยวาย พลันเกิดความรูส้ กึ แข็งค้าง “ท่านพ่อ ท่านรอ
ก่อน!”

“อะไรหรือ” สองสามีภรรยาแซ่หวังหันกลับมาถาม แม้

แต่จา้ วเซิงยังหันมามองซูเซียงด้วยความสงสัย

ซูเซียงเรียบเรียงความคิด “ข้าคิดว่าหลูว่ ช์ ิวฮวาหญิงเลว

คนนันคงจะเกิดเรืองแล้ว! เมือตอนบ่ายข้าเห็นนางวิง
เข้าห้องนํา คงเป็ นเพราะกินนํามันเข้าไปเยอะจริงๆ ข้า
บอกนางไปแล้วว่ากินมากๆ ในครังเดียวไม่ได้ เกรงว่า...”

136
“ไอหยา ลูกสาวตัวอ้วนของนางตังครรภ์อยูด่ ว้ ยนี!”แม่
เฒ่าหวังกล่าวอย่างกังวล อดไม่ได้ทีจะกระทืบเท้า

ถึงแม้วา่ นางจะไม่ชอบหลูว่ ช์ ิวฮวาและลูกสาวตัวอ้วนที

เอาแต่กินไม่ทาํ อะไร แต่ก็พดู ได้วา่ เด็กทีอยูใ่ นท้องนันถึง
อย่างไรก็ไม่ได้มีความผิด

“นี” ผูเ้ ฒ่าหวังหยุดชะงักไปชัวครูอ่ ยูท่ ีเดิม สิงทีมองเห็น

อยูเ่ บืองหน้าคือชีวิตของคน แต่กิรยิ าท่าทางของคนใน
หมูบ่ า้ นทีปฏิบตั ิตอ่ พวกเขาแล้ว สุดท้ายแล้วควรไปหรือ
ไม่ควรไปนี

137
หากไปแล้ว ได้รบั ความลําบากเหน็ดเหนือยพูดคุยไม่รู ้
เรือง ถ้าหากช่วยชีวิตคนกลับมาไม่ได้แล้วจะเป็ นเรือง
วุน่ วาย หากไม่ไปแล้วไซร้ คนทังสองคนถ้าหากว่าเกิด
เรืองขึนจริงๆ เขาคงจะต้องไม่สบายใจไปตลอดชีวิตเช่น
กัน

ซูเซียงเองก็ควขมวดแน่
ิ นเช่นกัน ถึงแม้วา่ จะกินเข้าไป
เยอะ ถ้าพูดตามหลักเหตุผลแล้วจะเป็ นแค่ทอ้ งเสีย
รุนแรง เหตุใดทังหมูบ่ า้ นจึงเคลือนไหวเร็วเหมือนกําลัง
จะตายเล่า ใครๆ ก็รูว้ า่ หลูว่ ช์ ิวฮวาเป็ นคนตะกละ คิดไม่
ถึงเลยว่าจะตักนํามันดืมกระบวยใหญ่ๆ
หลายกระบวย...

ขณะทีผูเ้ ฒ่าหวังกําลังลําบากใจอยูน่ นเอง

ั ซูเซียงและ
138
จ้าวเซิงก็เปิ ดปากพูดในเวลาเดียวกัน “ไปดูหน่อยเถอะ!”

จ้าวเซิงพูดเช่นนีมิใช่เพราะอยากจะไปดูชีวิตของสองคน
นันจริงๆ อย่างไรเสียเขาก็เป็ นเทพแห่งสงคราม อยูใ่ น
สนามรบตัดสินใจเฉียบขาดเป็ นคนแรก วิญญาณของ
คนทีตายด้วยดาบของเขานันไม่อาจพูดได้วา่ หลายพัน
แต่มนั คือหลายหมืนต่างหาก! เขาเองก็มองเห็นความ
ลําบากใจของผูเ้ ฒ่าหวัง และจิตใจทีดีงามของซูเซียง
กลัวว่าหลูว่ ช์ ิวฮวาคนนันจะเกิดเรือง ทําให้ซเู ซียงและ
ท่านพ่อท่านแม่ทกุ ข์ใจไปตลอดชีวิต

139
ตอนที 498 ผูเ้ ฒ่าหวังถูกใส่ความ

แต่หลักการของซูเซียงและแม่เฒ่าหวังนันเหมือนกัน
สองคนนันน่าเกลียดก็จริง แต่เด็กทารกไม่ได้มีความผิด
อะไร ถือว่าช่วยชีวิตคนก็เหมือนได้ขนสวรรค์
ึ ชนเจ็
ั ดแล้ว
กัน!

ผูเ้ ฒ่าหวังได้รบั ความเห็นชอบจากลูกสาวและลูกเขย

แล้ว จึงกุลีกจุ อเข้าห้องไปหยิบกล่องยามาจากห้องจะรีบ
วิงออกไปข้างนอก ซูเซียงรีบเรียกเขาเอาไว้ “ท่านพ่อ
ท่านยังไม่ได้หยิบเข็มเงินไป!”

140
ผูเ้ ฒ่าหวังตบหน้าผาก คิดว่าหากเกิดความล้มเหลว ใช้
เข็มเงินควบคุมก็ยงั มีพลังชีวิต ดังนันจึงรีบกลับห้องไป
หยิบเข็มเงินออกมาอีกครัง

ช่วงเวลาก่อนทีกลุม่ มโหฬารพันลึกของซูเซียงจะไปถึง
ภายในบ้านของหลูว่ ช์ ิวฮวานันเหมือนจะถูกคนล้อมเอา
ไว้จนเต็มแล้ว โคมไฟถูกจุดไว้จนแสงสว่างส่องทัวทัง
ห้อง ผูอ้ าวุโสหลายคนเดินวนไปมากันอยูใ่ นห้อง หนุ่ม
สองคนหยิบเงินขึนมานับเพือทีจะไปเชิญผูเ้ ฒ่าหวัง

“พวกเจ้าเป็ นคนโง่หรือ ไม่รูจ้ กั เปิ ดประตูเข้าไป จับคน

ออกมาก็สนเรื
ิ อง!”

141
“เรืองนีเกียวกับชีวิตคนถือเป็ นเรืองใหญ่ พูดไปถึง
ไหนพวกเราก็มีเหตุผล ถึงแม้วา่ เผาบ้านของเขาไป
แล้วจะทําอย่างไรได้ พวกเจ้านีมันคนโง่ คนแก่คนเดียว
แค่จบั มายังทําไม่ได้ มิสไู้ ล่พวกเจ้าออกจากตระกูลให้
หมดเสียเลย ไร้ประโยชน์!”

ชายหนุ่มไม่กีคนทีถูกด่าต่างมองหน้ากันไปมา ทําหน้า
กลํากลืนความไม่เป็ นธรรม พวกเขาอยากเข้าไปจับคน
มา ไม่ตอ้ งพูดถึงผูเ้ คราะห์รา้ ยทีอยูใ่ นบ้านนันหรอก คน
รับใช้เหล่านันทุกคนล้วนมีวรยุทธ์ทียอดเยียม ต่อให้พวก
เขามีสบิ หัวแปดหัวก็ไม่สามารถต่อกรกับคนรับใช้พวก
นันได้

142
คําพูดของผูอ้ าวุโสซ่งไหนเลยพวกเขาจะมีทางหนีทีไล่ให้
โต้แย้ง ทําได้เพียงก้มหน้ารับคําตําหนิ ภายในห้องเตา
เหล่าสตรีทงหลายบางคนต้
ั มนํา บางคนต้มของก่นด่า
สุม่ สีสุม่ ห้า แต่หญิงสองคนทีปวดท้องอยูใ่ นห้องพลิกตัว
ไปมาอยูน่ านแล้ว เสียงเรียกตะโกนแหลมบาดหูนนั
ค่อยๆ เปลียนเป็ นเบาลง กลายเป็ นเสียงแหบแห้ง

“ไอหยา ไม่ดีแล้วไม่ดีแล้ว เห็นเลือดแล้ว เลือดออก

แล้ว!” สตรีหนึงในนัน รีบวิงออกมาจากห้องของหญิง
อ้วน ในมือเปื อนเลือด

“ไอหยา เคราะห์รา้ ย! เคราะห์รา้ ยจริงๆ!”

143
“เด็กทารกนีคาดว่าน่าจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว และก็ไม่รูว้ า่
หญิงอ้วนผูน้ นั โอย ไม่รูว้ า่ ทําบาปกรรมอะไรเอาไว้”

“ใช่แล้ว ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าชาติทีแล้วพวกเราทําบาปอะไร

หลังจากคนเลวคนนันมาในหมูบ่ า้ นชีวิตพวกเราก็ไม่สงบ
สุขเลย! ตอนนีดีแล้ว ผูห้ ญิงทียังไม่ได้แต่งงานก็อมุ้
ท้องกลับมา แล้วยังมีหวั ขโมยอีก ภายหลังชือเสียงของ
หมูบ่ า้ นพวกเรานัน...”

“หลีกทางเร็ว หลีกทาง ผูเ้ ฒ่าหวังมาแล้ว!” ไม่รูว้ า่ เป็ น

เสียงตะโกนของใคร เสียงด่าทอของทุกคนจึงได้ลดลง
ทันที หันหน้าไปมองพวกของผูเ้ ฒ่าหวัง เห็นซูเซียงและ
ลูกเขยคนใหม่ทีไหนไม่รูย้ ืนอยูภ่ ายในนันด้วย ทุกคนจึงสี
หน้าเปลียน เหมือนเห็นโรคห่าจนต้องถอยหนีไปไกลๆ
144
สายตาของจ้าวเซิงเย็นยะเยือกมากขึน คนเหล่านีนะ ถ้า
หากว่าซูเซียงไม่ถือหางไว้ละก็ เขาคงให้คนมาฟั นพวก
เขาทิงให้หมด แต่ซเู ซียงไม่ให้ความสําคัญกับสิงเหล่านี
พวกเขาอยูย่ งห่
ิ างยิงดี เช่นนีจะได้ไม่ขวางทาง และกลิน
อายความโง่เขลาเหล่านันทีแผ่ออกมาจากร่างของพวก
เขา จะได้ไม่แสบจมูกนาง

นีเป็ นคุณธรรมทางการแพทย์ของท่านพ่อ ผูเ้ ฒ่าหวังแท้

จริงแล้วไม่ได้เกลียดอะไรคนเหล่านี และรูว้ า่ หลูว่ ช์ ิวฮวา
พูดคําพูดแย่ๆ อะไรลับหลังลูกสาวเขาบ้าง แต่ชีวิตของ
คนนัน เขาทําได้เพียงโยนบุญคุณความแค้นทิงไป รีบ
เข้าไปในห้องของหญิงอ้วน จับชีพจรให้นาง อยากจะเข้า
ไปจับท้องของนางว่าตอนนีสถานการณ์เป็ นอย่างไรบ้าง

145
แต่ก็ถกู ผูห้ ญิงทีอยูข่ า้ งๆ ตีมือ “เจ้าคนแก่ชวั คนผูน้ ีเป็ น
สาวใหญ่ เจ้าจะยืนมือมาจับ เจ้ายังมีหน้าตาหรือไม่!”

“ข้าเพียงแค่อยากจะดูวา่ เด็กทีอยูใ่ นท้องยังช่วยได้หรือ

ไม่ แม่นาง แม่นางคนนี เหตุใดจึงใจแคบเช่นนีเล่า...” ผู้
เฒ่าหวังถูกคนโกรธจนไม่ไหว แต่ไม่สามารถต่อปากต่อ
คํากับผูห้ ญิงได้

แต่เขาไม่อธิบายก็ดีก็อยูแ่ ล้ว เมือกล่าวว่าจะคลําท้อง

ผูห้ ญิงคนนันก็ยงโกรธ
ิ “ไปให้พน้ เจ้าสิงของทีไม่ตอ้ งมี
หน้ามีตากันทังบ้าน! ใช้ผหู้ ญิงร่วมกับผูอ้ ืนยังจะพูดได้
เต็มปากเต็มคํา เหตุใดลูกเขยใหม่ของบ้านพวกเจ้าถึงได้
มอบเงินมากมายให้ขนาดนัน! คาดไม่ถงึ ว่าจะไม่
เสียดายปล่อยผูห้ ญิงของตัวเองออกไปได้ เจ้ามันคนน่า
146
กลัว!ไป! ไสหัวไปให้พน้ !”

ตอนที 499 พยายามอย่างสุดความสามารถเพือรักษา

147
เด็กไว้

ผูเ้ ฒ่าหวังเพียงแค่หวังดีทีจะตรวจให้หญิงอ้วนเท่านัน
ไม่คิดเลยว่าจะถูกคนด่าซะเละ คิดโมโหจริงๆ จนอยาก
จะเดินออกไป คาดไม่ถงึ ว่าชุ่ยหลิวเข้ามาตามคําสังของ
ซูเซียง โยนผูห้ ญิงทังสองคนออกไปทันที หลังจากนันจึง
ยืนอยูห่ น้าประตูกล่าวว่า “ถ้าหากว่าใครมาก่อกวนการ
รักษา ถ้าหากคนเสียชีวิต ผูน้ นต้
ั องเป็ นคนรับผิดชอบ ไม่
มีความเกียวข้องใดกับท่านผูเ้ ฒ่าและฮูหยินของข้า!”

คนทีอยูด่ า้ นนอกอยูใ่ กล้การต่อสูข้ องชุ่ยหลิวและคน

อืนๆ ยามนันเองก็ไม่กล้าพูดอะไร ทําได้แค่เพียงกระทืบ
เท้าด่าอยูต่ รงนัน ซูเซียงขีเกียจฟั งคํานินทากาเลของ
พวกเขา เข้ามาในห้องเช่นกัน ถามว่า “ท่านพ่อ
148
สถานการณ์เป็ นอย่างไรบ้าง”

“เจ้ามาลองจับสิ ครรภ์นี...” ยามทีผูเ้ ฒ่าหวังพูดมีความ

ลังเลใจอยูด่ ว้ ย

เห็นผูเ้ ฒ่าหวังแล้ว ซูเซียงก็รูส้ กึ ใจไม่ดี รีบเดินไปข้าง

หน้า ยืนมือไปลูบท้องของหญิงอ้วนคนนันครูห่ นึง ตาม
หลักการแล้ว ท้องสีเดือนไม่น่าจะใหญ่ขนาดนี นางยืน
มือออกไปคลํา สีหน้าเปลียนไปทันที “ท่านพ่อ หรือว่าจะ
เป็ นท้องแฝดสาม!”

สีหน้าของผูเ้ ฒ่าหวังครําเครียดมากกว่าเดิม เพราะตอน

นีร่างกายของหญิงอ้วนมีเลือดออกแล้ว โอกาสทีจะ

149
รักษาลูกไว้ไม่ได้มีมากกว่าครึง แต่หากไม่สามารถรักษา
ลูกทังสามคนไว้ได้ อย่าว่าแต่คนอย่างหลูว่ ช์ ิวฮวาเลยว่า
ภายหลังจะก่อกวนวุน่ วายเพียงใด พูดถึงหญิงอ้วนคนนี
ภายหลังเกรงว่าจะไม่สามารถมีลกู ได้อีก แต่ถา้ เป็ นเช่น
นีต่อไป ไม่จาํ เป็ นต้องพูดถึงลูกแฝดสาม แม้แต่หญิงอ้วน
คนนีก็ยงั รักษาไว้ไม่ได้!

ซูเซียงพิจารณาอย่างละเอียดอีกที ช่วงวันทีว่างๆ
สบายๆ ทีสุดนันซูเซียงยังวิงออกไปกับหลีปั วหมิงหลาย
ครัง ช่วยชีวิตสตรีมีครรภ์ไว้หลายคน กระทังช่วยพวก
นางทําคลอด เดิมทีชีพจรของนางก็รกั ษาไว้ได้ดีอยู่ รวม
ถึงเรืองเหล่านีไปแล้วในใจของนางก็พอจะรูส้ ถานการณ์
อยูบ่ า้ ง ไตร่ตรองอย่างละเอียดเล็กน้อย “ท่านพ่อ พอ
ลองจับดูแล้ว อาจจะรักษาไว้ได้สองคน! ต่อให้รกั ษาไว้

150
ได้หนึงคนก็ยงั ดี!”

ผูเ้ ฒ่าหวังมองไปทางซูเซียงอย่างสงสัย “นี วิธีเช่นนีข้า

ไม่เคยได้ยินมาก่อน เกรงว่าหมอหลวงทีอยูใ่ นวังก็ยงั ทํา
ไม่ได้กระมัง”

ซูเซียงคิดแล้วคิดอีก เขียนใบเทียบยาใส่มือของผูเ้ ฒ่า

หวัง “ท่านพ่อดูนี พวกเราคิดหาวิธีรกั ษาทารกทีอาการ
มันคงไว้ให้ได้ก่อน สําหรับทีเลือดออกแล้วเกรงว่าจะ
รักษาไว้ไม่ได้จริงๆ พวกเราอ้อนวอนพระเจ้าก็ไม่มี
ประโยชน์แล้ว”

มือทีถือเทียบยาของผูเ้ ฒ่าหวังสันเล็กน้อย ดูหลายครัง

151
แล้ว พยายามทําให้สมองของตนมีสติมากขึน พิจารณา
อย่างละเอียดถีถ้วนสักครู ่ รูส้ กึ ว่าเทียบยานีเชือถือได้ ถึง
แม้จะรักษาเด็กไว้ไม่ได้ แต่ก็รกั ษาผูใ้ หญ่ไว้ได้

ผูเ้ ฒ่าหวังเคาะจังหวะ รีบถือเทียบยาเดินออกไปทีประตู

“ชุ่ยหลิว รีบให้คนไปนํายามา ไม่ตอ้ งเคียว แค่บดให้
ละเอียด ใส่นาแล้
ํ วถือเข้ามา ถ้าช้ากว่านีจะไม่ทนั การณ์
แล้ว!”

หลังจากมอบหมายงานให้ช่ยุ หลิวเสร็จแล้วก็พดู เสียงดัง

กว่าเดิมให้คนทังหลายฟั ง “ในครรภ์มีเด็กสามคน มีเด็ก
คนหนึงทีไม่สามารถรักษาไว้ได้แน่นอน อีกสองคนรักษา
ไว้ได้หรือไม่ขา้ ไม่สามารถรับประกัน ไม่รูว้ า่ หมอทีพวก
ท่านไปเชิญมาจากเมืองหลวงมาใช้เวลานานเท่าไรจึงจะ
152
มาถึง”

“เจ้ามันคนไม่มีความรู ้ เจ้าพูดว่ารักษาไว้ไม่ได้ก็คือรักษา
ไว้ไม่ได้หรือ นันเป็ นเลือดเนือเชือไขของตระกูลซ่งของ
พวกเรา ถ้าหากเกิดความผิดพลาดขึนกับเด็กสักคนหนึง
ข้าจะเอาชีวิตเจ้า! ล้วนเป็ นเพราะหญิงกาลกิณีของบ้าน
เจ้า ทํานํามันอะไรทีทําให้คนตายออกมาได้!” ผูอ้ าวุโส
ซ่งบีบไม้เท้ากระทืบบนพืนอย่างดุรา้ ย ราวกับว่าจะแทง
ผูเ้ ฒ่าหวังตายให้ได้!

“ไม่ตอ้ งไปโต้เถียงกับพวกเขา รีบมาดึงเข็ม ได้เวลาแล้ว”

ซูเซียงกล่าวเรียบๆ สําหรับคนทีอยูด่ า้ นนอกเหล่านัน จะ
บอกว่านางไม่โกรธก็โกหก แต่วา่ ช่วงขณะหนึงคิดว่าตน
เองมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ดได้รบั การศึกษาทีดี ไม่
153
สามารถไปต่อล้อต่อเถียงกับคนในอดีตซึงสายตาไม่
กว้างไกล เพียงแค่คนเหล่านีได้คืบจะเอาศอกก็เท่านัน
เอง

วันนีช่วยชีวิตแม่ลกู นีแล้ว ต่อให้ไม่ได้รบั คําพูดทีดีก็ไม่

เป็ นไร! แต่หากผูใ้ ดพูดจานินทากาเลลับหลัง ครังนีซูเซี
ยงจะไม่จดั การด้วยวิธีละมุนละม่อมแล้ว! ปกติอารมณ์
ของนางนันก็ถือว่าดีมากเกินไปแล้ว ทําให้พวกเขาคิดว่า
นางเป็ นลูกพลับนุ่มนิม!

เมือครูซ่ เู ซียงเขียนใบเทียบยาแล้ว ยาเหล่านีนันมีอยูใ่ น

บ้าน ชิงเหมยเป็ นคนรูห้ นังสือและรูจ้ กั ยาอยูบ่ า้ ง จึงรีบ
ถือเทียบยาวิงกลับบ้านไปทันที

154
ตอนที 500 เจตนาดีของผูเ้ ฒ่าหวังและลูกสาวไม่ได้รบั
การตอบแทนทีดี

แม้แต่ยาผงยังบดระหว่างทาง เพือประหยัดเวลา ชิง

หลานใช้กาํ ลังภายในของตน ทําให้ยาผงเหล่านันแหลก
ละเอียด

หลังจากช่วยให้ผา่ นพ้นอันตรายอย่างเร่งรีบ ช่วยชีวิต

155
ของหญิงอ้วนไว้ได้แล้ว ทารกสามคนทีอยูใ่ นท้องเป็ นดัง
ทีซูเซียงและผูเ้ ฒ่าหวังคาดการณ์ไว้คือสูญเสียเด็กไป
หนึงคน เพียงแต่เสียดาย เด็กทีหลุดออกมานันเป็ นทารก
เพศชาย นีทําให้ทกุ คนรูส้ กึ ไม่พอใจผูเ้ ฒ่าหวังและซูเซียง
กระทังพูดลับหลังว่า ซูเซียงและผูเ้ ฒ่าหวังตังใจทีจะทํา
ให้ทารกเพศชายหลุดออกมา คือต้องการให้พวกเขาตระ
กูลซ่งไร้ผสู้ ืบสกุล

“คนทีไม่ได้ใช้นามสกุลเดียวกันก็ใจดําเช่นนีแล ไม่รูว้ า่
ทายาทมีความสําคัญหรือ คาดไม่ถงึ ว่าจะเป็ นทารกเพศ
ชายทีหลุดออกมา ถ้าหากว่าเด็กสองคนในท้องเป็ นเด็ก
ทีต้องใช้เงินเลียงจะทําอย่างไร!” สตรีคนหนึงพูดอย่าง
แค้นเคือง เหมือนว่านางไม่ใช่ผหู้ ญิง ไม่ใช่คนทีต้องใช้
เงินเลียงอย่างนันแหละ!

156
“ข้าเคยพูดแล้ว เชิญมาไม่ได้ คนเลวในบ้านนันไม่มีอะไร
ดี พวกเจ้าก็ยงั ทูซ่ ีไม่เชือ! ตอนนีเป็ นอย่างไรเล่า ดีหรือ
ไม่!”

ซูเซียงและผูเ้ ฒ่าหวัง ได้ยินคําวิพากษ์วิจารณ์เหล่านี

แล้วก็โมโห แต่ดีทีช่วยคนกลับมาได้ รวมถึงหลูว่ ช์ ิวฮวาผู้
นัน ได้รบั ยาและการฝังเข็มอาการถึงได้คงทีแล้ว ตอนนี
ใช้แรงทีมีเหลือร้องคํารามชีฟ้าด่าดิน กล่าวว่าผูเ้ ฒ่าหวัง
เป็ นคนแก่แล้วยังไม่หยุด อาศัยโอกาสรักษานางจับมือ
นางอีก

ซูเซียงโกรธจนกลอกตาขาว ท่านพ่อช่วยชีวิตนางไม่ใช่
หรือ เหตุใดจึงเปลียนเป็ นจับมือ ยังไม่สอ่ งกระจกดูอีก
157
หรือว่าตนเองเป็ นคนโง่แบบไหน

แต่ความอดทนของซูเซียงทีมีตอ่ ผูป้ ่ วยนันดีกว่าคนที

กระโดดเต้นแร้งเต้นกาอยูต่ รงนันมากหน่อย ลากมือของ
ผูเ้ ฒ่าหวัง “ท่านพ่อ พวกเรากลับกัน”

เดิมทีคิดว่าแค่เจตนาดีเปลียนเป็ นเจตนาร้าย เก็บความ

โกรธไว้ในท้อง รับความเหนือยกลับไปก็เท่านัน คิดไม่ถงึ
เลยว่าผูอ้ าวุโสซ่งจะให้คนหนุ่มในหมูบ่ า้ นหลายคนยืน
สร้างความวุน่ วายอยูต่ รงหน้าประตู “หยุดอยูต่ รงนัน ไป
ไม่ได้!”

“ผูเ้ ฒ่าหวัง! คนเลว! ถ้าวันนีพวกเจ้าไม่ชีแจง ก็ไปไม่ได้!

158
พวกเจ้าก็แค่พดู เด็กดีดีจะหลุดออกมาได้อย่างไร ถ้า
หากเป็ นเด็กผูห้ ญิงก็แล้วไป เห็นๆ อยูว่ า่ เป็ นทารกเพศ
ชาย เจ้าต้องการให้พวกเราตระกูลซ่งไม่มีผสู้ ืบทอดวงศ์
ตระกูลละสิ!”

ซูเซียงหัวเราะหึๆ “ผูอ้ าวุโสซ่ง ดูทา่ นพูดเช่นนี หรือว่า

สายเลือดตระกูลซ่งนันต้องพึงพาการให้กาํ เนิดจากหญิง
อ้วนคนนีคนเดียว นอกจากทารกเพศชายทีเพิงหลุดออก
มาแล้ว ตระกูลซ่งก็ไม่มีผชู้ ายอีกแล้ว คําพูดของข้าคงจะ
ไม่แทงใจดําเกินไปหน่อยละมัง”

“คนเลว คนแก่พดู อยูเ่ จ้าคนเลวมาพูดแทรกได้ทีไหน ไส

หัวไป!” ผูอ้ าวุโสซ่งพูดด้วยความโมโหพลางยกไม้เท้าที
อยูใ่ นมือขึนหมายจะตีซเู ซียง
159
จ้าวเซิงตาไวมือไว ยกมือขึนจับไม้เท้านันไว้ทนั ที บีบ
เบาๆ ทุกคนก็ได้ยินเสียงแตกร้าว

ขณะทีทุกคนกําลังสงสัยว่าเสียงแปลกประหลาดนันมา
จากไหน จ้าวเซิงปล่อยมือออกก่อนแล้ว ยามนันเองก็พดู
เบาๆ ทีข้างหูซเู ซียง “ภรรยา พวกเรากลับกัน”

ขณะทีทุกคนจะเข้ามาขัดขวาง พลันเห็นไม้เท้าอายุ
สามสิบกว่าปี ของผูอ้ าวุโสซ่ง แตกตังแต่ตรงกลางเป็ น
หลายท่อน เมือร่วงลงสูพ่ ืนก็สลายกลายเป็ นผุยผงใน
ทันที แม้แต่เสือตัวนอกทีผูอ้ าวุโสซ่งสวมอยู่ ก็คอ่ ยๆ ขาด
วินร่วงลงบนพืนด้วยเช่นกัน

160
“ท่านแม่ ท่านแม่ เจอผีแล้ว!”

“คนอัปมงคล มีปีศาจ มีปีศาจรีบหนีเร็ว!”

“เหวอ มีผี มีผี! สามีของแม่หม้ายดําเป็ นปี ศาจ รีบหนี

เร็ว...”

คนในหมูบ่ า้ นไม่มีความรูอ้ ะไร ไม่ตอ้ งพูดถึงกําลังภาย

ในแค่เพลงมวยง่ายๆ ยังไม่รูจ้ กั ! ยามนีจ้าวเซิงบีบไม้เท้า
จนแหลกเป็ นผง เป็ นธรรมดาทีจะทําให้ทกุ คนกลัวจน
กระโดดโหยง ทยอยวิงหนีเหมือนเห็นผีกระจัดกระจาย
ไปทุกหนแห่ง

161
นีหรือว่าจะเป็ นฝี มือของผูส้ งู ศักดิจริงๆ จะได้รูว้ า่ มีไม่มี
แค่บีบง่ายๆ ก็ใช้ได้ผลมากกว่านางทีพูดเป็ นสิบประโยค
ร้อยประโยค ซูเซียงอดไม่ได้ทีจะรูส้ กึ หวานชืน มองจ้าว
เซิงอย่างชืนชม

จ้าวเซิงได้รบั สายตาทีมันคงของภรรยาตัวน้อย ในใจก็

รูส้ กึ หวานลําราวกับกินนําผึง แม้แต่ความโกรธเมือครูก่ ็
มลายหายไปไม่นอ้ ย “ภรรยา ท่านพ่อ พวกเรากลับกัน
เถอะ”

คนทีรอขวางทางตอนนีวิงหนีไปแล้ว ยามนีพวกซูเซียง
กลับบ้านไปอย่างปลอดภัยไร้สงกี
ิ ดขวาง

162
เมือถึงบ้านท้องฟ้าก็ใกล้สว่างแล้ว ผูเ้ ฒ่าหวังนังสูบยา
เส้นดัง แก๊กๆ อยูใ่ นห้อง ใบหน้าขมวดมุน่ เขาเป็ นหมอ รู ้
ว่าสูบยาเส้นมากไปไม่ดีตอ่ สุขภาพ แต่วนั นีเขามี
เรืองกลัดกลุม้ จึงอดไม่ได้ทีจะหยิบขึนมาสูบสักมวน

163
ตอนที 501 คนนังอยูใ่ นบ้าน โชคร้ายมาจากบนฟ้า

ซูเซียงรูว้ า่ พูดปลอบไปเวลานีก็เปล่าประโยชน์ เห็นชัดๆ

ว่าวันนีพวกเขาโอบอุม้ จิตใจทีดีไปช่วยเหลือคน ไม่พดู ถึง
เรืองทีเสียร่างหนึงไป ยังถูกคนคาดโทษว่าทําให้ตระกู
ลซ่งไร้ผสู้ ืบทอด! เช่นนีโทษฐานทีฟ้าร้องผ่าลงมาพวก
เขาก็รบั ผิดชอบไม่ไหว!

หลังจากพวกซูเซียงกลับไปได้ไม่นาน คนในหมูบ่ า้ นทีตืน

กลัวก็ออกมาเดินข้างนอกอย่างตัวสันงันงก จุดโคมไฟ
อย่างกล้าหาญไปหาทีบ้านของหลูว่ ช์ ิวฮวาอีก

หลายคนก็ขบคิดถึงเรืองทีเกิดขึนมาแล้ว พวกเขาเคยได้

1
ยินว่าบนโลกนีมีสงหนึ
ิ งทีเรียกว่ากําลังภายใน กระทัง
บางคนเคยพบเห็นและได้ยินมาก่อนเล็กน้อย ในเมือง
หลวงเคยได้ยินท่านซูกล่าวว่ามีกาํ ลังภายในชนิดหนึง
ตบเบาๆ บนร่างของคน เอ็นและกระดูกก็ขาดสะบัน
กระทังอวัยวะภายในก็พงั ทลายได้ หลังจากนันก็จะตาย
หรือว่าชายชูค้ นนันจะเป็ นผูม้ ีฝีมือยอดเยียมกัน!

มีคนคิดเช่นนีและวิพากษ์วิจารณ์ แต่วา่ คนอืนส่ายหัว

อย่างคิดว่าไม่มีสาระ พูดว่าซูเซียงคนเลวเช่นนันจะหา
สามีทีมีวรยุทธ์เป็ นเลิศในโลกหล้าได้อย่างไร อย่าพูด
เรืองตลกเลย!

เมือถึงตอนกลางวัน ไปเชิญหมอมาจากเมืองหลวงอย่าง
เชืองช้ากลับมา หมอสูงอายุคนหนึงถูกคนจับใส่รถวัว
2
อย่างไม่คอ่ ยเต็มใจ ใช้อาํ นาจบังคับคูเ่ ข็นให้กลับมา
“เจ้าพวกลูกสัตว์ ข้าบอกแล้วว่าจะไม่มาตรวจคนไข้ที
บ้านตระกูลซ่งของพวกเจ้า พวกเจ้าเป็ นโจรหรือ มิน่าเล่า
ขุนนางจึงบอกว่าพวกเจ้าเป็ นคนกลับกลอก รอข้ากลับ
ไปแล้วข้าจะไปร้องเรียนพวกเจ้า!”

“ตาแก่น่าตายอย่าคุยโวสุม่ สีสุม่ ห้า ถ้าพูดมากกว่านีจะ

จับเจ้าเย็บปาก!” มีเด็กหนุ่มคนหนึงกล่าวอย่างคุกคาม
มือกําลังบังคับรถ ขับไปซุบซิบไป “เจ้าแก่น่าตายนีอายุ
เยอะขนาดนีแล้วยังกินจนอ้วนขนาดนีอีก ขับจนข้าปวด
มือไปหมดแล้ว!”

“เจ้าเด็กนี...” หมอเฒ่าเพิงจะอยากพูดไปแค่สอง
ประโยค แต่ก็ถกู เด็กหนุ่มอีกคนหยุดไว้ “ตาแก่น่าตายนี
3
ยังไม่หบุ ปาก ข้าจับเจ้าเลาะฟั นออกแล้วกัน!”

หมอเฒ่าถูกทําให้โกรธมาก หนวดเครางอนขึน แต่สดุ

ท้ายก็ไม่ได้พดู อะไร ขุนนางยังประกาศหนังสือปราบ
ปรามกบฏออกมาแล้ว ให้พวกเขาพบตระกูลซ่งให้เดิน
เลียง ถ้าไม่มีเรืองอะไรก็ไม่ตอ้ งไปหาเรืองพวกเขา แต่วา่
เขานันช่างโชคร้าย คนนังอยูใ่ นบ้าน โชคร้ายมาจากบน
ฟ้า!

หมอเฒ่าถูกบังคับให้มาดูอาการป่ วยของหญิงอ้วนและ
หลูว่ ช์ ิวฮวา ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงือเย็น ถามว่า “ใคร
เป็ นผูใ้ ห้การรักษา”

4
ทุกคนได้ยินนําเสียของหมอเฒ่าเช่นนีก็มนใจมากขึ
ั นว่า
ซูเซียงและผูเ้ ฒ่าหวังใจมารยากแท้หยังถึง อยากจะให้
ตระกูลซ่งของพวกเขาไร้ผสู้ ืบทอด! ขณะทีกําลังจะอ้า
ปากด่า คิดไม่ถงึ ว่าหมอเฒ่าจะตบทีหน้าผากของตน
กล่าวว่า “นีเป็ นผูส้ งู ส่งจากทีไหน ถ้าหากว่าไม่มีฝีมือสูง
ส่ง เกรงว่าทังสองคนนีคงจะช่วยชีวิตกลับมาไม่ได้แล้ว!
สถานการณ์ทีคับขันเช่นนัน ทารกสามคนถึงกับรักษาไว้
ได้ถงึ สองคน นีช่างเป็ นเรืองมหัศจรรย์แล้ว! ถ้าหากว่าข้า
ได้พบผูส้ งู ส่งเช่นนีแล้ว จะต้องโขกศีรษะให้เขา...”

ทุกคนได้ยินหมอเฒ่าพูดเช่นนีก็ลว้ นหรีตามอง เดิมทีก็

รูส้ กึ นับถือหมอเฒ่าคนนีอยูป่ ระมาณหนึง แต่เห็นหมอ
เฒ่าพูดช่วยซูเซียงและผูเ้ ฒ่าหวังเช่นนี ก็ยงไม่
ิ พอใจ หัน
กลับมาถามโดยตรงอีก “ถ้างันตอนนีคนป่ วยอาการเป็ น

5
อย่างไร!”

หมอเฒ่าถูกขู่ให้กลัวจนแทบกระโดด แต่ก็คิดว่าวันนีเป็ น
วันทีท้องฟ้าสว่าง ตระกูลซ่งจะกลับกลอกได้อย่างไรและ
ไม่สามารถฆ่าเขาได้หรอก! ด้วยเหตุนีจึงกล่าวด้วยเสียง
สันเครือ “มีผสู้ งู ส่งมีฝีมือ แน่นอนว่าไม่มีปัญหา แต่วา่
สถานการณ์ของสองคนนีไม่ได้เป็ นไปในทางทีดี แต่วา่
หากมีผสู้ งู ส่งผูน้ นอยู
ั ท่ ีนีละก็จะต้องไม่มีปัญหาร้ายแรง
แน่! ความสามารถของข้าไม่ถงึ เกรงว่า เกรงว่าจะช่วย
เหลือพวกท่านไม่ได้...”

หมอเฒ่าเห็นสีหน้าโกรธแค้นของทุกคน สูดหายใจเข้า
ลึกๆ กลืนนําลาย มิน่าเล่าขุนนางล้วนบอกว่าตระกูลซ่ง
นันดุรา้ ย เป็ นเช่นนันจริงด้วย! คนเหล่านีไม่พดู ถึงเหตุผล
6
น่ากลัวเกินไปแล้ว! หมอเฒ่าเพือทีจะสามารถถอยตน
เองออกมาทันเวลาจึงรีบกล่าว “นี ครังนีค่ารักษาข้าไม่
ขอรับไว้ และพวกท่านไม่ตอ้ งส่งข้ากลับไป งัน งันเอา
ตามนีแล้วกัน...”

หมอเฒ่าพูดไปแล้วก็แก้คอเสือของตนทีอยูใ่ นมือชาย
หนุ่มสองคนออก ถือล่วมยา เดินขาลากออกไปทาง
ประตู

ผลคือถูกคนดึงเอาไว้ กล่าวว่าพวกเขาไปเชิญเขามาจาก
เมืองหลวง และยังกินข้าวทีตลาด ยังมีคา่ รถวัวทียังต้อง
ให้เขา หมอเฒ่าโกรธจนอยากจะด่า แต่ก็ไม่มีหนทาง
เขาเป็ นคนแก่จะทําอะไรได้ ถูกเด็กหนุ่มหลายคนกดไว้
สุดท้ายแล้วจึงต้องนําเงินหลายตําลึงและโสมคนครึง
7
รากให้พวกเขาปล้นไป

หมอเฒ่าเป่ าหนวดเคราถลึงตาไปแล้ว แรงโกรธของผู้

อาวุโสซ่งยังคงแผ่ไปทัว ชีไปทีเด็กหนุ่มสองคนแล้วด่า
“พวกเจ้าสองคนเป็ นคนโง่ ไปหาของแก่ยงั ไม่ตายนีมา
จากไหน ใครรูว้ า่ เขาและซูเซียงคนเลวนันมีขาเดียว[1]
หรือไม่!”

------

[1] มีขาเดียว หมายถึงมีเพศสัมพันธ์กนั ใช้ในแง่ลบ

8
ตอนที 502 ไปเยียมเยียนหมอหญิง

หมอเฒ่าเดินไปถึงประตูแล้วฝ่ าเท้าพลันหยุดชะงัก ซูเซี

ยง? ใช่ขนุ นางหรือไม่ เมือครูข่ นุ นางประกาศว่ามีประ
ราชโองการหมอหญิงคนนัน อีกทังยังมีหมอหญิงทีมี
ระดับขัน?

หมอเฒ่าครุน่ คิดเล็กน้อยครูห่ นึง มันใจอย่างรวดเร็วว่า

9
จะต้องเป็ นหมอหญิงคนนัน เขาจําได้วา่ พระราชโองการ
ของขุนนางนันด้านบนเขียนไว้วา่ หมอหญิงผูน้ นมาจาก
ั
หมูบ่ า้ นเดียวกับตระกูลซ่ง

หมอเฒ่าถอนใจ ในหมูบ่ า้ นมีหมอหญิงทีปราดเปรือง

เช่นนี คนเหล่านียังไม่เข้าใจความปรารถนาดีของผูอ้ ืน
จิตใจทีดีงามกลับถูกหมาคาบไปกินเสียนี

หมอเฒ่าเดินออกมาไกลแล้ว ครุน่ คิดเล็กน้อยครูห่ นึงก็

ตัดสินใจได้วา่ จะไปเยียมเยียนหมอหญิงผูป้ ราดเปรือง
คนนันสักหน่อย

หมอเฒ่ามาถึงบ้านของซูเซียงแล้ว เห็นเถ้าแก่หลี

10
จากร้านยาทงเหออยูด่ ว้ ย หัวเราะฮ่าฮ่าเข้าไปทักทาย
เมือครูไ่ ด้ยินเสียงเคาะประตู หลีปั วหมิงก็รอ้ นใจคิดว่า
เป็ นคนเหล่านันมาก่อความวุน่ วายอีก คิดไม่ถงึ ว่าคนที
เข้าประตูมาจะเป็ นสหายเก่า แน่นอนว่าดีใจมาก รีบเดิน
ไปเชิญเขามา

หลีปั วหมิงเดิมทีวนั นีแค่ถือโอกาสมาดูเสียหน่อย ไหน

เลยจะรูว้ า่ มาฟั งเรืองหลูว่ ช์ ิวฮวา โกรธจนอีกนิดหนวดก็
จะไม่ขาวแล้ว

หลีปั วหมิงโดยปกติแล้วถึงแม้วา่ จะโอนอ่อนตาม แต่วา่

ใบหน้าไม่คอ่ ยยิม ครังนีเห็นหมอเฒ่าก็ยมอย่
ิ างเบิกบาน
ใจ สองคนกุมมือกันเข้าไปในห้องรับแขกถึงได้ปล่อยมือ
ซูเซียงเองก็เป็ นคนตาคม รูว้ า่ ทังสองคนมีความรูส้ กึ ทีลึก
11
ซึง ถึงแม้จะพูดได้วา่ คนอาชีพเดียวกันเป็ นศัตรู แต่วา่
สองคนนีไม่ใช่คนประเภทนันอย่างเห็นได้ชดั

ซูเซียงยกนําชาอย่างดี วางของว่างไว้บนโต๊ะ อยากให้

พวกเขาทังสองคนพูดคุยกันถึงอดีต กลับคิดไม่ถงึ ว่า
หมอเฒ่าจะถามตรงๆ ว่า “น้องชาย น้องชาย คิดไม่ถงึ
ว่าเจ้าจะอยูท่ ีนี ใช่แล้ว ได้ยินว่าในหมูบ่ า้ นมีหมอหญิง
คนหนึง ไม่รูว้ า่ เจ้ารูจ้ กั หรือไม่”

หลีปั วหมิงถามอย่างสงสัย “ทําไมหรือ”

หมอเฒ่าตบต้นขาของตนกล่าวอย่างตืนเต้น “เมือครูข่ า้
ไปบ้านตระกูลหลู่ เห็นหญิงอ้วนลูกสามคนนันคาดไม่ถงึ

12
ว่าจะรักษาเด็กไว้ได้ถงึ สองคน เป็ นเรืองมหัศจรรย์ของ
เรืองมหัศจรรย์จริงๆ! คิดดูแล้ว ถ้าหากว่าไม่ใช่ฝีมือของ
ท่านก็น่าจะเป็ นหมอหญิงผูน้ นกระมั
ั ง! โอ้! บางทีพวก
ท่านสองคนร่วมมือกัน มิเช่นนันสถานการณ์เช่นนันจะ
สามารถช่วยชีวิตคนกลับมาได้อย่างไร”

ยังไม่รอหลีปั วหมิงพูด หมอเฒ่ายังลูบหนวดของตนครุน่

คิดกล่าวต่อ “จะต้องเป็ นเช่นนีแน่ ฝี มือของเจ้าข้ายังไม่รู ้
เลย! เพียงแค่คิดว่าจะต้องรักษาหญิงแท้งลูก น่าจะไม่ใช่
เพราะจิตใจทีแน่วแน่ของเจ้าหรือ”

ซูเซียงฟั งอยูข่ า้ งๆ ก็สงั เกตสีหน้าของหลีปั วหมิง กลัวว่า

เขาจะไม่พอใจ คาดไม่ถงึ ว่าเขาจะหัวเราะเหอะๆ “ข้า
บอกให้นะพีชาย ท่านนะมีสายตาเฉียบคม เทียบเคียง
13
หลานของข้าพูดถึงลิงอะไรเลย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! แต่วา่ นะ
คนป่ วยรายนีไม่ได้มีความเกียวข้องใดๆ กับข้า ล้วนเป็ น
หมอหญิงผูป้ ราดเปรืองในวิชาแพทย์!”

“จริงหรือ นัน...นัน...หมอหญิงคนนันอยูท่ ีไหน จะไม่แนะ

นําให้ขา้ รูจ้ กั หน่อยหรือ ข้าอายุเจ็ดแปดสิบปี แล้ว ไม่เคย
พบเจอหมอหญิงมาก่อนเลยย แปลกประหลาดเสีย
จริง!” หมอเฒ่าตืนเต้นถูมือไปมา ดูแล้วเหมือนเด็กน้อย
อย่างไรอย่างนัน

ซูเซียงยกยิมอยูด่ า้ นข้าง รูส้ กึ หมดคําพูดเล็กน้อย หมอ

หญิงทีรูว้ ิชาแพทย์ก็เท่านัน เหตุใดจึงทําราวกับว่าเป็ น
สัตว์สงวนทีถูกคนมาล้อมดูอย่างนัน!

14
หลีปั วหมิงรีบเรียก “แม่นางซูเซียง ท่านนีคือสหายหลาย
ปี ของข้า เรียกเขาว่าอาสามก็ได้”

ซูเซียงถึงแม้วา่ จะประหลาดใจ แต่วา่ ก็เรียกคนอืนเคารพ

ตามมารยาท หมอเฒ่ามีความสุขอย่างยิง ทักทาย “ดีๆ
หนุ่มสาวทีมีคา่ ควรการนับถือ! หนุ่มสาวทีมีคา่ ควรแก่
การนับถือ!”

“ล้วนกล่าวอะไรว่าสตรีไร้ความสามารถนับว่าดี ข้ารูส้ กึ
แสดงให้เห็นว่าเป็ นเรืองไร้สาระ! มีเพียงบุรุษทีไม่
สามารถช่วยเหลือเรืองพืนฐานของตนเองเหล่านันเท่า
นันแหละทีกลัวความรอบรูข้ องผูห้ ญิง กดหัวของพวกเขา
ไว้ ข้าคิดว่าสตรีควรจะเรียนหนังสือให้มาก เหมือนแม่
15
นางซูเซียงทีเข้าใจอะไรหลายอย่างเช่นนี และก็สามารถ
รักษาช่วยคน นีเป็ นความโชคดีใต้ฟา้ ! ถ้าหากว่าใครได้
แต่งงานด้วย เอ่อ แม่นางซูเซียง ท่าน ท่านแต่งงานหรือ
ยัง...”

ผูเ้ ฒ่าพูดอย่างนําท่วมทุง่ แต่วา่ พูดไปได้แค่ครึงเดียวก็

เสียงหายไปในฉับพลัน เพราะว่าเห็นมวยผมของซูเซียง
กลับมาคิดอีกทีวา่ ตนเองเรียกว่าแม่นางซูเซียงแล้ว เดิม
เขาคิดอยากจะพูดว่า ‘ภายหลังใครแต่งงานกับท่านไป
จะต้องเป็ นคนโชคดีไม่นอ้ ย’ แต่ตอนนีช่วงเวลาทีพูดไป
แล้วครึงหนึงไม่รูว้ า่ จะพูดให้จบได้อย่างไร จึงได้ปิดปาด
หน้าเหยเก ก้มหน้าลงดืมชา กลัวว่าจะยัวยุให้ผอู้ ืนไม่พอ
ใจ

16
ตอนที 503 ชายผูเ้ คร่งขรึมและถือดี

17
เขาถึงแม้วา่ จะรําเรียนมาจนอายุมากแล้ว แต่เขาก็ไม่ใช่
คนแก่ทีถือว่าอาวุโสมากกว่าแล้วดูถกู คนรุน่ หลัง มิหนํา
ซําแม่นางซูเซียงก็เป็ นหมอหญิงทีทางการให้ยศ และยัง
มีลาํ ดับขัน เขาไม่กล้าล่วงเกินง่ายๆ

ซูเซียงกลับหัวเราะฮ่าๆ ไม่ได้มีปัญหาเลยสักนิด “ข้าเข้า

ใจความหมายของอาสามดี ถ้าหากใครแต่งงานกับข้า
นันจะต้องเป็ นคนทีโชคดีทีสุดในใต้หล้า! สามีของข้าอยู่
ทีห้องด้านข้าง หรือว่าให้ขา้ เรียกเขามาให้ทา่ นดู ให้ทา่ น
ช่วยข้าระมัดระวังหน่อย”

ซูเซียงเห็นว่าเมือตอนผูเ้ ฒ่าคนนีเข้าบ้านมาแล้วก็รูส้ กึ ว่า

เป็ นคนทีไม่เลวเลย หลังจากนันก็เห็นเขามีสมั พันธ์ทีดี
18
กับหลีปั วหมิง ดีกบั ผูอ้ ืน แน่นอนว่ามีความใกล้ชิดมาก
เสริมด้วยหลีปั วหมิงมิได้ให้เขาเป็ นคนนอก อีกทังยังให้
คนเองเรียกว่าอาสาม นีล้วนเป็ นเพราะการเรียกผูอ้ าวุโส
ของหลีปั วหมิง นับได้วา่ เป็ นการรูจ้ กั ญาติ ซูเซียงย่อมให้
การคุม้ ครองมากขึนสองส่วน

เดิมหมอเฒ่าก็ยงั กังวลอยู่ ได้ยินซูเซียงพูดเช่นนีก็

หัวเราะร่า เดิมทีเขาก็ไม่ใช่คนปิ ดบังซ่อนเร้นอะไร เห็นซู
เซียงเป็ นคนเปิ ดเผยตรงไปตรงมาเช่นนีก็ยงมี
ิ ความสุข
เห็นแววตาของหลีปั วหมิงเปลียนไป เหมือนกําลังพูดว่า
ท่านรับชนรุน่ หลังทีดีขนาดนี เหตุใดจึงไม่แนะนําให้ขา้
รูจ้ กั บ้าง

หลายวันมานีหลีปั วหมิงยุง่ อยูก่ บั โรคร้ายแรงทีมีกบั พายุ

19
ลมร้อน รวมทังเก็บรวบรวมสมุนไพรเสบียง ยุง่ จนเวลาที
จะพบเจอกับสหายเก่านันน้อยนัก มิเช่นนันวันนีผูเ้ ฒ่า
มาวันนีก็คงไม่ได้จบั มือเขาจนไม่วาง เขายิมหน้าเหยเก
“นีน้องชายใช่ไหม นีน้องชายใช่หรือไม่!”

หลังจากได้รบั การยอมแพ้จากหลีปั วหมิงหมอเฒ่าจึงได้

หัวเราะร่า “เช่นนันก็ได้ เช่นนันก็นาํ สามีของท่านมาให้
ข้าดูก่อน ถ้าหากว่าเขาไม่เหมาะสมกับเข้า ข้าก็จะให้เข้า
แค่ก แค่ก แค่ก...”

เดิมหมอเฒ่าต้องการจะพูดว่า ‘ถ้าหากเขาไม่เหมาะสม
ข้าจะเป็ นคนหามาเปลียนให้’ กลับเห็นบุรุษผูห้ นึงยืนอยู่
ตรงหน้าประตู ใบหน้าไม้ยินดียินร้าย ไม่โกรธไม่แค้น
สวมเสือผ้าสีดาํ บนร่างนันมีเพียงแขนเสือเท่านันทีปั ก
20
ลายแถบเรียบง่าย อีกทังเนือผ้าก็ไม่ได้ลาเลิ
ํ ศ สวมอยู่
บนร่างของเขากลับขับความเคร่งขรึมและถือดีของเขา
ออกมาภายนอก

เขาไม่ได้พดู อะไร แค่ใช่สายตาคมกริบจ้องมาทีตน หมอ

เฒ่าก็รูส้ กึ ขนลุกเกรียวทังตัว ขนลุกทีละชันทีละชัน คํา
พูดของเขาพูดไปได้แค่ครึงหนึง หลังจากนันก็กลืน
นําลาย ไออย่างรุนแรง

ซูเซียงรูส้ กึ ตัวไม่เหมาะสม หันหน้าไปส่งสายตาดุจา้ วเซิง

หนึงที หลังจากนันจึงรีบยกนําชาให้หมอเฒ่าดืม

หมอเฒ่าตอนนีไหนเลยจะดืมชาลง ในสมองปั นเร็วจี แท้

21
จริงแล้วฐานะของบุรุษผูน้ นคื
ั ออะไร ถึงแม้วา่ จะสวมเสือ
ผ้าง่ายๆ แต่ดแู ล้วกลับไม่เหมือนชายทัวไปในชนบท ชุด
สีดาํ ทีสวมอยู่ กลินอายความสูงศักดิหยิงทะนงทีปิ ดไว้
ไม่มิด! ยังมีความเย็นทีเกาะตัวจนเป็ นนําแข็งตรงหว่าง
คิว หรือว่าจะเป็ นคนทีฆ่าคน เป็ นคนทีทําให้หายใจไม่
ออกจริงๆ!

อายุของหมอเฒ่าก็เจ็ดแปดสิบปี แล้ว ผ่านร้อนผ่านฝน

พบเจอคนมาไม่นอ้ ย แน่นอนว่าย่อมมองความสามารถ
ของคนออก เขาปรารถนาอย่างแรงกล้าทีจะปิ ดปากของ
ตนให้สนิท ตนเองพูดเยอะขนาดนันในทุกๆ วันแล้ว
เวลานีเอง ล่วงเกินผูส้ งู ศักดิเข้าแล้วสิ! คิดๆ แล้วก็ใช่
สามีทีสามารถแต่งงานกับหมอหญิงได้แน่นอนว่าจะต้อง
ไม่ใช่คนธรรมดา

22
ท่านหมอเฒ่าดืมชาไปครึงกาภายใต้การพูดปลอบใจ
ของซูเซียง นีเขาก็ยงั ไอต่อไป จ้าวเซิงเพียงแค่มองด้วย
ความเคร่งขรึมเด็ดขาดปราดเดียว ไม่ง่ายเลยทีเขาจะ
พบเจอภรรยาอีกนิดเดียวก็จะถูกตาเฒ่าน่าตายนี
บอกว่าจะให้ผอู้ ืนแล้ว เขาจะสบายใจได้อย่างไร! แต่วา่
เห็นซูเซียงเอาใจเขาเช่นนี คิดแล้วก็คงเป็ นคนทีนางให้
ความสําคัญแน่ เขาจึงรีบเก็บสีหน้า

ผูเ้ ฒ่าไอต่อสักพัก รูส้ กึ ว่าแรงเย็นในอากาศหายไปเล็ก

น้อยแล้ว ถึงได้พดู อย่างหน้าเหยเก “ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่า ท่าน
ชายท่านนีเป็ นสามีของท่านกระมัง ไม่เลวไม่เลว ฮ่า
ฮ่า......”

23
ซูเซียงหันมามองเขาด้วยความโกรธทีหนึง “ยังจะยืน
แหย่อยูต่ รงนันทําอะไร รีบไปเตรียมอาหาร เอ ไม่ตอ้ ง
แล้ว ท่านไม่จะเป็ นต้องทําอาหารแล้ว ไปถลกหนัง
กระต่ายสองตัวก็พอ!”

ตอนที 504 รสชาติของการเห็นผูอ้ ืนมีทกุ ข์แล้วสุขใจ

“โอ้ ได้” จ้าวเซิงตอบรับ หันหน้าออกไป หลีปั วหมิงและ

ท่านหมอเฒ่าจึงได้หายใจคล่องขึน รูส้ กึ ว่าภายในห้อง
24
เต็มไปด้วยความสดชืน เมือครูก่ ดดันพวกเขาจนจะ
ตายอยูแ่ ล้ว

ท่านหมอเฒ่าหันกลับมาก็ยงั ไอโขลกอยูด่ ี ยกนิวหัวแม่

มือให้ซเู ซียง “ท่านช่างเป็ นคนมีความสามารถ สามีของ
เจ้าดูแล้วไม่น่าเป็ นคนธรรมดากระมัง ท่านถึงกับให้เขา
ไปถลกหนังกระต่ายได้ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

เห็นรอยยิมทีอยูบ่ นใบหน้าของท่านหมอเฒ่าแล้ว เหตุใด

จึงรูส้ กึ ถึงรสชาติประเภททีว่าเห็นผูอ้ ืนมีความทุกข์แล้ว
สุขใจเล่า คิดๆ แล้วก็ใช่ เมือครูบ่ รุ ุษน่าตายคนนันทําให้ผู้
เฒ่ากลัว ตอนนีเห็นเขาเสียหน้า ท่านหมอเฒ่าจึงรูส้ กึ
สบายใจเป็ นธรรมดา

25
ซูเซียงเป็ นหมอหญิงและก็เป็ นเซียงจุน แต่กลับไม่มีมาด
ใดๆ นังทังพูดทังหัวเราะกับสองคนอยูต่ รงนัน ท่านหมอ
เฒ่ายังถามอีกหลายคําถามเกียวกับเรืองลูกของหญิง
อ้วน ซูเซียงก็ไม่ได้ปิดบัง ทังสามคนปรึกษาพูดคุยกันถึง
การรักษาครังนีและจดบันทึกลงไปในบันทึกการรักษา
เพือ การค้นคว้าในภายหลัง

ซูเซียงเข้าใจในจุดนี ก็คงเหมือนในยุคปั จจุบนั ทียังมี

บันทึกการรักษาทางการแพทย์ เพือทีว่าครังหน้าถ้าพบ
กรณีทีอาการป่ วยคล้ายกันจะสามารถจ่ายยาและทํา
การรักษาได้เร็วยิงขึน

สําหรับสิงนีนันซูเซียงกระตือรือร้นมาก รีบไปห้องของ
26
จ้าวเซิงไปหยิบกระดาษหมึกดํามา ทังสามคนปรึกษา
และเขียนลงไป

ท่านหมอเฒ่าอยูก่ บั ซูเซียงอยูท่ ีนีจะถึงมืออาหารกลาง

วันจึงได้จากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ ตอนไปยังกําชับกับซู
เซียงและหลีปั วหมิงให้ไปหาเขาบ้าง เขายังมีใบสังยา
หลายอย่างทีต้องการปรึกษาหารือกับทังสอง

แน่นอนว่าซูเซียงตอบตกลงได้เต็มปาก แต่หลีปั วหมิงก

ลับยังต้องอยูเ่ พือไปดูการเพาะรากป่ านหลานทําให้ไม่ได้
กลับไปพร้อมท่านหมอเฒ่า เช่นนี ทําให้เคราของท่าน
หมอเฒ่ากระตุกสูงยิงขึน

27
ถูกซูเซียงยัดถัวลิสงทอดเข้าใส่อกถึงได้จากไป ขณะทีนัง
อยูใ่ นรถนําถัวลิสงทอดส่งเข้าปาก กัดแล้วก็กดั ไม่เข้า
อดไม่ได้ทีจะโกรธ “เจ้าเด็กสาว รูว้ า่ ฟั นของข้าไม่ได้แล้ว
ยังทําของเล่นเช่นนีอีก!”เขาลืมไปเลยว่าเมือครูน่ นที
ั โต๊ะ
อาหารตะเกียบของเขาอยูไ่ ม่หา่ งจากถัวลิสงเลย ตอนนี
ปวดฟั นจนกัดไม่เข้าแล้ว แน่นอนว่าก็ตอ้ งโทษซูเซียงนัน
แหละ!

หลูว่ ช์ ิวฮวาและคนในหมูบ่ า้ นเหล่านันแน่นอนว่าไม่

สามารถส่งรถส่งเขากลับไปได้แล้ว ยังมีซเู ซียงให้ซง่
หนานจัดหารถวัวส่งท่านหมอเฒ่ากลับเมืองหลวง ระ
หว่างทางซ่งหนานได้ยินเสียงท่านหมอเฒ่าเคียวถัวลิสง
หลังจากนันก็ซบุ ซิบๆ เขาฟั งอย่างน่าขัน กระทังต้องชวน
คุยสองประโยค “ท่านหมอเฒ่า ข้าดูแล้วฟั นของท่านน่า

28
จะดีกว่าเด็กวัยรุน่ มาก ได้ยินท่านเคียวถัวลิสงดัง
กรอบๆ!”

ท่านหมอเฒ่านวดปากนุ่มนิมของตน แล้วก็อดไม่ได้ทีจะ
หยิบใส่เข้าปากไปอีก ฟั นปวดก็จริง แต่กลับตัดใจ
คายออกมาไม่ได้ ปากขมุบขมิบคล้ายหนู ดูซง่ หนาน
หัวเราะร่า ในใจคิดว่าน้องซูเซียงพูดได้ดี คนแก่ยิงแก่ยิง
เด็ก จริงดังว่าหยิงน่ารักและขีน้อยใจ

หลังจากทานข้าวแล้ว กลุม่ คนของซูเซียงก็ขนเขาไป

ึ
ตรวจสอบการเติบโตของรากป่ านหลาน เมือเห็นการเติบ
โตไม่เลวเลย รอจนถึงฤดูใบไม้ผลิแล้วน่าจะเก็บเกียวได้

29
เวลานีเองหลีปั วหมิงพลันพูดขึนมาว่า “ปลาในสระนํา
ของท่านน่าจะอ้วนพีหมดแล้ว ท่านตังใจจะทําอย่างไร”

ได้ยินหลีปั วหมิงถามเช่นนี จ้าวเซิงทีอยูด่ า้ นข้างแสร้งทํา

เป็ นอากาศก็อดไม่ได้ทีจะส่งสายตาคงดุจมีดไปให้หลีปั ว
หมิง ปลาในสระนํานันเป็ นของเขา! เป็ นของเขาคน
เดียว! จะไม่ให้คนอืนได้กิน ภรรยาของเขาทําปลาออก
มาได้หอมนัก!

แต่เวลานีหลีปั วหมิงสนใจใครรูเ้ ป็ นอย่างยิง ไม่ได้เห็น

สายตาทีจะกินคนของนายใหญ่ ยังกล่าวอย่างอารมณ์ดี
“ลูกพีลูกน้องของข้าเปิ ดโรงเตียม ครังทีแล้วข้ากินปลาที
ท่านทํายังบอกเลยว่าอ้วนพีสดใหม่และเนือแน่น ไม่
เหมือนปลาทีคนเหล่านันเลียง ดูแล้วผอมเหมือนขยะ
30
กัดเนือไปแล้วรสชาติแย่มาก”

31
ตอนที 505 บุรุษน่าตายกวนประสาท

ซูเซียงยังครุน่ คิดถึงเรืองปลาในสระมาหลายวัน ก่อน

หน้านีคิดว่าจะจัดการปลาเหล่านี เพราะว่าปลาเมือถึง
ฤดูหนาวแล้วเกรงว่าจะต้มไม่ได้ ตอนนีมีทางออกทีดี
แล้ว ซูเซียงย่อมดีใจเป็ นธรรมดา

“ใช่หรือ เช่นนันก็ดี สองวันข้างหน้าข้าจะเข้าเมืองหลวง

ไปกับท่าน ไปพูดคุยกับลูกพีลูกน้องของท่าน ถ้าหากว่า
เป็ นไปได้จะขายให้เขาทังหมดเลย” ซูเซียงตอบอย่าง
ดีใจ สองวันนีนางกลัดกลุม้ ว่าจะขาย อีกทังนางไม่อยาก

32
จะขายปลาของตนเองในราคาถูก รวมทังไม่กีวันมานี
นางรวบรวมวัตถุดิบได้เกือบครบแล้ว สมุนไพรหอมทัง
สิบสามอีกไม่นานก็คงเก็บมาได้ครบ ถึงเวลานันทําปลา
ออกมาคงจะรสชาติดีมากขึนแน่

ซูเซียงเป็ นคนไม่คอ่ ยชอบความวุน่ วาย และไม่คอ่ ยชอบ

คบค้าสมาคมกับผูอ้ ืน ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงไปหาผูร้ ว่ มงาน
ใหม่ๆ ทําให้นางปวดหัวจริงๆ เวลานีหลีปั วหมิงเป็ นฝ่ าย
นํา ขายให้ลกู พีลูกน้องของเขา หลายเรืองคงจะพูดคุยได้
ง่ายขึน

ตรวจสอบเส้นทางแล้ว เห็นรากป่ านหลานหลายบ้าน

เติบโตดี หวงฉีทีซูเซียงปลูกแยกไว้ก็โตได้ไม่เลว กลับถึง
บ้านแล้ว หลีปั วหมิงก็พดู คุยกับซูเซียงอีกเกียวกับเรือง
33
ใบสังยาโรคระบาดฉุกเฉิน ซูเซียงเองก็พดู ถึงสมุนไพร
หอมทังสิบสามอย่างง่ายๆ ให้เขาฟั ง

หลังจากกินมือเย็นเสร็จแล้วหลีปั วหมิงก็ลากลับไป แต่

ว่าจ้าวเซิงเอาแต่กม้ หน้าก้มตาเขียข้าว และไม่คีบกับ
ข้าว รูส้ กึ อากาศเย็นเยียบขึน ซูเซียงกะพริบตามอง
หลายครัง มองท่านพ่อท่านแม่ และก็มองพวกชุ่ยหลิว
ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าบุรุษน่าตายคนนีกวนประสาทอะไร!

ใช้ตะเกียบจิมเขา “นี ท่านเป็ นอะไร”

จ้าวเซิงก้มหน้าเขียข้าว กล่าวเสียหนักดังทุม้ “ปลานัน

เป็ นของข้า!”

34
“ฮะ!” คนทีนังอยูท่ งสองโต๊
ั ะหัวเราะขบขันครูห่ นึง ยังมี
ชิงสือทีไม่คอ่ ยใส่ใจอะไร รีบยกแขนเสือขึนเช็ดนําลาย
ของเขาทีกระเด็นไปเปื อนหน้าของกระพรวนน้อย เจ้า
นายของเขาเปลียนเป็ นคนเห็นแก่กินไปตังแต่เมือไหร่

ซูเซียงงงไปครูห่ นึง หลังจากนันจึงหัวเราะฮ่าฮ่า นางแค่

จะบอกว่า บุรุษน่าตายคนนีเหตุใดจึงรูส้ กึ ว่าไม่ปกติ
ตลอด เหตุผลคือเก็บกดตรงนีนีเอง!

พูดอย่างอารมณ์เสีย “เหตุใดท่านจึงกลายเป็ นคนเห็นแก่

กิน ในสระมีปลาตังมาก ท่านกินคนเดียวหมดหรือ”

35
“ไม่สน ปลานันเป็ นของข้า!” จ้าวเซิงถูกทุกคนหัวเราะจน
หน้าแดง ก้มหน้าตําลงไปอีก อีกนิดเดียวหัวใหญ่ๆ ของ
เขาคงจะเข้าไปอยูใ่ นถ้วยแล้ว!

ซูเซียงส่ายหัว ตอนนีนางเพือทีจะขายสมุนไพรหอมทัง
สิบสามและตําราอาหาร ถ้าหากเพิมใส่เข้าไปในปลา
ของตนจะต้องอ่อนนุ่มมากขึน ชายผูน้ ีไม่มีหวั การค้าเลย
รูจ้ กั แต่กิน!

แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนีนางเป็ นภรรยาของเขาแล้ว ถึง

แม่วา่ ปลานันตนเองจะเป็ นคนเลียง แต่ก็ไม่สามารถทํา
ให้สามีไม่พอใจได้ จึงได้แต่พดู จูงใจแกมหยอกล้อ “เช่น
นันให้ทา่ นครึงหนึงตกลงไหม”

36
จ้าวเซิงเห็นว่าดีเลยตกลง รูว้ า่ ปลาเหล่านันภรรยาของ
เขาเอาไปทําการใหญ่ จึงได้ตอบตกลงอย่างหงุดหงิด ซู
เซียงรีบคีบเนือกระต่ายอบแป้งข้าวจ้าวให้เขา จึงได้ปอ้ น
ใส่ปากเขา

สองวันนีซูเซียงยุง่ อยูก่ บั ปั ญหาหนึงตลอด แท้จริงแล้ว

นางแต่งสามีหนึงคนหรือว่ารับเด็กมาเลียงอีกหนึงคน ทัง
วันจนถึงมืดไม่พอใจไม่มีความสุขเล็กน้อย หน้าเย็นชา
ไม่หยอกล้อเลยสักนิด

ซูเซียงหยอกจ้าวเซิงไม่ง่ายเลยกว่าจะหาย ท่านพ่อท่าน
แม่ถามว่าอะไรคือสมุนไพรหอมทังสิบสาม เห็นนางยก
ของเหล่านีไปมา รสชาติแปลกๆ ใส่ลงมาในอาหาร กิน
37
ได้จริงหรือ

ซูเซียงพลิกจานเนือนําแดงเล็กน้อย คีบมูเ่ ซียงออกมา

ออกมาแผ่นหนึงยืนไปด้านหน้าผูเ้ ฒ่าหวัง “ท่านพ่อ ท่าน
ดูนีสิ นีคือมูเ่ ซียง เป็ นส่วนหนึงของสมุนไพรหอมทังสิบ
สาม”

เวลานีเองผูเ้ ฒ่าหวังถึงได้พดู อย่างเจือยแจ้ว “มิน่าเล่า มิ

น่าเล่า ข้ารูส้ กึ ว่ารสชาติของเนือนําแดงวันนีไม่เหมือน
เดิม แท้จริงแล้วใส่ของสิงนีลงไปนีเอง!” ผูเ้ ฒ่าหวังพูดไป
ก็คนจาน คีบโป๊ ยกักมาแผ่นหนึง

“ของสิงนีคือเขาแกะใช่หรือไม่” ผูเ้ ฒ่าหวังถามด้วยความ

38
สงสัย

ซูเซียงไม่รูว้ า่ เขาแกะทีผูเ้ ฒ่าหวังพูดถึงนันเป็ นของสิง

เดียวกันกับนางหรือไม่ ครังนีนางขึนเขาไปไม่ได้เก็บกลับ
มาได้มาก ในใจยังกลัวว่าจะทําผิด ถ้าหากว่าวัตถุดิบไม่
ครบถ้วน ถึงเวลาทีพูดคุยเรืองสมุนไพรหอมทังสิบสาม
คงจะไม่เป็ นไปตามแผน ทําธุรกิจก็เช่นนี ไม่กลัวของ
เยอะ แต่กลัวเสนอสินค้าไม่ผา่ น

39
ตอนที 506 ถูกคนอืนพิจารณาแล้ว

“ท่านพ่อ ท่านเห็นของสิงนีทีไหน” ซูเซียงถามอย่าง

ตืนเต้น

ผูเ้ ฒ่าหวังวางโป๊ ยกักทีอยูใ่ นมือลงแล้วถือมูเ่ ซียงขึนมาดู

“มูเ่ ซียงนีข้าไม่เคยเห็นมาก่อน แต่วา่ เขากวางนี ภูเขาที
อยูต่ รงข้ามมีเยอะนะ หรือว่าวันไหนเจ้าลองไปดูสิ ไม่รู ้
เหมือนกันว่าใช่สงนี
ิ หรือไม่”

เวลานีเองซูเซียงก็คิดออก ยามทีอยูใ่ นโลกปั จจุบนั มี

ของสิงหนึงทีหน้าตาเหมือนโป๊ ยกัก แต่วา่ พวกมันมีหา้
แฉก บางอันมีหกแฉก แต่ไม่ใช่โป๊ ยกักจริงๆ อีกทังกินเข้า

40
ไปแล้วจะทําให้ป่วย สําหรับสิงนี นางไม่กล้าสะเพร่าแม้
แต่นอ้ ย

“เอาละ ท่านพ่อ ผ่านไปอีกไม่กีวันข้าจะไปดู ถ้าหากว่า

ใช่ จะให้พวกชุ่ยหลิวไปเก็บกลับมา หึๆ สมุนไพรหอมทัง
สิบสามของข้าจะไม่ขาดแคลนเครืองปรุงแล้ว”

เพือสมุนไพรหอมทังสิบสามแล้ว หลายวันก่อนหน้านีซู
เซียงเข้าเมืองหลวงไปหลายครัง เหมือนว่า ซานจา
ยีหร่า ตังกุย อบเชย ผงยีหร่า ของเหล่านีนันล้วน
สามารถหาซือได้ตามร้านยาหรือร้านค้าเบ็ดเตล็ด นาง
ไม่เป็ นกังวลมาก มีเพียงโป๊ ยกักและมูเ่ ซียง ทีหาไม่ได้
จริงๆ

41
หลายวันก่อนหน้านีหลีปั วหมิงบอกว่าทางนันนําสินค้า
ใหม่เข้ามา นันก็คือของทีมีกลินหอม สิงนีทําให้ความเร่ง
ร้อนใจของซูเซียงลดลงไปครึงหนึง เหลือเพียงแค่โป๊ ยกัก
เท่านัน

วันนีได้ยินท่านพ่อพูดเช่นนีแล้วนางย่อมดีใจเป็ น
ธรรมดา เฝ้าภาวนาอยากจะบินขึนเขาไปดูเสียตอนนี
เลย แต่วา่ ตอนนีก็มืดแล้ว นางจึงต้องละทิงความคิดนี

สองวันนีซูเซียงเองก็เข้าเมืองหลวงไปหลายครัง ไป
ปรึกษาหารือกับลูกพีลูกน้องของหลีปั วหมิงเรืองขาย
ปลาและกลินหอม รวมถึงการจัดหาสมุนไพรหอมทังสิบ
สาม ลูกพีลูกน้องของหลีปั วหมิงยินดีอยูแ่ ล้ว รีบนํา
42
สัญญามาให้ซเู ซียงลงชือ คิดไม่ถงึ ว่าเวลาหลีปั วหมิงก
ลับยืนขึนพูด ให้ลกู พีลูกน้องของเขาแบ่งกําไรของโรง
เตียมให้ซเู ซียง

หลังจากซูเซียงได้ยินเช่นนีก็ตกใจ นางไม่เคยคิดมาก่อน
ว่าอยากจะได้โรงเตียม และนางไม่เคยคิดจะเปิ ดโรง
เตียมด้วย อีกทังนางเกรงว่าเรืองทีปรึกษาหารือธุรกิจ
เรียบร้อยแล้วถูกหลีปั วหมิงพูดเช่นนี เจ้านายคนใหม่คน
นีคงจะไม่พอใจนีสิ

คิดไม่ถงึ ว่าลูกพีลูกน้องของหลีปั วหมิงจะเป็ นคนคล่อง

แคล่ว สมองปลินปล้อน ได้ยินสิงทีหลีปั วหมิงพูดแล้ว ก็
ตะลึงไปเพียงสองวินาที จึงหัวเราะฮ่าฮ่า กล่าวต่อ “ลูกพี
พูดถูก พูดถูกแล้ว! น้องสายตาความคิดตืนแล้ว เช่นนีข้า
43
ไปร่างหนังสือ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

“เอ๋ ไม่ใช่ ข้า...” ซูเซียงตะโกนมาจากทางด้านหลัง แต่วา่

ลูกพีลูกน้องของหลีปั วหมิงวิงไปอย่างมีความสุขแล้ว ดู
เป็ นคนใจเย็นคนหนึง ตอนนีเหมือนแมวได้ปลาอย่างไร
อย่างนัน ซูเซียงรูส้ กึ ว่าตนเองถูกคนพิจารณา

แต่วา่ หันกลับมามองใบหน้าเคร่งขรึมของหลีปั วหมิ

ง พลันรูส้ กึ ว่าตนเองอย่าใช้นาใจคนตํ
ํ ามาประเมิน
วิญ ชู น!

ทีจริงแล้วต้องพูดว่าไม่ถงึ กับประเมินจริงๆ แต่วา่ หลีปั ว

หมิงเองก็เป็ นคนทีเจตนาเห็นแก่ตวั เล็กน้อย คิดว่าซูเซียง

44
มีใบสังยาทีดี แนวคิดก็มาก โรงเตียมของลูกพีลูกน้อง
เขาก็เป็ นตายเท่ากัน ถ้าหากนําผลประโยชน์มาให้ซเู ซียง
ถึงเวลานันซูเซียงก็คงต้องช่วยเหลือ ไม่แน่วา่ อาจยก
ระดับโรงเตียมของลูกพีลูกน้องเขาก็ได้!

“แม่นางซูเซียงท่านอย่าได้โกรธเลย ข้าถึงแม้วา่ จะโง่ครํา

ครึเล็กน้อย แต่วา่ หัวในทางทําธุรกิจก็ไม่ได้แย่ เพียงแค่
ห้องครัวใหญ่ของโรงเตียม โอ ตอนนี...”

ซูเซียงเข้าใจในพริบตา รูส้ กึ น้องหลีคนนีให้สมองของตน

เองมาใช่เป็ นประโยชน์คมุ้ กัน! คิดๆ แล้วก็ใช่ ถ้าหากว่า
ตนเองมีหนุ้ ส่วนของโรงเตียมนี ก็นบั ว่าเพือประโยชน์
ของตนเองจะได้ใส่ใจมากหน่อยมิใช่หรือ ฮึม ลูกคิดนีคง
ดีดจนชัวร้ายละเอียดยิบดุจปี ศาจเลยสิทา่ !
45
แต่วา่ ซูเซียงดีใจเช่นกัน อย่างแรกเพราะว่าสามารถได้
กําไรได้เงินมา อย่างทีสองคือดูจากเอกสารสัญญาของ
หลีปั วหมิง เพิมเจ้าหนีทีเป็ นคนจริงใจคนหนึงเข้าไปอีก
อย่างไรก็มีเขาผลักดันอยูด่ า้ นหน้าเจ้านายใหญ่เช่นนี
และนางทีเป็ นเจ้าของหุน้ ส่วนน้อยๆ ก็ไม่ตอ้ งโผล่หน้า
ออกมาให้คนพบเห็น เพียงแค่เสนอตําราอาหาร สอน
พ่อครัว ก็สามารถได้กาํ ไรมากมาย นางไม่ได้เสียผล
ประโยชน์เช่นกัน!

46
ตอนที 507 กินเยอะเกินแล้วปวดฟั นได้

สัญญาฉบับใหม่ถกู ร่างและลงชืออย่างรวดเร็ว ยังมีขนั

ตอนในการส่งไปทีทางการให้ประทับตรา การร่วมมือ
ครังนีก็จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว ซูเซียงยังนําสมุนไพรหมอทัง
47
สิบสามทีตนเองปรุงแล้วมาให้ลกู พีลูกน้องของหลีปั วหมิ
ง เวลาเดียวกันก็ไปด้านหลังห้องครัวไปสอนพ่อครัวทํา
ปลาอย่างไม่มีปิดบังสักนิด

ก่อนหน้านีซูเซียงได้ถามลูกพีลูกน้องของหลีปั วหมิงแล้ว
พ่อครัวสองคนทีอยูด่ า้ นหลังลงนามในสัญญาของเขา
แล้วว่าจะไม่เผยแพร่วิธีการปรุงออกไปข้างนอกอย่าง
เด็ดขาด ซูเซียงจึงได้สอนอย่างใจกว้าง จะโทษนางก็ไม่
ได้ อย่างไรเสียจิตใจทีจะทําร้ายคนจะมีไม่ได้ ใจทีจะปก
ป้องคนจะไม่มีก็ไม่ได้!

พ่อครัวได้ตาํ ราปรุงใหม่แล้ว ทําเนือปลาสดและนุ่มน่า

กิน และทําให้มนั สวยงามมาก แม้แต่คนทีมากินข้าว
ด้านนอกยังได้กลินจากห้องครัวด้านหลังฟุง้ ออกมา
48
ค่อยๆ วางถ้วยวางตะเกียบรีบมาดูดา้ นหลัง

เนือปลาทีพ่อครัวทําออกมาถูกยือแย่งเสียจนเกลียง อีก
ทังลูกค้าเหล่านันก็ไม่ตระหนี ควรจ่ายเท่าไหร่ก็จะจ่าย
เท่านัน กระทังมีคณ
ุ ชายสองคนทีเป็ นลูกค้าเห็นว่ารส
ชาติไม่เลว ยังจ่ายเงินรางวัลอีกห้าตําลึง นีคงเป็ นครัง
แรกทีมีคนรูส้ กึ ว่ารสชาติดีควรจะให้เงินชมเชย ทําให้ลกู
พีลูกน้องของหลีปั วหมิงยิมจนตาหยี หลีปั วหมิงและซูเซี
ยงทีอยูด่ า้ นข้างก็ดีใจมากเช่นกัน มีเพียงจ้าวเซิงคนเดียว
ทีเบะปาก รูส้ กึ ว่าของกินเหล่านันเป็ นของตนเอง ไม่
สบายใจเป็ นอย่างมากมานานแล้ว!

ซูเซียงรูว้ า่ บุรุษน่าตายคนนีเป็ นโรคตะกละ ทังหยอกล้อ

และให้กาํ ลังใจ สุดท้ายแล้วกลับถึงบ้านก็ทาํ ถังหูลใู่ ห้ถงึ
49
หลอกล่อเขาได้ ซูเซียงอยูใ่ นห้องครัวเช็ดมือไปถอนใจไป
ดูคนทีถือถังหูลกู่ ินอย่างเอร็ดอร่อยอยูใ่ นบ้าน ก็รูส้ กึ หมด
แรงจริงๆ

เขาพลันมีความคิดหนึงขึน คนทีเข้ามากินข้าวในโรง
เตียม สตรีและเด็กก็มีจาํ นวนไม่นอ้ ย ข้าวและอาหารใน
โรงเตียมมีเยอะแล้วบางครังก็น่าเบือ ถ้าหากว่าก่อนจะ
เสิรฟ์ อาหารน่าจะให้ของเรียกนําย่อยพวกเขาก่อน พวก
เขาจะสามารถกินอาหารได้มากขึน อีกทังเด็กเล็กจะต้อง
ชอบแน่นอน

ซูเซียงคิดเช่นนีก็ดีใจยิง ฮัมเพลงไม่มีทาํ นอง “กบหนึงตัว

แม่หนึงคน สีเท้าปากใหญ่ อ๊บๆ อ๊บๆ กระโดดไป
กระโดดมาหล่นใส่นาลา...”
ํ
50
เอ้ คนทีกําลังกินถังหูลอู่ ยูด่ า้ นนอกหยุดมือ หันหัวไปมอง
จากทางต้นเสียงอย่างไม่เชือ โดยเฉพาะจ้าวเซิง ปาก
พะงาบๆ นีมันทํานองอะไรนีเหตุใดเขาจึงไม่เคยได้ยิน
มันมาก่อน ยังมีเนือร้องนันอีก ฟั งแล้วน่ารักแปลกใหม่
ยิง! ผสมกับเสียงใสไพเราะของภรรยาตัวน้อยของเขา
แล้ว ดูเหมือนว่าจะทําให้กระปรีกระเปร่าและเติมพลัง
ชีวิตของเขาจนเต็ม

เดิมจ้าวเซิงเพราะหลีปั วหมิงบงการภรรยาตัวน้อยของ
ตน รวมถึงซือปลาของเขาไปครึงหนึง เขาไม่พอใจมาก!
ถังหูลทู่ ีกินอยูใ่ นปากนันอยากจะให้เป็ นหน้าของหลีปั ว
หมิงมาก เคียวให้ละเอียดยิบ เมือครูต่ อนแย่งถังหูลมู่ าก็
ไม่พอใจ คิดว่าอย่างไรก็ตอ้ งกินมากหน่อย ชดเชยความ

51
เจ็บใจของตนเอง

แต่ตอนนี ได้ยินเสียงหวานของภรรยาตัวน้อยของเขา
ร้องเพลง เขาก็รูส้ กึ ว่าอารมณ์โกรธของตนนันค่อยๆ
มลายหายไป มือถังหูลไู่ ม้หนึงเข้าไปในห้องครัว “ภรรยา
เจ้าร้องเพลงอะไรหรือ ไพเราะเหลือเกิน”

“เอ่อ...” เวลานีซูเซียงถึงได้ปิดปากหน้าเหยเก เมือครู ่

นางแค่ดีใจมากไปหน่อย ปากร้องไปมัวๆ ไม่เป็ นทํานอง
ได้ยินสามีของตนเองชมว่าเพราะ นางก็หน้าแดง ก้ม
หน้าทํานําเชือมทีอยูใ่ นมือต่อ

มองจ้าวเซิงปราดหนึงโดยบังเอิญ กลับเห็นตาของเขา

52
กลอกกลิงไปมากําลังมองมาทีตนเอง ปากขยับไปมา ไม่
ใช่ละ เมือครูต่ อนเขาเข้ามา ไม้ถงั หูล่ ทู่ ีอยูใ่ นมือยังเต็ม
ไม้อยูเ่ ลยนี นางนับทีละไม้เลย ทุกไม้จะเสียบแปดชิน
เวลาเพียงแค่ชวพริ
ั บตาเหตุใดจึงเหลือเพียงแค่สามชิน

ซูเซียงมุน่ หัวคิวอย่างจนปั ญญา นําผ้าทีอยูใ่ นมือเช็ด

นําตาลทีอยูม่ มุ ปากของเขา “กินน้อยๆ หน่อย ถ้ากิน
เยอะจะปวดฟั นนะ อีกหน่อยดูทา่ นสิวา่ จะแทะเนือ
ติดกระดูกได้อย่างไร”

ขณะทีกําลังหอมเย็นอบอุน่ อยูน่ นั ก็มีเสียงร้อง

แหลมตะโกนเข้ามาและเสียงเคาะประตูสดุ แรง ราวกับ
ว่าจะทําให้นกทีอยูบ่ นฟ้าตืนกลัวไปหมด ทําให้ประตูทงั
หมดแตกไปเลย!
53
ตอนที 508 ข้าจะยืนอยูด่ า้ นหลังท่าน

“ซูเซียงเจ้ามันหญิงชัวคนโง่น่าสับเป็ นพันชิน ออกมา

เดียวนีนะ! เจ้าทําร้ายหลานข้าจนตาย ข้าจะสูเ้ จ้าสุด
ชีวิต! ” เสียงร้องแหลมของหลูว่ ช์ ิวฮวาตะโกนเข้ามาจาก
หน้าประตู

“หญิงน่าตาย เจ้าปี ศาจจิงจอกยัวสวาท! ดึงดูดคนแก่ไม่

54
สําเร็จเจ้าก็ดงึ ดูดคนเด็ก แม้แต่หมอจากเมืองหลวงเจ้า
ยังไม่ปล่อย ทําไมหรือ ทําร้ายหลานข้าแล้วยังคิดจะใช้
ชีวิตอย่างสงบสุขอีกหรือ ข้าจะบอกให้นะ ไม่มีวนั ! ข้า!
วันนีข้าจะต้องถลกหนังไอ้หมานีให้ได้! คืนชีวิตหลานข้า
มา! เปิ ดประตูให้ขา้ ! เจ้าคนเลว!” เสียงของหลูว่ ช์ ิวฮวา
เพิงจะหยุดลง เปลียนเป็ นเสียงดังจากผูช้ ายของหลูว่ ช์ ิ
วฮวา

เดิมทีจา้ วเซิงเพราะเรืองหลายวันก่อนหน้านีนันก็ไม่พอ
ใจมากอยูแ่ ล้ว ถ้าหากว่าซูเซียงไม่ชกั แม่นาทั
ํ งห้ามาโน้ม
น้าวเขา เขาคงรีบไปเปิ ดประตู บีบสตรีโง่สองคนทีมีบญ
ุ
คุณความแค้นกันให้ตายไปเลย! วันนีถึงกับกล้ามาทุบ
ประตู ต้องการจะให้ภรรยาของเขารับผิดชอบจริงๆ ใช่
ไหม!

55
“แค่กแค่ก แค่กแค่กแค่ก...” คุณยายซูกาํ ลังกินถังหูล่ อู่ ยู่
ในปาก ถึงแม้จะรูส้ กึ ว่าผลไม้ดา้ นในมีรสเปรียว แต่วา่ รส
เปรียวเปรียวหวานหวานนันอร่อยมาก ยิมตาหยี แต่ถกู
เสียงเคาะประตูดงั ดังนันทําให้ตกใจ เนือผลไม้เลยติดคา
อยูท่ ีคอหอย ทําให้ไออย่างรุนแรง

จ้าวเซิงและผูเ้ ฒ่าหวังรวมถึงซูเซียงรับเข้ามาลูบหลังให้
ท่านยายซู โชคยังดีทีท่านยายซูสาํ ลักอยูแ่ ค่ครูเ่ ดียวจึง
ไม่เป็ นอะไรมาก แต่ก็ทาํ ให้คนในบ้านตกใจกลัว ทําให้
จ้าวเซิงไม่พอใจเข้าไปใหญ่

เดิมทีจา้ วเซิงก็ไม่ใช่คนใจดี วันนีโกรธจริงๆ แล้ว แม้แต่

วัวเก้าตัวมาฉุดก็ไม่อยู่ ซูเซียงออกแรงดึงแขนเสือของ
56
เขาเบาๆ เขากลับอ่อนโยนแต่ก็ฝ่าฝื นอย่างไม่ยอมรับ ไป
เปิ ดประตูกบั ชุ่ยหลิว

หลังจากเปิ ดประตูก็ไม่พดู อะไร ถีบไปทีชายทีด่าเสียงดัง

หนึงที “ไสหัวไป!”

ชายผูน้ นถู
ั กแรงเย็นเยียบของจ้าวเซิงทําให้กลัวจะแทบ
วิงหนี ยังมีเพียงหลูว่ ช์ ิวฮวาทีเวลานีเหมือนจะล้มลงไป
นังอยูท่ ีพืนเหมือนเห็นกษัตริยเ์ หลียนรัวอย่างไรอย่างนัน
“ผี ผี...”

นางเพิงจะโน้มน้าวผูช้ ายทีบ้านของตนให้มาทวงความ
ยุติธรรมให้นางเป็ นเพือนหน่อย ตําหนิวา่ ซูเซียงทําร้าย

57
หลายของนางจนตาย ชายผูน้ ีก็ไม่มาแบบไม่เข้าใจชัด
แจ้ง เชือคําพูดของภรรยาตนเองก็มาทุบตีประตูแล้ว

เวลานีเองพลันรูส้ กึ เสียใจภายหลัง เห็นไอเย็นทีแผ่ออก

มารอบตัวชายคนนี ยืนอยูต่ รงนันกลับเหมือนวิญญาณ
เหยียนโหลวหวาง[1]อย่างไรอย่างนัน และยังมีลกู ตาที
มืดสลัวราวกับบ่อนําลึก มองเข้าไปในดวงตาของนาง
เหมือนกําลังถือมีด ค่อยๆ ประหารนางทีละมีด รูส้ กึ
หนาวไปทังตัว รูขมุ ขนทังสรรพางค์กายไม่กล้าโผล่ออก
มา

หลูว่ ช์ ิวฮวายิงไม่เป็ นคน กลัวจนฉีราด! กระถดหนีถอย

หลังบนพืน “พ่อของลูก รีบไปเถอะ นีคือผี นีผี ผี ผี...”

58
หลูว่ ช์ ิวฮวาถูกทําให้กลัวจนแทบแย่ คิดถึงสองวันก่อน
หน้านี จ้าวเซิงแค่บีบเบาๆ ไม้เท้าทีอยูใ่ นมือของผูอ้ าวุโส
ซ่งก็หกั แตกละเอียด อีกทังเสือตัวนอกทีผูอ้ าวุโสซ่งสวม
อยูก่ ็ขาดวินร่วงลงบนพืน รวมถึงใต้เปลวเพลิงในตอนคํา
มืดแล้ว สถานการณ์ตอนนียิงน่ากลัวอย่างแปลก
ประหลาด

เมือครูน่ างเองเพิงจะคิดโน้มน้าวให้ผชู้ ายมาด้วย ต้อง

การจะได้เงินชดใช้จากซูเซียง แต่วา่ ตอนนีก็ตอ้ งเสียใจ
ภายหลังแล้ว เงินทองนันขาดแคลน ไม่มีเงินก็ใช้ชีวิตไม่
ได้ แต่วา่ ถ้าหากนางยังก่อเรืองต่อไป ไม่แน่วา่ อาจจะ
ตายเร็วกว่าเดิม

59
ทังสองคนลุกขึนจากพืนโดยล้มลุกคลุกคลาน ประคอง
กันเองอยากจะวิงหนีออกไปด้านนอก ผลคือถูกจ้าวเซิง
กล่าวอย่างเย็นชา “จับพวกเขาไว้”

ชุ่ยหลิวและชิงหลานลอยตัวมา จับคนละคน เพราะว่า

รังเกียจสกปรก ชุ่ยหลิวและชิงหลานจึงจับไว้เพียงแค่ผม
ของทังสองคน ดึงกลับไปไปหาด้านข้างของจ้าวเซิงบน
พืน แต่ไหนแต่ไรต่อให้หินทีอยูบ่ นพืนทําให้ผิวของทัง
สองคนเนือตัวแตกยับ แรงทีอยูใ่ นมือก็ไม่ผอ่ นลงเลยสัก
นิด

ทังสองคนร้องตะโกนด้วยความเศร้าโศก ปากก็ไม่กล้า
ด่า เวลานีเองซูเซียงจึงได้เดินออกมาจากบ้าน

60
“ภรรยา อย่าปล่อยให้คนโง่เหล่านีทําให้ตาและหูของเจ้า
สกปรก” จ้าวเซิงรีบขวางซูเซียง ดึงให้มาอยูด่ า้ นหลัง

ซูเซียงรูส้ กึ ขําขันเล็กน้อย แต่วา่ เห็นใบหน้าของผูช้ ายคน

นีมีความโกรธอยูจ่ ริงๆ นางไม่กล้าเติมเชือไฟ ดึงมือเขา
เบาๆ “ข้าไม่กลับไป ข้าจะยืนอยูข่ า้ งๆ ท่านได้หรือไม่”

------

[1] เหยียนโหลวหวาง หนึงในเทพเจ้าผูต้ ดั สินคดีในนรก

61
62
ตอนที 509 ซูเซียงตัดสินใจฉีกหน้า

พูดพลางดึงแขนจ้าวเซิง พลางยืนศีรษะน้อยๆ ออกไป

มองหาข้างนอกอย่างเต็มที น้อยนักทีจ้าวเซิงจะได้เห็น
ท่าทีดงเด็
ั กสาวตัวน้อยของนางเช่นนี เวลานันพลันปวด
ใจ แม้แต่ไฟโทสะของเขาก็หายไปมากกว่าครึง “ได้ เช่น
นันภรรยาก็ยืนอยูด่ า้ นหลังข้า”

พริบตานัน ซูเซียงพลันรูส้ กึ ซาบซึงใจ ใช้ชีวิตมาสองชาติ

แล้ว ล้วนแต่ใช้ชีวิตอย่างขยันบากบันด้วยตนเอง ดํารง
ชีวิตอย่างทุม่ เท วันนีมีบรุ ุษผูห้ นึงยืนอยูด่ า้ นหน้าของตน
แผนหลังใหญ่กว้างหนาดุจภูผา ทําให้ในใจนางเกิด

63
ความรูส้ กึ ปลอดภัยอย่างยิงชนิดหนึง

“ภรรยา จะจัดการกับสองคนนีอย่างไรดี ข้าคิดว่าเก็บ

เอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว เจ้าคิดว่าอย่างไร” ถึงแม้วา่ จ้าวเซิง
จะโมโห แต่ก็รูว้ า่ ภรรยาของตนเป็ นคนจิตใจดี หากว่าไม่
ได้รบั ความเห็นชอบจากภรรยาแล้วฆ่าสองคนนีทิงเลย
ไม่แน่วา่ ภรรยาจะโกรธเขาอย่างมาก!

ซูเซียงคิดแล้วคิดอีก ถอนหายใจพลางว่า “ข้าขอพูดกับ

พวกเขาสักหน่อย”

สีหน้าของจ้าวเซิงเคร่งขรึมอึมครึม แม้แต่หลงฉีทีอยูด่ า้ น
ข้างก็เป็ นเช่นเดียวกัน มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที

64
จะปาหินใส่เจ้าคนโง่ทงสองนี
ั ให้ตายไปเลย! แต่วา่ หวัง
เฟยออกปากแล้ว แม้แต่ทา่ นอ๋องยังทําตามหวังเฟย เขา
เป็ นผูใ้ ต้บงั คับบัญชาผูห้ นึงจะทําอะไรได้ ได้แต่เก็บกด
อารมณ์ไว้ในท้อง ถอยกลับไปอยูท่ ีมุมกําแพง

ทางฝังบ้านของซูเซียงมีการเคลือนไหววุน่ วายใหญ่โต
เช่นนี ฝูงชนทังหลายทีชืนชอบเรืองครึกครืนเรืองใหญ่
เป็ นธรรมดาทีจะวิงมาแทะเม็ดแตงคอยดูชมเรืองคึกคัก
นี!

เพราะว่าสภาพอากาศแห้งแล้ง ทุกคนเก็บเกียวผลผลิต
ได้ไม่ดี อารมณ์ของทุกคนจึงล้วนไม่ดีนกั ยิงตอนนีเข้าสู่
ฤดูหนาวแล้วก็ยงไม่
ิ มีอะไรให้ทาํ ได้แต่หลบอยูใ่ นบ้าน
ไม่เป็ นสุขทังวัน วันนีมีงิวสนุกให้ดู จะไม่มาได้อย่างไร
65
ซูเซียงเองก็เห็นทุกคนมาล้อมวงได้จาํ นวนหนึงแล้ว ถึง
ได้ชีไปยังสองคนทีหวาดกลัวลุกลนอยูบ่ นพืน แล้วกล่าว
กับทุกคน “หลายวันก่อน หลูว่ ช์ ิวฮวาเข้ามาขโมยนํามัน
สนของบ้านข้า ยามนันข้าบอกไปแล้วว่า นํามันสนทาน
มากไม่ได้ ถ้ากินมากจะทําให้เสียชีวิตได้! เหล่าญาติพี
น้องคนบ้านเดียวกันไม่ชอบข้า ข้าเองก็รู ้ แต่เรืองเช่นนี
ข้าต้องพูดให้ชดั เจน!”

ซูเซียงหยุดไปครูห่ นึงแล้วกล่าวต่อ “ในตอนแรกข้าบอก

นางอย่างชัดเจนแล้ว นํามันสนถ้ากินมากจะเป็ น
อันตรายถึงชีวิต โดยเฉพาะคนท้องไม่ควรกินมาก นางก็
ยังไม่เชือ สุดท้ายก็กินเข้าไปเยอะ พวกข้ามีเจตนาดีไป
ช่วยชีวิตคน ผลสุดท้ายคือรักษาชีวิตเด็กไม่ได้หนึงคน

66
แต่ขา้ ก็พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว! ภายหลัง
ท่านหมอทีมาบอกเล่าว่าสถานการณ์เป็ นเช่นไร คิดว่า
ทุกท่านในใจก็คงคิดคํานวณได้แล้ว วันนีพวกเขาสอง
สามีภรรยามาทุบประตู กล่าวว่าข้าทําร้ายหลานของ
พวกเขาจนตาย ทุกท่านพิจารณาเหตุผลให้ขา้ ที นํามัน
นันเดิมทีเป็ นของบ้านข้า จะไปอยูท่ ีบ้านนางได้อย่างไร
แล้วยังมาโทษข้าอีกหรือ ข้าเป็ นคนจิตใจดี แต่ทกุ ท่านก็
ไม่อาจมาทําเหมือนว่าข้าเป็ นลูกพลับนุ่มนิม อย่าลําเส้น
ให้มนั เกินไปนัก!”

เหล่าเพือนบ้านกระซิบกระซาบกันระงม ถึงแม้วา่ ในใจ

พวกเขาจะเหยียดหยามซูเซียง รูส้ กึ ว่านางเป็ นปี ศาจ
จิงจอก อยากจะฆ่านางให้ตายหรือไม่ก็ขงั ไว้ในกรงหมู
แต่หวั ขโมยและคนเลวก็ไม่ตา่ งกัน กวนโมโหผูค้ นให้

67
โกรธเกรียวได้เหมือนกัน! วันนัน เรืองทีหลูว่ ช์ ิวฮวาขโมย
นํามันสนของบ้านซูเซียง คนในหมูบ่ า้ นก็รูเ้ รืองนีมาก่อน
แล้ว ทุกๆ บ้านเรือนล้วนเฝ้าระแวดระวัง

ยามนีซูเซียงพูดเช่นนี แม้จะมีผมู้ าชมความครึกครืนเพิม

ขึนมาหน่อย ผูม้ าโยนหินใส่คนทีตกลงไปในบ่อ[1]ก็ไม่
น้อย แต่ก็ยงั มีคนยืนขึนมาพูดสองประโยค “หลูว่ ซ์ ือ เจ้า
ก็อย่ามาก่อกวนโดยไร้เหตุผล ยามนันเป็ นเจ้าทีขโมย
ของผูอ้ ืน ตนเองกินแล้วก็กินจนคนตาย นีไม่อาจโทษผู้
อืนได้กระมัง!”

“ใช่ หลูว่ ซ์ ือ! เจ้าเอาแต่กินขีเกียจตัวเป็ นขน นินทาผูอ้ ืน

ในหมูบ่ า้ นทังวีวัน ปากหอยปากปู เรืองเหล่านีพวกข้าไม่
คิดเล็กคิดน้อย เจ้าพูดว่าเจ้าขโมยของก็คือขโมยของสิ
68
ขโมยของคนเลวพวกข้าก็ไม่ได้วา่ เจ้าเป็ นอะไร แอบกิน
เงียบๆ ก็ได้แล้ว ผลสุดท้ายของทีเจ้าขโมยมากินทําให้
คนมีปัญหา ยังจะมาโทษบ้านทีทําของนันออกมาอีก
เจ้าว่า เจ้าหน้าไม่อายหรือไม่!”

ซูเซียงฟั งคําวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าเพือนบ้านแล้ว มุม

ปากก็ยกขึนเป็ นรอยยิมจางๆ สายหนึง ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าตน
เองทําบาปอะไรไว้ ฆ่าบิดาของพวกเขาหรือว่าขโมยลูก
ของพวกเขา เหตุใดทุกคนจึงได้ไม่พอใจตนเองมากมาย
ถึงเพียงนี นับได้วา่ เวลาเดียวกันทีด่าหลูว่ ช์ ิวฮวา ก็ยงั ไม่
ลืมทีจะยํานางสักเท้าสองเท้า

69
------

[1] โยนหินใส่คนทีตกลงไปในบ่อ เป็ นสํานวน หมายถึง

ฉวยโอกาสเอาเปรียบผูอ้ ืนทีตกไปอยูใ่ นสภาพล่อแหลม
อันตราย

ตอนที 510 หยิบของโดยไม่ถามไถ่คือโจร

70
ความโกรธของจ้าวเซิงนัน อยากจะซัดฝ่ ามือใส่คนเหล่า
นีทีละคนให้ตายไปเสีย! แต่ภรรยาตัวน้อยส่ายหน้าให้
เขา ทําได้เพียงกําหมัดด้วยความโกรธแค้น ใบหน้าเย็น
เยียบ

ไม่ตอ้ งพูดถึงคนข้างๆ หรอก แม้แต่กลุม่ คนทีอยูร่ อบนอก

ดูความวุน่ วายก็รูส้ กึ เหมือนว่าอากาศวันนีหนาวมาก
ล้วนอดไม่ได้ทีจะกระซิบกับหญิงทีแต่งงานแล้วข้างๆ “รู ้
อย่างนีจะสวมเสือผ้ามามากหน่อย อย่าสนุกจนไม่ดใู ห้ดี
รูอ้ ีกทีก็หนาวเสียแล้ว”

“ฮึย เมือครูเ่ จ้าไม่ใช่หรือทีไม่พอใจข้าว่าใส่เสือมาเยอะ

บอกว่าข้าเหมือนลูกบอล ตอนนียังจะมาไม่พอใจว่าสวม
71
มาน้อยอีก!” หญิงแต่งงานแล้วคนนันเป็ นคนทีหยาบ
คายเช่นกัน หยิกเอวของชายคนนันไปสองทีพร้อมก่นด่า

ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์เซ็งแซ่ของคนในหมูบ่ า้ น หลูว่ ์
ชิวฮวากลัวจนถอยหลัง ก่อนหน้านีนางไม่ได้พดู กับชาย
ของตนถึงทีมาของนํามันนัน ตอนนีสายตาราวกับจะฆ่า
คนของผูช้ ายของตนนันทําให้รูส้ กึ หนาวสะท้านใจ

“เจ้าหญิงชัว กลับไปข้าจะคิดบัญชีกบั เจ้า!” ผูช้ ายของ

หลูว่ ช์ ิวฮวาจ้องหลูว่ ช์ ิวฮวาอย่างเอาเป็ นเอาตาย ถึงได้
ลุกขึนจากพืนอย่างงกๆ เงินๆ “ทุกท่าน ทุกท่านฟั งข้าพูด
หน่อย ข้า ภรรยาของข้าไม่ได้ขโมยของ ล้วนเป็ นเพราะ
คนเลวทําร้าย! ทุกคนดูสิ หญิงหม้ายใจไม้ไส้ระกํานีจะ
ให้นามั
ํ นสนบ้านข้าได้อย่างไร ถึงแม้วา่ ถึงแม้วา่ ภรรยา
72
ของข้าจะถือกลับมา นางก็สามารถมาทุบประตูเอากลับ
ไปได้ จะมอบให้พวกข้าง่ายๆ ได้อย่างไร จะบอกว่าของ
นางไม่ได้มีแผนการทีแยบยลอยูใ่ นใจ ใครก็ไม่เชือ!”

“คนเลวคนนีคุณธรรมอะไรทุกคนก็ไม่ใช่ไม่รู ้ ถึงแม้วา่
ภรรยาน่าตายของข้าจะเป็ นคนหนังตาบาง[1] หยิบของ
ผูอ้ ืนมา แต่วา่ โทษของนางก็ไม่ถงึ ตาย! คนเลวคนนีรูอ้ ยู่
เต็มอกว่านํามันสนนันถ้ากินเยอะจะทําให้คนตายได้
เหตุใดจึงไม่นาํ กลับไป ต้องเป็ นเพราะอยากทําให้คนใน
บ้านข้าตาย เหอะๆ ... ยังพูดถึงเจตนาดีอะไรทีมาช่วย
หลานข้า แล้วเหตุใดหลานข้าถึงได้หลุดออกมาเล่า นาง
เป็ นหญิงหม้ายใจไม้ไส้ระกํา ต้องการให้ตระกูลซ่งของ
ข้าไร้ผสู้ ืบทอด...” สามีของหลูว่ ช์ ิวฮวาอ้าปากพูดฉอดๆ
ไม่หยุดพัก แม้แต่สตรีชอบมีเรืองทะเลาะทีอยูใ่ นหมูบ่ า้ น

73
ยังต้องช่วยเขาพักหายใจ กลัวว่าประโยคทีจะด่าของเขา
ยังได้พดู ออกมาก็สลบไปเสียก่อน

แต่สามีของหลูว่ ช์ ิวฮวาพูดเต็มปากเต็มคําว่าซูเซียงมี
เจตนาไม่ดี กลับไม่พดู ถึงเรืองทีภรรยาของตนขโมยของ
เลยสักนิด พูดว่าหยิบ ขโมยกับหยิบนีมันมีสองความ
หมายนะ!

ซูเซียงหัวเราะเหอะๆ กล่าวกับผูส้ งู อายุคนหนึงทีเบียด

เข้ามาด้านหลัง “ท่านลุง ท่านช่วยสอนคนในหมูบ่ า้ น
หน่อยได้หรือไม่ “หยิบโดยไม่ถามไถ่คือโจร” ประโยคนีมี
ความหมายว่าอย่างไร

74
คนสูงอายุทีเบียดเข้ามาคือคนทีก่อนหน้านีเคยมาช่วยซู
เซียงเขียนเอกสารหนังสือหลายครัง เป็ นคนทีในหมูบ่ า้ น
มองว่าเป็ นซิวไฉ[2]อายุมากคนหนึง เห็นความน่า
รังเกียจสุดจะทนเช่นนี เกิดความประหวันพรันพรึงเต็ม
ดวงตา ขาอ่อนยวบกล่าว “จิตใจคนไม่เหมือนอดีต จิตใจ
คนไม่เหมือนอดีต”

ซูเซียงหัวเราะเหอะๆ ในใจ อะไรคือจิตใจคนไม่เหมือน

อดีต การอบรมทางศีลธรรมของคนในอดีตก็ไม่เห็นจะ
เป็ นอย่างไร!

เพราะชายชราผูน้ ีเป็ นซิวไฉ ถึงแม้วา่ บางทีคนในหมูบ่ า้ น

จะไม่พอใจว่าบ้านของเขาและซูเซียงอยูใ่ กล้กนั หลาย
ครังหลายคราทีมาช่วยเหลือบ้านซูเซียง แต่กลับไม่มีใคร
75
กล้าล่วงเกินเขา อยากรูว้ า่ คุณพ่อผูน้ ีเมือพบนายอําเภอ
แล้วไม่ตอ้ งคุกเข่าให้หรือไม่ พวกเขาใครมีเกียรติยศอัน
สูงส่งเช่นนี แม้แต่ผใู้ หญ่บา้ นพบนายอําเภอยังต้องโขก
ศีรษะให้เลย

ชือเสียงของท่านซิวไฉยังสูงส่งมาก อธิบายให้ทกุ คนฟั ง

ด้วยเสียงอันดังชัดเจนแจ่มแจ้งว่าอะไรคือความหมาย
ของ“หยิบของโดยไม่ถามไถ่คือโจร” หลูว่ ช์ ิวฮวาไม่เคยได้
รับการยินยอมจากซูเซียง แอบเข้าไปในบ้านคนอืน แอบ
นําสิงของออกมา นีสิคือโจร!

ในเมือเป็ นโจร ผูอ้ ืนยังมาเคาะประตูของเจ้าว่าของสิงนี

ไม่สามารถทานเยอะได้ ผลคือเจ้าเองทีเห็นแก่กินและ
กินจนท้องเสีย กินจนคนตาย คาดไม่ถงึ ว่ายังจะกลับมา
76
โทษผูอ้ ืน นีมันหลักการอะไร

เวลานีเองซูเซียงก็เดินออกมาแล้วกล่าวกลับหลูว่ ช์ ิวฮวา
“แม่นางหลูว่ ์ ข้าเคารพทีท่านอายุมากกว่าข้า หลายเรือง
ทีข้าไม่ตอ้ งการทีจะโต้เถียงกับท่าน แต่วา่ วันนีในเมือ
ท่านถึงกลับมาทุบประตู มีบางเรืองทีเราต้องคุยกันให้รู ้
ชัดเสียที!”

ซูเซียงนิงไปครูห่ นึง มุมปากปรากฏรอยยิม กล่าวเสียเย็น

“ข้าเป็ นคนมอบนํามันสนนันให้ทา่ นนํากลับไปหรือ หรือ
ว่าขวดนันมันมีขางอกออกมา เดินไปทีบ้านของท่าน?”

หลูว่ ช์ ิวฮวาอยากจะบอกว่า ใช่ แต่การกระทําผิดของ

77
นางนันเป็ นทีประจักษ์แล้วเถียงข้างๆ คูๆ ไม่ได้ ทําได้
เพียงก้มหน้าไม่สง่ เสียง

------

[1] หนังตาบาง หมายถึง สายตาไม่กว้างไกล

[2] ซิวไฉ คือ ผูท้ ีสอบได้ตาํ แหน่งซิวไฉในสมัยราชวงศ์

หมิงและชิง คือนักประพันธ์ทีมีความสามารถ

78
ตอนที 511 ซูเซียงเชือดไก่ให้ลงิ ดู

79
ซูเซียงหัวเราะ “ข้าได้ไปทีบ้านของท่านรึเปล่า ได้บอก
ท่านว่าของสิงนีไม่สามารถกินเยอะ ถ้ากินแล้วท้องเสีย
อย่ามาสร้างความวุน่ วายให้ขา้ ?”

ประโยคนีเป็ นประโยคทีซูเซียงบอกนางอย่างเด็ดขาด
ชัดเจนมาก่อนแล้ว เพียงแต่เวลานันนางและลูกสาวตัว
อ้วนของนางสนใจแต่กลินหอมนําลายสอ ไหนเลยจะได้
ยิน ยังเข้าใจว่าซูเซียงขีงก คิดว่ารอจนถึงเทียงคืนแล้วจะ
มาขโมยของกลับไป ดังนันเวลานันนางจึงยิงทุม่ เทแรง
กินมากขึน รอจนหลังจากซูเซียงจากไปแล้วนางถึงกับ
ตักทัพพีใหญ่ๆ นังอยูข่ อบเตียงกับลูกสาวตัวอ้วนของ
นาง เจ้าเลียหนึงทีขา้ เลียหนึงที

หลูว่ ช์ ิวฮวาไม่ได้พดู แต่วา่ เหล่าสตรีทีอยูด่ า้ นข้างกลับ

80
พูดออกมา “หลูว่ ซ์ ือ เจ้าอย่าปรักปรําคนอืนปากเปล่า!
ถึงแม้วา่ หญิงโคมเขียวผูน้ ีจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่วา่ เรือง
ของคนตายนีก็ไม่สามารถไปโทษเขาได้ ถ้าหากผูอ้ ืนต้อง
การจะทําร้ายหลานชายของเจ้าจริง เจ้าเองก็รกั ษาไว้ไม่
ได้! ตอนนีรักษาไว้ได้สองคน เจ้าก็ควรทําการขอบคุณ
เป็ นอย่างยิงแล้ว!”

ผูอ้ าวุโสซ่งทีถูกคนติดตามมาเป็ นกลุม่ มาฟั งเรืองวุน่ วาย

อยูด่ า้ นข้างก็ทนฟั งต่อไปไม่ไหวแล้ว รูส้ กึ ตนเองเสียหน้า
ไม่เหลืออะไรแล้ว เดินไปข้างหน้ากระแทกไม้เท้าอันใหม่
ทีอยูใ่ นมือสองครา ด่าอย่างอารมณ์เสีย “เจ้ามันคนโง่
ยังไม่รบี ไสหัวกลับไปอีก! ถ้าพูดสุม่ สีสุม่ ห้าต่อ ข้าจะให้
ผูช้ ายของเจ้ามาหย่าเจ้า!”

81
“ข้าไม่ได้ ข้าไม่ได้ก่อเรืองวุน่ วาย ผูอ้ าวุโส ท่านไม่
สามารถให้สามีของข้ามาหย่าข้านะ ถ้าหากหย่าข้า ข้า
คงจะต้องตายแน่ ฮือฮือฮือ...” หลูว่ ช์ ิวฮวาเห็นผูอ้ าวุโส
ซ่งเดินเข้ามาใกล้ๆ ก็เหมือนจับฟางชะตาชีวิตเส้นสุด
ท้ายไว้ได้ ปี นขาของผูอ้ าวุโสซ่ง กอดท่อนขาใหญ่ไว้
ร้องไห้โฮออกมา

เรืองของซูเซียงเองก็พดู ไปพอสมควรแล้ว กล่าวกับทุก

คนว่า “ถึงแม้วา่ ทุกคนจะไม่ชอบข้า ด่าทอข้าด้วยถ้อย
คําทีไม่น่าฟั ง แต่พดู ได้วา่ วันนีต้องขอบคุณทุกท่านทียึด
มันแสดงความคิดเห็นเพือลบล้างความไม่เป็ นธรรมให้
ข้า!”

ซูเซียงกล่าวต่อ “เรืองในวันนีก็เป็ นเช่นนีแล้ว ข้าเองก็ไม่

82
อยากสืบสวนให้มากความ ทุกคนไปเถิด! ภายหลังหาก
ไม่มีธุระอันใดก็อย่ามาเดินเตร็ดเตร่สมุ่ สีสุม่ ห้าทีสันเขา
นี” พูดไปแล้วก็ชีไปทีชิงสือทีกําลังอุม้ กระพรวนน้อยอยู่
หลังจากนันก็กล่าวว่า “ทุกคนคงรูแ้ ล้ว คนในบ้านเรานัน
อารมณ์ไม่ได้ดีนกั ถ้าหากว่าเห็นใครมาป้วนเปี ยนแถวๆ
บ้านพวกเราแล้ว ถูกคนบ้านข้าตี ถึงเวลานันอย่ามา
ตําหนิขา้ แล้วกัน! ทุกคนจําไว้ให้ดี อย่าทําหน้าด้านไร้
ยางอายแสร้งทําเป็ นไม่รูไ้ ม่ชีใส่ขา้ อีก!”

เดิมซูเซียงไม่ได้อยากจะทําความสัมพันธ์ให้แตกร้าวเช่น
นี แต่วา่ บางทีพดู ดีมากเกินไปก็เหมือนลูกพลับนุ่มนิม
ถูกคนบีบขยําอยูร่ าไป
ํ นางเองก็ราํ คาญ อยากจะใช้ชีวิต
เงียบๆ เหตุใดจึงไม่ง่ายอย่างนันเล่า!

83
วันนีนับได้วา่ นางคิดจนเข้าใจแล้ว ไม่วา่ นางจะทํา
มากกว่านี คนในหมูบ่ า้ นก็ไม่มีทางซาบซึงนางด้วยใจ
จริง เปลียนความคิดทีมีตอ่ นาง ความพยายามทังหลาย
ของนางไม่มีประโยชน์ งันก็ถือโอกาสไม่ตอ้ งแสร้งทําแม้
แต่ความนิมนวลบนในหน้า ให้ทกุ คนอย่ามาทางทีของ
นางอีก ยังไม่ทนั ไรแล้วมีการเข้าใจผิดอะไรขึนอีก ทุกคน
พูดออกไปแล้วก็ฟังดูไม่ดีเช่นกัน

กลุม่ คนได้ยินคําพูดของซูเซียงแล้วก็ตา่ งไม่พดู ไม่จาได้

แต่มองกันไปมา “ความหมายของนางคือ...”

ความหมายของนางก็คือ ภายหลังคนในหมูบ่ า้ นถ้าไม่มี

ธุระอะไรก็อย่ามาในอาณาบริเวณของนาง แบ่งขอบเขต
กับทุกคนอย่างชัดเจน
84
พวกเขาเข้าใจผิดมาตลอดว่าซูเซียงเป็ นคนอ่อนแอรังแก
ง่าย ถึงแม้วา่ ฐานะเซียงจุนมักจะถูกคนลืมไป รูส้ กึ เพียง
แค่วา่ เป็ นคนเลวก็เท่านัน ตอนนีในใจกลับรูส้ กึ ใจหาย
เล็กน้อย ผูห้ ญิงคนนีดูแล้วไม่ง่ายเลย ก่อนหน้านีเพียง
แค่ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับทุกคนก็เท่านันเอง ตอนนีดูนางมี
ใบหน้าเคร่งขรึม ในใจของทุกคนล้วนสันอย่างอดไม่ได้!

ผูอ้ าวุโสซ่งรูส้ กึ ว่าตอนนีหน้าชราของตอนนันเสียหน้าไป

จนหมดแล้ว กระทืบไม้เท้าอันใหม่ทีอยูใ่ นมือ “ไป รีบไส
หัวไปให้หมด ภายหลังอย่าได้มาทีของคนเลวอีก ถ้าหาก
ใครมา ข้าจะตีขาหมาของเขาให้หกั !”

ท้ายทีสุดทางด้านซูเซียงก็สงบแล้ว แต่วา่ ในหมูบ่ า้ นกลับ

85
เกิดความวุน่ วาย ผูอ้ าวุโสซ่งตีฆอ้ งตีกลองเรียกคนในหมู่
บ้านทังหมดให้มารวมตัวกัน บอกทุกคนให้ชดั เจน บ้าน
ของซูเซียงและในทีดินรอบๆ ทุกคนถ้าไม่มีธุระอะไรไม่
ต้องเข้าไป ถ้าหากใครทําให้เกิดเรืองอีกเขาจะไล่คนผูน้ นั
ออกไปจากหมูบ่ า้ นเสีย หรือไม่ก็ตีให้ขาหัก

ตอนที 512 การตัดสินใจใหม่ของซูเซียง

คนส่วนใหญ่ตืนเต้นดีใจเป็ นธรรมดา พวกเขาเองก็ไม่

86
อยากมีปฏิสมั พันธ์กบั ซูเซียง เห็นคนเลวแล้วรูส้ กึ สกปรก
กลับบ้านมาแล้วยังต้องอาบนําหลายๆ รอบ กลัวว่าจะ
ติดกลินจิงจอกบนร่างของนาง

แต่ก็มีหลายบ้านทีมีความสัมพันธ์ดีกบั ซูเซียง ในใจก็เกิด

ความหวาดกลัวเล็กน้อย พวกเขายังปลูกรากปานหลาน
กับถัวลิสงให้บา้ นซูเซียงอยูเ่ ลย หวังว่าอนาคตจะให้ซเู ซี
ยงช่วยพวกเขาขายนําเงินมาเลียงปากท้อง! ตอนนีหัว
หน้าหมูบ่ า้ นออกคําสังห้าม ไม่อนุญาตให้พวกเขาไปคบ
ค้าสมาคมกับซูเซียงอีก เช่นนันจะทําอย่างไรดี

ผูอ้ าวุโสซ่งและผูอ้ าวุโสคนอืนด่ากลุม่ คน หลังจากนันจึง

ค่อยๆ กลับบ้านของตนไป หลายครอบครัวทีมีความ
สัมพันธ์ดีกบั ซูเซียง นังอยูใ่ นห้องโถง เจ้ามองข้า ข้ามอง
87
เจ้า เวลานันไม่รูว้ า่ ควรจะทําเช่นไร

คาดไม่ถงึ เวลานันเองซ่งหนานพลันเข้าประตูมา พูด

ความหมายของซูเซียง ให้พวกเขาเก็บข้าวของ ไม่กีวันนี
จะให้พวกเขาย้ายออกจากทีเดิมมาอยูบ่ า้ นใหม่เบืองต้น
ถึงเวลานันค่อยให้ครอบครัวพวกเขาย้ายไปอยูบ่ นเขา
ของซูเซียง

พวกเขาทังหลายได้ยินเช่นนันแล้วจึงดีใจเป็ นธรรมดา
เมือครูพ่ วกเขาเพิงจะครุน่ คิดอยู่ หรือว่าจะไปขอน้องซูเซี
ยง ดูวา่ จะให้พวกเขายืมเงินได้หรือไม่ เริมจากย้ายบ้าน
ไม่อยากอยูห่ มูบ่ า้ นทีโหวกเหวกวุน่ วายเช่นนีอีก! ไม่ตอ้ ง
พูดถึงกําไรกับซูเซียง นันเป็ นเงินทองหนักๆ ของจริง และ
ครอบครัวซูเซียงก็ดีกบั ทุกคนจริงๆ เปรียบกับคนในหมู่
88
บ้านแล้วต่างกันราวฟ้ากับเหว

คิดไม่ถงึ ว่าพวกเขายังไม่ทนั ได้เอ่ยปาก ซูเซียงพลันส่ง

คนเข้ามาพูดเรืองนีกับพวกเขา ทุกคนล้วนดีใจยิง ซ่ง
หนานเห็นการตอบรับจากพวกเขาแล้วก็ถอนหายใจ เมือ
ครูต่ อนออกมาซูเซียงยังพูดกับพวกเขาว่า ไม่วา่ จะเป็ น
อย่างไรก็ตอ้ งโน้มน้าวพวกเขาให้ได้ อย่าให้พวกเขาอยู่
ในหมูบ่ า้ นอีก ซ่งหนานเห็นจ้าวเซิงมาหลายครา วันนี
เห็นสีหน้าของเขาแล้ว ในใจก็หนาวสันสะท้าน รูส้ กึ ว่าไม่
แน่วา่ ท่านชายคนนีอยากจะลงมือกับคนในหมูบ่ า้ น!
ตอนนีหรือว่านําคนทีมีความสัมพันธ์ดีเก็บไว้ เวลาทีไม่
จําเป็ น เป็ นภัยลามถึงปลาในสระ[1]คงไม่ดี!

เป็ นธรรมดาทีซ่งหนานจะดีใจทีได้รบั การตอบรับ หลัง

89
จากนันก็ดงึ ตัวเงินยีสิบตําลึงหนึงแผ่นออกมาจากอกเสือ
“ตัวเงินนีพวกท่านเอาไป น้องซูเซียงบอกว่า ภายหลัง
เมือทุกคนมีกาํ ไรแล้วค่อยคืนก็ไม่สาย”

เดิมซูเซียงคิดว่าจะนําเงินเหล่านีให้พวกเขา แต่วา่ จ้าว

เซิงบอกว่า “ยามทีอยูใ่ นช่วงเวลามีภยั พิบตั ิให้ความช่วย
เหลือผูอ้ ืนเล็กน้อย เขาจะซาบซึงบุญคุณท่าน” บางเวลา
เจ้าดีกบั ผูอ้ ืนมากเกินไป อาจไม่ได้สมใจเท่าครังนีครัง
เดียว บางทีอาจจะผูกพยาบาทได้ จึงทําให้ซเู ซียงส่งซ่ง
นานมาก่อน เมือทุกคนมีเงินแล้วค่อยคืนแต่ไม่ใช่วา่ จะ
ไม่ให้ทกุ คนคืน

เมือทุกคนได้รบั เงินของซูเซียงแล้วนันล้วนสัน แต่เมือได้

ยินซ่งหนานกล่าวว่าเงินเหล่านีคือให้ยืม ต้องทําสัญญา
90
กูย้ ืม ภายหลังมีเงินค่อยคืน ทําให้ทกุ คนถอนหายใจแล้ว
รับเงินนันมา ขอบคุณซ่งหนานมากมายหลายครา ให้ซง่
หนานกลับไปบอกซูเซียงว่าพวกเขาจะรีบเก็บข้าวของ
รอข่าวคราวจากนาง

หลายครอบครัวรวมกันย้ายบ้านอย่างเร่งด่วน เพราะว่า
ตอนนีซ่งหนานเป็ นเหตุผลของผูใ้ หญ่บา้ น กลุม่ ทีดินก็
สะดวกสบายมาก ยิงเดิมทีทีนีก็เป็ นทีของซูเซียง ขอ
เพียงแค่ซเู ซียงเห็นด้วยพืนทีตรงนีย่อมเป็ นหนังสือข้อ
เสนอทีดีแน่

ไม่นาน เจ็ดแปดครอบครัว รวมถึงครอบครัวสีคนของซิว

ไฉผูน้ นก็
ั ยา้ ยมาอยูบ่ นเขาของซูเซียงอย่างรวดเร็วด้วย
เช่นกัน
91
ซูเซียงเพือทีจะดินหลุดจากคนเหล่านันในหมูบ่ า้ น และ
เพือทีจะให้หลายครอบครัวนีสามารถสบายใจได้เร็วมาก
ขึน เลยถือโอกาสรีบเข้าเมืองหลวงเสียเลย ไปเชิญคนมา
งานแปดเก้าสิบคน ระดมสรรพกําลังเริมสร้างบ้านใหม่

ช่วงเวลาสันๆ นันการเคลือนไหวขนาดใหญ่นีก็เปิ ดเผย

ขึน แม้แต่ศาลอําเภอเองตืนตัวทําให้ผอู้ ืนตกใจ นาย
อําเภอเสินและเสินมูเ่ ฉินเวลาทีว่างก็มาดูสองครัง ส่ง
ช่างฝี มือมาช่วยไม่นอ้ ย

หลายครอบครัวเดิมทีก็คิดเพียงแค่จะก่อบ้านโกโรโกโส
มาอยูก่ ่อน แต่วา่ ซูเซียง คิดว่าอีกไม่นานก็จะเข้าฤดู
หนาวแล้ว เกรงว่าบ้านโกโรโกโสจะทําให้พวกเขาหนาว
92
ตาย ดังนันจึงเปลียนห้องทีทําจากหญ้าฟางเป็ นบ้านที
ทําจากอิฐและกระเบือง

------

[1] เป็ นภัยลามถึงปลาในสระ สํานวน หมายถึง พินาศ

เนืองจากโดนลากเข้าไปพัวพัน

93
94
ตอนที 513 ระดมสรรพกําลังสร้างบ้านใหม่

เพราะว่าคนงานได้คา่ แรงงานมาก และซูเซียงยังให้

อาหารเป็ นเนือทังสองมือ คนงานเหล่านันกินอิมแรงก็
เยอะตาม อีกทังเห็นท่านนายอําเภอมาช่วยย้ายอิฐด้วย
ตนเองแล้วยิงไม่สามารถนิงเฉยได้

เวลาแค่เพียงเจ็ดแปดวันเท่านัน บ้านทีทําจากอิฐและ
กระเบืองราวสิบห้องก็ถกู สร้างขึนจนเสร็จสมบูรณ์ แม้แต่
ซูเซียงทีไม่กีวันก่อนหน้านีได้เริมออกไปเตรียมพืนทีทีจะ
ปลูกหวงฉียงั สร้างเป็ นห้องเสร็จทังหมด

มองจากทีไกลๆ บ้านอิฐกระเบืองทีใหม่เอียมตังอยูท่ า่ ม

95
กลางหุบเขามีหมอกฝน ช่างขัดหูขดั ตาผูอ้ ืนนัก

ทีนีละ ในหมูบ่ า้ นก็เกิดเรืองวุน่ วายขึนอีกครา หลาย

ครอบครัวทะเลาะเบาะแว้งกันจนนับครังไม่ถว้ น ผูช้ าย
บอกว่าผูห้ ญิงทีบ้านของตนนันสายตาคับแคบ ไม่รูจ้ กั ไม่
พูดคุยดีๆ กับซูเซียง ผูห้ ญิงก็โทษผูช้ ายว่าไปให้ความ
สําคัญกับนางจิงจอกปลินปล้อน ตอนนีรูถ้ งึ ข้อดีของคน
ปลินปล้อนแล้วถึงได้มาทะเลาะกับพวกนาง หลังจากนัน
จึงร้องไห้ กล่าวว่าพวกนางให้กาํ เนิดลูกสาวลูกชายให้
พวกเขามาอย่างยากลําบากสิบกว่าปี เหตุใดเหตุใดจึง...

แม้แต่คนแก่ภรรยาแก่ๆ เหล่านันยังหยิก บอกว่าอะไรก็มี

กลับไม่พิจารณาตนเองเลยสักคน พวกเขาเองทีทําเกิน
ไป ดังนันซูเซียงจึงได้แบ่งขอบเขตกับพวกเขาจนชัดเจน!
96
แต่วา่ ก็นานมาแล้วทีซูเซียงไม่ได้ทาํ ทุกอย่างให้เด็ดขาด
ถึงแม้วา่ จะแบ่งขอบเขตกับพวกเขาชัดเจนแล้ว แต่วา่ ก็
ยังเหลือทางให้พวกเขาเดินหนึงทาง ทําให้ง่ายต่อการไป
ตักนําบนเขา และยังบอกว่า นอกจากบ่อนํานันแล้วที
ตรงอืนไม่วา่ ใครก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้ มิเช่นนัน จะลง
โทษเช่นเดียวกับโจร!

สุดท้ายคนในหมูบ่ า้ นถึงได้ถอนหายใจ ถ้าหากไม่มีบอ่

นํานีแล้วพวกเขาไม่ถงึ ปี หน้าเกรงว่าจะหิวนําตาย แต่
ปากก็ยงั บ่นสุม่ สีสุม่ ห้า บอกว่าซูเซียงกินบนเรือน ขีบน
หลังคา ตนเองมีเงินทองแล้วจึงไม่สนใจคนในหมูบ่ า้ น

ซูเซียงไม่รูค้ าํ กล่าวเหล่านีเช่นกัน บางครังก็ได้ยินบ้าง

97
ยามทีอยูใ่ กล้บอ่ นํา แต่วา่ นางไม่สนใจ สิงทีตนเองควร
ทําและไม่ควรทําก็ทาํ ไปจนหมดแล้ว คนเหล่านีไม่ซาบ
ซึงในบุญคุณก็ช่างมัน นางไม่มีความจําเป็ นอะไรทีจะ
ต้องเอาหน้าร้อนของตนไปใกล้ชิดกับก้นเย็นๆ ของผูอ้ ืน!

ตอนนีนางก็ถือว่าคิดดีแล้ว ในเมือมีเจ็ดแปดครอบครัว
สนับสนุนนางก็พอแล้ว แต่ถา้ ภูเขาลูกนีของนางก็มีคน
เหล่านีอาศัยอยู่ ไม่เช่นนันเขาทังลูกนีคงต้องสร้างเป็ น
บ้านทังหมด ยาสมุนไพรของนางจะยังต้องปลูกอยูห่ รือ
ไม่!

นางเคยคิดว่าจะขุดบ่อเลียงปลาบนเขาก่อน หลังจาก
นันค่อยอาศัยเส้นทางนําตามธรรมชาติปลูกหมัวยู่ ปลูก
ผลไม้บนภูเขา ด้านนอกปลูกดอกไม้ ทําเป็ นการท่อง
98
เทียวการเกษตรรูปแบบใหม่ แต่การเก็บเกียวประจําปี
เป็ นเช่นนีแล้ว ดังนันจึงทําอะไรไม่ได้ แผนการทุกอย่าง
เป็ นเพียงคว้านําเหลว

ทางท่องเทียวการเกษตรรูปแบบใหม่ถงึ แม้วา่ จะคว้านํา

เหลว แต่วา่ ทีนีก็เป็ นทีทีปลูกรากปานหลานและหวงฉีได้
ดี รวมถึงหลายครอบครัวนี พวกเขารวมพืนที ทุกคนอยู่
ร่วมกันทําให้ดแู ลได้ง่ายเช่นกัน ก็ถือว่าเป็ นเรืองทีดีเรือง
หนึง

เริมจากพูดถึงด้านซูเซียงทีกําลังยุง่ เช่นนีแล้ว แต่ถา้ พูด

ถึงทางบ้านหลูว่ ช์ ิวฮวาแล้ววุน่ วายราวพลิกฟ้า สามีของ
หลูว่ ช์ ิวฮวาเขียนหนังสือหย่าหลายครังถูกหลูว่ ช์ ิวฮวา
เอะอะโวยวายกลบเกลือนไป
99
ลูกสาวตัวอ้วนของหลูว่ ช์ ิวฮวา เห็นพ่อแม่ทะเลาะกันอยู่
ในบ้าน นางจึงปิ ดประตูเงียบๆ นอนอยูบ่ นเตียงไม่ขยับ
ลูกทีอยูใ่ นท้องของนางเสียไปแล้วหนึงคน ยังเหลืออีก
สองคนทีนางต้องดูแลให้ดี ดังนันถึงแม้วา่ จะเห็นแม่ของ
ตนโดนตีจนเลือดไหล นางเองก็ไม่เอ่ยปากพูดสักคํา ยิง
ไม่ตอ้ งพูดถึงออกมาช่วยงานเลย

หลูว่ ช์ ิวฮวาผิดหวัง ตนเองเหลืออะไรอร่อยก็ไม่ลืมทีจะ

เก็บเอาไว้ให้ลกู สาวเล็กน้อย แต่วา่ นางเล่า กลับปฏิบตั ิ
กับตนอย่างไร

เพราะเรืองราวของบ้านของหลูว่ ช์ ิวฮวาวุน่ วายใหญ่โต

รบกวนผูอ้ าวุโสซ่งหลายครา สุดท้ายแล้วผูอ้ าวุโสซ่งก็ไม่
100
รูจ้ ะทําอย่างไรแล้ว จึงพูดกับทังสองคน “พ่อแม่ใครสร้าง
ความวุน่ วายอีก ข้าจะไล่ออกไปจากหมูบ่ า้ นเสีย!” ดีละ
ในทีสุดแล้วจึงได้หยุดลง

แต่ความสงบกลับสูค่ วามสงบลง สามีของหลูว่ ช์ ิวฮวาถึง

แม้เขียนหนังสือไม่ได้ แต่เขายังคงเก็บกระเป๋ าแบกไว้บน
หลัง เดินจากไปด้วยโทสะ หลูว่ ช์ ิวฮวากลับอยูแ่ ต่ในบ้าน
ร้องไห้เช็ดนําตา ลูกสาวตัวอ้วนนอนบนเตียงไม่ขยับ
เหมือนแกล้งตาย

101
ตอนที 514 คนโง่ทีถูกผูอ้ ืนเสียม

หลายวันมานี ด้านซูเซียง คนงานหลายสิบคนมาสร้าง

บ้าน ทุกวันจะสร้างกระท่อมใหญ่ๆ ได้กินอาหารดีๆ กลิน
หอมลอยมาแต่ไกล หลูว่ ช์ ิวฮวาได้กลินถึงแม้วา่ จะ
ตะกละอยากกินนําลายไหลแต่วา่ ก็ไม่กล้าคิดอะไร
แผลงๆ กลัวว่าซูเซียงจะวางกับดักตนเอง ทําร้ายนางจน
ตาย!

แค่พริบตาเดียวเวลาก็ผา่ นไปสิบวันแล้ว ห้องทีทําด้วย

อิฐกระเบืองแผ่นใหญ่สาํ หรับเจ็ดแปดครอบครัวก็สร้าง
สําเร็จ เครืองเรือนสังทําจากเมืองหลวงขนโดยรถวัวมุง่
มาทางตีนเขา คนในเมืองหลวงทีมองอยูอ่ ิจฉาริษยา จน
102
ตาแดงไปหมด

“โอ้โห ข้าว่านะแม่ของอันจือ บุตรชายท่านได้ไปเสวยสุข

แล้วเหตุใดท่านไม่ไปดูเสียหน่อย นับได้วา่ เขาให้นาซุ
ํ ป
ท่านหนึงคําอาจนําพานํามันวาวมาด้วย ” มีคนพูด
ประชดประชันด้วยอารมณ์ตาํ หนิกบั แม่ของซ่งอันจือ

เดิมหลายวันนีแม่ของซ่งอันจือก็อารมณ์ไม่ดี ลูกชายของ
ตนเจริญก้าวหน้ามีเงิน ถึงกับไม่กลับบ้านมาดูมารดาที
ยากจนของจน เงินสักแดงก็ไม่ติดกลับมาแสดงความ
กตัญ ู

นอกจากลูกชายสองคนของตนและลูกสะใภ้ทีให้นางได้

103
เห็นหน้าทังวัน หลังจากไล่ภรรยาของซ่งอันจือออกไป
แล้ว นางถึงพบว่างานในบ้านมีมากมายขนาดนัน ซักผ้า
หุงข้าวถอนหญ้าเลียงหมูลว้ นเป็ นนาง ถ้าหากไม่ทาํ สัก
นิด ลูกสะใภ้สองคนก็จะชักสีหน้า ลูกชายก็ไม่สามารถ
ว่าลูกสะใภ้ไม่ถกู ได้แต่โทษนางทีมือเท้าเชืองช้า

“หึๆ แม่อนั จือ! ก่อนหน้านีข้าได้ยินมาว่าลูกสะใภ้ทา่ นตัง

ครรภ์อีกแล้วนี อีกทังเห็นว่าบนร่างของนางใส่เสือนวมบุ
ฝ้ายเนือละเอียด สีสนั แบบเดียวกันสวยงามนัก!”

“โห ท่านยังไม่พดู ข้าเองก็เคยเห็น! วันนันนางใส่

กระโปรงสีเขียวอ่อน ข้ายังเคยเห็นคุณหนูตระกูลใหญ่ใน
เมืองหลวงสวมเลย มีนามี
ํ นวลนัก!”

104
“โห ท่านไม่ไปดูลกู สะใภ้กบั หลาน?”

หลายคนพูดประเด็นนีไม่หยุด ยิงพูดสีหน้าของแม่ซง่ อัน

จือก็ยงดู
ิ ไม่ได้ ในใจยิงรูส้ กึ ว่าลูกชายและลูกสะใภ้ของ
ตนไม่มีความกตัญ !ู ลืมไปเสียจนหมดสินว่าตอนต้น
นางกําจัดลูกในท้องของลูกสะใภ้ไปอย่างไร และลืมไป
แล้วว่านางได้เงินหนึงร้อยยีสิบตําลึงจากการขายครอบ
ครัวสามคนพ่อแม่ลกู ไป!

“เชอะ ลูกกตัญ ตู อ่ มารดาเป็ นสัจธรรมทีควรทํา! นีไม่

กตัญ ู ดูสวิ า่ วันนีข้าจะไม่ไปถลกหนังเขา!” แม่ของซ่ง
อันจือพูดไปแล้วก็หยิบก้อนหินมาด้วย จ้องมองด้วยสาย

105
ตาดุรา้ ยน่ากลัวพุง่ ตัวไปทางบ้านของซูเซียง

จากการทีซ่งอันจือบํารุงรักษาร่างกายมาเป็ นระยะเวลา
นานร่างกายก็ดีขนมากแล้
ึ ว ซูเซียงเพือทีจะให้เมิงเหนียง
ได้ดแู ลร่างกายให้ดี ดังนันเมือหลังจากร่างกายของซ่ง
อันจือดีขนแล้
ึ วจึงจัดยาให้นาง กลับคิดไม่ถงึ ว่าคูส่ ามี
ภรรยาจะเกิดไฟลุกโหม ก่อนจะได้ดืมยาก็ทาํ เรืองเหล่านี
ซูเซียงทียกถ้วยยาได้บอกนางว่าเป็ นยาอะไร เมิงเหนียง
กลับบอกนางอําๆ อึงๆ ว่านางดืมไม่ได้ ประจําเดือนของ
นางเดือนนีมาช้าไปหลายวันแล้ว

เวลานันเองซูเซียงตกใจกลัวมาก ร่างกายของเมิงเหนียง
ตอนนียังไม่ได้รบั การดูแลให้สามารถตังครรภ์ได้! แต่วา่
เมิงเหนียงปรารถนาจะมีลกู ซูเซียงยิงไม่สามารถบังคับ
106
นางให้เอาลูกออก มิเช่นนันอาจทําให้ผอู้ ืนเข้าใจผิดได้
ว่ามีคนเพิมเข้ามาแล้วทําให้ซเู ซียงไม่พอใจ?

ไม่มีวิธีแล้ว ทําได้เพียงปรึกษาอยูก่ บั ผูเ้ ฒ่าหวังอยูภ่ าย

ในห้อง แต่ก็ไม่รูว้ า่ ควรจะบํารุงเมิงเหนียงอย่างไร ซูเซียง
วิงเข้าเมืองหลวงสองครัง หาหลีปั วหมิงและหมอเฒ่าผู้
นัน ในบ้านของหมอเฒ่าผูน้ นมี
ั ทา่ นยายผูห้ นึงทีมีความ
เชียวชาญในการดูแลการทําคลอด สุดท้ายแล้วซูเซียงจึง
ใช้เงินสิบกว่าตําลึงทีไม่ง่ายเลยกว่าจะเชิญท่านยายกลับ
มาได้

ผ่านการบํารุงมาหลายครัง ร่างกายของเมิงเหนียงจึง
ค่อยๆ คงที แต่วา่ หมอเฒ่าและท่านยายท่านนันกล่าวว่า
ทารกทีอยูใ่ นครรภ์นนยั
ั งอาการน่าเป็ นห่วงเล็กน้อย ไม่รู ้
107
ว่าสุดท้ายแล้วจะสามารถคลอดออกมาได้อย่าง
ปลอดภัยหรือไม่

ซูเซียงไม่ได้บอกเรืองนีให้เมิงเหนียงฟั ง แต่ก็อธิบายให้
ซ่งอันจือฟั งแล้วซ่งอันจือยังตัดสินใจว่าต้องการเด็กคนนี
ไม่ใช่วา่ เพราะเขาให้ความสําคัญกับลูกมากแต่ให้ความ
สําคัญกับภรรยาน้อย แต่เพราะว่าก่อนหน้านีภรรยาเสีย
ลูกไปแล้วหนึงคน เขากลัวว่าหากภรรยาสูญเสียลูกคนนี
ไปแล้วจะทรมานมาก

108
ตอนที 515 ความเยียบเย็นของจันอ๋อง

ทางด้านนีเมือวานได้ทาํ งานสําเร็จลุลว่ งไปแล้ว หลาย

ครอบครัวจุดประทัด นําของทีอยูจ่ ากบ้านเดิมย้ายเข้า
มา เพือทีจะหลีกเลียงความวุน่ วาย เมิงเหนียงทีรักษาตัว
อยูแ่ ต่ในบ้านของซ่งหนานเองก็ถกู ซ่งอันจืออุม้ กลับเข้า
บ้านใหม่ของพวกเขาด้วยความยินดีปรีดา

109
ครังนีทีสร้างบ้านซูเซียงก็ไม่ได้ขีเหนียว อย่างไรเสียก็ให้
ครอบครัวสามคนของซ่งอันจืออยูใ่ นห้องทีบ้านของตน
เองเป็ นระยะเวลานาน ไม่มีความสัมพันธ์กนั ทางสาย
เลือด และก็ไม่ใช่บา่ วรับใช้ อย่างไรก็ไม่ดี ไม่ใช่ซเู ซียงใจ
แคบ แต่ครอบครัวสามคนของซ่งอันจือรูส้ กึ เสียใจ ทุกวัน
ล้วนแย่งทํางาน

แต่ในขณะทีทุกคนกําลังมีความสุขกับบ้านใหม่นนั แม่
ของซ่งอันจือก็วิงเข้ามาพร้อมกับกําก้อนหินเอาไว้ดว้ ย
แววตาดุรา้ ย เคาะประตูบา้ นซูเซียงเสียงดังโครมคราม
“คนเลว! เจ้าส่งลูกชายข้าออกมา ข้าจะสับเขาเป็ นพัน
ชิน เจ้าลูกพันธุผ์ สมทีออกมาจากท้องข้า ถึงกับกล้าไม่
กตัญ ตู อ่ ข้า! ท่านทีอยูบ่ นฟ้านันล้วนบอกว่าต้อง
กตัญ กู ่อน ไม่กตัญ ตู อ่ มารดา ระวังข้าจะฟ้องร้อง

110
เจ้า! ซ่งอันจือ เจ้าเสนอหน้าออกมาหาข้า! เมิงเหนียง
เจ้ามันหญิงสารเลวน่าสับเป็ นพันชิน อย่าคิดว่าไข่ทีซ่อน
ไว้ในท้องนันจะน่าสรรเสริญ รีบเสนอหน้าออกมา เรือง
หลายเรืองทีอยูใ่ นบ้านเจ้าทําไม่ได้ จะเป็ นสะใภ้ได้อย่าง
ไร!”

เหล่าคนงานและคนอืนๆเพิงจะกินอิมหนําสําราญเสร็จ
ล้วนกลับไปแล้ว ตอนนีในบ้านเหลือเพียงครอบครัวซู
เซียงและครอบครัวซ่งอันจือ ซูเซียงเพิงออกจากห้องเตา
ยกยาลูกกลอนเซียงจาเคลือบนําตาลออกมา มองแล้ว
งดงามยิง

ทุกคนยืนมือออกไปรับอย่างมีความสุข แต่เมือได้ยิน
เสียงก่นด่าไม่หยุดก็มนึ งงไปชัวขณะ เจ้ามองข้า ข้ามอง
111
เจ้า หลังจากนันก็รูส้ กึ ถึงความอบอุน่ ทีอยูร่ อบตัวเย็นขึน
หลายส่วน จริงดังว่า เมือหันไปมองก็พบสีหน้าดําทะมึน
และดวงตาทีมีคลืนไม่สงบของจ้าวเซิง

ทุกคนริมฝี ปากค้าง มือทียืนออกมาจะหยิบยาลูกกลอน

เซียงจาล้วนหดกลับไป ซูเซียงยิงโกรธเข้าไปใหญ่ หญิง
แก่น่าตายนี ตนเองมองว่าซ่งอันจือไม่ไปสร้างความ
วุน่ วายให้เขาก็ดีแล้ว นีอะไรกัน รนหาทีตายหรือ

ซูเซียงให้ช่ยุ หลิวเปิ ดประตู แต่ไม่ให้แม่ของซ่งอันจือเข้า

มา แต่ให้ชิงหลานไปเชิญพวกผูอ้ าวุโสซ่งมา

ประตูเปิ ดออกแล้วรีบปิ ดลง แม่ของซ่งอันจือทีโมโหอยูก่ ็

112
ยังทุบอกก่นด่าอยูต่ รงนัน สีหน้าของซ่งอันจือและเมิง
เหนียงดูไม่ดีเลย มือของทังสองจับกันแน่นจนข้อนิวขึนสี
ขาว

ซูเซียงผ่อนลมหายใจ “เจ้าวางใจเถอะ ข้าไม่ทาํ อะไร

พวกเจ้าหรอก แต่วา่ คนเช่นนีข้าไม่มีทางให้นางเข้ามา
และไม่ยอมให้นางก่อความวุน่ วายให้ครอบครัวสามคน
ของท่านได้อีก”

คิดไม่ถงึ ว่าซ่งอันจือจะพยักหน้าอย่างเด็ดเดียวมันคง
“รบกวนน้องซูเซียงแล้ว หลังจากทีนางขายพวกเราแล้ว
ข้าซ่งอันจือก็ไม่ใช่ลกู ชายนางอีกต่อไป จากบุญคุณของ
การให้กาํ เนิดบุตรแล้วยังต้องของให้นอ้ งสาวให้อภัย ไว้
ชีวิตนางหนึงชีวิตจะยิงดี!”
113
พริบตานันซูเซียงก็รูส้ กึ ว่าซ่งอันจือผูน้ ีเป็ นผูม้ ีความรู ้
รูจ้ กั กตัญ สู าํ นึกในบุญคุณ แต่ก็ไม่ใช่คนประเภททีว่า
ครําครึในกฎเกณฑ์ จึงพยักหน้าให้เขา “ได้!”

ไม่นานเหล่าผูอ้ าวุโสซ่งก็เดินทางมาถึง เห็นแม่ของซ่งอัน

จือนังยองๆอยูต่ รงนันก่นด่าร้องไห้โฮเสียงดัง จับนาง
โยนออกไปอย่างอารมณ์ไม่ดี ตีแม่ของซ่งอันจือจนร้อง
เสียงหลง

“ข้าไม่เคยพูดหรือ ไม่มีธุระอย่ามาบนเขาของคนเลว!
ตอนนีต้องการหาเรืองใช่หรือไม่ ” ผูอ้ าวุโสซ่งด่าเสียงดัง
ด้วยความโมโห อารมณ์เต็มที! ดูออกว่า เมือครูต่ อนอยู่

114
บ้านคงกินข้าวไม่ลงไปสองถ้วยเป็ นแน่

คนดีมกั อายุสนั แต่คนชัวกลับอายุยาวเป็ นพันปี จริงๆ!

ซูเซียงตําหนิอยูใ่ นใจเช่นนี แต่เมือเห็นคนเข้ามาถึงแล้ว

นางจึงไม่ปิดประตูตอ่ เปิ ดประตูกลาง ทังสองข้างมีช่ยุ
หลิวชิงเหมยชิงหลานทังสามคนยืนอยู่ ด้านข้างยังมีจา้ ว
เซิงจูงมือนางด้วย

เห็นขบวนเช่นนี ผูอ้ าวุโสซ่งเองก็กลัวเช่นกัน วันนีทีจ้าว

เซิงบีบไม้เท้าทีอยูใ่ นมือของเขาหักและเรืองอาภรณ์ทีอยู่
บนร่างของเขายังติดตา

115
ตอนที 516 การถึงบางอ้อของผูอ้ าวุโสซ่ง

หลบตาโดยจิตใต้สาํ นึก ไม่กล้าหันไปมองจ้าวเซิง แต่หนั

ไปมองซูเซียง สีหน้าขลาดกลัวเล็กน้อย “แม่นางซูเซียง
นี นีมันเรืองอะไรกัน”

ผูอ้ าวุโสซ่งปฏิบตั ิตอ่ ซูเซียงเหมือนกิงก่าได้ทอง แต่เมือ

ตังแต่วนั นีทีซูเซียงตัดความสัมพันธ์กบั พวกเขาอย่าง
ชัดเจนแล้ว เขาถึงได้สติ ซูเซียงคนนีไม่ใช่คนทีจะมาหา
116
เรืองได้ เดิมนางก็ไม่อยากทีจะคิดเล็กคิดน้อยกับทุกคน
ตอนนีเกรงว่าถ้าคิดบัญชีคงจะรับผิดชอบไม่ไหวแน่ สี
หน้าจึงต้องเปลียนเป็ นดีอย่างช่วยไม่ได้ กระทังพกรอย
ยิมประจบสอพลอมาด้วย

ซูเซียงร้องเสียงตําเยือกเย็นออกมาทีหนึง “ผูอ้ าวุโสซ่ง

จําได้วา่ สิบกว่าวันก่อนข้าพูดไปชัดเจนแล้ว ทีตรงนีคือที
ของบ้านตระกูลซู คนในหมูบ่ า้ นไม่ได้รบั อนุญาตให้เข้า
มา! เหตุใด คําพูดของข้าเป็ นแค่ลมเปล่าใช่หรือไม่!”

เห็นซูเซียงโกรธจริงๆแล้ว สีหน้าของผูอ้ าวุโสซ่งก็ควําลง

ใบหน้าทีแต้มด้วยรอยยิมประจบสอพลอก็คงเอาไว้ไม่ได้
อีกต่อไป ประสานมือทําความเคารพ “เซียงจุนผูย้ งใหญ่
ิ
ท่านผูย้ งใหญ่
ิ มีอาํ นาจมาก ไม่ทราบว่าหญิงโง่คนนีสร้าง
117
เรืองอะไรให้ทา่ นไม่พอใจหรือ”

เห็นสีหน้านันของซูเซียงแล้ว ผูอ้ าวุโสซ่งจึงได้รูส้ กึ หวาด

กลัวขึน สตรีทีอยูต่ รงหน้าไม่ได้เป็ นเพียงคนเลวทีพวก
เขาเรียก นางเป็ นเซียงจุนระดับเจ็ด และยังเป็ นหมอ
หญิงด้วย! พวกเขาเองก็ทาํ เรืองโง่เขลาเบาปั ญญาไม่
มองสถานการณ์ให้ชดั เจน ถูกความกล้าหาญของหมี
สนับสนุนเสียจนสมองแตก พูดลับหลังไม่กีประโยคก็
แล้วไป คาดไม่ถงึ กล้าเรียกนางต่อหน้า คงจะมีชีวิตจน
เบือแล้วสินะ!

เวลานีเอง ผูอ้ าวุโสซ่งกลัวเสียจนเหมือนนําเชียวกรากจะ

ซัดสาดมา ยิงมีจา้ วเซิงทียืนข้างๆมีสายตาทีเย็นยะ
เยียบอยูด่ ว้ ยทีกําลังมองเขาด้วยแล้ว ขาของเขาก็โงน
118
เงน อีกนิดเดียวคงจะลงไปคุกเข่าอยูบ่ นพืนแล้ว พลังที
แผ่ออกมาเช่นนีเขาไม่เคยเห็นจากไหนมาก่อน

ซูเซียงเห็นว่าขู่คนไปพอสมควรแล้ว และไม่อยากพูดไร้
สาระ จึงได้กล่าวต่อ “ผูอ้ าวุโสซ่ง เหตุใดแรกเริมทีครอบ
ครัวสามคนของซ่งอันจือถูกไล่ออกมาทุกคนล้วนทราบดี
พวกเราให้เงินไปแล้ว กระดาษขาวตัวอักษรสีดาํ ก็เขียน
ไว้อย่างเข้าใจแล้ว! ครอบครัวสามคนของซ่งอันจือไม่ได้
มีความสัมพันธ์แม้แต่ครึงกับสตรีผนู้ นั และก็ไม่มีเหตุผล
ใดทีจะมาเอาเงิน รูว้ า่ ผิดแต่ก็ยงั กระทํา!”

แม่เฒ่าหวังรีบเดินออกมา ยืนกระดาษแผ่นหนึงให้ซเู ซี
ยง นันคือสัญญาทีตกลงกันไว้แต่แรก ซูเซียงทําแค่เพียง
ชําเลืองมองแล้วยืนให้ผอู้ าวุโสซ่ง “ท่านอาวุโสถึงแม้วา่
119
จะอายุมากแล้ว แต่ก็คงไม่ได้สายตาไม่ดีตาลายจนอ่าน
หนังสือไม่ชดั ดูดีดีส!ิ ”

ผูอ้ าวุโสซ่งรับกระดาษมาด้วยมือสันเทาอยูน่ าน ชําเลือง

มองด้านบนสองครัง เห็นด้านบนเขียนอย่างชัดเจนตาม
ทีซูเซียงบอก อีกทังเรืองนีก็ผา่ นไปได้ไม่นาน เขาเองก็จาํ
ได้แม่น

ชัวพริบตานันเองเดือดดาลมาก นําไม้พลองทีอยูใ่ นมือตี

ลงไปบนหลังของแม่ซง่ อันจือ “เจ้าคนโง่ หมูบ่ า้ นซ่งของ
พวกเราให้อภัยเจ้าไม่ได้แล้ว รีบเก็บข้าวของแล้วไสหัวไป
ซะ!!”

120
ซูเซียงอดไม่ได้ทีจะยิมเย็นในใจ การทิงรถเพือรักษาแม่
ทัพนีใช้ได้ดีจริงๆ! คิดว่าไล่คนผูน้ ีออกไปแล้ว ตนเองก็ไม่
มีเหตุผลทีจะสร้างความเดือดร้อนให้พวกเขา! หึหึ ยามมี
ทุกข์มกั เห็นมิตรแท้ มีมาตังแต่โบราณจริงๆ!

ยายของซูชิงหรงยืนอยูท่ า่ มกลางกลุม่ คนดูความวุน่ วาย

อยูก่ ่อนแล้ว ในใจคิดคํานวณว่า ถ้าหากแม่ของซ่งอันจือ
ได้รบั ความสะดวกสบาย นางจะต้องมาสร้างความ
วุน่ วายทีนีอีกครังแน่ กลับคิดไม่ถงึ ว่า แม่ของซ่งอันจือนี
ใช้ไม่ได้เลย ไม่ได้เงินติดตัวมาสักแดงแถมยังถูกตีอีก
ตอนนีดีแล้วยังถูกหย่าแถมยังต้องถูกไล่ออกจากหมูบ่ า้ น
อีก

ยายของซูชิงหรงและสตรีอีกคนลอบสบตากันสองครัง
121
รูส้ กึ ว่าเรืองนีถือว่าวางแผนมาค่อนข้างดี จึงไม่อยูด่ ู
ความวุน่ วายอีก ค่อยๆถอยออกจากฝูงชน

ซูเซียงทีตาแหลมย่อมเห็นสองคนนันในกลุม่ คน ริม
ฝี ปากยกยิมขึนคิดว่าเชือดไก่ให้ลงิ ดูก็ถือว่าไม่เลว

ซูเซียงรูส้ กึ ว่า ในเมือวันนีจับไก่ได้แล้วตัวหนึง ก็จาํ เป็ นที

จะต้องเชือดให้ลงิ เหล่านีดูเสียหน่อย มิเช่นนันคนข้างๆก็
จะเข้าใจผิดคิดว่าตนเองรักแกได้ง่าย! หัวเราะหึหสึ อง
ครัง “ผูอ้ าวุโสซ่ง เช่นนีก็จะส่งคนออกไป เกรงว่าเรืองนี
คงไม่ง่ายขนาดนันกระมัง”

ผูอ้ าวุโสซ่งสันไปทังตัว ไม้เท้าทีบีบอยูใ่ นมือยังคุมไม่อยู่

122
สันไปด้วย “เช่นนัน เช่นนันความหมายของเซียงจุนคือ
ต้องการให้ลงโทษ?”

ซูเซียงยังไม่ทนั พูด ก็ได้ยินเสียงเย็นเยียบของจ้าวเซิงดัง

ขึนสองคํา “ฟาดให้ตาย!”

123
ตอนที 517 ฐานะของท่านชายจ้าวเกรงว่าจะไม่ธรรมดา

ประโยคนีทีเปล่งออกมา ทุกคนล้วนเสียงดังอืออึง ทุกคน

ตกตะลึง เคยคิดว่าท่านชายจ้าวผูน้ ีไม่ใช่คนธรรมดา แต่
เมือเขาเอ่ยปากว่าฟาดให้ตาย เห็นได้ชดั เลยว่าฐานะ
ของเขาคงไม่ตา่ งจากซูเซียงเท่าไร!

อย่างไรเสียจักรพรรดิราชวงศ์ชิงหมิง สําหรับการฆ่าคน
ใต้บงั คับบัญชาให้ตายยังต้องมีกฎหมายข้อบังคับ ไม่วา่
124
อย่างไรก็เป็ นอาณาประชากร ท่านชายจ้าวเอ่ยปากก็
บอกให้ฟาดให้ตาย เกรงว่าจะไม่ใช่แค่ทา่ นชายตระกูล
รํารวยหรือธรรมดาเหมือนลูกหลานขุนนางทํานองนัน

คนทังหลายไม่กล้าคิดต่อ ตัวสันงันงก คิดว่าตนเองเคย

ล่วงเกินซูเซียงหรือว่าล่วงเกินท่านชายจ้าวหรือไม่ แต่แค่
นับเพียงนิดหน่อยแล้ว เรืองโง่เง่าทีตนเองเคยทํานันใช้
สิบนิวนับรวมถึงนิวเท้ามาช่วยนับก็นบั ไม่ได้ เวลานันเอง
พวกเขากลัวจนหน้าซีดเผือด

ซูเซียงเองก็ประหลาดใจเล็กน้อย มองจ้าวเซิงหนึงที แล้ว

ถอนหายใจออกมา “ไว้ชีวิตสักหนึงชีวิตเถอะ! แต่วา่ คนผู้
นีไม่สามารถให้อยูใ่ นหมูบ่ า้ นได้อีก อีกทังวันนีนาง
รบกวนความสงบของบ้านข้า อย่างไรก็ควรลงโทษเสีย
125
หน่อย!”

“ขอบคุณเซียงจุงผูย้ งใหญ่
ิ มีอาํ นาจ!” ผูอ้ าวุโสซ่งกลัวจน
ขาเท้าสัน ลุกลีลุกลนขอบคุณซูเซียง!

ซูเซียงตวัดสายตาเย็นเยียบมองเขาหนึงที “จะพูดอย่าง
ไรข้าก็เป็ นเซียงจุนทีพระพันปี มอบตําแหน่งให้ หญิงเลว
ผูน้ ีสบประมาทเหยียดหยามข้า นับว่าหากโบยให้ตายที
วังหลวงก็บอกไม่ได้วา่ ข้าเป็ นอย่างไร แต่วา่ ข้ายิงใหญ่มี
อํานาจไว้ชีวิตหมาๆของนาง แค่โบยสักสิบไม้ก็คงเลียง
ไม่ได้! ทุกคนมองข้าดีๆ ข้าซูเซียงไม่ได้หาเรืองได้ง่าย
ขนาดนัน เคยไม่อยากทีจะคิดบัญชีกบั พวกท่าน ตอนนี
เองหวังว่าพวกท่านจะไม่มาหาเรืองข้าอีก มิเช่นนัน นีจะ
เป็ นจุดจบของพวกท่าน!
126
หลังจากประโยคทีซูเซียงพูดด้วยเสียงดังกังวานมีพลัง
ของซูเซียงจบลง จึงได้หนั ไปกําชับกับชุ่ยหลิวทีอยูด่ า้ น
ข้างให้ไปนําไม้โบยมา “โบยนางอย่างโหดร้ายสักสิบไม้
ให้ขา้ ถ้าหากไม่ตายก็ให้สามีของนางหย่าซะ ให้ออกไป
จากหมูบ่ า้ นเสีย!”

ชุ่ยหลิวรับคําสัง หันไปมองห้องของซ่งอันจือคราหนึง
แล้วถอนหายใจ ถือไม้โบยออกมา โบยอย่างดุรา้ ยตาม
ใจ ทีจริงความหมายของซูเซียงไม่ได้ตอ้ งการให้
โบยอย่างดุรา้ ย แต่แสดงออกว่าให้ตีจนหนังแตกเลือด
ออก ต้องการให้สตรีทีอยูใ่ นกลุม่ คนเห็นแล้วตกใจกลัว
ซําแล้วซําเล่า!

127
โบยเสร็จแล้ว แม่ของซ่งอันจือไม่มีแรงจะร้องออกมา ถูก
คนในหมูบ่ า้ นยกตัวออกไป เพราะคําพูดของซูเซียง คนผู้
นีจึงไม่สมควรทีจะอยูใ่ นหมูบ่ า้ นอีก ด้วยเหตุนีผูอ้ าวุโส
ซ่งจึงเป็ นผูล้ งมือเขียนหนังสือหย่า หลังจากนันจึงจับ
นางโยนออกจากหมูบ่ า้ นไป

หลังจากเหล่าคนทีมาสร้างความวุน่ วายจากไปแล้ว ซูเซี

ยงก็เรียกชิงหลานมา นําเงินห้าสิบตําลึงยัดใส่มือนาง
กําชับเสียงเบาว่า “เจ้าไปเชิญหมอหญิงจากวังหลวงมา
หนึงท่าน ไปสร้างบ้านเล็กๆหลังหนึงในทีไกลๆ ซือทีให้
นางสองแปลง ให้นางใช้ชีวิตต่อไปได้...”

จ้าวเซิงฟั งอยูด่ า้ นข้าง ไม่พอใจมาก ดึงแขนเสือของซูเซี

ยง “คนเลวเช่นนีควรตีให้ตาย!”
128
ซูเซียงมองบ้านของซ่งอันจือแล้วถอนหายใจ “แล้วกัน
เถอะ แล้วกันเถอะ อย่างไรนันก็เป็ นแม่แท้ๆของพีซ่ง ไว้
ชีวิตนางเถอะ”

ประโยคนีซูเซียงเจตนาทีจะพูดเสียงดัง ไม่ได้ตอ้ งการให้

พวกซ่งอันจือขอบคุณ แต่เพือให้ซง่ อันจือรูว้ า่ นางยังมี
ชีวิตอยู่ ให้ใจของเขาไม่ตอ้ งกังวล

เป็ นดังคาดว่าหลังจากได้ยินคําพูดของซูเซียงแล้ว ซ่งอัน

จือก็ออกมาจากห้องเพือขอบคุณซูเซียง กล่าวว่าภาย
หลังจะตังใจทํางาน ซูเซียงหยอกล้อเขาสักสองประโยค
แล้วให้คนช่วยกันเก็บของ ส่งพวกเขาไปทีบ้านใหม่ของ

129
พวกเขา

แก้ปัญหาความวุน่ วายเรียบร้อยแล้ว ซูเซียงจึงได้ผอ่ น

ลมหายใจยาว ถึงอย่างไรแม่ของซ่งอันจือและอาหญิง
หกก็ลว้ นเป็ นเหมือนระเบิดเวลา ไม่รูจ้ ะว่าจะระเบิดเมือ
ใด

วันนีเกิดเรืองวุน่ วายเช่นนีก็ดี ไม่เพียงแต่เชือดไก่ให้ลงิ ดู

แต่ก็แก้ไขปั ญหาทังสองไปพร้อมๆกันด้วย

สีหน้าของจ้าวเซิงไม่ดี แต่ซเู ซียงกลับมีความสุข ปากฮัม

เพลงและเข้าห้องครัวไปทํางานต่อ วันนีนางตัดสินใจ
แล้ว ว่าจะทอดขนมเปาะเปี ยะให้ทกุ คน

130
สุดท้ายแล้วซูเซียงทอดขนมเปาะเปี ยะและลูกชินเนือ
เหมือนเลียงแมวอย่างไรอย่างนัน ไม่ง่ายเลยกว่าจะทํา
ให้จา้ วเซิงยิม นางเองก็รูส้ กึ อ่อนเปลียหมดทังแรงกาย
และแรงใจ

แต่ก็ดีจากการทีมีคนจากหมูบ่ า้ นออกไปทําให้พวกเขารู ้
ความร้ายกาจของนาง จะได้ไม่มาหาเรืองนางอีก ซูเซียง
ถอนใจ นีก็เป็ นอย่างทีผูอ้ ืนพูดว่าคนดีถกู ผูอ้ ืนทําร้าย ม้า
ดีถกู คนขี สิงทีนางเคยทําดีกบั คนในหมูบ่ า้ นนันให้ดีกว่า
นีก็ไม่มีประโยชน์ คนอืนล้วนด่านาง แต่ตอนนีแค่มีความ
น่าเกรงขามก็ทาํ ให้คนเหล่านันกลัว สิงของทีรังแกความ
อ่อนแอกลัวความแข็งแกร่ง

131
ตอนที 518 การวางแผนใหม่

เวลาผ่านไปอีกสองวัน ซูเซียงเห็นว่าอากาศไม่ได้นบั ว่า

หนาวเกินไป อีกทังตอนนีรากปานหลานก็ไม่สามารถ
ปลูกได้ แต่ก็ไม่สามารถขีเกียจได้

ซูเซียงนังอยูห่ น้าโต๊ะหนังสือ ในมือถือพูก่ นั เกาศีรษะ ไม่

ปิ ดตาตลอดทังคืน วันทีสองสุดท้ายแล้วจึงได้วางแผนที
ทีเหลือบนเขาให้เรียบร้อย
132
ดังนันหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว จึงได้เรียก
ครอบครัวอืนๆมา ปรึกษาเรืองบนเขาและเรืองการเพาะ
ปลูกในทีของพวกเขา

เนืองจากทุกคนได้รบั ผลประโยชน์จากซูเซียง อีกทังยังได้

รับเมล็ดพันธุม์ ากมาย รวมถึงเทคนิคการเพาะปลูกของซู
เซียง เป็ นธรรมดาทีจะไม่ออมแรงแม้แต่นอ้ ย ทุกคนล้วน
เหมือนฉีดเลือดไก่[1]อย่างไรอย่างนัน มีความสุขล้น แม้
แต่ซเู ซียงบอกกับพวกเขาว่าจะขึนเขาไปช่วยพวกเขาทํา
งาน จะให้เงินพวกเขากีเหวินต่อวัน พวกเขาล้วนไม่มีใคร
ยอมรับไว้ ซูเซียงบอกว่าไม่ได้ สุดท้ายแล้วยังต้องให้พวก
เขาคนละสามสิบเหวินต่อวัน

133
ซูเซียงวางแผนพืนทีบนภูเขารอบหนึง ว่าตรงไหนปลูก
หวงฉี ตรงไหนปลูกรากปานหลาน ตรงไหนเมือเข้าฤดู
ใบไม้ผลิแล้วจะปลูกถัวลิสง สิงเหล่านีล้วนวางแผนอย่าง
เหมาะสม

คนกลุม่ นีไม่รอจนถึงวันพรุง่ แล้ว หลังจากกินอาหาร

กลางวันเสร็จแล้วรีบเหมือนพายุลมร้อนหยิบเครืองมือ
ขึนเขาไป เมือครูซ่ เู ซียงอธิบายให้พวกเขาฟั งอย่าง
ละเอียด

เนืองจากตอนนีเป็ นฤดูหนาว ต้นไม้ใบหญ้าแห้งเหลือง

เตรียมดินนันใช้แรงไม่เท่าไหร่ รวมหญ้าแห้งเหล่านันไว้
ด้วยกันแล้วจุดไฟเผาให้เรียบร้อย หลังจากนันค่อยพลิก
หน้าดินเหล่านันหนึงครัง ใบหญ้าแห้งทีถูกเผาแล้วจะถูก
134
ฝังกลบไว้ดา้ นล่าง เพือทีจะวางรากฐานไว้สาํ หรับหว่าน
ข้าวในปี หน้า

กลุม่ คนทีอยูบ่ นเขายุง่ ง่วนกันอย่างคึกคัก แม้แต่สามี

ภรรยาแซ่หวังรวมถึงท่านยายซูก็ทาํ ขีเกียจไม่ได้ ขาและ
เท้าของท่านยายซูไม่ใช่วา่ จะคล่องแคล่ว ไม่มีทางทีจะ
เดินได้อย่างปกติ แต่วา่ บนใบหน้าของนางก็ยงั มีรอยยิม
ดูแล้วสีหน้าดีขนไม่
ึ นอ้ ย!

หลายวันนีพวกลูกสาวล้วนขยันขันแข็ง คนแก่อย่างพวก
เขาก็ขีเกียจไม่ได้เช่นกัน ช่วยทํางานทีเรียวแรงทังหมด
ของตนพอมี ยกตัวอย่างเช่นเด็ดต้นหอม ทําเรืองเล็กๆ
อย่างเช่นเก็บกระเทียม

135
ตอนเริมสามีภรรยาแซ่หวังไม่ยอมให้นางลงมือทํา แต่วา่
เห็นท่านยายซูมีความสุขเช่นนันจึงไม่สามารถทีจะขัด
ความปรารถนาดีของนาง จึงทําได้เพียงตามใจ เพียงแต่
เรืองทีต้องใช้แรงมากและต้องโดนนําเย็น แน่นอนว่าไม่
ยอมให้นางใช้มือสัมผัสเด็ดขาด!

“ภรรยา ภูเขาลูกนันล้วนปลูกยาสมุนไพร จะปลูกผลไม้

หรือไม่ ฤดูใบไม้รว่ งพวกเราจะได้มีผลไม้กินกัน” จ้าวเซิง
ดูเส้นทางทีเขียนไว้อย่างชัดเจนบนแผ่นกระดาษ ด้าน
ข้างเขียนตัวอักษร นอกจากหวงฉีแล้วก็เป็ นถัวลิสง นอก
จากถัวลิสงแล้วก็เป็ นรากปานหลาน! เขาไม่พอใจมาก
นอกจากถัวลิสงทีสามารถกินได้แล้ว หวงฉีและรากปาน
หลานเหล่านันล้วนเป็ นยาสมุนไพร เอาเข้าปากไม่ได้

136
จ้าวเซิงบ่นในใจ ไม่เคยคิดเลยว่าเวลาทีผ่านมานาน
ขนาดนีแล้วตนเองจะถูกซูเซียงเลียงจนกลายเป็ นคนเห็น
แก่กิน ถ้าหากว่าท่านพ่อและพีชายได้เห็นว่าเขามีความ
คิดและตะกละเช่นนี ไม่แน่วา่ คงจะต้องกลายเป็ นเรือง
ตลกขบขันแน่

ซูเซียงไม่รูเ้ ลยว่าในใจของเขากําลังคิดคํานวณเช่นนี
ถอนหายใจอย่างจนปั ญญา “เวลานันข้ายังคิดว่าจะเปิ ด
สถานทีท่องเทียวเชิงเกษตรรูปแบบใหม่ ด้านนอกปลูก
ดอกไม้ บนภูเขาปลูกผลไม้ นันถึงจะเรียกว่า หันหน้าสู่
ทะเลกว้าง ดืมดําดอกไม้ยามใบไม้ผลิ แต่สวรรค์กลับไม่
เป็ นใจเลย.....”

137
จ้าวเซิงได้ยินอย่างไม่มีรสชาติกลับมาเล็กน้อย “อะไรคือ
การท่องเทียวการเกษตรรูปแบบใหม่”

เดิมซูเซียงก็ถอนใจเล็กน้อย แต่เมือเห็นท่าทางอยากรู ้
อยากเห็นของเขาแล้วจึงอดไม่ได้ทีจะหัวเราะ จิมทีบ่า
ของเขา “ท่านใกล้จะเป็ นแสนเพราะอะไรแล้ว!”

“ภรรยา อะไรคือแสนเพราะอะไร” จ้าวเซิงพูดตามและ

ถามอีกประโยค

ซูเซียงหัวเราะฮ่าๆ “ท่านคือแสนเพราะอะไรอย่างไรเล่า!
ฮ่าฮ่าฮ่า....”

138
จ้าวเซิงยิงรูส้ กึ ว่าสมองของตนเองตามภรรยาตัวน้อย
ของเขาไม่ทนั ไปทุกที ซึมเซาเล็กน้อย รูว้ า่ ภรรยาตัวน้อย
กําลังหัวเราะตนเอง แต่วา่ เขาก็โกรธนางไม่ลง

เพราะกําลังคนมากพอ หญ้าแห้งทีอยูบ่ นเขาจึงถูกตัดทิง

ไปสามครังอย่างรวดเร็ว แต่วา่ วันนีขณะทีซ่งหนานและ
จางตงกําลังกินข้าวอยูน่ นั ทังสองคนเจ้ามองข้า ข้ามอง
เจ้า ราวกับว่ามีเรืองอยากจะพูด

ซูเซียงไม่ใช่คนตาไม่ดี มองเห็นความวุน่ วายอุตลุดของ

พวกเขา จึงได้เอ่ยปาก “พีซ่ง พีจาง มีเรืองอะไรกันแน่
พวกท่านพูดออกมาเถอะ”

139
------

[1] ฉีดเลือดไก่ ความเชือทางการแพทย์ของจีนเมือยุค

ปี 60 กล่าวว่าเป็ นยารักษาสารพัดโรค จะมีอาการคึก
เลือดลมสูบฉีด ต่อมา “ฉีดเลือดไก่” จึงเป็ นสํานวน
เปรียบเปรยถึงคนทีมีอาการคึก ตืนเต้น

140
ตอนที 519 ไว้อาลัยให้อนาคตของท่านอ๋อง

ซ่งหนานเกาหัว แล้วพูด “ป่ าเล็กๆ ทางฝังตะวันออกนัน

ถ้าตัดไปแล้วคงน่าเสียดาย พวกเราต้องการความเห็น
จากท่าน”

ซูเซียงคิดแล้วคิดอีก ในศตวรรษทียีสิบเอ็ดนันหลายคน
ฟั นทิงขว้างทําให้เกิดนําป่ าไหลหลากชะล้างหน้าดิน
141
นางมาถึงทีนีแล้วก็ไม่สามารถนํานิสยั แย่ๆ นันมา ดังนัน
จึงลองพูดดู “หรือว่า จะเก็บไว้ดี”

เวลานันเอง จางตงกลับถอนใจออกมา “ล้วนเป็ นต้นไม้

แห้ง ไม่โตแล้ว ทิงเอาไว้ตรงนันก็กินพืนทีเปล่า แต่วา่ ถ้า
ตัดแล้วก็เสียดาย”

ซูเซียงเองก็ลาํ บากใจ บีบตะเกียบไม่รูว้ า่ คีบกับข้าวจาก

จานไหน จ้าวเซิงทีอยูด่ า้ นข้างพลันพูดออกมาอย่างเด็ด
ขาดว่า “ตัดไปหมดแล้ว”

ซูเซียงหันไปมองเขาด้วยความสงสัย “ต้นไม้เล็กๆ โตอีก

สองปี ไม่แน่วา่ จะยังมีประโยชน์”

142
จ้าวเซิงกลับคีบเนือนําแดงชินหนึงไปวางไว้บนถ้วยของซู
เซียง “ครังทีแล้วข้าเห็นแล้ว ล้วนเป็ นต้นไม้แห้งเหล่านัน
ไม่สงู ถือโอกาสตัดเสียตังแต่ตอนหน้าหนาวจะค่อนข้าง
ง่าย จุดไฟเผา พลิกลงดินแล้วทําให้ดินอุดมสมบูรณ์ได้
ไม่ดีหรือ”

หลายวันก่อนหน้านีได้ยินซูเซียงพูดว่าขีเถ้าทีเผาจากพืช
พวกนันทําให้ทีดินอุดมสมบูรณ์ ดังนันจ้าวเซิงจึงจําได้
ขึนใจ

ซูเซียงคิดแล้วคิดอีก รูส้ กึ ว่าใช่เช่นกัน จึงได้ตบโต๊ะตัดสิน

ว่า “เช่นนันก็ตดั ให้หมด ขุดรากทีอยูใ่ นดินออกมาก ฤดู

143
หนาวพวกเราจําได้ลอ้ มวงกินเนือย่างกัน!”

ได้รบั คํายืนยันจากซูเซียงแล้ว ซ่งหนานและจางตงก็ไม่

วุน่ วายอีก จ้องมองเนือจานใหญ่บนโต๊ะสะท้อนเข้าดวง
ตาทังสอง เรียกร้องให้กิน

หลังจากกินข้าวกลางวันแล้ว ทุกครอบครัวก็หยิบของขึน
เขาไป ครังนีซูเซียงและจ้าวเซิงก็ขนไปด้
ึ วย โป๊ ยกักของ
พวกเขาได้เก็บกลับมา ผึงในบ้านแล้ว

ตอนออกจากบ้าน ซูเซียงยังให้จา้ วเซิงแบกตะกร้าใบ

ใหญ่ไปด้วย ถือเคียวและจอบและเครืองมือบางส่วน
นางกลับยืนแกว่งมือไปมาอยูด่ า้ นหน้า

144
เห็นท่านอ๋องของตนเองแบกตะกร้าใบใหญ่ไว้บนหลัง
แล้ว บนบ่ายังมีจอบ ไม่เพียงแต่หลงฉี แม้แต่พวกชุ่ย
หลิวชิงหลานยังส่ายหัว หรือว่าหวังเฟยของพวกตนนัน
เก่งกาจ ผ่านไปอีกไม่กีวัน ท่านอ๋องของตนคงถูกทําให้
เชืองจนเป็ นชายเซ่อๆ ของครอบครัวเกษตรกรรมอย่าง
แท้จริงแล้ว แต่ละคนล้วนไว้อาลัยให้อนาคตของจ้าวเซิง

แต่จา้ วเซิงกลับไม่คิดเช่นนัน เขามีความสุขยิง วิงสัน

สะเทือนขึนเขาไปกับซูเซียง

“ภรรยาเจ้าดูสิ ต้นไม้ตน้ นีไม่สงู ใหญ่” จ้าวเซิงคว้าต้น

กล้าของต้นไม้ตน้ หนึง และก็พดู กับซูเซียงไปด้วย

145
ซูเซียงเดินไปพิจารณาอย่างละเอียดข้างหน้าหนหนึง นี
ไม่เหมือนต้นไม้เหล่านันทีอยูบ่ นเขา ทุกต้นดูแล้วโต
แปลกประหลาด เหมือนคนพิการไม่ปาน ซูเซียงมันใจว่า
พวกมันจะไม่สามารถโตขึนเป็ นต้นไม้ใหญ่ได้จริงแล้ว จึง
โบกมือออกคําสัง “ตัดให้หมด!”

“ฮ่าๆ น้องซูเซียงใช้อาํ นาจบาตรใหญ่จริง แนวโน้มจะมี

ความอาจหาญของสตรีชาวยุทธจักรเลย ฮ่าๆ!” หลาย
ครอบครัวทีสนิทกับซูเซียงหัวเราะอยูด่ า้ นข้าง ทุกคนพับ
แขนเสือขึนเตรียมทํางาน

ซูเซียงเองก็ไม่ได้ขีเกียจ ถือเคียวตัดหญ้าทีเ**◌่ ยวแล้ว

แต่จา้ วเซิงนันกลับถูกมือไปมาอยูด่ า้ นข้างเดินวนเวียน
146
ไม่รูว้ า่ ควรทําอะไร

ซูเซียงเห็นเขาแวบๆ แล้วรําคาญ เงยหน้าขึนถาม “ท่าน

เดินวนไปมาทําไม รีบไปทํางานสิ!”

จ้าวเซิงยืนอยูต่ รงนัน ปล่อยให้ซเู ซียงจ้องเขา บนใบหน้า

แสดงท่าทีแปลกๆ ผ่านไปเนินนาน ถึงได้พดู อําอึงๆ “เช่น
นันให้ขา้ ทําอะไรละ”

อ้อ ในทีสุดก็เหมือนซูเซียงจะคิดออกแล้ว นางแต่งให้กบั

สามีเซ่อๆ อ่านหนังสือไม่เลว ได้ยินว่าฆ่าคนพอได้ แต่ถา้
ให้ทาํ งานเจ้าต้องสอนโดยจับมือทํา ต้องให้ดสู กั พักเขา
ถึงจะลงมือทําได้ แค่เพียงไม่จดั สรรงานให้เขาทํา เขาก็

147
จะยืนอยูต่ รงนันอีกนาน เหมือนเสาไม้มิปาน

ทีจริงแล้วซูเซียงก็นบั ถือเหล่าทหารนี ยืนไม่ขยับอยูต่ รง

นันไม่ไปไหนได้ตงสองชั
ั วยาม สองวันก่อนหน้านี จ้าว
เซิงกวนโมโหซูเซียงทําให้อารมณ์ไม่ดี ซูเซียงโกรธอยูใ่ น
ห้อง โกรธจนหลับไป ผลคือเมือตืนขึนมาก็พบว่าจ้าวเซิง
ยังยืนตรงอยูต่ รงหน้าประตูเหมือนต้นสนต้นหนึง

ตอนที 520 ท่านชายจ้าวรักและทะนุถนอมภรรยาอย่าง

148
แท้จริง

ตอนนันซูเซียงทังโกรธทังร้อนใจ ผลักเขาให้เข้าห้องไป
พักผ่อน จ้าวเซิงยังหยอกล้อนาง บอกว่าอย่าโกรธ ทีจริง
ตอนนันความโมโหของนางได้ลดลงไปแล้ว สมองของ
ชายผูน้ ีไม่สามารถใช้งานได้จริงๆ

ซูเซียงถอนใจแล้วลุกขึน เดิมก็คิดว่าจะนําเคียงยัดใส่มือ
เขา ให้เขาตัดหญ้า แต่คิดแล้วหลายวันก่อนหน้านีให้เขา
หันผัก ผลสุดท้ายคือบาดมือ นันเรียกว่าเลือดตก
ยางออก นางเองก็กลัวมาก คิดแล้วก็หยิบเลือยทีอยู่
ข้างๆ มาหนึงอัน คิดว่าของสิงนีต่อให้เขาไม่ระวังหล่นลง
มาโดนตัวก็คงไม่เป็ นไร แค่ทาํ ให้ตนเองเป็ นต้นไม้ก็ได้

149
“อันนีท่านถือไว้ ท่านดูสวิ า่ พีซ่งทําอย่างไร ท่านไปเรียน
จากเขา” ซูเซียงยืนเลือยใส่มือจ้าวเซิง

จ้าวเซิงถือของทียาวๆ และมีหนาม มองไปมองมา รูส้ กึ

ว่านีเป็ นเครืองมืออะไร เหตุใดจึงแปลกประหลาดนัก แต่
ว่าในเมือภรรยาตัวน้อยของเขาให้เขาทํางาน เขาก็ไป
เรียนเอาแล้วกัน

จึงถือเลือยเดินไปด้านหน้าของซ่งหนาน และยืน
ไตร่ตรองอยูต่ รงนัน ซ่งหนานเงยหน้าขึนมาถึงได้เห็นเขา
แล้วถาม “พีจ้าว ท่านเป็ นอะไรหรือ”

150
“ข้า ท่าน เลือยนีใช้อย่างไรหรือ ภรรยาให้ขา้ มาตัดต้นไม้
ข้าทําไม่เป็ น” จ้าวเซิงพูดไปก็ยงั ก้มหน้าอยู่ คิดว่าเขา
เป็ นท่านอ๋องผูน้ ่าเกรงขาม มีอิทธิพลมาก กลับคิดไม่ถงึ
ว่าจะถูกเลือยหนึงอันทําให้ตอ้ งก้มหัว เขาไม่รูว้ า่ จะเอา
หน้าไปไว้ทีไหนแล้ว

ซ่งหนานกลับไม่หวั เราะความหมายของเขาเลยสักนิด
หัวเราะอย่างมีความสุข “ท่านชายจ้าวรักและทะนุถนอม
ภรรยาอย่างแท้จริง!”

เดิมทีจ้าวเซิงก็รูส้ กึ ไม่คอ่ ยเป็ นธรรมเท่าไร แต่เมือได้ยิน

คําพูดของซ่งหนานแล้วก็อารมณ์ดีขนมา
ึ “ใช่แล้ว รัก
และทะนุถนอมภรรยาเป็ นเรืองทีบุรุษพึงกระทํา!”

151
สําหรับคําพูดของจ้าวเซิงนัน ซ่งหนานก็รูส้ กึ ว่าเป็ นเช่น
นัน รีบจําไว้ใส่มอง อีกนิดก็จะพยักหน้าจนหัวหลุดแล้ว
“ใช่ๆ พีจ้าวกล่าวได้ถกู ต้องนัก สตรีมีไว้ทะนุถนอม! เฮ้เฮ้
มา ข้าจะสอนท่านว่าทําอย่างไร!”

ซ่งหนานพูดไป แล้วก็สาธิตวิธีการใช้เลือยในมือไปด้วย
“ปากมีดต้องหงายขึน เช่นนียามทีป้องกันไม่ให้โดน ถ้า
หากไหลมาโดนตนจนบาดเจ็บ อีกทังยังสามารถ
ประหยัดแรงได้อีกด้วย”

ซ่งหนานสอนทีละหน่อย เลือยถึงขันตอนไหนต้องเบามือ
หลีกเลียงไม่ให้ตน้ ไม้ลม้ ทับตนเอง ล้วนพูดอย่างชัดเจน

152
เดิมจ้าวเซิงก็นบั ว่าเป็ นคนฉลาด ฟั งซ่งหนานสอน
ละเอียดขนาดนี และเขาก็ตงใจคิ
ั ดตาม ก็ไม่มีปัญหา
แล้ว จึงเดินไปทีต้นไม้ตน้ เล็กข้างๆ ทดลองทําดู อ่อ รูส้ กึ
ว่าไม่เลวนะ

อีกทังเขามีวรยุทธ์เป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้ว และมีกาํ ลังภายใน

ด้วย หลังจากลงมือเคลือนไหวอย่างรวดเร็วก็ทาํ ได้เร็ว
กว่าพวกซ่งหนาน ตัดต้นไม้ใหญ่ไปหลายสิบต้นดัง ซูๆ่
เดิมซูเซียงกําลังตัดหญ้าอยูท่ างด้านนี หลังจากได้ยิน
เสียงความเคลือนไหวแล้วจึงเงยหน้าขึนมามองโดยไม่รู ้
ตัว

บุรุษทีอยูด่ า้ นข้างหยุดมือลง ตบมืออยูต่ รงนัน “พีจ้าว

153
เป็ นแบบอย่างทีดี พีจ้าวเป็ นตัวอย่างทีดี! สุดยอดไป
เลย!”

มือของพวกเขาถือเลือย แต่ตอ่ ให้เป็ นต้นกล้าเล็กๆ พวก

เขายังต้องใช้เวลากว่าครึงวัน คิดไม่ถงึ ว่าจ้าวเซิงทีเป็ น
มือใหม่จะถือเลือยตัดต้นไม้ได้เร็วเช่นนี ซูๆ่ ดังต่อไป
ต้นไม้ใหญ่ก็ลม้ ลงบนพืน

จ้าวเซิงได้ยินคําชมจากคนข้างๆ เห็นสายตาเกลียงเกลา
ของภรรยาตัวน้อยอีก ได้รบั รอยยิมอิมอกอิมใจนัก จึงก้ม
หน้าไปหยอกล้อกับต้นไม้เลย

ซูเซียงเองก็ไปดูสองครา พูดให้กาํ ลังใจสักสองประโยค

154
แล้วค่อยกลับมาตัดหญ้าของตนเอง จ้าวเซิงได้ยิน
ภรรยาให้กาํ ลังใจตนเองแล้วก็ยงมี
ิ แรงมากขึน ภายในไม่
ถึงหนึงชัวยาม ต้นไม้ผืนเล็กก็ถกู เขาตัดเสียจนราบเป็ น
หน้ากลอง มีเพียงเหงือทีอยูบ่ นหน้าผากทียังไม่แห้งเลย

ตอนเริมซูเซียงคิดว่าต้องใช้เวลาหลายวันจึงจะจัดการ
ทําความสะอาดป่ าผืนนี กลับคิดไม่ถงึ ว่าเวลาผ่านไปแค่
นี ต้นไม้ก็ถกู จัดการจนเกือบเสร็จ อีกไม่นานน่าจะจุดไฟ
เผาได้ วันมะรืนน่าจะสามารถขุดรากทีอยูด่ า้ นใต้ขนมา
ึ
ได้แล้ว

155
ตอนที 521 บุรุษทีแหย่ได้ผหู้ นึง

156
ซูเซียงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดเหงือทีอยูบ่ นหน้า
ผากของจ้าวเซิงเบาๆ เอ่ยชม “สามีของข้าสุดยอดไป
เลย!”

จ้าวเซิงยิมกว้างจนเห็นฟั นขาวทังปาก ถือโอกาสทีทุก

คนไม่ได้สนใจหอมแก้มซูเซียง “ภรรยา เพือทีจะให้ขา้ สุด
ยอดยิงกว่าเดิม....”

รูเ้ ลยว่าเจ้าบุรุษน่าตายผูน้ ี ชมหน่อยไม่ได้เลย แค่ชมนิด

เดียวสมองของเขาก็คิดเจ้าเล่ห ์ ฟ้าสว่างเช่นนียังจะพูด
เรืองแบบนีอีก อีกทังข้างๆ ยังมีคนเยอะขนาดนัน นาง
อายจะแย่ “สมควรตาย หน้าไม่อาย!”

157
จ้าวเซิงไม่คิดว่ามีอะไรไม่ดี คนทีเขาจูบคือภรรยาของตน
เองไม่ใช่ภรรยาของผูอ้ ืนเสียหน่อย พูดออกมาได้เต็ม
ปากเต็มคํา “พวกเราเป็ นสามีภรรยากัน มีสงใดให้
ิ น่า
อาย”

ซูเซียงเขินจนหน้าแดงไปหมด และเหมิงเหนียงเพิงจะหัน
หน้ามาเห็นพอดีจงึ หัวเราะคิกๆ อยากจะขุดหลุมหนีเสีย
จริง จึงกระทืบเท้าฮึมๆ เดินหนีไป “บุรุษน่าตาย เย็นนีข้า
จะไม่ให้ทา่ นกินข้าว!”

ซูเซียงถึงแม้จะพูดเช่นนี แต่ในใจกลับหวานชืน โดย

เฉพาะเมือหลังจากทีนางเงยหน้าขึนมาเพราะความ
เหนือยอีกครังแล้วเห็นจ้าวเซิงกําลังตังใจทํางาน นาง
158
รูส้ กึ เหมือนกาลเวลาหยุดเดิน นีเป็ นวันทีนางรอคอยมา
ตลอด...

แต่พริบตานันใจของนางก็หล่นวูบลงมาอีก เพราะคิดถึง
ฐานะของจ้าวเซิง คิดถึงอนาคตทีไม่มีความหวังของพวก
เขา ซูเซียงก็อดไม่ได้ทีจะถอนใจยาวๆ ออกมา

“เป็ นอะไรหรือ กําลังคิดอะไรอยูร่ ”ึ เหมิงเหนียงทีอยูด่ า้ น

ข้างได้ยินเสียงถอนใจของซูเซียง จึงถามอย่างแปลกใจ

ซูเซียงจัดการหัวใจของตัวเอง ใบหน้าจึงปรากฏรอยยิม
ออกมา “ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่คิดว่าบุรุษน่าตายคนนัน
กินเยอะทุกวันเลย กําลังคิดอยูว่ า่ เย็นนีจะทําอะไรยัด

159
ปากเขาดี!”

“ฮ่าๆ ความสัมพันธ์ฉนั ท์สามีภรรยาของพวกเจ้าช่างดี

จริง ข้าดูฐานะของสามีทา่ นเองก็ไม่ธรรมดา กลับ
ยอมอยูใ่ นโอวาทเจ้า ข้าดูเขา ไม่เซ่อเหมือนคนทีบ้านข้า
เลย!” เหมิงเหนียงหัวเราะอยูข่ า้ งๆ

“เหอะๆ ข้าก็ชอบความเซ่อเช่นนันของเขา” ซูเซียงพูดไป

แล้วก็ขาํ ถึงแม้วา่ นางจะบ่นอยูบ่ อ่ ยๆ ว่าจ้าวเซิงทํางาน
เกษตรไม่ได้ ทังจองหองทังขีน้อยใจ ล่าสุดยังมีนิสยั
ตะกละตะกลาม แต่สดุ ท้ายแล้ว นางก็ชอบจ้าวเซิงใน
ตอนนีทีสุดนางไม่ได้เรียกร้องชือเสียงเงินทอง และไม่
เรียกร้องคุณชายสูงส่งดุจหยก ต้องการแค่ผชู้ ายทีเป็ น
ของตนเอง ทังหัวใจมีไว้เพือครอบครัวก็พอแล้ว
160
งานเยอะมาก เหมิงเหนียงแค่มาหยอกล้อซูเซียงไม่กี
ประโยคก็แบกตะกร้าหญ้าแห้งไปทีโล่ง เทหญ้าแห้งไป
บนทีว่าง แล้วจุดไฟเผา หญ้าแห้งทีถูกใส่เข้าไปถูกเผา
กลายเป็ นเถ้าถ่านอย่างรวดเร็ว

ใจของซูเซียงก็พลันเบิกบานขึนมา คิดว่าตังแต่ทีตนเอง
มาโลกก่อนหน้า คิดว่าการเวียนว่ายตายเกิดนี กระดูก
ขาวหญ้าแห้ง ตลอดไปไม่มีทีสินสุด ใช้เวลาผ่านไปใน
ทุกๆ วัน มีความจําเป็ นอะไรทีในวันดีๆ เช่นนีจะต้องไป
คิดถึงเรืองความลําบากในภายหลัง

ไม่เห็นมีอะไรเลย ไม่วา่ ภายหลังผลจะเป็ นอย่างไรก็

เพราะตนเองเป็ นคนเลือก ชายผูน้ ีก็เป็ นดวงใจของนาง
161
เช่นนี ก็เพียงพอแล้ว!

จ้าวเซิงทีกําลังทุม่ เทแรงกายแรงใจตัดต้นไม้อยูท่ างนัน

ไม่รูเ้ ลยว่า ภรรยาของตนนันคิดมากขนาดนัน เลือยทีอยู่
ในมือนันเหมือนมีตามิปาน สัมผัสโดนต้นไหน ต้นไม้ตน้
นันก็ลม้ ลงอย่างรวดเร็ว

ฟ้ายังไม่ทนั มืด ทังป่ าผืนเล็กก็ถกู ตัดเรียบร้อย ไม่เหลือ

แม้แต่ตน้ เดียว ซูเซียงรูส้ กึ ว่าความเร็วในวันนีเร็วมากนัก
เรียกทุกคนให้มารับเงินค่าแรงแล้วกลับไปกินข้าว แต่เห
มิงเหนียงกลับบอกว่า “ยังมีหญ้าแห้งอีกเล็กน้อย พวก
เราทําให้เสร็จแล้วค่อยกลับไปเถอะ”

162
ซูเซียงบิดขีเกียจ รูส้ กึ เหนือยเล็กน้อย แต่ก็คิดว่านันมัน
แค่นิดเดียว ถือโอกาสทําให้เสร็จไปเลยในคราเดียว พรุง่
นีถูกลมพัด วันมะรืนก็สามารถขุดรากได้แล้ว

จ้าวเซิงเห็นซูเซียงดูเหนือยก็ปวดใจ คิดอยากจะกลับให้
เร็วหน่อย แต่กลับได้ยินเหมิงเหนียงบอกว่าให้ทาํ พืนที
ตรงนันให้เสร็จก่อนค่อยกลับจึงไม่คอ่ ยพอใจเท่าไร

ไม่รอให้ซเู ซียงเอ่ยอะไรก็พงุ่ ตัวไปหาพุม่ หญ้าผืนนัน ไม่

ใช่มีดด้วย เขาใช้มือเปล่าๆ เริมถอน ดูแล้วหญ้าแห้งทีมี
รากติดมาด้วยจะถูกเขาถอนออกมาเป็ นกองๆ หนังตา
ของซูเซียงกระตุก

163
ตอนที 522 หวานจนฟั นข้าจะปวดแล้ว

“ท่านช้าๆ หน่อย อย่าให้บาดมือ ใบพวกนันบาดมือได้

นะ!” ซูเซียงพูดหว่านล้อมอยูด่ า้ นหลังไม่หยุด

แต่จา้ วเซิงทําเหมือนไม่ได้ยินเสียอย่างนัน เคลือนไหวมือ

อย่างรวดเร็ว “ทําเสร็จแล้วเจ้าจะได้กลับบ้านไปกินข้าว
เร็วหน่อย”

164
เมือครูท่ กุ คนต่างมองหน้ากันไปมา ไม่รูว้ า่ เหตุใดจ้าวเซิง
จึงได้เปลียนเป็ นเช่นนี ตอนนีได้ยินคําพูดของเขาแล้วสุด
ท้ายจึงถึงบางอ้อ

มีสตรีหลายคนทีแต่งงานแล้วได้ยินเช่นนีก็เข้าไปหยอก
ล้อซูเซียง “สามีของเจ้ารักและทะนุถนอมเจ้าจริงๆ กลัว
ว่าเจ้าจะหิว ดูเขารีบร้อนจนเป็ นอะไรไปแล้วนี”

เอ่อ...เวลานีซูเซียงก็ไร้ซงคํ
ึ าพูดแล้ว บุรุษน่าตายผูน้ ีมี
ความสามารถทําให้นางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเสียจริง

ขณะทีซูเซียงกําลังจะพูดอะไรบางอย่างนันก็เห็นเหมิ
งเหนียงเรียกสตรีคนอืนๆ “พีน้องเอ๋ย ทุกท่านรีบหน่อย

165
อย่าปล่อยให้ภรรยาของท่านชายจ้าวหิว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

“ไอหยา สองสามีภรรยานกยวนยางคูใ่ หม่นีเหมือนนําผึง

เลย หวานจนฟั นข้าจะปวดแล้ว!”

“ฮ่าๆ ใครว่าไม่ใช่ละเนอะ สามีของข้าตอนทีแต่งงานก็

เป็ นเช่นนีแล”

เหล่าสตรีทีแต่งงานแล้วต่างแย่งกันพูด แต่การเคลือน
ไหวของมือกลับไม่ชา้ เลย หญ้าแห้งผืนนันถูกจัดการ
อย่างรวดเร็ว และถูกโยนใส่เข้าไปในเปลวเพลิง เหลือคน
ไว้สองคนเฝ้าดูเพือป้องกันไม่ให้ไฟลามออกมา ส่วนคน
อืนนันกลับบ้านไปพร้อมกับซูเซียง

166
ตอนล้างมือ ซูเซียงพบว่าบนมือของจ้าวเซิงนันถูกบาด
จนมีปากแผลเลือดไหลซิบๆ หลายแห่ง ปวดใจนัก หยิบ
ผ้ามาชุบนําเช็ดให้เขาเบาๆ คิดไม่ถงึ ว่าจ้าวเซิงจะชักมือ
กลับไป “ไม่เป็ นไร บาดแผลเล็กน้อยคิดอะไรมาก”

ซูเซียงโกรธจนกระทืบเท้า หยิบขวดยาจากด้านหลังมา
“ท่านรอก่อน ทายานีก่อนค่อยทํา ไม่ตอ้ งรีบ!”

เมือครูม่ ีนกพิราบตัวหนึงบินมา หลงฉีรบั กระดาษทีอยู่

บนตัวนกพิราบมาอ่าน กระซิบเสียงเบาทีข้างหูจา้ วเซิง
หลายประโยค นีไม่ จ้าวเซิงแม้แต่ยาก็ไม่ทายังจะรีบพุง่
ตัวกลับห้อง ซูเซียงได้แต่ตะโกนตามจากด้านหลัง

167
ไม่ใช่วา่ นางอยากจะรูว้ า่ เขามีความลับอะไร สามีภรรยา
ควรจะมีพืนทีส่วนตัวบ้าง อีกทังนางเรืองทีนางมาจาก
อีกโลกหนึง ตนเองก็ยงั ไม่กล้าบอกเขาเลย

แต่วา่ บาดแผลบนมือของเขายังมีเลือดหยดอยู่ ไม่ทายา

ไม่ได้กระมัง “เรียกว่าแผลเล็กน้อย อะไร ดูทา่ นทําจน
เป็ นแบบไหนไปแล้วเนีย อีกครูห่ นึงเขียนจดหมายไม่ทาํ
เลือดหยดไปบนกระดาษหรือ”

ในทีสุดจ้าวเซิงก็หยุดเดิน คิดแล้วภรรยาตัวน้อยของเขา
ก็พดู ถูก ถ้าหากเลือดหยดลงไปบนกระดาษ แล้วท่านพี
รัชทายาทเห็นเข้า ไม่แน่วา่ คงจะโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ!

168
ซูเซียงเห็นว่าในทีสุดเขาก็ยอมหยุด รีบไปคว้ามือเขามา
ด้วยความระมัดระวัง ทายาอย่างระมัดระวัง ถึงได้กล่าว
ต่อ “รีบไปทําธุระของท่านเถอะ เดียวข้าจะไปทํากับข้าว
ให้ทา่ นกิน”

“ไม่เป็ นไร กับข้าวทีท่านพ่อท่านแม่ทาํ ก็อร่อย” จ้าวเซิง

น่าจะเป็ นเพราะมีธุระเร่งด่วนแน่ ดังนันจึงกล่าวทิงไว้แค่
ประโยคเดียวแล้วรีบกลับเข้าห้องไป

นกพิราบสือสารนีเป็ นนกทีรัชทายาทส่งมา บนจดหมาย

กล่าวถึงเรืองของจีจุนหวัง จากการตรวจสอบยืนยันได้
ว่าวันนันเป็ นฝี มือของจีจุนหวังจริงๆ

169
แต่พวกเขายังหาพยานและหลักฐานไม่ได้ ขุมกําลังของ
รัชทายาทยังไม่สามารถเปิ ดเผยโจ่งแจ้งได้ ดังนันจึง
เขียนจดหมายมาเพือถามความเห็นจ้าวเซิงว่าจะจัดการ
อย่างไร

จีจุนหวังเป็ นลูกของพระสนมเหอ เพราะว่ามารดาไม่ใช่

วงศ์ตระกูลใหญ่ พระสนมเหอก็ไม่ได้รบั ความโปรด
ปราน ฐานะไม่ได้สงู เช่นกัน จนกระทังจ้าวเซิงทีเด็กกว่า
ได้พระราชทานเป็ นเจ้าชาย แต่เขากลับยังเป็ นเพียงจุน
หวังน้อยๆ

นิสยั ของพระสนมเหอก็ไม่ใช่วา่ ดี ทีจริงก็ไม่ใช่ไม่ดี เพียง

แค่คนผูน้ นแม้
ั แต่จกั รพรรดิไปยังไม่เห็นปรากฏรอยยิม ดู
170
แล้วเศร้าหมองแปลกๆ แม้แต่จีจุนหวังเองยังมีสีหน้า
ยินดี กลับคิดไม่ถงึ ว่าสตรีผนู้ ีในใจจะเก็บกดนําเต็มแก้ว
นีมาตลอด

จ้าวเซิงรีบส่งจดหมายกลับไป เพราะท่านพีรัชทายาทจะ
ใจร้อนเปิ ดเผยขุมกําลังลับ นันเป็ นหลักคุม้ ครองสุดท้าย
ขององค์รชั ทายาทแล้ว ถ้าหากมีเหตุรา้ ยหรือศัตรูภาย
นอกบุกรุกเข้ามา ขุมกําลังนันคงไม่สามารถปกป้อง
ความสงบมันคงของประเทศไว้ได้ อย่างน้อยก็สามารถ
ปกป้องชีวิตของรัชทายาทได้โดยไม่ตอ้ งกังวล อย่างไรก็
ไม่อาจเปิ ดเผยได้!

171
ตอนที 523 แผนการทางทหารรัวไหล

จ้าวเซิงรีบเขียนจดหมายตอบกลับ ให้รชั ทายาทและ

172
ท่านพ่ออย่าได้เคลือนไหว เรืองนีค่อยคิดบัญชีทีหลังก็ได้
สุนขั จิงจอกมักจะมีหางโผล่ออกมาเสมอ!

ขณะทีกําลังเขียนจดหมายอยูน่ นั ก็มีนกพิราบสือสารบิน
มาอีกตัว มาจากจวนรัชทายาทอีก หัวคิวของจ้าวเซิง
ขมวดแน่น คิดว่ารัชทายาทใช้องครักษ์ รีบเปิ ดจดหมาย
ฉบับนันอ่าน เขาก็หน้าถอดสีทนั ใด!

กระดาษทีจ้าวเซิงถืออยูใ่ นมือนันสันเล็กน้อย แผนทีใน

กระดาษนันเป็ นความลับทังหมดของแผ่นดินซ่งของพวก
เขา เขาเองก็ใช้แรงช้างถึงได้หากลับไปได้ แต่รชั ทายาท
กลับบอกว่า ยามทีเปิ ดออก มุมของรูปนันได้เสียหายไป
เล็กน้อย น่าจะเป็ นเพราะมีคนแอบเปิ ดดู ตอนท้ายของ
จดหมายของรัชทายาทยังกล่าวถึงองครักษ์ทีแต่งตังไป
173
ได้ยินจีจุนหวังและภรรยาของเขาคุยกันว่า วันก่อนขุน
พลใหญ่ให้ทหารนําผลไม้ทาํ ลายล้างกลับมาให้เขาหนึง
กล่อง

ดูเช่นนีแล้ว คนทีอยูเ่ บืองหลังขุนพลใหญ่คงจะเป็ นจีจุน

หวังอย่างไม่ตอ้ งสงสัย หรือว่าเบืองหลังจีจุนหวังยังมี
กําลังอืนแฝงอยูห่ รือไม่พวกเขาก็มิอาจรูไ้ ด้!

จ้าวเซิงตอบจดหมายกลับไปอีก ให้รชั ทายาทสังเกตจวน

จีจุนหวังไม่ให้คลาดสายตา ตนเองได้สง่ จดหมายไปที
ด่านชายแดน ถ้าหากมีการเคลือนไหวแปลกๆ จะได้
รายงานกลับไปทีวังได้ทนั เวลา

174
กินข้าวเย็นเสร็จ เป็ นครังแรกทีจ้าวเซิงไม่ได้เอาอกเอาใจ
ซูเซียงเดินเอ้อระเหยอยูใ่ นบ้าน แต่กลับกลับห้องไป
อย่างรวดเร็ว ซูเซียงเองก็เห็นนกพิราบสือสารบินกลับไป
สองทีแล้ว คิดว่านีคงจะมีเรืองใหญ่อะไรบางอย่าง ดัง
นันจึงไม่ได้พดู อะไรกับเขามาก ไปทีห้องของท่านยายซู
หยอกล้อท่านยายให้มีความสุข เห็นคนสูงอายุหลับแล้ว
หลังจากออกมาแล้วก็เห็นไฟในห้องของท่านพ่อท่านแม่
ยังสว่างอยู่ เคาะประตู “ท่านพ่อท่านแม่ ยังไม่หลับอีก
หรือ”

“ลูกสาว ดึกแล้วยังไม่นอนอีก เข้ามานังข้างในไหม”

เสียงของแม่เฒ่าหวังดังออกมา หลังจากนันประตูหอ้ งก็
เปิ ดออก

175
เดิมซูเซียงคิดแค่วา่ จะมาถามสักประโยค ท่านพ่อท่าน
แม่ลว้ นถอดเสือนอกนอนแล้ว นางจะกล้าจะเข้าห้องไป
ได้อย่างไร แต่เปิ ดเข้าไปในห้องเห็นผูเ้ ฒ่าหวังสวมเสือ
ผ้าเป็ นระเบียบนังอยูบ่ นเตียง สูบยาเส้นขมุบขมิบ

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านยังสูบอยูอ่ ีกเล่า ท่านเองก็เป็ นหมอ

รูว้ า่ สูบยาเส้นมากไปไม่ดี!” ซูเซียงพูดอย่างร้อนใจ ปกติ
แล้วผูเ้ ฒ่าหวังไม่ได้ชอบสูบยาเส้น มีเพียงยามทีกังวล
มากหรือว่าคิดเรืองใหญ่ถงึ ได้หยิบขึนมาสูบสักสองฟอด
วันนีไม่รูว้ า่ มีเรืองอะไรให้หนักใจ

“ลูกสาว นังก่อน พ่อกําลังมีเรืองอยากจะพูดกับเจ้าพอ

ดี” ผูเ้ ฒ่าหวังสูบอีกสองฟอด ยังรูส้ กึ ว่าสูบยาเส้นไม่ดี จึง
ดับไฟแล้วนําหม้อยาสูบวางไว้บนเตียง
176
“ท่านพ่อ ท่านมีเรืองอะไรหรือ อารมณ์ไม่ดี” ซูเซียง
ถามอย่างกังวลเล็กน้อย หลายวันนียุง่ อยูก่ บั เรืองบน
ภูเขา ไม่ได้สนใจผูส้ งู อายุสองคนนีเลย ซูเซียงละอายแก่
ใจ

ผูเ้ ฒ่าหวังอําๆ อึงๆ อยูค่ รูห่ นึง ไม่รูว้ า่ ควรพูดอย่างไร ซู

เซียงหันหน้าไปมองแม่เฒ่าหวังอีก “ท่านแม่ ท่านพูด
เลย”

แม่เฒ่าหวังมองผูเ้ ฒ่าหวังหนึงที คิดเล็กน้อย ตบต้นขา

แล้วจึงพูด “มีเรืองหนึงทีข้าอยากปรึกษาเจ้า”

177
ซูเซียงเห็นทังสองคนมีทา่ ทางเคร่งขรึมเช่นนี จึงปรับ
อารมณ์ตาม “ท่านแม่ ว่ามาเลย”

แม่เฒ่าหวังคิด เรียบเรียงคําพูดแล้วจึงเอ่ยออกมา “ท่าน

ยายของเจ้ามาอยูท่ ีนีก็นานแล้ว นี...”

“ฮึม ภรรยาข้าเจ้านีพูดเป็ นหรือไม่ ข้าพูดเองแล้วกัน!”ผู้

เฒ่าหวังเกรงว่าซูเซียงจะเข้าใจผิด รีบแย่งพูด “ลูกสาว
เจ้าอย่าเพิงเข้าใจผิดไปนะ! เพียงแต่เรืองนี ข้าไม่
สามารถตัดสินใจทําได้ดว้ ยตนเอง จึงต้องถามเจ้า”

ซูเซียงสงสัย ไม่รูว้ า่ แท้จริงนีมันเรืองอะไร เพราะว่านาง

เชือในสองสามีภรรยาแซ่หวัง ดังนันจึงไม่ได้คิดไปในทิศ

178
ทางอืน และยิงไม่คิดด้วยว่าสองสามีภรรยาแซ่หวังจะ
รังเกียจท่านยายของนางให้ขบั ไล่คนออกไป

ผูเ้ ฒ่าหวังกล่าวต่อ “คืออย่างนี หลายวันก่อนหน้าได้ยิน

คําพูดของคนในเมือง ในใจของข้าก็ครุน่ คิดเรืองนีมา
ตลอด เจ้าคิดนะ พวกเราถึงแม้วา่ จะยอมรับเจ้าเป็ นลูก
สาว แต่อายุของข้าและภรรยาก็ไม่ได้นอ้ ยกว่าท่านยาย
ของเจ้าเท่าไรนัก อยูด่ ว้ ยกันแล้วคงยากทีจะหลีกเลียงคํา
พูดมัวซัว...”

179
ตอนที 524 ความซาบซึงใจของยายซู

ซูเซียงฟั งแล้วก็เข้าใจ แต่หวั คิวก็ยงั ขมวดแน่นอยู่ ปั ญหา

นีนางเองก็เคยคิดมาก่อน แต่คิดแล้วก็ยงั หาวิธีแก้ไขที
เหมาะสมไม่ได้ ทําได้เพียงยืดเวลาออกไป คิดไม่ถงึ ว่า
วันนีสองสามีภรรยาแซ่หวังจะเอ่ยถึง นางก็ไม่สามารถ
ไม่คิดมากได้แล้ว!

ซูเซียงก้มหน้าไปครูห่ นึง ยังไม่มีวิธีทีดี ทําได้เพียงเงย

หน้าขึน “ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านมีความเห็นว่าอย่าง
ไร”

180
สองสามีภรรยาแซ่หวังมองหน้ากันเองอีกที แม่เฒ่าหวัง
เลยเอ่ยเสียงเบาว่า “เรืองนี ข้าและท่านพ่อของเจ้า
ปรึกษากันมาหลายวันแล้ว หรือว่า หรือว่าจะไปเปลียน
ทะเบียนชือครอบครัว ให้ทา่ นยายของเจ้ารับพ่อของเจ้า
เป็ นลูกบุญธรรม เช่นนีจะสามารถทําให้ชือถูกต้อง
ชัดเจนขึนบ้าง เจ้าว่าอย่างไร”

ดวงตาของซูเซียงเป็ นประกายวับ นีเป็ นวิธีแก้ไขปั ญหาที

ดีวิธีหนึง กลุม่ คนภัยพิบตั ิของตระกูลซูก็ได้รบั การปรับ
เงินตามสมควรแล้ว ท่านยายซูก็นบั ได้วา่ สูญเสียลูกไป
แล้ว ถึงแม้วา่ จะแสดงท่าทางว่ามีความสุข แต่ก็ไม่แน่วา่
ในใจจะมีความเจ็บปวดอยูม่ าก

ตอนนีท่านพ่อยอมเป็ นลูกบุญธรรมของนาง เปลียน

181
ทะเบียนรายชือ หลังจากนันพวกเขาก็จดุ ประทัดฉลอง
สักหน่อย คนในหมูบ่ า้ นก็จะไม่พดู นินทากาเลได้อีก นี
เป็ นวิธีแก้ไขปั ญหาทียังยืนจริงๆ !

สองสามีภรรยาแซ่หวังเห็นสายตาระยิบระยับของลูก
สาวแล้ว ก็ผอ่ นลมหายใจเฮือกใหญ่ ดูแล้วเรืองนีน่าจะมี
ทางออกแล้ว

แม่เฒ่าหวังรีบกล่าวเสริม “ลูกสาววางใจได้ ในเมือเป็ น

ท่านยายของเจ้าก็ถือเป็ นพ่อแม่ของพวกเราด้วย ภาย
หลังพวกเราย่อมดูแลเชือฟั งนางอย่างดี!”

แม่เฒ่าหวังกล่าวเสริมอีก “เจ้าสาวน้อย ทุกวันก็รูอ้ ะไร

182
ตังมากมาย ไม่เคยคิดหรอกว่าท่านยายของเจ้าอยูท่ ีนีมา
ตังนาน ในใจของนางจะไม่สงบมากขนาดไหน พวกเรา
เป็ นลูกชายลูกสาวให้นาง อนาคตดูแลนางจนถึงบัน
ปลาย ใจของนางจะไม่สงบสุขก็ให้มนั รูไ้ ป”

“ใช่ๆ ท่านแม่พดู ถูก เป็ นเพราะลูกสาวโง่ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ซู

เซียงกลับไปโกรธเลย ตอบรับอย่างมีความสุข “เช่นนันก็
ดี วันพรุง่ ข้าจะไปบอกท่านยาย ขอเพียงนางพยักหน้า
พวกเราจะไปศาลอําเภอเปลียนทะเบียนรายชือแล้ว”

ได้รบั คําของซูเซียงแล้ว ก้อนหินทีถ่วงอยูใ่ นใจของทัง

สองก็รว่ งลงสูพ่ ืน แม่เฒ่าหวังเอ่ยปากไล่ “รีบไปนอน ยุง่
มาทังวันแล้วยังไม่รูจ้ กั เหน็ดเหนือยอีก!” พูดไปแล้วก็
หาวหวอดๆ ลุกขึนแล้วก็ไล่ซเู ซียงให้ออกไปนอกประตู
183
ซูเซียงคิดหาคําพูดน่าฟั งมาหลายประโยคทําให้สองสามี
ภรรยาแซ่หวังหัวเราะฮ่าฮ่า ใจของนางมีความสุขนัก จึง
ได้นอนอยูบ่ นเตียงหลับไปจนกระทังฟ้าสาง

วันทีสอง ซูเซียงหาโอกาสทีจะพูดคุยกับท่านยายซูเรืองนี
ตอนแรกเริมนางก็ปฏิเสธ บอกว่าเช่นนีไม่ได้ บอกว่า
ตอนนีตนเองสามารถใช้ชีวิตบันปลายทีบ้านแห่งนี ก็นบั
ว่าดีมากแล้ว จะไปสร้างความลําบากให้ผอู้ ืนอีกด้วยเหตุ
ใดกัน

แต่เมือซูเซียงพูดเรืองราวตามหลักเหตุผลให้นางฟั งแล้ว
ท่านยายจึงทําได้เพียงซ่อนนําตาพยักหน้า ได้ยินหลาน
สาวกล่าวว่า อนาคตสองสามีภรรยาแซ่หวังจะเป็ นลูก
184
สาวลูกชายของตนแล้ว จะดูแลนางไปจนบันปลาย นี
ช่างเป็ นเรืองทีดีนกั ทําให้ทา่ นยายซูมีความสุขมาก ทัง
ร้องไห้ทงหั
ั วเราะ ตังแต่นีเป็ นต้นไปนางจะไม่ใช่หญิงที
ไม่มีลกู อีกแล้ว และมีคนเลียงนางไปจนแก่เฒ่าแล้ว!

ได้รบั คํายืนยันจากยายซูแล้ว สองสามีภรรยาแซ่หวังแน่

นอนว่าย่อมดีใจ มายกนําชาโขกศีรษะ เพราะว่าในบ้าน
กําลังจะมีเรืองน่ายินดีเกิดขึน ทุกคนพูดคุยเรืองนีด้วย
กัน รอจนงานบนเขาใกล้เสร็จแล้วค่อยเตรียมจัดการ

พวกชิงหลานชิงเหมยเห็นจ้าวเซิงยุง่ อยูก่ บั งานบนเขาทัง

วัน เจ้านายของตนทุม่ เทแรงกายแรงใจทํางาน แน่นอน
ว่าพวกเขาย่อมไม่อาจขีเกียจได้ งานในบ้านงานนอก
บ้านล้วนช่วยเหลือ คนเดียวทีไม่ทาํ อะไรก็มีเพียงแค่ชิง
185
สือกับกระพรวนน้อย อุม้ กระพรวนน้อยเรียกวิงเล่นอย่าง
บ้าคลังไปทุกที มักจะไม่เห็นพวกเขาทังวัน ไม่รูว้ า่ แท้จริง
แล้วไปทําอะไรทีไหน!

ผ่านไปหลายวัน หญ้าแห้งทีอยูบ่ นเขาก็ถกู จัดการเสียจน

เรียบร้อย ทีน่าเผาก็ถกู เผาเสียจนเรียบ รอเพียงแค่ขดุ ดิน
นําหญ้าและไม้ลงไปเผาด้านล่าง เมือถึงฤดูใบไม้ผลิปี
หน้าก็จะสามารถหว่านเมล็ดพืชหรือปลูกต้นกล้าข้าวได้
แล้ว

เห็นอากาศเริมหนาวขึนทุกที ถึงแม้วา่ ทุกคนจะทํางาน

แล้วล้วนมีเหงือออก แต่วา่ ออกเหงือแล้วก็ถกู ลมเย็นพัด
จนแห้ง ซูเซียงคิดว่าจะไปเมืองหลวงซือเสือผ้าสําหรับ
หน้าหนาวให้ทกุ คน และเตรียมการสําหรับเรืองท่านพ่อ
186
ท่านแม้รบั ท่านยายเป็ นแม่ จะต้องคึกคักแน่ ทังเหล้า
และเนือจะขาดไม่ได้เลย

187
ตอนที 525 หลังจากกลับไปจะใช้รูปท่านเป็ นเทวดาเฝ้า
ประตู

ซูเซียงปรึกษากับจ้าวเซิงอยูค่ รูห่ นึง ทังสองคนก็เดินทาง

ไปเมืองหลวง

เสียวเอ้อร์เห็นซูเซียงเข้าประตูมาแล้วจึงเรียกด้วยความ
ยินดี คิวและตาล้วนโค้งมารวมอยูด่ ว้ ยกัน “โอ้โห ฮูหยิน
มาแล้ว ข้าน้อยบอกว่าวันนีนกกางเขนร้องจิบๆ อยูต่ รง
หน้าประตู ทีแท้คือมีแขกผูส้ งู ศักดิมาเทียวชมนีเอง! ท่าน
รีบเข้ามาเร็ว เชิญ!”

จะโทษเสียวเอ้อร์ผนู้ ีทีกระตือรือร้นเช่นนีไม่ได้ เพราะซู

188
เซียงเป็ นลูกค้ารายใหญ่ ทุกครังทีมาก็จะตัดผ้าหลายพับ
และยังซือเสือผ้าสําเร็จรูปจากร้านเขาไปด้วย ราคาก็ตอ่
จนลดลงได้นิดหน่อย แต่ก็ยงั เหลือกําไรไว้ให้พวกเขา
บ้าง ครังทีแล้วทีซูเซียงไปยังให้เหรียญทองแดงเขาห้า
เหรียญ ยินดีจนยิมแย้มดีใจ

ซูเซียงเห็นผูอ้ ืนเป็ นมิตร แน่นอนว่านางไม่อาจทําหน้านิง

ได้ มีเพียงจ้าวเซิงทีสายตาเยียบเย็นยืนอยูด่ า้ นหลังซูเซี
ยง ทําให้รอยยิมบนใบหน้าของเสียวเอ้อร์แทบจะเป็ น
ตะคริวแล้ว ในใจหนาวเสียจนสันสะท้าน ในใจรูเ้ พียงว่า
ฮูหยินโอนอ่อนตามเช่นนี เช่นนันสามีของนางก็....

ซูเซียงเห็นเสียวเอ้อร์ยมค้
ิ างก็รูเ้ ลยว่าเกิดอะไรขึน ต้อง
โทษบุรุษทีมีพลังยิงใหญ่อยูด่ า้ นข้าง แค่เขาอารมณ์ไม่ดี
189
เพียงเล็กน้อย เดินไปทีไหนก็ทาํ ให้ผอู้ ืนตกใจกลัวได้

ซูเซียงมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “กลับไปข้าจะวาดรูป
ท่าน เอาท่านไปติดเป็ นเทวดาเฝ้าประตู!”

จ้าวเซิงไม่เข้าใจเล็กน้อย ถาม “ภรรยา เหตุใดต้องเอาข้า

ไปยืนอยูต่ รงหน้าประตู”

ซูเซียงหยิกทีเอวเขาอย่างไม่สบอารมณ์หนึงที พูดเสียง
เบา “เห็นท่านออกจากบ้านทําหน้านิง เด็กน้อยก็กลัว
ท่านจนร้องไห้จา้ นํารูปท่านมาเป็ นเทวดาเฝ้าประตูไม่ดี
หรือ เหล่าภูตผีเหล่านันก็ลว้ นไม่กล้าเข้าบ้านแล้ว!”

190
“ทีภรรยาพูดก็มีเหตุผล เช่นนันกลับไปก็วาดเถอะ
ภรรยา เจ้าวาดรูปเป็ นไหม” จ้าวเซิงไม่รูเ้ ลยสักนิดว่าตน
เองกําลังถูกเหน็บ กลับถามออกมาอย่างดีใจ

เพราะว่าริมฝี ปากของเขามีรอยยิมจางๆ ในเสียงของเขา

มีความสนใจเล็กน้อย ดังนันจึงทําให้ทงตั
ั วของเขาไม่ได้
น่ากลัวขนาดนันแล้ว เสียวเอ้อร์ตบหน้าอก โอ้โหโอ้โห นี
มันคนจริง! โชคดีทีดีตอ่ ภรรยา มิเช่นนันใช้ชีวิตอยูก่ บั
เขาแล้ว ถ้าไม่กลัวจนเป็ นโรคหัวใจตายก็รบั ไม่ไหวหรอก

เห็นสีหน้าของชายผูน้ ีดีแล้ว อากาศค่อยๆ อบอุน่ ขึน

เสียวเอ้อร์จงึ ได้ตบหน้าอกตนเอง แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปยืน
ใกล้ซเู ซียงมากนัก เว้นระยะห่างสองก้าว ยืนผ้าลวดลาย
สีสวยให้ซเู ซียง “ฮูหยินท่านลองดู ลวดลายนีเรียบง่ายงด
191
งาม เหมาะกับท่านมาก ใช่แล้ว แม่นางท่านนันทีมากับ
ท่านครังทีแล้ว ทีนางสวมอยูก่ ็ดดู ีมากเช่นกัน”

จ้าวเซิงมองผ้าลายผืนปราดหนึงแล้วอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่
คิดถึงภรรยาของตนถึงกับใส่เสือผ้าทีคุณภาพไม่ดียงคิ
ิ ด
แล้วก็ยงกลั
ิ ดกลุม้ ใบหน้าก็เย็นเยียบขึนมา

เสียเอ้อร์เห็นสีหน้าของจ้าวเซิงแล้ว ใจเต้นรัวดังตีกลอง
ในใจขบคิดว่าชายผูน้ ีไม่พอใจทีคุณภาพไม่ดีเกินไป หรือ
ว่าเสียดายเงิน เขาส่ายหัว เมือครูส่ ีหน้าเย็นเยียบของ
ชายผูน้ ีเมือพูดคุยกับภรรยาแค่สองประโยคก็กลับดีขนึ
มากขนาดนัน น่าจะเป็ นคนรักภรรยามาก ดูแล้วน่าจะ
รูส้ กึ ว่าผ้านีจะไม่ขบั ความงามของภรรยาของเขาได้
กระมัง
192
ไม่จาํ เป็ นต้องพูดหรอก เสียวเอ้อร์ผนู้ ีเป็ นคนทีมองสีหน้า
ผูอ้ ืน แค่ครูเ่ ดียวก็พบความจริง หัวเราะแหยๆ รีบวิงเข้า
ไปทีตูด้ า้ นใน หยิบกล่องออกมาหนึงกล่อง หยิบผ้าออก
มาจํานวนมากยืนใส่มือของซูเซียง “ฮูหยิน ท่านลองดูนี
อีกที สีเรียบแต่ดงู ดงาม โดยเฉพาะสีนาเงิ
ํ นจะขับสีผิว
ของท่าน ยังมีสีเขียวอ่อนนีอีก เหมือนกับของแม่นางที
มากับท่านในครังทีแล้วเลย”

เสียวเอ้อร์แนะนําอย่างกระตือรือร้น เพราะว่าเขาไม่รูว้ า่
แท้จริงแล้วคนในบ้านของซูเซียงนันเป็ นใคร แต่ก็
มองออกว่าซูเซียงและสตรีผนู้ นมี
ั ความสัมพันธ์ทีดีตอ่ กัน
ครังทีแล้วซูเซียงซือเพียงหนึงชุด แต่ซือให้สตรีผนู้ นสอง
ั
ชุด ดูแล้วน่าจะเป็ นคนทีรักและทะนุถนอม ดังนัน ยามที

193
เขาแนะนําผ้าก็จะพาดพิงถึงชุ่ยหลิวเข้าไปด้วย

ซูเซียงก็ยงั ไม่ยมิ จ้าวเซิงใช้มือลูบผ้า หัวคิวขมวด กล่าว

เสียงเย็น “ยังมีทีดีกว่านีไหม”

ตอนที 526 นับแต่โบราณแดงและนําเงินทําให้เกิดความ

เชือมโยงตัวละคร

ไม่ตอ้ งพูดถึงเดิมวันนีอากาศก็เย็นเล็กน้อยอยูแ่ ล้ว ยิงมี

194
สีหน้าเย็นเยียบของจ้าวเซิงเข้าไปด้วยแล้ว สายตาเย็น
เยียบ อุณหภูมิทีหนาวเหน็บรอบกาย เสียวเอ้อร์รูส้ กึ
เหมือนตนเองนันได้ตกลงไปอยูใ่ นถํานําแข็งในฤดูหนาว
สันไปทังตัวอย่างอดไม่ได้

ซูเซียงเห็นสีหน้าของเสียวเอ้อร์ขาวซีดแล้ว ริมฝี ปากสัน

จึงอดไม่ได้ทีจะหันไปกระทืบเท้าของจ้าวเซิง ลากเขามา
พูดเสียงเบา “ยามออกจากบ้านข้าเคยบอกท่านว่าอย่าง
ไร ให้ยมิ ยิมนะไม่รูจ้ กั หรือ เขาพูดด้วยยืนมือออกไปแล้ว
ไม่ยมิ ดูทา่ นทําหน้านิงทังวัน ข้ายืมข้าวเปลือกท่านหนึง
พันชังคืนข้าวดีให้ทา่ นแปดร้อยชังหรืออย่างไร ”

“ใช่ เจ้าพูดได้ถกู ต้อง” จ้าวเซิงถึงได้ปล่อยมือตามสบาย

ถอยไปยืนก้มหน้าด้านหลังซูเซียง เก็บไอเย็นทีอยูร่ อบ
195
กายไป แต่วา่ ยังมีความไม่พอใจอยูเ่ ล็กๆ ไอเย็นยังแพร่
กระจายอยูใ่ นอากาศอยูเ่ นินนาน

ซูเซียงรูว้ า่ นิสยั โผงผางของเขากําเริบขึนมา นวด

หน้าผากอย่างจนปั ญญา ยิมเป็ นเชิงขอโทษเสียวเอ้อร์
หันมากล่าว “เอาละ ข้าจะไม่ได้ตงใจด่
ั าท่าน เพียงแต่ทกุ
ครังทีพาท่านออกมาข้าล้วนตกใจกลัว สีหน้าของท่านน่า
กลัวเกินไปแล้ว ท่านทําให้ผอู้ ืนกลัวจะทําอย่างไร เอาละ
ไม่ตอ้ งโกรธแล้ว กลับไปข้าจะตุน๋ เนือกระต่ายให้ทา่ นกิน
อ้อ ใช่แล้ว ครังทีแล้วปลานึงพริกหยวกทําออกมาอร่อย
หรือไม่ พริกหยวกทีปลูกในกระท่อมน่าจะใกล้โตเต็มที
แล้ว วันพรุง่ ข้าจะเก็บกลับมาทําให้ทา่ นดีหรือไม่”

เดิมจ้าวเซิงถูกซูเซียงทําให้เสียหน้าต่อหน้าผูอ้ ืน ถึงแม้วา่
196
จะไม่นบั ว่าโกรธแต่ก็ยงั ไม่พอใจอยูบ่ า้ ง แต่ได้ยินภรรยา
ตัวน้อยหันมาหยอกล้อเขาเบาๆ ความไม่สบายใจอัน
น้อยนิดในใจก็มลายหายไปทันที ริมฝี ปากปรากฏรอย
ยิมจางๆ เสียวเอ้อร์ทียืนมองอยูด่ า้ นข้างก็ตะลึงอดสงสัย
ไม่ได้

“ล้วนตามใจเจ้า” จ้าวเซิงพยักหน้าตอบ หลังจากนันก็

เดินตามไปอยูข่ า้ งๆ ซูเซียง ช่วยนางเลือกผ้า ไม่พดู อะไร
สักประโยค และไม่ใช้สายตาเย็นเยียบพินิจพิเคราะห์ผู้
อืนอีก

ซูเซียงเห็นเขาทําตัวน่าเอ็นดู ไม่ทาํ ให้คนทีอยูร่ อบข้าง

กลัวอีก เห็นตรงหน้าประตูมีแม่นางหลายคนเข้ามา คง
เป็ นเพราะว่าพลังของบุรุษผูน้ ีนันมีมากทําให้แม่นางน้อย
197
หลายคนยืนอยูต่ รงหน้าประตู ลังเลไม่กล้าเข้ามา

ซูเซียงเพือทีจะไม่รบกวนการทําการค้าของผูอ้ ืนเป็ น
เวลานาน จึงเลือกผ้าจํานวนหนึงด้วยความรวดเร็ว หลัง
จากนันก็จ่ายเงิน พาจ้าวเซิงจากไป

เพราะว่าซือของจํานวนมาก เสียวเอ้อร์ผนู้ นเองก็

ั เป็ นคน
ทีทําการค้าเป็ น รายงานเจ้าของร้าน มอบผ้าฝ้ายสีขาว
ดุจหิมะให้ซเู ซียงอีกสองชิน “ผ้านีอ่อนนุ่ม ให้แม่นางทํา
เป็ นเสือด้านในได้ดีทีเดียว”

จ้าวเซิงทีไม่พดู ไม่สง่ เสียงมาตลอดเงยหน้าขึนอีก จ้อง

เสียวเอ้อร์ดว้ ยสายตาเยียบเย็นอีก เสียวเอ้อร์รูต้ วั แล้วว่า

198
พูดผิดไป ปิ ดปากทําหน้าเหยเก ทําเพียงยัดของใส่มือ
ของซูเซียงและจ้าวเซิง วิงสันสะเทือนกลับไป

ซูเซียงไม่ได้ฟังจ้าวเซิงทีให้ซือผ้าราคาแพงเหล่านัน อีก
ทังยังเลือกชนิดธรรมดาให้ทกุ คน มีเพียงสีเท่านันทีต่าง
กัน

ผ้าสีเข้มนันแน่นอนว่าเอาไว้ทาํ เสือให้ทา่ นยาย และสีฟา้

อ่อนเป็ นสีทีนางชอบทีสุด สีเขียวอ่อนก็เป็ นสีทีชุ่ยหลิว
ชอบเช่นกัน แน่นอนว่าให้พวกเขา แต่ของจ้าวเซิงนัน
นางกลับเลือกสีนาเงิ
ํ นเหมือนกัน มีแค่ลวดลายเท่านันที
ต่างกัน ปั กลายต้นสน เหมาะกับนิสยั ของจ้าวเซิง

199
ครังนีนางไม่ได้ซือเสือผ้าสําเร็จรูป เพราะราคาของเสือ
ผ้าสําเร็จรูปนันแพงเกินไป มีเงินแต่ก็ไม่ควรหยิบมาใช้
สินเปลือง ถ้าหากปี หน้าฝนไม่ตก เงินส่วนนันของนางจะ
พอใช้ในกรณีเร่งด่วนในเขตอําเภอได้อย่างไร ยามนีหา
เงินได้ก็หา ประหยัดได้ก็ประหยัด หลังจากทีนางซือผ้า
กลับไปแล้ว เรียกผูห้ ญิงทุกคนมา จ่ายเงินค่าแรงให้พวก
นางนิดหน่อยแล้วก็จะสามารถทําเสือผ้าออกมาได้ สุด
ท้ายถ้าหากยังมีสว่ นเกิน ก็แบ่งกันแต่ละครอบครัวนับว่า
ให้ทีพวกนางขยัน พวกนางล้วนมีความสุข

เดิมซูเซียงวางแผนไว้วา่ จะทําเสือสีนาเงิ
ํ นให้ตนเองสอง
ชุด ทําสีนาเงิ
ํ นให้จา้ วเซิงสองชุด แต่จา้ วเซิงไม่พอใจ
กล่าวว่าซูเซียงเป็ นแม่หญิงควรจะสวมเสือสีชมพู จึง
เปลียนกับผ้าของลูกสาว ทําชุดกระโปรงให้ซเู ซียง ซูเซียง

200
เห็นแล้วหัวเราะไม่ได้รอ้ งไห้ไม่ออก ดีทีกระพรวนน้อยถูก
ชิงสือสอนมาดี รูว้ า่ ผ้าของนางนันเอามาให้แม่ ไม่
โวยวายเลยสักนิด ถึงแม้วา่ จะไม่ชอบสีนาเงิ
ํ น ใบหน้า
เล็กๆ นันก็ยงั กอดชุดจากไปด้วยความยินดี

พลันนึกได้ถงึ ยามปั จจุบนั เสือผ้าชุดโบราณในหนัง ภาย

ในนันสีแดงและนําเงินจะทําให้เกิดความสัมพันธ์ของตัว
ละคร ซูเซียงรูส้ กึ น่าขันนัก บุรุษน่าตายคนนีถึงแม้วา่ จะ
ไม่ใช่คนทีมาจากยุคปั จจุบนั เนือแท้ของเขากลับรูถ้ งึ การ
อยูค่ กู่ นั ของทังสองสีนี!

201
ตอนที 527 เลียงแมวตะกละฝูงหนึง

ซูเซียงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยูด่ า้ นข้าง มองด้านหลัง

ของชิงสือแล้วไม่รูว้ า่ มีความรูส้ กึ แบบไหน ลูกสาวดีๆ
ของนางเอ๋ย เหตุใดจึงถูกเลียงจนเหมือนเด็กน้อยแถว
ชานเมืองได้ เรียกว่าไม่มีระเบียบได้ไหม ตนเองเป็ น
ระเบียบและเพียบพร้อมสมบูรณ์ ไม่วา่ จะทักทายคน
หรือจิตใจทีกตัญ ลู ว้ นมีไม่นอ้ ย เรียกได้เลยว่านาง
สุภาพเยือกเย็นกระมัง นีเป็ น เฮ้อ...

ครานีซูเซียงซือผ้ามาไม่นอ้ ย คนทีอยูใ่ นบ้านล้วน

สามารถทําเสือผ้าออกมาได้สองถึงสามชุด แรกเริมทุก
คนไม่ยินยอม กล่าวว่าผ้านีแพงเกินไป เปลืองเงิน แต่คาํ
พูดของซูเซียงนันทําให้ทกุ คนรับกลับไป
1
ซูเซียงกล่าวว่า “ก่อนหน้านีข้าไม่รูส้ กึ ว่าอํานาจและ
อิทธิพลเป็ นสิงทีดี แต่ตอนนีรูส้ กึ ว่า แค่ขา้ แข็งแกร่ง
หน่อยไม่วา่ ใครก็ไม่กล้าเข้ามารังแก พวกท่านสวมเสือ
ผ้าทีดี ก็ทาํ ให้ครอบครัวพวกเรามีหน้ามีตาไม่ใช่หรือ!”

ทุกคนรูส้ กึ ว่าเช่นนีก็มีเหตุผล สําหรับคนปากหอยปากปู

ในหมูบ่ า้ นนัน ท่านและพวกเขาแอบทําเรืองเล็กๆ น้อยๆ
ก็ไม่มีประโยชน์ ต้องใช้อาํ นาจบาตรใหญ่ยบั ยังเท่านัน

ชุ่ยหลิวถือผ้าอยูข่ า้ งๆ หัวเราะเหอะๆ “ฮูหยินพูดถูก พวก

เราลงมือได้โดยไม่ตอ้ งลังเลไม่ตอ้ งพูดให้มากความ!”

2
ซูเซียงหันกลับไปมองชุ่ยหลิวด้วยความประหลาดใจ “ข้า
พูดประโยคนีตังแต่เมือใด”

“เอ่อ...” ชุ่ยหลิวหัวเราะอย่างลังเลเล็กน้อย “ฮูหยินท่าน

ไม่ได้พดู หรือว่า ขีคร้านจะพูดไร้สาระกับคนเหล่านัน ลง
มือเสียเลยก็ดี...”

ซูเซียงคิดแล้วพยักหน้า ประโยคนีนางเคยพูดมาก่อน แต่

ไม่ถกู นะ ประโยคนีทีนางเคยพูดกับชุ่ยหลิวกับประโยค
เมือครูม่ นั ความหมายเดียวกัน

ยามทีซูเซียงกําลังหัวหมุนอยูน่ นเองก็
ั ถกู คนเบียง
ประเด็น ก็คือสองสามีภรรยาแซ่หวัง เห็นแจกจ่ายเสือผ้า

3
เรียบร้อยแล้ว ในใจก็มีความกังวลเล็กน้อย ดึงซูเซียงไว้
พูดเสียงเบา “ลูกสาว เจ้าได้ซือประทัดหรือยัง เรืองนัน
จะทําเมือไร หนังสือของทางการนะ หรือว่าวันพรุง่ เจ้า
ค่อยไปลงชือ”

ซูเซียงยิมอย่างมีความสุขแล้วหยิบหนังสือออกมาจาก
ถุง ส่งใส่มือของสองสามีภรรยาแซ่หวัง “ท่านพ่อท่านแม่
เมือครูพ่ วกเราไปทีทางการมาแล้ว จัดการเรียบร้อยแล้ว
พวกท่านดูส”ิ

สองสามีภรรยาแซ่หวังเปิ ดหนังสือดู โผล่หน้าไปมอง

ท่านยายซู ด้านบนเขียนไว้อย่างชัดเจน ท่านยายซูได้
กลายเป็ นเจ้าบ้านนีแล้ว ผูเ้ ฒ่าหวังเป็ นลูกชายของนาง
แม่เฒ่าหวังเป็ นลูกสะใภ้ของนาง หลานสาวนอกได้
4
กลายมาเป็ นหลานสาวแท้ๆ จ้าวเซิงจากหลานนอกก็
เปลียนมาเป็ นหลานเขย

สองผูเ้ ฒ่าถือหนังสือ ยินดีจนยิมไม่หบุ เบิกบานใจอยูค่ รู ่

หนึง แล้วจึงถามอีกว่า “เรืองนันจะทําเมือไร พวกเราต้อง
ให้คนในหมูบ่ า้ นรูด้ ว้ ยไหม”

ซูเซียงคิด “วันพรุง่ ข้ายังต้องไปเมืองหลวงไปดูแม่เฒ่าที

จวนเซีย และไปหาซือของกลับมา ข้าเห็นว่าหลายวันมา
นีทุกคนบุกเบิกถางพงหญ้ากันเหนือยมาก ถือโอกาสใน
ช่วงเวลาทีมีเรืองน่ายินดีนีเชิญทุกคนมากินดืมอาหารดีๆ
สักมือ ดังนันวันพรุง่ นีข้าจะไปตลาดซือเนือซือเหล้า”

5
ทีซูเซียงไม่ได้พดู ก็คือ วันพรุง่ นีเข้าเมืองหลวงไปยังมีธุระ
อีกเรือง ก็คือจะไปดูทีโรงเตียมฟู่ หยวนหน่อย สองวันนี
ยังไม่ได้ข่าวคราวเลย ไม่รูว้ า่ ตอนนีกิจการเป็ นอย่างไร
บ้าง

คิดถึงเท่านีแล้วสมองของซูเซียงก็หมุนติว ถาม “พีจาง

เล่า ไม่เห็นเขาหลายวันแล้ว”

“อะ” สองสามีภรรยาแซ่หวังงงไปครูห่ นึง แล้วตบต้นขา

กล่าว “ใช่แล้วใช่แล้ว ข้าลืมเรืองนีไปเสียสนิท หลายวัน
มานีเสียวตงยุง่ อยูก่ บั การส่งปลาไปทีโรงเตียมนะ เช้า
วันนีเพิงจะออกไป ตอนนียังไม่กลับมาอีกหรือ!”

6
“อะไรนะ ส่งปลาอีกแล้ว” จ้าวเซิงพูดด้วยความตกใจ จะ
โทษเขาทีเสียกริยาก็ไม่ได้ ซูเซียงเคยบอกจริงๆ ว่าจะ
เก็บปลาในบ่อนันไว้ให้เขาครึงหนึง จากทีจางตงส่งปลา
ไปหลายวันแล้ว เช่นนันจะยังเหลืออยูก่ ีตัวกัน

ชุ่ยหลิวจอมตะกละทีอยูด่ า้ นข้างเองก็เบะปากสูง “ฮูห

ยิน ท่านพูดว่าจะเก็บปลาไว้ให้พวกเราครึงหนึงนะ”

“เอ่อ...” ตอนนีซูเซียงเองก็จนคําพูด หันกลับไปมองทุก

คนทีล้วนมองนางตาปริบๆ นางนวดหน้าผากอย่างจน
ปั ญญา เอาละ ในความรูส้ กึ ของนางนันคนเหล่านีไม่ใช่
คนแล้ว แต่นางได้เลียงแมวตะกละฝูงหนึงต่างหาก

7
ตอนที 528 บุรุษทีห้ามเขิน

ซูเซียงคิดแล้วก็ลากจ้าวเซิงขึนเขาไป “ไป พวกเราไปดูวา่

เหลือปลาอยูแ่ ค่ไหน ถ้าหากเหลือเพียงแค่สามส่วน พวก
เราจะไม่ขายแล้ว!”

ได้ยินว่าก่อนหน้านีบอกว่าครึงหนึงตอนนีเปลียนเป็ น
สามส่วน ปากของจ้าวเซิงก็ขยับเล็กน้อย ไม่พอใจอย่าง
เห็นได้ชดั
8
ซูเซียงทังทําอารมณ์ดีและชวนหัวเราะ ทําอะไรไม่ได้
หยอกล้ออีก “เอาละท่านอย่าโกรธเลยนะ หลายวันมานี
พวกเรายุง่ มาก ไม่มีปลาแล้ว ผ่านไปไม่กีวันข้าค่อย
ปล่อยปลาลงไปใหม่ ไม่ถงึ สองเดือนพวกเราก็มีปลากิน
แล้ว ดูทา่ นสิ กินปลาทุกวัน ท่านไม่เบือบ้างหรือ”

“ภรรยาฝี มือดี ไม่เบือหรอก” จ้าวเซิงตอบสันกระชับได้

ใจความ ครานีทําให้ซเู ซียงไม่รูเ้ ลยว่าจะต่อบทสนทนา
อย่างไรไปชัวขณะ

สองคนรีบวิงขึนไปบนเขา ถือกระบองยาวแหย่ลงไปใน
บ่อ เห็นปลาหายไปมากกว่าครึงจริง ทีว่ายอยูก่ ็มีไม่มาก

9
แล้ว

ปากของจ้าวเซิงเบะออกยิงกว่าเดิม กระทังแหงนหน้า
ขึน แสดงความไม่พอใจของเขา แต่ลกู ตาก็ยงั จ้องมาตรง
นีตลอด เห็นปลาทีมีอยูน่ อ้ ยนิดนันขึนมากินนําด้านบน
ไม่พอใจยิง

หลงฉีเห็นท่าทางของเจ้านายตนมาแต่ไกล ในใจก็ทอด
ถอนใจ เจ้านายของตนเอย เหตุใดจึงเป็ นเช่นนีไปได้...
หลังจากกลับไป รัชทายาทและจักรพรรดิจะต้องถลก
หนังเขาแน่ ชีวิตน้อยๆ ของผูใ้ ต้บงั คับบัญชาของพวก
เขา...

10
หลงฉีนงอยู
ั ต่ รงง่ามกิงไม้ ทุกข์ตรม พลันตาสว่างวับ ใช่
แล้ว นายท่านไม่ได้บอกหรือว่าทางด่านชายแดนนันต้อง
การให้แต่งตังคนไปเฝ้าระวัง หรือว่าจะไปพูดคุยกับนาย
ท่านดี ให้พวกมังกรเก้ามังกรสิบกลับไป ตนเองถือ
โอกาสไปด่านชายแดนเสียเลย จะได้ไม่ตอ้ งเห็นนาย
ท่านของตนเป็ นเช่นนัน อกสันขวัญแขวนตังแต่เช้าจรด
เย็น

หลงฉียงคิ
ิ ดก็ยิงรูส้ กึ ว่าเป็ นไปได้ ยิงคิดก็ยิงรูส้ กึ ว่าตน
เองฉลาด นังอยูต่ รงง่ามกิงไม่ไม่ทกุ ข์ตรมแล้ว ถึงกับเด็ด
ใบไม้มาเป่ าเป็ นเพลง วางแผนว่าตอนเย็นจะกลับไปแบ
ไพ่ทีอยูใ่ นมือกับจ้าวเซิง

แน่นอนละว่า เรืองเหล่านีซูเซียงและจ้าวเซิงย่อมไม่รู ้
11
มองปลาแล้ว ซูเซียงก็พดู กับจ้าวเซิงอย่างรูส้ กึ เสียใจเล็ก
น้อย “ขอโทษด้วย ข้ายุง่ จนลืมไปจริงๆ กลับไปข้าจะไป
พูดกับจางตง ปลานีไม่สง่ ไปทีเมืองแล้ว”

จ้าวเซิงรูส้ กึ ว่า ปลาทีรสชาติเป็ นเลิศและสดใหม่น่มุ ที

ภรรยาของตนเลียงถูกผูอ้ ืนกินไปแล้ว เหมือนระเบิดของ
สวรรค์จนสูญสิน! แต่เรืองก็เป็ นเช่นนีแล้ว เขาโกรธไป
อารมณ์เสียไปมากกว่านีก็ทาํ อะไรไม่ได้ ได้ยินภรรยา
ของตนพยายามหยอกล้อเขาแล้ว จึงเชิดหน้าอย่างยโส
โอหัง ร้องเฮอะเสียหนึง แต่ก็ยอมให้มือเล็กของซูเซียงจูง
ลงเขาไป

ตอนเริมซูเซียงก็เขินอยู่ หลังจากนันก็ปล่อยให้เขาเป็ น
คนจูงมือไป อย่างไรเสียพวกเขาก็เป็ นสามีภรรยากันแล้ว
12
ไม่ใช่แค่จงู มือหรือ เพียงแต่ปากก็ยงั บ่นพึมพํา “บุรุษที
ห้ามเขิน!”

วันทีสอง เช้าตรูซ่ เู ซียงกับจ้าวเซิงก็เดินทางไปทีเมือง

หลวงอีก ไปเยียมท่านยายเซียทีจวนเซียก่อน เห็นตอนนี
นางสามารถกินผักได้แล้ว กินโจ๊กเนือได้บา้ ง และ
สามารถเดินได้หลายก้าวแล้ว รอยยิมทีมีบนใบหน้าก็
มาก สายตาก็สว่างสดใสมากขึน ซูเซียงเองก็ดีใจมาก

ท่านยายเซียเห็นนางเหมือนเป็ นลูกหลานของตนเอง ยิม

จนปากไม่หบุ เลย ชักแม่นาทั
ํ งห้ามาเชิญชวนให้ซเู ซียง
อยูก่ ินข้าวกลางวันด้วยกันสักมือ บนโต๊ะอาการท่านยาย
มองซูเซียงก็ยิงมีความสุข แม้แต่ขา้ วก็กินเยอะจนหมด
ไปหนึงถ้วย มีความสุขจนลูกสะใภ้ทีอยูข่ า้ งๆ ต้องกล่าว
13
ขอบคุณซูเซียง

ออกจากบ้านตระกูลเซียแล้ว ซูเซียงและจ้าวเซิงก็ไปโรง
ประทัด ครังนีทีพวกเขาไปไม่ใช่โรงงานเล็กๆ เหล่านัน
แต่เป็ นบันทึกของทางการ เป็ นโรงประทัดทีอยูใ่ นการ
ควบคุมของทางการ ซือประทัดไปไม่นอ้ ย

ขณะทีกําลังจะออกนอกประตูไปก็ได้ยินเสียงขลุย่ ของ
ความครึกครืน

“สามี นีมันเสียงอะไร” ซูเซียงได้ยินเสียงนีแล้วรูส้ กึ คุน้ หู

นัก หลังจากถามแล้วนางถึงได้สติกลับมา นางเคยได้ยิน
เสียงนีจากโทรทัศน์มาไม่นอ้ ย เห็นชัดเลยว่าคงมีครอบ

14
ครัวรํารวยไหนขอเจ้าสาว

ตอนที 529 บ้านเล็กคนทีสิบแปดของหม่าหยวนไว่

15
เดิมจ้าวเซิงก็รูส้ กึ ละอายใจอยูแ่ ล้ว คิดว่างานแต่งงาน
ของเขาและซูเซียงเรียบง่ายถึงเพียงนัน เพียงแค่เชิญคน
มากินข้าวไม่กีโต๊ะมือหนึงก็นบั ว่าเสร็จสมบูรณ์แล้ว แต่
คนผูน้ ีขอเจ้าสาวแต่งงานคึกคักเช่นนี แต่เมือได้ยินซู
เซียงเรียกเขาว่า ‘สามี’ ใจทังใจของเขาก็ละลายแล้ว!

ทีผ่านมาซูเซียงเรียกชือเขามาตลอด หรือไม่ก็เรียกว่า
บุรุษน่าตาย คนโง่ ถึงแม้วา่ เขาฟั งคําเรียกเหล่านัน
แล้วจะไม่รูส้ กึ แย่อะไร แต่ก็ชดั เจนอยูว่ า่ ภรรยารักเขา แต่
ท้ายทีสุดก็ไม่มีประโยคทีอ่อนโยนนีทีว่า ‘สามี’ ช่าง
ไพเราะเสนาะหูนกั !

ชัวพริบตานันของจ้าวเซิง รูส้ กึ ว่าจิตวิญญาณของตนนัน

ได้ละลายกลายเป็ นนําแล้ว อายม้วนทังตัว อยากจะดึง
16
ภรรยาตัวน้อยของตนทีอยูข่ า้ งกายเข้ามากอด

ซูเซียงไม่รูค้ วามคิดนีของเขา ยืนหน้าไปมองทางด้าน

นอก แต่หลังจากเวลาผ่านไปเนินนานหัวคิวของนางก็
ขมวดขึน ดึงแขนเสือของจ้าวเซิง “สามี ท่านดูสิ นีมันเกิด
อะไรขึน ขอแต่งงานไม่ใช่วา่ ต้องเป็ นสีแดงหรือ”

เป่ าขลุย่ ซอนา ยกเกียวเจ้าสาว ทยอยผ่านถนนใหญ่ไป

ยิงใหญ่อลังการมาก แต่วา่ เกียวมงคลนันกลับเป็ นสีชมพู
คนเป่ าขลุย่ ซอนาแบกเกียวมงคล กระทังคนยกสินสอด
และโปรยดอกไม้ลว้ นเป็ นสีชมพู!

ซูเซียงกลัดกลุม้ เล็กน้อย จากทีเป็ นเช่นนีแล้วน่าจะไม่ใช่

17
การสูข่ อภรรยากระมัง ภรรยาควรจะเป็ นสีแดงไม่ใช่หรือ
ต่อให้อนุทีมีบตุ รแล้วก็ควรจะเป็ นสีบานเย็น สีแดงอ่อน
นุ่มเช่นนีนีมันเรืองอะไรกัน

เหล่าคนทัวไปทีอยูน่ อกประตูพดู คุยกัน “ไอหยา หม่า

หยวนไว่ผนู้ นั เดือนทีแล้วเพิงขอบ้านเล็กทีสิบเจ็ดไปเอง
วันนีก็นบั ได้วา่ เป็ นบ้านเล็กทีสิบแปดใช่ไหม”

“ฮึม ท่านอย่าพูดไปเชียว ยามทีหม่าหยวนไว่แต่งภรรยา

เอกก็ไม่มีรม่ นี ดูแล้วบ้านเล็กคนนีจะมีฐานะไม่ดอ้ ยใน
สายตาของหม่าหยวนไว่!”

“ถุย ฐานะไม่ดอ้ ยอะไร! นันเป็ นเพียงภรรยาทีตําทราม

18
เท่านัน ไม่มีหน้าไม่มีตา!”

“ก็ใช่ บ้านน้อยตระกูลไหนไม่ใช่วา่ อุม้ หญิงวัยแรกรุน่

แล้วแบกเข้าประตูหลังหรือ แต่ของนางทํากลองธงใหญ่
เช่นนี ไม่ใช่วา่ ตนเองโปรดปรานมากหรือ ไม่รูป้ ระเพณี
เลยสักนิด มองดูก็รูว้ า่ ไม่ใช่ของเล่นสนุกแล้ว!”

“อ้อ ข้าได้ยินเช่นนี ว่าบ้านน้อยนีน่าจะเป็ นคนของตระกู

ลซู”

“อา เป็ นไปไม่ได้กระมัง ตระกูลซูไม่ได้ถกู ท่านนันบน

สวรรค์ตดั สินลงโทษให้เนรเทศหรือ จะมีบตุ รสาวตระกู
ลซูออกเรือนได้อย่างไร เป็ นญาติพีน้องห่างๆ ละกระมัง”

19
“ไม่แน่ชดั ไม่น่าจะเป็ นญาติหา่ งๆ หลายวันทีผ่านมานี
ตระกูลซูลม่ สลาย ทุกคนล้วนจ้องมอง ใครจะแต่งลูกสาว
ตระกูลซูกนั ”

“พูดไปแล้วก็ใช่นะ บรรพบุรุษทีนอกใจไม่กตัญ ไู ม่มี

เมตตาและไม่ชอบธรรมเช่นนันมีลกู สาวออกมาจะมีดี
ตรงไหน ใครแต่งพวกนางกลับไป คงได้เห็นผีละ!”

ซูเซียงฟั งคนแปลกหน้าพูดคุยกัน และได้ยินพวกเขาพูด

ว่าหม่าหยวนไว่ผนู้ นั ใช้กาํ ลังมีอิทธิพลแย่งชิง ยึดครองที
นา ใช้กาํ ลังปล้นหญิงชนบท อย่างไรก็ตามก็เป็ นภาพ
ลักษณ์ทีดุรา้ ย อีกทังบ้านเล็กทีสิบแปดทีถูกแบกอยูน่ นั
ยิงพูดว่าแซ่ซู เป็ นลูกสาวตระกูลซู เป็ นธรรมดาทีจะดึง
20
ดูดให้คนจํานวนมากรังเกียจ เกียวเจ้าสาวผ่านไปหนใด
ก็ไม่มีเสียงชืนชมยินดี ล้วนเป็ นเสียงก่นด่าเหยียดหยาม

เจ้าสาวทีอยูใ่ นเกียวมงคลอีกนิดจะบีบผลผิงกัวทีอยูใ่ น
มือเละแล้ว ปลดผ้าคลุมสีชมพูทีอยูบ่ นหัวออก และเปิ ด
หน้าต่างคํารามออกไปทางด้านนอกเกียว “เจ้าคนชันตํา
กล้าไร้มารยาทกับฮูหยินถึงเพียงนี ข้าจะกลับไปรายงาน
นายท่าน ให้ตีพวกเจ้าให้ตาย!”

“โอ้โห ยังจะพาลอีก! ฮูหยินอะไรกัน ไม่ใช่อนุทีเชิดหน้าชู

ตาไม่ได้ผหู้ นึงหรอกหรือ ยังคิดว่าตนเองเป็ นดอกไม้หอม
อีก!”

21
“ใช่ บ้านตระกูลซูไม่มีเมตตาไม่ชอบธรรม นอกใจไม่
กตัญ ู ไม่ตอ้ งพูดถึงความตังใจขององค์จกั รพรรดิวา่
เป็ นอย่างไร ทุกสิงทีพวกเจ้าทํานันได้ประจักษ์แก่สายตา
พวกเราทุกคนแล้ว เจ้าดีมีอะไรถึงแสดงอารมณ์โมโห
ออกมาได้!”

“ไอหยา นีเป็ นลูกสาวตระกูลซูจริงๆ ด้วย จุ๊ๆ เหตุใดจึง

ไม่ถกู ทางการจับไป”

“ตาเฒ่า เร็วเร็วเร็ว พวกเราไปร้องเรียนทีทางการ มีปลา

ทีหลุดออกจากแหตระกูลซูหนึงตัว!”

แรกเริมซูเซียงแค่ได้ยินทุกคนคาดคะเนว่าน่าจะเป็ นลูก

22
สาวตระกูลซู เมือซูหร่านเอ๋อร์เปิ ดหน้าต่าง ซูเซียงมอง
ปราดเดียวก็รูเ้ ลยว่าเป็ นญาติผนู้ อ้ ง

แม่นางผูน้ ีชือซูหร่านเอ๋อร์ เป็ นลูกสาวอาหญิงหกของ

นาง เป็ นน้องสาวท้องเดียวกับซูซงกั
ิ ว!

จ้าวเซิงเห็นมือทังสองข้างของซูเซียงกําแน่นจนเกิดข้อ
ขาว นัยน์ตามีแรงอาฆาตสายหนึง จับมือของซูเซียง
เบาๆ “ภรรยา คนผูน้ ีให้ไว้ชีวิตไหม”

23
ตอนที 530 ปลาทีหลุดออกจากแหของตระกูลซู

เดิมทีในใจของซูเซียงเกิดเพลิงไฟกองหนึง แต่หลังจากมี
ประโยคนีของจ้าวเซิงแล้วนางจึงได้คลายมือ ถอน
หายใจเบาๆ “จบแล้ว จบแล้ว ทีจริงแล้วนางก็ไม่ได้มี
โทษถึงตาย อีกอย่าง ครังนีเป็ นบ้านเล็กทีสิบแปดก็
วุน่ วายใหญ่โตขนาดนีแล้ว ทวงความผิดไปก็ไม่มีอะไรดี”

จ้าวเซิงได้ยินประโยคนีก็พยักหน้า เป็ นเช่นนีจริงๆ บ้าน

เล็กของตระกูลใหญ่ ถ้าหากเผยความกล้าออกมามาก
เกินไปแล้วก็จะกลายเป็ นเป้าหมายของกลุม่ คนได้ ทุก
คนเพ่งเล็งชีไปทางนาง สองกําปั นมิอาจสูส้ มืี อ มิอาจจุด

24
จบทีดีได้แล้ว

จ้าวเซิงส่งสายตาให้หลงฉี หลงฉีพยักหน้าอย่างรูง้ าน
ปลีกตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

ซูเซียงตาดีเห็นเข้า พูดเสียงเบาทีข้างหูเขา “ท่านให้หลง

ฉีไปทําอะไร ข้าบอกแล้วไง สุดท้ายนางก็เป็ นแค่หญิง
สาวคนหนึง”

จ้าวเซิงกลับปั ดปอยผมของนางแล้วหัวเราะเบาๆ กล่าว

“ภรรยาวางใจได้ เจ้าห้ามไม่ให้ไปแตะต้องนาง ข้าย่อม
ไม่อาจแตะต้องนางได้ แค่ให้หลงฉีไปฟั งสักหน่อยว่านาง
หนีจากการตามจับของทางการได้อย่างไร หลังจากนัน

25
ค่อยไปบอกทีทางการสักคํา พวกเราไม่สืบสวนแล้ว มิ
เช่นนันถ้าถูกคนแจ้งจริงๆ แล้วจะต้องถูกจับไปแน่”

สุดท้ายแล้วซูเซียงก็คิดเหมือนกัน อดไม่ได้ทีจะพยักหน้า
ยิมน้อยๆ อย่างสว่างสดใสให้จา้ วเซิง “สามีคิดได้
รอบคอบจริง!”

เดิมทีจา้ วเซิงก็ไม่คอ่ ยสบายใจ แต่เห็นรอยยิมนีของซู

เซียงแล้ว และถูกฟั นขาวของนางทําให้ตาของเขา
ละลาย ทันใดนันเองก็คิดถึงจุมพิตครังทีแล้วในป่ า

โอ้...คิดต่อไปไม่ได้แล้ว เขารูส้ กึ ว่าไฟร้อนได้เกิดขึนทัวทัง

ร่างของเขาแล้ว แถมยังอยูใ่ นทีทีผูค้ นพลุกพล่านเสีย

26
ด้วย โชคยังดีทีทุกคนล้วนสนใจมองเพียงแค่เกียวเจ้า
สาวแล้วพูดคุยกัน มิเช่นนัน เฮ้อ...

จ้าวเซิงกระวนกระวายเล็กน้อย เขาถึงแม้วา่ จะแต่งงาน

กับซูเซียงแล้ว แต่สดุ ท้ายแล้วก็ยงั ไม่เคยกลืนภรรยาเข้า
ปากเสียที รูส้ กึ โล่งโหรงเหรงมาตลอด ในใจพยายามหา
เหตุผลอะไรทีดี ทีสามารถย้ายเข้าไปอยูใ่ นห้องของซู
เซียงได้

ซูเซียงย่อมไม่รูค้ วามคิดออกไปทางลามกของเขาเหล่านี
เห็นขบวนสีชมพูคอ่ ยๆ ไกลออกไป สีหน้าก็เปลียนเป็ นมิ
อาจคาดเดา ไม่รูว้ า่ ตอนนีกําลังคิดอะไรอยู่

27
เดิมซูหร่านเอ๋อร์ทีเปิ ดหน้าต่างเกียวออกมาด่าคนนัน
มองเพียงปราดเดียวก็เห็นซูเซียงและบุรุษทียืนตรงอยู่
ข้างหลังนางตรงหน้าโรงงาน ในดวงตาของนางก็ปรากฏ
ความมืดครึมและหนาวเย็นสายหนึง

ริมฝี ปากปรากฏรอยยิมเย็น ตนเองเพิงจะเข้าประตูมา

สามารถทําให้ทา่ นหยวนไว่ให้ความสําคัญ ถึงแม้วา่ จะ
สวมชุดแต่งงานสีชมพู นังอยูบ่ นแท่นสีชมพู แล้วเป็ น
อย่างไรเล่า ตนเองไม่ได้เดินเบ่งตามท้องถนนเข้าประตู
ใหญ่บา้ นตระกูลหม่า! ไม่ตอ้ งพูดถึงอนุทีมีบตุ รติดมา
ด้วยของหม่าหยวนไว่ แม้แต่ภรรยาเองของเขาเกรงว่าจะ
ไว้หน้าตนเองถึงสามส่วน!

นางยกมือขึนลูบใบหน้าทีงดงามของนาง ดวงตาของ
28
นางยังมีสายตาพินิจพิจารณา นางเชือว่าพรสวรรค์และ
ความงามของตนเองจะสามารถทําให้ในบ้านของหม่า
หยวนไว่นนยื
ั นอยูใ่ กล้ชิดนางได้ ขอเพียงแค่สามารถมัด
หัวใจของหม่าหยวนไว่ไว้ได้ ถึงเวลาบนเตียงก็ทาํ ให้เขา
ลุม่ หลงจนมิอาจตัดใจ เป่ าลมออดอ้อนข้างหมอน จะให้
ซูเซียงได้เห็นดีกนั !

ทีจริงพรสวรรค์ทีซูหร่านเอ๋อร์พดู ถึงนี จุ๊จุ๊ นางแค่เข้าใจ

ไปเองเช่นกัน รูจ้ กั ตัวหนังสือมากทีสุดก็แค่สบิ กว่าตัว ถ้า
ให้นางเขียนออกมา ทุกตัวล้วนเอียงกระเท่เร่ แม้แต่ตน
เองยังไม่รูจ้ กั กระทังขิมหรือหมากรุกยิงไม่ตอ้ งพูดถึง ไม่
เป็ นเหมือนกัน! ในบ้านพีชายรักและเอ็นดู พ่อแม่รกั มาก
แต่ไหนแต่ไรไม่เคยจับเข็มปั กผ้า เกรงว่าปั กโดนมือ
แล้วจะทิงรอยแผลไว้ทาํ ให้ขายไม่ออก ส่วนฝี มือการทํา

29
อาหาร นันยิง เหอะๆ ตังแต่เล็กจนโตนางยังไม่เคย
สัมผัสเตาเลยสักครัง

สําหรับรูปร่างหน้าตา นับได้เลยว่าสวยสดงดงามมากที
สุดในตระกูลเล็กๆ หม่าหยวนไว่ผนู้ ีพบนางทีซ่องนาง
โลม ไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองอืน อย่างน้อยทีสุดนางก็เป็ นหญิง
สาวทีบริสทุ ธิ นับได้วา่ เติบโตมาอย่างสวยงามและอ่อน
เยาว์ ถึงได้ให้คนแบกนางเข้าประตูมาด้วยการหลอกล่อ
ของนาง

โชคยังดีทีนางฉลาดอยูบ่ า้ ง รูจ้ กั ให้หม่าหยวนไว่แบก

นางเข้าประตูมาก่อนค่อยเข้าหอ มิเช่นนัน นางทีเป็ น
หญิงทีไม่ขายตัวก็จะเปลียนเป็ นหญิงโคมเขียว ใครจะ
ยังรักและสนใจนาง
30
ตอนที 531 ไม่สามารถทําเรืองน่าละอายต่อมโนธรรม

31
ไม่นาน หลงฉีก็รบี ไปสืบกลับมา กระซิบทีข้างหูจา้ วเซิง
หลายประโยค หลังจากนันก็ทาํ หน้าลึกลับเดินจากไป

ซูเซียงถามด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึนหรือ”

จ้าวเซิงส่ายหัว รูส้ กึ ว่าประโยคเหล่านีพูดออกไปแล้วจะ

ทําให้หขู องภรรยาแปดเปื อน แต่ในเมือภรรยาถามแล้ว
เขาไม่พดู ก็ไม่ได้ ทําได้เพียงพูดทีมาทีไปและผลให้นาง
ฟั ง “แรกเริมถ้าหากว่านางหนีไปไม่ได้เร็ว ก็คงถูกจับโยน
ไปสถานทีหนาวยะเยือกทางเหนือแล้ว แต่วา่ เหอะๆ ถึง
ทีนันแล้วต่อให้เป็ นนักโทษคนหนึงก็สามารถแต่งให้คน
อย่างใสสะอาดถูกต้อง ยามนีหรือ เดินออกมาจากทาง
การก็เป็ นหญิงมีคณ
ุ ค่าไม่ขายตัว เกรงว่าก็...”

32
คําพูดของจ้าวเซิงนันถึงแม้วา่ จะพูดไม่ทนั จบ แต่ซเู ซียงก็
เข้าใจความหมาย ถอนใจเงียบๆ “กล่าวได้วา่ บ้านที
สะสมบุญจะต้องมีสว่ นทีเหลือ บ้านทีสะสมความเกลียด
ชังจะต้องมีหายนะ เป็ นหลักการนีจริงๆ!”

ซูเซียงนิงไปแล้วก็กล่าวอีก “สามี ไม่วา่ วันหน้าท่านกับ

ข้าจะเดินไปทีไหน พวกเราจะจําไว้ “อย่างไรก็ไม่
สามารถทําเรืองน่าละอายต่อมโนธรรมได้ จะต้องได้รบั
กรรมตามสนอง!””

เดิมจ้าวเซิงก็รูส้ กึ เห็นผูอ้ ืนมีทกุ ข์ก็สขุ ใจอยูบ่ า้ งชะงัก

เหมือนเข็มปั กเข้าไปในหัวใจ ดึงก็ดงึ ไม่ออก! ปวดเสีย

33
จนขนลุกทังกาย

ประโยคนีของภรรยาหมายความว่าอย่างไร คือไม่เชือ
เขา หรือว่าอนาคตจะจากเขาไป แต่วา่ ไม่วา่ จะคิดถึง
ความเป็ นไปได้ไหน จ้าวเซิงก็รูส้ กึ กลัวจนทนไม่ไหว

ช่วงเวลาทีพวกเขาอยูด่ ว้ ยกันนันไม่นาน แต่จา้ วเซิงกลับ

พลันพบว่าความรูส้ กึ ของเขาไม่ได้เป็ นเพียงความรักของ
สามีภรรยา เกรงว่าจะมากกว่านันหนึงส่วนจนกลายเป็ น
อาลัยอาวรณ์ลกึ ซึงจนถึงจิตวิญญาณ เขาคิดไม่ถงึ เลย
ว่า ถ้าหากซูเซียงไม่อยูข่ า้ งกายเขา ไม่อยูก่ บั เขา เขาจะมี
แรงผ่านช่วงชีวิตไปอย่างช้าๆ ต่อไปได้อย่างไร!

34
ซูเซียงกัดริมฝี ปากของตน รูต้ วั ทีหลังก็รูว้ า่ ตนเองได้
กังวลจนพูดผิดไป เรืองเหล่านีนางคิดในใจจบแล้วว่าไม่
ควรพูดออกมา จึงรีบเปลียนคําพูด “เอาละๆ เรืองของผู้
อืนพวกเราไม่ตอ้ งไปใส่ใจแล้ว รีบหน่อย ท่านเก็บประทัด
ยังไม่เรียบร้อยเลย อีกสักพักแผงขายของของคนเชือด
สัตว์ก็จะขายหมดแล้ว พวกเราจะซือหนังสัตว์กบั กระดูก
เปล่ากลับไปหรือ”

จ้าวเซิงถึงได้เก็บอารมณ์กลับมา คิดคํานวณในใจเงียบๆ
จะต้องจัดการเรืองราวให้เรียบร้อย ไม่ทาํ ให้ภรรยา
หายใจไม่ทวท้
ั อง ถ้าหากเรืองแค่นีเขายังจัดการไม่ได้
เขาก็ไม่สมควรเป็ นบุรุษแล้ว!

เห็นรอยยิมทีพยายามฝื นบนใบหน้าของภรรยา จ้าวเซิง

35
ก็รูส้ กึ มีเข็มปั กอยูใ่ นใจ ปวดเสียจนสันไปทังตัว แต่เพือที
จะไม่ให้ซเู ซียงเห็นความผิดปกติ จึงรีบวิงไปตรวจสอบ
ประทัดดอกไม้เหล่านัน หลังจากนันก็คอ่ ยๆ อุม้ กล่องไป
ใส่ไว้บนรถทีอยูด่ า้ นนอก ถึงได้ไปซือเนือทีแผงคนเชือด
สัตว์กบั ซูเซียง

วันนีพวกซูเซียงโชคดี ถึงแม้วา่ จะมาช้าไปหน่อย แต่หวั

การค้าของคนเชือดสัตว์ก็ไม่เลวเลย ฆ่าหมูไปอีกตัว ขาย
ไปแล้วครึงตัวกว่าพอดี ส่วนน้อยทีเหลือจึงถูกพวกซูเซียง
กวาดไปจนเรียบ แม้แต่ตบั หมู ไส้หมู หัวใจหมูยงั ไม่
เหลือไว้ กวาดเสียจนสะอาดเรียบ ทําให้คนเชือดสัตว์มี
ความสุขมาก

ซูเซียงเพือทีจะเลียงฉลองให้เหล่าคนงานทีหลายวันมานี
36
ขยันมาก และเพือทีจะฉลองให้กบั เรืองน่ายินดี จึงจัด
งานเลียงมีอาหารเต็มโต๊ะ ทุกจานมีนามั
ํ นแวววับเต็ม
หน้า นียังไม่นบั หลังจากกินข้าวแล้วซูเซียงยังมีเกมให้
ทุกคนเล่นด้วย ทุกคนเล่นกันอย่างเป็ นเอามาก ถึงมือ
เย็นแล้วทุกคนก็วิงกันเหนือยจนร้องหิวแล้ว

ซูเซียงยังให้คนก่อไฟสุมใหญ่ๆ ทุกคนล้อมไว้ดว้ ยกัน

ด้านบนเป็ นเตาไว้ตม้ ซุปกระดูก ด้านล่างเตรียมไม้เสียบ
ลูกเนือเตรียมไว้อยูก่ ่อนแล้วย่างอยูด่ า้ นบนจนนํามันไหล
เยิม หลังจากนันก็ให้ผเู้ ฒ่าหวังนําสุรารสเยียมทีเก็บเอา
ไว้ในอุโมงค์เป็ นเวลาสิบกว่าปี ออกมา ทุกคนดีใจจนทัง
ร้องทังเต้น

“อ้อ แม้นางซูเซียง ท่านย่างเนืออร่อยจริง ข้าขออีกชิน!”

37
“มา แม่หญิง หมดแก้ว หลายปี มานีท่านดูแลครอบครัว
และมีบตุ ร ลําบากแล้ว ข้าเทให้ทา่ นเต็มแก้วเลย!”

“ฮ่าๆ ลูกชายข้ามีอนาคต จะได้เป็ นเจ้าของที จะขอลูก

สะใภ้หา้ คน ฮ่าฮ่า!”

เวลาผ่านไปเนินนาน ทุกคนดืมสุรากันจนล้มพับไป ทุก

คนดืมจนหน้าแดงระเรือ ในปากบ่นพึมพําเรือยเปื อย มือ
ซ้ายถือถ้วยเปล่า มือขวาถือน่องไก่ แล้วยังหาคนมาชน
แก้ว!

ซูเซียงมองคนในห้องแล้วก็สา่ ยหัวยิมบางๆ ในใจกลับ

38
อบอุน่ ขึน วันทีผ่านมานางไม่เคยคิดว่าในทีสุดแล้วจะ
ผ่านไปได้เช่นนี นางยังมีอะไรต้องบ่นอีก

เพราะว่าวันทีอยูก่ บั ซูเซียงนันมีความหวัง ดังนันครอบ

ครัวหนุ่มสาวหลายครอบครัวยามกลางคืนก็ออกกําลัง
กายกันเยอะขึน หลายวันมานีก็มาบอกข่าวดีกนั ตลอด ซู
เซียงเองก็กลัวว่าภรรยาทีตังท้องเหล่านันจะถูกสามีทีดืม
เหล้าจนเมาทําร้าย จึงถือโอกาสเตรียมห้องไว้ให้พวก
นางพักผ่อน ไม่ให้พวกนางออกมารวมตัวกันกับเหล่า
หนุ่มใหญ่ เพือป้องกันคนทีไม่ระวังทําร้ายลูกน้อยของ
พวกเขา

ทุกคนชืนชอบการวางแผนนีของซูเซียง ซูเซียงยังส่ง
อาหารรสเลิศไปให้หญิงมีครรภ์เหล่านันด้วย ตุน๋ นําแกง
39
ไก่ให้พวกนางโดยเฉพาะ ทุกคนล้วนชอบใจมาก

เมือถึงเทียงคืน ทุกคนก็แยะย้ายกระจัดกระจาย เจ้า

ประคองข้า ข้าประคองเจ้า ตบเท้าจากบ้านซูเซียงไป
กลับบ้านใหม่ของพวกเขาไปแล้ว

“หลงฉีเจ้าไปดูหน่อยไป อย่าล้มละ” ถึงแม้วา่ บ้านใหม่

ของพวกเขาจะห่างจากบ้านของตนไม่มาก แต่วา่ ซูเซียง
ก็ยงั ไม่วางใจ ให้พวกหลงฉีช่ยุ หลิวชิงหลานตามไปดู
เมือทุกคนเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว ใจน้อยๆ ของนางถึงนับ
ได้วา่ ร่วงลงสูท่ ีปกติ หลังจากนันค่อยให้คนต้มซุปแก้เมา
แยกส่งไปให้บา้ นพวกเขา

40
ตอนที 532 ก้อนแป้งน้อยทีฉลาดหลักแหลม

ความยุง่ นี ฟ้าเริมสว่างเล็กน้อยแล้ว จ้าวเซิงเห็นซูเซียง

เหนือยแล้วก็ตาํ หนิ “ให้เงินพวกเขาไปก็พอแล้ว เหตุใด
ต้องเป็ นห่วงของกินด้วย ดูเจ้าเหนือยแล้ว เจ้าไม่ปวดใจ
แต่มนั ทําให้ขา้ ปวดใจนัก!”

ซูเซียงกลับยิม “ให้เงินไปจะมีความหมายอะไร ท่านไม่

รูส้ กึ เหรอว่าทุกคนนังด้วยกันกินและดืมด้วยกัน เป็ นวันที
41
ดีนะ”

สําหรับคําพูดของซูเซียงนีทําให้เขาคล้อยตาม ก็คือ
ภรรยาของเขาลําบากแล้ว พยักหน้ากล่าว “ทีภรรยา
กล่าวนันถูกต้องแล้ว ครังหน้าหากมีเรืองเช่นนีอีกให้เชิญ
แม่ครัวมาช่วย เจ้าอย่าได้เหนือยอีกเลย”

ซูเซียงพยักหน้าตอบรับ “ได้ ข้าเข้าใจแล้ว ครังหน้าข้าจะ

เตรียมการล่วงหน้าไปเชิญแม่ครัวจากเมืองหลวงหลายๆ
คน”

วันนี ซูเซียงทําอาหารใหม่ๆ ในบ้านอีกแล้ว ใช้แป้งถัว

ลิสงและเนือทําเป็ นไส้เนือใส่ไว้ในห่อเป็ นแท่งแบนๆ เมือ

42
นําไปทอดแล้ว รสชาตินนหอมหวานยิ
ั งนัก ถึงแม้วา่ จะ
ไม่ใช่ปลาหรือเนือชินใหญ่ แต่ทกุ คนก็กินอย่างมีความ
สุข

ซูเซียงเห็นทุกคนมีความสุขซูเซียงก็ยอ่ มยินดีเป็ น
ธรรมดา ใช้ตะกร้าใบเล็กใส่เนือแผ่นลงไปหลายชิน ให้
ก้อนแป้งน้อยนําไปส่งให้บา้ นซ่งหนาน

เนืองจากไม่ไกลและก้อนแป้งน้อยก็เป็ นเด็กผูช้ าย ซูเซียง

บอกหลายครังแล้วว่าต้องการเลียงเขาให้มีนิสยั เป็ นตัว
ของตัวเอง ดังนันจึงให้ชิงหลานคอยมองอยูห่ า่ งๆ แค่ไม่
ออกนอกสายตาก็นบั ว่าเป็ นอันใช้ได้

43
หลายวันมานีก้อนแป้งศึกษาวิชาต่อยเตะมาบ้าง เดินไป
บนถนนอย่างทะนงองอาจ ในมือถือตะกร้าใบเล็ก ใน
ปากแทะแผ่นนําตาล ไปทางบ้านของซ่งหนานอย่าง
อารมณ์ดี

“เจ้าเด็กน้อย หยุดอยูต่ รงนัน!” ทันใดนันเองก็มีรา่ งหนึง

กระโดดออกมาจากพุง่ ไม้ นีไม่ใช่ใครทีไหน แต่เป็ นหลูว่ ช์ ิ
วฮวานีเอง

หลูว่ ช์ ิวฮวาคิดมาตลอดว่านํามันสนทีกินแล้วตายของซู
เซียงนัน ซูเซียงตังใจทําร้ายนาง คิดอยากจะไปสร้าง
ความวุน่ วายให้ซเู ซียง แต่เรืองของแม่ซง่ อันจือทีถูกตีไป
ทําให้นางไม่กล้าอีก ทําได้เพียงนอนอยูใ่ นป่ าผืนเล็กเท่า
นัน รอเด็กมาคนเดียว ไม่วา่ จะเป็ นกระพรวนน้อยหรือ
44
ก้อนแป้งน้อย หรือว่าคนสมองไม่ได้ปราดเปรืองอะไรนัน
กลับเป็ นเสือน้อยทียิมโง่ๆ ทังวัน อย่างไรเสียขอเพียงจับ
เด็กน้อยทีอยูค่ นเดียวได้ โอกาสของนางก็มาถึงแล้ว

ไม่พดู ว่านางโชคดีไม่ได้ วันนีเพียงแค่เห็นก้อนแป้งน้อย

ออกมา เด็กคนนีเป็ นยอดดวงใจของคนชัวผูน้ น!
ั

เดิมหลูว่ ช์ ิวฮวาตังใจจะจับเจ้าก้อนแป้งน้อยไปข่มขู่ซู
เซียงให้มอบเงินให้นาง แต่ทนั ใดนันเองจมูกของนางก็ได้
กลินหอมลอยออกมาจากตะกร้าทีอยูใ่ นมือของก้อนแป้ง
น้อย

“เจ้าเด็กน้อย ในตะกร้านันมีอะไรอยู่ เอามาให้ขา้ !” หลูว่ ์

45
ชิวฮวาพูดแล้วก็ยืนมือไปหมายจะแย่ง

ของสิงนีเป็ นของทีต้องส่งให้ทา่ นอาซ่ง ก้อนแป้งน้อย

ไหนเลยจะยอมส่งให้หญิงปี ศาจผูน้ ี อุม้ ตะกร้าวิงถอยไป
ด้านหลังสองก้าว

แต่หลูว่ ช์ ิวฮวาได้กลินเนือ นางไม่ได้กินของดีดีมาหลาย

วันแล้ว ปี นีเก็บเกียวไม่ดีอีกทังครอบครัวของนางก็ขี
เกียจทํามาหากิน หลังจากส่งภาษี แล้วจึงไม่เหลืออะไร
เลย นํานําเปล่ามาต้มผักป่ าทุกวัน นางกินจนในปากจืด
ชืดจนจะมีนกออกมาแล้ว!

ยามนีเอง ความชัวร้ายก็ครอบงํา โถมตัวใส่กอ้ นแป้ง

46
น้อยลงบนพืนแล้วใช้มือไปแย่งตะกร้าทีอยูใ่ นมือก้อน
แป้งน้อย วิชาต่อสูท้ ีก้อนแป้งน้อยเรียนมาหลายวันนีไม่
ไร้ประโยชน์ เขากลิงตัวอยูบ่ นพืน ไม่บาดเจ็บเลยสักนิด
แล้วถีบหญิงคนนันจนถอยหลังไปหลายก้าว

“ฮึยเจ้าลูกพันธุผ์ สม กล้าหนีหรือ! รีบส่งของมาให้ขา้ !”

หลูว่ ช์ ิวฮวาด่า จะลงมือกับก้อนแป้งน้อยต่อ ก้อนแป้ง
น้อยก็คว้าก้อนหินทีอยูข่ า้ งๆ มาปาใส่หลูว่ ช์ ิวฮวาไม่ยงั

“โอ๊ย...เจ้าเด็กเวร เจ้าเด็กหยาบคาย! ข้าจะหยิกเจ้าให้

ตาย! หยิกให้ตาย! ” หลูว่ ช์ ิวฮวาโกรธจนอับอายยิง แม้
แต่ตะกร้าอันเดียวยังแย่งมาไม่ได้ ยกมือไปเช็ดบนศีรษะ
ก็มีเลือดไหล จึงพุง่ ตัวเข้าไปหาก้อนแป้งน้อย

47
ก้อนแป้งน้อยก็ไม่ใช่เด็กทีรูจ้ กั ใช้แต่กาํ ลัง พิจารณาอยู่
ครูห่ นึง รูส้ กึ ว่าอย่างไรตนเองก็สไู้ ม่ได้ รีบวิงแจ้นไป วิงไป
พลางตะโกนไป “ท่านพ่อท่านแม่! ป้าชิงหลาน มีคนจะ
ฆ่าข้า มีคนจะฆ่าข้า...”

48
ตอนที 533 เป็ นผีกนั ทังบ้าน

เดิมชิงหลานเห็นก้อนแป้งน้อยกําลังจะเดินมาถึงหน้า
ประตูบา้ นซ่งหนานแล้ว จึงไม่ได้ระวัง คิดว่าจะนําของใน
ตะกร้ามาเก็บทีห้องครัวก่อน วางเสร็จค่อยออกมา แต่
เมือออกมาหน้าประตูแล้วพลันได้ยินเสียงร้องของเด็ก
จึงสาวเท้าออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วเหินกายอยูก่ ลาง
อากาศเกิดเป็ นเส้นโค้งสวยงาม

หลังจากนันก็ลอยไปหยุดอยูต่ รงหน้าหลูว่ ช์ ิวฮวา ดึงเด็ก

น้อยไปปกป้องอยูด่ า้ นหลัง สายตาเยียบเย็นนันจ้องไป
บนร่างของหลูว่ ช์ ิวฮวา

49
หลูว่ ช์ ิวฮวายังไม่ได้สติกลับมา รูส้ กึ เหมือนว่ามีเทพสาว
ลอยมาจากบนฟ้า ไม่ใช่เทพธิดา เป็ นผี เป็ นผี! คนใน
บ้านซูเซียงเป็ นผีกนั หมด! มิเช่นนัน จะสามารถบีบไม้
เท้าจนแตกแหลกละเอียดได้อย่างไร มิเช่นนันคนเป็ นๆ
จะบินอยูก่ ลางอากาศได้หรือ

“อะ...อะ...ผีๆ มีผี...” หลูว่ ช์ ิวฮวาร้องตะโกนไปแล้วก็ชู

มือขึนด้วย วิงตะบึงไปเหมือนคนโง่!

มุมปากของชิงหลานยกยิม เดิมทีนางอยากจะลงมือสัง
สอนคนโง่นีสักหน่อย แต่เห็นนางเป็ นเช่นนันแล้วจึงวาง
มือ รูส้ กึ ว่าตนเองลงมือกับคนเช่นนีนีช่างน่าขายหน้า

50
จริง!

ก้อนแป้งน้อยดึงชายเสือชิงหลาน “ป้าชิงหลาน”

ชิงหลานถึงได้สติกลับมา ส่ายหัวอย่างนึกขัน หันกลับมา

มองก้อนแป้งน้อย ปั ดฝุ่ นทีอยูบ่ นหน้าของเขา “คุณชาย
น้อยเจ็บตรงไหนหรือไม่”

ก้อนแป้งน้อยส่ายหัว แล้วยิมออกมาอย่างมีความสุข
“วรยุทธ์ของป้าชิงหลานสูงส่ง ครังหน้าก้อนแป้งน้อย
อยากเรียน! ก้อนแป้งจะเชือฟั ง จะตังใจเรียนให้มาก โต
ไปจะปกป้องท่านพ่อท่านแม่ ปกป้องน้องสาว!”

51
ได้ยินคําพูดทีดูดีเหล่านันของก้อนแป้งน้อยแล้ว ชิง
หลานก็ยิมออกมาเหมือนดอกไม้บาน ลูบใบแก้มของเขา
ตรวจดูรา่ งกายของเขา ถึงแม้วา่ จะเปื อนฝุ่ นทังตัว แต่ก็
ไม่มีบาดแผลสักนิด นางถึงได้วางใจ “คุณชายน้อยของ
พวกเราเก่งกาจยิง แค่เรียนวรยุทธ์ไปได้ไม่นานก็
สามารถเอาชนะผูอ้ ืนได้แล้ว เมือครูป่ า้ เห็นทีหัวของนาง
และมือมีเลือดออกด้วย คุณชายน้อยของพวกเราเก่ง
จริงๆ!”

ชิงหลานนิงไปแล้วก็กล่าวต่อ “คุณชายน้อยต้องจําไว้
ภายหลังใครดีกบั ท่าน ท่านต้องดีกลับไปเป็ นพันเท่า แต่
ถ้าหากมีเจตนาไม่ดีกบั ท่าน ก็ตอ้ งตีให้ตายไม่ปล่อย
ผ่าน! ไม่มีอะไรต้องกลัว มีฮหู ยิน มีทา่ นอ๋อง เอ่อ และ
ท่านเขยอยู่ ต่อให้ทา่ นทําฟ้าถล่มลงมาพวกเขาก็ช่วย

52
ท่านซ่อมเอาไว้ได้! ดังนันถ้าหากมีใครมาทําร้ายท่านอีก
จะต้องไม่ออมมือเหมือนวันนี จําได้หรือไม่!”

ก้อนแป้งน้อยไม่รูว้ า่ เพราะอะไรคําพูดของชิงหลานถึงได้
สะดุดไปครูห่ นึง แต่เขาฟั งแล้วก็รูส้ กึ ว่ามีเหตุผล จึงพยัก
หน้าเต็มแรง “ป้าชิงหลาน ก้อนแป้งจําได้แล้ว ครังหน้า
ถ้าสูก้ บั คนจะต้องลงมือหนักกว่านี!”

ชิงหลานลูบหัวของก้อนแป้งน้อย เป็ นเด็กว่านอนสอน

ง่ายจริง ปั ดฝุ่ นทีอยูบ่ นตัวให้ จูงมือก้อนแป้งน้อยไปทาง
บ้านของซ่งหนาน

โชคดีทีซูเซียงไม่เห็นฉากนี มิเช่นนันดงโอดครวญว่าลูกที

53
กิรยิ าวาจาสุภาพอ่อนโยนของนางถูกพาออกนอกลูก
นอกทางแล้วแน่นอน เดินไปบนเส้นทางดํามืดทีละก้าว
ไม่กลับคืน...

หลังจากหลูว่ ช์ ิวฮวากลับไปแล้วก็กลัวมาก แต่ลกู สาวตัว

อ้วนของนางก็ประคองท้องร้องหิว บอกว่านางอ้าปาก
กินข้าวทีเดียวก็กินเท่าสามคน กล่าวว่าหลูว่ ช์ ิวฮวาต้อง
การจะให้หลานนอกของนางต้องหิวตายใช่หรือไม่!

หลูว่ ช์ ิวฮวาเองก็โกรธจริงๆ กลับบ้านไปกินเหล้าขาวอึก

ใหญ่ คนล้วนบอกว่าเหล้าทําให้คนมีความกล้า! ท้อง
ของนางก็หิว แต่นางก็ไม่กล้ากลับไปหาซูเซียง แต่เมือครู ่
นางเห็นตะกร้าทีเด็กน้อยคนนันถือแล้ว ด้านในเป็ นชิน
เนือมากมายหลายแผ่นเต็มๆ! กล่าวว่าไปส่งให้ซง่ หนาน
54
และคนเลวแซ่จาง ฮึ หาเรืองคนเลวไม่ได้ หาเรืองชายชู้
แซ่จา้ วก็ไม่ได้ แต่หญิงตังครรภ์แซ่จางกับเด็กผูห้ ญิงสอง
คนนันนางจะหาเรืองไม่ได้เลยเชียวหรือ ขอเพียงอาศัย
เวลาทีซ่งหนานไม่อยู่ หึๆ ...

คิดเช่นนี หลูว่ ช์ ิวฮวาก็ยิงรูส้ กึ หิวจนทรมาน สูดหายใจ

หลายครา ในทีสุดก็ทนไม่ไหว ก้าวเท้าใหญ่ๆ ไปทาง
บ้านซ่งหนาน

ซ่งหนานเพิงจะกลับมาจากบนเขา ก็เห็นหลูว่ ช์ ิวฮวา

เกือบจะผลักซ่งจางซือ ซ่งฮุ่ยถือไม้คานอยูข่ า้ งๆ ซ่งเย่ว ์
ล้มลงไปนังอยูบ่ นพืน มือเต็มไปด้วยเลือด ร้องเรียกคน
เสียงดัง

55
ยังมีฮจู ือลูกชายของซ่งอันจือ และลูกของจางตง ทังสอง
คนถือไม้คานและคบเพลิง ไล่ตีหลูว่ ช์ ิวฮวา

ซ่งจางซือโอบท้องพิงอยูต่ รงกรอบประตู สีหน้าไม่ดีเลย

เวลานีเองซูเซียงทีเพิงเสร็จธุระกับจ้าวเซิงสองคนก็มาพอ
ดี เตรียมตัวจะช่วยพวกเขาเก็บของเล็กๆ น้อยๆ ของชิน
ใหญ่ๆ ถูกเก็บไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่เสือผ้ารองเท้า
เกษตรกรล้วนประหยัดมัธยัส ของเหล่านียังต้องเก็บไว้

56
ตอนที 534 ความเดือดดาลของซ่งหนาน

ความวุน่ วายมาเยือนบ้าน ซูเซียงไม่พดู อะไรก็พงุ่ ตัวเข้า

ไปดูแลข้างๆ ซ่งจางซือ เห็นหน้าผากนางมีเหงือแตก
พลัก มือยังประคองท้องอยู่ ทําให้ผคู้ นขวัญเสียยิงนัก

“ท่านไม่เป็ นไรใช่ไหม ข้าประคองท่านเข้าไปนังในบ้าน

นะ” “สามี ท่านรีบกลับไปเรียกท่านพ่อท่านแม่” ซูเซียง
ประคองคนเข้าไปด้านในแล้วยังหันกลับมาตะโกนเรียก
จ้าวเซิงเสียงดัง

จ้าวเซิงมองซ่งหนานได้เพิงได้ยินข่าวคราวจึงรีบกลับมา

57
หนึงครา ยามนีสิงทีซ่งหนานเป็ นกังวลมากทีสุดก็คือ
ภรรยาและลูก เพียงมาทันเวลาเล็กน้อย รีบไปเรียก
ซ่งเย่วอ์ มุ้ นางออกมา เห็นเลือดไหลอาบมือนาง ดวงตาก็
แดงกํา

คําพูดของจ้าวเซิงเพิงจะออกมาจากปาก คิดไม่ถงึ ว่าซ่ง

หนานจะอุม้ ลูกแล้วลอยตัวหนึงก้าวไปถีบหลูว่ ช์ ิวฮวาล้ม
ลงบนพืน “ไปให้พน้ !”

“เจ้า พวกเจ้ารังแกข้า พวกเจ้าเป็ นชายแท้มารังแกข้า

คนเดียว! ฮือๆ เหตุใดชีวิตข้าจึงน่าเศร้า ผูช้ ายไม่ตอ้ ง
การข้า ลูกสาวก็ไม่กตัญ ู ยามนีไปทีไหนก็ถกู ผูค้ นตี...
โอ๊ย เอวข้า ข้าจะพิการแล้ว ข้าจะเข้าเมืองไปหาหมอ
เจ้าต้องให้เงินให้เงินข้า...”หลูว่ ช์ ิวฮวาเห็นสถานการณ์
58
ไม่น่าจะเป็ นประโยชน์กบั ตนและลุกขึนจากพืนไม่ได้แล้ว
จับเอวของตนเองแล้วกลิงไปมาอยูบ่ นพืน ปากร้องไห้
โหยหวนเต็มเสียง

หลังจากจ้าวเซิงเห็นทางด้านนีแล้วก็คร้านจะเข้าไปยุง่
กล่าวกับซ่งหนาน “อุม้ เด็กเข้าไปก่อน ข้าจะกลับไปเรียก
ท่านพ่อให้เอายามา พีสะใภ้อาจจะแพ้ทอ้ งได้”

ซ่งหนานขอบคุณ อุม้ ลูกวิงกลับเข้าห้องไปดุจพายุหมุน

ผูเ้ ฒ่าหวังได้ยินว่าบ้านของซ่งหนานเกิดเรือง จึงรีบเข้า

ห้องไปจัดยา ฝ่ าเท้าเพิงออกจากห้องมาก็ถกู จ้าวเซิงจับ
เอวไว้แน่น เหินกายขึนไปกลางอากาศ

59
จ้าวเซิงไม่คอ่ ยจะแสดงวรยุทธ์ให้ผอู้ ืนได้เห็น แต่ครานีไม่
เหมือนกัน ภรรยาตัวน้อยของเขาให้ความสําคัญกับ
ภรรยาของซ่งหนาน อีกทังเด็กในครรภ์ของนางยังเล็กถึง
เพียงนัน พวกเขาไม่มีความผิด มีคราหนึงทีเขากําลังฆ่า
ศัตรูอยูใ่ นสนามรบ ฝ่ ายตรงข้ามผลักหญิงมีครรภ์ออก
มาอย่างไม่ยินดียินร้าย เขาไม่อาจฟั นนางได้ลงคอ ด้าน
หลังของเขากลับเหลือรอยแผลเป็ นยาวๆ ไว้ ทําให้ตอนนี
เขาไม่เคยรูส้ กึ เสียใจภายหลังเลย

ได้รบั การรักษาสักพักหนึงแล้ว ซ่งจางซือก็ไม่มีปัญหา

อะไรมาก โชคดีทีเพียงแค่ตกใจเล็กน้อย ทําให้มีอาการ
แพ้ทอ้ งเล็กน้อย ได้รบั ยาเข้าไปแล้วก็กลับมาเป็ นปกติ
อย่างรวดเร็ว มีเพียงมือของซ่งเย่วท์ ีมีปัญหานิดหน่อย

60
เกรงว่าจะทิงรอยแผลเป็ น

อาการบาดเจ็บของซ่งจางซือเพิงจะกลับมาเป็ นปกติ ผู้

เฒ่าหวังไม่กล้าบอกนาง จึงทําได้เพียงลากซ่งหนานออก
ไปแอบคุย

ยามนัน จ้าวเซิงมองแล้วก็เข้าใจ ดวงตาของซ่งหนาน

สะท้อนสีแดงกํา แดงเหมือนคราทีพวกเขาอยูใ่ นสนาม
รบยิง

ก่อนหน้านีซ่งหนานก็รูถ้ งึ จุดนีดี อย่างไรก็เป็ นคนในหมู่

บ้าน ต้องเจอหน้ากันเป็ นประจํา แต่ตอนนีภรรยาของตน
เองแพ้ทอ้ ง ลูกสาวของเขายังมีรอยแผลเป็ น อนาคตยังมี

61
ผลกับการพูดคุยเรืองการแต่งงาน เมือนึกถึงจุดนี ไฟโท
สะของซ่งหนานก็ปะทุขนึ

ซ่งหนานเต็มไปด้วยแรงโทสะ หยิบคบเพลิงทีอยูด่ า้ นข้าง

เดินไปฟาดบนร่างของหลูว่ ช์ ิวฮวา สุดท้ายหลูว่ ช์ ิวฮวาก็
เลือดออกหัวร้องด้วยความเจ็บปวดวิงหนีไปแล้ว

ผ่านไปไม่นานก็เกิดเรืองวุน่ วายในหมูบ่ า้ นอีก กล่าวว่า

พวกซ่งหนานทําร้ายคน ตีหลูว่ ช์ ิวฮวาจนหัวแตก เกือบ
จะตีจนตายแล้ว กล่าวว่าในบ้านของซูเซียงหลายวันนีมี
เนือแผ่นกิน ไม่เพียงแต่กินเอง ยังส่งให้ผอู้ ืนกินด้วย จะ
ต้องเป็ นของทีขโมยมาจากชายชูท้ ีไหนไม่รูม้ าแน่

62
“ถุย คนตําช้า ของทีขโมยผูช้ ายมายังจะเอาออกมาถือ
ไปมาไม่ละอายใจ ยังจะออกมาช่วยผูอ้ ืนอีก!”

“ใครบอกไม่ใช่ ตอนทีนางเพิงมาข้าบอกแล้วว่านางคน
เลวนีเชือไม่ได้ เจ้าดูนางสิ ทําตาเยิมใส่บรุ ุษ ของพวกเรา
ไปทัวทุกหนแห่ง ยังไม่มองว่าตนเองเป็ นคุณธรรมอะไร!”

“ถุย! ข้าว่านะ ข้าว่าผูช้ ายของท่านทีเหลือบมองนาง

มองนาง ว่าเหมือนเจ้าตรงไหน ผอมอย่างกับกระดูก ดู
เจ้าดูอะไรกัน ยังไม่สไู้ ปดูแม่ลงิ บนภูเขาเลย!”

“ฮึย เจ้านีมันน่าตายนัก กล้าด่าข้าว่าเป็ นลิง! ข้าแค่ผอม

ไปเล็กน้อย เหมือนเจ้าตรงไหน คนเดียวเท่ากับสามคน

63
เหมือนหมูทีอยูใ่ นคอกไม่ตา่ งกันเลย! เจ้าเนือเยอะ เยอะ
จนจะลากถูไปกับพืนแล้ว ยังไม่กลัวตัวเองเดินไม่ได้
อีก...”

“เจ้า เจ้าหญิงชัว ข้าจะหยิกเจ้าให้ตาย!”

64
ตอนที 535 ซูเซียงทีคิดไม่ดีแล้ว

สตรีสองคนนีเดิมทีก็เป็ นพวกเดียวกันอยู่ กล่าวว่าพวกซู

เซียงและซ่งหนานไม่ดี คิดไม่ถงึ ว่าภายหลังทังสองคน
พูดไปพูดมาจะกัดกันเอง

อีกทังทังหมดนันไม่ใช่วา่ พูดแล้วก็ผา่ นไป วุน่ วายเสียจน

คนในหมูบ่ า้ นทังหมดรูเ้ รือง ทังสองคนยามทีกลับบ้านไป
เสือผ้าล้วนเละเทะไปหมด แม้แต่เอียมก็ยงั หลุดออกมา
65
บนใบหน้าถูกขีดข่วนเหมือนแมวลาย เป็ นรอยเลือดเต็ม
ไปหมด

หลังจากปลอบขวัญซ่งจางจือและซ่งหนานเรียบร้อย
แล้ว พวกซูเซียงสองคนก็ยืนอยูต่ รงหน้าประตูบา้ นซ่ง
หนาน เห็นสตรีสองนางนันถูกรบกวนอย่างน่าเวทนาร้อง
ฟ้าเรียกดิน ในใจก็รูส้ กึ ว่าน่าขันนัก

“ภรรยา นีใช่ทีเจ้าเรียกว่าแปลกพิลกึ หรือไม่” จ้าวเซิงเห็น

หญิงสองคนทีน่าเวทนาคนทนดูไม่ได้ หัวคิวขมวดขึน
ก่อนหน้านีทีอยูห่ อ้ งโถงราชสํานัก ถึงแม้จะเห็นละคร
ฉากใหญ่ แต่ดีทีคนเลวแสดงออกมาอย่างมีมารยาท
อย่างมากก็แค่โวยวายสองประโยค คิดไม่ถงึ ว่าในชนบท
นีจะ จุ๊ๆ
66
ซูเซียงลูบจมูกตนเอง ถอนหายใจ “ท่านว่าบ้านของพวก
เขาล้วนไม่มีอาหารแล้ว แต่ก็ยงั มีแรงมาทะเลาะกันได้
ข้าคาดว่าหลังจากกลับบ้านไป แม่ของพวกนางให้พวก
นางกินข้าวได้ก็แปลกละ”

“พวกเขาพูดว่าเจ้าไม่ดี หิวตายก็สมควรแล้ว!” จ้าวเซิง

กลับไม่มีความเห็นใจพวกเขาเลยสักนิด นิงไปครูห่ นึง
แล้วกล่าวต่อ “ภรรยา ให้พวกชิงหลานอยูด่ แู ลทีนีเถอะ
เจ้าเองก็เหนือยแล้ว พวกเรากลับบ้านไปนอนเถอะ!”

ทีจริงประโยคนีของจ้าวเซิงเป็ นคําพูดทีเหมาะสมชอบ
ธรรมทีสุด แต่เมือได้ฟังข้างๆ หูซเู ซียงแล้วก็หน้าแดงขึน

67
มาอย่างแปลกประหลาด แดงเหมือนผลผิงกัวมิปาน

อะไรคือพวกเรากลับนอนกันเถอะ? ฮึย นางอยากจะ

นอนกับเขาตังแต่เมือใดกัน! ซูเซียงตําหนิอยูใ่ นใจ แต่ยงิ
คิดเช่นนีแล้วก็ยงรู
ิ ส้ กึ หน้าร้อนเหมือนผิงไฟ

จ้าวเซิงเห็นท่าทางนีของภรรยาเขาแล้วก็แอบดีใจอยู่
เงียบๆ รูส้ กึ ว่าเรืองทีจะย้ายไปอยูก่ บั นางด้วยกันมีช่อง
ทางแล้ว แต่เขาเองก็ไม่กล้ารีบร้อนเกินไป ภรรยาตัวน้อย
ของเขามีนิสยั ลากไม่ไป แต่จะถอยหลัง ถ้าหากยัวโมโห
นางแล้วละก็ คงไม่ใช่เรืองดีตอ่ ตนเองแน่

ไม่ได้ เรืองนีต้องค่อยๆ วางแผน จ้าวเซิงคิดประโยคนีอยู่

68
ในใจ แน่นอนว่าไม่ได้พดู ออกมา มิเช่นนันซูเซียงจะต้อง
ชกเขาสักทีแน่

หลังจากซูเซียงสังการพวกชิงหลานแล้วถึงได้จากไป
พร้อมกับจ้าวเซิง ระหว่างทางจ้าวเซิงจูงมือซูเซียง ดูแล้ว
น่าเกรงขามยิง แต่สวรรค์เท่านันละทีรู ้ ยามนีสมองของ
เขากําลังกลอกกลิงมีความคิดไม่ดีอะไรอยู่

ซูเซียงกินเนือทีบ้านหลังจากนันยังต้องส่งคนอีก ไม่เพียง
วุน่ วายแค่ในหมูบ่ า้ นตนเองแล้วยังถูกเอ่ยไปถึงนอกหมู่
บ้านด้วย

สตรีทีแต่งงานออกไปอยูน่ อกหมูบ่ า้ นกลับมาเยียมญาติ

69
หลังจากได้ยินคําพูดโกรธแค้นเต็มอกทีไม่ถกู ต้องของแม่
และน้องสามีของตนแล้ว ก็ไม่พดู ไม่จา เก็บของข้าวของ
แล้วจากไปอย่างรวดเร็วเงียบๆ

ทุกคนในบ้านของนางล้วนโง่เขลา แต่พวกนางไม่ได้โง่
หนา ซูเซียงต่อให้ไม่ดีอย่างไรก็เป็ นเซียงจุนทีพระพันปี
พระราชทานยศให้ กล่าวไม่ตอ้ งดีมากก็ได้ พระพันปี ยงั
ให้ทองเป็ นรางวัลชมเชยหนึงร้อยตําลึง แค่เนือจะไม่มี
กินได้อย่างไร! พวกแม่เองก็ยากจนจนเป็ นบ้าไปแล้ว ใน
สมองคงเต็มไปด้วยผักป่ าแล้ว

ไม่กีวันก่อนหน้านีทางการได้ออกหนังสือมา บอกพวก
เขาว่าเมล็ดพันธุห์ ลายชนิดนันซูเซียงจัดหาให้โดยไม่คิด
เงิน หนทางรอดชีวิตทีดีขนาดนันเป็ นสิงทีซูเซียงคิดเพือ
70
ทุกคน เพือทีจะสามารถตกลงกับทางการอย่างเป็ น
เอกฉันท์และยังใช้เวลามาก เดิมทีพวกเขาก็ไม่มีหนทาง
ในการตอบแทนบุญคุณแล้ว ไหนเลยจึงจะทนฟั งแม่ของ
ตนดูแคลนผูม้ ีพระคุณได้ แต่สดุ ท้ายแล้วก็เป็ นญาติของ
ตนเอง พวกนางจะทําอะไรได้ หลบสิ!

กระทังมีลกู สาวทีแต่งออกไปคนหนึง เพราะหลัง

จากกลับบ้านแม่มาแล้วช่วยซูเซียงโต้แย้งสองประโยค
ผลสุดท้ายคือถูกแม่ของนางชก กล่าวว่านางเห็นขีดีกว่า
ไส้ ไม่รูจ้ กั ดีชวั ต้องการจะเลียนแบบเป็ นสตรีไร้ศีลธรรม
เหมือนซูเซียงคนเลว หลังจากนันก็ตีขานางจนหักแล้ว
โยนออกนอกหมูบ่ า้ น!

สามีของหญิงคนนันได้ยินข่าวจึงรีบมา เห็นสภาพของ
71
ภรรยาถูกตีเช่นนันก็เกือบจะพุง่ เข้ามาตอบโต้สกั ครา แต่
ก็คิดถึงคําพูดของทางการ หากว่าหมูบ่ า้ นซ่งเกิดความ
คิดทีไม่ดีอะไรให้ไปแจ้งความกับทางการโดยตรง อย่าไป
มีเรืองงัดข้อกับเหล่าชาวบ้านกลับกลอกกลุม่ นันเด็ดขาด
อีกทังคิดว่าถ้าหากตนเองเข้าไปตอนนี ไม่เพียงแต่ทาํ ให้
ภรรยาได้รบั การรักษาช้าลง ไม่แน่วา่ ตนเองอาจจะไม่ได้
กลับมาเช่นกัน

ตอนที 536 มาหมูบ่ า้ นกลับกลอกไม่เสียเทียว

72
แต่บรุ ุษผูน้ นก็
ั เป็ นฉลาดเช่นกัน นําเหรียญทองแดงห้า
เหรียญจ้างเด็กคนหนึงมา ให้เขานําข่าวนีมาบอกทีบ้าน
ซูเซียง ส่วนตนเองนันรีบอุม้ ภรรยาเข้าเมืองหลวงไป
รักษาและแจ้งความ

สองวันนีสุขภาพของซ่งจางซือเพิงจะดีขนึ ซูเซียงเพิงจะ
ออกจากบ้านของพวกเขามาก็เห็นเด็กน้อยคนหนึง วิง
เข้ามาด้วยหัวชุ่มเหงือ อยากจะรูจ้ ริงว่าตอนนีเป็ นฤดู
หนาว เด็กคนนีจะต้องวิงผ่านถนนกีสายถึงได้ดเู หนือย
ขนาดนี

อายุของเด็กน้อยคนนียังไม่มาก ดูแล้วน่าจะอายุแค่
เพียงห้าหกขวบเท่านัน เดิมทีซเู ซียงก็ชอบเด็กเป็ นทุน
73
เดิมอยูแ่ ล้ว ยิงเด็กทังสองคนทีบ้านก็มีอายุรุน่ ราวคราว
เดียวกัน จึงเอ็นดูเป็ นธรรมดา

“หนูนอ้ ย เข้ามาเข้ามา” ซูเซียงรีบกวักมือเรียกเด็กน้อย

เด็กน้อยยืนนิงอยูท่ ีเดิม ฝี เท้าหยุดนิง มองดูรอบๆ หลัง

จากนันก็มองซูเซียงอีก เห็นสีหน้านางอ่อนโยน ริมฝี ปาก
แต่งแต้มด้วยรอยยิม ไม่เหมือนแบบทีขุนนางและพวก
ท่านพ่อท่านแม่กล่าวถึงชาวบ้านกลับกลอก! คิดว่าน่า
จะเป็ นเซียงจุนผูย้ งใหญ่
ิ คนนัน ลังเลเล็กน้อยอยูค่ รูห่ นึง
จึงได้เคลือนเท้าเล็กๆ ของตนไปอย่างช้าๆ “อาสะใภ้
ท่านรูห้ รือไม่วา่ เซียงจุนผูย้ งใหญ่
ิ อยูท่ ีใด”

74
ซูเซียงตะลึงอยูค่ รูห่ นึง แต่ก็ได้สติกลับมา หยิบผ้าเช็ด
หน้าของตนขึนมา เช็ดเหงือทีอยูบ่ นหน้าผากของเด็ก
ออกเบาๆ ถามด้วยเสียงอันอบอุน่ “ข้าคือเซียงจุนผูย้ งิ
ใหญ่ทีเจ้าพูดถึง น้องชายน้อยมีเรืองลําบากอะไรหรือ
พูดกับอาสะใภ้ได้ พ่อแม่เจ้าละ เหตุใดจึงปล่อยให้เด็ก
เล็กอย่างเจ้าวิงมาให้หมูบ่ า้ นซ่งคนเดียวเช่นนี”

ประโยคเชิงหยอกแหย่ของซูเซียงนันมีความตกตะลึง
และความกังวลใจสายหนึง รูว้ า่ คนในหมูบ่ า้ นซ่งนีต่อ
ต้านบุคคลภายนอก อีกทังสิงทีทุกคนกําลังพูดถึงอยูน่ นั
คือหมูบ่ า้ นทีกลับกลอกแห่งหนึง ยิงถ้าเด็กคนนีมาจาก
หมูบ่ า้ นทีมีเรืองขัดแย้ง ในกรณีทีถูกคนพบเห็นแล้ว แม้
แต่ชีวิตก็คงจะรักษาไว้ไม่ได้

75
ซูเซียงถามเช่นนี เด็กคนนีก็ตวั สัน รีบร้อนพุง่ ตัวเข้าสู่
อ้อมอกของซูเซียง “อาสะใภ้ อาสะใภ้ คนกลับกลอกใน
หมูบ่ า้ นท่านตีคนอีกแล้ว! เมือครูท่ า่ นไม่เห็น มีอาสะใภ้
ท่านหนึงกลับมาเยียมญาติ ถูกพวกเขาตีจนขาหักแล้ว
โยนออกนอกหมูบ่ า้ น! ท่านอาบอกว่าอาสะใภ้ช่วยได้ ให้
ข้ามาบอกท่าน แล้วยังให้เหรียญทองแดงข้ามาด้วย!”

เด็กน้อยอายุไม่กีปี สอสารได้
ื ไม่คล่องนัก แต่ซเู ซียงก็ยงั
ฟั งเข้าใจ จึงได้รบี ถาม “อาสะใภ้ทีถูกตีคือคนบ้านไหน
ตอนนีเป็ นอย่างไรบ้าง”

เด็กชายน้อยเอียงหัวคิดอยูส่ องสามวินาที หลังจากนัน

จึงพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ท่านอาพานางไปเมืองหลวง
แล้ว ให้เหรียญทองแดงข้ามาตามหาเซียงจุนผูย้ งใหญ่
ิ
76
ท่านอาบอกว่าบ้านหลังทีสามจากทางตะวันออกของหมู่
บ้าน” เด็กชายน้อยนิงไปครูห่ นึงแล้วพูดต่อ “ท่านอายัง
บอกว่า เซียงจุนผูย้ งใหญ่
ิ เป็ นคนดี จะต้องจัดการได้แน่!”

ซูเซียงพยักหน้ากล่าว “จัดการ แน่นอนว่าจัดการได้! ไม่

จัดการคนกลับกลอกกลุม่ นันคงไม่ได้!”

นําเสียงอบอุน่ ปลอบโยนเด็กน้อยแล้ว จึงได้ปรึกษากับ

จ้าวเซิงอีกครัง ทังสองคนกําลังวางแผนไปช่วยทีในเมือง
กลับคิดไม่ถงึ ว่านักการศาลตํารวจจะรีบเข้ามาหา มีผู้
ติดตามมาด้วยอีกคนคือท่านผูช้ ่วยส่วนตัวของขุนนางผู้
นัน

77
หลังจากเห็นซูเซียงแล้ว ผูช้ ่วยขุนนางทีใบหน้าเต็มไป
ด้วยความกลัดกลุม้ ก็แทบจะหลังนําตา อีกทังยังดํามืด
สนิทเหมือนนําหมึกนัน “ท่านเซียงจุนผูย้ งใหญ่
ิ ท่าน
ท่าน ชาวบ้านกลับกลอกในหมูบ่ า้ นนีจะทําอย่างไรดี...”

ผูช้ ่วยขุนนางพูดประโยคนีไปแล้วก็อดไม่ได้ทีจะตบต้น
ขาของตน ดูทกุ ข์ระทมเป็ นอย่างมาก เขาเคยคิดว่าหรือ
ว่าจะไล่คนกลับกลอกเหล่านันออกให้หมด แต่วา่ คุณ
ชายบอกว่าไม่ได้ เพราะว่าคนในหมูบ่ า้ นนีล้วนเป็ นคน
กลับกลอก ไล่ออกไปแล้วใครจะยังต้องการอีก คงจะทํา
ให้พวกเขาเข้าร่วมพรรคโจรกลายเป็ นผูร้ า้ ย? เช่นนันคง
มีผลกระทบมาก...

ซูเซียงเองก็จนปั ญญา “ไปเถอะ ไปดูทีบ้านนันก่อนว่า

78
ตอนนีเป็ นอย่างไรบ้าง”

ผูช้ ่วยขุนนางและซูเซียงเดินทางไปทางบ้านหลังนัน
ระหว่างทาง ผูช้ ่วยขุนนางก็ทวนคําพูดของคนทีมาแจ้ง
ความให้ซเู ซียงฟั งอีกรอบ

วุน่ วายอยูค่ รึงวัน เหตุผลคือลูกสาวทีแต่งออกคนหนึง

ช่วยนางพูดดีๆ แทนนางแค่สองประโยค ทีจริงไม่นบั ว่า
ได้รบั คําพูดดี เพียงแค่ลกู สาวบ้านนันพูดแค่ประโยค
เดียว “ท่านแม่ คนอืนดีไม่ดีนนก็
ั เป็ นเรืองของคนอืน
พวกเราปิ ดประตูใช้เวลา...”

คําพูดยังไม่ทนั ได้พดู จบ เพราะประโยคนีประโยคเดียว

79
แม่แท้ๆ ของนางก็ตีมือและขาของนางจนหัก และยังใช้
กรงหมูจบั นางยัดใส่ไว้แล้วโยนออกนอกหมูบ่ า้ น

80
ตอนที 537 เรืองทีทําให้ผอู้ ืนรูส้ กึ ไม่อยากเชือ

ถึงแม้ซเู ซียงจะรูส้ กึ ว่าหลายคนในหมูบ่ า้ นนันไม่ตอ้ งพูด

ถึงหลักเหตุผล แต่แค่เพราะประโยคนีประโยคเดียว เรือง
ทีทําให้แม่ตีมือและขาของลูกจนหักนัน นางคิดอย่างไรก็
รูส้ กึ ว่าเป็ นเรืองเหลือเชือมาก

ในใจก็คิดว่าเป็ นไปได้หรือไม่วา่ สตรีทีถูกตีนนจะพู

ั ดเรือง
นอกเหนือจากนันหรือว่านางจะบาดเจ็บมากจนสือ
สารออกมาได้ไม่ชดั เจน แต่ก็ไม่จาํ เป็ นต้องพูดอะไร ใน
เมือเรืองเป็ นเช่นนีแล้ว คนของทางการก็มาแล้ว อย่างไร

81
ก็ควรจะต้องไปไต่ถามก่อน

เช้าตรูว่ นั นีจ้าวเซิงตืนมาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาแล้ว และก็ไม่

รูว้ า่ วิงออกไปเทียวเตร่ทีไหน แม้แต่หลงฉีเองก็ไม่ทิงร่อง
รอย เนืองจากคนอืนในบ้านนัน นางไม่สามารถพึงพาชิง
สือได้ เจ้าเด็กบ้านันในดวงตามีเพียงกระพรวนน้อยผู้
เดียว คนอืนล้วนเป็ นธาตุอากาศ! เหมือนชิงเหม่ยชิง
หลาน พวกนางต้องช่วยปกป้องสองสามีภรรยาหวังทํา
งานในบ้าน ดังนันจึงขยับเขยือนไปไหนไม่ได้ ทําได้เพียง
ตะโกนเรียกสุดเสียง “ชุ่ยหลิว!”

ชุ่ยหลิวยังคงหันมันฝรังอยูใ่ นบ้าน ได้ยินเสียงตะโกนของ

ซูเซียง จึงโยนทุกอย่างในมือทิงลงไปอยูใ่ นบุง้ กี ออกมา
อย่างเร็วราวกับพายุหมุน
82
อย่างไรก็ตามพวกท่านอ๋องและชิงหลานก็แสดงวรยุทธ์
ต่อหน้าผูอ้ ืนแล้ว นางเองก็ตดั สินใจว่าคงไม่ตอ้ งปิ ดบัง
อีกต่อไป

ชุ่ยหลิวถึงกับใช้กาํ ลังภายในมาปรากฏตัวต่อหน้าซูเซียง
แต่ซเู ซียงนันชินกับความเคลือนไหวเช่นนีของนางแล้ว มี
เพียงนักการศาลตํารวจทีถอยหลังหนีหลายก้าวเหมือน
เจอผี ส่งเสียงเอะอะ

“นี...นี...ความเร็วของผูน้ ี?”

“สวรรค์ ข้าเจอผีแล้ว...”

83
ชุ่ยหลิวปรายตามองทังสองคนด้วยความไม่สบอารมณ์
ยืนหน้าเข้าไปให้พวกเขามอง “พวกท่านมองดีๆ เคยเห็น
ผีทีสวยเช่นข้ามาก่อนหรือ”

เดิมทีหน้าของซูเซียงและผูช้ ่วยขุนนางกลุม้ ใจจนนําตา

แทบไหลแล้ว แต่กลับถูกชุ่ยหลิวดึงเข้าเรืองตลก จึงอด
ไม่ได้ทีจะหัวเราะฮ่าๆ ซูเซียงตบบ่านางอย่างท่าไม่ดี
“เจ้าสาวใช้คนนี ทําเรืองวุน่ วายได้ทงวั
ั น! ไปไปไป รีบไป
ดูเรืองทางด้านนันเป็ นเพือนข้า”

ซูเซียงกะพริบตาปริบๆ หลายครัง มองซูเซียงด้วยความ

สงสัย “ฮูหยิน นีไม่ถกู กระมัง”

84
ซูเซียงมองนางด้วยความสงสัยเสียเต็มประดา “ไม่ถกู
ต้องตรงไหน”

หลิวมองบ้านของตนเอง แล้วเหลือบมองไปทางหมูบ่ า้ น
และเหลือบมองนักการศาลตํารวจ เกาหัว “ฮูหยิน คงไม่
ใช่วา่ เกิดเรืองอะไรในหมูบ่ า้ นใช่ไหม”

ชุ่ยหลิวเพิงจะพูด เกิดเงาโหดเ**◌้ยมสายหนึงปรากฏขึน
ทางท้องฟ้าจากทีไกลๆ ชิงสือทีกําลังอุม้ กระพรวนน้อย
ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนอย่างรวดเร็ว ปากกระตุกกล่าว
ว่า “เจ้านันเป็ นกบในกะลา เจ้านายถูกคนขายแล้วเจ้าก็
ยังไม่รูห้ รอก!”

85
“ใช่ เจ้ารูเ้ รืองมากมาย เจ้ารูล้ กึ ทะลุเกินหมืนเรือง
เลยกระมัง! อุม้ คุณหนูวิงไปมาเอ้อระเหยทังวัน เอาละๆ
ข้าไม่อยากเห็นเจ้าแล้ว รีบไป รีบไปเถอะ...” ชุ่ยหลิวไม่รู ้
ว่าเพราะอะไร รูส้ กึ รําคาญนิสยั เช่นนีของชิงสือ แต่วา่ ที
แสดงออกนัน ทีจริงแล้วเหมือนเขาเป็ นน้องชายมิปาน

เห็นท่าทางของชิงสือแล้วน่าจะเป็ นเพราะรูเ้ รืองราว

ทุกอย่าง ซูเซียงกําลังคิดจะเอ่ยปากถาม กลับเห็นเขา
เปลียนมืออุม้ กระพรวนน้อย เกิดเงาสายหนึง แล้วหาย
ไปอย่างไร้รอ่ งรอย

ซูเซียงถอนใจ “เป็ นวิชาตัวเบาหล่อหรือ เป็ นวิชาตัวเบา

ถึงแม้จะหล่อ แต่วา่ เจ้ายังไม่ได้พดู ธุระกับข้าก็จากไป
86
เสียแล้ว!”

เห็นสีหน้างงงวยของซูเซียงแล้ว และเห็นท่าทีทีซูเซียงมี
ต่อชุ่ยหลิว ท่านผูช้ ่วยเองก็เป็ นคนตาคม รีบเล่าเรืองที
เขาเล่าให้ซเู ซียงฟั งไปเมือครูใ่ ห้ช่ยุ หลิวฟั งอีกรอบ

“อะไรนะ แม่ตีมือและขาของลูกสาวจนหักเพราะว่าช่วย
พูดให้พวกข้าไม่กีประโยค?” การแสดงออกบนใบหน้า
ของชุ่ยหลิวไม่ใช่วา่ ไม่น่าเชือถือแต่เป็ นความหวาดกลัว

ซูเซียงเองก็ถอนใจ ตบบ่าของนาง ไม่รูจ้ ะสรรหาคําพูด

อะไรมาปลอบอยูน่ าน ล้วนกล่าวว่าเสือแม้จะดุรา้ ยเพียง
ใดก็ไม่กินลูกของมันเอง คนเหล่านีนัน แม้แต่คนเชือด

87
สัตว์ยงั เทียบไม่ติด

รอจนพวกซูเซียงรีบมาถึงหมูบ่ า้ นก็นบั เป็ นบ้านหลังที

สามแล้ว ด้านในยังมีเสียงเอะอะโวยวาย ยายเฒ่า นํา
ถ้วยชามและตะเกียบบนโต๊ะโยนลงไปบนพืนไม่หยุด ด่า
“เจ้าสิงของตําช้า ต้องมีสกั วันทีเป็ นเหมือนกับซูเซียงคน
เลวนัน ไม่ตายดีแน่!”

ตอนที 538 ความคิดทีทําให้ผอู้ ืนถลึงตาอ้าปากค้าง

88
ด่าไปแล้วก็แล้วไป แต่หลังจากยายเฒ่าด่าแล้วก็ดงึ หู
ของลูกชายพลางกล่าว “ไป ไปบ้านนางกับข้า วันนีข้าจะ
ตีคนเลวนีให้ตาย!”

ในสถานการณ์นี ถ้าหากคนทีอยูด่ า้ นข้างช่วยพูดโน้ม

น้าวสักสองประโยค ไม่แน่วา่ อาจจะหยุดมือได้ แต่วา่
เหล่าสตรีทีอยูด่ า้ นข้างนันทีส่งเสริมเห็นด้วยยิงไม่ตอ้ ง
พูดเลย แม้แต่บรุ ุษทีถูกยายแก่ดงึ หูในปากเขายังด่าด้วย
ความโกรธ “คนเลวน่าตาย ข้าบอกแล้วว่านันมันเป็ น
สุนขั ไม่ใช่คน! แม่ แรกเริมข้าบอกแล้วว่าให้จดั การหญิง
ผูน้ นั ไม่ธรรมดาเหมือนผูอ้ ืน ท่านก็ไม่เชือ ท่านดูเอา
เถอะ ตอนนีลูกสาวทีเลียงมาสิบกว่าปี แต่งไปอยูบ่ า้ นผู้
อืน เป็ นคนของตระกูลอืน ไม่เคยพูดเรืองดีๆ ของพวกเรา

89
นางยังช่วยพูดให้คนนอก ตอนนันน่าจะฆ่านางให้
ตาย...”

กลุม่ ของซูเซียงได้ฟังอยูต่ รงประตูก็ถลึงตาอ้าปากค้าง

ยามนีเองคนในหมูบ่ า้ นทีมาดูความวุน่ วายเห็นท่าไม่ดี
วิงเข้ามาจากทางด้านหลังอย่างรวดเร็วมาบอกข่าวคราว
พวกซูเซียงก็ไม่ได้ขดั ขวาง อย่างไรเสียพวกนักการศาลก็
มาเยอะขนาดนี ยังกลัวว่าจะกันคนไม่กีคนนันไม่ได้อีก
หรือ?

คนทีกําลังโกรธแค้นอยูด่ า้ นในเมือครูน่ นั หลังจากได้ยิน

คนพูดว่าด้านนอกมีนกั การศาลมาสิบกว่ายีสิบคน กําลัง
ฟั งการเคลือนไหวอยูด่ า้ นนอก ก็กลัวจนหน้าซีด วิงหนี
กระจัดกระจายไปทางประตูหลัง
90
ยายเฒ่าจัดการเสือผ้าเครืองประดับของตน หลังจากนัน
ก็เอียวตัวลงไปใต้เตียงหยิบโถฉีออกมา ท่ามกลางสาย
ตาตกตะลึงของลูกชายลูกสะใภ้นนั ก็ควําโถฉี หยิบเอา
แท่งเงินสองก้อนออกมา ไม่รงั เกียจกลินเหม็นคาวยัดมัน
เข้าไปในเสือตัวใน

เงยหน้าขึนเห็นลูกชายลูกสะใภ้ไม่ขยับอยูต่ รงนันก็ดา่ อีก

“เจ้าคนโง่ทีกินข้าวเป็ นอย่างเดียว ยังไม่รบี ไปเก็บของหนี
อีก!”

ไม่ถงึ สองนาที ทุกคนก็เก็บข้าวของเสร็จแล้ว อุม้ ห่อผ้า

หมายจะหนีออกประตูหลัง พลันมีลกู สะใภ้คนหนึง
ตะโกนเรียกไว้ “ลูกสาวคนโตละ ข้ายังไม่เห็นลูกสาวคน
91
โตเลย?”

ยายเฒ่าดึงหูลกู สะใภ้ “เจ้ามันสุนขั โง่ เจ้าเด็กทีต้องใช้

เงินเลียงนันจะไปหามันทําไม? ตายก็ตายไปสิ จะได้ไม่
เปลืองอาหาร ร่างทือๆ นัน ยังไม่สามารถเชือฟั งออด
อ้อนทําอะไรให้ขา้ ได้เลย!”

คนทีอยูด่ า้ นในเคลือนไหวใหญ่โต หรือคิดว่าพวกซูเซียง

ด้านนอกหูหนวก? ท่านผูช้ ่วยคิดอยากให้เหล่าเจ้าหน้าที
ศาลไปล้อมคนเอาไว้หลายครา แต่ก็ถกู ซูเซียงห้ามไว้
นางอยากจะฟั งว่าคนบ้านนีจะสร้างความวุน่ วายอะไร
บ้าง

92
ถึงแม้วา่ จะรูม้ านานแล้วว่าหลายคนในหมูบ่ า้ นนีไม่ใช่
คน แต่สดุ ท้ายแล้ววันนีก็นบั ได้วา่ ซูเซียงได้เปิ ดหูเปิ ดตา
แล้ว! ก่อนหน้านียังสงสัยอยูว่ า่ คนทีมาแจ้งความนันพูด
เกินจริงหรือไม่ ตอนนีไม่สงสัยแล้ว!

ซูเซียงกําชับกับท่านผูช้ ่วยหนึงประโยค “เหลือเด็กอายุ

ตํากว่าแปดขวบไว้ คนอืนๆ พวกท่านพาตัวไปแล้วกัน!”

ท่านผูช้ ่วยมองซูเซียงด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจเลย ซู

เซียงเข้าใจความหมายของเขา ถอนใจหนึงที “อย่างไรก็
ยังเป็ นเด็ก...ภายหลังให้การศึกษาดีๆ ก็เป็ นอันใช้ได้
แล้ว”

93
ซูเซียงรูว้ า่ สมัยโบราณและศตวรรษทียีสิบเอ็ดของนาง
นันไม่เหมือนกัน ในศตวรรษทียีสิบเอ็ด ถึงแม้ทา่ นจะฆ่า
คนจุดไฟเผา ทําความผิดทีไม่อาจให้อภัย กฎหมายของ
บ้านเมืองนันก็จะลงโทษแค่คนผูน้ นั ไม่รวมถึงคนในบ้าน
แต่ในอดีตนันไม่เหมือนกัน ไม่ตอ้ งพูดถึงไม่ยกโทษให้ทงั
เก้าชัวโคตรอะไรนัน แค่ดเู รืองของซูซงกั
ิ วก็รูแ้ ล้ว แค่ทาํ
ผิดคนเดียวก็ลามมาถึงคนทังตระกูล

ท่านผูช้ ่วยเงียบไปนาน สุดท้ายก็พยักหน้า ประสานมือ

ให้ซเู ซียง “เซียงจุนเมตตา มีเซียงจุนสังสอน เด็กหลาย
คนนันจะได้เสวยสุขแล้ว”

คําพูดประจบนันใครก็ชอบฟั ง แต่ตอนนีซูเซียงกลับไม่มี
อารมณ์ โบกมือบอกใบ้ให้พวกเขาเคลือนไหว
94
เหล่าเจ้าหน้าทีศาลก็ลอ้ มไว้ดว้ ยความเร็ว จับคนไว้
เดิมทีคิดว่าจะพาตัวคนไป แต่คิดไม่ถงึ ว่าจะถูกชาว
บ้านกลับกลอกกลุม่ หนึงล้อมไว้ดว้ ย กล่าวว่าทางการใช้
อิทธิพลรังแกคน กล่าวว่าทางการและคนเลวคนหนึงร่วม
มือกันพาคนธรรมดาทีไม่มีความผิดไปประหารชีวิต
กล่าวว่าขุนนางทุจริต กล่าวว่าจักรพรรดิไม่ให้หนทาง
รอดชีวิตกับพวกเขา ทางการยังต้องการจะบังคับให้พวก
เขาตายอีก

95
ตอนที 539 ซูเซียงไม่วา่ จะทําอย่างไรก็ลาํ บากใจไปหมด

ถึงอย่างไรคําพูดไหนเลอะเทอะมากกว่า พวกเขาก็จะ
พูด ราวกับว่าโลกทีกว้างใหญ่นี ริมฝี ปากบนชนริมฝี ปาก
ล่างของพวกเขานันใหญ่ทีสุดแล้ว

ท่านผูช้ ่วยมองหน้าซูเซียงอย่างลําบากใจ ซูเซียงเองก็

รูส้ กึ เหนือยล้ามาก ในใจกําลังวางแผน ใช้ชีวิตอยูท่ ีนีเสีย
96
เลยหรือว่าจะย้ายไปอยูท่ ีจวนเซียงจุน ใหญ่ไม่พอ
สําหรับปลูกยาสมุนไพรก็ให้คนจัดการไป แต่เมือคิดว่า
ถ้าหากตนเองไปแล้ว หลายครอบครัวทีเพิงจะย้ายเข้า
มาเกรงว่าจะถูกชาวบ้านกลับกลอกเหล่านีรังแกอีก จะ
ทําอย่างไรก็ลาํ บากใจไปหมด

ยามนีเองกลับเห็นสายตาลําบากใจของท่านผูช้ ่วย ซูเซี

ยงคิดคํานวณครูห่ นึง มิสถู้ ือโอกาสพูดให้ชดั เจนไปเลย
ในคราเดียว จะได้ไม่เกิดปั ญหาใหม่ในภายภาคหน้า

ซูเซียงปรึกษากับท่านผูช้ ่วยและชุ่ยหลิว หลังจากนันก็ให้

ท่านผูช้ ่วยและเจ้าหน้าทีศาลพาครอบครัวนันไปทีลาน
ฟางข้าวขนาดใหญ่ของหมูบ่ า้ น ชุ่ยหลิวตีฆอ้ งทองแดง
ทัวทุกหนแห่ง เรียกทุกคนเข้ามา
97
หลังจากทุกคนมารวมตัวกันแล้ว ท่านผูช้ ่วยก็ถามยาย
เฒ่าคนนันต่อหน้าทุกคนหลายประโยค ยายเฒ่าใน
ชนบทคนหนึง วันๆ ตังแต่เช้าจรดเย็นก็รูจ้ กั แต่แสดงท่าที
พาลพาโล ไหนเลยจะเป็ นคูต่ อ่ สูข้ องท่านผูช้ ่วยทีมีสติ
ปั ญญามาก หลายประโยคทีกล่าวออกมา ก็เป็ นการพรัง
พรูเรืองทีนางตีคนจนพิการเสียอย่างละเอียดชัดเจน

กลุม่ ชาวบ้านทีเดิมล้อมรอบเจ้าหน้าทีศาลไว้ก็คอ่ ยๆ
ถอยออกไป รูว้ า่ เรืองนีพวกเขาไม่ได้มีสว่ นเกียวข้องแล้ว

ท่านผูช้ ่วยหัวเราะเสียงเย็น กล่าวกับยายเฒ่า “เดิมทีคิด

ว่าเจ้าตีคนเดียว คิดไม่ถงึ เลยว่าพวกเจ้าจะลงมือกันทัง
ครอบครัว พวกท่านรูไ้ ว้ ญาติทีถูกพวกท่านลงไม่ลงมือตี
98
ตอนนียังอยูท่ ีโรงหมอเป็ นตายอย่างไรก็ไม่รู ้ ถึงแม้วา่ ถ้า
หากโชคดีช่วยชีวิตได้อย่างไรก็ตอ้ งพิการ พวกเจ้า
พยายามฆ่า เจตนาทําร้าย!”

อะไรคือพยายามฆ่า เจตนาทําร้าย คําพูดเหล่านีทีจริง

แล้วได้ยินมาจากปากซูเซียง เพราะว่าคําศัพท์ทาง
กฎหมายและพระราชบัญญัตินนพู
ั ดออกมาแล้วตะกุก
ตะกัก เหล่าคนชนบทเหล่านียิงเข้าใจยาก ท่านผูช้ ่วยเลย
ยืมคําพูดของซูเซียงมาใช้ ประโยคนีตรงไปตรงมา และ
เรียบง่าย ทุกคนล้วนฟั งเข้าใจ

เห็นคนในหมูบ่ า้ นไม่พดู อะไรแล้ว เจ้าหน้าทีศาลจึงพา

คนในครอบครัวนันไปอย่างรวดเร็ว ในทีสุดยายเฒ่าผูน้ นั
ก็รอ้ งคํารามออกมาด้วยความเศร้าโศก “พวกเจ้าเป็ น
99
อะไร ทีข้าตีก็คือลูกสาวของข้า ไม่ได้ตีลกู สาวผูอ้ ืน พวก
เจ้ามีสทิ ธิอะไรมาจับข้า! นางสารเลวนันก็คลานออกมา
จากท้องข้า ข้าจะทําอะไรนางก็ได้ พวกเจ้ามายุง่ ได้
หรือ!”

ไม่พดู ไม่ได้เลยว่ายายแก่คนนีเป็ นคนเถียงคําไม่ตกฟาก

แต่ประโยคนีของนางก็มีเหตุผล ยุคอดีตและปั จจุบนั นัน
ไม่เหมือนกัน ในศตวรรษทียีสิบเอ็ดนัน ทุกคนล้วนมีสทิ ธิ
และเกียรติของตนเอง ถึงแม้วา่ ตอนเด็กจะถูกพ่อแม่ทิง
นันก็ยงั มีโทษฐานละทิงลูกเลย

แต่ยคุ อดีตนันไม่เหมือนกัน การกตัญ นู นเป็

ั นเรือง
เหมือนโลกกว้างใหญ่! พ่อแม่ให้เจ้าไปตะวันออก เจ้าก็
ไม่สามารถไปตะวันตก พ่อแม่ให้กระโดดลงแม่นาํ เจ้าก็
100
ไม่สามารถไต่ถาม! ไม่วา่ พ่อแม่พดู อะไรทําอะไรล้วนถูก
ต้อง ต่อให้ตีเจ้าตายก็ยงั ถูกอยู!่ ถ้าหากเจ้าต่อต้าน กล้า
พูดว่าไม่ นันก็คือการไม่กตัญ เู ชือฟั ง!

ถ้าหากพ่อแม่พดู ถึงเหตุผลสักเล็กน้อย บางทีลกู ชายลูก

สาวยังจะพูดด้วยคําพูดสุภาพกับพ่อแม่ได้สกั สอง
ประโยค แต่ถา้ หากพ่อแม่ไม่ใช้เหตุผล เอาคําพูดของตน
เองเป็ นหลักมิยอมฟั งความเห็น หากท่านพูดขัดแย้งไม่
เห็นด้วย พวกเขาจะเอาไปพูดป่ าวประกาศทุกทีว่าท่าน
ไม่เชือฟั ง! หากลูกสาวคนไหนทียังไม่ได้แต่งงานไปแล้ว
ถูกสวมหมวกด้วยคําว่าไม่เชือฟั งแล้ว ไม่แขวนคอตาย
ไม่ก็ถือโอกาสออกจากบ้านไปบวชชี!

ยามนี เหมือนว่าชาวบ้านกลับหลอกในหมูบ่ า้ นซ่งจะหา

101
เหตุผลให้ตนเองได้แล้ว ค่อยๆ เอะอะโวยวายขึน กระทัง
ยังมีบรุ ุษทีไม่ฟังเหตุผลถือจอบมาทะเลาะวิวาทกับเจ้า
หน้าทีศาล

หากพูดถึงพืนทีข้างๆ คนทัวไปนัน สิงทีกลัวทีสุดก็คือเจ้า

หน้าทีศาล ต่อให้เจ้าหน้าทีศาลถามด้วยวาจาสุภาพ
อ่อนโยนสักสองประโยคพวกเขาก็กลัวจนสันไปหมดแล้ว
ไหนเลยจะกล้าถือไม้กระบองมาประจันหน้ากับเจ้า
หน้าทีศาลเช่นนี ไม่พดู คงไม่ได้ คนในหมูบ่ า้ นซ่งนีไม่
เพียงแต่สมองใช้ได้ไม่ดี ความกล้าหาญมาก สุดท้าย
แล้วก็คือคนโง่ทีไม่มีจิตใจรูบ้ าปบุญคุณโทษ ภายนอกมี
ไอโทสะและสมองไม่โตนีเอง

102
ตอนที 540 กตัญ รู ูค้ ณ
ุ มาเป็ นอันดับแรกก่อให้เกิดการ
ประพฤติมิชอบ

ยายเฒ่าเห็นว่าคนในหมูบ่ า้ นอยูข่ า้ งพวกนาง ก็ยงร้

ิ อง
ตะโกนอย่างบ้าคลัง กล่าวว่าลูกสาวของตนเองนันตีตาย
แล้วก็เป็ นเรืองของครอบครัวตัวเอง ทางการยุง่ เรืองเหลว
ไหล! บอกว่าคนของทางการกินอิม รวมตัวกันกดขีรังแก
คนทัวไปทุกทีทังวัน ไม่ให้พวกเขามีหนทางรอดชีวิต...

สีหน้าของท่านผูช้ ่วยดําเหมือนก้นหม้อ มองหน้าซูเซียง

103
อย่างทําอะไรไม่ถกู ก่อนหน้านีพวกเขายังเคยจัดการ
เรืองทีบรรพบุรุษตีลกู หลานจนบาดเจ็บ กระทังเรืองทีตี
จนตาย แต่นนก็
ั เป็ นแค่เรืองทีว่าโมโหมากจนพลังมือไป
ไหนเลยจะเทียบกับมีเหตุผลเพียงพอจนพูดได้เต็มปาก
ในการเจตนาทําเรืองไม่ดีนี พวกเขาไม่มีหนทางในการ
แก้ไขมาโดยตลอด สุดท้ายแล้วก็เป็ นเรืองภายในครอบ
ครัวของพวกเขาเองเช่นกัน

แต่ในใจของพวกเขาก็รู ้ เรืองเหล่านีถ้าหากไม่ได้รบั การ

ควบคุม ไม่ตอ้ งพูดถึงอย่างอืน ทางหมูบ่ า้ นซ่งนีหาก
เลียงดูมาจนกลายเป็ นความเคยชิน ไม่ตอ้ งพูดว่าลูกสาว
ของตนล้วนสามารถตีจนเป็ นแบบนัน ถ้าหากเป็ นลูก
สะใภ้ทีแต่งเข้ามาจะเป็ นเช่นไร!

104
ยิงเมือตอนทียายเฒ่าคนนีเตรียมจะวิงหนียงั ทิงหลาน
สาวของตนได้ กล่าวว่าเด็กเลวนันจะตายก็ตายไปเลย
ยังมีอีก...ในดวงตาของพวกเขา ผูห้ ญิงไม่ได้มีคา่ มาก
กระทังพวกนางเองก็ลืมไปแล้วว่าตัวเองก็เป็ นผูห้ ญิง ที
พวกนางพูดว่าเป็ นของทีต้องให้ผอู้ ืนบนเตียงต้องใช้เงิน
เลียงเช่นกัน!

ทางการ กระทังราชสํานักเองก็รูว้ า่ วิธีการเช่นนีไม่ถกู ต้อง

แต่ความกตัญ ตู อ้ งมาเป็ นอันดับหนึง เกิดเรืองเหล่านี
จะมีวิธีการอะไรเล่า

ไม่กีวันก่อนหน้านีซูเซียงได้พดู คุยกับพวกเสินมูเฉินเรือง
การช่วยเหลือผูป้ ระสบภัยในภายหลัง จึงเข้าใจเกียวกับ
หน้าทีรับผิดชอบและอํานาจของเซียงจุนไม่นอ้ ย พลัน
105
คิดถึงหนทางหนึงออก มีบตุ รสาวและสตรีสงู ศักดิทีถูก
กําหนดอย่างเป็ นทางการ ในเขตพืนทีทีพวกนางอาศัย
สามารถกําหนดข้อบังคับเองได้ ขอแค่ผา่ นการบันทึก
รับรองจากทางการก็สามารถบังคับใช้ได้ตอ่ ไป แน่นอน
ว่า นีเป็ นวิธีบญ
ั ชาเฉพาะของแต่ละเขตพืนทีเท่านัน ไม่
ใช่กฎบัญญัติของทังประเทศ

ก่อนอืนไม่ตอ้ งพูดว่าเหล่าฮูหยินและสตรีสงู ศักดิทีถูก

กําหนดไว้หลายคนนันจะไม่ได้มีความคิดเช่นนี ถึงแม้วา่
จะมีจิตใจว่างสบายมิสนใจใคร่รูก้ ็มีความสุข แต่ก็ไม่สู้
ปั กดอกไม้ฟังละครเพลงหรือว่านินทากาเลกับคนข้างๆ

ดังนันถึงแม้วา่ จะมีมาตราอยูด่ า้ นหน้า เหล่าพีน้องฮูหยิน

ทีได้รบั รองทังหลายก็ไม่ได้ตงกฎอะไรมากมาควบคุ
ั มคน
106
ของพวกเขา พูดได้เช่นกันว่า ขอแค่นางเอ่ยปาก ก็ไม่
ต่างจากบัญญัติกฎหมายของประเทศเท่าใดแล้ว

ซูเซียงคิดแล้วคิดอีก เกรงว่าเรืองจะไม่สมบูรณ์ ลากท่าน

ผูช้ ่วยและชุ่ยหลิวมากระซิบเสียงเบาข้างๆ อีก ท่านผู้
ช่วยอธิบายรายละเอียดภายในให้นางฟั งอีกมาก ชุ่ย
หลิวก็เห็นด้วยอย่างขบขันอยูด่ า้ นข้าง

คนด้านล่างเห็นฉากนีก็คอ่ ยๆ ขมวดคิว กล่าวว่าคนของ

ทางการร่วมมือกับซูเซียงคนเลววางแผนทําร้ายทุกคน
อีกแล้ว ยายเฒ่าและครอบครัวทีถูกกดอยูท่ ีลานตาก
ข้าวก็โวยวายเสียงดังขึน นกทีอยูบ่ นภูเขาตกใจจนบิน
หนีแตกกระเจิง

107
จ้าวเซิงทีกําลังปรึกษาหารือกับเหล่าองครักษ์อยูก่ ลาง
ป่ าได้ยินเสียงความเคลือนไหวใหญ่โตนีแล้ว รูเ้ ลยว่าใน
หมูบ่ า้ นคงจะต้องเกิดเรืองขึน เขากลัวว่าซูเซียงจะเสีย
เปรียบ กําชับสันๆ สองประโยค แล้วหายตัวไปพร้อมกับ
หลงฉี เหลือทิงไว้เพียงเหล่าองครักษ์มองหน้ากันเอง เจ้า
มองข้า ข้ามองเจ้า

“แท้จริงแล้วนายท่านหมายความว่าอย่างไร”

“เรืองจีจุนหวังนันยังต้องทําหรือไม่”

“เจ้าถามข้า แล้วข้าจะไปถามใครเล่า!”

108
……

เสียงคํารามด่าของคนข้างล่างดังทะลุทอ้ งฟ้า ซูเซียงที

คิดจะพูดก็ถกู เสียงดังนันกลบมิด สุดท้ายเมือหมดหน
ทางแล้วจริงๆ ท่านผูช้ ่วยจึงให้เจ้าหน้าทีศาลนํามีดไปจ่อ
ทีคอของสองคน ยามนีเองคนทีเหลือจึงได้เงียบลง

ซูเซียงหัวเราะเสียงเย็น ถึงได้กล่าว “ตังแต่นีเป็ นต้นไป

ข้าจะประกาศกฎหนึง ในพืนทีทีอยูใ่ นขอบเขตการดูแล
ของข้า ลูกชายลูกสาวลูกสะใภ้ทงหมด
ั หลานชายหลาน
สาว รวมถึงหลานเขยลูกเขย คนรุน่ หลัง ยามทีไม่ได้ทาํ
ผิด บรรพบุรุษในบ้านไม่สามารถตีและด่าโดยไม่มี
สาเหตุ ถ้าหากทําผิดมาก ไล่ออกจากวงศ์ตระกูลหรือ
109
ทอดทิง จะต้องตัดสินใจร่วมกับวงศ์ตระกูล ห้ามทุบตี
โดยไม่มีสาเหตุ ถ้าหากทําให้คนบาดเจ็บและตาย จะถือ
ว่ามีโทษฐานเจตนาทําร้ายและฆาตกรรมมีโทษหนัก
บังคับใช้ตงแต่
ั บดั นี ไม่รูไ้ ม่ได้!”

จ้าวเซิงได้ยินความเคลือนไหวในหมูบ่ า้ น เหินกายลงมา
เพิงจะโรยตัวลงบนกิงไม้ดา้ นหลังก็ได้ยินคําพูดเบ่ง
อํานาจของภรรยาตัวน้อยของตน ริมฝี ปากยกยิมขึนเล็ก
น้อย ลมบนภูเขาพัดผ่านมาอย่างช้าๆ ทําให้เสือผ้าของ
เขาโบกสะบัดไปตามลม เดิมคนทีเย็นชา ยามนีรอยยิม
บนใบหน้ากลับทําให้ทงหมู
ั บ่ า้ นในเขตภูเขาอบอุน่ ขึน

110
ตอนที 541 ภูตผีปีศาจทีดินรนสร้างปั ญหา

“เจ้าคนเลวนี เจ้านีแหละทีคิดจะฆ่าข้า! ข้าไปล่วงเกิน

111
เจ้าทีไหน กฎข้อบังคับอะไรกัน เจ้าคนเลวนียังกล้ามา
ออกกฎข้อบังคับอะไร! ทางการควรจะจับเจ้ากดให้จม
นํา ตีเจ้าให้ตาย เจ้ามันไอ้สนุ ขั ไอ้คนเลว...”

ยายแก่ยงด่
ิ ายิงมีอารมณ์ ชุ่ยหลิวเดินไปด้านหน้าแล้ว
ตบนางสองที ตบจนฟั นนางร่วงไปหลายซี “ข้าจะบอกให้
นะยายแก่ หากเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปแล้วก็อย่า
ลากคนทังหมูบ่ า้ นเข้าไปด้วย เจ้ารูไ้ หมว่าคนทีเจ้าด่า
เป็ นใคร เจ้านายของข้าเป็ นเซียงจุนทีพระพันปี ประทาน
ยศให้ ยายชัวอย่างเจ้านีสามารถสบประมาทตาม
อําเภอใจเช่นนีได้หรือ จากคําพูดทีเจ้าเพิงพูดไปเมือครู ่
ก็เพียงพอทีจะสังหารพวกเจ้าทังครอบครัวแล้ว!”

ทีจริง ถ้าหากด่าเซียงจุนก็ไม่ถงึ กับต้องสังหารทังครอบ

112
ครัวหรอก แต่หากด่าหวังเฟยตามอําเภอใจละก็ หึหึ นัน
ละได้รูร้ สชาติแน่

แต่คนในชนบทนันไม่ได้มีความรูอ้ ะไร รูเ้ พียงว่าซูเซียง

เป็ นเซียงจุน เป็ นขุนนางทีพระพันปี วางพระทัย แม้แต่ขา้
หลวงยังไว้หน้านางถึงสามส่วน ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงพวกเขา
เหล่าดินโคลนเปื อนเท้าในชนบทเลย

หลังจากซูเซียงกล่าวไปยกหนึงแล้ว ชุ่ยหลิวก็หวั เราะ

เสียงเย็นอีก “กฎหมายของประเทศมีขอ้ บังคับ ฮูหยินที
ได้รบั การรับรองและบุตรสตรีสงู ศักดิทีได้รบั พระราช
ทานอย่างถูกต้องล้วนมีอาํ นาจในการกําหนดข้อบังคับ!
ถ้าหากว่าพวกเจ้าสงสัยในจุดนี ก็ไปหาคนทีเข้าใจลอง
ถามดู ถึงเวลานันจะไม่ได้พดู อีกว่าข้าหลอกลวงพวก
113
เจ้า!”

หลังจากได้ยินคําพูดด้วยความมันใจของชุ่ยหลิวแล้ว
เสียงด่าของคนทีอยูด่ า้ นล่างก็คอ่ ยๆ เบาบางลง เจ้ามอง
ข้า ข้ามองเจ้า ปรึกษากันว่าความหมายของคําพูดของ
ชุ่ยหลิวนันเป็ นความจริงหรือไม่ หรือว่าซูเซียงคนเลวเช่น
นันจะควบคุมพวกเขาได้แล้ว ความยุติธรรมอยูท่ ีไหน
กัน!

ยามนีเอง ซิวไฉทีเคยช่วยซูเซียงเขียนหนังสือหลายครา
ก่อนหน้านีก็เดินออกมา อธิบายให้ทกุ คนเข้าใจถึง
กฎหมายของประเทศข้อนีด้วยเสียงดังกังวาน

114
ถึงแม้วา่ ทุกคนจะไม่พอใจซูเซียง และไม่สนใจซิวไฉผูน้ ีที
เดินเข้าไปใกล้ซเู ซียง แต่เขาเป็ นซิวไฉเพียงผูเ้ ดียวในหมู่
บ้านนี คําพูดของเขานันรับเปรียบได้ครึงหนึงของคําพูด
จากทางการ ใครเล่าจะกล้าไม่เชือ

เหล่าชาวบ้านทีพูดเสียงดังตามอําเภอใจเพือเรียกร้อง
ความเป็ นธรรมให้ครอบครัวยายแก่ลว้ นทยอยถอยหลัง
กันไปหลายก้าว กระทังมีบางคนแอบย่องออกไป กลับ
ถูกเจ้าหน้าทีศาลกันไว้เสียหนาแน่น “เซียงจุนยังพูดไม่
จบเลย พวกเจ้าก็คิดจะย่องไปแล้วหรือ พวกเจ้าดูแคลน
ทางการ ต้องโทษหนักนัก!”

กลุม่ คนทีคิดจะวิงหนีไปก็ตวั สันกลับมาอยูท่ ีเดิมอีกครัง

สองปี นีมันยังไงกัน ท่านชายข้าหลวงอะไร ท่านผูช้ ่วยขุน
115
นางนันอะไรก็ไม่เห็นมีอะไรเลย เดียวก็นายอําเภอ เดียว
ก็ทา่ นข้าหลวง ตอนนียังมีเซียงจุนผูย้ งใหญ่
ิ พูดไปพูดมา
ก็มีจกั รพรรดิ พระพันปี อะไรอีก ไม่ระวังแค่นอ้ ยนิดก็มี
โทษหนักหลายกระทง หลายคนกลัวจนอีกนิดถุงนําดีจะ
แตกอยูแ่ ล้ว

แต่วา่ หรือว่าเหมือนทีซูเซียงพูด คนกลุม่ นีล้วนไม่มีหวั ใจ

ไม่มีปอด ไม่ได้รบั การสังสอน พูดไปแล้วก็เข้าหูซา้ ยทะลุ
หูขวา ไม่มีสมอง! หลังจากจัดการวิกฤตผ่านไปแล้ว ผ่าน
ไปไม่กีวัน เหล่าปี ศาจพวกนีก็เริมออกมากระโดดโลด
เต้นอีก

แต่สาํ หรับซูเซียงนัน ทําให้สถานการณ์สงบสุขได้ช่วง

เวลาหนึงก็ดี อย่างน้อยก็ให้นางได้นอนหลับอย่างสงบ
116
สักสองคืน

คนชนบทไม่มีความรู ้ ไม่รูว้ า่ กฎเกณฑ์เช่นนีหลังจาก

กําหนดแล้วจะต้องผ่านขันตอนเป็ นลําดับ ผ่านการลง
บันทึกของทางการ แค่เข้าใจว่าพูดออกมาก็เป็ นคําพูด
ดุจทองคําทีไม่อาจเปลียนแปลงได้ อีกทังท่านผูช้ ่วยทีอยู่
ด้านข้างก็เป็ นคนที “ปล่อยให้ทาํ ความผิดโดยไม่ขดั ขวาง
ด้วย” ทุกคนจึงยิงไม่กล้าเปิ ดปากพูด

ทําได้เพียงฟั งท่านผูช้ ่วยประกาศคําตัดสินตาปริบๆ สุด

ท้ายยายแก่ก็ถกู ปรับหนึงร้อยเนิน จําคุกห้าปี เพราะอายุ
ของยายแก่มากแล้ว เดิมทีลกู และลูกสะใภ้ทงสองคน
ั
ต้องโดนโบยคนละยีสิบไม้ ยิงต้องแบ่งโทษโบยเก้าสิบไม้
ของยายแก่กนั ด้วย แต่ละคนในยามนีล้วนถูกโบยเสียจน
117
หนังเปิ ด

สําหรับยายแก่ ถึงแม้วา่ จะโดนโบยสิบไม้ แต่เมือต้องดึง

กางเกงลงต่อหน้าคนทังหมูบ่ า้ น โดนตีกน้ ถึงแม้วา่ จะ
เจ็บไม่เท่าลูกชายลูกสะใภ้นาง แต่คิดแล้วก็คงไม่มีทีให้
อยูอ่ ะไรในหมูบ่ า้ นแล้ว ภายหลังจะมีหน้าออกไปเจอผู้
คนอีกไหม

ตอนที 542 ละครสนุกฉากแล้วฉากเล่า

118
ขณะทีซูเซียงกําลังคิดเช่นนีอยูน่ นั ตาเฒ่าในครอบครัว
ยายแก่ทีไม่สง่ เสียงอะไรมาตลอดก็จบั ก้นตัวเองแล้วลุก
ขึนมา บอกว่าสุสานบรรพบุรุษของพวกเขาไม่ได้ฝังไว้ใน
ทีทีถูกต้อง แต่งงานกับภรรยาชัว! หลังจากนันก็ให้ซวไฉ
ิ
ผูน้ นช่
ั วยเขียนหนังสือหย่า ต้องการหย่ากับยายแก่เดียว
นัน หลังจากนันตาเฒ่าก็คกุ เข่าร้องไห้อยูบ่ นพืน บอกว่า
ตนเองทําบาปกรรมอะไร มีชีวิตมาตังหลายปี แล้วยังถูก
ผูค้ นหัวเราะเยาะ

ไม่เคยคิดมาก่อนเลย เขาเป็ นหัวหน้าครอบครัวนีได้

อย่างไร ภรรยา บุตรชายไม่รูเ้ รือง เขาไม่รูจ้ กั สังสอนสัก
ประโยคหรือ ทีคนเหล่านันตีนนเป็
ั นบุตรสาวของเขาแท้ๆ
หากเขาออกมาขัดขวางสักนิด บุตรสาวจะถูกตีจนบาด

119
เจ็บสาหัสเช่นนันไหม

อย่างไรเสียละครใหญ่ฉากนี ซูเซียงและชุ่ยหลิวทีมองอยู่
รวมถึงสองคนทีอยูต่ รงกิงบนต้นไม้ก็มองหน้ากันเอง

ทุกคนคิดว่าเรืองคงจะจบแล้ว คิดไม่ถงึ ว่าทันใดนันซ่งฮุ่ย

จะมาคุกเข่าต่อหน้าซูเซียงและท่านผูช้ ่วยขุนนาง “เซียง
จุนผูย้ งใหญ่
ิ และท่านขุนนางได้โปรดช่วยทวงความเป็ น
ธรรมให้แม่และน้องสาวข้าด้วย!”

ท่านผูช้ ่วยงุนงงไม่รูอ้ ะไรเลย จนซูเซียงคิดถึงคําพูดนี

ก่อนหน้านีหลูว่ ช์ ิวฮวาผูน้ นไม่
ั เพียงแต่ทาํ ร้ายซ่งเย่ว ์ ยาม
นีปากแผลบนมือยังมีเลือดไหลซิบๆ จะต้องทิงรอยแผล

120
เป็ นไว้แน่นอน อีกทัง ซ่งจางซือยังเกือบจะแท้งลูกแล้ว
ด้วย! หลายวันมานีซูเซียงและซ่งหนานพุง่ ความสนใจทัง
หมดไปทีคนบาดเจ็บทังสองคน กลัวว่าจะเกิดความ
พลาดพลัง จึงลืมคําพูดของหลูว่ ช์ ิวฮวาไปเลย

ทีจริงไม่ใช่วา่ ลืมหรอก ซูเซียงแค่คิดว่าเมือใด จะหา

เหตุผลทีชัดเจนไปจัดการนาง จัดการก็ตอ้ งจัดการให้
เรียบร้อย อย่าให้นางเหลือทางหนี ซ่งหนานกลับคิดว่า
ผูด้ ีแก้แค้นสิบปี ก็ยงั ไม่สาย ดูแลคนในบ้านให้ดีก่อน รอ
จนเขามีเงินมีอาํ นาจแล้ว ค่อยจัดการนางก็ยงั ไม่สาย
อย่างไรเมล็ดพันธุก์ ็ปลูกแล้ว แก้แค้นเป็ นเรืองในอนาคต
เขาไม่รบี ! แต่วา่ เรืองนีเขาไม่เคยพูดกับซ่งฮุ่ยมาก่อน
สุดท้ายแล้วก็เป็ นลูกสาวทีเชือฟั งและไม่มีความคิด เห็น
ซูเซียงและท่านผูช้ ่วยทวงความเป็ นธรรมให้คนทีถูกทํา

121
ร้ายแล้ว นางไหนเลยจะทนไหว!

ท่านผูช้ ่วยมองซูเซียงด้วยความสงสัย “เซียงจุนผูย้ งใหญ่

ิ
นี เกิดเรืองวุน่ วายทีไหนอีก”

ท่านผูช้ ่วยรูส้ กึ ตนเองกลัดกลุม้ นัก แต่ไหนแต่ไรมาหมู่

บ้านซ่งนีก็ไม่สงบอยูแ่ ล้ว เขาละไม่เข้าใจจริงๆ หมูบ่ า้ น
เล็กๆ หมูบ่ า้ นเดียว จัดการหมูบ่ า้ นแปดเก้าหมูบ่ า้ นรวม
กันยังไม่ลาํ บากเท่าหมูบ่ า้ นนีเลย โดยเฉพาะหลังจาก
แห้งแล้ง ล้วนกล่าวว่าสภาพแวดล้อมทีเลวร้ายทําให้เกิด
ชาวบ้านกลับกลอก ทุกคนยิงจน สมองก็เหมือนยิงไม่
สามารถใช้งานได้

122
ซูซียงรูเ้ รืองนี กลับยังเอ่ยปาก “ตอนนีท่านผูช้ ่วยขุนนาง
จากทางการอยูท่ ีนีแล้ว เจ้ามีเรืองไม่ได้รบั ความเป็ น
ธรรมได้ก็พดู กับเขาได้เลย”

เดิมทีซง่ ฮุ่ยก็เป็ นแม่นางน้อยทีบอบบางอ่อนโยนอายุ

สิบกว่าปี คนหนึง คุกเข่าโขกศีรษะอยูต่ รงนัน ถึงแม้วา่
บนหัวจะไม่มีเลือดออก และไม่มีตมุ่ ใส แต่ก็เต็มไปด้วย
เม็ดทรายละเอียด ทําให้ดอู อ่ นโยนเป็ นพิเศษ ทําให้ดนู ่า
ทะนุถนอม

ซ่งฮุ่ยเช็ดนําตาไป กลับพูดเรืองวันนันออกมาอย่าง
ชัดเจนยิง ยิงพูดถึงเรืองบาดแผลบนมือของน้องสาวตน
รวมถึงน้องชายในท้องของแม่ทีเกือบไม่อาจรักษาไว้ได้
ยิงพูดก็ยิงปวดใจ เช็ดนําตาเร็วขึนกว่าเดิม แต่นางกลับ
123
ไม่ได้รอ้ งไห้โฮ ไม่ตอ้ งพูดถึงท่านผูช้ ่วยทีมีหลานสาวรุน่
ราวคราวเดียวกัน แม้แต่ชาวบ้านกลับกลอกเหล่านันก็
ยังใจอ่อนเลย

ท่านผูช้ ่วยได้ยินเช่นนีแล้วก็โกรธจนแทบหงายหลัง เขา

คิดว่าช่วงนีหมูบ่ า้ นซ่งไม่ได้มีเรืองอะไรเกิดขึน กลับไม่รู ้
เลยว่าเรืองทีเกิดขึนนันล้วนถูกซูเซียงเหยียบไว้จนมิด
ทันใดนันก็โกรธจนหน้าเขียวหน้าดํา ริมฝี ปากสันเล็ก
น้อย

รีบสังการเจ้าหน้าทีศาล “ไปจับหลูว่ ช์ ิวฮวาตัวก่อเรือง

มา!”

124
หลูว่ ช์ ิวฮวาทีถูกจับมาร้องด้วยความเจ็บปวดตลอดทาง
“ยังมีความยุติธรรมอยูห่ รือไม่ ยังมีกฎหมายบ้าน
เมืองอยูห่ รือไม่! ฟ้าแจ้งขนาดนีเจ้าหน้าทีศาลก็วิงเข้ามา
จับคนในบ้านแล้ว!”

ต้องกล่าวว่าวันนีมีความเคลือนไหวใหญ่โตขนาดนี หลูว่ ์
ชิวฮวาทีชอบดูละครและลูกสาวตัวอ้วนย่อมมาดูใกล้ๆ
ความวุน่ วาย แต่จากทีหลายวันก่อนหน้านีเกือบจะทําให้
ซ่งจางซือแท้ง และทําร้ายซ่งเย่วแ์ ล้ว ในใจก็ตอ้ งหวาด
กลัวอยูบ่ า้ ง

หลังจากเห็นทหารของทางการมา นางก็หดตัวตัวสันอยู่
ตรงประตู กลัวว่าคนเหล่านันจะพุง่ เข้ามาจับนาง แต่วา่
สิงทีทําให้นางโล่งใจก็คือ เจ้าหน้าทีศาลเหล่านันแค่เข้า
125
ผ่านประตูบา้ นนางมา ไม่ได้มองนางเลยสักนิด มุง่ ตรง
ไปทางบ้านหลังทีสามทางทิศตะวันออก

ถือโอกาสในช่วงทีทุกคนไปดูความคึกคัก นางก็แอบวิง
เข้าไปในอุโมงค์ใต้ดินบ้านผูอ้ ืนขโมยมันเทศมาสองชิน
ถือกลับมาแทะกินกับลูกสาว นีไม่ เพิงจะแทะไปได้ครึง
เดียว เจ้าหน้าทีศาลก็พงุ่ เข้ามาจับนางแล้ว

126
ตอนที 543 คนเลวมักถูกข่มเหงด้วยคนเลวเช่นกัน

เจ้าหน้าทีศาลทีมาจับนางไม่เบามือเลยสักนิด แขนทัง
สองข้างทีบีบนางนันเหมือนหมูแล้วลากออกมา
ปากกล่าวว่า “พวกเราเจ้าหน้าทีศาล แน่นอนว่าย่อม
ดําเนินคดีตอนฟ้าแจ้ง หรือเจ้าคิดว่าพวกเราจะเป็ นบุรุษ
ทีย่องเข้าบ้านเจ้าตอนเทียงคืน”

แน่นอนว่าซูเซียงเองก็ได้ยินประโยคนี ยกยิมทีมุมปาก
โดยไม่รูต้ วั คิดในใจ ‘พีเจ้าหน้าที ท่านเป็ นคนของทาง
การ พูดประโยคเหล่านีออกมาไม่ดีมง’ั

127
แต่ซเู ซียงคิดว่าแล้วคิดอีกก็ไม่ได้เตือนอะไร ทีจริงมีคาํ
พูดหนึงทีพูดได้ดี คนเลวย่อมถูกข่มเหงด้วยคนเลว! ถ้า
หากคนทีอยูข่ า้ งๆ เป็ นคนดีพดู อย่างมีเหตุผลกับนาง ก็
คงถูกนางคิดว่าเป็ นลูกพลับนุ่มนิมบีบง่ายละ

จริงดังคาด ประโยคนีของเจ้าหน้าทีนันมัดหลูว่ ช์ ิวฮวาไว้

เสียแน่นหนา ไม่พดู ถึงคําพูดทีว่าคนของทางการจับคน
ตอนฟ้าแจ้งแล้ว แต่เป็ นเอะอะโวยวายว่าทางการสมคบ
คิดกับซูเซียง จะประหารพวกเขาทีเป็ นชาวบ้านธรรมดา

เจ้าหน้าทีอัดนางอีกประโยค “มารดาเจ้าสิ คิดว่าตนเอง

เหมือนหมูชินหนึง ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ส่งให้ขา้ กิน ข้าไม่

128
ยอมเอาเข้าปากหรอก ของน่ารังเกียจ!”

เอาละ ตอนแรกหลูว่ ช์ ิวฮวาไม่ได้คิดอย่างนีแต่ถกู เจ้า

หน้าทีศาลบอกว่านางเป็ นหมูตวั หนึงแล้ว ถูกคนฆ่าได้
อีกทังถูกคนรังเกียจสะอิดสะเอียนกลืนไม่ลง ตอนนีทํา
ให้หลูว่ ช์ ิวฮวาโกรธสันไปทังตัว หอบหายใจหลายครัง
เกือบจะหมดสติไป

ไม่วา่ หลูว่ ช์ ิวฮวาจะกลิงไปมาอย่างไร จะร้องคําราม

อย่างไร สุดท้ายแล้วก็ยงั ถูกเจ้าหน้าทีศาลหลายคนจับ
กดอยูบ่ นลานตากข้าว

หลูว่ ช์ ิวฮวาทีคุกเข่าอยูบ่ นพืน หันหน้าไปก็เห็นซูเซียงคน

129
เลวยืนอยูด่ า้ นข้าง ยังมีสาวใช้ชวที
ั ชือชุ่ยหลิวอยูด่ ว้ ย
กลัดกลุม้ อยูใ่ นใจ ‘เจ้าสุนขั ! อยากจะปาดคอสองคนเลว
นีจริงๆ!’

คําบ่นของหลูว่ ช์ ิวฮวายังไม่ทนั จบ ก็ได้ยินเสียงของซ่งฮุ่ย

“ใต้เท้า ใต้เท้า สตรีผนู้ ีนีแหละทีทําร้ายน้องสาวข้า น้อง
สาวข้าเพิงจะหกขวบเอง บาดแผลบนมือมาก และยัง
ใหญ่ถงึ เพียงนัน ท่านหมอบอกว่าอย่างไรก็ทงแผลเป็
ิ น
ไว้ ภายหลัง ภายหลัง...”

ภายหลังจะพูดคุยเรืองแต่งงานอย่างไร ประโยคนีซ่งฮุ่ยก
ลับพูดไม่ออก ในเมือนางเองก็เป็ นลูกสาวทียังไม่ได้ออก
เรือน แต่วา่ คําพูดของนางก็พดู ถึงส่วนนีแล้ว จะยังมีผใู้ ด
ฟั งไม่เข้าใจอีกเล่า
130
ขณะทีท่านผูช้ ่วยกําลังจะเปิ ดปากพูด ซ่งฮุ่ยก็คกุ เข่าโขก
ศีรษะให้ทา่ นผูช้ ่วยอีก “ได้โปรด ท่านผูช้ ่วยได้โปรดช่วย
ข้าทวงความเป็ นธรรม ท่านแม่ขา้ เดิมทีก็สขุ ภาพแข็งแรง
แต่ถกู สตรีผนู้ ีผลัก น้องชายในท้องเกือบจะไม่อยูแ่ ล้ว
ตอนนียังนอนอยูบ่ นเตียงดูแลครรภ์อยูเ่ ลย! ท่านหมอ
คือ...”

เดิมซ่งฮุ่ยต้องการจะพูดว่า ท่านหมอบอกว่าต้องดูแลดีๆ
แต่เห็นซูเซียงขยิบตาให้นาง ซ่งฮุ่ยก็ไม่ใช่คนโง่ ขณะนัน
เองก็เข้าใจขึนมา มีบางคําพูดแค่ครึง เก็บไว้อีกครึงหนึง
สําหรับคนอืนจะเข้าใจอย่างไร นันก็เป็ นเรืองของผูอ้ ืน
ไม่เกียวอะไรกับนาง อย่างไรเสียนางก็ไม่ได้พดู ออกมา!

131
นีไม่ใช่วา่ ซ่งฮุ่ยมีจิตใจทีไม่ดี อย่างไรเสียการกระทําของ
หลูว่ ช์ ิวฮวานันก็เกินไปจริงๆ ครังนีสามารถรักษาเด็กเอา
ไว้ได้ อีกทังหญิงมีครรภ์ก็รา่ งกายบาดเจ็บ ถ้าหากรักษา
ไว้ไม่ได้ละ! หรือว่าตีนางสักทีแล้วเรืองก็จบ สามารถชด
ใช้หนึงชีวิตได้หรือ

เพราะว่าซ่งฮุ่ยโขกศีรษะไป ร้องไห้ไปแล้วก็พดู ไปด้วย

อีกทังหลูว่ ช์ ิวฮวาไม่มีความสามารถอ้าปากก็ดา่ อยูด่ า้ น
ข้าง อย่าบอกว่าท่านผูช้ ่วยและเจ้าหน้าทีศาลหลายคนที
อยูด่ า้ นหลังไม่ดีเลย แม้แต่เหล่าคนทีรักและทะนุถนอม
ลูกสาวก็ลว้ นรูส้ กึ ว่าเรืองนีหลูว่ ช์ ิวฮวาทําไม่ถกู

ท่านผูช้ ่วยยังคงมึนงงอย่างเห็นได้ชดั สตรีมีครรภ์จะพา

ลูกอายุนอ้ ยออกมาด้านนอกได้อย่างไร แล้วยังมีการ
132
ทะเลาะวิวาทครังใหญ่กบั คนในหมูบ่ า้ น แท้จริงแล้ว
เพราะเหตุใด

ซูเซียงเห็นท่านผูช้ ่วยงุนงง อดไม่ได้จนหัวเราะในใจ แล้ว

อธิบาย “ท่านผูช้ ่วย จุดเริมต้นของเรืองเป็ นเช่นนี หลาย
วันก่อนข้าขึนเขาไปเก็บยาสมุนไพร เห็นทุกคนล้วน
เหนือยล้า ดังนันจึงทําเนือแผ่นแบ่งให้หลายครอบครัว
กิน เนืองจากบ้านผูใ้ หญ่บา้ นซ่งยังมีของเล็กๆ น้อยๆ ที
ยังเก็บไม่เรียบร้อย ดังนันฮูหยินซ่งจึงพาลูกสาวสองคน
มาเก็บของทีบ้าน...”

133
ตอนที 544 ท่านผูช้ ่วยทีความโง่เขลาเต็มใบหน้า

ซูเซียงนิงไปครูห่ นึงแล้วมองหลูว่ ช์ ิวฮวาทีอยูบ่ นพืน แล้ว

หัวเราะเสียงเย็นกล่าว “ใครจะรูว้ า่ หลูว่ ซ์ ือ จะวิงมาถึง
บ้านผูใ้ หญ่บา้ นซ่ง อาศัยตอนทีหัวหน้าซ่งไม่อยูบ่ า้ นมา
แย่งของ ตีซง่ เย่ว ์ แล้วยังผลักซ่งจางซือกลัวจนหน้ามืด”

ซูเซียงพูดว่าซ่งจางซือถูกทําให้กลัวจนหน้ามืด แต่ตอนนี
คนทีเขลาทีสุดก็คือท่านผูช้ ่วย! ไม่ใช่ สมองของเขายังไม่
ตอบสนองกลับมา นีไม่ใช่เซียงจุนให้เนือแผ่นแก่ผใู้ หญ่
บ้านซ่งหรือ แล้วเกียวอะไรกับหลูว่ ช์ ิวฮวา นางวิงไปบ้าน

134
นันไปทําอะไร ไม่ถกู ต้องละ ถึงแม้วา่ เจ้าต้องการจะไป
ค่อยๆ กินค่อยๆ ดืม พูดจาดีๆ ก็ได้ จะไปตีลกู สาวผูอ้ ืน
แล้วยังผลักสตรีมีครรภ์อีก ประโยคนีสุดท้ายแล้วจะพูด
อย่างไรดีเนีย!

“ซูเซียงเจ้ามันคนเลวเท้าสัตว์ เจ้าสตรียวสวาท
ั กวน
โมโหได้ทงวั
ั น ไม่เคยมองเลยว่าตอนนีคนในหมูบ่ า้ นยาก
จนเช่นไร ทุกคนแม้แต่โจ๊กยังไม่มีจะกิน เจ้าสุนขั อย่าง
เจ้ากลับได้กินแผ่นเนืออยูใ่ นบ้าน กินกินกิน กินจนตาย
เลยเจ้าหญิงโง่ทีเหมือนโรคห่า! เจ้าคนโง่ชวเป็
ั นเภทภัย
ต่อสวรรค์ ไม่รูว้ า่ ขโมยเนือแผ่นมาจากผูช้ ายเท่าไร คิดไม่
ถึงว่านังนีจะยังมีหน้าส่งออกไปอีก ข้าแค่จะไปขอสัก
สองชิน เจ้าคนเลวกินได้ ข้ายังกินไม่ได้เลย....”

135
ซูเซียงมองท่าทางโง่เง่าของนางอย่างดูแคลน พูดว่าคน
ในหมูบ่ า้ นแม้แต่ขา้ วสารยังไม่มีกิน พูดตรงๆ เลย ก็คือ
นางทังตะกละทังขีเกียจเลยไม่มีจะกิน ยังมีใครจนขนาด
นีอีกไหม ไม่พดู ถึงความคิดของซูเซียงทีหาหนทางให้ทกุ
คนมีชีวิตรอด ทุกคนไม่ซาบซึงในพระคุณ ถึงแม้วา่ ซู
เซียงไม่สนใจแล้วจะทําอะไรได้ ทุกคนจะยากจนกันหมด
เชียวหรือ เพราะนางขโมยของหรือว่านางไม่ให้สวรรค์ทาํ
ให้ฝนตกลงมา นีไม่ใช่เรืองไร้สาระรึ!

เดิมทีทา่ นผูช้ ่วยยังงงอยูเ่ ล็กน้อย หลังจากได้ยินคําพูด

ของซูเซียงแล้ว ไม่ใช่วา่ เขาไม่เชือซูเซียง แค่รูส้ กึ เรืองที
เป็ นไปไม่ได้นีมันเกิดขึนได้อย่างไร สุดท้ายแล้วสมอง
ของใครทีมีปัญหา หรือว่าเป็ นสมองหมูจริงๆ แต่ทีคิดไม่
ถึงเลยก็คือ เรืองนีเป็ นเรืองจริง! บุคคลสมองหมูเช่นนีทีมี

136
ชีวิตกําลังคุกเข่าอยูข่ า้ งๆ เขา คาดไม่ถงึ ว่าอ้าปากด่ายัง
เป็ นคําพูดของคน! ฮึย นีมันพิลกึ จริง!

ตอนนีท่านผูช้ ่วยไม่คิดว่าหลูว่ ช์ ิวฮวาเป็ นคนอีกแล้ว แต่

เป็ นหมูตวั หนึง! บางทีหมูของผูอ้ ืนล้วนไม่ได้โง่จนเป็ น
เช่นนี!

ท่านผูช้ ่วยก้มหน้าคิดอยูน่ าน ยังรูส้ กึ ว่าเรืองนียากทีจะ

เชือเกินไปแล้ว เงยหน้ามองฟ้า แล้วก็เหลือบมองกลุม่
ชาวบ้านทีกระซิบกันอยูด่ า้ นล่าง ปากอ้าแล้วก็หบุ แม้แต่
เสียงทีพวกเขาพูดกันยังไม่ผา่ นเข้ามาในสมองเขาเลย

หึง หึง หึง หึง... ท่านผูช้ ่วยรูส้ กึ ว่าในสมองของตนเองถูก

137
คนนําก้อนหินมาทุบเหมือนมีรงั ต่อมิปาน ส่งเสียงดังหึงๆ
ไม่หยุด ตัวสันเท่า เกือบจะเป็ นลมไปแล้ว

ไม่ง่ายเลยกว่าจะผ่อนคลายลงได้ ถึงได้ชีมืออันสันเทา
ไปทางหลูว่ ช์ ิวฮวาทีถูกปิ ดปาก “ชาวบ้านกลับกลอก!
ชาวบ้านกลับกลอก!” หลังจากนันก็ยืนมือชีไปทีคนด้าน
ล่าง “เป็ นชาวบ้านกลับกลอกกันหมด!”

ซูเซียงเห็นคนแก่ถกู ทําให้ตกใจไม่เบาแล้ว ก็กลัวจะเกิด

เรือง รีบเข้าไปปลอบโยน

ซูเซียงมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด แน่นอนว่าย่อมไม่
สนใจเรืองความแตกต่างระหว่างชายหญิง ยิงไม่ตอ้ งพูด

138
ถึงนางแค่เดินไปข้างหน้าไปตบบ่าของท่านผูช้ ่วยเพือ
ปลอบขวัญ แต่ทา่ นผูช้ ่วยเอาใจใส่เรืองนี ไม่ตอ้ งพูด
หรอกว่าคนทีอยูต่ รงหน้าเป็ นเซียงจุน แต่เป็ นถึงหวังเฟย
นะ! ตนเองจะทําให้ชือเสียงและเกียรติยศของนางด่าง
พร้อยได้อย่างไร ร่างของเขาถอยหลังโคลงเคลงไปมา
หลายก้าว สะดุดก้อนหินล้มไปข้างหลัง

สายตาของจ้าวเซิงเดิมก็จอ้ งมองมาทางนีตลอด เห็น

ท่านผูช้ ่วยล้มลง ก็รบี เหินกายลงมา ใช้มือข้างเดียวมา
ยันท่านผูช้ ่วยไว้ ถึงได้ปอ้ งกันไม่ให้เขาล้มขาชีฟ้าได้

“ท่านผูเ้ ฒ่า ระวังหน่อย” จ้าวเซิงประคองเขาให้ยืนอย่าง

มันคง พูดด้วยนําเสียงเรียบๆ ไม่รอ้ นไม่หนาว

139
สีหน้าของจ้าวเซิงราบเรียบ มองไม่ออกว่าอารมณ์ดีหรือ
โมโห แต่เช่นนีก็ทาํ ให้คนทีอยูด่ า้ นล่างกลัวมากขึนไปอีก
คล้ายกับว่า มีภาพลวงตาเหมือนพญายมย่างกรายเข้า
มา

“ภรรยา” จ้าวเซิงพูดเสียงเบา เขายืนมือไปจูงมือเล็กของ

ซูเซียง ยืนเงียบไม่พดู ไม่จาอยูข่ า้ งๆ นาง

รอจนท่านผูช้ ่วยสงบลงแล้ว ซูเซียงถึงได้เอ่ยต่อ “มี

ตระกูลไหนบ้างทีไม่หวังให้ลกู หลานเจริญรุง่ เรือง ถ้า
หากว่าเรืองในวันนีไม่ได้รบั การลงโทษ ภายหลังใครก็ไป
ผลักลูกสะใภ้ทีตังครรภ์ของพวกท่านได้ ภายหลังยังต้อง

140
การลูกหลานอยูห่ รือไม่เล่า”

เดิมคนทีอยูด่ า้ นล่างทีช่วยพูดให้หลูว่ ช์ ิวฮวานัน กล่าวว่า

เรืองทังหมดนีซูเซียงแต่งขึนมาเอง ทังยังไม่พดู ว่าเรืองนี
เกิดขึนจริง ก้นบึงของหัวใจของพวกเขาเหมือนกระจก
ถึงแม้วา่ ซูเซียงจะแต่งเรืองขึนมาเอง ใครจะกล้าพูดว่า
หญิงมีครรภ์ทีบ้านตนเองนันเชิญผลักได้ตามสบายกัน

141
ตอนที 545 หลูว่ ช์ ิวฮวาถูกตี

รูส้ กึ ว่าวันนีตนเองได้เปิ ดหูเปิ ดตาจริงๆ ชัวขณะ หัวเราะ

เสียงเย็นแล้วจึงกล่าวว่า “เมือครูพ่ วกท่านบอกว่าตีลกู
สาวบ้านตัวเองแล้วไม่มีความผิด แต่ผลักคนตังครรภ์
บ้านผูอ้ ืน ตีลกู สาวของผูอ้ ืนนัน เรืองเหล่านีพวกท่านมี
ความเห็นว่าอย่างไร พูด พูดออกมาสิ ข้าฟั งอยู!่ ข้า
อยากจะฟั งเสียจริงว่าชาวบ้านกลับกลอกกลุม่ นีจะแต่ง
เรืองอะไรขึนมาอีก! ไม่จาํ เป็ นต้องพูดถึงคนของทางการ
จะไม่รบั ฟั งความคิดเห็นของผูอ้ ืน ไม่ให้คนทัวไปได้พดู
วันนีข้าจะยืนอยูต่ รงนีฟั งพวกเจ้าพูดทีละคน ใครจะเข้า
142
มาพูดก่อน”

คนทีอยูด่ า้ นล่างมองกันไปมองกันมา ผลักกันไปมา

หลายนาที ก็ไม่มีใครเปิ ดปากพูด เวลานีผูช้ ่วยขุนนางนัน
นับว่าเข้าใจแล้ว ชาวบ้านกลับกลอกกลุม่ นีอยากจะปลุก
ระดมเป็ นกลุม่ อยูเ่ ดียวๆ แล้วให้พวกเขาแสดงตัวออก
มาก็ไม่ได้

เขาเองก็ไม่โกรธ รอจนครึงค่อนวันแล้วก็ไม่มีใครออกมา
พูดอะไร เขาเลยกล่าวว่า “หลูว่ ช์ ิวฮวาไม่สนใจกฎหมาย
ของบ้านเมือง ทําร้ายคนโดยไม่มีเหตุผลเลยแม้แต่นอ้ ย
ทําให้หญิงตังครรภ์เกือบแท้งอันตรายสาหัสต่อร่างกาย
กระทังลูกสาวตัวเล็กยังถูกทําร้ายจนเสียโฉม ด้วยเหตุนี
ครอบครัวหลูว่ ช์ ิวฮวาต้องชดใช้คา่ รักษาและค่าปลอบ
143
ขวัญเป็ นเงินสิบตําลึง นอกจากนีให้โบยยีสิบไม้ เพือเป็ น
การเตือนมิให้ผอู้ ืนเลียนแบบ!”

หลูว่ ช์ ิวฮวามึนงงไปชัวขณะ อะไรกัน! นีไม่เพียงแต่ถกู ตี

ยังต้องชดใช้เงินอีก พูดคําพูดเช่นนีออกมาได้อย่างไร
นางไม่ใช่วา่ คิดเพียงแค่อยากจะไป “หา” อะไรกินเท่านัน
นีมันผิดกฎหมายมาตราไหนของกษัตริย ์ เหตุใดพูดแล้ว
พูดอีกว่าต้องชดใช้เงิน จะตีก็ตีให้ตายนะหรือ นางไม่ใช่
ว่ายังไม่ได้ทาํ อะไรหญิงเลวแซ่จางจนเป็ นอะไรหรือ เจ้า
เด็กนันไม่ใช่วา่ ใช้ชีวิตดีอยูแ่ ล้วหรือ

มิหนําซํานางตีแล้วจะเป็ นอะไรไป หลานสาวของนางก็

ไม่อยูแ่ ล้ว นีไม่ใช่แผนของซูเซียงคนเลวนันหรือ ยามนี
นางเองก็ไม่ได้ผลักลูกของซ่งจางซือล้มไหม แต่ก็แค่
144
นอนอยูบ่ นเตียงเท่านันเอง ต่อไปนีชายผูน้ นต้
ั องให้นาง
ได้กินดีอยูด่ ี ไม่ใช่วา่ เป็ นผลดีจากการภัยพิบตั ิหรือ
เจตนาแสร้งทําเหมือนเหนือผูอ้ ืนอะไร! ยังมีเจ้าเด็กเลว
น่าตายนัน เด็กเลวทีต้องใช้เงินเลียง ตายแล้วก็ตายไป
ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงแค่สองแผลเอง เรืองเล็กจะตกใจอะไร
นักหนา!

หลูว่ ช์ ิวฮวาคิดแล้วคิดอีกก็ไม่เข้าใจ แต่ไม่วา่ นางจะต่อ

ต้านอย่างไร ไม่วา่ จะร้องโหยหวนอย่างไรก็ไม่มี
ประโยชน์! เจ้าหน้าทีทีก็เดินมาข้างหน้าแล้วจับกางเกง
ไว้ ตีดงั เพียะเพียะเพียะ

ผูช้ ่วยขุนนางกล่าวว่าโบยยีสิบไม้ ต่อหน้าคนในหมูบ่ า้ น

นันเจ้าหน้าทีโบยไม่ได้โบยนางเพิมสักสองไม้ แต่เพราะ
145
ในใจมีโทสะ ยามโบยจึงหนักมือมากกว่ายายแก่น่าตาย
คนนันอยูม่ าก โบยยีสิบไม้ผา่ นไปแล้ว ร่างกายของหลูว่ ช์ ิ
วฮวาก็แทบจะพิการอยูแ่ ล้ว

ผูช้ ายของหลูว่ ช์ ิวฮวาเพิงจะกลับเข้ามาในหมูบ่ า้ นก็ได้

ยินความเคลือนไหวใหญ่โตเช่นนี ซ่อนตัวอยูใ่ นฝูงชนดู
เรืองน่าสนุก กลับเห็นภรรยาของตนถูกดึงฉุด จึงไร้สติ
เหมือนคนโง่ไปชัวพริบตา

ยิงได้ยินเรืองน่าอับอายใหญ่โตทีหลูว่ ช์ ิวฮวาก่อไว้แล้ว
ไม่เพียงแต่ถกู ตีแล้วยังต้องชดใช้เงินด้วย สามีของหลูว่ ช์ ิ
วฮวาก็อยากจะตีภรรยาน่าโง่ของตนให้ตายเสียจริงๆ

146
ก่อนหน้านีก็รูส้ กึ ไม่ถกู ชะตากับคนเลวนีแล้ว สวยปาน
ดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ เรืองบนเตียงทังดีทงหยาดเยิ
ั มเสีย
ทีไหน เจ้าคนโง่นีพูดง่ายๆ เลยก็คือไม้ทอ่ นหนึง พลิก
ควําไปมาบนเตียงยังไม่เห็นนางร้องคํารามครวญคราง
สักคํา ทําให้เขารูส้ กึ ว่าตนเองไม่ได้ทาํ หน้าทีของผูช้ าย
สําเร็จเลยสักนิด!

เห็นหญิงน่าตายของตนถูกตีจนผิวหนังแตกเช่นนัน เขาก็
ยิงไม่สนใจ กลับนอนไม่หลับ ทํางานไม่ได้ ก็ถือโอกาส
กลับไปเสียเลย ไปหาชุนฮวาเอ๋อร์ของเขา จะเป็ นจะตาย
ก็เรืองของนาง อย่างไรเสียก็ไม่ใช่เขาตีนางจนตาย! ตาย
เสียได้ก็ดี จะดีเลยถ้าให้ชนุ ฮวาเอ๋อร์ของเขาย้ายมา คน
ข้างๆ ก็วา่ อะไรเขาไม่ได้

147
หลูว่ ช์ ิวฮวาอ่อนระทวยอยูบ่ นพืน หายใจหอบก็เจ็บ บน
บันท้ายปรากฏเลือดสดออกมาไม่นอ้ ย ดวงตาเห็นสาย
ตาดูถกู เหยียดหยามของสามีตนเองและเงาทีสง่าผ่าเผย
ค่อยๆ ไกลลับไป ชัวพริบตานันอีกนิดหัวใจของนางก็เจ็บ
ปวดรวดร้าวราวกับเถ้าทีมอดดับ

เห็นคนถูกตีจนน่าเวทนาเช่นนีแล้ว ชาวบ้านทีก่อนหน้านี
ส่งเสียงเอะอะโวยวายไม่รูว้ า่ แท้จริงแล้วมีจิตใจอย่างไร
ตอนนีไม่เพียงแต่ไม่ช่วยพูดให้หลูว่ ช์ ิวฮวา อีกทังยังซํา
เติม ตังแต่หวั จรดหางไม่มีใครมาช่วยนางใส่เสือผ้าให้
เรียบร้อย ส่งนางให้ไปหาหมอ เย็นชาเสียจนทําให้คน
ประหลาดใจ

148
ตอนที 546 ก็ถือว่าซือลูกน้องแล้ว

สําหรับจุดนีนันซูเซียงเองก็เข้าใจ ถึงอย่างไรในตาของ
พวกเขาก็มองเพียงแค่เงินเล็กน้อย พูดให้ไม่คอ่ ยน่าฟั ง
เท่าไร ก็คือเจาะเข้าไปในแผ่นทองแดงจนเป็ นโพรงแล้ว
ให้พวกเขาถือเงินออกมารักษาคนก็ไม่เกียวข้อง เหอะ ไร้
สาระจริงๆ!

นียังไม่ถือว่ามืด ผูช้ ่วยขุนนางถามต่อว่า “เงินสิบตําลึง

นันเล่า รีบเอาออกมา นําเงินออกมาแล้วรีบไสหัวไปซะ

149
เห็นหน้าคนกลับกลอกเช่นเจ้าแล้วรําคาญ!”

จ้าวเซิงยืนจูงมือซูเซียงอยูด่ า้ นข้างตลอด หลุบตาลง ไม่รู ้

ว่าเขากําลังคิดสิงใด แต่ยามนีเอง ซูเซียงเห็นริมฝี ปาก
ของเขากระตุกยิกๆ

ซูเซียงไม่เคยเป็ นเช่นนีทีไหนกัน มองผูช้ ่วยขุนนางหนึงที

กล่าวเสียงเบา“ท่านระวังเรืองภาพลักษณ์หน่อยละกัน”

คิดไม่ถงึ ว่าชายชราจะมีกิรยิ าวาจาสุภาพอ่อนโยน โบก

แขนเสือ “ภาพลักษณ์อะไรใส่ใจทําไมกัน จะต้องพูดถึง
ภาพลักษณ์อะไรกับกลุม่ คนกลับกลอกนัน! เจ้าสาม รีบ
พยุงคนขึนมา ให้นางกลับบ้านไปเอาเงิน! ถ้าหากไม่มี

150
เงินก็ยอ่ มได้ จับนางโยนไปทีราบหมีดาํ เสีย!”

ซูเซียงรูว้ า่ ประโยคของผูช้ ่วยขุนนางนีเป็ นเพียงเพราะ

อารมณ์โกรธ ถึงแม้วา่ จะมีคนทําความผิดมากกว่านี
นอกเสียจากว่าได้รบั บัญชาจากจักรพรรดิให้สงั หารก่อน
ค่อยกราบทูล คดีอืนนันต้องไต่สวนทีละขันตอน ต้อง
ผ่านการพิจารณาตรวจสอบก่อนถึงจะสามารถตัดหัวได้
ท่านผูช้ ่วยไหนเลยจะสามารถโยนคนไปหาหมีได้

แต่รูก้ ็รู ้ ลูกตาของซูเซียงไม่กลอกไปมา ยิงไม่ตอ้ งอธิบาย

ให้ทกุ คนเข้าใจแล้ว นางไม่ได้มีจิตใจว่างสนใจใคร่รู ้ ชาว
บ้านเหล่านันก็ไม่ได้เรียนหนังสือมาก รูส้ กึ เพียงว่าท่านผู้
ช่วยทีซือสัตย์นีมีอาํ นาจมากในการตัดสินเป็ นตาย จะตี
พวกเขาให้ตายหรือนําไปขายก็ขนอยู
ึ ก่ บั ประโยคเดียว
151
ของท่านผูช้ ่วย ไม่ได้รูว้ า่ อะไรคือกฎหมายบ้านเมือง แต่
ละคนกลัวจนมึนงง คิดในใจ ว่าภายหลังจะไม่เป็ นศัตรู
กับซูเซียงคนเลวแล้ว ไม่ได้เจตนาพูดสนุกปาก รูอ้ ีกทีก็
รักษาชีวิตไว้ไม่ได้แล้ว นันถึงได้เรียกว่าจุดจบของจริง!

ก่อนหน้านีก็มาด้วยกัน สตรีอว้ นทีท้องค่อนข้างใหญ่

ท่ามกลางหมูค่ น ได้ยินว่าจะส่งมารดาของนางไปทีเขา
ด้านหลังไปหาหมาป่ า ก็เดินมาข้างหน้า แล้วถีบไปทีแม่
ของนางหนึงที “เจ้าหญิงน่าตาย คนโง่ทีไร้ประโยชน์!
เอาละๆ ลูกสาวของข้ายังต้องการให้เจ้าดูแล ข้าจะถือว่า
ซือบ่าวรับใช้ละ! มารดามันโชคร้ายจริง! ”

ลูกสาวตัวอ้วนถีบหลูว่ ช์ ิวฮวาจนมึน หลังจากนันก็เงย

หน้าขึนถามผูช้ ่วยขุนนาง “ใช่เงินสิบตําลึงหรือไม่”
152
ผูช้ ่วยขุนนางไม่รูฐ้ านะของลูกสาวตัวอ้วน พยักหน้า “ใช่
เงินสิบตําลึง!”

สตรีอว้ นหันหน้ากลับไปจ้องคนทีมึนมีเลือดไหลสับสนที
พืนด้วยความเกลียดชัง กระตุกมุมปากกล่าว “ได้ยินว่า
ซือสาวใช้คล่องแคล่วไปทํางานใช้เงินเพียงแค่แปดตําลึง
สิบตําลึงนีแพงเกินไปแล้ว! กลับไปข้ายังต้องเชิญหมอ
มาให้นาง แล้วยังต้องจัดยา ต้องใช้เงินเท่าไหร่ เอาละๆ
ถือว่าช่วยชีวิตคนได้ขนสวรรค์
ึ ชนเจ็
ั ดแล้วกัน...”

หลังจากเสียงพูดซุบซิบนันจบลง หญิงอ้วนก็หนั ไปพูด

กับผูช้ ่วยขุนนาง “ใต้เท้าโปรดรอสักครู ่ ข้าจะไปนําเงิน
มา ใช่แล้ว สัญญาขายตัวของนางท่านต้องให้ขา้ เช่นกัน
153
นะ”

ผูช้ ่วยขุนนางมึนงงไปชัวขณะ นีมันอะไรกันเนีย ถึงแม้วา่

เขาต้องการให้หลูว่ ช์ ิวฮวามอบเงินสิบตําลึง แต่วา่ ถ้า
หากนางไม่มี เขาเองก็ไม่ได้จะส่งนางไปหาหมีดาํ จริงๆ
นะ!

หันกลับไปมองจ้าวเซิงและซูเซียงว่ามีความเห็นอย่างไร
ผลลัพธ์คือทังสองคนก้มหน้า ไม่พดู จา ราวกับว่านิวเท้า
ของตนเองนันมีดอกไม้งอกขึนมา ไม่แสดงท่าทีอะไรเลย
แม้แต่นอ้ ย

ครังนีซูเซียงไร้ซงคํ
ึ าพูด หลูว่ ช์ ิวฮวาน่าสงสารจริง แต่

154
ท้ายสุดแล้วลูกสาวตัวอ้วนของนางนันก็ไม่ตา่ งกัน พูด
อย่างไรก็เป็ นแม่แท้ๆ ของตนเอง คาดไม่ถงึ ว่าสตรีอว้ น
จะทําเช่นนี ซูเซียงรูส้ กึ ว่า ตังแต่มาถึงโลกนีทุกวันล้วน
ทําลายแนวคิดเดิมของตนไป

ซูเซียงก้มหน้าตําหนิอยูใ่ นใจ ไม่มองสีหน้าลําบากใจของ

ผูช้ ่วยขุนนางเลยแม้แต่นอ้ ย

ผูช้ ่วยขุนนางเห็นทังสองคนก้มหน้า เข้าใจว่าท่านอ๋อง

และหวังเฟยบอกเป็ นนัยแล้ว ดังนันจึงเปิ ดปากพูด “เช่น
นันก็ได้ เจ้ากลับไปนําเงินมา ภายหลังไม่นานข้าจะให้
นางเขียนใบรับรองขายตัว”

155
ตอนที 547 ผูช้ ่วยขุนนางจากไปดือๆ

156
ทีจริงทางการไม่ทาํ หน้าทีเป็ นตัวการทําการซือขาย พวก
เขาเพียงแค่ควบคุม แต่สถานการณ์เช่นวันนี หากหลูว่ ช์ ิ
วฮวาไม่ลงชือ สตรีอว้ นก็จะไม่ให้เงิน นางก็จะเหลือเพียง
หนทางตายอย่างเดียว ดังนันผูช้ ่วยขุนนางจึงไม่ลาํ บาก
ใจ ลงนามให้เลย

จวบจนครอบครัวยายแก่ถกู เจ้าหน้าทีศาลพาตัวไปแล้ว
หลูว่ ช์ ิวฮวาทีเกือบตายก็ถกู ลูกสาวตัวอ้วนจับแขนทัง
สองข้างด้วยแรงทังหมดไป เดินไปเหมือนหมูตายถูกลาก
เลย! ชาวบ้านทีอยูด่ า้ นล่างเริมทีจะปรึกษากัน บ้างก็พดู
ว่าทางการใช้อาํ นาจรังแกคน บ้างก็พดู ว่าซูเซียงไม่มี
ความเมตตากรุณา แม้แต่คนในหมูบ่ า้ นเดียวกันยังทํา
ร้าย...

157
ผูช้ ่วยขุนนางก็กลับไปเสียดือๆ!

ก่อนหน้านีให้พวกเขาพูด ทุกคนเหมือนเลือยนําเต้าใน
ปาก ตอนนีให้พวกเขาปิ ดปาก กลับวุน่ วายขึนมา นีมัน
เรืองอะไรกัน! จริงดังทีหวังเฟยพูด คนปกติทวไปไม่
ั
สามารถอยูร่ ว่ มกับคนเหล่านีได้!

ชุ่ยหลิวทนฟั งต่อไปไม่ไหวแล้ว ไปตีฆอ้ งทองแดงสองที

คนทีอยูด่ า้ นล่างเงียบลงทันที ซูเซียงจัดการผมยาวของ
ตน จูงแขนของจ้าวเซิง ท่าทางลําพองใจ “ข้าว่านะ บาง
เวลาทุกคนทําเสียงดังเอะอะโวยวายพูดเรืองลําบากของ
ผูอ้ ืน ไม่สไู้ ปแบกนํามารดทีนา ดูวา่ ปี นีแห้งแล้งอย่างไร
ถ้าหากว่ายังกินดีขีเกียจกันเช่นนีต่อไป ไม่ชา้ ก็เร็วผูค้ น
จะต้องหิวตาย!”
158
คําพูดของซูเซียงนันถึงแม้วา่ จะมีความถากถางเยาะเย้ย
ปนอยู่ แต่แท้จริงแล้วก็เป็ นความหวังดี ให้คนเหล่านันที
ปกติยามไม่มีกิจธุระแล้วให้ยงุ่ กับเรืองของผูอ้ ืนน้อยๆ
หน่อย ใส่ใจดูแลทีดินของตนเองให้มาก อย่างไรเสีย
ทีดินก็เป็ นพืนฐานการดํารงชีวิตของพวกเขา

แต่คนเหล่านีไหนเลยจะฟั งต่อไปได้ คนทีอยูด่ า้ นล่างพูด

คุยกันเซ็งแซ่ เหล่าเจ้าหน้าทีเห็นซูเซียงยังพูดไม่จบ ผู้
ช่วยขุนนางก็ปรายตามองพวกเขา รีบดึงมีดเล่มใหญ่ ไป
พาดอยูต่ รงลําคอของชายคนหนึงเสียเลย

ชายผูน้ นกลั
ั วจนสันไปทังตัว หนาวเหน็บ ตัวสันจนฉีราด

159
คุกเข่าลงบนพืนเสียงดังตุบ

ซูเซียงไม่ได้สง่ สายตาดุจมีดให้เขาเลยสักนิด แค่ความ

กล้าหาญอันน้อยนิดนี จะสามารถดินรนได้อย่างไรกัน
กล่าวได้วา่ เขาไม่มีสมองแล้วกัน ยังรูจ้ กั กลัว ถ้าบอกว่า
เขามีสมองละ เฮ่ย กลุม้ ใจ!

ซูเซียงกระแอม ชุ่ยหลิวเคาะฆ้องทองแดงอีกที คนทีอยู่

ด้านล่างจึงไม่กล้าเปิ ดปากอีก ซูเซียงจึงได้พดู ว่า “ใช่
แล้ว ข้ายังมีเรืองทีต้องการพูดกับทุกคน สําหรับจะฟั ง
หรือไม่ฟัง นันก็เป็ นเรืองของพวกท่านแล้ว!”

ซูเซียงนิงเล็กน้อยไปครูห่ นึง ถึงได้กล่าวต่อ “พระราช

160
โองการจากทางการได้เขียนไว้อย่างชัดเจนแล้ว ควบคุม
ทุกอย่างในหมูบ่ า้ นให้ปลูกรากปานหลานจํานวนมาก
ทางข้ายังมีเมล็ดจํานวนหนึง ถ้าหากทุกคนปลูกก็ยงั นับ
ว่ายังทัน เมือปลูกไม่โตข้ายังช่วยสอนพวกท่านให้ทาํ
กระท่อมได้ ยังสามารถช่วยรักษาชีวิตได้ ถ้าไม่ได้จริงๆ
ข้าก็แบ่งต้นอ่อนให้พวกท่านครึงหนึงได้ ไม่คิดเงิน”

“พวกท่านต้องการปลูกก็มาหาข้า ถ้าไม่ปลูกก็ทงไว้
ิ !”
ประโยคสรุปสุดท้ายนีเมือพูดจบแล้ว ก็ไม่คิดจะเปิ ดปาก
พูดอีก

ประโยคของซูเซียงนันไม่พดู ก็ดีอยูแ่ ล้ว เสียงถกเถียง

ด้านล่างยิงดังขึน ได้ยินซูเซียงกล่าวเช่นนีแล้ว คนทัง
หลายก็ทยอยชีมาทางนาง
161
ก่อนหน้านีคนในหมูบ่ า้ นเกรงกลัวอํานาจของซูเซียง
กลัวว่าซูเซียงจะสมคบกับทางการขูดรีดพวกเขา ตอนนีรู ้
สึกว่าซูเซียงคุกคามพวกเขาให้ไปตาย

“เจ้าหญิงเลวดุรา้ ย นีต้องการให้พวกเรานําทีดินถอน
ออกให้หมดแล้วไปปลูกรากหญ้าเล็กๆ น้อยๆ ของเจ้าใช่
หรือไม่!”

“อย่าคิดว่าเจ้าเป็ นเซียงจุนอะไรจะมีทางการปกป้อง ใคร

จะรูว้ า่ นันเป็ นชายชูค้ นทีเท่าไรของเจ้า”

“เจ้าคนเลวต้องการจะให้พวกเราหิวตายใช่หรือไม่! ต้อง

162
การปลูกก็ให้ทางการตัดหัวพวกเราให้หมดเลยสิ! เจ้ามัน
สิงของทีเป็ นเภทภัยเหมือนโรคห่า”

“ใช่ๆ ตัดคอพวกเราเลย เห็นเลือดนองแล้วคงจะสบายใจ

ขึนใช่ไหม เหยียบยําเช่นนีจะกลุม้ อกกลุม้ ใจไปทําไม!”

“รากหญ้าเล็กน้อยๆ นันเอามาทําอะไรได้ ทีนาไม่ปลูก

อาหาร เจ้าให้พวกเราปลูกหญ้าเหล่านัน จะรอให้พวก
เราเปลียนเป็ นคนฆ่าวัวฆ่าม้ารึ! เจ้าคนเลว เจ้านีมันใจ
ดําจริง...”

163
ตอนที 548 มาตรวัดความฉลาดถูกทําลายได้

“สวรรค์ ท่านเปิ ดตาดู...หญิงเลวสมคบคิดกับทางการไม่

ให้หนทางเอาชีวิตรอดแก่พวกเราคนธรรมดาทีน่า
สงสาร”

ซูเซียงรูส้ กึ หมดคําพูดไปชัวขณะ ก่อนทีดวงวิญญาณ

ของนางจะมา เจ้าของร่างเดิมก็ไม่ได้รบั การแยแสจาก
คนในหมูบ่ า้ นอยูแ่ ล้ว ซูเซียงรูส้ กึ ว่า นับว่าเป็ นการรับผิด
ชอบทียากจะหลบเลียงของร่างเดิมทีท้องทังทียังไม่ได้
แต่งงาน แต่ไม่ใช่เช่นตอนนี! ซูเซียงก็ไตร่ตรองกลุม้ ใจ

164
อย่างหนักช่วงหนึง สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถหาจาก
ความทรงจําของเจ้าของเก่าได้วา่ จุดทีเป็ นปั ญหา
ระหว่างนางและคนในหมูบ่ า้ นคืออะไร ความเกลียดชัง
เช่นนี จะไม่มีทีมาสักหน่อยหรือ

ถือว่าเจ้าของร่างเดิมเป็ นหญิงมีครรภ์ทียังไม่ได้แต่งงาน
ไม่ได้รบั การแยแสแล้วอย่างไร แต่ตนเองก็ไม่ได้ไปหา
เรืองคนในหมูบ่ า้ น ปั ดโถ่เอ๊ย!

ผูช้ ่วยขุนนางเหงือท่วมศีรษะ ท้ายทีสุดลมหายใจไม่พน่

ออกมาเลย

จ้าวเซิงยังคงนังอยูท่ า้ ยสุดกล่าวกับผูช้ ่วยขุนนาง หันไป

165
มองกลุม่ ชาวบ้านด้วยสายตาเยือกเย็น หลังจากนันก็
กล่าวกับซูเซียง “ภรรยา ไม่จาํ เป็ นต้องเปลืองนําลายกับ
คนโง่กลุม่ นันหรอก ไปเถอะ”

จ้าวเซิงเคยคิดแล้ว ว่าจะจัดการกับคนกลุม่ นีอย่างไร ให้

พวกเขาได้หลาบจําเสียบ้าง จะได้ไม่มาสร้างความวุน่
วายให้ซเู ซียงอีก แต่ตอนนีดูแล้วน่าจะไม่สาํ เร็จ สมอง
ของคนกลุม่ นีน่าจะเหมือนถูกฟ้าผ่ามิปาน ไม่อยูก่ บั ร่อง
กับรอย

คิดอยากจะเขียเหล่าคนไร้สมองเหล่านันไป ไม่สยู้ า้ ย
ภูเขาทังลูกไปน่าจะเป็ นไปได้มากกว่า!

166
เขาเคยคิดตอนอารมณ์เสียว่า หรือจะหาวิธีนาํ คนในหมู่
บ้านขายไปให้หมด หรือจะตัดหัวให้หมดเลยดี แต่เมือ
สงบอารมณ์ได้แล้วก็คิดอีกว่าซูเซียงใช้ชีวิตอยูท่ ีนีมา
นานแล้ว ถ้าหากคนในหมูบ่ า้ นเกิดปั ญหา คนอืนจะมอง
ซูเซียงอย่างไร

วันนีเขาไม่สนใจไยดีอะไรแล้ว เพราะชีวิตของภรรยาเขา
นันคือ อยากทําอะไรก็ทาํ ภายหลังเขาจะเกลียกล่อม
ภรรยาตัวน้อยให้ยา้ ยออกจากทีนี อยูร่ ว่ มกับคนสมองไม่
ดี มาตรวัดความฉลาดก็ถกู ทําลายได้

ตอนนีซูเซียงไม่รูว้ า่ ผูช้ ายของตนนันกําลังมีความคิดเช่น

นี ถ้าหากได้ฟังเสียงในใจเขาแล้ว ซูเซียงคงจะต้องสงสัย
แน่วา่ บุรุษน่าตายคนนีก็ขา้ มมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด
167
เช่นกันใช่หรือไม่

สุดท้ายแล้ว ละครตลกทีสับสนวุน่ วายก็จบลงอย่างสวย

งามเพราะผูช้ ่วยขุนนางสลบไป!

ผ่านช่วงเวลาแห่งอารมณ์มาพักหนึง ท่านผูช้ ่วยขุนนาง

ย่อมไม่ได้เป็ นอะไรมาก ถูกชุ่ยหลิวบีบนวดให้ไม่นานก็
ตืนขึน

“โอย ข้าโกรธจนไม่ไหวแล้ว โกรธจะตายแล้ว!” ผูช้ ่วยขุน

นางเมือตืนขึนก็ลบู หน้าผากของตน หอบหายใจหนักๆ
ไม่หยุด ดวงตายังคงถลึง ดูแล้วคงจะโกรธมาก

168
ซูเซียงอยูด่ า้ นข้างมองเขาเหมือนกบมิปาน ทังอารมณ์ดี
ทังขบขัน หันกลับไปถามผูเ้ ฒ่าหวัง “ท่านพ่อ ท่านผูช้ ่วย
ไม่ได้เป็ นอะไรมากใช่หรือไม่”

แววตาของผูเ้ ฒ่าหวังแข็งทือครูห่ นึง แต่สดุ ท้ายก็กลับมา

เป็ นปกติอย่างรวดเร็ว โบกมือ กล่าวว่า “ไม่เป็ นอะไร แค่
ร้อนใจมากไปชัวครู”่ แต่ก็หนั กลับมาพูดกับท่านผูช้ ่วยว่า
“ข้าจะบอกให้นะพีชาย ท่านอายุมากแล้ว อีกทังยังเป็ น
คนของลูกหลาน เหตุใดจึงต้องโมโหขนาดนันด้วยเล่า
ท่านต้องใจกว้างอีกหน่อยรูห้ รือไม่”

เดิมทีวนั นีท่านผูช้ ่วยขุนนางก็รูส้ กึ คอหอยเต็มไปด้วย

เลือดแล้ว ได้ยินผูเ้ ฒ่าหวังกล่าวเช่นนีแล้วอีกนิดคงจะ
อาเจียนออกมาจริงๆ ค่อยๆ กลืนมันลงไป สีหน้ากลาย
169
เป็ นสีแดงกํากล่าวว่า “ขอบคุณน้องชายทีเตือนสติ!”

ราวกับว่าผูเ้ ฒ่าหวังจะไม่เห็นความนัยของคําพูดของ
ท่านผูช้ ่วยเลยแม้แต่นอ้ ย ยกยาในมือไปกล่าวไปว่า “อ่อ
ไม่ใช่ขา้ เป็ นน้องชายแล้วอยากจะพูดกับท่าน ชาว
บ้านกลับกลอกกลุม่ นันมีสงใดให้
ิ น่าโมโห ไม่จาํ เป็ นต้อง
โกรธจนตัวเองแย่ พวกเขายังอยูท่ ีนันปรบมือดีใจเลย จะ
กลุม้ ใจไปทําไมกัน ”

ท่านผูช้ ่วยรูส้ กึ จุกอยูใ่ นลําคอ มีรสชาติอย่างหนึงที

เหมือนเลือดคาวแพร่กระจายอยูใ่ นปาก เขารูว้ า่ คําพูด
ของผูเ้ ฒ่าหวังนันเป็ นความจริง แต่ความจริงนันเหตุใด
จึงไม่เข้าหูนกั เล่า นีเป็ นสิงทีเขาต้องการหรือ นีเป็ นสิงที
เขาต้องการหรือ ไม่ใช่โครกกก...เอิกกกก...
170
ซูเซียงสังเกตเห็นความผิดปกติของท่านผูช้ ่วย ขณะที
กําลังคิดว่าจะเข้าไปปลอบ ก็ได้ยินเสียงหงุดหงิดของ
ท่านพ่อ “กลุม่ ชาวบ้านกลับกลอกก็มีสภาพจิตใจเดียว
ท่านมีเรืองอะไรไม่พอใจ พูดออกมาให้ขา้ มีความสุข
เถอะ ข้าบอกให้นะพีชาย เหตุใดท่านจึงไม่สงบเสงียม
เจียมตัวขนาดนันละ...”

171
ตอนที 549 คลืนสมองไม่อยูก่ บั ร่องกับรอย

ยามนีเอง สุดท้ายแล้วท่านผูช้ ่วยก็ทนไม่ไหวจริงๆ

อาเจียนออกมาเป็ นเลือดข้นสีดาํ หลังจากนันก็ลม้ ลงบน
เตียง

เหตุการณ์ไม่คาดคิดทีเกิดขึนกะทันหันทําให้ซเู ซียงตกใจ
มาก แม้แต่มือทีของจ้าวเซิงมันคงทีจูงมือนางอยูน่ นยั
ั ง
อดไม่ได้ทีจะบีบแน่น
172
แม่เฒ่าหวังทียกนําเข้ามาทางประตูเห็นฉากนีเข้าพอดีก็
ตกใจค้างไปชัววินาที อ่างนําทีอยูใ่ นมือร่วงลงบนพืนดัง
โครม นําเปี ยกทัวทุกมุมห้อง แม้แต่ตนเองยังถูกนําสาด
เสียจนเป็ นลูกหมาตกนํา แม้แต่คนทีอยูข่ า้ งๆ ก็เปี ยกไป
ด้วย

คนทีอยูใ่ นห้องทียืนหยัดมันคงมีเหลือเพียงแค่ผเู้ ฒ่าหวัง

เพียงคนเดียว เขายืนอยูต่ รงหัวเตียงดึงผ้าออกมาทีไม่รู ้
ว่าสะอาดหรือไม่ เช็ดทีปากของท่านผูช้ ่วยลวกๆ หลัง
จากนันก็ยกมือจับชีพจรเขา พยักหน้าพึมพําสองที

ท่ามกลางเวลาทีซูเซียงและคนอืนๆ กําลังตกใจอยูน่ นั ผู้

เฒ่าหวังจึงได้กล่าวว่า “เลือดนันอาเจียนออกมาได้ก็ดี
173
แล้ว สารพิษทีตกตะกอนอยูข่ องเขานันนานวันมากแล้ว
ถ้าหากไม่อาเจียนออกมา ดูวา่ สามวันห้าวันคงจะกําเริบ
ถึงเวลานัน ท่านเซียนลัวก็ช่วยกลับมาไม่ได้ ดูแล้วท่าน
คงทําความดีในทุกวัน สวรรค์ถงึ ได้มองเห็น”

ซูเซียงกะพริบตาแล้วกะพริบตาอีก มองท่านพ่อของนาง
แล้วก็หนั กลับไปมองจ้าวเซิงทีไม่แสดงความรูส้ กึ นาง
รูส้ กึ ว่า วันนีโลกได้เปลียนผันไปแล้วใช่หรือไม่ ท่านพ่อ
ของนาง พ่อของนางทีเหมือนเป็ นคนไม่มีแผนการใดๆ
เหตุใดจึงรูส้ กึ ว่าเหตุการณ์ทีเกิดขึนวันนีจะเกิดจากความ
ตังใจของเขากัน

ปกติแล้วไม่เคยรูส้ กึ ว่าพ่อของนางจะมีความสามารถใน
การทําให้คนโกรธได้เช่นนี ปกติมกั จะพูดไปยิมไป วันนี
174
เฮ้อ...ซูเซียงมันใจว่าการขู่เข็ญของท่านพ่อนางนันเป็ น
ความตังใจ!

ยามนีเองซูเซียงถึงได้สติกลับมา มิน่าเล่านางถึงได้รูส้ กึ
ตลอดว่าสีหน้าของท่านผูช้ ่วยไม่ดี คิดมาตลอดว่าเขา
โกรธ ยามนีดูแล้วไม่น่าจะง่ายขนาดนัน

เมือจิตใจสงบลงเล็กน้อยแล้ว จึงได้ถามผูเ้ ฒ่าหวัง “ท่าน

พ่อ พิษทีอยูใ่ นร่างของท่านผูช้ ่วยคือพิษอะไร แท้จริง
แล้วเกิดอะไรขึน”

ผูเ้ ฒ่าหวังเกาศีรษะทีเป็ นสีดอกเลาของตนเองแล้วกวัก

มือเรียกซูเซียง “เจ้าเข้ามาจับดูก็รูไ้ ม่ใช่หรือ เหตุใดจึง

175
ต้องมาถามข้า”

ฮึย ข้าจะระเบิดโทสะแล้วนะ! ซูเซียงเกือบจะไม่ได้โกรธ

ตัวเองแล้ว วันนีท่านพ่อของนางได้เปลียนเป็ นคนอีกคน
แล้วหรือไม่ หรือว่า...โอ้มารดา นางไม่กล้าคิดต่อ

แต่ทา่ มกลางความงุนงงสงสัยของซูเซียงนัน แท้จริงผู้

เฒ่าหวังก็คือผูเ้ ฒ่าหวัง ไม่ได้เปลียนไส้ใน ไม่ได้เปลียน
วิญญาณ เพียงแต่วนั นีราวกับว่าสมองไม่อยูก่ บั ร่องกับ
รอย

ซูเซียงเดินไปจับชีพจรของท่านผูช้ ่วย หัวคิวหมวดแน่น

ขึน หันไปมองจ้าวเซิงโดยไม่รูต้ วั

176
จ้าวเซิงทีปิ ดปากเงียบอยูด่ า้ นข้างมาตลอด ครังนีเห็นว่า
ภรรยาตัวน้อยของตนพบปั ญหาจึงต้องการความช่วย
เหลือจากเขา เรืองน่ายินดีเช่นนียังต้องการหรือไม่เล่า!
รีบกุลีกจุ อเข้าไปใกล้ๆ “ภรรยา มีอะไรหรือ”

ซูเซียงกัดริมฝี ปากล่าง ดูแล้วในบ้านไม่มีคนนอก จึงพูด

กับจ้าวเซิง “ท่านมาลองจับดูส”ิ

ครังนีในทีสุดผูเ้ ฒ่าหวังก็ไม่มนคงเล็
ั กน้อย มองไปยังจ้าว
เซิงอย่างแตกต่างออกไป “ลูกเขย เจ้ารักษาคนได้ดว้ ย”

จ้าวเซิงยังคงมีสีหน้าราบเรียบ พยักหน้าให้ผเู้ ฒ่าหวัง

177
“ใช่ ทําเป็ นนิดหน่อย”

ตอนนีผูเ้ ฒ่าหวัง ยังไม่รูว้ า่ ทีว่าลูกเขยของเขานันทําเป็ น

นิดหน่อยนันแม้แต่หมอในวังหลวงยังเทียบไม่ติด ถ้า
หากรูล้ ะก็...โอ้ ดูเหมือนว่าตอนนีก็แปลกใจมากแล้ว!

ราวกับว่าตอนนีใจของจ้าวเซิงนันจะทุม่ เทไปกับการจับ
ชีพจรของท่านผูช้ ่วย หัวคิวขมวดพักหนึง ไม่ลงั เลใจทีจะ
ถาม “คือพิษเปลวเพลิง เหมือนพิษทีข้าเคยถูกไม่มีผิด!
แต่ปริมาณการใช้ในแต่ละครังนันต้องระวังเป็ นพิเศษ
ครังหนึงต้องใช้ทีละน้อย ดังนันจึงจะไม่ถกู พบได้ วันนีถ้า
หากไม่เกิดเรือง เกรงว่าภายในสามวันเขาจะต้องชะตา
ขาดไปอยูใ่ ต้ธรณีแน่ อีกทังยังไม่ทนั รูส้ กึ ตัวด้วย!”

178
ตอนที 550 วิญญาณทังเจ็ดออกมาเทียวเล่น

ก่อนหน้านีผูเ้ ฒ่าหวังก็สงสัยเพียงเท่านีเช่นกัน ถึงแม้วา่

ฝี มือทางการแพทย์ของเขาจะไม่เลวเลย แต่เรืองปริมาณ
ของพิษเปลวเพลิงนันยังนับว่าน้อยอยู่ ถ้าหากว่าก่อน
หน้านีเขาไม่ได้ทาํ การรักษาจ้าวเซิงมาก่อน รูว้ า่ อาการที
แสดงออกของพิษเปลวเพลิงเป็ นเช่นนี เกรงว่าตอนนีคง
สงสัยแล้วก็ยงั ต้องสงสัยต่อไป

179
ยิงไม่ตอ้ งพูดถึง ถ้าหากว่าเปลียนเป็ นหมอคนอืนมาดู
ไม่แน่วา่ จะคงจะคิดว่าเหนือยตาย คงจะมองไม่ออกสัก
นิด

คําพูดของจ้าวเซิงนันเหมือนทิงระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้ผู้
เฒ่าหวังอย่างไม่ตอ้ งสงสัย ถึงแม้วา่ เข้าจะเคยสงสัย แต่
เมือได้ยินคําตอบทียืนยันแล้ว เขาก็สนไปทั
ั งตัวอย่างไม่
มีสาเหตุ

มีเพียงแค่ผเู้ ฒ่าหวัง คนทีเหลือในบ้านได้ยินสิงทีจ้าวเซิง

พูดแล้วล้วนมีสีหน้าไม่สดู้ ี คนทีไม่รูฐ้ านะทีแท้จริงของ
จ้าวเซิงตัวอย่างเช่น สองสามีภรรยาแซ่หวังทังสองคน
ล้วนรูส้ กึ ว่าพิษเปลวเพลิงนันเป็ นยาพิษทีมีมลู ค่ามาก
180
เหตุใดจึงพูดเหมือนเป็ นผักกาดขาวทีอยูใ่ นตลาดเช่นนัน
หนึงปี ทีผ่านมานีเขาพบคนถูกพิษชนิดนีถึงสองคนแล้ว!

และคนทีรูฐ้ านะทีแท้จริงของจ้าวเซิงนันยิงไม่สดู้ ีเข้าไป

ใหญ่ กลัวว่าฐานะของหวังเฟยจะถูกเปิ ดเผยแล้ว คน
เหล่านันไม่มีวิธีลงมือกับหวังเฟยและซือจือจวินจู่[1] จึง
ทําได้เพียงเริมจากลงมือกับคนรอบกาย ถ้าหากคาดไม่
ผิด เกรงว่าก็คงเป็ นความหมายเดียวกับเชือดไก่ให้ลงิ ดู
นันแล

ถึงอย่างไร ท่านผูช้ ่วยคนนีก็เป็ นคนสนิทของนายอําเภอ

เสินและเสินมูเ่ ฉิน และก็เป็ นหนึงในคนสนิทของจ้าวเซิง
ด้วย

181
จิตใต้สาํ นึกของซูเซียงรูส้ กึ ได้ถงึ อันตรายทีกําลังใกล้เข้า
มา แต่นางหันหน้าไปมองจ้าวเซิง พบว่าอารมณ์ของเขา
ยังคงสงบนิง ไม่มีความผิดปกติสกั นิด ถึงได้วางใจ

“เมือครูข่ า้ ได้จบั ชีพจรแล้ว ยาพิษได้ถกู อาเจียนออกมา

มากกว่าครึงหนึงแล้ว เพียงแค่ดแู ลร่างกายดีๆ ก็ไม่มี
ปั ญหาอะไรแล้ว ท่านว่าอย่างไร” ซูเซียงจับชีพจรของ
ท่านผูช้ ่วยอย่างละเอียดอีกทีแล้วถาม

จ้าวเซิงพยักหน้า หลังจากนันทังสามคนก็รวมตัวกัน
ปรึกษาเรืองเทียบยา ซูเซียงยังไม่อยากจะถามท่านผู้
ช่วยว่าเกิดเรืองอะไรขึนกันแน่ ทีแท้ใครกันแน่ทีเป็ นคน
วางยาเขา เริมจากไม่พดู ถึงเรืองของผูอ้ ืนทีไม่ได้มีความ
182
เกียวข้องอะไรกับนางมาก อีกทังบ้านทีมีคนเยอะนันมัก
จะมีเรืองวุน่ วายเหล่านีผสมปนเปไม่นอ้ ย ซูเซียงรูส้ กึ ว่า
ตนเองจะกลุม้ ใจไปไยและพูดถึงก็เหมือนไปโรยเกลือบน
ปากแผลผูอ้ ืน ถือโอกาสทําเป็ นไม่รู ้ แค่รกั ษาเขาก็พอ!

สําหรับจุดนีซูเซียงไม่ได้ปรึกษากับจ้าวเซิงรวมถึงพวกผู้
เฒ่าหวัง คิดไม่ถงึ ว่าหลังจากวันทีสองทีท่านผูช้ ่วยตืนขึน
มา ผูเ้ ฒ่าหวังก็บอกเขาเลยว่า “อายุมากแล้วอย่าเป็ น
ทุกข์ให้มากในทุกวัน หรือว่าท่านจะย้ายมาอยูช่ นบทกับ
พวกเรา อยากทําอะไรก็เชิญ”

ท่านผูช้ ่วยเพิงจะตืน อีกนิดเลือดสดก็จะพุง่ ออกมาแล้ว

ผูเ้ ฒ่าหวังผูน้ ีเป็ นคนทีสวรรค์สง่ ลงมารบกับเขาใช่หรือไม่
นีพูดเรืองตลกอยูห่ รือ ย้ายมาอยูช่ นบท เรืองราษฎรไม่
183
ต้องดูแล ยังมี ถ้าให้เขาย้ายมาอยูใ่ นหมูบ่ า้ นกลับกลอก
เช่นนี เขาถือโอกาสหาต้นไม้เอียงๆ แขวนคือตายเสียเลย
ดีกว่า จะกลุม้ อกกลุม้ ใจรับความเคียดแค้นนีไปทําไม
กัน! ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าท่านอ๋องและหวังเฟยเหตุใดจึงอยูไ่ ด้
อย่างมันคงดีขนาดนัน

แต่ทา่ นผูช้ ่วยไม่ใช่คนทีไม่รูจ้ กั แยกคําตําหนิ รูว้ า่ ผูเ้ ฒ่า

หวังเป็ นห่วงตนเองจริงๆ ข่มกลันอยูน่ าน ในทีสุดถึงได้
เอ่ยออกมา “ขอบใจน้องชายมาก!”

ผูเ้ ฒ่าหวังแสร้งทําเป็ นไม่ได้ยินนําเสียงจนปั ญญาของ

เขา หัวเราะหึหึ โบกมือ “เช่นนันได้ ท่านพักผ่อนเสีย ข้า
จะออกไปต้มยาให้ทา่ น”

184
เมือวานตอนกลางคืนผูเ้ ฒ่าหวังตังใจพูดยัวโมโหเขา
เพือทีจะให้เขาอาเจียนเลือกข้นออกมา ทําให้เขาอาการ
ดีขนมาก
ึ เขาไม่ได้ตอ้ งการให้เขามีความเกลียดชังฝังลึก
ตังใจให้เขาโกรธจนตาย ดังนันเห็นว่าดีแล้วจึงรับไว้

------

[1] จวินจู่ ตําแหน่งของท่านหญิงหรือองค์หญิง

185
ตอนที 551 ขึนสะพานผิดก็ลงผิดสะพาน

ถึงแม้วา่ เขาจะรูส้ กึ ว่าตาเฒ่าทีอยูต่ รงหน้านันโมโหจน

ควันแทบพุง่ ออกมาทังตัวแล้ว แต่พดู ไม่ออกสักประโยค
นีช่างน่าขันนัก แต่คิดแล้ว ตอนนีดูแลเขาดีๆ หน่อย
รักษาตัวหายแล้วค่อยๆ ทรมานเขา มิเช่นนันอายุคงจะ
ไม่ยืน

วันแห่งความเศร้าโศกของท่านผูช้ ่วยได้เริมต้นขึน เวลา

ผ่านไปเขาก็บน่ ไม่หยุด แรกเริมใยตนเองไม่ไปจัดการคดี
อืน มีความจําเป็ นใดถึงต้องมาทีหมูบ่ า้ นซ่งแห่งนี แน่
นอนว่า นีเป็ นปั ญหาทีต้องคุยกันทีหลัง

พูดถึงด้านผูอ้ าวุโสซ่งนันทีโกรธจนไฟเต็มท้องกลับไป
1
นอนในห้อง เมือฟ้าสว่างแล้วจึงได้ลกุ ขึนได้สบาย รูส้ กึ
ตรงไหนก็ไม่ถกู ใจ!

เขาพลันตะโกนเสียงดัง “จบกัน จบกัน!” รีบลุกขึน

จากเตียงอย่างรวดเร็ว ไม่ระวังจนล้มลงดังโครม โชคยัง
ดีทีเขาล้มลงบนเตียง มิเช่นนันกระดูกคนแก่ของเขาจะ
ต้องพิการเป็ นแน่ แม้วา่ ตอนนี เขาเองก็ถกู รังจนสอง
วิญญาณไปสวรรค์ เจ็ดวิญญาณไปเทียวเล่น

ผูเ้ ยาว์ทีอยูด่ า้ นนอกได้ยินเสียงการเคลือนไหวใหญ่โตจึง

ได้เดินเข้ามาช้าๆ เห็นผูอ้ าวุโสซ่งล้มลงอยูบ่ นเตียงก็คิด
ว่าเขาลุกขึนแล้วไม่ระวังจึงล้มลงนอนบนเตียงอีกที
อย่างไรเสียคนอายุมาก เรืองเช่นนีเกิดขึนได้บอ่ ยครัง
จึงไม่ได้เอามาใส่ใจ หลานของเขากล่าวว่า “เกิดอะไร

2
ขึนอีกเล่า”

ผูอ้ าวุโสซ่งพลันร้องไห้เสียงดัง “อะไรกันอะไรกัน! เจ้า

ยังกล้าถามข้าว่าอะไรกัน พวกเจ้ามันคนชัว เมือวานทํา
ให้เซียงจุนลงโทษร้ายแรงแล้ว ภายหลังให้พวกเจ้าดืม
แค่ปัสสาวะของตัวเอง เจ้ากลุม่ คนชัวทีไม่มีประโยชน์”

หลานชายของเขาเมือคืนนีถูกลูกสะใภ้ทาํ ให้เจ็บปวดทัง
คืน แน่นอนว่าไม่ใช่ความเจ็บปวดระหว่างชายหญิง แต่
เพราะเรืองเล็กน้อยไม่มีอะไรสําคัญก็ทงคํ
ั ารามทังเรียก
ทังร้องไห้ทงก่
ั อกวนเขา จนกระทังฟ้าสางแล้วเขาก็ยงั
ต้องรับมือ

อารมณ์ของชายผูน้ ีไม่ดีเป็ นอย่างยิง ยังไม่ทนั ไรก็ถกู เจ้า

3
บ้านของตนด่าทออย่างไม่มีเหตุผล จึงโกรธขึนมา “คน
แก่ก็สงบเสงียมไว้หน่อย ไม่มีเรืองท่านจะส่งเสียงดัง
ทําไม แค่คนเลวนันจะรับอะไรไม่ได้นกั หนา เหตุใดจะ
ต้องดืมปั สสาวะ มีความสามารถนักก็ดืมปั สสาวะตัวเอง
ไป ไอแก่!”

ผูอ้ าวุโสซ่งสับสนมึนงงไปชัวขณะ ถึงแม้วา่ เขาจะรูว้ า่

ตอนนีอารมณ์ของหลานเขาไม่คอ่ ยดีเท่าไร แต่วา่ การ
แสดงความนบนอบพืนฐานเป็ นสิงทีต้องรักษาไว้ วันนี
เกิดอะไรขึน! ครังแรกทีด่าว่าไอแก่ แล้วยังให้ดืม
ปั สสาวะตนเอง ผูอ้ าวุโสซ่งรูส้ กึ ว่าตนเองไม่มีอะไรดีแล้ว

หลังจากมึนงงไปพักหนึง ก็ลกุ ขึนเคาะไม้เท้า ตึงๆ เสียง

ดังก้องกังวานของลําคอดังทะลุทอ้ งฟ้า หลังจากนัน หมู่

4
บ้านซ่งก็เอะอะโวยวายเหมือนพลิกหน้ามือเป็ นหลังมือ
สุดท้ายแล้วหลานทีปะทะอารมณ์กบั ผูอ้ าวุโสซ่งก็ถกู ไล่
ออกจากหมูบ่ า้ น เป็ นเรืองวุน่ วายใหญ่โตอีกเรืองหนึง
แต่พวกซูเซียงไม่ได้ไปดู อย่างไรเสียก็ไม่ได้เกียวข้อง
อะไรกับพวกเขา อยากทําอะไรก็ทาํ

ยามเทียงวัน เสินมูเ่ ฉินและครอบครัวท่านผูช้ ่วยก็มา

แล้ว ภรรยาของเขาร้องไห้จนตาแดงไปหมด ร้อนใจเข้า
มา เห็นท่านผูช้ ่วยนังอยูด่ ีดา้ นใน โซซัดโซเซล้มลงบน
พืนดังตุบ “สามี ท่าน ท่าน ท่านทําให้ขา้ กลัวจะแย่แล้ว
โฮ่โฮ...”

เดิมซูเซียงยังสงสัยว่าคนในบ้านหรือไม่ทีเป็ นผี แต่เห็น

ภรรยาและผูท้ ีตามมาคือลูกทังสอง ถึงแม้วา่ จะไม่ใช่คน

5
ทีมีความรูแ้ ละมีมารยาทมากมายเป็ นพิเศษนัก แต่ทีดี
คือดวงตาบริสทุ ธิ มองไม่เห็นการเสแสร้งใดๆ

ซูเซียงปรึกษากับจ้าวเซิงเงียบๆ จ้าวเซิงก็พดู “ข้าดูคน

ในครอบครัวพวกเขาไม่มีปัญหาอะไร เบืองต้นคนเหล่า
นีไม่มีปัญหา”

ซูเซียงพยักหน้า เวลานีเองหลงฉีเดินเข้ามาพูดเสียงเบา
กับทังสองคน “เมือครูต่ รวจสอบแล้ว ท่านผูช้ ่วยมีบตุ ร
ชายสองคนบุตรสาวหนึงคน บุตรสาวออกเรือนไปนาน
แล้ว หลานและหลานสะใภ้ก็ไม่มีปัญหา เหลนก็ยงั เด็ก
มาก ไม่มีผลประโยชน์ในครอบครัว ในวันปกติก็นบั ว่าดี
กันบ้างทะเลาะบ้าง ไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร น่าจะไม่ใช่
คนในครอบครัวทํา”

6
จ้าวเซิงให้หลงฉีไปตรวจสอบ ทีจริงมีมลู เหตุ เขารูว้ า่ คน
ชักใยอยูเ่ บืองหลังจะต้องไม่ใช่คนในครอบครัวของท่านผู้
ช่วย แต่ยากทีจะหลีกเลียงคนทีความสัมพันธ์ไม่ดีมาก
และคนเห็นแก่เงิน ในเมือหลงฉีบอกว่าไม่มีปัญหา เช่น
นันก็คงไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับคนในครอบครัวของ
ท่านผูช้ ่วยแล้ว

ตอนที 552 ภายหลังหรือว่าพวกเรามาน้อยๆ หน่อย

7
ซูเซียงคิดอยูส่ กั พัก ปรึกษากับจ้าวเซิงอีก ทังสองคน
ตัดสินใจให้ทา่ นผูช้ ่วยกลับบ้านไปพร้อมกับครอบครัว
เสินมูเ่ ฉินเองก็บอกว่า หลายวันนีมีเรืองทีศาลอําเภอ
มากมายทีเขาต้องช่วยดู ต้องให้ทา่ นผูช้ ่วยอยูบ่ า้ นพัก
ผ่อนรักษาร่างกาย

ตอนทีซูเซียงคิดว่าเขามาเพียงแค่รบั คนเท่านัน กลับคิด

ไม่ถงึ ว่าเขาจะเอ่ยปากพูดว่า “ใช่แล้ว หลานชายของ
อาหลีให้ขา้ นําสารมาส่งถึงท่านว่าตอนนีธุรกิจดี แต่คิด
ไม่ถงึ ว่าจะมีลกู ค้าจ้องจับผิดบอกว่ารสชาติของปลาไม่
เหมือนเมือก่อน ถามท่านว่าทีนียังมีปลาขายหรือไม่”

เดิมทีจา้ วเซิงก็ไม่คอ่ ยพอใจเสินมูเ่ ฉิน ภรรยาของตนเอง

พึงพาให้ผอู้ ืนดูแลตังหลายวันเช่นนัน ใจจะสงบลงได้

8
ไหม ยิงเขาไม่โง่ จากสายตาของเสินมูเ่ ฉินทีแสดงออก
มาโดยไม่ได้ตงใจก็
ั มองออกได้ เขามีความรูส้ กึ ต่อซูเซียง
อีกทังยังลึกซึงและซ่อนไว้ชนิดทีว่าแทบจะกระอักตาย

ถึงแม้วา่ เขาจะรูว้ า่ เสินมูเ่ ฉินจะไม่มีความคิดกับภรรยา

ตนเอง (ทีสําคัญคือไม่ได้มีความกล้าหาญนัน) แต่เมือ
มองสายตาเป็ นห่วงของเขานันแล้วก็รูส้ กึ จิตใจว้าวุน่ นัก
และภรรยาของเขาก็พดู แล้วว่าปลาทีเหลือนันเป็ นของ
เขา เป็ นของเขาแต่เพียงผูเ้ ดียว! ฮึ!

ซูเซียงฟั งอย่างเหมือนอยูท่ า่ มกลางเมฆหมอก ถึงแม้วา่

จะเป็ นปลาทีนางเลียง คุณภาพดีกว่าทัวไปมาก แต่ก็ไม่
ได้ตอ้ งใส่เครืองปรุงเข้าไปมากจึงจะกินได้ รสนิยมของผู้
คนนีเปลียนไปเยอะขนาดนันเชียว

9
อีกทัง ปลาของนางในบ่อไม่ได้มีมากแล้ว นอกจากบ้าน
ของพวกนางแล้วยังมีบา้ นอืนอีกแปดเก้าครอบครัว เช่น
นีก็คงไม่พอกิน นางคิดว่ารอจนฤดูใบไม้ผลิอากาศเริม
อบอุน่ ขึน ค่อยไปซือปลาตัวเล็กกลับมาเลียง มิเช่นนัน
เจ้าหนอนตะกละทีอยูด่ า้ นข้างคงจะกวนใจนางจนเป็ น
บ้า

เห็นซูเซียงไม่มีคาํ ตอบ และเห็นสายตาทีไม่พอใจมาก

ของจ้าวเซิงแล้ว เสินมูเ่ ฉินเจ้าหมีทีมาไม่มีสาเหตุ
หัวเราะหน้าเหยเกกล่าว “นันอะไร ข้าแค่มารับคนเลย
ถือโอกาสส่งสาร ไม่มีธุระแล้วข้าขอตัวกลับก่อนละ”

พูดไปแล้วก็ไม่รอพวกซูเซียงตอบกลับ เขาก็สง่ สายตาไป

10
ทางครอบครัวท่านผูช้ ่วยให้พวกเขารีบขึนรถม้าจะได้รบี
ไป ยิงเร็วยิงดี!

รถม้าวิงออกไปไกลแล้ว เสินมูเ่ ฉินยังรูส้ กึ เย็นวาบทีด้าน

หลัง ลําคอก็เย็นวาบเช่นกัน เขากลืนนําลาย ถึงได้พดู
กับท่านผูช้ ่วยทีนังพิงครึงหลังอยูบ่ นรถม้านานแล้ว “หมู่
บ้านซ่งนี ภายหลังมีเรืองไม่มีเรืองพวกเรามาน้อยๆ
หน่อยแล้วกัน”

ท่านผูช้ ่วยเหมือนถูกทําให้โกรธอย่างไรอย่างนัน หลัง

จากพวกผูเ้ ฒ่าหวังบอกว่าเขานันโกรธจนกระทบต่อจิต
ใจจนอาเจียนออกมาเป็ นเลือด ไม่ได้บอกเขาเรืองทีว่า
เขาถูกพิษ ดังนัน ในใจของผูเ้ ฒ่าหวังนัน หมูบ่ า้ นซ่งก็
คือกลุม่ ชาวบ้านกลับกลอกทีสามารถทําให้คนโกรธจน

11
ตายได้!

หลังจากได้ยินประโยคนีของเสินมูเ่ ฉินแล้ว เขาไม่ลงั เล

ใจทีจะพยักหน้าเหมือนนกจิกข้าว “ใช่ๆ ท่านชายพูด
ถูก ภายหลังไม่มีเรือง ไม่ ภายหลังมีเรืองข้าก็จะไม่มา
ทางนีอีก เกรงว่าถ้ามาอีกสองครัง ชีวิตน้อยๆ ของข้าก็
คงต้องหอบเข้าไปด้วย ไม่คมุ้ ค่า!”

นิงไปสักพัก ท่านผูช้ ่วยก็กล่าวต่อ “ข้าว่านะท่านชาย

หรือว่าภายหลังเราแต่งตังนักการศาลสักสิบเจ็ดสิบแปด
คนมาอารักขา ถ้าหากมีใครก่อความวุน่ วาย ก็ให้ใช้
ดาบพาดคอแล้วจับขังคุกหลวงเลย จะได้ลดเรืองลง”

ท่านผูช้ ่วยพูดถึงตรงนีก็รูส้ กึ ว่าทีตนเองนันพูดยิงมี

12
เหตุผล พยักหน้าเงียบๆ อย่างอดไม่ได้

เสินมูเ่ ฉินกลอกตาขาวยกใหญ่ “ท่านผูส้ งู อายุโกรธจน

เลอะเทอะไปแล้วหรือ ท่านรูห้ รือไม่วา่ ชาวบ้านกลับ
กลอกในหมูบ่ า้ นซ่งนันมีกีคน ถ้าจับขังไว้ในคุกหลวงทัง
หมด ไม่ตอ้ งพูดถึงพวกเราต้องดูแลเรืองนําเรืองอาหาร
คุกจะพอขังหรือไม่ก็ยงั ไม่รู ้ ถ้าหากจับคนทําผิด คงมิ
แคล้วต้องตอกตะปูแขวนไว้ตรงหน้าประตูดว้ ยหรือ”

ประโยคนีทําให้ทา่ นผูช้ ่วยเป็ นใบ้พดู ไม่ออก ปวดหัวตึบ

ปิ ดตาพักผ่อนต่อไป

“อะอะ อะอะชาวบ้านกลับกลอกมาแล้ว ชาวบ้านกลับ

13
กลอกมาแล้ว คุณชายช่วยด้วย เซียงจุน ท่านอ๋อง...”

“โห ท่านตืนๆ ตืนสิ!”

ยังไม่ถงึ ทีหมายเลย ท่านผูช้ ่วยก็ถกู ฝันร้ายทําให้กลัว

แทบแย่! ในฝัน ชาวบ้านกลับกลอกกลุม่ หนึงในหมูบ่ า้ น
ซ่งถือจอบถือมีด ตามไล่ฆา่ เขา ยังมีหญิงบ้าสองคนถึง
กับคว้าเสือของเขาไว้... ท่านผูช้ ่วยกลัวจนร้องเสียงดัง
กิรยิ าท่าทางทีสงวนไว้ไม่เหลือเลยสักนิด!

14
ตอนที 553 ขายปลาก็เหมือนขายภรรยา

เสินมูเ่ ฉินโกรธ เขย่าแล้วเขย่าอีกก็ไม่ตืน จึงจําเป็ นต้อง

นํานําเย็นแก้วหนึงมาสาดใส่เขา

ท่านผูช้ ่วยพลิกตัว “อะไรหรือ อะไรกัน...”

ครังนีไม่เพียงแค่เสินมูเ่ ฉิน แม้แต่หลงฉีทีแอบอยูใ่ ต้ตน้

ไม่ใหญ่ยงั กลอกตาขาวสองที

15
รอจนคนรับท่านผูช้ ่วยไปแล้ว ซูเซียงก็ยงั คงอยูท่ ีนัน
รูส้ กึ ไม่วางใจยิง เหมือนเป็ นการส่งแพะเข้าปากหมาป่ า
ทีดุรา้ ยอย่างไรอย่างนัน จ้าวเซิงไม่มีหนทางทีจะเล่า
เรืองให้นางฟั งอย่างละเอียดได้ จึงทําได้เพียงให้หลงฉี
ไปตามไปอารักขา ถ้าหากไม่มีปัญหาอะไรค่อยกลับมา
ซูเซียงถึงได้วางใจ

หลังจากแก้ไขปั ญหาของท่านผูช้ ่วยได้แล้ว ซูเซียงจึงได้

คิดเรืองทีเสินมูเ่ ฉินพูด นางเกาหัวอย่างไม่แน่ใจ มองไป
ทางจ้าวเซิง “ก่อนหน้านีปลาทีท่านกิน กับปลาทีข้า
เลียงต่างกันมากขนาดนันเลยหรือ”

จ้าวเซิงเงียบไปชัวครู ่ แล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า “รสชาติ

16
ทีเจ้าทํานันอร่อยกว่าผูอ้ ืน แม้แต่หอ้ งครัวในวังยังเทียบ
ไม่ติด นีเป็ นอันดับแรก เนือปลาทีเจ้าเลียงละเอียดอ่อน
นุ่มและเนือแน่นมากหน่อย ไม่เหมือนทีพวกข้าเคยกิน
มาก่อน เนือเละ”

จ้าวเซิงนิงไป พูดสรุป “ถึงแม้วา่ ความต่างจะไม่ได้มาก

คนทัวไปชิมแล้วไม่รู ้ แต่ก็มีสองสามรสชาติทีติดปากเป็ น
พิเศษ”

ซูเซียงมองตาเขา ในใจตําหนิ : ท่านนันแหละทีรสชาติ

ติดปากเป็ นพิเศษ! มิเช่นนันคงขายปลาไปแล้ว เมือ
อยากกินค่อยไปซือก็ไม่ได้ ทําหน้ารังเกียจเหมือนว่าขาย
ปลาก็เหมือนขายภรรยาอย่างนันแล

17
ช่างมันเถอะ สุดท้ายแล้วซูเซียงก็ตดั สินใจไม่คิดเล็กคิด
น้อยกับคนเห็นกินแล้ว จึงได้กล่าว “เอาอย่างนีแล้วกัน
พรุง่ นีพวกเราไปดูทีโรงเตียม ไปดูวา่ ช่องทางทีพวกเขา
นําปลาเข้ามานันมีปัญหาอะไรหรือไม่ หากไม่มีปัญหา
หรือไม่ก็ลองเปลียนวัตถุดิบแล้วกัน”

สมุนไพรหอมทังสิบสามทีซูเซียงทํานัน วัตถุดิบได้ถกู จัด

เตรียมตามหลักวิทยาศาสตร์ แต่รสชาติของเซียงจาอาจ
จะใส่หนักมือมากไปหน่อย นางเดาว่าเป็ นไปได้หรือไม่
ว่าจะมีคนไม่ชินกับรสชาติเปรียวของเซียงจา หรือว่าเซี
ยงจาจะมีผลกระทบกับรสชาติของปลา ยังมีวตั ถุดิบ
อืนๆ ทีต้องปรับปรุงอีกเล็กน้อย ให้เหมาะสมกับรสนิยม
ของคนทีนี

18
ในใจของจ้าวเซิงไม่พอใจเล็กน้อย รูส้ กึ เหมือนทําโถนํา
ส้มสายชูควํา เหมือนทําให้ตนเองเปรียวตาย คิดในใจ
เสินมูเ่ ฉินเพิงจะก้าวขาแรกออกไป คล้อยหลังซูเซียงก็
คิดถึงคําพูดของเขาแล้ว นีเหมือนกําลังจะเดินไปทาง
เมืองหลวง ถึงแม้เขาจะรูว้ า่ ครังนีซูเซียงไม่ได้มองเสินมู่
เฉิน แต่เขาไม่ยินดีนกั เหตุใดภรรยาของเขาจะต้องไป
ข้องเกียวกับบุรุษเหล่านันด้วย อีกทังแต่ละคนก็คอ่ นข้าง
เป็ นคนดีทีเดียว หลานของหลีปั วหมิงผูน้ นด้
ั วย ดูแล้วมี
ใบหน้างดงามดุจหยก

ภรรยาดีเกินไป มีคนทีห่วงใยมากแล้ว จิตใจว้าวุน่ !

แต่ในเมือภรรยาต้องไปเมืองหลวง ก็ถือโอกาสไปด้วย
เสียเลย หลายวันมานีเขาไม่ได้พาภรรยาตัวน้อยของเขา

19
ออกไปเดินเทียวเล่นเลย มองสํารวจซูเซียงปราดหนึง
รูส้ กึ ว่าภรรยาตัวน้อยของเขาสวมเสือผ้าเรียบง่ายเกินไป
จริงๆ สินสอดทีให้ไปก่อนหน้านีก็เป็ นผ้าทีดีขนาดนัน
นางยังไม่พดู เลยว่าจะนํามาทําเป็ นเสือไว้สวมใส่

ภายหลังเขาจึงได้รูว้ า่ ภรรยาของเขาทําสิงเหล่านีไม่ได้
คนในบ้านก็เหมือนว่าจะทําไม่เป็ น อีกทังหลังจากสอง
สามีภรรยาแซ่หวังได้รบั สินสอดไปแล้ว ก็ทาํ ตามแผน
ของซูเซียงโดยเอาไปเก็บไว้ในห้องเก็บของ กุญแจของ
เก็บของในตอนนีก็ถกู ลงกลอนไว้แล้วกระมัง ไม่มีใครไป
เปิ ดดู

ไม่ตอ้ งพูดถึงนําสินสอดของเขาออกมาใช้หรอก ตอนนี

ทุกคนในบ้านจะจําได้หรือว่ามีของเหล่านี เกรงว่าจะลืม

20
จนหายสาบสูญไปแล้ว วุน่ ใจจริง!

ขณะทีจ้าวเซิงกําลังกินข้าวเย็นอยูน่ นก็
ั นงเงี
ั ยบไม่พดู ไม่
จา ในใจคิดคํานวณ วันพรุง่ รอจนซูเซียงทําธุระเสร็จ
แล้ว จะพานางไปหาซือชุดดีๆ เพิมหน่อย เห็นๆ อยูว่ า่ มี
ของดี เหตุใดจึงต้องสวมเสือผ้าเหมือนกับหญิงชาวบ้าน
ด้วย

แน่นอนละ เขาไม่ได้รงั เกียจทีซูเซียงสวมเสือผ้าไม่ดี

เหมือนหญิงในชนบท แต่ภรรยาของตนเองนันสมควรที
จะได้ใช้ของทีดีทีสุดในโลก ถึงแม้วา่ ฐานะทีสูงศักดิใน
ตอนนีเขาจะให้นางไม่ได้ อย่างไรก็ไม่สามารถทําให้นาง
ไม่ได้รบั ความยุติธรรมเกินไปกระมัง

21
ตอนที 554 ข้าเป็ นเจ้าของร้านนี

จ้าวเซิงคิดแล้วก็ปวดใจ ตอนแรกถึงแม้วา่ ตนเองจะ

ถูกวางกับดักจนบาดเจ็บ แต่ซเู ซียงนันไม่น่าสงสารกว่า
เขาหรือ! สุดท้ายเขาก็พอจะรูแ้ ล้วว่าใครเป็ นคนทําร้าย
เขา และเพราะอะไร แต่ภรรยาตัวน้อยของเขานัน สูญ
เสียความบริสทุ ธิของตนโดยไม่รูส้ าเหตุ และยังถูกตน
เองผูกใจเจ็บแค้นมาตังหลายปี ช่างน่าอดสูนกั

แม่นางน้อยดีๆ ผูห้ นึง กลายเป็ นสตรีทีออกเรือนแล้ว

22
ทังยังตังท้องของไอ้คนเลว ยอมแบกรับความลําบาก
และคําต่อว่า เลียงดูลกู ทังสองของไอ้คนเลวนัน แล้วยัง
เลียงดูอบรมอย่างดีถงึ เพียงนัน จ้าวเซิงยิงรูส้ กึ ผิดต่อซูเซี
ยง ยิงอยากจะหาของทีดีทีสุดมาให้ซเู ซียง ถึงแม้จะรูว้ า่
เรืองนีคงชดเชยไม่ได้ อย่างน้อยในใจของเขาเองก็สงบ
ลงไม่ได้เช่นกัน

เช้าวันถัดมาซูเซียงและจ้าวเซิงเดินทางมาถึงโรงเตียมฟู่
หยวน พวกเขาตืนเช้ามากเหมือนฟ้ายังไม่ทนั สางก็รบี ขี
ม้าเข้าเมืองแล้ว

ตอนถึงโรงเตียมฟู่ หยวนนันฟ้าก็เพิงสว่างไม่นาน แต่สงิ

ทีทําให้ซเู ซียงและจ้าวเซิงกระตุกมุกปากคือ ด้านนอก
ของโรงเตียมฟู่ หยวนนันมีคนแต่แถวยาวมาก หน้าประตู

23
ยังมีเสียวเอ้อร์ยืนตีกระฆังทองแดง “เข้าแถวเข้าแถว
เข้าแถวดีๆ เข้าทีละคน! จะทิงโต๊ะก็ปรึกษากันดีๆ ก่อน
เหตุใดร้านถึงได้ยงุ่ ขนาดนี ไม่มีเวลาดึงไว้ให้ทกุ คน!
เฮ้ยๆ เข้าแถว อย่าแซงแถว...”

จ้าวเซิงถึงแม้จะตกใจครูห่ นึงแต่ก็กลับมาสงบนิงได้
อย่างรวดเร็ว เขายิงไม่ใช่ชาวนายากจนในชนบทจริงๆ
ทีไม่เคยเปิ ดหูเปิ ดตา จูงมือซูเซียงเดินเข้าประตูใหญ่ไป
เลย

ทีจริงเวลานีเดินเข้าประตูขา้ งหรือว่าประตูหลังก็น่าจะดี
แต่จา้ วเซิงเป็ นท่านอ๋องผูน้ ่าเกรงขาม ใยจะต้องพา
ภรรยาของตนเองเข้าประตูเล็กด้วยเล่า

24
เสียวเอ้อร์ผนู้ ีเพิงมาใหม่ จึงไม่รูจ้ กั จ้าวเซิงและซูเซียง
จึงตะโกนมาพร้อมกับเหล่าคนทีเข้าแถวอยูด่ า้ นหลัง
“เจ้าสองสามีภรรยาโตมาเป็ นหมาเลย ไยจึงไม่รูจ้ กั เข้า
แถว ไปด้านหลังเลย! ไปด้านหลังนู่น!”

“ข้าเป็ นเจ้าของโรงเตียมนี” ซูเซียงไม่ได้โมโห รูส้ กึ ว่า

การเข้าแถวเช่นนีก็ดีเหมือนกัน แต่คาํ พูดของเสียวเอ้อร์
คนนีก็มีอารมณ์เล็กน้อย ดังนันจึงไม่มีทา่ ทีใกล้ชิดมาก
จึงทําเพียงแค่พดู เรียบๆ หนึงประโยค

เสียวเอ้อร์เพิงมาทํางานทีโรงเตียมนีไม่กีวัน แต่ทกุ วันก็

ยุง่ จนขนรวมกันเป็ นก้อนเต็มหัวแล้ว ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าคน
เหล่านีเหตุใดจึงกินอร่อยถึงเพียงนัน ไม่ใช่เพราะแห้ง
แล้งจนไม่มีอะไรกินหรือ พวกเขาขายของก็ไม่ใช่ราคา

25
ถูก คนเหล่านีเหตุใดจึงตะกละขนาดนัน เทียงคืนแล้วก็
ยังเข้าแถวอยูเ่ ลย ยิงถ้าอร่อยกว่านีคงไม่ใช่ของใส่เข้าไป
ในท้องแล้วกระมัง!

“เจ้าของอะไรแล้วมันเกียวอะไรกับเจ้า แม้แต่จกั รพรรดิ

มายังต้องเข้าแถวเลย! รีบไปเข้าแถวด้านหลังโน่น อย่า
ขวางทาง!เอ๋...” เสียวเอ้อร์พดู ไปแล้วก็ชะงักไปชัวขณะ
ไม่ใช่สิ เมือครูแ่ ม่นางผูน้ ีพูดว่าอะไรนะ

ตอนทีเสียวเอ้อร์กาํ ลังจะหันกลับมา ด้านหลังคนทีไม่รู ้

เรืองรูร้ าวอะไรก็เริมตะโกนขึนมา อย่างไรก็จะให้ซเู ซียง
และจ้าวเซิงไปเข้าแถวด้านหลังให้ได้ กระทังซิวฉายสอง
คนยังประณามพวกซูเซียงว่าไม่เข้าแถวไม่มีศีลธรรม
นันเรียกว่าคําพูดซือสัตย์ เคารพคําสังสอน พูดจนซูเซียง
26
และจ้าวเซิงไม่รูจ้ ะตอบโต้อย่างไรเลย

ยามนีเอง เสียวเอ้อร์อายุมากทีรูจ้ กั ซูเซียงได้ยินความ

เคลือนไหวทีอยูด่ า้ นนอกก็เงยหน้าขึนไปมอง ก็สะดุง้
โหยงตัวสัน ท่านแม่ เจ้าโง่ทีอยูด่ า้ นนอกนันทําอะไรกัน!

วางกานําชาทีอยูใ่ นมือไว้บนโต๊ะแล้วรีบวิงออกไป “ไอ

หยา ท่านเถ้าแก่ ท่านเข้ามาได้! เจ้าเด็กใหม่นีไม่รูก้ ฎ
ท่านอย่าได้โกรธไป !! เชิญๆ เข้ามาด้านใน!”

เวลานีเองร้านหลงจู๊ทีอยูด่ า้ นในก็รบี วิงออกมา ทําความ

เคารพซูเซียงและจ้าวเซิงให้คนเชิญเข้าไปด้านใน

27
ไม่ตอ้ งพูดถึงคนทีเข้าแถวอยูด่ า้ นนอกนัน แม้แต่เสียว
เอ้อร์ทียืนตีฆอ้ งทองแดงยังทําหน้าเซ่อเลย อะไรเนีย ยัง
มีสตรีออกมาทําการค้าขายด้วย ไม่ใช่วา่ เจ้าของร้านนี
เป็ นบุรุษหรือ เหตุใดจึงเปลียนเป็ นแม่นางได้ ไม่ใช่ เป็ น
ฮูหยินน้อยผูห้ นึง!

พวกซูเซียงถูกเชิญเข้ามาชันสองอย่างรวดเร็ว เดิมทีหอ้ ง
นีเป็ นห้องส่วนตัวของซูเซียง แต่วา่ หลายวันมานีธุรกิจ
ดําเนินไปได้ดว้ ยดีมาก ทําอะไรไม่ได้แล้ว ครังนีพวกซูเซี
ยงจึงทําได้เพียงยืนพิงผนัง

28
ตอนที 555 หรือว่ารสชาติของปลาตัวผูต้ วั เมียจะต่าง
กัน

แต่ก็ดีทีชันสองเงียบกว่าชันหนึง ความเงียบสงบตรงนี
แน่นอนว่าคือไหล่ชนไหล่ถงึ จะได้ยินสิงทีฝ่ ายตรงข้าม
ต้องการจะพูด โอ้ นีก็ถือว่าดีแล้ว
29
หลีฮ่าว ลูกพีลูกน้องของหลีปั วหมิงได้ยินว่าพวกซูเซียง
มาแล้วจึงรีบวิงออกมา มองปราดเดียวก็เห็นฝี เท้าเขาโซ
ซัดโซเซเบาดุจนกก็รูเ้ ลยว่าหลายวันมานีเหนือยล้ามาก

“โอ้โห แม่นางซูเซียงท่านมาแล้ว โอ้โอ้ ครังนีข้ากําลัง

ยุง่ โกลาหลเลย หรือว่า หรือว่าพวกเราไปนังโถงด้าน
หลังไหม” เดิมหลีฮ่าวไม่กล้าเชิญซูเซียงไปทีโถงด้าน
หลัง เพราะโถงด้านหลังยังมีคนอยูเ่ ยอะ แต่วา่ นีก็หลีก
เลียงไม่ได้ แต่วนั นีเห็นซูเซียงจูงมือชายคนหนึงเข้ามา
ถือเสียว่าเชิญสองสามีภรรยาไปพูดคุยทีโถงด้านหลัง
เสียเลย คิดแล้วคงไม่มีปัญหาอะไร!

ซูเซียงพยักหน้า นางไม่มีความคิดอ้อมไปอ้อมมาเช่นนัน
30
เพียงแค่คิดง่ายๆ ว่าทีนีเสียงดังไม่ใช่ทีทีเหมาะแก่การ
พูดคุย

หลังจากไปห้องโถงด้านหลัง หลีฮ่าวก็พดู เรืองทีมาทีไป

ต่างๆ ให้ฟังหนึงครา หัวคิวของซูเซียงขมวดมุน่ เบาๆ

“ท่านดูสิ นีคือปลาทีพวกเรานําเขามา ล้วนเป็ นปลาทีดี

ไม่มีปัญหาอะไร แต่มีลกู ค้าบางคนทีบอกว่ารสชาติของ
ปลาเราไม่ดีเหมือนก่อน กระทังยังมีลกู ค้าคนหนึงเข้ามา
หาข้าตรงๆ บอกว่ากินปลาแล้วไม่อร่อยเหมือนก่อนหน้า
นี เนือไม่แน่น นี นี ปลานีไม่ใช่ปลาหรือ หรือต้องแยก
ปลาเพศผูเ้ พศเมีย.....”

ซูเซียงได้ยินเช่นนี แต่ก็ไม่ได้หวั เราะพรวดออกมา จริง

31
อยู่ เรืองเพศของปลานันมีผลกระทบต่อรสชาติ แต่นนั
ล้วนเป็ นการเปรียบเทียบของปลาชนิดเดียวกัน ทีจริง
ความแตกต่างก็ไม่ได้มากขนาดนัน นอกจากว่าลูกค้า
ดือนันจะมีความชอบเป็ นพิเศษและเรืองมาก พูดโดยทัว
ไปแล้วไม่ควรมีปัญหาเหล่านี

ซูเซียงครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง รูส้ กึ ว่าปลาทีมาจากด้านนอก

บางทีอาจจะไม่ได้ดีเหมือนของนาง มีคนเลือกกินสอง
คนก็เป็ นของปกติ แต่ความคิดเห็นของลูกค้านันก็นบั ว่า
มีเยอะ อีกทังยังมีลกู ค้าเก่าเหล่านันด้วย เรืองนีมีอะไร
ไม่ชอบมาพากล

จ้าวเซิงทีไม่พดู อะไรมาตลอด ตอนนีเพิงจะพูด “ภรรยา

หรือว่าให้หอ้ งครัวยกปลามาสักจานมาลองชิมหน่อย

32
แต่ไม่ตอ้ งบอกว่าพวกเรามาชิม...”

ซูเซียงพยักหน้าลึกๆ หลายเรืองต้องทดลองก่อนถึงจะรู ้
คิดอยูต่ รงนีไปก็ไม่มีประโยชน์

ยามนีเองหลีฮ่าวถึงได้สติกลับมา รีบร้อนพยักหน้า
“ใช่ๆ ควรลองชิมดู!” จึงรีบกําชับคนข้างๆ ให้เสียว
เอ้อร์คนทีรูง้ านรีบไปทีห้องครัวไปยกจานเล็กมาหนึงจาน

ซูเซียงและจ้าวเซิงชิมอย่างละเอียดรอบหนึง รูส้ กึ รสชาติ

ไม่คอ่ ยถูกต้องนัก จ้าวเซิงส่ายหัวให้ซเู ซียง หัวคิวของซู
เซียงจึงขมวดแน่นขึน

33
แน่นอนละ สิงทีทังสองคนให้ความสําคัญนันอยูค่ นละ
ทาง จ้าวเซิงเน้นไปทีเนือปลา รูส้ กึ ว่าปลาทีคนเหล่านัน
เลียงไม่อร่อยเท่าปลาทีภรรยาตนเองเลียง เนือปลานี
เมือกินแล้วรูส้ กึ ว่าเนือเละมาก เหมือนคนทีไม่ได้ออก
กําลังกายเป็ นเวลานาน เนือนิมไปหมดทังตัว

แต่ซเู ซียงกลับรูส้ กึ ว่ารสชาตินนไม่

ั ถกู ต้อง เครืองปรุงนี
เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง แต่ไม่น่าใช่ ส่วนประกอบ
ของนางล้วนให้พอ่ ครัวไปแล้ว วิธีปรุงสมุนไพรหอมทัง
สิบสามและปริมาณการใช้ก็มนใจแล้
ั ว จะเกิดปั ญหา
เช่นนีได้อย่างไร

ซูเซียงคิดแล้วค่อยถาม “ปั ญหานีเกิดขึนตังแต่เมือไหร่”

34
หลีฮ่าวไตร่ตรองอยูน่ าน “น่าจะเป็ นสีห้าวันก่อน แรก
เริมก็มีลกู ค้าสองคนบอกว่ารสชาติปลาไม่อร่อยเหมือน
เมือก่อน ข้ายังคิดอยูว่ า่ เพราะพวกเขาเลือกกินมากไป
หรือไม่ หรือว่ากินมากไป จึงได้รูส้ กึ ว่าไม่อร่อยเหมือน
ก่อน แต่ภายหลังก็มีคนพูดถึงมากขึนเรือยๆ ข้าก็เลย
รูส้ กึ ว่าเรืองนีผิดปกติเล็กน้อย ดังนันจึงคิดจะไปหาท่าน
แต่ขา้ ยุง่ มากจริงๆ”

ซูเซียงพยักหน้าไม่ได้เก็บมาใส่ใจนัก คีบเนือปลามา
ชิมอย่างละเอียดอีกที และหยิบช้อนมาตักชิมนําแดง
สําหรับทําไมต้องชิมนําแกง ไม่ใช่เพราะต้องการชิม
เครืองปรุงรส แต่เพราะกลัวส่วนประกอบจะรัวไหลออก
ไปต่างหาก ดังนันทุกครังทีทํา จะต้องนําสมุนไพรหอม
ทังสิบสามใส่ไว้ในห่อผ้า เวลานําอาหารออกมาจาก

35
หม้อก็จะนําถุงผ้าออกมาทิงด้วย

ตอนที 556 พบตัวการปั ญหาแล้ว

สําหรับนางทีเป็ นคนชอบกินของอร่อยนัน อีกทังส่วน

ประกอบก็เป็ นสิงทีนางทําขึนมาเอง เมือชิมอย่าง
พิจารณาละเอียดแล้ว ก็ทาํ ให้พบปั ญหาได้

แน่นอนว่าซูเซียงพบปั ญหาทีมีได้อย่างรวดเร็ว ก็คือขาด

36
เครืองปรุงอย่างโป๊ ยกัก!

ถึงแม้วา่ ปั ญหาบางอย่างถามออกไปก็คงไม่คอ่ ยเหมาะ

แต่หลีฮ่าวนันเป็ นลูกพีลูกน้องของหลีปั วหมิง มีความ
สัมพันธ์ชนหนึ
ั ง ซูเซียงจึงกังวลน้อยลง จึงเปิ ดอกถาม
ตรงๆ เลย “ไม่รูว้ า่ ท่านได้ใส่เครืองปรุงสมุนไพรหอมทัง
สิบสามทีข้าให้ไปหรือไม่ ไม่ได้เปลียนใช่ไหม”

หลีฮ่าวไม่ได้โกรธ แต่สีหน้าฉงน ผ่านไปเนินนานจึงได้

ตอบ “เครืองปรุงนันท่านได้ให้ขา้ แล้ว แต่ของเหล่านีข้า
ไม่เข้าใจเช่นกัน ไม่ใช่วา่ ให้หอ้ งครัวแล้วหรือ สูตรยา
ล้วนอยูท่ ีนัน เครืองปรุงส่วนประกอบก็ทาํ ตามสูตร มี
อะไรไม่ถกู หรือ”

37
มือของซูเซียงตบบนโต๊ะอย่างไม่รูต้ วั หลีฮ่าวคิดว่าซูเซี
ยงจะโกรธหรือไม่ ถึงแม้วา่ เขาจะไม่รูถ้ งึ ฐานะของซูเซียง
แต่วา่ ลุงของเขาก็พดู กับเขาชัดเจนแล้วว่า ถ้าหากซูเซียง
ไม่พอใจ เขาจะรอดูผลตอนท้าย! ดังนัน หลีฮ่าวตอนนี
ในใจเหมือนตีนาํ รูส้ กึ ใจคอไม่ดี

ชัดเจนเลยว่า สมองของสองคนนีไม่ได้อยูล่ ทู่ างเดียวกัน

ซูเซียงเคาะโต๊ะพิจารณาครูห่ นึง พูดอย่างตรงไปตรงมา
“ลูกค้าเหล่านันพูดไม่ผิด รสชาติของปลานีไม่เหมือนแต่
ก่อนจริงๆ เพราะว่าขาดเครืองปรุงไปหนึงอย่าง โป๊
ยกัก!”

ซูเซียงนิงไปครูห่ นึงแล้วกล่าวต่อ “ส่วนผสมของ

สมุนไพรหอมทังสิบสามของข้าได้บอกไว้อย่างชัดเจนถึง
38
วิธีการใช้และปริมาณของโป๊ ยกัก แต่ชดั เจนมากว่า ในนี
ไม่มีกลินของโป๊ ยกักในปลาเลย พูดได้วา่ ส่วนผสมนีไม่
เพียงแต่ไม่ได้ทาํ ตามสูตรของข้า แต่ไม่ได้ใส่เลยสัก
นิด!”

หลีฮ่าวได้ยินเช่นนันแล้วก็งนุ งง มองซูเซียงแล้วก็มอง
จ้าวเซิง และก็หนั ไปมองเจ้าของร้าน และเสียวเอ้อร์อีก
คนทีกําลังตกใจตืน

ถึงแม้วา่ สมองทางด้านการค้าของเขาจะค่อนข้างปราด
เปรือง แต่คาํ พูดของซูเซียงนันเขาเข้าใจได้ทกุ ประโยค
แต่เมือรวมกันแล้วเหตุใดจึงไม่เข้าใจนะ

“เซียงจุน ท่านหมายความว่าอย่างไร” โชคยังดีทีหลีฮ่า

39
วคนนีไม่ใช่คนโง่ ยังจําได้วา่ ตอนต้นหลีปั วหมิงเคยบอก
กับเขาไว้วา่ ต้องเรียนเยอะๆ ถามเยอะๆ อย่ามัวแต่
เกรงใจ

ซูเซียงเห็นว่าหลีฮ่าวไม่เพียงแต่ไม่โมโห อีกทังยังถ่อมตัว
นัก จึงผ่อนลมหายใจยาวในใจ จึงค่อยๆ กล่าวอย่าง
เป็ นระบบว่า “หรือว่าจะเชิญคนควบคุมการปรุงอาหาร
ทีอยูใ่ นห้องครัวมาถาม พ่อครัวคนทีครังทีแล้วข้าสอน”

ในโรงเตียมฟู่ หยวน คนทีสามารถสัมผัสสูตรอาหารทีมี

ค่ามากเช่นนีจะมีเพียงแค่พอ่ ครัวเหอและพ่อครัวอาวุโส
ทีอายุมากอีกคน แต่หลังจากพ่อครัวอาวุโสผูน้ นอายุ
ั
มากแล้ว เวลาทีทําอาหารก็นอ้ ยลง ล้วนยืนออกคําสัง
อยูด่ า้ นข้าง

40
ดังนันซูเซียงจึงสอนสูตรนีให้เพียงแค่พอ่ ครัวเหอ คนผูน้ ี
ดูแล้วซือสัตย์ อีกทังสายตาก็ไม่มีเล่หเ์ หลียม ซูเซียงคิด
อย่างไรก็คิดว่าตนเองไม่มีทางดูคนผิดไป แต่ปัญหามัน
เกิดตรงไหนเล่า หลีฮ่าวได้ยินแล้วก็คิดว่าปั ญหาอยูท่ ีตัว
พ่อครัวเหอ อารมณ์ระเบิดกระเจิงเสียแล้ว แต่เขาเป็ น
กังวลซูเซียงทียังอยูต่ รงหน้าเขา ไม่ได้ระเบิดอารมณ์
โกรธใดๆ ออกมา มีเพียงสีหน้าไม่สดู้ ีให้เสียวเอ้อร์ไป
เรียกพ่อครัวเหอมา

พ่อครัวเหอวัยกลางคน วันทีอากาศร้อนจึงสวมเพียงเสือ
แขนสัน เช่นนียังหายใจออกมาเป็ นลมร้อน เหงือท่วม
หัว เห็นได้ชดั ว่าห้องครัวคงยุง่ วุน่ วายมาก!

41
ตังแต่เดินเข้ามาทุกคนก็กาํ ลังประเมินเขา โดยเฉพาะ
จ้าวเซิงเห็นไหล่ใหญ่เอวสอบของเขา หลังมือสาก
กล้ามนีเป็ นมัดๆ ดูแล้วระยะเวลาทีทําอาหารมาคงจะไม่
น้อย อีกทังเล็บมือก็ตดั จนสะอาด ไม่มีความสกปรกแม้
แต่นอ้ ย จริงอยูท่ ีเหงือท่วมหัว บนบ่าของเขาก็ยงั มีผา้
ขาวดุจหิมะพาดอยู่ ดูแล้วน่าจะให้ความสําคัญกับ
ความสะอาดของอาหารมาก และบนหัวของเขายังใส่
หมวกด้วย หมวกนันก็สะอาดเป็ นอย่างยิง แม้แต่ดา้ น
ในรอยบุม๋ ยังไม่มีคราบนํามันและฝุ่ นละอองเลย น่าจะ
เพราะขยันเปลียน

42
ตอนที 557 ถ่ายทอดอย่างใจกว้าง

ยิงเห็นสายตาสุจริตเทียงธรรมของเขาไม่เหมือนคนชนิด
ทีว่าจิตใจยากแท้หยังถึง อีกทังคนเช่นนันจ้าวเซิงก็พบ
เจอมามากแล้ว นีเป็ นพ่อครัวทีหลงรักให้การทําอาหาร
อย่างยิงยวด เขาไม่มีทางทีจะทําลายชือเสียงตนเองเพือ
ประโยชน์เล็กน้อยแน่

43
คนทีตัดสินเหมือนจ้าวเซิงก็มีซเู ซียง นางมองพ่อครัวคน
นีมานานมากแล้ว ขณะทีหลีฮ่าวอดไม่ได้กาํ ลังจะด่าชุด
ใหญ่นนั ก็เอ่ยปากพูด “ท่านพ่อครัวเหอข้ามีเรืองอยาก
จะถามท่าน ท่านอย่าได้โกรธไป”

พ่อครัวเหอก็รูฐ้ านะของซูเซียง รีบโค้งตัวทําความเคารพ

“เถ้าแก่รอง เชิญท่านว่ามาได้เลย”

ซูเซียงเห็นเขาไม่หยิงยโส อย่างไรเสียงานในห้องครัวที
ยุง่ มากก็ไม่ทาํ ให้เขาระเบิดอารมณ์โกรธ รูอ้ ยูว่ า่ อาชีพ
ทําอาหารรสเลิศนี โดยเฉพาะพ่อครัวทีทําอาหารจีนทุก
วันล้วนผัดกับข้าวผัดกับข้าวผัดกับข้าว อีกทังยังต้องอยู่
ในทีร้อนๆ เช่นนัน ทําท่าทางเดิมๆ เหมือนเครืองจักร
44
หลายคนคงอารมณ์เสีย ความรูส้ กึ ดีของซูเซียงทีมีตอ่
เขาก็มากขึนส่วนหนึง

หลีฮ่าวทีกําลังจะอ้าปากก็ถกู จ้าวเซิงจ้อง ค่อยๆ หดคอ

หน้าเหยเก ไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด ตังแต่ทีจ้าวเซิงมาใจ
ของเขานันสันสะท้าน รูส้ กึ ว่าชายคนนีเยือกเย็นได้ใจ
ไม่ตอ้ งพูดก็สามารถทําให้คนหนาวจนตัวแข็ง

ซูเซียงมองพ่อครัวเหออีก หลังจากมันใจว่าเขาไม่ใช่คน
เช่นนันจึงได้เอ่ยปากพูด “ครังทีแล้วข้าให้สว่ นผสม
สมุนไพรหอมทังสิบสามแก่ทา่ นแล้วมีโป๊ ยกักด้วย ท่าน
ได้ใช้มนั หรือไม่”

พ่อครัวเหอได้ยินคําว่าโป๊ ยกักแล้วสีหน้าของเขาก็ไม่เป็ น
45
ธรรมชาติเล็กน้อย แต่ก็พดู อย่างเคร่งขรึมอย่างรวดเร็ว
“เถ้าแก่รอง เถ้าแก่ใหญ่ ไม่ใช่ผนู้ อ้ ยขโมยคิดคดปั ด
ความรับผิดชอบหรือมีใจคิดไม่ดีทาํ ร้ายชือเสียง แน่นอน
ว่าครังทีแล้วข้าได้บอกกับเถ้าแก่ใหญ่แล้วว่า โป๊ ยกักนัน
ไม่สามารถใช้ได้ ถ้ากินมากไปแล้วจะทําให้คนตายได้!
ท่านไม่ฟังเอง ข้าน้อยก็ไม่มีหนทาง เพือความปลอดภัย
ของอาหาร ข้าน้อยเลยกําจัดโป๊ ยกักไปด้วยตนเองแล้ว
พวกเราไม่สามารถไม่รบั ผิดชอบชีวิตผูอ้ ืนเพียงเพราะ
การทําการค้า นีมันผิด ต้องประณามต่อสวรรค์!”

พ่อครัวเหอพูดไปแล้วก็เดินเข้าไปทางด้านหลีฮ่าวสอง
ก้าว “เถ้าแก่ใหญ่ หลายวันก่อนหน้านีเขาคิดอยากจะ
เข้าไปพูดกับท่านเรืองนีแล้ว และเถ้าแก่รองด้วย ยามที
ท่านให้สตู รส่วนผสมมานันถามคนขายยาสักหน่อยได้

46
หรือไม่ ของทีกินแล้วทําให้คนตายพรรค์นีข้าจะใส่ลงไป
ในเครืองปรุงได้อย่างไร!”

“ถึงแม้วา่ ของสิงนันอยูใ่ นอาหารแล้วจะอร่อย หากต้าน

ไม่ไหวมันก็มีพิษ พวกเราทําการค้าต้องซือสัตย์ ไม่
สามารถทําเรืองสินมโนธรรมเพือเงินได้...”

“เถ้าแก่ใหญ่ เถ้าแก่รอง ท่านทังสองคนล้วนมีบตุ ร

พวกท่านทําเรืองเช่นนีเหตุใดจึงไม่คิดถึงคนรุน่ หลังบ้าง
หรือเพือทีจะสร้างสมบุญกุศลให้พวกเขา ถือเสียว่าวันนี
ผูน้ อ้ ยพูดเรืองนีให้ชดั แจ้งเลย ผูน้ อ้ ยได้ทาํ ลายโป๊ ยกัก
ทิงไปแล้ว พวกท่านจะปรับหรือจะไล่ขา้ ออกก็ตามใจ!
ยังมีอีก หากผูน้ อ้ ยจากไปแล้ว ได้ยินว่าพวกท่านใช้ของ
ไร้มโนธรรมอีก ผูน้ อ้ ยจะไปฟ้องร้องพวกท่านทีทางการ
47
จะไม่เบามือ พวกท่านทําร้ายชีวิตคน!”

พ่อครัวเหอพรําประโยคของเขาไม่หยุดเสียงดังโครม
ครามออกไปด้านนอก ไม่เพียงแค่ซเู ซียง แม้แต่คนอืนๆ
ก็นาท่
ํ วมหัว นีมันคนละเรืองกันเลยเอามารวมกันได้
อย่างไร

สุดท้ายแล้วจ้าวเซิงเป็ นคนแรกทีได้สติกลับมา จับ

ประเด็นของปั ญหาได้แล้ว เสียงของเขามีคาํ ถามแฝงอยู่
“โป๊ ยกักมีพิษ ท่านฟั งใครมา”

พ่อครัวเหอคิดว่าหลังจากทีตนเองพูดชุดใหญ่ไปแล้ว
คนเหล่านีคงจะมีจิตใจรูบ้ าปบุญคุณโทษขึนมาบ้างสิ
หากรูผ้ ิดแล้ว รับรองว่าจะไม่ทาํ อีก หรือเชือในคําพูด
48
ของเขา ไล่เขาออกไป เหตุใดจึงตอบกลับเขาเช่นนี
ปั ญหามันอยูท่ ีใดกัน

บรรพบุรุษของเขาล้วนเป็ นพ่อครัว เขาเข้าครัวตังแต่ยงั

เด็ก ชืนชอบการทําอาหารเป็ นอย่างมาก สําหรับการทํา
อาหารนัน เขาไม่ทาํ มัวๆ เลยสักนิด ถึงแม้วา่ จะเป็ น
พ่อครัวของโรงเตียมนีมาหลายปี อาหารทุกจานทีผ่าน
มือเขาล้วนใช้ใจและศิลปะในการทํา

กล่าวได้วา่ พรสวรรค์และความสามารถพิเศษของเขา
ล้วนอยูท่ ีการทําอาหาร สําหรับอย่างอืน ฮ่าฮ่า สมอง
ของเขาไม่ดี เอากลับมาไม่ได้แล้ว

ได้ยินเขาไม่มีคาํ ตอบ จ้าวเซิงเลยถามอีก “ทีท่านบอก

49
นันพวกเราเข้าใจแล้ว แต่ประเด็นคือ โป๊ ยกักมีพิษนัน
ใครเป็ นคนพูด ภรรยาของข้าทําบ่อยๆ คนแก่และเด็กใน
บ้านก็กิน อีกทังคนในบ้านข้าก็มีหมอถึงสองคน ข้าเองก็
เข้าใจวิชาแพทย์ไม่นอ้ ย”

ตอนที 558 พ่อแม่เจ้าก็เป็ นคนทีมีความสามารถเช่น

กัน

ท่ามกลางความสับสนมึนงงของหลีฮ่าวนัน ในทีสุดเขาก็
ได้สติกลับมา มองพ่อครัวเหอ แล้วก็มองซูเซียงอีก
50
กะพริบตาครูห่ นึงในทีสุดก็เข้าใจประเด็นปั ญหา สีหน้า
ไม่สดู้ ีนกั “ฮึย ข้าว่าแล้ว หลังจากครังนันทีเจ้ากลับไป
เมือกลับมาอีกครัง เหตุใดจึงเปลียนเป็ นคนเช่นนี! เห็น
หน้าใครก็ทาํ หน้าดําครําเครียด วางความรูส้ กึ ไว้ตรงนีนี
เอง!”

หลีฮ่าวลุกขึนแล้วเดินไปหาพ่อครัวเหอ “เจ้าพูดกับข้า
สองครัง ข้าไม่สนใจเจ้าก็ยอมปล่อยไปเสียแล้ว ตอนนี
เจ้าพูดกับข้าดีๆ หน่อยจะเป็ นไรไป มียาพิษทีไหน เจ้า
เองก็เห็นแล้ว สตรีทีนังอยูต่ รงหน้าเจ้านีเป็ นหมอหญิงที
ทางการตราชือไว้ นางนําของมีพิษมาให้คนชราเด็กเล็ก
กินได้ สมองของเจ้านีมันรูจ้ กั แต่ทาํ อาหารอย่างเดียว
จริงๆ เจ้าคนโง่ทีโง่ไม่หาย!”

51
ซูเซียงรีบโบกมือห้ามหลีฮ่าว รูส้ กึ ว่าเขาด่าคนโดยไม่มี
เหตุผลนันไม่ถกู จะอย่างไรก็ตอ้ งทําเรืองนีให้ถกู ต้อง
ชัดเจนในภายหลัง เขาเพิงจะเข้าใจ พ่อครัวเหอคนนี
ก่อนหน้านีก็ยงั ดีๆ อยู่ ตังแต่ทีกลับบ้านไปครังหนึงแล้ว
พอกลับมาก็เปลียนเป็ นเช่นนี หลังจากนันเมือพูดกับหลี
ฮ่าวสองครังแล้วเขาไม่ฟัง จึงแอบนําโป๊ ยกักไปทําลาย

พูดเช่นนีแล้ว ปั ญหานันเกิดทีบ้านทีเขากลับไป ซูเซียง

จึงเอ่ยปากถาม “ในบ้านท่านมีใครบอกว่าโป๊ ยกักนีกิน
ไม่ได้ไหม”

พ่อครัวเหอมองสีหน้าของทุกคน รูส้ กึ ว่าคําพูดแก้ตา่ งที

พูดออกไปอย่างฮึกเหิมเมือครูน่ ีมีตรงจุดไหนทีผิดปกติ
นอกจากเถ้าแก่ใหญ่แล้ว เถ้าแก่รองผูน้ ีไม่โมโหเลยสัก

52
นิด กลับกลายเป็ นว่าใบหน้ามีแต่ความสงสัย มันเกิด
ปั ญหาตรงไหนกันแน่นี!

เขาส่ายหัวหลังได้สติอีกที แต่ก็ยงั กล่าวอย่างมันใจ

“ท่านพ่อท่านแม่ขา้ บอกเอง! พวกเขาบอกว่าของสิงนีมี
พิษ กินน้อยหน่อยไม่มีปัญหา แต่ถา้ กินเยอะแล้วอาจ
ทําให้คนตายได้ พวกเขาจะปดข้าได้อย่างไร!”

พ่อครัวเหอระแวง ท่านพ่อท่านแม่ของเขาย่อมไม่ปดเขา
อีกทังท่านพ่อท่านแม่มกั จะกล่าวสอนเขา ‘มนุษย์ให้
อาหารเป็ นดังสวรรค์ พ่อครัวอย่างพวกเขาไม่จาํ เป็ นต้อง
มีความรูอ้ ะไรมาก อย่างน้อยบุคลิกต้องดูดี ไม่อาจทํา
เรืองไร้ศีลธรรมเช่นนันได้’

53
พ่อครัวเหอจําประโยคนีได้ขนใจ
ึ หากบังเอิญทําอาหาร
ผิดพลาดเขาไม่อาจยกอาหารจานนันขึนโต๊ะได้ ยิงไม่
อาจให้เถ้าแก่รองส่งอาหารออกไปให้ลกู ค้ากิน ต่อให้ตน
เองต้องออกเงินชดใช้ เขาก็ยินยอมให้เป็ นเช่นนัน

หลังจากซูเซียงได้ยินคําอธิบายของพ่อครัวเหอแล้ว อีก
นิดก็จะร้องไห้โฮแล้ว อยากบอกเขาสักหนึงคํา ‘ท่านพ่อ
ท่านแม่ของท่านเป็ นคนมีความสามารถจริงๆ!’

แต่ทา่ นพ่อท่านแม่ทีเป็ นคนทีอยูม่ านานแล้ว ซูเซียงก็ไม่

อยากพูดอะไร จึงอธิบายให้เขาฟั งอย่างอดทน “ก่อน
หน้านีท่านพ่อท่านแม่ของท่านคงจะเห็นของอะไรหลาย
อย่างมามาก มีเครืองหอมหกแฉก และยังมีเครืองหอม
เจ็ดแฉก แต่โป๊ ยกักมีแปดแฉก อีกทังเครืองหอมหกแฉก

54
เจ็ดแฉกนันกลับไม่มี ของเหล่านันล้วนมีพิษเล็กน้อยแน่
นอน อีกทังกลินหอมก็ไม่เพียงพอ แต่สงที
ิ ข้าส่งให้พวก
ท่านนัน ท่านค่อยๆ หยิบออกมาดู แน่นอนว่าเป็ นแปด
แฉก หายไปสักแฉกก็ไม่ได้”

พ่อครัวเหอถึงแม้วา่ จะยืนหยัดว่าการนําของมีพิษให้
ลูกค้ากินนันไม่มีคณ
ุ ธรรม เช่นนันควรจะต้องฟ้องทาง
การ แต่ถงึ แม้วา่ สมองเขานันจะโง่ แต่ก็ฟังเข้าใจ หลัง
จากคิดเล็กน้อยแล้วจึงกล่าว “ถ้าหากว่าโป๊ ยกักไม่มีพิษ
อย่างทีท่านว่าจริง ท่านจะพิสจู น์อย่างไร”

“ฮึม! อธิบายให้ฟังแล้วเจ้ายังต้องการอะไรนักหนา!”
หลีฮ่าวระเบิดอารมณ์

55
“ไม่วา่ อย่างไร ในเมือพวกท่านไม่มีหลักฐานยืนยันว่าไม่
มีพิษ ถ้าจะให้ขา้ ใส่มนั ลงไปในอาหาร ก็ไม่มีทางเสีย
หรอก!” พ่อครัวเหอกล่าวคําพูดซือตรงอย่างไม่ยอม
ถอยให้

จ้าวเซิงได้ยินแล้วก็เกือบจะไม่เก็บอารมณ์โกรธทีก่อตัว
ขึนแล้ว ตวัดตามองพ่อครัวเหอหนึงครา พ่อครัวเห
อพลันรูส้ กึ ได้ เมือครูต่ นเองยังอยูใ่ นห้องครัวไฟ ตอนนี
เหมือนตกลงไปอยูใ่ นถํานําแข็งมิปาน หนาวจนสันไปทัง
ตัว

แต่สาํ หรับชีวิตคนนัน สําหรับเกียรติยศของพ่อครัวในใต้

หล้า เขามิอาจอ่อนข้อให้ได้! ถึงแม้กาํ ปั นของเขาจะกํา
แน่นมานานแล้ว รูส้ กึ กระดูกสัน หัวใจเต้นตึกตัก แต่เขา

56
ยังยืนหยัดทีจะเดินเข้าใกล้ซเู ซียงมากขึนอีกก้าว
“เถ้าแก่รอง ท่านยังไม่บอกผูน้ อ้ ยเลย จะพิสจู น์อย่างไร
ว่าโป๊ ยกักไม่มีพิษ!”

ตอนที 559 นีถึงได้เรียกว่าทําเรืองผิดพลาดเพราะ

57
ความหวังดี

ซูเซียงเกาหัว ถ้าหากว่าเป็ นของธรรมดาแล้วนางก็คงกิน

สักสองถ้วยใหญ่ๆ ให้เขาดู พิสจู น์วา่ ไม่มีพิษ! แต่โป๊
ยกักนัน ถึงแม้วา่ นํามาทําเป็ นอาหารแล้วจะหอมมาก
แต่ไม่มีวิธีทีจะกินเข้าไปอย่างเดียวโดดๆ อีกทังถึงแม้วา่
จะกินไปชินสองชิน พ่อครัวเหอคนนีก็ไม่มีทางเชือ อย่าง
ไรเสียท่านพ่อของเขาก็พดู แล้วว่าถ้ากินเยอะจะถูกพิษ
เรืองนีคงทําไม่ได้

เพือทีจะแก้ไขปั ญหานี ซูเซียงให้หลีฮ่าวแขวนป้ายหยุด

ร้านวันนี หลังจากนันก็ถือโป๊ ยกักทีนางส่งมา พาคนทัง
หลายไปโรงหมอหลายแห่ง

58
หลังจากการตรวจสอบของท่านหมอทุกคน ล้วนฟั นธง
ว่าของสิงนีไม่มีพิษ เพียงแต่รสชาตินนแปลกประหลาด
ั
ถามพวกเขาว่าเอามาทําอะไร จนกระทังมีหมอเฒ่าผู้
หนึงลูบเครา มองมาทางซูเซียงด้วยความสงสัยยิง “ข้า
ว่านะแม่นางท่านนี ท่านเข้าใจอะไรผิดไปหรือไม่ ของสิง
นีมีกลินแรงจะนํามาวางยาพิษผูอ้ ืนได้อย่างไร นอกเสีย
จากว่าคนโดนวางยาพิษนันจะโง่จริงๆ!”

ถึงแม้วา่ ท่านหมอท่านนันจะไม่รูเ้ รืองราวอะไร แต่ก็ตา้ น

นําหนักของคําพูดนีไว้ไม่ไหว จากโรงหมอใหญ่สองแห่ง
โรงหมอเล็กอีกสีห้าแห่ง และร้านขายยาทีเข้าใจ
เภสัชศาสตร์จาํ นวนหนึง เพือทีจะหลีกเลียงไม่ให้ระแวง
สงสัย จึงไม่ไปโรงหมอของหลีปั วหมิง ทุกคนล้วนส่าย
หัวแปลกๆ บอกว่าของชินนีไม่มีพิษ เพียงแต่รสชาติ

59
แปลกประหลาด

ในทีสุดพ่อครัวเหอก็กม้ หน้า มีความทุกข์ละอายใจต่อ

พวกซูเซียงเต็มไปหน้า รีบกลับไปเหมือนเป็ นบ้า

หลังจากกลับเข้าห้องโถงด้านหลังแล้ว หลีฮ่าวพ่นใส่
พ่อครัวเหออย่างรุนแรง บอกว่าทําให้ธุรกิจของเขาล่าช้า
ทําให้ลกู ค้าไม่พอใจ ฯลฯ จะปรับงดเบียหวัดของเขา
ผลกําไรสินปี นีของเขาก็ไม่มีแล้ว

ทีจริงตอนนีหลีฮ่าวอยากจะไล่พอ่ ครัวเหอออกไป
จากร้านเสีย! คนทีไม่เชือฟั งและเรืองมากเช่นนี ทําให้
เขาสูญเสียเงินไปตังมาก

60
ไม่ตอ้ งพูดถึงอย่างอืน เงินผลประกอบการทีขาดทุนไป
ช่วงบ่ายวันนี เบียหวัดครึงปี ของเขานันยังน้อยกว่าอีก!
แต่เพียงเวลาอันสันนี จะให้เขาไปตามหาคนมาแทน
พ่อครัวเหอทีสมองมีปัญหานีได้จากทีไหนกัน

“เอาละๆ ท่านไม่ตอ้ งด่าเขาแล้ว เขาไม่ได้ตงใจนี

ั ” ซู
เซียงเห็นพ่อครัวเหอโดนด่าอย่างโหดร้าย ทีจริงในใจ
ของนางก็โมโหอยูเ่ ล็กน้อย ทีจริงเป็ นเพราะขาดความ
เชือมันในกันและกัน นีเป็ นปั ญหาใหญ่อย่างหนึง

แต่วา่ เรืองนีก็ไม่สามารถโทษพ่อครัวเหอทังหมด ยาม

นันเขาได้พดู ปั ญหานีกับหลีฮ่าวแล้ว ถ้าหากหลีฮ่าวเป็ น
คนมีความละเอียดรอบคอบคงจะแก้ไขปั ญหานีได้ทนั
61
เวลา คงไม่เกิดเรืองวุน่ วายใหญ่โตขนาดนี อีกทังพ่อครัว
เหอนีก็ไม่ใช่คนชัวร้ายลักขโมยแล้วปั ดความรับผิดชอบ
ตังใจทําให้ผลกําไรได้รบั ความเสียหาย นีไม่ใช่เพราะคิด
ถึงชีวิตคนและโรงเตียมหรือ ไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองอืนหรอก
อย่างน้อยก็มีจดุ มุง่ หมายทีดี... ส่วนผลของการกระทํา
นี นันก็หๆึ ...

ซูเซียงถอนใจ สุดท้ายก็ยงั กล่าวโน้มน้าว “เอาละๆ

อย่าตัดเบียหวัดเลย ห้องครัวเป็ นงานทีทําให้คนเหนือย
มากจริงๆ เขาเองก็มีเจตนาดี เพียงแค่เจตนาดีจงึ ทํา
เรืองผิดพลาดไป ดีกว่าคนทีจิตใจไม่ดีซกุ ซ่อนไว้ภายใน
ตังมาก”

ซูเซียงนิงไปหลังจากนันก็กล่าวโน้มน้าวหลีฮ่าวอีก “ข้า
62
ดูออกว่าเขาเป็ นคนทีชืนชอบการทําอาหารแน่นอน อีก
ทังยังมีบคุ ลิกเรียบร้อย เรืองทีเกิดขึนวันนีไม่อาจโทษเขา
ทังหมด ภายหลังพวกเราในฐานะเถ้าแก่ ครังหน้าต้อง
ตังใจแลกเปลียนความคิดเห็นรับฟั งเด็กยกอาหารคนทํา
ความสะอาด ความคิดเห็นทีสะท้อนมาจากลูกน้องจะ
ทําให้เราแก้ปัญหาได้ทนั เวลา พยายามอย่าให้เกิด
ปั ญหาทํานองนีอีก”

เมือครูห่ ลีฮ่าวอารมณ์เสีย แต่เมือได้ยินซูเซียงพูดเช่นนี

แล้วเขาเลยได้สติกลับมา ทีจริงแล้ว ตัวเขาเองก็มีความ
ผิด! หลายวันมานียุง่ จริงๆ แต่พอ่ ครัวเหอก็พยายามพูด
กับเขาตังสามครัง เขาเองก็ไม่ได้ให้ความสําคัญเลย
ครังสุดท้ายนันเขาถึงกับโยนถ้วยชาใส่เท้าของเขา ให้
เขารีบไสหัวกลับเข้าห้องครัวไป อย่ายืดยาดพูดมากอยู่

63
ตรงนัน

ทีจริงพ่อครัวเหอก็เตรียมตัวทีจะเก็บข้าวของออกไปแล้ว
กลับได้ยินซูเซียงพูดว่าไม่เพียงแต่ไม่ให้เขาเก็บข้าว
ของออกไป แม้แต่เบียหวัดก็ไม่ตดั ยิงทําให้เขามีความ
รูส้ กึ ทีดีตอ่ เถ้าแก่รองทีเป็ นสตรีคนนีมากขึน แถมยังแอบ
มองหลีฮ่าวด้วยความคับแค้นใจ ท่านบอกว่าท่านเป็ น
บุรุษทีโตแล้ว เมือเจอปั ญหาเหตุใดจึงไม่สงบลงบ้าง พูด
จาดีๆ ไม่ทาํ อะไรก็ดา่ คนอืนแล้ว ด่าคนแล้วแก้ไขปั ญหา
ได้...

แต่เขาเองนันก็เป็ นคนทีมีมาดดี ทําเรืองประจบสอพลอ

พูดเบาๆ ไม่ได้ จึงโค้งตัวทําความเคารพซูเซียงหนึงที
“ขอบคุณเถ้าแก่รอง”

64
ซูเซียงรูส้ กึ ว่าเรืองนีค่อนข้างทําให้ลาํ บากใจ เกาหัว
แล้วก็ถอนใจกล่าวโน้มน้าว “ครังนีถึงแม้วา่ ท่านจะมี
เจตนาดีจงึ ได้ทาํ เรืองผิดไป แต่ภายหลังรบกวนท่านเชือ
ใจพวกเรามากหน่อยได้ไหม นีเป็ นของทีต้องขายออกไป
เป็ นของทีต้องตกลงไปในท้องของผูอ้ ืน พวกเราในฐานะ
เถ้าแก่ตอ้ งกลัวว่าอาหารจะมีปัญหามากกว่าท่านเสีย
ด้วยซํา ท่านเข้าใจหรือไม่”

ตอนที 560 เคารพเหมือนเป็ นมารดาแท้ๆ

65
พ่อครัวเหอรีบพยักหน้า “เข้าใจแล้ว ภายหลังถ้าหากมี
เรืองอะไร ข้าน้อยรายงานเถ้าแก่รองโดยตรงได้หรือไม่”

ยามทีพ่อครัวเหอกล่าวประโยคนีนันเขาไม่รูส้ กึ ว่ามีตรง
ไหนไม่ถกู ต้อง ยิงไม่ได้มองสีหน้าทีคลําลงเรือยๆ ของ
หลีฮ่าว อย่างไรเสียในใจเขา เถ้าแก่ใหญ่คนนีเป็ นที
สมองไม่สว่างสุกใส ไม่ทนั ไรก็ดา่ คน กล่าวได้วา่ อย่างไร
ก็ไม่มีทางละเอียดรอบคอบได้เท่าสตรีนางหนึง

แน่นอนละ พ่อครัวเหอเองก็ไม่ได้ดถู กู ซูเซียงทีเป็ นสตรี

ท่านแม่ของเขาเคยบอกเขาไว้วา่ บุรุษสตรีลว้ นเท่าเทียม
กัน แม้แต่ภรรยาของเขานันยังหยิกหูเขาอยูท่ กุ วัน กลัว
จนเขาไปหลบอยูใ่ ต้โต๊ะเป็ นประจํา เพราะท่านแม่ของ
66
เขาบอกว่า สตรีให้กาํ เนิดลูกของเจ้า ทํางานบ้าน สตรี
นันมีไว้เพือให้เขารักและทะนุถนอม ไม่ได้มีไว้ให้ตบตีดา่
ทอ! มิหนําซํา ตอนนีเห็นแม่นางซูเซียงมีความสามารถ
ขนาดนัน ในใจของเขาก็ยงเคารพซู
ิ เซียงเหมือนเคารพ
เป็ นแม่แท้ๆ ของเขาเอง

โชคดีทีซูเซียงไม่รูค้ วามคิดของเขา มิเช่นนันคงจะงุ่นง่าน

จนต้องกระอักเลือดออกมา ตอนนีตนเองเพิงจะเป็ นสตรี
อายุราวๆ ยีสิบปี ถึงกับมีลกู ชายอายุสสิี บกว่าคนหนึง
วุน่ วายใจไม่...

จ้าวเซิงเห็นหลีฮ่าวเสียหน้า เขาดีใจจนมิอาจบรรยาย
ออกมาได้ ถึงแม้วา่ เขาจะรูว้ า่ หลีฮ่าวมีภรรยาแล้ว ใน
บ้านก็มีลกู ชายลูกสาว แต่เขาก็รูส้ กึ อย่างไม่มีเหตุผลว่า

67
ภรรยาของเขานันอะไรๆ ก็ดีไปหมด คนอืนก็โหยหานาง
ได้! มิเช่นนันเหตุใดจึงมาตามหาให้นางทําธุรกิจการค้า
ยังมีเงือนไขข้อตอบแทนทีดีขนาดนี เชอะ ถ้าบอกว่าไม่
โหยหา ผีสถิ งึ จะเชือ!

เอาละ ถ้าหลังจากซูเซียงได้รูค้ วามคิดเหล่านีของจ้าว

เซิงในตอนนีแล้วละก็ วันนีไม่กระอักเลือดออกมา
เหมือนกับท่านผูช้ ่วยก็คงไม่ได้แล้ว!

หลีฮ่าวก็ยงเป็
ิ นคนประหลาด ถึงแม้วา่ ตอนแรกเริมจะ
ขุ่นเคืองอยูบ่ า้ ง รูส้ กึ ว่าเกียรติของลูกผูช้ ายของตนได้ถกู
ทําลายแล้ว! แต่หลังจากค่อยๆ คิดอย่างถีถ้วนแล้ว
รูส้ กึ ว่าสิงทีพ่อครัวเหอพูดมานันถูกต้อง อย่างไรเสียเรือง
ของห้องครัวนีเขาเองก็ไม่เข้าใจแจ่มแจ้ง อีกทังเขาเองก็
68
ไม่ใช่คนทีมีความอดทนสูง ปรึกษาซูเซียงก็ดีแล้ว

หลีฮ่าวจึงรีบพยักหน้า “เช่นนันได้ ภายหลังถ้าหากมี

เรืองอะไรเจ้าก็เขียนจดหมายให้คนส่งไปทีบ้านของ
เถ้าแก่รอง อ้อ ใช่แล้ว ข้าจําได้วา่ เจ้าเขียนหนังสือได้ใช่
ไหม”

ซูเซียง “...”

“เขียนเป็ น เช่นนันภายหลังหากข้าน้อยมีเรืองอะไรข้า
จะให้คนส่งจดหมายไปทีบ้านเถ้าแก่รองโดยตรง จะได้
ไม่ตอ้ งไปหาท่าน อย่างไรท่านก็จดั การไม่ได้! อ้อ ใช่
แล้ว วันนีถึงแม้วา่ จะไม่เปิ ดร้านแล้ว แต่วตั ถุดิบของ
ห้องครัวก็ยงั ต้องเก็บรักษา มิเช่นนันวันพรุง่ นีก็จะเสียกิน
69
ไม่ได้แล้ว เช่นนีข้าน้อยต้องขอตัวก่อนละ!” พ่อครัวเห
อนึกถึงผักเหล่านันแล้ว ทันใดนันเองก็รูส้ กึ ว่าทังตัวของ
ตนนันสงบเงียบต่อไปไม่ได้แล้ว และไม่รอการตอบกลับ
จากพวกซูเซียง รีบทําความเคารพ แล้วหนีออกไปอย่าง
รวดเร็ว

หลังจากเก็บของเรียบร้อยแล้ว พ่อครัวเหอทีนอนอยูบ่ น
เตียงรูส้ กึ ว่าตนเองนันมีไม่มีความผิดมาก โง่เขลามาก!
แรกเริมตนเองนําส่วนผสมของสมุนไพรหอมทังสิบสาม
ไปให้ทา่ นพ่อท่านแม่ดู ผลคือเขาถูกท่านพ่อท่านแม่รุมตี
เขาด้วยกําปั นอ้วนๆ ยกหนึง! ห้ามเขาอย่างเด็ดขาด
อย่างไรก็ไม่อาจนําของทําร้ายผูอ้ ืนใส่ลงไปให้ลกู ค้ากิน
อีก มิเช่นนันจะตีขาลูกหมาอย่างเขาให้หกั อย่างโหดร้าย

70
เอาเถอะ เขาเองก็รูส้ กึ ว่าของทีกินแล้วทําให้คนตายนัน
ย่อมเป็ นเรืองใหญ่ เขาก็พดู ต่อต้านกับเถ้าแก่ใหญ่ไป
หลายครา ผลสุดท้ายคือทุกๆ ครังเขาล้วนถูกด่าซะเละ
มีครังหนึงทีถ้วยเกือบจะมากระแทกโดนเท้าเขา เขาเอง
ก็รูส้ กึ ว่าตนเองไม่ได้รบั ความเป็ นธรรมมาก

สุดท้ายเมือไม่มีหนทางจริงๆ แล้ว จึงทําได้เพียงใช้

อาชีพให้เป็ นประโยชน์ ขโมยโป๊ ยกักนันออกมา เดิมที
เข้าใจผิดไปว่าเช่นนีเร้นลับมากไม่มีผใู้ ดสังเกตผลได้ ผล
ก็ยงั ถูกค้นพบอีก! หลังจากนันก็ยงั ทรมานไปหนึงวันนี
ทําให้โรงเตียมขาดกําไรไปครึงค่อนวัน เขาวิงจนขาแทบ
หลุด ได้ยินคําพูดของท่านหมอเหล่านันแล้วเขาเองก็ยงิ
รูส้ กึ ว่าบนใบหน้าของตนนันร้อนรุม่ สับสนอลหม่าน เขา
รูส้ กึ ว่าไม่ได้รบั ความเป็ นธรรมเลย!

71
หลังจากนัน หลังจากทีเขากลับบ้านไปแล้วจะถ่ายทอด
ให้ทา่ นพ่อท่านแม่ฟังอย่างไร คิดถึงวิธีการของท่านพ่อ
ท่านแม่ของเขาแล้ว เขาก็รูส้ กึ ปวดหัว ปวดคอ ปวดมือ
ขาและเท้าก็ยงปวด....สรุ
ิ ปแล้วคือ ไม่ดีทงตั
ั วนัน
แหละ!

ทางด้านซูเซียงนีนันไหนเลยจะไม่เป็ น ขยีหัว ขยีตา ปี น

ขึนรถม้าอย่างเสียดาย ขดตัวนอนอยูใ่ นอ้อมอกของจ้าว
เซิง โยกไปโยกมาแล้วก็หลับไป เดิมจ้าวเซิงอยากจะพา
นางไปดูเสือผ้า ตอนนีใครจะยังมีแรงกัน กายเหนือย ใจ
ก็ยงเหนื
ิ อยกว่า!

แค่โป๊ ยกักอันเล็กๆ นีสามารถทําให้เกิดความวุน่ วายได้

72
ในทีสุดเรืองถึงได้จบลง แน่นอนละว่า นีเป็ นเพียงด้าน
โรงเตียมและพวกซูเซียง สําหรับหลังจากทีพ่อครัวเหอก
ลับไปแล้วจะไปถ่ายทอดให้ทา่ นพ่อท่านแม่ของเขาฟั ง
อย่างไรนัน ก็ให้เป็ นเรืองของเขาไปแล้วกัน

73
ตอนที 561 ผูอ้ าวุโสซ่งทีแก่แล้วยังไม่รูจ้ กั อับอาย

วันเวลาก็ผา่ นไปวันแล้ววันเล่า สําคัญทีสุดคือช่วงนีคน

ในหมูบ่ า้ นไม่มีใครมาสร้างความวุน่ วายให้นางอีก ใช้
ชีวิตอย่างเงียบสงบเป็ นพิเศษ

แต่วา่ จะบอกว่าเงียบสงบก็ไม่ใช่ เพราะเกรงว่าหิมะที

ตกลงมาจะกดทับหญ้าสมุนไพรจนตาย ดังนันนางจึง
คิดหลายวิธี สุดท้ายหลังจากทีปรึกษากับจ้าวเซิงแล้ว
จึงสร้างกระท่อมหลังใหญ่

เริมจากนํากิงไม้ทีค่อนข้างแข็งแรงหรือราวทีทําจากไม้ไผ่
ดัดให้งอแล้วปั กลงไปในดิน หลังจากนันค่อยนําผ้า
นํามันมาคลุมไว้ดา้ นบน
74
เช่นนีจึงจะสามารถป้องกันไม่ให้หิมะตกลงไปบนหญ้า
สมุนไพรโดยตรง และยังสามารถรักษาความอบอุน่ เบือง
ต้นได้ดว้ ย ต่างกับกระท่อมใหญ่ๆ ในยุคปั จจุบนั โดยสิน
เชิง เพราะว่ากระท่อมในยุคปั จจุบนั นันด้านบนจะโค้ง
เป็ นรูปครึงวงกลม แต่ครังนีทีพวกเขาทํานันกลับเป็ นทรง
สามเหลียม ด้านบนแหลมด้านล่างกว้าง เช่นนีเมือหิมะ
ตกลงมาแล้วก็จะไม่คา้ งอยูด่ า้ นบนนานเกินไป ยิงไม่ทาํ
ให้กองสุม่ เป็ นชันหนาๆ กดทําให้กระท่อมพังครืนลงมา

พวกซูเซียงทํากันอย่างคึกคัก คนในหมูบ่ า้ นก็ไม่กล้ามา

หาเรืองอีก จึงทําได้เพียงกระเซ้าเย้าแหย่ลบั หลัง กล่าว
ว่าซูเซียงและครอบครัวอืนล้วนบ้าแล้วทีทํากระท่อมหลัง
ใหญ่อะไรนัน ผ้านํามันนันไม่ตอ้ งใช้เงิน นํามาสวมใส่

75
บนร่างดียงนั
ิ ก!

“ฮิๆ เจ้านีไม่รูเ้ ลยกระมัง มีประโยคหนึงพูดไว้ดีมาก

นันก็คือผลาญเงินจํานวนมากไง!”

“ผลาญเงินจํานวนมากอะไร ข้าว่าสมองของนางต้อง
ผิดปกติแน่ ใช้ชีวิตดีๆ ไม่ชอบ หาเรืองได้ทกุ วัน!”

“ก็ใช่ ข้าคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ รากหญ้าพวกนันมีอะไรให้

ปลูกกัน พวกเขาเหมือนของเส้นไหว้ทีบรรพบุรุษหวง
แหน หัวคนหนึงไม่สามารถใช้งานได้ก็เท่านันเอง ครอบ
ครัวอืนก็ตามมาไง...”

76
“หึๆ ดูไป...ถึงเวลาพวกเรากินข้าวหุง พวกเขาก็เคียว
หญ้าไปแล้วกัน!”

สตรีหลายคนแอบนินทากันอยูต่ รงนัน ชําเลืองมองไป

ทางยอดเขาทีพวกซูเซียงอยูต่ ลอด

ผูอ้ าวุโสซ่งบีบไม้เท้าทีอยูใ่ นมือ ตีกน้ เหล่าสตรีขีนินทา

นัน “เจ้ากลุม่ หญิงขีเกียจไม่มีเรียวแรง รีบกลับไปทํา
งานไป ไม่มีธุระแล้วมาทําอะไรทีนี รีบไป รีบไปซะ ข้า
เห็นพวกเจ้าแล้วหงุดหงิด!”

เหล่าสตรีหลายคนนันไม่กล้าขัดคอผูอ้ าวุโสซ่ง เพราะว่า

คนผูน้ ีสามารถไล่หลานของตนเองออกไปได้ พวกนาง
ทําได้เพียงแค่ดา่ ลับหลังสักสองประโยค บอกว่าเขาแก่
77
แล้วยังไม่ตายอีก อายุก็มากแล้วยังแรงเยอะเหมือนชาย
หนุ่มทีแข็งแรงอยูเ่ ลย ยังมีคนบอกว่าเขาแก่แล้วยังไม่
รูจ้ กั อับอาย ไม่พอใจก็นาํ ไม้เท้ามาตีกน้ หญิงอืน ตอน
วัยรุน่ ไม่รูว้ า่ ทําเรืองโจรเด็ดดอกไม้ไปมากน้อยแค่ไหน...

แต่ไม่วา่ พวกนางจะนินทาเป็ นการส่วนตัวจะก่อกวน

อย่างไร อย่างไรเสียก็ไม่ได้หนักหัวซูเซียง พวกซูเซียง
และจ้าวเซิงก็ขีเกียจจะไปสนใจ อย่างไรก็ไม่ได้เกียวข้อง
กันและเป็ นคนไม่รูจ้ กั บุญคุณทีไม่ได้รูจ้ กั มักจีกัน อยาก
ทําอะไรก็ทาํ !

วันนีพวกเขาทุกคนยุง่ อยูก่ บั รากปานหลานในทีบนเขา

ของซ่งหนาน ก็เห็นซ่งฮุ่ยกลับมาจากเมืองหลวงอย่าง
ตืนเต้นดีใจ คนทีส่งนางกลับมาพร้อมกันยังมีจางตงอีก

78
ด้วย

มือของซ่งฮุ่ยห้อยตะกร้าใบเล็กไว้ วิงขึนมาทางหลังเขา
ความเร็วราวกับจะบิน วิงไปตะโกนเรียกไป “ท่านพ่อ
ท่านพ่อ อาสะใภ้ซเู ซียง! อาสะใภ้ซเู ซียง...”

ทุกคนล้วนหยุดมือลง หันหน้ามาพร้อมกัน เห็นเงาสี

เหลืองสายหนึงวิงมาจากปลายสุดของถนนสายเล็ก

ซ่งฮุ่ยเด็กสาวอายุสบิ สามปี สวมชุดกระโปรงสีเหลือง ถัก

ผมเปี ยเล็กๆ สองมวย ด้านบนผูกไว้ดว้ ยผ้าไหมเป็ นช่อ
เหมือนดอกไม้ ดูแล้วสวยน่ารักเป็ นพิเศษ เพราะวิงมา
อย่างสุดกําลัง เส้นผมดําละเอียดจึงพันกันยุง่ เล็กน้อย
หน้าแดงเป็ นริว รวมถึงดวงตาทีสดใสเต็มไปด้วยความ
79
สุขนัน ดูแล้วน่ารักยิง!

ซูเซียงวางอุปกรณ์ทีอยูใ่ นมือลงแล้วต้อนรับ “ฮุ่ยเอ๋อร์

วันนีกลับมาเร็วจังเลย หรือขายงานปั กได้เงินแล้วถึงทํา
ให้เจ้าอารมณ์ดีนกั รีบเล่าให้อาสะใภ้ฟังจะได้ดีใจด้วย”
ซูเซียงจูงมือของซ่งฮุ่ย หลังจากนันก็นาํ ผ้ามาเช็ดเหงือที
อยูบ่ นหน้าผากให้นาง

ฤดูหนาวนีอากาศหนาวเป็ นพิเศษ ถึงแม้จะไม่มีหิมะตก

ไม่มีฝน อากาศก็แห้งมาก นันทําให้ตา้ นความหนาวไม่
ไหวจริงๆ ซ่งฮุ่ยสาวน้อยตัวเองยังไม่ไปถึงไหน วิงห้อ
อย่างสุดกําลังตะโกนเรียกเสียงหนึงก็เหงือออกแล้ว
หลังจากนันถูกลมหนาวพัดอีกหนึงที ทีไม่เปลียนแปลง
คือต้องต้านลมหนาว ยุคสมัยนีขาดแคลนหมอ ยาก็

80
น้อย แค่ลมหนาวพัดผ่านก็จะหนาวตายแล้ว

ตอนที 562 ซ่งฮุ่ยพบจุดหัวเลียวหัวต่อ

ซ่งฮุ่ยเรียกได้วา่ ดีใจมาก เต้นแร้งเต้นกาอย่างมีความสุข

“อาสะใภ้ อาสะใภ้ ท่านไม่รูอ้ ะไร ตุ๊กตาหมีทีท่านสอน
ข้าทํานันวันนีขายได้เงินมาเยอะเลย ยังมียงั มีสีสนั เหล่า
นันทีท่านสอนข้าด้วย งานปั กนํามาทําเป็ นเสือผ้าแล้ว ดู
แล้วสวยงามมาก หยวนเสินยังมอบให้ขา้ ชุดหนึงด้วย

81
ท่านดูเร็ว มาดูเร็วสิ!”

ซ่งฮุ่ยกล่าวอย่างตืนเต้นไปและเปิ ดผ้าทีคลุมอยูด่ า้ นบน

ของตะกร้าไปด้วย หลังจากนันก็หยิบชุดกระโปรงสีเขียว
อ่อนทีอยูด่ า้ นล่างออกมา รูปแบบของกระโปรงนีเรียบ
ง่ายมาก เป็ นรูปแบบทีหญิงสาวทัวไปสวมใส่ ไม่ได้ใส่
รูปแบบอะไรใหม่ๆ ลงไปมาก เพียงแต่สีสนั ลวดลายที
เห็นเป็ นชันๆ ด้านบนนัน ช่วยขับให้ชดุ กระโปรงสวยสง่า
บุคลิกดีทงชุ
ั ด

แรกเริมซูเซียงคิดไปว่า ในยุคปั จจุบนั เสือผ้าทีตัดเย็บ

ออกมามีลวดลายสามมิติเป็ นชันๆ ดูดีจริงๆ ดังนัน
หลายวันก่อนหน้านีจึงสอนให้ซง่ ฮุ่ยลองทํา แต่กลับคิด
ไม่ถงึ เลยว่าจะได้ราคาสูงเช่นนี

82
เวลานันซ่งฮุ่ยกลับมาก็รูส้ กึ ดีใจมาก บอกว่าหยวนเสินบ
อกกับนางว่า รอนางทํางานปั กทําชุดเสือผ้ามาแล้วนํา
ออกไปขายแล้วจะแบ่งกําไรให้นางสามส่วน

ซูเซียงกลัวว่าซ่งฮุ่ยจะถูกหลอก ถึงอย่างไรแม่นางน้อย
เช่นนีออกไปทําการค้าขาย ถึงแม้วา่ คนโหดร้ายใน
ยุคอดีตจะไม่ได้มีมากเท่าปั จจุบนั แต่คนทีมีความคิด
แอบแฝงก็มีไม่นอ้ ยเช่นกัน ไม่แน่วา่ เห็นซ่งฮุ่ยเป็ นเด็ก
สาวหลอกง่าย หลอกเอาของจากนางแล้วจะไม่ให้เงิน

แต่ตอนนันซูเซียงยังไม่อยากพูดเรืองเหล่านีกับนาง เกรง
ว่าจะทําลายนิสยั มองโลกในแง่ดีของซ่งฮุ่ยไป หรือว่าทํา
ให้ใจของนางมีดา้ นมืด หลังจากนันจะไม่มีวิธีติดต่อสือ

83
สารโดยทัวไปกับผูอ้ ืน เห็นใครก็คิดว่าเป็ นนักต้มตุน๋ ดัง
นันระหว่างทางซูเซียงและจ้าวเซิงจึงแอบไปตรวจสอบ
สตรีทีชือว่าหยวนเสินมาก่อนแล้ว

สตรีทีอายุราวสีสิบปี แต่งตัวสะอาดเป็ นระเบียบเรียบ

ร้อยมาก อาภรณ์บนร่างก็ไม่ใช้สีสนั ฉูดฉาด บนใบหน้า
แต่งแต้มเครืองสําอางบางๆ เพียงหนึงชัน ไม่เหมือน
สตรีในชนตอนทีหันหน้าเข้าหาดินเหลืองหลังหันเข้าหา
ท้องฟ้า แต่ก็ไม่ได้เหมือนเหล่าสตรีรกั สะอาดสวยหยาด
เยิม ดูแล้วเหมือนเป็ นคนทีมีความรูเ้ ป็ นพิเศษ

ซูเซียงและจ้าวเซิงใช้ขอ้ อ้างทีจะซือของเพือไปติดต่อกับ
นางหลายครัง รูส้ กึ ว่าคนผูน้ ีไม่เลวเลย ดังนันจึงวางใจ
ให้ซง่ ฮุ่ยไปมาหาสูก่ บั นาง

84
ซูเซียงเห็นชุดนีสวยมากก็ดีใจ หลังจากนันก็ถามอีก
“ชุดนีทํามาทังหมดกีชุด”

ซ่งฮุ่ยคิดแล้วคิดอีก แล้วก็เกาศีรษะ “ทํามาทังหมดสาม

ชุด เพราะว่าท่านอาสะใภ้บอกไว้ตอนต้นว่า เกรงว่าของ
แปลกใหม่เช่นนีจะขายไม่ดี ดังนันข้าจึงทําออกมาไม่
มาก ทําออกมาเพียงแค่สามชุดเท่านัน”

ซ่งฮุ่ยนิงไปแล้วก็กล่าวต่อ “แต่วา่ หยวนเสินบอกว่า ขอ

เพียงแค่ขา้ แสดงฝี มือ นางก็สามารถเชิญซิวเหนียง[1]
มาทําได้ อีกทังยังคงให้สว่ นแบ่งสามส่วนเหมือนเดิม! ”
กล่าวจนจบแล้ว ซ่งฮุ่ยก็เสริมอีกประโยค “หยวนเสินดี

85
จริงๆ!”

ซูเซียงเม้มปากยิม ไม่ได้พดู อะไร ล้วนกล่าวว่าไม่มีการ

ค้าไม่เห็นแก่ตวั ไม่เห็นแก่ตวั ไม่ตอ้ งทําการค้า ถ้า
หากว่าของซ่งฮุ่ยไม่ดี คนอืนจะร่วมทํางานกับนาง แต่ก็
ยังดีทีหยวนเสินคนนีไม่ใช่พวกคนทีไส้ในเลวทรามเหล่า
นัน ถึงแม้วา่ จะมีจิตใจทีเห็นแก่ประโยชน์ แต่วา่ นางก็ไม่
ได้เอาเปรียบซ่งฮุ่ย ถือว่าเป็ นคนซือสัตย์จริงใจคนหนึง

ซูเซียงและจ้าวเซิงสบตากัน จ้าวเซิงถาม “เช่นนันเจ้าได้

ลงนามสัญญาหรือยัง”

ไม่ใช่วา่ จ้าวเซิงคิดมาก อย่างไรเสียอายุของซ่งฮุ่ยก็เพิง

จะเท่านี ใจคนโหดร้ายและน่ากลัว จึงต้องระแวงมาก
86
หน่อย

ซ่งฮุ่ยไม่ได้สงั เกตถึงการพูดอ้อมไปอ้อมมา ยิมอย่างเบิก

บานเป็ นพิเศษ งดงามและพริงพราวราวกับดอกไม้เดือน
สี “หยวนเสินบอกว่าอายุของข้ายังไม่บรรลุ ดังนันเรือง
การลงนามจะต้องมีคนในบ้านไปด้วยกัน ให้ขา้ กลับ
บ้านมาเรียกท่านพ่อท่านแม่ไปวันพรุง่ นี!”

จ้าวเซิงพยักหน้าให้ซเู ซียงอย่างพอใจ กล่าวตามจริง

รูส้ กึ ว่าหยวนเสินผูน้ ีเป็ นคนจริง ไม่ได้มีความคิดทีจะทํา
ร้ายแม่นางน้อยคนหนึงอย่างซ่งฮุ่ย มิเช่นนัน คงไม่ให้ซง่
ฮุ่ยกลับมาเรียกพ่อแม่ไปด้วยหรอก

ซูเซียงคิดแล้วก็ถามอีก “เช่นนันวันนีขายตุ๊กตาหมีได้
87
เงินเท่าไร”

ซ่งฮุ่ยดีใจมาก หยิบห่อผ้าเล็กๆ ออกมาจากด้านล่าง

ของตะกร้า เปิ ดออกดู ด้านในเป็ นตัวเงินหนึงร้อยตําลึง
หนึงใบทีพับอย่างเป็ นระเบียบ!

ขณะนันเองไม่เพียงแค่จา้ วเซิงและซูเซียงทีแปลกใจ
เหล่าคนทีอยูข่ า้ งๆ ก็ลว้ นประหลาดใจเช่นกัน

------

88
[1] ซิวเหนียง เป็ นคําเรียกหญิงสาวทีทํางานเย็บปั กถัก
ร้อย

ตอนที 563 คําถามทีว่าจะสามารถเลียงดูตนเองได้

89
ไหม

อย่างไรเสียทีซ่งฮุ่ยกล่าวไว้ก่อนหน้านีว่าส่วนแบ่งกําไร
สามส่วนนันพวกเขาเองก็ไม่ได้เข้าใจมาก ไม่เคยมีใคร
ทําการค้ามาก่อน อีกทังไม่มีความสามารถทีทําได้ดว้ ย
มือตนเองเป็ นชินเป็ นอัน ใครจะรูว้ า่ สุดท้ายแล้วจะหา
เงินได้มากเท่าใด พวกเขาก็ไม่มีแนวคิดเช่นนันด้วย แต่
เงินนันกลับมีอยูต่ รงหน้าจริงๆ ! ตัวเงินทีมีหวั มังกรของ
แผ่นดินต้าซ่ง ใช้กนั ทังสิบหกเขตปกครอง ใครก็ทาํ ของ
ปลอมออกมาไม่ได้!

ซูเซียงพยักหน้า ค่อนข้างพอใจ อย่างไรเสียตุ๊กตาหมีนนั

ก็ไม่ได้ใช้วสั ดุมาก อีกทังวิธีการทําก็ไม่ได้ยงุ่ ยากนัก
เพียงแค่วา่ รูปแบบลวดลายนันค่อนข้างมีมลู ค่าก็เท่านัน

90
เอง หยวนเสินก็เป็ นคนใจกว้าง ให้เงินมากขนาดนีนับ
ว่าไม่นอ้ ยเลย

กลับคิดไม่ถงึ ว่าซ่งฮุ่ยจะกล่าวต่อ “หยวนเสินบอกว่า

ตุ๊กตาหมีทีพวกเราทํา นางสามารถให้ซวเหนี
ิ ยงทําได้
หลังจากนันก็ยงั แบ่งกําไรให้สามส่วนเหมือนกัน หยวน
เสินบอกว่าให้ทา่ นพ่อท่านแม่ขา้ ไปดู เขียนรับรอง
หนังสือร่วมงาน หลังจากนันให้ไปลงบันทึกทีทางการ
ถึงเวลานันข้าก็จะเป็ นเถ้าแก่รองแห่งหอชุนซิน ฮ่าฮ่า
ฮ่า!”

ซ่งฮุ่ยเป็ นเพียงแค่แม่นางน้อยคนหนึงเท่านัน ต่อให้จะ

เป็ นเด็กรูง้ านฉลาเฉลียวในบ้านมาก แต่เมือคิดได้วา่ ตน
เองสามารถเปลียนเป็ นเถ้าแก่รองได้ อีกทังยังได้เงินมาก

91
ขนาดนัน นางดีใจจะแย่

เรืองน่ายินดีเช่นนีซ่งหนานเองก็มีความสุขมาก แม้แต่
คนอืนก็เข้ามาพูดอวยพร แต่จา้ วเซิงและซูเซียงกลับ
ลอบสบตากัน รูส้ กึ ว่ามีบางอย่างแอบซ่อนอยู่ หลงฉีก
ลับมาพอดี จ้าวเซิงเลยลากเขาไปด้านข้างแล้วไปกําชับ
เสียงเบาคราหนึง

จ้าวเซิงกลับมากระซิบเสียงเบากับซูเซียงสักพัก ซูเซียงก็
พูดว่า “ท่านทําเช่นนีถูกแล้ว พวกเราให้คนไปตรวจ
สอบให้แน่ชดั ก่อน ถ้าหากไม่มีอะไรก็จะดีมาก ถ้าหากมี
จริงๆ ไว้คอ่ ยคุยทีหลังก็ได้”

“ดี” จ้าวเซิงตอบได้สนกระชั
ั บได้ใจความแค่หนึงคํา
92
หลังจากนันก็ทาํ งานต่อไป

หลายวันนี ซูเซียงรูส้ กึ ว่าตนเองเหมือนเป็ นหัวหน้า

กรรมกรคนหนึง ลูกน้องกรรมกรของนางก็มีเพียงแค่จา้ ว
เซิงผูเ้ ดียว มีเรืองอะไรก็พดู ให้เขาฟั งจนเข้าใจชัดเจน
สาธิตให้ดหู ลายครังเขาถึงจะทําได้ ไม่เคยเห็นคนโง่เท่า
นีมาก่อนเลยจริงๆ!

เหมือนในตอนนี ซูเซียงลูบหน้าผาก “รีบรือออกมาเลย

ดูทา่ นมัดอะไรนันนะ ด้านบนบุม๋ เป็ นหลุมเป็ นบ่อแล้ว
ภัยหิมะตกลงมาไม่กดกระท่อมถล่มลงมาแล้ว!”

จ้าวเซิงเองก็ไม่ได้โกรธ ดึงผ้าทีอยูด่ า้ นบนลงมาอีก และ

ดึงขึนไม้ตะบองเหล่านันขึนทีละท่อนตามคําสังของซูเซี
93
ยง ดึงให้โค้งใหม่อีกทีหลังจากนันก็ปักแทรกขึนไป ทํา
ครังแล้วครังเล่าจนสุดท้ายก็สาํ เร็จ ซูเซียงละหมดคําพูด
กับเขาจริงๆ

แม้แต่ช่ยุ หลิวยังหันมามองจ้าวเซิงหลายครัง ส่ายหัวจุ๊ๆ

อยูใ่ นใจ คิดไม่ถงึ เลยว่าท่านอ๋องทีรูห้ นังสือเป็ นวรยุทธ์มี
ความรูค้ วามสามารถครบทุกด้านทีจริงแล้วคือคนสมอง
ทึมชนิดหนึง สอนแล้วก็ทาํ ไม่ได้ เรืองง่ายๆ ก็โง่ได้!

บางทีชุ่ยหลิวก็คิด ถ้าหากภายหลังท่านอ๋องของนางไม่
เป็ นท่านอ๋องแล้ว อยูช่ นบทปลูกผักอยูก่ บั หวังเฟย จะ
สามารถเลียงดูชีวิตตนเองได้ไหมก็ยงั สงสัยอยู่

จัดการสมุนไพรทีอยูบ่ นเขาเรียบร้อยแล้ว หลายวันนีซูเซี

94
ยงก็ทาํ อย่างอืนอีก จ้าวเซิงขึนเขาไปจับปลาอย่างเชือ
ฟั ง อยูห่ า่ งตังไกลยังไม่ทนั เดินถึงหน้าประตูบา้ นก็ได้
กลินนํามันหอมหม่าล่าโชยเข้าจมูก

เขาไม่ใช่คนเลือกกิน มิเช่นนันยามอยูใ่ นสงคราม หมัน

โถวรําข้าวหยาบๆ แข็งๆ เขายังกินได้ตงหลายวั
ั น แต่วา่
หลายวันมานีปากของเขานันได้ถกู เลียงจนดุรา้ ยแล้ว ได้
กลินนีแล้วก็อดไม่ได้ทีจะกลืนนําลายสักสองเอือก

โชคดีทีไม่มีคนอยูข่ า้ งๆ เห็น มิเช่นนันคงขายหน้าไปจน

ถึงท่านยายแล้ว

จ้าวเซิงจัดการสีหน้าตนเองให้ราบเรียบ กลับมามีสีหน้า
เคร่งขรึมของเขาเช่นเดิม มือหนึงถือปลาหนึงตัวเดินเข้า
95
ประตูใหญ่ไป

เขาอยากแสร้งทําให้ดสู งู ส่งเล็กน้อย ไม่ไปสนใจกลินที

ลอยออกมา แต่วา่ ท้องเจ้ากรรมร้องโครกคราก งูตะกละ
ทีอยูใ่ นปากแทบอยากจะวิงออกมาเร็วๆ สุดท้ายเขาก็
ทนไม่ไหว ถือปลาทีอยูใ่ นมือเข้าห้องครัวไป “ภรรยา
ภรรยา เจ้ากําลังทําอะไรหรือ”

“ฮัดชิว ฮัดชิว รีบออกไป ในนีฉุนมาก! โอ้โห ข้าไม่ได้

บอกให้ทา่ นไปจับปลามาแค่ตวั เดียวก็พอหรือ นีข้าต้อง
ฆ่าทังสองตัวเลย ท่านจะทําให้ตายทังสองตัวได้ไง ท่าน
กินหมดหรือ...”

96
ตอนที 564 ทําอะไรก็ไม่ได้ กินอะไรก็ไม่เหลือ

ซูเซียงบ่นเขาไป แล้วก็ยืนมือไปนําปลาทีถูกเขาฆ่าตาย
แล้วฆ่าให้ตายซําก็ไม่ได้มาวางไว้ในกะละมังเตรียมล้าง
ปากบ่นพึมพํา “ทําอะไรก็ไม่ได้ กินอะไรก็ฟาดเรียบ!”

จ้าวเซิงก็ไม่โกรธ ยกยิมแล้วช่วยนางล้างปลา “ภรรยา

เจ้าให้ขา้ ทําเถอะ นํานีเย็น ร่างกายของเจ้าไม่คอ่ ย
สบาย อย่าทําให้เปี ยกชืนเลย”

97
ซูเซียงตะลึง สองวันก่อนประจําเดือนของตัวเองเพิงมา
แน่นอนว่ารูส้ กึ ไม่สบายตัวเล็กน้อย สัมผัสนําเย็นไม่ได้
คิดไม่ถงึ ว่าชายผูน้ ีจะพูดออกมาได้เต็มปากเต็มคํา ถึง
แม้วา่ นางจะมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ดก็ยงั เขินหน้าแดง

แต่ในใจก็ยงั รูส้ กึ ซาบซึง จริงอยูท่ ีชายผูน้ ีนันทําอะไรก็ไม่

เป็ น เรียนแล้วก็ยงั ทึม แต่เขาก็ยินดีทีจะไปทํา ก็ถือว่าดี
มากแล้ว

ในขณะทีซูเซียงกําลังซาบซึงใจอยูน่ นั คิดไม่ถงึ เลยว่า

ชายผูน้ ีจะพูดออกมาประโยคหนึงว่า “ภรรยา คําพูด
ของเจ้าเมือครูน่ นไม่
ั ถกู ต้อง กินอะไรก็ฟาดเรียบไม่มี
เหลือนันถูกต้อง เจ้าพูดว่าทําอะไรก็ไม่ได้นนไม่
ั ถกู ต้อง
อย่างน้อยทีสุดข้าก็กินได้!”

98
ซูเซียง “...”

สองสามีภรรยาแซ่หวังทีเพิงเดินเข้าประตูมา “...”

ซูเซียงมองเขาเงียบๆ หลายครา เวลานันถึงกับหมดคํา

พูด โบกมือไปมากล่าว “ได้ๆ ท่านพูดอะไรก็ถกู ทังนัน!
รีบไปล้างปลา ถอดเกล็ดให้สะอาด เช่นนันข้าจะให้ทา่ น
กินทังหมดนันเลย อย่างไรท่านก็กินได้!”

“ฮึ ภรรยาอย่าโกรธไปเลย ข้าทําให้สะอาดได้ ” จ้าว

เซิงม้วนแขนเสือขึนข้างหนึงแล้วก็ตกลงมาอีก เขาเองก็
ไม่สนใจกลินคาวปลาทีติดเต็มมือ ประคองตัวมันขึนมา

99
ซูเซียงทีมองอยูด่ า้ นข้างตกใจจนพูดไม่ออก บุรุษหน้าโง่
อย่างนีเหตุใดจึงเป็ นท่านอ๋องได้เล่า!

ทันใดนันเองซูเซียงก็ตบหน้าอกตัวเอง ในศตวรรษที
ยีสิบเอ็ดนัน ทุกคนอาศัยความสามารถทีแท้จริงของตน
เอง! ทีนีเป็ นยุคโบราณทีอยูใ่ นการควบคุมของจักรพรรดิ
ท่านอ๋องเหล่านัน ทีจริงก็คือคนโง่ คนบ้า สมองมี
ปั ญหา นันเป็ นลักษณะของจักรพรรดิ นันก็สงู ศักดิ...
คิดๆ ดูแล้วก็...จริง

ภายใต้การเร่งรัดของซูเซียงนัน จ้าวเซิงจึงรีบล้างปลาให้
สะอาด เปิ ดท้อง เขาทําอย่างอืนไม่ได้ แต่ฆา่ ไก่ฆา่ ปลา
อะไรล้วนไม่คณามือเขา เพียงแค่ตอ้ งขอให้เขาทําให้
สะอาดมากหน่อย นันก็เหอเหอ บุรุษทําเรืองอะไรก็เป็ น
100
เช่นนี ยอมช่วยเจ้าก็ไม่เลวแล้ว อย่าหวังสูงเกินไป

“อืม วันนีทําได้สะอาดดี ครังหน้าล้างใหม่ให้สะอาด

กว่านีหน่อยก็ใช้ได้แล้ว” ซูเซียงนําปลาวางไว้ในกะละมัง
ทีอยูบ่ นเตาแล้วล้างให้สะอาด หาได้ยากทีจะชืนชมจ้าว
เซิงสักประโยค

จ้าวเซิงเหมือนได้กินนําผึง หรือดีใจมากกว่าชนะ
สงครามอีก ยิมหัวเราะเฮฮาอย่างมีความสุข “ครังหน้า
ข้าจะล้างให้สะอาดกว่านีอีก!”

ซูเซียงชําเลืองมองเขาคราหนึง พยักหน้าลวกๆ “อืม รีบ

ไปจัดการผมเผ้าของท่านสักหน่อย เปลียนเสือผ้า

101
เตรียมกินข้าวได้แล้ว”

นีไม่ใช่วา่ เพราะซูเซียงมีนิสยั รักความสะอาดหรืออะไร

แต่เป็ นเพราะสารรูปนันของจ้าวเซิง เมือคนอืนเห็นแล้ว
ทําให้เบืออาหารเลยทีเดียว! บุรุษในอดีตล้วนผมยาว มี
ประโยคหนึงกล่าวไว้วา่ ร่างกายผมและผิวหนังเป็ นสิงที
ได้รบั มาจากพ่อแม่ ไม่สามารถตัดให้สนลงง่
ั ายๆ จ้าว
เซิงก็เป็ นเช่นนี ผมตกลงมา ด้านบนมีเกล็ดปลาอยูไ่ ม่
น้อย ใหญ่ๆ เล็กๆ เมืออยูใ่ ต้แสงพระอาทิตย์แล้วจึง
สะท้อนวิบวับเป็ นพิเศษ

และคราบเลือดและกลินคาวปลาทีติดอยูบ่ นมือและ
หน้าของเขา รวมถึงแขนเสือทีเปี ยกคาวไปครึงหนึง ยัง
ลอยอยูใ่ นอากาศ...

102
ไม่นาน ด้านซูเซียงนีก็ทาํ หม้อไฟปลาหม้อใหญ่เสร็จ
เรียบร้อย ใช่ คือหม้อไฟปลา ไม่ใช่ปลาลวก แต่วา่ ก็ใช่
เล็กน้อย ทีนีไม่มีโต๊ะสําหรับทําหม้อไฟ ทุกคนจําต้อง
ล้อมรอบโต๊ะต้มไปลวกผักไป พูดไปก็น่าเสียดายจริง

วันนีซูเซียงแค่แสดงความสามารถเล็กน้อย มันใจส่วน
ประกอบและรสชาติของเครืองปรุงเล็กน้อย นอกจากนัน
ยังใส่ผกั ไปอีกหลายชนิด ตัวอย่างเช่นถัวงอกทีนางเพิง
จะปลูกมา แต่ละต้นเป็ นสีเขียวสด เหมือนตักขึนมาจาก
นํามิปาน ดูแล้วทําให้คนรูส้ กึ อารมณ์ดีนกั

บนโต๊ะอาหาร ทุกคนกินอย่างมีความสุขเป็ นพิเศษ ปลา

จานใหญ่และเครืองเคียงถูกแย่งเสียจนเกลียง

103
ตอนที 565 ทําตัวเยอะเหมือนคุณหนูทวไป
ั

หลงฉีทีกลับมาช้าไปก้าวหนึงเห็นจานทีว่างเปล่า ดม

104
กลินทียังลอยอยูใ่ นอากาศ ทังใบหน้าของเขาก็ยบั ย่น
รวมกัน เขาไม่กล้าโทษทีนายท่านของเขาไม่เหลือ
อาหารไว้ให้เขาบ้าง เพียงแต่โทษตนเองทีเหตุใดจึงไม่วิง
กลับมาให้เร็วกว่านี ไม่ใช่มองสาวสวยระหว่างทาง! ดี
ละซิตอนนี สาวสวยก็คว้ามาไม่ได้ แม้แต่ขา้ วเย็นยังคว้า
นําเหลว

ซูเซียงเห็นสีหน้ากลัดกลุม้ ของเขาก็คิดว่าไปตรวจสอบ
ข้อมูลแล้วสถานการณ์ไม่คอ่ ยดี สีหน้าก็ไม่ดีดว้ ย เช่นนี
หลงฉีจงึ ยิงรูส้ กึ ไม่ได้รบั ความเป็ นธรรมมากขึนอีก ตน
เองกลับมาช้าแล้วยังมาไม่ทนั มือเย็นเลย นายท่านยังมี
อะไรไม่พอใจกัน เขาไม่ได้อยูบ่ า้ นเลย เขาจะสามารถ
ทําเรืองอะไรให้นายท่านไม่พอใจได้เชียวหรือ

105
ขณะทีหลงฉีกาํ ลังคิดว่าจะต้องคุกเข่ารับผิดหรือไม่นนั
ถามตนเองว่าแท้จริงแล้วตนเองทําอะไรผิดไปตอนไหน
ซูเซียงก็เอ่ยประโยคทีทําให้เขาตกใจอย่างมีความสุขจน
แทบถึงสวรรค์ “รีบไปล้างหน้า ข้าเก็บกับข้าวไว้ให้เจ้า
แล้ว ข้าจะยกมาให้เจ้านีแหละ มีเรืองอะไรกินข้าวเสร็จ
ค่อยๆ พูดก็ได้”

หลงฉีเรียกว่าเป็ นความตืนเต้นดีใจ อีกนิดจะคุกเข่าลง

โขกศีรษะแล้ว ตอนนีเขาหิวจนหน้าอกติดกับแผ่นหลัง
แล้ว รีบพยักหน้า “อืมๆ” หลายครัง หลังจากนันก็พงุ่
ตัวไปทีบ่อนํา เตรียมจะตักนําเย็นมาล้างหน้า ผลคือถูก
ชุ่ยหลิวดึงไว้ “ดูเจ้านีน่าตายจริง ข้าไปเทนําร้อนให้เจ้า
วันทีหนาวขนาดนี วิงไปตังไกล เจ้ายังไม่กลัวหนาวตาย
อีก!”

106
หลงฉีมองชุ่ยหลิวด้วยความงงงวยหนึงที สุดท้ายก็พยัก
หน้าเงียบๆ ไม่คอ่ ยเข้าใจ สําหรับพวกเขาไม่ตอ้ งพูดถึง
นํานําเย็นมาล้างหน้าในฤดูหนาวหรอก ยามทีไม่มีนาํ
ดืมยังคว้าหิมะมากินได้เลย การใช้ชีวิตเช่นนีชุ่ยหลิวเอง
ก็ไม่ใช่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน เหตุใดตอนนีจึง
เหมือนหญิงสาวทัวไปได้ ล้างหน้าต้องใช้นาร้
ํ อนรึ! ดัด
จริต!

หลงฉีตาํ หนิอยูใ่ นใจแต่ก็ลา้ งหน้าตามทีชุ่ยหลิวบอก

หลังจากนันก็ไปกินข้าวอย่างว่านอนสอนง่าย ซูเซียงก็
ไม่ได้ปฏิบตั ิกบั เขาอย่างไม่ยตุ ิธรรม เก็บอาหารไว้ให้เขา
ตังมาก ถึงแม้วา่ จะเป็ นจานเล็กๆ จานเดียว แต่ในนันก็
มีปลาทีนับได้สองชังอย่างทีควรจะเป็ น และยังมีเครือง

107
เคียงต่างๆ

หลงฉีกินอย่างเอร็ดอร่อย วันทีหนาวเหน็บขนาดนียังกิน
จนเหงือท่วม และยังส่งเสียงโวยวายตลอด “อร่อย
อร่อย!”

หลงฉีกินข้าวเสร็จ หลังจากนันก็รบั นําร้อนจากชุ่ยหลิว

รินนําหลายอึก เรอเสียงดัง ผ่อนลมหายใจกล่าว “วันนี
สบายจริงๆ เลย!”

มีประโยคหนึงกล่าวไว้วา่ “ยามดีใจสุดขีดมักจะเกิด
เรืองน่าสลดใจ!” วันดีๆ ผ่านไปแล้ว วันแย่ๆ ก็น่าจะ
ใกล้เข้ามา

108
จ้าวเซิงเปิ ดปากพูดเสียงเย็น “เอาละ เจ้าเสร็จรึยงั รีบ
พูดเรืองเป็ นงานเป็ นการได้แล้ว!”

หลงฉีเพิงเรอไปได้ครึงเดียว ก็เก็บกลับมาโดยพลัน กลืน

ลงไปจนทังหน้าของเขาเปลียนเป็ นสีตบั หมู ไม่ง่าย
เลยกว่าจะผ่อนลมหายใจลงได้ เกือบจะคุกเข่าลง

เขาเองก็ไม่รูว้ า่ เรียกภูตผีอะไรมา จริงอย่างทีว่าวันดีๆ

มักทําให้จิตใจคนหลงทาง เขารีบลุกขึนมา ทําความ
เคารพจ้าวเซิง “นายท่านโปรดให้อภัย ข้าน้อยจะพูด
เดียวนี จะพูดเดียวนี!”

109
หลงฉีเล่าข่าวคราวทีไปแอบฟั งมาและข้อมูลจากทาง
การตามทีได้ยินมาอย่างไม่ตกหล่นเลยสักคําหนึงครัง
หยวนเสินผูน้ นไม่
ั ใช่คนธรรมดาทัวไปแน่นอน! สามีของ
นางแซ่หลิว เป็ นอนุลกู ติดของบุตรชายคนเล็กตวนเห
อจวินจู่[1]

ภายหลังจากการแย่งชิงทรัพย์สนิ ของครอบครัว สามี

ของนางก็จากโลกนีไป ภรรยาเอกก็ใจแคบ ไล่นางออก
มา

สามารถเป็ นอนุของบุตรชายจวินจู่ ทังมีฐานะในครอบ

ครัว ทังมีความสามารถ และหยวนเสินผูน้ ีมีผหู้ นุนหลัง!

นางออกมาจากในวัง ตอนนันโรงผลิตภัณฑ์สงทอเป็
ิ น
110
ของซิวเหนียงชันหนึงชันสอง แม้แต่พระสนมหญิงสูง
ศักดิหลายๆ คนในวังหลวงยังชืนชอบนาง หร่วนผิน
เหนียงเหนียงชืนชมนางและบุตรชายคนเล็กของตวนเห
อจวินจู่ก็มีใจให้นาง และหยวนเสินเองก็ถกู ใจ ดังนัน
หร่วนผินเหนียงเหนียงจึงไปขอจักรพรรดินีให้นางออก
จากวัง นีก็นบั ได้วา่ เป็ นพระคุณจากสวรรค์

ภายในมีความสัมพันธ์ชนหนึ
ั ง ถึงแม้วา่ หลังจากสามี
ของนางจากโลกนีไป ภรรยาเอกก็ไล่นางออกมา นาง
เองก็ไม่ได้ตกตําลงไปจนไปในจุดทีน่าเวทนา ทุกวันทีทํา
การค้าหลายๆ คนล้วนเห็นสีหน้าของนาง ไม่วา่ อย่างไร
นางก็เป็ นคนของหร่วนผินเหนียงเหนียง! ถึงแม้วา่ หรวน
ผินเหนียงเหนียงจะไม่ได้มาหานางอีก แต่ก็เป็ นตราติด
ตัวนางไปแล้ว

111
------

[1] จวินจู่ （郡主）ตําแหน่งเชือพระวงศ์หญิง

หรือท่านหญิง

ตอนที 566 ทําของกินใหม่ออกมาอีกแล้ว

112
หยวนเสินผูน้ ีก็เป็ นคนง่ายๆ ใครว่าอย่างไรก็ตามนัน
สามีทีตนเองรักก็ตายไปแล้ว เมืองหลวงก็เป็ นถําเสือบึง
มังกรต่างหลอกกันไปมา สุดท้ายก็ถือโอกาสหนีออก
จากเรืองวุน่ วายพาตนเองมาทีเมืองไกลโพ้นเสียเลย
บังเอิญได้พบกับซ่งฮุ่ย ถึงแม้วา่ ทังสองคนจะอายุตา่ ง
กันมาก แต่ก็เป็ นคูร่ ว่ มธุรกิจกันได้

หลังจากซูเซียงได้ยินข้อมูลนีแล้ว ก็คิดอยูค่ รูห่ นึง ถอน

ใจหนึงที “บอกได้เลยว่าเป็ นผูห้ ญิงในโลกนีไม่ง่ายเลย”

เดิมจ้าวเซิงคิดว่าซูเซียงจะพูดเรืองเกียวกับซ่งฮุ่ย กลับ
คิดไม่ถงึ ว่าท้ายทีสุดนางจะถอนใจออกมาเช่นนี ทําให้
จ้าวเซิงปวดใจนัก รีบกล่าวรับรอง “ภรรยา เจ้าวางใจ
113
ได้ ภายหลังข้าจะปกป้องเจ้าเอง ถ้าหากมีใครมาทําร้าย
เจ้า ข้าจะตัดหัวสุนขั ของมันเอง!”

คําพูดนีพูดอย่างวางอํานาจบาตรใหญ่ หลงฉีทีอยูด่ า้ น
ข้างอดไม่ได้ทีจะกลอกตาขาว ในใจมีลมหนาวพัดอู้ โอ้
โหเฮ้ย นายท่านของข้า! ท่านช่วยระวังฐานะของตัวเอง
บ้าง เหตุใดจึงเรียนแบบบุรุษชุ่ยๆ ในชนบท!

แต่ซเู ซียงและจ้าวเซิงไม่รูส้ กึ ว่ามีอะไรไม่ดี หลงฉีหวั เราะ

เหอะๆ ให้ซเู ซียง ทําความเคารพให้อย่างไว้หน้า “เช่น
นันแม่นางต้องเอาใจใส่ทา่ นชายให้มากกว่าเดิมแล้วละ”

หลังจากตัวเองพูดประโยคนีจบแล้วก็หวั เราะฮ่าๆ เสียง

ดัง จ้าวเซิงถูกนางหัวเราะเสียจนรูส้ กึ ไม่อาจบรรยาย
114
แต่เมือเห็นภรรยาของตนมีความสุข เขาเองก็มีความสุข
ด้วย หลงฉีทนดูตอ่ ไปไม่ไหวแล้ว คนโง่สองคนนีพลอด
รักกันทีนัน กลอกตาขาวไปมาแล้วจึงถือโอกาสเดินจาก
ไปเสียเลย

ผ่านไปอีกไม่กีวัน หม้อไฟปลาของซูเซียงก็ผา่ นการลอง

ชิมจากคนในครอบครัว ทุกคนล้วนบอกว่ารสชาติดี
ชอบกินกันมาก ถึงแม้วา่ จะเผ็ดจนหน้าแดงไปหมด

แน่นอนว่า ทุกคนไม่ได้รูส้ กึ ว่าของทุกอย่างทีซูเซียงทํา

ออกมาจะต้องอร่อยขนาดนัน คนในนันก็ยงั มีความเห็น
บ้าง ยกตัวอย่างเช่น กลินฮวาเจียว[1] แรงเกินไป
หลายคนรับไม่ไหว ซูเซียงพยักหน้า บอกว่าครังหน้าจะ
ใส่ให้นอ้ ยลงกว่านีหน่อย

115
และก็มีคนบอกว่าพริกเผ็ดมาก ไม่เหมาะกับคนแก่และ
เด็ก หลังจากนางกลับไปเลยลองทําเป็ นสามรสชาติ
เผ็ดมาก เผ็ดกลางและเผ็ดน้อย

ทีจริงซูเซียงยังอยากจะทําหม้อยวนยา[2] ด้วย อย่าง

ไรเสียลูกค้าทีมากินข้าวมักจะพาภรรยาและลูกมาด้วย
มีของบางอย่างทีเด็กๆ ก็กินไม่ได้

ซูเซียงพาจ้าวเซิงไปโรงเหล็กหลายแห่ง เพราะว่า
กรรมวิธีผลิตมีจาํ กัดจึงไม่มีวิธีทีจะผลิตหม้อยวน
ยางออกมาได้

“ต้องขออภัยแม่นางน้อยด้วย สิงทีท่านบอกมานันข้าไม่
116
เข้าใจจริงๆ และทีท่านบอกว่าหม้อยวนยางอะไรนัน นัน
มันสิงใด ไม่เคยทํามาก่อน แผ่นเหล็กสองแผ่นมา
ประกบกัน เช่นนันนํามันจะต้องซึมออกมา....” ช่าง
หนุ่มในโรงเล็กเกาศีรษะอย่างไม่เข้าใจยิง

เห็นการค้าผูกขาดแต่เพียงผูเ้ ดียวจะต้องถูกล้มเลิก เด็ก

น้อยก็รบี ร้อนจนเหงือท่วมหัว สุดท้ายแล้วสมองของเขา
ก็เกิดแสงวิบวับ กระทืบเท้า “แม่นางน้อยและท่านชาย
ท่านนีรอสักครู ่ ข้า ข้าจะไปเรียกท่านพ่อ!”

ไม่รอให้ซเู ซียงและจ้าวเซิงตอบ เด็กหนุ่มน้อยคนนันก็

จับหัวตนเองแล้ว วิงไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว ทัง
สองคนไม่รูจ้ ะทําอย่างไรจึงยืนรออยูท่ ีเดิม

117
ผ่านไปไม่นาน เด็กหนุ่มคนนันก็ผลักดันพ่อของเขาออก
มา ชายอายุเยอะทีมีเมตตาและอัธยาศัยดี “แม่นาง
น้อยท่านนีและท่านชายต้องการทําสิงใดหรือ”

ซูเซียงพยักหน้า กอดความหวังสุดท้ายยืนกระดาษออก
ไป “ท่านปู่ ท่านช่วยดูหน่อยว่าสามารถทําของชินนี
ออกมาได้หรือไม่”

เพราะอะไรถึงบอกว่าเป็ นความหวังสุดท้ายนะเหรอ ที
จริงแล้วสองวันมานีซูเซียงและจ้าวเซิงวิงหาโรงเหล็กมา
แปดเก้าแห่งแล้ว โรงเหล็กทีมีในเมืองพวกเขาก็ไปมา
หมดแล้ว คาดไม่ถงึ ว่าจะไม่มีสกั คนเลยทีสามารถทําสิง
ทีซูเซียงต้องการออกมาได้

118
ครังนีซูเซียงให้เพียงแค่รูปวาดหม้อไปธรรมดากับชาย
เฒ่า ไม่เพียงแค่ดา้ นบนจะเป็ นหม้อ ทีสําคัญคือด้าน
ล่างยังมีแท่นวาง ทีมีไว้เพือใส่ไฟ ถึงจะสามารถรักษา
แหล่งพลังความร้อน ดังนันของสิงนีจึงจําเป็ นมาก

ไม่เพียงต้องดูสวยงามเท่านัน ทีสําคัญคือต้องปลอดภัย

------

[1] ฮวาเจียว (花椒) เมล็ดพืชของจีนชนิดหนึงมีรส

เผ็ดร้อน

119
[2] หม้อยวนยาง (鸳鸯锅) หม้อรูปทรงเป็ ดแมน
ดาริน หม้อไฟทีมีทีกันตรงกลางเอาไว้แบ่งระหว่างซุป
เผ็ดและซุปจืด

120
ตอนที 567 ไปทําโต๊ะหม้อไฟ

อย่างไรเสียนีก็ไม่ใช่ศตวรรษทียีสิบเอ็ด ทีนีไม่มีเตาทีกด
เปิ ดปิ ดได้ ทีนีทําได้เพียงแค่ใช้ถ่านมาเป็ นเชือเพลิง ถ้า
หากถ่านเผาจนแตกแล้ว หรือว่ามีเรืองระเบิดอะไร จะ
ทําให้คนบาดเจ็บโดยง่าย ทําอย่างไรถึงจะสามารถ
เตรียมการป้องกันได้ ความปลอดภัยทียุง่ ยากนีเป็ นสิงที
สําคัญมาก

ชายชรารับกระดาษภาพมาจากซูเซียง มองขึนลงๆ อยู่

121
ครูห่ นึง หลังจากนันก็ชีลงไปหลายจุดบนนันปรึกษาพูด
คุยอยูก่ บั ซูเซียงอยูน่ าน สุดท้ายก็ลบู หน้าผากของตัวเอง
“โดยรวมข้าเข้าใจแล้ว แต่วา่ ของสิงนีไม่เคยทํามาก่อน
ย่อมยากเล็กน้อย ถ้าหากแม่นางไม่รบี ให้เวลาข้าหลาย
วันหน่อยได้หรือไม่”

ชายชราถึงแม้วา่ จะพูดอย่างสุภาพแต่ทา่ ทางลูบศีรษะ

ตนเองของเขาก็เหมือนลูกชายของเขาเลย แค่มองก็รูว้ า่
เป็ นพ่อลูกกัน ซูเซียงก็กล่าวขําๆ “ท่านปู่ ของสิงนีพวก
เราย่อมรีบเร่ง ไม่รูว้ า่ เวลาห้าวันจะสามารถทําออกมา
ได้ไหม”

ชายชราถือแผ่นกระดาษรูปวาดขึนมามองอีกครูห่ นึง สุด

ท้ายก็กล่าวว่า “เรืองนีข้าไม่กล้ารับปาก หรือว่าอีกไม่กี

122
วันแม่นางน้อยมาดูอีกทีดีไหม”

ซูเซียงเองก็รูน้ ิสยั ของชายชรา เขาเป็ นคนซือสัตย์จริงใจ

ถ้าหากไม่มนใจว่
ั าสามารถทําออกมาได้เขาก็ไม่สามารถ
ตอบรับได้เต็มปากเต็มคํา ซูเซียงสบตากับจ้าวเซิงหนึงที
ทังสองคนล้วนพยักหน้า

ออกจากโรงเหล็กแล้ว ซูเซียงและจ้าวเซิงก็ไปทีโรงเตียม
ฟู่ หยวนอีก คนแน่นร้านจนเป็ นปั ญหาเช่นเดิม ถึงแม้วา่
ซูเซียงจะเคยเสนอแล้วว่าควรจะจํากัดจํานวน
แต่คนเหล่านันทีไม่ได้กินก็ไม่ยอมไป ในจํานวนคนเหล่า
นันหลายคนก็มาจากเมืองใกล้เคียงและเมืองทีเป็ นทีตัง
อําเภอ

123
จ้าวเซิงค่อยๆ ชีไปทีคนจํานวนหนึงกล่าวกับซูเซียง
“เจ้าดูคนเหล่านัน แขนขรุขระ แค่ดกู ็รูว้ า่ ถือหม้อเหล็ก
มาก่อน มิเช่นนันกล้ามของเขาคงจะไม่เป็ นแบบนัน”

“ยังมีสายตาทีดูฉลาดเฉียบแหลมนันอีก เปิ ดเผยชัดเจน

แค่มองก็รูว้ า่ ไม่ได้ซอ่ นอะไรดีๆ ไว้ในใจ น่ากลัวว่าจะมา
ดูเครืองปรุงละมัง”

ซูเซียงมองคนไม่กีคนนันตามทีจ้าวเซิงชี เป็ นอย่างทีจ้าว

เซิงพูดจริงๆ หนึงในนันเห็นได้ชดั เลยว่ามีกล้ามแขน อีก
ทังขนคิวตังขึน ดูแล้วไม่เข้ากันเลย น่าจะอยูใ่ นห้องครัว
มาเป็ นเวลานาน กลินอายปิ งย่างควันไฟยังชัดเจน

ยังมีอีกคนทีน่าจะเป็ นหลงจู๊โรงเตียมทีไหนสักแห่ง
124
เพราะผมของเขาดูแล้วมันวับ แต่ก็ไม่ได้มนั เหมือนคน
ปกติ แต่เหมือนคนทีเข้าออกห้องครัว เวลาผ่านไปนาน
เกินไปแล้ว ดังนันจึงเป็ นความผิดปกติทีติดมากับผม
ด้วย สายตาของพวกเขาแพรวพราว มองซ้ายมองขวา
แค่มองก็รูว้ า่ เป็ นคนฉลาดแต่ไม่รูจ้ กั นําไปใช้

มีประโยคหนึงกล่าวไว้เช่นนี ใจเราเคลือนไหวเช่นไรร่าง
กายเคลือนไหวเช่นนัน สะท้อนให้เห็นว่าไม่เหมาะสม
หน้าตาของสองคนนีไม่ได้จดั ว่าแย่ เพียงแต่เพราะว่าจิต
ใจไม่ดี ดังนันร่างกายจึงแสดงออกเช่นนี

ซูเซียงใจคอเ**◌่ ยวแห้งเล็กน้อย “น่ากลัวว่าจะเป็ นไม้

ใหญ่ชวนให้ลมพัดใส่[1] นะสิ!”

125
จ้าวเซิงกลับไม่ได้หวาดระแวงเช่นนี แต่ในเมือภรรยาตัว
น้อยไม่วางใจ กลับไปเขาค่อยให้หลงฉีเคลือนไหว ใคร
จะกล้าไม่ไว้หน้าเขาทีเป็ นเทพแห่งสงคราม พูดอีกก็
อาศัยจากคุณงามความดีทีซูเซียงทําต่อคนทัวไปแล้ว
ทางการจะไม่ไว้หน้านางสักหน่อยได้อย่างไร!

“ภรรยา ฟ้ามืดแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ” จ้าวเซิง

กล่าว ซูเซียงก็พยักหน้า ทังสองคนหันตัวขึนรถม้า

ทีจริงวันนีซูเซียงต้องการทีจะมาพูดคุยเรืองเกียวกับหม้อ
ไฟปลากับหลีฮ่าว แต่เห็นสถานการณ์พลิกเช่นนี นางจึง
ละทิงความคิดนันไปแล้ว

หนึงก็เพราะว่าทางด้านหลีฮ่าวนียุง่ มากจริงๆ สองก็

126
เพราะว่าฟ้ามืดแล้วจริงๆ สามก็คือ โต๊ะหม้อไฟของนาง
ยังทําไม่เรียบร้อยเลย ดังนันอีกไม่ก็วนั ค่อยคุยก็แล้วกัน

เพราะว่าโต๊ะหม้อไฟต้องรออีกสีห้าวันถึงจะไปดูได้ อีก
ทังยังไม่รบั ปากว่าจะสามารถทําออกมาได้ดีหรือไม่ ซูเซี
ยงคิดจึงเรียกหลายครอบครัวมาเก็บรากปานหลานอีก
หนึงครัง ขายได้เงินไม่นอ้ ย หลายครอบครัวมีความสุข
ยิมจนเห็นฟั นไม่เห็นตาเลย

ก่อนหน้านีไหนเลยพวกเขาจะคิดว่าจะได้มีวนั ดีๆ เช่นนี

ไม่ตอ้ งพูดว่าได้กินเนือทุกวัน ต่อให้ยามปี ใหม่ได้กิน
นํามันผักกลินฉุนรสเผ็ดร้อนก็นบั ว่าดีมากแล้ว

127
------

[1] ไม้ใหญ่ชวนให้ลมพัดใส่ (树大招风) สํานวน

จีน หมายถึง เมือโดดเด่นมีชือเสียงมักถูกกระหนําโจมตี

ตอนที 568 อิจฉาตาร้อนไปหมดแล้ว

หลายครอบครัวเมือได้รบั เงินแล้ว ล้วนไปซือเนือสัตว์

128
กลับมาไม่นอ้ ย เตรียมทีจะทําอาหารกินสักมืออย่างมี
ความสุข

ไม่ง่ายเลยทีจะได้มีวนั ทีเงียบสงบ คนในหมูบ่ า้ นเห็นซู

เซียงและหลายครอบครัวนันขายของได้เงินมาไม่นอ้ ย
และซือเนือจํานวนมากกลับมา ทุกคนล้วนอิจฉาตาร้อน
ไปหมดแล้ว

ภายใต้การยุยงของคนในหมูบ่ า้ น ผูอ้ าวุโสซ่งก็มารนหา

ทีตายอีก

เขาลืมสัญญาทีมีไว้กบั ซูเซียงจนหมดสินแล้ว ทีจริงจะ

พูดว่าจําได้ก็ได้ แต่วา่ หลายวันมานีซูเซียงไม่ได้จาํ กัดทุก
คนไม่ให้ขนเขาไปหาบนํ
ึ าหรือ หรือว่าสตรีหลายคนเหล่า
129
นันดูอย่างชัดเจนแล้ว กล่าวได้วา่ ซูเซียงยังต้องการทุก
คน มิเช่นนันเหตุใดจึงให้ทกุ คนขึนไปหาบนําได้อีก!

ผูอ้ าวุโสซ่งยิงคิดเช่นนีก็ยงเป็
ิ นกิงก่าได้ทอง จากการที
บุตรชายของเขาอยูเ่ ป็ นเพือน เดินสุม่ สีสุม่ ห้ามาทางนี
ถนนทีแห้งเป็ นหลุมเป็ นบ่ออีกเกือบทําให้เขาล้มตัง
หลายครา แต่เขาคิดเพียงว่าเขาทําเรืองดีให้กบั คนในหมู่
บ้าน สิงทีเขาทําล้วนถูกต้อง

ซูเซียงและจ้าวเซิงเพิงจะกลับมาจากบ่อตกปลาก็ได้ยิน
เสียงผูอ้ าวุโสซ่งตะโกนด่าแล้ว ทังสองคนอดไม่ได้ทีจะ
ขมวดคิวแน่น

แต่ช่ยุ หลิวและชิงหลานสองคนนัน คนหนึงกําหมัดยืน

130
อยูต่ รงหน้าประตู ตาหลุบลงตํา ตามใจคนทีมาจะด่าจะ
มาอย่างไรก็ได้ อย่างไรคนไม่เข้ามาก็เป็ นอันใช้ได้

ไม่ใช่วา่ ชุ่ยหลิวกลัวผูอ้ าวุโสซ่งตรงหน้า กลับรูส้ กึ ว่าคน

แก่ทาํ งานไม่ดีไม่มีเหตุผลนีมีประโยชน์อะไรทีจะไปคิด
เล็กคิดน้อยด้วย ขอแค่สองคนนีไม่เข้าไปรบกวนการพัก
ผ่อนเหล่าฮูหยินใหญ่ พวกนางก็ไม่ตอ้ งสนใจอะไร รอ
พวกเขาด่าจนเหนือย เดียวก็กลับไปเองนันแหละ

ซูเซียงอยูต่ รงหัวโค้งได้ยินเสียด่า แน่นอนว่าย่อมไม่พอ

ใจมาก แต่เมือได้เห็นท่าทางของชุ่ยหลิวและชิงหลาน
แล้ว ก็อดไม่ได้ทีจะหัวเราะก๊าก หญิงสาวสองคนนีนํา
คําพูดของนางไปปฏิบตั ิตามจนถึงทีสุดจริงๆ!

131
หลายวันก่อนหน้านีซูเซียงกล่าวว่า “สุนขั กัดเจ้าหนึงที
จําเป็ นหรือทีจะต้องไปกัดหมาคืนหนึงที ” ผลสุดท้าย
วันนีหญิงสาวทังสองก็ได้เรียนรูแ้ ล้ว

ซูเซียงจูงมือจ้าวเซิงเดินไปอย่างเชือมันสบายๆ “โอ้ ผู้

อาวุโสซ่ง เหตุใดวันนีจึงมีเวลาว่างมาเทียวบ้านผูอ้ ืน
เล่า”

“เจ้าคนเลว! ข้าไม่มีเรืองอะไรข้าก็คร้านจะมาหาเจ้าทีนี
เอาละ ข้าเองก็คร้านจะเสียเวลาไร้ประโยชน์อยูก่ บั เจ้า
ถนนในหมูบ่ า้ นยุย่ จนเละแล้ว เมือวานเหล่าลิวขับรถวัว
ล้มหมดเลย เจ้าตัวก่อเรือง รีบไปซ่อมถนนเสีย!” ผู้
ใหญ่ซง่ วางอํานาจบาตรใหญ่เทียมฟ้า กล่าวเหมือนสม
เหตุสมผลและเป็ นธรรมชาติ
132
ซูเซียงงง เหล่าลิวของตระกูลซ่งขับรถวัวล้มมันเกียว
อะไรกับตนเอง และถ้าหากว่าตนเองเป็ นตัวก่อเรือง คน
ทีต้องสูญเสียก็ตอ้ งเป็ นตระกูลซูกบั ตระกูลจ้าว เกียว
อะไรกับซ่งเหล่าลิว หลังจากนันก็สบตากับจ้าวเซิง ซ่อม
ถนน!

ซูเซียงเข้าใจความหมายของผูอ้ าวุโสซ่ง ก็คือต้องการให้

นางออกเงินค่าซ่อม แต่นางแกล้งโง่พดู อีกประโยค
“ซ่อมถนน ซ่อมถนนนันเป็ นเรืองดี เรืองเช่นนีต้องพร้อม
แรงพร้อมใจกันถึงจะสามารถทําออกมาได้สาํ เร็จ ขอแค่
คนในหมูบ่ า้ นมาร่วมมือกัน บ้านข้าก็ไม่มีเหตุผลทีจะไม่
ส่งคนออกไปช่วย มีประโยคหนึงกล่าวไว้ดีมาก ถ้า
อยากรํารวยต้องซ่อมถนนก่อน ผูอ้ าวุโสซ่งยังคงฉลาด

133
หลักแหลม!”

ประโยคสุดท้ายของซูเซียงนันไม่ได้เข้าไปในหูของผู้
อาวุโสซ่งเลย กลับถลึงตาด้วยความโกรธ “เจ้าคนชัว
เจ้าพูดอะไร ข้าจะให้เจ้าซ่อมคนเดียว! คนในหมูบ่ า้ น
ล้วนยุง่ กันหมด นีเป็ นช่วงทีหนาวทีสุดในฤดูหนาวหิมะ
ยังไม่ตก ทีดินใต้ฟา้ นีไม่จาํ เป็ นต้องทดนําเข้านา!! เอา
ละๆ ข้าคร้านจะต่อปากต่อคํากับเจ้า รีบพาคนไปซ่อม
ถ้าหากซ่อมไม่ดี ข้าจะไล่ทงครอบครั
ั วเจ้าออกไปเสีย!”

จ้าวเซิงกะพริบตาปริบๆ สองที ครุน่ คิดอยูน่ านก็ไม่เข้า

ใจ ผูอ้ าวุโสซ่งคนนีไม่ใช่วา่ หลายวันก่อนหน้านีเขาทําให้
กลัวยังไม่พออีกหรือ เหตุใดตอนนีจึงเปลียนกลับไปเป็ น
คนเดิมอีก หรือว่าวิธีการของเขายังไม่แข็งกร้าวพอ ไล่
134
ครอบครัวพวกเขาออกไป ประโยคนีเหตุใดฟั งแล้วน่าขัน
นัก

ซูเซียงเห็นท่าทางของจ้าวเซิงแล้วก็รูเ้ ลยว่าในใจของเขา
คิดอะไร ถอนใจเบาๆ ดึงแขนเสือเขา “ข้าเคยบอกท่าน
แล้วไง คนเหล่านี จําเรืองกินถูกตีไม่จาํ !”

135
ตอนที 569 ไม่ซอ่ มถนนก็ไสหัวออกไปจากหมูบ่ า้ นซ่ง

สําหรับเรืองนีจ้าวเซิงก็รูส้ กึ จนปั ญญาเช่นกัน ไม่พดู ถึง

เหตุผลอย่างนี คนทีไม่เคยสนใจใคร ไม่จาํ เวลากิน ตีก็
ไม่จาํ เขารูส้ กึ ว่าความสามารถทีมีอยูใ่ กล้จะใช้ไปจน
หมดแล้ว

“ชักช้าเสียเวลาอะไรอยูเ่ ล่า ข้าพูดกับเจ้า ได้ยินหรือไม่

มิเช่นนันเจ้าคนชัวก็ไสหัวออกไปจากหมูบ่ า้ นซ่งซะ!” ผู้
อาวุโสซ่งด่าเหมือนกิงก่าได้ทอง

136
“คนในหมูบ่ า้ นล้วนบอกแล้ว...” ผูอ้ าวุโสซ่งก็นาํ คําพูด
ของคนในหมูบ่ า้ นมาพูดอย่างพะว้าพะวังเช่นกัน และ
เลียนแบบมาพูดให้ซเู ซียงฟั ง!

ในใจคิดว่าซูเซียงจะต้องกลัวทุกคนไล่นางออกไป มิเช่น
นันคงไม่ให้ทกุ คนขึนไปตักนํา อีกอย่างทีทีซูเซียงอาศัย
อยูต่ อนนีก็เป็ นฐานของหมูบ่ า้ นซ่ง ภูเขาทีอยูด่ า้ นหลังก็
เป็ นของหมูบ่ า้ นซ่ง

หลังจากผูอ้ าวุโสซ่งพูดเรือยเปื อยยกใหญ่แล้ว ก็สรุปให้

ฟั งในประโยคเดียว “เจ้ามีความสามารถก็ไสหัวออกไป
เสีย หรือไม่ก็ซอ่ มถนน ต้องทําคุณงามความดีให้คนใน
หมูบ่ า้ นบ้าง! ได้เงินมาตังมาก เจ้ากินไม่หมดหรอก ไม่
กลัวฟ้าผ่าตายหรือ!”
137
คิวของซูเซียงขมวดแน่นยิงกว่าเดิม บีบติดกันจนแมลง
วันจะตายสองตัวแล้ว นางคิดแล้วก็ไม่เข้าใจจริงๆ
สมองของคนเหล่านีนันแท้จริงแล้วโตมาอย่างไร

ซูเซียงเม้มปาก “ผูอ้ าวุโสซ่ง เกรงว่าท่านจะลืมไปแล้ว

ทีตรงนีรวมถึงภูเขาผืนนันล้วนเป็ นชือของข้า และอีก
อย่าง ข้าได้เงินมาตังมากแล้วอย่างไร นันเพราะข้า
ลําบากเพียรพยายามจึงได้มา เกียวอะไรกับผูอ้ ืน ทีข้า
ให้พวกท่านคือไมตรีจิต ไม่ใช่หน้าทีทีต้องให้พวกท่าน มี
สิทธิอะไรมาทําเป็ นกิงก่าได้ทองมาถามข้าเช่นนี!”

“อีกอย่าง หมูบ่ า้ นซ่อมถนนนันย่อมเป็ นเรืองดี ข้าเองก็

ไม่สามารถไม่สนับสนุนสักหน่อยเช่นกัน แต่เพราะอะไร
138
จะต้องเป็ นครอบครัวข้าครอบครัวเดียวทีต้องไปทํา! ข้า
เป็ นหนีพวกท่านหรือ และซ่งเหล่าลิวนัน ข้าเกียวข้อง
อะไรกับเขา”

“เอาละ เจ้าอย่ามาพูดจาเรือยเปื อยว่ามีหรือไม่มีอะไร

เหล่านีกับข้า อย่างไรเจ้าก็พดู แค่ประโยคเดียว! ถนนนี
ให้เจ้าซ่อมแล้วเจ้าไม่ซอ่ ม! ถ้าหากไม่ซอ่ ม พวกเจ้าก็ไส
หัวออกไปเสีย! อีกอย่างถนนทีจะออกจากหมูบ่ า้ นก็เดิน
ไม่ได้ นันก็เป็ นทีของหมูบ่ า้ นซ่ง พวกเจ้าก็พลิกภูเขาเดิน
ข้ามไปแล้วกัน!” ผูอ้ าวุโสซ่งไม่หวาดกลัวซูเซียงเลยสัก
นิด รูจมูกเชิดขึน ท่าทางหยิงยโสโอหัง จ้าวเซิงทีมองอยู่
อยากจะเข้าไปซัดฝ่ ามือใส่สกั สองที

ซูเซียงแกล้งทําเป็ นพยักหน้า หลังจากนันก็หนั กลับมา

139
หยิบตาให้จา้ วเซิงสองทีแล้วปรึกษากัน “ข้ารูส้ กึ ว่าทีผู้
อาวุโสซ่งพูดก็ถกู นะ ในเมือถนนในหมูบ่ า้ นพวกเราเองก็
ต้องเดินผ่าน ซ่อมไปก็ดีเหมือนกัน ท่านว่าอย่างไร”

เดิมทีจา้ วเซิงก็ไม่เห็นด้วยอยูแ่ ล้ว แต่เห็นท่าทางขยิบตา

ของซูเซียงแล้ว ก็รูเ้ ลยว่าภรรยาตัวน้อยของเขาจะต้อง
วางแผนอะไรบางอย่างไว้ในใจแน่ ดังนันจึงถือโอกาส
พูดเออออกับนาง “อ่อ ข้าก็รูส้ กึ เหมือนกัน เมือวาน
ตอนพวกเรากลับมา รถม้ายังกระแทกอยูค่ รูห่ นึง เกือบ
ทําให้เจ้าล้มกระเด็นออกไปแหนะ”

ผูอ้ าวุโสซ่งและบุตรชายได้ยินซูเซียงและจ้าวเซิงปรึกษา
กัน ก็ได้ใจ พวกเขาบอกแล้ว ซูเซียงคนชัวอย่างไรก็ตอ้ ง
อาศัยการคุม้ ครองจากหมูบ่ า้ น จะไม่ออกเงินช่วยได้

140
อย่างไร แค่เพียงพวกเขาทําท่าทางแข็งกร้าวเข้าหน่อย
ซูเซียงก็ไม่มีทางเลือก หึ ก็แค่คนขีกลัวอ่อนแอรังแกง่าย

ด้านซูเซียงก็พยักหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง กล่าวอีกว่า
“ใช่แล้ว พระพันปี พระราชทานทีให้ขา้ หนึงร้อยแปลง
ยังไม่ได้จดั สรรให้ครบถ้วนเลย”

จ้าวเซิงรูเ้ ลยว่าภรรยาตัวน้อยจะต้องมีแผนสํารองแน่ นี
ไม่ได้ตามมาติดๆ หรือ! ริมฝี ปากยกยิมจางๆ พยักหน้า
กล่าว “ใช่แล้ว ครังทีแล้วข้าไปดูทีผืนนันมา ถึงแม้วา่ จะ
ค่อนข้างเรียบ แต่กลับมีเพียงเจ็ดสิบกว่าแปลง ความ
หมายของทางศาลอําเภอก็คือรอพวกเราเลือกทีดีแล้ว
ค่อยไปโอนกรรมสิทธิ ยังมีจวนเซียงจุนของเจ้าทียังไม่ได้
ข้อกําหนด จากกฎข้อบังคับ ทีทีเจ้าอยูย่ งั ต้องให้เพิม

141
เพือชดเชย”

ผูอ้ าวุโสซ่งและบุตรชายของเขาฟั งอย่างล่องลอย แต่ผู้

อาวุโสซ่งไม่โง่ เหมือนกับได้ยินเค้าลางเล็กๆ ทีน่าจะไม่
เห็นประโยชน์กบั พวกเขา สําหรับทีดินพระราชทานของ
ซูเซียงและจวนเซียงจุนของนาง ส่วนนีผูอ้ าวุโสซ่งไม่ได้
ใส่ใจ ไม่กีวันก่อนหน้านีเขากลัวฐานะเซียงจุนของซูเซียง
ไม่กล้ามาหาเรืองทะเลาะ แต่วา่ เวลาผ่านไปนานแล้ว
เห็นซูเซียงไม่ได้วางแผนจะลงมือกับพวกเขา และยังให้
คนในหมูบ่ า้ นไปหาบนํา ดังนันจึงคิดว่าซูเซียงก็เป็ นแค่
เสือตัวหนึง แค่พวกเขากดข่มเอาไว้ ซูเซียงก็กระโดดขึน
มาไม่ได้

142
ตอนที 570 เรืองเมือสามสิบปี ก่อน

แต่เมือครูพ่ วกเขาไม่ได้ปรึกษากันเรืองซ่อมถนนหรอก
หรือ คนเลวคนนีเหตุใดอยูด่ ีๆ จึงเปลียนไปคุยเรืองที
พระราชทานเล่า และยังมีทีทีต้องเพิมเติมเพือชดเชยอีก
ดูเหมือนว่าซิวไฉคนนันก็เคยพูดถึง แต่ตอนนันทุกคน
ล้วนกล่าวว่า แค่คนชัวคนหนึงก็เท่านันเอง ไม่ให้นางนํา
ของไปก็ไม่เลวแล้ว ยังจะเพิมเติมบ้าบออะไร!

ซูเซียงลอบมองผูอ้ าวุโสซ่งทีสีหน้าค่อยๆ เปลียนไปเล็ก

น้อย ในใจก็แค่นเสียงเย็น ความสามารถแค่นียังกล้ามา
143
แสดงท่าทีอนั ธพาลอีก

“ข้าดูวา่ ทีดินตรงฝังตะวันออกของหมูบ่ า้ นก็ไม่เลว

เขียนคร่าวๆ แล้วน่าจะสักยีสิบสามสิบแปลง ถึงแม้วา่
จะขาดไปเล็กน้อยก็ไม่มีผลอะไรมาก ” ซูเซียงแสร้งทํา
เป็ นกล่าวเหมือนพิจารณา

จ้าวเซิงไตร่ตรองอยูค่ รูห่ นึง พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

“ อ่อ ครังทีแล้วตอนจัดการคดีขา้ ไปดูมาแล้ว ทีนานํา
ผืนนันแน่นอนว่าเป็ นทีทีดี คิดดูแล้วน่าจะยีสิบกว่า
แปลง แน่นอนว่าขาดไปนิดหน่อย แต่วา่ ก็หา่ งจากบ้าน
ไม่มาก ทีจริงก็ดีเหมือนกันนะ ขาดไปหน่อยก็เถอะ
พวกเราก็ไม่วางแผนในทีเล็กน้อยนันหรอก เจ้าว่าใช่หรือ
ไม่”

144
ผูอ้ าวุโสซ่งได้ยินเค้าลางเริมมาแล้ว พบว่าคนเลวนีกําลัง
คิดวางแผนทีในหมูบ่ า้ น!

ในยามปกติแล้วใจของเขาจะไม่กงั วลเช่นกัน แต่วา่ ทีดิน

ผืนนีเขาไม่ได้ไปปั กหลักทีทางการ กล่าวได้วา่ ทีดินผืน
นีถึงแม้วา่ จะมีคนปลูกแล้ว ทางการกลับยังไม่มีชือเจ้า
ของ!

นีเป็ นเรืองสามสิบกว่าปี มาแล้ว เคยมีครอบครัวใหญ่อยู่

ทีนี ยีสิบกว่าปี นีเจ้าของทีก็คือพวกเขา แต่ครอบครัว
ใหญ่นีไม่รูว้ า่ ชือสกุลอะไร ทันใดนัน ครอบครัวคนเลวนี
ก็ตายเกลียงไม่มีเหลือแล้ว

145
ยามนันมีคนบอกว่าต้องไปแจ้งทางการ แต่ผอู้ าวุโสซ่ง
คิดๆ แล้วในทีสุดก็ไม่ได้ไปแจ้งทางการ ให้คนใช้แรงงาน
ทีแข็งแรงยกคนบ้านนีไปฝังทีหลังเขา!

เนืองจากตอนนันผูอ้ าวุโสมีอาํ นาจในหมูบ่ า้ นมาก ภาย

หลังซ่งฉางโซ่วก็ไม่กล้าขัดแย้งกับเขา ดังนันทียีสิบกว่า
แปลงนันแน่นอนว่าอยูใ่ นชือของผูอ้ าวุโสซ่ง และแน่นอน
ว่ายังไม่ได้ไปโอนกรรมสิทธิกับทางการ

ผูอ้ าวุโสซ่งรูส้ กึ กลัวเล็กน้อย ถ้าเรืองนีถูกทําให้วนุ่ วาย

ขึนมาอีกคงไม่เป็ นผลดีกบั เขาแน่ ยังไม่ตอ้ งพูดถึงว่าซู
เซียงเป็ นเซียงจุนทีพระพันปี ประทานยศให้ ทางการก็
ปกป้องนาง พูดถึงเรืองเมือสามสิบกว่าปี ก่อนถูกเปิ ด
เผยขึนมา เขาก็รบั ผิดชอบไม่ไหว!

146
สีหน้าของผูอ้ าวุโสซ่งซีดขาว มือทีกําไม้เท้าอยูส่ นระริ
ั ก
ริมฝี ปากพะงาบๆ ชีไปทางซูเซียงและจ้าวเซิง พูดไม่
ออกสักประโยค!

ซูเซียงรูส้ กึ ว่าทําอย่างนีแล้วยังระบายความโกรธไม่พอ
บ่นพึมพํา “พระราชเสาวนียข์ องพระพันปี ประกาศใช้มา
ตังนานแล้ว เหตุใดจึงไม่มีการแสดงพืนทีเลยสักนิด ข้า
ได้ยินมาว่าอําเภอใกล้ๆ กันนีมีเซียงจุนหนึงคน คนทัว
ไปให้นางเป็ นพระโพธิสตั ว์ หมูบ่ า้ นจะมอบเงินให้นาง
หลายร้อยตําลึงทุกปี จุ๊ๆ นีมันคนทีชอบเปรียบเทียบใคร
ต่อใคร ช่างน่าโมโหนัก...”

จ้าวเซิงแกล้งทําเป็ นพยักหน้าอย่างจริงจังอีก “เงิน

147
หลายร้อยตําลึงนีมากอยูน่ ะ ถ้าหากรายงานขึนไปละก็
เซียงจุนผูน้ นคงจะรั
ั บผิดชอบไม่ไหวแน่! แต่วา่ เซียงจุนผู้
นันดูเหมือนว่าจะเป็ นญาติของฮองเฮา อํานาจค่อนข้าง
มาก ใครจะกล้าไปแตะหัวคิวนาง ข้าได้ยินว่า คนใน
ท้องทีมีคนอยากจะไปรายงานทางการ ถูกนางฆ่าทิง
เสียแล้ว จุ๊ๆ หนึงครอบครัวสามคน ไม่เหลือไว้สกั
คน...”

ซูเซียงแกล้งทําเป็ นตกใจปิ ดปาก “โอ้ นีมันร้ายแรงนัก

เช่นนันไม่ใช่วา่ ข้าจะฆ่าใครก็ไม่เป็ นไรนะสิ เช่นนันดี
เหลือเกิน!”

จ้าวเซิงพยักหน้า “ตามกฏแล้ว เซียงจุนไม่มีอาํ นาจ

ประหารชีวิตคน แต่วา่ นะ เรืองราวเหล่านีย่อมไม่แพร่ง
148
พรายออกไปอยูแ่ ล้ว ก็ไม่ได้วา่ พวกเราเป็ นอย่างไรนี”

ซูเซียงแกล้งส่ายหัวด้วยความประหลาดใจ “ไม่ๆ ฆ่า

คนไม่ได้ ข้าไม่ฆา่ คน! แต่วา่ นะ ให้คนในหมูบ่ า้ นให้เงิน
ช่วยเหลือข้าเล็กน้อยก็เป็ นเรืองทีควรทํานะ อําเภอข้าง
เคียงยังให้ตงร้
ั อยกว่าตําลึง ข้าต้องการไม่มากหรอก แค่
เงินทอนของนาง ห้าสิบตําลึงคงไม่มากไปกระมัง”

“โดยพืนฐานแล้วก็คือห้าสิบตําลึง นีคือระเบียบปฏิบตั ิที

ต้องทําตาม ” จ้าวเซิงหันหน้ามา กล่าวกับผูอ้ าวุโสซ่ง
อย่างจริงจัง “ซ่งหนานถึงแม้วา่ จะเป็ นผูใ้ หญ่บา้ น แต่
เขาอยูใ่ กล้พวกเรามาก เพือทีจะหลีกเลียงไม่ให้ระแวง
สงสัย เรืองนีเชิญให้ผอู้ าวุโสซ่งเป็ นคนนําไปปฏิบตั ิตาม
กฎระเบียบแล้วกัน!”
149
ตอนที 571 โมโหคนเช่นนีไม่คมุ้ เลย

ผูอ้ าวุโสซ่งได้ยินว่าทังหมูบ่ า้ นต้องออกเงินห้าสิบตําลึง

ทุกปี ก็กลัวไปทังตัวจนแทบแย่! ตัวสันชีไปทางซูเซียง
และจ้าวเซิง ด่าไม่ออกไปครึงวัน

150
ยังมีบตุ รชายของเขาทีได้สติกลับมารวดเร็ว พูดข้างหู
ของผูอ้ าวุโสซ่ง “ท่านพ่อ พวกเรากลับกันก่อนเถอะ!”

ผูอ้ าวุโสซ่งกระแทกไม้เท้าด้วยความโมโห เดินขา

กะเผลกกลับไปกับบุตรชายของตน

ซูเซียงและจ้าวเซิงยืนอยูด่ า้ นหลัง มองฝี เท้าทีกะเผลก

ของผูอ้ าวุโสซ่งด้วยสายตาเยือกเย็น ในใจยิมเย็นไม่
หยุด ระดับแค่นียังกล้ามาโอ้อวด ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าคนเหล่า
นีสมองโตขึนมาอย่างไร!

จ้าวเซิงและซูเซียงถึงแม้วา่ จะทําเพือขู่ผอู้ าวุโสซ่ง แต่ก็มี

หลายเรืองทีมีรอ่ งรอยให้ตามได้ ยกตัวอย่างเช่นผูอ้ าวุโส
151
ในทีแห่งนี

และยังมีเซียงจุนในหมูบ่ า้ นทีติดกัน แน่นอนว่าเป็ นพระ

พันปี ประทานยศให้ นางทําเรืองเหล่านันแน่นอนว่าไม่
ได้ทาํ ให้นางไม่ได้รบั ความเป็ นธรรม แต่วา่ เรืองทีนาง
ฆ่าคนนันก็ถกู จับได้แล้ว วันนีหลงฉีกลับมาบอกว่าศาล
ต้าหลีรับพิจารณาคดีนีแล้ว ดูแล้วเซียงจุนผูน้ นั ไม่ตอ้ ง
พูดว่าจะสามารถรักษาชือเสียงของตนเองไว้ได้หรือไม่
แม้แต่ชีวิตก็เกรงว่าจะยาก

แต่วา่ เหอะๆ ผูอ้ าวุโสซ่งทีเป็ นคนเก่งแต่ในบ้านไหนเลย

จะรูเ้ รืองภายนอก ไม่พดู ถึงเรืองอําเภอข้างเคียงแล้ว
เขายังไม่เคยเข้าเมืองเกินสองครังเลย ไหนเลยจะรูเ้ รือง
วุน่ วายภายใน ดูๆ แล้ว นีไม่ใช่วา่ แค่เอ่ยถึงนิดหน่อยขา

152
ของเขาก็สนขนาดนี
ั แล้ว ยังคิดเลยว่าเขาจะแข็งแกร่ง
กว่านี!

“ภรรยา เจ้าอย่าโกรธไปเลย” จ้าวเซิงถึงแม้วา่ จะพูด

โน้มน้าว แต่ในตาของเขากลับยังมีไฟโทสะคุกรุน่ เขา
คิดว่าจะทําให้ไฟโทสะของซูเซียงมลายหายไปก่อน ภาย
หลังค่อยหาวิธีทาํ ให้ผอู้ าวุโสซ่งผูน้ นได้
ั รบั ความลําบาก
เสียบ้าง!

ซูเซียงกลับหัวเราะเสียงเย็น “ข้าโกรธเสียทีไหน โกรธ

คนพรรค์นีไม่คมุ้ หรอก! ไปเถอะ ข้าจะกลับไปทําปลาให้
ท่านกิน!”

ผูอ้ าวุโสซ่งกลับไปถึงหมูบ่ า้ น ก็มีคนจํานวนมากรออยูท่ ี

153
หน้าบ้านเขา เห็นท่าทางเขาไม่คอ่ ยดีจงึ ทยอยเข้ามา
ถาม แน่นอนว่าไม่ได้มาถามไถ่เรืองสุขภาพของผูอ้ าวุโส
ซ่ง แต่จะถามว่าเขาทําธุระเรียบร้อยไหม

ผูอ้ าวุโสซ่งทังโกรธทังกลัว พูดไม่เป็ นประโยค จนบุตร

ชายของเขาเล่าเรืองให้ฟังโดยละเอียดแล้ว คนในหมู่
บ้านทีเดิมเพราะว่าไม่ได้ผลประโยชน์และโกรธอยู่ ตอน
นีได้ยินว่าผูอ้ าวุโสซ่งทําอะไรไม่ได้ก็อยากจะก่อไฟเผาซู
เซียงแล้ว! ไม่เพียงแต่ไม่ซอ่ มถนน ไม่ได้รบั ผลประโยชน์
ทุกปี หมูบ่ า้ นยังจะต้องมอบเงินให้นางห้าสิบตําลึง พลัน
ด่าสะเปะสะปะกันยกใหญ่!

กล่าวว่าผูอ้ าวุโสซ่งแก่แล้วยังไม่รูจ้ กั ตายอีก กล่าวว่า

เรืองแค่นียังทําให้ดีไม่ได้แล้วยังสร้างความเดือดร้อนให้

154
หมูบ่ า้ นอีก บอกว่าเงินห้าสิบตําลึงนันอย่างไรเสียทุกคน
ก็จะไม่มีทางออกเงิน ในเมือผูอ้ าวุโสทําเรืองให้เรียบร้อย
ไม่ได้ ก็ให้ผอู้ าวุโสซ่งเป็ นผูอ้ อกเงินเองแล้วกัน!

แต่วา่ ผูอ้ าวุโสซ่งในเมือเป็ นผูอ้ าวุโสทีมีฐานะ ยังมีหน้า

ตาเล็กน้อย ถือไม้เท้ากระแทกพืนด้วยความโกรธสองที
คําราม “ไสหัวไป! ไสหัวไปให้หมด!”

ทุกคนก็ยงั กลัวความน่าเกรงขามของเขาอยู่ ถึงแม้วา่ จะ

ไม่พอใจมาก ด่าทอแต่วา่ ก็คอ่ ยๆ ถอยออกไป

เรืองเหล่านี ช่วงเวลาอาหารเย็นถูกกระพรวนน้อยทําให้
เป็ นเรืองตลกไปหมด

155
เดิมทีซเู ซียงก็ไม่ได้รูส้ กึ อะไร แต่เมือเห็นท่าทางเล่า
เรืองอย่างสนุกสนานออกรสออกชาติของกระพรวนน้อย
แล้ว พลันรูส้ กึ ปวดฟั น ลูกสาวของตนเอง ลูกสาวทีดี
ขนาดนัน เหตุใดจึงถูกชิงสือเลียงจนกลายเป็ นสตรีขี
เม้าท์!

ตาของซูเซียงจ้องมองไปทางชิงสือแกมตําหนิ แต่ชิงสือ
ไม่สะทกสะท้านอยูน่ าน แค่คีบเนือปลาให้กระพรวน
น้อย ดึงก้างปลาออกทีละชินด้วยความระมัดระวัง เรียก
นางให้กินเสียงอ่อนเสียงหวาน

ตอนนีซูเซียงไม่รูเ้ ลยว่าจะพูดอย่างไร โทษทีเขาดูแลลูก

ไม่ดี สุดท้ายแล้ว ช่วงเวลาทีชิงสือดูแลกระพรวนน้อย
156
นันนานมากกว่านางทีเป็ นแม่แท้ๆ อีก กล่าวว่าเขาพา
นางไปในทางทีดีละ แต่นี...

จ้าวเซิงกินปลาไปหลายชิน สายตาจ้องไปทางซูเซียง
และชิงสือสลับไปมา ผ่านไปเนินนานเขาถึงได้เอ่ยปาก
“ตามใจเขาเถิด ลูกสาวของข้าไม่ตอ้ งงดงามมีความรูม้ ี
มารยาทมาก มีความสุขก็พอแล้ว! ถึงแม้วา่ จะตกถัง
ขยะ ไม่ใช่วา่ ยังมีขา้ เป็ นพ่ออยูห่ รือ! อีกอย่าง เจ้าไม่
เห็นหรือว่าตอนนีนางเฉลียวฉลาด เด็กทีรูเ้ รืองมาก
นะ...”

ซูเซียง “...”

157
สองสามีภรรยาแซ่หวังและคนอืน “...”

ตอนที 572 รักใครก็รกั คนของเขาด้วยจริงๆ

แรกเริม สองสามีภรรยาแซ่หวังยังกลัวว่าจ้าวเซิงจะไม่
ชอบเด็กสองคนนี และยังเคยกําชับกับคนในบ้าน ให้
เด็กสองคนนีปรากฏตัวต่อหน้าจ้าวเซิงน้อยหน่อย กลับ
คิดไม่ถงึ เลยว่าบุรุษผูน้ ีนอกจากบุตรสาวของนางแล้ว ใจ
ของเขาทังหมดทีมียงั ทุม่ เทไปทีตัวของเด็กสองคนนีด้วย

158
ไม่มีทา่ ทีตรงไหนว่าไม่ชอบเลยสักนิด

พวกเขาคิด นีควรจะเป็ นรักใครก็รกั คนของเขาด้วย

กระมัง เขาวางลูกสาวของตนไว้ในใจ ดังนันจึงดีกบั เด็ก
สองคนทีไม่ใช่ลกู แท้ๆ ของเขาขนาดนี ไม่ง่ายเลย คิด
ไม่ถงึ เลยว่าจ้าวเซิงจะพูดประโยคนีออกมา ทําให้คน
ชราสองคนในบ้านถลึงตาอ้าปากค้าง!

พวกเขาไม่เคยคิด เพราะว่ากระพรวนน้อยไม่ใช่ลกู แท้ๆ

และเป็ นลูกสาว ดังนันจ้าวเซิงจึงไม่ให้ความสําคัญ พูด
ตามจริงแล้ว โดยปกติหากกระพรวนน้อยทําอะไรไม่ดี
จ้าวเซิงก็สอนเหมือนกัน ไม่เคยยอมให้นางปลูกฝัง
พฤติกรรมทีไม่ดี

159
ความคิดของซูเซียงซับซ้อน มีประโยคหนึงกล่าวไว้ได้ดี
นันก็คือพูดโกหกบ่อยๆ แม้แต่ตนเองยังเชือเลย! เด็ก
สองคนนีไม่ใช่เลือดเนือเชือไขแท้ๆ ของเขา บุรุษน่าตาย
คนนีจงใจพูดถีมาก เหมือนให้เด็กสองคนนีเป็ นลูกแท้ๆ
ของตนเองแล้ว ทําให้ซเู ซียงหมดคําพูดจริงๆ!

มีเพียงชุ่ยหลิวทีคดข้าวเงียบๆ อยูด่ า้ นข้างและคนอืนๆ

ในใจของพวกเขาเหมือนกระจกใส เด็กสองคนนีก็คือ
เลือดเนือเชือไขของจ้าวเซิง เป็ นคุณชายน้อยและองค์
หญิงน้อยของพวกเขา เพียงแต่จา้ วเซิงเองก็รกั เอ็นดูมาก
ไปหน่อยเท่านัน

ซูเซียงกินข้าวเย็นไปด้วยบรรยากาศทีดี ครอบครัวอืน
และซิวไฉในบ้านนันก็บรรยากาศดีมากเช่นกัน เพราะว่า

160
อยูก่ บั ซูเซียงไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองอืน แน่นอนว่าได้รบั เงิน
อีกทังตอนนีพวกเขายังมีทีอยูใ่ หม่ ถึงแม้วา่ จะต้องคืน
เงินสําหรับบ้านใหม่ในภายหลัง แต่นนก็
ั เป็ นเรืองทีน่า
ยินดีเรืองหนึง

มีเพียงแค่คนทีอยูใ่ นหมูบ่ า้ นเท่านันทีเศร้าโศก ผูอ้ าวุโส

ซ่งโกรธจนไม่กินข้าว นังหงุดหงิดอยูบ่ นเตียง โกรธจน
ปากเขียว คนอืนในหมูบ่ า้ นบ้างก็ตีลกู สะใภ้ บ้างก็ตีลกู
บ้างก็สามีภรรยาหยิกตีกนั เอง ไม่มีช่วงเวลาสงบสุข

ผ่านไปอีกหลายวัน ซูเซียงและจ้าวเซิงปรึกษากันว่าจะ
ไปโรงเหล็กแห่งนัน ไปดูวา่ โต๊ะหม้อไฟนันทําออกมาได้ดี
หรือไม่

161
เพราะว่าอากาศค่อนข้างหนาว พวกเขาตืนไม่เช้าเท่าไร
ประมาณเก้าโมงเช้าฟ้าสว่างหมดแล้วจึงได้ลกุ ขึนจาก
เตียง กินอาหารเช้า เก็บกวาดเรียบร้อยจนเกือบเทียงถึง
ได้ออกจากบ้าน

ซูเซียงทีนังอยูบ่ นรถม้าขดตัวจนเป็ นก้อนไหมแล้ว แต่

จ้าวเซิงก็ยงั ไม่วางใจ นําเสือคลุมของตนเองมาห่มไว้บน
ร่างของซูเซียง

ซูเซียงผลักออก “นี พอแล้ว ท่านหยุดใส่เสือให้ขา้ ได้

แล้ว ท่านดูขา้ ใกล้จะเดินไม่ได้แล้ว เหมือนนกเพนกวิน
เลย”

นีเป็ นครังแรกทีจ้าวเซิงได้ยินคําว่านกเพนกวิน คิดแล้ว

162
น่าจะเป็ นสัตว์ชนิดหนึง จึงถามด้วยความแปลกใจ
“ภรรยา อะไรคือนกเพนกวิน”

ซูเซียงเปิ ดผ้าม่าน มองท้องฟ้าทีมืดครึมด้านนอก ทัง

อากาศแห้งทังหนาว ลมพัดอู้ แค่ไม่มีฝนตกลงมาเท่า
นัน ตอนนีก็เป็ นช่วงกลางของฤดูหนาวแล้ว แม้แต่หิมะ
สักเม็ดยังไม่เห็นเลย เหตุใดจึงสามารถทําให้คนไม่
สบายใจได้!

ใจของซูเซียงไม่ได้อยูท่ ีนี โบกมือไปมาตอบอย่างไม่ใส่

ใจนัก “นกเพนกวิน นกเพนกวินเป็ นสัตว์ทีเกิดขึนทีขัว
โลกใต้ขวโลกเหนื
ั อ ตัวของพวกมันมีไขมันหนา เพราะ
ว่าอ้วนมาก ดังนันยามเดินจึงเปลืองแรงเป็ นพิเศษ
เหมือนข้าในตอนนีเลย เข้าใจแล้วหรือยัง...”
163
เดิมทีจ้าวเซิงก็รูส้ กึ ว่าภรรยาตัวน้อยของตนเองไม่
เหมือนผูอ้ ืนอยูบ่ า้ ง ตอนนีได้ยินนางพูดว่าขัวโลกใต้ขวั
โลกเหนืออะไรนัน เขาเป็ นท่านอ๋องคนหนึง เห็นอะไร
และรูอ้ ะไรมามาก ถึงแม้วา่ จะได้ยินคนขับเรือกลับ
มาบอกว่าทีนันมีนาแข็
ํ งเกาะตัว เป็ นนําแข็งหลายชัน มี
สัตว์หลายชนิดทีแปลกๆ อาศัยอยูท่ ีนัน

แต่เรืองลับเช่นนีซูเซียงทีเป็ นหญิงบ้านนอกจะรูเ้ รืองนีได้

อย่างไร อีกทังดูเหมือนว่าจะรูช้ ดั แจ้งมากกว่าเขาเสียอีก
แม้แต่ชือเรียกของสัตว์ ชันไขมันของมัน ท่าทางการเดิน
นางยังรูล้ ะเอียด นียิงทําให้คนรูส้ กึ แปลกประหลาดนัก

164
ตอนที 573 รูส้ กึ ว่าตนไม่คคู่ วรกับภรรยาแล้ว

แต่วา่ ความแปลกในแปลก แต่เมือเห็นคิวของซูเซียง

ขมวดแน่น จ้าวเซิงก็กลืนความสงสัยทุกอย่างลงท้องไป
อย่างไรใครบ้างจะไม่มีความลับเล็กน้อย เขาไม่มีความ
165
จําเป็ นอะไรทีจะต้องสืบค้นให้ถงึ ทีสุด ถามมากไปแล้ว
กลัวว่าภรรยาตัวน้อยจะไม่พอใจ

จึงเปลียนคําถาม “ไม่รูว้ า่ โต๊ะทีพวกเราต้องการจะทํา

ออกมาได้ดีหรือไม่ ครังทีแล้วเห็นแบบของโต๊ะแปลกเล็ก
น้อย ภรรยาคิดได้อย่างไรนี”

ซูเซียงวางม่านลง หันกลับไปมองเขาอย่างไม่สบ
อารมณ์เท่าไร “วิธีไม่ใช่วา่ คนคิดขึนมาหรือ ทังอยาก
กินร้อน ทังอยากต้มไว้ดา้ นบน ก็ตอ้ งคิดหาวิธีไม่ใช่
หรือ”

จ้าวเซิงรูส้ กึ ว่าวิสยั ทัศน์และมาตรวัดความฉลาดของตน

จะโดนโจมตีอย่างหนัก เม้มปากไม่รูจ้ ะพูดอะไร จ้าวเซิง
166
พลันรูส้ กึ ว่าตนเองไม่คคู่ วรกับภรรยาตัวน้อยของเขา
เท่าไรนัก

“เฮ้ย!” ชุ่ยหลิวพลันดึงบังเ**ยนไว้

จ้าวเซิงและซูเซียงทีอยูด่ า้ นในเนืองจากหยุดเคลือน
ไหวกะทันหันจึงตัวเอียงเล็กน้อย แต่วา่ จ้าวเซิงตาไวมือ
ไวประคองซูเซียงเอาไว้ทนั ทําให้ไม่หกล้มเลย และไม่ได้
รับบาดเจ็บ

จ้าวเซิงตะโกนเสียงเย็นออกไปด้านนอก “เกิดเรืองอะไร
ขึน”

167
ชุ่ยหลิว “ท่านชายฮูหยิน มีปัญญาชนคนหนึงนอนอยู่
บนพืน ยังไม่รูว้ า่ เกิดอะไรขึน ท่านชายและฮูหยินโปรด
รอสักครู ่ ข้าไปดูก่อน”

แค่ได้ยินว่ามีคนเป็ นลมซูเซียงก็นงไม่
ั ติดแล้ว รีบเปิ ด
ประตูรถกระโดดลงไป จ้าวเซิงเห็นภรรยาตัวน้อยของตน
ออกไปแล้ว เขาไหนเลยจะมีเหตุผลนังนิงอยูท่ ีเดิม ตาม
หลังไปอย่างรวดเร็ว

ทีนีเป็ นปากทางของหมูบ่ า้ นซ่งแล้ว บุรุษทีล้มอยูบ่ นพืน

นันแต่งตัวเป็ นปั ญญาชน ชุ่ยหลิวประคองเขาขึนมา
ตรวจชีพจรและลมปรานเล็กน้อย พยักหน้าให้ซเู ซียง
และจ้าวเซิง “เขายังมีชีวิตอยู!่ ”

168
ซูเซียงก็คกุ เข่าลงจับชีพจรเขา มองฝ้าทีลินและท้ายทอย
ของเขา ถึงได้กล่าวกับจ้าวเซิง “น่าจะเพราะหิวจนเป็ น
ลม ของบํารุงร่างกาย เฮ้อ ก็คือกินอาหารไม่ระวัง ร่าง
กายอ่อนแอ”

จ้าวเซิงพยักหน้า คิดจะไปหยิบของกินในรถม้ามาให้เขา
กิน แต่กลับถูกซูเซียงห้ามไว้ นีไม่ใช่วา่ เพราะซูเซียง
เสียดายอาหาร แต่กล่าวกับจ้าวเซิงและชุ่ยหลิว “คนที
หิวจนเป็ นลมไม่ควรเริมด้วยการกินอาหารประมาณมาก
มิเช่นนันลําไส้และกระเพาะอาหารจะรับไม่ไหว ชุ่ยหลิว
ไปนํานํามาให้เขาดืมก่อน”

ชุ่ยหลิวรีบไปหยิบนําถุงเล็กหนึงถุงในรถม้ามา ซูเซียงยัง
บอกอีกว่า “ให้เขาดืมน้อยๆ ให้รมิ ฝี ปากเขาชุ่มชืนขึน

169
เป็ นอันใช้ได้ ส่งเขากลับบ้านก่อน กลับไปแล้วต้มโจ๊ก
ใสๆให้เขากินสักสองถ้วยก่อน แล้วค่อยให้เขากิน
ของอย่างอืน”

เนืองจากวันนีช่วยเหลือปั ญญาชนอายุนอ้ ยคนหนึง

แผนทีวางเอาไว้วา่ จะเข้าเมืองจึงคว้านําเหลว

สองสามีภรรยาแซ่หวังเห็นสามีภรรยาสองคนทีเพิงจะ
ออกไปได้ไม่นานก็กลับมาอีกแล้ว อีกทังจ้าวเซิงและซูเซี
ยงนังอยูต่ รงริมขอบของรถม้า จึงรีบออกมารับ “เกิด
เรืองอะไรขึน”

ซูเซียงจับมือแม่เฒ่าหวัง “ท่านแม่ รีบไปต้มโจ๊กใส

หน่อย จําไว้วา่ ใสหน่อย ข้าช่วยชีวิตปั ญญาชนคนหนึง
170
ระหว่างทาง น่าจะเพราะหิวจนเป็ นลม”

ได้ยินซูเซียงกล่าวเช่นนี แม่เฒ่าหวังก็รบี พยักหน้า “ถูก

ต้องถูกต้อง ข้า จะรีบไปต้มโจ๊กใสให้ จําว่าไม่ตอ้ งข้น
มากเกิน คนหิวจนเป็ นลมไม่ควรเริมด้วยการกินอาหาร
หนักๆ”

ตอนนีชุ่ยหลิวประคองคนลงมา ชิงเหม่ยชิงหลานก็ตาไว
เข้ามาช่วยเหลือ หามคนเข้าไปในห้องรับแขก

จนหลังจากแม่เฒ่าหวังป้อนโจ๊กใสให้ปัญญาชนคนนัน
ไปหลายคําแล้ว ปั ญญาชนถึงได้คอ่ ยๆลืมตาขึน เห็นคน
กลุม่ ใหญ่ลอ้ มรอบเขาอยู่ จิตใต้สาํ นึกทําให้รา่ งกายเขา
หดเกร็ง ถอยหลังเข้าหาเตียง
171
แม่เฒ่าหวังรูว้ า่ เขากลัว รีบปลอบ “ไม่ตอ้ งกลัวไม่ตอ้ ง
กลัว พวกเราไม่ทาํ ร้ายเจ้าหรอก เจ้าเป็ นลมอยูต่ รงปาก
ทางหมูบ่ า้ นข้า ลูกสาวและลูกเขยข้าพบเจ้าเข้า เลยส่ง
เจ้ากลับมา เจ้าเด็กน้อยนี ทําเช่นนีได้อย่างไร...”

นําเสียงของแม่เฒ่าหวังค่อนข้างเห็นใจ แต่ก็ยงั ต่อว่า

ด้วย ปั ญญาชนหนุ่มคนนีดูแล้วน่าจะอายุยีสิบกว่าปี
ตามหลักเหตุผลแล้ว ไม่วา่ อย่างไรก็ไม่ควรทําให้ตนเอง
หิวจนเป็ นลมไป! วันนีถ้าหากลูกสาวและลูกเขยของ
นางไม่พบเข้า ไม่แน่วา่ ปั ญญาชนคนนีคงจะทําให้ตวั เอง
หิวตายไปจริงๆ!

172
ตอนที 574 เก็บความวุน่ วายกลับมาจริงๆ

ถ้าหากว่าเป็ นสตรี เด็ก คนชราคนหนึงก็ไม่เห็นมีอะไร

เลย แต่ปัญญาชนดูแล้วว่าพืนฐานก็ไม่ได้นบั ว่าแย่เกิน
ไป ถึงแม้วา่ จะให้ปลูกทีดินแห้งแล้งสามแปลงหรือไป
เมืองหลวงไปทําเรืองเล็กน้อย ต่อให้เขียนจดหมายให้
คนอะไรก็ตามแต่ นันก็ไม่เขาถึงกับต้องอยูใ่ นสภาพทีทํา
ให้ตนเองหิวตายหรอก!

จากการสอบถามไปหนึงรอบ ถึงได้รูว้ า่ คนคนนีแซ่ซง่

ชือซ่งมู่ แต่วา่ ไม่ใช่คนของหมูบ่ า้ นซ่ง แต่เป็ นคนทีหลาย
173
ปี ก่อนอพยพมาจากเจียงหนาน เดิมทีเขามาถึงหมูบ่ า้ น
ข้างเคียงเพือขอพึงพิงญาติ แต่วา่ ญาติคนนันเห็นพวก
เขาไม่มีสนิ บนอะไรเลยจึงไม่สนใจ

พ่อแม่ของเขาระหว่างทางนันก็ติดโรคระบาด หลังจาก
มาถึงแล้วก็บกุ เบิกทีรกร้างทํางานใช้แรงงาน เพือทีจะ
เลียงดูบตุ รชายโง่เง่าทีทําเป็ นแค่รูห้ นังสือ ไม่ถงึ สองปี
ร่างกายก็เหนือยล้าอ่อนแรงอย่างถึงทีสุด หลายเดือน
ก่อนหน้า สองตาของเขาก็จอ้ งมองคนจากไป หลังจาก
นัน ซ่งซิวฉายก็ทาํ ให้ตนเองหิวจนเป็ นลมอยูต่ รงปาก
ทางหมูบ่ า้ นซ่ง จึงถูกซูเซียงทีเตรียมจะเข้าเมืองพากลับ
มา

เดิมทีทกุ คนก็เห็นใจซิวฉายคนนี แม่เฒ่าหวังทําได้เพียง

174
ถอนใจกล่าว “เจ้าเด็กน้อย อ่านหนังสือก็อา่ นหนังสือ
ไป แต่วา่ เจ้าเองก็ตอ้ งช่วยงานในบ้านด้วย หรือไม่ก็เข้า
เมืองไปเขียนจดหมายหาเงินก็ยงั ดี เหตุใดจึงยอมให้พอ่
แม่เหนือยขนาดนีเล่า!”

คาดไม่ถงึ ว่าผลคือปั ญญาชนคนนีจะจ้องไปทางแม่เฒ่า

หวัง “ข้าเป็ นปั ญญาชน จะทํานาได้อย่างไร ทําเรือง
สกปรกเช่นนี! และเขียนจดหมายอะไรนัน ข้ายังต้อง
สอบผลงานและชือเสียง จะรับความเหม็นสาบเหล่านัน
ได้อย่างไร! ท่านหญิงเฒ่า ไม่มีการศึกษา!”

คนทังหมดไร้คาํ พูด แต่ซเู ซียงหัวเราะถากถาง “ทีแท้ใน

ใจของเขาแรงงานเป็ นเรืองสกปรก เช่นนันก็ดี หลังจาก
สกปรกแล้วถึงได้เก็บของกินมาได้ เจ้าก็อย่ากินแล้วกัน
175
สกปรกมากเกินไป! อ่อ พูดไปแล้วก็ใช่ เจ้าไม่ได้กินดัง
นันตนเองจึงเป็ นลมไปเพราะหิว เลือมใสเลือมใส เจ้านี
สะอาดจริงๆ!”

“และทีเจ้าว่าเหม็นสาบ ได้ ไม่มีพอ่ แม่เจ้าทํางานจน

เหม็นสาบ เช่นนันจะเลียงเจ้าจนโตขนาดนีได้ ฮึย เจ้านี
เกิดมาจากท้องฟ้าให้ดินเลียงดูจริงๆ กินอากาศและ
พลังจากท้องฟ้าพสุธาก็สามารถทําให้เติบโตได้!”

ยามทีซูเซียงกล่าวประโยคนีเหมือนว่าไม่ให้อภัยเลยแม้
แต่นอ้ ย ทิมแทงซ่งมูจ่ นเป็ นแผลเหวอะวะ เดิมทีเขาก็ไม่
มีแรงแล้ว ประโยคทีซูเซียงพูดนันเขามิอาจเข้าใจได้ทงั
หมด แต่ก็ยงั ตะโดนด่าอย่างป่ าเถือนว่า “เจ้าไม่มีสทิ ธิ
พูดถึงพ่อแม่ขา้ เช่นนี ใครบอกว่าข้าโตมาได้เพราะเกิด
176
มาจากท้องฟ้าทีดินเลียง! ข้ามีทา่ นพ่อท่านแม่ ท่านพ่อ
ท่านแม่ขา้ ปกป้องดูแลให้ขา้ เติบโตด้วยความยาก
ลําบาก เจ้า เจ้า...”

พูดถึงตอนท้าย ปั ญญาชนก็รอ้ งไห้กระซิกกระซิก มือสัน

ชีไปทีซูเซียงแต่ก็พดู ไม่ออกสักคํา

ซูเซียงร้อนใจเล็กน้อย ไม่รูจ้ ริงๆว่าตนเองนันเก็บเรือง

วุน่ วายอะไรกลับมา! ปั ญญาชนคนนีดูแล้วจะยังวัยรุน่
รูปลักษณ์หน้าตาเหมือนหยก แต่คิดไม่ถงึ ว่าภายในจะ
เป็ นคนสวยแต่รูปจูบไม่หอม!

นางโบกมือไปมาด้วยความร้อนใจ “เอาละเอาละ ออก

ไปให้หมด ให้ปัญญาชนผูย้ งใหญ่
ิ ขาวสะอาดบริสทุ ธิ
177
ของพวกเราพักผ่อนเถอะ”

ยามเดินออกนอกประตูไป ซูเซียงตังใจหันกลับมามอง
ซ่งมูท่ ีหน้าขาวซีดพร้อมกัน แสดงท่าทางกดเสียงตํา ให้
เขาได้ยิน “ล้วนกล่าวว่าปั ญญาชนทําอะไรไม่ได้สกั
อย่าง อ่อ คนหนึงทําให้พอ่ แม่ของตนเองเหนือยตาย
สามารถทําให้ตนเองเกือบหิวตาย มีความสามารถ
จริงๆ! ไม่เคยพบไม่เคยเห็น!”

เดิมวันนีความคิดของซ่งมูไ่ ด้ถกู ทําลายลง เขาคิดมา

ตลอดว่าเขาเป็ นปั ญญาชนคนหนึง สูงศักดิ ไม่สามารถ
ล่วงละเมิดได้! ถึงแม้วา่ เขาจะสงสารพ่อแม่ เชือฟั งมาก
แต่มีประโยคหนึงกล่าวไว้วา่ สุภาพบุรุษอยูไ่ กลห้องครัว
เริมจากไม่พดู ถึงลงทีนาทํางาน หรือไปเมืองหลวงเขียน

178
จดหมายถือของเหม็นสาบ เขาแม้แต่หลังจากพ่อแม่
เหนือยกลับมาเขายังไม่เคยเทนําให้สกั แก้ว

วันนีกลับถูกหญิงชาวบ้านทีไม่มีความรูพ้ ดู อะไร เขา

กระโดดออกมาจากรอยแยกของก้อนหิน ท้องฟ้าเลียง
มาหรือ และยังถากถางว่าเขาขาวสะอาดบริสทุ ธิ ทํา
เรืองอะไรไม่ได้สกั อย่าง

แต่วา่ ตอนนีก็ดีมากแล้ว ในเมือบอกว่าไม่มีประโยชน์คือ

ปั ญญาชน เขาโกรธจนทําได้เพียงแต่ใช้แรงทุบตีอยูบ่ น
เตียง ระบายอารมณ์โกรธทีอยูใ่ นใจของตนเอง แต่ทบุ ตี
ไป มือของเขาก็ออ่ นแรงลง ดวงตาหลุบตํา

179
ตอนที 575 อะไรคือกตัญ มู าเป็ นอันดับแรก

หลายปี มานี เขาเองก็รูว้ า่ พ่อแม่ของเขาต้องใช้แรงกาย

แรงใจมากเท่าไรเพือเลียงดูเขา แต่คอ่ ยๆ กลับมาคิดได้
เขาทําอะไรเพือพ่อแม่บา้ ง ทุกครังทีพูดดีดีกบั พ่อแม่สกั
สองประโยค พวกเขาก็ดีใจมาก แต่ในหนึงปี นนเขาพู
ั ด
180
ยังไม่เกินสีหา้ ครัง

แต่คิดแล้วก็รู ้ เขาทีเป็ นลูกนันพ่ายแพ้มากนัก! บน

หนังสือสอนว่า ‘ความกตัญ มู าเป็ นอันดับแรก’ เขาเอง
ก็เชือฟั ง แต่ก็หาวิธีเชือฟั งไม่เจอ เขาแค่คิดว่า รอตนเอง
สอบผ่านตําแหน่งบัณฑิตระดับท้องถิน สอบผ่านระดับ
จินสือ[1] ได้เป็ นขุนนางแล้วจะสามารถทําให้ทา่ นพ่อ
ท่านแม่มีชีวิตทีดีขนึ แต่ทีไม่เคยคิดถึงเลยก็คือ ยังไม่รอ
ถึงวันทีเขาประสบความสําเร็จ พ่อแม่ก็ไม่อยูแ่ ล้ว! ลูก
ต้องการเลียงดูแต่พอ่ แม่ไม่อยู่ ทําให้ซง่ มูเ่ จ็บปวดมาก
ขึนไปอีก อีกทังวันนีคําพูดของสตรีคนนัน กลับเหมือน
พกมีดพิษเคลือบนําเกลือ ทิมแทงมาทีใจของเขาอย่าง
โหดร้ายหลายครัง

181
เขาไม่กล้ารับผิดชอบความผิดพลาดของตนเอง เมือรับ
แล้ว ความเสียใจในใจของเขาก็เหมือนแม่นาไหลท่
ํ วม
เข้ามา ทําให้ตนเองจมอยูใ่ นนัน ดังนันเขาจึงยึดมันใน
ศรัทธาว่าตนเองถูก ตนเองเป็ นปั ญญาชน ควรทีจะอ่าน
หนังสือบทกลอน ดังนันความสามารถทังหมดทีมีลว้ น
ทุม่ เทไปกับการสอบ ไม่ควรเสียเวลาไปกับเรืองอืน!

หลังจากออกนอกประตูไปไม่นาน จ้าวเซิงก็เอ่ยปากถาม
“ภรรยา ปั ญญชนคนนีเจ้าวางแผนจะทําอย่างไร”

ซูเซียงเม้มริมฝี ปาก ไม่มีคาํ ตอบอยูน่ าน เขาเองก็คิด

เหมือนว่าซ่งมูค่ นทีไม่มีความสามารถในการดํารงชีวิต
อยู่ ถ้าหากตนเองไล่เขาออกไปแล้วเขาจะใช้ชีวิตอย่าง
ไร ไม่แน่วา่ ผ่านไปไม่กีวัน นางจะต้องพบเขาครึงเป็ น

182
ครึงตายอยูต่ รงปากทางเข้าหมูบ่ า้ นอีกแน่ ซูเซียงมีความ
หวังดีเล็กน้อย แต่นางไม่ใช่คนใจดีมาก แต่ก็มีเล็กน้อย
นางกลัวความวุน่ วาย!

“เอาเถอะๆ ดูอีกหน่อยค่อยว่ากัน!” ซูเซียงโบกมือ

อย่างจนปั ญญา พบเจอคนเช่นนีนี....วุน่ วายใจ!

ภายในช่วงเวลาสันๆ หลงฉีก็ไปตรวจสอบประวัติของ
ปั ญญาชนคนนีมาแล้ว หลังจากกลับมาก็มารายงานให้
จ้าวเซิงและซูเซียงฟั ง คนผูน้ ีชือว่าซ่งมูฐ่ านะปั ญญาชน
ของเขานันไม่ได้มีปัญหาอันใด เพียงแต่คนให้หมูบ่ า้ น
ข้างเคียงเรียกเขาว่าปั ญญาชนร้อยหน้า กล่าวได้วา่ นัน
ก็คือทําอะไรไม่ได้ เป็ นคนทีกินเป็ นอย่างเดียว ไม่ได้เป็ น
คําพูดทีดีเท่าใดนัก!
183
และยังอีกนิดหน่อย คนในหมูบ่ า้ นตอนแรกเริมก็มีความ
รูส้ กึ ทีดีตอ่ ซ่งมู่ คนในหมูบ่ า้ นเคยคิดว่าจะสร้างโรงเรียน
แล้วจะเชิญซ่งมูม่ าเป็ นอาจารย์ เช่นนีเด็กๆ ก็จะ
สามารถได้เรียนหนังสือ ซ่งมูก่ ็จะได้รบั อะไรบ้าง เป็ น
หลักประกันพืนฐานของชีวิต

แต่ทีคิดไม่ถงึ เลยก็คือ เด็กหนุ่มทีชือซ่งมูถ่ งึ กับปฏิเสธ

อย่าชัดถ้อยชัดคํา ถึงกับชีฟ้าเหยียบดิน กล่าวว่าสวรรค์
อยูด่ า้ นบน ปั ญญาชนอยูล่ า่ ง กล่าวว่าทุกคนดูถกู
เกียรติของปั ญญาชนอย่างพวกเขาอย่างไร....

ภายหลังพ่อแม่ของซ่งมูจ่ ากไปแล้ว ทุกคนเห็นซิวฉาย

คนหนึงใช้ชีวิตไม่ง่ายเลย น่าสงสารนัก ถึงแม้วา่ จะยาก
184
จนมาก ในหมูบ่ า้ นก็ยงั หาวิธีจดั ประชุม เตรียมช่วย
เหลือเขา แต่เขานัน ไม่เพียงแค่รอ้ งไห้อยูใ่ นศาล
บรรพบุรุษ บอกว่าทุกคนดูถกู เหยียดหยามเขา บอกว่า
ไม่รบั อาหารบริจาค หลังจากนัน เหอะเหอะ ไม่มีตอ่
จากนัน ทุกคนล้วนผิดหวัง เจ้าอยากทําอะไรก็เชิญ!

หลังจากจ้าวเซิงและซูเซียงได้ฟังทีหลงฉีพดู ก็หมดคําพูด
ผ่านไปเนินนานจ้าวเซิงถึงได้ถอนใจกล่าว “ภรรยา เมือ
ครูเ่ จ้าพูดได้ถกู ต้อง ปั ญญาชนทีทําอะไรไม่ได้! หลัง
จากกลับไป ข้าจะต้องพูดคุยกับท่านพ่อและท่านพี
รัชทายาท ภายหลังคนประเภททีนอกจากบ้าหนังสือ
และกินข้าวอย่างอืนล้วนทําไม่ได้ ห้ามมิให้พวกเขาเป็ น
ขุนนาง มิเช่นนันคงจะสร้างความหายนะให้ชาวบ้านคน
ธรรมดา!”

185
ซูเซียงกลับไม่ได้คิดไปไกลขนาดนัน ในเมือตัวนางเองไม่
ได้มีฐานะสูง สิงทีนางกําลังคิดอยูน่ นคื
ั อ จะทําอย่างไร
ให้ปัญญาชนทีทําอะไรไม่ได้สกั อย่างนันสามารถฉุดตัว
เองให้ลกุ ขึนได้ มีประโยคหนึงกล่าวไว้ได้ดีวา่ สอนคน
กินปลาไม่สสู้ อนคนตกปลา

ไม่วา่ คนอืนจะให้ความช่วยเหลือท่านมากน้อยแค่ไหน ก็
เป็ นแค่ชวคราว
ั ถ้าหากตนเองไม่สามารถลุกขึนได้ ก็ไม่
มีประโยชน์อะไร! ซูเซียงรูส้ กึ ว่า ตนเองมีเงิน เลียงดูซวิ
ฉาย ต่อให้สง่ เขาเข้าเมืองหลวงไปสอบนางสามารถรับ
ผิดชอบค่าใช้จ่ายได้ทงหมด
ั แต่เงินของตนเองนันไม่ได้
มากจากลมพัด มีเหตุผลอะไรจะต้องทําอย่างนัน!

186
------

[1] จินสือ (进士) ตําแหน่งบัณฑิตทีสอบได้ใน

สนามสอบพระราชวังในราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง

ตอนที 576 การเจรจาล้มเหลวอีกครัง

187
วันทีสองเมืออาการของปั ญญาชนดีขนเล็
ึ กน้อยแล้ว ซู
เซียงเตรียมทีจะพูดคุยกับเขาสักครัง ดูวา่ แท้จริงแล้วคน
ผูน้ ีมีทศั นคติอย่างไร ถ้าหากหมดหนทางรักษาแล้ว ก็ให้
เงินเขาไปเล็กน้อยแล้วไล่เขาออกไปเสียเลย เขาจะเป็ น
จะตายอย่างไรก็ตามใจ ก็ถือว่าตนเองได้พยายามแล้ว
ไม่ละอายต่อฟ้าดินแล้ว

ซูเซียงถามเขา เพราะอะไรยามทีคนในหมูบ่ า้ นต้องการ

ให้เขาเป็ นอาจารย์เขาถึงไม่เห็นด้วย ซ่งมูค่ าํ รามขึน
อย่างเผ็ดร้อน “ข้าเป็ นปั ญญาชนนะ ต้องสอบเข้าเมือง
หลวงสิ ต้องรับใช้ประเทศชาติ จะยอมอยูใ่ นตําแหน่ง
โรงเรียนเล็กๆ น้อยๆ นีไม่ใช่สลับกลับหัวกลับหางหรือ!
ต้องเคารพปั ญญาชนอย่างพวกเราสิ คืออนาคตและพืน
ฐานของประเทศ!”

188
หลังจากซูเซียงได้ฟังแล้ว หัวเราะก๊าก ไม่โกรธกลับขํา
ถึงกับยกมือขึนตบบ่าของปั ญญาชน ทําให้ปัญญาชน
กลัวจนตัวสัน “เจ้าสตรีคนนี เจ้าสตรีคนนี หญิงชายมิ
ควรใกล้ชิด...”

ซูเซียงโบกมือพูด “เอาละเอาละ ชายหญิงไม่ควรใกล้

ชิดอะไร สามีขา้ ยังอยูห่ น้าประตูเลย!”

“ใช่แล้ว เมือครูเ่ จ้าพูดว่าฐานะอันมีเกียรติอะไรนะ เจ้า

พูดได้อย่างมีเกียรติมากจริงๆ ให้พอ่ แม่เหนือยตาย ทํา
ให้ตนเองเกือบหิวตาย มีเกียรติจริงๆ ! และความ
ปรารถนาอันกว้างไกลของเจ้าแน่นอนว่าดี แต่ประเทศ
ชาติไม่ได้ตอ้ งการตอบแทนคนตาย อาจารย์แล้วอย่างไร
189
เจ้าสอนเด็กให้มีความสามารถไม่ใช่วา่ เป็ นหนทางใน
การตอบแทบประเทศชาติอย่างหนึงหรือ เจ้าปั ญญาชน
คนหนึงคิดอยากจะกระโหลกหลุดเลือดสาดในสนามรบ
หรือ น้องชายจากครอบครัวทียากจน หรือชอบคิด
เพ้อเจ้อว่าสามารถเป็ นขุนนางเมืองหลวงหรือ เจ้ามอง
ความเป็ นจริงบ้าง ข้าจะบอกเจ้าให้นะ คนเหมือนเจ้าที
เข้าไปในวังวันหนึง ก็เหมือนแกะตัวเล็กทีเผชิญหน้ากับ
ฝูงหมาป่ า ถูกแทะจนไม่เหลือซากกระดูก! พ่อแม่ของ
ตนเองยังปกป้องไม่ได้ ตนเองยังทําให้ตวั เองหิวตายได้
เพ้อฝันว่าเจ้าจะตอบแทนประเทศ เหอะเหอะ เจ้าจะทํา
ให้คนทังประเทศเป็ นเหมือนเจ้า ให้หิวตายใช่ไหม!”

ซูเซียงพูดรัวเป็ นชุด ขู่ซง่ มูจ่ นตะลึง ประโยคของซูเซียง

นันเขาล้วนฟั งเข้าใจทุกประโยค แต่เมือรวมกันแล้ว เหตุ

190
ใดจึงไม่สอดคล้องกับแนวคิดของเขาเลย!

ทันใดนันเอง เขาก็ตะโกนออกมาอย่างดุรา้ ย “พ่อแม่ขา้

ป่ วยตาย ไม่ได้เหนือยตาย ไม่ได้เหนือยตายเพราะข้า!
ข้าเป็ นปั ญญาชน ข้าต้องอ่านหนังสือ ข้าไม่สอบจนได้
ผลงานและชือเสียงแล้วจะดูแลพวกเขาได้อย่างไร!”

ซูเซียงไม่ได้หวาดกลัวความร้ายกาจของเขาแม้แต่นอ้ ย
ไม่ถอยกลับเข้าใกล้ “ใช่หรือ เช่นนันข้าถามเจ้าหน่อย
ถ้าหากว่าเจ้าเองสามารถทําอะไรได้ดว้ ยตนเอง
สามารถแบ่งเบาภาระพ่อแม่ได้สกั หน่อย พวกเขาจะ
เหนือยเกินไป ตายก่อนวัยอันควรเร็วขนาดนีไหม ถ้า
หากว่าเจ้ายินยอมทีจะเป็ นอาจารย์ ได้รบั รายได้เล็ก
น้อย พ่อแม่ของเจ้าไม่ตอ้ งทําเพือการทดสอบของเจ้า
191
เพือเงินค่ากระดาษและนําหมึกของเจ้า พวกเขาจะใช้
จนเหนือยหมดแรง ใช่แรงมากจนตายไหม!”

“ซ่งมู่ กล่าวได้ชดั เจนเลยว่าเจ้าเป็ นลูกหลานทีไม่เชือ

ฟั ง! เจ้าคิดว่าเรืองเหล่านันนันถูกต้อง ทีจริงเจ้าขีเกียจ
ไม่ยอมทํางาน หาข้ออ้างให้ตวั เองก็เท่านัน! กตัญ มู า
เป็ นอันดับแรก เจ้าเข้าใจหรือไม่! อ่านหนังสือนัก
ปราชญ์ไปตังหลายปี ก็เสียประโยชน์ หรือไปอ่านหนังสือ
ในท้องหมาไป!”

“อะไรคือการเคารพเชือฟั ง คนเป็ นพ่อแม่ตอ้ งกินอาหาร

อันโอชะเชียวหรือ สวมแพรต่วนถึงจะเรียกว่าเคารพเชือ
ฟั งหรือ เจ้าคิดดีๆ หลายปี มานี เจ้าเป็ นคนอย่างไร
‘เคารพเชือฟั ง’พ่อแม่อย่างไร!”
192
“อะๆ เจ้าไม่ตอ้ งพูดแล้ว ไม่ตอ้ งพูดแล้ว! พ่อแม่ขา้ ป่ วย
ตาย ไม่ได้เหนือยตายเพราะข้า ไม่ใช่ขา้ ไม่ใช่ขา้ ...”
ซ่งมูก่ มุ หัวตะโกนอย่างดุรา้ ย

ซูเซียงเห็นท่าทางของเขาเช่นนีแล้วก็รูส้ กึ กลุม้ ใจ การพูด

คุยเรืองนีไม่มีหนทางพูดต่อไปได้แล้ว โบกมือตะโกนเสีย
เลย “ชุ่ยหลิว หยิบเงินมาห้าสิบตําลึงเข้ามา!”

ชุ่ยหลิวไม่สบายใจ รูส้ กึ ว่าเจ้านายของตนช่วยความ

วุน่ วายคนหนึงกลับมา! ไม่เพียงแค่ทาํ ให้เจ้านายโกรธ
และกังวล ตอนนียังต้องเสียเงิน บรรพบุรุษติดหนี
ปั ญญาชนคนนีจริงๆ !

193
ซูเซียงรับถุงเงินหนักๆ มา โยนไปทีด้านข้างปั ญญาชน
“นีคือเงินห้าสิบตําลึง เพียงพอทีจะให้เจ้าไปสอบเข้า
ทางการและใช้ชีวิตได้ช่วงหนึง เก็บของแล้วออกไปซะ!
คนบ้านข้าต้องเพาะปลูก ต้องเข้าห้องครัว ต้องไปค้า
ขายในเมือง ไม่วา่ จะสกปรกหรือพ่อครัวหรือโสโครก คน
ครอบครัวเราล้วนยึดครองหมดแล้ว ต้อนรับแขก
ขาวสะอาดอย่างเจ้าไม่ไหว รีบไปซะ!”

194
ตอนที 577 สุภาพบุรุษไม่รบั อาหารบริจาค

ปั ญญาชนร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด ปั ดเงินลงบน
พืน ตะโกนด้วยความเดือดดาล “ข้าไม่รบั อาหาร
บริจาค ไม่รบั อาหารบริจาค!” พูดเสร็จแล้วก็ลกุ ขึนมา
หมายจะสวมรองเท้าจากไป

แต่เพราะหลายวันก่อนหน้านีอาการหิวสาหัสมากไป
เมือวานและวันนีอารมณ์ผนั แปรมากเกินไป เพิงจะสวม
รองเท้า ลุกขึนเดินยังไม่ถงึ สองก้าว ก็มนึ หัว ร่วงลงบน
พืน

195
ซูเซียงอึงมองเขาอยูต่ รงนันสองวินาที หมุนตัวเดินจาก
ไป พูดหนึงประโยคกลางอากาศ “ชุ่ยหลิว เจ้าว่าควร
ทําอย่างไร”

ชุ่ยหลิวยืนอยูต่ รงนันด้วยความลําบากใจ มอง

ปั ญญาชนทีอยูบ่ นพืน ฮูหยินให้นางดูวา่ จะทําอย่างไร
แต่สถานการณ์เช่นนีนางจะทําอย่างไรได้เล่า

ทีจริงพูดจากความคิดของนางนัน เริมจากหามเขาแล้ว
โยนออกไปก็สนเรื
ิ องแล้ว แต่คิดแล้วฮูหยินไม่ได้หมาย
ความอย่างนัน เช่นนันควรทําอย่างไรดีเล่า หรือว่าหยิก
ให้ได้สติ นําเงินยัดใส่อกเขา หลังจากนันก็หามเขาแล้ว
โยนออกไป...
196
ชุ่ยหลิวคิดแล้วก็รูส้ กึ ว่าวิธีนีเป็ นวิธีทีดี จึงเดินไปหยิกเขา
หยิบเข็มเงินข้างกายทีผูเ้ ฒ่าหวังมอบให้มาฝังเข็มให้เขา
หลายครัง เขาก็ไม่ตืน สุดท้ายชุ่ยหลิวก็ยอมแพ้ นําเข็ม
เงินวางไว้ทีตูข้ า้ งหัวเตียง ‘ชน’เขาหนึงที แล้วโยนเขาลง
บนเตียง เก็บเงินนันด้วยความโมโหแล้วเดินออกนอก
ประตูไป “ปั ญญาชนทีทําอะไรไม่เป็ น อยากทําอะไรก็
เชิญ!”

สุดท้ายยังมีสองสามีภรรยาแซ่หวังทีแอบดูอยูด่ า้ นข้าง
ทนดูตอ่ ไปไม่ไหวแล้ว แม่เฒ่าหวังผลักผูเ้ ฒ่าหวังเบาๆ
หนึงที “ตาแก่ ท่านรีบเข้าไปดูหน่อย การเคลือนไหว
เมือครู.่ ...แค๊กแค๊ก อย่าให้เขาตายจริงๆ เลย ลูกๆ
อารมณ์รอ้ น พวกเราเข้าไปดูหน่อยเถอะ”

197
ผูเ้ ฒ่าหวังก็ไม่คอ่ ยพอใจ บ่นอุบอิบ “เก็บปั ญหากลับ
มาจริงๆ !” แต่ก็พดู เช่นนี ทําตามจรรยาบรรณ์แพทย์
เข้าไปดูอาการของปั ญญาชน

สุดท้ายเห็นเข็มเงินยาวเล็กๆ หลายเข็มบนตูข้ า้ งหัวเตียง

ด้านบนล้วนเปื อนเลือด ผูเ้ ฒ่าหวังอดไม่ได้ทีจะส่ายหัว
หัวเราะ ชุ่ยหลิวคนนีนีมันจริงๆ เรียนกับเขาสองครังก็
คิดว่าตนเองฝังเข็มได้ง่ายๆ คิดไม่ถงึ ว่าตําแหน่งฝังเข็ม
จุดหนึงจะยังหาไม่แม่นยําเลย

ผูเ้ ฒ่าหวังเก็บเข็มเงินนันขึนมา ค่อยๆ นําไปเผาบน

เหล้า หลังจากนันจึงฝังเข็มให้ปัญญาชนอีกครา

198
ปั ญญาชนตืนขึนมา ประโยคแรกทีตะโกนออกมาใส่สอง
สามีภรรยาแซ่หวังก็คือ “ข้าไม่รบั อาหารบริจาค ข้าจะ
ไป! ข้าจะไปจากทีนี!”

ปั ญญาชนพูดไปใส่รองเท้าไป เดินโซเซไปทางนอก
ประตู ผลคือถูกชุ่ยหลิวจับแขนหิวขึนมา แล้วโยนกลับ
ขึนเตียงอีก “ของไม่มีประโยชน์ โง่เง่า!”

ผูเ้ ฒ่าหวังถลึงตาอ้าปากค้างมองหญิงสาวตัวเล็กๆ คน
หนึง หิวบุรุษทีถึงแม้จะอ่อนแอคนหนึงแต่นาหนั
ํ กราวๆ
ห้าสิบกิโลได้ เสียง“ตูม”ดังขึนเมือกระแทกไปบนเตียง
ไม่อดทนรอดูแล้ว

ผูเ้ ฒ่าหวังทีคิดจะกล่าวโน้มน้าวสักสองประโยค กลับได้

199
ยินชุ่ยหลิวกล่าว “ได้ เจ้ามีศกั ดิศรี! เจ้าไม่รบั การเลียง
ดู สองวันนีกินเนือและโจ๊กเปล่าบ้านพวกเราไป และยัง
กินยาไปตังมาก จนเจ้าตืนขึนมาได้! ฮูหยินบอกแล้วว่า
อาหารเหล่านีถ้าคืนไม่ได้ก็ไม่มีสทิ ธ์จากไป!”

ปั ญญาชนตะลึง “อะไรกัน เจ้า พวกเจ้า พวกเจ้ายังจะ

ใช้อาํ นาจบีบบังคับขังข้าเอาไว้อีกหรือ ข้าบอกเจ้าให้นะ
พวกเจ้าทําเช่นนีผิดกฎหมาย ผิดกฎหมาย...”

“ผิดกฎหมาย เหอะๆ...” ชุ่ยหลิวลูบมือขาวอ่อนนุ่ม

ของตนเองอย่างไม่สนใจเลยแม้แต่นอ้ ย ไปรวบผมอีก
ถึงได้หวั เราะคิคิ “ลืมบอกเจ้าไป ปั ญญาชนผูย้ งใหญ่
ิ ที
ขาวสะอาด ฮูหยินของพวกเราคือเซียงจุนทีไท่โฮ่วพระ
ราชทานยศให้ ถึงแม้วา่ จะผิดกฎหมาย ทําอะไรกับ
200
ปั ญญาชนอย่างเจ้า แล้วเจ้าจะทําอย่างไรได้”

ปั ญญชนงงงวย ผ่านไปครูห่ นึงถึงได้เอ่ยออกมาอย่าง

งกๆ เงินๆ “เจ้าพูดอะไร อะไร หญิงชาวบ้านคนนัน
หญิงชาวบ้านคนนันเป็ นเซียงุจนจริง แต่ แต่เหตุใดนาง
จึงยังไปห้องครัว นาง เหตุใดนางจึงยังต้องลงทีนางปลูก
พืช นางยังเข้าเมืองไปขายของ น่าอับอายไม่งดงาม น่า
อับอายไม่งดงาม....”

ชุ่ยหลิวหัวเราะเหอะๆ “ใช่แล้ว ถ้าหากเซียงจุนของพวก

เราหยิงทรนงเหมือนเจ้าละก็ คนทังบ้านคงจะดืมลม
ตะวันตกเฉียงเหนือ[1]แล้วละ! คนทังบ้านกินอิมไม่หิว
เลย แต่เซียงจุนของพวกเราต้องเลียงคนทังบ้าน หน้าตา
และความงดงามนันแน่นอนว่าเป็ นสิงจําเป็ น แต่มนั
201
สามารถทําให้มีชีวิตอยูต่ อ่ ไปได้ไหม ถ้าหากทังบ้านล้วน
หิวตายแล้ว เหอะเหอะ นันยังเรียกว่ามีหน้ามีตายหรือ!
เมือพบพญายมแล้วนันสิถงึ ไม่รูว้ า่ ควรจะพูดอย่างไร!”

ปั ญญาชนอ้าปากค้างนังอยูบ่ นเตียง มองชุ่ยหลิวงงๆ

หลังจากนันก็มองสองสามีภรรยาแซ่หวังอีก

------

[1] ดืมลมตะวันตกเฉียงเหนือ (喝西北风)

สํานวนจีน หมายถึง ไม่มีกิน

202
ตอนที 578 ภรรยาตัวน้อยขีเล่นเกินไปแล้ว

ผูเ้ ฒ่าหวังอดไม่ได้ทีจะเข้าไปตบบ่าเขา “เจ้าคิดว่าคน

ทุกคนล้วนเหมือนเจ้า อ่านหนังสือเป็ นบ้าเป็ นหลังทังวัน
อ่านหนังสือจนตาย หลังจากนันก็ไม่มีกิน! ถ้าหากไม่มี
คนปลูกพืช ปั ญญาชนหน้าขาวอย่างพวกเจ้าคงหิวตาย
ไปนานแล้ว!”

ปั ญญาชนมีคาํ ถามอยูเ่ ต็มใบหน้า เขารูส้ กึ ว่าตนเองอยู่

บ้านซูเซียงมาสองวัน แนวคิดทีตนเองยึดมันมายีสิบปี
นันถูกโค่นล้มอย่างถึงทีสุดแล้ว

1
ความคิดทีอยากร้องไห้ถกู กระตุน้ ขึนอย่างรุนแรง มี
ความรูส้ กึ ชนิดทีว่าละอายลุกลามอยูใ่ นใจ เหมือนมี
เมล็ดพันธุค์ อ่ ยๆ หยังรากลึก หลังจากนันก็คอ่ ยๆ เติบ
โตขึน ราวกับว่ากําลังปกคลุมทัวทังใจเขา

ในหนังสือปราชญ์เคยกล่าวว่า ติดหนีคนต้องชดใช้ เขา

กินข้าวและยาราคาแพงของบ้านซูเซียงไปตังมากย่อม
ต้องชดใช้คืนให้ แต่เขาคิดแล้วคิดอีก ก็ไม่รูว้ า่ บุญคุณ
และทรัพย์สนิ เงินทองนีจะชดใช้คืนได้อย่างไร

ซ่งมูพ่ วั พันกับความคิดเช่นนีหลายวัน ร่างกายของเขา

ค่อยๆ ฟื นฟูดีขนแล้
ึ ว

2
เขาใจลอยมองท้องฟ้าสีเทาทีข้างลานบ้าน คิดว่าจะชด
ใช้เงินอย่างไร

“ฮึย ไอ้ทอ่ นไม้! ยืนโง่อยูต่ รงนันทําไมไม่เข้ามาช่วย!”

ชุ่ยหลิวกลับมาจากบนเขา ตะกร้าสะพายหลังใส่หญ้า
แห้งไว้ ถือกลับมาเลียงไก่กบั เป็ ด เห็นซ่งมูย่ ืนเหม่ออยู่
ตรงหนันเลยตะโกนเรียกเขา

ทีจริงชุ่ยหลิวไม่ได้ตอ้ งการความช่วยเหลือจากเขา ด้วย

ร่างกายของชุ่ยหลิวนัน ไม่ตอ้ งพูดถึงหญ้าแห้งครึง
ตะกร้าสะพายหลังหรอก ถึงแม้วา่ จะหนักกว่านีอีกสิบ
เท่าก็ไม่คณามือ แต่ซเู ซียงบอกว่า มีเรืองหรือไม่มีเรือง
อะไรก็ตอ้ งให้ปัญญาชนมาช่วยงานให้ได้ อย่าให้เหมือน
เหล่าข้าราชการทีต้องให้คนมาปรนนิบตั ิ ต้องเปลียน

3
ความเคยชินผิดๆ ของเขา

เดิมทีซเู ซียงยอมแพ้ให้กบั เจ้าท่อนไม้นีแล้ว แต่สองสามี

ภรรยาแซ่หวังกล่าวหว่านล้อมนางอยูน่ าน กล่าวว่าช่วย
ชีวิตคนได้ขนสวรรค์
ึ ชนเจ็
ั ด หลังจากนันนางก็ไปฟั ง
อย่างทังแบบเปิ ดเผยและแบบลับๆ ว่า ยุคนีจะสามารถ
สอบเป็ นซิวฉายได้นนไม่
ั ง่ายเลย

ซูเซียงใคร่ครวญอยูค่ รูห่ นึง รูส้ กึ ว่าถ้ายอมแพ้แล้วคนผูน้ ี

จะต้องตายอยูด่ า้ นนอกแน่ ถึงเวลานันหนึงชีวิตทีนาง
ช่วยกลับมานันจะต่างอะไรกับไม่ช่วย เอาละเอาละ
เป็ นคนดีตอ้ งดีให้ถงึ ทีสุด ไหนๆ ช่วยคนแล้ว ต้องช่วย
ให้ถงึ ทีสุด นางพยายามอีก ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ทาํ ตามทีชุ่ย
หลิวบอก ตีให้หมดสติไปแล้วโยนออกไปข้างนอกก็หมด

4
เรือง

ซ่งมูก่ าํ ลังเหม่อลอย ได้ยินเสียงตะโกนของชุ่ยหลิวก็ทาํ

เพียงหันหน้ามามองนาง หลังจากนันก็ลกุ ขึนมาแล้ว
ถอยไปด้านข้างหลายก้าวอย่างอดไม่ได้ บ่นพึมพําเสีย
เบา “เจ้าสาวใช้ เหตุใดจึงไม่เข้าใจมารยาทเล็กๆ
น้อยๆ ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิด ข้าปั ญญาชนคนหนึงจะ
เข้าไปช่วยเจ้าทําเรืองตําทรามอย่างถือตะกร้าสะพาย
หลังได้อย่างไร”

ซูเซียงและจ้าวเซิงทีกลับมาช้าไปหนึงก้าวได้ยินประโยค
นีของซ่งมู่ หัวเราะเหอะเหอะอย่างอดไม่ได้ “ข้าบอกให้
นะเจ้าท่อนไม้ ถือตะกร้าสะพายหลังคืองานตําทราม
เช่นนันเจ้ารูห้ รือไม่วา่ งานตําทรามแท้จริงแล้วเป็ นอย่าง

5
ไร”

ซูเซียงพูดประโยคนีจบก็เห็นสีหน้าตกใจของซ่งมูจ่ ริงๆ
แต่นียังไม่จบ ซูเซียงกะพริบตาให้จา้ วเซิง จ้าวเซิงพยัก
หน้าให้นางอย่างช่วยไม่ได้ หมายความว่าให้นางพอ
หอมปากหอมคอ อย่าเล่นเกินไป

ซูเซียงหัวเราะแหะๆ บนใบหน้าแสดงท่าทีขีเล่นเดินเข้า
ไปหาซ่งมูท่ ีละก้าว ขู่ซง่ มูใ่ ห้กลัวจนไม่คอ่ ยดี อีกนิดจะ
ร้องด้วยความหวาดกลัวแล้ว รีบถอยหลังหมายจะเข้า
ไปหลบในห้องของเขา

แต่เขาเป็ นปั ญญาชนทีกําลังอ่อนแอไหนเลยจะหนีซเู ซี

ยงพ้น นีไม่ ฝ่ าเท้าเพิงจะก้าวออกไปก็เหมือนนกน้อยที
6
ถูกคนบีบทีหลังคอ

“เจ้า เจ้าสตรีนี เจ้าจะทําอะไร สามีเจ้าอยูต่ รงนัน เจ้า

ทําเช่นนีต้องถูกขังกรงหมู ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิด เจ้า
รีบปล่อยข้า...” ปั ญญาชนถูกทําให้กลัวไม่เบา หน้า
ขาวซีดโบกมือไปมาหมายจะหลบซ่อนจากการปิ ดปาก
จากซูเซียง

ซูเซียงกลับไม่ผอ่ นปรนให้เลยสักนิด นางรูว้ า่ ปั ญญาชน

คนนีไม่มีทางทําคืน ไม่ตอ้ งพูดถึงซ่งมูว่ า่ เขาสูต้ นเองไม่
ได้ เขาพะว้าพะวังเรืองชายหญิงไม่ควรใกล้ชชิด ไม่กล้า
สัมผัสถูกตัวนางสักนิด ต่อให้เป็ นชายเสือกําหนึง

7
ตอนที 579 สอนเจ้าให้วา่ อะไรคืองานตําทราม

8
ยิงเป็ นการเปิ ดโอกาสให้ซเู ซียงมากขึน ซ่งมูเ่ ป็ นเช่นนีซู
เซียงยิงรูส้ กึ สนุก ยกมือขาวนุ่มของตัวเองลูบหน้าเขา
สองที “จุ๊ๆ ผิวนีดีจริงๆ เล้ย! มีแต่คนบอกว่าปั ญญาชน
หน้าขาว ขาวเนียนนุ่มจริงๆ ด้วย สัมผัสทีมือไม่เลว
เลย...”

การกระทําของซูเซียงนันเมืออยูใ่ นศตวรรษทียีสิบเอ็ดยัง
ชวนให้คนมอง ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงในอดีตทีจริยธรรในยุค
ศักดินาเข้มงวดมาก นันก็เพียงพอทีจะพูดได้วา่ เป็ นเรือง
น่าตกตะลึงสะพรึงโลก แต่ก็ดีทีไม่มีคนอยูข่ า้ งๆ จ้าวเซิง
ก็ไม่ขดั ขวาง เช่นนันก็ไม่เป็ นไร มีเพียงแค่ทา่ ทางของซ่ง
มูเ่ ท่านัน กล่าวง่ายๆ ว่าเหมือนเห็นผี

9
ซูเซียงพูดไปแล้วก็ยกมือขึนลูบเขาหลายครัง กินเต้าหูจ้ น
พอแล้ว ถึงได้เห็นสีหน้าหวาดกลัวของซ่งมู่

ซูเซียงหัวเราะเหอะๆ ปล่อยคนเท้านุ่มลงบนพืนอย่าง
รังเกียจ “ทีนีเจ้ารูห้ รือยังว่าอะไรคือการกระทําตําทราม
ถ้าหากเจ้าพูดคําพูดทีไม่ควรพูดออกมาจากปากอีก ข้า
จะให้เจ้าลองดูวา่ อะไรคือการกระทําตําทราม!”

“ข้าข้า ข้าไม่พดู แล้ว ข้าไม่พดู แล้ว...” ซ่งมูก่ ลัวจนไม่รูจ้ ะ

ทําอย่างไร กุมหัวถอยหลังไปหลายก้าว

หลายวันนีเข้าเองก็คิดอยูว่ า่ หรือจะหนีไปเสียเลย รอจน

เขาสอบผ่านจินสือเป็ นขุนนางแล้ว หลังจากนันค่อยส่ง

10
เงินกลับมาคืนให้บา้ นซูเซียง ถือว่าเป็ นการชดใช้คา่ ใช้
จ่ายของกินเสือผ้าและบุญคุณทีช่วยชีวิต

คิดแล้วเหมือนจะดี แต่ความจริงคือผอมมีแต่กระดูก มี
หลายครังทีเขาฝ่ าเท้าของเขาเกือบจะสัมผัสออกนอก
ประตูได้แล้ว แต่กลับถูกชิงหลานและชิงเหม่ยทีผีเข้าผี
ออกจับได้ตรงหน้าประตู แล้วยังหัวเราะคิกๆ ถามเขา
“โอ้โห ปั ญญาชนผูบ้ ริสทุ ธ์ของพวกเรา หนังสือปราชญ์
ล้วนอ่านจนถึงในท้องหมาแล้ว คิดจะไม่ยอมรับแอบวิง
หนีแล้ว!”

ตอนนันเขาอายจนหน้าแดงกํา หลังจากลองมาหลาย
ครังก็ไม่กล้าวางแผนหนีอีกแล้ว แต่วา่ แต่สตรีคนนันเอง
ก็มากเกินไปหน่อย ตนเองเป็ นปั ญญาชนทีสง่าผ่าเผย
11
เหตุใดจึงถูกนางทําให้ดา่ งพร้อยเช่นนี ไม่สภุ าพน่าอับ
อาย น่าอับอาย!

ซูเซียงคร้านจะไปสนใจความคิดอ้อมไปอ้อมมาอะไรของ
เขา กล่าว “เอาละ เจ้ากินฟรีอยูฟ่ รีในบ้านข้ามาหลายวัน
แล้ว ร่างกายก็ดีขนมากแล้
ึ ว ควรจะขึนเขาไปทํางานได้
แล้วไหม!”

ซ่งมูเ่ งยหน้าขึนมามองซูเซียงด้วยความสงสัย ในดวงตา

ของเขานอกจากความสงสัยแล้วยังเต็มไปด้วยความ
หวาดกลัว “เจ้า เจ้าสตรีคนนี ข้าเป็ นปั ญญาชนทีสง่า
ผ่าเผย เหตุใด เหตุใดจะสามารถไปปลูกพืชทํางาน
สกปรกได้!”

12
ซูเซียงหัวเราะเสียงเย็น “เช่นนันพวกเราขอถามท่านซิว
ฉายผูส้ ะอาดบริสทุ ธ์หน่อย ในใจของเจ้าทุกสิงล้วนตํา
ทราม ล้วนน่าอับอายไม่สภุ าพ เช่นนันทําไมครังนีจึงนํา
อาหารบริจาคใส่ลงไปในท้องเจ้าได้ละ”

“ข้า ข้า...” ซ่งมูไ่ ม่รูจ้ ะพูดอะไรไปชัวขณะ มองซูเซียงงงๆ

ไม่รูจ้ ะตอบอย่างไร

จ้าวเซิงมองอยูข่ า้ งๆ อย่างนึกขัน ล้วนกล่าวว่าซิวฉาย

พบเจอทหารก็พดู เหตุผลไม่รูเ้ รือง คิดไม่ถงึ ว่าภรรยาของ
เขาจะเก่งกาจถึงเพียงนี แม้แต่ซวฉายที
ิ อ่อนปวกเปี ยก
คนทีเน้นทฤษฎีหรือคําพูดทีปฏิบตั ิไม่ได้ลว้ นจัดการเสีย

13
อยูห่ มัด ทําให้เขาพูดไม่ออกสักประโยค

ซูเซียงมือเติบกลับไปแล้ว “ไม่ตอ้ งมาเจ้ามาข้าอะไรแล้ว

ข้ามีเรืองต้องทําอีกมาก! ชุ่ยหลิว พยุงเขาขึนไป ให้เขา
ขึนเขาไปถอนหญ้า บ้านเราไม่เลียงคนขีเกียจ!”

ชุ่ยหลิวกระตุกมุมปาก เดิมนางคิดว่าฮูหยินแค่คิดจะ
หยอกปั ญญาชนคนนีเล่นเท่านัน ให้เขาเปลียนนิสยั ก็
เท่านันเอง คิดไม่ถงึ ว่าจะให้เขาทํางานจริง

เพราะมีคาํ สังจากซูเซียง ชุ่ยหลิวทีทํางานเรียกได้วา่

สะอาดคล่องแคล่วและเด็ดขาดคนหนึง ปั ญญาชนไม่
ยอมไป ก็จบั เขาใส่กระสอบแบกไว้บนบ่า แล้วพุง่ ตัวหาย

14
วับไปกับตาขึนเขาไป

ซ่งมูร่ ูส้ กึ ว่าอวัยวะภายในของเขาสันสะเทือนจนพันกัน

อีนงุ ตุงนังไปหมดแล้ว เห็นเพียงแค่ตน้ ไม้สองข้างทาง
ค่อยๆ ถอยห่างออกไปไม่หยุด ไม่รูเ้ ลยว่าสาวใช้ทีแบก
เขาไว้ทีจริงแล้วมีแรงมากมายขนาดไหน

ถึงทีหมายแล้ว ชุ่ยหลิวก็โยนเขาล้มลงบนพืนหญ้าดัง โค
ร่ม อย่างไม่ลงั เลใจเลยแม้แต่นอ้ ย เห็นเขานอนควํา
ร้องไห้อาเจียนยกใหญ่ก็รูส้ กึ สะอิดสะเอียนจนทนไม่ไหว
“เอาละเอาละ ไม่ตอ้ งแกล้งตาย! รีบลุกขึนมาทํางาน มิ
เช่นนันอาหารของเจ้าจะสะอาดได้อย่างไร! ข้าบอกให้
นะ กลับเร็วหน่อยก็จากไปได้เร็วหน่อย ไม่ได้มีโทษ เจ้า
ว่าใช่หรือไม่!”
15
ตอนที 580 รีบออกจากทีทีน่ากลัวนีเถอะ

ซูเซียงและจ้าวเซิงอยูต่ รงตําแหน่งทีไม่ไกลออกไปมาก
เห็นแล้วก็อดไม่ได้ทีจะหัวเราะเหอะเหอะ “ท่านดู ท่านดู
ท่าทางแก้มพองนันสิเหมือนคางคกไหม”

“เจ้าไม่ตอ้ งพูดก็เหมือนมากแล้ว ใช่แล้วภรรยา เจ้าวาง

แผนจะจัดการเขาอย่างไร” จ้าวเซิงเห็นซูเซียงมีความสุข
16
ก็ถามอย่างสนใจ

ซูเซียงกะพริบตาหนึงที “ข้านะ ทีจริงไม่ได้วางแผนอะไร

ไว้หรอก แค่ทรมานเขาแค่นนเอง
ั เปลียนได้ก็เปลียน ทํา
ไม่ได้ก็ยกเลิก”

จ้าวเซิงพยักหน้าเงียบๆ ในใจ นีถึงจะสอดคล้องกับนิสยั

ของภรรยาตัวน้อยของเขา ภรรยาของเขามีคาํ พูดติด
ปากอยูป่ ระโยคหนึง นันก็คือ “อยากทําอะไรก็ทาํ ” บาง
คราเมือพูดแล้วดูสง่าผ่าเผยนัก

ด้านปั ญญาชนนันก็รูส้ กึ ว่าทีชุ่ยหลิวพูดนันมีเหตุผล เขา

ไม่อยากจะอยูท่ ีนีแล้วจริงๆ ไม่อยากเลยสักวัน! ไม่ แค่

17
หนึงชัวยามก็ไม่อยาก! ขอเพียงแค่ไปจากทีทีน่ากลัวนีได้
เร็วเท่าไหร่ จะให้เขาทําอะไรเขาก็ยอมแล้ว

แต่เขาก็ไม่ได้โง่ มีเรืองบางเรืองทีเขายังต้องการถามให้
ชัดเจน มองชุ่ยหลิวอย่างระมัดระวัง เอ่ยถามอย่างติด
อ่าง “นัน ข้าต้องทํางานเกษตรนานแค่ไหนพวกเจ้าถึงจะ
ยอมปล่อยข้าไป”

ชุ่ยหลิวเกาหัว “อ่อ เรืองนี...นันก็ตอ้ งดูวา่ เจ้าขยันไหม

เจ้าคิดนะ ทุกเช้าเจ้าจะต้องกินหมันโถวหนึงลูก ข้าวต้ม
หนึงถ้วยและยังต้องกินผักดองเค็ม กลางวันเจ้ายังกิน
ปลากินเนือ และกินพริกคัวไปจานหนึง กลางคืน...” ชุ่ย
หลิวใช้นิวเขียผมเหมือนกําลังคิดคํานวณทรัพย์สนิ ใน
บ้านของตนเอง สุดท้ายเมือเวลาทีซ่งมูใ่ กล้จะข่มอารมณ์
18
ไว้ไม่อยูแ่ ล้ว นางก็พดู เสริมอีกประโยค “ใช่แล้ว ยังมียาที
เจ้ากินทุกวันก็ตอ้ งนํามาคิดด้วย และยังมีเสือผ้าทีเจ้า
สวมด้วยนันก็เป็ นของทีเจ้านายข้าทําให้เจ้าก่อนด้วย ก็
ต้องนํามาคิดด้วย...”

ซ่งมูร่ ูส้ กึ เพียงว่าเลือดได้จกุ อยูท่ ีคอหอยแล้ว อยาก

อาเจียนก็อาเจียนไม่ออก สีหน้าข่มกลันเอาไว้เหมือนตับ
หมูมิปาน

ในขณะทีเขาใกล้จะหยุดหายใจแล้ว ในทีสุดชุ่ยหลิวก็
กล่าวเหมือนใจบุญ “ถ้าหากว่าเจ้าขยันขันแข็ง ให้ทาํ
อะไรก็ทาํ น่าจะปี กว่าก็ไปได้แล้วละ”

19
“อะไรนะ! ตังปี กว่า!” ปั ญญาชนเงยหน้าขึนมองชุ่ยหลิว
อย่างไม่อยากเชือ ใบหน้ามีแต่ความตกตะลึง

ชุ่ยหลิวพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม แอบแลบลินไปทางซูเซี
ยงอย่างไม่ให้สงั เกตเห็น หลังจากนันก็หนั หน้าทีเต็มไป
ด้วยความน่าเกรงขามไปกล่าวกับปั ญญาชน “ใช่แล้ว
เจ้าลองคิดใบเสร็จ ทุกวันเจ้ากินไปมากขนาดนี งานที
เจ้าทํานีสามารถชดเชยสิงทีเจ้ากินไปได้ไหม ห้องทีเจ้า
อยู่ เจ้าคิดดูสิ ต่อให้เป็ นเพิงม้าทีแย่ทีสุด ทุกปี ตอ้ งเสีย
เงินเท่าไร ไม่ตอ้ งพูดถึงทีทีพวกเราให้เจ้าอาศัยอยูด่ ี
ขนาดนัน ทังมีลมเย็นทังกันฝน ไม่มีกลินเหม็นอับ เจ้า
รูจ้ กั พอบ้างไหม...”

ซ่งมูก่ ลัดกลุม้ คิดแล้วรูส้ กึ ว่าทีชุ่ยหลิวพูดนันถูกต้อง!

20
เขาต้องกินต้องดืมทุกวัน และยังอาศัยทีอยูข่ องผูอ้ ืน อีก
ทังมือเท้าเขาก็เชืองช้า ทําอะไรก็ชา้ เมือไรจึงจะชําระใบ
เสร็จทียุง่ เหยิงนีได้หมด....

แต่เขาก็ยงั แอบถอนใจเบาๆ ถ้าปี กว่าก็น่าจะเพียงพอที

เขาจะสามารถสอบเข้าเมืองหลวง แต่เรืองต่อไปนีละที
ทําให้เขากลัดกลุม้ อีกแล้ว

ท่านพ่อท่านแม่เพิงจะจากไป ทรัพย์สนิ เงินทองทังหมด

ในบ้านทีมีลว้ นใช้ไปกับงานฝังศพของท่านพ่อท่านแม่ มิ
เช่นนันเขาคงไม่หิวจนเป็ นลมตรงปากทางหมูบ่ า้ น ยิงไม่
ต้องโชคร้ายจนต้องมาพบเจอกับคนทีมีความคิดน่ากลัว
กันทังบ้าน!

21
เห็นซ่งมูย่ งั คงเหม่ออยูต่ รงนัน ชุ่ยหลิวก็ถีบเขาหนึงที “งง
อะไรเล่า รีบไปทํางานไป มิเช่นนันข้าวเย็นวันนีของเจ้าก็
ต้องเป็ นอาหารเหลือบริจาคอีก!”

ซ่งมูถ่ กู ถีบไปหนึงที ร่างทีอ่อนแอเป็ นทุนอยูแ่ ล้วจึงโซซัด

โซเซไปด้านหลังหนึงก้าว ในดวงตามีแววน้อยใจ นําตา
เอ่อล้วนจนเกือบจะกลิงไหลลงมาแล้ว

ชุ่ยหลิวจะใจจืดใจดําอีกได้อย่างไร นางใจอ่อนเหมือน
กัน กล่าวอย่างไม่พอใจท่าไร “ชายชาตรีรอ้ งไห้อะไรกัน
รีบไปทํางาน! รีบถอนหญ้าตรงร่องนานี เจ้ารูจ้ กั นีว่า
อะไรคือหญ้าแห้ง อย่าถอนพืชสมุนไพรของพวกเรา มิ

22
เช่นนัน อาหารเหลือบริจาคของเจ้าก็ตอ้ งชดใช้!”

ซ่งมูก่ ลุม้ ใจ อาหารเหลือบริจาค อาหารเหลือบริจาค คน

บ้านนีพูดประโยคนีเป็ นแค่ประโยคเดียวหรือ เขาจะกิน
อาหารเหลือบริจาคได้อย่างไร เขายังไม่ได้พดู เลยว่าจะ
ไม่คืนภายหลัง!

23
ตอนที 581 คนบ้านนันไม่ปกติกนั ทังบ้าน

แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ตนเองจะสามารถสอบ
ผ่านบัณฑิตระดับท้องถิน จินสือ เป็ นขุนนางได้จริงๆ
หลังจากนันก็ได้รบั เงินกลับมาคืนให้กบั ผูอ้ ืนอย่างราบรืน
หรือไม่ ทีจริงคือจะถอนแครอททีอยูต่ รงหน้า คนอืนก็
ต้องช่วยเจ้าทําหรือ ใต้ฟา้ ดินจะทําเรืองอะไรได้!

24
ซ่งมูท่ าํ ได้เพียงแค่พบั แขนเสือนังยองอยูบ่ นพืน
อย่างกลํากลืนฝื นทน มองชุดตัวยาวทีถูกดินเหนียวทํา
ให้สกปรกในใจของเขาก็ยงรู
ิ ส้ กึ ไม่ได้รบั ความเป็ นธรรม
อดไม่ได้ทีจะคิดถึงพ่อแม่ ถ้าหากท่านพ่อท่านแม่ยงั อยู่
จะไม่มีวนั ให้เขาต้องลําบาก ท่านพ่อท่านแม่เป็ นคนดีที
สุดนใต้หล้า เป็ นคนให้กาํ เนิดและเลียงดูเขามา แต่ แต่
ตอนนีพวกเขาล้วนไม่อยูแ่ ล้ว...

มีหลายครังทีเขาคิดว่า แทนทีจะใช้ชีวิตอย่างเคียดแค้น
ไม่มีเกียรติ ยังมิสะอาดสูแ้ ขวนคอตาย แต่คาํ พูดยามที
ท่านพ่อท่านแม่จากไปนันยังคงติดตา ตอนนีเขาตาย
แล้ว ภายหลังเขาจะมีหน้าไปพบท่านพ่อท่านแม่อย่างไร
จะสูห้ น้าบรรพบุรุษอย่างไร

25
เขาต้องมีชีวิตอยูต่ อ่ ต่อให้ตอ้ งกลํากลืนฝันทน ไม่มี
เกียรติมาก เขาก็ตอ้ งอดทนใช้ชีวิตกัดฟั นรับภาระหนัก...

ซ่งมูค่ บั แค้นใจกับหญ้าทีอยูใ่ นมือ ไร้ซงขั

ึ นตอน อดไม่ได้
ทีจะใช่แขนเสือทีเต็มไปด้วยดินเหนียวมาเช็ดทีขอบตา
หลังจากนันทรายก็เข้าตา ดวงตาจึงแดงเป็ นแถบ

ในสายตาของเขา คนบ้านซูเซียงนันล้วนไม่ปกติ สามี

ภรรยาไม่อยูใ่ นห้องเดียวกัน เซียงจุนลงทีนาทํางาน บุรุษ
มิใช่เจ้าบ้าน อีกทังยังต้องล้างต้นหอมเด็ดผัก...และยังมี
คนชราสองคน เห็นเรืองทีไม่เหมาะสมก็ยงั หัวเราะจนตา
หยีได้ทกุ วัน

26
และยังมีสตรีคนนัน จริงๆ เลย จริงๆ เลย...เหมือนว่า
หามเขาอยูท่ กุ วัน กลับมาต้องยัวโมโหเขาทุกวันถึงจะไป
ทําเรืองอืนได้ เขาไม่เข้าใจเลย นําเกียรติยศของเขาไป
เหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้าเป็ นเรืองทีสนุกมาขนาดนันเลยหรือ

เขาเป็ นปั ญญาชน เป็ นซิวฉายทีสง่าผ่าเผย เป็ นบุคคล

สําคัญของอนาคตของประเทศชาติ ใยพวกนาง...

สองสามีภรรยาแซ่หวังทนไม่ไหวอยูด่ า้ นข้างกล่าวโน้ม
น้าวเล็กน้อย “ลูกสาว ลูกเขย ข้าว่าพอแล้วละ เขาเป็ น
ปั ญญาชนมานาน พวกเราทําเช่นนีไม่...”

ซูเซียงกลับไม่เคลือนไหวเลยสักนิด ตบทีมือของแม่เฒ่า

27
หวัง “ท่านแม่ ท่านไม่รูอ้ ะไร คนทีเหมือนเขาเช่นนี ถ้า
หากไม่เปลียนความคิด ไม่รูจ้ กั ดึงตัวเองขึนมา ไม่ชา้ ก็
เร็วจะต้องทําให้ตวั เองหิวตายเข้าสักวัน ท่านแม่ ข้าไม่ได้
ต้องการให้เขาคืนเงินพวกเรา พวกเราไม่ได้ขาดเงินนัน
เพียงแค่ พวกเราจะเลียงดูคนขีเกียจเชียวหรือ หรือว่าจะ
โยนเขาออกไป ใช้ชีวิตต่อค่อยๆ ดูเขาทําให้ตวั เองหิว
ตายไปนะหรือ”

แม่เฒ่าหวังถอนใจหนึงที ผูเ้ ฒ่าหวังอยูข่ า้ งๆ ตบบ่าของ

นาง “ภรรยา ช่างเถอะช่างเถอะ ลูกสาวและลูกเขยพูด
ถูก คนคนนีจะต้องเรียนรูท้ ีจะยืนด้วยลําแข้งของตัวเอง
ข้าดูปัญญาชนคนนันเรียนรูแ้ ต่หนังสือปราชญ์จนโง่แฃ้ว
คนอย่างเขานีถ้าหากอยูข่ า้ งนอกคงจะใช้ชีวิตอยูไ่ ด้ไม่
นานแน่!”

28
เป็ นเช่นนี ภายใต้การควบคุมของชุ่ยหลิว ซ่งมูถ่ อนหญ้า
ไปตลอดช่วงบ่าย เมือยืนขึนมาก็ปวดเอวเมือยหลังแล้ว
ทังตัวเหมือนเป็ นกุง้ ตัวหนึง หลังโค้ง ยืดไม่ตรงแล้ว

ซูเซียงถึงแม้จะด่าเขาอย่างดูถกู ไปสองประโยค “เป็ น

ปั ญญาชนทีทําอะไรไม่เป็ นจริงๆ ทําเรืองแค่นีก็จะเป็ นจะ
ตายแล้ว!” แต่พดู อย่างนี แต่หลังจากนันก็ให้ผเู้ ฒ่าหวัง
ส่งยารักษาอาการเคล็ดทีเอวให้เขาเล็กน้อยให้เขาทา
หน่อย ไม่ได้ให้เขาเหนือยตายจริง

แม่เฒ่าหวังดุ “เจ้าเด็กนี ปากร้ายใจดี”

29
เช้าของวันทีสอง ซูเซียงและจ้าวเซิงไปทีโรงเหล็กอีกครัง
ครังทีแล้วทีไป ทําของออกมาดีแล้ว ซูเซียงดูอยูค่ รูห่ นึง
รูส้ กึ ว่าทําออกมาได้ไม่เลวและสองคล้องกับความต้อง
การของนาง

แต่นายช่างใหญ่ไม่คอ่ ยเข้าใจ เพราะเหตุใดต้องเผาถ่าน

ใช้แอลกอฮอล์ไม่ใช่วา่ ดีมากแล้วหรือ ทังสะอาดถูก
สุขอนามัยและไม่มีกลินผิดปกติ อีกทังไม่ตอ้ งเพิมความ
วุน่ วายในการเติมไฟ

ซูเซียงถึงบางอ้อในฉับพลัน หลังจากนันก็เชิญนายช่าง
ใหญ่ทาํ ตามความคิดของตัวเองใหม่อีกครัง

30
เป็ นดังคาด ไม่สามารถดูถกู คนในอดีตเพราะตนเองมา
สวมร่างผูอ้ ืน สติปัญญาของผูอ้ ืนมากมายไร้ขอบเขตเช่น
กัน บางครังยังมีมากกว่านางทีสวมร่างผูอ้ ืนอยูไ่ ม่รูต้ งกี
ั
เท่า

ตอนที 582 โต๊ะหม้อไฟเฉพาะกิจ

วันนีพวกเขาไปดูอีกรอบ โต๊ะทีทําออกมาเป็ นครังทีสอง

ผลจะออกมาเป็ นอย่างไร
31
ระหว่างทาง จ้าวเซิงและซูเซียงก็คิดรายการทีบันทึกไว้
ในบัญชี “ในเมืองสูใ้ นหมูบ่ า้ นไม่ได้ ถ่านก็ตอ้ งออกเงิน
ซือ โดยเฉพาะท่อนไม้ตากแห้งนัน ข้าถามมาบ้างแล้ว
สิบชังราคาประมาณหนึงเหวิน และราคาของ
แอลกอฮอล์และเหล้าเหลืองก็สสู ีพอกัน รูปลักษณ์ภาย
นอกดูคอ่ นข้างแพง แต่ประหยัดค่าใช้จ่ายแรงงานคน...”

ซูเซียงพยักหน้ากล่าว “ใช่ นายช่างใหญ่คนนันช่วยพวก

เราประหยัดได้ไม่นอ้ ย พวกเราควรตอบแทนอะไรหน่อย
ไหม”

เดิมจ้าวเซิงไม่ได้ขาดเงิน อีกทังนายช่างใหญ่คนนีก็เป็ น
คนขยันจริงจัง ทีสําคัญคือช่วยลดความวุน่ วายให้ภรรยา
32
ของเขา นอกจากค่าจ้างงานฝี มือแล้ว แน่นอนว่าต้องมี
รางวัล

ถึงโรงเหล็กแล้ว ซูเซียงก็เห็นโต๊ะชนิดเดียวกับทีนางออก
แบบไว้ในรูปอีกครังหนึง แต่ครังนีนอกจากจุดทีสําคัญ
แล้ว ส่วนอืนใช้ไม้ทีแข็งแรงทํา เมือเคลือนย้ายแล้ว
นําหนักเบากว่าก่อนหน้านีหลายเท่า

ซูเซียงถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย “นายช่างใหญ่ ไม่ได้

บอกว่าให้ใช้เหล็กทังหมดหรือ”

นายช่างใหญ่กล่าวยิมๆ “ฮูหยิน ท่านต้องรูน้ ะว่าเหล็ก

ล้วนนีมันราคาแพงมาก อีกทังเวลาเคลือนย้ายก็ยงุ่ ยาก

33
พูดอีกก็ หลังจากทีเราไม่ตอ้ งการเผาถ่านแล้วก็ไม่จาํ เป็ น
ต้องใช้เหล็กล้วนหรอก ไม่เชือท่านดูสิ ข้าสาธิตให้ทา่ นดู”

นายช่างใหญ่เห็นสีหน้าซูเซียงเต็มไปด้วยความสงสัยก็
ไม่โกรธ ให้บตุ รชายนํากระปุกแอลกอฮอล์วางไว้ตรง
กลางทีทําเป็ นร่องบุม๋ เป็ นพิเศษ หลังจากนันก็จดุ ไฟ

ซูเซียงเห็นแสงไฟสีฟา้ อ่อนๆ จุดพรึบขึนมา ถึงแม้วา่ นาง

จะยืนอยูใ่ นทีค่อนข้างไกลยังสัมผัสได้ถงึ ความอุน่

ซูเซียงเดินไปข้างหน้าสองก้าว ลองยืนมือไปอังด้านบน
ใกล้ๆ ร้อนมากดังคาด กระทังความร้อนยังมากกว่าไฟ
จากไม้อยูม่ าก แต่เปลวไฟทีเผากลับไม่ใหญ่เท่าไฟจาก

34
ฟื น นําสองอย่างมารวมกัน ทีจริงความร้อนก็น่าจะกําลัง
ดี

นายช่างใหญ่เห็นสีหน้าซูเซียงผ่อนคลายลงเล็กน้อย
หลังจากนันก็ให้บตุ รชายยกหม้อใบใหญ่ทีเข้าชุดกันมา
วางไว้ดา้ นบน หลังจากนันก็เทนําลงไปเล็กน้อย ผ่านไป
ไม่นานนําก็เดือดปุดปุด

ซูเซียงรูส้ กึ ว่าการออกแบบนีฝี มือประณีตยอดเยียมมาก

เกินไปแล้ว ทังสะอาดถูกสุขอนามัย ทังมีประสิทธิภาพ
ในการหลีกเลียงการเกิดอุบตั ิเหตุได้มาก

ซูเซียงดีใจมาก เมือสังทํายีสิบชุด นายช่างใหญ่ทงดี

ั ใจ

35
ทังกลัดกลุม้ รีบกล่าว “ฮูหยิน ไม่รูว้ า่ ท่านต้องการเมือใด
ข้าน้อยและบุตรชายมีกนั แค่สองคน กลัวว่ากําลังจะไม่
พอ...”

ซูเซียงเงียบไม่พดู ไม่จาอยูค่ รูห่ นึง “ทําให้เร็วทีสุดเท่าที

จะทําได้แล้วกัน ทุกห้าวันข้าจะมารับครังละห้าชุด น่าจะ
ไม่มีปัญหากระมัง”

ซูเซียงพูดอย่างไรก็ตอ้ งใคร่ครวญแล้ว ถึงแม้วา่ ทุกคนจะ

บอกว่าหม้อไฟปลาทีนางทํานันอร่อย แต่ก็ไม่รูว้ า่ จะถูก
ปากคนทุกคนหรือไม่ โต๊ะนี ค่อยๆ ดีขนที
ึ ละลําดับ ไม่ใช่
ว่านางไม่มีเงิน ทีสําคัญคือมีเงินก็ไม่สามารถนํามาใช้สนิ
เปลืองได้ ไม่ตอ้ งพูดถึงถ้าหากทําการค้าได้ไม่ได้แล้ว
โต๊ะจะไม่ถกู วางไว้ยดึ ทีนันหรือ
36
นายช่างใหญ่คิดเล็กน้อย ปรึกษาเสียงเบากับบุตรชาย
ตนไม่กีประโยคก็เอ่ยปากว่า “ฮูหยิน ทุกห้าวันรับห้าชุด
นันเกรงว่าจะยาก ถ้าเจ็ดวันรับห้าชุดท่านว่าได้หรือไม่”

ถึงแม้วา่ อัตราความเร็วนีจะช้ากว่าทีซูเซียงคาดการณ์ไว้
เล็กน้อย แต่เพราะว่านายช่างใหญ่ปรับองค์ประกอบ
ของโต๊ะให้ดีขนึ ซูเซียงพอใจในส่วนนีมาก จึงยินยอม
“เช่นนันต้องเกรงใจนายช่างใหญ่แล้ว” พูดเสร็จแล้วก็
หยิบกระเป๋ าเงินทีอยูด่ า้ นหลังหยิบเงินสิบตําลึงหนึง
แท่งออกมา “นายช่างใหญ่ ท่านรับไว้เถอะ ถือเป็ นค่าทํา
โต๊ะและค่ามัดจําอืนๆ แต่ทา่ นต้องรับปากข้า วิธีทาํ
เฉพาะของโต๊ะตัวนีไม่สามารถเผยแพร่ออกไปข้างนอก
และไม่สามารถขายให้ผอู้ ืน ส่วนอืนนันข้ารับปากท่าน

37
ภายหลังเมือต้องการทําภาชนะเหล็ก ขอแค่ทา่ น
สามารถทําออกมาได้ ก็จะให้ทา่ นทํา ท่านว่าอย่างไร”

นายช่างใหญ่ผิดหวังเล็กน้อย เดิมเขาคิดว่าจะใช้หลัก
การผลิตเฉพาะนีขายให้ผอู้ ืนเพือทีจะได้เงินอีกจํานวน
หนึง แต่ฮหู ยินทีอยูต่ รงหน้านันมีความสามารถใจกว้าง
อีกทังยังบอกว่าภายหลังมีอปุ กรณ์เหล็กอะไรจะมาหา
ให้เขาเป็ นคนทําให้ทงหมด
ั แค่ทาํ ให้นางครังเดียวก็
สามารถสังโต๊ะหลายชุดได้ขนาดนี ดูแล้วนางน่าจะไม่ใช่
คนธรรมดา งันถ้าภายหลังอุปกรณ์เหล็กในบ้านก็ลว้ น
มาให้เขาทํา เช่นนันก็สามารถได้รบั เงินกลับมาแล้วละ

38
ตอนที 583 ต้องรูจ้ กั ใช้ทรัพยากรให้เหมาะสม

ถึงแม้วา่ การซือขายจะสะดวก แต่ก็ไม่อาจต้านทานสาย

นําได้! นายช่างใหญ่คิดเล็กน้อยแล้วก็พยักหน้าหัวเราะ

39
“เช่นนันได้ เอาตามฮูหยินว่าเลย พวกเราตกลงตามนี”

ซูเซียงปรึกษากับนายช่างใหญ่อีก บอกว่าอีกสักพักจะมี
คนมายกโต๊ะแล้ว หลังจากนันจึงไปโรงเตียมฟู่ หยวนกับ
จ้าวเซิง

คนด้านนอกโรงเตียมฟู่ หยวนนันล้นหลามมากจริงๆ ซู
เซียงและจ้าวเซิงทีมองอยูก่ ็ขมวดคิว ธุรกิจดียอ่ มเป็ น
เรืองทีน่ายินดี แต่ทกุ คนไม่ทาํ งาน รอกินอยูด่ า้ นนอกทัง
วัน ทําให้ซเู ซียงไม่คอ่ ยยินดีนกั

ซูเซียงและจ้าวเซิงเข้ามาจากประตูขา้ ง ซูเซียงกลับหยุด
อยูต่ รงหน้าประตู ก็มองกลุม่ คนแน่นขนัดนันอีก เดินไป

40
ข้าวหน้าแล้วก็บน่ เบาๆ “เจ้าคนขีเกียจนีหยาบคายมาก
ทางการเหตุใดจึงไม่รูจ้ กั ใช้ทรัพยากรมนุษย์ให้เหมาะสม
อ่อ อยากบอกว่า ต้นนําตอนบนมีคลองลมบูรพา ถ้าเปิ ด
ปากทางสองทาง ถึงแม้วา่ แห้งแล้งแต่ก็ไม่ได้ถงึ อย่างที
เป็ นในตอนนี คนยุง่ จริงยุง่ จะตายแล้ว คนขีเกียจก็ขี
เกียจจะตาย เหตุใดความต่างจึงมากขนาดนี...”

คนพูดไม่มีใจ คนฟั งไม่สนใจ ประโยคนีของซูเซียงตกลง

สูก่ ลางใจของจ้าวเซิง หัวคิวขมวดเบาๆ ยามทีเขาอยูใ่ น
สนามรบเขาคิดเพียงแค่อยากต้านศัตรูทีมาจากภาย
นอก มิให้ศตั รูมารุกรานพืนแผ่นดิน ปกป้องความสงบ
สุขให้กบั ทุกคน หลังจากสงครามสงบแล้วเขาก็คิดจะ
ช่วยท่านพ่อและท่านพีรัชทายาททําให้สถานการณ์มนั
คง ลงโทษขุนนางทุจริต แต่ไหนแต่ไรไม่เคยคิดมาก่อน

41
ว่า คนขีเกียจเอาแต่กินข้าวจะมีมากขนาดนี! เป็ นอย่างที
ภรรยาของเขากล่าวไว้ สินเปลืองทรัพยากรจริงๆ !

เมือเห็นหลีฮ่าว คนทีเดิมดูสง่าราศีตอนนีผอมจนแทบไม่
เหมือนคนแล้ว ถุงใต้ตาตก สองแก้มบุม๋ เข้าไปแล้ว ดู
ออกเลยว่ายุง่ มากจนจะแย่แล้วจริงๆ

อีกทังภายในร้านเหมือนว่าจะเชิญคนเข้ามาไม่นอ้ ย
เสียวเอ้อร์และคนทํางานเบ็ดเตล็ดล้วนงานยุง่ เดินไป
เดินมา ยุง่ เหยิงปนเปกันไปหมด

คิวของซูเซียงขมวดอีก ยังไม่ทนั ได้เปิ ดปากหลีฮ่าวพลัน

เห็นนางเข้าพอดี “โอ้โห บรรพชนของข้า ท่านมาได้อย่าง

42
ไร...”

ซูเซียง “...”

หลีฮ่าวรีบเชิญซูเซียงและจ้าวเซิงมาทีห้องด้านหลัง จ้าว
เซิงกลับโบกมือให้เขา หลังจากนันก็พดู เสียงเบากับซูเซี
ยง “ข้าออกไปทําธุระเล็กน้อย อีกครูห่ นึงจะมารับเจ้า
ระวังตัวด้วย”

ซูเซียงสงสัยเล็กน้อย ตังแต่จา้ วเซิงมา เหมือนสุนขั พันธุ์

ปั กกิงทีไม่เคยอยูห่ า่ งจากตนเอง วันนีออกไปทําธุระ
อะไรนะ

43
แต่วา่ สงสัยกลับไปกลับมา ซูเซียงก็รูว้ า่ ถึงแม้วา่ จะเป็ น
สามีภรรยาก็ตอ้ งทีพืนทีส่วนตัว มิหนําซําตอนนีพวกเขา
ก็แค่จดั งานเลียงเท่านัน แม้แต่เรือง...นันยังไม่มีเลย

หลีฮ่าวระบายความทุกข์ให้ซเู ซียงฟั งรอบหนึง กล่าวว่า

เหตุใดคนจึงเยอะเช่นนี ไล่ก็ไล่ไม่ไป กินข้าวไม่ได้ก็นอน
รออยูบ่ นพืนด้านนอก หน้าประตูรถม้ากองสุมติดๆ กัน
จนคนเดินผ่านไม่ได้ ยังบอกว่าเสียวเอ้อร์ของทาง
ร้านออกไปซือผักทางประตูขา้ งยังถูกคนล้อมไว้พกั หนึง
ทําให้งานล่าช้าไปไม่นอ้ ย

ซูเซียงสงสัยนัก “ข้าไม่ได้บอกให้พวกท่านจํากัดลําดับ
หรือ วันนีเข้าแถวลําดับยาวขนาดนันจะรับได้หมดหรือ”

44
“เฮ้ยอย่าพูดเลย ตอนเพิงเปิ ดร้านก็พอจะใช้ได้อยูห่ รอก
ตอนหลังแขกเพิงจะนังลงอาหารยังไม่ทนั จะเข้าปาก คน
ทีเข้าแถวตามลําดับอยูด่ า้ นนอกก็พงุ่ เข้ามาไล่คนแล้ว
จึงทําให้เกิดความวุน่ วายใหญ่โต จบ อย่าพูดถึงอย่าพูด
ถึงเลย คิดแล้วข้าก็ปวดสมอง...”

ซูเซียงก็กลุม้ ใจ ธุรกิจไม่ดีก็กลุม้ ธุรกิจดีเป็ นเช่นนีแล ยิง

กลุม้ ตอนนีเอง มีเสียวเอ้อร์คนหนึงรีบร้อนวิงเข้ามา
“เถ้าแก่รองท่าไม่ดีแล้ว ไม่ดีแล้ว ด้านนอกเกิดเรือง
แล้ว...”

หลีฮ่าวตกใจ ลุกขึนมาจากม้านังโดยอัตโนมัติ ดูจากท่า

ทางของเขาแล้วไม่นานมานีเรืองเช่นนีคงเกิดขึนไม่นอ้ ย
45
กระมัง

ซูเซียงขมวดคิว พูดกับเสียวเอ้อร์ “เจ้าไม่ตอ้ งรีบ ค่อยๆ

พูด”

เสียวเอ้อร์เห็นท่าทางเอือยเฉือยของซูเซียงแล้วก็อดไม่ได้
ทีจะร้อนใจ กระทืบเท้า “เถ้าแก่รอง เถ้าแก่ใหญ่รบี ออก
ไปดูเถอะ! ด้านนอกมีเด็กน้อยคนหนึงเป็ นลมแล้ว แต่ทกุ
คนไม่ยอม จะทําอย่างไรดี จะทําอย่างไรดี เด็กยังเล็ก
ขนาดนัน...”

46
ตอนที 584 จับไปเป็ นจับกังให้หมด

ซูเซียงมองออกว่าเสียวเอ้อร์คนนีร้อนใจมากจริงๆ เสียว
เอ้อร์อายุยงั ไม่มาก น่าจะอายุสบิ แปดสิบเก้าปี ได้ ในยุค
ปั จจุบนั น่าจะเข้ามหาวิทยาลัยได้แล้ว แต่ตอนนีเป็ นชาย
ทีต้องรับผิดชอบหน้าทีสําคัญด้วยตัวเอง ลูกในบ้านน่า
จะไม่กีขวบ

เห็นซูเซียงยังไม่ขยับ เสียวเอ้อร์ก็รอ้ นใจ เกือบจะเข้าไป

จับซูเซียงแล้ว

47
“เจ้าไปยกนําผสมผงนําตาลเกลือแร่[1]มาถ้วยหนึง” ซู
เซียงได้สติกลับมา รีบกําชับเสียวเอ้อร์คนนัน หลังจาก
นันก็หนั ตัวเตรียมจะออกไป เดินไปได้ครึงทางก็หยุด
ชะงัก ควานหาป้ายหนึงแผ่นยัดใส่มือของหลีฮ่าว “รีบไป
ศาลว่าการจังหวัดให้พวกเขาพาทหารมา เมือทหารจาก
ทางการมาแล้วถ้าหากยังมีคนล้อมทีนีไว้อีก ก็จบั ไปเป็ น
จับกังให้หมด”

หลีฮ่าวไม่ได้มองแผ่นป้ายทีอยูใ่ นมือ มองซูเซียงด้วย

ความงงงวย ซูเซียงถีบเขาหนึงทีอย่างไม่พอใจ “ยังงง
อะไรอยูอ่ ีก รีบไปสิ!”

ซูเซียงพูดเสร็จแล้วก็รบี เดินออกไปด้านนอก ฝ่ าฝูงชน

เบียดเสียดเหมือนจะสังหารให้สนิ ไม่ง่ายเลยกว่าจะฝ่ า
48
เข้าไปถึงจุดเกิดเหตุ เด็กน้อยอายุหา้ ขวบคนหนึงกําลัง
นอนปากและใบหน้าเขียวคลําอยูใ่ นอ้อมอกมารดา
หายใจออกเยอะหายใจเข้าน้อย ทังตัวเริมเป็ นสีเขียว

ซูเซียงรีบเข้าไปตรวจเบ้าตา ฝ้าทีลิน รวมถึงชีพจรของ

เด็ก คิวขมวดเข้าหากัน น่าจะเกิดอาการทางเดินหายใจ
ติดขัด

นางเงยหน้ามองคนจากรอบทิศทีล้อมกันเข้ามา คอยจับ
ผิดอยูห่ า่ งๆ ในใจก็เกิดกระแสความโกรธอย่างไม่มี
สาเหตุ

แต่วา่ โกรธก็โกรธ ตอนนีต้องรีบช่วยคน ซูเซียงรับดึงปิ น

49
เงินบนหัวออก โชคดีทีเป็ นขนาดเล็ก ปลายค่อนข้าง
แหลมยังพอใช้ได้ เพียงแต่เด็กอาจจะต้องทรมานเล็ก
น้อย

ผ่านการรักษาไปรอบหนึงแล้ว ในทีสุดเด็กก็อาเจียนออก
มาเป็ นเสมหะข้นเหนียวแล้วร้องไห้ออกมา หลังจากนัน
ตัวของเขาก็เริมเปลียนเป็ นสีจางๆ

พ่อแม่เห็นลูกดีขนแล้
ึ วย่อมติดหนีบุญคุณขอบคุณยก
ใหญ่ ในช่วงเวลาทีซูเซียงถอนใจอยูน่ นั ก็เห็นกลุม่ คน
ตะกละกลุม่ หนึงเคลือนทีมาทางนางหลายก้าว กระทังมี
คนสองคนเบียดโดนนาง

50
ซูเซียงหันไปเห็นบุรุษสองคน ถ้าอยูใ่ นยุคปั จจุบนั คงเรียก
ว่ามือปลาหมึกแล้ว ถือโอกาสช่วงทีคนมากมาเอา
เปรียบเล็กๆ น้อยๆ คนแบบนีนางเห็นมามากแล้วละ

ซูเซียงส่งเด็กให้สตรีคนหนึง หลังจากนันก็ลกุ ขึนยืน

กล่าวกับชายสองคนนัน “เมือครูม่ ือไหนของพวกท่าน
สัมผัสโดนตัวข้า”

ประโยคนีของซูเซียงทีพูดออกมานันทําให้คนทังหลาย
เหมือนหม้อระเบิด โดยปกติสถานการณ์เช่นนี ต่อให้เป็ น
สตรีทีแต่งงานแล้วหรือแม่นางก็ตอ้ งอดทนกลํากลืนเสียง
ร้องไห้ไว้ กลืนผลความเจ็บปวดนันลงไปเงียบๆ ไหนเลย
จะตะโกนดังๆ ออกมาเช่นนีได้

51
มือปลาหมึกสองคนนันคิดไม่ถงึ เช่นกันว่าซูเซียงจะโพล่ง
ถามออกมาเช่นนี ถึงแม้วา่ ใบหน้าจะตืนตระหนก แต่ก็ดู
ออกว่าพวกเขานันชํานาญแล้ว หัวเราะเหอะๆ “โอ้ แม่
นางท่านนีรูส้ กึ ว่าพวกพีชายทังสองยังจับไม่เปิ ดเผยมาก
พอหรือ หรืออยากจะกลับไปมีความสุขกับพวกข้าอีก
ละ”

“มีความสุข” ซูเซียงยกริมฝี ปากหัวเราะเสียงเย็น ถึงเวลา

นันพวกเขาจะได้มีความสุข หันกลับไปพูดกับเสียวหลงจู๊
ด้านหลัง “ผูกสองคนนีไว้”

บุรุษสองคนนีคิดว่าซูเซียงเป็ นแม่นางน้อยในชนบท รูจ้ กั

การแพทย์เล็กน้อย พืนฐานครอบครัวดีหน่อยเท่านัน ได้
52
ยินซูเซียงถึงกับบอกคนให้จบั พวกเขาไว้ ก็หวั เราะอย่าง
กําเริบเสิบสานมากกว่าเดิมอย่างอดไม่ได้ “แม่นางน้อย
เจ้าไม่รูว้ า่ พวกเราสองพีน้องเป็ นใครใช่ไหม จับพวกเรา
เหอะเหอะ! บอกให้นะ คนของโรงเตียมฟู่ หยวนไม่ใช่วา่
เจ้าสัตว์หลงระเริงอย่างเจ้าสังใช้งานแล้วจะทําตาม
อย่างไรพวกเขาก็ไม่กล้าหาเรืองพวกเราสองพีน้อง เจ้า
ลองให้พวกเขามาช่วยข้า มา มาสิ...”

“ใช่ ผิวของแม่นางน้อย ถ้าหากเจ้าถอดเสือผ้าให้พีทัง

สองเล่นสนุกละก็ ไม่แน่วา่ พวกข้าทังสองจะไม่ถือโทษ
เจ้า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...ไม่รูว้ า่ ผิวบนกายจะขาวหรือไม่ ลืนหรือ
ไม่ ฮ่าฮ่า...”

53
------

[1] ผงนําตาลเกลือแร่ ทางการแพทย์เรียกว่า ORS

(Oral Rehydration Salt) เป็ นสารทีช่วยทดแทนการสูญ
เสียเกลือแร่ มีคณ
ุ สมบัติในการช่วยเพิมพลังงาน เกลือ
แร่ และนําในร่างกาย รวมทังป้องการความรุนแรงจาก
การสูญเสียนํา เกลือแร่จากอาการท้องเสียหรืออาเจียน
ได้

54
ตอนที 585 ปกป้องภรรยาของตนเอง

เสียวหลงจู๊ทีตามมาด้านหลังรูส้ กึ หนาวหัวอยูแ่ ล้ว กลับ

คิดไม่ถงึ ว่าคนรนหาทีตายสองคนนีจะถึงกับยังหัวเราะ
อย่างกําเริบเสิบสานขนาดนี!

55
ส่ายหัวเบาๆ ให้สองคนนี ถอนใจ ไม่พดู อะไรหมุนตัว
กลับเข้าไป เขาไปเรียกคน และต้องถือเชือกออกมา เจ้า
สองคนนีนี เห้อ เกรงว่าถ้าไม่ตายก็คงถูกถลกหนัง แน่
นอนว่า ถ้าหากเสียวหลงจู๊คนนีรูถ้ งึ ฐานะอืนของซูเซียง
แล้วละก็ คาดว่าหลังจากเข้าไปแล้วคงจะจุดธูปให้สอง
คนโง่ทีไม่รูจ้ ะเป็ นตายนีแล้ว

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ข้าบอกให้ เจ้าแม่นางน้อยเล่นไม่เข้า

เรืองกล้าใช้งานคนของโรงเตียมฟู่ หยวน เจ้าแม่นางกวน
ประสาท สตรีตาช้
ํ าในชนบทมีคณ
ุ สิทธิอะไร....”

“รีบมารีบมาเลียรองเท้าของพวกข้า ฮ่าฮ่า ไม่รูว้ า่ ลินนุ่ม

56
หรือไม่ เช่นนันเมือไหร่จะผ่อนคลาย...”

สองคนนีไม่รูจ้ กั กาลเทศะเลย ประโยคทีพูดออกมายิงน่า

รังเกียจ ถึงแม้จะมีคนจํานวนมากทีชอบดูเรืองวุน่ วายไม่
รังเกียจเรืองใหญ่ กลับมีสตรีและบุรุษหลายคนทีทนไม่
ไหวต้องเมินหน้าหนี ปิ ดหูทนดูไม่ได้และทนฟั งไม่ได้ดว้ ย

แม่ของเด็กทีได้รบั การช่วยเหลือผลักพ่อของเด็ก พ่อของ

เด็กพลันได้สติกลับมา ปกป้องซูเซียงไว้ดา้ นหลัง “พีชาย
ทังสองมีเรืองอะไรค่อยๆ พูดกันดีดี อย่าทําให้แม่นางคน
หนึงต้องลําบากใจเลย นางเป็ นผูม้ ีพระคุณช่วยชีวิตของ
ครอบครัวข้า ข้าหลิวเหล่าเอ้อร์ตอ่ ให้ตายก็ไม่ยอมให้
ท่านแตะต้องนางแม้แต่ปลายขน!”

57
“รนหาทีตาย!” บุรุษสกปรกโสมมหนึงในนันง้างกําปั นขึน
แต่กาํ ปั นของเขานันทีเพิงยกขึนถูกคนบีบไว้ ตามมาด้วย
เสียง “กรอบ”หนึงเสียง หลังจากนันก็เปลียนเป็ นเสียง
ร้องแหลม “อ๊าอ๊า”

คนทีลงมือไม่ใช่ใครอืน เป็ นจ้าวเซิงพอดี! เดิมเขาไปหา

นายอําเภอเสินเพือพูดคุยเรืองการวางแผนจัดการ
ทรัพยากรแรงงานให้เหมาะสม กลับคิดไม่ถงึ ว่าหัวหน้า
สายตํารวจคนหนึงจะถือแผ่นป้ายคําสังสีดาํ ประจํา
ตําแหน่งขุนนางล้มลุกคลุกคลานเข้ามา หล่นตุบแล้วฟุบ
หน้าลงบนพืน งกๆ เงินๆ ไม่พดู ออกมาสักประโยค

ดวงตาจ้าวเซิงตกตะลึงทันที แผ่นป้ายคําสังสีดาํ นีเป็ น

58
ของเขาให้ หรือทางด้านซูเซียงจะเกิดอุบตั ิเหตุใหญ่อะไร
มิเช่นนัน นางแค่ถือแผ่นป้ายเซียงจุนของตัวเองออกมาก็
พอแล้ว

นายอําเภอเสินเพิงจะเปิ ดปากไต่ถามกลับรูส้ กึ อากาศ

สันสะเทือน มีลมพัดผ่านหนึงสาย หลังจากหันไปอีกที
ข้างกายของเขาตรงไหนทียังเหลือเงาของจ้าวเซิงบ้าง

หัวหน้าสายตํารวจเพิงจะถูกทําให้กลัวจนวิญญาณทัง
เจ็ดหนีไปเทียวเล่นแล้ว แผ่นป้ายคําสังสีดาํ ทีอยูใ่ นมือ
ของเขานันคืออะไรเขารูด้ ียงิ ตอนนีเห็นคนผูห้ นึงหายตัว
ไปต่อหน้าต่อตา ยิงทําให้กลัวไม่เบา สมองปิ ด แล้วก็
เป็ นลมสลบลงไปอย่างสวยงาม

59
นายอําเภอเสินเพิงจะเห็นป้ายคําสังสีดาํ ทีอยูใ่ นมือของ
ตํารวจ ฝี เท้าสะดุด คงไม่ใช่วา่ เกิดเรืองกับหวังเฟย รีบสัง
ทหารพาคนกว่าร้อยคนออกจากศาลอําเภอดุจลม
โลกันตร์ เหล่าคนธรรมดาทยอยหยุดเฝ้าสังเกต หรือถอย
หลังกรู

“สวรรค์ ทีมันเกิดอะไรขึน เกิดเรืองใหญ่อะไร”

“คนนําหน้านันใช้นายอําเภอเสินของพวกเราใช่หรือไม่”

“ใช่ทา่ นเสิน เหตุใดจึงพาทหารมามากขนาดนัน คงจะมี

โจร หรือว่าแคว้นอืนมาโจมตีปล้น”

60
“ไป ลูกพ่อเข้าไปดูความวุน่ วายกัน”

“ไสหัวมารดาเจ้าไปสิ เจ้าหญิงโง่ มาดูเรืองวุน่ วายได้ทกุ

เวลา รีบไสหัวไปเสีย...”

ช่วงเวลานันบนถนนก็มีเพียงพูดคุยเซ็งแซ่ หลีฮ่าวส่ง
แผ่นป้ายให้แล้วก็รออยูด่ า้ นนอก แต่กลับไม่ได้รบั การ
ตอบกลับ หันไปมองเห็นนายอําเภอเสินพาคนจํานวน
มากออกมา หมายจะตามไป แต่มีนายตํารวจจ้องเขม็ง
มาทางเขา “อย่าสร้างความวุน่ วาย เกิดเรืองใหญ่แล้ว!”

หลีฮ่าว “.....”

61
ไม่ใช่ นีถึงกับอากาศเปลียนเลยหรือ มิเช่นนันจะมีเรือง
ใดทีสําคัญมากกว่าชีวิตคนอีก เมือครูเ่ ขายัดแผ่นป้ายใส่
มือตํารวจไปแล้วเขาก็พดู อย่างชัดเจนแล้วนี.....

แต่เขาไม่รูว้ า่ มีประโยคหนึงกล่าวไว้ได้ดีวา่ นันก็คือคน

คํานวณหรือจะสูฟ้ า้ ลิขิต หลีฮ่าวไม่รูท้ ีมาของแผ่นป้าย
คําสังสีดาํ นี นายตํารวจคนนันตอนแรกเริมก็ไม่ได้สงั เกต
คิดเพียงว่าเป็ นคนของขุนนางอะไรทํานองนัน แต่หลัง
จากเข้าศาลไปแล้วพลันมองแผ่นป้ายทีมือตนเองไป
ปราดหนึงอย่างไม่ได้ตงใจ
ั ฉันพลันนันเองก็กลัวเสียจน
เขาทรุดหล่นตุ๊บไปบนพืน หลังจากนันสมองของเขาก็
ขาวโพลน โซซัดโซเซไปทางห้องหนังสือของนางอําเภอ
เสิน

62
ตอนที 586 หวังเฟยท่านคิดจะทําอะไรนี

ซูเซียงนะหรือ ตอนนันเองก็รบี ใครให้แผ่นป้ายเซียงจุน

และแผ่นป้ายสีดาํ มีมีขนาดเท่ากันเล่า...โทษนางได้หรือ

แต่ความกล้าหาญของเขานันมีนอ้ ยถูกทําให้กลัวเสียจน
เป็ นลม พูดก็ยงั ไม่ชดั เจน อีกทังนายอําเภอเสินก็เห็น
แผ่นป้าย เข้าใจผิดคิดว่าเกิดอุบตั ิเหตุรา้ ยแรงกับซูเซียง
63
ไหนเลยจะมีกะจิตกะใจมาสนใจคนข้างๆ

เข้าใจผิด เข้าใจผิดจึงทําให้เกิดเรืองเช่นนี

ทางด้านนายอําเภอเสินนีนํากลุม่ คนมาอยูบ่ นถนน จ้าว

เซิงก็เหมือนภูติผีปีศาจทีปรากฏตัวลงมาอย่างรวดเร็ว
บีบแขนของชายอัปลักษณ์หกั ในคราเดียว

กลุม่ คนทีล้อมดูเหตุการณ์อยูก่ ่อนปิ ดบังความจริง ภาย

หลังก็รอ้ งเสียงดังวิงหนีเตลิด บุรุษทีอยูต่ รงหน้านีน่ากลัว
เกินไปแล้ว! เขาปรากฏตัวมาได้อย่างไร เหตุใดจึง
สามารถบีบแขนคนให้หกั ได้ในคราเดียว

64
ทุกคนกําลังจะหนี เจ้าผลักข้าไล่ ผลักสตรีหลายคนกด
ทับอยูบ่ นตัว ตอนนีเองทหารจากทางการก็ลอ้ มเอาไว้
หมดแล้ว กล่าวเสียงดังก้องกังวาล “อย่าขยับ ทังหมด
อย่าขยับ ทําตัวดีๆ อยูน่ ิงๆ !”

โชคดีทีถนนเส้นนีไม่ยาว นายอําเภอเสินออกมาก็ได้ยิน
เรืองราวของทางนีแล้ว จึงให้เจ้าหน้าทีทีเคลือนไหวเร็ว
มาพอดีกบั ทีทุกคนกําลังผลักกันจะหนี ไม่รูเ้ ลยว่าเกิด
เรืองอะไรขึนกันแน่ แต่เพือไม่ปล่อยให้คนทีผิดลอยนวล
ไปได้ เหล่าเจ้าหน้าทีจึงรีบชักดาบออกมาล้อมคนทัง
หมดไว้

สตรีหลายคนทีน่าสงสารถูกผลักอย่างแรงอยูบ่ นพืน มี
บุรุษสองคนรักภรรยาของตนเองมาก รับโถมตัวลงไปบน
65
พืนเพือปกป้องภรรยาของตนเอง อีกสองคนเห็นภรรยา
ของตนเองถูกชายอืนสัมผัสตัวแล้ว ต่อให้เป็ นอุบตั ิเหตุก็
ไม่พอใจมากอยูด่ ี ยังถีบไปสองที พร้อมกับเอียงหัวไป
ข้างหนึง

ทุกสิงทุกอย่างนีล้วนตกอยูใ่ นสายตาของซูเซียง ริม

ฝี ปากหัวเราะเสียงเย็น

เห็นทหารทางการมาทุกคนไหนเลยจะกล้าสร้างความ
วุน่ วาย ไม่ง่ายเลยกว่าจะแหวกเป็ นทางเล็กๆ ได้ นาย
อําเภอเสินก็ไม่ง่ายเลยกว่าจะฝ่ าเข้ามาได้ เห็นซูเซียงยัง
อยูด่ ีไม่ได้ถกู ใครทําร้ายยืนอยูต่ รงนันก็ถอนใจ ตรงหน้า
มืด เกือบหงายไปข้างหลังแล้ว มีแต่ผีเท่านันทีรูว้ า่ เมือครู
เขาผ่านอะไรมา เขากลัวจนเกือบตาย!
66
เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึนกับซูเซียง
ในทีของเขา เขาจะต้องรับแรงโทสะฟ้าถล่มดินทลาย
ของเทพแห่งสงครามอย่างไร ยังดี ยังดี สวรรค์คมุ้ ครอง
หวังเฟยไม่ได้รบั บาดเจ็บตรงไหนเลย

แต่ตอ่ ให้เป็ นเช่นนี นายอําเภอเสินก็ยงั ไม่กล้าวางใจ ถึง

แม้วา่ ซูเซียงจะไม่ได้รบั บาดเจ็บ แต่สีหน้าของนางนันไม่
ดีเลย

“ขอถามหน่อย นี นีมันเกิดเรืองอะไรขึน” นายอําเภอเสิน

ถามประโยคนีออกมาอย่างงกๆ เงินๆ โรงเตียมฟู่ หยวน
เป็ นของซูเซียงเรืองนีเขารู ้ ดังนันหลายวันมานีไม่วา่ ด้าน
นอกของโรงเตียมฟู่ หยวนจะมีคนเยอะวุน่ วายอย่างไร
67
พวกเขาก็ไม่ยงุ่ อีกทังด้านนอกของโรงเตียมฟู่ หยวนนัน
ใช่วา่ จะยุง่ ได้ เลยถือโอกาสเปิ ดตาข้างหนึงปิ ดตาข้าง
หนึงเสียเลย

ซูเซียงมองนายอําเภอเสินหนึงที หลังจากนันก็มองคนที
อยูร่ อบด้านเหล่านันกลุม่ คนทีบ้างก็งงๆ เงินๆ บ้างก็มี
ความสุขทีเห็นผูอ้ ืนมีความทุกข์ ริมฝี ปากชักขึนเป็ นรอย
ยิมจางๆ “ปี นีอากาศแห้งแล้วทังปี ข้าจําได้วา่ ต้นนําของ
พวกเราไม่ได้มีคลองลมบูรพามาหรือ”

นายอําเภอเสินหมอกลงหัว เมือครูท่ า่ นอ๋องก็พดู ถึง

คลองบูรพาอะไรนี แต่ยงั พูดไม่ทนั จบหัวหน้าตํารวจก็พงุ่
ตัวเข้ามาแล้ว ยามนีเหตุใดหวังเฟยถึงได้พดู ถึงเรือง
คลองบูรพาอีก ไม่ใช่วา่ ควรพูดถึงเรืองตรงหน้าว่าควรทํา
68
อย่างไรก่อนหรือ

และรอยยิมของหวังเฟยด้วย เหตุใดจึงเป็ นเช่นนัน ทําให้

คนตืนกลัวสุดขีดขนาดนัน “หวัง แค๊กแค๊ก เซียงจุนผูย้ งิ
ใหญ่โปรดชีแนะ!”

นายอําเภอเสินรีบร้อน เกือบตะโกนคําว่า “หวังเฟย”

ออกมาแล้ว โชคยังดีทีได้สติกลับมาเร็วถึงได้เปลียนคํา
ทัน แต่เหตุใดหวังเฟยถึงไม่ตอบเขา จะฆ่าจะแกงอย่าง
ไรท่านบอกมาเถิด ท่านเพิกเฉยเช่นนีมีหลายความ
หมายนะ

สิงทีทําให้นายอําเภอเสินกังวลใจมากขึนก็คือ เซียงจุนผู้

69
ยิงใหญ่ของพวกเขา หวังเฟยของพวกเขา คิดไม่ถงึ เลย
ว่าจะไม่ละสายตาออกจากชายป่ าเถือนไม่กีคนนัน ท่าน
อ๋องยังอยูข่ า้ งๆ เลย นีมันฟ้าร้องพืนดินมีเปลวเพลิงโชติ
ช่วงชัดๆ

จ้าวเซิงเห็นคนของนายอําเภอเสินมาแล้ว จึงส่งชายสอง
คนนันให้เจ้าหน้าที หลังจากนันก็ยืนหน้าเย็นเยียบอยู่
ด้านข้างซูเซียง ทังตัวของเขาแผ่ไอเย็น เย็นเสียจนทําให้
คนทังหมดตัวสัน

70
ตอนที 587 เซียงจุนคือของผีบา้ อะไร

เดิมทีทกุ คนยังดูเรืองน่าขําขันของซูเซียงอยู่ กลับคิดไม่

ถึงว่านายอําเภอจะเคารพผูห้ ญิงคนหนึงขนาดนี ยังเรียก
ว่าเซียงจุนอะไรด้วย

เหล่าคนทีมากินข้าวทีโรงเตียมมีไม่นอ้ ยเลยทีมีความรู ้
71
อยูบ่ า้ ง โดยเฉพาะบางคน ได้ยินว่าเซียงจุน พลันตกใจ
อ้าปากค้างไปชัวขณะ กว้างจนสามารถยัดไข่เข้าไปได้
ทังลูก!

แต่จาํ นวนคนทีได้ยินประโยคนีมีไม่มาก อย่างไรเสียคน

ทีมากับนายอําเภอบ่นพึมพําไม่นอ้ ย ยิงอยูด่ า้ นหลังยิง
ฟั งไม่ชดั เจน เหล่าคนทีไม่รูว้ า่ เซียงจุนคือของผีอะไรยิง
แล้วใหญ่ คนทีรูย้ อ่ มปิ ดปากเงียบ ไม่กล้าพูดออกมาสัก
คําเดียว ในใจคิดว่า ภายหลังจะไม่มาดูเรืองวุน่ วายแล้ว
หลีกเลียงเมือใดมาดู อาจไม่เห็นชีวิตน้อยๆ ของตนเอง
แล้ว

เจ้าหน้าทีมองบุรุษทีป่ าเถือนสองคน รูว้ า่ พวกเขาทําเจ้า

ชูใ้ ส่เซียงจุน คาดคะเนแล้วว่าคงรักษาชีวิตไว้ไม่ได้ ดัง
72
นันเมือลงมือจึงไม่เหลือทางหนีทีไล่ไว้ให้สกั นิด

ซูเซียงไม่ได้ตอบนายอําเภอเสินทันที พยักหน้าหัวเราะ
เสียมิได้ สายตากลับเหลือบมองไปทีเจ้าหน้าทีศาล
“ระวังหน่อย อย่าทําให้เขาตาย ประเทศชาติเลียงเขามา
ไม่ง่ายเลยกว่าจะโตมาขนาดนี ต้องตอบแทนประเทศ
ชาติเสียหน่อย ”

สําหรับคําพูดของซูเซียงนัน ต่อให้เป็ นนายอําเภอหรือ

คนอืนๆ ล้วนงงงวย ตอบแทน ตอบแทนอะไร จะตอบ
แทนอย่างไรเล่า

นายอําเภอเสินโบกมือไปมากล่าว “คุมตัวไปทีคุกใหญ่”

73
“ผูย้ งใหญ่
ิ ไว้ชีวิตด้วย ผูย้ งใหญ่
ิ ไว้ชีวิตด้วย...” อันธพาล
ตะโกนออกมาอย่างติดอ่าง ตอนนีเขากลัวขึนมาจริงๆ
แล้ว ถึงแม้วา่ จะไม่รูว้ า่ แท้จริงแล้วเซียงจุนนีมันเป็ นของ
ผีอะไร แต่เห็นสตรีคนนันและบุรุษทีอยูข่ า้ งกายดูเหมือน
จะยัวโมโหด้วยไม่ได้แล้ว กระทังพลังทีแผ่ออกมา
จากร่างยังมากกว่าพีใหญ่ของพวกเขา

แต่อนั ธพาลอีกคนเห็นได้ชดั เลยว่าสมองของเขานันถูก

ประตูหนีบมาก่อน มองนายอําเภอเสินสีหน้าเต็มไปด้วย
ความโกรธแค้น “เจ้าคนแซ่เสิน เจ้ารอดูขา้ ได้เลย!”

สําหรับคนกลุม่ นีนันเดิมนายอําเภอเสินก็ปวดหัวอยูแ่ ล้ว

74
โบกมือให้คนพาไป ขีคร้านมิอยากมอง

จ้าวเซิงโบกมือเรียกนายอําเภอเสิน นายอําเภอเสินวิง
ตึงๆ เข้ามา “ท่านชายจ้าว ท่านมีอะไรจะรับสัง?”

จ้าวเซิงไม่ได้พดู ทําเพียงแค่เอียงหัวไปทางซูเซียงทีอยู่
ด้านข้าง บ่งบอกให้นายอําเภอเสินถามความเห็นจากซู
เซียง

นายอําเภอเสินมองซูเซียงอย่างเฝ้ารอ สองสามีภรรยานี
ล้วนพูดถึงเรืองคลองบูรพา คงไม่ใช่วา่ วางแผนอะไรไว้?

เมือครูเ่ ขาเป็ นกังวลเพียงความปลอดภัยของซูเซียง ตอน

75
นีสถานการณ์ก็คลีคลายไปไม่นอ้ ย ความคิดความอ่าน
ของเขาจึงกลับมา เป็ นเขตแดนทีใช้ติดต่อกันระหว่าง
อําเภอของพวกเขากับอําเภอข้างๆ พูดโดยรวมก็คืออยู่
ในขอบเขตการดูแลของพวกเขา

แนวเขาของคลองบูรพาถึงแม้จะสูง แต่ปริมาณนําทีกัก
เก็บอยูภ่ ายในค่อนข้างมาก ทุกปี มีคนจํานวนมากไปที
นันเพือหาบนํา หรือจับปลา กุง้ และจมนําตาย

เขาเองก็เคยคิด ถ้าหากสามารถดึงนําจากคลองบูรพา
ลงมาได้ก็ไม่ตอ้ งกลัวความแห้งแล้งแล้ว อย่างน้อยทีสุด
ก็สามารถรับประกันการเก็บเกียวในพืนทีมากกว่าสีชัน
แต่หลังจากทีเขาเข้าดํารงตําแหน่งแล้วเขาก็คิดหาหลาย
วิธีแล้ว แต่กลับไม่กล้าทําบุม่ บ่ามสักนิด
76
โครงการใหญ่ขนาดนีย่อมต้องใช้เงิน ไม่ลาํ บากก็ไม่ทาํ
มีขอ้ อ้างอันใดทีจะไปขอเงินจากทางการได้เล่า อีกอย่าง
นีเป็ นโครงการทีต้องใช้แรงงาน เขาจะไปหาคนงานที
ไหนได้ อีกอย่าง ถ้าหากนํานําลงมาไม่ได้ก็จบกัน ถ้า
หากเกิดความผิดพลาดอะไรต่อทังเขือนคลองบูรพานัน
ละปั ญหาใหญ่เลย!

แต่ตอนนีได้ยินความหมายของท่านอ๋องและหวังเฟย
ราวกับว่ามีวิธีทีเหมาะสมแล้ว ใบหน้าของนายอําเภอ
เสินก็เปล่งแสงมองไปทางซูเซียง รอนางออกคําสัง

ซูเซียงพยักหน้า คิดอยูค่ รูห่ นึงหลังจากนันก็พานาย

77
อําเภอเสินไปด้านข้างพูดด้วยเบาๆ

นายอําเภอเสินฟั งอย่างลําพองใจ ปั ญหาเรืองเงินทุนนัน

ซูเซียงช่วยเขาแก้ไขไปมากกว่าครึงแล้ว และทรัพยากร
แรงงานตอนนีก็มีแล้ว อีกทังด้านซูเซียงนันยังเสนอแผน
งานทีผ่านการคิดวิเคราะห์มาอย่างดี

ปั ญหาทังหมดทีมีราวกับว่าจะแก้ไขได้อย่างราบรืน นาย
อําเภอเสินจะไม่ดีใจได้อย่างไร สายตาทีมองซูเซียง
ระยิบระยับ เคารพนับถือนัก

78
ตอนที 588 ภรรยาคนโปรดไม่มีหลักการ

ไม่มีคาํ กล่าวของนายอําเภอเสิน เรืองกลุม่ คนตะกละ

และคนทีมาล้อมดูเรืองวุน่ วายถูกเจ้าหน้าทีล้อมเอาไว้
เป็ นวงกลม ถึงแม้วา่ จํานวนคนจะเยอะกว่าเจ้าหน้าที
หลายเท่า แต่แล้วอย่างไร เจ้าหน้าทีก็คือเจ้าหน้าที อีก
ทังในมือยังถือดาบเงาวิบวับสะท้อนอยูใ่ ต้แสงพระ
อาทิตย์ สะดุดตาเป็ นพิเศษ ใครจะกล้าบุม่ บ่าม?

นายอําเภอพูดกับตํารวจทีอยูด่ า้ นข้างหนึงประโยค หลัง

จากนันนายตํารวจก็หวั เราะคิกๆ รีบไปศาลอําเภอไป

79
เชิญท่านผูช้ ่วยขุนนาง ถือของมาทําบันทึก

ระหว่างทาง หลีปั วหมิงพาถังอีหรานมาด้วย ซูเซียงยิม

อย่างหน้าซือใจเ**◌้ยมเป็ นพิเศษ ไม่สิ อารมณ์ดีเป็ น
พิเศษ นีมันคิดอยากได้อะไรสิงนันก็มา เมือสัปหงกแล้ว
ย่อมมีคนส่งหมอนให้

หลายคนล้อมวงกระซิบกัน ใบหน้านายอําเภอเสินเปล่ง
แสงยิงกว่าเดิม หลีปั วหมิงเม้มปาก เดิมทีคิดว่าอยากจะ
พูดอะไรนิดหน่อย แต่เมือเห็นดวงตาเย็นยะเยียบของ
จ้าวเซิงแล้วก็ตอบรับโดยไม่ตอ้ งมีหลักการแล้ว

ในใจคิดว่า อย่างไรก็ไม่ใช่วา่ ตนเองไม่มีหลักการอยูค่ น

80
เดียว ภรรยาคนโปรดของท่านอ๋องล้วนเอ็นดูอย่างไม่มี
หลักการ เขาก็คือคน “ช่วยก่อกรรมทําเข็ญ” มีอะไรให้
เสียใจกัน อีกอย่าง นีเป็ นเรืองทีดีมากเรืองหนึง
จรรยาบรรณการแพทย์อะไร หมออะไรพ่อแม่ไม่พดู คํา
หลอกลวง ถูกเขาโยนไว้ดา้ นหลังแล้ว

ผ่านไปครูห่ นึง ท่านด้านนีก็เตรียมการเรียบร้อยแล้ว ชาว

บ้านก็กระวนกระวายใจไม่เป็ นสุข

เดิมซูเซียงเพียงรูส้ กึ ว่าพวกเขาขีเกียจเบือจนต้องวิงมาที
โรงเตียมด้านนอกเพือรอกินข้าว ควรจะให้บทเรียนพวก
เขาบ้าง แต่ก็เห็นในนันมีผหู้ ญิงและเด็กจึงใจอ่อนอีก คิด
ว่าน่าจะเป็ นผูห้ ญิงและเด็กๆ ทีชอบกิน

81
ระหว่างนันเอง นางมองคนทังหลายทีละคนรอบหนึง คิด
คํานวณในใจแล้ว จึงให้เจ้าหน้าทีตํารวจรีบตีฆอ้ งทอง
แดง หลังจากนันก็กล่าวเสียงดัง “ทุกคนเงียบหน่อย
เงียบหน่อย”

รอจนเสียงนกเสียงกาด้านล่างหายไปแล้วซูเซียงจึงได้
เอ่ยปาก “ไม่ใช่วา่ ข้าจะบังคับให้ทกุ ท่านอยูท่ ีนีเพือทํา
อะไร ทุกคนล้วนเห็นแล้ว เพราะพวกท่านผลักกันจนทํา
ให้มีคนบาดเจ็บไม่นอ้ ย ตอนนีมีหมออยูท่ ีนี เริมจากให้
คนทีได้รบั บาดเจ็บมากได้รบั การรักษาก่อน หลังจากนัน
ค่อยให้ทกุ คนรับการตรวจทีละคน ลงทะเบียนลงใน
หนังสือ เมือมันใจว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้วก็กลับบ้านได้
ถึงแม้วา่ ทุกท่านจะได้รบั บาดเจ็บอยูด่ า้ นนอกโรงเตียมฟู่

82
หยวนของพวกเรา แต่พวกเราก็ทาํ งานอย่างมีคณ
ุ ธรรม
ค่ารักษาพยาบาลของพวกท่านนันล้วนอยูใ่ นความรับผิด
ชอบของพวกเราโรงเตียมฟู่ หยวน ”

ทุกคนได้ยินเช่นนันก็ดีใจ เดิมเข้าใจว่าวันนีเป็ นเรือง

ใหญ่แล้ว กลับคิดไม่ถงึ ว่าทางการจะให้พวกเขาอยูท่ ีนี
เพราะต้องการตรวจร่างกายของทุกคน อีกทังตรวจเจอ
โรค ยังออกเงินค่ารักษาให้พวกเขาด้วย เป็ นเรืองดีจริงๆ

เดิมทีหลายคนไม่พอใจกับวิธีของซูเซียงและโรงเตียมฟู่
หยวน แต่ได้ยินเช่นนีคนจํานวนมากล้วนตําหนิตนเองใน
ใจว่าใช้จิตใจคนตําช้ามาวัดจิตใจวิญ ชู น เดิมทีทกุ คน
หาเรืองวุน่ วายให้นาง นางยังเชิญหมอมาอีก แถมยังนํา
เงินภายในมาให้พวกเขาหาหมอ เป็ นแม่นางทีดีมาก
83
จริงๆ!

แน่นอนละว่า คนเหล่านีไม่รูว้ า่ ซูเซียงกําลังคิดคํานวณ

อะไรอยูใ่ นใจ มิเช่นนันคงจะต้องด่านางว่าเป็ นหญิงใจ
อาบยาพิษ

เหล่าผูห้ ญิงและเด็กทีถูกเหยียบจนได้รบั บาดเจ็บถูกส่ง

ตัวไปรักษาทีร้านยาทงเหอก่อน แม้แต่หมอเฒ่าทีค่อน
ข้างสนิทกับหลีปั วหมิงก็รบี เข้ามาช่วยด้วย หลังจากทีส่ง
คนเจ็บไปแล้ว เขาก็อยูท่ ีร้านยาทงเหอ วิงเข้าวิงออกช่วย
เหลือ

มีเขาอยู่ หลีปั วหมิงและซูเซียงก็วางใจ ยังออกเงินจัด

84
เตรียมผูห้ ญิงจํานวนหนึงทีดูแล้วค่อนข้างมีจิตใจดีคล่อง
แคล่วไปช่วยดูแล

คนทีเหลือนันก็เริมลงทะเบียนกันทีละคน เมือมันใจว่า
ไม่มีปัญหาอะไรแล้วก็ให้พวกเขากลับไปได้ หรือถ้าร่าง
กายพวกเขามีโรคอะไรก็จะเขียนไว้บนกระดาษแผ่นหนึง
หลังจากนันซูเซียงก็จะให้เงินเขาตามความร้ายแรงของ
โรค

คนเหล่านันถึงแม้จะรูว้ า่ นีเป็ นเรืองดีเรืองหนึง แต่มือที

กําลังถือเงินไว้นนทํ
ั าให้พวกเขาดีใจมาก โดยเฉพาะคนที
ป่ วยเป็ นโรคไม่ได้มีความสัมพันธ์กบั เรืองวันนีเลยแม้แต่
น้อย แต่เงินวิบวับทีกําอยูใ่ นมือนัน จริงกว่านีไม่มีอีกแล้ว

85
ตอนที 589 เป็ นสิงดีงามกับทังสองฝ่ ายจริงๆ

86
แต่เรืองทีไม่มีใครรูก้ ็คือ ในมือของซูเซียงมีแท่นหมึกหนึง
อัน ประทับหมึกสีแดงตามทีท่านผูช้ ่วยเขียนชือลงไปอยู่
ตลอด

หลายคนไม่มีวฒ
ั นธรรมและไม่รูห้ นังสือ รูส้ กึ ว่าซูเซียง
ประทับหมึกแดงนี ใช่หรือไม่วา่ คนไหนทีป่ วยแล้วต้องได้
รับเงิน เลยทําบันทึกไว้ก็เท่านัน ดังนันจึงไม่เก็บมาใส่ใจ
ทุกคนดีใจจะแย่

ถึงแม้วา่ จะตรวจชีพจรให้ทีละคนๆ จะใช้เวลาไปมาก แต่

เพราะเห็นคนข้างหน้าได้รบั เงินไปจริงๆ ดังนันคนทีอยู่
แถวด้านหลังจึงไม่ได้รบี ร้อนนัก ต่อแถวรอเงียบๆ ไม่พดู
ไร้สาระออกมาสักประโยค

87
นายอําเภอเสินไล่คนกลับไปหมดแล้ว ก็ถือสมุดบันทึก
กลับไปอย่างเบิกบาน จะไม่มีความสุขได้อย่างไร ใช้คาํ
พูดของซูเซียงมาพูด ก็คืออย่างไรเสียคนเหล่านันก็ขี
เกียจไม่ยอมทําอะไร ยังมิสหู้ างานให้พวกเขาหน่อย ให้
พวกเขาไปขุดคลองเสีย ทังแก้ไขปั ญหายากของทางการ
ทังทําให้ครอบครัวพวกเขาได้เงินเล็กน้อยด้วย เป็ นเรือง
ดีนกั !

โครงการของทางการ ขอแค่สามารถหาตัวเจ้าพบก็ไม่มี
เหตุผลทีจะไม่ไป อีกทังซูเซียงบอกแล้วว่าไม่ใช่ไม่ให้เงิน
เพียงแค่ตอ้ งลําบากหน่อยก็เท่านันเอง

รอจนจัดการเรืองทางด้านนีเสร็จแล้ว ซูเซียงก็ไปดูคน
88
เจ็บหลายคนทีโรงหมอ

เด็กสองคนทีได้รบั บาดเจ็บนันไม่ตอ้ งพูดถึงแล้ว ล้วน

เป็ นเด็กผูช้ าย คนในบ้านล้วนห้อมล้อมเลือดเนือเชือไข
อยูข่ า้ งกาย

ยังมีบรุ ุษสามคนนังอยูต่ รงหน้าเตียงภรรยาของเขาถอน

ใจถามอาการ เห็นอาการบาดเจ็บของภรรยาแล้ว ชาย
ชาตรีก็ตาแดง ถามหมอเฒ่าและหลีปั วหมิงไม่หยุด ว่า
ภรรยาของเขาเป็ นอะไรหรือไม่?

ยังมีผหู้ ญิงอีกสองคนทีน่าสงสาร เดิมพวกนางก็หิวเสีย

จนเหลือแต่ผิวหุม้ กระดูกผิวหน้าเหลืองเหมือนเทียนไข

89
ตอนนีถูกผลักล้ม ทังถูกเหยียบจนเจ็บ แม้แต่แรงจะร้อง
ออกมายังไม่มีเลย

มีผหู้ ญิงคนหนึงกําลังปิ ดหน้าสะอืนไห้ เพราะเมือครูส่ ามี

ของนางออกไปเขียนหนังสือหย่ากลับมา โยนไว้ตรงหน้า
นาง ตอนนีนางบาดเจ็บแล้วถูกสามีหย่า วันข้างหน้าจะ
อยูไ่ ด้อย่างไร

มีหลายครังทีนางคิดจะไปชนกําแพง แต่ถงั อีหรานตา

แหลมมือไวและสตรีทีช่วยดูแลสองคนดึงเอาไว้ โน้มน้าว
นางครูห่ นึง ตอนนีจะร้องไห้ก็รอ้ งไม่ออกแล้ว

นอกจากนันยังมีผหู้ ญิงคนหนึง นางได้รบั บาดเจ็บหนัก

90
สามีไม่เป็ นห่วงไม่ตอ้ งพูดถึง ยังตบหน้านางสองที “เจ้า
คนเลว โสเภณีทีไม่ตอ้ งการหน้าตา! ของสกปรกทีถูก
ผูช้ ายสัมผัสตัว ข้าไม่มีเมียเช่นนี! เจ้าอยากตายก็ตาย
เลย ข้าจะได้ไม่ตอ้ งใช้เงินไปเขียนหนังสือหย่า...”

ผูห้ ญิงคนนันมองสามีของตนด้วยความตืนตระหนก ไม่

สนใจความเจ็บปวดทัวทังกาย ดึงแขนเสือสามีออ้ นวอน
“ข้าขอท่านละ อย่าหย่าเลย! ข้า ข้าไม่หย่า ข้า ดูทีข้า
คลอดลูกชายลูกสาวให้ทา่ น ท่านอย่าหย่าข้าเลย ถ้า
ยอมให้ผหู้ ญิงคนนันเข้าบ้านมาได้หรือยัง นาง
นางอยากเป็ นภรรยาก็ได้ ขอแค่ทา่ นไม่หย่าข้า...”

“ภรรยาหรือ แบบเจ้าหญิงชัวนี! โสเภณีทีถูกผูช้ ายสัมผัส

ตัวแล้วควรจะถูกส่งตัวไปทีซ่อง ยังกล้ามาเปรียบเทียบ
91
กับน้องหรู เจ้าเป็ นสิงใดกัน?” ชายคนนันพูดไปแล้วก็ตบ
หน้าภรรยาอีกที ตบจนเป็ นลมไปเลย!

“เจ้าทําอะไร! ไม่เห็นหรือว่านางได้รบั บาดเจ็บสาหัส!”

หมอเฒ่าจับมือของชายคนนันไว้ กลับถูกชายคนนัน
ผลักจนเซ โชคดีทีซูเซียงเข้ามาประคองไว้ได้ทนั

“โอ้โห ข้าเพิงจะบอกว่าเป็ นคนเลว ก็มีรบี เข้ามาปกป้อง

แล้ว!” “เจ้านีแก่ไม่ตาย เจ้ายังทําอะไรได้ดว้ ยหรือ
ฮ่าๆ...”

“อาสามท่านไม่เป็ นไรใช่ไหม” เนืองจากเมือครูถ่ กู ผลัก

ไม่เบาเลย ซูเซียงรีบถามอย่างร้อนใจ

92
หมอเฒ่าหลังจากยืนมันคงแล้วจึงโบกมือเบาๆ “ไม่
เป็ นไรๆ”

ขณะทีซูเซียงกําลังคิดจะสังสอนชายคนนันสักสอง
ประโยค ก็เห็นสามีผเู้ ยือกเย็นของตนเอง เดินไปลาก
แขนชายผูน้ นออกไปด้
ั านนอกแล้ว การเคลือนไหวนัน
เรียกว่าเด็ดขาดสะอาดว่องไว

การเคลือนไหวนีของจ้าวเซิงทําให้คนทังหลายถลึงตาอ้า
ปากค้าง แม้แต่ซเู ซียงยังตะลึงมองหน้าประตู พูดไม่ออก
สักประโยค

93
ตอนที 590 ความจริงก็เป็ นเช่นนีแล

เพราะกลัวว่าจะเกิดเรืองขึนกับพวกซูเซียงอีก นาย
อําเภอเสินจึงให้ตาํ รวจเจ้าหน้าทีศาลหลายคนตามมา
หลังจากเห็นจ้าวเซิงโยนคนออกมาแล้ว สีหน้าไร้ความ
รูส้ กึ เดินมาเคาะกบาลคน หลังจากนันก็หนีไปอย่างเร่ง
รีบ! ซูเซียงมองแล้วยกมุมปาก ผลลัพธ์เรียกได้วา่ ปราด
เปรียวเด็ดขาดจริง!

94
คนทีมาดูความวุน่ วายด้านนอกชีโบ้ชีเบ๊อยูต่ รงนัน แต่
คนมากกว่าครึงล้วนบอกว่าชายคนนีทําไม่เหมาะสม ไม่
รักทะนุถนอมภรรยาก็แล้วไป นางได้รบั บาดเจ็บสาหัส
แล้วยังลงมือตีได้อีก!

ยิงมีคนทีเมือครูอ่ ยูท่ ีด้านนอกโรงเตียมฟู่ หยวน เล่าเรือง

ทีเกิดขึนอีกรอบ

“อ้อ เป็ นเช่นนีนีเอง! ข้าว่านะ ดูหน้าของผูห้ ญิงคนนัน

ปราดเดียวก็รูว้ า่ ไม่ใช่ไม่เป็ นโล้เป็ นพาย จะไปสมคบชาย
อืนได้อย่างไร”

“ก็คือถูกคนผลักล้มไปสองทีโดยไม่ได้ตงใจ
ั เหยียบไป

95
สองเท้า นีนับได้วา่ เป็ นการสัมผัสถูกผิวหรือ ยังมีความ
ยุติธรรมกฎหมายบ้านเมืองไหม ”

“เฮ้อ ความยุติธรรมกฎหมายบ้านเมืองอะไร เป็ นสตรีนนั

ยาก ข้าว่านะ ออกจากบ้านไปเลย จะได้ไม่ตอ้ งพบเจอ
เรืองน่ากลุม้ ใจเช่นนีแล้ว”

ผูห้ ญิงหลายคนทอดถอนใจเช่นนี แต่ก็มีหญิงแก่คนหนึง

ทีอยูด่ า้ นข้างเช็ดนําตากล่าว “พวกเจ้าไม่รูห้ รอก ข้าอยู่
หมูบ่ า้ นเดียวกับนาง แม่สามีของนาง ฮึม... เมือวานข้า
ได้ยินแม่สามีของนางถือไม้กวาดไล่ตีรอบบ้าน ต้องให้
นางมาซือผักกลับไป มิเช่นนันจะตีนางให้ตาย”

96
“จริงหรือ...แล้วเหตุใดผูช้ ายของนางยังอยูข่ า้ งๆ ด้วย?”

ยายแก่คนนันหัวเราะเสียงเย็นเหอะๆ “เงินอยูใ่ นมือเขา

จะไม่อยูข่ า้ งกายได้หรือ”

ผูช้ ายหนึงในนันใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “ในเมือ

เงินอยูใ่ นมือผูช้ ายของนาง ให้ผชู้ ายของนางมาซือก็ได้นี
ได้ยินท่านพูดฟั งดูไกล มาไกลขนาดนีไม่ใช่วา่ ต้องใช้เงิน
ค่ารถวัวหรือ”

ยายแก่คนนันได้ยินผูช้ ายถามก็หนั หน้าไปอีกฝัง เช็ด

นําตาสองที ถึงได้เอ่ยเสียงสัน “รถวัวหรือ ผูช้ ายของนาง
นังรถวัวมา นางอยากเป็ นรถวัว? ไม่มีทาง! อีกอย่าง ถ้า

97
หากนางไม่มา ซือของตังมากขนาดนันใครมาถือกัน?
งานจับกังไม่ตอ้ งเสียเงินไม่ใช้ก็เสียดายแย่...”

หลังจากยายแก่พดู แล้ว คนทีอยูข่ า้ งๆ ก็ทอดถอนใจ

กระทังชายสองคนยังดูไม่ไหว อยากจะพุง่ ตัวไปต่อยคน
สักที

แต่วา่ เห็นเจ้าหน้าทีศาลสองคนลากชายคนนันทีถูกลง
มือไปไม่นอ้ ยไป ใจของทุกคนจึงค่อยๆ กลับมาสงบลงได้
เล็กน้อย

ซูเซียงถอนใจอยูข่ า้ งๆ เห็นสภาพของผูห้ ญิงสองคนนัน

เหมือนไม่มีบา้ นพ่อแม่ ถ้าหากบ้านพ่อแม่ยงั ให้ความ

98
สําคัญกับลูกสาวคนนี ยืนมือเข้ามาช่วยเหลือเล็กน้อย
แม่สามีคงไม่สามารถทําให้เจ็บปวดจนเป็ นเช่นนี

จ้าวเซิงทีทําธุระอยูด่ า้ นข้างเงียบๆ ไม่พดู ไม่จามาตลอด

เอ่ยปากขึน “หรือว่าจะพาพวกนางกลับไป ให้เป็ นผูช้ ่วย
พ่อแม่นางก็ได้”

ซูเซียงผูห้ ญิงสองคนนันหนึงที แล้วก็ถอนใจเงียบๆ เป็ นผู้

ช่วย? ดูสภาพพวกนางแล้ว ไม่นอนอยูบ่ า้ นเตียงเป็ นปี
ครึงปี ไม่ตอ้ งคิดจะลงมาเหยียบพืน ยังจะเป็ นผูช้ ่วยหรือ
กลับไปก็เพิมความวุน่ วายนะสิ

เฮ่ย แต่วา่ จะทําอย่างไรได้เล่า

99
ในทีสุดยายแก่คนนันก็ทนดูตอ่ ไปไม่ไหวแล้ว กระทืบเท้า
กล่าวกับเจ้าหน้าทีศาลตํารวจทีถือดาบเล่มใหญ่ “ท่านผู้
ยิงใหญ่ช่วยเหลือด้วย ให้ยายเข้าไปดูหน่อยได้ไหม
ผูห้ ญิงทีอยูใ่ นนันเป็ นคนหมูบ่ า้ นเดียวกับยาย นางเป็ น
หญิงทีน่าสงสารคนหนึง พวกท่านโปรดช่วยเหลือ...”

ยายแก่คนนันพูดไปก็แอบยัดเงินใส่มือของเจ้าหน้าที
ตํารวจสองคนนัน นางถึงแม้วา่ จะไม่มีความรูอ้ ะไร แต่ก็รู ้
ว่าจะขอคนให้ช่วยทําอะไรก็ตอ้ งมีของตอบแทน

เจ้าหน้าทีมองเหรียญทองแดงสองเหรียญทีถูกยายแก่
ยัดใส่มือมาแล้ว มองยายแก่ทีอยูต่ รงหน้า ในทีสุดก็พยัก
หน้า หลังจากนันก็คืนเหรียญทองแดงกลับใส่มือนาง
100
“เงินนีพวกข้าไม่กล้ารับไว้ ท่านเข้าไปเถอะ”

ยายแก่ยอ่ มขอบคุณบุญคุณเป็ นพันเป็ นหมืนครังเดินเข้า

ไป แต่เมือเห็นจ้าวเซิงหน้าดํายืนอยูด่ า้ นข้างในใจก็กลัว
จนตัวสัน สุดท้ายก็ความเป็ นห่วงก็ยงั มากกว่าความกลัว
ขยับฝ่ าเท้าเข้าไปสันๆ กล่าวกับซูเซียงทีน่าจะพูดง่าย
หน่อยว่า “แม่นางผูม้ ีจิตใจดีทา่ นนี ข้า ข้าขอเยียมเย่ว ์
เหนียงหน่อยได้ไหม”

101
ตอนที 591 ลูกคนนีข้าไม่ตอ้ งการแล้ว

ตังแต่ทียายแก่พดู กับคนข้างๆ ตรงประตูซเู ซียงก็สงั เกต

เห็นนางแล้ว ตอนนีเห็นนางถึงกับยัดเหรียญทองแดงใส่
มือเจ้าหน้าทีเพือทีจะเข้ามาดูคนเจ็บแล้ว สําหรับวิธีการ
นีของนางนันทําให้ซเู ซียงซาบซึงใจมาก

102
ถึงแม้วา่ เพราะเรืองก่อนหน้านีก็รูส้ กึ อัดอันตันใจแล้ว แต่
สําหรับยายแก่ทีจิตใจดีเช่นนี ซูเซียงจะอย่างไรก็เงยหน้า
ขึนมาสบตาไม่ได้ ฉีกยิมมุมปากเล็กน้อย อยากจะยิมให้
แต่ก็ยอมแพ้แล้ว “นางชือเย่วเ์ หนียงใช่ไหม ท่านให้กาํ ลัง
ใจนางหน่อย ในเมือพวกเราช่วยแล้วนางก็จะไม่มีทางไม่
ได้รบั การดูแล”

ยายแก่ประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากนันก็ตาแดงอีก
ครัง นําตาร่วงเผาะ คุกเข่าลงบนพืนโขก ศีรษะให้ซเู ซียง
“ขอบใจแม่นางน้อย ท่านเป็ นผูช้ ่วยปลดทุกข์ให้ผอู้ ืน
อย่างแท้จริง”

ซูเซียงกําลังข่มกลันเปลวไฟทีอยูใ่ นใจ ไหนเลยจะคิดว่า

ยายแก่จะทําเช่นนี กระโดดไปข้างๆ อย่างรีบร้อน แล้วก็
103
คิดว่าทําอย่างนีไม่ถกู ต้อง รีบเข้าไปประคองให้ลกุ ขึน
“ท่านยาย โอย ชีวิตผูห้ ญิงนันลําบาก! เอาละๆ ท่านรีบ
ไปปลอบคนเจ็บเถอะ ให้นางไม่ตอ้ งคิดมาก ข้ารับรอง
ขอแค่ขยันมีความสามารถไม่มีทางหิวตายหรอก”

ได้รบั คํายืนยันจากซูเซียงแล้วในทีสุดยายแก่ก็สดู จมูก

ในดวงตามีแววความดีใจทอดผ่านสายหนึง มองออกว่า
นางทําเพือความสุขของเย่วเ์ หนียงจริงๆ

ซูเซียงคิดเล็กน้อย กล่าวว่าผูห้ ญิงหลายคนทีมาช่วยดูแล

รวมถึงยายแก่วา่ “พวกท่านมีใครทีจากครอบครัวมาได้
บ้าง มาช่วยข้าดูแลคนป่ วยหลายเดือนหน่อย ข้าจะให้
เงินค่าแรงห้าสิบเหวินต่อวัน”

104
ผูห้ ญิงหลายคนและยายแก่ไม่ได้สติกลับมาช่วงหนึง
หลังจากผ่านไปเนินนาน ยายแก่จงึ ได้เอ่ยปากถาม “แม่
นางผูม้ ีจิตใจดี ท่าน ความหมายของท่านก็คือให้พวก
นางกลับไปทีบ้านท่านนะหรือ ให้พวกเราไปดูแลใช่หรือ
ไม่”

ซูเซียงพยักหน้า “ถึงแม้วา่ คนในบ้านข้าจะเยอะ แต่วา่

หน้าทีของแต่ละคนก็แบ่งกันอย่างชัดเจน ช่วงหนึงทีใน
บ้านมีคนเจ็บเพิมมาสองคนย่อมต้องการคนมาดูแล”

ซูเซียงพูดอย่างค่อนข้างคลุมเครือ ทีจริงแล้วการทีมีคน
นอนอยูก่ ็เตียงไม่ได้ตอ้ งใช้การใส่ใจอะไรมากมาย เชิญ
คนมาช่วยดูสกั สองคนก็เท่านันเอง แต่สถานการณ์ของ
105
สองคนนีนันไม่เหมือนกัน ได้รบั บาดเจ็บและถูกสามีหย่า
ถ้าหากไม่มีคนอยูข่ า้ งๆ เกรงว่าอาจมีช่วงเวลาทีอาจคิด
ทําเรืองโง่ๆ อะไรได้

ผูห้ ญิงหลายคนและยายแก่ไม่ได้โง่ ทุกคนไตร่ตรองอยู่

ครูห่ นึงก็เข้าใจแล้ว ผูห้ ญิงสองคนในนันตอบรับ “ในบ้าน
ข้ายังมีแม่สามีและน้องสามีดแู ล ข้าน่าจะปลีกตัวมาได้”

ซูเซียงมองยายแก่ กลับเห็นนางก้มหน้าไม่พดู ไม่จา ก็

รูส้ กึ ระแวงเล็กน้อย ดูทา่ ทางนางน่าจะชอบเย่วเ์ หนียง
คนนี อยากจะดูแล ทําไมถึงไม่ปริปากเลยเล่า

เย่วเ์ หนียงร้องไห้กระซิกกระซิก ยายแก่ลบู หัวนางถอนใจ

106
ขณะทีซูเซียงคิดว่านางพูดไม่ได้ นางพลันพูดออกมาว่า
“แม่นางผูม้ ีจิตใจดี ข้าดูแลคนได้และทํางานได้ ข้าขยัน
ขันแข็งมาก ต่อให้เป็ นงานในห้องครัวหรือลงนาดําต้น
กล้า ข้าทําได้ทงนั
ั น! ท่านรับข้าไว้ได้หรือไม่ จะอยู่
บ้านกระท่อมข้างบ้านท่านหลังหนึงใช้ชีวิตอยูก่ บั เย่ว ์
เหนียงไปอีกหลายปี ...”

ซูเซียงประหลาดใจ มองไปทางยายแก่อย่างไม่อยากเชือ
ไม่เข้าใจความหมายของนาง

แต่จา้ วเซิงนันก็นบั ว่าเป็ นคนฉลาดคนหนึง พลันรูจ้ ดุ ที

เป็ นปั ญหา เอ่ยปากถามตรงๆ “ท่านอยากตัดขาดจาก
ครอบครัวออกมาหรือ”

107
ยายแก่เห็นซูเซียงนิงเงียบแล้วก็เข้าใจว่าเรืองนีคงไม่มี
หวังแล้ว รูส้ กึ หดหูอ่ ย่างอดไม่ได้ คิดไม่ถงึ ว่าสามีของแม่
นางน้อยคนนีจะเอ่ยปากถาม แถมยังถามตรงๆ ด้วย

อย่างไรเสียก็พดู ออกไปแล้ว ก้าวแรกก็กา้ วออกไปแล้ว

ยังจะสันตอนท้ายอีกหรือ! ยายแก่เปิ ดหัวเรืองกล่าวตรง
ไปตรงมา “ใช่ ลูกชายลูกสะใภ้ขา้ เป็ นของทีเลวร้าย ข้า
ไม่ตอ้ งการพวกเขาแล้ว!”

เอ่อ

ซูเซียงยังคงงงอยูช่ ่วงหนึง เห็นท่าทางของยายแก่วา่ เป็ น

108
คนมีเมตตาคนหนึง เมือครูย่ งั ถอนใจอย่างจนปั ญญาท่า
ทางน่าสงสาร เหตุใดตอนนีถึงได้แข็งกร้าวขึนมาได้ ยาย
แก่ก็คือยายแก่ แม้แต่ลกู ชายก็ไม่ตอ้ งการแล้ว!

ตอนที 592 ในป่ าใหญ่นกอะไรก็มี

ยามนีเองในทีสุดซูเซียงก็เข้าใจความหมายและความ
รูส้ กึ ของยายแก่ คือต้องการจะบอกว่า นางจะช่วยตนเอง
ทํางานได้โดยไม่ตอ้ งรับค่าแรง เพือทีจะให้ตนเอง
109
สามารถออกจากบ้านได้ หลังจากนันก็จะอยูก่ บั เย่
ว์เหนียง?

ซูเซียงลากจ้าวเซิงไปด้านข้างปรึกษากันเบาๆ จ้าวเซิง
กล่าว “ยายแก่คนนีดูแล้วเป็ นคนคล่องแคล่วคนหนึง”

“ใช่ มีเมตตาต่อผูอ้ ืน ไม่ครําครึ สมองรูจ้ กั ปรับตัวเช่นกัน

หรือว่าพวกเราจะช่วยนางดี” ซูเซียงลองถาม

จ้าวเซิงคิด หันกลับไปมองกายแก่คนนันหลายครังอย่าง
ไม่ได้ตงใจ
ั “เอาอย่างนี ท่านรอข้าสักครู ่ ท่านคุยกับนาง
ไปก่อน ก่อนมือเย็นข้าค่อยให้คาํ ตอบ”

110
เห็นจ้าวเซิงไปแล้ว ซูเซียงก็รูเ้ ลยว่าเขาจะต้องให้คนไป
สืบเรืองของยายแก่แน่

ซูเซียงนัดแนะกับผูห้ ญิงสองคนก่อน หลังจากนันก็ให้

พวกนางรีบกลับไปบอกกล่าวคนทีบ้าน จัดการข้าวของ
ให้เรียบร้อยแล้วค่อยมา สําหรับยายแก่นนั ซูเซียงกล่าว
ยิมๆ “ในเมือท่านคิดอยากจะอยูบ่ า้ นข้าระยะยาว แน่
นอนว่าข้าต้องตรวจสอบทีมาของท่านให้ละเอียดหน่อย
ท่านคงไม่วา่ อะไรนะ”

เดิมทียายแก่คิดว่าคงหมดหวังแล้ว ในเมือเห็นสองคนไป
ปรึกษากันตังนานยังไม่ได้คาํ ตอบทีแน่ชดั กลับมาเลย
กลับคิดไม่ถงึ เลยว่าซูเซียงจะพูดเช่นนี พลันมีความสุข
ยินดีขนึ “เช่นนันต้องขอบคุณฮูหยินมาก!”
111
“เอ่อ...” ซูเซียงสติหลุดอีกครัง สมองของยายแก่คนนี
เปลียนไปเปลียนมาเร็วเหลือเกิน เมือครูย่ งั เป็ นแม่นาง
จิตใจตี เปลียนมาเรียกเป็ นฮูหยินซะแล้ว ตนเองส่งคนไป
ตรวจสอบเรืองครอบครัวนาง เหตุใดนางจึงมีความสุข
ขนาดนัน!

ฮึม นีมันเรียกว่า ป่ าผืนใหญ่นกอะไรก็มีจริงๆ!

แต่ทีดีก็คือ เพราะมีนางพูดปลอบใจ ในทีสุดเย่วเ์ หนียงก็

ไม่ถือโอกาสทีทุกคนไม่ได้สงั เกตไปชนกําแพงอีก ตอนนี
ร้องไห้เหนือยจนหลับไปแล้ว

112
สําหรับสตรีอีกคนหนึงนัน เนืองจากได้รบั บาดเจ็บค่อน
ข้างสาหัส ทังหมดกําลังใจ และถูกสามีของตนเองตบ
เข้าให้ เมือถึงตอนพลบคําถึงได้ตืนมาร้องไห้เบาดุจเสียง
แมวเป็ นระยะเวลานาน ซูเซียงทีมองอยูก่ ็รูส้ กึ ปวดใจ

ผูห้ ญิงสองคนทีตอบตกลงตอนนียังไม่มา ซูเซียงได้แต่

พูดปลอบนางอยูข่ า้ งเตียง สุดท้ายเมือทนไม่ไหวแล้ว
“ร้อง ร้อง ร้องไห้ไป ร้องไปแล้วได้อะไรขึนมา ชายเช่นนี
ไม่ตอ้ งการก็ไม่เห็นเป็ นไรเลยนี! คางคกสามขาหาได้ไม่
ง่าย ผูช้ ายสองขานันจะไปหามันทําไม? รอพรุง่ นีข้าจะ
หาให้ทา่ นใหม่ รับรองว่าเขามีความสามารถและจะดีตอ่
ท่านด้วย!”

เอาละสิ ประโยคนีของซูเซียงไม่พดู ก็ดีอยูห่ รอก พูดเสร็จ

113
แล้วสตรีคนนีก็ยงร้
ิ องไห้หนักกว่าเดิม

ชุ่ยหลิวทีได้รบั รายงานข่าวรีบมา เมือเหยียบเข้าประตู

ใหญ่รา้ นยาทงเหอแล้วได้ยินคําวิจารณ์อนั น่ากลัว
สะพรึงทังโลกของฮูหยินของตนแล้ว ตกใจจนแทบจะเอา
คางไปวัดพืน!

ถอนใจเงียบๆ ‘ฮูหยินของข้าเอ๋ย คําวิพากษ์วิจารณ์นี

ของท่านกล่าวออกมาแล้วจะโดนจับถ่วงบ่อนํานะ’

แต่คนทีอยูใ่ นโรงหมอนันลืมตาข้าหนึงปิ ดตาข้างหนึง ทํา

เป็ นไม่ได้ยินคําพูดของซูเซียงชัวคราว อย่างไรเสียสามี
ของนางก็ไม่ใช่คนดีอะไรอยูแ่ ล้ว รอให้เรืองผ่านไป ถ้า

114
หากว่าสตรีคนนีเปิ ดใจกว้าง อยากจะก้าวไปข้างหน้า
นันก็ไม่ใช่วา่ จะทําไม่ได้ มิหนําซํายังมีซเู ซียงรับปากว่า
จะเป็ นแม่สอให้
ื ใครจะกล้าขัด!

ชุ่ยหลิวเดินมา จับแขนซูเซียงไว้แล้วจูงไปด้านข้าง ไม่สน

ไมตรีจิตระหว่างเจ้านายลูกน้องแล้ว จูงนางไปค่อนข้าง
ไกล เห็นรอบกายไม่มีคนแล้วจึงดุนาง “ฮูหยิน ท่านพูด
อะไรระวังหน่อยสิ!”

เอ่อ... ซูเซียงเองก็รูว้ า่ ทีตัวเองพูดไปนันออกจะฮึกเหิม

มากไปหน่อย อย่างไรทีนีก็เป็ นในยุคอดีตไม่ใช่ศตวรรษ
ทียีสิบเอ็ด อีกทังชุ่ยหลิวก็เคยพูดกับนางแล้วว่า เรืองเมือ
ศตวรรษทียีสิบเอ็ดนันอยูท่ ีนีแล้วห้ามเอ่ยถึง

115
ไม่แน่วา่ คําวิพากษ์วิจารณ์ตอนนีของนาง คํา
“อัปมงคล”ทังหลายทีเคยพูดมาก่อน ถ้าหากถูกคน
รายงานขึนไปเบืองบนละก็ เช่นนันคงต้องทําไม้กางเขน
จับนางตรึงแล้วเผาทังเป็ นแน่

คิดถึงตรงจุดนีแล้ว นางก็อดไม่ได้ทีจะตัวสัน ยิมแหยๆ

“ข้าวูว่ ามมากไปหน่อย ข้าไม่ได้โกรธมากหรอกน่า...”
แอบมองชุ่ยหลิวหนึงที กล่าวเอาใจชุ่ยหลิว “เจ้าพูดถูก ที
เจ้าพูดนันล้วนถูกต้อง ข้าฟั งเจ้าทุกอย่างแล้ว อย่าโกรธ
เลยนะ โกรธแล้วไม่สวยน้า...”

116
ตอนที 593 เปลียนเป็ นคนหยาบกระด้าง

ชุ่ยหลิวเองก็รูว้ า่ เมือครูก่ ระทําเกินเลยมากไปแล้ว

เลยกล่าวกับซูเซียงว่า “ขออภัยฮูหยิน เมือครูข่ า้ เองก็

117
วูว่ ามมากไป”

สองคนสบตากัน ประโยคทีเหลือนันไม่มีความจําเป็ น
ต้องพูดอีกแล้ว

ซูเซียงปลอบคนไม่เป็ น แต่ช่ยุ หลิวทําได้ นางนังข้างๆ

สตรีคนนัน กล่าวปลอบอย่างอ่อนโยนพักหนึง สตรีคน
นันถึงได้ยอมกินยาแล้วหลับไป

หลังจากทีรอคนหลับไปแล้ว ชุ่ยหลิวถึงได้กล่าว “ฮูหยิน

เรืองนีท่านวางแผนจะทําเช่นไร นียังไม่มีหนังสือหย่าเลย
คงไม่ดีถา้ พวกเราจะพาคนกลับไป”

118
ซูเซียงเองก็ยงั ไม่ได้คิดถึงเรืองนีเลย ได้ยินชุ่ยหลิวพูด
แล้วถึงได้ตระหนักถึงปั ญหาใหญ่ คิดแล้วคิดอีกสุดท้าย
เลยกล่าวว่า “ข้าดูแลทีนีเอง เจ้าไปจัดการเรืองหนังสือ
หย่านางมา หลังจากนันค่อยไปศาลอําเภอไปแจ้งเรือง
ให้สามีของนางไปทํางานทีลําบากและเหนือยทีสุด ให้
เงินค่าแรงตามเดิม แต่ถา้ ไม่ฟังก็ตอ่ ยสักหมัด ตีให้หนัก
ให้เขาได้รบั รูค้ วามลําบากบ้าง!”

“นอกจากนียังมีนอ้ งสาวอะไรของเขามาด้วย? อะ ใช่

แล้ว เจ้ามาช้าเจ้าคงไม่รู ้ และหญิงสุนขั จิงจอกของสามี
ของนางนัน หาคนไปจัดการให้เรียบร้อยด้วย”

ชุ่ยหลิวฟั งคําสังของซูเซียงเสร็จแล้วจึงลากถังอีหร่านมา
ดึงหูกระซิบกระซาบ ให้เขารับผิดชอบดูแลทางนีให้ดี
119
หลังจากนันจึงได้จากไป

ชุ่ยหลิวเพิงจะไปจ้าวเซิงก็กลับมาแล้ว เขาไปฟั งข่าว

คราวของเย่วเ์ หนียงทีหมูบ่ า้ นมาด้วยตนเอง ถึงได้รูว้ า่
เย่วเ์ หนียงอยูท่ ีบ้านนันอย่างน่าน้อยเนือตําใจเพียงใด
และยายแก่คนนัน จะไปโทษนางทีแม่แต่ลกู หลานตัวเอง
ก็ไม่เอาแล้วไม่ได้ คนบ้านนัน ไม่สามารถนําคําว่าน่า
กลุม้ ใจมาบรรยายได้เลย

หลังจากฟั งข้อมูลแล้ว จ้าวเซิงก็ไปศาลจังหวัดมารอบ

หนึง ไปพูดคุยเรืองนีกับนายอําเภอเสิน นายอําเภอเสิน
เห็นว่าเรืองนีเป็ นเรืองทีน่าทํา ให้ทางการออกหน้า ว่า
พวกเขาไม่เชือฟั งคนชรา ให้อยูอ่ ย่างโดดเดียวให้คนชรา
ออกมาจากบ้านก็ได้แล้ว
120
สําหรับโทษทีไม่เชือฟั งคนชรานัน พวกเขาจะใช้ชีวิตพบ
เจอผูค้ นอย่างไรนัน ก็ไม่ใช่เรืองทีทางการอยากยุง่

เดิมซูเซียงคิดไปว่าจ้าวเซิงแค่สง่ คนไปตรวจสอบ กลับ

คิดไม่ถงึ ว่าเขาจะไปด้วยตัวเองเลย ยกนําถ้วยหนึงให้
เขา “ข้าก็พดู อยูว่ า่ เหตุใดท่านถึงหายไปนานเลย”

จ้าวเซิงเดินทางไปตังไกล ต่อให้มีวิชาตัวเบาแล้วก็คงจะ
ทําให้เหนือยเหมือนกัน อีกทังพูดเรืองนีมาสักแล้วน่าจะ
คอแห้งตาร้อนแล้ว รับนําอุน่ จากซูเซียงมาแล้ว กรอกเข้า
ปากดังอึกๆ

121
ท่าทางเหมือนบุรุษชาวบ้านทีหยาบกระด้าง ไม่ได้ยกตัว
สูงส่งท่าทางสะอาดรํารวยมีความรูแ้ ละสง่างามเหมือน
ครังแรกทีเจอ

ซูเซียงมองท่าทางของเขาแล้วก็รูส้ กึ น่าขัน และปลืมอก

ปลืมใจ ผูช้ ายทีหน้าตาก็ดี ฐานะก็ดี ท่าทางก็ดมู ีความรู ้
สง่างาม มีอะไรดีให้คนเลือกเป็ นสามีกนั ?

เหอะๆ หรือว่าเพือนสนิทของนางในยุคปั จจุบนั จะกล่าว

ไว้ได้ดีวา่ ผูช้ ายสามารถเปลียนแปลงได้ ขอแค่เจ้าชอบ
ก็สามารถเปลียนนางให้เป็ นในแบบทีตนเองอยากให้
เป็ น

122
นางเองก็ไม่ได้คิดอยากจะทําให้จา้ วเซิงเปลียนไปเป็ น
แบบไหน ขอเพียงแค่สองคนสามารถใช้ชีวิตอยูร่ ว่ มกัน
นานๆ มีนิสยั ความคุน้ ชินทําให้ยงใกล้
ิ ชิดอีกฝ่ ายมากขึน

เดิมทีวนั นีต้องการจะมาส่งหม้อไฟปลา ดูแล้วน่าจะคว้า

นําเหลวอีก! ซูเซียงอดไม่ได้ทีจะถอนใจ “ท่านว่าข้า
อยากทําการค้า เหตุใดจึงยากขนาดนีเล่า”

จ้าวเซิงตบมือของนางกล่าว “อย่ารีบร้อนไป ค่อยๆ เดิน”

“ภูตผีปีศาจปี ศาจร้ายมีมาก...” ซูเซียงถอนใจ

“มีคาํ พังเพยกล่าวไว้ มีเงินไม่หารายได้เหมือนกับมีคน

123
หล่อแล้วไม่คว้าไว้ ล้วนต้องได้รบั การลงโทษจากสวรรค์!
จะไม่รบี ได้อย่างไร!”

ซูเซียงพูดประโยคนีแล้ว ทังสองคนก็ถลึงตาอ้าปากค้าง
จ้าวเซิงถูกคําวิจารณ์อนั สันสะเทือนสะพรึงโลกของนาง
ทําให้ตกใจไป นางกลับไม่รูจ้ กั สํานึกผิด เมือครูช่ ่ยุ หลิว
เพิงจะดึงหูกระซิบกระซาบสังสอนนางไปรอบหนึง ผ่าน
ไปครูเ่ ดียวเหตุใดยังเปิ ดเผยออกมาจนหมดสินเหมือน
เดิม นีมันจังหวะไม่อยากมีชีวิตอยูแ่ ล้ว!

จ้าวเซิงแค่ตะลึงไปชัวขณะ หลังจากนันก็คิดออก สุด

ท้ายยังพยักหน้าให้รบี จัดการจบเรืองนีกล่าว “ใช่ เจ้าพูด
ถูก! หาเงินต้องรีบทําอย่าชักช้า! หลังจากจัดการเรือง
ทางนีเสร็จแล้ว พวกเรารีบไปเร่งงานกันเถอะ”
124
ซูเซียง “...”

ตอนที 594 ฐานะก็เป็ นเรืองยากลําบาก

เวลาไม่ทาํ ให้ใจคนต้องทรมาน สิงทีดีในตอนนีก็คือเด็ก

น้อยทีก่อนหน้านีหยุดหายใจตอนนีดีขนแล้
ึ ว พ่อแม่มา
รับกลับไปอย่างมีความสุข ยังมีเด็กน้อยอีกสองคนทีถูก
ผลักอย่างแรงจนได้รบั บาดเจ็บ เพราะมีพอ่ แม่ดแู ล แค่
125
กระดูกร้าว หรือแค่ตกใจกลับแต่ไม่ได้หนักหนาสาหัส
มาก หลังจากได้รบั การรักษาแล้วก็ให้คนมารับกลับไป
แล้ว

สตรีอีกสามคนทีได้รบั บาดเจ็บสาหัส ถึงแม้วา่ ร่างกาย

จะเจ็บปวดมาก แต่มีสามีหว่ งใยเอาใจใส่อยูข่ า้ งกายไม่
ห่าง วันทีสองคุณยายทีบ้านก็รบี มารับ ไต่
ถามอย่างอบอุน่ ขับไล่ความหนาว ถึงแม้วา่ ความเจ็บบน
ร่างกายจะมากกว่านีแต่ก็อบอุน่ ใจ

สําหรับสตรีสองคนทีถูกสามีหย่า ซูเซียงเพือทีจะหลีก
เลียงไม่ให้พวกนางได้รบั การกระทบกระเทือนจากภาพ
ความรักบาดตาบาดใจจากครอบครัวอืน จึงให้พวกนาง
ย้ายไปอยูห่ อ้ งด้านหลังก่อนแล้ว
126
ผ่านไปอีกหนึงวัน เห็นสถานการณ์ทางนีค่อนข้างจะลง
ตัวแล้ว จ้าวเซิงและซูเซียงจึงได้เดินทางไปทีศาลจังหวัด
อีกครัง หารือกับนายอําเภอเสินเรืองสถานการณ์คลอง
บูรพา หลังจากกลับมาแล้วก็ใช้เวลาหนึงวันหนึงคืนเต็ม
ในการร่างแผนงาน

ละครเวทีวนุ่ วายนีในทีสุดก็ได้เวลาปิ ดม่านลงแล้ว จ้าว

เซิงและซูเซียงถอนใจออกมาอย่างอดไม่ได้

ฝ่ ายราชการดําเนินการเฉียบขาดรวดเร็ว ภายในระยะ
เวลาสองสามวันก็หาชายฉกรรจ์มาได้หลายคน แน่นอน
ว่าส่วนใหญ่ในนันเป็ นผูช้ ายทีมาดูเรืองน่าเบือทีหน้าโรง
เตียมฟู่ หยวนในวันนัน อีกทังยังเป็ นคนทีทําไม่ดีตอ่ สตรี
127
คนแก่คนชราในบ้านด้วย

แน่นอนละ ในนันยังรวมถึงคนทีมีเงินเยอะในบ้าน เมือ

ทางการไปหาพวกเขาแล้วพวกเขาก็จะให้เงินเพือไล่ไป
แต่ทางการใช้กาํ ลังบังคับ สุดท้ายไม่มีหนทางแล้วจริงๆ
คนในบ้านจึงทําได้เพียงส่งผูช้ ายทีบ้านไปขุดคลองบูรพา

กระทังมีหลายครอบครัวในนัน ทีตีผชู้ ายจนเป็ นลมหมด

สติไปแล้วหามมาทีศาลจังหวัดตอนเทียงคืน บอกว่าให้
เขาไปได้เงินเล็กน้อยค่อยกลับบ้าน อย่าอยูบ่ า้ นขีเกียจ
น่าเบือเลย อยูบ่ า้ นยิงนกด่าหมาได้ทงวั
ั น

ไม่วา่ จะพูดอย่างไรเรืองนีก็นบั ได้วา่ มีเค้าโครงแล้ว

128
สําหรับทางด้านขุดคลองบูรพานัน ซูเซียงได้ไปดูมาแค่
ครังเดียว รูส้ กึ ว่าไม่มีปัญหาก็เป็ นอันใช้ได้แล้ว แน่นอน
ละ เรืองนีไว้คอ่ ยคุยกันทีหลัง

ไม่ง่ายเลยกว่าจะแก้ไขเรืองวุน่ วายทางด้านนีเสร็จ ในที

สุดซูเซียงก็มีเวลาไปพัฒนาเรืองหม้อไฟปลาของนาง
แล้ว

กิจการของโรงเตียมฟู่ หยวนยังดีเป็ นพลุแตก แถวยังคง

ยาวเหยียดนานเช่นเคย แต่วา่ คนเหล่านันจะต้องถือคิว
ตามลําดับเท่านัน ดูลาํ ดับของตนเองจะถึงพรุง่ นีหรือ
มะรืน ก็ไม่รอคอยอยูท่ ีเดิมแต่กลับบ้านไปทํางานแล้ว

129
ถึงแม้วา่ จะเยอะมากกว่าทีซูเซียงคาดคะเนไว้ แต่ก็นาน
แล้วทีไม่ได้เห็นคนขีเกียจรอคอยอยูห่ น้าโรงเตียมฟู่
หยวนหน้าด้านข้ามคืน

หลีฮ่าวเคยพูดคุยกับซูเซียงก่อนหน้านีแล้ว ถึงแม้วา่ จะ
เคารพแต่ก็ยงั พาเพือนเข้ามาตามใจ เพราะหลีปั วหมิ
งเคยคุยกับเขาแล้ว แค่คบค้าสมาคมกันก็พอแล้ว ไม่
แนะแนวอะไรเป็ นพิเศษ เขาเองก็ไม่ได้รูส้ กึ ว่าซูเซียงไม่
ได้เป็ นคนทีพิเศษมากขนาดนัน นังพูดคุยกับเขาก็หลาย
ครัง ตอนนีไม่ตอ้ งพูดว่านังแล้ว เขาก็ยืนอย่างงกๆ เงินๆ
รูส้ กึ ใจสันอยูต่ รงนัน

ซูเซียงถอนใจหนึงที เรียกตะโกนเป็ นครังทีสาม “เจ้านัง

สิ”
130
หลีฮ่าวก็ไม่ได้มีความกล้าหาญขนาดนัน ขดตัวถอยหลัง
กล่าวอย่างระมัดระวัง “เซียงจุนผูย้ งใหญ่
ิ ข้าน้อย ข้า
น้อยจะฟั งคําสังท่านทีนี...ก่อนหน้านีข้าน้อยมีตาหามี
แวว เซียงจุนผูย้ งใหญ่
ิ อย่าตําหนิขา้ เลย! ข้าน้อย ข้า
น้อย...”

ซูเซียงตบโต๊ะ โกรธในทีสุด “ข้าน้อยอะไรข้าน้อย รีบนัง

ลงเดียวนี! เจ้าอยูต่ รงนันมันบังแสง!”

หลีฮ่าวตัวสันอย่างน่ารักจริงๆ เลย สันไปทังตัว อีกนิดจะ

ฟุบลงไปทีพืนแล้ว หลังจากนันเห็นสายตาทีไม่เป็ นมิตร
ของซูเซียงแล้ว จึงทําได้เพียงขยับฝี เท้า ย้ายครึงก้นของ

131
ตัวเองนังลงบนเก้าอีอย่างระมัดระวัง

ซูเซียงรูส้ กึ ใจร้อนไม่เป็ นสุขผิดปกติ ถึงแม้วา่ ฐานะจะ

เป็ นสิงทีดี หลายครังทีใช้ฐานะมาลดเรืองลงได้บา้ ง แต่
ว่านะ ตอนนี กลับเป็ นความวุน่ วายให้ยากลําบากอย่าง
หนึง! อย่างเช่นตอนนี!

หลีฮ่าวโอดครวญเสียงดังในใจไม่หยุด ก่อนหน้านีเขาคิด
ว่าผูห้ ญิงคนนีไม่ง่าย เหตุใดจึงคิดไม่ถงึ เลยว่านางจะ
เป็ นถึงเซียงจุน แถมยังเป็ นยศทีพระพันปี ปประทานให้
ด้วย? เขา...เขา...ก่อนหน้านีเขากินหัวใจหมีดีเสือดาว
เข้าไป ถึงได้กล้านังโต๊ะเดียวกับนาง อีกทังยังโวยวาย
เสียงดังอยูต่ ลอดเพือการทําธุรกิจ

132
ตอนที 595 เซลล์สมองตามไม่ทนั แล้ว

133
ซูเซียงเห็นท่าทางของเขาแล้วก็มีนาโห
ํ โบกมือกล่าว
“เอาละ เอาละ ไม่ตอ้ งทําท่าทางหงอเล็กๆ น้อยๆ เช่นนัน
ก่อนหน้านีทําอย่างไรก็ให้ทาํ อย่างนัน ข้าเปลียนเป็ นเซี
ยงจุนแล้วจะไม่ใช่คนเรอะ!”

หลีฮ่าวไหนเลยจะกล้าพูดว่าซูเซียงไม่ใช่คน รีบส่ายหัว
โบกมือ “ไม่ ไม่ ไม่ เซียงจุนท่านอย่าได้เข้าใจผิดไป ท่าน
เข้าใจผิดแล้ว ข้าน้อย ข้าน้อยไม่ได้หมายความอย่าง
นัน...”

ซูเซียงโกรธเขาคนความอดทนแทบไม่มีเหลือแล้วจริงๆ
ตอนนีเองก็มีเสียงดังเจียวจ้าวเข้ามาอีก

134
ซูเซียงขมวดคิวมุน่ ก่อนหน้านีสามีคนโง่ของนางทําให้
กลุม่ สตรีทงหลายวิ
ั พากษ์วิจารณ์เซ็งแซ่ คงไม่ใช่วา่ ตีกนั
เพือผูช้ ายน่าโง่นนแล้
ั ว!

ซูเซียงนวดหัวคิว รูส้ กึ แต่ทกุ คนล้วนทําให้ปวดหัว เกิดมา

ก็ดา่ เขาแล้ว นางข้ามภพมาเพืออะไร เพือโกรธใช่ไหม!

ซูเซียงนวดคิวออกจากประตูไป หลีฮ่าวและซูเซียงออก
ไปข้างนอกไหนเลยจะกล้าอยูใ่ นห้องต่อ เดินตามหลังตัว
สันงันงก กลัวว่าซูเซียงจะไม่พอใจแม้สกั เศษเสียว

เพิงจะออกนอกประตูไป เสียวเอ้อร์ทีฉลาดหลักแหลม

135
คนนันก็วงมาหาเขา
ิ ไม่ได้รบั การอนุญาตจากหลีฮ่าวเลย
แม้แต่นอ้ ย ถึงแม้วา่ เขาจะรูอ้ ยูว่ า่ ซูเซียงเป็ นเซียงจุน
ฐานะสูงส่ง แต่วา่ ก็ใช้ชีวิตอยูใ่ นสังคมชนชันล่างมา
หลายปี สําหรับเซียงจุนจะเป็ นของผีอะไรนันเขายังไม่รู ้
แน่ชดั ดังนันจึงไม่ถงึ กับกลัว อีกทังท่าทางทีซูเซียงยิมตา
หยีให้เขาทุกทีทุกเวลาไป และยังใกล้ชิด ตอนนีไปมาหา
สูก่ นั เนินนานความกดดันสักนิดก็ไม่มี “เกิดเรืองแล้ว
เกิดเรืองแล้ว...”

ซูเซียงเห็นท่าทางรีบร้อนของเขาแล้วจึงได้ถาม “เสียวอัน
จือ มันเกิดเรืองอะไรขึนกันแน่ รีบๆ ร้อนๆ”

เสียวอันจือกระทืบเท้าอย่างร้อนใจ “เถ้าแก่ใหญ่เถ้าแก่
รอง รีบออกไปดูขา้ งนอกเถิด! แขกทีนังพิเศษสองคนตี
136
กันแล้ว”

โรงเตียมฟู่ หยวนถูกแบ่งเป็ นสองชัน ชันหนึงเป็ นห้อง

ใหญ่วางโต๊ะหลายตัว ทุกคนนังกินข้าวด้วยกัน ชันสอง
เป็ นห้องพิเศษแยกเป็ นสัดส่วน ใช่สาํ หรับคนมีฐานะ คุย
งาน หรือเหล่าแม่นางทังหลาย

ถ้าหากว่าคนในห้องโถงใหญ่ตีกนั ก็จดั การได้ง่ายหน่อย

เข้าไปติเตียนสักสองประโยคไม่ตอ้ งเข้าประเด็น จับคน
แยกหรือขับไล่ออกไปก็ได้แล้ว แต่ถา้ เป็ นคนทีอยูช่ นสอง
ั
เอ่อ อย่างไรก็ตอ้ งไว้หน้าสักสามส่วน

ซูเซียงนวดคิวเดินออกไปด้านนอก นวดไปพูดไป “มัน

137
เกิดเรืองอะไรขึนกันแน่ เจ้าเล่าให้ขา้ ฟั งคร่าวๆ ที”

เสียวอันจือคนนีเป็ นคนฉลาดรูง้ านคนหนึง ลูกตากลอก

ไปมา ตอบคําถามอย่างสันกระชับได้ใจความ “ห้องครัว
ทําอาหาร ทําออกมาเพียงแค่จานเดียว ผลคือสองห้องตี
กันเสียแล้ว”

เพียงแค่ประโยคเดียว ซูเซียงก็เข้าใจในทันที ก็คือเพราะ

แค่กบั ข้าวจานเดียวนะหรือ เจ้าคนพวกนีนียังมีอนาคต
อยูไ่ หม!

เมือออกมาแล้วก็เห็นคนรับใช้ของทังสองบ้านกําลัง
ตะลุมบอนกันอยู่ เจ้าหยิกข้าสองที ข้าดึงผมเจ้า ทังหญิง

138
ทังชายเรียกได้วา่ ตะลุมบอนกันรุนแรงเลยทีเดียว

แม้แต่คนในห้องโถงใหญ่ยงั ตืนเต้น คีบอาหารใส่ถว้ ย ยก

มากินคําใหญ่ๆ แล้วก็เดินมาทางนีด้วย

ซูเซียงกลอกตาขาวให้กลุม่ คนด้านล่างนัน หมดคําพูด

จริงๆ กลุม่ จีนมุงเล่านีนีชอบดูเรืองวุน่ วายไม่ทาํ มาหากิน
จริงๆ

ขณะทีซูเซียงกําลังเตรียมจะไปเคาะระฆังทองแดงให้ทกุ
คนเงียบลงนัน คิดไม่ถงึ ว่าประตูของสองห้องพิเศษนัน
จะเปิ ดออกมาพร้อมๆ กัน มีชายหนุ่มและสตรีอายุวยั รุน่
เดินออกมาจากคนละห้อง

139
ชายหนุ่มคนนันมีสีหน้าอ่อนโยน ดูไม่ออกเลยแม้แต่นอ้ ย
ว่าจะปล่อยให้คนรับใช้ของตนเองมาต่อยตีกบั คนรับใช้
ของแม่นางคนหนึงโดยมิหา้ มปราม

แม่นางเองก็เป็ นคนใจใหญ่ เรืองวุน่ วายใหญ่โตขนาดนี

นางยังไม่รบี ร้อน บนใบหน้ายังประดับด้วยรอยยิมอบอุน่
ท่าทางเหมือนวางแผนในใจ ‘ข้าเป็ นบุตรสาวของตระกูล
มังมี ข้าไม่เหมือนเจ้า’ อย่างไรอย่างนัน

ซูเซียงนวดคิว คิดในใจ ‘นีมันเรืองอะไรเนีย คนรับใช้ของ

สองครอบครัวทะเลาะกัน เจ้านายกลับมองกันไปมองกัน
มา ระหว่างคิวและตาเจ้าเรียกข้า ข้าก็เรียกอะ...อ่า นีๆ
อะไรคือเจ้าเรียกข้า ข้าเรียกเจ้าละ กะดูวา่ จะเป็ นความ
140
สงบก่อนลมพายุฝนจะมากระมัง’

ซูเซียงรูส้ กึ ว่าเซลล์สมองของตนเองใกล้จะไล่ตามไม่ทนั
แล้ว ไม่รูจ้ ริงๆ ว่าในใจของสองคนนีแท้จริงๆ แล้วคิด
อะไรอยู่

ตอนที 596 หรือว่าจะกินด้วยกันละ

ขณะทีกําลังลังเลอยูว่ า่ ในฐานะเถ้าแก่น่าจะเข้าไปไกล่
141
เกลียสักสองประโยค แม่นางคนนันพลันลูบผมเส้นเล็ก
ละเอียดของตนเองอย่างแผ่วเบา กล่าวยิมๆ “หรือว่าจะ
กินด้วยกันละ”

ซูเซียง “...”

เหล่าจีนมุง “...”

นีมันผีบา้ อะไร หมายถึงอะไรเนีย!

ลมพายุฝนของพวกเขาเล่า ละครสนุกของทุกคนเล่า
ล้วนถูกหมาคาบไปแล้ว!

142
ท่ามกลางทุกคนทีกําลังถลึงตาอ้าปากค้างอยูน่ นั ชาย
หนุ่มทีสบายๆ สง่างามดูมีความรูด้ นั พยักหน้า “ได้” พูด
แล้วก็เดิมเข้าห้องของแม่นางคนนันไป

ซูเซียงกะพริบตา แล้วก็กะพริบตาอีก มองคนรอบๆ คน

อืนล้วนเป็ นเหมือนนาง นอกจากใบหน้าโง่งมแล้วยังถลึง
ตาอ้าปากค้างยิงกว่าเดิม นีมีหมายความว่าอย่างไรนี
เกิดเรืองอะไรขึนกันแน่

คงเป็ นเพราะรูส้ กึ ว่าจะเคาะทุกคนได้ไม่รุนแรงมากพอ

ผูห้ ญิงคนนันก็กล่าวอย่างนิมนวลอีกประโยค “กินเสร็จ
แล้วก็ไปสูข่ อเถอะ”

143
ทุกคน “...”

ท่านชายหัวเราะยิมๆ จูงมือแม่นางเดินเข้าห้องไป มี
เพียงเสียงหนึงทีดังอยูก่ ลางอากาศ “ได้” ดังก้องอยูใ่ น
อากาศเป็ นเวลานาน นีเรียกว่าเป็ นความอ่อนหวานปาน
นําผึงได้เลยทีเดียว

ทุกคนล้วนงุนงง แต่ไม่วา่ ทุกคนจะขัดแย้งกันใน

สมองอย่างไร วัยรุน่ สองคนนันก็เข้าไปกินข้าวกันใน
ห้องอย่างมีความสุขแล้ว เหล่าจีนมุงก็ไม่รูว้ า่ สุดท้ายแล้ว
นีมันอะไร?

ซูเซียงรูส้ กึ ว่าหลายวันมานีเปลียนไปเปลียนมาอย่างไม่

144
น่าเชือ แต่เมือคิดๆ ดูแล้ว ตนเองแม้แต่เรืองสวมร่างผูอ้ ืน
นีได้เรืองอืนๆ ก็เกิดขึนได้เป็ นธรรมดา เรืองแปลก
ประหลาดในวันทีผ่านๆ มาก็เหมือนว่าไม่มีเรืองไหนทีรับ
ไม่ได้เลยนี!

ผ่อนคลายอารมณ์แล้วโบกมือให้ทกุ คน “เอาละๆ จะทํา

อะไรก็ไปทําเสีย” หันไปพูดกับเสียวอันจือ “เจ้าไปห้อง
ครัวไปเตรียมส่งอาหารไป ถือโอกาสกล่าวคําแสดงความ
ยินดี”

“เอาละๆ เอาอย่างนีแล้วกัน ข้าเหนือยแล้ว ข้ากลับก่อน

ละ” ซูเซียงนวดคิว โบกมือไปมาอีก เดินออกนอกโรง
เตียมไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก

145
“ภรรยา เจ้าเป็ นอะไรหรือ” เพิงจะเดินมาถึงหน้าประตูก็
ถูกคนจับแขนเอาไว้ จิตใต้สาํ นึกของซูเซียงบอกว่าให้ตอ่
ต้าน แต่กลับได้ยินเสียงจ้าวเซิงนางก็กม้ หัวต่อไป

จ้าวเซิงเพิงจะไปหานายอําเภอเสินทีศาลอําเภอเพือถาม
ถึงสถานการณ์ของคลองบูรพา ผลคือเมือกลับมาแล้ว
เห็นภรรยาของตนก้มหน้าท้อถอย สีหน้าหมดอาลัย
ตายอยาก ก็หวาดกลัว

ซูเซียงเงยหน้าขึนอย่างมีลมหายใจแต่ไร้เรียวแรง สบตา
จ้าวเซิง กล่าวเรียบๆ “กลับบ้านเถอะ ข้าเหนือยจัง”

146
ร่างกายไม่เป็ นอะไร ประเด็นคือเหนือยใจนีแหละ

กลับถึงบ้านแล้ว ได้ยินซ่งมูก่ าํ ลังคุยโวโอ้อวดอยูต่ รงนัน

พอดี ไม่วา่ อย่างไร พูดไปแล้วเขาก็คือปั ญญาชน เป็ น
ปั ญญาชนทีสูงส่ง เป็ นคนทีจะสร้างคุณงามความดีให้
ประเทศชาติ ไม่สามารถไปทําเรืองเล็กน้อยเหล่านันได้

แน่นอนละ เรืองทีเขาเรียกว่าเล็กน้อยนัน ก็เป็ นเพียงแค่

ชุ่ยหลิวให้เขาไปถือต้นหอม ขุดดินอะไรนัน

ซูเซียงพลันรูส้ กึ ว่า วันนีผ่านไปอย่างน่ากลุม้ ใจจริงๆ

“อย่ามาทําตาบอดไม่ช่วยงานนังว่างอยูต่ รงนี รีบไปทํา

147
กับข้าว!” ซูเซียงโยนหนังสือทีอยูใ่ นมือซ่งมูไ่ ปด้านข้าง

ซ่งมูอ่ า้ ปากค้าง เป็ นอะไรอีกแล้วเนีย ผูห้ ญิงคนนีเกิดมา

เพือด่าเขาหรือ บ้างก็ให้เขาลงทีนาทํางาน บ้างก็ให้เขา
ไปก่อไฟหุงข้าว เขาเป็ นปั ญญาชนทีสง่าผ่าเผย เขาคือ
เป็ นปั ญญาชน เขาไม่มีเกียรติหรือ?

ซ่งมูส่ นอยู
ั น่ านถึงได้เค้นเสียงออกมาประโยคหนึง
“สุภาพบุรุษอยูห่ า่ งจากห้องครัว เจ้า...”

เดิมซูเซียงก็คบั อกคับแค้นใจอยูเ่ ต็มท้องแล้ว ทีจริงไม่

อาจนับได้วา่ เป็ นการคับอกคับแค้นใจ แค่รูส้ กึ ใช้ชีวิต
อย่างไม่มีรสชาติ ยิงเห็นท่าทางเช่นนีของซ่งมูแ่ ล้ว ยิง

148
โมโหขึนมา “ได้ สุภาพบุรุษอยูห่ า่ งจากห้องครัว สุภาพ
บุรุษไม่รบั อาหารบริจาค เช่นนันเจ้าก็ไม่ตอ้ งกิน!”

ซ่งมูเ่ องก็มีอารมณ์ “ยอมตายอย่างมีเกียรติดีกว่าอยู่

อย่างไร้เกียรติ!” พูดประโยคนีเสร็จแล้วก็เก็บหนังสือขึน
มาจากพืนตบๆ หลังจากนันก็สะบัดชายเสือเดินจากไป
ไม่กินก็ไม่กินสิ เรืองใหญ่ขนาดไหนกัน ไม่กินข้าวแค่มือ
เดียวไม่ทาํ ให้หิวตายหรอก!

หลังจากนันช่วงเวลากินข้าวก็ไม่เห็นซ่งมูจ่ ริงๆ แม่เฒ่า

หวังถามอย่างลังเลใจ “ลูกสาว หรือว่าให้ขา้ ยกไปให้ซง่
ซิวไฉ?”

149
ตอนที 597 อยากกินข้าวก็ตอ้ งทํางาน

ซูเซียงเขียข้าวทีอยูใ่ นถ้วย กล่าวอย่างไม่มีแรง “กินอะไร

150
เล่า กินข้าวไม่ทาํ งาน ถึงเวลานันก็เรียกว่าบริจาคอาหาร
นันแหละ”

ทุกคนเห็นว่าวันนีซูเซียงอารมณ์ไม่ดีนกั จึงไม่กล้าพูด
อะไรมาก กินข้าวเงียบๆ แล้วไปทํางานของตัวเอง

ผลสุดท้ายคือมือเช้าและมือกลางวันของวันทีสองซูเซียง
ก็ยงั ไม่ให้ซง่ มูก่ ินข้าวอยูด่ ี และไม่ให้คนยกอาหารไปให้
เขาด้วย ตอนแรกเริมซ่งมูก่ ็ไม่ได้รูส้ กึ อะไร หลายวันมานี
ได้กินแต่อาหารดีๆ จนปากของเขาเรืองมากแล้ว จมูกได้
กลินหอมของเนือลอยมาจนหนอนตะกละในท้องของ
เขาแทบจะคลานออกมาแล้ว

151
ในทีสุดก็ทนไม่ไหว เปิ ดประตูออก ซูเซียงเห็นเขาและก็
หัวเราะตะโกนเสียงเย็น “อย่าพูดอีกว่าสุภาพบุรุษไม่รบั
อาหารบริจาค สุภาพบุรุษอยูห่ า่ งจากห้องครัว อยูท่ ีนี
ห้ามพูดคําพูดชุดนัน เจ้าอยากกินข้าวก็ตอ้ งไปทํางานให้
ข้า!”

ซูเซียงพูดไปก็ยดั ต้นหอมทีเลอะโคลนทีอยูใ่ นมือใส่มือ

ของซ่งมู่ “รีบไปล้างให้สะอาด”

เพราะว่าอากาศแห้งเกินไป ถึงแม้วา่ ทุกคนจะดูแลโรงผัก

เล็กๆ ได้ดีกว่านี ต้นหอมก็เติบโตไม่ได้อย่างใจ ขุดออก
มาแล้วส่วนของรากยังไม่พบนําแม้แต่นอ้ ย เป็ นดินโคลน
สีเหลืองๆ ละเอียด สะบัดหนึงทีก็หลุดแล้ว

152
ซ่งมูม่ องดินสีเหลืองทีติดอยูบ่ นชุดตัวยาวของเขาแล้ว
และกลินบาดจมูกนัน ไอนําก็เริมปกคลุมทัวดวงตา จมูก
ดมได้กลินของเนือลอยมาไม่ใกล้ไม่ไกล ตามมาด้วย
กลินของต้มหอมในมือ เขาอยากอาหารจนแทบไม่ไหว
แล้ว ท้องก็รอ้ งจ๊อกๆ

ซ่งมูล่ า้ งต้นหอมอย่างไม่คอ่ ยเต็มใจนัก เขารู ้ ถ้าหากตน

เองไม่ทาํ งาน สตรีใจหมาป่ าคนนีสามารถทําให้เขาหิว
ตายอย่างโหดเ**◌้ยมได้! กําลังทีอยูใ่ นมือมีมาก ฉีกจน
ต้นหอมนันขาดเป็ นหลายท่อน

ซูเซียงรูว้ า่ เขาอารมณ์ไม่ดีนกั แต่แล้วอย่างไรเล่า อยู่

ข้างๆ หันมันฝรังไปท่องบทความขมุบขมิบ “เมือสวรรค์
153
คิดจะมอบภารกิจอันยิงใหญ่ให้กบั คนผูห้ นึง อย่างแรก
คนผูน้ นจะต้
ั องผ่านการทุกข์ใจแสนสาหัส เหนือยล้าไป
จนถึงเอ็นและกระดูก อดอยากจนผ่ายผอม...”

แรกเริมซ่งมูก่ ็ไม่ได้รูส้ กึ อะไร แต่ยงฟั

ิ งยิงรูส้ กึ ทะแม่งๆ ยิง
ฟั งคิวยิงขมวด

ซ่งมูเ่ ป็ นซิวไฉ ไม่วา่ ความสามารถในการใช้ชีวิตของเขา

จะมีนอ้ ย ถือทิฐิมากโง่มาก แต่วา่ ความสามารถของเขา
นันอยูท่ ีวรรณกรรม เสียงของซูเซียงเบาอ่อนโยนอบอุน่
ช้าๆ เขาฟั งอย่างจริงใจ แน่นอนว่าย่อมเข้าใจความ
หมายภายในนัน

154
เพราะว่านีไม่ใช่ยคุ อดีตทีสอดคล้องกับความหมายดัง
กล่าว ดังนันจึงไม่เคยปรากฏบทความทีซูเซียงท่องไป
แต่ก็รูไ้ ด้วา่ บทความนีส่งผลกระทบต่อซ่งมูอ่ ย่างมาก!

มือของซ่งมูเ่ คลือนไหวช้าลงเรือยๆ สุดท้ายก็ทนไม่ได้

ต้องเงยหน้าขึนมองซูเซียง ฟั งคําทีออกมาจากปากเล็กๆ
ของนางทีละคําๆ สันไปทังตัว

เขาคิดมาตลอดว่าซูเซียงยัวโมโหเขา หัวเราะเยาะเขา
นําความสุขของตัวเองไปตังอยูบ่ นความทุกข์ของผูอ้ ืน
เขาไม่ชอบคนทีใช้อาํ นาจข่มเหงผูอ้ ืน

แต่ในความจริงแล้วนัน ผูห้ ญิงคนนีนันมองทุกอย่างทะลุ

155
ปรุโปร่งยิงกว่าคนอืนๆ อีกทังความรูด้ า้ นวรรณกรรมของ
นางนันไม่ได้ดอ้ ยไปกว่าตนเองเลย หรือบางทีเหล่านัก
ปราชญ์เหล่านันอาจจะต้องบูชาใต้ชายกระโปรงนาง
ด้วยซํา สตรีทีมีจิตใจกว้างใหญ่ไพศาล มีความรูล้ กึ ซึง
หลายแขนง จะมีกะจิตกะใจว่างมายัวโมโหเขาเล่นได้
อย่างไร เกรงว่าคงอยากจะโยนเขาออกไปในไม่ชา้ สิไม่
ว่า

ไม่กีวันก่อนหน้านีซูเซียงพบมันฝรังบนภูเขา แต่เพราะมี
ปริมาณน้อยเกินไปจึงต้องเก็บไว้ปลูกด้วย วันนีนางถือ
มาหันแค่สองชิน ให้จา้ วเซิงไปบ่อปลาไปขุดหน่อไม้ฝรัง
มาผสมรวมกัน มิเช่นนันคงไม่พอกิน

ผลคือจ้าวเซิงกลับมาแล้วเห็นปั ญญาชนคนนันใช้สาย
156
ตาเลือมใสศรัทธาจ้องมาภรรยาตัวน้อยของเขาแล้ว
พลันเกิดสิงทีเรียกว่าไฟโทสะพวยพุง่ ทะลุฟา้

ไม่ตอ้ งพูดอะไรอีก เกินมาข้างหน้าถีบบันท้ายซ่งมูก่ ลิง

ตกจากม้านัง “อะไรทีไม่ใช่ของเราอย่าไปดู ไม่เคยได้ยิน
หรือ มองภรรยาของผูอ้ ืน หนังสือนักปราชญ์นนอ่
ั านจน
ลงท้องสุนขั ไปแล้ว!”

เดิมซูเซียงแค่หนมั
ั นฝรังอยูต่ รงนัน ท่องบทความของ
นาง ผลดันเกิดฉากนีขึน ทําให้นางตกใจเล็กน้อย

ซ่งมูม่ องไอเย็นเข่นฆ่าทีฉายอยูใ่ นดวงตาของจ้าวเซิง

แล้ว เดิมทีหกล้มอยูบ่ นพืนแล้วก็อดไม่ได้ทีจะถอยหลัง

157
ไปหนึงก้าว น่ากลัว น่ากลัวเกินไปแล้ว ยังไม่ตอ้ งพูดถึง
สตรีทีอยูต่ รงหน้า แม้แต่ผชู้ ายทีอยูต่ รงหน้าก็น่ากลัวไม่
เหมือนคนปกติแล้ว!

ตอนที 598 ไม่สมควรให้ชายอืนมอง

หลังจากจ้าวเซิงคุกคามซ่งมูเ่ สร็จแล้วก็เดินไปดึงมีดออก
จากมือซูเซียง จิมลงไปบนพืน กล่าวกับซ่งมู่ “รีบไปล้าง
ของให้สะอาด” พูดจบแล้วก็ลากซูเซียงกลับห้อง
158
ซูเซียงถูกเขาดึงอย่างโซซัดโซเซ ด่าเขาหนึงที “บุรุษน่า
ตาย ท่านเป็ นบ้าอะไรเนีย!”

“เจ้าเป็ นภรรยาข้า เป็ นผูห้ ญิงของข้า ไม่สมควรให้ผชู้ าย

อืนมอง! ถ้าเขากล้าคิดถึงเจ้า ข้าจะฆ่าเขา!” จ้าวเซิง
โกรธจนกระแทกประตูชนดังโครม

ซูเซียงกระตุกมุมปาก บุรุษน่าตายคนนีไปวุน่ วายโมโห

มาจากไหน! แต่เห็นท่าทางโมโหของเขาแล้ว ซูเซียงจํา
ต้องพูดปลอบเสียงหวาน “เอาละๆ ไม่ใช่เป็ นแค่
ปั ญญาชนหน้าขาวคนหนึงหรือ มองจนท่านโกรธ
ภรรยาของท่านสวยมาก ผูอ้ ืนมองสักทีสองทีก็ไม่ได้ร!ึ ”

159
จ้าวเซิงไม่สบายใจเสหน้ามองไปอีกทาง ปากเปล่งเสียง
สันๆ เพียงคําเดียว “หึ...” ภรรยาดีเกินไป แมวเอยสุนขั
เอยล้วนอยากจะได้!

ซูเซียงอยากจะไปฟาดเขาสักที ไม่มีเรืองอะไรก็เล่นพ่อ
แง่แม่งอนแล้ว บ้างก็ทาํ หน้าเย็นเยียบจนแม้แต่ผียงั กลัว
จนวิงหนี

“อย่างไรเขาก็ไม่สมควรมอง ผ่านไปอีกไม่กีวันข้าจะไล่
เขาไปแล้ว” จ้าวเซิงเห็นซูเซียงไม่พดู อะไรก็ไม่พอใจอีก
เลยพูดต่อ

160
ซูเซียงคิดแล้วก็รูส้ กึ เหมือนกันว่าซ่งมูอ่ ยูใ่ นบ้านนีไม่คอ่ ย
เหมาะสม พูดอีกอย่าง ตอนนีนางและจ้าวเซิงก็แต่งงาน
เป็ นสามีภรรยากันแล้ว สําหรับวันข้างหน้าจะเดินทางไป
ด้วยกันอย่างไร ปั ญหาทีอยูต่ รงหน้าทีสามารถแก้ไขได้ก็
แก้ไขกันไป ไม่สามารถให้คนนอกมาทําให้ความสัมพันธ์
สามีภรรยาร้าวฉานได้!

ซูเซียงพยักหน้า “เช่นนันก็ได้ ดูแล้วน่าจะต้องสอบครัง

ใหญ่แล้ว รอถึงฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้วค่อยให้เงินเขา
จํานวนหนึงแล้วให้เขาจากไป อย่าโกรธเพราะคนอืนเลย
นะ”

เดิมจ้าวเซิงนันหึงหวง โดยเฉพาะสายตาเลือมใสของซ่ง
มูท่ ีมองมาทีภรรยาตัวน้อยของเขา แต่เมือได้ยินประโยค
161
สุดท้ายของนางแล้วจึงอารมณ์ดีขนมาได้
ึ ทีแท้ในใจของ
ภรรยาตัวน้อยของเขา ปั ญญาชนคนนันก็เป็ นแค่คนนอก
คนหนึง

ใช่แล้ว คนนอกคนหนึงจะไปโกรธทําไม ไล่ออกไปเร็ว

หน่อยก็สนเรื
ิ อง! อีกทังดูทา่ ทางทีนางมักจะมีตอ่
ปั ญญาชนคนนัน นางเองก็ดไู ม่ได้อยากจะพบหน้าเขา
เลย ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงชอบเขาเลย ยิงเป็ นเรืองทีเป็ นไปไม่
ได้

ซูเซียงรูว้ า่ ผูช้ ายตรงหน้านันหึงหวง อะไรเรียกว่ารักอย่าง

โงหัวไม่ขนึ นันก็คือหมูสองตัวอยูด่ ว้ ยกัน ล้วนกลัวว่าอีก
ฝ่ ายจะถูกคนแย่งไป นีมัน...จริงๆ เลย

162
ผ่านไปไม่หลายวัน ราวกับว่าซ่งมูเ่ ปลียนไปเป็ นคนละ
คน ไม่เพียงแต่ตงใจทํ
ั างาน อีกทังลงมือช่วยชุ่ยหลิวทํา
งาน ไม่มีทา่ ทางไม่ยินยอมเหมือนเมือก่อนเลยแม้แต่
น้อย

ถึงแม้วา่ มือเท้าจะเก้งก้าง แต่ทา่ ทางตังใจนันก็ทาํ ให้สอง

สามีภรรยาแซ่หวังและแม่เฒ่าของซูเซียงล้วนตกตะลึง

เวลาหลังพักทานอาหาร สองสามีภรรยาแซ่หวังถึงกับ
ปรึกษากับท่านยายของซูเซียง บอกว่าซ่งมูด่ ไู ม่เลวเลย
ในบ้านก็มีสาวใช้ตงหลายคน
ั ถ้าหากมีคนทีเหมาะก็แนะ
นําหน่อย

163
แม่เฒ่าหวังเองก็เคยสอบถามชุ่ยหลิวเป็ นการส่วนตัวมา
ก่อน ชุ่ยหลิวตอบอย่างสันกระชับได้ใจความ “ไม่เอา”

สองสามีภรรยาแซ่หวังก็ไปถามพวกชิงเหมยชิงหลาน คํา
ตอบทีออกมาเหมือนประสานเสียง ล้วนเป็ นแค่สองคํา
“ไม่เอา!”

สุดท้ายคนแก่สามคนก็แอบถอนใจ ก่อนหน้านีนะ รูส้ กึ

ว่าซ่งมูผ่ นู้ ีทังขีเกียจทังตะกละ ไม่มีความสามารถแถมยัง
พูดมากอีก ตอนนีดูเขาเปลียนเป็ นคนละคน ดูแล้วค่อน
ข้างดีเลยนะ! ถ้าหากสาวใช้ในบ้านพอใจเขาละก็ ก็ไม่
สูญเสียเรืองราวทีทําให้ผอู้ ืนสรรเสริญเรืองหนึงหรอก

164
ผลลัพธ์นะหรือ เจ้าเด็กสาวใช้น่าโมโหพวกนีไม่เห็นด้วย
ก็แล้วไป ยังจะทําท่ารังเกียจไม่แยแสอีก เกรงว่าถ้าไม่ใช่
เพราะพวกเขาเป็ นผูส้ งู อายุคงจะสะบัดหัวเดินหนีไปแล้ว

เป็ นหงเหนียงอี คนสูงอายุสามคนนีก็ทาํ ได้เพียงปล่อย

ไปก่อน ในเมือหญิงสาวในบ้านไม่สนใจ เช่นนันจะพูด
อะไรได้เล่า

สุดท้ายแม่เฒ่าหวังและยายซูจงึ ถอยกลับขึนเตียงอัน
อบอุน่ ไปทํางานเย็บปั กถักร้อยแล้ว แต่ผเู้ ฒ่าหวังยังโอบ
วิชาแพทย์ไปทีห้องหนังสือ ทีนังก็มีเตียงตัง อบอุน่
เหมือนกัน

165
อากาศนับวันยิงหนาว ทังแห้งทังหนาว หญ้าสมุนไพรยา
ก็ไม่โต สุดท้ายพวกเขาก็ไม่มีงานอืนทีทําได้ ทําได้เพียง
ขึนไปดูบนเขาบ้างสักสองครัง ไม่มีคนมาทําลายก็พอ
แล้ว

166
ตอนที 599 ผูเ้ ฒ่าจอมตะกละคนหนึง

ล้วนเป็ นยาสมุนไพร แม้แต่หนูเองก็ไม่ชอบ ทุกคนเพียง

แค่ขนเขาไปดู
ึ บา้ งสองสามครัง เกรงว่าจะถูกอากาศแห้ง
ทําให้หิวจนเกือบตาย

หลายวันหลังจากนัน ผูเ้ ฒ่าหวังถือไม้เท้าขึนไปที

กระท่อมเคาะๆ ไปมาๆ เช่นเคย ดูดา้ นในไม่มีสงจํ
ิ าพวก
งูหรือหนู เขาไปตรวจตรามากว่าครึงเดือนแล้ว ในทีสุด
วันนีก็พบเงาหนูตวั หนึง และยังผอมลีบจนเห็นกระดูก
ด้วย...

167
“เฮ้อ อากาศเช่นนีหนูก็อยูไ่ ม่ได้หรอก คนก็เช่นเดียวกัน”
ผูเ้ ฒ่าหวังถอนใจหนึงที ค้อมคํานับให้ทอ้ งฟ้า ไหว้ๆ
“สวรรค์ รีบให้ฝนตกลงมาสักหน่อยเถิด!”

ซูเซียงและจ้าวเซิงเองก็ขนเขาไปดู
ึ ยาสมุนไพร เห็นท่า
ทางจนปั ญญาวังเวงมองท้องฟ้าของผูเ้ ฒ่าหวังแล้ว ก็รู ้
ไม่สบายใจเล็กน้อย

บ้านของพวกเขานับว่าใช้ชีวิตกันได้อย่างดี ผูเ้ ฒ่าหวังก็

ยังเป็ นห่วงจนเป็ นเช่นนี ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงครอบครัวเหล่า
นันทียากจนมาตังแต่แรก นีเป็ นยุคทีพึงพาท้องฟ้า
อากาศทํากิน ถ้าหากเทพเจ้าไม่เปิ ดตา หนาวตายหิว

168
ตายคงจะต้องเป็ นอาหารว่างในทุกวัน

ซูเซียงเองก็ถอนใจ “ใช่แล้ว เมือวานท่านไม่ได้ไปศาล

จังหวัดมาหรือ การเตรียมการช่วยเหลือประชาชน
ประสบภัยเป็ นอย่างไรบ้าง”

จ้าวเซิงเองก็มองท้องฟ้าทีมืดครึมอย่างเอาจริงเอาจัง ได้
ยินคําถามของซูเซียงแล้วก็พยักหน้า “ข้าถามนายอําเภอ
เสินและอาเฉินแล้ว ทังหมดอยูใ่ นช่วงของการเตรียม
การ”

ซูเซียงเป็ นห่วงว่าเมือไหร่ฝนจะตก ถ้าหากว่าฝนไม่ตก

อีกครึงปี แล้วประชาชนจะใช้ชีวิตอยูก่ นั อย่างไร และใน

169
แผนงานของนางมีพืนทีไหนทีตกหล่นไปหรือไม่ ไม่ได้
สังเกตถึงประโยคทีออกมาจากปากจ้าวเซิงว่า ‘อาเฉิน’
เลย

ทังสองคนไปตรวจดูหญ้าสมุนไพรรอบหนึง เห็นว่าไม่มี
ปั ญหาอะไรแล้วจึงปรึกษากันว่าหรือจะไปศาลอําเภอสัก
ครัง ไปดูความคืบหน้าของการช่วยเหลือผูป้ ระสบภัยให้
แน่ใจ และยังมีเรืองของคลองบูรพาด้วย

ออกจากศาลอําเภอ ท้องฟ้าก็คอ่ ยๆ เปลียนเป็ นสีดาํ แล้ว

ถ้าหากเป็ นแต่ก่อน สองสามีภรรยาแซ่หวังจะต้องเป็ น
ห่วงมากแน่ แต่ตอนนีซูเซียงและจ้าวเซิงก็แต่งงานเป็ น
สามีภรรยากันแล้ว สองคนออกไปค้างคืนด้วยกันข้าง
นอกก็ไม่เป็ นไรแล้ว
170
กระทังในใจของสองสามีภรรยาแซ่หวังยังแอบดีใจ
เงียบๆ ทังสองคนไม่เคยพักห้องเดียวกันมาตลอด หรือ
รูส้ กึ ว่าคนในบ้านเยอะไปวุน่ วายมากไป ดังนันจึงถือ
โอกาสออกไปทําธุระข้างนอกเสียเลย

ทางด้านซูเซียงนีไม่รูเ้ ลยว่าท่านพ่อท่านแม่ของนางคิด
อะไรอยู่ มิเช่นนันคงจะกระอักเลือดแน่

ซูเซียงถูกจ้าวเซิงทิงไว้ทีศาลอําเภอช่วยงานนายอําเภอ
เสิส่วนนางนันไปทีโรงเตียมฟู่ หยวนคนเดียว

เดิมทีคิดแล้วว่าตอนนีท้องฟ้าก็มืดแล้ว คนด้านนอกน่า

171
จะไม่เยอะแล้ว ผลคือดูจากด้านนีแล้ว ฮึม ยังมีคน
จํานวนมากคึกคักจอแจ

“ขีเกียจในขีเกียจจริงๆ ตายเหนือยๆ!” หลายวันก่อน

หน้านีรวบรวม ‘ชายฉกรรจ์’ ได้กลุม่ หนึง เหตุใดคนเหล่า
นีจึงเสียสละอย่างไม่กลัวตายเล่า ดูอย่างพินิจพิเคราะห์
คนเหล่านีดูแล้วแปลกหูแปลกตา กระทังคิวเข้มตาโต แค่
ดูก็รูแ้ ล้วว่าไม่ใช่คนในอําเภอ

ซูเซียงเข้าใจทันที รูส้ กึ ว่าเหล่าคนขีเกียจสันหลังยาวใน

อําเภอของพวกเขานันก็ถกู ไล่ออกไปแล้ว คนว่างงานที
อืนก็ยงั มีไม่นอ้ ย

172
ซูเซียงขีคร้านจะมองท่าทางตะกละของคนเหล่านัน ถือ
โอกาสเข้าประตูขา้ ง กลับเห็นหน้าประตูขา้ งมีรถม้าจอด
อยูห่ นึงคัน!

รถม้าไม่ได้นบั ว่าเป็ นรถชันสูง ตรงหันข้างกลับเป็ นรถม้า

สีเทาอ่อนทีธรรมดาเสียยิงกว่าธรรมดา ผ้าก็เก่าเป็ น
อย่างยิง แถมยังขาดเป็ นรู ด้านนอกมีเด็กน้อยคนหนึง
ผูกเปี ย ด้านบนยังผูกเชือกสีแดง กําลังเกาะอยูบ่ นบัน
ท้ายม้า สัปหงกอย่างไร้เดียงสา ไม่กลัวเหม็นเลยสักนิด

ซูเซียงรูส้ กึ ว่าตนเองเป็ นคนดีคนหนึง เพือทีจะหลีกเลียง

ไม่ให้เด็กคนนันเหม็นบันท้ายม้าจนเป็ นลมไป จึงเรียก
หลายครังอย่างหวังดี “เจ้าหนู นี เจ้าตืนสิ...”

173
คิดไม่ถงึ ว่าเด็กน้อยจะไม่ตืน คนชราทีอยูใ่ นรถก็ตืนเสีย
แล้ว

คนชราทีหนวดขาวดุจหิมะสูดจมูก เปิ ดหน้าต่างออก บ่น

พึมพํามึนๆ “หอมจริง! รอมาสามวันแล้ว เมือไหร่จะได้
กินสักทีเล่า...”

ซูเซียงพลันหมดคําพูด ทีนีมีของอร่อยมาก ถึงต้องรอใน

รถม้าถึงสามวันเลย?

174
ตอนที 600 เพือทีจะได้กิน

ถ้าหากเป็ นคนใช้แรงงานทีแข็งแรง ซูเซียงคงจะให้คน

ของศาลอําเภอมาจับไปเป็ นแรงงานแล้ว แต่คนชราทีอยู่
ตรงหน้านันหนวดเคราขาวหมดแล้ว จับไปก็ทาํ งานอะไร
ไม่ได้

ซูเซียงรูส้ กึ กลุม้ ใจ หันกายเดินจากมา แต่ก็ถกู ชายชรา

นันจับไว้ “ฮึม เจ้าหนูนอ้ ย เจ้าเป็ นเถ้าแก่รา้ นนีใช่หรือ
ไม่?”

175
ซูเซียงหันไปถามอย่างสงสัย “ท่านรูไ้ ด้อย่างไร”

หลังจากพูดจบแล้ว ซูเซียงแทบอยากจะกัดลินตัวเอง แค่

มองชายแก่คนนีแค่มองก็รูว้ า่ ไม่ใช่คนดีอะไร ตนเองใช่
ไม่วา่ เปิ ดเผยฐานะของตนเองแล้ว ไม่แน่วา่ ภายหลังอาจ
นําพาความวุน่ วายไม่นอ้ ย

จริงดังคาด สัมผัสทีหกของนางนันแม่นยํามาก เมือชาย

ชราได้รบั คําตอบของซูเซียงแล้วก็ยมตาหยี
ิ “เจ้าหนู ข้า
รอกินหม้อไฟปลาของเจ้ามาสามวันแล้วนะ! เจ้าให้ขา้ ได้
กินร้อนๆ สักคําเป็ นไร วันนีอากาศหนาวจริงๆ...”

ชายชราพูดไปแล้วยังย่นจมูก มือเท้าถูกไปมา แล้วก็

176
จามออกมาอีกครัง

ซูเซียงอยากจะจับชายชราคนนียัดเข้าเตาไฟจับเผาเสีย
เลย “วันทีอากาศหนาวเหน็บ ชายชราอย่างท่านไม่กลับ
บ้านไปพักเล่า เพือทีจะกินสักคําหนึงจึงยอมทําให้ตวั เอง
หนาวจนป่ วย ท่านว่ามันคุม้ หรือ!”

แต่ซเู ซียงเองก็เป็ นคนมีจิตใจดี นางรูส้ กึ ว่าตนเองในตอน

นีใกล้จะเป็ นพระโพธิสตั ว์แล้ว ถึงแม้วา่ จะใช้สายตาดุจ
มีดส่งไปยังชายชราหลายครา สุดท้ายก็แยกแยะได้ “เอา
ละ ท่านเข้ามากับข้าแล้วกัน”

ชายชราดีใจมาก จับแขนเสือซูเซียงไม่ปล่อย เดินไปเข้า

177
ข้างในไปก็ยงั หันไปเรียกเด็กน้อย “เฮ้ยหลานข้า รีบตืนๆ
กินเนือแล้ว!”

เด็กน้อยคนนันพลันเงยหน้าขึนมาจากบันท้ายม้า สอง
ตาจ้องทีชายชราอย่างเป็ นประกาย

ซูเซียง “...”

เมือครูน่ างเรียกตังนาน แล้วยังใช้มือใช้เท้าถีบยังไม่ตืน

รูส้ กึ ว่าคําว่าเนือคําเดียวจะสามารถทําให้คนตืนเพราะ
ตะกละได้ ประเด็นคือเมือครูห่ วั ของเขาซุกอยูต่ รงบัน
ท้ายม้า ตอนนีเข้าไปแล้วยังจะกินข้าวลงอีกหรือ

178
ซูเซียงรูส้ กึ ปวดฟั น ปวดปอด ไตก็ปวด โทรมไปหมด
แล้ว!

ยังดีทีเด็กน้อยคนนียังรูก้ ฎระเบียบอยูบ่ า้ ง เข้าไปแล้วก็

ถามหานําเสียงดัง ล้างมือล้างหน้าตนเอง แล้วยังยกนํา
มาให้ปขู่ องเขากะละมังหนึง กล่าวอย่างเคารพ “ท่านปู่
ท่านล้างมือ”

ซูเซียงคร้านจะมองปู่ กบั หลานแสนพิลกึ นี ให้หอ้ งครัวทํา

ปลาให้ชายชรากิน แล้วให้คนนําไปทีห้องโถงด้านหลัง
กินอิมหนําแล้วค่อยจับพวกเขายัดเข้าไปในห้องรับแขกที
อบอุน่ ห้องหนึง

179
สุดท้ายตอนทีซูเซียงปิ ดประตูแล้วถึงได้กล่าว “วันนีเป็ น
เช่นนีแล้ว วันพรุง่ นีข้าหวังว่าจะไม่ตอ้ งเห็นหน้าพวกท่าน
อีก”

ท่าทางกินอย่างตะกละตะกลามของปู่ กบั หลานสองคน

นัน ในใจของซูเซียงคิดแล้วก็สนๆ
ั ถ้าก้างปลาติดคอ
แล้วจะทําอย่างไร

ประเด็นคือ เจ้าจะกินก็กินไปเถอะ กินเสร็จแล้วก็ปิด

ปากกลับไปนอนไม่ใช่เรืองดีหรือ ไม่ตอ้ งมาบ่นนาง
บอกว่าเครืองนีใส่มากไปอันนันใส่นอ้ ยไป นางคร้านจะ
ต่อปากต่อคํากับเขา ผลสุดท้ายคือชายชรายังโกรธอย่าง
หยิงเอาแต่ใจ ซูเซียงรูส้ กึ ว่าหรือตนเองเก็บผีจอมตะกละ
กลับมา หรือเก็บคนชราทียังมีชีวิตอยูก่ ลับมาเนีย!
180
ดึกแล้วจ้าวเซิงถึงจะกลับมา ดังนันจึงไม่ได้อยูห่ อ้ งเดียว
กันกับซูเซียง เช้าตรูข่ องวันทีสอง ฟ้ายังไม่ทนั สว่างโรง
เตียมฟู่ หยวนก็คกึ คักจอแจแล้ว พระอาทิตย์ยงั ไม่ทนั
ส่องก้นห้องครัวยังไม่มีการเคลือนไหว เมือไหร่ถงึ จะทํา
ของออกมาได้เล่า

ซูเซียงกําลังมองท้องฟ้ามืดดํา และมองคนทีจุดตะเกียง
ไฟติดๆ กันด้านนอกก็ถอนใจ

ขณะนันเอง ชายชราก็ปีนเข้ามาด้วยท่าทางสะลึมสะลือ
อีก “เจ้าหนู กินข้าวหรือยัง”

181
ซูเซียง “...” คนคนนีทําไมยังไม่ไปอีก

จ้าวเซิง “...” คนคนนีมาอยูท่ ีนีได้อย่างไร

เครืองหมายคําถามใหญ่ๆ อยูใ่ นหัวของทังสองคน สุด

ท้ายก็ถกู คําพูดของชายชราทําให้ตืนเต็มที “เฮ้ย เจ้าเด็ก
สองคนนี ข้าถามพวกเจ้านะ เมือไหร่จะกินข้าว ใช่แล้ว
ไอ้หนู คําแนะนําเมือวานของข้าเข้าจําได้หรือไม่ ข้าบอก
เจ้าให้นะ ข้าเป็ นคนแก่ทีชอบกินคนหนึง ไม่ ข้าเป็ นผู้
เชียวชาญด้านอาหารอร่อย ข้าบอกว่าเจ้าทําไม่ถกู นันก็
คือไม่ถกู เจ้าจะต้องเปลียนตามทีข้าบอก รูห้ รือไม่...”

182
ตอนที 601 ข้าเปิ ดโรงเตียม ไม่ได้สร้างเมือง

ซูเซียงมองจ้าวเซิงหนึงที หมายความว่า ท่านจับคนคนนี

โยนออกไปได้หรือไม่

จ้าวเซิงส่ายหัว ไม่ได้ คนผูน้ ีข้าหาเรืองไม่ได้

ซูเซียงทําได้เพียงคิดอย่างละเอียดถึงคําพูดเป็ นชุดๆ ของ

ชายชราเมือคืนวาน ยามนันก็โมโห ตอนนีคิดอย่าง
ละเอียดแล้ว ความคิดเห็นทีเขาบอกนัน เหมือนกับ ดู
เหมือนว่า อาจจะ บางที ก็มีเหตุผลอยูน่ ะ

ซูเซียงปรับวิธีและไปบอกทางห้องครัวแล้ว ของทีทําออก
1
มาชายชรากินอย่างปี ติยินดี หม่าล่าเป็ นอาหารทีมี
นํามันลอยเต็มหน้า กินตอนเช้าเขาก็ไม่เบือ

หลังจากนันโรงเตียมฟู่ หยวนก็ยงุ่ วุน่ วายทังวัน มี

แขกบอกว่ารสชาติของปลาวันนีดีกว่าหลายวันก่อน
เพราะว่าหลังจากทีพวกเขากินเสร็จแล้วก็มาเริมต่อแถว
ใหม่ ดังนันจึงห่างไม่กีวันก็ได้กินแล้ว

ซูเซียงลูบคางตัวเอง ราวกับว่ากําลังมีความคิด รูส้ กึ ว่า

ชายแก่คนนีจะต้องมีสองแปรงแน่ ปากของเขาเฉียบ
แหลมคําแนะนําของเขาก็สร้างสรรค์ หรือว่าจะเลียงเขา
ไว้ดี ตอนศตวรรษทียีสิบเอ็ด ก็มีคนทําหน้าทีชิมอาหารนี
นางก็ถือว่าเลียงพนักงานไว้คนหนึงไง

2
ซูเซียงคิดเช่นนี แล้วบอกความคิดเห็นของตนให้จา้ วเซิง
ฟั ง จ้าวเซิงพยักหน้า กล่าวอย่างจนปั ญญา “เจ้าไม่ให้
เขาอยูก่ ็เจ้าทําอะไรไม่ได้อยูด่ ี”

เช้าวันนีซูเซียงรูส้ กึ ว่าท่าทางของจ้าวเซิงแปลกๆ ยิงได้

ยินจ้าวเซิงพูดเช่นนีแล้วก็ยงสงสั
ิ ย “ท่านพูดเช่นนีหมาย
ความว่าอย่างไร หรือว่าท่านรูจ้ กั ชายชราคนนัน”

จ้าวเซิงลูบจมูก ยิมจางๆ “เจ้าแค่กาํ ลังช่วยเลียงคนไม่มี

งานทํานี ท่านปู่ ขา้ ท่านพ่อข้าล้วนไม่รูจ้ ะทําอย่างไรกับ
เขา ปู่ ขา้ บอกว่าเขากวนคนอืนไม่รูก้ าลเทศะ หัวดือ ไล่ไม่
ไป ตีถงึ ไป”

3
ซูเซียงถลึงตาอ้าปากค้าง แม้แต่หวั ๆ ของประเทศยังไม่มี
หนทาง ตนเองทีเป็ นสตรีตวั เล็กๆ จะทําอย่างไรได้ ช่าง
มันเถอะ ทนไว้ ถือว่าเลียงคนแก่คนหนึงแล้วกัน

ไม่รูเ้ หมือนกันว่าแท้จริงแล้วฐานะของชายชราคนนีคือ
อะไร เกียวอะไรกับจักรพรรดิ อย่างไรซูเซียงก็เปลียน
จากดูถกู เขาเป็ นให้ความสําคัญเขามากขึนแล้ว อย่าง
อืนไม่ตอ้ งพูดถึง จักรพรรดิยงั ถูกเขาทรมานเสียจนเป็ น
เช่นนีแล้ว ก็ถือเป็ นคนทีมีความสามารถเช่นกัน!

ชายชราได้ยินว่าจะให้เขาอยูท่ ีนีมีของอร่อยให้กินทุกวัน
ก็ดีใจจนเนือเต้น “ข้าชอบพวกเจ้าจัง เจ้าพวกเด็กรูเ้ รือง

4
น่ารักจริงๆ! มา มาให้ขา้ หอมที!”

“ท่านมันคนไม่รูจ้ กั อาย!” จ้าวเซิงดึงซูเซียงเข้ามาในอ้อม

อก ถลึงตามองชายชรา ไม่พดู อะไรอย่างอืนแล้ว ดึงซู
เซียงเดินจากไป คนผูน้ ียัวยุไม่ได้ แล้วหนีไม่ได้ดว้ ยหรือ!

จนถึงตอนนีเขาก็ยงั ไม่รูว้ า่ ฐานะทีแท้จริงของชายชราคน

นีคืออะไร แต่ทา่ นพ่อของเขายังบอกว่าหมดหนทางกับ
คนผูน้ ีจริงๆ เขายังจําได้วา่ เพือทีจะหลบหนีจากชายผูน้ ี
หนีไปวัดเสียงอวินคุกเข่าต่อพระพุทธคัมภีรอ์ ยูส่ องวัน
ภาวนาให้ขบั ไล่ชายผูน้ ีไปเร็วๆ

สุดท้ายไม่รูว้ า่ เกิดอะไรขึน ชายชราโกรธมาก กินอาหาร

5
ในห้องเครืองจนเกลียง หลังจากนันไม่รูว้ า่ รถม้าจากที
ไหนมา ราวกับว่าทังให้วงั หลวงใหญ่และด้านในไม่มีใคร
ขับเคลือนรถม้าให้ ตลอดทางรําเพลงกับหลานชายจาก
ไปแล้ว

ตอนนันเองท่านพ่อของเขามีความสุขมาก แถมยังจัด
งานเลียงด้วย ผ่านไปกว่าครึงปี แล้วทีไม่ได้เห็นเขา คิดไม่
ถึงเลยว่าโลกแค่โคจรหมุนไปนิดเดียวก็จะทําให้เราพบ
คนอืนได้ อีกทังคนทีพบก็เป็ นคนชนิดทีไม่ได้อยากจะพบ
เสียด้วย!

จ้าวเซิงเองก็จนปั ญญา กลุม้ ใจนัก

6
ซูเซียงมองโรงเตียมทีกําลังคึกคักเจียวจ๊าว คนเบียด
เสียด ก็รูส้ กึ ผิดพลาดในใจ รูส้ กึ ว่าเป็ นเช่นนีต่อไปก็ไม่ใช่
เรืองใหญ่ จึงได้ปรึกษากับจ้าวเซิง “หรือว่าพวกเราจะ
เปิ ดสาขาเพิมอีกที”

จ้าวเซิงพยักหน้าคิดอย่างละเอียดแล้วก็รูส้ กึ ว่าเรืองนีก็
ทําได้ หลังจากนันก็หยิบตัวเงินออกมา ยัดใส่มือของซูเซี
ยง “นี ของสิงนีให้เจ้า เจ้าอยากทําอะไรก็ได้ เรืองเหล่านี
ข้าไม่เข้าใจนัก”

ทังสองคนเป็ นสามีภรรยากันแล้ว ให้เงินแล้วก็รบั ไป

เถอะ ซูเซียงยืนมือออกไปรับอย่างสง่างาม ตาเหลือบ
มองด้านบน เมือมองแล้วก็เบิกตากว้าง! ห้าพันตําลึง ห้า
พันตําลึงถ้วนๆ นีไม่ใช่เงิน แต่เป็ นตัวทอง! นางจะเปิ ด
7
โรงเตียม ไม่ได้จะสร้างเมือง!

ตอนที 602 เป็ นเศรษฐี ใหม่จริงๆ

มีเงินนี! เศรษฐี ใหม่! ซูเซียงมีความรูส้ กึ เหมือนภาพลวง

ตาทีเป็ นคนกระเป๋ าหนัก ในใจหมดคําพูด

คิดแล้วก็อธิบาย “ทีจริงใช้ไม่หมดหรอกเงินมากขนาดนี

8
ท่านให้เงินข้าสามสีร้อยตําลึงก็พอแล้ว”

โทษซูเซียงไม่ได้เช่นกันทีไม่ปฏิเสธเงินแต่กลับขอเงินจ้าว
เซิงแทน ด้านหนึงทังสองคนก็เป็ นสามีภรรยากันแล้ว
ภรรยาใช้เงินของสามีก็เป็ นเรืองทีสมเหตุสมผล

อีกด้านหนึง ซูเซียงเองก็นาํ เงินทีตัวเองมีมอบให้พวก

นายอําเภอเสินแล้ว เพือทีจะเตรียมการช่วยเหลือผูท้ ีต้อง
ได้รบั การช่วยเหลือเรืองคลองบูรพา นางในตอนนี นับว่า
เป็ นผีทียากจนก็ยงั เทียบไม่ได้ แต่วา่ เงินนันก็ยงั ต้องคิด
พิจารณาอย่างรอบคอบ มิเช่นนันหากเกิดเรืองอะไรขึน
อีก คนกลุม่ ใหญ่ในบ้านของนางคงจะต้องอดอยากปาก
แห้งแน่

9
จ้าวเซิงกลับไม่รูถ้ งึ สภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของซูเซี
ยง โบกมือไปมาตามใจ “เงินเล็กน้อยนีข้ายังมีอีกนะ”

จ้าวเซิงนิงไปแล้วก็กล่าวอีก “ใช่แล้ว ในมือเจ้ายังมีปา้ ย

คําสังสีดาํ ด้วยมิใช่หรือ ถ้าหากว่าไม่พอเจ้าสามารถถือ
ป้ายไปเบิกเงินทีคลังเงินได้ จะเบิกเท่าไหร่ก็ได้”

ซูเซียง “...”

ซูเซียงรูส้ กึ ว่าตอนนีสมองของนางไม่อยูก่ บั ร่องกับรอย

แล้ว สุดท้ายหลังจากทีตัวเองย้อนกลับมาในอดีตถูก
ผสมกลืนไปจนยิงโง่ขนไปทุ
ึ กที หรือว่าเรืองทีคนเหล่านี

10
ทํานันจะสุดโต่งมากไปทําให้คนธรรมดาอย่างนางไม่
สามารถเข้าใจได้!

จ้าวเซิงเห็นท่าทางเลอะเลือนของซูเซียงแล้วจึงคิดว่า
นางฟั งไม่เข้าใจ จึงอธิบายอีก “แผ่นป้ายนันแสดงถึง
ภาษี ครึงประเทศ อ้อ พูดให้เจ้าฟั งอย่างนีดีกว่า ก็คือเงิน
คลังของครึงประเทศเป็ นของเจ้า”

ซูเซียง “...”

นางบอกได้เลยว่านางแปลกใจ? ไม่ ไม่ใช่แปลกใจ แต่

เป็ นตกใจกลัว!

11
นางผ่อนคลายลง ถามอย่างสงสัย “แผ่นป้ายนันไม่ใช่ให้
รางวัลของพระพันปี หรือ นางให้รางวัลค่าเป็ นภาษี ครึง
ประเทศ ข้าจะคิดว่าเป็ นเรืองเพ้อฝันได้อย่างไรเล่า ข้าทํา
เรืองดีสะท้านฟ้าสะเทือนดินอะไรบ้าง ข้ามีหรือจะไม่รู”้

จ้าวเซิงลูบจมูกป้อยๆ ถอยไปหนึงก้าว “นันอะไร ภรรยา

ข้าบอกแล้วเจ้าอย่าโกรธเลย”

ซูเซียงฉีกมุมปาก พยักหน้า “ไม่โกรธ ดี รีบเล่ามา นีมัน

เรืองอะไรกัน”

จ้าวเซิงกลัวแล้วถอยไปข้างๆ อีกก้าว ภรรยาของเขา

บอกแล้วว่าไม่โกรธ แต่รอยยิมของนางนัน เหตุใดจึงรูส้ กึ

12
เหมือนซ่อนมีดเอาไว้ เหมือนอีกหนึงวินาทีจะกัดเขาให้
ตายมิปาน?

แต่ภรรยาของเขาก็เอ่ยออกมาแล้ว เข้าจึงไม่กล้าไม่ตอบ
อีก ทําได้เพียงตอบยอมๆ “นัน นันคือสินสอดทีข้าให้
เจ้า...”

ซูเซียง “...”

ซูเซียงรูส้ กึ ว่าสมองของตนมึนงง ทีเขาพูดนันหมาย

ความว่าอย่างไร คือนําเงินคลังครึงประเทศมาเป็ นสิน
สอดหรือ

13
ซูเซียงไม่ได้ซาบซึงเลยแม้แต่นอ้ ย ดึงหูจา้ วเซิงสองครัง
“เจ้าบุรุษน่าตาย หวังว่าข้าจะตายเร็วหน่อยให้เป็ นทีของ
มือทีสามของท่านใช่ไหม”

จ้าวเซิงอยูก่ บั ซูเซียงมาหลายวัน ได้เรียนรูค้ าํ ศัพท์ใหม่ๆ

อย่างเช่นมือทีสาม ความหมายเหมือนทีพวกเขาเรียกว่า
อนุ เขาร้องอย่างเจ็บปวด “ภรรยา ภรรยา เจ้าเบาหน่อย
อย่าเดียวเจ็บมือนะ ไม่มี ไม่มีจริงๆ เจ้าใส่รา้ ยข้า มือที
สามทีไหนกัน ภรรยา เหตุใดเจ้าต้องโกรธด้วย...

ซูเซียงเห็นท่าทางของเขาแล้วก็รูส้ กึ ว่าตนเองทําเกินไป
จริงๆ จึงปล่อยมือแล้วกล่าวอย่างคับแค้นใจ “ข้าเป็ นแค่
หญิงในชนบทคนหนึงทีแต่งให้ทา่ น ถูกคนเหล่านันรูเ้ รือง
แล้วข้าคงจะต้องตายแล้วตายอีก ท่านยังให้ขา้ เอาแผ่น
14
ป้ายนันไปรับเงินคลังครึงประเทศ ท่านต้องการให้ขา้
ตายเร็วใช่หรือไม่!”

จ้าวเซิงเงียบไม่พดู ไม่จา นึกขึนได้วา่ แรกเริมตอนทีเขา

จากมาท่านพีรัชทายาทพูดกับเขาไว้แล้ว ว่าจะไม่ยอม
รับซูเซียง ท่านพ่อของเขายิงไม่อาจอนุญาตให้เขาแต่ง
งานกับแม่มา่ ยจากชนบทแน่ ต่อให้พดู เรืองนีให้กระจ่าง
มากกว่านีก็ไม่มีประโยชน์! ถึงอย่างไรก็เสียพรหมจารี
ก่อนแต่งงาน ไม่พดู ถึงพืนฐานครอบครัวฝังมารดาก็ยงั
เกิดเรืองเช่นนัน พูดอย่างไรนางก็ไม่อาจเป็ นพระชายา
เอกได้

จ้าวเซิงเงียบไม่พดู ไม่จาอยูน่ าน ซูเซียงทีมองอยูโ่ กรธจน

ปากพอง รูส้ กึ น่ารักเหมือนกบน้อยมิปาน ยกมือขึนบีบ
15
“ภรรยาอย่าโกรธไป ถ้าหากต้องการเงินก็ขอข้า เจ้าพูด
ถูก ไม่ถงึ หมืน ถึงคราวจําเป็ นจริงๆ ก็อย่าใช้แผ่นป้ายนัน
เลย”

ตอนที 603 มกุฎราชกุมารเคลือนไหวประเทศเคลือนไหว

16
ด้วย

ซูเซียงปั ดมือเขาออก “ท่านมาบีบหน้าข้าทําไม บีบมาก

เดียวมีรวรอย”
ิ

ถ้าบอกว่าซูเซียงไม่ซาบซึงก็เรียกว่าโกหกแล้ว ผูช้ ายคน

หนึงมอบทุกอย่างทีมีให้ตนเอง เงินคลังครึงประเทศ
เทียบเท่ากับอํานาจของประเทศ ถึงแม้วา่ เขาจะไม่หวง
คิดเพียงแค่ใช้ชีวิตอย่างสงบเรียบง่าย ชายคนนีถึงกับนํา
ทุกสิงทุกอย่างทีเขามีให้นาง ไม่ซาบซึงได้หรือ!

ในขณะทีทังสองคนกําลังจมอยูใ่ นความรูส้ กึ หลงฉีทีไม่

ดูตาม้าตาเรือ และไม่รูว้ า่ หล่นลงมาจากซอกมุมไหน

17
หล่นมาตรงกลางระหว่างสองคน “ท่านอ๋องหวังเฟย เกิด
เรืองแล้ว!”

ซูเซียงหนาวไปถึงใจ ดูจากท่าทางของหลงฉีแล้วคงไม่ใช่
ว่าเกิดเรืองใหญ่อะไรนะ?

แต่จา้ วเซิงกลับกระตุกมุมปากเบาๆ คิดเงียบๆ ในใจ

กลับไปแล้วต้องให้เงินเจ้าหนุ่มนีมากขึนอีกสองส่วน! ดู
ท่าปากเล็กนีจะหวาน!

หลงฉีเห็นท่านอ๋องของตนยิมเหมือนแมว พลันรูส้ กึ ว่า

มาตรวัดความฉลาดถูกเหยียดหยามแล้ว จริงดังว่า หวัง
เฟยของเขากล่าวได้ถกู ต้อง คนมีความรักมักโง่ ดูทา่ ทาง

18
ของท่านอ๋องของเขาในตอนนีแล้ว ไม่ใช่คนโง่คนหนึง
หรือ?!

หลงฉีกระทืบเท้าอย่างใจร้อน “นายท่าน เกิดเรืองแล้ว

เกิดเรืองแล้ว ท่านได้ยินทีข้าพูดหรือไม่!”

จ้าวเซิงถึงได้สติกลับมา มองไปทางหลงฉีอย่างสับสน
“เป็ นอะไรหรือ?”

หลงฉีอยากร้องไห้ นายท่านทีฉลาดเฉลียวของเขาหาย
ไปไหนแล้ว? ตอนนีเจ้าคนโง่คนนีเป็ นเทพแห่งสงคราม
ของพวกเขาจริงหรือ? เขาไม่ตอ้ งการแล้วได้ไหม...

19
“รีบพูดมาสิ มันเกิดเรืองอะไรขึนกันแน่!” เสียงของจ้าว
เซิงเย็นเยียบ เพลิงโทสะปะทุขนในชั
ึ วพริบตา หลีฉีตกใจ
จนถอยหลังไปก้าวหนึง

หลงฉีเองก็ไม่ได้หมายจะปิ ดบังซูเซียง เหลือบมองรอบๆ

เห็นว่าไม่มีคนอืนแล้วจึงเปิ ดปากพูด “จักรพรรดิพระราช
ทานให้จีจุนอ๋องให้เป็ นองค์ชายในเชือพระวงศ์แล้ว
กระทังมารดาของเขายังได้เลือนขันเป็ นอีเมิงหวงกุย้ เฟย
ด้วย”

จ้าวเซิงขมวดคิวในทันที ในตามีเปลวเพลิงโชติช่วง เขา

และท่านพีรัชทายาทรวมถึงท่านย่าของเขาล้วนมองเรือง
นีออก เขาไม่เชือว่าท่านพ่อทีฉลาดหลักแหลมของเขาจะ
มองไม่ออก! นีมันเกิดเรืองอะไรขึนกันแน่!
20
จ้าวเซิงไม่ปริปาก ซูเซียงกลับถาม “แหล่งข่าวมาจาก
ไหน” ก่อนหน้านีนางไม่ได้ถามไม่ได้หมายความว่านาง
ไม่รูอ้ ะไรเลย เพียงแต่เวลานันนางรูส้ กึ ว่ายังไม่ใช่สามี
ภรรยากันจริงๆ จะไปยุง่ ทําไม ตอนนีจ้าวเซิงทําให้นาง
ซาบซึงใจแล้ว ในเมือสามีภรรยาเป็ นคนคนเดียวกัน แน่
นอนว่าย่อมต้องเข้าไปยุง่ แล้ว

หลงฉีมองซูเซียงด้วยความสงสัยหนึงที แต่ก็ยงั
ตอบอย่างให้ความเคารพ “เป็ นสารนกพิราบจากท่าน
รัชทายาท เพิงได้รบั มาเมือครู ่ รัชทายาทรูส้ กึ แปลก
ประหลาดเช่นกัน เชิญท่านอ๋องรีบกลับเมืองหลวงไป
หารือ” หลงฉีพดู ไปก็ยืนกระดาษทีได้รบั มาให้ซเู ซียง ไม่
ลังเลเลยแม้แต่นอ้ ย

21
ถึงแม้จา้ วเซิงจะโมโหและเป็ นกังวลอยูบ่ า้ ง แต่เห็นท่า
ทางของหลงฉีแล้วเขาก็พอใจมาก เขาเป็ นคนตามีแวว
จริงๆ ภายหลังจะให้เขาอยูข่ า้ งกายแล้ว

ซูเซียงเองก็ไม่ได้หลีกเลียง เปิ ดสารดู หลังอ่านจบแล้วก็

ส่งให้จา้ วเซิง “ข้าว่าเรืองนีมีลบั ลมคมใน เกรงว่า
รัชทายาทจะเสือมถอย หรือว่าท่านจะรีบกลับไปดู
หน่อย”

จ้าวเซิงรับสารมาอ่านเงียบๆ ไม่พดู อะไรอยูน่ าน ซูเซียง

กล่าวโน้มน้าวอย่างร้อนใจ “ท่านควรรูไ้ ว้นะ มกุฎราช
กุมารคือทุกอย่างของประเทศ มกุฎราชกุมารเคลือนไหว

22
ทําให้ประเทศเคลือนไหวด้วย!”

จ้าวเซิงเงยหน้ามองซูเซียงอย่างสงสัย เห็นเพียงความ
เป็ นกังวลและร้อนใจในดวงตาของนาง ซาบซึงจนไม่รูจ้ ะ
พูดออกมาอย่างไร ดึงซูเซียงเข้ามาในอ้อมอก “ภรรยา
ได้แต่งกับเจ้า เป็ นความสุขทียิงใหญ่ทีสุดในชีวิตข้า!”

ซูเซียงไม่รูเ้ ลยว่าเพราะเหตุใดเขาจึงกล่าวออกมาเช่นนี
แต่เห็นหลงฉีทีอยูด่ า้ นข้างก็มีสีหน้าปลืมอกปลืมใจเช่น
กัน ไม่เข้าใจสถานการณ์ หรือว่านางพูดอะไรผิดไป ดู
แล้วไม่น่าใช่เช่นกัน นีมันหมายความว่าอย่างไร?

จ้าวเซิงกอดนางอยูค่ รูห่ นึง ถึงได้กล่าว “ภรรยา เจ้าพูด

23
ถูก ข้ามิอาจให้เรืองเช่นนีเกิดขึนได้ ต่อให้เป็ นเพือท่านพี
รัชทายาทหรือว่าคนธรรมดาใต้ฟา้ นี ข้ามิอาจทําให้เจ้า
ผิดหวังได้!”

ซูเซียงยิม ประโยคนีของนางจ้าวเซิงฟั งเข้าใจแล้ว เช่นนี

ดียง!
ิ

ตอนที 604 พระพันปี ไม่เชือสิงอัปมงคลนี

24
โดยเฉพาะความในทีลึกซึงในประโยคนีของนาง ด้าน
หนึงคือแก้ไขสถานการณ์ในภายภาคหน้าให้ชดั เจน ด้าน
ทีสองคือฝังเข็มป้องกันให้จา้ วเซิงไว้ก่อน ไม่วา่ จะเกิด
อะไรขึนก็ไม่อาจแย่งชิงตําแหน่งมกุฎราชกุมาร มิเช่นนัน
จะเกิดความโกลาหลทัวทุกหนแห่ง ตอนนีดูทา่ ทางของ
จ้าวเซิงแล้ว น่าจะไม่เคยมีความคิดเช่นนีมาก่อน

เช่นนีก็ดี เช่นนีก็ดี ซูเซียงแอบถอนใจอย่างอดไม่ได้

เงียบๆ

จ้าวเซิงจูงมือซูเซียง “ไป ข้าส่งเจ้ากลับไปก่อน หลังจาก

นันค่อยกลับเมืองหลวง เจ้าวางใจได้ ข้าจะรีบกลับมา”

25
ซูเซียงไม่ได้บา่ ยเบียง เพราะนางเห็นความละอายใจที
จ้าวเซิงมีตอ่ นาง ถ้าหากว่าตอนนีแม้แต่จะส่งยังไม่ยอม
ให้เขาไปส่ง ไม่รูว้ า่ ในใจของผูช้ ายหน้าโง่คนนีจะรูส้ กึ ผิด
ขนาดไหน!

หลังจากจ้าวเซิงส่งนางกลับไปแล้ว ก็รบี เก็บห่อผ้าง่ายๆ

จากไป

สองสามีภรรยาแซ่หวังตะโกนไล่ตามจากด้านหลัง “นีๆ
ลูกเขย ลูกเขยรอก่อน รอเดียว ข้าให้เนือแผ่นเจ้าไปกิน
ระหว่างทางกลับ!”

จ้าวเซิงทําได้เพียงหยุดฝี เท้า โชคดีทีสองสามีภรรยาแซ่

26
หวังเคลือนไหวได้เร็ว ทําเนือแผ่นให้เขาห่อหนึง และยังมี
ลูกกวาดทีซูเซียงเพิงทําใหม่ ทําเป็ นห่อใหญ่ๆ ห่อหนึง

หลงฉีถือถุงห่อใหญ่นนไม่
ั รูเ้ ลยว่าจะร้องไห้หรือว่า
หัวเราะดี ครังทีแล้วทีหวังเฟยเตรียมของให้ทา่ นอ๋อง
ตอนนีมีทา่ นพ่อท่านแม่เพิมมาอีก ดีจริงๆ

เพียงแต่ครังนีพวกเขากลับเมืองหลวงไปทําธุระ ต้อง
เฆียนม้าเพิมความเร็ว ไม่ได้ไปเทียว แบกของเยอะขนาด
นีหมายความว่าอย่างไรกัน?

จ้าวเซิงไปแล้ว ด้านซูเซียงนันใช้ชีวิตผ่านวันเวลาไป
เรือยๆ หลายวันมานี นางอยูท่ ีโรงเตียมฟู่ หยวนทุกวัน

27
แรกเริมหลีฮ่าวยังทําตามความยินยอมของนางตลอด
เวลาผ่านไปก็คนุ้ ชินแล้ว ถึงแม้วา่ จะไม่ได้ตามใจมาก
เหมือนตอนแรก แต่ก็บงั คับให้ทาํ ตามไม่ได้

ทังสองคนปรึกษากับรอบหนึง ก็ตดั สินใจว่าจากเปิ ดโรง

เตียมฟู่ หยวนอีกสาขาหนึง

สถานทีตังอยูท่ างตะวันออกของเมือง ไม่ได้เจริญรุง่ เรือง

และก็ไม่ได้หา่ งไกลความเจริญ สรุปก็คือไม่ได้ดีและก็ไม่
ได้แย่ สามารถหาสถานทีทีเหมาะสมได้ในช่วงเวลาอัน
สัน ซูเซียงก็พอใจแล้ว

ด้านซูเซียงนันยุง่ เจริญรุง่ เรือง วังหลวงทีเมืองหลวงนัน

28
สถานการณ์กลับอึมครึม แรงกดอากาศทําให้คนแทบ
หายใจไม่ออก

พระพันปี อาวุโสอดไม่ได้ทีจะทุบของทีอยูใ่ นมือ เรียกหา

ลูกชายคนโง่ของตนเอง! ถ้าหากไม่เห็นว่าจ้าวเซิงและ
รัชทายาทเคารพความสัมพันธ์ฉนั พีน้อง ทําเรืองอะไรก็
ปรึกษา เกรงว่านางจะต้องโมโหตายแล้ว!

พูดถึงพีน้องร่วมท้องเคารพซึงกันและกัน ภายนอก
แสดงออกว่าประชดประชันกัน ทังสองคนเจอกันทีไรต้อง
มีหยิกกัน แต่พระพันปี อาวุโสเป็ นใคร เขารูว้ า่ จ้าวเซิง
และรัชทายาทสองคนนีนัน ไม่เจอกันก็คิดถึง เจอกันก็กดั
กัน แต่วา่ เมืออยูต่ รงหน้าเรืองใหญ่ ทังสองคนก็มีใจเป็ น
หนึงเดียวกัน
29
“ดูสวิ า่ ท่านพ่อโง่ของเจ้ากําลังทําอะไรอยู่ หรือว่ากําลัง
มัวสุมอยูใ่ นวังคนเลวนัน?!” พระพันปี เป็ นคนทีมีเมตตา
แต่ผหู้ ญิงทีกินคนแล้วไม่คายกระดูกออกมาในวังหลวง
ยังสามารถยิมจนถึงท้ายทีสุด นังอยูใ่ นตําแหน่งพระ
พันปี ก็ไม่ใช่คนธรรมดาเช่นกัน

ตอนนีสีหน้าของพระพันปี นนกลั
ั ดกลุม้ กําชับกับจ้าวเซิง
ทีอยูด่ า้ นข้าง

สตรีคนนันไม่ซือตรง บอกว่าตนฝันเห็นนิมิตสวรรค์อะไร
นัน กล่าวว่าแผ่นดินต้าซ่งจะเจริญก้าวหน้าต่อไปพันปี
หมืนปี และยังบอกว่าเกิดแสดงสว่างประหลาดโชติช่วง

30
ทางทิศไหน ทําให้บงั เกิดนิมิตหมายอันดี

ผลเป็ นดังคาด ยังไม่ถงึ สองวันทางด้านนันก็มีคนรีบมา

ส่งข่าว บอกว่าเกิดก้อนหินประหลาด ด้านบนสลักวัน
เกิดแปดตัวของจีจุนอ๋องไว้พอดิบพอดี

จักรพรรดิหน้าบาน ไม่เพียงประทานยศให้มารดาเขา
เป็ นอีเมิงหวังกุย้ เฟย อีกทังยังยกจีจุนอ๋องให้เป็ นองค์
ชาย แค่นีก็แล้วไปสิ ถึงกับตําหนิรชั ทายาททีท้องพระโรง
หลายครา จ้องจับผิด บอกว่านีไม่ดีนนไม่
ั ดี ทําให้
ตําแหน่งรัชทายาทสันคลอน

ถ้าหากไม่กงั วลถึงเงินและอํานาจทางการทหารที

31
รัชทายาทและจ้าวเซิงมี เขาเกรงว่าคงปลดรัชทายาทลง
ไปนานแล้ว

ทีจริง นิมิตหมายบนฟ้าอะไรนัน พระพันปี จงึ ไม่เชือสิง

อัปมงคลนีอย่างมาก!

32
ตอนที 605 ร่วมมือวางแผนทําร้ายผูอ้ ืน

จริงดังคาด พระพันปี คิดถูก ด้านจักรพรรดิและอีเมิงหวัง

กุย้ เฟยกําลังตระกองกอดกันอยูบ่ นเตียงสภาพเสือผ้าไม่
เรียบร้อย กําลังปรึกษากระซิบกันอย่างเป็ นส่วนตัวว่าจะ
ทําอย่างไรจึงจะตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างจ้าวเซิง
และรัชทายาทได้ ขอแค่มีคนหนึงเข้มแข็ง คิดว่าจะสัน
คลอนรัชทายาท นันยิงเป็ นเรืองทีเป็ นไปไม่ได้

ไม่รูว้ า่ อีเมิงหวังกุย้ เฟยเป่ าลมอะไรข้างหูจกั รพรรดิ ใบ

หน้าของจักรพรรดิจงึ ได้มีความโกรธชัดเจน “สองคนนัน
ไม่เชือฟั ง แสดงท่าทางเอะอะโวยวาย ลับหลังเหมือนดี
กับอีกคน เกรงว่าคงไม่มีใจสวามิภกั ดินานแล้ว! วางแผน
ทําร้ายข้า! รวมตัวกันทําร้ายข้า!”
33
อีเมิงหวังกุย้ เฟยพูดปลอบใจอย่างนิมนวลอยูข่ า้ งๆ
แสดงท่าทีเหมือนช่วยจ้าวเซิงและรัชทายาทพูด ทีจริงทุก
ประโยคทีพูดออกมาล้วนทิมแทงไปทีแผลเจ็บปวดของ
จักรพรรดิ ทําให้จกั รพรรดิยงกริ
ิ ว

หลังจากจ้าวเซิงกลับมาแล้วก็สง่ คนไปสอดแนมทีวังอี
เมิงหวังกุย้ เฟย ตอนนีถ่ายทอดเข้าหูจา้ วเซิงทุกคํา และ
ค่อยๆ ส่งต่อไปยังรัชทายาทและพระพันปี เป็ นระยะๆ
ด้วย

พระพันปี กริวจนเช็ดนําตา กล่าวขออภัยบรรพบุรุษของ

จ้าวเซิง ถึงได้ให้กาํ เนิดลูกทรพีคนนีออกมา

34
อีเมิงหวังกุย้ เฟยก็เป็ นคนทีมีความสามารถหนึงคน ก่อน
หน้านี เหมือนวิญญาณจําศีลอยูใ่ นซอกหลืบ ท่าทาง
หน้าดํามืดอยูท่ กุ ทีทุกเวลาไป ตอนนีนางยิมได้แล้ว แต่
ตอนนียิมแล้วเหมือนงูพิษทีกําลังจ้องเหยือ ยิงทําให้คน
อืนหนาวไปทังกาย

ตอนนีเองคนสอดแนมก็เข้ามา พระพันปี เช็ดนําตาแผ่

รังสีอาํ มหิต “พูด ข้าทีน่าสงสารยังมีอะไรทีไม่เคยผ่านมา
บ้าง เจ้าพูดให้ขา้ ฟั งอย่าให้ตกหล่นแม้แต่คาํ เดียว เจ้าโง่
นันมันทําอะไรอีกแล้ว!”

คนรายงานมองรัชทายาทและจ้าวเซิงหนึงที เห็นทังสอง
คนพยักหน้า จึงคุกเข่าลงบนพืนดังตุบโขกศีรษะสองครัง
35
ถึงได้ตดั สินใจเอ่ยปาก “พระพันปี โปรดประทานอภัย ข้า
น้อยมิใช่องครักษ์จากราชสํานัก แต่เป็ นองครักษ์ชดุ ดํา
ของรัชทายาทและเทพแห่งสงคราม!”

พระพันปี นิงไปพักหนึง มองมาทางจ้าวเซิงและ

รัชทายาทอย่างสงสัยสองครา ทังสองคนทําหน้าตาเป็ น
ปกติ ไม่มีตรงไหนทีไม่เหมาะสม ขมวดคิว เปลียนมา
กล่าวกับคนด้านล่าง “ฐานะของเจ้าคืออะไรข้าคร้านจะ
สนใจ รีบพูดมาว่ามันเกิดอะไรขึนกันแน่!”

มีชวขณะหนึ
ั ง พระพันปี เองก็เคยสงสัยว่า หรือว่าจ้าวเซิง
และรัชทายาทกําลังร่วมมือกันทําเรืองบางอย่าง แค่คิด
แล้ว ก็คือว่าคงเป็ นไปไม่ได้ จ้าวเซิงและรัชทายาทนาง
เองก็เห็นมาตังแต่ยงั แบเบาะ จะทําเรืองเช่นนันได้อย่าง
36
ไร อีกทังถ้าหากเป็ นเช่นนี พวกเขาคงไม่ยินยอมให้คน
ตรงหน้าเปิ ดเผยตัวตนแน่

องครักษ์ชดุ ดํามองรัชทายาทและจ้าวเซิง เห็นเจ้านายทัง

สองพยักหน้าให้ จึงได้ตดั สินใจเปิ ดปากพูด “รายงาน
พระพันปี เหนียงเหนียง แผนผังการทหารถูกขโมยไปเมือ
หลายวันก่อน ถึงแม้วา่ วันนีจะหากลับมาได้แล้ว แต่ขา้
น้อยสงสัยว่าความลับได้รวไหลออกไปแล้
ั ว”

องครักษ์ชดุ ดํานําผ้าพับผืนหนึงทีเป็ นภาพวาดแผนที

การเดินหมากให้พระพันปี “เชิญพระพันปี ดู ถึงแม้วา่
แผนทีนีจะไม่ใช่ทงหมด
ั แต่เป็ นความลับของส่วนทหาร
ทางตะวันออกของพวกเรา ถ้าไม่ใช่วา่ แผนทีความลับทัง
แผ่นถูกแพร่งพรายออกไปคงไม่มีคนรูช้ ดั เจนขนาดนี”
37
พระพันปี ดเู สร็จแล้วจึงยืนแผ่นผ้าให้จา้ วเซิงและ
รัชทายาท ทังสองคนมองแค่ปราดเดียว หัวคิวก็คอ่ ยๆ
ขมวดเข้าหากันเบาๆ เปิ ดปากถามพร้อมกัน “เจ้าหามัน
ได้ทีไหน”

ทังสองคนถามเป็ นเสียงเดียว ทําให้พระพันปี อดไม่ได้ที

จะชําเลืองตามอง หลานสองคนนีนีแน่นอนจริงๆ ล้วน
กล่าวว่าในครอบครัวจักรพรรดิไร้ความรูส้ กึ พีน้องโกรธ
กัน แต่สองคนนีกลับเหมือนเป็ นคนคนเดียวกัน คนบาง
คนแสดงออกว่าความสัมพันธ์ดีแต่ก็แค่เป็ นการแสดง
ถูกคนอืนมองทะลุปรุโปร่งได้โดยง่าย แต่ จ้าวเซิงและ
รัชทายาทนันไม่เหมือนกัน สองคนนีใช่เลย อีกฝ่ าย
กะพริบตาก็รูแ้ ล้วว่าต้องการทําอะไร

38
องครักษ์ชดุ ดําไตร่ตรองอยูค่ รูห่ นึงถึงเงยหน้ามองพระ
พันปี “ตอบคําถามของพระพันปี และนายท่านทังสอง
ของสิงนีข้าพบทีตําหนักองค์ชายจี พวกเราเพือทีจะไม่
แหวกหญ้าให้งตู ืนจึงคัดลอกมาแค่สว่ นหนึง แผนทีทัง
หมดยังอยูใ่ นตําหนัก ข้าน้อยรอรับคําสังพระพันปี และ
นายท่านทังสอง ว่าควรจะจัดการอย่างไรดี?”

“จัดทัพรอจังหวะบุกโจมตี” พระพันปี ยงั ไม่พดู อะไรเลย

จ้าวเซิงและรัชทายาทพูดพร้อมกันเป็ นเสียงเดียวอีกแล้ว

39
ตอนที 606 พีน้องพร้อมใจ สามัคคีคือพลัง

ก่อนหน้านีพระพันปี เก็บกักไฟโทสะไว้เต็มท้อง โกรธจน

ปวดตับ ตอนนีกลับหัวเราะเหอะๆ ออกมา กล่าวอย่าง
ลึกซึง “ทีแท้พีน้องพร้อมใจ สามัคคีคือพลัง”

นิงไปถึงได้กล่าวปลอบคนข้างล่าง “เจ้าไปก่อนเถอะ
เรืองทีเหลือข้าปรึกษากับรัชทายาทและเทพแห่งสงคราม
เสร็จแล้วค่อยตัดสินใจ พวกเจ้าไปดูลาดเลาก่อน ไม่มี
เรืองอะไรก็พอ”

40
องครักษ์ชดุ ดําโขกศีรษะให้พระพันปี หนึงที หลังจากนัน
ก็ทาํ ความเคารพจ้าวเซิงและรัชทายาท หันกายจากไป

จนคนจากไปแล้ว พระพันปี ก็มองจ้าวเซิงและรัชทายาท

เหมือนยิมแต่ก็ไม่ยมิ “ลับหลังพวกเจ้าทังสองคนคิดจะ
ทําอะไรกัน ยังคิดจะโกหกยายแก่อย่างข้าอีก นีอะไร แม้
แต่องครักษ์ลบั ยังใช้รว่ มกัน?”

รัชทายาทหัวเราะหน้าเหยเก “ท่านย่า ก็มนั หมดหนทาง

แล้วนี ท่านเองก็รู ้ ในวังหลวงเกิดเรืองราววุน่ วายต่อเนือง
ถ้าไม่ระวังสักเล็กน้อยก็ตกลงไปอยูใ่ นกับดักของผูอ้ ืน ข้า
ย่อมต้องมีคนรับช่วงต่อให้ตวั เองสิ”

41
พระพันปี ปรายตาเอ็ดเขา “รูส้ กึ ว่าเซิงเอ๋อร์จะเป็ นคนรับ
ช่วงต่อจากเจ้าสินะ?”

“เอาละ เห็นพวกเจ้าสองพีน้องมีความรูส้ กึ ดี ยายแก่

อย่างข้าก็วางใจ ท่านพ่อของพวกเจ้าเป็ นคนไม่ได้เรือง
ถ้าเกิดเรืองจริงๆ ทังประเทศคงไม่แคล้วต้องพึงพาเจ้า
สองพีน้อง”

ประโยคนีของพระพันปี มีความหมายลึกซึง ไม่เพียงแต่

ปลุกเรียกสติทงสองคนว่
ั าเป็ นตักแตนทีถูกเชือกผูกมัด
เส้นหนึง และมีความหมายให้จดั การลงโทษจักรพรรดิ
ในเมือไม่เหมาะสมจะเป็ น เช่นนันก็เปลียนคนขึนไปแทน
เสีย นางไม่เชือว่า หลานทังสองคนของตัวเองร่วมมือกัน
แล้วจะควบคุมสถานการณ์ไม่ได้! หึ!
42
พระพันปี มองทังสองคนแล้วก็ถอนใจ “ตอนนีความ
สัมพันธ์ของพวกเข้านันดี แต่ถา้ เกิดความขัดแย้งเรืองผล
ประโยชน์ขนมาเมื
ึ อใด พวกเจ้าจะยังเป็ นเช่นเดิมหรือ
ไม่?”

เดิมพระพันปี พดู ประโยคนีเพียงเพือทดลองใจเท่านัน ดู

ว่าหลานทังสองจะมีความคิดอย่างไร กลับคิดไม่ถงึ ว่าทัง
สองคนจะทําหน้างงงวย เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า สุดท้าย
ก็ถามออกมาเป็ นเสียงเดียวกัน “ขัดแย้งเรืองผล
ประโยชน์อะไร?”

เอาละ พระพันปี รูส้ กึ ว่าเลือดจุกอยูท่ ีคอหอย แต่ก็รูส้ กึ

อารมณ์ดีมาก มองท่าทีของหลานทังสองคนน่าจะไม่ได้
43
มีความคิดถึงขันนัน เป็ นเช่นนีนีดียง!
ิ

คนหนึงสามารถปกครองประเทศ อีกคนปกปั กรักษา

ประเทศได้ ของเพียงแค่พีน้องร่วมแรงร่วมใจ แผ่นดินต้า
ซ่งนีผืนนีก็จะสูงตระหง่านมันคงดุจขุนเขาไม่มีวนั ทลาย!

ทันใดนัน พระพันปี ก็รูส้ กึ ว่าลูกชายของตนนันทําเรืองโง่

เหล่านันออกมาได้ก็ไม่น่ากลุม้ ใจแล้ว

ทังสามคนปรึกษากันอยูใ่ นห้องลับของพระพันปี รูส้ กึ ว่า

เรืองนีจะต้องมีลบั ลมคมในอืนแน่ เพียงชัวเวลาเดียว
เดียวนันยังพูดออกมาไม่ได้

44
ทังสามคนทําได้เพียงแบ่งหน้าทีกันรับผิดชอบ แบ่งงาน
ต่างๆ ให้เรียบร้อย

ตําหนักกลางไม่มีหลัง พระพันปี ทาํ ได้เพียงเก็บตรา

ประทับไว้กบั ตัว ดูแลตําหนักหลัง ป้องกันไม่ให้อีเมิงหวัง
กุย้ เฟยทําเรืองโง่ๆ และมองเหล่าผียวยวนทั
ั งหลายนัน
หลีกเลียงพวกนาง ลงโทษปั ญหาทีไรทําให้สมองของ
นางแทบหลุดแล้ว!

ตอนนีรัชทายาทอยูบ่ นสถานทีต่อสูท้ างสังคม จักรพรรดิ

มองว่าเขาไม่ได้เรือง ดังนันเขาจึงพิจารณาตัวเองอยูใ่ น
ตําหนัก ปิ ดประตูไม่ออกมา ปรึกษาแผนการกับองครักษ์
ลับรวมถึงจ้าวเซิงเงียบๆ

45
แต่จา้ วเซิงนัน นอกจากปรึกษากับรัชทายาทแล้วยังไป
จัดการเรืองบางอย่างด้วย อย่างไรเสียองครักษ์ลบั ของ
รัชทายาทนอกจากรัชทายาทจะสามารถสังเคลือนไหว
ได้แล้วนันยังมีเขาอีกคนทีสังการได้ ตอนนีท่านพี
รัชทายาทไม่สามารถผลีผลามได้ จึงทําได้เพียงให้เขา
ออกหน้าแทน

พวกเขาทําเรืองอย่างระมัดระวังมากเป็ นพิเศษไม่ให้เกิด
ความเคลือนไหวรุนแรง แต่จกั รพรรดิพบแล้วว่าพวกเขา
มีความเคลือนไหวเล็กน้อย ตําหนิรชั ทายาทในท้องพระ
โรง รวมถึงเสนอยกเลิกตําแหน่งรัชทายาท ถ้าหากจ้าว
เซิงไม่ไปสร้างสัมพันธ์ทีดีกบั นายทหารและข้าราชการไว้
ก่อนแล้ว ตําแหน่งรัชทายาทในตอนนีเกรงว่าจะต้องตก

46
ไปอยูท่ ีองค์ชายจีแน่ๆ

มีขา้ ราชการคนหนึงลากจ้าวเซิงมาถามว่าสถานการณ์
เป็ นอย่างไรกันแน่ แต่รูส้ กึ ได้อย่างชัดเจนเลยว่ามีสายตา
คอยจ้องมองอยู่ จ้าวเซิงจึงทําได้เพียงกระซิบข้างหูเบาๆ
“มกุฎราชกุมารมิอาจบุม่ บ่าม!”

ประโยคนีภรรยาเป็ นคนบอกเขา ตอนนีสถานการณ์ตงึ

เครียดเขาไม่อาจพูดอะไรมากได้ แต่คนทีสามารถลาก
เขามาถามคําถามได้จะต้องเป็ นคนสนิททีเขาไว้ใจเท่า
นัน อีกทังล้วนไม่ใช่คนโง่ จ้าวเซิงพูดแค่ประโยคนี
ประโยคเดียว เขาก็เข้าใจแล้ว

47
ตอนที 607 เลวร้ายทีสุดก็แตกหักกันไป ใครจะกลัวใคร
กันแน่

48
ก่อนหน้าบางครายังเคยสงสัย เป็ นไปได้หรือไม่ทีจ้าวเซิง
อาจมีความคิดอะไรบางอย่างต่อตําแหน่งนัน ดังนันพวก
เขาจึงไม่คอ่ ยเคลือนไหวใหญ่โต เอาแต่คอยมองดูอยู่
ตลอด ทว่าหลังได้วาจานีของจ้าวเซิงคนทังหลายก็ลว้ น
ได้กินยาสงบใจ รูว้ า่ ควรทําอย่างไรแล้ว

หลังจากนันต่อมา ขุนนางผูน้ ีติดต่อสัมพันธไมตรีไปทัว

ทุกสารทิศว่าต้องรักษาตําแหน่งขององค์รชั ทายาทไว้ให้
ได้ คนสนิทของรัชทายาทย่อมมิจาํ เป็ นต้องเอ่ย คนของ
จ้าวเซิงก็ออกหน้าสมาคมคนของรัชทายาทเช่นกัน รวม
ถึงผูท้ ีค่อนข้างเป็ นกลางไม่เลือกข้างแต่มงุ่ มันรักษา
ความมันคงของบ้านเมืองก็ยืนอยูร่ ว่ มด้วย ไม่วา่ อย่างไร
ราชสํานักก็ไม่อาจโกลาหลได้ ชาติบา้ นเมืองมิอาจ
วุน่ วายได้!

49
กองกําลังไตรภาคีรว่ มชุมนุมกันในสนามรบ หารือถึงวิธี
การ ถึงขันยังได้รบั ราชสาส์นลับจากพระพันปี วา่ ถึงยาม
จําเป็ น รักษาชาติ ไม่รกั ษาคน!

ทุกคนยิงเหมือนได้กินยาสงบใจ พระพันปี ก็ตรัสไว้แล้ว

ยังมีออ๋ งแห่งสงครามคุม้ ครองอยู่ สุดวิสยั แล้วก็ผลักดัน
รัชทายาทขึนสูต่ าํ แหน่งนันทันที ให้รูไ้ ปว่าใครกลัวใคร
กันแน่!

วันรุง่ ขึนเป็ นการประชุมเข้าเฝ้าอีกครัง จักรพรรดิเสนอให้

ปลดรัชทายาทแล้วแต่งตังมกุฎราชกุมาร ราชสํานักสัน
สะเทือนทุกคนต่างไม่เห็นชอบ คนขององค์รชั ทายาทกับ
จ้าวเซิงลุกออกมา บังคมทูลว่าท้องพระคลังครึงหนึงและ
50
อํานาจกองทัพล้วนอยูใ่ นมือองค์รชั ทายาทและอ๋องแห่ง
สงคราม หากองค์จกั รพรรดิบมุ่ บ่ามไม่ยงคิ
ั ด ทุกคนก็จะ
ไม่เกรงพระทัย กลุม่ สายกลางเองก็ลกุ ขึนเช่นกัน บังคม
ทูลว่าพระพันปี มีราชโองการลับ ขอจักรพรรดิทรง
ตระหนักไตร่ตรองพระองค์เอง ประเทศชาติมิอาจขาด
กษัตริยแ์ ม้แต่วนั เดียว กระนัน…

จักรพรรดิยงทรงกริ
ิ ว ตรัสว่าผูใ้ ดกล้าโต้แย้งจักประหาร
มันผูน้ นเก้
ั าชัวโคตร ! กระทังยังพาอีเมิงกุย้ เฟยเข้ามา
ร่วมการประชุมว่าราชการอย่างเปิ ดเผยออกหน้าออกตา
นังบนเก้าอีมังกรของพระองค์

นีมิตอ้ งเอ่ย เดิมทีปฎิกิรยิ าของกองกําลังทังสามฝ่ ายก็

รุนแรงอยูแ่ ล้ว แม้แต่เหล่าอํามาตย์ผอู้ าวุโสทีเป็ นกลาง
51
มาโดยตลอดก็ลว้ นทุกข์ใจเต็มหน้า ประณามเซ็งแซ่
ประหนึงแม่ไก่ขนั ยามเช้า นําพาภัยพิบตั ิมาสูช่ าติ
ราษฎร!

แต่นนจะมี
ั ประโยชน์อะไร? ถ้อยคําทีจักรพรรดิตรัสออก
มาเหมือนถ่มนําลายตอกตะปู คิดอยากให้เขาเก็บคืนไป
ก็เมือเจ้าหยิบชีวิตมาขยี!ไม่ถงึ ยามสุดวิสยั จวนตัว ใคร
จะยินยอมเอาความวุน่ วายของบ้านเมืองมาล้อเล่น?

ขุนนางทัดทานหลายคนและอัครมหาเสนาบดีซา้ ยขวา
ทยอยพากันร้องขอจักรพรรดิให้ถอนพระราชโองการ
มกุฎราชกุมารมิอาจบุม่ บ่ามแต่งตัง ท้ายทีสุดหมดหน
ทางจริงแท้แล้ว อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายผูช้ ราและใต้
เท้าขุนนางทัดทานสองคนพุง่ ชนเสา หัวแตกเลือดอาบ
52
ในทันที

ตอนสํานักหมอหลวงกําลังรีบมา ใต้เท้าขุนนางทัดทาน
ทังสองก็เข้าชนเสียชีวิตคาทีแล้ว อัครมหาเสนาบดี
อาวุโสเนืองด้วยอายุมากแล้ว อารามตืนเต้น เท้าคาด
เคลือนไปเล็กน้อยไม่ชนเข้าถึงแก่ชีวิต แต่โลหิตสีแดงสด
สาดกระจายไปบนท้องพระโรง เป็ นทีน่าสยดสยองอย่าง
ยิง

จักรพรรดิทอดพระเนตรเห็นโลหิต ในพระเนตรวิงเวียน
เล็กน้อย ฉับพลันทันใดพระองค์ก็ราวกับตืนขึนจากฝัน
ลุกขึนจากเก้าอีมังกรดังฉับ สาวเท้าพุง่ ไปยังท้องพระโรง
กอดอัครเสนาบดีอาวุโสไว้ในอ้อมอก “พระอาจารย์ พระ
อาจารย์ผมู้ ีพระคุณ…”
53
จักรพรรดิฉงนใจ นีมันเกิดเรืองอะไรกันแน่? เพียงเห็นมือ
ของตนเปรอะเปื อนไปด้วยเลือดสด ทัวทังกายของเขาถึง
กับตกใจสะดุง้ โหยง เหตุการณ์ฉากแล้วฉากเล่าทีบังเกิด
ขึนในช่วงหลายวันมานีวนซําภายในสมองของเขาราว
กับฉายภาพยนตร์

จักรพรรดิตะโกนอย่างคลุม้ คลัง “เชิญหมอหลวง! รีบ

เชิญหมอหลวงมา! เซิงเอ๋อร์ รีบไปพาเจ้าสิงชรานันกลับ
มา! เร็ว! ” จากนันก็ครําครวญรําไห้กอดอัครมหา
เสนาบดีฝ่ายซ้าย เอาแต่ตะโกนว่าพระอาจารย์ผมู้ ีพระ
คุณ

อีเมิงกุย้ เฟยซึงเดิมทีนงบนเก้
ั าอีมังกรร่วมกับองค์
54
จักรพรรดิ บัดนีล้มกองตัวสันอยูบ่ นพืน จบกัน จบกัน ไม่
ว่าสิงใดก็จบสินแล้ว มิใช่บอกว่าฤทธิยานันได้ผลดีมาก
หรอกหรือ ต่อให้ไม่ได้ผลแล้วก็ยงั มีไสยเวทย์อะไรนันไม่
ใช่หรือ? หมอผีนนเก่
ั งกาจมากมิใช่หรือ?

จักรพรรดิจะฟื นสติขนมาเวลานี
ึ ได้อย่างไร ประเดียวบุตร
ชายของนางก็จะได้เป็ นรัชทายาทอยูแ่ ล้ว ภายหลังนาง
ทําให้ไอ้แก่นีตาย ลูกชายนางก็จะได้ขนเป็
ึ นจักรพรรดิ
แล้ว! เหตุใดจึงเกิดข้อผิดพลาดในเวลานีได้ เป็ นไปได้
อย่างไร เป็ นไปได้อย่างไร? !

บัดนีใบหน้าของอีเมิงกุย้ เฟยดุรา้ ยน่าหวาดกลัว แต่นาง

ล้มอยูต่ รงหลังโต๊ะ ถูกโต๊ะมังกรใหญ่โตบดบังไว้ ผูใ้ ดก็
มองไม่เห็น
55
ลมคาวฝนโลหิตพัดสาดบนท้องพระโรง ทางด้านซูเซียง
เองก็มิได้ไปไหนไกล ทีจริงซูเซียงก็เป็ นคนทีพอเข้าใจ
เรืองฮวงจุย้ อยูบ่ า้ ง ทีแรกนางกับชุ่ยหลิวไปดูทีนาทีพระ
พันปี พระราชทานให้แก่นางแต่กลับรูส้ กึ ว่าทีนาผืนนันมี
อะไรบางอย่างไม่ถกู ต้อง ลมหายใจแผ่วๆบางอย่างพ่น
ออกมา ทําให้ทงร่
ั างของนางขนลุกชัน คนทังสองตามหา
อยูพ่ กั ใหญ่ในทีสุดก็พบหุน่ ไม้ตวั หนึงอยูใ่ นซอกมุม บน
ตัวมัดด้วยด้ายสีแดง ด้านหลังซ่อนช่วงเวลาตกฝากชือ
หนึงไว้

56
ตอนที 608 บังเอิญพบเจอไสยเวทย์ชวร้
ั าย

หลังซูเซียงเห็นแล้วหัวคิวก็ขมวดขึนมาทือๆ ตัวอักษร
เวลาตกฝากนีนางไม่รูจ้ กั แต่รูว้ า่ ไม่ใช่สงดี
ิ อย่างแน่นอน
อีกทังทีอยูข่ องสิงนียังอยูบ่ นหางมังกร!

ถูกต้อง ทีดินผืนนีเป็ นชีพจรมังกร[1]แห่งหนึง เป็ นส่วน

หางของชีพจรมังกรพอดี นีแท้จริงหมายความว่าอย่าง
ไร? มีคนคิดจะเล่นตุกติกในราชวงศ์หรือ?

ซูเซียงไม่รูจ้ กั เวลาเกิดตกฝากอันนีแต่ช่ยุ หลิวกลับ

กระจ่างชัด นีเป็ นเวลาตกฝากขององค์จกั รพรรดิ!

57
นําเวลาตกฝากของจักรพรรดิฝังไว้ตรงหางมังกรและซํา
ยังเป็ นสถานทีพลังหยินหนาวเย็นพอดี เช่นนันมิใช่ตงใจ
ั
จะวางจักรพรรดิในตําแหน่งคนตายหรอกหรือ? ต่อให้
พระวรกายของจักรพรรดิไม่ทรุดโทรมแต่อาจทําร้าย
ประสาทให้ผิดปกติ น่ากลัวเกินไปแล้ว ใครเป็ นคนทํากัน
แน่?

ในขณะทีซูเซียงกําลังจับตุ๊กตาไม้มดั ด้วยด้ายแดงนอน
แน่นิงตัวนัน คิดไม่ถงึ ว่าชายชราเห็นแก่กินผูน้ นจะคว้
ั า
แย่งไป จากนันหักตุ๊กตาตัวนันออกเป็ นสองท่อนทันที
ด้วยใบหน้าเต็มเปี ยมความกลัดกลุม้ โยนมันลงพืน
แล้วกระทืบต่ออีกหลายครัง ซํายังถ่มนําลายลงด้านบน
“ไอ้ชาติหมา! ใครมันกล้าปองร้ายพีน้องข้า? ข้าจะเผา
มันให้วอด ไอ้ลกู เต่า! ”

58
ชุ่ยหลิวเห็นชายชราก็ยกนิวมือชีไปยังเขาด้วยความ
ประหลาดตกใจ “ท่าน ท่าน ท่านมาอยูท่ ีนีได้อย่างไร?”
ชุ่ยหลิวมิได้สงสัยการกระทําของชายชรา แต่ตระหนก
ตกใจมากจริงๆ ชายชราหนังเหนียวผูน้ ีมาปรากฎตัวอยู่
ทีนีได้อย่างไร?

ชายชรามิได้พดู จา กลับหยิบแท่งจุดไฟออกมาหันไป
กล่าวกับเด็กน้อยทีอยูด่ า้ นข้าง “เจ้าหลานชาย รีบไปหา
กิงไม้ทอ้ มาหน่อย ข้าจะเผาของชัวร้ายนีเสีย ไอ้หน้าไหน
มันกล้าแตะต้องพีน้องข้า ข้าจะให้มนั ร้องขอชีวิตก็ไม่ได้
ร้องขอให้ตายก็ไม่ยอม! ”

ซูเซียงเบิกตาอ้าปากค้างมองฉากนี แม้นจ้าวเซิงบอก
59
นางแล้วว่าชายชราผูน้ ีเป็ นตัวป่ วนช่างเซ้าซี จักรพรรดิ
เห็นความสําคัญเขาถึงสามส่วน แต่มกั มีหน้าตาเป็ นมิตร
เปี ยมเมตตาอยูเ่ สมอ แต่ไรมาไม่เคยอารมณ์เสีย นอก
จากยึดมันเรืองการกินมากเป็ นพิเศษแล้วอย่างอืนเขาก็
ดีมาก บัดนีกลับก่อไฟเสียใหญ่โตขนาดนี ดูทา่ เขาจะ
โกรธเข้าแล้วจริงๆ

โดยรวดเร็วเด็กน้อยคนนันก็นาํ กิงไม้ทอ้ มาเรียงขึนเป็ น

กองเพลิง ชายชรานําตุ๊กตาไม้มดั ด้วยด้ายแดงตัวนัน
โยนเข้าไปในกองไฟเผาจนมอดไหม้หมดสิน จากนันคว้า
ขึนมาโปรยไปตามลม ลอยไปทางทิศตะวันออก ในปาก
ยังท่องพึมพํา

ตามมากับภาษาทีฟั งไม่เข้าใจประโยคนันของเขา ซูเซียง

60
เพียงรูส้ กึ ว่าวิงเวียนศีรษะรุนแรง ชุ่ยหลิวเห็นท่าไม่ดี รับ
ซูเซียงเข้ามาในอ้อมแขน ใช้มือกดชีพจรมนุษย์ของนาง

ซูเซียงเองก็ไม่ง่ายนักกว่าจะคงสติให้ตงมั
ั น รูส้ กึ ในสมอง
ชาเป็ นระลอก เบืองหน้าดวงตามีหมูด่ าวกะพริบวิบวับ
รูส้ กึ เหมือนวิญญาณตัวเองใกล้จะหลุดออกจากร่างนี
อย่างไรอย่างนัน

หลังชายชราท่องจบแล้วจึงหันศีรษะกลับมา มองซูเซียง
แล้วคิวขมวดเข้าหากันแน่น สีหน้าเขียวสลับขาว ท้ายที
สุดจึงเค้นออกมาหนึงประโยค “เจ้ามากับข้า! ”

ซูเซียงพลันมีลางสังหรณ์บางอย่าง ส่งสายตาขอความ

61
ช่วยเหลือไปทางชุ่ยหลิว ทว่าชุ่ยหลิวกลับโบกมือให้นาง
เอ่ยเสียงเบา “อย่าได้กงั วลใจ เขาจะไม่ทาํ ร้ายท่าน”

ชุ่ยหลิวพูดประโยคนีก็มีเค้าความ ชายชราผูน้ ีจิตใจดีแน่

แท้ นอกจากตะกละไปหน่อย ขีเซ้าซีไปหน่อย ก็ไม่เห็น
โรคประสาทอืนใดของเขาแล้ว อีกทังเขายังมีความ
สัมพันธ์ไม่ธรรมดากับองค์จกั รพรรดิ ยังจําได้วา่ มีอยูค่ รา
หนึง นางสนมในวังหลวงทะเลาะเบาะแว้งจนทําร้ายถึง
องค์หญิงน้อยพระองค์หนึง ตอนนันชายชราผูน้ ีโกรธจน
จับสนมทีลงมือนางนันหักคอ กรีดข้อมือใช้เลือดของตัว
เองทุกวันเป็ นเวลาสีสิบเก้าวัน[2]ไม่ง่ายนักกว่าจะช่วย
ชีวิตองค์หญิงน้อยพระองค์นีไว้ได้

ส่วนเจ้านายบ้านนางแม้มาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด
62
ความลับยิงใหญ่เช่นนีไม่อาจเปิ ดเผยออกไปได้เด็ดขาด
แต่เจ้านายบ้านนางเป็ นคนจิตใจดี แต่ไรมาไม่เคยทํา
ร้ายคน อย่างไรชายชราผูน้ ีก็มีเหตุผล ไม่มีทางทําอะไร
เจ้านายบ้านนางแน่นอน

มาถึงจวนท่านหญิงแต่งตัง ชุ่ยหลิวส่งคนทีทํางานอยู่
ด้านในออกไป หลังจากมันใจแล้วว่าปลอดภัยจึงกล่าว
กับคนทังสอง “ท่านราชครู นายหญิง พวกท่านมีวาจา
อันใดก็รบี พูดกัน กลัวจะมีคนนอกเข้ามา”

ราชครู? ซูเซียงประหลาดใจไปในพริบตา ชายชราเห็น

แก่กินแบบนีทําไมจึงนังอยูบ่ นตําแหน่งราชครูได้? แต่นกึ
ไปถึงเพียงคําไม่กีคําของเขาก็ทาํ ให้ตนวิงเวียนตาลายได้
แล้ว ก็ดทู า่ จะเก่งกาจมีความสามารถจริงๆ
63
------

[1] ชีพจรมังกร หรือหลงม่าย (龙脉) เป็ นชือเรียก

สภาพภูมิประเทศเทือกเขาตามหลักฮวงจุย้ ของจีน ใช้
วิเคราะห์วา่ พืนทีตรงนันมีหลักฮวงจุย้ ดีหรือเลว

[2] สีสิบเก้าวัน (七七四十九天) หรือ 7-7-49

เลข 49 เป็ นเลขยกกําลังของเลข 7 มักพบในนิทานพืน
บ้านของจีน และพิธีกรรมทางศาสนาทังเต๋าและพุทธใน
วัฒนธรรมจีน ตัวอย่างเช่น มีความเชือทีว่าวิญญาณ

64
ของผูเ้ สียชีวิตจะยังคงวนเวียนอยูบ่ นโลก 49 วัน นอก
จากนียังมีบางพิธีกรรมทีเกียวเนืองกับเลข 49 ทีใช้ชือ
เรียกทีมาจากเลข 7 ว่า "7-7-49" (七四十九) โดย
ไม่ใช้เลข "49" โดยตรง

65
ตอนที 609 มาจากทีเดียวกัน

ชุ่ยหลิวยืนอยูห่ น้าประตูช่วยดูตน้ ทางให้ทงสองคน

ั ชาย
ชรามองดูซเู ซียงแล้วกลับหัวเราะร่า “มิน่าล่ะตอนเจอ
ครังแรกก็รูส้ กึ ว่านางหนูคนนีไม่เหมือนคนทัวไป ความ
รูส้ กึ แบบมาจากทีแห่งนันน่ะ!”

ซูเซียงกระวนกระวายใจขึนฉับพลัน ทีแห่งนันมันคือที
ไหน? หรือว่าชายชราคนนีรูท้ ีมาของตน? หากบอกว่า
ภายในใจไม่รูส้ กึ หวาดหวันเช่นนันก็คงโกหกแน่ ชุ่ยหลิว
เคยบอกนางว่าเหตุเพราะเรืองราวในสมัยราชวงศ์ก่อน
ทําให้นางต้องเก็บเรืองทีนางมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด
เป็ นความลับอย่างสินเชิง ห้ามบอกคนรอบข้าง มิฉะนัน
66
ก็คงมีแต่ตายสถานเดียว

ชายชรากลับส่งสายตาดุนางอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้า
เห็นชายแก่อย่างข้าเป็ นคนเทียวฆ่าคนบริสทุ ธ์ไปทัวหรือ
ไร? พูดอีกอย่าง เจ้าทําอาหารได้อร่อยขนาดนัน ข้าฆ่า
เจ้าไปแล้วจะไปหาของอร่อยกินได้ทีไหนเล่า!”

ซูเซียง “…..” ขอบคุณท่านผูอ้ าวุโส เพือความอยาก

อาหารนันทําให้ทา่ นไม่ฆา่ ข้า! ข้าขอขอบพระคุณท่านทัง
ตระกูลบรรพบุรุษรากเหง้าจริงๆเจ้าค่ะ!

“นันสายตาอะไรของเจ้า นางหนู เจ้ายังไม่รบี เรียกข้าว่า

ท่านอาจารย์อีก! ” ชายชราพูดพลางนังลงบนเก้าอีอย่าง

67
ไม่แยแส ท่าทางแบบข้าคือผูย้ งใหญ่
ิ ทีสุดในโลกหล้า

ไม่อาจโทษสมองของซูเซียงทีเอ๋อไปอีกครัง! เรืองราวใน
ช่วงนีมากมายเสียจริง รวมกับเมือครูเ่ พิงถูกท่องคาถาใส่
รัวๆ ตอนนีสมองยังคงมึนงงอยู่ ชายชราคนนีแท้จริงแล้ว
หมายความอย่างไร? เมือครูย่ งั พูดเรืองทีนางมาจาก
สถานทีแห่งนัน ไฉนจึงให้นางคารวะเป็ นอาจารย์อีกเล่า?

“มองอะไรนักหนา นางหนูนี ยังไม่รบี โขกหัวให้อาจารย์

อีก!” ชายชราตําหนิเสียงตํา เห็นซูเซียงยังไม่ขยับก็ยาํ
เท้าเอ่ยขึน “ข้ามาจากทีเดียวกับเจ้า เจ้าจะเรียกข้าว่า
อาจารย์สกั คําไม่ได้หรือไร”

68
ซูเซียง “…..” ท่านมาก่อนข้าก็ตอ้ งเรียกท่านว่าอาจารย์
เนียนะ? นีมันตรรกะอะไร?!

ไม่ใช่! เมือกีเขาพูดว่ามาจากทีไหนนะ? พวกเขาสองคน

มาจากทีเดียวกัน? ทีไหนล่ะ? ศตวรรษทียีสิบเอ็ดเหรอ?

“พอแล้ว นางหนูไม่ตอ้ งแกล้งทําแล้ว ข้าเองก็ถกู รถชน

ตาย ปั ดโถ่ เพือจะได้กินเนือเข้าปากแท้ๆไหมล่ะข้าเนีย
ราชครูผสู้ งู ส่งมีเกียรติกบั ถูกรถพ่วงบรรทุกนันทับร่าง
แหลกกระดูกเป็ นผง โถ หน้าตาของข้า…” ชายชราดู
เหมือนนึกถึงเรืองราวก่อนทะลุมิติมาแล้วหัวเสียมาก ไม่
ใช่เพราะเขารีบจะไปกินเนือหรอกเหรอ ก็เลย ก็เลย…

69
ทีแรกซูเซียงค่อนข้างหวาดกลัวและสงสัยอยูบ่ า้ ง ตอนนี
ได้ฟังคําพูดของชายชราแล้วกลับหัวเราะเหอะๆออกมา!
หากชายชราเพียงบอกว่าถูกรถชนตาย บางทีนางอาจจะ
ยังสงสัยอยูอ่ ีกหน่อย แต่พอได้ยินว่ารถพ่วงบรรทุกอะไร
นัน นันเป็ นสิงของทีเพิงมีในศตวรรษทียีสิบเอ็ดไม่ใช่
เหรอ? ต่อให้เร็วกว่านีหน่อย นันก็เป็ นศตวรรษทีสิบแปด
สิบเก้าแล้ว ดังนัน พวกเขามาจากทีเดียวกันก็ไม่มีผิด
เพียนอย่างแน่นอน!

ซูเซียงเองก็ไม่ลงั เลไม่หวาดกลัวแล้ว นังไขว่หา้ งไม่มี

พิธีรตี องตรงข้ามเขา “ผูอ้ าวุโส ท่านบอกมาหน่อยซิวา่ ข้า
มีความจําเป็ นอะไรต้องคารวะท่านเป็ นอาจารย์ เป็ น
อาจารย์หนึงวันเท่ากับเป็ นบิดาตลอดชีวิต อาจารย์ไม่ได้
เป็ นกันได้ง่ายๆขนาดนันหรอกนะ! ”

70
“เฮ้ย นางหนู เจ้า!” เห็นได้ชดั ว่าชายชราโมโหบ้างแล้ว
ปากผลุบๆโผล่ๆเหมือนคางคก

ซูเซียงไม่รอ้ นใจแม้แต่นอ้ ย อย่างไรเสียก็เป็ นคนทีมาจาก

สถานทีเดียวกัน หนึงรุง่ ล้วนรุง่ หนึงร่วงล้วนร่วง อย่างไร
ก็เป็ นตักแตนบนเชือกเส้นเดียวกัน ใครจะกลัวใครกัน
แน่!

ชายชราโกรธจนเป่ าหนวดถลึงตา สุดท้ายจึงพูดขึนหนึง

ประโยค “วิญญาณกับร่างกายของเจ้ายังไม่เข้าที เจ้า
ต้องเรียกข้าว่าท่านอาจารย์ก่อน แล้วข้าจะช่วยจัดการ
ให้เจ้า ว่าอย่างไร การแลกเปลียนครังนีนับว่าคุม้ ไหม?! ”

71
ซูเซียงฟั งแล้วค่อนข้างใจเต้น นอกจากเรืองวันนีแล้ว
บางครังนางเองก็รูส้ กึ ว่าวิญญาณกับร่างกายของตัวเอง
ดูเหมือนไม่ได้ประสานกันถึงเพียงนัน แต่ก็นะ นางคิดว่า
มาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ดแล้วยังมีรา่ งอยูไ่ ด้ก็ไม่เลวแล้ว
ทําไมต้องจุกจิกยุง่ ยากขนาดนัน? ต่อให้บางครังไม่เข้าที
เหมาะสมขนาดนันก็ตาม ซูเซียงเองก็ไม่สนใจไยดีอยู่
แล้ว

แต่บดั นีชายชราพูดอะไรบางอย่าง สามารถช่วยนาง

จัดการเรืองนีได้? ซูเซียงครุน่ คิดดูแล้วก็ยงั ไม่ได้ตอบ
ตกลงทันที อย่างไรชายชราคนนีก็ตะกละขนาดนัน ไม่
แน่วา่ อาจจะยังมีเงือนไขอะไรอีก

72
ตอนที 610 ดูแล้วก็ไม่ได้รูส้ กึ รําคาญขนาดนัน

ดังคาด หลังชายชราวางก้ามเอ่ยประโยคนีจบก็ขดั เขิน

อยูบ่ า้ ง “เอ่อ อะไรนะ เจ้าต้องไหว้คารวะข้าเป็ นอาจารย์
ข้าไม่เพียงแต่สงบวิญญาณทําให้เกิดใหม่ ยังสามารถ
สอนวรยุทธ์ให้เจ้าได้อีกด้วย! แต่ แต่เจ้าต้องรับผิดชอบ
เรืองอาหารการกินของพวกข้าสองปู่ หลาน”

ซูเซียงกะพริบตาปริบๆ ไตร่ตรองอย่างละเอียดแล้วคิด
73
ว่าจุดนีก็ยงั พอได้อยู่ นางเป็ นคนเปิ ดกิจการโรงเตียมคน
หนึง ต่อให้เป้าหมายการพัฒนาหลักๆ ในภายหลังจะไม่
ได้เป็ นโรงเตียมแล้ว กระนันเลียงคนแก่หนึงคนกับเด็ก
น้อยอีกหนึงคนก็ไม่ใช่ปัญหา ดังนันจึงเปิ ดปากตอบ
ตกลง “ตกลงตามทีทางนันว่าแล้วกัน ข้ารับผิดชอบเรือง
อาหารการกินของพวกท่านสองปู่ หลาน ท่านสอนวรยุทธ์
ให้ขา้ ช่วยข้าสงบวิญญาณ! ”

ชายชราหัวเราะฮ่าๆ ออกมา ยืนมือออก ทําท่าไฮไฟว์กบั

ซูเซียง

ซูเซียงเองก็หวั เราะ นีเป็ นการกระทําทีมีแต่คนใน

ศตวรรษทียีสิบเอ็ดเท่านันทีทํากัน พอมาทําตอนนีทําให้
นางรูใ้ กล้ชิดอบอุน่ เป็ นพิเศษ ดูแล้วชายชราคนนีก็ไม่ได้
74
น่ารําคาญใจขนาดนัน ยืนมือออกไปตบกับฝ่ ามือใหญ่
ของเขาดัง“เพียะ”หนึงครัง “ตกลง! ”

ชุ่ยหลิวอยูต่ รงนอกประตู ก่อนอืนไม่ตอ้ งพูดถึงว่า

ประสาทการได้ยินของนางดีเป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้ว คนทัง
สองพูดคุยกันดูเหมือนไม่ได้คิดจะหลบเลียงนางอยูแ่ ล้ว
แม้เสียงนันไม่ดงั มาก แต่นางเองก็ได้ยินอย่างชัดเจน
แจ่มแจ้ง ตอนแรกนางยังเครียดกังวลเหลือคณา บัดนี
มุมปากกลับกระตุก มิน่าเล่านางรูส้ กึ ว่าชายชราผูน้ ี อืม
พูดอย่างไรดี? ค่อนข้างแปลกไม่เหมือนใคร เหมือนกับ
ฮูหยินบ้านนาง บางครังทําให้คนทังรักทังเกลียดจริงๆ

บัดนียืนยันแล้ว ทีแท้ก็มาจากสถานทีเดียวกัน มีอะไร

คล้ายเคียงกันเป็ นเรืองธรรมดาสินะ
75
“ชุ่ยหลิว ชุ่ยหลิว!” ซูเซียงตะโกนเรียกจากด้านใน

ชุ่ยหลิวขานรับหนึงเสียงก็เปิ ดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว
ในใจนึกสงสัยอยูบ่ า้ ง นีไม่ตอ้ งดืมชาคารวะอาจารย์เสีย
หน่อย จะเข้าไปทําอะไร?

ซูเซียงยกถ้วยชายัดใส่ในมือของนางพร้อมดึงให้คกุ เข่า
ลงด้วยกัน ไม่พดู พรํากดศีรษะของชุ่ยหลิวโขกคํานับให้
แก่ชายชราและกล่าวเสียงดัง “ท่านอาจารย์ โปรดรับชา“

ชุ่ยหลิวงงงันแล้ว ฮูหยินคารวะอาจารย์แล้วเกียวอันใด
กับนาง เหตุใดต้องให้นางคุกเข่าด้วยกัน? ชายชราเองก็

76
มึนงง เขารับศิษย์เพียงคนเดียว นางหนูทีโขกศีรษะอีก
คนนีมันเรืองอะไรกัน?

ซูเซียงเองก็ไม่รอให้คนทังสองมีปฏิกิรยิ ากลับมา วางชา

ของตนลงบนโต๊ะทันที จากนันยกนําชาของชุ่ยหลิวส่งให้
ชาย ชราดืมหนึงคํา แล้วส่งชาของตนป้อนเข้าปากชาย
ชราอีกเช่นกัน ปรบมือกล่าว “ฮ่าๆ สําเร็จ! ยินดีดว้ ยท่าน
อาจารย์ ท่านมีศิษย์สองคนแล้ว นับเป็ นมงคลของ
สวรรค์จริงเชียว!“

ชายชราโกรธจนคิวตัง หน้าประเดียวเขียวเดียวแดง แต่ผู้

อืนก็เรียกว่าอาจารย์แล้ว โขกคํานับก็โขกแล้ว ชาก็ดืมไป
แล้ว ท่านจะไม่ยอมรับก็ไม่ได้แล้ว!

77
เพือเลียงไม่ให้ชายชราและชุ่ยหลิวถามนันถามนีมาก
ความ ซูเซียงจึงรีบเปลียนเรืองคุย “ใช่แล้วอาจารย์ หุน่
ไม้ก่อนหน้านีมันเรืองอะไรกัน?“ เปลียนมาเรียกเขาว่า
อาจารย์แล้วนางก็ไม่อดึ อัดแม้แต่นอ้ ย

พอได้ยินคําถามของซูเซียง ความคิดเดิมของชายชราก็
ถูกซูเซียงชักจูงแล้ว หัวคิวขมวดแน่นหนัก ชนิดทีว่า
สามารถหนีบแมลงวันให้ตายได้หลายตัว “นีเรียกว่าคุณ
ไสยสมปรารถนา เป็ นคําสาปชนิดหนึง นําหุน่ กระบอกที
เขียนเวลาตกฝากมัดกับด้ายแดง แล้ววางในตําแหน่ง
หางมังกรใกล้กบั แหล่งพลังหยิน แค่นีก็สามารถควบคุม
ชีพจรชีวิตของเชือพระวงศ์ได้แล้ว“

78
หลังซูเซียงฟั งแล้วก็เข้าใจในทันใด มองวันเดือนปี เกิด
วิเคราะห์ดเู ล็กน้อย เอ่ยปากขึนอย่างไม่อยากเชือ “คน
นันคิดจะลงมือกับจักรพรรดิ“

ชายชราแม้จะโกรธเคืองแต่ก็ยงั พยักหน้าหัวเราะเย้ย
เหอะๆ “ร่ายดาบต่อหน้ากวนอูแล้ว[1] ละครปา**◌่ กระ
จอกๆ นีก็ยงั กล้าเอามาหลอกต่อหน้าข้า น่ารําคาญ
จริงๆ เลย!”

ซูเซียงกับชุ่ยหลิวขบคิด ชายชรากลับเปิ ดปากหัวเราะ

เย็นชา “พวกเจ้าสองคน นางหนูโง่เง่า รูไ้ หม ข้าหักหัวหุน่
เป็ นท่อนไปแล้ว เผาหุน่ คนไปแล้ว ตอนนีของสารเลวนัน
ร้องขอชีวิตก็ไม่ได้ ร้องขอให้ตายก็ไม่ได้แล้ว! ”

79
ซูเซียงเข้าใจเรืองฮวงจุย้ อยูบ่ า้ งเล็กๆ น้อยๆ ดังนันเรือง
วิชาคุณไสยสมปรารถนาเหล่านีนางก็เคยได้ยินผ่านหูมา
บ้าง พอจะรูค้ ร่าวๆ ว่าเกิดอะไรขึน ยึดตามทีชาย
ชราบอกคนทีร่ายคาถาหากถูกคําสาปเล่นงานกลับคง
เจ็บหนักทีเดียว

------

[1] ร่ายดาบต่อหน้ากวนอู (关公门前耍大刀)

ตรงกับสํานวนไทยทีว่า สอนจระเข้ให้วา่ ยนํา

80
ตอนที 611 หรือว่าลาแก่หวั แข็งนันเกิดเรืองแล้ว

ใช้ของพรรค์นีทําร้ายคนเขา ตอนนีสนองกลับไปบนร่าง

81
ของตัวเองแล้ว คิดๆแล้วก็ถือว่าได้ระบายความโกรธ!

ขณะทีซูเซียงและชุ่ยหลิวเตรียมพูดอะไรบางอย่าง ชาย
ชรากลับลุกขึนจากม้านังดังพรึบ “ไม่ได้การณ์ ข้า
ต้องกลับไปดูหน่อยแล้วว่าเจ้าโง่นนเกิ
ั ดเรืองหรือไม่! เจ้า
ของไร้ประโยชน์ ข้าเคยบอกเขาแล้ว แต่งเมียคนเดียวก็
พอแล้ว นีดันไปมีสนมสามตําหนักหกเรือน ผูห้ ญิงเยอะ
จะเสียเรืองอย่างไรเล่า โอ๊ยๆ ไม่พดู แล้ว ไม่พดู แล้ว เจ้า
หลานชาย รีบไปๆ… ”

จากนันในขณะทีชุ่ยหลิวกับซูเซียงถลึงตาอ้าปากค้าง ยัง
ไม่ได้สติกลับมาสูค่ วามจริง เด็กน้อยมัดจุกชีฟ้าคนนันก็
ขับรถม้าพาชายชราจากไปอย่างผ่าเผยโดยรวดเร็ว

82
บนท้องพระโรง ไม่วา่ เหล่าหมอหลวงจะทุม่ สุดแรงช่วย
ชีวิตอย่างไร ขุนนางตรวจการทังสองก็หมดหนทางช่วย
แล้ว อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายก็อาการสาหัส หมอ
หลวงแสดงออกตะกุกตะกัก หากประคองอาการไม่ถงึ
พรุง่ นีเช้า เกรงว่าจะไม่รอด

จักรพรรดิตบริมฝี ปากทังคูข่ องตัวเองแรงๆอย่างห้ามไม่

ได้ ตรงไปดึงอีเมิงกุย้ เฟยออกมา ชักดาบฟั นตายต่อหน้า
ส่วนจีชินอ๋องก็ถกู จับตัวเข้าคุก

เย็นวันนันก็สืบรูแ้ ล้ว ในจวนของจีชินอ๋องพบยาที

สามารถทําให้คนสติเลอะเลือนพร้อมด้วยผูส้ มรูร้ ว่ มคิด
ยังมีคนหนึงถูกคําสาปสะท้อนกลับ สติคลุม้ คลังจับตัว
83
เองจนร่างเปื อนเลือดไปทัวทังตัว

เรืองทีจีจวินอ๋องถูกแต่งตังขึนเป็ นชินอ๋องอย่างผิดกฎ
ธรรมเนียมยังไม่ทนั สงบ บัดนีก็มีราชองครักษ์และคน
สวมชุดดําไม่ทราบสถานะชัดเจนมาล้อมรอบจวนของจี
ชินอ๋อง จุดไฟสว่างโร่ตรวจค้นบ้าน

เพียงเวลาเดียวชาวบ้านราษฎรในเมืองหลวงต่างรับรูถ้ งึ
อันตราย ล้วนกล่าวกันว่าราชวงศ์มากลมมากฝน ดูทา่ นี
คงเปลียนแผ่นฟ้าแล้ว คนจํานวนมากจุดไฟข่มตานอน
ไม่หลับอยูภ่ ายในบ้าน เพียงตังตารอให้เหตุความวุน่ วาย
นีผ่านพ้นไปโดยเร็ว อย่าลามลากมาถึงชีวิตของทุกคน

84
จวนจีชินอ๋องทางนันวุน่ วายโกลาหล ตระกูลสายมารดา
ของมารดาสนมเขาก็ถกู ลากมาพัวพันอย่างเข้มงวด ทัง
หมดต่างถูกค้นเรือนทุกซอกทุกมุม แต่ในขณะกําลัง
ดําเนินคดี ก็มีคนสวมชุดสีดาํ เป็ นพันคนคอยคุม้ ครอง
บ้านเรือนของชาวบ้านบริสทุ ธิทังหมด มิให้คนด้านในถูก
ลูกหลงหรือตกใจกลัวใดๆ อีกทังยังแจ้งแก่พวกเขาว่านี
เป็ นเรืองของราชวงศ์มิได้เกียวข้องกับราษฎร ขอให้ทกุ
คนพักผ่อนได้อย่างสงบใจ

แม้ทกุ คนจะนอนไม่หลับไปแล้ว แต่คนชุดดําคอยปก

ป้องคุม้ ครองมากน้อยก็ยงั พอสงบใจได้บา้ ง ไม่เกิดความ
ตืนตูมหวาดหวันขยายเป็ นวงกว้าง ทุกคนพากันคาดเดา
คนชุดดํากลุม่ นีเห็นชัดว่าไม่ใช่ราชองครักษ์ แต่เหมือน
องครักษ์ลบั ของทีไหนสักแห่ง

85
คนทังหลายพูดวิจารณ์ตา่ งกันออกไป ท้ายทีสุดเพือเลียง
ไม่ให้ทกุ คนเดากันไปสุม่ สีสุม่ ห้ากระทบต่อความมันคง
หัวหน้าคนชุดดําจึงบอกแก่ชาวบ้านไปตามตรงว่าพวก
เขามิได้อยูใ่ นสังกัดของจักรพรรดิ แต่เป็ นคนของ
รัชทายาทและอ๋องแห่งสงคราม

ข่าวนีเป็ นเหมือนกับระเบิดทรงอานุภาพลูกหนึง ในยาม

ทีฟ้ายังไม่ทนั สว่างก็ระเบิดคนทังเมืองหลวงให้องนิ
ึ งอยู่
กับที มิใช่กล่าวกันว่าเชือพระวงศ์ลว้ นแก่งแย่งชิงดีกนั
หรอกหรือ? มิใช่กล่าวกันว่าพีน้องฆ่าสังหารกันเองหรือ?
เหตุใดรัชทายาทกับอ๋องแห่งสงครามทีมีทหารอยูเ่ ต็มมือ
จึงร่วมมือเดินบนเส้นทางสงครามเส้นเดียวกันได้ นัน
อธิบายได้ถงึ อะไร?

86
รอจนกระทังทุกคนได้สติกลับมาสงบจิตใจให้มนคงได้
ั
แล้ว คนทีคิดกระจ่างแล้วเหล่านันก็วิเคราะห์ตน้ สาย
ปลายเหตุให้คนทียังคิดไม่ตก ยังไม่ทนั ถึงเทียงวัน ทุกคน
ก็ทยอยกันกลับบ้านรับประทานอาหาร กลับไปนอนแล้ว

ก่อเรืองไปเถิด ก่อเรืองไปตามใจชอบ ไม่วา่ จะเป็ น

จักรพรรดิหรือชินอ๋องจินอ๋ององค์ไหนก็พลิกฟ้าไม่ได้ ขอ
เพียงมีองค์รชั ทายาทและอ๋องแห่งสงครามอยู่ ใต้ฟา้ นีก็
มิอาจโกลาหล กลับบ้านไปนอนกอดภรรยาดีกว่า

ในยามรุง่ อรุณฟ้าสาง ชายชราทีตัวเปรอะฝุ่ นหน้าเปื อน

ดินก็ปรากฎตัวอยูใ่ นห้องบรรทมของจักรพรรดิ

87
เห็นว่าชายชรามาแล้ว คนในวังหลวงไหนเลยจะกล้า
ขวาง ต่างโค้งศีรษะค้อมเอว แม้แต่หวั หน้าขันทีอาวุโสก็
เชิญเขาเข้าไปอย่างเคารพนบน้อม ระหว่างทางยังกําชับ
อย่างระมัดระวัง “ในทีสุดท่านก็กลับมาแล้ว ท่านเร่ง
หน่อย เร่งหน่อย ท่านอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายเจ็บหนักมิรู ้
ว่า เฮ้อ…องค์จกั รพรรดิคอยท่านนานแล้วขอรับ ในทีสุด
ท่านก็กลับมาแล้ว…”

“เจ้าหนังเหนียวนันไม่เป็ นไรสินะ!” ทีแรกชายชราค่อน

ข้างกังวล แต่พอได้ฟังคําหัวหน้าอาวุโสก็ผอ่ นลมหายใจ
ลงได้ในทีสุด ทันใดนันลมหายใจนันก็ยกกลับขึนมาอีก
“อะไรนะ หรือว่าเจ้าลาแก่หวั แข็งนันเกิดเรืองแล้ว?!”

88
ตอนที 612 พูดมาเถิด เจ้าไปทําเรืองโง่เขลาอะไรไว้อีก

ลาแก่หวั แข็ง เป็ นชือเล่นทีชายชราตังให้อคั รมหา

เสนาบดีฝ่ายซ้าย ใครใช้ให้เจ้าแก่นนมั
ั กบอกว่าตนจูงไป
ไม่เดิน ตีแล้วก็ถอยหลัง!

หัวหน้าขันทีอาวุโสไหนเลยจะกล้าเอ่ยแม้แต่คาํ เดียว รีบ

ร้อนเชิญคนเข้าไปข้างใน ในปากพึมพํา “ราชครูทา่ นต้อง
เร็วหน่อย เร็วกว่านีหน่อย…”
89
“เร่งอะไรนักหนา! แขนขาแก่ชราของข้านีเร่งเดินทางมา
ทังคืนมันง่ายนักหรือ? ยังไม่ยอมให้ตาแก่เช่นข้าพัก
หายใจอีก ฮึย! ไปทางนันไป! ” ชายชราบ่นพลางเร่ง
ฝี เท้าเข้าไปในห้องบรรทม จากนันไล่หวั หน้าขันทีไปอีก
ทาง

จักรพรรดิมองอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายทีนอนอยูบ่ น
เตียงมังกรของเขา ใบหน้าผ่านโลกมาอย่างโชกโชนเต็ม
ไปด้วยความรูส้ กึ ผิด ดูทา่ ทางอารมณ์ไม่ปกติอย่างยิง

ชายชราเดินอารมณ์เสียเข้าไป ตบเขาเล็กน้อย “เจ้าโง่

หนังเหนียว ไปทางนันเลย! ”

90
จักรพรรดิซงเดิ
ึ มทีกม้ ศีรษะ เนืองด้วยเมือครูห่ มอหลวง
เพิงพูดจบ เกรงว่าอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายอาจข้ามไม่
พ้นหนึงชัวยาม ดังนันพระองค์จงึ ยังอยูเ่ ป็ นเพือนข้างๆ
อยูต่ รงนี

บัดนีถูกชายชราตบเข้าหนึงฝ่ ามือกลับมิได้โกรธเคืองแม้
แต่นอ้ ย ดวงตาสว่างพรึบขึนมา “ท่านกลับมาแล้ว ไฉน
ท่านเพิงกลับมาป่ านนี? ! ”

“ข้าอยากไปทีไหนก็ไปทีนัน แล้วกงการอะไรของ
ท่าน? ! ” ชายชราผลักคนออกอย่างไม่สบอารมณ์ พุง่ ไป
จับชีพจรให้อคั รมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย

91
จักรพรรดิอยากตรัสอะไรบางอย่างทว่าทอดพระเนตร
เห็นชายชราจับชีพจรก็กลืนวาจาเต็มท้องนันกลับลงไป
สวรรค์ยอ่ มรูว้ า่ ยามปกติเขารําคาญชายชราผูน้ ีถึงเพียง
นัน อยากให้เขารีบไปเสียเหลือเกิน บัดนีพอเห็นเขากลับ
เหมือนเห็นพระโพธิสตั ว์มาโปรดช่วยชีวิต

ไม่สิ ควรจะเรียกว่าเห็นฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย
มากกว่า! หากชายชราผูน้ ีกล่าวว่าช่วยชีวิตไว้ไม่ได้แล้ว
กระนันอาจารย์ผมู้ ีพระคุณของเขาแม้แต่เทพเซียนก็คง
ช่วยเขากลับมาไม่ได้!

“ข้าเป็ นหนีพวกเจ้าจริงสิทา่ ยังยืนทึมทําอะไร รีบไป

หยิบชามกับกริชมา!” ชายชราหันไปตะโกนใส่ขนั ที
92
อาวุโสทีอยูข่ า้ งๆ จากนันวินิจฉัยไปพลางบ่นไปพลาง
“เลือดข้ามันเก่งกาจจริงเชียว แต่ละวันดืมกินของดีก็เพือ
ผลิตเลือดให้พวกเจ้าใช่หรือไม่? ! ติดหนีเจ้าไปตลอด
ชีวิตเป็ นแน่แท้! ”

กริชและชามสะอาดมาถึงอย่างรวดเร็ว ชายชราไม่พดู
พรํากรีดข้อมือตัวเองให้เลือดหยดลงในชาม บีบปากของ
อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายกรอกลงไปให้เขาอึกๆ และไม่
สนใจว่าไหลออกมาเท่าไหร่ ดืมลงไปเท่าไหร่ เขาเพียง
แต่กรอกลงไปท่าเดียว

อารมณ์เสีย อารมณ์เสียสุดๆไปเลย! ล้วนกล่าวกันว่าแม้

แต่มดปลวกยังดินรนอยากมีชีวิต นีเป็ นคนมีชีวิตตัวใหญ่
ไฉนสินคิดเข้าไปชนเสาเช่นนันเล่า? มีอะไรพูดกันดีๆไม่
93
ได้หรือไรเล่า ไม่กลัวตายแล้วก็ยงั จะกลัวมีชีวิตรอดอีก
หรือ? !

เลือดของชายชราแม้ไม่ได้มีฤทธิอภินิหารพอให้พลิกชีวิต
ฟื นคืนจากความตายได้ แต่ก็สามารถคงสภาพอาการ
บาดเจ็บหรือชีพจรหัวใจของคนป่ วยได้เล็กน้อยในยามกู้
ชีวิตคับขัน

หลังอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายดืมเลือดของชายชรา
ชีพจรก็ดีขนมากอย่
ึ างเห็นได้ชดั ในทีสุดชายชราก็ผอ่ น
หายใจโล่งได้แล้วเขียนใบสังยาให้คนไปต้มยา จากนัน
จึงฝังเข็ม ผ่านไปสักพักก็นาํ ยาลูกกลอนบํารุงปราณอัน
มีคา่ ยิงยัดเข้าปากอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหนึงเม็ด
“เจ้าลาแก่หวั แข็งรีบตืนขึนมาได้แล้ว หากเจ้ายังไม่ตืน
94
ข้าจะไปถามหาค่ายาเม็ดนีจากใคร? ! ”

วุน่ กว่าครึงวัน เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายอาการของอัคร

มหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายถึงค่อยคงทีเล็กน้อย ชายชรายุง่
จนหน้ามืดตาลาย เหงือเย็นบนหน้าผากผุดไหลออกมา
เวลานีพอมองไปยังองค์จกั รพรรดิก็ยอ่ มมิได้รูส้ กึ ดีอะไร
“พูดมาเถิด ท่านไปทําเรืองโง่เขลาอะไรอีกแล้ว?! ” เมือ
ครูเ่ ขาพอได้ยินอยูบ่ า้ งคร่าวๆสองสามประโยค ตอนนัน
เขามัวแต่ยงุ่ กับอาการบาดเจ็บของลาแก่หวั แข็ง ไม่ใคร่
ใส่ใจนัก

หากเป็ นยามปกติ จักรพรรดิคงต้องบ่นตําหนิกบั เขาสัก

สองประโยค สองคนคงหยิกกันสักพัก แต่บดั นีจักรพรรดิ
จมอยูก่ บั ความคิดของตัวเอง ก้มหน้างุดไม่เปล่งวาจา
95
“ถามท่านอยู่ ไปทําเรืองโง่เขลาใดมาแล้ว ตัวเองทําเอง
ยังไม่กล้าพูดออกมา!” ชายชราไม่ได้รูส้ กึ ว่าจักรพรรดิ
เก่งกาจสามารถอะไร เห็นเขาไม่พดู ก็ตรงเข้าไปตบลง
บนหน้าผากของเขาเล็กน้อยพลางพูดอย่างไม่สบ
อารมณ์

หัวหน้าขันทีทียืนอยูด่ า้ นข้างเห็นแล้วก็เรียกได้วา่ อกสัน

ขวัญหาย ตาแก่คนนีช่าง…สองคนนีเหมือนกับองค์รชั
ทายาทและจันอ๋องไม่มีผิด เห็นกันเป็ นต้องหยิก ตายไป
ก็ยงั ตามไปจิก

96
ตอนที 613 วัวไม่ดืมนําก็ฝืนกดหัวมัน

นีหาใช่ไม่ เกิดเรืองขึนแล้วสิงทีควรร้อนใจมากทีสุดคือ
ศัตรูไม่ใช่หรือ? ไฉนไม่ญาติดีกนั ไว้เล่า? เฮ้อ…

97
หัวหน้าขันทีอาวุโสไม่เข้าใจเรืองนีจากก้นบึง โดยเฉพาะ
องค์จกั รพรรดิของพวกเขา นันเป็ นถึงกษัตริยเ์ พียงหนึง
เดียวของบ้านเมืองเชียวนะ หลังทําเรืองผิดพลาดไปแล้ว
ยังถูกคนตบหน้าผากอีก

เพือรักษาชีวิตน้อยๆของตัวเองแล้วหัวหน้าขันทีอาวุโส
จึงรีบสังให้เหล่าข้ารับใช้คนอืนหลบออกไปทังหมด เรือง
ทังหมดนีพวกเขาไม่เคยเห็นไม่เคยได้ยิน พวกเขาหู
หนวกเป็ นใบ้ พวกเขาไม่รูเ้ รืองอะไรทังนัน!

จักรพรรดิโดนตบหน้าผากแล้วก็มิได้โกรธกริว ยังคงก้ม
ศีรษะไม่พดู จา มีความรูส้ กึ กลํากลืนไม่ได้รบั เป็ นธรรมใน
สายตา

98
“นี ท่านยังกล้ามารูส้ กึ ไม่เป็ นธรรม บอกมา บอกมาสิ
ท่านไปทําเรืองโง่เง่าอะไรไว้?” ชายชราชีไปยังอัครมหา
เสนาบดีฝ่ายซ้ายทีนอนอยูบ่ นเตียงมังกร กล่าวอย่าง
อารมณ์เสีย

จักรพรรดิเองก็รูส้ กึ ว่าเรืองทีตนทําลงไปนีช่างโง่เง่าจริงๆ
แม้เขาเองจะค่อนข้างเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิถูกคนบงการ แต่หาก
ในก้นบึงหัวใจของเขาไม่มีความคิดเหล่านันแล้วจะถูก
คนใช้ประโยชน์ได้อย่างไร? พูดถึงแก่นแท้ เขาให้ความ
สําคัญกับอํานาจมากเกินไปจนกระทังแม้แต่ลกู ชายของ
ตัวเองก็ยงั ไม่เชือใจ แต่คาํ พูดแบบนีเขาจะเอ่ยออกมาได้
อย่างไร?

99
เวลานี หัวหน้าขันทีอาวุโสจําเป็ นต้องเคาะประตู “ฝ่ า
บาท พระพันปี เสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ”

พระพันปี ทราบเรืองในท้องพระโรงและอาการบาดเจ็บ
ของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายตังแต่แรกก็กริวจนปวด
ตับอยูใ่ นห้องสวดภาวนา จ้าวเซิงปลอบอย่างยาก
ลําบากถึงจะสงบลงได้ เมือครูเ่ พิงมีคนไปรายงานว่า
อาการบาดเจ็บของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายคงทีแล้ว
พระนางจึงย่างเท้าโงนเงนเข้ามาอยากเยียมอาการ

คิดไม่ถงึ ว่าพอเข้าประตูมาแล้วไม่เจอเจ้าลูกชายโง่งมคน
นันของตน แต่กลับพบชายชราจอมยุง่ คนนันแทน ผูอ้ ืน
กําลังนังทําตัวตามสบายอยูบ่ นเตียงมังกร ไขว้ขา ท่า
ทางแบบ ‘ไม่สนว่าเจ้าเป็ นใคร ทีนีข้าใหญ่ทีสุด’
100
พระพันปี เบะปาก ท่าทางเช่นนีนางเห็นบ่อยจนไม่รูส้ กึ ว่า
ประหลาดไปแล้ว ชายชราสมควรตายผูน้ ีไม่รูว้ า่ มุดแทรก
ออกมาจากซอกไหน เห็นนางแล้วก็ยงั ไม่กล่าวเคารพ
แสดงมารยาท กระทังเสียงทักทายก็ยงั ไม่มี!

ช่างเถิดๆ นางเป็ นถึงพระพันปี ผสู้ งู ศักดิจะไปถือสาหา

ความอะไรกับคนสติไม่สมประกอบ ตรงไปปั ดคนออก
แล้วดูอาการบาดเจ็บของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย

ทว่านางมิใช่หมอ สุดท้ายก็มองทีมาทีไปไม่ออก จําต้อง

ถามชายชราทียืนอยูด่ า้ นข้าง “ราชครู อาการของท่าน
อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายเป็ นอย่างไรบ้าง?”

101
“ไม่ตายหรอก” ชายชราขยับก้นของเขาออกมาให้พืนที
พระพันปี เล็กน้อย

พระพันปี เหลือบมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ อะไรคือ

เรียกว่า “ไม่ตายหรอก” สถานการณ์เป็ นอย่างไรกันแน่
เจ้าจะพูดให้กระจ่างไม่ได้หรือไร?!

ความโกรธสุมเต็มท้องพระพันปี หันหน้าไปก็เห็นลูกชาย
โง่เง่าไร้ประโยชน์ของตนกําลังนังก้มหน้าเศร้าสลดอยู่
บนม้านังตัวน้อย ไหนเลยจะมีอานุภาพน่าเกรงขามของ
คนเป็ นกษัตริยป์ กครองประเทศแม้แต่เสียว ยิงทําให้
โมโหจนหายใจไม่ออก เดินตรงไปข้างหน้าตบลงบน
ศีรษะองค์จกั รพรรดิหนึงฉาด “เจ้าทึม ดูสนิ ี เจ้าทําไว้งาม
102
หน้า! วัวไม่ดืมนําแล้วก็ยงั จะฝื นกดหัว[1] ตัวเจ้าเองคิด
ดูให้ดีๆ! ”

จักรพรรดิละอายใจอย่างยิง เอาแต่กม้ หน้าไม่พดู จา

ชายชรากลับมาช้าและอยูร่ กั ษาอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายอยู่
ทีนีตลอดเวลาไม่ได้ออกไปไหนจึงไม่รูว้ า่ แท้จริงแล้วเกิด
เรืองอะไรกันแน่

พระพันปี เห็นท่าทางสงสัยของเขาก็จนปั ญญา โบกมือ

ปั ด กล่าวกับหญิงชราทีติดตามมาด้านหลัง “เจ้าอธิบาย
ให้ราชครูฟังหน่อย ข้าเหนือยแล้ว จะกลับไปพักผ่อน แต่
ละวันมีแต่เรืองให้เคืองใจ! ”

103
พระพันปี ตรัสพลางออกไปนอกประตู ปากยังบ่นพึมพํา
หนึงประโยค “ในเมือนําพาบ้านเมืองได้ไม่ดี ก็ให้คนทีมี
ความสามารถขึนแทนให้รูแ้ ล้วรูร้ อดไป”

จักรพรรดิเงยหน้าขึนทันที มองแผ่นหลังของพระพันปี ที
ค่อยๆห่างออกไปอย่างเหลือเชือ เมือครูเ่ สด็จแม่ของเขา
กล่าวว่าอะไร? คิดจะให้เขาสละราชสมบัติหรือ?

ใช่แล้ว เมือวานในท้องพระโรงก็มีคนเสนอขึนมา กล่าว

ว่าในเมือเขาไม่อาจนําพาชาติบา้ นเมืองได้ก็ให้รบี แต่งตัง
รัชทายาทขึนสูงสุด อย่าปล่อยให้บา้ นเมืองวุน่ วาย
ราษฎรยากจะหาความสงบ

104
ทว่า แม้นเขามิอาจเทียบบูรพกษัตริย ์ แต่ก็รอบคอบไม่
ว่างเว้น มิกล้าปล่อยปละละเลยแม้แต่นอ้ ย แต่บดั นี…

ตอนนันสมองของเขาล้วนสับสนเลอะเลือน คิดว่าคน
เหล่านีน่ารังเกียจอย่างแท้จริง ล้วนร่วมมือสมคบคิด
กับบุตรชายเดรัจฉานทังสองคิดจะปองร้ายเขา! ทังหมด
กําลังปองร้ายเขา ทัวทังใต้หล้าล้วนต้องขอโทษเขา! ทัง
ใต้หล้าล้วนเป็ นคนชัว มีเพียงเขาคนเดียวเท่านันทีเป็ นผู้
บริสทุ ธิ

------

105
[1] วัวไม่ดืมนําก็ฝืนกดหัวมัน อุปมาว่า บังคับให้จาํ ยอม

ตอนที 614 แท้จริงแล้วเขาทําเรืองอะไรไว้

เขารอบคอบไม่วา่ งเว้น ประชาราษฎร์อยูด่ ีกินดี สุดท้าย

แล้วก็ยงั ถูกบุตรชายแท้ๆ ของตัวเองคิดปองร้าย เขามัน
คนทีน่าสงสารน่ารันทดทีสุดในใต้หล้า!

แต่บดั นีคิดดูอย่างถีถ้วนแล้ว บุตรชายทังสองคนของเขา

นีเป็ นคนทีวางใจได้ทีสุด ผูอ้ ืนแต่ไรมาไม่เคยชิงดีชิงเด่น
106
กันในพีน้อง ขยันขันแข็งในงานราษฎร์การศึกบุกนําลุย
ไฟไม่กลัวอันตราย แต่เขาซึงเป็ นบิดาและจักรพรรดิ
กําลังทําอะไรอยู?่ เพลินเพลินกับความมันคงทีบุตรชาย
ทังสองมอบให้เขา นังบนบัลลังก์มงั กรชายตาเหยียดโลก
หล้า หวาดหวันสักนิดก็หาไม่ ความรูส้ กึ ปวดหลังยิงไม่มี
แต่เขาเคยทําอะไรให้บตุ รชายทังสองจริงๆ บ้าง? นอก
จากระแวง นอกจากหวาดกลัว อย่างอืนล้วนไม่มี!

แม้แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยพูดอะไรต่อหน้า แต่หลังผ่าน
เรืองครังนีแล้ว เขารูด้ ีวา่ ส่วนลึกในใจตัวเองกลับมิได้
สงบนิงและรักใคร่ลกู ชายทังสองเหมือนทีแสดงไปต่อ
หน้าเช่นนัน ทีแท้เป็ นคําโป้ปดทีเอ่ยเข้ามากๆจนแม้
กระทังตัวเองก็ยงั เชือว่าจริงไปแล้ว

107
ชายชราทางนีฟั งแม่นมเล่าต้นสายปลายเหตุของเรือง
ราวอย่างละเอียดรอบหนึง การแสดงออกทางสีหน้า
เรียกได้วา่ ดีเลิศยอดเยียม เสมือนจานทดสองสี หลาก
สีสนั ยิงกว่าแถบสายรุง้

หลังส่งแม่นมเดินกลับไปแล้ว ชายชราก็ทนไม่ไหว ตรง

เข้าไปคว้าแขนทังสองข้างของจักรพรรดิเขย่าอย่างแรง
“เจ้าแก่หนังเหนียว เจ้าตืน ตืนได้แล้ว! ดูเรืองโง่เง่าทีเจ้า
ทําเอาไว้ เจ้า…ข้าคร้านจะพูดกับเจ้าแล้ว หากมิใช่ดาว
มังกรยังอยู่ ข้าล่ะอยากจะไล่เจ้าไปจริงๆ! อยูต่ รงส้วมแต่
ไม่อจุ จาระ[1] ทําเป็ นแต่เรืองโง่!”

จักรพรรดิแม้ทาํ เรืองผิดพลาดลงไปและรูต้ วั ดีวา่ สหาย

เก่าแก่ผนู้ ีมีนิสยั อย่างไร เปิ ดปากเป็ นต้องบ่นนันบ่นนี
108
ยาวเป็ นขบวน ด่าทอเขาเละเทะเหมือนเอาเลือดสุนขั
ราดหัวเสมอ แต่อย่างไรในใจก็ยงั รูส้ กึ ไม่ใคร่ดีนกั เขา
เป็ นถึงองค์จกั รพรรดิ ถูกคนเช่นนีชีจมูกด่า ยังมีความ
สุขอยูไ่ ด้อีกก็คงถูกผีสงิ แล้ว เขามิใช่พวกชอบความ
รุนแรงเสียหน่อย!

“ไม่ควรเกิดก็เกิดขึนแล้ว เช่นนันเจ้าบอกมาจะให้ทาํ
อย่างไร?” จักรพรรดิถามอย่างไม่สบอารมณ์

“ฮึย เจ้ายังกล้าต่อปากต่อคํากับข้า ทําอย่างไร ตัวเจ้า

ทําเรืองโง่ๆไว้ก็ไปตามเช็ดก้นเอง เกียวผีอะไรกับข้า! ไป
ไป๊ ข้าเห็นเจ้าแล้วรําคาญ ไปเลยไป! ” ชายชราพูดพลาง
ผลักจักรพรรดิไล่ออกจากห้องบรรทม

109
ไม่นานนัก ราชสํานักก็ระเบิดขึนอีกครัง พบหลักฐานจริง
ว่าจีจวินอ๋องสมคบศัตรูขายชาติ ยังมีแผนทีลับทางการ
ทหารทีถูกเปิ ดเผย ด้วยเหตุนีจึงไม่อาจได้นบั การ
อภัยโทษ

ระเบิดปรมาณูลกู นี เพียงครูเ่ ดียวก็ระเบิดใส่ทกุ คนจน

เลอะเลือน ชินอ๋องผูส้ งู ศักดิ เลวร้ายอย่างไรก็เป็ นเลือด
เนือเชือไขของราชวงศ์ กลับกล้าคบคิดศัตรูขายชาติ! ทุก
คนต่างจินตนาการไม่ออก จีชินอ๋องนําเข้าสมองหรือถูก
ประตูหนีบไปแล้วกันแน่ เรืองโง่งมเช่นนีก็ยงั ทําลงไปได้
นีมันคลอดจากท้องพ่อจริงแท้!

ความคิดเหล่านีทุกคนเพียงคิดไว้ในใจเท่านัน ไม่มีใคร
110
กล้าพูดออกมาต่อพระพักตร์ เพราะในโลกนีนอกจาก
ชายชราและพระพันปี แล้วจะมีใครหน้าไหนกล้าชีจมูก
ด่าดอจักรพรรดิ? ทุกครอบครัวล้วนรักตัวกลัวตายกันทัง
นัน!

เรืองเพิงสงบลง องค์จกั รพรรดิก็พระราชทานระเบิด

ปรมาณูอีกลูกให้แก่ทกุ คน! เขาไม่เพียงแต่มีราชโองการ
ให้ลงโทษตัวเอง ด้วยการโบยฉลองพระองค์มงั กรสาม
สิบครังแต่ยงั ถือว่าตนสติสมั ปชัญญะไม่คล่องแคล่ว
ตังใจให้องค์รชั ทายาทบริหารบ้านเมือง

เดิมทีเรืองสงบลงได้แล้ว รัชทายาทและจ้าวเซิงก็นบั ว่า

โล่งอก คิดไม่ถงึ ว่าตาแก่โง่เง่าบ้านพวกเขาจะทําเรืองโง่
เขลาเช่นนีอีก! ทังสองอยูบ่ นท้องพระโรงโกรธจนกัดฟั น
111
กรอด

บิดาของเขาแท้จริงแล้วนําเข้าสมองหรือลืมพก
สมองออกมาจากตําหนักกันแน่ ในภาวะคลืนลมปาก
แหลมคมเช่นนีกลับผลักรัชาทายาทขึนไป หรือนีไม่
อยากเอาลูกชายไว้แล้วหรืออย่างไร? !

แต่ยงั โชคดีทีพระพันปี แต่งองค์เต็มยศเข้ามา ฟั งราชกิจ

อยูห่ ลังม่าน คัดค้านข้อเสนอของจักรพรรดิ แต่ได้ถือ
โอกาสแบ่งสัดส่วนอํานาจของจักรพรรดิมาไว้ในมือของ
องค์รชั ทายาท แต่มิได้กระทบกระแสคลืนลมใหญ่โตนัก

เดิมทีพระพันปี มิได้มีขอบเขตอํานาจมากเช่นนี แต่ใคร

112
ใช้ให้ทกุ คนไม่เห็นพ้องกับการบริหารกฎหมายของ
จักรพรรดิเล่า ผูอ้ ืนเป็ นพระพันปี ทงยั
ั งเป็ นมารดาของ
จักรพรรดิ ความกตัญ มู าก่อนคุณธรรมอืนใด ในยาม
คับขันจําเป็ นทีสุดแล้ว เชือฟั งพระพันปี ไว้ก็ไม่ได้มีอะไร
ไม่ถกู ต้อง

มีคาํ พูดหนึงกล่าวไว้ได้ดี ขิงแก่ยอ่ มเผ็ดร้อน จักรพรรดิ

อยูใ่ นกระดานหมากมองไม่ออก ย่อมต้องให้คนดูอย่าง
มารดาชราของเขาชีแนะ ให้คนทีแจ่มชัดและมาก
ประสบการณ์ยืนมือเข้ามา

113
------

[1] อยูต่ รงส้วมแต่ไม่อจุ จาระ (占着茅坑不拉

屎) หมายถึง หวงก้าง กักไว้

114
ตอนที 615 อยากปล่อยนําออกจากสมองเขา

ในทีสุดเรืองราวก็คลีคลายลงได้ ทังเรือนของจีชินอ๋อง
รวมถึงมารดาสนมของเขาทังตระกูลก็ถกู จับขังคุก ควร
ประหารตัดคอก็ตดั คอ ควรเนรเทศก็เนรเทศ

ผ่านไปนานหลายวัน ในทีสุดอาการบาดเจ็บของอัคร
มหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายก็คงทีเสถียร แต่ยงั ไม่สามารถขยับ
ตัวได้ ยังคงนอนอยูบ่ นเตียงมังกรของจักรพรรดิ

115
ทีแรกชายชราเองก็เกิดจิตใจเวทนาต่อองค์จกั รพรรดิ
รูส้ กึ ว่าว่าเขาเองก็น่าสงสารมากทีเดียว แต่หลังได้ยิน
เรืองทีเขาจะให้รชั ทายาทบริหารบ้านเมืองกลางท้องพระ
โรง ก็กลับมาคิดว่าสหายเก่าแก่ของตนผูน้ ีสมองมีนาเข้
ํ า
ไปแล้วจริงๆ ถึงขันอยากย่องเข้าไปในห้องบรรทมกลาง
ดึกแล้วปล่อยนําออกจากสมองของเขาเสีย

ทุกครังทีจักรพรรดิเข้าไปในห้องบรรทมของตนมองไปยัง
อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย ก็ลว้ นถูกชายชราไล่สง่ อ้างว่า
ให้อคั รมหาเสนบดีฝ่ายซ้ายพักผ่อน คร้านจะเห็นหน้า
เขา เห็นใบหน้านันแล้วรําคาญ

เมืองหลวงทางนีลมพายุโหมพัด การเข้ายึดบ้านส่ง
เนรเทศลุกลามไปทัว แต่โชคดีทีสถานการณ์ยงั นับว่าคง
116
ที ในทีสุดทุกคนจึงถอนหายใจโล่งได้

แต่ซเู ซียงมิได้โชคดีเช่นนัน ร้านค้าของนางสร้างเสร็จเป็ น

สําคัญแล้ว โต๊ะหม้อไฟแบบพิเศษของร้านเหล่านันก็สง่
มาจัดวางเรียบร้อยแล้ว รอเพียงฤกษ์เปิ ดร้านเท่านัน แต่
ในเวลานีกลับเกิดเรืองขึนทีโรงเตียมฝูหยวน

ซูเซียงได้รบั ข่าว พอถึงสวนด้านหลังของโรงเตียมฝูหยวน

ก็ได้ยินเสียงโอ้อวดวางอํานาจขบวนหนึง “อะไรน ไม่
ให้?! ในเมือรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าจวนฮู่กวกง[1]ต้
ั องการ พวกเจ้า
ยังกล้าไม่ให้อีกหรือ? ! ”

หลีฮ่าวแม้พอมีความรูอ้ ยูบ่ า้ ง รูว้ า่ ฮู่กวกงมิ

ั ใช่ขนุ นางตํา

117
ต้อย แต่เขายังแยกไม่คอ่ ยออกว่าตําแหน่งท่านหญิงแต่ง
ตังของซูเซียงใหญ่กว่าหรือฮู่กวกงใหญ่
ั กว่า ดังนันจึงตี
หน้าบึง ทําใจกล้าหน้าหนาตอบ “ฮู่กวกงมี
ั อะไรดีเลิศ
นักหนา? เถ้าแก่ของเราเป็ นถึงท่านหญิงเชียวนะ! ”

ประโยคนีของหลีฮ่าวไม่พดู ยังดีกว่า พอพูดออกไปแล้ว

ฝ่ ายตรงข้ามก็หวั เราะฮ่าๆขึนทันที “ท่านหญิง? ท่าน
หญิง? ฮ่าฮ่าๆ! ท่านหญิงขันหกคนหนึงยังกล้าเทียบกับ
ท่านฮู่กวกงขั
ั นหนึงชันเอกของพวกข้า สมองเจ้าถูกลา
ถีบไปแล้วกระมัง? ! ”

“เหล่าลิว ข้าจะบอกให้ คนไม่เคยพบเจอโลกพวกนีจะ

ไปรูอ้ ะไร! เร็วเข้า เอาของมาแล้วก็ไปกัน ต่อล้อต่อเถียง
อะไรกับพวกเขา ” บุรุษหน้าตาร้ายกาจคนหนึงกล่าว
118
เพือนร่วมงานอีกคน

ซูเซียงยืนอยูต่ รงหน้าประตู ไม่ได้รบี เข้าไป ลูบๆคาง ที

แท้เป็ นฮู่กวกง!
ั อืม คิดๆดูแล้ว ตําแหน่งขุนนางของฮู่กวั
กงก็ใหญ่มากจริงๆ ตนไม่สามารถต่อสูด้ ว้ ยได้ แต่ นางสู้
ไม่ได้ก็ยงั มีสามี สามีของนางเป็ นองค์ชายเชียวนะ!

ใช้อาํ นาจข่มเหงคนเป็ นอะไรทีไม่น่ารักทีสุด แต่หากสุด

วิสยั แล้ว ซูเซียงเองก็ไม่แยแสหากจะใช้อาํ นาจข่มเหงคน
สักครัง

ซูเซียงยืนครุน่ คิดอยูท่ ีเดิมว่าควรจัดการกับเรืองนีอย่าง

ไรดี ทว่ากลับถูกชายฉกรรจ์หนวดเคราเฟิ มคนหนึงคว้า

119
จับไว้ “สาวน้อยคนนีหน้าตาสวยไม่หยอก มา มาให้
ความสําราญกับพีชายสักหน่อย”

เดิมทีมีเจ้าหน้าทีทหารตรวจการสองคนมาจัดการ
งานราชการทีนี เห็นว่าคนทีมาหาเรืองเป็ นคนจากจวนฮู่
กัวกง ขอเพียงแค่ไม่ทาํ อะไรเกินเลย พวกเขาก็ไม่กล้าพูด
อะไร แต่บดั นีบังอาจลงมือกับหวังเฟย นีถึงขันไม่เอา
ชีวิต!

ฐานะหวังเฟยของซูเซียงมิได้ประกาศสูภ่ ายนอกเป็ นวง

กว้าง มีเพียงนายอําเภอเสินและคนสนิทอีกไม่กีคนที
ทราบ พอดีเจ้าหน้าทีตรวจการสองคนนีมีคนหนึงเป็ นคน
สนิทของนายอําเภอเสิน อีกคนเป็ นคนสนิทของคุณชาย
เสิน!
120
เห็นคนฝ่ ายตรงข้ามกล้าลงมือกับซูเซียง พวกเขาทังสอง
ก็ไม่พดู พรํา แกว่งดาบใหญ่ฟันลงบนแขนของชายฉก
รรก์ผนู้ นั “บังอาจ ไม่อยากมีชีวิตอยูแ่ ล้วสินะ! ”

ซูเซียงถูกแสงดาบทําให้ตาลายฉับพลัน จากนันเห็น
เลือดสดนองเต็มตา แต่นางหลับตาดึงสติกลับมาอย่าง
รวดเร็ว เดินไปข้างกายของเจ้าหน้าทีตรวจการทังสอง
หนึงก้าว จากนันจึงเดินไปทางหลีฮ่าว

การเคลือนไหวโดยสัญชาตญาณนีของนางทําให้เจ้า
หน้าทีตรวจการทังสองพลันรับรูถ้ งึ ความอบอุน่ ชนิดหนึง
หวังเฟยเชือใจพวกเขา ยามประสบเรืองหวังเฟยก็เข้ามา

121
อยูข่ า้ งตัวพวกเขาก่อน!

เนืองด้วยการกระทํานีของซูเซียง เจ้าหน้าทีตรวจการทัง
สองซึงเดิมทียงั ตระหนกตกใจก็ได้สติขนโดยพลั
ึ น ฮู่กวั
กงมีอะไรเก่งกาจนักหนา ร้านแห่งนีเป็ นของหวังเฟยของ
พวกเขาเชียวนะ อย่างเลวร้ายทีสุดแล้วก็ยงั มีองค์ชาย
คอยหนุนหลัง กะอีแค่ฮ่กู วกงคนหนึ
ั งนับเป็ นประสา
อะไร!

------

122
[1] กัวกง คือบรรดาศักดิสมัยโบราณ เป็ นตําแหน่งที
จักรพรรดิแต่งตังให้เชือพระวงศ์หรือผูม้ ีความดีความ
ชอบ กัวกงถือเป็ นขันสูงสุดของลําดับกง ตามลําดับ
บรรดาศักดิห้าขันคือ กง โหว ปั ว จือ หนาน

ตอนที 616 สูตรเครืองเทศสิบสามชนิดถูกจ้องตาเป็ นมัน

หากสมองของจักรพรรดิเฒ่าไม่ถกู ประตูหนีบไปก็น่าจะรู ้
เรืองห่างชิดใกล้ไกล พูดอีกอย่าง ต้นตอเรืองวันนีมิได้
123
เป็ นความผิดขององค์ชายและหวังเฟย

ชายฉกรรจ์ถกู ตัดมืออึงอยูก่ บั ทีตามมาด้วยอาการปวด

แปล๊บหนึงระลอก เขาถึงจะร้องเจ็บปวดโหยหวนออก
มา!

คนอืนๆทีมาด้วยกันกับนายหนวดเฟิ มพลันตืนตกใจ
“พวกเจ้าๆ เราเป็ นคนของจวนฮู่กวกงไม่
ั ใช่จะหาเรืองได้
ง่ายๆ! ” พูดแล้วก็ยงั คิดจะตรงเข้ามาลงมือ แต่เห็นนอก
ประตูมีเจ้าหน้าทีตรวจการรีบมุง่ เข้ามาหลายนาย ในมือ
ทุกคนล้วนมีดาบใหญ่เปล่งแสงวิบวับ

คนทังหลายเล่านีเดิมทีเป็ นเพียงลูกกระจ๊อกทีจวนฮู่กวั

124
กงจ้างมาเพือสูตรเอาเครืองเทศทังสิบสาม ไหนจะรูว้ า่
คนทางฝังซูเซียงเป็ นประเภทเกลือกับนํามันไม่เข้ากัน
เมือครูพ่ วกเขาหลุดปากพูดไปว่าเป็ นคนของฮู่กวกง
ั เดิม
ในใจยังเกรงกลัวอยูบ่ า้ ง แต่เห็นความหวาดหวันของ
ฝ่ ายตรงข้ามพวกเขาก็ยงกํ
ิ าเริบเสิบสาน อย่างไรพวกเขา
ก็เป็ นคนของจวนฮู่กวกง
ั ใครจะกล้าเอาเรืองพวกเขา? !

แต่ผลลัพธ์น่ะหรือ คนพวกนีกลับยืนกรานไม่ยินยอม!
พวกทหารตรวจการเองก็ไม่ไว้หน้าสักนิด ถือดาบตรงมา
ฟั นพวกเขา

ทังสองสามคนลนลานเลือกไม่ถกู พยุงนายหนวดเฟิ ม
แขนขาดคนนันวิงไปทางประตูหลัง วิงไปพลางขู่ไปพลาง
“พวกเจ้า พวกเจ้าคอยดู จวนฮู่กวกงไม่
ั ปล่อยพวกเจ้าไว้
125
แน่! ”

ซูเซียงมองดูแขนข้างนันทีตกอยูบ่ นพืน แต่เพราะกล้าม

เนือยังไม่ตายสนิท นิวมือจึงยังขยับอยูเ่ ล็กน้อย เลือดสด
ยังคงไหลออกมาจากด้านใน

ซูเซียงรูส้ กึ คลืนไส้ในท้อง กุมหน้าอกตบๆแล้วหันหน้าไป

อีกทาง “รีบเก็บของสกปรกอันนีไป”

การเคลือนไหวของเสียวอันจือก็คล่องแคล่ว จัดการสิง
ของสะอาดรวดเร็วฉับไว พวกเจ้าหน้าทีทหารตรวจการ
เห็นว่าทางนีไม่มีเรืองอะไรแล้ว ก็ถอยห่างไปกว่าครึง
ตามการส่งสัญญาณของซูเซียง

126
ซูเซียงดืมชา ผ่อนคลายลงได้แล้วจึงเปิ ดปากถามหลีฮ่า
ว “เกิดอะไรขึน?”

หลีฮ่าวยังคงเคืองเแค้นเต็มหน้า “แรกเริมพวกเขา
บอกว่าเป็ นขุนนางใหญ่ในเมืองหลวง มาเพือถามหา
สูตรเครืองเทศทังสิบสามของเรา บอกว่ามอบสูตรให้
แล้วจะให้เงินเราร้อยตําลึง ข้าไม่ยินยอม ผลคือพวกเขา
ทุบตีคนทําลายข้าวของ ซํายังบอกว่าเป็ นคนของจวนฮู่
กัวกง”

หลีฮ่าวเล่าต้นสายปลายเหตุของเรืองให้ซเู ซียงฟั งหนึง

รอบ ซูเซียงฟั งแล้วหัวคิวขมวดแน่น แอบไม่พอใจ จ้าว
เซิงเป็ นองค์ชายประสาอะไร คนใต้บงั คับบัญชาไม่ทาํ
127
งานทําการ เอาแต่ใช้อาํ นาจรังแกคนอ่อนแอ เขาจะไม่
สนใจจัดการหน่อยหรือ?

ซูเซียงคิดคํานวณอยูใ่ นใจ รอจ้าวเซิงกลับมาต้องจัดการ

เขาให้รูเ้ รืองสักยก ให้เขาดูแลคนของตัวเองให้ดี!

ไม่ทนั รูต้ วั ในสมองก็ปรากฏใบหน้านันของซ่งมู่ แน่นอน

ว่ามิใช่เพราะซูเซียงคิดถึงเขา แต่เพราะคิดว่าหากขุน
นางทังหลายเป็ นเหมือนซ่งมูแ่ บบนัน ประเทศนีคงพังไป
แล้วแน่!

เดิมทีวนั นีอยากหารือกับหลีฮ่าวเรืองจัดการเปิ ดสาขา

สักหน่อย ตอนนีเกิดเรืองแบบนีขึนใครมันจะยังมี

128
อารมณ์！ซูเซียงเพียงกําชับคนให้เก็บกวาดรอบหนึง
ปลอบลูกค้าทีอยูด่ า้ นนอก จากนันจึงนังรถม้ากลับไป
ด้วยกันกับเจ้าหน้าทีทหารตรวจการ

แต่สมั ผัสทีหกของซูเซียงแม่นยํา ในตอนทีออกจากประตู

เมืองมาถึงภูเขาลูกน้อยลูกหนึง ซูเซียงก็รูส้ กึ ว่า
บรรยากาศรอบตัวไม่ชอบมาพากล อดไม่ได้ รวบสติและ
หันไปกล่าวกับเจ้าหน้าทีทังสอง “พีชายน้อยทังสองท่าน
ระวังตัวหน่อย”

เดิมทีทหารตรวจการทังสองกําลังกินลูกอมทีซูเซียงมอบ
ให้พวกเขา เคียวสัมผัสหวานหอมพิเศษ จ๊อบๆแจ๊บๆ ใน
มือแต่ละคนถือสายบังเ**ยนหนึงเส้น ขับไปเรือยๆเอือยๆ
รูส้ กึ ว่าวันนีช่างแสนดีประหนึงเป็ นเทพเซียน
129
ทว่าหลังได้ฟังคําของซูเซียงคิวก็ยน่ ขมวด ลูกอมในมือก็
ไม่ยดั เข้าปาก ฟั งความเคลือนไหวรอบด้านด้วยหูทีเฉียบ
คม “ท่าไม่ดีขอรับหวังเฟย มีคนดักซุม่ ! ”

คําพูดของเจ้าหน้าทีตรวจการทังสองเพิงเปล่งออกมา
บนต้นไม้ในพุม่ หญ้าก็มีคนโผล่ออกมาสิบกว่าคน ในมือ
แต่ละคนถือดาบเป็ นประกายแวววาว ไม่พดู พรํา พุง่ เป้า
ฟั นลงมาแสกหน้าซูเซียง!

เจ้าหน้าทีตรวจการทังสองไหนเลยจะให้คนเหล่านีทํา
ร้ายซูเซียงได้ง่ายๆ ช่วยป้องกันดาบทังหลายให้ซเู ซียง
อย่างสุดชีวิต ส่วนซูเซียงเองก็หลบซ่อนอย่างทุลกั ทุเล
บนแขนถูกบาดเป็ นแผลเล็กน้อยรอยหนึง เลือดไหล
130
รินออกมา กลิงลงไปบนพืนหลายรอบจนเนือตัวเปื อนดิน
โคลนและเศษหญ้า

131
ตอนที 617 ซูเซียงถูกลอบสังหาร

คนเหล่านีดูแล้วเป็ นนักฆ่ามืออาชีพ แม้วรยุทธ์ของแต่ละ

คนไม่นบั ว่าสูงส่งเป็ นพิเศษ แต่ก็มองออกว่าบนร่างกาย
แบกชีวิตคนเอาไว้ คนแบบนีถ้าได้รบั เงินแล้ว ไม่ตายก็
จะไม่ยอมหยุด

แต่ซเู ซียงเป็ นเพียงนักศึกษาคณะเกษตรศาสตร์คนหนึง

เข้าใจมากสุดก็เพียงเรืองพืชเรืองยา หากพูดถึงเรือง
วรยุทธ์แล้ว นางเองก็สนใจไปเรียนเทควันมาสองท่า พูด
ให้ไม่น่าฟั งหน่อย ก็คือดีกว่าพวกสายขาวนิดนึง สําหรับ
พวกฆ่าคนไม่กะพริบตาตัวเป็ นๆเหล่านียังรับไม่ไหว
จริงๆ

132
โชคดีซเู ซียงมีไหวพริบ เคยหลบอันตรายถึงแก่ชีวิตมา
หลายครัง สุดท้ายไม่ง่ายนักกว่าจะใช้กอ้ นหินตีคนจน
ล้มควํา แย่งดาบใหญ่มาได้ ในทีสุดจึงนับว่าพลิกกลับ
มาได้สาํ เร็จ

ทหารตรวจการสองคนนันมีคนหนึงนอนอยูท่ า่ มกลาง
แอ่งเลือด ทีเหลืออยูค่ นหนึงถูกฟั นมือขาดไปข้างหนึง
อีกมือหนึงกลับยังคงกุมดาบมันป้องกันอยูเ่ บืองหน้าซูเซี
ยง เวลาชัวพริบตานี หากซูเซียงจะบอกว่าไม่ซาบซึงใจ
นันคงเป็ นการโกหก! แม้ทหารตรวจการทังสองได้รบั คํา
สังว่าให้คมุ้ ครองนางทุกด้าน แต่ในช่วงเวลาความเป็ น
ความตาย สามารถละทิงชีวิตตัวเองเพือรักษาชีวิตผูอ้ ืน
เจตนารมณ์เช่นนี แม้นางคิดว่าตัวเองจิตใจดียงกว่
ิ านีก็

133
เกรงว่ายังทําไม่ได้

คนสิบกว่าคนกลัวดาบในมือซูเซียง เหตุการณ์หยุดนิงไป
ชัวขณะ แต่หลังเสียงล้มลงเพราะเสียเลือดของทหาร
ตรวจการนายหนึง คนสิบกว่าคนนันก็รุมล้อมกันเป็ นรัง
ผึงอีกครัง

ในวินาทีนนซู
ั เซียงคิดว่าการทะลุมิติมายังโลกประหลาด
ของตนอาจจบลงตรงนีแล้ว

เบืองหน้ามีคนหนึงกําลังจะโจมตีนาง หางตาเหลือบเห็น
ดาบใหญ่ดา้ นข้างเล่มหนึงกําลังฟาดมาทางศีรษะของ
นาง เผชิญกับการขนาบโจมตีซา้ ยขวาหน้าหลัง ซูเซียง

134
ซึงเดิมทีก็ไม่เป็ นวิชายุทธ์อะไรอยูแ่ ล้ว บัดนียิงไร้แรงโต้
กลับ ครําครวญอยูใ่ นใจ ตายแล้ว ตายแล้ว เดียวต้อง
ตายแน่เลย ไม่ตอ้ งรอให้ความลับถูกเปิ ดโปงออกไปก็ถกู
ตรึงบนไม้กางเขนย่างตายไปแล้วมังเนีย เดียวคงนอนจม
กองเลือด แต่ยงั ไงขอให้ไม่น่าเกลียดมากก็แล้วกัน!

วินาทีทีดาบลงมา ซูเซียงกลับไม่ได้รูส้ กึ เจ็บปวดแต่กลับ

ได้ยินเสียงร้องตกใจเสียงหนึง “อ๊า”

เสียงนีคุน้ หูนกั ซูเซียงอยากหันหน้าไปมอง ทว่าด้าน

หน้ากลับมีดาบสองเล่มฟาดฟั นลงมาทางนางอีกครัง
นางรีบกดคนด้านหลังลงบนพืน ส่วนตัวเองเอนหลังหลบ
ดาบใหญ่เล่มนันได้พอดี

135
เฉียดไปนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ หัวนางเกือบจะไม่อยูบ่ น
คอเสียแล้ว

เสียงหวีดเสียงหนึงดังมาจากในป่ า ทหารตรวจการยีสิบ
กว่านายถือดาบใหญ่พงุ่ เข้ามา สถานการณ์พลิกผันใน
ชัวเวลาเดียว คนชุดดําสิบกว่าคนถูกควบคุมไว้ทงหมด
ั
บ้างถูกฟั นตาย บ้างถูกมัดรวบไว้ ไม่วา่ อย่างไรก็ไม่มีมี
กําลังข่มขู่อีกต่อไป

ซูเซียงจึงค่อยได้หนั หน้าไปมองคนทีรับดาบแทนนางเมือ
ครู ่ ดวงตาพลันประหลาดตกใจ เสินมูเ่ ฉิน！ ทําไมถึง
เป็ นเขาไปได้? !

136
เสินมูเ่ ฉินมองดูนาง ในดวงตามีความรูส้ กึ คลุมเครือชนิด
หนึง ระหว่างทีซูเซียงกําลังตกตะลึง เขาก็เค้นพูดออกมา
อย่างยากลําบากหนึงประโยค “ท่านกอดข้าได้หรือไม่
ข้า ข้าไม่อยากตายอยูบ่ นพืนเย็นๆ”

สายตาซูเซียงพลันสันสะท้าน รีบเข้าไปอุม้ คนขึนมาทันที

“ท่านบาดเจ็บตรงไหน? รีบบอกมา ท่านบาดเจ็บตรง
ไหนหรือไม่? ! ”

เหล่าเจ้าหน้าทีตรวจการเห็นเสินมูเ่ ฉินได้รบั บาดเจ็บก็

พากันล้อมเข้ามา ทว่าเสินมูเ่ ฉินกลับโบกมือเป็ น
สัญญาณให้พวกเขาถอยไป

137
ซูเซียงสงสัยและกระวนกระวายมาก ตะโกนไปทางพวก
ทหารตรวจการทีอยูด่ า้ นข้าง “มัวอึงอะไรอยู่ รีบพยุงคน
ขึนไปส่งโรงหมอสิ!”

เลือดบนใบหน้าผสมรวมกับนําตาไหลหยดลงมา มอง
เสินมูเ่ ฉินแล้วมองทหารตรวจการทีไม่มีลมหายใจด้าน
ข้างทังสอง เมือกี เพิงเมือกีเอง พวกเขาเพิงจะหัวเราะ
เฮฮากับนางเมือกีนีเอง ยังมีคนหนึงเป็ นพ่อคนแล้วด้วย
เขาเพิงเชิญซูเซียงให้ไปดืมสุราฉลองงานครบรอบหนึง
เดือนของลูกเขาอยูเ่ ลย… ซูเซียงไม่รูว้ า่ ตัวเองควรรูส้ กึ
อย่างไร ยิงไม่รูว้ า่ ควรจะทําอย่างไร…

“อย่าร้อง ท่านอย่าร้องไห้ไปเลย ข้า ข้าปกป้องท่านได้

138
ข้ายินดีมาก ข้า ข้า…” เสินมูเ่ ฉินเหมือนมีบางอย่างจะ
พูด แต่เขาเองก็ไม่มีแรงเหลือแล้ว มือสันๆทีเพิงยกขึนได้
เล็กน้อยพับกลับลงไปในพริบตา

ทังร่างซูเซียงสันเทิม ตืนขึนมาเดียวนี! เสินมูเ่ ฉินจะตาย

ไม่ได้!

ตอนที 618 สามีของนางกลับมาแล้ว

139
โชคดีทีวิชาแพทย์ของนางนับว่าไม่เลว รีบปิ ดผนึกเส้น
เลือดใหญ่หลายเส้นทัวร่างเสินมูเ่ ฉินทันที พอสามารถ
ระงับการไหลของเลือดทีทําให้เสียเลือดมากเกินไปได้

จากนันกวาดตามองไปรอบๆพบว่ามีสมุนไพรห้ามเลือด
อยูใ่ กล้ๆ จึงรีบวางคนลงในมือทหารตรวจการ แล้วไป
เก็บสมุนไพรนันขึนมาใส่ปากเคียวให้ละเอียด ทาลงบน
แผลของเสินมูเ่ ฉิน จากนันหยิบเข็มเงินทีพกติดตัวออก
มาเริมฝังเข็มให้เสินมูเ่ ฉิน พยายามควบคุมเลือดอย่าง
สุดกําลัง

เวลานีมีเงาขาวสายหนึงพุง่ ทะลุออกมาจากป่ า คนผูน้ ีไม่

ใช่ใครอืน เป็ นจ้าวเซิงนันเอง

140
เห็นความหวาดวิตกบนหน้าซูเซียง มือเต็มไปด้วยเลือด
สด ในชัวขณะนัน จ้าวเซิงรูส้ กึ เหมือนหัวใจของตนแทบ
จะหลุดออกมา เข้าไปกุมมือของซูเซียงอย่างสันๆ
“ภรรยา ภรรยา เจ้าเป็ นอะไรหรือไม่?”

ในใจซูเซียงแทบจะสูญเสียสติสมั ปชัญญะอยูแ่ ล้ว เมือ

ครูค่ วามคิดเพียงหนึงเดียวของนางคือการช่วยชีวิตเสินมู่
เฉิน ไม่ยอมให้เขาตายเด็ดขาด ตอนนีมีความอบอุน่ สาย
หนึงส่งผ่านเข้ามาในมือ นางจึงเพิงรูส้ กึ ตัวว่าตนไม่ได้อยู่
ตัวคนเดียว นางยังมีสามี! ใช่ นางยังมีสามี สามีของ
นางกลับมาแล้ว นางไม่ตอ้ งกลัวอะไรอีกแล้ว!

ซูเซียงสงบจิตใจให้คงที ริมฝี ปากยังคงสันอย่างห้ามไม่

141
ได้ เปิ ดปากเอ่ยเสียงเบา “เร็ว ส่งเขาไปร้านยาทงเหอ! ”

จ้าวเซิงมองบาดแผลของซูเซียงแวบหนึง ในทีสุดจึงพยัก
หน้า ไม่พดู พรํา อุม้ เสินมูเ่ ฉินออกไปอย่างเร็วยิง

ซูเซียงกลืนนําลาย จับแขนข้างทีมีเลือดไหลของตัวเอง
แล้วหันไปสังการกับทหารตรวจการทีอยูด่ า้ นข้าง “รีบ
ซ่อมรถม้า แล้วก็ สมุนไพรทีข้าเพิงเก็บมาเมือครูพ่ วกเจ้า
ช่วยจัดการมาให้ขา้ หน่อย”

ซูเซียงจัดการตัวเองง่ายๆเล็กน้อย รถม้าก็ซอ่ มเสร็จพอดี

นําทหารตรวจการสองคนก่อนหน้ายกขึนรถม้าด้วยใบ
หน้าเปี ยมความละอายใจ ส่วนตัวนางเองไปนังตรงด้าน

142
นอก

ไม่ใช่วา่ ก่อนหน้านางไม่ช่วยชีวิตทหารตรวจการทังสอง
คน สองคนนียอมตายเพือช่วยชีวิตตัวนาง นางจะไม่เป็ น
ห่วงกังวลได้อย่างไร? แต่ตอ่ ให้เป็ นห่วงนางเองก็แยก
หนักเบาออก ต่อให้ในใจโศกเศร้าก็ตอ้ งยอมปล่อยวาง
บางทีอาจช่วยตัวคนได้ หาไม่แล้วก็เปล่าประโยชน์ กลับ
กลายเป็ นถ่วงเวลาทําให้สดุ ท้ายก็ช่วยกลับชีวิตมาไม่ได้
สักคนเดียว

ตอนซูเซียงมาถึงร้านยาทงเหอ ด้านในก็ชลุ มุนวุน่ วายไป

รอบหนึงแล้ว นายอําเภอเสินเองก็ตืนตระหนกตกใจ
ตามซูเซียงเข้ามาติดๆ

143
หลีปั วหมิง ถังอีหรานและหมออาวุโสทีมีความสัมพันธ์
อันดีกบั หลีปั วหมิง พร้อมด้วยหมอหญิงท่านหนึงทีเพิง
มาหาหลีปั วหมิงเมือครู ่ คนทังหมดกําลังยุง่ พัลวันอยูใ่ น
ห้อง เห็นเพียงนําเลือดสีแดงสดยกออกมาด้านนอกทีละ
กะละมัง ผ้าโปร่งซึงเดิมทีเป็ นสีขาว ในตอนทีนําออกมา
แต่ละก้อนล้วนสีสดหลากสี

หากไม่ได้จา้ วเซิงประคองอยูข่ า้ งๆ ซูเซียงคงล้มลงไปบน

พืนแล้วแน่ ทหารตรวจการทังสองเสียชีวิตเพือปกป้อง
นาง หากเสินมูเ่ ฉินก็รกั ษาไว้ไม่ได้ นางคงรูส้ กึ ละอาย
ตรอมใจตาย

ทังหมดเป็ นนางไม่ดีเอง รูอ้ ยูแ่ ก่ใจว่ามีคนปองร้ายนางก็

144
ยังละเลยเตรียมการป้องกัน ใช้ชีวิตในศตวรรษทียีสิบ
เอ็ดอย่างสงบสุขมามาก ความรูส้ กึ ตระหนักถึงอันตราย
ในใจไม่มีสกั นิด!

ตอนนีช่างดีเสียนีกระไร เพียงเพราะความประมาท
เลินเล่อของนางต้องพรากชีวิตไปสองชีวิต ตอนนีด้านใน
ยังมีคนทีไม่รูว้ า่ จะช่วยชีวิตกลับมาได้หรือไม่อีกหนึงคน
นางจะรูส้ กึ ตัวเองมีมโนธรรมได้อย่างไร?

ช่วงเวลานีจ้าวเซิงเองก็พอเข้าใจโดยประมาณแล้วว่า
เกิดอะไรขึน เดิมทีเสินมูเ่ ฉินเพิงกลับมาจากในหมูบ่ า้ น
ได้ยินเรืองทีเกิดขึนทางโรงเตียมฝูหยวน ได้ข่าวว่ามีเพียง
ทหารตรวจการสองคนส่งซูเซียงกลับไป แม้แต่ช่ยุ หลิวก็
ไม่ได้พาติดตัวไปด้วย เขาพลันรูส้ กึ ไม่เข้าทีจงึ เร่งนําคน
145
ตามมา เห็นดาบใหญ่เปล่งแสงวิบวับกําลังจะฟั นลงบน
ศีรษะของซูเซียงเข้าพอดี ตอนนันเขาไหนเลยจะสนใจสิง
อืน ตรงเข้าไปช่วยขวางดาบนันให้ซเู ซียงทันที

หลังจ้าวเซิงฟั งต้นสายปลายเหตุของเรืองจบก็ประคองซู
เซียงเงียบๆไม่พดู จา เขารับรูไ้ ด้แต่แรกว่าความรูส้ กึ ที
เสินมูเ่ ฉินมีตอ่ ซูเซียงไม่ธรรมดา แต่ก็รูด้ ีวา่ เสินมูเ่ ฉินไม่มี
ทางแย่งชิงผูห้ ญิงของเขาอย่างแน่นอน แต่ในยามวิกฤต
คับขัน การปะทุอารมณ์บางอย่างไม่อาจควบคุมได้!

146
ตอนที 619 บุญคุณช่วยชีวิตจะทดแทนอย่างไร

เห็นซูเซียงเป็ นห่วงเป็ นใยคนด้านในเช่นนี ในใจจ้าวเซิงก็

รูส้ กึ ไม่เป็ นสรรพรส จะว่าเขาเห็นแก่ตวั ก็ได้ บอกว่าเขา
เลือดเย็นก็วา่ ไป แต่เห็นภรรยาสาวของตัวเองห่วงใยชาย
อืน แม้ฝ่ายตรงข้ามเป็ นคนช่วยชีวิตภรรยาตนไว้ แต่ใน
ใจเขาก็ยงั หึงหวงอยูด่ ี

ทังหมดต้องโทษตัวเขาเอง ทีจากไป แค่บอกกับท่านพี

147
รัชทายาทสักคําก็ได้แล้ว ไยต้องไปเยียมเสด็จพ่อโง่เง่า
คนนันของเขาด้วย? ไม่อย่างนันตัวเองคงได้รบี กลับมา
ช่วยภรรยาบ้านตัวเองแล้ว ไม่ตอ้ งให้คนอืนมาช่วยรับ
ดาบให้ภรรยา นีดีแล้ว บุญคุณช่วยชีวิตควรจะทดแทน
อย่างไรเล่า?!

ในใจจ้าวเซิงเองก็ฟงุ้ ซ่านเหมือนกับซูเซียง ซูเซียงคิดว่า

หากช่วยคนกลับมาไม่ได้จะทําอย่างไร? ส่วนจ้าวเซิงคิด
ว่าไม่วา่ กล่าวอย่างไรก็เป็ นบุญคุณช่วยชีวิต ภายหน้า
ตนอยากให้คนผูน้ ีออกห่างจากข้างกายภรรยาก็ทาํ ไม่ได้

ทังหมดต้องโทษเสด็จพ่อของเขา เรืองดีทาํ เป็ นอยูไ่ ม่กี

อย่าง ดีแต่ทาํ เรืองน่าเคืองใจเหล่านี!

148
หลังผ่านไปสองชัวยาม หมออาวุโสจึงถูกประคองปี ก
ซ้ายขวาออกมาโดยหลีปั วหมิงและท่านป้าอีกคนหนึงใน
สภาพเหงือท่วมหัว

เห็นสีหน้าของทังสองสามคน ซูเซียงอดไม่ได้ทีจะตกใจ
แข้งขาอ่อนระทวยแทบจะล้มลงไปบนพืน! โชคดีทีตอนนี
หลีปั วหมิงเปิ ดปากทันเวลา แม้เสียงค่อนข้างเหน็ด
เหนือยอ่อนล้า แต่กลับนําข่าวดีมาบอก

“อาการบาดเจ็บของคุณชายเสินคงทีแล้วชัวคราว แต่
ยังต้องพักรักษาให้ดี”

149
ซูเซียงกับจ้าวเซิงและคนอืนๆต่างถอนหายใจโล่งอกยาว
เหยียด นายอําเภอเสินถึงกับหน้ามืดตาลายล้มลงไป
กองกับพืน!

หลีปั วหมิงเข้าไปบีบจุดเหรินจง[1]และปากเสือ[2]ของ
นายอําเภอเสิน โดยรวดเร็วคนก็กลับมาผ่อนคลาย

นายอําเภอเสินในตอนนีแทบก้มโขกศีรษะให้หลีปั วหมิ
ง เสินมูเ่ ฉินเป็ นบุตรชายของเขา เป็ นสายเลือดเพียงหนึง
เดียวของเขากับภรยยาทีลาโลกไป หากลูกชายเกิดเรือง
อะไรขึน เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด

เขารูด้ ีบตุ รชายทําเพือช่วยชีวิตซูเซียง ตอนสองพ่อลูกพูด

150
คุยกันเขาก็มองทะลุใจลูกชายของเขาแล้ว รูด้ ีวา่ ในใจลูก
ชายเขาชอบพอซูเซียง

ตอนนันเขาไม่ได้รบั มาใส่ใจ เพียงคิดว่าลูกชายของตน

สนใจความฉลาดมากสามารถของซูเซียง เพียงนับถือ
เลือมใสเท่านัน ลูกชายไม่เคยมีความรัก ไหนจะรูว้ า่ อะไร
คือชอบ อะไรคือไม่ชอบ

แต่คิดไม่ถงึ ว่าในยามวิกฤติลกู ชายกลับเข้าไปรับดาบให้

ซูเซียงโดยไม่สนชีวิต เขาเชือว่าเป็ นการกระทําจากจิตใต้
สํานึกของลูกชาย แต่มิใช่เพราะซูเซียงเป็ นหวังเฟยเขา
จึงทําเช่นนี โถ เจ้าลูกชายซือบือของเขา เจ้าลูกชายชีวิต
รันทดของเขา…

151
ลูกชายของตนตนย่อมรูจ้ กั ดี นายอําเภอเสินทอดถอนใจ
มองไปด้านในหลายครัง ทรุดนังลงบนม้านัง ไม่รูว้ า่ ควร
พูดอะไรดี

เช้าวันต่อมา เสินมูเ่ ฉินลืมตาสะลึมสะลือ ประโยคแรกที

ร้องออกมากลับเป็ น “เซียงเอ๋อร์ เซียงเอ๋อร์…”

จ้าวเซิงนังอยูบ่ นหัวเตียงของเขา สองหมัดกําแน่น มีวบู

หนึงอยากจะเข้าไปประทานหมัดให้เขาสักหมัดใจจะ
ขาด ทุบคนให้ตายไปเสีย เจ้าโง่นีจะได้ไม่กล้าเรียกว่า
เซียงเอ๋อร์อีก ซูเซียงเป็ นภรรยาของเขา มีเพียงเขาคน
เดียวเท่านัน คนอืนอย่าแม้แต่จะคิด!

152
แต่ในทีสุดกําปั นของจ้าวเซิงก็คลายลง ก่อนอืนมิตอ้ งพูด
ถึงเรืองทีเสินมูเ่ ฉินเป็ นมิตรสหายกันมาแต่เดิม พูดเพียง
ว่าเมือวานเขาเป็ นคนช่วยชีวิตของภรรยาบ้านตนไว้ เขา
ก็ไม่กล้าทําเรืองเนรคุณแบบนันแล้วไม่ใช่หรือ?

แต่ในใจอารมณ์ไม่ดี อารมณ์ไม่ดีเอามากๆ! ขยีหัวด้วย

ความหงุดหงิด ไม่รูว้ า่ ควรจัดการเรืองนีอย่างไรดี

ซูเซียงเองก็เป็ นห่วงจนนอนไม่หลับทังคืน หลังได้ยิน

ความเคลือนไหวด้านในก็โผล่ศีรษะเข้ามาดู นางสนใจ
เพียงเสินมูเ่ ฉินทีอยูบ่ นเตียงเท่านัน จะสนใจสายตาขุ่น
เคืองเล็กๆของสามีบา้ นตนสักนิดก็ไม่มี

153
นางจับชีพจรให้เสินมูเ่ ฉินเล็กน้อยแล้วถลกอาภรณ์บน
ไหล่ของเขาเบาๆเพือดูอาการบาดเจ็บ แอบพยักหน้า
ขณะทีอยากจะพูดว่าจะออกไปยกโจ๊กเขามาสักหน่อย
จ้าวเซิงกลับเปิ ดปากขึน “บุญคุณช่วยชีวิตนีเจ้าตังใจจะ
ตอบแทนอย่างไร?”

ซูเซียงอึงไปชัวพริบตา ใช่แล้ว นีเป็ นบุญคุณช่วยชีวิต

ควรจะตอบแทนอย่างไรดี? ความลังเลของซูเซียงตกอยู่
ในสายตาของจ้าวเซิงกลับไม่ได้เป็ นเช่นนัน ข่มเสียงจน
แม้แต่ตวั เองยังไม่รูส้ กึ สัน “หรือ หรือว่าเจ้าสนใจในตัว
เขาเข้าแล้ว คิดอยากอุทิศชีวิตจิตใจให้เขา?!”

154
------

[1] จุดเหรินจง คือจุดลมตามหลักแพทย์แผนจีน อยู่

บริเวณเหนือริมฝี ปาก

[2] จุดปากเสือ หรือหูโ่ ค่ว อยูบ่ ริเวณง่ามมือระหว่างนิว

โป้งกับนิวชี

155
ตอนที 620 ความหึงหวงของจันอ๋องโหมกระหนํา

ซูเซียงกังวลจนไม่ได้นอนทังคืน เดิมทีเพียงฝื นปลุกสติ

แท้จริงแล้วยังค่อนข้างง่วงๆเพลียๆอยู่ แต่คาํ พูดประโยค
นีของจ้าวเซิงกลับทําให้ตืนตะลึงทันที นางถลึงตาใส่เขา
อย่างอารมณ์เสีย “นีมันใช่เวลาไหมยังจะมาพูดเหลว
ไหลอีก! เจ้าจากไปนานขนาดนัน หากข้าสนใจเขาจะมี
เจ้าอยูน่ ีหรือ? ! ”

จ้าวเซิงรูส้ กึ พึงพอใจทันที ก้มหน้ากระดากอายเล็กน้อย

ดึงแขนเสือของซูเซียง “ภรรยา อย่าโกรธไปเลย ข้า ข้าก็

156
แค่กงั วลเลยถามมากไป เจ้าอย่าเคืองข้าเลย ข้าไม่ได้
หมายความเช่นนัน…”

ซูเซียงโบกมือ “พอแล้วๆ เจ้าคิดอะไรอยูข่ า้ หรือจะไม่รู!้

รีบออกไปล้างหน้าล้างตา จากนันก็ไปจุดไฟให้ขา้ ไป!”

เดิมความหึงหวงในใจจ้าวเซิงโหมกระหนํา พอได้ยินคํา
สังของซูเซียง ก้อนหินในใจก็รว่ งลงพืนในพริบตา ภรรยา
บ้านเขาใช้ให้เขาไปทํางาน แสดงว่านางไม่ได้โกรธเขา
และไม่ได้ตงใจจะอุ
ั ทิศร่างกายจิตใจให้เสินมูเ่ ฉิน เช่นนีก็
ดี เช่นนีก็ดี กลัวแทบตาย!

มิหน่าเล่าก่อนหน้านีซูเซียงกล่าวประโยคหนึงไว้ได้ดี

157
ความรักหลงใหลก็เหมือนหมูสองตัวทีอยูด่ ว้ ยกันแล้ว
กลัวว่าตัวใดตัวหนึงจะถูกแย่งไป แท้จริงแล้วซูเซียงมิได้
มีความรูส้ กึ ต่อเสินมูเ่ ฉินแม้แต่เสียวเดียว พูดอีกอย่าง
ตอนนีพวกเขาเป็ นสามีภรรยากันแล้ว ไหนเลยจะยังมี
เรืองอุทิศร่างกายจิตใจอะไรนัน?

อาการของเสินมูเ่ ฉินค่อยๆคงที แต่เพราะบาดเจ็บสาหัส

แม้แต่ขยับยังขยับไม่ได้ อย่างอืนยิงไม่ตอ้ งพูดถึง

คนชุดดําเหล่านันถูกตัดสินโทษร้ายแรง แต่ทงหมดล้
ั วน
เป็ นลูกกะจ๊อกไม่รูเ้ รืองอะไรมาก แต่จา้ วเซิงดึงรังไหมสืบ
จนถึงตัวหัวหน้าเป็ นหลานชายของฮู่กวกง
ั จึงแน่ใจว่า
เรืองนีแท้จริงแล้วเกียวข้องกับเครือข่ายพันเส้นหมืนสา
ขาของฮู่กวกง
ั
158
แม้นเสินมูเ่ ฉินเป็ นมิตรสหายของตนอีกทังยังเป็ นผูม้ ีพระ
คุณช่วยชีวิตภรรยาบ้านตน และจ้าวเซิงก็รูด้ ีวา่ ซูเซียงมิ
ได้มีความรูส้ กึ เช่นนัน ตนจะหึงหวงนันไม่ถกู ต้อง แต่พอ
เห็นภรรยาของตัวเองเทียววนเวียนถามสารทุกข์สกุ ดิบ
ข้างกายบุรุษ ในใจของเขาก็รูไ้ ม่เป็ นสรรพรส เพียงบอกซู
เซียงว่าเขาจะไปสืบคดีเรืองนี จะต้องให้คาํ อธิบายเป็ นที
พึงพอใจแก่นาง จากนันก็หนั หลังเดินไป ภรรยาเคยพูด
ไว้ นีเรียกว่า ตาไม่เห็นถือว่าสะอาด ในทีสุดบัดนีเขาก็ได้
รูซ้ งถึ
ึ งความรูส้ กึ นีแล้ว

จ้าวเซิงออกไปครานีใช้เวลาสองสามวัน ตอนเขากลับมา
ก็เป็ นเวลาเย็นคําแล้ว ซูเซียงยังคงดูแลเสินมูเ่ ฉินอยูใ่ น
ร้านยาทงเหอ

159
ตอนจ้าวเซิงอยูต่ รงหน้าประตูฝีเท้าก็พลันชะงักไม่กล้า
เดินเข้าไปด้านใน ด้วยกลัวว่าจะเห็นภรรยาบ้านตน
สนทนาสนิทชิดเชือกับชายอืน เขารูด้ ีวา่ ไม่ถกู ต้องทีจะ
หึงหวง แต่หากเหตุผลใช้ได้ดีขนาดนัน บนโลกนีคงลด
เรืองหยุมหยิมน่ารําคาญลงไปได้

สูดลมหายใจอยูต่ รงหน้าประตูเฮือกใหญ่หลายเฮือก จน
หลงฉีทีอยูข่ า้ งๆทนดูตอ่ ไปไม่ไหว “นายท่าน ท่านเข้าไป
เถอะขอรับ คนแซ่เสินผูน้ นบาดเจ็
ั บสภาพเป็ นเยียงไรไป
แล้ว ยังจะทําอะไรได้อีกขอรับ?”

จ้าวเซิงเองก็รูอ้ ยูแ่ ก่ใจ แต่คนมันอารมณ์ไม่ดีน่ะสิ! ใน

ขณะทีหลงฉีจะช่วยเขาผลักประตูเรือนด้านหลังจ้าวเซิง
160
ก็ยืนมือออกไป ทําราวกับว่ากําลังตัดสินใจทําเรืองยิง
ใหญ่สาํ คัญอย่างไรอย่างนัน “ข้าทําเอง”

จ้าวเซิงผลักประตูเรือน เดินไปทางห้องด้านในซึงเป็ นที

อยูข่ องเสินมูเ่ ฉิน ภายในเรือนเงียบสงบ มีเพียงเสียว
เอ้อร์คนหนึงกําลังตากสมุนไพรกรอกแกรกอยูต่ รงนัน
ฝี เท้าทียําเดินเชืองช้าอ่อนช้อย พอเห็นจ้าวเซิงกลับบมา
แล้วก็มิได้ตกใจอะไร ผงกศรีษะเบาๆเป็ นการทักทาย

จ้าวเซิงค่อนข้างประหลาดใจ เงียบเชียบเช่นนี หรือ

ภรรยาตัวน้อยของเขาไม่ได้อยูท่ ีนี?!

มีขอ้ สันนิษฐานนี ในใจจ้าวเซิงก็มีความสุขขึนมาหน่อย

161
หึ เขาว่าแล้ว ภรรยาตัวน้อยบ้านเขาจะอยูก่ บั ชายอืน
ตังแต่เช้าจรดคําได้อย่างไร?

แต่เมือเขาผลักประตูออก ดวงตาก็เบิกกว้างทันที มี
ความรูส้ กึ ชนิดหนึงทีเรียกว่าเคืองโกรธและหึงหวงพุง่
ปะทุทนั ที

เสินมูเ่ ฉินทีนอนอยูบ่ นเตียงหลับตานิงสงบ ซูเซียงเองก็

หมอบหลับอยูข่ า้ งเตียงของเขา ส่วนซ่งมูก่ าํ ลังถอดเสือ
ของตัวเองคลุมลงบนร่างซูเซียงเบาๆ สายตาอ่อนโยน
และจดจ่อ

วินาทีนนจ้
ั าวเซิงรูส้ กึ เหมือนตัวเองจะสําลักนําส้มตาย

162
เดินตรงเข้าไปกระชากเสือของซ่งมูโ่ ยนลงบนพืน “เจ้ามา
อยูท่ ีนีได้อย่างไร?!”

เขารูด้ ีภรรยาดูแลคนก็เหนือยมากแล้ว ทว่าตอนนีเวลานี

เขาควบคุมความหึงหวงในใจไว้ไม่ไหว คํารามใส่ซง่ มู่
เสียงตํา

163
ตอนที 621 ซ่งมูค่ ิดเป็ นอืน

เพือซูเซียงแล้วเขายังพอทนได้ หากเป็ นยามปกติละ่ ก็

เขาคงจับซ่งมูห่ กั ขาโยนออกไปแล้ว ไหนจะมาปล่อยให้
เขายืนคุยกับตัวเองอยูง่ ่ายๆตรงนี

ซูเซียงเพิงหรีตาก็ได้ยินเสียงคํารามตําเสียงหนึง ประคับ
ประคองร่างลุกขึนอย่างสะลึมสะลือ เห็นสีหน้าขาวสลับ
เขียวของจ้าวเซิงก็แปลกใจอย่างยิง “เจ้ากลับมาแล้ว
เกิดอะไรขึน?”

เกิดอะไรขึน? เจ้ายังกล้าถามว่าเกิดอะไรขึน?! จ้าวเซิง

อยากจะตอบไปเช่นนี แต่เขารูด้ ีวา่ ภรรยาของตนบริสทุ ธิ

164
แน่แท้ พูดได้เต็มปากเต็มคําเลยว่าเขาหึงหวงทีบัณฑิต
ซิวไฉจ้องอยากได้ภรรยาของเขา เขาไม่อาจโกรธเคือง
ภรรยาได้ หนอย ยามปกติปากแขวนคุณธรรม บัดนีเมือ
คิดอยากได้ภรรยาผูอ้ ืนไยลืมไปเสียแล้วเล่า!

ซูเซียงเห็นท่าทางเช่นนันของเขาก็คอ่ นข้างแปลกใจ ยืน

ขึนตบๆหน้าอกของเขา “เจ้าเป็ นอะไรไป? มีอะไรก็คอ่ ยๆ
พูด ดูเจ้าสิ พองลมจนเหมือนกบ หน้าเขียวหมดแล้ว
เป็ นอะไรไป?”

จ้าวเซิงอดทนแล้วอดทนอีก แต่แล้วก็ทนจนสุดจะทน ชี
ซ่งมูท่ ีอยูด่ า้ นข้าง “เขามาอยูท่ ีนีได้อย่างไร?”

165
ซูเซียงมองจ้าวเซิงด้วยความสงสัยแล้วมองดูซง่ มูท่ ีอยู่
ข้างๆ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึนอย่างแท้จริง

แต่ซง่ มูไ่ ม่ทราบฐานะของจ้าวเซิง อีกทังยามจ้าวเซิงอยู่

ข้างกายซูเซียงมักจะเงียบเชียบเชือฟั งเสมอ ดูแล้วนับว่า
พูดจาดี จะกล่าวอย่างไรเขาก็เป็ นซิวไฉคนหนึง จะยอม
ให้ตกอยูใ่ ต้อาํ นาจพรําเพรือของคนอืนได้อย่างไร? ไม่มี
ทาง ไม่มีทางเด็ดขาด!

ซ่งมูส่ งบสติอารมณ์แล้วเปิ ดปากพูด “ทําไมข้าจะอยูท่ ีนี

ไม่ได้?”

จ้าวเซิงอารมณ์ขาดสะบันแล้ว ซิวไฉยาจกผูน้ ียามปกติ

166
ล้วนแทนตัวเองกับซูเซียงอย่างถ่อมตัวว่าผูน้ อ้ ย บัดนี
ช่างดีนกั ไม่เพียงแต่แทนตัวเองว่า “ข้า” ซํายังกล้าต่อกร
กับเขา!

จ้าวเซิงมองซูเซียงแวบหนึงเห็นทังหน้านางเต็มไปด้วย
ความสับสน ในใจก็ได้รบั การปลอบประโลมเล็กน้อย รู ้
ว่าภรรยาตัวน้อยบ้านตนไม่ได้มีความรูส้ กึ อะไรกับซิวไฉ
ยาจกผูน้ นั ทังหมดย่อมต้องเป็ นความผิดของซิวไฉยาจก
ผูน้ นแน่
ั นอน

“ข้าถามหน่อย เย็นคําขนาดนีแล้วชายหญิงอยูต่ าม
ลําพัง เจ้ามายืนข้างกายภรรยาข้าทําอะไร? ยังมีเสือผ้า
สกปรกของเจ้าอีก เอาออกไป! ” แม้ในใจจ้าวเซิงรูส้ กึ ดี
ขึนเล็กน้อย แต่ความหึงหวงยังคงโหมกระหนําอยูด่ า้ น
167
นอกต่อไป โดยเฉพาะสายตาตอนจ้องมองไปยังเสือ
คลุมยาวทีถูกเขาโยนลงไปบนพืนตัวนัน เกลียดชังจนกัด
ฟั นกรอด

ภรรยาของเขาจะสวมเสือผ้าของบุรุษคนอืนได้หรือ? ซิว
ไฉยาจกผูน้ ีแท้จริงแล้วมีใจสกปรกต่อภรรยาบ้านตน
หรือในตํารานักปราชญ์ไม่เคยสังสอนว่าอะไรคือ
จริยธรรม มโนธรรม สุจริตธรรม ความละอายต่อชัว!

เห็นสีหน้าเคืองโกรธของจ้าวเซิง จะกล่าวอย่างไรซ่งมูก่ ็
หวาดกลัวอยูบ่ า้ ง แต่มือของเขาบีบๆไว้ดา้ นหลังเอ่ย
อย่างเคร่งขรึม “ก่อนอืน อะไรคือชายหญิงอยูต่ ามลําพัง
คุณชายเสินเองก็อยูท่ ีนีเช่นกัน! ข้อสอง ทีนีไม่ใช่เขต
อิทธิพลของท่าน ข้าเองก็มิใช่คนใต้บงั คับบัญชาของ
168
ท่าน ข้าอยากไปทีใดก็ไปทีนัน วันนีเข้าตลาดไปซือ
เครืองเขียนเล็กน้อย ได้ยินว่าทางฮูหยิน ดูแลคนป่ วย
เหนือยยาก ข้าจึงมาเยียมดู เห็นนางหลับไปแล้วกลัวว่า
จะหนาวจึงคลุมผ้าให้อย่างไรเล่า?”

ฮูหยิน! ฮูหยิน! จะเรียกอย่างสนิทสนมขนาดนันทํา

อะไร คนทีไม่รูจ้ ะคิดว่าเป็ น…นันเป็ นภรรยาของข้า! จ้าว
เซิงแทบจะระเบิดอยูแ่ ล้ว!

“ออกไป!” จ้าวเซิงกลันลมหายใจหนึงไว้ในใจ ซิวไฉผูน้ ี

นับวันยิงฉลาดจริงๆ พูดจามีวาทศิลป์ ข้อผิดพลาดเล็ก
น้อยยังหาไม่เจอ ทําได้เพียงสะบัดหน้าชีไปทางประตู
ใหญ่ รีบไล่เขาไป ตาไม่เห็นย่อมสะอาด!

169
ซ่งมูม่ องซูเซียงทียังสับสน ในสายตามีความอ่อนโยนที
ตัวเขาก็ยงั ไม่รูจ้ กั สายหนึง จากนันหันไปถลึงตาใส่จา้ ว
เซิงหนึงครังหยิบเสือคลุมบนพืนสะบัดแขนเสือจากไป

ทว่าสายตาทีซ่งมูม่ องซูเซียงเมือครูจ่ า้ วเซิงเห็นมันอย่าง

ชัดเจนแจ่มแจ้ง ความหึงหวงซึงเดิมทีลดลงไปเล็กน้อย
แล้วกลับพุง่ กลับขึนมา ขึนหน้าไปคว้าแขนของซูเซียง
“ไป กลับบ้านกับข้า!”

ซูเซียงยังไม่รูเ้ รืองรูร้ าวว่าเกิดอะไรขึน หลายวันนีนาง

เหนือยล้าจริงๆ ไม่เพียงแต่ตอ้ งดูแลเสินมูเ่ ฉินยังต้อง
เขียนแผนการเกียวกับคลองประปา บรรเทาภัยพิบตั ิในปี
หน้า มีรา้ นค้าทีนางอยากจะเปิ ดขยาย ยังมีเรืองไม่
170
สบายใจของซ่งฮุ่ยทางนัน…นางยุง่ หัวหมุนเหมือน
ลูกข่าง ไม่ง่ายนักกว่าจะได้หรีตาหลับสักหน่อยกลับ
ถูกกวนให้ตืน ตอนนีนางมึนงงอย่างสมบูรณ์แบบ

ตอนที 622 บุรุษน่าตายเป็ นบ้าอะไร

“เจ้าทําอะไร มีอะไรพูดกันดีๆ นี เจ้าทําข้าเจ็บแล้วนะ!”

ซูเซียงถูกเขาลากให้เดินทังสภาพมึนงง ไม่รูเ้ ลยว่าแท้
จริงแล้วเกิดเรืองอะไรขึน หมายความว่าอย่างไร?
171
จ้าวเซิงแม้ความหึงหวงโหมกระหนําแต่พอได้ยินซูเซียง
ร้องเจ็บ มือเขาก็คลายลงเล็กน้อย แต่ยงั คงกอดคนแน่น
พาเข้าไปในรถม้าด้านนอก

ตลอดทางบนรถม้าก็ตีหน้านิงไม่พดู สักประโยค หลัง

กลับถึงบ้านก็อมุ้ ซูเซียงท่าเจ้าหญิงตรงไปในห้องของซูเซี
ยงทันที

“นี เจ้าผูช้ ายน่าตาย เจ้าเป็ นบ้าอะไรเนีย!” ซูเซียงเองก็

เริมโกรธบ้างแล้ว บุรุษน่าตายผูน้ ีกลับมาก็เอาแต่ตีหน้า
บึงใส่นาง ตนทําอะไรผิดไว้ทีไหนถึงได้เป็ นแบบนี หน้า
บึงนับเป็ นอะไร ทําอย่างกับตัวเองถูกเขาจับชายชูไ้ ด้คา

172
เตียง

เอ๊ะ ถุยๆ คิดอะไรอยูเ่ นีย? ตนแค่ไปดูแลคนป่ วยคนหนึง

เท่านัน ไหนเลยจะ…ซูเซียงคิดถึงตรงนีก็กระจ่างทันที มิ
น่าล่ะบุรุษน่าตายคนคนนีถึงเป็ นบ้า ทีแท้ก็หงึ นีเอง!

หลายวันก่อนตอนบุรุษน่าตายคนนีเห็นนางดูแลเสินมู่
เฉินสีหน้าก็ดไู ม่เข้าท่าแล้ว เมือครูเ่ กิดเรืองอะไรขึน?
ตอนนางตืนดูเหมือนเสือของซ่งมูจ่ ะถูกโยนลงบนพืน ซู
เซียงคิดๆดู เอ่อ…ทีแท้เรืองเป็ นมาอย่างนีนีเอง ดูทา่
บุรุษน่าตายผูน้ ีจะกินนําส้มจริงๆสินะ!

ซูเซียงแอบถอนหายใจลึกๆข้างใน ผูช้ ายคนนีไม่วา่ อะไร

173
ก็ลว้ นดีหมด ก็แค่นิสยั เย็นชาไปนิด ขีหึงไปหน่อย ขีงอน
เล็กน้อย แถมฐานะตัวตนของเขาก็ยงั ยุง่ ยากนิดหน่อย
ด้วย เอ่อ นีนับไปนับมาก็แทบจะไม่มีขอ้ ดีเลยนีน่า แหะ

จ้าวเซิงไม่สนใจความคิดจุกจิกเหล่านันในใจซูเซียง อุม้ ซู
เซียงกลับไปท่ามกลางการถลึงตาอ้าปากกว้างของสามี
ภรรยาสกุลหวังและคนอืนๆ

หวังต้าเหนียงตะลึงไปชัวครู ่ ใช้มือชีไปยังประตูทีถูกปิ ด
ไปแล้ว “สามี นี…”

ผูเ้ ฒ่าหวังเองก็ตกตะลึง ยังมีช่ยุ หลิวและคนอืนๆเองก็

เบิกตาอ้าปาก แต่ตอ่ มาผูเ้ ฒ่าหวังก็ตบๆแขนของหวังต้า

174
เหนียงกล่าวว่า “ไปเถอะ กลับไปนอน”

หวังต้าเหนียงยังมองไปทางประตูบานนันอย่างสงสัย
แล้วมองสามีบา้ นตน พริบตานันก็เข้าใจขึนมาแล้ว ทัน
ใดนันคิวตาก็ยมเบิ
ิ กบานโบกมือไปทางคนอืน “เอาล่ะๆ
ควรทําอะไรก็ไปทําอย่างนัน ไม่มีธุระก็อย่าเข้ามารบก
วนล่ะ!”

ก่อนหน้านีน่ะหรือ หวังต้าเหนียงยังกลัวอยูว่ า่ จ้าวเซิง

และซูเซียงมีลกู เป็ นของตัวเองแล้วจะไม่สนใจก้อนแป้ง
น้อยและกระพรวนน้อย แต่จา้ วเซิงพิสจู น์ให้พวกเขาเห็น
ผ่านการกระทําแล้ว ในใจของเขาถือเอาก้อนแป้งน้อย
และกระพรวนน้อยเหมือนลูกแท้ๆ ดังนันจึงไม่ตอ้ งกังวล
เรืองเหล่านี
175
บัดนีเห็นสองสามีภรรยาหนุ่มสาวจะกลับห้องไปอ่อน
โยนอาอกเอาใจกัน ในใจหวังต้าเหนียงก็มีความสุขพอง
โต ใจคิดว่าไม่นานนางคงมีหลานชายหลานสาวให้อมุ้
แล้ว ฮ่าๆ เป็ นเรืองดี เป็ นเรืองดีจริงๆ!

หลังพวกชิงหลานชิงเหมยได้สติกลับมาก็คิดเช่นเดียวกัน
แอบคํานวณอยูใ่ นใจ ปี หน้าพวกเขาคงจะมีองค์ชาย
น้อยและองค์หญิงน้อยแล้ว ในใจแต่ละคนต่างมีความ
สุขหน้าชืนตาบาน เอาสีหน้าเย็นชาของจ้าวเซิงและ
ความโกรธของซูเซียงทิงไว้ขา้ งหลังทังหมด แต่ละคนต่าง
แยกย้ายปิ ดประตูเข้านอน ตัดสินใจว่าคืนนีไม่วา่ อย่างไร
ก็จะไม่ไปรบกวน“อารมณ์อนั สุนทรีย”์ ของคนทังสองอีก
ฮิฮิ…

176
ซูเซียงทางนีถูกจ้าวเซิงบังคับกดลงบนเตียง ประทับจูบ
ลงมาอย่างมืดฟ้ามัวดิน แผงอกของผูช้ ายน่าตาย
ประหนึงเป็ นกําแพงทองแดงผนังเหล็ก ไม่วา่ นางจะผลัก
จะทุบตีอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ จึงกัดมุมปากของเขาจน
เลือดไหล เจ้าผูช้ ายน่าตายราวกับเป็ นหมาป่ ากัดกินเนือ
เป็ นตายอย่างไรก็ไม่ยอมผละริมฝี ปาก

“อือๆ…” ซูเซียงออกแรงผลักแผงอกของเขาอีกหลาย
ครัง บุรุษยิงถูกผลักยิงบ้าคลัง ไม่ทนั รูต้ วั ซูเซียงก็คอ่ ยๆ
จมลงสูภ่ วังค์ หากตอนนีนางทราบถึงความคิดของคนที
อยูด่ า้ นนอกเหล่านันคงนางคงสําลักเลือดเก่าตายแน่ๆ

แม้ยามแรกเริมซูเซียงผลักไส ต่อมาก็คิดได้วา่ อย่างไร

177
จ้าวเซิงก็เป็ นสามีของตัวเอง นีก็เป็ นสิทธิของเขาซึงเป็ น
สามีพงึ กระทําได้มิใช่หรือ หลังร่างกายอ่อนลงแล้วก็
ค่อยๆลุม่ หลงจมลงในสัมผัส รับรูถ้ งึ ความอ่อนโยนและ
เผด็จการของเขาทีจุมพิตจนนางใจสันระรัว

178
ตอนที 623 ปฏิกิรยิ าตอบสนองอัตโนมัติตอ่ ยคนเข้าแล้ว

จนกระทังมือเย็นคูห่ นึงยืนเข้ามาในอาภรณ์นางอย่าง
เงียบเชียบ ซูเซียงพลันได้สติกลับมา ดวงตาเบิกกว้างทัน
ใด ยกเข่ากระทุง้ ตรงระหว่างขาจ้าวเซิงโดยอัตโนมัติ

“โอ…โอ๊ย...” จ้าวเซิงส่งเสียงอูอ้ ีตามมาสองเสียง ทัง

ร่างกลายเป็ นกุง้ ฝอยอย่างรวดเร็วแล้วกลิงตกเตียงลงไป

หน้าของเขาขาวสลับเขียว ครูเ่ ดียวบนหน้าผากก็มีเหงือ

เย็นเข้มข้นผุดออกมา ซูเซียงยังนิงค้างโง่ๆงงๆอยูห่ ลาย
วินาทีจงึ จะได้สติกลับมา ตัวนางเพิงทําอะไรลงไป? !

179
รีบปี นลงจากเตียงทันที เข้าไปประคองคนพลางกล่าว
“เจ้า เจ้าเป็ นอะไรไหม? ข้า ข้า ข้าเอ่อ มันเป็ นปฏิกิรยิ า
อัตโนมัติน่ะ ข้าไม่ได้ตงใจ…”
ั

จ้าวเซิงเจ็บจนพ่นลมหายใจเย็น สายตาทีมองซูเซียงเต็ม
ไปด้วยความคับแค้น! ผ่านไปสักพักความเจ็บจึงค่อย
บรรเทาลง จ้าวเซิงจึงเค้นออกมาหนึงประโยค “ข้ารู ้
ภรรยา เจ้า เจ้ายังไม่ยอมรับข้า…”

ซูเซียงบิดนิวอย่างรูส้ กึ ผิด พูดเจือนๆ “เอ่อ เอ่อเราค่อย

เป็ นค่อยไป ไม่รบี เนอะ…”

ในใจจ้าวเซิงนันเรียกได้วา่ ขมขืน ไม่รบี ? ภรรยาของเขา

180
ช่างพูดได้ดีนกั ไม่รบี หรือ? ตังแต่เขาพบเจอภรรยาตอน
แรกจนถึงบัดนีมันกีวันไปแล้ว? นียังแล้วไป พวกเขาแต่ง
งานกันสองเดือนกว่าแล้วกระมัง แม้แต่เนือสักคําเขาก็
ยังไม่ได้กิน เขาอยากจะมีองค์หญิงตัวน้อยแล้วนะ…

เห็นท่าทางน่าสงสารเง้างอน ใจซูเซียงเองก็หล่นวูบไป
ครังหนึง เกือบจะใจอ่อนตอบตกลงไปแล้ว แต่นางเองก็
ไม่อยากรูส้ กึ ผิดต่อตัวเอง เพราะบัดนีเวลานีความรูส้ กึ
ของนางเด่นชัด ตัวนางยังรูส้ กึ ไม่ยินยอมอยูเ่ ล็กน้อย อัน
ทีจริงก็ไม่ใช่ไม่ยินยอม เพียงแต่ยงั ไม่ได้เตรียมพร้อมให้ดี
นางยังต้องการเวลาอีกหน่อย

ซูเซียงเม้มปากหลายครังอยากจะเปิ ดปากไล่คนออกไป
แต่นกึ ได้วา่ ตนเพิงใช้แรงถีบไปขนาดนัน บุรุษน่าตายคน
181
นีเดินออกไปให้คนเห็นจะไม่ถกู คนหัวเราะเยาะเอา
หหรือ ดังนันจึงใจอ่อน “รีบขึนมานอนบนเตียง! ”

จ้าวเซิงรูแ้ ก่ใจว่าวันนีคงไม่ได้กินเนือแล้ว สูดๆจมูก

เคลือนขึนมาบนเตียงด้วยท่าทางน่าสงสาร ระหว่างขา
สองข้างยังเจ็บแทบแย่ “ภรรยา เจ็บ ให้ขา้ นอนกอดเจ้า
ได้หรือไม่?”

ซูเซียง “…” เจ้าเจ็บแล้วเกียวอะไรกับกอดข้า? ข้าเป็ นยา

แก้ปวดหรืออย่างไร?

ซูเซียงมองเขาหลายครัง รูส้ กึ ว่าเขาน่าสงสารจริงๆ พูด

อีกอย่างตอนนีตรงนันของเขาก็ถกู ตัวนางเตะจนทําเรือง

182
ไม่ดีอะไรไม่ได้แล้ว จะกอดก็กอดไป ช้าเร็วก็ตอ้ งปรับตัว

ซูเซียงขยับตัวเข้าใกล้จา้ วเซิงทีอยูด่ า้ นนอกเล็กน้อย จ้าว

เซิงยืนมือรวบคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมแขนทันที หลับ
ตาลงอย่างพึงพอใจ

ผ่านไปสักพัก จ้าวเซิงยังคงกอดนิงๆ แม้ซเู ซียงยังไม่ชิน

นัก แต่โชคดีทีผูช้ ายน่าตายคนนีไม่ได้เคลือนไหวอย่าง
อืน เห็นแก่อาการบาดเจ็บของเขาแล้วก็ทนได้

ทว่ายังไม่พน้ ครึงคืน ซูเซียงสะลึมสะลือรูส้ กึ ได้วา่ บนร่าง

มีอะไรบางอย่างปี นไปปี นมา บนริมฝี ปากเองก็รอ้ นๆ
อุน่ ๆ…

183
“นี เสียวเฮย อย่าซน… ” ซูเซียงยังคิดว่าเป็ นเจ้าหมา
น้อยตัวนันทีตัวเองเลียงไว้ในยุคปั จจุบนั จึงยืนมือออกไป
ลูบศีรษะอันนุ่มนิม ผลักออกไปด้านหน้า

ดังคาด เสียวเฮยในฝันสงบลงแล้ว ทว่าผ่านไม่นานก็

ปี นกลับขึนมาบนร่างนางอีก บนหน้ารูส้ กึ เหมือนถูกเสียว
เฮยแทรกเข้ามา ในทีสุดซูเซียงก็นกึ โมโหแล้ว ตบไปดัง
ป๊ าบหนึงฉาด “ไสหัวไปเจ้าลูกวัว! เจ้าเสียวเฮยน่าตาย
ฉวยโอกาสข้า!”

“โอ๊ย!” จ้าวเซิงร้องเจ็บหนึงเสียง กลิงตกลงไปบนพืน

184
ซูเซียงตกใจตืนทันที ในสมองเหมือนมีความคิด
บางอย่างแวบผ่านไป นางผุดลุกนังขึนจากเตียง แน่นอน
ว่าเห็นบุรุษน่าตายคนนันล้มลงบนพืนหน้าตาเต็มไปด้วย
ความเศร้าซึมรันทด กําลังใช้สายตาคับแค้นจ้องตัว
เองอยู่

ซูเซียง “…”

นางเป็ นผูห้ ญิงสมัยใหม่ทีมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด

นางห้ามโกรธ ห้ามโมโห นางต้องสุภาพและสงบเสงียม
นางจะต้องเป็ นประหนึงภาพเทพธิดา…

แต่นางทนแล้วทนอีกจนในทีสุดก็ทนไม่ไหว ชีไปทาง

185
ประตูใหญ่ “เจ้าไสหัวไปให้ขา้ ! ”

ตอนที 624 กลัวจะถูกไล่ออกจากบ้าน

จ้าวเซิงล้มลุกคลุกคลานปี นขึนมาจากพืน หว่างขาทังคู่

ยังเจ็บทนไม่ไหว เดินทีก็กะโผลกกะเผลก ซูเซียงเห็นทุก
การเคลือนไหวของเขาอย่างชัดเจนทุกย่างก้าว เส้นเลือด
ดําบนใบหน้ากระตุก คิดดูก็รูว้ า่ เจ็บมากเพียงใด นีคงจะ
แกล้งหลอกไม่ได้
186
เป็ นเพราะจ้าวเซิงบาดเจ็บ จึงนังยองท่าแปลกประหลาด
อยูต่ รงข้างเตียง ขอความเมตตาจากซูเซียง “ภรรยา ข้า
ข้าเพียงทนไม่ไหวไปชัววูบ ข้า ข้าสัญญาจะไม่ขยับมือ
ขยับเท้าอีกแล้ว เจ้าอย่าไล่ขา้ ออกไปได้หรือไม่?”

ในใจจ้าวเซิงเองก็รูส้ กึ ทุกข์ระทมไม่เป็ นธรรม เขาเองก็

อยากนอนภรรยา เขาเองก็อยากกินเนือนะ! แต่วา่ เขา
กลับไม่อาจพาลป่ าเถือนได้ สวรรค์ยอ่ มรู ้ ภรรยาตัวน้อย
คนนีโมโหขึนมาแล้วน่ากลัวมากเพียงใด อีกทังภรรยาตัว
น้อยบ้านเขาเป็ นคนประเภทกินอ่อนไม่กินแข็ง ไม่วา่ ตน
ทําผิดเรืองอะไรมาขอเพียงพูดให้น่าฟั งหน่อย ร้องขอ
ความเมตตานิด ภรรยาจะต้องสงสารเขาเป็ นแน่

187
ซูเซียงมองเขาอยูส่ กั พักก็ใจอ่อนลง ไม่ได้ไล่เขาออกไป
แต่อมุ้ ผ้านวมสองผืนโยนลงบนพืน “เจ้าลงไปนอนฟูก
บนพืนให้ขา้ ! ”

จ้าวเซิงมองซูเซียงอย่างเศร้าสร้อยแต่ครังนีนางกลับมิได้
ใจอ่อน อีกทังยังเสริมอีกหนึงประโยค “ถ้าเจ้ากล้าปี นขึน
มาบนเตียงข้า ภายหน้าก็อย่าเข้ามาในห้องข้าอีก รีบไป
นอนได้แล้ว! ”

จ้าวเซิงออดอ้อนเศร้าๆอีกหลายครัง แต่เห็นซูเซียงไม่
เพียงแต่ไม่หลุดปากอีกทังยังมีเค้าลางจะโกรธยิงขึน เขา
จึงไม่กล้าพูดสุม่ สีสุม่ ห้าอีก กอดผ้านวมสองผืนนันอย่าง
ว่าง่ายหลบมุมไปปูฟกู บนพืน

188
หลงฉีได้ยินความเคลือนไหวทางนีดูทา่ ไม่ชอบมาพากล
ตังแต่แรก ในใจนึกกลัว เป็ นไปได้หรือไม่วา่ สองสามี
ภรรยาถูกคนลอบโจมตีขณะทําเรืองนัน? แม้ตนจะเขิน
อายจนหน้าแดงคอเป็ นเอ็นแต่ยงั บินไปทางหลังคา แงะ
แผ่นกระเบืองออกมองลงไปด้านล่าง

เขาเป็ นองครักษ์ลบั ผูแ้ ข็งแกร่งสงบเสงียม ได้มาตรฐาน

ดังนันต่อให้เห็นอะไรแบบนัน…แค่กๆ เขาแกล้งทําเป็ น
ไม่รบั รูก้ ็คงแล้วกันไป

แต่ในความเป็ นจริงนัน สิงทีเขาเห็นคืออะไร? ไม่ใช่รา่ ง

กายพันเกียวเหนียวแน่น ไม่ใช่ภาพทีทําให้คนหน้าแดง
ใจเต้นเหล่านัน แต่เป็ นเหตุการณ์ทีทําให้เขาแทบจะ
189
ตกลงมาจากยอดหลังคาฉากแล้วฉากเล่า

เขามองเห็นอะไรน่ะหรือ? เขามองเห็นองค์ชายบ้านตน
ถูกหวังเฟยถีบเข้าหนึงเท้า จากนันองค์ชายก็มือเท้าอยู่
ไม่สขุ ผลคือถูกหวังเฟยตบตกเตียงเข้าหนึงฉาด ตอนนี
กําลังปูฟกู บนพืนอย่างเศร้าสร้อยน่าสงสารอยูต่ รงนัน

หลงฉีกมุ หน้าส่ายหัวบินไปทันที ดูตอ่ ไปไม่ไหว ทนดูตอ่

ไปไม่ไหวจริงๆ! ไม่เข้าใจเลย องค์ชายของเขาโหด
เ**◌้ยมเด็ดขาดเช่นนี หวังเฟยเก่งกาจอย่างไรก็เป็ นสตรี
นางหนึง กดลงบนเตียงจูบลงบนคูร่ มิ ฝี ปาก แล้วถอด
เสือผ้าออกก็เป็ นอันได้แล้วมิใช่หรือ ไฉนจึงยากลําบาก
เพียงนัน?! ปั ดโธ่ ชวนให้คนขาดใจตายจริงๆ!

190
แม้หลงฉีไม่เข้าใจ ทว่าจ้าวเซิงกลับทราบดี เขาไม่กล้า
กระทําบุม่ บ่าม ก็เพราะไม่อยากล่วงเกินให้ภรรยาตัว
น้อยบ้านตนเสียใจ และเพราะกลัวภรรยาสาวจะโมโห

เขาให้เวลาภรรยาตัวน้อยอีกหน่อย รออีกหน่อยยังพอ
ทนไปได้ แต่หากเขาเผด็จการเอาแต่ใจทําให้ภรรยาตัว
น้อยโกรธเคืองจนไล่เขาออกจากบ้านแล้วจะทําเช่นไร?
เป็ นองค์ชายแล้วอย่างไร? เกรงว่าภรรยาตัวน้อยบ้านเขา
จะรังเกียจฐานะองค์ชายของเขาเสียอีกกระมัง…

คราก่อนภรรยาเขายังพูดว่าอะไรบางอย่าง บอกว่าจะ
เก็บได้ทีก็เก็บองค์ชายมา เหมือนเหยียบขีหมาจริงๆ

191
เลย…ดูสิ นีมันดูแคลนกันเกินไปแล้ว!

แม้มีผา้ นวมสองผืน แต่คืนวันในฤดูหนาวบนพืนเย็นมาก

จ้าวเซิงห่มผ้ากลิงไปกลิงมาประหนึงปิ งแผ่นแป้ง ในใจ
เศร้ารันทดยิงนัก

สุดท้ายหนาวจนนอนไม่หลับจําต้องใช้ผา้ นวมทังสองผืน
ห่อร่างนังตรงขอบเตียงตังของซูเซียง มองค้อนใบหน้าที
นอนหลับสงบสุขของซูเซียงด้วยสภาพแบบนัน ในใจรูส้ กึ
เศร้าไม่ได้รบั ความเป็ นธรรมเต็มเปี ยม ผูห้ ญิงน่าตายคน
นีก่อเรืองให้เขาทนทุกข์ขนาดนี นางกลับยังนอนหลับได้
สบายใจ มันช่าง ชาติทีแล้วคงติดหนีไว้นางสินะ!

192
แต่นงไปนั
ั งมาสายตาก็เปลียนไป ใช่แล้ว เขาจําได้แล้ว
เมือครูภ่ รรยาตัวน้อยบ้านเขายังร้องว่า “เสียวเฮย”อะไร
นันออกมา? เสียวเฮยมันเป็ นใคร? เป็ นศัตรูหวั ใจจากที
ไหนอีก? เคยทําเรืองทีตนทํากับภรรยาของตัวเองมา
ก่อนอย่างนันหรือ?

193
ตอนที 625 เจ้ายังเจ็บหรือไม่

ศัตรูหวั ใจ ศัตรูหวั ใจ! ทําไมถึงมีพวกทีไม่ทนั ระวังมาก

ขนาดนัน!

จ้าวเซิงคิดๆแล้วในใจก็เคืองแค้นเหลือคณา แต่เขาก็ไม่
กล้ารบกวนซูเซียงอีก ไม่อย่างนันซูเซียงคงไล่เขาออก
จากบ้านแน่แล้ว!

แค้นใจนัก! จ้าวเซิงแต่ไรมาไม่เคยรูส้ กึ ว่าไร้สามารถถึง

เพียงนี ถึงขันมีบางครากล่อมตัวเองว่าก็แค่ผหู้ ญิงคน
194
เดียว ใต้หล้ายังมีสตรีอีกตังมากมาย เลือกทีเก่งกว่า
ผูห้ ญิงน่าตายคนนีออกมาสักคน! อย่างน้อยผูห้ ญิงเหล่า
นันก็ออ่ นโยน นับถือสามีเสมอฟ้า ไหนจะเหมือนผูห้ ญิง
น่าตายคนนี จะขยับไม่ขยับเป็ นอันได้ดา่ เขา ซํายังต่อย
เขา

แต่ทกุ ครังก็ทาํ ได้แค่คิดไปเท่านัน พอคิดถึงช่วงเวลาที

ชีวิตต่อแต่นีไม่มีสตรีคนนีคอยด่าคอยตีเขา เขาก็รูส้ กึ
เหมือนตัวเองหายใจไม่ออกราวกับจมนําอย่างไรอย่าง
นัน

ภรรยาเคยพูดไว้ มีคนประเภทหนึงเรียกว่า “มาโซคิสม์”

อืม พูดอย่างไรดี ก็คือชอบให้คนอืนรังแก หากวันใดไม่
ถูกรังแกในใจพวกเขาจะรูส้ กึ หงุดหงิดฟุง้ ซ่าน จ้าวเซิง
195
คิดๆดู หรือว่าตัวเองจะเป็ นโรคนี ดูทา่ ทางรักษายากที
เดียว?

คืนนีจ้าวเซิงไม่ได้กวนซูเซียงอีก ซูเซียงหลับสนิทสบาย
จนถึงตะวันโผล่ฟา้ จึงจะยืดแขนบิดขีเกียจเตรียมลุกขึน
แต่ในตอนทีนางลืมตาขึนก็เห็นจ้าวเซิงนังอยูต่ รงหัวเตียง
ถูกความคับแค้นกลัดกลุม้ ของเขาจ้องตัวเองจนตกใจ
สะดุง้ หดเข้าด้านในโดยอัตโนมัติ “นี! เจ้าผูช้ ายน่าตาย
จะทําอะไรตังแต่เช้าตรู!่ รูห้ รือไม่วา่ ทําให้คนตกใจกลัว
ตกใจแทบตาย! ”

“ภรรยา หนาว…” จ้าวเซิงเปิ ดปากกล่าวช้าๆ พูดพลาง

ขดร่างตัวเองในผ้านวมแน่นหนา

196
“เย็นหรือ?” ซูเซียงไม่ได้รูส้ กึ แม้แต่นอ้ ย เป็ นเพราะเตียง
ทุกเตียงภายในบ้านล้วนเป็ นเตียงตังจุดเตาร้อน นาง
หลับอุน่ สบายเชียวล่ะ นางกะพริบตาปริบๆ ในทีสุดสติก็
กลับมา ตนไล่ผชู้ ายน่าตายคนนีลงไปนอนล่างเตียง
กลางฤดูหนาวคงหนาวมากแน่นอน แต่เขาหนาวแล้วไม่
รูจ้ กั กลับไปนอนห้องตัวเองหรือไง?

แต่เห็นสภาพนันของเขาแล้วก็น่าสงสารจริงๆ ความ
ละอายใจวูบผ่านในใจซูเซียงแต่ถกู นางข่มคุมไว้อย่าง
รวดเร็ว แม้เมือคืนผูช้ ายน่าตายคนนีจะไม่ซือสัตย์ แต่
เฮ้อ…โบกมืออย่างจนใจ “เอาเถิดๆ รีบใส่เสือผ้าเข้า
เจ้า…ยังเจ็บอยูห่ รือเปล่า?”

197
หน้าจ้าวเซิงพลันแดงขึน ภรรยาบ้านเขาไม่วา่ คําพูดใดก็
กล้าถามออกมา…

ซูเซียงเห็นบ่อยทีสุดคือหน้าตาเย็นชาเป็ นนําแข็งไร้ความ
รูส้ กึ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นท่าทางหน้าแดงใจเต้นแรง
เช่นนีของเขา รูส้ กึ ประหลาดใจอย่างยิง ยืนมือเข้าไป
แหย่เขาเล็กน้อย “นี ข้าถามเจ้าอยูน่ ะ ยังเจ็บอยูห่ รือไม่?
คราก่อนเจ้ายังพูดอยูเ่ ลยไม่ใช่หรือว่าอยากมีลกู สาว?”

จ้าวเซิงจ้องซูเซียงหลายวินาที สุดท้ายโยนผ้านวมลงบน
เตียง หน้าแดงราวกับผลมะเขือเทศ หมุนตัวหยิบเสือ
คลุมบนร่าง ไม่รูว้ า่ ใส่เรียบร้อยดี ไม่เรียบร้อยดีก็เปิ ด
ประตูวิงไปแล้ว

198
ในใจจ้าวเซิงเรียกได้วา่ คับแค้น วิงมาไกลมากแล้วก็ยงั
ได้ยินเสียงหัวเราะสะเทือนฟ้าดินมาจากในห้องซูเซียง

แม้เป็ นฤดูหนาว แต่พวกสามีภรรยาหวังมีนิสยั ขยันมิได้

นอนเกียจคร้าน ลุกขึนมาแต่เช้า พวกชิงเหมยเองก็ฝึก
วิชาอยูท่ งด้
ั านหน้าด้านหลัง จู่ๆถูกเสียงหัวเราะสัน
สะเทือนรูหขู องซูเซียงทําให้สะดุง้ ตกใจ มองกันไปมา ข้า
มองเจ้า เจ้ามองข้า ไม่รูว้ า่ เกิดเรืองใดขึน

หวังต้าแหนียงยกชามออกมาจากห้องครัว มือสันโดยไม่
รูต้ วั ถามผูเ้ ฒ่าหวังทีเก็บผักอยูต่ รงระเบียง “สามี มาดูๆ
เช้าตรูเ่ ช่นนีเกิดเรืองอะไรขึนแล้ว…”

199
อย่าได้ตาํ หนิความกังวลในใจหวังต้าเหนียง อันทีจริง
เสียงหัวเราะของซูเซียงนัน มันช่าง…

ผูเ้ ฒ่าหวังกําลังเด็ดใบสีเหลืองของผักกาดลําต้นต้นหนึง
ในใจกําลังสดชืนสุขสันต์ ได้ยินมาว่ามีเพียงขุนนางชัน
สูงรํารวยมากและเชือพระวงศ์เท่านันจึงจะได้กินผักใบ
เขียวในฤดูหนาว แต่บา้ นพวกเขาล้วนมีให้กินทุกวัน ชีวิต
เช่นนียังสุขสบายยิงกว่าองค์จกั รพรรดิ！

หลังได้ยินคําถามของหวังต้าเหนียง ผูเ้ ฒ่าหวังเงยหน้าชี

ไปยังจ้าวเซิงทีผลักประตูออกมา “นัน เจ้าดูวา่ จะเกิด
เรืองใดขึนได้?”

200
จ้าวเซิงวิงมาไกลพอสมควรแล้วถึงจะชะงักเท้าลง ในใจ
นึกเคือง ตนจะวิงทําไมกัน！

ตอนที 626 ท่านพี ต่อไปข้าจะไม่ตีทา่ นอีกแล้ว

ผ่านไปสักพัก ได้ยินเสียงหัวเราะทางนีลดน้อยลงแล้ว
จ้าวเซิงจึงตีหน้าบึงเคร่งขรึมเดินกลับมา ได้ยินซูเซียงยัง
คงหัวเราะอยูใ่ นห้องพลางร้องปวดท้องโอยๆ เขาก็ยิงจน
201
ใจระอา

สามีภรรยาผูเ้ ฒ่าหวังเห็นเขาตีหน้าบึงกลับมาใจก็นกึ
กลัวสะดุง้ สองคนมองตากัน มิใช่ระหว่างนันเกิดปั ญหา
อะไรขึนนะ! แต่ตอ่ มาเห็นจ้าวเซิงตรงเข้าไปในห้องครัว
รินนําอุน่ นึงชามไปในห้องของซูเซียง หัวใจของผูอ้ าวุโส
ทังสองกลับเข้าที ลูกเขยคนนีของพวกเขานัน อืม จะพูด
อย่างไรดี หลายครังหลายครามักตีหน้าขรึมเข้าใกล้ผคู้ น
จนเดาไม่ออกว่าแท้จริงแล้วในใจเขาคิดอะไร

ตอนจ้าวเซิงผลักประตูมือยังสันเล็กน้อย ทว่ายังยืดคอ
ตังมันคงเปิ ดประตูออก หลังเข้าไปแล้ว ผลคือเห็นภรรยา
ตัวน้อยบ้านนียังคงนอนหัวเราะตัวโก่งอยูบ่ นเตียง มือ
ข้างหนึงยังกุมท้องไว้
202
ในใจจ้าวเซิงรูส้ กึ เศร้าคับแค้น วางนําลงบนโต๊ะหัวเตียง
พูดกล่อมกระมิดกระเมียน “ภรรยา เจ้าอย่าหัวเราะแล้ว
ได้ไหม เป็ นห่วงจะปวดท้อง…”

ทีแรกซูเซียงใกล้จะหยุดหัวเราะได้แล้ว บัดนีเห็นท่าทาง
เช่นนีของเขาก็ทนไม่ไหวหันศีรษะไปอีกครัง ปิ ดปาก
หัวเราะอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้อยูใ่ นผ้านวม โอ๊ย คุณ
สามีคนนีน่ารักเกินไปแล้ว จู่ๆพลันพบว่าตัวเองดูเหมือน
จะชอบเขามากขึนอีกนิด

ซูเซียงหัวเราะอยูส่ กั พักจนรูส้ กึ ว่าท้องของตัวเองเจ็บจน

หัวเราะต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ทังต้องรักษาหน้าตาของบุรุษ
ด้วย หากตนยังคงหัวเราะต่อไป เขาโกรธขึนมาคงไม่
203
สนุกแล้ว

ไม่ง่ายนักกว่าจะข่มกลันโผล่ออกมาผ้านวมได้ จ้าวเซิง
รีบยกนําทีใกล้จะเย็นแล้วถึงข้างปากซูเซียง “ภรรยา เจ้า
หัวเราะจนคอแห้งหมดแล้ว มา ดืมนําหน่อย ข้า ทีหลัง
ข้าจะไม่ทาํ ให้เจ้าหัวเราะแบบนีแล้ว ปวดท้องหรือไม่?”

ความเศร้าเต็มหน้าจ้าวเซิงเสริมด้วยความจนใจ ทว่ายัง
คงลูบท้องปลอบประโลมให้ซเู ซียง ด้วยกลัวนางจะ
หัวเราะจนเจ็บเสียดหน้าอกเมือหายใจ

ในชัวเวลาพริบตานัน ซูเซียงซาบซึงจนตาแดง ใน
ศตวรรษทียีสิบเอ็ดมีผชู้ ายไม่มากนักทีจะทําเหมือนเขา

204
ถึงขันนี ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงยุคโบราณทีถือชายเป็ นใหญ่
ตอนนี อีกทังจ้าวเซิงเป็ นถึงองค์ชายคนหนึงสามารถปฎิ
บัติตอ่ นางดีเช่นนี คงเป็ นเหล่าบรรพบุรุษจุดธูปสูงบูชา
มาดีแล้วจริงๆ

ซูเซียงดืมนําหลายคํา มองจ้าวเซิงนิงๆสักพัก ประหนึงผี

เทพบันดลให้เอ่ยออกมาหนึงประโยค “ท่านพี ท่านเป็ น
คนดีจริงๆ ต่อไปข้าจะไม่ตีทา่ นอีกแล้ว”

มือของจ้าวเซิงทียกชามอยูส่ นไหว
ั เห็นสีหน้าจริงใจนัน
ของซูเซียง ในใจมีความสุขมากอย่างบอกไม่ถกู ภรรยา
เรียกเขาว่าท่านพี หรือแสดงว่านางค่อยๆเปิ ดรับตัวเขา
แล้ว? ระยะทางทีจะได้กินเนือและมีองค์หญิงตัวน้อยยิง
ใกล้เข้ามาทุกวันแล้ว?
205
จ้าวเซิงดีใจจนลืมตัว วางนําลงบนโต๊ะหัวเตียงโดยไม่สน
ว่าซูเซียงดืมหมดแล้วหรือยังแล้วกอดซูเซียงไว้ในอ้อมอก
จุมพิตลงไป มือของตนยืนไปสํารวจบนร่างกายซูเซียง
ตามสัญชาตญาณอีกครัง

เริมแรกซูเซียงตกตะลึง ต่อมาก็สะบัดมือลงบนหน้าเขา
อีกครัง “ไสหัวไปเจ้าลูกวัว! ”

จ้าวเซิงถูกตีจนมึนแล้ว มองซูเซียงอย่างงุนงง “ภรรยา

เมือครูเ่ จ้าเพิงบอกว่าจะไม่ตีขา้ อีกมิใช่หรือ?“

ซูเซียงคร้านจะมองท่าทางเช่นนันของเขา รูส้ กึ ว่าเมือครู ่

206
ตนกลายเป็ นคนโง่ไปแล้วใช่หรือไม่ ผูช้ ายมันก็ไม่มีอะไร
ดีทงนั
ั นแหละ! หยิบเสือขึนมาคลุมบนไหล่ หันหน้าถลึง
ตาใส่เขาหนึงครัง “คําพูดของสตรีเจ้าก็ยงั หลงเชือ!”

จ้าวเซิงกุมหน้าตัวเอง เจ็บปวดแสบปวดร้อน แค่คิดก็รู ้

แล้วว่าภรรยาบ้านเขามือหนักมาก! รวมกับฝ่ ามือนัน
ของเมือคืนแล้วด้วย ฮึย เมือครูก่ าํ ลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย
ยังจะออกไปพบคนได้อย่างไรล่ะนี?

ตอนรับประทานอาหารเช้า คนทังหลายเห็นจ้าวเซิงและ
ซูเซียงก็อดมิได้ทีจะหันหน้ากลันยิม ซูเซียงยังไม่เท่าไหร่
แต่จา้ วเซิงกลับเย็นยะเยือกเป็ นนําแข็ง ก้มหน้าเขียข้าว
หน้าบึงตึงจนผูเ้ ฒ่าหวังทนดูตอ่ ไปไม่ได้ คีบผักดองและ
เนือสัตว์ให้เขาหลายครัง
207
หลังกินข้าวเช้าเสร็จซูเซียงอยากจะขึนไปดูผกั
เรือนกระจกของนางบนภูเขา อันทีจริงมิได้ปลูกผักใน
เรือนกระจกหลายชนิดเท่าไร ก็แค่พวกผักทีปลูกรอบบ่อ
ปลา อย่าว่าแต่เอาไปขายข้างนอกเลย แม้แต่กินเองที
บ้านยังต้องคิดแล้วคิดอีก

208
ตอนที 627 สมัยยังหนุ่มมารดาเจ้าก็มกั ตีขา้

ซูเซียงแบกจอบเดินไปด้านหน้า อยากไปดูสกั หน่อยว่า

ขิงกินได้แล้วหรือยัง จ้าวเซิงก็ไม่พดู จา ถือกระบุงสะพาย
หลังใบหนึงเดินตามซูเซียงออกไปข้างนอก

ผูเ้ ฒ่าหวังรีบวิงไปรังจ้าวเซิงไว้ภายใต้การส่งสัญญาณ
ของหวังต้าเหนียง “ลูกเขย ลูกเขย! เจ้าเอานีไว้ ถูวนๆบน
หน้าประเดียวก็ดีขนแล้
ึ ว” “เอ่อ ตอนสมัยหนุ่มๆมารดา
เจ้าก็มกั จะตีขา้ บ่อยๆ ระหว่างสามีภรรยาหนุ่มสาวนันก็
ตีเพราะห่วงด่าเพราะรัก เจ้าอย่าขุ่นเคืองไปเลย…”

209
“เซียงเอ๋อร์ เด็กคนนัน ตังแต่เด็กลําบากมาไม่นอ้ ย นิสยั
แบบนีแหละ ข้ากับมารดานางจะกลับไปช่วยพูดกับนาง
ให้ดีๆ”

จ้าวเซิงลูบๆของทีรับมา ของกลมๆอ้วนทีใช้ผา้ ห่อไว้ยงั

อุน่ อยู่ ดูเหมือนจะเป็ นไข่ไก่ เห็นหน้าผูเ้ ฒ่าหวังเต็มไป
ด้วยความห่วงใยและจนใจมีประสบการณ์แบบเดียวกัน
ใบหน้าจ้าวเซิงก็ยงขมขื
ิ น มองผูเ้ ฒ่าหวังด้วยท่าทางโศก
เศร้าน่าสงสาร “ท่านพ่อ…”

เสียงนีเรียกได้วา่ เศร้าโศกยาวนาน

หลังร้องประโยคนีออกมา คําพูดอืนๆทีเหลือก็พดู ไม่ออก

210
อีกแล้ว น้อยใจเอย แค้นใจเอย แต่ฉบั พลันนันพลันมี
ความซาบซึงเข้ามา นีมันหมายความว่าอะไร! หรือจะ
เป็ นพวกชอบถูกกระทําแบบทีภรรยาของเขาบอกจริงๆ?

ผูเ้ ฒ่าหวังตกตะลึงก่อนเลย เพราะแม้จา้ วเซิงรับพวกเขา

เป็ นบิดามารดาแล้วก็แต่เรียกขานน้อยครัง บัดนียังมอง
เขาด้วยสายตาอ้อนน่าสงสาร ท่าทางเช่นนีของจ้าวเซิง
เขาไม่เคยเห็นมาก่อน พลันรูส้ กึ ว่าความสัมพันธ์ของ
พวกเขาสนิทมากขึนหลายส่วน

ผูเ้ ฒ่าหวังตบๆไหล่ของจ้าวเซิง “เฮ้อ ไปเถอะ”

จ้าวเซิงรีบยัดของเข้าไปในเสือ ถือกระบุงสะพายหลัง

211
ตามซูเซียงขึนภูเขา

ผ่านไปไม่นานนักทุกคนก็ตา่ งขึนมาบนภูเขา แม้เป็ นฤดู

หนาวแล้วและเพราะภัยแล้งพืชพรรณมิได้เติบโตเขียว
ชอุม่ แต่มากน้อยก็ยงั พอมีอยูบ่ า้ ง รวมกับเดิมทีบนภูเขา
มีกิงไม้ใบแห้งจํานวนมาก ยามว่างสามารถขึนมาทํา
ความสะอาดได้บา้ ง

ก่อนอืนซูเซียงไปดูตน้ ขิงของนาง ยังค่อนข้างอ่อนอยู่ น่า

จะต้องรอจนถึงหมดปี ถงึ จะพอเก็บได้ แต่ใช้ขิงอ่อนมา
ผัดเนือรสชาติก็ไม่เลวทีเดียว นางจึงถอนมาเล็กน้อย

ซูเซียงนําขิงทีขุดขึนมาโยนใส่กระบุงสะพายหลังของจ้าว

212
เซิง จากนันไม่พดู ไม่จาเดินไปยังพืนทีปลูกหวงฉี

จ้าวเซิงรูว้ า่ ซูเซียงโกรธแล้ว เดินถามไถ่ตามหลังดุ๊กดิก

ประเดียวถามว่าซูเซียงหนาวหรือไม่ ประเดียวถามว่า
นางอยากสวมเสือผ้าเพิมหรือไม่ สักพักก็ถามอีกว่านาง
เหนือยไหมอยากกลับไปแล้วหรือยัง

ซูเซียงเองก็มิได้สนใจเขา เดินไปทางพืนทีปลูกหวงฉี พอ
ดีเห็นซ่งมูก่ าํ ลังถอนหญ้าอยูต่ รงนัน

เพราะเมือวานอารมณ์ไม่ดี เช้าวันนีซ่งมูจ่ งึ มิได้มากิน

ข้าวทีห้องโถงใหญ่ และไม่เห็นรอยฝ่ ามือแดงๆบนใบ
หน้าทังสองข้างของจ้าวเซิง

213
แต่เมือครูเ่ ขาก็ได้ยินความเคลือนไหวจึงเงยหน้ามอง
พลันยิมออกมา จากนันแสร้งทําเป็ นก้มหน้าไปถอน
หญ้าไป ปากพูดพึมพํา “บางคนหนอ รังแกคนอ่อนแอ
เกรงกลัวคนแข็งแกร่ง ซํายังคิดว่าเก่งกาจยิงนัก”

ตอนจ้าวเซิงเพิงเห็นคนผูน้ ีความหึงหวงในใจก็โหม
กระหนําขึนมา ศัตรูบนทางแคบ[1]ชัดๆ! โดยเฉพาะสาย
ตาของซ่งมูท่ ีจ้องเขาเมือครูท่ าํ ให้จา้ วเซิงหัวเสียอย่างยิง
ส่งเสียงเยาะ “ภรรยาข้าตีขา้ แล้วจะทําไม มีคนบางพวก
ไม่มีภรรยาต่อให้อยากโดนตีสกั ทีก็ยงั ไม่โดน ได้แต่อิจฉา
ริษยา! ”

เดิมทีซเู ซียงไม่อยากสนใจพวกเขา ทว่าได้ยินประโยคนี

214
ของจ้าวเซิงขาก็เซสะดุดรากไม้ดงั “แผละ”ล้มลงบนกอง
หญ้าแห้งข้างๆ โชคดีทีหญ้าแห้งทางนีกองรวมกันยังไม่
ทันจุดไฟเผา มิฉะนันใบหน้านีของซูเซียงคงถูกพวกกิงไม้
ด้านล่างข่วนบาดเจ็บ เป็ นแน่

จ้าวเซิงไหนเลยจะยังไปสนใจซ่งมู่ รีบเข้ามาประคองซูเซี
ยงขึนมาทันที “ภรรยา เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง? เจ็บตรงไหน
หรือไม่ ทังหมดเป็ นเพราะซิวไฉยาจกผูน้ ี ให้เจ้ารีบไล่เขา
ไปเจ้าก็ไม่เชือ”

ซูเซียงงุนงงไปชัวขณะ อีกาหลายตัวบินผ่านไปบนท้อง
ฟ้า เมือครูต่ นล้มควําเพราะอะไร? บุรุษน่าตายคนนียังมี
หน้าไปโทษคนอืน นางถลึงตาใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์
“เจ้าโดนตีแล้วรูส้ กึ โชคดีมากหรือ? อย่างนันข้าตีเจ้าอีก
215
สักสองทีดีไหม?”

------

[1] ศัตรูบนทางแคบ หมายถึง ศัตรูหรือคนทีไม่อยากพบ

เจอในสถานการณ์ทีเลียงไม่ได้

216
ตอนที 628 ชอบทีเจ้าทนดูขา้ ไม่ได้

หน้าจ้าวเซิงค่อนข้างเจือนๆ กุมมือเล็กของซูเซียง
“ภรรยาๆ อย่า เราพูดกันดีๆได้หรือไม่? ”

ซ่งมูเ่ พิงนังยองลงบนพืน ทว่าเห็นซูเซียงล้มลง เขาย่อลง

ได้เล็กน้อยก็ลกุ ขึนวิงมาทางนีหนึงก้าว แต่หลังจากเห็น
จ้าวเซิงประคองคนขึนมาถามด้วยความเป็ นห่วงเป็ นใย
แล้ว ใต้ในสายตาของเขามีความรูส้ กึ แปลกประหลาด
ชนิดหนึงแวบผ่านและสลายไปมองไม่เห็น

217
ตอนเขานังยองลงมาถอนหญ้าอีกครังก็รูส้ กึ ว่าหญ้าทุก
ต้นเติบโตแข็งแรงมาก ทําไมจึงถอนไม่ขนเลย
ึ แต่ละต้น
ล้วนต่อต้านเขา! หงุดหงิดรําคาญใจ! แต่ความหงุดหงิด
ชนิดนีมาจากทีใดตัวเขาเองก็ยงั บอกได้ไม่ชดั

จ้าวเซิงเผลอหันไปเห็นสีหน้าของซ่งมู่ ก็ยมเยาะอยู
ิ ใ่ นใจ
เห็นท่าทางไม่มีความสุขแบบนันของเขาในใจรูส้ กึ
อารมณ์ดีอย่างยิง ไม่วา่ อย่างไรขอเพียงเขาไม่มีความสุข
ตนก็มีความสุขแล้ว

ซูเซียงปั ดๆฝุ่ นผงบนตัวปาดมือเช็ดหน้า พบว่านอกจาก

เศษหญ้าเล็กน้อยแล้วก็ไม่มีอย่างอืนอีก จึงยกขาเตะ

218
จ้าวเซิงหนึงที “มองอะไรนักหนา? รีบไปทํางานไป! ”

จ้าวเซิงทํางานพลางขบฟั นกรามหลัง ยังหันไปถลึงตาใส่

ซ่งมูบ่ า้ งเป็ นครังคราว

ซ่งมูเ่ องก็มิได้เกรงกลัวเขา บางทีก็ถลึงตากลับไปบ้าง

เหมือนกัน เขาเป็ นชายชาตรีเปิ ดเผยตรงไปตรงมา แล้วก็
ไม่ได้ทาํ เรืองผิดอะไร ทําไมต้องเกรงกลัวด้วย! จ้องได้ก็
จ้องไป ตาจะหายไปสักข้างหรืออย่างไร?

ไม่พดู ไม่ได้ ใช้ชีวิตกับคนแบบใดนานๆลักษณะ

พฤติกรรมก็จะค่อยๆใกล้เคียงคนคนนัน ซ่งมูย่ ามแรกมา
คิดว่าตนเป็ นคนสุภาพสง่างาม ชนชันสูง บัดนียังรูจ้ กั บ่น

219
พึมพําเป็ น ถลึงตาใส่คนเป็ น ซํายังขีบ่น…

จ้าวเซิงโกรธจนทนไม่ไหว ซ่งมูก่ ลับมิได้ขลาดกลัวแม้แต่

น้อย ในขณะทีคนทังสองเดินสวนกัน ซ่งมูถ่ งึ ขันเอ่ยเสียง
ตํา “ข้าชอบท่าทางทีเจ้าทนดูขา้ ไม่ได้ แล้วก็ทาํ อะไรข้า
ไม่ได้”

จ้าวเซิง “…” ได้เลย คอยดูเถอะ หลังปี ใหม่ขา้ จะไล่เจ้า

ไป โอหังอะไรนักหนา!

การกระทําเล็กน้อยเหล่านีของจ้าวเซิงกับซ่งมู่ ซูเซียงมิ
ใช่คนโง่และมิได้ตาบอดย่อมต้องเห็นอยูใ่ นสายตา แต่
พวกทึมสองคนนีอยากจะทําอะไรก็ทาํ ไป ขอเพียงแค่ไม่

220
กระทบถึงนางก็เป็ นอันได้ เพียงลืมตาข้างหนึงปิ ดตาข้าง
หนึง ทําเป็ นมองไม่เห็นไป

ตกเย็น ซ่งหนานและซ่งเฉียนซือพร้อมด้วยสองพีน้องซ่ง
ฮุ่ยมาหา ตอนซูเซียงเห็นยังประหลาดใจมาก ครอบครัว
นีพากันมาทังครอบครัว สีหน้ายังประหลาดเช่นนี หรือ
ว่าเกิดเรืองอะไรขึน?

ซูเซียงมองคนทังหลายพักหนึง จึงหันไปถามซ่งฮุ่ย
“ฮุ่ยเอ๋อร์ เกิดเรืองอะไรขึน? ดูสีหน้าของพวกเจ้าล้วนดู
ไม่ดี เจ้าบอกอามา”

ซ่งฮุ่ยมองๆซ่งหนานและซ่งเฉียนซือ ก้มหน้าบิดนิวมือ

221
แล้วจึงเอ่ยขึน “ท่านอาสะใภ้หยวนให้ขา้ กลับมาปรึกษา
กับทีบ้าน วันมะรืนเราจะเปิ ดกิจการได้หรือไม่?”

เปิ ดกิจการ? ซูเซียงงุนงงไปชัวขณะ แต่ก็เรียกสติกลับมา

ได้ เอ่ยถามด้วยความตืนเต้นตกใจ “ร้านของพวกเจ้า
จัดการเรียบร้อยแล้ว เตรียมจะเปิ ดกิจการแล้วอย่างนัน
หรือ?”

ซ่งฮุ่ยพยักหน้าจริงจัง “เจ้าค่ะ ท่านอาหยวนบอกว่าวัน

มะรืนเป็ นวันดี ข้าเป็ นเถ้าแก่รองก็ตอ้ งไปเช่นกัน”

ซูเซียงหันหน้าเมียงมองซ่งหนานและซ่งเฉียนซือ หรีตา
เอ่ยถามอย่างรูส้ กึ สงสัย “นีเป็ นเรืองดีนีนา ไฉนพวกท่าน

222
แต่ละคนล้วนทําหน้าบึงเล่า?”

ซ่งเฉียนซือกัดริมฝี ปาก มือข้างหนึงกุมแขนเก้าอีแน่น

มืออีกข้างประคองท้องของตน ดูทา่ ทางเครียดกังวล
และกลัวอย่างยิง แต่ซเู ซียงไม่เข้าใจ นีมีอะไรให้ตอ้ ง
กังวลหวาดกลัวหรือ? หรือระหว่างนันมีเรืองอะไร?

สุดท้ายเป็ นซ่งหนานซึงเป็ นหัวหน้าครอบครัวเปิ ด

ปากกล่าว “เอ่อคือ น้องซูเซียง พวกข้า พวกข้าตังแต่
บรรพบุรุษบรรพชนไม่เคยมีคนทําการค้า นี นีมัน พวกข้า
ไม่มนใจน่
ั ะ…”

ซูเซียงเข้าใจแล้ว ทีแท้เป็ นเพราะเรืองนี! ก็เหมือนคน

223
จํานวนมากพอจะแต่งงานก็มีอาการจําพวกกังวลก่อน
แต่งงาน พวกซ่งหนานแสดงออกเช่นนีนับเป็ นเรืองปกติ
อันทีจริงก็เป็ นดังทีพวกเขาพูด บรรพบุรุษไม่เคยรําเรียน
หนังสือ ไม่เคยทําการค้าอะไรมาก่อน บัดนีจะให้ลกู
สาวออกไปทํางาน ในใจย่อมกังวลเป็ นธรรมดา

224
ตอนที 629 ความคิดหยุมหยิมน่ารักของซ่งฮุ่ย

ซูเซียงหันไปมองซ่งฮุ่ยอีกครัง “ฮุ่ยเอ๋อร์ เจ้าคิดเช่นไร?”

ซ่งฮุ่ยบิดผ้าเช็ดหน้า สักพักหนึงจึงมองซูเซียงด้วยสาย
ตาเปล่งประกาย “ท่านอา ข้า ข้าดีใจเจ้าค่ะ! แต่ แต่ทา่ น
อาหยวนบอกว่าตอนนีข้าเป็ นเถ้าแก่รองแล้ว ทํางานต้อง
เชือถือได้ ดีใจหรือโมโหต้องไม่แสดงสีหน้า ข้า…”

ซูเซียงอดไม่ได้ หัวเราะ “พรืด”ออกมา สาวน้อยคนนีถือ

225
นางเป็ นผูอ้ าวุโสหนักแน่นมากประสบการณ์จริงๆสินะ
คิดไม่ถงึ ว่าทีแท้จะซือถึงเพียงนี! จึงส่งสายตาดุ
นางอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้า อาสะใภ้หยวนพูดก็ถกู แต่
นันมันสําหรับคนภายนอก เราเป็ นครอบครัวเดียวกัน จะ
ปั นหน้าบึงทําไมเล่า มีความสุขก็บอกว่ามีความสุขสิ!”

ซ่งฮุ่ยเองก็หวั เราะแหะๆออกมา ปรบมือสองครัง

กระโดดโลดเต้นอยูต่ รงทีเดิม แล้วจึงพูดว่า “ใช่แล้วๆ ข้า
ดีใจ ข้าจะเป็ นเถ้าแก่แล้ว ฮ่าๆ ต่อไปข้าจะต้องเงินทอง
ไหลมาเทมา ข้าจะเป็ นเหมือนท่านอา ซือทีดินมากมาย
ข้าจะคุณนายเจ้าของทีดิน! ข้าจะแต่งลูกเขยเข้าบ้านให้
ท่านพ่อท่านแม่ ฮ่าๆ!”

ซูเซียงฟั งแล้วตะลึงงัน แต่ซง่ เฉียนซือได้สติกลับมาเร็ว

226
มาก ตบท้ายทอยของซ่งฮุ่ยดังเพียะ “แม่หนูนี พูดเหลว
ไหลอะไรกัน? !” มองซ้ายมองขวาแล้วตําหนิอีกครัง
“โชคดีทีนีไม่มีคนนอก หากถูกคนได้ยินเข้า ภายหลังเจ้า
จะแต่งงานได้อย่างไร!”

ซ่งฮุ่ยกล่าวน้อยใจไม่ได้รบั ความเป็ นธรรม “ท่านแม่ ท่าน

แม่ ไยท่านตีขา้ อยูเ่ รือย ท่านอาหยวนบอกแล้วว่าศีรษะ
ห้ามตี จะทําให้คนโง่!”

“ท่านอาหยวน ท่านอาหยวน ตอนนีในสมองของเจ้าคง

เต็มไปด้วยท่านอาหยวน ยังรูว้ า่ ข้าเป็ นมารดาเจ้าอยู่
หรือไม่ ข้าทําร้ายเจ้าไม่ได้เลยหรือไร ภายภาคหน้าอย่า
เทียวไปพูดคําเหลวไหลพรรค์นีต่อหน้าคนนอกเด็ดขาด
จําได้แล้วหรือไม่ ไม่อย่างนันข้าจะทุบเจ้าให้ตาย!”
227
ซูเซียงมองสองแม่ลกู อย่างค่อนข้างสับสน แม้แต่ก่อนซ่ง
ฮุ่ยมิใช่คนเงียบขรึม แต่ก็ไม่คอ่ ยชอบพูดจา บัดนีเห็น
บุคลิกของนางก็รา่ เริงมีชีวิตชีวาไม่นอ้ ย อันทีจริงถือเป็ น
เรืองดี ยังมีซง่ เฉียนซือก็ดว้ ย แต่ไหนแต่ไรไม่เคยโมโห
ละมุนละม่อม บัดนีด่าคนขึนข้าขึนเอ็ง ซํายังจะตีคนอีก
ด้วย!

ซ่งหนานมองสองแม่ลกู แล้วก็คอ่ นข้างกระดากอาย “เอ่อ

เอ่อนัน น้องซูเซียง ในใจข้านียังรูส้ กึ ลังเลสับสนอยู่ เจ้า
ช่วยออกความเห็นได้หรือไม่?”

ซูเซียงรูว้ า่ ในใจพวกเขาเครียดกังวล คงกลัวว่าตนไม่มี

228
ภูมิหลังอาจถูกคนข่มเหงเข้าสินะ

ไม่เพียงตากลัวว่าอาสะใภ้หยวนผูน้ นจะข่
ั มเหงพวกเขา
ยิงกลัวไปว่านักเลงอันธพาลพวกนันอาจจะมาหาเรือง
อย่างไรเสียสาวน้อยบ้านเขาก็ยงั อายุนอ้ ย ยังมิได้เข้าพิธี
ปั กปิ น ยังไม่มีคหู่ มันคูห่ มาย แค่ปรากฏตัวต่อหน้า
สาธารณชนก็เพียงพอให้คนเอาไปพูดแล้ว หากมีอะไร
ขึนอีก กระนันทังชีวิตคงต้องลําบาก

เพราะซูเซียงเคยสอบถามสถานการณ์ทางอาสะใภ้
หยวนมาก่อน จึงวางใจคนผูน้ นอย่
ั างยิง ไม่ตอ้ งพูดอย่าง
อืน นางไม่มีทางข่มเหงซ่งฮุ่ยเพือผลประโยชน์เด็ดขาด!
สําหรับคนอืน หากคิดจะวางแผนปองร้ายร้านของพวก
เขา เกรงว่าคงต้องวัดมือกับทางอาสะใภ้หยวน!
229
แต่มีบางคําซูเซียงไม่สามารถพูดตรงๆได้ อย่างไรเสียอา
สะใภ้หยวนปกปิ ดตัวตนมาถึงทีนีคงอยากใช้ชีวิตอย่าง
สงบสุข หากมีคนรูม้ ากเข้า มีคนปากสว่างพูดออกไป
เรืองทีเหลือคงวุน่ วายมาก

ซูเซียงคิดๆแล้วจึงกล่าวกับซ่งฮุ่ย “คราก่อนเจ้าลงนาม
สัญญาข้ายุง่ จนไม่ได้ไป อืม เป็ นเจ้าลงชือสินะ? แบ่ง
ส่วนให้เจ้าเท่าไหร่?”

ซ่งฮุ่ยเอ่ยปากพูด “เขียนชือข้าเจ้าค่ะ แต่ทา่ นพ่อท่านแม่

ก็ประทับลายนิวมือด้านข้างด้วย ทีแรกบอกว่าแบ่งสาม
ต่อเจ็ดส่วน แต่ทา่ นอาหยวนต้องการให้ขา้ สีต่อหก ก็คือ

230
ข้าสีส่วน นางหกส่วน”

ซูเซียงพยักหน้า รูส้ กึ ว่าอาสะใภ้หยวนผูน้ ีมีความ

ยุติธรรมมากทีเดียวและมิได้มีความคิดจะข่มเหงซ่งฮุ่ย
พึงพอใจอย่างยิง ไตร่ตรองเล็กน้อยครูห่ นึงจึงพูดว่า
“ฮุ่ยเอ๋อร์ แบบนีเจ้าเห็นว่าได้หรือไม่? เจ้าเอาสัดส่วนนัน
แบ่งให้ขา้ หนึงส่วน”

คนทังหมดได้ยินประโยคนนีของซูเซียงแล้วก็งนุ งงไปทัง
หน้า นีหมายความว่าอะไร? หรือว่าจะไปแย่งส่วนแบ่ง
ของซ่งฮุ่ย? แต่ซง่ ฮุ่ยกลับดีใจขึนมาทันที กุมมือซูเซียง
เขย่าๆ “ขอบคุณท่านอา ขอบคุณท่านอา มีทา่ นอยูด่ ว้ ย
ใครจะกล้ารังแกข้า! ฮ่าๆ! ”

231
ตอนที 630 ใช้จิตใจคนตําตัดสินนําใจวิญ ชู น

กลุม่ คนเข้าใจในทันที ทีแท้ซเู ซียงหมายความเช่นนี!

บนหน้าซ่งเฉียนซือกระดากอาย นางคิดว่าตนใช้จิตใจ
คนตําตัดสินนําใจวิญ ชู นแล้ว ผูอ้ ืนจิตใจดีช่วยเหลือ
บุตรสาวนาง นางยังคิดเล็กคิดน้อยอยูว่ า่ เป็ นไปได้หรือ
ไม่ทีซูเซียงหมายตากิจการของลูกสาวนาง คิดจะมาแบ่ง
232
นําแกงถ้วยเดียวกัน? ความเข้าใจผิดนี โชคดีทีไม่ได้พดู
ออกมา

พูดอีก ต่อให้แบ่งนําแกงถ้วยเดียวกันแล้วทําไมจะทําไม่
ได้ ในเมืองานฝี มือของซ่งเอ๋อร์เหล่านันล้วนมีซเู ซียงเป็ น
คนสอนให้ ต่อให้แบ่งส่วนครึงหนึง นันก็ยงั สมเหตุสมผล
ทังหมดต้องโทษตัวเองทีกลัวจนคิดเล็กคิดน้อยเกินไป!

สายตาซูเซียงเผลอกวาดมองซ่งเฉียนซือ มองทะลุความ
คิดในใจนาง รูส้ กึ ว่าคนผูน้ ีแม้คิดเล็กคิดน้อยอยูบ่ า้ ง แต่
เปิ ดเผยบริสทุ ธิใจ และรูว้ า่ ตนผิดไปแล้ว นางจึงไม่ได้ถือ
โทษอะไร

233
ตบมือปลอบเอาใจซ่งฮุ่ย “เจ้าหนูนอ้ ยคนนีรูจ้ กั จะ
ร้ายกาจแล้วสินะ เจ้าตบตาอาหญิงอย่างข้าแล้ว เจ้า
อยากทําอะไรก็บอกข้ามาตามตรง จะเดาไปเดามาให้
วุน่ วายทําไม? ”

มือซ่งฮุ่ยสัน รูว้ า่ ความคิดแอบแฝงเล็กๆนันของตนถูก

มองทะลุแล้วก็รูส้ กึ ผิดอย่างยิง เดิมทีซเู ซียงเพียงแค่คาด
เดาเท่านัน คิดไม่ถงึ ว่าสาวน้อยคนนีจะหมายความเช่น
นีจริงๆ! ถลึงตาดุใส่นางอย่างไม่สบอารมณ์ “บอกมา
เถอะ เจ้ายังคิดจะให้ขา้ ช่วยทําอะไร?”

ซ่งฮุยมองบิดามารดาอย่างขวยเขินเอียงอาย แล้วมองซู
เซียง ก้มศีรษะไม่พดู จา ดวงหน้าแดงระเรือ เห็นชัดว่า
เขินอายอย่างยิง
234
ภายใต้สายตาจู่โจมของซูเซียง ในทีสุดซ่งฮุ่ยจึงเปิ ดปาก
พูดอําๆอึงๆ “เอ่อคือท่านอา ยามเปิ ดกิจการวันมะรืน
ท่านจะช่วย ท่านจะช่วยไปเป็ นเพือนข้าได้หรือไม่ ข้า ข้า
ขีขลาด! ข้ากลัว!”

ซูเซียงเพิงเคยได้ยินคนบอกว่าตัวเองกลัวได้เต็มปากเต็ม
คําขนาดนันเป็ นครังแรกก็อดขําไม่ได้แล้วตบๆนางสอง
ครัง “เอาเถิดๆ วันมะรืนข้าจะหาเวลาว่างไปแน่นอน
ตกลงหรือไม่? ใช่แล้ว พรุง่ นีข้าจะเข้าไปในอําเภอสัก
เทียว หาเหล่าฮูหยินมาช่วยเป็ นแขกอวยพรให้เจ้า เช่นนี
ได้แล้วหรือไม่?”

ซ่งฮุ่ยยิมจนเรียกได้วา่ หน้าชืนตาบาน ดึงแขนซูเซียง

235
เขย่าไปเขย่ามา “ท่านอา ท่านดีทีสุดเลย ฮุ่ยเอ๋อร์ชอบ
ท่านทีสุดเลย…”

วันต่อมาซูเซียงเข้าไปในตัวอําเภอจริงๆ ตามหาฮูหยิน
อาวุโสทีนางเคยช่วยชีวิตไว้คนนัน เดิมทีฮหู ยินอาวุโสคน
นันก็เป็ นคนโอบอ้อมอารีอยูแ่ ล้ว รวมกับซูเซียงเคยช่วย
ชีวิตนางไว้แล้วด้วย ทว่าหลายวันนีอากาศหนาวเย็น
เหล่าลูกสะใภ้หลานสะใภ้ในบ้านต่างไม่ยอมให้นางออก
มา ทังวันหมกอยูแ่ ต่ขา้ งเตาผิงจนคนใกล้จะกลายเป็ น
คนย่างอยูแ่ ล้ว ออกไปเดินสักหน่อยน่าจะดีทีเดียว อย่าง
แย่นางสวมเสือผ้าให้อบอุน่ หน่อย อย่าให้ตวั เองเป็ นหวัด
ก็ได้แล้ว

ต่อมาฮูหยินอาวุโสยังส่งเทียบเชิญให้เหล่าฮูหยินทีนาง
236
เป็ นมิตรต่อกันอีกหลายบ้าน ชวนให้พวกนางไปร่วมพิธี
เปิ ดกิจการร้านของซ่งฮุ่ยในวันพรุง่ นี

ฮูหยินตระกูลรํารวยก็เป็ นเช่นนี แสวงหาความแปลกใหม่

รวมทังมีฮหู ยินอาวุโสเชิญชวนด้วยนําใจไมตรี คนทัง
หมดจึงตอบกลับบอกว่าพรุง่ นีจะไปอย่างแน่นอน

“ท่านอา เร็วเข้าๆ ทางนีๆ ทําไมท่านเพิงมาเอาป่ าน

นี…” ซูเซียงเบียดเข้าด้านหน้าฝูงชนภายใต้การคุม้ ครอง
ของจ้าวเซิง นับว่าได้มาร่วมอวยพรให้แก่ซง่ ฮุ่ย

ทีแรกซ่งฮุ่ยถือกรรไกรเตรียมตัดแถบผ้าแล้ว จู่ๆพลันเห็น
ซูเซียงก็โยนกรรไกรลงบนพืนดังปั ก แล้วพุง่ มาทางคน

237
ลากมือซูเซียงขึนไปบนเวที เดินไปพลางบ่นไปพลาง “ข้า
ยังคิดอยูว่ า่ ท่านไม่มาแล้ว รออยูต่ งนาน
ั เร็วเข้าๆ เอ๊ะ
กรรไกรข้าเล่า กรรไกรข้า…”

ด้านข้างมีสตรีนอ้ ยช่างสังเกตคนหนึงและก็เป็ นเด็กรับใช้

ทีร้านของพวกนางจ้างไว้ รีบส่งกรรไกรใส่ในมือซ่งฮุ่ย

สายตาทีอาสะใภ้หยวนมองซูเซียงมีความไม่พอใจเล็ก
น้อย แต่วนั นีเป็ นวันดีตดั แถบผ้าและเห็นซ่งฮุ่ยดีใจถึง
เพียงนัน ก็ไม่รูจ้ ะพูดอะไรไปชัวขณะ ซูเซียงย่อมสังเกต
เห็น ดวงตาหรีลงเล็กน้อย แต่นางก็จบั กรรไกรตัดผ้าไหม
สีแดงด้วยกันภายใต้การบังคับคะยันคะยอของซ่งฮุ่ย

238
ตามมาด้วยเสียงประทัดดังโป้งป้าง ฝูงชนยิงคึกคักมี
ชีวิตชีวา ซ่งฮุ่ยดึงมือซูเซียงแน่นไม่ยอมปล่อยพลาง
ทักทายต้อนรับทุกคนอย่างอบอุน่ พาเข้าไปดูสนิ ค้าใหม่
ในร้านของพวกนาง

239
ตอนที 631 เปิ ดกิจการโชคดีมีมงคล

ฮูหยินอาวุโสและเหล่าฮูหยินคนอืนๆเองก็พาลูกสะใภ้
หลานสะใภ้บา้ นตัวเองและมิตรสหายมากันเป็ นกลุม่
ใหญ่ยงใหญ่
ิ เกรียงไกร รวมกับกุลสตรีเหนียมอายไม่
เคยออกจากบ้านเหล่านันทําให้คกึ คักมีชีวิตชีวามาก

ทีแรกซูเซียงอยากจะกลับแล้ว แต่เห็นในร้านยุง่ มากจึง

อยูก่ บั จ้าวเซิงคอยช่วยแนะนํา

ฮูหยินอาวุโสเห็นกระโปรงลวดลายมีมิติตวั หนึง สีพืน

เป็ นสีเขียวอ่อน ด้านบนปั กดอกไม้เล็กๆสีชมพู ดูแล้วงด
งามสง่าอย่างยิง ยืนมือไปลูบดู แม้มิใช่ผา้ แพรไหมชันดี

240
ทีพวกนางมักสวมใส่ประจํา แต่สมั ผัสแล้วอ่อนนุ่มยิงนัก
สํารวจลวดลายอย่างละเอียดอีกครัง ด้านในเก็บด้ายได้
ดีมากไม่ตาํ มือแม้แต่นอ้ ย จับแล้วนุ่มนิม ลูกบอลเล็กๆ
เหล่านัน นุ่มนิม งดงาม ฮูหยินอาวุโสมองจนละสายตา
ไม่ได้

ฮูหยินอาวุโสถูกตาต้องใจในทันที รีบกวักมือเรียกซูเซียง
“มาๆ เร็วๆ นํากระโปรงตัวนีห่อให้ขา้ อย่าให้ประเดียว
ถูกคนแย่งไป”

โชคดีทีฮูหยินอาวุโสเอ่ยปากเร็ว ไม่อย่างนันสตรีดา้ นข้าง

คนหนึงคงยืนมือไปหยิบกระโปรงตัวนันแล้ว

241
ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเองก็ไม่คาํ นึงถึงภาพลักษณ์และความถ่อม
ตนยอมอ่อนให้ หลังเสียวเอ้อร์นาํ กระโปรงห่อให้เรียบ
ร้อยแล้ว นางก็กอดไว้ในอ้อมแขนไม่ยอมวางมือ ตายิม
หยีจนเป็ นขีดเดียว “หลานสาวข้าคนนันอีกไม่กีวันก็จะ
กลับมาแล้ว ให้นางใส่คงพอดี”

เวลานีเองหลานสะใภ้ทียืนข้างกายนางพูดหยอกล้อขึน
มา “ท่านบรรพบุรุษอาวุโส แม้เฉ่าเอ๋อร์เป็ นหญิงสาวมี
วาสนาคนหนึง แต่ แต่ทา่ นแน่ใจหรือว่ากระโปรงตัวนี
นางจะใส่ได้จริงๆ?”

สตรีนอ้ ยคนนีพูดจาอ้อมค้อมน่าฟั งมากทีเดียว อะไรคือ

เรียกว่าหญิงสาวผูว้ าสนา? อันทีจริงเฉ่าเอ๋อร์สาวน้อย
คนนันเป็ นสาวอ้วนท้วนคนหนึง แต่กระโปรงตัวนีทีอยูใ่ น
242
มือฮูหยินอาวุโสมีไว้สาํ หรับหญิงสาวร่างผอมเพรียวสูง
ร้อยหกสิบกว่าสวมใส่ นางเป็ นสตรีเกิดใหม่สองร่างก็คง
ใส่ไม่เข้าหรอก

บนหน้าฮูหยินผูเ้ ฒ่ามีความกระอักกระอ่วนสายหนึงแวบ
ผ่าน แต่มิได้โกรธเคืองหลานสะใภ้ของนางแม่แต่นอ้ ย
กลับหัวเราะแหะๆ “มีกระโปรงงดงามเช่นนี ดูทา่ นางจะ
ไม่ผอมไม่ได้แล้ว!”

สตรีวยั เยาว์หลายคนทีอยูด่ า้ นข้างพยักหน้าทันที “ท่าน

บรรพบุรุษอาวุโส ท่านกล่าวถูกต้องจริงๆ เฉ่าเอ๋อร์ สาว
น้อยคนนันน่ะ ท่านไม่ให้นางกินก็เหมือนพรากชีวิตนาง
ทว่าดันรักสวยรักงาม ท่านว่ามีกระโปรงงดงามเช่นนี
สะบัดผ่านไปต่อหน้านางทุกวัน ได้แต่มองกลับใส่ไม่ได้
243
ในใจนางคงรูส้ กึ แย่ ไม่แน่วา่ วันนีในปี หน้าอาจจะใส่ได้ก็
ได้นะเจ้าคะ”

ทุกคนเห็นฮูหยินอาวุโสค่อนข้างมีอิทธิพลคนนีพาเหล่า
สตรีและสาวน้อยมาเข้าร่วมงานมากเช่นนัน อีกทังตอน
ทีคนมากมายกลับไปในมือล้วนถือห่อน้อยห่อใหญ่ก็ยมิ
หน้าบาน

ชาวบ้านเหล่านันแม้รูส้ กึ ว่าของภายในร้านค้าเช่นนีคงมี
ราคาแพงมากเป็ นแน่ แต่เข้าไปชมดูความคึกคักมีชีวิต
ชีวาก็ได้นีนา ดังนันจึงแห่กนั เข้าไปเหมือนฝูงผึง เวลา
เพียงครูเ่ ดียว ร้านขนาดไม่ใหญ่รา้ นหนึงก็แน่นขนัดด้วย
ผูค้ น ไม่ทนั ระวังเผลออาจเหยียบเท้าคนอืนได้

244
หลังเข้ามาแล้วจึงได้รูว้ า่ ร้านแห่งนี ไม่วา่ จะเป็ นผ้าพับ
หรือชุดสําเร็จรูปทังหมดราคายุติธรรมมาก สําคัญเลย
คือรูปแบบชุดของเขาสวยงามจริงๆ หลายคนกัดฟั น
อยากจะซือ ของดีเช่นนีหากไม่ซือล่ะก็กลับไปคงนึก
เสียใจเป็ นแน่

ซ่งฮุ่ยและอาสะใภ้หยวนเดิมทีคิดไม่ถงึ ว่าเปิ ดร้านวัน

แรกจะมีรายได้มากขนาดนี ทีแรกพวกนางเตรียมใจเอา
ไว้แล้ว อย่างไรเปิ ดร้านใหม่ คนมาดูชมย่อมมีมาก ส่วน
คนซือก็นะ ไม่แน่วา่ คงเบาบางจนไม่มีเลย แต่ใครจะไป
คาดคิด นียังไม่ทนั ถึงหนึงชัวยาม เสือผ้าแพรพรรณทัง
หมดในร้านก็วา่ งเปล่าจนเหมือนโดนยกเค้า เหลือเพียง
ชันวางอ้างว้างเหล่านันสันโยกตามสายลม

245
คนทีรูบ้ อกว่าวันนีพวกนางเปิ ดกิจการร้านใหม่ ส่วนคนที
ไม่รูค้ งคิดว่ามีโจรมาปล้นกระมัง!

นียังไม่นบั ว่าจบ คนจํานวนมากทีซือของไม่ทนั ยังคงรัง

อาสะใภ้หยวน ซ่งฮุ่ยและซูเซียงไว้ บ่นพึมพําอยูต่ รงนัน
ถามว่าเมือใดถึงจะวางขายสินค้าใหม่ เมือใดพวกนาง
จะซือของได้ หรือไม่ก็จะออกเงินก้อนใหญ่จองไว้ก่อน
ให้พวกนางมีของดีสง่ ไปถึงจวนก่อนเป็ นอันดับแรก

246
ตอนที 632 ความรูส้ กึ ล้วนตังอยูบ่ นผลประโยชน์

ยุง่ ง่วนตลอดจนถึงกลางคืน หลังลูกค้าคนสุดท้ายไปแล้ว

อาสะใภ้หยวนก็เหน็ดเหนือยจนตาลาย หย่อนก้นนังลง
บนม้านัง สายตาว่างเปล่ามองไปยังชันวางเกลียงเกลา
นัน คอแห้งจนแทบพูดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว

ซูเซียงเองก็ถกู รังไว้ทาํ งานทังวัน เหนือยจนมีควันออก

คอออกตา จ้าวเซิงยกชาส่งนําให้อยูด่ า้ นข้าง “ภรรยา
เจ้าดืมหน่อย ข้าฟั งเจ้าเมือครูค่ อแห้งหมดแล้ว”

คนทังหมด รวมถึงเหล่าสตรีทีถูกเชิญมาช่วยงานเหล่า

247
นันล้วนเหน็ดเหนือยนิงอยูก่ บั ที มีเพียงซ่งฮุ่ยเสียงหาย
แล้วก็ยงั คงมีความสุข กระโดดโลดเต้นอยูต่ รงนัน
ประเดียวลากอาสะใภ้หยวน ประเดียวลากซูเซียง พูด
จ๊อกแจ๊กจอแจไม่หยุด

ทันใดนัน อาสะใภ้หยวนผุดลุกขึนจากม้านัง “เจ้าว่า

อะไร? นางอยากจะแบ่งกําไรจากเจ้าหนึงส่วน?”

“เจ้าค่ะๆ นางเป็ นท่านอาของข้า มีนางอยูข่ า้ งกายข้าถึง

จะไม่กลัว” ซ่งฮุ่ยมิได้รบั รูถ้ งึ บรรยากาศผิดปกติแม้แต่
น้อย ยังคงกล่าวอย่างตืนเต้นดีใจ

ซูเซียงเห็นอาสะใภ้หยวนโมโหนางเองก็ไม่รอ้ นรน จิบนํา

248
ชาช้าๆ สีหน้าเรียบนิง

อาสะใภ้หยวนเองก็ทราบว่าการกระทําของตนเมือครู ่
บุม่ บ่ามเกินไป นางนังลงจิบชาหนึงคําเช่นกัน นางเดิมที
ก็มิใช่หญิงชนบทไม่มีความรูอ้ ะไร มีบางเรืองนางพอจะ
เดาออก ส่งเสียงหึ ไม่หนักไม่เบาหนึงเสียง “ท่านหญิงผู้
ยิงใหญ่เป็ นขุนนางขันหกชันเอก แม้แต่นายอําเภอของ
เราก็ยงั เคารพมีมารยาทถึงสามส่วน ข้าเป็ นเพียงสตรี
ผูน้ อ้ ยย่อมมิกล้าเป็ นศัตรูกบั ท่าน หากท่านต้องการผล
ประโยชน์เล็กน้อยท่านเพียงบอกแก่ขา้ โดยตรง ไยต้อง
ทําให้แม่นางน้อยคนหนึงลําบากใจด้วยเล่า? ท่านว่าใช่
หรือไม่?”

ซ่งฮุ่ยกะพริบตาปริบๆ นางฟั งไม่เข้าใจว่าวาจานีของ

249
ท่านอาหยวนหมายความเช่นไร แต่รบั รูไ้ ด้วา่ บรรยากาศ
ดูเหมือนไม่ถกู ต้องนัก

ก่อนหน้าซูเซียงยังคิดว่าอาสะใภ้หยวนมีความคิดเป็ น
อืน ตังแต่นางไปจึงแสดงออกประหนึงในตาบรรจุเม็ด
ทรายไม่ลง[1] บัดนีพอนางเปิ ดปากซูเซียงก็เข้าใจแล้ว
รับรูไ้ ด้วา่ สตรีตรงหน้านางผูน้ ีคิดถือเอาตัวนางว่าเป็ น
อันธพาลใช้อาํ นาจข่มเหงผูอ้ ืนไปแล้ว!

ซูเซียงยิมๆ ครานีนางยิมจากใจริง ดีใจแทนซ่งฮุ่ย แม้

นางจะเชือมันในคุณธรรมของอาสะใภ้หยวนผูน้ ีแล้ว แต่
เห็นนางปกป้องซ่งฮุ่ยเช่นนี แม้แต่หนึงส่วนนันทีตนเอง
ยินดีออกให้ก็ไม่ยอมให้ซง่ ฮุ่ยเสียเปรียบ ซูเซียงพึงพอใจ
ต่อสิงนีมาก
250
จิบชาเบาๆอีกครังแล้วกล่าวว่า “ข้าคิดว่าอาสะใภ้หยวน
เข้าใจผิดแล้ว ฮุ่ยเอ๋อร์เป็ นหลานสาวบ้านข้า ในเมือ
ความสัมพันธ์ของเราสองบ้านเป็ นเช่นนี คาดว่าก่อนที
อาสะใภ้จะตัดสินใจร่วมมือกับฮุ่ยเอ๋อร์มากน้อยคงได้
สอบถามมาบ้างแล้วกระมัง? ”

อาสะใภ้สีหน้าแข็งค้าง ถูกต้อง แรกเริมนางตัดสินใจร่วม

มือกับซ่งฮุ่ยเพราะต้องตาความเฉลียวฉลาดของสาว
น้อยคนนี ต่อมาผ่านการสืบถามเล็กน้อย ได้ยินมาว่า
นางมีความสัมพันธ์สนิทชิดเชือกับท่านหญิงแต่งตังของ
ทีแห่งนัน สองครอบครัวไปมาหาสูใ่ กล้ชิด ดูทา่ ทางดีตอ่
กันดีมากทีเดียว นางจึงตัดสินใจแน่วา่ จะร่วมมือกับซ่ง
ฮุ่ย อีกทังยังต้องการแบ่งส่วนกําไรให้นางมากอีกหน่อย

251
มิให้นางเสียเปรียบ จุดนีนางก็ตงใจเอาไว้
ั แล้ว

หากพูดในฐานะคนค้าขายคนหนึง พิจารณาหลายด้าน
เป็ นเรืองปกติ อาสะใภ้หยวนทําเช่นนีก็มิผิดแปลกอะไร
แต่ในใจนาง ระหว่างคนกับคนไหนเลยจะมีความจริงใจ
มากขนาดนัน ส่วนใหญ่แล้วล้วนขึนอยูก่ บั ผลประโยชน์
ก็เหมือนนาง แม้ชืนชอบหญิงสาวคนนีจริง ทว่าหากซ่ง
ฮุ่ยไม่มีความสามารถนางเองก็คงไม่รว่ มมือเช่นกัน

แต่ทา่ นหญิงคนนีปกป้องซ่งฮุ่ยเช่นนีแท้จริงแล้วเพือ
อะไร? มิใช่เพือผลกําไรเล็กน้อยนันหรอกหรือ? ไม่ตอ้ ง
พูดให้ไพเราะน่าฟั งประหนึงขับร้อง ไม่วา่ ใครย่อมมี
ความคิดซ่อนเร้น!

252
อาสะใภ้หยวนมองซูเซียงแล้วดึงซ่งฮุ่ยเข้ามาข้างๆ
พึมพําเสียงเบาพักใหญ่

“เจ้าเด็กโง่ ไม่รูจ้ กั ดูสถานะตนเอง เป็ นเด็กสาวชาวบ้าน

คนหนึงไยไปไหนมาไหนกับท่านหญิงผูย้ งใหญ่
ิ ได้! นาง
คิดเช่นไรเจ้ารูช้ ดั หรือไม่? ข้าเองไม่กลัวจะบอกความจริง
กับเจ้า ข้าร่วมมือกับเจ้าก็เพราะมองเห็นความเฉลียว
ฉลาดของเจ้า มองเห็นว่าเจ้าสามารถหาเงินให้เราได้ เรา
ถึงได้เป็ นตักแตนบนเชือกเดียวกัน ข้ามิเชือว่าระหว่าง
คนเราจะจริงใจไม่มีผลประโยชน์มาเกียวข้อง ความรูส้ กึ
เช่นนันจะมีทีไหนกัน เจ้าต้องคิดให้ตก”

253
------

[1] ในตาบรรจุเม็ดทรายไม่ลง หมายถึง ดวงตาบอบบาง

มาก ทรายเม็ดเล็กๆ ยังเข้าไปไม่ได้ ต่อมาใช้หมายถึง
ความรูส้ กึ ไม่เปิ ดรับคนอืน ไม่ทนยอมให้คนอืนทําเรือง
บางอย่าง

254
ตอนที 633 หาเรืองไม่ได้หลบเลียงก็ไม่ได้

“แน่นอนว่าเจ้ามิตอ้ งกลัวไป ต่อให้นางเป็ นท่านหญิงก็

หาได้ฉลาดมากสามารถไม่ อย่างเลวร้ายทีสุดข้าจะแบ่ง
กําไรให้นางหนึงส่วนแล้วกัน คนแบบนี เราไปหาเรืองไม่
ได้หลบเลียงก็ไม่ได้เช่นกัน! เจ้าบอกอามาตามตรง แท้
จริงเจ้าคิดอย่างไรกันแน่?”

ซ่งฮุ่ยมองอาสะใภ้หยวนอย่างเหลือเชืออยูส่ กั พัก จึงขาน

รับ “ท่านอา ท่านเข้าใจผิดแล้ว นัน เอ่อ ความสามารถ
ในการทําลวดลายของข้าและวิธีการทําตุ๊กตาผ้าเหล่า
นันล้วนเป็ นท่านอาซูเซียงสอนข้า นาง นาง ไม่มีทางทํา

255
ร้ายข้า”

“อีกอย่าง ท่านเองก็ทราบว่าเราเป็ นคนในชนบท…ใน

ท้องมารดาข้าตังครรภ์นอ้ งชายประสบอันตรายสามครัง
สีครา ล้วนได้ทา่ นอาซูเซียงช่วยแก้ไขคลีคลาย นางเป็ นผู้
มีพระคุณช่วยชีวิตของครอบครัวเรา อาสะใภ้ทา่ นอย่า
คิดมากไปเลย ข้า ข้าเพียงกลัวว่าพวกอันธพาลท้องถิน
หรือคนของทางการจะมากดดันพวกเรา ดังนัน ดังนันจึง
เชิญท่านอาซูเซียงมาช่วย มีนางอยูด่ ว้ ย ใครจะกล้ารังแก
เรา ใช่หรือไม่?”

อาสะใภ้หยวนไม่พดู จาแล้ว ตกตะลึงครุน่ คิดอยูส่ กั พัก

รูส้ กึ ว่าทีซ่งฮุ่ยพูดมาก็มีเหตุผลมากทีเดียว อย่างไรแล้วซู
เซียงก็มีความสัมพันธ์สนิทสนทกับศาลอําเภอ ไปมาหา
256
สูใ่ กล้นกั หากมีความสัมพันธ์หนึงส่วนนีเพิมขึน พวก
นางคิดอยากตังตัวก็ยงเสริ
ิ มความมันคง

แต่ยงั คงตีหน้านิงกล่าว “อาของถามเจ้าอีกครัง นางไม่มี

ปั ญหาแน่นะ? คนทีทําเป็ น ‘ข้าปรารถนาดีตอ่ เจ้า’แล้ว
ต่อมาจะมาแบ่งเงินเจ้าข้าเคยเห็นมามาก เจ้าต้องคิดให้
ดี!”

ซ่งฮุ่ยพยักหน้าอย่างจริงจัง “ท่านอาหยวนท่านวางใจ
เถิด ท่านอาซูเซียงเป็ นคนดีจริงๆ นางไม่มีทางทําร้าย
ข้า!” ซ่งฮุ่ยยังมีประโยคหนึงไม่ได้พดู เท่าทีนางรู ้ บ้านซู
เซียงรํารวยเป็ นเศรษฐี เกรงว่าอาจดูถกู กิจการเล็กๆนี
ของพวกนางเสียด้วยซํา ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงผลกําไรเพียง
หนึงส่วน
257
แม่นางหยวนพยักหน้า ค้างอยูท่ ีเดิมสองสามนาทีจงึ
ค่อยพลิกตัวกลับมา ยิมๆให้ซเู ซียงอย่างเคอะเขิน “แม่
นางซูเซียง ท่านอย่าได้โกรธเคือง พวกข้าทํากิจการเล็กๆ
ย่อมมีความยากลําบากของตัวเองจริงไหม?”

ซูเซียงยิมๆ เมือครูย่ งั เย็นชาคําก็เรียกท่านหญิงคําก็เรียก

ผูย้ งใหญ่
ิ บัดนีกลับเปลียนคําเรียกนางว่าแม่นางซูเซียง
นันคงยอมรับความสัมพันธ์ของตนกับซ่งฮุ่ยแล้ว และ
ปฏิบตั ิกบั ตนอย่างสนิทสนมเช่นกัน สําหรับคนทีคิดเล็ก
คิดน้อยแต่ฉลาดตรงไปตรงมาเช่นนีซูเซียงรูส้ กึ ดีดว้ ย
มากทีเดียว แม้ก่อนหน้านางไม่ได้มีทศั นคติดีตอ่ ตน
ขนาดนัน แต่เวลานีซูเซียงทําได้เพียงไม่ยืนมือไปตีคนยิม

258
“ไม่เป็ นไร ทํามาค้าขายก็เช่นนีแหละ รอบคอบไว้หน่อย
ย่อมดี” ซูเซียงดืมชาหนึงคํา เอ่ยเบาๆ

แม่นางหยวนเห็นซูเซียงไม่โกรธเคือง หินก้อนใหญ่ในใจ
จึงนับว่าหล่นลงพืน นางยังกลัวว่าเมือครูต่ นเพิงพูดผิด
ไปทําให้คนโกรธเคืองคงจะไม่ดีนกั คิดๆแล้วตนก็
บุม่ บ่ามจริง อุตส่ามาโปรดประหนึงแม่พระใหญ่ก็ดีอยู่
แล้ว ก็แค่ผลกําไรหนึงส่วนเองมิใช่หรือ ตนปล่อยไปก็ได้
ไยต้องพูดให้ทกุ คนไม่พอใจ หากมิใช่ซง่ ฮุ่ยบอกว่าปกติ
ทังสองบ้านมีความสัมพันธ์อนั ดี นีคงได้เกิดเรืองวุน่ วาย
ใหญ่โตแล้ว!

ซูเซียงยิมๆกล่าว “ในเมือท่านได้ลงนามสัญญากับ
ฮุ่ยเอ๋อร์ของเราเรียบร้อยแล้ว สําหรับผลกําไรหนึงส่วน
259
นันข้าเอาจากส่วนของนางก็แล้วกัน จะได้ไม่ตอ้ ง
วุน่ วาย ”

แม่นางหยวนสับสนไปครูห่ นึง เริมโบกมือทันใด “ไม่ๆ

แบบนีจะได้อย่างไร ฮุ่ยเอ๋อร์เป็ นเด็กสาวทํากิจการไม่
ง่ายนัก! ท่านเห็นแบบนีได้หรือไม่? ข้าแบ่งหกส่วนนัน
ของข้าออกมาสองส่วน ข้าได้สว่ นแบ่งเท่ากันกับฮุ่ย
เอ๋อร์”

ซูเซียงมองตาจ้าวเซิง จ้าวเซิงพยักหน้าให้ซเู ซียงเล็กน้อย

ซูเซียงเม้มปากยิมแล้วปริปากกล่าว “สองส่วนอันทีจริง
มากไปหน่อย ให้ขา้ หนึงส่วนก็นบั เป็ นค่าวิงเต้นและค่า
นําร้อนนําชาของทางการ เพียงพอแล้ว นอกจากนีจะ
เขียนสัญญาก็ยอ่ มได้ แต่ขา้ ต้องการอยูใ่ นฝ่ ายของ
260
ฮุ่ยเอ๋อร์ คนทีข้าคุม้ ครองให้คือนาง ”

แม่นางหยวนตกตะลึงอย่างเห็นได้ชดั ต่อมาก็นกึ เสียใจ

แล้ว หากเมือครูต่ นไม่ทาํ เช่นนัน เป็ นไปได้ไหมว่าท่าน
หญิงผูย้ งใหญ่
ิ จะไม่โกรธเคือง? แต่นางคิดๆไปก็ไม่มี
ประโยชน์ ขอเพียงปฎิบตั ิกบั ซ่งฮุ่ยดีหน่อย อย่างไรท่าน
หญิงก็คงออกหน้าให้ไม่มากก็นอ้ ย

แท้จริงแล้วซูเซียงมิได้โกรธเคือง เพียงบอกนางให้ชดั เจน

บอกทุกคนว่าซ่งฮุ่ยเป็ นคนของนาง มีนางคุม้ ครอง ผูใ้ ด
กล้าทําบุม่ บ่าม จะได้เห็นดีกนั นีเป็ นการหนุนหลังซ่งฮุ่
ยอย่างชัดเจน!

261
ตอนที 634 หนุนหลังให้ซง่ ฮุ่ย

กล่าวตกลงเรืองธุระอย่างรวดเร็ว สําหรับเรืองสัญญา
ต้องรออีกสองสามวันจึงค่อยว่ากัน เนืองด้วยสินค้าใน
ร้านใหม่เพิงเปิ ดกิจการวันนีขายหมดเกลียงแล้ว จะ
ปล่อยเวลาล่วงไปนานก็มิได้ แม่นางหยวนและซ่งฮุ่ยยัง
ต้องไปหาหญิงปั กผ้า เร่งทําตุ๊กตาผ้าและวัสดุผา้ เหล่า
นันเพิม ทางด้านซูเซียงก็ยงุ่ มากทีเดียว ได้ยินมาว่าทาง
คลองประปาใกล้จะปล่อยนําแล้ว นางยังต้องตรวจดู

262
หน่อย อย่าให้ถงึ ยามเกิดปั ญหาใหญ่ จะรําไห้ก็คงไม่ทนั
การณ์

เนืองจากฟ้ามืดคําแล้ว จ้าวเซิงและซูเซียงจึงค้างแรมใน
ตัวอําเภอหนึงคืน เช้าตรูว่ นั ต่อมาจึงไปยังศาลอําเภอ ซือ
เย๋บอกว่านายอําเภอเสินไม่ได้กลับมาหลายวันแล้ว ทาง
นันใกล้จะปล่อยนําแล้ว ต้องไปดูแลด้วยตนเอง

ซูเซียงซาบซึงใจ บุตรของตนบาดเจ็บจนกลายเป็ นสภาพ

นันยังไม่มีเวลากลับมาเยียมดูสกั สองรอบ ทังใจคือชีวิต
ของประชาราษฎร ทว่ายังมีคนบางพวกเหล่านันไม่รูจ้ กั
พอ กลับดําเป็ นขาวผิดเป็ นถูก คิดๆแล้วมันน่าขัดใจนัก!

263
หลังไปทางนันแล้วทังหมดล้วนราบรืนดี จะเป็ นก็แต่นาย
อําเภอเสินทีทัวทังตัวกลายเสมือนลิงโคลนตัวหนึงจนซู
เซียงและจ้าวเซิงจําแทบไม่ได้

“ใต้เท้าเสิน? ท่าน เหตุใดท่านจึงกลายเป็ นเช่นนีไปได้!

รีบกลับไปล้างเนือล้างตัว ดืมนําขิงสักหน่อย อย่าให้ไข้
จับ! ” ซูเซียงก็มิได้รงั เกียจเขาสกปรก และไม่ได้สนเรือง
ชายหญิงแตกต่างอะไรนัน กระทําเหมือนห่วงใยผูอ้ าวุโส
ทัวไป คว้าแขนเสือเต็มไปด้วยโคลนของเขาลากเข้าไป
ในกระโจมทีอยูด่ า้ นข้าง

“ข้าไม่เป็ นไรๆ ประเดียวก็ปล่อยนําแล้ว เดียวก็ไปอาบ

นําแล้ว” นายอําเภอเสินแม้พดู เช่นนีแต่ทงร่
ั างกลับหนาว
สัน คิดๆแล้วก็ถกู นีเป็ นต้นเดือนสิบสองตามปฏิทิน
264
จันทรคติแล้ว อีกไม่นานก็จะปี ใหม่แล้ว ทําให้ทงตั
ั ว
เปี ยกนําซํายังถูกลมเหนือพัดฟู่ ๆ จะไม่หนาวได้หรือ?

ซูเซียงค่อนข้างอ่อนใจ มองจ้าวเซิงทีอยูด่ า้ นข้างแวบ

หนึง จ้าวเซิงพยักหน้าอย่างรูก้ นั คว้านายอําเภอเสินขึน
แบกไปในกระโจมประหนึงแบกกระสอบป่ าน!

“รีบล้างตัว ดูสภาพท่านสิเหมือนอะไรแล้ว! ทางนีมีขา้

กับหวังเฟยดูอยู!่ ” จ้าวเซิงโยนคนลงบนพืนในกระโจม
เอ่ยเสียงเบาหนึงประโยคแล้วหันตัวออกไป

จ้าวเซิงเพิงออกมาก็ได้ยินเสียงตะโกนตืนเต้นของหัว
หน้าคนงาน “นําออกมาแล้ว นําออกมาแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า นํา

265
มาแล้ว! ”

จ้าวเซิงใช้วิชาตัวเบากระโดดข้ามมาทางนี เพราะเขา
เห็นแม่นางน้อยไม่กลัวตายบ้านตนกําลังเดินหน้าเข้าไป
ใกล้ สถานทีแห่งนีเต็มไปด้วยดินโคลน ไม่ระวังอาจลืน
ไถล หากถูกสูบเข้าไปในอ่างเก็บนําจะทําเช่นไร?

“นี เจ้าทําอะไร!” ซูเซียงกําลังจะมุง่ ไปด้านหน้า พลันถูก

ดึงเข้าสูอ่ อ้ มกอดอันอบอุน่ รับมือไม่คอ่ ยจะทัน

“ข้าไม่มีปัญหา เจ้าน่ะสิทาํ อะไร เดินไปใกล้ขนาดนัน

ตกลงไปจะทําเช่นไร?” จ้าวเซิงกุมมือนางแน่นขึนอีก

266
เสียงของจ้าวเซิงดังก้องข้างหู ลมหายใจอุน่ ร้อนปะหน้า
เข้ามา ซูเซียงไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด ใบหน้าพลันแดงขึนมา

เหล่าคนงานก็มิได้สนใจสองสามีภรรยาทีกําลังกระหนุ
งกระหนิงทางนี กําลังตืนเต้นสุดๆ ทังกระโดดทังหัวเราะ
อยูท่ างนัน มีเพียงไม่กีคนในนันทีกระโดดไม่ไหวแล้ว
จริงๆ หย่อนก้นนังลงบนพืนถอนหายใจยืดยาว หลายวัน
มานีพวกเขาเหนือยแทบตายแล้วจริงๆ

คนเหล่านีมิใช่ใครอืน เป็ นพวกไม่รงั เกียจดูชมเรืองคึกคัก

แต่ไม่เอ่ยปากเรืองการงาน หรือไม่ก็พวกทีปฏิบตั ิตอ่
ภรรยาบ้านตนไม่ดีตรงด้านนอกโรงเตียมฝูหยวนในวัน
นัน

267
โดยเฉพาะบุรุษสองคนในนัน ครามาถึงอ้วนท้วน
สมบูรณ์ แทบจะเป็ นเจ้าอ้วนด้วยซํา บัดนีโตเต็มวัยไม่
ต้องพูดถึง ผอมปานประทัดจรวด เอนราบลงบนพืนมอง
ฟ้าสีหม่น เกือบจะพูดได้วา่ ในช่วงเวลาทีผ่านมาความ
โมโหลดลงมาก

ใครจะรูห้ ลายวันมานีแท้จริงพวกเขาพบเจอสิงใดมา
บ้าง! แส้ในมือหัวหน้าคนงานเหล่านันเหมือนมีตาเห็น
มักฟาดลงบนตัวพวกเขา ชักช้าเพียงเล็กน้อยก็หวดลง
อย่างแรง เห็นไหมเล่า บนหลังล้วนยังเจ็บปวดแสบปวด
ร้อนอยูเ่ ลย โชคดีทีปล่อยนําแล้ว หากงานยังไม่เสร็จยัง
ไม่ปล่อยนําล่ะก็ พวกเขาเกรงว่าตัวเองอาจจะตายอยูท่ ี
นีก็เป็ นได้

268
นายอําเภอเสินได้ยินเสียงทางนีก็ตืนเต้นยิงนัก ทว่ากลับ
ไม่อาจออกมาได้ทนั ที ทีใช้ให้เขาอาบนําก็เป็ นประสงค์
ขององค์ชายและหวังเฟย เขาเพียงเช็ดลวกๆแล้วรีบ
เปลียนเป็ นเสือผ้าสะอาดทังชุด จึงค่อยวิงออกมา

ตอนที 635 แส้เหมือนมีตาเห็น

ทุกคนต่างยินดีปรีดา เพราะสถานการณ์เลวร้ายทีคาด
269
การณ์เผือไว้ลว่ งหน้ามิได้เกิดขึน กระบวนการทางวิศก
รรมราบรืนอย่างยิง

หากนําในนีปล่อยออกไปและส่วนทีเหลือไหลลงแม่นาํ
อย่างน้อยในยามหว่านข้าวฤดูใบไม้ผลิคงพอรับรองได้
ว่านาดินดีสามสีส่วนของอําเภอนีจะมีนาทดเข้
ํ านา
อย่างน้อยทีสุดก็ไม่ถงึ กับการเก็บเกียวล้มเหลว บัดนีที
พอนึกออกคือ หากเกิดภัยแล้งขึนอีกล่ะก็ นันคงพอช่วย
ยือชีวิตได้นิดหน่อย นิดหน่อยก็นบั ว่าได้ช่วย

ซูเซียงเห็นนายอําเภอเสินมาแล้วจึงลากจ้าวเซิงถอยหลัง
หนึงก้าว ใช้มือชียังสองสามคนทีนอนแผ่อยูท่ างนัน เอ่ย
ถามเสียงเบา “พวกเขาคือกลุม่ คนเมือครานันหรือ?”

270
นับตังแต่คลองประปาเริมเปิ ดขุดนายอําเภอเสินก็มายัง
ทีแห่งนีสามสีห้าครัง โดยเฉพาะในสองวันนีทีกําลังจะ
ปล่อยนําก็อยูท่ ีนีมิได้กลับไป ดังนันจึงจําคนได้อย่าง
ชัดเจน โดยเฉพาะคนทีซูเซียงกําชับให้ลงโทษดีๆเป็ น
พิเศษเหล่านัน เขาเองก็ไม่ได้เบามือ ย่อมรูจ้ กั ดี

นายอําเภอเสินพยักหน้า ยิมเล็กยิมน้อยกล่าว “ท่าน

หญิง ท่านเห็นว่าพึงพอใจหรือไม่”

ซูเซียงหัวเราะ ผงกศีรษะให้เขา “พอใจมากทีเดียว แต่ก็

นะ แม่นาสายนี
ํ ยังมิได้ทะลุผา่ นทังหมด เกรงว่าตอนนี
พวกเขาคงยังไม่สามารถกลับบ้านไปพบปะอยูพ่ ร้อม

271
หน้ากับคนทางบ้านได้สนิ ะ”

นายอําเภอเสินหัวเราะเฮอะๆ วาจานีของซูเซียงหมาย
ความเช่นไรเขาย่อมเข้าใจดี นันคือบอกว่าไม่อาจปล่อย
คนเหล่านีไปง่ายๆ ต้องให้พวกเขาทนทุกข์ทรมาน จาก
นันให้คนในบ้านพวกเขามาร้องขอความเมตตา
พยายามออกหน้าเล็กน้อย เช่นนันจึงจะปล่อยเขากลับ
ไป ต่อไปชีวิตของคนในครอบครัวเขาคงดีขนหน่
ึ อย

วินาทีนี สายตาทีนายอําเภอเสินมองซูเซียงมีความ
เลือมใสอยูไ่ ม่นอ้ ย สมแล้วทีเป็ นหวังเฟยของพวกเขา!
จัดการเรืองนีก็มีแผนในใจ มีอบุ าย และยังมีความเด็ด
เดียว!

272
ขณะนีเอง มีเจ้าหน้าทีคนหนึงวิงหน้าตังเข้ามารายงาน
“ใต้เท้า ใต้เท้าขอรับ ทางหมูบ่ า้ นเฉิงซี(ทางตะวันออก
ของเมือง)เกิดคดีขนขอรั
ึ บ! ”

เมือครูน่ ายอําเภอเสินยังดีอกดีใจอยูเ่ ลย ได้ยินว่าหมู่

บ้านเฉิงซีหน้าก็ดาํ คลําทันที เหมือนกับหมูบ่ า้ นตระกู
ลซ่งไม่มีผิด หมูบ่ า้ นนีก็ทาํ ให้เขาปวดเศียรเวียนเกล้าเช่น
เดียวกัน นีมิใช่เพราะคนหมูบ่ า้ นเป็ นพวกเจ้าเล่หก์ ลับ
กลอก แต่หมูบ่ า้ นเฉิงซีนนมี
ั บางบ้านบางครอบครัววัน
สองวันไม่ได้หาเรืองสักหน่อยพวกเขาก็จะรูส้ กึ คันเนือคัน
ตัวอยูไ่ ม่สขุ เพิงบอกว่าสงบสุขได้ไม่กีวัน นีกลับ เกิด
เรืองขึนอีกแล้ว!

273
นายอําเภอเสินนวดๆ หน้าผาก เอ่ยถาม “เรืองเป็ นมา
อย่างไร?”

ตอนซูเซียงและจ้าวเซิงได้ยินชือนีก็มองตาประสานกัน นี
มิใช่หมูบ่ า้ นทีพวกนางช่วยท่านป้าอาวุโสคนนันและสตรี
อีกสองคนกลับมาหรอกหรือ?

เจ้าหน้าทีตรวจการยําๆ เท้า “ฮึย ก็เป็ นเรืองของบ้านหัว

โจกนันแหละขอรับ ไม่รูเ้ ป็ นมาอย่างไรไฟไหม้บา้ นแล้ว
ช่วยบุตรคนเดียวของบ้านออกมาไม่ทนั ครอบครัวนีจึง
ถือไม้กระบองก่อเรืองวุน่ ไปทังหมูบ่ า้ นขอรับ ยังกล่าวหา
ว่าคนในหมูบ่ า้ นวางเพลิงเผาทายาทเพียงคนเดียวของ
ตระกูลเขาจนตาย เรืองวุน่ วายใหญ่โตทีเดียว ท่านไปดู
หน่อยดีหรือไม่ขอรับ?”
274
“ไม่ไป! อยากทําอะไรก็ทาํ !” นายอําเภอเสินสะบัดหน้า
ดําคลําไปอีกทาง คนบ้านนีน่ารําคาญมากอย่างแท้จริง
คราก่อนหลังทําใบรับรองย้ายออกให้เหล่าไท่ไท่เสร็จก็
ตังใจจะไม่สนใจพวกอันธพาลบ้านนีอีกแล้ว

“ใต้เท้าไม่ไปไม่ได้ขอรับ บ้านพวกเขามีคนตายเป็ นเรือง

เล็ก เป็ นเรืองทีทําตัวเองทังนัน แต่ แต่ชาวบ้านคนอืน
บริสทุ ธ์ประสบเคราะห์นะขอรับ ยามข้าน้อยกลับมาเมือ
ครูม่ ีหญ้าฟางขอนไม้ของสองครอบครัวถูกเผาแล้ว ตอน
นียังไม่รูว้ า่ เป็ นเช่นไรแล้วขอรับ

พอนายอําเภอเสินได้ฟังดวงตาก็เบิกกว้างทันที “เจ้าว่า
อะไร? อันธพาลบ้านนันกล้าเผาบ้านเรือนของคนในหมู่
275
บ้านงันหรือ? ! บังอาจกําเริบเสิบสานใช่หรือไม่? ! ”

บนหน้าเจ้าหน้าทีคนนันมีความประหลาดใจสายหนึง
แวบผ่าน ไม่ถกู ต้อง เมือครูเ่ ขาก็พดู ไปชัดเจนมากแล้ว
นะ เป็ นเผาหญ้าฟางขอนไม้มิใช่บา้ นเรือนนะขอรับ

ฮึย ไม่สนแล้ว หากใต้เท้าบ้านเขาบอกว่าเป็ นบ้านเรือนก็

คือบ้านเรือน อย่างไรเสียพวกอันธพาลบ้านนันก็สมควร
ถูกจัดการตังแต่แรกอยูแ่ ล้ว!

เดิมทีนายอําเภอเสินไม่อยากสนใจ แค่เห็นคนบ้านนันก็
พาลรูส้ กึ รําคาญยิง ครอบครัวทีแม้แต่บิดามารดาของตัว
เองยังขอย้ายออกจากทะเบียนบ้านจะไปดีได้สกั กีนํา!

276
นายอําเภอเสินไม่อยากเห็นครอบครัวนันจริงๆ โบกมือ
อย่างหงุดหงิด “ไปๆ สังคนให้ตรงไปจับขังคุกเป็ นอาหาร
หนูเสีย! รอข้าผ่านเรืองยุง่ ทางนีเสร็จข้าจะไปจัดการพวก
เขา! ใช่แล้ว ปลอบใจคนในหมูบ่ า้ นให้อยูอ่ ย่างสงบ ของ
ทีเสียหายก็ให้บา้ นอันธพาลนันชดใช้ตามราคา ”

277
ตอนที 636 ให้พวกเขาทํางานกุลีชดใช้

ซูเซียงซึงอยูข่ า้ งๆรับต่ออีกหนึงประโยค “เจ้าไปบอกกับ

ชาวบ้านทีได้รบั ความเสียหายเหล่านัน หากพวก
อันธพาลชดใช้ดว้ ยเงินไม่ได้ก็ให้พวกเขาทํางานกุลีทด
แทน เรืองนีทางการจัดการแล้ว ให้ทกุ คนวางใจได้”

สายตาของเจ้าหน้าทีสว่างวาบ สายตาทีมองไปยังซูเซี
ยงมีความเลือมใสเพิมขึนสายหนึง ท่านหญิงของพวก
เขาหมายความเช่นนี ฮ่าๆ สะใจจริงๆเลย! ถูก ให้พวก
เขาทํางานหนักชดใช้! เงินบ้านใดจะหาได้ง่ายเช่นนัน
เล่า มีเหตุผลอะไรต้องถูกคนทุบทําลายโดยไม่รูอ้ ิโหน่อิ
เหน่ดว้ ย!

1
ก่อนอืนไม่พดู ถึงพวกโง่เง่าและครอบครัวอันธพาลนันว่า
ถูกทรมานอย่างไร มากล่าวถึงฝังซูเซียงดีกว่า ยามราตรี
จ้าวเซิงแอบนําผลการสืบคดีบอกเล่ากับซูเซียง หลายวัน
ก่อนเขาทราบข่าวแล้ว คราก่อนผูท้ ีลงมือกับซูเซียงเป็ น
คนของฮู่กวกง
ั วันนียืนยันให้แน่ใจอีกครัง เป็ นลูกน้อง
ของหลานชายฮู่กวกง
ั เรืองราวตอกตะปูลงบนแผ่นเหล็ก
แล้วอย่างไรก็หนีไม่พน้ !

ถึงอย่างไรเรืองใหญ่เช่นนี คงไม่อาจปรักปรําคนได้ใช่
หรือไม่ จ้าวเซิงลอบส่งสายลับไปตรวจสอบดูแล้ว ผล
ของเบาะแสทีส่งกลับมาล้วนตรงกัน นีมิได้ปรักปรําเขา!

ฮู่กวกงผู
ั น้ ีมีฐานะสําคัญสูงส่งในราชสํานัก ภรรยาของ
2
เขาเป็ นถึงต้าจ่างกงจู[่ 1] ยิงเสริมอํานาจฐานะ แต่เขาซึง
เป็ นราชบุตรเขยไม่อาจรับสนมได้อีก นันคือกล่าวได้วา่
เขามีบตุ รกับต้าจ่างกงจู่เพียงคนเดียว เดิมทีองค์หญิง
เชือพระวงศ์ก็พิถีพิถนั มากอยูแ่ ล้ว ให้กาํ เนิดธิดาแก่เขา
เพียงสองคน แม้แต่บตุ รชายสักคนยังไม่มี ดังนันฮู่กวกง
ั
ผูน้ ีจึงรับหลานชายทีเขาโปรดปรานทีสุดคนหนึงเข้ามา
เลียงดูในจวน สําหรับเรืองนีต้าจ่างกงจู่เองก็ลืมตาข้าง
หนึงหลับตาข้างหนึง

ต่อให้เรืองนีฮู่กวกงมิ
ั ได้เกียวข้องโดยตรง กระนันก็ยงั ถือ
ว่าอบรมบกพร่อง และต้องถูกไต่สวนความผิดเช่นกัน

เจตนาของจ้าวเซิงคือต้องการนําเรืองนีรายงานแก่
รัชทายาท ทว่าซูเซียงไม่เห็นด้วย “ภัยแล้งปี นีสาหัสมาก
3
องค์รชั ทายาทคงหัวหมุนหัวไหม้อยูแ่ ล้ว เรืองเล็กน้อยแค่
นีคงไม่ถงึ กับต้องเพิมความวุน่ วายให้เขาหรอกกระมัง?”

จ้าวเซิงกลับไม่เห็นพ้อง “มีคนคิดสังหารน้องสะใภ้ของ
เขายังเป็ นเรืองเล็กน้อยอีกหรือ? วางใจเถิด เรืองนีข้า
จัดการเอง ไม่อาจสร้างปั ญหาใหญ่ให้มนั ได้แน่ แต่ก็ตอ้ ง
ทําให้พวกเขาทังครอบครัวได้ลมรสความยากลํ
ิ าบาก!”

ในเมือจ้าวเซิงกล่าวเช่นนีแล้ว ซูเซียงเองก็ไม่ได้ดงึ ดัน

เพียงกล่าวว่า “เจ้าเป็ นองค์ชาย เป็ นแขนซ้ายขวาของ
องค์รชั ทายาท ไม่วา่ อย่างไรก็ตาม ทังหมดล้วนต้องยึด
ชาติบา้ นเมืองเป็ นสําคัญ! ”

4
หลังจ้าวเซิงได้ฟังแล้ว ความประหลาดก็ฉาบผ่านบนใบ
หน้า ต่อมาจึงพยักหน้าอย่างจริงจัง “ตกลง ภรรยา ข้า
ทราบแล้ว! “

ซูเซียงเห็นเขารับฟั งแล้วไม่พดู อันใดอีก จึงเอ่ยถาม

เปลียนประเด็น “พรุง่ นีจะไปดูพวกโง่เง่าเหล่านันสัก
หน่อยไหม?”

จ้าวเซิงทราบดีวา่ พวกโง่เง่าทีนางพูดถึงหมายถึงใคร
สะบัดมือกล่าว “มิใคร่สนใจ สูไ้ ปถอนหญ้าบนภูเขายังดี
เสียกว่า”

ซูเซียงมองเขายิมคล้ายไม่ยมิ “ยังอยากไปถอนหญ้าด้วย

5
แหนะ คนทีเจ้าไม่อยากเห็นเป็ นทีสุดมิใช่บณ
ั ฑิตยากจน
ผูน้ นหรอกหรื
ั อ?”

วาจานีของซูเซียงเหมือนราดนํามันบนลงบนไฟ! จ้าวเซิง
กําลังอารมณ์เสียอยูพ่ อดี ในจมูกพ่นเสียงเยาะเย้ยไม่พอ
ใจเสียงหนึง จากนันก็มองซูเซียงอย่างขุ่นเคือง “ภรรยา
เมือไรเจ้าจะให้เขาไปเล่า เห็นเขาแล้วข้า…”

ซูเซียงปิ ดปากหัวเราะคิกคิก “ดูเจ้าสิเนีย ข้ายังจะสนใจ

เขาได้อีกหรือ? เจ้าคิดว่าข้าไม่เห็นหรือไร หลายวันมานี
พวกเจ้าทังสองเอาแต่ขมวดคิวแดงตาเขียวปั ดไม่มีใคร
ยอมใคร เอาเถิดๆ เจ้าอย่าใช้สายตาเช่นนันมองข้า รอ
ถึงต้นฤดูใบไม้ผลิขา้ จะให้เงินเขาสักหน่อย ไล่ให้เขาเข้า
เมืองหลวงไปสอบ! ”
6
เรืองนีซูเซียงแอบปรึกษากับชุ่ยหลิวไว้แล้ว เพียงแต่ยงั ไม่
ได้แจ้งแก่จา้ วเซิงก็เท่านัน บัดนีได้ยินภรรยาตัวน้อย
กล่าวเช่นนีในใจเขาย่อมมีความสุขเป็ นล้นพ้น แต่
ปากกลับยังบ่นพึมพํา “เห็นแก่ทีเขาจะอาศัยอยูใ่ นบ้าน
เราไม่ถงึ หนึงเดือนแล้ว ข้าเองก็เป็ นผูใ้ หญ่ใจกว้างจะไม่
ถือสาเขาก็แล้วกัน”

ซูเซียงล่วงรูถ้ งึ ความกังวลในใจเขา จึงจงใจยัวยุเขาหนึง

ประโยค “เจ้าว่า หากเขาสอบผ่านจวีเหริน[2]เป็ นขุนนาง
ใหญ่ คงมีสาวๆ มาชมชอบเขาเยอะแยะเลยกระมัง?”

7
------

[1] ต้าจ่างกงจู่ หรือองค์หญิงผูย้ งใหญ่

ิ หมายถึงพระ
ปิ ตจุ ฉา ซึงคืออาหญิงหรือป้าของจักรพรรดิองค์ปัจจุบนั

[2] จวีเหริน คือผูท้ ีผ่านการสอบเข้ารับราชการระดับ

มณฑล

8
ตอนที 637 ข้าชอบแค่เจ้าก็เพียงพอแล้ว

ทีแรกในใจจ้าวเซิงยังมีความสุขมาก ทว่าพอได้ยินประ
โยคนนีของซูเซียงหน้าก็บงตึ
ึ งขึนมา “ภรรยา…”

ซูเซียงหัวเราะร่า ซบลงบนไหล่ของเขาตบมือหนึงครัง “ดู

เจ้าสิเนีย ข้าก็เพียงพูดไปเรือย หญิงสาวคนอืนจะชอบ
หรือไม่ชอบเขาแล้วเกียวอันใดกับข้า ข้าชอบแค่เจ้าก็
เพียงพอแล้ว! ”
9
ใจจ้าวเซิงสุขสันต์ เมือครูภ่ รรยาตัวน้อยพูดว่าอะไรนะ
พูดว่าชอบแค่เขา ฮ่าๆ! ภรรยาของเขาชอบแค่เขาคน
เดียว! ฮึ บัณฑิตยาจกอะไรนัน ยังมีเสินมูเ่ ฉินผูน้ นอี
ั ก
ติดค้างไมตรีจิตก็แล้วอย่างไร องค์ชายผูส้ งู ศักดิอย่างเขา
คงตอบแทนไมตรีจิตนีไม่ได้หรอก!

ซูเซียงล่วงรูค้ วามคิดหยุมหยิมเหล่านีในใจของเขา แท้ที

จริงซูเซียงตังใจยกเรืองนีขึนมาพูดต่อหน้าก็เพือจุด
ประสงค์นี ต้องการให้จา้ วเซิงเตรียมพร้อมให้ดี ไม่อย่าง
นันจะหยิบยกเรืองเหลวไหลเหล่านีมากล่าวทําไม

จ้าวเซิงส่งจดหมายลับให้รชั ทายาทฉบับหนึงเป็ นการ

ส่วนตัว นําเรืองราวทางนีบอกกล่าวไป แม้รชั ทายาทรับ
10
ฟั งรายงานจากคนใต้บงั คับบัญชาแล้วไม่ชอบใจซูเซียง
อย่างยิง แต่มีวาจาหนึงกล่าวไว้ได้ดี ตีสนุ ขั ต้องดูเจ้า
ของ! สตรีคนนันไม่วา่ อย่างไรก็เป็ นคนทีน้องชายตนชอบ
พอ ไหนจะมีเหตุผลให้คนอืนไปรังแก อีกทังเหตุการณ์
ครานีสูญเสียไปถึงสองชีวิต พฤติกรรมเช่นนีชัวร้ายยิงนัก
ทว่าเห็นในจดหมายของจ้าวเซิงกล่าวว่าไม่อยากให้เป็ น
เรืองใหญ่โต รัชทายาทเองก็กลันหายใจเข้าลึกๆ หากมิ
ใช่เพราะภัยแล้งปี นีทําให้เขายุง่ จนหัวหมุนหัวไหม้แล้ว
กลัวว่าบัดนีเรืองทีจ้าวเซิงต้องการให้เป็ นเรืองภายในก็
คงไม่อาจเป็ นไปได้

ผ่านไปไม่นานนัก องค์รชั ทายาทก็หาข้อผิดพลาดของฮู่

กัวกงได้อย่างหนึง ฮู่กวกงเองก็
ั เป็ นคนฉลาดคนหนึง ใช้
เหตุผลว่าตนแก่ชราทูลขอเกษี ยณกลับบ้านเกิดทันที แท้

11
จริงนีก็เป็ นเจตนาของรัชทายาท ในเมือจ้าวเซิงกล่าว
แล้วว่าคนผูน้ ีไม่อาจสังหาร กระนันก็เว้นชีวิตเขาไว้ ไล่
เขากลับบ้านเกิดไป

แต่รชั ทายาทสะเพร่าไปหนึงจุด บ้านเกิดของฮู่กวกงผู

ั น้ ี
เป็ นเขตมณฑลอําเภอทีพวกซูเซียงอาศัยอยูพ่ อดี อีกทัง
บ้านบรรพบุรุษเดิมของเขาช่างบังเอิญเหมาะเจาะตังอยู่
ในตัวเมืองแห่งนีพอดี!

ฮู่กวกงผู
ั น้ ีก็เป็ นคนฉลาดคนหนึง แม้ตกั ตวงนําจืดนํามัน
ไปไม่นอ้ ย ทําเรีองเลวไว้ไม่หน่อย แต่ก็เช็ดก้นไว้สะอาด
สะอ้าน มีเรืองอะไรก็ผลักคนเบืองล่างออกมาทันที กลับ
กันจัดการตัวเองจนไร้มลทิน

12
จักรพรรดิเห็นแก่ตาํ แหน่งของต้าจ่างกงจู่จงึ ไว้หน้าเขาไม่
น้อย ให้เกษี ยณลากลับบ้านเกิดอย่างสง่าผ่าเผย อีกทัง
ยามอยูใ่ นราชสํานักองค์จกั รพรรดิยงั ให้คาํ มัน หากพวก
เขาทางนีมีปัญหาอันใดจะกลับไปหาเขาอย่างสุดความ
สามารถ มิให้ฮ่กู วกงผู
ั ม้ ีความดีความชอบได้รบั ความ
อัปยศเด็ดขาด นีก็ถือเป็ นหนึงในทุนอันไร้รูปร่างทีทําให้
ครอบครัวฮู่กวกงโอ้
ั อวดกําลังอํานาจมากยิงขึน

การเดินทางจากเมืองหลวงมาทางนีใช้เวลาเพียงไม่กีวัน
ฮู่กวกงใช้
ั ความชราวัยทูลขอลากลับบ้านเกิด ไหนๆรถม้า
นันย่อมไม่สามารถเร่งเดินทางได้ทงวั
ั นทังคืน พวกเขา
จึงถือโอกาสเอาผักชีโรยหน้าเลยแล้วกัน ให้ทกุ คนต่าง
มองดูวา่ ตนซือสัตย์สจุ ริตมากเพียงใด ซือม้าแก่สองสาม

13
ตัวขนสัมภาระกลับมาอย่างเชืองช้า ระยะทางสองสาม
วัน กลับทําให้พวกเขาเดินทางกว่าครึงเดือน!

ในช่วงหลายวันมานี สาขาของโรงเตียมฝูหยวนเปิ ดขึน

อีกสองแห่ง กิจการยังคงเจริญรุง่ เรืองฉุดไม่อยู่ คนทีมอง
ดูอยูจ่ าํ นวนมากต่างจ้องตาเป็ นมัน แน่นอนว่า มีคน
อิจฉาย่อมมีคนริษยา ถึงขนาดมีคนวางอุบายอยูเ่ บือง
หลังคิดจะฮุบมาหรือไม่ก็เพียงแค่ไม่อยากเห็นคนอืนได้ดี

สังคมมีรอ้ ยความคิด เป็ นเช่นนีมาแต่โบราณ

ซูเซียงนังบนรถม้า หัวเราะเยาะเยียบเย็น “ล้วนกล่าวกัน

ว่าใจคนไม่เก่า ข้าว่าใจคนโบราณนีก็ไม่ได้ดีสกั เท่า

14
ไหร่! ”

ชุ่ยหลิวซึงอยูด่ า้ นข้างดึงแขนเสือซูเซียงเบาๆ ส่ายหัวใส่

นาง ความหมายคือเตือนนางว่าบางคําห้ามพูดผลีผลาม

คนขับรถด้านนอกเป็ นซ่งหนาน แม้เขาเป็ นคนทีเชือใจได้

มากยิง แต่เรืองทีนางมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด นอก
จากชุ่ยหลิวและท่านอาจารย์ทีมาจากทีเดียวกับนางแล้ว
ห้ามพูดกับคนอืนเด็ดขาด

ซูเซียงเม้มปากเล็กน้อยแล้วเปลียนคําพูด “เจ้าว่าเหตุใด
คนเหล่านีจึงทนเห็นผูอ้ ืนได้ดีไม่ได้? ข้าค้าขายดี
แล้วอย่างไร นันข้าใช้ความสามารถของตัวเองทําขึนมา

15
ไม่ได้หยิบเงินบ้านพวกเขามาสักเศษเสียวเดียว!เจ้าบอก
มาสิ เหตุใดจึงทําราวกับข้าทําเรืองชัวร้ายใหญ่หลวงอัน
ใด? ข้าทําอะไรให้พวกเขาหรือไร?”

ตอนที 638 ล้วนกล่าวกันว่าใจคนไม่เก่า ใจคนโบราณ

เองก็ไม่นบั เป็ นประสาอะไร

“ฮูหยินโปรดระงับโทสะ คนเราก็เช่นนีแหละเจ้าค่ะ ยาม

ลําบากกว่าเขา เขาก็มีนาใจท่
ํ วมท้น ยามคนทีเคยขาด
แคลนกว่าเขาแซงหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว ในใจย่อมรูส้ กึ
ไม่ยตุ ิธรรมเป็ นแน่ ล้วนเป็ นเช่นนี” ชุ่ยหลิวพูดกล่อม

16
เสียงตําอยูข่ า้ งๆ

ซูเซียงเม้มปาก “ทีเจ้าว่ามาก็ไม่ถกู ครานันข้าเป็ นแม่

หม้ายตัวคนเดียวเลียงลูกสองคน ไม่เคยเห็นพวกเขาจะ
มีนาใจอะไรนั
ํ น”

ชุ่ยหลิวเงียบกริบไปฉับพลัน นางพูดถึงสถานการณ์สว่ น
ใหญ่ ไม่เหมือนกับสถานที“นอกรีต” แบบหมูบ่ า้ นซ่งนัน
ตกลงไหม? บอกว่ามีนาใจ
ํ นันก็ตอ้ งมีหวั ใจด้วย! คนหมู่
บ้านซ่งกลุม่ นัน ในลูกตาเห็นเพียงแต่เงินตรา ไหนเลยจะ
มีหวั ใจอะไร กลัวว่าคงควักเป็ นอาหารสุนขั ไปนานแล้ว!

มาถึงในตัวอําเภอแล้ว พลันพบว่าการคุม้ กันเข้มงวด

17
อย่างยิง ทางเข้าออกทังหมดต้องตรวจค้น ถึงแม้เจ้า
หน้าทีทหารทังสองจะรูจ้ กั ซ่งหนาน ก็ยงั ขออนุญาตรวจ
ป้ายแสดงตัวตนของซ่งหนานอย่างเคารพนบน้อม อีกทัง
ยังเปิ ดผ้าม่านรถตรวจดูช่ยุ หลิวและซูเซียงทีอยูด่ า้ นใน

ซูเซียงกลับไม่ได้โกรธเคือง เพียงแต่เห็นพวกเขาเข้มงวด
กวดขันเช่นนีดวงตาก็หรีลงเล็กน้อย คาดว่าคงเกิดเรือง
อะไรขึนกระมัง หันศีรษะกลับไปกล่าวกับชุ่ยหลิว
“ประเดียวถึงร้านยาแล้วลองถามดู ถ้าพวกเขาไม่รูเ้ จ้าก็
ออกไปสืบถามมาหน่อย เกรงว่าจะมีเรืองใหญ่อะไรเกิด
ขึน”

สายตาของชุ่ยหลิวเองก็หนาวเย็นลง ดูทา่ คงไม่ใช่เรือง

เล็กอะไรเป็ นแน่ ในขณะนีเอง ทหารลาดตระเวนกลุม่ ที
18
สามก็วิงมุง่ มาข้างรถม้าของพวกเขา

ถึงร้านยาทงเหอแล้วจึงถามความดู ทีแท้บอกว่ามีขนุ
นางใหญ่อะไรสักคนเกษี ยณลากลับบ้านเกิด หมอ
อาวุโสประจําร้านและถังอีหรานเองก็ไม่คอ่ ยรูช้ ดั นัก
ส่วนหลีปั วหมิงก็ออกไปตรวจคนไข้ยงั ไม่กลับมา

“ท่านปู่ สาม ร้านยาท่านไม่เปิ ดแล้วหรือ” ซูเซียงเห็น

หมออาวุโสมาอยูท่ ีนีจึงเอ่ยถามหยอกล้อ

หมออาวุโสมีรา้ นยาเป็ นของตัวเอง ช่วงนีกลับเห็นหดหัว

เป็ นเต่าอยูใ่ นร้านของหลีปั วหมิงทังวัน ซูเซียงจึงรูส้ กึ
ประหลาดใจ

19
“แหะๆ ร้านยาเปิ ด จะไม่เปิ ดได้อย่างไรเล่า? พูดอีก
อย่าง ช่วงนีน้องชายข้าผูน้ นมั
ั กออกไปข้างนอก ถ้าข้าไม่
รออยูท่ ีนี คนป่ วยข้างในจะทําอย่างไร?” บนหน้าหมอ
ชรากลับยิมอย่างโอบอ้อมอารี ชังสมุนไพรในมือตน
อย่างรวดเร็วไปพลาง ยิมกล่าวกับซูเซียงไปพลาง

ซูเซียงมองเขา แม้อายุมากแล้วแต่มือเท้าคล่องแคล่ว
มาก หยิบสมุนไพรวางบนตาชังไม่พิถีพิถนั ทว่าทุกครัง
ล้วนพอดีไม่มากไปน้อยไป ซูเซียงอดนับถือระดับความ
แม่นยําของเขาไม่ได้!

ว่ากันตามหลักการ จัดยาเป็ นเรืองของเด็กรับใช้ หมอ

เพียงมีหน้าทีตรวจวินิจฉัยและออกใบสังยา หมออาวุโส
20
ทีสามารถจัดยาได้แม่นยําดังเช่นหมออาวุโสท่านนี ซูเซี
ยงผ่านมาสองโลกก็เพิงพบเห็นเป็ นครังแรก

ซูเซียงส่งสายตาให้ช่ยุ หลิวทีอยูด่ า้ นหลังหนึงครัง เป็ น

สัญญาณให้นางไปสืบถามความในตลาดหรือไม่ก็ศาลา
ว่าการ จากนันจึงหันหน้ามาพูดกับหมออาวุโส “ท่านปู่
สาม ในเมือท่านมีคนไข้อยูใ่ นนีข้าเองก็ไม่รบกวนแล้ว
ขอตัวไปดูคณ
ุ ชายเสินด้านหลังก่อน”

“อีหราน ไอ้เด็กน้อยวิงไปทีใดแล้ว? ยังไม่ไปเป็ นเพือน

หมอหญิงเข้าไปดูคนไข้อีก! ” หมออาวุโสตะโกนไปทาง
มุมประตูเล็กบานหนึง

21
เงาร่างเล็กๆร่างหนึงโผล่ออกมาจากด้านในทันที แต่ซู
เซียงเห็นสภาพนันของเขาก็อดหัวเราะไม่ได้ เป็ นใครกัน
ถักเปี ยแกละให้เขา ด้านบนยังผูกด้ายสีแดงไว้สองเส้น ดู
แล้วชวนขําจริงเชียว ชุดสีแดงจัดค่อนข้างแปลก
ประหลาด แต่ฝนุ่ ผงทัวเนือทัวตัวนีมันเป็ นมาอย่างไร?
ราวกับเป็ นเด็กน้อยทีหมุดออกมาจากองขีเถ้า

“เอ๊ะ เจ้าเด็กคนนี ให้เจ้าไปตากสมุนไพรนิดหน่อยไฉน

กลายเป็ นสภาพนีไปได้ รีบไปล้างให้สะอาดเร็ว! ” หมอ
อาวุโสอยูด่ ีๆเห็นเขาสภาพนีก็ตกใจสะดุง้ โหยง คิดว่า
เป็ นผีนอ้ ยวิงออกมาจากในสุสานใดเสียอีก

ถังอีหรานมองค้อนท่านหมออาวุโส จับเสือผ้าขึนเช็ดๆ
หน้า ทว่าคิดไม่ถงึ เสือผ้าสกปรกเสียยิงกว่าใบหน้า ยิง
22
เช็ดก็ยิงเป็ นแมวลาย

ซูเซียงกลันขํา จูงมือของเขากล่าวว่า “พอแล้วๆ เจ้าอย่า

เช็ดแล้ว ไป ด้านหลัง ข้าจะไปทําความสะอาดให้เจ้า”

เดิมทีซเู ซียงคิดจะทําความสะอาดให้เขาเสร็จแล้วตนก็
ไปเยียมเสินมูเ่ ฉิน แต่คิดทบทวนดูแล้วทีนีไม่ใช่สมัยใหม่
ซึงเปิ ดกว้าง เมือครูท่ า่ นหมออาวุโสให้ถงั อีหรานออกมา
ไปเป็ นเพือนตนก็เพือเลียงข้อสงสัยชายหญิงอยูต่ าม
ลําพัง

23
ตอนที 639 เปรียวยิงกว่าผักดอง

ตอนซูเซียงเข้าไป เสินมูเ่ ฉินเพิงผล็อยหลับไปอีกพอดี

แม้ผา่ นมาไปใกล้จะหนึงเดือนแล้ว แต่เนืองด้วยบาดเจ็บ
สาหัสเสียหายถึงชีพจรหัวใจ หลายวันมานีแม้ดีขนบ้
ึ าง
แล้วแต่สติพละกําลังไม่สมบูรณ์พร้อม ยังไม่สามารถ
ขยับได้ตามใจชอบ แม้แต่ลงจากเตียงเข้าห้องนําก็ตอ้ งมี
24
คนคอยพยุงซ้ายขวา ระมัดระวังเป็ นพิเศษ

ซูเซียงตรวจชีพจรให้เขาอย่างละเอียดครูห่ นึง หลังแน่ใจ

ว่าเขาไม่มีสว่ นบาดเจ็บร้ายแรงแล้วจึงค่อยวางใจลง
ตังแต่หลายวันมานี ซูเซียงมาตรวจดูเขาทุกๆสองวันเป็ น
กิจวัตร ไม่อย่างนันนางเองก็รูส้ กึ ไม่สบายใจ

ทางชุ่ยหลิวยังไม่ได้ข่าวจ้าวเซิงก็เร่งร้อนกลับมาแล้ว ดัง
คาด เห็นภรรยาสาวบ้านตนกําลังดูแลบุรุษคนอืนอยูข่ า้ ง
เตียง!

มือของจ้าวเซิงกําบีบอยูห่ ลังร่าง บอกตัวเองไม่หยุด

ภรรยามาเยียมผูม้ ีพระคุณ มาเยียมคนป่ วย ไม่มีเจตนา

25
อืน แต่ในใจยังคงรูส้ กึ ฉุนเปรียว เปรียวยิงกว่าผักดองที
ภรรยาให้เขาเมือตอนเช้า

ซูเซียงกลับมองความคิดเล็กคิดน้อยในใจเขาไม่ออก จัด
ผ้าห่มให้เสินมูเ่ ฉิน จากนันใช้เสียงเบาร้องทัก “อย่าพูด
ออกมากับข้าก่อน”

จ้าวเซิงเดินออกนอกประตูไปกับซูเซียง ตอนปิ ดประตูยงั

อดไม่ได้ ถลึงตาใส่บรุ ุษทีนอนปิ ดตาแน่นบนเตียงไปครัง
หนึง

ถึงนอกเรือนแล้วซูเซียงจึงเอ่ยถาม “กลับมาเร็วเช่นนี
หรือว่าเกิดเรืองอะไรขึนแล้ว?”

26
ประโยคนีของซูเซียงไม่ใช่ประโยคคําถาม แต่เป็ น
ประโยคยืนยัน! จ้าวเซิงถามอย่างค่อนข้างประหลาดใจ
“ภรรยา เจ้ารูไ้ ด้อย่างไรว่ามีเรือง?”

ซูเซียงกรอกตาขาวใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ประตู
เมืองคุมเข้มถึงเพียงนัน กลัวแม้แต่แมลงวันสักตัวก็ยงั
บินเข้าไม่ได้น่ะสิ นี เจ้าลองดูๆ นันเป็ นทหารลาดตะเวน
เป็ นแบบนีแล้วยังจะไม่รูอ้ ีกหรือว่าเกิดเรืองแล้ว เป็ นเจ้า
โง่หรือข้าโง่กนั แน่?”

จ้าวเซิงสําลักทันใด เขาก็วา่ อยู่ เรืองโง่เง่าทีพีชายบ้าน

เขาทําไฉนถึงได้ถกู ภรรยาตัวน้อยบ้านตนสังเกตเห็น
อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี แต่คิดๆดูแล้ว คิดว่าเรืองนีก็ไม่
27
สามารถปิ ดบังได้ ใบหน้าค่อนข้างเจือนๆ ไม่รูว้ า่ ควรปริ
ปากอย่างไรดี

ซูเซียงเห็นท่าทางของเขาก็รูแ้ ล้วว่าเรืองนีเกียวข้องกับ
เขา จึงกลอกตาใส่อย่างอารมณ์ไม่ดี “บอกมา เจ้าทํา
เรืองโง่เขลาอะไรมาอีกแล้ว! ”

จ้าวเซิงค่อนข้างน้อยใจ “ภรรยา ในใจเจ้าข้าทําเรืองใดก็

เป็ นเรืองโง่เขลาทังหมดเลยหรือ?”

ซูเซียงเห็นท่าทางเช่นนันของเขาก็ใจอ่อนแล้ว ถลึงตาใส่
“ได้ๆ แม้เจ้าไม่ได้ทาํ เรืองโง่เขลาไปหมดทุกเรือง แต่ครา
นีใช่แน่นอน บอกมาเถอะ เกิดอะไรขึนกันแน่?”

28
จ้าวเซิงกลอกตาหลุกหลิกอย่างคนกลัวความผิด เขาคิด
ว่าตนเองปกปิ ดดีเยียมแล้ว แต่ไม่รูต้ วั ว่าถูกภรรยาตัว
น้อยบ้านตนจับได้คาหนังคาเขา เขายิงมีกิรยิ าท่าทาง
เช่นนีซูเซียงก็ยิงมันใจว่าเรืองนีเกียวข้องกับเขาอย่างแน่
นอน หากมิใช่ละ่ ก็ ในอําเภอแห่งนี นอกจากนายอําเภอ
เสินและคุณชายเสินแล้ว ใครจะสามารถสร้างความ
โกลาหลใหญ่โตขนาดนีได้? !

จ้าวเซิงครุน่ คิดแล้วจึงบอกมาตามความจริง “เอ่อ นัน

นันคือ ข้าส่งจดหมายลับให้แก่เสด็จพีรัชทายาท…”

ซูเซียงกลอกตาใส่เขา “พูดเข้าเรือง! ”

29
เรืองทีเขาแอบส่งจดหมายลับให้รชั ทายาทซูเซียงรูอ้ ยู่
แล้ว เพียงแต่เรืองพัวพันไปถึงวังหลวงนางก็รูส้ กึ ว่านันคง
วุน่ วายใหญ่โต ไม่อยากจะใส่ใจก็เท่านัน แต่บดั นีเห็นที
ว่าภายหลังตนคงต้องถามให้มากหน่อย ไม่อย่างนัน
บุรุษน่าตายคนนีอาจทําเรืองโง่เง่าอะไรอีก!

จ้าวเซิงมองซูเซียงอย่างระมัดระวัง “เอ่อ นัน เสด็จพีเขา

อาจไม่รูว้ า่ บ้านบรรพบุรุษเดิมของฮู่กวกงอยู
ั ใ่ นอําเภอ
ของเรา ตามจริงครานันตอนเขาสอบผ่านจินซือ สถานะ
ความสัมพันธ์ของเขามิได้ไปจากอําเภอของเรา”

ซูเซียง “…” เอาเถอะ นับว่านางรูแ้ ล้ว หรือจะพูดก็คือ

พวกเขาบังเอิญเอาปั ญหาใหญ่มาใส่ตวั เองพอดิบพอดี
30
นีมันเหยียบขีหมาชัดๆเลย!

จ้าวเซิงเห็นซูเซียงจ้องมองตนแน่นิงเช่นนัน รูส้ กึ หนังหัว

ชา เอ่ยถามอย่างระมัดระวังยิง “ภรรยา ภรรยา หรือไม่
เจ้าต่อยข้าสักหมัดเถิด เจ้า เจ้า เจ้ามองข้าเช่นนี ใจข้า
รูส้ กึ ละอาย…”

ตอนที 640 นายท่าน ท่านทําเพืออะไรกันแน่

“เจ้ามันชอบถูกกระทําจริงๆสินะ อยูด่ ีๆข้าจะต่อยทําไม

ไปๆ ไปทางนันเลย ตัวเองก่อเรืองไว้ก็ไปตามเช็ดก้นเอา
31
เอง บอกเจ้าไว้เลย ข้าเป็ นภรรยาทีเจ้าสูข่ อถูกต้องตาม
ประเพณีก็จริง แต่หากมีใครก่อกวนเดือดร้อนมาถึงบน
หัวข้า เจ้าได้หมัดข้ากลับไปแน่นอน เข้าใจแล้วหรือ
ไม่?! ” ซูเซียงกล่าวพลางกลอกตาใส่เขาอย่างไม่สบ
อารมณ์ จากนันหมุนร่างเดินออกไป

นางตังใจจะไปดูสาขาหลักของโรงเตียมฝูหยวนหน่อย
ว่ากันว่ากิจการช่วงหลายวันนีขายดีถล่มทลาย เกรงว่า
ยุง่ จนปลีกตัวไม่ได้ วันนีก็ตอ้ งรับสมัครเด็กช่วยงานอีก
แล้ว นางจําเป็ นต้องไปปิ ดงาน ธุระยังมีอีกมาก ใครมัน
จะมีเวลาว่างอารมณ์สนุ ทรียส์ นทนาไร้สาระกับคนกิน
อิมแล้วไม่มีเรืองทําพวกนี!

หลังจากจ้าวเซิงได้ยินคําพูดของซูเซียงบนใบหน้ากลับ
32
ยกยิมกว้าง ซีฟั นขาวเป็ นประกายนันทําให้คนชุดดําบน
หลังคาห้องตาพร่า

“โถ นายท่านของข้า ท่านระวังหน่อย” คนชุดดําคนหนึง

รีบประคองอยูด่ า้ นข้าง นําเสียงค่อนข้างแก่ชรา

จ้าวชิงเฟิ งยังคงไม่ได้สติกลับมาครบถ้วน ชีคนด้านล่าง

พลางถามคนชุดดํา “เขาเป็ นอ๋องแห่งสงครามของเรา
จริงหรือ ไฉนดูอย่างกับคนทึมเซ่อซ่าเช่นนัน? ! ”

“โอ้ นายท่านของข้า ท่านอย่าได้พดู เหลวไหล ไป เรา

รีบกลับกันเถิดขอรับ ท่านอย่าเล่นสนุก ได้หรือไม่? หัวใจ
ของข้าน้อยตกใจจนแทบกระดอนออกมาแล้ว” คนชุดดํา

33
ด้านข้างยอมแล้วจริงๆ อยูก่ บั เจ้านายซุกซนรักสนุกเช่น
นี ทังวันหัวใจเหมือนแขวนอยูท่ ีคอหอย หัวสมองแขวน
อยูบ่ นเข็มขัด ชีวิตแต่ละวัน เฮ้อ อย่าให้พดู มาก ใจ
หายใจควํา!

“ข้าไม่ได้เล่นสนุกนะ นีข้ากําลังทํางานราชการอยู่
หรอก” จ้าวชิงเฟิ งกลับไม่ได้คล้อยตามเขาแม้แต่นอ้ ย ซํา
ยังเปิ ดกระเบืองอีกแผ่นหนึงเดินลงไปเบืองล่าง ผลคือไม่
ได้เห็นเงาร่างของสตรีคนนัน อดไม่ได้ทีจะผิดหวังอยูบ่ า้ ง

“นายท่าน ท่านคิดอยากทําอะไรกันแน่ขอรับ? ท่านบอก

กับบ่าวได้หรือไม่ขอรับ?” นําเสียงของคนชุดดําด้านข้าง
ค่อนข้างชราภาพอย่างเห็นได้ชดั จากบทสนทนาของ
พวกเขาดูแล้วน่าจะเป็ นบ่าวรับใช้อาวุโสทีดูแลนายน้อย
34
มายาวนาน

จ้าวชิงเฟิ งปิ ดคลุมแผ่นกระเบืองพักหนึง ใช่แล้ว หลาย

วันมานีเขามักจะแอบมองหญิงชาวบ้านคนนัน แท้จริง
แล้วคิดจะทําอะไรกันแน่? !

ไม่ทนั รูต้ วั ในใจจ้าวชิงเฟิ งก็พกพาความหงุดหงิดขึนสาย

หนึง ปิ ดแผ่นกระเบืองเสียงดัง “ปั ง” คนชราชุดดําขีตกใจ
ด้านข้างสันสะท้านไปทังตัว การเคลือนไหวเสียงดัง
ขนาดนี หากถูกคนด้านล่างได้ยินเข้าแล้วจะทําเช่นไร?
ถ้าเป็ นคนธรรมดาก็แล้วไป จ้าวเซิงเป็ นถึงอ่องแห่ง
สงครามของพวกเขาเชียวนะ ประสาทหูไม่เป็ นรองใคร
มาตังแต่ไหนแต่ไร!

35
แม้หลังจ้าวเซิงรูว้ า่ เป็ นพวกเขาก็คงไม่ลงมือ แต่ แต่ นาย
น้อยบ้านตนอยูบ่ นหลังคาถํามองภรรยาผูอ้ ืนเป็ นประจํา
นีจะอธิบายอย่างไรเล่า?

ใช่แล้ว ในสมองคนชราชุดดําสว่างวาบ เขาคิดถึงปั ญหา

อันน่ากลัวข้อหนึงได้ โพล่งถามออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“นายท่านของข้า หรือท่านมีใจเป็ นอืนกับสตรีคนนันขอ
รับ? ท่าน โอ้ นายท่านของข้าหนอ ท่านไม่อยากเอาชีวิต
ไว้แล้วหรือขอรับ! ”

หินหนึงก้อนก่อเกิดระลอกคลืนพันชัน

36
เดิมทีจา้ วชิงเฟิ งไม่รูเ้ ลยว่าทีผ่านมาหลายวันนีตนทําไป
เพืออะไร ขอเพียงมีวนั หนึงไม่เห็นสตรีคนนันในใจก็รูส้ กึ
เคว้งคว้าง ทุกครังทีเห็นนางสลับสีหน้าอารมณ์หวั เราะ
บ้างโมโหบ้าง หรือระหว่างทีแกล้งคนโดยไม่รูต้ วั เขาก็
รูส้ กึ ว่าผูห้ ญิงคนนีสว่างสดใสมีชีวิตชีวาเป็ นพิเศษ ดีกว่า
กุลสตรีตระกูลใหญ่ทีเงียบเชียบไร้อารมณ์เหล่านันเป็ น
ไหนๆ

แต่บา่ วรับใช้เก่าแก่ของเขาพูดอะไรกับเขา? บอกว่าเขา

ต้องตาสตรีคนนันหรือ? จ้าวชิงเฟิ งไม่อยากปฎิเสธแต่ก็
ไม่กล้ายอมรับ เพียงครูเ่ วลาในสมองก็มนึ งงไปแล้ว แม้
กระทังถูกคนรับใช้ชราแบกกลับบ้านไปอย่างไรก็ยงั ไม่รู ้

เนืองจากวันนีการตรวจตระเวนเข้มงวดมาก ดังนัน
37
กิจการของโรงเตียมฝูหยวนจึงได้รบั ผลกระทบอยูเ่ หมือน
กัน แต่เช่นนีก็ดีทีเดียว พวกพ่อครัวใหญ่เหอจะได้ไม่ตอ้ ง
ยุง่ แทบตายแล้ว ผัดกับข้าวได้แบบสบายๆ คนทีมา
สมัครคัดเลือกเป็ นเด็กช่วยงานก็ไม่มาก ซูเซียงสนใจสาว
น้อยคนหนึง แม้อายุนอ้ ยไปหน่อยแต่ขยันเข้าใจความ
เป็ นคนประเภทมือเท้าคล่องแคล่วและไม่โลภมาก

หลีเฮ่ารังเกียจนางเป็ นสตรีไม่สะดวก แต่ซเู ซียงกลับมิได้

สนใจ จ้างให้นางไปทําทีร้านอีกสาขา ทีแรกตังใจให้นาง
เป็ นผูช้ ่วย แต่ได้ยินว่านางบอกว่ารูห้ นังสือ ทําบัญชี
ง่ายๆได้ จึงให้นางไปเป็ นผูช้ ่วยข้างตัวผูจ้ ดั การร้านสาขา
สอง เรียนเพิมอีกเล็กน้อย ภายภาคหน้ามีประโยชน์ใหญ่
หลวง!

38
ตอนที 641 ดอกท้อเน่าดอกหนึง

ขณะทีกําลังพูดคุยหารือ ก็ได้ยินเสียงบรรเลงดนตรีตีเป่ า
และฆ้องทองแดงด้านนอก ซูเซียงตังใจฟั ง เคาะสิบเอ็ด
ครัง การเคาะฆ้องตีกลองเหล่านีมีกฎเกณฑ์ของตัวเอง
สิบเอ็ดครัง นันหมายถึงกัวกง อัครมหาเสนาบดี ขุนนาง
39
ขันหนึงชันเอกและขันหนึงชันโท สิบสองครังหมายถึงชิน
อ๋อง สิบสามครังคือองค์จกั รพรรดิ

ดังกล่าวมา คงเป็ นฮู่กวกงอะไรนั

ั นโดยไม่ตอ้ งสงสัย ดูสิ
ขบวนแห่ขบวนนีอึกทึกเชียว อยูไ่ กลๆยังอืออึงถึงเพียง
นัน ทําอย่างกับกลัวคนจะไม่รูว้ า่ เขาซึงเป็ นขุนนางระดับ
สูงกลับมา ชาวบ้านทีไม่คอ่ ยเข้าใจสถานการณ์ความ
จริงยังคงคุกเข่ากราบกรานโขกศีรษะคํานับอยูด่ า้ นข้าง
ทําให้ฮ่กู วกงที
ั อยูภ่ ายในเกียวยินดีปรีดา บนใบหน้า
ระบายความลําพองภูมิใจ

ด้านหลังตามด้วยเกียวสีชมพูหอ้ ยแถบผ้าสีเหลือง ม่าน

เกียวถูกเลิกเปิ ดเบาๆ สตรีรูปโฉมยัวยวนหยาดเยิมโผล่
ศีรษะออกมา เผลอเหลือบมองไปบนตึกหอ ก็ไม่
40
สามารถละสายตาไปได้อีก รถเกียวเคลือนไปไกลมาก
แล้ว แต่นางยังคงยืนหน้าออกมาทอดสายตามองไปด้าน
หลัง

“โอ้โห หญิงงาม ดูทา่ น่าจะเป็ นบุตรีของขุนนางใหญ่

ท่านนันกระมัง”

“คงใช่กระมัง ดูทา่ ทางเพิงได้จีตี[1] ยังมิได้หมันหมาย

เจ้าดูเรือนผมนางยังมิได้เกล้าขึนไป”

ด้านข้างมีชาวบ้านจํานวนมากกระซิบกระซาบวิจารณ์
ส่วนมากล้วนชืนชมรูปโฉมอันงดงามของแม่นางผูน้ นั

41
ทว่าคนทีชืนชมส่วนใหญ่ลว้ นเป็ นบุรุษ ส่วนสะใภ้สาว
และแม่นางน้อยจํานวนหนึงกลับพากันขมวดคิวย่นหน้า
ผาก พวกนางคิดว่าสตรีผดั หน้าหนา มีเสน่หย์ วยวนถึ
ั ง
กระดูก ย่อมมิใช่คนดีอะไร

“มองอะไรนักหนา ผูอ้ ืนเป็ นบุตรีขนุ นางใหญ่คงถือตัว

เย่อหยิงว่าเจ้าเป็ นแค่คนบ้านนอก!” สตรีนางหนึงเห็นลูก
กะตาสามีบา้ นตนติดแง็กอยูบ่ นเกียวสีชมพูคนั นัน ก็ดวุ า่
เสียงตําเตะเขาหนึงทีอย่างอดไม่ได้

“เจ้า หญิงแก่หน้าเหม็น ข้าจะดูสกั หน่อยไม่ได้หรือไร! ดู

ตัวเจ้าเองสิเป็ นยายหน้าเหลือง มองเจ้าแล้วปวดลูก
ตา! ” บุรุษพึมพําไม่พอใจ

42
บัดนีผูห้ ญิงหยุดพูดแล้วพุง่ เข้ามาซัดหมัดหนักฟาดหน้า
ผูช้ าย “เจ้ามันผูช้ ายสมควรตายไม่มีมโนธรรม ข้าคลอด
ลูกเลียงดูบตุ รจัดการงานบ้านให้เจ้า ซํายังดูแลพวกแก่
หนังเหนียวสองคนนัน เหนือยจะเป็ นจะตายทังวัน ไม่ได้
รับคําพูดดีๆจากเจ้าสักประโยค! คราก่อนให้เจ้าไปซือ
แป้งนําสีผงทาปากให้
ึ จนถึงวันนีแล้วก็ยงั ไม่ได้ ยังจะ
รังเกียจข้าเหมือนยายแก่หน้าเหลือง! ถ้าเจ้ามีปัญญา
เป็ นขุนนางใหญ่ทาํ ให้ขา้ รํารวยมีชือ ข้าแต่งองค์ทรง
เครืองขึนมาก็มิได้ดอ้ ย! ตัวเองไม่มีปัญญาสักกะลูกนึง
ยังจะมาโทษคนอืน… ”

ซูเซียงและจ้าวเซิงยืนมองอยูจ่ ากบนชันสองของหอโรง
เตียม อดสายหน้าจิปากไม่ได้

43
รอจนกลุม่ คนไปแล้ว ซูเซียงจึงหันศีรษะกลับมา มอง
ประเมินจ้าวเซิงขึนๆลงๆยิมเหมือนไม่ยมิ

จ้าวเซิงรูส้ กึ ว่าสายตาของซูเซียงแปลกประหลาดมากจน
ทําให้เขาขนลุกซูแ่ ทบจะขึนเป็ นปุ่ มหนังไก่อยูแ่ ล้ว
“ภรรยา เจ้ามองข้าเช่นนีทําไม? ข้า ข้าสวมเสือผ้าไม่ถกู
หรือบนหน้ามีอะไรติดหรือ?”

ซูเซียงส่ายหน้ายิมอ่อน “นันย่อมไม่ใช่ ข้าเพียงแต่มองดู

ว่าสามีบา้ นข้าแท้จริงแล้วหล่อเหลามากเพียงใด ผูอ้ ืน
บิดหัวไปแล้วยังอยากจ้องมองมาทางเจ้าอยูห่ ลายครา
จุ๊ๆ สายตาหวานทีส่งมานัน ช่างนําพาให้ดอกท้อเบ่ง

44
บาน…”

จ้าวเซิงพลันสําลักอยูใ่ นใจ เมือครูย่ ามสตรีแต่งหน้าจัด

นางนันมองสนใจ เขาก็รูส้ กึ ครันเนือครันตัว ราวกับเป็ น
เนือของพระถังซัมจังถูกปี ศาจหมายปอง ตอนนีคิดขึน
มายังรูส้ กึ แย่มาก แต่ภรรยาบ้านเขากลับยังพูดว่าดอก
ท้อเบ่งบานอะไรนัน! บ่นพึมพําหนึงประโยค “ต่อให้เป็ น
ดอกท้อ เช่นนันก็เป็ นดอกท้อเน่า! ”

ซูเซียงหัวเราะ“พรืด” ออกมาหนึงเสียง “เจ้ากล่าวได้ดีที

เดียว ข้าจะบอกกับเจ้านะ ภายหน้าต่อให้เจ้าอยากจะ
หย่าข้าไปหาหญิงอืน เช่นนันก็ให้หาคนปกติ สามารถใช้
ชีวิตผ่านไปแต่ละวันได้ พวกนางจิงจอกแบบนันห้ามเอา
เด็ดขาด จําไว้”
45
วาจานีของซูเซียงกล่าวจากใจจริง เพราะนางรูด้ ีวา่ ฐานะ
ของตนกับจ้าวเซิงแตกต่างกัน การสมรสของจ้าวเซิงจํา
ต้องมีราชวงศ์ตดั สินใจ สตรีชาวบ้านชนบทเช่นนางไม่มี
สิทธิได้นงบนตํ
ั าแหน่งภรรยาเอกอย่างแน่นอน

และหากพวกเขาไม่อาจครองคูเ่ ป็ นหนึงเดียวกันไป
ตลอดชีวิต นางเองก็ไม่มีทางโอนอ่อนผ่อนตามเด็ดขาด
ล้วนกล่าวกันว่า เป็ นสามีภรรยากันหนึงวันมีบญ
ุ คุญต่อ
กันหนึงร้อยวัน เมือสุดท้ายแล้วเดินไปถึงจุดนัน นางเอง
ก็หวังให้จา้ วเซิงพบเจอผูห้ ญิงทีดี ใช้ชีวิตอย่างมันคง
สงบสุข พวกนางจิงจอกเจ้าเล่หเ์ ช่นนันห้ามเอาเด็ดขาด

46
------

[1] จีตี คือ จินซือ จีตี แปลตามตัวอักษรว่า "จินซือผูโ้ ดด

เด่น คือบัณฑิตจินซือ ทีสอบได้คะแนนระดับสูงสุดใน
การสอบราชสํานัก ซึงมักหมายถึงผูท้ ีสอบได้ 3 อันดับ
แรก

47
ตอนที 642 สุดปลายฟ้าขอบมหาสมุทรข้าก็ติดตามเจ้า
ไป

แม้ซเู ซียงปรารถนาดี ทว่าจ้าวเซิงกลับฟั งวาจานางเป็ น

ความหมายอืน สีหน้าเย็นชาเข้มลงอย่างอดไม่ได้
กระชับมือซูเซียงแน่น “ภรรยาเจ้าวางใจ ทังชีวิตนีของข้า
แต่งเจ้าเป็ นภรรยาเพียงผูเ้ ดียว สุดปลายฟ้าขอบ
มหาสมุทร ข้าก็จะติดตามเจ้าไป!”

ซูเซียงฝื นยิม ตบๆมือของเขา แล้วเปลียนไปพูดหยอกล้อ

“แม่นางเมือครูเ่ ป็ นใครกันหนอ? เป็ นลูกสาวของฮู่กวกง
ั
หรือ?”

48
จ้าวเซิงผิวปาก หลงฉีกระโดดลงมาจากหลังคาอีกด้าน
อย่างแผ่วเบา ตกสูเ่ บืองหน้าของสองคน

จ้าวเซิงจึงปริปากเอ่ยถาม “สถานการณ์ในครอบครัว
ของพวกเขาสืบรูช้ ดั แล้วหรือไม่? คนทีเดินทางติดตามมา
เป็ นใครบ้าง?”

สีหน้าหลงฉีไม่ดีอย่างเห็นได้ชดั ผงกศีรษะกล่าว “สอบ

ถามรูช้ ดั แล้วขอรับ ผูเ้ ดินทางติดตามนอกจากต้าจ่างกง
จู่แล้วยังมีทา่ นหญิงเสียนจู[่ 1]หนึงท่าน ใช่แล้ว หลาน
ชายอะไรนันดูเหมือนเดิมทีจะอยูท่ างนี สําหรับจํานวน
บ่าวรับใช้ก็เยอะมากขอรับ ขบวนทีแห่ใหญ่โตโอ่อา่ เมือ
ครูน่ นเป็
ั นเพียงสามส่วนจากทังหมดขอรับ”

49
ซูเซียงฟั งแล้วมุมปากก็กระตุกอย่างอดมิได้ บ่าวรับใช้ที
ผ่านไปขบวนนัน นางคํานวณดูคร่าวๆแล้วไม่ตากว่
ํ าร้อย
คนกระมัง นันยังเป็ นเพียงสามส่วนหรือ? ! นันมิใช่กล่าว
ว่าการกลับบ้านเดิมครานีของพวกเขามีคนอย่างน้อย
สามร้อยกว่าคน? จิๆ จิๆ… เจ้านายหลักๆสามคน บ่าว
รับใช้สามร้อยกว่าคน นีมันสุขสบายอย่างแท้จริง! เกรง
ว่าพระอัครมเหสีในวังก็ยงั ไม่ได้รบั การปฏิบตั ิเช่นนี!

จ้าวเซิงฟั งแล้วกลับมิได้แปลกใจมากนัก และชีไปยัง

เกียวสีชมพูทีแทบจะมองไม่เห็นแล้วคันนัน เอ่ยถาม
“เช่นนันคนทีนังบนเกียวก็คือท่านหญิงอะไรนันทีเจ้าพูด
ถึง?”

50
“ขอรับนายท่าน เนืองจากต้าจ่างกงจู่มีบตุ รสาวตอน
อายุมาก พระพันปี จงึ ให้เกียรติแต่งตังเป็ นซูยว่ นเป็ น
เสียนจู”่ หลงฉีพดู พลางเบะปากไป “ได้ยินว่ามาว่านิสยั
นางไม่ได้ดีอะไร ยโสโอหังมากยิง ถูกใจสิงใดก็ตอ้ งได้มา
ไว้ในมือ มิฉะนันราวีไม่ยอมเลิกรา”

ฟั งจากคําพูดของหลงฉีแล้ว ซูเซียงค่อนข้างรูส้ กึ ไม่สบาย

ใจเล็กน้อย สายตาทีแม่นางผูน้ นมองจ้
ั าวเซิงเมือครูน่ าง
ก็เห็นในสายตาแล้ว เช่นนัน ก็เป็ นไปได้มากว่าแม่นาง
คนนันอาจถูกตาต้องใจสามีบา้ นตน นีมิใช่ปรากฎการณ์
ทีดีอะไร!

ซูเซียงครุน่ คิดแล้วจึงตัดสินใจฉีดวัคซีนป้องกัน หลังให้

หลงฉีไปก่อนแล้ว จึงกระซิบสังข้างหูจา้ วเซิงหนึงคํารบ
51
“หลังกลับไปแล้วเจ้าอยูแ่ ต่ในหมูบ่ า้ นให้ดีๆ ไม่มีธุระอย่า
ออกมาเอ้อระเหย เลียงไม่ให้ถกู นางจิงจอกคนนันหมาย
ปองได้ ถึงเวลาข้าจะได้ไม่ตอ้ งมาคิดหนักคอยช่วยเจ้า! ”

จ้าวเซิงเข้าใจความหมายของซูเซียง พยักหน้าอย่างขึง
ขัง “ตกลง ข้าล้วนฟั งภรรยาทังหมด หลังกลับไปข้าจะ
อยูแ่ ต่บา้ น คอยช่วยท่านพ่อท่านแม่ทาํ กับข้าว คอยเป็ น
ลูกมือ ช่วงนีเรืองธุระภายนอกข้าไม่สนใจแล้ว เจ้ากับชุ่ย
หลิวออกมาด้วยกัน สุดวิสยั แล้วเจ้าก็พาเจ้าหนุ่มหลงฉีผู้
นันไปด้วย”

ซูเซียงคิดไม่ถงึ ว่าจ้าวเซิงจะเชือฟั งเช่นนี พยักหน้าพึงพอ

ใจ “เมือครูเ่ จ้าก็บอกแล้วว่านันเป็ นดอกท้อเน่า ถ้าข้า
เกิดพบว่าเจ้ากระทําอันใดไม่ถกู ไม่ควร หึ ก็อย่ามาโทษ
52
ข้าทีไล่เจ้าออกจากประตูบา้ นก็แล้วกัน!”

จ้าวเซิงรับคํายืนยันทันที “ถูก ภรรยาพูดถูกต้อง ข้ากลับ

ไปแล้วจะไม่วิงวุน่ แน่ จะไม่ให้คนตามหาข้าพบอย่างแน่
นอน” จ้าวเซิงพูดประโยคนีอย่างสัจจริง หากหญิงสาว
ธรรมดาสามัญมองสนใจเขาครังสองครังก็ยงั แล้วไป
กล่าวอย่างไรตนก็เป็ นถึงอ๋องแห่งสงครามผูอ้ งอาจ รูป
โฉมก็หล่อเหลาเปี ยมสง่าราศี ไม่เคยทําเรืองชัวร้ายอะไร
ไยต้องกลัวผูอ้ ืนมอง แต่วา่ สตรีเมือครูน่ น…ตอนนาง
ั
มองมาทีตนนัน รูส้ กึ ไม่สบายใจเป็ นพิเศษ ตอนนียังรูส้ กึ
แย่เหมือนกินแมลงวันเข้าไปอย่างไรอย่างนัน

ช่างเถิด เขาจะตังใจอยูแ่ ต่ในบ้านเป็ นเพือนท่านพ่อท่าน

แม่และท่านย่าอย่างดี ไม่มีธุระจะออกมาเทียวเล่นทําไม
53
เล่า ไม่ให้ถกู คนจับได้ให้เป็ นปั ญหา อาศัยอยูร่ ว่ มกันกับ
ซูเซียงมานานหลายวัน เขาเองก็ชอบใช้ชีวิตเรียบง่าย
สบายๆ เบือหน่ายความวุน่ วายเหล่านันแล้วเหมือนกัน

ภายในเกียวสีชมพู หญิงสาวมีเสน่หง์ ามหยาดเยิมกําลัง

คุยกับหญิงรับใช้ “เจ้าไปสืบถามมา คุณชายท่านนันที
อยูบ่ นชันสองของโรงเตียมฝูหยวนเป็ นใครกัน?”

หญิงรับใช้มองนางด้วยความประหลาดใจ “คุณหนู
ความหมายของท่านคือ?”

54
------

[1] เสียนจู่ แปลตรงตัวว่า เจ้านายแห่งอําเภอ เป็ น

ตําแหน่งเชือพระวงศ์หญิงลําดับที 4 ผูท้ ีได้รบั ตําแหน่งนี
ต้องเป็ นพระธิดาในจวินอ๋องกับพระชายาเอก หรือพระ
ธิดาในผูส้ ืบทอดชินอ๋องกับพระชายาเอก

55
ตอนที 643 หญิงชาวบ้านคิดเทียบชันท่านหญิงเช่นข้า

ซูยว่ นกลอกตาโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์ “ให้เจ้าไป

ถามก็ไปถาม จะพูดพล่ามมากมายทําไม! อีกอย่าง เรือง
นีอย่าเพิงให้ทา่ นพ่อกับท่านแม่รูเ้ ข้า ไม่อย่างนันท่าน
หญิงผูน้ ีจะตีขาสุนขั ของเจ้าให้หกั ! ”

“เจ้าค่ะๆ รอเข้าทีเล็กน้อยเดียวบ่าวจะไปจัดการให้เจ้า
ค่ะ รับรองว่าเงียบเชียบไม่ให้ใครผูใ้ ดจับได้เลยเจ้าค่ะ”
สาวรับใช้รบี รับปากอย่างรวดเร็ว

56
ซูยว่ นหรีตาเล็กน้อย ตอบเสียง“อืม”ติดรําคาญ หลับตา
ลง ในสมองล้วนมีแต่เงาร่างของคุณชายผูน้ นั อาภรณ์
ขาวและเส้นผมขลับสีหมึกพลิวไหวตามสายลม ราวกับ
จะล่องลอยไปตามวายุในทันที

นางหมายตาไว้แล้ว จึงให้สาวใช้ตวั น้อยไปสืบถาม ขอ

เพียงแค่คนผูน้ ีอยูใ่ นขอบเขตของตนก็ไม่ตอ้ งกลัวว่าจะ
หาไม่เจอ

ดูทา่ ทางของเขาแล้วฐานะคงไม่ตาต้
ํ อยนัก ต่อให้เป็ น
เพียงคุณชายตระกูลคณบดีแล้วอย่างไร ไม่เกินความ
สามารถจะตามหาเขามาเป็ นลูกเขยให้บิดานาง! เมือ
เป็ นเช่นนีในใจบิดานางก็จะไม่เอนเอียงไปหาหลานชาย
57
คนนันแล้ว! เจ้าหนูเหม็นโฉ่นนั ไอ้สารเลว! ไม่เพียงแต่
คิดจะแย่งบิดาของตน ยังจะแย่งทรัพย์สมบัติของตนไป
ด้วย ไม่มีทางเสียหรอก!

ฮู่กวกงแม้
ั ไม่ได้กลับมานานหลายปี แต่ขมุ อํานาจล้วน
อยูท่ ีนี ตอนมือเย็นสาวใช้ก็ได้ข่าวกลับมา กระซิบบอก
ข้างหูซยู ว่ น

“อะไร? เจ้าบอกว่าเขาแต่งงานแล้ว?! ซํายังเป็ นหญิง

ชาวบ้านชนบทคนหนึง!” หัวคิวซูยว่ นขมวดเข้าด้วยกัน
แน่นหนัก เส้นคิวทีวาดเป็ นตัวอักษรอี (一)บิดจนกลาย
เป็ นรูปทรงขนมเกลียว ดูแล้วแปลกประหลาดและน่า
กลัวยิงนัก

58
แท้ทีจริงหน้าตาของซูยว่ นผูน้ ีก็มิได้ดอ้ ย หากสภาพจิต
ใจปกติและแต่งหน้าอ่อนแต่พองามล่ะก็ คงเป็ นสตรีทีไม่
เลวนางหนึง! แต่ดวงหน้านันกลับถูกนางวาดจนเหมือน
กับผี จิตใจก็ไม่สะอาดดี ย่อมไร้ซงความงาม!
ึ

ร่างกายสาวใช้สนสะท้
ั าน ทว่ายังคงกล่าวรายงานตาม
ความจริง “สตรีผนู้ นมิ
ั ใช่สตรีทวไปเจ้
ั าค่ะ นางเป็ นท่าน
หญิงแต่งตังขันหกชันเอก และยังเป็ นหมอหญิงขันแปด
ชันเอกอีกด้วย ฐานะมิได้ตาต้
ํ อยเจ้าค่ะ”

ซูยว่ นเยาะเย้ยเสียงหนาวเย็น ในมือถือพูก่ นั เขียนคิว

วาดเติมลงบนคิวของตัวเองซึงเดิมทีก็หนามากอยูแ่ ล้ว
มุมปากยกยิมเย็นชา “กะอีแค่ทา่ นหญิงแต่งตังคนหนึง
59
จะมีอะไรเก่งกาจ ข้าเป็ นถึงเสียนจู่ขนสี
ั ชันเอก มารดาข้า
เป็ นต้าจ่างกงจู่ หรือว่าบรรดาศักดิองค์หญิงอันสูงส่งของ
ข้าเทียบกับนางหญิงบ้านนอกชาวป่ าคนหนึงไม่ได้? ! ”

“คุณหนู ความหมายท่านคือ?” แม่นมทีอยูข่ า้ งกายเอ่ย

ถามอย่างใคร่รู ้

ฟั งเจตนาของเจ้านายบ้านตน กลัวว่าถูกผิดคุณชายท่าน
นันคงไม่รอดพ้น ต่อให้กลับกัน นางไม่อยากได้แล้ว
กระนันก็ไม่ยอมเสียเปรียบคนอืน ท่านหญิงแต่งตังจะทํา
เช่นไร? นันเป็ นผูท้ ีพระพันปี แต่งตังด้วยพระองค์เอง หาก
ก่อเรืองใหญ่โตคงไม่รอดตัว…พูดอีกอย่าง บิดาของนาง
แสดงต่อพระพักตร์จกั รพรรดิวา่ ยินดีเกษี ยณกลับบ้าน
เกิด ทว่าในความเป็ นจริงคือกระทําเรืองผิดอาญาไม่
60
กลับไม่ได้

ซูยว่ นตบพูก่ นั เขียนคิวลงบนโต๊ะดัง “ปั ง” หักออกเป็ น

สองท่อน “ให้เขาหย่าก็เป็ นอันได้ องค์หญิงผูส้ งู ศักดิเช่น
ข้าไม่รงั เกียจเขาแต่งงานสองรอบก็สมควรจะจุดธูปสูง
บูชาแล้ว เขาจะกล้าไม่ยินยอมหรือ? ! ”

สองสามวันนีซูเซียงวุน่ กับงานในมือ หัวหมุนเฉกเช่นลูก

ช่าง มิหนําซํา เช้าวันนียังต้องมาส่งหวงฉีงวดหนึงถึงร้าน
ยาทงเหอด้วยตัวเอง

เดิมทีตอนนียังไม่ถงึ เวลาเก็บเกียว แต่รา้ นยาทงเหอต้อง

การหวงฉีเร่งด่วน ไม่มีทางเลือกจริงๆ แม้เก็บเกียวตอนนี

61
ฤทธิยาจะลดลงมาก แต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย

หลีปั วหมิงเห็นหวงฉีสองมัดก็ปวดใจจนกระทืบเท้า “โธ่

โธ่ นีต้องรอให้โตอีกเดือนนึงถึงจะเป็ นสมุนไพรชันดี สิน
เปลือง สินเปลืองจริงๆ ตายไปต้องตกนรกแน่! ”

ซูเซียงกลับถอนหายใจอย่างจนปั ญญา “สินเปลืองอันใด

เล่า? ช่วยคนเหมือนช่วยไฟ สามารถช่วยได้หนึงคนก็ไม่
นับว่าสินเปลืองแล้ว!”

“แหะๆ พูดเช่นนันก็ถกู ” หลีปั วหมิงเปิ ดใจขึนทันที ทัง

หมดเป็ นตัวเองทีจิตใจคับแคบเกินไป หวังเฟยกล่าวได้
ถูกต้อง เมือนํามาใช้ช่วยชีวิตคนนันก็ไม่นบั ว่าสินเปลือง

62
ซูเซียงไปเยียมเสินมูเ่ ฉินเช่นเคย บังเอิญคนเพิงหลับไป
พอดีอีกแล้ว ซูเซียงจึงจับชีพจรให้เขา จากนันออกมา
หารือเรืองสูตรยากับหลีปั วหมิง หลังแน่ใจแล้วว่าไม่มี
ปั ญหากําลังคิดจะออกไป ถังอีหรานกลับถือตํารายาพืน
ฐานวิงดุม่ เข้ามา ดึงซูเซียงไม่ละมือ “พีหญิงๆ ท่านช่วย
ข้าดูนีหน่อย ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ มิใช่บอกว่าสรรพคุณ
สมุนไพรตัวนีมีฤทธิเป็ นกลางหรอกหรือ เหตุใดไม่
สามารถใช้รว่ มกับรากป่ านหลานได้เล่า ยังมีตรงนีด้วย
ท่านดูนี…”

63
ตอนที 644 ดอกท้อเน่ามาหาถึงหน้าประตู

ถังอีหรานชีๆ จิมๆ ในสมุดของเขาเป็ นขบวน ซูเซียงมอง

เขาพลิกไปมากมายหลายหน้า ด้านบนทังหมดต่างใช้
พูก่ นั สีแดงเขียนสรุปโครงร่างออกมา เห็นชัดว่าล้วนเป็ น
ปั ญหาทีเขาไม่เข้าใจ ซูเซียงบีบนวดหน้าผากอย่างอดไม่
ไหว เด็กตังใจเรียนเป็ นเรืองดี แต่อย่าให้กลายเป็ นเจ้า
หนูจาํ ไมเด็ดขาด…

ถังอีหรานมิได้รูส้ กึ ตัวว่าตนทําเช่นนีมีอะไรไม่ถกู ต้อง

ลากซูเซียงเข้าไปในห้องหนังสือของตนเอง จนถึงเวลา

64
รับประทานอาหารเย็น หลีปั วหมิงตะโกนเรียกจากด้าน
นอกอยูพ่ กั ใหญ่เขาถึงจะยอมปล่อยซูเซียงออกมาอย่าง
ไม่คอ่ ยเต็มใจ ยังคงอาลัยอาวรณ์ “พีหญิงๆ ท่านจะมา
อีกเมือใด? ข้ายังมีคาํ ถามทีไม่เข้าใจอีกเยอะแยะแหนะ
ปู่ ขา้ ก็ไม่มีเวลามาสนใจข้า บางปั ญหาเขาเองก็ยงั ไม่เข้า
ใจ ข้า ข้าจะทําเช่นไรดี?”

ซูเซียงไม่อยากทําลายเด็กขยันรักเรียนเช่นนี ลูบๆศีรษะ
เล็กของเขาพลางกล่าว “หรือไม่จะลองปรึกษากับปู่ ของ
เจ้าดู มาพักอยูใ่ นบ้านของพีสาวสักระยะ พีมีเวลาว่าง
แล้วช่วยอธิบายให้เจ้าได้พอดี เป็ นอย่างไร?”

ใบหน้าเล็กซึงเมือครูย่ งั เศร้าซึม พอได้ยินคําพูดของซูเซี

ยงก็ยิมหน้าชืนตาบานโดยพลัน ดีใจจนกระโดดโลดเต้น
65
ในลานบ้านประหนึงเจ้าอ้วนหนักสองร้อยชัง หากมิใช่
หลีปั วหมิงอุดปากของเขาทันเวลา คงทําให้เสินมูเ่ ฉินที
นอนสลบไสลอยูด่ า้ นในตืนเป็ นแน่

ซูเซียงทางนีกําลังดีอกดีใจมีความสุข ทว่าจ้าวเซิงทีอยู่
ในบ้านกลับนังหน้าดําอยูบ่ นม้านังในลานบ้าน เป็ นตาย
ก็ไม่ยอมเปิ ดปากเด็ดขาด ในใจรําคาญจนอยากจะทุบ
คน!

“นี! ข้าถามท่านอยูน่ ะ เจ้าเป็ นคนตายหรือไร?!” ก่อน

หน้านีซูยว่ นยังคงพูดกับจ้าวเซิงอย่างเหนียมอาย
กระมิดกระเมียน แต่บรุ ุษสมควรตายผูน้ ีไม่ยอมสนใจ
นาง ซํายังแสดงสีหน้าท่าทางรังเกียจ ทําให้เกียรติ
ศักดิศรีของนางถูกหยามเหยียดอย่างใหญ่หลวง!
66
ทว่าเห็นแก่รูปโฉมอันหล่อเหลาของจ้าวเซิงนางจึงข่ม
กลันลมหายใจโกรธนีเอาไว้ พูดดีก็แล้วพูดร้ายก็แล้วอยู่
ครึงวันก็ยงั ไม่ได้รบั วาจาจากจ้าวเซิงสักประโยค ซูยว่ น
ถึงมีโทสะขึนมา มือหนึงเท้าสะเอว มือหนึงชีนิวตะคอก
จ้าวเซิง

สามีภรรยาสกุลหวังและแม่เฒ่าซูรวมถึงคนทีไม่รูฐ้ านะ
จริงของจ้าวเซิงทีอยูด่ า้ นข้างต่างกระวนกระวายร้อนใจ
แม้พวกเขาไม่รูว้ า่ องค์หญิงเสียนจู่คืออะไร อะไรคือฮู่กวั
กง แต่เมือครูแ่ ม่นางผูน้ ีบอกด้วยตัวเองว่า บิดานางเป็ น
ขุนนางใหญ่ในเมืองหลวง!

คนชนบทแค่เห็นเจ้าหน้าทีทหารตรวจการคนหนึงก็
67
ลําบากมากแล้ว นับประสาอะไรกับขุนนางใหญ่ทีมา
จากเมืองหลวงเล่า ในใจแต่ละคนต่างกังวลร้อนใจเหลือ
คณา

“คนแซ่จา้ ว อย่าคิดว่าเจ้าแซ่เดียวกับองค์จกั รพรรดิ

แล้วจะถือตัวตังตนเป็ นองค์ชายจริงๆ บอกเจ้าให้ ข้า
เสียนจู่ผนู้ ีเป็ นองค์หญิงจงจี[1]ผูส้ งู ศักดิ มาสนใจเจ้าก็
เป็ นบุญของเจ้าแล้ว! เจ้าเตรียมคําพูดไว้ให้ดี หญิงชาว
บ้านนางนันเจ้าจะหย่าหรือไม่หย่า? ! ”

เผชิญกับสีหน้าเย็นชาของจ้าวเซิง ซูยว่ นอดทนจนทนไม่

ไหวแล้ว แม้รอบตัวจ้าวเซิงแผ่ไอหนาวออกมาทําให้ใจ
นางหวาดผวา แต่ก็ยงั คงยืนหยัดยืนอยูต่ รงหน้าเขา

68
หลงฉีทีอยูข่ า้ งๆคิดอยากลงมือโยนหญิงงีเง่านางนีออก
ไปอยูห่ ลายครา แต่เห็นองค์ชายบ้านตนไม่ปริปากและรู ้
ว่าองค์ชายไม่อยากก่อปั ญหา ด้วยกลัวว่าจะเปิ ดเผย
สถานะของหวังเฟย

ทว่าพวกสามีภรรยาหวังไม่รูเ้ รือง ตอนได้ยินถึงประโยคที

เอ่ยว่าองค์จกั รพรรดิ สองสามคนก็แข้งขาอ่อน หากไม่ได้
พวกชิงเหมยชิงหลานประคองซ้ายขวา ก็เกือบลงไปคุก
เข่าแล้ว ยังมีรงั สีหนาวเย็นทีแผ่ออกมารอบตัวจ้าวเซิง
ทําให้คนทังหลายรวมถึงพวกชิงหลานเองจําเป็ นต้อง
ถอยหลัง ช่างน่าหวาดกลัวจริงแท้ หญิงโง่คนนีไม่กลัว
ตายเลยจริงๆ!!

69
จ้าวเซิงยิมเยาะในใจ ปากเอาแต่บอกว่าตนเองเป็ นจงจี
มิใช่เพราะเสด็จพ่อต้องการเอาใจพระปิ ตจุ ฉาถึงได้พระ
ราชทานแต่งตังตําแหน่งเสียนจู่ให้นางหรอกหรือ ยังกล้า
ถือตนเป็ นบุตรสาวของชินอ๋องจริงๆ!

แท้จริงหากพูดกันอย่างจริงจัง จ้าวเซิงยังต้องเรียก
สตรีตรงหน้าว่าเสด็จน้าด้วยซํา นันเพราะมารดาของ
นางเป็ นป้าของเสด็จพ่อ สตรีคนนีช่างคิดเพ้อฟั นจริงๆ
ต่อให้เขาตอบตกลง ราชสํานักก็คงไม่อาจเห็นด้วยได้ นี
มิใช่ลว่ งเกินผูอ้ าวุโสในตระกูลหรอกหรือ!

เนืองด้วยกลับมาจากตัวอําเภอต้องใช้เวลาเกือบหนึงชัว
ยาม ดังนันทางด้านหลีปั วหมิงจึงตังสํารับข้าวเย็นค่อน
ข้างเร็ว ตอนซูเซียงและชุ่ยหลิวกลับมาถึงบ้านก็เห็นรถ
70
ม้าจอดอยูน่ อกประตูเรือนนางหลายคัน

------

[1] จงจี ตําแหน่งเดียวกับจวินจู่คือชือตําแหน่งเชือพระ

วงศ์หญิง เป็ นพระธิดาในรัชทายาทหรือองค์ชายและมัก
แต่งตังให้พระนัดดาหญิงของจักรพรรดิอีกด้วย เริมใช้
ช่วงปลายราชวงศ์ซง่ เหนือและเปลียนกลับมาเรียกจวินจู่
เหมือนเดิมในช่วงราชวงศ์ซง่ ใต้

71
ตอนที 645 รีบไปล้างมือ ไม่รูจ้ กั กลัวสกปรกบ้าง

“ฮูหยิน ดูเหมือนในบ้านจะมีแขกเจ้าค่ะ” ชุ่ยหลิวเลิก

ม่านประคองซูเซียงลงมาพลางเอ่ยขึนด้วยความสงสัย

72
 “เหตุใดข้ารูส้ กึ บรรยากาศไม่ถกู ต้อง เหมือนกับหาเรือง
จับผิดกันนะ?” ซูเซียงมองดูรถม้าคันนัน ทังตัวรถเป็ นสี
ชมพู เพียงแต่ดา้ นบนไม่ได้หอ้ ยแถบผ้าสีเหลืองไว้อีก
แล้ว

แถบผ้าสีเหลืองสว่างอันนีมีรายละเอียดพิถีพิถนั ต้อง
เป็ นคนของราชวงศ์ถงึ จะได้ใช้แถบผ้าสีเหลืองสดประดับ
ตกแต่งบนรถม้า ต่อให้นางกําลังอวดอ้างอํานาจ แต่ยาม
มาแย่งบุรุษผูอ้ ืนก็ไม่อาจห้อยแถบผ้าสีเหลืองสว่าง นีจะ
ไม่ทาํ ให้ราชวงศ์อบั อายคนหรอกหรือ? ! ตัวนางเองคิดดู
ก็ยงั รู ้

แต่ซเู ซียงไม่เข้าใจ ในเมือรูต้ วั ว่าตนทําเช่นนันไม่ถกู ต้อง

ไยยังจะทํา?
73
สายตาชุ่ยหลิวก็ตกลงบนรถม้าสีชมพูคนั นันเช่นกัน ดวง
ตาหรีลง เวลานีเองในลานบ้านก็มีเสียงร้องไม่พอใจของ
ซูยว่ นดังมา “ใครก็ได้ มาจับครอบครัวนีทังหมดไปขังคุก
ตีให้ตายที! ข้าดูสวิ า่ เขายังจะกล้าไม่ยินยอม! ”

เดิมทีจา้ วเซิงไม่อยากก่อเรือง เขาทราบดีวา่ ภรรยารัก

ความสงบ หากคนเหล่านีก่อเรืองร้ายแรง ถึงเวลาคง
เลียงไม่พน้ ความวุน่ วาย ภรรยาย่อมไม่พอใจแน่

ทว่าหลังได้ยินประโยคนีของซูยว่ น ความหนาวเหน็บ
แหลมคมก็ยิงทะลุออกมาจากสายตาของจ้าวเซิง “ท่าน
หญิงซูยว่ น ท่านหยุดเอะอะก่อกวนได้แล้ว จะทําให้

74
ราชวงศ์อายคนเขา! ”

ซูยว่ นโกรธกระหืดกระหอบ นางคิดไม่ถงึ ตนก็แค่ถกู ใจ

บุรุษคนหนึง แต่บรุ ุษคนนีกลับเป็ นชายครําครึ เป็ นแค่ลกู
เขยทีแต่งเข้าบ้านภรรยา แต่เขาบังอาจไม่สนใจตัวเอง!
บัดนียังกล้าบอกว่าตนทําให้ราชวงศ์อบั อาย เขามีสทิ ธิ
อะไร? เขากล้าดีอย่างไร? ไม่อยากเอาหัวไว้แล้วหรือ? !

“ผูแ้ ซ่จา้ ว ท่านหญิงอย่างข้าสนใจเจ้าก็เป็ นโชคดีของ

เจ้าแล้ว ข้าไว้หน้าเจ้าแล้วอย่ามาทําเหิมเกริม! ตอนนี
เจ้าพูดมาให้รนหู
ื กับหญิงคนนันเจ้าจะหย่าหรือไม่หย่า!
หากเจ้าไม่หย่า เหอะๆ! ” ซูยว่ นพูดไปพลางรับแส้เส้น
ยาวทีหญิงรับใช้สง่ มา ฟาดไปกลางอากาศดังเปรียะ
เสียงดังฟั งชัด
75
สายตาคมกริบของจ้าวเซิงแทบจะแทงทะลุซยู ว่ น แม้ซู
ย่วนเป็ นท่านหญิงแต่อยากโอหังทําตามใจชอบได้หรือ
ไม่เกรงฟ้ากลัวดินได้หรือ วินาทีนีนางเองก็รบั รูถ้ งึ
อันตราย ถอยหลังตามสัญชาตญาณไปครึงก้าว แต่ตอ่
มาก็นกึ ขึนได้วา่ มารดาของตนเป็ นถึงต้าจ่างกงจู่ นางเอง
ก็เป็ นจงจีผสู้ งู ศักดิ กะอีแค่ลกู เขยแต่งเข้าบ้านผูห้ ญิง
บ้านนอกคนหนึงจะทําให้เกรงกลัวได้อย่างไร? !

เมือวานนางยังคิดอยู่ หากบุรุษคนนีหัวเดียวกระเทียม
ลีบหรือต่อให้ครอบครัวไม่ดีเลิศอะไร นางก็สามารถแต่ง
เขาเป็ นบุตรเขยเข้าบ้านตัวเองได้ ทว่าบัดนีเห็นฐานะเขา
เกินจะรับไหวเช่นนี แต่ก็เห็นแก่หน้าตาอันหล่อเหลาของ
เขา รับมาเป็ นชายบําเรอข้างกายก็แล้วกัน ถึงเวลา

76
นางอยากจะทําตามใจชอบอย่างไรก็ได้ อย่างไรเสียชาย
บําเรอของมารดานางก็มีไม่นอ้ ย บิดานางก็ไม่กล้าว่า
อะไรไม่ใช่หรือ?

“ท่านหญิงซูยว่ น หากท่านก่อความวุน่ วายอีก ก็อย่าหา

ว่าข้าไม่เกรงใจ!” ในทีสุดจ้าวเซิงก็ทนไม่ไหว ด้วยกลัวว่า
หญิงโง่นางนีเกิดนึกอุตริฟาดแส้ไปโดนคนข้างกายคนใด
คนหนึงเข้า ภรรยากลับมาต้องผิดใจกับเขาเป็ นแน่ ไม่
แน่วา่ อาจถูกไล่ออกจากบ้านเพราะเขาดูแลคุม้ ครองไม่
ดี!

“เหอะๆ ก็แค่ไพร่บา้ นนอกกลุม่ หนึง ข้าอยากจะตีก็ตี

อยากจะฆ่าก็ฆา่ เจ้าจะทําอะไรได้?”ซูยว่ นพูดแล้วก็
สะบัดแส้ดงั เปรียะ พุง่ เข้าใส่ราวกับจะเข้าไปทักทายบน
77
ใบหน้าหวังต้าเหนียง

รวดเร็วเหลือเชือ ชิงหลานปกป้องหวังต้าเหนียงและผู้
เฒ่าหวังถอยหลังหนึงก้าว หลงฉีแฉลบจากซอกมุมพุง่
ร่างออกมาคว้าแส้ไว้ ส่วนจ้าวเซิงก็ขนหน้
ึ าบีบคอซูยว่ น
ในสายตาเย็นยะเยือกเสียดกระดูก ริมฝี ปากขยุกขยิก
พูดเน้นทีละคํา “ไม่อยากตายก็ไสหัวไป!”

วินาทีนนั ซูยว่ นรูส้ กึ เหมือนตัวเองมองเห็นความตาย

ตกใจกลัวจนสันเทิมไปทังร่าง นางรับรูไ้ ด้ถงึ มือทีบีบคอ
นางอยูน่ นยิ
ั งรัดแน่นขึนเรือยๆ อากาศหายใจยิงลดน้อย
ลง เบืองหน้าค่อยๆขาวโพลน

78
เนืองจากสิงกีดขวางรถม้า ประตูและราวกันถูกทุบ
ทําลายเรียบร้อยแล้ว บนพืนกระจัดกระจาย ซูเซียงเดิน
เข้าไปอย่างเชืองช้าภายใต้การคําประคองของชุ่ยหลิว

บนใบหน้าพกพารอยยิมเบาบาง “ท่านพี ยังไม่รบี ไปล้าง

มือ ไม่รูจ้ กั กลัวสกปรกบ้างเลย”

ตอนที 646 ไฟออกตา

79
เดิมมือของจ้าวเซิงยิงกระชับแน่นขึนเกือบบิดคอซูยว่ น
หักอยูแ่ ล้ว หลังได้ยินเสียงภรรยาตัวน้อยบ้านตน มือก็
คลายลงโดยพลัน สะบัดคนลงบนพืนไปไกลสองสาม
เมตร

นึกตืนตกใจ เมือครูเ่ ขาเพิงทําอะไรลงไป? ถึงกับใช้มือ

ของตัวเองจับสตรีนางนัน โอ๊ย สกปรกจริงเชียว!

คิดถึงตรงนี ทังใบหน้าของจ้าวเซิงก็ยาแย่
ํ นัยน์ตายิงแผ่
กระจายความเย็นยะเยือกเสียดกระดูก เพียงวูบเดียวต่อ
มาก็พดู เอาใจซูเซียง “ภรรยาอย่าเคืองโกรธเลย ข้าจะไป
ล้างมือเดียวนี รับรองว่าจะล้างให้สะอาดเอียมอ่อง”

80
จ้าวเซิงพูดจบก็ไม่รอให้ซเู ซียงเอ่ยตอบ พุง่ พรวดไปถึง
อ่างนําใบนันทีอยูด่ า้ นนอกห้องครัว หยิบสบูห่ อมไว้ใน
มือออกแรงถูแล้วถูเล่า ราวกับเปรอะเปื อนของสกปรก
อย่างอึสนุ ขั อะไรทํานองนัน ดูจากท่าทางของเขาคงขยะ
แขยงไม่ไหวแล้ว

ซูเซียงเหลือบตามองเขา ยิมเล็กยิมน้อย บุรุษผูน้ ีแท้ที

จริงนางก็พงึ พอใจมากทีเดียว ฉากเมือครูน่ างเองก็เห็น
แล้ว ด้วยกลัวว่าจ้าวเซิงจะเสียสติเข้าจริงๆเมือกีนีจึงลง
มือด้วยตัวเอง

ท่านหญิงซูยว่ นถูกสาวใช้ขา้ งๆพยุงขึนมาแล้ว เลือดไหล

ตรงมุมปาก บนมือก็คลําแดงเป็ นปื น ผิวยังถลอกเป็ น
แผล ไฟโกรธออกตา ในปากร้องเจ็บโอดโอย
81
ซูเซียงเดินตรงไปทางนันสองสามก้าว สาวใช้สองคนและ
แม่นมเข้าขวางตรงด้านหน้าทันที “เจ้า นางหญิงชาวป่ า
บ้านนอก คิดจะทําอะไร? !”

สีหน้าชุ่ยหลิวเย็นชา สะบัดมือสบายๆปั ดบ่าวหญิงรับใช้

เหล่านันลอยออกไป จากนันกดซูยว่ นให้คกุ เข่าบนพืน

ซูเซียงเองก็ยอ่ ตัวลงมาครึงหนึง บีบคางนางขึนมา เห็น

บนหน้ายังมีคราบเลือดอยูน่ ิดหน่อยก็จิปากสองเสียง
“เฮ้อ นีเป็ นถึงสาวงามคนหนึงจริงด้วย ไยถึงเจ็บหนักถึง
เพียงนีได้? มา พีสาวจะช่วยดูแลเจ้าเป็ นอย่างดี!” ซูเซียง
พูดแล้วก็ฟาดตบอย่างคล่องมือ

82
เสียงดังเพียะทําให้คนทังหลายล้วนตะลึงงัน พวกผู้
อารักขาของตระกูลทีซูยว่ นพามาเหล่านันคิดจะเข้ามา
ลงมือ ผลกลับถูกพวกชิงหลานชิงเหมยเตะลอยออกไป
คนละเท้า

ซูยว่ นเห็นฉากตรงหน้าก็ตกใจกลัวจนเหงือเย็นผุดทัวร่าง
ซูเซียงกวาดสายตามองนางเอือยๆ “อย่าคิดว่าตัวเอง
เป็ นเสียนจู่แล้วมีอะไรเก่งกาจนักหนา มีประโยคหนึง
กล่าวไว้ดี โอรสสวรรค์ฝ่าฝื นกฎหมายต้องโทษเช่นเดียว
กับราษฎร นับประสาอะไรกับแค่เสียนจู่ตา่ งแซ่อย่างเจ้า
อย่าหยิบขนไก่มาเป็ นลูกศรเขียว อีกอย่าง อย่าหาว่าข้า
ไม่เคยเตือนเจ้า เขาเป็ นบุรุษของข้าซูเซียง หากเจ้าริอา่ น
มาราวีเขาอีกก็อย่าหาว่าไม่เกรงใจ จําได้แล้วหรือไม่?”

83
เดิมซูเซียงเป็ นคนควบคุมอารมณ์ได้ดี และชืนชอบความ
เนิบช้าเรียบง่าย แต่คนผูน้ ีไม่กลัวตายเดินหน้ามาหานาง
เอง บุรุษของตัวเองอยากตีก็ตีได้ อยากด่าก็ดา่ ได้ ไม่จาํ
เป็ นต้องให้ผหู้ ญิงคนอืนมีชีนิววาดเท้า ก็แค่ชาติกาํ เนิดดี
กว่าหน่อยนึงเท่านัน เป็ นตัวอะไร!

ซูยว่ นหวาดกลัวจนสามจิตหกวิญญาณแทบหลุดไปแล้ว
เห็นจิตสังหารแผ่กระจายออกมาในดวงตาของซูเซียง
เหมือนกับบุรุษก่อนหน้าคนนันไม่มีผิด นางเกิดตระหนัก
รูข้ นโดยพลั
ึ น ตัวตนของสองคนนีน่าหวาดหวันและไม่
ธรรมดา แท้จริงแล้วเป็ นใครกันแน่?

ในทีสุดเส้นเลือดนางก็เริมมีสีเหลือง ความฉลาดเรือง
84
แผนการชัวร้ายเหล่านันก็ไม่ใช่วา่ จะไม่รูเ้ ลย อย่างไรเสีย
กลับไปก่อนแล้วค่อยว่าถึงกลอุบายนี หลังกลับไปจะให้
ท่านพ่อช่วยสืบดูให้สกั หน่อย

หากทังสองเป็ นเพียงคนบ้านนอกทัวไปไม่วา่ อะไรคง

จัดการได้ง่าย แต่ถา้ ฐานะของพวกเขาน่าสงสัย จําเป็ น
ต้องหลบซ่อนใช้ชีวิตตามซอกตามมุมเช่นนีกลัวว่าคงไป
ทําผิดเรืองใดมา ถึงเวลา หึห…
ึ

อย่ามาพูดกับนางว่าสามีภรรยาเหมือนคนคนเดียวกัน
อะไรนัน มีคาํ กล่าวหนึงว่าไว้ดี “สามีภรรยาเดิมเป็ น
เหมือนนกในป่ าเดียวกัน เมือความยากลําบากมาเยือน
ต่างคนก็ตา่ งบินหนี ถึงเวลาตนสามารถรักษาชีวิตบุรุษ
คนนันไว้ได้หนึงคน ใครจะไม่อยากมีชีวิตรอด?”
85
ในใจคิดคํานวณเช่นนี ทว่าบนหน้าซูยว่ นกลับแสดงสาย
ตาน่าสงสาร “ขอโทษ ขอโทษ ข้า ข้าไม่กล้าอีกแล้ว ไม่
กล้าแล้วจริงๆ…”

เดิมทีซเู ซียงก็ไม่ได้ตงใจจะลงมื
ั ออยูแ่ ล้ว แต่จนใจ
สตรีตรงหน้าไม่สงสอนไม่
ั ได้! ไม่เพียงแต่ปรารถนาสามี
ของตน ยังกล้าตีมารดาของตน หากนางไม่ระบาย
อารมณ์นีออกมาบ้าง เช่นนันก็เสียชาติเกิดคนเป็ นสตรี
เสียชาติเกิดคนเป็ นภรรยา!

86
ตอนที 647 บ่าวรับใช้ก่อกบฏเลือดเย็น

87
แท้จริงซูเซียงเองก็เบือหน่ายรําคาญแล้ว หลังซูยว่ นร้อง
ขอความเมตตาก็ไม่อยากถือสาหาความกับนางเพิมอีก
ปั ดคางนางไปด้านข้าง ถือโอกาสมอบฝ่ ามือให้อีกครัง
จึงค่อยยืนขึนลูบๆมือทีตีจนเจ็บของตัวเอง “ไม่น่าเชือว่า
ผิวหน้าจะหนามากทีเดียว ตีจนมือข้าเจ็บไปหมด พอ
แล้วๆ ชุ่ยหลิวปล่อยนาง ให้นางรีบไสหัวไป เห็นแล้ว
รําคาญ!”

ได้คาํ ของซูเซียง สาวใช้และผูอ้ ารักขาประจําบ้านเหล่า

นันก็ถกู ปล่อยตัวเช่นกัน รีบเร่งขึนหน้ามาพยุงซูยว่ น แต่
ละคนต่างใช้สายตาสังหารคนจ้องมาทางพวกซูเซียง

ในใจชุ่ยหลิวอัดอันความคับแค้นเต็มท้อง หากเปลียน
เป็ นเมือก่อนล่ะก็ นางคงฉีกคนเป็ นสีท่อนแปดท่อนโยน
88
เป็ นอาหารหมาป่ าไปตังนานแล้วไหนจะปล่อยให้พวก
เขายังหายใจอยูง่ ่ายๆ! “ยังไม่รบี ไสหัวไป!”

บนแขนของซูยว่ นถูกก้อนหินก้อนกรวดขีดข่วนเป็ นรอย

แผลหลายรอย บนหน้าทังสองข้างบวมขึนเจ็บปวดแสบ
ปวดร้อน รวมกับก่อนหน้าจ้าวเซิงโยนนางลงมาก็ไม่เบา
ตอนนีอวัยวะภายในล้วนเจ็บปวดเหมือนโดนฉีกขึนมา
เป็ นระลอก

รสชาติหวานคาวสายหนึงทีไหลขึนมาบนลําคอถูกนาง
ฝื นกลันกลืนลงไป คาดว่าหัวใจและปอดคงได้รบั ความ
เสียหายแล้ว

89
ฐานะซูยว่ นสูงส่ง ถูกเลียงดูตามใจมาตังแต่เล็ก และเป็ น
ลูกสาวทีบิดามารดาเพิงมีตอนอายุมาก ไหนเลยจะเคย
ลิมรสความขมยากลําบาก ไฟโทสะในใจสาดซัดพลิก
ธารากลับมหาสมุทร นางยิงโมโหรสหวานคาวนันก็ยงพุ
ิ ง่
ขึนมาบนคอ ท้ายทีสุดกลันไม่อยู่ พ่นอาเจียนเลือดออก
มากองใหญ่ จากนันดวงตาก็พลิกกลับเป็ นลมลงไป

สาวใช้อายุนอ้ ยสองคนและแม่นมอีกหนึงคนในรถม้า
ตกใจกลัวจนวิญญาณทังสามหลุดออก สายตาแน่นิง
เลือนลอย คุณหนูนอ้ ยคนนีเป็ นแก้วตาดวงใจขององค์
หญิง ยามปกติหากนางเพียงบ่นว่าปวดฟั นปวดท้อง
องค์หญิงก็ไม่ยอมปล่อยพวกเขาแล้ว แม้กระทังก่อน
หน้านีไม่นาน มีสาวใช้นางหนึงตัดเล็บซูยว่ นเสียเพียง
เล็กน้อย ผลคือถูกทุบตีตายทังเป็ น หัวคิวองค์หญิงกลับ

90
ไม่กระดิกแม้แต่นอ้ ย

จบแล้ว จบกัน ประเดียวพวกนางกลับไปย่อมต้องโยน

ชีวิตทิงเป็ นแน่ ทําเช่นไร ทําเช่นไรดี…

สาวน้อยสาวใหญ่สองสามคนมองกันไปมา เจ้ามองข้า
ข้ามองเจ้า สุดท้ายจึงเห็นพ้องต้องกันว่าจะหลบหนี! แม้
ถูกจับกลับไปได้ก็หนีไม่พน้ ความตายแน่แท้ แต่หากหนี
รอดไปได้เล่า?

ยังมีเหล่าผูอ้ ารักขายีสิบกว่าคนทีส่งมาคุม้ กันท่านหญิงซู

ย่วนก็หวาดหวันจนสันสะท้านไปทังตัว หลังกลับไปพวก
เขาย่อมไม่ตา่ งกัน ลอบปรึกษากันด้านในหนึงรอบก็

91
ตัดสินใจหลบหนีดีกว่า

มีคนขับรถม้าคนหนึงเคาะเข้าไปด้านในเบาๆ เรียกหนึง
เสียง “แม่นางไฉ่ผิง”

ไฉ่ผิงเปิ ดม่านขึน มองไปรอบทิศอย่างระวังตัว จากนัน

ถามคนขับรถม้าคนนัน “เรืองอะไร?”

คนขับรถม้าและหัวหน้าผูอ้ ารักขาคนนันทําสัญญาณมือ
ไฉ่ผิงนับว่าเข้าใจแล้ว พยักหน้า แต่เพราะหวาดกลัวร่าง
กายจึงสันระรัว แต่นางตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะหนี
หากไม่หนีละ่ ก็คงไม่รอดชีวิตเป็ นแน่ หากหนีไปก็ยงั มี
โอกาสรอดชีวิตอยูห่ นึงเส้น

92
ล้วนกล่าวกันว่าตายดีไม่สมู้ ีชีวิตอยูอ่ ย่างยากลําบาก แม้
รูด้ ีภายหน้าอาจใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมาน แต่ใครจะยินดี
ยอมตาย ตายไปแล้วไม่มีอะไรเหลือ

ไฉ่ผิงเข้ามาดูทา่ นหญิงซูยว่ นหนึงครา เห็นนางยังหลับ

ง่วงงุน กลับกลัวนางจะตืนขึนมา ส่งสายตาให้แม่นมที
อยูด่ า้ นข้าง แม่นมยืนมือทําท่ามีดสับลงบนหลังคอท่าน
หญิงซูยว่ น ทําให้คนสลบไปสนิท สามคนด้านในจึงค่อย
นับว่าโล่งอก

รถม้าไม่ได้หนั กลับทางเดิม แต่แล่นโซซัดโซเซไปตาม

ถนนเปลียวสายหนึง จนในทีสุดหมดทางไปต่อได้แล้ว

93
พวกไฉ่ผิงจึงลงมาจากรถม้า

พวกไฉ่ผิงสองสามคนหน้าตาสวย ส่วนแม่นมอีกคนแม้
เข้าวัยกลางคนแล้ว แต่นางมีเงินติดตัว! พวกผูอ้ ารักขา
ประจําบ้านกลับไม่อยากทิงสาวงามและเงินทองเช่นนี
พวกเขาส่งสายตากัน สองสามคนในนันลากพวกนาง
สามคนขึนรถม้าเร่งไปอย่างรวดเร็ว โยนท่านหญิงซูยว่ น
ทีอยูใ่ นรถม้าตามมีตามเกิดในทีรกร้างคนเข้าไม่ถงึ แม้
แต่นกก็ยงั ไม่อจุ จาระลงมา

รอดชีวิตได้ก็นบั ว่าเป็ นเทพสวรรค์คมุ้ ครอง หากตายแล้ว

ก็เป็ นวิญญาณผีไม่มีญาติ! อย่างไรเสียวิญญาณทีถูกซู
ย่วนทําร้ายถึงแก่ชีวิตก็ไม่ได้มีแค่คนสองคน สมควร
แล้ว!
94
ตอนที 648 นีเป็ นฮู่กวกงหรื
ั อหัวขโมย

ยามพลบคํา ในตัวอําเภอวุน่ วายขึนมา นายอําเภอเสิน

รําคาญเกินกว่าจะรําคาญ ทุกวันนีไม่มีเวลาเงียบสงบ
สักทีเดียว คุณหนูตระกูลใหญ่คนหนึง เสียนจู่ผสู้ งู ศักดิ
ไม่อยูบ่ า้ นเย็บปั กรอสินสอดทองหมันให้ดีๆ เทียว
ตระเวนลอยชายทําอะไร?!

95
บัดนีช่างดีเสียนีกะไร หายไปเสียแล้ว?! ทําดีไม่ได้ดียงั
เกิดเหตุในเขตอําเภอของเขาอีก ไม่ระวังจุดเดียว หมวก
ขุนนางบนหัวอาจรักษาไว้ไม่ได้ มันน่าเคืองใจจริงๆ!

ทัวทังเมืองอําเภอจุดไฟสว่างโร่ ผูอ้ ารักขาประจําบ้านฮู่

กัวกงและพวกเจ้าหน้าทีทหารตรวจการของศาลอําเภอ
หรือกระทังนักล่าเงินรางวัลก็ตา่ งยืนมือเข้ามา เกือบจะ
นับได้วา่ พลิกแผ่นดินหาตามหาเบาะแสของท่านหญิงซู
ย่วน ชาวบ้านตาดําๆเห็นความเคลือนไหวใหญ่โตเช่นนี
แต่ละคนต่างก็รูส้ กึ ถึงอันตราย ปิ ดประตูบา้ นแน่นหนา
แต่ไม่วา่ พวกเขาจะปิ ดประตูหรือไม่ปิดประตู พวกเขาแต่
ละบ้านก็ตอ้ งถูกเคาะประตูให้เปิ ดตรวจค้นอยูด่ ี

ถ้าเป็ นคนของทางนายอําเภอเสินหรือนักล่าเงินรางวัลก็
96
ยังพอเกรงใจอยูบ่ า้ ง แต่การจะพลิกหาทังในบ้าน นอก
บ้านก็ยงั ยากจะเลียงทําของเพ่นพ่าน หากโชคร้าย
ประสบเข้ากับผูอ้ ารักประจําบ้านของฮู่กวกงนั
ั นคงแย่
แล้ว! ข้าวของถูกรือค้นเละเทะยังแล้วไป ของมีคา่ ด้าน
ในก็ลว้ นถูกกวาดเกลียง หลังออกประตูมาแล้วไม่รบั ผิด
ชอบความเป็ นความตาย ถึงขันมีผอู้ ารักขาบ้านฮู่กวกง
ั
สองคนต้องตาหญิงสาวจากสกุลดี ทําเจ้าชูล้ ว่ งเกินคน
ณ ทีตรงนัน สร้างความอัปยศจนแม่นางชนกําแพงฆ่า
ตัวตาย สองสามีภรรยาชราก็ปาดคอตัวเอง

นายอําเภอกําลังยันคออันอ่อนระโหยโรยแรงพาคนไป
ตรวจดูรอบเมือง กลับได้ยินข่าวเช่นนีกะทันหัน ก็แทบจะ
ล้มหงายหลัง “นีมันเรืองบ้าอะไรกัน? นียังเป็ นฮู่กวกงอี
ั ก
รึ? นีมันหัวขโมยชัดๆ! ”

97
“ใต้เท้า พวกเขาเป็ นคนของฮู่กวกง
ั นีควรทําเช่นไร? จับ
หรือไม่จบั ขอรับ?” ซือเหยียเองก็กา้ วเท้าชราเดินหน้า
ยากลําบาก นําเสียงจนปั ญญายิง

นายอําเภอเสินสูดหายใจเข้าลึกๆสองเฮือก ทราบดีวา่
ยามนีไม่อาจปะทะกับคนของจวนฮู่กวกงได้
ั เด็ดขาด ไม่
อย่างนันคงวุน่ วายจนไก่บินสุนขั กระโดดเป็ นแน่แท้

นายอําเภอเสินรอบคอบระมัดระวัง เหน็ดเหนือยแทบ
เป็ นแทบตายก็เพือรักษาไว้ซงชี
ึ วิตอันสงบสุขของประชา
ราษฎร์ บัดนีกลับกลายเป็ นเช่นนี จะบอกว่าเขาไม่โกรธ
ก็คงไม่ใช่! หลังครุน่ คิดดูแล้วจึงกล่าวกับคนสนิททังสอง
ด้านข้าง “ในบ้านผูไ้ ด้รบั ความเสียหายยังมีผอู้ าวุโสชรา
98
วัยอีกท่านหนึงใช่หรือไม่?”

ลูกน้องคนสนิทถามอย่างสงสัย “ใต้เท้า ท่านทราบได้

อย่างไร?”

“เอาเถิดๆ อย่าบอกว่ามีหรือไม่มีอยูต่ รงนีเลย รีบพาผู้

อาวุโสส่งไปทางท่านหญิงซูเซียง ขอให้ทา่ นหญิงช่วย
ดูแลให้ดี! นอกจากนี…”นายอําเภอเสินเข้าใกล้กระซิบ
ข้างหูของคนสนิทเสียงตําทังสองคนสองสามประโยค ให้
พวกเขาไปตามหานักล่าเงินรางวัลทีวรยุทธ์แข็งแกร่งสูง
ส่งคนหนึง จับผูอ้ ารักขาสองคนนันฆ่าทิงเสีย ต้องกระทํา
โดยลับ

99
ซือเหยียฟั งอยูข่ า้ งๆก็ตืนตะลึง ดึงลากแขนเสือของนาย
อําเภอเสิน “ใต้เท้า ใต้เท้า เช่นนีไม่ได้ขอรับ ท่านทําเช่น
นีเป็ นการจ้างวานฆ่าแล้ว หากแพร่งพรายออกไปจะทํา
เช่นไร?!”

มุมปากนายอําเภอยกเส้นโค้งพิลกึ เส้นหนึง หากเป็ นตัว

เขาเองแน่นอนว่าคงไม่กล้าทําเรืองเช่นนี แต่นียังมีองค์
ชายและหวังเฟยคําหนุนอยูเ่ บืองหลัง! พูดอีก เรืองนีทํา
อย่างซ่อนเร้นหน่อย ไม่ให้คนพบสังเกตก็ไม่มีปัญหาแล้ว

โชคดีทีในยามใกล้ฟา้ สางก็ตามหาคนเจอ ว่ากันว่าตอน

พบคนนันสถานการณ์วิกฤติยิง ขณะทีท่านหญิงซูยว่ น
นอนสลบไสลอยูใ่ นรถม้า มีหมาป่ าสิบกว่าตัวล้อมรอบ
จ้องพร้อมตะครุบ กําลังจะพุง่ เข้าไปด้านในพอดี
100
เพือช่วยชีวิตท่านหญิงซูยว่ น ไม่เพียงแต่พวกผูอ้ ารักขา
ของฮู่กวกง
ั แม้แต่ทางการเองก็สญ
ู เสียทหารตรวจการ
ไปสองนาย ทําให้นายอําเภอเสินโกรธจนทนไม่ไหว

ครอบครัวฮู่กวกงผู
ั น้ ีช่างน่าสนใจจริงแท้ อย่าคิดว่าเขา
ปิ ดข่าวแล้วจะไม่รูเ้ รือง แท้จริงแล้วตัวฮู่กวกงเองกระทํ
ั า
ผิดจนต้องขอเกษี ยณลากลับบ้านเกิด ทําตัววางอํานาจ
ใหญ่โตเยียงขุนนางวีรบุรุษเช่นนี สุดท้ายแล้วจะวุน่ วาย
จนมีสภาพเช่นไร?

เอาเถิด ดีเลวอย่างไรก็บอกได้วา่ เป็ นฮู่กวกงขุ

ั นนางขัน
หนึง ท่านอยากจะวางอํานาจพวกข้าเองก็จะไว้หน้าท่าน
ปล่อยผ่านไปก็ยอ่ มได้ ขอเพียงแค่อาศัยอยูใ่ นอําเภอ
101
แห่งนีอย่างสงบๆ ไม่ก่อเรืองหาเหาใส่หวั ขอกันเพียงเท่า
นี มันยากเย็นนักหรือ?

ตอนที 649 การทุบตีไม่มีทีมาทีไป

102
ผลทีได้ช่างดีเสียนีกระไร ปล่อยลูกสาวตัวเองไปก่อกวน
องค์ชายและหวังเฟย ซํายังเกือบทําร้ายมารดาของหวัง
เฟย! ยังมีพวกตัวรนหาทีตายกลุม่ นันอีก เพือหลบเลียง
การลงโทษถึงขันทิงเจ้านายของตนแล้วหนีไป

ซือเหยียทีอยูข่ า้ งๆยังอดส่ายหน้าจิปากไม่ได้ “ใต้เท้า

ท่านว่าพวกเขาล้มเหลวในการเป็ นมนุษย์มากเพียงใด
บ่าวรับใช้ทีเลียงดูมาเองยังหนีรอดเอาชีวิตไม่สนใจนาย
ของตน เอ๊ะ ไม่ถกู ขอรับ หากตอนพวกเขาหลบหนีเกิด
พบเจอหมาป่ าเข้า ท่านหญิงซูยว่ นจะยังมีชีวิตได้อย่าง
ไร?”

นายอําเภอเสินเหนือยแทบไม่ไหวแต่แรกอยูแ่ ล้ว กลอก

103
ตาขาว “คงมีแต่ผีทีรูว้ า่ เกิดอะไรขึน พอแล้วๆ ไปเป็ น
เพือนข้าผลัดเสือผ้าแล้วไปดูในจวนฮู่กวกงสั
ั กหน่อย
เถอะ จะว่าอย่างไรข้าก็ยงั เป็ นขุนนางประจําท้องที”

ซือเหยียกลับคว้านายอําเภอเสินไว้ “ใต้เท้า ท่านพักผ่อน

สักครูเ่ ถิด ข้าไปก็ได้แล้ว อย่างไรเสียท่านไปก็ถกู ตําหนิ
ข้าไปก็ถกู ตําหนิ”

นายอําเภอเสินมองเขาอย่างค่อนข้างแปลกใจ ตามมา
ด้วยเสียงหัวเราะเฮอะๆ “ดูเจ้าสิ ยามปกติพดู น้อยสงวน
วาจา กลับอ่านจิตใจทะลุปรุโปร่ง ”

ต่อมานายอําเภอเสินถอนหายใจอีกหนึงเฮือก “เฮ้อ ช่าง

104
เถิดๆ ข้าไปเองดีกว่ากระมัง เดียวถึงเวลาก็ยกว่าเป็ น
ความผิดของเราอีก! พูดอีกอย่าง ต้าจ่างกงจู่เสด็จมาถึง
ขุนนางท้องทีอย่างข้าอย่างไรก็ตอ้ งไปถวายบังคม เฮ้อ
น่ารําคาญใจจริงเชียว ชีวิตนีเกรงว่าภายหน้าคงไม่มีวนั
สงบสุขแล้ว! ”

นายอําเภอเสินไปถึงจวนฮู่กวกงแล้
ั ว ด้านในวุน่ วาย
โกลาหล หมอของพวกเขาเองและหมอทีเชิญมาจาก
ด้านนอกยุง่ วุน่ เป็ นก้อนขด

เกศาขององค์หญิงหวีขนสู
ึ ง ประดับรัดเกล้าทีดูแล้วหนัก
เทอะทะยิงนัก กําลังเท้าสะเอวด่าทอหมอและพวกสาว
ใช้ดา้ นใน ในมือยังถือแส้เส้นหนึง ตีลงบนหัวคนทุกครา
ทีขยับ
105
“พวกชันตําเดรัจฉานทําให้เร็วหน่อย หากท่านหญิงเป็ น
อะไรไป ข้าจะฝังพวกเจ้าด้วยกันเก้าชัวโคตร”

“มีทีไหนเชิญหมอชาวบ้านพเนจรมา ดูก็รูแ้ ล้วว่าไม่มี

ความรู ้ รีบไสหัวไป เห็นเจ้าแล้วรําคาญ! ถ้าบังอาจเลียง
ไข้ทา่ นหญิง ข้าองค์หญิงผูน้ ีจะสับเจ้าเป็ นหมืนชิน! ไป
ไป๊ รีบไสหัวไป! ”

มุมปากนายอําเภอเสินกระตุก หลับตาลง นีมันยืนหัวก็

โดนดาบ หดหัวก็โดนดาบ เขาตังสติกา้ วขาเดินเข้าไป
คุกเข่าลงให้แก่ตา้ จ่างกงจู่ “ข้าน้อยนายอําเภอเจียงยิน
เข้าเฝ้าต้าจ่างกงจู”่

106
ต้าจ่างกงจู่ไม่แม้แต่จะมองนายอําเภอสักสายตา ยกเท้า
แล้วเตะคนลงจากบันได “ไป! ของสกปรกมาจากทีใด!
นายอําเภอกระจอกๆบังอาจปรากฏตัวต่อหน้าข้า ไสหัว
ไป!”

นายอําเภอเสินมาวันนีเดิมก็เพราะไว้หน้า คิดไม่ถงึ ว่าต้า

จ่างกงจู่จะไร้มารยาทพาลพาโลเช่นนี ล้วนกล่าวว่า
กษัตริยร์ ชั กาลใด ขุนนางก็สมัยนัน ต้าจ่างกงจู่นนพู
ั ดให้
น่าฟั งก็มีฐานะสูงส่งน่าเคารพ เป็ นพระปิ ตจุ ฉาโดย
กําเนิดขององค์จกั รพรรดิ ทว่าพูดให้ขดั หูหน่อยก็ออก
เรือนตบแต่งเป็ นคนต่างแซ่ไปแล้ว ส่วนตัวเขานันมีองค์
รัชทายาทและองค์ชายหนุนหลังอยู่ อย่างอืนมิตอ้ งพูด
ถึง องค์ชายและหวังเฟยต่างปฎิบตั ิตอ่ เขาอย่างเกรงอก

107
เกรงใจ เมือไรกันทีวนมาเจอองค์หญิงชัวช้าลงมือลงเท้า
กับเขา?

นายอําเภอเสินไฟสุมทรวง ปี นลุกขึนจากพืน สะบัดแขน

เสือออกไปทันทีโดยไม่แสดงท่าคารวะ ตอนถึงหน้า
ประตู ประสบกับฮู่กวกงที
ั เข้ามาพอดี เพราะเรืองเมือครู ่
แม้นายอําเภอเสินยังขุ่นเคืองอยู่ แต่ฮ่กู วกงตรงหน้
ั าก็มิ
ได้กระทําผิดใหญ่หลวงอะไร หน้าตานีเขายังต้องให้ไว้
ประสานมือคารวะแก่เขา “ข้าน้อยนายอําเภอเจียงยิน
แสดงความเคารพฮู่กวกง”
ั

“ใครก็ได้ มาตีไล่ออกไปที ตัวไร้ประโยชน์ แม้แต่พืนที

เล็กๆยังจัดการไม่ได้เรือง!” ฮู่กวกงได้
ั ยินมาว่าลูกสาวสุด
ทีรักได้รบั บาดเจ็บซํายังอยูใ่ นเขตปกครองของอําเภอ
108
เจียงยินของพวกเขา เดิมทีก็โมโหเดือดดาลอยูแ่ ล้ว เวลา
นีเห็นนายอําเภอเสินก็เหมือนราดนํามันบนกองไฟ โกรธ
เป็ นฟื นเป็ นไฟ ใช้ให้ผอู้ ารักขาประจําบ้านเอาไม้กระบอง
ไล่ตีนายอําเภอเสินออกไปทันที

อะไรคือเรียกว่าพืนทีเล็กๆยังดูแลไม่ได้เรือง? ทําเป็ นพูด

ดี อย่างกับตัวเองดูแลครอบครัวเล็กๆนันได้ดีนกั ล่ะ!

ผูอ้ ารักประจําบ้านพวกนันลงมือก็ไม่ได้สนใจหนักเบา
ทุบตรงบนแขนของนายอําเภอเสินหนักหน่วงรุนแรงถึง
สองครัง นายอําเภอเสินได้ยินเสียง “แกร๊ก” หนึงเสียง
ต่อให้กระดูกไม่แหลก นันก็คงเคลือนผิดตําแหน่งแล้ว
เป็ นแน่

109
ตอนที 650 ครานีภรรยาสาวโกรธเข้าจริงๆ แล้ว

ซือเหยียเองก็กลัวว่าจะเกิดเรืองอะไรขึน เดิมทีก็พาเหล่า
เจ้าหน้าทีทหารตรวจการมารอตรงหน้าประตู เห็นนาย
อําเภอเสินถูกไล่ตีออกมาอย่างทารุณเช่นนี มุมปาก
เลือดไหล หายใจแทบจะล้มสลบลงไป

“ยังมัวนิงทําอะไร รีบพาใต้เท้าไปส่งร้านยาทงเหอ รีบไป

110
เชิญหวัง เอ่อ รีบไปเชิญท่านหญิงซูเซียง” ซือเหยียเกือบ
เผลอหลุดพูดฐานะทีแท้จริงของพวกซูเซียงออกมา โชค
ดีทีเขาตอบสนองเร็ว แก้คาํ เรียกเป็ นท่านหญิงแทน

หลังผ่านไปหลายชัวยาม ซูเซียงทีอยูห่ า่ งไกลออกไปใน

หมูบ่ า้ นสกุลซ่งยังไม่ลกุ จากเตียงก็ได้ยินข่าว ในใจสัน
ระทึก พลิกตัวทะลึงขึน

เพิงสวมเสือผ้าเสร็จเรียบร้อยพูดกับคนคนรายงานข่าว
ไม่ถงึ สองประโยค ก็เห็นกลุม่ คนถือดาบพกกระบองวิง
ดุม่ ๆมาทางพวกเขา ท่าทางแข็งกร้าวเหิมเกริม ราวกับ
ต้องการฟั นพวกเขาทังครอบครัวแล้วเผาบ้านทิงเสีย

111
ซูเซียงยืนอยูต่ รงหน้าประตูกบั จ้าวเซิง มองกลุม่ คนเข้า
ใกล้มาเรือยๆอย่างเย็นชา มุมปากแขวนยิมบางๆคล้ายมี
คล้ายไม่มี

“ในเมือพวกเขารนหาทีตาย เช่นนันก็จะมาโทษพวกเรา
ไม่ได้” คําพูดเย็นชาของซูเซียงตกถึงในหูของจ้าวเซิง

จ้าวเซิงสะดุง้ ทังร่าง เขารูด้ ีวา่ ครานีภรรยาตัวน้อยบ้าน

ตนโกรธเข้าแล้วจริงๆ ในใจกระสับกระส่ายสุดประมาณ

ก่อนหน้านีเขาคิดว่าตัวเองรูปหล่อเป็ นเรืองดีอย่างหนึง
อย่างน้อยก็สามารถทําให้ภรรยาบ้านตัวเองหลงใหลได้
แต่บดั นีเขากลับรูส้ กึ ว่าหน้าตาน่าเกลียดสูย้ งั ดีกว่า!

112
ภรรยาบ้านเขาแม้บอกว่าตัวเองเข้มงวดบ้างล่ะ ชอบคน
รูปโฉมหล่อเหลาบ้างล่ะ แต่ในความเป็ นจริงอยูด่ ว้ ยมา
นานก็รูแ้ ล้วว่าเขาเรียกว่าภรรยาจากใจจริง

รําคาญ น่ารําคาญจริงๆ ก่อนหน้าคิดว่าเป็ นแค่ดอกท้อ

เน่าเท่านัน บัดนีรูส้ กึ เหมือนกับอึสนุ ขั จะมาติดบนตัวเขา
จะไม่ขยะแขยงได้ร!ึ

“ภรรยาวางใจได้” สายตาจ้าวเซิงหนาวยะเยือก พูดกับ

ซูเซียงประโยคนีประโยคเดียว

รอจนชายฉกรรจ์ถือมีดกระบองสิบกว่าเกือบยีสิบคนเข้า
ใกล้ มุมปากของซูเซียงก็ยิงคาบรอยยิมเย็น เพียงจ้อง

113
มองนิงๆ ไม่พดู แม้แต่ประโยคเดียว

เนืองจากกลุม่ คนทีมาด้วยกันกับซูยว่ นเมือวานหนีเตลิด

กันไปหมดแล้ว ดังนันคนกว่ายีสิบคนครานีรูเ้ พียงว่าซู
ย่วนเกิดเรืองหลังมาในทีแห่งนี ไม่รูส้ ถานการณ์ทีเกิดขึน
เมือวานอย่างสินเชิง ย่อมไม่รบั รูถ้ งึ ความเก่งกาจของ
พวกซูเซียง

คนทีดูเหมือนตัวหัวหน้าในนันถือดาบใหญ่โบกมาทาง
ด้านหน้า “คนชัวทีชือว่าจ้าวเซิงกับซูเซียงออกมา ฮู่กวกง
ั
ของพวกข้าต้องการพบพวกเขา ผูใ้ ดกล้าปกป้องคนชัว
ฆ่าไม่เว้น! ”

114
ตอนได้ยินประโยคแรกสายตาของจ้าวเซิงก็เย็นยะเยือก
พออยูแ่ ล้ว หลังได้ยินประโยคสุดท้ายทีว่า “ฆ่าไม่เว้น”
ลมหายใจบนร่างพลันหนาวเหน็บ ชายฉกรรจ์รา่ งบึกคน
นันมองซ้ายขวาด้วยความสงสัย เหตุใดรูส้ กึ หนาว
เหมือนร่วงหล่นลงในบ่อนําแข็ง?

“ข้าก็คือซูเซียง ด้านข้างท่านนีคือสามีขา้ จ้าวเซิง ขอ

เรียนถามเหล่าพีชายมาเยียมเยือนกันแต่เช้ามีธุระ
สําคัญอันใด?” แม้วาจาต่อหน้าของซูเซียงเกรงอกเกรง
ใจ ทว่ากลับพกพาความแดกดันถากถางเต็มเปี ยม

ชายฉกรรจ์รา่ งบึกผูน้ นแม้

ั เป็ นคนแข็งแรงจอมพลังแต่
สมองไม่ได้โง่ วาจานีของซูเซียงเขาย่อมฟั งออกว่าไม่
ชอบกล
115
“เจ้าคนชัว ทีแท้เป็ นพวกเล่นลินคารมคมคาย พอแล้ว
ข้าไม่อยากพูดพล่ามกับเจ้า เมือเป็ นคนทีฮู่กวกงของเรา
ั
ต้องการก็รบี ตามพวกข้าไป เมือวานท่านหญิงบ้านข้ามา
บ้านพวกเจ้าทีนีจึงเกิดเรืองขึน พวกเจ้าอย่าคิดจะปั ด
ความรับผิดชอบ! ” ชายบึกถือดาบใหญ่สง่ สายตาให้
เหล่าพีน้องทีอยูด่ า้ นข้าง คนสิบกว่ายีสิบคนนันก็ลอ้ ม
เข้ามาทางพวกซูเซียงเหมือนฝูงผึง

จ้าวเซิงคุม้ กันซูเซียงไว้ดา้ นหลังหนึงก้าว จากนันชุ่ยหลิว

และหลงฉีสองคนขึนหน้านําขบวน ตรงเข้าจับชาย
ฉกรรจ์รา่ งบึกสิบกว่าคนนันทุม่ ล้มอยูต่ รงทีเดิม

จ้าวเซิงลูบค้นบนร่างตัวเอง ล้วงป้ายอันหนึงออกมา
116
อย่างคล่องมือ มองดูหนึงครัง พยักหน้าอย่างพอใจ จาก
นันเดินไปด้านหน้า เท้าข้างหนึงเหยียบลงบนแผงอกของ
ชายร่างบึกคนนัน นําป้ายประทับแผ่นนันเขย่าไปมาตรง
หน้าสายตาของเขา

117
ตอนที 651 เขายังมีชีวิตอยูไ่ ด้อย่างไร

หนุ่มใหญ่รา่ งบึกคนนันรูมา่ นตาหดตัวทันที เขามองเห็น

118
อะไร? เซียงจวินอ๋อง?

แม้เป็ นเพียงจวินอ๋อง แต่เขาเป็ นอีซิงหวัง[1] เพียงหนึง

เดียวของต้าหรง ว่ากันว่าสนิทชิดเชือกับราชครู เคยช่วย
แคว้นต้าหรงผ่านพ้นวิกฤตอันเป็ นประวัติการณ์คราหนึง
ทว่าเซียงจวินอ๋องผูน้ ีนิสยั เอ้อระเหยลอยชายรักอิสระ ยัง
ไม่ทนั รอถึงมีราชโองการแต่งตังคนก็หายไปแล้ว ทิงไว้
เพียงข้อความแผ่นหนึงแก่จกั รพรรดิ บอกว่าต้องการเดิน
ทางท่องใต้หล้า

หรือว่า หรือว่าคนตรงหน้าผูน้ ี…

จ้าวเซิงเห็นสีหน้าสายตาของเขาก็พงึ พอใจมาก นําป้าย

119
ชือกระแทกบนหน้าเขาดังเพียะ รอยบวมชํารอยหนึงนูน
ขึนมาทันใด “เอาป้ายชือนีไสหัวกลับไป!”

ชายฉกรรจ์รา่ งบึกพลิกตัวลุกขึนมาจากพืน มือทังคูร่ บั

ป้ายชือแผ่นนันมากุมไว้อย่างสันๆ พาคนกว่ายีสิบคน
ปั สสาวะราดกลับไป

ตอนนีในใจเขาได้แต่ประหลาดใจ เซียงจวินอ๋องไยมาอยู่
ทีนีได้? ท่านหญิงบ้านตนก็ดเู หมือนหาเรืองคนทีไม่ควร
หาเรืองเข้าแล้ว ทว่าไม่เคยคิดมาก่อนว่าเหตุใดฝ่ ายตรง
ข้ามจึงมอบป้ายแสดงตัวตนชัดเจนของตัวเองให้แก่คน
เบืองล่างอย่างเขา

120
หลังส่งกลุม่ คนไปแล้ว ซูเซียงจึงค่อยหันหลังกลับไปบอก
กับสองสามีภรรยาหวังว่าในตัวอําเภอเกิดเรืองขึนนาง
ต้องไปดูหน่อย

สามีภรรยาผูเ้ ฒ่าหวังไม่วางใจ ให้นางพาคนในบ้านไป

ด้วยสองสามคน ซูเซียงยิมๆกล่าว “อย่าดูถกู ลูกเขยของ
พวกท่านเชียว ฝี มือเขาแข็งแกร่งนะเจ้าคะ ”

สุดท้ายก็ไม่อาจทนต่อคําพรําบ่นของหวังต้าเหนียงได้
ต้องพาชุ่ยหลิวและหลงฉีไปด้วย

หลังซูยว่ นฟื นตืนก็ทงร้

ั องห่มร้องไห้โวยวาย ครําครวญ
ต้องการให้ตา้ จ่างกงจู่และบิดาของนางจัดการเรืองให้

121
บุรุษทีนางต้องตาผูน้ นั จะต้องแย่งกลับมาเป็ นชาย
บําเรอให้ได้ เขากล้าไม่ตกลง เขากล้าไม่ตกลงล่ะก็จะฆ่า
พวกเขาทังตระกูล เก้าชัวโคตรไม่มีละเว้น!

ทังชีวิตฮู่กวกงมี
ั แค่บตุ รีสองคน ลูกสาวคนโตก็ออกเรือน
แล้ว เลือดเนือเชือไขข้างกายก็มีเพียงซูยว่ นคนเดียว
แล้ว! ย่อมรักใคร่ทะนุถนอมเป็ นธรรมดา ต้าจ่างกงจู่นนั
เล่าก็เป็ นแม่ให้ทา้ ยลูก ได้ยินซูยว่ นทังร้องทังรําเช่นนี ก็
ด่าทอไปถึงบรรพบุรุษสิบแปดโคตรของซูเซียงและจ้าว
เซิง วางแผนไว้ในใจแล้ว ต้องให้สองคนนีได้เห็นดีกนั

ชายฉกรรจ์รา่ งบึกถือป้ายคําสังทีจ้าวเซิงให้เขามุง่ เข้ามา

เรือนหลังอย่างเร็วรี ต้าจ่างกงจู่เห็นบุรุษคนหนึงเข้ามา
ในเรือนหลัง สีหน้าพลันซีดเผือด “ใครก็ได้! ลากออกไป!
122
เอาไม้ตีให้ตาย!”

“ต้าจ่างกงจู่โปรดไว้ชีวิต ต้าจ่างกงจู่โปรดไว้ชีวิต ผูน้ อ้ ยมี

เรืองเร่งด่วนต้องรายงานจริงๆขอรับ ขอต้าจ่างกงจู่โปรด
ประทานอนุญาตให้ผนู้ อ้ ยพูดจบก่อนขอรับ! ” ชาย
ฉกรรจ์รา่ งบึกคุกเข่าลงบนพืนดังปั ก โขกศีรษะไม่หยุด
เมือครูเ่ ขาเองก็รอ้ นใจเกินไป พุง่ เข้ามาเรือนหลังไม่รู ้
มารยาท

ต้าจ่างกงจู่เห็นท่าทางนันของเขาไม่คล้ายหลอกคน
กล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “รีบพูดมา หากมิใช่เรืองใหญ่
วันนีข้าจะเอาชีวิตเจ้า! ”

123
“ขอบพระคุณต้าจ่างกงจู่ ขอบพระคุณต้าจ่างกงจู่! วันนี
ผูน้ อ้ ยไปหมูบ่ า้ นซ่งมาแล้วรอบหนึง พบเจอสองคนนันที
ท่านหญิงเอ่ยถึงแล้วขอรับ แต่ แต่ แต่วา่ … ” ชายฉกรรจ์
ร่างบึกโขกศีรษะตึกตักอยูบ่ นพืน บนหน้าผากมีเลือด
ไหลออกมา วาจาในปากยิงอําๆอึงๆ

ต้าจ่างกงจู่ทนไม่ไหว สะบัดแส้ลงบนตัวเขาดังเปรียะ
“ให้เจ้าไปจับคน ไหนคนเล่า? แต่ แต่อะไรนักหนา แม้แต่
พูดยังพูดไม่คล่องยังจะมีชีวิตอยูท่ าํ อะไร!”

ชายร่างบึกโขกหัวอีกสองครัง เลือดและโคลนบนพืน
ผสมปนเปบนหน้า ดูแล้วอัปลักษณ์ยงนั
ิ ก เขาล้วงป้าย
คําสังออกมาจากแขนเสืออย่างสันเทา “คุณชายจ้าว
ท่านนัน คุณชายจ้าวมอบป้ายนีแก่ผนู้ อ้ ย ต้าจ่ากงจู่
124
โปรดทอดพระเนตร! ”

ต้าจ่างกงจู่รบั ป้ายด้วยใบหน้าเปี ยมความดูแคลน ทว่า

พอเห็นรอยสลักด้านบนในใจพลันบีบแน่น เป็ นไปได้
อย่างไร?? เซียงจวินอ๋องผูน้ นมิ
ั ใช่ถกู นางลอบสังหารไป
แล้วหรือ? จะยังมีชีวิตอยูไ่ ด้อย่างไร? !

ครานันต้าจ่างกงจู่เองก็ตอ้ งตาเซียงจวินอ๋อง ทว่าบุรุษโง่

เง่าผูน้ นเป็
ั นตายก็ไม่ยินยอม! อีกทังยังสืบรูถ้ งึ อุบาย
เบืองหลังบางอย่างของพวกนาง ต้าจ่างกงจู่จาํ ต้องส่ง
คนไล่ฆา่ ศีรษะเขาก็ได้เห็นด้วยตาตัวเอง ยังมีชีวิตอยูไ่ ด้
อย่างไร?!

125
------

[1] อีซิงหวังหรืออ๋องต่างแซ่ (异姓王) ผูท้ าํ ความดี

ความชอบจนได้รบั พระราชทานยศอ๋องหรืององค์ชาย
จากจักรพรรดิ คนละแซ่กบั จักรพรรดิ

126
ตอนที 652 ฆ่าคนปิ ดปากพาให้หวาดหวัน

ฮู่กวกงหลั
ั งเห็นป้ายชือแผ่นนันสองขาอ่อนแรงเกือบร่วง
ลงบนพืน โชคดีทีได้สาวใช้สองคนด้านข้างประคองไป
นังบนเก้าอี มือของเขายังคงสันเทา นึกถึงครานันเรือง
บางอย่างทีพวกเขาทําเกือบถูกเปิ ดโปง หากมิใช่กงจู่มี
อุบาย เกรงว่าชีวิตของพวกเขาคงไม่ดาํ เนินมาจนถึงทุก
วันนีแล้ว นันมีโทษทัณฑ์ฐานขายชาติก่อกบฏ วางแผน
ก่อความชัวเชียวนะ!

ต้าจ่างกงจู่และฮู่กวส่
ั งสายตาประสานกัน ฮู่กวกงถึ
ั ง
ค่อยปริปากกล่าว “เจ้าไปนําคนทีจัดการเรืองวันนีเข้ามา
ให้หมด มีเรืองจะสังการ”

127
ชายฉกรรจ์รา่ งบึกไร้ขอ้ สงสัยเป็ นอืน ไปเรียกคนกว่า
ยีสิบคนทีไปด้วยกันกับเขาก่อนหน้าเข้ามาในเรือนหลัง
อย่างรวดเร็ว แต่ผา่ นไปไม่นาน ทุกคนก็ได้เสียงร้อง
โหยหวน “อ๊าก อ๊าก” ดังมาจากด้านหลังหลายเสียงและ
กลับมาเงียบสงบอย่างรวดเร็ว

คนทีได้ยินเหล่านันแต่ละคนต่างตัวสันงันงก แข็งขาสัน
โยกเหมือนคนเป็ นโรคไข้จบั สัน ทว่าไม่มีผใู้ ดกล้าเปิ ด
เผยต่อภายนอกแม้แต่คนเดียว ติดตามรับใช้เจ้านายเช่น
นีต้องฝากสมองไว้ทีสายเข็มขัด ต้องระวังตัวทุกเมือ

หลังต้าจ่างกงจู่และฮู่กวกงจั
ั ดการคนวันนีทังหมดแล้วก็
เร่งไปปลอบโยนท่านหญิงซูยว่ น ให้สญ
ั ญายืนข้อเสนอ
128
สารพัดเพือให้ภายหลังนางไม่บมุ่ บ่ามพาลหาเรืองคนผู้
นันอีก

ซูยว่ นถูกใจจ้าวเซิงได้ยินวาจาของมารดาไหนเลยจะ
ยินยอม รําไห้โวยวายไม่วา่ งเว้น สุดท้ายถึงขันอดอาหาร
ทว่าจนปั ญญาต้าจ่างกงจู่และฮู่กวกงครานี
ั ตัดสินใจแน่ว
แน่ ไม่วา่ ซูยว่ นจะโวยวายอย่างไรหรือหิวโหยจนสลบไป
จริงก็จะไม่ยอมใจอ่อน

ไม่ตอ้ งพูดถึงซูยว่ นทางนันว่าเอะอะก่อเรืองเช่นไร ต้า

จ่างกงจู่และฮู่กวกงหวาดหวั
ั นกังวลมากเพียงใด มาเอ่ย
ถึงซูเซียงและจ้าวเซิงหลังได้รบั รายงานเรืองนายอําเภอ
เสินก็มาถึงร้านยาทงเหออย่างรวดเร็ว

129
ส่วนปอดของนายอําเภอเสินได้รบั ความเสียหายเล็ก
น้อย แขนซ้ายขวาสองข้างก็กระดูกเคลือนพร้อมกัน
ตามคําของหมอชราบอกว่าจําเป็ นต้องพักรักษาร่างกาย
ให้สงบ ทว่าเขาซึงดํารงตําแหน่งนายอําเภอและประสบ
กับเรืองราวเช่นนี จะคิดอยากพักผ่อนสงบใจได้อย่าง
ไร? !

ต่อหน้านายอําเภอเสินและซูเซียงจ้าวเซิงมิได้เอ่ยอันใด
ต่อมาสังการหลงฉีอย่างเงียบๆให้เขาส่งจดหมายลับ
ฉบับหนึงกลับตําหนักรัชทายาท ขอให้เสด็จพีรัชทายาท
ช่วยคิดหาทาง หากวุน่ วายเช่นนีต่อไป ต่อให้มิได้ทาํ เพือ
ตัวเขาเอง ทําเพือความสงบสุขของราษฎร ก็มิอาจปล่อย
ให้พวกเขากําเริบเสิบสานทําตามอําเภอใจเช่นนีได้ตอ่

130
ไป!

หลังรัชทายาทได้รบั สารลับแล้วก็ทบุ โต๊ะด้วยความโมโห

หนึงเพราะครอบครัวฮู่กวกงประพฤติ
ั ผิดกําเริบเสิบสาน
สองเพราะซูเซียง คิดว่าสตรีคนนีเป็ นตัวสร้างปั ญหา
น้องชายของเขานิสยั ใจคออย่างไรเขาทราบดี ต่อให้ยาม
ปกติได้รบั ความอยุติธรรมบ้างเขาก็สามารถกลืนลงท้อง
ได้ ปั ญหาวุน่ วายซําแล้วซําเล่า หากไม่มีสตรีผนู้ นยุ
ั ยง
อยูเ่ บืองหลัง จะเป็ นไปได้อย่างไร?

ทว่าโมโหก็สว่ นโมโห สุดท้ายแล้วน้องชายของตน

ถูกรังแก เขาจะไม่ช่วยเหลือได้อย่างไร?

131
องค์รชั ทายาทครุน่ คิดแล้วจึงเขียนจดหมายลับฉบับหนึง
ส่งให้ขนั ทีเก่าแก่ดา้ นข้าง “รีบส่งไปให้ขนุ นางทัดทาน
แห่งเจียงโจว ยังมีนีเจ้าเอาไปให้เขาด้วย” รัชทายาท
กําชับพลางส่งป้ายคําสังของตนให้แก่ขนั ทีอาวุโสด้าน
ข้าง ป้ายคําสังนีออกไป ก็เหมือนองค์รชั ทายาทเสด็จ
เยือนด้วยพระองค์เอง เฉกเช่นกระบีอาญาสิทธิ ทังหมด
ล้วนมีอภิสทิ ธิ ประหารก่อน รายงานทีหลัง

มือของขันทีอาวุโสอดสันไม่ได้ แอบรูส้ กึ ประหลาดใจ

ความสัมพันธ์ระหว่างองค์รชั ทายาทกับอ๋องแห่งสงคราม
ใกล้ชิดมากเกินไปหรือไม่?

แม้นคราก่อนจ้าวเซิงทุม่ กําลังคุม้ ครองรัชทายาท ทว่า

เรืองเหล่านีในสายตาขันทีอาวุโสมักรูส้ กึ ไม่น่าไว้วางใจ
132
หากจ้าวเซิงเพียงกระทําเอาหน้า เบืองหลังวางแผน
จัดการนายน้อยของตนจะทําเช่นไร?

“ยังยืนบืออยูท่ าํ อะไร? รีบไปสิ!” รัชทายาทถลึงตาใส่

ขันทีอาวุโส “ข้ารูเ้ จ้ากําลังกังวลใจอะไร แต่ทางทีดีเจ้า
เก็บเรืองไม่เป็ นเรืองเหล่านันเอาไว้ หากเพราะเจ้าจัดการ
งานไม่ได้เรืองทําให้พระอนุชาได้รบั ความอยุติธรรม รอดู
ว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร!”

หลังส่งขันทีอาวุโสออกไปแล้ว รัชทายาทเขียนจดหมาย
ลับขึนอีกหนึงฉบับ ให้นกพิราบสือสารพิเศษส่งมาให้
จ้าวเซิงทางนี

133
โดยรวดเร็ว ในตําหนักของพระพันปี ได้รบั ข่าวแล้ว
รัชทายาทสังการขุนนางทัดทานประจําเมืองชางโจวออก
ตรวจตราจุดมุง่ หมายทีแท้จริงคืออําเภอเจียงยิน ริม
ฝี ปากของพระพันปี ยกยิมเบาบาง ก่อนหน้ายามฮู่กวกง
ั
กลับบ้านเกิดพระทัยนางยังตุม้ ๆต่อมๆ รูส้ กึ ไม่มนคงอยู
ั ่
เป็ นนิจ ทว่าบัดนีเห็นความเคลือนไหวเช่นนีของ
รัชทายาท นางก็รบั รูถ้ งึ ความสุขของคนแก่ชรา

134
ตอนที 653 พวกเขาสองย่าหลานหมายความเช่นไร

หลานชายทังสองของนางมีความสัมพันธ์อนั ดีช่วย
ประคับประคองกัน นางย่อมมีความสุข ทันใดนันพลัน
นึกขึนได้ ดูเหมือนซูเซียงก็อยูใ่ นอําเภอเจียงยินเช่นกัน
จึงให้แม่นมชราข้างกายส่งสาส์นลับไปให้ขนุ นางทัดทาน
แห่งชางโจวทันที ให้หลังเขาไปแล้วต้องดูแลปกป้ององค์
ชายและหวังเฟยเป็ นอย่างดี อย่าให้ได้รบั ความ
อยุติธรรมใดๆเด็ดขาด

135
ขุนนางทัดทานแห่งชางโจวก็คือเถียนเฉิงรุย่ หลังได้รบั
สารลับจากรัชทายาท คิวกระบีคมเข้มขมวดแน่นหนัก
แม้เขาเป็ นแขนซ้ายมือขวาของรัชทายาท บางครัง
รัชทายาทเพียงส่งสายตาเขาก็พอเข้าใจความนัย ทว่า
จดหมายลับทีรัชทายาทส่งมาครานีและแผ่นป้ายทีอยูใ่ น
มือนัน ไฉนเขาถึงไม่เข้าใจสักนิดเลย? องค์รชั ทายาท
ต้องการให้เขาทําสิงใดกันแน่?

ทางนีทุกข์ระทมไม่ทนั เสร็จ ก็ได้ยินคนเบืองล่างส่งราช

โองการของพระพันปี มา ในใจสันสะเทือน ในมือสันไหว
เกือบฉีกจดหมายลับของรัชทายาทออกเป็ นสองส่วน
“เจ้าว่าอะไร? พระพันปี พระนางอาวุโสส่งราชโองการ
ลับมา? ! ให้ขา้ ไม่ผิดคน?!”

136
“ใช่ขอรับใต้เท้า เร่งด่วนขอรับ!” พ่อบ้านด้านข้างรบเร้า
อีกหนึงประโยค

เถียนเฉิงรุย่ เพิงออกมาลืมตาดูโลกได้ยีสิบปี อายุยงั น้อย

กว่ารัชทายาทสองปี หลายวันก่อนรัชทายาทยังล้อเขา
เล่นว่าจะไม่แต่งงาน รอจนกว่าบุตรสาวโตค่อยแล้วแต่ง
ให้เขา

แม้ในใจเทียนเฉิงรุย่ สะท้านตกใจ แต่ยงั คงต้อนรับขันทีผู้

ส่งราชโองการลับเข้ามาอย่างเกรงอกเกรงใจ รับราช
โองการลับเรียบร้อยแล้ว จากนันจึงส่งคนออกไปอย่าง
นอบน้อมเกรงใจ

137
ตอนออกประตู ขันทีทา่ นนันยังพูดข้างหูหนึงประโยค
“สมเด็จพระพันปี ให้ความสําคัญท่านหญิง ขอใต้เท้า
เถียนโปรดใส่ใจให้มาก”

เถียนเฉิงรุย่ ย่อมรับคําอย่างนบน้อม ส่งคนเดินกลับ จาก

นันหันตัวกลับมา มองดูราชโองการลับของพระพันปี
แล้วมองจดหมายลับทีรัชทายาทส่งมาให้เขา ไม่รูค้ วรทํา
อย่างไรดี สองย่าหลานคูน่ ีต้องการทําอะไรกันแน่?
หมายความว่าอย่างไร?

จะทําอย่างไรเขาก็ไม่เข้าใจ อ๋องแห่งสงครามไปถึง
อําเภอเจียงยินได้อย่างไร? ยังมีหญิงชาวบ้านชนบทตัว
เล็กๆคนหนึงอีก ถึงแม้สร้างความดีความชอบ ได้รบั
ความโปรดปรานจากพระพันปี นันคงไม่ถงึ กับทําให้พระ
138
พันปี หว่ งใยถึงขันนีหรอกกระมัง? ในนีมีความลับน่ะมี
แน่ ยังมีจดหมายลับทีรัชทายาทให้เขา จะมองอย่างไรก็
รูส้ กึ ว่านําเสียงไม่คอ่ ยดีนกั

เถียนเฉิงรุย่ ทอดถอนใจ “โชคดีทีไม่ได้เกิดในราชวงศ์ ดูสิ

นีมันวุน่ วายชัดๆ!”

พ่อบ้านชราทีอยูด่ า้ นหลังตบแขนเขาเล็กน้อย “นายท่าน

สํารวมวาจาหน่อยขอรับ!”

เถียนเฉิงรุย่ ก็ไม่ได้โกรธเคือง ยิมแบบไม่แยแส “ข้ารูแ้ ล้ว

หน่า ก็แค่บน่ ๆตอนอยูก่ บั เจ้าสองประโยค ออกไปข้าไหน
เลยจะกล้าพูดสุม่ สีสุม่ ห้า! พอแล้วพอแล้ว รีบไปเตรียม

139
ตัวเถอะ พรุง่ นีเราต้องออกเดินทาง”

พ่อบ้านเดินถึงปากประตูแล้วก็พลิกร่างกลับมา “นาย
ท่าน เราเดินทางด้วยเส้นทางใดหรือ? แท้จริงแล้วเรา
ต้องให้ความสําคัญกับการสืบสวนลาดตระเวนหรือให้
ความสําคัญกับการไปอําเภอเจียงยินเยียมดูทา่ นหญิง
อะไรนัน? รัชทายาทและสมเด็จพระพันปี ตอ้ งการให้ทา่ น
ไปทําอะไรกันแน่ขอรับ?”

ความสงบเรียบนิงบนหน้าเถียนเฉิงรุย่ ทีมีอยูเ่ ดิมร้าวแตก

เล็กน้อย “มีแต่ผีทีรูว้ า่ คนของราชวงศ์นีแต่ละวันคิดอัน
ใดอยูก่ นั แน่!” โครงสร้างเซลล์สมองของพวกเขาไม่
เหมือนกับศตวรรษทียีสิบเอ็ด วันทังวันแต่ละคนไม่มี
เรืองทําก็หาปั ญหาใส่ตวั อยูก่ นั แบบต่างคนต่างอยูไ่ ม่ดี
140
หรือไร ต้องทําตัวรนหาทีตาย!

ถูกต้อง ไม่ผิด! ไส้ในของเถียนเฉิงรุย่ ผูน้ ีก็เป็ นวิญญาณที

ทะลุมิติมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด แต่เขาต้องมาให้เร็ว
กว่านีหน่อย ตอนเขาอยูใ่ นศตวรรษทียีสิบเอ็ดอายุปาไป
สีสิบแล้ว ทะลุมิติขา้ มมาดันตกอยูใ่ นร่างเด็กน้อยอายุ
สองขวบคนหนึง ตอนนันคงไม่ตอ้ งบอกว่าเคืองใจมาก
เพียงใด ตอนนีน่ะหรือ เคยชินแล้ว ความคิดจิตใจก็
เปลียนเป็ นวัยรุน่ แล้ว มักจะทําตัวเป็ นเด็กน้อยหัวขน
อายุยีสิบกว่าไปแล้วจริงๆ หากใช้คาํ ของพ่อบ้านชรามา
พูดก็คง นับวันยิงไม่น่าเชือถือ!

พ่อบ้านชรารอคําตอบอยูต่ ลอด เถียนเฉิงรุย่ คิดอยูค่ รึง

ค่อนวันจึงค่อยตอบกลับ “หากความเร็วรถม้าเร็วหน่อย
141
ล่ะก็สห้ี าวันก็คงถึง แต่เมือองค์รชั ทายาทกําชับว่ามิให้
เด่นชัดเช่นนันเราก็เดินทางไปพักไปก็แล้วกัน ให้ใกล้ครึง
เดือนค่อยถึงก็ได้ ระหว่างทางก็แอบตรวจนอกเครือง
แบบสืบดูพวกขุนนางกังฉิน อย่างไรเสียก็ไม่รูอ้ ยูด่ ีวา่
รัชทายาทและพระพันปี ตอ้ งการให้ขา้ ทําอะไร!”

ตอนที 654 แท้จริงแล้วอยากให้ขา้ ไปทําอะไรกันแน่

“ครึงเดือนเชียว…” พ่อบ้านชราถอนหายใจยาวเหยียด
142
“นีมิใช่ขนปี
ึ ใหม่ก็ยงั อยูร่ ะหว่างเดินทางหรือขอรับ?
ราชวงศ์ช่างวุน่ วาย ตัวเองใช้ชีวิตไม่สงบสุขแล้วยังลากผู้
อืนไปด้วย!”

ใบหน้าเรียบนิงของเถียนเฉิงรุย่ ผุดแต้มรอยยิมจาง “เมือ

ครูเ่ จ้ายังว่าข้าอยูเ่ ลย”

พ่อบ้านชราปิ ดปากโดยพลัน ไม่รูค้ วรพูดอะไรดี รีบ

เปลียนประเด็นทันที “เช่นนันตกลง บ่าวจะไปดําเนิน
การ”

หลังพ่อบ้านชราไปแล้วหัวคิวของเถียนเฉิงรุย่ ก็ขมวดขึน
อีกครัง เขาไม่รูเ้ ลยจริงๆว่ารัชทายาทและพระพันปี แท้

143
จริงแล้วอยากให้เขาไปทําอะไร? มีประโยคหนึงกล่าวได้
ดี กษัตริยต์ อ้ งการให้ขนุ นางตาย ขุนนางจะไม่ตายไม่ได้
ทว่าต่อให้ตายเจ้าก็ตอ้ งให้ขอ้ มูลทีชัดเจนแก่ขา้ หน่อย
ไหม? “พวกท่านแต่ละคน อยากให้ขา้ ไปทําอะไรกันแน่
หา?”

ในใจเถียนเฉิงรุย่ ค่อนข้างหงุดหงิด ตรงไปเรือนหลักหา

บิดาของเขาทันที เดิมคิดอยากหารือเจตนาขององค์
รัชทายาท ผลกลับถูกบิดาของเขาลากไปถึงเรืองแต่ง
งานจนได้ ซํายังให้มารดาเขาจัดแขวนภาพสตรีซอ้ นกัน
เป็ นชันๆตรงเบืองหน้า บอกประมาณว่า ให้รบี เลือก รอ
หลังกลับมาจากจัดการงานราชการครานีเสร็จจําเป็ น
ต้องแต่งงาน หากไม่แต่งจะไล่เขาออกจากบ้าน

144
เถียนเฉิงรุย่ ยิงรูส้ กึ ว่าไม่อาจอยูบ่ นโลกใบนีได้อีกแล้ว
เขาคิดถึงศตวรรษทียีสิบเอ็ด อยากกลับไปเหลือเกิน ทํา
อย่างไรดี? ทุกวันนีไม่มีเรืองแต่เรืองกลับมาหา ไม่เคยได้
โล่งใจ อยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุขทําไมมันยากเย็นขนาด
นี!

ไม่ง่ายนักกว่าจะรับมือบิดามารดาได้ ลากร่างกายอัน
เหนือยล้า เซืองซึมไร้วิญญาณกลับถึงห้องของตัวเอง
ด้วยกลัวว่าเช้าตรูว่ นั ต่อมาจะถูกมารดาของเขากักตัวไว้
พอตกดึกจึงเก็บกวาดข้าวของลวกๆ พาไปเพียงพ่อบ้าน
อาวุโสและผูอ้ ารักขาอีกสองคน สวมชุดชาวบ้านออก
ทางประตูหลังนังรถม้าไปอย่างเงียบเชียบ

พ่อบ้านชราบนรถม้ามองเถียนเฉิงรุย่ อยูพ่ กั ใหญ่ เถียน

145
เฉิงรุย่ นวดๆหัวคิวทีกระตุกตุบๆ “ข้ารูเ้ จ้าอยากพูดอะไร
จะให้ขา้ รีบสร้างครอบครัวล่ะสิทา่ ? ได้ หลังเสร็จ
งานกลับมาครานีจะไปหาสตรีก็ได้ แต่ทา่ นเองก็เห็นแล้ว
สตรีทีท่านพ่อท่านแม่ให้ขา้ เลือกเหล่านัน แค่เห็นข้าก็
รูส้ กึ เหนือยแล้ว ชีวิตนียาวนาน พบหน้ากับคนทีไม่ชอบ
ทังวัน ท่านยังต้องยิมให้นางด้วย ชีวิตนีจะดําเนินต่อไป
ได้เช่นไร… ”

พ่อบ้านชราดูแลเถียนเฉิงรุย่ เติบโตมาตังแต่เด็ก รูด้ ีวา่

ความคิดอ่านของนายน้อยผูน้ ีไม่คอ่ ยเหมือนคนทัวไป
จึงเอ่ยปลอบอย่างคล้อยตาม “เช่นนันท่านก็ลองพูดกับ
ฮูหยินนายท่านให้ดี ให้พวกเขาอนุญาตให้ทา่ นเลือกด้วย
ตนเองสิขอรับ แต่ทา่ นเองก็ไม่ควรผัดไม่ยอมแต่งงาน
เช่นนีกระมัง?”

146
“พอๆ ข้ารูแ้ ล้ว เจ้าพักผ่อนสักครูไ่ ด้หรือไม่ ฟ้ายังไม่
สว่างข้ายังง่วงอยูน่ ะ” เถียงเฉิงรุย่ โบกมืออย่างเอือม
ระอาเต็มสิบ พิงรถม้าหลับตาลง

แต่ลอ้ รถม้าสันขลุกขลักกุกกักๆ ผนังรถม้าก็แข็งกระด้าง

ยิง กระทบจนศีรษะเขาเจ็บจริงจัง ทําให้เขายิงรูส้ กึ ว่า
ชีวิตนีมันช่างอับจนหนทางจริงๆเลย!

เดิมทีเถียนเฉิงรุย่ เพียงออกหน้ากระทําตามประสงค์ของ
รัชทายาท จุดมุง่ หมายต่อไปเป็ นอําเภอเจียงยิน ทว่า
คาดไม่ถึ งระหว่างทางเขาสืบราชการนอกเครืองแบบพบ
ปั ญหาไม่นอ้ ย รวมถึงการลักลอบฉ้อฉลรับสินบน
ระหว่างข้าราชการด้วยกันเองจํานวนมาก สําหรับเรือง
147
เหล่านีเถียนเฉิงรุย่ ส่งราชสารลับตรงไปยังตําหนัก
รัชทายาทฉบับแล้วฉบับเล่า ในยามประสบเรืองทีค่อน
ข้างร้ายแรงก็ไม่ลืมทีจะส่งไปยังตําหนักพระพันปี อีกหนึง
ฉบับ

แผนเดิมทีตังใจเดินทางสิบกว่าวันไปถึงอําเภอเจียงยิน
กลับยืดเยือไปเกือบหนึงเดือนเพราะเรืองยุง่ เหยิงเหล่านี

และไม่รูว้ า่ ต้าจ่างกงจู่และฮู่กวกงใช้
ั วิธีการอันใดท่าน
หญิงซูยว่ นจึงไม่ไปปรากฎตัวต่อหน้าจ้าวเซิงและซูเซียง
อีก ครอบครัวฮู่กวกงเองก็
ั สาํ รวมเชืองช้ายิง แม้แต่ผู้
อารักขาสองคนทีหายตัวไปอย่างมีเงือนงําพวกเขาก็ไม่
กล้าตามสืบ แน่นอนว่า คนยีสิบกว่าคนทีทิงท่านหญิงซู
ย่วนไว้ในป่ าลึกแล้วลักลอบหนีไปเมือวันนันก็หาไม่เจอ
148
เช่นกัน

ต้าจ่างกงจู่โมโหจนทังวันเอาแต่ทบุ ตีคนเล่นอยูใ่ นเรือน

ตีตายไปหลายคน ฮู่กวกงเองก็
ั ไม่กล้าเข้าไปขวาง ในใจ
กลัดกลุม้ ยิง ในบ้านมีคนทรยศแท้ๆแม้กระทังจะตามหา
เขาก็ไม่อาจออกไปได้ ยังต้องเก็บหางทําตัวเป็ นผูเ้ ป็ นคน
ความรูส้ กึ นันคงไม่ตอ้ งบอกว่ายากจะรับได้มากเพียงใด!

149
ตอนที 655 ความวิตกกังวลของนายอําเภอเสิน

นึกถึงยามเขาอยูเ่ มืองหลวง แม้แต่องค์จกั รพรรดิในจิ

นหลวนเตียนยังต้องเกรงใจเขาสามส่วน บัดนีกลับมาถึง
อําเภอเล็กๆ อย่างอําเภอเจียงยินซํายังเป็ นเขตอิทธิพล
ของตัวเอง ยังต้องมาคับแค้นใจเช่นนี!

แม้ถงึ ช่วงปี ใหม่แล้ว โชคดีทีอําเภอเจียงยินไม่ได้เกิด

ความเคลือนไหววุน่ วายใหญ่โตอะไร อาการบาดเจ็บ
150
ของนายอําเภอเสินก็ดีขนึ แม้ยงั จับพูก่ นั หรือกินข้าวไม่
ได้ แต่ไม่ได้เจ็บปางตายมากเช่นนันแล้ว ทังวันก็ยงุ่ ง่วน
ไม่ได้ปลีกตัว แม้มือขยับไม่ได้ แต่สมองกลับหมุนตังแต่
เช้าจรดเย็น

โรงเตียมของซูเซียงเปิ ดเพิมอีกหนึงสาขา กิจการรุง่ เรือง

โชติช่วง ร้านสาขานีไม่เหมือนกับโรงเตียมใหญ่หลาย
ร้านก่อนหน้า แต่ตงบนเส้
ั นทางคนทัวไปสัญจร สิงทีขาย
ก็ไม่ใช่หม้อไฟปลาหม้อใหญ่ แต่เป็ นของย่างเสียบไม้
เหมือนศตวรรษทียีสิบเอ็ด แบ่งสินค้าขายออกเป็ นไม้ๆ
เนือหนึงไม้ หนึงอีแปะ ผักสองไม้หนึงอีแปะ คนทีอยาก
กินแต่ไม่มีเงินเยอะเหล่านันก็สามารถเลือกวิธีนีได้ มาก
น้อยก็สามารถลิมรสความแปลกใหม่ได้

151
ซูเซียงคิดไม่ถงึ ว่าวิธีการนีจะสามารถทํากําไรได้เทียบ
เท่ากับโรงเตียมของนางสาขาหนึง ไม่วา่ จะเป็ นคนเมือง
ใต้หรือเมืองเหนือก็ตอ้ งแวะเวียนเลียวมาซือหม่าล่า
เสียบไม้สกั สองไม้ ชืนชมฝี มือของนางไม่หยุดปาก

กิจการของซ่งฮุ่ยและป้าสะใภ้หยวนทางนีก็กา้ วเดินไป
ในทางทีถูกทีควร ตอนนีพวกเขามีหญิงปั กผ้าประจําเป็ น
ของตัวเองแล้ว ซูเซียงยังให้แบบลวดลายอืนๆ แก่ซง่ ฮุย
และยังมีแบบทําตุ๊กตาหมีอีกด้วย เสือผ้าและดอกไม้ปัก
ก็ให้พวกหญิงปั กผ้าเป็ นคนทํา ส่วนตุ๊กตาหมีซง่ ฮุ่ยเป็ น
คนนํากระดาษแบบพิมพ์กลับไปให้พวกสตรีพีสะใภ้ที
ใกล้ชิดกับซูเซียงสองสามบ้านช่วยกันทํา ค่าแรงทีให้ก็ไม่
ตํา ทุกคนต่างดีอกดีใจ

152
วันนีในศาลอําเภอมีแขกมาเยือนท่านหนึง นายอําเภอ
เสินได้รบั ข่าวแต่หวั วัน บอกว่ามีขนุ นางทัดมานท่านหนึง
จะมา จากนันจ้าวเซิงก็สง่ ข่าวบอกเขาว่าเป็ นคนของตน

นายอําเภอเสินจึงไม่ได้ตืนกังวลมากนัก จัดเตรียมสํารับ
กับข้าวสุราชันดี ให้คนไปเชิญเถียนเฉิงรุย่ เข้ามา เถียน
เฉิงรุย่ ทราบชัดว่านายอําเภอเสินเป็ นคนของจ้าวเซิง ดัง
นันจึงปฏิบตั ิติตอ่ เขาอย่างเกรงอกเกรงใจ

ตอนอาหารมาถึงโต๊ะ เถียนเฉิงรุย่ จึงเอ่ยถาม “ได้ข่าวว่า

หลายวันก่อนบ้านฮู่กวกงก่
ั อเรืองให้ทางนีไว้ไม่นอ้ ย
ระหว่างทางข้าได้ยินมาหลายหู แท้จริงแล้วเรืองเป็ นมา
อย่างไร? ”

153
นายอําเภอเสินเล่าต้นสายปลายเหตุของเรืองรอบหนึง
ไม่ขาดตกแม้แต่จดุ เดียวและไม่ได้กล่าวเกินจริงแม้แต่
ครึงเสียว ท้ายทีสุดยังถอนหายใจยาวนาน “เฮ้อ มิใช่ขา้
น้อยต้องการพูดลับหลังผูอ้ ืน ทว่าเรืองเหล่านันทีพวกเขา
กระทําก็ทาํ ให้คนรับไม่ได้จริงๆ แต่วา่ ใต้เท้าเถียน มีเรือง
หนึง ข้าอยากสารภาพด้วยตัวเอง… ”

“อ้อ มิทราบว่านายอําเภอเสินมีเรืองน่าสนใจอันใดหรือ
ไหนลองพูดให้ฟังดูหน่อย!” เถียนเฉิงรุย่ ยกนําแกงเป็ ดรส
เปรียวจิบหนึงคําอย่างนึกสนุก แสดงสีหน้าเปี ยมความ
พึงพอใจ คาดการณ์อยูใ่ นใจ ไม่รูว้ า่ เป็ นฝี มือของพ่อครัว
ใหญ่ทา่ นใด อาหารทีทําออกมาอร่อยถูกปาก หันศีรษะ
หาคนอยากถามดูวา่ สามารถขอสูตรวิธีทาํ อาหารจานนี

154
ได้หรือไม่

ตอนนายอําเภอเสินเอ่ยประโยคนีทีแรกในใจยังลังเลอยู่
บ้าง แม้เขารูว้ า่ เถียนเฉิงรุย่ เป็ นคนขององค์รชั ทายาท แต่
อย่างไรเรืองทีเขาทํากล่าวถึงแก่นแล้วก็มิได้มีเกียรติถงึ
เพียงนัน เห็นเขาฟั งเป็ นเรืองสนุก หินก้อนใหญ่ในใจนาย
อําเภอเสินจึงวางลงครึงหนึง

กระแอมไอเบาๆ สองครัง ทําสายตาจริงจัง ครุน่ คิด

แล้วกล่าวว่า “เป็ นเช่นนีขอรับ หลายวันก่อนด้วยเพราะ
ท่านหญิงซูยว่ นหายตัวไป คนของฮู่กวกงออกค้
ั นหาทัว
สารทิศ มีผอู้ ารักขาของเขาสองคนล่วงเกินหญิงสาวสกุล
ดี นําไปสูก่ ารเสียชีวิตของสามคนจากสีคนในครอบ
ครัว…ข้าน้อยไม่อาจไม่ช่วยทวงคืนความยุติธรรมให้แก่
155
ผูเ้ สียหาย ไร้หนทางเผชิญหน้ากับฮู่กวกง
ั แต่ แต่ความ
ชัวร้ายนีข้าน้อยไม่อาจทนได้จริงๆ กระนัน กระนัน ข้าจึง
ให้คนหานักล่าเงินรางวัล…”

“โอ๊ะ? นีกลับน่าสนใจ ฮู่กวกงผู

ั น้ นไม่
ั ได้มาหาเรืองเจ้า
อีกสินะ?” เถียนเฉิงรุย่ รูส้ กึ ว่ารสชาตินาแกงเป็
ํ ดยิงซดยิง
ติดใจ ได้ฟังเรืองสนุกเสริมอีก รูส้ กึ ดีจริงๆ

นายอําเภอเสินค่อนข้างงุนงง เรืองไม่ได้มีเกียรติแบบนี
แม้เขาทําเพือช่วยปลดปล่อยความชัวร้ายให้ราษฎร แต่
ใต้เท้าเถียนแสดงสีหน้าเช่นนีหมายความว่าอย่างไร? จึง
เอ่ยถามด้วยความสงสัยอย่างอดไม่อยู่ “ใต้เท้าเถียน
ท่านเห็นว่า…”

156
ตอนที 656 บ้านใครบ้างไม่เคยทําเรืองไม่ดี

เถียนเฉิงรุย่ โบกมือ ซดนําแกงอึกๆ อีกสองคํา ไม่มีกิรยิ า

สุภาพเรียบนิงต่อหน้าผูค้ นเช่นยามปกติแม้แต่นอ้ ย โบก
มืออย่างไม่ไยดี “โธ่ เอาหน่า บ้านใครบ้างไม่เคยทําเรือง
ไม่ดี? พูดอีกอย่าง พวกเขานันถึงตายก็ไม่สาสมแก่บาป
เกียวข้องอันใดกับท่าน? เรืองนีภายหน้าอย่าหยิบยกขึน
มาอีก เลียงไม่ให้คนคว้าไปเป็ นอาวุธ ถึงเวลาจะวุน่ วาย
ข้าคนนีน่ะนะ สิงทีรังเกียจทีสุดก็คือปั ญหาวุน่ วายล่ะ”

157
ฟั งเขากล่าวดังนี ในทีสุดนายอําเภอเสินก็นบั ว่าวางใจได้
เขาบอกว่ารังเกียจปั ญหาวุน่ วาย ก็หมายความว่า หาก
เรืองนีถูกรือออกมา เขาเองก็คงไม่เพิกเฉยละเลย และ
พูดได้วา่ องค์รชั ทายาทเองก็หนุนหลัง เฮอะๆ เมือเป็ น
เช่นนี เขายังมีอะไรให้กงั วลใจ

เห็นเถียนเฉิงรุย่ ดูเหมือนจะชืนชอบนําแกงเป็ ดจานนีเป็ น

พิเศษจึงกล่าวอย่างร่าเริง “ใต้เท้าเถียนคิดว่ารสชาตินาํ
แกงเป็ ดจานนีเป็ นอย่างไรบ้าง ไม่เลวเลยกระมัง?”

เถียนเฉิงรุย่ ซดอึกๆ อีกหนึงคํา สูดจมูก เช็ดปากโดยไร้ซงึ

ภาพลักษณ์ “อืม ไม่เลวเลยทีเดียว เหล่าเสิน เห็นแก่ขา้
ช่วยเจ้าปิ ดบังเรืองใหญ่ขนาดนี ช่วยนําสูตรการทํา
อาหารชุดนีสอนแก่ขา้ ได้หรือไม่?”
158
บนหน้านายอําเภอเสินตกตะลึงอย่างเห็นได้ชดั จากนัน
ก็หวั เราะฮ่าๆ ขึนมา “ดูใต้เท้าเถียนพูดเข้า ก็แค่อาหาร
จานหนึงเองขอรับ ประเดียวจะให้พอ่ ครัวใหญ่เขียนสูตร
ให้แก่ทา่ น ใช่แล้ว ท่านทราบหรือไม่วา่ อาหารจานนีผูใ้ ด
เป็ นคนคิดค้นขึน?”

เถียนเฉิงรุย่ กัดเนือน่องเป็ ดอีกหนึงชิน รสชาติของเนือ

เองก็เข้าเนือถึงรสชาติ ไม่เพียงแต่ไร้กลินคาวของเนือ
เป็ ด แต่ยงั นํากลินหอมรัญจวนของมันมาขยายความได้
อย่างถึงอกถึงใจ อร่อยลําจริงๆ ! ไม่ได้กินของดีเช่นนี
นานมากแล้วจริงๆ !

ดังนันจึงถามด้วยความสนอกสนใจ “โอ้? เป็ นผูใ้ ดคิดค้น

159
กัน ข้าอยากรูม้ ากทีเดียวเชียว”

นายอําเภอเสินหัวเราะเฮอะๆ “ใต้เท้าเถียนอย่าได้รบี
ร้อน ขออนุญาตให้ขา้ น้อยสร้างความตืนเต้นลุน้ ระทึก
ก่อน รอท่านพักผ่อนเต็มอิมแล้ว ข้าน้อยจะพาท่านไป
พบผูท้ าํ อาหารจานนี!”

ดวงตาของเถียนเฉิงรุย่ ชะงักเล็กน้อย ในใจประจักษ์แจ้ง

ขึนมา พระพันปี มองคนไม่ผิดดังคาด สตรีคนนันคง
ฉลาดหลักแหลม! หากเขาทายไม่ผิด นายอําเภอเสิน
ต้องพาเขาไปพบท่านหญิงแต่งตังท่านนันเป็ นแน่ พอดี
เขาเองก็ตอ้ งไปเข้าพบคารวะ จึงตอบตกลงด้วยความ
ยินดี

160
จ้าวเซิงได้รบั ข่าวว่าเถียนเฉิงรุย่ จะมาตังแต่แรก ในใจ
ยินดีระคนกังวล ยินดีเพราะเขาเป็ นคนของท่านพี
รัชทายาท หลังมาถึงสามารถออกหน้ายืนในทีแจ้งช่วย
เขาจัดการปั ญหาได้ไม่นอ้ ย ทว่าทีกังวลก็คือ เถียนเฉิงรุย่
ผูน้ ีรูปงามหล่อสง่า ไม่วา่ เมือใดก็ลว้ นมีกิรยิ านุ่มนวล
แบบคุณชายชนชันสูง ทังยังสุภาพมีมารยาท ภรรยาตัว
น้อยบ้านตนก็เป็ นประเภทชอบคนทีหน้าตาอะไรทํานอง
นัน อย่าให้ถงึ เวลาถูกคนล่อหลอกไป แม้แต่สถานทีรําไห้
เขาก็คงหาไม่พบ!

ดังนันข่าวทีว่าเถียนเฉิงรุย่ จะมาเขาจึงไม่ได้บอกซูเซียง
การเดินทางทีรูช้ ดั ว่าใช้เวลาเพียงไม่กีวันกลับทําให้เขา
เดินทางถึงเกือบหนึงเดือน จ้าวเซิงเองก็มิได้ถามไถ่

161
อย่างไรเสียคนผูน้ ีอยากมาหรือไม่มาเขาก็คร้านจะใส่ใจ

นับตังแต่หลังวันทีตีไล่ทา่ นหญิงซูยว่ นออกไป สามี

ภรรยาผูเ้ ฒ่าหวังและคนในบ้านต่างก็กลุม้ กังวลเหลือ
ประมาณ ด้วยกลัวว่าท่านหญิงซูยว่ นจะมาหาเรืองอีก
ทว่าผ่านไปครึงเดือนกว่าจนถึงช่วงขึนปี ใหม่ก็ยงั ไม่เห็น
เงาของท่านหญิงซูยว่ น ทุกคนจึงค่อยวางใจลงได้ ควร
ทําอะไรก็ไปทําอย่างนัน

บัดนีผ่านวันทีสิบห้าของปี ใหม่แล้ว เมือเย็นวานเขา

หารือกับซูเซียงแล้ว สองวันนีจะให้ซวไฉผู
ิ น้ นย้
ั ายออก
อีกไม่นานเมืองหลวงจะจัดสอบเคอจวีแล้ว ให้เขาไป
เตรียมตัวแต่เนินๆ จะได้ไม่อยูข่ วางหน้าเกะกะลูกกะตา

162
เมือครูซ่ เู ซียงบอกเรืองนีแก่ซง่ มูแ่ ล้ว สีหน้าซ่งมูแ่ ปลก
ประหลาดเล็กน้อย ท้ายทีสุดก็พยักหน้าตกลง “เช่นนัน
ขอบพระคุณฮูหยิน รอผูน้ อ้ ยประสบความสําเร็จมีชือ ไม่
มีทางลืมบุญคุณอันใหญ่หลวงของฮูหยินเป็ นอันขาด!”

ซูเซียงโบกมืออย่างไม่ถือสา “พอแล้วๆ คําสวยหรูเหล่า

นันเจ้าไม่ตอ้ งพูดแล้ว เพียงหวังว่าภายหน้าเจ้าไม่พาตัว
เองไปอดตายอีกก็เป็ นอันใช้ได้แล้ว!” ซูเซียงพูดพลาง
หยิบถุงเงินถุงหนึง ด้านในมีเศษเงินสิบกว่าตําลึงและตัว
เงินห้าสิบตําลึงสิบใบ พร้อมด้วยตัวเงินร้อยตําลึงอึกห้า
ใบ

163
ตอนที 657 กลินนําส้มฉุนกึก

ใช้ชีวิตช่วงหลายวันมานี ซ่งมูเ่ ดานิสยั ซูเซียงออกนาน

แล้ว รูด้ ีวา่ เมือถึงยามตนจากไปซูเซียงคงมอบเงินติดตัว
สําหรับเดินทางให้ตนเป็ นแน่

164
ทีแรกเขาเห็นถุงเงินดูมิได้หนักอะไรจึงรับเอามา พอเปิ ด
ออกด้านในเห็นเป็ นเศษเงินยีสิบกว่าตําลึง เขาก็พงึ พอ
ใจกับสิงนีมาก ซาบซึงใจอย่างยิง ทว่าไม่คาดคิด ด้านใน
ยังมีแผ่นกระดาษพับซ้อนไว้หนาเป็ นปึ ก เขาไม่เคยพบ
เห็นตัวเงินมาก่อน คิดว่าเป็ นจดหมายทีมอบให้เขา พอ
เปิ ดออกดูสีหน้าก็พลันซีดขาว!

“ฮูหยิน ท่าน ท่านนีคือ…” มือทีถือตัวเงินปึ กนันไว้ของ

ซ่งมูก่ าํ ลังสัน ไม่รูว้ า่ ควรพูดอะไรดี

ซูเซียงกลอกตาใส่เขาเล็กน้อย “ดูเจ้าสิ คิดอยูแ่ ค่นี! เก็บ

ไว้ดี เข้าเมืองหลวงไปสอบยังต้องใช้ อีกอย่าง เจ้าน่ะนะ
เดิมทีก็คอ่ นข้างโง่เง่าอยูบ่ า้ ง หลังออกจากบ้านไปแล้วก็
165
ระวังหน่อยอย่าให้ถกู คนหลอกเอาเงินได้ เจ้าเองก็อย่า
ได้รูส้ กึ ไม่สบายใจ ถือเสียว่าข้าให้เป็ นค่าเหนือยทีเจ้าทํา
งานช่วงหลายวันมานี ข้าเองก็ไม่ปิดบังเจ้า หวงฉีเหล่า
นันทีเราขายได้เงินมาไม่นอ้ ย เจ้าก็รบั ไว้อย่างสบายใจ
เถิด”

“พอแล้วๆ รีบไปเก็บข้าวของเถอะ ต่อไปมีเรืองไม่มีเรือง

ก็ไม่จาํ เป็ นต้องให้เจ้ามาคอยพะวงแล้ว ขอเพียงแค่ไม่
กลับมารบกวนพวกข้าก็พอแล้ว” จ้าวเซิงรําคาญซ่งมูผ่ นู้ ี
อยูน่ านแล้ว บัดนีภรรยาตัวน้อยเอ่ยปากไล่คนแล้วเรียบ
ร้อยเขาก็ยิงไม่กริงเกรง ตรงไปดันซ่งมูส่ องทีนาํ คนเข้า
ห้องปิ ดประตูให้เขารีบเก็บของออกไป เก็บกวาดเสร็จเร็ว
ขึนนิดหน่อยก็ไล่เขาไปได้เร็วขึนอีกนิด!

166
จิตใจซ่งมูเ่ คล้าสุขปนเศร้า ในทีสุดเขาก็สามารถนําเงิน
ไปสมัครสอบรับราชการได้อย่างเต็มภาคภูมิ เดินไปบน
เส้นทางทีบิดามารดามุง่ หวังให้เขาเดินไป ทว่าอีกด้าน
หนึงกลับอาลัยอาวรณ์ มองดูเครืองตกแต่งภายในห้อง
พูก่ นั นําหมึก กระดาษ จานฝนครบถ้วนสมบูรณ์ ยังมีชดุ
คลุมยาวสําหรับบัณฑิตของเขา แต่ละอย่างล้วนเป็ นฮูห
ยินจัดเตรียมไว้ให้เขาอย่างดี ทักทายถามไถ่ ปฏิบตั ิกบั
เขาสนิทสนมเฉกเช่นคนในครอบครัว

สําคัญทีสุดเลยคือ ฮูหยินไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตของเขา ยัง

ทําให้เขาได้เรียนรูส้ งต่
ิ างๆ มากมายทีไม่สามารถหา
เรียนได้จากหนังสือตํารา เรืองทีเขาเคยดูแคลนถึงขัน
เหยียดหยาม บัดนีเขาได้ลงมือทําเข้าใจมันด้วยตัวเอง
เพราะฮูหยินเคยพูดไว้อาชีพของคนไม่มีการแบ่งแยกสูง

167
เกียรติหรือตําต้อย ขอเพียงแค่ตงใจขยั
ั นขันแข็งก็สมควร
ได้รบั ความเคารพจากผูอ้ ืน เขาตัดสินใจแล้ว ภายภาค
หน้าไม่วา่ จะได้เป็ นขุนนางใหญ่โตเพียงใดก็จะจดจําคํา
ของฮูหยินไว้ มนุษย์มีมือและเท้าไว้ก็เพือมาใช้ทาํ งาน มี
สมองก็เพือมาใช้คิดพิจารณา ไม่อาจวัดค่าสูงตําได้

ซ่งมูเ่ ก็บสัมภาระของเขาอย่างละล้าละลังอยูใ่ นห้อง

สามีภรรยาผูเ้ ฒ่าหวังก็ได้รบั ข่าวยืนยันแล้วว่าซ่งมูจ่ ะ
จากไปในสองวันนี จึงรีบง่วนทําของกินเล่นให้เขาพกติด
ตัวไปกินจํานวนหนึง ซูเซียงยังทําบะหมีให้เขาอีกด้วย ก็
เป็ นบะหมีสีแดงสีเขียวชนิดนันทีเคยทําให้จา้ วเซิงพกไป
เมือคราวก่อน

เห็นซูเซียงตากเส้นบะหมีอยูต่ รงนันด้วยท่าทางพิถีพิถนั
168
ในใจจ้าวเซิงก็อารมณ์ไม่ดี!

ภรรยาตัวน้อยเคยส่งบะหมีแบบนีให้เขา นันก็เพราะ
ห่วงใยสามีเช่นเขาผูน้ ี แต่บดั นีกลับส่งให้บรุ ุษอืน หรือจะ
บอกว่าภรรยาตัวน้อยก็ ภายในใจภรรยาตัวน้อยบุรุษคน
นันก็สาํ คัญเท่ากับตัวเขาหรือ?

จ้าวเซิงเองก็รูว้ า่ ตนคิดเช่นนีแล้งนําใจและไม่ถกู ต้อง แต่

ก็ไม่สามารถข้ามผ่านอคติในใจไปได้ กลินนําส้มฉุนกึก
หน้าบึงตึงอยูท่ งวั
ั น

ซูเซียงกลับไม่สนใจเขา ตอนจ้าวเซิงมาอุบอิบมุบมิบอยู่
ข้างกายจนรําคาญแล้วนางจึงเอ่ยขึนหนึงประโยค “ข้าก็

169
แค่ช่วยเตรียมบะหมีให้ผชู้ ายคนอืนนิดหน่อย ไหนจะ
เหมือนกับเจ้า ดอกท้อเน่ามาหาถึงหน้าประตูแล้ว ข้ายัง
เกือบโดนตีอีกด้วย ข้าไม่เห็นจะโทษเจ้าเลย!”

เพียงประโยคนีประโยคเดียวก็ทาํ ให้คาํ พูดทังหมดของ

จ้าวเซิงจุกอยูใ่ นคอหอย! นีเหมือนกันหรือ?

ภรรยาตัวน้อยทังเย็บเสือผ้า ทังซือหาเครืองเขียนให้ซวิ
ไฉยาจกผูน้ นั ตอนนีก็ยงั เตรียมของกินให้เขา ซํายังให้
เงินแก่เขาอีก…ส่วนตัวเองเล่า เก็บถ้อยคําข่มขู่ไว้ภายใน
มิได้พดู กับดอกท้อเน่าคนนันเกินห้าประโยคด้วยซํา
ภรรยายังจะบอกว่านางไม่ได้โกรธ ไม่โกรธแล้วไยถึงได้
เอ่ยติดปากอยูเ่ รือยเล่า…

170
จ้าวเซิงรูส้ กึ ไม่ได้รบั ความเป็ นรรม หงุดหงิดพิกล! อยาก
จับผูห้ ญิงทีชือซูยว่ นอะไรนันมาตีแรงๆ สักหนึงยกใจจะ
ขาด ทังหมดเป็ นเพราะผูห้ ญิงคนนัน ยากลําบากนักกว่า
ตนจะเบียดเข้าไปในห้องของภรรยาตัวน้อยได้ ต่อให้
นอนฟูกบนพืนกระนันดีเลวก็ยงั ได้นอนร่วมห้องเดียวกัน
มิใช่หรือ? บัดนีช่างดีเหลือเกิน ถูกกวาดไล่ออกนอกห้อง
แล้ว! คิดๆ แล้วก็สดุ แสนจะคับแค้นใจ หงุดหงิด!
อารมณ์เสีย!

171
ตอนที 658 ต้องมีสญ
ั ญาณอันตรายถึงจะรูซ้ งคุ
ึ ณค่า
ของภรรยา

แต่ไม่วา่ จ้าวเซิงจะถมึงทึงตลอดวันอย่างไร คนในบ้าน

ทังหมดก็ตา่ งชุลมุนกับการเตรียมเสือผ้าและอาหารให้
ซ่งมูน่ าํ เดินทางไปด้วย ทุม่ เททังแรงกายแรงใจ

สามีภรรยาผูเ้ ฒ่าหวังแอบหารือกันสองประโยค บอกว่า

หรือลูกเขยอาจไม่พอใจ ผูเ้ ฒ่าหวังกลับหัวเราะเฮอะๆ
“ยายแก่เจ้าน่ะจะรูอ้ ะไร บุรุษหนอ ให้เขามีความรูส้ กึ ถึง
อันตรายบ้างถึงจะรูซ้ งคุ
ึ ณค่าของภรรยา!”

172
หวังต้าเหนียงคิดดูแล้วก็รูส้ กึ ว่าเช่นนีมีเหตุผล ไม่เห็นท่า
ทางลูกเขยบ้านตนประจบเอาใจลูกสาวนันหรือ

เช้าตรูถ่ ดั มาอีกวัน ในทีสุดสัมภาระของซ่งมูก่ ็เก็บกวาด

เสร็จเรียบร้อยแล้ว จ้าวเซิงให้หลงฉีไปหาคนของตนสอง
คนคอยอารักขาซ่งมูต่ ลอดทางไปเมืองหลวง

ไม่ง่ายนักกว่าจะส่งบุรุษขวางหูขวางตาคนนีไปได้ จ้าว
เซิงรูส้ กึ ปลอดโปร่งโล่งใจอย่างแท้จริง ราวกับท้องฟ้า
ขมุกขมัวก็ยงั ทําให้คนซาบซึงใจอย่างไรอย่างนัน ทว่าคิด
ไม่ถงึ รถม้าซ่งมูเ่ พิงจากไปได้ไม่ถงึ หนึงชัวยามนาย
อําเภอเสินก็มาหาซํายังพาคนทีเขายิงไม่อยากพบเจอ
อีกคนมาด้วย นันก็คือเถียนเฉิงรุย่ !

173
ตอนระหว่างเดินทางนายอําเภอเสินบอกกับเขาแล้วว่า
องค์ชายและหวังเฟยยังไม่มีความตังใจจะเปิ ดเผยฐานะ
ทีแท้จริง ดังนันขอให้เขาระวังกิรยิ าวาจา

เครืองหมายคําถามทีอยูเ่ ต็มหัวของเถียนเฉิงรุย่ มาโดย

ตลอดบัดนีกลับกลายเป็ นเส้นขีดสีดาํ พูดมาครึงวันแล้ว
ทีแท้ทา่ นหญิงเซียงจวินอะไรนันเป็ นสตรีทีท่านอ๋องชอบ
พอสินะ? ไม่ถกู อ๋องแห่งสงครามแต่งหวังเฟย เรืองใหญ่
เช่นนีจะไม่มีเสียงเล่าลือสักนิดเลยได้อย่างไร? อย่าง
น้อยทีสุดตอนหวังเฟยเข้าสูร่ าชพงศาวลีเขาซึงเป็ นคน
สนิทของรัชทายาทก็น่าจะทราบข่าวคราวบ้างสิ? นีไม่
สมเหตุสมผล…

174
ผลทีได้นายอําเภอเสินอธิบายกับเขาอย่างไรน่ะหรือ?
บัดนีคิดขึนมาแล้วมุมปากก็ยงั กระตุก สงบจิตสงบใจอยู่
ในรถม้าครูใ่ หญ่ในทีสุดก็ยอมรับความจริงข้อนีได้ พอดี
รถม้าก็มาถึงเรือนของซูเซียง

เนืองจากเถียนเฉิงรุย่ มาเยียมเยือนนอกเครืองแบบจึงมิ
ได้สวมชุดขุนนาง แต่เปลียนเป็ นชุดคลุมสีฟา้ ครามทังตัว
ผมสีหมึกยาวสลวยใช้สายหยกมัดรวบขึน ใบหน้าคมสัน
กลับยกพริวเส้นโค้งคล้ายมีคล้ายไม่มีเส้นหนึง ดูเป็ น
มิตรมากขึนสองสามส่วน ลดความเฉยชาได้หลายส่วน

ซูเซียงมองนายอําเภอเสินด้วยความสงสัยเล็กน้อย “ใต้
เท้าเสิน คุณชายท่านนีคือ?”

175
นายอําเภอเสินกะพริบตาปริบๆอย่างฉงน มองจ้าวเซิง
แวบหนึง คาดเดาได้ในใจ ทีแท้องค์ชายยังไม่ได้บอกกับ
หวังเฟย! ส่วนทีว่าเหตุใดจึงไม่บอกนายอําเภอเสินเองก็
คร้านจะเดาสุม่ มัว อย่างไรก็เป็ นเรืองของสองสามี
ภรรยาหนุ่มสาว เขาจะสนใจใคร่รูถ้ งึ เพียงนันทําไม?

ดังนันจึงก่อรอยยิมเป็ นมิตรกล่าวแนะนํา “ท่านนีคือคุณ

ชายเถียน เป็ นญาติหา่ งๆของข้า อยูใ่ นจวนได้กินนําแกง
เป็ ดไชเท้าดองทีท่านหญิงเป็ นผูท้ าํ รูส้ กึ ว่ารสชาติไม่เลว
เลยทีเดียว มาเพือพูดคุยเรืองสูตรโดยเฉพาะ ท่านหญิง
คงไม่หวงสูตรกระมัง?”

ดวงตาซูเซียงกะพริบด้วยความเคลือบแคลง หนึงเลยคน
176
ทีนายอําเภอเสินเชิญมาอย่างเคารพนบนอบฐานะคงไม่
ตําต้อยแน่ อีกอย่าง ตนเองอย่างไรก็เป็ นเซียงจวินขันหก
ชันเอกทีพระพันปี แต่งตังด้วยพระองค์เอง หากคนไม่มี
ฐานะพอ นายอําเภอเสินคงไม่มีทางเชิญเขามาในบ้าน
แน่ เช่นนันคนผูน้ ีแท้จริงแล้วมีฐานะอะไรกันแน่? อาจ
เป็ นขุนนางใหญ่ในเมืองหลวงหรือไม่ก็อาจเป็ นคนของ
ราชวงศ์

ซูเซียงคาดเดาเช่นนีจึงหันหน้าไปคิดสอบถามจ้าวเซิง
ทว่าคิดไม่ถงึ จ้าวเซิงกลับกําลังใช้สายตากินคนจ้องมอง
เถียนรุย่ !

ซูเซียงดึงแขนเสือเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “พอแล้ว ทํา

กิรยิ าเช่นนีได้อย่างไร อย่างกับคางคก อย่ายัวให้คนขํา
177
ขัน!”

แม้วาจาของซูเซียงพูดอย่างแผ่วเบา แต่เถียนเฉิงรุย่ ก็
เป็ นคนมีประสาทหูไม่เลวคนหนึง หลังได้ยินประโยคนี
ของซูเซียงก็อดไม่อยูป่ ิ ดปากหัวเราะคิกคิกขึนมา แลก
มาด้วยสายตาหนาวเย็นของจ้าวเซิงอีกหน

พูดตามความจริงแล้วเดิมทีเถียนเฉิงรุย่ ก็เป็ นวิญญาณที

มาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด แม้ตลอดปี ทาํ งานใต้บงั คับ
บัญชาขององค์รชั ทายาท แต่สาํ หรับปั ญหาเรืองชนชัน
ฐานะสูงตําเขาก็ไม่ได้รบั มาใส่ใจอย่างแท้จริง อีกทัง
หลายปี มานีรัชทายาทก็เห็นเขาเป็ นคนสนิทไว้ใจได้
กระทังเรืองหยุมหยิมท้ายเรือนบ้านตนก็ยงั ยินดี
บอกกล่าวกับเขา เขาจึงยิงมองข้ามเรืองความต่างชนชัน
178
เหล่านันไปเกือบหมดสิน

ตอนที 659 ระวังศัตรูหวั ใจปรากฏตัว

179
เห็นท่าทางขู่ฟ่อปานจะกินคนเช่นนันของจ้าวเซิงในใจก็
นึกขํา ไม่รูเ้ ลยว่าตัวเองอยูด่ ีๆเหตุใดจึงไปยัวยุอารมณ์
องค์ชายเย็นชาผูน้ ีเข้าได้ แต่จะโกรธก็โกรธไป คนโกรธก็
เป็ นเขามิใช่ตนเอง กลับกันเถียนเฉิงรุย่ มิได้แยแสแม้แต่
น้อย

อย่างไรก็ตามเขาเป็ นคนของรัชทายาท จ้าวเซิงกับ

รัชทายาทมีความสัมพันธ์อนั ดีตอ่ กัน ย่อมไม่อาจทํา
อะไรตนได้มาก อย่างมากสุดก็คงแอบกลันแกล้งสร้าง
ความลําบากให้เขาก็เท่านัน ไม่ถงึ ขันอันตรายร้ายแรง ก็
คนของราชวงศ์นีนะ อย่างไรเสียลูกไม้หยุมหยิมเหล่านี
เขาก็เคยเห็นมามากแล้ว องค์รชั ทายาทไม่วา่ จะมีเรือง
หรือไม่มีเรืองก็แกล้งเขาอยูเ่ สมอ มีคาํ พูดหนึงว่าไว้ได้ดี

180
“เคยชินจนเป็ นนิสยั ”

จ้าวเซิงกลับมิได้เรียบนิงเหมือนเถียนเฉิงรุย่ ภายในใจ
เหมือนมีไฟขุมหนึงแผดเผา ไม่ง่ายนักกว่าจะส่งซิวไฉไส้
แห้งขวางตาผูน้ นไปได้
ั กลับมีขนุ นางทัดทานรูปหล่อมา
ใหม่อีกคน! บนสวรรค์คิดจะเป็ นศัตรูกบั เขาใช่หรือไม่!

พอเหลือบดูก็เห็นลูกตาของภรรยาตัวน้อยบ้านตนแทบ
จะติดหนึบอยูบ่ นหน้าผูอ้ ืนอยูแ่ ล้ว! ใช่ เขายอมรับว่า
เถียนเฉิงรุย่ ผูน้ ีรูปโฉมหล่อเหลาเจิดจรัสอย่างแท้จริง แต่
แล้วอย่างไร ตนก็ไม่ได้ดอ้ ยกว่าอยูแ่ ล้ว!

ซูเซียงถลึงตาใส่จา้ วเซิง ลูบๆจมูกอย่างเก้อเขิน “เอ่อ

181
อะไรนะ แขกเดินทางมาถึงแล้ว ยินดีตอ้ นรับ เชิญด้าน
ใน เชิญด้านใน ” ด้านหนึงเชิญคนเข้าในบ้าน ด้านหนึง
ส่งสายตาให้ช่ยุ หลิว ให้นางรีบไปเตรียมนําชาและของ
กินเล่นรับแขก จากนันหมุนร่างเตะจ้าวเซิงหนึงที “ยังยืน
บือทําอะไร? !”

จ้าวเซิงเพิงได้สติกลับมา เห็นเถียนเฉิงรุย่ เดินเข้าด้านใน

อย่างไม่สะทกสะท้าน แม้แต่ทกั เขาก็ยงั ไม่ทกั ในใจนึก
โมโหจนเกาหูเกาแก้ม ถลึงตาอํามหิตมองเงาหลังของ
เถียนเฉิงรุย่ จากนันกล่าวกับซูเซียง “ภรรยา เจ้าอย่าเข้า
ใกล้เขามากนัก! คนผูน้ ีดูแล้วเป็ นผูเ้ ป็ นคน ใครจะรูใ้ นใจ
เขาคิดวางแผนอะไรอยู!่ ”

ซูเซียงกลอกตาใส่เขาอย่างหัวเสีย “เจ้าเองก็ดทู ีแล้วเป็ น

182
ผูเ้ ป็ นคน หรือว่าในใจก็ไม่คิดวางแผน?”

จ้าวเซิงพลันหมดวาจา ใบหน้าเดียวเขียวเดียวแดงราว
กับถาดจานสี ตังแต่เข้าประตูมาจ้าวเซิงก็ใช้สายตาชิงชัง
นันจ้องถลึงเถียนเฉิงรุย่

หากเปลียนเป็ นคนอืนถูกสายตาเย็นยะเยือกแบบนัน
ของจ้าวเซิงมองคงตัวสันไปแล้วแน่ แต่เถียนเฉิงรุย่ เป็ น
ใคร? เฮียใหญ่แก๊งมาเฟี ยจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด จะ
กลัวเด็กหัวขนยีสิบกว่าขวบคนหนึงเนียนะ? อย่ามาล้อ
เล่นกันดีกว่า!

ยกชาขึนจิบหนึงคําอย่างไม่แยแส เอ่ยปากชม “ชานีคง

183
เป็ นท่านหญิงแปรรูปด้วยตัวเอง รสชาติไม่เหมือนตาม
ร้านตลาด ใสกระจ่างหอมสดชืน”

ซูเซียงยิมแย้ม จิบชาหนึงคําด้วยเช่นกัน “เจ้าค่ะ หลาย

วันก่อนขึนภูเขาเลือกเก็บมา ข้าเพียงเพิมกลีบดอกไม้ลง
ไปด้านในเล็กน้อย ชิมแล้วกลินรสสัมผัสไม่เลวกระมัง?”

คนทังสองพูดคุยกันอย่างออกรสตังแต่การเก็บใบชาจน
ถึงกรรมวิธีแปรรูป จนสุดท้ายกลายเป็ นชาและมาสูว่ ิธี
การดืม จ้าวเซิงมองดูอยูด่ า้ นข้าง มือบีบทีพักแขนบน
เก้าอีจนเก้าอีเกือบแหลก

เห็นอากัปกิรยิ าของเถียนเฉิงรุย่ ก็คิดอยากเข้าไปต่อยเขา

184
สักสองหมัด ต่อยไล่คนออกไปเสีย! เจ้าโง่ผนู้ ียังต้องการ
รักษาหน้าไว้อีกหรือไม่ ล้วนกล่าวว่าสิงใดผิดจริยธรรมก็
อย่าดู เอาแต่จอ้ งภรรยาตัวน้อยบ้านตนไม่ละสายตา
หมายความว่าอย่างไร? หากมิใช่เห็นแก่ฐานะเป็ นคน
ของเสด็จพีรัชทายาท คงจับเขาตีจนตาย โยนออกไปให้
สุนขั กินแล้ว! น่ารังเกียจเหลือเกิน!

พ่อบ้านอาวุโสข้างเถียนเฉิงรุย่ หดถอยหลังสันๆหลาย
ก้าว ท้ายทีสุดกลับถูกสายตาเย็นเยือกนันของจ้าวเซิง
จ้องจนอึดอัดไปทังตัว ทนไม่ไหวต้องดึงลากแขนเสือของ
เถียนเฉิงรุย่ เอ่ยเสียงแผ่ว “นายท่าน ท่านระวังหน่อย
เถิดขอรับ ดูเหมือนองค์ชายจะโมโหแล้ว”

เถียนเฉิงรุย่ จิบชาหนึงคํา ตอบกลับด้วยเสียงทีไม่ได้เบา

185
แม้แต่นอ้ ย “โมโหก็โมโหไปสิ ข้ามิได้ทาํ เรืองผิดมโนธรรม
ขายหน้าผูค้ นอันใด เขาจะทําอะไรข้าได้?”

พ่อบ้านอาวุโสแทบจะตบหน้าตัวเอง เดิมจ้าวเซิงก็ดทู า่
ทางโมโหมากพออยูแ่ ล้ว ตนดันเพิมวาจานีเข้าไปอีก เจ้า
นายบ้านเขาก็จริงๆเลย จะซ่อนเร้นสักนิดก็ไม่มี กลับพูด
โผล่งออกมาเสียงดัง ดูสิ ดูสิ มองดูสายตาเย็นชานันของ
องค์ชายสิ จะแช่แข็งคนตายอยูแ่ ล้ว!

186
ตอนที 660 ภรรยาต่อยเจ้าแล้ว สมนําหน้า

ครําครวญอยูภ่ ายในใจยาวเป็ นขบวน “ใต้เท้าของข้า

หนอ นายน้อยของข้าเอ๋ย ท่านไม่เกรงกลัวแต่บา่ วกลัว
นะขอรับ เพือไว้ชีวิตน้อยๆของบ่าวชราผูน้ ี ท่านช่วย
เพลาลงหน่อยได้ไหมขอรับ?”

แต่เถียนเฉิงรุย่ ราวกับไม่ได้ยินเสียงรําร้องในใจของพ่อ
บ้านชรา กินขนมดอกกุย้ ฮวาหนึงชิน ผงกศีรษะะเอ่ยชม
เชย “อืม ขนมดอกกุย้ ฮวานีทําได้ไม่เลว กรุบกรอบอร่อย
ถูกปาก ไม่เหมือนพวกหวานจนเลียนเหล่านัน คงใช้นาํ
ผึงดอกหวาย[1]กระมัง”

187
ซูเซียงหัวเราะเฮอะๆ “คุณชายลินรับรสเป็ นเลิศ ข้าหยด
ใส่เพียงเล็กน้อยเพือดึงรสให้กลมกล่อมก็ยงั ถูกท่านชิม
รสสัมผัสออกมาได้”

หวังต้าเหนียงทีอยูด่ า้ นข้างดึงแขนเสือผูเ้ ฒ่าหวังใจเต้น

ตุม้ ๆต่อมๆ “สามี เจ้าดูสีหน้าลูกเขยนันสิ หรือไม่ หรือไม่
เจ้าพูดสักคําเถิด…”

ผูเ้ ฒ่าหวังเองก็อกสันขวัญแขวน ตังแต่คณ

ุ ชายเถียน
อะไรนันเข้าบ้านมา สีหน้าลูกเขยก็ดไู ม่ชอบกลเป็ นพิเศษ
ในขณะทีกําลังคิดจะอ้าปากปรับบรรยากาศให้จบลง
ด้วยดี ทันใดนันแสงสีทองในสมองก็สว่างวาบ

188
บนหน้าแสดงอารมณ์ยมคลายไม่
ิ ยมิ จิบชาเงียบๆหนึง
คําแล้วจึงค่อยลุกยืนขึนกล่าว “นายอําเภอเสิน คุณชาย
เถียน เชิญทุกท่านพักผ่อนสักครู ่ ข้าจะไปดูหน่อยว่าใน
ครัวเตรียมกับข้าวกับปลาเป็ นอย่างไรแล้ว สีทอ้ งฟ้าก็ไม่
เช้าแล้ว เห็นทีควรเริมทําอาหาร” ผูเ้ ฒ่าหวังพูดจบก็ลกุ
ยืน ลากหวังต้าเหนียงออกจากห้อง

หวังต้าเหนียงเดิมตามทุกฝี กา้ ว ในใจกระวนกระวายไม่

ไหวแล้ว พอถึงครัวแล้วนางจึงสะบัดมือของผูเ้ ฒ่าหวัง
“พ่อ พ่อ เราออกกันมาหมด หากด้านในเกิดมีเรืองขึนมา
จริง…”

ผูเ้ ฒ่าหวังกลับหัวเราะเฮอะๆ “ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไร ยังจํา

ทีข้าพูดกับเจ้าเมือสองวันก่อนได้หรือไม่? บุรุษหนอ ขอ
189
เพียงยามมีศตั รูหวั ใจโผล่มาจึงจะรูซ้ งถึ
ึ งคุณค่า ฮิฮิ… ”

หวังต้าเหนียงก้มหน้าขบคิดพักใหญ่ ในทีสุดก็ถงึ
บางอ้อ! มิหน่าเล่าตอนคุณชายเถียนอะไรนันเข้าบ้านมา
สีหน้าลูกเขยก็เปลียนไปเลย ทีแท้ก็เพราะเช่นนีสินะ?
“แต่วา่ สามี นีไม่ถกู คุณชายเถียนวันนีก็เพิงมาเป็ นครา
แรก จะเป็ นไปได้อย่างไร?”

ผูเ้ ฒ่าหวังยิมกริมขณะทีหวังต้าเหนียงเอ่ยประโยคนีข้าง
ใบหู ทําให้หวังต้าเหนียงไล่ตีเขาอยูห่ ลายรอบ “เจ้านี แก่
แล้วยังไม่รูจ้ กั อาย ยังไม่รบี ไปทํางาน!”

ผูเ้ ฒ่าหวังต้าหัวเราะฮิฮิ “ทํางาน ทํางาน นีมิใช่ทาํ

190
งานอยูห่ รือ? โอ๊ย ข้าว่านะยายแก่ มือเจ้านับวันยิงหนัก
ขึนจริงๆ…”

ในโถงรับแขก เถียนเฉิงรุย่ กับซูเซียงยิงคุยยิงถูกคอ พูด

คุยเรืองสัพเพเหระไร้ขอบเขต ซูเซียงรูส้ กึ ว่าไม่วา่ เถียน
เฉิงรุย่ จะเป็ นขุนนางชันสูงในเมืองหลวงหรือเป็ นคนของ
ราชวงศ์ ผูอ้ ืนก็เป็ นคนอัธยาศัยดีเข้ากับคนง่าย ไม่
เหมือนกับบุรุษน่าตายข้างกายตน ไม่วา่ เมือใดทีไหนก็
ล้วนทําหน้าปั นปึ ง ราวกับมีใครติดข้าวฟ่ างเขาพันชังแต่
คืนเขาด้วยรําข้าวแปดร้อยชังอย่างไรอย่างนัน!

ส่วนเถียนเฉิงรุย่ นัน ตอนเห็นซูเซียงแวบแรกก็รูส้ กึ สบาย

ตาอย่างยิง ต่อมาได้พดู คุยกับนางสักพัก พบว่าทังสองมี
มุมมองคล้ายเคียงกันในหลายๆความคิด ยิงเสริมให้รูส้ กึ
191
ดีดว้ ย อีกทังซูเซียงแม้เป็ นเพียงหญิงชนบท คิดไม่ถงึ ว่า
นางกลับมีความรูก้ ว้างขวางเพียงนี สูสีไล่เลียกับเขาซึง
เป็ นคนจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด คุยไปกันได้!

คนทังสองยิงคุยยิงถูกคอ ยิงคุยยิงสนุก ประหนึงตามหา

เพือนสนิททีไม่ได้พบกันหลายปี จนเจอ ซูเซียงไม่เพียงแต่
ชวนให้เขาอยูร่ อกินข้าวเทียงด้วยกัน ยังเขียนตํารับ
อาหารหลายสูตรด้วยตัวเองให้เถียนเฉิงรุย่ นํากลับไป
ด้วย ซํายังเชิญเขาว่าหากภายหลังมีเวลาว่างก็ให้มานัง
เล่นในบ้านนาง

หลังรับประทานอาหารเทียงเสร็จเถียนเฉิงรุย่ ก็ขอตัว
ลากลับ พูดเจือยแจ้วกับซูเซียงอยูต่ รงหน้าประตูไม่ยอม
หยุด จนในทีสุดจ้าวเซิงทนแล้วทนเล่าก็ทนไม่ไหว ยก
192
ไหล่ของคนขึนโยนไปด้านหน้าสองก้าว “รีบไปได้แล้ว
พูดพล่ามมากจริง!”

ซูเซียงตบจ้าวเซิงอย่างไม่สบอารมณ์หนึงฉาด “ปฏิบตั ิติ

กับแขกเช่นนีได้อย่างไร ไม่มีมารยาทแล้วหรือ?”

จ้าวเซิงจึงหยุดมือถอยเข้าข้างตัวซูเซียงเจือนๆ แต่ยงั ใช้

สายตาคมดังมีดพยายามเฉือนคว้านเถียนเฉิงรุย่ อยู่

เถียนเฉิงรุย่ ก็มิได้โกรธเคือง จัดระเบียบอาภรณ์ของตัว

เองเล็กน้อย มองจ้าวเซิงยิมเหมือนไม่ยมิ นัยน์ตาปราก
ฎสารข้อความหนึง ความหมายคือบอกว่า “ดูสๆิ ภรรยา
เจ้าต่อยเจ้าเข้าให้แล้วน่ะ สมนําหน้าเจ้า!”

193
------

[1] ดอกหวาย (槐花) หรือ Sophora japonica เป็ น

พืชดอกตูมตระกูลถัว สีขาวอมเหลือง มีสรรพคุณทางยา
นําผึงดอกหวายมีสีขาวออกเหลือง ระดับความหนืดข้น
ปานกลาง ไม่เป็ นผลึกง่าย มีกลินหอมของดอกหวาย

194
ตอนที 661 ข้ายังอยากมีลกู สาว

จ้าวเซิงเห็นท่าทางอวดดีเช่นนันของเขาก็อยากจะเข้าไป
โบกเขาสักสองทีใจจะขาด แต่ได้รบั สายตาของซูเซียงที
ส่งมาจึงหยุดมืออีกครัง! ศัตรูหวั ใจน่ารังเกียจจริงแท้แน่
นอน แต่เขาก็ไม่อาจยัวโมโหภรรยาได้ ไม่อย่างนันล่ะก็
ไม่แน่วา่ ภรรยาตัวน้อยอาจเปลียนเขาแทนทีได้ทนั ที!
195
เถียนเฉิงรุย่ เดินไปอย่างสง่าคล่องแคล่วประหนึงเทพ
เซียน ไปไม่ไกลนักก็ยงั หันศีรษะกลับมา เอียงมองจ้าว
เซิงหนึงสายตา จงใจยัวยุโดยเฉพาะ

สายตาเช่นนีจ้าวเซิงย่อมเข้าใจดี โมโหจนตับไตเครืองใน
เจ็บไปหมด! แอบพูดอยูใ่ นใจ “คนแซ่ลู่ หากเจ้ากล้าคิด
ไม่ซือกับภรรยาบ้านข้า ข้ากับเจ้าเห็นดีกนั แน่!”

หลังส่งแขกไปแล้วซูเซียงก็กลับเข้าห้องโถง ช่วยทุกคน
เก็บกวาดตะเกียบจานชาม จ้าวเซิงกลับยืนอยูต่ รงหน้า
ประตูโถงรับแขกประหนึงเป็ นเทพทวารบาล ไม่พดู จาสัก
คํา ใบหน้าหนาวเย็นราวกับเกล็ดนําแข็ง

196
การเคลือนไหวของทุกคนทีเก็บกวาดจานชามอยูพ่ ลัน
หยุดชะงัก ซูเซียงเงยหน้ากลอกตาใส่เขาอย่างไม่สบ
อารมณ์ “ยืนบืออยูต่ รงนันทําไม ไม่เห็นหรือไรว่าบัง
แสงอยู?่ ”

สุดท้ายจ้าวเซิงจึงทนไม่ไหวเปิ ดปากเอ่ย “บังแสงหรือว่า

บังเจ้าจะมองบุรุษรูปหล่อคนนัน?”

“นี เจ้าบุรุษน่าตาย ให้สีเจ้าสามส่วนก็คิดจะเปิ ดโรง

ย้อม[1]แล้วใช่หรือไม่? ผูอ้ ืนเป็ นแขก เจ้าช่วยมีมารยาท
หน่อยได้ไหม?”

197
“แขก? หึ ตอนนีเป็ นแขก ต่อไปก็ไม่แน่วา่ จะเป็ นอย่าง
อืน…” จ้าวเซิงสะบัดหน้าพึมพําด้วยความไม่พอใจ

ซูเซียงวางชามในมือลงบนโต๊ะดังปั ง เดินเข้าไปตบลงบน
ไหล่ของเขา “เจ้ายิงท้าทายยิงของขึนใช่หรือไม่? หากเจ้า
มีบญ
ุ คุณความแค้นอันใดกับเขาจริง ก็รบกวนเจ้าใช้วิธี
การของบุรุษแก้ปัญหา มาอารมณ์แปรปรวนเช่นนีให้ได้
อะไร!”

จ้าวเซิงเองก็ทราบดีวา่ วันนีตนทําเกินกว่าเหตุจนยัวโมโห
ภรรยาตัวน้อยเข้าแล้ว แต่ความหึงหวงในใจเขามากล้น
มหาศาลข่มกลันแล้วก็ยงั กลันไม่อยู่ อึดอัดนานเป็ นครึง
วันก็บน่ ขึนมาหนึงประโยค “ภรรยา สายตาทีเขามองเจ้า
ไม่บริสทุ ธิ!”
198
ซูเซียงตบลงบนไหล่ของเขาอีกหนึงฉาดอย่างหัวเสีย “ไป
ไปทางนันเลยไป! เทียบกับคนทีวันทังวันคิดแต่จะมุดเข้า
ห้องข้าแล้ว ข้าว่าเจ้ายังไม่บริสทุ ธิกว่าอีก!”

จ้าวเซิงร้อนใจขึนทันที รีบร้อนดึงซูเซียงไว้ “นันไม่เหมือน

กันนะภรรยา เราเป็ นสามีภรรยากัน เจ้ากับข้าอยูร่ ว่ ม
ห้องกันมิใช่เรืองปกติสามัญหรอกหรือ? อีกอย่างก้อน
แป้งน้อยกับกระพรวนน้อยก็โตขนาดนันแล้ว ข้ายังอยาก
มีลกู สาวอีกคนหนึง นีมีอะไรไม่ถกู ต้องหรือ?”

กลางวันฟ้าแจ้ง ด้านข้างมีคนยืนอยูม่ ากมายขนาดนัน

จ้าวเซิงกลับพูดออกมาได้อย่างเปิ ดเผยโผงผาง ซูเซียง

199
รับรูไ้ ด้วา่ ตัวเองกลันไม่ไหว หน้าแดงใจเต้นขึนมา!

คนในโถงรับแขกพากันเจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ท้ายทีสุด

ทังหมดก็ไถลออกไปทางมุมห้องเล็กๆด้านข้าง ตายจริง
เมือครูพ่ วกเขาได้ยินว่าอะไร? ได้ยินองค์ชายของพวก
เขายังอยากจะมีองค์หญิงน้อยอีกคน!

ไม่ นีมิใช่จดุ สําคัญ! จุดสําคัญคือ ดูเหมือนนับตังแต่องค์

ชายแต่งหวังเฟยเป็ นต้นมายังไม่มีอะไรคืบหน้า! องค์
ชายของพวกเขาช่างน่าสงสารเกินไปแล้ว น่าสงสาร
เหลือเกิน!

สามีภรรยาสกุลหวังได้ยินเสียงทะเลาะกันของสองคน ที

200
แรกยังเดินมาทางนีสองก้าวอย่างกระวนกระวายใจ ทว่า
หลังได้ยินเสียงวาจาสะท้านฟ้าสะเทือนดินประโยคนี
แล้ว หวังต้าเหนียงก็เขินอายจนทัวทังหน้าแดงแจ๋ ลากผู้
เฒ่าหวัง “ไปๆ สามีเจ้ารีบเดินไป สามีภรรยาหนุ่มสาว
เขาจะคุยกัน เราจะไปเข้าร่วมด้วยใช้ได้ทีไหน? !”

ลมฝนซึงเดิมทีเริมตังเค้า ถูกวาจาอันไม่มีทีมาทีไปนีของ
จ้าวเซิงคลีคลายได้โดยสมบูรณ์ ซูเซียงเองก็ถกู เขาเล่น
งานจนหายโกรธแล้ว สุดท้ายจึงทําได้เพียงเอานําเย็น
เข้าลูบเกลียกล่อมเขาด้วยคําพูดดีๆ บอกว่าใต้เท้าเถียน
ผูน้ นเป็
ั นแขกทีนายอําเภอเสินพามา อีกทังพวกเขาสอง
คนก็เพียงแค่คอ่ นข้างพูดคุยกันถูกคอกเท่านัน ไม่ได้มี
ความคิดอืนใด พูดอีกอย่าง ตัวนางก็ไม่ใช่สตรีจาํ พวก
ดอกหยางไหลตามนํา

201
ภายใต้การโจมตีดว้ ยคําอ่อนคําหวานของซูเซียงในทีสุด
จ้าวเซิงก็ดีขนเล็
ึ กน้อย เพือเอาใจเขาอย่างถึงทีสุดแล้วซู
เซียงยังหอมแก้มเขาเบาๆหนึงครัง “นีถือว่าหายกัน
แล้วกระมัง ไม่โกรธแล้วนะ ถ้าเจ้าเชือฟั ง ข้าจะจูบเจ้า
บ่อยๆ ถ้าไม่เชือฟั ง ข้าก็จะต่อยเจ้า!”

จ้าวเซิงชังประเมินข้อได้เปรียบเสียเปรียบ แม้โดนต่อย
อะไรนันอันทีจริงก็ดีทีเดียว แต่ตอนโดนต่อยภรรยาคงจะ
โมโห อีกทังกล้ามเนือบนร่างกายของตนก็แข็งแรงแน่น
ปึ ก ภรรยาตัวเล็กตีเขาคงจะเจ็บมือ คิดๆดูแล้ว ยังรูส้ กึ
ว่าริมฝี ปากอ่อนละมุนดุจหยกของภรรยาคงจะดีกว่า

202
------

[1] ให้สีสามส่วนก็คิดเปิ ดโรงย้อม หมายถึง เหิมเกริม ไม่

ดูความสามารถตัวเอง

ตอนที 662 แม่ยงั คิดอยากมีลกู อีกสักคนไหม

203
ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว จ้าวเซิงจึงยิมขึนน้อยๆ “เช่นนัน
ภรรยาก็จบู ข้าอีกครัง ข้ารับรองเลยว่าต่อจากนีจะไม่
เทียวหึงหวงกินนําส้มซีซัวอีกแล้ว”

“บุรุษเปล่งวาจา พูดแล้วไม่คืนคํา!” ซูเซียงตีหน้านิงวาง

มาดจริงจัง

จ้าวเซิงเองก็พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “รับประกัน พูดคํา

ไหนคํานัน!”

ซูเซียงเห็นเขาดูเชือฟั งว่าง่าย จึงจูบลงบนแก้มของเขา

อีกข้างหนึง สิงนีปลอบประโลมคนได้เป็ นอย่างดี สอง

204
สามีภรรยาหนุ่มสาวเดินขึนภูเขาไปอย่างยิมแย้มแจ่มใส
เตรียมเก็บผักเล็กๆ น้อยๆ มาทําหม้อไฟกินเป็ นมือคํา

ผูเ้ ฒ่าหวังแม้บอกว่ามีศตั รูหวั ใจบุรุษจะยิงเห็นค่าภรรยา

ทว่าอันทีจริงในใจก็มิได้มนใจขนาดนั
ั น บัดนีเห็นลูกสาว
กับลูกเขยดีกนั ประหนึงเป็ นคนคนเดียว เดินออกไปด้วย
กันอย่างรักใคร่กลมเกลียว เจ้าเอ๋ยข้าเอย ในใจหวานซึง
ปานได้กินนําผึง “ยายแก่ เจ้าดูนนเถิ
ั ด ข้าว่าไว้ไม่มีผิด!”

หวังต้าเหนียงมองดูคนทังสองค่อยๆเดินไกลออกไป จ้าว
เซิงกําลังใช้มือหยิบอะไรบางอย่างบนเส้นผมของซูเซียง
น่าจะเป็ นพวกใบไม้ทีบินร่วงลงมากระมัง ดูแล้วอบอุน่
ชวนให้คนใจเต้นยิงนัก! หวังต้าเหนียงยิมๆ “เจ้านีมันแก่
แล้วไม่อาย ยังคิดว่าเจ้าเป็ นคนจริงจังเสียอีก! ”
205
ผูเ้ ฒ่าหวังหัวเราะฮิๆ “นีก็มีภรรยาลูกสาวและเตียงเตา
ร้อน[1] ข้าไยไม่จริงจังไปเสียแล้ว! หรือเจ้าไม่คิดอยาก
อุม้ หลานตัวอ้วนแล้ว?”

หวังต้าเหนียงถลึงตาใส่เขา มือทีเต็มไปด้วยนํากําปั นทุบ

ลงบนไหล่ของเขาสองทีอย่างอดไม่ไหว “เจ้าแก่แล้วไม่
รูจ้ กั เขินอาย ไป ไปทางนันเลย!”

ผูเ้ ฒ่าหวังน้อยนักจะเห็นหวังต้าเหนียงทังเขินอายทังหุน
หันพลันแล่นเช่นนี จึงยืนศีรษะของเขาโผล่เข้าไปใกล้
“แม่จ๋า เจ้าคิดอยากจะมีลกู อีกคนไหม?”

206
หวังต้าเหนียงตะลึงงันเล็กน้อย ต่อมาเตะผูเ้ ฒ่าหวังสอง
ทีดว้ ยทังเขินทังโกรธ “เจ้ามันตาแก่หนังเหนียว!ข้าจะตี
เจ้าให้ตาย ตาแก่คนนีนี!”

“โอ๊ยๆ ภรรยา ภรรยา มีอะไรก็พดู กันดีๆ อย่าลงมือลง

เท้าเลย…แม้บอกว่าตีก็เพราะชอบ ด่าก็เพราะรัก แต่เจ้า
เองก็เจ็บมือเหมือนกันมิใช่หรือ ถ้าเรายังแรงดีไม่สไู้ ป
พลิกไปพลิกมากันบนเตียงดีกว่า ไม่แน่วา่ อาจพลิกจนได้
ลูกสาวอีกคนก็ได้นา เจ้าว่าใช่หรือไม่? โอ๊ยๆ ภรรยา…”
ผูเ้ ฒ่าหวังด้านหนึงถูกหวังต้าเหนียงไล่ตี ในปากก็ยงั พูด
สัปดนเจือยแจ้วไม่หยุด ด้านหนึงก็รอ้ งเจ็บโอดโอย

กลุม่ คนในลานบ้าน บนหน้าผากคนล้วนเรียงแถวแน่น

ขนัดด้วยเส้นสีดาํ อย่างพร้อมเพรียงกัน วันนีดวงอาทิตย์
207
ขึนทางทิศประจิมแล้วหรือ? เหตุใดเจ้านายทังบ้านดู
เหมือนไม่คอ่ ยปกติกนั เลย เรืองแบบนีไยถึงได้หยิบยก
มาพูดโหวกเหวกไปทัวทุกหนแห่งได้?

วันเวลาผ่านไปสองวันอย่างสงบสุข จ้าวเซิงแทบจะลืม
เถียนเฉิงรุย่ ผูน้ ่ารังเกียจคนนันไปหมดสินแล้ว อดไม่ได้ที
จะเยาะเย้ยอยูใ่ นใจ แม้ภรรยาบ้านตนจะเชิญเขามานัง
เล่นทีบ้านยามว่าง แต่ดเู ขาก็ไม่ได้ใจกล้ามากถึงเพียง
นัน

ขณะทีกําลังอิมอกอิมใจ ทางเข้าหมูบ่ า้ นก็มีรถม้าคัน

ใหญ่คนั หนึงเข้ามา ขับมุง่ ตรงมาทางทิศบ้านของพวก
เขา!หน้าจ้าวเซิงดําลงทันที หรือว่าเป็ นไอ้โง่เถียนเฉิงรุย่ ผู้
นันอีก!
208
จ้าวเซิงถกแขนเสืออยากพุง่ ลงจากภูเขา ซูเซียงเห็นท่า
ทางแบบนันของเขาก็คอ่ นข้างประหลาดใจ พอมองตาม
สายตาของเขาเห็นรถม้าคันใหญ่ขบั มาไม่ไกลนัก จึงรีบ
ร้อนเข้าไปดึงมือเขาไว้ “วันก่อนเจ้ารับปากข้าว่าอย่าง
ไร? เจ้าอยากได้จบู หรืออยากได้หมัด เจ้าเลือกเอง?”

จ้าวเซิงมุย่ ปาก สุดท้ายก็คลีแขนเสือลง สะบัดหน้าไปอีก

ทาง “ฮึย…”

“ดีแล้ว ดูเจ้า สภาพเหมือนคางคกแล้ว ไปกัน กลับไปกัน

ดูสวิ า่ ใครมากันแน่?”

209
จ้าวชิงเฟิ งทีนังบนรถม้า ในใจตืนเต้นอย่างควบคุมไม่อยู่
เอ่ยถามไม่หยุดปาก “ถึงแล้วหรือยัง? ถึงแล้วหรือยัง?”

พ่อบ้านชราทีอยูด่ า้ นข้างกุมหน้าผากอย่างอดไม่ไหว
“นายท่านขอรับ ท่านสํารวมหน่อยได้หรือไม่? ผูอ้ ืนเป็ น
ท่านหญิงแต่งตังแต่งงานออกเรือนแล้วนะขอรับ ท่าน
บุม่ บ่ามวิงเข้ามาเช่นนีเหมาะสมแล้วหรือ? หาไม่แล้วเรา
กลับไปกันเถิดขอรับ?”

“กลับไป? จะกลับไปได้อย่างไร? เถียนเฉิงรุย่ เขาก็ยงั มา

ได้ ข้าซือจือผูน้ ีจะไม่มาได้อย่างไร! หึ! ข้าได้ยินมาว่า
หลายวันนีเขากําลังจัดการหนังสือราชการอะไร
บางอย่างอยูใ่ นศาลาว่าการ คิดจะสร้างเรือนหลังใหญ่
ข้างๆเซียงเอ๋อร์งนหรื
ั อ?! บอกว่าอะไรนะ มาเยียมเยือน
210
สืบราชการนอกเครืองแบบ? หรือข้าผูน้ ีจะเทียบเขาไม่
ได้! ใช่แล้ว เรืองทีให้เจ้าไปจัดการเป็ นอย่างไรบ้างแล้ว?
หนังสือสัญญานันเมือใดจะลงมา เราจะสร้างเรือนได้
เมือไร?”

------

[1] มีภรรยาลูกสาวและเตียงเตาร้อน (媳妇娃儿

热炕头) คือ ชีวิตมีภรรยามีลกู และมีเตียงเตาทีอุน่
ร้อนก็มีชีวิตทีสุขสบายแล้ว หมายถึงชีวิตเรียบง่ายและ
สมบูรณ์

211
ตอนที 663 ตัวละครยุง่ ยากทีไม่อยากพบเจอมาอีกคน

จ้าวชิงเฟิ งเจือยแจ้วไม่หยุดพักยาวเป็ นพรวน หัวคิวของ

พ่อบ้านชราทีฟั งอยูข่ มวดขึนแน่นหนา

212
ตังแต่หลังเหตุการณ์ในวันนัน ไม่ง่ายนักกว่าเขาจะเกลีย
กล่อมจ้าวชิงเฟิ งไม่ให้มาหาซูเซียงอีกได้ แต่อยูด่ ีไม่วา่ ดี
เถียนเฉิงรุย่ ก็มาทําให้บนหัวสมองของนายน้อยบ้านเขา
ติดไฟ!

มิหน่า พอได้ข่าวคราวว่าใต้เท้าเถียนต้องการซือทีทาง
สร้างเรือนข้างบ้านแม่นางซูเซียง นายน้อยบ้านตนก็บอก
ทันทีวา่ ต้องการจะสร้างเรือนพักตากอากาศบนภูเขา
อะไรสักอย่างทางนี

มีคาํ กล่าวหนึงว่าไว้ได้ดี จุดประสงค์ของการดืมสุรามิใช่

เพือมุง่ เสพรสสุรา! เขาเห็นนายน้อยมาตังแต่เด็กจนโต
จะไม่รูไ้ ด้อย่างไรว่าในใจของเขาคิดอะไรอยู!่ แต่แม่นาง
ซูเซียงนางออกเรือนแล้ว คูค่ รองยังเป็ นถึงอ๋องสงคราม
213
แห่งแคว้นต้าหรงของเรา ท่านซือจือไปกินหัวใจหมีดีเสือ
ดาวมาแล้วยังจะทําอะไรได้?

พ่อบ้านครุน่ คิดแล้วก็พดู ขึนอย่างอดไม่ได้ “นายท่านของ

ข้า อย่าหาว่าบ่าวไม่เคยเตือนสติทา่ นเลย นันเป็ นชายา
ของอ๋องแห่งสงครามนะขอรับ! นายท่าน คนเราเจ็บบ่อย
ไม่สเู้ จ็บสันนะขอรับ หญิงสาวดีๆมีมากมาย ไยต้อง
แขวนคอบนต้นไม้ตน้ นีด้วยเล่า? ท่านว่าใช่หรือไม่?”

ในใจจ้าวชิงเฟิ งยิงหงุดหงิด โบกมือกล่าว “พอแล้วๆ เลิก

บ่นเป็ นยายแก่ได้แล้ว! ข้ายินดีจะเอียงคอตายบนต้นไม้
ต้นนี!”

214
พ่อบ้านอาวุโสเห็นท่าทางดือรันหัวชนฝาของนายน้อย
บ้านตน ก็ทอดถอนใจยาวนาน ความรักทีแน่ชดั อยูแ่ ล้ว
ว่าไม่มีวนั ลงเอย ไม่ ควรพูดว่ารักข้างเดียว จะเดินไปถึง
จุดใด ทุกข์ทนถึงเพียงใด แม้แต่คิดเขาก็ยงั ไม่กล้าคิด แต่
เห็นบรรพบุรุษน้อยบ้านตนกลับเหมือนแมงเม่าบินเข้า
กองไฟ กระโจนเข้าใส่โดยไม่สนใจไยดี

จิตใจพ่อบ้านอาวุโสทังกังวลทังหวาดกลัว กังวลเพราะ
นายน้อยบ้านไม่ได้ครอบครองสตรีอนั เป็ นทีรักจะ
แปรสภาพไปเช่นไร? หวาดกลัวก็เพราะหากยัวโมโหอ๋อง
แห่งสงครามผูอ้ งอาจ นันเป็ นถึงมหาเทพเย็นชาสังหาร
คนอย่างเด็ดเดียวคนหนึง ผูใ้ ดกล้าหาเรืองเขาอย่าคิดว่า
จะมีตอนจบทีดี ยิงไปกว่านันนายน้อยบ้านตนก็คิดจะ
แย่งชิงสตรีของผูอ้ ืน ถึงเวลาตายไปอย่างไรก็คงไม่รู!้

215
จ้าวชิงเฟิ งกลับทําท่าแบบหมูตายไม่กลัวนําร้อนลวก[1]
“ก็ขา้ ถูกใจสตรีคนนันแล้ว! ต่อให้ไม่ได้ครอบครอง ได้
มองนางมากขึนอีกหน่อยก็ยงั ดี…เจ้าเองก็รูด้ ี หลายวัน
มานีข้าไม่เห็นนาง กินไม่ได้ นอนไม่หลับ หรือเจ้าอยาก
เห็นข้าตรอมตรมล้มป่ วยตายไปเช่นนี?”

พ่อบ้านอาวุโสอับจนหนทาง ถอนหายใจยาวเหยียด ใช่

แล้ว อย่างไรเสียจะตายเร็วตายช้าก็ลว้ นต้องตาย ไม่สู้
ดินรนต่อสูก้ นั สักยกดีกว่า อย่างน้อยทีสุดก็ไม่ตอ้ งนึก
เสียดายทีหลังจริงไหม? เลวร้ายทีสุดถึงเวลาท่านอ๋อง
ตําหนิโทษลงมา เขาก็เอาศีรษะของตัวเองหัวนีทูลขึนไป!
นายน้อยบ้านตนจะกล่าวอย่างไรก็เป็ นเลือดเนือของ
ราชวงศ์ คาดว่าท่านอ๋องคงไม่สามารถนําตัวนายน้อยไป

216
ได้จริงๆ มีตนไปรับผิดแทน คงพอบรรเทาไฟโกรธของ
เขาได้ คงไม่มีปัญหาแล้วกระมัง?

จ้าวเซิงกับซูเซียงเพิงกลับมารถม้าก็จอดอยูต่ รงหน้า
ประตูบา้ นพวกเขาแล้ว จ้าวเซิงเห็นสารถีสองคนมิใช่คน
เดิมทีมาสองวันก่อน ในใจก็โล่งอกเล็กน้อย ขอเพียงแค่
ไม่ใช่เถียนเฉิงรุย่ ไอ้โง่คนนันก็ดีแล้ว！

แต่เขาโล่งใจไม่ทนั เสร็จ รถม้าก็เปิ ดม่านออก คนทีออก

มาจากด้านในเป็ นคนทีเขาไม่อยากพบเจออีกคนหนึง
เช่นกัน!

จ้าวชิงเฟิ ง ซือจือ(ทายาท)แห่งจวนเป่ ยติง!

217
คนผูน้ ีก็มีรูปโฉมสง่างามปานต้นหยกเพรียวลม ปราด
เปรียวดุจเทพเซียน ทว่านิสยั ของเขานัน พูดอย่างไรดี?
ถ้าใช้คาํ ของภรรยาเขามาพูดก็คงต้องบอกว่า พิลกึ ! ใคร
ก็เดาไม่ออกว่าในใจไอ้นีคิดอะไรอยูก่ นั แน่ อีกทังวิธีการ
ทีทําแต่ละอย่าง ก็เรียกได้วา่ ทําให้คนตกตะลึงอ้าปาก
ค้าง!

สําหรับคนแบบนีจ้าวเซิงแต่ไรมาเคารพอยูห่ า่ งๆเสมอ
เลียงได้ไกลมากเท่าไรก็เลียงให้ไกลมากเท่านัน แม้
กระทังตอนเขาไปพระตําหนักของพระพันปี ยามพระ
พันปี เรียกเขาไปเข้าเฝ้า เขาก็ยงั สามารถหาข้ออ้างได้ ไม่
ไปก็คือไม่ไป

218
นีกลับมิได้ทาํ ให้จา้ วเซิงเกรงกลัวจ้าวชิงเฟิ ง แต่รูส้ กึ ว่า
ลักษณะพฤติกรรมของคนผูน้ ีแปลกประหลาดเป็ นอย่าง
ยิง ไปด้วยกันไม่ได้กบั ขอบเขตความคิดของเขาอยูแ่ ล้ว
อย่างไรก็ตามถือว่าจัดอยูใ่ นประเภท คุยไม่ถกู คอ พูด
ครึงคําก็มากเกิน แค่เห็นเขาก็ราํ คาญแล้ว อันทีจริงก็มิใช่
รําคาญ เพียงแต่รูส้ กึ ว่าคนผูน้ ียุง่ ยากวุน่ วาย ดังนันแต่
ไหนแต่ไรจึงรังเกียจคนยุง่ ยากอย่างเขา หลีกห่างอยู่
ไกลๆ

------

219
[1] หมูตายแล้วไม่กลัวนําร้อนลวก อุปมาว่า หน้าหนา
ไม่สะทกสะท้าน

ตอนที 664 ซือจือแห่งเป่ ยติงอ๋องผูใ้ สซือ

ไม่วา่ จ้าวชิงเฟิ งยามอยูใ่ นรถม้าจะว้าวุน่ อิรุงตุงนังเช่นไร

แต่วินาทีทีเปิ ดม่านขึน บนใบหน้าของเขาก็เผยรอยยิม
บริสทุ ธิไร้เดียงสา ท่าทางว่านอนสอนง่ายเหมือนทุกครัง
ทีเข้าเฝ้าพระพันปี
220
จ้าวเซิงเห็นท่าทางเช่นนีของเขาในใจก็สนกระตุ
ั ก จําได้
ว่าเขาแสดงกิรยิ าแบบนีทุกครังเมือเข้าเฝ้าเสด็จย่า เสด็จ
ย่ามักจะชืนชอบเป็ นพิเศษ พระราชทานรางวัลให้มาก
มาย หรือว่าเจ้าหนูนีวางแผนมาหาผลประโยชน์อะไร?
เห็นรอยยิมแบบนันของเขาก็รูแ้ ล้วว่าไม่ใช่เรืองดี!

เฮอะๆ ไม่พดู ไม่ได้วา่ จ้าวเซิงทายถูก! ก็เป็ นเรืองไม่ดีน่ะ

สิ ผูอ้ ืนวางแผนต้องการตัวภรรยาของเจ้าแล้ว นันยังเป็ น
เรืองดีได้หรือ!

จ้าวชิงเฟิ งลงจากรถม้า บนใบหน้าปรากฏความใสซือไม่

มีพิษมีภยั เผยรอยยิมหวานหยดให้ซเู ซียง ซีฟั นขาวราว
หิมะทําให้คนตาพร่า “คุณหนูซเู ซียง ไม่ได้เจอกันนาน
221
เลย!”

ซูเซียงมึนงงเต็มหน้า ใครกันล่ะนี? อะไรคือไม่ได้เจอกัน

นาน เมือก่อนพวกเขาเคยเจอกันเหรอ? อย่าตําหนิซเู ซี
ยงทีนึกสงสัยเช่นนีเลย นางเป็ นพวกคลังคนหล่อคนหนึง
หนุ่มหล่อมาดแมนแบบนี หากนางเคยเจอย่อมต้องจํา
ได้ขนใจแน่
ึ แต่นางจําได้ชดั เจนว่าไม่เคยเจอคนคนนี
โผล่ออกมาจากตะเข็บรอยแยกไหน?

ยังมีอีก ตนหวีมวยผมแบบหญิงออกเรือนแล้วชัดเจน
เขามองไม่ออกหรือ เหตุใดยังเรียกว่าคุณหนู?

ซูเซียงรับรูไ้ ด้วา่ ลมหายใจของบุรุษด้านข้างไม่ชอบมาพา

222
กล หันหน้ามองไปยังจ้าวเซิง เห็นบนหน้าเขาแสดงออก
แบบคางคกก็อดไม่ได้ทีจะแอบตกตะลึงเล็กน้อย นีมัน
เรืองอะไรกันอีก? คราก่อนตอนเห็นเถียนเฉิงรุย่ ดูเหมือน
จ้าวเซิงก็จะเป็ นแบบนี

ซูเซียงค่อนข้างเอือมระอา รูส้ กึ ว่าจ้าวเซิงชอบทําเรือง

เล็กให้เป็ นเรืองใหญ่จริงๆ ขอเพียงแค่เห็นบุรุษมาหน้า
ประตูบา้ นเขาก็ตอ้ งแสดงสีหน้าแบบนี ทําตัวชายเป็ น
ใหญ่เกินไปจริงๆ! ไม่ได้ ถึงเวลาต้องแก้นิสยั เขาบ้างแล้ว
อย่าให้เผลอล่วงเกินคนเข้า ตอนนันคงไม่ดีแล้ว ต่อให้
เป็ นองค์ชาย ก็ไม่อาจสร้างศัตรูไปทัว!

ขณะทีซูเซียงอยากจะพูดกับจ้าวเซิงสักสองคํา คิดไม่ถงึ
ว่าจ้าวชิงเฟิ งกลับเดินไปทางจ้าวเซิงสองก้าว “สวัสดี พี
223
สาม ไม่ได้เจอกันนาน ได้ยินว่าหลายวันก่อนท่านบาด
เจ็บโดนพิษ บัดนีคงดีขนมากแล้
ึ ว?”

วาจานีของจ้าวชิงเฟิ งห่วงใจจากใจจริง ทว่าพอฟั งผ่านหู

จ้าวเซิงแล้วเรืองกลับไม่ได้เป็ นเช่นนัน สะบัดหน้าไปด้าน
ข้าง เปล่งเสียงหึเย็นเยียบหนึงเสียง “ไม่ตายง่ายๆ!”

ซูเซียงกลับทนไม่ไหวตบลงบนแผ่นหลังของจ้าวเซิงเล็ก
น้อย “ดีขนแล้
ึ วล่ะ เจ้ายังอยากโดนต่อยใช่หรือไม่?”

จ้าวเซิง “หึ”หนึงเสียง สะบัดแขนเสือจากไป เขากลัวว่า

หากตัวเองยังอยูต่ รงนีต่อจะทนไม่ไหวควบคุมความหึง
ไม่ได้ พอถึงเวลาเกิดเคลือนไหวเพียงเล็กน้อยภรรยาก็

224
จะไม่พอใจอีก หงุดหงิดเจียนตายอยูแ่ ล้ว!

บุรุษพวกนีเหตุใดแต่ละคนต่างพยายามจะเข้าใกล้ขา้ ง
กายภรรยา รูไ้ ว้ นีเป็ นภรรยาของเขา ภรรยาของเขาคน
เดียว! น่ารําคาญ!

ซูเซียงแม้ไม่เคยพบเจอจ้าวชิงเฟิ ง แต่เห็นเขาเรียกจ้าว
เซิงว่าพีสาม จ้าวเซิงเองก็ไม่ได้คดั ค้าน เช่นนันก็คงเป็ น
ญาติของจ้าวเซิง ซูเซียงต้อนรับคนเข้าไปอย่างเกรงอก
เกรงใจ และยังรีบสังให้คนยกชาส่งนําสาละวน

ส่วนจ้าวชิงเฟิ งเองก็เกรงใจมาก แม้พวกชุ่ยหลิวยกนําชา

ให้เขา เขาก็ยงั ลุกขึนไปรับด้วยตนเอง และยังเอ่ยว่า

225
“ขอบคุณแม่นาง”อะไรทํานองนัน ซูเซียงเห็นเขาเข้าใจรู ้
มารยาท ยิมขึนมาก็สง่างามไร้พิษภัยยิงนัก นางจึง
ประทับใจเขามากขึนหลายส่วน อดไม่ได้ทีจะเอ่ยปาก
ถาม “คุณชายท่านนีคงแซ่จา้ วด้วยเช่นกัน? ไม่ทราบว่า
ผูน้ อ้ ยเคยพบเจอท่านเมือใด?”

จ้าวชิงเฟิ งดืมชาแล้วก็เผยฟั นขาวสว่างอีกครัง สายตาใส

แจ๋วบริสทุ ธิ บนหน้ายิมกว้าง “ข้ามีนามว่าจ้าวชิงเฟิ ง
เจ้าจําไม่ได้หรือ?”

ซูเซียงครุน่ คิดด้วยความสงสัยเนินนานแล้วจึงเอ่ยขึน
ด้วยความรูส้ กึ ผิด “ขออภัยคุณชายจ้าวจริงๆ ข้าคนนี
ความจําไม่คอ่ ยดีนกั ”

226
จ้าวชิงเฟิ งเองมิได้มีความโกรธเคืองแม้แต่เสียว รอยยิม
บนใบหน้ายิงเปล่งประกายสว่างจ้า ยิมจนทังหัวใจของซู
เซียงแทบจะละลาย “อ้อ! ก็ถกู แล้ว คุณหนูซเู ซียงก็ไม่
เคยพบเจอข้ามาก่อนจริงๆ ข้าเป็ นซือจือของจวนเป่ ยติง
อ๋อง คราก่อนระหว่างทางพบท่านย่าอาวุโสของท่าน
ประสบเคราะห์ จึงถือโอกาสช่วยเหลือไว้ ก็คือข้าเอง
ล่ะ!”

227
ตอนที 665 ต่อไปเราก็จะเป็ นเพือนบ้านกันแล้ว

แรกเริมซูเซียงตกตะลึง ต่อมาก็ลกุ ขึนทันทีดว้ ยอยากจะ

คารวะให้จา้ วชิงเฟิ ง “ขอบพระคุณคุณชายจ้าวช่วยชีวิต!
ไม่อย่างนันท่านย่าของข้าคง…”

จ้าวชิงเฟิ งรีบค้อมถ่อมตนทันที รีบร้อนโบกมือเก้ๆกังๆ

“ไม่ตอ้ งคารวะ ไม่ตอ้ งคารวะ แค่ผา่ นทางเห็นความไม่
ชอบธรรมก็เท่านัน ฮ่าๆ คิดไม่ถงึ ว่าเราจะมีวาสนาต่อกัน
ลึกซึงถึงเพียงนี!”

228
ซูเซียงรูส้ กึ ว่าคนหนุ่มตรงหน้าคนนีเป็ นคนดีเข้าท่ามากที
เดียว แต่ก็รูส้ กึ ว่าวาจาของเขาก็คอ่ นข้างประหลาดอยู่
เช่นกัน ไม่เข้าใจว่าคิดอะไรอยูก่ นั แน่ เอ่ยถามขึนด้วย
ความสงสัย “วาจานีพูดได้อย่างไรเล่า?”

จ้าวชิงเฟิ งเห็นซูเซียงนังลงบนม้านังอีกครัง เขาก็นงลงไป

ั
ด้วยเช่นกัน ยกนําชาจิบหนึงคํา ยิมเจิดจรัสยิงนัก “จะมิ
ใช่มีวาสนาได้อย่างไร ข้าเพิงคิดอยากจะสร้างเรือนพัก
ตากอากาศบนภูเขาสักหลัง สถานทีเลือกไปเลือกมาก็
มาได้หมูบ่ า้ นสกุลซ่งพอดี ว่าไม่ได้ กําหนดทีดินเรียบ
ร้อยแล้วถึงรูว้ า่ ท่านเองก็อยูท่ ีหมูบ่ า้ นซ่งเช่นกัน วันนีมา
ดูทีทางจึงถือโอกาสมาเยียมเยือนทักทาย ต่อไปเราก็จะ
เป็ นเพือนบ้านกันแล้ว ท่านว่าใช่มีวาสนาต่อกันหรือ

229
ไม่? ”

เอ่อ…ทําไมซูเซียงรูส้ กึ ว่าในวาจานีดูเหมือนจะไม่ได้ใส
สะอาดขนาดนัน? แต่ครึงค่อนวันแล้วก็ยงั บอกไม่ได้วา่
คือตรงไหน อีกทังคุณชายเขาก็ดทู า่ ทางใสซือมากที
เดียว ไม่เหมือนกับพวกมีแผนการอยูใ่ นใจพวกนัน…

จ้าวเซิงแม้สะบัดแขนเสือออกไปก่อนหน้าแล้ว แต่บดั นีก็

อยูบ่ นหลังคาเงือมแผ่นกระเบือง เห็นเหตุการณ์ดา้ นล่าง
ทังหมด มุมปากสันกระตุกอย่างทนไม่ได้ “ยิมอะไร
นักหนา อวดว่าฟั นเจ้าขาวมากอย่างนันหรือ!”

หลงฉีทีอยูข่ า้ งๆก็ทนไม่ไหวออกมือด้วยความร้อนใจ

230
“นายท่าน ท่านว่าบุรุษแต่ละคนเหล่านีเข้าใกล้ขา้ งกายห
วังเฟยแท้จริงแล้วเพืออะไรขอรับ? นายท่าน ท่านต้องเร่ง
มือหน่อย รีบแต่งตังหวังเฟยบนราชพงศาวลีแต่เนินๆ ไม่
อย่างนันจะถูกผูอ้ ืนเป็ นห่วงเรืองนีไปแทนนะขอรับ!”

จ้าวเซิงฟาดสายตาแหลมคมดุจมีดใส่อย่างหัวเสีย “จํา
เป็ นต้องให้เจ้าบอกหรือ!”

“แหะๆ ข้าน้อยก็แค่กงั วลน่ะขอรับ ท่านดูสิ ยากลําบาก

กว่าจะส่งไปได้คนหนึง ตอนนีก็มาอีกคู่ เฮ้อ จะใช้ชีวิต
ผ่านพ้นกันไปอย่างไรละนี…”

“หุบปาก ไม่มีใครบอกว่าเจ้าเป็ นใบ้!” จ้าวเซิงกําลังหงุด

231
หงิด หลงฉีกลับเอาแต่พดู จ้อไม่หยุดปากอยูข่ า้ งๆ!
ภรรยาดีเหลือเกิน คนห่วงใยมากันทีละกลุม่ ทีละคน แต่
ละคนยิงแพ้ยงกล้
ิ า ตีแล้วไม่ตายเหมือนกับแมลงสาบ
ทําให้เขาทีเป็ นตัวละครหลักคนนีรําคาญใจอย่างยิง!

ในเมือภายหลังจะเป็ นเพือนบ้านกันแล้ว อีกทังจ้าวชิง

เฟิ งเขายังเคยช่วยชีวิตท่านย่าของตน ซูเซียงจึงปฎิ
บัติตอ่ เขาเปี ยมไมตรีเป็ นพิเศษ รวมกับความจริงจ้าวชิง
เฟิ งเป็ นคนน่ารักรูค้ วามรูม้ ารยาท ซูเซียงเองก็มีความ
รูส้ กึ ดีกบั เขามากทีเดียว ดังนันจึงชวนให้เขาอยูร่ บั
ประทานอาหารเทียงด้วยกัน

คิดไม่ถงึ ตอนทีเพิงจัดเตรียมยกสํารับกับข้าวก็มีรถม้า
คันใหญ่มาอีกหนึงคัน เป็ นเถียนเฉิงรุย่ ทีนึกว่าจะมาเมือ
232
เช้า!

จ้าวเซิงโมโหจนแทบร่วงลงจากหลังคาบ้าน สายตาที
มองคนทังสองด้านล่างเหมือนจะพ่นไฟออกมา

หลงฉีทีอยูข่ า้ งๆทนดูตอ่ ไปไม่ได้ กระทุง้ ยุจา้ วเซิงอย่าง

ทนต่อไปไม่ไหว “นายท่าน หรือไม่ทา่ นลงไปเถอะขอรับ
นีมันเนือน้อยหมาป่ าเยอะ…”

หลงฉีพดู ได้ครึงหนึงก็หยุดปากโดยพลันตอนได้รบั สาย

ตาเย็นเยือกของจ้าวเซิง เมือครูเ่ ขาพูดว่าอะไร เนือน้อย
หมาป่ าเยอะ? เจ้านายไม่ตอ่ ยเขาก็บญ
ุ แล้ว!

233
หลงฉียมเจื
ิ อนๆ ถอยหลังหนึงก้าว “อย่างไร อย่างไรก็
ตามข้าเตือนสติทา่ นแล้ว ข้า ข้าไปก่อน…” พูด
ประโยคตะกุกตะกักนีจบหลงฉีก็ทะยานร่างจากไป เขา
ไม่กล้าอยูต่ รงนีต่อแล้ว ไม่อย่างนันนายท่านคงโมโห
บางทีอาจถึงขันต่อยเขา แต่นีมันไม่ได้รบั ความยุติธรรรม
กันชัดๆ!

ซูเซียงเห็นเถียนเฉิงรุย่ มาก็รบี ออกมาต้อนรับ “โอ้ คุณ

ชายเถียน มาเร็วไม่สมู้ าตรงจังหวะ พวกข้ากําลังเตรียม
ตัวกินข้าวพอดี รีบเข้ามาในเรือน เรียนเชิญ!”

เถียนเฉิงรุย่ เองก็ไม่ได้เกรงใจแม้แต่นอ้ ย ยิมบางๆเดิน

ตามซูเซียงเข้าด้านใน สายตากวาดสอดส่องอย่างอดไม่
ได้ ทันใดนันก็เห็นเงาร่างหนึงแวบผ่านไปบนหลังคา ริม
234
ฝี ปางยกเส้นโค้งยิมคล้ายไม่ยมิ

จ้าวเซิงเดิมทีไม่ตงใจจะลงมา
ั แต่หลังได้ฟังคําของหลงฉี
เขาก็คิดซําไปซํามา ท้ายทีสุดจึงตัดสินใจได้ ภรรยาบ้าน
ตัวเอง ตัวเองก็ตอ้ งคอยเฝ้าระวัง ไม่อย่างนันเพราะมัว
แต่โกรธประชดอาจถูกคนแย่งชิงไปได้ เช่นนันจะร้องไห้ก็
คงไม่มีทีให้รอ้ ง!

ตอนที 666 สองศัตรูหวั ใจจะเข้ามาอยูใ่ นบ้าน

235
ครานีจ้าวเซิงเรียนฉลาดแล้ว เมือมีศตั รูหวั ใจมากขนาด
นี เขาก็ไม่อาจตกกระป๋ องต่อหน้าซูเซียงได้อีก! วางมาด
เจ้าบ้านชาย ทักทายต้อนรับแขกด้วยความอบอุน่ อย่าง
น้อยทีสุดเบืองหน้าก็แสดงออกเช่นนี ส่วนเบืองหลังฟาด
สายตาคมมีดใส่ผอู้ ืนมากน้อยเพียงใดคงไม่ตอ้ งคิด
คํานวณกระมัง

จ้าวชิงเฟิ งและเถียนเฉิงรุย่ รับประทานมือเทียงกันอย่าง

เอร็ดอร่อย ได้รบั สายตาบ้างคับแค้นใจ บ้างก็เคืองขุ่น
จากบุรุษด้านข้าง พวกเขาก็ยงมี
ิ ความสุข คนทังสองเห็น
จ้าวเซิงก็อารมณ์ไม่ดีตงแต่
ั แรกแล้ว คนเย็นชาหนาวยะ
เยือกเยียงเขามีสทิ ธิอะไรได้ภรรยาแสนดีเช่นนี ส่วนพวก
เขาบัดนีกลับยังเป็ นแค่ชายโสด เทพสวรรค์ช่างไม่

236
ยุติธรรม!

ถลึงเข้า ถลึงไปสิ ถลึงตาของท่านออกมา หน้าตาน่า

เกลียดแล้ว ดูสใิ ครยังจะต้องการเจ้า!

ในใจสองคนล้วนคิดเช่นนี ทําให้ยงรู
ิ ส้ กึ ว่าอาหารบนโต๊ะ
เลิศรสมากขึน สองคนอารมณ์ดีเบิกบานจนกินข้าวไป
สามชามใหญ่ ส่วนกับข้าวบนโต๊ะก็กวาดหมดเกลียง พึง
พอใจเป็ นพิเศษ

ยากนักกว่าจ้าวเซิงจะปั นหน้ายิมแย้มมองคนทังหลาย
จนกินข้าวเสร็จ คิดทดไว้ในใจแล้ว ประเดียวพวกเขาคง
ไปกันได้สกั ที！

237
ทว่าคิดไม่ถงึ คนทังสองกลับประสานเสียงกล่าวพร้อม
กัน “คุณหนูซเู ซียง วันนีพวกข้ามาวัดทีทาง คาดว่าอาจ
ล่าช้าอยูเ่ ล็กน้อย ขอยืมบ้านท่านแห่งนีค้างแรมสักคืนได้
หรือไม่?”

แม้นสองคนเอ่ยถามเช่นนี แต่พอ่ บ้านของทังสองก็กลับ

ถึงรถม้าของแต่ละคนเรียบร้อยแล้ว นําของใช้ยา้ ยเข้ามา
ด้านในทีละตะกร้า ทังหมดมาถึงขันนีแล้ว ซูเซียงจะ
บอกว่าไม่ได้ได้หรือ? !

แต่จา้ วเซิงไม่พอใจแล้ว ใบหน้าดําคลําลงทันที “พวก

ท่านคิดจะทําอะไรกันแน่ กินก็กินแล้ว ยังไม่รบี ไสหัวไป

238
อีก!”

ซูเซียงดึงแขนเสือของเขา ถลึงตาใส่เขาหนึงครัง “ทําไม

โรคเก่ากําเริบอีกแล้วเหรอ อยากโดนต่อยใช่ไหม?”

ชุ่ยหลิวเองก็ยกนิวชีปิ ดปากอย่างเงียบๆอยูด่ า้ นข้าง เห็น

จ้าวเซิงหันกลับมามองนาง ก็รบี ชีให้เขา ชีไปยังคนทัง
สองแล้วชีออกไปด้านนอก

เดิมชุ่ยหลิวก็เป็ นองครักษ์มงั กรโดยกําเนิด กับจ้าวเซิงก็

สามารถพูดได้วา่ เป็ นพีน้องร่วมเป็ นร่วมตายกันมาหลาย
ปี สัญญาณมือของนางจ้าวเซิงย่อมเข้าใจ เยาะเย้ยหนึง
เสียงอยูใ่ นใจ “หึ มีปัญญาเข้ามาอยูก่ ็อยูไ่ ป ข้ากับ

239
ภรรยาย้ายออกไปเองก็ได้!”

ซูเซียงเห็นจ้าวเซิงบิดศีรษะไปอีกทางและดูไม่คอ่ ยพอใจ
นัก ทว่าสุดท้ายกลับไม่ได้เปล่งวาจารุนแรงอะไร นางจึง
แอบโล่งใจอยูเ่ ล็กน้อย บุรุษน่าตายคนนี วันทังวันเอาแต่
ทําหน้าบึง ต้องหาเวลากําจัดโรคประสาทนีให้เขาสักครา
ไม่แน่วา่ ถูกต่อยมากเข้า โรคอาจหายไปก็ได้

เห็นซูเซียงตอบตกลงแล้ว คนทังสองก็มีความสุขอย่าง
กับอะไร ภายใต้การให้สญ
ั ญาณของซูเซียง พวกชิงเหม
ยชิงหลานก็พาคนไปพํานักในห้องรับรองแขก

คนทังสองกลับอ้อนซูเซียงให้นางพาไปเดินเยียมชมรอบ

240
เรือน ซูเซียงคิดๆแล้วก็เห็นด้วย อย่างไรวันข้างหน้าก็เป็ น
เพือนบ้านกันแล้ว ต้องไปมาหาสูก่ นั บ่อยๆ พาพวกเขา
ไปเดินสํารวจรอบๆก็ไม่ใช่วา่ ไม่ได้ ดังนันจึงตอบตกลง
ด้วยความยินดี

จ้าวเซิงคิดจะระเบิดโทสะอีกครา ชุ่ยหลิวสายศีรษะให้
เขา จ้าวเซิงก็อดกลันลงได้อีกครัง เห็นซูเซียงพาคนทัง
สองเดินไป บ้างพูดบ้างหัวเราะ ไหนําส้มในใจก็หก
กระฉอก คนจิตใจซ่อนเร้นประสงค์รา้ ยพวกนี ช้าเร็วจะ
ต้องจัดการเก็บกวาดพวกเขาให้สาสม บังอาจคิดไม่ซือ
กับภรรยาตัวน้อยของตน ไม่มีทางเสียหรอก!

รอจนคนออกไปได้ราวหนึงก้านธูปแล้ว ชุ่ยหลิวถึงจะหา
โอกาสเข้าใกล้ได้อย่างยากลําบาก กระซิบข้างใบหูจา้ ว
241
เซิงเสียงเบาสองสามประโยค จ้าวเซิงพยักหน้าอย่างพอ
ใจ ต่อมาชุ่ยหลิวก็จากไปทันที

ผ่านไปไม่นานก็มีเจ้าหน้าทีตรวจการสองคนวิงมาด้วย
สภาพเหงือท่วมหัว ยังไม่ทนั เข้าประตูก็เริมตะโกนเสียง
ดัง “ท่านหญิงขอรับ ท่านหญิงอยูบ่ า้ นหรือไม่ขอรับ?
คุณชายจ้าว โอ๊ะ คุณชายจ้าวท่านอยูด่ ว้ ยพอดีเลย เร็ว
เข้าขอรับ รีบเข้าไปในตัวอําเภอกับท่านหญิงสักเทียว
คุณชายเสินแย่แล้ว!”

สายตาจ้าวเซิงสันสะท้าน หากมิได้ช่ยุ หลิวมาบอกกับ

เขาก่อนเมือครู ่ ไม่แน่วา่ ตอนนีเขาอาจเชือว่าเป็ นเรือง
จริง มองดูทหารตรวจการวิงมาเหงือท่วมศีรษะ สภาพสี
หน้าตืนตระหนก แสดงละครจัดเต็มจริงเชียว!
242
แม้นทราบว่าเป็ นวิกฤตปลอม เขาก็ยงั แสดงสีหน้าตืน
ตระหนกออกมาหนึงชุด กล่าวกับชุ่ยหลิวทีอยูด่ า้ นข้าง
“ชุ่ยหลิว เร็ว รีบไปเรียกฮูหยินกลับมา บอกว่าคุณชาย
เสินเกิดเรืองแล้ว!”

243
ตอนที 667 เสินมูเ่ ฉินเกิดเรืองขึนอีกครัง

ชุ่ยหลิวค่อนข้างฉงน นางเพิงส่งคนไปจัดการเรืองนี
อย่างเร็วทีสุดก็น่าจะต้องใช้เวลาครึงชัวยามกระมัง นีมัน
เป็ นมาอย่างไรกันแน่? แต่หลังได้ฟังคําสังของจ้าวเซิง
นางก็ข่มกลันความสงสัยไว้ในใจ วิงขึนภูเขา ตะโกน
เสียงดัง “ฮูหยิน ฮูหยินเจ้าคะ!”

ซูเซียงกําลังพาจ้าวชิงเฟิ งและเถียนเฉิงรุย่ สองคนเยียม

ชมพืนทีทีปลูกรากป่ านหลานของนาง ก็ได้ยินเสียง
ตะโกนดังของชุ่ยหลิว รีบขานตอบ “ชุ่ยหลิว ชุ่ยหลิว ข้า

244
อยูน่ ี!”

ชุ่ยหลิวได้ยินเสียงก็บินพุง่ ข้ามไปรวดเร็วปานไฟ “ฮูหยิน

แย่แล้วเจ้าค่ะ เมือครูม่ ีเจ้าหน้าทีมารายงานว่า
สถานการณ์ของคุณชายเสินไม่ดีนกั ท่านรีบไปดูเถอะ
เจ้าค่ะ!”

ในใจซูเซียงบีบแน่นทันที เป็ นไปได้อย่างไร? มิใช่บอกว่า

พอจะเดินเคลือนไหวได้อิสระแล้วหรอกหรือ เหตุไฉนแย่
ลงกะทันหันแล้ว?

แต่สงสัยก็สว่ นสงสัย นางรีบหันหลังไปกล่าวกับสองคน

“คุณชายจ้าว คุณชายเถียน ขออภัยอย่างยิง ผูม้ ีพระคุณ

245
ช่วยชีวิตของข้าเกิดเรืองแล้ว ข้าจําเป็ นต้องไปดูหน่อย
จะให้สาวน้อยบ้านข้าส่งท่านกลับไปพักผ่อน ขออภัย
จริงๆ!” ซูเซียงพูดประโยคนีจบก็ไม่รอให้ทงสองคน
ั
ตอบกลับ วิงไปรวดเร็วปานหมอกควัน

ตอนกลับมาถึงเรือนก็เห็นจ้าวเซิงรออยูด่ ว้ ยความกังวล
เต็มหน้าแล้ว เนืองเพราะเมือครูเ่ ขาได้ฟังเจ้าหน้าทีทหาร
ตรวจการทังสองบอกแล้วว่าเสินมูเ่ ฉินเกิดปั ญหาขึนจริง
มิใช่อบุ ายของชุ่ยหลิว

สามีภรรยาสกุลหวังและแม่เฒ่าซูตา่ งก็กงั วลเต็มหน้า

พวกเขารูว้ า่ คุณชายเสินผูน้ นเป็
ั นคนช่วยชีวิตซูเซียงไว้
บัดนีเกิดเรืองขึนแล้ว พวกเขาจะไม่รอ้ นใจได้อย่างไร?

246
ตอนซูเซียงกลับมา ทหารตรวจการทังสองยังคงเดินวน
ไปวนมาด้วยความกระวนกระวายอยูต่ รงนัน พอเห็นซูเซี
ยงก็รบี ร้อนเข้าไปทําความเคารพเบืองหน้า “ท่านหญิงผู้
ยิงใหญ่ เร็ว! รีบตามข้าน้อยไปเถิด! อาการคุณชายเสิน
ไม่ดีนกั ท่านหมอหลีให้พวกข้ารีบมาเชิญท่านไปขอรับ!”

ระหว่างทางซูเซียงเพิงจะได้ฟังคําบอกเล่าของเจ้าหน้าที
ทังสอง ท่านหญิงซูยว่ นอะไรนัน ไร้หนทางมาหาตนและ
จ้าวเซิงจึงพุง่ เป้ามาทีร้านยาทงเหอ เนืองเพราะนางสืบรู ้
มาว่าร้านยาทงเหอกับตนมีความสัมพันธ์สนิทชิดเชือต่อ
กัน คิดว่าในเมือไม่สามารถมาหาพวกนางได้ เช่นนันก็
ไปหาเรืองก่อกวนร้านยาทงเหอแทน

247
ทว่าทีคาดไม่ถงึ ก็คือ เสินมูเ่ ฉินเพิงอาการดีขนเล็
ึ กน้อย
คํายันไม้เท้าเดินโงนเงนออกมาจากเรือนหลัง บังเอิญชน
เข้ากับท่านหญิงอันธพาลเข้าพอดี!

เสินมูเ่ ฉินกระอักเลือดตรงทีเกิดเหตุทนั ที เดิมอาการบาด

เจ็บของเขาก็ยงั ไม่สดู้ ี ถูกชนเข้าเต็มแรงเช่นนีซําอีก จะดี
ได้ถงึ ไหน?

รวมกับเมือครูใ่ นมือท่านหญิงซูยว่ นก็ถือขวานเล่มใหญ่

พยายามใช้แรงทังร่างฟั นไปทางถึงอีหราน เห็นได้วา่ แรง
จู่โจมนันรุนแรง

หากเพียงแค่นีสถานการณ์คงไม่นบั ว่าเลวร้ายถึงทีสุด

248
ทว่าทีคิดไม่ถงึ คือ พอท่านหยิงซูยว่ นเห็นกองเลือดบน
พืน นางไม่เพียงแต่ไม่ละอายใจสักนิด กลับยังหยิบแท่ง
ไม้ทีหัวขวานหลุดแล้วด้ามนันทักทายลงบนร่างของ
เสินมูเ่ ฉินสองสามครัง นางลงมือหวังให้ตาย ไม่คิดจะยัง
ไมตรีแม้แต่นอ้ ย

เสินมูเ่ ฉินผูซ้ งเป็

ึ นคนป่ วยเจ็บสาหัสเพิงอาการดีขนเล็
ึ ก
น้อย ถูกชนจนกระอักเลือดแล้วซํายังถูกทุบด้วยไม้
กระบองเต็มแรงสองครัง ยังอาการดีอยูไ่ ด้นนสิ
ั ถงึ จะ
แปลกแล้ว!

นียังโชคดีทีได้ถงั อีหรานช่วยสุดชีวิตรับแรงแทนสองไม้
ไม่อย่างนันเสินมูเ่ ฉินคงถูกตีตายคาทีก็เป็ นได้!

249
บัดนีร้านยาทงเหอเละเป็ นโจ๊กหม้อหนึง ในเรือนหลัง
กําลังทุม่ เทช่วยชีวิตกันสุดแรง เรือนหน้ากลับโหวกเหวก
โวยวาย ฮู่กวกงมาเยื
ั อนถึงหน้าประตูดว้ ยตนเอง บอกว่า
ท่านหญิงซูยว่ นได้รบั บาดเจ็บจากร้านยาทงเหอของพวก
เขา ร้านยาทงเหอจําเป็ นต้องชดใช้ให้เป็ นทีน่าพอใจ มิ
เช่นนันล่ะก็จะตีทกุ ผูท้ กุ คนในทีนีให้ตาย! แล้วก็จะเผา
เรือนด้วย!

หลีปั วหมิงและพวกหมออาวุโสแต่ไรมาไม่เคยเห็นคน
หน้าไม่อายเช่นนีมาก่อน ตอนนายอําเภอเสินมาถึงก็
โกรธจนพูดไม่ออกแล้ว แขนสองข้างทีเคลือนผิด
ตําแหน่งของเขายังเจ็บอยูเ่ ลย คนบ้านนีไม่รูจ้ กั ว่างเว้น
บ้างหรือไร? !

250
ท่านหญิงของบ้านเจ้าได้แผลไปจากร้านยาของผูอ้ ืน ก็
ไม่คิดจะถามหน่อยหรือว่าได้แผลไปอย่างไร ยังมีคนที
เจ็บหนักกว่านางหรือไม่? นีมันลืมตาเปล่งวาจามืดบอด
ชัดๆ!

ตอนที 668 โอ้โห คุยโวเสียงดังเชียว

“ผูแ้ ซ่เสิน อย่าคิดว่าเจ้าเป็ นนายอําเภอทีนีแล้วมีอะไรดี

นักหนา ข้าเป็ นถึงฮู่กวกงผู
ั ส้ งู ศักดิเชียวนะ! ลูกสาวบ้าน
ข้ามาทีนีแขนถูกกระแทกบาดเจ็บ ไม่แน่วา่ ภายหลังอาจ

251
ทิงรอยแผลเป็ น หากกระทบถึงเรืองแต่งงานเจ้ารับผิด
ชอบไหวหรือ? !”

เคยพบเจอคนหน้าไม่อาย แต่ไม่เคยพบเจอใครหน้าไม่
อายเท่านีมาก่อน! นายอําเภอเสินพลันหมดวาจา ไม่รูว้ า่
ควรรับมือคําพูดนีอย่างไรดี

แต่พอนายอําเภอเสินไม่พดู จา ฮู่กวกงก็
ั หลงคิดว่าตัวเอง
มีเหตุผลเต็มประดา เริมพรําคําด่าทอขึนมาไม่หยุดปาก
“ผูแ้ ซ่เสิน ข้ารูว้ า่ เจ้าเป็ นคนของอ๋องแห่งสงคราม อย่า
คิดว่าเรืองสมคบคิดตําทรามเหล่านันของพวกเจ้าจะ
ซ่อนคนอืนพ้น! บอกเจ้าเลย เรืองในวันนีเจ้าต้องรับผิด
ชอบ จัดการตีทกุ คนในร้านยาทงเหอทังหมดให้ตายเพือ
ชดใช้โทษให้แก่ลกู น้อยของข้า! มิเช่นนันหมวกแพรดํา
252
ของเจ้าจะรักษาไว้ได้หรือไม่ขา้ เองก็ไม่กล้ารับรอง แต่
ศีรษะคนของเจ้านันรักษาไว้ไม่ได้เด็ดขาด ตัวเจ้าช่าง
นําหนักดูให้ดี! ”

“โอ้โห คุยโวเสียงดังเชียว” ซูเซียงย่างเข้าประตูก็ได้ยิน

คําพูดอวดเบ่งไม่สนเหตุผลประโยคนีของฮู่กวกง
ั จึง
เปล่งเสียงออกมาจากไกลๆ

ฮู่กวกงสดั
ั บเสียง ก่อนอืนตกตะลึง ต่อมาจึงโกรธจัดเต้น
เร่า “หญิงชาวป่ าบ้านนอกมาจากไหน! ตอนข้าพูดอยู่
เจ้ามีสทิ ธิมาสอดปากหรือ? ! ไสหัวไป ถ้ายังไม่ไป แม้แต่
เจ้าข้าก็จะตีให้ตาย! ”

253
“โอ้โห จิๆ วางท่าใหญ่โตเชียว แม้แต่ผศู้ กั ดิสิทธิบนฟ้า
ของเราท่านนันยังไม่กล้าพูดว่าอยากทุบตีใครให้ตายได้
ตามใจชอบ หรือท่านสูงส่งกว่าผูศ้ กั ดิสิทธิของเราไปอีก
หนึงชัน? ” ซูเซียงพูดเอือยเฉือยพร้อมรอยยิม พูดไป
พลางจูงมือจ้าวเซิงเดินเข้าไปด้านใน

วาจานีของซูเซียงไม่สามารถเรียกได้วา่ ไร้วาทศิลป์ แต่

คนทีพอฉลาดสักหน่อยคงเลือกทีจะไม่ตอบรับประโยคนี
ทว่าฮู่กวกงที
ั กําลังเดือดดาลไหนเลยจะฟั งหลุมกับดักใน
นันออก ส่งเสียงเยาะเย็นหนึงเสียง “ ณ ทีแห่งนีข้าเป็ น
แผ่นฟ้า ข้าพูดอะไรก็ได้อย่างนัน! วันนีคนทุกคนในร้าน
ยาทงเหอต้องถูกตีตายทังหมด!”

“ท่านพี วาจานีท่านคงได้ยินแล้ว คงรูว้ า่ ต่อไปต้องทํา

254
เช่นไรกระมัง?” ซูเซียงยิมเหมือนไม่ยมเหลื
ิ อบมองจ้าว
เซิง

“เจ้า นางหญิงแพศยา! ใครก็ได้ จับนางลงไม้ตีตายให้

ข้าที!” ฮู่กงกงพู
ั ดด้วยโมโหโกรธากระทืบเท้า

ซูเซียงเห็นท่าทางเช่นนีของเขาจึงคิดตกว่าไม่อาจเจรจา
กันด้วยเหตุผลได้อีก และก็คร้านจะเสียเวลาพูดกับเขา
แล้วเช่นกัน หันหน้าไปทางจ้าวเซิงเงียบๆ “เจ้ามีวิธีใด
บ้างทีจัดการเขาออกไปได้ทนั ที ข้าอยากเข้าไปดูคนป่ วย
แล้ว”

จ้าวเซิงพยักหน้ากล่าว “เช่นเจ้าเข้าไปก่อนเถิด ทางนี

255
ปล่อยให้ขา้ จัดการเอง”

“คิดจะหนี? ไม่มีทาง! ใครก็ได้ มาจับหญิงแพศยานีให้

ข้า ตีกระหนําให้ตาย!”

ซูเซียงเพิงย่างฝี เท้าออกก็ได้ยินวาจาเปี ยมความโทสะ

ของฮู่กวกง
ั เท้าพลันชะงักลง หันศีรษะกลับมามองเขา
อย่างเหลือเชือ ราวกับมองดูคนบ้าคนหนึง

จากนันบนหน้าก็แสดงสีหน้ายิมแต่ไม่ยมิ “ท่านลองแตะ
ต้องข้าแม้แต่เส้นขนเดียวดูส?ิ !”

ฮู่กวกงเย้
ั ยหยันหนึงเสียง “กะอีแค่หญิงชาวป่ าบ้านนอก
256
คนหนึง มีอะไรให้ขา้ ไม่กล้าแตะต้อง! ข้าเป็ นถึงฮู่กวกง
ั
ขุนนางขันหนึง เจ้าเป็ นเพียงท่านหญิงแต่งตังตัวเล็กๆคน
หนึงยังกล้าเหยียบจมูกข้ามหัวผูใ้ หญ่ ไม่รูจ้ กั เจียมตัว!
วันนีตีเจ้าให้ตายจะเป็ นไรไป? กลับไปกราบทูลพระพันปี
ว่าเจ้าใช้อาํ นาจข่มเหงรังแกคน ถูกชาวบ้านกดดันจน
ตาย เจ้ายังจะทําอะไรได้?”

ซูเซียงร้องเสียง “อ้อ” ยืดยาว “ทุกท่านคงได้ยินโดยทัว

กันแล้ว” หันศีรษะไปมองฮู่กวกงคล้
ั ายยิมคล้ายไม่ยมิ
“คิดไม่ถงึ ว่าฮู่กวกง
ั ขุนนางขันหนึงของเราทีแท้จดั การ
คดีเช่นนี! จิๆ! มีความสามารถกลับดําเป็ นขาว จุดนีทํา
ให้ตอ้ งมองคนใหม่แล้ว!”

“พูดเหลวไหลให้นอ้ ยหน่อย ใครก็ได้ จับนางไว้!” ฮู่กวกง

ั
257
หน้าทะมึนแล้ว เขาคิดไม่ถงึ ว่าหญิงชนบทคนหนึงจะ
กล้าต่อปากต่อคํากับเขา ไม่รูจ้ กั เจียมตัวจริงๆ!

ซูเซียงยิมอ่อนบาง ล้วงป้ายอาญาสิทธิสีดาํ ออกมาจาก

เสือตัวใน โยนใส่มือของเขา “ใต้เท้าฮู่กวกง
ั รบกวนท่าน
ทัศนาสิงนีให้ชดั เจนแล้วค่อยมาพูดกันว่าจะลงมือหรือ
ไม่ดีกว่า?”

ทีแรกนางอยากเข้าไปดูเสินมูเ่ ฉินก่อน เรืองทางนีก็

ปล่อยให้จา้ วเซิงจัดการไป คิดไม่ถงึ ว่าฮู่กวกงกลั
ั บเป็ น
คนไร้ยางอายถึงเพียงนี เช่นนันก็ยอ่ มได้ ในเมือไม่
ยินยอมพูดกันด้วยเหตุผล กระนันก็พดู กันด้วยกําลังแล้ว
กัน

258
ฮู่กวกงเพี
ั ยงรับป้ายอาญาสิทธิมาไว้ในมืออย่างไม่ใส่ใจ
เห็นเป็ นสีดาํ มะเมือม ตาเหลือบมองแวบหนึง ตอนเห็น
ตัวอักษรแกะสลักตัวเล็กด้านบน ทังร่างก็ออ่ นยวบ ร่วง
ลงนังบนพืนดัง “โครม”

259
ตอนที 669 ศีรษะเก้าชัวโคตรยังชดใช้ไม่พอ

ซูเซียงเดินเข้าไปหยิบป้ายแผ่นนันขึนมาซุกไว้ในอก “เจ้า
ต้องระวังหน่อย นีเป็ นคลังหลวงครึงหนึงเชียวนะ หาก
ตกแตกไป ศีรษะเก้าชัวโคตรของเจ้ารวมกันแล้วก็ยงั ชด
ใช้ไม่พอ!”

“เจ้า เจ้า เจ้าเป็ นใคร?!” ฮู่กวกงแรกเริ

ั มพูดติดอ่าง หา
ได้มีความหยิงยโสเช่นก่อนหน้าแล้ว

“ข้าเป็ นใครเจ้าไม่จาํ เป็ นต้องรู ้ ขอเพียงแค่รบกวนเจ้า

หุบปากให้แน่นสนิท ยังมีทา่ นหญิงเสียนจู่อะไรนันบ้าน
เจ้า ก็รบกวนอย่ามาเข้าใกล้อยูข่ า้ งกายสามีขา้ อีก ยิงไม่

260
ต้องการให้ก่อกวนสร้างเรือง มิเช่นนันล่ะก็อย่าหาว่าข้า
ไม่เกรงใจพวกเจ้า! ร้องตีตะโกนฆ่า ข้าทําไม่ได้ แต่คิด
อยากสังหารคนสองคนลับๆ นันก็เป็ นเพียงเรืองง่ายดาย
เจ้าอยากลองดูไหม?”

ฮู่กวกงเดิ
ั มไม่เกรงฟ้ากลัวดิน กลัวเป็ นทีสุดคือจักรพรรดิ
รัชทายาทและอ๋องแห่งสงครามผูน้ นั ว่ากันว่าองค์
รัชทายาทกุมอํานาจทางทหารสีส่วนของทังแคว้น อ๋อง
แห่งสงครามเองก็กมุ สีชัน อีกทังในมืออ๋องสงครามยังมี
ป้ายหยกสีดาํ แผ่นหนึง นันเป็ นคลังหลวงถึงครึงหนึง!

แต่ทีน่าโมโหทีสุดคือ ประจักษ์แจ้งว่าเป็ นคูต่ อ่ สูแ้ ย่งชิง

บัลลังก์ทีแข็งแกร่งสองคน ชัดเจนว่าสองคนควรเป็ นนํา
กับไฟอยูร่ ว่ มกันไม่ได้ แต่กลับพิลกึ พิลนมารวมหั
ั วด้วย
261
กันได้! หลายปี มานีพวกเขาเตรียมการมากมายแล้ว
กลับไร้หนทางสันคลอนคนทังสอง แม้แต่ยแุ ยงตะแคงรัว
น้อยนิดก็ยงั ไม่เป็ นผล ผูอ้ ืนแม้แต่เส้นผมสักเส้นก็ยงั ไม่
หลงเชือ! แปลกประหลาดเห็นผีโดยแท้! นีเป็ นสิงทีผูค้ น
เรียกกันว่า สุนขั กัดเม่นไร้ทางลงเขียว!

ฮู่กวกงสี
ั หน้าเขียวสลับขาว ในใจลอบคาดเดาสตรีเบือง
หน้าสายตาคนนี แท้จริงแล้วมีฐานะอะไร ดูนางอายุไม่
มาก แล้วยังหวีผมมวยแบบหญิงออกเรือนแล้ว เป็ นไป
ได้หรือไม่ เป็ นไปได้หรือไม่วา่ นางเป็ นชายาของอ๋องแห่ง
สงคราม? !

ให้ตาย อ๋องแห่งสงครามกล้านําป้ายหยกสูงค่าสําคัญ
เช่นนีมอบไว้ในมือหวังเฟย! นันอธิบายได้วา่ อย่างไร?
262
หมายความว่าหวังเฟยผูน้ ี สําหรับในใจอ๋องแห่งสงคราม
แล้วนางเป็ นหนึงไม่เป็ นสองแน่นอน! เช่นนัน เช่นนันหวัง
เฟยอยากจะสังหารครอบครัวของเขา นันก็เป็ นเรืองง่าย
ดายทําได้ทนั ที จะหนีก็หนีไม่รอด!

วินาทีนีฮู่กวกงหวาดกลั
ั วอย่างแท้จริงแล้ว แต่กน้ บึง
หัวใจนึกสงสัยมากยิง เขาแค่ได้ยินว่าบุตรีได้รบั บาดเจ็บ
ทีนี คิดว่าเป็ นเพียงร้านยาเล็กๆกระจอกๆเท่านัน
มาสร้างความวุน่ วายเล็กน้อยก็จะไป เหตุไฉนถึงได้ลว่ ง
เกินคนใหญ่คนโตเช่นนีได้?!

ต่อมาในสมองเขาพลันสว่างวาบ ใช่แล้ว เซียงจวินอ๋อง

อะไรนัน? สวรรค์ หรือนันไม่ใช่เซียงจวินอ๋อง แต่เป็ นจ้าน
อ๋อง !(อ๋องแห่งสงคราม)
263
คิดถึงตรงนี สองตาของฮู่กวกงพลิ
ั กกลับ เป็ นลมสลบไป
ทันที

จ้าวเซิงโบกมือเบาๆ “ใครก็ได้ มาลากเขาออกไปโยนบน

ถนนใหญ่”

หลังซูเซียงเห็นว่าละครตลกฉากนีแก้ปัญหาได้แล้วก็พงุ่
เข้าเรือนหลังอย่างรวดเร็ว ตอนพวกเขามาถึงหลีปั วหมิ
งก็เร่งมาถึงเรือนด้านหลังเรียบร้อยแล้ว กําลังเข้าช่วย
หมออาวุโสทําการรักษาช่วยชีวิตเสินมูเ่ ฉิน

ตอนซูเซียงเข้าไปสถานการณ์ไม่ชวนให้มองโลกในแง่ดี

264
บนใบหน้าเสินมูเ่ ฉินไม่มีสีเลือดแม้แต่นิดเดียว บนเตียง
มีคราบเลือดเป็ นแอ่งสีแดงเข้มไม่ก็สีแดงสด ดูแล้วคง
กระอักต่อเนืองหลายหน สถานการณ์วิกฤตอย่างยิง

ซูเซียงรีบขึนหน้าจับชีพจรให้เสินมูเ่ ฉิน หัวคิวขมวดย่น

แน่นตาย หลีปั วหมิงเองก็ถมู ือเดินวนด้วยความกังวลอยู่
ด้านข้าง “ทําเช่นไรดี ทําเช่นไรดี…เคียวยาได้ทีหรือยัง?
เร็วหน่อย เร็วหน่อยเถิด!”

เขาใช้โสมพันปี ทีมีไม่กีแผ่นเพียงหนึงเดียวของตัวเองยือ
ชีวิตของเสินมูเ่ ฉินแล้ว แต่นีทังหมดเป็ นการรักษาตาม
อาการมิได้รกั ษาถึงต้นตอ ไม่ ควรจะบอกว่ากระทัง
รักษาตามอาการยังรักษาไม่ได้ เสินมูเ่ ฉินอาจมีโอกาสห
ลับใหลไปตลอดกาลได้ในวินาทีอนั ใกล้
265
ใบหน้าซูเซียงก็ขมวดแน่นหนัก อาการวิกฤตอันตราย
มาก ซูเซียงร่วมมือกับหลีปั วหมิงใช้เข็มเงินฝังเส้นเลือด
ใหญ่หลายเส้นของเสินมูเ่ ฉินก็แล้ว แต่นีก็ทาํ ได้เพียง
ประคองอาการบาดเจ็บของเขาได้ชวคราวเท่
ั านัน ไม่มี
ผลสําคัญอย่างสินเชิง

“นี นี เจ้าศิษย์ เจ้าศิษย์นีเกิดเรืองอะไรขึน?” ทันใดนัน

หน้าต่างด้านหลังเปิ ดออก ผูบ้ ินทะยานเข้ามาเป็ นชาย
ชราอาภรณ์ขาวผมหงอกหนวดขาวคนหนึง

ทุกคนยืนขึนข้างเสินมูเ่ ฉินอย่างระวังภัย ทว่าซูเซียงกลับ

ระบายหายใจโล่งอก รับเข้ามาทันที “ท่านอาจารย์
อาจารย์เร็วเข้า รีบดูอาการของเพือนข้า เขาเป็ นผูม้ ีบญ
ุ
266
คุณช่วยชีวิตข้า!”

ชายชราได้กลินคาวเลือดภายในห้องก่อนแล้ว มองซู
เซียงแวบหนึงก็เข้าถึงหน้าเตียงตรวจรักษาให้เสินมูเ่ ฉิน
ทันที หัวคิวของเขาขมวดเข้าด้วยกัน “เร็ว นํากริชสะอาด
เล่มหนึงกับชามมา ต้องเร่งหน่อย!”

ตอนที 670 ตาเฒ่าช่วยชีวิตเสินมูเ่ ฉินกลับมา

พูดพลางก็นาํ ยาบํารุงใจยัดเข้าในปากเสินมูเ่ ฉิน หลังรอ

กริชและชามมาถึงแล้ว ก็ไม่พดู พรํากรีดข้อมือตนเอง
267
ปล่อยให้เลือดหยดลงในชาม แล้วตรงเข้ากรอกลงไปให้
เสินมูเ่ ฉิน

คนด้านข้างทังหมดต่างมองตะลึงพรึงเพริด ซูเซียงเองก็
กังวลเหลือแสน เนืองเพราะเมือครูน่ างเห็นบนแขนซ้าย
ของอาจารย์มีรอยแผลยาวมากรอยหนึง นียังไม่ทนั หาย
ดี แขนขวาก็กรีดเอาเลือดขึนอีกแผล นีมันเรืองอะไรกัน?

รอจนหลังเสินมูเ่ ฉินกลืนยาบํารุงใจเม็ดนันและโลหิตทัง
หมดลงไปแล้ว ชายชราถึงค่อยลูบหน้าผากตัวเองลวกๆ
“เฮ้ย ข้าคงเป็ นกลายเป็ นวัวเลือดแกร่ง[1]ไปแล้วจริงๆ!
ศิษย์เอ๋ย อาจารย์ไม่สน เจ้าต้องบูชาข้าด้วยของกินของ
ดืม ปลาตัวใหญ่เนือชินโตทุกวัน มิเช่นนันเลือดนีก็ฟืน
บํารุงกลับมาไม่ได้ ข้าเป็ นคนแก่ชราแล้ว…”
268
ซูเซียงเพิงจะเป็ นห่วงอยูเ่ ลย ทว่าเห็นนําเสียงชายชรา
เต็มไปด้วยอารมณ์ก็ได้แต่กลอกตา“พอเถิดเจ้าค่ะท่าน
อาจารย์ ท่านก็แค่อยากกินของดีๆสินะ ข้าทําให้ทา่ นกิน
อยูท่ กุ วันยังไม่พอใจอีกหรือ?”

“ฮึย เจ้ามันศิษย์ไร้นาใจ!
ํ เออใช่ ข้ายังมีลกู ศิษย์อีกคนนี
วันนีไยนางไม่อยูท่ ีนีด้วย?”

ซูเซียงทอดถอนใจอย่างจนปั ญญา “อาจารย์ ท่านช่วย

บอกอาการของเพือนข้าก่อนได้หรือไม่? ศิษย์คนนันของ
ท่านอยูใ่ นบ้านอย่างดี ไม่หนีไปหรอก เรากลับแล้วค่อย
ไปหานาง ตกลงไหม?”

269
ชายชราหัวเราะฮิๆ จากนันโบกมือกล่าว “คาดว่ายาของ
พวกเจ้าคงเคียวใกล้เสร็จแล้วกระมัง ออกสูตรยาอะไร
ไหนรีบเอามาให้ขา้ ดูหน่อย”

หลีปั วหมิงในทีสุดก็ได้สติกลับมา รีบไปหยิบสูตรยาส่ง

ลงในมือชายชราทันที “ท่านปรมาจารย์ รบกวนท่านดู
ก่อน ยานีเหมาะสมหรือไม่?”

ซูเซียงมองหลีปั วหมิงค่อนข้างฉงน เหตุใดอ้าปากก็เรียก

ว่าท่านปรมาจารย์ แล้ว หลีปั วหมิงกลับส่งสัญญาณมือ
ให้นางเงียบเสียง ซูเซียงจึงไม่ได้ถามต่อมากคํา

270
ชายชราลูบเครา มองสมุนไพรและปริมาณยาด้านบน
อย่างตังอกตังใจ สุดท้ายจึงพยักหน้า มองหลีปั วหมิ
ง “ยาสูตรนีเป็ นเจ้าออก?”

หลีปั วหมิงรีบพยักหน้า “ขอรับ ท่านปรมาจารย์! ยาสูตร

นีเป็ นข้ากับสหายคนหนึงร่วมกันออก ท่านเห็นว่ามี
ปั ญหาใดหรือ?“

ชายชราผงกศีรษะ “ไม่มีปัญหา ยาจะเคียวเสร็จเมือใด?”

คําของชายชราเพิงถามออกมา หมอหญิงนอกประตูก็
ยกยาเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ยาเสร็จแล้ว ยาเสร็จแล้ว… ”

271
ชายชรายกขึนมาดมแล้วจิบเบาๆหนึงคํา หลังมันใจแล้ว
ว่าไม่มีปัญหาจึงส่งให้ซเู ซียง “รีบป้อนลงไปให้เขาเถอะ!”

ผ่านการฟื นรักษาพักใหญ่ จนกระทังถึงกลางดึกอาการ

ของเสินมูเ่ ฉินจึงนับว่าคงทีได้ในทีสุด แม้ยงั อยูใ่ นช่วง
อันตรายถึงแก่ชีวิต แต่ก็ถือว่าดีกว่าสภาพก่อนหน้านัน
มากแล้ว

ก่อนอืนมิตอ้ งพูดถึงทางนีรักษาช่วยชีวิตเสินมูเ่ ฉินได้

อย่างไร แต่วา่ กันถึงบุรุษใหญ่สองคนทางบ้านซูเซียง ข้า
มองเจ้า เจ้ามองข้า มองกันเหมือนไก่ชน

จุดประสงค์ทีพวกเขามาทีนีเพืออะไร? ก็เพืออยากพูดคุย

272
กับซูเซียงให้เยอะ สบสองตาให้มาก แต่ดีเสียนีกระไร
พวกเขาเพิงมาถึงซูเซียงก็วงไปแล้
ิ ว อีกทังยังเป็ นเพราะ
บุรุษคนอืนอีกด้วย!

น่าโมโหทีสุดก็คือผูท้ ีถือดวงตามีดเฉือดเฉือนพวกเขาคน
นัน อยูๆ่ พาภรรยาตัวเองไปพบชายอืน ในใจพวกเขาจะ
คิดไปถึงได้อย่างไร!

“เจ้ามองข้าทําไม? บนหน้าข้ามีดอกไม้บานหรือไร?”
จ้าวชิงเฟิ งมิได้มีทา่ ทางน่ารักเชือฟั งเช่นก่อนหน้านันแล้ว
หน้าตาเย็นชา

อย่างไรก็ตามห้องรับรองแขกทีพวกเขาอยูม่ ีระยะห่าง

273
จากเรือนด้านหน้าไม่นอ้ ย ขอเพียงแค่เคลือนไหวไม่ดงั
นัก คนด้านหน้าก็ไม่อาจล่วงรู ้ แน่นอนว่า จํากัดเพียง
เฉพาะคนธรรมดาสามัญเหล่านัน สําหรับพวกชิงเหม
ยแค่เห็นก็จบั สังเกตสิงผิดปกติได้ พวกเขาเองก็รูว้ า่ สิงใด
ควรเปิ ดเผย สิงใดควรอําพราง

เถียนเฉิงรุย่ ชําเลืองมองเขาหนึงสายตา “ท่านซือจือ ท่าน

ลืมตาเปล่งวาจามืดบอดแล้ว ท่านไม่มองข้าอยูไ่ ยจะรูว้ า่
ข้ากําลังมองท่าน!”

“นี เจ้าจะหาเรืองใช่หรือไม่?” จ้าวชิงเฟิ งตบระเบียง

เสียงดังปั ง ราวระเบียงเกิดรอยแยกขึนหนึงช่อง

274
เถียนเฉิงรุย่ จงใจทําเสียงไอหยาหนึงเสียง ซํายังแกล้ง
ถอยหลังก้าวใหญ่เกินเหตุ “นีเป็ นสิงของในบ้านคุณหนูซู
เซียง บัดนีถูกเจ้าทําเสียหายแล้ว นางกลับมาต้องโกรธ
เป็ นแน่ ฮ่าๆ ข้าอยากรอดูชมสภาพอับโชคนันของเจ้า
แล้วสิ!”

------

[1] วัวเลือดแกร่ง (血牛) หรือเสวียหนิว หมายถึงคนที

ขายเลือดของตัวเองแลกเงิน หรือในเกมส์ใช้หมายถึงตัว
ละครทีมีคา่ HP สูง โดยส่วนใหญ่มกั เป็ นนักรบ

275
276
ตอนที 671 กลยุทธ์เจ็บกายของท่านซือจือ

“เจ้าอยากโดนต่อยใช่ไม่ใช่?!” จ้าวชิงเฟิ งโบกหมัดอัน

ขุ่นเคืองทุบไปทางเถียนเฉิงรุย่

ในข้อมูลของเขา เถียนเฉิงรุย่ ผูน้ ีเพียงแค่สมองฉลาดนิด

หน่อย ได้รบั ความสําคัญจากองค์รชั ทายาทก็เท่านัน แต่
ไม่เคยได้ราวข่าวว่าเขามีวรยุทธ์ คาดว่าตนออกมือรวด
เร็วเพียงนี ย่อมสามารถทําให้เขาพ่ายแพ้ยบั เยิน รําหา
บิดาครวญหาแม่รอ้ งขอชีวิตกับเขา จากนันตัวเองก็จะ
เก็บข้าวของไล่สง่ แค่คิดก็มีความสุข!

ทว่าวาดฝันไว้สวยหรู ความเป็ นจริงนันเหือดแห้ง! ตอน

1
เขาเหวียงหมัดลงไปใช้แรงเต็มกําลัง ทว่าเถียนเฉิงรุย่ ดัน
รอให้กาํ ปั นใกล้ถงึ หน้าผากก่อนเขาถึงจะเงยหน้าหลบ
หลัง ใช้ขบวนท่าหลบหลีกแปลกประหลาด จากนัน
กําปั นทีน่าสงสารของจ้าวชิงเฟิ งก็ชนกระแทกเข้ากับ
กําแพง ฉับพลันทันใด เจ็บจนย่อตัวลงไปร้องโอดโอย

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ดูสภาพโชคร้ายนันของเจ้าสิ น่าขันเกินไป

แล้ว!” เถียนเฉิงรุย่ หัวเราะกุมท้องอย่างเบิกบานใจอยู่
ด้านข้าง ไม่มีอากัปกิรยิ าสุภาพเคร่งขรึมมีมารยาทเช่น
ก่อนหน้าแล้ว

พ่อบ้านอาวุโสเองได้แต่ขา้ มองเจ้า เจ้ามองข้า สุดท้าย

คนทังสองก็ทาํ สัญญาณมือ ตรงขึนหน้าแบกเจ้านาย
บ้านตนเข้าไปในห้อง จากนันปิ ดประตูดงั ”ปั ง” หนึง
2
เสียง

จ้าวชิงเฟิ งไม่พอใจเต็มสิบส่วน ยังคงโหวกเหวก “เจ้าทํา

อะไร? เจ้าไม่เห็นหรือไรว่า ข้า นายน้อยของเจ้าเจ็บหนัก
ถึงเพียงนี ไยเจ้าไม่ช่วยข้าทวงคืนความยุติธรรม? เจ้ามัน
กินบนเรือน ขีรดบนหลังคา!”

พ่อบ้านอาวุโสตบลงบนท้ายทอยของจ้าวชิงเฟิ งดังป๊ าบ
“เจ้าเด็กน้อย ราวีไม่จบไม่สนใช่
ิ หรือไม่? กินบนเรือน ขี
รดบนหลังคาอันใด พูดจให้มีมโนธรรม!”

แม้นพ่อบ้านชราเป็ นคนเบืองล่าง ทว่าเลียงดู

ฉุดกระชากลากถูบรรพบุรุษน้อยผูน้ ีเฉกเช่นบิดามารดา

3
แท้จริง ไม่วา่ เมือใดทีไหนก็ติดตามข้างกาย หลายเรือง
เขาก็คอยเข้าข้างเ แต่เรืองในวันนีแรกเริมเขาทนก็ดไู ม่ได้
แล้ว อยากเข้าไประงับเขาตังแต่แรกแล้ว

จ้าวชิงเฟิ งถูกตี ทีแรกยังตะลึง ต่อมาในดวงตาพลันแฝง

เจือไว้ดว้ ยนําตา มองพ่อบ้านอาวุโสอย่างน้อยใจน่า
สงสาร “ลุงหลิว ครานันท่านรับปากท่านแม่อย่างดีวา่ จะ
ดูแลข้า ท่านดูแลข้าเช่นนีหรือ? ท่านด่า แล้วท่านก็ยงั ตี
ข้า! ต่อไปข้าจะไม่ทาํ ดีกบั ท่านแล้ว ข้ามันก็แค่เด็กไม่มี
แม่คนหนึง พวกเขาล้วนรังแกข้า ฮือๆ…”

จ้าวชิงเฟิ งผูน้ ียามปรกติไม่อยูก่ บั ร่องกับรอย เรืองทีทํา

บ่อยครังทําให้พอ่ บ้านทังรักทังเกลียด ทว่าแต่ไรมาไม่
เคยเห็นท่าทางน่าสลดสงสารเช่นนีของจ้าวชิงเฟิ ง ซํายัง
4
เอ่ยถึงเหล่าหวังเฟย

พ่อบ้านอาวุโสเองก็สะท้อนใจ ขอบตาแดง นําตาเก่าเก็บ

แผ่ซา่ น ไหลลงมาแหมะแหมะ จับจ้าวชิงเฟิ งกอดไว้เต็ม
รัก “นายน้อย ขออภัย เป็ นบ่าวไม่ดีเอง บ่าวไม่ควรตีทา่ น
ต่อไปนีบ่าวจะไม่ตีทา่ นอีกแล้ว! หวังเฟยขอรับ ฮือๆ…
บ่าวผิดต่อท่านแล้ว…”

จ้าวชิงเฟิ งแท้จริงแล้วใช้กลยุทธ์เจ็บกาย[1] พ่อบ้านชรา

ผูน้ ีรูส้ กึ อย่างไรกับเขาเขาจะไม่รูห้ รือ? เมือครูร่ บี ร้อนจึง
พูดผิดไป พูดว่ากินบนเรือน ขีรดบนหลังคาอะไรนัน แม้น
วาจานีมิได้ออกมาจากใจจริง แต่มีบางคําพูดเมือเปล่ง
ออกมาแล้วก็ยากจะเลียงรอยร้าวทีเกิดขึนระหว่างคน
สองคน ต่อให้เขาไม่อยูก่ บั ร่องกับรอย หลักเหตุผลเหล่า
5
นีเขาก็ยงั พอเข้าใจ

พอดีพอ่ บ้านอาวุโสตบเขาเข้าหนึงมือ ดังนันจึงใช้ทางแก้

ทีไม่ใช่ทางแก้เช่นนี อย่างไรเสียขอเพียงแค่ยกมารดา
ของตนออกมา รับรองว่าพ่อบ้านอาวุโสสินท่าแน่นอน!

มิหนําซํา เมือครูเ่ ขาแสร้งทําตาแดงเล็กน้อย พ่อบ้านก็

รําไห้โฮ หึ ดูทา่ ต่อไปเขาคงไม่กล้าทุบตีตนอีกแล้ว ไม่
กล้าไม่ฟังตนอีกด้วย!

จ้าวชิงเฟิ งราวกับค้นพบแผ่นดินใหม่ คิดไว้วา่ ภายภาค

หน้าหากมีเรืองใดจัดการไว้ไม่เหมาะสมก็หยิบยกมารดา
ผูล้ าโลกไปแล้วของตนออกมา พ่อบ้านอาวุโสไม่วา่ อะไร

6
ก็ตอ้ งเข้าข้างเขาเป็ นแน่ ฮิๆ!

แต่ก็นะ เล่นละครก็ตอ้ งเล่นให้ครบองก์ พ่อบ้านอาวุโส

กําลังรําไห้ เขาคงไม่อาจยิมได้กระมัง? เขาจึงกอดพ่อ
บ้านอาวุโสไว้แน่นทังทุบทังตี ในปากยังครําครวญ “ข้า
ไม่ตอ้ งการท่านแล้ว ข้าไม่ตอ้ งการท่านแล้ว ท่านเอาแต่
ด่าข้าทุกวัน วันนียังตีขา้ อีก เด็กไม่มีแม่ก็น่าสงสารเช่นนี
ฮือๆ…”

------

7
[1] กลยุทธ์เจ็บกาย（苦肉计）หรือ กลยุทธ์ทกุ ข์
กาย กลเจ็บกาย เป็ นหนึงในกลยุทธ์ยามพ่ายแพ้ จาก
สามสิบหกกลยุทธ์ ในเรืองสามก๊ก ใช้แสร้งทําตัวอ่อน
ด้อย บาดเจ็บเพือให้ฝ่ายตรงข้ามหลงเชือ

ตอนที 672 นายท่านของข้า ท่านมิได้มาต่อสูแ้ ย่งชิงคน

รัก

“โอ้ผกั กาดขาวน้อยเอ๋ย ผืนดินเหลืองเอย โอ้สองสาม

8
ขวบเอ๋ย ไร้มารดาเสียแล้วเอย[1] ฮือๆ” จ้าวชิงเฟิ งยิง
แสดงยิงเก่งกาจ ถึงขันยังขับร้องเพลงกลอนขึน เสียง
แหบแห้งเศร้ารันทดเปล่งออกมา ในใจพ่อบ้านชราราว
กับถูกอุง้ เท้าแมวข่วนตะปบ เจ็บแทบทนไม่ไหว ให้คาํ
มันอย่างแข็งขัน “นายน้อยอย่าร้องแล้ว อย่าร้องแล้ว
วันนีล้วนเป็ นบ่าวไม่ดีเอง ภายหลังบ่าวจะไม่ตีทา่ นอีก
แล้ว ภายหลังไม่วา่ อะไรบ่าวก็จะเข้าข้างท่านทุกอย่าง
ตกลงหรือไม่? ไม่รอ้ งแล้วนะขอรับ ฮือๆ…”

เถียนเฉิงรุย่ เดิมจัดการจ้าวชิงเฟิ งได้ก็กลับไปด้วย

อารมณ์เบิกบาน คิดไม่ถงึ ว่าเพียงไม่กีนาทีกลับได้ยิน
เสียงร้องไห้กกึ ก้องสะเทือนหู โผล่ศีรษะอยากมองไปทาง
นันสักสองสามหน ทว่าถูกพ่อบ้านของตนขวางไว้ “นาย
ท่านของข้าเอ๋ย ท่านช่วยหยุดนิงหน่อยได้หรือไม่?! ท่าน

9
มาจัดการธุระ มิใช่มาหาเรืองขวางคอศัตรูหวั ใจนะขอ
รับ!”

“เจ้าพูดว่าอะไร?!” เถียนเฉิงรุย่ พลันเบิกตาโต มองพ่อ

บ้านของตนอย่างไม่อยากจะเชือ ศัตรูหวั ใจ? ศัตรูหวั ใจ
อะไร?!

พ่อบ้านชราก็มิได้รูส้ กึ ว่าตนพูดผิด ทําเสียงฮึเย็นชาหนึง

เสียง “บ่าวอยูก่ บั ท่านมานานปี ขนาดนีแล้ว ท่านกระดก
ก้นข้าก็รูแ้ ล้วว่าท่านคิดทําอันใด บอกมาเถิด ใช่สนใจแม่
นางซูเซียงเข้าแล้วหรือไม่? แต่ทา่ นอย่าลืม ผูอ้ ืนเป็ นสตรี
มีสามีแล้ว ท่านคิดจะทําอะไรขอรับ?!”

10
หากเป็ นยามปกติเถียนเฉิงรุย่ คงต้องโต้เถียงไปสักสอง
ประโยค แต่วนั นีหลังสินวาจาของพ่อบ้านชราแล้วศีรษะ
ของเขาก็เริมก้มตกลงเรือยๆ สุดท้ายสองมือถูวนเข้าด้วย
กันไม่หยุด

พ่อบ้านเห็นท่าทางดังนันของเขา ลมหายใจไม่มีทีมาที
ไปสายหนึงมาจุกอยูท่ ีลําคอ อยากเข้าไปต่อยเขาสักทีใจ
จะขาด! ทว่าฟั งเสียงห้องติดกันดูเหมือนพ่อบ้านอาวุโส
จะตีนายน้อยเข้าแล้ว ถึงได้เอะอะเคลือนไหวใหญ่โตเช่น
นัน!

คิดได้วา่ เหล่าไท่ฮหู ยินของบ้านพวกเขาก็ไม่อยูน่ านแล้ว

มือทียืนออกไปแล้วจึงชักกลับมา ด้วยกลัวว่าเถียนเฉิง
รุน่ จะร้องไห้สะเทือนฟ้าสะเทือนดินเลียนแบบห้องข้างๆ
11
คนทีรูค้ งบอกว่ากําลังรําไห้ให้มารดาของตัวเอง คนทีไม่รู ้
จะคิดว่าเขาทําให้นายน้อยเป็ นอย่างไรไปเสียแล้ว!

เถียนเฉิงรุย่ ก้มหน้าก้มตา นิวมือถูวนอยูไ่ ม่สขุ ดวงตาจด

จ้องพืนก็วา้ วุน่ ทุกครังทีเขาร้อนตัวกลัวความผิดล้วน
เป็ นลักษณะเช่นนี พ่อบ้านอยูก่ บั เข้าตลอดทังวันทังคืน
จะไม่รูไ้ ด้อย่างไร!

ผ่านไปครึงค่อนวัน เถียนเฉิงรุย่ ถึงจะอ้าปากพูดค่อยๆ

“ข้า ข้าอันทีจริงมิได้ชอบพอนาง เพียงแต่รูส้ กึ ว่าแม่นาง
คนนีน่าสนใจมากทีเดียว ก็ ก็แค่อยากคบเป็ นสหาย…”

พ่อบ้านใช้นิวมือเคาะก๊อกๆบนโต๊ะทีอยูด่ า้ นข้างหลาย

12
ครัง “นายน้อย ท่านปลุกสติหน่อยขอรับ ยังจะเรียกแม่
นางอีก คงเพราะในใจไม่ยอมรับว่านางแต่งงานเป็ นฮูห
ยินแล้ว! ท่านถามตัวเอง ท่านมีความคิดแบบนียัง
บอกว่ามิได้สนใจชอบพอผูอ้ ืน!”

เถียนเฉิงรุย่ เดิมยังก้มหน้า พอได้ยินพ่อบ้านอาวุโสกล่าว

เช่นนีก็เงยหน้าขึนทันที ยืดคอตังกล่าว “ก็ชอบแล้วจะ
อย่างไรเล่า? มีแต่งงานก็ยงั มีหย่าร้างนี ให้ขา้ คิดหน่อยก็
ไม่ได้ อีกอย่างเจ้าลองดูออ๋ งแห่งสงครามของเราสิ ดูทา่
ทางแบบนันของเขา เย็นชาหนาวยะเยือก ห้ามคนเข้า
ใกล้ ใครจะยินดีรว่ มชีวิตกับก้อนนําแข็งทุกวัน?!”

“ผูอ้ ืนยินดีหรือไม่ยินดีเป็ นเรืองของผูอ้ ืน ท่านเกียวอะไร

ด้วย!” พ่อบ้านชราเห็นท่าทางหมูตายไม่กลัวนําร้อนลวก
13
ของเขาเช่นนี ก็กระแทกถ้วยชาในมือลงบนโต๊ะหนัก
หน่วงอย่างไม่สบอารมณ์ “ท่านทําไปเถิด ถึงเวลานํา
ชีวิตของบ่าวชราไปให้ก็นบั ว่าจบเรืองแล้ว!”

เถียนเฉิงรุย่ ยังคงยืดคอตัง มองพ่อบ้านของตนผลัก

ประตูออกไป เขาเองก็ไม่ออกปากเรียกรังไว้

รักชอบคนคนหนึงก็น่าละอายหรือ เขาก็แค่ชอบ
แล้วอย่างไรเล่า?! เขาก็แค่ตามจีบแบบเปิ ดเผยตรงไป
ตรงมาแล้วอย่างไร? ! อ๋องสงครามเขาเป็ นคน แล้วตน
ไม่ใช่คนหรือไร? หญิงสาวธรรมดาทัวไปต่างก็เลือกเขา
ทังนัน ไม่ยินดีเลือกก้อนนําแข็งนันหรอกกระมัง?

14
แต่ทีเถียนเฉิงรุย่ ไม่รูก้ ็คือ ซูเซียงไม่ใช่หญิงสาวธรรมดา
ทัวไปอย่างสินเชิง! อีกทังนางชอบพอในตัวจ้าวเซิงล้วน
เพราะผูกพันดูใจกันมานานวัน ทังนางยังเป็ นคนรักมัน
ความพยายามเพียงสองคราจะทําให้นางแปรไปชอบคน
อืนได้อย่างไร?

------

[1] ท่อนแรกจากเพลงผักกาดน้อย 《小白菜》

ซึงเป็ นเพลงพืนบ้านของมณฑลเหอเป่ ยและทางภาค
เหนือของจีน เนือเพลงเกียวกับชีวิตอันเศร้ารันทดของ

15
เด็กหญิงชนบท สูญเสียมารดาตังแต่เด็กและถูกรังแกไม่
ได้รบั ความเป็ นธรรมในครอบครัว บทเพลงเต็มไปด้วย
อารมณ์โศกเศร้าและสะท้อนถึงความอยุติธรรมของ
สถาบันครอบครัวในยุคอดีต

16
ตอนที 673 ต่อให้แต่งแล้วก็ยงั หย่าได้

ซูเซียงกับจ้าวเซิงอยูใ่ นตัวอําเภอต่ออีกสองสามวัน จน
อาการบาดเจ็บของเสินมูเ่ ฉินดีขนเจ็
ึ ดแปดส่วน ไม่ตอ้ ง
กังวลถึงแก่ชีวิตแล้วจึงกลับมาด้วยความเหนือยล้าเต็ม
หน้า
17
จ้าวเซิงทีอยูไ่ กลๆมองเห็นนอกประตูยงั มีรถม้าจอดอยู่
สองคัน หัวคิวก็ขมวดแน่นขึนมา “ภรรยา เหตุใดพวกเขา
ยังไม่ไปอีก?”

ซูเซียงมองรถม้าสองคราแล้วมองจ้าวเซิงสองครัง “เจ้า
ถามข้า แล้วข้าจะไปถามใคร? เอาเถิด อย่าหาว่าข้าไม่
ได้บอกกล่าวเจ้าก่อน ภายภาคหน้านีก็เป็ นเพือนบ้าน
ข้างเรือนกันหมด เงยหน้าไม่พบก้มหน้าก็ตอ้ งเจอ เจ้าก็
อย่าปิ ดกันความสัมพันธ์เลย!”

ทีแรกจ้าวเซิงไม่อยากตอบตกลง แต่เห็นความเหนือยล้า
บนหน้าซูเซียงจึงเลือกทีจะข่มใจเอาไว้ ไม่วา่ พูดอย่างไร
ก็ให้ภรรยากลับไปนอนพักผ่อนให้เต็มอิมก่อนเถิด ไม่มี
18
เรืองใดสําคัญไปกว่าสุขภาพร่างกายของภรรยา

สําหรับคนอืนเหล่านัน ไม่จาํ เป็ นต้องใส่ใจ เขาเลือกทีจะ

เมินเฉยได้

หลังกลับถึงในบ้านแล้ว เถียนเฉิงรุย่ และจ้าวชิงเฟิ งต่าง

รีบร้อนลงมาทักทายซูเซียง แต่ซเู ซียงกลับโบกมือให้เขา
อย่างอิดโรย “มีธุระค่อยว่ากันพรุง่ นี ข้าเหนือยแล้วขอตัว
ไปหลับสักตืนก่อน ใช่แล้ว มือเย็นไม่ตอ้ งปลุกข้า พรุง่ นี
เช้าค่อยมาเรียกอีกทีแล้วกัน”

จ้าวเซิงมองสองคนอย่างเย็นชาแวบหนึง ความหมายที
พูดคือ พวกเจ้ายังไม่ไปอีก?

19
จ้าวชิงเฟิ งทีหันร่างไปบนใบหน้ากลับไม่มีรอยยิมเจิด
จรัสสง่างาม ในใจรูส้ กึ ไม่คอ่ ยดีทงั ยังโกรธตําหนิตวั เอง
เหตุใดเขาไม่เห็นความดีของซูเซียงให้เร็วกว่านีหน่อย?
หากลงมือเร็วกว่านีล่ะก็ เกรงว่าบัดนีคงไม่มีเรืองของ
จ้าวเซิงอะไรนันหรอก!

“เฮ้อ โชคชะตาก็เป็ นเช่นนี พลาดคราเดียวก็พลาดพลัง

ตลอดไป!” จ้าวชิงเฟิ งถอดทอนใจอยูข่ า้ งใน แต่ตอ่ มาก็
ฟื นชีวิตเลือดเต็มหลอดอีกครา เหมือนทีเถียนเฉิงรุย่
กล่าวกับเขาเมือวาน แต่งงานแล้วก็ยงั มีหย่าร้างเลิก
ภรรยาได้ ทําไมเขาจะคิดไม่ได้เล่า? แม้เรืองตําทราม
เหล่านันเขาทําไม่ได้ แต่แข่งขันกันอย่างเปิ ดเผยเป็ น
ธรรมก็สามารถทําได้กระมัง?

20
แม้วนั นันจ้าวชิงเฟิ งกับเถียนเฉิงรุย่ ทะเลาะไม่พอใจกัน
เล็กน้อย แต่วนั ต่อมาคนทังสองก็ราวกับสุนขั ดีตอ่ กัน
รวมตัวเป็ นกลุม่ เดียวกันและยังสนทนาพาทีเจือยแจ้วไม่
น้อย ทําให้สามีภรรยาสกุลหวังและคนอืนๆในบ้านต่าง
พากันอึงตะลึงอ้าปากค้าง

สองคนแอบตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ก่อนซูเซียงกับจ้าว
เซิงจะแยกทางกันอย่างเป็ นทางการ พวกเขาสองคนจะ
จับมือเป็ นพันธมิตร ร่วมกันต่อต้านศัตรู สําหรับเรือง
ภายหลัง นันก็คอ่ ยสูก้ นั อย่างยุติธรรม

เห็นซูเซียงไปพักผ่อนแล้ว พวกเขาก็ยงคร้
ิ านจะมองหน้า
เย็นชานันของจ้าวเซิง เดินออกนอกประตูหยอกล้อกันไป
21
บ้างพูดบ้างหัวเราะ ตังใจไปดูทีดินของพวกเขาว่าก่อ
สร้างเป็ นอย่างไรบ้างแล้ว

ว่าไปแล้วสองคนนี เลือกทีทางได้ดีทีเดียว ระยะห่างใกล้

ทางฝังซูเซียงมาก อีกทังสถานทีทีคนทังสองเลือกล้วน
เป็ นละแวกบ้านใกล้เรือนเคียงกัน

สองสามวันนีซูเซียงและจ้าวเซิงยุง่ ง่วนเรืองเสินมูเ่ ฉินอยู่

ในตัวอําเภอ โครงบ้านของพวกเขาทางนีก็ก่อขึนมาเรียบ
ร้อยแล้ว คนงานมากมายมหาศาลล้วนปาดเหงือทีไหล
ราวกับหยาดฝนอยูต่ รงนัน

ความเคลือนไหวใหญ่โตเช่นนี คนในหมูบ่ า้ นย่อมตะลึง

22
พรึงเพริด ทุกผูค้ นต่างเดาไม่ออกว่าแท้จริงเรืองเป็ นมา
อย่างไร แต่คาํ ติฉินนินทากลับบินว่อนทัวฟ้า ล้วนกล่าว
ว่าซูเซียงไม่เคารพคุณธรรมสตรี คุณชายตระกูลคหบดี
แต่ละคนล้วนมาติดพันข้างกายนาง คงเพราะนางใช้วิชา
ปี ศาจจิงจอกอะไรเป็ นแน่แท้ หรือไม่ก็บอกว่าจ้าวเซิง
เป็ นไก่ออ่ นกินข้าวนิม[1] เป็ นลูกเขยแต่งเข้าบ้านผูอ้ ืนมิ
ต้องพูด บัดนีไม่รูว้ า่ ผูห้ ญิงสวมหมวกเขียวให้เขามาก
น้อยเท่าไรแล้ว เขาก็ยงั ไม่โกรธเคืองสักนิด คําเหล่านี
ยามซูเซียงนังรถม้ากลับมาก็ได้ยินแล้ว คร้านจะใส่ใจ
อย่างไรเสียคํานินทาเช่นนีของคนในหมูบ่ า้ น ไม่วา่ วัน
ไหนก็ตามต้องให้ได้พดู สักสองคํา ฟั งจนท่องได้แล้ว

วันเวลาผ่านไปอย่างไม่สงบสุขวุน่ วายเช่นนีกว่าครึง
เดือน วสันตฤดูก็มาเยือน หากเป็ นยามปรกติทกุ คนคง

23
สาละวนอยูก่ บั การหว่านเมล็ดพันธุช์ ่วงใบไม้ผลิ ทว่า
ตังแต่ฤดูรอ้ นปี ทีแล้วเริมต้นขึนก็ยงั ไม่มีฝนตกลงมาสัก
เม็ด ผืนดินแห้งแล้งรุนแรง หลายพืนทีเกิดรอยแตก
ระแหงขนาดใหญ่ อีกทังลําธารสายน้อยทีนําไหลน้อยยิง
สายนันก็หยุดไหลอย่างสมบูรณ์แล้ว พืชในเรือกสวนไร่
นาไร้หนทางเพาะปลูกได้อีกอย่างสินเชิง แต่ละคนล้วน
หน้านิวคิวขมวด

ส่วนการก่อสร้างเรือนของพวกจ้าวชิงเฟิ งเถียนเฉิงรุย่
ทางนีโดยพืนฐานเสร็จเรียบร้อยแล้ว จ้าวเซิงไล่พวกเขา
ไปแล้วหลายรอบ ในทีสุดบ่ายวันนีคนทังสองก็หอบข้าว
ของของตัวเองไสหัวไปอย่างไม่เต็มใจ

จ้าวเซิงในทีสุดก็ถอนหายใจโล่งอกยาวๆได้ “ภรรยา คน
24
ขวางตาในทีสุดก็ไปแล้ว หลายวันมานีเจ้าก็เห็นแล้วว่า
ข้าเชือฟั งเป็ นอย่างดีไม่มีสร้างปั ญหาให้เจ้า ภรรยา เช่น
นันจะให้รางวัลข้าอย่างไร?”

ซูเซียงมองเขาอย่างเอือมระอา “รางวัล? เจ้ายังมีหน้า

อยากได้รางวัล หลายวันมานีปั ญหาน้อยงันหรือ?!”

“แหะๆ ภรรยา ข้าเห็นว่าพวกเขาวางแผนกระทํามิดีมิ

ร้ายเจ้า ข้าก็รอ้ นใจน่ะสิ ตกลงๆ ภรรยาอย่าโกรธเคืองไป
เลย ข้าไม่พดู ถึงรางวัลแล้วก็ได้ แต่วา่ ภรรยา ข้ายังอยาก
มีลกู สาวอีกคนจริงๆ ภรรยา เมือไรจะได้…”

25
------

[1] กินข้าวนิม (吃软饭) หมายถึง ผูช้ ายทีเลียงชีพ

ด้วยการเกาะผูห้ ญิงกิน ไม่ทาํ งานทําการ

ตอนที 674 โรงเตียมฝูหยวนเกิดเรือง

26
จ้าวเซิงพูดไปพูดมาเสียงก็คอ่ ยๆเบาลงภายใต้สายตา
เย็นเยียบของซูเซียง คําพูดต่อท้ายล้วนกลืนลงท้องจน
หมด เพือไม่เป็ นการยัวโมโหซูเซียงจึงเปิ ดปากพูดเปลียน
ประเด็น “ใช่แล้วภรรยา คราก่อนเจ้าเอ่ยถึงเรืองสมาคม
การเกษตร นีก็ถงึ ฤดูหว่านเมล็ดแล้ว เจ้าพิจารณาเห็น
เช่นไร?”

มุมปากซูเซียงยกยิมบางๆ “ไม่รบี ให้พวกเขากระวน

กระวายก่อนค่อยว่ากัน แต่มีเรืองหนึงต้องจัดการก่อน
พรุง่ นีเราไปในตัวอําเภอสักเทียวเถิด”

จ้าวเซิงเอ่ยถามด้วยความสงสัยใคร่รู ้ “มีเรืองใดสําคัญ
กว่าหว่านเมล็ดพันธุอ์ ีก?”

27
ซูเซียงยิมน้อยๆ “กลับกันมิได้สาํ คัญกว่าหว่านเมล็ด
เพียงแต่ก็เป็ นเรืองใหญ่เรืองหนึง กิจการร้านของฮุ่ยเอ๋อร์
ดีมากทีเดียว ครอบครัวพีใหญ่ซง่ เองก็ยา้ ยออกไปแล้ว
ในหมูบ่ า้ นย่อมดูแลไม่ไหว ดังนันข้าจะไปบอกกล่าวกับ
นายอําเภอเสินสักคํา ให้หมูบ่ า้ นสกุลซ่งเลือกผูใ้ หญ่บา้ น
คนใหม่”

จ้าวเซิงครุน่ คิดเงียบเชียบแล้วพยักหน้า “เป็ นภรรยา

พิจารณาได้รอบคอบ! พีใหญ่ซง่ งานยุง่ อย่างแท้จริง ไม่มี
เวลามาสนใจพวกกลับกลอกเหล่านี ให้พวกเขาเลือกคน
ของตัวเองมาเถอะ ยามปกติจะได้ไม่ตอ้ งสรรหาพูดเรือง
ไม่เป็ นเรือง ฟั งแล้วหงุดหงิด!”

28
ซูเซียงยิมๆกล่าว “อืม ข้าเองก็คิดเช่นนี”

วันต่อมา ซูเซียงกับจ้าวเซิงสองคนเพิงมาถึงในตัวอําเภอ
ก็ยินได้วา่ สาขาหลักของโรงเตียมฝูหยวนเกิดเรืองขึน
แล้ว สองคนเร่งรุดหน้าไปเร็วรี

นอกโรงเตียมฝูหยวนเสียงผูค้ นเซ็งแซ่ จ้าวเซิงพาซูเซียง

เข้าไปทางประตูดา้ นข้าง หลีเฮ่ากําลังเดินวนไปวนมา
ด้วยความร้อนใจอยูต่ รงนัน

ซูเซียงสอบถามทันที “พีใหญ่หลีเกิดเรืองอะไร ข้าเห็น

รอบนอกมีคนมากมาย?”

29
หลีเฮ่าถูมืออย่างร้อนใจ หลังเห็นซูเซียงมาแล้วก็แทบคุก
เข่าลงให้นาง “ท่านหญิงเซียงจวินขอรับ นีมิใช่ฝีมือของ
โรงเตียมเราจริงๆ อาหารของโรงเตียมเราไยจะมียาพิษ
ได้…”

หัวคิวซูเซียงย่นขมวด สีหน้าเคร่งขรึมเอ่ยถามเสียงเย็น
“ท่านอย่าตระหนก เล่าเรืองให้ขา้ ฟั งตังแต่ตน้ จนจบ แท้
จริงเรืองเป็ นมาอย่างไร?”

หลีเฮ่าเห็นซูเซียงก็เหมือนราวกับเห็นฟางช่วยชีวิตเส้น
สุดท้าย สติอารมณ์ในทีสุดก็สงบคงทีได้เล็กน้อย จึงเปิ ด
ปากเอ่ยขึน “เมือเช้ามีหนึงครอบครัวสามคนมากินข้าวที
ร้านเรา ตอนไปยังดีๆอยู่ แต่วา่ ตอนนีบุตรีของพวกเขา
เสียชีวิตแล้ว ทีอยูด่ า้ นนอกนัน กล่าวว่าเป็ นอาหารในโรง
30
เตียมเรามียาพิษ ทําร้ายลูกสาวบ้านพวกเขาถึงตาย
ต้องการให้ชดใช้เงินแก่พวกเขาหนึงร้อยตําลึง ”

หลีเฮ่ายิงพูดยิงร้อนใจ สุดท้ายแทบลุกกระโดดขึนมา
“เงินนีเป็ นเรืองเล็กน้อย อย่าว่าหนึงร้อยตําลึง ต่อให้สอง
ร้อยตําลึง หนึงพันตําลึงเราก็ชดใช้ให้ได้ สําคัญคือชือ
เสียงเป็ นเช่นนีไม่ได้! พูดอีกอย่าง นีมิใช่ปัญหาจากทาง
โรงเตียมเรา ลูกค้ามากมายก็กินแล้ว อาหารทีพ่อครัว
ใหญ่ทาํ พวกข้าก็ลว้ นกินแล้ว มิได้มีปัญหาทังสิน!”

ซูเซียงกับจ้าวเซิงประสานตากัน ต่างก็มองเห็นความ
หนาวเย็นในดวงตาของฝ่ ายตรงข้าม หากบอกว่าในนีไม่
มีขอ้ ผิดแปลกพวกเขาใช้ปลายนิวเท้าคิดก็ยงั ไม่เชือ

31
ในอําเภอแห่งนีผูท้ ีจงเกลียดจงชังพวกเขาฝังลึกเช่นนี
นอกจากบ้านฮู่กวกงแล้
ั วยังจะมีผใู้ ด? !

ทันใดนัน สายตาซูเซียงสันสะท้าน ลากจ้าวเซิงมาด้าน

ข้างเอ่ยเสียงเบา “เจ้าว่าเป็ นไปได้หรือไม่ทีจะเป็ นซูหรา
นเอ๋อร์ ผูน้ น”
ั

จ้าวเซิงสับสนไปเล็กน้อย เขาคิดอยูค่ รึงค่อนวันก็ยงั นึก

ไม่ออกมาว่าซูหรานเอ๋อร์คือผูใ้ ด? ซูเซียงตบเขาเล็กน้อย
“เจ้าคนนีความจําอะไรกัน ก็เป็ นน้องสาวลูกพีลูกน้องฝัง
บิดาของสกุลซูขา้ คนทีแต่งเป็ นอนุให้คหบดีเมือปี ก่อน
นึกออกหรือยัง? นังบนรถเกียวสีชมพู ยามนันตีฆอ้ ง

32
เคาะกลองคึกคักผูน้ นน่
ั ะ…”

จ้าวเซิงเวลานีพลันถึงบางอ้อ “เจ้าพูดถึงนางนีเอง!”

หัวคิวซูเซียงผูกเข้าด้วยกันแล้ว หากให้พดู ถึงก่อนหน้านี

ซูหรานเอ๋อร์ไม่ถือว่าเป็ นอันตรายต่อนาง บัดนีนางแต่ง
ให้เศรษฐี แล้ว ทังยังเป็ นช่วงเวลาทีกําลังกําลังได้รบั
ความโปรดปราน หากนางคิดอยากใช้อบุ ายอะไรเล็ก
น้อยก็มิใช่วา่ ทําไม่ได้ ท้ายทีสุดเรืองจ้างวานฆ่ากระทํา
ทังหมดนีคงโยนความผิดลงบนหัวพวกนาง แม้นแบกรับ
ความเสียงไม่มาก แต่หากสําเร็จ ซูเซียงก็ลาํ บากแล้ว

จ้าวเซิงขบคิดถีถ้วน สุดท้ายพยักหน้า “ไม่ตดั ความเป็ น

33
ไปได้ขอ้ นีออก แต่ก็เป็ นไปได้ทีจะเป็ นครอบครัวฮู่กวกง
ั
พวกเขาไม่กล้าทําอันใดเราในทีแจ้ง หากแต่เล่นลูกไม้นี
ในทีลับก็อาจเป็ นไปได้”

ซูเซียงผงกศีรษะกล่าว “เจ้าให้หลงฉีไปตรวจสอบดูก่อน
เราก็ให้สถานการณ์ทางนีสงบลงก่อน”

34
ตอนที 675 พูดคําปดยังไม่เขียนแบบร่าง

เสียวเอ้อร์เปิ ดทางอยูด่ า้ นหน้า “ขอทาง ขอทางหน่อย

เถ้าแก่ของเรามาแล้ว”

ซูเซียงกับจ้าวเซิงเดินมาด้านหลัง ดวงตาจ้องสังเกตสามี
ภรรยาคูน่ นั ฝ่ ายหญิงรําไห้เศร้าสลดใจอย่างแท้จริง ทว่า
ฝ่ ายชายเพียงแค่รอ้ งครําครวญอยูต่ รงนัน กลับมิได้มี
นําตาแม้แต่หยดเดียว นีไม่อาจไม่ทาํ ให้คนทังสองสงสัย

ก่อนซูเซียงมาถึง ทางศาลว่าการก็ได้รบั ข่าวแต่เนินแล้ว

35
ส่งเจ้าหน้าทีเข้ามารักษาความเรียบร้อยแล้ว ทว่าบิดา
มารดาของเด็กหญิงตัวน้อยพูดอย่างไรก็ไม่ยอมไปกับ
คนของทางการ โดยเฉพาะบิดาของเด็กหญิงยังคง
โหยหวนอยูต่ รงนัน พูดทํานองว่าขุนนางพ่อค้าคบหากัน
มาแต่อดีตเช่นนี ให้พวกเขาไปศาลว่าการเป็ นแน่วา่ คง
ไม่มีผลดีให้กิน

ตอนนีบุรุษก็ยงั คงทังด่าทอทังครําครวญอยูต่ รงนัน “ข้า

ไม่เชือทางการ ไม่วา่ ใครหน้าไหนข้าก็ไม่เชือ! ลูกสาวข้า
ตายแล้ว พวกเจ้าต้องชดใช้ อย่าคิดว่าตัวเองเป็ นท่าน
หญิงเซียงจวินอะไรแล้วจะทําอะไรก็ได้ โอรสสวรรค์ทาํ
ผิดกฎรับโทษทัณฑ์เทียมราษฎร! พวกเจ้าเหล่านีกระทํา
ผิดฆ่าคนตาย คิดจะหนีความผิด ไม่มีทางเสียหรอก ชด
ใช้เงิน! ชดใช้เงิน!”

36
ชาวบ้านไม่ประจักษ์จริงเท็จบางส่วนชีมือชีไม้อยูด่ า้ น
ข้าง โดยเฉพาะคนทีคิดอยากเข้าโรงเตียมกินข้าวแต่ก็
กินไม่ได้เหล่านัน นําพาให้ระดับจิตใจไม่สมดุล บัดนีก็
เข้าข้างบุรุษทันที โจมตีโรงเตียมฝูหยวนเซ็งแซ่

“ข้าจะบอกให้โรงเตียมแห่งนีมีปัญหาแต่แรก จะขายดิบ
ขายดีขนาดนันได้อย่างไร ต้องใช้ของลึกลับอะไร
บางอย่างแน่ ดูเอาเถิด บัดนีให้ลกู สาวผูอ้ ืนกินตายแล้ว
น่ะ! ”

“โธ่เอ๊ยๆ คําทียายแก่บอก พวกเจ้าก็ไม่เชือ วันนันข้าได้

ยินหวังต้าโก่วจือบอกว่าเขาเข้าไปกินข้าวในโรงเตียม
ฝูหยวน ในอาหารถึงกับกินได้หนอนเขียวหนึงตัว! หนอน
37
นันไต่เอยเลือยเอย โรงเตียมฝูหยวนเป็ นตายก็ไม่ยอมรับ
ยังตีหวังต้าโก่วจือคนเขาออกมา พวกเจ้าดูๆ พวกเจ้าดู
มีอย่างทีไหนร้านค้าไร้คณ
ุ ธรรมเช่นนี หลอกลวงพวกเรา
ชาวบ้านตาดําๆเป็ นนิจ! ”เสียงพูดของหญิงชราทังแหลม
ทังเร็ว ขับร้อง เจรจา ท่วงท่า พะบู๊ครบเครือง พูดราวกับ
เป็ นเรืองจริง

ซูเซียงยิมๆเยือกเย็น ก่อนอืนมิตอ้ งเอ่ยถึงโรงเตียม

ฝูหยวนของพวกนางเลือกเฟ้นวัตถุดิบคุณภาพสูง โดย
เฉพาะพ่อครัวใหญ่เหอทางนัน อย่าว่าแต่มีหนอนเขียว
ในอาหารเลย กระทังมีรสเค็มเล็กน้อยเขาก็ไม่ยกขึนโต๊ะ
แล้ว

ไต่เอยเลือยเอย ผ่านอุณหภูมิความร้อนสูงหลังผัดแล้ว
38
หนอนผักยังจะมีชีวิตอยูห่ รือ? กลัวว่ามิใช่หนอนผัก แต่
เป็ นคิงคองแล้ว! พูดคําปดไม่เขียนแบบร่างเลยหรือ?

ยิงไปกว่านัน ต่อให้เกิดปั ญหาแบบนีจริงพวกเขาก็ไม่มี

ทางตีลกู ค้าไล่ออกไปเด็ดขาด นีดูทา่ คงมีคนปล่อยข้าว
ลือสร้างข่าวเท็จอยูเ่ บืองหลัง

มีความเป็ นไปได้สองแบบ ไม่ใช่เพียงเป็ นคนอดกินองุ่นก็

บอกว่าองุ่นเปรียว ดูชมเรืองคึกคักไม่รงั เกียจเรืองใหญ่ ก็
คงมีคนชีนําอยูเ่ บืองหลังจริงๆ สมคบคิดกับบิดามารดา
ของเด็กหญิง งูกบั หนูอยูร่ งั เดียวกัน

แต่ไม่วา่ เป็ นประเภทใดซูเซียงก็ทนจนสุดทน มองตากับ

39
จ้าวเซิงแวบหนึง เห็นเย็นชาในดวงตาฝ่ ายตรงข้ามแบบ
เดียวกัน

“ภรรยาวางใจ ไม่วา่ เป็ นใคร ครานีต้องให้เขาชดใช้

อย่างประเมินค่ามิได้!” นําเสียงของจ้าวเซิงหนาวยะ
เยือก ราวกับส่งออกมาจากบ่อนําแห้งขอดอันหนาว
เหน็บ

ซูเซียงได้ยินเสียงแหบแห้งนีของเขากลับเคยชินแล้ว แต่
เจ้าหน้าหน้าทีด้านข้างและชาวบ้านทีอยูใ่ กล้กลับสัน
สะท้านทังร่าง

“ตายแล้วๆ พวกเจ้าได้ยินแล้วหรือยัง? เถ้าแก่โรงเตียม

40
ฝูหยวนพวกนีเป็ นโจรอันธพาลไม่ผิด ถึงกับคิดจะทําร้าย
ผูเ้ สียหาย! พวกเจ้าเพ่งดูนีมันไร้หลักสวรรค์ ไม่มีกฎบ้าน
เมืองแล้ว… ”

“โอ้ทา่ นเทพสวรรค์ของข้า ท่านยังอยากให้เราชาวบ้าน

มีชีวิตอยูห่ รือไม่ ขุนนางวาณิชรวมหัวกันทําร้ายราษฎร
แล้ว ยังจะให้คนมีชีวิตรอดอยูห่ รือไม่เจ้าคะ…นีทําร้าย
คนตายแล้วยังไม่ยอมรับ ยังทําทีพาลอยูต่ รงนี แม้แต่
กล่าวถึงองค์จกั รพรรดิไหนเลยจะไม่วา่ ตามกฎหมายเช่น
นี จักรพรรดิเพคะ พระพันปี เพคะ ท่านผูอ้ าวุโสโปรดให้
ความเป็ นธรรมแก่เราชาวบ้านผูบ้ ริสทุ ธิด้วยเพคะ…

ซูเซียงชําเลืองมองหลายคนทีกําลังพูดนิงๆ นางนับว่าจํา
ได้แล้ว หลายคนนีเป็ นคนของหมูบ่ า้ นสกุลซ่งพอดี พวก
41
เขาคิดว่าซ่อนตัวอยูใ่ นฝูงชนแล้วจะไม่ถกู พบเจอโดยง่าย
ทว่าคิดไม่ถงึ จะถูกซูเซียงกับจ้าวเซิงจับได้คาหนังคาเขา

ซูเซียงกําลังอยากถามสักสองสามคํา เจ้าหน้าทีทหาร
ตรวจการด้านข้างผูน้ นก็
ั กาํ ลังคิดจะเปิ ดปากตําหนิสอง
ประโยค เวลานีเอง หัวคิวของซูเซียงเลิกขึน ยืนมือส่ง
สัญญาณมือให้เงียบเสียง

ตอนที 676 ทีแท้มิใช่บตุ รีโดยกําเนิด

นางสาวเท้าเดินไปทางเด็กหญิงห้าหกขวยทีนอนอยูบ่ น
42
พืนคนนัน คิดจะยืนมือสํารวจวินิจฉัยอาการ

ทว่าบุรุษกลับไม่ยอม ยืนมือคิดจะไปผลักซูเซียง “เจ้า

ออกไป เจ้าออกไป เจ้ามันหญิงใจดํา! วาณิชใจดํา! ทํา
ร้ายลูกสาวข้าถึงตายยังไม่ยอมรับ ลูกสาวข้านางตายไป
แล้ว ลูกสาวทีน่าสงสารของข้า ตายอย่างน่าสังเวชเช่นนี
พวกเจ้ายังคิดจะทําอันใด? พวกเจ้าชดใช้เงินมา หากไม่
ชดเงินล่ะก็เรืองวันนีไม่ยอมเลิกลารามือเด็ดขาด ชดใช้
เงิน! ชดใช้เงิน!”

“ถูกต้องๆ ใช้เงิน! พวกเจ้าพ่อค้าไร้คณ

ุ ธรรมเหล่านีต้อง
ชดใช้เงิน!” คนหมูบ่ า้ นสกุลซ่งผูน้ นมองเรื
ั องคึกคักไม่
รังเกียจเรืองใหญ่ ร่วมประสมโรงด้วย

43
จ้าวเซิงถลึงตาเย็นชาข้ามไป คนเหล่านันทนไม่ไหว
หนาวสะท้านไปดือๆ หุบปากลงทันทีและยังหลบซ่อน
ด้านหลังคนข้างๆ ด้วยกลัวตัวเองถูกเปิ ดโปง ภายหน้า
คงไม่มีผลดีให้กินแล้ว! ทีคิดไม่ถงึ ก็คือซูเซียงและจ้าวเซิง
เห็นพวกเขาอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งตังแต่แรกแล้ว

“พอแล้วๆ หุบปากทังหมด! ฆาตกรฆ่าคนอะไร? ชดใช้

เงินอะไร? ต่อให้ถงึ จวนว่าการแล้วก็ตอ้ งเปิ ดศาลถาม
ความ พิสจู น์ขอ้ เท็จจริงจึงจะตัดสินโทษ วาจาสองสาม
คําของพวกเจ้าไหนเลยจะพอตัดสินความได้! ”

เจ้าหน้าทีคนหนึงตวาดเสียงรุนแรง “ล้วนกล่าวกันว่า สิบ

ปากว่าไม่เท่าตาเห็น พวกเจ้าเมือครูม่ ีผใู้ ดเห็นแม่นาง
44
น้อยคนนีกินอาหารในโรงเตียมฝูหยวนแล้วตายจริงๆ
บ้าง? ไม่เห็นก็อย่าพูดสุม่ สีสุม่ ห้า!”

“โอ๊ยตายๆ พวกเจ้าดูสนิ นั นีมันขุนนางวาณิชสมคบคิด

กัน ข้าว่าไว้ไม่มีผิด…” วาจาของยายแก่หมูบ่ า้ นสกุลซ่ง
คนหนึงยังพูดไม่ทนั จบ ซูเซียงก็ตวาดขึนอย่างไร้ความ
อดทนทันที “มารดามันเถอะ ไม่รูจ้ กั จบจักสิน หากข้า
ช่วยชีวิตคนไว้ได้ รูว้ า่ ผูบ้ งการเบืองหลังเป็ นใคร รอดูวา่
ข้าจะยอมปล่อยเขาไปหรือไม่!”

หลังฟั งวาจานีของซูเซียง คนทีเตรียมเป็ นเครืองจักรด่า

ทอและคนทีถูกจ้างติดสินบนเหล่านันต่างสงบปากทันที
มองซูเซียงอย่างตืนตระหนกเต็มหน้า เมือครูส่ ตรีนางนี
ว่ากระไร? นางสามารถช่วยคนตายให้ฟืนคืนชีพ นีจะ
45
เป็ นไปได้อย่างไร!

นับๆเวลาดู ร่างเสียชีวิตของเด็กหญิงน้อยคนนีผ่านมา
สองชัวยามแล้ว สินชีพนานขนาดนียังสามารถช่วยฟื น
ชีวิตให้ได้ ถือตนเป็ นฮว่าถัว[1]แห่งยุคหรืออย่างไร?

“เจ้าอย่าแตะต้องลูกสาวข้า นางหญิงใจดํา ไสหัวไป

อย่าแตะต้องลูกสาวข้า!” หลังซูเซียงพูดจบก็กา้ วย่างตรง
ไปทางเด็กหญิงตัวน้อยคนนัน แต่กลับประสบเข้ากับคํา
ด่าทอบ้าคลังของพ่อเด็ก

บิดาของเด็กหญิงตัวน้อยยิงเป็ นเช่นนี ซูเซียงกับจ้าวเซิง

ก็ยงมี
ิ ความคิดในใจ คาดว่าเรืองนีย่อมมีคนเล่นพิเรนทร์

46
อยูเ่ บืองหลังเป็ นแน่!

มารดาของเด็กหญิงตัวน้อยรําไห้เจียนขาดใจ แม้เมือครู ่
เห็นสีหน้าซูเซียงก็มิได้พิรพิี ไร แต่บดั นีได้ยินซูเซียง
บอกว่าบางทีอาจช่วยชีวิตลูกสาวนางได้ ก็เหมือนคว้าไว้
ได้ซงฟางช่
ึ วยชีวิตเส้นสุดท้าย คุกเข่าลงดังกึกเบืองหน้า
ซูเซียง โขกศีรษะรัวๆ “ขอความกรุณาฮูหยินโปรดช่วย
ชีวิตลูกสาวข้าด้วยเถิด ขอร้องท่านแล้ว ขอร้องท่าน
แล้ว!”

ซูเซียงมองดูสายตาจริงใจพูดสัตย์ของนาง การโขก
ศีรษะก็มงุ่ มันเด็ดเดียว ไม่มีการแอบแฝงแม้แต่นอ้ ย ดู
ออกว่านางรักใคร่บตุ รีของตนมากอย่างแท้จริง มิได้
สมคบคิดกับบุรุษด้านข้าง
47
ในใจซูเซียงมีแผนการแล้ว เบืองหน้าส่งเสียงหึเยาะเสียง
หนึง “พีชายท่านนี ท่านเอาแต่พรําว่าโรงเตียมฝูหยวน
ของเราทําร้ายคนตายแล้ว บัดนีข้าอาจช่วยชีวิตคนได้
ท่านก็ยงั ไม่ยอม โวยวายแต่จะเอาเงิน ในใจของท่าน แท้
จริงแล้วเป็ นลูกสาวสําคัญหรือก้อนเงินสําคัญกันแน่?!”

“แน่นอนว่าก้อน ลูกสาวสําคัญ! แต่ แต่เจ้าก็ตอ้ งชดใช้

เงินด้วย เจ้าทําร้ายลูกสาวข้าถึงตายจะไม่จ่ายเงินได้
อย่างไร? ทุกท่านว่าใช่หรือไม่?” สายตาของบุรุษหลุบ
หลบเล็กน้อย แต่ตอ่ มาก็ฟืนกลับมากล่าวอย่างชอบ
ธรรม

และในเวลานี ด้านข้างก็มีสตรีวยั กลางคนสองคนยืนขึน

48
กล่าวเสียงดัง “ข้าว่าเรืองนีต้องมีเงือนงํา”

ซูเซียงมองหญิงวัยกลางวันสองคนนันด้วยความสงสัย
ใคร่รู ้ “ท่านป้าทังสอง พวกท่านทราบเรืองราวอันใด?”

ป้าใหญ่ทงสองท่
ั านประสานสายตากัน หนึงคนในนัน
เอ่ยปาก “เขาชือว่าหลิวเอ้อร์ตา้ น เป็ นคนในหมูบ่ า้ นเรา
แม่นางน้อยทีนอนอยูบ่ นพืนมิใช่ลกู สาวแท้ๆของเขา อีก
ทังภรรยาของเขาหวังซือก็พามาจากบ้านสามีเก่า!”

------
49
[1] ฮว่าถัว เป็ นปฐมาจารย์ศลั ยแพทย์จีน มีชีวิตอยูใ่ น
ยุคสามก๊ก

50
ตอนที 677 ตืนตระหนกเผยพิรุธ

“อา ทีแท้เป็ นเช่นนี…” วาจาของป้าใหญ่เอ่ยออกมา

เหมือนหินหนึงก้อนก่อเกิดคลืนพันชัน ผูค้ นต่างเริมพา
กันวิจารณ์เซ็งแซ่ขนมา
ึ

กลุม่ คนทีเมือครูว่ า่ ร้ายโจมตีโรงเตียมฝูหยวนล้วนก้ม

หน้าลงอย่างละอาย พิจารณาว่าเมือครูใ่ ช่ตนผลีผลาม
เกินไปหรือไม่

ย้อนคิดถึงบิดาของเด็กหญิงน้อยเมือครูแ่ ม้นร้อง
โหยหวนรุนแรง ทว่าบนหน้ากลับไม่มีนาตาสั
ํ กหยด อีก

51
ทังเอาแต่สง่ เสียงตะโกนชดใช้เงิน เถ้าแก่โรงเตียม
ฝูหยวนเขาก็ออกมาบอกแล้วว่าช่วยชีวิตบุตรีบา้ นเขาได้
แต่เขาดันไม่ยินยอมซํายังจะให้ผอู้ ืนชดใช้เงิน

พูดอีกอย่าง ถ้าแม่หนูนอ้ ยถูกวางยาพิษถึงแก่ชีวิตในโรง

เตียมจริง ไฉนเพียงแค่ชดใช้เงินก็เป็ นอันได้แล้ว หรือคน
เป็ นบิดาไม่อยากส่งฆาตกรเข้าคุก ทวงคืนความยุติธรรม
ให้ลกู สาวของตน?

ความจริงเป็ นเยียงไร คนทีมีสมองเพียงน้อยนิดก็ยงั มีขอ้

สันนิษฐานของตัวเองแล้ว

มีชาวบ้านช่วยโจมตี สายตาพ่อเลียงของเด็กหญิงยิง

52
หลุบหลบ ไม่รูว้ า่ ควรพูดอะไร ทําได้เพียงใช้เสียงดังร้อง
ด่ามาปกปิ ดความผิดในใจตน ซํายังคิดจะลงมือต่อซูเซี
ยง แต่กลับถูกเจ้าหน้าทีทหารสองคนใช้ดาบใหญ่สกัดไว้
บนคอทันที เขาพลันค้นพบความจริง!

ซูเซียงเดินขึนหน้า จับชีพจรให้เด็กหญิงน้อยคนนัน ดัง

คาดสายชีพจรหมดสิน แต่แขนขาของนางยังอ่อนนุ่ม ริม
ฝี ปากยังมีสีมว่ งอมชมพูจางๆ หากเมือครูน่ างมิได้มอง
ผิด ขนตาของแม่นางน้อยถึงกับขยับ

ซูเซียงหยิบเข็มเงินทีพกติดตัวไว้ดว้ ยเสมอ ฝังลงบนจุด

ลมปราณหลักทัวร่างของเด็กน้อย ไม่นานเด็กหญิงน้อย
ก็ขยับตัว ยืนมือจับดู ยังมีชีพจรอย่างทีคิด

53
ซูเซียงมีความคิดในใจ จับเด็กหญิงตัวน้อยพลิกขึนมา
ใช้มือข้างหนึงประคองทรวงอกของนาง มืออีกข้างตบลง
บนแผ่นหลังของนางเล็กน้อย กดจุดลมปราณอีกสองจุด

เด็กหญิงน้อยสํารอกออกมาดังแหวะ สิงปนเปื อนด้านใน

ส่งกลินคาว ทําให้คนรอบข้างต่างรีบถอยหลังกรู แต่ซเู ซี
ยงกลับมิได้รงั เกียจความสกปรกแม้แต่นอ้ ย ยังคงตบ
หลังต่อไป เด็กหญิงอาเจียนแหวะแหวะออกมาอีกกอง
ใหญ่

ซูเซียงเห็นสิงทีอาเจียนออกมาสีหน้าก็แปรผันรุนแรง มี
สิงทีเรียกว่าความโกรธแค้นพุง่ ปรีดขึนกลางสมอง สาย
ตาเย็นเยือกจ้องมองพ่อเลียงของเด็กหญิง “พีชายท่านนี
54
ท่านทําร้ายคนหวังเงินแล้วยังคิดป้ายสีผอู้ ืน จะอธิบาย
ให้ทกุ คนฟั งหน่อยไหม?!”

นําเสียงของซูเซียงเกินกว่าจะหนาวเย็น บิดาของเด็ก
หญิงน้อยหวาดหวันจนสันเทิมไปทังร่าง ประจวบกับ
สองข้างลําคอของเขาวางพาดด้วยดาบใหญ่ เกือบตัด
คอของเขาลงมา

เวลานีนายอําเภอเสินเข้ามาอย่างเร็วรี เมือครูเ่ ขาไปดู

ทางด้านคลองประปาเล็กน้อย แม่นาสายสํ
ํ าคัญเหล่า
นันขุดลอกทังหมดเรียบร้อยแล้ว จํานวนนาดีทีพอทดนํา
ทําชลประทานได้ก็จดั ทําสถิติขนแรกแล้
ั ว รอเพียงแค่ซเู ซี
ยงสังการก็เปิ ดประตูปล่อยนําได้ ทว่าคิดไม่ถงึ เพิงกลับ
มาถึงก็ได้ยินว่าทางโรงเตียมเกิดเรืองใหญ่โตเช่นนีขึน
55
“ท่านหญิงเซียงจวิน เกิดเรืองอันใดขึน?” นายอําเภอ
เสินมองฉากเกลือนกลาดนี หัวคิวก็กระตุกถี

คนพวกนีก็ช่างใจกล้ากินหัวใจหมีดีเสือดาวจริงๆ อยูด่ ี
ไม่วา่ ดีมาหาเรืองหวังเฟย! นางเป็ นถึงชายาของอ๋องแห่ง
สงครามผูส้ งู ศักดิ ใช่คนทีจะปล่อยให้ผอู้ ืนรังแกได้ตาม
อําเภอใจหรือ? พวกสมองไม่ยืดยาวพวกนี!

จ้าวเซิงแม้รูส้ กึ ว่าสิงทีสํารอกไว้บนพืนน่าขยะแขยงมาก
เห็นบนกระโปรงของซูเซียงเปรอะเปื อนเล็กน้อย หัวคิวก็
ขมวดแน่น แต่เขาก็รูว้ า่ ในสถานการณ์เช่นนีไม่สามารถ
พูดอะไรได้ กล่าวกับชาวบ้านทีอยูด่ า้ นข้างโดยตรง “ทุก
ท่านคงมีทา่ นหมอทีเชือถือได้ รบกวนพวกท่านไปเชิญ
56
มาที ค่าออกตรวจเป็ นโรงเตียมของพวกข้าออกเอง”

ผ่านไปไม่นนาน ชาวบ้านทีใจดีหรือชาวบ้านทีคิดมาดู
เรืองคึกคัก ต่างทยอยไปเชิญหมอทีตัวเองชืนชอบมา

ผ่านการตรวจวินิจฉัยเป็ นเอกฉันท์ของเหล่าแพทย์ ในที

สุดก็ได้ผลออกมา

เด็กหญิงตัวน้อยเดิมประสบความทรมานจากไข้ลม
หนาว กินชะเอมเทศรักษาปริมาณมาก จากนันบิดา
มารดาของนางกลับพามารับประทานปลาหลีในโรง
เตียมฝูหยวน หากเพียงจํานวนน้อยคงไม่ก่อให้เกิด
ปั ญหาร้ายแรงเช่นนี ทว่าในอาหารของเขาดันมีถวลิ
ั สง

57
ผสมอยู่ เห็นได้ชดั ว่าพืนฐานร่างกายของเด็กหญิงแพ้ถวั
ลิสง โดยเฉพาะเปลือกหุม้ เมล็ดถัวลิสง แต่สงที
ิ เด็กหญิง
อาเจียนออกมาเป็ นเปลือกหุม้ เมล็ดถัวจํานวนมาก แท้
จริงแล้วเป็ นใครป้อนให้นางกิน?

พอดีกบั ซูเซียงเป็ นคนไม่ชอบเปลือกถัวลิสงถึงทีสุด แต่ไร

มาไม่เคยให้ใส่ถวลิ
ั สงในอาหารใดๆ ดังนันทังโรงเตียม
ฝูหยวนจึงไม่มีของสิงนี

58
ตอนที 678 สารภาพความจริงแล้วจะไว้ชีวิตเจ้า

หากบอกว่าหลังกินชะเอมเทศรักษาแล้วมากินปลาหลี
จากนันก็ยงั กินของทีรูอ้ ยูช่ ดั ๆว่าแพ้อย่างถัวลิสง เรือง
เหล่านีล้วนเป็ นเรืองบังเอิญ เช่นนันเหตุใดในของที
อาเจียนออกมาเป็ นถัวลิสงน้อยมาก ทังหมดล้วนเป็ น
ส่วนเปลือกหุม้ เมล็ดเล่า?

นันคงมีเพียงคําอธิบายเดียวแล้ว ก็คือมีคนเจตนาจงใจ!

เช่นนันคนทีจงใจให้เกิดขึนเป็ นใคร? ซูเซียงใช้สายตา

เย็นจัดจ้องมองพ่อเลียงของเด็กหญิงตัวน้อย เอ่ย
ปากถามอย่างเย็นชา “เป็ นเจ้าทําด้วยตัวเอง หรือมีคน

59
บงการอยูเ่ บืองหลัง สารภาพความจริง บางทีอาจพอไว้
ชีวิตเจ้าได้!”

พ่อเลียงของเด็กหญิงตกใจกลัวจนสันสะท้านทังร่าง ใน
ปากกลับพึมพํา “พวกเจ้าใส่รา้ ยคน พวกเจ้าใส่รา้ ยคน
ใครไม่รูบ้ า้ งว่าพวกเจ้าเป็ นขุนนางวาณิชสมคบคิดกัน
หมอทีเชิญมาก็เห็นแก่หน้าพวกเจ้าสามส่วน จะพูดให้
พวกเราชาวบ้านตาดําๆได้อย่างไร!”

“ทุกคนอย่าไปเชือคําพูดของหญิงใจดําคนนี โรงเตียม
ฝูหยวนของพวกเขาอิทธิพลกว้างขวาง ย่อมซือตัวคนได้
จํานวนมาก ไม่แน่วา่ คงคาดถึงว่าจะพบปั ญหาในอาหาร
ก่อนแล้ว จึงไปซือตัวหมอทัวทังอําเภอไว้แต่เนินแล้ว! ”

60
“…” ฝูงชนเงียบกริบ

“แค่กๆ แค่กๆ…” ตอนนีเด็กหญิงตืนขึนอย่างเชืองช้า

ตาเล็กพร่ามัว ข้างในล้วนเต็มด้วยกลินอายนําตานอง

ซูเซียงเห็นแล้วปวดใจ อุม้ นางให้หา่ งจากของสกปรกสิง

นันไกลอีกนิด ยังใช้แขนเสือของตัวเองเช็ดมุมปากให้
นาง “สาวน้อยไม่รอ้ งนะ ไม่เป็ นไรแล้ว”

เด็กหญิงตัวน้อยเห็นซูเซียง กําลังอยากจะพูด แต่เผลอ

เหลือบเห็นพ่อเลียงทีอยูด่ า้ นข้าง สายตาพลันหวาดผวา
ซุกเข้าในอ้อมแขนของซูเซียง “ท่านอาช่วยด้วย ท่านอา

61
หญิงช่วยด้วย ท่านพ่อจะฆ่าข้า เขาจะฆ่าข้า ฮือๆ…”

วาจานีของเด็กหญิงเปล่งออกมา ทางนีก็ระเบิดเหมือน
หม้อเดือดทันใด ไม่วา่ พูดอะไรล้วนมีหมด แต่สว่ นมาก
ล้วนรูส้ กึ ปวดใจแทนเด็กน้อยคนนี โจมตีใส่พอ่ เลียงใจดํา
ผูน้ นั รูว้ า่ เด็กน้อยคงไม่โป้ปด ทุกคนเห็นฉากเหตุการณ์
กันถ้วนหน้า ไม่มีคนผูใ้ ดพูดสังสอนอะไรนาง พอนางลืม
ตาก็พดู เลยว่าพ่อเลียงจะฆ่านาง อีกทังตอนเห็นคนก็
แสดงสีหน้าหวาดกลัวเช่นนัน เด็กเล็กขนาดนีไม่มีทางเส
แสร้งเด็ดขาด

“นางเด็กชันตํา เด็กป่ าเถือน อย่าพูดเหลวไหล ระวังข้า

จะตีเจ้าให้ตาย!” บุรุษในใจตืนตระหนกฉับพลัน อด
ตะคอกเสียงรุนแรงมิได้ แต่วาจานีของเขาเพิงพูดออก
62
จากปากก็นกึ เสียใจภายหลังแล้ว เมือครูเ่ ขายังแสดงพ่อ
ลูกผูกพันอยูเ่ ลย บัดนีประโยคนีออกมาทุกอย่างเป็ นอัน
จบกัน

“โอ้โห พวกเจ้าดูสิ ในทีสุดเขาก็เผยธาตุแท้แล้ว ข้าว่าไว้

ไม่มีผิด เมือครูต่ อนเขาร้องไห้แม้แต่นาตาสั
ํ กหยดยังไม่มี
ความรูส้ กึ ทังหมดล้วนเป็ นของปลอม! ”

“ตายแล้วๆ คนใจดํานีมีไม่นอ้ ยเลยจริงๆ!”

“เฮ้อ พูดมาเช่นนี เป็ นไปได้ไหมว่าเขาจงใจทําร้ายลูก

สาวถึงตาย จากนันก็โยนความผิดลงบนหัวโรงเตียม
ฝูหยวน ซํายังได้เงินชดเชยจํานวนมาก?!”

63
“ฟั งเจ้าว่าเช่นนี ดูเหมือนเรืองคงเป็ นมาแบบนี โอ๊ย
สวรรค์! ไม่เพียงแต่ทาํ คนตายคนหนึงนังกินเงินชดเชยใน
บ้าน ยังอาจได้เงินกองโตอีก แผนการนีตีได้ดงั ปั งๆจริง
เชียว! ”

เหล่าประชาพากันวิจารณ์เซ็งแซ่ พ่อเลียงของเด็กหญิง
น้อยยิงงุดหัวหวาดหวันเต็มหน้ามิกล้าพูดจา แต่กลับถือ
โอกาสตอนทีคนไม่ทนั สังเกตใช้สายตาเลือดเย็นอํามหิต
จ้องมองเด็กหญิงตัวน้อย ในสายตาแสดงการขมขู่อย่าง
ชัดเจน

เด็กหญิงตัวน้อยเดิมทีก็ขลาดกลัวอยูแ่ ล้ว หลบซ่อนเข้า

ในอ้อมอกซูเซียง “ท่านอาช่วยข้าด้วย ท่านอาช่วยข้า
64
ด้วย! ท่านพ่อรูว้ า่ ข้ากินถัวลิสงไม่ได้ ถือโอกาสตอนท่าน
แม่ออกไปปล่อยเบา กรอกเปลือกหุม้ เมล็ดถัวลิสงให้ขา้
กองใหญ่ ข้าไม่กิน เขาก็ข่ขู า้ ว่ากลางคืนจะทําให้ขา้ ตาย
บนเตียง ฮือๆ ข้ากลัว! ฮือๆ…”

วาจาของเด็กหญิงตัวน้อยคลุมเครือ แต่คนทีสมองน้อย
นิดยังฟั งเข้าใจ ชายคนนีไม่เพียงแต่คิดจะสังหารแม่นาง
น้อยป้ายความผิดใส่โรงเตียมฝูหยวนเพือเอาเงินกอง
ใหญ่ แต่ยงั เคยถึงขันคิดกระทําเรืองตําทรามยิงกว่า
เดรัจฉานต่อแม่นางน้อย

ซูเซียงปวดใจเหลือคณา ปลอบโยนแม่นางน้อยเป็ น
อย่างดี อุม้ นางไว้ในอ้อมอกกระชับแน่นไม่ปล่อยมือ
มารดาของเด็กหญิงยืนอึงอยูก่ บั ทีสักพัก ในทีสุดตอนนี
65
จึงได้สติกลับมา กระโจนไปทางหลิวเอ้อร์ตา้ นอย่างบ้า
คลัง “เจ้าคนเดนตายสมควรโดนดาบพันเล่ม คราแรกว่า
ไว้อย่างไร? เจ้าบอกว่าจะดีตอ่ เสียวเหมิง เจ้ามันคน
เนรคุณ เอาเงินบ้านข้าไปแล้วยังคิดจะฆ่าลูกสาวข้า!
เสียวเอ้อร์บอกแล้วว่าวันนีปลาเฉ่าดี เจ้าก็ยงั จะสังปลา
หลี! เจ้ารูว้ า่ เสียวเหมิงกินถัวลิสงไม่ได้ เจ้ายังกรอกให้
นางกิน เจ้าจงใจ วันนีข้าจะเอาเจ้าให้ตาย เอาเจ้าให้
ตาย!”

66
ตอนที 679 สตรีสมัยโบราณมีชีวิตทุกข์ยาก

มารดาของเด็กหญิงตัวน้อย พุง่ ไปด้านหน้าราวกับเป็ น

บ้าไปแล้ว ตบตีกบั บุรุษพัลวัน จิกจนใบหน้าเขาเต็มไป
ด้วยรอยเลือดแต่เป็ นตายก็ไม่ยอมปล่อยมือ

ซูเซียงรีบให้สตรีหลายคนเข้าไปขวางแยกคนไว้ จากนัน
เอ่ยกล่อม “ น้องสะใภ้ไม่ตอ้ งร้อนใจ เรืองนีย่อมมีทาง
67
การจัดการให้พวกท่าน”

“แต่ก่อนอืนข้ามีเรืองอยากสอบถามความเห็นท่าน ท่าน
ยังตังใจจะร่วมชีวิตกับบุรุษคนนีอีกหรือไม่? ”

ซูเซียงรูซ้ งถึ
ึ งการเป็ นสตรีสมัยโบราณ ล้วนเป็ นจําพวก
ออกเรือนเชือฟั งสามี แต่งไก่ตามไก่ แต่งสุนขั ตามสุนขั
ไม่มีสตรีกล้าต่อต้านมากนัก ถึงขึนพูดได้วา่ ไม่อนุญาต
ให้ตอ่ ต้าน เห็นสตรีขา้ งกายมากมายล้วนใช้ชีวิตทุกข์
ยาก รับรูถ้ งึ ความลําบากของทุกคนเช่นนี นางเอง
ลําบากกว่านีอีกหน่อยก็ไม่นบั ว่าเป็ นอะไร ฝื นทนผ่าน
พ้นไป

68
ระยะเวลาทีซูเซียงมาอยูแ่ ม้ไม่นาน ทว่าสําหรับจุดนีกลับ
เข้าใจลึกซึง ดังนันนางไม่อาจไม่ถามความเห็นของ
มารดาผูเ้ สียหาย หากสตรีผนู้ ียังคิดอยากใช้ชีวิตร่วมกับ
เดรัจฉานตัวนัน นางเพือรับรองความปลอดภัยของเด็ก
แล้ว ต่อให้คนอืนบอกว่านางแย่งชิงเด็ก นางก็ยงั จะรับ
เด็กมาเลียงไว้ภายใต้ชือของตัวเอง ไม่ถงึ กับให้นางไร้ที
พึงตังแต่อายุยงั น้อยๆ ละทิงชีวิตโดยเปล่า

แน่นอน ในใจนางยิงวาดหวังให้สตรีคนนีต่อต้านสักครา
สามารถแตกหักกับเดรัจฉานเช่นนีได้ถงึ ทีสุด เมือเป็ น
เช่นนีเรืองต่างๆก็จดั การได้ง่ายแล้ว

สตรีตอนแรกมองซูเซียงอย่างตะลึงพรึงเพริด ต่อมาก็
จ้องมองบุรุษเหม็นโฉ่ทีถูกนางข่วนรอยกรงเล็บเลือดเต็ม
69
หน้าคนนัน ชัวพริบตาก็ตืนได้สติ สตรีตรงหน้าตังใจจะ
เป็ นคนจัดการเรืองให้นาง!

ใช่แล้ว คนของทางการก็ยงั ต้องดูสีหน้านางมิใช่หรือ ต่อ

ให้วนั นีไม่มีสตรีผนู้ ีออกหน้าจัดการให้ตวั เอง นางก็ตงใจ
ั
แล้วว่าจะสูจ้ นตาย ไม่กลับไปกับเดรัจฉานผูน้ ีอีกแล้ว

สตรีกดั ฟั นกระทืบเท้า พุง่ มาทางซูเซียงโขกศีรษะดังปั ง

ศีรษะนันโขกคํานับบนพืนอย่างจริงจัง จนซูเซียงยังรูเ้ จ็บ
ศีรษะตัวเองแทน

“ขอร้องท่านฮูหยินจิตใจดี ขอร้องใต้เท้าทุกท่านโปรด
ช่วยจัดการให้ขา้ หญิงชาวบ้านด้วยเจ้าค่ะ! ข้าอยากหย่า

70
ร้างกับเดรัจฉานผูน้ ี ข้าจะพาลูกสาวจากไปด้วย แม้นเรา
สองแม่ลกู ต้องตายอยูข่ า้ งนอกก็จะไม่กลับไปเด็ดขาด!”

“คราแรกเขาพูดจาดีหลอกลวงข้า เขาบอกว่าจะปฎิ
บัติตอ่ เสียวเหมิงอย่างดี แต่หลังข้าแต่งให้เขาแล้วเขาก็
ริบนําเงินทองทังหมดกลับไปใช้สว่ นตัว เดิมคิดว่าแค่เขา
ดีตอ่ เสียวเหมิงก็แล้วกันไป แต่ใครจะรูเ้ ดรัจฉานผูน้ ีหน้า
อย่างหลังอย่าง!”

“มีคราหนึงเสียวเหมิงบาดเจ็บร้องไห้นาตาไหลพราก
ํ ข้า
คนนีเป็ นแม่เห็นแล้วก็ปวดใจ นางกลับบอกว่าล้มเอง
บัดนีคิดดูแล้วเกรงว่าทังหมดเป็ นเขาตีกระมัง! เขามัน
เดรัจฉาน ขอความเมตตาท่านใต้เท้า ฮูหยินจิตใจดี
พวกท่านต้องช่วยจัดการให้ขา้ และลูกนะเจ้าคะ! กลับไป
71
กับสัตว์เดรัจฉานแบบนีพวกข้าสองคนคงไม่ตอ้ งคิดจะมี
ชีวิตรอดแล้ว ขอร้องพวกท่าน ขอร้องพวกท่านแล้ว…”

สตรีกล่าวพลางโขกศีรษะพลาง เสียงเศร้ารันทด
เค้นพลังถึงทีสุด ราวกับต้องการใช้พลังทังหมดจนสิน

“เจ้าคนชันตําผูน้ ีอยูต่ อ่ หน้าใต้เท้าผูท้ รงธรรมพูดจา

เหลวใหลอันใด?! ข้าตีนางเมือใด รังแกพวกเจ้าสองแม่
ลูกเมือใด เงินเหล่านันก็ไม่ใช่เจ้าเต็มใจยินดีให้ขา้ หรอก
รึ! เจ้าเป็ นคนของข้า เงินของเจ้าย่อมเป็ นของข้า! ข้าจะ
หยิบไปทําอะไรก็ได้ เจ้ามันหญิงหม้ายใจดํา ริษยาใจ
แข็ง ตัวเองคลอดลูกชายให้ไม่ได้ ยังไม่ยอมให้ขา้ รับ
อนุ! ”

72
บุรุษคนนันได้ยินแม่เด็กครําครวญ สายตาซึงเดิมทียงั คง
ซีดซึมสุกใสขึนพริบตา พยายามต่อสูด้ นรนจากการคุ
ิ ม
บังคับของเจ้าหน้าทีทางการ กระโจนขึนมาจะตีผหู้ ญิง
ให้ตาย

ฟั งข้อโต้แย้งของเขา แล้วมองดูสีหน้าท่าทางอยากฆ่า
คนใจจะขาดนันของเขา คนทังหลายก็ลว้ นวิจารณ์สา่ ย
หน้า

มีสตรีชราใจอ่อนหลายคนคุกเข่าลงด้านข้างเป็ นเพือน
มารดาของเด็กน้อย โขกศีรษะแบบเดียวกัน ขอร้องให้ซู
เซียงและเหล่าใต้เท้าช่วยจัดการให้พวกเขา!

73
เห็นสตรีจิตใจดีหลายคนนัน หน้าผากล้วนกระทบแตก
แล้ว นําตาไหลรินกลิงไหล ก็เพียงเพือขอร้องอ้อนวอน
แทนคนไม่รูจ้ กั คุน้ หน้า ในใจซูเซียงซาบซึงเหลือแสน

ล้วนกล่าวกันว่าศตวรรษทียีสิบเอ็ดเป็ นยุคแห่งการเปิ ด
กว้าง เพศหญิงสามารถถือครองฟ้าไว้ได้ครึงหนึง แต่ใน
ความเป็ นจริงก็มิได้เหมือนดังคนคิด ผูช้ ายคาดหวังให้
ผูห้ ญิงต้องสามารถรับผิดชอบงานบ้านปั ดกวาดเช็ดถูทาํ
กับข้าว ต้องให้กาํ เนิดลูกเลียงดูลกู แล้วยังต้องทํางาน
หาเงิน ซํายังต้องงดงามปานดอกไม้พาออกไปไหนไม่
อายคน หากเพียงมีอย่างใดอย่างหนึงไม่ดี หรือต่อให้
อะไรก็ลว้ นดีหมดแล้วก็ไม่อาจหยุดยังร่างกายท่อนล่าง
ของคนได้ ผูช้ ายมักคิดว่าตัวเองทํางานยุง่ ทํางานหนัก

74
ไปสํามะเลเทเมาข้างนอก มีความสามารถหน่อยก็หากิก
หาเมียน้อย…

ตอนที 680 องค์ชายไม่ยมแย้

ิ มยังทําให้คนชินกว่า

ยิงไปกว่านันอยูใ่ นระบบศักดินาสมัยโบราณ ทียืนของ

สตรีเดิมทีก็ตาเตี
ํ ย คาดว่าสตรีเหล่านีครําครวญขอร้อง
ให้ผอู้ ืนเช่นนี สิงทีตนประสบพบเจอคงไม่ดีเท่าไรเช่นกัน

75
ซูเซียงถอนหายใจหนึงเสียง “พอแล้วๆ ไม่รอ้ งแล้ว
ประเดียวหัวแตกข้ายังต้องเชิญท่านหมอมาดูพวกท่าน”

เดิมทีเป็ นประโยคทีจนใจมากประโยคหนึง แต่ฟังในหู

จ้าวเซิงแล้วกลับหัวเราะเฮอะๆออกมา

นายอําเภอเสินเห็นสีหน้าอารมณ์จา้ วเซิง ปฎิกิรยิ าตอบ

สนองคือขยับเข้าด้านข้างก้าวใหญ่ องค์ชายผูน้ ีวันนีไม่
ปกติ ไม่สิ ตังแต่มีหวังเฟยเป็ นต้นมาก็ไม่ปกติแล้ว! อย่า
เข้าใกล้เขาเกินไป ผิดปกติเกินไป น่ากลัวเกินไปแล้ว!

เขามีทา่ ทางเย็นชาไม่ยมแย้
ิ มยังทําให้คนเห็นคุน้ ชินกว่า

76
แต่ซเู ซียงมิได้เป็ นเช่นนี นางหันหน้าเหลือบตามองจ้าว
เซิงอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าหัวเราะอะไร พูดเรืองจริงจัง
อยู่ น่าขําขันขนาดนันเชียวหรือ?”

จ้าวเซิงเองก็รูว้ า่ เป็ นเวลาพูดเรืองทางการ รีบกล่าว

พร้อมรอยยิม “ใช่ๆ ภรรยาพูดถูก ข้าสามีก็แค่รูส้ กึ ว่าได้
แต่งกับภรรยาทังเก่งทังจิตใจดีเช่นนีในใจมีความสุขจึง
หัวเราะ ภรรยาอย่าเข้าใจผิด”

ซูเซียงกลับหมดคําพูด ตอกเขากลับหนึงประโยค “ เจ้า

พอได้แล้ว เจ้าเป็ นคนเช่นไรข้าหรือจะไม่รู!้ ”

“ขอรับ ภรรยาพูดถูกทังหมด!”

77
สตรีทีคุกเข่าอยูบ่ นพืนได้ยินคําสนทนาเช่นนีก็ยงเศร้
ิ า
สร้อยน้อยใจ ดูสามีของผูอ้ ืนปฎิบตั ิตอ่ คนเขาดีมาก ส่วน
ของตัวเองเล่า? ตอนสามีคนก่อนยังอยูย่ งั พอพากันไปได้
อย่างน้อยบุรุษผูน้ นก็
ั ไม่ทบุ ตีดา่ ทอนาง จะเป็ นก็แค่แม่
สามี…เฮ้อ ชีวิตรันทด!

นายอําเภอเสินเพียงรูส้ กึ เวียนหัวตาลาย อยากขุดหลุม

ฝังตัวเองลงไปในนีใจจะขาด มิเช่นนันวันนีถูกทําให้ตืน
ตะลึงเช่นนี ไม่ชา้ ก็เร็วเขาคงตกใจกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ!
โอดครวญอยูภ่ ายในใจ แหม องค์ชายขอรับ นีกําลังพูด
เรืองทางการอยู่ การแสดงความรักของท่านช่วยเพลาๆ
ลงได้หรือไม่?

78
ทว่าเขาไม่กล้าพูด เพียงเม้มริมฝี ปากมองทางซูเซียง
อย่างขอความคิดเห็น

ซูเซียงครุน่ คิดแล้วกล่าวว่า “ก่อนอืนนําเอกสาร เอ่อ นํา

หนังสือหย่าลงนามก่อนแล้วเราค่อยไต่สวนอีกที เลียงมิ
ให้พวั พันผูบ้ ริสทุ ธิ”

นีไม่ใช่ศตวรรษทียีสิบเอ็ด หนึงคนก่อเรืองหนึงคนรับผิด
ชอบ กระทําผิดใหญ่หลวงต้องจับกุมทังบ้าน ก่อนเรือง
ราวนีจะลุกลาม ซูเซียงจําเป็ นต้องดึงสองแม่ลกู ผูบ้ ริสทุ ธิ
ออกมาก่อน!

นายอําเภอเสินตืนตะลึงเล็กน้อย เขารูส้ กึ มาโดยตลอด

79
ว่าตนไม่ทจุ ริตไม่รบั สินบน ลงโทษเด็ดขาดขจัดความชัว
ให้ราษฎร์ก็เป็ นขุนนางทีดีแล้ว บัดนีกลับรูส้ กึ ว่าตนกับซู
เซียงเทียบกันแล้วยังห่างอีกแสนไกล ผูอ้ ืนนันรับราษฎร
เข้ามาอยูใ่ นใจด้วยใจจริง เหตุใดเขาจึงไม่เคยคํานึงถึง
เรืองเล่านี?

มีทางการจัดการเรืองให้ หนังสือหย่าก็ถกู เขียนเสร็จ

อย่างรวดเร็ว บุรุษคนนันเหมือนตระหนักได้เช่นกัน ขอ
เพียงลงนามหนังสือหย่าฉบับนีเขาก็จะประสบโชคร้าย
ใหญ่หลวง เป็ นตายก็ไม่ยินยอม

นายอําเภอเสินลําบากใจมากยิง แม้เขาเป็ นขุนนางท้อง

ถินผูเ้ ป็ นประหนึงบิดามารดาแต่ไม่มีเหตุผลให้บงั คับคน
หย่าร้าง! สิงนีพูดแพร่ออกไป น่าพูดไม่น่าฟั ง…
80
เรืองนีนายอําเภอเสินทําไม่ได้ แต่ซเู ซียงทําได้จริง ทว่าซู
เซียงยังไม่ทนั เปิ ดปาก ย่ายายสองสามคนในฝูงชนที
เคืองแค้นรูส้ กึ ไม่เป็ นธรรมก็พงุ่ ขึนมาก่อนแล้ว ทังบิดมือ
ทังกระชากเส้นผม ทังตะปบหน้า เรียกได้วา่ “สุดความ
สามารถ” ผลักบุรุษลงบนพืน จากนันยายแก่คนหนึงกัด
ลงบนนิวมือของเขา เลือดสดไหลซึมออกมา ไม่พดู พรํา
ลากมือเขากดลงบนหนังสือหย่าฉบับนัน

ยายแก่คนนันหลังทําทังหมดนีเสร็จก็ยงั เตะบุรุษคนนัน
เข้าหนึงที “ ไอ้ลกู วัวไสหัวกลับไปอยูใ่ นครรภ์เลยไป! ถ้า
ไม่มีเจ้าหน้าทีทางการอยู่ วันนีข้าต้องเอาเดรัจฉานเยียง
เจ้าให้ตาย จากนันโยนหลังภูเขาให้หมาป่ ากิน เทพไม่รูผ้ ี
ไม่เห็น เศษซากกระดูกก็ยงั ไม่มีเหลือ!”

81
รุนแรง! เก๋เฉียบ!

หลังซูเซียงฟั งแล้วมุมปากก็กระตุก มองใบหน้า“ข้าเป็ น

มนุษย์ปา้ ข้าไม่กลัวใคร”ของคุณยาย ก็ทงโกรธทั
ั งขํา

เป็ นหญิงปากร้ายเหมือนกัน ตีคนด่าคนเหมือนกัน แต่ผู้

อืนดีเลวก็รูถ้ กู ผิดและเข้าใจลงทัณฑ์คนแข็งแกร่งอุม้ ชู
คนอ่อนแอ

สําหรับคนประเภทนี เกรงว่าไม่มีคนชอบมากเท่าไร แต่

ให้ตายเถอะมันถูกจริตซูเซียง!

82
ผูห้ ญิงนันควรแข็งแรงดุดนั สักหน่อย โดยเฉพาะในสังคม
บริบทแบบนี หากตัวผูห้ ญิงเองไม่ลกุ ขึนมา เช่นนันก็
สมควรถูกคนรังแก แม้วา่ แค่กๆ อันทีจริงท่านยายคนนีก็
แข็งแรงดุดนั เกินไปหน่อยก็ตาม

กระนันแล้วอย่างไร ในเมือผูอ้ ืนไม่ได้ทาํ ผิดกฎหมายและ

ยังไปถึงจุดมุง่ หมาย ใครจะพูดอะไรได้?

บุรุษคนนันเห็นบนหนังสือหย่าประทับรอยเลือดสี
แดงดวงใหญ่ ฉับพลันก็เสมือนลูกหนังถูกเจาะลม ล้มลง
นังกับพืน ในใจรูด้ ีวา่ ตัวเองจบสินแล้ว จบสินแล้วแน่
นอน!

83
ตอนที 681 เกิดลูกชายให้มาก เลียงหมูให้เยอะ

84
เจ้าหน้าทีทางการหยิบหนังสือหย่าบนพืนมอบให้ซเู ซียง
ซูเซียงรับมาอ่านดู จากนันอ่านเนือหาในนันทีละคําทีละ
ประโยคออกมาให้ทกุ คนฟั ง เสียงดังชัดใสแจ๋ว แม้แต่คน
ด้านหลังก็สามารถได้ยินชัดเจน

หลังฟั งซูเซียงอ่านเนือหาจบแล้ว พากันวิจารณ์ระงม

บ้างตะลึงแปลกใจ บ้างปรบมือกู่รอ้ ง และมีบางคนในใจ
รูส้ กึ ว่าทําเช่นนีไม่ใคร่ดีนกั

สตรีคนนันบอกว่าเป็ นหนังสือหย่าแยกทางด้วยดี แต่ซเู ซี

ยงรูส้ กึ ว่า หย่ากันด้วยดีนนจั
ั ดทําขึนภายใต้ขอ้
สันนิษฐานว่าทังสองฝ่ ายไร้ขอ้ ผิดพลาดเป็ นทีประจักษ์
ชัดว่าไม่สอดคล้องกับสถานการณ์เช่นนี

85
ซูเซียงให้ทางการเขียนหนังสือหย่าทันที นีมิใช่ใจความ
สําคัญ จุดสําคัญคือมิใช่ฝ่ายชายเลิกฝ่ ายหญิง แต่เป็ น
ฝ่ ายหญิงเลิกฝ่ ายชาย!

มีพวกครําครึบางคนรูส้ กึ ว่าซูเซียงทําเช่นนีผิดต่อจารีต
ทําเกินกว่าเหตุ แต่ชาวบ้านส่วนใหญ่ลว้ นเป็ นพวกแทะ
เม็ดแตงดูชมเรืองคึกคักไม่รงั เกียจเรืองใหญ่ พวกเขา
คร้านสนใจผิดไม่ผิดจารีต ต่อให้ผิดแล้วทําอย่างไรได้?
ผูอ้ อกคําสังเป็ นคนของพระพันปี ผูด้ าํ เนินการเป็ นของ
ใต้เท้าขุนนางทรงธรรม!

แม้หลายคนค่อนข้างค่อนแคะอยูใ่ นใจ แต่ไม่มีคนเปิ ด

ปาก แต่ละคนปรบมือร้องยินดี เดรัจฉานผูน้ ีแกว่งเท้าหา
86
เสียนเอง จะโทษใครได้?!

ซูเซียงแจ้งข้อหาบุรุษเรียงเป็ นกองใหญ่ สุดท้ายยังริบ

ทรัพย์สมบัติสว่ นตัวทังหมดของบุรุษหมดเกลียง! ได้
เปล่าไยไม่อยากได้ นีล้วนเป็ นฝ่ ายหญิงนํามาจากบ้าน
สามีเก่า ทังหมดเป็ นเงินจากหยดเลือดหยาดเหงือ ไม่ได้
ลอยมาตามลม ทําไมจะไม่เอา?

บุรุษโหยหวนร้องตะโกน บอกว่าทางการรังแกคน บีบ

บังคับประชาชนจนไร้หนทางมีชีวิต ทันทีทนั ใดก็ถกู ท่าน
ยายดุดนั คนนันตบปากฟั นร่วงสองซี “เจ้าลูกวัวขีแพ้หบุ
ปากให้ขา้ คุณธรรมในใจทุกคนล้วนชัดแจ้ง! ต่อให้เจ้า
พูดจนทะลุฟา้ วันนีก็อภัยให้เจ้าไม่ได้! ถ้าลูกชายข้า
คุณธรรมพฤติกรรมเช่นเจ้า ถูกข้าตีตายเป็ นอาหารหมา
87
ป่ าไปนานแล้ว!”

“ข้าจะบอกให้ คนเป็ นบิดามารดาให้กาํ เนิดลูกแล้วก็

ต้องเลียงดู อย่าคิดว่าเจ้าให้เขากินหนึงคํา สวมผ้าหนึง
ชุด ไม่หนาวตายไม่หิวตายก็นบั ว่าได้แล้ว คุณธรรม
ความเป็ นมนุษย์การกระทําตนจําเป็ นต้องสังสอน! ไม่
อย่างนันจะต่างอันใดกับให้อาหารเลียงสัตว์? ทุกคนว่า
ใช่ไม่ใช่?”

มีเหตุผล!

ชาวบ้านมากมายก้มหน้าครุน่ คิด รูส้ กึ ว่ายายแก่ดดุ นั ผูน้ ี

กล่าวได้ถกู ต้องยิง มีเพียงซูเซียงปิ ดปากพิงหลังจ้าวเซิง

88
หัวเราะคิกๆอย่างอดไม่ไหว

ท่านยายคนนีน่าสนใจจริงเชียว ถึงขึนเอาเรืองเลียงลูก
ชายมาเปรียบเทียบกับสัตว์เดรัจฉาน ถ้าบุตรชายของ
นางรู ้ ไม่รูว้ า่ จะท้อแท้หมดแรงเพียงใด

ทว่า แม้นวาจานีของหญิงชราไม่น่าฟั งนัก พูดหยาบแต่

หลักการไม่หยาบ สอดคล้องกับแนวคิดของซูเซียง สาแก่
ใจ!

หลังซูเซียงหัวเราะก็ไม่ง่ายนักกว่าจะกลับมาตังมันได้ จึง
ค่อยพยักหน้ากล่าวกับทุกคนด้วยใบหน้าเปี ยมความ
เคร่งขรึม “ถูกต้อง! ท่านป้าท่านนีกล่าวถูกต้องยิงนัก!

89
หากในบ้านเลียงดูลกู ไม่ดี สังสอนลูกไม่ดี เช่นนันก็เกิด
ให้นอ้ ยไม่ก็ไม่ตอ้ งเกิดลูกไปเลย อย่าให้กาํ เนิดแล้วไม่
อบรมสังสอน เลียงออกมาเป็ นตัวใจสุนขั ใจหมาป่ าแบบ
นี เพิมภาระให้ประเทศชาติเสียเปล่าๆ!”

มีคาํ กล่าวว่า อยากให้ประเทศมังคังต้องเกิดลูกชายให้

มาก เลียงหมูให้เยอะ!

แต่หมูนนยั
ั งแล้วไป เลียงมากก็ยงั ฆ่ากินได้ ส่วนลูกชาย
แบบนันเล่า? แต่ละคนเกิดแล้วก็ไม่อบรมสังสอน ทําเป็ น
แต่เรืองเยียงเดรัจฉาน ก็เป็ นแค่ตวั เพิมปั ญหาให้ประเทศ
ชาติ!

90
หญิงชราแข็งแรงดุดนั เห็นทุกคนล้วนเห็นพ้องกับคําพูด
ของนาง แม้แต่ฮหู ยินทีทางการยังต้องเคารพหลายส่วน
ก็ยงั คิดว่านางพูดถูก ภูมิอกภูมิใจขึนมาทันใด ยืนขา
ออกไปเตะบุรุษบนพืนอีกครัง “ไอ้ลกู วัวขีแพ้ เจ้าว่าข้า
พูดถูกหรือไม่! เจ้ามันมีแม่ให้กาํ เนิดไม่มีแม่สงสอน!”
ั

ปกติภายใต้เหตุการณ์ประเภทนีเจ้าหน้าทีทางการต้อง
ห้ามปราม ทว่าวันนีพวกเขากลับแสร้งหูหนวกเป็ นใบ้
ตลอดเวลา จะตีก็ตีไป ท่านหญิงกับใต้เท้าต่างก็มิได้หา้ ม
ปราม มีอะไรเกียวข้องกับพวกเขา?

ท่ามกลางฝูงชนมีสตรีดทู า่ ทางค่อนข้างฉลาดคนหนึงชี
บุรุษทีอยูบ่ นพืนแล้วกล่าวว่า “ตัวเจ้าทําเรืองอันใดตัว
เจ้าก็บอกเองเถิด เจ้ารังแกเด็กทุบตีสตรี สมควรส่งเจ้า
91
ไปขุดคลองประปา เหนือยตายไปซะตัวเดรัจฉาน!”

เอ่อ…

สมองของราฎรเป็ นของดี ความสามารถในการคิดเชือม

โยงล้วนพรังพร้อม พอฟั งหญิงฉลาดพูดเช่นนี คนจํานวน
มากก็เข้าใจโดยพลัน

ได้ยินมานานแล้วว่าคลองประปาขุดเสร็จส่งนําเรียบร้อย
แล้ว คนงานหลายคนต่างกินอิมอ้วนพี ยังทังถือเงินค่า
แรงกลับบ้านมาอย่างสุขสันต์เบิกบาน แต่มีแปดเก้าคน
กลับผอมแห้งเป็ นหนังหุม้ กระดูก ความเหนือยล้าเต็ม
หน้า ส่วนเงินได้รบั กลับมา ไม่ขาดสักเฟิ น แต่ทางเดิน

92
ล้วนปูวางไว้พร้อมแล้ว

เดินกลับมาพร้อมด้วยคํานินทาของชาวบ้าน บอกว่า
พวกเขาทําผิดต่อผูส้ งู ศักดิอะไรสักอย่าง ระหว่างทํางาน
ขอเพียงแค่ทกุ คนทํางานดี พวกเจ้าหน้าทีก็ไม่เคยตีไม่
เคยว่า พูดจาสนทนาดี หมันโถวใหญ่ขาวนวล ผักเขียว
นําแกงกระดูกนันย่อมจัดสรรให้เพียงพอ ถ้าโชคดียงั ตัก
ติดเนือกระดูก ในนําแกงโดยพืนฐานล้วนมีชินเนือ

แต่คนเหล่านัน เหอๆ กินรําข้าวเก่าทีแม้แต่หมูยงั ไม่กิน

กลืนลงไปเหนียวหนืดติดคอ กินลงไปสองคํารับรองว่า
เปล่งวาจาไม่ออก ส่วนนําแกงเนือสัตว์อะไรนัน ก็ได้แต่
ฝันเอา มีนาสะอาดให้
ํ เขาดืมก็ควรซาบซึงจนรําไห้แล้ว

93
นียังไม่เท่าไร หลักๆแล้วเจ้าหน้าทีตรวจการสามสีคนจะ
ควบคุมหนึงคนพร้อมกัน ขยับช้าก้าวเดียวก็ลงหนึงแส้
แส้หญ้าชนิดเส้นเล็กละเอียดจุ่มลงในนําเกลือ รสชาติ
นัน จิๆ…

ตอนนันทุกคนยังประหลาดใจ เหตุใดคนทีไปพร้อมกัน ผู้

อืนกินอิมหมีพีมนั มีความสุขเบิกบาน พวกเขาไม่กีคน
กลับกลายสภาพเป็ นผีไปแบบนัน!

บัดนีคิดๆดูไม่วา่ อะไรก็เข้าใจทังหมดแล้ว คนเหล่านีอยู่

ในบ้านไม่ใช่คนเอาการเอางาน ทังทุบด่าภรรยา ตีตาํ หนิ
ลูก ซํายังอกตัญ ผู อู้ าวุโส พวกไม่สมควรมีชีวิตอยู!่

94
ในฝูงชนแว่วเสียงหัวเราะฮิๆ “ถูกต้องๆ ท่านใต้เท้านาย
อําเภอ เซียงฮูหยิน ส่งเขาไปขุดคลองประปา ฮ่าๆ พาไอ้
ชาติหมานันไปจัดการให้กลายเป็ นหมีดาํ ที ฮ่าๆ!”

เซียงฮูหยิน? นีมันชือเรียกบ้าอะไรกันเนีย! ซูเซียงปวด

ท้อง

ตอนที 682 แก้ไขค่านิยมบิดเบียวในสังคม

นายอําเภอเสินมองซูเซียงอย่างค่อนข้างจนปั ญญา เรือง

นีเดิมทีพวกเขากระทําปกปิ ดมากทีเดียว แท้ทีจริงนีเป็ น
เรืองน่าพูดแต่ไม่น่าฟั ง หากเล่าลือออกไปอาจเกิด

95
ปั ญหาหรือถูกคนมีแผนในใจใช้ประโยชน์ และอาจถูก
พูดได้วา่ ทางการรังแกคน

ซูเซียงกลับหัวเราะ นางยังคิดอยูว่ า่ จะแก้ไขค่านิยมใน

สังคมอย่างไรดี นีไง คนส่งมาให้นางถึงประตูแล้ว

ซูเซียงแกล้งทําเป็ นขบคิดไตร่ตรองเล็กน้อย ภายใต้สาย

ตารอคอยของฝูงชนในทีสุดนางก็พยักหน้า “ข้าคิดว่าข้อ
เสนอของทุกคนดีมาก ขอเพียงแค่เป็ นคนทีรังแกลูกทุบตี
ภรรยาหรืออกตัญ ตู อ่ ผูอ้ าวุโสเหมือนคนผูน้ ี ทังหมดทัง
มวลก็สมควรจับไปทํางานหนัก! ให้พวกเขารูซ้ งว่
ึ าผูอ้ ืน
ทํางานอย่างยากลําบาก ถือเป็ นการทําเรืองดี ช่วยล้าง
สมองให้พวกเขาแล้ว”

96
บุรุษคนนันได้ยินคําพูดของซูเซียง จ้องหญิงงามเบือง
หน้าสายตาด้วยความหวาดหวัน คิดไม่ถงึ ว่าเป็ นเพียง
สตรีคนหนึง เหล่าสตรีทีเขาดูถกู ดูแคลนมาตลอดกลับ
บีบต้อนเขามาถึงขันนี ต้องการส่งตนไปทํางานกุลี ยัง
บอกว่าทํานองว่าปรารถนาดีตอ่ เขา ใต้หล้าไหนเลยจะมี
คําอ้างยอดเยียมเช่นนี!

เขาคิดอยากโต้แย้ง แต่ปากทีเพิงอ้าออก ถูกหญิงแก่ดุ

ดันคนนันโบกมือฟาดลงบนหน้าอีกด้าน “พรูด่ ”พ่นเลือด
ออกมา ตามออกมาด้วยฟั นเหลืองใหญ่สามซี

“ไอ้ลกู วัวขีแพ้ มีฐานะให้คนชาติหมาเยียงเจ้าพูด

97
หรือ?!”

ซูเซียงลอบพยักหน้า รูส้ กึ ว่าท่านยายคนนีน่าสนใจมาก

จึงเรียกเจ้าหน้าทีคนหนึงมาสังกําชับเสียงเบาข้างหูเขา
สองสามประโยค ให้เขาไปสืบถามดู หากฮูหยินเฒ่าท่าน
นีเป็ นคนเข้าใจความมีเหตุผลจริง ครอบครัวก็ไม่มี
ปั ญหา บางทีอาจรับมาช่วยงานได้

หลังซูเซียงสังการกับเจ้าหน้าทีจบแล้วก็กลับมากล่าวกับ
นายอําเภอเสิน “ข้าเห็นว่าวันนีทุกคนไม่ตอ้ งเข้าศาลแล้ว
พิจารณากันทีนีเถิด ให้ทกุ ท่านได้เห็นพร้อมหน้าว่า
กระทําชัวมีผลลงเอยเช่นไร!”

98
เสียงกึกก้องมีพลังในประโยคสุดท้ายของซูเซียงแฝง
ความนัย คนทีเมือครูย่ งั ดูชมเรืองคึกคักหัวเราะร่าเต็ม
หน้า ความพรันพรึงพุง่ ขึนในใจฉับพลัน

นายอําเภอเสินเองก็คิดว่าวิธีการนีของซูเซียงดียงิ อย่าง
ไรโถงศาลจุราษฎรฟั งการว่าความได้เพียงเท่านัน แต่ ณ
ถนนใหญ่แห่งนีต่างออกไป คนสีด้านล้วนสามารถได้ยิน
สามารถทําให้คนอีกมากเข้ามาล้อมดู

ทันใดนันเขาเหมือนจะเข้าใจเจตนาของซูเซียงแล้ว มิใช่
มีประโยคหนึงกล่าวว่าเชือดไก่ให้ลงิ ดูหรือ? ครานีเขาเอง
ก็ตอ้ งฆ่าสังหารค่านิยมสังคมอันไร้มโนธรรมนีให้ยงใหญ่
ิ

99
บุรุษมากมายรูส้ กึ ว่าการทุบตีภรรยาเป็ นสิงถูกต้อง ถึง
ขันยังนําเรืองทุบตีภรรยามาโอ้อวดกัน และไม่วา่ พวกเขา
สร้างความลําบากให้บิดามารดาชราอย่างไร แต่บิดา
มารดาชรายังอดทนต่อความทุกข์ระทมเจ็บปวด นํามูก
นําตาไหลมองพวกเขา ยามพูดถึงเรืองเหล่านีไม่เพียงแต่
ไม่ละอายสํานึก ยังแสดงออกอย่างภาคภูมิใจ ทําให้นาย
อําเภอเสินทนดูไม่ไหวมานานแล้ว เพียงแต่ตลอดมายัง
หาวิธีจดั การไม่ได้

บัดนีเป็ นโอกาสอันดียงใหญ่
ิ หลวง เขาต้องฆ่ากําจัดค่า
นิยมประเภทนีให้ได้ สตรีจดั การงานบ้านให้พวกเขา ให้
กําเนิดบุตรเลียงดูลกู หรือสมควรดูแคลนเช่นนี?

มีภรรยาคอยทํางานยุง่ ทังในนอกเพือพวกเขาก็ยงั ไม่รูจ้ กั

100
พอ ภรรยาสุดทีรักคนนันของเขาจากไปนานแล้ว นีมัน
บุรุษกินอิมไม่รบั รูค้ วามหิวโหยของบุรุษอดยาก! เกินไป
แล้ว!

เดิมก็เพือราษฎรและบวกกับความไม่พอใจในใจนาย
อําเภอเสิน เรืองนีดูทา่ คงไม่จบลงด้วยดี!

นายอําเภอเสิน ซูเซียง ยังมีจา้ วเซิงและคนสําคัญอืนๆ

อีกสองสามคนนังบนม้านัง จัดท่าสามฝ่ ายพิพากษาร่วม
เจ้าหน้าทีจับบุรุษกดไว้บนพืนแน่นหนา สองมือไพล่หลัง
เจ็บจนร้องตะโกนโอดโอย

ในมือซูเซียงอุม้ เด็กน้อยไว้ ด้านหนึงป้อนนําปลอบนาง

101
ด้านหนึงมองนายอําเภอเสินตัดสินคดี

แท้จริงนางสามารถพิจารณาตัดสินได้ เพียงแต่มีบาง
เรืองต้องเข้าใจขนาดขอบเขต บันทึกประวัติศาตร์มกั
กล่าวไว้วา่ ‘แม่ไก่ขนั ยามเช้า[1]’ ยังมี หลักการเข้าเมือง
ตาหลิวต้องหลิวตาตาม ซูเซียงเองก็เข้าใจดี

ไม่มีไม้ปลุกสติ แต่มีอาํ นาจลงทัณฑ์! เหล่าเจ้าหน้ายืน

พร้อมด้วยกัน ในมือถือดาบใหญ่ คมดาบแหลมคมนัน
เปล่งแสงวิบวับท่ามกลางแสงตะวันเหมันตฤดู

“เปิ ดศาล…เปิ ดศาล…[2]”

102
ชาวบ้านทีขีขลาดบางพวกถอยหลังหนึงก้าวโดยไม่รูต้ วั
มีบางคนเคยไปดูการพิจารณาคดี เคยเห็นพวกเจ้า
หน้าทีร้องตะโกนเวยหวู่ ทุกครังในมือล้วนถือไม้พลองลง
ทัณฑ์กระทบลงบนพืน แต่ครานีผูอ้ ืนถือโอกาสใช้ดาบ
แทน แสงคมดาบเปล่งประกายนันทําให้ดวงตาคนแสบ
เจ็บ ด้วยกลัวไม่ทนั ระวังจะตวัดมาถึงบนคอหนาเป็ น
ชันๆของตัวเอง

บุรุษทีคุกเข่าอยูบ่ นพืนยิงหวาดกลัว กางเกงเปี ยกเป็ น

ปื นแล้ว แต่ยงั กัดฟั นแน่นไม่ยอมหลุดปาก

103
------

[1] แม่ไก่ขนั ยามเช้า มาจากสํานวนทีว่า ‘แม่ไก่ขนั ยาม

เช้า บ้านล่มจม’ หมายถึง ผูห้ ญิงไม่ทาํ หน้าทีของตนเอง
มาทําหน้าทีผูช้ าย(เนืองจากไก่ตวั ผูจ้ ะขันตอนเช้า) เช่น
ออกรบ รับราชการขุนนาง ตัดสินคดี จะทําให้ประเทศ
ชาติบา้ นเมืองล่มจม

[2] เปิ ดศาล ในภาษาจีนใช้วา่ เวยหวู่ (威武) แปลว่า

อํานาจ องอาจเกรียงไกร ใช้เปล่งเสียงเมือเปิ ดศาล
พิจารณาคดี แสดงถึงอํานาจศักดิสิทธิของศาล

104
ตอนที 683 ผูไ้ ร้เมตตาไร้คณ
ุ ธรรมสมควรทํางานหนักชด
ใช้

หากเพียงปฏิบตั ิตอ่ ภรรยาและบุตรไม่ดีบางทีอาจได้รบั

โทษสถานเบา ทว่าวันนีเขานับว่าคิดตกแล้ว ซูเซียง
105
ตําแหน่งไม่ธรรมดา หากเรืองทีตนใส่รา้ ยซูเซียงป้ายสี
โรงเตียมแห่งนีเปิ ดโปงออกมาเขาต้องไม่ได้กินผลดีอะไร
แน่นอน!

ตังจิตแน่วแน่ เขาโขกศีรษะปั งๆร้องตะโกนว่าไม่ได้รบั

ความเป็ นธรรม ยอมรับว่าเขาหลอกเงินภรรยาและยอม
รับว่าเขาไม่ดีตอ่ ลูกเลียง คิดวางแผนลอบฆ่านางเพือ
หลอกเอาเงินทอง แต่เขาเล่นลินบอกว่าตอนนีเด็กก็ดี
แล้วไม่ใช่หรือ เขาไม่มีความผิดฆ่าคน ขอใต้เท้าขุนนาง
ทรงธรรมปล่อยเขาไป

ซูเซียงยังป้อนผลไม้ให้เด็กหญิงอีกเล็กน้อย ยิมให้ออ่ น
โยนถึงตอนหันศีรษะกลับมาสายตาพลันเย็นชาทันที ใน
นําเสียงบรรจุเกล็ดนําแข็ง “หากเจ้ายอมบอกผูบ้ งการอยู่
106
เบืองหลังออกมา บางทีขา้ อาจยังเห็นแก่หน้าของเด็ก
น้อยช่วยไว้ชีวิตเจ้าได้ หากเจ้าปฎิเสธไม่เกียวข้อง เฮ
อะๆ ต่อให้ขา้ ตีเจ้าตายคาทีก็แล้วจะทําอะไรได้?!”

“ไม่ ไม่ได้ เจ้าทําไม่ได้ ฆ่าคนผิดกฎหมาย เจ้าฆ่าข้า

แล้วเจ้าเองก็ตอ้ งตาย ไม่คมุ้ เสีย ไม่คมุ้ เสีย…” บุรุษมอง
ซูเซียงอย่างหวาดหวัน ใบหน้าพริมเพราดวงนันยามนีดู
แล้วเหมือนงูพิษตัวหนึง งดงามและน่ากลัว

ซูเซียงยิมๆไม่ใส่ใจไปเรือย จัดระเบียบเสือผ้าให้เด็ก
หญิงเล็กน้อย จึงค่อยเอ่ยขึน “บางทีเมือครูเ่ จ้ายังฟั งไม่
เข้าใจว่าท่านหญิงเซียงจวินแท้จริงแล้วมีฐานะเช่นไร
กระมัง?”

107
ซูเซียงจัดทรงผมของตัวเองไปเรือย นําเสียงเอือยเฉือย
เย็นเยือก พูดราวกับเป็ นเรืองของคนอืน “คราก่อนคนใน
วังเคาะฆ้องตีกลองส่งราชโองการลงมา คาดว่ามีคน
มากมายคงรูเ้ รืองกระมัง? นันเป็ นราชโองการพระราช
ทานให้แก่ขา้ นันเป็ นสมเด็จพระพันปี ปนู บําเหน็จให้ขา้
ด้วยพระองค์เอง พวกท่านว่า ต่อให้ขา้ ตีคนใจไม้ไร้ระกํา
ผูน้ ีตาย พระพันปี จะตําหนิโทษข้าหรือไม่?”

ซูเซียงพูดอย่างไม่แยแส ทว่ากลับเปี ยมด้วยรสชาติข่มขู่

บุรุษตกใจกลัวขวัญหาย ล้มนังลงบนพืน กระอักเลือก
ออกมาหนึงคํา ในปากบ่นพึมพํา “ไม่มีทาง เจ้าไม่มีทาง
เจ้าไม่กล้า เจ้าไม่กล้า…ไม่คมุ้ เสีย…”

108
หลังฟั งคําของซูเซียง ฝูงชนพลันลุกฮือ

อะไรคือเซียงจวินแม้พวกเขาไม่เข้าใจ แต่สตรีคนนีได้รบั
การยอมรับจากพระพันปี พระพันปี คือผูใ้ ด? นันเป็ นถึง
มารดาผูใ้ ห้กาํ เนิดท่านแห่งสวรรค์ผนู้ นั

อย่าว่าแต่ตีคนชัวตายเลย ต่อให้นางอาศัยอํานาจข่มเหง
รังแกชาวบ้านราษฎรแล้วอย่างไร? ใครจะกล้าล่วงเกิน
พระพันปี จริงไหม?!

“คนทีบ้านข้าไม่นานมานีไปส่งของทีอําเภอข้างเคียงก็
ได้ยินมาเรืองหนึง นันก็เป็ นท่านเซียงอะไรสักอย่างทีใน
วังแต่งตังเช่นกัน นางมิใช่ทบุ ตีคนตายทังเป็ นหรอกหรือ

109
ทางการยังไม่กม้ หัวค้อมเอวให้นางไม่ได้ ใครจะกล้าทํา
อะไรนาง?”

“ถูกต้อง เรืองนีข้าก็ได้ยินมาเหมือนกันว่ากันว่าคนตาย
นันยังเป็ นคนบริสทุ ธิอีกด้วย คลุมเครือไม่กระจ่างน่ะ เฮ
อะๆ พวกเจ้าว่าท่านหญิงเซียงจวินเราฆ่าเดรัจฉานเช่นนี
ไปสักคนจะเป็ นไรไป?”

“จะเป็ นไรไปได้ ตายแล้วก็ตายไปน่ะสิ คนแบบนีควรถูก

ลงดาบพันเล่มแทงทะลุหมืนครังให้เขาเจ็บปวดทรมาน
นันก็นบั ว่าเป็ นเมตตาของท่านหญิงเราแล้ว”

พวกชาวบ้านพากันวิพากษ์วิจารณ์ แต่คาํ พูดของทุกคน

110
ล้วนตกเข้าสูร่ ูหขู องชายทีอยูบ่ นพืนราวกับเป็ นคาถาเร่ง
เอาชีวิต เรืองนีเขาเองก็เคยได้ยินมา ผูต้ ายคนนันยังเป็ น
ผูบ้ ริสทุ ธิ แต่ตนกลับมีความผิดชัดเจน แม้ให้ทา่ นหญิง
เซียงจวินทุบตีเขาตายจริงแล้วจะทําอะไรได้?

ไม่ เขาจะตายไม่ได้! เขายังไม่อยากตาย!

ใช่แล้ว เมือครูท่ า่ นหญิงพูดอะไร? เขาเงยหน้ามองซูเซียง

ด้วยความตืนเต้นยินดี “ท่านหญิงผูย้ งใหญ่
ิ ท่านหญิงผู้
ยิงใหญ่โปรดไว้ชีวิต! เมือครูท่ า่ นบอกแล้วว่าขอเพียง
ผูน้ อ้ ยยอมบอกสารภาพ ท่านก็จะเห็นแก่หน้าเด็ก ช่วย
ไว้ชีชีวิตข้าใช่หรือไม่?”

111
ซูเซียงพยักหน้าเบาๆ “แม้เด็กคนนีมิใช่ลกู แท้ๆของเจ้า
แต่ก็มิใช่ความผิดนาง หลักทีว่าผิดทีถือครองหยก[1]ข้า
ย่อมเข้าใจ อย่างไรก็เพราะนางจึงนําพาสูเ่ รืองนี เพือ
สังสมบุญกุศลให้นาง ข้าไม่อยากฆ่าคน แต่หากเจ้าไม่
ยอมสารภาพหรือเล่นตุกติก เช่นนันก็ไม่แน่แล้ว! อย่าง
แย่ทีสุดข้ากลับไปเชิญพระภิกษุสมณศักดิสูงร่ายมนต์ให้
เด็กก็ได้แล้ว จะอยูห่ รือตายเจ้าเลือกเอาเอง”

อะไรคือผิดทีถือครองหยก อะไรคือสังสมบุยกุศลเขาไม่
เข้าใจและก็ไม่สนใจ ทีเขาสนใจก็คือ ขอเพียงเขา
สารภาพความจริงแล้วจะรักษาชีวิตไว้รอดหรือไม่

หน้าบุรุษเปี ยมความยินดี โขกศีรษะลงปั งๆอีกสองครัง

“ข้าสารภาพๆ ขอเพียงท่านหญิงและใต้เท้านายอําเภอ
112
เว้นชีวิตผูน้ อ้ ย ภายภาคหน้าผูน้ อ้ ยจะปรับปรุงตัวใหม่ไม่
ทําชัวอีกแล้ว! ขอท่านหญิงผูย้ งใหญ่
ิ โปรดเมตตา ขอใต้
เท้านายอําเภอโปรดเมตตา!”

------

[1] ผิดทีครอบครองหยก มาจากสํานวนเต็มทีว่า ‘คนไม่

ผิด ผิดทีครอบครองหยก’ หมายถึงบางครังคนไม่ได้ทาํ
อะไรผิด เพียงแต่มีทรัพย์สมบัติของมีคา่ ทําให้ถกู คนปอง
ร้าย

113
ตอนที 684 ยิงศรนัดเดียวได้นกสามตัว

“เช่นนันยังไม่รบี สารภาพ!” ถ้วยชาของนายอําเภอเสิน

ตกลงล่างเท้าบุรุษ เป็ นเหตุให้เขาโขกคํานับอย่างตืน
ตระหนกอีกหลายหน “สารภาพ สารภาพขอรับ ผูน้ อ้ ย
จะสารภาพขอรับ ”

“เป็ นคหบดีหยาง เป็ นพ่อบ้านคหบดีหยางมาหา

ข้าพเจ้าขอรับ ให้เงินข้าพเจ้าห้าสิบตําลึง ให้ขา้ พเจ้าหา
114
ข้ออ้างก่อกวนโรงเตียมฝูหยวน ต้องสร้างเรืองให้ใหญ่โต
แล้วเขาจะให้เงินข้าอีกก้อน ข้าก็คิดว่า อย่างไรเด็กนันก็
เป็ นตัวผลาญเงิน และเพราะกลัวนางน้อยใจ ภรรยาจึง
ไม่มีบตุ รกับข้า ข้าก็คิดจะฆ่าตัวผลาญเงินนีให้ตาย ข้า
จะได้มีลกู เป็ นของตัวเองแล้วยังได้เงินอีกก้อน ดังนัน ดัง
นันจึงทําเรืองนี…”

ฝูงชน “…” ราวกับอยากต่อยคนผูน้ ีให้ตายอย่างไรดี?

“ใต้เท้าผูท้ รงธรรม ท่านหญิงผูย้ งใหญ่

ิ วาจานีของผูน้ อ้ ย
ล้วนเป็ นความจริงขอรับ โปรดไว้ชีวิต โปรดไว้ชีวิต… ”

หัวคิวซูเซียงย่นขมวดเบาๆ มองจ้าวเซิงทีนังไม่เปล่ง

115
วาจาอยูท่ างขวา สองคนคิวตาเคลือนหมุน ต่างรูส้ กึ ว่า
เรืองนีมีลบั ลมคมใน

บุรุษเปิ ดปากแล้วก็ไม่มีอะไรสามารถปิ ดบังได้อีก นาย

อําเภอถามอันใดเขาก็ตอบอันนัน เพือรักษาชีวิตรอดเขา
เองก็ไม่กล้าพูดปดอีกแล้ว

นายอําเภอเสินถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อ
บ้านคหบดีหยาง วางแผนการกันไว้อย่างไร จากนันเขา
ดําเนินการอย่างไร เรืองเหล่านีล้วนสอบถามอย่าง
ชัดเจน บันทึกในรายงานคดี รวมถึงพยานและหลักฐาน
ก็ลว้ นถือไว้ในมือ

116
ซูเซียงในใจกลัดกลุม่ มากยิง นางอยูด่ ีๆเหตุใดจึงสะกิด
กะทบคหบดีหยางอะไรนีได้? หรือตัวเองเกิดมาก็ดวงชง
ขัดกับยุคราชวงศ์นี คนทีเห็นนางขัดตาไยมีมากถึงเพียง
นัน?

เนืองด้วยเรืองนีวุน่ วายใหญ่โต คหบดีหยางย่อมได้รบั

ข่าวคราวแต่เนินๆแล้ว ไม่สนใจภรรยาและอนุภายใน
บ้านแล้ว ม้วนห่อผ้าสัมภาระคิดจะแอบหนีไปทันที แต่
โชคร้ายถูกคนของนายอําเภอเสินขวางสกัดไว้ได้พอดี

ต่อมาก็เค้นออกมาได้ทงหมด
ั เป็ นซูหรานเอ๋อร์เป่ าหูเขา
เขาเป็ นตาเฒ่าคนหนึง มีหญิงงามโฉมสะคราญเช่นนี
คอยปลอบประโลมด้วยคําละมุนอ่อนหวานแน่นอนว่า
ไม่วา่ อะไรก็ยอ่ มตอบตกลง ดังนันจึงทําเรืองโง่งมแบบนี
117
ออกมาได้ และยังส่งพ่อบ้านทีเก่งกาจทีสุดของตนออก
ไปจัดการด้วยตนเอง นีมิเท่ากับทิงหลักฐานไว้หรือ?

คหบดีหยางรําร้องนํามูกนําตาไหล บอกว่าเขาเป็ นเพียง

ตาเฒ่าลุม่ หลงราคะของสวยงาม เขาก็เพียงคิดจะให้บท
เรียนเล็กๆน้อยๆกับโรงเตียมฝูหยวน มิได้ให้เจ้า
เดรัจฉานตัวนันทําร้ายคน ใครมันจะไปรูว้ า่ เขาจะใจกล้า
ขนาดนัน แม้แต่หญิงสาวของตัวเองก็ยงั กล้าลงมือ

เขาแม้มิใช่คนดีอะไร ว่ากันแล้วก็เป็ นความคิดเรืองอย่าง

ว่าของบุรุษ ละโมบโลภหลงราคะอยูบ่ า้ ง แต่พดู ถึงเรือง
ขาดคุณธรรมเช่นนีเขาก็ไม่เคยกระทําเลยจริงๆ!

118
ช่วงหลายวันนี หลังส่งพ่อบ้านของตนออกไปจัดการเรือง
นีแล้ว เขาก็หวาดระแวงงันงกทังวัน รูส้ กึ มโนธรรมในใจ
ถูกประณาม ไม่สบายใจ บัดนีหลังเรืองแดงออกมาแล้ว
เขาซึงคุกเข่าอยูใ่ นศาลก็ยงรํ
ิ าไห้ไม่เป็ นตัวเอง เสียใจ
ภายหลังไม่น่าทําตังแต่แรก!

แต่เสียใจไปแล้วมีประโยชน์อนั ใด เรืองชัวก็บม่ จนสําเร็จ

แล้ว แม้เขามิใช่คนต้นเรืองแต่ก็สมรูร้ ว่ มคิด การรับโทษ
ย่อมมิอาจเลียงพ้น

นายอําเภอเสินยึดถือตามบทบัญญัติกฎหมายนําเขาจับ
ขังคุกจองจําสองปี และให้เขาชดใช้เงินสามพันตําลึงแก่
มารดาของผูบ้ ริสทุ ธิ

119
เงิน เงินของเขา! เขาในยามปกติ ตระหนีแม้แต่ซือไข่สกั
ฟองก็ยงั ทําใจลําบาก บัดนีหายวับไปกับตาแล้ว เงินขาว
สามแวววาวพันตําลึง แม้แต่เสียงนํากระเซ็นก็ยงั ไม่ได้
ยิน เขาเจ็บใจเหลือเกิน เจ็บจนเลือดไหล นีมันทรมานยิง
กว่าฆ่าเขาอีก!

คดีแม้แก้ได้แล้ว แต่ซเู ซียงกลับไม่มีความสุข

มักกล่าวกันว่า ถอนหญ้าไม่ถอนราก ลมวสันต์หวนมาก็

ขึนใหม่ นางไม่ควรชะล่าใจ ครานันสบโอกาสแล้วควร
จับซูหรานเอ๋อร์ไว้

120
เดิมทีคิดว่า กล่าวอย่างไรก็เป็ นญาติชิดเชือของเจ้าของ
ร่างเดิมคนนี ตกตําถึงขันเป็ นอนุของผูอ้ ืนแล้ว นางจึงคิด
ว่าคนเราผ่อนปลนได้ก็ให้ผอ่ น ถึงขันยังแอบขอให้คน
ช่วยเหลือดูแล อย่าให้นางได้รบั ความลําบากอยุติธรรม
ถึงตาย

แต่ทาํ ดีไม่ได้ดี! นีเป็ นเพียงตระกูลใจหมาป่ าปอดสุนขั ไม่

ภักดีเนรคุณอย่างแท้จริง

หากมิใช่เห็นแก่แม่เฒ่าซู เด็กทีไม่มีมลทินสองสามคน
นันนางเองก็ไม่กล้ารังไว้ ออกมาจากเลือดเนือเชือไข
แบบนี ใครจะรูว้ า่ พวกเขาเป็ นประเภท คนเราแรกเกิด
สันดานดี[1] หรือแรกเกิดสันดานชัว? ไม่แน่วา่ เพียงแค่
ตอนนียังไม่มีโอกาสเหมาะสมสําแดงออกมาก็เท่านัน!
121
------

[1] คนเราแรกเกิดสันดานดี (人之初，性本善)

มาจากคัมภีรต์ รีอกั ษร (三字经) มีการตีความว่า
หมายถึง มนุษย์แรกเกิดมา หรือธรรมชาติดงเดิ
ั มของคน
พืนฐานจิตใจเป็ นคนดี ความคิดจิตใจของมนุษย์ทกุ คน
ธรรมชาติให้มาใกล้เคียง แต่เมือเติบโตขึนได้รบั การเลียง
ดูตา่ งกัน ทําให้นิสยั ต่างกัน

122
ตอนที 685 ภรรยากําลังกังวลอะไร

จ้าวเซิงเห็นซูเซียงแน่นิงจึงเคลือนเข้าใกล้ขา้ งกายนาง
มอบสองมืออันอบอุน่ ให้นาง สีหน้าอารมณ์ราบเรียบ

123
อ่อนโยน “พธูงามของข้ากําลังคิดอะไรอยู?่ ”

ซูเซียงมองจ้าวเซิงด้วยความประหลาดใจ เจ้าหนุ่มนี
เรียนจะหยอกล้อแล้ว? ยังจะพธูงามนัน ไม่เห็นหรือว่า
ตอนนีนางกลุม้ จนไส้จะเขียวอยูแ่ ล้ว ยังมางามทีไหน?

“ไปๆ ไปเลย ข้ากําลังกลุม้ ใจอยู”่

จ้าวเซิงนึกฉงน คดีก็แก้ได้เรียบร้อยแล้วมิใช่หรือ? ซูหรา

นเอ๋อร์ผนู้ นแม้
ั หนีไปได้ แต่นางเป็ นเพียงสตรีทีเคยเป็ น
อนุ เกรงว่าอนาคตคงไปไหนได้ไม่ไกล ตัวเองทําบาปไว้ก็
ต้องแบกรับไว้เองสิ

124
ซูเซียงกลับครุน่ คิดครูห่ นึงแล้วส่ายหน้า ซูหรานเอ๋อร์แม้
เป็ นคนเป่ าหู แต่ตอนคหบดีหยางสารภาพบอกแล้วว่า
ซูหรานเอ๋อร์มิได้ชีชัดว่าให้เขาไปทําเช่นนี นางมากทีสุด
เพียงได้รบั การประณามทางศีลธรรม กฎหมายมิอาจทํา
อะไรนางได้

สีหน้าจ้าวเซิงค่อยๆเย็นชาลง “ถ้าภรรยาไม่พอใจ ข้าจะ

ให้คนไปจัดการนางเงียบๆก็ได้ ไยต้องกลัดกลุม้ ปานนี?”

เมือครูซ่ เู ซียงยังคับแค้นตัวเองครานันไม่น่าใจอ่อน บัดนี

กลับมาป่ วยเป็ นโรคใจอ่อน โบกมือกล่าว “ช่างเถิดๆ
อย่างไรนางก็รูต้ วั แล้วว่าทําผิด ก็ได้แต่หวังให้ภายภาค
หน้านางปรับปรุงตัวเองเป็ นคนดีก็แล้วกัน ”

125
จ้าวเซิงกลับมิใคร่เห็นด้วย ภรรยาบ้านเขาอะไรล้วนดี
หมด ก็เพียงแต่โรคใจอ่อนนีแหละทีไม่ไหว

คนทังหลายคลุกคลีกบั ภรรยาบ้านเขาน้อย คิดว่านาง

เป็ นสตรีเข้มแข็งและกล้าหาญ แต่มีเพียงตัวเขาทีเข้าใจ
ดี ภรรยาตัวน้อยบ้านเขาเป็ นคนหน้านิงใจดีคนหนึง บาง
คราใจดีเมตตามากเกินไปก็ถือว่ารูเ้ ห็นเป็ นใจต่อความ
ผิด นีมิใช่ลางดีอะไร!

จ้าวเซิงอยากเกลียกล่อมอีกสองสามประโยค แต่อา้ ปาก

แล้วยังไม่ทนั พูดก็เปลียนใจ “ในเมือภรรยาก็บอกแล้วว่า
ปล่อยนางไป เช่นนันยังกังวลอะไรอยูเ่ ล่า?”

126
มือของซูเซียงเคาะลงบนโต๊ะหลายครังอย่างเลือนลอย
หัวคิวขมวดเข้ากันแน่นจนแทบหนีบแมลงวันตายได้
ผ่านไปค่อนข้างนานนางถึงค่อยเอ่ยขีน “ข้ารูส้ กึ เหลือ
เกินว่าเรืองนีมิได้ง่ายดาย ซูหรานเอ๋อร์หากคิดแก้แค้นข้า
คงลงมือไปนานแล้ว ไยต้องรอคอยจนถึงตอนนี? อีกทัง
ตามทีข้ารูจ้ กั นาง นางก็มิได้มีสมอง!”

นีนับเป็ นการชืนชมคนหรือทําร้ายคนกันแน่? โชคดีทีบัด

นีซูหรานเอ๋อร์มิได้อยู่ ณ ทีแห่งนี มิเช่นนันคงเข้ามากัดซู
เซียงตายเป็ นแน่

จ้าวเซิงหลังฟั งวาจานีของซูเซียงสีหน้าก็ไม่ดีแล้ว เขา

เป็ นองค์ชายคนหนีง แต่ไรมาจัดการแต่เรืองใหญ่ของ
127
บ้านเมือง แม้ในราชสํานักมีการแก่งแย่งภายใน เจ้า
หลอก ข้าลวง แต่ไหนเลยจะมีความยุง่ ยากบ้านเล็กบ้าน
น้อยเหล่านี คิดไม่ถงึ ไปชัวขณะ

“ความหมายของภรรยาคือมีคนออกความคิดอยูเ่ บือง
หลังซูหรานเอ๋อร์?” แม้เอ่ยถาม แต่ประโยคนีในใจจ้าว
เซิงยืนยันเป็ นพืนฐานแล้ว

ซูเซียงพยักหน้าด้วยความเศร้าผิดหวัง พบว่าตนเองกับ
โลกใบนีไม่สมพงษ์สอดคล้องกัน ไยคนมากมายมุง่ ร้าย
คิดบัญชีนาง? คิดๆแล้วในใจก็รูส้ กึ แย่อย่างยิง

“ตรวจสอบดู ดูวา่ แท้จริงแล้วเป็ นผูใ้ ดออกอุบายอยู่

128
เบืองหลัง”

จ้าวเซิงพยักหน้า กําลังจะลุกขึนก็ขนถู
ึ กเซียงขวางไว้
ส่ายศีรษะให้เขา “อย่าใช้กาํ ลังของเจ้า และอย่าให้นาย
อําเภอเสินไปจัดการ หาคนไม่คอ่ ยเกียวข้องไป”

เห็นสายตาแปลกใจของจ้าวเซิงซูเซียงจึงเสริมอีกหนึง
ประโยค “ตอนนีสถานการณ์ภายนอกของเจ้ากับ
รัชทายาทไม่ดีนกั มากน้อยเรายังต้องระวัง อย่าให้ชกั นํา
ปั ญหายุง่ ยากโดยไม่จาํ เป็ น อีกอย่าง คนบางพวก มิใช่
นายอําเภอเสินจะล่วงเกินได้ง่าย”

จ้าวเซิงพยักอย่างปลืมปริม เขาก็วา่ ช่วงนีภรรยาจัดการ

129
ธุระเหตุใดห่วงหน้าพะวงหลัง ทีแท้สว่ นหนึงก็เพือเขานี
เอง แต่ได้ยินคําพูดนีของซูเซียงเขานึกขึนได้จดุ หนึง
“ภรรยา หรือเจ้าเองก็สงสัยคนผูน้ น?”
ั

ซูเซียงยิมจางๆลุกขึนมา ประทับจูบลงบนแก้มเขาดังจุ๊บ
แล้วกล่าวว่า “สามีของข้าฉลาดอย่างทีคิด สิบในแปด
ส่วนก็คือนางแล้ว ตรวจสอบดูเถิด อย่าใส่รา้ ยคนเลย!”

จุมพิตอ่อนนุ่มแนบลงบนใบหน้า จ้าวเซิงรูส้ กึ ว่าโลกทัง

ใบแทบละลาย ปากแห้งลินผาก ฉวยคว้ามือของซูเซียง
นําเซียงทุม้ ตําและแหบแห้ง “ภรรยา ข้า ข้ายังอยากมีลกู
สาว”

130
เดิมทีอารมณ์ซเู ซียงกลับมาดีแล้ว กลับถูกวาจานีของ
จ้าวเซิงทําให้หน้าดําทะมึนอีกครา! ใช้มือออกแรงผลัก
ไหล่เขา “ไอ้บา้ กลางวันฟ้าแจ้งจะพูดเรืองนีทําไม?!”

ตอนที 686 ภรรยา ข้าสามีขอประท้วง

จ้าวเซิงมองไปทางมุมมืดแวบหนึง เห็นหลงฉีขยิบตาให้
เขา เขาก็ยงเข้
ิ าไปยืออย่างน้อยเนือตําใจ “ภรรยา
ภรรยา วาจาเจ้าพูดเช่นนีไม่ได้นา เราเป็ นสามีภรรยากัน
131
ถูกต้องจริงจัง พูดความในใจหน่อยเป็ นไรไป? พูดอีก
อย่าง ภรรยา เราแต่งกันนานขนาดนีแล้วยังมิได้รว่ มหอ
เลย…ข้า ข้าไม่รบั ความเป็ นธรรม ข้าขอประท้วง!”

ซูเซียงหรีตา ชําเลืองมองไปยังมุมมืดเช่นเดียวกัน ย่อมรู ้

ว่าเป็ นหลงฉีกาํ ลังวางแผนออกความคิดพิเรนทร์ให้เจ้า
นายบ้านเขา!

หันศรีษะกลับมา ผลักไหล่จา้ วเซิงอีกหน “ไม่รบั ความ

เป็ นธรรม? ทนไว้! ประท้วง? ไร้ผล! เรืองมีอีกมาก ควร
ทําอะไรก็ไปทําอันนัน!”

จ้าวเซิงเห็นแผ่นหลังพริมเพราของภรรยาสาวบ้านตน

132
เลือนหายเข้ามุมไปเช่นนี ในใจนันอึดอัดคับข้อง เขาก็แค่
อยากกินเนือ ก็แค่อยากมีลกู สาวแล้วอย่างไร?! เขาเป็ น
บุรุษปกติสามัญคนหนึง เขามิใช่หลิวเซียฮุ่ย[1] และก็มิ
ใช่พระภิกษุสงฆ์

หนทางสูก่ ารกินเนือช่างเชืองช้าแสนยาวไกล มันน่าเคือง

ใจ!

คนทีจ้าวเซิงจัดการให้สืบถามเพิงจากไป นายอําเภอเสิน
ก็สง่ ข่าวมาแล้ว คนของพวกเขาสืบพบว่าช่วงนีซูหรา
นเอ๋อร์กบั ท่านหญิงซูยว่ นไปมาหาสูก่ นั บ่อยครัง

เดิมทีการไปมาหาสูซ่ งกั
ึ นและกันมิใช่เรืองใหญ่อะไร

133
ทว่าจุดสําคัญคือ ซูหรานเอ๋อร์เป็ นเพียงอนุภรรยามิได้
ออกหน้าออกตาคนหนึง ทว่าซูยว่ นเป็ นถึงเสียนจู่ผสู้ งู
ศักดิ ธิดาในต้าจ่างกงจู่! ฮู่กวกงไม่
ั พงึ พอใจต่อสิงนีมาก
นีจึงเกิดเสียงเล่าลือออกมาเล็กน้อย

นายอําเภอเสินเอ่ยถามด้วยความสงสัย “เช่นนันยังสืบ
ต่อไหมขอรับ?”

เดิมซูเซียงคิดไม่ถงึ ว่านายอําเภอเสินเองก็มองความไม่
ชอบมาพากลออก แอบไปสืบอย่างเงียบๆ เพียงแต่สงที
ิ
เขาสืบได้มีจาํ กัด ไม่เหมือนกับคนอีกฝัง แม้แต่ผา้ เช็ด
หน้าของแม่นางท่านสีอะไรก็ยงั รายงานได้หมด

134
ซูเซียงครุน่ คิด แต่ยงั มิได้กล่าวกับนายอําเภอเสิน มิใช่ไม่
เชือใจเขา เพียงแต่คนบางกลุม่ มิใช่คนทีเขาจะล่วงเกิน
ได้อย่างแท้จริง ส่วนนายอําเภอเสินนันเล่า ก็มีนิสยั
ประเภทไม่ถงึ ทีสุดไม่ยอมหยุดพักแบบนันพอดี

ซูเซียงส่ายหน้า “ไม่ตอ้ งสืบแล้ว ผูอ้ ืนเพียงแค่พบหน้า

เล็กน้อย คิดจะคว้าหลักฐานและจุดอ่อนนางไว้กลับมิได้
ง่ายดายเช่นนัน ไม่มีใครอยากให้ทา่ นไปล่วงเกินฮู่กวกง”
ั

นายอําเภอเสินซาบซึงใจมาก แต่มิได้พดู ออกมา แต่

หารือธุระบางอย่างกับซูเซียงแล้วก็ขอลากลับ

นายอําเภอเสินมาถึงหน้าประตูแล้ว ซูเซียงเอ่ยขึน “ใช่

135
แล้ว ลืมไปเรืองหนึง ทางข้านันตังใจจะรวมศูนย์จดั สรร
ดูแลทีดิน อยากได้คนทํางานดูแลดิน หรือไม่ให้บรุ ุษคน
นันไปทําเถิด จับเขาขังในคุกทุกวันมีกินมีทีนอน เขาได้
เปรียบเกินไป! ”

นายอําเภอเสินเข้าใจลึกซึง รูส้ กึ ว่าเลียงพวกเข้าเสียข้าว

สุก เพียงแต่ไม่รูจ้ ะจัดการอย่างไร

ขาข้างหน้าของนายอําเภอเสินย่างออกจากประตูใหญ่
แล้ว ซูเซียงยังกระซิบกระซาบกับจ้าวเซิงอยูต่ รงนัน “ข้า
ว่า ทุกปี จบั นักโทษได้มากน้อยเท่าไร? ต้องกินอาหาร
มากเท่าไร?”

136
“พวกนีล้วนเป็ นเงินทังนัน เงินขาวแวววาวน่ะ! ถ้าทุก
มณฑลอําเภอประหยัดเงินส่วนนีลงมาสร้างโรงเรียนสัก
แห่งคงดีมาก แล้วให้คนพวกนีไปทํางานหนักขายแรง
เงินเหล่านีทีเอาไปอุดหนุนพวกเขา เอาไปให้พวกเด็กๆ
รําเรียนหนังสือมีประโยชน์กว่ามาก! อยากให้ชาติมงคั
ั ง
คนคุณภาพก็ตอ้ งรูห้ นังสือเคารพคุณธรรม ล้วนกล่าวกัน
ว่า ภูเขาชัวธาราร้ายก่อกําเนิดคนเลว เช่นนันก็เป็ นคน
ถูกความไม่มีการศึกษาทําร้าย เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

ฝี เท้าทีก้าวไปด้านหน้าของนายอําเภอเสินซวนเซ เรือง
เหล่านีไยเขาจึงไม่เคยคํานึงถึง? กลับไปต้องส่งสมุดพับ
ขึนไปให้ทา่ นเบืองบนผูน้ นั

จ้าวเซิงยืนอยูด่ า้ นข้างด้วยสีหน้าราบเรียบมาก ทว่า

137
ความคิดจิตใจหมุนติว ถูกคําทีส่วนใหญ่ฟังไม่เข้าใจ
เหล่านันของซูเซียงทําให้เวียนหัว

โรงเรียนคืออะไร คือสํานักศึกษาหรือ?

แล้วก็ มีวฒ
ั นธรรม[2]นันคืออะไร หรือหมายถึงมีวิชา
ความรู?้ จ้าวเซิงค่อนข้างงุนงง

แต่มีจดุ หนึงทีเขาเข้าใจชัดเจน ภรรยาตัวน้อยบ้านเขา

พูดถูกต้องยิง ทุกปี บา้ นเมืองต้องจับกุมนักโทษมาก
เพียงใด นอกจากผูท้ ีถูกเพิกถอนฐานะกลายสภาพเป็ น
ชนชันทาสแล้วจึงให้ทาํ งานหนักยากลําบาก คนปกติ
โดยเฉพาะประเภททีคุมขังไม่กีวันครึงเดือนหรือพวกสาม

138
สีห้าปี ไม่วา่ ผูใ้ ดก็ลว้ นรอกินข้าวขาวอยูใ่ นห้องขัง

ถึงขันมีบางแห่ง ผูค้ นใช้ชีวิตต่อไปไม่ไหวจงใจไปกระทํา

ผิดก่อคดี จากนันรอให้เจ้าหน้าทีทางการจับเขาเข้าไปใน
ห้องขัง แม้อยูใ่ นคุกลําบากมาทีเดียว ซํายังถูกทุบตี
สภาพแวดล้อมยําแย่ แต่อย่างน้อยทีสุดยังมีกอ้ นแป้งโว
โวโถว[3]สีดาํ สองก้อน ไม่อดตาย!

จึงทําให้คนมากมายก่อเกิดความคิดบิดเบียวเหล่านี ถึง
ขันมีบา่ วทาสประจําบ้านลักขโมยของจํานวนหนึงทีเพือ
มิให้เจ้านายบ้านตนจับกลับไปทุบตีจนตายจึงลงมือทํา
ความผิดก่อคดีอืนด้วยตนเอง

139
นีมิใช่ปรากฎการณ์อนั ดีอะไร!

อีกทังหลายวันก่อน องครักษ์มงั กรส่งเบาะแสกลับมา

บอกว่าทางซีเป่ ย (ตะวันตกเฉียงเหนือ) แห้งแล้งสาหัส
รุนแรง แม้ไม่ถงึ ขันข้นแค้นไม่มีกิน แต่ก็มีคนจํานวนมาก
กินต้นหญ้า ย่างดินโคลน

มีบางพวกความคิดจิตใจคลอนเคลือน จนตรอกพาชีวิต
ไปไม่รอดแล้วจริงๆก็ไปฆ่าคนวางเพลิง จากนันรอให้เจ้า
หน้าทีทางการจับพวกเขาเข้าไป แม้นได้รบั ความลําบาก
ทางกายบ้างเล็กน้อย แต่ตอนนีก็มีชีวิตรอดอย่างดี ส่วน
พวกทีไม่ได้ทาํ ผิดกฎหมายอย่างไรก็ตอ้ งอดตาย ดังนัน
ยิงมีคนอีกมากมายก่อเกิดความคิดเหล่านีขึนมา

140
“ภรรยาพูดถูกต้อง เรืองนีข้าสามีจะคิดพิจารณาให้ดี”

“ใช่ ต้องคิดให้ดีๆ แล้ว” ซูเซียงด้านหนึงตอบตกลงด้าน

หนึงขบคิดไตร่ตรอง ตังแต่คราก่อนแล้วทีนางเริมต้นคิด
ค้นเรืองนี

------

[1] หลิวเซียฮุ่ย หมายถึง สุภาพบุรุษ บุรุษทีมีคณ

ุ ธรรม
และจิตใจแน่วแน่ มาจากเรืองเล่าสมัยชุนชิวจ้านกัว
141
หลิวเซียฮุ่ยเป็ นคนหลูก่ ๊กให้สตรีทีขอความอบอุน่ หนี
ความหนาวสวมกอด ตลอดทังคืนก็มิได้ลว่ งเกินสตรี ต่อ
มาใช้เป็ นสํานวน 坐怀不乱 นังกอดไม่ลว่ งเกิน
หรือใช้ชือของหลิวเซียฮุ่ย แสดงถึงสุภาพบุรุษ

[2] มีวฒ
ั นธรรม หรืออีกนัยหนึงหมายถึง มีการศึกษา

[3] โวโวโถว (窝窝头) เป็ นอาหารประเภทแป้งอีก

แบบหนึงของคนจีนทางเหนือ โดยทําจากแป้งข้าวโพด
และถัวเหลือง อุดมด้วยใยอาหาร ซึงในอดีตจะเป็ น
อาหารหลักของคนจน รสชาติจะแห้งกระด้างกว่าก้อน
หมันโถว

142
ตอนที 687 พวกขีขลาดสองคนขุดมุมกําแพง[1]

ภรรยาบ้านเขาให้ความคิดเห็นยอดเยียมอย่างมิตอ้ ง
สงสัย กลับไปเขาต้องเขียนจดหมายให้แก่ทา่ นพี
รัชทายาทสักหนึงฉบับ ให้เขาปรึกษาหารือกับเสด็จพ่อ
143
ให้ดี กระทําเรืองผิดต้องได้รบั การลงทัณฑ์ มีอย่างทีไหน
ได้กินข้าวสวยในคุกตะราง

ต้องให้ปวงประชาใต้หล้ารับรูท้ วกั
ั น กระทําผิดต้องรับ
โทษทัณฑ์ อาจถูกลงโทษยับเยินจนไม่รูก้ ลายสภาพเป็ น
อย่างไร มิใช่ให้พวกเขาคิดว่ามาอยูใ่ นคุกมีขา้ วให้กิน
ชีวิตไปต่อไม่ได้แล้วจะสามารถเข้ามาหาหนทางรอดใน
ห้องขังได้

จ้าวเซิงก้มหน้าคํานึงถึงเรืองนีตลอดเวลา

แม้บอกว่าอาหารทีให้กินในห้องขังแย่มากอย่างแท้จริง
มีบางครังในก้อนแป้งปั นสีดาํ ยังผสมปนเปด้วยสิงอืน แต่

144
ทีแย่ยงกว่
ิ าคือ ของเหล่านันต้องใช้เงินซือ ซึงนันเป็ นเงิน
ของคลังประเทศ

“ภรรยาพูดถูกต้อง เงินเหล่านีนําไปให้เด็กๆเรียนหนังสือ
คงดีมาก ไม่เสียเปล่าเหมือนพวกเดรัจฉานฝูงนี!”

จัดการเรืองทางนีเสร็จสองสามีภรรยาหนุ่มสาวจึงกลับ
เข้าหมูบ่ า้ น แต่เพิงเข้าประตูใหญ่จา้ วเซิงก็เห็นใบหน้าที
ไม่อยากพบเจออย่างยิงสองดวง!

สิบกว่าวันไม่เห็นไอ้หนุ่มสองคนนีแล้ว ยังคิดว่าพวกเขา
คงตระหนักรูไ้ ด้ดว้ ยตัวเองแล้ว! วันนีไฉนยังมายุม่ ย่าม
อีก? ซํายังลอยหน้าลอยตาหัวเราะร่า แค่เห็นก็กวนบา

145
ทา!

ยังมีพอ่ บ้านอาวุโสสองคนนัน เอาแต่เอียงร่างหลบมือ

ปิ ดหน้าตัวเอง ทําท่าทางอับอายไม่สหู้ น้าคน พ่อบ้าน
ของจ้าวชิงเฟิ งยังดีกว่าหน่อยนึง ยังอ้าเปิ ดปลายนิวแอบ
มองพวกจ้าวเซิงทางนีสองครา ส่วนพ่อบ้านของเถียน
เฉิงรุย่ เท้าทังคูถ่ ไู ปถูมาบนพืน อยากถูให้เกิดหลุมใหญ่
แล้วพาตัวเองฝังลงไปใจจะขาด

ใต้เท้าบ้านเขาท่านนีน่ะหรือ ยามปกติคราอยูใ่ นจวนก่อ

กวนเล็กน้อยก็แล้วกันไป ขอเพียงออกนอกประตูก็แสร้ง
แสดงเป็ นผูเ้ ป็ นสุนขั เอ่อ เป็ นผูเ้ ป็ นคน เหตุใดพอเห็น
ชายาของอ๋องแห่งสงครามจึงแปรเปลียนเป็ นสุนขั ห่า
ปา[2]ไปได้เล่า?
146
ดู ดูทา่ ทางลอยหน้าลอยตาเช่นนันของเขา พ่อ
บ้านอยากขึนหน้าเข้าไปหยิกเขาให้ตายใจจะขาด อาย
คนนัก!

ทว่าเจ้าทึมสองคนนันทังหมดทังมวลมิได้สนใจว่าพ่อ
บ้านทังสองของตนจะคิดอย่างไร เชิดหน้าเดินเข้ามา ทัง
ช่วยล่ามม้า ทังช่วยถือสัมภาระอย่างกระตือรือร้นเอาใจ
ใส่

“ไป ไปเลย ข้าจัดการเอง!” จ้าวเซิงเห็นพวกเขาก็

รําคาญแล้ว มือใหญ่ยกโบก คิดจะไล่คนทังสองไป

147
แต่สองคนนันกลับยังยืนทําท่าน่าสงสารอยูต่ รงนัน มอง
สามีภรรยาสกุลหวังออกมาต้อนรับจากด้านใน “ท่านป้า
หวัง ท่านลุงหวัง…”

นําเสียงนันโศกเศร้าอาดูร ฟั งราวกับพวกเขาสองสามี
ภรรยากระทําคนจนเป็ นเยียงไรไปแล้ว

สามีภรรยาผูเ้ ฒ่าหวังรีบยกยิมเข้าสู้ “โธ่ แขกทังสอง

ท่านอย่าโกรธเคือง ลูกเขยบ้านข้านัน เขา แหะๆ ดูแล้ว
ไม่ใคร่เป็ นมิตร แท้ทีจริงเป็ นคนดีมากทีเดียว พวกท่าน
สมาคมกันมานานก็คงทราบแล้ว…เหอะๆ เหอะๆ พวก
ท่านเป็ นแขกไยต้องทํางานหยาบเช่นนี มาๆ รีบเข้ามา
ดืมชา ข้าจะไปทําของกินเล่นให้พวกท่าน…”

148
หวังต้าเหนียงด้านหนึง พูดสะเปะสะปะ “ขัดกับ
มโนธรรม” อีกด้านหนึงก็สง่ สายตาให้จา้ วเซิง ไม่ให้เขา
ทําเกินเหตุ นีเป็ นถึงแขกผูส้ งู ศักดิมาจากเมืองหลวง ยังมี
ใต้เท้าซือจือ นันเป็ นพระประยูรญาติองค์จกั รพรรดิอย่าง
จริงแท้ ล่วงเกินมิได้!

จ้าวเซิงข่มกลันความคับแค้นไว้ในใจ เอาอยากบอก
เหลือเกินว่า ข้าเป็ นถึงองค์ชายเชียวนะ! ยศข้ายังสูงกว่า
พวกเขามากโข! แต่เขาตอนนีไม่สามารถบอกได้ ทําได้
เพียงหันหน้าไปมองซูเซียงทีอยูด่ า้ นข้างอย่างขมขืน

ซูเซียงนันก็เป็ นคนดูชมความครึกครืนไม่รงั เกียจใหญ่คน

หนึง ปิ ดปากหัวเราะคิกๆ เห็นจ้าวเซิงหน้าบึงก็ยืนมือไป
149
แหย่ๆเขา “พอแล้วๆ รีบไปขนของ เจ้ายังไม่เหนือยหรือ
ล้างมือให้เรียบร้อยแล้วกินข้าว เร็วหน่อย! บ่นมุบมิบอยู่
ได้”

จ้าวเซิงไม่พอใจอย่างยิง วางเครืองเทศครึงถุงในมือลง
บนรถม้า “ฮึย ให้พวกชุ่ยหลิวมาขน เหนือยแล้ว ข้าจะ
กินข้าว!”

ซูเซียงเห็นท่าทางฮึดฮัดเช่นนันของเขาก็รูส้ กึ ขําขันยิง
องค์ชายผูส้ งู ศักดิน้อยใจจนกลายเป็ นเช่นนี ราวกับเด็ก
น้อยไม่ได้กินลูกอมอย่างไรอย่างนัน

จ้าวเซิงไม่พอใจมากเป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้ว เห็นไอ้ทมสอง

ึ

150
คนนันยังหยักคิวขยิบตาให้เขา ท่าทางอวดดีภมู ิใจ เขาก็
อยากเข้าไปถวายหมัดให้สกั คนละหมัด ต่อยให้ตายรู ้
แล้วรูร้ อดไป

เถียนเฉิงรุย่ เห็นสีหน้าจ้าวเซิงขรึมเข้มน่ากลัว ในใจสัน

สะท้านอยูบ่ า้ งจึงดึงลากจ้าวชิงเฟิ งทีอยูด่ า้ นข้าง “ท่าน
ซือจือ ไป เราไปกินข้าว”

------

[1] ขุดมุมกําแพง หมายถึง ตามจีบตามแย่งคนทีแฟน

151
อยูแ่ ล้ว

[2] สุนขั ห่าปา คือ หมาพันธุป์ ั ก ใช้เปรียบคนทีชอบ

ประสบสอพลอคนทีมีอาํ นาจ

ตอนที 688 ศึกชิงรักหักสวาทของสามคูต่ อ่ สู้

เถียนเฉิงรุย่ แม้เป็ นแขนซ้ายมือขวาของรัชทายาท แต่

กล่าวอย่างไรเขาก็เป็ นเพียงผูใ้ ต้บงั คับบัญชาคนหนึง จึง
152
มิกล้าต่อสูก้ บั จ้าวเซิงซึงหน้า เขาเองก็เข้าใจหลักการที
ว่า เหมาะสมควรหยุด เห็นชอบควรรับ ดึงจ้าวชิงเฟิ งได้ก็
คิดจะไป

ทว่าจ้าวชิงเฟิ งคนโง่ผนู้ ีกลับมองเจตนาดีของเถียนเฉิงรุย่

ไม่ออกแม้แต่นอ้ ย ถูกลากออกไปแล้วก็ยงั หันหน้าแลบ
ลินปลินตาใส่จา้ วเซิงไม่หยุด

กําปั นของจ้าวเซิงกําแน่นแล้วก็คลายออก คลายออก

แล้วก็กาํ แน่น โกรธจนเส้นเลือดดําบนหน้าผากปูดขึนมา
รอเขากลับไปอีกหน ต้องทูลเสด็จย่าเป็ นมันเหมาะ ให้
จับจ้าวชิงเฟิ งมาตีระบายอารมณ์สกั ยก!

153
สองสามีภรรยาสกุลหวังด้วยกลัวจ้าวเซิงจะผิดใจผูอ้ ืน
ลากซูเซียงมาด้านข้างเกลียกล่อมกําชับอยูน่ านครึงวัน
บอกให้ซเู ซียงช่วยเกลียกล่อมจ้าวเซิง อย่าให้เขาล่วงเกิน
แขกสูงศักดิผูม้ าจากเมืองหลวง นันเป็ นถึงพระประยูร
ญาติ พวกเขาเป็ นเพียงชาวบ้านตัวเล็กตัวน้อยยัวยุมิได้

ซูเซียงกลันขําพลางพยักหน้าหงึกๆ รับคํา “เจ้าค่ะๆ ท่าน

แม่ขา้ ทราบแล้ว ข้าจะพูดกับเขาให้ดีๆแน่นอน”

หวังต้าเหนียงถอนหายใจพลางหมุนร่างเดินเข้าห้องครัว
“เฮ้อ! เด็กคนนี ยามปกติก็ดเู ข้าท่าดี ไยพอเห็นสองคนนี
ก็หน้าเปลียนไปแล้วเล่า อย่างกับพบเห็นศัตรูหวั ใจ คิว
แดงตาเขียวปั ด… ”

154
ฟั งเสียงพึมพําของหวังต้าเหนียง ซูเซียงก็หวั เราะจนตัว
โก่ง มือทังคูต่ บเข่าฉาด ยืนทรงตัวไม่อยู่ มารดาของนาง
ตาทองเนตรไฟ[1]จริงๆ มองออกทังหมด ไม่พดู ไม่ได้วา่
ขิงแก่ยอ่ มเผ็ดร้อน

ซูเซียงกับจ้าวเซิงล้างมือแล้วก็เข้าห้องโถงเตรียมกินข้าว
เถียนเฉิงรุย่ และจ้าวชิงเฟิ งนันเรียกได้วา่ กระตือรือร้น
เปี ยมไมตรีจิต คนหนึงจัดม้านังให้นาง คนหนึงยก
ชามตะเกียบให้นาง

“น้องเซียงเอ๋อร์ มาๆ กินปลาชินนี ปลาทีท่านป้าหวังทํา

อร่อยมาก รีบชิมดู!” เถียนเฉิงรุย่ แทบจะคีบปลาทังตัว

155
ลงในชามของซูเซียง

มองดูจานว่างเปล่าเหลือเพียงเครืองเทศ ซูเซียงหัวคิวผูก
เป็ นปม ปลาตัวใหญ่ขนาดนี หากนางกินหมดล่ะก็ยงั
ต้องกินกับข้าวอืนอีกหรือไม่?

จ้าวชิงเฟิ งกลับผลักเถียนเฉิงรุย่ หนึงมือ “ไป ไปทางนัน

ไป ปลานันเผ็ดเกินไปกินมากไม่ดีตอ่ กระเพาะ มาๆ ชิม
ขาหมูนีดีกว่า นีเป็ นหมูทีวันนีข้าถอนขนด้วยตัวเอง
สะอาดเอียมอ่อง! ” จ้าวชิงเฟิ งพูดพลางยกชามใหญ่
ชามหนึง นําขาหมูใหญ่ทงขาใส่
ั ในชามแล้ววางลงตรง
หน้าซูเซียง

156
ดวงตาคนทังสองเป็ นประกาย แสดงสีหน้ารอคอยและ
“รีบชมข้าเร็ว” ซูเซียงทีมองอยูห่ วั คิวกระตุกถี นีเป็ นสิง
ของปั ญญาอ่อนมาจากทีไหนกันล่ะนี นางสามารถห่อ
รวมกันแล้วส่งไปกลับได้หรือไม่?!

จ้าวเซิงทีอยูด่ า้ นข้างโกรธจนขบฟั นกราม หน้าดําทะมึน

จนกลันนําหมึกได้ แต่คนโง่เง่าสองคนนันดูเหมือนไม่รบั
สีหน้าเย็นชาของจ้าวเซิงมาใส่ใจสักนิด พวกเขาคนหนึง
เป็ นคนสนิทของรัชทายาท คนหนึงเป็ นหลานคนโปรด
ของพระพันปี คนหนึงจ้าวเซิงแตะต้องไม่ได้ คนหนึงจ้าว
เซิงแตะต้องไม่ไหว พวกเขาถึงได้ไม่เกรงกฎหมายกลัว
สวรรค์เช่นนีอย่างไรเล่า

เจ้าทึมทังสองยังท้าทายจ้าวเซิงอีกสองสายตา ภูมิอก
157
ภูมิใจ ในใจหัวเราะเยาะอยูน่ านแล้ว คิดไม่ถงึ ว่าอ๋อง
สงครามผูอ้ งอาจจะมีเวลาคับข้องหมองใจเช่นนี สนุก
จริงๆ！

ซูเซียงหันศีรษะมองจ้าวเซิงอย่างร้องขอความเป็ นธรรม
ตาโตใสเจิงนํานันกะพริบเหมือนกําลังเปล่งวาจา

จ้าวเซิงบรรลุสว่างวาบทันใด หุน่ คนไม้นบั ว่าเบิกเนตร

แล้ว มุง่ เข้าห้องครัวทันที ยกชามเล็กใบหนึงภายใต้สาย
ตาแปลกใจของหวังต้าเหนียง บรรจุขา้ วสวยพูนเต็มชาม
เดินส่ายก้นยกกลับมา

วางตรงหน้าซูเซียงด้วยสีหน้าอ่อนโยน “ภรรยากินนี

158
พวกนันมันเลียนเกินไป ไม่ดีกบั กระเพาะ”

ซูเซียงยิมแย้มพึงพอใจ ดวงตาหรีหยี ยกข้าวสวยชามนัน

พุย้ เข้าปากทันที จากนันคีบกับข้าวใส่เข้าปากอีกสอง
ตะเกียบ จึงค่อยวางชามลง

เมือครูน่ ีเขาจงใจทําให้คนทังสองดู อย่างไรสามีภรรยา

สกุลหวังก็เป็ นผูอ้ าวุโส พวกเขายังมิได้นงโต๊
ั ะ มีอย่างที
ไหนคนเป็ นอนุชนกินก่อน จากนันก็มองคนขีขลาดทัง
สองด้วยใบหน้าเปี ยมความท้าทาย ในใจกระโดดโลด
เต้น พวกเจ้าโกรธให้ตายไปเลย! พวกเจ้าโกรธให้ตายไป
เลย!

159
บนหน้าของเจ้าทึมสองคนนันเดียวเขียวเดียวขาว
กะพริบมองนางตาปริบ ดูเหมือนกําลังร้องท้วงว่าเหตุใด
นางยอมกินอาหารทีจ้าวเซิงส่งมาแต่ไม่รบั นําใจของพวก
เขา?

------

[1] ตาทองเนตรไฟ （火眼金睛）เป็ นความ

สามารถของซุนหงอคงจากเรืองไซอิวทีสามารถมองเห็น
เยอะแยะร่างของปี ศาจได้ ต่อมาใช้ในความหมาย สาย
ตาแหลมคมแยกจริงเท็จได้

160
ตอนที 689 สมองถูกประตูหนีบแล้วกระมัง

ซูเซียงไม่อยากใส่ใจคนโง่ทงสอง
ั พึมพําเสียงหนึง หมุน
ร่างดึงจ้าวเซิงไปห้องครัว

161
ในบ้านมีหลายคน รวมถึงสตรีชีวิตรันทดสองสามคนนัน
ทีซูเซียงช่วยไว้คราก่อน บัดนีร่างกายแข็งแรงแล้ว แต่ละ
คนก็ไม่เกียจคร้าน ช่วยทํางานอย่างขยันขันแข็ง

ตอนนีสามีภรรยาผูเ้ ฒ่าหวังไม่ตอ้ งทํางานจิปาถะใน

บ้านแล้ว มีก็เพียงเรืองทําอาหารนีแหละทีพวกเขาไม่
ยอมมอบหมายให้ผอู้ ืน มักรูส้ กึ ว่าของทีคนอืนทําไม่กิน
ถูกปาก นอกจากนีในบ้านยังมีเด็กน้อยอีกสองคน ตอน
นีลูกสาวก็แต่งกับลูกเขยแล้ว ไม่แน่อาจมีลกู อีกเมือใดก็
ได้ อาหารการกินในบ้านย่อมต้องใส่ใจระวังมากขึน

เวลาก็ผา่ นพ้นไปทุกวันเช่นนี กลอกตาก็จะถึงปี ใหม่แล้ว

แต่ยงั คงไม่มีหิมะตกลงมาสักห่า ล้วนกล่าวว่า “หิมะตก
162
เป็ นสัญญาณของปี แห่งความอุดมสมบูรณ์” อธิกมาสปี
นีต้นฤดูใบไม้ผลิใกล้เข้ามาแล้ว เหตุใดยังไม่มีหิมะตกลง
มา

คนในหมูบ่ า้ นแต่ละวันล้วนหน้าระทมอมทุกข์ แต่กลับไม่

ส่งผลกระทบต่อความสุขสบายของคนปั ญญาอ่อนทัง
สองแม้แต่นอ้ ย มาขอข้าวกินวันละสามมือ อืม ก็เรียกว่า
มาขอสามมือไม่ได้กระมัง เพราะพวกเขามาตังแต่เช้าก็
ไม่ไปไหนเลย ต้องรอจนกว่าจะถึงมือเย็น จากนันยัวยุให้
จ้าวเซิงโมโหคลุม้ คลังแล้วถึงจะยอมไสหัวไป

ใช้คาํ ของซูเซียงเรียกก็คือ พวกชอบถูกกระทํา สมองถูก

ประตูหนีบสองคน!

163
หลายวันนีสามีภรรยาสกุลหวังพอถึงเวลามือเย็นของทุก
วันก็ตวั สันงันงก ด้วยกลัวว่าลูกเขยผูเ้ ย็นชาหนาวเหน็บ
บ้านพวกเขาจะล่วงเกินผูส้ งู ศักดิจากเมืองหลวง ถึงเวลา
ผูอ้ ืนอาจตายโดยไร้หลุมฝังศพ

ผูเ้ ฒ่าหวังและหวังต้าเหนียงแอบลากซูเซียงมาคุยด้วย
หลายครา ทุกครังซูเซียงล้วนมีทา่ ทางไม่หือไม่อือ บาง
ครังยังปลอบพวกเขากลับว่าไม่เป็ นไร สองคนนันทําตัว
เอง ไม่อบรมหน่อยคงไม่ได้

หวังต้าเหนียงยังไม่เห็นด้วย สุดท้ายซูเซียงไม่บอกความ
จริงกับพวกเขาไม่ได้ บอกว่าสองคนนันมีใจปฏิพทั ธ์ตวั

164
เอง คิดมาทําลายการครองคูส่ มรสของนางกับจ้าวเซิง

หวังต้าเหนียงกับผูเ้ ฒ่าหวังพอได้ฟังแล้วก็ชะงัก นีไหน

เลยจะได้!

หวังต้าเหนียงกล่าว “แม้พวกเขาเป็ นผูส้ งู ศักดิในเมือง

หลวงก็มิอาจทําเช่นนีได้ เจ้าแต่งเป็ นภรรยาผูอ้ ืนแล้ว
พวกเขาทําเช่นนีไม่ถกู ต้อง!”

“ลูกสาวเอ๋ย เมือก่อนเจ้าเคยผ่านเหตุการณ์เช่นนันมา
ตอนนียากลําบากนักกว่าจะได้แต่งกับบุรุษคนดี ต้อง
รักษาถนอมไว้ ไม่อาจทําเรืองโง่เขลารูห้ รือไม่! ผูอ้ ืนมีเงิน
มีอาํ นาจนันเป็ นเรืองของผูอ้ ืน มิได้เกียวข้องอันใดกับ

165
ชาวบ้านตัวเล็กๆเยียงเรา ” ผูเ้ ฒ่าหวังสูบยาเส้นผุยๆ
โน้มน้าวด้วยวาจาหนักแน่นจริงใจ

ซูเซียงมองผูเ้ ฒ่าหวังด้วยความตะลึงงัน หากเป็ นคน

โลภหลงลาภยศชือเสียงเหล่านันคงต้องบอกให้ซเู ซียงรีบ
แยกทางกับจ้าวเซิง ไปเป็ นอนุของผูส้ งู ศักดิในเมือง
หลวงดีกว่า อย่างไรเสียในหมูบ่ า้ นของมีคนประเภทนีไม่
น้อย ทว่าพวกผูเ้ ฒ่าหวังมิได้คิดเช่นนี สําหรับจุดนี ซูเซี
ยงตืนตันใจมาก ชีวิตนีได้มีพอ่ แม่ทีรักใคร่ทะนุถนอมตน
ถึงเพียงนีคูห่ นึง นันก็เป็ นโชคดีสามภพสามชาติ

ซูเซียงขอบตาแฝงด้วยนําตาแต่พยักหน้ายิมตาหยี กล่าว
กับสามีภรรยาผูเ้ ฒ่าหวัง “ท่านพ่อท่านแม่วางใจได้ ข้า
กับจ้าวเซิงจะจัดการให้ดี ต่อไปนีพวกท่านมิตอ้ งสนใจ
166
แล้ว พวกเขาไม่มีทางโมโห ถ้ากล้าโมโห ข้าจะให้จา้ วเซิง
จับพวกเขาโยนออกไป พวกเขาต่อให้มียศตําแหน่งสูง
กว่านีก็ไม่อาจบังคับแย่งตัวสตรีชาวบ้านได้ ข้าเองถึง
ตายก็ไม่ยอม! ”

“อ๊ะ ถุยๆ พูดเหลวไหลอะไรกันนางหนูคนนีนี! รีบสบถ

สามครังไล่ซวยไปทางประจิมเดียวนี ตายเตยอะไร อา
ถุยๆ ข้าเองก็พดู สุม่ สีห้าอะไรเล่านี…” ผูเ้ ฒ่าหวังด้าน
หนึงว่าซูเซียงอีกด้านก็ตบปากตัวเอง ปล้องยาสูบในมือ
เคาะตรงกรอบประตูดงั แกร๊งๆ

ซูเซียงทังกล่อมทังปลอบอยูพ่ กั ใหญ่จงึ ทําให้คนชราทัง

สองสงบลงได้ มุมปากแขวนรอยยิมอ่อนจางไปยังห้อง
ของจ้าวเซิง
167
แม้บอกกล่าวสามีภรรยาผูเ้ ฒ่าหวังไว้ก่อนแล้ว แต่ผู้
อาวุโสทังสองแม้นมีความรูแ้ ต่อย่างไรก็เป็ นเพียงคนใน
หมูบ่ า้ นชนบท ส่วนจ้าวชิงเฟิ งนันเป็ นสายเลือดเชือพระ
วงศ์ตวั จริง พวกเขาไหนเลยจะกล้าล่วงเกิน? ทุกครายาม
เห็นจ้าวเซิงชักสีหน้าจ้องคนทังสองก็มกั ตกใจกลัวจนตัว
เองหน้าซีดเผือด

สุดท้ายดูเหมือนถูกทําให้ตกใจกลัวจนกลายเป็ นความ
เคยชินเสียแล้ว บางครังขอเพียงแค่พวกเขาไม่ทาํ เกินไป
จ้าวเซิงก็แสร้งทําเป็ นไม่เห็น ซึงซูเซียงพึงพอใจต่อจุดนี
มาก

168
ตอนที 690 ชีวิตประจําวันของเหล่าศัตรูหวั ใจ

ตอนอยูใ่ นยุคปั จจุบนั เคยอ่านหนังสือเล่มหนึง ผูเ้ ขียน

ท่านนันเคยกล่าวไว้วา่ ความเคยชิน สิงนีน่ากลัวมาก
พอคุณถือว่าเป็ นเรืองเคยชินแล้วภายหลังคุณก็จะรูส้ กึ
ว่าเขาสมเหตุสมผล ดังเช่นสามีภรรยาผูเ้ ฒ่าหวังในตอน
นีก็กาํ ลังพัฒนาไปในทิศทางนัน นับวันสีหน้ายิงไม่แปร
เปลียนแล้ว

169
ต้นฤดูใบไม้ผลิใกล้เข้ามาแล้ว สายตาเห็นว่าหิมะคงไม่
ตกลงมาอีกแล้ว อากาศก็คอ่ ยๆกลับมาอบอุน่ ซูเซียงกับ
จ้าวเซิงเตรียมขึนภูเขาไปรือโรงเพาะเลียงต้นอ่อนโตครึง
ต้นเหล่านัน เพือให้รากป่ านหลานและต้นพืชอืนๆได้
หายใจสะดวก

จ้าวชิงเฟิ งกับเถียนเฉิงรุย่ สองทึม เห็นพวกซูเซียงจะขึน

ภูเขา แต่ละคนคึกคักมากยิง ทังหยิบจอบสะพายกระบุง
ยืนหน้าแสดงท่าทางขอให้ซเู ซียงกล่าวชม

จ้าวชิงเฟิ งยิงใจกล้า ซูเซียงสะพายกระบุงแบกหลังไว้บน

ตัวแล้ว เข้าถึงกลับยังมาแย่งชิง ดึงยือชุดของซูเซียง
“เซียงเอ๋อร์ๆ ให้ขา้ ช่วยเจ้าถือ กระบุงน่าจะหนัก อย่าให้
ร่างกายบาดเจ็บ”
170
ซูเซียงเองใกล้ระเบิดอารมณ์เต็มที ย่ามันเถอะ! ตนเป็ น
คนชนบท ถือกระบุงเปล่าจะบาดเจ็บกับผีอะไร!

ในมือซูเซียงยังถือถุงใบเล็กใบหนึง ด้านในบรรจุเมล็ด
ข้าวโพด เนืองด้วยปริมาณรวมทังหมดไม่มากนักนางเอง
ก็ไม่กล้าสินเปลือง ดังนันจึงทําทีละนิด คิดว่าโรงเพาะไม่
ต้องรือทิงจนหมด เหลือส่วนเล็กๆนันไว้เพาะต้นข้าวโพด
ให้นาง

แต่สงของเล็
ิ กกระจิดริดเช่นนีเถียนเฉิงรุย่ ก็ยงั เข้ามาแย่ง
“โถ แม่นางเซียงเอ๋อร์ ของสิงนีจะทําให้เจ็บมือได้ อย่าให้
เมล็ดถัวพวกนีขีดข่วนทําร้ายผิวพรรณขาวกระจ่างอ่อน

171
นุ่มนีของท่านเลย…”

ซูเซียงมองมือทํางานหยาบกร้านค่อนเหลืองของตนเอง
ในทีสุดก็อดรนทนไม่ไหว ตบเถียนเฉิงรุย่ กระเด็น “ออก
ไป เจ้าไสหัวไปให้ขา้ !”

มารดามันเถอะ เมล็ดข้าวโพดจะข่วนมือเป็ นแผลได้

อย่างไร นับประสาอะไรกับมันทียังใส่อยูใ่ นถุงผ้าอีก
ด้วย! เห็นนาง เจ้าหญิงเมล็ดถัวหรืออย่างไร!

“เจ๊ไม่ใช่เจ้าหญิง และก็ไม่ได้เป็ นโรคเจ้าหญิง[1]ด้วย!”

แสงตาเถียนเฉิงรุย่ วูบไหว คําพูดนีคนอืนฟั งแล้วหน้ามึน

172
งง มีเพียงซูเซียงและเขาทีมาจากสถานทีเดียวกันเท่านัน
ทีฟั งเข้าใจ มีความสุขขึนมาทันที ในใจลิงโลดเป็ นเด็ก
น้อย หึ พวกคนโง่ ตําแหน่งพลังสูงเสียเปล่า ดูสวิ าจา
ของเซียงเอ๋อร์พวกเจ้าก็ยงั ฟั งไม่เข้าใจ! ช่องว่างระหว่าง
วัยคนละยุคสมัย!

เห็นรอยยิมขัดตานันของเถียนเฉิงรุย่ จ้าวเซิงก็ยงมี
ิ ใบ
หน้าเย็นชา ระดับความหนาวเย็นนันใกล้จะจับตัวเป็ น
เกล็ดนําแข็ง นําเสียงเย็นชาและกดดัน “พวกเจ้าอย่าให้
เกินไปนัก มิเช่นนันข้าจะตีขาสุนขั ของพวกเจ้าให้หกั !”

เถียงเฉิงรุย่ เยาะเย้ยเหอๆอยูใ่ นใจ ข้าแสนชืนชอบท่าทาง

ทีเจ้าทนมองข้าไม่ได้ แล้วก็กาํ จัดข้าไม่ได้! ทว่าต่อหน้า
ยังคงถอยหลังหดหนึงก้าว แสดงละครเนอะ ใครเล่าทํา
173
ไม่เป็ น

สามีภรรยาสกุลหวังยืนอยูต่ รงหน้าประตูหอ้ งครัว ออก

มาไม่ได้ เข้าไปก็ไม่ได้ ดูทา่ วันนีจ้าวเซิงคงเกิดโทสะแน่
แล้ว เห็นสีหน้าเคร่งขรึมขนาดนัน ในใจก็สนสะท้
ั าน

จ้าวชิงเฟิ งกลับไม่กลัวจ้าวเซิงแม้แต่นอ้ ย ทําหน้าตาพิลกึ

พิลนส่
ั ายไปส่ายมาอยูข่ า้ งตัวจ้าวเซิง ราวกับกําลังพูดว่า
เจ้ากัดข้าสิ เจ้ากัดข้าสิ!

จ้าวเซิงยกมือคิดจะต่อย แต่คาํ พูดต่อไปของจ้าวชิงเฟิ ง

ทําให้เขาหยุดมือกลับไป

174
ได้ยินเพียงเจ้าโง่หน้าไม่อายพูดว่า “ดูพอ่ ตาแม่ยายท่าน
สิ กลัวท่านจนหน้าซีดขาวหมดแล้ว ถ้าข้าบอกเขาว่าข้า
โกรธจนอาจประหารพวกเขาสามรุน่ เจ้าว่าจะเป็ นเยียง
ไร?”

จ้าวเซิงอยากตะคอกประโยคหนึง ：มารดามันเถอะ
ข้ายศสูงกว่าเจ้าอีก! เจ้ามันก็แค่หลานชายตาของพระ
พันปี ข้านีเป็ น หลานแท้ๆของพระนาง!

พวกหลงฉีหลบอยูต่ รงซอกมุม เจ้านายบ้านพวกเขา

เฮ้อ…

ส่วนเถียนเฉิงรุย่ นัน ทําท่า “ข้ากลัวกลัว”หลบอยูด่ า้ นข้าง

175
ดวงตากลับเหลือบมาทางนีบ้างเป็ นครังคราว ชัดเจนว่า
เป็ นกิรยิ าของพวกชอบดูชมเรืองครึกครืนไม่รงั เกียจเรือง
ใหญ่โต

จ้าวชิงเฟิ งก็หวั เราะคิกๆมองจ้าวเซิง เต้นแร้งเต้นกา ทํา

หน้าพิลกึ กึกกือท้าทาย หลบหลังสามีภรรยาสกุลหวัง ริม
ฝี ปากอ้าๆหุบๆ ทว่าไม่สง่ เสียงแม้แต่นิดเดียว

แต่จา้ วเซิงกลับเข้าใจดี ไอ้นีกําลังข่มขู่เขา บอกว่าเขา

ต้องทําเพือซูเซียง ตอนนีมิอาจด่วนประกาศฐานะตัวตน
ได้

จ้าวเซิงเดือดดาลทันที รูส้ กึ เหมือนเลือดคังจุกอยูท่ ีลําคอ

176
ซูเซียงเองเมือครูก่ ็โกรธขึนมาแล้ว ตบๆมือของจ้าวเซิง
“เรารีบไปกันเถอะ อย่าสนใจคนโง่สองคนนีเลย”

------

[1] โรคเจ้าหญิง (Princess sickness or Princess

Syndrome) เป็ นอาการของผูห้ ญิงเอาแต่ใจ หลงใหลใน
บุคลิกภาพของตนเอง ยึดตัวเองเป็ นศูนย์กลาง และชอบ
เรียกร้องความสนใจ ชอบคิดว่าตัวเองเป็ นเจ้าหญิง ต้อง
การให้คนมาดูแล ส่วนมากมักเกิดกับเด็กทีพ่อแม่เลียงดู
อย่างตามใจ มีอาการนีในผูช้ ายเช่นกัน เรียกว่าโรคเจ้า

177
ชาย หรือ Little emperor syndrome

ตอนที 691 แผนร้ายของสองสามีภรรยา

หันกลับมาพูดกับสองคนนัน “ท่าน แล้วก็ทา่ น พวกท่าน

178
หยุดอยูต่ รงนัน ตอนนีรบกวนกลับไปอยูใ่ นห้องของพวก
ท่าน ถ้าตอนทีข้าอยูบ่ นภูเขาแล้วเห็นหน้าของพวกท่าน
สองคน ข้าจะจับจอบแล้วจวกพวกท่านทังหมด ”

เห็นซูเซียงตังใจเด็ดเดียว สองคนก็ได้แต่เจ้ามองข้า ข้า

มองเจ้า ยิมเจือนๆ เดินไปห้องของตัวเองด้วยความ
อาลัยอาวรณ์หนึงก้าวหันหน้ากลับมาสามครัง

ระหว่างทางขึนไปบนภูเขา ในปากจ้าวเซิงยังมีเสียงออก
มาตลอดเวลา ซูเซียงรูส้ กึ ประหลาดใจมาก เข้าไปฟั ง
ใกล้ๆ ไม่ได้ยินอะไรสักอย่าง ผูช้ ายคนนีไปเรียนพึมพํา
แบบผูห้ ญิงมาเมือไหร่? ซูเซียงรูส้ กึ ทังจนใจทังขําขัน รูด้ ี
ว่าบุรุษข้างกายตนคนนีเป็ นคนหน้าเย็นชาแต่ในใจคิด
มาก
179
ยิมๆอย่างจนใจ ยืนมือเล็กของตนออกไปจับมือเขาไว้
จ้าวเซิงชะงักเล็กน้อย ต่อมาบนหน้าก็ประดับด้วยรอย
ยิมเบาบาง สัมผัสอันอบอุน่ อ่อนโยนทําให้เขากลับมา
อารมณ์ดีอย่างรวดเร็ว ความรูส้ กึ แย่ทงหมดเหล่
ั านัน
ล้วนให้กลายเป็ นอาหารสุนขั หมดแล้ว

จ้าวเซิงไม่อยากเอ่ยถึงแล้ว เวลานีกลับกลายเป็ นซูเซียง

เอ่ยปาก นางจูงมือจ้าวเซิงเดินพลางพรําพรรณนา “เจ้า
โง่สองคนนันทังวันเอาแต่ขลุกอยูใ่ นบ้าน ไม่วา่ กินอะไรก็
กินไม่เหลือ ไม่วา่ ทําอะไรก็ทาํ ไม่ได้ ปั ญหาหลักเลยก็คือ
เห็นพวกเขาแล้วหงุดหงิด เจ้าว่า เราทังออกเงินออกแรง
เสียข้าวสุกทุกวันเพือเลียงไอ้หนุ่มน่ารําคาญสองคน?
เจ้าว่า สมองข้ามีโรคไปแล้วหรือไม่?”

180
จ้าวเซิงได้ยินคําบ่นของซูเซียงก็ถงึ กับหัวเราะเหอะๆ
“สมองภรรยาไม่ได้มีโรค เป็ นสมองของพวกเขามีโรค
ต่างหาก!”

“อืม ยังรูจ้ กั จะพูดจาน่าฟั งเอาใจคนนะเนีย” ซูเซียง

ชําเลืองมองเขาแวบหนึง ภายนอกดูไม่พอใจ ในใจกลับ
หวานชืน

จ้าวเซิงจูงมือนางเดินไปตลอดทาง จนใกล้ถงึ จุดหมาย

แล้วจ้าวเซิงจึงเอ่ยขึน “ใช่แล้ว หลายวันก่อนเจ้ามิใช่บอก
กับข้าว่าช่วงนีจะจัดสรรพืนทีเพาะปลูกแบบรวมศูนย์?
ถึงเวลาทีดินมากขนาดนันคงต้องใช้คนจํานวนมาก เจ้า
ก็รูใ้ นคนหมูบ่ า้ นพวกนันเป็ นคนดีแต่กินเกียจคร้านทํา
181
งาน เรายังต้องการแรงงาน…”

“อ๋อ…” ซูเซียงจงใจลากเสียงยาวๆ ชําเลืองมองจ้าวเซิง

เห็นเพียงคนก้มหน้าอย่างกระดากอายจึงหัวเราะฮ่าๆขึน
มา “สามี เจ้าน่าสนใจจริงๆ ข้ารักเจ้าทีสุดเลย! เจ้าพูด
ถูกต้อง บ้านเราไม่อาจเลียงคนทึมเสียข้าวสุก ต้องให้
พวกเขาไปทํางาน ไม่ทาํ งานก็ไม่ได้กินข้าว! ฮ่าๆ!”

สองคนมาหลังกินอาหารเช้าเสร็จ มือเทียงก็รงอยู
ั ท่ ีเดิม
ย่างมันหวานสองหัวใหญ่เติมท้อง อย่างไรกลับไปก็ตอ้ ง
เห็นใบหน้าน่ารําคาญสองหน้านันอยูด่ ี ไยต้องหาความ
ทุกข์ให้ตวั เองเล่า!

182
ชุ่ยหลิวและพวกชิงเหมยอยากขึนภูเขาไปช่วยเช่นกัน มี
ทีไหนให้เจ้านายทํางาน บ่าวไพร่อย่างพวกนางอยูใ่ น
บ้านสุขสบาย? ทว่ากลับถูกสองสามีภรรยาสกุลหวัง
ขวางไว้ ชีไปทางห้องทีแยกกันสองห้องของสามีภรรยา
หนุ่มสาว ยิมมีเลศนัย

ชุ่ยหลิวเข้าใจในบัดดล นายท่านกับฮูหยินบ้านเขาอยูบ่ น
ภูเขาสองต่อสองสามารถพูดความในใจต่อกันได้ ไม่
เหมือนอยูใ่ นบ้านทีเต็มไปด้วยแมลงวันน่ารําคาญเช่น
นัน

ชุ่ยหลิวคิดถึงตรงนีก็เหลือบมองคนโง่สองคนนันด้วย
ความขุ่นเคือง แค่นเสียงฮึ เดินไปอย่างไม่พอใจ

183
เดิมทีคนในบ้านก็มากคนมากความพออยูแ่ ล้วยังมี
แมลงวันสองตัวนีมาเพิมอีก เอาแต่รอ้ งเสียงดังหึงๆข้าง
กายฮูหยินตลอดเวลา ตบแล้วก็ตบไม่ไป ตีแล้วก็ตีไม่
ตาย อย่าให้พดู เลยว่ารําคาญมากเพียงใด!

ตอนมือเทียงจ้าวเซิงกับซูเซียงไม่ได้กลับมาทานข้าว
หวังต้าเหนียงยังเจาะจงกําชับหลงฉีให้ขนไปดู
ึ ลาดเลา
แต่อย่าให้เกิดเรืองอะไรขึน

หลงฉีไปด้วยความเร็วยิงยวด กลับมาก็รวดเร็ว พยัก

หน้าให้ทกุ คนทันที จากนันก็ลา้ งไม้ลา้ งมือก้าวเท้าใหญ่
ไปทางโถงรับแขก เมือครูอ่ ยูบ่ นภูเขาได้กลินหอมหวาน

184
ของมันหวานย่าง อา หิวเหลือเกิน

ทุกคนได้รบั ข่าวจากหลงฉีทราบว่าสองคนไม่เป็ นไรก็วาง

ใจ ไปกินข้าวด้วยความสุขสันต์ มีก็แต่เจ้าทึมสองคนนัน
ไม่เห็นซูเซียงกลับมาก็หน้าบึงตึง มองของเต็มโต๊ะก็ยงั ไม่
อยากอาหาร

โดยเฉพาะเถียนเฉิงรุย่ ความภาคภูมิใจอันน้อยนิดของ
เขาบัดนีถูกสุนขั กินไปหมดแล้ว ก้มหน้างอ ยัดข้าวสวย
เข้าปากอย่างรุนแรง ราวกับทําเช่นนีจะสามารถกัด
ผูช้ ายน่ารังเกียจคนนันให้ตายได้

185
ตอนที 692 ความเข้าใจผิดว่าถูกขายแล้วยังช่วยเขานับ
เงิน

สามีภรรยาสกุลหวังมองพวกเขาสองสามคราก็ไม่สนใจ
อีก อย่างไรลูกสาวกับลูกเขยก็ไม่ใคร่ชืนชอบสองคนนี
เห็นแก่ตาํ แหน่งขุนนางสูงกับเชือพระวงศ์ของท่าน ข้าวก็
ให้ทา่ นกิน อาภรณ์ก็ให้ทา่ นสวมใส่ เรืองอืน อยากทํา
อะไรก็ทาํ ไปเถิด

ถึงยามเย็นคําในทีสุดซูเซียงกับจ้าวเซิงก็กลับมาแล้ว เจ้า
ทึมทังสองก็สา่ ยก้นดุ๊กดิกมาต้อนรับทักทาย ทํานันทํานี
ให้ซเู ซียง

186
ครานีจ้าวเซิงมีได้เคืองโกรธแม้แต่นอ้ ย ยกมุมปากยืนอยู่
ด้านข้าง มองดูประหนึงชมละครฉากใหญ่ ในเมือชอบ
ทํางานถึงเพียงนัน เช่นนันก็ทาํ เสียให้พอ เฮอะๆ วันเวลา
ดีๆมีไม่มากแล้ว…

หลงฉีทีหลบอยูใ่ นทีมืดขยีตาตัวเอง สวรรค์ เขามองไม่

ผิดกระมัง? สายตาเช่นนันของนายท่าน ไย ไยมีรงั สีของ
แผนการชัวร้ายส่องทะลุถงึ เพียงนัน?

จ้าวชิงเฟิ งกับเถียนเฉิงรุย่ ด้านหนึงประจบเอาใจซูเซียง

ด้านหนึงก็ใช้ดวงตาเล็กแอบลอบมองสีหน้าจ้าวเซิง ทว่า
เห็นอากัปกิรยิ าเขายิมคล้ายไม่ยมิ ในใจเต้นระทึกอย่าง
ไม่มีทีมาทีไป รับรูไ้ ด้วา่ ยิมอ่อนจางเบาบางนันแปลก
187
ประหลาดมาก มีความรูส้ กึ ชอบกลประเภทถูกขายแล้ว
ยังช่วยเขานับเงิน

ถึงเวลารับประทานอาหาร พวกเขาแม้หวันใจ แต่ยงั คง

คีบอาหารให้ซเู ซียงอย่างมุง่ มันตังใจ ครังนีซูเซียงมิได้ปฎิ
เสธ จ้าวเซิงก็มิได้ตอ่ ต้านเช่นกัน เพียงแต่ยมเบาบาง
ิ ยิม
เหมือนกับเห็นสัตว์พาหนะลากโม่หินตัวหนึง

“อืมๆ พวกท่านก็กินให้มากหน่อย…” ซูเซียงเงยหน้า

มองพวกเขาหนึงสายตา ยิม “มีเลศนัย”

สองคนต่างรูส้ กึ ว่าวันนีสองสามีภรรยาแปลกประหลาด
ยิงนัก โดยเฉพาะเถียนเฉิงรุย่ ผูช้ าญฉลาดรูส้ กึ ได้วา่ วาจา

188
ของซูเซียงมีบางอย่างไม่ถกู ต้อง อะไรคือกินให้มาก
หน่อย?

หลายวันก่อนตอนเขาเตร็ดเตร่ในหมูบ่ า้ นก็ได้ยินผูเ้ ฒ่า

กล่าวกับบุตรชายบ้านตัวเองว่า “มากินให้มากหน่อย กิน
แล้วทํางานให้ดี”

เอ่อ หมายความเช่นนีกระมัง?

เข้าใจผิด! เข้าใจผิด! พวกเขาเป็ น “คนสนิท”กันอย่างแท้

จริง ซูเซียงไม่มีทางทําเช่นนันกับเขา! ใช่ ไม่มีทางแน่
นอน! เถียนเฉิงรุย่ คีบผักบางอย่างโดยไม่ทนั ระวังใส่ใจ
ยัดเข้าปากมึนๆงงๆ สุดท้ายร้องแตกตืนลุกกระโดด “ผัก

189
ชี อ๊ากๆ ผักชี…”

ตามติดมาด้วยความวุน่ วายไก่บินสุนขั กระโดดทีขาดไม่

ได้ ทังเรือนมีแค่สองสามีภรรยาซูเซียงรับประทานอาหาร
กันอย่างเรียบเฉย ซํายังผลัดกันเจ้าคีบผักให้ขา้ ข้าคีบ
เนือให้เจ้า แย้มยิมหวานปานนําผึง

คืนต่อมา องครักษ์มงั กรมารายงานว่าหวงซินอยากไป

สมาคมกับท่านหญิงซูยว่ นแต่ถกู ปฎิเสธแล้ว

แต่สงที
ิ พวกเขาไม่รูค้ ือ ซูยว่ นแม้เบืองหน้าปฏิเสธ ทว่า
ลับหลังแอบติดต่อนัดหมายกับหวงซิน อีกทังครานีหวงซิ
นยังพาแม่นางผูม้ ีใบหน้าเสียโฉมคนหนึงมาด้วย คนผู้

190
นันย่อมเป็ นซ่งอวินเอ๋อร์ทีมิได้เปิ ดเผยหน้ามานาน

ใบหน้าของหวงซินไม่ง่ายนักกว่าจะดีขนมากแล้
ึ ว นัน
เป็ นความเกลียดชังฝังเข้ากระดูกทีมีตอ่ ซูเซียง ประจักษ์
แก่ใจว่าซูยว่ นมิใช่คนดี เรืองของซูหรานเอ๋อร์ก็เป็ นบท
เรียนเลือด สตรีนางนีเป็ นแบบฉบับของเสียเรือเพือรักษา
ขุน แต่ก็ทาํ ได้เพียงเลือกร่วมมือกับนาง มิเช่นนัน นางซึง
เป็ นหญิงชาวบ้านสามัญ จะต่อกรกับฮูหยินสูงศักดิผูม้ ี
ลําดับขันได้อย่างไร

นางด่าทอซูเซียงภายในใจเป็ นพันเป็ นร้อยรอบ ก็เป็ น

เพราะซูเซียงทําให้ตาํ แหน่งหัวหน้าทหารตรวจการของ
บิดานางจึงไร้สนแล้
ิ ว! ดวงหน้างดงามของนางแม้ดีขนึ
มากแล้ว แต่ยงั คงมีรอยแต้มดําด่างเหลืออยู่ หากผัด
191
หน้าบางหน่อยก็คงถูกคนพบเห็น

แม้สดุ ท้ายตกตํากลายเป็ นหมากทีถูกละทิงตัวนัน นาง

เองก็ขอสาบาน จะไม่ยอมปล่อยซูเซียงให้ได้ดีเด็ดขาด!
แม้ตายสินพินาศไปด้วยกันก็ไม่นกึ เสียดาย!

แน่นอนว่าเรืองเหล่านีซูเซียงจ้าวเซิงไม่ลว่ งรู ้ เนืองจากซู

ย่วนเดินออกจากบ้านตัวเองอย่างลับๆ พบเจอกับพวก
หวงซินในห้องลับ องครักษ์มงั กรไม่ได้รบั คําสังตรวจลาด
ตระเวนชัดเจนย่อมไม่อาจกระทําโดยพละการ จึงพลาด
โอกาสทีดีทีสุดในการกําจัดพวกนางไป

วันนีซูเซียงกับจ้าวเซิงอยูใ่ นห้องตําราเพิงวางแผนจัดสรร

192
จัดทีดินในหมูบ่ า้ นทังหมดเสร็จสิน กําลังออกมาดืมนํา
พอดีซง่ ฮุ่ยก็นาํ กระดาษแผ่นหนึงมุง่ เข้ามาด้วยความ
ตืนเต้นดีใจ “ท่านอาซูเซียง ท่านอาซูเซียง…”

ซูเซียงเห็นท่าทางดีอกดีใจเช่นนันของซ่งฮุ่ย รับรูไ้ ด้วา่

สาวน้อยคนนีสุขภาพจิตดี ไม่วา่ ยามใดก็สดใสร่าเริง
มองแล้วทําให้คนมีความสุข

193
ตอนที 693 ความคิดเลิศลําของซ่งฮุ่ย

ซูเซียงเดินเข้าไปรับคนทีวิงห้อเข้ามา “เจ้าเด็กคนนี คน
อายุเท่าไรเข้าไปแล้ว ดูเจ้าสิตืนเต้นจนกลายเป็ นเช่นนี
ต่อไปจะออกเรือนได้อย่างไร!”

ซ่งฮุ่ยมิได้รูส้ กึ เขินอายแม้แต่นอ้ ย หัวเราะฮิฮิทนั ที ดึง

แขนเสือของซูเซียงออดอ้อนบิดไปบิดมา “ท่านอาซูเซียง
ข้าจะไม่ดีใจได้หรือ ร้านสาขาทีสามของข้าจะเปิ ดกิจการ
194
แล้ว ฮ่าๆ ในร้านครานีทําเป็ นร้านตุ๊กตาผ้าทังร้าน นํา
แบบลวดลายทีท่านให้ขา้ หลายวันก่อนมาทําทังหมด มี
เสือ มีกระต่าย มีทีท่านเรียกว่าพิคาชู แล้วก็นปู้ ี อะไรสัก
อย่าง แต่ละตัวน่ารักจะตาย ร้านเรายังไม่เปิ ดก็มีคณ
ุ หนู
หลายคนแวะเวียนมาถาม ฮ่าๆ ข้าจะเปลียนเป็ น
เศรษฐี นีนอ้ ยแล้วจริงๆ ฮ่าๆ ข้าจะเป็ นเจ้าของทีดิน…”

เห็นท่าทางดีใจเป็ นล้นพ้นเช่นนันของซ่งฮุ่ย ซูเซียงก็ทงั

โกรธทังขํา จิมลงบนหน้าผากนางเล็กน้อย “ดูทา่ ทาง
ตืนเต้นไร้เดียงสาของเจ้าสิ เป็ นคุณนายเจ้าของทีดินก็
พอใจแล้วหรือ? ไม่อยากเป็ นคหบดีมงคั
ั ง อนาคตไม่
อยากแต่งให้ขนุ นางชนชันสูงหรือ?”

ไหนจะรูซ้ ง่ ฮุ่ยถึงกับเบะปาก แค่นเสียงหึๆสองเสียง

195
“เป็ นคุณนายเจ้าของทีดินมีอะไรไม่ดี ข้ามีเงินแล้วจะ
เป็ นเจ้าของทีดินผืนใหญ่ก็ยงั ได้ เลือกคนซือสัตย์วา่ ง่าย
ในหมูบ่ า้ นหรือหมูบ่ า้ นใกล้เคียงสักคนแต่งเป็ นเขยเข้า
บ้าน อย่าเห็นว่าคุณหนูสตรีสงู ศักดิในเมืองหลวงเหล่า
นันหน้าตาแสดงออกสดใส แท้จริงในใจโศกเศร้าไม่นอ้ ย
เชียว บุรุษคนใดบ้างหลังรํารวยแล้วไม่มีภรรยาสามเมีย
สี? สามีในอนาคตของข้าต้องมีขา้ แค่เพียงคนเดียว ถ้า
เขากล้ามีอนุ ข้าจะตีขาสุนขั ของเขาให้หกั ! ”

ซูเซียงพลันหมดวาจาไปชัวขณะ ผ่านไปเนินนานถึงจะ
ตบๆศีรษะของซ่งฮุ่ย “เด็กดี มีปณิธานจริงแท้! เจ้าคิด
เช่นนีถูกต้องแล้ว!”

“ฮิๆ อัวพูดก็เป็ นอัวถูกน่ะสิ ท่านพ่อท่านแม่ดนั ไม่เชือ

196
เมือวานท่านพ่อยังตีอวั บอกว่าพูดเหลวไหล” ตอนนีซ่ง
ฮุ่ยถึงค่อยลูบหน้าผากตัวเองอย่างเขินอาย ยิมเจือนๆ

ซูเซียงลูบหน้าผากตัวเองอย่างกลัดกลุม้ สาวน้อยคนนี
อยูก่ บั อาสะใภ้หยวนนานเท่าไหร่เอง คําพูดคําจาล้วน
ลอกเลียนมาเหมือนขนานนัน ยังอัวเอ๊อเอย

ซูเซียงให้คาํ แนะนําด้วยใจจริง “ท่านพ่อเจ้าก็คือพ่อเจ้า

เจ้าก็คือเจ้า แม้ตอ้ งกตัญ ตู อ่ ผูอ้ าวุโส แต่ชีวิตของเจ้า
เจ้าควรกําหนดด้วยตัวเอง คําพูดเหล่านีอย่าเทียวพูดต่อ
หน้าบิดาเจ้า ใช้ชีวิตตามความยินดีของตัวเจ้าเอง ขอ
เพียงเขาเห็นเจ้าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเขาจะต่อต้านได้
อย่างไร เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

197
“ฮิๆ ข้าว่าตามท่านอาซูเซียงทังหมด ต่อไปข้าจะไม่พรํา
บ่นข้างหูเขาอีก ข้าอยากใช้ชีวิตเช่นไรก็ใช้ชีวิตเช่นนัน
ข้าจะเป็ นเจ้าของทีดินขนาดใหญ่ ข้าจะกว้านซือทีดินใน
หมูบ่ า้ นตระกูลซ่งมาให้หมดเลย ฮิๆ!”

ซูเซียงยิมส่ายหน้า จูงมือซ่งฮุ่ยเข้าไปด้านใน หยิบผลแช่

อิมรสเปรียวอมหวานเติมความหวานเข้าปากให้นาง

ซ่งฮุ่ยกินอย่างเอร็ดอร่อยพลางพูดไปเรือย ซูเซียงเองก็
ขัดไม่อยูห่ ลายประโยค ทําได้เพียงฟั งนางบอกว่าหยวน
เซิงดีตอ่ นางมาก บอกว่าพวกนางเชิญหญิงเย็บผ้ามาก
น้อยแค่ไหน เชิญสตรีมาทํางานมากน้อยเพียงใด ยังมี
แผนทีพวกนางตังใจทําในช่วงหลังจากนี แล้วก็ครานี
198
นางแบ่งเงินจํานวนเท่าใด พูดนําไหลไฟดับ

พูดถึงตอนสุดท้าย หน้าของซ่งฮุ่ยก็คอ่ ยๆหงุดหงิดขึนมา

ซูเซียงเอ่ยถามด้วยความฉงน “เป็ นอะไรไป? เมือครูม่ ิใช่
ยังอารมณ์ดีอยูเ่ ลย…”

ซ่งฮุ่ยครุน่ คิดครูห่ นึงแล้วกล่าวขึน “ท่านอาซูเซียง ท่าน

ให้พอ่ ข้าเลิกเป็ นผูใ้ หญ่บา้ นบ้านีได้หรือไม่? ทางข้ายุง่
ปลีกตัวไม่ได้จริงๆ ออกไปซือของส่งของเป็ นประจํา ไม่มี
บุรุษไว้ใจได้อยูข่ า้ งกายรูส้ กึ ไม่สบายใจอยูเ่ สมอ ยังมีแม่
ข้า นางใกล้คลอดแล้ว ในหมูบ่ า้ นวุน่ วายโกลาหลข้าไม่
อยากให้นางรังรออยูท่ ีนี หากเกิดเรืองอะไรขึนมาจริง ข้า
คงนึกเสียใจเจียนตาย…”

199
ซูเซียงไม่เคยคิดถึงเรืองนีมาก่อน พอได้ฟังคําของซ่งฮุ่ยก็
พยักหน้ากล่าว “เช่นนันเจ้ากลับไปก่อนเถิด ข้าจะคิดดู
ให้ดีๆ กลับไปหารือกับบิดาเจ้าแล้วค่อยว่ากัน”

หลังได้คาํ ของซูเซียง ซ่งฮุ่ยก็กลับมาสดใสร่าเริง เล่าเรือง

สนุกอย่างอืนรัวๆ รอจนใกล้ถงึ เวลาอาหารเทียงแล้วนาง
จึงกลับไป

ซูเซียงส่งสาวน้อยกลับไปแล้ว ก็รูส้ กึ คอแห้งลินผาก คิด

อยากเข้าไปยกนําในห้องครัวมาดืม เจ้าทึมสองคนนันก็
วนไปวนมาข้างตัวนางอีกแล้ว

200
ตอนที 694 ซ่งหนานไม่อยากเป็ นผูใ้ หญ่บา้ นแล้ว

กว่าชุ่ยหลิวจะเห็นริมฝี ปากนางแห้งลอกจึงยกนํามา ยัง

ไม่ได้ดืมลงไปสักอึกซ่งหนานก็กระวีกระวาดเข้ามา

ถึงโถงรับแขก ซ่งหนานไม่ดืมนําสักคําก็อา้ ปากกล่าว

“เมือครูน่ างหนูบา้ นข้ามาพูดอะไรบางอย่างใช่หรือไม่
เด็กน้อยไม่เข้าใจความ น้องสาวอย่าได้ถือสานางเด็ด
ขาด…” พูดด้วยความกระสับกระส่ายเต็มหน้า มองสี
201
หน้าสายตาซูเซียงอย่างระแวดระวัง

ซูเซียงกะพริบตาปริบๆด้วยความแปลกใจ ซ่งฮุ่ยก็มิได้
พูดเรืองอะไรให้นางโกรธเคืองนี?

สุดท้ายก็เข้าใจในบัดดล!

ตําแหน่งผูใ้ หญ่บา้ นของซ่งหนานเป็ นนางรายงานขึนไป

เบืองบน ตอนนีเขาไม่อยากทําแล้ว และอยากให้ตนช่วย
ปลดเขาลงมา ย่อมรูส้ กึ ว่าหักหน้านาง!

ทว่าซูเซียงชัดเจนว่ามิได้คิดเห็นเช่นนี

202
ก่อนหน้านี นางคิดว่าเพราะเกียวข้องกับซ่งฉางโซ่ว ใน
หมูบ่ า้ นจึงชุลมุนวุน่ วาย ขอเพียงแค่เปลียนคนมาจัดการ
ก็คงดีขนึ ทว่าต่อมานางก็คอ่ ยๆค้นพบ คนในหมูบ่ า้ น
สายเลือดไม่ดี เปลียนเป็ นราชาสวรรค์ลงมาก็ไร้
ประโยชน์!

จําได้วา่ ตอนอยูใ่ นสมัยปั จจุบนั ก็มีเพือนร่วมงานล้อเล่น

กับนางว่าสมองพิการสามารถติดต่อกันได้ ตอนนันนาง
ยังไม่เชือ บัดนีมาถึงสมัยโบราณแล้ว มองดูคนหมูบ่ า้ น
ซ่งทังบนทังล่าง ในทีสุดนางก็เชือไปแล้วแปดส่วน

คนเหล่านันช่วยไว้ไม่ได้แล้วอย่างสินเชิง ไยต้องลําบาก
กักซ่งหนานไว้ในพืนทีเล็กๆหนึงหมูส่ ามเฟิ นนีด้วย? อีก
ทังเมือครูซ่ ง่ ฮุ่ยนางก็มาบอกแล้ว ร้านค้าของนางงานยุง่
203
ไม่วา่ งเว้นอย่างแท้จริง มารดาของนางก็อมุ้ ครรภ์ ซ่ง
หนานเทียวไปเทียวมาสองฝังเหน็ดเหนือยจริงแท้ นาง
เองก็ไม่ปลอดภัย

รวมกับตังแต่ซง่ หนานขึนรับตําแหน่ง ในหมูบ่ า้ นก็

ปรากฏเรืองขีหมูราขีหมาแห้งเหล่านันขึนไม่หยุดหย่อน
หลายครังหลายครา เห็นชัดว่าจงใจตังแง่กบั ซ่งหนาน ไม่
ว่าเขาจัดการอย่างไรคนในหมูบ่ า้ นก็ลว้ นไม่พอใจ จบ
แล้วยังด่าซ่งหนานสาดเสียเทเสีย คําไม่รนหู
ื อะไรล้วนมี
หมด

ซูเซียงพูดยิมๆ “พีใหญ่ซง่ คงเข้าใจอะไรผิดแล้ว ฮุ่ยเอ๋อร์

เป็ นเด็กดีมาก นางเพิงมาบอกกับข้าว่าร้านตุ๊กตาผ้าแห่ง
ทีสามใกล้เปิ ดกิจการแล้ว อีกสองวันให้ขา้ แวะเวียนไป
204
อ้อ ใช่แล้ว นางยังบอกว่าท่านไม่อยากเป็ นผูใ้ หญ่บา้ น
แล้ว นีเป็ นประสงค์ของท่าน หรือเป็ นประสงค์ของนาง?”

สีหน้าซ่งหนานเขียวสลับขาว อําๆอึงๆไม่รูว้ า่ ควร

ตอบกลับอย่างไรดี แอบช้อนตาประเมินสีหน้าของสี
หน้าซูเซียงแล้วก้มศีรษะลงไปอย่างรวดเร็ว

ซูเซียงรูว้ า่ เขาลําบากใจ ยิมกล่าว “แท้จริงแล้วความคิด

ของข้ากับฮุ่ยเอ๋อร์ตรงกัน ในเมือคนในหมูบ่ า้ นพวกนี
หมดทางเยียวยาแล้วเราเองก็คร้านสนใจ เมือครูฮ่ ่ยุ เอ๋อร์
บอกกับข้าแล้ว ในร้านนางมักต้องไปๆมาๆรับของส่งของ
หญิงสาวตัวคนเดียว เจ้าเองก็คงรูด้ ีวา่ ไม่ปลอดภัย
นัก…”

205
“อีกอย่าง แม้เรือนพวกเจ้าสร้างไว้ละแวกนีแล้ว ว่ากัน
ตามหลักการแล้วคงไม่มีคนกล้าเข้ามาก่อกวน แต่ใครจะ
รูอ้ าจมีคนสมองนําเข้าถูกประตูหนีบ ถ้าเข้ามาขยับมือ
เท้าอันใด ถึงเวลาต่อให้เราอยากรําไห้ก็ราไห้
ํ ไม่ทนั
แล้ว…เจตนาของฮุ่ยเอ๋อร์คืออยากรับมารดานางไป เป็ น
เช่นนีจึงจะรับรองความปลอดภัยได้ ถึงเวลาคลอด เชิญ
หมอตําแยก็ดี เชิญหมอก็ดี คงสะดวกขึนมาก ท่านเห็น
เช่นไร?”

ซ่งหนานมองซูเซียงอย่างระมัดระวังหลายสายตา เห็น
นางยืนยันจริงตามทีพูด กล่าวพลางคิดพิจารณาพลาง
จึงถอนหายใจโล่งอกยาวๆอยูใ่ นใจ

206
พูดเก้ๆกังๆ “ข้า ข้าไม่อยากเป็ นผูใ้ หญ่บา้ นบ้าบออะไรนี
แต่ละวันเห็นปากเห็นหน้าคนเหล่านันแล้วหงุดหงิดใจ
โดยเฉพาะหลายครอบครัวทางตะวันออกของหมูบ่ า้ น
นัน ทุกคราเพียงแค่เห็นพวกเขาข้าก็ปวดท้อง กินอะไรไม่
ลง! ฮุ่ยเอ๋อร์บอกว่าข้าป่ วยแล้ว เมือวานยังให้ขา้ มาเชิญ
ท่านไปตรวจดู…”

มิน่าเล่าตอนเพิงเข้ามาซูเซียงก็รูส้ กึ ว่าสีหน้าเขาดูไม่สดู้ ี
นัก เลือดลมก็มิได้ดีเหมือนก่อน หลายวันก่อนนางงาน
ยุง่ ไม่ได้สงั เกตรายละเอียดเหล่านี บัดนีพอเห็นแล้วเป็ น
ดังกล่าวจริง

ทว่าตามทีนางวินิจฉัย อาการเจ็บป่ วยทางกายของซ่ง

หนานมิได้รุนแรง
207
“ฮุ่ยเอ๋อร์พดู ถูกแล้ว ท่านป่ วยไข้ ทว่าป่ วยทีใจ ไม่มีสตู ร
ยารักษา เพียงแต่ตอ้ งออกห่างจากคนน่ารําคาญเหล่านี
ไม่นานก็ดีขน!”
ึ

“จริงหรือ?” ซ่งหนานเอ่ยถามไม่ใคร่แน่ใจนัก เขาเป็ นคน

เปี ยมความบุรุษเพศ เป็ นเสาหลักของบ้าน หากเขาล้ม
ลงแล้วบุตรีทงสองกั
ั บภรรยา ยังมีทารกในท้องทียังไม่ลืม
ตาดูโลกจะทําอย่างไร? ยิงคิดยิงกลัดกลุม้ ยิงกลุม้ ก็ยิง
คิด ประกอบกับกินไม่ได้นอนไม่หลับ ร่างกายจึงแย่ลง
เรือยๆ

ซูเซียงทราบถึงความกังวลของเขา ยิมๆกล่าว “วาจาของ

ข้าท่านเชือได้ทงหมด
ั ว่าตามฮุ่ยเอ๋อร์เถิด พรุง่ นีข้าจะไป
208
จวนว่าการถอนการแต่งตังของท่าน ให้พวกเขาไปเลือก
ผูใ้ หญ่บา้ นของตัวเอง อยากทําอะไรก็ทาํ ถ้าไม่มีคนอด
ตาย พวกเราเองก็คร้านจะสนใจแล้ว!”

209
ตอนที 695 ภรรยา เราเปลียนทีอยูก่ นั เถอะ

ได้คาํ ของซูเซียง หินก้อนใหญ่ของซ่งหนานก็รว่ งลงพืน ซู

เซียงยังออกยาสงบจิตและยาเรียกนําย่อยบํารุงม้ามให้
เขานํากลับไปสองห่อ

หลังซ่งหนานไปแล้วจ้าวเซิงจึงเข้ามา เมือครูเ่ ขาลืม

หารือกับซูเซียงไปเรืองหนึง ต้องไปเขียนให้ชดั เจนเลียงมิ
ให้บกพร่องตกหล่น

“ภรรยา พีใหญ่ไปแล้วหรือ? เขามามีเรืองอันใด?”

ซูเซียงยิมตอบ “ไม่มีอะไร แต่พรุง่ นีเราต้องไปจวนว่าการ

210
สักเทียว ข้าไม่อยากให้พีใหญ่ซง่ เป็ นผูใ้ หญ่บา้ นแล้ว พอ
ดีเขาเองก็ไม่อยากเป็ นแล้วเช่นกัน ร้านของฮุ่ยเอ๋อร์
กิจการรุง่ เรืองมากทีเดียว ให้ทงบ้
ั านย้ายออกไปก็ดี ตา
ไม่เห็นใจย่อมไม่ขดั เคือง”

จ้าวเซิงพยักหน้าเห็นด้วยอย่างลึกซึง “ภรรยาพูดถูกต้อง
เห็นหน้าปากของคนเหล่านันแล้วสะอิดสะเอียน ภรรยา
เราเองหาเวลาย้ายออกไปกันเถิด หรือไม่เปลียนหมูบ่ า้ น
ทีอยูเ่ ลยก็ดี…”

เอ่ยถึงตรงนี จ้าวเซิงถอนหายใจยาวยืด “ภรรยา ข้าสามี

แท้จริงชืนชอบหมูบ่ า้ นเล็กๆ ภูผาขจีธาราใสดีมากที
เดียว แต่มีคนกลุม่ นันอยูเ่ บืองหน้าสายตามักรูส้ กึ ว่าใช้
ชีวิตลําบาก หรือเราเปลียนทีอยูก่ นั ดี?”
211
ซูเซียงมิได้โต้แย้งและก็มิได้ตอบตกลง เพียงพยักหน้า
กล่าว “ข้าจะลองใคร่ครวญดูแล้วกัน!”

สําหรับซูเซียงแล้วนางอยูท่ ีไหนก็เหมือนกัน สําคัญคือ

สามีภรรยาสกุลหวังและลูกทังสองคุน้ เคยกับการใช้ชีวิต
ทีนีแล้ว จู่ๆเปลียนทีอยูก่ ะทันหันเป็ นไปได้วา่ อาจไม่เห็น
พ้อง? ยังมีแม่เฒ่าซู ยากลําบากกว่าจะปั กหลักมันคงลง
ได้ เปลียนทีอยูอ่ าจส่งผลต่อสภาพจิตใจของนาง

ยังมีพืชพรรณบนภูเขาผืนนีของนาง ทังหมดล้วนเป็ นยา

สมุนไพร นอกจากรากป่ านหลานทีราคาค่อนข้างกลางๆ
แล้วยังมีสมุนไพรหวงฉีและไป๋ ปี จืออันลําค่ายิง ทังหมด
เป็ นนางหารากเมล็ดพันธุม์ าอย่างลําบาก นางยังคิดว่า
212
รอให้ภยั แล้งผ่านพ้นไปจะนําพืนทีเหล่านันซึงเดิมปลูก
รากป่ านหลานมาปลูกผลไม้หรือไม้ดอก สร้างแหล่งท่อง
เทียวเชิงเกษตรแห่งหนึง ดึงดูดคุณชายคุณหนูมงคั
ั งชัน
สูงเหล่านันมาเทียวเล่น ชีวิตคงดีมากทีเดียว

ทีแห่งนีหลังพิงเขาข้างติดนํา คิดจะเปลียนทีอยู่ ย้ายไป

ยังสถานทีทีมีเงือนไขเดียวกันนี ใช่เรืองง่ายดายทีไหน!

วันต่อมา ซูเซียงกับจ้าวเซิงเข้าไปในตัวเมืองอําเภอเทียว
หนึง คุยกับนายอําเภอเสินเรืองเรียกคืนตําแหน่งของซ่ง
หนานและลงหนังสือประกาศ ให้เจ้าหน้าทีทางการส่งมา
ติดประกาศให้ทราบโดยทัวกันในหมูบ่ า้ น เคาะฆ้องตี
กลองแจ้งประกาศว่าซ่งหนานไม่เป็ นผูใ้ หญ่แล้ว ให้พวก
เขาเลือกด้วยตนเอง ใคร่เลือกใครก็เลือกไป
213
ข่าวประกาศนีทําให้คนในหมูบ่ า้ นฮือฮาเหมือนหม้อปะทุ

“เอ๋ ข้าว่าความสัมพันธ์ของซ่งหนานกับคนชันตําผูน้ นดี

ั
มากทีเดียวเชียว หรือฝี มือบนเตียงไม่เป็ นทีพอใจ? บัดนี
จึงไม่ให้ผอู้ ืนเป็ นผูใ้ หญ่บา้ นแล้ว?”

“ไป เจ้ามันคนแก่หน้าไม่อาย ผูอ้ ืนฝี มือดีไม่ดีเกียวอะไร

กับเจ้า เจ้าเองก็คิดอยากขึนไปลิมรสใช่ไหม?”

“สารเลว! ไยพูดเช่นนีเล่า! เจ้าว่าคนชันตําผูน้ นแท้

ั จริง
คิดการอันใด?”

214
“จะมีคิดไม่คิดอะไร นางก็แค่กวนนําให้ข่นุ เห็นคนอืนมี
ชีวิตดีก็ไม่พอใจ ต้องมากวนสักสองไม้พายน่ะสิ”

“ข้าก็วา่ อย่างนัน ชีวิตดีจนทนไม่ได้แล้ว ต้องหาเรือง

มากวนให้มว”
ั

มียายแก่ประสมโรงขึนมา “นี พวกเจ้ามีอะไรให้ไม่ยินดี

อย่างไรตอนไอ้หนุ่มซ่งหนานคนนันได้เป็ นผูใ้ หญ่บา้ น ข้า
ก็ไม่เห็นด้วยอยูแ่ ล้ว บัดนีเปลียนเขาออกแล้วไม่ดีหรอก
หรือ?”

“ท่านไม่เห็นด้วย? ท่านไม่เห็นด้วยมีประโยชน์กบั ผีอะไร

ท่านคิดว่าตัวเองเป็ นราชาสวรรค์หรือไร! ผูอ้ ืนนันเป็ นถึง

215
ท่านหญิงแต่งตัง ทางนันก็เป็ นนายอําเภอ ตักนําใส่
กะโหลก ชะโงกดูเงาตัวเองด้วยว่ามีสภาพเยียงไร… ”

“นีๆ คนชันตํานันก่อเรืองอีกแล้ว รีบเดินไปดูกนั เร็ว…”

ซูเซียงกับจ้าวเซิงยืนอยูบ่ นคันนาไม่ไกลออกไป มองชาว

บ้านเหล่านันพูดจาไร้สาระกันสนุกคึกคัก ริมฝี ปากเม้ม
แล้วเม้มอีก ในใจแอบรูส้ กึ ว่าข้อเสนอของจ้าวเซิงบางที
อาจถูกต้อง คงต้องพิจารณาดู!

คนกลุม่ นีไม่แยกแยะถูกผิด เป็ นพวกดีแต่กินเกียจคร้าน

ทํางาน นางเองก็เหนือยใส่ใจแล้ว อยากทําอะไรก็ทาํ ไป
เถิด

216
หมูบ่ า้ นตระกูลซ่งทางนีเลือกผูใ้ หญ่บา้ นคนใหม่ดว้ ย
ความคึกคักกระตือรือร้น แต่ละคนมีความสุขเหลือคณา
ราวกับเทพสวรรค์สง่ โร่วปิ ง (เปี ยะไส้เนือ) ชินโตมาให้
พวกเขา

ตอนที 696 พวกสมองถูกประตูหนีบ

เนืองเพราะตรุษปี ใหม่ใกล้เข้ามา ทางจวนว่าการเองก็มี

217
งานใหญ่กาํ ลังอยูร่ ะหว่างดําเนินการรวมศูนย์ทีดินเป็ น
เอกภาพ สิงนีก็เป็ นเรืองทีมิเคยปรากฏมาก่อนในรัชกาล
นี แต่ตา้ หรงมีบทบัญญัติทีว่าในสถานการณ์ฉกุ เฉิน ข้า
ราชการท้องถินสามารถพิจารณาตามสถานการณ์ทีอยู่
ในขอบเขตของอํานาจหน้าทีได้

เมือแรกเริมชาวบ้านจํานวนมากยังมีความเห็นเป็ นกลาง
หรือไม่ก็คดั ค้าน แต่นายอําเภอเสินกล่าวว่านันเป็ นข้อ
เสนอของท่านหญิงเซียงจวิน ด้วยกลัวว่าภัยแล้งยาว
นานอาจส่งผลต่อการเฉลียผลประโยชน์ไม่เท่าเทียมกัน
ของทุกคน ทีดินติดแหล่งนํามีพอกินพอดืม ทีดินห่างไกล
แหล่งนําต้องอดยากตาย

หลายคนหลังฟั งคําอธิบายของนายอําเภอเสิน ก็นกึ ถึง

218
วันก่อนทีซูเซียงอยูต่ รงด้านนอกโรงเตียมฝูหยวนจัดการ
เรืองต่างๆเหล่านัน แต่ละคนต่างเชือถือเลือมใสเหลือ
แสน

ผูใ้ หญ่บา้ นหลายหมูบ่ า้ นลุกออกมากล่าว ณ ทีชุมนุม

“ในเมือเป็ นความคิดของทางการกับท่านหญิงเซียงจวิ
นร่วมมือกัน เช่นนันพวกเราก็ยดึ ถือทําตาม!”

หมูบ่ า้ นอืนโดยรวดเร็วก็จดั การเรียบร้อยแล้ว เหลือก็แต่

หมูบ่ า้ นตระกูลซ่งและหมูบ่ า้ นทีค่อนข้างห่างไกลทียังไม่
ได้ไป

ตอนข่าวส่งมาถึง ทัวทังหมูบ่ า้ นตระกูลซ่งก็เหมือนปู

219
เหมือนกบกระโดดเต็มหม้อนําเดือด เรียกได้วา่ ขวาง
โลกพาลพาโล ร้องแว๊ดๆอลม่าน

“สวรรค์เจ้าขา เทพเทวดาเจ้าขา ส่งสายฟ้าลงมาผ่าพวก

ข้าให้ตายเถิด ทางการสมคบคิดกับคนชัวขึนมาแล้ว ไม่
อยากให้เรามีชีวิตรอดเจ้าค่ะ…”

“บรรพบุรุษบ้านข้าทุกรุน่ ล้วนอยูท่ ีนี ซือทีนามาอย่าง

เหนือยยากลําบาก บัดนีถูกทางการริบเอาไปแล้วเจ้าค่ะ
ท่านเทพสวรรค์ ไม่มีทีนาพวกข้าจะมีชีวิตอยูเ่ ยียงไร
รังแกคนแล้ว ช่วยด้วยเจ้าค่ะ องค์จกั รพรรดิเพคะ…”

“พวกเจ้ามันเดรัจฉานลืมบุญคุณ ทําเรืองเช่นนีได้อย่าง

220
ไร ยังอยากให้เราชาวบ้านตาดําๆมีชีวิตอยูไ่ หม…ตาย
แล้ว ท่านบนฟ้าเจ้าขา หลานชายคนโตข้าเพิงจะห้าขวบ
บัดนีทีนาในบ้านก็ไม่มีเสียแล้ว บ้านข้าคงหิวโหยรอ
ความตายกระมัง…”

“ใช่แล้วๆ พูดให้น่าฟั งก็บอกว่าทางการจัดการรวมเป็ น

หนึงเดียว พอผ่านไปช่วงหนึงก็จะแจกจ่ายให้พวกเรา แต่
เรืองทางการแย่งชิงทีดินมิใช่หนึงครังสองครา คิดว่าพวก
เรานีสมองป่ วยให้พวกเจ้าหลอกได้ตามใจชอบหรือ…”

อืม ป่ วยจริงนันแหละ!

ซือเย๋ถือฆ้องทองแดงตีดงั แป๊ งๆรุนแรงอยูต่ รงนัน แต่ชาว

221
บ้านด้านล่างยังไม่หยุดปาก โหยหวนบ้าง ทุบตีดา่ ทอกัน
บ้างผลักดันบ้าง ย่อตัวลงบนพืนพลิกม้วนบ้าง ทําทุกวิถี
ทางไม่ได้เล่หก์ ็เอาด้วยกล

ซือเย๋ทีอยูด่ า้ นบนตะโกนคอแทบพังเพืออธิบายกับทุก
คน “มิใช่จะริบเอาทีดินของทุกคนจริงๆ ทุกคนก็เห็นแล้ว
ฟ้าฝนปี นีคงแห้งแล้งอีกเป็ นแน่ ทางการเราก็เพือจัดการ
ให้เป็ นเอกภาพ ให้ทกุ คนมีขา้ วกินเพียงพอ ไม่ถงึ กับอด
ตาย…”

“สินไร้มโนธรรม ทางการถึงกับสาปแช่งให้ฝนไม่ตก จิต

ใจทําด้วยอะไร…”

222
คนทังหลายต่างแหกคอร้องโหยหวน เสียงแหลมโศกา
นันทําให้หา่ นป่ าทีบินไปบินมาบนฟ้าเกือบตกใจตาย

“เลวร้าย เลวร้ายเหลือเกิน ฮือ ทางการแย่งชิงทีดินแล้ว

ยังสาปแช่งให้แห้งแล้ง…พวกเราต้องถวายฎีกาต่อองค์
จักรพรรดิ สมเด็จพระพันปี คงไม่สนพระทัย…”

“พระพันปี เพคะ โปรดช่วยชีวิตด้วยเพคะ ท่านอะไรนันที

พระองค์แต่งตังสมคบคิดกับทางการ ช่วงชิงทีดินทํากิน
ของเราราษฎรเพคะ…พระพันปี เพคะ…”

สุดท้ายซือเย๋และนายอําเภอเสินโยนฆ้องลงบนพืนดังปั ง
สะบัดแขนเสือจากไป สุดท้ายทิงวาจาไว้หนึงประโยค

223
“อดตายให้สมใจ อยากทําอะไรทํา!”

ในวินาทีนนั นายอําเภอเสินอยากละทิงคนหมูบ่ า้ นนี

อย่างแท้จริง! แต่เห็นบนคันนาไม่ไกลออกไปซูเซียงกําลัง
แย้มยิมปานบุปผาให้เขา ความแค้นเคืองก็กลืนกลับไป

ถึงในลานบ้านของซูเซียง พวกชุ่ยหลิวรีบรินนําชาให้นาย
อําเภอเสินและซือเย๋ พยายามปลอบ “โปรดระงับโทสะ
ระงับโทสะ โกรธเคืองเสียสุขภาพไม่คมุ้ กัน”

ซ่งหนานเองก็ทอดถอนใจอยูด่ า้ นข้าง ผีเท่านันทีรูว้ า่ เขา

ซึงเป็ นผูใ้ หญ่บา้ นหลายวันมานีพาตัวเองไปวุน่ วายจน
กลายสภาพเป็ นเยียงไรแล้ว ก็นบั ตังแต่ลงจากตําแหน่ง

224
วางภาระนีแหละถึงได้ฟืนฟูรา่ งกายอยูห่ ลายวัน สอง
วันนีเดินถนนได้รูส้ กึ มันคงปลอดภัยขึนหน่อย วันกาล
ก่อนเดินเหินไปไหนก็ตอ้ งย่องระวัง ราวกับเหยียบอยูบ่ น
ปุยฝ้าย

225
ตอนที 697 ฉากละครเรียกเสียงปรบมือ

นายอําเภอเสินกระชากเส้นผมของตนด้วยความโมโห ซู
เซียงเห็นหนังศีรษะของเขาดึงทึงจวนจะหลุดอยูแ่ ล้ว
คราบเลือดซึมออกมาเป็ นเส้นๆ นางถอนหายใจ
ประสานตากับจ้าวเซิงแล้วค่อยเอ่ยขึน “นายอําเภอเสินอ
ย่าร้อนใจไป เรายังสามารถคิดหาวิธีการอืนได้
สถานการณ์พิเศษก็ตอ้ งรับมือด้วยวิธีพิเศษ”

นายอําเภอเสินเดือดดาล หากมิใช่เกรงใจจ้าวเซิงและซู
เซียงทีอยูด่ ว้ ยข้างๆคงโกรธจนตบโต๊ะไปแล้ว เมือเป็ น
เช่นนี เขาก็ทาํ ได้เพียงขบฟั นกรามดังกึกกัก “พวกคนชัว

226
ฝูงนี! คนชัว! อดตายก็สาสมแล้ว!”

ซูเซียงหน้าเคร่งเครียด เคาะลงบนโต๊ะเบาๆ “ใต้เท้าเสิน

ท่านเป็ นขุนนางผูท้ รงธรรม บางคําพูดได้ บางคําพูดไม่
ได้ เข้าใจหรือไม่เจ้าคะ?”

นายอําเภอเสินพลันตกตะลึง มองซูเซียงด้วยความ
ประหลาดใจแวบหนึง พยักหน้ารวดเร็ว “เป็ นเช่นนันๆ
ข้าโกรธจนเลอะเลือนแล้ว”

ซูเซียงแม้เป็ นท่านหญิงแต่งตังและเป็ นหมอหญิง แต่

กล่าวถึงแก่นแล้วมิได้มีตาํ แหน่งขุนนางอย่างเป็ นทาง
การ บางคํานางสามารถพูดได้ สามารถตะคอกใส่ทกุ คน

227
ได้ ทว่านายอําเภอเสินนันไม่ได้! เขาเป็ นขุนนางทรง
ธรรม เป็ นขุนนางท้องที หากวาจาเช่นวันนีแพร่งพราย
ออกไป ถูกคนประสงค์รา้ ยใช้เป็ นอาวุธ เช่นนันคงไม่
สนุกแล้ว!

นายอําเภอเสินย่อมเข้าใจดีและซึงในนําใจซูเซียง เพียง
แต่ยงั ก้มหน้าเงยไม่ขนึ กลัดกลุม้ โดยสมบูรณ์ ประสบกับ
คนชัวเช่นนี ควรทําเช่นไรดี?!

ซูเซียงคิดหาหนทางอีกครา เรืองนีนางมิอาจออกหน้าได้
ทางการเองก็ออกหน้าไม่ได้ ทําได้เพียงให้ซง่ หนานหรือ
คนรูจ้ กั ออกเงินซือทีดินส่วนใหญ่ในหมูบ่ า้ นมา จากนัน
จ้างงานทุกคนให้มาทํางาน ถึงเวลาก็แบ่งสรรปั นส่วน
ธัญพืชให้แก่ทกุ คน แท้ทีจริงนีก็เป็ นทางแก้ทีไร้ทางแก้
228
แล้ว

แต่วา่ เหอะๆ…

จินตนาการสวยหรู ความเป็ นจริงรูซ้ งเพี

ึ ยงกระดูก หลัง
เรืองทีว่าซ่งหนานและหลายครอบครัวต้องการกว้านซือ
ทีดินแพร่กระจายออกมา ในหมูบ่ า้ นก็เดือดพล่านไม่ตา่ ง
จากนําต้มเดือด เห็นผูใ้ ดก็กดั คนผูน้ นั คนทียามปกติไร้
แค้นไร้เคืองพบหน้ากันก็ยงั ดุดา่ ใส่หลายคํา ถึงขันกดลง
บนดินทรายหยิกไปหยิกมา สุดท้ายร้อนถึงศาลทางการ

หากให้กล่าวถึงคนในหมูบ่ า้ นสกุลซ่งเหล่านี ไม่เพียงแต่

กลับกลอกยังขีเซ้าซีไร้เหตุผล เป็ นกันทังครอบครัว เด็ก

229
เล็กคนชราร้องรําสะเทือนฟ้าดินอยูน่ อกประตูศาลาว่า
การ กล่าวว่าทางการช่วงชิงทีดินของพวกเขาไม่สาํ เร็จจึง
ยุยงคนให้มากว้านซือทีดินของพวกเขาอีกทังยังให้ราคา
ตําถึงเพียงนัน ร้องโวยวายยกใหญ่ ผลักไล่ก็ไล่ไม่ไป

ตอนปี อดุ มสมบูรณ์ดี ทีดินหนึงหมูข่ ายได้ราคาหกตําลึง

เงิน ราคาทีพวกซ่งหนานเสนอให้คือสิบสองตําลึง อีกทัง
ยังเขียนหนังสือสัญญา ทุกปี ให้ผลผลิตพวกเขาสองส่วน
ต่อให้พดู ทะลุชนฟ้
ั า ก็ยงั ไม่เคยพบเจอข้อเสนอดีเช่นนี!
แต่ใจคนไม่รูจ้ กั พอเหมือนงูกลืนช้าง!

ไม่ตอ้ งพูดถึงไล่คนด้วยดาบจริงไม้กระบองจริง เพียงแค่

พวกเจ้าหน้าทีทางการถือท่อนไม้ออกมาขู่สองสามคํา ก็
มียายแก่หญิงชราและเด็กน้อยร้องโหยหวนกลิงไปบน
230
พืน บอกว่าทางการทุบตีคนแล้ว บอกว่าทางการไม่ใช้
ชาวบ้านมีชีวิตรอด!

ตอนเพิงเริมคนเดินถนนยังเดินเข้ามาดูชมเรืองครึกครืน
ในใจนึกสงสัย หรืออาจเป็ นจริงดังทีพวกเขาพูด แต่ลอง
สอบถามดูเล็กน้อยก็รูว้ า่ เป็ นคนทีมาจากหมูบ่ า้ นสกุล
ซ่ง…สําหรับการแสดงความคิดเห็นของพวกเขา นันก็ได้
แต่หวั เราะเหอๆ

ยังมีพอ่ ค้าทีติดต่อค้าขายได้ข่าวเรืองราวเช่นนี ในใจขุ่น

เคืองเหลือคณา ด้วยรูส้ กึ ว่าทางการกระทําเกินเลยอย่าง
แท้จริง ถึงกับร่วมมือกับคนชัวคนหนึงมาแย่งชิงทีดินของ
พวกชาวบ้าน

231
พวกเขาต้องการมาดูวา่ เรืองจริงเท็จเช่นไร หากเป็ นเรือง
จริงพวกเขาคงต้องพูดคุยกับพวกข้าราชการทีเป็ นมิตร
รวบรวมชือส่งหนังสือต่อนายอําเภอเสิน

ทว่าผลลัพธ์เป็ นอย่างไรน่ะหรือ? ไม่ถามไม่รู ้ พอถามก็ได้

ตืนตกใจ

พ่อค้าคหบดีหลายคนนันเดิมทีโมโหเดือดดาล ตังใจ
เรียกร้องความยุติธรรมให้ชาวบ้านหมูบ่ า้ นตระกูลซ่ง แต่
สุดท้ายถ่มนําลายใส่หน้าคนหมูบ่ า้ นสกุลซ่ง “เสแสร้ง
พวกเจ้าเสแสร้งไปเถอะ เสแสร้งให้ตายไปเลย! พวกคน
ชัวกลับกลอก ตัวเฮงซวย!”

232
มีเรืองเช่นนี ชาวบ้านทีดูชมเรืองคึกคักเหล่านันก็ยงิ
หัวเราะร่าเฮฮา เดิมทีชือเสียงของหมูบ่ า้ นสกุลซ่งก็ไม่ดี
อยูแ่ ล้ว ผ่านเรืองนีอีกคงดังเป็ นพลุแตก!

ไม่เพียงในอําเภอเดียวกัน แม้แต่อาํ เภอข้างเคียงยัง

รืนเริงสนุกปาก กลายเป็ นเรืองขําขันในมือนําชาหลัง
อาหาร

ถึงขันมีนกั เล่าเรืองนําเรืองนีดัดแปลงเป็ นนิทาน ร้องรํา

ทําเพลงแสดงท่าประกอบ จนเรียกเสียงตบโต๊ะชมเชย

233
ตอนที 698 ชีวิตไม่ได้ลาํ เค็ญถึงเพียงนัน

เดิมทีอากาศแห้งแล้งชาวบ้านทุกคนล้วนมีใบหน้าทุกข์
ระทม แต่มีเรืองขําขันเรืองนี ชีวิตแต่ละวันของทุกคนก็ดู
เหมือนไม่ได้ยากลําเค็ญถึงเพียงนัน

ทีแรกเข้าออกศาลาว่าการไม่สะดวกอย่างยิง แต่หลัง
ผ่านเรืองดังกล่าว ทุกครายามพวกเขาออกมาก็จะมีชาว
บ้านเข้ามาจับคนชัวสกุลซ่งพวกนันกดไว้โดยอัตโนมัติ
อํานวยความสะดวกในการเข้าออกให้แก่เจ้าหน้าทีทาง
การ เมือเป็ นเช่นนีจึงไม่อาจกล่าวโวยวายได้วา่ เจ้าหน้าที
ทางการทําร้ายคน

234
เรืองราวคึกคักจนเรียกเสียงกู่รอ้ ง

ท้ายทีสุดคนของหมูบ่ า้ นสกุลซ่งทนคําด่าทอสาปแช่งถ่ม
นําลายของทุกคนไม่ไหวอีกต่อไป เก็บข้าวของของตนวิง
หางจุกตูดกลับไป

หลังกลับไป พวกหน้าเดิมเหล่านันยังคงหลบอยูใ่ นห้อง

โถงหารือกันว่าทําอย่างไรถึงจะลอบฆ่าซูเซียงได้อย่าง
เงียบเชียบ ขอเพียงแค่คนชัวหน้าไม่อายผูน้ นตายไป
ั
เรืองราวเช่นนีคงไม่เกิดขึน เทพสวรรค์คงไม่ลงโทษพวก
เขา ฝนคงตกลงมา….

235
ผลคือ เรืองรวมศูนย์จดั สรรทีดินไม่สาํ เร็จ เรืองทีซ่ง
หนานและคนอืนอยากช่วยเพาะปลูกกักตุนอาหารให้ทกุ
คนก็ไม่สาํ เร็จเช่นกัน นีมันสุนขั กัดหลีว์ตง้ ปิ น[1]ไม่สาํ นึก
นําใจคนอย่างแท้จริง ซูเซียงทีอยูใ่ นบ้านก็โกรธจนกิน
ข้าวไม่ลงไปสองมือ

“ภรรยาเจ้ากินหน่อย อย่าอดข้าวทําร้ายร่างกายเพราะ
พวกสุนขั เหล่านันเลย” จ้าวเซิงยกโจ๊กนําตาล[2]ชาม
หนึงเอ่ยปลอบเสียงค่อยอยูด่ า้ นข้าง

ซูเซียงไหนเลยจะกินลง แต่เห็นจ้าวเซิงห่วงใยตนถึงเพียง
นีจึงยอมหยิบช้อนฝื นกินไปสองคํา แล้วสะบัดมือ “ออก
ไปเถอะๆ ข้าอยากพักผ่อนแล้ว…”

236
จ้าวเซิงไม่มีทางเลือก ถูกไล่ออกไป พอออกจากประตูสี
หน้าก็เย็นชาลง หลงฉีเดินออกมาจากมุมลับ “นายท่าน
หรือไม่…” หลงฉีถามพลางทําท่าปาดคอ

จ้าวเซิงถอนหายใจส่ายหัว แม้เขาซึงเป็ นองค์ชายมี

อํานาจสังประหาร ข้อหาวาจาล่วงเกินหวังเฟย หรือถึง
ขันก่อฆาตกรรมโดยเจตนาเหล่านีเพียงพอให้สามารถ
สังหารล้างตระกูลคนทังหมูบ่ า้ นได้ แต่ซเู ซียงในตอนนียัง
มิได้เข้าสูร่ าชพงศาวลีผีเสือหยก นามไม่ชดั ย่อมพูดไม่
คล่องปาก อีกทังเขาเองก็มองออก ซูเซียงกลัดกลุม้ เช่น
นีก็มิได้ละทิงความหวัง มิเช่นนันแล้ว ด้วยนิสยั ของซูเซี
ยง อยากทําอะไรก็ทาํ ย่อมปล่อยไปไม่สนใจแล้ว

237
หลงฉีหลบเข้าไปในมุมอีกฝัง ได้ยินเพียงเสียงขบฟั นกึก
กักแว่วมาจากในซอกมุมรางๆ

ซูเซียงกลัดกลุม้ อยูห่ นึงวันก็ออกมาจากห้อง ควรกินข้าว

ก็กินข้าว ควรทํางานก็ทาํ งาน ต่อให้โกรธยิงกว่านีก็ไม่มี
ประโยชน์ งานการยังต้องทํา คงไม่ถงึ กับคนหมูบ่ า้ นอืนมี
ชีวิตดี แต่คนหมูบ่ า้ นสกุลซ่งดันอดตายหรอกกระมัง?
หากเป็ นเช่นนัน ถึงเวลาคงมีคาํ โกหกแต่งออกมาอีก!

ทว่ามีข่าวดีสง่ มาข่าวหนึง นายอําเภอเสินส่งคนไปยังหมู่

บ้านห่างไกลหลายหมูบ่ า้ นเหล่านันแล้ว ชาวบ้านทีเดิมที
ทุกข์เศร้าแทบแขวนคออยูแ่ ล้ว หลังได้ฟังประกาศทีทาง
การส่งมาแต่ละคนก็ตา่ งตืนเต้นดีใจเป็ นล้นพ้น

238
“จะรอดแล้ว จะรอดแล้ว ว่าไว้ไม่ผิด ทางการกับท่าน
หญิงเซียงจวินไม่มีทางทอดทิงพวกเรา…”

“ใช่แล้วๆ ใต้เท้ากับท่านหญิงไม่มีทางทิงพวกเรา…”

พูดพลางคุกเข่าลงโขกศีรษะไปทิศบูรพา “ขอบพระทัย
ฝ่ าบาท สมเด็จพระพันปี ขอบพระคุณใต้เท้าขุนนางทรง
ธรรม ขอบพระคุณท่านหญิงเซียงจวิน….”

ภายใต้ขอบเขตอํานาจของนายอําเภอเสิน ยามเจ้า
หน้าทีทางการออกปฎิบตั ิงานโดยปกติไม่อนุญาตให้อยู่
ร่วมกินอาหารในบ้านของราษฎร เพือหลีกเลียงประเด็น

239
ฉ้อฉลรับสินบน ทว่าเจ้าหน้าสิบกว่าคนทีมาในวันนี ทน
แรงกดดันไม่ไหวจําต้องรังอยูก่ ินข้าวหนึงมือ ถูกชาวบ้าน
เดินส่งด้วยความปิ ติยินดี

ซูเซียงได้ฟังรายงานเช่นนี จึงผ่อนหายใจโล่งได้ในทีสุด
บนดวงหน้าก็มีรอยยิม

“กินข้าวเสร็จข้าจะเข้าเมืองสักเทียว ดูวา่ ท่านอาจารย์

เอาแน่ไม่ได้ของข้าอยูห่ รือไม่ ตาแก่คนนันแปลกพิสดาร
ไม่แน่วา่ อาจช่วยหาวิธีการอะไรดีๆ…”

จ้าวเซิงย่อมทราบดีวา่ ตาแก่ทีซูเซียงเอ่ยถึงคือใคร เพียง

แต่มิได้เปิ ดเผย ขอเพียงแค่ภรรยาบ้านเขามีความสุข ไม่

240
ว่าอะไรก็ได้ทงหมด!
ั ยิมให้อย่างอ่อนโยน “ดี” กล่าว
พลางตักโจ๊กให้ซเู ซียงอีกหนึงชาม

เห็นบนโต๊ะอาหารไม่มีบรรยากาศกดดันเช่นหลายวัน
ก่อน หวังต้าเหนียงสายตาเลิกลักค่อนข้างลังเล สุดท้าย
จึงเปิ ดปากเอ่ย “ลูกสาวเอ๋ย แม่มีเรืองจะคุยกับเจ้า”

------

[1] หลีว์ตง้ ปิ น （吕洞宾）เป็ นบัณฑิต กวี และ

นักเล่นแร่แปรธาตุในช่วงราชวงศ์ถงั ซึงได้รบั การยกย่อง
241
ให้เป็ นเซียนในประมวลเรืองปรัมปราจีน ลัทธิเต๋าจัดเข้า
เป็ นเซียนองค์หนึงในกลุม่ โป๊ ยเซียน (แปดเซียน) และมัก
แสดงภาพว่า เป็ นบัณฑิตชาย เหน็บกระบีกายสิทธิไว้ที
หลัง มีอาํ นาจขับไล่ภตู ผีปิศาจ

[2] โจ๊กนําตาล（糖粥) หรือเรียกอีกชือว่าโจ๊กถัว

แดง（红豆粥）เป็ นอาหารท้องถินของเจียงซู ซู
โจว ใช้นาตาลทรายแดงต้
ํ มกับข้าวสารตุน๋ เป็ นโจ๊ก ใส่ถวั
แดงลงไปผสม รสชาติน่มุ นวลคล่องคอ

242
ตอนที 699 เรียนหนังสือทําให้รูค้ วามเข้าใจหลัก

ซูเซียงมองหวังต้าเหนียงด้วยความแปลกใจ เห็นท่าทาง
เช่นนันของนางในใจก็สนระรั
ั วเล็กน้อย อย่าบอกนะว่า
พวกคนชัวในหมูบ่ า้ นสกุลซ่งเกิดเรืองใดขึนอีก?

“ท่านแม่บอกมาเถิด มีอะไรหรือ? หรือคนชัวพวกนัน

รังแกท่านอีกแล้ว?”
243
หวังต้าเหนียงกับผูเ้ ฒ่าหวังรีบโบกมือ “หามิได้ หามิได้
หลายวันนีไม่ได้ไปในหมูบ่ า้ นแต่อย่างใด ก็เป็ น ก็เป็ น
ปั ญหาเกียวกับเรืองถึงวัยเข้าเรียนของเด็กทังสอง เจ้า
กับลูกเขยคิดไว้บา้ งหรือไม่?”

กาลก่อนยามซ่งหมูย่ งั อยู่ หวังต้าเหนียงก็เสนอให้ซง่ หมู่

มาสอนเปิ ดความรูใ้ ห้เด็กทังสอง แต่ตอนนันซูเซียงเรียก
ได้วา่ หวันกลัวจนสายหน้ารัวเป็ นป๋ องแป๋ งกลองของเล่น
ให้ลกู ทังสองอยูก่ บั หนอนหนังสือครําครึแบบนัน ไม่รูว้ า่
จะสอนออกมาจนกลายเป็ นสภาพใด ซูเซียงเพียงแค่คิด
ก็หนาวสะท้านแล้ว เรืองนีจึงค้างคามาจนถึงวันนีทีหวัง
ต้าเหนียงหยิบยกขึนมา

244
พอเอ่ยถึงเรืองรําเรียนศึกษา กระพรวนน้อยก็ตืนเต้น
สนใจ หลังวางชามตะเกียบเรียบร้อยแล้ว นังเรียบร้อย
ตัวตรงจึงค่อยพูดขึน “ท่านแม่ กระพรวนน้อยก็อยาก
เรียนหนังสือเหมือนกัน พีชิงสือบอกว่าประโยคทีว่า ‘สตรี
ไร้ความสามารถนับว่าถูกหลักคุณธรรม’ ไม่ถกู ต้อง สตรี
ก็ควรรําเรียนให้มากเช่นกัน เรียนหนังสือจึงจะทําให้รู ้
ความเข้าใจหลัก พีชิงสือยังบอกอีกว่าเป็ นเพราะคนใน
หมูบ่ า้ นเรียนหนังสือน้อยจึงกลายเป็ นคนแบบนัน
กระพรวนน้อยไม่อยากกลายเป็ นแบบนัน”

คําพูดของเด็กน้อยอ่อนวัยอ้อแอ้น่มุ นวล ทว่าทุกคําทุก

ประโยคของกระพรวนน้อย พูดด้วยความตังใจมัน

ซูเซียงมองไปยังชิงสือด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
245
นางคิดมาตลอดว่าชิงสือเพียงรักเอ็นดูกระพรวนน้อย
พาไปเทียวเล่น สอนอักษรบ้างสองสามตัวเป็ นครังคราว
คิดไม่ถงึ ว่าเขาจะสอนเด็กได้ดีถงึ เพียงนี

แม้เป็ นเพียงแม่นางน้อยอายุหา้ ขวบคนหนึง แต่นางนังมี

หลักการนัง กินมีหลักการกิน ยามพูดจาก็รูว้ า่ ต้องวาง
ชามและตะเกียบให้ดี นังเรียบร้อยหลังตรงจึงค่อยเปิ ด
ปาก การอบรมเลียงดูเช่นนี เกรงว่าไม่ดอ้ ยไปกว่าดรุณี
ตระกูลใหญ่

นอกจากนีกระพรวนน้อยยังเป็ นเด็กทียามควรร่าเริงก็
ร่าเริง ยามควรเคร่งครัดก็เคร่งครัด รูว้ า่ เรืองใดทําได้
เรืองใดทําไม่ได้ รูค้ วามเข้าใจหลักยิงนัก ดูทา่ ชิงสือดูแล
อบรมเด็กได้ไม่เลวเลย!
246
ฟั งคําของกระพรวนน้อย ชิงสือเหลือบมองซูเซียงกับจ้าว
เซิงอย่างค่อนข้างกังวล ด้วยกลัวว่าตนสอนตรงไหนไม่ดี
จะเป็ นเหตุให้เจ้านายทังสองท่านไม่พอใจ ทว่าคิดไม่ถงึ
กลับได้รบั สายตาชืนชมจากซูเซียง ศิลาก้อนใหญ่ในใจ
ร่วงลงพืน ดีอกดีใจ

ส่วนองค์ชายบ้านเขาน่ะหรือ ไม่วา่ อะไรก็ลว้ นเชือฟั งหวัง

เฟย เพียงแค่หวังเฟยมีความสุขจะมีเรืองใดไม่พอใจ
เล่า? เขาเพียงเหลือบมองจ้าวเซิงคราเดียว แม้กระทัง
ครังทีสองก็ยงั ไม่มอง

สามีภรรยาสกุลหวังเองก็มองดูกระพรวนน้อยอย่างค่อน
ข้างประหลาดใจ แล้วมองดูชิงสือ พวกเขาทราบว่าชิงสือ
247
รูห้ นังสือ และยังรูว้ า่ บางครังชิงสือสอนกระพรวนน้อย
เขียนชือเล่นหลายคํา

กระพรวนน้อยแต่ไรมาก็คอ่ นข้างว่านอนสอนง่าย สามี

ภรรยาสกุลหวังไม่เคยพบปั ญหา ทว่าวันนีออกมาเป็ น
เช่นนี ผูอ้ าวุโสทังสองก็เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ต่างรับรูไ้ ด้
ถึงความลังเลในนัน มองทางชิงสืออย่างพร้อมเพรียงกัน

เวลานีเองซูเซียงเอ่ยเกลียกล่อมสถานการณ์ “ท่านพ่อ
ท่านแม่ ท่านดู ชิงสือกับชิงเหมยดูแลอบรมลูกทังได้สอง
ดีมาก ตอนนีสถานการณ์เป็ นเช่นนีทําให้คนยากลําบาก
อย่างแท้จริง หรือไม่รอให้ภยั แล้งผ่านพ้นไปก่อนแล้ว
ค่อยว่ากันเถิด?”

248
สามีภรรยาสกุลหวังเองแต่ไรมาก็ไม่มีความคิดทีว่าสตรี
ไร้ความสามารถนับว่าถูกหลักคุณธรรมอะไรนัน
ตอนพวกเขายกประเด็นขึนพูดกับซูเซียงก็พดู ถึงเรืองเล่า
เรียนของเด็กทังสองอยูแ่ ล้ว บัดนีเห็นเด็กทังสองล้วนเชือ
ฟั งเข้าใจมารยาทรูห้ นังสือ หินก้อนใหญ่ในใจพวกเขาก็
นับว่าหล่นลงพืนแล้ว

คิดในใจว่าภัยแล้งนีคงไม่ถงึ กับแล้งสามสีห้าปี
หรอกกระมัง รอให้ทงหมดเข้
ั าทีเข้าทางก่อนแล้วค่อยพูด
กันก็ได้ อย่างไรเสียดูแล้วก็มิได้สายเกินไป

“ดี เช่นนันพ่อกับแม่ก็เอาตามทีเจ้าว่า มาๆ กินข้าวๆ”

สามีภรรยาสกุลหวังกลับมายิมแย้มตาหยีคีบอาหารให้
249
เด็กทังสอง ทังครอบครัวกลมเกลียวสุขสันต์

หลังกินข้าวเสร็จ ซูเซียงกับจ้าวเซิงจึงไปโรงเตียมฝูหยวน
ระหว่างทางซูเซียงยังหารือถึงปั ญหาเกียวกับลูกทังสอง
กับจ้าวเซิง

ซูเซียง “ทีจริงข้าอยากจัดตังโรงเรียนประจําหมูบ่ า้ น ให้

เด็กในหมูบ่ า้ นได้เรียนหนังสือกันทังหมด ประโยคนัน
ของกระพรวนน้อยกล่าวได้ดีทีเดียว เรียนหนังสือจึงจะรู ้
ความเข้าใจหลัก คนในหมูบ่ า้ นก็เป็ นเหตุมาจากเรียน
หนังสือน้อย”

250
ตอนที 700 อาจารย์ผเู้ ชือถือไม่ได้

จ้าวเซิงกลับไม่ใคร่เห็นด้วย ส่ายศีรษะกล่าว “วาจา

ของกระพรวนน้อยแม้นถูกต้อง ทว่าเจ้าอย่าลืมเสีย ยังมี
ปั ญหาเรืองสายเลือดในจุดนันด้วย แท้จริงเป็ นคนเรา
แรกเกิดสันดานดี หรือคนเราแรกเกิดสันดานชัวกันแน่?”

ซูเซียงถอนหายใจ “เฮ้อ นันก็ใช่ เช่นนันเจ้าว่าควรทํา

อย่างไร? ลูกๆแค่ตามองก็โตแล้ว แม้นชิงเหมยกับชิงสือ
อบรมดีมากทีเดียว แต่พวกเขาก็ตอ้ งเรียนหนังสือให้เป็ น
ทางการนี?”

251
จ้าวเซิงเองก็ลงั เลอยูค่ รูห่ นึง “มิเช่นนันส่งเข้าไปในตัว
เมืองเถอะ เราก็อยูใ่ นจวนเซียงจวิน ระยะทางก็ใกล้ รับ
ลูกได้สะดวกดี”

ซูเซียงถอนหายใจอีกหนไม่ได้รบั คําต่อ เรืองลูกก็เป็ น

เรืองใหญ่ แต่บนภูเขานางยังมีสมุนไพรลําค่าอยูม่ าก
มายขนาดนัน นันก็เป็ นเรืองใหญ่เช่นกัน!

จ้าวเซิงเห็นความทุกข์กงั วลเช่นนันของภรรยาตัวน้อยก็
ลูบศีรษะปุยนุ่มของนาง “ไม่เป็ นไร ยังมีขา้ สามีอยูด่ ว้ ย
เราค่อยๆคิดหาวิธีกนั ไป ไม่ตอ้ งรีบร้อน”

มาถึงโรงเตียมฝูหยวนเห็นกิจการด้านในไปได้ดีแทบจะ

252
ระเบิด ทว่าเนืองจากฤดูหนาวเป็ นเหตุ อาหารจานผักจึง
น้อยมาก แม้ในโรงเพาะขนาดใหญ่ของซูเซียงปลูกผักไว้
จํานวนหนึง แต่ราคาค่อนข้างแพง บ้านใดสามารถมา
เลียงรับแขกในโรงเตียมของซูเซียงได้ แม้สงจานผั
ั กสอง
สามอย่าง นันก็เรียกว่ามีหน้ามีตาเป็ นเท่าตัวแล้ว!

จ้าวเซิงกับซูเซียงตระเวนหารอบหนึงก็ยงั ไม่พบร่องรอย
ชายชราคนนัน ถามคนในโรงเตียมรอบหนึงบอกว่าเขา
เพิงมาเมือวาน ดูเหมือนจะไปทีร้านสาขาสอง

ต่อมาซูเซียงกับจ้าวเซิงก็เร่งม้าเร็วไม่หยุดพักตามไปยัง
ร้านสาขาสอง ร้านสองบอกว่าไปร้านสาขาสามแล้ว ซูเซี
ยงกับจ้าวเซิงก็ตามไปยังร้านสาขาสาม ผลคือคน
บอกว่าเช้าวันนีทําขาหมูซีอิวสองห่อใหญ่เสร็จแล้วก็ไป
253
ซูเซียงโมโหจนกระทืบเท้า “ตาแก่เฮงซวยคนนีเป็ น
อาจารย์คนได้อย่างไร? ล้วนกล่าวกันว่าเป็ นอาจารย์วนั
เดียว เป็ นบิดาตลอดชีวิต เขาไม่เคยให้ขา้ กินสักหนึงคํา
ไม่เคยสอนข้าสักหนึงวิชา ทังวันเอาแต่อยูใ่ นโรงเตียม
ของข้าย้ายไปย้ายมากินนีกินนัน ตอนจะตามหาเขาตัว
คนก็ไม่อยูใ่ ห้เห็นแล้ว เจ้าว่า เจ้าว่าใต้ฟา้ นีไหนจะมีคน
แบบนี… ”

“โธ่ ตาแก่คนนันก็นิสยั แบบนันแหละ เดียวเจ้าก็คอ่ ยๆ

ชินไปเอง” จ้าวเซิงเห็นภรรยาตัวน้อยบ้านตนโมโหจน
ดวงหน้าเล็กแดงกํา เพียงรูส้ กึ ว่าน่ารักมาก จึงเผลอหลุด
ปากพูดประโยคนี

254
“หา?” ซูเซียงเงยหน้ามองจ้าวเซิงด้วยความฉงน เหตุใด
ฟั งวาจานีรูส้ กึ ชอบกล

ดวงตาของจ้าวเซิงชําเลืองไปด้านข้างแล้วชักกลับอย่าง
รวดเร็ว วางมาดอธิบายจริงจัง “อ้อ ข้าหมายถึงพวกคน
แก่เดียวนีทําเรืองใดก็เป็ นแบบนีกันทังนัน ในวังมีคนชรา
สองคนก็เป็ นเช่นนี”

วาจานีของจ้าวเซิงไม่นบั ว่าเป็ นการหลอกลวงทังหมด

อย่างไรตาแก่เฮงซวยทีซูเซียงพูดถึงนี ก็หมายถึงหนึงใน
ชายชราสองคนในวังทีเขาพูดถึง

แต่จิตใจของซูเซียงชัดว่ามิได้อยูต่ รงนี มองเห็นคหบดีคน

255
หนึงเทเงินพลักๆลงบนโต๊ะจ่ายเงินก็จปุ ากส่ายหัว “นีมัน
ช่าง คนจนก็ยงั เป็ นคนจนอยูว่ นั ยังคํา คนรวยก็มีเงินให้
จ่ายไม่หมดสินตลอดไป จิๆ…ทีแล้งก็แล้งเกิน ทีนํานองก็
นํานองเกินจริงๆเลย!”

จ้าวเซิงยิมเล็กน้อยจิมหน้าผากซูเซียงนิดหน่อย “ข้ารูว้ า่
ภรรยากําลังคิดอะไรอยู่ แต่ใต้หล้ากว้างใหญ่ทกุ ทีเท่า
เทียมไหนจะเป็ นจริงง่ายดายปานนัน? หากต้องแบ่งลูก
บ้านเจ้า แบ่งเงินของบ้านเจ้าออกไปให้ทกุ คนใช้โดยทัว
กัน จึงจะเรียกได้วา่ เท่าเทียม ในใจเจ้าจะยินดีหรือไม่?”

ซูเซียงตะลึงงันไปชัวครู ่ มองจ้าวเซิงแวบหนึงแล้วถอน
หายใจ “เฮ้อ จะว่าไปก็ใช่”

256
มนุษย์ลว้ นมีความเห็นแก่ตวั ถึงแม้เป็ นคนประเภทใจ
บุญสุนทาน ก็มีบางเรืองทีมิอาจทําได้

สองวันนีหลีปั วหมิงก็มิได้อยูใ่ นโรงหมอ เพราะหลายวัน

ก่อนซูเซียงเพาะเลียงต้นหอมจีนและต้นหอมเล็กในโรง
เพาะออกมาได้ รสชาตินนเรี
ั ยกได้วา่ สดอร่อย หลีปั วหมิ
งชืนชอบสุดใจ และคิดว่าของดีแบบนีควรส่งเข้าไปใน
เมืองหลวง ให้เบืองบนหลายท่านเหล่านันได้ดชู ม

ยามส่งไปให้คราแรก หลีปั วหมิงเพือรักษาความสดใหม่

แล้ว ด้านบนยังใส่กอ้ นนําแข็ง แต่สง่ ไปก็เ**◌่ ยวแล้วซํา
ยังกลายเป็ นสีเหลือง ผูส้ งู ศักดิในวังก็ตา่ งชืนชอบพอ

257
พระทัย

หลีปั วหมิงเองก็มิได้บอกว่าส่งเข้าพระราชวัง เพียง

บอกว่าส่งเข้านครหลวง ซูเซียงนอกจากประหลาดใจ
แล้วก็ยงั คุยกับเขาว่าต้นหอมเ**◌่ ยวเหลืองแล้วไม่ดีตอ่
ร่างกาย จากนันก็เสนอความคิดเห็นให้หลีปั วหมิงนําต้น
หอมตัดเป็ นชินนําไปตากแห้งทําเป็ นต้นหอมซอยแห้ง
ตอนกินโรยลงในนําแกงก็เป็ นอันได้แล้ว

258
ตอนที่ 701 จั้นอ๋องไม่ชอบใจ

หลี่ปั๋วหมิงทำตำมดังกล่ำว ส่งเข้ำไปอีกรอบด้วยควำมตื่นเต้น
ดีใจ ประจวบเหมำะทันงำนรำตรีร่วมสำรำญวันส่งท้ำยปี

องค์จักรพรรดิเสวยของสิ่งนี้ครำแรกก็ตื่นตะลึงพรึงเพริด ตรัส
ถำมอย่ำงละเอียดจึงทรงทรำบจำกทำงพระพันปีว่ำของสิง่ นี้
เป็นดรุณีน้อยที่เคยถวำยโสมพันปีต้นนั้นส่งเข้ำมำ

จักรพรรดิยังไม่ทรงทรำบถึงควำมสัมพันธ์ระหว่ำงจ้ำวเซิง
กับซูเซียง รู้สึกว่ำสตรีน้อยชำญฉลำดเช่นนี้ดีมำกทีเดียว
ชมเชยอีกครำหนึ่งและให้คนส่งเงินบำเหน็จไปไม่น้อย
รุ่งเช้ำในปีใหม่หกค่ำเดือนหนึ่ง ซูเซียงได้รับเงินบำเหน็จที่
พระรำชทำนมำจำกวังหลวง ทองเหลืองอร่ำมล้นเต็ม**บ ห้ำ
ร้อยกว่ำตำลึงเห็นจะได้! ทำให้ซูเซียงปลื้มปริ่มยินดี เป็นเงิน
ช่วยชีวติ อย่ำงแท้จริง!

ซูเซียงขอบพระทัยรอบหนึ่ง รอให้คนเชิญรำงวัลก้ำวเท้ำหน้ำ
ไปก่อน เท้ำหลังของซูเซียงก็พำจ้ำวเซิงขี่รถม้ำห้อตะบึงไปหำ
นำยอำเภอเสิ่นทำงนัน้

พวกเขำถือโอกำสกักตุนอำหำรในขณะที่รำคำธัญญำหำรยัง
ไม่สูงมำกนัก เพรำะหลำยวันก่อนแท้จริงแล้วไม่มีเงิน ครำนี้
วังหลวงพระรำชทำนรำงวัลมำ ถือว่ำช่วยชีวติ พวกเขำได้จวน
ตัวทันท่วงที

จ้ำวเซิงไม่สบำยใจ เขำผู้ซึ่งเป็นอ๋องแห่งสงครำมผู้สูงศักดิ์ถือ
ป้ำยอำญำสิทธิ์คลังหลวงครึ่งหนึง่ กลับไม่สำมำรถนำออกมำ
ให้ภรรยำตนเองได้แม้แต่น้อย

หลังจัดกำรธุระเสร็จแล้ว ซูเซียงก็ไปเดินเล่นภำยใต้กำรคุ้มกัน
ของเจ้ำหน้ำที่ทหำรสองสำมนำย ส่วนจ้ำวเซิงกลับบอกว่ำ
เดินเหนื่อยแล้ว อยำกพักผ่อนสักครู่
ซูเซียงคิดว่ำอย่ำงไรจ้ำวเซิงก็เป็นองค์ชำย บำงทีคงมีธุระ
บำงอย่ำงอยำกหำรือกับนำยอำเภอเสิ่น นำงเองก็มิได้เก็บมำ
ใส่ใจนัก ออกไปอย่ำงร่ำเริงมีควำมสุข

รอจนกระทั่งซูเซียงเดินไปแล้ว หน้ำตำนำยอำเภอเสิ่นจึง
เคร่งเครียดขึ้นมำ คุกเข่ำก้มคำรวะให้จ้ำวเซิง สำยตำบนหน้ำ
กลับมิได้ย่อท้อ “บังอำจทูลถำมท่ำนอ๋อง สมุดพับที่ข้ำน้อยส่ง
เข้ำนครหลวงเป็นท่ำนเรียกตำมกลับหรือไม่ขอรับ? ”

จ้ำวเซิงยกถ้วยชำขึ้น ทอดมองนำยอำเภอเสิ่นด้วยสำยตำเย็น
ชำ “พอแล้ว ลุกขึ้นเถิด”
นำยอำเภอเสิ่นกลับไม่ขยับเขยื้อน คุกเข่ำอยู่บนพื้น หันศรีษะ
ไปอีกด้ำน แสดงให้เห็นว่ำยืนหยัดไม่ยินยอม “ท่ำนอ๋องต้อง
บอกข้ำน้อยก่อนว่ำแท้จริงแล้วเพรำะเหตุใด? เรื่องดีเช่นนี้ให้
ฝ่ำบำทและองค์รัชทำยำททรงทรำบย่อมมองหวังเฟยใหม่
ด้วยควำมชืน่ ชม ท่ำนเองไม่คิดหรือว่ำหวังเฟยมีฐำนะเดิมเช่น
ไร เรื่องที่อำจสถำปนำฐำนะให้นำงได้ ไยท่ำนไม่ทำ?”

“ถึงอย่ำงไร ถึงอย่ำงไรต่อให้นำงมิใช่หวังเฟยแต่ก็เป็นเซียง
จวินของเรำ…”

ฟังเข้ำ นี่มันเรียกว่ำอะไร! สีหน้ำจ้ำวเซิงพลันทยอยปรำกฎ

หลำกสีแปลกตำ
วำงถ้วยชำลง เหลือบมองนำยอำเภอเสิ่นอยู่หลำยครำ
สำยตำบนหน้ำจำกเรียบเฉยแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชำ จำกเย็น
ชำผันแปรเป็นน้ำแข็งคม รำวกับคมมีดทุกเส้นแทงใส่
นำยอำเภอเสิ่น แต่สุดท้ำยก็ชักมีดน้ำแข็งทัง้ หมดนี้กลับไป
หัวเรำะเฮอะๆขึ้นมำ

ถึงกับยื่นมือตบไหล่ของนำยอำเภอเสิ่น “เจ้ำคนชรำ คิดงัดข้อ

กับองค์ชำยเยี่ยงข้ำงั้นหรือ? ลุกขึ้นเถิด ข้ำบอกกับเจ้ำให้ ไม่
ไหวเลย ดูสภำพของเจ้ำนั่นสิ หวังเฟยเรียกว่ำ เรียกว่ำอะไร
แล้วนะ…”
“เรียกว่ำเฉิ่มขอรับ” นำยอำเภอเสิ่นรับคำรวดเร็วฉับไว
ทันใดพลันค้นพบ ดูเหมือน คลับคล้ำยคลับคลำ เหมือนว่ำมี
ตรงไหนไม่ถูกต้อง…

“เฮอะๆ…”มือจ้ำวเซิงที่ยื่นไปยกจอกหยุดชะงัก เสียง
หัวเรำะผุดออกจำกริมฝีปำกบำง

นำยอำเภอเสิ่นเดิมเตรียมใจรับคำด่ำหรืออำจถึงขั้นถูกลงโทษ
ไว้แล้ว คิดไม่ถึงว่ำองค์ชำยกลับหัวเรำะ นี่มันช่ำง…

นำยอำเภอเสิ่นลุกขึ้นมำหัวใจเต้นสั่น กลับสูต่ ำแหน่งที่ยืน

ภำยใต้กำรให้สัญญำณของจ้ำวเซิง
จ้ำวเซิงจิบชำหนึง่ คำ จึงค่อยพูดคุยถึงแผนที่เขำวำงไว้กบั
นำยอำเภอเสิ่น

เจตนำของจ้ำวเซิงคือเขำต้องกำรพิจำรณำเรื่องนี้ให้ถี่ถ้วน รอ
ให้ภัยแล้งผ่ำนพ้นไปแล้วค่อยหำรือกับรัชทำยำทอีกรอบ ดูๆ
ว่ำเรื่องนี้ทำอย่ำงไรจึงจะมีผลดีที่สุดต่อซูเซียงและเพื่อเป็น
กำรสถำปนำฐำนะให้ซูเซียง อย่ำงมั่นคง

ที่สุดแล้วชำยำของเชื้อพระวงศ์ก็ต้องขึ้นทำเนียบรำชพงศำวลี
มิใช่แต่งภรรยำแบบชำวบ้ำนครอบครัวเล็ก รวมกับ
สถำนกำรณ์แบบนี้ของซูเซียง หำกไม่มีผลงำนคุณูปกำรใหญ่
หลวง อยำกได้กำรยอมรับเกรงว่ำคงเป็นไปได้ยำก
หลังนำยอำเภอเสิ่นฟังแล้วก็ละอำยใจเต็มหน้ำ อดขออภัย
จ้ำวเซิงไม่ได้ จ้ำวเซิงกลับมิได้พดู อันใดแล้วจัดกำรธุระเรื่อง
อื่นๆกับเขำต่อ จำกนัน้ จึงออกไปร้ำนถนนตำมหำซูเซียง

หลังจ้ำวเซิงออกไปแล้ว นำยอำเภอเสิ่นครุ่นคิดอย่ำงละเอียด
ถึงเรื่องเหล่ำนั้นที่จ้ำวเซิงมอบหมำยให้กับเขำ หน้ำชืน่ ตำบำน
เรื่องเหล่ำนี้ปกติล้วนส่งมอบให้เหล่ำองครักษ์มังกรไปจัดกำร
แต่ครำนี้นี้กลับมอบให้เขำ หมำยควำมว่ำอะไร? ก็
หมำยควำมว่ำในใจของนำยท่ำนตนอยู่ตำแหน่งเดียวกับ
องครักษ์มังกรแล้ว!
ตอนที่ 702 โรคตาร้อนกาเริบ

ปีใหม่แรกแปดค่ำแล้ว พวกหญ้ำเล็กหญ้ำน้อยตำมธรรมชำติ
อันแข็งแกร่งค่อยๆทยอยผุดหน่อใหม่บนคันนำ แม้เพรำะขำด
แคลนน้ำทำให้เติบโตแขนขำดขำด้วนไปบ้ำง แต่อย่ำงไรก็ยัง
ยืนหยัดแตกหน่อจนได้

ทว่ำมำถึงตอนนี้แล้ว หิมะหรือฝนสักห่ำก็ยังไม่มตี กลงมำ

ตำมคติของเหล่ำผู้อำวุโส ทุกปียำมต้นฤดูใบไม้ผลิล้วนยังมี
น้ำค้ำงแข็ง มำกน้อยยังนับเป็นน้ำฝนนิดหน่อย ทว่ำปีนี้หยด
เดียวก็ยังไม่มี เช้ำจรดเย็น ในอำกำศแห้งแล้งจนเงำหยดน้ำ
สักหยดก็ยังแลไม่เห็น เวลำนี้ทุกคนจึงเริ่มร้อนรนแล้ว
ในหมู่บ้ำนมีคนพูดว่ำไม่อย่ำงนัน้ ก็ทำตำมควำมคิดของ
ทำงกำรเถิด มิเช่นนั้นทุกคนต้องรอจนอดตำย ทว่ำวำจำของ
คนที่เปิดปำกยังพูดไม่ทนั จบก็ถกู คนในหมู่บ้ำนรุมกันเข้ำมำ
ต่อยปำงตำย แต่นนั้ เป็นต้นมำจึงไม่มีคนกล้ำเปิดปำกพูดอีก!

ปีใหม่แรกสิบค่ำ ถั่วลิสงและรำกป่ำนหลำนฤดูกำลแรกของ
พวกซูเซียงทำงนี้ก็สำมำรถเก็บเกี่ยวได้แล้ว

คนในหมู่บ้ำนยิ่งหน้ำแดงคอหนำ มองดูพืชผลของซูเซียงและ
หลำยครอบครัวที่ญำติดีกบั ซูเซียงถุงใหญ่ถุงเล็กวำงบนบนม้ำ
เกวียนกระบือ ส่งออกไปแลกเปลี่ยนเงินก็อิจฉำจนตำร้อน
ผ่ำว
หญิงอำยุมำกหน้ำเหลืองผอมโซคนหนึ่งถือไข่ไก่ห้ำฟองไป
ขำยในตลำด เป็นเพรำะหิวจนหน้ำมืดตำลำย โงนๆเงนๆกลับ
มำ ระหว่ำงทำงเห็นนำงยังมีสภำพพร้อมจะล้มลงตลอดเวลำ
แต่พอถึงต้นหลิ่วใหญ่ในหมู่บ้ำนก็ยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นมำ

“โอ๊ย นี่ๆ พวกเจ้ำรู้หรือไม่ คนสำรเลวเนรคุณผูน้ ั้น วันนีส้ ่ง

ถั่วลิสงอะไรนั้นไปขำยในตลำด จุ๊ๆ ก็ไม่รู้ว่ำของสิ่งนั้นกินได้
ไม่ได้ กินแล้วคนตำยจะทำอย่ำงไรกันล่ะนี่… ”

“หำ? จริงหรือ นำงขุดก้อนกรวดนั่นออกมำจำกในดินแล้ว

เอำไปขำยรึ จิ๊ๆ คนสำรเลวนี่ตกใส่ถังเงินก็พุ่งเข้ำไป ชีวิตเป็น
ตำยของผู้อื่นก็ไม่สนใจแล้ว...”
“แหม พวกเจ้ำคงไม่รู้สินะ ยังมีกิ่งไม้พังๆอะไรนั่น ขำยได้
แพ๊งแพงเชียวล่ะ ข้ำเห็นว่ำร้ำนยำทงเหอรับไว้แล้ว นั่นเป็น
เงินขำวแวววำวโกยเข้ำกระเป๋ำเป็นกอบเป็นกำเชียวนะ…”

“หำ? เงินเป็นกอบเป็นกำ เช่นนั้นก็ได้เงินเยอะมำกน่ะสิ? หำ

เงินได้แล้วไม่คิดถึงพวกข้ำที่เคยช่วยเหลือนำงบ้ำงหรือ? บอก
แต่แรกแล้วว่ำคนสำรเลวนัน่ มิใช่ของดี พวกเจ้ำดูเอำเถิด ขำย
ได้เงินมำกขนำดนั้นยังไม่เอ่ยปำกแบ่งให้ชำวบ้ำนจนๆอย่ำง
เรำสักนิด!”

“มีเงินแล้วทำอย่ำงไร ทำเรื่องท้ำทำยสวรรค์ ทำลำย

คุณธรรมคงได้รับผลกรรม บอกว่ำเป็นสมุนไพรบำงอย่ำง ก็
แค่กิ่งไม้ไม่กี่มัด? ข้ำไม่เชื่อว่ำนำงซึ่งเป็นคนสำรเลวไม่รู้
หนังสือจะสำมำรถปลูกสมุนไพรอะไรออกมำได้! เงินที่หำมำ
ได้โดยไร้สำมัญสำนึกยังกล้ำใช้จำ่ ยไม่รู้สึกรู้สำ ยังไม่รู้จัก
แบ่งปันบริจำค ขับไล่ควำมโชคร้ำยไปบ้ำง! ”

“แหม ให้ข้ำพูดล่ะก็ ครำก่อนเจ้ำหกบ้ำนข้ำตัวร้อนจี๋เข้ำ

ตลำดไปเอำยำกลับมำ กินแล้วก็ไม่ช่วยอะไร คำดว่ำคนสำร
เลวนั่นคงทำของปลอมน่ะสิ…”

คนในหมู่บ้ำนวิจำรณ์เซ็งแซ่ พูดจนทำให้ซูเซียงกลำยเป็น
จำพวกหญิงชั่วร้ำยยำกประสบพบเห็น
ขณะที่ทุกคนพำกันวิพำกษ์วิจำรณ์ ก็มีสตรีคนหนึ่งวิ่ง
กะโผลกกะเผลกกลับมำ “ตำยแล้ว โอ๊ย ตำยแล้ว ไม่ได้กำร
แล้ว…”

สตรีคนนัน้ ตะโกนพลำงหอบหำยใจอ้ำปำกกว้ำงสูดอำกำศ
คนในหมู่บ้ำนรีบประคองนำงไว้ “ภรรยำบ้ำนรองมีอะไรรึ?
เจ้ำหำยใจก่อนค่อยๆพูด”

สตรีคนนัน้ มือข้ำงหนึ่งยันลำต้นของต้นไม้ มือข้ำงหนึ่งตบ

สะบ้ำเข่ำของตัวเอง หลังหอบหำยใจสองสำมครำจึงนั่งลงบน
พื้นดังโครมแล้วเริ่มต้นโหยหวนขึ้นมำ “ให้ตำยเถอะ คนไร้
มโนธรรมคนนัน้ สิง่ ของเนรคุณนั่น…ในบ้ำนพวกนำงฆ่ำหมู
กินเนื้อ เรำคนดีๆที่เคยช่วยเหลือนำงแม้แต่นำแกงก็
้ ยังไม่ได้
ดื่ม…สวรรค์เจ้ำขำ ชีวิตนี้จะผ่ำนพ้นไปได้อย่ำงไร…”

“อะไร? เจ้ำว่ำอะไร? บ้ำนรอง เจ้ำพูดอีกรอบ บ้ำนนำงฆ่ำ

หมู?” หญิงแก่คนหนึ่งผุดลุกขึ้นจำกบนก้อนหินทันที เท้ำ
สะเอวพูดเสียงดังลั่น

“ฆ่ำหมูร…ึ .ให้ตำย นี่มิใช่เทศกำลอะไร ฆ่ำหมูอะไรกัน!”

“ไม่ใช่เทศกำลแล้วอย่ำงไรเล่ำ ก่อนตรุษปีใหม่บ้ำนพวกเขำก็
ฆ่ำไปตั้งห้ำตัว ข้ำนับดูแน่นอนชัดเจน ห้ำตัวจริงๆ แต่ละตัว
เป็นหมูอ้วนพีทั้งนั้น…”
ตอนที่ 703 บางคนแม้แต่น้าแกงก็ไม่ได้ดื่ม

“ไปๆ ทุกคนไปหำคนสำรเลวนัน่ กัน ตัวเนรคุณ รู้จักแต่ขูด

รีดเงินจำกหยดเลือดหยำดเหงื่อของคนมีเมตตำอย่ำงเรำ
บำรุงเข้ำท้องตัวเอง ยังกินเนื้อ กินเนื้อ ข้ำจะให้นำงกินผำย
ลม!”

กลุ่มคนต่ำงข้ำยุยงเจ้ำ เจ้ำยุยงข้ำ พำกันไปล้อมรอบบ้ำนซู

เซียง สตรีเหล่ำนั้นยังเดินถนนไปพลำงร้องป่ำวไปพลำง
ตะโกนเรียกบุรุษที่กำลังขุดดินทรำยในพื้นตรงนั้น บ้ำงเคียว
บ้ำงจอบ ยกโขยงโฮ่ร้องฮูฮูลำลำไปทำงบ้ำนซูเซียง

“คนชั่วออกมำ! คนชั่วออกมำ!”
“ขูดรีดเงินหยดเลือดหยำดเหงื่อของพวกข้ำแล้วยังหลบกิน
เนื้ออยู่ในเรือน เจ้ำกินลงหรือ ยังไม่กลัวจะติดคอตำย!”

“ใช่แล้วๆ คนชัว่ ไสหัวออกมำ! ออกมำพูดกับทุกคนให้รู้

เรื่อง!”

“ไสหัวออกมำ ไสหัวออกมำ! ”

“……”
นอกประตูเอะอะมะเทิ่ง ไม่เข้ำกันกับบรรยำกำศล้มหมูร่ำเริง
หรรษำของทุกคนภำยในลำนบ้ำนซูเซียง

ชุ่ยหลิ่วไปเปิดประตูก่อน เห็นคนในหมู่บ้ำนมำก่อกวนอีกแล้ว
ก็ปิดประตูเสียงดัง“ปัง” จำกนัน้ เรียกหลงฉีกับชิงจูไ๋ ปเฝ้ำยำม
อย่ำให้คนชั่วเหล่ำนัน้ เข้ำมำก่อเรื่องวุ่นวำย วันนี้ฆำ่ หมู ฤกษ์
งำมยำมดี ไม่อยำกให้พวกแมลงวันว่ำทำเสียเรื่อง

“ทำไมรึ? ข้ำงนอกมีเรื่องอะไร?” ซูเซียงกำลังเก็บกวำดเลือด

หมูชำมใหญ่อยู่ตรงนั้น บนหน้ำยิ้มร่ำเริง ตั้งใจว่ำเย็นวันนีจ้ ะ
ทำเลือดหมูต้มเผ็ดให้ทุกคนได้กนิ กัน
จ้ำวเซิงย่อตัวลงบนพืน้ ช่วยถอนขนหมู แม้แต่หัวก็ยังไม่ค่อย
เงยขึ้น สภำพเขำในตอนนี้ ใครก็ไม่อำจนำมำเทียบให้
เหมือนกับท่ำนอ๋องแห่งสงครำมผู้สูงศักดิ์ได้

ชุ่ยหลิ่วตำปรือเล็กน้อย “ไม่มีอะไรเจ้ำค่ะฮูหยิน ก็แค่

แมลงวันน่ำรังเกียจฝูงหนึ่งกำลังส่งเสียงหึ่งๆอยู่ด้ำนนอก เรำ
กินเนื้อของเรำ ให้พวกเขำอิจฉำตำร้อนตำยไป”

“เอ่อ…” ตอนนี้กำรเคลื่อนไหวในมือซูเซียงชะงักลงเล็กน้อย
มองชุ่ยหลิ่แวบหนึ่ง พอจะรู้แล้วว่ำเกิดเรื่องอะไร คำดว่ำ
ตอนนี้ในบ้ำนพวกนำงฆ่ำหมู คนกลุ่มนัน้ เลยโรคขี้อิจฉำตำ
ร้อนกำเริบสินะ
ซูเซียงโบกๆมือกล่ำว “เอำล่ะ รู้แล้ว ให้หลงฉีกับชิงจูไ๋ ปดูไว้
หน่อย อย่ำให้เกิดเรื่องก็พอแล้ว”

ชุ่ยหลิ่วจึงค่อยพยักหน้ำอย่ำงมีควำมสุข “ฮูหยินกับข้ำคิดไป
ในทำงเดียวกันเลยเจ้ำค่ะ ฮิๆ ข้ำจัดกำรไปเช่นนี้แล้ว”

“เจ้ำเด็กคนนี้นี่ เร็วเข้ำ ช่วยข้ำยกเลือดกะละมังนี้เข้ำไป” ซู

เซียงแกล้งดุชุ่ยหลิ่วหนึง่ ประโยคแล้วเอ่ยสั่ง

ไม่ว่ำคนด้ำนนอกจะเสียงดังจนกลำยเป็นสภำะเช่นไร พวกซู
เซียงทำงนี้ก็ยังคงฆ่ำหมูกินเนื้อกันอย่ำงมีควำมสุข เนื้อหอม
กรุ่นลอยฟุ้งแผ่ไปไกล
คนในหมู่บ้ำนดีแต่กินขี้เกียจทำงำน เดิมทีทุกวันนี้ก็อดยำกหิว
จนท้องร้องจ๊อกๆ ได้กลิ่นเนื้อหอมลอยมำเป็นระลอกอีกจะ
รับไหวได้อย่ำงไร?!

พยำธิในท้องของคนด้ำนนอกล้วนผุดออกมำ พลันรู้สึกว่ำทัว่
ทั้งหัวสมองของพวกไม่ดีแล้ว

“ตึงตึงตึง! ปังปังปัง!” พวกชำยฉกรรจ์ที่ทนกลิ่นหอมของ

เนื้อไหวไม่เริ่มหยิบจอบมีดพร้ำเริ่มต้นเจำะประตู
เจ้ำหน้ำที่เฝ้ำยำมสองคนด้ำนนอกเดิมทีคิดอยำกเข้ำมำขวำง
ไว้ ทว่ำถูกชุ่ยหลิ่วทีน่ ั่งแทะเนื้อกระดูกอย่ำงเมำมันบนกำแพง
ห้ำมไว้ สะบัดมือให้พวกเขำ “อย่ำ อย่ำ ให้พวกเขำทุบไป ทุบ
จนหิวก็ต้องกลับบ้ำนไปกินแป้งปั้นวัววัวโถวของตัวเอง
เฮอะๆ…”

รำดน้ำมันบนกองไฟน่ะ! รำดน้ำมันบนกองไฟ!

หลังวำจำนี้ของชุ่ยหลิ่วเปล่งออกมำยังมีกี่คนยังจะยินดี? เดิม
ทียังมีบำงคนรู้สึกว่ำซูเซียงดีร้ำยอย่ำงไรก็เป็นท่ำนหญิง
แต่งตั้งคนหนึ่งพวกเขำไม่อำจยัว่ โทสะได้งำ่ ยๆ บัดนีไ้ ร้ซึ่ง
ควำมกริ่งเกรงโดยสมบูรณ์แล้ว ทั้งหมดล้วนถูกท่ำทำงโอ้อวด
ภูมิใจนั่นของชุ่ยหลิ่วบันดำลโทสะให้แล้ว!
จอบเคียวประดังเข้ำมำ ยังมีหญิงชรำบำงคนในมือไม่มี
อุปกรณ์ก็เก็บหินก้อนใหญ่มำออกเคำะประตูเต็มแรง

เจ้ำหน้ำที่เฝ้ำยำมประตูสองคนนั้นมุ่ยปำก แล้วเหลือบมองชุ่ย
หลิ่วอีกครำ ค่อยๆถอยหลังไปอีกทำง เข้ำไปในเรือนทำง
ประตูหลัง เมื่อครู่ชุ่ยหลิ่วโบกมือกับพวกเขำบอกให้เข้ำไปกิน
เนื้อด้ำนหลัง

ทหำรทั้งสองคนนี้ย่อมดีอกดีใจ! ตั้งแต่มำในบ้ำนซูเซียง ทุก

วันยืนเฝ้ำยำมคุ้มกันชีวิตสบำยไม่ต้องพูด อำหำรวันละสำม
มื้อล้วนมีเนื้อสัตว์ บนตัวพวกเข้ำมีชนั้ ไขมันงอกแล้ว พวกเขำ
ต่ำงกลัวว่ำอนำคตตัวเองถูกส่งกลับไป ต่อไปคงใช้ชีวิตอย่ำง
ยำกลำบำกแบบนัน้ ไม่ได้แล้ว

“คนชั่ว เปิดประตูมำพบคน เปิดประตู มำดูบำ่ วไพร่สนุ ัขที่

เจ้ำเลี้ยงไว้ สิ่งของไร้มโนธรรม…” บุรุษหญิงสำว คนแก่เด็ก
เล็กด้ำนนอกทั้งหมดต่ำงแหกปำกเริ่มโวยวำย
ตอนที่ 704 เจาะพังแล้วก็เปลี่ยนที่

ชุ่ยหลิ่วไม่สนใจแม้แต่น้อย อย่ำงไรเสียประตูบำนนัน้ ก็
แข็งแรง กำแพงก็แข็งแรง รอให้พวกเขำทุบใกล้จะพังแล้ว
ค่อยว่ำกัน เจำะแล้วก็ดีเหมือนกัน นำงเสนอกับฮูหยินมำกก
ว่ำหนึ่งครั้งสองครำว่ำต้องกำรย้ำยไปอยู่ในตัวเมืองหรือไม่
ทว่ำฮูหยินก็ไม่ตอบตกลง

เจำะเถอะ เจำะไป เจำะให้พังไปเลยก็ดีจะได้ย้ำยที่ ในมือชุ่ย

หลิ่วถือเนื้อกระดูก กัดเคี้ยวเรียกได้ว่ำเอร็ดอร่อย! เห็นสภำพ
คนเหล่ำนัน้ น้ำลำยไหลทุบประตูขมีขมัน นำงยังสูดปำกอย่ำง
เอร็ดอร่อยอีกสองหน
คนข้ำงนอกเหนื่อยจนหอบแฮกๆ ทว่ำประตูกับกำแพงนัน้ ทำ
อย่ำงไรก็ทุบไม่แตก

“ถอย! ข้ำเอง!” ชำยฉกรรจ์แรงยักษ์คนหนึ่งผลักคนที่อยู่

ด้ำนหน้ำออก ถือจอบใหญ่หนึ่งเล่ม มือยกขึ้นสูงๆกำลังจะทุบ
ลงไปบนประตู

มือของเขำยังไม่ตกลง ก็ได้ยนิ เพียงเสียง “แคร็ก” หนึ่งเสียง

คนทั้งหลำยหันศีรษะไปทำงต้นเสียง เห็นเพียงกระดูกหมูชิ้น
ใหญ่ชิ้นนัน้ ซึ่งเดิมทีอยู่ในมือชุ่ยหลิ่วอยู่ดีๆหักกลำยเป็นสอง
ท่อน ชุ่ยหลิ่วมิได้โมโห บนหน้ำหัวเรำะร่ำเริงมีสีหน้ำเขินอำย
เล็กน้อย “เอ่อคือ ไม่มีอะไร ข้ำก็แค่อยำกกินน้ำมันในกระดูก
น่ะ พวกเจ้ำต่อเลย ต่อเลย ไม่ตอ้ งสนใจข้ำ”

จอบในมือชำยฉกรรจ์ผนู้ ั้นหยุดชะงัก หล่นลงมำดัง“ปึง” ทุบ

ลงบนข้อเท้ำของตัวเองพอดี เจ็บจนเขำกุมเท้ำร้องโอ๊ยๆเสียง
หลง

สวรรค์ นี่มันผู้หญิงอะไร แรงมือมหำศำลขนำดนี้ กระดูกแท่ง

หนึ่งถูกนำงบอกว่ำจะหักท่อนก็หักเป็นท่อนได้ อย่ำงกับไม่ใช่
มนุษย์!
คนมำกมำยต่ำงอดมิได้ที่จะสั่นสะท้ำนอย่ำงพร้อมเพรียงกัน
หำกที่หักท่อนนั้นเป็นกระดูกมือหรือกระดูกเท้ำของตัวเอง
เล่ำ?

ชุ่ยหลิ่วนัง่ บนกำแพงอย่ำงไม่แยแส ในปำกดูดน้ำมันกระดูก

หอมฟุ้งซู่ดๆ ทำให้สตรีและเด็กที่ตำมมำด้ำนหลังหิวโหยไม่
ไหวแล้ว โดยเฉพำะเด็กน้อยสองสำมคน น้ำลำยไหลหยดลง
พื้นแล้ว

ตำมมำด้วยเสียง “ปัง” ประตูใหญ่ที่ส่วนผสมของเหล็กชั้นดี

บำนนัน้ ในที่สดุ ก็ถูกเจำะทะลุแล้ว!
เวลำนี้พวกซูเซียงและจ้ำวเซิงทยอยยกชำมเดินออกมำ ใน
ชำมเต็มไปด้วยเนื้อหอมกรุ่น กองพูนสูง เห็นแล้วชวนให้คน
ตะกละหิว

ช่ำงน่ำเสียดำย ได้แค่มองแต่กินไม่ได้ ทำให้คนแทบคลั่ง

ผู้อำวุโสตระกูลซ่งคนนัน้ กลืนน้ำลำย แกล้งวำงท่ำเป็นคนใหญ่

คนโต ยืนอยู่บนหลักคุณธรรมชัน้ สูงแล้วเริ่มต้นประณำมซู
เซียง “เจ้ำคนชั่วสำรเลว ยังให้เจ้ำอยู่ในหมู่บ้ำนก็เป็นควำม
กรุณำอันใหญ่หลวง ทุกวันเจ้ำยังไม่รู้จักเรียนชอบ ยุยงนี่
เสี้ยมสอนนัน่ ! ไฉน วันนี้ในบ้ำนมีเงินแล้วก้ไม่รู้จัดแบ่งปันให้
สหำยทุกคนบ้ำง? ตัวเจ้ำกินอิ่มอยู่คนเดียวไม่กลัวสำลักตำย
หรือ!”
 “ถูกต้องๆ ใช่เลยใช่เลย! แบ่งให้ทุกคน เจ้ำควรแบ่งให้ทุก
คน!”

“อ้อ…” ซูเซียงในที่สุดจึงร้องอ้อยำวๆเสียงหนึ่ง น้ำเสียงลำก

ยำวแล้วยำวอีก จำกนัน้ เอ่ยถำมอย่ำงสนเท่ห์ “เงินเป็นข้ำหำ
มำอย่ำงเหนื่อยยำกลำบำก พวกเจ้ำมีหรือช่วยเหลือเพียงครึ่ง
เสี้ยว เหตุใดข้ำต้องแบ่งให้พวกเจ้ำด้วย?”

“เจ้ำ! เจ้ำมันคนสำรเลว! อย่ำเพ้อเจ้อเหลวใหล ให้เจ้ำแบ่ง

เงินก็แบ่งเงินจำเป็นต้องมีเหตุผลอะไร รีบเอำเงินออกมำแบ่ง
ไม่อย่ำงนั้นวันนี้จะไล่เจ้ำออกไป!”
“ใช่ๆ ไล่ออกไป! ไล่ออกไป! ”

“เจ้ำคนสำรเลวไม่เรียนชอบ แต่ละวันสมคบคนนัน้ สมคบ

คนนี้ บอกมำสิ ก้อนกรวดที่เจ้ำขุดออกมำจำกดินโคลน
เหล่ำนั้นขำยได้เงินเท่ำไร ยังมียำปลอมเหล่ำนั้นของเจ้ำทำ
ร้ำยคนไปมำกเท่ำไร? เจ้ำมันสิ่งของไร้มโนธรรม ไม่เกรงกลัว
ฟ้ำผ่ำสวรรค์ลงทัณฑ์บำ้ งหรือ?! เงินสกปรกเหล่ำนัน้ เจ้ำใช้
จ่ำยไม่กลัวเป็นขี้ปำก! เจ้ำแบ่งให้ทุกคน ดีร้ำยทุกคนก็ช่วย
เจ้ำขจัดควำมโชคร้ำย…”

ซูเซียงยิ้มบำงๆ “อ้อ ไล่ข้ำออกไป? อย่ำลืมว่ำข้ำเป็นท่ำน

หญิงเซียงจวินที่พระพันปีแต่งตัง้ ด้วยพระองค์เอง ที่นี่เป็น
ที่ดินพระรำชทำนให้ข้ำ ใครเป็นคนไล่ใครออกไปยังไม่
ประจักษ์อีกหรือ”

ซูเซียงพูดประโยคนี้จบก็ไม่เปิดปำกอีก เพียงฟังคนด้ำนนอก
เอะอะโวยวำยยกใหญ่ ต่อมำพวกชุ่ยหลิ่วก็ยกม้ำนั่งมำให้ซู
เซียงกับจ้ำวเซิง ให้พวกเขำนั่งดูละครอย่ำงเชื่องช้ำ

“เข้ำไปดูแลสตรีและเด็กข้ำงในให้ดี อย่ำให้พวกเขำออก
มำแล้วได้รับควำมตกใจ” ซูเซียงสั่งกำรกับชุ่ยหลิ่ว

“รับทรำบเจ้ำค่ะ” ชุ่ยหลิ่วขำนรับหนึ่งเสียง วิ่งเข้ำไปด้ำนใน

อย่ำงตื่นเต้นดีใจ นำงต้องรีบจัดกำรเรื่องให้เรียบร้อยจะได้
ออกมำดูละคร
ตอนที่ 705 ให้สุนัขกินดีกว่าให้พวกเจ้า

ซูเซียงชื่นชอบเป็นที่สุดคือกระดูกหมูตุ๋นน้ำใส โรยผงเกลือ
เพิ่มอีกนิดหน่อย แทะกัดอร่อยเมำมันเชียวล่ะ โดยเฉพำะ
อย่ำงยิ่งในสมัยโบรำณเช่นนี้ หมูทั้งหมดเลี้ยงโดยให้อำหำร
ตำมธรรมชำติ ไม่เหมือนศตวรรษที่ยี่สบิ เอ็ดทั้งหมดล้วนกิน
อำหำรเม็ดฉีดฮอร์โมนอะไรพวกนั้น ควำมสดอร่อยของ
คุณภำพเนื้อนั้นมิอำจเทียบได้

มือทั้งคู่ของซูเซียงถือกระดูกข้อชิ้นใหญ่ กัดอย่ำงเอร็ดอร่อย
เป่ำพลำงกัดพลำง ฟู่ๆฮูๆ บนหน้ำเต็มเปี่ยมด้วยรอยยิ้มมี
ควำมสุข คนหมู่บำ้ นสกุลซ่งที่มองดูอยู่กลุ่มนั้นอยำกจะจับ
นำงถลกหนังหักกระดูกใจจะขำด
ในมือจ้ำวเซิงเองก็ถือเนื้ออยู่ชำมหนึ่ง เนื้อน่ะหรือ กินอยู่ทุก
วัน ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร แต่เห็นท่ำทำงของคนกลุ่มนี้
แล้วชั่วเวลำฉับพลันก็รู้สึกว่ำเนือ้ อร่อยขึ้นมำมำก จึงใส่เข้ำ
ปำกคำใหญ่ชนิ้ พูน เคี้ยวหนุบหนึบจนปำกมันแผลบ ทว่ำทำ
ให้คนหมู่บ้ำนสกุลซ่งกลุ่มนีโ้ มโหแทบตำย!

“ไอหยำ” ซูเซียงร้องเสียงต่ำหนึ่งเสียง

ที่แท้เป็นกระดูกตุ๋นจนเปื่อยแล้ว ส่วนมุมด้ำนบนหล่นลงบน
เสื้อผ้ำ กระจำยเป็นด่ำงดวงน้ำมัน
จ้ำวเซิงวำงชำมในมือลง หยิบผ้ำเช็ดหน้ำเช็ดให้นำงแล้วหยิบ
กระดูกที่ติดอยู่บนเสื้อผ้ำชิน้ นัน้ โยนไปด้ำนข้ำง จำกนั้น สุนัข
ใหญ่ตัวหนึ่งอ้ำปำกรับกระดูกทีย่ ังมีเนื้อเต็มคำชิ้นนั้นอย่ำง
พอดีแม่นยำ

จ้ำวเซิงยังพูดว่ำ “ภรรยำ กระดูกชิ้นนีส้ กปรกแล้ว ให้เจ้ำหมำ

กินเถอะ” พูดอย่ำงสมเหตุสมผล

กลุ่มคนหมู่บ้ำนสกุลซ่งบัดนี้โทสะระเบิดถึงขีดสุดแล้วแล้ว
“พวกเจ้ำ พวกคนสำรเลว ไอ้ชำติหมำหน้ำไม่อำย มีเนื้อดี
ขนำดนัน้ พวกเจ้ำยังไม่แบ่งให้คนในหมู่บ้ำน อย่ำงไรตอนเจ้ำ
มำพวกข้ำยังดีต่อเจ้ำถึงเพียงนัน้ เจ้ำมันสิ่งของไร้สำนึกมโน
ธรรม…”
“คนสำรเลวไม่ได้ตำยดี เจ้ำกินเนื้อแม้แต่น้ำแกงสักคำก็ยงั
ไม่ให้พวกข้ำกิน ยังหยิบกระดูกไปให้หมำกิน! เจ้ำ เจ้ำ เจ้ำคน
สำรเลว… ”

ซูเซียงตำหนิอยู่ในใจ สุนัขยังดีกว่ำพวกเจ้ำ อย่ำงน้อยมันก็ยัง

รู้จักสำนึกบุญคุณ รู้จักดูแลเฝ้ำบ้ำน

ไม่พูดอะไรทัง้ สิ้น ซดน้ำแกงซู่ดๆอีกคำใหญ่ เลียเช็ดปำกอย่ำง

มีควำมสุข ไม่วำ่ พวกเขำพร่ำด่ำอย่ำงไร พูดมำพูดไปก็ไม่พน้
คนสำรเลวเอย ไร้สำนึกมโนธรรมเอย เทพสวรรค์เอย ไม่มี
คำศัพท์ใหม่ๆเลย
ฝูงชนหมู่บ้ำนสกุลซ่งโหวกเหวกโวยวำยคิดจะเข้ำมำทำร้ำยซู
เซียงและพวกจ้ำวเซิง ทว่ำกลับเห็นมือข้ำงหนึ่งของชิงจู๋ยกตอ
หินใหญ่หนักร้อยสิบกว่ำชั่งก้อนหนึ่ง มือขวำวำงลงดังแคร๊ก
หินทั้งก้อนแตกออกเป็นสองส่วน!

คนทั้งหลำยลืมหำยใจ พำกันถอยหลังกรู

“พับผ่ำ มำรดำมันเถอะ นี่ยังใช่มนุษย์หรือไม่?!”

“พวกเขำไม่ใช่คน พวกเขำเป็นปีศำจ เป็นปีศำจ ใครก็ได้ รีบ

ไปแจ้งทำงกำร มำจับปีศำจฝูงนีไ้ ปฆ่ำให้หมด”
“ไม่ๆ ต้องใช้ไฟเผำ ต้องใช้ไฟเผำ!”

“……”

ซูเซียงกับจ้ำวเซิงพยักหน้ำพึงพอใจให้ชิงจู๋ โดยเฉพำะซูเซียง
รู้สึกว่ำกำรแสดงนี้ของนำงประสบควำมสำเร็จอย่ำงแท้จริง!
ผ่ำหินยักษ์ด้วยมือเปล่ำเลยนะ หำกฝ่ำมือผ่ำทะลวงลงบน
ศีรษะของคน เช่นนัน้ คงได้บำนออกเป็นดอกไม้สี่กลีบ! จุ๊ๆ…

เห็นคนทั้งหลำยล้วนถูกขู่ให้ตกใจจนแทบหยุดหำยใจ ซูเซียง
ก็กินอิ่มดื่มด่ำแล้ว ละครก็ดูจนเพียงพอแล้ว จึงยกชำมส่งให้
คนข้ำงๆ ตบๆแขนเสื้อลุกยืนขึน้ เอ่ยกล่ำวไม่หนักไม่เบำ
“พอแล้ว จะพูดธุระกับพวกท่ำน ไม่วำ่ พวกท่ำนตกลงหรือไม่
ตกลง ที่นำของพวกท่ำนทุกคนล้วนต้องรวมเข้ำด้วยกันเพื่อ
มำเพำะปลูก เรำจะใช้ระบบคะแนนแรงงำน[1] ใครก็ตำมที่
ทำงำนมำกถึงเวลำก็ได้ผลผลิตมำก เช่นนี้แหละ กลับไป
เตรียมตัวเถอะ ”

“บ้ำแล้ว บ้ำแล้ว คนสำรเลวบ้ำไปแล้วแน่ๆ พวกเรำไม่ตกลง

ตีให้ตำยก็ไม่ตกลง!”

หมู่บ้ำนอื่นสมองป่วยหลอกง่ำย เรำไม่โง่! คิดจะเอำทีน่ ำของ

เรำ ไม่มีทำงเสียหรอก เจ้ำมันคนสำรเลวจิตใจชั่ว เจ้ำขูด
เลือดขูดเนื้อชำวบ้ำนรำษฎรมำกเช่นนี้ เจ้ำกินลงหรือ ยังไม่
กลัวจุกตำย!”
ซูเซียงหยิบผ้ำเช็ดหน้ำเช็ดริมฝีปำกอย่ำงสง่ำงำม สูดปำก
เล็กน้อย ดูเหมือนรสหอมหวำนของเนื้อยังอร่อยติดลิ้น แล้ว
ค่อยพูดอย่ำงไม่เข้มไม่เบำ “ข้ำจุกตำยหรือไม่จุกตำยก็ดู
เหมือนมิได้มีอันใดเกี่ยวข้องกับพวกเจ้ำ อย่ำงไรเสียมิได้ใช้
เงินของพวกเจ้ำ ตำยไปก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกเจ้ำมำขุดหลุม
พวกเจ้ำว่ำใช่หรือไม่? แต่ก็นะ หำกพวกเจ้ำไม่เชื่อคำของข้ำ
ถึงเวลำก็มีแต่ต้องอดตำย อย่ำหำว่ำข้ำไม่เตือนล่วงหน้ำ!”

------
[1] ระบบคะแนนแรงงำน (工分制度) เป็นระบบหน่วย
วัดปริมำณกำรทำงำนและค่ำตอบแทนแรงงำนในสมัยกำร
ปฏิรูปที่ดนิ และกำรใช้นโยบำยเกษตรกรรมก้ำวหน้ำหลังกำร
สถำปนำสำธำรณรัฐประชำชนจีน โดยมีกำรจัดตั้งสมำคม
หรือคอมมูนเกษตรกรและประชำชน ซึ่งรัฐมีนโยบำยริบทีด่ ิน
ทั้งหมดเป็นของรัฐแล้วจัดสรรให้เกษตรกรและประชำชนเข้ำ
ไปร่วมกระบวนกำรผลิตและแจกจ่ำยผลผลิต คะแนนแรงงำน
เป็นค่ำเฉลี่ยของหน่วยแรงงำนหำรด้วยจำนวนคนและ
แจกจ่ำยตอบแทนเป็นค่ำทำงำนประจำวัน
ตอนที่ 706 ไม่ว่าแผนอะไรก็ล้วนสูญเปล่า

“นำงบ้ำ เจ้ำมันคนบ้ำ หญิงแพศยำชั่วช้ำอำมหิต!”

“เทพสวรรค์เจ้ำขำ เบิกเนตรดูสิเจ้ำคะ จะใช้ชีวิตผ่ำนไปได้

อย่ำงไรเล่ำ นี่มันบีบบังคับให้เรำตำย…”

ซูเซียงฟังคำเหล่ำนีจ้ นคร้ำนจะฟังแล้วจึงโบกๆมืออย่ำงไม่
แยแส “โวยวำยเถอะ โวยวำยตำมแต่ใจพวกเจ้ำเลย ในเมื่อไม่
เห็นด้วย พอถึงเวลำก็อย่ำมำใช้น้ำบ้ำนข้ำ อีกอย่ำง น้ำที่ลง
มำจำกคลองประปำนัน่ ก็เป็นของข้ำกับทำงกำร พวกเจ้ำใช้
ไม่ได้ ดูสิว่ำจะทำเช่นไร”
คนในหมู่บ้ำนร่ำร้องโวยวำยอีกระลอก ซูเซียงเองคร้ำนจะใส่
ใจ เรียกชุ่ยหลิ่วกับพวกชิงจู๋ให้ไปส่งคนทันที ส่วนที่ว่ำส่งคน
ไปอย่ำงไรนัน้ นำงเองก็ไม่ได้ซักถำม

ซูเซียงขี้เกียจจะสนใจแล้วว่ำพวกเขำยินยอมหรือไม่ยินยอม
ทั้งหมดต้องบังคับใช้มำตรกำรแข็งกร้ำว นำนำดีทั้งหมด
รวมเข้ำด้วยกัน พวกชำวบ้ำนจะก่อกวนอย่ำงไรก็ไร้ผล!
อย่ำงไรเสียมีพวกเจ้ำหน้ำที่ทำงกำรถือดำบใหญ่จ้องพร้อม
ตะครุบอยู่ข้ำงๆ พวกเขำคงทำอะไรไม่ได้

ส่วนคะแนนแรงงำนอะไรนัน่ ที่ซเู ซียงพูดถึง สำหรับคน

หมู่บ้ำนสกุลซ่งแล้วพูดได้เลยว่ำสูญเปล่ำ แต่ละคนต่ำงยึดถือ
ซูเซียงเป็นศัตรูหมำยเลขหนึ่ง ใครยังจะยอมไปทำงำน?! ล้วน
สำปแช่งอุดอู้อยู่ในบ้ำน อยำกให้ซูเซียงไปพบพญำยมในนำที
ต่อไปใจจะขำด!

จนปัญญำ ซูเซียงทำได้เพียงไปเชิญคนงำนรับจ้ำงระยะสั้น
เหล่ำนั้นมำช่วยเก็บกวำดทีน่ ำ คนกลุ่มหนึ่งของหมู่บ้ำนสกุล
ซ่งเห็นคนนอกมำจัดกำรทีน่ ำของพวกเขำ ซ้ำยังทำที่ดนิ ดีๆ
ของพวกเขำกลำยเป็นสิง่ ของ “เละตุ้มเป๊ะ” ก็โกรธจนขบฟัน
เคี้ยวกรำม กระทั่งคนมีใจจะฆ่ำซูเซียงก็ล้วนมี แต่ไรมำไม่เคย
เห็นคนแย่งชิงทีด่ ินเช่นนี้

ผู้ใหญ่บ้ำนที่เลือกขึ้นมำใหม่ของหมู่บ้ำนสกุลซ่งคือซ่งป้ำน
เทียน และยังเป็นผู้ชำยของหลู่วช์ ิวฮวำ นำพำคนปะทะหน้ำ
ด่ำสำดเทเสียด้วยควำมยโสโอหัง หมดหนทำง ก็พำคน
กลับไปบอกว่ำจะไปร้องเรียนในจวนทำงกำร ศำลอำเภอไม่
ได้ผลพวกเขำก็ไปแจ้งศำลจังหวัด ศำลจังหวัดไม่ได้ผลก็จะไป
แจ้งจวนว่ำกำรประจำมณฑล ถ้ำยังไม่ได้อีกพวกเขำก็จะไป
ยื่นฎีกำต่อหน้ำพระพักตร์

สำหรับจุดนี้ซูเซียงเพียงแต่มองดูอย่ำงขำขัน แจ้งก็แจ้งไปสิ
อย่ำว่ำแต่เข้ำเมืองหลวงเลย แค่ไปจวนประจำมณฑลนัน่ ก็
ต้องใช้เงินเท่ำไรแล้ว? คนหมู่บ้ำนสกุลซ่งที่แม้แต่เหรียญ
ทองแดงเหรียญเดียวก็อยำกได้เข้ำบ้ำนตัวเองใจจะขำด ใคร
เล่ำจะยอมออกเงินนั่น?
ทำงด้ำนซูเซียง ข้ำวโพดในโรงเพำะชำเติบโตต้นสูงแล้ว กำลัง
แบ่งเมล็ดออกไปปลูกที่อื่น

แลเห็นต้นกล้ำเขียวขจีแวววำวไล่ไต่ขึ้นข้ำงบนทุกวัน เพลิง
โทสะของคนหมูบ่ ้ำนสกุลซ่งก็ยงิ่ โหมลุก

มีคืนหนึ่ง ทีน่ ำดินดีผนื หนึ่งไม่ไกลจำกบ้ำนซูเซียงมำกนักก็

เกิดเรื่องวุ่นวำยขึ้น

กลำงดึกได้ยินเสียงผีร้องโหยหวนดังมำระลอกหนึ่ง ซูเซียง
กำลังอยู่ท่ำมกลำงควำมฝันตกใจสะดุ้งตืน่ กลิ้งตกลงมำจำก
บนเตียง
“ชุ่ยหลิ่วๆ เกิดอะไรขึ้น?” ซูเซียงปีนขึน้ มำ นวดๆแขนขำของ
ตัวเองที่หล่นลงมำเจ็บ ตะโกนไปทำงห้องติดกัน

ชุ่ยหลิ่วเปิดประตูข้ำงวิง่ เข้ำมำ “ฮูหยิน ทำเสียงดังปลุกท่ำน

ตื่นแล้วหรือ? เมื่อครู่ไปดูแล้ว ไม่มีอะไรเจ้ำค่ะ มีพวกใจต่ำ
บำงคนทำลำยข้ำวโพดของเรำ ถูกเจ้ำหน้ำที่ทำงกำรจับได้
แล้ว”

ซูเซียงทั้งบิดร่ำงดังกร๊อบ ทั้งบีบๆนวดๆข้อมือที่ปวดเมื่อย
ของตน จำกนัน้ คลุมเสื้อคลุมตัวใหญ่ลงบนร่ำงภำยใต้สำยตำ
เป็นห่วงของชุ่ยหลิ่ว “ไปเถอะ เรำเองก็ไปดูหน่อย!”
ซูเซียงเพิ่งเดินออกนอกประตูจ้ำวเซิงก็รออยู่ด้ำนนอกแล้ว
สองคนจับมือกันอย่ำงรู้ใจ ออกไปยังสถำนที่เกิดเหตุด้วยกัน

ได้ยินร้องครวญดังมำไกลๆ คบเพลิงโคมไฟกำลังมุ่งหน้ำมำ
ทำงนี้ ดูท่ำเสียงร้องดังลัน่ เช่นนีค้ งปลุกคนทัง้ หมู่บ้ำนให้ตื่น
กันหมดแล้ว

“โอ๊ยๆ อย่ำตีแล้ว เจ้ำข้ำเอ๊ยตีคนตำยแล้ว ใส่ร้ำยแล้ว ตีคน

ตำยแล้ว…”

“เจ้ำหน้ำที่ทำงกำรทุบตีคนแล้ว ใต้เท้ำเจ้ำหน้ำที่ไม่อยำกให้
ชำวบ้ำนมีชีวิตรอดแล้ว…”
“โอ๊ยๆ อ๊ำๆ…”

เสียงโหยหวนน่ำสังเวชดังแหลมปรี๊ดเสียดฟ้ำ ทว่ำกลับไม่ได้
ยินคำขอโทษร้องขอควำมเมตตำของพวกเขำแม้แต่น้อย
ยังคงคิดว่ำตัวเองถูกใส่ร้ำย รำวกับไม่ได้รบั ควำมเป็นธรรม
เสียเต็มประดำ

ตอนซูเซียงเดินเข้ำไปพวกเจ้ำหน้ำทีท่ ำงกำรก็ไม่ได้ทบุ ตีคน

แล้ว แต่สองสำมคนนัน้ ก็ยังคงกลิ้งไปบนพื้นอย่ำงหน้ำด้ำนๆ
ดินโคลนทั่วทัง้ ร่ำง เอำแต่คร่ำครวญบอกว่ำเจ้ำหน้ำที่ทำร้ำย
พวกเขำให้จงได้ เดี๋ยวขำจะหัก เดี๋ยวท้องก็ปวด เดี๋ยวกระดูก
ตรงนั้นตรงนี้แตกอีก โวยวำยไม่จบไม่สิ้น
ตอนที่ 707 ผู้ใดกระทาผิดในใจย่อมกระจ่างชัดเฉกเช่น
กระจกใส

วันนี้อำกำศยังค่อนข้ำงหนำวเย็น ซูเซียงสูดจมูกเล็กน้อย
โบกๆ มือให้เจ้ำหน้ำที่สองสำมคนนัน้ “พอแล้ว ร้องตะโกน
ดึกๆ ดื่นๆ ปวดหัว ยังไม่รบี เอำผ้ำขี้ริ้วยัดปำกอีก ลำกไปขัง
ในห้องขังก่อน ประเดี๋ยวจะต้องทำงำนแล้ว! ”

เจ้ำหน้ำทีส่ องสำมคนนัน้ เดิมทีกไ็ ด้รับคำสั่งจำกซูเซียงว่ำช่วง

หลำยวันนี้เป็นไปได้มำกว่ำชำวบ้ำนตำร้อนฉ่ำเหล่ำนัน้ อำจมำ
ก่อกวน ดังนั้นพวกเขำจึงตรวจตระเวนละเอียดรอบคอบมำก
ยิ่งขึ้น โคมไฟก็ไม่จุด อย่ำงไรสำยตำของพวกเขำก็ดีอยู่แล้ว
ผิดเสียที่ไหน วันนี้จับผู้ก่อกวนได้สองสำมคน
ซูเซียงมองต้นอ่อนข้ำวโพดที่ถูกดึงถอนเกลื่อนกลำดไปกว่ำ
ครึ่งผืนก็โกรธจนแทบทนไม่ไหว เดินขึ้นหน้ำถีบเข้ำหลำยที

คนตำมมำจำกในหมู่บำ้ นบัดนี้หยุดลงแล้ว

“อย่ำคิดว่ำตัวเองเป็นขุนนำงชัน้ สูงอะไรนั่นแล้วจะใหญ่คับ
ฟ้ำ ทุบตีทำร้ำยคนได้อย่ำงไร? เจ้ำนี่มนั ทำตัวเป็นศำลเตี้ย
กระทำผิดกฎหมำย!”
ซูเซียงหัวเรำะเบำๆ “ข้ำไม่ใช่ขุนนำงชัน้ สูงอะไร และก็ไม่ได้
ใหญ่คับฟ้ำ ทำลำยพืชผล แท้จริงใครทำผิดกฎหมำยในใจ
พวกเจ้ำย่อมกระจ่ำงชัดเฉกเช่นกระจกใส”

ผู้อำวุโสซ่งพลันสำลัก อ้ำอึ้งอยู่ครึ่งค่อน “ข้ำ ผู้อำวุโสเช่นข้ำ

เห็นว่ำพวกเขำอำจออกมำเดินเล่น ใช่ ก็แค่ออกมำเดินเล่น
อยู่ดีๆ ก็ถูกคนของเจ้ำจับกุมไว้ เจ้ำๆ เจ้ำคนชั้นต่ำไยไม่ถำม
ควำมแยกแยะถูกผิดขำวดำเล่ำ?!”

ซูเซียงลำกเสียง “อ้อ”ยำวๆ “ที่แท้เป็นเช่นนี้ ค่ำมืดดึกดื่น

แสงจันทร์ก็ไม่มี ออกมำเดินเล่น? กำรเดินเล่นนี้คงดีมำกจริง
เชียว เดินจำกในหมู่บำ้ นมำถึงภูเขำของข้ำ ยังเดินเล่นมำถึงที่
ปลูกข้ำวโพดของข้ำ ซ้ำยังฉึบฉับทำข้ำวโพดจนกลำยเป็น
สภำพนี้ จิ๊ๆ …”

ซูเซียงยิ้มแดกดันแล้วเดินเข้ำใกล้ผู้อำวุโสสกุลซ่งอีกหนึ่งก้ำว
จึงค่อยเอ่ยขึ้น “ผู้อำวุโสซ่ง คำโป้ปดของท่ำนนี้ไม่กลิ้งกลม
ลื่นไหลสักนิด ท่ำนควรจะบอกว่ำพวกเขำกำลังเดินละเมอ!
เหอะๆ !”

“ใช่ๆ เดินละเมอ เดินละเมอนั่นล่ะ เจ้ำคนชัน้ ต่ำ ผู้อื่นเดิน

ละเมอหำเรื่องเจ้ำแล้ว… ”
ผู้อำวุโสสกุลซ่งยังพึมพำพร่ำด่ำอยู่ด้ำนหลัง แต่ซูเซียงเดินเข้ำ
ในบ้ำนภำยใต้กำรประคองของจ้ำวเซิงแล้ว ปล่อยให้คน
ด้ำนหลังโวยวำยเสียงดังฟังเข้ำหูซ้ำยทะลุหูขวำ

คนที่ทำลำยพืชผลสองสำมคนนัน้ สุดท้ำยแล้วยังคงถูกจับไป
ขังคุก ผ่ำนไปไม่ถึงสองวัน นำยอำเภอเสิ่นก็ส่งข่ำวมำ บอกว่ำ
ตอนนี้ส่งไปขุดดินที่หมู่บำ้ นใหญ่ข้ำงๆ แล้ว

ซูเซียงถือกระดำษจดหมำยยิ้มปำกไม่หุบ พูดหยอกล้อกับจ้ำว
เซิง “เจ้ำดูพวกเขำสิ งำนบ้ำนตัวเองไม่ทำ ต้องไปทำงำนให้
บ้ำนคนอื่น เจ้ำว่ำสมองมีโรคหรือไม่?”
จ้ำวเซิงเห็นภรรยำสำวบ้ำนตนมีควำมสุขเขำเองก็อำรมณ์ดี
“พวกเขำยังกล้ำบอกว่ำสมองตัวเองไม่ป่วย เป็นคนอื่น
ต่ำงหำกที่สมองป่วย”

ซูเซียงยิ้มๆ เก็บกระดำษแผ่นนัน้ ไว้อย่ำงดี เอ่ยตอบอย่ำงไม่

แยแส “คนเป็นโรคประสำทก็ไม่ยอมรับว่ำตัวเองเป็นโรค
ประสำทอยู่วันยังค่ำ ก็เหมือนกับคนเมำทีบ่ อกว่ำตัวเองไม่เมำ
อยู่ตลอดนั่นแหละ! ”

จ้ำวเซิงพยักหน้ำเห็นด้วยอย่ำงลึกซึ้ง ยิ้มกล่ำว “ภรรยำ

หลักกำรนี้ของเจ้ำดูจะเยอะไปหน่อย ทว่ำก็มีหลักกำร! ”
สองคนพูดคุยหัวเรำะออกประตูไปช่วยคนงำนที่จ้ำงเข้ำมำ
เหล่ำนั้นทำงำนวุน่ อยู่ในนำ ไม่เหลือครำบองค์ชำยองค์หญิง
ใดๆ แม้แต่น้อย ทุกคนทำงำนอะไร พวกเขำสองคนก็ทำงำน
อันนั้น

ซูเซียงและทำงกำรใช้มำตกำรบังคับต่อเนื่อง รวมถึงตัดสินใจ
กำหนดแผนจำกัดกำรออกจำกอำเภอนี้ของชำวบ้ำนหมู่บำ้ น
สกุลซ่ง เดิมทีเวลำนี้โกลำหลพอแล้ว หำกมีพวกไม่รู้ควำม
เที่ยวร้องตะโกนไปทุกหนแห่งเพิ่มขึ้นอีกคงยุ่งยำกน่ำดู

แน่นอนว่ำนี่เป็นเพียงวิธีกำรขั้นสุดท้ำยที่ซูเซียงและ
นำยอำเภอเสิ่นหำรือกัน แต่ทว่ำ ผ่ำนไปเนิ่นนำนแล้วใน
หมู่บ้ำนสกุลซ่งก็ยังไม่เห็นมีคนไปร้องเรียน เป็นเพรำะ
ทะเลำะชกต่อยกันอุตลุดเรื่องจะส่งใครออกไป ยังมีเรื่องเงิน
ค่ำเดินทำงเหล่ำนัน้ จะคำนวนกันอย่ำงไร ทำให้คนได้เปิด
กะโหลกแล้ว!

คนของทำงกำรมำแล้ว เพียงแต่มำดูรอบหนึ่งเห็นว่ำไม่มีคน
ตำยก็ไม่คิดอยำกสนใจ

คนที่ถูกต่อยเหล่ำนั้นไม่พอใจ บอกว่ำต้องให้ทำงกำรจัดกำร
เรื่องให้พวกเขำ นำยอำเภอเสิ่นเดิมก็มีโทสะอยู่แล้ว จึงตวัด
ขึ้นหนึ่งประโยคทันที “พวกเจ้ำมิใช่ไม่เชื่อถือทำงกำรหรอก
หรือ? ไปหำคนทีพ่ วกเจ้ำเชื่อถือมำจัดกำรเรื่องให้นู่น ไปๆ ไป
ไหนก็ไป อย่ำมำขวำงทำง!”
ตอนที่ 708 กองทัพบุกเข้าหมู่บ้าน ทุกคนหวาดหวั่น
อันตราย

เหตุกำรณ์ชุลมุนวุน่ วำยทั้งหมด ก็ลงจุดมหัพภำคอย่ำง”

สมบูรณ์แบบ”ด้วยคำพูดประโยคนี้ของนำยอำเภอเสิ่น

กำรเพำะปลูกช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิแผ่ขยำยเป็นวงกว้ำงแล้ว
นำยอำเภอเสิ่นและพวกซูเซียงไม่เพียงแต่แจกจ่ำยเมล็ดพันธุ์
จัดคนงำนไถพรวนดิน ถึงขัน้ มีบำงครั้งยังลงดินด้วยตัวเอง
งำนยุง่ สำละวน

เพื่อเลี่ยงมิให้คนหมู่บ้ำนสกุลซ่งก่อเรื่องเล่นลูกไม้อะไรอีก จึง
ไม่กล้ำวำดฝันให้พวกเขำลงดินไปช่วยทำงำน นำยอำเภอเสิ่น
โยกย้ำยกองกำลังทหำรที่ตั้งมัน่ และรักษำกำรณ์ในพืน้ ที่เข้ำ
มำ ด้ำนหนึ่งเพื่อช่วยทำงำน ด้ำนหนึ่งเพื่อตรวจลำดตระเวน
เลี่ยงมิให้พวกสมองพิกำรในหมู่บ้ำนสกุลซ่งเหล่ำนั้นมำก่อ
ควำมวุ่นวำยอีก!

กองทัพเข้ำสู่หมู่บ้ำน นี่ย่อมเป็นเรื่องใหญ่หลวง!

หมู่บ้ำนสกุลซ่งทุกผูท้ ุกคนต่ำงรู้สึกถึงอันตรำย หวำดหวัน่ ว่ำ

ประเดี๋ยวดำบเล่มนัน้ จะฟันลงมำบนคอตัวเอง

แท้ที่จริงในใจพวกเขำกระจ่ำงชัดรำวกระจก รู้ดีว่ำซูเซียงกับ
นำยอำเภอเสิ่นคงไม่ทำอะไรพวกเขำ ดังนั้นจึงวำงใจ ทำตัวไม่
เกรงกลัวอยู่เช่นนี้ แต่บัดนี้เห็นสีหน้ำเคร่งขรึมเช่นนั้น ทหำร
แต่ละคนถือดำบใหญ่เงำวับ ยืนนิ่งเหมือนไม้ตระกูลสน สีหน้ำ
เย็นเยือกดุจแท่งน้ำแข็ง จึงไม่กล้ำก่อควำมวุ่นวำยไปทัว่ อีก
แล้ว

ทว่ำกลับร้องไห้ใส่ฟ้ำโขกหัวใส่ดนิ อยู่ในบ้ำนบอกว่ำไม่มีข้ำว
กิน เป็นเทพสวรรค์ไม่อยำกให้พวกเขำมีชีวิตอยู่แล้ว! จำกนัน้
อำรมณ์ของทุกคนก็พุ่งเพิ่มขึ้นทุกวัน เจ้ำตีข้ำ ข้ำตีเจ้ำ ข้ำเผำ
กองฟำงของเจ้ำ เจ้ำตีสนุ ัขบ้ำนข้ำตำย ทุกวันไม่มีหยุดหย่อน

ทหำรเหล่ำนั้นเพียงมองดูด้วยสำยตำเย็นชำ ไม่สนใจอะไร
ทั้งสิ้น นำนวันเข้ำ ทุกคนต่ำงคิดว่ำคนเหล่ำนี้เป็นเพียงของ
ประดับตกแต่งจึงไร้ซึ่งควำมหวำดกลัวขึ้นมำอีกครั้ง
จนกระทั่งยำมมื้อค่ำวันหนึ่ง มีคนสมองพิกำรไม่กลัวตำยสอง
คนคิดแอบวิ่งไปก่อกวนในที่ดนิ จัดสรรรวมไว้ ผลคือถูกทหำร
เหล่ำนั้นเงื้อมือขึ้นทันที ดำบใหญ่กวัดแกว่งลงดังฉับ ศีรษะ
กลิ้งหลุนๆไปไกล เลือดแดงฉำนสำดกระเซ็นลงบนใบข้ำวโพด
เขียวขจี เห็นแล้วทำให้คนประหวั่นพรั่นพรึง

คนที่ไปดูล้วนตกใจกลัวจนสติหลุด หลังกลับไปถึงขัน้ ป่วยติด

เตียงอยู่นำน ส่วนร่ำงศพ เหอะๆ ใครยังจะกล้ำไปรับ?
ทั้งหมดถูกทหำรเหล่ำนั้นจับโยนเข้ำป่ำลึกให้เป็นอำหำรหมำ
ป่ำไปแล้ว!

ฆ่ำคนแล้ว! นัน่ เป็นกองกำลังทหำรเชียวนะ ฆ่ำคนตำยแล้ว

จริงๆ!
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมำจึงไม่มผี ู้ใดกล้ำก่อเรื่องอีก อย่ำงน้อยที่สุด
กำรหว่ำนเมล็ดพันธุ์ต้นฤดูใบไม้ผลิครำนี้กน็ ับว่ำรำบรื่น
เป็นไปอย่ำงที่ควรจะเป็น

ด้วยมำตรกำรต่อเนื่องของซูเซียงและพวกนำยอำเภอเสิ่น
บำงสถำนที่ปลูกถั่ววลิสง บำงสถำนที่เหมำะแก่กำรปลูกมัน
ฝรั่งหรือไม่ก็ข้ำวโพด และนำดินดีใกล้แหล่งน้ำก็ใช้มำ
เพำะปลูกข้ำว ทั้งหมดเหล่ำนี้ล้วนจัดได้อย่ำงดีเยี่ยม

ชำวบ้ำนในหมู่บำ้ นอื่นๆก็ให้ควำมร่วมมืออย่ำงดียิ่ง แม้รู้ว่ำ

มันฝรงมันฝรั่งอะไรนั่นเป็นพืชผลผลิตสูง ในยำมคับขัน
สำมำรถเติมท้องให้อิ่มได้ แต่ก็ไม่ถกฉวยแย่งชิง เชื่อฟังตำม
กำรจัดกำรของทำงกำร

เหตุกำรณ์นี้จบลง ซูเซียงเหน็ดเหนื่อยนอนแช่อยู่ในบ้ำนห้ำ
วันเต็มๆ กินข้ำวยังไม่อยำกลงจำกเตียงเตำ จ้ำวเซิงก็คอยอยู่
เฝ้ำหนักเอำเบำสู้อยู่ข้ำงๆ ยกชำรินน้ำ และยังต้องรีดเค้น
สมองสรรหำคำมำเอำใจซูเซียง

ต่ำงรู้กันดี บุรุษตัวใหญ่เย็นชำเป็นน้ำแข็งคนหนึ่งจะเล่ำพวก
เรื่องตลกอะไรออกมำได้? แต่เห็นจ้ำวเซิงตัง้ ใจถึงเพียงนัน้ ซู
เซียงก็อบอุ่นในหัวใจ
ผ่ำนไปห้ำวันก็เริ่มต้นทำงำนอีกครั้ง เพรำะกำรเพำะปลูก
แบบรวมศูนย์ทุกคนจำเป็นต้องคำนวณคะแนนแรงงำน สตรี
และเด็กรวมถึงคนชรำสูงวัยทำงำนหนึ่งวันคิดเป็นครึ่งคะแนน
บุรุษเยำว์วัยมีกำลังวังชำทำงำนหนึ่งวันคิดเป็นหนึ่งคะแนน
ทุกคนล้วนคิดคำนวนตำมคะแนนแรงงำน หลังนับรวม
เรียบร้อยแล้วจะแจกจ่ำยเสบียงอำหำรทันที

แน่นอนว่ำนี่เป็นเพียงขั้นตอนแรกสุดเท่ำนัน้ ให้ทุกคนปฏิบตั ิ
ตำมไปก่อนอย่ำงน้อยก็พอมีกินไม่ถึงกับอดตำย

ก่อนหน้ำนี้ทุกคนได้ยนิ ข่ำวลือว่ำหลังกำรหว่ำนเมล็ดช่วงฤดู
ใบไม้ผลิครำนี้เสร็จทำงกำรจะแจกจ่ำยอำหำร ในใจแม้ตั้งตำ
คอยทว่ำกลับเตือนตัวเองว่ำไหนเลยจะมีเรื่องดีเช่นนี้ และยัง
เตรียมตัวประหยัดมัธยัสถ์ ถึงขัน้ วำงแผนแทะก้อนดิน ยังคิด
หวังไว้ว่ำขอเพียงแค่รอจนถึงช่วงเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วงก็คง
ดีขึ้นแล้ว

คำดไม่ถึงเพิ่งผ่ำนไปไม่กี่วัน หมูบ่ ้ำนข้ำงเคียงหลำยแห่งก็

คำนวณส่วนแบ่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว เสบียงอำหำรลำกเข้ำมำ
ทีละคันทีละคัน ทุกคนเข้ำแถวรับเสบียงอำหำรด้วยควำม
ตื่นเต้นดีใจ

แม้มีบำงคนค่อนข้ำงรีบร้อน หรือมีบำงคนผิดใจกันพบหน้ำก็
อิจฉำตำร้อน ทว่ำต่อหน้ำทำงกำรก็ยังคงถือเสบียงกลับไป
ตำมกฎระเบียบ มิได้ก่อเรื่องวุ่นวำยอันใด
ตอนที่ 709 สถานการณ์บ้านเมืองคับขันเนื่องด้วยภัยแล้ง

สำหรับจุดนี้ พวกซูเซียงเองระบำยลมหำยใจโล่งอก

คนของหมู่บ้ำนสกุลซ่งไม่รู้ได้ยนิ มำจำกทีไ่ หนว่ำทุกหมู่บ้ำน

ล้วนมีอำหำรแจกจ่ำย มีก็แต่หมู่บ้ำนของพวกเขำที่ไม่มี จึง
เริ่มลุกฮือขึ้นอีกหน คิดจะมำหำเรื่องซูเซียง ทว่ำเห็นดำบใหญ่
เงำวับแต่ละเล่มเหล่ำนัน้ ปีศำจฆ่ำคนได้ไม่กะพริบตำแต่ละ
คนนั่น… ควำมจริงยังถูกเหตุกำรณ์นองเลือดวันนัน้ ข่มขวัญ
อยู่ ตำมคำร้องตะโกนของยำยแก่ที่เป็นบ้ำไปแล้วบอกว่ำ
ศีรษะที่ฟันลงมำในวันนั้นยังกะพริบตำอยู่

สุดท้ำยทุกคนยังคำนึงถึงชีวิตน้อยๆ ไม่กล้ำก่อเรื่องอีก
รอจนกระทั่งทำงนี้หว่ำนเมล็ดส่วนใหญ่เสร็จเรียบร้อยดีแล้ว
พวกทหำรตรวจกำรเจ้ำหน้ำที่ของศำลอำเภอจึงทยอยกลับมำ
และรับช่วงต่อจำกพวกทหำรกองทัพ ให้พวกเขำกลับไปที่
ประจำกำร

แม้กำรโยกย้ำยทหำรครำนี้มำด้วยบัญชำของจ้ำวเซิง แต่นั่น
เป็นเพียงกำรกระทำโดยลับ เบือ้ งหน้ำยังคงเป็นจวนทำงกำร
โยกย้ำยกำลังโดยพลกำร เช่นนีพ้ ูดออกไปคงไม่นำ่ ฟัง

ทว่ำสถำนกำรณ์พิเศษย่อมต้องรับมือด้วยวิธีกำรพิเศษ ต่อให้
ถูกคนถ่อยใช้ประโยชน์แจ้งถึงเมืองหลวงก็มิได้มีโทษร้ำยแรง
อันใด นอกจำกนี้เรื่องหว่ำนเมล็ดพันธุ์ชว่ งฤดูใบไม้ผลิก็เสร็จ
สิ้นแล้ว นำยอำเภอเสิ่นให้พวกเขำกลับไปทันที พวกมีแผนใน
ใจเหล่ำนั้นก็คว้ำจับอะไรไม่ทนั

ชีวิตผ่ำนพ้นไปแต่ละวัน ในบ้ำนซูเซียงยังชื่นมืน่ สุขสันต์

เหมือนดังเคย มีก็แต่จ้ำวเซิงที่ไม่ค่อยมีควำมสุขนัก เนิ่นนำน
แล้วเขำก็ยังไม่ได้เข้ำห้องของภรรยำ คิดอยำกกินเนื้อสักมื้อก็
ยังไม่ได้กิน เขำรอคอยลูกสำวตัวน้อยแสนน่ำรักจ้ำม่ำมำนำน
แล้ว ฮึ่ย ไม่รู้เมื่อใดหนอจะได้อยู่ในท้องของภรรยำบ้ำนตน

ทำงกำรสัง่ กำรเท่ำเทียมกัน ปล่อยน้ำชลประทำนเท่ำเทียม

กัน ดังนัน้ แม้พืชผลไม่มลี มมีฝนให้เติบโตรำบรื่น แต่ก็ยงั พอถู
ไถไปได้ นอกจำกนี้พืชจำพวกมันฝรั่งข้ำวโพดเหล่ำนี้เดิมทีก็
ไม่จำเป็นต้องใช้น้ำปริมำณมำก ก็นับว่ำลดเรื่องจวนตัว
เร่งด่วนได้

มองดูพืชผลเหล่ำนัน้ เจริญเติบโตขึ้นทุกวัน เขียวมลังเมลือง

ในใจชำวบ้ำนก็นบั ได้วำ่ เบิกบำน ไม่ว่ำอย่ำงไรก็ตำม ปีนพี้ วก
เขำคงไม่อดตำยแล้ว

ชำวบ้ำนก็เป็นเช่นนี้แหละ ใช้ชีวติ ตำมยถำกรรม หลังสู้ฟำ้

หน้ำสู้ดนิ สุดท้ำยแล้วขอเพียงมีข้ำวกินหนึ่งมื้อก็พอแล้ว!
หำกสวรรค์เมตตำ ฝนฟ้ำตกต้องตำมฤดูกำลก็คงดี หำก
ประสบปีแห่งภัยพิบตั ิแบบนี้แล้วยังรับมือไม่เหมำะสมล่ะก็
เช่นนัน้ คงต้องอดยำกทั่วทุกหนแห่ง!
จ้ำวเซิงไม่ได้ออกนอกเรือนมำหลำยวันแล้ว นั่งหน้ำขืน่ ขม
ระทมทุกข์อยู่ในห้องหนังสือ แม้เป็นช่วงปลำยฤดูร้อนต้นฤดู
ใบไม้ร่วงแล้ว อำกำศก็ยังคงร้อนอบอ้ำว ซูเซียงยกน้ำแกงเม็ด
บัวเติมก้อนน้ำแข็งชำมหนึง่ เข้ำมำ

“กินของว่ำงพักผ่อนหน่อยเถิด ดูเจ้ำกลัดกลุ้ม ถำมเจ้ำเรื่อง

อะไรเจ้ำก็ไม่ตอบ” ซูเซียงวำงของลงพลำงบ่น
กระปอดกระแปด

หลังเห็นซูเซียงเข้ำมำสีหน้ำของจ้ำวเซิงก็นับว่ำผ่อนคลำย
เล็กน้อย ฝืนยิ้มๆ “ภรรยำบ้ำนข้ำแม้ยำมบ่นก็ยังทำให้คนมี
ควำมสุข”
“ หึ เจ้ำคงรำคำญข้ำขี้บน่ ล่ะสิท่ำ? เช่นนั้นเจ้ำก็ไปหำกุลสตรี
ตระกูลใหญ่เหล่ำนั้นสิ พวกนำงไม่ขี้บ่น ทั้งวันเอำแต่ร้องไห้
แงๆ ไม่ดีหรอกหรือ” ซูเซียงตอกกลับเขำอย่ำงไม่สบอำรมณ์
หนึ่งประโยค แต่กำรเคลื่อนไหวบนมือกลับยังคงไม่ชักช้ำ ตัก
ก้อนน้ำแข็งในถังอันใหญ่ใส่ลงไปในชำมใบเล็กสองก้อน ผลัก
ไปข้ำงตัวเขำ “รีบกินเข้ำเถอะ กินของอุดปำกเจ้ำไว้”

จ้ำวเซิงเองก็มิได้เกรงใจ ยิ้มน้อยๆ รับมำซดอึกๆ กว่ำครึ่งชำม

ไร้ซึ่งอำกัปกิริยำประเภทสูงศักดิเ์ ย็นชำเช่นยำมครำแรกที่รู้จัก
กัน

ซูเซียงเหลือบมองของบนหัวโต๊ะ ใช้ปลำยนิ้วเท้ำคิดก็ยังรูไ้ ด้
คร่ำวๆ ว่ำเรื่องรำวเป็นมำอย่ำงไร!
หลำยวันนี้นำงเองก็รับรู้จำกปำกของพ่อค้ำที่ขึ้นเหนือล่องใต้
ว่ำทั่วทัง้ แคว้นแล้งหนัก มีบำงทีแ่ ทบจะเรียกได้วำ่ แม้แต่หญ้ำ
ยังยังไม่งอก ถึงขั้นมีพื้นที่แร้นแค้นคนอดยำกหิวตำยแล้ว

ซูเซียงมิใช่สตรีในยุคนีท้ ี่รู้จักเพียงแค่ให้กำเนิดบุตรทำงำน
บ้ำน นำงมำจำกศตวรรษที่ยี่สบิ เอ็ด มีควำมเข้ำใจลึกซึ้งเฉียบ
แหลม นำงรู้วำ่ คนอดตำยเพรำะภัยแล้งมิใช่สถำนกำรณ์ที่
เลวร้ำยที่สุด แม้หลังภัยพิบัติคงเกิดโรคระบำดครั้งใหญ่แต่นี่ก็
ยังมิใช่สิ่งที่ย่ำแย่ทสี่ ุด
สิ่งที่ยำแย่
่ ที่สุดคือพวกแคว้นที่จอ้ งตำเป็นมันพร้อมตะครุบตำ
เหล่ำนั้นต่ำงหำก พวกเขำกำลังแหงนหน้ำเฝ้ำคอยแบ่งน้ำแกง
หรือแม้แต่พลัดเปลี่ยนแผ่นดิน

เห็นท่ำทำงเคร่งเครียดกลัดกลุ้มของจ้ำวเซิงหลำยวันนี้ซูเซียง
ก็พอเดำสถำนกำรณ์ออก อำศัยโอกำสที่จำ้ วเซิงดื่มใกล้
หมดแล้วจึงค่อยเอ่ยปำก “หรือทำงชำยแดนเกิดปัญหำอะไร
ขึ้น?”
ตอนที่ 710 ได้ภรรยาเช่นนี้ สามียังต้องการอื่นใดอีก

มือที่ยกชำมอยู่ของจ้ำวเซิงสัน่ ไหวอย่ำงไม่มีที่มำที่ไป ตำม

ด้วยมองซูเซียงอย่ำงประหลำดใจแล้วชักสำยตำกลับไป
“อืม”เบำๆ หนึ่งเสียง สีหน้ำเรียบนิ่ง ในใจกลับก่อเกิดคลื่น
ซัดโหมกระหน่ำ ภรรยำตัวน้อยของเขำคนนี้ เดิมคิดว่ำนำง
ดีกว่ำสตรีสำมัญทั่วไปหรือพวกคุณหนูพันชัง่ โอ้อวดว่ำมี
ควำมรู้เพียงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่ำกลับฉลำดถึงเพียงนี้

ได้ภรรยำเช่นนี้ สำมียังต้องกำรอื่นใดอีก!

ควำมกลัดกลุ้มของจ้ำวเซิงหลำยวันนี้มิใช่แค่ปัญหำกำร
รุกรำนชำยแดน ยังมีอีกอย่ำง นัน่ คือเขำค้นพบว่ำนับวัน
ตัวเองยิ่งห่ำงจำกซูเซียงไม่ได้ คิดว่ำในไม่ชำ้ คงมีอันให้ต้องลำ
จำก เขำก็จุกแน่นหัวใจอย่ำงยิ่ง

ซูเซียงเองก็มิได้ถำมมำก รับชำมของเขำวำงลงในจำนก็ตงั้ ใจ
จะยกออกไป เท้ำข้ำงหนึ่งเพิ่งข้ำมพ้นธรณีประตู ก็ได้ยนิ เสียง
ทุ้มต่ำของบุรุษดังมำแว่วๆ “ภรรยำ เรำมีลูกสำวอีกคนกัน
เถิด!”

ซูเซียงก้ำวขำชะงัก เกือบล้มหัวคะมำ หันหน้ำกลับมำถลึงตำ

ใส่จ้ำวเซิง “ไสหัวไปตำบ้ำ!”

จ้ำวเซิงนั่งเบื้องหน้ำโต๊ะทำงำนด้วยควำมน้อยใจ มือยันศีรษะ
เงียบเชียบไม่พูดจำ เขำมิได้เป็นแค่สำมีของซูเซียง เป็นบิดำ
ของลูกทั้งสอง เขำยังเป็นองค์ชำยของแคว้นนี้ รับหน้ำทีป่ ก
ปักรักษำบ้ำนเมืองอันสำคัญ!

เขำรู้ดีตนเองไม่อำจเห็นแก่ตัวคุ้มครองเพียงแค่บ้ำนหลังเล็ก
ของตนแต่ไม่ใส่ใจบ้ำนใหญ่ของทุกคนได้ ทว่ำเขำก็ตัดใจไม่ลง

ประโยคเมื่อครู่ก็แค่โพล่งปำก โชคดีที่ภรรยำของเขำไม่ได้
ตอบตกลง มิเช่นนั้นเขำเองก็คงเสียใจภำยหลัง สุดท้ำยต้อง
ไปบรรเทำทุกข์ขวัญรำษฎรผู้ประสบภัยหรือไม่ก็เข้ำสู่สนำม
รบ ทั้งหมดนัน้ ชีวิตเป็นตำยมิใช่เรื่องแน่นอน หำกภรรยำตัว
น้อยตั้งครรภ์ลูกสำวให้เขำจริง แต่เขำกลับไร้ซึ่งชีวิตอยู่ข้ำง
นอก เช่นนัน้ จะดีได้อย่ำงไร?!
ลูกสองคนที่ยังไม่ทนั โตเขำก็ไม่ได้เห็นยำมกำเนิด และไม่รู้วำ่
ในตอนที่ลูกสำวคนเล็กเกิดเขำจะถูกทำร้ำยอยู่แห่งหนใด?

หลังซูเซียงออกประตูสีหน้ำก็ขรึมลงไป เตะเท้ำยกของเข้ำไป
ในห้องครัว ก้ำวขำไม่มั่นคงเกือบสะดุดล้ม โชคดีได้หวังต้ำ
เหนียงพยุงไว้ “เจ้ำเด็กคนนี้นี่ หลำยวันนี้ทำเรื่องใดไย
ประมำทเลินเล่อ?”

ซูเซียงฝืนยิ้ม ส่ำยๆ หัว “ไม่เป็นไรเจ้ำค่ะ อำจจะเหนื่อยไป”

หวังต้ำเหนียงมองซูเซียงขึ้นๆ ลงๆ อยู่หลำยหน สุดท้ำย

สำยตำก็หยุดอยู่ที่ท้องของนำง เอ่ยถำมอย่ำงสงสัย “ลูกสำว
หลำยวันนี้เจ้ำกินไม่ลง นอนไม่หลับไม่สนิท หรือจะมีอีก
แล้ว?”

ซูเซียงกำลังคิดถึงเรื่องสำรด่วนทำงชำยแดน ได้ยินคำพูดไร้
ที่มำทีไ่ ปของหวังต้ำเหนียงก็เอ่ยถำมอย่ำงงุนงง “มีอะไร
หรือ?”

หวังต้ำเหนียงเห็นท่ำทำงสับสนของนำง พิษไฟในร่ำงขุมหนึ่ง
พุ่งขึ้น ตบลงบนไหล่นำงหนึ่งฉำด “นำงหนูคนนี้ เคยเป็นแม่
คนแล้วยังไม่รู้อีกว่ำข้ำกำลังถำมว่ำเจ้ำมีอะไร? บอกว่ำในท้อง
ของเจ้ำกำลังจะมีลูกหมำอีกแล้วใช่ไหม? อะ ถุยๆ ข้ำ
หมำยถึง ในท้องของเจ้ำมีเด็กอีกแล้วใช่หรือไม่?!”
ทั้งหมดต้องตำหนิสำวน้อยคนนี้ ทั้งวันเอำแต่ตะโกนเรียกลูก
น้อยทั้งสองว่ำ “ลูกหมำน้อย ลูกหมำน้อย” ทำให้นำงเหมือน
โดนพิษร้ำยกลับคำไม่ทัน

ซูเซียงตำค้ำงไปพักใหญ่แล้วค่อยตอบสนองกลับมำ ดวงหน้ำ
พลันแดงซ่ำนปำนเมฆยำมอำทิตย์อัสดง ย่ำๆ เท้ำ “ท่ำนแม่
ท่ำนพูดอะไรกัน…” จำกนั้นวำงจำนบนเตำแล้ววิ่งออกไป
อย่ำงรวดเร็ว

หวังต้ำเหนียงยังตะโกนไล่หลังไป “นี่ๆ วิ่งช้ำหน่อย ในท้อง

อุ้มลูกหมำ อะ ถุย ไม่ใช่ อุ้มเด็กอยู่น่ะ เจ้ำวิ่งช้ำๆ หน่อย…”
หลงฉีที่หลบอยู่ในซอกมุมสำยตำสว่ำงวำบขึ้นมำก่อน ต่อมำก็
คอตกลงไปอย่ำงหมดแรง พูดในใจ “เหล่ำไท่ไท่ขอรับ ท่ำน
อยำกมีหลำนจนเลอะเลือนไปแล้ว องค์ชำยบ้ำนข้ำยังมิได้
แอ้มเนื้อเลยขอรับ ไหนเลยจะมีลูกหมำน้อย? ไม่ใช่ ไหนจะมี
องค์หญิงน้อย?!”

ผ่ำนไปอีกกว่ำครึ่งเดือน ก็มีนกพิรำบสีเทำอีกหนึ่งตัวลงมำ
เกำะบนหน้ำต่ำงห้องจ้ำวเซิง

หลำยวันนี้ซูเซียงกับจ้ำวเซิงพูดเปิดอกกันแล้ว จ้ำวเซิงเองก็ไม่
คิดจะปิดบังนำงอีก อีกทั้งเรื่องรำวมำกมำยเขำก็ต้องปรึกษำซู
เซียง เพรำะทุกครั้งซูเซียงล้วนให้คำแนะนำหรือแรงบันดำล
ใจที่ดีแก่เขำ ทุกครั้งทุกครำล้วนทำให้จ้ำวเซิงตัดใจปล่อยมือ
ไม่ลง

ซูเซียงยื่นมือ นกพิรำบตัวนัน้ ก็เกำะบนมืออย่ำงน่ำรักเชื่อฟัง

ถอดกระบอกไม้ไผ่ออกมำจำกขำของนกพิรำบ ด้ำนในมี
กระดำษแผ่นเล็กใบหนึ่ง

ชำยแดนฉุกเฉิน กลับด่วน!
ตอนที่ 711 วางความรักของชายหนุ่มหญิงสาวไปก่อน

จ้ำวเซิงเองเพียงแค่ออกไปครู่เดียวก็กลับมำอย่ำงรวดเร็ว
ตอนเขำถือแผ่นกระดำษทัง้ หน้ำขรึมเข้มลงไป หำได้มีควำม
อบอุ่นเช่นยำมปกติเมื่ออยู่กับซูเซียงอีกต่อไปแล้ว

ซูเซียงเห็นใบหน้ำจ้ำวเซิงเย็นเยือก หนำวเย็นเหมือนธำร
น้ำแข็งขั้วโลกเหนือขั้วโลกใต้ที่เคยเห็นในหนังสือ ไม่มชี ีวิตไร้
ควำมอบอุ่น

ในใจซูเซียงสั่นไหว สุดท้ำยถอนหำยใจออกมำ “ท่ำนพี่ ไป

เถิด”
คำง่ำยๆสี่คำ ทว่ำกลับทำให้ขอบตำทัง้ คู่ของจ้ำวเซิงแดงร้อน
อย่ำงไม่มีเหตุผล

หยำดน้ำตำทีไ่ ม่เคยหลั่งตั้งแต่เขำรู้ประสีประสำเป็นต้นมำ
บัดนีไ้ หลทะลัก โอบกอดซูเซียงเข้ำในอ้อมอก ไม่เปล่งวำจำ
แม้แต่คำเดียว

ซูเซียงอิงแอบในอ้อมกอดของเขำ ในใจเองก็ผสมปนเปหลำก
รส สุดท้ำยยกมือขึ้นคิดจะตบๆแผ่นหลังของเขำเพื่อปลอบ
ประโลม ทว่ำนิ้วมือสัมผัสถึงแขนกว้ำงของเขำแล้ว สุดท้ำยก็
ไม่ได้ตบลงไป
หลังผ่ำนไปเนิ่นนำน ซูเซียงจึงเปิดปำกกล่ำว “ข้ำเองก็
อำวรณ์เจ้ำเช่นกัน แต่บัดนี้บำ้ นเมืองประสบเครำะห์ ข้ำซึ่ง
เป็นภรรยำเจ้ำไร้ควำมสำมำรถ ทำได้เพียงรักษำสถำนที่แห่ง
นี้ให้มั่นคงอย่ำงสุดกำลังควำมสำมำรถ แต่เจ้ำมิใช่ เจ้ำเป็น
บุรุษใหญ่ เจ้ำเป็นองค์ชำยของรัฐ ต้องคำนึงถึงประชำรำษฎร์!
ชีวิตของข้ำยังยืนยำว ตอนนี้มิใช่เวลำของควำมรักชำยหนุ่ม
หญิงสำว ”

จ้ำวเซิงพยักหน้ำ “ข้ำรู้ดี ข้ำรู้ดีทั้งหมด ทว่ำข้ำยังตัดใจจำก

เจ้ำกับลูกไม่ได้ ยังมีครอบครัวหลังใหญ่นี้ของเรำ” ในน้ำเสียง
เจือสะอื้นอยู่หลำยส่วนโดยไม่รตู้ ัว หลงฉีที่หลบฟังอยู่ตรงมุม
ลับขอบตำร้อนผ่ำว
ไม่ว่ำอำลัยอำวรณ์คนในบ้ำนเช่นไร ได้รับคำกำชับกำชำหมื่น
พันครั้งเช่นไร จ้ำวเซิงในวันต่อมำก็นำสัมภำระห่อใหญ่สอง
ห่อที่ซูเซียงจัดเก็บให้เขำแบกขึ้นบนหลัง ขี่ม้ำใหญ่พ่วงพี
สะบัดแส้ วิ่งห้อไปไม่หันหลังกลับ

ไม่เคยคิดมำก่อนว่ำตัวเองจะมีเวลำตกอยู่ในห้วงควำมรัก
เช่นนี้ เขำไม่กล้ำหันศีรษะกลับไป ด้วยกลัวว่ำตนหันกลับ
มำแล้วจะตัดใจไม่ได้และไม่อยำกจำกไป

ซูเซียงเองก็ยืนอยู่ตรงหน้ำประตู มองดูเงำร่ำงที่อยู่บนหลังม้ำ
สองตัววิ่งไปบนถนนมุ่งออกนอกหมู่บ้ำนยิ่งเล็กลงเรื่อยๆ
หยดน้ำตำพร่ำงพรำวเอ่อกลึ้งตรงขอบตำ ท้ำยที่สุดมิอำจข่ม
กลั้นได้ ร่วงไหลลงมำ
จนกระทั่งน้ำตำหยดนัน้ ลวกเจ็บหลังมือ นำงจึงได้สติกลับมำ
โดยพลัน แท้จริงแล้วนำงรักบุรุษคนนีล้ ึกซึ้งถึงเพียงนี้เลย
หรือ?

เพียงกลอกตำอีกหนึ่งเดือนก็จะเป็นฤดูแห่งกำรเก็บเกี่ยวช่วง
สำรทแล้ว หลำยวันนี้พ่อค้ำต่ำงถิ่นที่มำโรงเตี๊ยมล้วนกลัด
กลุ้มเต็มหน้ำ ถึงขั้นยังมีพ่อค้ำรำยย่อยบำงคนจ้ำงกลุ่มคุ้มกัน
ออกจำกประตูครำนี้อย่ำว่ำแต่ได้เงินเลย เพียงแค่รักษำชีวิต
รอดกลับไปบ้ำนเกิดได้ก็ต้องขอบคุณฟ้ำดินแล้ว!
ยิ่งไปกว่ำนัน้ ได้ยินพ่อค้ำที่กลับมำจำกเดินทำงไกลบอกว่ำ
แถบชำยแดนแห้งแล้งจนคนอดตำยทุกหนแห่งแล้ว
โดยเฉพำะบริเวณทำงตะวันออกใกล้ทะเลทรำยโกบี ในหลำย
หมู่บ้ำนบัดนี้เกรงว่ำไม่มีคนมีชีวติ อำศัยอยู่แล้ว

แม้คนข้นแค้น ทุกข์ยำกจนอดตำย คนรวยก็ยังคงกินจนปำก

มันแผลบอยู่ทุกวัน แต่ซูเซียงรู้สกึ ว่ำในยำมนี้จะกินดื่มใหญ่โต
ดูท่ำไม่ดีนัก ดังนั้นจึงตกลงกับหลี่เฮ่ำปิดร้ำนสองแห่ง นำ
วัตถุดิบทั้งหมดที่ใช้ในร้ำนทั้งสองมอบให้แก่ทำงกำร สำรอง
ไว้กรณีฉุกเฉิน
หลังจ้ำวเซิงได้รับจดหมำยที่รัชทำยำทส่งมำยังไม่ทันรำยงำน
กลับเข้ำเมืองหลวง ก็พกป้ำยอำญำสิทธิ์เร่งตรงไปชำยแดน
เพิ่งถึงที่นั่นก็ประสบศึกครั้งใหญ่

แคว้นที่เดิมทีคิดจับปลำในน้ำขุน่ [1]เห็นว่ำจ้ำวเซิงมำแล้วก็
หวั่นเกรงไม่กล้ำกำเริบเสิบสำน ประกอบกับพ่ำยแพ้หลำย
สมรภูมิก็ยังตักตวงน้ำเปล่ำน้ำมันไม่ได้แม้แต่หยดเดียว จึง
ถอยทัพกลับไปด้วยควำมไม่พอใจ

แล้งใหญ่ครำนี้ไม่เพียงแต่แคว้นต้ำหรงที่ได้รับผลกระทบใหญ่
หลวง แคว้นอื่นทำงนี้อีกสองแคว้นก็เกือบจะนับได้วำ่ ล่ม
สลำย รอบชำยแดนไม่ขำดกำรศึก พวกเขำเองก็คิดใช้โอกำส
นี้ตักตวงผลประโยชน์ ทว่ำคิดไม่ถึง ภำยใต้กีบม้ำเหล็กของ
จ้ำวเซิงไหนเลยจะมีนำมั
้ นน้ำเปล่ำให้ตักได้แม้แต่ครึ่งหยด!

ยำมแรกลงสู่สนำมรบ จ้ำวเซิงเห็นเมฆรุ้งบนท้องนภำ รำวกับ

เห็นดวงหน้ำพริ้มเพรำใบนั้นของซูเซียงกำลังยิ้มให้เขำ ขณะที่
เขำเสียสมำธิไปเล็กน้อยนั้นเอง ข้ำศึกพิกำรบำดเจ็บคนหนึ่ง
ถือโอกำสตอนที่เขำไม่ทนั ระวังฟำดดำบข้ำมมำ

โชคดีที่จำ้ วเซิงตอบสนองรวดเร็วยิ่งยวด กระโดดหลบข้ำง

ก้ำวใหญ่ แต่ได้รับบำดเจ็บถึงมือ หลงฉีวิ่งพุ่งมำทันที “นำย
ท่ำน…”
------

[1] จับปลำในน้ำขุ่น（浑水摸鱼）เปรียบเปรยว่ำ
ฉวยโอกำส หำผลประโยชน์ขณะเกิดเหตุกำรณ์ชุลมุน
ตอนที่ 712 จ้าวเซิงได้รับบาดเจ็บโดยไม่คาดคิด

มองดูเลือดสดเต็มมือ จ้ำวเซิงกลับส่ำยหน้ำ “ไม่เป็นไร แผล

เล็กน้อย”

หลงฉีเงื้อมือจัดกำรศัตรูพิกำรบำดเจ็บคนนั้นตำยจนไม่อำจ
ตำยได้อีก จำกนั้นชำเลืองมองไปยังทิศทำงที่จำ้ วเซิงมองดู
เมื่อครู่ บนฟ้ำนอกจำกเมฆำขำวก้อนหนึ่งก็ไม่มีสิ่งใดทัง้ สิน้

กลับถึงในค่ำย ทุกคนได้ยินว่ำจ้ำวเซิงได้รับบำดเจ็บต่ำงเร่ง
ร้อนเข้ำมำเยี่ยมเยือนให้กำลังใจ จ้ำวเซิงกลับหงุดหงิดอย่ำง
ยิ่ง เพียงพ่นออกมำสองคำอย่ำงเย็นชำ “ออกไป!”
ตอนนี้จิตใจจ้ำวเซิงรุ่มร้อนแปลกพิกล นอกจำกหลงฉีแล้วเขำ
ไม่อยำกพบเจอคนอื่นอีกอย่ำงแท้จริง

หลงฉีด้ำนหนึง่ เร่งมือเร่งเท้ำช่วยเขำพันแผล ด้ำนหนึ่งเอ่ย

ปลอบใจ “นำยท่ำนอย่ำร้อนใจไปเลยขอรับ หวังเฟยเป็นสตรี
ฉลำดถึงเพียงนั้นย่อมดูแลรักษำตัวได้เป็นอย่ำงดี”

“หึ หญิงซื่อบื้อ ” จ้ำวเซิงมิได้รสู้ ึกเจ็บมือแม้แต่น้อย แค่น

เสียงเย็นเบำๆ มุมปำกกลับยกขึน้ เล็กน้อย
เขำกลัวก็แต่สำวน้อยคนนัน้ จะเก่งกำจเกินไป คิดจะปกป้อง
ทุกคนจนสุดท้ำยทำร้ำยถึงตัวเอง

หลงฉีเอ่ยปลอบ “นำยท่ำน ภำรกิจของเรำตอนนี้คือปกปัก

รักษำชำยแดนแห่งนี้ให้มั่นคง ทีเ่ หลือฝ่ำบำทกับองค์รัช
ทำยำทคงจัดกำรได้ ท่ำนวำงใจเถิดขอรับ หลังควำมโกลำหล
นี้จบลง เรำก็แต่งหวังเฟยกลับไปทันที อยู่ในสำยตำของท่ำน
ทุกวันไงล่ะขอรับ ”

ชุดเกรำะของจ้ำวเซิงยังมิได้ปลดลง ควำมหนำวเหน็บเย็น
เยือกบนร่ำงและครำบเลือดที่ยังคงไม่ทันเช็ดให้สะอำด ยิง่
เสริมให้ทั้งร่ำงของเขำดูลึกล้ำเย็นชำ ทว่ำสีหน้ำเขำกลับ
อ่อนโยนมำกทีเดียว ใช้เท้ำเตะหลงฉีเบำๆ “เจ้ำ ไอ้เด็ก
เหลวไหล รู้จักจะล้อเจ้ำนำยแล้ว!”

หลงฉีทั้งไม่โกรธทั้งไม่กลัว หัวเรำะฮิฮิ เร่งมือเร่งเท้ำผูก

ผ้ำพันแผลเป็นเงื่อนผีเสื้อ(โบว์) สุดท้ำยยังตบๆอย่ำงพึงพอใจ
“นำยท่ำน ท่ำนดูเงื่อนผีเสื้อนีส่ ขิ อรับ เหมือนที่ฮูหยินทำ
หรือไม่?”

จ้ำวเซิงมองดูเงื่อนผีเสื้อที่เหมือนดังมีชวี ิตตัวนัน้ ผูกอยู่บน

บำดแผลของตน จิตใจพลันสั่นไหวไปชั่วขณะ

ครำนั้นหลงฉีไปจัดกำรธุระเล็กน้อยได้รับบำดเจ็บกลับมำ
เป็นตำยก็ไม่ยอมให้ตนเห็น ท้ำยที่สุดสำวน้อยคนนัน้ ก็ไปพัน
แผลผูกเงื่อนผีเสื้อให้เขำถึงจะพอใจ คิดถึงตรงนี้ จ้ำวเซิงก็ไม่
พอใจขึ้นมำอีกครั้ง เตะเขำให้หนึ่งที “ไป เจ้ำเองก็ออกไป
เห็นเจ้ำแล้วรำคำญ”

หลงฉีลูบๆศีรษะของตัวเองอย่ำงงุนงง เดินหน้ำหัน
หัวกลับออกจำกกระโจมละล้ำละลัง เขำเองก็บอกไม่ถูก
เหมือนกัน เมื่อกี้ยังดีๆอยู่ไยสีหน้ำของนำยท่ำนพอบอก
เปลี่ยนก็เปลีย่ นเล่ำ

“ใจบุรุษ ยำกแท้หยั่งถึง” ปำกหลงฉีพึมพำประโยคที่ซูเซียง

มักพูดบ่อยๆ แหงนมองฟ้ำตรงนอกประตู ฮึดฮัดพึมพำ
อย่ำว่ำแต่องค์ชำยเลย เขำเองก็คิดถึงเสียงโหวกเหวกใน
หมู่บ้ำนเล็กๆนั่น คิดถึงครอบครัวอันอบอุ่นกลมเกลียวนัน้
แล้วเหมือนกัน

เวลำนี้หลงจิ่วหลงสือกังวลใจแทบแย่ ถูกองครักษ์มังกรคน
อื่นๆส่งมำสอบถำมสถำนกำรณ์ หลงฉีเพียงส่ำยหน้ำเบำๆ
“ไม่ร้ำยแรง เป็นรอยบำด องค์ชำยก็แค่คิดถึงหวังเฟย”

บัดนี้หลงจิ่วหลงสือเพิ่งมีปฏิกิริยำตอบสนองกลับมำ ก็บอก
แล้วว่ำองค์ชำยของพวกเขำสง่ำงำมห้ำวหำญ หำกในยำม
เผชิญหน้ำศัตรูฉกำจแล้วได้รบั บำดเจ็บเล็กน้อยนัน่ ยังว่ำไป
แต่นี่อยู่ในสนำมเก็บกวำดจะถูกทำร้ำยบำดเจ็บได้อย่ำงไร
ย่อมเสียสมำธิเพรำะกำลังคิดถึงหวังเฟยอยู่เป็นแน่!
ไม่พูดไม่ได้วำ่ สองคนนี้ฉลำดหลักแหลม ครู่เดียวก็เดำควำม
จริงออกแล้ว

ไม่พ้นสองวัน นกพิรำบตัวหนึ่งก็ร่อนลงบนไหล่ซูเซียง

หัวใจทั้งดวงของซูเซียงเต้นขึ้นมำจนถึงคอหอย นกพิรำบตัวนี้
เป็นนกที่จำ้ วเซิงใช้สง่ จดหมำยหำนำงโดยเฉพำะ พวกเขำสอง
คนตกลงกันแล้ว ถ้ำไม่มีเรื่องใหญ่เร่งด่วนจะไม่ติดต่อกัน ด้วย
กลัวว่ำระหว่ำงทำงอำจถูกคนบิดเบือน

บัดนีน้ กพิรำบบินมำ นัน่ หมำยถึงอะไร?!

มือซูเซียงสั่นเทำ เปิดกระบอกไม้ไผ่ที่อยู่บนขำนกพิรำบอย่ำง
สั่นๆ อักษรบนกระดำษกลับทำให้ดวงตำทั้งคู่ของนำงพลัน
เบิกกว้ำง

องค์ชำยเจ็บหนัก คิดถึงหวังเฟย

ข้อควำมตัวใหญ่สั้นๆเพียงแปดคำ ทำให้ทั้งหัวใจของซูเซียง
รำวกับถูกโยนลงไปแล่เฉือนเป็นพันครั้งในภูผำมีดทะเลเพลิง
ชุ่ยหลิ่วรินน้ำชำให้ซูเซียง เห็นดวงตำทัง้ คู่ของนำงเบิกกว้ำง
หวำดหวั่นขึ้นชัว่ พริบตำ ในใจสัน่ ระทึก เอ่ยถำมเสียงสั่น “ฮู
หยิน เป็นอะไรไปเจ้ำคะ?!”

“รีบไปเก็บของ! อีกหนึ่งชั่วยำมเรำจะออกเดินทำงทันที!” ซู
เซียงกลับออกคำสั่งโดยไม่เหลือช่องว่ำงให้นำงซักถำมต่อ
ตอนที่ 713 คนในบ้านไม่วางใจ

ชุ่ยหลิ่วค่อนข้ำงลนลำน มองอักษรบนกระดำษ แข้งขำพลัน

สั่นกระตุก วิ่งกลับเข้ำห้องทันทีทันใด เร่งมือเร่งเท้ำจัดเก็บ
ข้ำวของขึ้นมำ

ด้ำนหนึง่ จัดเก็บสัมภำระด้ำนหนึ่งนึกฉงน องค์ชำยบ้ำนนำง

วิทยำยุทธ์สูงส่งถึงเพียงนั้น แม้แต่ในหลำยศึกใหญ่เมื่อสอง
สำมปีก่อนองค์ชำยก็ได้รับบำดเจ็บเพียงเล็กน้อย ครำนี้เพียง
แค่จัดกำรลิ่วล้อเล็กน้อยเท่ำนั้น เหตุใดจึงบำดเจ็บสำหัสเช่นนี้
ได้?!
เห็นชุ่ยหลิ่วตื่นตระหนกไปเก็บสัมภำระ ซูเซียงยืนนิ่งอยู่กับที่
ไม่ขยับ สองสำมีภรรยำสกุลหวังเดิมคิดว่ำไม่มีอะไร แต่บัดนี้
หัวใจก็กระดอนมำถึงคอหอยแล้วเช่นกัน วิ่งเข้ำมำถำม “ลูก
สำว นี่ นี่มนั เรื่องอะไรกัน? พวกเจ้ำกำลังเก็บของจะไปไหน?”

และในตอนทีส่ ำมีภรรยำสกุลหวังเอ่ยถำมประโยคนี้ ชุ่ยหลิ่วก็

วำงสัมภำระสองห่อใหญ่บนรถม้ำเรียบร้อยแล้ว ทั้งยังจูงม้ำ
เข้ำมำรอด้ำนหน้ำ เห็นท่ำทำงซูเซียงสับสนจึงทำได้เพียงเอ่ย
ว่ำ “นำยท่ำนใหญ่ ฮูหยินใหญ่ บุตรเขยท่ำนอยู่ทชี่ ำยแดน
ได้รับบำดเจ็บ ฮูหยินต้องกำรไปเยี่ยมดูเจ้ำค่ะ”
บัดนีผ้ ู้เฒ่ำหวังก็ตนื่ ตระหนกแล้วเช่นกัน หวังต้ำเหนียงยิ่งกว่ำ
ยืนถูมืออยู่ตรงนั้น น้ำตำเอ่อตรงขอบตำกลั้นไว้จะร่วงแหล่ไม่
ร่วงแหล่ ถำมพุ่งทันที “นี่จะทำเช่นไร? จะทำเช่นไรดี…”

แต่กลับเป็นผู้เฒ่ำหวังมำกน้อยยังพอมีสติ เอ่ยถำม “ลูกสำว

หรือไม่เจ้ำเขียนจดหมำยไปถำมดูก่อน เห็นว่ำสถำนกำรณ์
แท้จริงเป็นเช่นไรแล้วค่อยว่ำกันดีหรือไม่? ตอนนี้ทุกหนแห่ง
ด้ำนนอกสับสนอลม่ำนผู้คนล้วนกำลังอดตำย ก่อนหน้ำเจ้ำ
มิใช่ให้ข้ำช่วยส่งเสบียงให้หรอกหรือ ข้ำยังได้ยินพวกพ่อค้ำ
ที่มำติดต่อบอกว่ำทำงตะวันออกนู้นเกิดโรคระบำดเป็นวง
กว้ำง เจ้ำไปครำนี้ เจ้ำไปครำนี้จะให้พ่อกับแม่วำงใจได้
อย่ำงไรเล่ำ…”
ซูเซียงเองก็รู้ซึ้งถึงจุดนี้ ทว่ำรูปกำรณ์ตอนนี้นำงไม่มีทำงเลือก
แล้ว ทำได้เพียงฝืนยืนหยัดกล่ำว “ท่ำนพ่อท่ำนแม่ พวกท่ำน
อย่ำได้กังวล ข้ำจะพำชุย่ หลิ่วไปด้วย นำงมีวรยุทธ์ติดตัว ไม่มี
อันตรำยเจ้ำค่ะ”

สำมีภรรยำสกุลหวังย่ำเท้ำร้อนใจ หวังต้ำเหนียงดึง
แขนเสื้อซูเซียงได้ก็ร้องตะโกน ”เจ้ำๆ เจ้ำลูกสำวคนนี้ไยไม่
เชื่อฟัง! พี่ชำยพีส่ ำวสองคนนัน้ ของเจ้ำก็ดื้อไม่ฟังพ่อแม่เช่นนี้
จึงต้องเสียไป ถ้ำเจ้ำเป็นอะไรไปอีกคนพ่อแม่จะมีชีวิตอยูไ่ ด้
อย่ำงไร? เจ้ำช่วยเขียนจดหมำยไปถำมดูก่อน ถำมให้กระจ่ำง
แล้วค่อยว่ำกันได้หรือไม่? เจ้ำอย่ำทิ้งพ่อกับแม่ไว้ ฮือๆ…”
หวังต้ำเหนียงพูดไปพูดมำก็ละล่ำละลักเริ่มร้องไห้ขึ้นมำ คว้ำ
แขนเสื้อซูเซียงไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้แยกจำก คิดถึงลูกชำย
ลูกสำวทัง้ สองของตน สองคนนัน้ ก็เป็นเช่นนี้ ไม่เชื่อฟัง วิ่ง
ออกไปก็ไม่กลับมำอีกเลย ควำมเจ็บปวดจำกกำรสูญเสียบุตร
ธิดำ คนไม่เคยประสบไม่ว่ำอย่ำงไรก็ไม่มีทำงเข้ำใจ! บัดนี้ซู
เซียงยังจะดื้อต้องกำรไปข้ำงนอกเช่นนี้อีก ผู้อำวุโสจะรับไหว
ได้อย่ำงไร?

เวลำนี้แม่เฒ่ำซูก็ถูกเข็นออกมำเช่นกัน ดึงมือของซูเซียงไว้
สำยตำแน่วแน่เป็นพิเศษ “เจ้ำ เจ้ำจะไปก็ได้ พำพวกชิงเหมย
ไปด้วยทั้งหมด มิเช่นนั้นวันนี้จะพูดอย่ำงไรก็ไม่ยอมให้เจ้ำไป
ต่อให้เจ้ำด่ำข้ำหญิงชรำคนนี้วำ่ หน้ำไม่อำย อำศัยอยู่ในบ้ำน
พวกเจ้ำแล้วยังสอดปำก กระนัน้ ยำยแก่อย่ำงข้ำก็ไม่
เป็นไร…”
 “ท่ำนย่ำ ท่ำน ท่ำนพูดอะไรกัน ข้ำมิได้ ข้ำ…” ซูเซียงกระวน
กระวำยอยำกอธิบำย

ขณะที่คนทั้งบ้ำนกำลังฉุดยื้ออยู่นั้น จู่ๆยอดไม้บนหลังคำบ้ำน
ก็ขยับ ชำยชรำผมหงอกอำภรณ์ขำวคนหนึ่งร่อนเพรียวลมลง
มำ ดูรำวกับเทพเซียนอมตะ ทว่ำปำกของเขำกลับเผยธำตุแท้
“ฮิๆ ศิษย์เอ๋ย ศิษย์ผู้นำ่ รักของข้ำ…”

ทว่ำเขำเรียกแล้วเรียกเล่ำก็รู้สึกว่ำบรรยำกำศ ดูเหมือน
เหมือนกับ คล้ำยว่ำ บำงทีไม่ค่อยถูกต้องนัก ควำมเบิกบำนที่
ยังแขวนบนใบหน้ำพลันแข็งค้ำง ท่ำทำงเช่นนั้นอย่ำให้พูดเลย
ว่ำกวนโอ๊ยมำกเพียงใด
ชุ่ยหลิ่วรำวกับเห็นดำวช่วยชีวติ รีบกระโจนขึ้นไปทันที “ท่ำน
ตำแก่คนนีน้ ี่ ท่ำนหำยไปไหนมำ?! ตอนตำมหำไม่เคยจะพบ
เจอ บัดนี้คิดมำดื่มกินมัว่ ซั่วอีกแล้วใช่หรือไม่ บอกท่ำนไว้เลย
วันนีไ้ ม่มีของให้กิน จะไปไหนก็ไป…”

ชุ่ยหลิ่วเองก็ตื่นตระหนก รวมกับหลำยวันมำนี้ก็ขุ่นเคือง
อำจำรย์แค่ในนำมผูน้ ี้ จึงระเบิดอำรมณ์ออกมำทันใด

ชำยชรำถูกนำงอัดจนร้องโวยวำย วิ่งวุ่นไปทัว่ ลำนบ้ำน ทำให้

สุนัขสองตัวเล่นไล่จับกับเขำ ยังมีไก่ตัวผู้ตัวใหญ่สองตัวก็บิน
ออกมำเช่นกัน ร้องตะโกนโหวกเหวก เป็นสภำพที่เรียกว่ำไก่
บินสุนัขกระโดดอย่ำงแท้จริง
ตอนที่ 714 ฐานะแท้จริงของจ้าวเซิง

ท้ำยทีส่ ุดซูเซียงทนจนไม่ไหวแล้ว ตะโกนขึน้ หนึ่งประโยค

“พอแล้ว เลิกโวยวำยได้แล้ว!”

เสียงขำดคำ มือที่ยนื่ ออกไปของชุ่ยหลิ่วหยุดค้ำงอยู่กลำง

อำกำศ ร่ำงของชำยชรำที่ต้องกำรหลบเลี่ยงยังคงบิดอยู่ในท่ำ
โค้งงอ สุนัขสองตัวนัน้ ตัวหนึ่งกระโดดขึ้นลืมเก็บเท้ำ หล่นลง
พื้นดังตุบ้ ดวงตำทั้งลูกจ้องตรงมำทำงซูเซียง

เวลำเพียงชั่วพริบตำนัน้ ซูเซียงอยำกจับคนพวกนี้โยนทิ้งให้
หมดเสียจริงๆ สูดหำยใจเข้ำลึกๆแล้วพูดว่ำ “อำจำรย์ เลิกไร้
สำระได้แล้ว สำมีข้ำเกิดเรื่องที่ชำยแดน ท่ำนช่วยไปเป็น
เพื่อนข้ำได้หรือไม่?”

ชำยชรำเดิมแสดงออกสนุกเฮฮำบัดนี้ก็เก็บสีหน้ำลงแล้ว
ร่ำงกำยทีบ่ ิดโค้งประหลำดยืนตรงขึ้นมำ ตบๆแขนเสื้อแล้ว
กลับมำสู่กิริยำอำกำรแบบเทพเซียนอมตะ “เรื่องอันใด? ศิษย์
ผู้น่ำรักเจ้ำอย่ำรีบร้อน ค่อยๆพูด”

ตอนนี้ชุ่ยหลิว่ ร้อนใจจนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ มองดูซูเซียงแล้ว

มองชำยชรำแวบหนึง่ แล้วจึงเอ่ยขึ้น “องค์ชำยอยู่ทชี่ ำยแดน
ได้รับบำดเจ็บ ข้ำกับหวังเฟยกำลังจะออกไป ท่ำนอำจำรย์เรำ
ไปด้วยกันเถิด ข้ำกลัวว่ำระหว่ำงทำงจะดูแลหวังเฟยได้ไม่ดี”
ชำยชรำฮึดฮัดหนึง่ เสียง มองค้อนชุ่ยหลิ่ว “มีเรื่องขอร้องข้ำ
เมื่อครู่ไยถึงได้ตีเอำเป็นเอำตำยขนำดนัน้ เล่ำ? ฮึ่ย…”

ขณะที่ชุ่ยหลิ่วคิดจะตอบกลับ ชำยชรำก็โบกๆมือเหมือนไม่
แยแส “เอำเถิดๆ ข้ำเป็นผู้อำวุโสใช้ชีวิตมำร้อยกว่ำปีแล้วยัง
จะถือสำแม่หนูน้อยอย่ำงเจ้ำได้อย่ำงไร? รีบไปเถอะ ข้ำวของ
เก็บเสร็จแล้วหรือยัง เรำออกเดินทำงกันเลย”

สำมีภรรยำสกุลหวังยังจมอยู่ในคำว่ำองค์ชำยและหวังเฟย
ชำยชรำมือข้ำงหนึ่งคว้ำหญิงสำวคนหนึ่งโยนเข้ำไปในเก๋งรถ
กระโดดขึ้นบนรถม้ำทันที ได้ยินเพียง “ย๊ำ” หนึ่งเสียง อำชำ
ห้อตะบึงออกไปนอกหมู่บ้ำน
รถม้ำมุ่งออกนอกหมู่บ้ำนไปแล้ว หวังต้ำเหนียงเพิ่งได้สติ
กลับมำ “ตำ ตำ ตำแก่ เมื่อครู่พวกเขำเรียกว่ำอะไร? องค์
ชำย? หวังเฟย?”

ได้ยินคำถำมของหวังต้ำเหนียง ผู้เฒ่ำหวังมือสัน่ กล้องยำสูบ

ร่วงลงพื้นดังเคร้ง แม่เฒ่ำสกุลซูยิ่งกว่ำ อ้ำปำกพะงำบหลำย
หน แทบล้มพับลงไป!

เวลำนี้เถียนเฉิงรุ่ยกับจ้ำวชิงเฟิงได้ยินควำมเคลื่อนไหวเช่นกัน
วิ่งรี่เข้ำมำ เห็นสีหน้ำของทุกคนต่ำง ข้ำมองเจ้ำ เจ้ำมองข้ำ ก็
ไม่รู้ว่ำแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้น
ชิงเหมยชิงหลำนจึงเดินเข้ำมำเบื้องหน้ำคำรวะให้ทุกคน บอก
เล่ำเรื่องรำวควำมเป็นมำ อีกทั้งยังแจ้งแก่ทุกคนเกี่ยวกับ
ตัวตนที่แท้จริงชำยชรำผู้นนั้ รวมถึงวรยุทธ์ติดตัวของพวกเขำ
ว่ำแข็งแกร่งมำกเพียงใด

เถียนเฉิงรุ่ยและจ้ำวชิงเฟิงฟังต้นสำยปลำยเหตุของเรื่องแล้ว
ไหนเลยจะนั่งติด ติดปีกกลับบ้ำนจูงม้ำไล่ตำมไป เพียงแต่คน
ทั้งสองเดินทำงด้วยถนนสำยหลัก ส่วนพวกซูเซียงเดินทำง
ด้วยทำงลัด คลำดเคลื่อนกันเช่นนี้พอดี

อันที่จริงสำมีภรรยำสกุลหวังสับสนเรื่องฐำนะของจ้ำวเซิง
เพียงเล็กน้อย ที่เป็นห่วงทันทีเลยก็คือ ควำมปลอดภัยของ
พวกซูเซียง หลังพวกชิงหลำนชิงเหมยบอกตัวตนที่แท้จริง
และวรยุทธ์ของชุ่ยหลิ่วกับชำยชรำผู้นนั้ หัวใจของคน
ทั้งหลำยที่ขนึ้ มำถึงคอหอยก็นับว่ำค่อยๆวำงกลับลงในท้อง

เพียงแต่สุดท้ำยผู้เฒ่ำหวังเคำะกล้องยำสูบตรงขอบประตู บ่น
พึมพำหนึ่งประโยค “ต่อให้มีวรยุทธ์สูงส่ง นัน่ ก็ยังต้ำนโรค
ระบำดไม่อยู”่

วำจำนี้ของเขำไม่พูดยังดีกว่ำ เดิมทุกคนล้วนวำงใจแล้วกลับ
ถูกประโยคนี้ของเขำกระตุ้นขึ้นมำถึงคอหอยอีกครั้ง

สำมคนขี่มำ้ ตลอดทำง ชำยชรำมองม้ำตัวนี้แล้วก็รู้สึกรำคำญ

สี่กีบของมันยังเร็วสู้สองเท้ำวิ่งของเขำไม่ได้ เหลือไว้มี
ประโยชน์อันใด มิสู้ตุ๋นเนื้อกินเสียดีกว่ำ!
เพื่อใช้ทำงลัดย่นเวลำพวกเขำจึงใช้เส้นทำงภูเขำสำยเล็ก
จนกระทั่งต่อมำรถม้ำเดินไปต่อไม่ได้แล้ว ขณะที่ซูเซียงกับชุ่ย
หลิ่วกำลังร้อนใจก็ได้ยนิ เสียงม้ำร้องฮี่ล้มลงบนพืน้ ดังปัง

ชุ่ยหลิ่วยังคิดว่ำถูกลอบโจมตีเข้ำแล้ว ขวำงซูเซียงให้อยู่
ด้ำนหลัง ออกท่ำป้องกันทันที ขณะนัน้ ก็เห็นชำยชรำสีหน้ำ
ยิ้มแย้มดึงกระบอกไม้ไผ่แท่งยำวเฟื้อยออกมำจำกคอม้ำ ส่วน
ปลำยเผำไว้แหลมคมยิ่ง แค่ดูก็รู้ว่ำเขำจงใจ

เมื่อครู่ซูเซียงยังตกใจสะดุ้ง หลังรวบรวมสติได้ก็เอ่ยถำม “ตำ

แก่ ท่ำนคิดจะทำอะไรกันแน่?! ไม่มีม้ำ เรำจะให้พวกข้ำขี่ทำ่ น
ไปหรือ!”
ซูเซียงโมโหจนหำยใจไม่ออก มองดูถนนเบื้องหน้ำ โดยสำร
บนรถม้ำทำงไม่ดียังพออดกลั้นได้ บัดนี้มำ้ ดันมำตำยอีก ชำย
ชรำก็ยังยืนหัวเรำะฮิๆอยู่ข้ำงๆ เห็นท่ำทำงที่เขำมองม้ำตัวนัน้
พลันทำให้ซูเซียงเกิดภำพมำยำชนิดหนึง่ รำวกับเห็นเนื้อเงำ
งำมจำนใหญ่

เผชิญหน้ำกับสำยตำโกรธแค้นของแม่หนูน้อยสองคน ชำย
ชรำก็ไม่ได้สะเทือนแม้แต่น้อย พูดยิ้มแย้ม “ไม่มีม้ำ ตำแก่
อย่ำงข้ำจะเป็นม้ำให้พวกเจ้ำตกลงไหม? ขำแก่ๆสองข้ำงของ
ข้ำอย่ำงไรก็ยังวิง่ เร็วกว่ำสี่ขำของมัน ช่ำงเป็นเดรัจฉำนไร้
ประโยชน์จริงๆ ข้ำเห็นมันก็รกลูกตำตั้งแต่แรกแล้ว เร็วเข้ำๆ
อย่ำพูดพล่ำม กองทัพต้องเดินด้วยท้อง!”
ตอนที่ 715 ตาแก่ขี้งก

เห็นท่ำทำงยืนยันแน่วแน่ของเขำ ซูเซียงกับชุ่ยหลิว่ โกรธหัว

ฟัดหัวเหวี่ยง!

ชำยชรำเห็นสีหน้ำทั้งสองคนดูไม่ดี มือเท้ำก็ช่วยลอกหนัง
อย่ำงฉับไว และยังยิ้มแย้มพูดจำน่ำฟัง

ซูเซียงด้ำนหนึง่ ย่ำงเนื้อ ด้ำนหนึง่ ใช้มีดสำยตำคว้ำนชำยชรำ

บัดนี้ดีเสียนี่กระไร ได้ข้ำมภูผำลอดขุนเขำจริงๆแล้ว สู้
เดินทำงด้วยถนนหลักดีกว่ำ ไม่แน่ว่ำอำจเร็วกว่ำนี้ ทั้งหมด
ต้องโทษตำแก่คนนี้ ทำงลัดเป็นเขำเลือก ม้ำเองก็เป็นเขำฆ่ำ
จริงๆเลย!
ชุ่ยหลิ่วกำลังก่อไฟ คิดไปคิดมำ เบื้องหน้ำสำยตำพลันสว่ำง
วำบ วิง่ กลับมำรวดเร็วปำนลมปำนไฟ “อำจำรย์ ท่ำน ท่ำน
จะใช้วิชำตัวเบำพำพวกเรำไปใช่หรือไม่ ท่ำนอำจำรย์ วรยุทธ์
ของท่ำนบรรลุอีกขั้นแล้วใช่หรือไม่?”

ชำยชรำเอียงศีรษะวำงท่ำ ฮึดฮัดหนึ่งเสียง “ฮึ ข้ำผู้เป็น

อำจำรย์เจ้ำก็เป็นแค่กินนั่นแหละ!”

ซูเซียงเงยหน้ำเหลือบตำมองชำยชรำที่กำลังน้ำลำยไหลมอง
เนื้อม้ำสดใหม่อย่ำงไม่สบอำรมณ์ ฮึดฮัดหนึ่งเสียง ก็รู้จักแต่
จะกินน่ะสิ!
ชำยชรำเองก็มิได้โกรธ พูดยิ้มแย้ม “เร็วเข้ำๆ กองทัพต้อง
เดินด้วยท้อง ข้ำกินอิ่มแล้วยิ่งพำเจ้ำบินไปได้ไกล ฮิๆ”

เห็นท่ำทำงเช่นนั้นของเขำ ซูเซียงก็ไม่อยำกพูดอะไรอีก รีบ

จัดกำรเนื้อม้ำกองใหญ่ออกมำเรียงย่ำงไฟ

ชุ่ยหลิ่วให้นำงกิน แต่นำงกินไม่ลง!

ม้ำตัวนี้ดีรำ้ ยอย่ำงไรก็อยู่กับตนมำนำนปีกว่ำ ต่อให้ม้ำมิใช่คน

แต่ก็มีควำมรู้สึกเช่นกัน ตำแก่บำ้ นี่ยังกล้ำลงมือ บอกว่ำฆ่ำก็
ฆ่ำ ซ้ำยังกินเนื้ออย่ำงเปรมปรีดิ์
สุดท้ำยซูเซียงถือกิ่งไม้เสียบหมัน่ โถวสองลูกกินรองท้อง
เล็กน้อย จ้องมองชำยชรำกินปำกมันแผลบด้วยควำมเคียด
แค้นชิงชัง รำคำญ!

โดยรวดเร็ว ชำยชรำก็กินจนอิ่มแล้ว หน้ำแดงเปล่งปลั่งมุม

ปำกยังมีน้ำมันเยิ้ม ซูเซียงคิดว่ำในที่สุดเขำก็วุ่นวำยจบแล้ว
ประเดี๋ยวคงออกเดินทำงแล้วกระมัง?

คิดไม่ถึง เหอะ! จู่ๆเขำก็หยิบกริชแหลมคมเล่มหนึ่งที่ไม่รู้วำ่

เอำมำจำกที่ไหนออกมำทำงด้ำนหลัง ดึงลำกตัวม้ำที่เหลืออยู่
ขึ้นมำ
เลื่อนขยับไปพลำงตะโกนไปพลำง “นำงหนูชยุ่ นำงหนูชุ่ย
รีบไปย้ำยห่อสัมภำระมำ ของไร้ประโยชน์พวกนั้นเรำไม่ต้อง
พกไปแล้ว แต่เนื้อม้ำกับหนังม้ำล้วนต้องนำไป ระหว่ำงทำงยัง
พอใช้ประโยชน์ได้”

ซูเซียงพิงอยู่บนต้นไม้ตน้ หนึ่งอย่ำงเหนื่อยหน่ำยไร้ควำมสนใจ
เห็นอำกัปกิริยำดวงตำเปล่งแสงมือเท้ำคล่องแคล่วของชำย
ชรำ ในใจก็เหมือนกับมีเลือดเก่ำติดคั่ง จะขึน้ ก็ขึ้นไปไม่ได้ จะ
ลงก็ลงมำไม่ได้ สุดท้ำยทนไม่ไหวเปิดปำกเอ่ยถำม “ท่ำนเอำ
เนื้อม้ำไปนิดหน่อยก็ได้แล้ว ท่ำนจะถลกหนังนั่นไปทำไม?”
ชำยชรำก็มิได้โกรธเคือง พูดพึมพำ “นำงหนูน้อยเช่นเจ้ำมัน
จะไปเข้ำใจอะไร หนังม้ำทั้งให้ควำมอบอุ่น ทั้งกันลมได้ ห่ม
คลุมบนตัวอบอุ่นเชียวล่ะ”

ซูเซียงพลันสัน่ สะท้ำนสะดุ้งโหยง ขนลุกขนชันด้วยควำม

ขยะแขยง มองดูหนังม้ำชุ่มเลือดผืนนั้น จินตนำกำรสภำพที่
ห่มคลุมมันอยู่บนร่ำงกำยตัวเอง แม่เจ้ำ ไม่กล้ำคิดต่อแล้ว…

ในกระเพำะรู้สึกบิดม้วนโหมระลอกอย่ำงไม่มีสำเหตุ นำงอด
มิได้ที่จะเดินไปข้ำงหน้ำหลำยก้ำว ยืนเหนือช่องลม กลิ่นคำว
เลือดนั้นจึงค่อยจำงลงเล็กน้อย
ชำยชรำกำลังดึงถลกหนังม้ำ ยังคงพร่ำบ่นอยู่ตรงนั้น “แค่
เห็นก็รู้แล้วว่ำโตมำแบบถูกตำมใจจนเคยตัว ไม่เคยพบเจอ
ควำมยำกลำบำก…”

ซูเซียงอยำกตอบประโยคนี้กลับไปให้เขำจริงๆ “ไม่เคยพบ
เจอควำมยำกลำบำก เช่นนัน้ หลำยปีนี้นำงกำลังทำอะไรอยู่
หรือ?!”

แท้ที่จริงภำยในใจของซูเซียง ตอนอยู่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด
แม้หลังคุณปู่จำกไปแล้วก็ยังมีอำจำรย์ผู้มพี ระคุณอยู่ ทว่ำถึง
ที่สุดแล้วก็ใช้ชีวิตตัวคนเดียว ประสบพบเจอควำมควำม
ลำบำกที่คนมิเคยพบเจอ!
หลังมำถึงที่แห่งนี้กช็ ุลมุนวุ่นวำยทุกวัน ทำดีกลับไม่ได้ดี นี่ยัง
ไม่เรียกว่ำยำกลำบำกหรือ?!

ชำยชรำดูเหมือนจะรู้ว่ำซูเซียงกำลังคิดอะไรอยู่ แอบชำเลือง
มองนำงแวบหนึ่งแล้วก็ไม่พูดอะไรต่อ เขำเองก็ปรำรถนำให้
กำรไปชำยแดนครำนีส้ ะดวกรำบรื่นไม่อยำกมีประสบกำรณ์
ลำบำกยำกเข็ญเหล่ำนัน้ ทว่ำมนุษย์นี้หนอ ไม่อำจไม่ระวังภัย
ล่วงหน้ำ ขอเพียงแค่ยิ่งเตรียมพร้อมให้สมบูรณ์ โอกำสให้กำร
รอดชีวิตก็ยิ่งมำก

ชำยชรำเพียงแค่พึมพำหนึ่งประโยค “เหอะๆ นำงหนูน้อยจะ

เข้ำใจอะไร” จำกนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก โดยรวดเร็วก็ถลกหนัง
ม้ำทั้งผืนนัน้ ลงมำได้ แม้แต่กีบม้ำส่วนนัน้ ก็ยังไม่ยอมปล่อย
ผ่ำน ท่ำทำงเช่นนัน้ ดูแล้วเหมือนกับโจวปำผี[1]ขี้งกยิ่งนัก

------

[1] โจวปำผี（周扒皮) ชือ่ แปลตรงตัวว่ำโจวถลกหนัง

เป็นตัวร้ำยในเรื่อง ไก่ขันเที่ยงคืน《半夜鸡叫》โจว
ปำผีเป็นเจ้ำบ้ำนเห็นแก่ตัวขี้งก เนื่องจำกสมัยก่อนไม่มี
นำฬิกำ เพื่อให้คนงำนทำงำนมำกขึ้นโจวปำผีจึงหลอกคนงำน
เลียนแบบเสียงไก่ขัน ร้องขันตอนเที่ยงคืนเพื่อให้คนงำนลุก
ขึ้นมำทำงำน จนสุดท้ำยคนงำนทนไม่ไหวจัดกำรสั่งสอนเขำ
ตอนที่ 716 สารภาพลดหย่อนโทษ

แม้กระทั่งชุ่ยหลิ่วก็ยังรำคำญคอยเร่งอยู่ข้ำงๆ “อำจำรย์ ท่ำน

เสร็จแล้วหรือยัง? เสร็จแล้วไยไม่รีบไปเล่ำ ท่ำนไม่เห็นหรือไร
ว่ำหวังเฟยร้อนใจจนมีสภำพนัน้ แล้ว”

เวลำนี้ในที่สุดซูเซียงก็จบั สังเกตได้ หันศีรษะเอ่ยถำมชุ่ยหลิว่

“เจ้ำรู้ว่ำเขำเป็นองค์ชำยตั้งแต่เมื่อไร? ดูเหมือนข้ำจะไม่เคย
บอกเจ้ำนี?่ ”

“เอ่อ…”
ชุ่ยหลิ่วพลันพูดไม่ออก ดวงตำหลุบหลบแล้วกลอกกลับมำ
ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่ำจะสำรภำพเรื่องนี้ มิเช่นนั้นรอให้
หวังเฟยค้นพบด้วยตัวเอง นั่นคงไม่ดีแน่

ชุ่ยหลิ่วยังอึกอักเล็กน้อยแล้วจึงค่อยเดินเข้ำไปทำงซูเซียง
หลำยก้ำว คุกเข่ำลงพืน้ ดังปึง โขกคำนับสองศีรษะโดยไม่
สนใจวัชพืชเศษหิน

กำรคุกคำนับครำนี้ทำให้ซูเซียงตกใจสะดุ้งโหยงในทันใด รีบ
ยื่นมือคิดเข้ำไปดึงคน “พูดกันดีๆ คุกเข่ำไร้เหตุผลเช่นนี้ เจ้ำ
ทำให้ข้ำตกใจแทบตำย!”
“ข้ำ ข้ำผิดไปแล้ว ต้องสำรภำพกับฮูหยิน ฮูหยินเจ้ำคะ ท่ำน
เคยบอกว่ำ ‘สำรภำพลดหย่อนโทษ’ ใช่หรือไม่? ข้ำสำรภำพ
อย่ำงสัตย์ซื่อแล้ว ท่ำนไม่โกรธข้ำได้หรือไม่?” ชุ่ยหลิ่วกระวน
กระวำยใจถึงขีดสุด และแอบตำหนิตัวเองไยชั่วครู่ถึงร้อนใจ
เผยพิรุธมำกถึงเพียงนี้

ซูเซียงรู้สึกว่ำเรื่องรำวเบื้องหลังนี้เหมือนจะค่อนข้ำงเป็นเรื่อง
ใหญ่ สีหน้ำเย็นชำ “รีบพูดมำ!”

สำรภำพลดหย่อนโทษ เฮอะๆ! ด้ำนหลังสำรภำพลดหย่อน

โทษยังมีต่ออีกหนึ่งประโยค ‘จำคุกนำนปี’‘’
ชุ่ยหลิ่วถึงค่อยพูดตะกุกตะกัก เปิดเผยตัวตนของพวกชิง
เหมยจนหมดเปลือกและยังบอกว่ำเรื่องเหล่ำนี้เป็นองค์ชำย
จัดกำรไว้ก่อนแล้ว ด้วยกลัวว่ำหวังเฟยอยู่ตัวคนเดียวใน
หมู่บ้ำนจะถูกข่มเหงรังแก

ชุ่ยหลิ่วพูดพลำงเหลือบมองสีหน้ำของซูเซียงอย่ำงระมัดระวัง
เห็นนำงมิได้โกรธจึงค่อยโล่งใจ ปำกเล็กขมุบขมิบ คำที่ออก
จำกปำกทัง้ หมดล้วนบอกว่ำองค์ชำยบ้ำนนำงดีมำกอย่ำงนัน้
อย่ำงนี้

ซูเซียงฟังจนรำคำญแล้วจึงเอ่ยขัด “พอแล้ว อย่ำลำกเรื่องไม่

มีให้มี” นำงยกมือขึ้น นิ้วงำมดุจหยกชี้ไปยังชำยชรำที่ยังคงสู้
รบกับกีบม้ำคนนัน้ “แล้วเขำล่ะ บอกมำสิ เรื่องเป็นมำ
อย่ำงไร?”

ในครำนั้นชำยชรำมิได้ต่อต้ำนชุย่ หลิ่วและรับนำงเข้ำเป็นศิษย์
ซูเซียงก็ประหลำดใจมำกแล้ว วันนี้ยังเห็นว่ำระหว่ำงทำงชุ่ย
หลิ่วกับชำยชรำยักคิ้วหลิ่วตำให้แก่กัน อ๊ะ ถุย ส่งสำยตำให้
กัน ระหว่ำงสองคนนี้ต้องซ่อนควำมลับอะไรไว้เป็นแน่

ควำมเคลื่อนไหวในมือชำยชรำหงุดชะงัก คมมีดแหลมกริบ
นั้นเกือบจะบำดเข้ำทีป่ ลำยนิว้ ของตัวเอง โอ๊ยตำยแล้ว คิดมำ
ตลอดว่ำเป็นสตรีพูดดีคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่ำยำมเย็นชำขึ้นมำก็
ยังเทียบกับอ๋องสงครำมของพวกเขำได้
หนำวอะ หนำว! สำมีภรรยำคูน่ โี้ กรธขึ้นมำล้วนเหมือนแท่ง
น้ำแข็ง ยั่วยุมไิ ด้! คิดถึงตรงนี้ ชำยชรำก็ก้มศีรษะลงไปอีกครั้ง
เพียงแค่หดๆคอไม่ให้ตัวเองรับรู้

ชุ่ยหลิ่วค่อนข้ำงลำบำกใจ แต่เห็นท่ำทำงขี้ขลำดของชำยชรำ
คนนั้นแล้วก็ยืดคอตั้ง ตัดสินแล้วว่ำจะสำรภำพทุกเรื่องหมด
สิ้น คงพอช่วยลดหย่อนโทษได้

ชุ่ยหลิ่วเห็นซูเซียงมิได้โกรธเคืองนำง ก็ใจกล้ำขึ้นเล็กน้อย
บุ้ยปำกใส่ชำยชรำ “เขำน่ะหรือ ไม่มีใครรู้ว่ำเขำมำจำกที่แห่ง
ใด อย่ำงไรก็ตำมครำแรกสถำปนำแคว้นเขำก็เป็นรำชครูอยู่
แล้ว”
ซูเซียงขมวดหัวคิ้ว ใช้ฝ่ำมือด้ำนเล็กน้อยของตัวเองลูบหน้ำ
อย่ำงแรง ถูจนดวงหน้ำเล็กของตนแดงแจ๋ สุดท้ำยเพลิงโทสะ
ในใจก็ยังมิอำจข่มได้ เดินฉับๆไปทำงชำยชรำ “ท่ำนยืนขึ้นให้
ข้ำ บอกมำ!”

แผ่นหนังผืนนั้นของชำยชรำเพิ่งถลกเสร็จ มีดคว้ำนครั้ง
สุดท้ำยค้ำยันขึน้ มำ ถอยหลังไปหนึ่งก้ำว “นำงหนู เจ้ำ ข้ำ
ข้ำ ดีเลวก็เป็นอำจำรย์เจ้ำ ไยพูดจำเช่นนี้กับอำจำรย์เล่ำ? ไม่
รู้ใครเด็กใครผู้ใหญ่!”

“ผำยลม! อย่ำมำยอกย้อนข้ำ! เรำสองคนอย่ำงไรก็มำจำก

สถำนที่เดียวกัน บังอำจปิดบังข้ำหรือ?” ซูเซียงโมโหกระหืด
กระหอบ นิ้วมือแทบจะจิ้มลงไปบนหน้ำผำกของชำยชรำอยู่
แล้ว

ชำยชรำเบี่ยงหลบด้ำนข้ำงอีกด้ำน ปำกแข็งเป็นเป็ดตำย “ก็

ก็เจ้ำไม่ได้ถำมข้ำนีน่ ำ!”

“เฮ้ย! ท่ำนยังมีเหตุผลอยู่หรือไม่? ยังเห็นข้ำเป็นคนบ้ำน

เดียวกันหรือไม่?!” ซูเซียงโกรธจนอกกระเพื่อม

สุดท้ำยของสุดท้ำย ภำยใต้สำยตำน่ำสงสำรเวทนำของชำย
ชรำ ในทีส่ ุดซูเซียงก็ปลง!
ตอนที่ 717 วิธีรักษาโรคกลัวความสูงอันยอดเยี่ยม

โบกมือทั้งคู่อย่ำงยอมจำนน “เอำล่ะๆ ข้ำยอมแพ้ ข้ำยอม

แล้วก็ได้ พวกท่ำนมีเหตุผล เร็วเข้ำเถอะ ท่ำนจัดกำรหนังนัน่
เรียบร้อยแล้วหรือยัง เรำยังต้องเดินทำงอีกนะ”

แม้นซูเซียงเคยเห็นท่ำทำงบินไปบินมำนัน่ ของชุ่ยหลิ่ว แต่มัก

รู้สึกว่ำหำกลมแรงหน่อยคงสำมำรถพัดคนที่บนิ อยู่นนั้ ให้ปลิว
ได้ ดังนั้นจึงไม่ได้คำดหวังอะไรมำกนักกับคำของชำยชรำที่
บอกว่ำสำมำรถแบกนำงหนูไว้ในมือคนละข้ำงบินเหำะไปได้

ทุบๆขำของตัวเอง คิดในใจประเดี๋ยวคงมีแต่เผำไหม้นำมั
้ น
กระดูก รถยนต์เอย เครื่องบินเอย คิดถึงพวกเธอเหลือเกิน…
ชำยชรำนำหนังม้ำยัดเข้ำในห่อสัมภำระใบใหญ่ใบนัน้ แล้ว
แบกไว้บนหลัง หัวเรำะยิ้มแย้ม “ไปกันเลยๆ”

ซูเซียงมองชำยชรำอย่ำงไม่สบอำรมณ์ ยุ่งวุ่นวำยอยู่ครึ่งค่อน
วันในทีส่ ุดก็ได้ไปเสียที และไม่ได้คิดอะไรมำก ฝีเท้ำก้ำวย่ำง
ไปด้ำนหน้ำ

“ว๊ำย!”

เสียงแหลมกรีดทะลุฟำ้ ซูเซียงรู้สึกได้ว่ำร่ำงกำยของตนลอย
ขึ้นสู่ท้องฟ้ำ ยอดไม้พลันยิ่งห่ำงจำกตนไกลขึ้นเรื่อยๆ
สตินำงกลับมำทันใด มองไปยังชำยชรำที่หนวดเครำถูกพัด
ปลิวสะบัดแต่ยังคงมีสีหน้ำภูมิอกภูมิใจ เขำหิ้วซูเซียงกับชุ่ย
หลิ่วเหมือนกับลูกนกน้อยสองตัว โฉบผ่ำนกลำงอำกำศ
ระดับควำมสูงทีบ่ ินขึ้นถึงกับเหนือกว่ำภูผำสูง

ในใจพลันตืน่ ตะลึง นี่มนั วิชำอะไรกันแน่!

ดวงตำบังเอิญทอดมองลงไปด้ำนล่ำง นำงตกใจจนแทบร้อง
กรี๊ดออกมำ ดวงตำเบิกกว้ำงโต สุดท้ำยตอบสนองกลับมำรีบ
เงยหน้ำมองไปยังแผ่นฟ้ำ จึงค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย
โรคกลัวควำมสูง นำงลืมบอกไปว่ำนำงเป็นโรคกลัวควำมสูง
ขั้นรุนแรง ให้ตำยเถอะ ครำนี้นำงได้รักษำหำยแล้ว!

คนทั้งสำมบินบ้ำงพักบ้ำงไปเช่นนี้สองสำมวัน มองลงจำกที่สูง
เห็นกระท่อมมุงจำกและผืนนำจำนวนมำก ทว่ำกลับไม่เห็น
คนสักคน

ซูเซียงรู้สึกประหลำดใจมำก ตอนถึงครำวหยุดพักอีกรอบก็
ลองถำมชำยชรำดู “ตอนถึงที่ถดั ไปเรำลงไปดูๆหน่อยได้
หรือไม่? เห็นชัดว่ำมีเรือนบ้ำนมีผืนนำ จะไม่มีคนได้
อย่ำงไร?”
ชุ่ยหลิ่วหันหน้ำไปอีกทำงอย่ำงอดมิได้ สีหน้ำของชำยชรำเอง
ก็ขรึมลงไป ซูเซียงไม่เข้ำใจจึงถำมซ้ำอีกรอบ ชำยชรำถึงค่อย
เอ่ยตอบ “สถำนที่เหล่ำนั้นไปไม่ได้ เกรงว่ำไม่สะอำด”

ซูเซียงยิ่งแปลกใจ “ไม่สะอำด? มีอะไรไม่สะอำดหรือ?”

ริมฝีปำกชำยชรำขยุกขยิกเล็กน้อย ในที่สุดก็มิได้พูดออกมำ
ชุ่ยหลิ่วเองก็เพียงแค่พูดว่ำ “ฮูหยินอย่ำถำมอีกเลยเจ้ำค่ะ ฟัง
แล้วจะรู้สึกแย่”

คำพูดนี้ของชุ่ยหลิว่ แม้คลุมเครือ แต่ซูเซียงกลับฟังเข้ำใจ

มิน่ำเล่ำสองวันนี้พวกเขำเหำะผ่ำนหมู่บำ้ นห่ำงไกลในภูเขำ
กลับไม่พบคนแม้แต่คนเดียว!
ไม่! เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!

บนภูเขำเห็นอยู่ชัดๆว่ำยังมีตน้ ไม้ แม้พวกเขำบินอยู่ที่สงู ทว่ำ

ยังเห็นได้รำงๆว่ำในผืนนำมำกน้อยก็ยังมีอำหำรอยู่บ้ำง จะ
อดตำยกันหมดได้อย่ำงไร?!

ท้ำยทีส่ ุด นำงคิดควำมเป็นไปได้อย่ำงหนึ่งออก นั่นก็คือโรค

ระบำด! สำมำรถทำให้คนทั้งหมูบ่ ้ำนตำยเกลี้ยงอย่ำงรวดเร็ว
มั่นใจว่ำมิใช่ภัยแล้งเป็นเหตุให้อดยำกล้มตำย แต่เป็นโรค
ระบำดอย่ำงแน่นอน!
มิน่ำเล่ำหลำยวันนีช้ ำยชรำแม้เหำะเหินบนฟ้ำเหน็ดเหนื่อยก็
ไม่ยอมหยุดพักในหมู่บ้ำนเล็กสักครึ่งวินำที แต่กลับบินตรงขึ้น
สู่ภูเขำสูงหลบพักผ่อนบนยอดเขำ สำหรับเรื่องนี้นำงยังบ่น
ตำหนิอยู่นำน ชำยชรำก็เพียงแค่ปิดปำกเงียบ สีหน้ำแย่ลงทุก
วัน

ผ่ำนไปเนิ่นนำนซูเซียงถึงจะส่งเสียง “อืม” อย่ำงหดหู่

จำกนั้นไปจัดกำรสัมภำระอย่ำงรวดเร็ว หนังม้ำผืนนั้นที่นำง
สุดแสนรังเกียจในครำนั้นบัดนี้กลับเป็นสิ่งทีป่ ้องกันลมให้พวก
เขำได้ดีที่สุด
บินเหำะผ่ำนไปอีกครึ่งวัน ซูเซียงที่อยู่กลำงอำกำศมองเห็น
คนด้ำนล่ำง แต่ละคนหิวโหยผอมกะหร่อง เอวงอหลังค่อม ดู
เหมือนยังพอได้ยินเสียงหอบเหนื่อยสิ้นหวังของพวกเขำ

ตอนนี้เองมีคนคนหนึ่งล้มลงกับพื้น คนอื่นกลับเดินผ่ำนข้ำง
ตัวเขำไปรำวกับมองไม่เห็น เปลือกตำไม่แม้แต่จะยกขึ้น เฉย
ชำจนทำให้คนรู้สึกกลัว ถึงกับยังมีเด็กคนหนึ่งย้ำยศพออก
พลิกเอำของที่มีรูปร่ำงคล้ำยหัวไชเท้ำด้ำนล่ำงออกมำแล้วกัด
เข้ำปำก
ตอนที่ 718 แลกลูกกันกินทาคนสะท้อนใจ

ซูเซียงเห็นดังนี้นำตำก็
้ ร่วงเผำะ นำงอยำกลงไปช่วยเหลือคน
เหล่ำนี้จริงๆ ทว่ำรู้ดีว่ำตนไร้กำลังควำมสำมำรถ

ระหว่ำงพัก ซูเซียงก็อดมิได้ที่จะถอนหำยใจ “ล้วนกล่ำวกัน

ว่ำใกล้ภูเขำกินกับภูเขำ อยู่ในภูเขำมำกน้อยก็ยังพอมีอำหำร
เช่นนัน้ คนในเมืองจะอยู่ดไี ด้อย่ำงไร?”

ชำยชรำเดิมที่กำลังปิดด่ำน เนื่องเพรำะรับรู้ได้วำ่ สถำนกำรณ์

โลกภำยนอกเกิดกำรเปลี่ยนแปลงบำงอย่ำง แต่ประเมินดู
แล้ว ทั่วทั้งก็ยังเมืองดีอยู่ ก็รู้สึกประหลำดใจอยู่เช่นกัน แม้
รับรู้ได้ถึงอำกำศแห้งแล้งครั้งใหญ่ ทว่ำใบหน้ำของทุกคนก็
มิได้มีควำมสิ้นหวังชนิดนั้น เขำยังคิดว่ำไม่มีอะไรจึงคิดมำ
เยี่ยมดูลูกศิษย์โง่เง่ำสองคนนี้ของเขำก่อน

แต่ไหนเลยจะคำดคิด หลังจำกพวกเขำออกมำจำกมณฑล
อำเภอที่อำศัย ก็เห็นแต่ควำมเปล่ำเปลี่ยวเงียบสงัดทั่วทั้งผืน!
เขำถึงเพิ่งตระหนักได้ถึงควำมร้ำยแรงของปัญหำ สีหน้ำจึง
ย่ำแย่ลงทุกวัน

กินเนื้อชิ้นสุดท้ำยหมดแล้ว ชำยชรำนัง่ ขัดสมำธิบนศิลำก้อน

ใหญ่ด้วยสีหน้ำหนักอึ้ง ทอดมองดวงดำวดำรดำษทำงอุดรทิศ
นิ้วมือขยับๆ ท้ำยที่สุดก็อดมิได้ ทอดถอนใจหนึ่งเสียง
หลังกลุ่มผู้เดินทำงหยุดพักเล็กน้อย บินข้ำมยอดเขำแห่ง
สุดท้ำยแล้วก็ทำได้เพียงเดินเท้ำเท่ำนั้น

มิใช่เพรำะชำยชรำบินเหำะไม่ไหว แต่ที่นี่ใกล้เข้ำเขตชำยแดน
แล้ว ดูท่ำมิได้มั่นคงปลอดภัยนัก ด้วยกลัวจะมีคนของแคว้น
ศัตรูสอดแนม เห็นพวกเขำกำลังบินสัญจรกลำงอำกำศแผลง
ศรอะไรบำงอย่ำงมำด้ำนหลัง เช่นนัน้ ก็คงไม่มีสถำนที่ให้ร่ำไห้

ต่อให้วรยุทธ์ของชำยชรำดียงิ่ กว่ำนี้ ในมือหิ้วนำงหนูน้อยสอง

คน หำกถูกคนลอบโจมตี เช่นนัน้ เขำเองก็ไร้กำลัง
ควำมสำมำรถเช่นกัน
ทรำยเหลืองฟุ้งทั่วนภำ ฝุน่ ผงตลบอบอวล ชำวบ้ำนที่ผำ่ นไป
มำเหล่ำนัน้ ต่ำงก็มีสภำพเดียวกันหลังค่อม มือกุมท้องหรือไม่
ก็เริ่มหมอบต่ำลง แกว่งไปแกว่งมำบนถนนรำวกับเป็นหุ่น
กระบอกไร้วิญญำณตัวหนึ่ง

บำงคนหิวจนเดินไม่ไหวแล้วอย่ำงแท้จริง ครอบครัวหนึ่งนั่ง
ขดตัวอยู่บนพืน้

เขตชำยแดนในฤดูสำรท ลมหนำวหวีดหวิว เป่ำควำมหนำว

เหน็บปำนมีดน้ำแข็งท่ำมกลำงฝุน่ คลุ้งทั่วฟ้ำพัดบำดบน
ใบหน้ำ ยิ่งทำให้คนสิน้ หวัง
ไกลออกไป ซูเซียงได้กลิ่นเนื้อสำยหนึ่งกระทบเข้ำจมูก แต่
รู้สึกว่ำกลิ่นนี้ค่อนข้ำงประหลำด ทว่ำก็คิดว่ำคงเหมือนกับ
มณฑลอำเภอที่พวกเขำอำศัยอยู่ ชำวบ้ำนยำกแค้นได้กินก็
เพียงแป้งดำปั้นโวโวโถว แต่เศรษฐีเหล่ำนัน้ ยังคงมำดื่มกินมื้อ
ใหญ่ในโรงเตี๊ยมของนำง จึงทึกทักเอำมีคนตระกูลผู้ดีอะไรสัก
บ้ำนกำลังทำนอำหำรกันอยู่

ทว่ำนำงเห็นสีหน้ำของคนด้ำนข้ำงทั้งสองต่ำงไม่ถูกต้องนัก
โดยเฉพำะชุ่ยหลิ่ว คว้ำแขนนำงไว้กระชับแน่น เอ่ยเร่งเสียง
เบำไม่หยุด “ฮูหยิน รีบเดิน รีบเดิน!”
มองดูซ้ำยขวำเห็นคนทีท่ ้องร้องจ๊อกๆเหล่ำนั้น ดมกลิน่ หอม
เช่นนี้ก็ยังไม่หวั่นไหว ซูเซียงประหลำดใจมำกยิง่

ชำยชรำเองก็จับซูเซียงไว้มือหนึ่งคิดจะใช้ร่ำงกำยบดบัง
สำยตำของนำง ทว่ำตอนนีส้ ำยเกินไปแล้ว เห็นบุรุษคนหนึ่ง
ถือกระบวยเหล็กตักเนื้อกระดูกชิ้นหนึ่งขึน้ จำกหม้อ

ไม่! นั่นมิใช่เนื้อติดกระดูกชิ้นหนึง่ ! นั่นมันขำของเด็กน้อย

ชัดๆ…

บัดนี้ภำยในใจของซูเซียงพูดไม่ออกว่ำมีรสชำติเช่นไร ทว่ำ
สตรีและเด็กหลำยคนด้ำนข้ำงกลับยืนถือชำมรอแบ่งชิน้ เนื้อ
อยู่ข้ำงๆอย่ำงเฉยชำ
สตรีผิวเหลืองผอมโซคนหนึง่ แรกสุดแบ่งได้เนื้อน่องชิน้ นัน้ ยื่น
มือฉีกออกอีกชิ้นด้วยสำยตำเรียบเฉย…

กำรแสดงออกอย่ำงเฉยชำเช่นนัน้ เหมือนกับผีดิบไร้
สติสัมปชัญญะ ซูเซียงที่มองดูอยู่หัวใจสั่นสะท้ำน

เวลำนี้หม้อข้ำงๆก็ถูกยกออกมำเช่นกัน เด็กน้อยร้องแงๆเสียง
ดัง ทว่ำสตรีทำงนี้เพียงแค่เหลือบมองไปทำงนั้นอย่ำงเย็นชำ
แวบหนึ่งแล้วก้มหน้ำลง

……
สำมจิตเจ็ดวิญญำณของซูเซียงได้สลำยไปแล้วกว่ำครึ่ง
เมื่อก่อนนำงเคยได้ยินมำว่ำในยำมยำกจนข้นแค้นมีเหตุกำรณ์
แลกลูกกันกิน บัดนี้ได้เห็นเหตุกำรณ์จริงเช่นนี้ต่อหน้ำ ไม่ว่ำ
อย่ำงไรก็รับไม่ได้

ชุ่ยหลิ่วเองก็กระชับแขนของซูเซียงแน่น น้ำตำไหลพรำกลง
มำ ในปำกกลับพูดเร่ง “ฮูหยินเรำรีบเดิน รีบเดิน!”
ตอนที่ 719 สามคนจรถูกลอบสังหาร

ขณะที่พวกเขำข้ำมผ่ำนตัวเมืองแห่งนี้ ระยะทำงห่ำงจำกที่
ประจำกำรกองทัพรำวๆสำมสิบกิโลเมตร ทันใดนัน้ คนชุดดำ
กลุ่มใหญ่ก็ออกมำจำกพงหญ้ำทีด่ ักซุ่มรอซูเซียง ซูเซียงกวำด
สำยตำดูเล็กน้อยก็รู้ว่ำคนพวกนีไ้ ม่น้อยกว่ำสำมพันคน

จำนวนมำกเกินไป!

ในใจเต้นตึกตัก ทว่ำพยำยำมดึงตัวเองตั้งสติให้มั่น กล่ำวว่ำ

“พี่ชำยทุกท่ำน ข้ำสตรีผนู้ ้อยเพียงแค่ผ่ำนทำงแห่งนี้เพื่อไป
เยี่ยมเยือนสำมี ขอควำมกรุณำพี่ชำยทุกท่ำนยืดหยุ่นผ่อนผัน
บนตัวพวกข้ำยังพอมีเศษก้อนเงินอยู่บ้ำง หำกพี่ชำยทุกท่ำน
ไม่รังเกียจก็ถือว่ำเลี้ยงน้ำชำทุกท่ำนก็แล้วกัน!”

แท้ที่จริงตอนซูเซียงเห็นคนเหล่ำนี้ในใจก็คำดเดำได้แล้ว ส่วน
ที่ว่ำเพรำะอะไร นำงเองก็คิดไม่ออก แต่คนกลุ่มนี้ร้อยเต็ม
ร้อยมำเพื่อลอบสังหำรนำง

แต่นำงยังคงโอบอุ้มควำมหวังอันน้อยนิดนี้ไว้อยำกขอ
ควำมเห็นใจสักสองส่วน ทว่ำคิดไม่ถึง ชำยชุดดำผู้เป็นหัวหน้ำ
ของฝ่ำยตรงข้ำมไม่เพียงแต่ไม่ใส่ผ้ำคลุมหน้ำ แต่ยงั ยิ้มเย้ย
หยันให้นำง ตำมมำด้วยสัญญำณมืออย่ำงหนึ่ง คนมำกมำย
เหล่ำนั้นก็รุมล้อมเข้ำมำเป็นรังผึง้ ผู้ลงมือล้วนเป็นมือสังหำร
ไร้ควำมปรำณี
ซูเซียงเดิมทีร่ำเรียนวิชำป้องกันตัวกับชุ่ยหลิ่วมำนิดหน่อย
พอจะกระโดดอย่ำงสบำยๆได้สองสำมเมตร พอจะล้มชำย
ฉกรรจ์ได้สองคน ตอนนัน้ นำงรูส้ ึกว่ำตัวเองช่ำงเก่งกำจมี
ควำมสำมำรถมำกจริงๆ! ทว่ำบัดนี้อยู่ต่อหน้ำปีศำจที่ฆำ่ คน
โดยไม่กะพริบตำเช่นนี้ วรยุทธ์เท่ำเท้ำแมวอันน้อยนิดนั้นของ
นำงก็ดไู ม่ได้อย่ำงแท้จริง

สำยตำเห็นคนชุดดำฝ่ำยตรงข้ำมยกมือกวัดแกว่งดำบ ในตอน
ที่คมดำบเรียวแหลมนัน้ กำลังจะโฉบมำถึงคอของตัวเอง ซูเซีย
งหมอบลงกับพืน้ ม้วนตัวกลิ้ง จึงพอที่จะหลบเลี่ยงไปได้ ทว่ำ
ยังถูกก้อนหินกระแทกศีรษะบำดเจ็บ เลือดสดไหลโกรก
ออกมำด้ำนนอก
ชุ่ยหลิ่วเห็นดังนี้ก็รีบร้อนขึน้ หน้ำมำดูแลอำรักขำ คนชุดดำผู้
นั้นก็หลักแหลม เห็นชุ่ยหลิ่วเสียสมำธิวรยุทธ์หละหลวมจึงฟัน
ลงบนไหล่ของนำงหนึ่งดำบ

โลหิตแดงฉำนพุ่งกระฉูด สำดกระเซ็นเต็มหน้ำเต็มตัวซูเซียง
แม้แต่ดวงตำของชำยชุดดำคนนัน้ ก็ยังเลอะเลือนเล็กน้อย

ซูเซียงไม่รู้ว่ำไปเอำควำมกล้ำหำญมำจำกทีไ่ หน ฉวยคว้ำด้ำม
ดำบทีต่ กอยู่ด้ำนข้ำง อำศัยจังหวะที่คนชุดดำเช็ดดวงตำ ลง
ดำบดัง “ชิ้ง” ฟำดลงบนคอของเขำโดยไม่ลงั เลแม้แต่น้อย!
เห็นเลือดสดไหลออกเป็นสำย บุรุษก้มหัวล้มลงไปกับพืน้
ดวงตำเบิกกว้ำงจ้องนำงตำเขม็ง

ทั้งร่ำงของซูเซียงกำลังสัน่ เทิ้ม ดำบในมือก็กำลังสั่นไหวตำม

นำงฆ่ำคนแล้ว! นำงฆ่ำคนแล้ว! นำงผู้มำจำกศตวรรษที่ยี่สบิ

เอ็ดอันสันติสุขกลับมำสังหำรคนในยุคนี้!

แม้นำงมิใช่พวกพุทธศำสนิกชน และก็มิใช่นักพรตผู้ยงิ่ ใหญ่

อะไรนั่น ยำมปกติฆำ่ ไก่บ้ำงปลำบ้ำงอะไรพวกนัน้ ก็ยังพอรับ
ได้อยู่ บัดนี้ฆ่ำคนเข้ำแล้ว ไม่วำ่ อย่ำงไรนำงก็ไม่อำจข้ำมผ่ำน
อุปสรรคในใจไปได้ ทั่วทัง้ ร่ำงกำลังสัน่ สะท้ำน มิอำจหยุด
ระงับได้
และในกำรกระทำครู่ขณะเดียวนี้เองก็มีคนชุดดำอีกคนฟำด
ฟันเข้ำมำทำงนำง ซูเซียงยกมือขึ้นป้องกันตำมจิตใต้สำนึก ได้
ยินเพียงเสียงวิง้ กระบี่ในมือนำงก็ร่วงลงพื้น จุดปำกเสือ
สั่นสะเทือนจนเหน็บชำ ขณะทีก่ ำลังก้มหัวลงไปหยิบ ดำบ
ของคนชุดดำผู้นนั้ ก็เหวี่ยงลงมำทำงคอนำงอีกหน

ในขณะที่ซูเซียงกำลังคิดว่ำครำนี้นำงคงตำยจนมิอำจตำยได้
อีกแล้วเป็นแน่ คิดไม่ถึงว่ำควำมเจ็บปวดที่คำดกำรณ์ไว้
ล่วงหน้ำกลับมำไม่ถึง แต่เห็นคนชุดดำผูน้ ั้นเบิกตำค้ำง
เช่นเดียวกัน โลหิตบนคอไหลจอกไปตำมพืน้
หลังคนผูน้ ั้นล้มลงแล้ว ซูเซียงจึงค่อยเห็นว่ำอำจำรย์ผู้เดิมที
เป็นประหนึง่ เทพเซียนของตัวเอง บัดนี้ก็เลือดขึ้นหน้ำฆ่ำไม่
เว้น

เส้นผม หนวดเครำและอำภรณ์สีขำวของเขำทั้งหมดล้วน
เปรอะเปื้อนด้วยครำบเลือดสีแดงสด ยังมีดวงตำของเขำพลัน
กลำยเป็นสีแดงเข้ม เสมือนอสุรำคร่ำชีวิตขึน้ มำจำกขุมนรก

ซูเซียงสั่นเทำไปทั้งร่ำง แทบล้มลงนั่งบนพื้น ทว่ำเห็นคนชุด

ดำอีกคนพุ่งเข้ำมำ นำงทำได้เพียงคว้ำหินก้อนใหญ่พุ่ง
กระแทกเข้ำไปทันที
คนชุดดำผูน้ ั้นคิดไม่ถึง ตะลึงงัน ซูเซียงที่ดูท่ำทำงรังแกได้ง่ำย
กลับมีด้ำนดีเดือดดุร้ำยถึงเพียงนี้!

เนื่องด้วยระดับควำมเร็วที่เขำพุง่ เข้ำมำรวดเร็วยิ่งยวด คิด

อยำกจะชะงักกลับก็มิอำจทำได้แล้ว สำยตำเห็นศิลำใหญ่
ก้อนนั้นกระทบใส่ศีรษะของเขำดังปั๊ก ซูเซียงเองก็ถูกแรง
ปะทะรุนแรงนีผ้ ลักออกไปหลำยเมตร แผ่นหลังชนเข้ำกับ
ต้นไม้ใหญ่เต็มๆ ซูเซียงค้ำยันได้เล็กน้อย เจ็บจนนำงพ่นลม
หำยใจจุก
ตอนที่ 720 ขัดอาญาสวรรค์ เอาชีวิตรอดยามเข้าตาจน

แต่เห็นบุรุษคนนัน้ ที่นำงเพิ่งใช้ก้อนหินทุบ ศีรษะแตกกระจำย

น้ำเลือดน้ำหนองสีแดงสีขำวไหลนองเต็มพื้น

“แหวะ…” ซูเซียงทนไม่ไหว อำเจียนเลือดสดผสมด้วยน้ำรส

เปรี้ยวออกมำ

ชำยชรำกำลังพลิกเหำะอยู่ทำ่ มกลำงคนชุดดำหลำยพันคน
สำรรูปกระเซอะกระเซิงยิ่งนัก ต่อให้วรยุทธ์ของเขำดียิ่งกว่ำนี้
แต่โบรำณว่ำไว้ สองหมัดยำกสูส้ มี่ ือศัตรู นับประสำอะไรกับนี่
คนหลำยพันปะทะกับเขำคนเดียว!
คู่ตำชำยชรำแดงจัด รู้เพียงแต่ฆำ่ ฆ่ำ ฆ่ำ ใกล้จะกลำยเป็น
มำรเข้ำไปทุกที

สำยตำเห็นคนชุดดำล้มลงไปกว่ำครึ่ง ในขณะทีช่ ำยชรำกำลัง

จะถอนใจโล่ง กลับได้ยินคนชุดดำคนหนึ่งผิวปำก เห็นชัดว่ำ
เป็นกำรขอกำลังเสริม

สำยตำของเขำหนำวเย็นในบัดดล เห็นทีวันนี้ต้องพนันกันสัก
ตำ ดูว่ำสรรค์จะมีเมตตำ ประทำนทำงรอดยำมอับจนให้
หรือไม่
ชำยชรำประสำนนิว้ ใช้เคล็ดวิชำมืออย่ำงรวดเร็ว บริกรรม
คำถำ ขณะที่ดำบเล่มหนึ่งกำลังเหวี่ยงมำทำงศีรษะของเขำ
ทันใดนัน้ เขำพลันถอยหลบเร็วรี่ปำนลมกรด มือทั้งคู่เพิ่งคว้ำ
จับซูเซียงและชุ่ยหลิ่ว รอบตัวเขำก็บังเกิดค่ำยกลคำถำลุก
พรึ่บ ต่อมำทั้งสำมคนก็หำยไปจำกที่เดิมในชั่วพริบตำ

คนชุดดำเหล่ำนัน้ มองดูฉำกนี้อย่ำงไม่เชื่อสำยตำ เป็นไปได้

อย่ำงไร? คนเป็นๆสำมคนบอกว่ำจะหำยก็หำยไปเลย?

พวกเขำจัดแจงมำนำนขนำดนี้ เตรียมกำรมำพร้อมถึงเพียงนี้
สุดท้ำยแม้แต่ผู้หญิงคนเดียวก็ยงั จัดกำรไม่ได้ กลับไปจะ
รำยงำนกับหัวหน้ำใหญ่อย่ำงไร?!
หัวหน้ำคนชุดดำใบหน้ำเข้มลึกดุจน้ำ สบถด่ำหนึ่งประโยค
“เศษสวะ ยังไม่รบี ตำมไปอีก! ” จำกนั้นสั่งกำรให้คนที่เหลือ
แยกย้ำยไล่ตำมไปทัง้ สี่ดำ้ นแปดทิศ

พวกซูเซียงสำมคนตกลงข้ำงแม่น้ำสำยน้อยแห่งหนึ่ง ชำยชรำ
อำเจียนเลือดสดออกมำพรวด ฟุบลงบนพืน้

ซูเซียงกับชุ่ยหลิ่วทีไ่ ด้รับบำดเจ็บรีบเข้ำไปประคอง “อำจำรย์

อำจำรย์ท่ำนเป็นอะไร? ท่ำนเป็นอะไรไป? ท่ำนอย่ำทำให้
พวกเรำกลัวสิเจ้ำคะ…”
ตอนนี้ซูเซียงมีปฎิกิริยำตอบสนองกลับมำแล้ว เมื่อครู่ดู
เหมือนนำงจะเห็นอะไรบำงอย่ำงรอบตัวอำจำรย์ นั่นคือ ยันต์
ฝูจ้วนของลัทธิเต๋ำหรือ?

ชำยชรำอยู่บนพื้นหอบหำยใจครู่ใหญ่ ในที่สุดจึงค่อยปีนลุก
ขึ้นมำอย่ำงเชื่องช้ำ เช็ดครำบเลือดตรงมุมปำก แล้วค่อยยิ้ม
กล่ำวด้วยหน้ำซีดขำว “เจ้ำคงคิดว่ำเคล็ดวิชำนี้ของข้ำแปลก
ประหลำดมำกสินะ? ไม่ปิดบังเจ้ำก็แล้วกัน ข้ำตำมหำหนทำง
กลับไปมำโดยตลอด เดิมทีแรกเก้ำค่ำเดือนเก้ำปีนี้ขำ้ ก็
สำมำรถกลับไปได้ แค่กๆ แต่เพรำะเจ้ำนำงหนูน้อยมำถึง
ประตูกำลเวลำปิดลง ตำแก่อย่ำงข้ำกลับไปไม่ได้อีกแล้ว! ”
ซูเซียงนับว่ำเข้ำใจแล้ว เมื่อครู่ชำยชรำใช้วิธีกำรผิดต่อกฎ
สวรรค์ มิน่ำเล่ำพลันสะท้อนกลับรุนแรงถึงเพียงนี้ นำง
ในตอนนี้รู้สึกผิดอย่ำงยิ่ง ตนไม่น่ำรีบร้อนมำโดยไม่คำนึงถึง
ควำมปลอดภัยของผู้อื่นเช่นนี้

ชุ่ยหลิ่วไอแค่กๆอยู่ด้ำนข้ำง “ฮูหยินไม่ต้องคิดมำก สิง่ ทีไ่ ม่

ควรเกิดก็เกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้เรำรักษำชีวิตสำคัญทีส่ ุด องค์
ชำยยังรอเรำอยู่นะเจ้ำคะ!”

ซูเซียงก้มหน้ำลงเล็กน้อยในตำอุม้ น้ำแน่นนอง แม้กระทัง่

ระหว่ำงทำงมำนำงยังถูกลอบโจมตี เช่นนัน้ สถำนกำรณ์ของ
จ้ำวเซิงคงมีอันตรำยมำก นำงไม่แม้แต่จะกล้ำคิด!
ซูเซียงย่นหัวคิ้ว พิรำบสื่อสำรตัวนั้นชัดเจนว่ำเป็นจ้ำวเซิงส่ง
ให้นำง อีกทั้งลำยมือบนจดหมำยก็เป็นของหลงจิ่ว เป็น
เพรำะตัวอักษรของเขำพิเศษแตกต่ำงอย่ำงยิง่ ตนยังเคย
หัวเรำะอยู่นำน ไม่มีทำงจำผิดแน่!

เช่นนัน้ เป็นใครกันที่ดักซุ่มรอโจมตีพวกเขำอยู่ที่นี่ ซูเซียง

ในตอนนีไ้ ม่อำจไร้เดียงสำคิดว่ำตัวเองโชคร้ำย ไม่ทันระวังเลย
ประสบเข้ำ คนเหล่ำนี้ เห็นชัดว่ำเตรียมกำรรอนำงอยู่ที่นี่เนิ่น
นำนตั้งแต่แรกแล้ว เหตุผลก็คือ ต้องกำรเอำชีวิตนำง!

พูดกันถึงแก่น ตอนนีน้ ำงยังมิได้เข้ำสู่รำชพงศำวลีผีเสื้อหยก

ยังมิได้มีกำรประกำศฐำนะหวังเฟยของนำงสู่สำธำรณะ
แท้จริงแล้วเป็นใครกันคิดอยำกได้ชีวิตนำง?!
ควำมคิดเหล่ำนี้เพียงแค่แวบผ่ำนไปในสมองซูเซียงรอบหนึ่ง
แล้วโยนทิ้งไว้ท้ำยสมอง ตอนนีค้ ิดเรื่องพวกนี้ไปก็ไม่มี
ประโยชน์แม้แต่น้อย นำงต้องขบคิดพิจำรณำให้ดีๆว่ำทำ
อย่ำงไรถึงจะพอหลบหนีไปได้ เมื่อครู่นำงได้ยนิ เสียงผิวปำก
แล้ว บอกชัดว่ำคนชุดดำกลุ่มนัน้ ยังมีกำลังเสริม อีกทั้งเมื่อครู่
นำงก็มองเห็นภูมิประเทศแล้ว แม้ชำยชรำให้ทักษะพิเศษพำ
พวกนำงหลบพ้นมำได้ แต่ระยะทำงคงไม่ไกลมำกอย่ำง
แน่นอน

ชำยชรำเองก็แค่นหัวเรำะด้วยควำมผิดหวัง “สวรรค์มอบ
ภำระอันยิ่งใหญ่ให้มนุษย์คนหนึง่ ดังที่คิด…”
ซูเซียงแหงนหน้ำทอดมองตำแหน่งของเจ็ดดำวเหนือ
[1]สำยตำตกลงบนผิวน้ำอย่ำงเลื่อนลอย ทว่ำกลับเหลือบเห็น
เทือกเขำไม่ไกลนักลูกหนึ่ง ทันใดนั้นหัวใจพลันสัน่ ไหว

------

[1] เจ็ดดำวเหนือ หรือ กลุ่มดำวกระบวยใหญ่ (北斗七

星) คือกลุ่มดำวฤกษ์ที่สว่ำงจ้ำ 7 ดวง เรียงตัวกันเป็นรูป
กระบวย (Big Dipper) อยู่ในกลุ่มดำวหมีใหญ่ (Ursa Major)
เป็นสัญลักษณ์สำคัญในโหรำศำสตร์ ใช้ในกำรพยำกรณ์ กำร
หยั่งรู้ฟ้ำดิน กำรบูชำเทพเจ้ำ
ตอนที่ 721 ค้นพบสุสานโบราณใช้หลบภัย

นำงหยิบข้ำงตัวก้อนหนึง่ มำวำดบนผืนทรำยทันที ต่อมำนำงก็

โยนหินก้อนนั้นอย่ำงตื่นเต้นดีใจ “อำจำรย์ ชุ่ยหลิ่ว รีบเดิน
เร็ว เรำไปถึงทำงนั้นต้องมีสุสำนโบรำณแน่!”

“สุสำนโบรำณ…” ชุ่ยหลิ่วยังไม่ได้สติกลับมำดีก็ถูกซูเซียงดึง
ให้ลุกขึ้นมำ

ชำยชรำได้พักผ่อนไปครู่หนึ่งท่ำทำงดูดีขนึ้ มำกแล้ว และลุก

ขึ้นมำโดยไม่ต้องให้ซูเซียงช่วยพยุง ฝีเท้ำยังโยกคลอนอยู่
เล็กน้อย ทว่ำกลับเดินเร็วกว่ำซูเซียงกับชุ่ยหลิ่วสองคน
มำถึงตีนเขำแล้ว ชำยชรำเหลือบมองศิลำทัง้ สี่ทิศแวบหนึ่ง
ใบหน้ำซีดขำวปรำกฏรอยยิ้ม “ สวรรค์ไม่ทอดทิ้งคนเรำจริง
แท้!”

ในขณะนี้เอง ในป่ำไพรไม่ไกลออกไปก็ได้ยินเสียงแว่วมำ “รีบ

หำเร็ว! ข้ำไม่เชื่อว่ำนำงหนูสองคนกับตำแก่เดนตำยนัน่ จะ
หำยขึ้นฟ้ำลงดินไปง่ำยๆ!”

สีท้องฟ้ำค่อยๆมืดลง คบเพลิงตะคุ่มๆในป่ำต้นไม้เข้ำมำใกล้
ขึ้นเรื่อยๆ เสียงก็เริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ
ชำยชรำมือหนึ่งคว้ำจับซูเซียง มือหนึ่งจับชุ่ยหลิ่ว กระโดดลง
ไปในธำรน้ำลึกหนำวยะเยือกนัน้ ดังตู้ม

ซูเซียงไม่ได้เตรียมกำยเตรียมใจแม้แต่น้อย เกือบจะสำลัก
แล้ว แต่นำงตอบสนองรวดเร็วเอำมือกุมปำกทันที

คิดไม่ถึงว่ำชำยชรำไม่เพียงแต่บนิ ได้ วรยุทธ์ใต้น้ำก็เจ๋งเป้ง

มือแต่ละข้ำงจับคนไว้หนึ่งคนแต่ก็ยังว่ำยน้ำได้เร็วรี่ เพียงแต่
รอยเลือดบนไหล่ของชุ่ยหลิ่วยังคงไหลออกมำด้ำนนอกเป็น
สำย

โดยรวดเร็ว สำมคนก็คลำหำขอบผำเจอ บนศิลำใต้น้ำถึงกับมี

ไข่มุกรำตรีเม็ดใหญ่อยู่หนึ่งเม็ด ผ่ำนไข่มุกรำตรีไปซูเซียงก็
เห็นตัวอักษรบนแผ่นศิลำ 1×1 เท่ำกับ 1 1×2 เท่ำกับ 2 1×3
เท่ำกับ 3…

ซูเซียงสมองงุนงง คิดไม่ถึงว่ำกลไกกำรออกแบบของสุสำน
โบรำณแห่งนี้จะเหมือนกับยุคสมัยที่นำงมำ!

และไม่รอให้ชำยชรำสั่งกำร มือนำงข้ำงหนึ่งปิดปำกกลั้นจน
หน้ำแดงแจ๋ มืออีกข้ำงไปขยับกดปุ่มด้ำนบนอย่ำงรวดเร็ว
1×4 เท่ำกับ 4 1×5 เท่ำกับ 5

ในตอนที่เลข “5” ตัวนั้นเพิ่งลงไปบนร่องปุ่ม ประตูหินก็ดัง

ก้องครืนๆ ตำมมำด้วยรอยแยกขนำดใหญ่ปริออก
ปฎิกิริยำตอบสนองของชำยชรำเร็วยิ่งยวด จับชุย่ หลิ่วกับซู
เซียงเอียงหลบเข้ำไปในรอยแยกนั้นทันที ตำมติดด้วยเสียงดัง
ปัง ประตูปิดอัตโนมัติอย่ำงรวดเร็ว

เนื่องเพรำะระยะเวลำทีป่ ระตูศลิ ำเปิดออกไม่นำน ดังนัน้ น้ำที่

ไหลเข้ำมำจึงไม่มำกนัก หลังทั้งสำมคนเข้ำมำแล้วในที่สุดจึง
สำมำรถปล่อยมือ หอบหำยใจแฮ่กๆได้

คนชุดดำทำงนัน้ ก็ได้ยนิ ควำมเคลื่อนไหว รีบเร่งไล่ตำม

ออกมำ “ลูกพี่ ลูกพี่ ท่ำนได้ยินเสียงอะไรไหม?”
“ลูกพี่ เมื่อครู่ข้ำรู้สึกได้ว่ำแผ่นดินไหว…”

“ผำยลมแม่เอ็งสิ ไอ้โง่รู้จักแต่กินไม่ขี้ แผ่นดินไหว ทำไมเอ็ง

ไม่บอกว่ำฟ้ำกำลังสั่นสะเทือนอยู่ด้วยเล่ำ?!”

คนชุดดำอีกคนที่ดูทำ่ ทำงค่อนข้ำงสนิทสนมกับหัวหน้ำ เกลี่ย

กล่อมเสียงค่อย “ลูกพี่ เมื่อครู่แผ่นดินไหวเล็กน้อยจริงๆ”

ขณะที่ปำกเขำกำลังพูดอยูน่ ั้น ซูเซียงก็ไปปลดกลไกด่ำนที่

สองด้ำนแล้ว เป็นตำรำงสูตรคูณแม่หนึ่งถึงแม่เก้ำ
เช่นเดียวกัน เพียงแต่ครั้งนี้ยำกขึ้นมำก ไม่เหมือนกับด้ำน
นอกที่มีปุ่มแค่ไม่กี่ปุ่มเหล่ำนั้น กดสุ่มมั่วก็ไม่แน่วำ่ อำจจะเปิด
ออกได้ ทว่ำที่นี่กลับต้องใช้ตำรำงสูตรคูณแม่หนึ่งถึงแม่เก้ำ
ทั้งหมดมำใช้ตรวจสอบให้ชัดเจน ด้วยเหตุนี้จึงเสียเวลำไป
จำนวนหนึ่ง

ในตอนสุดท้ำยที่กดปุ่มลงในในร่องดังแกร๊ก ประตูศิลำบำนที่
สองก็เปิดออกดังครืนครำม

พร้อมกันกับประตูหินบำนที่สองเปิดออก ภูเขำทั้งลูกก็
สั่นสะเทือนตำมติด คนชุดดำทั้งหลำยสัน่ ส่ำยอย่ำงห้ำมไม่อยู่

“ลูกพี่ๆ แผ่นดินกำลังสั่นไหวอยู่จริงๆเนี่ย!” คนชุดดำคน

หนึ่งในกลุ่มร้องตื่นตกใจ
คนชุดดำผูน้ ำกลุ่มหน้ำชำ ตบหน้ำผำกเขำอย่ำงไม่สบอำรมณ์
หนึ่งฉำด “ร้องหำย่ำยำยเอ็งหรือ! ไอ้โง่! เคลื่อนไหวใหญ่โต
เช่นนี้ข้ำไม่รู้หรอกมั้งว่ำแผ่นดินไหว!”

คนชุดดำผูน้ ั้นลูบศีรษะอย่ำงไม่ได้รับควำมเป็นธรรม บ่น

พึมพำเสียงเบำ “เมื่อครู่มิใช่ท่ำนหรือที่บอกว่ำไม่เห็น
แผ่นดินไหว…”

คนชุดดำอีกคนวิ่งห้อมำจำกทำงสระน้ำ “ลูกพี่ๆ ดูเหมือนใน

น้ำจะมีอะไรบำงอย่ำงแปลกๆ ท่ำนดูนั่นสิ มิใช่ทนี่ ำงหนูน้อย
เมื่อครู่ใส่อยู่บนตัวหรอกหรือ?
ตอนที่ 722 การเหยียดหยามจากเทพเจ้างู

หัวหน้ำคนชุดดำใช้สำยตำเหลือบมองลงในธำรน้ำเย็น เห็น
เศษมุมผ้ำเปื้อนเลือดผืนนัน้ ทันทีจริงด้วย ตะคอกเสียงเย็น
“ยังยืนบื้อทำอะไร รีบไปเอำขึ้นมำจำกน้ำให้ข้ำดูสิ!”

ทุกคนไม่กล้ำอิดออด สองคนลงไปอย่ำงรวดเร็ว หยิบมุมผ้ำ

ผืนนัน้ ขึ้นมำ คนเป็นหัวหน้ำมองดู เป็นตัวที่นำงหนูน้อยเมื่อ
ครู่นั้นสวมใส่อย่ำงที่คิด เขำโยนของอย่ำงเดือดดำลทันที ออก
คำสั่ง “ไป ลงไปให้ข้ำทัง้ หมด ดูให้ดีว่ำข้ำงในมีลบั ลมอันใด!”
เวลำนี้เอง น้ำในธำรน้ำเย็นเกิดกระแสวน งูน้ำใหญ่มหึมำตัว
หนึ่งมุดออกมำ หัวอันเรียวแหลมนั้นเกือบเท่ำกับหม้อข้ำว
ยักษ์ของพวกเขำ ร่ำงกำยใหญ่โตมำกเพียงใดยิ่งมิต้องพูดถึง!

อสรพิษลำยพร้อยตัวใหญ่คำยปลำยลิน้ สีแดงสด จ้องขบวน

คนชุดดำเขม็งพร้อมพุ่งฉก

หัวหน้ำคนชุดดำตกใจกลัวจนเร่งถอยหลังหลำยก้ำว สุดท้ำยก็
ยืนนิ่งค้ำงอยู่ที่เดิม แม้เบื้องหน้ำเป็นงูกินคนไม่คำยกระดูกตัว
หนึ่ง แต่ก็ยังดีกว่ำทำภำรกิจไม่สำเร็จแล้วต้องกลับไปพบหน้ำ
ปีศำจอำมหิตตนนัน้ !
”พวกไม่ได้เรื่อง รู้จักแต่กิน! ลงไปฆ่ำงูนั่นให้ข้ำทั้งหมด แล้ว
ตรวจดูให้ดีๆว่ำมีเรื่องชอบกลในอันใด!”

“ไป! ลงไปให้กูทั้งหมด!”

เหล่ำคนชุดดำล้วนตัวสัน่ พรั่นพรึง แม้กระทั่งกระบี่ในมือยัง

ถือไว้ไม่มั่น ใครเล่ำจะกินหัวใจหมีดีเสือดำวกล้ำกระโดดลงไป
ด้ำนใน? นั่นมิใช่รนหำที่ตำยหรอกหรือ!

ขณะที่งูหนึ่งตัวกับคนจำนวนมำกคุมเชิงกันอยู่เนิ่นนำน ก็มี
คนชุดดำคนหนึ่งกลัวตำยอย่ำงแท้จริง ดวงตำกลิ้งกลอก
หลุกหลิกสองรอบ คิดหำข้ออ้ำงที่ยอดเยี่ยมได้ข้อหนึ่ง
“ลูกพี่ๆ ท่ำนดูเสื้อผ้ำของนำงหนูน้อยคนนั้นสิ อยู่ในน้ำ
หมดแล้ว ท่ำนดูสระนั่นก็มีเลือดอยู่ ไม่แน่ ไม่แน่ว่ำถูกงูยักษ์
ตัวนี้เขมือบไปแล้วก็ได้…”

หลังหัวหน้ำคนชุดดำฟังแล้วสำยตำก็หรี่มืด มองไปยังงูยักษ์
ลำยพร้อยตัวนัน้ แวบหนึ่งแล้วมองดูเศษอำภรณ์ชิ้นเล็กที่ถูก
เขำโยนไว้ด้ำนข้ำง มีแผนคำนวนไว้ในใจ

เขำไม่เชื่อว่ำสำมคนนั้นจะโชคดีถึงเพียงนั้น ตกอยู่ในสำยตำ
ของงูยักษ์เช่นนี้แล้วยังจะมีโอกำสรอดชีวิต

หัวหน้ำคนชุดดำคิดคำนวณเนิน่ นำน ในที่สดุ ก็สั่งกำร “ถอน

กำลัง ถอนกลับทั้งหมด!”
งูยักษ์ลำยจุดกระดำกระด่ำงตัวนั้นเห็นกลุ่มคนถอยหลังกลับ
บนหน้ำยังคงแสร้งทำท่ำทำงองอำจผึ่งผำย ดวงตำกลมโตดุจ
ลุกกระดิ่งกลิ้งกลอกรอบหนึ่ง ริมฝีปำกงูยกเส้นโค้งหยำม
เหยียดบำงๆเส้นหนึ่ง พวกเขำมีปัญญำแค่นี้ ยังริอ่ำนต่อกร
กับเทพงูเช่นเขำ?

คนกลุ่มนี้ตกใจกลัวหนีไปแล้ว งูยักษ์ถึงค่อยมุดเข้ำปำกถ้ำไป
อย่ำงสุขีเบิกบำน เขำต้องไปดูคนเก่งกำจที่สำมำรถทำลำย
กลไกของเจ้ำนำยบ้ำนตนได้คนนั้นสักหน่อย เฮอะๆ ไม่แน่วำ่
อำจมำจำกสถำนที่เดียวกันกับเจ้ำนำยของเขำ!
ในตอนที่งูยักษ์มุดเข้ำมำนัน้ ก็เห็นพวกซูเซียงสองสำมคนนัง่
สั่นงกๆอยู่ข้ำงป้ำยสุสำนของเจ้ำนำยบ้ำนเขำ เหม่อมองไปสี่
ทิศด้วยสำยตำว่ำงเปล่ำ

ฮึดฮัดอยู่ในใจ ต่อให้มำจำกสถำนที่เดียวกันแต่ก็สู้เจ้ำนำยผู้
ปรีชำองอำจของเขำไม่ได้หรอก ฮึ! มนุษย์กระจ้อยร่อย!

งูยักษ์มองดูท่ำทำงขี้ขลำดของคนทัง้ สำมก็หมด
ควำมสนใจไม่อยำกเข้ำไปอีกแล้ว ส่ำยสะบัดหำง มุดลงไป
หลับจำศีลตรงก้นสระ

อย่ำงไรเสียก็เป็นคนที่มำจำกสถำนที่เดียวกันกับเจ้ำนำยของ
มัน เข้ำก็เข้ำมำแล้ว ขอเพียงแค่พวกเขำไม่สร้ำงควำม
เสียหำยให้กับสุสำนของเจ้ำนำยบ้ำนเขำ เขำเองก็เพียงลืมตำ
ข้ำงหลับตำข้ำง คร้ำนจะใส่ใจ

โชคดีที่พวกซูเซียงไม่เห็นงูตัวใหญ่มหึมำตัวนี้ ไม่อย่ำงนั้นคง
ตกใจกลัวจนควันออกทวำรทั้งเจ็ด

ซูเซียงระบำยลมหำยใจ ด้ำนหนึง่ ฉีกเสื้อของตัวเองพันแผล

บนไหล่ให้ชุ่ยหลิ่ว แต่ชำยชรำกลับมองประเมินไปรอบด้ำน
อย่ำงระแวดระวังยิง่

เขำรู้สึกอยู่ตลอดว่ำสุสำนแห่งนีม้ ิได้ง่ำยดำยถึงเพียงนี้
จนกระทั่งเขำเหลือบเห็นเงำร่ำงหำงงูเส้นหนึง่ แวบผ่ำนไป
ดวงตำของเขำหรี่ลง จำกนั้นจึงกลับมำเป็นปกติ
เห็นงูตัวนั้นจำกไปอย่ำงเงียบๆ ชัดเจนว่ำไม่อยำกสนใจพวก
เขำ เช่นนี้ก็ดี ขอเพียงแค่สัตว์พทิ ักษ์ไม่สร้ำงปัญหำ พวกเขำ
อำศัยอยู่ที่นี่ชั่วครำวก็ปลอดภัย

ชำยชรำวนลูบในแขนเสื้อตนอยูน่ ำน ในที่สดุ ก็ล้วงยำขวดเล็ก

ออกมำ เปิดฝำขวดมองดูด้ำนใน ระบำยหำยใจโล่งอกเฮือก
ใหญ่ โชคดีที่ยำไม่ถูกน้ำซึมแช่เข้ำไป เขำรีบเทยำทั้งหมด
ออกมำ เต็มกำมือใหญ่ ไม่พูดพร่ำก็บีบปำกชุ่ยหลิว่ ให้เปิด
ออกแล้วกรอกยำลงไปด้ำนใน
ตอนที่ 723 คนโง่ในสายตาเทพงู

ชุ่ยหลิ่วกลืนไม่ทนั ไอแค่กๆหลำยหน ชำยชรำก็ไม่รู้จักรัก

หยกถนอมบุปผำแม้แต่น้อย บีบคอนำงประหนึ่งกรอกอำหำร
ให้เป็ดกิน สุดท้ำยถึงขัน้ หิ้วศีรษะของชุ่ยหลิ่วเขย่ำๆสองครั้ง
โอสถถึงนับว่ำกรอกลงไปได้!

ซูเซียงเห็นกำรกระทันอันรุนแรงเขำก็ลูบๆลำคอของตัวเอง
จิตใต้สำนึกสั่งให้ถอยหลังหลบหนึ่งก้ำว ตำยแล้ว นี่เขำยังใช่
อำจำรย์หรือไม่ น่ำกลัวเกินไปแล้ว!

ชุ่ยหลิ่วเองก็ถูกทำให้สำลักจนตำขำวพลิก ซูเซียงยกมือลูบให้
นำงหำยใจคล่องอยู่ครู่ใหญ่ นำงจึงค่อยฝืนทนกลืนตัวยำเข้ำ
ไปในท้องอย่ำงยำกลำบำก จำกนั้นกระแสอุ่นสำยหนึง่
เคลื่อนไหวเข้ำมำทั่วร่ำงกำย

ชุ่ยหลิ่วตื่นตกใจ มองชำยชรำแวบหนึ่งแล้วกล่ำวกับซูเซียง
“ฮูหยิน ข้ำไม่เป็นไร ข้ำต้องนั่งสมำธิสักครู่”

ชุ่ยหลิ่วขัดขำปรำณำยำมะ (ควบคุมลมหำยใจ ) ชำยชรำ

พึมพำอยู่ด้ำนข้ำงหนึง่ เสียง แล้วก็ขัดขำนั่งลงอย่ำงสงบนิ่ง
เช่นเดียวกัน

ซูเซียงไม่รู้เรื่องกำรฝึกกำลังภำยในเหล่ำนี้ ย่อมไร้หนทำง
เลียนแบบกำรควบคุมลมหำยใจเช่นนัน้ ของพวกเขำ ทำได้
เพียงนั่งเงียบๆมองประเมินไปรอบด้ำนเหมือนกับคนเอ๋ออยู่
ตรงนั้น

ห้องสุสำนแห่งนี้ใหญ่โตมำก ประมำณหนึ่งร้อยผิง[1]เห็นจะ
ได้ อีกทั้งตำแหน่งเบื้องบนสูงส่งยิ่ง ไม่เหมือนสุสำนทั่วไป

บนป้ำยสุสำนด้ำนข้ำงเขียนสถำนที่ปีเกิดของเจ้ำของห้อง
สุสำนไว้ รวมถึงข้ำมภพทะลุมิตมิ ำได้อย่ำงไร และเรื่องรำว
ชีวประวัติที่ประสบพบเจอจำนวนหนึ่ง

ทีแรกซูเซียงยังไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ยิ่งอ่ำนก็ยิ่งประหลำดใจ ยิ่ง

อ่ำนก็ยิ่งรู้สึกว่ำเจ้ำของสุสำนผูน้ คี้ ือคนเดียวกันกับนำงมำร
ร้ำยผู้ทำร้ำยชำติบ้ำนเมืองที่ชุ่ยหลิ่วเคยบอกคนนั้น
ตอนสุดท้ำยของป้ำยสุสำน เจ้ำของสุสำนกล่ำวไว้ว่ำ นำงมิได้
สิ้นชีพภำยใต้เพลิงแผดเผำของคนเหล่ำนัน้ แต่เพรำะเหนื่อย
หน่ำยกับกำรใช้ชีวิตทีน่ ี่และต้องกำรหำหนทำงกลับไป พูด
ง่ำยๆคือระเบิดตัวตำยจำกไป ทีแ่ ห่งนี้ก็มิได้นบั ว่ำเป็นสุสำน
อันใด วิญญำณนำงสวมร่ำงมำต่ำงภพ ร่ำงเนื้อล้วนไม่มี ไหน
เลยจะต้องกำรที่ฝงั ศพ เพียงแค่ทิ้งควำมทรงจำ เผื่อว่ำภำย
ภำคหน้ำอำจได้พบเจอผู้มีวำสนำ และสำมำรถส่งผ่ำนคำ
เตือน กลับไปสู่สถำนที่ซงึ่ จำกมำ

ตอนนี้ซูเซียงตำมหำกลไกลับตำมที่บอกใบ้ไว้บนป้ำยสุสำน
เจอแล้ว ป้อนข้อมูลวันเดือนปีทสี่ ถำปนำสำธำรณรัฐ
ประชำชนจีน ดังคำด ช่องลับนัน้ เปิดออกมำ ด้ำนในเป็น
กระจกเท่ำฝ่ำมือบำนหนึง่

ทว่ำในตอนที่กำลังคิดจะเอื้อมมือไปสัมผัสกระจก ทั้งมือก็
เลือนหำยไร้เงำไร้ร่องรอยรำวกับทะลุผ่ำนไปในควำมว่ำง
เปล่ำ นำงตืน่ ตกใจ รีบชักมือกลับ เห็นมือของตนหดกลับมำ
อย่ำงครบถ้วนสมบูรณ์ จึงค่อยระบำยลมหำยใจโล่งเฮือกใหญ่

ทันใดนัน้ พลันเห็นบนมือของตนมีรอยเลือดเป็นเส้นสำย ตอน

ที่มองกระจกบำนนั้นอีกครั้งกลับเห็นผิวกระจกมีรอยเลือด
ของนำง จำกนั้นก็หมุนวนไม่หยุด ค่อยๆยื่นขยำยรำวกับแผ่
ไปในห้วงอวกำศลึกอนันต์
ซูเซียงตื่นตกใจ หรือนี่จะเป็นกำรทะลุมิติข้ำมห้วงเวลำที่คน
มักพูดถึงกัน?

เห็นมิติเวลำในกระจกยิ่งเป็นควำมจริง ยิ่งลึกล้ำขึ้นเรื่อยๆ
รำวกับมีพลังที่มองไม่เห็นชนิดหนึ่งกำลังยื่นมือมำดึงนำงเข้ำ
ไปด้ำนใน ซูเซียงตระหนก จิตใต้สำนึกหวำดหวั่นสัง่ กำรให้ยัด
กระจกบำนนั้นเข้ำในลิ้นชัก ดันเข้ำไปด้ำนในอย่ำงรวดเร็ว

นำงก็ไม่รู้เหมือนกันว่ำทำไมตนถึงทำเช่นนี้ ในสัญชำตญำณ
ถึงกับไม่อยำกไปจำกสถำนที่แห่งนี้!

เห็นกำแพงหินปิดลงอย่ำงเชื่องช้ำ กระจกก็มิได้ขยับแปลกๆ
อีกแล้ว นำงจึงค่อยถอนหำยใจโล่งยืดยำว ตีมือของตัวเอง
เล็กน้อย หำที่ตำยไปทัว่ มองดูอะไรนักหนำ ควำมอยำกรู้
อยำกเห็นฆ่ำแมวตำย[2]ไม่เคยได้ยินหรือไร!

งูยักษ์ที่กำลังเตรียมตัวจำศีลตรงก้นสระลึกในตอนนี้รับรูไ้ ด้ถึง
ควำมเคลื่อนไหว รีบเลื้อยตึงตังเข้ำมำ ทว่ำกลับเห็นซูเซียงมี
สภำพตืน่ ตกใจเหมือนแมวน้อยตัวหนึ่ง หดมือขดเท้ำอย่ำง
หวำดหวั่น ปำกงูยกโค้ง เย้ยหยันสองเสียงแล้วกลับไปนอน
ต่อ

ดูถูกอยู่ในใจ นำงเด็กโง่ เทพผูย้ งิ่ ใหญ่เช่นข้ำไม่ออกมำขู่เจ้ำ

ตัวเองก็หำเรื่องโง่เง่ำทำเอง!
เวลำนี้เองชำยชรำก็ลืมตำขึน้ ข้ำงหนึ่ง พอดีให้ปะทะสำยตำ
กับดวงตำเขียวเลื่อมของงูยักษ์ตนนัน้

สองคู่ตำมองประสำน งูใหญ่ตัวนั้นหดคอลงเล็กน้อย ถูศีรษะ

ไปมำบนตอหินนั้นคล้ำยกับประจบ จำกนั้นก็เลื้อยไปอย่ำง
รวดเร็ว

ให้ตำยเถอะ น่ำกลัวเหลือเกิน!

นำงหนูน้อยไม่ได้เรื่อง แต่เจ้ำคนชรำผู้นนั้ เห็นชัดว่ำมิใช่มนุษย์

ที่จะรับมือได้ง่ำยๆ!
ช่ำงเถิดๆ เห็นพวกเขำไม่ทำลำยสุสำนของเจ้ำนำย เทพงู
อย่ำงมันก็ซื้อโอกำสอันดีนี้ทำเป็นไม่เห็นก็แล้วกัน กลับไป
นอนจำศีลยังปลอดภัยกว่ำ

------
[1] ผิง เป็นหน่วยวัดพื้นที่ของจีน 1 ผิง = 3.3 เมตร

[2] ควำมอยำกรู้อยำกเห็นฆ่ำแมวตำย มำจำกสำนวน

ภำษำอังกฤษ curiosity killed the cat หมำยถึง ควำม
อยำกรู้อยำกเห็นจนเกินเหตุอำจนำภัยอันตรำยมำสู่ตนเองได้
ตอนที่ 724 สุสานแห้งผากจะมีปลามาจากที่ไหน

หลังคนชุดดำกลุ่มนั้นหลบงูใหญ่พ้นแล้ว คนเป็นหัวหน้ำก็ยัง
ไม่ตำยใจ มำสำรวจทำงนี้อีกคืนหนึ่ง จนยำมฟ้ำสว่ำงแล้วก็ยัง
ไม่เห็นคนทั้งสำมโผล่ออกมำจำกสระน้ำ ในที่สุดจึงระบำยลม
หำยใจโล่ง เอ่ยสั่งกับคนอื่นๆ “เศษกระดูกก็คงไม่เหลือแล้ว
เป็นแน่ ไปเถิด กลับได้”

ค่ำคืนนี้ ควำมง่วงนอนเพียงนิดซูเซียงก็ยังไม่มี ดวงตำกลมโต

ลืมตำกริบๆ จมจ่ออยู่กับไข่มุกรำตรีแวววำวที่ส่ำยไหวอยู่
เหนือศีรษะ
ส่วนชุ่ยหลิ่วกับชำยชรำเข้ำฌำนตลอดทั้งคืน ครั้นยำมลืมตำ
ขึ้นอีกครั้งสีหน้ำก็แดงมีเลือดฝำด หำยใจสม่ำเสมอ เทียบกับ
นำงคนที่เพียงแค่เอำหลังชนกำแพงเล็กน้อยแล้วยังดูดีกว่ำ
มำก

ชำยชรำชำเลืองมองนำง “ไม่ต้องอิจฉำ ภำยหลังมีเวลำ

อำจำรย์จะสอนให้เจ้ำ”

ซูเซียงฝืนยิ้มให้น้อยๆ เห็นว่ำห้องสุสำนมโหฬำรนี้ที่ไม่พบ
กลไกอื่นๆอีกแล้ว แม้ในใจนำงคำนวณเวลำได้ว่ำภำยนอกฟ้ำ
สว่ำงแล้ว ทว่ำยังคงไม่กล้ำกลับไปเส้นทำงเดิม ด้วยกลัวว่ำจะ
ประสบเข้ำกับคนชุดดำที่ไม่ไว้วำงใจแล้วมำดักรออยู่ตรงนั้น
คนทั้งสำมหิวจนท้องร้องจ๊อกๆ โดยเฉพำะชำยชรำ เดินไป
เดินมำด้วยสีหน้ำทะมึนทึนอยู่ตรงนั้น ในปำกพร่ำบ่นว่ำหิว ซู
เซียงถูกเขำวนไปวนมำจนตำลำย ท้ำยทีส่ ุดทนจนทนไม่ไหว
ร้องทัก “ท่ำนอย่ำเดินไปเดินมำได้ไหม ข้ำเวียนหัว ในเมื่อหิว
ก็นั่งลงสักประเดี๋ยวได้ไหมเล่ำ ยังพอเก็บแรงได้บ้ำง!”

ชุ่ยหลิ่วเองก็กุมท้องนั่งอยู่ตรงนัน้ ก้มศีรษะลู่ตก เพียงรอคอย

ให้เวลำผ่ำนไปอย่ำงรวดเร็ว ช่วงเวลำที่พวกเขำอยู่ในนี้ยิ่งนำน
คนชุดดำด้ำนนอกก็ยิ่งหมดควำมอดทน ขอเพียงแค่คนชุดดำ
เหล่ำนั้นไปแล้ว พวกเขำก็สำมำรถออกไปได้อย่ำงปลอดภัย

ภำยในห้องปิดผนึก สำมคนไม่รวู้ ่ำแท้จริงแล้วเวลำผ่ำนไปเนิ่น

นำนเท่ำไร แต่ดำ้ นนอกวนมำเป็นสีรำตรีอีกครั้งแล้ว
หัวหน้ำคนชุดดำผูน้ ั้นกลับไปรำยงำนภำรกิจตั้งนำนแล้ว
เพียงแต่ตอนที่เขำไปยังคงไม่วำงใจ เหลือคนกลุ่มเล็กๆไว้กลุ่ม
หนึ่งคอยเฝ้ำยำมอยู่ทนี่ ั่น

เวลำนี้เองสองคนที่ถูกทิ้งไว้ มีคนหนึ่งหลับไปแล้ว ส่วนอีกคน

คอตกหนังตำปรือมองสระน้ำเลือ่ นลอย มองบ้ำงไม่มองบ้ำง
ในปำกยังพึมพำเจื้อยแจ้ว “ร่วงลงไปในท้องงูแล้วไหนเลยยัง
จะมีโอกำสรอด ลูกพี่นี่ก็จริงๆเลย ไม่มีเรื่องก็หำเรื่องทำ
อำกำศหนำวๆแบบนี้กลับไปกินเนื้อร่ำสุรำคงดีมำกโข…”
อีกคนดูเหมือนถูกเสียงรำพันของเขำปลุกให้ตื่น ฮึดฮัดไม่
พอใจหนึ่งประโยค “ไอ้นี่ เอ็งหุบปำกในตอนที่ข้ำยังยอมอยู่
ที่นี่เป็นเพื่อนเอ็งเถอะ”

รุ่งเช้ำขึ้นอีกวัน เสียงผิวปำกแว่วมำกลำงอำกำศ คนชุดดำที่

เอนบนพื้นทั้งคืนพลันตืน่ กระฉับกระเฉง ผลัดกันผลักเร่ง
“ตื่นๆ ไปได้แล้วๆ ไม่ต้องเฝ้ำแล้ว!”

ส่วนพวกซูเซียงสำมคนที่อยู่ในห้องสุสำนก็หิวจนไม่อยำกพูด
ไปนำนแล้ว คอตกก้มศีรษะพิงบนป้ำยสุสำนและไม่รู้ว่ำวัน
เวลำด้ำนนอกผ่ำนไปนำนแค่ไหน ชำยชรำเองก็ไม่บ่นว่ำหิว
แล้ว ลูบท้องจ้องซูเซียงอย่ำงคับแค้นใจ เห็นซูเซียงแล้วในใจ
ทั้งขุ่นเคืองทั้งรู้สึกผิด
เวลำนี้เอง เสียงแผละดังขึ้น มีของบำงอย่ำงร่วงลงมำข้ำงเท้ำ
ของพวกเขำ ดูเหมือนยังมีน้ำกระเด็นมำโดนหน้ำของพวกเขำ

ซูเซียงตกใจสะดุ้งโหยง ดีดตัวไปด้ำนข้ำง ตอนทีส่ ำยตำกวำด

ข้ำมมำกลับเห็นปลำอวบอ้วนตัวหนึ่งกำลังม้วนพลิกเปรี๊ยะๆ
อยู่บนพื้น

ซูเซียงหัวใจจะวำย ทีน่ ี่เป็นห้องลับปิดผนึกแห้งผำกชัดๆ จะมี

ปลำได้อย่ำงไร! มองสำรวจไปรอบด้ำนอย่ำงขวัญหนีดฝี ่อ แต่
กลับไม่เห็นร่องรอยของน้ำแม้แต่หยดเดียว
กลับกันชำยชรำผูน้ ั้นดีใจเป็นล้นพ้น ฉวยปลำกดไว้บนพื้น
หัวเรำะคิกคัก “ฮ่ำๆ! สวรรค์ไม่ทอดทิ้ง มีปลำให้กินแล้ว มี
ปลำให้กินแล้ว ฮ่ำๆ”

ซูเซียงกลับเหลือบมองเขำ กินๆ รู้จักแต่กิน ไม่รู้เมื่อใดแหละ

กินไม่ดูตำม้ำตำเรือจนชีวิตหำไม่!

เมียงมองห้องสุสำนอันว่ำงเปล่ำอีกหน มีปลำแล้วจะทำอะไร
ได้ ต่อให้หินเหล็กไฟที่พวกเขำพกติดตัวยังใช้งำนได้ แต่ที่นี่ไม่
มีไม้ฟืน หรือว่ำจะกินดิบๆ?

ในขณะที่ซูเซียงกำลังคิดเช่นนี้อยู่นั้น เสียงโพล้งเพล้งก็ดังขึน้
ซูเซียงหันหน้ำไปก็เห็นไม้ฟนื กองหนึ่ง
ตอนที่ 725 หลังออกไปแล้วอย่าบอกว่าเป็นลูกศิษย์ของข้า

ตอนนี้นำงไม่ตื่นตกใจแล้ว แต่ตนื่ ตระหนกแทน! กวำดตำมอง

รอบทิศ ไม่เห็นอะไรเลย แต่ทนั ใดนั้นพลันเงยหน้ำขึ้น!

กรี๊ด!

ร่ำงใหญ่อวบอ้วนสีดำลำยพร้อยตัวหนึ่งกำลังคลำนเลื้อยอยู่
ตรงนั้น ดวงตำดัง่ ลูกกระดิ่งใหญ่จ้องนำงอย่ำงหยำมเหยียด…

ลำคอตีบแน่นด้วยควำมตกใจกลัว เสียงร้องอ๊ำติดอยู่ในคอ
หอย ค้ำงจนนำงตำเหลือก
งูยักษ์ลำยพร้อยถลึงตำใส่นำง เห็นชัดว่ำไม่พอใจอย่ำงยิง่ ไม่
ค่อยเข้ำใจนัก มนุษย์ต่ำต้อยคนนี้มำจำกสถำนที่เดียวกันกับ
เจ้ำนำยไยถึงได้อ่อนแอเช่นนี้เล่ำ!

ชำยชรำตบๆซูเซียง “พอแล้ว ดูท่ำทำงขี้ขลำดของเจ้ำสิ! หลัง

ออกไปแล้วอย่ำบอกว่ำเป็นลูกศิษย์ข้ำ อำยคน!”

พูดกับซูเซียงพลำงอีกด้ำนก็โบกมือให้งูใหญ่ตัวนั้น “พอแล้ว
อย่ำขู่ให้คนตกใจแบบนัน้ รีบไปนอนไป”
งูยักษ์ตัวนัน้ ดูทำ่ ทำงไม่พอใจมำกที่ไม่ได้รับคำขอบคุณ
กระฟัดกระเฟียด ซ้ำยังจงใจสะบัดหำงเบื้องหน้ำซูเซียง แลบ
ลิ้นงูแล้วจึงค่อยเลื้อยจำกไป

รอจนกระทั่งหำงของงูใกล้จะหำยลับไปแล้ว ซูเซียงเค้นเสียง
ออกจำกปำกได้สองคำ “ขอบคุณ!”

ร่ำงของงูยักษ์ตัวนัน้ ชะงักอย่ำงเห็นได้ชัด ต่อมำหำงนั้นก็หำย

วับไปอย่ำงรวดเร็ว

งูใหญ่ดีอกดีใจ ฮึๆ นับว่ำมนุษย์โง่เขลำผูน้ ี้ยังมีมโนธรรม รู้จัก

พูดขอบคุณ เห็นแก่ที่นำงรู้มำรยำท เทพงูผู้ยิ่งใหญ่อย่ำงมัน
จะไม่ถือสำควำมโง่เง่ำของนำง
ชุ่ยหลิ่วจนกระทั่งถึงตอนนี้ ดวงตำนัน้ ล้วนเบิกโต ปำกอ้ำครึ่ง
ปำก ทอดมองไปยังทิศทำงที่งูตวั นั้นหำยไป แม้สักเสียงเดียว
ก็ยังเปล่งไม่ออก

ซูเซียงตอนนี้เริ่มเร่งมือเร่งเท้ำก่อฟืนแล้ว หยิบเชื้อเพลิงทีพ่ ก
ติดตัวออกมำ มองของที่ถูกน้ำซึมจนเปียกชืน้ ก็ถอนหำยใจ
แล้วไปดูทำงชำยชรำ

ในมือชำยชรำกำลังโยนหินสองก้อน เดินหัวเรำะเข้ำมำเบิก
บำน ตำมด้วยเขำยกมือขึ้นมือลง แคร็กๆสองสำมครั้งไฟก็ถูก
จุดติดขึ้น เพียงแต่ท่อนไม้นนั้ ดูเหมือนไม่ค่อยแห้งสนิทนัก
ตอนที่งูตัวนั้นส่งมำก็ไม่ได้บอกว่ำเอำใบไม้แห้งอะไรมำ ครึ่ง
ค่อนวันกว่ำจะจุดไฟติดเป็นจริงเป็นจัง ทำเอำสองคนหัว
เปื้อนฝุ่นหน้ำเปื้อนดิน

ซูเซียงสะกิดชุ่ยหลิ่ว “นี่ ตื่นๆ เรำมีปลำย่ำงให้กินแล้ว รีบเอำ

มีดมำให้ข้ำเฉือนดู”

“อ๊ะ” จนถึงตอนนี้ชยุ่ หลิ่วยังไม่ตอบสนองกลับมำ ถูกซูเซียง

ผลักนิดหน่อยก็เกือบจะเซล้ม ควำมเจ็บปวดบนแขนจึงค่อย
ปลุกให้นำงได้สติ

แม้ชำยชรำให้นำงกินยำแล้ว แต่เพรำะอำกำรบำดเจ็บ
ค่อนข้ำงสำหัสประกอบกับสวมเสื้อผ้ำเปียกชืน้ บัดนีน้ ำงจึง
ตัวร้อนสูงขึ้น ดูทำ่ ไม่ดีอย่ำงชัดเจน
ซูเซียงแตะลูบหน้ำผำกของนำง ค่อนข้ำงเป็นห่วง กล่ำวกับ
คนแก่ที่อยู่ข้ำงๆ “หลังเรำกินปลำเสร็จแล้วข้ำค่อยออกไป
สำรวจดู ถ้ำไม่มีอันตรำยเรำก็ไปกันเถิด เห็นอำกำรของชุ่ย
หลิ่วเกรงว่ำไม่อำจยืดเยื้อได้นำนแล้ว ต้องรีบไปหำยำ ”

ในขณะที่ซูเซียงกำลังพูดอยู่นนั้ ชุ่ยหลิ่วจู่ๆก็ได้สติกลับมำทันที
โบกไม้โบกมือ “ไม่ต้องๆ ข้ำแค่เวียนหัวตัวร้อนนิดหน่อย พัก
สักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว” พูดพลำงดึงมีดสั้นออกมำจำกเอวของ
ตัวเอง ยื่นส่งบนมือของซูเซียง
คนทั้งสำมก่อกองไฟย่ำงปลำ กินอย่ำงเอร็ดอร่อยหอมฟุ้ง แต่
ที่พวกเขำไม่รู้เลยก็คือ จ้ำวเซิงทีอ่ ยู่ห่ำงออกไปสำมสิบสีส่ ิบลี้
กำลังจะกลำยเป็นบ้ำแล้ว

หลงจิ่วถูกลงโทษให้คุกเข่ำนอกค่ำยสองวันสองคืนแล้ว

จ้ำวเซิงอยู่ในสนำมรบ ฝ่ำยศัตรูบอกเขำว่ำข่ำวครำวของซูเซีย
งขำดหำยไป ในตอนนัน้ สติจิตใจของเขำสั่นคลอน บนไหล่
และส่วนเอวรับสองดำบเข้ำเต็มๆ

เดิมทีเขำคิดว่ำฝ่ำยตรงข้ำมเพียงขู่เขำเท่ำนั้น คิดไม่ถึงว่ำหลัง
กลับมำตรวจสอบ ซูเซียงหำยไประหว่ำงทำงที่มำหำเขำจริงๆ
อีกทั้งยังหำยไปใต้เปลือกตำของเขำ!
บัดนี้จำ้ วเซิงรำวกับเป็นรำชสีหค์ ลุ้มคลั่งตัวหนึ่ง เสื้อผ้ำที่คลุม
อยู่บนร่ำงยับยู่ยุ่งเหยิง คู่ตำแดงฉำน ในกระโจมเรี่ยรำด
เกลื่อนกลำด ทั้งหมดทัง้ มวลล้วนถูกเขำโยนปัดลงบนพืน้

พวกหลงฉีที่คุกเข่ำอยู่ด้ำนข้ำงไม่กล้ำเปล่งเสียงแม้แต่คำเดียว
ภำยในใจต่ำงลอบคิดคำนวณ คนตัวเป็นๆบอกว่ำหำยก็
หำยไปอย่ำงไร้ร่องรอยได้อย่ำงไร

ในเวลำนี้เองก็มีนำยทหำรคู่หนึ่งกลับมำรำยงำน บอกว่ำหำ
คนไม่เจอ สภำพจิตใจของจ้ำวเซิงก็พังทลำยลงในที่สุด ทรุด
ลงกับพืน้ โดยไม่สนใจบำดแผลบนไหล่ ประคองศีรษะไร้ซึ่ง
วำจำ
ตอนที่ 726 อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ

หลงฉีไม่เคยเห็นอำกัปกิริยำเช่นนี้ของเจ้ำนำยบ้ำนตนมำก่อน
กังวลใจเหลือแสน สุดท้ำยยอมเสี่ยงออกไปรับลูกหลง คุกเข่ำ
ลงดังปึงเบื้องหน้ำจ้ำวเซิง “นำยท่ำน ตอนนี้มิใช่เวลำจะมำ
ยอมแพ้ หวังเฟยย่อมต้องรอให้ท่ำนไปช่วยอยู่ทไี่ หนสักแห่ง
แน่ขอรับ! นำยท่ำน เรำห้ำมถอดใจนะขอรับ!”

ตอนนี้หลงสือเองก็เกลี้ยกล่อมอยู่ด้ำนข้ำง “นำยท่ำน ข้ำน้อย

เองก็รับใช้ติดตำมหวังเฟยมำช่วงเวลำหนึ่ง นำงเป็นคนฉลำด
ถึงเพียงนั้นจะไร้สนิ้ ง่ำยดำยเช่นนั้นได้อย่ำงไร ตอนนี้ยงั ไม่
เห็นศพก็นับว่ำเป็นข่ำวดีที่สุด หวังเฟยยังมีโอกำสรอดชีวิตอยู่
มำกนะขอรับ นำยท่ำน เรำไม่อำจถอดใจนะขอรับ!”
จ้ำวเซิงถูกผลัดกันโน้มน้ำวเช่นนีแ้ ละได้ยนิ พวกเขำพูดอีกว่ำ
ต้องพิสูจน์ให้รู้คนอยู่ต้องเห็นคน ตำยต้องเห็นศพ

จ้ำวเซิงกลืนน้ำลำยอย่ำงยำกเย็น ใช่แล้ว เมื่อไม่เห็นศพ คนก็

อำจยังมีชีวิตอยู่มำก ต่อให้มีหวังเพียงน้อยนิดเขำก็จะไม่ยอม
ถอดใจเด็ดขำด!

“หำ! เพิ่มกำลังคนตำมหำโดยด่วน!” จ้ำวเซิงเอ่ยพลำงค้ำยัน

โต๊ะทีล่ ้มอยู่บนพืน้ ตัวนั้นลุกขึ้นมำ น้ำเสียงเย็นเฉียบ “ใครก็
ได้ มำผลัดเสื้อผ้ำให้ข้ำ! ข้ำจะไปตำมหำด้วยตนเอง!”
“มิได้ขอรับนำยท่ำน ร่ำงกำยของท่ำนตอนนี้…” มีองครักษ์
สองคนยังอยำกจะเกลี้ยกล่อมสักสองสำมประโยค แต่กลับ
ถูกหลงฉีส่ำยหน้ำให้พวกเขำหยุด

บำดแผลขององค์ชำยสำหัสจริงแท้ วิ่งเต้นจนเหนื่อยล้ำมี
โอกำสที่จะมีอำกำรแทรกซ้อนสูง ทว่ำหำกไม่มีหวังเฟยล่ะก็
เขำก็ไม่กล้ำรับรองว่ำองค์ชำยจะยังมีชีวติ อยู่ได้หรือไม่

หลังชั่งน้ำหนักถึงผลได้ผลเสีย ในที่สุดหลงฉีก็ตัดสินใจได้ ทิ้ง

กำลังพลกองหนึ่งไว้เฝ้ำรักษำกำรณ์ที่นี่ ที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งไป
อำรักขำจ้ำวเซิงด้วยกันกับเขำระหว่ำงทำงที่ตำมหำร่องรอย
ของพวกซูเซียง
ซูเซียงหำยตัวไป เรื่องที่จ้ำวเซิงส่งองครักษ์ลับและกำลังทหำร
ออกตำมหำทั่วสำรทิศก็มิใช่ควำมลับอันใด แต่เรื่องที่จ้ำวเซิง
ควบม้ำออกมำด้วยตนเองมีเพียงองครักษ์มังกรยี่สิบกว่ำคนที่
ล่วงรู้

ผู้ติดตำมจ้ำวเซิงออกมำครำนี้มีเพียงสิบกว่ำคน แต่ละคนล้วน
เป็นยอดฝีมือวิชำตัวเบำเก่งกำรหลบหลีกสืบค้น

ทว่ำในตอนที่พวกเขำไปค้นหำตำมเส้นทำงที่ซูเซียงเดินทำง
มำ กลับเผชิญกับกำรซุ่มโจมตีกลำงหุบเขำ
อุณหภูมิรอบกำยจ้ำวเซิงลดต่ำลงทีละคืบๆ ไอเย็นและไอ
สังหำรค่อยๆแผ่ขยำย มีควำมคิดเหลวไหลไร้สำระชนิดหนึ่ง
วูบผ่ำนในสมองของเขำ นั่นคือภำยในองครักษ์มังกรมีไส้ศึก

ทว่ำเขำมองไปยังคนข้ำงๆสิบกว่ำคนที่กำลังตั้งมัน่ พร้อม
รับมือศัตรู ทุกคนล้วนสู้ถวำยชีวติ เพื่อปกป้องเขำ ก็อยำกตบ
ปำกตัวเองอย่ำงยิ่ง เขำจะเคลือบแคลงผู้ใดก็ได้ แต่จะระแวง
องครักษ์มังกรได้อย่ำงไร? คนเหล่ำนี้ ล้วนเป็นดั่งพี่น้องแท้ๆ
ของเขำ!

สถำนทีท่ ี่เขำถูกล้อมซุ่มค่อนข้ำงพิเศษ หุบเขำลึกที่มีภูผำสำม

ด้ำนล้อมรอบ อีกด้ำนหนึ่งกลับเป็นทำงน้ำทอดยำวไปสู่
เทือกเขำสูงใหญ่ลูกหนึ่ง แมกไม้ด้ำนบนสูงใหญ่แข็งแรง ชอุ่ม
รกชัฏ

พวกจ้ำวเซิงถูกล้อมรอบแน่นหนำ บำงคนเสนอว่ำลองลงไป
ในน้ำดูก่อน กลับพบว่ำน้ำนั้นตืน้ มำก คนกระโดดลงไปแล้ว
ยังมีครึ่งตัวโผล่ขึ้นมำด้ำนบน ตกอยู่ในกำรควบคุมของผู้อื่น
เช่นเดียวกัน ไร้ซึ่งทำงถอยหลบ

แต่คนชุดดำที่รุมล้อมจ้ำวเซิงมีกว่ำพันคน ประเมินกำลังของ
องครักษ์มังกรสิบกว่ำคนและจ้ำวเซิงที่ยังไม่ล้มลงก็ไม่กล้ำ
กระทำบุ่มบ่ำม ผิวปำกเรียกกำลังเสริม
ใบหน้ำหลงฉีไม่แสดงอำรมณ์ควำมรู้สึกใดๆ ทว่ำในใจ
กระสับกระส่ำยกลำยเป็นมดวิง่ ไต่บนหม้อร้อนแล้ว ลอบถอน
ใจอยู่ภำยในใจ หำกองค์ชำยไม่ได้รับบำดเจ็บอยู่ล่ะก็บำงที
อำจเผด็จศึกได้ในครำเดียว ทว่ำบัดนี้ พวกเขำสิบกว่ำคนต่อ
ให้สู้สุดชีวิตก็ไม่อำจรับรองได้วำ่ จะคุ้มกันจ้ำวเซิงซึง่ เจ็บหนัก
ออกไปได้อย่ำงสมบูรณ์ ชั่วขณะเดียวก็ไม่กล้ำเสี่ยง

แต่หำกพวกเขำไม่ยอมเสี่ยง รอให้กำลังเสริมของพวกคนถ่อย
เหล่ำนั้นมำถึง พวกเขำก็พบจุดจบเช่นเดียวกัน

ตอนนี้พวกซูเซียงสำมคนว่ำยขึ้นมำจำกสระน้ำลึกแล้ว กวำด
มองซ้ำยขวำ เห็นว่ำปลอดภัยแล้วจึงค่อยระบำยลมหำยใจโล่
งอก ทว่ำเงยหน้ำขึ้นกลับเห็นนกพิรำบตัวหนึ่งดีดดิ้นทุรนทุ
รำยอยู่ตรงนั้น ปีกทั่วร่ำงเต็มไปด้วยครำบเลือด

เห็นแวบแรกก็รู้สึกคุ้นตำนกพิรำบตัวนี้ยงิ่ ไม่รอให้นำง
ตอบสนองกลับมำ นกพิรำบก็ร่วงหล่นลงในมือ
ตอนที่ 727 หรือว่าเจ้าทึ่มนั่นตกอยู่ในหลุมพรางแล้ว

ซูเซียงรีบตรวจอำกำรให้มัน ทว่ำสำยไปแล้ว นกพิรำบล้มอยู่

ในมือนำง ดวงตำมองนำงเนิ่นนำนไม่ยอมปิดลง ในที่สดุ ก็พับ
ศีรษะร่วงลงไป

ชำยชรำเดินขึ้นมำรับนกพิรำบตัวนั้นไป คิดจะใช้กำลังภำยใน
ของตนช่วยชีวิตมันไว้ แต่ก็เกินเยียวยำแล้ว

บนตัวของนกพิรำบถูกลูกศรดอกหนึ่งพำดทะลุ ด้ำนบนยังมี
สัญลักษณ์เฉพำะ
สัญลักษณ์นี้ซูเซียงรู้จัก ชำยชรำกับชุ่ยหลิ่วยิ่งรู้จักดี นั่นเป็น
สัญลักษณ์องครักษ์มังกรของพวกเขำ!

ซูเซียงใจเต้นตึกตัก หยิบกระบอกไม้ไผ่ตรงขำนกพิรำบ
ออกมำ ด้ำนในโล่งว่ำงไม่มีของอย่ำงที่คิด ในตอนที่เงยหน้ำ
มองชำยชรำอีกครั้ง สีหน้ำของซูเซียงก็เปลี่ยนไปแล้ว
“อำจำรย์…”

ชำยชรำสีหน้ำย่ำแย่มำก “องครักษ์มังกรของเจ้ำเกรงว่ำมี
หนอนบ่อนไส้แล้ว!”
ชุ่ยหลิ่วที่อยู่ข้ำงๆไม่พูดจำมำโดยตลอด สำยตำยิ่งแปร
เปลี่ยนเป็นร้อนใจมำกขึ้น สุดท้ำยพุ่งไปดึงซูเซียงไว้ “รีบไป
ช่วยองค์ชำย ช่วยองค์ชำยด้วยเจ้ำค่ะ! ”

ซูเซียงถูกท่ำทำงหวำดหวั่นตกใจเช่นนี้ของนำงทำเอำสะดุ้ง
โหยง ประคองคนมีไข้ยืนให้มั่นคง แล้วเอ่ยถำม “มันเกิดอะไร
ขึ้นกันแน่?”

ทั้งร่ำงกำยของชุ่ยหลิ่วตอนนี้มีหยดน้ำหยดติง๋ ๆ ทั่วทัง้ ใบหน้ำ

ร้อนผ่ำวแดงจัด แต่นำงยืนหยัดใช้พละกำลังเอ่ยว่ำ
“นกพิรำบตัวนี้เป็นขององค์ชำย นกพิรำบตำยอยู่ที่นี่ นัน่
หมำยควำมว่ำองค์ชำยเผชิญอันตรำยอยู่ใกล้ๆนี้ ฮูหยิน…”
ซูเซียงมิได้โง่เขลำ ฟังชุย่ หลิ่วอธิบำยเช่นนี้ก็เข้ำใจในทันที
มองไปยังชำยชรำตอนเอ่ยถำม “ท่ำนว่ำ หรือเจ้ำทึ่มนั่น
มำตำมหำข้ำแล้วตกอยู่ในหลุมพรำงของศัตรูเข้ำแล้ว? ”

ชำยชรำครุ่นคิดครู่หนึ่ง เอ่ยตอบซูเซียง “เจ้ำพำชุ่ยหลิ่วไปริม

ฝั่งข้ำงสระน้ำก่อน ถ้ำเห็นคนมำก็ลงไปหลบในน้ำ ข้ำแม้
ร่ำงกำยได้รับบำดเจ็บไร้หนทำงเข้ำร่วมศึกใหญ่ อย่ำงไรที่สุด
แล้วก็ยังมีวิชำตัวเบำอยู่ รอข้ำตรวจสอบสถำนกำรณ์ก่อนแล้ว
ค่อยว่ำกัน”

เวลำนีช้ ุ่ยหลิ่วสลบลงไปแล้ว ซูเซียงประคับประคองนำงอย่ำง

ยำกลำบำก รีบพยักหน้ำให้ชำยชรำทันที “เช่นนั้นก็ได้
อำจำรย์ท่ำนระวังตัวด้วย!”
ซูเซียงประคองชุ่ยหลิ่วไปหลบข้ำงสระน้ำ โชคดีทตี่ ลอดเวลำ
ไม่มีศัตรูผ่ำนมำ พวกนำงจึงไม่ตอ้ งลงน้ำอีก โดยรวดเร็ว ชำย
ชรำก็กลับมำ สีหน้ำถมึงทึงยิง่ ไม่รอให้ซูเซียงเปิดปำกถำมก็
เอ่ยตอบ “ไอ้หนูน้อยคนนั้นถูกล้อมไว้ในที่รำบกลำงหุบเขำ
ของฝ่ำยตรงข้ำมจริง เรำต้องช่วยกันหำหนทำง”

ซูเซียงร้อนใจเหลือคณำ แอบด่ำคนโง่ผนู้ ั้นอยู่ในใจ คนอื่น

รู้จักจะเรียกทัพเสริม เขำไยไม่รู้บ้ำง!

ที่นำงไม่รู้ก็คือ ในยำมที่เรำเขำสองฝั่งพละกำลังต่ำงกันมำก
เกินไปนัน้ กำรเคลื่อนไหวใดๆก็ตำมอำจนำพำไปสู่หำยนะถูก
สังหำรได้
ตอนนี้พวกจ้ำวเซิงก็ตกอยู่ในสถำนกำรณ์นี้ มิใช่พวกเขำไม่
สำมำรถเรียกกำลังเสริมได้ แต่เพรำะไม่กล้ำ ถ้ำผิวปำกเรียก
ออกมำ คนฝ่ำยตรงข้ำมพุ่งเข้ำใส่เช่นสุนัขจนตรอก กลัวว่ำ
กำลังเสริมยังมำไม่ถึงพวกเขำคงตำยไร้หลุมฝังไปแล้ว!

คนทั้งสำมตกอยู่ในควำมเงียบเนิ่นนำน ในใจซูเซียงกระสับ
กระส่ำยสุดประมำณ ทว่ำนำงรูด้ ีในเวลำนี้จำเป็นต้องสงบสติ
อำรมณ์ไว้ มิเช่นนั้นทุกคนคงจบกัน คนที่ตกอยู่ในวงล้อมของ
ศัตรูเป็นผู้ชำยของนำง เป็นบิดำในนำมของลูกทัง้ สองของนำง
ตอนนี้ชุ่ยหลิว่ ล้มนอนบนพื้นแล้ว ชำยชรำกำลังก่อไฟอยู่
ด้ำนข้ำง ซูเซียงถูมือเดินไปเดินมำ ในปำกพูดท่อง “อย่ำตื่น
ตระหนก อย่ำตื่นตระหนก… ”

นำงแหงนหน้ำมองแผ่นฟ้ำ ใกล้เย็นค่ำแล้ว เจ็ดดำวเหนือจะ

ส่องสว่ำงขึ้นอีกครั้ง

นำงหยิบหินก้อนหนึ่งมำขีดๆเขียนๆบนพื้นทรำย ลบอย่ำงไม่
พอใจแล้วก็เขียนอีกรอบ เขียนแล้วก็ลบ จนในทีส่ ุดสำยตำ
นำงก็สว่ำงวำบ เงยหน้ำถำมชำยชรำ “อำจำรย์ท่ำนมำดูนี่
หน่อย ภูมิประเทศทำงนั้นเป็นแบบนี้หรือไม่?”
ชำยชรำเข้ำไปมองใกล้ๆอย่ำงละเอียด พยักหน้ำด้วยควำม
ประหลำดใจ “นำงหนูน้อย เจ้ำยังพอมีควำมสำมำรถอยู่
หลำยส่วนเหมือนกันนะนี่ เจ้ำไม่เคยไปแล้วรู้ได้อย่ำงไร?”

ซูเซียงเหลือบมองเขำ พูดชื่อหนังสือเล่มหนึ่ง ชำยชรำแปลก

ใจมำก “นำงหนูน้อยเจ้ำนีไ่ ม่มีเรื่องทำจะพลิกหนังสือนัน่ อ่ำน
ทำไม?”

“เอำเถอะหน่ำอำจำรย์ เรื่องนี้ไว้จะบอกทีหลังได้ไหม ท่ำน

รีบช่วยข้ำก่อน ไปเอำชุดของพวกคนชุดดำที่นอนตำยไปแล้ว
เหล่ำนั้นมำ ข้ำมีวิธีแล้ว”
ตอนที่ 728 อาจารย์คงเคยได้ยินคาที่ว่าต้นไม้ใบหญ้าล้วน
เป็นทหาร

ชำยชรำตกตะลึงเล็กน้อย กล่ำวอย่ำงฉงนสนเท่ห์ “นำงหนู

น้อย จะเอำชุดคนตำยไปทำอะไร ไม่แน่ว่ำพรรคพวกของเขำ
อำจมำเก็บกวำดไปเกลี้ยงแล้ว!”

ซูเซียงเย้ยหยันเหอะๆสองเสียง แม้นำงกับหัวหน้ำคนชุดดำผู้
นั้นเคยประจันหน้ำกันแค่ครั้งเดียว แต่นำงก็มองออกทันทีว่ำ
เขำเป็นคนเช่นไร

มิใช่ซูเซียงฉลำดหลักแหลมอ่ำนคนออก แต่ตอนอยู่ในยุค
ปัจจุบนั ก็เคยถูกคนแบบนี้หลอกอเนจอนำถประสบกำรณ์จำ
ฝังใจสลักเข้ำกระดูกแบบนัน้ ต่อให้เกิดใหม่อีกชำตินำงก็ลืม
ไม่ลง นับประสำอะไรกับอีกแค่สวมร่ำงวิญญำณ ควำมทรงจำ
ล้วนยังมีอยู่ทงั้ หมด!

ชำยชรำเห็นดังนั้นก็ไม่ต่อควำม “เฮ้อ” หนึ่งเสียง ยกเท้ำ

ทะยำนวิชำตัวเบำอย่ำงรวดเร็วไปยังสถำนทีท่ ี่พวกเขำต่อสู้
กับคนชุดดำเมื่อหลำยวันก่อน หลังร่อนตัวลงแล้วก็เห็นศพ
นอนระเกะระกะเต็มพื้นอย่ำงทีค่ ิด ชำเลืองมองอย่ำงไม่ใคร่ใส่
ใจ จิ๊ๆ จุปำกส่ำยหัว

ดูท่ำนำยของฝ่ำยตรงข้ำมคงมิใช่ของดีอะไรแน่นอน คน
เหล่ำนี้ล้วนสังเวยชีวิตให้พวกเขำ สุดท้ำยแล้วแม้แต่ร่ำงศพก็
ยังไม่ชว่ ยเก็บให้ คนใจดำเช่นนีอ้ ยู่ได้ไม่นำน
ชำยชรำยังกลัวว่ำทำงฝั่งซูเซียงจะเกิดเหตุกำรณ์อะไรขึ้น จึง
เร่งกระชำกมำร้อยกว่ำชุด แล้วกลับมำอย่ำงรวดเร็ว

เห็นซูเซียงกำลังถือกริชคมกริบเล่มนั้นของชุ่ยหลิ่วลำกกรีด
อะไรอยู่ตรงนั้น ก็นึกสงสัย โยนเสื้อผ้ำของคนชุดดำไว้บนพื้น
เข้ำมำถำมใกล้ๆ “นำงหนู นี่เจ้ำกำลังทำอะไรอยู?่ ต้นไม้ต้นนี้
ยั่วโมโหเจ้ำหรืออย่ำงไร?”

ถือโอกำสที่ชำยชรำไปเอำเสื้อผ้ำของคนชุดดำ ซูเซียงก็หำ
สมุนไพรหลำยรสเทเข้ำปำกชุ่ยหลิ่วเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้
อุณหภูมิของนำงค่อยๆลดลงแล้ว คนเองก็ค่อยๆฟื้นสติ
กลับมำอย่ำงสะลึมสะลือ เพิ่งลืมตำจู่ๆก็เห็นกองเสื้อผ้ำเปื้อน
เลือดกองใหญ่บนพื้น รูม่ำนตำพลันหดลงฉับพลัน ในตอนที่
เห็นซูเซียงกับชำยชรำยืนอยู่เบื้องหน้ำนำงในสภำพดีจึง
กลับมำสงบใจได้อีกครั้ง

ซูเซียงยังกรีดไปกรีดมำอยู่ที่ตน้ ไม้ต้นนัน้ สุดท้ำยจึงเก็บมือ

อย่ำงพึงพอใจแล้วกล่ำวว่ำ “อำจำรย์คงเคยได้ยนิ ที่ว่ำต้นไม้
ใบหญ้ำล้วนเป็นทหำร ”

ชำยชรำเพียงตะลึงงันเล็กน้อย ต่อมำก็หัวเรำะเฮอะๆขึ้นมำ
“ศิษย์ของข้ำฉลำดจริงๆ ไป ข้ำจะส่งพวกเจ้ำสองคนไปบน
ภูเขำสูงทำงนั้น รีบทำหุน่ คนปลอม ข้ำจะไปเอำเสื้อผ้ำมำอีก
หน่อย”
ชำยชรำมือข้ำงหนึ่งหิ้วซูเซียง มือข้ำงหนึ่งหิ้วชุ่ยหลิ่ว บินจำก
จุดหลบซ่อนเข้ำไปตรงธำรน้ำไหลของภูเขำใหญ่ลูกนั้นภำยใต้
กำรชี้จุดของซูเซียง

อันที่จริงเสื้อผ้ำสีดำพวกนั้นทำเยอะก็ไม่มีประโยชน์ ทำ
หลอกๆสักสองสำมร้อยตัวก็เป็นอันได้แล้ว ยังมีคนปลอมนัน่
ด้วย ทำไม่ต้องเยอะมำก ขอเพียงแค่หลบคนชุดดำที่อยู่ใน
ปำกทำงเข้ำหุบเขำ ทำคนปลอมยี่สิบสำมสิบตัวให้เสร็จ
จำกนั้นก็นำเสื้อผ้ำมำใส่ให้พวกเขำ แล้วแอบลักลอบไปวำง
ตรงลำดเขำ ป่ำตรงนั้นไม่ได้อุดมสมบูรณ์มำก แต่เป็นสถำนที่
ที่จ้องดูหน่อยก็ยังพอเห็นเงำคนได้รำงๆ
นี่เป็นผลลัพธ์ที่นำงต้องกำร ถ้ำในคนชุดดำมีคนสำยตำดีมอง
ควำมจริงออก รู้ว่ำเป็นคนปลอมนั่นคงไม่สนุกแล้ว แต่ก็
ต้องกำรให้พวกเขำรู้ว่ำในภูเขำแห่งนี้ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย ดังนัน้
จึงเป็นจริงครึ่งปลอมครึ่ง เงำตะคุ่มๆเป็นวิธีหลอกให้คน
สับสนอย่ำงดีที่สุด

หลังชุ่ยหลิ่วเคลื่อนย้ำยได้สองเทีย่ วก็เหนื่อยจนหอบแฮก ยัง

คิดจะเข้ำมำช่วยแต่ถูกซูเซียงห้ำมไว้ ให้นำงรออยู่ตรงนัน้ ดีๆ
ห้ำมเคลื่อนไหว ชุ่ยหลิ่วยังอยำกพูดอะไรบำงอย่ำง แต่ถูกซู
เซียงถลึงตำใส่จำต้องนัง่ ลงอย่ำงว่ำง่ำย และไม่กล้ำ
เคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้ำอีก
ซูเซียงเหนื่อยหอบเคลื่อนย้ำยคนปลอมเหล่ำนั้นไปมำ วำง
ตรงตำแหน่งทีน่ ำงระบุไว้

รอจนกระทั่งคนปลอมทำงนี้ใกล้จะเสร็จครึ่งหนึ่งแล้วกลับยัง
ไม่เห็นชำยชรำกลับมำ ซูเซียงใจเต้นตึกตัก คงไม่ได้เกิดเห
ตสุดวิสัยอะไรขึ้นนะ?

หรือว่ำคนชุดดำนั่นอำจกลับมำเก็บกวำด บังเอิญประหน้ำกับ
ชำยชรำเข้ำพอดี?

ซูเซียงรู้สึกกังวลใจทว่ำมิได้พูดอะไร ด้วยกลัวว่ำชุย่ หลิ่วที่เพิ่ง

อำกำรดีขึ้นเล็กน้อยจะรับไม่ไหว ข่มกลั้นควำมพลุ่งพล่ำนไว้
ในใจขณะที่เคลื่อนย้ำยหุน่ คนต่อไป
หลังจัดกำรเสร็จเรียบร้อยแล้ว นำงก็เริ่มดึงเถำวัลย์ที่ค่อนข้ำง
แข็งแรงในภูเขำ ขณะนี้นำงไม่ได้ห้ำมปรำมชุ่ยหลิ่วอีก ให้นำง
ช่วยยื่นมือมำจับ ทำเป็นเชือกที่ทั้งยำวทั้งแข็งแรง

รอจนกระทั่งเชือกยำวเส้นหนึง่ ใกล้จะสำวได้ครึ่งเส้นแล้วใน
ที่สุดชำยชรำก็กลับมำ ทั่วร่ำงเต็มด้วยโลหิต ดูทำ่ คงปะทะกับ
คนชุดดำมำ
ตอนที่ 729 กระแสจิตของสองสามีภรรยา

ซูเซียงรีบโยนของในมือกระโจนเข้ำไป “ท่ำนอำจำรย์ ท่ำนไม่

เป็นไรใช่ไหม?”

มุมปำกชำยชรำกลับยกเส้นโค้งเย็นชำ โบกๆ มือ “ไม่เป็นไร

ทั้งหมดเป็นเลือดของเดรัจฉำนฝูงนัน้ ข้ำซัดค่ำยกลอู่สิงปำก
ว้ำ (ห้ำธำตุแปดทิศ) ใส่พวกเขำ กว่ำจะพวกเขำหลุดทะลุ
ออกมำได้ก็เกรงว่ำคงเปลี่ยนรำชวงศ์ไปแล้ว กับข้ำ…”

ชำยชรำก่นด่ำพลำงข้ำมซูเซียง ยื่นมือไปดึงเชือกเส้นยำว
เฟื้อยบนพื้นเส้นนัน้ “นำงหนู เจ้ำทำอันนีไ้ ปทำไม?”
มุมปำกของซูเซียงก็ยกยิ้มเย็นเช่นกัน “ประเดี๋ยวก็รู้แล้ว ข้ำ
ต้องทำให้พวกเดรัจฉำนฝูงนั้นตกใจกลัวจนฉี่รำดให้ได้!”

จ้ำวเซิงที่ถูกล้อมอยู่ทำงนี้ ขณะที่มองดูไปเรื่อยก็เห็นบน
เทือกเขำทำงต้นน้ำนัน้ มีควำมเคลื่อนไหวเล็กน้อย หัวใจบีบ
แน่น หรือกำลังเสริมของคนชุดดำพวกนัน้ มำกันแล้ว? ทว่ำ
มองดูสักพักก็รู้สึกว่ำไม่คล้ำยจะเป็นเช่นนั้น

เพื่อล้อมปิดจ้ำวเซิง สถำนที่ที่คนชุดดำอยู่ทั้งสำมด้ำนโดย
พื้นฐำนจึงเป็นจุดบอดทั้งหมด ทว่ำพวกจ้ำวเซิงนัน้ ไม่ใช่ พอดี
เห็นทุกอย่ำงได้ชดั เจน
หลงฉีเองก็กระซิบเสียงเบำข้ำงหูจ้ำวเซิง “บนภูเขำทำงนัน้ ดู
เหมือนมีบำงอย่ำงไม่ถูกต้อง มิรู้ว่ำเป็นมิตรหรือศัตรู?”

องครักษ์มังกรคนหนึ่งกลับส่ำยหน้ำน้อยๆ “ต่อให้เป็นมิตร
แต่ดูจำกจำนวนคนของพวกเขำแล้วเกรงว่ำคงช่วยพวกเรำไม่
ไหว!”

องครักษ์มังกรอีกคนกลับโน้มน้ำวอย่ำงร้อนรน “นำยท่ำน
หรือไม่แล้วพุ่งปะทะออกไปเถิดขอรับ รอเช่นนี้ต่อไป กำลัง
เสริมของพวกเขำใกล้จะมำถึงแล้ว”
เดิมทีจ้ำวเซิงยกมือเตรียมสั่งฝ่ำทะลวงออกไป ทว่ำหลัง
ชำเลืองมองบนภูเขำทำงนัน้ แล้ว ก็โยนควำมตระหนกลนลำน
ในใจทิ้งไปสุดขอบฟ้ำอย่ำงไม่มีเหตุผล

มือที่ยกขึ้นวำงลงเบำๆ ส่ำยหน้ำให้พวกหลงฉี “ไม่ รอก่อน”

ตอนนี้พวกองครักษ์มังกรร้อนใจสุดทนแล้ว ไม่รู้วำ่ จ้ำวเซิงยัง

รออะไรอยู่?

องครักษ์มังกรคนนั้นเดิมคิดว่ำจ้ำวเซิงคงออกคำสั่งทว่ำกลับ
หยุดชะงัก จึงรีบพูดโน้มน้ำว “นำยท่ำน ตอนนี้มิใช่เวลำมำ
ลังเลนะขอรับ ประเดี๋ยวกำลังเสริมของพวกเขำมำเรำจะฆ่ำ
ออกไปไม่ได้อย่ำงแท้จริง องค์ชำยท่ำนรีบสั่งกำรเถิด แม้นเรำ
ต้องสู้จนตัวตำยก็จะปกป้องท่ำนออกไป”

หลงฉีมององครักษ์มังกรคนนั้นหนึ่งสำยตำไม่ได้เปล่งวำจำ
เพียงใช้สำยตำส่งไปยังจ้ำวเซิง

จ้ำวเซิงยังคงส่ำยหัว มองเทือกเขำที่อยู่ไกลออกไป พูดอย่ำง

แน่วแน่ “ไม่ รอต่อไป”

คนชุดดำทำงนี้ก็กระสับกระส่ำยเช่นเดียวกัน อำศัยกำลังคน
ของพวกเขำในตอนนี้ ต่อให้สู้กับองครักษ์มังกรสิบกว่ำคนนัน้
คงบำดเจ็บพ่ำยแพ้กนั ทั้งสองฝ่ำย แต่ก็ไม่อำจมั่นใจได้ว่ำจะ
เอำชีวิตของจ้ำวเซิงมำได้ ได้ไม่คุ้มเสีย กลับไปจะแก้ต่ำงว่ำ
อย่ำงไร?

หัวหน้ำคนชุดดำร้อนใจมำก ถูมอื เอ่ยถำมคนข้ำงๆ “ทำไม

พวกเขำยังไม่มำ?”

คนชุดดำที่ยนื อยู่ด้ำนหลังเขำก็คิ้วขมวด คู่นัยน์ตำอำมหิตรำว

กับชุบยำพิษ “เมื่อครู่ทำงนั้นก็ตอบกลับมำแล้ว ไยจูๆ่ ก็ขำด
กำรติดต่อไป”

“อะไรคือบอกว่ำขำดกำรติดต่อไป? คนเป็นๆพันว่ำคนพอ
บอกว่ำหำยก็หำยไปเลยหรือ?” หัวหน้ำคนชุดดำถลึงตำถลน
จู่ๆก็นึกถึงงูลำยดอกตัวใหญ่ที่เพิ่งพบเจอไปก่อนหน้ำ ต่อมำก็
ส่ำยหัว ไม่ เป็นไปไม่ได้ คนตั้งพันกว่ำคนเชียวนะ งูยักษ์ลำย
พร้อยตัวนั้น ต่อให้กินจนจุกแล้วก็ยังกินไม่หมด!

ส่วนกำลังเสริมของพวกเขำ ตอนนี้กำลังชุลมุนวุน่ วำยเหมือน

แมลงวันไม่มีหัวอยู่ในกับดักที่ชำยชรำสร้ำงขึ้น ไม่ว่ำทำ
อย่ำงไรก็ออกมำไม่ได้

ทำงจ้ำวเซิงจู่ๆก็สั่งให้เคลื่อนตัวเยื้องไปทำงขวำมือประมำณ
หนึ่งร้อยเมตร ยืนอยู่บนบริเวณที่นูนยกขึ้นมำ

หลงฉีไม่เข้ำใจอย่ำงยิ่ง ดึงๆแขนเสื้อของเขำ “นำยท่ำน

ตอนนี้ไม่อำจกระทำบุ่มบ่ำม!”
จ้ำวเซิงกลับแน่วแน่เช่นเดิม คนทั้งหลำยไม่มีทำงเลือก ทำได้
เพียงเคลื่อนย้ำยไปยังตำแหน่งทีเ่ ขำระบุ

พวกคนชุดดำเห็นขบวนของจ้ำวเซิงมีควำมเคลื่อนไหว แต่ละ
คนก็กำดำบในมือแน่น ถ้ำพวกจ้ำวเซิงปลำตำยตำข่ำยขำด[1]
พวกเขำเองก็ทำได้เพียงทุ่มสุดชีวิต มิเช่นนัน้ แม้โชคดีรักษำ
ชีวิตไว้ได้อีกหลำยวัน ทว่ำหลังกลับไป ชีวิตของลูกเมียพ่อแม่
เกรงว่ำจะรักษำไว้ไม่ได้!

ซูเซียงกับชุ่ยหลิ่วพันเชือกป่ำนเส้นยำวเฟื้อยเสร็จเรียบร้อย
แล้ว ชำยชรำนำต้นไม้แต่ละต้นสลักเข้ำด้วยกันอย่ำงไม่เป็น
ระเบียบ จำกนั้นก็ช่วยซูเซียงกับชุ่ยหลิ่วไปดึงเถำวัลย์เหล่ำนัน้
เอำส่วนที่พนั กันยุ่งออกเพื่อให้พวกเขำพันเป็นเชือกได้สะดวก

------

[1] ปลำตำยตำข่ำยขำด (鱼死网破) หมำยถึง ต่อสู้กัน

จนตกตำยไปด้วยกันทั้งสองฝ่ำย ไม่ใครก็ใครตำยกันไปข้ำง
หนึ่ง
ตอนที่ 730 นี่ไปยั่วโทสะใครมาวะ

ทันใดนัน้ สำยตำของเขำสว่ำงวำบ โยนของในมือลง ลอยล่อง

ปำนขนนกลงมำเบื้องหน้ำซูเซียง “นำงหนู นำงหนู!” ใน
น้ำเสียงของเขำเผยควำมตื่นเต้นและดีใจ!

ซูเซียงไม่แม้แต่เงยหน้ำ เอ่ยถำม “เรื่องอะไร?”

ชำยชรำยิ้มกล่ำว “เมื่อครู่ข้ำเห็นไอ้หนูน้อยนั่นแล้ว ข้ำงตัวยัง

มีองครักษ์มังกรคุ้มกันสิบกว่ำคน คนชุดดำนั่นไม่มีกำลังเสริม
ไม่กล้ำลงมือ ตอนนี้คนยังดีๆอยู”่
ก่อนหน้ำนี้ตอนซูเซียงได้รับนกพิรำบก็ตัดสินใจได้แล้วว่ำมี
โอกำสสูงที่จ้ำวเซิงจะถูกล้อมปิดอยู่ในหุบเขำที่อยู่ติดกัน แต่
ตอนนั้นมีควำมหวังเพียงยีส่ ิบในหนึ่งร้อย ต่อมำตอนชำยชรำ
พำพวกนำงเข้ำภูเขำมำก็เห็นคนชุดดำคู่หนึง่ นำงจึงมัน่ ใจแล้ว
ว่ำจ้ำวเซิงถูกปิดล้อมอยู่ทำงนั้นเป็นแน่

แค่เห็นคนชุดดำยังไม่เคลื่อนไหว ก็แน่ใจว่ำจ้ำวเซิงคงยังมี
ชีวิตอยู่ ดังนัน้ แม้มือนำงถลอกจนเลือดออกก็ไม่คิดใส่ใจ

หลังได้ยนิ คำของชำยชรำ ใบหน้ำนำงพลันสดใส “ท่ำนเห็น

แล้ว? เขำยังปลอดภัยดีใช่ไหม?”
ชำยชรำพยักหน้ำ “ดูท่ำทำงดีอยู่ทีเดียว ยืนตัวตรงๆ ส่วนบน
ร่ำงกำยได้รับบำดเจ็บหรือไม่ มองไม่ชัด ไกลเกินไป ”

“เช่นนั้นย่อมดี เช่นนัน้ ย่อมดี! ” ซูเซียงตอบไปพลำง บิด

เชือกป่ำนในมืออย่ำงรวดเร็วไปพลำง

เส้นที่สองตำมด้วยเส้นที่สำมที่สี่บิดพันเสร็จอย่ำงรวดเร็ว
ระดับควำมเร็วของชำยชรำเองก็เร็วมำก หลังพวกซูเซียงบิด
เสร็จหนึ่งเส้นเขำก็บินไปผูกติดบนต้นไม้อย่ำงรวดเร็ว

หลังเห็นว่ำเตรียมงำนเสร็จได้ทแี่ ล้ว ซูเซียงก็ยกริมฝีปำกเย็น

เฉียบ จะช่วยคนได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับสิ่งนี้ หำกถูกฝ่ำยตรง
ข้ำมรู้ทัน อย่ำว่ำแต่จ้ำวเซิงเลย แม้แต่พวกนำงสำมคนที่หลบ
อยู่ในภูเขำลึกก็ไร้ทำงรอดชีวิต

สำมคนแบ่งกันดึงเชือกเส้นหนึ่ง เป็นเพรำะตอนที่ชำยชรำผูก
เชือกทำแบบลดหลั่นไม่เสมอกัน ดังนั้นจึงไม่ได้เป็นกำร
เคลื่อนไหวพร้อมเพรียงทีละแถวๆ ดูแล้วค่อนข้ำงเงอะงะไร้
ระเบียบ

ทว่ำฉำกแบบนี้ในสำยตำของคนชุดดำอีกสำมด้ำนกลับมิได้
เป็นเช่นนั้น!

“ลูกพี่ๆ! แย่แล้ว ฝ่ำยตรงข้ำมซุม่ โจมตี!”

“ลูกพี่ ท่ำนดู ดูเร็ว ดูเร็ว! ทำงนั้นคนเยอะมำก!”

“ลูกพี่ทำอย่ำงไรดี ทำอย่ำงไรดี…”

คนชุดดำทำงนี้พลันตืน่ ตระหนก ส่ำยไปส่ำยมำตรงหน้ำ

หัวหน้ำของพวกเขำไม่หยุด ร้องแรกแหกกระเชอ

หัวหน้ำคนชุดดำฮึดฮัดหนึ่งเสียง อยำกให้พวกเขำรีบหุบปำก
โดยเร็ว แต่ในตอนที่เหลือบมองไปทำงนั้นกลับเห็นต้นไม้ครึ่ง
ค่อนภูเขำกำลังขยับ ยังเผยให้เห็นชุดสีดำอยู่รำงๆ
แสงอำทิตย์ลอดระหว่ำงช่องต้นไม้กระทบบนคมดำบเหล่ำนั้น
สะท้อนควำมหนำวเหน็บออกมำ

หัวหน้ำคนชุดดำเองก็ตระหนกด้วยแล้ว คนของพวกเขำยังมำ
ไม่ถึง แต่เห็นอยู่ชัดๆว่ำจ้ำวเซิงไม่ได้ส่งสัญญำณอะไร จะมี
กองกำลังเสริมได้อย่ำงไร?

แต่พวกเขำไม่ทันได้คิดมำก เพรำะบัดนี้จำ้ วเซิงสั่งกำรให้พุ่งตี

ฝ่ำวงล้อมสุดกำลัง

พวกคนชุดดำถูกกำลังเสริมของฝ่ำยตรงข้ำมขู่ขวัญเป็น
ทุนเดิมอยู่แล้ว ไหนเลยยังจะกล้ำประมือกับองครักษ์มังกรผู้
มีวรยุทธ์สูงส่งสิบกว่ำคนนี้อีก?!
เวลำนี้เอง บนภูเขำไกลออกไป ชำยชรำยังหยิบนกหวีดพิเศษ
อันหนึ่งออกมำเป่ำ เสียงสูงขึ้นแล้วตำลงหำยแผ่วไปรำวกับ
เสียงของทวนทองอำชำเหล็กทีซ่ ่อนเร้นไว้

คนชุดดำที่เสียกำลังและกระบวนรบไปแล้วก่อนหน้ำได้ยิน
เสียงนี้ซ้ำอีกก็ถูกพวกหลงฉีโจมตีจนล่ำถอย

หลังจำกบนตัวหลงฉีและองครักษ์มังกรอีกคนเลือดตกยำง
ออกแล้ว ในที่สุดคนชุดดำก็พำ่ ยแพ้ย่อยยับ วิ่งหนีหน้ำตื่นไป
ภำยใต้คำสั่งของหัวหน้ำ
ขณะที่พวกคนชุดดำวิง่ หนีไปนัน้ องครักษ์มังกรยังทำท่ำจะไล่
กวดไปสังหำรพวกเขำให้หมดสิ้นซำก คนชุดดำที่หวำดกลัว
เหล่ำนั้นก็ยิ่งลนลำนหนีเอำชีวิต

ให้พูดแล้วพวกเขำก็โชคร้ำยอยู่เหมือนกัน อุตส่ำห์หลบหนีมำ
จนหันหน้ำกลับไปไม่เห็นองครักษ์มังกรแล้ว ชั่วเวลำเดียวคน
ทั้งหลำยก็ร่วงลงไปในหลุมขนำดใหญ่ซ้ำอีก

คนบนร่ำงพกพำกลิ่นคำวหลำยร้อยคนชนกระแทกเข้ำไปใน
หลุมใหญ่ ทำเอำงูใหญ่ตัวนั้นถูกกระทบจนร้องโอดโอย

ในใจของทุกคนเกรงว่ำคงกำลังร้องด่ำมำรดำ นี่ไปยั่วโทสะ
ใครมำกันแน่ มำรดำมันเถอะ หลุมใหญ่นี่มำจำกไหนกันวะ !
งูยักษ์ลำยดอกเองก็โมโหจนร่ำงกำยอวบอ้วนสัน่ ไหว มันก็แค่
มำหลบพักผ่อน ไม่อยำกเห็นมนุษย์โง่เง่ำพวกนั้นก็เลยเลื้อย
มำหลบนอนอยู่ในนี้! มันเองก็อยำกถำมเช่นกัน มันอยู่ของ
มันดีๆ ไปยั่วโทสะใครเข้ำล่ะนี่?!

ควำมหงุดหงิดที่ถูกปลุกให้ตื่นของงูยักษ์เต็มระดับสิบ
ฉับพลันทันใดคนหลำยร้อยคนนีก้ ็ไม่รอดพ้น กัดตำยบ้ำง ทับ
ตำยบ้ำง โดนหำงฟำดตำยบ้ำง อย่ำงไรก็ตำมไม่รอดชีวิต
แม้แต่คนเดียว
ตอนที่ 731 ไอ้หนูน้อย แขนนี้ของเจ้ายังจะเอาอีกไหม

สุดท้ำยงูใหญ่ยังไม่หำยโมโห กระฟัดกระเฟียดเลื้อยออกมำ
จำกหลุมใหญ่ สะบัดหำงหลำยหน ดินโคลนด้ำนบนก็หยด
แหมะๆ ลงมำ เพียงเวลำเดียวคนชุดดำหลำยร้อยคนก็ถูกฝัง
กลบอยู่ด้ำนในหลุมขนำดใหญ่

หลงจิ่วกับหลงสือเพียงแสร้งไล่ตำมมำเพื่อถ่วงเวลำให้เจ้ำนำย
ของตนได้หลบหนีมำกขึ้น แต่คำดไม่ถึง เพิ่งเลี้ยวผ่ำนมำโค้ง
เดียวก็เห็นหลุมใหญ่ที่จู่ๆ ก็ผุดออกมำจำกพื้นดิน จำกนัน้ คน
ทั้งหมดก็หล่นร่วงลงไป ต่อมำก็มีงูลำยดอกใหญ่ยักษ์ตัวหนึ่ง
เลื้อยออกมำจำกด้ำนในด้วยควำมเดือดดำลแล้วฝังกลบคน
ชุดดำทั้งหมดนัน้
หลงจิ่วเห็นเขี้ยวฟันก็สั่นสะท้ำน หลงจิ่วยิ่งไม่ต้องพูดถึง จ้องงู
เหลือมยักษ์ที่เข้ำใกล้พวกเขำขึ้นเรื่อยๆ ตัวนั้นรำวกับเห็น
สัตว์ประหลำด

และในตอนทีส่ องคนคิดว่ำวันนีต้ ัวเองคงกลำยเป็นอำหำรของ

งูเหลือมยักษ์เป็นแน่แท้แล้วนั้น กลับคิดไม่ถึงว่ำงูยักษ์ตวั นัน้
เพียงส่งเสียง “หึ”ออกมำจำกปำก สะบัดไปส่ำยมำอยู่ข้ำงตัว
พวกเขำสองคนแล้วก็ผำ่ นไป!

ต่อมำเห็นงูยักษ์ใช้หัวกระทุ้งขวิดหินก้อนหนึ่งบนแผ่นภูเขำ
ได้ยินเสียงประตูศลิ ำเปิดออกดังครืนโครม เห็นเพียงงูยักษ์ตัว
นั้นเข้ำไปโดยไม่แม้แต่จะหันหัวกลับมำ ตัง้ แต่ต้นจนจบไม่
มองพวกเขำสองคนอย่ำงเต็มตำด้วยซ้ำ

คนทั้งสองที่ฆำ่ ฟันศัตรูในสมรภูมินับไม่ถ้วน เห็นแสงดำบเงำ

กระบี่มำไม่รู้เท่ำไหร่ บัดนี้แข้งขำล้วนสั่นเทิ้ม ช่วยกัน
ประคับประคองเดินกลับไป

หลังซูเซียงเห็นว่ำวิกฤตคลี่คลำยแล้ว ชำยชรำจึงหิ้วพวกนำง
สองคนลงมำ

ในตอนที่คนทัง้ สำมปรำกฏตัวเบือ้ งหน้ำ จ้ำวเซิงเพียงจ้องซู

เซียงอย่ำงตกตะลึงอยู่สักพัก จำกนั้นพลิกเปลือกตำล้มสลบ
ลงไป
ซูเซียงตื่นตกใจ เข้ำไปจับชีพจรทันที ในที่สุดถึงค่อยนับว่ำโล่
งอก แม้อำกำรบำดเจ็บของจ้ำวเซิงจะค่อยข้ำงหนัก แต่มิได้
สำหัสถึงภำยใน นำงสัง่ หลงฉี “กลับกันก่อนเถิด”

หลงฉีพยักหน้ำ ให้คนอื่นทำเปลหำมอย่ำงง่ำยยกจ้ำวเซิง
กลับไป

ซูเซียงด้ำนหนึง่ ค้อมตัวตรวจอำกำรให้จ้ำวเซิง ด้ำนหนึง่ เผย

ลูกศรเล็กสั้นประณีตที่อยู่ตรงส่วนเอวดอกนั้นคล้ำยตั้งใจ
คล้ำยไม่ตั้งใจ นัน่ เป็นลูกธนูทดี่ ึงออกมำจำกร่ำงของนกพิรำบ
สำยตำขององครักษ์มังกรทั้งหมดจ้องมองจ้ำวเซิงด้วยกลัวว่ำ
ถ้ำคลำดสำยตำไปอำจเกิดเหตุอะไรขึ้นกับเจ้ำนำยบ้ำนตน แต่
มีสำยตำของคนคนหนึ่งกวำดมองช่วงเอวของซูเซียงแวบหนึ่ง
ต่อมำก็รีบก้มหน้ำลงอย่ำงรวดเร็ว

เขำคิดว่ำควำมเคลื่อนไหวเล็กน้อยเช่นนี้คงไม่มีคนพบเห็น
ทว่ำกลับถูกซูเซียงและชำยชรำจับได้คำหนังคำเขำ

ซูเซียงส่งสำยตำให้ชำยชรำ ชำยชรำเข้ำใจควำมหมำย ตำม

ติดองครักษ์มังกรผู้นั้นโดยไม่ให้รู้ตัว ไม่อำจให้เขำหลบหนี
และไม่อำจให้เขำมีโอกำสเข้ำใกล้จ้ำวเซิงมำกนัก
บัดนี้พวกเขำทำได้ระแวดระวังเท่ำนัน้ เรื่องรำวอีกมำกมำย
ต้องรอให้จ้ำวเซิงฟื้นขึ้นมำก่อนแล้วค่อยตัดสินกัน

หลังกลับไปไม่นำนจ้ำวเซิงก็ฟื้นตื่นขึ้น สีหน้ำเย็นเยียบดุจน้ำ
ทว่ำจับมือซูเซียงไว้เป็นตำยก็ไม่ยอมปล่อย!

ซูเซียงไม่มีทำงเลือก กล่อมอยู่สักพักให้เขำปล่อยมือ ยอมให้

นำงดูแผลบนไหล่ดีๆ แต่จำ้ วเซิงก็ยังไม่ยอม ดื้อรั้นประหนึ่ง
โคกระบือ ดึงไว้แน่น

ซูเซียงส่งสำยตำขอควำมช่วยเหลือไปยังชำยชรำ เดิมทีชำย
ชรำไม่อยำกพูดเรื่องระหว่ำงสำมีภรรยำปล่อยให้พวกเขำสอง
คนตัดสินใจเอง แต่เห็นรอยเลือดที่ซึมออกมำบนไหล่ของจ้ำว
เซิงก็สีหน้ำเย็นชำ เดินเข้ำมำตวำดใส่จ้ำวเซิง “เจ้ำ ไอ้หนู
น้อยยังไม่รีบปล่อยมือ แขนข้ำงนี้ของเจ้ำยังเอำอยู่อีกไหม?!
ต่อไปไม่มีแขนไว้กอดภรรยำก็อย่ำมำโทษว่ำวิชำแพทย์ของข้ำ
ไม่ดี!”

ซูเซียงหน้ำแดงแจ๋ พูดในใจ อำจำรย์คนนี้ของนำงก็จริงๆ เลย

พูดจำไม่ดูกำลเทศะ

โชคดีทไี่ ม่ใครสนใจจุดนี้ หลงฉีโน้มน้ำวอยู่ข้ำงๆ “นำยท่ำน

หวังเฟยอยู่ที่นี่ตัวเป็นๆ ขอรับ ไม่หนีไปไหนแล้ว ท่ำนรีบ
ปล่อยมือ เรำจะตรวจดูแผลให้ท่ำน”
องครักษ์มังกรที่ถูกซูเซียงสงสัยผู้นั้นบัดนี้ก็เกลี้ยกล่อมอยู่
ข้ำงๆ เช่นกัน ”องค์ชำย ท่ำนรับปล่อยมือเถอะขอรับ
หวังเฟยเดินทำงมำไกลคงเหนื่อยแล้ว ท่ำนให้นำงพักผ่อน
หน่อยเถิด”

ซูเซียงยิ้มจำงๆ เพียงแต่รอยยิ้มนั้นเย็นชำอย่ำงยิ่ง เดิมเพียง

แค่สงสัยเล็กน้อย ทว่ำหลังองครักษ์มังกรผู้นี้เอ่ยประโยคนี้
ออกมำ ควำมสงสัยของซูเซียงก็ถึงจุดสูงสุด อะไรคือบอกว่ำ
เดินทำงมำไกล? เหนื่อยแล้ว? หึ ดูท่ำเขำรู้มำไม่น้อยสินะ!
ตอนที่ 732 ไส้ศึกเผยพิรุธ

อันที่จริงวำจำนี้ขององครักษ์มังกรก็ไม่ได้มีพิรุธอะไร อย่ำง
ไรซูเซียงก็รีบมำจำกสถำนที่ห่ำงไกลขนำดนัน้ บอกว่ำนำง
เดินทำงมำเหนื่อยก็ปกติมำก เพียงแต่ว่ำมีควำมคลำงแคลง
อยู่ก่อนแล้ว หลังเขำพูดคำที่ดูเหมือนจะห่วงใยออกมำรส
ควำมหมำยก็เปลี่ยนไปอย่ำงชัดเจน

แม้แต่หลงฉีก็ดูเหมือนจะรับรู้ควำมผิดแผกอันน้อยนิดได้ แต่
ควำมรู้สึกแบบนั้นก็เพียงวูบผ่ำนปลำยหัวใจไป หัวคิ้วย่น
ขมวดแล้วรีบโน้มน้ำวจ้ำวเซิง “นำยท่ำน หรือไม่ทำ่ น
เปลี่ยนไปใช้มืออีกข้ำงจับหวังเฟยเถิด เรำต้องตรวจดูแผลให้
ท่ำนนะขอรับ”
ซูเซียงจนปัญญำจุมพิตลงบนใบหน้ำบึ้งตึงเย็นชำของเขำ
“ตอนนี้คงปล่อยมือได้แล้วกระมัง อย่ำดื้อ”

จ้ำวเซิงจึงค่อยปล่อยมือ หันเอียงศีรษะ ฮึดฮัดไม่พอใจ “ใคร

ให้เจ้ำมำ?”

ซูเซียงยิ้มบำงๆ พูดเหมือนไม่ได้จงใจ “องครักษ์มังกรของ

พวกเจ้ำเขียนจดหมำยมำหำข้ำ บอกว่ำเจ้ำได้รบั บำดเจ็บ
คิดถึงข้ำแล้ว ข้ำก็เลยมำนะสิ”
คำพูดนี้แม้รู้ว่ำองครักษ์มังกรเป็นคนเขียน รู้ชัดว่ำเป็นผู้ใด
ทว่ำซูเซียงแกล้งพูดคลุมเครือ เพียงบอกว่ำเป็นองครักษ์มังกร
น้ำเสียงในคำพูดนี้ก็ทำให้คนจับควำมหมำยได้แล้ว

เดิมทีจ้ำวเซิงนอนลงตรงนั้นอย่ำงเชื่อฟังรอให้ชำยชรำมำ
รักษำแผลให้เขำแล้ว พอได้ยนิ คำพูดประโยคนี้ของซูเซียง
สำยตำพลันเย็นชำลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที

ตอนนี้เองหลงจิ่วก็คุกเข่ำลงบนพื้นดังปัง ก่อนหน้ำนี้ถูกงู
หลำมยักษ์ทำเอำขวัญหำยขนำนนัน้ บัดนี้เห็นสำยตำสังหำร
คนของนำยท่ำนซ้ำอีก หัวใจล้วนสั่นสะเทือนตำมกัน
แต่ภำยใต้สถำนกำรณ์เช่นนี้ สมองของเขำก็ยังรวดเร็วฉับไว
ขมวดคิ้วกล่ำว “นำยท่ำน ไม่ถูกต้องขอรับ จดหมำยที่ข้ำ
เขียนมีเพียงแปดคำ ‘นำยท่ำนปลอดภัย ฮูหยินวำงใจ’ ข้ำ
ไม่ได้บอกว่ำนำยท่ำนบำดเจ็บคิดถึงฮูหยินนะขอรับ ไม่มนี ะ…
”

จ้ำวเซิงกำลังคิดจะระเบิดโทสะ แต่ซูเซียงส่ำยๆหัวให้เขำ
จำกนั้นพูดกับหลงจิ่ว “เจ้ำมำนี”่

หลงจิ่วมองจ้ำวเซิงแวบหนึ่ง เห็นเขำไม่พูดจำ ก็โล่งใจได้

เล็กน้อย ฝีเท้ำค่อนข้ำงต่อต้ำนจ้ำวเซิง เอนเอียงไปทำงข้ำงซู
เซียง “ฮูหยิน”
จ้ำวเซิงฮึดฮัดเสียงเย็น “ฮูหยินเป็นเจ้ำเรียกได้หรือ ต้อง
เรียกว่ำหวังเฟย!”

หลงฉีมุมปำกกระตุกอย่ำงอดมิได้ คนคลั่งรักหวงภรรยำคนนี้
นี่ ผู้อื่นเรียกว่ำฮูหยินคำเดียวเขำก็ไม่พอใจเสียแล้ว

ซูเซียงเปิดแผ่นกระดำษทีน่ กพิรำบส่งให้นำงวำงลงในมือหลง
จิ่ว “มีคนลอกลำยมือเจ้ำ เจ้ำคิดดูให้ถี่ถ้วน ภำยในองครักษ์
มังกรยังมีใครเขียนลำยมือแบบนี้ได้แล้วยังติดตำมใกล้ชิด
เจ้ำ”
หลงจิ่วถือกระดำษแผ่นนัน้ อ่ำนดูอย่ำงละเอียด สีหน้ำตืน่
ตะลึงก่อน เพรำะลำยมือคล้ำยเคียงกับที่เขำเขียนมำกอย่ำง
แท้จริง!

แต่ต่อมำเห็นคำว่ำ “หนัก(重)” เขียนขำดไปหนึง่ เส้น

สำยตำก็แข็งค้ำงเล็กน้อย ในใจพอจะเดำได้โดยประมำณแล้ว

องครักษ์มังกรที่ถูกซูเซียงสงสัยผู้นั้นพลันตื่นตระหนก ร้อนตัว
พูดเผยพิรุธ “ข้ำจะออกไปเคี่ยวน้ำแกงโสมให้องค์ชำย”

เขำกำลังยกจำนเดินไปถึงปำกประตูก็ถูกซูเซียงตะเบ็งเสียง
เรียกไว้ “หยุดอยู่กับที่! ใครก็ได้ จับเขำไว้!”
องครักษ์มังกรคนนั้นตกใจกลัวจนใจสั่น แต่ยงั คงเดินไปด้ำน
นอกแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ตอนนี้เองชำยชรำก็ตอบสนอง
กลับมำ กดเขำลงบนพื้นทันที

องครักษ์คนนั้นยังคงแสร้งทำงุนงง “หวังเฟย ท่ำนจับข้ำทำไม

ขอรับ?”

ซูเซียงหัวเรำะเยำะเฮอะๆ “ถ้ำข้ำเป็นเจ้ำจะไม่ถำมเช่นนี้ ข้ำ

จะพูดว่ำ ผู้อำวุโส ท่ำนกดลงข้ำทำไม? มิใช่เปิดปำกก็ถำมว่ำ
หวังเฟยจะทำอะไร! ”
หลงฉีขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อน ต่อมำก็เข้ำใจขึ้นมำ องครักษ์
มังกรผู้นี้ตอบสนองเช่นนี้ ก็อธิบำยได้วำ่ ตอนที่หวังเฟยบอก
ให้หยุด เขำก็ได้ยินแล้ว และรู้วำ่ หวังเฟยกำลังเรียกเขำอยู่ แต่
เขำกลับยังดึงดันออกไปด้ำนนอกแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน บอก
ชัดว่ำในใจเขำมีเจตนำแอบแฝง!

ทันใดนัน้ องครักษ์มังกรที่ถูกกดลงบนพื้นสำยตำพลันสัน่ ไหว

คิดอยำกจะพลิกมือโจมตีชำยชรำแล้วหนีไป แต่ต่อให้วรยุทธ์
ของเขำแข็งแกร่งกว่ำนี้ แม้ชำยชรำได้รบั บำดเจ็บก็ไม่ใช่คนที่
เขำซึ่งมีวรยุทธ์เพียงเล็กน้อยจะต่อกรได้
ชำยชรำยกมือขึ้นลง จีส้ กัดจุดเส้นเลือดใหญ่ทั่วร่ำงของเขำ
องครักษ์มังกรคนนั้นล้มลงแน่นงิ่ บนพืน้ หอบแฮกหำยใจอ
ย่ำงหนัก
ตอนที่ 733 หนึ่งคนทา หนึ่งคนรับ

จ้ำวเซิงบัดนี้นบั ว่ำเข้ำใจถ่องแท้แล้ว เปิดปำกเอ่ยถำม “เจ้ำ

กำลังบอกว่ำคนผูน้ ี้ปลอมลำยมือหลงจิ่วเขียนจดหมำยให้เจ้ำ
บอกว่ำข้ำบำดเจ็บหนัก ให้เจ้ำรีบมำหำ?”

ซูเซียงยิ้มๆ เล็กน้อย “ให้บอกควำมฉลำดของเจ้ำน่ะหรือ

อ๋องแห่งสงครำมผู้องอำจศัตรูร้อยหมื่นล้วนล่ำถอย แต่ให้พูด
ถึงควำมโง่เง่ำของเจ้ำนัน่ น่ะ เจ้ำก็โง่เง่ำอยู่มำกทีเดียว
อสรพิษตัวหนึ่งซ่อนอยู่ข้ำงกำยเจ้ำมำนำนกี่ปีแล้ว เจ้ำไม่เคย
ตระหนักได้เลยหรือ?”
จ้ำวเซิงมองซูเซียงอย่ำงเหลือเชือ่ ทีแรกเขำเพียงคิดว่ำ
องครักษ์มังกรผู้นี้ปลอมลำยมือหลงจิ่ว เขียนจดหมำยส่งให้ซู
เซียง ให้นำงเร่งเดินทำงมำ ทัง้ หมดล้วนทำเพรำะหวังดีต่อเขำ

แต่หลังได้ฟังคำของซูเซียง เขำก็โง่งมอีกครั้ง ไม่อยำกยอมรับ

อีกครั้ง และรู้เบื้องหน้ำเบื้องหลังของเรื่องรำวนี้ว่ำแท้จริงแล้ว
เรื่องเป็นมำอย่ำงไร

เห็นสถำนกำรณ์เป็นแบบนี้ องครักษ์มังกรคนอื่นๆ ก็คุกเข่ำ

ลงบนพื้นอย่ำงพร้อมเพรียง “นำยท่ำน พวกข้ำน้อยมิบังอำจ
มีใจเป็นสอง! ขอนำยท่ำนตรวจสอบให้กระจ่ำง!”
สีหน้ำจ้ำวเซิงยิ่งหนำวเย็นลงเรื่อยๆ ดวงตำนั้นเย็นเฉียบปำน
น้ำแข็ง มองไปยังคนผู้ใด ร่ำงกำยของคนผู้นนั้ ก็สั่นเทิ้ม

จ้ำวเซิงมองไปรอบๆ อย่ำงเย็นชำ จ้ององครักษ์มังกรทีละคน

รำวกับต้องกำรควักหัวใจของพวกเขำออกมำดูว่ำเป็นขำว
หรือดำ

เห็นสีหน้ำจ้ำวเซิงยิ่งดูไม่ถูกต้องขึ้นเรื่อยๆ ซูเซียงก็รู้สึกตื่น
ตกใจ สำวเท้ำเข้ำไปบีบข้อมือของเขำ ขวำงเส้นสำยตำที่เขำ
มองดูเหล่ำองครักษ์ ส่ำยหัวให้เขำอย่ำงแน่วแน่
สีหน้ำสำยตำของจ้ำวเซิงยังคงย่ำแย่มำก มิได้ดึงหน้ำบึ้ง และ
มิได้โมโห เพียงแต่ทำ่ ทำงเฉยเมยเย็นชำนั้นทำให้ซูเซียงที่มอง
ดูอยู่รู้สึกหนำวสั่นอยู่ภำยในใจ

ซูเซียงขบฟัน โบกมือให้พวกหลงฉี “คุมตัวคนออกไป พวก

ท่ำนเองก็รออยู่ด้ำนก่อน!”

“หวังเฟย…” หลงฉีมองซูเซียงเรียกเสียงค่อยๆ ต่อมำก็คอ

ตกพำคนอื่นออกไปภำยใต้กำรส่งสัญญำณของซูเซียง

ไม่มีใครกล้ำมองสำยตำเย็นเยือกของจ้ำวเซิงอีก แต่เมื่อ
หวังเฟยเอ่ยปำกแล้วนำยท่ำนก็มิได้โต้แย้ง เช่นนั้นพวกเขำรีบ
เดินออกมำคงดีกว่ำ
 “เจ้ำมีวำจำจะพูดกับข้ำ?” รอหลังคนเดินออกไปจนหมด
เกลี้ยงแล้วจ้ำวเซิงจึงค่อยเปิดปำกถำม

ซูเซียงพยักหน้ำ ควำมจริงจังเต็มหน้ำ “องครักษ์มังกรเป็น

แนวป้องกันด่ำนสุดท้ำยของพวกเจ้ำ ว่ำกันว่ำ ใช้คนอย่ำ
ระแวง ถ้ำระแวงก็อย่ำใช้คน คนไหนทำผิดเรำก็ลงโทษผูน้ ั้น
แต่ไม่อำจระแวงเห็นต้นไม้ใบหญ้ำล้วนเป็นทหำร ทำร้ำย
จิตใจของทุกคน ”

ทีแรกจ้ำวเซิงยังอยำกพูดอะไรบำงอย่ำง ทว่ำหลังฟังประโยค
นี้ของซูเซียงก็ครุ่นคิดอย่ำงเงียบเชียบอยู่เนิ่นนำน ในทีส่ ุดจึง
พยักหน้ำ ”ข้ำเหนื่อยแล้ว จะพักสักหน่อย ที่เหลือให้เจ้ำ
จัดกำรก็แล้วกัน” พูดแล้วก็ล้วงป้ำยแผ่นหนึ่งออกมำจำกเอว
ส่งลงในมือซูเซียง “เจ้ำถือป้ำยนี้ไว้ ทหำรสำมเหล่ำทัพ
ทั้งหมดจะเชื่อฟังเจ้ำ นอกจำกเจ้ำแล้ว ใครก็อย่ำเข้ำมำกวน
ข้ำ รำคำญใจ”

ซูเซียงมองสิ่งของในมือตัวเอง นำงมิใช่สตรีไร้ควำมรู้ตัวจริง
เสียหน่อย แค่เห็นก็ดูออกแล้วว่ำนี่เป็นตรำพยัคฆ์[1] อีกทั้งยัง
ยังประกบคูส่ มบูรณ์ด้วย!

ซูเซียงลอบถอนหำยใจอยู่ในใจ ผู้ชำยคนนีน้ ี่ เป็นคนโง่มี

พรสวรรค์ด้ำนควำมโง่จริงๆ เลย ถูกคนแทงข้ำงหลังจน
กลำยเป็นสภำพเป็นเช่นนี้แล้วก็ยังป่วยเป็นโรคเชื่อใจคนง่ำย
แก้ไม่หำย! ตรำพยัคฆ์เป็นของสำคัญถึงเพียงนัน้ ยังกล้ำส่ง
มอบไว้ในมือนำงทั้งคู่ หมำยควำมว่ำเขำเชื่อใจในตัวนำง หรือ
เขำประมำทกันแน่?!

ช่ำงเถิดๆ เขำเป็นคนป่วยเจ็บหนัก ตนอย่ำไปถือสำเขำ

ซูเซียงสอดมุมผ้ำห่มให้เขำเบำๆ กำชับหนึง่ ประโยค “เช่นนั้น

ก็ได้ เจ้ำนอนก่อนเถิด ประเดี๋ยวข้ำจัดกำรเสร็จแล้วจะ
กลับมำอยู่เป็นเพื่อนเจ้ำ”

จ้ำวเซิงรวบๆ ผ้ำห่มลงบนร่ำงของตน ทิ้งเสียงในจมูกเบำ

แทบไม่ได้ยิน “อือ”
มือของซูเซียงที่เลิกม่ำนระโจมหยุดชะงัก นำตรำพยัคฆ์ทั้งคู่
นั้นออกมำวำงในมือขึ้นลงชั่งน้ำหนัก จำกนั้นจึงเปิดม่ำนเดิน
ออกไป

เหล่ำองครักษ์มังกรด้ำนนอกคุกเข่ำลงกับพื้น สีหน้ำสำยตำ
ของทุกคนล้วนวิตกกังวลยิ่ง ด้วยกลัวว่ำเรื่องที่ภำยใน
องครักษ์มังกรปรำกฎคนทรยศจะทำร้ำยจิตใจขององค์ชำย
จนแม้แต่พวกเขำก็ยังไม่ไว้วำงใจ

ซูเซียงมองคนที่คุกเข่ำบนพืน้ อย่ำงพร้อมเพรียง โบกๆ มือ

กล่ำว “ทุกคนลุกขึ้นเถิด คุกเข่ำทำไม? องค์ชำยบอกแล้วว่ำ
หนึ่งคนทำหนึ่งคนรับ ผู้ใดทำเรื่องผิดก็ต้องลงโทษ มิได้
เกี่ยวข้องกับคนอื่น ขอให้ทุกคนอย่ำได้ผูกใจคิดมำก ต่อไป
ควรทำเช่นไรก็ทำเช่นนัน้ ”

------

[1] ตรำพยัคฆ์ (虎符) ตรำบัญชำทัพรูปเสือ เป็นตรำสัณ

ลักษณ์ใช้สั่งกำรกองกำลังทหำร ทำจำกสัมฤทธิ์หรือทองคำ
เป็นรูปเสือ แบ่งเป็นสองซีก ครึง่ หนึ่งเก็บไว้ทนี่ ำยพลผู้
บัญชำกำรกองทัพ อีกครึ่งหนึ่งเก็บรักษำไว้ทจี่ ักรพรรดิ เมื่อ
สองส่วนประกบกันก็มีอำนำจสิทธิ์ในกำรสั่งโยกย้ำยกองทัพ
ตอนที่ 734 เล่านิทานเรื่องเหรินจื้อให้พวกเจ้าฟัง

มีองครักษ์มังกรสองสำมคนไม่สบำยใจ ขณะที่กำลังอยำก
ถำมว่ำวำจำนี้ใช่องค์ชำยเป็นผู้พดู หรือไม่ ศีรษะที่บังเอิญเงย
ขึ้นหยุดอยู่ตรงตรำพยัคฆ์ในมือซูเซียงที่ถูกนำงโยนขึ้นลง
เหมือนของเล่น

ดวงตำเบิกกว้ำงอย่ำงเหลือเชื่อ ต่อมำในใจก็เปลี่ยนเป็นตะลึง
พรึงเพริด! ในเมื่อองค์ชำยนำตรำเสือทั้งหมดมอบให้แก่
หวังเฟย นั่นก็หมำยควำมว่ำคำที่หวังเฟยพูดเมื่อครู่ก็เป็น
คำพูดขององค์ชำย!
แต่หลงฉีกับหลงจิ่วหลงสือสำมคนดูเหมือนมิได้คิดเช่นนี้ เมื่อ
ครู่ พวกเขำล้วนเห็นควำมเย็นชำที่แผ่ซำ่ นในดวงตำของ
เจ้ำนำยแล้ว หำกไม่มีหวังเฟยเกลี้ยกล่อมไว้ กลัวว่ำวันนี้คง…

ทุกคนล้วนคุกเข่ำบนพืน้ อย่ำงเป็นระเบียบ กล่ำวขอบคุณจ้ำว

เซิงที่อยู่ในกระโจมก่อน แล้วกล่ำวขอบคุณซูเซียง
“ขอบพระคุณองค์ชำยหวังเฟยมีเมตตำกว้ำงใหญ่ พวก
ข้ำน้อยมิบังอำจมีใจเป็นสองเด็ดขำด!”

ซูเซียงโบกมือให้พวกเขำลุกขึ้นอีกหน “พอแล้ว ล้วนเป็นพี่

น้องของตัวเองทั้งนั้น อย่ำเอำแต่คุกเข่ำไปมำ ควรทำอะไรก็
ไปทำอย่ำงนั้นเถิด”
หันหน้ำไปพูดกับหลงฉี “เจ้ำไปนำตัวคนทรยศผูน้ ั้นเข้ำมำ ข้ำ
มีเรื่องบำงอย่ำงอยำกสอบถำมเขำ”

จ้ำวเซิงเดิมทีมีกองไฟสุมทรวง แต่พอได้ยินภรรยำตัวน้อย
บ้ำนตนกำลังช่วยเขำสะสำงธุระอยู่ด้ำนนอก และดูเหมือนยัง
ได้รับกำรสนับสนุนจำกทุกคน มุมปำกของเขำก็ยกโค้งเบำๆ

โดยรวดเร็ว คนทรยศผูน้ ั้น หรือก็คือหลงสืออู่ (มังกรสิบห้ำ)

ถูกลำกเข้ำมำด้วยสภำพโซ่เหล็กมัดแบบอู่ฮวำต้ำป่ำง[1]

เห็นคนที่ถูกกดตัวให้คุกเข่ำบนพื้นยังคงเชิดหน้ำสูง ท่ำทำง
แบบบังคับให้ตำยก็ไม่ยอมรับ ซูเซียงทำเหมือนไม่ใส่ใจ นำ
ตรำพยัคฆ์ในมือประกบเข้ำหำกันแล้วแยกออกซ้ำแล้วซ้ำเล่ำ
มำๆกลับๆ ไม่มีควำมตั้งใจจะเปิดปำกสักนิด

“สตรีคนหนึ่งบังอำจถือครองตรำพยัคฆ์ เจ้ำมันนับเป็น
(ตัว)…”

วำจำของคนทรยศยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกหลงฉียกมือตบเข้ำไป
หนึ่งฉำด “เจ้ำคนทรยศ ท่ำนผูน้ ี้คือหวังเฟย! ภรรยำเพียงคน
เดียวขององค์ชำย! นำงถือครองตรำพยัคฆ์แล้วอย่ำงไร? นำง
เป็นสตรีแล้วอย่ำงไร? แข็งแรงกว่ำสิ่งของเกลือเป็นหนอน
อย่ำงเจ้ำอีก!”
หลังหลงฉีพูดประโยคนี้จบก็ “เอ่อ” หนึ่งเสียง รู้สึกเหมือนมี
ตรงไหนไม่ค่อยถูกต้อง ซูเซียงชำเลืองมองเขำหนึ่งสำยตำ
โบกๆมือ แสดงออกว่ำนำงไม่ถือสำ

หลงฉีอยำกตบหน้ำตัวเองใจจะขำด คนทรยศผูน้ ี้มีคุณสมบัติ

อะไรให้เทียบกับหวังเฟยได้ ตนวิงเวียนไปแล้วจริงๆ แต่เห็นซู
เซียงไม่ได้ถือสำ เขำก็ก้มหน้ำไปยืนอยู่ด้ำนข้ำง

ซูเซียงหัวเรำะเฮอะๆสองเสียงไม่ถือสำแม้แต่น้อย “สำหรับ
เรื่องที่ว่ำข้ำเป็นสตรีคนหนึ่งเหตุใดจึงถือครองตรำทหำรคงไม่
รบกวนให้เจ้ำใส่ใจ แต่เรำสำมำรถทำกำรค้ำแลกเปลี่ยนกันได้
เจ้ำว่ำอย่ำงไร?”
คนทรยศสะบัดหน้ำไม่พอใจ เป็นตำยก็ไม่ยอมเปิดปำก

ซูเซียงเย้ยหยันอีกสองเสียง “ในเมื่อตัวเจ้ำไม่อยำกมีชีวิตอยู่
เช่นนัน้ ก็ไม่เป็นไร”

หันศีรษะไปถำมหลงฉี “ใช่แล้ว พวกเจ้ำที่นี่มีวิธลี งโทษอะไร

ไหม ดีที่สุดก็ทรมำนคนให้อยู่ไม่สู้ตำย แต่ไม่อำจตำยได้
จำพวกนัน้ ”

หลงฉีบอกมำหลำยรูปแบบ แต่ซูเซียงล้วนส่ำยหน้ำไม่พอใจ
ต่อมำก็ใช้มุมหนึ่งของตรำพยัคฆ์แซะเล็บ แสร้งพูดเหมือนไม่
แยแส “ข้ำเล่ำนิทำนเรื่องหนึ่งให้พวกเจ้ำก็แล้วกัน”
ซูเซียงเล่ำเรื่องเหรินจื้อ (มนุษย์สุกร)[2] อย่ำงสมจริงสมจัง
รอบหนึ่ง สุดท้ำยจึงพูดว่ำ “นิทำนก็เป็นนิทำนอยู่วนั ยังค่ำ
แต่ไรมำข้ำยังไม่เคยเห็นเหรินจื้อมำก่อน ไม่รู้เหมือนว่ำน่ำ
สนุกหรือเปล่ำ”

สนุก?

ทุกคนสั่นสะท้ำนอย่ำงพร้อมเพรียงกัน มองสีหน้ำของซูเซียง
เปลี่ยนไปแล้ว คนงำมพริ้มเพรำถึงเพียงนี้ ยืนอยู่ตรงนั้น ริม
ฝีปำกเปิดปิดสงบนิ่งต่อเนื่อง ทว่ำคำที่พดู ออกมำกลับทำให้
คนประหวั่นพรัน่ พรึงยิ่งนัก
อะไรคือตัดแขนตัดขำ ควักลูกตำ เย็บปำก ตัดใบหู ยังแช่ไว้
ในน้ำหมักนัน่ อีก…

นั่น นั่นยังเป็นคนอยู่อีกหรือ?

ทุกคนเพียงแค่คิดก็น้ำลำยหนืดกลืนไม่ลงแล้ว หวังเฟยเป็น
คนเช่นไรกันแน่? เรื่องเหล่ำนี้ฟังเข้ำหูบุรุษใหญ่อย่ำงพวกเขำ
ยังแสลงหู หวังเฟยเป็นสตรีคนหนึ่งจริงหรือไม่!

คนทรยศผู้นี้เดิมที่คิดว่ำเลวร้ำยที่สุดก็คงต้องตำย จึงไม่ยอม
เปิดปำกเด็ดขำด แต่คิดไม่ถึงว่ำหญิงแพศยำจะอำมหิตถึง
เพียงนี้! ต้องกำรจะตัดมือทั้งสองข้ำงของเขำ ตัดขำทั้งสอง
ข้ำง ยังคิดจะควักลูกตำ ตัดหูเขำอีกด้วย ซ้ำยังไม่ยอมให้เขำ
ตำย จะโยนให้แช่ในน้ำหมัก…

------

[1] อู่ฮวำต้ำป่ำง ( 五花大绑) วิธีมัดคนชนิดหนึง่ โดยใช้

เชือกคล้องที่คอพร้อมถูกแขนทั้งสองข้ำงไพล่หลัง

[2] เหรินจื้อ (人彘) แปลตรงตัวว่ำ คนหมูหรือมนุษย์สุกร

เป็นวิธีลงโทษสุดทรมำน โดยกำร ตัดหู ตัดปำก ตัดมือ ตัด
เท้ำ ทิ้งไว้ในกองอำจม
ตอนที่ 735 ข้าคนนี้ไม่ชอบฆ่าสัตว์ตัดชีวิต

เขำจินตนำกำรถึงฉำกแบบนัน้ แล้วทั้งร่ำงก็สั่นเทิ้มอย่ำงอดไม่
อยู่ สุดท้ำยจึงเปิดปำกกล่ำวสั่นตะกุกตะกัก “จะ จะฆ่ำจะตัด
ก็มำให้ไว!”

ซูเซียงยิ้มแย้มแบบที่เรียกว่ำอ่อนโยนหวำนหยำดเยิ้ม “ข้ำคน
นี้น่ะนะไม่ชอบกำรฆ่ำสัตว์ตัดชีวติ ถ้ำเจ้ำสำรภำพควำมจริง
ไม่แน่วำ่ ข้ำอำจพอไว้ชีวิตเจ้ำหรือไม่ก็ให้ควำมสบำยใจ[1]แก่
เจ้ำ! เจ้ำเลือกเองแล้วกัน ข้ำให้โอกำสเจ้ำแล้วนะ ”
คนทรยศสั่นสะท้ำนในใจ ก้มศีรษะลงต่ำ ตำกลอกหลุกหลิก
ตอนที่เงยหน้ำอีกหนกลับมีควำมแน่วแน่เต็มหน้ำ “เช่นนัน้
เจ้ำพูดให้เป็นพูด!”

ซูเซียงหัวเรำะเฮอะๆ สองเสียงอีกครั้ง อ่อนละมุนพรำวเสน่ห์

ทว่ำคำที่เปล่งออกมำกลับเย็นเฉียบ “ตอนนี้เจ้ำมีทำงหนีทีไล่
ไว้ต่อรองหรือไม่?”

คนทรยศถูกขู่ขวัญจนสั่นสะท้ำน แต่ไรมำเขำไม่เคยพบเจอ
ควำมเย็นชำเช่นนี้ในสำยตำของสตรีคนหนึ่ง นี่มันเหมือนกับ
เหมือนกับบุรุษในกระโจมคนนัน้ ! แม้เทียบกับรอยยิ้มสว่ำง
สดใสบนใบหน้ำนำงแล้วจะดูเย็นชำกว่ำมำก
คนทรยศก็ตัวสั่นงกติดต่อกันอีกสองครั้ง แล้วจึงพูดว่ำ “เป็น
เป็นองค์รัชทำยำท เป็นองค์รัชทำยำทส่งผูน้ ้อยมำ พระองค์
บอกว่ำ บอกว่ำข้ำงเตียงนอนตนจะยอมให้คนอื่นมำนอนกรน
ได้อย่ำงไร![2]”

เดิมทีซูเซียงยังคิดอยู่ว่ำขอเพียงแค่เขำยอมรับสำรภำพก็จะ
มอบควำมสบำยใจให้แก่เขำ แต่คิดไม่ถึงว่ำคนผู้นจี้ ะเชื่อถือ
ไม่ได้!

ตรำทหำรในมือประกบกันแล้วแยกออกซ้ำแล้วซ้ำเล่ำ เสียง
ติงติงตำงตำงนัน้ ฟังเข้ำในหูของคนทรยศแล้วก็เหมือนกับ
เสียงมีดแล่เนื้อเถือหนังเป็นพันๆ ครั้ง
 องครักษ์มังกรทั้งหลำยที่อยู่ข้ำงๆ ทั้งหมดต่ำงเงียบ
ไม่เปล่งเสียง หัวเด็ดตีนขำดก็ไม่เชื่อว่ำองค์รัชทำยำทจะทำ
เรื่องเช่นนี้ได้ แต่เมื่อครู่เพิ่งถูกนำยท่ำนระแวงสงสัยมำแล้ว
แม้เพียงชั่วขณะเดียว แต่บัดนี้กย็ ังไม่กล้ำเปิดปำก

ซูเซียงเหลือบมองหลงฉีที่ริมฝีปำกกระตุกทว่ำนิง่ เงียบไม่เปล่ง
เสียงอยู่ด้ำนข้ำง “เจ้ำเห็นเช่นไร?”

หลงฉีส่ำยหัว “ในเมื่อนำยท่ำนส่งมอบตรำพยัคฆ์ให้แก่
หวังเฟยแล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นอำนำจตัดสินใจของหวังเฟย!”

ชำยชรำมองดูอยู่ข้ำงๆ ขณะที่เตรียมจะเข้ำไปอธิบำยเกลี้ย
กล่อมสองสำมประโยคไม่ให้ซูเซียงหูเบำ กลับได้ยนิ ซุเซียงเอ่ย
ปำกเอ่ยขึ้น “วำจำของเจ้ำตอบกลับไม่ซื่อตรง ดูทำ่ คงอยำก
เป็นมนุษย์สุกรสินะ?”

ในใจคนทรยศกระสับกระส่ำย ทว่ำบนหน้ำกลับเรียบนิ่งไม่
ขยับ ในตอนที่กำลังจะยุแยงอีกสองประโยคก็ได้ยินเสียงพูด
เบำๆ ทว่ำใสแจ๋วหวำนหยดของซูเซียงดังมำ “คำพูดของเจ้ำ
องค์ชำยกับตัวข้ำหวังเฟยไม่คิดจะเชื่อแม้แต่ปลำยเส้นผม!
พอแล้ว อย่ำมำหลอกลวงไร้สำระกับข้ำทีน่ ี่! ใครก็ได้! ทำให้
เขำกลำยเป็นมนุษย์สุกรแล้วโยนลงไปในท่อน้ำเหม็นเน่ำ
ด้ำนหลังที!”

พอได้ยินว่ำจะทำให้กลำยเป็นมนุษย์สุกร คนทรยศก็
หวำดกลัวจนหัวใจแทบแยกออกจำกกัน โขกศีรษะลงบนพืน้
ตึงตัง “หวังเฟยโปรดไว้ชวี ิต หวังเฟยโปรดไว้ชีวิต ทุก
ประโยคทีผ่ ู้น้อยพูดล้วนเป็นควำมจริง! เป็นองค์รัชทำยำท
จริงๆ ! อย่ำได้คิดว่ำองค์รชั ทำยำทกับองค์ชำยมีสัมพันธ์อันดี
ต่อกัน พี่น้องแท้ๆ ยังต้องคิดบัญชีให้ชัด นับประสำอะไรกับ
บัลลังก์มังกรที่มีเพียงตัวเดียว องค์รัชทำยำทประทับแล้วก็ไม่
ที่เหลือให้องค์ชำย!”

“เหลวไหล!” ซูเซียงถีบหน้ำเขำโดยไม่เกรงใจแม้แต่น้อย

คนทรยศแม้ถูกถีบจนล้มลงกับพื้น ทว่ำเห็นซูเซียงก้มหน้ำ
ครุ่นคิด ในใจก็มีควำมหวังสำยหนึ่งจุดประกำยขึ้นมำ เขำว่ำ
ไว้ผิดเสียที่ไหน ระหว่ำงพีน่ ้องในรำชวงศ์จะไม่มีควำมระแวง
ได้อย่ำงไร ยิ่งไปกว่ำนั้นยังเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นอีก!
แม้นครำนี้หมดทำงทำให้จ้ำวเซิงถึงแก่ชีวิต แต่ขอเพียงแค่
พวกเขำสองคนพี่น้องทะเลำะกันเองภำยใน ภำรกิจของตนก็
นับว่ำสำเร็จไปครึ่งส่วนแล้ว ชีวติ ของลูกเมียพ่อแม่ก็ไม่ต้อง
ถูกคุกคำมแล้ว

แต่คิดไม่ถึง หลังซูเซียงหนึ่งเงียบไปครึ่งชั่วยำมกลับเอ่ยขึ้นว่ำ
“หลงฉี นำศีรษะของเขำตัดส่งเข้ำไปในวังหลวง แล้วส่ง
จดหมำยให้แก่องค์รัชทำยำท บอกว่ำข้ำงกำยเขำมีหนอน
บ่อนไส้ ให้พระองค์ระวังตัว!”

คนทรยศค่อยๆ เงยหน้ำขึ้นอย่ำงเหลือเชื่อ เป็นไปได้อย่ำงไร?

ระหว่ำงพี่น้องเชื้อพระวงศ์ โดยเฉพำะสองคนที่จะขึน้ สู่
ตำแหน่งจักรพรรดิได้งำ่ ยทีส่ ุด ระหว่ำงพวกเขำจะมีควำมรัก
ฉันท์พี่น้องที่แท้จริงได้อย่ำงไร? เป็นไปได้อย่ำงไรที่จะไม่มี
ควำมแคลบแคลงแม้แต่น้อย?!

หรือว่ำ หญิงแพศยำคนนีไ้ ม่รู้หนักเบำมำตั้งแต่แรก?!

ซูเซียงมองคนบนพืน้ ที่ยงั เหลือเชื่อนิ่งๆ ยิ้มเยำะเบำๆ หนึ่ง

เสียง “จะบอกเจ้ำให้ ไม่ว่ำพวกเจ้ำจะทุ่มเทยุแยงอย่ำงไร
แผ่นดินนี้ก็เป็นแผ่นดินของเรำคนแซ่จ้ำว และจะ
เจริญรุ่งเรืองอีกหลำยชั่วอำยุ! แต่ว่ำ น่ำเสียดำยที่เจ้ำคงมอง
ไม่เห็นแล้ว จิ๊ๆ …”
------

[1] คำว่ำสบำยใจ (痛快) เป็นคำพ้องรูปพ้องเสียงกับคำว่ำ

ให้ไว ในประโยคก่อนหน้ำ คำว่ำ ท่งไคว่（痛快） มี
หลำยควำมหมำย หมำยถึง 1. สบำยใจ ชื่นใจ 2.ถึงใจ อย่ำง
เต็มที่ 3.ตรงไปตรงมำ ไม่อ้อมค้อม

[2] ข้ำงเตียงนอนจะยอมให้คนอื่นนอนกรนได้อย่ำงไร อุปมำ

ว่ำ ไม่ยอมให้คนอื่นบุกเข้ำมำในอิทธิพลของตน
ตอนที่ 736 จิ้งจอกอาศัยบารมีเสือรู้สึกดีจริงๆ

ซูเซียงพูดแล้วก็หมุนตัวเดินไปทำงกระโจม กำชับหลงจิ่วห
ลงสือที่อยู่ข้ำงๆ “รีบจัดกำรเรื่องได้เลย”

“หลงฉีเจ้ำเข้ำมำเขียนจดหมำยกับข้ำ ประเดี๋ยวส่งไปในวัง
หลวงให้องค์รัชทำยำท”

เดินไปได้ครึ่งหนึ่งแล้วซูเซียงก็หยุดฝีเท้ำ “คนอื่นแบ่งงำน
หน่อย ผลัดเปลี่ยนกันไปดูแลชุ่ยหลิ่ว ให้เป็นหลงสือเอ้อร์
แล้วก็อำจำรย์ ท่ำนเองก็ได้บำดเจ็บ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ
เดี๋ยวข้ำจะมำดูพวกท่ำน ขออย่ำได้ตำหนิ”
“ไปเถิด ชุ่ยหลิ่วทำงนั้นไม่เป็นไร ข้ำดูแลได้ ไปดูเจ้ำหนูนนั่
เถอะ อย่ำให้เขำทำเรื่องเหลวไหล” ชำยชรำโบกๆ มือพูด
อย่ำงไม่ถือสำ

ตอนม่ำนกระโจมเปิดขึ้น จ้ำวเซิงเอนพิงบนเตียงยิ้มคล้ำยไม่
ยิ้มมองนำงอยู่ ในใจนำงตะลึงงันอย่ำงบอกไม่ถูก รีบเร่งเท้ำ
เข้ำไป แล้วยัดตรำพยัคฆ์ลงในมือเขำ “รสชำติจิ้งจอกแอบ
อ้ำงบำรมีเสือ[1]นี่รู้สึกดีจริงเชียว!”

จ้ำวเซิงยิ้มสรวล อบอุ่นปำนลมวสันต์เดือนสี่ ลูบศีรษะปุยนุ่ม

ของซูเซียงสองหน ถึงค่อยเอ่ยกับหลงฉีที่อยู่ด้ำนข้ำง “เจ้ำเข้ำ
มำทำอะไร?”
“เขียนจดหมำยน่ะสิขอรับ…” หลงฉีตอบอย่ำงงุนงงเงอะงะ
เหตุใดพอพบเจอหวังเฟยสมองก็สวนทำงไม่อยู่กับร่องกับรอย
อำรมณ์แปรปรวน รับใช้ปรนนิบัติยำกจริงๆ !

“เจ้ำไม่รู้หนังสือ?” จ้ำวเซิงเอ่ยถำมอย่ำงเย็นชำ

หลงฉีกะพริบตำ ถอยออกไปเร็วรี่ แล้วถึงค่อยยื่นมือลูบ

หน้ำผำกตัวเอง รู้สึกไม่ได้รับควำมเป็นธรรม คนคลัง่ รักหลง
ภรรยำคนนี้นี่ เห็นอยู่ชดั ๆ ว่ำหวังเฟยเรียกให้ตนเข้ำไป สอง
สำมีภรรยำคู่นี้ ฮึ่ย…
ช่ำงเถิดๆ ยังต้องรีบจัดกำรงำนรำชกำรเร่งด่วน จึงตะโกนเข้ำ
ไปด้ำนในหนึ่งประโยค “หวังเฟย **บยำอยู่บนตู้ทำงซ้ำยมือ
นะขอรับ”

หลงฉีตะโกนประโยคนี้จบอย่ำงรวดเร็ว ก่อนจ้ำวเซิงจะส่ง
เสียง “ไสหัวไป” ออกมำ จำกนั้นจึงเดินลับไปรวดเร็วรำวกับ
ควันไฟ

ทั้งเคลื่อนย้ำยหุ่นปลอมมำกมำยก่อนหน้ำนัน้ ทั้งต้องรวบรวม
สติอย่ำงสูง ทำแผลให้จ้ำวเซิงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซูเซียงจึง
รู้สึกเหนื่อยล้ำไร้เรี่ยวแรง ควำมง่วงเข้ำโจมตี สูดๆ จมูกแล้ว
ตรงขึ้นเตียงทันที คลุมผ้ำห่มเสร็จเสียงกรนก็ดังแว่วมำอย่ำง
รวดเร็ว
จ้ำวเซิงเดิมทียังอยำกพูดคุยกับนำงอีกมำก ทว่ำเห็นนำง
เหนื่อยจนมีสภำพนี้ก็ไม่อยำกสร้ำงควำมลำบำกใจให้อีก
เพียงพิงขอบเตียงมองดูใบหน้ำตอนหลับของซูเซียงอย่ำง
เงียบเชียบ มุมปำกยกขึ้นบำงๆ คิดว่ำคนทีน่ อนอยู่ข้ำงกำย
เป็นโลกทัง้ ใบของเขำ ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือสัมผัสเส้นผมเงำ
งำมของซูเซียงเบำๆ

กำรนอนครั้งนี้ซูเซียงก็มิได้หลับนำนมำกนัก เวลำแค่
ประมำณหนึง่ ชั่วยำมกว่ำๆ เพรำะนำงยังพะวงต้องลุกไปดู
อำกำรของชุ่ยหลิ่วกับชำยชรำ
เพิ่งลืมตำตืน่ ดวงตำก็ปะทะกับสระน้ำลึกผืนหนึง่ ซูเซียง
กะพริบตำปริบๆ จึงค่อยได้สติกลับมำ เบือนสำยตำค่อนข้ำง
เขินอำย ปีนลงจำกอีกฝั่งของเตียง ใช้มือคว้ำจับเส้นผมขึน้ มำ
มัดลวกๆ ในปำกยังพึมพำอย่ำงเก้อเขิน “เอ่อคือ เหนื่อย
เกินไปหน่อย ข้ำยืมเตียงเจ้ำนอนแป๊บนึงคงไม่ถือสำ
กระมัง…”

วำจำนี้ออกมำ ซูเซียงก็อยำกจะตบปำกตัวเองให้ตำย ทีแรกก็

กระอักกระอ่วนพออยู่แล้วเอง ดูตัวเองสิพูดอะไรกัน นี่มัน
ตัวเองขุดหลุมแล้วกระโดดลงไปเองชัดๆ
จ้ำวเซิงใช้สำยตำยิ้มคล้ำยไม่ยิ้มจ้องมองซูเซียง ในปำกกลับ
พูดเบำๆ ว่ำ “เจ้ำเป็นภรรยำของข้ำ นอนบนเตียงของสำมีมี
อะไรไม่เหมำะสม?”

สำมี? ซูเซียงพลันถูกจู่โจมจนหน้ำแดงจัด ย่ำๆ เท้ำ ดึงสำงผม

ในที่สุดก็ไม่สำมำรถทนอยู่ในสถำนที่อันน่ำเขินอำยแบบนี้
ต่อไปได้ “เอ่ออะไรนะ ข้ำ ข้ำจะไปเยี่ยมดูชุ่ยหลิ่วกับอำจำรย์
เจ้ำนอนต่อเถอะ”

พูดประโยคนี้จบ ซูเซียงก็พุ่งออกจำกกระโจมปำนควันไฟ ทิ้ง

ให้จ้ำวเซิงที่อยู่บนเตียงทุบขอบเตียงพลำงกลั้นหัวเรำะ อำจ
เพรำะหัวเรำะรัวเกินไปจึงกระทบกระเทือนถึงบำดแผล เขำ
ใช้มือกุมรอยแผลตรงส่วนท้อง ครวญเสียงต่ำร้องซี๊ดสองเสียง
หลังออกมำจำกกระโจมซูเซียงถูกผู้ดูแลสิบกว่ำคนที่อยู่ดำ้ น
นอกจ้องมองเป็นตำเดียว บนหน้ำก็ยิ่งร้อนผ่ำวไฟลุก

“ทำควำมเคำรพหวังเฟย!” เสียงดุจระฆังของคนสิบกว่ำคน
กล่ำวทักทำยนำง ทำเอำซูเซียงตกใจสติหลุด เท้ำเบื้องล่ำง
ซวนเซ “สวัสดีทุกคนๆ ลำบำกแล้ว…” ซูเซียงรับคำพอเป็น
พิธี เท้ำหน้ำขัดเท้ำหลัง วิ่งหน้ำร้อนแดงปำนลูกแอปเปิ้ลไป
ยังกระโจมทีช่ ุ่ยหลิ่วพักอยู่

------
[1] จิ้งจอกแอบอ้ำงบำรมีเสือ เป็นสำนวน หมำยถึงแอบอ้ำง
บำรมีคนมีอำนำจมำกกว่ำใช้ข่มเหงผู้อื่น
ตอนที่ 737 ร่วงหงายหลัง

ชุ่ยหลิ่วตื่นอยู่ก่อนแล้ว ตอนนี้กำลังดื่มน้ำ เห็นท่ำทำงเหมือน

ถูกผีไล่ตำมของซูเซียงก็พูดหยอกล้อ “ฮูหยิน หน้ำท่ำนไยแดง
ขนำดนัน้ ? หรือว่ำเป็นไข้แล้ว?” พูดพลำงก็เอำมือปิดปำก
ตัวเองหัวเรำะคิกๆ

ซูเซียงยื่นมือคิดจะทุบนำงสักหน่อย แต่ก็นึกขึ้นได้วำ่ ร่ำงกำย

ของนำงมีบำดแผล ก็หดมือกลับไปเจื่อนๆ ลำกม้ำนั่งสำมขำ
ตัวหนึ่งกำลังจะนั่งด้ำนบน แต่นำ่ สงสำรพอก้นลงไปม้ำนั่งก็
หักแผละ นำงล้มลงบนพื้นร่วงหงำยหลัง
ชุ่ยหลิ่วสำวน้อยคนนี้ดนั หัวเรำะท้องคัดท้องแข็งอยู่ตรงนั้น
ทำเอำซูเซียงโกรธแทบแย่ กุมก้นที่ล้มเจ็บลุกขึ้นมำโย้เย้ “ดี
นัก เจ้ำ แม่สำวน้อย รอข้ำหำยดีแล้ว ดูสิวำ่ จะจัดกำรเจ้ำ
อย่ำงไร!”

ซูเซียงหยอกล้อกับชุ่ยหลิ่วรอบหนึ่ง จึงค่อยค้นพบว่ำขำดไป
หนึ่งคน จึงเอ่ยถำม “ใช่แล้ว ตำแก่คนนั้นเล่ำ? คงมิได้ไปแอบ
กินอยู่ที่ไหนหรอกนะ?”

ชุ่ยหลิ่วหลบตำเล็กน้อย หยิบสมุดพับใต้หมอนเล่มหนึ่งส่งลง
ในมือของซูเซียง “อำจำรย์บอกว่ำครำนี้เขำสูญเสียบำดเจ็บ
หนักมำก จำเป็นต้องกลับไปปิดด่ำนฟืน้ ร่ำงกำย นี่เป็นวิธี
ฝึกฝนกำลังภำยใน ด้ำนหลังยังเพิ่มกำรฝึกวรยุทธ์อย่ำงง่ำยไว้
ชุดหนึ่ง เขำบอกให้ท่ำนศึกษำดูให้ดีๆ ไม่อำจเกียจคร้ำน
เหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว”

ซูเซียงถือสมุดพับ บ่นพึมพำ “ตำแก่เหม็นโฉ่ ข้ำไม่ได้ขี้เกียจ

เสียหน่อย”

ทว่ำในใจกลับเคว้งคว้ำง ทั้งไม่สบำยใจทัง้ รู้สึกผิด ทั้งหมด

ต้องโทษตัวนำงไม่ดีเอง เมื่อครู่ไม่น่ำนอนหลับเลย น่ำมำดู
อำจำรย์แต่เนิ่นๆ แบบนั้นคงจะดีกว่ำ

ชุ่ยหลิ่วทรำบดีวำ่ ซูเซียงมีนสิ ัยอย่ำงไร จึงตบๆ มือของนำง

พลำงเอ่ยปลอบ “ฮูหยินไม่ต้องกังวล อำจำรย์เขำบอกแล้วว่ำ
สถำนทีป่ ิดด่ำนก็คือสุสำนโบรำณแห่งนั้น ตอนเรำจะกลับไป
ยังสำมำรถไปเยี่ยมดูได้ เพียงแต่ไม่อำจเข้ำไปรบกวนเขำได้”

“ใช่แล้ว เมื่อครู่ได้ยินพวกเขำบอกว่ำบำดแผลขององค์ชำย
มิได้สำหัสรุนแรง จริงหรือเจ้ำคะ? พวกเขำมิได้ปลอบใจข้ำใช่
ไหม?”

“อืม เจ็บหนักอยู่ทีเดียว แต่ตอนนี้คุมอำกำรได้แล้ว ไม่มีที่

สำหัส เจ้ำก็วำงใจเถอะ”

พูดคุยกับชุ่ยหลิ่วอยู่สักพักก็เรียกองครักษ์มังกรที่เป็นผู้หญิง
อีกสองคนให้มำดูแลชุ่ยหลิ่ว ตัง้ ใจจะไปทำของกินให้คนป่วย
ทั้งสองคนนี้
น่ำเสียดำยพอมำถึงสถำนที่ทำอำหำร มองดูหม้อแต่ละใบที่
วำงเรียงไว้ นอกจำกหม้อทุกใบแล้วก็กระสอบข้ำวถุงเล็กบำง
ทีอำจพอเคี่ยวข้ำวต้มใสโจ๋งได้นดิ หน่อย นอกจำกสิ่งนี้แล้ว
อย่ำงอื่นก็ล้วนไม่มี

ซูเซียงเรียกหลงฉีมำถำม “ยังมีอำหำรอย่ำงอื่นอีกไหม? องค์

ชำยได้รับบำดเจ็บหนักขนำดนั้น คงไม่อำจปล่อยให้เขำกินแค่
ข้ำวต้มเปล่ำได้กระมัง?”

หลงฉีเองก็ลำบำกใจอย่ำงยิ่ง ส่ำยหน้ำ “องค์ชำยดูแลกองทัพ

เข้มงวดชัดเจนมำเสมอ พวกทหำรกินอะไรเขำก็กินอย่ำงนั้น
เสบียงรอบต่อไปยังมำไม่ถึง…”
คำพูดนี้ของหลงฉีอ้อมค้อมอย่ำงยิ่ง อะไรที่เรียกว่ำเสบียง
อำหำรงวดต่อไปยังมำไม่ถึง? โกหกแล้ว ว่ำกันตำม
สถำนกำรณ์ทั่วแคว้นตอนนี้แล้ว เกรงว่ำไม่มีอำหำรที่สำมำรถ
ส่งมำให้ทหำรชำยแดนได้เท่ำไหร่กระมัง

ไม่ได้กำร นำงต้องหำของมำบำรุงร่ำงกำยให้จ้ำวเซิง ทำได้

เพียงให้หลงฉีพำนำงไปสำรวจดูโดยรอบ ดูว่ำพอจะหำไก่ป่ำ
เป็ดป่ำอะไรพวกนัน้ ได้บ้ำงหรือไม่ อย่ำงไรก็ยังมีเนื้อให้กิน

แต่ช่ำงน่ำเสียดำย โดยพืน้ ฐำนแล้วที่แห่งนี้กับทะเลทรำยโกบี

ห่ำงกันไม่มำก นอกจำกไม้พุ่มเตีย้ เ**่ยวเฉำคอตกแล้ว
สิ่งมีชีวิตชนิดอื่นเกรงว่ำจะอยูไ่ ม่รอด
ขณะที่ซูเซียงกำลังเศร้ำสลด จู่ๆ ก็เห็นในดงไม้พุ่มดูเหมือนจะ
มีพืชเขียวมันเลื่อมอวบอ้วนชนิดหนึ่ง บนก้ำนยังมีจุดสีแดง ดู
ค่อนข้ำงคุ้นตำอยู่นะ

ซูเซียงเอ่ยอย่ำงเบิกบำน “เดินไปๆ เรำเข้ำไปดูกัน!”

หลังซูเซียงเห็นสิ่งของชัดเจนแล้ว หลงฉีก็กล่ำวอย่ำงจนใจ
“หวังเฟย ท่ำนกำลังดูก้อนกลมๆ นั่นอยู่หรือ? ของสิ่งนี้กิน
ไม่ได้ มีพษิ !”
ซูเซียงกลับดีใจเหลือแสน ขุดทั้งก้อนขึ้นมำ เป็นเผือกอย่ำงที่
นำงคิดไว้จริงด้วย
หลงฉีกลับตื่นตระหนกอยู่ข้ำงๆ ปัดของในมือซูเซียงตกลงบน
พื้น น้ำเสียงร้อนรน “หวังเฟย ของสิ่งนี้ห้ำมแตะต้อง จะชำ
ไปทัง้ ตัว! ของสิ่งนี้มีพษิ !”

“เอ่อ…” ซูเซียงนิ่งอึ้งปะทะสำยสม

ขณะที่กำลังจะอธิบำย หวังฉีกลับกำหมัดคำรวะคุกเข่ำลง
“ขอหวังเฟยโปรดอภัย ของสิ่งนี้ห้ำมสัมผัส ตอนแรกมำถึง
ข้ำน้อยเองก็คิดว่ำเป็นหัวบุกแบบเดียวกับที่หวังเฟยปลูก เคย
ขุดขึ้นมำดูแล้ว ผลคือรู้สึกชำไปทั้งร่ำง ต่อมำมีทหำรคนหนึ่ง
หิวมำก แอบย่ำงกินเงียบๆ จำกนั้นก็ถูกพิษตำย”
ตอนที่ 738 ภูเขาขาดธารน้าแคลนคิดฉงนไร้หนทาง

“ถูกพิษ?” ซูเซียงกะพริบตำปริบๆ ด้วยควำมสงสัย ระบุ

แยกแยะอย่ำงละเอียดอีกครั้ง นีค่ ือหัวเผือกนะ! ยังเป็น
ประเภทเผือกปำกแดงอีกด้วย อร่อยมำกทีเดียว

“ต่อให้ต้มกึ่งสุกกึ่งดิบ อย่ำงมำกสุดก็แค่ปำกชำไม่อร่อย จะ
ถึงตำยได้อย่ำงไร?”

เห็นสำยตำแคลงใจของซูเซียง หลงฉีก็รำวกับบรรลุธรรมใน
พริบตำ พูดอย่ำงไม่อยำกจะเชื่อ “หวังเฟย ท่ำน ท่ำน
หมำยควำมว่ำ…”
ซูเซียงเองก็เข้ำใจแล้ว พยักหน้ำเบำๆ พลันหมดควำมสนใจ
ในของสิ่งนี้ จับส่วนใบ หิ้วเผือกหัวใหญ่ที่เพิ่งขุดออกมำเดิน
ตำมหลงฉีกลับไป

เกลือน้ำมันซีอิ๊วน้ำส้มอะไรก็ล้วนไม่มี ข้นแค้นถึงขั้นแม้แต่นำ้
ก็เกือบจะหมดแล้ว ช่วยไม่ได้จริงๆ ซูเซียงจึงทำได้เพียงก่อ
กองไฟเผำให้สุก

ในตอนที่ผิวด้ำนนอกชั้นหนึ่งลอกออกเบำๆ กลิ่นหอมของตัว
เนื้อเผือกก็ลอยฟุ้งออกมำ นำยทหำรผู้หิวโหยสองคนทีช่ ่วย
เผำไฟอยู่ข้ำงๆ น้ำลำยแทบไหลออกมำ
ซูเซียงค่อนข้ำงเก้อกระดำก “ขอโทษนะ อันนี้ให้องค์ชำยกับ
ชุ่ยหลิ่วกินก่อน พวกเขำยังบำดเจ็บอยู่ ไว้เดี๋ยวข้ำจะไปขุดให้
พวกท่ำนอีกรอบ”

ทหำรสองนำยรู้อยู่ก่อนแล้วว่ำซูเซียงเป็นมิตรเข้ำกับคนง่ำย
แต่ไม่นึกว่ำจะดีกับพวกเขำขนำดนี้ รู้สึกซำบซึ้งใจเหลือล้น
แต่รีบส่ำยหัวโบกมือทันที “ไม่ๆ ไม่ต้องแล้วขอรับ ไม่ต้อง
รบกวนหวังเฟยแล้ว! พวกเรำรู้แล้วว่ำของสิ่งนี้คืออะไร และรู้
แล้วด้วยว่ำต้องทำอย่ำงไรขอรับ”

ซูเซียงแบ่งเผือกหัวใหญ่เป็นสองซีก ครึ่งหนึ่งให้คนนำไปส่งให้
ชุ่ยหลิ่ว อีกครึ่งหนึ่งนำงยกเข้ำไปในกระโจมของจ้ำวเซิงด้วย
ตัวเอง
ตอนเข้ำมำ เห็นริมฝีปำกของจ้ำวเซิงเม้มแน่น มือวำงบนท้อง
โดยไม่รู้ตัว ซูเซียงยังได้ยนิ เสียงท้องร้องจ๊อกๆ ดังมำ ถอน
หำยใจ ยกชำมเข้ำมำ “มำ กินอะไรรองท้องก่อน หนนี้ข้ำมำ
กะทันหัน แล้วก็คิดไม่ถึงว่ำพวกเจ้ำทำงชำยแดนจะลำบำก
แบบนี”้

จ้ำวเซิงรับของไปแต่กลับไม่กิน ซูเซียงคิดว่ำเขำกลัวจะมีพิษ
จึงรีบอธิบำย “ของสิ่งนีไ้ ม่มีพิษ เมื่อกี้ข้ำให้สัตว์ตัวน้อยลอง
กินดูแล้ว”

จ้ำวเซิงกลับส่ำยหน้ำรัว “ไม่ใช่ ทหำรด้ำนนอกยังหิวกันอยู่

เลย ข้ำเป็นแม่ทัพ ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเหล่ำทหำร”
ซูเซียงทั้งโกรธทั้งขำ ดีดหน้ำผำกเขำแล้วบ่นตำหนิ “นี่มัน
เวลำอะไรเข้ำไปแล้ว เจ้ำบำดเจ็บแต่พวกเขำไม่ได้บำดเจ็บ
พอแล้ว รีบกินเข้ำเถิด เจ้ำกินเสร็จแล้วข้ำจะไปทำให้พวกเขำ
เช่นนี้คงได้แล้วกระมัง?”

ตำของจ้ำวเซิงเปล่งประกำยขึ้นในชั่วขณะ เงยหน้ำมองซูเซียง
“เจ้ำหมำยควำมว่ำของสิ่งนี้ยงั มีอีกมำก?”

ซูเซียงมองจ้ำวเซิงรำวกับมองคนโง่เง่ำทึมทื่อ “ไม่รู้เลยจริงๆ
ว่ำเจ้ำคนนี้เป็นแม่ทัพได้อย่ำงไร ระแวกใกล้เคียงมีของอะไร
ให้กินเจ้ำก็ยังไม่รู้ สมควรแล้วทีพ่ วกเจ้ำอดยำกจนกลำยเป็น
เช่นนี”้
เห็นซูเซียงโมโหขึ้นบ้ำงแล้ว จ้ำวเซิงก็หดคอย่ำงไม่มีเหตุผล
รีบยื่นมือรับชำมนัน้ ไปแล้วยัดใส่ปำก

ซูเซียงมองท่ำทำงตะกละตะกลำมเช่นนั้นของเขำ ก็ถอน
หำยใจอีกรอบ “เจ้ำกินช้ำๆ หน่อย ของสิ่งนี้ทำให้คนสำลัก
ง่ำย ข้ำต้องรินน้ำให้เจ้ำอีก…”

กำรเคลื่อนไหวของจ้ำวเซิงชะงัก หรี่ตำลง “เอ่อ เสบียงที่เดิม

ทีส่งมำวันนี้ใช้ช่วยบรรเทำทุกข์รำษฎรระหว่ำงทำงไปแล้ว
งวดต่อไปเกรงว่ำยังต้องรออีกสิบวันถึงครึ่งเดือน…”
ซูเซียงกลับยิ้มน้อยๆ พูดปลอบใจ “อย่ำกังวล ข้ำเห็นว่ำ
บริเวณที่มีเผือกผืนนัน้ นับว่ำใหญ่ทีเดียว ทุกคนประหยัดกัน
หน่อยก็น่ำจะพอกินไปจนกว่ำเสบียงจะมำถึง”

จ้ำวเซิงได้ฟงั คำของซูเซียงก็ตื่นเต้นเหลือคณำ วำงชำมในมือ

ลงคิดจะลงจำกเตียง “ไป รีบพำข้ำไปดูหน่อย!”

ปัญหำเกี่ยวกับชีวิตควำมเป็นอยู่ของทหำรกว่ำหมื่นคน เขำ
จะไม่ร้อนใจได้อย่ำงไร

ซูเซียงกลับฝืนบังคับกดเขำลงบนเตียง แล้วยกชำมขึ้นมำยัด
ใส่มือเขำ “พอแล้ว รีบกินเถอะ กินแล้วก็ยังหยุดปำกเจ้ำไม่
อยู่อีก ยังมีข้ำอยู่นะ เจ้ำกลัวอะไร!”
คำพูดที่บุรุษควรพูดออกมำกลับถูกซูเซียงพูดจนหมดแล้ว
จ้ำวเซิงพลันหมดวำจำ ทว่ำในใจกลับรู้สึกหวำนซึง้ อย่ำงหำใด
เปรียบ สมแล้วที่เป็นภรรยำตัวน้อยบ้ำนเขำ ไม่เหมือนพวก
คุณหนูชนชั้นสูงที่รู้จักแต่หยอดคำหวำนเหล่ำนั้นอย่ำงสิน้ เชิง

กล่อมจ้ำวเซิงให้พักผ่อนได้แล้ว ซูเซียงหำวฝอดยำว แต่ทำได้

เพียงห่มเสื้อคลุมขนสัตว์อยู่ตรงหน้ำประโจม นำงกำลังรอข่ำว
จำกหลงฉี
ตอนที่ 739 ในกองทัพมีกลิ่นไม่ชอบมาพากล

โชคดีที่หลงฉีรวดเร็วฉับไว ซูเซียงรอไม่ถึงเวลำครึ่งถ้วยชำ
เขำก็กลับมำอย่ำงรวดเร็ว ส่งสำยตำให้ซูเซียงเป็นสัญญำณให้
นำงหลบมุมสงบเพื่อพูดคุย

ซูเซียงมองไปยังกระโจมด้ำนหลัง หำกคุยที่นี่กลัวว่ำจะ
รบกวนกำรนอนหลับของจ้ำวเซิง บุรุษคนนี้ตื่นตัวระวังภัย
อย่ำงยิ่ง

มำถึงสถำนที่ห่ำงไกลแล้วหลงฉีเอ่ยขึ้นเสียงเบำ “เมื่อครู่
ข้ำน้อยไปดูโครงกระดูกของทหำรนำยนั้นแล้ว ทั่วร่ำงเป็นสี
ดำ ชัดเจนว่ำถูกพิษรุนแรงถึงแก่ควำมตำย ต่อมำก็ไป
สอบถำมทหำรสองคนที่อยู่ด้วยกันกับเขำ พวกเขำเองก็
ยอมรับว่ำเคยกินเผือกเผำอันนัน้ อีกทั้งยังบอกว่ำทหำรที่ตำย
ไปคนนั้นกินเผือกเผำไปกว่ำครึ่งชั่วยำมแล้วถึงจะเสียชีวิต นี่
ไม่ถูกต้องนะขอรับ…”

ซูเซียงพยักหน้ำ ยืนยันข้อสันนิษฐำนของนำง ดังนัน้ จึงสั่ง

หลงฉีเสียงเบำสองสำมประโยค ให้เขำกำชับองครักษ์มังกร
คนอื่นๆ ให้จับตำดูควำมผิดปกติในค่ำยทหำร โดยเฉพำะคน
ทำท่ำลับๆ ล่อๆ เหล่ำนัน้

หลงฉีรับคำสั่งแล้วออกไป ซูเซียงจึงค่อยเดินหำวฟอดกลับไป
ในกระโจม เห็นใบหน้ำสงบนิ่งยำมนอนหลับของบุรุษก็อด
ไม่ได้ทจี่ ะประทับจูบเบำๆ ลงบนแก้มของเขำ จำกนั้นก็ไปอีก
ด้ำน ถอดรองเท้ำปีนขึ้นเตียงพักผ่อน

ในตอนที่เสียงหำยใจเบำบำงของซูเซียงดังมำ ดวงตำของจ้ำว
เซิงกลับลืมตืน่ ขึ้นทันใด ในสำยตำแฝงเร้นด้วยควำมหนำว
เย็นเล็กน้อย แสงสลัวของดวงไฟภำยในกระโจมดูลึกล้ำหนำว
เหน็บยิ่งนัก

หำกภรรยำเขำไม่มำ บำงทีอำจยังไม่รู้ว่ำถึงกับมีคนทรยศ
ปรำกฏอยู่ข้ำงกำยตน ซ้ำยังเป็นคนของหน่วยองครักษ์มังกร!
นี่ยังแล้วไป คิดไม่ถึงว่ำภำยในค่ำยทหำรที่ตนดูแลอย่ำง
เข้มงวดชัดเจนก็ยังเกิดเหตุกำรณ์เช่นนี้อีก
เป็นเพรำะตนประมำทเกินไป หรือตนเชื่อใจพี่น้องที่ร่วมเป็น
ร่วมตำยมำด้วยกันเหล่ำนี้มำกเกินไป?!

เช้ำตรู่วันต่อมำ ซูเซียงก็เรียกพวกทหำรให้ไปขุดเผือก
เหล่ำนั้นขึ้นมำส่วนหนึ่ง ต้มกินกันทุกคนอย่ำงสำรำญ

แม้ไม่มีเครื่องปรุงอะไรสักอย่ำง รสชำติที่ต้มด้วยน้ำเปล่ำก็
นับว่ำไม่ดนี ัก แต่สำหรับคนที่หวิ โหยมำนำนหลำยวันแล้วก็
เรียกได้ว่ำเป็นรสเลิศที่หำพบได้ยำก

ซูเซียงยังเตือนพวกเขำไม่หยุดปำกว่ำให้กินทีละน้อยๆ ของสิ่ง
นี้ให้ควำมแน่นอิ่มท้องก็จริง แต่กินมำกเกินไปจะท้องอืด ทำ
ให้ปวดท้อง
ทุกคนก็เชื่อฟังมำก กินเพียงเล็กน้อย นอกจำกทหำรส่วน
น้อยมำกที่เนื่องจำกร่ำงกำยเดิมทีกินเผือกแล้วก็รู้สึกไม่ค่อย
สบำย คนอื่นๆ ก็ล้วนอำกำรดีมำก

ทุกคนประทับใจต่อสิ่งนี้มำก ไม่ว่ำจะพูดอย่ำงไร อย่ำงน้อยก็

มีอำหำรใช้เติมท้อง ซูเซียงสั่งให้เว้นเสบียงที่เหลืออยู่เหล่ำนัน้
ไว้ให้ทหำรที่กินเผือกไม่ได้ให้มำกหน่อย ส่วนเรื่องอื่นๆ ก็
มอบหมำยให้พวกหลงฉีไปจัดกำร

ข้ำศึกไม่ทรำบว่ำไปรู้ข่ำวมำจำกที่ไหนว่ำเสบียงของพวกเขำ
ใช้ไปเกือบหมดแล้ว จึงเคลื่อนทัพขนำดไม่เล็กมำอีกสองสำม
รอบ ผลคือทั้งหมดถูกจ้ำวเซิงนำกำลังคนโจมตีแตกพ่ำย
ยับเยิน ไร้กำลังตอบโต้ได้อีก

วันนี้ขณะที่หลงฉีกำลังนำเหล่ำองครักษ์มังกรออก
ลำดตระเวน กลับพบคนผู้หนึ่งกำลังทำลับๆ ล่อๆ ในมือถือ
นกพิรำบ ดูเหมือนต้องกำรส่งจดหมำยให้ใครบำงคน ถูกพวก
หลงฉีขวำงไว้ได้ในที่เกิดเหตุ พอเปิดจดหมำยออกดูกลับ
พบว่ำเป็นจดหมำยที่ส่งให้แก่ฝ่ำยศัตรู

บอกว่ำเสบียงของทำงนี้ใกล้จะมำถึงแล้ว อีกทั้งยังมีหวังเฟยที่
ยอดเยี่ยมเก่งกำจ ถ้ำพวกเขำไม่สำมำรถปล้นเผำเสบียงได้
กลำงทำง ก็ให้ลักลอบสังหำรหวังเฟยคนนี้ เช่นนัน้ ก็จะถอย
ทัพอย่ำงรวดเร็ว!
แค่อ๋องแห่งสงครำมคนเดียวก็รับมือยำกแล้ว ใครจะล่วงรู้ว่ำ
ในบ้ำนยังซ่อนสตรีฉลำดหลักแหลม แผนยุทธ์กลศึกหยิบ
ออกมำคล่องมือ ระดับควำมน่ำกลัวเฉียบขำดไม่ด้อยไปกว่ำ
จ้ำวเซิงที่มีฉำยำนำมว่ำพญำยม ถึงกับน่ำกลัวกว่ำเดิม!
โดยเฉพำะนำงที่มักจะดื่มชำ น้ำเสียงเอื่อยๆ สีหน้ำไม่ไหวติง
ทว่ำแผนกำรที่ออกมำแต่ละแผนนัน้ …จุ๊ๆ ! อย่ำงไรเสียจำร
ชนผูน้ ี้เกรงว่ำจะต้องตำยเสียแล้ว!

ผ่ำนกำรสืบเสำะทัง้ หมดทั้งมวลแล้ว ในค่ำยทหำรยังมีอีกสิบ

กว่ำคนที่สบื ออกมำได้ ดำเนินกำรกวำดล้ำงครั้งใหญ่ จ้ำวเซิง
โกรธสุดฤทธิ์ ขณะทีล่ งมือสังหำรคนเหล่ำนั้นด้วยตัวเอง หยด
น้ำตำก็เกือบไหลออกมำ เขำยึดถือทุกคนเป็นเสมือนพี่น้อง
แท้ๆ ของตน คิดไม่ถึงว่ำกลับถูกแทงข้ำงหลัง!

องครักษ์มังกรและทหำรคนอื่นๆ ล้วนซำบซึ้งตำมกัน ยึดมั่น

จงรักภักดีต่อชำติบำ้ นเมืองของพวกเขำ จงรักภักดีต่อองค์
ชำยและหวังเฟย ไม่บังอำจคิดคดเป็นสองเด็ดขำด
ตอนที่ 740 ห้าคนนี้มอบให้ข้าภรรยาน่าจะดี

โดยรวดเร็วเสบียงก็ส่งมำถึง อำกำรบำดเจ็บของจ้ำวเซิงก็ดี
ขึ้นทุกส่วน หลำยวันนี้ทุกวันทุกคืนซูเซียงล้วนอยู่เคียงข้ำง
จ้ำวเซิง พูดถกเรื่องแผนกลยุทธ์ด้วยกันกับเขำ เหนื่อยล้ำจน
หน้ำซีดขำว ขอบตำดำเป็นวงใหญ่ แต่โชคดีทฝี่ ่ำยศัตรูถอย
ทัพอย่ำงเป็นทำงกำรแล้ว ทัง้ ยังส่งสำส์นยอมแพ้สงครำมไป
ยังจักรพรรดิแห่งต้ำหรงแล้ว

ปัญหำของจ้ำวเซิงทำงนี้แก้ไขลงได้ ซูเซียงจึงเริ่มเป็นห่วงลูก
และผู้อำวุโสในบ้ำน
ขณะที่ซูเซียงอยำกจะเอ่ยปำกบอกเรื่องจะกลับไปกับจ้ำวเซิง
กลับได้ยนิ จ้ำวเซิงพูดว่ำ “ข้ำเองก็ต้องรีบกลับไปรำยงำน
ภำรกิจ ครำก่อนเสด็จย่ำยังตรัสกับข้ำว่ำอยำกพบหน้ำ
เจ้ำน่ะ”

เกินไป ข้ำเป็นห่วงคนที่บำ้ น ครัง้ นี้เกรงว่ำไม่อำจติดตำมเจ้ำ

กลับเมืองหลวงได้ นอกจำกนี้ข้ำให้ชุ่ยหลิ่วเก็บสัมภำระ
เรียบร้อยแล้ว เช้ำวันพรุ่งนี้จะออกเดินทำง”

จ้ำวเซิงตกตะลึงอยู่บ้ำง ต่อมำสีหน้ำก็ผ่อนคลำยลง พยักหน้ำ

เบำๆ พลำงกล่ำวว่ำ “ต้องตำหนิข้ำผู้เป็นบิดำและสำมีคนนี้
ไม่สำมำรถปกป้องบุตรภรรยำและผู้อำวุโสได้ กลับกันยังทำ
ให้เหนื่อยยำก ภรรยำเจ้ำลำบำกแล้ว”
ซูเซียงมองจ้ำวเซิงอย่ำงประหลำดใจแวบหนึ่ง ปิดปำก
หัวเรำะคิกๆ “ข้ำคิดว่ำเจ้ำเป็นตอไม้มำตลอดนะนี่ คิดไม่ถึง
ว่ำรู้จักพูดจำดีเป็นด้วย พอแล้ว เจ้ำเองก็อย่ำคิดมำก
ประเทศมำก่อนครอบครัว ขอเพียงแค่บ้ำนเมืองไม่วุ่นวำย
ครอบครัวถึงจะปลอดภัย ในใจของข้ำกับลูกๆ เจ้ำถือเป็น
วีรบุรุษเลยนะ! ”

จ้ำวเซิงซำบซึ้งอย่ำงยิ่ง โอบซูเซียงเข้ำในอ้อมกอดของเขำอีก
ครั้ง ชั่วเวลำหนึง่ ในกระโจมเงียบสงบไร้วำจำ ได้ยินเพียง
เสียงหอบหำยใจเบำๆ ของสองคน ทว่ำกลับหวำนซึ้งเหลือล้น
เช้ำตรู่วันต่อมำ ซูเซียงกับชุ่ยหลิว่ คิดจะออกเดินทำงกันสอง
คนง่ำยๆ แต่จ้ำวเซิงกลับยืนยันว่ำจะจัดองครักษ์มังกรสิบกว่ำ
คนและทหำรกองหนึ่งให้แก่นำง บอกว่ำเพื่อรักษำควำม
ปลอดภัย มิเช่นนั้นเขำไม่วำงใจ

ซูเซียงชั่งน้ำหนักประเมินซ้ำสำมรอบ ไม่ต้องกำรทหำรขบวน
นั้น แต่เลือกองครักษ์มังกรออกมำห้ำคนให้ติดตำมไปด้วย
นอกจำกนี้ยังพูดหยอกเล่นว่ำ “ท่ำนสำมี ห้ำคนนี้ต่อไปมอบ
ให้ข้ำภรรยำน่ำจะดี?”

จ้ำวเซิงเองก็รู้นิสัยซูเซียงดี บอกว่ำไม่เห็นด้วยนั่นก็คือไม่เห็น
ด้วยอย่ำงแน่นอน วัวเก้ำตัวก็ยงั ลำกไม่กลับ ถ้ำบังคับให้นำ
คนไปเพิ่มนำงก็จะตอบกลับในทำงตรงกันข้ำม ช่วยไม่ได้ ทำ
ได้เพียงกระซิบสั่งข้ำงหูทงั้ ห้ำคนที่ซูเซียงเลือกออกมำ

องครักษ์มังกรห้ำคนนี้ก็มีไหวพริบอย่ำงยิ่ง อีกทั้งหลำยวันมำ
นี้ซูเซียงก็ร่วมหำรือกำรศึกกับทุกคน ควำมคิดเห็นที่เสนอ
ออกมำล้วนมีควำมสร้ำงสรรค์เหมำะสม ทุกคนเคำรพเลื่อมใส
อยู่ก่อนแล้ว ไหนเลยจะกล้ำมองนำงเป็นสตรีด้อยค่ำอ่อนแอ!
ได้ติดตำมนำงไป มิได้ทำให้รู้สึกไม่เป็นธรรมแม้แต่น้อย!

แต่ละคนต่ำงรีบรับรองให้คำมั่น “ขอรับ องค์ชำย ภำยหน้ำ

พวกเรำเปลี่ยนเป็นคนของหวังเฟยแล้ว เรำรับรองด้วยชีวิตว่ำ
จะปกป้องหวังเฟยและนำยน้อยทั้งสองให้ปลอดภัย”
ตอนเริ่มเดินทำงซูเซียงยังใช้รถม้ำ ต่อมำด้วยควำมเป็นห่วง
คนในบ้ำนอย่ำงแท้จริง จึงเปลี่ยนเป็นหนึง่ คนหนึ่งม้ำ
เดินทำงหำมรุ่งหำมค่ำเพื่อเร่งกลับบ้ำน

เวลำเจ็ดแปดวัน ตอนกลับถึงหมู่บ้ำนสกุลซ่ง ระยะเวลำที่จะ

ถึงฤดูเก็บเกี่ยวช่วงใบไม้ร่วงก็เหลือไม่ถึงครึ่งเดือนแล้ว คนใน
หมู่บ้ำนตระหนกหวำดหวั่น แต่ละคนร่ำไห้สะเทือนฟ้ำ
สะเทือนดิน บอกว่ำปีนี้เกิดเภทภัยข้ำวยำกหมำกแพง ทุกคน
จะอดตำยกันอยู่แล้ว และยังสำปแช่งซูเซียงกับทำงกำร บอก
ว่ำบังคับเอำที่ดินของพวกเขำไป ไม่ยอมให้พวกเขำปลูกข้ำว
เดี๋ยวจะอดตำยกันหมด!
ซูเซียงไม่อยำกสนใจคนเหล่ำนี้ นำงที่เพิ่งหัดเรียนขี่ม้ำเพียง
น้อยนิด บัดนี้กระดูกทั่วทั้งร่ำงล้วนเมื่อยล้ำจนแทบหัก นำง
กับชุ่ยหลิ่วเห็นหน้ำค่ำตำคนพวกนี้จนชินแล้ว ไม่ใคร่ใส่ใจ
ทว่ำองครักษ์มังกรอีกห้ำคนทนดูไม่ได้ หน้ำตำแต่ละคนล้วน
ลึกเข้มดุจน้ำ ชักกระบีท่ ี่พกติดตัวออกมำ เปล่งประกำยวับ
วำวภำยใต้แสงตะวัน

ชำวบ้ำนซึ่งเดิมทีอยำกกระโจนเข้ำมำรบเร้ำซูเซียง เห็นดำบ
เหล่ำนั้นก็พำกันถอยหลัง ต่อให้พวกเขำทั้งโง่ทงั้ เขลำกว่ำนี้ก็รู้
ว่ำกระบี่ในมือคนเหล่ำนี้ยอดเยีย่ มกว่ำดำบของพวกทหำรครำ
ก่อนตั้งไม่รู้เท่ำไหร่ แค่เห็นก็รู้แล้วว่ำไม่ใช่คนที่จะยุ่งด้วยได้
หลังซูเซียงเดินไปแล้ว พวกเขำก็ร้องไห้สะเทือนฟ้ำสะเทือน
ดินอยู่ลับหลังอีกครั้ง คร่ำครวญว่ำ “ชีวิตนี้อับจนหนทำงแล้ว
เทพสวรรค์ ท่ำนเปิดตำดูสิเจ้ำคะ…”

“คนชั้นต่ำคนหนึง่ กลับมีชีวิตดีเช่นนี้ ยังมีบุรุษห้ำหกคนเดิน

ตำมต้อยๆ นำงจะรับไหวได้อย่ำงไร…”
ตอนที่ 741 โวโวโถวหนึ่งก้อนแลกสองชีวิต

“เทพสวรรค์เจ้ำขำ เปิดตำดูเถิด เรำสตรีผู้อยู่บนคุณธรรม

ล้วนใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้ เหตุใดจึงให้นำงจิ้งจอกแพศยำนั่นได้
ดิบได้ดีขนำดนั้น ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมเลย… ”

“ท่ำนปู่เทพสวรรค์! เทพสวรรค์ของข้ำ หิวเหลือเกิน หิวจะ

ตำยอยู่แล้ว…”

ซูเซียงเดินบนถนนพลำงเอ่ยสั่งองครักษ์มังกรทั้งห้ำคนที่อยู่
ด้ำนหลัง “ทั้งหมดล้วนเป็นพวกโง่เง่ำ ไม่ต้องไปถือโทษโกรธ
เคืองตำมพวกเขำ”
กลับถึงบ้ำน ยังไม่ทนั ดื่มชำร้อนสักคำ ก็ได้ยนิ เสียงกลอง
พิลำปดังมำจำกทีไ่ ม่ไกลนัก ยืนยันว่ำมีคนตำยไปแล้วสองคน

ซูเซียงเอ่ยถำมด้วยควำมประหลำดใจ “ท่ำนพ่อ ท่ำนแม่ นี่

มันเรื่องอะไรกัน?”

นำงรับรู้ได้โดยสัญชำตญำณว่ำนีม่ ิใช่กำรเสียชีวิตแบบปกติ
กลัวว่ำจะเกี่ยวข้องกับภัยแล้งครั้งนี้น่ะสิ! ในใจนำงตื่นตัว
ด้วยกลัวว่ำจะเกิดโรคระบำด
ผู้เฒ่ำหวังสูบยำเส้นในมือผุยๆ ควันฟุ้งลอยโขมง เสียงของเขำ
ก็เลื่อนลอยเช่นเดียวกัน

“บ้ำนหัวมุมตะวันออกของหมู่บ้ำนหลังนัน้ วันนี้ทะเลำะกัน
เพื่อแย่งโวโวโถวก้อนหนึ่ง ภรรยำของบ้ำนรองเสียไปในที่เกิด
เหตุแล้ว ลูกชำยคนโตของบ้ำนใหญ่ก็ตำยไปเพรำะไม่มีขำ้ ว
กินประทังชีวิต เฮ้อ เจ้ำว่ำนี่มนั เรื่องอะไรกัน…”

ซูเซียงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยเอ่ยขึ้นว่ำ “พวกชิงเหมยอยู่ที่

ไหน? ข้ำมีเรื่องอยำกจะถำมพวกเขำ”

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น ชิงเหมยก็กลับมำแล้ว
ซูเซียงจึงเอ่ยถำม “เรื่องคนตำยที่บ้ำนหัวมุมตะวันออกของ
หมู่บ้ำนรำยละเอียดเป็นอย่ำงไร?”

ชิงเหมยบอกเล่ำต้นสำยปลำยเหตุ ซูเซียงก็โกรธแทบทนไม่
ไหว ก็เพรำะโวโวโถวก้อนเดียว เด็กใกล้จะตำยอยู่แล้ว เจ้ำ
บ้ำนรองคนนัน้ ก็น่ำชังนัก บ้ำนพวกเขำไม่ได้ไม่มีกินจริงๆเสีย
หน่อย เหตุใดต้องสร้ำงควำมลำบำกให้เด็กน้อยคนหนึ่งด้วย?!

ชิงเหมยยังเล่ำเหตุกำรณ์โดยรวมในหมู่บ้ำนกับซูเซียง เนื่อง
เพรำะปีนไี้ ม่ได้เก็บเกี่ยว แม้พื้นที่ที่ซูเซียงรวมเข้ำส่วนกลำง
เป็นเพียงสองในสำมของพืน้ ที่ แต่หนึ่งในสำมของพวกเขำก็
ไม่ได้ปลูกอะไรงอกเงยขึ้นมำ
ถ้ำจะบอกว่ำเพรำะแห้งแล้งเลยปลูกพืชไม่ขึ้น สูบ้ อกว่ำ
ชำวบ้ำนพวกนัน้ ขี้เกียจตั้งแต่แรกดีกว่ำ

รู้จักแต่โอดครวญไปทั่วทุกหนแห่งว่ำซูเซียงกับทำงกำรแย่งชิง
ที่ดินของพวกเขำ ไม่ให้หนทำงดำเนินชีวิต แต่พวกเขำกลับไม่
ไปจัดกำรดูแลที่ดนิ ที่เหลือไว้ให้แม้แต่น้อย พูดให้ไม่น่ำฟัง
หน่อยก็คือแม้แต่น้ำสักขันก็ยังไม่เคยรดลงไป ถ้ำพืชพรรณยัง
เติบโตได้กผ็ ีหลอกแล้ว!

ซูเซียงโกรธก็ส่วนโกรธ ยังคงฟืนพำร่ำงกำยที่ใกล้พังแหลกไป
เปิดยุ้งฉำง ให้พวกชิงเหมยชิงหลำนรีบไปแจกจ่ำยอำหำรแต่
ละบ้ำน ปันส่วนตำมจำนวนสมำชิกในครอบครัว ควรให้
เท่ำไรก็เท่ำนัน้ อย่ำให้ถึงเวลำแล้วทุบตีกนั ขึ้นมำอีก

ซูเซียงสั่งกำชับไปอย่ำงดีแล้ว ทว่ำตอนเย็นพวกชิงเหมยชิง
หลำนโมโหจนตัวสั่นกลับมำ ยืนข้ำงบ่อน้ำ ตักน้ำบ่อเย็นฉ่ำ
กรอกเข้ำคอหอยทันที ซูเซียงขวำงก็ขวำงไม่อยู่

หลังชิงหลำนกรอกน้ำเย็นลงไปอีกแก้วเสร็จแล้วจึงค่อยพูดขึ้น
ว่ำ “นำยหญิง ท่ำนอย่ำขวำงเลย! พวกข้ำน้อยมีไฟสุมอก
ต้องเอำน้ำเย็นมำดับไฟ ท่ำนให้ข้ำน้อยค่อยๆเย็นลง ค่อยๆ
เย็นลง…” พูดแล้วก็ตักน้ำเย็นอีกครึ่งกระบวยเทกรอกลงไป
ซูเซียงเองก็ค่อนข้ำงกลุ้มใจ สำหรับเรื่องโง่เง่ำที่คนปลิ้น
ปล้อนพวกนั้นทำ นำงไม่คิดจะถำมซ้ำอีกแล้วจริงๆ

โบกมืออย่ำงไม่แยแส “เอำเถิด พวกเจ้ำเองก็ลำบำกแล้ว ใน

ครัวเว้นกับข้ำวไว้ให้พวกเจ้ำแล้ว กินแล้วก็นอนพักผ่อนเร็ว
หน่อยเถิด แล้วก็พวกเจ้ำหลำยคนนี้ด้วยรีบไปพักได้แล้ว”
หลังซูเซียงพูดกับพวกชิงเหมยชิงหลำนเสร็จแล้วก็หันไปบอก
องครักษ์มังกรที่ติดตำมมำ

วันต่อมำขณะทีฟ่ ้ำเพิ่งสว่ำงรำไร ซูเซียงก็ถูกควำมเคลื่อนไหว

นอกประตูปลุกให้ตื่นขึ้น นวดร่ำงอันเมื่อยร้ำวฝืนลุกขึ้นมำ ยัง
ไม่ทันเปิดปำกถำมก็ได้ยนิ เสียงเคำะฆ้องตีกลองในหมู่บำ้ น ดู
คึกคักมีชีวิตชีวำเป็นพิเศษ
ซูเซียงสวมเสื้อลวกๆ เปลือกตำยังลู่ลงก็เดินไปทำงด้ำนนอก
ตอนนี้ชุ่ยหลิว่ รอรับอยู่ตรงหน้ำประตูแล้ว และไม่รอให้ซูเซีย
งถำมนำงก็เอ่ยขึ้นอย่ำงตื่นเต้น “ฮูหยิน ท่ำนดูเร็ว บนฟ้ำเมฆ
ตั้งเค้ำแล้วเจ้ำค่ะ! ท่ำนว่ำฝนจะตกหรือไม่? คนในหมู่บ้ำนดีใจ
กันใหญ่ กำลังเคำะฆ้องตีกลองเอำเอำฤกษ์เอำชัย ให้เทพ
พิรุณรีบประทำนฝนลงมำ…”

ซูเซียงได้ยินน้ำเสียงตื่นเต้นของชุ่ยหลิ่ว เปลือกตำก็ยกขึ้น
แหงนมองยังแผ่นฟ้ำ ทว่ำพอเห็นแล้วทั้งใบหน้ำก็ขรึมเข้มลง
มำ
ตอนที่ 742 แย่แล้ว ตั๊กแตนกาลังจะมา

นี่มันเมฆครึ้มฝนจะตกที่ไหนกัน? ยังไม่ถึงฤดูเก็บเกี่ยว ลม
เหนือก็เริ่มโหมแรง พัดผ่ำนบนหน้ำคนให้เจ็บปวด ใบไม้หญ้ำ
แห้งบนพื้นและฝุน่ ผงถูกหอบม้วนเต็มฟ้ำ

อุณหภูมิวันนี้ลดต่ำกว่ำเมื่อวำนเกือบสิบองศำ ผิดปกติอย่ำง
ยิ่ง

“แย่แล้ว กลัวว่ำตั๊กแตนกำลังจะมำ!” ซูเซียงร้องตื่น

ใบหน้ำที่เพิ่งยิ้มแย้มเบิกบำนของชุ่ยหลิ่วพลันซึมลง พูด
เคร่งเครียด “ฮูหยิน ท่ำนบอกว่ำตั๊กแตนกำลังจะมำหรือ?!”

ซูเซียงมองดูท้องฟ้ำ ทิศทำงล้มและสภำพอำกำศแต่ละด้ำน
อีกครั้ง ในที่สุดจึงพยักหน้ำอย่ำงจริงจัง “ชุ่ยหลิ่วถือป้ำย
คำสั่งนี้เร่งไปหำนำยอำเภอเสิ่น ให้เขำเริ่มเก็บเกี่ยวพืชผล
ทันที ไม่อำจชักช้ำได้สักหนึ่งนำที หนึ่งวินำที! ธัญญำหำรที่
เก็บเกี่ยวเสร็จแล้วให้รีบปิดผนึกยุ้งฉำงหรือไม่ก็เก็บลงห้องใต้
ดิน ห้ำมปล่อยตำกแห้งไว้ขำ้ งนอกเด็ดขำด! ทุกคืนก่อนนอน
ต้องปิดประตูหน้ำต่ำงให้ดี ห้ำมมีส่วนไหนตกหล่นเด็ดขำด!
จำกนั้นไปโรงเตี๊ยมฝูหยวนสักเทีย่ ว ปิดร้ำนทุกสำขำ แล้วไป
ร้ำนยำทงเหอบอกเล่ำเรื่องรำวแก่พวกสักหน่อย แล้วก็ไปรับ
ครอบครัวซ่งฮุ่ยกลับมำ… ”
ซูเซียงพูดรวดเดียว ด้วยกลัวว่ำชุ่ยหลิ่วจะไม่เข้ำใจ จึงถำมซ้ำ
“ที่ข้ำพูดเมื่อครู่เจ้ำจำได้หมดแล้ว?”

ชุ่ยหลิ่วพยักหน้ำแล้วทวนซ้ำอีกรอบ เอ่ยถำม “ฮูหยิน ท่ำน

เห็นว่ำมีข้อตกหล่นหรือไม่?”

ซูเซียงคิดดูอย่ำงละเอียด เสริมอีกสองข้อแล้วให้ชุ่ยหลิ่วรีบพำ
คนไปจัดกำร

พอได้ยินว่ำต้องเก็บเกี่ยวทันที สำมีภรรยำสกุลหวังและสตรี
คนอื่นๆพลันมือเท้ำลนลำนขึ้นมำ
“ลูกสำวเอ๋ย ไยต้องเก็บเกี่ยวกะทันหันเช่นนี้เล่ำ? เจ้ำมิใช่
บอกว่ำข้ำวโพดต้องแข็งก่อนถึงจะสำมำรถเก็บได้หรอกหรือ
เมื่อวำนพ่อเพิ่งไปดูมำยังนิ่มอยู่เลย มีบำงส่วนยังอ่อนเป็น
หน่อด้วย ถั่วลิสงนั่นก็ไปดูมำแล้วเหมือนกัน ยังไม่โตเต็มเมล็ด
เลย แม้นพืชเหล่ำนี้พวกข้ำเองก็เพิ่งปลูกเป็นครั้งแรก ไม่ค่อย
เข้ำใจนัก แต่ก็รู้ว่ำยังไม่ถึงเวลำเก็บเกี่ยว…”

เดิมทีซูเซียงไม่อยำกบอก กลัวว่ำจะทำให้ทุกคนร้อนใจ แต่

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว จะไม่พูดก็ต้องพูด นำงจำต้องกัดฟันพูด
“ท่ำนพ่อท่ำนแม่ พี่สะใภ้ทุกท่ำน ข้ำมีเรื่องหนึ่งจะบอกกับทุก
คน ก่อนอื่นขอให้ทุกอย่ำตื่นตระหนก ทำตำมที่ข้ำบอกก็จะ
ไม่เป็นไร พวกท่ำนต้องเชื่อใจข้ำ!”
ได้ยินน้ำเสียงซูเซียงจริงจังเช่นนี้ ทุกคนซึ่งเดิมทีเพียงตืน่
ตระหนกเล็กน้อย บัดนี้เปลี่ยนเป็นหวำดหวัน่ แล้ว ผู้เฒ่ำหวัง
เคำะๆกล้องยำสูบตรงประตู สลัดเขม่ำขี้เถ้ำเล็กน้อย ต้องตั้ง
สตินิ่งกว่ำเหล่ำสตรีให้มำก “ลูกสำวเจ้ำบอกมำเถิด พ่อแม่กับ
พวกน้ำๆย่อมต้องทำตำมคำที่เจ้ำบอกอยู่แล้ว!”

ซูเซียงเดินทำงมำไกลยังไม่ได้พกั ผ่อนดี ก็ต้องเข้ำสู่กำรเก็บ

เกี่ยวช่วงใบไม้ร่วงทันที องครักษ์มังกรหลำยคนนั้นแม้มือเท้ำ
ค่อนข้ำงเงอะงะ แต่ทำงำนใช้กำลังได้ไม่เลว ซูเซียงจึงแบ่ง
งำนให้กับทุกคน
ตอนแรกเริ่ม หวังต้ำเหนียงยังลำกซูเซียงอยู่หลำยครั้ง บอก
ให้นำงอย่ำใช้งำนคนมำกเกินไป นั่นอย่ำงไรก็เป็นคนขององค์
ชำย ไม่รู้ทำอีทำ่ ไหนถูกองครักษ์มังกรคนหนึ่งได้ยินเข้ำ แม้
หน้ำนิ่งเย็นชำ ทว่ำคำที่พดู ออกมำกลับทำให้คนรู้สึกอบอุ่น
“ท่ำนผู้อำวุโสโปรดวำงใจ บัดนีพ้ วกข้ำน้อยเป็นคนของ
หวังเฟยแล้ว หวังเฟยจัดกำรให้ทำอะไร พวกข้ำน้อยก็ทำอัน
นั้น”

“อ้อๆ…” หวังต้ำเหนียงกับผู้เฒ่ำหวังหมดคำพูด แม้สติไม่

ค่อยอยู่กับตัว แต่งำนในมือยังคงขยับไม่วำ่ งเว้น
ได้ยินซูเซียงบอกว่ำตั๊กแตนกำลังจะมำ พวกเขำไหนเลยจะ
คิดถึงสิ่งอื่น ตอนนี้ในใจคิดว่ำเก็บให้มำกขึ้นก็ได้เพิ่มขึ้น อย่ำ
ให้ถึงเวลำแล้วถูกแมลงพวกนัน้ ทำลำยไปทั้งหมดเลย

ไม่ทันถึงเวลำเที่ยงวัน ชุย่ หลิ่วกับพวกชิงหลำนชิงเหมยก็กลับ

มำแล้ว ชุย่ หลิ่วยังพำครอบครัวซ่งฮุ่ยกลับมำด้วย

ซูเซียงเห็นเสี่ยวหยวนจื่ออวบอ้วนก็เพียงแค่ลูบๆศีรษะของ
เขำ จำกนั้นสั่งให้ซ่งหนำนพำสองแม่ลูกกลับไป ส่วนซ่งเยว่
กับซ่งฮุ่ยล้วนเป็นหญิงสำว สถำนกำรณ์เช่นนี้คงทำอย่ำงอื่น
ไม่ได้ จึงให้พวกเขำรั้งอยู่ช่วยทำงำน
ยังมีหลำยครอบครัวที่ไปมำหำสูส่ นิทกับซูเซียง ขอให้เป็นคน
ที่เดินขยับได้ก็สำมำรถทำงำนได้ รวมถึงเด็กสี่ห้ำขวบก็มำช่วย
ขนข้ำวโพดด้วย
ตอนที่ 743 สมองประสาท ทาไมเก็บเกี่ยวตอนนี้

ในหมู่บ้ำนไม่วำ่ จะเป็นบุรุษหรือสตรี เนื่องเพรำะไม่มีงำนทำ

ทั้งวันเอำแต่เที่ยวเสเพล เจ้ำเห็นข้ำแล้วขัดลูกตำ ข้ำก็หยิก
เจ้ำสองที ไม่มีเวลำอันสงบสุข

เห็นซูเซียงที่ออกไปครึ่งเดือนกว่ำเพิ่งกลับมำ บัดนี้ทำเรื่อง
เคลื่อนไหวใหญ่โตเช่นนี้ แต่ละก็ต่ำงรอหัวเรำะอยู่ข้ำงๆ

“นี่ เจ้ำว่ำคนสำรเลวนั่นสมองเป็นโรคประสำทไปแล้วหรือ นี่

ยังไม่ถึงฤดูเก็บเกี่ยวเลย พวกเขำยุ่งหัวหมุนทำอะไรกันอยู่?”
“เรื่องนี้ใครจะไปรู้เล่ำ? ข้ำวโพดถั่วลิสงอะไรนั่น เดิมทีกไ็ ม่รู้
ว่ำกินได้หรือเปล่ำ เจ้ำคิดว่ำจะเก็บตำมเวลำเหมือนต้นข้ำว
พวกนั้นของเรำหรือ ไม่แน่ว่ำของผู้อื่นอำจจะถึงเวลำเก็บ
เกี่ยวแล้วก็ได้…”

“ผำยลม ข้ำไม่เชื่อหรอก! ดูท่ำทำงพวกเขำเร่งรีบเช่นนัน้ คง

เกิดเรื่องอะไรขึ้นเป็นแน่!”

“ใช่ๆ ข้ำเองก็รู้สึกได้ว่ำเหมือนกันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ครำก่อน

ข้ำฟังอยู่ข้ำงๆ คนสำรเลวนั่นบอกว่ำอะไรนะ ข้ำวโพดต้องรอ
ให้เปลือกด้ำนนอกลอกออกด้วยตัวเอง งอกหนวดสีดำอะไร
สักอย่ำง แล้วก็เมล็ดด้ำนในต้องแข็งก่อนถึงจะเก็บเกี่ยวได้
เจ้ำดูสิตอนนี้หนวดนัน่ ยังเป็นสีเขียวอยู่เลย เปลือกก็ยังไม่ร่วง
แค่เห็นก็รู้แล้วว่ำยังไม่สุก!”

“พอแล้ว พวกเจ้ำนี่มันพวกหญิงปำกกว้ำง มีอะไรให้ร้อง

โหวกเหวก! ก็แค่คนสำรเลวคนหนึ่งทำเรื่องชั้นต่ำพวกนั้น
พวกเจ้ำก็ยังให้ค่ำเอำมำพูด” ผู้อำวุโสตระกูลซ่งพูดฮึดฮัดไม่
พอใจอยู่ข้ำงๆ

“ยำยแก่เหม็นโฉ่ เจ้ำหนีข้ำมำแอบอู้อยู่ที่นี่ ยังไม่รีบกลับไป

ก่อไฟหุงข้ำวอีก เจ้ำจะให้ข้ำหิวตำยสิทำ่ !”
“ก่อไฟหุงข้ำว?! หุงข้ำวกับผีอะไร! เจ้ำมันผู้ชำยน่ำตำยไร้
ประโยชน์ ข้ำวสำรในหม้อทีบ่ ้ำนไม่มีแล้ว เจ้ำจะข้ำกลับไปต้ม
ดินโคลนให้เจ้ำกินหรือ?!”

“….”

ไม่ทันถึงเที่ยงวัน เจ้ำหน้ำที่ใต้บงั คับบัญชำของนำยอำเภอ

เสิ่นก็ส่งประกำศของทำงกำรมำ แจ้งว่ำสภำพอำกำศผิดปกติ
เกรงว่ำแมลงตั๊กแตนกำลังจะมำ ขอให้ทุกท่ำนจัดเก็บข้ำวของ
ให้ดี พยำยำมอย่ำวำงด้ำนนอกให้ได้มำกที่สุด โดยเฉพำะ
หลังคำ ถ้ำเป็นหญ้ำฟำงเก่ำก็ให้หำวิธีกำรใช้ไม้เสริมควำม
แข็งแรง อย่ำออกไปเดินเที่ยวเล่นนอกบ้ำนยำมวิกำล ประตู
หน้ำต่ำงต้องปิดให้สนิท
ยังมีคนงำนกลุ่มใหญ่ติดตำมมำกับเจ้ำหน้ำที่ของทำงกำร
ทั้งหมดเป็นซูเซียงสัง่ ชุ่ยหลิ่วไว้กอ่ นหน้ำนี้ ให้นำงไปแจ้ง
นำยอำเภอเสิ่น เร่งหำคนงำนมำช่วยเก็บพืชผลในหมู่บำ้ น
สกุลซ่งอย่ำงเร็วที่สดุ

สำหรับพื้นที่อื่นซูเซียงกลับมิได้กังวลถึงเพียงนัน้ ขอเพียงแค่
ทำงกำรส่งหนังสือประกำศลงไป เพื่อรักษำชีวิตแล้วทุกคนคง
กระตือรือร้นร่วมกันเก็บพืชผล แต่หมู่บ้ำนสกุลซ่งทำงนี้น่ะ
หรือ ทำได้เพียงแค่หัวเรำะเหอๆ

โบรำณว่ำไว้ ขอร้องคนอื่นไม่สู่ขอร้องตนเอง[1] มำถึงเวลำ

แบบนี้แล้ว จะให้อ้อนวอนคนในหมู่บ้ำนสกุลซ่งมำช่วยเก็บ
เกี่ยว ไม่สู้นำงออกเงินหำคนคนมำจำกด้ำนนอกยังเร็วเสีย
กว่ำ

อย่ำงไรหำกเสบียงอำหำรเหล่ำนี้เกิดเหตุอะไรขึ้น ควำม
พยำยำมทุ่มเททั้งหมดก่อนหน้ำนี้ของนำงก็คงกลำยเป็นเรือ
ล่มเมื่อจอด! นำงไม่อยำกเดิมพัน และเดิมพันไม่ได้!

คนในหมู่บ้ำนเล่ำนั้นยังคงร้องตะโกน เห็นพวกซูเซียงก็เยำะ
เย้ย แต่คนที่พอมีสมองฉลำดอยู่บ้ำงก็รู้สึกได้ว่ำไม่ปกติ มีคน
หลำยบ้ำนทีต่ ลอดมำไม่กล้ำเข้ำใกล้ทำงซูเซียงมำกนัก ถึงขั้น
ยังพูดว่ำร้ำยซูเซียงตำมน้ำไปด้วย เพรำะกลัวว่ำจะถูกคนใน
หมู่บ้ำนทิง้ ให้โดดเดี่ยว อันที่จริง หลำยๆเรื่องใครถูกใครผิด
ในใจของพวกเขำชัดเจนดุจกระจกใส บัดนี้กระทบถึงชีวิต
ควำมเป็นอยู่ของตนแล้ว พวกเขำไหนเลยจะสนใจโดนทิ้งไม่
โดนทิง้ อะไรนัน่ ?

มีบุรุษคนหนึ่งถูมือ เดินไปทำงผืนนำอย่ำงรู้สึกผิดอยำกจะ
พูดคุยกับซูเซียง ทว่ำเห็นทุกคนต่ำงทำงำนยุ่ง แสงตรงหำงตำ
ก็ยังไม่เหลือบมองเขำ ก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดขึ้นมำ

สุดท้ำยควำมปรำรถนำในกำรอยำกมีชีวิตก็อยู่เหนือกว่ำ จึง
เปิดปำกตะโกน “น้องซูเซียง! น้องซูเซียง! ข้ำ ข้ำมีเรื่องอยำก
หำรือกับท่ำนหน่อย ท่ำนเห็นว่ำได้หรือไม่?”
ซูเซียงกำลังขุดจอบจวกถั่วลิสงอยู่ตรงนั้น หลำยวันมำนี้ควำม
เหนื่อยล้ำจำกกำรขี่ม้ำยังไม่บรรเทำลง วันนี้ก็รู้สึกได้ว่ำแขน
ไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไปแล้ว

ได้ยินคนเรียกนำงจึงเงยหน้ำขึน้ เห็นหนุ่มใหญ่ดูท่ำทำง
ซื่อสัตย์ตรงไปตรงมำยืนถูมือเดินวนไปวนมำอยูบ่ นคันนำ บน
หน้ำเต็มเปี่ยมด้วยควำมร้อนรนและวิตกกังวล

------

[1] ขอร้องคนอื่นไม่สู่ขอร้องตนเอง (求人不如求己)

หมำยถึง พยำยำมด้วยตัวเองดีกว่ำขอร้องให้คนอื่นช่วยเหลือ
หรือ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
ตอนที่ 744 มีเรื่องก็รีบพูด

ซูเซียงถอนหำยใจอยู่ภำยใน มำเอำทำไมป่ำนนี้! แต่ยังคงวำง

จอบในมือ เดินเข้ำไปต้อนรับ น้ำเสียงไม่เข้มไม่เบำ “พี่ชำย
ท่ำนนี้ ถ้ำมีเรื่องรบกวนท่ำนรีบพูด ทำงข้ำยังงำนยุง่ อยู่น่ะ!”

หนุ่มใหญ่คนนั้นถูมือซ้ำแล้วซ้ำเล่ำ ภำยใต้สำยตำหมดควำม
อดทนของซูเซียงในที่สุดก็ยอมเปิดปำกพูด “ยำยแก่บำ้ นข้ำ
ให้ข้ำมำถำมว่ำจะมำช่วยพวกท่ำนเก็บเกี่ยวได้หรือไม่ พอถึง
เวลำพวกท่ำนพอจะปันส่วนให้พวกข้ำสักนิดหน่อยได้ไหม?
ในบ้ำนยังมีลูกเล็กที่ต้องกินข้ำวหลำยคน…”
ฟังหนุ่มใหญ่พูดเช่นนี้ ซูเซียงก็ลว่ งรู้ควำมคิดของพวกเขำ แม้
รู้ดีว่ำภำยใต้สถำนกำรณ์ตอนนี้ มีคนเยอะกำลังก็มำกตำม แต่
นำงไม่มีควำมรู้สึกดีๆต่อคนในหมู่บ้ำนสกุลซ่งเลย กลัวว่ำมำ
ช่วยไม่สำเร็จแล้วยังจะตำมมำก่อกวนให้วุ่นวำย

บุรุษคนนัน้ ดูเหมือนจะมองควำมคิดของซูเซียงออก รีบพูดขึ้น

ทันที “ข้ำ ข้ำรับรองว่ำบ้ำนข้ำจะไม่ก่อควำมวุ่นวำยเด็ดขำด
พวกข้ำรู้ผิดแล้วจริงๆ พวกข้ำก็แค่อยำกขอเสบียงนิดหน่อยไว้
รักษำชีวิต น้องซูเซียง ไม่สิ ท่ำนหญิงเซียงจวิน ท่ำนโปรด
เมตตำได้หรือไม่? ”

บุรุษพูดไปพูดมำก็คุกเข่ำลงเบื้องล่ำง “พวกข้ำสำนึกผิดแล้ว
จริงๆ ท่ำนหญิงเซียงจวิน ท่ำนมีเมตตำใจกว้ำง อย่ำถือสำ
ชำวบ้ำนไม่รู้ควำมอย่ำงเรำเลย ขอร้องท่ำนแล้ว ให้ข้ำวเรำกิน
สักคำเถิด เรำสำนึกผิดแล้วจริงๆ!”

ซูเซียงมองเห็นควำมจริงใจของเขำ อีกทั้งแอบชำเลืองตำมอง
สตรีและเด็กหลำยคนนัน้ ที่มองมำทำงนี้ด้วยควำมกระวน
กระวำยเต็มหน้ำ ในสำยตำเต็มไปด้วยควำมกังวลและ
คำดหวัง

ในใจมีควำมคิด ทว่ำบนหน้ำยังคงเย็นชำรำบเรียบมำก “จะ

มำทำงำนก็ได้ แต่ข้ำแบ่งเสบียงอำหำรให้พวกท่ำนได้แค่สอง
ร้อยชั่งเท่ำนัน้ รับรองว่ำไม่อดตำย แต่มำกกว่ำนี้ไม่ได้แล้ว
พวกท่ำนคิดให้ดี ถ้ำไม่อยำกทำก็กลับไป อย่ำชักช้ำถ่วงเวลำ
อยู่ที่นี่! ”
ตอนซูเซียงพูดประโยคนี้ก็เบี่ยงหน้ำไปอีกทำง แต่หำงตำกลับ
ลอบมองบุรุษคนนี้ บอกว่ำเสบียงอำหำรสองร้อยชั่งรับรองได้
ว่ำไม่อดตำย ครอบครัวใหญ่เช่นนั้นสองร้อยชัง่ จะพอได้
อย่ำงไร ซูเซียงพูดแบบนี้เพรำะอยำกดูว่ำคนครอบครัวนี้
ควำมคิดจิตใจเช่นไร

บุรุษคนนัน้ ตกตะลึงก่อนเล็กน้อย เดิมทีเขำเพียงแค่มำเพื่อ

ลองขอร้องดู คิดไม่ถึงว่ำซูเซียงจะตอบตกลง ดีใจเป็นล้นพ้น
โขกศีรษะให้ซูเซียงรัวติดกันสองครั้ง “ขอบพระคุณท่ำนหญิง
มีเมตตำ ขอบพระคุณท่ำนหญิงมีเมตตำ!”
และไม่รอให้ซูเซียงเอ่ย เขำก็ลุกขึ้นวิ่งไปรวดเร็วปำนควันไฟ
ทั้งวิ่งทั้งตะโกน “ยำยแก่! ยำยแก่! รีบเรียกเด็กๆไปเอำจอบ
อุปกรณ์ รีบมำทำงำนเร็ว! ท่ำนหญิงซูเซียงตอบตกลงแล้ว
หลังเก็บเกี่ยวเสร็จจะแบ่งเสบียงให้เรำตั้งสองร้อยชั่งแหนะ
ฤดูหนำวปีนี้เรำไม่อดตำยแล้ว เร็วเข้ำ เร็วเข้ำ…”

ได้ยินเสียงร้องตะโกนของบุรุษคนนี้ คนอืน่ ๆในบ้ำนที่กำลัง

มองดูอย่ำงรอคอยก็ดีอกดีใจทันที ทยอยพำกันมำทำควำม
เคำรพซูเซียง ซูเซียงเองก็รับพวกเขำที่ขอควำมช่วยเหลือไว้
ให้ช่วยทำงำน ดีรำ้ ยอย่ำงไรก็ได้รับเสบียงไว้เลี้ยงปำกเลี้ยง
ท้อง ไม่ถึงกับอดตำยในช่วงฤดูหนำว
ซูเซียงแม้เป็นคนใจอ่อนมีนำใจ
้ แต่ไม่ใช่คนไร้สมอง นำงตี
หน้ำนิ่งตลอด จนกระทัง่ คนเหล่ำนัน้ พูดจนปวดยิบทั้งหัวใจ
ตอนที่นำหู
้ น้ำตำไหลบอกว่ำรู้ตัวว่ำผิดไปแล้ว นำงจึงแกล้งทำ
เป็นฝืนตอบตกลงอย่ำงยำกลำบำก แต่ไม่ได้มสี ีหน้ำดีอันใด
ให้แก่พวกเขำ ทำท่ำทำงเจ้ำของที่ดินแล้งน้ำใจเอำรัดเอำ
เปรียบคน

นำงไม่อำจยอมใจอ่อนให้ได้เมื่อผู้อื่นเพียงยอมรับผิด มิ
เช่นนัน้ จะทำให้คนเหล่ำนี้เกิดควำมคิดผิดๆ คิดว่ำพอทำเรื่อง
ผิดเพียงแค่พูดขอโทษก็ไม่เป็นไรแล้ว โลกใบนี้ ไหนเลยจะมี
เรื่องดีขนำดนั้น!
ซูเซียงตีหน้ำบึง้ ท่ำทำงไม่พอใจมำก ทว่ำกลับทำให้คนเหล่ำนี้
ทั้งรู้สึกซำบซึง้ และละอำยใจ พำกันกลับไปตำมคนทีบ่ ้ำนและ
ลูกๆของตัวเองรีบเข้ำมำช่วยทำงำน

เพรำะมีหลำยครอบครัวเข้ำมำเพิ่ม ระดับควำมเร็วจึงเพิ่ม
ขึ้นมำในเวลำอันสัน้ เพียงแค่เวลำสองสำมวัน ข้ำวโพดก็เก็บ
เกี่ยวเสร็จสมบูรณ์แล้ว ถั่วลิสงเองก็เหลืออีกไม่มำก

ตอนนั้นซูเซียงยังคิดว่ำจะฝังถั่วลิสงกับมันฝรั่งไว้ในดินทั้ง
อย่ำงนัน้ ตั๊กแตนแม้อพยพมำแล้วก็คงไม่สร้ำงควำมเสียหำย
ให้พวกเขำมำกนัก แต่ต่อมำพอมองสีท้องฟ้ำอีกหนก็รู้สึกว่ำ
ตั๊กแตนครำนี้คงรับมือไม่ง่ำยนัก ด้วยกลัวว่ำจะมีเหตุสุดวิสัย
ดังนั้นแม้แต่ของเหล่ำนี้ก็ล้วนเก็บขึ้นมำทั้งหมด
ตอนที่ 745 ตั๊กแตนโจมตี

รำกป่ำนหลำนและหวงฉีในภูเขำก็ขุดออกมำจนสะอำดเกลี้ยง
แล้ว นอกจำกต้นกล้ำที่เหลือไว้ส่วนน้อยได้ในโรงเรือนที่ปิด
สนิท อย่ำงอื่นก็ไม่มีเหลือแม้แต่นิดเดียว!

ครำก่อนพวกชิงหลำนไปแจกจ่ำยสบียงอำหำรก็ไม่รำบรืน่ นัก
ส่งได้แค่ไม่กี่ครอบครัว บ้ำนอืน่ ยังไม่ทนั ส่งออกไปก็ก่อเรื่อง
จนกลำยเป็นสภำพนัน้ พวกเขำแค่ไปส่งเสบียงอำหำร ผล
กลับถูกแว้งกัดเข้ำหนึ่งคำ เรื่องนี้ทำให้พวกชิงหลำนโกรธ
แทบแย่ กำรแจกจ่ำยครั้งนั้นจึงเสร็จแบบไม่สำเร็จ
ซูเซียงแม้จะโมโหเช่นกัน แต่ก็ไม่มีทำงเลือก พืชผลเก็บเสร็จ
หมดแล้ว ก็ยังคิดให้ทุกคนแจกจ่ำยออกไปจำนวนหนึ่ง ให้
พวกเขำกินอิ่มดื่มพอ จะได้มีแรงมำสำปแช่งตนเอง! บำงครั้ง
ซูเซียงก็คิดว่ำบำงทีคนเหล่ำนัน้ ด่ำไม่ผิดจริงๆ นำงมันคนน่ำ
รังเกียจ!

เวลำสี่ห้ำวันก็ผ่ำนไปเพียงกลอกตำเช่นนี้ ตอนที่ซูเซียงเก็บถั่ว
ลิสงแปลงสุดท้ำย จู่ๆ นำงก็พบตั๊กแตนตัวหนึ่ง

“ฮูหยิน เป็นอะไรไป?” ชุ่ยหลิว่ เห็นซูเซียงย่อตัวลงไปสีหน้ำ

ดูแย่มำก ก็เข้ำมำถำมใกล้ๆ

ซูเซียงชี้สิ่งที่อยูบ่ นใบไม้ สีหน้ำเคร่งเครียดอย่ำงยิ่ง

“ตำยแล้ว ตั๊กแตน!” ชุ่ยหลิ่วเองก็รอ้ งตกใจ

ด้วยเสียงร้องตกใจของชุ่ยหลิ่ว คนที่มำช่วยทำงำนในทีด่ ินผืน

นี้ต่ำงรุมล้อมเข้ำมำ แม้ตั๊กแตนตัวนั้นถูกซูเซียงตีตำยจนไม่
อำจตำยซ้ำได้อีกแล้ว แต่ทุกคนก็ยังทำรำวกับเห็นศัตรูตัว
ฉกำจ

“ชุ่ยหลิ่ว เร็วเข้ำ หยิบฆ้องทองแดงไปเคำะแจ้งรอบหมู่บำ้ น

ให้ทุกคนเตรียมป้องกันให้ดี เย็นวันนี้ใครก็ห้ำมออกจำกประตู
บ้ำน อำหำรเครื่องนุ่งห่ม ทั้งของกินของใช้ทั้งหมดล้วนต้อง
เก็บเข้ำไป โต๊ะไม้เก้ำอี้ไม้ห้ำมเว้น! ให้ทุกคนแน่ใจว่ำปิดประตู
หน้ำต่ำงสนิทแล้ว!”
นี่มิใช่ซูเซียงทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ตั๊กแตนครั้งนี้เกรงว่ำ
จะไม่งำ่ ยดำยถึงเพียงนัน้

สีหน้ำชุ่ยหลิ่วจริงจังอย่ำงยิ่ง ตำมหำซ่งหนำนและบุรษอีกสอง
สำมคนไปตีกลองเคำะฆ้องแจ้งข่ำวในหมู่บ้ำนด้วยกัน

“คืนนี้อำจมีตั๊กแตนฝูงใหญ่โจมตี ขอให้ทุกท่ำนเก็บเสบียง
อำหำร โต๊ะเก้ำอี้ เสื้อผ้ำและของทั้งหมดให้ดี ตอนเย็นกรุณำ
ปิดประตูหน้ำต่ำง อย่ำเดินออกมำข้ำงนอก…”
ชุ่ยหลิ่วกับอีกสองสำมคนเคำะฆ้องตีกลองร้องตะโกนจน
คอแห้งจะกลำยเป็นใบ้อยู่แล้ว แต่คนส่วนใหญ่กลับมองดู
สนุกคึกคักทำเหมือนดูคนบ้ำ ดูละคร ไม่ฟังเลยด้วยซ้ำ!

“ชิ บอกว่ำอะไรนะ ตั๊กแตนจะมำ แถมยังมำคืนนี้ด้วย! คิด

ว่ำตัวเองเป็นโพธิสัตว์ตำ้ หลัวล่ะสิท่ำ คำนวณเสียแม่นเชียว!”

“ดูเจ้ำพูดเข้ำ โพธิสัตว์ต้ำหลัวอะไร นัน่ เป็นแม่มดคนเต้น

ทรงเจ้ำ เรื่องโกหกพกลมเจ้ำก็ยังจะเชื่อ! ”

“นั่นน่ะสิ ดูคนในหมู่บำ้ นของเรำสิจะอดตำยกันหมดแล้ว

ตั๊กแตนยังจะมำกินผีอะไร!’
หลู่ว์ชิวฮวำเชิดจมูกชี้ฟ้ำ หึๆ สองเสียง “พวกเจ้ำอย่ำไปฟัง
นำงชั่วนัน่ พูดโกหก อย่ำลืมสิ ทีด่ ินของทุกคนถูกนำงยึดไป
แล้ว ไม่รู้ว่ำวันนีจ้ ะมำลูกไม้ไหนอีก คิดจะก่อกวนเรำน่ะสิ!”

ซ่งป้ำนเทียนเองก็พูดเสริมอยู่ข้ำงภรรยำ “ทุกคนอย่ำไปเชื่อ
คนสำรเลวนั่น ใครกล้ำกลับไปทำกำรป้องกันตำมที่วำ่ นี้ ถ้ำ
ข้ำรู้ล่ะก็ ข้ำจะไล่มนั ออกไป! จำเอำไว้!”

คนหมู่บ้ำนสกุลซ่งพูดตรงๆ แล้วก็เป็นคนชัน้ ต่ำ ใครทำดีกับ

พวกเขำหน่อย ก็ทึกทักเอำว่ำมีเหตุมีผล แต่คนพูดจำเสียงดัง
ไร้เหตุผลชอบก่อเรื่องเหมือนซ่งป้ำนเทียนคนนี้ ทุกคนก็ยงั
เชื่อฟังว่ำตำม
ในนั้นยังมีสตรีหลำยคนหวังประจบสอพลอหลู่ว์ชวิ ฮวำ รีบ
เสริมคำอยู่ข้ำงๆ “ใช่แล้วๆ คำพูดของคนสำรเลวนั่นพวกเรำ
อย่ำไปฟัง!”

หลำยครอบครัวที่เพิ่งยอมรับซูเซียงคิดเหมือนกันล้วนเห็นว่ำ
สถำนกำรณ์ท่ำไม่ดี เพื่อชีวิตของตัวเองจึงไม่ฟังคำพูดของซ่ง
ป้ำนเทียนอีก หลังช่วยงำนซูเซียงทำงนี้เสร็จก็รีบกลับบ้ำน
ทันที นำโต๊ะเก้ำอี้กระดำนม้ำนั่ง ของที่กินได้ทุกอย่ำงเก็บ
เข้ำข้ำงในบ้ำนจนหมด

หลำยครอบครัวนี้ยังรวมตัวกันไปโค่นไม้ นำมำกำบังบริเวณ
ในบ้ำนที่มีลมเข้ำให้แข็งแรงทนทำน เนื่องด้วยเวลำเร่งด่วน
กะทันหัน กระท่อมฟำงของพวกเขำจึงไม่อำจทำกำรป้องกัน
ได้ทั้งหมด เพียงแค่รวมตัวกันทำที่บำ้ นหลังหนึ่ง พอตกเย็น
หลำยครอบครัวก็มำอยู่ร่วมกันภำยในบ้ำน

คนที่เชื่อถือซูเซียง เชื่อถือทำงกำรล้วนทำกำรป้องกันอย่ำงดี
ที่สุด ดังคำด ยำมรำตรีก็ได้ยนิ เสียงพึ่บพั่บอึกทึกสะเทือนหู
นั่นเป็นเสียงกระพือปีกอันเล็กๆ จำนวนมำกมหำศำล
ตอนที่ 746 ตั๊กแตนข้ามแดน พิลาปไห้ระงม

เสบียงอำหำรที่ซูเซียงส่งไปให้ทกุ คนครำนี้เป็นข้ำวเก่ำและยัง
มีข้ำวโพดกับถั่วลิสงที่เพิง่ เก็บเกี่ยวได้ในปีนี้ กำชับกับทุกคน
ไว้ก่อนแล้วว่ำวันนี้ห้ำมตำกสิ่งของไว้ด้ำนนอก แต่มีหลำยคน
ไม่ฟังตำม

ตอนนี้ดีเสียดีกะไร กลำงคืนตั๊กแตนอพยพข้ำมแดนมำใน
หมู่บ้ำนก็ร่ำไห้ระงมไปทั่ว แต่เสียงของตั๊กแตนดังสนั่นจน
กลบเสียงร้องไห้เหล่ำนัน้ อยู่หมัด

รอจนฟ้ำสว่ำง เหล่ำตั๊กแตนนร้องระงมผ่ำนไปแล้ว เสียงร่ำไห้

สะเทือนฟ้ำสะเทือนดินจึงค่อยดังสนัน่ มำ
อำหำรที่ตำกแห้งไว้ดำ้ นนอกทั้งหมดล้วนถูกตั๊กแตนกินจน
หมดเกลี้ยง แม้แต่เปลือกถั่วก็ยังไม่มีเหลือ!

อย่ำแต่อำหำรเลย แม้กระทั่งเสือ้ ผ้ำที่ตำกไว้ด้ำนนอกก็ถูกกัด

แทะจนเป็นรูโหว่ด่ำงดวง บำงตัวถึงขั้นเหลือแค่แถบผ้ำ ยังมี
หลำยบ้ำนทีว่ ำงโต๊ะเก้ำอี้ไว้ขำ้ งนอกย่อมไม่อำจใช้งำนได้อีก
นั่นล้วนทำจำกไม้ ตั๊กแตนไม่มีทำงละเว้น แค่คิดก็รู้ได้!

ข้ำวของเครื่องใช้เสียหำยก็ยังแล้วไป แต่เพรำะตั๊กแตนอพยพ
มำทั้งคืน ในหมู่บ้ำนตำยไปสิบกว่ำคน บำดเจ็บยี่สิบสำมสิบ
คน ทั้งหมดล้วนถูกตั๊กแตนกัดแทะ นับว่ำสถำนกำรณ์
ค่อนข้ำงร้ำยแรง รวมถึงยังมีคนที่ถูกกัดหน้ำจนเละอีกสำมสี่
ห้ำคน น่ำเวทนำเกินกว่ำที่จะทนดูได้

มีหลำยศพที่นอนหลับอยู่ในบ้ำน ถูกตั๊กแตนบุกมำทำงประตู
หน้ำต่ำง ถึงกับกัดหลังคำฟำงจนเกลี้ยง เข้ำมำกัดจนตำย

น่ำสงสำรและน่ำโมโหที่สุดก็คือโจรสองคน เดิมทีคืนนีพ้ วก
เขำคิดจะเข้ำมำขโมยของในบ้ำนซูเซียง ผลคือตั๊กแตนมำ
เยือน ดีเสียนี่กะไร ถูกกัดจนหน้ำตำเปลี่ยนไปหมด หำกมิใช่
เพรำะบนรองเท้ำปักชื่อไว้ก็คงจำไม่ได้ว่ำแท้จริงแล้วเป็นใคร!

“โอ๊ยตำยแล้ว เทพสวรรค์ของข้ำ…”
“ข้ำอยู่ไม่ไหวแล้ว อ๊ำๆ …”

“ลูกข้ำ ลูกของข้ำ…เจ้ำตื่นขึน้ เถิด เจ้ำลืมตำมองแม่เถิด…”

สำวใหญ่คนหนึ่งร่ำไห้สะท้ำนฟ้ำสะเทือนดินกอดคนตำยที่
หน้ำตำผิดรูปแม้แต่ลูกตำก็ยังไม่มีแล้ว

ลูกตำไม่มีแล้ว ยังจะลืมตำมองได้อย่ำงไร?!

“ทำยำทเพียงคนเดียวของบ้ำนเรำ แก้วตำดวงใจของข้ำ เจ้ำ

ยังบอกอยู่เลยว่ำจะสอบจ้วงหยวนกลับมำให้แม่ได้ดีใจ ไย
จำกไปเช่นนี้เล่ำ แม่จะมีชีวิตอยูไ่ ด้อย่ำงไร… ”
คนเหล่ำนี้รู้จักแต่โทษฟ้ำโทษคนอื่น ร่ำร้องสะเทือนฟ้ำดิน ถึง
ขั้นโยนถังปฎิกูลลงบนหัวซูเซียง รำวกับตั๊กแตนทัง้ หมดนั้น
เลี้ยงไว้ในบ้ำนซูเซียง ไม่ยอมโทษตัวเองที่ไม่ยอมเชื่ออะไร
ทั้งนัน้

น่ำโมโหที่สุดยังคงเป็นซูเซียง ตอนพวกชิงหลำนไปแจ้งข่ำว
คนพวกนั้นไม่กระดิกตัวแม้แต่นอ้ ย นำงหมดหนทำง ยังให้ชุ่ย
หลิ่วไปศำลอำเภอเที่ยวหนึ่ง ระดมเจ้ำหน้ำที่เข้ำมำจำนวน
มำกเพื่อควบคุมบังคับ

กลับมีบำงคนยังหัวแข็ง สมองถูกประตูหนีบ ไม่เพียงแต่ลงมือ

ต่อสู้กับเจ้ำหน้ำที่ ไม่ยอมเก็บของเข้ำด้ำนใน ยังทำตัวกร่ำงจง
ใจย้ำยออกมำด้ำนนอก ทำกิริยำต้องกำรเป็นศัตรูกับซูเซีย
งถึงที่สุด

เวลำกะทันหันเกินไป เจ้ำหน้ำทีท่ ำงกำรมำแล้วก็ไร้หนทำงทำ

ให้ทุกคนสงบลงโดยดี ตอนนีไ้ ม่ต้องพูดถึงธัญญำหำรแล้ว ทั้ง
เจ็บทั้งตำย ห่ำนหงส์โหยไห้เกลือ่ นป่ำ[1]

คนที่ถูกแมลงกัดตำยไม่อำจฝังร่ำงแบบปกติได้ จำเป็นต้อง
ฌำปนกิจ แต่คนทีน่ ี่ไม่ยอมให้เผำศพโวยวำยใหญ่โต ซูเซียง
อับจนหนทำงแล้วจริงๆ จำต้องหยิบป้ำยอำญำสิทธิ์สีดำไป
เชิญกองกำลังรักษำกำรณ์ประจำเมืองเข้ำมำ ประกำศใช้
ข้อบังคับ ถึงจะนำร่ำงของคนทีถ่ ูกตั๊กแตนกัดตำยสิบกว่ำคน
นั้นเผำไฟได้!
ส่วนคนที่ถูกกัดบำดเจ็บเหล่ำนัน้ ทั้งหมดถูกรวมไว้ให้อยู่
ด้วยกัน นอกจำกหลี่ปวั๋ หมิงแล้วก็ยังเชิญหมอที่ดีที่สุดทั้ง
อำเภอทั้งมณฑลเข้ำมำทำกำรรักษำ คนทีไ่ ม่ยอมเชื่อฟัง
ปฏิบัติตำมก็จะถูกพวกทหำรประจำเมืองเคำะตีจนสลบ

สตรีไม่รู้ควำมพวกนั้นก็มำร้องตะโกนอยู่นอกประตูบ้ำนซู
เซียงทั้งวัน “ซูเซียง เจ้ำมันนำงแพศยำ เจ้ำมันคนไม่ได้ตำยดี
ผู้ชำยของข้ำบำดเจ็บจนกลำยเป็นแบบนัน้ แล้วเจ้ำก็ยังไม่ยอม
ละเว้น เจ้ำไม่กลัวสวรรค์ลงโทษบ้ำงหรือ!”
“นำงแพศยำออกมำ! นำงแพศยำออกมำ! เจ้ำมำพูดกับข้ำให้
รู้เรื่อง ถูกใจผู้ชำยบ้ำนข้ำเข้ำแล้วใช่หรือไม่ เจ้ำอย่ำมำ
บิดเบือน! ”

“นำงแพศยำหน้ำไม่อำย บุรุษได้รับบำดเจ็บก็ยังไม่เว้น ไย
เจ้ำถึงสำส่อนขนำดนัน้ ! แพศยำ…”

------

[1] ห่ำนหงส์โหยไห้เกลื่อนป่ำ (哀鸿遍野) อุปมำถึง

ประชำชนประสบเครำะห์กรรมคร่ำครวญร้องไห้ด้วยควำม
ทุกข์โศก
ตอนที่ 747 ในที่สุดก็มีคนตื่นจากฝัน

ซูเซียงกับพวกชุ่ยหลิ่วกินดื่มจัดกำรงำนธุระดังเช่นปกติ ไม่ได้
รับผลกระทบจำกคนด้ำนนอกแม้แต่น้อย แม้แต่สำมีภรรยำ
สกุลหวังและแม่เฒ่ำซูก็ยังทำงำนที่ควรทำไป ฟังจนหูดำ้ นชำ
ไปนำนแล้ว ไม่ได้แปลกใจ เข้ำหูซ้ำยทะลุหุขวำ รำวกับ
อำกำศธำตุ

แต่องครักษ์ที่เพิ่งมำใหม่เหล่ำนั้นให้ตำยก็ทนฟังต่อไปไม่ไหว
สุดท้ำยชิงหลำนจนปัญญำจำต้องพูดว่ำ “เตือนพวกท่ำนไว้
ก่อนว่ำทำงที่ดีอย่ำทำให้คนบำดเจ็บ ถ้ำหวังเฟยเห็นเข้ำพวก
ท่ำนจะอธิบำยเช่นไร?”
องครักษ์มังกรที่นิสัยค่อนข้ำงใจร้อนคนหนึ่งทนไม่ไหวอีก
ต่อไปแล้ว คำรำมเสียงต่ำ “จะปล่อยให้พวกเขำพูดเหลวไหล
แบบนี้หรือ? หวังเฟยของเรำเป็นใคร ประหำรพวกเขำเก้ำชั่ว
โคตรก็ยังไม่พอชดใช้! ไม่ได้ ข้ำทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว!”

พูดแล้วก็ชักกระบี่จะเดินออกไปด้ำนนอก ผลคือเสียงเย็นชำ
ของซูเซียงดังมำทำงด้ำนหลัง “ไปทำอะไร?!”

องครักษ์คนนั้นอึ้งค้ำงทันที หันศีรษะกลับไปสัน่ ๆ คิดว่ำซูเซีย

งคงโกรธเคืองลงโทษเขำเป็นแน่แล้ว แต่คิดไม่ถึงซูเซียงเพียง
แค่เอ่ยอย่ำงเรียบเฉยว่ำ “ถ้ำสุนขั กัดเจ้ำ เจ้ำก็จะกัดตอบ
อย่ำงนัน้ หรือ?!”
ซูเซียงพูดจบแล้วก็ไม่สนใจอีก แต่ไปหำรือเรื่องกำรจัดกำรขั้น
ต่อไปกับชุ่ยหลิ่วต่อ

องครักษ์มังกรผู้นั้นคิดว่ำคำพูดของซูเซียงมีเหตุผลมำก ฝีเท้ำ
จึงหยุดชะงักลง แต่หลังสูดหำยใจหลำยหนก็รู้สึกว่ำมี
บำงอย่ำงไม่ถูกต้อง สุนัขกัดคนก็ยังตีมันให้ตำยได้ ไม่
จำเป็นต้องกัดตอบนี่! ยิ่งไปกว่ำนั้นพวกทีโ่ หยหวนอยู่ด้ำน
นอกนั่นก็ไม่ใช่สุนัข…

ยำมปกติรู้สึกว่ำตัวเองฉลำดมำกทีเดียว ครำนี้องครักษ์มังกร
คนนั้นมึนงงแล้ว สุดท้ำยส่ำยๆหน้ำ ช่ำงเถิด เขำไหนเลยจะ
ฉลำดเทียบเท่ำหวังเฟย ไม่เข้ำใจก็ปล่อยให้ไม่เข้ำใจไปเถอะ
ฟังคำสั่งก็พอแล้ว
หลังผ่ำนเหตุกำรณ์ครำนี้ มีชำวบ้ำนหลำยครอบครัวในทีส่ ุดก็
เหมือนตื่นขึ้นจำกควำมฝัน สำนึกผิดในทันใด รู้วำ่ ซูเซียง
เหนื่อยกำยเหนื่อยใจเพื่อทุกคนมำโดยตลอด แต่พวกเขำกลับ
ทำเกินไปมำก!

หลำยครอบครัวนี้ก็อยำกมำขออภัยซูเซียง แต่อ้ำๆอึ้งๆไม่รู้ว่ำ
ควรเอ่ยปำกอย่ำงไรดี พวกเขำละอำยใจมำกอย่ำงแท้จริง ไม่
มีหน้ำจะพบ

ซูเซียงเห็นท่ำทำงของพวกเขำก็ทั้งโกรธทั้งขำ โบกมือใหญ่
“พอแล้ว อย่ำมำยืนออขวำงหน้ำประตูบ้ำนข้ำ ยังไม่รีบไม่
หยิบคบเพลิงไปค้นหำตั๊กแตน อย่ำให้ถึงเวลำมันกัดคนเข้ำอีก
เช่นนัน้ ข้ำก็ไม่รู้ด้วยแล้ว!”

หลำยครอบครัวนี้เดิมทีคิดว่ำซูเซียงคงไม่สนใจพวกเขำแล้ว
เป็นแน่ คงไม่ยอมใจอ่อนคิดจะช่วยเหลืออีก คิดไม่ถึงว่ำยังสัง่
ให้พวกเขำไปทำธุระ ตอนแรกก็สับสนเล็กน้อย ต่อมำก็ตนื่
ตะลึงยกใหญ่

ขอเพียงแค่ซูเซียงไม่ทำหน้ำเย็นชำไม่สนใจพวกเขำ แม้ตอนนี้
ให้พวกเขำขึ้นภูเขำมีดทะเลเพลิง พวกเขำก็ยังยอมไปทำ
ซูเซียงโกรธก็ส่วนโกรธ เสียดำยเสบียงอำหำรเหล่ำนั้น แต่ก็
ต้องรบกวนทหำรรักษำกำรณ์นำเสบียงอำหำรในบ้ำนไป
แบ่งปันให้ทุกครัวเรือน

ครำนี้แม้ยังมีพวกไม่มีเหตุผลไม่พอใจอยู่มำก เดี๋ยวบอกว่ำซู
เซียงส่งให้น้อยคนต้องอดตำย เดี๋ยวก็โวยวำยว่ำแบ่งส่วนไม่
เท่ำเทียม มิได้หยุดหย่อน แต่เพรำะทหำรมือถือดำบไป
แจกจ่ำย พวกเขำเองก็เพียงแค่กล้ำโกรธไม่กล้ำพูด

หลำยวันนี้ ซูเซียงนำคนจุดคบเพลิงออกตำมหำทุกหนแห่งทั้ง
วัน หำกเห็นว่ำมีตั๊กแตนตกค้ำงก็เผำพวกมันให้ตำย กลบฝัง
ให้หมดเกลี้ยง
 เพียงแต่น่ำเสียดำยป่ำลึกผืนใหญ่ด้ำนหลังนัน้ ถูก
แทะจนเกลี้ยงโล้น ยังมีตน้ ไม้ตน้ เล็กต้นน้อยจำนวนมำกก็ถูก
ขุดจนล้มระเนระนำด ถึงขั้นถอนรำกขึ้นมำ แม้แต่ดนิ ด้ำนล่ำง
ก็ยังไม่เว้น เห็นทีจำนวนของตั๊กแตนครำนี้คงมีมำกมหำศำล!

วันนี้ซ่งหนำนยังคงนำคนขึ้นภูเขำไปเผำตั๊กแตน แต่จับหมูปำ่
ที่หิวจนโรยแรงได้ตัวหนึ่ง ดีใจเป็นล้นพ้น จัดกำรฆ่ำหมูในป่ำ
เตรียมก่อกองไฟย่ำงเนื้อให้ทุกคนกินกัน

แม้นในบ้ำนซ่งหนำนนับวันยิง่ พรั่งพร้อมสมบูรณ์ เรื่องกิน

เนื้อสัตว์เกือบจะเรียกได้ว่ำมีทุกวัน แต่ของที่จับมำได้เปล่ำจะ
ไม่กินก็นำ่ เสียดำย!
ประกอบกับคนทีต่ ิดตำมมำด้วยกันกับซ่งหนำนกว่ำครึ่งก็เป็น
คนงำนที่ซูเซียงเชิญมำกับคนทั่วไปในหมู่บำ้ นสองสำม
ครอบครัว ในยำมปกติอย่ำว่ำแต่กินเนื้อเลย แม้แต่กินข้ำวให้
อิ่มสักชำมก็ยังไม่ค่อยจะเป็นไปได้ บัดนี้เห็นเนื้อสัตว์จะไม่
จ้องตำเป็นมันได้อย่ำงไร?!
ตอนที่ 748 ห้ามกินของป่าที่จับมาได้

และในตอนนี้เอง ชิงสือกลับมำรำยงำนสถำนกำรณ์กับซูเซียง
ซูเซียงไหนเลยยังจะนิ่งอยูไ่ ด้ ลำกชุ่ยหลิ่วใช้วิชำตัวเบำของ
ตัวเองที่มีอยู่เพียงเล็กน้อย ในทีส่ ุดก็รุดมำทันห้ำมทุกคนไว้
ก่อนพวกเขำจะกินเข้ำปำก!

“หยุดมือทั้งหมด! ห้ำมกิน!” ซูเซียงเพิ่งมำถึงก็เห็นชำย

ฉกรรจ์คนหนึ่งถือเนื้อหมูก้อนหนึ่งกำลังจะยัดเข้ำปำก นำงก็
ตะโกนออกมำทั้งที่หอบเหนื่อย

แต่เพรำะรีบวิ่งมำกเกินไป รวมกับหลังตะโกนประโยคนี้แล้วก็
หำยใจไม่ทัน ตำขำวพลิก ทรงตัวไม่อยู่ เกือบเป็นลมล้มลงไป
ซ่งหนำนเห็นสภำพซูเซียงก็รีบโยนของในมือพุ่งเข้ำมำ “น้อง
ซูเซียง น้องซูเซียง เจ้ำเป็นอะไรไป?!”

ชุ่ยหลิ่วเองก็ร้อนใจจะแย่แล้ว รีบตบหลังสกัดจุดให้ซูเซียง ไม่

ง่ำยนักกว่ำซูเซียงจะทรงตัวคงทีล่ งได้

ซูเซียงเพิ่งหำยใจทัน ก็เปิดปำกพูดอย่ำงรวดใจ “หมูป่ำนั่นกิน

ไม่ได้ กลัวว่ำกินแล้วจะป่วย!”
สีหน้ำซ่งหนำนปรำกฏควำมลังเลสำยหนึ่ง แต่ต่อมำเขำก็พยัก
หน้ำอย่ำงจริงจัง “ได้ ในเมื่อน้องซูเซียงบอกว่ำกินไม่ได้
เช่นนัน้ เรำก็ไม่กิน!”

ซูเซียงถึงค่อยถอนหำยใจโล่งอกเบำๆ แล้วสั่งให้ซ่งหนำนรีบ
เผำทิ้ง ยังมีพวกไก่ปำ่ กระต่ำยป่ำที่คนอื่นๆจับกลับมำก็ให้เผำ
ทิ้งทั้งหมด ไม่อนุญำตให้เอำเข้ำปำกเด็ดขำด!

ทุกคนมำกน้อยก็ยังมีไม่พอใจอยู่บ้ำง แต่เห็นซ่งหนำนไม่ขัด
ขืนแม้แต่น้อย นำหมูป่ำตัวนั้นเผำจนเป็นเถ้ำถ่ำน พวกเขำก็
ไม่อำจพูดอะไรได้อีก เชื่อฟังตำมกัน นำของทีล่ ่ำมำได้ในมือ
ของตนไปเผำทิ้ง
คนทำงนี้กำลังทอดถอนใจเผำสัตว์ที่ล่ำมำได้อยู่ทำงนั้น ตรง
ปำกทำงที่รำบภูเขำ ในมือหลู่ว์ชวิ ฮวำหิ้วไก่ป่ำตำยแหล่มิตำย
แหล่สองตัว เย้ยหยันเสียงต่ำ “ข้ำไม่โง่เหมือนพวกเจ้ำหรอก!
มีเนื้อให้กินแล้วก็ไม่กิน!”

ในใจดูถูกซูเซียง ในปำกพร่ำบ่นก่นด่ำ หิ้วไก่ใกล้ตำยสองตัว

นั้นไปในบ้ำนอย่ำงยินดีปรีดำ

ทุกคนเห็นหลู่ว์ชิวฮวำหิ้วไก่ป่ำตำยแต่มิตำยแหล่กลับมำ ก็
ต่ำงถำมกันว่ำนำงเอำของมำจำกที่ไหน หลู่ว์ชิวฮวำบอกอย่ำง
ภูมิอกภูมิใจว่ำเก็บมำจำกในภูเขำ
ทุกคนเรียกได้ว่ำดีอกดีใจ ในภูเขำยังจับไก่ปำ่ ได้ ไม่รู้ว่ำบ้ำน
ตนจะมีโชคแบบนัน้ บ้ำงไหม ลองขึ้นภูเขำไปจับดูสักหน่อย
แล้วกัน

จะให้พูดถึงคนพวกนีน้ ่ะหรือ แหม มันช่ำงโชค”ดี”จริงๆ เข้ำ

ภูเขำไปล้วนได้ของติดไม้ติดมือมำ แม้จะเป็นเพียงลูกไก่ป่ำ
หนึ่งตัวหรือลูกกระต่ำยหนึ่งตัว ก็ไม่ยอมกลับมำมือเปล่ำ

ซูเซียงได้รับข่ำวก็รีบตีฆ้องตีกลอง แจ้งเตือนไม่ให้ทุกคนกิน

บำงคนเพรำะกลัวตำย บำงคนเพรำะทหำรของทำงกำรบังคับ
จำต้องเผำทิง้ ดังนั้นจึงไม่ได้กินเข้ำไป แต่หลู่วช์ ิวฮวำไม่ว่ำพูด
อะไรก็ไม่ยินยอม ซ้ำยังทะเลำะกับทหำรของทำงกำรอีกด้วย
สุดท้ำยซ่งป้ำนเทียนออกมำ บอกว่ำให้เผำทิ้งก็เผำทิง้ เถอะ
รอจนกระทั่งทหำรของทหำรไปแล้ว พวกเขำก็หยิบไก่ตำย
แหล่มิตำยแหล่อีกตัวออกมำจำกห้องใต้ดิน ทั้งครอบครัวถอน
ขน กินกันอย่ำงสำรำญ

นอกจำกนี้ยังมีอีกหลำยบ้ำนแอบซ่อนของป่ำเอำไว้ รอจนคน
ของซูเซียงไปแล้ว พวกเขำก็แอบต้มกินกันในบ้ำนเงียบๆ

ผ่ำนไปสองวัน ตอนเช้ำซูเซียงยังสะลึมสะลือก็ได้ยินเสียงชุ่ย
หลิ่วตบประตูอย่ำงแรง “นำยหญิง นำยหญิงแย่แล้ว แย่แล้ว
เจ้ำค่ะ!”
ซูเซียงตื่นตกใจทันใด สะดุ้งตัวขึ้นจำกเตียง สำวน้อยชุ่ยหลิ่ว
คนนี้มักจะเรียกนำงว่ำฮูหยิน ทว่ำครำนี้กลับรีบร้อนสุดขีดจน
เรียกเป็นนำยหญิง คำดว่ำเรื่องรำวคงไม่ธรรมดำ!

รีบขำนตอบคนข้ำงนอก “มีอะไรหรือ? เจ้ำรีบบอกมำ ข้ำ

กำลังสวมเสื้อผ้ำอยู”่

ชุ่ยหลิ่วเดินวนรีบตอบมำจำกด้ำนนอก “นำยหญิงแย่แล้ว ใน
หมู่บ้ำนมีหลำยครอบครัวไข้ขึ้นสูง กลัวว่ำ กลัวว่ำจะไม่ดีแล้ว
เจ้ำค่ะ!”
ซูเซียงพลันรู้สึกประหลำดใจ สวมเสื้อผ้ำได้ครึ่งชุดไม่ทนั ดึง
ขึ้นมำก็รีบร้อนเปิดประตู “เจ้ำว่ำอะไร? มีหลำยครอบครัวไข้
สูงติดต่อกัน?”

“ใช่เจ้ำค่ะนำยหญิง นี่จะทำอย่ำงไรกันดี! นำยหญิงท่ำนรีบ

คิดหำวิธีกำร นี่ถ้ำเกิดโรคระบำดขึ้นคงยุ่งยำกแล้ว…”

ชุ่ยหลิ่วบอกว่ำถ้ำ แต่ซูเซียงรู้ดี แปดเก้ำส่วนไม่พน้ สิบแล้ว![1]

------
[1] แปดเก้ำไม่พ้นสิบ หมำยถึงมีควำมเป็นไปได้สูง
ตอนที่ 749 กินของสุ่มสี่ มีโรคมาเยือน

ซูเซียงแม้เป็นคนมีนำใจ
้ แต่สงิ่ แรกที่ผุดขึ้นในใจคือลูกทั้งสอง
และคนทีบ่ ้ำน ซูเซียงรู้แต่แรกแล้วว่ำคนหมู่บ้ำนสกุลซ่ง
หัวแข็ง ไม่รู้จักพอ แต่นำงกลับไม่ได้ส่งคนในครอบครัว
ออกไปแต่เนิ่นๆ ตอนนี้สถำนกำรณ์กลำยเป็นแบบนี้ กลัวว่ำ
ไม่อำจส่งออกไปข้ำงนอกได้ ในใจทั้งเคืองโกรธทั้งรู้สึกผิด

ถ้ำเชื้อของโรคระบำดยังฝักตัวอยู่ กำรเคลื่อนย้ำยคนจะ
ก่อให้เกิดกำรแพร่กระจำยติดเชื้อเป็นจำนวนมำก นำงอำจถูก
ตรำหน้ำเป็นคนบำปในประวิติศำสตร์!
ซูเซียงทั้งกังวลทัง้ โมโห แต่ทำอะไรไม่ได้ จึงเร่งไปหำพวกซ่ง
หนำน นำรำกป่ำนหลำนและสมุนไพรอื่นๆที่ใช้ร่วมกันได้
เคี่ยวผสมเป็นน้ำยำ แจกจ่ำยให้ทุกบ้ำนทุกเรือน ซูเซียงใช้วิธี
ควบคุมโรคและกำรติดเชื้อแบบโบรำณ เรื่องนีน้ ำงเคย
ปรึกษำกับหลีป่ ั๋วหมิงและหมอหลวงที่มำจำกในวังมำก่อน
แล้ว

มีบำงคนไม่ให้ควำมร่วมมือ ทำให้ตำยก็ไม่ดื่ม บอกว่ำซูเซีย

งคิดจะทำร้ำยทุกคนให้ตำย แต่ถูกดำบของทหำรเหล่ำนัน้ วำง
พำดบนลำคอ แต่ละคนร่ำไห้สะเทือนฟ้ำสะท้ำนดิน ร้องด่ำ
โวยวำย แต่ก็ดื่มน้ำยำนัน้ ลงไป
แต่ไม่ว่ำซูเซียงพยำยำมอย่ำงหนักอย่ำงไร โรคระบำดนีน้ ับวัน
ก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เพียงแค่เวลำสองวัน ในหมู่บำ้ นก็มีคน
ตำยไปแล้วห้ำหกคน ซ้ำยังเป็นชำยฉกรรจ์หญิงสำวที่แข็งแรง
เยำว์วัยอีกด้วย! ยังมีผู้สงู อำยุและเด็กเล็กอีกจำนวนมำกที่เชื้อ
เข้ำถึงจุดเกำฮวง[1]เกินเยียวยำ เกรงว่ำจะไม่ได้เห็นแสงอรุณ
ของวันพรุ่งนี้อีกแล้ว

แม้ซูเซียงมีมำตรกำรและแผนรับรองไว้ล่วงหน้ำจำนวนหนึ่ง
แต่คดิ ไม่ถึงเลยจริงๆว่ำภัยตั๊กแตนอพยพจะรุนแรงขนำดนี้
รวมถึงอุบัติกำรณ์ของโรค[2]จะสูงมำกถึงเพียงนี้ ทั้งหมดอยู่
เหนือขอบเขตที่นำงพอจะรับมือได้แล้ว
หลังหลี่ปั๋วหมิงได้ยินข่ำวแล้วก็รีบส่งคนให้มำรับครอบครัวซู
เซียงไป แต่คนเข้ำมำทั้งหมดแล้วซูเซียงก็ไม่ให้พวกเขำ
กลับไปอีก

สถำนกำรณ์ในตอนนี้เคลื่อนย้ำยคนให้น้อยที่สุดยิ่งดี เป็น
เพียงวิธีเดียวที่จะหลีกเลี่ยงกำรแพร่กระจำยโรคในวงกว้ำงได้

เห็นคนที่ส่งออกไปล้วนไม่มีใครกลับมำ นำยอำเภอเสิ่นก็ร้อน
ใจแล้ว ทำงหลีป่ ั๋วหมิงเองก็กระวนกระวำยไม่แพ้กัน สองฝั่ง
ต่ำงใช้นกพิรำบส่งข่ำวให้จ้ำวเซิง จำกนัน้ หลี่ปั๋วหมิงก็เร่ง
รุดหน้ำนำคนมำหมูบ่ ้ำนสกุลซ่งด้วยตัวเอง ร่วมมือกับซูเซียง
ช่วยรักษำโรคให้ทุกคน
สถำนกำรณ์เป็นแบบนี้ ขอเพียงแค่ควบคุมกำรระบำดให้คงที่
ได้ ซูเซียงถึงจะปลอดภัย หำกอกิดอะไรขึ้น เขำจะอธิบำยกับ
องค์ชำยอย่ำงไร อธิบำยกับรำษฎรทั้งมณฑลอำเภอว่ำอย่ำงไร

ก่อนหน้ำนี้จำ้ วเซิงกลับนครหลวงรำยงำนภำรกิจเสร็จ
เรียบร้อยแล้ว จำกนั้นก็นำเสบียงบรรเทำทุกข์ผู้ประสบภัย
แจกจ่ำยตำมเมืองมณฑล ตอนที่ได้รับข่ำวก็กำลังอยู่ในมณฑล
ที่ซูเซียงอำศัยอยู่พอดี

เห็นว่ำสถำนกำรณ์ที่นี่เบำสุดแล้ว แม้ตำมท้องถนนร้ำนตลำด
มิได้คึกคักเช่นปกติ คนสัญจรไปมำสีหน้ำเคร่งเครียดมำก แต่
ก็เป็นบริเวณที่ได้รบั ผลกระทบน้อยที่สุดจำกที่เขำเคยพบเห็น
เดิมทียังโล่งใจแล้ว แต่เพียงหมุนศีรษะกลับก็ได้ยินว่ำหมู่บำ้ น
สกุลซ่งและหมูบ่ ้ำนใกล้เคียงหลำยหมู่บ้ำนประสบภัยตั๊กแตน
ระบำดเป็นวงกว้ำง

เพิ่งได้ยินข่ำวนี้เสร็จก็ได้รับจดหมำยจำกหลีป่ ั๋วหมิงต่อ บอก

ว่ำหมู่บ้ำนสกุลซ่งมีโรคระบำดปะทุขึ้น ซูเซียงทั้งครอบครัวยัง
ไม่ออกมำจำกที่นนั่

“นำยท่ำน ท่ำนมิอำจเข้ำไปได้นะขอรับ นัน่ เป็นพืน้ ที่ระบำด

หำกท่ำนติดเชื้อจะทำเช่นไร?” องครักษ์มังกรที่อยู่ด้ำนข้ำง
คนหนึ่งลนลำนคุกเข่ำลงเบื้องหน้ำจ้ำวเซิง ขัดขวำงสุดกำลัง

“ถอยไป” จ้ำวเซิงพูดเยือกเย็นเพียงสองคำ
องครักษ์มังกรผู้นั้นเห็นว่ำเกลี้ยกล่อมไม่เป็นผล จ้ำวเซิงไม่
สนใจอย่ำงสิ้นเชิงพุ่งตรงจะออกด้ำนนอก เขำอับจนหนทำง
อย่ำงแท้จริงจึงตรงเข้ำกอดขำของจ้ำวเซิงไว้ไม่ยอมปล่อย
“ข้ำน้อยไม่ถอยขอรับ ต่อให้ท่ำนฆ่ำข้ำน้อย ข้ำน้อยก็ไม่ถอย!
ที่นั่นเป็นเขตเสี่ยงโรคระบำดสูง ถ้ำท่ำนเป็นอะไรไป
บ้ำนเมืองจะอยู่อย่ำงไร? รำษฎรจะทำอย่ำงไร?!”

ตอนนี้หลงฉีก็ได้รบั ข่ำวแล้วเช่นกัน วิ่งโซซัดโซเซกลับมำก็เห็น

องครักษ์มังกรนำยหนึ่งกำลังกอดขำใหญ่ของจ้ำวเซิง เป็น
ตำยก็ไม่ยอมปล่อย สีหน้ำของจ้ำวเซิงเกือบจะถึงขีดสุดแล้ว
หลงฉีเองก็ไม่สนใจอื่นใด เปิดปำกพูดก่อนที่จ้ำวเซิงจะออก
มือกระชำกองครักษ์มังกรผู้นั้น “นำยท่ำนเรำต้องรีบแล้ว
สถำนกำรณ์ทำงฮูหยินไม่ดีนัก ได้ยินว่ำโรคระบำด คนตำยไป
มำกแล้ว!”

องครักษ์มังกรที่เพิ่งถูกจ้ำวเซิงสะบัดออกไม่พอใจทันที
กระโดดลุกขึ้นชี้หน้ำด่ำหลงฉี “สมองเจ้ำป่วยไปแล้วหรือ?
นั่นมันเป็นพืน้ ที่เสี่ยงติดโรคระบำดสูง องค์ชำยของเรำเป็น
ใครกัน หำกเกิดเรื่องอะไรขึ้น บ้ำนเมืองจะทำอย่ำงไร?!”

------
[1] เกำฮวง หมำยถึง บริเวณใต้หัวใจ เหนือกะบังลม หรือชื่อ
จุดฝังเข็ม

[2] อุบัติกำรณ์ของโรค (incidence rate) เป็นกำรวัดสัดส่วน

หรืออัตรำของผู้ป่วยที่เกิดโรค “รำยใหม่” (new case)
ภำยในช่วงเวลำใดเวลำหนึ่ง ที่พฒ
ั นำมำจำกประชำกรที่มี
ควำมเสี่ยงต่อกำรเกิดโรค (Population at risk) แต่ไม่เคย
เป็นโรคมำก่อน
ตอนที่ 750 ครอบครัวไม่สงบ จะนาใต้หล้าร่มเย็นได้ฤา

“ฝึกตน ดูแลครอบครัว ปกครองประเทศ สร้ำงสันติภำพใต้

หล้ำ! หำกองค์ชำยของเรำแม้แต่ครอบครัวเล็กๆก็ยังดูแลไม่ดี
จะนำใต้หล้ำให้ร่มเย็นได้หรือ?! เจ้ำถอยไป!” หลงฉีไม่ยั้ง
ไมตรีแม้แต่น้อยแล้วผลักผู้อำรักขำประตูออก ลำกจ้ำวเซิง
เดินไป

ประโยคนี้เป็นซูเซียงพูดไว้ หลงฉีจดจำได้ ตอนนัน้ เพียงรู้สึก

ว่ำมีเหตุผลเข้ำท่ำดีก็เท่ำนัน้ บัดนี้นึกๆแล้วก็เป็นจริงเช่นนัน้ !

ตอนจ้ำวเซิงรุดมำถึงหมูบ่ ้ำนสกุลซ่ง ทำงเข้ำหมู่บ้ำนกลับถูก

เจ้ำหน้ำตรวจกำรและทหำรอำสำประจำเขตท้องที่(ฝูป่ ิง)
ล้อมรอบไว้อย่ำงแข็งขัน ด้ำนบนชูป้ำยอำญำสิทธิ์ “ชำยำอ๋อง
สงครำมมีบัญชำ ห้ำมคนผู้ใดเข้ำออกโดยพลกำร ผู้ใดฝ่ำฝืน
ฆ่ำไม่เว้น!”

เพียงเห็นป้ำยอำญำสิทธิ์ปำ้ ยนี้ จิตใจจ้ำวเซิงก็ตกลงไปถึงก้น

เหว แทบจะทรงไม่อยู่

เขำรู้จักซูเซียงดี ซูเซียงน้ำใจงดงำม แม้กระทั่งพวกตัวขี้ขลำด

ในหมู่บ้ำนสกุลซ่งนำงก็ยงั ทนไหว ทั้งแต่ไรมำนำงต่อต้ำนคน
จำพวกประกำศตัวว่ำสูงส่งแต่กลับไม่เห็นค่ำชีวิตคน ถ้ำ
สถำนกำรณ์ตอนนีไ้ ม่ย่ำแย่ถึงขัน้ สุดแล้ว นำงไม่มีทำงทีจ่ ะพูด
ว่ำ “ผู้ใดฝ่ำฝืนฆ่ำไม่เว้น” แบบนี้เด็ดขำด!
แม้แต่สถำนะหวังเฟยก็ยกมำใช้แล้ว เขำหวั่นใจ มือด้ำนหลัง
กำลังสัน่ เทำ

“ถอยไป!” ใบหน้ำจ้ำวเซิงเย็นเยือกดุจเหล็ก ยังคงพูดเสียง

เย็นเรียบสองคำ

ทหำรประจำเมืองที่มำครำวนี้ไม่มีใครรู้จักจ้ำวเซิง ไม่ว่ำบุคลิก
ท่ำทำงของฝ่ำยตรงข้ำมจะแข็งแกร่งมำกเพียงใดพวกเขำก็ไม่
ยอมถอยแม้แต่ครึ่งก้ำว

“ชำยำอ๋องสงครำมมีบัญชำ ไม่ว่ำใครก็ห้ำมเข้ำออก ผู้ฝ่ำฝืน

ประหำรไม่เว้น!” หัวหน้ำนำยทหำรทวนคำสั่งกำรซ้ำอีกรอบ
“ข้ำองค์ชำยผูน้ ี้จะพูดอีกรอบ ถอยไป!” มือของจ้ำวเซิงบีบ
ขึ้นมำ คิดว่ำตนประกำศฐำนะแล้วพวกเขำคงยอมปล่อยไป
แน่

หัวหน้ำทหำรทำงกำรนำยนัน้ ตืน่ ตะลึงทันใด คุกเข่ำลงดังปัง

“ขอองค์ชำยโปรดอภัย ชำยำอ๋องสงครำมมีบัญชำ ไม่วำ่ ใครก็
ห้ำมเข้ำออก ผู้ใดฝ่ำฝืนประหำรไม่เว้น! ข้ำน้อยเพียงปฎิบัติ
ตำมหนังสือคำสั่งทำงทหำร ขอองค์ชำยโปรดเมตตำ!”

หัวหน้ำทหำรเอ่ยประโยคนี้ออกมำ คนหมู่บำ้ นสกุลซ่ง

ด้ำนข้ำงที่มำแอบดูเรื่องคึกคักก็ตื่นเต้นฮือฮำ ดูสิ ดูสิ ถูก
ภรรยำของตัวเองกีดกันเอำไว้ข้ำงนอกแล้วนั่น เหอะๆ!
那贱人把夫君拦着，却在里面拘谨
ระวังคำพูด น่ำจะพิมพ์ผดิ 拘禁 ควบคุมตัว กักขัง 着那
么多男人，啧啧，

นำงแพศยำนัน้ ขวำงสำมีตัวเองเอำไว้ แต่กลับกักตัวอยู่ดำ้ นใน

กับบุรุษมำกมำยขนำดนัน้ จุ๊ๆ หมวกเขียวนี้หนอ…สำหรับ
องค์ชำยหวังเฟยอะไรนั่น พวกเขำเองก็ไม่ค่อยเข้ำใจนัก ไม่รู้
ว่ำท่ำนหญิงเซียงจวินใหญ่กว่ำหรือหวังอะไรนั่นใหญ่กว่ำกัน

หัวหน้ำทหำรไม่รู้ว่ำจ้ำวเซิงคืออ๋องแห่งสงครำม แต่ก็รู้ดีว่ำคน
จำพวกท่ำนชำยองค์ชำยอะไรนัน่ พวกเขำไม่อำจล่วงเกินได้
ทว่ำป้ำยที่ซูเซียงถืออยู่เป็นป้ำยหยกดำถือเป็นคำสั่งประหำร
ลงมำให้พวกเขำ ต่อให้พวกเขำตำยก็ไม่อำจปล่อยให้คนผู้ใด
เข้ำออกได้

บัดนี้มือธนูเตรียมกำรพร้อมแล้ว ต่อให้จ้ำวเซิงคิดจะบุกฝ่ำก็
เป็นไปไม่ได้นัก

จ้ำวเซิงโมโหเดือดดำล แต่หลงฉีตอบสนองได้ในชัว่ ขณะ รีบ

ล้วงป้ำยหยกแผ่นหนึง่ โยนข้ำมไป

หัวหน้ำทหำรตัวสัน่ เล็กน้อยไปเก็บป้ำยหยกผ่ำนนั้นขึน้ มำ
มองดูบนป้ำยอย่ำงระมัดระวัง ฉับพลันก็สั่นสะท้ำนไปทัง้ ร่ำง
“อ๋องสงครำมโปรดไว้ชีวิต อ๋องสงครำมโปรดไว้ชีวิต! ”
จ้ำวเซิงมองเขำอย่ำงเย็นชำ “ถอยไป!”

หัวหน้ำทหำรตะลึงงันอีกหน ต่อมำยังคุกเข่ำตรงแน่ว มิได้สั่ง

ให้มือธนูเตรียมแยกย้ำย โขกศีรษะลงบนพืน้ ตึงตังสองครั้ง
อย่ำงไม่ยอมจำนน โขกจนหัวแตกเลือดไหล แต่ยังคงพูด
ประโยคนั้น “ชำยำอ๋องสงครำมมีบัญชำ ไม่วำ่ ใครก็ห้ำมเข้ำ
ออก ผู้ใดฝ่ำฝืนประหำรไม่เว้น! ”

จ้ำวเซิงเดิมทีก็กระวนกระวำยแทบทนไม่ไหว แต่บัดนี้ถูกทำ
ให้โกรธจนขำแล้ว!
หัวหน้ำทหำรคนนัน้ คิดว่ำครำนีค้ งต้องตำยไร้หลุมฝังเป็นแน่
แท้ อย่ำงไรเสียคนที่ตนยั่วโทสะก็เป็นถึงอ๋องแห่งสงครำม
เป็นสำมีของหวังเฟยเชียวนะ จบกันครำวนี้ ซ้ำยขวำไม่ใช่คน!
[1]

แต่คิดไม่ถึงว่ำจ้ำวเซิงเพียงตะลึงเล็กน้อย ต่อมำก็หัวเรำะ
อย่ำงจนปัญญำ “ช่ำงเถอะๆ ไม่ให้เข้ำ เช่นนั้นไม่เข้ำก็ได้
รบกวนพวกเจ้ำนำจดหมำยจำกครอบครัวไปให้ชำยำของข้ำ
ได้หรือไม่?!”

จ้ำวเซิงจงใจเน้นหนักตรงคำว่ำ “ชำยำของข้ำ” กับ

“จดหมำยจำกครอบครัว” แทบทุกคนล้วนได้ยนิ เสียงบดฟัน
กรำมดังกึกกักของเขำ
ซูเซียงได้รับจดหมำยของจ้ำวเซิงก็ค่อนข้ำงประหลำดใจ ชุ่ย
หลิ่วที่อยู่ข้ำงๆไม่พอใจ “องค์ชำยก็จริงๆเลย รู้ดีว่ำหวังเฟยอ
ยู่ท่ำมกลำงน้ำลึกไฟร้อน ไม่ให้เขำเข้ำมำ เขำก็ไม่เข้ำมำ
จริงๆ!”

------

[1] ซ้ำยขวำไม่ใช่คน หมำยถึง ลำบำกใจ วำงตัวถูก เข้ำข้ำง

ฝ่ำยไหนก็ผิด
ตอนที 751 สองสามีภรรยาประสานงานในนอก

ซูเซียงกลับพึงพอใจต่อการกระทําเช่นนีของจ้าวเซิง

แม้นางเองจะวาดฝันให้ในช่วงเวลาอันตรายเช่นนีบุรุษ
ของนางจะหล่นลงมาจากฟากฟ้า มอบอ้อมแขนกว้าง
ใหญ่ให้แก่นาง แต่ในสถานการณ์ตอนนี จ้าวเซิงมิได้
บุม่ บ่าม รับมือสถานการณ์อยูด่ า้ นนอกก็ดีทีสุดแล้ว

อย่างแรก นางไม่ตอ้ งกังวลว่าจ้าวเซิงจะมีโอกาสเสียง

เมือเข้ามาแล้ว อย่างทีสอง จ้าวเซิงอยูข่ า้ งนอก จะได้มี
คนคอยดูแลทังด้านในและด้านนอก และซูเซียงรูด้ ี ครังนี
จ้าวเซิงยอมทําตามไม่เข้ามา เหตุผลหลักใหญ่ๆก็เพราะ

1
ให้เกียรติตน

ในยุคทีบุรุษเปรียบเสมือนฟ้าเช่นนี มีผชู้ ายคนหนึงยินดี

ให้เกียรติภรรยาของตัวเอง นันก็เป็ นความรักทีจริงใจที
สุด ลึกซึงทีสุดแล้ว!

หลายวันนีเดิมทีซเู ซียงเหนือยล้าหมดสภาพ แต่หลังได้

รับจดหมายของจ้าวเซิง คนก็พลันสดใสขึนมาจากนันก็
ยกพูก่ นั เขียนจดหมายส่งออกไป

หลังจ้าวเซิงได้รบั จดหมายอ่านจนจบแล้วก็รบี ร้อนออก

ไปจัดการตามเนือหาทีซูเซียงมอบหมาย

2
คนในหมูบ่ า้ นถูกจํากัดการเดินทาง สองวันแรกยังดีอยู่
แต่เพราะเวลานานวันเข้าหลายคนก็ไม่พอใจแล้ว ทุกวัน
เอาแต่ไปหาเรืองก่อกวนทหารทางการ มีเรืองไม่มีเรืองก็
ต้องออกไปก่อกวน

สถานการณ์เป็ นแบบนีซูเซียงกลัวว่าเรืองราวจะร้ายแรง
ขึน คิดจะไปหาซ่งป้านเทียนเพือหารือสักหน่อย อย่างไร
เขาก็เป็ นผูใ้ หญ่บา้ น พวกชาวบ้านเชือฟั งคําพูดของเขา
ขอเพียงเขาบอกไม่ให้ทกุ คนออกไป อย่างตําทีสุดก็คงดี
ขึนไม่นอ้ ย

ซูเซียงคิดว่าในสถานการณ์แบบนีเขาก็น่าจะรูห้ นักเบา
บ้างแล้วกระมัง ผลกลับดีแท้ รอจนนางไปแล้วถึงจะรูว้ า่
ซ่งป้านเทียนเป็ นไข้อยูห่ ลายวันแล้ว นอนบนเตียงเตาลุก
3
ไม่ขนึ ซํายังไม่ยอมจ่ายเงินไปหาหมอ

เดิมทีพวกหลีปั วหมิงตรวจไข้ก็เกรงอกเกรงใจเก็บเงิน
เพียงหนึงอีแปะสองอีแปะเท่านัน แต่ก็แค่เพราะหลีปั ว
หมิงรูส้ กึ ไม่สบายใจ คนพวกนีด่าทอหวังเฟยเสียขนาด
นัน มีสทิ ธิอะไร

แต่ไอ้ขีขลาดคนนี ตัวเองป่ วยใกล้จะตายอยูร่ อมร่อก็ยงั

ตัดใจจ่ายเงินหนึงอีแปะไม่ลง ทําให้ซเู ซียงโมโหสุดขีด
และยังรับปากจะตรวจให้เขาแบบไม่คิดเงิน ซ่งป้าน
เทียนถึงจะยอมตกลง ฝื นออกไปเคาะฆ้องตีกลองร้อง
ตะโกน ไม่อนุญาตให้ทกุ คนสร้างความวุน่ วายอีก ไม่
อนุญาตให้ออกไปอีก!

4
จากนันก็หนั หน้ามาพูดกับซูเซียง “คนชันตําเรืองมาก
เสียจริง เรืองทีเจ้าให้ขา้ ทําข้าก็ทาํ เสร็จแล้ว เร็วสิ ให้คน
แก่นนเข้
ั ามาตรวจดูผใู้ หญ่บา้ นเยียงข้า”

ตอนออกจากบ้าน ชุ่ยหลิวยังโมโหจนหน้าดําหน้าแดง
“ฮูหยิน คนประเภทนีท่านสนใจไปไย? โชคดีทีอาการ
ของเขามิใช่โรคห่า นีเสียงอันตรายมากนะเจ้าคะ!”

ซูเซียงถอนหายใจ “ช่างเถิดๆ ให้พวกทหารมาเฝ้าเข้ม

งวดหน่อย ห้ามให้คนออกไปเด็ดขาด!”

แต่ปอ้ งกันพันหมืนวิธีแล้ว ก็ยงั ฉุดคนสมองมีหลุมพวก

5
นันไม่อยู่

มีบางครอบครัวร้องตะโกนอยูด่ า้ นข้างบอกว่า แบ่งส่วน

เสบียงให้คนสองสามบ้านนันมากมาย แต่พวกเขากลับ
ได้เพียงน้อยนิด ต้มออกมาเป็ นโจ๊กแม้แต่กน้ หม้อก็ยงั
เห็นเป็ นนําใส

บ้านนีมีสมาชิกห้าคน ตามกฎ ต้องให้ขา้ วเก่า ข้าวโพด

ถัวลิสงและมันฝรังรวมแล้วสองร้อยห้าสิบชัง แม้มิได้
มากนัก แต่ก็ไม่ถงึ กับก้นหม้อเห็นนําใสแบบทีพวกเขา
พูด

ซูเซียงกับชุ่ยหลิวเท้าข้างหน้าเดินไป หลูว่ ช์ ิวฮวาเท้าหลัง

6
ก็เริมยุแยง “ก็เคยบอกเจ้าแล้ว คนสารเลวคนนีพึงไม่ได้
ให้เจ้าไปหยิบยืมบ้านเดิมของภรรยาบ้านรองมานิด
หน่อย เป็ นตายเจ้าก็ไม่ยอมไป บัดนีดีเสียนีกระไร ยืมไม่
ได้แล้วล่ะสิ พวกเจ้าสองคนมีแต่รออดตายแล้วล่ะ”

คนบ้านนันก็ไม่ตอ้ งการรักษาหน้าตาแล้ว หลังฟั งคําของ

หลูว่ ช์ ิวฮวาก็สวนกลับทันที “ใครว่ายืมไม่ได้ เย็นนีข้าจะ
ไปพบมารดามันเถอะ กล้าซ่อนกล้าซุกกับข้า ข้าจะต้อง
ตีขาสุนขั ของพวกเขาให้หกั !”

หลูว่ ช์ ิวฮวากลับจุปากสองเสียง “แหม ฝี ปากดีเชียว เจ้า

ออกไปได้เสียเมือไหร่เล่า…”

7
บุรุษคนนันเป็ นคนเสียหน้าไม่ได้ ฮึดฮัดหนึงเสียง
แล้วกล่าวว่า “ใครว่าข้าออกไปไม่ได้ เย็นวันนีข้าจะออก
ไปให้เจ้าดู!” พูดพลางก็ยงั ไอแค่กๆสองเสียง

หลูว่ ช์ ิวฮวาเห็นว่ายุแยงได้ทีแล้วก็ตงใจจะกลั
ั บรังไปนอน
รอดูละครภาคคํา

บุรุษรักหน้าตาคนนันก็ช่างมีความสามารถ หลบการ
ตระเวนขวางกันของทหารทางการกับทหารอาสาประจํา
ท้องทีมากขนาดนันไปได้ ในทีสุดก็หนีออกมาได้จริงๆ

เพียงแต่หลังเขากลับมาจากไป”ยืม”เสบียงอาหาร โชคก็
ไม่ได้ดีขนาดนัน ถูกทหารอาสาจับได้คาหนังคาเขา

8
ตอนที 752 ผลของการไม่ฟังคําเตือน

บุรุษคนนันไอไปพลางขอร้องอ้อนวอน ทหารเจ้าทีทาง
การเห็นสภาพของเขาก็รูส้ กึ ชอบกล ขณะทีกําลังจะไป
ตามพวกหลีปั วหมิงให้มาตรวจดู ไหนเลยจะรูว้ า่ บุรุษคน
นีจุดศูนย์ถ่วงร่างกายไม่มนคง
ั กอดกระสอบธัญญาหาร
กลิงหลุนๆตกทางลาดภูเขา

9
จะตายไม่ตายดีศีรษะชนเข้ากับปลายแหลมของหินก้อน
ใหญ่ เลือดและเยือสมองทีชนกระแทกออกมาติดหนึบ
เต็มกระสอบธัญญาหาร

ซูเซียงกับหลีปั วหมิงได้รบั ข่าวก็เร่งมาตรวจดู กลับถูก

ทหารของทางการขวางไว้ดา้ นในชันหนึง ไม่ยอมให้ซู
เซียงเข้าใกล้เด็ดขาดและบอกกับซูเซียงว่า “อ๋องแห่ง
สงครามมีบญ
ั ชา ห้ามหวังเฟยเข้าใกล้สถานทีเสียง
อันตราย!”

หลังพูดจบแล้วก็คกุ เข่าลงพืนขออภัยโทษ “ขอหวังเฟย

โปรดอภัย คนผูน้ นติ
ั ดโรคระบาดและกระแทกหัวแตก
ตายแล้ว เพือเลียงการติดเชือ ขอหวังเฟยรีบถอยห่าง
โดยเร็ว!”
10
ชุ่ยหลิวเองก็กลัวว่าซูเซียงจะเกิดเรือง รีบลากนางจากไป
ทันที อย่างไรก็ตายไปแล้ว ไม่จาํ เป็ นต้องตรวจอาการซํา
อีก ต้องเอาไฟมาเผาเขาให้เป็ นขีเถ้า

ซูเซียงรูว้ า่ บุรุษคนนีลักลอบออกไปหมูบ่ า้ นข้างเคียงยาม

วิกาล ในใจก็กงั วลเหลือคณา

ผลคือเรืองทีกังวลได้เกิดขึนแล้ว เพิงผ่านไปสองวัน โรค

ระบาดติดต่อก็ปะทุขนในหมู
ึ บ่ า้ นข้างเคียงสองหมูบ่ า้ น

ซูเซียงจําใจต้องโยกย้ายทหารอาสาประจําท้องทีและ
ทหารเจ้าหน้าทีทางการไปล้อมหมูบ่ า้ นเหล่านันไว้ แต่

11
หากคนน้อยลงเช่นนีก็กลัวว่าคนหมูบ่ า้ นสกุลซ่งจะก่อ
เรืองวุน่ อะไรขึนอีก!

“หวังเฟย องค์ชายกลับมาแล้วเจ้าค่ะ!” ขณะทีซูเซียง

กลัดกลุม้ เต็มหน้า ชิงหลานก็บินระผ่านกลางอากาศลง
มา

ซูเซียงปิ ติยินดี รีบเร่งวิงไปยังทางเข้าหมูบ่ า้ น มองไป

ไกลๆก็เห็นบุรุษทีตนเฝ้าคะนึงคิดถึงยืนเอามือไพล่หลัง
อยูไ่ ม่ไกลนัก เขากําลังทอดตามองมาทางนาง

เวลาชัวพริบตา ก็มีความสันไหวชนิดหนึงแผ่ขยายภาย
ในหัวใจ นีเป็ นบุรุษของนาง บิดาของลูกนาง เป็ นเสา

12
หลักของบ้าน ในเวลาสําคัญก็ยงั มีผชู้ ายคนนีให้พงพิ
ึ ง!

ซูเซียงสูดจมูกเล็กน้อย เร่งฝี เท้าเข้าไปหา แต่เดินไปได้ไม่

กีก้าวก็ถกู หัวหน้าทหารคนนันขวางไว้ “องค์ชายมีคาํ สัง
ขอให้หวังเฟยโปรดยังเท้า”

จ้าวเซิงเห็นซูเซียงไม่เข้ามาก็คิดจะเข้าไปยืนให้ใกล้นาง
ยิงขึน ทว่าเพิงยกเท้าก็ได้ยินหัวหน้าทหารคนนันโขก
ศีรษะให้เขา ”ชายาอ๋องสงครามมีคาํ สัง ขอท่านอ่อง
สงครามโปรดยังเท้า!”

“พรืด!” ซูเซียงกุมปากหัวเราะคิกๆขึนมา หัวหน้าทหาร

คนนีช่างเป็ นคนตลกดีจริงๆ เห็นทังใบหน้าของเขาบิด

13
เบียวใกล้จะกลายเป็ นขนมเกลียวอยูแ่ ล้ว ตลกเป็ นบ้า!

ความโกรธเคืองวูบผ่านบนหน้าจ้าวเซิง แต่กลับถูกรอย
ยิมเจิดจ้าของซูเซียงสะกดกลับมา ยืนค้างอยูท่ ีเดิมไม่
พูดจา เพียงมองหัวหน้าทหารคนนันทีคุกเข่าอยูบ่ นพืน
อย่างเย็นชา

ซูเซียงกลัวว่าหัวหน้าผูไ้ ร้เดียงสาคนนีจะไปกันใหญ่จงึ
โบกๆมือให้เขา “พอแล้ว พวกข้ารูแ้ ล้ว พวกข้าสามี
ภรรยาจะยืนพูดตรงนีสักสองประโยคคงจะได้กระมัง?”

ซูเซียงจงใจเน้นหนักตรงคําว่า”สามีภรรยา”สองคํา นํา
เสียงประชดหยอกล้ออย่างชัดเจน

14
หัวหน้าทหารลุกขึนมา ก้มศีรษะยืนอยูต่ รงนัน ถูกสายตา
จ้องมองมาสองข้างซ้ายขวาก็อยากจะขุดหลุมฝังตัวเอง
ลงไปใจจะขาด คนหนึงก็เป็ นอ๋องสงคราม คนหนึงก็เป็ น
ภรรยาสุดทีรักของอ๋องสงคราม มารดาเขาเถอะ ทําไม
ต้องสร้างความลําบากใจให้ทหารตัวเล็กๆอย่างเขา
ด้วย…ฮือๆ

ในตอนนีเอง ชุ่ยหลิวก็กระซิบพึมพําข้างหูซเู ซียง “ฮูหยิน

ท่านดูสภาพของเขาสิ เหมือนกับคุกกีสอดไส้ทีท่านทํา
ยามปกติหรือไม่? ตายจริง ไยข้ารูส้ กึ ได้วา่ ไส้ครีมแน่นๆ
กําลังจะถูกบีบล้นออกมาแล้วนะ…”

ซูเซียงฟั งแล้วก็ทนไม่ไหวหัวเราะเฮอะๆออกมา ตบหน้า

15
ผากชุ่ยหลิวเบาๆ “พอแล้ว ผูอ้ ืนน่าสงสารมากพออยูแ่ ล้ว
เจ้าอย่าไปแกล้งเขาอีก”

หัวหน้าทหารนายนันยิงก้มหัวตําลง หดตัวลีบลดความ
รูส้ กึ ถึงการมีอยูข่ องเขาสุดกําลัง วิงวอนอยูภ่ ายในใจ
ท่านอ๋องสงครามขอรับ หวังเฟยขอรับ พวกท่านสองสามี
ภรรยามีอะไรก็รบี พูดเถิดขอรับ ไยต้องทําให้คนผูน้ อ้ ย
อย่างข้าลําบากใจด้วย ฮือๆ ข้าใกล้จะยืนไม่อยูแ่ ล้วนะ
ขอรับ

จ้าวเซิงกลับยังจ้องเขาอย่างไม่พอใจ ส่งกระดาษให้แผ่น
หนึง “รีบนําสิงนีส่งไปให้หวังเฟย”

16
ซูเซียงรับแผ่นกระดาษมา อ่านดูอย่างละเอียดหนึงรอบ
เป็ นสูตรยารักษาโรคระบาดในสมัยนัน คราแรกนางกับ
หลีปั วหมิงก็ใช้ยาสูตรนีรักษาให้คนในหมูบ่ า้ น แต่พวก
เขาหาตัวยาสําคัญหลายตัวในสูตรนีไม่ได้อย่างแท้จริง
ทําให้ประสิทธิภาพของยาลดลงมาก ทําได้เพียงปรับ
เปลียนแทนทีตามดุจพินิจ

17
ตอนที 753 ภรรยา เก็บตราพยัคฆ์ไว้ให้ดี

ซูเซียงอ่านจบแล้วก็พยักหน้า “ในนีมีตวั ยาหลายตัวทีหา

ไม่ได้ ทางเจ้าคงมีวิธี?”

จ้าวเซิงเห็นท่าทางซูเซียงเข้าใจต่อสิงนีอย่างชัดเจน ก็นกึ
ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ตอบกลับทันที “ของทีเจ้าให้ขา้
ไปหาเมือคราก่อนก็หาจนครบแล้ว จะส่งเข้าไปพร้อมกับ
ตัวยาสมุนไพรงวดนี แม้มีไม่มาก แต่ในยามฉุกเฉินก็พอ
จะใช้ได้ ข้าจะรีบไปหามาเพิม”

18
ซูเซียงพยักหน้า “ดี เช่นนันเจ้าก็ระวังตัวด้วย อย่าไปหมู่
บ้านทีมีโรคระบาดเด็ดขาด”

จ้าวเซิงโยนตราพยัคฆ์ขา้ มมา เป็ นซีกหนึงของตรา

พยัคฆ์คู่ “สิงนีเจ้าเก็บเอาไว้ให้ดี ตราพยัคฆ์รวมกับป้าย
หยกดําแผ่นนันสามารถโยกย้ายกองกําลังทหารทังหมด
ในต้าหรงของข้าได้”

ซูเซียงรับตราพยัคฆ์ไว้ ตะลึงงันเล็กน้อย ตกใจทีจ้าวเซิง

กล้านําของสําคัญเช่นนีมอบให้นาง จากนันยังเอ่ย
ถามอย่างกังวล “เจ้าเอาตราพยัคฆ์ให้ขา้ หมดแล้ว แล้ว
เจ้าจะทําอย่างไร?”

19
“ในมือข้ายังมีตราพยัคฆ์อีกซีกหนึง เสด็จพีรัชทายาทก็
มอบป้ายอาญาสิทธิของเขาให้ขา้ แล้ว เจ้าวางใจเถิด ใช่
แล้ว ประเดียวกองทัพประจําเขตมณฑลจะเข้ามา ถึง
เวลาเจ้าก็จดั สรรหน่อย ทางข้ายังต้องรีบไปตามยา
สมุนไพร ต้องไปก่อนแล้ว” จ้าวเซิงพูดแล้วก็ยงั มองซูเซี
ยงอย่างอาวรณ์อยูน่ าน สุดท้ายทนไม่ไหวเอ่ยกําชับเสียง
อ่อน “ภรรยา ดูแลตัวเองกับคนทีบ้านดีๆ ข้าสามีผิดต่อ
เจ้าแล้ว!”

ซูเซียงตะลึงก่อน ต่อมาก็โบกมือยกใหญ่ “พอแล้ว อย่า

มาออดอ้อนกับข้าอยูต่ รงนี รีบไปจัดการงานไป! ข้าจะ
อยูจ่ ะตายก็ลว้ นต้องพึงพาเจ้านันแหละ!”

หัวหน้าทหารนายนันพลันสันเทิมทังร่าง ไอหยา ให้ตาย

20
เถอะ! สามีภรรยาคูน่ ีเป็ นคนสองบุคลิกหรือไร? เมือครู ่
ยังพูดคุยรักใคร่สนิทสนมอยูด่ ีๆ ทําเอาคนประหลาดใจ
ยิง แต่อย่างไรนีก็ยงั อยูใ่ นขอบเขตปกติ จู่ๆไยบรรยากาศ
จึงเปลียนไปฉับพลันเล่า?

อดมิได้ทีจะเงยหน้าแอบมองแผ่นหลังจ้าวเซิงทีเดินจาก
ไป ลอบทอดถอนใจกับตัวเอง เฮ้อ ท่านอ๋องสงครามผูน้ ี
น่าสงสารจริงเชียว อุตส่าห์พดู เสียงอ่อนเสียงหวานกับ
ภรรยา ดันมาประสบกับคลืนลมเข้าใจยาก เฮ้อ…

ซูเซียงรับตัวยาสมุนไพรทีจ้าวเซิงส่งมาแล้ว ส่วนใหญ่
ล้วนเป็ นจําพวกทีนางขาดแคลนอยูต่ อนนี ในใจอดมิได้ที
จะแอบโล่งอก

21
ไม่นานนัก ทหารของทางการประจําเขตมณฑลก็มาถึง
เคารพนบน้อมต่อนางมาก ทุกคําล้วนเรียกว่าจ้านหวัง
เฟย(ชายาอ๋องสงคราม) มิได้เห็นนางเป็ นหญิงชนบท
บ้านป่ าแม้แต่นอ้ ย สําหรับจุดนีซูเซียงเองก็พงึ พอใจมาก
แอบตบๆตรงหัวใจ

นางก็กลัวว่าคนเหล่านีจะไม่เชือฟั งการจัดกําลังพลของ
นางหรือไม่ก็กระทําหน้าอย่างหลังอย่าง หากระหว่าง
ทางเกิดเรืองอะไรขึน เช่นนันแม้แต่สถานทีร้องไห้นางก็
คงหาไม่เจอ

“ข้าน้อยตงเฉิง ขอหวังเฟยสังการ” หัวหน้าทหาร

22
นครบาล[1] คุกเข่าข้างหนึงให้ซเู ซียงด้วยความเคารพ

ซูเซียงรีบเรียกให้พวกเขาลุกขึนมา “ทุกท่านไม่ตอ้ งเกรง

ใจถึงเพียงนี คาดว่าก่อนมาองค์ชายคงกําชับมาแล้วให้
พวกท่านฟั งคําสังของข้ากระมัง?”

“ขอรับ หวังเฟย องค์ชายมีรบั สัง อีกทังในมือท่านมีตรา

พยัคฆ์และป้ายอาญาสิทธิ เมือไม่มีองค์ชายบัญชาการ
ย่อมสามารถโยกย้ายพวกข้าได้ตามสะดวก” หัวหน้า
ทหารนครบาลอธิบายชัดถ้อยชัดคํา

แม้ซเู ซียงจะมีความกังวลในด้านนี แต่คิดไม่ถงึ ว่าหัว

หน้าคนนีกลับเป็ นเป็ นคนฉลาดมีไหวพริบ ครูเ่ ดียวก็นาํ

23
ปั ญหาออกมาพูดแยกได้กระจ่างชัดเจน

ในเมือผูอ้ ืนล้วนเป็ นคนซือตรงไม่ออ้ มค้อม ซูเซียงเองก็

ไม่แสร้งทําหยังเชิงแล้ว ให้ช่ยุ หลิวเข้ามาด้วย คนทังสาม
ปรึกษาด้วยกันรอบหนึง จากนันตงเฉิงก็รบั คําสังออกไป

แต่เรืองทีทําให้ซเู ซียงคิดไม่ถงึ ก็คือในตอนทีเจ้าหน้าที

และทหารนครบาลเปลียนเวร มีสตรีปลอมตัวปะปนเข้า
มา มุง่ ตรงไปทางบ้านของหลูว่ ช์ ิวฮวาทันที

หลูว่ ช์ ิวฮวาเห็นคนมาก็หรีตา รูส้ กึ คุน้ หน้าคุน้ ตา

ซ่งอวินเอ๋อร์ในทีสุดก็ได้พบญาติ คุกเข่าลงไปดังปึ ง
24
“ท่านป้า ท่านป้า ในทีสุดอวินเอ๋อร์ก็ได้พบท่านแล้ว ท่าน
ป้า ท่านต้องช่วยออกหน้าจัดการให้อวินเอ๋อร์นะเจ้าคะ!”

หลูว่ ช์ ิวฮวาตกใจแทบตาย แต่ครูเ่ ดียวก็ตอบสนองกลับ

มา ลากซ่งอวินเอร์เข้าในบ้านปิ ดประตู สองป้าหลานไม่รู ้
ว่าปรึกษาเรืองอะไรกันอยูด่ า้ นใน

วันต่อมา ซูเซียงไปสอบถามสถานการณ์ตรงทางเข้าหมู่
บ้านเช่นปกติ ตรงทางเข้าหมูบ่ า้ นมีหม้อวางอยูห่ นึงใบ
ด้านในเป็ นนําร้อนเดือดปุดๆ

25
------

[1] นคร ในทีนีหมายถึง ฝู่ เฉิง (府城) ซึงหมายถึง

เมืองอันเป็ นทีตังของหน่วยราชการระดับจังหวัดหรือ
มณฑล

ตอนที 754 แผนสกปรกของซ่งอวินเอ๋อร์

26
ซูเซียงหามุมทีค่อนข้างสงบเงียบนังลงรอตงเฉิงมาพูดคุย
เรืองธุระ แต่ไม่คาดคิดว่าในเวลานีชิงหลานกลับร้อง
ตะโกนขึน “ใคร! หยุดอยูต่ รงนัน!”

ซูเซียงตกใจจนถ้วยในมือร่วงลงพืนดังเพล้ง ชุ่ยหลิวเองก็
ไม่ได้ดืมลงไป แต่ลกุ ไปทางชิงหลานเช่นเดียวกัน

“เกิดเรืองอะไร?” ซูเซียงเปิ ดปากถาม

ชิงหลานเตะผูห้ ญิงคนหนึงพลิกไปบนพืน คว้าผมของ

นางบังคับให้เงยหน้าขึนมา “พูด เจ้าเป็ นใครกันแน่ มา
ทําลับๆล่อๆตรงนีทําอะไร?!”

27
ซูเซียงมีความสามารถในการจดจําคน แม่นางน้อยแม่
หญิงน้อยในหมูบ่ า้ นเหล่านัน หากนางเคยพบเห็นรับรอง
ว่าต้องมีความทรงจําอย่างแน่นอน แต่สตรีธรรมดา
สามัญทีอยูใ่ นกลุม่ คนก็ยงั แยกไม่ออกคนนีนางกลับไม่
เคยเจอมาก่อนอย่างสินเชิง

เห็นสตรีคนนันไม่พดู จา ชิงหลานก็เงือมือตบเข้าหนึง
ฉาด ขณะทีกําลังจะเอ่ยปากซักถามนางต่อว่าเป็ นใคร จู่
ก็พบว่าด้านหลังคอของนางมีบางอย่างไม่ถกู ต้อง

ชิงหลานเป็ นถึงผูใ้ ด ก่อนนางมาอยูก่ บั ซูเซียงก็เป็ นถึง

องครักษ์มงั กรผูอ้ งอาจ นางยืนมือออกคว้าทางด้านหลัง
ดังคาด หน้ากากหนังมนุษย์แผ่นหนึงฉีกออก ทันใดนัน
ใบหน้ามีรอยแผลพาดสลับก็ปรากฎต่อหน้าทุกคน
28
“ซ่งอวินเอ๋อร์!” ซูเซียงร้องตกใจ

หลังครอบครัวซ่งฉางโส่วถูกขับไล่ออกไปก็ไม่ได้ยินข่าว
คราวอีก ซูเซียงยังคิดว่าพวกเขาตายอยูด่ า้ นนอกหรือไม่
ก็ปรับปรุงตัว ย้ายทีอยู่ คิดถึงไม่วา่ จะได้พบเจอสหาย
เก่าในสถานการณ์แบบนี!

พูดแล้วคําว่า “สหายเก่า”ก็ช่างเป็ นคําประชดดีจริงๆ

สําหรับครอบครัวซ่งฉางโส่วนัน ซูเซียงไม่คิดอยากพบ
เจออีกทังชีวิต

ชุ่ยหลิวตกตะลึงสุดประมาณ ขึนหน้าคว้าซ่งอวินเอ๋อร์

29
ตบเพียะๆไปหลายฉาด จากนันยังถีบซําอีกสองเท้า ทุบ
ตีจนนางร้องโอดโอยอยูบ่ นพืน แล้วขู่ซาํ “พูด ใครส่งเจ้า
มา คิดจะทําอะไร?!”

เวลานีเองตงเฉิงกับทหารอีกสองนายก็ยกถ้วยเข้ามา
หนึงตะกร้า เห็นเข้าพอดี ตรงบริเวณทีซูเซียงนังมีถว้ ยชา
ศิลาดลใบใหญ่วางอยูก่ ็รูส้ กึ ประหลาดใจมาก

“ลูกพี ถ้วยนีมาจากทีไหน? มาตรฐานคุณภาพนีไม่ถกู

ต้องนะขอรับ?”

เมือครูต่ งเฉิงเพียงสนใจมองแต่ซเู ซียงไม่ทนั สังเกตถึงจุด

นี บัดนีมองดูอย่างละเอียด คุณภาพของถ้วยใบนีมิใช่

30
ชาวบ้านทัวไปจะหามาใช้ได้ อย่างน้อยทีสุดก็ตอ้ งเป็ นใน
บ้านของขุนนางขันสามชันเอกเป็ นต้นไปถึงจะใช้ถว้ ย
ประเภทนี

ตงเฉิงแม้ไม่ได้พดู อะไร แต่จากสีหน้าของเขาซูเซียงก็เข้า

ใจได้ทนั ที ตงเฉิงชักดาบออกแล้ววางบนคอของซ่งอวิน
เอ๋อร์ “พูด เจ้าคิดจะทําอะไร?!”

ซ่งอวินเอ๋อร์เดิมทีถือคติวา่ ปลาตายตาข่ายขาด คิดว่า

แม้ตวั ตายก็ตอ้ งลากซูเซียงมาร่วมชะตากรรมให้ได้ แต่
คิดไม่ถงึ ว่าความระแวดระวังของพวกซูเซียงจะสูงถึง
เพียงนี นําพวกนันก็ยงั ไม่ดืมลงไปและยังข่มขู่มซูเซียงไม่
สําเร็จ ส่วนตัวเองตอนนีต้องตายเปล่า นางไม่มีทางยอม

31
“ท่านหญิงเซียงจวินโปรดไว้ชีวิต ท่านหญิงเซียงจวิ
นโปรดไว้ชีวิต…. ข้า ข้าเองก็ถกู ผูอ้ ืนบงการ… ” ซ่ง
อวินเอ๋อร์รบี ร้องขอชีวิตแทบไม่ทนั ในตารูปสามเหลียม
ควํานําตาซึมออกมาเล็กน้อย เห็นแล้วไม่น่าสงสารสัก
นิดเดียว เพียงทําให้คนรูส้ กึ คันไม้คนั มือ แต่ตวั นางเอง
ดันไม่รูต้ วั

ตอนนีเอง จู่ๆชิงหลานก็รอ้ งตะโกนขึนมา “หวังเฟย! ใน

นํามีพิษ!”

ซูเซียงหันหน้าไปก็เห็นเข็มเงินในมือชิงหลาน ปลายเข็ม
พ่นควันดําฟู่ บนพืนก็เป็ นสีดาํ ทังแถบ แค่คิดก็รูแ้ ล้ว ถ้า

32
พวกนางดืมนําถ้วยนันลงไปผลจะลงเอยอย่างไร!

ซูเซียงสะบัดหัว ขณะทีกําลังคิดว่าจะจัดการอย่างไรดี
หนึงในองครักษ์มงั กรก็ลกุ ออกมา “หวังเฟย เรืองแบบนี
จะปล่อยผ่านอ่อนข้อให้ไม่ได้เด็ดขาด ข้าน้อยขอให้หวัง
เฟยลงโทษประหารนาง ณ ทีเกิดเหตุขอรับ!”

ซูเซียงไม่มีความนิยมฆ่าคน แต่คนข้างตัวต่างพูดซําสาม
สีรอบต้องการให้สงั หารทันที ถ้ายังทําตัวเป็ นแม่พระ
เปี ยมเมตตา เช่นนันก็มีแต่รอความตายเท่านันแล้ว!
ภายใต้โน้มน้าวของชุ่ยหลิว นางตัดสินใจแน่วแน่ ในที
สุดก็พยักหน้า “ลากไปให้ไกลหน่อยแล้วกัน ตาไม่เห็น
ย่อมสะอาด อย่าให้ขา้ เห็น”

33
องครักษ์มงั กรคนนันตะลึงก่อน ต่อมาก็รูซ้ งว่
ึ าซูเซียงยัง
ทําใจไม่ได้ ด้วยกลัวว่าซูเซียงจะเปลียนใจจึงรีบลากคนที
ร้องไห้โฮออกไปทันที พอถึงบริเวณมุมอับ ก็ปาดลงบน
คอซ่งอวินเอ๋อร์ทนั ที ไม่ชะงักแม้แต่นิดเดียว เรียกได้วา่
เฉียบกริบว่องไว!

34
ตอนที 755 ความเลินเล่อของซูยว่ นเสียนจู่

ซ่งอวินเอ๋อร์ยงั ไม่ทนั ได้กรีดร้อง ยืนมือกุมคอ ดวงตาคู่

ถลนแล้วล้มลงไป เลือดไหลคลักทะลักออกมาตามร่อง
ง่ามนิว โดยรวดเร็วทัวกายของนางก็แดงฉานทังผืน พืน
ดินถูกย้อมเป็ นสีโลหิต

หวงซินเดิมทีหลบมองเงียบๆอยูต่ รงหลังก้อนหินทีอยูไ่ ม่
ไกลนัก เห็นพวกซูเซียงยกถ้วยกําลังจะดืม นึกตืนเต้น
ดีใจ แต่ไหนเลยจะรู ้ ชัวอึดใจก็พลิกผันหน้ามือเป็ นหลัง
มือ บัดนีนัยน์ตาของนางเหลือเพียงแผ่นผืนสีแดงและ

35
สายตาไม่สมัครใจของซ่งอวินเอ๋อร์ตอนล้มลงไป

นางตืนกลัวจนสันเทิมไปทังร่าง ถือโอกาสทีทางนีกําลัง
ชุลมุนแอบหลบหนีไปเงียบๆ

ภายในห้องลับแห่งหนึง ซูยว่ นเสียนจู่ตบปากหวงซิ

นฉาดใหญ่ “นางของชันตํา เรืองเล็กๆแค่นีเจ้ายังทําไม่
สําเร็จ ตัวไร้ประโยชน์! ”

“แล้ว แล้วถ้วยนันเล่า เก็บถ้วยกลับมาหรือไม่?” ซูยว่ น

เสียนจู่พลันรูส้ กึ มีบางอย่างไม่ถกู ต้อง เอ่ยถามด้วยนํา
เสียงร้อนรน

36
ก่อนหน้านีนางสนใจแต่จะฆ่าซูเซียงให้ตาย สุม่ หยิบถ้วย
สองสามใบในห้องตัวเองปาดยาลงด้านบนแล้วให้หวงซิ
นนําออกไป

บัดนีแผนการล้มเหลวนางถึงนึกขึนได้ ถ้วยชามในบ้าน
ตนย่อมมีลกั ษณะจําเพาะ

เวลานีหวงซินไหนยังจะสนใจถ้วยชามอะไรนัน คุกเข่า
บนพืนแล้วโขกคํานับให้ซยู ว่ นหลายที “ท่านหญิงเสียนจู่
โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด ท่านโปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด…
ซ่งอวินเอ๋อร์ก็ตายไปแล้ว ท่านไม่รูห้ รอกว่านางแพศยา
นันร้ายกาจเพียงใด บอกว่าฆ่าก็ฆา่ เลือดนันมันแดง
แดงฉาน มันกระฉูดออกมา พุง่ ออกมาไม่หยุดครังเล่า
ครังเล่า… ”
37
แรกเริมหวงซินกําลังร้องขอชีวิต แต่พอพูดถึงสภาพการ
ตายของซ่งอวินเอ๋อร์ทงตั
ั วก็สนเทิ
ั มด้วยความหวาดกลัว
จะพูดให้จบประโยคก็ยงั พูดออกมาไม่ได้ สภาวะจิตใจดู
ท่าทางไม่คอ่ ยดีนกั

ซูยว่ นเสียนจู่โมโหสุดขีด เตะหวงซินซําอีกหลายเท้า

“นางเดรัจฉานไร้ประโยชน์ เจ้ามันคนชันตํา! จะตีเจ้าให้
ตาย ตีเจ้าให้ตาย!”

“คุณหนูทา่ นใจเย็นลงหน่อย ท่านฟั งบ่าวพูด แม้ถว้ ยที

ส่งออกไปจากในบ้านมีลกั ษณะจําเพาะ แต่ในเรือนของ
ขุนนางใหญ่ขนสามชั
ั นเอกขึนไปล้วนมีใช้ บนถ้วยของ
พวกเราไม่ได้มีสญ
ั ลักษณ์ระบุเป็ นพิเศษ พวกเขาคิดจะ
38
ตรวจสอบก็ไม่แน่วา่ จะสืบเจอ” แม่นมของท่านหญิงซู
ย่วนเกลียกล่อมเสียงตําอยูด่ า้ นข้าง

ซูยว่ นเสียนจู่มองแม่นมหนึงสายตาถึงค่อยตอบ “อืม”

เสียงตํา แล้วถีบหวงซินซําอีกสองหน “นางโง่ไร้
ประโยชน์! ถ้าเรืองนีสาวมาถึงดสียนจู่เยียงข้า ข้าจะทํา
ให้ทงตระกู
ั ลของเจ้าไม่ได้ตายดี!”

“แม่นม ลากคนผูน้ ีออกไปให้ขา้ ต่อไปนีเสียนจู่เยียงข้า

ไม่อยากเห็นใบหน้านีของนางอีก!” ท่านหญิงซูยว่ นสัง
การอย่างเลือดเย็น ความโหดเ**◌้ยมวูบผ่านบนหน้า

แม่นมเลียงดูนางมาตังแต่เล็กจนโตไยจะไม่รูค้ วามคิด

39
จิตใจของนาง ให้คนลากหวงซินออกไปทันที แล้วลงแส้
หนังแช่นาเกลื
ํ อซํา ทังตัวคนถูกเฆียนจนผิวหนังแตกยับ
แม้กระทังใบหน้าซึงเดิมทีก็มิได้ดีงามอะไรนักก็ยงั ถูก
เฆียนจนเปื อยเละ

สมดังทีซูยว่ นกล่าว ไม่อยากเห็นใบหน้านีของนางอีก

หวงซินในตอนนีกลับบ้านไปเกรงว่าแม้แต่บิดานางก็ยงั
จําไม่ได้

ซูยว่ นทังโกรธทังกระสับกระส่าย วนเวียนอยูใ่ นบ้านนาน

หลายวัน เห็นฝ่ ายตรงข้ามไม่มาเคาะประตูบา้ น ในทีสุด
จึงค่อยวางใจลงได้แล้วส่งคนออกไปสืบถามรอบหนึง
รวบรวม “พฤติกรรมอันเลวร้าย” ทังหมดเหล่านันของซู
เซียง แล้วแพร่กระจายเข้าไปในหูของคนทีมีเจตนาร้าย
40
จํานวนหนึง เผยแพร่ข่าวลือจนซูเซียงกลายเป็ นคนเลว
บาปหนาต้องสิบมหันตโทษมิอาจให้อภัย ชัวช้ายิงกว่า
พวกโจรสลัดปล้น ฆ่าสังหารชิงทรัพย์พวกนัน

สําหรับเรืองราวเบืองหลังเล่านีซูเซียงไม่ลว่ งรู ้ บัดนีความ

คิดจิตใจทังหมดของนางพุง่ เข้าใส่การแก้ไขปั ญหา
บรรเทาโรคระบาด

สองวันก่อนซูเซียงให้คนสร้างกระท่อมหลังใหญ่หลังหนึง
ส่งคนป่ วยมีไข้เป็ นโรคระบาดทังหมดเหล่านันแยกตัวไป
อยูด่ ว้ ยกัน อีกสองหมูบ่ า้ นทีได้รบั ผลการแพร่ระบาดก็
กระทําเช่นเดียวกัน

41
อีกสองหมูบ่ า้ นให้ความร่วมมืออย่างดียงิ พวกซูเซียงส่ง
ยาอะไรไปพวกเขาก็ดืมยานัน ทังยังซาบซึงใจนําตา
ไหลพราก คุกเข่าสักการะต่อสวรรค์ ซาบซึงในพระมหา
กรุณาธิคณ
ุ องค์จกั รพรรดิ ซาบซึงพระคุณจันอ๋องและ
หวังเฟย!

สถานการณ์ระบาดของทางนันแม้ควบคุมการแพร่
กระจายช้ากว่าหมูบ่ า้ นสกุลซ่ง ภาพรวมทังหมดว่าแล้วก็
ร้ายแรงกว่าเล็กน้อย แต่เพราะทุกคนให้ความร่วมมือจึง
ควบคุมได้อย่างรวดเร็ว

42
ตอนที 756 จําต้องใช้มาตรการบังคับ

มีก็แต่หมูบ่ า้ นสกุลซ่งทางนีทีวุน่ วายยิงยวด ซูเซียงเองก็

ลงแรงประหนึงใช้ววั เก้าตัวเสือสองตัว สุดกําลังความ
สามารถแล้วก็ยงั ช่วยไม่ได้ ทําได้เพียงให้เหล่าทหาร
ประจํามณฑลจับคนไป พวกทีไม่ทาํ ตามทังเอะอะทัง
โวยวายเหล่านันก็ลงดาบตายไปสองสามคน เรืองถึง
ค่อยนับว่ายุติลง

เนืองเพราะใช้มาตรการบังคับ ผูใ้ ดไม่ปฏิบตั ิตามจึงฆ่า

ได้ทนั ที หากใช้คาํ ของทหารประจําเขตมณฑลมาพูดก็

43
คือ ในเมือมันก็ไม่อยากมีชีวิตอยูแ่ ล้ว ไม่สตู้ ายเสียให้เร็ว
หน่อยจะได้ช่วยประหยัดเสบียงอาหาร!

พวกชาวบ้านล้วนเป็ นคนประเภทรังแกคนอ่อนแอขลาด
กลัวคนแข็งแกร่ง และก็เป็ นซูเซียงพูดถ่อมแล้ว ก่อนหน้า
นีดีตอ่ พวกเขาเกินไปจนคิดว่าตนรังแกได้ง่ายๆ บัดนีซูเซี
ยงมีโทสะขึนมาจริงๆ ละทิงความคิดทีว่าฆ่าคนผิด
กฎหมายในศตวรรษทียีสิบเอ็ดไปหมดสิน

ภายในใจพรําเตือนตัวเองซําแล้วซําเล่า ตนทําเพือทุก
คน เพือชีวิตคนส่วนมาก ตนเป็ นชายาจันอ๋อง ตนเป็ น
หวังเฟย มีสทิ ธิสังหารคน ผูใ้ ดไม่ปฎิบตั ิตามล้วนต้อง
สังหาร!

44
พวกชาวบ้านรังแกคนอ่อนแอขลาดกลัวคนแข็งแกร่งบัด
นีรูว้ า่ เตะถูกแผ่นเหล็กเข้าแล้ว ไม่เพียงแต่เบืองหน้าให้
ความเคารพ ชัวเวลาเดียวแม้แต่ลบั หลังก็ยงั ไม่กล้าด่า
ทออีก

ผ่านพ้นไปอีกสามสีห้าวัน สถานการณ์ระบาดในหมูบ่ า้ น
จึงนับว่าควบคุมแนวโน้มการแพร่กระจายได้ สองสาม
วันต่อมา ด้วยความทุม่ เทหามรุง่ หามคําของพวกซูเซียง
การแพร่ระบาดจึงนับว่าบอกลาได้ชวคราว
ั

หลายวันนีจ้าวเซิงไม่มีทางเลือกต้องรังรออยูท่ ีนี เพราะ

อย่างไรเขาก็มีภารกิจติดตัว ด้านหนึงสังงานคนให้สง่ สิง
ของจําเป็ นมาให้ซเู ซียงทางนี ด้านหนึงก็ตอ้ งไปอีก
45
มณฑลเพือแจกจ่ายเสบียงบรรเทาทุกข์

จ้าวเซิงยังนําสูตรยาทีทางซูเซียงใช้สง่ เข้าในวังทันที ให้

ราชสํานักส่งลงไปทัวทุกมณฑล โดยรวดเร็ว
สถานการณ์การระบาดทัวแคว้นจึงนับว่าค่อยๆควบคุม
ลงได้

หนึงเดือนต่อมา จ้าวเซิงกลับเมืองหลวงรายงานภารกิจ
หายนะอันเกิดจากภัยแล้งและโรคระบาดคราวนีนับว่า
ผ่านพ้นไป งานต่อไปคือการบูรณะฟื นฟู

สําหรับเรืองเหล่านีซูเซียงจัดการได้เพียงในมณฑล
อําเภอทีตนอาศัยอยู่ ส่วนทัวทังแว่นแคว้นนัน นางไม่มี

46
ความสามารถพอ แต่จา้ วเซิงกลับเสนอแนวความคิด
สร้างสรรค์อนั ดีมากเหล่านีของซูเซียงขึนไป หลังได้รบั
พระบรมราชานุญาตจากองค์จกั รพรรดิ จึงกราบทูลว่า
ทังหมดนีล้วนเป็ นความคิดของซูเซียง

ทีแรกจักรพรรดิยงั ปลืมพระทัยมากทีเดียว ทว่าพอได้ยิน

ว่าเป็ นซูเซียงก็ชกั สีหน้า ตรัสอย่างไม่พอพระทัย “สตรี
ควรอยูเ่ หย้าเฝ้าเรือนปรนนิบตั ิสามีสงสอนบุ
ั ตร หาเรือง
สุม่ สีสุม่ ห้าทําอันใด! แม่ไก่ขนั ยามเช้าแต่ไรมาเป็ นข้อ
ห้ามของบ้านเมือง ไม่มีทางทีเจ้าจะไม่เข้าใจจุดนี!”

แม้จา้ วเซิงมิได้มีเจตนามอบความดีความชอบให้ซเู ซียง

อย่างชัดเจน แต่ก็กาํ ลังคิดจะยกยอซูเซียงหน้าพระ
พักตร์เสด็จพ่อ เผือภายภาคหน้าซูเซียงเข้าสูร่ าช
47
พงศาวลีดีรา้ ยก็ยงั พอช่วยได้บา้ ง แต่คิดไม่ถงึ ว่าประสงค์
ดีกลับกลายเป็ นได้ผลร้าย ภรรยาของเขาพูดไว้ถกู ต้อง
อะไรกันทีว่าสตรีไร้สามารถจึงมีคณ
ุ ธรรม เป็ นคําอ้าง
ของสังคมชายเป็ นใหญ่ ด้วยกลัวจะถูกเปรียบเทียบกับ
สตรีจงึ สร้างเรืองไร้เหตุผลเช่นนี พูดให้จีจุดก็คือ ตัวบุรุษ
เองไร้สามารถ จําต้องเรียกร้องให้สตรีไร้สามารถกว่า
พวกเขา!

จ้าวเซิงไม่เข้าใจ ตราบใดทีดีตอ่ เมือง ดีตอ่ ราษฎร เกียว

ข้องอันใดกับเป็ นบุรุษหรือสตรี?

จ้าวเซิงก้มหน้าหดหูไ่ ปเข้าพบรัชทายาท รัชทายาทคิด

เห็นตรงกันกับฮ่องเต้ ต่างตําหนิเขาว่า ลูกผูช้ ายไยต้อง
เกรงกลัวไร้คคู่ รอง เหตุใดจึงถูกสตรีนางหนึงบีบไว้ใน
48
กํามือ? หญิงชัวร้ายบ้านป่ าคนหนึงมีอะไรดีนกั หนา ให้
หย่าร้างเสียแต่เนิน หลังกลับมาจะสูข่ อคนทีดีกว่าให้แก่
เขา

ปะทะกําแพงติดต่อกันสองครัง จ้าวเซิงก็ไร้กาํ ลังจะ

เอือนเอ่ยอันใดได้อีก โบกมืออย่างขอไปที โขกคํานับทูล
ลาขอตัวไปเข้าเฝ้าเสด็จย่า

รัชทายาทประหลาดใจทีเห็นจ้าวเซิงจากไปด้วย
กิรยิ าเศร้าสร้อยคอตก หัวคิวขมวดเข้าหากันแน่น ทุก
ครังทีน้องเล็กกลับมาเป็ นต้องทะเลาะถกเถียงกับตนสัก
ยก บางครังทังสองถึงขันลงไม้ลงมือ นันเป็ นช่วงเวลาที
พวกเขาสองพีน้องใกล้ชิดสนิทสนมกันทีสุด

49
แต่คราวนีไม่วา่ ตนพูดอะไรจ้าวเซิงเพียงแค่รบั ฟั ง ไม่โต้
แย้งสักประโยคเดียว กลับทําให้รชั ทายาทรูส้ กึ ไม่สบาย
ใจ ยิงทําให้เรืองทังหมดนีล้วนตําหนิลงบนหัวซูเซียง คิด
ว่าน้องชายทีดีๆอยูข่ องตนถูกคนชัวชักพาให้เสียคนแล้ว

“ไม่ได้การๆ จะปล่อยหญิงคนนันไว้ไม่ได้!” รัชทายาท

ปากพึมพํา ถูมือ ยําเท้าวนไปมา กระวนกระวายเหลือ
แสน ราวกับวินาทีถดั จากนีซูเซียงจะทํามิดีมิรา้ ยน้อง
ชายเขาอย่างไรอย่างนัน

50
ตอนที 757 สตรีคนนันแตะต้องไม่ได้

ขันทีอาวุโสรับคําอยูด่ า้ นข้าง “พระองค์ทา่ น บัดนีมิ

อาจกระทําบุม่ บ่าม ครังนีสตรีดีรา้ ยอย่างไรก็นบั ว่าสร้าง
คุณปู การ อ๋องสงครามยังวางนางอยูบ่ นยอดดวงใจ หาก
ตอนนีพระองค์แตะต้องนาง เกรงว่า…”

รัชทายาทไยจะไม่เข้าใจเรืองเหล่านี มิเช่นนันเขาคง
51
สังหารซูเซียงตายไม่ได้ผดุ ไปนานแล้ว ยังไม่ทาํ ก็เพราะ
ไม่อยากทําร้ายจิตใจน้องชายของตน แต่เห็นทีเขายิงใจ
อ่อนสถานการณ์ก็ยงแย่
ิ ลง

ณ ตําหนักโซ่วอัน(ยืนยงสันติ) พระพันปี เห็นท่าทางก้ม

หน้าหดหูข่ องจ้าวเซิงก็ปวดแปลบหัวใจ รีบดึงเข้าไปทันที
“เซิงเอ๋อร์เป็ นอะไรไป? ออกไปครานีเหน็ดเหนือยหรือ
บาดเจ็บตรงไหน เร็ว ให้ยา่ ดูหน่อย เป็ นอะไรไปล่ะนี?”

จ้าวเซิงปล่อยให้พระพันปี ดงึ ตัวไปอย่างว่าง่าย สภาพไร้

ชีวิตชีวา สีหน้าเอือยเฉือย ไม่นบั ว่าเย็นชา เพียงมี
อารมณ์ประเภทจนใจและเศร้าผิดหวังแผ่กระจายอยูใ่ น
อากาศ

52
พระพันปี ทอดพระเนตรคนน่ารักเชือฟั งต่อหน้านางมา
โดยตลอด บัดนีเอาแต่คกุ เข่าลงตรงหน้านางอย่างเงียบ
เชียบ ศีรษะลูต่ ก

พระพันปี ประเมินเขาขึนๆลงๆด้วยความกังวลแล้วใช้
สายตาส่งสัญญาณให้แม่นมทีอยูด่ า้ นข้าง แม่นมพยัก
หน้าให้พระนาง ความหมายว่าอากัปกิรยิ าเช่นนีของจ้าว
เซิงไม่เหมือนได้รบั บาดเจ็บ พระพันปี จงึ ค่อยถอน
พระทัยโล่งเล็กน้อย

ตบๆมือของจ้าวเซิง ใช้นาเสี
ํ ยงเปี ยมเมตตาอารี “เซิง
เอ๋อร์เป็ นอะไรล่ะนี เสียใจหรือ?”

53
จ้าวเซิงส่ายศีรษะเบาๆ ยิมฝื ดเฝื อน “เสด็จย่า หลาน
เพียงคิดว่ามีสตรีรูป้ ระสีประสาคนหนึงอยูเ่ คียงข้างกาย
คนในครอบครัวสมัครสมานกลมเกลียว สิงนีก็มีความ
ผิดหรือ?”

พระพันปี ตะลึงงันเล็กน้อย ต่อมาพระเนตรก็หรีเข้ามา

ทอดพระเนตรไปยังแม่นมทีอยูด่ า้ นข้าง แม่นมออกไปครู ่
หนึง กลับมาพยักหน้าให้พระนาง ริมฝี ปากอ้าๆหุบๆ แม้
มิได้เปล่งเสียง แต่พระพันปี กบั นางร่วมทุกข์สขุ เฉกเช่นพี
น้องมาหลายสิบปี ย่อมอ่านปากของนางเข้าใจ

หนักพระทัยเล็กน้อย พระพักตร์ก็ดไู ม่ดีนกั สูดหายใจเข้า

ลึกๆแล้วค่อยยกยิมแย้มสรวล ตบๆไหล่ของจ้าวเซิง “เจ้า
54
เป็ นเด็กดี เซียงเอ๋อร์ก็เป็ นเด็กดี หนนีถ้าไม่มีนาง มณฑล
อําเภอนันประสบทังภัยแล้งเอย ตักแตนเอย ยังโรค
ระบาดซําอีก ก็มิรูว้ า่ ต้องมีคนตายไปมากน้อยเท่าไร ย่า
ล้วนจดจําความดีของนาง ราษฎรในอําเภอเองก็ยอ่ มจด
จําความดีของนาง เจ้าวางใจ ขอเพียงแค่มียา่ อยู่ จะไม่
ปล่อยให้นางได้รบั ความไม่เป็ นธรรมแม้แต่วนั เดียว ”

จ้าวเซิงเองไม่คาดฝันให้พระพันปี ออกหน้าจัดการเรือง
ให้เขาจริงจัง เพียงแค่ได้ยินคําปลอบใจของพระพันปี ก็
อารมณ์ดีขนมากแล้
ึ ว พยักหน้า “เช่นนันเสด็จย่า
หลานกลับมารายงานภารกิจเสร็จแล้ว ไม่อยากรังอยูใ่ น
วังต่อแล้ว หลานสามารถจากไปได้หรือไม่? ”

พระพันปี ทอดถอนพระทัยเล็กน้อย นางรูเ้ พียงว่าจ้าวเซิง

55
ไม่สบายใจเพราะเรืองทีองค์จกั รพรรดิและองค์
รัชทายาทก่อไว้ ส่วนรายละเอียดนอกเหนือนางยังต้อง
ตรวจสอบดูอีกครัง ดูวา่ ควรจัดการเช่นไรถึงจะดี

เฮ้อ เซียงเอ๋อร์เป็ นเด็กดีคนหนึง นางไม่รูว้ า่ เจ้าลูกชายโง่

เง่าคนนันของนางคิดอันใดอยูก่ นั แน่ เห็นทีเรืองนีนาง
ต้องใส่ใจตรวจสอบดูให้ดีๆสักเทียวแล้ว นางรูส้ กึ ตงิดใจ
ว่ามีบางอย่างไม่ถกู ต้อง

ในเมือเด็กน้อยไม่มีความสุขไม่อยากอยูใ่ นวังหลวงเช่น
นันก็ตามใจ พระพันปี รบั จัดการเรืองให้ทนั ที “เช่นนันก็
ได้ เซียงเอ๋อร์ทางโน้นคาดว่าคงงานยุง่ เหน็ดเหนือยแล้ว
เจ้ากลับไปดูแลอยูเ่ ป็ นเพือนนางให้ดี ต้องเอาใจใส่
หน่อย”
56
ก่อนหน้านีโสมพันปี ตน้ นันของซูเซียงช่วยชีวิตสหายเก่า
แก่ของพระพันปี ไว้ ตอนนันพระพันปี ก็รูส้ กึ ว่าซูเซียงเป็ น
คนดีมากทีเดียว เพือตอบแทนพระคุณช่วยชีวิต จึงยินดี
พระราชทานตําแหน่งซูเ่ ฟย[1]หรือถึงขันเช่อเฟย[2]ให้
แก่นาง

บัดนีซูเซียงยังอาศัยนําพักนําแรงตัวเองเปลียนคลืนต้าน
กระแส ปกป้องรักษาชีวิตของราษฎรทังมณฑลอําเภอ
อย่างดียงิ ทังยังเสนอความคิดสร้างสรรค์มากถึงขนาดนี
พระพันปี เปลียนความคิดต่อนางอย่างสมบูรณ์ คิดว่าแม้
ซูเซียงเคยแต่งงานมีลกู มาก่อน แน่นอนว่าไม่เหมาะขึน
เป็ นชายาเอก แต่ดว้ ยคุณงามความดีตอ่ ชาติบา้ นเมือง
ของนาง ด้วยพระคุณเมตตาต่อตน ด้วยความรักต่อเซิง

57
เอ๋อร์ คิดจะประทับบนตําแหน่งชายาเอกก็มิใช่วา่ จะเป็ น
ไปไม่ได้

เพียงแต่วา่ ฐานะของนางถึงทีสุดแล้วยังตําต้อยไป
หน่อย พระพันปี ครุน่ คิด เกรงว่ายังต้องคิดหาหนทางอีก

จ้าวเซิงได้รบั ประทานอนุญาตจากพระพันปี เย็นวันนัน

จึงออกจากวังทันที ไม่แม้แต่จะเข้าเฝ้าทูลลาฮ่องเต้และ
องค์รชั ทายาท หวดแส้เร่งม้า ทิวาราตรีดาราผัน จากไป
ไม่ทิงฝุ่ น

58
------

[1] ซูเ่ ฟย (庶妃) คําเรียกนางกํานัลถวายตัว ยังไม่มี

การแต่งตังตําแหน่งเป็ นทางการ

[2] เช่อเฟย （侧妃）ตําแหน่งชายารองของอ๋อง

ตอนที 758 จักพรรดิผถู้ กู แย่งชิงความดีความชอบทรง

59
กริว

จนกระทังวันต่อมา จักรพรรดิตอ้ งการเรียกจ้าวเซิงเข้า

เฝ้าพูดคุยเรืองหย่าภรรยาอีกครัง กลับพบว่าเจ้าหนูนอ้ ย
คนนีหายตัวไปอย่างไร้รอ่ งรอยแล้ว! เรียกรัชทายาทเข้า
มาถาม ทูลว่าเมือวานระหว่างสองพีน้องขัดใจกันเล็ก
น้อย รัชทายาทเซืองซึมตลอดวัน ไม่อยากพูดจา แม้ฝ่า
บาทตรัสถามก็ยงั พึมพําฮึดฮัดไม่มีความคิดเห็น

จักรพรรดิยงโกรธกริ
ิ ว คิดว่าซูเซียงเป็ นคนชัวประพฤติมิ
ชอบ เป็ นปี ศาจจิงจอก บุตรของตนทังสองความสัมพันธ์
ดีๆกันอยูช่ ดั ๆ ทังหมดเพราะคนชัวผูน้ ีถึงได้ทะเลาะกัน
ถึงขันนี! แล้วก็บตุ รชายผูเ้ ชือฟั งเขาเสมอมา บัดนีดีเสียนี
กระไร เพือคนชัวผูน้ นแล้
ั วแม้แต่ถวายบังคมก็ยงั ไม่มา
60
ตรงออกจากวังตังแต่ดกึ ดืน

บัดนีพระหฤทัยองค์จกั รพรรดิมีเพียงความโกรธกริวขัด
เคือง มิได้รูต้ วั เลยว่าในใจค่อยๆเริมบิดเบียว หากเขาตัง
สติขบคิดให้ดีก็น่าจะรู ้ เหตุผลจริงๆทีตนรังเกียจซูเซียงมิ
ใช่เพราะนางสร้างความบาดหมางระหว่างทังสอง และมิ
ใช่เพราะลูกชายไม่เชือฟั งคําพูดของเขา แต่เพราะซูเซียง
เป็ นเพียงชนชันสตรี มีสทิ ธิอันใดมาแย่งชิงความดีความ
ชอบจากเขาซึงเป็ นเจ้าแผ่นดินผูน้ ี?

ทัวทุกหนแห่งล้วนห่านหงส์โหยไห้เกลือนป่ า หากเขาใส่
ใจให้มากปลอบขวัญให้มาก ทุกคนย่อมจดจําความดี
ของเขา สรรเสริญว่าเขาเป็ นจักรพรรดิทีดี แต่หลังมีเรือง
ในอําเภอทีซูเซียงอาศัยอยู่ เรืองราวก็เปลียนรสไปแล้ว
61
บัดนีเหล่าเสนาอํามาตย์ในราชสํานักล้วนแซ่ซอ้ งว่าซู
เซียงเป็ นผูก้ ล้าสะเทือนใต้หล้า เป็ นวีรสตรี ใช้นาพั
ํ กนํา
แรงของตนปกป้องภัยพิบตั ิของชาติ ควบคุมเขตอําเภอที
ประสบภัยรุนแรงทีสุดได้ บริเวณทีประสบภัยไม่หนัก
เหล่านันต่างล้มตายดาษดืน มีเพียงเขตอําเภอทีซูเซียง
อาศัยอยูท่ ีราษฎรล้วนอยูด่ ี เทียบกับพืนทีประสบภัยไม่
หนักแล้วจํานวนผูเ้ สียชีวิตยังตํากว่ามากๆ

มีคาํ พูดหนึงกล่าวไว้ได้ดี : งานสูงกลบนาย[1]

ซูเซียงแม้พดู ได้วา่ ยังไม่ถงึ ขันงานสูงกลบนาย แต่เพราะ

นางเป็ นสตรีจงึ ยิงปลุกความหวาดระแวงของจักรพรรดิ

62
ส่วนองค์รชั ทายาทบริสทุ ธิแท้เพราะเข้าใจผิด ด้วยความ
ไม่พอใจต่อซูเซียงอยูเ่ ดิม ไม่วา่ ซูเซียงทําอะไรจึงรูส้ กึ ว่า
ผิดไปหมด หญิงร้ายกาจหยาบคายเช่นนันไม่คคู่ วรกับ
น้องชายของตน เขาปรารถนาดีอย่างแท้จริง เพียง
ปรารถนาดีผิดทีผิดทาง

ทางด้านซูเซียง เรืองของซ่งอวินเอ๋อร์โยงใยถึงบ้านหลูว่ ช์ ิ
วฮวา ประกอบกับก่อนหน้าซ่งป้านเทียนกําชับข่มขู่ทกุ
คนไม่ให้ทาํ ตามวิธีการของซูเซียง นําไปสูค่ วามเสียหาย
รุนแรง

คนมากมายเข้าใจตืนรู ้ ไม่เชือคําพูดของพวกซ่งป้าน

63
เทียนอีกต่อไป

แต่ดว้ ยเหตุนี ซ่งป้านเทียนกับหลูว่ ช์ ิวฮวายิงไม่พอใจสุด

ขีด จิตใจค่อยๆบิดเบียว คิดแต่วา่ ทําอย่างไรถึงจะกูห้ น้า
เอาคืนซูเซียงได้

หลูว่ ช์ ิวฮวาโมโหแทบทนไม่ไหว คิดจะวิงมาหาเหตุผล

กับซูเซียง แต่จาํ ได้วา่ ข้างหลังซูเซียงมีองครักษ์มงั กร
เหล่านันอยู่ และยังมีบรุ ุษหนาวเยือกเย็นชาคนนันด้วย
ฉะนันจึงทําได้เพียงกลํากลืนฝื นทน ลอบลับคมครุน่ คิด
อยูภ่ ายในใจทําอย่างไรถึงจะผลักซูเซียงให้ตกหลุมพราง
ได้

64
ทางด้านจ้าวเซิงกลับวังรายงานภารกิจแล้วก็เร่งกลับมา
เป็ นเวลากว่าหนึงเดือนแล้ว ตอนทีเขากลับมาก็เห็นทัว
ทังอําเภอกลับมามีชีวิตชีวาอย่างสมบูรณ์แล้ว

บนถนนใหญ่ผคู้ นเดินขวักไขว่ เหลาสุราโรงนําชาเจียว

จ๊าวคึกคัก บนใบหน้าทุกคนไม่มีความทุกข์ตรมเช่นก่อน
หน้า แม้บางครังคราวยังมีคนตาแดงบวม ใต้ตาชําเขียว
อาจเพราะในบ้านเสียคนทีรักไป แต่คนทีเป็ นแบบนีก็นบั
ว่ามีจาํ นวนไม่มาก คนส่วนใหญ่ลว้ นหน้าชืนตาบาน
รูส้ กึ ได้วา่ ในทีสุดหายนะคราวนีก็ผา่ นพ้นไปแล้ว วันทีดี
ยังรออยูป่ ลายทาง!

กลับถึงในหมูบ่ า้ น ซูเซียงกําลังถือจอบทุม่ แรงขุดดิน บน

ใบหน้าแขวนรอยยิมสดใส “ชุ่ยหลิวๆเร็วเข้า เจ้าไปหยิบ
65
ของไฉนนานถึงเพียงนี?”

เวลานีชุ่ยหลิวหอบรากป่ านหลานแบบทีเหลือแค่สว่ น
รากออกมา “มาแล้วๆ เมือครูอ่ ยูด่ า้ นหลังเห็นงูเล็กตัว
หนึง บนร่างมันเป็ นลายพาดเหมือนกับทีเราเห็นใน
สุสานโบราณเมือวันนันเป๊ ะ ข้าก็เลยจ้องอยูน่ านหน่อย”

ซูเซียงหยุดความเคลือนไหวในมือ หันหน้ากลับไปมอง
ชุ่ยหลิว “รูปร่างเหมือนกันจริงหรือ?”

ชุ่ยหลิวหัวเราะเฮอะๆ โยนรากป่ านหลานทีหอบไว้ในมือ

โยนลงพืนแล้วจึงกล่าวว่า “ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ เห็นแวบแรก
ข้ายังคิดว่างูหลามยักษ์ตวั นันมาเองเสียอีก!”

66
ซูเซียงถลึงตาดุนางแล้วขุดดินต่อ “งูทีเห็นวันนันใหญ่โต
ขนาดนัน วันนีตัวเล็กแค่นี เจ้ายังสามารถเชือมโยงกันได้
ข้าล่ะนับถือเจ้าเลย”

------

[1] งานสูงกลบนาย（功高盖主）หมายถึงผูใ้ ต้
บังคับบัญชามีความสามารถสูง ทําผลงานได้ดีกว่าเจ้า
นาย ทําให้เจ้านายเกิดความระแคะระคาย

67
ตอนที 759 ชืนชอบรอยยิมบริสทุ ธ์หมดจดเช่นนีของนาง

“ฮิๆ นีมิใช่กินอิมนอนหลับ ไม่มีเรืองก็คิดฟุง้ ซ่านหรอก

68
หรือเจ้าคะ…” ชุ่ยหลิวพูดพลางแก้ปมเชือก หยิบขึนมาที
ละก้านอย่างระมัดระวังใส่ใจ จากนันปั กลงในหลุมทีซูเซี
ยงขุดเตรียมไว้

จ้าวเซิงยืนอยูไ่ กลๆมองสตรียมแย้
ิ มร่าเริงอยูต่ รงนัน สม
แล้วทีเป็ นภรรยาทีเขาเฝ้าคะนึงหา เป็ นผูห้ ญิงทีไม่
ธรรมดาจริงๆ มีแต่ใบหน้ายิมแย้มหมดจดนีของนางที
เขาคิดว่าไม่วา่ จะอภิสทิ ธิชนชันสูงเพียงใดก็ไม่มีทางคว้า
มาได้

หลงฉีทีอยูข่ า้ งๆค่อนข้างตืนเต้น “นายท่าน ไยไม่รบี เข้า

ไปขอรับ ดูทา่ ใกล้จะตังสํารับกับข้าวกันแล้ว ข้าได้กลิน
หอมในลานบ้านลอยออกมา ทําเอาข้าหิวจะตายอยู่
แล้ว…ท่านคงไม่รู ้ หลายวันมานีแทะแต่โวโวเถาแป้งดํา
69
พวกนัน แทะจนข้าแสบคอไปหมดแล้ว…”

“กิน รูจ้ กั แต่กิน” จ้าวเซิงถลึงตาใส่เขาอย่างไม่สบ

อารมณ์ แม้จะตําหนิหลงฉีเช่นนี แท้ทีจริงนําลายในปาก
เขาก็ใกล้จะเอ่อท่วมอยูร่ อมร่อ

อ๋องสงครามผูอ้ งอาจ รูด้ ีวา่ กิรยิ านีของตนน่าอับอาย

ทว่าทําอย่างไรได้เล่า ก็กลินทีลอยออกมาจากในลาน
บ้านมันหอมกรุน่ จริงๆ

กว่าหนึงเดือนก่อนหน้านี ทางด้านซูเซียงเพิงควบคุมการ
ระบาดได้ ก็มีชาวบ้านจากอําเภอข้างเคียงหลังไหลมา
จํานวนมาก เพือขอแสวงหาทีอยูป่ ลอดภัย

70
สําหรับจุดนี ซูเซียงกับนายอําเภอเสินก็มีแผนรับรองไว้
แล้ว และไม่รอให้ซเู ซียงเตือนซํา เริมดําเนินการแผน
สํารองฉุกเฉินทันที

เพือความปลอดภัยของทุกคน เพือไม่โรคระบาดแพร่เชือ
ข้ามสลับ[1] นายอําเภอเสินจึงจัดตังจุดพักพิงตรงข้ามคู
เมือง ตอนผูป้ ระสบภัยหลังไหลเข้ามาก็ได้รบั การจัด
ตําแหน่งเรียบร้อยเหมาะสมเป็ นพืนฐานแล้ว อย่างน้อย
ทีสุดยังมีโจ๊กให้ดืม มีเตียงฝูกผ้าห่ม ถึงไม่กบั หนาวตาย
อดตาย

ทหารของทางการทีส่งเข้าไปและเจ้าหน้าทีของจวนว่า
การมณฑลแต่ละคนล้วนมีความรับผิดชอบอย่างยิง ลง
71
ทะเบียนผูป้ ระสบภัยทุกคนทีเข้ามา บันทึกว่าพวกเขามา
กีวันแล้ว สภาพร่างกายเป็ นอย่างไร และยังมีหมอมาผู้
ดูแลรับผิดชอบโดยเฉพาะ

พวกเขาพักรออยูร่ มิ ฝังคูเมืองเจ็ดแปดวันจนแน่ใจแล้วว่า
ไม่มีอาการเสียงเป็ นโรคระบาดอย่างเป็ นไข้ ปวดท้อง
ท้องร่วง ก็จดั ส่งเรือลําเล็กข้ามฝากมารับพวกเขาข้ามแม่
นําไป

จากนันตรงนอกกําแพงยังจัดตังศูนย์พกั พิงไว้ ผูป้ ระสบ

ภัยทีข้ามฝังแม่นามาก็
ํ จะพักอยูต่ รงจุดพักพิงนอก
กําแพงสามถึงห้าวัน รอจนหลังแน่ใจแล้วว่าไม่มีปัญหาก็
จะตรวจสอบสถานะทีละคนแล้วให้พวกเขาเข้าเมือง

72
ช่วงหลายวันนีซูเซียงก็วงเข้
ิ าวิงออกศาลอําเภอบ่อยเป็ น
ว่าเล่น มักพิจารณาแผนงานกับพวกนายอําเภอเสินจน
ถึงกลางดึก

ไม่ง่ายนักกว่าจะตรากตรําผ่านช่วงเวลาทียากลําบากที
สุดมาได้ ในทีสุดสถานการณ์ภยั พิบตั ิทกุ แห่งก็คงที พวก
ชาวบ้านเองก็ตงใจทยอยกลั
ั บภูมิลาํ เนา

ซูเซียงกับชุ่ยหลิวกําลังตังอกตังใจปลูกรากป่ านหลานอยู่
ตรงพืนดิน ชิงหลานก็รอ้ งตะโกนดีใจ “ฮูหยิน ฮูหยินเจ้า
คะ! องค์ชายกลับมาแล้ว!”

73
ความตืนเต้นดีใจฉับพลันชนิดหนึงเข้าจู่โจมทังกายซูเซี
ยง นางเงยหน้าทอดมองไปรอบด้านก็เห็นเงาร่างบุรุษใน
อาภรณ์สีครามอยูไ่ ม่ไกล แน่นอนว่าคนผูน้ นคื
ั อ จ้าวเซิง

ซูเซียงโยนจอบในมือลงแล้ววิงไปหาอย่างรวดเร็ว ดวง
หน้ายกยิมเปล่งประกาย “เจ้ากลับมาแล้ว!”

วินาทีนนั เขือนนําในดวงตาของจ้าวเซิงแทบพังทลาย
คําว่า “เจ้ากลับมาแล้ว” ประโยคเดียวชนะหมืนพันถ้อย
คํา ความอบอุน่ แบบนี ความบริสทุ ธิแบบนี ตลอดชีวิตก็
ไม่อาจสัมผัสได้ในราชวงศ์

จ้าวเซิงส่ายหน้าเล็กน้อย กลันหยดนําตานันกลับไปแล้ว

74
ยืนมือลูบๆศีรษะปุยนุ่มของซูเซียง “ใช่ ข้ากลับมาแล้ว
มือกลางวันทําเสร็จแล้วหรือยัง? หิวแล้วน่ะ”

ซูเซียงดึงมือของเขาลงมา พูดดุเง้างอด “อย่าลูบหัวคน

เขาสิ เดียวจะไม่สงู ”

จ้าวเซิงยิมเล็กยิมน้อย มองประเมินนางขึนลงแล้วชีชุ่ย
หลิวทีอยูข่ า้ งๆ ความหมายคือบอกว่าเจ้าสูงมากพอแล้ว
ใกล้จะตามชุ่ยหลิวทันแล้ว

ซูเซียงเห็นยิมหยอกล้อนันของเขาก็ฮดึ ฮัดหนึงเสียง คว้า

มือของเขาจูงเข้าไปในบ้าน เดินไปพลางร้องตะโกนเสียง
สูง “ท่านพ่อท่านแม่ ท่านพ่อท่านแม่ ลูกเขยของพวก

75
ท่านกลับมาแล้ว ทํากับข้าวเพิมหน่อยเจ้าค่ะ! ”

สามีภรรยาสกุลหวังรีบเช็ดมือออกจากครัวมาต้อนรับ
เมือก่อนพวกเขาไม่รูจ้ า้ วเซิงเป็ นองค์ชาย ซํายังเป็ นหัว
แก้วหัวแหวนของจักรพรรดิและรัชทายาท บัดนีพอรูแ้ ล้ว
ย่อมรูส้ กึ หวาดหวันในใจ

------

[1] การแพร่เชือข้ามสลับ (Cross Infection) คือ การ

แพร่เชือจากผูป้ ่ วยโดยแพทย์พยาบาลและเจ้าหน้าที
76
บุคลากรเป็ นผูแ้ พร่กระจายเชือโดยการสัมผัสผูป้ ่ วย หรือ
การแพร่เชือข้ามสายพันธุส์ ตั ว์หรือพืช

ตอนที 760 ถูกคนข้างนอกรังแก

“กระหม่อมชายไพร่หญิงชาวบ้านถวายบังคมองค์ชาย”
ผูอ้ าวุโสทังสองท่านพูดแล้วก็คกุ เข่าบนพืน

จ้าวเซิงรีบเดินขึนหน้าประคองคนลุกขึน “ท่านพ่อท่าน
77
แม่ อยูใ่ นบ้านหาได้มีเรืองมากพิธีเหล่านี” ตอนจ้าวเซิง
เอ่ยวาจานีสายตาเจือความเหงาเศร้า หลังประคองคน
ขึนมาแล้วก็ทอดถอนใจเบาๆ “ทําเหมือนเมือก่อนเถิด
แค่ในวังก็….”

จ้าวเซิงพูดถึงตรงนี คําถัดไปก็พดู ต่อไม่ออก ดวงตาเห่อ

แดงขึนเล็กน้อย นึกถึงท่าทีของเสด็จพ่อกับเสด็จพี
รัชทายาทในวังหลวง ในใจเจ็บแปลบปวดร้าวเหมือนมี
หนามทิมแทง

ทีแรกสามีภรรยาสกุลหวังยังค่อนข้างกังวล แต่พอเห็น
จ้าวเซิงขอบตาแดงๆก็พลันร้อนใจ ไม่สนเรืองพิธีรตี อง
อีกแล้ว “ลูกเขย เจ้าเป็ นอะไรไป? หรืออยูข่ า้ งนอก
ถูกรังแก?”
78
หวังต้าเหนียงตบผูเ้ ฒ่าหวังเล็กน้อย “เจ้านีมันตาแก่น่า
ตาย พูดเหลวไหลอันใด? คนเขาเป็ นองค์ชายจะถูกรังแก
ได้อย่างไร?”

จ้าวเซิงสูดจมูก บนหน้ากลับปรากฏรอยยิมเจิดจ้า
ปากกลับพูดว่า “ใช่ขอรับท่านพ่อท่านแม่ ข้าอยูข่ า้ งนอก
ถูกรังแก ก็เลยเสียใจน่ะขอรับ”

“โถเจ้าเด็กคนนี รีบเข้าไปนังในห้อง ดูเจ้าสิตากแดด

ตากลมมา คงหิวแล้วสิทา่ !”

“ตาแก่ เจ้ายังยืนอึงอะไรอยูเ่ ล่า? รีบไปยกถ้วยนําแกง

79
ร้อนให้ลกู สิ! ” หวังต้าเหนียงเองก็ตดั ความกังวลเรือง
มารยาทเหล่านันไปแล้ว อย่างไรพวกเขาก็เป็ นคนชนบท
ไม่เคยเผชิญโลกอะไร ในเมือลูกเขยบอกว่าไม่ตอ้ งก็ไม่
ต้องแล้วกัน

จ้าวเซิงแม้แย้มยิมนังอยูบ่ นเก้าอี แต่สีหน้าซูเซียงกลับ

เจ็บปวดเล็กน้อย เห็นความเศร้าและโดดเดียวในดวงตา
ของเขา ในใจก็คอ่ นข้างรูส้ กึ แย่

แต่ตอนนีคนมาก ไม่ใช่เวลาจะพูดคุยเรืองเหล่านี นาง

ยกยิมเดินเข้าไป หัวเราะเฮฮา “ล้วนกล่าวกันว่ามาเร็วไม่
สูม้ าพอดี นําแกงกระดูกเริมตุน๋ เมือเช้า ตอนนีกําลังได้ที
เลย ประเดียวให้ทา่ นพ่อยกมา เจ้ากับหลงฉีกินอบอุน่
ร่างกายก่อน”
80
หลงฉีทีอยูข่ า้ งๆตืนเต้นเหลือล้น ถูมือหัวเราะฮิฮิ เห็นท่า
ทางซือๆทึมๆแบบนันของเขา ไหนยังจะเหลือคราบสู้
ขาดใจฆ่าทิงไม่เว้นในสนามรบดังเช่นพญาของยมโลก
เมือคราก่อน คนทีไม่เคยเห็นความโหดเ**◌้ยมของเขา
เห็นสภาพของเขาตอนนี คงคิดไปว่าเขาเป็ นเจ้าหนุ่มทึม
ทือคนหนึงแน่

วันนีจ้าวเซิงเองก็ไม่รูว้ า่ แท้จริงตัวเองเป็ นอะไรไปกันแน่

ขอบตามีหยดนําเอ่อออกมาอยูเ่ รือย เขากลันก็กลันไม่
อยู่

โดยเฉพาะตอนทีผูเ้ ฒ่าหวังยกชามนําแกงกระดูกร้อน
ควันฉุยมาตรงหน้าเขา เร่งให้เขารีบดืมสักหน่อยเพือเติม
81
ความอบอุน่ ให้รา่ งกาย ไม่รูเ้ พราะคนอบอุน่ หัวใจ หรือ
เพราะถูกนําแกงกระดูกร้อนลวกปาก นําตาของเขาจึง
ไหลพรากตกลงมา

อันทีจริงสามีภรรยาสกุลหวังมากน้อยก็ยงั ค่อนข้างกังวล
อยู่ ทว่าเห็นจ้าวเซิงถึงกับเสียนําตาต่อหน้าพวกเขา ก็
พลันเอ็นดูขนมาทั
ึ นใด ไหนเลยยังสนใจเรืององค์ชายไม่
องค์ชายอะไรนัน

“เฮ้อ เจ้าเด็กโง่คนนี เจ้าอย่าร้องเลย เจ้าร้องไห้เช่นนี

แม่ แม่ไม่รูจ้ ะทําอย่างไร…โธ่เอ๋ย อย่าร้องนะ กลับบ้าน
แล้ว ไม่เป็ นไรแล้วนะ…” หวังต้าเหนียงก็กระวนกระวาย
อยูข่ า้ งๆคิดอยากจะปลอบก็ไม่รูว้ า่ ควรเอ่ยปากพูดอย่าง
ไรดี อยากจะไปเช็ดนําตาให้เขาก็รูส้ กึ ว่าไม่เหมาะสม ทัง
82
คนร้อนใจสุดประมาณ

จ้าวเซิงกลับสูดๆจมูก เงยหน้าขึน ยิมยิงฟั น บนหน้ายัง

เปื อนนําตา “ท่านพ่อท่านแม่ไม่เป็ นไร แค่รอ้ นลวกปาก
ลวกปากแล้ว ”

“ลวกปากแล้วหรือ นัน นันแม่คนให้เจ้าหน่อย เป่ าฟู่ ๆให้

เจ้า…” หวังต้าเหนียงห่วงใยเหลือแสน หยิบช้อน
แล้วกวนคนนําแกง คนไปพลางพูดไปพลาง “เจ้าอย่ารีบ
ร้อน พ่อเจ้าแก่แล้วเลอะเลือน ไม่รูจ้ กั เป่ าให้เย็นลงหน่อย
เพิงยกขึนจากเตาก็ยกมาให้เจ้าเลย แม่คนๆให้เจ้าเดียว
ก็เย็นแล้วล่ะ…”

83
ซูเซียงเห็นฉากม้าล้มคนหงาย[1] ทังปวดใจทังจนใจ
และไม่รูว้ า่ แท้จริงแล้วจ้าวเซิงประสบพบเจอเรืองใดใน
วังหลวง บุรุษใหญ่คนหนึงถึงกลับบ้านมาร้องไห้ขีมูกโป่ ง

ซูเซียงไม่อาจทนดูบิดามารดาชราทังกระวนกระวายทัง
ปวดใจแบบนันได้ จึงรีบพูด “ท่านพ่อท่านแม่ไปทํากับ
ข้าวเถิด ดูเขาสิเดินทางกลับมาแสนไกลคงจะหิวแล้ว
น่ะ”

------

84
[1] ม้าล้มคนหงาย ใช้บรรยายเหตุการณสับสนอลม่าน

ตอนที 761 โตเป็ นหนุ่มแล้วยังร้องไห้ขีมูกโป่ ง

ผูเ้ ฒ่าหวังกับหวังต้าเหนียงมองจ้าวเซิงยังคงไม่วางใจ
แล้วค่อยเอ่ยขึน “เช่นนันก็ได้ ลูกสาวอยูเ่ ป็ นเพือนลูกเขย

85
ดีๆ ล่ะข้ากับพ่อเจ้าจะไปทํากับข้าวก่อน”

รอจนกระทังสามีภรรยาสกุลหวังและคนอืนๆออกไปแล้ว
ซูเซียงจึงค่อยตบหน้าผากของจ้าวเซิงอย่างไม่สบ
อารมณ์ “พอแล้ว เจ้าโตเป็ นหนุ่มแล้วยังร้องไห้ขีมูกโป่ ง
อะไร รีบดืมเข้า เดียวนํามูกนําตาก็รว่ งลงไปในนําแกง
หรอก ”

จ้าวเซิงหนาวสันเล็กน้อย ในสมองถึงกับปรากฎภาพ
นํามูกนําตาร่วงลงในนําแกง โอ๊ยตายๆ ไม่อยากคิดต่อ
ไปอีกแล้ว

เขารีบเช็ดตา ลูบหน้าแล้วค่อยฟื นกลับมาเย็นชาเหมือน

86
อย่างเคย

คนทังบ้านเพิงกินมือเทียงพร้อมหน้าพร้อมตาเสร็จสรรพ
ซูเซียงกําลังคิดจะลากจ้าวเซิงเข้าไปในห้องถามว่าเกิด
เรืองอะไรขึน ชิงหลานก็ตะลีตะลานเข้ามา กระซิบเสียง
เบาข้างหูซเู ซียงสองประโยค

ซูเซียงหยุดความเคลือนไหวทีกําลังเก็บกวาด
ชามตะเกียบ หันหน้ากลับมาถามนาง “แน่ใจไหมว่าเป็ น
โรคระบาด?”

พอได้ยินคําว่าโรคระบาด สายตาของจ้าวเซิงเย็นเฉียบ
ขึนอีกครัง แต่โชคดีทีชิงหลานตอบกลับทันที “ดูแล้วไม่

87
เหมือน แต่เพือความปลอดภัย ท่านหมอหยางให้มาเชิญ
ท่านไปตรวจดูสกั หน่อย”

ซูเซียงรับปากจะเดินออกไปข้างนอก แต่กลับถูกจ้าวเซิง
คว้าจับไว้ หลายวันก่อนเขาไม่อยู่ ไม่รูว้ า่ ซูเซียงสัมผัสคน
ป่ วยโรคระบาดมากน้อย ได้รบั ความเสียงอันตรายถึง
ชีวิตขนาดไหน บัดนีแค่ลองคิดเขาก็ยงั สันสะท้านทังร่าง
กาย ไม่กล้าให้นางไปอีกแล้ว

ซูเซียงกลับตบๆแขนของจ้าวเซิง “ไม่เป็ นไร ข้าแค่ไป

ตรวจดูหน่อย โอกาสทีจะเป็ นโรคระบาดไม่สงู ”

จ้าวเซิงรูด้ ีวา่ ซูเซียงเป็ นคนดือรัน นางพูดคําไหนคํานัน

88
วัวเก้าตัวก็ฉดุ ไม่กลับ จําต้องวางม้านังทีกําลังจัดเก็บใน
มือ “ไปเถอะ ข้าไปเป็ นเพือนเจ้าด้วย”

ซูเซียงยิมเล็กน้อย คราวนีไม่มีปฎิเสธ

แม่นางคนนีตัวร้อนเป็ นไข้ ครึงเดือนก่อนหน้านีลีภัยมา

จากทางเหนือ ตอนนางเข้ามาก็ผา่ นการด่านคัดกรองซํา
แล้วซําเล่า ไม่มีปัญหาอย่างแท้จริง ไม่รูว้ า่ บัดนีเหตุใด
จู่ๆถึงตัวร้อนไข้สงู ขึนมา

“ท่านหมอหยาง อาการเป็ นอย่างไรบ้าง?” ซูเซียงยืนอยู่

แค่ตรงลานบ้านไม่ได้เข้าไป เอ่ยถามกับหมอทีออกมา
ตอบนาง

89
“ทูลจ้านหวังเฟย(ชายาอ๋องสงคราม) ตามการรักษาของ
ข้าผูช้ รา คาดว่าเป็ นไข้ลมหนาวจึงมีไข้สงู ไม่ลด” หมอ
หยางโค้งครึงตัว เคารพนบน้อมต่อซูเซียงอย่างยิง

เขาเป็ นหมอหลวงจากในวังทีลาเกษี ยณกลับบ้านเกิด

ย่อมรูก้ ฎเหล่านี แม้อยูใ่ นชนบทบ้านป่ าและหวังเฟยก็มิ
ได้สนใจนัก แต่เขายังคงรักษากฎไว้ดงั เคย ซูเซียงแก้คาํ
ไปหลายครัง แต่สดุ แท้ก็แก้ไม่ได้ จึงปล่อยว่าตามเขาไป

ชัวพริบตาทีหมอหยางหันศีรษะขานตอบกลับเห็นจ้าว
เซิง จู่ๆสีหน้าพลันหนาวสะท้าน กําลังจะคุกเข่าลงก็ถกู
จ้าวเซิงห้ามไว้ “ช่างเถิด รีบเข้าไปดูคนป่ วยเถอะ”

90
ร่างกายของหมอหยางสันไหวอย่างไม่มีเหตุผล เขาเคย
ได้ยินกิตติศพั ท์ของอ๋องสงครามผูน้ ี มิใช่ลว้ นกล่าวขาน
ว่าเขาเป็ นเทพสังหารเลือดเย็น เป็ นพญายมผูอ้ อกมา
จากนรก ไม่อาจล่วงเกินได้หรอกหรือ คิดไม่ถงึ ว่าบัดนี
ยืนอยูข่ า้ งกายหวังเฟยกลับอบอวลด้วยความอบอุน่
หมอหยางอดมิได้ทีจะปาดเช็ดเหงือเย็นบนหน้าผาก
อย่างทีคิด หวังเฟยคนนีไม่ธรรมดา!

ซูเซียงเข้าไป หลังตรวจวินิจฉัยคนไข้อย่างละเอียดก็มนั
ใจแล้วว่านางเป็ นไข้ลมหนาว หันศีรษะกลับไปกําชับกับ
ท่านหมอหยาง “แม้ดแู ล้วเป็ นไข้ลมหนาว แต่เพือเลียง
เหตุสดุ วิสยั เรายังต้องกักตัวแยกรักษา”

91
หมอหยางโค้งคํานับแสดงความเคารพ “ขอรับ ข้าผูช้ ราก็
คิดเช่นนี”

พอได้ยินว่าต้องกักตัว หญิงสาวทีนอนอยูบ่ นเตียงพลิก

ตัวลุกขึนมา หมอบลงพืนตึงตัง โขกศีรษะร้องขอชีวิตกับ
ซูเซียงและหมอหยาง “ขอร้องพวกท่านแล้ว อย่าให้ขา้
กักตัวเลย ขอร้องพวกท่านแล้ว! ข้าไม่ได้เป็ นโรคห่า ข้า
ไม่ได้เป็ นโรคห่า…”

ตอนนางหนีออกมาจากบ้าน สถานทีแห่งนันก็เอ่อท่วม
ด้วยโรคระบาดพอดี คนทีถูกแยกกักตัวคนเดียวพวกนัน
เหมือนกับรอความตาย ไม่เอา!

92
ตอนที 762 ดอกท้อเน่ามาอีกดอก

ซูเซียงรูด้ ีวา่ แม่นางโตเป็ นสาวขนาดนีย่อมต้องกลัวเป็ น

แน่ ดังนันจึงเดินเข้าข้างหน้าพยุงนางขึนมา แตะๆ หน้า
ผากนางแล้วค่อยพูดด้วยนําเสียงอ่อนโยน “พวกข้า
ตรวจรักษาให้แล้ว ท่านน่าจะเป็ นแค่ไข้ลมหนาว แต่ตอน
นีท่านตัวร้อนไข้ไม่ลด หากเกิดเหตุสดุ วิสยั จะแย่เอา
พวกข้ากักตัวท่านไว้มิใช่จะกักขังท่านปล่อยปละละเลย
ท่านวางใจได้ ท่านหมอของเราจะอยูเ่ ป็ นเพือนข้างตัว

93
ท่านตลอดสิบสองชัวยามจนกระทังฟื นตัว ดีหรือไม่?”

หญิงสาวคนนี ช่วงเวลาทีผ่านมาหลบหนีความยาก
ลําบากมาด้วยตัวเอง ตอนนันทังร่างกายถลอกปอกเปิ ก
ใบหน้าก็สกปรกมอมแมม ดูเหมือนยังมีรอ่ งรอย
ถูกกระทําชําเรา แม้หลายวันนีนางอยูใ่ นหมูบ่ า้ นมัก
ปากกว้างสร้างปั ญหา ซูเซียงก็ยงั อดทนใจกว้างกับนาง
บัดนีนางป่ วย ก็ยงช่
ิ วยไม่ได้ จึงพูดโน้มนาวด้วยถ้วยคํา
ดีๆกับตัวนาง

แต่หญิงสาวคนนีพูดอะไรก็ไม่ยอม แหกปากร้องขอชีวิต
“ข้าไม่เอา ข้าไม่อยากกักตัว…” ไม่รูอ้ ิทา่ ไหน เหลือบเห็น
จ้าวเซิงทีอยูด่ า้ นข้าง สายตาสว่างวาบทันใด บนหน้าลืม
ร้องไห้โวยวายไปเลย
94
ก่อนบริเวณทีนางอาศัยอยูจ่ ะเกิดโรคระบาดปะทุ ครอบ
ครัวนางรํารวยมาก บุรุษรูปงามทีสุดเป็ นแบบไหนนางไม่
เคยพบเจอ จนกระทัง… แต่บดั นีเห็นจ้าวเซิง หัวใจทัง
ดวงของนางก็กระดอนติดอยูด่ า้ นบน ดึงแล้วก็ยงั ยอมไม่
ลงมา

ซูเซียงเห็นสายตาของนางทีตกลงบนร่างจ้าวเซิง ในใจ
แอบเคืองเล็กน้อย แต่ยงั กลันอารมณ์พดู เกลียกล่อม
เสียงตํา “ก็ได้ ก็ได้ ท่านอย่ากลัวไป พวกข้าจะแยกตัว
ท่านไว้ในห้องนี ไม่สง่ ท่านไปในศูนย์พกั พิง ดีไหม?”

“ไม่ดีๆ ข้าไม่อยากกักตัว…คุณชาย คุณชายท่านช่วยข้า

ผูต้ าต้
ํ อยด้วย ท่านช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากกักตัว…” แม่
95
นางคนนันลุกขึนจากพืน ล้มคุกเข่าดังปั งข้างขาจ้าวเซิง
ดึงทึงขากางเกงของจ้าวเซิงไม่ยอมปล่อย

จ้าวเซิงไหนเลยจะคาดคิดว่าจะมีเรืองเช่นนี หว่างคิวของ
เขาถึงกับกลายเป็ นคําว่า แม่นา（川）พลั
ํ งภายใน
ทัวสรรพางค์กายหมุนเป็ นเกลียว พร้อมเตะผูห้ ญิงคนนี
ให้ลอยได้ทกุ เมือ

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ซเู ซียง เขารูด้ ีวา่ ขาของตนข้างนี

เตะออกไปผูห้ ญิงคนนีคงตายไร้หลุมฝังศพ ไม่อย่างนัน
เขาคงถีบคนออกไปนานแล้ว!

ทว่าสตรีไม่รูเ้ รืองรูร้ าว ทึกทักว่าเพราะจ้าวเซิงใจอ่อน ถึง

96
ขันไต่ขาอ่อนของจ้าวเซิงขึนมา อึดใจนันใบหน้าของจ้าว
เซิงเย็นเยือกถึงจุดตําสุด แรงภายในยกมือจนเงือขึนมา
วินาทีตอ่ มา สายตาเห็นฝ่ ามือใหญ่มือนันกําลังจะตกลง
กลางกระหม่อมของสตรี

ซูเซียงรีบขึนหน้ารังข้อมือของเขาไว้ ส่ายหน้าใส่เขา
“อย่า นางยังเป็ นเด็กไม่รูค้ วาม เจ้าอย่าถือสากับนาง”

จ้าวเซิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เก็บมือกลับไป ในใจกลับ

ไม่เห็นด้วย ดูหน้าตาของหญิงสาวคนนีน่าจะถึงวัยปั ก
ปิ นแล้ว ถ้าเป็ นคนอืนธรรมดาทัวไปคงหมันหมายหรือไม่
ก็ออกเรือนมีบตุ รไปแล้ว ล้วนโตเป็ นผูใ้ หญ่แล้ว ยังไม่รู ้
ความหรือ?

97
แม่นางคนนันยังหน้าทนกอดต้นขาของจ้าวเซิงไว้ตลอด
เวลา และไม่รูต้ วั ว่าชัวพริบตานันนางได้เดินข้ามด่าน
นรกแล้วรอบหนึง ยังคงปี นขึนข้างบนอย่างไร้ความ
ละอาย เกาะเอวของจ้าวเซิง ดวงตากะพริบปริบๆน่า
สงสาร คิดหวังใจใช้สายตาน่าสงสารแบบนีทําให้บรุ ุษ
หวันไหว

ในทีสุดจ้าวเซิงก็ทนจนทนไม่ไหว กระชากแขนข้างหนึง
ของนาง โยนคนลงบนพืนด้างข้างเสียงดัง “ปั ง” ตาม
ด้วยถอดชุดคลุมยาวบนร่างตัวเองออกโยนลงพืน
“ภรรยา กลับไปทําชุดใหม่ให้ขา้ ด้วย สกปรก!”

ตอนจ้าวเซิงเปล่งวาจานี บนหน้าทังรังเกียจทังเย็นชา ซํา

98
ยังเจือการวางท่าอยูน่ อ้ ยๆ ซูเซียงจนใจได้แต่สา่ ยหัว

แม่นางคนนันคิดมาตลอดว่าตัวเองหน้าตาดี ประกอบ
เข้ากับท่าทางน่าสงสาร บุรุษทังหลายล้วนต้องใจอ่อน
ไหนจะคาดคิดว่าหัวใจของบุรุษคนนีทําจากก้อนหิน ถึง
ขันโยนนางลงพืนอย่างแรง

แต่แม่นางคนนีว่ากันแล้วหลังนางประสบเรืองราวเหล่า
นัน จิตใจก็เรียนชัว จ้าวเซิงยิงปฏิบตั ิตอ่ นางเช่นนี นางก็
ยิงรูส้ กึ ว่าจ้าวเซิงยิงหล่อยิงมีเสน่ห ์ ในใจคิดฝันหวาน ถ้า
บุรุษคนนีเป็ นของตน เช่นนันคงดีมาก

99
ตอนที 763 บิดาของดอกท้อเน่ามาหาถึงหน้าประตู

คิดไปคิดมา ในใจนางก็มีแผนการขึนมา นางคิดว่าตัว

เองปกปิ ดแนบเนียนได้ดีมาก แต่หารูไ้ ม่วา่ แผนการเพียง
ชัววูบของนางถูกซูเซียงเห็นคาตา

ซูเซียงหมดความอดทนกับนางถึงขีดสุดแล้ว เอ่ยกับหมอ
100
หยางทีอยูข่ า้ งๆ “ทําตามทีเราหารือกันไว้เมือครูเ่ ถิด ถ้า
กล้าก่อความวุน่ วาย ท่านคงรูว้ า่ ควรทําเช่นไร?”

หมอหยางพยักหน้าทันที “ขอรับ ผูน้ อ้ ยทราบแล้ว” ตอน

หมอหยางกล่าวประโยคนนีในใจพลันประหวันพรันพรึง
ดูทา่ คราวนีหวังเฟยคงโมโหแล้วจริงๆ !

ทีแรกคิดว่าเรืองนีคงจบลงเช่นนี ไม่คาดคิด ตกบ่ายวัน

ต่อมา บุรุษพุงพลุย้ ท่าทางเหมือนคหบดีรารวยคนหนึ
ํ ง
มาเคาะประตูใหญ่บา้ นซูเซียง

“แม่นางซูเซียง คุณชายจ้าว พวกท่านอยูบ่ า้ นหรือไม่”

บุรุษเคาะประตูพลางเรียกตะเบ็งด้วยเสียงอันน่าเกรง

101
ขาม นําเสียงยังแฝงเจือด้วยความยโสโอหัง ฟั งแล้วทํา
ให้คนไม่ยินดีอย่างยิง

เขาเองก็เพิงทราบทีอยูข่ องลูกสาว เร่งรุดหน้ามากลับได้

ยินว่าบุตรีของตนถูกกักตัว เขาจะมองสักสายตาก็ยงั ไม่
ได้ ในใจโมโหสุดประมาณ

ระหว่างทางเขาก็ได้ยินมาว่าอ๋องสงครามกับหวังเฟย
จัดการดูแลเรืองทางนีทังหมด แต่ไม่ได้เชือมโยงตัวตน
ของซูเซียงหญิงชนบทบ้านป่ ากับจ้านหวังเฟยเข้าด้วย
กัน

คนในหมูบ่ า้ นแต่ละคนต่างก็มีนิสยั แบบนัน อยากเห็น

102
คนอืนเสียท่าใจจะขาด พวกเขาจะได้มีละครสนุกๆ ดู
ตอนนีไม่กล้าหาเรืองก่อกวนซูเซียงอีก แต่ก็ยงั ยินดีจะ
มองเรืองครืนเครงของผูอ้ ืน

ไม่มีผใู้ ดปรารถนาดีบอกกับเขาว่าซูเซียงก็คือจ้านหวัง
เฟยผูน้ นั เพียงบอกกับเขาว่า “ผูด้ แู ลหมูบ่ า้ นตอนนีคือ
แม่นางทีชือว่าซูเซียง ท่านไปหานางทางนันก็เป็ นอันได้
แล้ว”

เห็นคหบดีประดับไข่มกุ อัญมณีเปล่งแสงแวววาวผูน้ นั
กําลังเคาะประตูบา้ นซูเซียง หญิงแก่สอดรูส้ อดเห็นสอง
สามคนหลบหลังก้อนหินชีมือชีไม้ดชู มเรืองขําขัน

103
“ดูเจ้าสิๆ คนโง่นนั เดียวคงไปเตะถูกแผ่นเหล็กเข้าแล้ว
ฮ่าๆ !”

“นันน่ะสิ เมือก่อนเราเสียท่าขนาดนัน ครานีได้ดชู มเรือง

คึกคักของผูอ้ ืนแล้ว ฮ่าๆ สะใจจริงๆ !”

“ฮิ เจ้าว่าบุรุษคนนีจะถูกผูอ้ ารักขาในบ้านนางชัวนัน

โยนออกมาหรือไม่? บางทีอาจจะถูกตีตาย?”

“นันใครจะรูเ้ ล่า อย่างไรเสียเราก็มีละครสนุกๆ ให้ดแู ล้ว

ฮิๆ ”

เวลานีเองชิงหลานทะยานเข้ามาจากนอกประตู กระซิบ
104
เสียงเบาข้างหูซเู ซียงสองประโยค ซูเซียงเอือมระอาเต็ม
หน้า

ยังคิดว่าคนในหมูบ่ า้ นพวกนีผ่านเหตุรา้ ยคราวนีแล้วคง

เปลียนไปในทางทีดี แต่กลับคิดไม่ถงึ ว่ายังคงมีพวกไม้
กวนอุจจาระ[1] ชอบดูเรืองครึกครืนเป็ นชีวิตจิตใจอีก
หลายคน

คิดๆ แล้วก็ใช่ ยุคโบราณแบบนีไม่มีทงมื

ั อถือทังโทรทัศน์
ฤดูนีก็ไม่ใช่ฤดูเพาะปลูก นอกจากอยูบ่ า้ นทําลูกก็
ต้องออกมาหาดูละครฉากใหญ่ขา้ งนอก

ซูเซียงให้องครักษ์มงั กรไปเปิ ดประตู คหบดีอว้ นฉุเดิน

105
เข้ามา อารมณ์เสียเต็มหน้า “คนไหนคือแม่นางซูเซียง?
คนไหนคือคุณชายจ้าว? รบกวนพวกท่านออกมาพูดกับ
ข้าให้รูเ้ รือง”

ซูเซียงกับจ้าวเซิงประสานตากันอย่างจนใจ เดิมทีคิดว่า
แม่นางน้อยคนนันเพียงคนเดียวคงไม่ก่อเรืองวุน่ วายอัน
ใด คิดไม่ถงึ ว่าบิดาไม่รูเ้ รืองรูร้ าวคนนันของนางก็มาหา
ด้วย นีมันเรืองอะไรกัน!

ซูเซียงหน้านิง เดินออกนอกประตู “ขอเรียนถาม นาย

ท่านท่านนีมาหาสตรีผนู้ อ้ ยมีธุระอันใด?”

ชายอ้วนฉุคนนันบิดหน้าไปอีกทาง กล่าวอย่างยโสยก

106
เท้าสูง “ได้ยินมาว่าลูกสาวข้าถูกเจ้ากักขังไว้ ยังไม่รบี
ปล่อยตัวคน…”

บุรุษยังพูดไม่ทนั จบก็เหลือบเห็นจ้าวเซิงต้นหยกพลิวลม
ทีอยูด่ า้ นข้าง ดวงตาหรีลงเล็กน้อย

เขาไหนเลยจะคาดถึง ในหมูบ่ า้ นกันดารห่างไกลแห่งนี

ถึงกับบุรุษหล่อเหลาเช่นนี! นึกถึงบุตรีของตน จนกระทัง
บัดนีแล้วก็ยงั ตามหาคูค่ รองสมใจไม่พบ จิตใจของเขา
เริมกระชุ่มกระชวยขึนมาแล้ว

ท่าทางยโสโอหังเปลียนชัวพริบตาเพียงหันศีรษะกลับมา
กําปั นคารวะ แสดงกิรยิ าท่าทางรูค้ วามเข้าใจมารยาท

107
เต็มประดา “ท่านคงเป็ นแม่นางซูเซียงกระมัง? เป็ นเช่นนี
ได้ยินมาว่าลูกสาวบ้านข้าไข้ขนสู
ึ งท่านเลยกักตัวไว้ ไม่รู ้
อาการเป็ นอย่างไร เมือใดถึงจะสามารถปล่อยนางออก
มาได้ ”

------

[1] ไม้กวนอุจจาระ หมายถึงคนชอบกวนนําให้ข่นุ ก่อ

กวนสร้างปั ญหา

108
ตอนที 764 สาวน้อยบ้านข้าผูช้ รายังไร้คคู่ รอง

บุรุษคนนีคิดว่าตนทํากิรยิ ารูค้ วามรูม้ ารยาท จ้าวเซิงเป็ น

บุรุษหล่อเหลาถึงเพียงนันต้องมองเขาให้มากหน่อย
ภายภาคหน้าคงพูดยกลูกสาวสุดทีรักให้เขาได้ง่าย แต่
ลืมไปสนิทว่าเมือครูต่ นทํากิรยิ าท่าทางอย่างไร บัดนีคิด
จะแก้ เกรงว่าวัวแปดตัวก็ยงั ลากเขากลับมาไม่ได้

ซูเซียงเดิมทีตงใจจะให้
ั คนโยนบุรุษคนนีออกไปแล้ว คิด
ไม่ถงึ ว่าบุรุษคนนีเปลียนลักษณะท่าทางต่างจากก่อน

109
หน้า ตีหน้าพูดยิมแย้ม “ข้าผูช้ รารูว้ า่ แม่นางน้อยเจตนาดี
ข้ามาทีนีเพือขอบคุณแม่นางน้อยและคุณชายท่านนีที
ช่วยดูแลลูกสาว! เมือครูข่ า้ ผูช้ ราร้อนใจเกินไป ขอแม่
นางน้อยและคุณชายอย่าได้ใส่ใจ…”

ล้วนกล่าวกันว่าเงือมือไม่ตีคนหน้ายิม บัดนีผูอ้ ืนตีหน้า

ทําท่ายิมแย้ม ซูเซียงจะแสดงอารมณ์โกรธก็ไม่ใคร่จะดี

แม้รูว้ า่ ผูช้ ายคนนีมิได้เจตนาดี บนหน้ากลับจําต้องคลาย

สีหน้าลง “นายท่านผูน้ ี บุตรีทา่ นไข้สงู เรากลัวว่าจะติด
เชือโรคระบาดหรือไม่ก็อาจแพร่เชือให้ผอู้ ืน ดังนันจึงแยก
ตัวนางไว้คนเดียว รอให้ไข้นางลดลงแล้วเราจะปล่อย
นางออกมา ท่านวางใจไปเฝ้าเยียมเถิด”

110
ชายวัยกลางคนพยักหน้ารับคําพลางสายตาก็ชาํ เลือง
มองบนร่างจ้าวเซิงไปพลาง “ขอเรียนถามคุณชายจ้าว
ท่านนีหมันหมายแล้วหรือยัง? ลูกสาวน้อยบ้านข้าผูช้ รา
อายุสบิ หก ถึงบัดนียังไร้คคู่ รอง…”

“ใครก็ได้ โยนออกไป!” ซูเซียงเอ่ยปากทันที ไม่อยาก

พล่ามไร้สาระกับเขาอีกต่อไป

“แม่นางน้อยท่านนี ข้ายังพูดไม่จบนะ นี แม่นางน้อย

อย่า พวกเจ้าอย่า…”

มองดูประตูคอ่ ยๆ ปิ ดลง ชายอ้วนพุงพลุย้ หายวับไปกับ

111
ตา

ตอนนีเขาเองก็รูต้ วั ว่าหุนหันพลันแล่นเกินไป แค่เห็นท่า

ทางของคนทังสองเมือครู ่ ก็รูไ้ ด้วา่ คงเป็ นสามีภรรยากัน

ไม่ได้ บุรุษรูปงามเช่นนีไหนจะคูค่ วรกับหญิงชนบทบ้าน

ป่ าเช่นนี! ลูกสาวเขาทังสวย ทังน่ารักขนาดนัน บัดนียัง
ไม่ได้หมันหมายให้ผอู้ ืน จะด้อยกว่าคนอืนได้อย่างไร?
ไม่ได้การๆ เขาจะต้องช่วยลูกสาวแย่งบุรุษคนนีมาไว้ใน
มือให้ได้!

ถ้าให้พดู ก็สมแล้วทีเป็ นพ่อลูกกัน บุรุษคนนียังไม่ได้พบ

หน้าลูกสาวตัวเองด้วยซํา กลับต้องตาบุรุษคนเดียวกัน

112
กับลูกสาวแล้ว!

สองวันให้หลัง อาการป่ วยของแม่นางคนนันทุเลาลง ไข้

สูงก็ลดลงแล้ว ตามกฎสามารถยกเลิกการกักตัวนางได้
แล้ว

ซูเซียงคิดว่าวันนันตนไม่เกรงใจถึงขนาดนีแล้ว สองพ่อ
ลูกคงไม่มีหน้ามาหาถึงประตูอีกเป็ นแน่ ทว่าคิดไม่ถงึ
คนสมัยโบราณนีหนอ ผิวหน้าหนาขนาดนันเชียว!

สาวน้อยทีเพิงอาการดีขนเล็
ึ กน้อย แต่งตัวฉูดฉาดเพริศ
พริง อาภรณ์ทงตั
ั วหลากลวดลายสีสนั การแต่งแต้มบน
ใบหน้าก็เช่นเดียวกัน ทว่าตัวนางกับบิดาพ่อค้าเศรษฐี

113
ดันต่างรูส้ กึ ว่าดีงามมาก

พ่อค้าเศรษฐี พาลูกสาวแต่งองค์หลากสีสนั มาเคาะประตู

ใหญ่บา้ นซูเซียงอีกครัง

คราวนีเขาสอบถามแน่ชดั แล้ว ซูเซียงก็คือจ้านหวังเฟย

คนนัน และคุณชายแซ่จา้ วทีอยูข่ า้ งกายคนนันก็คืออ๋อง
สงครามผูอ้ งอาจไพศาลทัวแคว้น

เขาลอบวางแผนกับลูกสาวอยูใ่ นบ้านเป็ นเวลานาน เอา

แต่คิดว่าหญิงชาวบ้านชนบทแบบซูเซียงเทียบไม่ได้กบั
ลูกสาวบ้านตัวเอง หญิงชาวบ้านแบบนันก็ยงั เป็ นหวัง
เฟยได้ เช่นนันลูกสาวของตนแต่งเข้าไปเป็ นเพียงเช่อ

114
เฟยก็เหลือเฟื อแล้วกระมัง

คหบดีคิดเช่นนี แต่สาวน้อยคนนันกลับมิได้เห็นเช่นเดียว
กัน ก่อนมาก็ลากต้นแขนของคหบดีทงสั
ั นทังเขย่า ร้อง
ขออยูเ่ นินนาน “ท่านพ่อ ไม่เอาเจ้าค่ะ ลูกไม่อยากเป็ น
เช่อเฟย ลูกไม่อยากเป็ นเจิงเฟย(ชายาเอก) อนาคตลูก
อยากเป็ นฮองเฮา”

“ได้ๆ เป็ นฮองเฮา เป็ นฮองเฮา!”

โชคดีทีวาจาเหล่านีของสองพ่อลูกไม่มีคนได้ยินเข้า มิ
เช่นนันล่ะก็ คงไม่พน้ ประหารเก้าชัวโคตร

115
ซูเซียงเห็นชายวัยกลางคนอ้วนพุงพลุย้ คนนีอีกหน เอ็น
เขียวระหว่างหน้าผากปูดผุดขึนมา ครังทีแล้วนางให้คน
โยนเขาออกไปก็แล้ว ไยหน้าของคนผูน้ ีถึงหนาขนาดนัน
เล่า?

ซูเซียงพึมพําเสียงเบาหนึงประโยค “หนังหน้าของคนผูน้ ี
ยังหนากว่าฉางเฉิง(กําแพงเมืองจีน)อีกมัง”

จ้าวเซิงกะพริบตาปริบๆ เขาไม่เข้าใจ คําทีซูเซียงเรียกว่า

ฉางเฉิงไม่เหมือนกับคําว่ากําแพงเมืองทีพวกเขาเรียกกัน
ตรงไหน? ภรรยาตัวน้อยบ้านเขามักจะผุดคําแปลกๆ
พิลกึ ๆ พวกนันออกมา อยูด่ ว้ ยกันมานาน มากน้อยเขาก็
พอจะเดาออกอยูบ่ า้ ง

116
ตอนที 765 อาจจะนําเข้าสมอง

ก็เพียงแค่คาดเดา เขาไม่เคยพูดเรืองนีกับคนอืนแม้แต่
ครึงส่วน ด้วยกลัวว่าถ้าเกิดประเด็นอะไรขึนจะไม่เป็ น
ผลดีกบั ภรรยาบ้านตน กระนันแม้แกับภรรยาบ้านตัวเอง
117
เขาก็ยงั ไม่เคยเอ่ยถาม ซ่อนไว้ในก้นบึงหัวใจมาโดย
ตลอด

คหบดีคนนันพาลูกสาวเข้าประตู ยืดหน้ายิมเจิดจ้าหาใด
เปรียบ “คุณชายจ้าวขอรับ ไม่เห็นท่านสองวัน หล่อเหลา
ขึนกว่าเดิมอีกนะขอรับ ลูกสาวข้าหลายวันนีอยูใ่ นบ้าน
เฝ้าคะนึงถึงท่านทุกคืนวัน…”

ซูเซียงรูส้ กึ จุกอยูใ่ นลําคอ เลือดเก่าคังติดอยูต่ รงคอหอย

ให้ตายเถอะ นีสินะทีเขาว่ากันว่าคนสมัยโบราณยึดมัน
วิรยิ ะ นีมันบ้าบออะไรกันเนีย!

อีกอย่าง รูอ้ ยูแ่ ก่ใจว่าจ้าวเซิงเป็ นอ๋องสงคราม เป็ นองค์

118
ชายผูส้ งู ศักดิ พวกเขานําเข้าสมองไปแล้วหรืออย่างไร?

สีหน้าของจ้าวเซิงก็ไม่ได้ดีไปถึงไหน เอ่ยอย่างเยือกเย็น
“ถ้าไม่มีธุระก็เชิญออกประตูเลียวซ้าย”

“พรืด” ทีแรกซูเซียงยังโมโหอยู่ พอได้ยินวาจานีของจ้าว

เซิงก็กมุ ปากหัวเราะคิกๆขึนมา ผูช้ ายคนนีตลกดีจริงๆ
แม้กระทังตอนโกรธก็ยงั พูดได้น่ารักขนาดนี

เสียงของคหบดีวยั กลางคนผูน้ นยั

ั งค้างอยูใ่ นคอหอยครึง
คํา ได้ยินวาจานีของจ้าวเซิง พลันไม่รูว้ า่ ควรพูดประโยค
ถัดไปต่อดีหรือไม่ กลันไว้จนทังหน้าแดงแจ๋

119
แต่แม่นางหลากสีคนนันกลับช่างสังเกต เห็นบิดาของตน
จนตรอกก็บิดเอวเล็กบางนัน ยัวเสน่หร์ าวกับเป็ นหญิง
คณิกา เอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวาน “ผูน้ อ้ ยผิงเอ๋อร์ คารวะ
คุณชายจ้าว ซาบซึงพระคุณชายจ้าวช่วยเหลือในวันนัน
บ่าวไร้สงใดตอบแทน
ิ ได้แต่พลีกายแทนคุณ”

“แค่กๆ แค่ก แค่กๆ…” ในทีสุดตอนนีซูเซียงก็กลันไม่อยู่

สําลักนําลายแล้ว

ให้ตายเถอะ นีมันจริงๆเลย นับตังแต่มาถึงยุคโบราณ

แห่งนีก็ได้พลิกทัศนคติตอ่ ชีวิต ทัศนคติตอ่ คุณค่าของตัว
เองใหม่ทกุ วัน

120
จ้าวเซิงไม่ชายตาแลหญิงสาวทีชือผิงเอ๋อร์คนนีแม้แต่
หางตา ถอยหลังหนึงก้าวราวกับพบเจอโรคระบาด รีบ
ลูบหลังให้ซเู ซียง “ภรรยา เจ้าเป็ นอะไรหรือไม่? ชุ่ยหลิว
รีบไปรินนําอุน่ มาให้ฮหู ยินแก้วหนึง”

ผิงเอ๋อร์เห็นจ้าวเซิงเป็ นห่วงเป็ นใยซูเซียงขนาดนัน แต่

กลับไปมองตนเต็มตาด้วยซํา คลืนริษยาในใจโหมซัด
ถาโถมท่วมฟ้าแทบจมตัวเองตาย

แต่นางยังจําได้วา่ วันนีนางมาเพราะเหตุใด ข่มกลัน

ความโกรธไว้ในใจแล้วพูดเสียงอ่อนหวาน “พีหญิง เป็ น
อะไรไปหรือ? สําลักนีมิใช่เรืองเล็กนะเจ้าคะ ผิงเอ๋อร์
ทุบๆหลังให้ทา่ นดีหรือไม่?”

121
“อย่าๆ…” ซูเซียงหนาวสะท้าน ได้ยินคําว่า “พีหญิง” คํา
นันก็ขยะแขยงเหมือนกับกินแมลงวันตัวหนึง

“พีหญิง ท่านคงไม่เห็นน้องสาวอยูใ่ นสายตาสินะเจ้าคะ

น้องก็แค่หวังดี…”

ฟั งเสียงหวานหยด ออดอ้อนน่าสงสารนําตาใกล้
หลังหยด ซูเซียงก็ขนลุกเหงือผุดอีกหน ทีแรกอาการไอดี
ขึนเล็กน้อยแล้ว บัดนีทนไม่ไหวสันสะเทือนไปทังร่างกาย
ไอหนักกว่าเดิม

แม่เจ้า ให้ตายเถอะ นีมันผูห้ ญิงอะไรกัน รีบโยนนางออก

122
ไป โยนออกไป! น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ชุ่ยหลิวยกนําเข้ามาหนึงแก้ว หลังเห็นซูเซียงดืมลงไปนิด
หน่อยแล้วจึงค่อยเอ่ยปากพูดกับผิงเอ๋อร์ลายดอกหลาก
สีคนนัน “คุณหนูทา่ นนี ฮูหยินบ้านข้ามีพีสาวคนโตคน
เดียว ท่านลาโลกไปแล้วเมือเก้าปี ก่อน ในบ้านไม่พีหญิง
น้องหญิงอีก และขอความกรุณาท่านพึงตระหนักสถานะ
ของตัวเอง ญาติพีน้องมิอาจปี นเกลียวส่งเดช”

พีสาวคนโตทีชุ่ยหลิวเอ่ยถึงคือบุตรีของสามีภรรยาผูเ้ ฒ่า
หวังทีลาโลกไป และวาจานียังแฝงนัยอีกชัน นันคือบ้าน
นีจะไม่มีวนั รับนางเข้าตระกูล ขอเพียงแค่เป็ นคนมีสมอง
นิด มีความละอายหน่อย หลังได้ยินคํากล่าวนีแล้วควร
อับอายเคืองขุ่นสุดประมาณ รูย้ ากถอนตัว
123
ทว่า…

“เจ้า เจ้าบ่าวไพร่ชนตํ
ั า! นายเขาพูดกันอยูม่ ีทีไหนให้เจ้า
สอดปาก ในเมือเจ้านายบ้านเจ้าสังสอนไม่ดี เช่นนัน
วันนีคุณหนูเยียงข้าจะสังสอนเจ้าให้ดีๆแทนนายของเจ้า
เอง!” ผิงเอ๋อร์ซงเมื
ึ อครูเ่ ดือดดาลเต็มท้องหาทางลงไม่
เจอ พอดีได้ช่ยุ หลิวอ้าปากรับกระบอกปื น นางเงือมือขึน
คิดจะตบลงบนหน้าชุ่ยหลิว

มุมปากชุ่ยหลิวแสยะยิมเย็น ใช้เพียงสองนิวก็บีบข้อมือ
นางไว้ได้ “คุณหนูทา่ นนี ล้วนกล่าวกันว่าผูเ้ ฝ้าประตูจวน
อัครมหาเสนาบดีเทียบได้กขับนนางขันเจ็ด ต่อให้ฐานะ
ของบ่าวทาสเสนอหน้าไม่ได้ แต่ก็กลัวว่ายังสูงกว่าท่าน
124
ไม่นอ้ ยกระมังเจ้าคะ!”

ตอนที 766 พลีกายแทนคุณช่วยชีวิต

วาจานีเรียกได้วา่ แหย่รงั แตนผิงเอ๋อร์เข้าแล้ว ซือ หนง กง

ซาง[1] สถานะของพ่อค้าค่อนข้างตกตําอยูเ่ ป็ นนิจ ทํา
ให้หลายปี นีนางขึนไม่สงู ลงไม่ตาํ อายุสบิ หกแล้วยังไม่มี
คนหมันหมาย บัดนีทาสชันตํากระจอกๆคนหนึงกล้า
เหยียบหัวนาง วางอํานาจบาตรใหญ่ นางไหนเลยจะทน
125
ไหว?!

ยกมืออีกข้างขึนคิดจะไปตบชุ่ยหลิว แต่กลับถูกชายอ้วน
พุงพลุย้ คนนันคว้ามือเข้ามา กระซิบกระซาบข้างหูนาง
สองสามคํา

ผิงเอ๋อร์ถงึ ค่อยรูส้ กึ ตัวว่าเมือครูต่ นบุม่ บ่ามเกินไปหน่อย

แต่หนั หน้าไปมองจ้าวเซิง ก็เห็นสายตาเขาติดอยูบ่ น
หน้าของหญิงชันตําคนนันตลอดเวลา จึงค่อยผ่อน
หายใจโล่งอกเล็กน้อย ขอเพียงแค่คณ
ุ ชายจ้าวไม่เห็น
กิรยิ าของนางเมือครูก่ ็พอ แต่ตอ่ มาคลืนริษยาก็โหม
กระหนําซําอีกหน มีสทิ ธิอะไร หรือตนรูปโฉมงามสูน้ าง
แพศยานันไม่ได้เชียวหรือ?

126
หน้าเปลียนกลับมายิมแย้มอีกครัง เรียกเสียงอ่อน
หวานออดอ้อน “คุณชายจ้าว คุณชายจ้าว วาจาทีผูน้ อ้ ย
กล่าวไปเมือครูค่ ณ
ุ ชายจ้าวคิดเห็นเช่นไร?”

“คุณชายเป็ นอ๋องสงครามผูส้ งู ศักดิ ผูน้ อ้ ยไม่เหมือน

พวกคนไม่เจียมฐานะ ผูน้ อ้ ยรูด้ ีคิดจะเป็ นเจิงเฟยคงมิได้
ผูน้ อ้ ยก็ไม่ตอ้ งการอะไรมาก เพียงอยากพลีกายอุทิศ
ชีวิตติดตามข้างกายคุณชาย แม้เป็ นเพียงเช่อเฟยก็
ปลาบปลืมพอใจแล้ว แต่คณ
ุ ชายจ้าวสัญญากับผูน้ อ้ ย
ได้หรือไม่วา่ จะหย่ากับสตรีคนนี ภายภาคหน้าแต่งกับ
คุณหนูตระกูลชนชันสูงผูน้ อ้ ยก็รบั ได้…” หญิงลายดอก
หลากสีเจือยแจ้วไม่หยุดปาก ซํายังพูดด้วยนําเสียงเป็ น
จริงเป็ นจัง

127
จ้าวเซิงอยูก่ บั ซูเซียงมานานวัน มิได้อารมณ์รอ้ นเช่น
ยามอยูใ่ นสมรภูมิรบ เพียงยิมเยาะเย็นชา “คุณหนูทา่ น
นี เกรงว่าท่านคงเข้าใจผิดแล้ว! ประการแรก คนทีช่วย
เจ้าคือท่านหมอหยาง หากท่านคิดพลีกายถวายชีวิต ข้า
กลับสามารถช่วยขอฐานะเจียนเชีย(ภรรยาผูต้ าต้
ํ อย)ให้
เจ้าได้ ประการทีสอง ก่อนอืนมิตอ้ งพูดถึงข้าองค์ชายผูน้ ี
ทีทังชีวิตนีจะแต่งเพียงหวังเฟย สตรีคนนีคนเดียว ด้วย
ฐานะตัวตนของเจ้า ถือรองเท้าให้ขา้ ก็ยงั ไม่คคู่ วร! อย่าง
ทีสาม ไสหัวไป ข้าไม่อยากเห็นหน้าด่างดวงหลากสีนี
ของเจ้าอีก ขยะแขยง!”

น้อยนักทีจ้าวเซิงจะเอือนเอ่ยยืดยาวถึงเพียงนี ซูเซียงที
อยูข่ า้ งๆตะลึงอึงค้าง ในใจรูส้ กึ ขําขันสุดประมาณ

128
 ผิงเอ๋อร์ไหนจะคาดคิด ตนเป็ นคนงดงามถึงเพียง
นีกลับไม่เข้าตาจ้าวเซิง ความชิงชังซูเซียงในใจพุง่ สูงขึน
หลายระดับ เกลียดจนอยากจับนางถลกหนังหักกระดูก
ดืมเลือดกินเนือ

เห็นสภาพลูกสาวไม่ได้รบั ความเป็ นธรรมแบบนี ใจพ่อ

ค้าเศรษฐี ยอ่ มไม่ยินดีแล้ว ทว่า เพือสูข่ อให้ลกู สาวแต่ง
เข้าบ้านตระกูลดี เขายังตีหน้ายิมแย้มกล่าวว่า “แหม
คุณชายจ้าว บัดนีท่านมิได้ประกาศฐานะอ๋องสงครามสู่
สาธารณะก็เพราะกลัวจะชักนําความยุง่ ยากมาสินะขอ
รับ ล้วนกล่าวกันว่าคุณชายรักอิสระ หนุ่มหล่อรักสําราญ
ภรรยาท่านนีของท่านเองก็พดู ได้ไม่เต็มปากเต็มคํา ลูก
สาวบ้านข้าก็ตอ้ งการไม่มาก เป็ นเช่อเฟยก็พอใจแล้ว

129
ท่านเห็นว่าอย่างไร… ”

ไม่พดู ไม่ได้ สมองคหบดีคนนีถูกประตูหนีบไปแล้ว! รู ้

แจ้งแก่ใจว่าจ้าวเซิงเป็ นอ๋องสงครามผูส้ งู ศักดิ เป็ นแก้ว
ตาดวงใจสุดรักสุดหวงของฝ่ าบาทและองค์รชั ทายาท
เขาถึงกับบังอาจเอ่ยคําข่มขู่!

วาจานีของเขามีวาทศิลป์ ทีเดียว นันคือกําลังบอกว่าซูเซี

ยงยังไม่ได้แต่งตังเข้าทําเนียบตระกูลก็เท่ากับจ้าวเซิง
แต่งอนุภรรยานอกเรือน ออกหน้าออกตาไม่ได้ และบุตร
สาวบ้านเขาเพียงอยากเข้าเป็ นเช่อเฟยให้ตาํ หนักอ๋อง
เท่านัน ยังแฝงนัยอีกชัน นันคือ หากจ้าวเซิงไม่ยินยอม
เขาก็จะประกาศเรืองเหล่านีออกไป

130
จ้าวเซิงมองตาซูเซียงทีอยูข่ า้ งกาย ความหมายคือ : คน
แบบนี ฮูหยินเห็นว่าควรเก็บไว้หรือไม่?

ซูเซียงถอนหายใจ โบกมือให้เขาแล้วพูดกับชุ่ยหลิวทีอยู่
ด้านข้าง “โยนคนออกไปเถอะ”

หญิงแก่ช่างจ้อเหล่านันดูชมเรืองคึกครึนตรงนอกประตู
อยูต่ ลอด เห็นชุ่ยหลิวหิวคนทังสองเหมือนกับอุม้ ลูกไก่
สองตัวโยนออกมา ปากก็อา้ กว้างเป็ นรูปตัวoอีกครัง
ตามด้วยจุปากร้องอุทาน

“ไอหยา นางบ่าวชันตํานันแรงเยอะขึนทุกวัน เจ้าดูๆ ดูสิ

131
รูปร่างของผูช้ ายคนนันเกือบเท่าหมูอว้ นทีจะยกขึนเขียง
บ้านข้าเลย นางใช้แค่มือเดียวก็ยกให้ขยับได้ จุ๊ๆ นีมัน
สัตว์ประหลาดพลังยักษ์แล้ว”

“ฮ่าๆ ให้ขา้ ยายแก่พดู น่ะนะ พ่อลูกคูน่ ีหาเหาใส่หวั เอง รู ้

อยูช่ ดั ๆว่าจ้านหวังเฟยคนนีล่วงเกินไม่ได้ นางก็ยงั ดันด้น
เข้าหา นีมันรนหาทีตายชัดๆ”

------

[1] ซือ หนง กง ซาง เป็ นการแบ่งชันทังสีของจีนสมัย

132
โบราณ นันคือ บัณฑิตเป็ นชนชันนํา กสิกร กรรมกร และ
พ่อค้าวาณิช เรียกลดหลันลงมาตามลําดับ

ตอนที 767 ไฉนถึงเป็ นนําแกงไก่อีกแล้ว

133
“ฮิๆ เจ้าจะสนใจผูอ้ ืนรนหาทีตายหรือไม่ทาํ ไมเล่า อย่าง
ไรเสียเรามีเรืองครึกครืนให้ดกู ็พอแล้ว?”

“ถูกๆ ดูชมเรืองครึกครืน คึกครืน ฮ่าๆ…”

“ไอหยา ดูสภาพพวกเขาหล่นลงนันสิ ไม่รูว้ า่ เจ็บมากแค่

ไหน แม่หนูนอ้ ยนันเอวจิดเดียวเอง หล่นลงมาจะไม่หกั
เอารึ” เวลานีด้านข้างมีบรุ ุษคนหนึงพูดขึนด้วยความเห็น
อกเห็นใจ

สตรีทีอยูข่ า้ งเขาไฟลุกทันที ยืนมือบิดหูผชู้ ายแล้วลากไป

ทางบ้าน “ดวงตาผีของเจ้ามองตรงไหนกันหา?! เอวของ

134
แม่นางคนอืนเขาเล็กไม่เล็กแล้วเกียวกับเจ้าสักกระผีกรึ
ไสหัวกลับไปให้ขา้ เจ้าครันเนือครันตัวอยากโดนต่อย
แล้วใช่หรือไม่!”

“……”

สองพ่อลูกผิงเอ๋อร์ถกู โยนล้มหงายหลังชีฟ้า ไม่ง่ายนัก

กว่าจะลุกขึนมาจากพืนได้

สมบัติพสั ถานพวกเขามีมงคั
ั งพรังพร้อม คนรับใช้ในจวน
นับไม่หมดไม่ถว้ น ปกติอย่าว่าแต่กระทบกระแทก แม้แต่
นําชาร้อนไปเย็นไปก็ปล่อยเพลิงโทสะกองใหญ่แล้ว นับ
ประสาอะไรกับถูกโยนขว้างจนมีสภาพแบบนี

135
คหบดีเห็นลูกสาวตัวเองทีล้มเจ็บดวงหน้าเล็กโกรธ
เกรียวทุกอณู ยันกายขึนก็คิดจะเข้าไปถีบประตูใหญ่
บานนัน ทว่ากลับถูกชิงสือทียืนอยูบ่ นหลังคาจ้องเขม็ง
เย็นเยือกให้หวาดกลัวสันเทิมทังตัว เท้าทียกขึนมาแล้วก็
ค้างอยูท่ ีเดิมตรงนัน ท่อนล่างทรงตัวไม่อยูเ่ กือบล้มหก
คะเมน

ในมือชิงสือยังอุม้ คนตัวน้อยไว้คนหนึง นันก็คือ

กระพรวนน้อย ตานางกะพริบปริบๆ เอ่ยถามอย่างสนอก
สนใจ “พีชิงสือ แม่นางลายดอกคนนันอยากมาเป็ น
ภรรยาน้อยของท่านพ่อหรือจ๊ะ?”

ชิงสือถลึงตาเย็นเฉียบใส่คหบดีคนนัน ความหมายของ
136
คําเตือนชัดเจนยิงนัก แล้วหันศีรษะกลับมายิมกับ
กระพรวนน้อยอย่างอ่อนโยน “ใช่แล้ว ผูห้ ญิงคนนันไม่
รูจ้ กั สํารวม แต่คณ
ุ หนูวางใจได้ขอรับ บิดาท่านไม่มีทาง
แต่งอนุภรรยา”

ได้ยินบทสนทนาของสองคนนัน ผิงเอ๋อร์ทีอยูบ่ นพืนกลัน

เจ็บลุกขึนมา ในใจโมโหเดือดดาล โดยเฉพาะเมือเห็น
สายตาดูแคลนของกระพรวนน้อยสาดลงมาทางนาง ใน
ใจนางเย็นวาบ อยากจับนางแพศยาน้อยคนนีขึนมา
ถลกหนังเลาะกระดูกใจจะขาด!

คิดถึงตรงนี ในใจนางมีแผนร้ายแล้ว หึ รังแกนางใช่ไหม?

นางทําอะไรผูใ้ หญ่ไม่ได้ แต่กบั นางเด็กบ้านีล่ะก็มีเหลือ
เฟื อเชียวล่ะ
137
คหบดีหนั ศีรษะเห็นสีหน้าของลูกสาวก็รูว้ า่ นางมีแผน
การอะไรบางอย่างจึงส่ายหัวใส่นาง “ไป เรากลับไป
ปรึกษากันก่อน”

และไม่รูว้ า่ หลังกลับไปสองพ่อลูกปรึกษากันอย่างไร ไป
สืบถามอะไรมาบ้าง อย่างไรเสียวันต่อมาพวกเขาก็ไป
เปลียนลักษณะหรูหราก่อนหน้านันมาเป็ นสวมใส่ชดุ เฉก
เช่นผูอ้ าวุโสในบ้านตายแล้วมาเคาะประตูใหญ่บา้ นซูเซี
ยงอีกครัง

ไร้ซงความห้
ึ าวหาญและมันใจเหมือนเมือวาน แต่แสร้ง
ทําท่าทางระมัดระวัง พินอบพิเทา “คุณชายจ้าว นีเป็ น
นําแกงไก่ทีบ้านผูน้ อ้ ยตุน๋ เอง ท่านดืมตอนทียังร้อนๆอยู่
138
เถิด ผูน้ อ้ ยตืนมาตุน๋ ตังแต่เช้า ผูน้ อ้ ยเองไม่ได้มีเจตนา
อืนใด แค่อยากตอบแทนบุญคุณทีท่านช่วยชีวิต!”

ซูเซียงเห็นสีหน้าของจ้าวเซิงก็เดาได้วา่ ในใจเขาคงกําลัง
ด่ามารดาแล้ว ไฉนถึงเป็ นนําแกงไก่อีกแล้ว!

รสชาตินาแกงไก่
ํ ของหญิงคนนันเมือคราก่อนยังทําให้
จ้าวเซิงสะอิดสะเอียดจนถึงทุกวันนี นับแต่นนมาเขาก็
ั ไม่
กล้าแตะเนือไก่อีกเลย

บนหน้าจ้าวเซิงเขียวสลับขาว เปลียนไปเปลียนมาปาน
จานสี สุดท้ายทนไม่ไหว ยกแขนเสือปิ ดปากเบาๆ เงาคน
หายวับไป

139
ซูเซียงหัวเราะเอิกอ๊ากทันที ดูทา่ บุรุษคนนีคงถูกความ
คลืนไส้เล่นงานแล้ว! ต่อมาก็เกิดเป็ นห่วงขึนเล็กน้อย บุย้
ปากใส่หลงฉีทีอยูด่ า้ นข้าง “ยังไม่ไปดูเจ้านายบ้านเจ้า
อีก?”

หลงฉีกลับชําเลืองมองผิงเอ๋อร์ในชุดขาวล้วน ตอบอย่าง
เฉือยชา “ไม่ตอ้ งหรอกขอรับ นายท่านก็แค่คลืนไส้เข้า
แล้ว”

คํานีพูดออกมา บนหน้าผิงเอ๋อร์ก็เดียวเขียวเดียวขาว
นางนับว่าเข้าใจท่องแท้แล้ว คนทังบ้านนีดูแคลน
นางอย่างแท้จริง

140
ไม่แน่วา่ อ๋องสงครามเขาไม่สบายอยูแ่ ล้วพอดี พวกเขา
ไม่รูจ้ กั เป็ นห่วงเป็ นใย ยังมาพูดจาเสียดสีอยูต่ รงนี พวก
ตัวชันตํา ช้าเร็วต้องมีสกั วัน นางจะเข้ามาแทนทีนาง
แพศยาคนนี รักใคร่หว่ งใยบุรุษคนนันอย่างดี ต้อง
ละลายนําแข็งหนาวเย็นในหัวใจของเขาให้ได้

ตอนที 768 บัวขาว[1]ดอกใหญ่

ซูเซียงคร้านมองหน้าปากรําไห้ของสตรีคนนีอีก คนใน
ครอบพวกนางยังอยูด่ ีๆ สวมชุดไว้ทกุ ข์วิงมาร้องมารําใน
บ้านนางทําไม?

141
“ชุ่ยหลิว จับคนโยนออกไป!” ซูเซียงสังกับชุ่ยหลิวทีอยู่
ด้านข้าง

ครานี คนทังสองถูกชุ่ยหลิวโยนออกไปข้างนอกเหมือน
ลูกไก่เช่นเดิม ทว่าพวกเขากลับไม่ได้รอ้ งครวญ แต่ทาํ ท่า
ทางน่าสงสารไม่ได้รบั ความเป็ นธรรม

คหบดีแต่งกายเรียบง่าย ประคองลูกสาวทีเหมือนสวม
ใส่ชดุ ไว้ทกุ ข์ ปลอบโยนเสียงรัว “ลูกสาวเด็กดี ลูกสาวไม่
ต้องกลัว เรืองแบบนี พ่อจะจัดการให้เจ้าเอง”

“โอ้…”

142
หญิงขีนินทาทีแอบฟั งอยูด่ า้ นข้างฟั งความไม่ชอบมาพา
กลออกทันที

“อะไรคือเรืองแบบนี? เรืองอะไร เจ้ารูไ้ หม?”

“ไม่รู ้ ไม่ได้ข่าวคราวนะ”

“ชู่วๆ พวกเจ้าสองคนเบาเสียงหน่อย ฟั งต่อสิวา่ เรือง

อะไรกันแน่? ฮิๆ คงไม่ใช่…”

คําของหญิงชรายังพูดไม่ทนั จบก็ได้ยินทางผิงเอ๋อร์ยก
แขนเสือซับดวงตา พูดสะอึกสะอืน “พีหญิงบอกว่าข้า
แต่งตัวฉูดฉาดเกินไป วันนีก็แต่งตัวไม่ฉดู ฉาดแล้วนางก็
143
ยังรังเกียจ ฮือๆ ท่านพ่อ ท่านว่าพีหญิงไม่อยากรับข้าเข้า
บ้านใช่หรือไม่?”

“แต่วา่ แต่วา่ คุณชายจ้าวพูดแล้ว เขามีบญ

ุ คุณช่วยชีวิต
ลูก ลูก ลูกเพียงแค่ตอ้ งการอุทิศร่างกายตอบแทนคุณ
ลูกเองก็ไม่มีทางเลือก ท่านพ่อ…ท่านพ่อ ท่านต้อง
จัดการเรืองให้ลกู นะเจ้าคะ…”

พูดแบบนีฟั งเหมือนจ้าวเซิงรับนําใจตอบแทนคุณ ทว่าซู

เซียงกลับไม่เห็นด้วย กลันแกล้งนางซึงต้องมาเป็ นอนุ
ภรรยาด้วยความจํายอมไร้อาํ นาจ

“โอ้…” เสียงสูดหายใจยาวเหยียดดังขึนอีกระลอก

144
หญิงขีนินทาเหล่านันนับว่าเข้าใจแล้ว เรืองเป็ นอย่างนีนี
เอง

“นางแพศยาซูเซียงนันตอนนีทุกข์ระทมขมขืนแล้วสิทา่
คนอ่อนหวานหยดย้อยเช่นนีเข้าบ้านไป ไหนเลยจะยังมี
ทีให้นางยืน?!”

“ข้าว่านะ นางชันตํานันเองก็สมควรแล้ว เป็ นสตรีก็ควร

ประพฤติเช่นสตรี ทังวันเอาแต่ตีๆฆ่าๆ ถ้าเป็ นคนมีสมอง
แจ่มชัดคงไม่เอาหญิงร้ายกาจเช่นนีหรอก!”

“ฮ่าๆ เจ้าพูดถูก ถ้าเมียข้าเหมือนกับนาง ข้าคงทุบขา

145
สุนขั ของนางให้หกั ไปแล้ว! คนงามสวยหยาดเยิมเช่นนี
ใครบ้างไม่หลงรัก…”

“เจ้าฝันไปเถอะ ลืมแล้วหรือ เมือวานยังถูกเมียบิดจนหู

เกือบหลุด ยังจะมาคนงามสวยหยาดเยิม เจ้าน่ะ เหมาะ
จะแต่งกับแม่เสือ ฮ่าๆ!”

……

ผิงเอ๋อร์ดา้ นหนึงสะอึกสะอืนคําพยุงแขนของบิดา เดิน

กะโผลกกะเผลก ร้องทุกข์ฮือๆ หางตากลับชําเลืองไปยัง
หญิงขีนินทากลุม่ นัน ใบหน้าทีซุกไว้ใต้แขนเสือสีขาว ยก
เส้นโค้งเย้ยหยันขึนจางๆ

146
คุณชายจ้าวคนนันเป็ นถึงอ๋องสงครามผูส้ งู ศักดิ ผูห้ ญิง
คนนันก็เก่งกาจเสียขนาดนัน เรืองเอาไข่ไก่ทบุ ก้อน
หิน[2]นางกลับมิได้โง่งมขนาดนัน แต่นนแหละ
ั สตรีคน
หนึงไร้ชือเสียงแล้ว ดูสวิ า่ นางจะเหิมเกริมได้นานแค่ไหน

ผิงเอ๋อร์กบั บิดาของนางต่างคิดเช่นนี แต่ไหนจะรูว้ า่ ซูเซี

ยงหาได้ใส่ใจเรืองพวกนีแม้แต่นอ้ ย อย่างไรเสียตังแต่
นางมาถึงโลกนี ในหมูบ่ า้ นไหนเลยยังมีชือเสียงอะไรนัน
ให้เชือถือ นางโดนหญิงขีนินทาพวกนันทําลายจนเน่า
เฟะไปตังนานแล้ว

ทุกวันนีขอแค่ตวั นางใช้ชีวิตผ่านไปด้วยดี คนในหมูบ่ า้ น

147
ไม่อดตาย เรืองอืนอยากทําอะไรก็ทาํ ไปเถอะ!

วาจาทีผิงเอ่อร์เพิงพูดเมือครูถ่ กู หญิงแก่ช่างพูดหลายคน
นันส่งต่อเป็ นสิบ สิบส่งต่อเป็ นร้อย ไม่ทนั ตกบ่ายก็วนุ่ วา
ยอลม่านไปทัวหมูบ่ า้ น

เรืองทํานองว่าซูเซียงอํามหิตขีอิจฉาไม่ยอมให้อนุภรรยา
เข้าบ้าน และยังบีบบังคับสารพัด ทําร้ายอนุภรรยากับ
บิดาของนาง ไล่คนออกนอกบ้านหลายครัง เล่าลือกันไป
ราวกับมีหทู ิพย์ตาทิพย์ กิตศัพท์หญิงอํามหิตของซูเซียง
แพร่สะพัดทันที คนจํานวนมากมีสมองตืนรูอ้ ยูบ่ า้ งล้วน
เงียบปากไม่เปล่งเสียง ช่วยกระจายเรืองดีๆอย่างอืนไป
กว้างไกล

148
เวลานีเองซูยว่ นเสียนจู่กาํ ลังรวบรวม “พฤติกรรมชัว”
ของซูเซียง บังเอิญส่งคนมาลอบสืบถามพอดี

ซูยว่ นเสียนจู่ได้รบั ข่าวคราวเหล่านีก็ตืนเต้นดีใจ ทึกทัก

เอาเองว่าจับจุดอ่อนของซูเซียงได้ แท้จริงแล้วผูอ้ ืนไร้
ความสนใจคร้านจะเปิ ดปากก็เท่านัน

คําเล่าลือในหมูบ่ า้ นหลายวันนีย่อมมาถึงหูซเู ซียง นาง

ไม่วา่ งใส่ใจสิงใดทังสิน สองวันนีนางกําลังปรึกษาธุระ
กับจ้าวเซิง เนืองด้วยตักแตนมาบุก พวกเขาจึงขุด
สมุนไพรทัวทังภูเขาจนหมดเกลียง แม้แต่รากก็ยงั ไม่
เหลือ ตอนนีควรวางแผนแก้ปัญหาข้อยากนีอย่างไรดี

149
------

[1] ดอกบัวขาว เป็ นคําแสลงในหมูว่ ยั รุน่ จีน ใช้เปรียบ

เปรยผูห้ ญิงทีทําตัวภายนอกดูซือใสบริสทุ ธิแต่ภายใน
กลับประพฤติไม่ชอบ เทียบได้กบั คําไทยว่าแรดเงียบ

[2] ไข่ไก่ทบุ ก้อนหิน หมายถึงไม่ประมาณกําลังของตน

150
ตอนที 769 ผูผ้ ดุงความยุติธรรมมาอีกคนแล้ว

คหบดีคนนันพกเงินติดตัวจํานวนมาก เจียดออกมาใช้
ตามใจเล็กน้อยก็ซือเรือนได้หลังหนึง คนในหมูบ่ า้ นน่ะ
หรือ ล้วนต้อนรับสูงเหยียบยําตํา เห็นบ้านคหบดีมีเงิน
สาวน้อยก็ถกู ซูเซียงรังแกอย่างน่าสงสารถึงเพียงนัน
กอปรกับช่วงเวลานีคหบดียงั ให้นาใจเล็
ํ กๆน้อยๆกับชาว
บ้าน มีคนจํานวนมากเปลียนทัศนคติตอ่ ซูเซียงเล็กน้อย

151
เป็ นทุนเดิมอยูแ่ ล้วก็คอ่ ยๆมีใจเอียนเอียง

มีสตรีไม่นอ้ ยเข้าประตูมาประจบ ถามไถ่วา่ ผิงเอ๋อร์บา้ น

เขาเรืองเป็ นมาอย่างไรกันแน่

ถึงกับมีสตรีทีเดินตามใกล้ชิดหลูว่ ช์ ิวฮวาคนหนึง ตบโต๊ะ

พูดอย่างอัดแน่นด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็ น
ธรรมเต็มทรวง “แม่หนูผิงเอ๋อร์เจ้าอย่าร้องไห้ไปเลย เรือง
นีป้าจะจัดการให้เจ้าเอง นางแพศยานัน ป้าจะไม่ยอม
ปล่อยให้นางได้ดีเด็ดขาด! นางตัวสินไรมโนธรรม เจ้าถูก
บีบบังคับเพียงแค่จะเป็ นอนุนางยังทําให้ลาํ บากถึงเพียง
นี นางมีสทิ ธิอะไร?! นางแพศยาร้ายกาจนันสมควรหย่า
สมควรลากไปขังกรงถ่วงนํา!”

152
หลายวันนีผิงเอ๋อร์เองก็ไม่ได้ออกนอกบ้าน บนร่างยังคง
สวมอาภรณ์เหมือนชุดไร้ทกุ ข์ บนหัวประดับดอกไม้นอ้ ย
สีชมพูดอกหนึง นอกจากสิงนีแล้วก็ไม่มีเครืองประดับอืน
ใด ถือผ้าเช็ดหน้าไหมสีขาวเรียบง่ายปิ ดริมฝี ปากเล็ก
เหมือนอิงเถา[1] รําไห้เบาๆ ท่าทางเช่นนันคงไม่
ต้องบอกว่าน่าสงสารมากเพียงใด

ตอนนีผิงเอ๋อร์เห็นว่ามีคนหนุนหลังนาง ก็ปิดปากร้องไห้
ฮือๆขึนมา สีหน้าเศร้าโศกไม่ได้รบั ความเป็ นธรรมสุด
ประมาณ ทว่าในปากกลับพูดว่า “ท่านป้าอย่าโกรธเคือง
ไปเลย ฮือๆ คาดว่าพีหญิงเองคงแค่ไม่พอใจ รอนางหาย
โกรธแล้วก็คงดีขนึ พีหญิงเป็ นคนดีถงึ เพียงนัน คงยอม
รับข้า นางคงยอมรับข้าได้ ฮือๆ…”

153
ผิงเอ๋อร์ไม่พดู แบบนียังดีกว่า เดิมทีมีเพียงหญิงติดตาม
ใกล้ชิดหลูว่ ช์ ิวฮวาทีอารมณ์เสีย บัดนีดีแท้ สตรีคนอืนๆ
ต่างก็แค้นเคืองอยากผดุงความยุติธรรมขึนมาเช่นกัน

“พอแล้วสาวน้อย เจ้าไม่ตอ้ งร้องแล้ว! เรืองนีป้าจะไม่

ยอมรามือเด็ดขาด! ไป ไปหานางแพศยานันพูดกันให้รู ้
เรือง สามีนางทําลายชือเสียงของแม่นางผูอ้ ืนแล้ว ไหน
ยังจะมีเหตุผลให้ไม่แต่งเข้าบ้าน ไม่เคยพบเคยเจอ
ผูห้ ญิงอํามหิตขีอิจฉาขนาดนีมาก่อน!”

“ไปๆ ไป ไปพูดกับนางให้รูเ้ รือง!”

154
สตรีเจ็ดแปดคน ล้วนลืมฐานะของซูเซียงและความ
เ**◌้ยมโหดของนางไปอย่างสินเชิง ร้องแรกแหกกระเชอ
มุง่ ไปทางบ้านซูเซียงด้วยท่าทางดุรา้ ยเหิมเกริม

หลังเสียงเคาะประตู “ปั ง ปั ง ปั ง” สตรีคนหนึงในนันพลัน

ได้สติขนมา
ึ ทีแห่งนีมิได้เป็ นเพียงบ้านทีคนชันตําผูน้ นั
อาศัยอยู่ แต่ยงั เป็ นบ้านของท่านอ๋องสงครามผูส้ งู ศักดิ
อีกด้วย ไม่ได้การ พวกนางห้ามตะโกนโหวกเหวก ต้อง
ใช้เหตุผลเข้าสู!้

สตรีคนนันส่งสายตาให้คนอืนๆ เป็ นสัญญาณว่าตาม

ความเห็นของนางเรืองนีคนอืนไม่ควรพูดมากคํา ฝูงชน
แม้ไม่พอใจกับท่าทางออกหน้าของนางเช่นนี แต่รูด้ ีวา่
สตรีคนนียามปกติแต่ไรมาปากกว้างรูจ้ กั พูด จึงว่าตาม
155
นางไป

ชุ่ยหลิวมาเปิ ดประตู เห็นพวกสตรีดา้ นนอกก็มีสีหน้า

ประหลาดใจอยูบ่ า้ ง จึงเอ่ยปากถาม “ท่านป้าทุกท่านมี
ธุระอันใด ตอนนีองค์ชายกับหวังเฟยบ้านข้ากําลังยุง่ อยู่
น่ะ!”

มีสตรีหลายคนเกือบตวาดออกมา แต่สตรีเบืองหน้าคน
นันเอ่ยปากก่อน “แม่นางท่านนี รบกวนท่านเชิญองค์
ชายกับหวังเฟยออกมาสักเทียว พวกป้ามีเรืองอยากพูด
คุยหารือกับพวกเขา แม้วา่ องค์ชายหวังเฟยบ้านพวก
ท่านมีฐานะสูงส่ง แต่ก็ไม่มีเหตุผลให้บีบคันรังแกหญิง
สาวสามัญชนแบบนี เรืองบางเรืองเมือทําแล้วก็ตอ้ งรับ
ผิดชอบ ยิงฐานะสูงส่งก็ยงต้
ิ องมีเหตุผลคุณธรรมมิใช่
156
หรือ?”

พูดเช่นนีราวกับจ้าวเซิงทํามิดีมิรา้ ยผิงเอ๋อร์แล้วอย่างไร
อย่างนัน ว่ากันถึงแก่นแล้ว จ้าวเซิงแค่กระชากเสือผ้า
นางตอนทีบิดข้อมือนางโยนลงพืน ไม่ได้มองเต็มตาว่า
นางหน้าตาอย่างไรด้วยซํา อย่างอืนยิงไม่ตอ้ งพูดถึง

ชุ่ยหลิวได้ยินคําเหล่านีก็ตะลึงงันแล้วก็ได้สติกลับมา บน
หน้าประดับรอยยิมเย้ยหยัน “เช่นนันย่อมได้ ข้าจะไป
เรียนเชิญองค์ชายและหวังเฟยออกมาพบพวกท่าน พูด
ให้กระจ่าง”

นางจงใจเน้นหนักตรง “พูดให้กระจ่าง”สีคํานี ทําให้สตรี

157
หลายคนนันสันสะท้านทังตัวอย่างไม่มีเหตุผล

“ป้ารอง ข้าดูทา่ เรืองนีเหมือนมีบางอย่างไม่ถกู ต้อง?”

“อะไรไม่ถกู ? ในเมือกล้าทําก็ตอ้ งกล้ารับ! ทําชือเสียงแม่

นางผูอ้ ืนแปดเปื อน มีอย่างทีไหนไม่รบั ผิดชอบ เรืองนีแม้
ถึงพระเนตรพระกรรณฝ่ าบาท ทางเราก็ยงั ชอบธรรมอยู่
ดี!”

------

158
[1] อิงเถา หมายถึง เชอร์รี

ตอนที 770 นิทานเรืองลิงในสวนสัตว์

สตรีหลายคนด้านนอกแย่งวิจารณ์กนั จนฟั งไม่เป็ นศัพท์

เวลานีชุ่ยหลิวก็ไปแจ้งสถานการณ์กบั ซูเซียงและจ้าวเซิง
แล้ว สองสามีภรรยาคล้องแขนเดินออกมา บนหน้าล้วน
มีรอยยิมบางๆ

159
ซูเซียงเดินพลางพูดคุยกับจ้าวเซิง “ ท่านพี ข้าเคยเล่า
นิทานเรืองลิงตัวหนึงให้ทา่ นฟั งหรือไม่?”

จ้าวเซิงให้ความร่วมมืออย่างดียงิ โคลงศีรษะเบาๆ “ไม่

เคยนะ”

ซูเซียงยิมๆแล้วกล่าวว่า “เป็ นเช่นนี เล่ากันว่าในสวน

สัตว์มีลงิ อยูต่ วั หนึง ตอนทีนักท่องเทียวไปดูมนั ถ้าจะให้
มันหมุนตัวหนึงรอบต้องโยนถัวลิสงให้มนั หนึงเม็ด พวก
นักท่องเทียวคิดว่าลิงตัวนีช่างโง่งม ต้องยอมหมุนตัวให้
ทุกคนมีความสุขเพียงเพือถัวลิสงเม็ดเดียว แต่ลงิ ตัวนัน
กลับคิดว่าคนพวกนีต่างหากทีโง่งม ตัวเองแค่หมุนตัวไม่
กีรอบก็หลอกเอาถัวลิสงกองโตมาได้แล้ว ท่านว่านิทาน
เรืองนีน่าสนใจหรือไม่? ”
160
จ้าวเซิงงงงันก่อนเล็กน้อย ต่อมาก็หวั เราะฮ่าๆขึนมา
เสียงดัง “ภรรยาพูดได้มีเหตุผล!”

ชุ่ยหลิวเองก็เอามือปิ ดปากหัวเราะคิกคิก “ฮูหยิน นิทาน

เรืองนีสนุกจริงๆเจ้าค่ะ คนข้างนอกนันคิดว่าดูชมเรือง
ตลกของเรา กลับไม่รูว้ า่ เราเองก็ถือเอาพวกเขาดูชมเป็ น
เรืองขําขัน”

ทีแรกจ้าวเซิงได้ยินว่าอนุภรรยาเอยไรเอยก็ยงั นึกโกรธ
นิดหน่อย เขาบอกเมือใดว่าอยากได้พวกอนุเมียน้อย?
ผูห้ ญิงคนนันไม่รูข้ อบเขตเทียวออกไปพูดจาเหลวไหล
เสียอย่างนัน

161
แต่ตอนนีหลังเขาฟั งนิทานเรืองนีของซูเซียง ไฟโทสะทัง
หมดในใจก็สลายไปเหมือนเมฆหมอก ก็แค่ฝงู ลิงก่อเรือง
วุน่ วายเท่านันเอง ไม่มีเรืองก็รอ้ งงิวเล่นละคร นับว่า
คลายเคลียดให้พวกสองสามีภรรยาแล้ว

สองสามีภรรยาไม่มีคาํ พาดพิงผูอ้ ืนแม้แต่นอ้ ย เดินไป

พลางพูดไปพลาง ทําเอาสตรีเจ็ดแปดคนทีอยูข่ า้ งนอก
งุนงงไปต่อไม่ถกู เดียวคนบ้างล่ะ นักท่องเทียวบ้างล่ะ
เดียวลิงอีกล่ะ ล้วนเป็ นตัวผีบา้ อะไรก็ไม่รู ้ วนไปวนมา
เวียนหัวแล้ว

ตอนสองสามีภรรยายืนเบืองหน้ากลุม่ คนด้วยใบหน้า
สงบนิงเจือยิมน้อยๆ จู่ๆสตรีเหล่านันก็ไม่รูว้ า่ ควรเปิ ด
162
ปากพูดอะไรดี

ผลัดกันเจ้ากระทุง้ ข้า ข้ากระทุง้ เจ้า สุดท้ายยังเป็ นสตรีที

นําขบวนมาเป็ นผูเ้ ปิ ดปากก่อน “ข้าหญิงชาวบ้านถวาย
บังคมองค์ชาย หวังเฟย ” พูดแล้วก็ยงั ค้อมเอว การ
แสดงออกทางสีหน้าดูแล้วสํารวมเหมาะสม แต่กลับมิได้
คารวะองค์ชายและหวังเฟยตามฐานะของนาง นันคือ
ต้องคารวะแบบคุกเข่าสามโขกคํานับเก้า

สตรีคนนันเพียงแค่คอ้ มเอวและไม่รอให้พวกซูเซียงขาน
รับก็เปิ ดปากเลย “องค์ชายกับหวังเฟยฐานะสูงส่ง ว่ากัน
ตามหลักการแล้วคนผูน้ อ้ ยเช่นพวกเราได้รบั ความไม่
เป็ นธรรมก็สมควรอดกลัน ฉะนันไม่วา่ ยามปกติองค์ชาย
และหวังเฟยจะกระทําเช่นไร เราก็ได้แต่กล้าโกรธไม่กล้า
163
พูด ทว่าเรืองทีจะกล่าวต่อไปนีจําเป็ นต้องขอให้องค์ชาย
หวังเฟยอธิบายให้กระจ่าง”

เอ๊ะ พูดแบบนีก็เหมือนกับว่ายามปกติพวกนางสองสามี
ภรรยาวางอํานาจข่มขู่บงั คับราษฎรอย่างไรอย่างนัน

ซูเซียงแอบพยักหน้าอยูใ่ นใจ สตรีพวกนีนับวันยิงฉลาด

ขึนแล้ว พูดจารัวมาเป็ นชุด เหมือนกับแม่นมชราทีเลียงดู
นางมาในตระกูลชนชันสูง แต่ก็เท่านัน คนโง่ก็คือโง่ ต่อ
ให้ยืนบนจุดสูงสุดของศีลธรรมก็ยงั ไม่อาจลบล้างความ
จริงทีว่าพวกนางโง่เง่าลงได้

ซูเซียงไม่ได้เอ่ยปาก กลับเป็ นจ้าวเซิงนึกสนุกเต็มเปี ยม

164
จับมือซูเซียงควงแขน เอ่ยปากด้วยสีหน้าราบเรียบ “อ้อ?
ท่านป้าท่านนีคงมีธุระ ลองพูดให้ขา้ องค์ชายผูน้ ีฟั งดู
หากคิดว่ามีเหตุผลย่อมต้องมีคาํ ชีแจงแก่พวกท่าน”

สตรีคนนันมองซูเซียงหนึงสายตา “เช่นนันหวังเฟยว่า
กระไร?”

ซูเซียงประหลาดใจเล็กน้อย รูส้ กึ อยูเ่ สมอว่าไม่ควร

เปลืองสมองกับความโง่เง่าของสตรีคนนี สายตาหรีลง
เล็กน้อย แต่ตอ่ มาบนหน้าก็ระบายยิมสุขสันต์หวานชืน
จับมือจ้าวเซิงตอบ ยิมกล่าวแผ่วเบาอ่อนโยน “ในเมือ
สามีขา้ บอกแล้วว่าจะชีแจงแก่ทกุ คน ข้าซึงเป็ นภรรยามี
อย่างทีไหนจะไม่เชือฟั ง พวกท่านว่าใช่หรือไม่?”

165
สตรีคนนันส่งเสียงฮึเย้ยหยันอยูใ่ นใจ บนหน้ากลับยัง
ราบเรียบเฉยชา แสดงออกว่าตนคุณธรรมสูงส่งเต็ม
ประดา “ดี! ในเมือองค์ชายและหวังเฟยล้วนพูดเช่นนี ก็
อย่าหาว่าสตรีผนู้ อ้ ยพูดจาไม่เคารพ”

“สตรีผนู้ อ้ ยขอเรียนถามองค์ชาย ในเมือท่านกระทํา

เรืองแบบนันกับผิงเอ๋อร์ เหตุใดยังรูเ้ ห็นเป็ นใจให้หวังเฟย
ทุบดีดา่ ทอ ยังไม่ยอมรับแม่นางผิงเอ๋อร์เข้าบ้าน?!” ก่อน
หน้านีสตรียงั หวันเกรงฐานะของพวกซูเซียง บัดนีพอ
ประโยคนีพูดออกมาก็รูส้ กึ ว่าตนเป็ นคนทีมีเหตุผลชอบ
ธรรมทีสุดในใต้หล้า สันหลังตังตรง ทําหน้าตาภาคภูมิใจ

166
ตอนที 771 แกล้งอ่อนแอ แสร้งน่าสงสาร

ซูเซียงมองสตรีคนนันหนึงสายตานึกสนุกเต็มทีแล้วหัน
ไปเอ่ยถามจ้าวเซิง “ท่านพี ไยข้าภรรยาไม่ทราบว่า
ท่านกระทําอันใดต่อแม่นางผิงเอ๋อร์?”

สตรีคนนันเห็นซูเซียงจะทําเสียเรืองก็รบี เปิ ดปากพูด

167
“สตรีผนู้ อ้ ยกําลังเรียนถามองค์ชาย ขอหวังเฟยอย่าเพิง
เปิ ดปาก!”

เดิมทีจา้ วเซิงยังไม่ถือสาอะไร แต่ครันได้ยินประโยคนีก็

ไม่พอใจแล้ว บีบมือซูเซียงอย่างอ่อนโยนปลอบประโลม
ทว่ากลับใช้คดู่ วงตาหนาวเย็นเสียดกระดูกจ้องสตรีคน
นัน ต่อมาก็ลดสายตาลงไป ทําใจให้สงบ

“ในบ้านของข้าองค์ชายผูน้ ี หวังเฟยเป็ นเจ้าบ้าน นาง

ย่อมมีสทิ ธิเอ่ยปาก นอกจากนี ขอเชิญท่านป้ากลับไป
สอบถามแม่นางผิงเอ๋อร์คนนันให้ดีๆ ข้ากระทําเรืองมิ
ชอบอันใดต่อนาง รบกวนถามให้ชดั แจ้งแล้วค่อยมา”

168
สตรีคนนันสะอึก ในบ้านองค์ชายใครเป็ นเจ้าบ้านนาง
ย่อมมิอาจยุม่ ย่ามได้ แต่หลังทําใจให้มนได้
ั แล้วก็เปิ ด
ปากพูดอีกครัง “วาจานีขององค์ชายสตรีผนู้ อ้ ยกลับไม่
เห็นด้วย แม่นางผิงเอ๋อร์เป็ นสาวเป็ นนางถูกท่านทําลาย
ชือเสียง ทําเรืองอย่างนัน หรือยังต้องให้แม่นางเขาพูด
ออกมา? นีท่านกําลังบีบคันให้ผอู้ ืนไปตาย! ! องค์ชาย
หวังเฟย ฐานะพวกท่านสูงส่ง สมควรทีไหนข่มเหงรังแก
คนเช่นนี!”

“วันนีพวกข้าทังหลายมาเพือทวงความยุติธรรมให้แม่
นางผิงเอ๋อร์ สตรีผนู้ อ้ ยเองไม่อยากพูดเยอะ เพียงอยาก
ถามองค์ชายและหวังเฟยว่าจะรับแม่นางผิงเอ๋อร์เข้า
บ้านเมือใด?!”

169
“ชาติหน้า!”

จ้าวเซิงพูดคํานีจบก็จงู มือซูเซียงหันกายจากไป ช่าง

มารดามันใครจะเป็ นคน ใครจะเป็ นลิง เขาไม่อยากร่วม
แสดงละครงิวกับคนพวกนีแล้ว แม่ยา่ มันเถอะ ใครมันจะ
ไปใจเย็นไหว

“องค์ชายหวังเฟยโปรดยังเท้า! ขอองค์ชายหวังเฟย
แถลงไข มิเช่นนันเราสตรีผนู้ อ้ ยจะคุกเข่าอยูท่ ีนีไม่ลกุ ไป
ไหน!”

“ใช่แล้ว มีอย่างทีไหนรังแกคน แม่นางเขาถูกพวกท่าน

ยํายีแล้วกลับไม่เชิญคนเข้าบ้าน นีมันมีอย่างทีไหนกัน!”

170
“เทพสวรรค์ช่างไม่ยตุ ิธรรมถึงเพียงนี ดูสิ คนพวกนียืน
อยูใ่ นกลีบเมฆ สามารถข่มเหงรังแกคนได้ตามอําเภอใจ
เชียวหรือ? นีมันบีบบังคับให้แม่นางผูอ้ ืนไปตายแล้วเจ้า
ค่ะ ท่านเทพเจ้าขา…”

ขณะทีสองสามีภรรยาจะหมุนกายจากไป ตอนทีสตรี
กลุม่ นันรําร้องโหยไห้ แม่นางผิงเอ๋อร์คนนันทีอยูภ่ ายใต้
การคําประคองของบิดานาง ก็วงอ้
ิ อนแออ่อนปวกเปี ยก
เข้ามา เวลาช่างประจวบเหมาะพอดีเป๊ ะ

ผิงเอ๋อร์เดินเข้ามาคุกเข่านอกประตูดงั ปึ ง “ท่านพี(หมาย
ถึงสามี ใช้เรียกเชิงยกย่อง) ท่านอย่าโกรธเคือง ผิงเอ๋อร์
ผิงเอ๋อร์เพียงแค่ขอร้องให้ทา่ นป้าๆมาถามฤกษ์แต่งงาน
171
มิได้มีเจตนาจะสร้างความลําบากใจให้พีหญิงหวังเฟย
ท่านพี…”

ซูเซียงขนลุกเย็นวาบทังร่างตอนได้ยินคําว่า “ท่านพี”
แค่คิดว่าผูห้ ญิงน่าสะอิดสะเอียนคนนันเรียกบุรุษข้าง
กายว่าสามีก็อารมณ์เสียแล้ว จิตใต้สาํ นึกชักมือกลับมา
หน้าบึง สาวเท้าเดินไปอย่างรวดเร็ว

จ้าวเซิงมองมือของตนทีว่างเปล่า บนมือยังหลงเหลือ
ความอบอุน่ และกลินหอมของซูเซียงอยูส่ ายหนึง ทันใด
นันทังใบหน้าก็เย็นเยียบลง

แม้โอรสสวรรค์ทาํ ผิดกฎรับโทษทัณฑ์เทียมราษฎร แต่

172
เขาอย่างไรก็เป็ นอ๋องแห่งสงครามผูอ้ งอาจ มีเหตุผล
อะไรให้คนมาข่มเหงรังแก

คนผูน้ ีเหยียบยําปล่อยหนักปล่อยเบาลงบนคอของเขา
กับภรรยาสุดทีรัก หรือเขายังต้องยอมทน?! แต่ไรมาเขา
ไม่คิดว่าตนจะอารมณ์ดีได้ถงึ เพียงนัน!

เฮอะ ให้เป็ นแม่พระอะไรนันทีภรรยาบอก เขาทําไม่ได้!

เหลือบมองประตูเรือนทีเพิงปิ ดลงนัน สายตาก็ยงดิ

ิ งลึก
ตอนหันศีรษะกลับมา บนหน้ากลับพกรอยยิมเย็นเยือก

เห็นจ้าวเซิงยิมน้อยๆ เดินเข้าใกล้ตนทีละก้าวๆ หัวใจ

173
ของผิงเอ๋อร์เหมือนกับตีกลอง เต้นดังตึกตักๆ

พรําท่องอยูใ่ นใจซําแล้วซําเล่า ใกล้นิด ใกล้อีกนิด…

ประเดียวนางจะได้เป็ นหวังเฟยแล้ว ฮ่าๆ เดียวนางจะได้

เป็ นหวังเฟยแล้ว จะได้ครอบครองบุรุษสุดหล่อเหลาคน
นีแล้ว!

แต่จินตนาการเลิศลํา ความเป็ นจริงกลับตรงกันข้าม

จ้าวเซิงเดินมาตรงหน้านาง เหยียดมองเบืองล่าง “คุณ

หนูผิงเอ๋อร์สนิ ะ? ข้าองค์ชายขอถามเจ้า ข้าล่วงเกินท่าน
หรือรับปากอะไรกับท่านหรือ?”
174
ผิงเอ๋อร์อกสันขวัญแขวน รูด้ ีวา่ วาจานีหากตอบไม่ดีจะ
ต้องยัวโทสะของบุรุษปานพระเจ้าคนนีแน่ ถึงตอนนัน
อย่าว่าแต่เข้าบ้านเป็ นหวังเฟยเลย เกรงว่าจะตายอย่าง
ไรก็ยงั ไม่รู!้

ตอนที 772 จันอ๋องจะต้องตานางได้อย่างไร

นางก้มหน้า ดวงตากลอกหลุกหลิกรอบหนึงแล้วหยิบผ้า
เช็ดหน้าสีเรียบผืนนันปิ ดปากร้องไห้ฮือๆขึนมา “ท่านพี
ท่านพี ผิงเอ๋อร์ไม่เคยพูดว่าท่านยํายีผิงเอ๋อร์นะเจ้าคะ
ผิงเอ๋อร์พดู ตลอดว่าล้วนเป็ นท่านมีพระคุณช่วยชีวิตผิง
เอ๋อร์ ผิงเอ๋อร์ไร้สงใดตอบแทน
ิ ทําได้เพียงพลีกายถวาย
ชีวิต! ผิงเอ๋อร์เรียกหวังเฟยว่าพีหญิงแล้ว พีหญิงหวังเฟย
175
เองก็มิได้ปฎิเสธ…”

“…” จ้าวเซิงได้ยินคําว่า “ท่านพี” ก็ขยะแขยงอย่างหา

ใดเปรียบ โมโหจนลมหายใจคนทังคนไม่สมําเสมอ

“ไม่ปฎิเสธ?!” ชุ่ยหลิวทีอยูข่ า้ งๆทนฟั งต่อไม่ไปไม่ไหว

หัวเราะเฮอะๆ “ตอนนันบ่าวก็บอกแล้วว่าอย่าเทียวนับ
ญาติสง่ เดช ท่านมันตัวอะไร ฐานะอย่างท่านยังบังอาจ
เรียกหวังเฟยของพวกเราว่าพีหญิง ให้หิวรองเท้าก็ยงั ไม่
คูค่ วร! อีกอย่าง อย่าลืมว่าตอนนันข้าโยนพวกท่านสอง
พ่อลูกออกไปแล้ว นียังไม่เรียกว่าปฎิเสธรึ? หนังหน้า
ท่านหนาขนาดไหนเนีย?!”

176
ทางด้านซูเซียงทะเลาะกันค่อนข้างใหญ่โต เรียกความ
สนใจคนมุงดูจาํ นวนมาก นอกจากคนทีค่อนข้างสนิทกับ
ซูเซียงและจ้าวเซิงเหล่านันคอยช่วยแก้ตา่ งให้พวกเขา
แล้วคนอืนๆส่วนใหญ่ก็พากันวิพากษ์วิจารณ์

“แม้สาํ หรับจันหวังเฟยข้าไม่กล้ารับรอง แต่ทา่ นอ๋องมิใช่

คนเช่นนัน!”

“นี! ว่ากันตามจริงแล้ว จันหวังเฟยก็ไม่ได้ทาํ ผิดอะไร

ตอนนันนางสติไม่แจ่มชัดถูกคนฉวยโอกาส ตังครรภ์ นัน
ก็มิใช่ความผิดนาง! เราเองก็ดา่ ทอนางมานานขนาดนี ผู้
อืนกลับใช้คณ
ุ ธรรมตอบแทนความแค้น ซํายังแบ่งปั น
เสบียงอาหารให้พวกเรา เลิกแล้วต่อกันเถอะ ”

177
“นันน่ะสิ แม้เป็ นสตรีเสียพรหมจรรย์แล้ว ยังจะเป็ นหวัง
เฟยอะไรนัน? ผูน้ อ้ ยไม่เห็นด้วย แต่นนก็
ั เป็ นเรืองคนของ
ราชวงศ์เขา เราเป็ นคนตัวเล็กๆพูดอะไรไม่ได้หรอก ข้า
เห็นว่าจันอ๋องคนนันเย็นชาอย่างกับนําแข็ง แม่นางบ้าน
ข้างามหยดก็ยงั ไม่เคยชายตาแล เป็ นไปได้หรือทีจะต้อง
ตาคนผูน้ ี…”

“เหล่าเอ้อร์ ทีเจ้าว่ามาก็ถกู แม่นางบ้านเจ้าคนนันนับว่า

เป็ นคนงามลําดับต้นๆในสิบลีแปดหมูบ่ า้ น แต่เจ้าดูคนที
คุกเข่าอยูบ่ นพืนนีสิ แหม แป้งผัดบนหน้าอย่างกับคน
ตายแหนะ…ถ้าข้าเป็ นท่านอ๋อง ข้าก็คงไม่แลดูสกั
เท่าไร! ”

178
จ้าวเซิงฟั งเสียงวิจารณ์เซ็งแซ่ แล้วมองสตรีทีรําร้องฮือๆ
บนพืน หงุดหงิดตังแต่แรกแล้ว แต่ยงั เอ่ยถามเสียงเย็น
“ข้าองค์ชายรับปากให้เจ้าเข้าจวนเป็ นเช่อเฟยหรือ?”

ผิงเอ๋อร์กาํ ลังจะเปิ ดปากบอกว่าใช่ แต่จา้ วเซิงกลับพูด

ต่อ “แม่นางผิงเอ๋อร์ ข้าองค์ชายเห็นแก่ความเมตตาของ
หวังเฟยไม่ตอ้ งการเห็นเลือด จะถามท่านอีกรอบ ข้าเคย
พูดหรือว่าจะให้ทา่ นเป็ นเช่อเฟย? คงจะรู ้ ชือนามของ
เช่อเฟยล้วนต้องบันทึกลงในราชพงศาวดี บัดนีหากเจ้า
พูดปดเท่ากับหลอกลวงเบืองสูง ถึงเวลาก็ไม่พน้ ตัดสิน
โทษประหารเก้าชัวโคตร เจ้าคิดดูให้ดี!”

ผิงเอ๋อร์กบั คหบดีคนนันสันเทิมทังตัว สองคนผลัดกันข้า

มองเจ้า เจ้ามองข้า ไม่รูค้ วรตอบอย่างไรไปชัวขณะ
179
เวลานีคนทียืนอยูฝ่ ังพวกซูเซียงก็เปิ ดปากพูดแล้ว “แม่
นางผิงเอ๋อร์ทา่ นบอกไปสิ ถ้าจันอ๋องพูดแบบนันจริง
ท่านก็ไม่นบั ว่าหลอกลวงเบืองสูง เราทุกคนจะออกหน้า
จัดการให้ทา่ น ท่านกลัวอะไรรึ? หรือว่าไม่บริสทุ ธิใจ…”

“นันสิ! ถ้าคําพูดพวกนันท่านอ๋องพูดจริงท่านก็แค่ยอม
รับว่าใช่ แค่ทา่ นยอมรับก็เหินฟ้าขึนสูป่ ลายไม้กลายเป็ น
หงส์ได้แล้ว นีมันเรืองดีมากเชียวนะ! ยังลังเลอะไรอยู?่
ข้าว่านะ แปดส่วนนีเป็ นเจ้าหน้าไม่อายทึกทักเอา
เองกระมัง…”

“จุ๊ๆ เจ้าดูสภาพนางสิ ท่านอ๋องเขาไม่มีทางมองนางเต็ม

ตาด้วยซํา ยังตะโกนทัวหมูบ่ า้ นว่าเช่อเฟยอะไรกัน บัดนี
180
พอบอกว่าจะประหารเก้าชัวโคตรก็ไม่กล้ายอมรับแล้ว ฮึ
ถ้าท่านอ๋องพูดแบบนันจริง ไยเจ้าไม่กล้ายอมรับเล่า?!”

ฝูงชนเริมวิพากษ์วิจารณ์กนั อีกครัง ผิงเอ๋อร์กบั บิดานาง

หน้าเขียวสลับขาว ทังร่างกายกําลังสันไหว พวกเขาจะ
รับมือคําพูดเช่นนีได้อย่างไร? ถ้าบอกว่าไม่เคยพูด เช่น
นันความฝันการเป็ นเช่อเฟยก็นางก็ดบั มอด แต่
หากบอกว่าเคยพูด นันก็เป็ นการหลอกลวงเบืองสูง ต้อง
โทษประหารเก้าชัวโคตรเชียวนะ!

ขณะทีสองพ่อลูกกําลังชังนําหนักข้อดีขอ้ เสีย ก็มียายแก่

คนหนึงทีร่วมทางหนีภยั มาด้วยกันกับผิงเอ๋อร์แทรกหมู่
คนมุงดูชมเรืองคึกคักเข้ามา หลังสืบถามรูค้ วามชัดแล้ว
ว่าเรืองเป็ นมาอย่างไรก็ตะโกนตกอกตกใจเสียงดัง “จะ
181
เป็ นไปได้อย่างไร ผูอ้ ืนเป็ นท่านอ๋องแห่งสงครามสูงศักดิ
มีหรืออยากจะได้รองเท้าเก่าผุ[1]?!”

------

[1] รองเท้าเก่าผุ หมายถึงผูห้ ญิงใจง่าย

182
ตอนที 773 ทีแท้เป็ นแค่รองเท้าเก่าผุ

รองเท้าเก่าผุ?!

หลังประโยคนีเอ่ยออกมาก็เรียกได้วา่ หนึงก้อนหินก่อ
กระแสคลืนพันชัน ทุกคนพากันซักถามยายแก่ทีเอ่ยปาก
พูดคนนัน

183
“ป้าใหญ่ทา่ นนี พูดจาต้องมีหลักฐาน! เรียกว่ารองเท้า
เก่าผุอะไรกัน เจ้าอย่าทําลายชือเสียงของแม่นางเขา”

“นันน่ะสิ แม้เรืองนีนางทําไม่ถกู หลัก แต่ทา่ นก็ไม่

อาจ…”

“แหม ทําลายชือเสียงนางอะไรกันเล่า นางเด็กคนนีแผน

สูงจะตายไป ตอนทีเราลีภัยมาด้วยกันนางก็คิดจะเกาะ
คุณชายตระกูลรํารวย คุณชายเขาไม่แลมองนาง ผูห้ ญิง
คนนีก็ไร้ยางอาย ตกคําไปแหวกเสือผ้าผูอ้ ืนเขา ถูกคุณ
ชายคนนันไล่ตีออกไป”

184
“ตอนนันเราอาศัยอยูใ่ นวัดร้าง นางไม่ได้ปิดป้องกันวัด
ร้าง ถูกกลุม่ ผูช้ ายข้างนอก ทะ ทําอย่างนัน ผูช้ ายทัง
กลุม่ น่ะ…”

ยายแก่คนนันพูดอย่างกับเห็นด้วยตาตัวเอง และมองไป
ยังผิงเอ๋อร์ทีอยูบ่ นพืน นางหวาดกลัวจนหน้าซีดขาวแล้ว
ทังตัวสันงกๆ แค่เห็นท่าทางเช่นนีก็รูแ้ ล้วว่าเรืองทียาย
แก่คนนันพูดเป็ นความจริง

เดิมทีจา้ วเซิงยังเห็นแก่ซเู ซียง ต่อให้กาํ ลังโกรธก็ยงั ตังใจ

จะพูดเรืองนีให้กระจ่าง ทว่าตอนนีความจริงอันเหลือทน
วางอยูเ่ บืองหน้าสายตา เขาก็หมดความอดทนจะพูดต่อ
ไปอีกแล้ว

185
ส่งสายตาให้หลงฉีทีอยูด่ า้ นข้าง หลงฉีพงุ่ เข้ามาคว้ามือ
ของคหบดีคนนันและผิงเอ๋อร์ลากออกไปข้างนอก

จ้าวเซิงพูดอย่างเย็นเยียบอยูด่ า้ นหลัง “โยนให้ไกลหน่อย

ต่อไปนีข้าองค์ชายไม่อยากเห็นพวกเขาอีก!”

หลงฉีดา้ นในไม่พดู พรํา หิวสองพ่อลูกโยนออกไปนอก

หมูบ่ า้ นแล้วยังพูดกับคหบดีคนนันว่า “รบกวนดูแลปาก
ของเจ้ากับคนชันตําผูน้ ีให้ดี ถ้าเกิดทําอะไรทีไม่ควรทํา
พูดอะไรทีไม่ควรพูด ถึงตอนนันก็อย่าหาว่าองค์ชายกับ
หวังเฟยของข้าไม่ไว้หน้า!”

186
คหบดีกบั ลูกสาวของเขากลัวจนงันงกอยูก่ ่อนแล้ว
คหบดีรูต้ งแต่
ั อยูใ่ นบ้านว่าแล้วลูกสาวของเขาร่างกายไม่
บริสทุ ธิ เดิมทีคิดว่าพวกท่านอ๋องคงไม่รู ้ ถึงเวลาตอน
แต่งงานวางกลอุบายเล็กน้อยก็คงเป็ นอันได้

ไหนเลยจะคาดคิดระหว่างทางหนีภยั ยังประสบ
เหตุการณ์แบบนี ซํายังถูกคนพบเห็นเอามาพูดพอดี ใช้
ได้ทีไหน!

จ้าวเซิงไม่ไปสนใจพ่อลูกคูน่ นอี
ั ก แต่เร่งร้อนกลับไปเคาะ
ประตูหอ้ งซูเซียง “ภรรยา ภรรยา ข้าสามีไล่ผหู้ ญิงคนนัน
ไปแล้ว ภรรยาเจ้าอย่าโกรธเลย เปิ ดประตูเถอะ”

187
“ฮึ! ไล่ไปแล้ว ไล่ไปอย่างไรรึ?! แต่งนางกลับไปเป็ นอนุ
หรือ!” ซูเซียงไม่รูว้ า่ วันนีตัวเองเป็ นอะไรไป รูอ้ ยูช่ ดั ๆ ว่า
จ้าวเซิงไม่ได้สนใจผูห้ ญิงชือผิงเอ๋อร์อะไรนันสักนิด ไม่
เคยสัมผัสแม้แต่ปลายเล็บ แต่ในใจนางก็ยงั หึงหวง หึง
จนกลินฉุนนําส้มลอยฟุง้ ไปทังห้อง

จ้าวเซิงเคาะประตูซาอี
ํ กสองหน พูดเสียงอ่อน “ข้าให้
หลงฉีโยนพวกเขาสองพ่อลูกไปแล้ว ภายหลังถ้าเจออีก
จะฆ่าไม่เว้น ภรรยาเจ้าวางใจเถิด ตลอดชีวิตนีข้าสามี
แต่งเจ้าเพียงคนเดียว ไม่รบั อนุภรรยาเด็ดขาด”

ซูเซียงฮึดฮัดกระฟั ดกระเฟี ยดแต่ก็ยงั เปิ ดประตู ถลึงตา

จ้องจ้าวเซิงอย่างขุ่นเคือง “ทีเจ้าพูดน่ะจริงหรือ?”

188
อันทีจริงนางก็ไม่ได้โกรธเคืองจริงหรอก ก็แค่ดอกเท้าเน่า
ของจ้าวเซิงมีมากเกินไปจนในใจนางเกิดกรดเปรียว!

“จริงแท้แน่นอน ยังจําสินสอดครานันได้หรือไม่? ข้าสามี

มอบห่านป่ าตัวใหญ่ให้คหู่ นึง ห่านป่ าเป็ นนกซือสัตย์
ภักดี ตลอดชีวิตมีเพียงสามีเดียวภรรยาเดียว ภรรยาเจ้า
วางใจ ข้าสามีจะแต่งแค่เจ้าคนเดียวจริงๆ ไม่มีสตรีคน
อืนอีกแน่นอน! ไม่โกรธแล้ว ตกลงไหม แม้ตอนเจ้าโมโห
จะดูดีมากทีเดียว แต่ขา้ ก็ยงั ชอบตอนเจ้ายิมมากกว่า ”

ซูเซียง “ฮึ” หนึงเสียง “ปากเจ้าหวานดีทีเดียว เอาเถอะ

ครังนีจะยอมยกโทษให้เจ้า ถ้าครังหน้ามีดอกท้อเน่าอีก
เจ้าจัดการเองให้เรียบร้อย ผูใ้ ดมันกล้ามาทําให้ขา้
189
รําคาญอีก ข้าจะใช้อาํ นาจของหวังเฟยสังฆ่าพวกนาง
ถึงเวลาเกินขอบเขตทะลุฟา้ ขึนมา เจ้าก็แบกศีรษะตัวเอง
ขึนไปก็แล้วกัน ฮึ อย่าหาว่าข้าไม่เคยเตือนเจ้า!”

“ใช่ๆ ภรรยาพูดถูกต้อง ถึงเจ้าไปทะลุฟา้ หรือแม้เจ้า

ทลายฟ้าก็ยงั มีขา้ สามีแบกรับให้เจ้าเอง ไม่กลัว”

พูดถึงเรืองทลายฟ้า ในใจจ้าวเซิงเองก็คอ่ นข้างกลัดกลุม้

หากให้พดู ถึงฟ้านีล่ะก็ มิใช่ทา่ นทังหลายทีอยูบ่ นสวรรค์
แต่เป็ นเสด็จพ่อและพีชายของเขา คิดถึงเรืองพวกนีแล้ว
ก็หงุดหงิด ช่างเถอะ ไม่อยากคิดแล้ว โชคดีทีหลายวันนี
เสด็จพ่อกับเสด็จพีไม่ได้มากดดันเขา คาดว่าพวกเขาคง
แค่พดู คุยกับตัวเองก็เท่านัน

190
ตอนที 774 ฝนตกแล้ว เรืองมงคลเปลียนเป็ นงาน
อวมงคล

ในเวลานีเอง “เปรียง” อสนีบาตฤดูหนาวสายหนึงผ่า

แหวกขอบฟ้า แม้เสียงฟ้าร้องยามฤดูหนาวไม่ดงั มาก
แสงสายฟ้าก็ไม่แปลบปลาบขนาดนัน ทว่ากลับผ่ายอด
หัวใจของผูค้ นได้ในชัวอึดใจ

191
ขณะทีผูค้ นกําลังตืนตกใจนันเอง “เปาะแปะ...” ฝนเม็ด
ใหญ่รว่ งปรอยๆ ลงมาจากท้องฟ้า

ฝนฉําหลังภัยแล้งอันยาวนาน นีมันเป็ นความปิ ติยินดี

ชนิดไหน?! คนทีไม่เคยผ่านประสบการณ์ภยั แล้งจริงๆ
ไม่มีวนั รับรูไ้ ด้!

ฝนห่าใหญ่โปรยปรายลงสูพ่ ืนทีกลางร่องเขา เวลาชัว

พริบตานัน ซูเซียงราวกับเห็นหน่ออ่อนเล็กๆ ผุดออกมา
บนกิงก้านทีถูกตักแตนกัดกินจนเกลียงโกร๋น

ในหมูบ่ า้ นเคาะฆ้องตีกลองครึกครืน ทุกคนไม่สนแล้วว่า

เป็ นฤดูหนาวหรือไม่ พากันวิงตากฝนร้องบอกกันและกัน

192
กู่รอ้ งกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดี

“ฝนตกแล้ว ฝนตกแล้ว ฮ่าๆ ฮ่าๆ!”

“ท่านเทพสวรรค์ ขอบพระคุณท่านเทพสวรรค์ ในทีสุด

ฝนก็ตกแล้ว…”

“ขอบพระคุณท่านเทพ ท่านเทพทรงเมตตา ในทีสุดก็ฝน

ตกแล้ว ฮ่าๆ ฮ่าๆ พวกเราไม่ตอ้ งอดตายอีกต่อไปแล้ว
ฮ่าๆ ฮ่าๆ!”

“……”

193
จ้าวเซิงกับซูเซียงยืนประคองมือกันตรงใต้ชายคา มองดู
ฝนโปรยปราย บนหน้าแย้มยิมออกมาเล็กน้อย

ครานันตอนโรคแพร่ระบาดซูเซียงยังเคยเป็ นห่วง ถ้า

ตอนนันฝนตกรังแต่จะทําให้สถานการณ์เลวร้ายมากยิง
ขึน คิดไม่ถงึ ว่าท่านเทพสวรรค์มีเมตตาอย่างแท้จริง รอ
จนผ่านพ้นวิกฤตโรคระบาดแล้วฝนจึงค่อยตกลงมาห่า
ใหญ่

ฝนตกแล้ว สําหรับมนุษย์ยอ่ มเป็ นเรืองราวอันดียงเรื

ิ อง
หนึง ทว่าเรืองมงคลกลับถูกคนหมูบ่ า้ นสกุลซ่งก่อเหตุ
วุน่ วายจนกลายเป็ นงานอวมงคลไปได้!

194
บนฟ้าฝนกําลังตกถ้วนหน้าไปทัวทุกหนแห่ง มิใช่กาํ ลัง
สาดนําสักหน่อย ทีจะสาดอยูเ่ พียงทีเดียว แต่คนพวกนัน
กลับยังฉุดยือแย่งทีดินกัน สุดท้ายทะเลาะกันทําร้ายจน
เลือดตกยางออก ผลคือมีสองคนถูกจอบฟั นเข้าสมอง
แตกไหลกระจายในทีเกิดเหตุ

ยังมีหญิงชราอีกสองคน วิงตากฝนหัวเราะเอิกอ๊าก ผล
คือหัวเราะไปหัวเราะมาก็สาํ ลักนําเข้าไป ไม่ตืนขึนมาอีก
เลย!

ยังมีสตรีตงครรภ์
ั อีกสองสามคนทีไม่รูจ้ กั ป้องกันตัวเอง
กับลูกในท้องให้ดีเทียววิงกลางนําฝน ผลคือลืนล้ม เสีย
ลูกไป อีกสองคนกลับไปติดเชือเป็ นไข้ลมหนาว กินยา
แล้วก็เสียลูกไป ตังแต่นนมาก็
ั ไม่เหลือสิทธิการเป็ น
195
มารดาอีกต่อไป ซํายังถูกบ้านสามีหย่าร้างขับไล่ จากนัน
คนทีบ้านเดิมเจ้าสาวก็มา…

อย่างไรเสียด้วยเรืองไร้สาระเหล่านี คนในหมูบ่ า้ นก็โหวก

เหวกโวยวายขึนอีกรอบ

สําหรับเรืองในหมูบ่ า้ นพวกนีซูเซียงไม่อยากสนใจอีก
แล้วจริงๆ เพียงให้พวกองครักษ์มงั กรส่งรากป่ านหลาน
และสมุนไพรรักษาไข้ลมหนาวให้แก่ทกุ คน

ผ่านไปไม่ถงึ สองวัน หลีปั วหมิงขีม้าห้อตะบึงมา ลงจาก

หลังม้าก็เริมตะโกนเรียก “หวังเฟยขอรับ! หวังเฟยอยู่
หรือไม่! หวังเฟยอยูห่ รือไม่ขอรับ?”

196
ซูเซียงกําลังหารือกับจ้าวเซิงเรืองการศึกษาของก้อนแป้ง
น้อยอยูใ่ นห้อง กําลังพูดกันว่าควรมอบอํานาจการ
จัดการภูเขาลูกนีให้พวกซ่งหนานดีไหม ส่วนทังครอบ
ครัวก็ยา้ ยไปอยูก่ นั ในจวนเซียงจวิน

จ้าวเซิงไตร่ตรงปั ญหาข้อนีอยูก่ ่อนนานแล้ว แม้เขาชืน

ชอบหมูบ่ า้ นชนบทภูเขาร่มรืนธารนําใส แต่คนในหมู่
บ้านแห่งนีแต่ละคนล้วนมีคณ
ุ ธรรมความประพฤติเช่น
นัน เขาทําใจให้ชินไม่ได้จริงๆ

ขณะทีสองสามีภรรยากําลังพูดคุยกันอยูน่ นก็
ั ได้ยินหลี
ปั วหมิงตะเบ็งเสียงสูงดังกระหึม ซูเซียงประหลาดใจ หลี
ปั วหมิงจัดการงานธุระเรียบร้อยมีจงั หวะจะโคนอยูเ่ สมอ
197
แม้แต่โรคระบาดอยูต่ รงหน้าเขาก็ยงั ไม่ตืนตระหนกเช่นนี
เกรงว่าคงมีเรืองสําคัญอะไรบางอย่าง?

ซูเซียงหยัดกายยืนขึน จ้าวเซิงหยิบผ้าคลุมขนปุยห่ม
คลุมให้นางแล้วจูงมือประคองกันออกประตูมา

ตอนถึงปากประตู หลีปั วก็กาํ ลังถูมือเดินวนด้วยความ

ร้อนใจอยูต่ รงนัน “หวังเฟย องค์ชาย หนนีแย่แล้วขอรับ
โรงเตียมถูกคนเผาเสียแล้ว”

ซูเซียงจิตใจสันสะท้าน รีบถามทันที “มีคนงานบาดเจ็บ

ล้มตายหรือ?!”

198
ก็แค่โรงเตียมแห่งหนึงเท่านัน จะไหม้ก็ไหม้ไป สําหรับ
ส่วนนีซูเซียงไม่ได้สนใจขนาดนัน ทีกลัวเลยก็คือมีคนที
เฝ้าร้านอยูด่ า้ นในบาดเจ็บ นันคงไม่ดีแน่

หลีปั วหมิงรีบส่ายหน้า “ไม่มีๆ เป็ นร้านสาขาสาม ลูกพี

ลูกน้องข้าเพิงไปตรวจดูคลังสินค้าข้างในเล็กน้อย ผลคือ
ตัวเรือนถูกเผา เสบียงอาหารทังหมดทีเหลืออยูด่ า้ นใน
ถูกเผาหมดเกลียง มือลูกพีลูกน้องข้าถูกกระแทกเข้านิด
หน่อย แต่ไม่เป็ นอะไรมาก”

ซูเซียงจึงค่อยระบายลมหายใจโล่งอก แล้วเอ่ยถาม “เช่น

นันอาการของพีใหญ่หลีเป็ นอย่างไรบ้าง?”

199
ตอนที 775 โรงเตียมฝูหยวนถูกคนลอบวางเพลิง

หลีปั วหมิงรีบส่ายหน้าอีกหน “ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไรขอรับ

เพียงโดนกระแทกเข้าเล็กน้อย ข้อกระดูกเคลือน ข้าส่ง
เขากลับไปแล้ว แค่ตอ้ งใช้เวลาฟื นรักษาหน่อยก็เท่านัน
200
แต่วา่ แต่วา่ … ”

“ท่านอาหลี ท่านมีคาํ พูดใดพูดให้จบทีเดียวได้หรือไม่

เห็นท่าทางท่านลุกลนเช่นนี หรือว่าเกิดเรืองใหญ่อนั ใด
ขึน?!”

ตอนนีหลีปั วหมิงเพิงรูต้ วั ว่าตนตระหนกเกินไป เรือนไหม้

ก็ไหม้ไปสิ เขาจะรีบร้อนลนลานขนาดนีทําอะไร? ดูสทิ าํ
ให้หวังเฟยร้อนใจไปด้วย กลับไปองค์ชายคงหาความยุง่
ยากให้เขาอีก

ตังสติสงบใจได้แล้วจึงค่อยเอ่ยปากพูด “ทีไหม้เป็ นร้าน

สาขาสามขอรับ เพราะข้างๆ ไม่มีเรือนบ้านทีอยูต่ ิดกัน

201
ดังนันจึงไม่มีคนอืนบาดเจ็บสูญเสีย หวังเฟยโปรดวางใจ
เพียงแต่นายอําเภอเสินให้ผนู้ อ้ ยมาเชิญหวังเฟยไปจวน
สักเทียว บอกว่าจับคนร้ายวางเพลิงคนนันได้แล้ว”

“วางเพลิง?” หัวคิวซูเซียงย่นขมวด ไม่รูว้ า่ เป็ นคนมาที

ไหนเห็นนางขัดหูขดั ตา

หลีปั วหมิงพยักหน้า “ขอรับ นีเป็ นคนลอบวางเพลิง คน

ร้ายคนนันถูกจับได้แล้ว เมือครูข่ า้ จัดการธุระอยูใ่ นจวน
ว่าการก็ได้ยินสองสามคํา บอกว่า บอกว่าครานันท่าน
ขายสูตรทําหัวบุกอะไรสักอย่างให้เขา ต่อมาเขาก็จ่าย
เงินไปจํานวนมากควักทรัพย์สมบัติทีบ้านจนหมดเพือ
เอาไปปลูกหัวบุก ผลลัพธ์กลับเกิดภัยแล้งไม่มีผล
ผลิต…”
202
โอเค…

มุมปากซูเซียงกระตุก นางอยากจะเงยหน้าขึนฟ้าร้อง
ตะโกนให้เสียงดังๆ : นีมันเรืองบ้าบออะไรกันเนีย?!

ตอนนันคนทีแย่งสูตรไปก็คือเขา คนทีไม่ฟังคําเตือนดึง
ดันจะปลูกหัวบุกก็คือเขา บัดนีขาดทุนแล้วมาสร้าง
ความวุน่ วายก็ยงั เป็ นเขา สมองของคนพวกนีเป็ นโรค
ประสาทใช่หรือไม่?!

จ้าวเซิงทีอยูข่ า้ งๆ กลับตบไหล่ปลอบซูเซียง “ภรรยา

ภรรยาอย่าโกรธเคือง ไม่มีคนงานบาดเจ็บล้มตายก็ดี

203
แล้ว เราไปดูกนั หน่อย พอดีขา้ เองก็มีเรืองอยากหารือกับ
นายอําเภอเสิน”

“เฮ้อ…” สุดท้ายซูเซียงยังอดไม่ได้ ถอนหายใจออกมา

“เช่นนันท่านอาหลีรอข้าสักครู ่ ข้ากลับห้องไปเปลียนเสือ
ผ้าก่อน”

ส่ายหน้าเดินกลับห้องไปพลาง ทอดถอนใจไปพลาง “นี

มันเรืองอะไรกันเนีย หรือข้าดวงชงกับยุคสมัยนีจริงๆ ?”

จนถึงตอนทีทังสองสามคนเร่งมาถึงจวนว่าการ คน
ร้ายลอบวางเพลิงคนนันก็เป็ นบ้าไปแล้ว ทังร้องไห้ทงั
204
หัวเราะอยูต่ รงนัน ทําเอาชุลมุนวุน่ วาย

“ข้ามีเงินมากมาย ข้าเป็ นเศรษฐี ฮ่าฮ่าฮ่า! หัวบุกของ

ข้าขายหมดเกลียงแล้ว ขายได้เงินเยอะแยะ ข้าจะเป็ น
ขุนนาง ข้าจะไปซือตําแหน่งราชการ ฮ่าฮ่าฮ่า! ข้าจะ
แต่งอนุภรรยามากมาย ให้คนงามเลียนิวเท้าให้ขา้ ฮ่าๆ
…”

“นางเมียสมควรตาย เจ้าบังอาจตีขา้ ข้าสุดทนกับเจ้า

แล้ว! เจ้ามันนางเมียสมควรตาย ฮือๆ ! เงินข้า เงิน อ๊าก
อ๊าก อ๊าก…”

ซูเซียงปิ ดหู สุดท้ายแล้วก็ไม่ยา่ งเท้าก้าวเข้าประตูหลัก

205
บานนัน ส่งสัญญาณมือให้หลงฉีไปเชิญนายอําเภอเสิน
มาพูดคุยกันทีลานด้านหลัง

ตอนนายอําเภอเสินมาถึงสีหน้ายําแย่มาก ประสานมือ
คารวะ “องค์ชายหวังเฟยโปรดอภัย ล้วนตําหนิผนู้ อ้ ย
จัดการพืนทีไม่ดีจนเกิดเรืองวุน่ วายใหญ่โตเช่นนี!”

ซูเซียงรูส้ กึ ปวดหัว มือกุมศีรษะเท้าโต๊ะ กลัดกลุม้ ไม่

เปล่งวาจา สีหน้าจ้าวเซิงก็เรียบเฉย สุดท้ายในตอนที
นายอําเภอเสินใกล้จะดึงสถานการณ์ไว้ไม่อยูแ่ ล้ว จ้าว
เซิงจึงโบกมือพูดขึน “เอาเถอะ ในเมือกลายเป็ นคนบ้า
แล้วก็ไม่จาํ เป็ นต้องรังไว้กินข้าวสวย หวังเฟยเคยพูดไว้
การสินเปลืองเป็ นสิงน่าอับอาย!”

206
ถ้าตอนนีซูเซียงไม่ได้ทอ่ งโลกจินตนาการอยูค่ งต้องถาม
ว่า “ข้าหมายความว่าอย่างนีหรือ?”

นายอําเภอเสินได้ยินถ้อยคําเหล่านีจิตใต้สาํ นึกก็สงให้
ั
มองสีหน้าซูเซียง ต่อมาตระหนักได้ทนั ทีตนทําเช่นนีไม่
เหมาะสม องค์ชายเอ่ยวาจาแล้วเขาทําตามก็ถกู ต้อง
แล้ว

ทีแรกคิดว่าทําเช่นนีจะยัวโทสะจ้าวเซิงให้ไม่พอใจ แต่
คิดไม่ถงึ ว่าสีหน้าเย็นเยือกนันของจ้าวเซิงอ่อนลงมา
กวักมือเรียกเขา “มา ไปทางนัน ข้ามีเรืองจะคุยกับเจ้า”

207
นายอําเภอเสินตืนตะลึงก่อน ต่อมาก็ลกุ ยืนตัวตรงทันที
ตามจ้าวเซิงไปยังบริเวณเปลียวสงบ คนทังสองพูดคุย
กันเงียบๆ

ก่อนอืนจ้าวเซิงซักถามเรืองโรงเตียมฝูหยวนถูกไฟไหม้
ก่อน ตามด้วยวิธีจดั การต่อมา จากนันจึงเอ่ยถาม “เรือง
ทีข้าไปจัดการหลายวันก่อนเป็ นอย่างไรบ้างแล้ว?”

ตอนที 776 ความขัดแย้งเข้าใจผิดระหว่างสามีภรรยา

“นายท่านโปรดวางใจ เรืองทีท่านมอบหมาย ขุนนาง

ผูน้ อ้ ยวางใส่ใจอยูเ่ สมอ เรืองนันแม้จบั ต้นชนปลายไม่ถกู
แต่ แต่ช่วงหลายวันก่อนเกิดโรคระบาดใหญ่ ในจวนฮู่กวั

208
กงเหมือนจะมีความผิดปกติ”

“อ้อ ลองพูดมา” จ้าวเซิงถามอย่างสนอกสนใจ

“องค์ชายท่านคงทราบ ถ้วยชามภาชนะ เครืองเคลือบ

แจกัน ของใช้เหล่านีล้วนมีรูปแบบมาตรฐานจําเพาะ
ยามเกิดโรคระบาดมีคนใช้ยาพิษคิดลอบสังหารหวังเฟย
ภาชนะทีใช้นนเป็
ั นของใช้ของขุนนางขันสามชันเอกขึน
ไป ข้าน้อยลงไปสืบเสาะแล้ว ค้นพบว่าแหล่งทีมาของ
ภาชนะนีเหมือนจะเป็ นจวนฮู่กวกง
ั ทว่า ช่วงนีประตูเข้า
ออกจวนฮู่กวกงเข้
ั มงวดมาก ข้าน้อยเองก็สืบความได้ถงึ
แค่ตรงนี ” นายอําเภอเสินบอกเล่าต้นสายปลายเหตุทงั
หมดของเรืองแก่จา้ วเซิง

209
จ้าวเซิงฟั งแล้วในใจหนาววาบ ในเวลาวิกฤตอันตรายถึง
เพียงนันยังมีคนก่อกวน คิดลอบสังหารภรรยาของเขา
เห็นเขาเป็ นก้อนดินปั นหรือไร!

เมือครูซ่ เู ซียงเอามือคําหัวอยูบ่ นโต๊ะกําลังขบคิดเรืองราว

หันหน้ามาอีกทีก็เห็นคนทังสองหายไปแล้ว คิดในใจว่า
คงไปจัดการธุระอะไรบางอย่างจึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก
กําลังจะไปเข้าห้องนํา อย่างไรสถานทีแห่งนีนางก็คยุ้ เคย
ดีอยูแ่ ล้ว

แต่คิดไม่ถงึ ว่าเพิงเดินได้ไม่กีก้าวก็ได้ยินความเคลือน
ไหวตรงบริเวณมุมเลียว ดูเหมือนจะเป็ นเสียงของสามี
บ้านนาง จึงย่องเท้าเบามือเข้าไปใกล้ บังเอิญได้ยินคํา
210
พูดแบบนีเข้า

ครานันชุ่ยหลิวสารภาพกับนางเรืองของพวกชิงหลานชิง
เหมยและชายชรา ต่อมานางเห็นใบสังยาทีถืออยูใ่ นมือ
หลีปั วหมิงถึงกับเป็ นหนังสือม้วนเหลือง นางก็พอเดาได้
แล้วจึงไปถามชุ่ยหลิวซํา

ชุ่ยหลิวก็บอกนางโดยไม่ลงั เลแม้แต่นอ้ ยว่าแท้จริงแล้ว

หลีปั วหมิงเป็ นคนของจ้าวเซิง ตอนนันซูเซียงก็โมโหแทบ
แย่ เดิมทีคิดว่าตัวเองขายสมุนไพรพวกนันได้เพราะพึง
พาความสามารถทีแท้จริงของตัวเอง คิดไม่ถงึ ว่าตัว
เองกลับใช้เส้นสายเกาะชายประโปรง!

211
ต่อมาชุ่ยหลิวเกลียกล่อมอธิบายอยูน่ านบอกว่าแคว้น
ต้าหรงเดิมทีขาดแคลนสมุนไพร โดยเฉพาะหวงฉี ราคา
นันสูงค่าประเมินไม่ได้จริงๆ ซูเซียงจึงค่อยยอมฝื นปล่อย
ผ่านไปได้

บัดนีดีเสียนีกระไร เห็นท่าทาง “ลับๆ ล่อๆ ” ของสองคน

นัน ไฟโทสะยิงเพิมขึนในใจทีละขุม ด้วยอารมณ์วา่ นาย
อําเภอเสินเชือฟั งนางทุกอย่างก็เพราะสาเหตุมาจากใช้
เส้นสายความสัมพันธ์ของจ้าวเซิง

ซูเซียงสาปแช่งเสียงตําหนึงประโยค แต่ตอ่ มาคิดๆ ดู ไม่

ว่าจะสาเหตุใด อย่างน้อยชาวบ้านราษฎรก็สามารถ
รักษาความสงบสุขไว้ได้ อีกทังข้อเสนอแนะเหล่านันตัว
นางก็เป็ นคนคิดออกมาเอง ไม่ได้เกียวข้องกับอาศัยเส้น
212
สายความสัมพันธ์

ตอนนีทีน่าโมโหทีสุดก็คือจ้าวเซิงปิ ดบังนางทุกเรือง!

จ้าวเซิงเป็ นใครกัน? อ๋องแห่งสงครามผูอ้ งอาจ ประสาท

หูยอ่ มดีกว่าคนอืนมาก ชัวขณะเดียวก็ได้ยินความ
เคลือนไหวเล็กน้อยในอากาศ คิดว่าถูกคนสะกดรอย
ตาม ขว้างเข็มเงินเล่มหนึงออกจากแขนเสือทันที

ช่วงเวลานีแม้ซเู ซียงทํางานยุง่ แต่คมั ภีรว์ ิทยายุทธลับที

ชายชราทิงไว้ให้นางกลับไม่บกพร่องแม้แต่นอ้ ย ไม่วา่ จะ
วิทยายุทธหรือกําลังภายในล้วนก้าวหน้าไม่นอ้ ย กอปร
กับจ้าวเซิงโจมตีครังนีมากน้อยยังเหลือช่องว่างอยูน่ ิด

213
หน่อย นางเบียงหลบอย่างคล่องแคล่ว จากนันจึงเห็น
เข็มเงินแวววาวทังเล่มปั กจมอยูใ่ นหัวเสา

ซูเซียงขู่ฟ่อทันที ตวาดออกมาจากมุมเลียว “ผูแ้ ซ่จา้ ว

เจ้าจะฆ่าสังหารภรรยาเอกหรือ เจ้าคิดจะฆ่าข้าแล้วหา
คนใหม่ใช่หรือไม่?”

เอ่อ…

นายอําเภอเสินมึนงง เขาไม่คาดคิดว่ามีคนแอบฟั งอยู่

ตรงหัวมุม ทังยังเป็ นจ้านหวังเฟยทีอ่อนโยนมีมารยาท
เสมอมา ไม่วา่ จะการปฎิบตั ิกบั ผูใ้ ต้บงั คับบัญชาอย่าง
พวกเขา หรือแม้แต่ขอทานข้างถนนนก็ลว้ นอบอุน่ อ่อน

214
โยน แต่ไรมาไม่เคยเห็นนางระเบิดอารมณ์เช่นนี

มองดูทา่ ทางของนาง เหมือนกับหญิงอารมณ์รา้ ยในหมู่

บ้านสกุลซ่งพวกนัน…เอ่อ ห้ามคิดแบบนี ห้ามคิดแบบ
นี!

นายอําเภอเสินตบๆ หน้าอกตัวเอง เงยหน้าชําเลืองมอง

จ้าวเซิงอย่างร้อนตัว เห็นสายตาเขาตกลงบนร่างซูเซียง
จึงค่อยพักลมหายใจเฮือกใหญ่ โชคดีทีความคิดในใจตน
ไม่ได้เกิดขึน

จ้าวเซิงเองก็งงงันอยูก่ บั ที เขาไหนเลยจะคาดคิดว่า
ภรรยาสาวของตัวเองหลบมุมแอบฟั งอยู่ เส้นกลวรยุทธ์

215
ดูแล้วก็ยงั ไม่ธรรมดาอีกด้วย!

ตอนที 777 พวกเจ้าสองคนมาทําลับๆล่อๆอยูต่ รงนี

216
“ผูแ้ ซ่จา้ ว วันนีเจ้าต้องพูดมาให้รูเ้ รือง พวกเจ้าสองคน
มาลับๆล่อๆตรงนีทําอะไร ยังมีเรืองปิ ดบังข้าอีกมากแค่
ไหน?”

“ก็ได้ ในเมือไม่เชือใจข้า เช่นนันเจ้าจะมอบตราพยัคฆ์ให้

ข้าทําไม?!” ซูเซียงพูดแล้วก็หยิบตราเสือครึงซีกยัดใส่มือ
จ้าวเซิง “ถือไว้ ถือไว้เลย ถือของของเจ้าไสหัวกลับไป ข้า
ไม่สนใจไยดีแล้ว!”

จ้าวเซิงมึนงงของจริง ดวงตากะพริบปริบๆ วงจรใน

สมองยังคงไม่เชือมต่อ เขาก็แค่เห็นว่าซูเซียงกําลังครุน่
คิดอยูใ่ นจินตนาการไม่อยากรบกวนนาง จึงหลบมาด้าน
ข้างพูดคุยกับนายอําเภอเสินตามลําพังสองสามประโยค
ก็เท่านัน ไฉนกลายเป็ นยัวโทสะให้ภรรยาตัวน้อยระเบิด
217
อารมณ์ได้? กระทังตราพยัคฆ์ก็ยงั ผลักคืนให้เขา ซํายัง
พูดทํานองว่าไม่เชือใจนาง นีมันเกียวข้องอันใดกับเชือใจ
ไม่เชือใจล่ะนี?

ถ้าไม่เชือใจล่ะก็ ในกองทัพครานัน การทหารทีสําคัญถึง

เพียงนันจะให้นางอยูเ่ คียงข้างร่วมหารือได้อย่างไร? ตัว
เขายังมอบตราพยัคฆ์ให้นางครึงหนึง ต้องเป็ นแบบไหน
ถึงจะเรียกว่าเชือใจได้เล่า…

จ้าวเซิงรูส้ กึ ตัวเองไม่ได้รบั ความเป็ นธรรมมาก แต่ไม่รูว้ า่

ควรตอบกลับอย่างไรไปชัวขณะ ทําได้เพียงยืนบืองงๆ
มองภรรยาระบายความโกรธอยูต่ รงนัน

218
“พูดสิคนแซ่จา้ ว เจ้าเป็ นใบ้หรือไง!” ซูเซียงเห็นเขาไม่
ตอบก็นกึ ว่าเขายอมรับโดยปริยายไร้คาํ แก้ตวั ก็ยงโมโห
ิ
ดูเหมือนจะเลียนแบบท่าทางของหญิงปากร้ายตามร้าน
ตลาด มือหนึงเท้าสะเอวมือหนึงชีนายอําเภอเสินทีอยู่
ข้างๆ “พูดมา เขาเป็ นมาอย่างไร? เขาก็เป็ นคนของเจ้า
ด้วยใช่ไหม? แท้จริงแล้วเจ้าปิ ดบังข้ากีเรืองกันแน่? ส่ง
คนมาสะกดรอยข้างกายข้ากีคน? ฮึ อย่าคิดว่าข้าไม่รู ้
ชุ่ยหลิวบอกเรืองพวกนีกับข้าหมดแล้ว ยังมีหลีปั วหมิ
งนันอีก นันก็เป็ นคนของเจ้าใช่หรือไม่?!”

“ข้าก็วา่ ทําไมมีคนเทียวไปเทียวมาข้างกายมากขนาด
นัน คงเป็ นเพราะความสัมพันธ์เส้นสายของเจ้า…เจ้าพูด
สิ ทําไมเจ้าไม่พดู ? หรือเจ้าไม่เชือใจข้า ดี เจ้าเอา
ทะเบียนสมรสนันคืนกลับไป ดีเสียจริงข้าเลียงดูหา่ นป่ า

219
คูน่ นดุ
ั จแก้วตาดวงใจ ด้วยกลัวว่าพวกมันจะป่ วยแล้วไม่
มีความสุข ฮึ…”

ซูเซียงพูดไปพูดมานําตาเจ้ากรรมก็รว่ งไหลลงมา ไม่ใช่

เพราะใคร แต่เป็ นเพราะบุรุษคนนีไม่เชือใจตัวนาง

นางหลงคิดว่าบุรุษคนนีรักนาง เชือใจนางจากใจจริง แต่

คิดไม่ถงึ ลับหลังกลับมีเรืองปิ ดบังนางมากมายขนาดนี
ต่อให้นาง วางเฉยกว่านี ห้าวหาญกว่านี นางเองก็คิด
อยากมีผชู้ ายรูร้ อ้ นรูห้ นาว ผูช้ ายชายทีรักเดียวใจเดียว
คอยอยูเ่ คียงข้างกาย!

แต่ตอนนี…

220
ทีแรกจ้าวเซิงยังยืนนิงโง่งมอยูต่ รงนัน แต่พอเห็นซูเซียง
ร้องไห้เขาก็ได้สติกลับมาทันที รีบเข้ามากอดซูเซียงไว้ใน
อ้อมอก “เจ้าไม่รอ้ งนะ อย่าร้องเลย ข้า ข้าไม่ได้ไม่เชือใจ
เจ้า แล้วก็ไม่ได้มีเจตนาจะปิ ดบังเจ้า ข้าส่งพวกชิงเหม
ยมาก็เพือปกป้องเจ้า ไม่ได้จะติดตามสะกดรอยเจ้า…”

“ภรรยาเจ้าอย่าร้อง เจ้าอย่าโกรธไปเลย ฟั งข้าอธิบาย

ก่อน ตอนนันกลัวว่าเจ้าจะมีอนั ตราย กลัวว่าฐานะเจ้า
จะรัวไหล แล้วก็กลัวว่าคนจะเอาเปรียบเจ้ากับลูก ข้าก็
เลย…หลีปั วหมิงกับนายอําเภอเสินเป็ นคนของข้าจริง
แต่ขา้ เองก็ไม่เคยคิดจะปกปิ ดเจ้า ข้าเห็นว่าพวกเจ้าสนิท
สนมกัน ก็นกึ ว่าเจ้ารูแ้ ล้ว…”จ้าวเซิงน้อยใจไม่ได้รบั
ความเป็ นธรรมจะตายอยูแ่ ล้ว

221
หันหน้ามามองนายอําเภอเสินด้วยสีหน้าขมขืน “เจ้าไม่
ได้บอกหวังเฟยหรือ?”

นายอําเภอเสินเองก็งนุ งง มองซูเซียงงึมงําอยูค่ รึงค่อน

วันจึงค่อยพูดอ้อมแอ้ม “ข้าน้อย ข้าน้อยนึกว่าหวังเฟยรู ้
แล้วขอรับ…”

จ้าวเซิงตบหน้าผากตัวเอง จบกัน นีมันเข้าใจผิดกันไป

ใหญ่โตแล้ว!

ซูเซียงยังไม่สงบใจดินขัดขืนอยูใ่ นอ้อมกอดของเขา
“ปล่อยข้า เจ้าปล่อยข้า เจ้ามันผูช้ ายน่าตาย ถ้าเจ้าไม่

222
เชือใจข้าก็ไสหัวไปให้พน้ ตังแต่แรก ข้าจะหอบลูกๆไป
แต่งงานใหม่กบั คนทีซือสัตย์! เจ้ามันเจ้าแผนการ ข้าไม่
อยากอยูก่ บั เจ้าแล้ว ไปเลย เอาตราเสือของเจ้ารีบไสหัว
ไปให้ขา้ ! แล้วก็หา่ นป่ าคูน่ นด้
ั วย กลับไปข้าจะจับพวก
มันนตุน๋ เป็ นนําแกงดืมเสีย ฮึย…”

“พอแล้วๆ ไม่โกรธแล้ว ไม่โกรธแล้ว นีนายอําเภอเสินก็

บอกแล้ว เขานึกว่าเจ้ารูอ้ ยูแ่ ล้ว ข้าเองก็นกึ ว่าเจ้ารูแ้ ล้ว
น่ะ…”

223
ตอนที 778 ไม่เชือใจข้าก็ไสหัวไปให้เร็ว

“ข้าจะรูก้ บั ผีอะไร พวกเจ้าทังหมดโกหกข้า ข้าจะรูม้ า

จากทีไหน ข้าไม่ใช่เทพเซียนต้าหลัวสักหน่อย! ไปๆ อย่า
เอาคําพูดพวกนีมาหลอกลวงข้า ไสหัวไป! เจ้าปล่อยข้า
ปล่อยข้า!” ขณะนีซูเซียงโมโหแล้วจริงๆ ดินไหลในอ้อม
แขนจ้าวเซิงไม่ยอมหยุด พูดอะไรก็ไม่ยอมให้เขากอด
พูดอะไรก็ไม่ยอมฟั ง

จ้าวเซิงกอดนางแน่นก็กลัวว่าจะรัดนางจนเกินไป แต่
คลายมือเพียงเล็กน้อยซูเซียงก็ดนหลุ
ิ ดออกมาได้แล้ว
นางสําแดงวิชาตัวเบาของนางกระโดดสูงสามฉือ

224
ทะยานขึนบนหลังคาหายลับไปอย่างรวดเร็ว

จ้าวเซิงมองเงาร่างทีซวนเซอยูเ่ ล็กน้อยลอยล่องไป
อึกอักพูดไม่ออก ภรรยาของเขามีวรยุทธ์สงู ขนาดนีตังแต่
เมือไร? นึกถึงตอนเขาห้าขวบรําเรียนวิชาตัวเบา เรียน
อยูส่ ามปี เต็มๆฝี มือถึงจะถึงขันภรรยาบ้านเขาในตอนนี
ยังได้รบั คําชมจากท่านอาจารย์อีกด้วย

“ผูม้ ีพรสวรรค์ดา้ นการฝึ กวิทยายุทธอย่างแท้จริง” จ้าว

เซิงอดไม่ได้ทีจะอุทานขึนหนึงประโยค

นายอําเภอเสินขมขืนมาก ไม่ได้รบั ความเป็ นธรรมมาก

เห็นจ้าวเซิงทีตอนนียังคงอึงตะลึง ก็เตือนสติขนึ

225
อย่างกล้าๆกลัวๆ “องค์ชาย รีบตามไปสิขอรับ!”

“อ่า…” จ้าวเซิงจึงค่อยนับว่าได้สติกลับมา โคจรวิชาตัว

เบาไล่ตามซูเซียงไป

ซูเซียงไม่ได้กลับบ้านแต่วิงไปถึงริมลําธารสายน้อยระ
แวกบ้าน ถอนดึงวัชพืชเ**◌่ ยวเฉาทีอยูด่ า้ นข้างด้วย
ความโมโห ในปากพรําด่า “ฮึย ผูช้ ายน่าตายๆ เจ้าหลอก
ข้า มีอะไรก็ปิดบังข้า ข้าจะไม่เชือใจเจ้าอีกต่อไปแล้ว…”

แม้ในปากนางด่าทอเช่นนี บอกว่าไม่เชือใจเขาอีกแล้ว
ไม่ตอ้ งการเขาอีกแล้ว แต่ในใจกลับห่วงหาเหลือแสน

226
หลังจากคับอกคับใจอยูค่ นเดียวพักหนึงก็รูส้ กึ ตัวว่าวันนี
ตนระบายอารมณ์ไม่คอ่ ยมีเหตุผลนัก ว่ากันถึงแก่นแล้ว
จ้าวเซิงส่งคนมามากขนาดนีก็เพือปกป้องนาง แต่ตวั เอง
ต้องการจงใจบิดเบือนเจตนาดีเหล่านี ไม่สมควรเลย
จริงๆ!

พูดอีกอย่าง ตนก็มีความลับปิ ดบังผูอ้ ืนไม่ใช่หรือ? มี

อย่างทีไหนปล่อยให้ขนุ นางวางเพลิงแต่ไม่ยอมให้ชาว
บ้านจุดตะเกียง[1]?!

แต่นางไม่สบายใจ ไม่สบายใจต่างๆนานาสารพัด รวม

กับเรืองดอกท้อเน่าหลายดอกนันอีก ทุกวันรูส้ กึ เหมือน
ดืมนําแช่นาส้
ํ มสายชูอย่างไรอย่างนัน รูส้ กึ แย่มาก

227
ซูเซียงได้ระบายอารมณ์วนั นียังติดอยูเ่ รืองหนึง นับตังแต่
จ้าวเซิงกลับมาจากวังหลวง พอเอ่ยถึงเรืองพระราชวังสี
หน้าสายตาก็ดไู ม่คอ่ ยดี กลัวว่าจะทะเลาะกับคนในวัง
เพราะมีสาเหตุมาจากตัวนางกระมัง

นางเองรูต้ วั ดีวา่ ตนมีฐานะอะไร คิดจะนังมันคงบน

ตําแหน่งหวังเฟย คิดจะได้รบั การยอมรับจากราชวงศ์มิ
ใช่เรืองง่ายดายถึงเพียงนัน บางทีอนาคตถึงจุดบังคับให้
จํายอม พวกเขาคงจําต้องแยกทาง

ทุกคืนย้อนฝันกลางดึก พอนึกถึงเรืองนีนางก็รูส้ กึ จุกแน่น

หัวใจ ยิงอึดอัดใจก็ยงไม่
ิ มีสติ วันนีก็แค่หยิบยืมโอกาสนี

228
ระบายอารมณ์ทีอัดอันอยูภ่ ายในใจก็เท่านัน

ทางจ้าวเซิงโคจรวิชาตัวเบาทะยานบินขึน เร่งความเร็ว
มุง่ ไปทางกลับบ้าน แต่พอถึงบ้านซักถามแล้ว ทุกคนต่าง
บอกว่าไม่เห็นซูเซียง

สามีภรรยาสกุลหวังกลับไม่ได้รูส้ กึ ผิดปกติ แค่คิดว่าสอง

สามีภรรยาเดินพลัดหลงกัน

แต่ช่ยุ หลิวรูส้ กึ เย็นวาบ ส่งสัญญาณให้จา้ วเซิงไปด้าน

ข้างเอ่ยถามเสียงเบา “องค์ชาย หรือท่านทําให้หวังเฟย
โกรธกริวแล้ว?”

229
พอพูดถึงเรืองนีจ้าวเซิงก็ไม่พอใจมาก ถามเชิงตําหนิ
เสียงทุม้ ตํา “ยามปกติไยเจ้าไม่ช่วยพูดคําดีๆให้ขา้ องค์
ชายบ้าง? ยังมีพวกชิงเหมยชิงหลาน เรืองของพวกนาง
เจ้าบอกกับหวังเฟยหมดแล้ว เหตุใดเรืองของนายอําเภอ
เสินเจ้ากลับปิ ดบังไม่พดู ?”

ชุ่ยถูกอบรมจนหัวสมองตือ ผ่านไปครึงวันสติถงึ ค่อย

กลับมา ไม่พอใจอย่างมาก “ก็หวังเฟยไม่ได้ถามเรือง
นายอําเภอเสินนีเจ้าคะ พูดอีกอย่าง ครานันองค์ชายก็
เคยบอกไว้ หลังบ่าวถอนตัวจากองครักษ์มงั กรก็ถือเป็ น
คนของหวังเฟยแล้ว บ่าวมีสทิ ธิอะไรจะไปช่วยพูดชม
ท่าน?”

“!!”
230
จ้าวเซิงโมโหจนอกกระเพือม เรียกตัวเองคําก็บา่ วสองคํา
ก็บา่ ว นีกําลังบอกกับเขาอย่างชัดเจนว่าตอนนีนางเป็ น
คนของหวังเฟย ไม่ได้เป็ นองครักษ์มงั กรอีกต่อไปแล้ว
และไม่ใช่ขา้ รับใช้ใต้บงั คับบัญชาขอเขาอีกต่อไป

“ดี ดี ติดตามหวังเฟยนานเท่าไรเอง เจ้าเก่งกล้า

สามารถแล้ว องค์ชายอย่างข้าไม่ถือสาเจ้า ยังไม่รบี ไป
ตามหาหวังเฟยอีก” แม้จา้ วเซิงถูกวาจาของชุ่ยหลิวทํา
ให้โกรธเกรียว ทว่าบัดนีกลับไม่มีทางเลือกแม้แต่นอ้ ย

231
------

[1] ปล่อยให้ขนุ นางวางเพลิงแต่ไม่ยอมให้ชาวบ้านจุด

ตะเกียง (只许州官放火，不许百姓点
灯 ) หมายถึง พวกขุนนางทําทุกอย่างได้ตามอําเภอใจ
แม้เป็ นเรืองผิด แต่ชาวบ้านกลับถูกห้ามกระทําทุกอย่าง
แม้เป็ นชอบธรรมก็ไม่อาจทําได้ หรือหมายถึงการใช้
อภิสทิ ธิอํานาจในทางไม่ชอบ

232
ตอนที 779 การเสนอขายตัวเองของจันอ๋อง

ภรรยารักใคร่เอ็นดูเด็กสาวคนนี หากใช้โอกาสทีนางไม่
อยูล่ งโทษชุ่ยหลิว ถึงเวลาภรรยาตัวน้อยกลับมาคงต้อง
แตกหักกับเขาเป็ นแน่แท้ คราวนียังไม่รูว้ า่ จะผ่านไป
อย่างไรดี เขาก็ไม่ยินดีจะสร้างเรืองเพิมอีก

“นายของบ่าว บ่าวย่อมต้องรูจ้ กั ไปตามหา ไม่รบกวนให้

องค์ชายต้องเป็ นห่วง” ชุ่ยหลิวไม่พอใจอย่างยิง ฮูหยิน
บ้านนางอารมณ์ดีขนาดนัน ถ้ามิใช่องค์ชายทําผิด ฮูห

233
ยินจะโมโหใหญ่โตขนาดนีได้อย่างไร กระทังตัวคนไม่
เห็น บ้านช่องไม่กลับ

ขณะทีพวกชุ่ยหลิวกําลังคิดจะออกจากบ้านไปตามหา
กลับเห็นซูเซียงคอตกเศร้าสลดกลับมา

ชุ่ยหลิวเข้าไปรับทันที จูงมือซูเซียงข้างหนึง “ฮูหยิน ฮูห

ยิน ท่านไปไหนมาเจ้าคะ? ท่านเป็ นอะไรไป? เป็ นองค์
ชายรังแกท่านหรือไม่?”

ซูเซียงเงยหน้ากวาดสายตาเรียบเฉยมองบุรุษข้างๆ ทีดู
กังวลใจมากแล้วหลบตาลง “ข้าเหนือยแล้ว จะกลับไป
นอน”

234
แม้นในใจซูเซียงยกโทษให้จา้ วเซิง แต่ตอนนีจะเสียหน้า
ไม่ได้ พูดอีกอย่าง อย่างไรจ้าวเซิงก็ปิดบังนางก่อน ถ้า
ตัวเองเข้าไปขอโทษ มันจะไม่ดอู อ่ นข้อให้ไปหน่อยหรือ!

จ้าวเซิงเห็นภรรยาตัวน้อยของตนก้มหน้าก้มตากลับไป
ปิ ดประตู เสร็จสินจบกระบวนในรวดเดียว แม้แต่แสง
หางตาก็ยงั ไม่กวาดมองเขาสักครัง ในใจอึดอัดกลัดกลุม้

ยืนอยูต่ รงหน้าประตูหอ้ งซูเซียง ยกมือขึนคิดจะเคาะ

ประตูอยูห่ ลายครัง ทว่าตอนทียืนมือออกไปก็หดกลับมา
อย่างอดมิได้ ยืนตรงหน้าประตูเนินนานเหมือนกับเป็ น
ตอไม้ พลันตระหนักเรืองราวมากมายขึนได้ฉบั พลัน
เกรงว่าทีภรรยาไม่พอใจวันนีคงไม่ใช่แค่เพราะเรืองของ
235
นายอําเภอเสินหรอกกระมัง?

เอ่อ เรืองในวังเขาก็ไม่ได้บอก เกรงว่าจะกระตุน้ ให้

ภรรยาสาวไม่พอใจเข้าแล้ว แต่เขาลืมไป ภรรยาของเขา
ผูน้ ีเป็ นสตรีฉลาดหลักแหลมขนาดไหน เค้าลางเพียงเล็ก
น้อยมีหรือนางจะเดาไม่ออก? ตัวเขายิงหลบๆ ซ่อนๆ
เช่นนี นางก็ยิงรูส้ กึ ไม่สบายใจกระมัง?

ไม่รูเ้ พราะอะไร คิดถึงเรืองน่ารําคาญใจเช่นนีจ้าวเซิงถึง

กับยิมได้ รอยยิมนันสว่างพร่างพราวปานท้องฟ้าเดือนสี
ซีฟั นสีขาวดูเหมือนเปล่งประกายแสงทอง

ชุ่ยหลิวยืนอยูข่ า้ งประตู ท่าทางเหมือนแม่ไก่หวงลูก กลัว

236
ว่าจ้าวเซิงจะไม่พอใจแล้วถีบประตูเข้าไปทํามิดิมิรา้ ยฮูห
ยินบ้านตนอย่างไรอย่างนัน

ทันใดนันก็เห็นรอยยิม “พิลกึ ”นีของจ้าวเซิง ความคิดจิต

ใจสันไหว หรือองค์ชายโมโหจนเอ๋อไปแล้ว?

“ภรรยา ภรรยา ข้าสามีผิดไปแล้ว ไม่ควรปิ ดบังเจ้า เจ้า

ยกโทษให้ขา้ สักครังได้ไหม ข้ารูต้ วั ว่าผิดไปแล้ว ต่อไปไม่
กล้าอีกแล้ว”

“ภรรยา เจ้าเห็นแก่การยอมรับผิดด้วยใจจริงของข้านี
ช่วยยกโทษให้ขา้ สักครังเถิดนะ! ภรรยา เมือก่อนเจ้าเคย
บอกว่าบนต้องเป็ นห้องรับแขกล่างต้องเป็ นห้องครัว(เข้า

237
กับคนง่ายและทําอาหารเป็ น) ข้าสามีเป็ นห้องรับแขกได้
เป็ นห้องครัวได้ ข้าสามียงั อุน่ ผ้าห่มให้ได้ดว้ ย แบกหัวคัน
ไถไหวทํางานเกษตรก็เป็ น ภรรยา…”

สามีภรรยาสกุลหวังเห็นสองสามีภรรยาทะเลาะกันก็ตวั
สันงันงกอยูข่ า้ งๆ ไม่รูว้ า่ ควรปลอบใจอย่างไรดี จู่ๆ ก็ได้
ยินจ้าวเซิงพูดยาวเป็ นพรวนขนาดนี ทังร่างก็สนสะเทื
ั อน
เกือบจะทรงตัวไม่อยู่

นี…นีมันดูทา่ ไม่ใช่แล้ว!

“ตาแก่ เจ้าว่านีมันเรืองอะไร?” หวังต้าเหนียงมองรอย

ยิมสว่างไสวของจ้าวเซิงกับประตูทีปิ ดสนิทบานนันด้วย

238
ความสงสัยอย่างยิง

ก่อนอืนผูเ้ ฒ่าหวังเองก็องตะลึ
ึ งอยูพ่ กั หนึง ต่อมาก็
หัวเราะคิกคักขึนมา ดึงมือหวังต้าเหนียงแล้วบอกว่า “ไป
เราออกไปสร้างโรงเรือนให้รากป่ านหลานนันดีกว่า เห็น
ทีอากาศเย็นแล้ว ถ้านําแข็งเกาะเสียหายไปแล้วจะทํา
เช่นไร”

“นี อะไรน่ะตาแก่ เจ้าไม่เป็ นห่วงเป็ นไยลูกสาวกับลูก

เขย…” หวังต้าเหนียงค่อนข้างร้อนใจ ถูกผูเ้ ฒ่าหวังลาก
ไปตุปัดตุเป๋ พึมพําไม่พอใจ

“โธ่ สองสามีภรรยาหนุ่มสาวปากทะเลาะกันเป็ นเรือง

239
ธรรมดาไม่ใช่หรือ? ยังจําตอนวัยเยาว์ได้ไหม มีครังนึงข้า
ยุให้เจ้าโกรธ เจ้าปิ ดประตูปล่อยข้าไว้ขา้ งนอกทังคืน วัน
นันหิมะตกหนักด้วยนะ….”

พอพูดถึงเรืองอดีต หวังต้าเหนียงก็หน้าแดงผ่าว ตบลง

บนตัวผูเ้ ฒ่าหวังอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้ามันตาแก่น่า
ตาย เรืองตังกีปี มาแล้วเจ้ายังหยิบออกมาพูด สนุกมาก
รึ?!”

240
ตอนที 780 พละกําลังดี ร่างกายยอดเยียม

“นีก็ตีเพราะรัก ด่าเพราะห่วง ระหว่างสามีภรรยา หาก

เคารพให้เกียรติเฉกเช่นต้อนรับแขกทุกทีทุกเวลา เช่นนัน
ยังจะมีความรูส้ กึ อันใดเล่า ใช่แล้ว ก็เป็ นลูกสาวที
บอกว่าอะไรนะต้องมีมารยาบ้าง บุรุษถึงจะรักเอ็นดู”

“หา? ลูกสาวพูดประโยคนีตอนไหน ไม่ใช่เจ้าฟั งไม่ได้

ศัพท์เองกระมัง…”

สองสามีภรรยาชราพูดพลางค่อยๆ จับมือประคองเดิน
ห่างออกไป

241
จ้าวเซิงยังยกหน้ายิมอยูต่ รงนอกประตู พูดเสนอขายตัว
เองไม่หยุดหย่อน บอกว่าตัวเองหน้าตาดี ร่างกายยอด
เยียม วรยุทธ์ก็ดี บอกว่าตัวเองซือสัตย์ไม่โลเล ทังชีวิตทัง
ชาตินีจะแต่งภรรยาแค่คนเดียวไม่มีสนมอนุเด็ดขาด
บอกว่าบุรุษดีๆ แบบเขา มีแต่บนฟ้า ใต้ดินไม่มี…

เดิมทีซเู ซียงค่อนข้างเหนือยแล้ว คิดจะหลับสักงีบแล้ว

ค่อยตืนมาพูดดีๆ กับบุรุษคนนี แต่คิดไม่ถงึ ว่าหนังหน้า
ของผูช้ ายน่าตายคนนียิงหนาขึนทุกวัน!

แม้แต่ตอนอยูใ่ นศตวรรษทียีสิบเอ็ด ผูช้ ายจีบผูห้ ญิงก็ยงั

มีบางคําทีพูดออกมาไม่ได้ แต่ผชู้ ายน่าตายคนนีดันพูด
ออกมาลืนไหลขนาดนัน พละกําลังดีบา้ งล่ะ ร่างกาย
ยอดเยียมบ่างล่ะ ช่วยนางให้มีลกู สาวอีกคนได้บา้ งล่ะ…
242
ดูสๆิ นีมันคําพูดอะไรกันเนีย?!

คําทีดูเหมือนไว้พดู ภายในห้องพวกนี สองสามีภรรยาพูด

คุยกันเงียบๆ ก็ยงั แล้วไป ทว่าเขาดันยืนร้องตะโกนอยู่
ข้างนอกเต็มลานบ้าน!

หลังจากนีตัวเองยังเป็ นคนอยูอ่ ีกหรือไม่ จริงๆ เลย จริงๆ

เลย…

“องค์ชาย ฮูหยินเหนือยแล้ว ท่านหยุดพักสักประเดียว

ได้หรือไม่?” ชุ่ยหลิวอยูต่ รงนันก็หน้าแดงขวยเขินเช่นกัน
เห็นในห้องไม่มีความเคลือนไหว รูว้ า่ ฮูหยินเหนือยแล้ว

243
จึงทําได้เพียงเอ่ยปากไล่คน วาจาเหล่านีนางเองก็ทนฟั ง
ต่อไปไม่ไหวแล้วเช่นกัน

เมือก่อนองค์ชายเย็นชาทึมทือ ตอนนีพอเปิ ดโลกแล้วก็

ทําให้คนตกใจกลัว!

จ้าวเซิงถลึงตาใส่ช่ยุ หลิวแต่ไม่กล้าโมโห แย้มยิมพูดอีก

หน “ภรรยา เจ้าดูสเิ มล็ดพันธุส์ มุนไพรทังหมดบรรทุก
กลับมาแล้ว ยังมีงานอีกตังเยอะทีต้องทํา หากเจ้าไล่ขา้
ไปไม่เท่ากับขาดคนทํางานไปคนนึงหรอกหรือ แรงงาน
ไม่ตอ้ งเสียค่าแรงเชียวนะ ไล่ไปแบบนีไม่คมุ้ หรอก
ภรรยา… ”

244
อันทีจริงซูเซียงหายโกรธตังนานแล้ว พอยิงได้ยินเขาพูด
ก็ยงรู
ิ ส้ กึ ตลก สุดท้ายถึงกับขําพรืดออกมา พูดอย่างไม่
สบอารมณ์ไปทางนอกประตู “พอแล้ว ข้ารูแ้ ล้ว”

จ้าวเซิงได้ยินเสียงหัวเราะของซูเซียงและยังได้รบั คําของ
นาง หินก้อนใหญ่ในใจก็รว่ งลงพืนทันที ขอเพียงแค่
ภรรยาตัวน้อยยอมเปิ ดปากนันก็แสดงว่าหายโกรธแล้ว

จ้าวเซิงยังทําหน้าหนาพูดต่อว่า “ภรรยา ข้าสามีก็เหนือย

แล้วเหมือนกัน จะเข้าไปพักผ่อนด้วยได้หรือไม่?”

“ไสหัวไป!” หมอนใบหนึงของซูเซียงกระแทกเข้ากับขอบ
ประตู

245
จ้าวเซิงคว้าชุ่ยหลิวออก ผลักประตูเข้ามา หยิบหมอนขึน
มาแล้ววิงดุ๊กดิกไปทางข้างเตียง

ซูเซียงคาดไม่ถงึ ว่าผูช้ ายหน้าด้านหน้าทนคนนีถึงกับ

กล้าเข้ามาในห้องนาง พูดติดรําคาญ “ให้เจ้าออกไปไม่
ใช่รไึ ง!”

“กลิงๆ [1] นีก็กลิงอยู…

่ ” จ้าวเซิงพูดแล้วก็กอดหมอน
กลิงขึนบนเตียง “ภรรยา สามีของเจ้ากลิงแบบนีได้หรือ
ไม่?”

ซูเซียง “….”

246
ชุ่ยหลิวตรงหน้าประตูและคนแอบฟั ง “…”

ไม่ทนั ไร ในเรือนก็มีเสียงเอะอะโวยวายของสองสามี
ภรรยาหนุ่มสาวดังแว่วมา

“เจ้าคนนีนีทําไมก้นใหญ่ถงึ เพียงนัน รีบขยับไปข้างนอก

หน่อยสิ เบียดข้าจะตายอยูแ่ ล้ว!”

“นี เจ้าผูช้ ายน่าตาย มือเจ้าวางตรงไหนนันน่ะ!”

“เช่นนันภรรยาคิดว่ามือของข้าสามีควรวางตรงไหน…”

247
ชุ่ยหลิวตรงหน้าประตูฮดึ ฮัดหนึงเสียง หมุนกายจากไป
วินาทีนี ในทีสุดนางก็ได้รบั รูถ้ งึ ความรูส้ กึ ของหัวหน้า
ทหารเมือคราก่อนคนนันแล้ว มันช่างเหมือนกับคุกกี
สอดไส้ไม่มีผิด ซ้ายขวาไม่ใช่คนแล้ว ช่างเถอะๆ นางไป
ทํางานดีกว่า!

วันเวลาอันสงบสุขเช่นนีผ่านพ้นมาสิบวัน ราชโองการ
ฉบับหนึงก็ลงมา ประกาศว่าในราชสํานักมีอาํ มาตย์
อาวุโสหลายคนทยอยเกษี ยณป่ วยไข้ถงึ แก่กรรม ไร้ผู้
อาวุโสมีความสามารถแล้ว กระนันจึงเชิญฮู่กวกงกลั
ั บ
ไป คงไว้ใก้เป็ นขุนนางขันหนึงชันเอก และพระราชทาน
สิงของให้ไม่นอ้ ย แม้แต่บรรดาศักดิของซูยว่ นเสียนจู่ก็ยงั
เพิมขึนสองคํา เปลียนเป็ น ซูยว่ นฮุ่ยผิงเสียนจู่

248
ตอนราชโองการยังไม่ทนั ถึงจวนฮู่กวกงจ้
ั าวเซิงก็ได้รบั
ข่าวจากองครักษ์มงั กรเรียบร้อยแล้ว นําแผ่นกระดาษส่ง
ให้ซเู ซียง “ภรรยา เวลาอันสงบสุขเกรงว่าจะหมดลงแล้ว
เราต้องเตรียมพร้อมให้ดี”

ซูเซียงรับแผ่นกระดาษแผ่นนันอ่านดูอย่างเรียบเฉย “ขอ
เพียงพวกเขาไม่มาก่อกวนข้าก็แล้วไป แต่เจ้าต้องรับ
ปากข้า หากมีดอกท้อเน่าอีก ไม่ขา้ ฉีกดอกท้อนัน ก็เป็ น
เจ้าไสหัวไปให้ขา้ !”

249
------

[1] คําว่า กลิง (滚) สามารถตีความได้อีกความหมาย

หนึงว่า ไสหัวไป

250
ตอนที 781 ท่าทางมุง่ มันปรารถนาอยากครอบครอง

จ้าวเซิงกลัวซูเซียงจะโกรธอีกจึงรีบพูดเอาใจ “ใช่ๆ
ภรรยาพูดถูก ในเมือเป็ นดอกท้อเน่า เราก็จะเหยียบนาง
ให้เละทังหมดเลย!”

“ฮึ…” ซูเซียงไม่พอใจ ในใจแอบมีลางสังหรณ์ชนิดหนึง

กลัวว่าปั ญหาจะมาหาถึงประตูบา้ นน่ะสิ!

จริงดังคาด สัมผัสทีหกของผูห้ ญิงแม่นทีสุดอยูว่ นั ยังคํา

ผิดเสียทีไหน เพิงถัดมาหนึงวัน ตอนเช้าจวนฮู่กวกงรั
ั บ
ราชโองการ ตกบ่ายซูยว่ นเสียนจู่กบั ฮู่กวกงก็
ั มาหาพวก
นางทางนี

251
ครังนีฮู่กวกงมาอย่
ั างโอ่อา่ หรูหรา อ้างว่ามาคารวะอําลา
องค์ชายและหวังเฟย

ผูอ้ ืนส่งคารวะแสดงความเคารพ ทําหน้าหนาเข้ามา ซูเซี

ยงก็คงไม่สามารถไล่คนออกไปข้างนอกได้ ว่ากันตาม
จริงแล้วก็เป็ นถึงขุนนางใหญ่ขนหนึ
ั งคนสําคัญของแคว้น
ส่วนตนเป็ นเพียงหวังเฟยทียังไม่ขนทํ
ึ าเนียบราช
พงศาวลีคนหนึง

วันนีซูยว่ นก็แต่งตัวเหมาะสมเข้ากับตัวมาก เสือตัวนอก

กันหนาวขนกํามะหยีสีเหลืองอ่อน ท่อนล่างเป็ น
กระโปรงสีเขียวครามอ่อน เรียกได้วา่ ยิงเสริมให้ดวงหน้า
เล็กพริมเพราทังใบเปล่งปลัง เครืองมุกดามณีบนศีรษะก็
252
มิได้เยอะ สีเหลืองเรียบง่ายแซมแทรกด้วยสีเขียวหยก
จํานวนหนึง ดูแล้วเป็ นคนงามสวยสะอาดตาอย่างยิง

เพียงแต่ดวงตาของนางเอาแต่จรดลงมาบนร่างของตน
กวาดสายตาขึนๆ ลงๆ ราวกับประเมินสินค้าทีไม่อยูใ่ น
สายตาชินหนึง ลักษณะท่าทางแบบนีทําให้ซู
เซียงอารมณ์เสียอย่างยิง

หากเพียงแค่นีก็ยงั พอแล้วกันไป แต่หลังซูยว่ นเสียนจู่ใช้

สายตาดูแคลนมองนางรอบหนึงแล้ว กลับใช้สายตาหลง
รักสาดตกลงบนใบหน้าของจ้าวเซิง

ถูก นางมองไม่ผิด มันคือหลงรัก! แฝงผสมด้วยความมุง่

253
มันปรารถนาอยากครอบครอง!

ซูเซียงกับจ้าวเซิงนังอยูต่ รงตําแหน่งประธานมอง
ประสานตากัน จากนันมองไปยังคนเบืองล่างพร้อมกัน
รอดูพวกเขาร้องงิวเล่นละคร

เห็นอยูช่ ดั ๆ ว่าเป็ นหมาป่ าคลุมหนังแกะ ยังแสร้งทําว่า

ตัวเองไร้เดียงสาเต็มประดา ซูเซียงเย้ยหยันอยูใ่ นใจ
มารดามันเถอะ ผีบา้ ทังนัน ไม่รูแ้ ล้วว่าใครเป็ นใคร!

แม้ในใจจ้าวเซิงไม่ได้ดา่ เช่นนี แต่ก็มีความคิดเห็นแบบ

เดียวกันกับซูเซียง ตนเป็ นใครฮู่กวกงน่
ั าจะรูอ้ ยูแ่ ก่ใจ
ส่วนฮู่กวกงเป็
ั นคนแบบไหนในใจเขาย่อมกระจ่างเช่น

254
กระจกใส จําเป็ นต้องเสแสร้งต่อหน้าเขารึ? แค่เห็นก็
เหนือยแล้ว

ภรรยาของเขากล่าวไว้วา่ : อย่าเสแสร้ง เสแสร้งแล้วจะ

ถูกฟ้าผ่า!

ฮึ น่าสนุก เขาจะตังใจดูให้ดีวา่ คนถูกฟ้าผ่าคนนีวางแผน

มาลูกไม้ไหนกันแน่!

ฮู่กวกงเห็
ั นคนบนทีนังทังสองไม่พดู จา โดยเฉพาะซูเซียง
นัยน์ตาเรียบเฉย กิรยิ าท่าทางทีไม่เห็นเขากับบุตรีอยูใ่ น
สายตาแม้แต่นอ้ ย ยิงทําให้เขาโมโห

255
คําพูดคําจาจึงไม่ได้เกรงใจมากนัก “องค์ชาย หวังเฟย
ราชสํานักมีราชโองการลงมาเรียกกระหม่อมกลับไป
วันนีมาอําลาท่านทังสอง นอกจากนียังมีเรืองหนึงอยาก
บอกกล่าวองค์ชายไว้ก่อนสักหน่อย ลูกซูยว่ นอายุสบิ ห้า
แล้ว กลับไปคราวนี กระหม่อมจะกราบทูลฝ่ าบาทถวาย
ลูกสาวเป็ นเช่อเฟยของท่าน จากนีไปขอองค์ชายโปรด
ดูแลเอาใจใส่ลกู สาว!”

โอ้โหเฮ้ย! ซูเซียงด่ามารดาอยูใ่ นใจ ไอ้จิงจอกเฒ่า!

ก่อนอืนบอกทํานองว่าฝ่ าบาทมีราชโองการเรียกตัวเขา
กลับไป บอกว่าตัวเองเก่งกาจมากขนาดไหน ได้รบั ความ
สําคัญมากเพียงใด ยังมีนาเสี
ํ ยงเจตนาข่มขู่บงั คับ จาก
นันยังบอกอีกว่าต้องการแต่งตังบุตรีของตนเป็ นเช่อเฟย
256
ให้จา้ วเซิง ซํายังดูเหมือนไม่ได้รบั ความเป็ นธรรมมากที
เดียว ภายภาคหน้าจ้าวเซิงต้องดูแลปฏิบตั ิตอ่ ลูกสาวเขา
ให้ดีๆ

แม้ซเู ซียงพอจะเข้าใจทีว่าหัวใจของบิดามารดารักลูกที
สุดในโลก แต่เจ้าก็ไม่อาจทําเกินขอบเขต คนเป็ นบิดา
พวกนี แต่ละคนเป็ นอะไรกันไปหมด?

จ้าวเซิงดืมชาหนึงคํา กล่าวอย่างไม่เข้มไม่เบา “เมือเป็ น

ราชโองการเรียกท่านกลับไป เช่นนันข้าองค์ชายเองคง
ทําได้เพียงแสดงความยินดีดว้ ย ทว่าเรืองเกียวกับคุณ
หนูขา้ องค์ชายไม่อาจตอบตกลงได้ ข้าสัญญากับหวัง
เฟยแล้ว ชีวิตนีจะไม่มีอนุภรรยาเด็ดขาด”

257
สีหน้าฮู่กวกงแปรเปลี
ั ยนทันควัน “องค์ชายพูดเช่นนี
หมายความว่าอย่างไร? ดูถกู ลูกสาวของกระหม่อม
หรือ?” พูดแล้วก็ผดุ ลุกขึนอย่างฉุนเฉียว ชูกาํ ปั นคารวะ
ไปทางทิศตะวันออก “สิบปี มานีกระหม่อมอํามาตย์
อาวุโสมุง่ มันตังใจทํางานเพือแคว้นต้าหรง ทุม่ อุทิศชีวิต
เพือราชวงศ์ ไม่กีปี ยา่ งเจ็ดสิบถึงจะมีลกู สาวแก้วตาดวง
ใจคนนี บันปลายแม้แต่ขอตําแหน่งเช่อเฟยให้บตุ รีตวั
เองก็ยงั ไม่ได้หรือ?”

“องค์ชายฐานะสูงส่ง เดิมทีกระหม่อมไม่อาจพูดอะไรได้
แต่ทา่ นต้องคํานึงถึงราชวงศ์ คํานึงถึงอาณาประชา
ราษฎร์ ไม่อาจทําให้เหล่าขุนนางอาวุโสผิดหวัง…”

258
ตอนที 782 วาจาเหล่านีข้าหวังเฟยฟั งไม่เข้าใจ

จ้าวเซิงไม่ได้เปิ ดปาก ซูเซียงกลับตอบอย่างเรียบเฉย

“อ้อ? ความหมายของฮู่กวกงคื
ั อ ไม่ให้บตุ รีทา่ นเป็ นเช่อ
เฟย นันเป็ นการทําให้เหล่าขุนนางอาวุโสผิดหวัง เป็ น
การไม่สนใจอาณาประชาราษฎร์แล้ว? วาจาเหล่านี ข้า
หวังเฟยไม่คอ่ ยเข้าใจนัก…”

ฮู่กวกงตกใจ
ั สตรีคนนีสมดังคําเล่าลือ ยัวยุไม่ได้ง่ายๆ
259
ประโยคเรียบๆ เอือยๆ เพียงหนึงประโยค เขาก็ไร้ขอ้ โต้
แย้ง บอกว่าไม่ใช่ไม่ได้ บอกว่าใช่ก็ไม่ได้

“เจ้ามันหญิงชนบทบ้านป่ า เจ้าจะเข้าใจอะไร?! ข้าขุน

นางกําลังคุยกับองค์ชาย เจ้ามีสทิ ธิอะไรสอดปาก?!” ฮู่
กัวกงเดิมก็ดถู กู ชาติกาํ เนิดของซูเซียง หญิงเสียบริสทุ ธ์
ก่อนแต่งซํายังมีลกู นอกคอกแล้วสองคนมีสทิ ธิอะไรได้
ตําแหน่งชายาเอก!

ฮู่กวกงพู
ั ดแล้วก็คกุ เข่าลงไปข้างหนึง “องค์ชาย เรือง
ตําหนักหลังของท่าน กระหม่อมไม่ควรถามมาก ทว่า
ตําแหน่งหวังเฟยมิใช่ใครคิดจะเป็ นก็เป็ นได้ ในเมือท่าน
ชอบพอสตรีผนู้ ีกระหม่อมก็มิอาจพูดอะไรได้ ได้เพียงแต่
หวังว่าภายภาคหน้าเห็นแก่ฐานะของข้าขุนนางชรา
260
ควบคุมหวังเฟยมากขึน อย่าให้นางรังแกลูกสาว ลูกสาว
น้อยไม่วอนขออืนใด เพียงแต่งเป็ นเช่อเฟยให้ทา่ น นีคง
ได้กระมัง? แม้ทา่ นนับว่าเป็ นองค์ชายแต่ก็ไม่อาจทําเกิน
ไป!”

จ้าวเซิงมองซูเซียงหนึงสายตา ซูเซียงเองก็เลียนแบบ
กิรยิ าท่าทางของเขา จิบชาหนึงคํา เอ่ยปากพูดเรียบเฉย
“เช่นนันหากข้าหวังเฟยบบอกว่าไม่เห็นด้วยล่ะ?”

ฮู่กวกงตกตะลึ
ั งก่อน คิดไม่ถงึ ว่าสตรีคนนีมาถึงขันนีแล้ว
ก็ยงั ใจเย็นอยูไ่ ด้! เงยหน้า มองเห็นความเย็นเยือกสาย
หนึงวาดผ่านในตาของนางแล้วมองจ้าวเซิงทีอยูข่ า้ งกัน
ในใจพลันหวาดหวัน

261
สตรีคนนีกับอ๋องสงคราม…

ฮู่กวกงกํ
ั าลังคิดอยูว่ า่ วิธีการวันนีของตนถูกหรือผิดกัน
แน่ แต่ซยู ว่ นกลับนังไม่ติดแล้ว ลุกขึนจากม้านังดังพรึบ
ชีนิวใส่ซเู ซียงเหมือนพวกหญิงปากร้าย “เจ้าไม่เห็นด้วย
เจ้าเป็ นแค่หญิงแพศยาเสียพรหมจรรย์ก่อนแต่งมีสทิ ธิ
อะไรไม่เห็นด้วย? เจ้าอย่าลืมสิ มารดาของข้าเป็ นต้าจ่าง
กงจู่ ข้าเป็ นถึงเสียนจู่ผสู้ งู ศักดิ เรืองแต่งงานครานีหาใช่
เรืองทีเจ้าบอกว่าไม่เห็นด้วยก็จะไม่เห็นด้วยได้!”

ซูยว่ นเสียนจู่เรียกได้วา่ พูดอย่างภาคภูมิใจ ตนเป็ นเสียน

จู่ ส่วนซูเซียงเป็ นเพียงเซียงจวินตัวน้อยไร้คนหนุนหลัง

262
นางไหนเลยจะสูต่ วั เองได้?!

ซูเซียงมองท่าทางภูมิใจยังไม่รูเ้ รืองรูร้ าวเช่นนันของนาง

ก็ยมเยาะอยู
ิ ใ่ นใจ ขณะทีนางกําลังคิดจะเอ่ยปากไล่คน
กลับก็ได้ยินเสียงตะโกนอันเป็ นเอกลักษณ์ของขันทีดงั
มาจากด้านนอก “พระพันปี มีพระราชเสาวนีย…
์ ”

“พระพันปี มีพระราชเสาวนีย ์ ขอเชิญหวังซือ[1]ซูเซียง

รับราชโองการ…”

ฮู่กวกงพลั
ั นประหลาดใจ พระพันปี เหตุใดเป็ นพระพันปี
ไปได้? พระนางมีราชเสาวนียล์ งมาเวลานีคิดจะทํา
อะไร?

263
ฮู่กวกงรู
ั ไ้ ด้โดยสัญชาตญาณ หากประกาศพระราช
เสาวนียข์ องพระพันปี ยอ่ มไม่เป็ นผลดีตอ่ เรืองแต่งงาน
ของบุตรสาวและอนาคตทีเขาวาดแผนไว้อย่างมาก

เวลานีเขาเองก็ไม่สนใจอย่างอืนแล้ว คุกเข่าลงเบืองหน้า
จ้าวเซิงดังปึ ง “ขอให้องค์ชายเห็นแก่ความทุม่ เท
อุตสาหะตลอดหลายสิบปี ของกระหม่อมโปรดตอบรับ
คําขอร้องเมือครูข่ องกระหม่อม! รับลูกสาวเป็ นเช่อเฟย
ดูแลนางให้ดี ”

จ้าวเซิงไม่ได้เปล่งวาจา จูงมือซูเซียงทําท่าจะเดินไปด้าน
นอก ยามนีฮู่กวกงลนลานแล้
ั ว คุกเข่าอีกครังลงตรงหน้า
ซูเซียง ถึงขันคิดจะยืนมือฉุดรังซูเซียง “ขอหวังเฟยโปรด
264
เมตตา ยอมรับลูกสาวเข้าจวนเป็ นเช่อเฟย”

และในเวลานีเอง ขันทีผแู้ จ้งราชโองการมุง่ เข้ามาอย่าง

รวดเร็ว ได้ยินคําทีฮู่กวกงพู
ั ดกับซูเซียงประโยคนีเข้าพอดี
สีหน้าอารมณ์พลันเย็นชาทันที

นําเสียงกลับราบเรียบ “ใต้เท้าฮู่กวกง
ั พระพันปี มีพระ
ราชเสาวนีย ์ ขอเชิญแม่นางซูเซียงรับราชโองการ ขอให้
ท่านถอยไปก่อน”

ฮู่กวกงตอนนี
ั ไม่รูว้ า่ ควรทําอย่างไรดี หากลุกขึนถอยไป
อีกด้าน เช่นนันพระพันปี มีราชเสาวนียล์ งมา เรืองแต่ง
งานของลูกสาวเขากับแผนการของเขาก็เป็ นอันต้องลอย

265
หายไปกับนําแน่ แต่ถา้ เขาไม่ยืนขึนล่ะก็ เช่นนันก็ตอ้ ง
สงสัยขัดราชโองการของพระพันปี แล้ว โทษทัณฑ์นี
แบกรับไม่ไหว!

ต่อมาขันทีอาวุโสผูถ้ ือพระราชเสาวนียข์ องพระพันปี ขา้ ม

ประตูเข้ามา “พระพันปี มีพระราชเสาวนีย!์ ”

ขันทีอาวุโสท่านนีเป็ นคนสายตาแหลมคมอย่างยิง เขา

เป็ นคนเก่าคนแก่ติดตามรับใช้ขา้ งกายพระพันปี ได้รบั
ความสําคัญจากพระพันปี อย่างมาก เห็นรถม้านอก
ประตูก็รูแ้ ล้วว่าเป็ นฮู่กวกงมา
ั ต่อมาเขาตะโกนเรียกอยู่
ข้างนอกนานแล้วก็ไม่เห็นซูเซียงออกมารับราชโองการ
คิดว่าข้างในคงต้องมีปัญหาอะไรแน่ จึงให้ขนั ทีนอ้ ยคน
หนึงเข้าประตูมาแจ้งรายงาน
266
------

[1] คําว่า ซือ (氏) ใช้เรียกสตรีโบราณทีแต่งงานแล้ว

โดยจะต่อท้ายชือสกุลเดิมของสตรี ตอนนีซูเซียงเข้าอยู่
ในตระกูลของผูเ้ ฒ่าสกุลหวังแล้ว ดังนันจึงเรียกซูเซียงว่า
หวังซือ

267
ตอนที 783 แรงสนับหนุนจากพระพันปี

แต่ขนั ทีนอ้ ยเข้าไปนานแล้วก็ยงั ไม่เห็นพวกซูเซียงออก

มาและได้ยินคําของฮู่กวกง
ั ในใจตืนตะลึงเล็กน้อย จงใจ
ลากเสียงยาวมากสูงมาก มีอานุภาพทะลุทะลวง

เสียงตะโกนแหลมของขันทีอาวุโสสันสะเทือนจนฮู่กวกง
ั
ตัวสันอย่างไม่มีเหตุผล รีบร้อนลุกขึนมา ลากซูยว่ นถอย
268
ไปอีกด้าน

พระราชเสาวนียน์ ีพระราชทานให้แก่ซเู ซียง ดังนันจ้าว

เซิงซึงเป็ นสามีของนางก็ตอ้ งคุกเข่าอยูข่ า้ งนางด้วยเช่น
กัน

ซูเซียงจัดการหน้าตาให้เรียบร้อยเล็กน้อย คุกเข่าลงตรง
กลางของห้องโถง รอคอยอ่านประกาศพระราชเสาวนีย ์

พระราชเสาวนียพ์ ระพันปี : ด้วยตระกูลฝังมารดา องค์

หญิงเซิงโซ่วเต๋อฮุ่ยและราชบุตรเขยจงรักภักดีตอ่ ชาติ
บ้านเมือง มากเปี ยมเกียรติภมู ิ ตราบจนหลายปี ก่อนสูญ
เสียสามีสญ
ู เสียบุตรี คิดถึงสุดซึง บัดนีมีสตรีหวังซือ ซูเซี

269
ยง เพียบพร้อมด้วยคุณธรรมรูปโฉม แก่นใจดังฮุ่ย
หลาน[1] เลือกสรรเป็ นธิดาบุญธรรม ยึดลําดับศักดิเป็ น
บุตรีอนั เกิดจากภรรยาเอกตามผังสายลําดับวงศ์ตระกูล
เป็ นสําคัญ ให้บตุ รรองลงมาเป็ นทายาท เสริมคุณธรรม
จรรยา นําพาเกียรติยศสูว่ งศ์ตระกูล

พระราชเสาวนียพ์ ระพันปี : ด้วยหวังซือซูเซียงนําใจงามมี

เมตตาธรรม ละทิงความปลอดภัยส่วนตน พิทกั ษ์รกั ษา
ราษฎรในพืนทีหนึง มีคณ
ุ ปู การต่อชาติบา้ นเมือง แต่งตัง
พิเศษเป็ นจวินจู[่ 2]ขันสองชันเอก พระราชทานนาม :
เซียงหรง!

พระราชเสาวนียล์ งมาต่อเนืองกันสองฉบับ คนทังหลาย

ต่างตืนตะลึงอยูก่ บั ที รวมถึงซูเซียงกับจ้าวเซิง
270
ขันทีอาวุโสผูน้ นเห็
ั นอากัปกิรยิ าของซูเซียงก็พงึ พอใจ
อย่างยิง ในสายตาของหญิงสาวคนนีมีเพียงความตก
ตะลึงสับสน ทว่าไร้ซงความคลุ
ึ ม้ คลังดีใจและการ
ประจบประแจง ขันทีอาวุโสอดไม่ได้ทีจะลอบพยักหน้า
อยูใ่ นใจ ไท่โฮ่วเหนียงเนียง[3] (สมเด็จพระพันปี ) มอง
คนแม่นยําดังคาด

เห็นเจ้านายน้อยท่านนี ในแววตาเผยความฉงนและใส
กระจ่าง อย่างอืนมิตอ้ งพูดถึง อย่างน้อยทีสุดก็รบั รองได้
ว่านางไม่ใช่คนประเภทเจ้าเล่หย์ ากหยังรูค้ วามคิดจิตใจ

ขันทีอาวุโสยิมน้อยๆ นําพระราชเสาวนียส์ ีเหลืองสว่าง

เก็บเข้าในมือ จากนันจึงค่อยเรียกเบาๆ “เซียงหรงจวินจู่
271
ท่านรับราชโองการด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

ซูเซียงยังมึนงงอยู่ ขันทีอาวุโสยิงยิมอ่อนโยน ยกเสียงสูง

เล็กน้อย “จวินจู่ ท่านรับราชโองการสิขอรับ”

ซูเซียงกะพริบตาปริบๆสองครัง จึงค่อยเงยหน้าขึนมา
ยืนมือออกทันทีรบั พระราชเสาวนียส์ ีเหลืองสว่างสอง
ฉบับนันไป “ขอบพระทัยไท่โฮ่วเหนียงเนียง!”

ตอนซูเซียงอยูใ่ นยุคปั จจุบนั เคยดูละครจักรๆวงศ์ๆ คน

เหล่านันรับราชโองการก็ลว้ นทํากันแบบนี ดังนันจึงไม่ได้
รูส้ กึ ว่ามีตรงไหนไม่เหมาะสม

272
ฮู่กวกงกั
ั บซูยว่ นเสียนจู่ทีอยูด่ า้ นข้างตืนตะลึงสุด
ประมาณ แม้กระทังจ้าวเซิงก็ยงั ดึงแขนเสือซูเซียงเบาๆ

ขันทีอาวุโสกลับหัวเราะเฮอะๆออกมา มองเอ็ดซูเซียง
แล้วพูดหยอกล้อ “จวินจู่เหนียงเนียงต่อไปนีต้องแก้คาํ
เรียกเป็ นเสด็จย่าแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

คําพูดนีของขันทีอาวุโสมีเจตนาแฝงสองชัน หนึงคือซู
เซียงเป็ นหลานสาวบุญธรรมฝังมารดาของพระพันปี
ย่อมต้องเรียกพระนางว่า “เสด็จย่า” อีกประการหนึงน่ะ
หรือ ขันทีอาวุโสเหลือบมองจ้าวเซิง ไท่โฮ่วเหนียงเนีย
งทรงยอมรับจวินจู่นอ้ ยท่านนีเป็ นชายาของอ๋องสงคราม
แล้ว จะเรียกขานพระพันปี วา่ เสด็จย่าก็เป็ นการสมควร

273
หลังจ้าวเซิงฟั งคําของขันทีอาวุโสในใจก็ผอ่ นลมโล่งอก
ดูทา่ เสด็จย่าของเขามาเป็ นแรงสนับสนุนให้เขาจริง บัดนี
มีพระราชเสาวนียส์ องฉบับนีของเสด็จย่าลงมา เกรงว่า
แม้แต่เสด็จพ่อและท่านพีรัชทายาทก็คงไม่กล้าแตะต้อง
ซูเซียงอีกแม้แต่สว่ นเสียว

คุณงามความดีของซูเซียงเหล่านีละไว้ก่อนเป็ นการชัว
คราว กล่าวถึงเต๋อฮุ่ยกงจู่ พระสวามีกบั ธิดาของนาง
อุทิศชีวิตเพือรักษาความสงบมันคงของบ้านเมือง ตอน
นันจวินจู่นอ้ ยเพิงแปดขวบ ห้าวหาญรุดหน้าไม่หวัน แฝง
ตัวเข้าค่ายศัตรูเป็ นไส้ศกึ ลอบสังหาร เรียกได้วา่ เป็ น
วีรสตรี จนถึงทุกวันนีเต๋อฮุ่ยกงจู่ก็ยงั ไร้ซงทายาทสื
ึ บทอด

274
พระพันปี มีราชโองการลงมา ให้บตุ รคนรองของซูเซียง
เป็ นทายาท มิให้ราชบุตรเขยฉีขาดสายควันธูป[4]ต่อให้
เป็ นจักรพรรดิก็ไม่อาจแตะต้องซูเซียงได้อีก มิเช่นนันจะ
ถือว่าอกตัญ ลู ืมบุญคุณ ทําให้ขนุ นางผูม้ ีความดีความ
ชอบขาดลูกหลานสืบทอดสกุล

ชือเสียงเช่นนี เกรงว่าเจ้าแผ่นดินก็แบกรับไม่ไหวง่ายๆ!

หนามตําอกจ้าวเซิงช่วงหลายวันมานีในทีสุดก็นบั ว่า
กลืนลงไปได้แล้ว!

สวรรค์เท่านันทีรู ้ หลายวันมานีเข้าเฝ้าป้องกันทังกลาง
วันกลางคืน ถึงขันแอบกําชับองครักษ์มงั กรหลายคน

275
อย่างเงียบๆ ให้พวกเขาเฝ้าระมัดระวังเป็ นพิเศษ ห้ามให้
คนไว้ใจไม่ได้ใดๆเข้าใกล้ซเู ซียงเกินครึงก้าว บัดนีไม่ตอ้ ง
คอยกังวลเรืองเหล่านีแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ตอ้ งกลัวว่าทาง
เสด็จพ่อจะส่งมือลับลงมาแล้ว

จ้าวเซิงดึงซูเซียงลุกขึนมา ขันทีอาวุโสเห็นซูเซียงยัง
สับสนอยูก่ ็หวั เราะเฮอะๆ “จวินจู่เหนียงเนียงคงทราบถึง
นัยของนามทีพระพันปี พระราชทานให้?”

------

276
[1] แก่นใจดังฮุ่ยหลาน (蕙质兰心) ใช้เปรียบเปรย
หญิงสาวทีมีจิตใจดีบริสทุ ธิ ลักษณะนิสยั ชดช้อยสง่า
งามเหมือนดอกฮุ่ยหลาน ซึงเป็ นกล้วยไม้ป่าชนิดหนึง

[2] จวินจู่ (郡主) หรือองค์หญิง แต่ละสมัยมีการใช้

แตกต่างหลากหลายในราชวงศ์ ใช้ได้ทงั ลูกสาวของ
จักรพรรดิ ลูกสาวของรัชทายาท ลูกสาวขององค์
ชาย(อ๋อง) ลูกสาวของชินอ๋อง เช่น สมัยราชวงศ์ถงั ต้อง
เป็ นพระธิดาในหวงไท่จือหรือองค์รชั ทายาทเท่านัน ใน
สมัยราชวงศ์ชิงเป็ นตําแหน่งเชือพระวงศ์หญิงลําดับที 3
ผูท้ ีได้รบั ตําแหน่งนีต้องเป็ นพระธิดาในชินอ๋องกับพระ
ชายาเอก

[3] เหนียงเนียง (娘娘) คือ สรรพนามเรียกฮองเฮา

277
หรือพระสนมระดับชันทีมีวงั ของตัวเองขึนไป

[4] ควันธูป อุปมาถึงลูกชายสืบสกุล ไม่ขาดสายควันธูป

จึงหมายถึงมีลกู หลานสืบทอดตระกูล ไม่ขาดคนจุดธูป
ไหว้บรรพบุรุษ

ตอนที 784 นัยแฝงของบรรดาศักดิ

จนถึงตอนนีซูเซียงยังค่อนข้างมึนงง ส่ายหน้าแล้วคํานับ
278
“ยังต้องขอความกรุณากงกงแจ้งให้ทราบ”

คราวนีขันทีอาวุโสยิงพึงพอใจ นีเป็ นหญิงสาวเข้าใจ

ความรูม้ ารยาทคนหนึง แม้นตนเป็ นขันทีนางเองก็มิได้ดู
ถูกใดๆ และมิได้ประจบประแจงใดๆอีกด้วย เพียงแค่
เกรงใจมีมารยาท ซักถามผูอ้ าวุโสในฐานะอนุชน

“ไท่โฮ่วเหนียงเนียงพระราชทานนามว่าเซียงหรง[1]
ด้วยหมายถึงช่วยเหลือเกือกูลให้จาํ รูญรุง่ โรจน์ ระลึกถึง
ความช่วยเหลือของท่าน ปกป้องความมันคงปลอดภัย
ของราษฎรในพืนทีหนึง และปรารถนารอท่านนําพา
ความรุง่ โรจน์มาสูบ่ า้ นเมืองมากยิงขึน เจตนาของไท่โฮ่ว
เหนียงเนียงท่านคงเข้าใจดี?” ขันทีชรายิมๆ ทว่ายามเอ่ย
วาจาส่วนนีกลับพิศมองซูเซียงอย่างจริงจัง
279
ในสมองซูเซียงถูกน้องอัลปาก้า เหยียบจนเละเทะเรียบ
ร้อยแล้ว วาจานีแยกกันนางฟั งเข้าใจทังหมด แต่พอรวม
กันทําไมนางไม่เข้าใจแล้วล่ะนี?

รูส้ กึ อยูต่ ลอดว่ามีคาํ ซ้อนคําอยูใ่ นวาจาของขันทีอาวุโส

ท่านนี ดูเหมือนมีความหมายลึกซึงอย่างอืน ทว่านางมา
จากศตวรรษทียีสิบเอ็ด ไม่เข้าใจความอ้อมค้อมวกวน
พวกนีของคนในวังสักนิด

ขันทีอาวุโสเห็นท่าทางสับสนเล็กๆเช่นนันของนางก็
หัวเราะฮ่าๆ เหมือนดังทีพระพันปี ตรัสไว้ จ้านหวังเฟย
คนนีเป็ นคนตลกน่าสนใจจริงๆ

280
“ในเมือหวังเฟยสับสน เช่นนันบ่าวชราก็จะกล่าวให้
ชัดเจนอีกรอบ ไท่โฮ่วเหนียงเนียงทรงยอมรับฐานะชายา
อ๋องสงครามของท่าน หวังปรารถนาให้ทา่ นกับอ๋อง
สงครามไม่พรากไม่จาก กุมมือร่วมเดิน สามารถนําพา
แคว้นต้าหรงของเราเจริญรุง่ เรืองยิงๆขึนไป! หวังเฟยคง
จะเข้าใจแล้ว?”

ซูเซียงเดิมทียงั ตะลึงงันเต็มหน้าผาก ได้ยินขันทีอาวุโส

เรียกตนว่า “หวังเฟย” แล้วยังได้ยินประโยคนี ถ้านางยัง
ไม่เข้าใจแจ่มแจ้งอีก สมองนีก็สมควรแก่การวางลงเป็ น
ลูกบอลให้เตะแล้ว

ซูเซียงกล่าวขอบคุณขันทีอาวุโสด้วยความซาบซึง หลัง
281
นําพระราชเสาวนียว์ างไว้ตรงตําแหน่งสูงแล้วจึงค่อย
เชิญขันทีอาวุโสนังลง ยกนําชาวางลงเบืองหน้าขันที
อาวุโสด้วยตัวเอง “ขอบพระคุณกงกงชีแนะ กลับวัง
หลวงแล้วรบกวนท่านคารวะเสด็จย่าแทนข้าด้วย ขอให้
ท่านผูอ้ าวุโสดูแลสุขภาพร่างกาย หากต้องการสิงใด ขอ
ให้สง่ คนมาแจ้งบอกกัน หากทําให้ได้ขา้ ย่อมไม่บา่ ย
เบียงแน่นอน รอโอกาสวาสนาถึงพร้อม ข้าจะเข้าวัง
หลวงกับองค์ชายไปเยียมพระนาง”

ซูเซียงรูส้ กึ ว่าคําพูดของตนคราวนีไม่มีปัญหาแม้แต่นอ้ ย
และนีก็เป็ นคําพูดจากใจจริงของนาง แต่ไม่รูว้ า่ ฟั งเข้าใน
หูคนข้างๆแล้วกลับเป็ นรสอารมณ์สว่ นตัวต่างไป

ก่อนอืนขันทีอาวุโสตะลึงเล็กน้อย ต่อมาความพึงพอใจ
282
ในสายตาก็ยิงเข้มขึน พยักหน้ากล่าว “หวังเฟยมิตอ้ ง
เกรงอกเกรงใจถึงเพียงนี ท่านเองก็นงลงเถิ
ั ด”

ตอนนีหวังต้าเหนียงกับผูเ้ ฒ่าหวังก็เข้ามาแล้วเช่นกัน ให้

พวกชุ่ยหลิวมายกนําชายกขนมกินเล่นให้ขนั ทีอาวุโส

เมือครูช่ ิงเหมยชิงหลานอธิบายให้พวกเขาฟั งเรียบร้อย

แล้ว เจตนาของพระพันปี คือองค์หญิงคนนันต้องการรับ
ซูเซียงเป็ นลูกสาว และต้องการให้เข้าสูท่ าํ เนียบวงศ์
ตระกูลของพวกนาง

ความเปลียวเหงาและเศร้าเสียใจทีวูบผ่านไปในตาของ
หวังต้าเหนียงกับผูเ้ ฒ่าหวังตกสูส่ ายตาของขันทีอาวุโส

283
บัดนียิงพอใจคนครอบครัวนีและพอใจซูเซียงมากขึนไป
อีก

เมือก่อนเขาก็เคยไปประกาศราชโองการจําพวกนี ทว่า
ทุกครังบิดามารดาของอีกฝ่ าย ไม่วา่ จะขายลูกสาวก็ดี
แต่งก็ดี มอบคนให้ก็ดี พวกเขาล้วนสอพลอดีใจออกนอก
หน้า ทําให้เขารูส้ กึ ว่าความรักระหว่างคนกับคนช่าง
เปราะบาง คิดไม่ถงึ สามีภรรยาชราทีไม่ได้มีความ
สัมพันธ์ทางสายเลือดกันตังแต่ตน้ จะห่วงหาถึงเพียงนี
ในแววตานันเต็มเปี ยมด้วยความอาลัยอาวรณ์และเป็ น
ห่วงลูกสาว

ขันทีอาวุโสเดิมทียงั คิดจะอ้อมค้อมอีกหน่อย แต่เห็นหวัง

ต้าเหนียงตาแดงๆก็ทาํ ใจไม่ได้จงึ เปิ ดปากกล่าว “ท่าน
284
หวัง ฮูหยินหวัง ท่านทังสองอย่าคิดมาก ไม่วา่ เซียงหรง
จวินจู่เข้าสูท่ าํ เนียบตระกูลของครอบครัวใด นางก็ยงั คง
อยูใ่ นสํามะโนครัวบ้านเดิมไม่เปลียนแปลง นีเป็ นพระ
ประสงค์ของไท่โฮ่วเหนียงเนียง”

สามีภรรยาสกุลหวังมองตากัน อะไรคือสํามะโนครัวบ้าน
เดิมไม่เปลียนแปลง?

ต่อมาก็ปิติยินดีเป็ นล้นพ้น หวังต้าเหนียงยิงตืนเต้นเบิก

ตาโตถามด้วยนําเสียงร้อนใจ “ใต้เท้าพูดจริงหรือเจ้าคะ
เซียงเอ๋อร์ยงั เป็ นลูกสาวของบ้านข้าหรือเจ้าคะ?”

ผูเ้ ฒ่าหวังแม้ไม่ได้พดู แต่จบั มือหวังต้าเหนียงแน่นหนึบ

285
บนหน้าก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง รอให้ขนั ทีอาวุโสพูด
ยืนยันกับพวกเขา

ขันทีอาวุโสประทับใจต่อสิงนีเหลือคณา อยูใ่ นวังมา

หลายสิบปี พบเจอแต่ความเฉยชาของมนุษย์ ครันพอ
เห็นท่าทางของสามีภรรยาคูน่ ีก็อดมิได้ทีจะขอบตาร้อน
ผ่าว

------

[1] เซียง (襄) หมายถึง ช่วยเหลือ สงเคราะห์ และ หรง

286
(荣) หมายถึง เจริญรุง่ เรือง มีเกียรติ

ตอนที 785 แค่ลองคิดก็รูส้ กึ ปวดท้อง

ขันทีอาวุโสถึงกับยืนขึนมา เดินไปข้างกายผูเ้ ฒ่าหวัง

287
ตบๆบ่าของเขาเอ่ยว่า “พีใหญ่และพีสะใภ้วางใจเถิด ไม่
ว่าจวินจู่เหนียงเนียงเข้าทําเนียบวงศ์ตระกูลบ้านใด
ตลอดชีวิตนางยังคงเป็ นบุตรีของท่านทังสองไม่แปร
เปลียน”

จากนันยังแกล้งหยอกล้อว่า “แต่ตอ้ งลําบากจวินจู่

เหนียงเนียงเหนือยมากหน่อย คงต้องให้กาํ เนิดบุตร
หลายคนแล้ว ฮ่าๆ”

จริงสินะ จวนอ๋องก็ตอ้ งมีซือจือสินะ? ลูกชายคนรองต้อง

เข้าเป็ นทายาทสืบสกุลราชบุตรเขยเต๋อฮุ่ยกงจู่ จากนัน
ท่านพ่อท่านแม่นางทางนีก็ตอ้ งเหลือหลานไว้ดแู ลจุดธูป

288
ซูเซียงแค่ลองคิดก็รูส้ กึ ปวดท้อง

สองพ่อลูกฮู่กวกงยื
ั นอึงตะลึงตรงด้านข้างอยูเ่ ช่นนัน ถูก
ลืมเหมือนเป็ นอากาศธาตุ แท้ทีจริงในใจพวกเขาโหมซัด
คลังกระหนําไปแล้ว

โดยเฉพาะซูยว่ น เมือกีนางยังใช้ฐานะเสียนจู่อนั
สูงส่งไปกดบังคับซูเซียง ไหนเลยจะคาดคิดถึง ผูอ้ ืนเพียง
กลอกตาก็เปลียนเป็ นจวินจู่แล้ว พระพันปี ยงั ยอมรับนาง
เป็ นจ้านหวังเฟย สูงกว่าตนไม่ใช่แค่หนึงระดับ!

ทีน่าโมโหยิงกว่าก็คือ มารดาของตนพูดให้น่าฟั งหน่อยก็

เป็ นต้าจ่างกงจู่ แต่ก็เป็ นแค่อาหญิงเล็กขององค์

289
จักรพรรดิเท่านัน จะโปรดปรานก็ไม่โปรดปราน จะมี
อํานาจก็ไม่มีอาํ นาจ แต่เต๋อฮุ่ยกงจู่นนต่
ั างออกไป เพียง
บรรดาศักดิก็มีสคํี า หากโชคดีหน่อยประสูติในสายเลือด
จักรพรรดิองค์นี เช่นนันก็เป็ นกูห้ ลุนกงจู[่ 1]ได้สบายๆ
เหนือกว่ามารดาของตนลิบลับ ซํายังเป็ นพระขนิษฐา
สายเลือดแท้พีน้องท้องเดียวกันกับพระพันปี พระสวามี
ของนางสละตนเพือบ้านเมือง ตระกูลฉียงั เป็ นตระกูล
ใหญ่รกั ษาชายแดน การถือครองอํานาจทางทหารเป็ น
หัวใจสําคัญของจักรพรรดิ และยังเป็ นแขนซ้ายแขนขวา
ของอ๋องแห่งสงคราม!

ซูยว่ นรูส้ กึ ทังสรรพางค์กายตัวเองสันขึนมาทือๆ ไม่ยอม!

นางยอมไม่ได้จริงๆ! ผูห้ ญิงคนนีจะโชคดีแบบนีได้อย่าง
ไร!

290
ขันทีอาวุโสมองตามเส้นสายตาของซูเซียงไปก็เห็นสอง
พ่อลูกฮู่กวกงทํ
ั าตัวไม่ถกู อยูต่ รงด้านข้าง

หัวคิวขันทีอาวุโสย่นขมวดเล็กน้อย แต่เขายังหยัดกาย
เดินเข้าไป กําปั นคารวะเล็กน้อย “ใต้เท้าฮู่กวกง
ั ขอเรียน
ถามท่านยังมีธุระอันใด?”

ตอนขันทีอาวุโสกล่าวประโยคนีนําเสียงเบาๆบางๆ ไม่ได้
มีรสข่มขู่แม้แต่ครึงเสียว เหมือนกับเอ่ยถามธรรมดาทัว
ไปมาก

แต่ฮ่กู วกงในใจประหวั
ั น รับรูถ้ งึ การบีบบังคับอย่างบอก

291
ไม่ถกู เขาคลุกคลีอยูใ่ นวังมานานปี ขนาดนี มีหรือจะไม่
รูจ้ กั ขันทีอาวุโสคนนี

ขันทีนางข้าหลวงในวังแต่งงานไม่ได้ ทําได้เพียงแอบกิน
ข้าวด้วยกันเงียบๆ ทว่าพระพันปี ชรากลับพระราชทาน
แม่นมทีติดตามข้างกายตนให้เป็ นภรรยาเขาอย่างสง่า
ผ่าเผย เกียรติยศแบบนีสําหรับขันทีในวังหลวงนันคงมี
เขาเพียงหนึงเดียว

อย่าว่าแต่ทีเขาทีเป็ นเพียงขุนนางเบืองล่างคนหนึงเลย
แม้กระทังฝ่ าบาทและองค์รชั ทายาททอดพระเนตรขันที
อาวุโสผูน้ ี เอ่ยตรัสนันก็ยงั ต้องเกรงอกเกรงใจ

292
ฮู่กวกงไม่
ั มีทางเลือก จําต้องยกกําปั นคารวะ “ข้าขุนนาง
ชราเมือครูม่ ีเรืองหารือกับองค์ชายและหวังเฟย…”

วาจาของเขายังพูดไม่ทนั จบก็ถกู ขันทีอาวุโสขัดจังหวะ

บนหน้าพกรอยยิมใจดีมีเมตตา “เช่นนันขอเรียนถามฮู่
กัวกง การพูดคุยของพวกท่านจบลงแล้วหรือยัง?”

“….”

เวลานีฮู่กวกงยั
ั งจะพูดอะไรได้ จําต้องฝื นตอบว่า “คุย
เสร็จแล้ว”

“อืม” ขันทีอาวุโสพยักหน้าขอไปที แล้วเอ่ยว่า “ฝ่ าบาท

293
ทรงมีราชโองการลงมาเชิญฮู่กวกงเร่
ั งกลับราชสํานักใน
สามวัน เกรงว่าในเรือนคงมีธุระมากมายต้องจัดการให้
เรียบร้อยกระมัง?”

เฮอะ! คําพูดนี เบืองหน้าทําหวังดีกบั คน ท่านควร

รีบกลับไปเก็บข้าวของ อย่าให้เสียเวลาเดินทางชักช้า ใน
ความเป็ นจริงนันคือกําลังด่าไล่คน บอกว่าในเมือเจ้าไม่
มีธุระยังจะรังอยูท่ ีนีทําซากอะไร

ฮู่กวกงถู
ั กขันทีอาวุโสทําเอาสะอึก เขารู ้ หลังพระราช
เสาวนียข์ องพระพันปี ลงมาแผนการทังหมดของเขาต้อง
พังทลาย ในใจแม้เจ็บแค้นเคืองโกรธ แต่กลับช่วยไม่ได้
ขันทีอาวุโสผูน้ ีเขาจะล่วงเกินมิได้

294
ขันทีอาวุโสยังชําเลืองมองซูยว่ นทีอยูด่ า้ นข้างอย่างไม่
ใคร่ใส่ใจ มุมปากยกเส้นโค้งดูแคลน “บัดนีฮู่กวกงท่
ั าน
ยังคงเป็ นขุนนางคนสําคัญของแคว้น ทว่าอย่าลืมฐานะ
ของตัวเองเสียโดยง่าย”

คํากล่าวนีน่าสนใจ ในแคว้นต้าหรงทุกสามปี จะมีการคัด

เลือกหญิงงามหนึงครัง ไม่อนุญาตให้บตุ รีของขุนนางขัน
สามขึนไปสมรสตามอําเภอใจ จําเป็ นต้องผ่านการดูตวั
จากองค์จกั รพรรดิและพระพันปี ไม่วา่ ฝ่ าบาทจะรับเข้า
วังหลังหรือพระราชทานให้แก่องค์ชายหรือเหล่าประยูร
ญาติชนสู
ั ง นันก็ลว้ นต้องผ่านพระดํารัสของฝ่ าบาทและ
พระพันปี

295
วันนีฮู่กวกงกระทํ
ั าเช่นนีนับว่าเป็ นการบังคับแต่งงาน
กระตุน้ โทสะขันทีอาวุโสเข้าแล้วจริงๆ ไม่เพียงเพราะเขา
ไม่รูฐ้ านะตัวเอง ใช้ความดีความชอบอันน้อยนิดนัน
ลําเลิกบุญคุณ บีบบังคับอ๋องสงครามกับหวังเฟย อีกจุด
หนึงก็คือการคัดเลือกใหญ่รอบสามปี ใกล้เข้ามารอมร่อ
ฮู่กวกงกระตื
ั อรือร้นเสนอขายลูกสาวออกไปเช่นนี ถึงแม้
เป็ นเช่อเฟยเขาก็ยงั ไม่นกึ เสียดาย นีไม่ให้เกียรติ
ฝ่ าพระบาทเลยกระนันหรือ?!

แม้ช่วงนีขันทีอาวุโสเองก็มีขอ้ ติติงต่อพระจริยวัตรของ
องค์จกั รพรรดิ แต่พดู กันโดยแท้แล้วก็ทรงเป็ นโอรสแท้ๆ
ของเจ้านายตน เป็ นกษัตริยผ์ คู้ รองแคว้น จะปล่อยให้ขนุ
นางรับใช้ตวั เล็กๆคนหนึงหยามเกียรติได้เยียงไร!

296
ฮู่กวกงใจเต้
ั นระทึก ทําไมเขาถึงลืมเรืองพวกนีไปได้?

แม้วาจาของขันทีอาวุโสมิได้กล่าวตรงๆ แต่เขาเป็ นใคร

ถ้ายังฟั งความไม่เข้าใจอีกล่ะก็ คงเสียแรงตัวเองคลุกคลี
อยูใ่ นราชสํานักนานหลายปี ขนาดนัน

บัดนีเขาไหนเลยยังกล้ารังอยูต่ อ่ รีบร้อนประสานมือ
คารวะ “ถูกต้องๆ กงกงพูดถูกแล้ว ในเรือนยังมิได้เก็บ
ของให้เรียบร้อยจริงด้วย นีคงพาลูกสาวกลับแล้ว วัน
หน้าวันหลังกลับราชสํานักแล้วค่อยเรียนเชิญกงกงรํา
สุราดืมชา”

ฮู่กวกงยามนี
ั ไหนยังจะกล้าอยูต่ อ่ เมือครูข่ นั ที

297
อาวุโสเพียงบอกว่าเขากระทําเรืองไม่รูจ้ กั ประมาณตน
ต่อมาเรืองฝ่ าฝื นต่อต้านกฎเหล่านีก็ลว้ นพูดออกมาแล้ว
ด้วยกลัวว่าถ้าไม่ระวังอีก ในปากของกงกงนันจะโผล่ง
โทษทัณฑ์จาํ พวกสมคบคิดกบฎล้มชาติอะไรทํานองนัน
ออกมา เช่นนันเขาคงได้ตายไร้หลุมฝังศพแล้วจริงๆ

ไป ไป ไป ตอนนีไหนเลยยังกล้าไม่ไป!

ฮู่กวกงจั
ั บซูยว่ นทีอยูข่ า้ งๆ ยังคงไม่จาํ ยอมเต็มหน้า “ลูก
สาว เราไปกันก่อนเถิด”

“ข้าไม่ไป ข้าไม่ไป ทําไมข้าต้องไปด้วย? นางเป็ นจวินจู่

แล้วดีเลิศนักหรือ? นางเป็ นจวินจู่เป็ นชายาเอกก็แล้วไป

298
ข้าเป็ นถึงธิดาของต้าจ่างกงจู่ผสู้ งู ศักดิหรือว่ายังไม่คคู่ วร
จะเป็ นเช่อเฟย?!”

------

[1] กูห้ ลุนกงจู่ (固伦公主) บรรดาศักดิของพระราช

ธิดาทีประสูติแต่ฮ่องเฮา แต่ถา้ ธิดาของพระชายา สนม
คนอืนได้รบั ความโปรดปรานก็มกั ได้รบั การแต่งตังยศนี
เช่นกัน

299
ตอนที 786 ช่วยให้ปณิธานอันแรงกล้าของเสียนจู่สม
ปรารถนา

ซูยว่ นในตอนนีหัวกะโหลกถูกประตูหนีบไปแล้ว โกรธจน

สมองเลอะเลือน มิหนําซํา นางเป็ นสตรีอยูแ่ ต่ในเรือน
ห้องคนหนึง นอกจากเรืองเสือผ้าเครืองประทินโฉมเหล่า
นันแล้ว นางไหนเลยจะรูเ้ รืองกฎหมายบ้านเมือง ตอนนี
นางคิดเพียงว่านางจะต้องได้นงบนตํ
ั าแหน่งเช่อเฟยอ๋อง
สงคราม สุดท้ายค่อยเบียดผูห้ ญิงทีเชิดหน้าชูตาไม่ได้
เต็มปากคนนันไป ต่อมาก็คอ่ ยขับไล่รชั ทายาทลงไปด้วย

300
นางจะต้องเป็ นสตรีทีสูงศักดิทีสุดในใต้หล้านี!

ขันทีอาวุโวเดิมทีก็เป็ นผูช้ าชองโลกคนหนึ

ํ ง ไยเขาจะไม่
ล่วงรูถ้ งึ ความคิดแบบเด็กสาวภายในใจซูยว่ น

เบืองหน้าหัวเราะเฮอะๆสองเสียง ทว่าหน้ายิมเนือในไม่
ยิมด้วย “เสียนจู่มีปณิธานอันแรงกล้าจริงเชียว แต่สาย
ตาเห็นว่าอ๋องสงครามกับหวังเฟยดูเหมือนยอมรับท่าน
เข้าเรือนหรือ?”

ฮู่กวกงกลั
ั วว่าขันทีอาวุโสจะพูดอะไรทีส่งผลเสียต่อเขา
อีก จึงคว้ามือซูยว่ นต้องการจะลากออกไปข้างนอก ทว่า
ซุยว่ นเสียนจู่กลับเหมือนคนบ้าออกแรงสะบัดมือฮู่กวกง
ั

301
หลุด ทังหน้าบิดเบียวคลุม้ คลัง “ข้าก็แค่เป็ นเช่อเฟย
เพียงเช่อเฟยคนหนึงแล้วจะอย่างไร? ท่านพ่อข้าเป็ นฮู่
กัวกง ข้าเป็ นธิดาของต้าจ่างกงจู่ ข้าเสียนจู่ผสู้ งู ศักดิจะ
เป็ นเช่อเฟยก็ไม่ได้เชียวหรือ?!”

“ข้าไม่สน ข้าไม่สน! ผูห้ ญิงคนนันก็แค่หญิงชนบทบ้าน

ป่ า ก่อนแต่งให้องค์ชายก็เสียบริสทุ ธิ มีเด็กบาปหนาแล้ว
สองคน นางยังเป็ นชายาเอกได้เลย ข้าจะเป็ นแค่เช่อเฟย
ก็ยงั ไม่ได้หรือ? ข้าไม่สน ข้าจะแต่งกับองค์ชาย จะเป็ น
เช่อเฟย…”

ตอนจ้าวเซิงได้ยินคําว่า “เด็กบาปหนา” จิตสังหารก็วบู

ผ่านไปในแววตา

302
หน้าของขันทีอาวุโสก็ดาํ ทะมึนถึงทีสุดแล้ว เหลือบมอง
อ๋องสงครามและจ้านหวังเฟยทีนังอยู่ สีหน้าพวกเขายัง
คงเรียบเฉย ขันทีอาวุโสมีแผนในใจแล้ว

ทันใดนันบนก็แย้มยิมอ่อนโยนโอบอ้อมอารี “ในเมือซู
ย่วนเสียนจู่มีปณิธานอันยิงใหญ่ ผูอ้ ืน(ในทีนีเป็ นคําใช้
แทนตัวเอง)คงต้องยืนมือข้างหนึงเข้าช่วยท่านถึงจะ
ถูกกระมัง ใช่แล้ว ไท่โฮ่วเหนียงเนียงพระราชทานสิทธิ
คัดเลือกหญิงงามให้ผอู้ ืนสองคน ทรงให้ผอู้ ืนคัดเลือก
ด้วยตนเอง บัดนีประจวบเหมาะ ซูยว่ นเสียนจู่ก็เข้าวัง
ภายในสิบห้าวันเถิด”

ซูยว่ นเสียนจู่ยงั ไม่รูว้ า่ เข้าวังเป็ นหญิงงามโดยแท้แล้ว

303
หมายถึงอะไร นางคิดว่าหลังเข้าวังแล้วคงไม่อาจได้อยู่
ร่วมกันกับจ้าวเซิง นางไม่ตอ้ งการ! จึงเริมร้องโวยวายขึน
อีกหน “ไม่เอา ข้าไม่อยากเข้าวัง! ฝ่ าบาทแก่ชราถึงเพียง
นัน เป็ นปู่ ของเสียนจู่เยียงข้าแล้ว ไม่แน่วา่ วันใดวันหนึงก็
สวรรคตแล้ว ข้าเสียนจู่ไม่อยากเป็ นภรรยาคนแก่ไม้ใกล้
ฝัง…”

จบเห่ ประโยคนีพูดออกมาก็จบแล้วอย่างแท้จริง

จ้าวเซิงกับซูเซียงประสานตากัน จากนันดืมชาของตัว
เองต่ออย่างเงียบเชียบ บางคนให้เส้นทางมีชีวิต
แล้วนางกลับไม่ตอ้ งการ ดันจะไปหาทีตาย พวกเขาจะ
ห้ามก็หา้ มไม่ทนั แล้ว

304
หลังวาจานีของซูยว่ นเสียนจู่พดู ออกมา ฝ่ ามือหนึงของฮู่
กัวกงก็ตวัดลงบนหน้าซูยว่ น ผลักนางควําลงบนพืน ตัว
เขาเองก็คกุ เข่าลงบนพืนโขกศีรษะให้คนในห้องโถง
ตึงตัง “องค์ชาย หวังเฟย กงกง ลูกสาวอายุนอ้ ยไม่รู ้
ความ พูดจาเหลวไหว พูดจาเหลวไหลแล้ว วันนีข้าขุน
นางชรากลับไปจักต้องสังสอนนางให้ดีๆ ขอท่านทัง
หลายอย่าฟั งคําเหลวไหลของนาง นางยังเด็ก ยังเด็ก…”

ขันทีอาวุโสเองก็ถกู คําพูดนีของซูยว่ นทําเอาตกตะลึงนิง

อยูก่ บั ที เวลานีเรียกสติกลับมาจิตใต้สาํ นึกก็หนั ศีรษะไป
มองซูเซียง

ซูเซียงเองก็มองจ้าวเซิงแวบหนึง จากนันยิมให้ขนั ที
305
อาวุโสเล็กน้อย ส่ายหน้า

ขันทีอาวุโสโล่งอกอยูใ่ นใจ ด้วยวาจาเมือครูข่ องซูยว่ น

เสียนจู่ ถึงแม้ประหารทันทีนนก็
ั ยงั นับว่าชอบด้วยเหตุผล
หมวกขุนนางใบนีของฮู่กวกงย่
ั อมรักษาไว้ไม่อยู่ เกรงว่า
ล้างตระกูลสามชัวคนก็ยงั ไม่เกินไป

ขันทีอาวุโสออกมาครานีก็เพือจัดการภารกิจทีพระพันปี
มอบหมายให้แก่เขา และไม่อยากจุดชนวนเหตุยงุ่ ยาก
บัดนีเห็นสามีภรรยาไม่มีเจตนาอยากซักไซ้ไล่เลียง เขา
เองก็คร้านจะกวนนําให้ข่นุ

ขันทีอาวุโสผูม้ ีมาดหมายในใจหัวเราะเฮอะๆสองเสียง

306
เพียงแต่เสียงหัวเราะนันราวกับเป็ นดาบแหลมคมเล่ม
หนึงทิมแทงเข้าไปในใจของฮู่กวกง
ั

ต่อมาขันทีอาวุโสเอ่ยว่า “ซูยว่ นเสียนจู่ปีนีคงถึงวัย

สาวสะพรังแล้วกระมัง? คนอืนธรรมดาสามัญล้วนแต่ง
งานแล้ว ยังเด็กทีไหนกันเล่า? ทว่าวันนีผูอ้ ืนไม่อยากจุด
ชนวนเรืองยุง่ ยาก กอปรกับหลายวันนีฝ่ าบาทเหน็ด
เหนือยจากราชกิจเพือบ้านเมืองเหลือคณา ทรงขัดเคือง
พระราชหฤทัยอย่างยิง ข้างกายไร้สตรีรูป้ ระสีประสา
เคียงข้าง เหน็ดเหนือยจนไท่โฮ่วเหนียงเนียงทรงห่วง
กังวลทังวัน เช่นนันวันนีผูอ้ ืนขอออกหน้าเป็ นผูจ้ ดั การ
แทนภายใต้สทิ ธิอํานาจของไท่โฮ่วเหนียงเนียง”

307
ตอนที 787 ให้ทางเลือกท่านสองทาง

พระพันปี มีพระราชเสาวนีย ์ “ธิดาแห่งฮู่กวกง

ั รูปโฉมงาม
หยด อ่อนโยนนุ่มนวล แต่งตังให้เป็ นตาอิง[1] เข้าวัง
ทันที หากเป็ นหญิงงาม ยังพอมีโอกาสถูกเสนอพระราช
ทานแก่ประยูรญาติชนสู
ั งองค์ชาย ฉะนันเช่นนีหลังแต่ง
308
ตังเป็ นตาอิงแล้วก็ตอ้ งเป็ นเพียงคนของฝ่ าบาทเท่านัน”

ขันทีอาวุโสหัวเย้นหยันในใจ ให้เจ้าหยามเกียรตินาย
น้อยของข้า แม้เจ้าติดตามไม้ใกล้ฝัง เจ้าก็ตอ้ งใช้ชีวิตบัน
ปลายอย่างอ้างว้างในวังหลวง หึห!ึ

“พระพันปี โปรดทรงเมตตา กงกงโปรดเมตตา ลูกสาวยัง

เด็ก ข้าขุนนางชรายังตังใจอยูต่ อ่ อีกสองสามปี ขอกงกง
โปรดถอนราชโองการ ขอกงกงโปรดถอนราชโองการ ” ฮู่
กัวกง ขุนนางใหญ่ขนหนึ
ั งผูท้ รงเกียรติ บัดนีอับจนหน
ทาง คุกเข่าลงแทบเท้าขันทีอาวุโส โขกศีรษะไม่หยุด

ขันทีอาวุโสแคะเล็บเรียวยาวนันของตนอย่างไม่หนักไม่

309
เบา เอ่ยด้วยนําเสียงนิงๆ “จะให้ผอู้ ืนถอนราชโองการ
แทนไท่โฮ่วเหนียงเนียงนันก็มิใช่วา่ จะไม่ได้…”

เขาจงใจลากคํานียาวๆ ในตอนทีฮู่กวกงคิ
ั ดว่ายังเหลือ
โอกาสรอดอีกทาง จู่ๆ ขันทีอาวุโสกลับเอ่ยปากว่า
“ความจงรักภักดีตอ่ บ้านเมืองหลายสิบปี เฉกเช่นหนึงวัน
ของใต้เท้า ผูอ้ ืนคงไม่อาจไม่ไว้หน้ากัน บัดนีมีทางเลือก
ให้ใต้เท้าฮู่กวสองทาง
ั ถ้าไม่ผอู้ ืนกลับไปแล้วนําวาจา
ของเสียนจู่ในวันนีทูลต่อพระพันปี ก็ให้ซยู ว่ นเสียนจู่เข้า
วังเป็ นตาอิงทันที ท่านเลือกเองเถิด ทว่าต้องเร็วน้อย
ความอดทนของผูอ้ ืนแต่ไรมามิได้ดีอะไรนัก”

แต่ไหนแต่ไรมาขันทีอาวุโสมิได้มีความรูส้ กึ อันดีตอ่ ฮู่กวั

ซึงวางอํานาจบาตรใหญ่รงั แกคนผูน้ ีอยูแ่ ล้ว บัดนีเขายัง
310
บีบบังคับคูส่ ามีภรรยาจ้าวเซิง ในใจขันทีอาวุโสก็ยงโกรธ
ิ
เคือง

เพียงแต่เรืองเหล่านีมิได้สร้างความร้ายแรงเป็ นรูปธรรม
อะไร เขาแค่โกรธเคืองก็แล้วกันไป ได้เพียงแค่คิด อย่าง
ไรก็เป็ นถึงขุนนางใหญ่ขนหนึ
ั งของแคว้น เขาเป็ นขันที
อาวุโสคนหนึงไม่อยากยัวโทสะให้คนไม่พอใจแล้วชักนํา
ปั ญหามาสูพ่ ระพันปี

ทว่าบัดนีคนเหล่านียิงเหิมเกริมไม่เห็นพระพันปี และองค์
จักรพรรดิในสายตา ซํายังหมินฝ่ าบาทแก่ชราเป็ นไม้ใกล้
ฝัง กระทังคําอย่างสวรรคตก็ยงั พูดออกมาได้ วันนีตนทํา
เช่นนียังนับว่าปรานีแล้ว

311
ซูยว่ นทีถูกฮู่กวกงตบควํ
ั าบนพืน กุมหน้าร้องโอดโอยขึน
มา ยังได้ยินว่าต้องเข้าวังเป็ นตาอิง นางแม้ไม่รูว้ า่ ตาอิง
คือตําแหน่งอะไร แต่ก็รูด้ ีวา่ ไม่สงู ส่งเท่าตําแหน่งฮองเฮา
และกุย้ เฟย

รีบปี นลุกขึนมาจากพืนทันที จับฮู่กวกงที

ั เหงือผุดพราย
หน้าผาก ร้องขอเสียงรัว “ท่านพ่อ ท่านต้องจัดการให้ลกู
นะเจ้าคะ ลูกไม่อยากเข้าวังรับใช้ตาแก่ใกล้ลงโลงนัน
ลูกอยากเป็ นชายาอ๋องสงคราม ลูกอยากเป็ นฮองเฮา…”

คําพูดชุดนีของซูยว่ นยังพูดไม่ทนั จบก็ถกู ฮู่กวกงตบหู

ั
ฉาดลงบนหน้าอีกข้างดัง “เพียะ”

312
ในใจฮู่กวกงเสี
ั ยใจภายหลังไม่รูจ้ บ ไยเขาถึงให้กาํ เนิดลูก
สาวไม่รูจ้ กั หนักเบาคนนีออกมา? ยามปกติยโสเอาแต่ใจ
ก็ยงั แล้วไป เขายังคิดว่าลูกสาวน่ารักน่าชัง บัดกลับ
กลายเป็ นหายนะใหญ่ให้เขาแล้ว

เงยหน้ามองไปยังขันทีอาวุโส คิดไม่ถงึ ว่าผูอ้ ืนทังสามคน

ล้วนมีทา่ ทางไม่สะทกสะท้าน ส่วนตนประหนึงเป็ นมดที
ถูกปล่อยบนขอบหม้อนํามัน วนไปวนมา ไม่รูจ้ ะทําอย่าง
ไรดี

วินาทีนีเอง ในใจของฮู่กวกงมี
ั ความโกรธแค้นมหาศาล
ผุดพุง่ ขอเพียงแค่วนั นีเขาหลบเลียงไปได้ ภายภาคหน้า
ต่อให้สจู้ นตายกันไปข้างเขาก็ไม่ยอมปล่อยสามคนนีไป
313
ง่ายๆ เด็ดขาด!

ฮู่กวกงตั
ั ดสินใจแน่วแน่ โขกศีรษะลงเสียงดังตึงภายใต้
พืนทีปูดว้ ยแผ่นศิลา “ขอบพระคุณกงกงเมตตา ลูกสาว
ลูกสาวยินดีเข้าวังเป็ นตาอิง!”

ขันทีอาวุโสพยักหน้าประชด หยิบป้ายไม้หนาน[2]บางๆ
แผ่นหนึงออกมาจากแขนเสือ สะบัดลงข้างกายซูยว่ น
เสียนจู่ ทว่ากลับพูดกับฮู่กวกง
ั “เชิญย่วนตาอิงเข้าวัง
ทันที อย่าให้ชกั ช้าเสียเวลา!”

บัดนีซูยว่ นเสียนจู่โมโหจนบ้าไปแล้วจริงๆ กระโดดลุกขึน

จะร้องกรีดร้องตะโกน ผลคือถูกมือมีดของฮู่กวกงสั
ั บลง

314
บนคอ แล้วเก็บป้ายไม้หนานแผ่นนันขึนจากพืนอย่าง
รวดเร็ว อุม้ ซูยว่ นเสียนจู่จากไปเร็วรี

ขันทีอาวุโสแค่นหัวเราะ ในปากพึมพําหนึงประโยค
“พวกเจ้ารนหาทีตายเอง!”

“ฮิๆ” ซูเซียงกลับยิมสดใสขึนมา คิดไม่ถงึ ว่าขันทีอาวุโส

คนนีน่ารักเช่นนี แต่ในใจนึกสงสัยอยูบ่ า้ ง คําจําพวก “รน
หาทีตาย[3]” อะไรนีเหมือนเป็ นคําในยุคศตวรรษทียีสิบ
เอ็ด เขารูไ้ ด้อย่างไร?

315
------

[1] ตาอิง (答应) เป็ นเจ้าจอมขันตําในสมัยราชวงศ์ชิง

อยูล่ าํ ดับทีแปดของตําแหน่งนางใน รองลงมาจากตําแห
น่งกุย้ เหรินและฉางจ้าย

[2] ไม้หนาน หรือหนานมู่ (楠木) เป็ นต้นไม้ตระกูลไม้

ขนาดใหญ่หายาก ใช้อย่างแพร่หลายในการสร้าง
พระราชวัง ในยุคราชวงศ์หมิงและชิงตอนต้น เนืองจาก
เนือไม้แน่นและมีความงาม พบมากในป่ าเจินเจียง อาน
ฮุย เจียงซี และบางส่วนในมณฑลเจียงซู

[3] รนหาทีตาย ภาษาจีนใช้คาํ ว่า จัวสือ (作死) แปล

316
ตรงตัวว่า ทําตาย หมายถึง ทําตัวตาย ในอินเตอร์มกั ใช้
แสลงว่า No zuo no die อ่านว่า โน จัว โน ดาย มาจาก
ประโยคจีนทีว่า不作死就不会死 หมายถึง ไม่
หาเรืองทําก็คงไม่ตาย หรือ ทําตัวเอง ซึง No zuo no die
เป็ นการผสมระหว่างคําภาษาอังกฤษคําว่า ไม่ (No) กับ
คําจีนคําว่า จัวสือ โดย จัว (作) แปลว่าทํา และ สือ
(死) แปลว่าตาย ใช้คาํ ภาษาอังกฤษว่า die

ตอนที 788 ปลาหม้อไฟได้รบั คําชม

317
ซูเซียงค่อนข้างสงสัย เอ่ยถามกับจ้าวเซิงเสียงเบา “กงกง
ท่านนีรูจ้ กั อาจารย์ขา้ ?”

จ้าวเซิงชะงักไปก่อนเล็กน้อย ต่อมาก็ได้สติกลับมา ใช้

แขนเสือบดบังหน้าและพูดกับซูเซียงเสียงเบาเช่นเดียว
กัน “พวกเขาสนิทกันมาก”

อ้อ ตอนนีซูเซียงนับว่าเข้าใจแล้ว เพราะงันคําว่า “รนหา

ทีตาย”นีคงเลียนแบบมาจากอาจารย์ผไู้ ม่อยูก่ บั ร่องกับ
รอยของตนคนนัน

ในขณะทีสองคูร่ กั หนุ่มสาวจู๋จีคุยกันเงียบๆ ขันทีอาวุโส

318
สูดๆจมูก ยืนศีรษะทอดมองไปด้านนอกเล็กน้อย ดวงตา
ชรากะพริบ ตามด้วยหันหน้ามาพูดว่า “บ่าวชราออกเดิน
ทางแต่เช้า บัดนีจึงท้องค่อนข้างหิวร้องจ๊อกๆแล้ว มิ
ทราบว่าองค์ชายและหวังเฟยจะประทานเลียงอาหารได้
หรือไม่?”

จ้าวเซิงตะลึงอยูบ่ า้ ง แต่ซเู ซียงกลับหัวเราะร่าเริงขึนมา

“ฮ่าๆ เช่นนันย่อมได้ เช่นนันย่อมได้! เชิญกงกงนังรอสัก
ครู ่ ข้าจะไปห้องครัวทําของกิน ดูทา่ น่าจะเทียงแล้ว ถึง
เวลาควรรับประทานอาหารแล้ว”

“เอ๊ะ หวังเฟยยังลงครัวเป็ นด้วยหรือ?” ขันทีอาวุโส

ถามอย่างค่อนข้างประหลาดใจ

319
ซูเซียงเองก็ไม่ได้เหนียมอายแม้แต่นอ้ ย หัวเราะคิกคัก
ตอบ “แน่นอนอยูแ่ ล้ว อาหารทีข้าทําอร่อยทีเดียวเชียว
ล่ะ ประเดียวกงกงได้ลมรสก็
ิ จะรูเ้ ลย”

“ไปๆ ข้าจะไปเป็ นลูกมือให้ทา่ น” กงกงพูดแล้วก็ออก

จากห้องตามฝี เท้าของซูเซียง ในห้องโถงจึงเหลือจ้าวเซิง
นังนิงอยูข่ า้ งโต๊ะเพียงคนเดียว รูส้ กึ ได้วา่ บรรยากาศนี
เหมือนมีบางอย่างไม่ถกู ต้อง

ขันทีอาวุโสท่านนีแต่ไรมาปฏิบตั ิตามพิธีรตี องในวังหลวง

นีเพิงพบหน้ากัน เหตุใดก็เข้ากันเป็ นปี เป็ นขลุย่ กับภรรยา
ของตนไปได้?

320
แต่ตอ่ มาเขาก็ยกนําชาจิบหนึงคํา มุมปากปรากฏรอย
ยิมบางๆ ขันทีอาวุโสท่านนีเป็ นหนึงในคนไว้ใจได้ขา้ ง
กายเสด็จย่าของเขา เมือเขาชืนชอบซูเซียงเช่นนี หลัง
กลับไปย่อมต้องช่วยพูดชมให้หลายประโยค นีก็เป็ น
เรืองทีเขามุง่ มาดปรารถนา

บนโต๊ะอาหารมิได้แบ่งตําแหน่งหลักตําแหน่งรองอะไร
ทุกคนล้อมวงโต๊ะกลมตัวใหญ่สองตัว ตรงกลางโต๊ะกลม
มีหลุมอยูห่ ลุมหนึง วางหม้อเหล็กขนาดใหญ่ลงด้านบน
ด้านล่างกําลังใช้แอลกอฮอล์(ทีนีหมายถึงแอลกอฮอล์
จากเหล้า)เพิมความร้อน โดยรวดเร็วในหม้อก็มีฟอง
อากาศเดือดปุดๆขึน ควันกลินเผ็ดร้อนนันพวยพุง่ มา
ขันทีอาวุโสกลันไม่อยูจ่ ามออกมาสองหน ทว่ากลับ

321
หัวเราะคิกคัก ยืนศีรษะนันตรงเข้าร่วมวงด้านบน

“หวังเฟยเหนียงเนียง ทีท่านทํานีเป็ นของอร่อยอะไร

หรือ? กลินหอมพิกล ฮัดเช้ย ฮัดเช้ย ค่อนข้างทีจะฉุน
เผ็ด…”

ขันทีอาวุโสแม้ฉนุ เผ็ดจนจามติดต่อกัน ก็ยงั อดไม่ได้ทีจะ

ยืนจมูกเข้าใกล้ควัน “หอมจริงๆ…”

ซูเซียงเห็นท่าทางเขาก็อดหัวเราะไม่ได้ ดันไหล่ของเขา
“ท่านขยับมานังทางนีหน่อย ควันฟุง้ โขมงมากทีเดียว
อย่าให้โดนรมควันเสีย”

322
ขันทีอาวุโสกลับดือรันไม่ยอมอย่างกับเด็ก จะยืนจมูก
เข้าใกล้ควันท่าเดียว ในปากยังพูดพึมพํา “เมือไหร่จะทํา
เสร็จรึ แมลงตะกละของข้านีใกล้จะผุดออกมาแล้ว หอม
น่ากินจริงเชียว…”

ทีแรกซูเซียงยังอยากใส่ผกั กับเนือสัตว์ลงในหม้อเพิมอีก
หน่อย ตอนนีเห็นท่าทางร้อนรนทนไม่ไหวของขันที
อาวุโส ก็จาํ ต้องเรียกทุกคนลงมานังรีบกิน จากนันค่อย
นําเนือสัตว์กบั ผักซึงเดิมทีนาํ มาใช้ตม้ ถือเข้าห้องครัว ผัด
ง่ายๆ อย่างนีจะเร็วกว่า

ขันทีอาวุโสกินปลาต้มเผ็ด เผ็ดจนร้องซีดออกมา ทว่าก็

ยังอดมิได้ทีจะใช้ตะเกียบคูน่ นจุ
ั ่มลงไปในหม้อ

323
“เผ็ดจริงๆ เผ็ดถึงใจ อร่อยจริงๆ! บ่าวชราอยูใ่ นวังหลวง
นานปี ขนาดนี ไท่โฮ่วเหนียงเนียงเองก็พระราชทาน
อาหารให้พวกข้าอยูบ่ อ่ ยครัง แต่ไม่เคยกินรสชาติจดั จ้าน
เช่นนีมาก่อน หอมอร่อย ได้กินอาหารมือนีแล้ว ชีวิตนีก็
นับว่าไม่เสียเปล่า!”

ซูเซียงทีอยูข่ า้ งๆฟั งแล้วก็ขาํ “ดูจากกงกงพูดแล้ว ถ้ากง

กงชืนชอบ ข้าจะบอกสูตรกับวัตถุดิบให้ทา่ นทังหมด
หลังกลับไปแล้วก็ทาํ กินเองได้ หากรูส้ กึ ว่าเผ็ดก็ใส่ให้
น้อยลงหน่อยได้ ใช่แล้ว ทางข้ายังมีสตู รนําแกงใส รส
ชาติดีมากเช่นกัน ตอนเย็นท่านลองชิมดู ถ้าคิดว่าดีจะ
ได้นาํ กลับเข้าวังด้วย”

324
ซูเซียงพูดแล้วก็ตงใจเดิ
ั นเข้าใกล้ขา้ งกายกงกง กระซิบ
เสียงเบาข้างหูของเขา “ข้ารูว้ า่ อาหารการกินในวังคงไม่
มีรสชาติอะไรนัก หากท่านเห็นว่าดี ก็ลองแอบใช้หม้อใบ
เล็กต้มให้เสด็จย่าลองชิมดูดว้ ย”

ตอนที 789 ดีชวย่

ั อมมีผลตามสนอง
325
เมือครูข่ นั ทีอาวุโสยังไม่ทนั คิดถึงจุดนี พอได้ฟังคําของซู
เซียงสายตาก็สว่างวาบขึนในเวลาพริบตา

เมือครูเ่ ขาเพียงรูส้ กึ สิงนีเผ็ดสาสมใจ เขากินแล้วกลับ

สบายดี ทว่าหากนําของเผ็ดเช่นนีกลับไปให้ไท่โฮ่ว
เหนียงเนียง หากกินแล้วเกิดประชวรขึนมาก็จะแย่เอา
ได้ยินซูเซียงบอกว่ายังสามารถทําส่วนผสมไม่เผ็ดขนาด
นันได้ ยังมีนาแกงใสอะไรนั
ํ นด้วย คาดว่าของทีทําออก
มาต้องดีมากเป็ นแน่

หลายวันก่อนไท่โฮ่วเหนียงเนียงยังบ่นอยูว่ า่ อาหารไฟ
อ่อนในวังเหล่านันกินกันจนคนเบือเต็มที ของไม่มีรส

326
ชาติทาํ ให้คนรูส้ กึ ว่าชีวิตจืดชืด

ของสิงนีดี หลังกลับไปแล้วเติมรสเผ็ดเล็กน้อย ทําถวาย

ไท่โฮ่วเหนียงเนียง พระนางต้องมีความสุขเป็ นแน่

เดิมทีขนั ทีอาวุโสต้องกลับหลังประกาศราชโองการเสร็จ
แต่วนั นีแหกกฎอยูก่ ินข้าวมือเทียงทีนีแล้ว แต่คิดๆ ดู
วันนีเขาก็ยงั จัดการธุระเสร็จอีกเรืองหนึง ส่งมอบตาอิง
คนหนึงกลับไปให้ฝ่าบาทแล้ว อืม คิดไปคิดมารังอยูจ่ น
ถึงมือเย็น พรุง่ นีเช้าค่อยเดินทางก็น่าจะไม่มีปัญหา
กระมัง?

อืม ไม่มีปัญหา

327
ขันทีอาวุโสหาข้ออ้างให้ตวั เองในใจเช่นนี สุดท้ายก็พยัก
หน้าภายใต้การชักจูงด้วยของอร่อยรสเลิศ “เช่นนันย่อม
ได้ ย่อมได้ ต้องรบกวนหวังเฟยเหนียงเนียงแล้ว”

สุดท้ายขันทีอาวุโสกินจนพุงป่ อง เผ็ดจนถึงอกถึงใจ ซูเซี

ยงกลัวว่าเขาจะกินเผ็ดจนไม่สบายตัวจึงส่งนําส้มสายชู
ถ้วยเล็กๆ ให้เขา จากนันยังส่งนมแพะอุน่ ร้อนให้อีกแก้ว
หนึง ของเหล่านีล้วนบรรเทาอาการเผ็ดได้

อันทีจริงความเผ็ดในวันนีสําหรับคนทังบ้านแล้วถือว่าไม่
ได้เผ็ดอะไรมาก เพียงแต่เกรงว่าขันทีอาวุโสอยูใ่ นวังกิน
อาหารไฟอ่อนเป็ นปกติ ไม่เคยสัมผัสรสหอมเผ็ดเหล่านี

328
ดังนันจึงรูส้ กึ เผ็ดเป็ นพิเศษกระมัง

ขันทีอาวุโสยังค่อนข้างเคารพยําเกรงจ้าวเซิง ขอเพียง
จ้าวเซิงอยูข่ า้ งตัวเขาก็ไม่กล้าพูดเสียงดังมากนัก ดังนัน
หลังกินข้าวเสร็จแล้วซูเซียงจึงรีบพาจ้าวเซิงเข้าในห้อง
“ไปๆ เรืองทีหารือเมือวานยังไม่ได้ขอ้ สรุปเลย เจ้ากลับ
ไปวางแผนดูให้ดีๆ ข้าจะได้พดู คุยกับกงกงอย่างสนิท
ใจ ”

ขันทีอาวุโสแม้ทราบว่าจ้าวเซิงกับซูเซียงสนิทสนมกัน แต่
ได้ยินนําเสียงเช่นนีของซูเซียงก็ยงั อึงอยูเ่ ล็กน้อย แต่เห็น
อ๋องสงครามกลับมีความสุขมากทีเดียว บนใบหน้ายัง
ประดับรอยยิมเบาบางเล็กน้อย

329
หลังรอจนไล่จา้ วเซิงไปได้แล้ว ขันทีอาวุโสอุม้ ท้องกลม
ป่ องนันนังลงบนเก้าอีกับซูเซียง หาเรืองคุยสัพเพเหระ

ก่อนอืนพูดถึงชาติกาํ เนิดของซูเซียง พูดเรือง

ประสบการณ์ของนางกับลูกทังสอง และเรืองราว
ระหว่างสามีภรรยาสกุลหวัง สุดท้ายขันทีอาวุโสถึงกับ
ถ้อยวจีไม่ประทับใจคนถึงวายชนม์ไม่ลม้ เลิก[1] พูดมา
หนึงประโยค “หวังเฟยเหนียงเนียง ปลาต้มเผ็ดอะไรนี
ของท่าน รสชาติยอดเยียมจริงเชียว หากเปิ ดเหลาสุรา
รับรองว่ารุง่ เรืองลือเลืองทัวทังแคว้นแน่นอน”

แท้ทีจริงซูเซียงก็มีความตังใจนีตังแต่แรก แต่เนืองด้วย
สภาพอากาศแห้งแล้ง ทัวแคว้นเกิดภัยพิบตั ิ ทําให้แผน
330
การของนางล่าช้าออกไป

ซูเซียงหัวเราะฮิฮิ “กงกงพูดถูกยิง เมือปี กลายข้าเองก็มี

ความคิดนี ข้ายังมีโรงเตียมอยูใ่ นตัวเมืองอําเภอสามร้าน
ทว่าหลายวันก่อนมีคนลอบวางเพลิงร้านข้าไปร้านหนึง
คิดๆ แล้วก็ช่างน่าเสียดายจริงๆ ”

ขันทีอาวุโสเดิมทีลบู หนังท้อง กึงเอนบนเก้าอี แต่พอได้

ยินคําพูดนีของซูเซียงก็อยูไ่ ม่สขุ ทันที ทังใบหน้าเย็นชา
ลง นังหลังตรงพูดอย่างจริงจัง “สืบรูแ้ ล้วหรือยังว่าเป็ นผู้
ใด บ่าวชราจักต้องถลกหนังของเขา!”

ซูเซียงส่งสายตาปลอบโยนไปทางเขา ยิมน้อยๆ กล่าวว่า

331
“โชคดีทีไม่มีคนบาดเจ็บล้มตาย คนวางเพลิงก็ตามเจอ
แล้ว เพียงแต่เสียดายเสบียงอาหารทีเก็บสํารองไว้ในโรง
เตียม ยังเหลืออีกตังหลายร้อยชังแหนะ เฮ้อ…”

ขันทีอาวุโสโมโหจนตบโต๊ะ “ตัวก่อกรรมทําเข็ญ! ใช้

เสบียงสินเปลืองต้องถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ ไอ้พวกลูกวัวจน
ตรอก!”

เดิมทีซเู ซียงยังค่อนข้างเสียดายข้าวของเหล่านัน แต่เห็น

ขันทีอาวุโสทีบัดนีโมโหเดือดดาลแทนนางแล้วก็หวั เราะ
เฮอะๆ ขึนมา “ท่านลุงพูดถูก เสบียงตังร้อยกว่าชังแหนะ
ใช้เสบียงสินเปลืองต้องถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ เช่นนันผูร้ า้ ย
ลอบวางเพลิงคนนันคงถูกสวรรค์ลงทัณฑ์แล้ว หลังจับ
ตัวได้คนก็เป็ นบ้า ล้วนกล่าวกันว่าเทพสวรรค์ยตุ ิธรรม
332
ทําดีชวย่
ั อมมีผลสนอง มิใช่ไม่ได้รบั ผลกรรม แค่เวลายัง
มาไม่ถงึ ”

------

[1] ถ้อยวจีไม่ประทับใจคน ถึงวายชนม์ไม่ลม้ เลิก (语

不惊人死不休) มาจากวรรคหนึงจากบทกวีของ
ตูฝ้ ู่ กวีแห่งราชวงศ์ถงั ทีว่า为人性僻耽佳
句，语不惊人死不休 ตัวตนรักสันโดษลุม่
หลงเขียนกวี ถ้อยวจีไม่ประทับใจคนแม้นวายชนม์ไม่ลม้
เลิก ซึงการแปลบทประพันธ์นีเป็ นการตีความและเลือก

333
ใช้คาํ ของตัวผูแ้ ปลโดยคร่าว ความหมายจากการตีความ
บทประพันธ์จีนโบราณอาจมีรายละเอียดคลาดเคลือน

ตอนที 790 ปลูกเหตุอะไรก็ได้ผลอย่างนัน

ก่อนอืนขันทีอาวุโสได้ยินซูเซียงเรียกเขาว่า “ท่านลุง” ก็
ตะลึงงัน ต่อมาก็หวั เราะเฮอะๆ ขึนมา “ทีหวังเฟยเหนียง
เนียงพูดนันเป็ นความจริง มีสหายเก่าเคยพูดคําหนึงกับ
ข้า เรียกว่า “เหตุและผล(ทางพุทธศาสนาหมายถึง
334
กรรม)” เขาบอกว่า ปลูกเหตุอะไร ก็ได้ผลอย่างนัน ”

“หากเจ้าไประรานผูอ้ ืน ทําร้ายผูอ้ ืนโดยเจตนา ปลาย

ทางสุดท้ายแล้วก็จะตกสูร่ า่ งของตัวเอง แต่ถา้ เจ้าจิตใจดี
คิดถึงผูอ้ ืนอยูเ่ ป็ นนิจ ผลดีก็จะกลับเข้าตัวเจ้าเสมอ ข้า
หนออยูใ่ นวังหลวงนานปี ขนาดนี พบเห็นคนทุกรูปทุก
แบบ เหตุทกุ รูปและผลทุกแบบ คิดว่าสหายเก่าคนนัน
ของข้าพูดเข้าท่ามีหลักการยิงนัก คิดไม่ถงึ ว่าหวังเฟย
เหนียงเนียงกับสหายเก่าข้ากลับคิดเห็นไปทางเดียวกัน”

ซูเซียงยิมแล้วยิมอีก “สหายเก่าแก่ทา่ นนันทีท่านพูดถึง

คงเป็ นใต้เท้าราชครู?”

335
“เอ๊ะ? หวังเฟยเหนียงเนียงรูจ้ กั ราชครูดว้ ยหรือ?” หนนี
ขันทีอาวุโสประหลาดใจมากอย่างแท้จริง

ถ้าให้พดู ถึงนิสยั สหายเก่าแก่ของเขาคนนันน่ะหรือ หึ

นันน่ะทังเหม็นเบือน่ารําคาญทังหัวแข็งอย่างแท้จริง ทัง
วังหลวงนอกจากสองสามคนทีพอพูดกับเขาได้บา้ ง คน
อืนๆ ก็ลว้ นไม่อยากข้องแวะ คิดไม่ถงึ ว่าเขาถึงกับพูด
วาจาเหล่านีกับหวังเฟยเหนียงเนียง คาดว่าความ
สัมพันธ์ของคนทังสองคงไม่ธรรมดากระมัง

ซูเซียงยิมบางๆ “เขาเป็ นอาจารย์ขา้ พวกเรามาจาก

สถานทีเดียวกัน” ประโยคนีของซูเซียงมากน้อยก็ยงั แฝง
รสหยังเชิง เห็นว่ามิตรภาพของอาจารย์กบั ขันทีอาวุโส
ท่านนีพอมีอยูบ่ า้ ง แต่กลับลืมคําเตือนทีชุ่ยหลิวบอกไว้
336
เมือคราแรก

ดวงตาของขันทีอาวุโสเบิกกว้างในพริบตา จิตสังหารที
วูบผ่านในแววตาหนีไม่พน้ สายตาของซูเซียง ต่อมาเขา
หลับตาลง บนหน้าปรากฏรอยยิมโอบอ้อมอารีมากยิง
ขึน “คําพูดวันนีหวังเฟยเหนียงเนียงไม่เคยพูด บ่าวชรา
เองก็ไม่เคยได้ยิน”

ซูเซียงตะลึงงันก่อนเล็กน้อย แล้วกลับมาหัวเราะร่าเริง
“ใช่ๆ วันนีข้าไม่ได้พดู อะไรทังนัน ใช่แล้ว เรามาพูดเรือง
ปลาต้มเผ็ดนันกันดีกว่า ท่านลุงคิดว่าปลาต้มเผ็ดของข้า
จะขายออกหรือไม่?”

337
ซูเซียงพยายามพูดเลียงประเด็น ค่อนข้างประดัก
ประเดิด แต่ขนั ทีอาวุโสกลับตามนําอย่างดียงิ “ปลาที
หวังเฟยเหนียงเนียงทํารสชาติดียงิ เพียงแต่ประเภท
สินค้าหากมีอย่างเดียวโดดๆ เกรงว่าจะค่อนข้างสุม่ เสียง
ไม่ทราบว่าหวังเฟยเหนียงเนียงมีกบั ข้าวอย่างอืนอีกหรือ
ไม่? ต้นตระกูลของบ่าวอยูใ่ นนครหลวงก็ทาํ กิจการเหลา
สุราใหญ่โต มิทราบว่าหวังเฟยเหนียงเนียงสนใจหรือ
ไม่?”

ซูเซียงยิมร่าเริงยินดี “กับข้าวน่ะทางข้าไม่มีขาด จะขาด

ก็แค่เส้นสายความสัมพันธ์ หากกงกงยินดีจงู มือข้างหนึง
เช่นนันก็ยอ่ มรูส้ กึ ขอบคุณยินดี”

ขันทีอาวุโสเองก็หวั เราะเฮอะๆ ขึนมา เขาคิดว่าเด็กสาว

338
ร่าเริงเปิ ดเผยเหมือนซูเซียงเช่นนีทําให้คนรูส้ กึ ชืนชอบ
เป็ นพิเศษ แม้ปากเขาเรียกหวังเฟยเหนียงเนียง ทว่า
ความจริงรักใคร่เอ็นดูซเู ซียงเหมือนลูกเหมือนหลาน อีก
อย่าง ยังมีไมตรีของชายชราผูน้ นอยู
ั ด่ ว้ ย มากน้อยเขาก็
ต้องช่วยเหลือบ้าง

“ดี ดี ดี หลังจากนีไม่นานข้าจะให้ทางบ้านไปเขียน
จดหมายสักฉบับ สําหรับเรืองธุระตัวสัญญาก็ให้พวก
ท่านไปพูดคุยกันเอง บ่าวคงไม่จดั การเรืองเหล่านี”

หลังซูเซียงและขันทีอาวุโสตกลงเรืองนีได้โดยพืนฐาน
แล้ว ส่วนมากก็สอบถามเกียวกับพระวรกายของสมเด็จ
พระพันปี ปกติเสวยอะไร ใช้อะไร บรรทมเป็ นอย่างไร
บ้าง ซูเซียงเขียนสูตรนําแกงบํารุงร่างกายให้พระพันปี
339
และมอบหมายรายการข้อควรระวังเรืองอืนๆ

แกงจืดปลากับเห็ดมือเย็นก็ทาํ ให้ขนั ทีอาวุโสกินจนเรอ

อิมแปล้ สุดท้ายเดินเล่นวนในลานบ้านกว่าครึงชัวยาม
ถึงค่อยกลับห้องพักแขกไปพักผ่อน

ตอนมืออาหารเย็นจ้าวเซิงไม่ได้ออกมา ด้วยกลัวว่าตน
ออกมาแล้วจะขัดจังหวะอารมณ์อนั สุนทรียข์ องซูเซียง
กับขันทีอาวุโส อย่างไรแล้วขันทีอาวุโสผูน้ ีก็เป็ นคนสนิท
ของเสด็จย่าเขา ให้ซเู ซียงทําความรูจ้ กั สนิทกับเขามาก
ไว้ก็นบั ว่าไม่เลว

ส่วนตัวเขาสุดท้ายถอยลงมาจากสนามรบ พลังบนร่างดุ

340
เดือดรุนแรง แม้นงข้
ั างๆ ไม่พดู จาแต่มากน้อยก็ยงั มีผล
กระทบ จึงทําเตาเล็กๆ อยูใ่ นเรือนกับหลงฉี ด้านบนต้ม
นําสต๊อกทีเหลือจากมือกลางวันเดือดปุดๆ บนตังด้าน
ข้างมีพวกเนือดิบและผักสด

แม้เขาเป็ นอ๋องแห่งสงครามผูม้ ีฐานะสูงส่ง ทว่าคนทีสูร้ บ

ฆ่าฟั นในสมรภูมิอยูเ่ ป็ นเนืองนิจไหนเลยจะพิถีพิถนั มาก
มายเหมือนพวกคุณชายชนชันสูง ถ้าอะไรเป็ นของเหลือ
ก็ไม่กิน ดิบก็กินไม่ได้ เลือกมากพิถีพิถนั แต่ละอย่าง เช่น
นันเขาก็คงหิวตายไปนานแล้ว

341
ตอนที 791 ลูกสาวน้อยขาวนิมนวลของเขาอยูท่ ีไหน

พูดอีกอย่าง นําทีเหลือจากมือเทียงวันนียังไม่ผา่ นการใช้

แต่เพราะหม้อเล็กใบนันใส่ไม่จแุ ล้ว ดังนันจึงแยกออกมา
เดียวๆ แต่ยงั สะอาดอยู่

342
เขากับหลงฉีก็ไม่ได้พิถีพิถนั ขนาดนัน ย่อตัวบนพืน ยก
ชามหันเข้าข้างหม้อเดือดผุดฟองอากาศใบนัน กินอย่าง
เอร็ดอร่อย เขากับหลงฉีกินเผ็ดได้จงึ เติมซอสพริกลงไป
อีกหนึงช้อน

เช้าตรูว่ นั รุง่ ขึน ขันทีอาวุโสไม่อาจอยูต่ อ่ ได้อย่างแท้จริง

หากอยูต่ อ่ จะทําให้ลากการเดินทางกลับวังให้ชกั ช้า จํา
ต้องกล่าวอําลาพวกซูเซียง นําข้าวของมากมายทีซูเซียง
มอบให้เขากลับไปอย่างอาลัยอาวรณ์ เดินหนึงก้าวหัน
หน้ากลับมาสามหน

ในทีสุดก็จดั การเรืองเหล่านีจบแล้ว ปั ญหาดอกท้อเน่าก็

จัดการได้แล้ว อารมณ์ของซูเซียงนันเรียกได้วา่ ปลอด
343
โปล่งโล่งใจ

“ภรรยา วันนีเราทําอะไรกันดี? เจ้าดูสวิ นั นีอากาศดีมาก

ทีเดียว หรือไม่เรากลับห้องจัดการภารกิจกันเถอะ?” จ้าว
เซิงยืนมือกว้างเย็นเยียบนันของเขากุมมือเล็กของซูเซียง
ไว้แน่น นัยน์ตาเปี ยมด้วยแสงแรงปรารถนาโชติช่วง

ซูเซียงมือหรือจะไม่รูค้ วามคิดเจ้าเล่หเ์ หล่านันของเขา ตี

หน้าผากเขาเล็กน้อยอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้าหา
เรืองอยากโดนตีอีกแล้วใช่ไหม! เข้าห้องก็ไม่ได้ทาํ ภารกิจ
อะไรทังนัน เร็วเข้า หยิบจอบเราต้องขึนภูเขาแล้ว เสีย
เวลาไปมากแล้ว เมล็ดพันธุน์ นถ้
ั ายังไม่ปลูกลงดินอีกล่ะ
ก็ รอจนหิมะจะแตกหน่อไม่ได้แล้ว”

344
จ้าวเซิงก้มหน้า สีหน้ากลับแสดงออกค่อนข้างแปลกไป
แล้วดึงมือของซูเซียงรังเอาไว้ “ภรรยา ทังหมดนีข้าคิด
เผือเจ้านะ”

พูดแล้วก็กระเถิบเข้าใกล้กระซิบข้างหูซเู ซียง “ต่อไปข้า

จะประกาศฐานะของก้อนแป้งน้อยว่าเป็ นซือจือของ
ตําหนักอ๋อง แต่มารดาบุญธรรมของเจ้าทางนันเล่า ยังมี
ทางนีอีก เจ้าต้องเหลือลูกสองคนไว้สืบทอดตระกูลใช่
ไหมเล่า?”

ซูเซียงกัดฟั นกรอด พอคิดว่าต้องพูดอะไรก็รูส้ กึ ท้องไส้

ปวดแปลบขึนมา โอ๊ยตาย ไม่ไหวแล้วๆ ทุกครังทีคิดถึง

345
เรืองนีนางก็รูส้ กึ ปวดท้องแล้ว

แต่ไม่ถกู สิ ทําไมนางถึงปวดท้องล่ะ?

จ้าวเซิงเห็นสีหน้านางจู่ๆ ก็ซีดขาวบนหน้าผากมีเหงือ
เย็นผุดพรายก็พลันตืนตระหนก สองวันนีในบ้านมีคน
ไปๆ มาๆ มากหน้า เป็ นไปได้ไหมว่าไม่ทนั ระวัง มีใคร
วางยาพิษซูเซียงเข้าแล้ว?

“ภรรยา เจ้าเป็ นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหน รีบให้ขา้ ดู

หน่อย”

ซูเซียงยกมือตบเขาดังเพียะ “ไป จับตรงไหนน่ะ รีบไปต้ม

346
นําร้อนให้ขา้ หน่อย โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว ปวดท้องจริงๆ … ”

เห็นจ้าวเซิงยังร้อนรนอยากจะจับเนือจับตัวนางอยู่ จึง
ตบเขาอีกหนึงฉาด “โอ๊ย เจ้ามองอะไรนักหนา เรืองน่า
รําคาญทุกเดือนของผูห้ ญิงอย่างไรเล่า เจ้ายังไม่รบี ไป
ต้มนําร้อนให้ขา้ อีก ”

จ้าวเซิงค่อนข้างงุนงง ต่อมาหน้าก็แดงขึนทันที เมือครู ่

เขายังคิดอะไรพวกนัน แต่ภรรยาก็…

เขารีบข่มแรงปรารถนาในใจลง อุม้ ซูเซียงเข้าไปในห้อง

แล้วตะลีตะลานไปยกนําร้อนในห้องครัว

347
จริงๆ เลย จังหวะเวลาและชัยภูมิลว้ นยึดได้แล้ว จะขาด
ก็แค่คนสามัคคี[1]!

ในใจจ้าวเซิงขมขืนมาก นันอะไรกัน เร็วไม่มาช้าไม่มา

มันดันวิงมาเวลานี

เฮ้อ กว่าจะรอมีโอกาสครังหน้าก็ไม่รูว้ า่ ต้องใช้เวลาอีกตัง

เท่าไหร่ ลูกสาวตัวน้อยทีเขาตังตาคอย เมือใดจะได้มา
อยูข่ า้ งกายเขาล่ะนี

ดูแลซูเซียงให้นอนพักผ่อนบนเตียงแล้ว ในใจจ้าวเซิงก็
ยังรูส้ กึ อารมณ์ไม่ดีเอามากๆ หลังออกจากประตูบา้ นก็
บุกป่ าฝ่ าดงไปหาชิงสือ ลูกสาวนิมนวลคนทีสองของเขา

348
ไม่รูว้ า่ จะมาเมือใด แต่เขายังมีลกู สาวคนโตอยู่ แม้เด็ก
คนนันไม่คอ่ ยเข้าใกล้สนิทสนมคน แต่ถงึ อย่างไรก็เป็ น
ลูกสาวของตัวเอง!

“ไม่ได้แล้ว ไม่ได้แล้ว” เขาเองก็ตอ้ งไปแก้กิเลส

จ้าวเซิงนึกถึงดวงหน้าเล็กนิมนวลนันของกระพรวนน้อย
ก็เริมคันมือ แต่วิงรอบภูเขาแล้วยังหาไอ้หนูชิงสือนันไม่
เจอ อดไม่ได้ทีจะโกรธจนบดฟั นกรามดังกึกกัก

ตอนเทียงชิงสือกกลับมาก็ถกู จ้าวเซิงอบรมอย่างไม่มีที
มาทีไปหนึงยก สุดท้ายชิงสือเองก็เป็ นคนไม่เข้าใจ
สถานการณ์ เห็นจ้าวเซิงทําท่าจะแย่งกระพรวนน้อยจาก

349
เขา เขาก็อมุ้ คนทะยานไป ยังทิงประโยคหนึงไว้กลาง
อากาศ “อยากได้ลกู สาว ก็ไปหาหวังเฟยเกิดให้อีกสิขอ
รับ”

จ้าวเซิง “…”

ขณะทีจ้าวเซิงกําลังขบฟั นแน่นเพราะไม่ได้กอดลูกสาว
ตัวน้อยขาวอมชมพูน่มุ นิม ก็มีรถม้าหรูหราสองคันแล่น
กุกกักๆ เข้าหมูบ่ า้ น ห้อตะบึงมุง่ มาทางพวกเขา

------
350
[1] ปั จจัยลําค่าแห่งความสําเร็จของจีนโบราณ ประกอบ
ด้วยสามอย่างคือ เทียนสือ (天时) โอกาส จังหวะ
เวลา, ตีลี (地利) ทีตัง ชัยภูม,ิ เหรินเหอ (人和)
ความสามัคคีพร้อมใจของคน

ตอนที 792 สองศัตรูหวั ใจผูไ้ ด้รบั คําสังมา

แม้ซเู ซียงยังรูส้ กึ ไม่สบายท้องอยูบ่ า้ ง แต่ได้นอนบนเตียง

351
สักพักและดืมนําร้อนแล้ว ตอนนีจึงดีขนมาก
ึ รวมถึงได้
เวลากินข้าวแล้ว นางคงไม่อาจนอนแช่อยูบ่ นเตียงได้
กระมัง ดังนันจึงสวมเสือผ้าพยายามฝื นออกจากห้อง

แต่พอนางเปิ ดประตูก็เห็นไฟพวยพุง่ ในดวงตาจ้าวเซิง

กําลังมองไปทางด้านนอก นึกประหลาดใจ พอเดินออก
ไปอีกสองก้าว ดังคาด นางเองก็รูส้ กึ ว่าหน้าผากเริมปวด
ขึนมาแล้ว

“ไม่ได้ๆ ต้องกลับไปนอนต่ออีกสักพัก” ซูเซียงปิ ดประตู

พลางพูดเองเออเอง

ซูเซียงเดาไม่ผิดจริงๆ บนรถม้าสองคันนันไม่ใช่ใครอืน ก็

352
เป็ นเถียนเฉิงรุย่ กับจ้าวชิงเฟิ งเจ้าคนเซ่อซ่าทังสองนัน
แหละ

คนทังสองหลังเข้าประตูแล้วก็ไม่ทกั ทายจ้าวเซิงก่อน
และไม่เรียกว่าหวังเฟย ไม่เรียกว่าจวินจู่ อ้าปากก็พดู ว่า
“น้องหญิงซูเซียง น้องหญิงซูเซียง…”

ในมือคนทังสองต่างถือข้าวของพะรุงพะรัง อัดจนร่าง
กายใกล้จะงออยูแ่ ล้ว แต่มมุ ปากกลับยกยิมเจิดจรัส ทํา
ราวกับมองไม่เห็นจ้าวเซิง สาวเท้าพุง่ ไปข้างใน

“หยุดอยูต่ รงนัน! ใครให้พวกเจ้าเข้ามา?!” จ้าวเซิงยืน

หน้าตาเย็นชาอยูด่ า้ นข้าง

353
เวลานีคนทังสองถึงค่อยทําว่าเห็นจ้าวเซิงแล้ว หันหน้า
กลับมาพร้อมเพรียงกัน มองประเมินเขาหนึงสายตา
“โอ๊ะ ท่านอ๋องก็อยูด่ ว้ ยหรือนี?”

ดูพดู เข้าสิ ทีนีเป็ นบ้านเขา เขาอยูท่ ีนีมันน่าประหลาด

มากหรือ?! จ้าวเซิงโมโหจนขบฟั นกรามดังกึกกัก

“พอแล้วๆ อย่าทําหน้าตาเย็นชา เหมือนกับใครติดหนี

เจ้าเป็ นพันเป็ นร้อยตําลึงเงิน ข้าเป็ นคนทีพระพันปี สง่ มา
เขาเป็ นคนทีองค์รชั ทายาทส่งมา รีบหลีกทาง ไม่เห็นหรือ
ไรว่าพวกข้าถือข้าวของมากขนาดนี…” จ้าวชิงเฟิ งมิได้
หวาดกลัวหน้าตาเย็นชาของจ้าวเซิงสักนิด ซํายังจงใจ

354
ถือของเบียดเขาเล็กน้อย

เถียนฉิงรุย่ ไม่มีความสามารถทีจะท้าทายจ้าวเซิงได้
อย่างไรฐานะของเขาก็วางไว้ตรงนัน แต่ก็ไม่เห็นว่าเขา
จะเกรงใจมีมารยาทต่อจ้าวเซิงมากสักเท่าไร บัดนีมีจา้ ว
ชิงเฟิ งบุกตะลุยนําหน้า เขาก็ยืนอยูข่ า้ งๆ ช่วยเสริมทัพก็
พอแล้ว

ทีแรกซูเซียงตังใจจะไปนอนอีกหน่อย แต่คิดถึงความเจ้า
อารมณ์ของจ้าวเซิงก็กลัวว่าจะต่อยตีกนั ขึนมา จึงจํา
ต้องจัดการผมเผ้าให้เรียบร้อยแล้วออกประตูมาอีกครัง

มุมปากยิมฝื ด ค่อยๆ เดินไปถึงข้างกายจ้าวเซิง กล่าวกับ

355
สองคนนัน “พวกท่านมาได้อย่างไร ยังหอบของมามาก
มายเช่นนี? คนไม่รูจ้ ะคิดเอาว่าพวกท่านย้ายบ้านน่ะ”

เถียนเฉิงรุย่ ทีอยูข่ า้ งๆ ไม่พดู จามาตลอด ตอนนีเห็นซูเซี

ยงบนหน้ากลับยกยิมสดใส “นีมิใช่ได้ข่าวว่าท่านได้รบั
การแต่งตังเป็ นจวินจู่จงึ มาแสดงความยินดีกบั ท่าน
หรอกหรือ เร็วเข้า เข้าบ้านไปดูวา่ ข้านําของดีลาค่
ํ าอะไร
มาให้ทา่ น”

ซูเซียงมือข้างหนึงกุมหน้า เบียงศีรษะไปอีกทาง
นางอยากจะพูดจริงๆ ว่า : ข้าไม่ดไู ด้ไหม?!

แต่ไม่อาจเงือมือตีคนหน้ายิมได้ ผูอ้ ืนทังมิได้ทะเลาะผิด

356
ใจกับตน ทังนําของขวัญมากมายมาแสดงความยินดีให้
ตนอย่างดีอกดีใจ คงไม่อาจไล่คนออกไปข้างนอก
หรอกกระมัง?

มองเห็นสีหน้าเย็นดุจนําของจ้าวเซิงทีอยูข่ า้ งๆ ซูเซียงทํา
ได้เพียงเอ่ยเสียงเบาข้างหูเขา “เจ้าเองก็อย่าโกรธไปเลย
ในบ้านกําลังขาดแรงงานอยูพ่ อดี สองคนนี ไม่ตอ้ งจ่าย
ค่าแรงนะ”

สีหน้าจ้าวเซิงจึงค่อยคลายลง จ้องคนทังสองอย่างมีเลศ
นัย มุมปากลากเส้นโค้งจางๆ “เช่นนันก็ได้ เข้ามาเถอะ”
พูดพลางก็ยงั เบียงร่างหลบทางให้พวกเขาเดินมา

357
วันนีตัวข้าองค์ชายให้พวกเจ้าเข้ามา เข้าประตูบา้ นนีมา
แล้ว คิดจะออกไปเกรงว่าคงไม่ง่ายดายขนาดนัน! ท่าน
อ๋องดีดลุกคิดคํานวนไว้ในใจ เตรียมการขูดรีดเจ้าทึม
สองคนนีไว้เป็ นอย่างดี

ได้ฟังคําบอกเล่าของสองคนนันแล้วจึงค่อยรูว้ า่ คราก่อน
ตอนซูเซียงไปหาจ้าวเซิง จ้าวชิงเฟิ งเดิมทีไล่ตามไปแต่
ถึงครึงทางกลับได้รบั ราชสารลับจากพระพันปี ให้เขาไป
ช่วยจัดการธุระบางอย่าง ครังนีเขากลับวังรายงาน
ภารกิจ พระพันปี ตรัสว่าเขาจัดการงานได้ยอดเยียม พระ
ราชทานอนุญาตให้เขาออกเยียมราษฎรนอกเครืองแบบ
ได้

แหม ให้พดู กันตรงๆ แล้ว ก็คือให้เขาออกมาเทียวเล่น

358
อย่างเปิ ดเผยนันแหละ

ส่วนเถียนเฉิงรุย่ นัน การมาครังนีของเขาเป็ นคําสังของ

รัชทายาท นึกถึงคําพูดของรัชทายาททีตรัสกับเขาก่อน
แยกกันในคําวันหนึง ในใจก็อดึ อัดรูส้ กึ แย่

359
ตอนที 793 ต่อให้แต่งกับแม่หมูตวั หนึงก็ไม่เอานาง

คิดถึงซูเซียงทีเป็ นสตรีแสนดีถงึ เพียงนี เหตุใดในสายตา

องค์รชั ทายาทจึงแปรเปลียนเป็ นลักษณะนิสยั เหลือรับ
เช่นนันได้?

ทว่าในใจเขาก็ยงั แอบก่อเกิดความหวังสายหนึง หาก

จ้าวเซิงกับซูเซียงแยกทางกัน บางทีอาจมีพืนทีให้เขา จะ
พูดอย่างไร พวกเขาก็เป็ นคนทีมาจากสถานทีเดียวกันไม่
ใช่หรือ

เมล็ดพันธุแ์ ละรากต้นกล้าสมุนไพรส่งมานานแล้ว ก่อน

ตักแตนมาบุก ซูเซียงเองก็เพาะเลียงต้นกล้าใหม่จาํ นวน

360
หนึงไว้ในโรงเรือนปิ ดผนึก ต่อมามีโรคระบาดแล้วฝนยัง
ตกซําอีก ระหว่างนีซูเซียงก็เพาะต้นกล้าใหม่อีกจํานวน
หนึง คราวนีรวมกันแล้วปริมาณก็นบั ว่ามากทีเดียว

ก่อนหน้านีซูเซียงตังใจนําภูเขาผืนหนึงทําเป็ นการท่อง
เทียวเชิงเกษตร ปลูกดอกท้อบ้าง คัดพวกไม้ผลบ้าง แต่
บัดนีนางคิดว่าสันดานคนในหมูบ่ า้ นพวกนียากจะแก้
แล้ว นางก็เป็ นคนธรรมดาคนหนึง ได้ยินวาจาหยาบคาย
เหล่านันในใจย่อมรูส้ กึ ไม่ดี ไยต้องทําให้ตวั เองไม่มีความ
สุขด้วยเล่า

อีกอย่างก้อนแป้งน้อยก็ตอ้ งเรียนหนังสือ คงไม่อาจ

ปล่อยให้ชีวิตแต่ละวันเอาแต่คอยหลบอยูใ่ ต้ปีกของบ้าน
ตัวเอง ต้องออกไปพบโลกกว้าง คบหาเพือนบ้าง
361
แต่ซือทีดินภูเขาผืนใหญ่ขนาดนี ก็ตอ้ งใช้ให้เหมาะสม
เกิดประโยชน์ เช่นสมุนไพรบางอย่างธาตุหยิน[1] ข้าง
เคียงยังสามารถปลูกจําพวกพืชริมป่ าชายเลนได้

อาทิเช่น นางสามารถปลูกจําพวกต้นท้อ ซานเหอเถา (พี

แคน) ซานจา (พุทราจีน) จากนันใต้ตน้ พวกมันก็คอ่ ย
ปลูกสมุนไพรจําพวกซวนซานหลง[2] เหอโส่วอู[3]ก็ได้

หลายวันมานีนางกับจ้าวเซิงปรึกษากันพอสมควรแล้ว
อีกสองสามครอบครัวก็ไปช่วยพลิกหน้าดินจํานวนหนึง
แล้ว แค่รอให้ซเู ซียงบอกก็จะเริมทํางานอย่างเป็ นทาง
การ

362
ผ่านไปสองสามวันร่างกายของซูเซียงก็ดีขนึ และถึงเวลา
เริมทํางานอย่างเป็ นทางการ

วันนีซูเซียงเรียกคนกลุม่ หนึงเฮโลขึนไปบนภูเขา ซึงนีรวม

ถึงจ้าวชิงเฟิ งผูส้ ง่างามปานต้นหยกพลิวลมคนนันและ
เถียนเฉิงรุย่

สําหรับประสบการณ์การเพาะปลูกสมุนไพรนันซูเซียงก็
ชํานาญเป็ นขันเป็ นตอน พวกทางลาดเนินเขาทิศใต้ ทาง
ลาดเนินเขาทิศเหนือ เนินหยาง เนินหยิน[4] ยังมีพวก
คุณภาพดินคุณภาพนํา ปุ๋ ยนําหมักชีวภาพเรืองพวกนี
พูดแล้วคนทังหลายก็งนุ งงกันเป็ นแถว

363
ซูเซียงอธิบายอยูค่ รึงค่อนวัน พวกจ้าวเซิงกับจ้าวซิงเฟิ ง
ต่างยังคงส่ายหน้าเป็ นกลองป๋ องแป๋ ง

ซูเซียงจนปั ญญาอย่างแท้จริง จําต้องหยิบแผนทีออกมา

ทําสัญลักษณ์แยกส่วนพืนทีชัดเจน จากนันส่งใส่มือของ
พวกเขา “นีคงจะพอดูออกเข้าใจแล้วกระมัง? พวกท่าน
ปรึกษากันดู คนหนึงรับผิดชอบพืนทีหนึงส่วน รีบพาคน
ไปทํางานเถอะ!”

จ้าวชิงเฟิ งหยิบแผนทีขึนมาดูอย่างมึนงง กลับเป็ นเถียน

เฉิงรุย่ กลอกตาเล็กหลุกหลิก อาศัยจังหวะทีจ้าวเซิงหัน
ศีรษะไป เข้าใกล้เบืองหน้าซูเซียง พูดเสียงเบา “เช่นนัน
น้องซูเซียงเจ้ารับผิดชอบส่วนไหนรึ? ข้าไปกับเจ้าได้หรือ
364
ไม่?”

ประโยคนีของเขาแม้เสียงเบามากแล้วแต่ยงั คงถูกจ้าว
เซิงได้ยินเข้า หันหน้ากลับมาชําเลืองเขาอย่างเย็นชา
“ข้าว่าคุณหนูตระกูลหลิวไม่เลวเลย กลับไปข้าจะลอง
พูดกับเสด็จพีรัชทายาทให้ แต่งนางให้เป็ นภรรยาเจ้า ว่า
อย่างไร?”

ข่มขู่! นีมันข่มขู่ขนตั
ึ วแดงเถือกชัดๆ !

เถียนเฉิงรุย่ เป็ นใบ้ไปชัวขณะ ถ้าบอกว่าเป็ นแม่นางบ้าน

อืน เขาแค่ไม่ตกลงก็แล้วกันไป แต่คณ
ุ หนูตระกูลหลิวคน
นัน…จิๆ เขาไม่กล้าจะคิด ต่อให้เขาต้องแต่งแม่หมูตวั

365
หนึงกลับไปก็ไม่เอาผูห้ ญิงคนนันเด็ดขาด…

รีบหัวเราะกลบเกลือนทันที “มิได้ๆ ข้าก็แค่คยุ กับน้อง

หญิงซูเซียงว่าข้าจะรับผิดชอบส่วนเนินหยางตรงนัน ใช่
แล้ว น้องหญิงซูเซียง เนินหยางทางนันปลูกเก๋ากี ตัง
เซียม กับกันเฉ่าสินะ? เช่นนันเมล็ดพันธุเ์ ล่า? ให้ขา้ เร็ว
ข้าจะได้ไปทํางาน!”

ซูเซียงชีๆ ไปทีกระสอบใหญ่บนพืนโล่ง “ข้าใช้ถงุ ผ้าใบ

เล็กใส่แยกไว้ ด้านบนแขวนป้ายไว้แล้ว ท่านไปพลิกดู
เอาเอง แต่อย่าเอาไปผิดล่ะ”

ซูเซียงพูดแล้วก็ตะโกนไปทางซ่งหนานทีอยูด่ า้ นข้าง “พี

366
ใหญ่ซง่ ท่านเข้าใจวิธีปลูกสมุนไพรสองสามประเภทนี
แล้วใช่ไหม?”

ซ่งหนานมองดูตวั อักษรด้านบนแล้วย้อนสมองนึกถึงสิง
ทีซูเซียงสอนหลายวันก่อน พยักหน้า “เข้าใจ เช่นนันข้า
จะไปเป็ นเพือนคุณชายเถียนท่านนี”

ภายใต้การแบ่งส่วน เถียนเฉิงรุย่ รับผิดชอบปลูกเก๋ากี ตัง

เกียมและกันเฉ่าทางเนินหยาง จากนันจ้าวชิงเฟิ งรับผิด
ชอบเนินหยิน ปลูกพืชพวกปั นเซีย โหรานําเต้า เทียน
หมา ซูเซียงก็จดั การให้เฉียนตงไปกับเขา

ส่วนซูเซียงกับจ้าวเซิงไปสํารวจดูแถวบริเวณแม่นาํ

367
------

[1] พืชธาตุหยิน หมายถึงพืชทีไม่ตอ้ งการแสงแดดมาก

ชอบความชืน เหมาะกับการปลูกในทีร่ม

[2] ซวนซานหลง เป็ นต้นมันเทศจีนชนิดหนึง ใช้กา้ นราก

ใต้ดินมาตากแห้งทําเป็ นยาสมุนไพร มีสรรพคุณขับลม
ไล่ความชืน ช่วยระบบไหลเวียนเลือด แก้ไอลดหอบ เป็ น
ต้น

[3] เหอโส่วอู เป็ นพืชตระกูลเถาวัลย์ชนิดหนึง มี

สรรพคุณบํารุงเลือด เสริมการทํางานของระบบกักเก็บ

368
ของไต ทําให้ผมดํา บํารุงตับ บํารุงกระดูกและเส้นเอ็น

[4] เนินหยาง เนินหยิน เป็ นการเรียกลักษณะของเนิน

เขาของชาวจีนโบราณ เนินทีหันหน้ารับแสงอาทิตย์ เป็ น
ทีแสงอาทิตย์สอ่ งถึงเรียกว่า 'เนินหยาง' ส่วนซึงด้านหลัง
เนินจะอับแสง มืดชืน จึงเรียกว่า 'เนินหยิน' หรือเรียก
ตามทิศทางว่า เนินใต้ หรือทางลาดเอียงใต้ เนินเหนือ
หรือทางลาดเอียงเหนือ

369
ตอนที 794 สามีภรรยาหนุ่มสาวหวานชืน

เห็นสายนําไหลเอือยซูเซียงก็พยักหน้าพึงพอใจ “หลาย
วันก่อนมาดูยงั แห้งขอดอยูเ่ ลย ปูก็มีอยูแ่ ค่ตวั เดียว ตอน
นีนํากลับใสแจ๋วเชียว”

จ้าวเซิงจูงมือซูเซียงเดินเลียบตามสายแม่นาํ “ภรรยา ที
กว้างขวางขนาดนีใช้ปลูกแค่ซานจาหรือ?”

ก่อนหน้านีซูเซียงกับจ้าวเซิงหารือกันว่าการปลูกซานจา
ริมแม่นาทั
ํ งผืนนีเหมาะสมแล้ว แต่ทีคิดไม่ถงึ ก็คือ หลัง
ผ่านฝนหลายรอบ ระบบนิเวศก็ดีขนมาก
ึ

370
ซูเซียงก้มหน้าไตร่ตรองนานค่อนวัน “ถ้าจะปลูกแค่ซาน
จาก็สนเปลื
ิ องไปหน่อย อืม หรือไม่เราปลูกหญ้าคา[1]
กับหญ้าหมาหวง[2] เพิมอีกหน่อย พืชพวกนีชอบหยิน
ชอบนํา ปลูกใต้ตน้ ไม้ก็ไม่มีผลกระทบ”

จ้าวเซิงยิมๆ “ได้ ทังหมดล้วนทําตามภรรยาว่า ใช่แล้ว

บุกนันเรายังปลูกหรือไม่?”

พูดถึงหัวบุก ซูเซียงก็นกึ ถึงโรงเตียมของตนทีถูกไฟเผา

ไปแล้ว สีหน้าหนักอึง ปลอบใจตัวเองว่าช่างมันๆ ไหม้ก็
ไหม้ไปแล้ว ต่อไปค่อยเปิ ดกิจการให้ใหญ่โตกว่าเดิมก็ได้

ตังสติสงบอารมณ์ได้เล็กน้อยแล้วจึงค่อยเอ่ยว่า “ปลูกสิ

371
ทําไมจะไม่ปลูก ภายหน้า เราเปิ ดโรงเตียมจะขาดหัวบุก
นีไม่ได้นะ อาหารหลักมือเทียงเจ้าเองก็กินแล้ว ปลาต้ม
เผ็ดนันใส่หวั บุกด้วย รสชาติเป็ นอย่างไรบ้าง?”

จ้าวเซิงพยักหน้า “ดีมากเลย รสชาตินนก็

ั ไม่ขดั กัน ทังยัง
มีกลินหอมเฉพาะตัว”

ซูเซียงนึกถึงคําพูดทีขันทีอาวุโสพูดกับนางเมือวาน จึง
พูดขึน “ใช่แล้ว กงกงมาเมือวานยังพูดกับข้าเรืองหนึง
เขาถามข้าว่าสนใจเปิ ดเหลาสุราหรือไม่ หลักๆ ก็ขาย
ปลาต้มเผ็ด เขาบอกว่าต้นตระกูลในเมืองหลวงก็กาํ ลัง
ทํากิจการเหลาสุราใหญ่โต อยากจะร่วมค้าขายกับเรา
น่ะ”

372
แม้เรืองเหล่านีซูเซียงสามารถจัดการเองได้ แต่เมือเป็ น
สามีภรรยากันแล้ว บางเรืองนางก็ตอ้ งให้จา้ วเซิงรับรู ้
ด้วย นีเป็ นการให้เกียรติขนพื
ั นฐานอย่างหนึง

จ้าวเซิงตะลึงงันก่อนเล็กน้อย เดิมเขาคิดว่าขันทีอาวุโส
เพียงรูส้ กึ ไม่เลวกับซูเซียงเท่านัน คิดไม่ถงึ กระทังกิจการ
ของต้นตระกูลก็ยงั ยินดีพาซูเซียงเข้าไปร่วม ดูทา่ ขันที
อาวุโสคงชืนชอบซูเซียงมากอย่างแท้จริง นีถือเป็ นเรืองดี
ทีหาได้ยากเรืองหนึง

จ้าวเซิงพยักหน้ายิมกล่าว “กงกงท่านนันเป็ นคนโปรด

ข้างกายเสด็จย่าข้า เขายินดียืนมือพาเจ้าแน่นอนว่าเป็ น
เรืองดี แม้ขา้ สามีเองก็มีเงินอยูบ่ า้ ง แต่ขา้ รูด้ ีวา่ เจ้าชอบ
373
พึงพาตัวเอง ดังนันอยากทําอะไรก็ทาํ อย่างสบายใจเถิด”

ซูเซียงยิมน้อยๆ ในยุคสมัยทีอํานาจจักรพรรดิเป็ นใหญ่

เช่นนี สามียงั รูจ้ กั เอาใจใส่ตน เคารพความคิดของตน
นางยังมีอะไรให้ไม่พงึ พอใจอีก

จ้าวเซิงหยิบสมุดเล่มเล็กกับถ่านดําก้อนหนึงออกมาจาก
ห่อสัมภาระด้านข้าง นีเป็ นของทีซูเซียงกําชับให้เขาพก
มาก่อนขึนภูเขา

สองคนนังอิงแอบเคียงข้างบนศิลาก้อนใหญ่รมิ นํา ในมือ

ถือก้อนหินขีดๆ เขียนๆ บนสมุดเล่มเล็ก พูดคุยปรึกษา
ทอดตามองไปไกลๆ อบอุน่ ปรองดอง ให้ความรูส้ กึ คืน

374
วันสงบงาม

ชุ่ยหลิวเดิมทีมีเรืองอยากปรึกษาซูเซียง แต่มองไกลๆ
เห็นบรรยากาศเช่นนี ขาทีก้าวออกไปก็ชกั กลับมา ช่าง
เถอะ นางไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะความหวานชืนของ
สามีภรรยาหนุ่มสาว ไปปรึกษาซ่งหนานก็ได้

ชุ่ยหลิวกับคนอืนๆ เห็นเจ้าบ้านทังสองรักใคร่หวานซึงใน
ใจก็มีความสุขมาก แต่บรรยากาศเช่นนีตกสูส่ ายตาของ
เถียนเฉิงรุย่ แล้วกลับบอกไม่ถกู ว่าเป็ นรสอะไร

หลังเขาจากไปคราก่อนพ่อบ้านชราก็กล่อมเขาอยูเ่ นิน
นาน ในเมืออ๋องสงครามกับหวังเฟยรักใคร่กนั ดี เขาก็ไม่

375
ควรแหย่ขาข้างหนึงเข้าไปแทรก ซูเซียงมาจากสถานที
เดียวกันกับเขา เดิมทีความรูส้ กึ ของพวกเขาควรจะลึกซึง
ทีสุด แต่ในเมือผูอ้ ืนมีสามีอยูแ่ ล้ว เขาก็ควรจะอวยพรให้

แต่สวรรค์ไม่เป็ นใจน่ะสิ ในขณะทีเขาคิดถึงแทบบ้า แข็ง

ใจกล่อมตัวเองไม่ให้ไปพบหน้าซูเซียง องค์รชั ทายาท
กลับส่งเขามาทํางานแบบนี!

แม้ตอนอยูใ่ นยุคปั จจุบนั คนเรามักพูดกันว่า ชอบนางก็

ให้นางเป็ นอิสระ ให้นางมีชีวิตทีดี บัดนีเห็นทีมีการขัด
ขวางขององค์รชั ทายาท ระหว่างซูเซียงกับจ้าวเซิงคง
ผ่านไปด้วยกันไม่คอ่ ยดีนกั เมือเป็ นเช่นนี เหตุใดตัวเอง
ถึงไม่ไปต่อสูแ้ ย่งชิงสักตังเล่า?!

376
------

[1] หญ้าคา (白茅根) หรือไป๋ เหมาเกินเป็ นพวกพืช

พวกหญ้า มีลาํ ต้นใต้ดินเป็ นเส้นกลม ดอกออกเป็ นช่อ
ทรงกระบอก มีดอกย่อยอยูต่ ิดกันแน่น เมือแก่จะเป็ นขน
ฟูสีขาว ใช้ราก ดอก ขน (ดอกแก่) และใบ เป็ นยา มี
สรรพคุณ ห้ามเลือด ขับปั สสาวะ แก้ไข้ ไอ กระหายนํา
อาเจียนเป็ นเลือด เลือดกําเดาออก ความดันเลือดสูง
บวมนํา ดีซา่ น ประจําเดือนมามากเกินไป เป็ นต้น

377
[2] หญ้าหมาหวงหรือหมาหวงเฉ่า (麻黄草) เป็ นลํา
ต้นเนืออ่อน (herbaceous stem) แห้งของพืชสกุล
Ephedraใช้เป็ นยาขับเหงือ แก้หอบ หืด ใช้กบั ไข้หวัด
เหตุกระทบเย็น ไม่มีเหงือ ไอหอบ

378
ตอนที 795 ทัวกายพ่นฟองอากาศฉุนเปรียว

อย่างน้อยทีสุด ซูเซียงคบกับเขาก็สามารถใช้ชีวิตได้
อย่างสงบสุข มีชีวิตทีมันคงปลอดภัย

เถียนเฉิงรุย่ คิดถึงตรงนี แสงตาเปิ ดขึนปรากฏรอยยิม

เปล่งประกายอันเป็ นเอกลักษณ์ ทําเหมือนมีความสุข
มาก กระโดดโลดเต้นไปทางริมแม่นาํ วิงไปพลางตะโกน
ไปพลาง “น้องหญิงซูเซียง น้องหญิงซูเซียง ข้ามาหาเจ้า
มีเรืองจะถามหน่อย”

ทางซูเซียงกับจ้าวเซิงเพิงวางแผนทีดินเลียบแม่นาผื
ํ นนี

379
เสร็จ กําลังพูดคุยเรืองทีจะย้ายไปอยูใ่ นจวนเซียงจวิ
นเมือไหร่ ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังของเจ้าก้างขวางชิน
ใหญ่เถียนเฉิงรุย่

สองมีภรรยาทีถูกขัดเวลาแห่งความอบอุน่ อารมณ์ไม่ดี
หน้าซูเซียงเข้มลงไป จ้าวเซิงยิงไม่ตอ้ งพูดถึง นัยน์ตาผุด
เปลวไฟเล็กริบหรีสองขุม อยากจะเผาเถียนเฉิงรุย่ ให้
ตายเสียจริงๆ

เถียนเฉิงรุย่ ต้อนรับสายตาเย็นเยือกนันของจ้าวเซิง พูด

ตามจริง ในใจยังหวันเกรงอยูบ่ า้ ง แต่เขากลับแกล้งทํา
เป็ น “ข้างช่างโง่เง่า ข้าช่างไร้เดียงสา ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้า
หมายความว่าอะไร” เอาเมล็ดกันเฉ่ากําหนึงยัดใส่มือซู
เซียง “น้องซูเซียงเจ้าดูหน่อย นีใช่กนั เฉ่าหรือไม่?”
380
ซูเซียงรับของมามองเขาอย่างแคลงใจ “บนถุงนันข้าก็
แขวนป้ายไม้ไว้แล้วไม่ใช่เหรอ ท่านไม่รูห้ นังสือหรือ? อีก
อย่างถ้าท่านไม่เข้าใจถามพีใหญ่ซง่ ก็ได้ คงไม่ได้หาข้อ
อ้างจงใจมาตีสนิทข้าหรอกนะ?”

“แหะๆ แหะๆ ข้าชอบน้องซูเซียงตรงทีแสดงออกมา

ตรงๆ ไม่ออ้ มค้อมสักนิดเลยนีแหละ เอ่ออะไรนะ อันที
จริง อันทีจริงข้ามาก็เพราะอยากคุยกับเจ้า” เถียนเฉิงรุย่
ถูกแทงใจดําก็ไม่อาจซ่อนเร้นได้อีก เกาหัวอย่างเก้อเขิน

แท้จริงแล้วเขามีเรืองอยากคุยกับซูเซียงทีไหนกัน ก็แค่
เห็นสองสามีภรรยาหนุ่มสาวรักใคร่หวานซึง รสเปรียวใน
ใจก็แทบจะทําให้เขาจมนําส้มตาย จึงคิดอยากเข้ามา
381
ทําลายบรรยากาศ

หน้าจ้าวเซิงเย็นลงถึงตําสุด ในนําเสียงล้วนนําพาเกล็ด
นําแข็ง “เจ้าคิดจะทําอะไรกันแน่? อย่าลืมว่า นางเป็ น
ภรรยาข้า!”

เถียนเฉิงรุย่ หวาดหวันใจเต้นระทึก แต่บนหน้ายังยกแย้ม

ยิมสดใส “ถูกต้อง ตอนนีนางเป็ นภรรยาของท่าน แต่ตอ่
ไปก็ไม่แน่ เจ้าว่าใช่หรือไม่ น้องเซียงเอ๋อร์?”

เห็นจ้าวเซิงตังท่าจะลงมือ ซูเซียงพูดอย่างเย็นชาเรียบ
เฉย “ข้าเห็นว่านํานีใสแจ๋วมากทีเดียว หรือไม่ขา้ ใจดีลา้ ง
สมองให้ทา่ นดีไหม?”

382
เพือพิชิตใจคนงามและเพือทําภารกิจให้สาํ เร็จ เถียนเฉิง
รุย่ พยายามเมินเฉยแรงกดอากาศตําทีแผ่ออกมารอบตัว
จ้าวเซิงอย่างสุดกําลัง แล้วยืนหน้าเข้าไปใกล้ “เซียงเอ๋อร์
รูจ้ กั เล่นมุกจริงๆ สมองข้านีสะอาดอยูน่ า ไม่ตอ้ งล้างๆ
ไปๆ ไปกับข้า ดูสวิ า่ ทางนันปลูกถูกต้องไหม? เมือครูพ่ ี
ใหญ่ซง่ หนานว่าข้า เจ้าช่วยไปตัดสินถูกผิดให้ขา้
หน่อย…”

เถียนเฉิงรุย่ พูดพลางก็ยืนมือมาคิดจะจับมือซูเซียง

ซูเซียงถอยหลบหลังจ้าวเซิงหนึงก้าวตามสัญชาตญาณ
ปากพูดว่า “ของพวกนีปลูกอย่างไรข้าล้วนบอกกับพวก
พีใหญ่ซง่ หมดแล้ว ถ้าเจ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ไปถามพวก
383
เขา”

การกระทําโดยสัญชาตญาณเช่นนีของซูเซียงทําให้เถียน
เฉิงรุย่ เจ็บแปลบในใจ แต่กลับได้ใจจ้าวเซิงไปมาก

จ้าวเซิงราวกับเป็ นพ่อไก่ทีชนชนะ ใช้สายตาดูแคลนจ้อง

มองเถียนเฉิงรุย่ “ยังมีธุระอีกหรือไม่?”

เถียนเฉิงรุย่ รับรูถ้ งึ กลินฉุนเปรียวของนําส้มลอยฟุง้ ทัว

อากาศ เขาไม่อยากอยูท่ ีนีอีกต่อไปแล้ว เห็นสามีภรรยา
คูน่ ีอิงแอบชิดใกล้ เขาก็รูส้ กึ ทัวทังร่างกายของตัวเองพ่น
ฟองอากาศฉุนเปรียว

384
“ไม่มีแล้ว พวกท่านค่อยๆ คุยกันเถอะ” พูดแล้วก็หมุน
ร่างเดินคอตกเศร้าสร้อยไป

พอมาถึงเนินเขาเล็กคิดไม่ถงึ ว่ากลับพบจ้าวชิงเฟิ งทีสี

หน้าดูไม่ดีนกั เช่นเดียวกัน “ทําไมเจ้ามาอยูท่ ีนี?”

“ตอนนีเราทังสองเป็ นพันธมิตรกัน เจ้าแพ้เสียท่าข้าก็

ต้องมาดูเจ้าน่ะสิ ดูจากท่าทางไร้ประโยชน์ของเจ้า
อุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ แค่นีก็ยอมแพ้แล้วหรือ? ” วันนีบน
ตัวจ้าวชิงเฟิ งไม่สวมชุดคลุมยาวหรูหราชันสูงแบบนัน
แต่ใส่เสือยาวกางเกงขายาวแบบเกษตรกรคนทํางาน
สวมใส่กนั

385
แต่รา่ งกายเขามีรศั มีราชนิกลุ ชนชันสูง ต่อให้บนร่างคลุม
ผ้าปูทีนอนก็ยงั ปิ ดไม่อยู่

“หึ ช่างรูจ้ กั พูดจากระแหนะกระแหน ถ้าเจ้าไหว เจ้าก็

บุกไปสิ!” ในใจเถียนเฉิงรุย่ อ้างว้างอย่างยิง สําหรับคํา
พูดของจ้าวชิงเฟิ งนันก็ไม่นกึ อยากแยแส พูดจบแล้วก็
ตรงไปหยิบเมล็ดพันธุก์ นั เฉ่าเดินไปทางทีดินลาดเอียง
บนเนินเขา

386
ตอนที 796 ดาหน้าวิงเข้าหาความทรมาน

จ้าวชิงเฟิ งค้างอยูก่ บั ที ถูกลมหนาวฟู่ ๆ นันพัดต้องหน้า

ให้เจ็บปวด สุดท้ายบีบกําหมัด “ข้าไปก็ขา้ ไป!”

คนพวกนีนี อยูด่ ีๆ ไม่ชอบ ต้องดาหน้าวิงเข้าไปหาความ

ทรมาน

อยูต่ รงริมแม่นานานๆ
ํ อากาศค่อนข้างเย็น จ้าวเซิงกลัวซู
เซียงจะหนาวสองคนจึงย้ายไปยังสถานทีหลบลม จ้าว
เซิงยิงกระชับคนเข้าในวงแขน

ซูเซียงดูเหมือนถูกจ้าวเซิงพูดอะไรบางอย่างให้ขาํ ขัน
387
หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข

ฉากนีตกสูส่ ายตาของจ้าวชิงเฟิ ง สร้างค่าความเสียหาย

ให้เขาทันทีหนึงหมืนแต้ม

ในพริบตาเดียวนัน จ้าวชิงเฟิ งรูส้ กึ ว่าตัวเองแทบจะขาด

อากาศ หายใจไม่ออกแล้ว เห็นอยูช่ ดั ๆ ว่าตัวเองรูจ้ กั ซูเซี
ยงก่อน ตนยังมีพระคุณกับครอบครัวซูเซียงอีกด้วย มี
สิทธิอะไรถูกอ๋องสงครามเย็นชาเป็ นนําแข็งคนนีแย่งตัด
หน้าไป? นีมันไม่ยตุ ิธรรม!

แต่จา้ วชิงเฟิ งเป็ นใคร สมองยังใช้การได้ดีเชียวล่ะ เขารู ้

ว่าผูอ้ ืนเป็ นสามีภรรยากัน อิงแอบแนบชิดก็เหมาะ

388
สมควร แต่ตวั เองตอนนีหากเข้าไปหาเรืองก็ดไู ม่คอ่ ยจะ
สมเหตุสมผล

ดังนันจึงเปลียนใจ นึกถึงคําทีพระพันปี ตรัสกับเขาก่อน

ออกมา บนหน้าประดับรอยยิมเจิดจรัส เขาเองก็เหมือน
กับเถียนเฉิงรุย่ วิงเข้าไปอย่างสดใสร่าเริง ตะโกนเรียก
เสียงดัง “น้องหญิงซูเซียง น้องหญิงซูเซียง”

ซูเซียงสะดุง้ ตัวออกจากอ้อมกอดของจ้าวเซิง สูดหายใจ

เข้าลึกๆ นางรุส้ กึ ว่าความอดทนของนางใกล้จะหมดลง
ทุกที คนพวกนีมันช่างไม่รูจ้ กั จบจักสิน!

คนบางคน เขาเป็ นพวกแกว่งเท้าหาเสียน รูอ้ ยูแ่ ก่ใจว่า

389
ต้องปะทะกําแพงก็ยงั กระโจนเข้าหาไม่ขาดสาย แต่ครัง
นีซูเซียงกับจ้าวเซิงยังเห็นแก่พระพักตร์พระพันปี ไม่ได้
ตอบโต้อะไรกับจ้าวชิงเฟิ ง เพียงแค่ฟังเขาพูดจนจบแล้ว
ก็ไล่คนไปอย่างเย็นชา

จ้าวชิงเฟิ งทีหงายหลังกลับมา ได้รบั ค่าความเสียหาย

โจมตีฉบั พลันหนึงหมืนแต้มก็หน้างอคอตกเช่นเดียวกัน
เหมือนกับเป็ นไก่ตวั ผูท้ ีแข่งแพ้

ระหว่างทางกลับไป เถียนเฉิงรุย่ เห็นท่าทางของจ้าวชิง

เฟิ งก็หวั เราะเย้ยหยัน “ดูสภาพขีขลาดของเจ้าสิยงั มีหน้า
ว่าข้า เจ้าเองก็ไม่ได้ดีกว่าไปถึงไหนหรอก!”

390
จ้าวชิงเฟิ งแบกจอบเล่มหนึง ชายตามองเถียนเฉิงรุย่
อย่างหมดอาลัยตายยาก “พอแล้ว เราอย่ามาจิกกัดกัน
เองเลย วิงห้าสิบก้าว หัวเราะเยาะวิงหนึงร้อยก้าว[1]
สนุกหรือไร? ไป รีบกลับไปพูดคุยหารือกันดีๆ ดีกว่า”

เพียงกลอกตาเวลาผ่านไปกว่าครึงเดือนแล้ว เจ้าทึมทัง
สองปรึกษากันได้วิธีการออกมา นันคือ ตีหน้านิงทําหู
หนวกเป็ นใบ้กบั จ้าวเซิง ทําหนังหนาหน้าไม่อายกับซูเซี
ยง

ดังนันในบ้านจึงมีฉากเช่นนีอยูเ่ ป็ นประจํา นันก็คือ ขอ

เพียงแค่ซเู ซียงกับจ้าวเซิงพูดคุยกันสองต่อสองก็จะถูก
สองทึมขัดจังหวะตลอดเวลา

391
มากครังเข้า ซูเซียงกับจ้าวเซิงล้วนคิดทดไว้ในใจ รูว้ า่
สองคนนีจงใจอย่างแน่นอน ไม่แน่อาจซ่อนแผนเล็กแผน
น้อยอะไรไว้

ดังนัน ยามคนทังสองมีเรืองต้องปรึกษากัน ซูเซียงก็จะ

เรียกจ้าวเซิงเข้าในห้องทันที ปิ ดประตูแล้วคนทังสองก็
นังบนเตียงเตาพูดคุยกันเชืองช้า เวลานีเจ้าทึมสองคน
นันคงไม่กล้าเสียมารยาทไปเคาะประตูหอ้ งสามีภรรยา
คนเขากระมัง

เดิมทีจา้ วเซิงไม่พอใจต่อการมาถึงของสองคนนีอย่าง
มาก แต่บดั นีสองคนนันกลับเจตนาร้ายได้เรืองดี เขา
สามารถเข้าห้องของซูเซียงได้แล้ว แม้ยงั คงไม่ได้แอ้ม
392
เนือ ยังไม่ได้ลกู สาว แต่บางครังเขาก็ได้นอนเอือยอยูใ่ น
นีทังคืน จ้าวเซิงพึงพอใจต่อสิงนีมาก ดังนันในยามปกติ
จึงยอมละเว้นให้เจ้าทึมสองคนนันมากกว่าเดิม

ถึงขันมีบางครังเขายังอยากให้สองคนนันเข้ามาก่อกวน
ใจจะขาด เมือเป็ นเช่นนีกลางคืนเขาก็จะมีเหตุผลให้รงั
อยูใ่ ห้หอ้ งภรรยาสาวได้ ดูใจนานวันเข้าย่อมเกิดความ
รักมิใช่หรือ ยิงพ่ายแพ้ยงแกร่
ิ งกล้า ต้องมีสกั วันทีได้กิน
เนือ

ในช่วงเวลานี ทางเต๋อฮุ่ยกงจู่ก็สง่ คนมา ประทานสิงของ

ให้จาํ นวนไม่นอ้ ย ทังยังให้ซเู ซียงจัดการเรืองจวนให้เสร็จ
เรียบร้อยก่อน ต้นฤดูใบไม้ผลิปีหน้าถึงค่อยเข้าเมือง
หลวงแต่เนินๆ สักเทียว
393
การปลูกสมุนไพรบนภูเขาก็ใกล้เสร็จสินแล้ว ซูเซียงจึง
มอบการจัดการทังหมดทางนีให้พวกซ่งหนานและเฉียน
ตง

อีกประมาณหนึงเดือนก็จะปี ใหม่แล้ว ถึงเวลาหิมะหนา

ปกคลุมภูเขา เรืองต่างๆ คงจัดการได้ยาก ซูเซียงยังคง
ปลูกพวกสมุนไพรลําค่าพวกนันไว้ในโรงเรือน เช่นนีก็ยงั
พอรักษาความอบอุน่ ไว้ได้บา้ ง อีกอย่างพวกนางจําเป็ น
ต้องถือโอกาสก่อนหิมะหนักจะมาปั ดกวาดจวนเซียงจวิ
นให้เรียบร้อย ทังครอบครัวต้องเร่งย้ายบ้านไป ไม่อย่าง
นันหิมะตกหนักปกคลุมภูเขาก็จะเดินทางยากลําบาก
แล้ว

394
------

[1] วิงห้าสิบก้าว หัวเราะเยาะวิงหนึงร้อยก้าว (五十

步笑百步) อุปมาถึงคนทีหัวเราะเยาะเย้ยคนอืน
ทังๆ ทีตนเองก็เป็ นเหมือนกัน

395
ตอนที 797 เตรียมตัวย้ายทีอยูก่ นั เถอะ

ตอนกินข้าวมือเย็น ซูเซียงกําลังปรึกษาเรืองนีกับสามี
ภรรยาสกุลหวัง เถียนเฉิงรุย่ กับจ้าวชิงเฟิ งก็มองตากัน
ก้มหน้ากินข้าวเงียบๆ ไม่พดู จา

ผูเ้ ฒ่าหวังถอนหายใจหนึงเสียง “เฮ้อ จะว่าไป จะว่าไป

ข้ายังชอบอยูใ่ นหมูบ่ า้ นชนบท เพียงแต่คนในหมูบ่ า้ น
เฮ้อ…. เอาเถิด เช่นนันทังหมดก็วา่ ตามทีลูกสาวกับลูก
396
เขยจัดการแล้วกัน”

หวังต้าเหนียงเองก็วางชามตะเกียบ เอ่ยถาม “เช่นนันเรา

จะย้ายออกไปประมาณตอนไหน ทางพวกข้าก็จะได้
เตรียมตัวให้พร้อม”

ก่อนหน้านีซูเซียงเคยปรึกษากับจ้าวเซิงแล้ว เพราะจวน
แห่งนันนับว่าค่อนข้างใหญ่ คนทังครอบครัวย้ายไปก็อยู่
พอ ไม่ตอ้ งซ่อมแซมแต่งเติมใหม่ แค่ตอ้ งจัดหาพวก
เครืองเรือนผ้านวมเพิมจํานวนหนึง มิได้วนุ่ วาย

เพียงแต่มีอยูจ่ ดุ หนึง ซูเซียงตังใจก่อเตียงเตาทุกห้องใน

เรือน กระบวนการก่อสร้างนีค่อนข้างจะใหญ่โตสัก

397
หน่อย

ซูเซียงคิดๆ แล้วก็กล่าวว่า “พรุง่ นีพวกข้าจะไปหาคนมา

ก่อเตียงเตา เร็วหน่อยล่ะก็ ประมาณภายในหนึงเดือนก็
น่าจะเสร็จเรียบร้อย ช่วงนีท่านพ่อท่านแม่ก็เริมทยอยจัด
เก็บข้าวของได้เลย”

หลังอาหารคํามือนีจบลง สองทึมเถียนเฉิงรุย่ กับจ้าวชิง

เฟิ งไม่จ๊อกแจ๊กจอแจอย่างไม่เคยเป็ นมาก่อน จ้าวเซิงยัง
ไม่ทนั ออกปากไล่คน พวกเขาก็จากไปอย่างว่าง่าย

ซูเซียงมองเงาหลังของคนทังสอง ยังว่าน่าตลกดี “วันนี

สองคนนีเป็ นอะไรไป? ดูแปลกๆ ?”

398
จ้าวเซิงเองก็จอ้ งเงาหลังของสองคนนัน จนกระทังมอง
ไม่เห็นแล้วจึงค่อยหัวเราะหึหนึงเสียง “ใครจะรูเ้ ล่า เกรง
ว่าในใจซ่อนแผนร้ายอะไรบางอย่างล่ะสิไม่วา่ ”

ช่วงนียุง่ พอตัว โรงเตียมสองร้านทีเหลือของซูเซียงกลับ

มาเปิ ดกิจการอีกครัง ปลาหม้อไฟ นําแกงเนือแพะ
เกาเหลาเนือเปื อย กับข้าวทังหมดเหล่านีล้วนยกขึนโต๊ะ
ทุกอย่างเป็ นอาหารทีเหมาะสําหรับหน้าหนาว อีกทังยัง
ตังราคาไม่สงู

กิจการโรงเตียมเริมดีขนกว่
ึ าทีคาดไว้ หลายวันก่อนร้าน
สาขาสามของโรงเตียฝูหยวนถูกไฟไหม้แล้ว หลีฮ่าวยัง
รูส้ กึ ผิดต่อสิงนีอยูน่ าน บัดนีซูเซียงจึงจัดสรรงานใหม่ให้
399
เขา มือข้างหนึงของเขาแม้ไม่สามารถเคลือนไหวได้ แต่
สมองยังแจ่มชัด สามารถชีนําได้ สังงานได้

ส่วนเรืองก่อเตียงเตาในห้องของจวนเซียงจวินทางนันก็
เริมลงมืออย่างเป็ นทางการแล้ว ซูเซียงเพิงพูดคุยกับนาย
ช่างอาวุโสว่าต้องก่อเตาใหญ่ขนาดไหน จากนันท่อส่ง
ความร้อนได้ดินเผาเข้าไปอย่างไร

นายช่างอาวุโสเพิงพยักหน้า ซูเซียงก็ได้ยินจ้าวเซิงพูด
คนเดียวอยูด่ า้ นข้าง “เจ้าทึมสองคนนันสองวันนีหายไป
ไหน วันทังวันไม่เห็นเงาคน ไม่เห็นหรือว่างานทางนียังมี
อีกมาก ยังแอบหนีไปอู”้

400
ซูเซียงหัวเราะเฮอะๆ ลากคนออกประตูมา พลางกล่าว
ว่า “นีเจ้าถือเอาพวกเขาเป็ นแรงงานไม่ตอ้ งจ่ายเงินไป
แล้วจริงๆ หรือ? ข้าว่านะ พวกเขาไปก็ดีแล้ว ไม่อย่างนัน
คงเห็นใบหน้าเช่นนีของเจ้าทุกวัน ในใจข้ายังรูส้ กึ กลัว”

จ้าวเซิงได้ยินคําพูดของซูเซียงก็ลบู หน้าตัวเองโดย
อัตโนมัติ แล้วถามอย่างเพิงรูส้ กึ ตัว “หน้าตาตอนข้าโกรธ
น่ากลัวถึงขนาดนันเชียว?”

ซูเซียงยืนมือบีบๆ บนหน้าเขา แล้วค่อยพูดว่า “ก็ใช่น่ะสิ

ท่าทางตอนเจ้าโมโหอย่างกับเสือตัวใหญ่ ราวกับวินาที
ถัดไปจะแยกเขียวกระชากฉีกข้ากินลงท้อง”

401
จ้าวเงียบไปครูห่ นึง จากนันบนหน้าก็พลิวไหวแย้มยิม
อ่อนโยน “เช่นนันจากนีสามีจะไม่โมโหแล้วดีหรือไม่ เพือ
เป็ นรางวัล เจ้าเกิดลูกสาวให้ขา้ อีกคนนะ”

ซูเซียงเงียบไปเล็กน้อย “รอหลังจัดการเข้าอยูเ่ รียบร้อยดี

แล้วค่อยว่ากันเถอะ”

ซูเซียงมาจากศตวรรษทียีสิบเอ็ด และก็ไม่ใช่พวกหัว
โบราณ เพียงแต่ช่วงหลายวันนีไม่มีโอกาสดีๆ มาโดย
ตลอด แม้รา่ งกายร่างนีเคยให้กาํ เนิดบุตรมาตังแต่ก่อน
นางจะมาถึง แต่อย่างไรตนก็ไม่เคยมีประสบการณ์ผา่ น
เรืองเหล่านัน ยังหวังให้ครังแรกนันสวยงาม

402
ทีแรกจ้าวเซิงคิดว่าคงโดนดีดหน้าผากอีกตามเคย คิดไม่
ถึงว่าซูเซียงกลับเอ่ยเช่นนี ในใจเขาพลันดีใจอย่างบ้า
คลัง คว้าซูเซียงกอดเข้าในอ้อมแขนหมุนวนอยูก่ บั ที
“ภรรยา เจ้าพูดจริงหรือ สัตบุรุษพูดหนึงวาจาหนักดัง
ติง[1]เก้าใบ”

ซูเซียงถูกเขาหมุนจนเวียนหัว โอบศีรษะของเขาหันไปมา
สองสามครัง “เจ้าวางข้าลง วางข้าลง”

------

403
[1] ติง (鼎) หมายถึง ภาชนะหุงต้มชนิดมีขาตังและหู
จับ'ซึงโดยทัวไปของภาชนะประเภทนีในจีนยุคโบราณก็
จะมีจาํ นวนขาตัง 3 ขา บ้าง 4 ขา ติงเป็ น ภาชนะทีใช้ใน
แวดวงของชนชันสูง ขุนนางในพระราชวังเป็ นหลัก ไม่ใช่
ภาชนะทีใช้ในครัวเรือนทัวไป โดยเฉพาะในยุคของราช
วงศ์เซีย, ราชวงศ์ซาง, และราชวงศ์โจว มีตาํ นานเรือง
เล่าเกียวกับติงไว้วา่ ปฐมกษัตริยแ์ ห่งราชวงศ์เซีย ได้ทาํ
การหล่อภาชนะทีเรียกว่า 鼎 (ติง) ขึนมาไว้ 9 ใบ เพือ
แทนความหมายของ 9 นคร หรือ 9 แว่นแคว้น ทีอยูภ่ าย
ใต้อาํ นาจการปกครองของพระองค์ ซึงต่อมาติงทัง 9 ใบ
นัน ได้กลายเป็ น 'สัญลักษณ์แห่งอํานาจการปกครอง'

404
ตอนที 798 พระพันปี พระราชทานป้ายคําขวัญเหนือ
ประตู

“โอ๊ย ตายแล้ว ข้าเวียนหัวแล้ว ทําไมทีนีถึงยังหมุนอยู่

เล่า…”

“อีกอย่างข้าจะบอกเจ้าให้ ข้าไม่ใช่บรุ ุษ ข้าเป็ นสตรี ผู้

อืนกล่าวกันว่ามีแต่สตรีกบั คนถ่อยเป็ นผูเ้ ข้าได้ดว้ ย
ยาก[1] โชคไม่ดี ข้าภรรยาเจ้าเป็ นทังสองอย่าง ต่อไป
เจ้าคงลําบากแล้ว เสียใจกลับลําตอนนียังทัน คิดดูให้ดี
ล่ะ” ซูเซียงถูกวางลงแล้วก็พิงกําแพงมึนหัวตาลาย ใน

405
ปากยังบ่นพึมพํา

จ้าวเซิงตอนนีถูกความคลังดีใจพุง่ เข้าใส่จนสมองมึนงง
ไม่วา่ ซูเซียงพูดอะไรเขาก็รูส้ กึ ว่าถูกต้องไปหมด รีบพยัก
หน้าทันที “ใช่ๆ ภรรยาพูดได้ถกู ต้อง”

“ถูกกับผีสิ เจ้าเองก็คิดว่าข้าเป็ นคนถ่อยเข้าหาด้วยยาก

รึ?” ซูเซียงพูดอย่างอารมณ์เสีย

จ้าวเซิงมึน เอ่อ…

เขารูส้ กึ ว่าสมองของตนใช้การได้ดีมาเสมอ เหตุใดทุก

ครังทีอยูต่ อ่ หน้าภรรยาสาวแล้วถึงได้สบั สนยุง่ เหยิง เหตุ
406
ใดตอบอะไรก็ไม่ถกู ต้อง

คิดๆ แล้ว บนหน้าเขาก็ปรากฏรอยยิม รวบซูเซียงเข้าใน

อ้อมกอดอีกหน กระซิบเสียงเบาข้างหูนาง “ภรรยาบ้าน
ข้าเป็ นสตรี ในท้องก็เป็ นคนตัวเล็ก[2] เลียงไม่ยากๆ”

ซูเซียงถูกเขาหยอกเย้าเขินจนหน้าแดงแจ๋ “พูดไร้สาระ
อะไรเล่า ในท้องนียังไม่มีคนตัวเล็กด้วย”

“เดียวเร็วๆ นีก็มีแล้ว” จ้าวเซิงพูดแล้วก็กม้ หน้าจุมพิต

ลงบนปากเล็กหวานหยดของซูเซียง

ตอนนีเองด้านนอกก็มีเสียงเคาะฆ้องตีกลองดังระลอก
407
มา ทําให้ฟองอากาศเล็กๆ สีชมพูรอบคนทังสองแตก
เป็ นเสียงๆ

โชคดีทีจ้าวเซิงรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าวันนีไม่ได้กินเนือ ไม่อย่างนัน

ล่ะก็ตอ้ งโมโหแน่นอน แต่แม้เป็ นเช่นนี สีหน้าจ้าวเซิงก็
ไม่ได้ดีไปถึงไหน จูงมือซูเซียงเดินออกไปด้านนอก

พอดีพบกับนายอําเภอเสินเข้ามารายงาน “องค์ชาย หวัง

เฟย ของกํานัลพระราชทานของพระพันปี ถงึ แล้ว เร็ว
เข้า…”

ได้ยินว่าเป็ นของกํานัลทีพระพันปี สง่ ลงมา จ้าวเซิงกับซู

เซียงก็ไม่กล้าชักช้า จูงมือกันรีบออกไปทีประตูใหญ่

408
ขันทีขบั ขานเสียงแหลมอยูต่ รงนัน พระพันปี ยกพูก่ นั ทรง
พระอักษรจวนเซียงหรงจวินจู่ให้นางด้วยพระองค์เอง ยัง
มีปา้ ยคําขวัญเหนือประตูของตําหนักใน เขียนว่า : วิจิตร
รุง่ โรจน์

ยังพระราชทาน ทีดิน บ่าวไพร่ อัญมณีเงินทอง หรูอี

หยก[3] ปะการัง หยกแข็ง[4] สิงของหนึงเข่งยกเข้ามา
ด้านใน

เดิมทีเนืองด้วยกําลังก่อสร้างเตียงร้อน จึงนําข้าวของใน
บ้านย้ายออกมาวางในลานบ้านเป็ นการชัวคราว บัดนี
ถูกของเหล่านียัดมาเพิมอีก ก็ยงเละเทะเป็
ิ นโจ๊กหม้อ

409
หนึง

ผูม้ าประกาศราชโองการครังนีไม่ใช่ขนั ทีอาวุสท่านนัน

แต่เป็ นผูแ้ ทนขันห้าของกรมวัง รอซูเซียงกับจ้าวเซิงด้วย
สีหน้าท่าทางเข้มงวด คุกเข่าโขกศีรษะส่งมอบราช
โองการเสร็จก็เร่งรีบนําคนกลับไป แม้กระทังซูเซียงเชิญ
เขาดืมชา ฝี เท้าของเขาก็ชะงักเพียงเล็กน้อย พูดพอเป็ น
มารยาทแค่สองประโยคเท่านัน

หลังขุนนางผูป้ ระกาศราชโองการคนนีจากไปแล้วสีหน้า
ของจ้าวเซิงก็เข้มลงเล็กน้อย แต่ซเู ซียงกลับไม่ได้สงั เกต
เห็น

410
มองป้ายคําขวัญทีพระพันปี สง่ มา ยืนมือลูบดูเบาๆ ในใจ
หวันไหวสุดประมาณ ผูค้ นล้วนกล่าวกันว่าลายมือสือตัว
ตน พระพันปี อาวุโสอายุมากถึงเพียงนีแล้ว ตัวอักษรที
เขียนดังมังกรบินหงส์ระบํา (กระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา)
เช่นนี ดูทา่ ทางคงเป็ นวีรสตรีหญิงแกร่งคนหนึง

ตอนนีเองนายอําเภอเสินก็เข้ามาพร้อมป้ายแผ่นหนึง
บอกว่าจวนแห่งนีเดิมทีเป็ นจวนเซียงจวินขนาดพืนทีก็ไม่
มากพอ บัดนีเป็ นจวนจู่แล้ว ตามกฎต้องสร้างขยาย

ซูเซียงรีบส่ายหน้าเป็ นกลองป๋ องแป๋ ง “ไม่ ไม่ตอ้ งแล้ว

อยูพ่ อก็ได้แล้ว ลําบากคนสินเปลืองทรัพย์เปล่าๆ ”

411
แท้ทีจริงไม่เพียงเพราะลําบากคนสินเปลืองทรัพย์ ซูเซียง
คนนี แต่ไรมาก็เป็ นแบบนี คิดว่าแค่อยูไ่ ด้ก็พอแล้ว
รําคาญความยุง่ ยากเป็ นทีสุด

หากมิใช่เพราะกลัวผูอ้ าวุโสหลายท่านในบ้านจะหนาว
นางแม้กระทังก่อเตียงเตาก็ไม่จาํ เป็ น แค่ยา้ ยเขามา
เฉยๆ ก็เสร็จแล้ว บัดนียังจะให้นางต่อเติมขยาย แลเห็น
ใกล้จะปี ใหม่แล้ว นางจะตายเอา

ความคิดของนายอําเภอเสินกลับต่างกัน ประสานมือ
นับถือ “แม่นางซูเซียงห่วงใยปวงประชาอย่างแท้จริง”

ซูเซียงหัวเราะแหะๆ โบกๆ มือ “พอแล้ว ท่านอย่าสวม

412
หมวกสูง[5]ให้ขา้ เลย ไม่ได้ผลหรอก! ข้าคนนีก็ใช่วา่ ท่าน
จะไม่รูจ้ กั ข้าไม่อยากยุง่ ยาก ข้าขีเกียจโดยเนือแท้”

ซูเซียงจัดการรายการสิงของ คุยสัพเพเหระกับนาย
อําเภอเสิน ขณะทีซูเซียงกําลังจะไปถามนายช่างอาวุโส
ว่ามีตรงไหนไม่เข้าบ้าง กลับได้ยินนายอําเภอเสินพูดขึน
เหมือนกําลังพูดกับตัวเอง “มณฑลอําเภอเรานีคงฮวงจุย้
เลิศลําจริงๆ ไม่เพียงแต่ตอ้ นรับองค์ชายกับหวังเฟย แม้
แต่ใต้เท้าเถียนกับท่านซือจือวันนีก็ยงั มาหาข้าซือทีดิน
บอกว่าอยากสร้างเรือนหลังรองทีนี…”

413
------

[1] มีแต่สตรีกบั คนถ่อยเป็ นผูเ้ ข้าได้ดว้ ยยาก (唯女

子与小人难养也) เป็ นคําสอนของลัทธิหรู
เจียหรือขงจือ เปรียบเทียบว่าสตรีและคนถ่อยคือคน
ประเภทเดียวกัน คือ เป็ นผูท้ ีเข้าหาเพือผลประโยชน์ เมือ
หมดประโยชน์ก็ตีจาก เชือถือไม่ได้ ไม่มีคา่ ควรแค่การไว้
วางใจ และให้ความเคารพ

[2] คําว่าเสียวเหริน (小人) สามารถแปลได้สองความ

หมาย หมายถึง 1.คนถ่อย 2.คนตัวเล็ก

[3] หรูอี (如意) หรือเรียกว่าคทาหรูอี หยูอี ยูอ่ ี เป็ น

414
สัญลักษณ์แสดงถึงความเป็ นสิรมิ งคล แปลความหมาย
ตรงตัวว่า "สมปรารถนา" มีลกั ษณะทรงตรงหรือโค้ง แบ่ง
เป็ นสามส่วน ตรงส่วนหัวจะใหญ่กว่าอีกสองส่วน มักทํา
เป็ นรูปเห็ดหลินจือ ก้อนเมฆ หรือกําปั น ประดับด้วย
อัญมณี ตัวด้ามทําด้วยหลากหลายวัสดุ ส่วนใหญ่มกั ทํา
จาก หยก เงิน ทอง ไม้ งาช้าง เป็ นต้น

[4] หยกแข็ง (翡翠) คือหยกชนิดเจไดต์ (jadeite)

หรือคนไทยเรียกกันว่าหยกพม่า เป็ นหยกคุณภาพสูง
เนือแน่น มีความเหนียวของเส้นใยสูง เป็ นหยกทีได้รบั
ความนิยมและราคาสูง

[5] สวมหมวกสูง หมายถึง ยกยอปอปั น

415
 ตอนที 799 นางดีใจกับผีน่ะสิ

หลังซูเซียงกับจ้าวเซิงทีเอาแต่เงียบขรึมได้ยินประโยคนี
งหน้าของทังคูก่ ็ดาํ ทะมึน

416
ขณะทีกําลังพูดเรืองนี จ้าวชิงเฟิ งกับเถียนเฉิงรุย่ ก็เข้ามา
ด้วยหน้าเบิกบานปานลมวสันต์ ยิมแย้มสดใส ก้าวเท้า
สบายๆ แม้ลานบ้านแห่งนีเต็มไปด้วยของระเกะระกะก็
ไม่อาจหยุดยังฝี เท้าก้าวเข้ามาของพวกเขาได้

“น้องหญิงซูเซียง น้องหญิงซูเซียง ข้ากับเหล่าเถียนเองก็

ซือทีดินใกล้ๆกันนีแล้วผืนหนึง ฮ่าๆ ห่างกับทีนีนิดเดียว
ต่อไปเราก็ยงั คงเป็ นเพือนบ้านกันเหมือนเดิม”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ต่อไปเราก็จะได้เห็นหน้าค่าตากันทุกวัน

เซียงเอ๋อร์ เจ้าดีใจไหม?”

ดีใจกับผีน่ะสิ! ซูเซียงอยากจะด่าแม่จริงๆ

417
แววตาจ้าวเซิงนิงๆ ปล่อยแรงกดอากาศตําทัวร่าง พูด
เพียงสองคํา “ออกไป”

จ้าวชิงเฟิ งกับเถียนเฉิงรุย่ สะท้านกาย รูว้ า่ คราวนีจ้าวเซิง

โมโหแล้วจริงๆ และก็ไม่อยากราดนํามันเติมเชือไฟอีก

สองคนวางของลง จากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ จ้าวชิงเฟิ ง

ทําใจกล้า ในปากบ่นพึมพํา “ทีนีเป็ นจวนจวินจู่ ไม่ให้
จวนอ๋องของเจ้าเสียหน่อย จะโหดขนาดนันไปทํา
อะไร…”

วินาทีทีจ้าวเซิงหันหน้าคิดจะปล่อยไฟโทสะนันเอง จ้าว

418
ชิงเฟิ งก็คว้าเถียนเฉิงรุย่ ไว้ เจ้าทึมทังสองหนีไปปานลม
กรด

เพียงกลอกตาเวลาก็ผา่ นไปหนึงเดือนกว่าแล้ว ซูเซียง

เองก็กลับไปหมูบ่ า้ นสกุลซ่งหลายเทียว หนึงเพราะ
สมุนไพรบนภูเขา นางจําเป็ นต้องไปตรวจดูการเจริญ
เติบโตของพวกมัน ปรับเปลียนใหม่ให้เหมาะสมตาม
เวลา อีกประการหนึงคือเห็นว่าพวกนางจะย้ายไปแล้ว ก็
ต้องบอกกล่าวหลายครอบครัวทีมีความสัมพันธ์อนั ดีตอ่
กัน ทุกคนรวมตัวกัน หารือเรืองในอนาคตต่อไป

“น้องซูเซียง นี นีคงไม่เหมาะกระมัง เสบียงอาหารใน

บ้านเจ้าจะแบ่งให้พวกข้าได้อย่างไร…” มีบรุ ุษคนหนึงที
ครอบครัวสนิทกับซูเซียงบอกปั ดมือเท้าไม่รูจ้ ะวางตรง
419
ไหนดี

ซูเซียงเม้มริมฝี ปากยิมๆ “เกรงว่าทุกคนเข้าใจเจตนาข้า

ผิดแล้ว ธัญญาหารพวกนีข้าแบ่งให้พวกท่านแล้ว ต่อไป
ก็เป็ นของพวกท่าน แต่ก็อยากให้พวกท่านทําดีกบั คนใน
หมูบ่ า้ น มีคาํ กล่าวหนึงว่าไว้ รับของคนมือสัน กินของ
คนปากอ่อน[1] พวกท่านใช้ชือของตนเองนําธัญญาหาร
เหล่านีแจกจ่ายให้คนในหมูบ่ า้ น มากน้อยแค่ไหนก็ตาม
แต่ใจของพวกท่าน”

“แน่นอนว่าพวกท่านไม่ตอ้ งกลัวพวกเขา หากผูใ้ ดกล้า

ไม่รูห้ นักเบา เพียงเอ่ยนามของข้าออกก็เป็ นอันได้แล้ว
ถ้ามีเรืองใดรับมือต่อไม่ไหวแล้วพวกท่านก็รบี ให้คนมา
แจ้งข้าทันที” ซูเซียงอธิบายกับทุกคน
420
จัดการธุระเสร็จแล้ว สมุนไพรบนภูเขาก็เติบโตค่อนข้างดี
สองวันก่อนหิมะแรกมาเยือน ทังครอบครัวซูเซียงก็จดั
เก็บข้าวของง่ายๆย้ายเข้าอยูใ่ นจวนจวินจู่

ปี นีมณฑลอําเภอแห่งนีได้รบั ภัยพิบตั ิโรคระบาดหนักที

สุด แต่เพราะมีพวกซูเซียงและนายอําเภอเสินวางแผน
รับมือล่วงหน้า ทุกๆอย่างจึงผ่านพ้นไปอย่างราบรืน หรือ
มากไปกว่านัน ปี นีทุกคนมีชีวิตผ่านไปดียงกว่
ิ าปี ก่อน
อย่างน้อยทีสุดในฤดูหนาวไม่ตอ้ งทุกข์ยากไม่มีขา้ วกิน
ทางการยังส่งเครืองนุ่งห่มผ้าฝ้ายไปให้ครอบครัวทียาก
จนเป็ นพิเศษ สามารถข้ามปี ไปได้ดว้ ยดี

จ้าวชิงเฟิ งกับเถียนเฉิงรุย่ เจ้าทึมสองคนนัน ช่วงนีก็มกั

421
หาข้ออ้างว่าเรือนของพวกเขายังสร้างไม่เสร็จดี มากิน
ฟรีดืมฟรีทงยั
ั งนอนฟรีทีทางบ้านซูเซียงทุกวัน จ้าวเซิง
โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ แต่ทกุ ครังทีระเบิดโทสะสองคนนันก็
เอาแต่ยมโง่
ิ หวั ร่อแหะๆ ประจบเอาใจสารพัด แกล้งทํา
เป็ นโง่ตีมนึ ทุกรูปแบบ

จ้าวเซิงรูส้ กึ เหมือนหมัดตัวเองทุบลงไปบนปุยผ้าย มาก

ครังเข้า เขาเองก็เหนือยจะโกรธแล้ว

ภายหลัง ทุกครังทีพวกเขามาจ้าวเซิงก็มกั จะสังงานทัง

สองคนจนหัวหมุน งานอะไรเหนือย งานอะไรลําบากก็
ล้วนให้พวกเขาสองคนไปทํา ไม่วา่ อย่างไรก็ไม่ยอมให้
พวกเขามีโอกาสเข้าใกล้ซเู ซียง

422
ทางซูเซียงสงบสุขมากทีเดียว แต่ฮ่องเต้กบั พระพันปี ใน
วังกลับกริวโกรธทะเลาะกันเป็ นครังแรกในประวัติศาสตร์
ระหว่างสองแม่ลกู ทะเลาะกันยําแย่มาก พระพันปี ยงั
ทรงกริว ไล่องค์จกั รพรรดิออกไปทันที บอกว่าต่อไปนีให้
งดเว้นการเข้าเฝ้าถวายบังคมเช้าเย็น ไม่มีธุระก็อย่า
เสนอหน้าน่ารําคาญนันมาขวางหูขวางตานาง

ต้าหรงยึดถือหลักกตัญ คู รองแคว้น พระพันปี ไม่

ประทานอนุญาตให้จกั รพรรดิเข้าถวายบังคม เรืองนีนับ
ว่าร้ายแรงแล้ว

“เสด็จแม่ เหตุใดท่านต้องปกป้องคนชันตําผูน้ นด้

ั วย?
นางเป็ นเพียงหญิงชัวร้ายป่ าเถือน จะคูค่ วรเซิงเอ๋อร์ได้
423
เยียงไร? เซิงเอ๋อร์อย่างไรก็เป็ นโอรสของเจิน จะแต่งหวัง
เฟยย่อมต้องเป็ นกุลสตรีมีชาติตระกูล!”

------

[1] รับของคนมือสัน กินของคนปากอ่อน (拿人的

手短，吃人的嘴软) หมายถึงผูอ้ ืนมีบญ
ุ คุณ
ช่วยเหลือก็ตอ้ งไว้หน้าเกรงอกเกรงใจผูอ้ ืน หรือรับของผู้
อืนมาแล้ว มีเรืองอะไรก็บอกปฏิเสธไม่ได้

424
ตอนที 800 เสียหน้าเองก็เอาคืนเอง

พระพันปี แค่นเสียงหัวเราะเย็นเยือก “เจ้าเป็ นจักรพรรดิ

ไยถึงเหมือนกับหญิงปากร้ายร้านตลาด อ้าปากหุบปาก
ก็กล่าวหาผูอ้ ืนเป็ นคนชันตํา? อีกอย่าง อะไรคือเรียกว่า
กุลสตรีมีชาติตระกูล เจ้าหมายความว่ายายเจ้าชาติ
กําเนิดตําต้อยไม่อาจเชิดหน้าชูตาได้เช่นนันหรือ?”

มารดาของพระพันปี กาํ เนิดในครอบครัวชาวนา สุดท้าย

บิดาของพระพันปี ตอ้ งตาถูกใจ แต่งเป็ นภรรยาเอกอย่าง

425
ถูกต้องชอบธรรม รับเข้าบ้านด้วยเกียวใหญ่แปดคนหาม
เรืองนีชาวบ้านยังคงเล่าขานชืนชมตราบจนทุกวันนี

ฮ่องเต้ข่มความโกรธไว้เต็มท้องไร้หนทางปลดปล่อย ทํา
ได้เพียงพูดด้วยใบหน้าขมขืน “เสด็จแม่ ท่านทรงทราบดี
ลูกมิได้หมายความเช่นนัน”

“ไม่ได้หมายความเช่นนีแล้วหมายความเช่นไร? ซูเซียง
นางใช้กาํ ลังตัวเองปกป้องราษฎรทังอําเภอให้ปลอดภัย
แต่เจ้าผูเ้ ป็ นจักพรรดิทาํ อะไรบ้าง? ถ้าจําไม่ผิด ขุนนาง
ท้องทีส่งหนังสือพับขึนมาสามหนแล้ว คําแนะนําของ
นางครานันเจ้าเห็นชอบหรือ? ถ้าเจ้ายอมฟั งเข้าไปบ้าง
สักเพียงน้อยนิด จะลดความทุกข์ยากของราษฎรไปได้
มากเท่าใด?!”
426
“หึ หากมิใช่อายเจีย[1]พยายามหยุดยัง กลัวว่าเจ้าคง
สังหารผูม้ ีความดีความชอบเช่นนีเสียเร็ววันแล้วกระมัง?
หรือเพราะนางเป็ นสตรีคนหนึง เจ้าถึงดูถกู นางเช่นนี?!
อายเจียเองก็เป็ นสตรี เจ้ามีปัญญาก็ไล่อายเจียออกไป
ด้วยเสียเลย!”

“หรือจะบอกว่า สตรีนางหนึงทําได้ดีกว่าเจ้าผูเ้ ป็ น
จักรพรรดิ ในใจเจ้าจึงรูส้ กึ ไม่ดี เจ้าอิจฉา!”

เดิมทีพระพันปี ยงั คิดจะไว้หน้าจักรพรรดิอยูห่ ลายส่วน

ทว่าเห็นลูกชายตัวเองเจาะมุดเข้าไปในเขาโค[2]อย่าง
สมบูรณ์แบบ ทําท่าทางไม่สาํ นึกผิด หมูตายไม่กลัวนํา

427
ร้อน ก็จาํ ต้องเปล่งวาจาพูดเรืองนีออกมา

องค์จกั รพรรดิตืนตะลึงอยูต่ รงนัน ในใจหมุนวนร้อยพัน

จบ ไม่ ไม่ใช่แบบนี ไม่ได้เป็ นดังทีเสด็จแม่พดู …

เขาไม่ได้อิจฉาหญิงชัวคนนัน เขาคิดว่าหญิงชัวคนนันไม่
คูค่ วรกับลูกชายของตน เขาถึงได้โกรธกริวเช่นนี ถูกต้อง!
ต้องเป็ นแบบนีแน่ๆ!

“เสด็จแม่ตรัสเช่นนีเกินไปแล้วหรือไม่ ข้ากษัตริยผ์ สู้ งู ส่ง

จะอิจฉานางซึงเป็ นเพียงหญิงชัวช้าบ้านนอกไม่รูค้ วาม
ได้เยียงไร เสด็จแม่ ลูกเป็ นจักรพรรดิ ท่านเองก็ตอ้ งไว้
หน้าลูกบ้าง ท่านแต่งตังหญิงบ้านนอกคนนันสามสีรอบ

428
เช่นนีมิใช่กาํ ลังหักหน้าลูกอยูร่ ?ึ !” ฮ่องเต้เองก็ทนไม่ไหว
แล้ว ลุกยืนขึนจากตังประทับ นําเสียงแข็งกระด้างกว่า
เมือครูม่ ากนัก

พระพันปี กลับประทับอยูต่ รงนันไม่ขยับสักเส้นด้าย ใน

มือบีบถ้วยชา แม้มือจะสันไหวเบาๆ ทว่านําเสียงยังคง
ราบเรียบ “ตัวเองทําเสียหน้าเองก็ตอ้ งเอาคืนเอง หาก
เจ้าเอาการเอางานใครก็หกั หน้าเจ้าไม่ได้ กลับไปคิดดูให้
ดีๆเถิด ไม่มีธุระก็อย่ามาเหยียบตําหนักโซ่วอันแห่งนี
อายเจียยังอยากอยูด่ หู น้าลูกของเซียงเอ๋อร์กบั เซิงเอ๋อร์
อีกหลายปี !”

“เสด็จแม่ ท่าน!!” ฮ่องเต้ทรงพิโรธ ทว่ามิกล้าล่วงเกิน

ทําได้เพียงตีหน้าบึง สะบัดแขนเสือจากไป
429
หลังฮ่องเต้เดินไปแล้ว แม่นมชราผูน้ นจึ
ั งค่อยเอ่ยถาม
ข้างกายพระพันปี ดว้ ยเสียงเบา “ไทโฮ่ว ของกํานัลยังส่ง
หรือไม่เพคะ?”

“ส่ง! ไยจะไม่สง่ ? ฮ่องเต้เลอะเลือน ข้าไม่เลอะเลือน!

ราชวงศ์ตา้ หรงของข้าแต่ไรมาแบ่งผิดชอบชัดเจน ฮ่องเต้
ไม่รูป้ ระสา อายเจียกลับไม่อาจปล่อยให้ราชวงศ์สญ
ู
เสียใจของราษฎรในใต้หล้า!” พระพันปี วางถ้วยชาลงบน
โต๊ะอย่างแรง ในดวงตาปรากฎความแน่วแน่พาดผ่าน

ขณะทีแม่นมกําลังจะไปสังการ พระพันปี ก็เอ่ยขึนว่า

“ประเดียวก่อน เจ้านําป้ายนีของข้าไป นํานามของ

430
เซียงเอ๋อร์เขียนลงไป”

แม่นมชราถือป้ายแผ่นนันไว้ มือทังคูส่ นเล็

ั กน้อย “ไท่โฮ่ว
นี…”

แม่นมอาวุโสเป็ นคนฉลาด จะไม่รูไ้ ด้อย่างไรว่าองค์

จักรพรรดิเกิดความหวาดหวันต่อซูเซียงแล้ว ส่วนองค์
รัชทายาทเองก็ไม่รูเ้ ป็ นเยียงไร เดิมทีความสัมพันธ์ของ
เขากับอ๋องสงครามดียงิ ทว่าก็เหยียดหยามสตรีคนนัน
เช่นกัน บัดนีพระพันปี กลับตัดสินพระทัยเพียงพระองค์
เดียวให้เขียนชือของซูเซียงลงบนราชพงศาวลี นีไม่
เหมาะสมเกินไปหรือไม่?

431
“ให้เจ้าไป เจ้าก็ไป แล้วก็ นําสมุดพับทีขุนนางท้องทีส่ง
ขึนมารวบรวมไว้ทงหมด
ั เรียบเรียงข้อเสนอแนะที
เซียงเอ๋อร์เขียนทังหมดเป็ นหนึงฉบับ ไม่วา่ จะสําคัญหรือ
ไม่สาํ คัญก็หา้ มมีสว่ นใดตกหล่น” พระพันปี รบั สังด้วยใบ
หน้าเข้มขรึม

พระพักตร์มงั กรของฮ่องเต้โกรธกริว หลังกลับถึงห้องทรง

พระอักษรก็เริมขว้างปาข้าวของ ขันทีนางข้าหลวงผูร้ บั
ใช้คกุ เข่าตัวสันงันงกอยูด่ า้ นข้าง แต่ไรมาไม่เคยเห็นองค์
จักรพรรดิระเบิดโทสะรุนแรงขนาดนี ดูเหมือนนับตังแต่
เกิดเรืองของอีเมิงกุย้ เฟย อารมณ์ของจักรพรรดิก็ยาแย่
ํ
ลงทุกวัน มักทําเรืองทีทําให้คนคลําหาหัวสมองไม่เจอ[3]

432
------

[1] อายเจีย (哀家) คําเรียกแทนตัวเองของพระ

พันปี (ไทเฮา)

[2] เจาะเข้าไปในเขาโค (钻牛角尖) หมายถึงดือ

ดึงทําในสิงทีทําไม่ได้ ปิ ดกันสมองไม่เปิ ดรับ

[3] คลําหาหัวสมองไม่เจอ (摸不着头脑) อุปมา

ว่าทําให้คนงุนงง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึน

433
ตอนที่ 801 ความประทับใจแรกผิดผลาด

‚ไป เรี ยกรัชทายาทมาหาเจิ้น!‛ หลังปลดปล่อยเพลิงโทสะกองใหญ่แล้ว ในที่สุดฝ่ าบาทก็

ประทับลงบนเก้าอี้มงั กรด้วยหน้าตาถมึงทึง ตบโต๊ะรับสัง่ เสี ยงดัง

เหล่าขันทีนางกํานัลตัวสัน่ งันงก ถอยออกไปราวกับได้รับการอภัยโทษ มีคนรี บไปแจ้ง

สารให้กบั รัชทายาทอย่างรวดเร็ว

รัชทายาททราบก่อนแล้วว่าเกิดเรื่ องในตําหนักโซ่วอัน สี หน้าสายตาดูไม่ดีอย่างยิง่ ความ

ชิงชังต่อซูเซียงในใจยิง่ ลํ้าลึก คิดว่าสตรี คนนี้เป็ นปี ศาจจิ้งจอก คนเดิมทีดีๆกันอยู่ นาง
กลับมาแทรกกลางให้กลับตาลปัตร บัดนี้ช่างดีเสี ยนี่กระไร ไก่สุนขั อยูไ่ ม่สุข[1]แล้ว?!

ในใจด่าทอซูเซียงเป็ นหญิงชัว่ ช้า เป็ นปี ศาจจิ้งจอก ทว่าบนพระพักตร์กลับมิได้แสดงออก

ใดๆ เดินเข้าห้องทรงพระอักษร คุกเข่าถวายบังคม ‚เสด็จพ่อ ท่านเรี ยกพบลูก?‛
ฮ่องเต้สูดหายใจเข้าลึกๆสองเฮือก ยังอดมิได้ที่จะตบโต๊ะลงสองทีแล้วค่อยตรัสว่า ‚เจ้ากับ
เซิงเอ๋ อร์สนิทสนมกันดี ยามปกติเขาคงเคยพูดเรื่ องคนชั้นตํ่าผูน้ ้ นั กับเจ้า? เจ้าคิดเห็นเช่น
ไร?‛

‚เสด็จย่าว่าอย่างไรบ้าง?‛ รัชทายาทไม่ได้รับคําทันที แต่กลับสอบถาม

พอพูดถึงตรงนี้องค์จกั รพรรดิกย็ งิ่ ทรงกริ้ ว ถ้วยชาในมือกระแทกพื้นดังเพล้ง ‚เจิ้นกําลัง

ถามเจ้า พูดตามความจริ งก็พอแล้ว!‛

รัชทายาทไม่ได้มีความรู ้สึกดีอะไรต่อซูเซียง เพราะตอนเขาส่งองครักษ์ลบั ออกไปคราแรก

ก็พบเห็นซูเซียงทําร้ายคนพอดี องครักษ์ลบั คนนั้นไม่ทนั รู ้ความเป็ นมาของเรื่ องอย่าง
ชัดเจนก็กลับมารายงานแล้ว รัชทายาทจึงมีความประทับใจแรกกับซูเซียงไม่ดีนกั จึงรู ้สึก
ว่านางทําอะไรก็ผดิ ไปหมด
ต่อมาเรื่ องทางชายแดนมีการเปลี่ยนแปลง ในจดหมายที่ส่งมากล่าวว่าเป็ นซูเซียงเตือนเขา
ว่าในวังมีไส้ศึก และคนทรยศผูน้ ้ นั ยังเกือบถูกซูเซียงทําเป็ นมนุษย์สุกร

ยังได้ยนิ ซูยว่ นบอกเล่าเรื่ องราวเกี่ยวกับสตรี คนนี้มาไม่นอ้ ย ซูยว่ นเป็ นหญิงสาวแสนดีถึง

เพียงนี้ ย่อมไม่พดู ปด

รัชทายาทรู ้สึกว่าซูเซียงสตรี คนนี้ความคิดจิตใจลึกลํ้า อีกทั้งวีธีการยังโหดเ**้้ยม คนตัว

เป็ นๆทั้งคนนางบอกว่าจะฆ่าก็ฆ่าเลย คนอํามหิ ตจิตใจยากหยัง่ ถึงเช่นนี้ จะคู่ควรกับ
น้องชายของเขาได้อย่างไร!

‚นิ่งอยูท่ าํ อะไร? เจิ้นถามให้เจ้าตอบ!‛ จักพรพรรดิเห็นรัชทายาทเอาแต่คุกเข่าไม่พูดจาอยู่

ตรงนั้น ก็ตาํ หนิอย่างทนมิได้
 ‚เสด็จย่าพระชนมายุมากแล้ว ง่ายต่อการถูกคนปลุกปั่น เสด็จพ่อต้องตรัสกับเสด็จย่าดีๆ ‛
รัชทายาทมิได้มีความรู ้สึกดีอะไรต่อซูเซียง ทว่าไม่อาจลําเอียงเข้าข้างเสด็จพ่อของตนออก
หน้าออกตาเกินไป นี่มิใช่จะทําให้ระหว่างเสด็จพ่อกับเสด็จย่าทะเลาะกันยํา่ แย่หรอกหรื อ
ดังนั้นจึงทําได้เพียงพูดประนีประนอมเช่นนี้

สมคะเน องค์จกั รพรรดิฟังบุตรชายตนพูดไปพูดมาแล้วก็ยงั เข้าข้างตน เห็นด้วยกับตน

ความโกรธในใจจึงสลายลงไปกว่าครึ่ ง หลงเหลือความโกรธไว้สายหนึ่ง ‚หญิงอํามหิ ตป่ า
เถื่อนเช่นนั้น อย่าคิดหวังจะได้เข้าประตูสู่ราชวงศ์ของข้า ฮึ!‛

สงบสติอารมณ์ได้แล้ว ฮ่องเต้จึงตรัสกับรัชทายาท ‚พอแล้ว เจ้าลุกขึ้นเถอะ ใช่แล้ว ถาม

เจ้าเรื่ องหนึ่ง เจ้าสนใจหญิงงามที่เข้ามาใหม่คนนั้นหรื อไม่ นางคือคุณหนูของจวนฮู่กวั๋ กง
คนนั้น‛ ฮ่องเต้นึกถึงเรื่ องที่ฮุ่ยเฟยพูดเมื่อคืน จึงเอ่ยปากถาม
สี หน้าของรัชทายาทแดงเรื่ อน้อยๆ ก้มหน้าตํ่า ท้ายที่สุดยังพยักหน้าเบาๆ ‚ซูยว่ นเป็ นสตรี
ดีงาม ที่จริ งลูกชอบพอนางมากทีเดียว แต่ลูกไม่อยากเอาเปรี ยบนาง รอให้นางตอบตกลง
แล้วค่อยสู่ขอนางเป็ นไท่จื่อเฟย[2] ขอเสด็จพ่อทรงพระราชทานอภิเษกสมรส‛

‚ไท่จื่อเฟย?‛ จักรพรรดิครุ่ นคิดครู่ หนึ่ง สุดท้ายจึงพยักหน้าตรัสว่า ‚ฮู่กวั๋ กงเป็ นขุนนาง

เก่าแก่ของราชวงศ์ มารดาของซุยว่ นก็เป็ นต้าจ่างกงจู่ ฐานะเช่นนี้เป็ นไท่จื่อเฟยก็ยงั พอ
เป็ นไปได้ ตกลง ตัวเจ้าจัดการเอง อย่างไรตอนนี้เจิ้นก็ลดขั้นนางเป็ นหญิงงามเลี้ยงดูเป็ น
อย่างดีในวังหลวงแล้ว พวกเจ้าตกลงกันได้แล้วก็มาขอราชโองการได้ทุกเมื่อ‛

พูดถึงเรื่ องนี้ นี่กเ็ ป็ นเชื้อเพลิงให้จกั รพรรดิกบั พระพันปี ทะเลาะเบาะแว้งกัน

ขันทีอาวุโสจัดการส่งซูยว่ นเข้าวังเป็ นตาอิ้ง พระพันปี พอพระทัยต่อเรื่ องนี้อย่างยิง่ ยวด

ทว่าฮ่องเต้กลับไม่พอพระทัย โดยเฉพาะหลังรู ้วา่ รัชทายาทชอบพอซูยว่ นแล้ว องค์
จักรพรรดิกม็ ีราชโองการให้ยกเว้นฐานะตาอิ้งของซูยว่ นทันที อยูใ่ นวังหลวงด้วยฐานะ
คุณหนูสูงศักดิ์ หญิงงามชนชั้นสูง ซํ้ายังพระราชทานเรื อนเล็กส่วนตัวให้นาง นี่เป็ นการ
ปรนนิบตั ิ ที่อย่างน้อยต้องเป็ นสนมยศผินถึงจะได้รับ

——

[1] ไก่สุนขั อยูไ่ ม่สุข (鸡犬不宁) หมายถึงสร้างความเดือดร้อนไปทัว่ จนแม้กระทัง่

ไก่กบั สุนขั ก็ยงั อยูไ่ ม่สงบสุข

[2] ไท่จื่อเฟย (太子妃) ตําแหน่งชายาเอกของรัชทายาท

ตอนที่ 802 จะเป็ นเจ้าบ่าวของจริ ง

พระพันปี ทรงทราบเรื่ องนี้กไ็ ม่พอพระทัยอย่างยิง่ รู ้สึกว่าจักรพรรดิไม่รู้หนักเบามาก

เกินไป ทีแรกยังกริ้ วอยูบ่ า้ ง แต่พระพันปี คิดๆ ดู ถึงอย่างไรนี่กเ็ ป็ นสตรี เพียงอยูใ่ นห้องหับ
ชั้นในคนหนึ่ง ฮ่องเต้คิดจะจัดวางอย่างไรก็จดั วางไป

ดังนั้นพระนางจริ งวางเรื่ องนี้ทิ้งไว้ คิดว่าใกล้ปีใหม่แล้ว ควรส่งของกํานัลไปให้ซูเซีย

งทางนั้นสักหน่อย แต่คิดไม่ถึง ของกํานัลไม่ทนั ได้ออกจากวังฮ่องเต้กม็ าถึงแล้ว

คืนวันส่งท้ายปี เก่า ทั้งครอบครัวนัง่ รับประทานอาหารในโถงหลักอย่างชื่นมื่นสุขสันต์

วันนี้จา้ วเซิงไม่เหมือนอย่างเคยเป็ นประจํา เปลี่ยนมาสวมชุดคลุมยาวสี แดงเพลิง กอปรกับ

รอยยิม้ ชื่นมื่นสุขสันต์บนใบหน้า ยิง่ ทําให้ดูเหมือนเจ้าบ่าวมาก
พูดแล้ว วันนี้จา้ วเซิงก็จะเป็ นเจ้าบ่าวจริ งๆ ซูเซียงตอบตกลงเขาแล้ว คืนนี้พวกเขาจะ
ปฎิบตั ิการ นัน่ ทําให้จา้ วเซิงยินดีปรี ดา ทั้งวันเดินไปไหนก็มีแต่ลมพัด

เถียนเฉิงรุ่ ยกินพลางถามข้างหูจา้ วชิงเฟิ งเงียบๆ ‚วันนี้เขาเป็ นอะไรไป ดูคนทั้งคนกลิ่น

อายความสุขเต็มตัว‛

จ้าวชิงเฟิ งเหลือบมองจ้าวเซิงหนึ่งสายตา ดวงตาหลุบตํ่า พูดเสี ยงเอื่อยเฉื่อย ‚ไม่รู้ แต่เห็น

ท่าทางแบบนั้นของเขาแล้วรําคาญลูกตา รี บกินๆ กินเสร็จเราก็กลับ‛

คนสองจึงไม่พูดมากอีก กินของในชามอย่างทุกข์ระทม อาหารวันนี้จดั เตรี ยมสมบูรณ์พรั่ง

พร้อม ทว่าพอใส่เข้าปากพวกเขาทั้งสองกลับไร้รสชาติ พอดื่มสุราในจอกอีก ฮึ่ย มารดา
มันเถอะ สุราวันนี้ใช้น้ าํ ส้มหมักหรื อไร?!
กินอาหารมื้อเย็นเสร็จแล้ว ซูเซียงยังวางแผนอยูว่ า่ จะเชิญพระพุทธรู ปสององค์น้ ีออกไป
อย่างไรดี อย่างไรคืนนี้นางก็ตอ้ งเข้าหอเป็ นเจ้าสาว แต่ไหนเลยจะคิดถึง หลังสองคนนี้กิน
ข้าวเสร็จแล้วก็วางชามตะเกียบจากไปอย่างรวดเร็ว ตอนออกประตูยงั หันหน้ามาถลึงตาใส่
จ้าวเซิงหลายหน

ซูเซียงค่อนข้างแปลกใจ ‚วันนี้เจ้าไปทําอะไรพวกเขารึ เปล่า?‛

บนหน้าจ้าวเซิงประดับรอยยิม้ อบอุ่นเปรมปรี ‚ข้าจะทําอะไรพวกเขาได้ บางทีพวกเขา

อาจจะรู ้วา่ ในบ้านมีเรื่ องมงคล เกรงใจจะอยูน่ านก็ได้ ‛

ซูเซียงมองท่าทางรี บร้อนอยูไ่ ม่สุขเช่นนั้นของจ้าวเซิงก็อดไม่ได้ที่ตบเขาหนึ่งฝ่ ามือ ‚คิด

อะไรอยูน่ ่ะ คืนนี้ตอ้ งโส่วซุ่ย[1]ก่อน‛
จ้าวเซิงลูบๆ หัว กะพริ บตาปริ บๆ สองครั้ง หันร่ างเดินเข้าไปไม่รู้วา่ พูดอะไรกับสามี
ภรรยาสกุลหวัง ตอนออกมาอีกรอบบนหน้าก็ยมิ้ สว่างไสวอย่างหาใดเปรี ยบ ฟันขาว
สะอาดบนล่างสองแถวล้วนเปล่งแสงเป็ นประกายวิบวับภายใต้แสงจันทร์

‚ภรรยา ท่านพ่อกับท่านแม่บอกว่าคืนนี้ให้เราเข้านอนเร็วได้ไม่ตอ้ งโส่วซุ่ย‛

ซูเซียงชําเลืองมองเข้าไปในห้องโถงอย่างสงสัย ‚ท่านพ่อท่านแม่พูดเช่นนี้จริ งหรื อ?‛

รอยยิม้ บนหน้าจ้าวเซิงไม่จางลง ช้อนร่ างอุม้ ซูเซียง พุง่ เข้าห้องนอนชั้นสองของพวกเขา

ซูเซียงถูกเขาอุม้ กะทันหันก็ตกใจร้องว๊ายหนึ่งเสี ยง ต่อมารี บปิ ดปาก รู ้เรื่ องที่จะเกิดขึ้น

ต่อไปบนหน้าก็แดงแปร๊ ด
ในห้อง

‚นี่! เจ้าอย่ารี บร้อนลุกลนได้ไหมเล่า ถอดเสื้ อผ้าช้าๆ กระชากขาดแล้วมันเย็บซ่อมยาก…

เจ้าเบาหน่อย…‛ ซูเซียงดุเสี ยงค่อยใส่คนบนร่ างที่บา้ ความรุ นแรงฉีกกระชากเสื้ อผ้า

‚ไม่เป็ นไรๆ ข้าสามีมีเงิน พรุ่ งนี้จะซื้อเสื้ อผ้าให้เจ้าเอง ซื้อให้เยอะๆ เลย‛ จ้าวเซิงพูด

พลางเล่นลวดลายกับซูเซียง

ซูเซียงรักชุดนี้ แต่ต่อมาก็สะบัดหน้า ช่างเถอะๆ มาถึงตรงนี้แล้ว ใครยังจะมาสนใจเสื้ อผ้า

ชุดหนึ่งเล่า?!
ม่านภูษาด้ายแดง ห้วงวสันต์ราตรี ย่อมสุขีเปรมปรี ด์ ิหาใดเปรี ยบ

ผูเ้ ฒ่าหวังนําทุกคนโต้รุ่งข้ามปี บนใบหน้าแขวนประดับรอยยิม้ สดใส ยังสัง่ การเป็ นพิเศษ

ให้ชุ่ยหลิ่วไปพับซองแดงใหญ่ๆ มาหลายซอง ไม่วา่ จะเป็ นบ่าวรับใช้ในบ้านก่อนหน้า
หรื อเป็ นผูท้ ี่พระพันปี พระราชทานมาก็ลว้ นได้รับของขวัญกันถ้วนหน้า

คนอื่นๆ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆ สองสามีภรรยาสกุลหวังจึงดีถึงเพียงนี้ แต่ชุ่ยหลิ่วกลับ

ทราบดี นับตั้งแต่ฮูหยินบ้านนางแต่งกับองค์ชายก็ยงั ไม่เคยร่ วมเรี ยงเคียงหอ เวลาหนึ่งปี
กว่ามานี้สามีภรรยาสกุลหวังยังค่อนข้างกังวลกลุม้ ใจ แม้ลูกเขยกับลูกสาวแต่งงานกันแล้ว
สุดท้ายก็ยงั ไม่เห็นร่ วมหอ กลัวว่าลูกเขยยังถือเรื่ องอดีตของลูกสาวอยูก่ ระมัง

บัดนี้ดีแล้ว เห็นท่าทางรี บร้อนอยูไ่ ม่สุขเช่นนั้นของลูกเขย คาดว่าเมฆลมทั้งหมดคงเคลื่อน

ผ่านไป ต่อไปนี้คงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแล้ว
——

[1] โส่วซุ่ย (守岁) คือประเพณี โต้รุ่งคืนวันสิ้นปี ไม่นอนข้ามปี เพื่อต้อนรับปี ใหม่ที่

กําลังจะมาถึง เชื่อกันว่าการทําเช่นนี้จะทําให้พ่อแม่มีอายุยนื ยาว

ตอนที่ 803 ใครบางคนหลงเสน่ห์ความงาม

ศักราชใหม่ บรรยากาศใหม่ ไม่แน่วา่ เวลานี้ในปี หน้า ในมือพวกเขาอาจได้อุม้ หลานตัวตุย้

นุย้ สักคนแล้ว จะไม่มีความสุขได้อย่างไร!

เช้าวันแรกของปี ใหม่ซูเซียงลุกจากเตียงไม่ไหว คลุมผ้าห่มแกล้งตายอยูบ่ นเตียง

นางเองก็อยากลุกขึ้นมา แต่ท้งั ร่ างกายปวดเมื่อยไร้เรี่ ยวแรง ยืนขึ้นมาขาก็สนั่ ทันที อย่างไร
ออกไปก็ไม่มีหน้าไปพบคน เป็ นนกกระจอกเทศไปเลยแล้วกัน หลบได้สกั หนึ่ งวินาทีกถ็ ือ
ว่าได้หลบ

‚ภรรยา ข้าสามีไปคารวะยกนํ้าชาให้ท่านพ่อท่านแม่ก่อน เจ้านอนต่อสักพัก เดี๋ยวข้าจะยก

ข้าวกลับมาให้เจ้า‛ จ้าวเซิงกลับไม่ได้มีทีท่าเหนื่อยล้าแม้แต่นอ้ ย ดูเหมือนยิง่
กระปรี้ กระเปร่ ามีชีวิตชีวา ชุดคลุมยาวสีฟ้าครามตัวนั้นสวมลงบนร่ างเขาดูราวกับไผ่งาม
ร้อยปี ดึงดูดสายตาคนเป็ นพิเศษ

ซูเซียงตอบเสี ยง ‚อื้อ‛ เบาๆ เหมือนลูกแมวน้อย หลังจ้าวเซิงไปแล้วนางกลับดึงผ้าห่มลง

มา ฮึดฮัดไปทางประตูสองเสี ยง ‚ผูช้ ายน่าตาย รู ้จกั จะใช้ความงามมายัว่ ยวนข้า!‛
วันห้าคํ่าเดือนหนึ่ง เหลาสุราสองร้านใหญ่ในเมืองหลวงส่งข่าวมาสอบถามว่าเวลา
อันใกล้น้ ีสามารถเข้าเมืองหลวงเข้าเฝ้าพระพันปี และเต๋ อฮุ่ยกงจู่ได้หรื อไม่

หากซูเซียงต้องการกลับเมืองหลวงเช่นนั้นพวกเขาก็สะดวกรอ หากช่วงนี้ซูเซียงไม่แผนก
ลับเมืองหลวง เช่นนั้นพวกเขาจะส่งคนมาหารื อเรื่ องธุระสัญญา

ซูเซียงส่งจดหมายไปให้เหลาสุราในเมืองหลวงและจวนเต๋ อฮุ่ยกงจู่แยกกัน บอกว่าวันที่

สิ บจะออกเดินทางไปเมืองหลวง

‚ท่านพี่ สองวันนี้ทาํ ไมเจ้าดูนิ่งๆ เหม่อๆ ?‛ ซูเซียงโคลงเคลงบุรุษที่นงั่ เหม่ออยูข่ า้ งๆ พูด

อย่างไม่พอใจ
เคยได้ยนิ มาว่า ถ้าผูช้ ายหลอกผูห้ ญิงขึ้นเตียงได้แล้วก็จะไม่เห็นคุณค่า คิดว่าจ้าวเซิงคงไม่
เป็ นแบบนี้หรอกนะ?

จ้าวเซิงหันหน้ามา บนหน้าประดับรอยยิม้ อ่อนโยน ลูบดวงหน้าเล็กของนาง พูดเอ็ด ‚ดูสิ

หน้าเจ้าเย็นหมดแล้ว รี บเข้าไปนอนในผ้าห่ม‛

ซูเซียงเห็นยิม้ อบอุ่นเอ็นดูบนหน้าเขาเจือความเศร้าเล็กน้อย ก็รู้วา่ ตัวเองคิดมากเกินไป จึง

ถามขึ้นว่า ‚เจ้าคงกังวลใจเรื่ องหลังเข้าเมืองหลวง?‛

จ้าวเซิงทอดถอนใจ รู ้วา่ ในที่สุดก็ไม่อาจซ่อนภรรยาผูฉ้ ลาดของตนพ้น จําต้องรับ ‚อืม‛

หนึ่งเสี ยง
 ‚มีบางอย่างยังไม่ได้บอกเจ้า เรื่ องแต่งงานของเรา เสด็จพ่อกับเสด็จพี่รัชทายาทไม่ใคร่
เห็นด้วยนัก ดังนั้นเข้าเมืองหลวงครานี้เกรงว่ายุง่ ยากอยูบ่ า้ ง‛

ซูเซียงพอจะเดาสถานการณ์แบบนี้ได้ต้งั แต่แรกจึงไม่ได้แปลกใจมากนัก ตอบ ‚อืม‛ หนึ่ง

เสี ยง ‚ไม่เป็ นไร เราแค่เข้าวัง เข้าเฝ้าถวายบังคมเสด็จย่าก็ได้ ไม่ร้ ังอยูน่ าน‛

จ้าวเซิงฝื นยิม้ เฝื่ อน หลังซูเซียงหลับแล้วเขาจึงส่งหลงฉีกลับเมืองหลวงไปเตรี ยมการ เข้า

เมืองหลวงครานี้สาํ คัญไม่ใช่เล่น หากเตรี ยมตัวไม่ดี กลัวว่าความเป็ นไปได้ที่จะไปแล้วไม่
หวนกลับก็ใช่วา่ จะไม่มี

เบื้องหน้าที่สว่างเสด็จพ่อไม่อาจกระทําอันใดได้ อย่างไรก็ตอ้ งเกรงเต๋ อฮุ่ยกงจู่ทางนั้น แต่

ไม่อาจหลีกเลี่ยงคนบางพวกที่เอาใจเข้าข้างเสด็จพ่อและเสด็จพี่รัชทายาท แอบออกกล
อุบายทําอะไรลับหลัง
ถึงเวลาเป็ นไปได้มากว่าเสด็จพ่ออาจบอกว่าเขาไม่รู้เรื่ องอะไร แล้วสังหารคนออกอุบาย
พวกนั้นทิง้ ทั้งหมด แต่ตอนนั้นซูเซียงก็ไม่อยูแ่ ล้ว มาวัวหายล้อมคอกทีหลังแล้วจะมี
ความหมายอะไร?

ขณะที่จา้ วเซิงกําลังคิดเช่นนี้อยูน่ ้ นั ในวังหลวงจู่ๆ ก็มีราชโองการลงมา ซึ่งเป็ นพระราช

เสาวนียข์ องพระพันปี ตรัสว่าเต๋ อฮุ่ยกงจู่อยากประพาสจิงโจว อาจประทับค้างแรมที่จวน
จวิน้ จู่ของซูเซียงสักสองสามวัน จากนั้นยังตรัสว่าเส้นทางยาวไกล ในบ้านมีผอู ้ าวุโสและ
เด็กต้องดูแล จึงประทานอนุญาตให้ซูเซียงไม่ตอ้ งรี บเข้าเมืองหลวงตอบแทนพระคุณ

ได้รับพระราชเสาวนียข์ องพระพันปี จ้าวเซิงก็ผอ่ นลมหายใจยาวเหยียด บนหน้าแขวน

รอยยิม้ จริ งใจ ‚ภรรยา เราไม่ตอ้ งเข้าเมืองหลวงแล้ว ดีจริ งๆ‛

ซูเซียงดุเขาทางสายตาอย่างไม่สบอารมณ์ ‚นัน่ เป็ นบ้านของเจ้าเอง ไยพูดเหมือนกับเป็ นถํ้า

เสื อรังมังกร?‛
จ้าวเซิงกลั้นลมหายใจอยูใ่ นใจ ก็มิใช่ถ้ าํ เสื อรังมังกรหรอกหรื อ? ซูเซียงเข้าเมืองหลวง
ตอนนี้ หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นมา แล้วเขาจะทําเช่นไร?

ขณะเดียวกันกับที่มีพระราชเสาวนียล์ งมา พระพันปี ยังส่งสารลับฉบับหนึ่งมาให้จา้ วเซิง

บอกว่าความลับทางการทหารในพัดอาจรั่วไหล องครักษ์ลบั ทางพระนางแอบสื บทราบว่า
อยูภ่ ายใต้ชื่อของต้าจ่างกงจู่และฮู่กวั๋ กง แต่น่าเสี ยดายยังไม่มีหลักฐานครบถ้วนพอ ให้ทาง
จ้าวเซิงร่ วมช่วยสื บสวนด้วย และในยามปกติตอ้ งระมัดระวังตัวมากขึ้น

ตอนที่ 804 องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเสด็จเยือน

พระราชสารลับของพระพันปี เขียนถึงจ้าวเซิงกับซูเซียงสองคน นัน่ ก็หมายความได้วา่

พระพันปี ไม่มีประสงค์ปิดบังเรื่ องที่เป็ นความลับเช่นนี้กบั ซูเซียง

ซูเซียงเองก็รับกระดาษจดหมายอ่านดูอย่างละเอียดถี่ถว้ น ขณะที่ไม่ได้เอะใจว่ามีอะไร แต่

ต่อมาดวงตากลับหรี่ ลง
‚ซูยว่ นเสี้ ยนจู่นนั่ มิใช่เข้าวังเป็ นตาอิ้งแล้วหรื อ เว้นแต่วา่ …‛

ความกังวลใจของซูเซียงมิใช่ไม่มีเหตุผล นางเคยดูละครในรั้วในวังมามาก ส่วนมาก

ตระกูลที่ตอ้ งการก่อกบฎมักส่งลูกสาวของตนเข้าวังหลวง ไม่มอมเมาให้ฮ่องเต้หลงเสน่ห์
ก็แทรกแซงการทหาร ถึงขั้นมีบางคนส่งบุตรี เข้าวังเพื่อลอบปลงพระชนม์จกั รพรรดิ เรื่ อง
พวกนี้เห็นบ่อยจนชินตา

แม้นซูเซียงมิได้มีความรู ้สึกดีต่อจักรพรรดิองค์น้ ีมากนัก แต่อย่างไรเขาก็เป็ นบิดาโดย

กําเนิดของจ้าวเซิง เป็ นพ่อสามีของนาง ตนคงไม่อาจนึกเฉลียวใจแล้วแต่ไม่พูด หากเกิด
ปัญหาอะไรขึ้นจริ งนางคงรู ้สึกผิดไปตลอดชีวติ
 คิดไม่ถึงจ้าวเซิงกลับส่ายหน้า มุมปากยังยกยิม้ ดูแคลน ‚เด็กสาวคนนั้นไม่มีสมอง
เสด็จพ่อคงไม่แลมองนาง พูดอีกอย่าง เสด็จพ่อเป็ นคนรอบคอบรัดกุม คนไม่มีสมองเช่นนี้
หากสามารถฆ่าตัวเองสําเร็จ เกรงว่าเสด็จพ่อคงตายไปร้อยพันรอบแล้ว ‛

ได้ยนิ นํ้าเสี ยงจ้าวเซิงมัน่ ใจเช่นนี้ ซูเซียงเองก็ผอ่ นลมหายใจโล่งยาวๆ พยักหน้า ‚จะว่าไป

ก็ใช่ ถ้าเป็ นคนจักรพรรดิไม่มีฝีมือฝี แปรงเลย คงถูกคนสับเป็ นซาลาเปาไส้เนื้อมนุษย์ไป
นานแล้ว‛

‚ฮ่าๆ ภรรยา เจ้าเปรี ยบเปรยได้น่าสนใจจริ งๆ‛ ขณะกําลังพูดเรื่ องจริ งจัง จ้าวเซิงคน

กะล่อนผูน้ ้ ีถึงกับยืน่ ศีรษะนุ่มฟูเข้ามาใกล้เที่ยวพรมจูบตามใบหน้าซอกคอของซูเซียง

ซูเซียงผลักเขาออก ‚เจ้าทําอะไรน่ะ กลางวันแสกๆ คนเห็นเข้าจะไม่ดี‛

 ‚กลางวันแสกๆ แล้วอย่างไร ใครออกกฎว่ากลางวันห้ามจูบกับภรรยา‛ นับตั้งแต่วนั ที่จา้ ว
เซิงได้กินเนื้อวันนั้นก็ราวกับเสพติด นับวันยิง่ เหมือนคนเจ้าชูช้ ีกอ มีโอกาสนิดๆ หน่อยๆ
เป็ นได้ตอ้ งซุกไซ้บนตัวซูเซียง มักทําให้ซูเซียงต้องออกไปพบเจอคนทั้งสภาพดวงหน้า
แดงเรื่ อ ด้วยเหตุน้ ียงั ถูกชุ่ยหลิ่วแซวอยูห่ ลายครั้ง

แรกปี ใหม่วนั ที่สิบสอง ก้อนแป้งน้อยเข้าสํานักศึกษาประจําอําเภอศึกษาเล่าเรี ยนอย่างเป็ น

ทางการ ซูเซียงกับจ้าวเซิงตั้งชื่อให้เขาว่า ‚เช่อ‛ (นทีกร)

ทีแรกจ้าวเซิงอยากเรี ยกเขาว่าจ้าวเช่อ แต่ซูเซียงคิดว่าแซ่จา้ วเป็ นราชสกุลคนจับสังเกตได้

ง่าย ถึงเวลาอาจมีผลกระทบต่อก้อนแป้งน้อย

แม้กอ้ นแป้งน้อยตั้งใจศึกษาเล่าเรี ยนสอบเป็ นซิ่วไฉจวี่เหริ น[1] ได้ แต่อาจถูกครหาว่าใช้

เส้นสายเข้าทางลัด
แท้ที่จริ งสําหรับเรื่ องจะใช้เส้นไม่ใช้เส้นซูเซียงกลับไม่ได้สนใจ และไม่กลัวคําคนอื่น นาง
เชื่อมัน่ ว่าลูกของตนยอดเยีย่ มที่สุด แต่ถา้ คํานินทาว่าร้ายมากเข้า ก็ยากจะเลี่ยงผลกระทบ
ต่อจิตใจของลูกน้อย

ด้วยเรื่ องแซ่สกุลนี้ทาํ ให้จา้ วเซิงไม่พอใจอยูน่ านครึ่ งค่อนวัน หลังจากซูเซียงบอกว่าจะเกิด

ลูกสาวตัวน้อยขาวผ่องให้เขาอีกคน จ้าวเซิงถึงค่อยฝื นพอใจไปได้บา้ ง

แรกปี ใหม่วนั ที่สิบแปด ราชรถขององค์หญิงเต๋ อฮุ่ยหยุดลงตรงนอกจวนจวิน้ จู่ของซูเซียง

ซูเซียงได้รับข่าวก่อนแล้วจึงนําคนทั้งครอบครัวรับเสด็จตรงหน้าประตู
ทีแรกคิดว่าองค์หญิงฐานะสูงส่งเช่นนี้คงเข้มงวดมากเป็ นพิเศษ เหมือนกับองค์หญิงหรง
โซ่ว[2] ที่ซูเซียงเคยอ่านเจอตอนเรี ยนวิชาประวัติศาสตร์ก่อนหน้านี้ ไม่วา่ เมื่อใดที่ไหนก็
ล้วนตีหน้านิ่งเฉย ทั้งยังรู ้สึกว่าตนทําเช่นนี้ถูกต้องเหมาะสมอย่างมาก

แต่ผดิ คาดมารดาบุญธรรมของนางท่านนี้กลับเป็ นสตรี ร่างสันทัดจํ่ามํ่าเจ้าเนื้อคนหนึ่ง อาจ

เพราะอยูเ่ ป็ นหม้ายตั้งแต่เยาว์วยั บนตัวจึงมิได้แต่งกายหรู หราฉูดฉาด เพียงตรงขอบชุดปัก
ดอกรับวสันต์[3]สี เหลืองไว้สองสามดอก ในฤดูแห่งการเริ่ มต้นชีวิตเช่นนี้ ยิง่ ขับให้ผสู ้ วม
ใส่เปี่ ยมเมตตาการุ ณ

โดยเฉพาะรอยยิม้ บนหน้า อ่อนโยนอ้อมอารี เป็ นพิเศษ ครั้นพอพบหน้าแล้วก็ดึงมือซูเซีย

งมองชัง่

‚ท่านป้าบอกว่าเจ้าเป็ นเด็กดี วันนี้ได้พบเจอ ก็สมดังคิด สะคราญงามสง่า ข้าเองโชคดี

นัก‛
ซูเซียงเองก็ยมิ้ แย้ม ตามมือของพระนางไปแล้วก็คุกเข่าลงบนพื้น โขกคํานับให้นาง ‚ซู
เซียงคารวะมารดาบุญธรรม‛

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยยิง่ มีความสุข ตาแดงร้อนรี บประคองซูเซียงให้ลุกขึ้นมา สัมผัสใบหน้า

ของซูเซียงราวกับสิ่ งลํ้าค่า ‚เด็กโง่ ชื่อของเจ้าเข้าสู่ทาํ เนียบวงศ์ตระกูลด้วยฐานะธิดาคนโต
แล้ว ต่อไปเจ้าต้องเรี ยกขานข้าว่าท่านแม่‛

——

[1] จวี่เหริ น คุณวุฒิของผูท้ ี่สอบผ่านการสอบรับราชการรอบสอง ซึ่งเป็ นสอบระดับ

ภูมิภาค ผูส้ อบระดับนี้ตอ้ งผ่านการสอบระดับท้องถิ่นได้เป็ นซิ่วไฉมาแล้ว
[2] องค์หญิงหรงโซ่ว (荣寿公主) หรงโซ่วกูห้ ลุนกงจู่ เป็ นพระราชธิดาคนโตของ
อ้ายซินเจวี๋ยหลัวอี้ซินหรื อกงซินหวัง พระอนุชาต่างพระมารดาของจักรพรรดิเสี ยนเฟิ งซึ่ง
ต่อมาร่ วมทํารัฐประหารซินโหย่วกับซูสีไทเฮา องค์หญิงหรงโซ่วเข้าวังได้รับความเมตตา
โปรดปรานจากพระนางซูสีไทเฮาอย่างมาก ถึงขั้นรับนางเป็ นธิดาบุญธรรม พระนางเป็ น
คนเงียบขรึ ม ไม่ทาํ ตัวโดดเด่น จงรักภักดีต่อซูสีไทเฮา ถือเป็ นคนสนิทที่มีอิทธพลต่อซูสี
ไทเฮามาก

[3] ดอกรับวสันต์ หรื อ อิ๋งชุนฮวา (迎春花) หรื อ Winter Jasmine ดอกสี เหลืองที่ผลิ
บานในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ ชื่อในภาษาจีนมีความหมายตรงตัวว่าดอกไม้รับวสันตฤดู ถ้า
ดอกไม้น้ ีบานก็แสดงว่าฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว

ตอนที่ 805 ข่มกลั้นความทุกข์ขมน้อยใจไว้นานปี

‚เพคะ ท่านแม่ ท่านแม่เดินทางมาเหน็ดเหนื่อย เชิญเข้าด้านเถิด‛ ก่อนองค์หญิงเต๋ อฮุ่ย

มาถึงในใจซูเซียงกังวลไม่เป็ นสุขอยูต่ ลอดเวลา ด้วยกลัวว่าถ้าเห็นมารดาบุญธรรมท่านนี้
เหมือนองค์หญิงหรงโซ่วที่เขียนบรรยายไว้ในหนังสื อผูน้ ้ นั นางคงร้องไห้ไปต่อไม่ถูก
บัดนี้พบเจอสตรี โอบอ้อมอารี เช่นนี้ หิ นก้อนใหญ่ในใจนางในที่สุดก็ร่วงลงพื้นได้

ขณะที่ทางนี้กาํ ลังคิดอยูน่ ้ นั องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเห็นสามีภรรยาสกุลหวังที่ยนื อยูด่ า้ นข้าง ก็

แย้มยิม้ เข้าไปทักทาย ‚พี่ใหญ่หวัง พี่สะใภ้หวัง‛

ก่อนสามีภรรยาสกุลหวังจะรู ้วา่ จ้าวเซิงเป็ นองค์ชาย รู ้จกั ขุนนางใหญ่ที่สุดแค่หลีจ่าง

[1]ประจําท้องที่ บัดนี้องค์หญิงผูส้ ูงศักดิ์กล่าวทักทายพวกเขา ทั้งร่ างกายก็สนั่ ๆ อยูบ่ า้ ง
ตื่นเต้นจนไม่รู้วา่ ควรรับคําอย่างไรดี

สุดท้ายเป็ นผูเ้ ฒ่าหวังผลักหวังต้าเหนียงเล็กน้อย หวังต้าเหนียงจึงค่อยเปิ ดปากพูด

ตะกุกตะกัก ‚หม่อมฉัน หม่อมฉันหญิงชาวบ้านคารวะพระองค์หญิง‛
องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยประคองหวังต้าเหนียง ‚พี่สะใภ้หวังมิตอ้ งเกรงใจ หลายปี นี้ดีที่ได้พวก
ท่านดูแลเซียงเอ๋ อร์ บัดนี้เรามีลูกสาวคนเดียวกันนับเป็ นคนสนิทชิดเชื้อ ต่อไปมิตอ้ งมาก
พิธีพวกนั้น‛

‚เพคะๆ เช่นนั้นเชิญองค์หญิงด้านใน เชิญด้านใน‛ แม้องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยจะกล่าวเช่นนี้ แต่

สามีภรรยากสกุลหวังผูซ้ ื่อสัตย์ข้ ีกลัวยังคงรู ้สึกอึดอัดไม่สบายใจ

เข้าจวนพักเรี ยบร้อยดีแล้วชิงสื อก็อุม้ กระพรวนน้อยเข้ามา

ตอนนี้กระพรวนน้อยอายุเจ็ดขวบกว่าแล้ว ขาวผ่องเป็ นยองใย ดวงตาโตทั้งคู่ใสแป๋ วดํา

ขลับ ดูน่ารักน่าเอ็นดูอย่างยิง่
วินาทีที่องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเห็นกระพรวนน้อยนั้นมือไม้กไ็ ม่รู้วา่ ควรจับตรงไหนดี ในพระ
เนตรพลันเต็มปริ่ มด้วยนํ้าตา

ครานั้นตอนลูกสาวเข้าลอบสังหารในค่ายศัตรู อายุกร็ ุ่ นราวคราวนี้ พอเห็นกระพรวนน้อย

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยก็คิดถึงลูกสาวผูจ้ ากไปเร็วคนนั้น เขื่อนนํ้าตากั้นไม่ไหวไหลพรั่งพรู

สามีภรรยาสกุลหวังและคนอื่นๆ ที่อยูข่ า้ งๆ กังวลใจอยูไ่ ม่สุข ไม่รู้วา่ องค์หญิงที่ยงั ดีๆ อยู่

เมื่อครู่ เหตุไฉนพอเห็นเด็กน้อยจึงร้องไห้ข้ ึนมา?

หวังต้าเหนียงถึงขั้นคิดว่า หรื อองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยไม่ชอบกระพรวนน้อย กําลังคิดจะบอกให้

ซูเซียงรี บอุม้ กระพรวนน้อยออกไป อย่ากระตุน้ ให้องค์หญิงไม่พอพระทัย
ทว่าในตอนนี้เอง องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยรับกระพรวนเข้ามาอุม้ ในอ้อมแขนแล้วหอมแก้มนาง
เอ่ยเสี ยงสะอื้น ‚นี่คือหลานสาวคนโตของข้าสินะ หน้าตาน่ารักจริ งเชียว ‛

ก่อนหน้าซูเซียงเคยพูดคุยเรื่ องเหล่านี้กบั กระพรวนน้อยแล้ว นางเองก็เป็ นเด็กรู ้ความอย่าง

ยิง่ รวมถึงอยูก่ บั ชิงสื อเป็ นการส่วนตัวก็ไม่รู้วา่ เขาอบรมนางมากน้อยเพียงใดแล้ว

เวลานี้กระพรวนกลับมิได้กลัวคนแปลกหน้าแม้แต่นอ้ ย แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมสะอาด
ในมือของตนซับนํ้าตาให้องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเบาๆ‛ท่านยายไม่ร้อง กระพรวนน้อยกับพี่ชาย
แล้วก็ท่านแม่จะอยูก่ บั ท่านย่าตลอดไป‛

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยไหนเลยจะคาดคิดว่ากระพรวนน้อยจะพูดคําเช่นนี้ออกมา กําแพงชั้น

สุดท้ายในใจถล่มลงในที่สุด กอดกระพรวนในอ้อมอกรํ่าไห้สะอื้นไม่เป็ นภาษา
สามีภรรยาสกุลหวังและคนอื่นๆ กังวลใจเหลือประมาณ ส่งสายตาให้ซูเซียงซํ้าแล้วซํ้าเล่า
ซูเซียงกลับยิม้ ๆ ส่ายหน้าให้พวกเขา ‚ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านไปพักผ่อนก่อนเถิด
มารดาเดินทางมาไกลเกรงว่าคงเหนื่อยแล้ว ใช่แล้ว ส่งคนไปสํานักศึกษารับก้อนแป้งน้อย
กลับมาด้วย‛

‚นี่ …‛ หวังต้าเหนียงเห็นองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยร้องไห้จนมีสภาพเช่นนั้นก็ไม่รู้วา่ ควรทํา

อย่างไรดี สุดท้ายจึงถูกผูเ้ ฒ่าหวังลากออกไป

กระพรวนน้อยถูกองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยกอดรํ่าไห้อยูส่ กั พักใหญ่ แต่บนหน้านางกลับไม่ได้มี

ความรําคาญแม้แต่นอ้ ย ถือผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยเช็ดบนหน้าองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเบาๆ ต่อเนื่อง
คอยพูดปลอบด้วยคําน่าฟัง

ในตอนที่องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยร้องไห้อย่างรุ นแรง นางยังยืน่ ปากเล็กจุ๊บลงบนพระพักตร์ของ

พระนาง ‚ท่านยายไม่ร้องนะ พี่ชิงสื อบอกว่าท่านยายเสี ยลูกสาวไปก่อนวัย ตอนนี้ท่านแม่
ข้าเป็ นลูกสาวให้ท่าน ท่านแม่จะกตัญํูต่อท่าน กระพรวนน้อยกับพี่ชายก็จะเป็ นเด็กดีเชื่อ
ฟัง จะกตัญํูต่อท่านเช่นกัน‛

หลังองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยสูญเสี ยพระสวามีและลูกสาวตัวน้อย นับตั้งแต่น้ นั มาก็ไม่กล้าหลัง่

นํ้าตาแม้แต่หยดเดียว เพราะพระสวามีและธิดาของนางเป็ นผูม้ ีความดีความชอบต่อ
บ้านเมือง ได้รับการแต่งตั้งสูงสุด ได้รับพระราชทานของกํานัลมากที่สุด นางจะร้องไห้
ไม่ได้ หากนางร้อง นั้นก็หมายถึงนางไม่ยนิ ยอม

——

[1] หลีจ่าง (里长) คือหัวหน้าประจําหน่วยปกครองท้องถิ่นหลี่ โดยในสมัยราชวงศ์ห

มิงกําหนดให้หนึ่งหลี่ (里) มี 110 ครัวเรื อน
ตอนที่ 806 เจ้ากับจวิน้ หม่าต้องเร่ งมือหน่อยแล้ว

ความรู ้สึกขมขื่นเช่นนี้ฝังซ่อนไว้ในใจนานหลายปี มีเพียงยามตื่นจากห้วงฝันกลางดึกที่

สามารถแอบหลัง่ นํ้าตาสองหยดภายใต้ผา้ ห่มคลุม ทว่าก็รีบเช็ดออกอย่างรวดเร็ว ด้วยกลัว
ว่าคนรับใช้ขา้ งกายจะสังเกตเห็นเข้า

บัดนี้นางเข้ามาในจวนของซูเซียงแล้ว ไม่ตอ้ งระแวดระวังอีกต่อไปแล้ว กอดเด็กน้อยรํ่า

ไห้มืดฟ้ามัวดิน

ตอนเงยหน้าขึ้นอีกครั้งหลังจากร้องไห้ ทันใดนั้นพลันค้นพบว่าโลกใบนี้ยงั คงสวยงามถึง

เพียงนั้น ตอนนี้นางมีลูกสาว ทั้งยังมีหลานสาวและหลานชาย แต่ละคนล้วนเป็ นเด็กดี
น่ารักเชื่อฟัง

ขณะที่องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยระงับเสี ยงร้องสะอื้นได้ ก้อนแป้งน้อยก็ถูกรับกลับมาแล้ว คนตัว

เล็กยืนอยูข่ า้ งซูเซียงค่อนข้างทําตัวไม่ถูก เอ่ยถามเสี ยงตํ่า ‚ท่านแม่ เหตุใดท่านยายกอด
น้องสาวแล้วร้องไห้?‛
ซูเซียงไม่มีความตั้งใจจะปิ ดบัง เด็กอายุเจ็ดแปดขวบควรจะรับรู ้เรื่ องต่างๆ บ้างแล้ว ดังนั้น
จึงยอบกายลงกระซิบข้างหูกอ้ นแป้งน้อยสองสามประโยค

ก้อนแป้งน้อยพยักหน้า แสดงออกว่าเข้าใจแล้ว มองตาจ้าวเซิงแล้วเรี ยกเบาๆ‛ท่านพ่อ‛

จ้าวเซิงเองก็พยักหน้าให้เขา ก้อนแป้งน้อยจึงค่อยย่างเท้าเล็กสั้นของเขาไปทางองค์หญิง
เต๋ อฮุ่ย

‚หลานคารวะท่านยาย‛
ก้อนแป้งน้อยคุกเข่าบนพื้นโขกศีรษะคํานับอย่างเคารพนบนอบ ดูแล้วฉลาดรู ้ประสามาก

เสี ยงรํ่าไห้ขององค์หญิงเต๋ อฮุ่ยแหบแห้งแล้ว แต่ครั้นเห็นก้อนแป้งน้อยเข้าใจความรู ้

มารยาทเช่นนี้ในใจก็มีความสุขเหลือคณา นี่เป็ นหลานชายของนาง เป็ นเด็กดีขนาดนี้

รี บยืน่ มือข้างหนึ่งออกไปดึงก้อนแป้งน้อยให้ลุกขึ้นจากพื้น พร้อมโอบเข้ามาในอ้อมแขน

สายตามองไปทางซูเซียงกับจ้าวเซิงที่ยนื คล้องแขนกันตรงด้านข้าง ในที่สุดก็ยมิ้ อย่างพึง
พอใจ

แต่ตระกูลทางพระสวามีนางนั้นอย่างไรก็เป็ นแม่ทพั ทางชายแดน กุมอํานาจสําคัญ ดังนั้น

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยจึงไม่อาจจากเมืองหลวงได้เป็ นเวลานาน พํานักในจวนซูเซียงเป็ นการ
ชัว่ คราวเพียงห้าหกวันก็เตรี ยมตัวกลับไปอย่างอาลัยอาวรณ์
ซูเซียงเองก็ตดั ใจจากมารดาบุญธรรมผูใ้ จดีอว้ นกลมท่านนี้ไม่ได้เช่นกัน คนเดินออกนอก
ประตูหลักแล้วนางยังรั้งไว้พูดคุยอีกหลายคํา ให้คนห่อข้าวของมอบให้องค์หญิงเต๋ อฮุ่ย
จํานวนมาก

สิ่ งของเหล่านี้มิใช่ของลํ้าค่าอะไร ทว่าทั้งหมดล้วนเป็ นของที่ซูเซียงทําและเลือกสรรด้วย

ตัวเอง เหมือนจะเป็ นถุงเครื่ องปรุ งปลาหม้อไฟ แล้วก็ยงั มีเห็ดป่ าตากแห้ง ซูเซียงล้วน
บรรทุกใส่รถม้าให้องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยอยูน่ านครึ่ งปี จากนั้นก็เป็ นขนมสมุนไพรหลากชนิด
และสูตรอาหารที่องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยทรงโปรดอีกสิ บกว่าชนิดก็ลว้ นเขียนอย่างละเอียดมอบ
ให้นางไปพร้อมกัน

‚ท่านแม่เดินทางกลับโปรดระมัดระวัง ดูแลตัวเองดีๆ รอมีเวลาว่างแล้วข้าจะเข้าเมือง

หลวงไปเยีย่ มท่าน‛ ซูเซียงรั้งมือขององค์หญิงเต๋ อฮุ่ยอย่างอาวรณ์

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยกลับยิม้ สลด เข้าเมืองหลวงน่ะหรื อ ดูจากพระประสงค์ของจักรพรรดิ

ตอนนี้ พูดง่ายแต่ทาํ ยาก
แต่นางใจไม่แข็งพอจะทําให้ซูเซียงเสี ยใจ ฝื นยิม้ กล่าว ‚ดี เช่นนั้นแม่จะรอเจ้าอยูท่ ี่เมือง
หลวง เจ้ารี บมาเร็วๆ ล่ะ‛

ตอนองค์หญิงขึ้นประทับบนรถม้ายังกระซิบข้างหูซูเซียงหนึ่งประโยค ‚เจ้ากับจวิน้ หม่า

[1]ก็เร่ งมือเข้าหน่อย แม่ยงั รออุม้ หลานอยู‛่

ซูเซียงได้ยนิ แล้วหน้าแดงขึ้นทันใด กระมิดกระเมี้ยน สุดท้ายก็พยักหน้ารับคํา ‚เจ้าค่ะ

ท่านแม่‛

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยถึงค่อยกลับไปด้วยความปลื้มปริ่ ม นางยังเลิกม่านทอดพระเนตรไป

ทางด้านหลังครั้งแล้วครั้งเล่า เห็นซูเซียงยังยืนมองนางอยูต่ รงนั้น พระทัยปวดแปลบ นํ้าตา
ไหลหยดลงมาอีกครา
เหตุเพราะซูเซียงไม่เข้าเมืองหลวง เหลาสุราในเมืองหลวงจึงส่งผูจ้ ดั การสองคนเข้ามา
หารื อเรื่ องความร่ วมมือทางการค้ากับซูเซียง ซูเซียงจึงให้พวกเขาส่งพ่อครัวใหญ่มา
โดยตรง นางสอนเองกับมือ จากนั้นค่อยให้กลับไป

ตัวสัญญาเองก็ตกลงกันค่อนข้างราบรื่ น ซูเซียงออกวิชา ทางเหลาสุราในเมืองหลวงออก

แรงงานกับวัตุดิบ กําไรที่ได้ท้งั หมดแบ่งกันห้าต่อห้า สําหรับเรื่ องที่ซูเซี ยงทางนี้ขาย
อาหารแบบเดียวกันพวกเขาก็ไม่ติดใจ อย่างไรก็มิได้มีผลกระทบต่อพวกเขา

ช่วงเวลากว่าครึ่ งปี ก็ผา่ นพ้นไปเช่นนี้ โรงเตี๊ยมของซูเซียงทางนี้กเ็ ปิ ดอีกหลายร้าน กิจการ

รุ่ งเรื องเป็ นพลุแตก ทางด้านเมืองหลวงก็เช่นเดียวกัน มีสาขาแยกย่อยไปถึงมณฑล
ข้างเคียง
ช่วงเวลานี้ รัชทายาทเขียนจดหมายให้จา้ วเซิงกลับเมืองหลวงอยูบ่ ่อยครั้ง บอกทํานองว่า
เป็ นเรื่ องเกี่ยวข้องกับการฟื้ นฟูหลังภัยพิบตั ิและด่านชายแดน ทุกครั้งจ้าวเซิงล้วนตอบ
จดหมายรายงานกลับไปอย่างชัดเจน แต่ให้องครักษ์ลบั กลับไป มิได้กลับเมืองหลวงด้วย
ตนเอง สิ่ งนี้ทาํ ให้จกั พรรดิและรัชทายาทไม่พอพระทัยอย่างมาก

——

[1] จวิน้ หม่า (郡马) เป็ นคําเรี ยกสามีของธิดาในชินอ๋ องที่มียศจวิน้ จู่

ตอนที่ 807 ความกังวลของสองสามีภรรยา

หลังก้อนแป้งน้อยเข้าเรี ยนแล้วก็ได้รับการดูแลจากอาจารย์เป็ นพิเศษ แต่มิใช่เพราะซูเซียง
เปิ ดประตูทางลัดให้กอ้ นแป้งน้อย แต่เพราะก้อนแป้งน้อยรํ่าเรี ยนกับชิงหลานมาไม่นอ้ ย
เดิมทีเขาเข้าเรี ยนหลักสูตรระดับต้นของเด็กอายุต่าํ กว่าแปดขวบ สุดท้ายอาจารย์ช้ นั เรี ยน
ระดับต้นบอกตามตรงว่าความรู ้ของตนเทียบกับก้อนแป้งน้อยไม่ได้
เดิมทีตอ้ งการย้ายเขาเข้าในชั้นเรี ยนระดับสูง ทว่าคนที่อยูใ่ นชั้นเรี ยนระดับสูงอย่างตํ่าสุด
ต้องมีชื่อตําแหน่งเป็ นถงเซิง[1] ทว่าก้อนแป้งน้อยกลับไม่มีแม้แต่นอ้ ย ดังนั้นจึงเข้าได้
เพียงชั้นเรี ยนระดับกลาง

ท่านอาจารย์สนับสนุนการศึกษาของเขาอย่างยิง่ เสนอแนะเรื่ องที่ชวนตกตะลึงไม่เคยเกิด

ขึ้นมาก่อน ให้เขาที่ยงั อายุไม่ถึงแปดขวบดีเข้าร่ วมการสอบถงเซิงครั้งนี้

ก้อนแป้งน้อยเองก็ใจสูย้ งิ่ นัก สนามแรกก็สอบผ่านแล้ว บ่าวไพร่ ในบ้านดีอกดีใจเหลือ

ประมาณ ชมเชยยกย่องก้อนแป้งน้อยสารพัด
จ้าวเซิงแอบกังวลใจอยูร่ างๆ ปรึ กษากับซูเซียงในตอนคํ่า ‚หรื อควรตักเตือนพวกบ่าวใน
บ้าน ให้พูดชมน้อยลงหน่อย คําชมเหล่านี้ฟังมากเข้าจะได้ใจ นี่จะทําให้จิตใจผิดเพี้ยน ต่อ
ให้มีความรู ้กไ็ ร้ประโยชน์‛

ซูเซียงเองก็เห็นด้วยอย่างลึกซึ้ง พยักหน้า ‚พรุ่ งนี้ขา้ จะลองถามลูกดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เถอะ‛

เป็ นห้วงวสันตราตรี อีกคํ่าคืนหนึ่ง เดิมทีซูเซียงอยากพูดคุยเรื่ องนี้กบั ก้อนแป้งน้อยก่อนเขา

ไปสํานักศึกษา แต่คิดไม่ถึงว่าตื่นขึ้นมาฟ้าก็สว่างแล้ว ก้อนแป้งน้อยไปสํานักศึกษาตั้งแต่
เช้าแล้ว ดูเหมือนว่านางซึ่งเป็ นมารดาคนนี้ยงั ขยันสูล้ ูกไม่ได้ นอนเกียจคร้านบนเตียงทุก
วัน แต่นางเองก็ตอ้ งลุกขึ้นมาให้ได้!

จ้องมองบุรุษที่อยูข่ า้ งๆ แอบตัดสิ นใจแล้วว่าต่อไปนี้จะไม่ยอมถูกความงามล่อลวงอีก

จนถึงตอนเย็นหลังคนทั้งบ้านกลับมารับประทานมื้อคํ่าแล้ว ก้อนแป้งน้อยไม่รู้วา่ ซูเซียง
ต้องการคุยกับเขา วางชามตะเกียบเช่นปกติ ล้างมือล้างหน้าเสร็จแล้วก็มุ่งไปทางห้อง
หนังสื อ การบ้านที่ท่านอาจารย์มอบหมายยังมีอีกมากเชียวล่ะ อีกไม่นานเขาต้องไปสอบ
ระดับจังหวัด อักษรของเขายังเขียนได้ไม่ดีพอดังนั้นต้องตั้งใจฝึ กฝนให้ดี เสี ยเวลาไม่ได้
แม้แต่วินาทีเดียว

ซูเซียงเห็นก้อนแป้งน้อยตกอยูก่ ลางวงบ่าวรับใช้เหมือนดาวล้อมเดือน กลับเข้าห้อง

หนังสื อด้วยสี หน้าเรี ยบเฉย ปิ ดประตูแล้วคนด้านในก็จุดไฟฝึ กเขียนท่องหนังสื ออย่างตั้ง
อกตั้งใจ

มุมปากซูเซียงยกเส้นยิม้ เบาบาง พูดกับจ้าวเซิงที่แอบมองอยูด่ ว้ ยกันข้างๆ‛ไปเถอะ กลับ

ห้องได้แล้ว ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง เด็กคนนี้รู้จกั หนักเบา‛
จ้าวเซิงเองก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนหน้านี้เพียงแค่คิดว่าก้อนแป้งน้อยเป็ นลูกคนแรก
ของเขาก็สมควรเป็ นซื่อจื่อแห่งจวนอ๋ อง ต่อมาทางด้านองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยต้องการเด็กคน
หนึ่ง จากนั้นบิดามารดาซูเซียงทางนี้กต็ อ้ งการเด็กอีกคนหนึ่ง ดังนั้นจ้าวเซิงจึงยิง่ ให้
ความสําคัญกับการศึกษาของก้อนแป้งน้อยขึ้นมา ก่อนหน้านี้ลว้ นว่าตามที่ชิงหลานสอน
บัดนี้เมื่อกลับมามักจะถามถึงการบ้านของก้อนแป้งน้อยเป็ นประจํา

หนนี้เองก็กลัวว่าก้อนแป้งน้อยจะถูกชื่อเสี ยงความสําเร็จชัว่ ครู่ ทาํ ให้สมองสับสน โชคดีที่

ลูกคนนี้รู้ความ ไม่วา่ คนรอบข้างชมเชยเขาอย่างไร ยกยอเขาขึ้นฟ้าอย่างไร ตนกลับรู ้
ประมาณตัวเองดี เช่นนี้ยอ่ มดี

กลับถึงห้องแล้วจ้าวเซิงกับซูเซียงหารื อกัน ‚เจตนาของอาจารย์เขาต้องการให้เขาลองสอบ

ระดับจังหวัดดู ดูวา่ สามารถสอบเป็ นซิ่วไฉได้หรื อไม่ ก่อนหน้านี้ขา้ ค่อนข้างเป็ นห่วง
บัดนี้เห็นว่าลูกรู ้ประสา หรื อเราเองควรให้เขาลองสอบรอบต่อไป ไม่สนใจว่าจะสอบติด
หรื อไม่ติด ถือเสี ยว่าไปฝึ กความกล้า เจ้าเห็นเช่นไร?‛
พูดตามจริ ง บางครั้งซูเซียงแปลกใจยิง่ นัก เห็นอยูช่ ดั ๆ ว่าก้อนแป้งน้อยมิได้มีสมั พันธ์ทาง
สายเลือดกับจ้าวเซิงแม้แต่นอ้ ย แต่บุรุษคนนี้ดีต่อลูกทั้งสองถึงเพียงนั้นมาโดยตลอด ทําให้
นางนึกสงสัย บางครั้งถึงขั้นสงสัยว่าที่จา้ วเซิงดีต่อตนขนาดนั้นอาจเป็ นเพราะลูกสองคนนี้
หรื อไม่?

แต่ความคิดแบบนี้กเ็ พียงบังเอิญแวบผ่านไปในสมอง ตนยังรู ้สึกว่าความคิดเช่นนี้เพ้อ

เจ้อมาก

ซูเซียงกําลังคิดเช่นนี้ จู่ๆ ในท้องพลันพลิกตลบปั่นป่ วน นางผลักจ้าวเซิงตกเตียงทันที ยัง

ไม่ทนั ถึงข้างระเบียงก็อาเจียนหนักหน่วงออกมากองใหญ่

อาเจียนคราวนี้มืดฟ้ามัวดิน นางรู ้สึกเหมือนตัวเองขย้อนเอาตับไตไส้พุงและนํ้าดีออกมา

ทั้งหมด
จ้าวเซิงร้อนใจมาก ตะโกนเสี ยงดัง ‚ชุ่ยหลิ่ว! ชุ่ยหลิ่ว! ‛

ชุ่ยหลิ่วเข้ามา เห็นสถานการณ์แบบนี้กร็ ้อนใจมากเช่นกัน ทว่าทันใดนั้น บนหน้านางก็

ปรากฎความดีใจเหลือล้นมาเป็ นระลอก หรื อว่าจะ หรื อว่าจะ….

——

[1] ถงเซิง (童生) หมายถึง นักศึกษารุ่ นเยาว์ หรื อนักศึกษาเด็ก เรี ยกผูเ้ ข้าสมัครสอบรับ
ราชการระดับอําเภอและจังหวัดหรื อที่เรี ยกว่าการสอบถงเซิง การสอบถงเซิงเป็ นการสอบ
ในระดับท้องถิ่นซึ่งแบ่งออกเป็ น 3 ระดับ คือ การสอบระดับอําเภอ การสอบระดับมณฑล
และการสอบซึ่งจัดโดยขุนนางที่ราชสํานักมอบหมายหน้าที่มาโดยตรง ในการสอบ 3
ระดับนี้ การสอบระดับอําเภอถือว่าสําคัญที่สุด การจัดสอบระดับอําเภอจะดําเนินการโดย
ขุนนางประจําอําเภอต่างๆ หากผูเ้ ข้าสอบผ่านระดับนี้กจ็ ะได้รับเลือกเป็ น ‚เซิงหยวน‛
(บัณฑิตระดับอําเภอ) หรื อมักเรี ยกกันทัว่ ไปว่า ‚ซิ่วฉาย‛ (秀才)

ตอนที่ 808 ซูเซียงตั้งครรภ์ มงคลคู่มาเยือนประตู

‚องค์ชายท่านรอก่อน ข้า ข้าจะไปเรี ยกนายท่านใหญ่‛ ชุ่ยหลิ่วพูดแล้วก็ไม่สนใจสายตา
จ้องปานจะกินคนของจ้าวเซิง ออกไปราวกับลมกรด เคาะประตูหอ้ งสามีภรรยาสกุลหวัง
‚นายท่านใหญ่ นายหญิงใหญ่ เร็วเข้า! ฮูหยินไม่สบาย ท่านรี บไปดูหน่อย!‛

พอได้ยนิ ว่าลูกสาวไม่สบาย สามีภรรยาสกุลหวังไหนยังจะหลับลง ลุกขึ้นทันที คลุมเสื้ อ

ไม่ทนั เสร็จก็รีบเร่ งวิ่งเข้ามาในห้องของพวกซูเซียง

ตอนผูอ้ าวุโสทั้งสองมาถึงเหล่าคนรับใช้กท็ าํ ความสะอาดเสร็จเรี ยบร้อยแล้ว แต่ยงั

หลงเหลือกลิ่นเหม็นเปรี้ ยวอยูจ่ างๆ
ผูเ้ ฒ่าหวังกระวนกระวาย เข้าไปจับมือซูเซียงเริ่ มตรวจชีพจร สองมือค่อยๆ เริ่ มสัน่ ขึ้นมา
เหงื่อผุดพรายบนหน้าผากเป็ นชั้นๆ

จ้าวเซิงเห็นแบบนี้กใ็ จหายวาบ หรื อจะเป็ นโรคร้ายแรงอะไรบางอย่าง? มิเช่นนั้นไยผูเ้ ฒ่า

หวังจึงมีสีหน้าท่าทางเช่นนี้ เขารี บถามเสี ยงเครี ยด ‚ท่านพ่อ ท่านพ่อ เกิดเรื่ องอะไรกัน
แน่?‛

จ้าวเซิงมากน้อยก็ยงั เข้าใจหลักการแพทย์อยูบ่ า้ ง อย่างไรมักรบราฆ่าฟันในสนามรบอยู่

บ่อยครั้ง บาดเจ็บต้องพิษล้วนเป็ นเรื่ องที่เลี่ยงได้ยาก

ทว่าเมื่อครู่ จา้ วเซิงจับชีพจรให้ซูเซียงกลับไม่พบอะไร จึงคิดไปว่าตัวเองไม่เชี่ยวชาญวิชา

ยิง่ ทําให้กระวนกระวายใจ
หวังต้าเหนียงเองก็พูดเร่ งเสี ยงเครี ยดอยูข่ า้ งๆ‛ตาแก่ ตาแก่ เจ้าพูดสิ ลูกสาวเป็ นอะไรกัน
แน่?‛

ซูเซียงในตอนนี้อาเจียนจนเหลือแค่ครึ่ งชีวิต หนังตาล้าก็ฝืนถ่างตามองผูเ้ ฒ่าหวัง

ความหมายที่พดู ทางสายตาคือ : ท่านพ่อ ท่านมีอะไรท่านก็รีบพูด อย่าพิร้ ี พิไรได้หรื อไม่?

ผูเ้ ฒ่าหวังเก็บมือ รอยยิม้ บนหน้าปรากฏขึ้นในพริ บตา เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ดีใจราวกับ

เด็กน้อย ‚แม่จ๋า แม่จ๋า เจ้าจะได้เป็ นยายคนแล้วล่ะ!‛

……

ในห้องเงียบสงบไปในพริ บตา ตามด้วยจ้าวเซิงได้สติกลับมา คว้าดึงแขนของผูเ้ ฒ่าหวังไว้

‚ท่านพ่อ ท่านกําลังบอกว่า ท่านกําลังบอกว่าเซียงเอ๋ อร์นางตั้งครรภ์หรื อ?‛
เป็ นเพราะจ้าวเซิงตื่นเต้นจึงหนักมือไปหน่อย จับเอาแขนของผูเ้ ฒ่าหวังเจ็บ แต่ผเู ้ ฒ่าหวัง
กลับไม่ได้โกรธเคืองแม้แต่นอ้ ย ‚ใช่แล้ว ใช่แล้ว เซียงเอ๋ อร์ทอ้ งแล้ว น่าจะสองเดือนกว่า
แล้ว เจ้าจะได้เป็ นพ่อคนแล้ว! ‛

ทั้งครอบครัวตกสู่ความตื่นเต้นดีใจแบบกะทันหันนี้ รวมถึงแม่นมท่านหนึ่งที่องค์หญิงเต๋ อ
ฮุ่ยส่งมาก็ยงิ่ ตื่นเต้น ดีใจจนกระโดดโลดเต้น โขกศีรษะให้ฟ้า ในปากกู่ร้องต่อเนื่อง ‚เทพ
สวรรค์เปี่ ยมเมตตา เป็ นพระมหากรุ ณาธิคุณของไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยง ‛

ข่าวการตั้งครรภ์ของซูเซียงแพร่ ออกไปอย่างรวดเร็ว แม้กล่าวกันว่าภายในสามเดือนที่

ตั้งครรภ์หา้ มประกาศออกไปภายนอก ทว่าการตั้งครรภ์ครานี้ของซูเซียงมีความสําคัญมาก
ไม่มีเหตุผลให้ตอ้ งปิ ดบัง
ไม่นานนัก พระพันปี ก็พระราชทานของกํานัลมาให้กองใหญ่ ยังมีหมอหญิงและแม่นมที่
ดูแลหญิงตั้งครรภ์โดยเฉพาะอีกสองคน รวมถึงยังส่งหมออาวุโสมือทองชํานาญด้านสูติ
นารี เวชจากในวังท่านหนึ่งมาร่ วมด้วย

เดิมทีองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยไม่สามารถออกจากเมืองหลวงได้ตามอําเภอใจ แต่ถา้ ท้องนี้ของซู

เซียงเป็ นเด็กผูช้ ายล่ะก็ นัน่ ก็เป็ นทายาทสื บเชื้อสายของพระสวามี มีความสําคัญยิง่ ยวด

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยขอราชโองการจากพระพันปี และให้ออกหน้าส่งป้ายให้ทางองค์จกั รพรรดิ

หลังได้รับพระราชานุญาตแล้วจึงมาหาซูเซียงทางนี้อีกครั้ง ครานี้พาํ นักอยูก่ ว่าครึ่ งเดือน
หลังเห็นว่าซูเซียงเรี ยบร้อยปกติดีทุกอย่างแล้วจึงค่อยกลับไปอย่างสําราญใจ

สามเดือนต่อมา ภาวะครรภ์ของซูเซียงคงที่แล้ว ก้อนแป้งน้อยก็ผา่ นการสอบระดับจังหวัด

อย่างราบรื่ น ไม่เพียงแต่เป็ นซิ่วไฉแล้ว แต่ยงั ได้หลิ่งเซิง ซึ่งก็คือผูไ้ ด้รับคัดเลือกให้โดด
เด่นที่สุดจากการสอบบัณฑิตครั้งนี้
ซูเซียงดีใจมาก ลูบหัวก้อนแป้งน้อย แต่ยงั ถามด้วยความเป็ นห่วง ‚ท่านอาจารย์จะให้เจ้า
สอบสนามต่อไปหรื อไม่?‛

ก้อนแป้งน้อยเงียบไปครู่ หนึ่งแล้วเอ่ยว่า ‚ท่านอาจารย์มีความคิดนี้ขอรับ แต่นอ้ งสาวบอก

ว่าแสงจ้าเกินง่ายต่อคนอิจฉา อีกทั้งข้าเองก็รู้สึกว่าความรู ้ของตนยังไม่เพียงพอ อยากรอ
อีกหกปี แล้วค่อยสอบ ไม่รู้วา่ ท่านแม่กบั ท่านพ่อคิดเห็นเช่นไร? ‛

จ้าวเซิงเองก็ยมิ้ โล่งใจอยูข่ า้ งๆ แม้เขาเองหวังให้ยามประกาศซื่อจื่อจวนอ๋ องของเขา ก้อน

แป้งน้อยมีชื่อเสี ยงคุณงามความดีสูงก็ยงิ่ ทําให้ง่ายขึ้น แต่ประโยคนั้นของลูกสาวพูดได้
ถูกต้องมากทีเดียว แสงจ้าเกินง่ายต่อคนอิจฉา มากไปไม่ดี! บัดนี้ซิ่วไฉหลิ่งเซิงอายุไม่ถึง
แปดขวบของราชวงศ์น้ ีกม็ ีเพียงเขาผูเ้ ดียว
ซูเซียงถอนหายใจโล่งอกอยูใ่ นใจเฮือกใหญ่ ด้วยกลัวว่าลูกจะถูกชื่อเสี ยงผลประโยชน์ทาํ
ให้สมองเลอะเลือน แล้วลูบๆ ศีรษะของก้อนแป้งน้อยอีกครั้ง ‚พรุ่ งนี้ไปสํานักศึกษาบอก
กล่าวความคิดของเจ้ากับท่านอาจารย์ให้ดี พยายามชี้แจงให้เขายอมเข้าใจ‛

‚อีกอย่างท่านแม่ ข้าอยากรํ่าเรี ยนวรยุทธ์กบั พวกท่านน้าชิงหลาน ทุกเที่ยงวันข้ากลับมา

สักเที่ยวได้หรื อไม่?‛ ก้อนแป้งน้อยพูดด้วยสี หน้าจริ งจัง

ซูเซียงค่อนข้างแปลกใจ ‚การบ้านของสํานักศึกษาก็เหนื่อยมากแล้ว เจ้ายังเล็ก วิง่ กลับไป

กลับมาจะหนักเกินไปหรื อไม่?‛

ตอนที่ 809 ความทุกข์ น่าราคาญของหญิงตั้งครรภ์

ก้อนแป้งน้อยครุ่ นคิดครู่ หนึ่งแล้วเอ่ยปาก ‚ท่านแม่ ท่านช่วยไปพูดกับอาจารย์ให้ขา้ ก่อน
ถ้าข้าไม่ไหวล่ะก็เราค่อยวางแผนกันอีกทีได้หรื อไม่?‛
ซูเซียงค่อนข้างประหลาดใจ เด็กอายุนอ้ ยแค่น้ ีพิจารณาเรื่ องราวรอบคอบถึงเพียงนี้เลยรึ ?
สุดท้ายยิม้ น้อยๆ ลูบศีรษะเล็กฟูนุ่มของเขา ‚ได้ เช่นนั้นพรุ่ งนี้แม่กบั พ่อจะลองไปคุยกับ
อาจารย์ของเจ้าดู‛

ซูเซียงอุม้ ท้องห้าเดือนกว่าแล้ว เนื่องด้วยอากาศดี ภาวะครรภ์ของนางก็คงที่ ช่วงนี้จึงมัก

เดินไปเดินมาบนร่ องดินคันนาเป็ นประจํา

สําหรับเรื่ องนี้จา้ วเซิงกับชุ่ยหลิ่วต่างเป็ นห่วงเหลือเกิน ไม่วา่ เมื่อใดที่ไหนล้วนต้องมีคน

หนึ่งประกบข้างกายนาง โดยเฉพาะแม่นมที่มาจากตําหนักขององค์หญิงเต๋ อฮุ่ยคนนั้น
ประคบประหงมซูเซียงถึงที่สุด ด้วยกลัวว่าจะเผลอมีผลกระทบต่อซื่อจื่อน้อยในท้อง

‚โธ่ จวิน้ จู่ท่านเดินช้าๆ หน่อย ถนนนี่ลื่นมากนะเจ้าคะ‛

‚โอ๊ยตายแล้ว บรรพบุรุษของข้า ท่านเดินช้าหน่อยสิ เจ้าคะ หากท่านหกล้มกระทบ
กระแทกขึ้นมาแล้วบ่าวจะกลับไปกราบทูลอย่างไรล่ะเจ้าคะ? ‛

ซูเซียงรู ้สึกว่าชีวิตของตนช่วงนี้ผา่ นไปด้วยดี เว้นก็แต่แม่นมท่านนั้นที่เอาแต่จ๊อกแจ๊กจอ

แจอยูข่ า้ งๆ ทั้งวัน นางแค่ยกชามใบหนึ่งแม่นมก็กระวนกระวายเหลือแสน บอกว่าชามนั้น
หนักเกินไป คนท้องไม่ควรยกของหนัก

เรื่ องนี้นางยังพอฝื นทนได้ นางหยิบมีดเล่มเล็กบอกว่าจะหัน่ มันฝรั่งสักหน่อย มื้อเย็นจะทํา

ไก่ต๋ ุนเผือกมันฝรั่ง ผลคือไม่ทนั ได้หยิบมีดขึ้นมาก็ถูกแม่นมคนนั้นมาคว้าแย่งไป ‚ตายจริ ง
จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยง นี่เป็ นอาวุธมีคม บาดเจ็บถึงท่านกับซื่อจื่อน้อยในท้องเช่นนั้นจะทํา
อย่างไรล่ะเจ้าคะ?‛

ซูเซียงกลับมาจากคันดิน ถูกแสงแดดเที่ยงวันแผดเผาค่อนข้างร้อน นางยกนํ้าอุ่นแก้วหนึ่ง

กําลังจะริ นลงท้อง ผลคือถูกแม่นมคนนั้นแย่งไปอีกตามเคย ‚ตายจริ ง จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยง
ของข้า นํ้านี้เย็นหมดแล้ว ดื่มไม่ได้ ดื่มแล้วท้องไส้จะปั่นป่ วน…‛
ซูเซียงรู ้สึกเหมือนตัวเองเป็ นหมีแพนด้าในสวนสัตว์ นี่ยงั มีสิทธิมนุษยชนอยูบ่ า้ งไหม?!

ในที่สุดซูเซียงก็ระเบิดอารมณ์ แม้รู้วา่ แม่นมชราท่านนี้ทาํ เพราะหวังดีกบั ตัวเอง แต่คน

ท้องเดิมทีกล็ าํ บากมากพออยูแ่ ล้ว ได้ยนิ แต่เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจอยูข่ า้ งหูท้งั วันใครบ้างจะ
รับไหว?!

ซูเซียงวางชามกระเบื้องใบใหญ่ใบนั้นลงบนโต๊ะดังปัง ‚หมัวมัว[1] ข้ารู ้วา่ ท่านหวังดีต่อข้า

แต่ท่านเคยคิดบ้างหรื อไม่วา่ ท่านทําเช่นนี้จะทําให้ขา้ อึดอัด? ข้าอุม้ ครรภ์กล็ าํ บากมาก
พอแล้ว ท่านให้ขา้ อยูอ่ ย่างสงบหน่อยได้หรื อไม่?!‛

นับตั้งแต่แม่นมมาถึงจวนจวิน้ จู่ยงั ไม่เคยพบเห็นซูเซียงโมโหเดือดดาลขนาดนี้ ตกใจนิ่งอึ้ง

ไปชัว่ ขณะ ต่อมาก็คุกเข่าบนพื้นดังปึ งโขกศีรษะตึงตังๆ หลายหน ‚จวิน้ จู่โปรดไว้ชีวิต
จวิน้ จู่โปรดไว้ชีวิต…บ่าว บ่าวได้รับคําสัง่ จากองค์หญิงมา หากท่านกับซื่อจื่อน้อยเกิด
อุบตั ิเหตุอะไรขึ้น แม้บ่าวมีเก้าศีรษะก็ไม่พอชดใช้…‛

ทั้งวันเอาแต่อุบตั ิเหตุเอย กระทบกระแทกเอย สามยาวสองสั้น[2]เอย คําเหล่านี้ลว้ นแขวน

อยูบ่ นปาก ไม่ถือเป็ นข้อห้ามหรื อ?! นางกับลูกยังอยูด่ ี!

ซูเซียงสูดหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายก็กดความโกรธในใจลงไป โบกมืออย่างขอไปที

‚พอแล้ว เจ้าลุกขึ้นเถอะ กลับไปก็ให้หมอมาดูหวั ที่โขกแตกสักเที่ยว วันนี้ขา้ สําลักไอสอง
ที เจ้าก็ให้ท่านหมอมาแล้วแปดเที่ยว เจ้าไม่เหนื่อย แต่ท่านหมอกับข้าเหนื่อยนะ ‛

‚หมัวมัว ข้ารู ้วา่ ทั้งหมดท่านทําก็เพราะหวังดีกบั ข้า แต่ท่านเองก็รู้วา่ ในท้องนี่กเ็ ป็ นลูก

ของข้า ข้าเป็ นมารดามีหรื อจะไม่ระมัดระวัง ไม่เป็ นห่วง? แต่ขา้ แค่ต้งั ครรภ์ มิได้พิการ
และก็ไม่ใช่คนสมองมีโรค ยามปกติระวังหน่อยก็สมควร ข้าเดินให้ชา้ หน่อย อาหารการ
กินพวกท่านใส่ใจระวังหน่อยก็เป็ นอันได้แล้ว อย่าตกอกตกใจตื่นตระหนกทั้งวันได้
หรื อไม่? เดิมทีไม่มีปัญหาก็โวยวายให้เกิดปัญหาขึ้นมา ทุกคืนนี้ขา้ ฝันก็ยงั ได้ยนิ เสี ยงร้อง
ตกใจของท่าน แล้วข้าจะดูแลลูกอ่อนได้อย่างไรเล่า?‛

‚เจ้าค่ะ บ่าวทราบแล้ว‛ แม่นมตกลงรับคําอย่างนบนอบ ทว่ายังคงถือนํ้าอุ่นบนโต๊ะถ้วย

นั้นออกไป พอถึงหน้าประตูนางจึงพูดว่า ‚จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงโปรดรอสักครู่ บ่าวจะไป
เปลี่ยนเป็ นนํ้าร้อนมาให้ท่าน‛

‚…..‛ เอาเถอะ พูดเสี ยเปล่าแล้ว!

——
[1] หมัวมัว (嬷嬷) เป็ นคําเรี ยกแม่นม

[2] สามยาวสองสั้น(三长两短) หมายถึงโชคร้าย สูญเสี ยถึงชีวิต มีอนั เป็ นไป

สันนิษฐานว่ามีที่มีจากส่วนประกอบของโลงศพที่ประกอบด้วยไม้ยาวสี่ ส่วนและไม้ส้ นั
สองส่วน ดังนั้นสาวยาวสองสั้นจึงไม่ครบถ้วนสมบูรณ์ ทําให้โชคร้าย

ตอนที่ 810 เจ้ าว่าพวกเขาวางแผนอะไรกันแน่

ซูเซียงคิดว่าหลังข่าวการตั้งครรภ์ของตนแพร่ ออกไปแล้ว จ้าวชิงเฟิ งกับเถียนเฉิงรุ่ ยเจ้าทึ่ม
ทั้งสองนัน่ น่าจะตัดใจไปได้แล้ว?

ไหนจะรู ้สองทึ่มนัน่ ราวกับสมองถูกประตูหนีบไปแล้ว กลับยิง่ ทําดีกบั นาง โดยเฉพาะ

เถียนเฉิงรุ่ ย
ทุ่มเทแรงกายแรงใจลงกับการเพาะปลูกพืชสมุนไพรผืนนั้นของนาง ในหนึ่งวันก็วิ่งเหงื่อ
ท่วมเข้ามาหานางสิ บห้าสิ บหกเที่ยว มาทุกครั้งก็พูดแค่ไม่กี่ประโยค เพียงถามว่านางรู ้สึก
ไม่สบายตรงไหนบ้าง บอกว่าคนท้องต้องดื่มนํ้าร้อนมากๆ จากนั้นก็รีบวิ่งไป

เมื่อครู่ กเ็ หมือนกัน เถียนเฉิงรุ่ ยเช็ดเหงื่อท่วมศีรษะเข้ามาเที่ยวหนึ่ง ในมือถือไข่นกกระทา

มาสองฟอง บอกว่าเขาเก็บได้จากคันนา ยังบอกว่าไข่นกตามธรรมชาติแบบนี้บาํ รุ งกําลังดี
เป็ นที่สุด ให้ชุ่ยหลิ่วรี บไปตุ๋นให้ซูเซียง

รอจนคนไปแล้วซูเซียงถึงค่อยถอนหายใจอย่างจนปัญญา ‚เจ้าว่าพวกคิดจะทําอะไรกัน
แน่? วางแผนอะไรอยู?่ ‛

ชุ่ยหลิ่วเองก็สบั สนมึนงง ส่ายหัวเป็ นกลองป๋ องแป๋ ง ‚ใครเล่าจะรู ้? องค์ชายปั่นหัวพวกเขา

จนกลายสภาพเป็ นหมีแบบนั้นแล้วก็ยงั ไม่ยอมไป ไม่แน่วา่ อาจยังไม่ยอมตัดใจจากฮูหยิน
นะเจ้าคะ!‛
‚…‛ ซูเซียงหมดคําพูด ‚เจ้าว่าข้าก็ทอ้ งแล้ว พวกเขายังวางแผนทําอะไรข้าได้อีก?‛

ผูอ้ ื่นล้วนกล่าวกันว่าสตรี มีครรภ์มกั อารมณ์แปรปรวนแปลกพิลึก ซูเซียงเองก็รู้สึกว่าช่วง

หลายวันนี้เห็นเจ้าทึ่มสองคนนั้นขัดหูขดั ตายิง่ นัก

ถือโอกาสตอนที่จา้ วซิงกลับมา ซูเซียงก็ฟ้องข้างหูเขา ‚ท่านพี่ เจ้าไล่คนแซ่เถียนนัน่ ไปได้

หรื อไม่ บ้านเรามีเงิน ไม่จาํ เป็ นต้องใช้แรงงานไม่เสี ยเงินพวกนั้น…‛

เหนือความคาดหมายจ้าวเซิงถึงกับส่ายหน้า ยืน่ มือลูบๆ ศีรษะของซูเซียง ยิม้ ให้อย่าง

อ่อนโยนยิง่ ‚ภรรยา เมื่อก่อนเจ้าเคยบอกว่าแรงงานไม่เสี ยเงินพวกนี้ไม่ใช่กเ็ สี ยดาย
ประโยชน์ ยิง่ ไปกว่านั้นเขาคุน้ เคยกับการเจริ ญเติบโตของแปลงสมุนไพรผืนนั้นแล้ว จู่ๆ
เปลี่ยนอีกคนเข้ามา คงยุง่ ยากน่าดู ทั้งยังไม่แน่วา่ จะไว้ใจได้ดว้ ย เจ้าว่าจริ งหรื อไม่?‛
หลังซูเซียงตั้งครรภ์จา้ วเซิงก็เปลี่ยนแนวต่างไปจากเดิม ทําดีกบั แรงงานฟรี สองคนนั้นจน
ไม่อาจดีไปกว่านี้ได้อีกแล้ว ไม่วา่ เมื่อใดที่ไหนก็ยมิ้ แย้มเป็ นมิตร เลี้ยงดูให้กินดีดื่มดี แต่
ความหมายแท้จริ งของเขาก็คือ ‚กินอิ่มแล้วก็ต้งั ใจทํางาน!‛

ท้องของซูเซียงขยายใหญ่ข้ ึนทุกวัน ชีวิตผ่านไปอย่างสงบสุขเช่นนี้ ซูเซียงนําที่ดินโดย

พื้นฐานทั้งหมดมาปลูกสมุนไพร ยืนบนระเบียงชั้นสองสามารถมองเห็นดอกจี๋เกิ่ง[1]กว้าง
ใหญ่ทวั่ ทั้งผืนพลิ้วไหวท่ามกลางสายลม ไม่ตอ้ งบอกว่างดงามมากเพียงใด

ในวังหลวงยามนี้ รัชทายาทใกล้ชิดสนิทสนมกับซูยว่ น ถึงขั้นอยูใ่ นตําหนักเดี่ยวของซู

ย่วนตลอดทั้งบ่าย คนทั้งสองดีดพิณวาดภาพ สนทนาขับกลอน วันเวลาผ่านไปอย่างสุข
สําราญใจ
ทุกครั้งที่รัชทายาทกลับมาจากตําหนักของซูยว่ นมุมปากล้วนประดับด้วยรอยยิม้ บางๆ มี
บางครั้งยังเหม่อลอยยิม้ โง่เง่ากับขอบหน้าต่าง

รัชทายาทเป็ นมกุฎราชกุมารแห่งรัฐ ทุกกิริยาวาจาของเขาย่อมต้องระมัดระวัง ไม่รู้วา่ ผูใ้ ด

นําข่าวนี้ลือไปถึงพระกรรณ ของพระพันปี พระพันปี ทรงกริ้ วจนไม่เสวยพระกระยาหาร
เที่ยง ให้แม่นมไปเรี ยกรัชทายาทเข้าพบ

ก่อนรัชทายาทเข้าประตูมา แม่นมยังเกลี้ยกล่อมข้างหูพระพันปี เสี ยงเบา ‚เด็กยังอายุนอ้ ย

พระองค์ท่านต้องพูดกับเขาดีๆ ทรงอย่าใช้อารมณ์‛

พระพันปี เอนกายบนตัง่ ยาว มือยันหน้าผาก พยักหน้า ‚ข้ารู ้แล้ว จะพยายามพูดดีๆ‛

เวลานี้รัชทายาทเข้าประตูมาแล้ว ไม่รู้เพราะเหตุอนั ใดเขายังคิดว่าพระพันปี คิดถึงเขาเช่น
ปกติ บนพระพักตร์ยงั พกพารอยยิม้ แช่มชื่น ย่างพระบาทเข้ามาอย่างคล่องแคล่ว

เนื่องด้วยอารมณ์ดี สักเวลาเดียวก็มองไม่ออกว่าสี หน้าของพระพันปี ดูไม่ถูกต้อง คุกเข่าลง

บนพื้น ในนํ้าเสี ยงยังพกพาความสุขเข้มข้น ‚เสด็จย่า หลานถวายบังคมเสด็จย่า!‛

เดิมทีพระพันปี สงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว พอเห็นหน้าตาชื่นมื่นภูมิใจของเขาอารมณ์กด็ ิ่ง

ลงไปอีกครั้ง นางสามารถนัง่ บนตําแหน่งหลัง (หมายถึง ฮองเฮา หรื อไทเฮา) นี้ได้อย่าง
มัน่ คงหลายปี ภูตผีปีศาจมากน้อย วิญญาณร้ายสารพัดแบบนางล้วนขจัดหมดสิ้น ท้ายที่สุด
ประคองโอรสของตนขึ้นสู่ตาํ แหน่งสูงสุดในใต้หล้านี้ได้อย่างราบรื่ น ความคิดเด็กๆ ของ
เขานี้มีหรื อจะดูไม่ออก?!
——

[1] ดอกจี๋เกิ่ง (吉梗花) หรื อดอกบัลลูน (Platycodon grandiflorus (Jacq.) A. DC. )

เป็ นไม้ลม้ ลุก รากอวบหนา ใบออกเป็ นวงรอบข้อ ดอกรู ปถ้วยหรื อรู ประฆังกว้าง สี ม่วง
ชมพูอ่อน หรื อขาว มีถิ่นกําเนิดในจีน รัสเซีย เกาหลี และญี่ปุ่น เป็ นไม้ประดับกระถาง
แขวน มีหลากสายพันธุ์

ตอนที่ 811 ที่แท้ เป็ นหญิงชั่วคนนั้นออกอุบายอยู่เบื้องหลัง

พระพันปี ไม่สงั่ ให้เขาลุกขึ้นอยูเ่ นิ่นนาน เขาจึงค่อยค้นพบว่าความกดอากาศรอบตัวดู
เหมือนค่อนข้างตํ่า แต่เขากลับนึกไปว่าเป็ นเพราะเสด็จพ่อยัว่ โทสะให้เสด็จย่าไม่พอใจ จึง
ไม่ได้คิดอะไรมาก ลุกขึ้นแล้วก็คุกเข่าลงข้างเท้าของพระพันปี อย่างร่ าเริ งเหมือนเด็กน้อย
ยืน่ มือนวดขาให้พระพันปี ปากพูดอย่างอารมณ์ดี ‚นี่เสด็จย่ายังทรงกริ้ วเสด็จพ่ออยูห่ รื อ?
เสด็จย่าอย่าทรงกริ้ วไปเลย หลานจะบอกข่าวดีกบั ท่าน ท่านได้ยนิ แล้วรับรองต้องดีใจแน่
‛

เวลานี้พระพันปี ค่อนข้างนึกเสี ยใจ รู ้อยูแ่ ก่ใจว่าสองพ่อลูกคู่น้ ีสติไม่ดี ไยตนต้องเรี ยกเขา

มาเพื่อทําให้ตวั เองโกรธด้วย?!
 ‚หมายถึงซูยว่ นเสี้ ยนจู่ผนู ้ ้ นั หรื อ?‛ นํ้าเสี ยงของพระพันปี ค่อนข้างห่างเหิ น แฝงรสเฉยชา
เย็นเยือก

แต่รัชทายาทกําลังอยูใ่ นห้วงความสุข ไหนเลยจะฟังออก เอ่ยอย่างร่ าเริ ง ‚พ่ะย่ะค่ะ! เสด็จ

ย่ารู ้จกั ซูยว่ นด้วยหรื อ? หลานกําลังจะบอกเรื่ องมงคลกับท่านอยูพ่ อดี ‛

พระพันปี รู ้สึกได้วา่ หว่างคิ้วของตนกําลังกระตุกเต้นตุบๆ นางย่อมรู ้จกั สตรี คนนี้ดี ไม่

เพียงแต่รู้วา่ นัน่ เป็ นคนเช่นไร ยังรู ้อีกว่าบิดาของซูยว่ นเป็ นใคร! ขโมยความลับทาง
การทหาร สมคบศัตรู ก่อการกบฏ เพียงแต่ตอนนี้พวกนางยังไม่มีหลักฐานเพียงพอจึงวาง
ลงไว้ก่อนชัว่ คราวก็เท่านั้น หากให้ผหู ้ ญิงเช่นนั้นเป็ นสตรี ขององค์รัชทายาท แม้เป็ นเพียง
นางสนม แต่ดูจากความโง่เง่าของเจ้าเด็กคนนี้แล้วคงไม่พน้ ตกหลุมตาย!
รัชทายาทกลับไม่รู้เลยว่าเพียงชัว่ ขณะหยุดชะงักนี้พระพันปี คิดไปมากมายถึงเพียงนี้ เพียง
แค่เห็นพระพันปี มิได้เอ่ยแย้ง ก็คิดว่าพระนางเห็นด้วย รัชทายาทจึงยิง่ ตื่นเต้น ‚เสด็จย่า ซู
ย่วนเป็ นสตรี ดีงาม รู ปโฉม พรสวรรค์ ความรู ้กิริยามารยาทล้วนเป็ นแม่พิมพ์ของสตรี
หลานชมชอบนาง กําลังคิดจะไปพูดคุยกับนางเรื่ องขออภิเษกสมรส เสด็จย่าอยากพบนาง
หรื อไม่ มีคาํ ชื่นชมของท่าน นางเป็ นไท่จื่อเฟยก็ยงิ่ ชอบธรรมสมเหตุสมผล…‛

รัชทายาทยังเยินยอเจื้อยแจ้วไม่หยุดหย่อน พระพันปี กลับหน้าเย็นชาลงถึงขีดสุด ‚อายเจีย

ไม่พบ! สตรี พรรค์น้ นั ยังคิดจะเป็ นไท่จื่อเฟย ชาติหน้าเถอะ!‛

วินาทีก่อนองค์รัชทายาทยังดีใจเป็ นล้นพ้น รอยยิม้ พลันแข็งค้างบนใบหน้า ‚เสด็จ เสด็จย่า

ท่านว่าอันใด?‛

พระพันปี มองรัชทายาทราวกับมองคนโง่งม ต่อมาก็หลับตาลง ‚ช่างเถิดๆ เจ้าให้สตรี คน

นั้นรี บออกไปจากวังหลวง เห็นแก่หน้าเจ้า ข้ารับปากว่าจะไม่ทาํ ให้นางลําบาก ทว่าต่อแต่
นี้ไปเป็ นเช่นไร ล้วนแล้วแต่บุญกรรมของนาง‛
พระพันปี นับว่าใจอ่อนแล้ว กล่าวอย่างไรหลานของตนคนนี้กอ็ ายุยสี่ ิ บกว่าแล้ว ในวัง
หลวงนอกจากสนมไท่จื่อเช่อเฟยหนึ่งคนกับนางกํานัลรับใช้สองคนก็มีไม่กี่คนแล้ว ผูร้ ับ
ใช้ใกล้ชิดล้วนเป็ นขันที สตรี สองสามคนนั้นดูเหมือนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยโปรดปราน
ทั้งหมดล้วนเป็ นเครื่ องประดับตกแต่ง บัดนี้อุตส่าห์มีนางในดวงใจ เฮ้อ อย่าว่าแต่ฐานะ
สูงส่งปานใด แม้นเป็ นหญิงชาวบ้านสุจริ ตนางก็ยอมรับแล้ว ทว่านี่เป็ นหญิงกบฏขายชาติ
จะเป็ นมารดาของใต้หล้าได้อย่างไร?!

สี หน้าของรัชทายาทเย็นชาลงทีละคืบ เงียบเชียบอยูเ่ นิ่ นนานจึงค่อยเอ่ยขึ้น ‚เป็ นนางหญิง

ชัว่ บ้านป่ าผูน้ ้ นั พูดจาเหลวไหลอยูเ่ บื้องหลังอีกแล้วกระมัง? เสด็จย่า หลานทราบว่าท่านใจ
อ่อน ทว่าวาจาของผูใ้ ดควรเชื่อ วาจาของผูใ้ ดไม่ควรเชื่อ ในใจท่านเองย่อมคํานวณได้
ท่านไม่รู้ ก่อนหน้านี้หญิงชัว่ คนนั้นรังแกซูยว่ นอย่างไรบ้าง ซูยว่ นกลํ้ากลืนฝื นทนรักษา
หน้าทุกฝ่ ายมาโดยตลอด แต่บดั นี้ลาจากสถานที่ที่นางอยูม่ าแล้วยังบงการบังคับผูอ้ ื่นถึง
เพียงนี้อีกหรื อ?‛

‚…‛ พระพันปี เหนื่อยใจจนไม่อยากพูดอะไรแล้ว

แม่นมชราทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว เอ่ยหน้าเคร่ ง ‚องค์รัชทายาทย่อมรู ้หลักกตัญํูเป็ นเช่น
ไรกระมัง? ท่านเป็ นว่าที่กษัตริ ย ์ ควรเปล่งวาจาเช่นนี้ต่อพระพันปี หรื อไม่เพคะ?‛

รัชทายาทไร้หนทางต่อกรกับพระพันปี แต่มิได้หมายความว่าเขาจะกล่าวกับแม่นมแทน
ไม่ได้ ริ มฝี ปากยกเส้นโค้งประชดประชัน ‚เช่นนั้นข้าขอเรี ยนถามหมัวมัว รู ้ชดั ว่าผูอ้ าวุโส
กระทํามิถูกต้องสมควรแล้วยังไม่ทกั ท้วง ปล่อยนางทําผิดต่อไป เช่นนี้ท่านเรี ยกว่ากตัญํู
หรื อ?! หากเป็ นจริ งดังว่า เช่นนั้นข้าทําเพื่อมิให้เสด็จย่าถูกคนชัว่ ล่อลวง ก็คงต้องอกตัญํู
แล้ว!‛

‚นางเป็ นคนเช่นไรอายเจียจะละไว้ไม่เอ่ยถึง แต่บิดาของนาง ฮู่กวั๋ กง เจ้าเข้าใจหรื อไม่?

มาถึงขั้นนี้แล้วข้าก็จะไม่ปิดบังเจ้า คนของข้าสืบทราบว่าฮู่กวั๋ กงต้องสงสัยสมคบศัตรู ก่อ
กบฏ เจ้าคิดว่าข้าจะเอาสตรี เช่นนี้มาเป็ นมารดาของบ้านเมืองในอนาคตหรื อ?‛ เดิมทีพระ
พันปี ไม่อยากพูด แต่เห็นรัชทายาทไม่ยอมลดราวาศอกก็ทรงเดือดดาลแล้วเช่นกัน
ตอนที่ 812 มาตรการบังคับของพระพันปี
‚สมคบศัตรู ก่อกบฏ เหอะๆ …‛ รัชทายาทลุกยืน ถอยหลังไปไกลสามก้าวแล้วจึงค่อย
ค้อมเอวทําความเคารพประสานมือ ‚สมแล้วที่เป็ นสตรี ที่เสด็จย่าพอพระทัย ช่างเก่งกาจมี
ความสามารถเสี ยจริ ง เพียงเพราะความแค้นเล็กๆ น้อยๆ ก่อนหน้านั้น ถึงกับยัดความผิด
โทษประหารอย่างสมคบศัตรู ก่อกบฎใส่ตวั คนบริ สุทธิ์ ‛

‚ในเมื่อเสด็จย่าบอกว่าครอบครัวฮู่กวั๋ กงสมคบศัตรู ก่อกบฏ เช่นนั้นขอทรงพระกรุ ณานํา

หลักฐานออกมา ไม่อาจใส่ความขุนนางผูม้ ีความดีความชอบตามอําเภอใจเช่นนี้ได้ วังหลัง
ไม่วา่ ราชการ เรื่ องของฮู่กวั๋ กงก็ดี เรื่ องแต่งไท่จื่อเฟยของหลานก็ดี เหล่านี้ลว้ นเป็ นงานราช
กิจ คงไม่รบกวนเสด็จย่าเหนื่อยยากลําบากพระทัย ขอเสด็จย่าทรงพักผ่อนสงบจิตสงบใจ
หลานทูลลา!‛

รัชทายาทตรัสวาจายาวเป็ นพรวนนี้โดยไม่หยุดพัก หันกายจากไปท่ามกลางความตกตะลึง

ของพระพันปี
 ‚พระพันปี ! พระพันปี ! พระองค์เป็ นอะไรไปเพคะ? ตามหมอหลวง ตามหมอหลวงเร็ว
เข้า…‛

โดยรวดเร็ว ข่าวการประชวรของพระพันปี แพร่ ออกไป พร้อมกันนั้นยังออกพระราช

เสาวนียอ์ ีกหนึ่งฉบับ : นับแต่วนั นี้ไป จักรพรรดิและรัชทายาท ไม่เรี ยกเข้าเฝ้าห้ามเหยียบ
ย่างเข้าพระตําหนักโซ่วอันแม้แต่ครึ่ งก้าว!

หากกล่าวว่าองค์จกั พรรดิถูกไล่ออกจากพระตําหนักโซ่วอันคราก่อนปิ ดผนึกดี เป็ นเพียง

ข่าวลือออกมากะปริ บกะปรอย เรื่ องของรัชทายาทคราวนี้กเ็ ป็ นการตอกตะปูลงบนแผ่น
เหล็กแล้ว พระราชเสาวนียล์ งมาแล้ว เช่นนั้นมีหรื อจะเป็ นเท็จ!

จักรพรรดิกบั รัชทายาทถูกไล่ติดต่อกัน พระพันปี กริ้ วจนประชวร ราชสํานักและราษฎร

ต่างเริ่ มปั่นป่ วนโกลาหลขึ้นมา ต้าหรงยึดถือหลักกตัญํูครองใต้หล้า บัดนี้จกั รพรรดิรัช
ทายาทล้วนไม่เคารพหลักกตัญํู แค่คิดก็รู้ได้วา่ มีคาํ นินทาหนาหูมากน้อยเพียงใด
พระพันมียงั มีราชโองการลับอีกฉบับหนึ่งสัง่ ให้ซูยว่ นเสี้ ยนจู่กลับบ้านทันที หากผูใ้ ดกล้า
รั้งให้นางอยูต่ ่อ พระพันปี ก็มีร้อยพันวิธีจะทําให้นางตายไร้หลุมฝังศพ

รัชทายาทไร้หนทาง จําต้องให้ซูยว่ นกลับบ้าน คืนก่อนเดินทาง รัชทายาทตัดสิ นใจแน่ว

แน่ไปบอกกับซูยว่ นว่าอยากแต่งนางเป็ นไท่จื่อเฟย ทว่าซูยว่ นกลับร้องไห้ บอกว่าคนที่ตน
ชมชอบคือจั้นอ๋ อง บอกว่าตนเป็ นคนรักเดียวใจเดียว ซึ้งพระทัยรัชทายาทดีต่อนาง ซํ้ายัง
รํ่าไห้จนแทบหายใจไม่ออก บอกว่ากลับไปครานี้อาจไม่ได้พบหน้ากันอีก บอกว่าแม้ตน
กับรัชทายาทไม่อาจอยูด่ ว้ ยกัน บุญคุณที่ติดค้างเขาจะชดใช้ให้ในชาติหน้า

จงใจพูดให้เศร้าโศกชอกชํ้าราวกับหลังกลับบ้านแล้วจะฆ่าตัวตายอย่างไรอย่างนั้น
ทว่าทําให้รัชทายาทกลัวจับใจ ทั้งปวดใจทั้งแค้นเคือง บอกว่าจะช่วยนางแน่นอน ให้นาง
รออยูใ่ นบ้านให้ดีๆ ห้ามทําเรื่ องโง่งมเด็ดขาด
ซูยว่ นทั้งร้องทั้งรํ่าอยูพ่ กั ใหญ่ รํ่าไห้จนทําเอาหัวใจรัชทายาทแทบเหลวละลายแล้วจึงค่อย
แสร้งทําอาลัยอาวรณ์เหมือนจากเพื่อนรักไป

เวลาเดือนสองเดือนนี้ รัชทายาทส่งจดหมายมาหาจ้าวเซิงแทบจะทุกสองวัน ให้เขาหย่า

ภรรยา รี บกลับราชสํานัก ยังบอกว่ามีสตรี ดีงามกําลังรอเขาอยู่ จากนั้นยังพล่ามต่ออีกเป็ น
กอง บอกว่าซูยว่ นอ่อนโยนเพียบพร้อมด้วยคุณธรรมอย่างนั้น รักแท้ไม่แปรเปลี่ยนอย่างนี้
เพื่อจ้าวเซิงแล้วแม้ให้ไท่จื่อเฟยก็ยงั ไม่เป็ น สตรี รักเดียวใจเดียว ไม่หวังชื่อเสี ยง
ผลประโยชน์เช่นนี้มีไม่มากแล้ว…

‚จดหมายของรัชทายาทอีกแล้วหรื อ?‛ ซูเซียงกัดแอปเปิ ล ถามอย่างไม่ใส่ใจนัก

ตอนแรกเริ่ มมากน้อยนางยังไม่สบายใจอยูบ่ า้ ง แต่ช่วงที่ผา่ นมานี้จดหมายทุกฉบับที่รัช

ทายาทส่งมาล้วนเป็ นเรื่ องเหล่านี้ ซูเซียงไม่ตอ้ งดูกท็ ่องได้คล่องปรื๋ อ ไม่รู้วา่ จริ งๆ แล้วรัช
ทายาทนั้นมีเครื่ องถ่ายเอกสารหรื อเปล่า เขียนสิ่ งเดิมๆ เหมือนกันทุกวัน ไม่เหนื่อยบ้าง
หรื อ?
เขาเขียนไม่เหนื่อย แต่ซูเซียงอ่านจนเหนื่อยแล้ว

จ้าวเซิงถือจดหมาย เพียงอ่านผ่านตาอย่างเฉยชาเช่นกัน ต่อมาก็วางลงด้านข้าง จดหมาย

ของรัชทายาท เขาไม่อ่านไม่ได้ หากเกิดพลาดเรื่ องเร่ งด่วนอะไรขึ้นมาแล้วจะแย่เอา

‚ไม่เป็ นไร เขาอยากเขียนก็ให้เขาเขียนไป‛ จ้าวเซิงเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เอ่ยอย่างเรี ยบเฉย

เพียงแต่นยั น์ตาปรากฎแสงสว่างริ บหรี่ เห็นทีเรื่ องบางเรื่ องคงต้องรี บหน่อยแล้ว

ซูเซียงอุม้ ครรภ์ร่างกายเหนื่อยล้าง่ายมาก เห็นจดหมายที่รัชทายาทส่งมานั้นเป็ นเรื่ องเดิมๆ

ก็หาวฟอดใหญ่อย่างไร้ความสนใจ ‚ไม่มีเรื่ องอะไรแล้วล่ะก็ขา้ ไปนอนก่อน เมื่อคืนเจ้าตัว
น้อยนี่กวนข้าทั้งคืนจนไม่ได้หลับดีเลย‛
‚ได้‛ จ้าวเซิงพูดพลางลุกขึ้นประคองซูเซียงเดินไปห้องนอน

รอจนดูแลซูเซียงหลับเรี ยบร้อยดีแล้วเขาถึงค่อยออกมา ‚หลงฉี‛

‚นายท่าน‛ หลงฉีขานรับเสี ยงตํ่า เดินออกมาจากมุมมืด

‚ที่ขา้ ให้เจ้าไปตามหาคนมีเบาะแสแล้วหรื อยัง?‛

ตอนที่ 813 ขงจื่อไม่ พดู เรื่ องผีสางเทวดาเหนือธรรมชาติ

‚มีขอรับ หมอเทวดาเตี๋ยกู่ (หุบเขาผีเสื้ อ) ปิ ดด่านอยูบ่ นภูเขาเหิ งซาน ครึ่ งเดือนก่อนส่ง
ขวดใบนี้ออกมา ให้เด็กรับใช้มอบแก่องค์ชาย‛ หลงฉีหยิบขวดสี เขียวมรกตทั้งขวดใบ
หนึ่งออกมา ส่งลงในมือจ้าวเซิงอย่างนบนอบ
จ้าวเซิงกําขวดไว้ บนหน้าเจือความไม่พอใจอยูบ่ า้ ง ‚ไม่ได้บอกว่าจะออกจากด่านเมื่อใด
รึ ?‛

‚ข้าน้อยถามอย่างละเอียดแล้ว ทว่านิสยั ของเด็กน้อยคนนั้นท่านเองก็ทราบดี ถอดแบบ

เดียวมากับท่านหมอเตี๋ย พูดไม่ถึงสองประโยคก็ติดไฟแล้ว ข้าน้อยไร้สามารถ ไม่ได้ถาม
ให้จาํ เพาะเจาะจง บอกเพียงว่าใกล้แล้ว‛ หลงฉีเอ่ยถึงเรื่ องนี้ หัวคิ้วก็ยน่ ขมวด

เห็นอยูช่ ดั ๆ ว่าเด็กคนนั้นเป็ นหญิงสาว ดันแต่งตัวเป็ นเด็กผูช้ าย กิริยาวาจานัน่ ก็โผงผาง

หยาบคาย ขอเพียงแค่ใช้มือได้ เป็ นตายนางก็ไม่งา้ งปาก ขนาดวรยุทธ์อนั ภาคภูมิใจของตน
ก็ยงั เทียบนางไม่ติดแม้ครึ่ งเสี้ ยว สูก้ ส็ ูไ้ ม่ได้ พูดก็พูดไม่รู้เรื่ อง เขาจะทําอะไรได้

จ้าวเซิงก็มุมปากกระตุกเช่นกัน แม่หนูคนนั้นเจ้าเซิงเองก็รู้จกั หากพูดถึงเรื่ องวรยุทธ์ กลัว

ว่าอยูเ่ หนือกว่าเขาไปไกล ไม่รู้วา่ นางอายุยงั น้อยๆ ขนาดนั้นไยถึงได้ เฮ้อ…
จ้าวเซิงจนใจ ทําได้เพียงโบกมือกล่าว ‚ส่งคนไปรอ หากหมอเตี๋ยออกจากถํ้าแล้ว ให้รีบ
เชิญนางไปแถวเขตพระราชฐาน‛

‚ขอรับ ข้าน้อยมอบหมายแล้ว ตลอดสิ บสองชัว่ ยาม ทั้งวันห้ามห่างจากคน ถ้าหมอเตี๋ย

ออกจากถํ้าแล้วให้มอบหลักฐานยืนยันของนายท่าน‛ หลงฉีรายงานอย่างจริ งจัง

ช่วงนี้จา้ วเซิงยิง่ รู ้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีข้ ึนทุกวัน มักรู ้สึกว่าจะเกิดเรื่ อง ยาในขวดที่เพิ่ง

ได้รับนี้กเ็ ป็ นที่เขาเคยพูดกับหมอเตี๋ยไว้นานแล้ว ใช้ถอนได้ร้อยพิษ นี่กป็ ้องกันเผือ่ ไว้
ก่อน อย่างไรในวัง…หึ ไม่อาจมาอย่างถูกต้องผ่าเผย ก็คงเหลือเพียงวิธีการสกปรกพวกนี้
ทว่าเขาก็ยงั ไม่วางใจ ในใจมักรู ้สึกตุม้ ๆ ต่อมๆ หากพวกเขาไม่ใช้วิธีการหน้าไม่อาย
เหล่านั้น แต่….ในท้องภรรยามีลูกอยูด่ ว้ ย หากเกิดเรื่ องอะไรขึ้นแล้วหมอเตี๋ยไม่อยูข่ า้ งกาย
อย่างไรเขาก็ไม่วางใจ

‚สัง่ การลงไป ห้ามทะเลาะกับเด็กคนนั้น‛ จ้าวเซิงสัง่ การอีกประโยคอย่างไม่วางใจ

การแสดงออกทางสี หน้าของหลงฉีแข็งค้างเล็กน้อย แต่ยงั พยักหน้า ดูท่าพี่นอ้ งสองสาม

คนนั้นคงลําบากแล้ว พวกเขานั้นไม่อาจหาเรื่ อง แต่เด็กคนนั้น…

ช่วงนี้รัชทายาทอารมณ์ไม่ดี เขียนจดหมายไปมากมายก็ไม่เห็นจ้าวเซิงตอบอะไรชัดเจน
กลับมา และไม่บอกว่าจะกลับเมืองหลวงเมื่อไร รัชทายาทเป็ นห่วงเหลือคณา น้องชายเป็ น
คนจิตใจดีถึงเพียงนั้นทั้งวันเอาแต่คลุกอยูก่ บั หญิงชัว่ ร้ายอํามหิ ต เขาแค่คิดก็ฝันร้ายทั้งวัน
ทั้งคืน
อีกทั้งเย็นวันนี้ เด็กรับใช้ของซูยว่ นนําจดหมายมา บอกว่าช่วงนี้ซูยว่ นกินไม่ได้นอนไม่
หลับ คนผอมลงไปมาก แท้จริ งแล้วคะนึงหาจั้นอ๋ อง สาวรับใช้พูดแล้วก็ร้องไห้ บอกว่า
ถ้าจั้นอ๋ องยังไม่กลับมา เจ้านายของตนคงต้องลงไปนอนรอเขาใต้ดินเป็ นแน่

องค์รัชทายาททั้งร้อนรนทั้งปวดใจ หลังเกลี้ยกล่อมเด็กรับใช้ไปแล้วก็เอ่ยเสี ยงเยียบเย็น

ทันที ‚อั้น[1] ไปดูวา่ ช่วงนี้จ้นั อ๋ องกําลังทําอะไรอยูก่ นั แน่ ระวังหน่อย อย่าให้สะเทือนถึง
องครักษ์มงั กร‛

‚พระองค์ท่าน ข้าน้อยไปแล้วความปลอดภัยของพระองค์จะทําเช่นไร?‛ เสี ยงเยียบเย็น

แผ่วเบาแว่วมาจากมุมมืด

‚ให้เจ้าไปก็ไป เขาเป็ นน้องชายแท้ๆ ของข้า ข้าไม่อาจให้เขาถูกคนหลอกใช้! รี บไป!‛ รัช

ทายาทพูดติดรําคาญ
มาอย่างเงียบเชียบ ไปอย่างเงียบเชียบ โดยรวดเร็วสารลับก็ถึงมือรัชทายาท

รัชทายาทอ่านสิ่งที่เขียนในสารลับ น้องชายผูเ้ ป็ นต้นหยกพลิ้วลมคนนั้นของเขาถึงกับล้าง

เท้าให้สตรี นางนั้น ทําเอาเขาโกรธจนแทบบ้าอยูแ่ ล้ว!

‚พอกันที! หญิงบ้านนอกอํามหิ ตคนหนึ่งกําเริ บเสิ บสานถึงเพียงนี้!‛ รัชทายาทพูดแล้วก็

ขว้างเครื่ องลายครามสูงค่าในมือ

ใบหน้าของขันทีติดตามข้างกายเข้มลึกดุจนํ้า ผ่านสักพักก็ไม่ยอมปล่อยผ่านจําต้องเอ่ยขึ้น
‚องค์รัชทายาท ไยกระหม่อมคิดว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง?‛
‚หา? ไม่ถูกต้องเยีย่ งไร?‛ รัชทายาทยังโมโหขึ้นสมอง นํ้าเสี ยงไม่ดีอย่างยิง่

ขันทีเองก็ประหวัน่ จนถอยหลังหนึ่งก้าว แล้วเดินเข้ามาอีกครั้ง กระซิบข้างหูรัชทายาท

‚กระหม่อมคิดว่า สตรี นางนั้นอาจถูกอะไรบางอย่างสิ งสู่…‛

‚หา?‛ รังสี สายตาของรัชทายาทพุ่งไปยังขันทีราวกับดาบแหลมคม

ขงจื่อไม่พูดเรื่ องผีสางเทวดาเหนือธรรมชาติ ยิง่ เป็ นในวังหลวงแห่งนี้ วาจาเช่นนี้หากเล่า

ลือออกไป…

ตอนที่ 814 ตัวปัญหากาลังเดินทางมา

แต่คราวนี้รัชทายาทมิได้เคืองโกรธ เก็บท่าทางเหมือนจะฆ่าคนกลับไปอย่างรวดเร็ว ‚พูด
ต่อสิ ‛

ขันทีกลืนนํ้าลาย เมื่อครู่ เขากลัวแทบตายแล้วจริ งๆ ยังคิดว่าวันนี้คงรักษาชีวิตน้อยๆ นี้ไว้

ไม่ได้เสี ยแล้ว

ขันทีโบกมือ ให้คนในตําหนักออกไปทั้งหมด แล้วไปปิ ดประตูหอ้ ง เมียงมองหน้าต่าง

อย่างระแวดระวังด้วยกลัวว่าจะมีคนแอบฟัง จัดการทั้งหมดเสร็จแล้วจึงค่อยหันหลัง
กลับมา เอ่ยเสี ยงเบา ‚องค์รัชทายาทโปรดอย่าตําหนิกระหม่อมพูดจาเหลวไหล เดิมทีเรื่ อง
พิสดารเหนือธรรมชาติเหล่านี้กระหม่อมเองก็ไม่เชื่อ ทว่านิสยั จั้นอ๋ องเป็ นอย่างไรมีหรื อ
พระองค์กบั กระหม่อมจะไม่รู้ เขาเย็นชาเสมอมา ในจวนอ๋ องแม้แต่นางสนมสักคนก็ยงั ไม่
มี แต่ไรมาเห็นสตรี ไร้ตวั ตน เหตุใดอยูด่ ีๆ ถึงได้ดีต่อสตรี ถึงเพียงนั้น? หากเป็ นเหล่า
คุณหนูในเรื อนห้องปกติกย็ งั แล้วไป หรื อเป็ นแค่หญิงสามัญชนบริ สุทธิ์ก็ยงั ไม่เป็ นปัญหา
ทว่าหญิงชัว่ คนนั้นเสี ยพรหมจรรย์ซ้ าํ ยังมีลูกแล้ว จั้นอ๋ องไม่เพียงแต่ดูแลเอาใจใส่เด็กนอก
คอกสองคนเป็ นอย่างดี ทั้งยังปฎิบตั ิต่อสตรี คนนั้น…องค์รัชทายาทไม่รู้สึกหรื อว่าช่าง
แปลกประหลาดยิง่ นัก?‛
ฟังขันทีเอ่ยเช่นนี้ สี หน้าของรัชทายาทดําเข้มดุจนํ้าถึงที่สุด ‚หมายความของเจ้าคือ เป็ น
ปี ศาจจิ้งจอกจริ ง?‛

ขันทีอาวุโสพยักหน้า ‚ตามที่กระหม่อมเห็น เกรงว่าแปดเก้าในสิ บส่วนพ่ะย่ะค่ะ‛

‚เจ้าอาวาสวัดไท่ฉางผูน้ ้ นั เป็ นภิกษุสมณศักดิ์สูง แต่เขาเคยได้รับการช่วยเหลือจากคนชัว่

ผูน้ ้ นั เกรงว่าคงมิได้…‛ รัชทายาทตรัสด้วยความลําบากใจ

ขันทีเองก็ครุ่ นคิดเงียบเชียบไปพักหนึ่ง ต่อมาก็พูดอย่างตื่นเต้นดีใจ ‚ได้ข่าวว่าช่วงนี้

นักพรตเสี ยงอวิน๋ (เมฆมงคล) จัดปาฐกถาธรรมที่วดั เต๋ าชิงอวิน๋ (เมฆาเขียว) แม้ไม่แน่วา่
จะเทียบเจ้าอาวาสได้ แต่กม็ ีความสามารถ หรื อมิสูล้ องเชิญเขาไปดู? ‛
‚อืม เจ้าไปจัดการเถอะ ปิ ดเป็ นความลับหน่อย อีกอย่าง พูดให้ดี ความปลอดภัยของจั้น
อ๋ องเกี่ยวข้องกับราษฎรทั้งใต้หล้า ห้ามสะเพร่ าเด็ดขาด!‛ รัชทายาทยังไม่วางใจสัง่ การซํ้า
อีกรอบ

ซูเซียงทางนี้ยงั หลับฝันหวาน จ้าวเซิงนัง่ อยูข่ า้ งๆ มองใบหน้าสวยหวานยามหลับของนาง

อย่างเงียบเชียบ ยังมีส่วนท้องที่โป่ งขึ้นน้อยๆ ลมหายใจแผ่วเบายามนางหลับยิง่ ชัดขึ้น
เรื่ อยๆ หัวใจของเขาอ่อนยวบจนเหลวไปนานแล้ว คราก่อนภรรยาให้กาํ เนิดบุตรของ
ตัวเอง เขาไม่ได้อยูเ่ คียงข้างกาย ครั้งนี้ไม่วา่ พูดอย่างไรก็จะไม่ยอมห่างจากนางแม้แต่ครึ่ ง
ก้าว

แต่สิ่งที่สามีภรรยาคู่หวานชื่นไม่รู้เลยก็คือ มี ‚ตัวปัญหาใหญ่‛กําลังเดินทางมา

เวลาล่วงมาถึงต้นฤดูร้อน จักจัน่ บนปลายยอดไม้ร้องเสี ยงระงม น่ารําคาญยิง่ นัก

เดิมทีซูเซียงอยากจะหลับต่อ ผลคือพลิกไปพลิกมาข้างหูกม็ ีแต่เสี ยงชนิดหนึ่ง นางลุกขึ้น
อย่างหงุดหงิด ‚ชุ่ยหลิ่ว ชุ่ยหลิ่ว!‛

‚เจ้าค่ะๆ มาแล้วๆ!‛ ชุ่ยหลิ่วรี บโยนกระบอกไม้ไผ่ในมือ เนื้อตัวสี เทามอมแมม

ซูเซียงเห็นหยากไย่เต็มหัวนาง บนตัวยับเยิน ก็มองนางด้วยความสงสัย ‚เจ้าทําอะไรน่ะ?‛

ชุ่ยหลิ่วเห็นซูเซียงอยูด่ ี จึงค่อยถอยหลังไปหลายก้าวปัดกวาดฝุ่ นผงบนตัว ยังดึงแมงมุม

ลายดอกสองสามตัวลงมาจากด้านบน ‚ข้าได้ยนิ จักจัน่ นัน่ ร้องแล้วรําคาญใจ ก็เลยหยิบกิ่ง
ไม้วา่ จะตะปบเจ้าตัวน้อยพวกนี้‛
 ‚องค์ชายล่ะ?‛ ซูเซียงพยักหน้า แมลงตัวน้อยพวกนี้น่ารําคาญจริ งๆ นัน่ แหละ ตัวเล็กจิ๊ด
เดียว กลับร้องเสี ยงดังขนาดนั้น ไม่รู้วา่ ในตัวติดตั้งลําโพงไว้รึเปล่า จู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้
ตั้งแต่ซูเซียงตื่นก็ไม่ยงั เงาร่ างของจ้าวเซิง จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย

‚อ๋ อ ท่านหมอหลี่มาหา องค์ชายเขาพาเขาไปเก็บไป๋ จี[1]แล้วเจ้าค่ะ‛ ชุ่ยหลิ่วตอบ

พูดถึงไป๋ จีซูเซียงนึ กขึ้นได้วา่ มีเรื่ องเช่นนี้ ก่อนที่ดินผืนนี้จะพระราชทานให้แก่นาง ตรง

หัวมุมพื้นที่ยาวสองหมู่เป็ นไป๋ จี แต่น่าเสี ยดายคนที่นี่ไม่รู้จกั ยังคิดว่าเป็ นวัชพืชไว้เลี้ยงโค
อะไรทํานองนั้น เหยียบยํา่ ไปไม่นอ้ ย ตอนนั้นซูเซียงหมุนเวียนดินขึ้นมา ปี นี้กเ็ ข้าปี ที่สี่
พอดี เป็ นช่วงเวลาที่ไป๋ จีมีคุณสมบัติทางยาดีที่สุด

ซูเซียงมองฟ้านอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้ามืดครึ้ ม และไม่ร้อนมากจึงเอ่ยขึ้น ‚รองเท้าพื้น

แข็งคู่น้ นั วางไว้ที่ใดแล้ว? เราเองก็ไปดูกนั หน่อย‛
‚เจ้าค่ะ‛ พูดแล้วชุ่ยหลิ่วก็ไปหยิบรองเท้าให้ซูเซียง

ในชีวิตประจําวันซูเซี ยงอยูบ่ า้ นล้วนใส่รองเท้าผ้าพื้นนิ่ม แต่นี่จะออกนอกบ้าน ก้อนกรวด

เอย กิ่งไม้แห้งเอย มีไม่นอ้ ยทีเดียว รองเท้าพื้นนิ่มเกรงว่าจะไม่เหมาะ ชุ่ยหลิ่วจึงทํารองเท้า
คู่ใหม่ให้ซูเซียง ด้วยเหตุน้ ี ยังถูกแม่นมที่องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยส่งมาบ่นเสียยกใหญ่

——

[1] ไป๋ จี (白芨) เป็ นกล้วยไม้ดิน เติบโตใต้ตน้ ไม้ใหญ่ในป่ าหนาว มีถิ่นกําเนิดในญี่ปุ่น,

จีน, เนปาล ในประเทศจีน บางส่วนของเหง้ากล้วยไม้จะตายแล้วกลายเป็ นแป้ง แล้วนํามา
ผสมกับนํ้ามันงา นํามาทําเป็ นยารักษาโรคได้
ตอนที่ 815 คราบจักจัน่ เป็ นยาชั้นดี
เห็นซูเซียงจะออกจากประตูบา้ น ความกังวลร้อนใจในก้นตาของแม่นมจะปิ ดก็ปิดไม่มิด
ทว่านางไม่กล้าพูดอะไรอีกแล้ว ครึ่ งเดือนก่อนเป็ นเพราะนางพูดมากจนทําให้ซูเซียงไม่
พอใจสะเทือนถึงครรภ์ ทําเอานางตกใจแทบตาย จากนั้นก็อยูน่ ิ่งๆ แล้ว แม้มีความคิดเห็น
มากกว่านั้นก็จาํ ต้องกลั้นเอาไว้ จ้องมองท้องของซูเซียงตลอดเวลา ด้วยกลัวว่าจะเกิดเหตุ
ไม่คาดฝัน

สายตาจ้องเขม็งของแม่นมนั้นซูเซียงย่อมมองเห็น แต่ไม่ได้สนใจ ทั้งยังสัง่ งาน ‚หมัวมัว

ไปหยิบถุงผ้าใบหนึ่ง เอาแบบใหญ่‛

แม่นมจํายอมด้วยสี หน้าจํายอม ไม่รู้จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงจะไปทํางานอะไรอีก คนท้องนี่ไม่

ต้องนอนพักผ่อนดูแลตัวเองให้ดีหรอกหรื อ ไยจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงบ้านนางถึงได้วงิ่ ออกไป
ข้างนอกทุกวี่วนั กะปรี้ กะเปร่ าถึงเพียงนั้น
‚ฮูหยิน จะเอาถุงผ้าใบใหญ่ไปทําอะไรหรื อเจ้าคะ? ทางองค์ชายคงเตรี ยมไว้เรี ยบร้อยแล้ว
แน่‛ ชุ่ยหลิ่วถามด้วยความสงสัย

‚ไม่ได้ใช้เก็บยาสมุนไพร อืม ว่าไปแล้วก็เป็ นยาเหมือนกัน ก็เป็ นคราบของจักจัน่ นัน่

แหละ เจ้ารู ้ไหม นัน่ เป็ นยาชั้นดี ขับลมไล่ร้อน แก้เจ็บคอ กระทุง้ ผืน่ คลายเกร็ง หึ พวกมัน
เสี ยงดังหนวกหูขนาดนี้ ก็ตอ้ งจ่ายค่าเสี ยหายกันสักหน่อยสิ ‛ ซูเซียงรับถุงผ้ามาแล้วก็พดู
พลางเดินไปข้างนอก

หลายวันนี้นางถูกเสี ยงร้องของเจ้าตัวเล็กพวกนี้ก่อกวนจนนางรําคาญจะตายอยูแ่ ล้ว วันนี้

ได้หาผลประโยชน์จากพวกมันสักหน่อย อารมณ์จึงค่อยดีข้ ึนบ้าง

ท่าทางเหมือนเสื อจ้องตะครุ บจะจับเจ้าตัวเล็กพวกนั้นแยกเป็ นชิ้นทําให้ชุ่ยหลิ่วที่ดูอยูข่ าํ

ขันสุดประมาณ ‚ฮูหยิน จักจัน่ ปี นสูงขนาดนั้น เราจะจับเอาคราบของพวกมันอย่างไร?‛
ซูเซียงกะพริ บตาปริ บๆ ถามอย่างประหลาดใจ ‚เจ้าไม่เคยเห็น?‛

ชุ่ยหลิ่วมึนงง อยากได้คราบจักจัน่ ก็ตอ้ งจับตัวจักจัน่ มิใช่หรื อ?

‚ไปเถอะ ถึงแล้วเดี๋ยวเจ้าก็รู้‛ ตอนนี้ซูเซียงไม่รู้จะอธิบายอย่างไร จําต้องใช้ของจริ งมา

บอกชุ่ยหลิ่ว

แม้ซูเซียงออกมาข้างนอกบ่อยแต่กร็ ู ้หนักเบา นางเองก็ดูแลปกป้องลูกในท้องเช่นกัน

ทุกครั้งที่ทางเดินไม่สะดวก นางมักจับแขนชุ่ยหลิ่วแน่นเสมอ เดินอย่างระมัดระวัง กลัวว่า

ตัวเองจะชนจะกระแทกอยูเ่ หมือนกัน
แม่นมเดินตามอยูข่ า้ งๆ อกสัน่ ขวัญแขวน ไม่ง่ายนักกว่าจะเดินมาถึงบริ เวณไป๋ จี

จ้าวเซิงเห็นซูเซียงเข้ามาก็ค่อนข้างแปลกใจ รี บวางของในมือลง เข้ามารับ ‚เจ้าออกมา

ทําไม? ดูวนั นี้อากาศไม่ดี เกรงว่าประเดี๋ยวฝนจะตก‛

ซูเซียงย่นจมูกเล็กอย่างไม่พอใจ ‚ตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นเจ้าแล้วยังถูกจักจัน่ ทําเสี ยงดังรําคาญ

อีก ก็เลยอยากออกมาเดินเล่น‛

‚ตกลงๆ ข้าสามีผดิ เอง วันนี้รีบทําเรื่ องทางนี้ให้เสร็จ พรุ่ งนี้กอ็ ยูบ่ า้ นเป็ นเพื่อนเจ้าดีไหม?
เสี ยงร้องของจักจัน่ พวกนั้นน่ารําคาญจริ งๆ พรุ่ งนี้ไปข้าจะจับพวกมันทุกวันเลย รับรองว่า
เงียบสนิท ดีหรื อไม่?‛
ซูเซียงฟังคําปลอบโยนเอาใจของจ้าวเซิง ในใจจึงนับว่ามีความสุขขึ้นมาหน่อย บ่น
กระปอดกระแปด ‚วานซืนเจ้าบอกว่าจะอยูบ่ า้ นเป็ นเพื่อนข้า เมื่อวานก็บอกว่าจะอยูบ่ า้ น
กับข้า แต่วนั วันกลับไม่เห็นตัวคน…‛

เส้นขีดสี ดาํ เต็มหน้าผากจ้าวเซิง เขาไหนเลยวันวันไม่เห็นตัวคน เพียงอาศัยจังหวะที่ซูเซี ย

งนอนหลับออกไปชัว่ ครู่ กเ็ ท่านั้น แต่ตอนนี้ภรรยาอุม้ ครรภ์ ไม่วา่ นางพูดอะไรย่อมถูกต้อง
เสมอ

‚ได้ๆ ต่อไปนี้ขา้ ไม่ออกไปแล้วดีหรื อไม่? ไป ข้าไปส่งเจ้ากลับก่อน เดี๋ยวเปี ยกฝนแล้วจะ

แย่เอา‛ จ้าวเซิงยึดมัน่ ศีลธรรมอันดีงาม ด่ามาไม่ด่ากลับ ตีมาไม่ตีกลับ เข้ามาช่วยประคอง
ซูเซียงคิดจะส่งนางกลับบ้าน

ซูเซียงเงยหน้ามองท้องฟ้าแป๊ บนึงแล้วค่อยพูดว่า ‚คาดว่าฝนยังไม่ตกอีกสักพัก ข้าออกมา

ก็มีงานต้องทําอยูน่ ่ะ‛
หน้าผากเจ้าเซิงเต็มไปด้วยเส้นดํา นางเป็ นหญิงตั้งครรภ์ทอ้ งโตมากแล้ว ออกมาทํางาน
อะไร? แต่การแสดงออกบนหน้าเขากลับยังคงถามอย่างเคร่ งขรึ มจริ งจัง ‚อ้อ? ภรรยา
ออกมามีงานอะไรหรื อ ให้ขา้ สามีไปช่วยเจ้าดีไหม?‛

ซูเซียงคิดๆ ดูกพ็ ยักหน้า ‚อื้ม ดีเหมือนกัน หลายคนก็หลายแรง‛

ซูเซียงพูดแล้วก็มองซ้ายมองขวาไปยังกิ่งไม้แห้งบนพื้นพวกนั้น จู่ๆ ดวงตานางก็เป็ น

ประกาย อย่างที่คิด เห็นคราบจักจัน่ อันเล็กๆ อันหนึ่ง นางเดินเข้าไปเก็บมันขึ้นมา

‚เจ้าเคยเห็นของสิ่ งนี้หรื อไม่ มันเรี ยกว่าคราบจักจัน่ เป็ นยาชั้นดีชนิดหนึ่ง เมื่อครู่ เดินผ่าน

มาเห็นว่าแถวนี้มีมากทีเดียว เจ้าให้คนมาเก็บไปให้หมด‛
ตอนที่ 816 เปลือกแมลงนีจ้ ะเป็ นยาชั้นดีอะไรได้
จ้าวเซิ งมองเปลือกของแมลง มุมปากกระตุก ภรรยาตัวน้อยบ้านเขาช่างคิดจริ งเชียว ถ้า
บอกว่าหญ้ากอหนึ่งเป็ นสมุนไพรก็ยงั แล้วไป นี่เปลือกแมลงลอกคราบสกปรกๆ อันเล็กๆ
จะเป็ นยาอะไรได้หรื อ?

แต่เขายังคงปฏิบตั ิตามหลักภรรยาย่อมพูดถูกต้องเสมอ ถ้าไม่ถูกก็ขอให้ยดึ ถือสิ่ งนี้เป็ น

มาตรฐานอันดับหนึ่ง พยักหน้ากล่าว ‚ดี เช่นนั้นข้าจะไปจัดเตรี ยมคน‛ ตามด้วยเอ่ยกับชุ่ย
หลิ่วที่อยูข่ า้ งๆ ‚เจ้าประคองไว้หน่อย อย่าให้หกล้ม‛

ซูเซียงมองดูที่ดินผืนนี้ เก็บกวาดค่อนข้างเป็ นระเบียบ และไม่มีตรงที่ไหนขรุ ขระให้สะดุด

ล้ม ดังนั้นนางจึงปลดการประคองของชุ่ยหลิ่วออก เดินหาคราบจักจัน่ เองคนเดียวอย่างร่ า
เริ งสดใส

ชุ่ยหลิ่วเองก็คิดว่าไม่เป็ นไร อย่างไรเสี ยบนทางเส้นนี้กไ็ ม่ตะปุ่ มตะปํ่ าอะไร อีกอย่างฮู

หยินบ้านนางมากน้อยก็ยงั พอมีวรยุทธ์ติดร่ าง แม้อุม้ ท้องมิได้สะดวกสบายขนาดนั้นแต่
นางก็คงไม่กระทบกระแทกสุ่มสี่ สุ่มห้า จึงยอมวางใจ ซูเซียงอยูต่ รงคันดินทางนี้ นางก็เดิน
ไปตามหาคราบจักจัน่ บนคันดินที่อยูต่ ิดกัน

สองนายบ่าวราวกับตามหาสมบัติ เล่นกันสนุกสนาน ทว่าแม่นมที่องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยส่งมา

คนนั้นแทบหัวใจวายตาย! ทุกครั้งที่ซูเซียงค้อมเอว ทุกทั้งที่ยอ่ ตัวลง นางล้วนรู ้สึกเหมือน
หัวใจไม่อยูก่ บั กับเนื้อกับตัว

ในใจภาวนาซํ้าแล้วซํ้าเล่าขอพรเทพสวรรค์อย่าให้เกิดเรื่ องอะไรขึ้นเด็ดขาด นางไม่เข้าใจ

เลยจริ งๆ สตรี ต้งั ครรภ์ที่ไหนต้องออกกําลังมากขนาดนี้?

นางเคยเห็นกุลสตรี ช้ นั สูงมามาก ทุกครั้งที่ต้งั ครรภ์ต่างระมัดระวังเป็ นพิเศษ เวลาลงเดิน

ดินยังน้อย แต่แม้ดูแลระวังตัวแบบนั้นแล้ว ก็ยงั มีมากมายที่เป็ นหนึ่งศพสองชีวิต
แต่บดั นี้จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงท่านนี้ไยไม่ให้ความสําคัญกับร่ างกายตัวเอง ไม่รักษาตัวอยูใ่ น
บ้านดีๆ ก็ยงั แล้วไป ซุกซนเช่นนี้ จริ งๆ เลย…

จ้าวเซิงเองก็กลัวว่าซูเซียงทางนี้จะเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรขึ้น มองฟ้ายิง่ ครึ้ มเข้มลงทุกที

กลัวว่าฝนจะตกหนักห่าใหญ่ หากเปี ยกฝนตัวร้อนเป็ นไข้ข้ ึนมา ใช้ยารักษาจะไม่ดีต่อลูก
ในท้อง

ตอนจ้าวเซิงกลับมาซูเซียงกับชุ่ยหลิ่วสองคนร่ วมแรงร่ วมใจกันเก็บได้ครึ่ งถุงใหญ่แล้ว ดี

อกดีใจกันมาก รอยยิม้ เปล่งประกายบนหน้านั้นพิมพ์ประทับในสายตาของจ้าวเซิง ทําให้
หัวใจทั้งดวงของเขาอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย เขายึดถือรอยยิม้ ไร้เดียงสางดงามนี้ดุจสมบัติล้ าํ ค่า

‚ภรรยา ดูท่าอากาศไม่ดีมากแล้ว เรากลับบ้านกันก่อนเถอะ รอให้อากาศเย็นสบายข้าค่อย

ออกมาหาเป็ นเพื่อนเจ้าดีหรื อไม่?‛ จ้าวเซิงใช้แขนเสื้ อเช็ดเม็ดเหงื่อบนหน้าผากให้ซูเซียง
เกลี้ยกล่อมเสี ยงอ่อนเสียงค่อย
แม้ซูเซียงไม่ได้รู้สึกเหนื่อยล้า แต่กพ็ ่ายแพ้ต่อความหวังดีของจ้าวเซิง อีกทั้งเห็นเมฆดํา
ทะมึนก้อนนั้นเข้ามาใกล้ทุกทีกก็ ลัวว่าฝนจะตกหนักจริ งๆ นางเป็ นคนรักสนุกชอบเล่นไป
หน่อย แต่กไ็ ม่ใช่คนประเภทไม่รู้จกั หนักเบา

จึงพยักหน้ากล่าว ‚ก็ได้ เช่นนั้นข้ากับชุ่ยหลิ่วกลับไปก่อน เจ้าเองก็รีบเก็บของหน่อย วันนี้

ไม่เสร็จก็ค่อยทําต่อพรุ่ งนี้ อย่าให้คนงานตากฝนจนไม่สบาย‛

เหล่าคนงานที่ช่วยเก็บผลผลิตอยูด่ า้ นข้างได้ยนิ ว่าซูเซียงเป็ นห่วงพวกเขา แต่ละคนก็ต่าง

อบอุ่นหัวใจเหลือประมาณ

ในจํานวนนี้มีหลายคนทํางานในบ้านเจ้าของที่ดินตระกูลใหญ่ ใครบ้างเห็นพวกเขาเป็ น
คน? มิหนําซํ้ายังเจ้ากี้เจ้าการ มีกแ็ ต่หวังเฟยที่นี่คนเดียว หวังเฟยเห็นทุกคนเท่าเทียมกัน
ทํางานดีกม็ ีรางวัล ทําไม่ดีกม็ ีลงโทษ ไม่สนว่าเป็ นใคร อีกทั้งแต่ไรมาซูเซียงไม่เคยเอา
เปรี ยบทุกคน ของกิน ของดื่ม ของใช้ ล้วนปฎิบตั ิต่อพวกเขาดีกว่าเจ้าบ้านคนไหนๆ
‚ขอบพระคุณหวังเฟย พวกเราร่ างกายแข็งแรงขอรับ ไม่ตอ้ งกลัว‛ ชายฉกรรจ์คนหนึ่งใน
กลุ่มพูดซื่อๆ จริ งใจ

ระหว่างทางกลับ ซูเซียงพูดกับชุ่ยหลิ่วว่า ‚พรุ่ งนี้เจ้าเชิญท่านอาหลี่มาที่จวนสักเที่ยว ข้าจะ

คุยเรื่ องวิธีใช้คราบจักจัน่ นี่กบั เขา นี่เป็ นตัวยาชั้นดีแท้จริ งเชียว‛

‚พรุ่ งนี้หรื อเจ้าคะ พรุ่ งนี้เกรงว่าจะไม่ได้ ดูเหมือนท่านหมอหลี่บอกว่าจะไปอําเภอข้างๆ

สักเที่ยว‛ ชุ่ยหลิ่วคิดครู่ หนึ่งแล้วตอบ

‚เอาเถอะ นั้นรอให้เขาว่างก่อนค่อยว่ากัน‛
สองคนพูดไปพูดมาก็เดินจากประตูหลังมาถึงกลางจวนแล้ว ทว่ากลับได้ยนิ เสี ยงรายงาน
ของเด็กสาวรับใช้คนหนึ่ง ‚จวิน้ จู่ ข้างนอกมีนกั พรตท่านหนึ่งมาขอพบท่านเจ้าค่ะ‛

ตอนที่ 817 ระดับวิญญาณผสานของท่ านสู งมากทีเดียว

นักพรตมาจากไหน?

ซูเซียงกะพริ บตาอย่างฉงนสนเท่ห์ หลังนางมาถึงสถานที่แห่งนี้กไ็ ม่เคยไปอารามวัดเต๋ า

อะไรสักแห่ง นักพรตที่ไหนยังจะมารอนางอยูต่ รงหน้าประตูบา้ น?

แม้ซูเซียงไม่นบั ถือพุทธไม่นบั ถือเต๋ า แต่นางก็รู้หลักทําดีต่อผูอ้ ื่น มีอย่างที่ไหนมีนกั พรต

พระภิกษุมาบ้านไม่ตอ้ นรับ
คิดดูแล้วจึงเอ่ยขึ้น ‚รี บเชิญนักพรตไปดื่มชาที่โถงบุปผา[1]ก่อน ข้ากลับไปผลัดเสื้ อผ้า
เดี๋ยวมา‛

ตอนซูเซียงมาถึงโถงบุปผาอีกครั้ง ก็เห็นชายชราผอมแห้งสวมชุดนักพรตนัง่ อยูบ่ นเก้าอี้

ใบหน้าเล็กเรี ยวแหลมกับคู่ดวงตาสามเหลี่ยมควํ่า แค่เห็นก็มิใช่รูปลักษณ์ดีอะไรนัก ทว่ามี
หนวดขาวแกมเทาบดบังริ มฝี ปากบางคู่น้ นั ไว้กค็ ่อยดูดีข้ ึนมาหน่อย

ซูเซียงบอกไม่ถูกว่ารู ้สึกอย่างไรต่อนักพรตท่านนี้ รู ้สึกว่าคนผูน้ ้ ีค่อนข้างแปลกประหลาด

รู ้สึกว่าหน้าตาเหมือนกับพวกร่ างทรงในตํานาน!

หลังนักพรตท่านนั้นเห็นซูเซียงเข้ามาแล้ว ถึงขั้นมองขึ้นๆ ลงๆ ตาไม่กะพริ บ จ้องเขม็ง

มองประเมินอยูส่ กั พัก ซูเซียงกลับไม่ได้รู้สึกอะไร ทว่าชุ่ยหลิ่วที่อยูข่ า้ งๆ นั้นไม่พอใจ
อย่างยิง่
‚ท่านนักพรตท่านนี้ ท่านจ้องฮูหยินของเราเช่นนี้ตอ้ งการจะดูอะไรหรื อเจ้าคะ?!‛

เสี ยงอวิ๋นเดิมทีได้รับบัญชาของรัชทายาทลงมาในใจโมโหบันดาลโทสะ คิดว่าปี ศาจ

จิ้งจอกน่ารังเกียจนัน่ บังอาจล่อลวงอ๋ องสงครามของราชวงศ์ ต่อให้เขาต้องแลกด้วยชีวติ ก็
จะไม่ยอมให้ปีศาจจิ้งจอกนัน่ ตายดี

ทว่าบัดนี้ เขาเพียงมองซูเซียงหนึ่งสายตา ความคิดในใจก็พลิกกลับตาลปัตร บนหน้าเผย

รอยยิม้ คิกคัก พูดเอ็ดชุ่ยหลิ่ว ‚เจ้าสาวน้อยคนนี้ ข้าไม่พดู กับเจ้า‛

พูดพลางเยื้องย่างมาทางข้างกายซูเซียงสองก้าว ปั้นหน้ายิม้ มองประเมินอีกหนึ่งรอบ เอ่ย

แฝงเลศนัย ‚จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยง หลบมาได้หรื อไม่ ผินเต้า[2]มีวาจาอยากพูดคุยกับจวิน้ จู่
เหนียงเนี่ยงสักสองสามประโยค‛
เนื่องด้วยหน้าตาเป็ นเหตุ ความประทับใจแรกต่อนักพรตท่านนี้จึงไม่ใครดีนกั เพราะคน
ตาสามเหลี่ยมควํ่า ริ มฝี ปากแบนบางมักจะไม่ใช่ของดีสกั เท่าไหร่ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด
บัดนี้คนผูน้ ้ ีป้ ันหน้ายิม้ อยูเ่ บื้องหน้าสายตาตนกลับมิได้รู้สึกว่าน่ารังเกียจขนาดนั้น นี่เป็ น
ความรู ้สึกประหลาดพิสดารชนิดหนึ่ง

ซูเซียงเปลี่ยนความคิดต่อนักพรตคนนี้อย่างไม่มีเหตุผล โบกๆ มือ นอกจากชุ่ยหลิ่วแล้วก็

ให้คนอื่นถอยไป

บนหน้าเสี ยงอวิ๋นเผยแววไม่พอใจอยูบ่ า้ งเล็กน้อย จ้องชุ่ยหลิ่วที่อยูข่ า้ งๆ ‚สาวน้อยคนนี้

ไยยังไม่ไป?‛

ซูเซียงกลับยิม้ ๆ ‚ไม่เป็ นไร ท่านนักพรตมีวาจาอันใดเชิญท่านพูดได้เลย‛

เซียงอวิ๋นแค่นเสี ยงหึ ใส่ชุ่ยหลิ่วหนึ่งเสี ยง ต่อมาก็ประเมินซูเซียงขึ้นๆ ลงๆ อีกรอบ ลูบ
หนวดเคราแกมขาวแกมเทาหัวเราะเฮอะๆ ‚ระดับวิญญาณผสานของเจ้านี้สูงมากทีเดียว
โอ้ เดรัจฉานน้อยในท้องนี่น่าสนใจจริ งเชียว!‛

ตอนซูเซียงได้ยนิ ประโยคแรกสับสนมึนงง ทว่าพอได้ยนิ ประโยคหลังที่วา่ ‘เดรัจฉาน

น้อย’ ก็ไม่ยนิ ดีอย่างยิง่ เงยหน้าถลึงตาจ้องนักพรตคนนั้น ‚ท่านนักพรตเองก็เป็ นผูอ้ อก
บวช ไยพูดจาไม่รู้ขอบเขตเช่นนี้ ข้าท้องเด็ก มิใช่ลูกเดรัจฉาน!‛

‚ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าเด็กน้อยคนนี้ มีอย่างที่ไหนให้เจ้าต่อปากต่อคําเช่นนี้? ลูกเดรัจฉานตัวนี้มี

วาสนากับข้า มิสูจ้ วิน้ จู่เหนียงเนี่ยงยอมว่าตามข้า หลังคลอดแล้วมอบให้ขา้ มาเลี้ยงดูเป็ น
เยีย่ งไร?‛

ซูเซียง ‚!!’
ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ฐานะนักพรตของฝ่ ายตรงข้าม นางอยากพูดประโยคหนึ่งจริ งๆ ‚ไส
หัวไปหาแม่ท่านไป!‛

ชุ่ยหลิ่วหัวเราะเย้นหยันพูดเนือยๆ อยูข่ า้ งๆ ‚ท่านนักพรตอาจจะฝันสูงไปหน่อย คงทราบ

ว่าเด็กในท้องฮูหยินของข้าเป็ นทายาทผูส้ ื บทอดเชื้อสายของพระสวามีองค์หญิงเต๋ อฮุ่ย มีที่
ไหนท่านบอกอยากได้กจ็ ะได้?!‛

เสี ยงอวิ๋นถลึงตาใส่ชุ่ยหลิ่วอย่างไม่พอใจ หัวเราะหึ หึ ‚ข้าบอกแล้ว เดรัจฉานผูน้ ้ ี มีชะตา

ต้องกันกับข้า เราคอยดูต่อไปเถอะ เขาจะต้องเติบโตภายใต้ชื่อของข้า หึ หึ!‛

เสี ยงอวิ๋นยังคงมุ่ยปากเคืองอยูต่ รงนั้น ซูเซียงกลับเอือมระอาเต็มหน้า ลูบหน้าผากซับเหงื่อ

ที่ซึมออกมา ‚ขอเรี ยนถามท่านนักพรตวันนี้มาจวนข้าด้วยเหตุธุระอันใด?‛
คําพูดนี้ชดั เจนว่าไล่คนแล้ว ความหมายที่พูดคือ ถ้าไม่มีธุระก็รีบไสหัวไปได้แล้ว

เสี ยงอวิ๋นกลับไม่โกรธเคืองซูเซียง มองท้องของนางอีกครั้ง ยิม้ เปี่ ยมเมตตา กระทัง่ ตา

สามเหลี่ยมควํ่าก็ยงั โค้งลงมาเหมือนกับพระจันทร์เสี้ ยว

——

[1] โถงบุปผา หรื อฮวาทิง (花厅) คือบริ เวณโถงรับแขกขนาดใหญ่ดา้ นนอกอาคารบ้าน

ของเรื อนสมัยก่อน มักสร้างตรงลานขนาบหรื อในสวนดอกไม้
[2] ผินเต้า (贫道) คําที่นกั พรตใช้เรี ยกตนเองเพื่อแสดงความถ่อมตน

ตอนที่ 818 อยากต่ อยคนมากทาอย่ างไรดี

ยิม้ น้อยๆ ให้ทอ้ งของซูเซียง ‚เดรัจฉานน้อยรี บโตไวๆ ล่ะ ข้ายังรอเจ้าอยู!่ ‛

ดูจากท่าทางจริ งจังของเขา ราวกับเด็กในท้องที่เพิ่งห้าเดือนกว่าจะเข้าใจคําพูดของเขา

อย่างไรอย่างนั้น

ขณะที่ซูเซียงกําลังจะถามเขาซํ้าอีกครั้งว่ามีธุระเรื่ องอะไรกันแน่ เสี ยงอวิ๋นกลับโบกมือ

‚เอาเถิดๆ จุดประสงค์ที่ขา้ มาวันนี้สาํ เร็จผลแล้ว ในเมื่อไม่มีปีศาจจิ้งจอกอะไร เรื่ องตัวตน
ของเจ้าข้าเองก็มิอาจแพร่ งพราย อีกอย่าง ดูแลรักษาเดรัจฉานน้อยในท้องเจ้าตัวนี้ให้ดี เขา
เป็ นชีวิตจิตใจของข้าเชียวล่ะ!‛
ดูคาํ ที่พดู เข้าสิ ซูเซียงอยากจะต่อยคนจริ งๆ ! ลูกในท้องของตนจะมีความเกี่ยวข้องกับ
นักพรตเต๋ าเหม็นโฉ่คนนี้ได้อย่างไร? ยังจะเป็ นชีวิตจิตใจของเขาอะไรกัน! คําพูดนี้ฟัง
อย่างไรก็ทาํ ให้คนรู ้สึกไม่สบายใจ อยากต่อยคนมากจริ งๆ เลย ทําอย่างไรดี?

ช่างเถอะๆ พวกนักบวชนักพรตพวกนี้แต่ไรมาก็ชอบพูดพรํ่าเพ้อ ทําตัวให้ชินก็พอแล้ว

พูดอีกอย่าง นักพรตคนนี้ดูเหมือนจะรู ้ที่มาของตน แต่เขากลับแสดงออกชัดเจนว่าไม่อาจ
เปิ ดเผย ดูท่าทางก็มิได้ขมขู่อะไร เมื่อเป็ นเช่นนี้ เขาอยากทําอะไรก็ทาํ ไปเถิด

เห็นนักพรตผอมแห้งคนนั้นเดินออกนอกประตูไป ซูเซียงยังคิดว่าเขาจะจากไปอย่างรู ้
การณ์ ที่ไหนได้เขาเดินไปถึงลานบ้านกลับตะโกนเสี ยงดัง ‚ใครก็ได้! จัดเตรี ยมเรื อนให้
ผินเต้า ต้องเป็ นเรื อนทางทิศตะวันออก หน้าต่างเปิ ดกว้างมีแสงเพียงพอ อย่าเอาสถานที่
เป็ นมุมอับให้ขา้ ล่ะ ข้าเป็ นผูอ้ งอาจผึ่งผาย ไม่อาจอยูใ่ นที่มืดอับแสงเช่นนั้น… ‛

‚มานี่ๆ ใช่ เรี ยกเจ้านัน่ แหละแม่หนู รี บมานี่!‛

‚ไป ไปทําขนมดอกกุย้ ฮวาเอาอะไรรองท้องให้ขา้ สักจาน หิ วจะตายอยูแ่ ล้ว!‛

ซูเซียง ‚!!‛

นี่เป็ นตาแก่หนังเหนียวมาจากที่ไหนกัน? นางไล่ออกไปได้หรื อไม่?!

ดูท่าทางของเขานัน่ ทําราวกับอยูใ่ นบ้านตัวเอง จะอยูท่ ี่นี่ บอกกล่าวกับนางสักคําหรื อยัง?

จะใช้คนของนาง กินของของนาง ขอนางสักคําหรื อยัง?
ขณะที่ซูเซียงกําลังจะออกไปไล่คน ชุ่ยหลิ่วกลับรั้งนางไว้ ‚ฮูหยินอย่าบุ่มบ่าม คนผูน้ ้ ีแค่
เห็นก็รู้วา่ มิใช่ผทู ้ ี่หาเรื่ องด้วยได้ เขาทราบว่าวิญญาณกับร่ างกายของท่านมิได้มีที่มาจากที่
เดียวกัน หากยัว่ โทสะเขา…‛

แม้จิตใต้สาํ นึกของซูเซียงรู ้วา่ ชายชราผูน้ ้ ีมิใช่คนเช่นนั้น ทว่าก็เผือ่ ไว้ก่อนดีกว่า ในที่สุดจึง

กลืนความคับแค้นในใจกลับไป

กวักมือเรี ยกสาวใช้เป็ นงานคนหนึ่งเข้ามา ‚ฝูเอ๋ อร์ ส่งบ่าวรับใช้ชายสองสามคนไปดูแล

เขาให้ดี อยากกินอะไร อยากใช้อะไรก็ลว้ นตามความพอใจของเขา!‛

‚ฮูหยิน ท่านดูท่าทางเขาสิ เจ้าคะ บ่าว บ่าวไม่อยากทําให้เขากิน รู ้สึกเหมือนกําลังทิ้งขว้าง

อาหาร!‛ ฝูเอ๋ อร์มองนักพรตชราที่กาํ ลังทําตัวโอหังชี้มือสัง่ การนัน่ นี่อยูน่ อกประตูคนนั้น
ในใจก็รู้สึกแย่สารพัดชนิด!
ซูเซียงถอนหายใจ แต่ละคนล้วนศีรษะใหญ่กว่านาง คอล้วนหนากว่านาง หาเรื่ องไม่ได้
ทั้งนั้น

‚ไปเถอะๆ ต่อให้ทิ้งขว้างอาหารเราก็ตอ้ งให้เขา!‛

เสี ยงอวิ๋นที่อยูด่ า้ นนอกแท้จริ งแล้วในใจก็ค่อนข้างหวาดหวัน่ ด้วยกลัวว่าซูเซียงจะไล่เขา

ออกไป เขาจงใจทํานํ้าเสี ยงยโสโอหังก็เพื่อเพิ่มความกล้าให้ตวั เองก็เท่านั้น หางตากลับ
เหลือบเข้าไปในโถงบุปผาอยูเ่ ป็ นระยะ

มีคาํ พูดหนึ่งกล่าวไว้ได้ดี คนยิง่ เสแสร้งแกล้งทํา แท้จริ งแล้วพวกเขายิง่ ขี้ขลาด ตอนเสี ย

งอวิ๋นก็กาํ ลังอยูใ่ นสถานการณ์น้ ี
ตอนจ้าวเซิงกลับมากินข้าวเที่ยงหลังรี บจัดการงานข้างนอกเสร็จ ก็เห็นชายชราผมแห้งคน
หนึ่งกําลังวนซ้ายวนขวารอบซูเซียง ในปากร้องโวยวายไม่หยุด ‚เฮ้ย! เฮ้ย! เจ้าระวังหน่อย
เดรัจฉานน้อยของข้า…‛

‚นี่เจ้า ผูห้ ญิงคนนี้ เจ้าๆ เจ้าขยับเขยื้อนเบาๆ หน่อย หากเจ้าบังอาจทําร้ายถึงเดรัจฉานน้อย

ของข้า ข้ากับเจ้าไม่จบไม่สิ้นแน่…‛

เส้นขีดสี ดาํ เต็มหัวจ้าวเซิง มึนงงไปทั้งสมอง นี่มนั ตาแก่สมควรตายผุดมาจากที่ไหน!

อะไรคือเรี ยกว่าระวังเดรัจฉานน้อยของเขา? นัน่ เป็ นเดรัจฉานน้อยของตนต่างหาก

อะถุยๆ เป็ นลูกชายของเขาต่างหาก! ตาแก่น่าตาย เขาท้องสิ ถึงจะเรี ยกว่าเดรัจฉานน้อย!

จ้าวเซิงเส้นดําเต็มหัว รู ้สึกเหมือนตัวเองทําตัวเองให้เวียนหัวขึ้นทุกที เขาพบว่าช่วงนี้ดู
เหมือนจะโง่เงาลงทุกวัน

ซูเซียงกําลังห่อเกี๊ยวในมืออย่างคล่องแคล่วอยูต่ รงนั้น ชุ่ยหลิ่วกําลังรี ดแผ่นแป้งอยูข่ า้ งๆ

ชายชราคนนั้นกระโดดไปกระโดดมาอยูด่ า้ นข้างเหมือนกับลิง ในปากร้องโวยวายจ๊อก
แจ๊กเจี๊ยกๆ ไม่หยุด

จ้าวเซิงเดินหน้าดําทะมึนเข้าไป เรี ยกหนึ่งเสี ยง ‚ภรรยา‛

ซูเซียงได้ยนิ เสี ยงก็รีบหันหน้ามาราวกับตามหาดาวช่วยชีวิตเจอ กวักมือเรี ยกจ้าวเซิง ‚รี บ

มาๆ เอาลิงเฒ่านี่ไปให้พน้ ข้าที ข้ารําคาญเขาจะตายอยูแ่ ล้ว‛

ตอนที่ 819 เรื่ องไร้ สาระมากเสียจริง

จ้าวเซิงพยักหน้า เข้าไปจับชายชราที่ยงั คงกระโดดโลดเต้นพูดเจื้อยแจ้วลากออกไปข้าง
นอก
ชายชรากลับบิดตัวได้อย่างน่าประหลาดราวกับเคยฝึ กวิชาหดกระดูก หลุดรอดออกไปจาก
มือของจ้าวเซิง ร้องโอ๊ยๆแล้วกระโดดไปด้านหลังซูเซียงอีกครั้ง ในปากกลับร้องโอด
ครวญ ‚เดรัจฉาน้อยช่วยด้วย เดรัจฉานน้อยช่วยด้วย พ่อเจ้าจะฆ่าคนแล้ว…‛

เส้นสี ดาํ ขีดเต็มหน้าผากจ้าวเซิง แต่พอได้ยนิ คําว่า ‚พ่อเจ้า‛สองคํานี้ สี หน้าเขาจึงดีข้ ึน

เล็กน้อย โชคดีที่ชายชราคนนี้ยงั รู ้วา่ เด็กในท้องเป็ นลูกใคร ถ้าไม่รู้เรื่ องรู ้ราวจริ งๆล่ะก็ ตน
จะต่อยเขาให้ตาย!

ทว่านึกถึงท่าร่ างพิสดารของเขาเมื่อครู่ น้ นั รู ม่านตาหดเข้าเล็กน้อย ตามมาด้วยเงยหน้าสี

หน้าประหลาดใจ ‚ท่าน ท่าน!‛
‚เด็กน้อย ฮิฮิ ไม่เจอกันนานเจ้ายังจําข้าได้รึ‛ ครานี้นกั พรตเสี ยงอวิ๋นนับว่าดีใจแล้ว เอ่ย
ด้วยสี หน้าตื่นเต้น

‚จําได้กบั ผีสิ ท่านไสหัวไปให้ขา้ !‛ จ้าวเซิงพูดแล้วก็ยกมือชี้ไปทางประตูใหญ่อย่างไม่สบ

อารมณ์ ให้นกั พรตเสี ยงอวิ๋นรี บออกไป

‚นี่ๆ เจ้าเด็กคนนี้ ข้าจะบอกให้ ตอนเจ้าเล็กๆข้านี่แหละเช็ดอึเช็ดฉี่ให้เจ้ากินจนโต อะไร

กัน พอโตแล้วก็จาํ คนไม่ได้เสี ยแล้วกระนั้นหรื อ?‛ นักพรตเสี ยงอวิ๋นไม่พอใจอย่างยิง่ ใช้
แข้งขาผอมบางนั้นกระโดดโลดเต้นร้องโวยวายเหมือนลิง

‚ข้าองค์ชายจะพูดอีกรอบ เช็ดอึเช็ดฉี่ เลี้ยงดูป้อนข้าวจนโตต่างหากเล่า! ถ้าพูดไม่เป็ นก็ไม่

ต้องพูด!‛ จ้าวเซิงโมโหจนหน้าแดงจัด
หกปี ก่อนชายชราผูน้ ้ ีมิได้เป็ นเช่นนี้ ดวงตาเขายังเป็ นปกติ และมิได้ไว้หนวดเครายาว ดูไป
แล้วยังค่อนข้างอวบอ้วนด้วยซํ้า บัดนี้ราวกับเปลี่ยนร่ างไปแล้วอย่างแท้จริ ง ถ้ามิใช่ดว้ ย
สายตาที่คุน้ เคย วรยุทธ์ที่คุน้ เคยเขาก็คงจําไม่ได้แน่!

‚อยูด่ ีๆ ไยท่านทําตัวเองจนกลายสภาพโง่เง่าเช่นนี้ คงมิใช่ทาํ เรื่ องเลวสะเทือนฟ้าสะท้าน

ดินอะไรบางอย่างจนกรรมตามสนองหรอกนะ?‛ จ้าวเซิงพูดด้วยสี หน้าไม่ได้ดีอะไร

ถ้ามิใช่เพราะเขาเคยสัมผัสคนแปลก เรื่ องประหลาดมามากตั้งแต่เด็ก รวมกับตัวภรรยาสาว

แตกต่างออกไป กลัวว่าคิดให้ตายเขาก็ไม่อยากรู ้จกั นักพรตโง่เง่าคนนี้

นักพรตเสี ยงอวิน๋ กลับไม่พอใจอย่างยิง่ ‚นี่มนั ไม่ใกล้เคียงเลย เจ้าเลอะเทอะอะไรหา?!‛

‚พอแล้วๆ รี บไสหัวไป!‛ จ้าวเซิงไม่อยากคุยกับเขา ใช้มือชี้ไปตรงประตูใหญ่อีกครั้ง บ่ง
บอกว่าไล่เขาไป

นักพรตเสี ยงอวิน๋ ไม่ยนิ ดีอย่างยิง่ หลบหลังร่ างของซูเซียงแล้วไม่ยอมไปไหน ในปากกลับ

ฮึดฮัดดื้อรั้น ‚ผินเต้าไม่ไปก็คือไม่ไป ผินเต้าจะอยูป่ กป้องเดรัจฉานน้อยของข้าอยูท่ ี่นี่!‛

เวลาก็ผา่ นไปอย่างโหวกเหวกโวยวายเช่นนี้กว่าครึ่ งเดือน รัชทายาทส่งจดหมายมา

สอบถามสถานการณ์ของนักพรตเสี ยงอวิน๋ สองสามครั้ง ทุกครั้งนักพรตเสี ยงอวิ๋นล้วน
ตอบไปเพียงสองคํา ‚มากเรื่ อง‛

รัชทายาทผูไ้ ม่กระจ่างยังคิดว่านักพรตเสี ยงอวิน๋ บอกว่าทางนี้งานยุง่ มากมีหลายเรื่ อง

จัดการได้ยาก ไหนเลยจะรู ้วา่ ความหมายจริ งๆของนักพรตเสี ยงอวิ๋นคือ : เจ้าเป็ นรัชทายาท
ผูส้ ูงศักดิ์งานการไม่ทาํ ทั้งวันเอาแต่ยดึ ติดสตรี นางหนึ่ง เรื่ องไร้สาระมาก!
สายตาเห็นอากาศร้อนขึ้นทุกวัน ซูเซียงทําอาหารพวกวุน้ เย็นเสฉวน[1] ก๋ วยเตี๋ยวเส้นใส
เย็น[2] พุดดิ้งนมสด[3] และนําสูตรอาหารส่งให้เหลาสุราในเมืองหลวงด้วย

เดิมทีเพราะอากาศร้อนขึ้น คนกินหม้อไฟก็นอ้ ยลงเรื่ อยๆ กําไรลดลงบ้าง ในตอนที่พวก

เขากําลังกลุม้ ใจซูเซียงส่งของพวกนี้ไปก็เรี ยกได้วา่ ฝนตกทันเวลา คลายปัญหาเร่ งด่วนไฟ
ลนคิ้ว

ร้านในเมืองหลวงและร้านสาขาตามหัวเมืองใหญ่ต่างเก็บเมนูปลาหม้อไฟและหม่าล่าทัง
ลงแล้วเปลี่ยนเป็ นเหล้าผลไม้เย็น ขนมหวานเย็น ยังมีพวกหอยโข่งผัดเผ็ด กุง้ มังกรผัดเผ็ด
ที่สามารถกินเย็นได้ จากนั้นซูเซียงยังส่งอาหารต้มพะโล้ รสเลิศไปให้พวกเขาอีกด้วย

ของอื่นๆขายดีอยูเ่ ป็ นทุนเดิมแล้ว พอของต้มพะโล้ออกมาก็เป็ นที่นิยมไปทัว่ ทั้งเมืองหลวง

ทันที ไม่วา่ ราคาสูงมากเพียงใด ผูค้ นมากินก็ขวักไขว่ไปมาไม่ขาดสาย
ไม่รู้วา่ เป็ นผูใ้ ดนําเรื่ องที่พวกเขาร่ วมค้าขายกับซูเซียงแว่วไปถึงพระกรรณขององค์จกั
พรรดิ

ช่วงนี้ฮ่องเต้กาํ ลังกลัดกลุม้ หาข้ออ้างให้ซูเซียงเข้าเมืองหลวงเพื่อจัดการนางให้เรี ยบร้อย

ไม่ได้อยูพ่ อดี บัดนี้น่ะหรื อ เฮอะๆ!

ท้องของซูเซียงใหญ่ข้ ึนเรื่ อยๆ ตอนนี้เจ็ดเดือนกว่าแล้ว นางเดินเหิ นกลับยังคงรวดเร็วเบา

แผ่วดุจนกนางแอ่น เดิมทีท้งั ครอบครัวสุขสันต์ชีวิตคึกคักแจ่มใส ผลกลับได้รับพระราช
โองการฉบับนี้ลงมากะทันหัน
——

[1] วุน้ เย็นเสฉวน หรื อปิ งเฟิ่ น (冰粉) เป็ นขนมวุน้ หวานเย็น ตัววุน้ สี ใสกินกับนํ้าเชื่อม
นํ้าตาลแดง อาจใส่เครื่ องเคียงพวกถัว่ ธัญพืชเพิ่มเติม นิยมทานในฤดูร้อน มีตน้ กําเนิดใน
มณฑลเสฉวน

[2] ก๋ วยเตี๋ยวเส้นใสเย็น หรื อเหลียงเฟิ่ น （凉粉）เส้นก๋ วยเตี๋ยวยืดหยุน่ สี ขาวทําจาก

แป้งถัว่ เขียว นํามาคลุกเคล้ากับซอสรสเผ็ด

[3] พุดดิ้งนมสด หรื อซวงผีหน่าย (双皮奶) เกิดจากกรรมวิธีเทนมสดซํ้าสองรอบ

รอบแรกให้เกิดชั้นหุม้ ก่อนหนึ่งชั้นแล้วค่อยใส่นมอีกชั้นลงไป ลักษณะคล้ายเต้าฮวยแต่ทาํ
จากนมสด มักโรยหน้าด้วยถัว่ หรื อผลไม้ต่างๆ
ตอนที่ 820 สตรีต้งั ครรภ์ เหนื่อยล้า เจตนาไม่ ดี
ในพระราชโองการกล่าวว่า ทรงทราบว่าวิธีทาํ ของต้มพะโล้และพุดดิ้งนมนั้นเป็ นซูเซียง
ริ เริ่ มบุกเบิก องค์จกั รพรรดิเองทรงโปรดเครื่ องเสวยแปลกใหม่ กระนั้นจึงเรี ยกซูเซียงเข้า
เฝ้าทําขึ้นถวายด้วยตัวเอง

องค์จกั รพรรดิมีราชโองการเพียงเพื่อเครื่ องเสวยสํารับเดียว นี่เป็ นเรื่ องพิเศษหาใดเปรี ยบ

สําหรับผูอ้ ื่น นี่คงเป็ นพระมหากรุ ณาธิคุณเป็ นล้นพ้น ทว่าหลังได้รับราชโองการใบหน้า
ของซูเซียงกับจ้าวเซิงต่างดําทะมึนลง พวกเขาล้วนชัดเจนอยูแ่ ก่ใจ คนเหล่านี้ร่ าํ สุรามิได้
มุ่งเสพรสสุรา เข้าเมืองหลวงครานี้ เกรงว่าอันตรายยิง่ นัก

ซูเซียงคิดอยูเ่ สมอว่าสามารถหลบได้หนึ่งวันก็รอดพ้นได้อีกหนึ่งวัน อย่างน้อยที่สุดให้ลูก

ในท้องนี้คลอดออกมาอย่างปลอดภัยก่อนแล้วค่อยเผชิญหน้ากับเรื่ องเหล่านั้น
อีกทั้งหลายวันนี้นางไม่เพียงแต่เป็ นสตรี ต้งั ครรภ์ เรื่ องที่ควรจัดการนางก็กาํ ลังจัดการ
รวมถึงส่งจดหมายให้องค์หญิงเต๋ อฮุ่ย ให้พระนางจัดเตรี ยมกําลังคนจํานวนหนึ่งไว้ในวัง
หลวงก่อน ยังมีคนในวังคนใดบ้างที่สามารถช่วยเหลือนางได้ยามเกิดเหตุสุดวิสยั เรื่ อง
เหล่านี้พระนางล้วนเข้าใจทะลุปรุ โปร่ งและเขียนจดหมายมาให้พวกเขาด้วยตนเอง

แม้นางเตรี ยมพร้อมเพียงพอแล้ว และรู ้วา่ ทางจ้าวเซิงก็แอบเตรี ยมการไม่นอ้ ยเช่นเดียวกัน

ทว่าในใจนางยังคงหวาดหวัน่

หลังรับราชโองการ ทุกคนในบ้านล้วนไม่มีความสุขนัก แม้ไม่รู้วา่ ใครมีส่วนได้ส่วนเสี ย

ในเรื่ องนี้แต่กร็ ู ้วา่ จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงตั้งครรภ์เจ็ดเดือนกว่าแล้ว เป็ นช่วงเวลาสําคัญพอดี
องค์จกั รพรรดิกลับเรี ยกนางเข้าเมืองหลวงเวลานี้ แท้จริ งแล้วหมายความว่าอะไรกันแน่?
ไม่กลัวว่าการเดินทางจะทําให้เหนื่อยล้าบาดเจ็บกระทบถึงแม่ลูก เห็นชัดว่ามิได้มีเจตนาดี!
แต่ผสู ้ งั่ ราชโองการฉบับนี้ลงมาเป็ นองค์จกั รพรรดิ เป็ นประมุขของใต้หล้า ใครจะกล้าพูด
อะไร?!

ซูเซียงกับจ้าวเซิงต่างเงียบงัน มีเพียงเสี ยงอวิน๋ นักพรตชราผูน้ ้ นั ที่เจื้อยแจ้วอยูข่ า้ งๆ เห็น

แต่ริมฝี ปากอ้าๆหุบๆของเขา เอาแต่ประณามฮ่องเต้ดว้ ยคําพูดจําพวกไม่เมตตาสรรพสัตว์
ไม่เอาความรักเป็ นที่ต้งั ต้องถูกสวรรค์ลงทัณฑ์

ซูเซียงฟังเขาเขาบ่นเสี ยงเจื้อยแจ้วอยูข่ า้ งๆก็ราํ คาญเหลือเกิน ‚พอแล้ว ท่านพูดน้อยลงสัก

สองประโยคได้หรื อไม่? ท่านมีเวลาว่างทําแบบนี้มิสูช้ ่วยคิดหาหนทางดีกว่า‛

นักพรตชราฮึดฮัดหนึ่งเสี ยง ดูเหมือนไม่พอใจท่าทางความคิดของซูเซียงอย่างมาก ‚รู ้

แล้วๆ แม้จะเพื่อเดรัจฉานน้อยของข้าก็เถอะ แต่ขา้ ไม่ปล่อยให้เจ้าเกิดเรื่ องหรอก!‛
ในวังหลวง จักรพรรดิกบั รัชทายาทประทับด้วยกันอีกหน พระพักตร์สองพ่อลูกล้วนลึก
เข้มดุจวารี

เป็ นรัชทายาทปริ ปากก่อน ‚เสด็จพ่อ ได้ยนิ มาว่าท่านมีราชโองการให้สตรี ผนู ้ ้ นั เข้าวัง

หลวงแล้ว ท่านวางแผนไว้เยีย่ งไร?‛

จักรพรรดิยมิ้ เยาะเสี ยงเย็น ‚แม้นเจิ้นมิอาจสังหารนาง แต่มีวิธีทรมานนาง ในท้องนางมิใช่

อุม้ เลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลจ้าวหรอกหรื อ? เจิ้นไม่แตะต้องเด็กคนนั้น รอเด็กคลอด
ออกมาแล้วส่งเข้าบ้านสกุลจ้าวทันทีกเ็ ป็ นอันได้ สําหรับสตรี คนนั้น หึ หึ ทั้งชีวิตนี้กแ็ ก่
ตายอยูใ่ นวังหลวงเถอะ!‛

‚เสด็จพ่อ ความหมายของท่านคือ?‛ รัชทายาททูลถามอย่างไม่เข้าใจนัก

‚หึ นางทําอาหารเป็ นมิใช่หรื อ? เช่นนั้นเจิ้นจะพระราชทานพระมาหากรุ ณาธิคุณเป็ นล้น
พ้นสักครั้ง แต่งตั้งให้นางเป็ นนางข้าหลวงห้องเครื่ อง เจ้าคิดเห็นเช่นไร?‛ องค์จกั รพรรดิ
หมุนแหวนหยกบนนิ้วหัวแม่มือ พระโอษฐ์แย้มสรวลบิดเบี้ยว

หญิงสมควรตายนางนี้ บังอาจแย่งความดีความชอบกับจักรพรรดิผสู ้ ูงศักดิ์เยีย่ งเขา ไม่เคย

ได้ยนิ สํานวนที่วา่ งานสูงกลบนายรึ ? ทําให้เขาเสี ยหน้ายังคิดจะใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ไม่มี
ทางเสี ยหรอก! ไม่รู้จกั ดูตาม้าตาเรื อว่าใต้หล้านี้ผใู ้ ดเป็ นเจ้าของ!

หลายวันมานี้เขาเข้าใจแล้ว เสด็จแม่พดู ถูก เขาอิจฉาผูห้ ญิงคนนี้ เขาอยากฆ่านาง เช่นนั้น

แล้วอย่างไร ตนเป็ นถึงประมุขผูค้ รองแคว้น จะจัดการสตรี คนหนึ่งไม่ได้เชียวหรื อ? ตลก
แล้ว!

รัชทายาทเองก็กลัดกลุม้ ไม่เปล่งวาจา ไม่วา่ เสด็จพ่อจะทําอย่างไรก็ได้ท้งั นั้น ขอเพียงแค่

เด็กในท้องของสตรี คนนั้นไม่เกิดเรื่ องนัน่ คงไม่มีปัญหาอะไร อย่างไรเสี ยเด็กคนนี้กต็ อ้ ง
สื บสกุลให้แม่ทพั จ้าว มิได้มีผลกระทบอะไรต่อเชื้อพระวงศ์อย่างพวกเขา จะเกิดก็เกิดไป
แต่สตรี คนนั้นคิดจะยึดนัง่ บนตําแหน่งจ้านหวังเฟย ไม่มีทางเสี ยหรอก!

พระหัตถ์ของรัชทายาทกุมแน่นอยูภ่ ายใต้แขนเสื้ อคลุมตัวโคร่ ง หลังออกจากห้องทรงพระ

อักษรเขาจึงสัง่ การกับขันที ‚ไปส่งข่าว ให้รับซูยว่ นเข้ามาในวันที่ซูเซียงกับจ้าวเซิงเข้าวัง
บางแผนการดูท่าว่าไม่ดาํ เนินการไม่ได้แล้ว‛

เขาเชื่อมัน่ ว่าสุดท้ายจ้าวเซิงจะต้องเข้าใจความปรารถนาดีท้งั หมดนี้ของเขา ซูยว่ นเป็ น

ดรุ ณีดีงามถึงเพียงนั้น เพื่อแต่งให้เขาแล้วแม้กระทัง่ ชื่อเสี ยงแปดเปื้ อนเสี ยบริ สุทธิ์ก่อน
แต่งนางก็ยงั ยินดีแบกรับไว้ น้องชายของตนยังจะไม่พึงพอใจอะไรอีก?!

ตอนที่ 821 ลอบสังหารระหว่างทางเข้ าเมืองหลวง

‚พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้‛ ขันทีพยักหน้ารับคํา เดินถึงหน้าประตูแล้วหัน
กายกลับมาอีกครั้ง ‚นักพรตเสี ยงอวิ๋นไม่ส่งจดหมายมาหลายวันแล้ว พระองค์วา่ เป็ นไป
ได้หรื อไม่ที่จะถูกปี ศาจจิ้งจอกนัน่ ล่อลวงเสี ยแล้ว?‛
หัวคิ้วองค์รัชทายาทบิดเป็ นตัวอักษรชวน(川) โบกมือให้ขนั ทีผนู ้ ้ นั ‚เจ้าไปจัดการงาน
ก่อน เรื่ องอื่นรอกลับมาค่อยว่ากัน!‛

เขาไม่นบั ถือไสยศาสตร์ ครานี้ตอ้ งจับตาดูให้ดีวา่ แท้จริ งแล้วซูเซียงเป็ นปี ศาจอะไรกันแน่!

เขาเป็ นรัชทายาทผูส้ ูงศักดิ์ มีพลังมังกรปกป้อง จะกลัวอะไรกับอีแค่ปีศาจจิ้งจอกกระจ้อย
ร่ อยตัวหนึ่ง!

ทางพระพันปี ได้ยนิ ว่าจักรพรรดิมีราชโองการเรี ยกซูเซียงเข้าวังก็ทรงกริ้ วจนควํ่าถ้วยยา

นอนไอบนเตียงเป็ นครึ่ งวันจนแทบหายใจไม่ออก ‚ เจ้าเดรัจฉานชัว่ นี่คิดจะทําอะไรกัน
แน่?! ‛

แม่นมผูต้ ิดตามข้างกายเร่ งมือเร่ งเท้าทําความสะอาดเศษสกปรกบนเตียงให้พระพันปี ใน

ปากเกลี้ยกล่อม ‚ถ้าพระพันปี ทรงกริ้ ว พระวรกายยํา่ แย่จะไม่คุม้ กันนะเพคะ จวิน้ จู่เหนียง
เนี่ยงจิตใจดีมีคุณธรรม สวรรค์ยอ่ มคุม้ ครอง เราจัดคนแอบคุม้ กันอีกจํานวนหนึ่ง คงไม่
เกิดเรื่ องใหญ่อะไรขึ้นเพคะ ‛
แม่นมหยุดชะงักแล้วพูดต่อ ‚พูดอย่างมีฐานทรยศเนรคุณล่ะก็ จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงบัดนี้ใน
ท้องอุม้ ทายาทจวนแม่ทพั จ้าว ฝ่ าบาทแบกรับข้อกล่าวหาปฎิบตั ิมิชอบต่อขุนนางผูม้ ีความ
ดีความชอบไม่ไหวหรอกเพคะ พระองค์วางใจเถิดเพคะ ‛

วาจานี้ของแม่นมแท้จริ งแล้วก็ค่อนข้างมีความผิดฐานเนรคุณ ทว่าในห้องบรรทมของพระ

พันปี มีเพียงพวกนางสองคน พูดไปก็ไม่เห็นเป็ นไร

เดิมทีพระพันปี ทรงกริ้ วยิง่ นัก ครั้นได้ยนิ คําพูดของแม่นมจึงผ่อนลมหายใจลง ‚เช่นนั้นก็

ได้ เจ้าจัดเตรี ยมคนคุม้ กันให้ดี อย่าให้ผดิ พลาดเด็ดขาด แล้วก็ส่งพวกเทียนฉาน(ไหมฟ้า)
ออกไปให้คอยคุม้ กันระหว่างทาง อายเจียกลัวมีคนทําตัวเป็ นสุนขั จนตรอก‛
แม่นมไม่เคยคํานึงถึงจุดนี้มาก่อน หลังได้วาจาของพระพันปี แล้วรู ้สึกเย็นวาบ ตามด้วย
พยักหน้ากล่าว ‚เกรงว่าไม่นานองค์ชายและหวังเฟยคงเข้าเมืองหลวงแล้ว เวลาบีบคั้นเข้า
มา คืนนี้หม่อมฉันไม่อาจอยูเ่ ป็ นเพื่อนพระองค์ได้ ประเดี๋ยวจะให้ฝจู ื่อต้มยาให้ท่าน
พระองค์ตอ้ งรับปากกระหม่อมว่าจะดื่มอย่างดี อย่าได้ทรงโกรธกริ้ วกลุม้ พระทัย‛

พระพันปี กุมหน้าผากพยักหน้าอย่างจนใจ ‚ได้ เจ้าไปเถิด‛

เป็ นดังที่พระพันปี คาดคะเน มีคนทําตัวเป็ นสุนขั จนตรอก!

ในคืนแรกที่พวกซูเซียงมาถึงทางเข้าประตูเมือง พํานักในโรงเตี๊ยม โรงเตี๊ยมก็เกิดเพลิง

ไหม้ข้ ึน
เนื่องด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางซูเซียงจึงไม่อยากอาหาร ดื่มเพียงนํ้าแกงที่ชุ่ยหลิ่ว
ต้มด้วยตัวเองชามหนึ่ง ไม่ได้แตะอาหารอย่างอื่น ทว่าคนอื่นๆต่างออกไป มากน้อยก็ลว้ น
กินกันจํานวนหนึ่ง แต่ละคนต่างสะลึมสะลือ ในขณะที่เกิดเพลิงขึ้นก็เป็ นซูเซียงที่ได้สติ
ขึ้นมาก่อน

‚ท่านพี่ตื่น ตื่น นี่ๆ! ผูแ้ ซ่จา้ วเจ้าตื่นเดี๋ยวนี้! มารดามันเถอะ!‛ ซูเซียงร้องเรี ยกหลายเสี ยงก็
ไม่เห็นจ้าวเซิงลืมตาตื่น รู ้สึกไม่ชอบมาพากลแล้ว

แสงสว่างวาบในสมอง เดาได้แล้วว่าเกิดเรื่ องอะไรขึ้น

คว้าจ้าวเซิงทะยานลงมาจากหน้าต่างด้านหลังทันที ขณะที่นางกําลังจะโคจรพลังขึ้นไป
ช่วยพวกชุ่ยหลิ่วอีกครั้ง กลับเห็นคนสี ขาวสี ดาํ สองกลุ่มกําลังต่อสูก้ นั อยู่
ต่อมาเห็นสตรี ปกปิ ดใบหน้า สวมอาภรณ์ขาว ยกผมสูง กําลังลากชุ่ยหลิ่วและพวก
องครักษ์มงั กรโยนออกมาข้างนางทีละคน ตั้งแต่ตน้ จนจบมิได้เปล่งวาจาแม้แต่คาํ เดียว
บนใบหน้าไร้อารมณ์เหมือนกับตอไม้ แม้กระทัง่ ลมหายใจยังแผ่วเบา หากมิใช่เพราะซู
เซียงรํ่าเรี ยนมาบ้างเล็กน้อย เกรงว่านางคงไม่รู้สึกถึงเสี ยงลมหายใจอันน้อยนิดนี้กระมัง

สตรี อาภรณ์ขาวพาคนออกมาโดยรวดเร็วกวาดล้างกลุ่มคนชุดดําจนหมดสิ้น จากนั้นก็จาก

ไปเร็วปานไฟอัคคี ราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อน ไฟลุกโชนเผาไหม้ตลอดทั้งคืน
นอกจากซากปรักหักผังและศพเกลื่อนเต็มพื้นแล้วก็ไม่เหลืออะไรอีกเลย

ทว่าโชคดีที่โรงเตี๊ยมที่พวกซูเซียงกับจ้าวเซิงพักอยูเ่ วลานี้เดิมทีถูกคนวางกับดัก ไม่มี

ชาวบ้านสามัญเข้ามา ดังนั้นจึงไม่มีผบู ้ ริ สุทธิ์ได้รับบาดเจ็บ ขอบคุณฟ้าขอบคุณดินจริ งๆ!

ซูเซียงอยากไล่ตามไปถามสตรี อาภรณ์ขาวผูน้ ้ นั จริ งๆว่าเกิดเรื่ องอะไรขึ้นกันแน่ ทว่าสตรี

คนนั้นไม่แม้แต่มองนางเต็มตาด้วยซํ้า ทะยานร่ างบินไป ระดับความเร็วนั้นเฉกเช่นพิราบ
ขาวบนนภา บินโฉบผ่านไป
ซูเซียงมุมปากกระตุก รู ้ตวั ว่าวรยุทธ์ของตนกับนางห่างชั้นกันราวฟ้ากับเหว คิดจะไล่ตาม
ก็คงตามไม่ทนั

ชุ่ยหลิ่วที่อยูข่ า้ งกายฟื้ นขึ้นมอย่างรวดเร็ว ก่อนอื่นสับสนเต็มหน้า ต่อมาก็ลุกกระโดดขึ้น

อย่างตื่นตระหนกเต็มหน้า ดึงซูเซียงเข้ามาตรวจดูข้ ึนๆลงๆ ‚ฮูหยิน ฮูหยิน ท่านไม่เป็ น
อะไรใช่ไหม? องค์ชายล่ะ…‛

ตอนที่ 822 หนีไม่ พ้นจวนฮู่กวั๋ กงดังคาด

เวลานี้จา้ วเซิงเองก็ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า เย็นนี้เขากินอาหารเข้าไปค่อนข้างมาก ดังนั้นจึง
โดนพิษเข้มมากทีเดียว หากมิใช่เพราะกําลังภายในและปัจจัยแต่ละด้านค่อนข้างดีล่ะก็คง
ไม่ฟ้ื นขึ้นมาเร็วขนาดนี้

ชุ่ยหลิวเห็นซูเซียงกับจ้าวเซิงต่างไม่ได้รับบาดเจ็บรุ นแรงจึงค่อยระบายลมหายใจโล่งอก
ยาวๆ จากนั้นไปปลุกพวกองครักษ์มงั กรทีละคน
เช้ามืด ณ พระตําหนักโซ่วอัน พระพันปี ถูกปลุกให้ตื่นจากบรรทมด้วยเสี ยงฝี เท้าเร่ งรี บ แม่
นมยังไม่ทนั เปิ ดปากพระนางก็ลุกขึ้นนัง่ บนเตียงแล้ว ‚เกิดเรื่ องอะไรขึ้น?‛

แม่นมเร่ งฝี เท้าเข้ามาสองก้าว เอ่ยเสี ยงเบา ‚เทียนฉานเพิ่งกลับมารายงาน องค์ชายกับ

หวังเฟยถูกโจมตีตรงนอกเมือง แต่ดูเหมือนไม่ได้รับบาดเจ็บเพคะ ‛

‚เรื่ องเป็ นมาอย่างไร? ฝ่ ายตรงข้ามเป็ นใครสืบรู ้หรื อไม่?!‛ พระพันปี ทรงกริ้ วแล้วอย่าง
แท้จริ ง แม้แต่หลานชายหลานสะใภ้ของนางยังกล้าลอบสังหาร นี่มิใช่ไม่เห็นหัวนางเลย
หรอกหรื อ!

แม่นมส่ายหน้า ‚ตามที่เทียนฉานรายงาน น่าจะมิใช่คนของฝ่ าบาทกับรัชทายาท วรยุทธ์

ของพวกเขาไม่ได้ดีมาก ทั้งยังล้วนเป็ นพวกลิ่วล้อ ไม่มีหน้ามีตา‛
 ‚หา? เจ้าบอกว่าพวกเขาวางยาในของกินรึ ?!‛ พระพักตร์พระพันปี เย็นเยียบถึงขีดสุด
‚เช่นนั้นเซียงเอ๋ อร์เล่า ได้กินหรื อไม่ แล้วบาดเจ็บถึงเด็กในท้องหรื อไม่? ‛

‚รายละเอียดหม่อมฉันไม่รู้ชดั แต่ตามที่เทียนฉานกลับมาแจ้ง ดูเหมือนเป็ นเพราะหวังเฟย

เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง ไม่อยากอาหาร น่าจะไม่ได้กินของพวกนั้น ตอนนางไป
หวังเฟยเป็ นคนมีสติที่สุด ดูแล้วเป็ นปกติดี‛

พระพันปี จึงค่อยโล่งอก กล่าวเสี ยงตํ่า ‚สื บ! ไปสื บ อายเจียอยากจะเห็นนัก มันผูใ้ ดคิดทํา

ร้ายหลานชายหลานสะใภ้ของอายเจีย?!‛

ในตอนที่พวกซูเซียงกับจ้าวเซิงกําลังจะพักผ่อนกันอีกครั้ง กลับเห็นนักพรตเสี ยงอวิ๋นไส

ตัวเข้ามาในสภาพโงนเงนโชกเลือด ‚เด เดรัจฉาน้อยของข้าบาดเจ็บหรื อไม่?‛
ทีแรกซูเซียงเห็นสภาพนี้ของเขาก็เป็ นห่วงเหลือประมาณ ทว่าตาแก่คนนี้เปิ ดปากปุ๊ บก็
เรี ยกแต่เดรัจฉานน้อย ไม่ถามไถ่วา่ คนอื่นๆเป็ นอย่างไรบ้าง!

ซูเซียงลุกขึ้นตรวจดูอาการบาดเจ็บให้เขาทันที ยิง่ มองสายตาก็ยงิ่ เคร่ งเครี ยด ทว่าปากกลับ

พูดไม่รักษานํ้าใจคน ‚ท่านก็เห็นอยูว่ า่ ข้ายังอยูด่ ี ท้องก็ยงั อยู่ เดรัจฉานน้อยนัน่ ของท่านจะ
เป็ นอะไรไปได้?‛

‚ฮิๆ ไม่เป็ นไรก็ดี ไม่เป็ นไรก็ดี! พวกชาติชวั่ นัน่ ข้าไม่ยอมปล่อยพวกมันไปแน่!‛

นักพรตเสี ยงอวิน๋ พูดแล้วตาขาวก็พลิกสลบลงไป

ซูเซียงโกรธจนตัวสัน่ ไม่รู้วา่ แท้จริ งแล้วเป็ นผูใ้ ดต้องการชีวิตของพวกเขา? ยังมีนกั พรต

ชราผูน้ ้ ี ปกติยามอยูใ่ นบ้านเนื้อไม่กิน มดสักตัวยังไม่กล้าเหยียบ นี่มนั สถานการณ์อะไร
กันแน่ถึงทําให้เขาถือดาบไปฆ่าคน?!
เห็นร่ างโชกเลือดนี้ของเขา หากมิใช่ต่อสูเ้ อาชีวติ กับคนแล้วจะกลายเป็ นสภาพนี้ได้
อย่างไร?! ทั้งยังสามารถทําให้เขาบาดเจ็บถึงขั้นนี้ บอกได้ชดั ว่าฝี มือของฝ่ ายตรงข้ามไม่
ด้อยเลย

คู่สามีภรรยาซูเซียงกลัวว่านักพรตชราจะเกิดเรื่ อง แม้หมอบอกแล้วว่าบาดเจ็บเพียงผิวหนัง
ชั้นนอก ทว่าพวกซูเซียงยังอยูเ่ ฝ้าข้างๆตลอดทั้งคืน จนกระทัง่ ใกล้เที่ยงวันแล้วนักพรต
ชราจึงค่อยตื่นขึ้นอย่างเชื่องช้า

ดื่มโจ๊กอึกๆไปพลาง ปากก็พรํ่าด่าไปพลาง ‚พวกชาติชวั่ ฝูงนั้น ข้าจะฆ่าพวกเขาให้หมด

ช่วยสรรพสัตว์ไม่ให้ถูกทําร้าย! ‛
‚พอแล้วๆ ท่านพูดให้นอ้ ยลงหน่อย รี บดื่มโจ๊กแล้วนอนพักผ่อน ดูแผลทั้งตัวท่านสิ เนี่ย‛
ซูเซียงเห็นสภาพของเขาแล้วก็ท้งั ร้อนใจทั้งรู ้สึกผิด

ตนไม่เคยพูดจาดีๆทําสีหน้าดีๆกับนักพรตชราเลย แต่ผอู ้ ื่นกลับจิตใจแน่วแน่สูส้ ุดชีวิตเพื่อ

ปกป้องลูกของตน ซูเซียงไม่รู้เลยว่าตัวเองเดินไปเหยียบโชคขี้หมา[1]อะไรมา ถึงได้พบ
เจอผูอ้ าวุโสดีๆเช่นนี้ ทว่าว่าแต่ไรมานางพูดจาอ่อนหวานไม่เป็ น แม้เป็ นคําห่วงใยแต่พอ
ออกมาจากปากนางแล้วดูเหมือนไม่น่าฟังเท่าไหร่

แต่นกั พรตอาวุโสไม่ถือสา กรอกโจ๊กเนื้อลงไปอึกๆทั้งชามแล้วเริ่ มบ่นโวยวาย ‚เห็นคน

ทําลับๆล่อๆอยูข่ า้ ก็ไล่ตามไป คิดไม่ถึงว่าถึงกับเป็ นญาติสายแยกคนหนึ่งของตระกูลจ้าว
กับฮู่กวั๋ กงร่ วมมือกันทําร้ายพวกเจ้า ข้าทําลายรังของพวกมันหมดแล้ว หึ หึ ดูสิพวกมันยัง
กล้าเหิ มเกริ ม!‛

สี หน้าของจ้าวเซิงเย็นเยียบ แม้ยามปกตินกั พรตชราผูน้ ้ ีทาํ เรื่ องไม่เข้าท่าอยูบ่ า้ ง ทว่าแต่ไร

มาเขาไม่พูดโกหก
——

[1] โชคขี้หมา (狗屎运) หมายถึงโชคดี ใช้ในความหมายเชิงประชดเล็กน้อย

ตอนที่ 823 สิ่งใดเรียกว่าหวงวาจาดุจทอง

เห็นทีน้ าํ ที่นี่คงลึกมากทีเดียว เขาคิดว่าตัวเองเตรี ยมพร้อมครบถ้วนแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังถูก
คนปองร้ายได้อีก ระหว่างเข้าเมืองหลวงครานี้เรี ยกได้วา่ อันตรายทุกฝี กา้ ว ยังไม่ทนั เข้า
เมืองหลวงก็เกิดเรื่ องเช่นนี้ข้ ึนแล้ว

ดูเหมือนนักพรตชราจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ล้วงกระดาษหนังวัว[1]แผ่นหนึ่งออกมาจากใน
อก ‚เอ้อ ข้ายังเจอนี่ในคดีของพวกเขาด้วย เจ้าดูนี่ ไยข้าเห็นว่าเหมือนแผนที่ลบั ทาง
การทหารยิง่ นักเล่า‛
จ้าวเซิงรับกระดาษหนังวัวแผ่นนั้นมาอย่างรวดเร็ว ต่อมาอุณหภูมิท้งั ร่ างกายของเขาลดลง
ทีละคืบ แม้กระทัง่ ซูเซียงยังรับรู ้ได้ นางดึงมือเขาไว้ ‚ใจเย็นไว้ มีเรื่ องอะไรคุยกันดีๆ‛

จ้าวเซิงนํากระดาษหนังวัวแผ่นนั้นวางตรงหน้าซูเซียง ‚เจ้าดูนี่สิ‛

ซูเซียงรับแผนที่มาอ่านดูอย่างละเอียด หัวคิ้วขมวดขึ้นมาเล็กน้อย ‚นี่มนั นี่มนั แผนที่ภูมิ

ประเทศและแนวป้องกันชายแดน?‛

จ้าวเซิงตอบเสี ยงอืมเรี ยบๆ ดูท่าเรื่ องนี้เกี่ยวข้องกับฮู่กวั๋ กงอย่างที่คิด เพียงแต่น่าเสี ยดาย

เสด็จพ่อกับเสด็จพี่รัชทายาทในตอนนี้เกรงว่าคงไม่ได้ยนื อยูฝ่ ั่งเขาแล้วกระมัง
ซูเซียงเองก็รู้วา่ มีผดิ ถูกจริ งเท็จในเรื่ องนี้ ทอดถอนใจหนึ่งเสี ยง ‚ไม่เป็ นไร เรายังมีเสด็จย่า
อยู่ แม้นเสด็จย่ามิได้ทาํ เพื่อเรา แต่คงไม่อาจเห็นใต้หล้าโกลาหลอยูก่ บั ตาแล้วไม่
ช่วยเหลือ‛

‚อะไร?‛ เด็กอายุเจ็ดแปดขวบคนหนึ่งเดินเข้ามา นํ้าเสี ยงเนือยๆ

ใครล่ะนี่? เข้ามาได้อย่างไร?

ซูเซียงมองจ้าวเซิงด้วยความสงสัย ประสบเรื่ องเมื่อคืนแล้วเหล่าองครักษ์มงั กรควรเพิ่ม

การป้องกันระวังตัว ไฉนปล่อยใครก็ไม่รู้เข้ามาตามใจชอบ?
‚เตี๋ยกู่‛ เด็กน้อยมองซูเซียงแล้วเอ่ยปากอย่างตระหนี่วาจา ราวกับว่าพูดมากกว่านี้อีกหนึ่ง
คําแล้วชีวิตนางจะหาไม่

มันบ้าบออะไรกันล่ะนัน่ ?!

ซูเซียงมึนงงเต็มหน้าอย่างแท้จริ ง แรกเริ่ มยังคิดว่าเป็ นเด็กน้อยคนหนึ่ง พิศมองอย่าง

ละเอียด เกรงว่าวิชาเซียนนางไม่ต้ืนเขินเลย! คนผูน้ ้ ีคือใคร? มาทําอะไร?

จ้าวเซิงหันกลับไปมองซูเซียงอย่างปลอบโยน แล้วจึงค่อยกล่าวกับเด็กน้อยคนนั้น
‚อาจารย์เจ้าจะออกจากถํ้าเมื่อไหร่ ?‛

‚ไม่รู้‛ เด็กน้อยหวงวาจาดุจทอง
จ้าวเซิงอยากต่อยคน มารดาเจ้าเถอะ ช่วยพูดมากกว่านี้สกั สองสามคําไม่ได้หรื อ? มีเรื่ อง
อะไรเจ้าก็รีบพูดสิ หรื อว่ามาเดินเล่น?

‚ให้เจ้า‛ เด็กน้อยยังคงพูดอยูส่ องคํา ส่งกระดาษแผ่นหนึ่งให้นกั พรตชรา

และไม่รอให้คนรับไปเต็มมือนางก็ชกั มือกลับแล้ว ตาเห็นว่าแผ่นกระดาษลอยล่องร่ วงตก

บนพื้นนางก็ยงั ไม่แยแส หมุนกายไปก็ไร้เงาร่ างแล้ว ราวกับเป็ นวิญญาณ

ถ้าไม่ใช่เพราะกระดาษแผ่นนั้นยังกระพืออยูบ่ นพื้น ซูเซียงต้องคิดว่าทั้งหมดที่ตวั เองเห็น

เมื่อครู่ เป็ นเพียงจินตนาการไม่มีเด็กน้อยอะไรเข้ามาตั้งแต่แรก
นักพรตกลับไม่ได้โกรธเคือง ซํ้ายังหัวเราะมีความสุขพยายามลุกไปเก็บกระดาษข้างเตียง
แผ่นนั้น มองออกว่าในสายตาของเขาเต็มไปด้วยชื่นชมยินดี ถึงขั้นยังมีความรู ้สึกประเภท
หนึ่ง…

อืม? จะพูดอย่างไรดีนะ เหมือนกับสายตาของจ้าวเซิงตอนมองตน

ตอนนี้เองชุ่ยหลิ่วหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาวางลงในมือของนักพรตชราแล้ว นักพรต
ชราตื่นเต้นกังวลจนนิ้วมือสัน่ เปิ ดจดหมายออก ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็ นดีใจอย่างบ้าคลัง่
‚นางส่งจดหมายให้ขา้ แล้ว ฮ่าๆ นางยกโทษให้ขา้ แล้ว ฮ่าๆ…‛

นี่มนั เรื่ องบ้าบออะไรกันเนี่ย?!

ซูเซียงรู ้สึกเหมือนสมองของตัวเองใช้การไม่ได้ หรื อไฟไหม้เมื่อวานเผาสติสตังนางไป
แล้ว?

จ้าวเซิงเห็นท่าทางงงๆเอ๋ อๆของนาง มุมปากก็ยกเส้นโค้งน่ามองเส้นหนึ่ง ลากซูเซียงมาอยู่

ข้างกายเขา กระซิบข้างหูนาง ‚ผูท้ ี่ส่งจดหมายมาให้เป็ นคนในดวงใจของเขา‛

อ๋ อ ซูเซียงเข้าใจแล้ว แต่มุมปากกระตุก แนบข้างหูจา้ วเซิง เอ่ยเสี ยงเบา ‚อายุปูนนี้แล้ว ไย

ยัง…‛

‚ไม่รู้จกั อาย‛ สามคํานี้ สุดท้ายแล้วนางก็ไม่ได้พูดออกมา อย่างไรก็เห็นแก่ที่เขาช่วยเหลือ

ตน จะไว้หน้าเขาหน่อยก็แล้วกัน
‚อายุปูนนี้? ฮ่าๆ…‛ จ้าวเซิงหัวเราะแล้วบีบมือเล็กนุ่มนิ่มของซูเซียง ‚เรื่ องนี้พูดแล้วยาว
ไว้ขา้ ค่อยอธิบายให้เจ้าฟัง อีกอย่างเขาไปทําอีท่าไหน ตอนนี้ถึงได้กลายสภาพแปลก
ประหลาดเช่นนี้ขา้ เองก็ยงั ไม่ค่อยแน่ใจนัก‛

ซูเซียงฟังแล้วก็รู้สึกว่าคงมีนิทานเรื่ องยาวอยูภ่ ายใน ถึงขั้นอาจมีเรื่ องพิสดาร อะไรคือ

เรี ยกว่า ‚ตอนนี้กลายสภาพแปลกประหลาด‛? หรื อว่าเมื่อก่อนนักพรตชราคนนี้ไม่ได้
รู ปร่ างหน้าตาแบบนี้?

——

[1] กระดาษหนังวัว (牛皮纸) หมายถึงกระดาษคราฟท์ คือ กระดาษที่ผลิตได้จาก

กระบวนการคราฟท์ซ่ ึงเป็ นการใช้เทคโนโลยีในการแปลงสภาพจาก เนื้อไม้เป็ นเยือ่
กระดาษไม้ โดยใช้สารเคมีและความร้อนในการแยกเยือ่ และขจัดลิกนิน เยือ่ กระดาษที่ได้
จากกระบวนการคราฟท์น้ ี จะได้กระดาษที่มีความแข็งแรงหรื อเหนียวกว่ากระดาษชนิด
อื่น โดยปกติกระดาษคราฟท์จะมีสีน้ าํ ตาล ตามสี ของเนื้อไม้ที่นาํ มาผลิต ในอดีตอาจ
หมายถึงหนังวัวแผ่นบางที่นาํ มาใช้แทนกระดาษจริ ง หรื อหมายถึงกระดาษสี น้ าํ ตาลทํา
จากเยือ่ ไม้ที่มีความเหนียวทนทาน

ตอนที่ 824 เข้ าวังประสบความลาบากใจ

‚ต่อไปนี้เจ้าต้องระวังให้มาก ปกป้องเดรัจฉานน้อยของข้าให้ดี เตี๋ยเอ๋ อร์บอกแล้วว่า รอให้
นางออกจากถํ้าเห็นเดรัจฉานน้อยแล้วนางจะยอมยกโทษให้ขา้ ฮ่าๆ!‛

ขณะที่ซูเซียงกําลังตําหนิอยูใ่ นใจ นักพรตชราก็เอ่ยตามมาอีกหนึ่งประโยค ‚บอกตั้งแต่

แรกแล้ว เตี๋ยเอ๋ อร์กบั ข้าเป็ นคู่ฟ้าประทาน ฮ่าๆ ใจตรงกันล่ะ ต้องตาเดรัจฉานคนเดียวกัน!
ฮ่า ฮ่า ฮ่า…‛

เอ๊ะ? ประโยคนี้หมายความว่า ก่อนหน้านี้สองคนไม่เคยติดต่อกัน?

ณตําหนักพระพันปี ดรุ ณีอาภรณ์ขาวยกผมทรงสูงคนนั้นกําลังคุกเข่าข้างหนึ่ง รายงาน
ภารกิจต่อพระพันปี ‚หน่วยลับของฮู่กวั๋ กงถูกกําจัดแล้ว ดูเหมือนจะเป็ นฝี มือของเฟิ งอวิน๋
ใช่แล้ว ข้าน้อยยังบังเอิญเจอเด็กรับใช้ของท่านหมอเตี๋ย แต่ไรมานางไม่ชอบสุงสิ งไม่วา่
เรื่ องอะไรก็ตาม ไม่ออกมาโดยไม่มีเหตุผล ข้าน้อยเดาว่า…‛

พระพันปี ตื่นตะลึง ‚เจ้าดูดีแล้วหรื อ แน่ใจว่าเป็ นเด็กรับใช้ของท่านหมอเตี๋ย?‛

พอพูดถึงเด็กคนนี้ สตรี อาภรณ์ขาวที่หน้านิ่งไร้อารมณ์มาตลอดมุมปากเกิดกระตุกอย่างน่า

สงสัย พวกนางสองคน พูดให้น่าฟังหน่อยก็ ‚ความสัมพันธ์ลึกลํ้า‛ พูดให้ไม่น่าฟังล่ะก็
เฮอะ…

‚เพคะ ข้าน้อยไม่มีทางมองผิดแน่!‛
เด็กหญิงตัวน้อยมีแนวโน้มใช้ความรุ นแรงทั้งยังหวงวาจาดุจทองคําคนนั้น พระพันปี เองก็
รู ้จกั คนผูน้ ้ นั น่ะหรื อ ขอเพียงแค่เคยสื่ อสารกับนาง นัน่ ย่อมเป็ นฝันร้ายทั้งชีวิต กลายเป็ น
เถ้าธุลีแล้วก็ยงั จําได้!

‚ในเมื่อเป็ นเด็กรับใช้ของหมอเตี๋ย เช่นนั้นผูท้ ี่ลงมือแปดส่วนก็เป็ นเฟิ งอวิน๋ แล้ว‛ พระพัน

ปี เอ่ยอย่างครุ่ นคิด บุญคุณความแค้นระหว่างคนทั้งสองนางก็พอรู ้อยูบ่ า้ ง คู่รักคู่กดั กันมิใช่
หรื อ เพียงแต่ สองคนนี้ไม่ปรากฏโฉมทางโลกนานมากแล้ว เหตุใดครานี้?

สามวันต่อมา ซูเซียงกับจ้าวเซิงเข้าวังรับราชโองการอย่างเป็ นทางการ

‚กงกงเอ่ยเช่นนี้หมายความอย่างไร?‛ จ้าวเซิงมองกงกงผูร้ ับใช้ขา้ งกายพระบิดาด้วยหน้า

นิ่งเย็นชา
 ‚นี่เป็ นพระประสงค์ของฝ่ าบาท กระหม่อมเพียงประกาศราชโองการ ขอท่านอ๋ องอย่าทํา
ให้กระหม่อมลําบากใจเลย ฝ่ าพระบาททรงตรัสแล้วว่า จวิน้ จู่เข้าวังควรปฎิบตั ิตาม
ระเบียบของจวิน้ จู่ ไร้แม่สื่อสู่ขอหมั้นหมาย เดินด้วยกันกับท่านอ๋ องมิสอดคล้องตามกฎ‛
กงกงผูน้ ้ นั แม้กม้ หน้าพูด ทว่าสารที่เผยออกมานั้นทําให้คนไม่ใคร่ ปลื้มใจนัก

‚อะไรคือไร้แม่สื่อสู่ขอหมั้นหมาย นางเป็ นภรรยาของข้าองค์ชาย มีสินสอดมีทะเบียน

สมรส ไยไม่อาจเข้าวังพร้อมกับข้าได้?!‛ จ้าวเซิงรู ้แต่แรกว่าเรื่ องวันนี้คงไม่ราบรื่ นนัก แต่
คาดไม่ถึงว่าเสด็จพ่อจะสําแดงอํานาจข่มเหงถึงเพียงนี้ อารมณ์เรี ยกได้วา่ จมดิ่งถึงก้นบึ้ง

‚กระหม่อมเพียงประกาศราชโองการ ขอท่านอ๋ องโปรดอภัย!‛ กงกงยังคงก้มหน้า ไม่

อ่อนน้อมไม่อวดดี
ซูเซียงกลัวจะเกิดเหตุทะเลาะอะไรขึ้น ดึงแขนเสื้ อของจ้าวเซิงไว้แล้วเอ่ยด้วยนํ้าเสี ยง
อ่อนโยน ‚เช่นนั้นเรี ยนถามกงกง ข้าจวิน้ จู่ตอ้ งไปเข้าเฝ้าถวายบังคมไท่โฮ่วเหนียงเนี่ย
งก่อนหรื อไม่?‛

มุมปากของกงกงผูน้ ้ นั ปรากฏรอยเย้ยหยัน พูดในใจ : เป็ นแค่หญิงชนบทบ้านป่ า ยังคิดไป

เข้าเฝ้าพระพันปี คิดว่าพึ่งใบบุญต้นไม้ใหญ่อย่างพระพันปี แล้วฝ่ าบาทจะทําอะไรเจ้าไม่ได้
สิ ท่า?

‚ฝ่ าบาทมีราชโองการ เชิญจวิน้ จู่ไปห้องเครื่ องจัดเตรี ยมพระกระยาหารเที่ยงให้ฝ่าบาท

และเชื้อพระวงศ์ เรื่ องอื่นค่อยว่ากันภายหลังเถิด‛ กงกงตอบไม่ยนิ ดียนิ ร้าย

นี่หมายความว่าอะไร?! เห็นนางเป็ นแม่ครัวหรื อ?!

ขณะที่จา้ วเพลิงกําลังจะระเบิดโทสะ แม่นมสนองโอษฐ์ของพระพันปี ก็มุ่งเข้ามา ‚ถวาย
บังคมเซียงหรงจวิน้ จู่ ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงทรงรอจวิน้ จู่อย่างใจจดใจจ่อ เชิญจวิน้ จู่รีบตาม
หม่อมฉันมาเพคะ‛

ซูเซียงเห็นแม่นมหน้าตาใจดีคนนี้กใ็ จชื่นขึ้นสองส่วน ทว่าก็รู้ดี ในวังหลวงแห่งนี้แต่ไรมา

ผูค้ นรู ้หน้าไม่รู้ใจ จึงหันหน้ามองจ้าวเซิงถามความคิดเห็นของเขา

ตอนแม่นมมาถึงสายตาของจ้าวเซิงก็อ่อนลงมาแล้ว กุมมือซูเซียงแล้วตบๆ ‚นางเป็ นแม่น

มติดตามข้างกายเสด็จย่า เจ้าวางใจตามนางไปเถิด‛

ซูเซียงจึงค่อยยิม้ ออก วางใจลงได้ไม่นอ้ ย ไม่วา่ เกิดอะไรขึ้น ขอเพียงแค่มีพระพันปี

ปกป้อง อย่างมากที่สุดก็ถูกกดดันให้ลาํ บากใจ ใครก็ไม่กล้าบุ่มบ่ามลงมือกับนาง
‚ขอบพระคุณหมัวมัวนําทาง‛ ซูเซียงกล่าวกับแม่นมคนนั้นอย่างเกรงใจ

แม่นมอดมิได้ที่จะเหลือบมองซูเซียง เคยได้ยนิ ท่านผูน้ ้ นั เอ่ยถึงมานานแล้วว่าเป็ นสตรี รู้

ความรู ้มารยาททั้งยังเปิ ดกว้างร่ าเริ ง วันนี้ได้พบเจอ ใจกว้างเป็ นธรรมชาติ ไม่ใจร้อน
บุ่มบ่ามอย่างที่คิด อีกทั้งดูแล้วกับท่านอ๋ องยังรักใคร่ เชื่อใจกันอย่างลึกซึ้ง ในที่สุดพระพัน
ปี คงวางพระทัยได้แล้ว

ตอนที่ 825 ในที่สุดพระพันปี ก็ได้พบหลานสะใภ้ของตน

ซูเซียงไปเข้าเฝ้าพระพันปี ก่อน ระหว่างทางแม่นมชราปฏิบตั ิต่อนางอย่างรักใคร่ เป็ นมิตร

พูดพลางยิม้ พลาง สิ่ งนี้ทาํ ให้ความรู ้สึกกังวลเรื่ องเล็กน้อยของซูเซียงคลายลงไปได้มาก

พระพันปี เองก็บอกไม่ถูกว่าเพราะเหตุใด พอนางรู ้วา่ ซูเซียงกําลังจะมาเข้าเฝ้านางก็ถึงกับ

ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างไม่รู้เนื้อรู ้ตวั เดี๋ยวก็ถามบ่าวรับใช้ขา้ งกายว่าหวีพระเกศาเรี ยบร้อยดีแล้ว
หรื อยัง เดี๋ยวก็ถามว่าฉลองพระองค์บนตัวเหมาะสมหรื อไม่ ราวกับคนที่นางจะพบเจอ
มิใช่อนุชนคนหนึ่ง แต่เป็ นคนสําคัญมากในชีวติ
หลังผ่านการรับรองสามรอบแล้ว พระพันปี จึงเดินวนไปวนมาอยูภ่ ายในห้อง

เวลานี้ได้ยนิ เสี ยงร้องของขันที ‚เซียงหรงจวิน้ จู่เข้าเฝ้า…‛

พระพันปี ไม่สนใจฐานะอะไรแล้ว ตะลีตะลานออกไปต้อนรับ ซูเซียงเพิ่งเข้าประตูกเ็ ห็นผู ้

อาวุโสท่านหนึ่งกําลังสาวเท้าเร่ งมาทางนาง ไม่รู้เพราะเหตุใด เพียงเห็นก็รู้สึกสนิทสนม
กับผูอ้ าวุโสท่านนี้ข้ ึนเป็ นเท่าตัว

ตอนพระพันปี จับมือนางไว้ ซูเซียงรี บยอบกายคุกเข่าลงไป ‚เซียงหรงถวายบังคมพระพัน

ปี ขอพระองค์ทรงพระเจริ ญหมื่นปี หมื่นๆ ปี ‛
เดิมทีซูเซียงทนดูกฎพิธีรีตองในวังแห่งนี้ไม่ได้ คิดเสมอว่าคนเราเท่าเทียมกัน คุกเข่าให้ฟ้า
คุกเข่าให้ดิน คุกเข่าให้บิดามารดา ทําไมต้องคุกเข้าให้คนอื่น ทว่าวันนี้กลับนางคุกเข่าจาก
ใจริ ง ไม่มีความคิดฝื นใจแม้แต่นอ้ ย และนางเรี ยกตัวเองว่าเซียงหรงแทนที่จะเป็ นซูเซียง
เพราะบรรดาศักดิ์น้ ีเป็ นชื่อที่พระพันปี พระราชทานให้แก่นาง นับเป็ นการให้เกียรติอย่าง
หนึ่ง

พระพันปี รี บให้คนประคองซูเซียงขึ้นมา จูงมือนางนัง่ บนตัง่ นุ่ม คิ้วตาอมยิม้ ตบมือของ

นางไม่หยุด ‚ดี ดี ดี เป็ นเด็กดี เป็ นเด็กดี… ‛

จากนั้นก็วางสายตาลงบนท้องของซูเซียง ‚ครรภ์น้ ีดูท่าเจ็ดเดือนกว่าแล้วกระมัง ทารกใน

ครรภ์คงที่แล้ว ปกติกินอยูห่ ลับนอนยังสะดวกสบายหรื อไม่?‛

ซูเซียงไม่มีความรู ้สึกตื่นเต้นกังวลแล้ว ยิม้ น้อยๆ ลูบท้องของตัวเองทูลตอบพระพันปี

‚เป็ นพระกรุ ณาธิคุณไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงทรงห่วงใย ลูกในท้องแข็งแรงดี ใกล้เข้าแปดเดือน
แล้ว ยามปกติยงั กินดีนอนหลับดีเพคะ จ้าวเซิงผูน้ ้ นั แม้ไม่ละเอียดอ่อนแม้แต่นอ้ ย ทว่ากับ
ข้าและลูกล้วนเอาใจใส่มากทีเดียว ‛

วาจานี้ของซูเซียงมากน้อยก็ยงั จาบจ้วงอยูบ่ า้ ง อย่างไรต่อให้เป็ นชายาเอกนัน่ ก็มิอาจเอ่ย

นามขององค์ชายโดยตรงต่อหน้าลับหลังคนได้ ทว่าซูเซียงกลับพูดออกมาเป็ นปกติ สิ่ งนี้
ทําให้พระพันปี พอพระทัยยิง่ นัก อย่างน้อยก็สามารถพิสูจน์ได้วา่ ความสัมพันธ์ระหว่าง
สองสามีภรรยาว่าดีมากอย่างแท้จริ ง

‚ดีๆ เขาดีกบั เจ้าก็ดีแล้ว ถ้าเขากล้ารังแกเจ้า เจ้าบอกอายเจีย อายเจียจะต่อยเขาให้กลิ้งเลย

คอยดู เด็กคนนี้ หนังเหนียวตั้งแต่เด็ก เจ้าไม่ชกเขาสักหมัดก็ไม้รู้จกั เจ็บหรอก!‛

พระพันปี พูดติดตลกพลางรับนํ้าชาและของว่างที่แม่นมยกมาส่งให้ซูเซียง ‚คาดว่าเข้าวัง

มาแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยกระมัง ตอนนี้เจ้าหนึ่งคนกินสองคนอิ่ม อย่าได้วา่ งเว้น อีก
อย่าง นี่เป็ นของกินในวังหลวงต้องระมัดระวัง นอกจากของที่อายเจียส่งให้เจ้ากับมือแล้ว
อย่างอื่นห้ามรับส่งเดช เข้าใจหรื อไม่?‛
ในใจซูเซียงตะลึงงันอยูเ่ ล็กน้อย แต่นางเองก็เข้าใจ ทุกคนในวังแห่งนี้ลว้ นแต่งองค์
ทรงเครื่ องงดงาม ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนโอ่อ่าหรู หรา ทว่าแท้จริ งแล้วในใจนั้นสกปรกมาก
เพียงใดใครเล่าจะบอกได้!

เพื่อลูกในท้อง นางจําเป็ นต้องระวังแล้วระวังอีก โชคดีที่ยงั มีตาํ หนักพระพันปี เป็ นสถานที่

ปลอดภัยไว้แห่งหนึ่ง ได้กินอะไรบ้างเล็กน้อย

ซูเซียงรี บรับของที่พระพันปี ส่งมา ยิม้ ตาหยีกล่าว ‚ขอบพระคุณพระพันปี พูดแล้วท้องก็

หิ วขึ้นมานิดหน่อยแล้วเพคะ‛
 ‚เจ้าเด็กคนนี้ หิ วแล้วก็ไม่รีบบอก ถ้าอายเจียไม่ถามเจ้ามิพกั ต้องอดรึ ใช่แล้ว ในเมื่อเจ้า
เป็ นภรรยาของเซิงเอ๋ อร์ ต่อไปก็เปลี่ยนมาเรี ยกข้าว่าเสด็จย่าได้แล้ว‛ พระพันปี ตรัสอย่าง
จริ งจัง ทว่านัยน์ตากลับเจือแววหยอกล้อ

ซูเซียงกําลังยัดขนมชิ้นใหญ่เข้าปาก พอฟังคําของพระพันปี ก็พลันก้มหน้างุด ใบหน้าแดง

แจ๋ นางเองก็ไม่รู้วา่ เพราะเหตุใด ตนซึ่งเป็ นคนหนังหน้าหนาไม่เกรงฟ้ากลัวดิน บัดนี้มนั
เรื่ องอะไรกัน ถึงกับรู ้สึกหน้าร้อนลวก ใบหน้าคงแดงมากแน่ๆ นางไม่มีหน้าไปพบใคร
แล้ว!

ตอนที่ 826 วาจานี้นางจะตอบตกลงได้อย่างไร

ในเวลานี้เอง นอกประตูมีขนั ทีคนหนึ่งวิง่ เข้ามา ‚กราบทูลพระพันปี ฝ่ าบาทเชิญเซียงหรง
จวิน้ จู่ไปเตรี ยมพระกระยาหารที่หอ้ งเครื่ องทันที‛

พระพันปี ถลึงตาโมโห ปาถ้วยชาในมือไปทางขันทีคนนั้น ‚ไม่เห็นหรื อไร หลานสะใภ้ขา้

กําลังตั้งครรภ์ กิน กิน กิน รู ้จกั แต่กิน! ห้องเครื่ องมีอาหารที่พ่อครัวทําตั้งมากมายยังไม่พอ
อีก หรื อทําเสี ยมากขนาดนั้นไว้เลี้ยงให้หมูกิน?!‛

เอ่อ…

ขนมชิ้นหนึ่งติดอยูต่ รงคอคอยซูเซียง กลืนไม่ลง คายไม่ออก นางคิดไม่ถึงจริ งๆ ว่าพระ

พันปี ของแคว้นพูดขึ้นมาแล้วถึงกับ อืม ให้ตาย ถูกจริ ตนางเหลือเกิน
ขันทีผนู ้ ้ นั คุกเข่าโขกหัวตึงตังทันที ไม่สนใจว่าบนพื้นที่คุกเข่าอยูน่ ้ นั มีเศษถ้วยแตกอยู่
หรื อไม่ เอาแต่โขกศีรษะจนเลือดไหล ‚ขอไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงโปรดประทานอภัย ขอไท่
โฮ่วเหนียงเนี่ยงโปรดประทานอภัย กระหม่อมเพียงมาตามพระบัญชา พระพันปี โปรดไว้
ชีวิต พระพันปี โปรดไว้ชีวิตด้วยพ่ะย่ะค่ะ‛

พระพันปี รับไม่ได้กบั วิธีการนี้ของฝ่ าบาทเป็ นที่สุด มักใช้ชีวิตของผูอ้ ื่นมาข่มขู่นาง หรื อ

เห็นแค่ชีวิตของตนเป็ นชีวิต พอเป็ นชีวิตของผูอ้ ื่นก็ไม่ใช่เสี ยแล้วหรื อ?! ถ้ามิใช่ลูกที่ตนให้
กําเนิด ปี นออกมาจากท้องของนาง ป่ านนี้คงเฉดหัวไปแล้ว!

พระพันปี พลันบันดาลโทสะ ฉวยหมอนอิงข้างตัวได้ใบหนึ่งก็โยนออกไป ‚ไป กลับไป

รายงานเจ้าลูกอกตัญํูนนั่ คิดจะให้หลานสะใภ้และหลานชายของอายเจียทําให้พวกเขา
กิน ไม่กลัวจะติดคอตาย!‛

ซูเซียงกลัวพระพันปี จะโมโหแล้วขว้างถ้วยชาที่อยูข่ า้ งนางด้วย จึงรี บยกขึ้นมากรอกเข้า

ปากอึกๆ สองคํา แล้วค่อยกลืนขนมลงไปได้อย่างยากลําบาก
ดังคาด ตอนที่นางยกถ้วยชาขึ้นพระหัตถ์ของพระพันปี ก็ยนื่ ออกมาแล้ว ทว่ากลับคว้าได้
ความว่างเปล่า บนหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่หนั หน้าไปตําหนิขนั ทีทนั ควัน ‚ยังไม่
ไสหัวไป!‛

ขันทีไม่พูดอย่างอื่น เพียงแค่คุกเข่าโขกศีรษะบนพื้นไม่หยุด ‚ขอไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงโปรด

ไว้ชีวิต ขอไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงโปรดไว้ชีวิต…‛

ซูเซียงเองก็มองออกว่าเรื่ องเป็ นมาอย่างไร ก็แค่อยากให้นางไปทําอาหารมื้อเดียว ไยต้อง

เอาชีวติ คนมาข่มขู่ดว้ ย พอดีนางกับพระพันปี เป็ นแนวเดียวกัน ทนดูไม่ได้เป็ นที่สุดก็คือ
เรื่ องประเภทนี้
ซูเซียงเห็นขันทีคนนี้แล้วก็นึกสงสาร ถ้าตนไม่ไปห้องเครื่ องจริ งๆ ล่ะก็ ไม่ตอ้ งพูดถึงชีวิต
ของขันทีผนู ้ ้ ีคงรักษาไว้ไม่ได้ ระหว่างพระพันปี กับฝ่ าบาทบางทีอาจเกิดการทะเลาะขึ้น
รุ นแรง รู ้กนั อยู่ นี่ลว้ นเป็ นชนชั้นสูงสุดของประเทศ หากมีลมพัดใบหญ้าสัน่ ไหว สําหรับ
คนที่อยูเ่ บื้องล่างแล้วนัน่ คือพายุฝนคาวโลหิ ตห่าหนึ่ง

ซูเซียงทอดถอนใจ แม้เวลาสถานที่ต่างกัน ทว่าล้วนเป็ นดัง่ ที่เห็นในหนังสื อประวัติศาสตร์

ภายนอก วังหลวงดูเหมือนโอ่อ่าหรู หรา ในความเป็ นจริ งนั้นเป็ นสถานที่ดาํ มืดกลืนกินคน
ไม่คายกระดูก!

ซูเซียงคิดๆ แล้ว เลือกใช้ภาษาครู่ หนึ่งแล้วค่อยเอ่ยปาก ‚พระกระยาหารเพียงมื้อเดียว เซียง

หรงสามารถทําให้ได้ ขอไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงเห็นส่วนรวมเป็ นสําคัญ‛

ซูเซียงพูดแล้วยังส่งสายสายให้พระพันปี พระพันปี เดิมทีโกรธจนขึ้นสมอง ทว่าเห็น

ท่าทางเช่นนี้ของซูเซียงก็เข้าใจโดยพลัน เด็กคนนี้! เฮ้อ นี่มนั ช่าง….จิตใจดีเช่นนี้ ใจกว้าง
เช่นนี้จะเสี ยเปรี ยบเอาได้!
พระพันปี เป็ นใคร? ล้มลุกคลุกคลานในวังหลวงกินคนไม่คายกระดูกแห่งนี้มานานเกิน
ครึ่ งชีวิตแล้ว สายตาที่ซูเซียงส่งมาให้นางมีหรื อจะไม่เข้าใจ ชิงชังก็แต่บุตรโง่เง่าไม่ได้
เรื่ องที่ตนให้กาํ เนิดออกมา ซํ้ายังมองพลาด แต่งตั้งรัชทายาทผูไ้ ม่คู่ควรกับตําหนักบูรพา!

เห็นพระพันปี ผ่อนคลายลง ซูเซียงจึงพูดต่อ ‚ไท่โฮ่วเหนียงเนียงโปรดวางใจรออยูใ่ น

ตําหนักเถิดเพคะ ประเดี๋ยวเซียงหรงจะกลับมาถวายบังคมพระองค์‛

วาจานี้ของซูเซียงอันที่จริ งก็ค่อนข้างจาบจ้วง อย่างไรพระพันปี หาได้ทรงอนุญาตให้นาง

ไป นางเป็ นคนบอกเองว่าจะไป หากพระพันปี ไม่พอพระทัยขึ้นมา ต่อให้ประหารแล้วก็ยงั
ถือว่าอยูใ่ นขอบเขตเหตุผล แต่พระพันปี กลับประทับใจต่อสิ่ งนี้เหลือประมาณ ถอน
พระทัยหนึ่งเสี ยง ‚เอาเถิด เอาเถิด เช่นนั้นเจ้ารี บไปรี บกลับ เตรี ยมของง่ายๆ สองสามอย่าง
ให้หมูพวกนั้นกินก็พอแล้ว อย่าเปลืองแรงกระทบร่ างกายตัวเอง!‛
มุมปากซูเซียงกระตุก วาจานี้นางจะตอบตกลงได้อย่างไร? อาหารที่ทาํ เหล่านี้ตอ้ งทําให้
โอรส หลานชายและเหล่าลูกสะใภ้ของพระนางเชียวนะ…

พระพันปี ตอบตกลงซูเซียงแล้วก็เรี ยกแม่นมคนสนิทของตนเข้ามา กระซิบข้างหูหลาย

ประโยค จากนั้นยังมอบเข็มเงินเล่มหนึ่งให้แม่นมนางนั้น

ตอนที่ 827 ถึงกับซ่อนยาพิษไว้ในผักของห้องเครื่ อง

ตอนซูเซียงออกประตูพระพันปี ยังกําชับเป็ นพิเศษอีกหนึ่งประโยค ‚วาจาที่อายเจียพูดกับ

เจ้าเมื่อครู่ คงจําได้?‛

ซูเซียงทบทวนความคิดอย่างละเอียด ดูเหมือนเมื่อครู่ พระพันปี จะพูดกับนางหลายคํา

ทีเดียว? แต่หางตาของนางเหลือบเห็นเข็มเงินที่พระพันปี ส่งให้แม่นม พริ บตานั้นก็เข้าใจ
ขึ้นมาแล้ว ขานตอบอย่างว่าง่ายทันที ‚เซียงหรงล้วนจดจําได้ ขอพระพันปี ทรงวางพระทัย
เซียงหรงจะดูแลตัวเองและลูกในท้องเป็ นอย่างดีแน่นอน‛
โดยรวดเร็ว ซูเซียงกับแม่นมคนสนิทของพระพันปี ก็ถูกนําทางมาถึงห้องเครื่ อง เวลานี้คน
ในห้องเครื่ องส่วนใหญ่ถูกไล่ให้ออกไปหมดแล้ว ภายในห้องกว้างเหลือเพียงหญิงสาวรับ
ใช้ช่วยงานจิปาถะสองคน และตอนพวกนางเข้ามาเด็กรับใช้สองคนนี้กอ็ ธิบายชัดเจนแล้ว
ว่าเป็ นคนของพระพันปี ดังนั้นจึงขอให้พวกนางใช้งานได้อย่างสบายใจ

ซูเซียงจึงค่อยวางใจ มองวัตถุดิบรอบห้องเครื่ อง ยังมีพวกเครื่ องปรุ งรสล้วนค่อนข้างครบ

ครัน ทว่าในใจนางยังไม่วางใจ อย่างไรนี่กท็ าํ อาหารถวายจักรพรรดิเหล่าชนชั้นสูง หาก
เกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้น ไม่เพียงแต่ไม่อาจรักษาตัวนางกับลูกในท้องได้ แม้แต่จา้ วเซิง
และคนในครอบครัวนางเองก็ไม่มีทางรอดพ้น

นางสัง่ การกับแม่นมข้างกายเสี ยงเบา แม่นมพยักหน้าแล้วตรวจดูบานประตูหน้าต่างอย่าง

ละเอียดหนึ่งรอบ มัน่ ใจแล้วว่าด้านนอกไม่มีคนแอบดูจึงค่อยวกกลับเข้ามา และมิได้ละ
เว้นหญิงรับใช้สองคนนั้น นําวัตถุดิบและเครื่ องปรุ งทั้งหมดตรวจสอบดูอีกรอบ อย่างที่คิด
ตรวจพบของใส่ยาพิษไม่นอ้ ยในนั้น
แม้ท้งั หมดมิใช่ยาพิษพวกหงอนกระเรี ยนแดง[1] เห็นเลือดผนึกคอ[2] เป็ นแค่ยาพิษอ่อนๆ
ทว่านี่เป็ นอาหารที่ทาํ ขึ้นถวายจักรพรรดิและพระพันปี หากถูกค้นพบเข้าจะเกิดอะไรขึ้น?!

แม่นมชราโกรธจนตัวสัน่ อยากโยนข้าวของพวกนั้นทิ้งเสี ย แต่ถูกเสี ยห้ามปรามไว้

‚อย่าเพิ่งโมโห บัดนี้โมโหไปก็ไม่มีประโยชน์ เราเลี่ยงของมีพิษพวกนั้นก็เป็ นอันได้แล้ว‛

ซูเซียงกับแม่นมตั้งใจละเอียดรอบคอบ ตอนซูเซียงใช้วตั ถุดิบใด แม่นมก็จะตรวจสอบดู

อย่างละเอียดซํ้าอีกรอบ ตรวจถึงก้านผักทุกก้าน ใบผักทุกใบ ก็ยงั แยกส่วนที่มียาพิษ
ออกมาได้ไม่นอ้ ย
แม่นมชราโกรธจนขั้วหัวใจปวดแปลบ แต่กลับเห็นซูเซียงจับตะหลิวทํากับข้าวอยูต่ รงนั้น
อย่างสุขมุ เยือกเย็น ใครว่าเป็ นหญิงโง่เขลามาจากบ้านนอก? สติอารมณ์เช่นนี้ เกรงว่า
แม้แต่ฮองเฮาในวังก็ยงั สูไ้ ม่ได้!

ซูเซี ยงระมัดระวังอย่างยิง่ โดยเฉพาะทุกครั้งที่หนั ตัวไปหยิบของล้วนตรวจสอบอย่าง

ละเอียดว่ามีสิ่งใดอันตรายถึงตนและลูกในท้องบ้าง ยามเข้าใกล้เตาไฟก็ยงิ่ ระมัดระวังเป็ น
พิเศษ ด้วยกลัวส่วนที่นูนออกมาจะกระแทกท้องของตน

แม่นมชราตื่นตะลึงอยูใ่ นใจ สตรี มีสติไม่ตื่นตูม ทั้งรู ้ควรรู ้ไม่ควร รู ้จกั ปกป้องตัวเองเช่นนี้

ถ้ามิใช่…เกรงว่าตําแหน่งไท่จื่อเฟยหรื อฮองเฮาในอนาคตนางก็สามารถเป็ นได้

เวลานี้ในใจของแม่นมชรามีความตั้งใจอื่นแล้ว หากฝ่ าบาทและองค์รัชทายาทสํานึกผิด

นางก็จะปล่อยความคิดนั้นให้เน่าอยูใ่ นท้อง แต่หาก…ต่อให้นางถึงตายก็ตอ้ งกราบทูล
ขอร้องพระพันปี ให้เปลี่ยนมารดาของแผ่นดิน! ในเมื่อมารดาของใต้หล้าเปลี่ยน เช่นนั้น
ก็…

จ้าวเซิงไปเข้าเฝ้าถวายบังคมองค์จกั พรรดิก่อน จักรพรรดิเพียงพยักหน้ารับอย่างไม่ยนิ ดี

ยินร้ายแล้วโบกมือให้เขาออกไป

อย่างไรเสี ยจ้าวเซิงก็ไม่อยากรั้งอยูใ่ นตําหนักของพระบิดานานอยูแ่ ล้ว จึงมิได้จิตตก

พิร้ ี พิไรอะไร ร้อนใจรี บเร่ งไปพระตําหนักของพระพันปี ทว่าเดินไปได้ครึ่ งทางก็ถูกรัช
ทายาทขวางทางไว้ ต้องการลากคนไปนัง่ ในตําหนักให้ได้ พูดไปพูดมาจ้าวเซิงไร้ทาง
ปฏิเสธ คิดว่าซูเซียงอยูใ่ นตําหนักพระพันปี คงไม่เกิดเรื่ องอะไร จึงเดินตามองค์รัชทายาท
ไป

ไปนัง่ ในตําหนักของรัชทายาทได้ไม่ถึงสองนาที องค์รัชทายาทก็ทอดถอนพระทัยหนึ่ง

เสี ยง เปิ ดปากตรัส ‚ข้าผูเ้ ป็ นพี่ชายปรารถนาดีต่อเจ้าจากใจจริ ง หญิงอํามหิ ตเช่นนั้นเลิกรา
เสี ยเถิด เจ้าเป็ นอ๋ องสงครามผูอ้ งอาจ สตรี ใดเล่าหาไม่ได้ พี่ชายเสาะแสวงหาหญิงที่ดีกว่า
ให้เจ้าไม่ดีหรื อ?‛

จ้าวเซิงอารมณ์ไม่ดีอยูเ่ ป็ นทุนเดิมแล้ว พอฟังวาจาเช่นนี้ของรัชทายาทก็ยงิ่ อารมณ์เสี ย แต่

เขายังข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้อย่างเอาเป็ นเอาตาย อย่างไรที่แห่งนี้กเ็ ป็ นวังหลวง พวกเสื อ
สิ งห์ผสี างล้วนมี หากเขากับรัชทายาทเกิดบาดหมาง ข่าวสองพี่นอ้ งไม่ปรองดองเล่าลือ
ออกไปผลลัพธ์ที่ตามมานั้นไม่กล้าแม้แต่จะคิด!

——

[1] หงอนกระเรี ยนแดง (鹤顶红) คืออาร์เซนิกไตรออกไซด์ (Arsenic trioxide) สารตั้ง

ต้นของสารประกอบสารหนู เป็ นผลพลอยได้จากการถลุงแร่ ทองแดงและ ตะกัว่ โดยที่สาร
หนูจากแร่ ท้งั สองจะอยูใ่ นรู ปควัน และถูกจับด้วยความเย็นได้เป็ น arsenic trioxide มี
ลักษณะเป็ นผงสี ขาว

[2] เห็นเลือดผนึกคอ (见血封喉) คือต้นน่องยางขาว มีชื่อเรี ยกภาษาจีนอีกชื่อหนึ่ง

คือ ลูกศรพิษ ออกดอกในฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อน ออกผลสี แดงในฤดูใบไม้ร่วง เมื่อผล
สุกเปลี่ยนเป็ นสี ม่วงดําเข้ม ผลมีรสขม และมีพิษ ยางไม้กม็ ีพิษด้วยเช่นกัน ซึ่งพิษของพืช
ชนิดนี้มีผลต่อการเต้นของหัวใจ จัดเป็ นพืชอนุรักษ์ระดับสามของจีน

ตอนที่ 828 ข้าไม่มีทางหย่ากับนางเด็ดขาด

แต่เขายังปฏิเสธเสี ยงแข็ง ‚ซูเซียงเป็ นภรรยาที่ขา้ แต่งงานอย่างถูกต้องตามประเพณี ข้าไม่
มีทางหย่ากับนาง ลําบากพี่ชายใส่ใจแล้ว‛

รัชทายาทสดับวาจานี้แล้วในใจไม่รู้รส ยามปกติ หากเขาพูดสิ่ งใดที่ทาํ ให้จา้ วเซิงไม่เห็น

ด้วย เจ้าหนูนี่ตอ้ งเถียงเขาจนรู ้แพ้รู้ชนะแล้ว ด้วยเหตุน้ ี พวกเขาสองพี่นอ้ งหยิกข่วนกันไม่
น้อย กลิ้งบนพื้นจนหมวกหลุด เสื้ อผ้ายับยูย่ กี่ ไ็ ม่นอ้ ยครั้ง

ทว่าบัดนี้กิริยาท่าทางของจ้าวเซิงกลับเด็ดเดี่ยวและเย็นชา ทําให้องค์รัชทายาทไม่สบายใจ
อย่างยิง่ ทั้งหมดเป็ นเพราะคนสารเลวคนนั้น! ถ้าไม่มีหญิงชัว่ คนนั้นล่ะก็ ไยน้องชายของ
ตนจะเปลี่ยนไปเป็ นเช่นนี้ ปี ศาจจิ้งจอกสมควรตาย คนสารเลวต้องไม่ได้ตายดี!

เป็ นดัง่ ที่องครักษ์ลบั เขาพูด กาลกิณีทาํ ลายบ้านเมือง! หารู ้ไม่วา่ ถ้าระหว่างพวกเขาสองพี่

น้องเกิดบาดหมางผิดใจกัน จะอันตรายต่อชาติบา้ นเมืองมากเพียงใด?!
ทั้งหมดล้วนเป็ นความผิดของคนสารเลวนัน่ !

รัชทายาทสูดหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายก็ประนีประนอมอย่างอดมิได้

‚ในเมื่อตอนนี้นางอุม้ ท้องลูกของเจ้า ข้าเองเป็ นพี่ชายก็พดู อะไรไม่ได้ แต่งก็แต่งแล้ว

เช่นนั้นก็ลดขั้นนางเป็ นซู่เฟย เช่นนี้คงได้กระมัง? ดีเลวก็ยงั นับว่าไว้พระพักตร์เสด็จย่า
แล้ว ชาติกาํ เนิดเช่นนาง เป็ นซู่เฟยก็ถือว่ายกย่องอย่างใหญ่หลวงแล้ว แต่ลูกของนางคลอด
ออกมา หากเป็ นเด็กหญิงก็แล้วไป อย่างไรก็เป็ นลูกเจ้า เลี้ยงดูภายใต้ชื่อของชายาเอกก็แล้ว
กัน หากเป็ นเด็กชายต้องส่งไปจวนองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยทันที ต่อไปเจ้าก็หา้ มพบเจอเขาอีก…‛

จ้าวเซิงไม่เปล่งเสี ยง ยกชาดื่มด้วยสี หน้าไร้อารมณ์ ทว่ามืออีกข้างกําหมัดแน่น

รัชทายาทนึ กว่าจ้าวเซิงคล้อยตามเขาแล้ว จึงอ้าปากตรัสต่อ ‚ข้ารู ้วา่ นางมีบุญคุณต่อเสด็จ
ย่า แต่บุญคุณนี้เป็ นมาอย่างไร หากบอกว่าไม่ใช่แผนการของนางอย่างไรข้าก็ไม่เชื่อ! เจ้า
เองไม่เห็นหรื อตอนอยูช่ ายแดนนางขู่ขวัญคนทรยศผูน้ ้ นั เช่นไร ทั้งตัดมือ ทั้งเฉือนใบหู
ควักลูกตา ซํ้ายังโยนแช่ในนํ้าหมักโสมมจนกลายสภาพเป็ นมนุษย์สุกร…ข้า ข้าไม่กลัวเสี ย
หน้าต่อหน้าเจ้า คืนนั้นข้าฝันร้ายจนสะดุง้ ตื่นถึงสองครา! เจ้าคิดดู นี่เป็ นสิ่ งที่สตรี คนหนึ่ง
ควรคิดได้หรื อ? นี่ตอ้ งนางชัว่ ร้ายอํามหิ ตมากแค่ไหน?! ข้าไม่อาจให้สตรี เช่นนี้อยูข่ า้ งกาย
เจ้า ไม่มีทางเด็ดขาด! เจ้าเชื่อฟังเถิด พี่ชายไม่มีทางทําร้ายเจ้า…‛

‚อีกอย่าง นางเป็ นสตรี คนหนึ่ง รู ้จกั ช่วยเหลือสามี สัง่ สอนบุตรก็พอแล้ว หญิงชนบทบ้าน

ป่ าคนหนึ่งไยถึงเข้าใจงานราชกิจมองทะลุปรุ โปร่ งถึงเพียงนี้? ซํ้ายังรู ้วา่ ข้างกายข้าต้องมี
ไส้ศึกเป็ นแน่ จึงให้คนส่งจดหมายมา? สตรี จิตใจลึกลํ้าอํามหิ ตแบบนี้จะพูดอย่างไรเราก็
เก็บไว้ไม่ได้! ถ้ามิใช่เห็นแก่พระพักตร์เสด็จย่า ข้าคงส่งคนไปลอบสังหารนางตั้งนานแล้ว
น้องชายเอ๋ ยเจ้าต้องตื่นได้แล้ว หญิงอํามหิตเช่นนี้ปล่อยไว้ไม่ได้เด็ดขาด กาลกิณีบา้ นเมือง
จะทําลายทัว่ ทั้งแว่นแคว้นเชียวล่ะ…‛

‚น้องชายเจ้าต้องเชื่อฟัง ข้าเห็นแล้วว่าซูยว่ นเสี้ ยนจู่ไม่เลวทีเดียว นางเองก็จริ งใจต่อเจ้า

วันนี้ขา้ ก็จดั การให้นางเข้าวังมาแล้ว หรื อไม่แล้วเจ้าสองคนลองพบหน้ากัน? นางเป็ นธิดา
ของฮู่กวั๋ กงกับต้าจ่างกงจู่ เป็ นชายาเอกของเจ้าก็เหมาะสมคู่ควร เจ้าเชื่อฟังคําเกลี้ยกล่อม
ของพี่ชายได้หรื อไม่…‛

รัชทายาทจํ้าจี้จาํ ไช พรํ่าสอนด้วยวาจาเปี่ ยมความถูกต้อง สี หน้าของจ้าวเซิงเย็นลงถึงขีด

สุด ทรวงอกกระเพื่อม สุดท้ายเขากลับขยับถ้วยชาเบาๆ เอ่ยเสี ยงเรี ยบ ‚ท่านพี่รัชทายาท
ท่านคิดดีแล้วหรื อ ต้องทําร้ายความสัมพันธ์ฉนั ท์พี่นอ้ งเพียงเพราะสตรี คนเดียวจริ งหรื อ?‛

ประโยคนี้ของจ้าวเซิงพูดถึงซูยว่ นเสี้ ยนจู่ แต่รัชทายาทกลับเข้าใจผิดว่าจ้าวเซิงจะตัดขาด

เขาเพราะซูเซียง จึงไม่พอพระทัยอย่างยิง่

เพลิงโทสะและจิตสังหารขุมใหญ่ลุกโหมในใจของรัชทายาท อยากสับคนชัว่ ซูเซียงผูน้ ้ นั

เป็ นชิ้นๆเสี ยเดี๋ยวนี้! ถ้ามิใช่เพราะหญิงแพศยาคนนี้ พวกเขาสองคนพี่นอ้ งตลอดยีส่ ิ บกว่า
ปี ปรองดองกันอยูด่ ีๆ ไหนเลยจะเดินมาถึงขั้นนี้!
จ้าวเซิงไม่อยากรั้งอยูท่ ี่นี่ต่อไปอีกแล้ว ด้วยกลัวว่าวินาทีถดั ไปตนจะทนไม่ไหวแตกหักกับ
รัชทายาท เขารู ้ตวั ดีวา่ ตนมีฐานะอะไร และรู ้ดีวา่ หลังการแตกหักครั้งนี้ จะนําพาให้
บ้านเมืองเผชิญพายุฝนคาวโลหิ ตเช่นไร

ตอนที่ 829 ไยไม่เข้าใจความตั้งใจดีของเขา

เขาตบๆ ชุดคลุมยาวบนร่ างของตน ยืนขึ้นอย่างเฉยชา ‚ในเมื่อเสด็จพี่รัชทายาทมีธุระข้าก็

ไม่รบกวนแล้ว ข้ากลับมาครานี้ยงั มิได้ไปเข้าเฝ้าถวายบังคมเสด็จย่าน่ะ‛

รัชทายาทเลือดเก่าคัง่ ติดอยูต่ รงคอหอย เขาอยากพุง่ เข้าไปตบหน้าปลุกสตินอ้ งชายไม่ได้

เรื่ องคนนี้เสี ยบัดเดี๋ยวนี้! หญิงอํามหิ ตเป็ นกาลกิณีบา้ นเมืองแบบนั้นมีอะไรดีนกั หนา?!
แท้จริ งแล้วซูยว่ นไม่ดีตรงไหน ทั้งอ่อนโยนทั้งงดงาม ยังรู ้หนังสื อรู ้หลักคุณธรรม สําคัญ
เลยคือฐานะสูงส่ง ถึงเวลาเป็ นหวังเฟยมิใช่เหมือนเสื อติดปี กหรอกหรื อ?!
ทั้งหมดนี่เขาทําเพื่อใครกัน?! ก็เพื่อน้องชายโง่เขลาคนนี้ของเขา เพื่ออาณาจักรต้าหรงของ
พวกเขา น้องชายโง่งมคนนี้ไยไม่เข้าใจความตั้งใจดีของเขาบ้าง!

แต่รัชทายาทโกรธก็ส่วนโกรธ ยังกลืนไฟโทสะนั้นลงไป เขารู ้ดีโกรธไปก็ไร้ประโยชน์

น้องชายของเขาคนนี้นิสยั ดื้อรั้นเหมือนโคกระบือ เขาพูดไปก็รังแต่จะได้ผลตรงกันข้าม

หลังจากสูดหายใจแรงๆ สองหน บนหน้าก็ยกยิม้ อ่อนโยน ‚ก็ได้ๆ เราไม่พูดเรื่ องนี้กนั แล้ว

ก็ได้ เจ้าเพิ่งกลับมา ไม่คิดจะเล่าเรื่ องสนุกตอนอยูข่ า้ งนอกกับพี่ชายหน่อยรึ ? เซียงหรง
จวิน้ จู่ทางนั้นเจ้าไม่ตอ้ งเป็ นห่วง ก็อยูใ่ นตําหนักเสด็จย่ามิใช่หรื อ จะเกิดเรื่ องอะไรได้ ดู
เจ้าร้อนรุ่ มเข้าสิ‛

ประโยคนี้ของรัชทายาทแม้พูดเสี ยงอ่อนโยนแต้มด้วยรอยยิม้ ทว่าพูดไปพูดมาความหมาย

ก็คือไม่ยอมรับซูเซียงเป็ นจ้านหวังเฟย มิเช่นนั้นจะเรี ยกภรรยาของน้องชายว่าเซียงหรง
จวิน้ จู่ต่อหน้าเขาหรื อ?
จ้าวเซิงไม่พอใจอยูบ่ า้ ง แต่เห็นพี่ชายรัชทายาทยอมอ่อนให้ตนแล้ว หากเขายังยืนกรานจะ
ไปนัน่ ก็ไม่รู้รักษานํ้าใจแล้ว ไม่เคารพรัชทายาทก็ยงั แล้วไป ผูเ้ ป็ นพี่ชายคงไม่ถือสาเขา แต่
อย่างน้อยรัชทายาทก็เป็ นพระเชษฐาของเขา มารยาทย่อมต้องมีกระมัง?

จ้าวเซิงรวบแขนเสื้ อชุดคลุม นัง่ ลงใหม่อีกครั้ง รัชทายาทส่งสายตาให้นางกํานัลรับใช้ที่อยู่

ด้านข้าง นางกํานัลคนนั้นรี บยกกานํ้าชาเข้ามาเติมชาให้จา้ วเซิงและรัชทายาท

เวลานี้รัชทายาทจึงเอ่ยขึ้น ‚พอแล้วๆ ดูเจ้าสิ นนั่ หน้าดําเหมือนก้นหม้อแล้ว นี่กแ็ ค่ให้

คําแนะนําเจ้าก็เท่านั้น ไม่เห็นด้วยก็แล้วไป ไหนเล่าหน่อย เจ้าอยูข่ า้ งนอกพบเจอเรื่ องสนุก
อะไรมาบ้าง? ได้ข่าวว่าราชครู กอ็ อกไปเช่นกัน พวกเจ้าเจอกันแล้ว?‛

จ้าวเซิงพยักหน้า ‚เจอแล้ว ยังอยูใ่ นโรงเตี๊ยมของพวกข้ากินดื่มเสี ยเต็มคราบอยูห่ ลายวัน‛

จ้าวเซิงจะตอบอย่างไรก็นบั ว่าไว้หน้ายอมอ่อนข้อให้รัชทายาท ไม่อยากให้มิตรภาพของ
พี่ชายน้องชายเกิดกําแพง สองคนพูดคุยกันอีกเล็กน้อย บรรยากาศค่อยๆ กลมเกลียวขึ้นมา

รัชทายาทยกชาขึ้นดื่มหลายคําใหญ่ จ้าวเซิงเองก็ไม่เคยคิดว่าการดื่มชาในตําหนักของรัช
ทายาทมีอนั ใดไม่เหมาะสม ขณะเดียวกันก็พูดจนกระหายนํ้าจึงยกชาขึ้นดื่ม คิดไม่ถึงว่า
กลับเกิดเรื่ องขึ้น

หลังดื่มชาแล้ว โดยรวดเร็วจ้าวเซิงก็รู้สึกเวียนหัว เห็นคนตรงหน้าจากหนึ่งกลายเป็ นสอง

จากสองเปลี่ยนเป็ นสี่ ส่ายไปส่ายมาอยูต่ รงนั้น ต่อมาก็ฟุบลงไปบนโต๊ะดังปัง

นางกํานัลด้านข้างรี บส่งยาเม็ดหนึ่งมาให้รัชทายาท ‚องค์รัชทายาทรี บเสวยเถิดเพคะ ยานี้

ฤทธิ์แรง ยาถอนพิษที่พระองค์เสวยไปก่อนหน้าเกรงว่าไม่เพียงพอ อย่าให้บาดเจ็บพระ
วรกาย‛
รัชทายาทรับมาก็ใส่เข้าปากกลืนลงพร้อมนํ้าลาย และไม่สมั ผัสถ้วยชาบนโต๊ะใบนั้นอีก

รัชทายาทกินยาเสร็จแล้วก็ยนื่ มือออกตบ ‚แปะๆ‛ สองครั้ง ทันใดนั้นก็มีขนั ทีผสู ้ นอง

โอษฐ์เข้ามาในห้องบรรทมของรัชทายาทเปิ ดทางลับช่องหนึ่งออก รับสตรี แต่งกายผัด
หน้างามแฉล้มนางหนึ่งออกมา

หญิงสาวสวมกระโปรงสี ฟ้าอ่อน ศีรษะประดับด้วยดอกไม้นอ้ ยสี เข้ากัน เครื่ องผมมิได้

หรู หรารุ่ มร่ าม บนใบหน้าก็มิได้แต่งแต้มเติมหนา ดูแล้วเบาบางสบายๆ ประทับใจคน
อย่างยิง่ เพียงแต่ ถ้าสามารถมองข้ามสี หน้าแปลกประหลาดบนใบหน้านางไปได้นนั่ ก็จะ
สมบูรณ์แบบมาก
เห็นนงคราญค่อยๆ ออกมา รัชทายาททอดพระเนตรดวงหน้างามงดของนางอยูเ่ นิ่นนาน
สุดท้ายถอนใจลึกๆ ช่างเถิดๆ ความสุขของซูยว่ นสําคัญยิง่ กว่า

ซูยว่ นคารวะอย่างนิ่มนวลแช่มช้อย ‚ซูยว่ นซาบซึ้งในพระมหากรุ ณาธิคุณองค์รัชทายาท

ภายภาคหน้าจักดูแลอ๋ องสงครามเป็ นอย่างดี ใช้ชีวิตอย่างสุขสมหวัง‛

รัชทายาทหวังให้ซูยว่ นมีความสุขสมปรารถนา ซูยว่ นกล่าวเช่นนี้กย็ งิ่ ทิ่มแทงขั้วหัวใจของ

เขา ขอบตาแดงร้อน สุดท้ายทําได้เพียงโบกมือกล่าว ‚ที่ขา้ ช่วยเจ้าได้กม็ ีเพียงเท่านี้ ต่อไป
ต้องใช้ชีวิตให้ดีๆ‛
ตอนที่ 830 คิดอยากหุงข้าวสารเป็ นข้าวสุก[1]

รัชทายาทถอนหายใจหนึ่งเสี ยง ไล่คนทั้งหมดออกไป ตัวเขาเองกลับยืนอยูต่ รงหน้าประตู

ใหญ่ช่วยเฝ้ายาม ในหัวใจคันยิบร้อยตลบ แต่เพื่อให้สตรี ที่ชอบมีความสุขเขาจํายอมอดทน
ทนจนดวงตาแดงผ่าว กําปั้นบีบเข้าหากันแน่นหนัก

เพื่อน้องชายของเขาแล้วซูยว่ นถึงกับยอมละทิ้งชื่อเสี ยง ทําถึงขั้นนี้ ถ้าในอนาคตจ้าวเซิง

กล้าทําไม่ดีต่อซูยว่ น เขาจะต่อยคนให้ฟันร่ วงเต็มพื้น

ก่อนกลุ่มคนออกไปได้ประคองจ้าวเซิงมานอนบนตัง่ เตี้ยในห้องโถงข้างแล้ว เวลานี้ ซู

ย่วนเห็นทั้งตําหนักไร้คน มุมปากก็ยกยิม้ สมประสงค์ ยืน่ มือลูบสัมผัสบนแก้มของจ้าวเซิง
เบาๆ ‚ท่านอ๋ องเจ้าขา สตรี ผนู ้ อ้ ยรักท่านจากใจจริ ง แต่ไยท่านถึงใจร้ายกับสตรี ผนู ้ อ้ ยถึง
เพียงนี้…‛
 ‚เคยให้ท่านรับข้าเป็ นเช่อเฟยแล้วท่านก็ไม่ยนิ ยอม ถึงได้ล่วงเลยมาถึงขั้นนี้ นับแต่วนั นี้
เป็ นต้นไปข้าจะเป็ นชายาเอกของท่านสมใจแล้ว แปลกใจหรื อไม่? ตกใจหรื อเปล่า? ฮิๆ
…‛

พูดถึงตรงนี้ บนหน้าซูยว่ นก็ปรากฏแววโหดเ**้้ยมขึ้นฉับพลัน ริ มฝี ปากบิดเบี้ยวไปอีก

ด้าน ‚ท่านว่า หลังข้าขึ้นเป็ นชายาเอกแล้วจะจัดการนางแพศยานัน่ อย่างไรดี? ขายเข้าซ่อง
โสเภณี หรื อสับนางเป็ นเนื้อบดเอาไปป้อนสุนขั ดี? ไม่ นางได้เปรี ยบเกินไป ก่อนอื่นข้า
ต้องกรี ดใบหน้า แล้วค่อยเฉือนเนื้อนางทีละนิด ให้นางเบิกตามองเนื้อของตัวเองถูกสุนขั
กินทีละคํา ทีละคํา ฮ่าๆ ท่านว่าแบบนี้น่าสนุกดีไหม…‛

ซูยว่ นพูดพลางปลดชุดแพรพรรณบางเบาของตนลงมา เหลือเพียงเอี๊ยมและกางเกงชั้นใน

สี ฟ้าอ่อนด้านใน เอื้อมมือไปถอดเสื้ อผ้าของจ้าวเซิง ดึงแหวกพลางกล่าว ‚ข้าคิดอยูแ่ ล้ว
เชียว ร่ างกายของอ๋ องสงครามคงมีรอยดาบมากมาย ความดีความชอบทางทหารอันสูงส่ง
องอาจย่อมได้มาจากการทุ่มเทสุดชีวิต พูดตามจริ งแล้ว ข้าเองก็คิดหวังให้ร่างกายของสามี
ในอนาคตสะอาดหมดจด แต่ใครใช้ให้ท่านเป็ นอ๋ องสงครามเล่า ใครใช้ให้ท่านมีรูปโฉม
ปานเทพเซียนเช่นนี้เล่า? เรื่ องอื่นน่ะหรื อ สตรี ผนู ้ อ้ ยก็ไม่ถือสาหรอก แต่วา่ ท่านดูสิ สตรี
ผูน้ อ้ ยไม่ได้ความเป็ นธรรมเช่นนี้ ต่อไปท่านต้องดีกบั สตรี ผนู ้ อ้ ยนะเจ้าคะ…‛
แท้จริ งแล้วในตอนที่กลุ่มคนพยุงเขาไปนอนตรงห้องข้างจ้าวเซิงก็มีสติรับรู ้เล็กน้อยแล้ว
แต่ท้งั ร่ างกายกลับไร้เรี่ ยวแรงลืมตาไม่ข้ ึน คําพูดของซูยว่ น แน่นอนว่าฟังเข้าไปในหูของ
เขาไม่ตกหล่นแม้แต่คาํ เดียว

ก่อนเข้าวังเขาเองก็คาดการณ์ได้วา่ อาจเกิดสถานการณ์บางอย่างที่ควบคุมไม่ได้ อย่างไร

เสี ยในวังหลวงนี้เสน่ห์ยาแฝด กลอุบายตํ่าทรามสารพัดแบบล้วนมีมาไม่ขาดสาย ก่อนมา
สองสามีภรรยาก็กินยาลูกกลอนถอนพิษ ถอนยาเสน่ห์ไว้แล้ว ซึ่งก็เป็ นยาที่เด็กหญิงมอบ
ให้พวกเขาเมื่อคราแรก มิเช่นนั้นเขาเองก็คงไม่กล้าบุ่มบ่ามนํายาให้ซูเซียงกิน

ทว่ายานั้นกินเป็ นเวลานานแล้ว ต่อมากอรปกับรักษาไม่ตรงจุดสมบูรณ์ หลังดื่มยาเสน่ห์

ลงไปจ้าวเซิงจึงวิงเวียนอยูพ่ กั หนึ่ง บัดนี้ พละกําลังค่อยๆ ฟื้ นกลับมา สายความคิดก็ค่อยๆ
แจ่มชัด
และในเวลานี้เอง เขารับรู ้ถึงความหนาวเย็นบนร่ างกาย ดูเหมือนมีบางอย่างกําลังไต่เลื้อย
ไปมาบนร่ างกายเขา จ้าวเซิงรวบรวมพลังเปิ ดคู่ดวงตาขึ้นทันที พลันเห็นใบหน้าที่เขาไม่
เห็นเป็ นที่สุด

ที่สาํ คัญเลยคือผูห้ ญิงคนนี้กาํ ลังทําอะไรอยู?่ !

กําลังถอดเสื้ อผ้าของเขา! ซํ้ามือของคนสารเลวผูน้ ้ ียงั ลากไล้ไปมาบนร่ างกายเขา ทําทุก

อย่างตามใจชอบ!

วินาทีน้ ี จ้าวเซิงขยะแขยงจนแทบอาเจียนลําไส้ของตนออกมา ก็เพราะตอนนี้ท้งั กายทั้งใจ

ของผูห้ ญิงคนนี้ลว้ นอยูบ่ นตัวเขา ด้านหนึ่งสัมผัสเรื อนร่ างแข็งแรงของเขา ด้านหนึ่งพึมพํา
พูดกับตัวเอง ‚ร่ างกายนี้แข็งแรงบึกบึนจริ งดังคาด ท่านอ๋ องผูส้ ูงส่งผิดกับพวกผูค้ ุม้ กันไม่มี
หน้ามีตาพวกนั้น ดูสิ จุๆ๊ เพียงแต่น่าเสี ยดาย รอยดาบเต็มร่ างไปหมด…ไม่รู้เหมือนกันว่า
ความสามารถด้านนั้นจะแข็งแกร่ งหรื อไม่ จะสูเ้ จ้าโง่สองตัวข้างกายข้าได้ไหม ฮิฮิ…‛
ในใจจ้าวเซิงมีไฟโทสะขุมหนึ่งโหมกระหนํ่า เขาไม่ได้โง่ ย่อมฟังเจตนาในวาจาของ
ผูห้ ญิงคนนี้ออก มาตรว่าหญิงสารเลวนางนี้ไม่เพียงแต่คิดสกปรกกับเขา แต่ยงั มัว่ โลกียก์ บั
ผูค้ ุม้ กันข้างกายนางด้วย!

——

[1] หุงข้าวสารเป็ นข้าวสุก (生米煮成熟饭) หมายถึง เรื่ องราวเลยจุดที่จะเข้าไป

แก้ไขหรื อปรับเปลี่ยนได้อีก ความหมายใกล้เคียงกับสํานวนไทยว่า ‘สายเกินแก้’

ตอนที่ 831 ซูเซียงหกล้ม

โทสะจ้าวเซิงพลุ่งพล่านออกจากในใจ รวบรวมกําลังทั้งร่ าง ฟาดมือ ‘เพี๊ยะ’ ตบซูยว่ นลอย
ออกไป

ซูยว่ นชนกําแพงดังตึง แล้วกลิ้งหลุนๆ ไปบนพื้น พ่นเลือดสดออกมาหนึ่งคํา

จ้าวเซิงยิง่ คิดยิง่ ไม่ถูกต้อง เสด็จพี่รัชทายาทจงใจกักขังเขาไว้ให้เขาสัมฤทธิ์ผลกับซูยว่ น

เช่นนั้นทางซูเซียงอาจเกิดปัญหาขึ้นหรื อไม่?

จ้าวเซิงรี บเร่ งจัดการเสื้ อผ้าอาภรณ์ให้เรี ยบร้อย ปลายหูกลับได้ยนิ คํารายงานขององครักษ์

กับรัชทายาทด้านนอกประตู บอกว่าซูเซียงรับพระบัญชาไปยังห้องเครื่ องแล้ว พระกระยา
หารเตรี ยมไว้เพรี ยบพร้อม ทูลถามรัชทายาทว่าจะเสวยที่ใด?
จ้าวเซิงเวลานี้สนั่ สะท้านทั้งหัวใจ คนที่เติบโตมาในวังหลวง ไยจะไม่รู้วา่ นัน่ เป็ นอุบาย
ปรักปรําอย่างหน้าไม่อาย ไหนเลยยังสนใจจัดเสื้ อผ้าตัวเอง หันร่ างก็เดินตรงไปด้านนอก
คิดไม่ถึงว่าซูยว่ นที่อยูบ่ นพื้นกลับกอดขาอ่อนของเขาไว้ รํ่าร้อง ‚ท่านอ๋ อง ท่านอ๋ อง ท่าน
จะทําเช่นนี้กบั บ่าวมิได้ บ่าวเป็ นคนของท่านแล้ว…‛

นางหญิงสมควรตาย นี่มนั เวลาไหนแล้วยังไม่ลม้ เลิกเป้าหมายของตัวเอง!

บัดนี้จา้ วเซิงไหนเลยยังสนใจนาง ขาเตะออกไปหนึ่งที ซูยว่ นชนกระแทกกําแพงดัง ‘ปัง’

คราวนี้สลบไปอย่างสมบูรณ์

ได้ยนิ ความเคลื่อนไหวด้านในห้อง รัชทายาทรู ้สึกไม่ดี รุ ดหน้าพุง่ เข้ามา กลับเห็นจ้าวเซิง

จัดการเสื้ อผ้าพลางสาวเท้าก้าวออกมาข้างนอกด้วยใบหน้าดําทะมึน ตอนถึงหน้าประตูก็
โคจรพลังวิชาตัวเบาทะยานตัวออกไปทันที
รัชทายาทและองครักษ์ในตําหนักทุกผูท้ ุกคนต่างตะลึงอึ้งค้างอยูก่ บั ที่ พวกเขาล้วนทราบดี
ว่าจ้าวเซิงวรยุทธ์สูงส่งแต่คิดไม่ถึงว่าวิชาตัวเบาจะบรรลุสมบูรณ์ถึงขั้นนี้

รัชทายาทโมโหเดือดดาล เพียงเพื่อสตรี คนหนึ่ง แม้กระทัง่ พลังขั้นไม้ตายไว้รักษาชีวิตก็ยงั

เปิ ดเผยอย่างไม่หวงแหน ปี ศาจจิ้งจอกตนนั้น หญิงแพศยาสมควรตาย!

บัดนี้ คนทั้งหลายล่วงรู ้แล้วว่าจ้าวเซิงมีวรยุทธ์สูงส่งเช่นนี้ หากมีผใู ้ ดวางกับดักทําร้าย

น้องชายของตน รัชทายาทรับรองเลยว่าเขาจะต้องฆ่าล้างตระกูลซูเซียงให้ตายไร้หลุมฝัง
ศพอย่างแน่นอน!

ต่อมารัชทายาทก็ตื่นตกใจ ไม่ถูก เมื่อครู่ ได้ยนิ เสี ยงซูยว่ น?

กลับเข้าในห้องทันที แต่เห็นซูยว่ นสลบอยูต่ รงมุมกําแพง นํ้าโลหิ ตบนศีรษะไหลออกมา
เป็ นสาย

รัชทายาทรี บทอดเสื้ อคลุมลายพญางูห่มร่ างให้นาง ‚ใครก็ได้ เร็วเข้า ใครก็ได้! รี บไปตาม

หมอหลวง!‛

รัชทายาทร้อนรนสุดประมาณ โกรธกริ้ วแทบกระทืบเท้า อุม้ ซูยว่ นวางลงบนเตียงในห้อง

บรรทมของเขาอย่างระมัดระวัง จากนั้นตะโกนเสี ยงดังออกไปทางคนด้านนอก ‚ทําอะไร
กันอยูเ่ ล่า ไยหมอหลวงยังมาไม่ถึง!‛

บัดนี้รัชทายาทเสี ยสติไปแล้วจริ งๆ เพียงเพื่อหญิงโง่เง่าคนนั้น เพียงเพื่อหญิงอํามหิ ตคน

นั้น น้องชายของตนไม่นึกเสี ยดายที่จะแตกหักกับเขา ซํ้ายังใจดําทําร้ายซูยว่ นเสี้ ยนจู่ผู ้
จิตใจดี ทั้งยังรักเขาขนาดนี้ มโนธรรมของเขาถูกสุนขั กินไปแล้วหรื อ หรื อว่าถูกนาง
จิ้งจอกนัน่ ทําลายเสี ยแล้ว!
ซูเซียงจัดสํารับอย่างสุดท้ายเสร็จแล้ว ระบายลมหายใจยืดยาว แม้นางมีพ้ืนฐานวรยุทธ์อยู่
บ้าง และเป็ นคนที่ทาํ งานออกแรงอยูเ่ ป็ นประจํา แต่อย่างไรก็เป็ นคนท้องเจ็ดแปดเดือน
หากบอกว่าไม่เหนื่อยเลยสักนิดนัน่ คงโกหกแล้ว

แม่นมย่อมมองออก ยืน่ มือมาประคองนาง ‚เรื่ องทางนี้จดั การพอสมควรแล้ว เชิญจวิน้ จู่

ตามหม่อมฉันกลับไปพระตําหนักโซ่วอันก่อนเถิดเพคะ‛

ซูเซียงพยักหน้า จริ งด้วย เวลานี้มีเพียงตําหนักโซ่วอันของพระพันปี ที่ปลอดภัยที่สุด และ

ขอเพียงแค่อยูข่ า้ งกายพระพันปี นางถึงจะพักผ่อน กินอาหารได้อย่างสงบใจ

คิดไม่ถึง แม่นมเพิ่งประคองซูเซียงเดินออกมา ขันทีคนหนึ่งก็กระโจนออกมาจากมุม

กําแพง มุ่งตรงเข้ามาคิดจะชนหน้าท้องของซูเซียง
ซูเซียงกําลังเหนื่อยล้า ข้างกายก็มีแม่นมคอยประคอง ผ่อนคลายการระวังตัวไปเพียงชัว่ อึด
ใจ แต่ในตอนที่ขนั ทีพงุ่ เข้ามาชน ร่ างกายของนางก็ตอบสนองไวกว่าสมอง ไหวตัวเบี่ยง
หลบอย่างรวดเร็วทันที

แต่ไหนจะล่วงรู ้ นางเพิ่งถอยหลังได้สองก้าว ขันทีคนนั้นก็โปรยสาดถัว่ เหลืองกําหนึ่งใน

มือ

แม้ซูเซียงร่ างกายปราดเปรี ยวแต่กเ็ ป็ นหญิงตั้งครรภ์ทอ้ งโย้คนหนึ่ง สายตาเห็นว่าบริ เวณที่

จะตกลงไปเป็ นธรณี ประตูสูง จิตใต้สาํ นึกของซูเซียงใช้มือปกป้องท้อง แต่ศีรษะกลับฟาด
ลงบนธรณี ประตูเข้าอย่างจัง
ตอนที่ 832 ซูเซียงขอร้องให้ผา่ ท้องเอาลูกออก

ฉับพลันทันใด บนศีรษะและร่ างกายของซูเซียงล้วนเห็นเป็ นสี แดง

เรื่ องทั้งหมดนี้พูดแล้วเหมือนยาว แท้ที่จริ งแล้วเป็ นความเคลื่อนไหวเพียงชัว่ สองสามอึด

ใจ แม่นมตื่นตกใจจนหน้าถอดสี รี บเข้าไปพยุงซูเซียง

ดวงตาของซูเซียงถูกเลือดฉาบบังไว้ขา้ งหนึ่ง แต่อีกข้างกลับเบิกกว้าง ฉุดมือของแม่นม

ชรา เอ่ยทีละคํา ทีละประโยค ‚ปกป้องลูกของข้า รักษาลูกไว้! ไปบอกจ้าวเซิง ผ่าท้องเอา
ลูกออกไม่ตอ้ งห่วงข้า ต้องรักษาลูกไว้…‛
ซูเซียงพูดประโยคนี้จบก็สลบลงไป

ฉากนี้ตกลงสู่สายตาของจ้าวเซิงที่พุ่งทะยานเข้ามาพอดี เขาที่อยูก่ ลางครึ่ งอากาศร่ วงตกลง

มา กระดูกข้อมือเคลื่อนหลุดก็ไร้ความรู ้สึก พุง่ ขึ้นหน้ามากอดซูเซียง ‚เซียงเอ๋ อร์ เซียง
เอ๋ อร์…‛

แม่นมรี บตบจ้าวเซิงเล็กน้อย ‚อย่าเขย่ามัว่ ซัว่ รี บเรี ยกหมอหลวง! เรี ยกหมอหลวง!’

สติสมั ปชัญญะของจ้าวเซิงจึงดึงกลับมาได้เล็กน้อย ‚ใช่ๆ เรี ยกหมอหลวง! เรี ยกหมอ

หลวง!‛
‚ใครก็ได้ รี บไปกราบทูลพระพันปี !‛

‚ท่านอ๋ อง รบกวนท่านรี บอุม้ หวังเฟยตามหม่อมฉันมา เร็ว!‛ แม่นมโกรธจนตัวสัน่ แต่

ยังคงจัดการเรื่ องทั้งหมดอย่างสุขมุ เยือกเย็น ช่วยจ้าวเซิงประคองซูเซียงเร่ งวิง่ รุ ดหน้าไป
ทางตําหนักพระพันปี

เวลานี้ซูเซียงสลบไปอย่างสมบูรณ์ หลังหมอหลวงตรวจดูแล้วบอกว่าอาจรักษาเด็กไว้
ไม่ได้ อีกทั้งซูเซียงล้มกระแทกเจ็บสาหัส เกรงว่าอาจไม่ฟ้ื นขึ้นมาอีก

จ้าวเซิงยืนนิ่งอยูต่ รงนั้นราวกับเป็ นท่อนไม้ท่อนหนึ่ง คู่ดวงตามองคนที่อยูบ่ นเตียงไม่ละ

สายตา
พระพันปี ไม่สนใจว่าเห็นเลือดไม่เห็นเลือด บัดนี้อยูด่ ูแลข้างกายซูเซียงไม่ห่าง คอยหยิบ
ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อบนหน้าผากให้ซูเซียง ‚นี่จะทําเช่นไร นี่จะทําเช่นไรดี…‛

พระพันปี ผูส้ ูงศักดิ์แห่งราชอาณาจักร ครานั้นองค์จกั รพรรดิสวรรคต นางจัดงานไว้ทุกข์

ประคับประคองโอรสของตนขึ้นครองราชย์ท่ามกลางความวุน่ วาย เวลานั้นนางยังไม่ร้อน
รุ่ มใจถึงเพียงนี้ บัดนี้ท้งั สรรพางค์กายกลับสัน่ เทา เบ้าตาแดงก็ยงั ไม่รู้ตวั

แม่นมเองก็รู้สึกหัวใจไม่อยูก่ บั เนื้อกับตัว ตบหน้าตัวเองแรงๆสองที ถึงค่อยฝื นปลุกสติให้

ตื่นได้แล้วร้องตะโกนเสี ยงดัง ‚ก่อนสลบไปหวังเฟยขอให้ท่านอ๋ องผ่าท้องเอาลูกออก
ขอร้องให้ท่านอ๋ องต้องรักษาลูกไว้ให้จงได้ รักษานางไว้!‛

แน่นอนว่าประโยคสุดท้ายเป็ นแม่นมเติมเข้าไปเอง ตอนนั้นซูเซียงเพียงขอให้รักษาลูกไว้

แต่แม่นมรู ้ดี หากนางเอ่ยคําพูดแท้จริ งของซูเซียงออกมา ย่อมทําให้พระพันปี และจั้นอ๋ อง
ใจสลาย
พระพันปี ราวกับถูกมารครอบงํา เอาแต่พรํ่ารําพันว่าทําอย่างไรดี กลับเป็ นจ้าวเซิงเรี ยกสติ
กลับมาอย่างรวดเร็ว ถูกต้อง เวลานี้เขาห้ามตื่นตระหนก ห้ามลนลาน เขาต้องรักษาลูกกับ
ภรรยาของตนไว้ให้ได้!

จ้าวเซิงพยายามตั้งสติ ตบหน้าตัวเองแรงๆเลียนแบบแม่นม สติจึงค่อยแจ่มชัดขึ้นเล็กน้อย

สัง่ การทันที ‚ใครก็ได้ เตรี ยมเครื่ องมือผ่าท้อง ข้าองค์ชายจะช่วยลูกกับหวังเฟย!‛

‚องค์ชายมิตอ้ งพ่ะย่ะค่ะ มิตอ้ งพ่ะย่ะค่ะ…‛ เวลานี้หมอหลวงคุกเข่าลงเบื้องหน้าจ้าวเซิง

โขกศีรษะไม่หยุด ‚องค์ชาย พระองค์ปล่อยให้หวังเฟยและซื่อจื่อน้อยจากไปอย่างสงบเถิด
องค์ชาย ขอร้องท่านแล้ว ไม่เห็นแก่ภิกษุกเ็ ห็นแก่พระพุทธรู ป เห็นแก่หวังเฟยที่เคย
ช่วยเหลือราษฎรมากมายเมื่อครานั้น ท่านโปรดให้นางจากไปอย่างครบถ้วนสมบูรณ์
บริ สุทธิ์หมดจดเถิด ขอร้องท่านแล้ว ขอร้องท่านแล้ว…‛
พอดีหมอหลวงเป็ นคนที่ป้าของเขาเลี้ยงดูมา และพอดีท่านป้าของเขายังอาศัยอยูใ่ นมณฑล
อําเภอที่ซูเซียงอยู่ ครานั้นได้ยนิ ว่าป้าของเขาติดโรคร้าย หากมิได้พวกซูเซียงจัดการดูแล
ได้ทนั เวลา เกรงว่าเขาคงไม่ได้พบหน้าท่านป้าของตนอีก พวกเขาทั้งตระกูลเรี ยกได้วา่
ซาบซึ้งในบุญคุณซูเซียงอย่างแท้จริ ง

คําพูดเหล่านี้ขอเขามิใช่ตอ้ งการให้ซูเซียงตาย แต่ที่พวกเขาใส่ใจคือคนตายแล้วต้องเหลือ

ร่ างครบถ้วนสมบูรณ์ ต้องสะอาดหมดจด รู ้ชดั ว่าตายแล้ว ไยจําต้องทิ้งรู โหว่ใหญ่โตบน
ร่ างผูต้ ายด้วยเล่า นี่มิใช่กาํ ลังลบหลู่ผมู ้ ีพระคุณหรื อ…

แต่จา้ วเซิงกลับไม่เข้าใจ ถีบเขาหนึ่งที ‚อย่าพูดไร้สาระ รี บไปหยิบของมา มิเช่นนั้นข้าจะ

ฆ่าเจ้าเสี ยตอนนี้!‛

หมอหลวงกลับไม่ขยับเขยื้อน ตายก็ตายสิ เช่นนั้นก็ไม่อาจเห็นร่ างศพของซูเซียงถูก

รบกวน!

ตอนที่ 833 ขอเพียงเทพสวรรค์เบิกเนตร

เขากอดขาจ้าวเซิงรํ่าร้อง ‚จั้นอ๋ อง ขอร้องท่านแล้ว ท่านโปรดละเว้นหวังเฟยเหนี่ยงเนี่ยง
กับซื่อจื่อน้อยเถิด หวังเฟยเหนี่ยงเนี่ยงเหนื่อยยากตรากตรําเพื่อช่วยเหลือราษฎร บุญคุณ
ใหญ่หลวง ท่านปล่อยให้หวังเฟยเหนี่ยงเนี่ยงไปสบายเถิด ขอร้องท่านแล้ว… ‛

จ้าวเซิงมิได้สนใจ ยกเท้าถีบเขาออก คว้ากล่องยาที่ติดมือเขาแล้วเปิ ดออก เห็นใบมีดเล็ก

และเส้นด้ายเย็บแผลจํานวนมาก ของเหล่านี้ลว้ นใช้สาํ หรับแผลภายนอก

จ้าวเซิงรับสัง่ คนต้มนํ้าร้อน ส่งนํ้าแกงโสม ผูท้ ี่ไม่เกี่ยวข้องคนอื่นให้ออกไปทั้งหมด

‚เสด็จย่า เชิญท่านหลบเท้าด้วยเช่นกัน‛
ตอนหมอหลวงอาวุโสรํ่าไห้ขอร้องพระพันปี ก็ได้สติกลับมาแล้ว มองหลานชายบ้านตน
อย่างตะลึงงัน ทว่าเวลานี้แม่นมกลับเข้ามาประคองพระนางอย่างแน่วแน่ ‚พระพันปี นี่
เป็ นประสงค์ของหวังเฟยเหนียงเนี่ยง ไม่วา่ อย่างไรเราก็ตอ้ งลองสูด้ ูก่อน แม้วา่ สุดท้าย
สุดท้าย…‛

แม่นมพูดไม่ทนั จบ แต่พระพันปี กลับเข้าใจดี ในเมื่อเป็ นประสงค์ของซูเซียง แม้สุดท้าย

ไม่มีผลดีอะไร แต่พวกเขาก็ทาํ ความปรารถนาของนางสําเร็จมิใช่หรื อ ส่วนเรื่ องธรรม
เนียมบ้าบอนัน่ อยากไปไหนก็ไป

ตอนนี้แม้แต่แรงร้องไห้เขาก็ยงั ไม่มี ไม่รู้วา่ วันนี้ทุกคนต้องมนตร์ชวั่ ร้ายอันใด เหตุใดต้อง

ผ่าท้องเอาเด็กออกด้วย หวังเฟยสิ้นแล้ว เด็กเองก็ยอ่ มสิ้นแล้วเช่นกัน ไยไม่ยอมให้พวก
นางจากไปด้วยร่ างอันสมบูรณ์ แท้จริ งแล้วนี่ยงั เป็ นภรรยากับลูกของตนอยูห่ รื อไม่?
พระพันปี ก็เตะหมอหลวงคนนั้นเข้าหนึ่งที ‚ห้ามก่อกวน ร่ วมมือช่วยเหลือจั้นอ๋ องเต็ม
กําลัง มิเช่นนั้นอายเจียจะเอาชีวิตของเจ้าทั้งตระกูล‛

‚หมอหลวงหลิว ท่านก็พูดเอง หวังเฟยเหนี่ยงเนี่ยงเป็ นคนดี เรามีโอกาสกลับไม่ช่วย

รักษาลูกนางไว้ เช่นนี้เป็ นการตอบแทนคุณหรื อ? ‛ แม่นมเองก็เกลี้ยกล่อมอยูข่ า้ งๆ

แต่หลังได้คาํ ของแม่นมอาวุโสเขาก็ตื่นรู ้ในทันใด จริ งด้วย พวกเขามีโอกาสอาจช่วยชีวิต

บุตรของผูม้ ีพระคุณได้ เหตุใดต้องมองเขาตายไปต่อหน้าต่อตา? นี่ เป็ นการตอบแทน
บุญคุณจริ งหรื อ?

เขาพยักหน้าอย่างแน่วแน่ ‚พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะทุ่มเทสุดกําลังความสามารถ‛

ขอเพียงเทพสวรรค์เบิกเนตร ให้โอกาสเด็กในท้องมีชีวติ รอด

แม้ แม้รู้ดีวา่ เด็กที่คลอดเช่นนี้อาจถูกคนทั้งใต้หล้าประณามหวาดกลัว เขาเองก็ไม่สนใจ
เรื่ องเหล่านี้แล้ว นี่เป็ นลูกของหวังเฟย เป็ นลูกของผูม้ ีพระคุณของเขา

ขอเพียงแค่เด็กสามารถผ่านด่านนี้ไปได้ ต่อให้ภายภาคหน้าต้องทําทุกวิถีทาง เขาก็จะ

ปกป้องเด็กคนนี้ให้เติบโตอย่างสงบสุข ใครก็อย่าคิดทําร้ายเขา

จ้าวเซิงรู ้ชดั แก่ใจว่าซูเซียงช่วยกลับมาไม่ได้แล้ว แต่การเคลื่อนไหวของเขายังคงระวังทุก

กระเบียดนิ้ว หัวใจกําลังสัน่ สะท้าน ทว่ามีดในมือกลับนิ่งมัน่ คง เลือดเนื้อไม่ฉีกขาดแม้แต่
น้อย
อย่างรวดเร็ว ทารกตัวเปื้ อนคราบเลือดเขียวม่วงคนหนึ่งก็ถูกอุม้ ออกมา แม่นมของจวน
องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยมารับไป เห็นเป็ นเด็กผูช้ าย แต่ไม่วา่ จะตีอย่างไรเด็กก็ยงั ไม่ร้องไห้ ลม
หายใจสักนิดยังไม่มี

แม่นมของจวนองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยกอดเด็กน้อยร้องไห้โฮขึ้นมา คุกเข่าลงบนพื้น โขกศีรษะ

ให้แผ่นฟ้าทางหน้าต่าง ‚เทพสวรรค์โปรดเมตตา ท่านเทพโปรดเมตตาด้วยเถิด ฮือฮือฮือ
นายน้อย… ‛

เวลานี้ เหล่าหมอหญิงผูร้ ับใช้ดา้ นข้างต่างอดมิได้ที่จะปิ ดหน้าหลัง่ นํ้าตา คุกเข่าลงโขก

ศีรษะไม่หยุด ปรารถนาเพียงให้เทพสวรรค์มีเมตตา เห็นแก่ความดีคุม้ ครองราษฎรนับ
หมื่นของหวังเฟย โปรดเมตตาลูกของนางด้วย

จ้าวเซิงได้ยนิ เสี ยงรํ่าไห้ หัวใจหยุดชะงัก ทว่าความเคลื่อนไหวบนมือกลับมิได้ชา้ ลงแม้แต่

น้อย ป้อนยาห้ามเลือดลงไปให้ซูเซียงหลายเม็ดแล้วเย็บประสานแผลให้นางอย่างรวดเร็ว
เขาไม่โง่ รู ้วา่ ซูเซียงในตอนนี้ลมหายใจรวยริ น เลือดในตัวหลัง่ ไหลออกมาด้านนอก เขา
ทําอย่างไรก็ไร้ประโยชน์…

แต่เขาไม่อยากยอมแพ้ มือเท้าคล่องแคล่ว กรอกนํ้าแกงโสมให้ซูเซียงอีกสองหน สายตา

เห็นลมหายใจซูเซียงมีแต่ออกไม่มีเข้า ในที่สุดเขาก็แข้งขาอ่อนทรุ ดนัง่ ลงกับพื้น

คนทั้งหลายล้วนร้องไห้ออ้ นวอน มีเพียงจ้าวเซิงกับซูเซียงบนเตียงที่เงียบงันราวกับตายไป

แล้ว

คนหนึ่งใกล้ตาย คนหนึ่งอยูไ่ ม่สูต้ าย…

‚สวรรค์โปรดเมตตา…เอาชีวติ ข้าไปแลกอีกหนึ่งชีวติ ก็ได้…‛ หมอหลวงชรากล่าวพลาง
ลุกยืน พุง่ เข้าไปชนเสาตรงประตู

ตอนที่ 834 ไม่กลับชาติมาเกิดในราชวงศ์อีกเด็ดขาด

พระพันปี อยูข่ า้ งนอกได้ยนิ ความเคลื่อนไหวก็นงั่ ไม่ติดตั้งแต่แรก พอได้ยนิ เสี ยงร้องไห้ดงั

มาจากข้างใน ไม่ทนั หายใจก็เป็ นลมลงไป บัดนี้เพิ่งถูกแม่นมคนสนิทหยิกให้ตื่น

จู่ๆ ก็เห็นหมอหลวงชราผลักประตูออกมาตรงดิ่งไปทางเสากลม ก็ตะลึงงันอยูก่ บั ที่

‚เร็ว ขวางเขาไว้‛ พระพันปี ไม่ทนั พูดจบ อากาศพลันผันผวน เห็นเพียงแพรพรรณสี เขียว
ครามชุดหนึ่งโฉบผ่าน หมอหลวงชราก็ค่อยๆ ร่ วงลงไปห่างจากเสาเพียงครึ่ งก้าว

มือของแม่นมจวนองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยว่างเปล่า ศีรษะของจ้าวเซิงถูกขวดกระแทก

เงาร่ างสองสายลอยล่อง เสี ยงใสกระจ่างของสตรี เลือนรางและน่าพิศวง ‚หนึ่งเม็ดทุกหนึ่ง

ชัว่ ยาม‛

นอกจากนี้ยงั มีเสี ยงหนึ่งตามมา สุขมุ ไกลโพ้น ‚เด็กพวกข้าจะพยายามสุดกําลัง แต่โอกาส

คงมีไม่มาก ขอให้เตรี ยมใจ‛
‚……‛

ทั้งลานพลันตกสู่ความเงียบงันได้ยนิ เสี ยงเข็มตก เป็ นพระพันปี เรี ยกสติกลับมาได้ก่อน

‚เรื่ องวันนี้หากแม้นมีใครบังอาจแพร่ งพรายแม้แต่ครึ่ งคํา เอียจายจะประหารห้าม้าแยกร่ าง
มันผูน้ ้ นั ทั้งตระกูล จดจําได้หรื อยัง?‛

‚เพคะ พระพันปี (นายท่าน)‛ ทุกคนขานรับอย่างพร้อมเพรี ยง

ข้าราชบริ พาร องครักษ์ที่สามารถเข้าลานพระตําหนักในวันนี้ได้ลว้ นเป็ นคนสนิท

จงรักภักดีต่อพระพันปี แม้ไม่มีกระแสรับสัง่ ของพระพันปี พวกเขาเองก็ตดั สิ นใจไม่
เปิ ดเผยออกไปข้างนอกแม้แต่คาํ เดียว กอรปกับเรื่ องของซูเซียง แม้พวกเขาอยูใ่ นวังลึกแต่
ก็ได้ยนิ มาไม่นอ้ ย จะแพร่ งพรายเรื่ องที่ทาํ ให้นางเสี ยเปรี ยบได้อย่างไร มิใช่น้ าํ เข้าสมอง
แล้วเสี ยหน่อย!
หลังสัง่ การเสร็จแล้ว แม่นมก็รีบประคองพระพันปี เข้ามาในตําหนัก จ้าวเซิงในตอนนี้
กําลังย่อตัวลงเบื้องหน้าซูเซียง ป้อนนํ้าแกงโสมให้นางทีละคําเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อครู่ เขาเกือบจะยอมแพ้แล้ว คิดว่าเลวร้ายถึงที่สุดแล้ว หลังดูแลจัดการลูกทั้งสองคน

และคนในครอบครัวซูเซียงเรี ยบร้อยแล้วเขาก็จะตามนางไป ถึงอย่างไรก็เปลี่ยนสถานที่
เป็ นสามีภรรยากัน เพียงแต่ชาติหน้า ตัดสิ นใจแล้วว่าจะไม่เกิดในราชวงศ์อีก

ผ่านพ้นงานยุง่ พัลวันตลอดทั้งบ่าย และการดูแลสุดหัวใจของจ้าวเซิง ในที่สุด

อาการของซูเซียงจึงนับว่าคงที่เลือดหยุดไหลอย่างสมบูรณ์แล้ว อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีความ
กังวลถึงแก่ชีวิตแล้ว
เพียงแต่ร่างกายบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ ต่อไปจะหลงเหลืออาการแทรกซ้อนหรื อไม่กพ็ ูดยาก
คิดอยากจะมีลูกอีกก็เกรงว่าเป็ นไปไม่ได้แล้ว

‚เซิงเอ๋ อร์ เจ้าพักผ่อนเถิด ย่าเฝ้าให้เจ้าแล้วเจ้ายังไม่วางใจหรื อ?‛ พระพันปี เห็นหลานชาย

ของตนที่แก่ลงไปหลายปี เพียงชัว่ ครึ่ งวันก็ปวดใจเหลือประมาณ ตบๆ ไหล่ของเขา เอ่ย
ปลอบเสี ยงอ่อน

จ้าวเซิงกลับส่ายหน้า พูดเบาๆ ‚ถ้าตื่นแล้วไม่เห็นข้านางจะกังวล‛

พระพันปี ผ่อนลมอ่อนใจ ‚เอาเถิด เอาเถิด…‛

ในเมื่อหลานชายต้องการอยูเ่ ฝ้าที่นี่ เช่นนั้นนางก็ไม่ยนิ ดีจากไปเช่นกัน เอ่ยกับแม่นมที่อยู่

ด้านข้างทันที ‚เจ้าไปย้ายตัง่ นุ่มเข้ามาให้อายเจีย อายเจียเองก็จะเฝ้าอยูท่ ี่นี่‛
ทางซูเซียงเคลื่อนไหวใหญ่โตถึงเพียงนี้ ฮ่องเต้กบั รัชทายาทไม่มีทางไม่รู้ เพียงแต่นานแล้ว
ก็ยงั ไม่เข้ามาเยีย่ มดูสกั สายตา สุดท้ายได้ยนิ ว่าพระพันปี ให้คนช่วยย้ายตัง่ นุ่มให้พระนาง
ประสงค์อยูเ่ ฝ้าด้านในด้วยพระองค์เอง พวกเขาจึงค่อยรู ้สึกถึงความร้ายแรงของปัญหา

ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ พวกเขาสองพ่อลูกถูกพระพันปี ขับไล่ออกจากตําหนักโซ่วอัน นาน

มากทีเดียวกว่าคําวิจารณ์ในราชสํานักจะซาลง บัดนี้พระพันปี ยังอยูเ่ ฝ้าข้างกายคนชัว่ ผูน้ ้ นั
ต่อให้พวกเขาไม่ชอบแต่กไ็ ม่อาจไม่ไปเยีย่ ม

ทว่า หลังฮ่องเต้และรัชทายาทเข้ามาในตําหนักแล้วกลับเห็นผ้าใบสี ขาวแขวนอยูใ่ นลาน

คนทั้งสองใจเต้นตึกตัก
เหตุใดพวกเขาจึงไม่ได้รับข่าวอะไรเลย มิใช่บอกว่าสตรี คนนั้นเพียงชนกระแทกจนท้อง
เลือดออกหรอกรึ ไหนเลยจะรู ้วา่ ร้ายแรงถึงขั้นนี้ นี่มิถูก ในเมื่อแขวนผ้าขาว สตรี คนนั้น
คงตายแล้วไม่ใช่หรื อ? พระพันปี ยังอยูเ่ ฝ้าข้างในทําอะไร?!

สองคนเดินเข้าข้างในด้วยความสงสัย ทว่าไม่ทนั เข้าถึงประตูช้ นั รองก็ถูกองครักษ์พกดาบ

ตรงเข้ามาดึงดาบสกัดไว้ ‚ขอฝ่ าพระบาทและองค์รัชทายาททรงยั้งพระบาท‛

ในพระเนตรของจักรพรรดิปลดปล่อยจิตสังหารสายหนึ่ง รัชทายาทเองก็ทรงกริ้ วเดือด

ดาล ‚พวกเจ้ามันเป็ นตัวอะไร บังอาจยกดาบขวางเสด็จพ่อกับรัชทายาทเยีย่ งข้า ชีวติ ของ
คนเก้าชัว่ โคตรไม่คิดจะเอาไว้แล้วใช่หรื อไม่?!‛

ตอนที่ 835 ทําให้ขนุ นางผูม้ ีความดีความชอบขาดทายาทสื บสกุล

สายตาและมุมปากขององครักษ์พกดาบทั้งสองนายปรากฏแววเย้ยหยันขึ้นแวบหนึ่ ง ทว่า
นํ้าเสี ยงยังคงเรี ยบเฉย ‚ข้าน้อยเป็ นลูกทาสในรัชกาลของจักพรรดิองค์ก่อน หลังจักรพรรดิ
องค์ก่อนจากไป พระราชทานข้าน้อยให้แด่พระพันปี ข้าน้อยยอมรับพระพันปี เป็ นนาย
เพียงผูเ้ ดียว ขอฝ่ าพระบาทกับรัชทายาทโปรดพระราชทานอภัย! ‛

วาจานี้มนั ช่าง…

แม้นจักรพรรดิกบั รัชทายามโกรธกริ้ วยิง่ กว่านี้กท็ าํ อะไรไม่ได้ หากเป็ นองครักษ์ทวั่ ไป

อยากประหารก็ประหารได้ ทว่าคนเหล่านี้ไม่ถึงสถานการณ์สุดวิสยั จําใจอย่างยิง่ แล้วก็ไม่
อาจหาเรื่ องด้วยได้เด็ดขาด

เหมือนเมื่อปี กลาย จักพรรดิคิดชิมลางโบยไม้พลองลงทัณฑ์พวกเขาสองสามครั้ง กระทบ

ถึงครอบครัวองครักษ์นายหนึ่ง ผลคือ พวกเขาถึงกับลุกฮือต่อต้าน เป็ นครั้งแรกที่ทาํ ให้
เสด็จแม่ไม่พอพระทัยเขา นี่ยงั ไม่นบั ครานั้นเกือบได้ลงจากบัลลังก์!
ฮ่องเต้อดทนแล้วอดทนอีก จึงค่อยขบฟันกรามรับสัง่ ‚ยังไม่รีบไปกราบทูลเสด็จแม่‛

องครักษ์พกดาบสองนายจึงค่อยแค่นเสี ยงฮึ คนหนึ่งในนั้นเก็บดาบแล้วเข้าไปแจ้งรายงาน

ผ่านไปไม่นาน หนึ่งในองครักษ์พกดาบนายนั้นก็กลับออกมา สี หน้าเข้มขรึ มอย่างยิง่ ทํา

ความเคารพฮ่องเต้กบั รัชทายาท นํ้าเสี ยงเย็นชาเฉยเมย ‚ทายาทจวนแม่ทพั เจิ้นกัว๋ เจียงจวิน
[1]สิ้นแล้ว จ้านหวังเฟยประชวรหนัก พระพันปี มีพระบัญชา เชิญองค์จกั รพรรดิกบั รัช
ทายาทไสหัวออกไปทันที ‛

‚……‛

ทันใดนั้นฮ่องเต้ราวกับมีเลือดเก่าคัง่ อุดตันหัวใจ กลืนไม่เข้า คายไม่ออก เสด็จแม่เขาช่าง

รู ้จกั เลียนแบบคําพูดคําจาหญิงชาวร้านตลาดเหล่านั้นของท่านยายเขา อ้าปากหุบปากก็มี
คําจําพวกสุนขั ผายลมเอย ไสหัวไปเอย ดูสิ นี่เป็ นวาจาที่พระพันปี แห่งแผ่นดินควรพูด
หรื อ?

ทว่าสองคนโกรธก็ส่วนโกรธ ยังถูกความสัน่ สะเทือนใจกดลงไป พวกเขาเองก็คาดไม่ถึง

อย่างแท้จริ งว่าเรื่ องราวร้ายแรงถึงขั้นนี้

คนชัว่ นัน่ จะป่ วยหนักไม่ป่วยหนักก็แล้วแต่ ในพระทัยของจักรพรรดิถึงกับอยากให้สตรี ผู ้

แย่งความดีความชอบของเขาคนนี้ตายเสี ยได้กด็ ี เพียงแต่ทายาทของเจิ้นกัว๋ เจียงจวินสิ้น
แล้ว เรื่ องนี้เกรงว่าคงอธิบายไม่ง่ายนักกระมัง

สองพ่อลูกมองประสานตา หันกายจากไปอย่างรู ้กนั เบื้องหลังเหลือไว้เพียงคํากระซิบ

กระซาบขององครักษ์ท้งั สองนาย พูดไปพูดมาก็ยกความผิดมาเป็ นข้อๆ จักรพรรดิไร้
มนุษยธรรม ทําให้ตระกูลแม่ทพั ผูม้ ีความดีความชอบขาดทายาทสื บสกุล
ที่เรี ยกว่าแอบกระซิบกระซาบ ก็คือเหลือเพียงแต่ยงั มิได้หยิบแตรป่ าวประกาศไปทัว่ วัง
หลวงเท่านั้น

สองพระองค์ได้ยนิ แล้วก็โทสะพวยพุง่ ในหัวใจ พระขนงกระตุกเต้น ทว่ามิกล้าเอื้อนเอ่ย

อันใด เร่ งสาวเท้าจากไปอย่างรวดเร็ว

คําพูดเช่นนี้พูดกันเพียงในรั้วเขตวังเล็กๆก็ยงั แล้วไป หากไม่พึงประสงค์แพร่ งพราย

ออกไปถึงราชสํานัก เล่าลือถึงหูนายทหารชายแดน นัน่ คงไม่ได้การ!

จักพรรดิอยูใ่ นตําหนักบรรทมทรงกริ้ วเหลือแสน นางหญิงแพศยากาลกิณีทาํ ลายบ้านเมือง

หากมิใช่นางก่อเหตุจนเกิดเรื่ องเช่นนี้ ไหนเลยจะมีปัญหาดังเช่นทุกวันนี้! ‚สวมควรตาย
เจิ้นน่าจะส่งคนไปสังหารนางตั้งแต่แรก!‛
แต่เขาไม่คิดบ้าง เหตุการณ์น้ ีเป็ นซูเซียงคิดก่อกวนขึ้นมาหรื อ? หากมิใช่เขาบอกเป็ นนัยทั้ง
ในที่ลบั และที่แจ้ง คนพวกนั้นหรื อจะกําเริ บเสิ บสานกล้าลงมือ เรื่ องนี้ผใู ้ ดเป็ นคนทํา แท้ที่
จริ งในใจเขาชัดกระจ่างเฉกเช่นกระจกใส!

แต่รัชทายาทกลับไม่รู้เรื่ องอย่างแท้จริ ง บัดนี้เขาเองก็กาํ ลังทุกข์ร้อนขมขื่นใจอย่างยิง่ !

‚เสด็จพ่อโปรดระงับโทสะ บัดนี้มิใช่เวลาโกรธกริ้ ว ใคร่ ครวญดูวา่ เรื่ องหลังจากนี้เราควร

ทําเช่นไรกันดี?‛ ในพระทัยรัชทายาทกําลังเต้นเร่ าเช่นกัน เขากับจ้าวเซิงมีสมั พันธ์อนั ดีกนั
มาโดยตลอด คนเป็ นพี่ชายแท้ๆมีหรื อจะไม่รู้วา่ น้องชายเป็ นคนอย่างไร?

หากเขาไม่ชดั แจ้งอยูแ่ ก่ใจว่าซูเซียงสําคัญเพียงใดในสายตาจ้าวเซิง เกรงว่าไม่ตอ้ งรอเสด็จ

พ่อเอ่ยปาก เขาก็คงจัดการหญิงแพศยาคนนี้ไปนานแล้ว ไยจะรอให้เกิดเรื่ องบานปลาย
สะเทือนฟ้าสะเทือนดินเช่นตอนนี้!
จักพรรดิทรงกริ้ วก็ส่วนกริ้ ว บัดนี้เข้าใจถึงจุดสําคัญแล้ว สตรี คนนั้นกับลูกนางจะตาย
หรื อไม่ตายก็ไม่สาํ คัญ อย่างไรเสี ยราชวงศ์ลว้ นขึ้นมาจากการเหยียบยํา่ กองศพนํ้าเลือด ไม่
กลัวผีคนตายเพียงไม่กี่คน เพียงแต่จะบอกกับเต๋ อฮุ่ยอย่างไร? จะอธิบายกับทหารทาง
ชายแดนอย่างไร?

จักรพรรดิไตร่ ตรองอยูน่ าน ในที่สุดก็นึกวิธีการที่หมดหนทางแล้วอย่างหนึ่งออก นั้นคือ

ให้คนปรับแต่งข้อมูลที่ส่งออกไปให้พวกเขา แจ้งว่าซูเซียงอยูใ่ นวังหลวงเกิดหกล้มด้วย
ตัวเองจนเสี ยลูกไป ทั้งยังให้คนจัดการลบล้างเรื่ องราวเบื้องหลังเหล่านั้นให้สะอาดหมด
จด

จากนั้นยังหารื อกับรัชทายาทว่าควรปลอบขวัญทุกคนอย่างไร ล้วนเป็ นคนฉลาดกันทั้งนั้น

เขาเชื่อว่าขอแค่ให้ ‚ความบริ สุทธิ์ใจ‛ก็เพียงพอแล้ว องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยกับทหารทางชายแดน
ทุกผูท้ ุกคนล้วนมิใช่คนโง่เขลา ผลักลาภยศสรรเสริ ญในกํามือไปข้างนอก
เวลาเที่ยงคืน แม่นมสนองโอษฐ์ของพระพันปี กระซิบเสี ยงเบาข้างหูพระนางสองสาม
ประโยค ดวงเนตรของพระพันปี เบิกกว้างทันใด รู ้สึกเหมือนมีกอ้ นฝ้ายอุดตันอยูใ่ นหัวใจ
ปราณโลหิ ตไหลเวียนไม่คล่อง

‚พระองค์ท่านโปรดวางใจ สิ่ งใดควรจัดการ สิ่งใดควรปกป้อง ทางหม่อมฉันล้วน

ดําเนินการเรี ยบร้อยแล้ว ที่พวกเขาจับได้เป็ นเพียงพวกกุง้ ฝอยเท่านั้นเพคะ มิตอ้ งกังวล
พระทัย เพียงแต่ เฮ้อ… ‛ เดิมทีแม่นมชราอยากปลอบพระพันปี ทว่าปลอบไปปลอบมา
ตัวเองกลับสะทกสะท้อนใจเบ้าตาแดงเอง

นางเป็ นคนเก่าแก่ติดตามพระพันปี ผ่านลมฝนคาวโลหิ ตมาตลอดทาง ทราบดีวา่ ครานั้น

พระพันปี ทรงทุ่มเทพระทัยมากเพียงใดถึงสามารถผลักดันจักรพรรดิองค์ปัจจุบนั ขึ้นสู่
บัลลังก์มงั กรได้
——

[1] เจิ้นกัว๋ เจียงจวิน（镇国将军）หรื อแม่ทพั เจิ้นกัว๋ ในสมัยราชวงศ์หมิง คือยศ

ของเชื้อพระวงศ์ชาย ขั้นหนึ่ง ชั้นรอง ตําแหน่งสําหรับพระปนัดดาในจักรพรรดิ ซึ่งเป็ น
พระโอรสในชินหวังซื่อจื่อหรื อจวิน้ อ๋ องที่ไม่ได้เป็ นผูส้ ื บทอด ในสมัยราชวงศ์ชิง เจิ้นกัว๋
เจียงจวิน หมายถึงเชื้อพระวงศ์ชายลําดับที่ 9 เรี ยกย่อว่า เจียงจวิน เป็ นตําแหน่งเชื้อพระ
วงศ์ชายที่มีมารดาเป็ นเก๋ อเก๋ อ

ตอนที่ 836 กลางวันดีแต่เป็ นหมูกินจนพุงกาง

แรงกายแรงใจและความคาดหวังหลายปี กลับแลกมาด้วยจักรพรรดิและรัชทายาทไร้
เมตตาไร้คุณธรรม อย่าว่าแต่ในพระหฤทัยของพระพันปี คับแค้น ขั้วหัวใจนางเองก็
เจ็บปวดทนไม่ไหว

จ้าวเซิงเองก็ได้ยนิ บทสนทนาทางนี้ ทว่าบัดนี้เขาไม่อยากสนใจคนอื่นใด พอใจแค่ดูแล

สตรี ตรงหน้า รอจนนางลืมตาจะได้เห็นภาพเขาเป็ นคนแรก

ทางซูเซียงเงียบสงบเป็ นพิเศษ ฮ่องเต้กบั รัชทายาทก็พอพระทัย พวกเขาสนใจเพียงซูเซียง

คนชัว่ ผูน้ ้ ีจนไม่มีเวลาจัดการคิดเรื่ องอย่างอื่น ด้วยเหตุน้ ีเรื่ องราวที่เกิดขึ้นจึงเกินเลยไปกัน
ใหญ่

ไม่เพียงแต่จบั คนที่รู้เรื่ องทั้งหมดฆ่าปิ ดปาก ถึงขั้นยังส่งคนลักลอบแฝงตัวเข้ามาในคน

ของพระพันปี จัดการลอบสังหารขันทีคนนั้นทิ้ง เพียงแต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้กค็ ือ คนของ
พระพันปี สลับตัวขันทีผลู ้ งมือตัวจริ งก่อนแล้ว ที่พวกเขาสังหารเป็ นแค่ร่างตัวแทนเท่านั้น
หลังจัดการทั้งหมดนี้เสร็จเรี ยบร้อยแล้ว สองพ่อลูกจึงพอหายใจ่โลงได้บา้ ง

‚เสด็จพ่อ เราไปเยีย่ มดูกนั อีกครั้งเถิด‛ ในใจรัชทายาทมากน้อยก็ยงั อึดอัดบอกไม่ถูกอยู่

บ้าง เขาไม่ห่วงใยหญิงชัว่ และเด็กในท้องของหญิงชัว่ คนนั้น แต่เขาเป็ นห่วงน้องชายของ
เขาจากใจจริ ง

อีกทั้งขอเพียงแค่พวกเขาหมัน่ วิ่งไปทางนั้นไม่ขาด แสดงความห่วงใยของตน นี่ถึงจะทํา

ให้พวกจ้าวเซิงลดความวิตกกังวลลงได้ อย่างน้อยพวกเขาแสดงความห่วงใยไม่ขาด แม้
พระพันปี กับจ้าวเซิงยังเคืองโกรธอยูแ่ ต่มากน้อยก็มีความประทับใจระคนพะวง

กลางดึก พระพันปี เพิ่งหรี่ ตาลงก็ได้ยนิ เสี ยงรายงาน ทูลว่าฝ่ าบาทกับรัชทายาทเสด็จมาอีก

แล้ว พลันให้พระนางบันดาลโทสะ คลุมแพรพรรณตัวหนึ่งลวกๆแล้วเดินออกมาตรง
ประตูรอง เดินพลางพรํ่าด่าตลอดทาง ‚พวกลูกหลานไม่ได้เรื่ อง มารผจญ! กลางดึกกลาง
ดื่นมาเสี ยงดังโหวกเหวกอะไร กลางวันดีแต่เป็ นหมูกินจนพุงกาง ให้พวกเขาไสหัวไปให้
ข้า ไสหัวไปให้พน้ !‛

หลังรัชทายาทตรงนอกประตูได้ยนิ พระอัยยิกาของเขาโมโหเดือดดาลหัวคิ้วก็มุ่นขมวด
พลันเอ่ยเสี ยงอ่อน ‚เสด็จย่า หลานสํานึกผิดแล้ว หลานไม่ควรรั้งน้องชายไว้ในตําหนัก
ของตนนาน ขอเสด็จย่าอย่าทรงพิโรธ…เกิดเรื่ องเช่นนี้ข้ ึน หลาน หลานเองก็ไม่ปรารถนา
หรอกพ่ะย่ะค่ะ‛

เดิมทีพระพันก็อดั แน่นด้วยปราณและไฟโทสะเต็มท้อง ไหนจะรู ้ลูกหลานไม่ได้เรื่ องคู่น้ ี

กลับไม่รู้สาํ นึก คิดแต่จะล้างมลทินให้ตวั เอง เป็ นแผลที่หวั รี ดหนองที่เท้า ยังคิดว่าจะล้าง
ให้สะอาดได้หรื อ?!

เขาเป็ นรัชทายาทผูส้ ูงศักดิ์ มีหรื อไม่รู้ถึงความยากลําบากและอันตรายในวังหลวง ไม่รู้

หรื อว่าสําหรับสตรี ไม่เคยเข้าวังทั้งยังไม่ได้รับการต้อนรับคนหนึ่งนั้นลําบากทุกฝี กา้ ว
ขนาดไหน? ไม่รู้หรื อว่าน้องชายแท้ๆของตนรักภรรยาของตัวเองมากเพียงใด? อยากจะไป
ปกป้องนางหรื อไม่? เหตุใดกลับยังฝื นใจคนให้ร้ ังอยูต่ ่อ ซํ้ายังใช้วิธีการชั้นตํ่าเช่นนั้น เห็น
นางกินเจสวดมนต์แล้วคิดว่าหูหนวกตาบอดไม่รับรู ้เรื่ องอะไรเลยเช่นนั้นหรื อ?!

จักพรรดิที่อยูข่ า้ งๆกลับไม่เอื้อนเอ่ยอันใด เขาจัดคนไปทําธุระ โดยรวดเร็วก็ได้ข่าวกลับมา

อย่างไรเสี ยเรื่ องนี้พวกเขาก็ไม่ได้เป็ นคนทํา อย่างน้อยเบื้องหน้าก็เป็ นเช่นนี้ ขอเพียงแค่
สามารถถอนตัวเขากับบุตรชายออกมาได้ ในศาลจะเพิ่มข้อหาใส่ร้ายอีกข้อสองข้อนัน่ ก็ไม่
เห็นเป็ นไร

ดังคาดเวลานี้มีขา่ วสะเทือนฟ้าส่งมา ผูว้ า่ การศาลต้าหลี่รุดหน้าเข้ามา รายงานความ

คืบหน้าของการตรวจสอบคดี

พระพันปี เห็นผูม้ าถึงพระพักตร์กเ็ ย็นชาลง ทว่าต่อมามุมปากเผยรอยยิม้ เยาะเหยียดทันที

สมแล้วที่เป็ นลูกชายแสนดี หลานชายแสนดีของนาง! เฉียบขาดฉับไว!
นางคิดปกปิ ดเรื่ องนี้ไว้ มากน้อยยังไว้หน้าพวกเขาบ้าง แต่กท็ นเห็นพ่อลูกทึมทื่อคู่น้ ีดนั ทุ
รังไปตายไม่ได้!

เวลานี้ฮ่องเต้เพิ่งอ้าปาก สุรเสี ยงเข้มงวด พกพาท่วงท่าของผูเ้ หนือกว่า ‚พูด! แท้จริ งเป็ น

ผูใ้ ดคิดทําร้ายสังหารเซียงหรงจวิน้ จู่?!‛

หลังประโยคนี้ของฮ่องเต้รับสัง่ ออกมา อย่าว่าแต่พระพันปี แม้กระทัง่ แม่นมข้างกายนาง

ยังเยาะเย้ยออกเสี ยง พูดดีวา่ เป็ นเซียงหรงจวิน้ จู่ นี่ไม่ยอมรับฐานะจ้านหวังเฟยของนางสิ
ท่า? ! ดูสิ ประโยคนี้อวดเบ่งวางอํานาจมากเพียงใด เหอะ…

ผูว้ า่ การศาลต้าหลี่โขกศีรษะคํานับให้พระพันปี ตามด้วยโขกศีรษะให้จกั รพรรดิและรัช

ทายาท ‚กราบทูลพระพันปี ฝ่ าบาท องค์รัชทายาท คดีสืบกระจ่างแล้ว เพียงแต่
เพียงแต่…‛
จักรพรรดิแสร้งขมวดพระขนง ตวาดเสี ยงกริ้ ว ‚เพียงแต่อะไร? รี บพูด!’

พระพันปี ไม่เปล่งวาจา ยืนมองโอรสแสนดีของตนเล่นวางท่าจอมราชันย์อย่างเย็นชาอยู่

ตรงนั้น ดูสิเขาจะมาไม้ไหน

ได้ยนิ ความเคลื่อนไหวด้านนอกจ้าวเซิงก็ตามออกมา เพียงแต่หลบอยูใ่ นมุมมืด ไม่ได้

ปรากฏตัว เขาแค่อยากมองดู คนในครอบครัวของเขาเหล่านี้ คิดอยากทําร้ายสังหารภรรยา
และลูกของเขา ยังจะมาร้องงิ้วเล่นละครต่อหน้าเขาอีกหรื อ?!

ผูว้ า่ การศาลต้าหลี่ประหวัน่ พรั่นพรึ งจนทั้งร่ างกายกําลังสัน่ สะท้าน แต่ยงั เปิ ดปากพูด ‚ผู ้
อยูเ่ บื้องหลังคือ เต๋ อเฟยเหนียงเนี่ยง…เต๋ อเฟยเหนียงเนี่ยงนาง นางหลงรักจั้นอ๋ อง ดังนั้น
ดังนั้น…‛
ตอนที่ 837 นี่เป็ นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา

พระพันปี ยิม้ เยาะอยูใ่ นใจ เพื่อเช็ดก้นตัวเองให้สะอาดถึงกับตัดใจทิ้งเส้นเลือดหลักลง!

อ้อ นางเกือบลืมไป เต๋ อเฟยคนนี้ดูเหมือนไม่ได้รับความโปรดปราดจากฮ่องเต้นกั ก่อน

หน้านี้ยงั กระทบกระทัง่ กัน เหอะๆ หิ นก้อนเดียวได้นกสองตัวสิ นะ ช่างสมเป็ น ‚ลูกชาย
แสนดี‛ที่ปีนออกมาจากท้องนาง!

พระพันปี กําลังคิดจะตรัสอะไรบางอย่าง จ้าวเซิงกลับเดินออกมาจากมุมมืด สี หน้าเขาทรุ ด

โทรมและทึบทึมน่าสะพรึ ง รอบตัวแผ่ไอหนาวยะเยือกเป็ นระลอก แสงตาหรุ บรู่ ไม่ยนิ ดี
ยินร้าย มองจักรพรรดิและรัชทายาทตรงๆ อยูอ่ ย่างนั้น กลับไม่เอ่ยวาจาแม้แต่ประโยค
เดียว
เขาในตอนนี้ไม่ใช่ไม่อยากพูด แต่ไม่รู้วา่ ควรพูดอะไรอย่างแท้จริ ง พระบิดาแท้ๆ ของเขา
พี่ชายแท้ๆ ของเขา ถึงกับรวมหัวกันมาทําร้ายสังหารภรรยาและลูกของเขา นี่ยงั เป็ นญาติพี่
น้องกันอยูห่ รื อ?!

หากบอกว่าในเรื่ องนี้ไม่มีพวกเขาสองคนอยูด่ ว้ ย แม้จา้ วเซิงเห็นผีกย็ งั ไม่เชื่อ! อย่างน้อย

เสด็จพ่อของเขาก็ไม่พน้ ร่ างแหนี้แน่นอน!

รัชทายาทรู ้ตวั ว่าวิธีการของตนไม่มีเกียรติ น่าละอายใจ แต่เขาทําเพราะหวังดีกบั จ้าวเซิง

จริ งๆ มิเช่นนั้นจะยอมให้สตรี ที่ตนรักออกมาได้อย่างไร เขาจริ งใจควักหัวใจให้ขนาดนี้
แล้ว จะให้เขาซึ่งเป็ นพี่ชายทําอย่างไรอีก?!

แต่เหตุใดน้องชายกลับใช้สายตาเย็นชาเช่นนั้นจ้องมองตน ไม่มีเล่นหยอกเล่นชกต่อยเช่น
ยามปกติ เหลือไว้เพียงความเย็นชาและห่างเหิน
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ…

เขาคิดแค่วา่ ต้องบีบให้สตรี คนนั้นแยกจากไป ไม่ยอมให้นางปี ศาจจิ้งจอกชัว่ ช้าแบบนั้นทํา

ร้ายน้องชาย ทําลายบ้านเมือง เขาคิดเช่นนี้จริ งๆ เรื่ องของซูเซียงในวันนี้กม็ ิใช่เขาให้คนมา
ทํา เขาเองก็เป็ นผูบ้ ริ สุทธิ์ ทั้งหมดนี้แท้จริ งแล้วเป็ นเพราะอะไรกันแน่…

รัชทายาทน้อยใจอยูข่ า้ งใน แต่รู้ดีวา่ น้องชายของตนเพิ่งสูญเสี ยลูก หญิงชัว่ คนนั้นก็ไม่รู้

เป็ นรู ้ตาย แท้จริ งเป็ นตัวเองผิดก่อน ดังนั้นจึงฝื นทนความน้อยใจ เข้าไปพูดประจบเอาใจ
เล็กน้อย ‚ข้า ข้าเองก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่ องเช่นนี้ข้ ึน ข้าก็แค่คิดว่า เจ้าเป็ น จั้นอ๋ องสูง
ศักดิ์ คู่ควรกับกุลสตรี อ่อนโยนน่ารักเช่นซูยว่ น ข้า ข้าไม่ชอบหญิงชัว่ เอ่อ สตรี คนนั้น แต่
ไม่เคยคิดจะเอาชีวิตของนางกับลูกในท้อง! หรื อในใจของเจ้า ข้าเป็ นพี่ชายที่เห็นชีวิตคน
เป็ นผักเป็ นปลา แม้แต่ทารกยังไม่ยอมให้คลอดกําเนิดเช่นนั้นหรื อ?!‛

จักรพรรดิเหลือบมองรัชทายาทอย่างไม่ทิ้งร่ องรอยหนึ่งสายตา อัดอั้นไม่เปล่งวาจา

จ้าวเซิงกวาดสายตามองเขาอย่างเฉยชา เค้นออกมาหนึ่งคําอย่างเยือกเย็น ‚ออกไป‛

หากมิใช่บดั นี้จา้ วเซิงยังมีสติสมั ปชัญญะเหลืออยูเ่ ส้นหนึ่ง หากมิใช่เขาเห็นความจริ งใจ

และห่วงใยในสายตาของรัชทายาท รู ้วา่ พี่ชายของตนแม้ชอบเล่นอุบาย แต่ไม่มีทางลงมือ
กับเด็กบริ สุทธิ์เด็ดขาด มิเช่นนั้นล่ะก็ ตอนนี้เขาคงพุง่ เข้าไปบีบคอคนให้ตาย

รัชทายาทน้อยใจไม่ได้รับความเป็ นธรรม ทว่ากลับไม่อาจไม่หยุดถ้อยคํา ขอบตาแดงผ่าว

มองน้องชายของตัวเอง แท้จริ งแล้วเขาทําผิดอันใดกันแน่….

แต่จกั รพรรดิต่างออกไป นัยน์ตามีแสงซ่อนเร้นสายหนึ่งวูบผ่าน คิดว่าความคิดของตนไม่

มีคนล่วงรู ้ แต่ผดิ คาด ทั้งหมดนี้ลว้ นถูกพระพันปี และจ้าวเซิงมองทะลุต้งั แต่แรก
สุดแท้จกั รพรรดิไร้เมตตา พวกเขาเชื่อว่าเรื่ องนี้มิใช่จกั รพรรดิเอ่ยปากรับสัง่ คนโดยตรง
ทว่าผูอ้ ยูย่ อดบนสุดของอาณาจักร เขาเพียงขมวดคิว้ ก็ชกั นําความสนใจให้คนไม่นอ้ ยแล้ว

ขอเพียงเขาไม่โปรดปราน เขาชิงชัง ไม่จาํ เป็ นต้องเอ่ยปาก คนมากมากมายก็พร้อมประจบ

เอาใจ

แต่เมื่อกล้าทําร้ายภรรยาและลูกของเขา ไม่วา่ พูดให้ดูดีมีเกียรติอย่างไรเขาก็ตอ้ งสื บความ

จริ งให้ปรากฎจงได้

พระพันปี ยิง่ ยิม้ เย็นชา ‚ช่างเป็ นลูกชายแสนดี หลานชายแสนดีของอายเจีย! หึ ! เรื่ องนี้

อายเจียไม่มีทางยอมลดละรามือเป็ นอันขาด พวกเจ้าดูแลตัวเองให้ดีเถิด และไม่กลัวจะ
บอกพวกเจ้าให้รู้ไว้ ในมืออายเจียยังถือตรามังกรของจักรพรรดิองค์ก่อนเอาไว้!‛
ประโยคนี้ของพระพันปี เท่ากับฉีกหน้ากันแล้ว ในมือพระนางถือลัญจกรและพระราช
โองการลับของจักรพรรดิองค์ก่อน ในสถานการณ์สุดวิสยั นางไม่เพียงแต่สามารถถอด
ตําแหน่งรัชทายาท ถึงขั้นสามารถปลดจักรพรรดิลงมาได้

จักรพรรดิสะท้านตกใจ เขาว่าแล้ว พระมารดาของเขาคนนี้ไม่มีทางรับมือได้ง่ายดาย

ครานั้นเสด็จพ่อมอบองครักษ์ลบั ที่ตนไว้ใจที่สุดให้แก่เสด็จแม่แต่กลับไม่ให้เขา เขายัง

เสี ยใจเพราะเรื่ องนี้อยูน่ าน ที่แท้ ที่แท้คนที่เสด็จพ่อทรงรักมากที่สุดมิใช่สนมเหมยผูท้ ี่
แสนเอ็นดูโปรดปรานอยูข่ า้ งกายตลอดอะไรนัน่ แต่เป็ นพระมารดาของเขา! ทิ้งของแบบนี้
ไว้ให้ ช่างไม่กลัวเลยว่าสตรี อย่างมารดาเขาจะแทรกแซงราชสํานัก แม่ไก่ขนั ตอนเช้ารึ ? นี่
ต้องเชื่อใจโปรดปรานเพียงไหนจึงสามารถมาถึงขั้นนี้ได้?!

อีกอย่าง ครานั้นตอนเขาขึ้นครองราชย์อนั ตรายถึงเพียงนั้น เสด็จแม่ไม่เคยขยับตรามังกร

บัดนี้เพียงเพื่อหญิงชัว่ คนหนึ่งถึงกับเป็ นศัตรู กบั โอรสของตน!
ตรามังกร ครานั้นตอนฝังร่ วม[1]ตามหาของสิ่งนี้ไม่เจอ พวกเขายังคิดว่าเสด็จพ่อแอบซ่อน
ไว้ที่ไหนสักแห่ง คิดไม่ถึงว่ากลับมอบให้กบั เสด็จแม่!

ความรู ้สึกแปลกประหลาดสายหนึ่งค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจจักรพรรดิ เสด็จแม่ของเขาคง

ไม่…

หากมีเมล็ดพันธุ์ตกพื้น มันก็จะงอกราก แตกหน่อ จากนั้นก็เติบโตขึ้นทุกวันจนทําให้คน

คนนี้จุกตาย
——

[1] ฝังร่ วม (陪葬) หมายถึงประเพณี นาํ สิ่ งของฝังกลบร่ วมกับผูว้ ายชนม์ เชื่อว่าเกี่ยวข้อง
กับชีวิตหลังความตายของผูต้ าย

ตอนที่ 838 อาสาถอนตําแหน่ง ส่งมอบอํานาจทหารด้วยตัวเอง

จักรพรรดิเวลานี้ในพระทัยตื่นตระหนกเหลือคณา ยังเจือด้วยความหวาดหวัน่ คิดดูแล้ว ยัง
รู ้สึกว่าไม่ควรแตกหักกับมารดาของตนด้วยเรื่ องเล็กน้อย ‚ขนไก่เปลือกกระเทียม‛ เช่นนี้
ไม่คุม้ เลย

กระนั้นจึงทําท่าขึงขังรับสัง่ กับผูว้ า่ การศาลต้าหลี่ ‚สื บ! สื บให้เจิ้นให้รู้เรื่ อง! ถ้าไม่สามารถ

สื บความจริ งให้ปรากฏ ต้องมีคาํ อธิบาย ผลที่ตามมาเจ้าคงรู ้ดี!‛

ข่มขู่! เฮอะๆ นี่มนั ข่มขู่กนั ชัดเจนขึ้นตัวแดงเลย!

อะไรคือเรี ยกว่าสื บให้ความจริ งปรากฏ อะไรคือต้องมีคาํ อธิบาย กระแสรับสัง่ ของ

จักรพรรดิใครบ้างจะกล้าไม่ทาํ ตาม? ก็แค่ทาํ วางท่าให้พระพันปี กับจ้าวเซิงดูกเ็ ท่านั้น

ทว่าเรื่ องทํานองนี้ทุกคนรู ้ดีอยูแ่ ก่ใจ และด้วยเหตุน้ ี พระพันปี จึงยิง่ ผิดหวัง

‚ไสหัวไป! ไสหัวออกไปให้หมด!‛ ในที่สุดพระพันปี ก็บนั ดาลโทสะแล้ว ตรงเข้าคว้า
กระบี่ขององครักษ์ที่อยูด่ า้ นข้างนายหนึ่ง พุ่งสะบัดไปทางคนทั้งสอง ‚รี บไสหัวไปให้ขา้ !
ข้าไม่มีลูกหลานแบบพวกเจ้า ไป!‛

จักรพรรดิตื่นตกใจ เขารู ้ดีวา่ ท่านยายบ้านเขาก็มีอุปนิสยั แบบนี้ แต่เสด็จแม่ของเขานั้นอยู่

ในวังหลวงนานปี ขนาดนี้แล้ว คิดไม่ถึงว่ายามปกติอบอุ่นอ่อนโยน ภายในนั้นห้าวหาญ
ดุดนั เหมือนกัน

เห็นพระมารดาของตนทรงกริ้ วจริ งจังแล้ว จักรพรรดิไหนยังจะกล้ารั้งอยูน่ าน เวลานี้กย็ งั

ไม่ลืมลูกชายของตน ฉวยคว้ารัชทายาทได้กอ็ อกวิ่งอย่างรวดเร็ว
คืนนี้เขาขายหน้าไปมากแล้ว แต่โชคดีที่คนเหล่านี้ลว้ นเป็ นสนิทเชื่อใจได้ของเสด็จแม่ ทั้ง
ล้วนปากหนัก มาตรว่าคงไม่ออกไปพูดส่งเดช

เฮอะๆ แท้จริ งแล้วทําไมคนพวกนี้จะไม่รู้ ก็แค่คร้านจะเปิ ดปากก็เท่านั้น

รุ่ งเช้าวันต่อมา เนื่องด้วยเรื่ องเมื่อคืนจักรพรรดิจงใจปรับแต่งสารที่เผยแพร่ ออกไป

โกลาหลทัว่ ทั้งราชสํานัก

คิดไม่ถึงเวลานี้จา้ วเซิงยกถาดใบหนึ่งเข้ามาในโถงพระที่นงั่ ขณะที่ผคู ้ นยังไม่ทนั

ตอบสนองกลับมาก็ยกสิ่ งของตรงไปคุกเข่าลงบนพื้นทันที ‚กราบบังคมทูลเสด็จพ่อ
กระหม่อมไม่อาจดูแลชายแดนให้สงบมัน่ คง ทั้งไม่สามารถดูแลปกป้องภรรยาและบุตร
ขอเสด็จพ่อทรงถอดถอนตําแหน่งบรรดาศักดิ์ชินอ๋ องของกระหม่อม กระหม่อมยินดีส่ง
มอบอํานาจทางการทหารของตน ขอเพียงเสด็จพ่อทรงพระกรุ ณาโปรดเกล้าพระราชทาน
อนุญาตให้กระหม่อมพาภรรยากลับบ้านเกิด‛
เดิมทุกคนรับฟังข่าวลือเหล่านั้นมาบ้างแล้ว เป็ นทั้งฉบับก่อนและหลังปรับแต่งหลาย
กระแส ทว่าบัดนี้เห็นท่าทีเช่นนี้ของจ้าวเซิงก็ต่างพากันแอบวิจารณ์กระซิบกระซาบ ดูจาก
ท่าทีสถานการณ์น้ ี ทําไมถึงรู ้สึกว่าข่าวที่เล่าลือออกมาเหล่านั้นมีบา้ งอย่างไม่สอดคล้องกัน
นะ?

แรกสุดมิใช่กล่าวว่าเซียงหรงจวิน้ จู่หกล้มในวังหลวงเองจนเป็ นเหตุให้เสี ยบุตร จากนั้นจั้น

อ๋ องยังไม่ยนิ ยอมลดละมิใช่หรื อ?

ทว่า ท่าทางของ จั้นอ๋ องในวันนี้ไหนจะเหมือนคนไม่รู้หนักเบา เห็นชัดว่าไม่ได้รับความ

เป็ นธรรม ถึงกับแม้แต่อาํ นาจทางการทหารก็ยงั ไม่ตอ้ งการแล้ว

ทว่ายังมีคนลอบวิจารณ์อยูภ่ ายใน บอกว่าเรื่ องพวกนี้เป็ นแค่กลอุบายของจ้าวเซิงเท่านั้น

บางทีเขาอาจมีใจไม่ซื่ออยูก่ ่อนแล้ว เพียงแค่ใช้เรื่ องนี้เป็ นข้ออ้างก็เท่านั้น
จักรพรรดิที่ประทับอยูท่ รงพระพิโรธ คูพ่ ระหัตถ์สนั่ ไหวชี้จา้ วเซิง ‚ดี ดี ดี!‛

ตรัสคําว่าดีติดต่อกันสามเสี ยงแล้วตบโต๊ะมังกรอย่างเคืองขุ่น ‚บิดาพี่นอ้ ง เลือดเนื้อเชื้อไข

ถึงที่สุดแล้วยังเทียบมิได้กบั หญิงแพศยาคนหนึ่ง! ช่างเป็ นลูกประเสริ ฐ ลูกประเสริ ฐ จริ งๆ
!‛

‚ลูกที่เสี ยไปเมื่อวาน นัน่ ก็เป็ นเลือดเนื้อเชื้อไขของกระหม่อมเช่นกัน‛ จ้าวเซิงยืนกรานไม่

ถอยไม่เข้า เอ่ยอย่างเฉยชา

‚เจ้า!‛
จักรพรรดิทรงกริ้ วก็ส่วนกริ้ ว แต่เขาไม่อาจตอบตกลงให้จา้ วเซิงส่งมอบอํานาจทางการ
ทหาร เขาเกรงกลัวโอรสคนนี้ แต่กช็ ่วยไม่ได้ บัดนี้ชายแดนไม่มนั่ คง เขายังต้องพึ่ง
บุตรชายคนนี้อยู่

นี่น่าหัวร่ อแล้ว อยากให้ววั ทํางาน แต่ไม่อยากให้ววั กินหญ้า วัวก็ยงั ช่วยทํางานให้เขาอยู่

แม้นผูอ้ ื่นกําลังจ้องวางแผนว่าทําอย่างไรถึงจะกินเนื้อบนร่ างชิ้นนั้นให้อร่ อย มันช่าง…

คนในราชสํานัก ผูใ้ ดเล่ามิใช่คนปราดเปรื่ อง และมีคนไม่นอ้ ยมองออกว่ามีความไม่ชอบ

มาพากลในเรื่ องนี้ สุดท้ายแล้วถ้อยคําที่ออกมาจากรั้วประตูสูงกําแพงแดงนั้นมีกี่ประโยค
เป็ นความจริ ง?

ทว่าผูท้ ี่นงั่ บนตําแหน่งนั้นเป็ นเจ้าแผ่นดิน พวกเขาจะทําอย่างไรได้ คงมิอาจป่ าวประกาศ

กระด้างกระเดื่องจักรพรรดิได้หรอกกระมัง? นัน่ เป็ นเรื่ องหลังปิ ดประตูบา้ นของผูอ้ ื่นเขา
หากพวกเขาเข้าไปประสมโรงนัน่ จะกลายเป็ นเช่นไร? หันหน้ากลับผูอ้ ื่นเป็ นพ่อลูกพี่นอ้ ง
กัน ยิม้ เดียวบุญคุณความแค้นสลาย คนที่ลาํ บากจะเป็ นพวกเขา

จึงมีทูตไกล่เกลี่ยสองสามคนลุกออกมา พากันเกลี้ยกล่อมจ้าวเซิง บอกว่าทั้งหมดนี้ลว้ น

เข้าใจผิด ตนปิ ดประตูบา้ นคุยกันในครอบครัวก็เป็ นอันได้แล้ว ล้วนเป็ นญาติกนั ทั้งนั้น
อย่าได้ทาํ ร้ายสายสัมพันธ์ของพ่อลูกพี่นอ้ ง

จ้าวเซิงรู ้วา่ คนเหล่านี้มีแผนในใจตัวเอง แต่จุดประสงค์ที่มากกว่าก็คาํ นึงถึงบ้านเมือง เขา

เองไม่อยากติดใจถือสากับพวกเขา เพียงพยักหน้าเป็ นเชิงขอบคุณไปทางพวกเขา ทว่า
ยังคงยืนกรานคุกเข่าอยูบ่ นพื้น ถวายความเคารพก้มกราบเต็มพิธีให้จกั รพรรดิที่ประทับนัง่
‚ขอเสด็จพ่อทรงเห็นแก่หยาดเหงื่อหยดเลือดเพื่อต้าหรงตลอดหลายปี ของกระหม่อม ถอด
ยศชินอ๋ องของกระหม่อม ปล่อยภรรยาของกระหม่อมกลับบ้านเกิด ขอเสด็จพ่อทรงพระ
กรุ ณา!‛
บนท้องพระโรง จ้าวเซิงไม่อยากโพนทะนาเรื่ องนี้ให้คนรู ้ ไม่วา่ อย่างไรก็ตาม ผูป้ ระทับ
อยูบ่ นตําแหน่งนั้นก็เป็ นพระราชบิดาของเขา ที่ยนื อยูข่ า้ งๆ ก็เป็ นพระเชษฐาของเขา ล้วน
เป็ นสายเลือดของตน มากน้อยเขาก็ยงั อยากไว้หน้าให้พวกเขา

ตอนที่ 839 กลุ่มคนมุงผูย้ นื อยูจ่ ุดสูงส่งของศีลธรรม

อีกทั้ง เรื่ องบางเรื่ องหากปะทุออกมาจะกลับกลายเป็ นข่าวฉาวของราชวงศ์ รวมถึงทารก

ในท้องซูเซียงเดิมทีกเ็ ป็ นทายาทของจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวิน หากมีประโยคไหนเอ่ยออกมา
ไม่เหมาะสม ผลที่ตามก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิด

แต่คนเหล่านี้ดูเหมือนมิได้เข้าใจความตั้งใจดีของเขา จักรพรรดิบนบัลลังก์พกั ตร์มงั กร

โกรธกริ้ ว ตําหนิเสี ยงลัน่ ว่าซูเซียงเป็ นเภทภัยทําลายบ้านเมืองและราษฎร ทําให้โอรสตน
เอาใจออกห่างพวกเขา เขาจักต้องฆ่าตัวกาลกิณีตนนี้ให้จงได้

แต่รัชทายาทที่อยูข่ า้ งๆกลับทุกข์โศกเต็มหน้า ขอโทษจ้าวเซิงไม่ขาดปาก ‚เป็ นข้าผูเ้ ป็ น

พี่ชายไม่ดีเอง คืนนั้นไม่ควรรั้งเจ้าอยูใ่ นตําหนักนาน แต่เรื่ องที่เกิดขึ้นนั้นก็มิใช่ขา้ คิดอยาก
ให้เป็ น ไยเจ้าไม่เห็นใจ เข้าใจความตั้งใจดีของข้าพี่ชายบ้าง เจ้าจะตัดขาดความสัมพันธ์
ฉันท์พี่นอ้ งยีส่ ิ บกว่าปี ของเราเพียงเพราะหญิงอํามหิ ตจิตใจชัว่ ร้ายเช่นนั้นน่ะหรื อ?‛

‚หึ ๆ…‛ จ้าวเซิงฟังถึงตรงนี้ในที่สุดก็ทนไม่ไหวยิม้ เยาะออกเสี ยง ทว่าหลังเขาหัวเราะ

แล้วก็ยงั คงไม่พูดอะไร เพียงโขกคํานับให้จกั รพรรดิบนบัลลังก์กบั รัชทายาทที่อยูด่ า้ นข้าง
แยกกัน นํ้าเสี ยงเย็นชาเยือกเย็น ‚เรื่ องเมื่อวานทุกคนต่างรู ้ดีอยูแ่ ก่ใจ กระหม่อมไม่ยนิ ดี
กระทําให้ไม่น่ามอง ยังขอให้เสด็จพ่อทรงกรุ ณาเห็นแก่ผลงานความเหนื่อยยากของ
กระหม่อม ทั้งความเจ็บปวดสูญเสี ยบุตรอันเป็ นที่รัก ซํ้าภรรยาบาดเจ็บหนัก ถอดถอน
ตําแหน่งชินอ๋ องของกระหม่อม ลดขั้นเป็ นจวิน้ อ๋ องหรื อสามัญชน กระหม่อมยินดีส่งมอบ
อํานาจทหารให้ดว้ ยตนเอง ขอเพียงกับเสด็จพ่อกับรัชทายาทอย่าบังคับกระหม่อมสามี
ภรรยา ‛

จ้าวเซิงแม้มิได้เปิ ดโปงเรื่ องเมื่อวานออกมา แต่คาํ พูดคราวนี้เห็นชัดว่าไม่เหมือนก่อนหน้า

บนราชสํานักล้วนเป็ นคนปราดเปรื่ อง อย่าว่าแต่คาํ พูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว ต่อให้คนหนึ่ง
ย่นหัวคิ้ว ตอนทักทายเปลี่ยนคําพูดคําเดียว ในใจพวกเขาก็กระจ่างชัดดุจกระจกแล้ว
เหล่าอํามาตย์ในราชสํานักเริ่ มพากันวิพากษ์วิจารณ์ข้ ึนมา ทว่าเขตพระราชฐานลึกลับเช่นนี้
พวกเขาก็ไม่ปรารถนาจะเข้าร่ วมวงด้วย

อีกทั้งผูค้ นคิดมาตลอดว่าความสัมพันธ์ของรัชทายาทกับจ้าวเซิงมิได้กลมเกลียวกันมาก
นัก ข่าวคราวที่แว่วมาบ่อยครั้งมักเป็ นสองพี่นอ้ งทะเลาะกันจนหน้าดําหน้าแดงเพียงเพราะ
เรื่ องใดเรื่ องหนึ่ง แต่บดั นี้รัชทายาทถึงกับแทนตัวเองว่า ‚ข้า‛กับจ้าวเซิงกลางท้องพระโรง
ซํ้ายังเอ่ยขอโทษวิงวอนจากใจจริ งถึงเพียงนี้ แค่คิดก็รู้ได้วา่ ความสัมพันธ์ส่วนตัวของพวก
เขาแท้จริ งแล้วเป็ นเช่นไร

ในจํานวนนั้นมีหลายคนมุ่งมาดเพื่อความมัน่ คงของราชสํานักอย่างแท้จริ ง และมองออก

ถึงความลําบากทุ่มเทและความจนใจเต็มที่ของรัชทายาท พวกเขาเองก็รู้สึกว่าเป็ นเพียง
สตรี คนหนึ่งเท่านั้น ต่อให้มีคนจงใจลอบทําร้ายเช่นนั้นแล้วอย่างไร? สตรี คนหนึ่งไหน
เลยเทียบได้กบั ความสัมพันธ์ของพ่อลูกพี่นอ้ ง มีอะไรสําคัญไปกว่าความมัน่ คงของราช
สํานัก คนเหล่านี้ต่างคิดว่าจ้าวเซิงไม่ค่อยรู ้ความ ทําเรื่ องเล็กให้กลายเป็ นเรื่ องใหญ่เกินไป
แล้ว
ในนั้นมีผอู ้ าวุโสเคราเทาแกมขาวคนหนึ่งลุกออกมา ก่อนอื่นแสดงความเขาเคารพอย่าง
นบน้อมต่อจ้าวเซิง จากนั้นกล่าวด้วยวาทะเต็มเปี่ ยมความถูกต้องชอบธรรม ‚ผูช้ ราเคารพ
นับถือท่านอ๋ องสงครามเสมอมา รู ้ซ้ ึงคุณงามความดีเหนื่อยยาก นอนกลางดินกินกลาง
ทรายของท่านอ๋ องยามอยูช่ ายแดน ทว่าวันนี้ผชู ้ รายังอยากทูลว่า วันนี้ท่านอ๋ องกระทํา
เกินไปอย่างแท้จริ ง เพียงแค่สตรี คนเดียวเท่านั้น ท่านกระทําถึงเพียงนี้ แท้จริ งแล้ววาง
ความรักทางสายเลือดไว้ที่ใด วางราษฎรทั้งใต้หล้าไว้ที่ใด?! ‛

อีกคนหนึ่งก็ลุกขึ้นตามกัน ‚ใช่แล้ว ท่านอ๋ องสงครามหยุดได้แล้ว สตรี คนเดียวเท่านั้น ให้

กําเนิดบุตรไม่ได้กไ็ ม่เป็ นไร อย่างแย่ที่สุดประทานอาหารเลี้ยงดูในตําหนักหลังก็ได้แล้ว
ท่านเป็ นอ๋ องสงครามผูส้ ูงศักดิ์ แม้เป็ นองค์หญิงของต่างแคว้นก็ยงั อภิเษกสมรสได้ แต่จะ
เป็ นหญิงบ้านป่ าอํามหิตคนหนึ่งมิได้ เรื่ องที่เกิดขึ้นนี้ไม่วา่ ใครก็ไม่ยนิ ดี ท่านเองก็อย่า
โวยวายให้มนั เกินเลยนัก‛

‚ใช่แล้ว ใช่แล้ว ท่านอ๋ องสงคราม พูดถึงที่สุดแล้วล้วนเป็ นเรื่ องภายในครอบครัวตน

โวยวายออกมาเช่นนี้ หน้าตาของราชวงศ์กไ็ ด้รับความเสี ยหาย น่าพูดไม่น่าฟังนะขอรับ‛
‚ท่านอ๋ องสงคราม คุณงามความดีหลายปี นี้ของท่าน ข้าขุนนางและราษฎรล้วนซาบซึ้งใน
บุญคุณท่าน แต่กม็ ิอาจทําตัวเหลิงลืมตัวปานนี้‛

‚……‛

ขณะคนเหล่านี้กาํ ลังพูดอยูน่ ้ นั ทางหนึ่งก็หนั มองสี หน้าของรัชทายาทกับจักพรรดิไปพลาง

เห็นรัชทายาทพยักหน้าพอใจให้พวกเขา และสีหน้าของจักพรรดิกผ็ อ่ นอ่อนลงมา ก็ค่อยๆ
ลอบเช็ดเหงื่อเย็นในใจ ดูท่าตัวเองเดิมพันถูกแล้ว
ตอนที่ 840 ข้าองค์ชายตัดมือเท้าของคนใต้หล้า

รัชทายาทเห็นจ้าวเซิงเอาแต่คุกเข่าบนพื้นไม่พดู จา ก็คิดว่าเขารับฟังแล้ว รี บโบกมือให้คน

เหล่านั้นทันที ‚พอแล้ว พอแล้ว ล้วนเป็ นเรื่ องในครอบครัว น้องเล็กเจ้าก็หยุดได้โวยวาย
แล้ว รี บถอยออกไปเปลี่ยนชุดแล้วค่อยมาใหม่ ดูเสื้ อผ้าที่เจ้าสวมใส่นี่สิ อย่างกับชาวนา
โง่เง่าตามบ้านนอก เสี ยจริ ยวัตร…‛

จักรพรรดิเห็นสถานการณ์ตรงหน้าควบคุมได้แล้ว ก็แอบโล่งพระทัยเล็กน้อย บุตรคนนี้

ของเขาจําเป็ นต้องเก็บไว้ มิเช่นนั้นทางชายแดนคงได้วนุ่ วายพัลวัน

เวลานี้ทรงโบกพระหัตถ์แสร้งวางท่าใหญ่โต ‚พอแล้วๆ เห็นแก่ที่เจ้าเพิ่งสูญเสี ยบุตร เจิ้น

จะไม่ถือสาเอาเรื่ องกับเจ้า พูดอย่างไรก็เป็ นหลานแท้ๆของเจิ้น มีหรื อจะไม่ปวดใจ ถ้าจะ
โทษก็ตอ้ งโทษคนเขากลับชาติมาไม่ดี เลือกมารดาไร้เกียรติเช่นนั้น ไม่คู่ควรเป็ นลูกหลาน
ราชวงศ์ของข้า บนฟ้าจึงรับเขากลับไป กลับแล้วเจิ้นจะประทานยศชินอ๋ องให้เขา จัดพิธี
ศพให้อย่างยิง่ ใหญ่ รี บลุกขึ้นผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ งานยังมีอีกมาก โถงราชสํานักมิใช่
สถานที่ให้เจ้าก่อกวน สวมชุดโกโรโกโสเหมือนกับอะไร?!‛

ความหนาวเย็นค่อยๆคืบคลานลงไปในหัวใจของจ้าวเซิง ตอนนี้เขาถึงค่อยเงยหน้าขึ้นไล่
มองจากจักพรรดิบนบัลลังก์ลงไปเบื้องล่างทีละคน จ้องมองจนหัวใจทุกคนรู ้สึกชาวาบ

สมแล้วที่เป็ นอสูรผูล้ งมาจากสมรภูมิสงคราม ดูสายตาของเขานัน่ สิ ความอบอุ่นเพียงนิด

ยังไม่มี ไม่ยมิ้ ไม่โกรธ ทว่ากลับเย็นเยือกจนน่ากลัว

เวลานี้ ชายชราศีลธรรมสูงส่งผูท้ ี่ลุกออกมาประณามจ้าวเซิงก่อนหน้านี้ในใจเกิดพรั่นพรึ ง

แต่ยงั คงพูดโน้มน้าว ‚แท้ที่จริ งความหมายของผูช้ ราคือ ผูท้ ี่เรี ยกได้วา่ หญิงอํามหิ ตเช่นนั้น
เพียงสังหารทิ้งเสี ย ไม่มีเหตุผลให้ราชสํานักต้องวุน่ วายเพียงเพราะกาลกิณีเช่นนาง อ๋ อง
สงครามท่านเป็ นคนมีเหตุผล คงไม่ตดั รอนทางรอดชีวิตของคนทั้งใต้หล้าเพียงเพราะสตรี
คนเดียวกระมัง?‛

ในใจจ้าวเซิงเย้ยหยันสุดประมาณ เขาคิดอยากไว้หน้าให้ทุกคนสักหน่อย ทว่าจนปัญญา

ผูอ้ ื่นไม่ตอ้ งการ!

หากในเวลานี้แค่พระราชบิดาของเขา พี่ชายของเขา ลุกขึ้นมาแสร้งตวาดตําหนิสกั หนึ่ง

ประโยค ในใจเขาอาจรู ้สึกดีข้ ึนบ้างก็ได้

ทว่า นอกจากเห็นชอบกับคําพูดเหล่านั้นแล้ว คําแก้ต่างให้เขาสักประโยคก็ยงั ไม่มี

จ้าวเซิงถอนหายใจหนึ่งเสี ยง หลับตาลง ถาดในมือยังคงวางไว้บนพื้น ทว่าทั้งตัวคนกลับ

ลุกขึ้นมา กล่าวกับชายชราผูน้ ้ นั ‚เจ้ากรมเฉา วาจานี้ขา้ องค์ชายฟังไม่เข้าใจแล้ว ประมุข
แห่งใต้หล้าคือเสด็จพ่อ ผูท้ รงธรรมในวันหน้าคือองค์รัชทายาท นอกจากนี้ ข้าองค์ชายตัด
มือเท้าของคนในใต้หล้าหรื อเผาบ้านเรื อนเสบียงอาหารของพวกเขารึ ไยถึงเป็ นการตัด
ทางรอดชีวิตของคนในใต้หล้า? หรื อถ้าไม่มีขา้ องค์ชาย ราษฎรทั้งใต้หล้านี้กม็ ีชีวติ อยู่
ไม่ได้แล้ว?!‛

คลื่นลมโหมกระหนํ่าในใจเจ้ากรมเฉา พลันหวาดหวัน่ จนหน้าซีดขาว คุกเข่าลงบนพื้นดัง

ปัง ‚ฝ่ าบาทโปรดไว้ชีวติ ฝ่ าบาทโปรดไว้ชีวิต กระหม่อม กระหม่อมมิได้หมายความ
เช่นนั้น…‛

เขามิได้หมายความเช่นนี้จริ งๆ แต่เหตุใดสายตาที่ฝ่าบาทมองเขาถึงได้แปลกประหลาดถึง
เพียงนั้น มุมปากรัชทยาทยังยกยิม้ ถากถาง ฮือๆ จบกันๆ ต่อไปต้องตายแน่ๆ!

คําพูดนี้ของจ้าวเซิง ฮ่องเต้กบั รัชทายาททําอะไรไม่ได้ เพียงปิ ดปากสนิท ขุนนางอีกคนที่

ประณามจ้าวเซิงก่อนหน้านี้วา่ ไม่คาํ นึงถึงส่วนรวมก็ลุกออกมา กุมมือคารวะ ‚วันนี้แม้น
กระหม่อมทัดทานถึงตาย ท่านอ๋ องสงครามก็อย่าได้ก่อความวุน่ วายอีกเลย!‛
จ้าวเซิงหัวเราะเย็นชาสองเสี ยง ทว่าเสี ยงหัวเราะนั้นมิได้หวั เราะไปถึงนัยน์ตา ไอเย็นเยือก
ทัว่ ร่ างกายแผ่ขยายไปในท้องพระโรงทีละคืบ ‚ก่อความวุน่ วาย…‛

พึมพําประโยคนี้กบั ตัวเองเสร็จก็หนั หน้ามองทุกผูท้ ุกคนท้องพระโรง ‚ทุกท่านก็คิดว่าข้า

องค์ชายกําลังก่อความวุน่ วายหรื อ?‛

มีหลายคนอยากลุกออกมาช่วยพูดให้จา้ วเซิง แต่ลว้ นถูกสายตาเย็นเฉียบของจักรพรรดิทาํ

ให้กลัวหดกลับไป คนอื่นๆแม้มิได้พูดอะไร ทว่าสี หน้ากลับชัดเจน รู ้สึกว่าจ้าวเซิงทําเกิน
กว่าเหตุ เพียงเพื่อบุตรที่มิได้ลืมตาดูโลกกับหญิงอํามหิตจากชนบทคนหนึ่ง ไม่เพียงแต่ตดั
การสัมพันธ์พี่นอ้ งซํ้ายังก่อกวนราชสํานัก ทําเรื่ องเล็กให้เป็ นเรื่ องใหญ่จริ งเชียว!
ในที่สุดหัวใจของจ้าวเซิงก็เย็นชาโดยสมบูรณ์ เรื่ องมาถึงวันนี้ ชีวิตของลูกชายเขาก็ไม่มี
แล้ว ยังต้องห่วงหน้าตาอะไรอีก?!

เขายิม้ เยาะเย็นชา นํ้าเสียงไม่หนักไม่เบา ‚ทุกท่านทราบหรื อไม่วา่ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?

องค์รัชทายาทใส่ยาเสน่ห์ในนํ้าของข้า และซูยว่ นเสี้ ยนจู่กอ็ ยูใ่ นตําหนักบรรทมของรัช
ทายาทพอดี เรื่ องราวแท้จริ งแล้วเป็ นเช่นไรคงมิตอ้ งให้ขา้ องค์ชายเล่ารายละเอียดหรอก
กระมัง?‛

หลังเอ่ยจบ จ้าวเซิงยังใช้ดวงตาเย็นปานนํ้าแข็งจ้องมองรัชทายาท พูดเหมือนยิม้ แต่ไม่ยมิ้

‚ท่านพี่รัชทายาท น้องชายปรักปรําท่านหรื อไม่?‛

ตอนที่ 841 ลูกผูช้ ายไม่เสี ยนํ้าตาง่ายๆ

ราชสํานักฮือฮาขึ้นอีกระลอก พระเจ้า พวกเขาได้ยนิ ความลับสุดยอดของราชวงศ์อะไรกัน

นี่ ? รัชทายาทถึงกับวางยาเสน่ห์ในนํ้าของอ๋ องสงครามเพื่อให้เขากับซูยว่ นเสี้ ยนจู่สาํ เร็จผล
ใน ‚เรื่ องดี‛ แบบนั้น นี่มนั …
ขุนนางซึ่งก่อนหน้านี้มากน้อยก็ยงั สงสัยเกี่ยวกับเรื่ องนี้อยูบ่ า้ งและคิดว่าจ้าวเซิงก่อความ
วุน่ วายเกินไปเพราะสตรี คนเดียว บัดนี้ในใจค่อยๆเอียนเอียงยืนฝั่งจ้าวเซิงแล้ว

แม้นรัชทายาททําเพราะหวังดีกบั จ้าวเซิงจริ ง แต่ยพุ ราชผูส้ ูงศักดิ์กระทําเรื่ องเช่นนี้

อย่างไรก็น่าอับอาย

รัชทายาทเวลานี้บนพระพักตร์ประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวแดงปานจานสี กําปั้นบีบแน่น กล้า

ทําต้องกล้ารับ เรื่ องทั้งหมดเป็ นเขากระทําจริ ง เขาจะพูดอะไรได้?! แต่ แต่…

เขาทําเพื่อจ้าวเซิงจริ งๆ!
ซูยว่ นเป็ นกุลสตรี แสนดีขนานนั้น แม้แต่ชื่อเสี ยงของตนก็ยงั ยอมละทิ้งเพียงเพื่อให้ได้อยู่
กับเขา ผูอ้ ื่นเป็ นธิดาของฮู่กวั๋ กงกับต้าจ่างกงจู่ผสู ้ ูงศักดิ์ สตรี ที่แม้แต่ตวั เองยังตัดใจหลัง่
นํ้าตาครึ่ งหยดไม่ลง แท้จริ งแล้วมีตรงไหนไม่คู่ควรกับเขา!

เวลานี้จา้ วเซิงกลับยอบกายลงมา หยิบตราพยัคฆ์ถือไว้ในมือตน เอ่ยต่อด้วยนํ้าเสี ยง

ราบเรี ยบเฉยชา ‚ทุกท่านล้วนโทษข้าองค์ชายทําเรื่ องเล็กใหญ่เป็ นเรื่ องใหญ่เกินไป แต่ขา้
องค์ชายอยากถามดู ไม่วา่ เรื่ องเมื่อวานจะถูกดัดแปลงจนเป็ นเช่นไร ขันทีนอ้ ยที่ชนภรรยา
ของข้าผูน้ ้ นั คงไม่อาจพูดปดกระมัง? วังหลังเข้มงวดเสมอมา พระพันปี มีราชโองการด้วย
พระองค์เองห้ามมิให้ผใู ้ ดเข้าใกล้หอ้ งเครื่ อง ขอเรี ยนถาม ขันทีนอ้ ยผูน้ ้ นั ปรากฏตัวได้
อย่างไร?!‛

‚เกรงว่าเด็กที่ครั้นเกิดออกมาก็ไร้ลมหายใจแล้วคนนั้นมิใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของพวก
ท่าน?! เกรงว่าคนที่ผา่ ท้องยังไม่พน้ ขีดอันตราย นอนหน้าซีดเผือดอยูต่ รงนั้นมิใช่ภรรยา
ของทุกท่าน…‛
 ‚ข้าจ้าวเซิงลําบากตรากตรําอยูช่ ายแดนสิ บปี มัน่ ใจว่าไม่เคยผิดต่อราชวงศ์ ไม่เคยผิดต่อ
ราษฎรทั้งใต้หล้า! แต่ยามข้าหลัง่ เลือดอยูช่ ายแดน คนบางพวกกําลังกระทําอันใดอยู?่ พวก
เขากําลังจับตามอง กําลังลอบสังหารภรรยาของข้า! ! บัดนี้กลับมา ราชวงศ์ไม่เพียงแต่ไม่
ซาบซึ้งพระราชทานแต่งตั้งบรรดาศักดิ์ตอบแทนความเหนื่อยยากของภรรยาข้า แต่ยงั ให้
นางแบกท้องแปดเดือนไปเป็ นแม่ครัว…เหอะๆ ภรรยาข้าบอกว่าล้วนเป็ นญาติพี่นอ้ งกัน
ทั้งนั้น ควรเห็นใจให้อภัยกัน แต่คนบางคนเหตุใดไม่ยอมปล่อยผ่าน แม้กระทัง่ หญิง
ตั้งครรภ์คนหนึ่งกับเด็กที่ยงั ไม่ลืมตาดูโลกยังลอบทําร้าย…‛

‚ข้าเป็ นองค์ชาย เป็ นแม่ทพั แต่ขา้ เองก็เป็ นบุรุษคนหนึ่ง! แม้แต่ชีวติ ของภรรยากับลูก

ตัวเองยังปกป้องไว้ไม่ได้ นับประสาอะไรกับปกป้องใต้หล้า…‛

ประโยคสุดท้ายมี่เอ่ยเสี ยงแหบแห้งโรยแรง เกือบจะใช้พลังทั้งชีวิตของเขาจนหมด สายที่

ตรึ งยึดหัวใจเส้นนั้นขาดผึง ขอบตาแดงกํ่า จู่ๆก็กมุ ศีรษะทรุ ดลงไป ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่
อีกต่อไป รํ่าร้องโหยไห้ต่อหน้าผูม้ ีความสัมพันธ์ทางสายเลือดและขุนนางบุ๋นบู๊นบั ร้อย
เพิ่งเมื่อวานนี้เอง เขาเสียลูกไป ซํ้ายังเกือบสูญเสี ยภรรยา เขาถึงขั้นเคยคิดว่าขอเพียงรอให้
เขาจัดการเรื่ องราวทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้วก็จะตามภรรยากับลูกไป วินาทีน้ นั เขาไม่อยากมี
ชีวิตอยูแ่ ล้วจริ งๆ ไม่มีภรรยาที่รัก ไม่มีความรักของครอบครัว เหลือเพียงความมืดมน
หวาดกลัวและคิดร้าย เหอะ…เขายังจะมีศรัทธาอะไรให้มีชีวติ อยูต่ ่อไป

ชายชาตรี ผอู ้ งอาจห้าวหาญหลัง่ เลือดไม่หลัง่ นํ้าตา ฆ่าฟันศัตรู นบั พันในสนามรบ ถึงกับ

ร้องไห้ไม่เป็ นภาษากลางท้องพระโรงราวกับเด็กถูกทิ้ง

ได้ยนิ คําถามเหล่านี้ ซํ้าเห็นจ้าวเซิงรํ่าไห้จนกลายเป็ นคนเจ้านํ้าตา คนที่ลุกออกมาทําตัวถือ

ศีลมากคุณธรรมประณามจ้าวเซิงก่อนหน้าหลายคนนั้น และคนที่ยงั สงสัยไม่แน่ใจ
เหล่านั้นต่างพลันเป็ นใบ้ไร้วาจา

ใช่แล้ว ชีวิตของใครบ้างมิใช่ชีวิต!
วังหลวงนั้น กลับเป็ นสถานที่ดาํ มืดชื้นแฉะกลืนกินคนไม่คายกระดูก คําพูดที่ส่งออกมา
จากในกระเบื้องแดงกําแพงสูงนั้นมีประโยคใดเป็ นจริ ง? ประโยคใดเป็ นเท็จ…

ตอนพวกเขาได้ยนิ นิทานดัดแปลงเหล่านั้นล้วนละเลยจุดสําคัญ เซียงหรงจวิน้ จู่นางมี

ครรภ์เกือบแปดเดือนเชียวนะ จะเหนื่อยยากจัดเตรี ยมอาหารให้คนจํานวนมากเช่นนั้นได้
อย่างไร? อีกอย่าง ก่อนเข้าห้องเครื่ อง พระพันปี ยังมีพระบัญชาให้ผทู ้ ี่ไม่เกี่ยวข้องถอยห่าง
ออกไปทั้งหมด ขันทีนอ้ ยที่เป็ นคนชนคนนั้นมาได้อย่างไรกันแน่?

ยังมีจุดน่าสงสัยอีกจุดหนึ่ง เหตุใดตอนแรกเริ่ มข่าวที่ส่งออกมาจากวังหลวงถึงบอกว่าเซียง

หรงจวิน้ จู่นางหกล้มเองเล่า?
ตอนที่ 842 องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยยืนกรานสวมชุดไว้ทุกข์เข้าวัง

ปะติดปะต่อทั้งหมดนี้เข้าด้วยกัน ทุกคนมิได้โง่ ไฉนจะเดาต้นสายปลายเหตุไม่ออก?

ต่างพากันเจ็บปวดห่วงใยต่อจ้าวเซิง อ๋ องสงครามผูอ้ งอาจ คุณุปการด้านการศึกสงคราม

โดดเด่น เพื่อปกป้องบ้านเมืองแล้วต้องหลัง่ เลือดมากเพียงใด กินความลําบากมากเท่า
ไหน? แต่ถึงสุดท้ายแล้วยังถูกญาติของตัวเองวางแผนเอาาชีวิตภรรยากับบุตร ผูอ้ ื่นมาวันนี้
มิได้ตะโกนโวยวาย เพียงร้องขอต้องการพาภรรยากลับบ้านเกิด ก็แค่เท่านี้ เหตุไฉน
จักรพรรดิกบั รัชทายาทยังบีบคั้นกดดันถึงเพียงนี้ ?
ครู่ เดียวทิศทางในราชสํานักแปรเปลี่ยนแล้ว มีผตู ้ รวจการแผ่นดินอาวุโสหลายคนลุก
ออกมา คุกเข่าบนพื้นดังปึ ง กราบทูลต่อจักพรรดิ ‚กระหม่อมไร้สามารถ มิอาจติดตาม
ท่านอ๋ องสงครามปกป้องบ้านเมืองที่ชายแดน แต่กระหม่อมสามารถทัดทานถึงตาย ขอฝ่ า
บาททรงให้คาํ อธิบายแก่ท่านอ๋ อง ให้คาํ อธิบายแก่จวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวิน!‛

คนอื่นๆก็พากันเรี ยกร้อง ‚ขอฝ่ าบาทตรงให้คาํ อธิบายแก่อ๋องสงคราม คําอธิบายแก่จวน

เจิ้นกัว๋ เจียงจวิน…!‛

สถานการณ์ราชสํานักโกลาหล จักรพรรดิทรงกริ้ วจนพระขนงเต้นกระตุก รัชทายาทที่อยู่

ข้างๆก็ไม่รู้ควรทําเช่นไร

โดยเฉพาะรัชทายาท ในใจรู ้สึกไม่ได้รับความเป็ นธรรมเหลือคณา ขันทีผนู ้ ้ นั มิใช่คนที่ตน

จัดเตรี ยมเสี ยหน่อย เขาก็บอกแล้วว่าเห็นแก่พระพัตร์ของเสด็จย่า ยินยอมให้ซูเซียงมีชื่อ
ฐานะเป็ นซู่เฟยของอ๋ องสงคราม แล้วยังต้องการอะไรอีก?!
บนท้องพระโรงราชสํานักอึกทึกครึ กโครม แต่ในตอนนี้เอง มีขนั ทีรุดหน้าเข้ามารายงาน

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยสวมชุดไว้ทุกข์เสด็จเข้าวัง คุกเข่าท่าเทพธิดาตรงประตูอู่เหมินทิศประจิม

ขอองค์จกั รพรรดิโปรดให้คาํ อธิบายแก่ตระกูลขุนนางผูม้ ีความความดีความชอบ!

ท้องพระโรงเงียบกริ บก่อน ต่อมาก็แตกตื่นถึงที่สุด!

ใช่แล้ว ไม่วา่ สตรี คนนั้นเป็ นเช่นไร ทว่าเด็กคนนั้นเป็ นทายาทของจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินที่พ

ระพันปี ทรงแต่งตั้งด้วยพระองค์เอง บัดนี้ไม่มีเสี ยแล้ว ซํ้ายังถูกคนในวังคิดร้าย นี่จะ
อธิบายอย่างไร?!
นอกจากนี้ วังหลวงไม่สวมชุดสี ขาว นี่เป็ นข้อห้าม แต่ไรมาผูฝ้ ่ าฝื นต้องความผิดประหาร
สามชัว่ โคตรไปจนถึงเก้าชัว่ โคตร ทว่าองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยไม่เพียงแต่สวมชุดขาว ซํ้ายังสวม
ชุดไว้ทุกข์อย่างเปิ ดเผย นี่เป็ นการไว้ทุกข์เพื่อเด็กคนนั้น เพื่อเรี ยกร้องความเป็ นธรรมให้
เขา!

ยิง่ กว่านั้น แต่ไรมามีเพียงอนุชนไว้ทุกข์ให้ผอู ้ าวุโส บัดนี้ นี่มนั …

เดิมทีคิดว่าแค่หญิงแพศยาคนหนึ่งกับเด็กที่ยงั ไม่ลืมตาดูโลกคนหนึ่งตายไปก็เท่านั้น ต่อ

ให้เด็กคนนี้เป็ นทายาทสื บสกุลของจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินที่พระพันปี แต่งตั้งด้วยพระองค์
เอง แต่ถึงที่สุดแล้วก็มิใช่สายเลือดแท้ๆ สามารถเปลี่ยนได้ทุกเมื่อมิใช่หรื อ

ทว่าบัดนี้สองพ่อลูกกลับมิกล้าคิดเช่นนี้อีกแล้ว ในใจมากน้อยเกิดความร้อนใจเพิ่มขึ้นอีก
สาย โดยเฉพาะองค์รัชทายาท ถ้าเมื่อวานมิใช่เขายืนกรานทําให้จา้ วเซิงง่วงงุนอยูใ่ น
ตําหนักของเขาล่ะก็ ทางซูเซียงคงไม่มีทางเกิดเรื่ องขึ้น หญิงแพศยาคนนั้นเกิดเรื่ องยังไม่
เท่าไหร่ ยังเกี่ยวพันไปถึงเด็กในท้องด้วย’

‚ดีเสี ยนี่กระไรองค์หญิง มิใช่สายเลือดของนางเสี ยหน่อย ถึงเวลาเจิน้ พระราชทานเป้ยจื่อ

[1]ให้นางคนหนึ่งก็จบแล้วมิใช่รึ?!‛ จักรพรรดิยงั ไม่รู้สาํ นึก ตรัสตําหนิเสี ยงตํ่า

แต่โชคดีที่เวลานี้ทอ้ งพระโรงอึกทึก เสี ยงของจักรพรรดิกแ็ ผ่วเบา คนที่ได้ยนิ มีไม่กี่คน

ทว่าจ้าวเซิงที่กาํ ลังรํ่าไห้กลับได้ยนิ อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง ในใจเศร้าโศกมากอนันต์ สุดท้าย
แม้แต่น้ าํ ตายังไม่ไหลหยดลงมาแล้ว นี่เป็ นบิดาของเขา บิดาผูใ้ ห้กาํ เนิดของเขา…

แม้นเขาไม่ยอมรับซูเซียง คิดว่าฐานะซูเซียงต้อยตํ่า หรื อด้วยเหตุผลอื่นใด แต่ดีเลวอย่างไร

เด็กในท้องก็เป็ นหลานแท้ๆของเขา ยังทําได้ลงคอ…
รัชทายาทในตอนนี้มากน้อยก็นึกเสี ยใจอย่างแท้จริ ง ดึงฉลองพระองค์ของจักรพรรดิ ส่ง
สายตาเป็ นเชิงไปทางประตูดา้ นข้าง เอ่ยเสี ยงเบา ‚เสด็จพ่อ…‛

พระพักตร์องค์จกั รพรรดิกราดเกรี้ ยว อารมณ์โกรธในพระทัยท่วมฟ้า ทว่าตอนสดับเสี ยง

วิจารณ์ของเหล่าขุนนางบุ๋นบู๊และเห็นสี หน้าสายตาที่สะท้อนออกมาของพวกเขาในใจก็
อดมิได้ที่จะสัน่ ระทึก สุดท้ายพยักหน้า สองพ่อลูกจึงไปออกทางด้านหลัง

หมู่ขนุ นางบุ๋นบู๊เห็นสองพ่อลูกจากไป ต่างพากันส่ายหน้า ผูค้ รองราชย์เช่นนี้ เฮ้อ….

ยังมีขนุ นางอาวุโสทนดูไม่ได้ ส่ายหน้าอุทานทอดถอนใจ ‚นี่ดีเลวอย่างไรก็เป็ นหลาน

แท้ๆของตัวเอง…‛
เวลานี้ถึงกับไม่มีคนออกวาจาตําหนิขนุ นางอาวุโสท่านนี้พดู จาจาบจ้วง มีแต่ขนุ นาง
อาวุโสหนวดเคราขาวแกมเทาเหมือนกันคนหนึ่งตบๆไหล่ของเขา ‚เหล่าหลิวเอ๋ ย ในเชื้อ
พระวงศ์น้ ีหนอไหนเลยจะมีความรักความเชื่อใจเฉกเช่นคนในครอบครัว เจ้าคงมิได้เลอะ
เลือนไปแล้ว? เจ้าดูสิ วังหลังนัน่ มิใช่ไก่บนสุนขั กระโดดรึ เพื่ออํานาจผลประโยชน์ของ
คนแล้ว ความรักของคนในครอบครัวอะไรนัน่ ล้วนเป็ นแค่สุนขั ผายลม!‛

——

[1] เป้ยจื่อ (贝子) หรื อยศเต็มว่า กูซ้ านเป้ยจื่อ (固山贝子)เป็ นตําแหน่งเชื้อพระ

วงศ์ชายลําดับที่ 4 ตําแหน่งเริ่ มต้นตํ่าสุดที่จกั รพรรดิองค์ปัจจุบนั จะแต่งตั้งให้กบั
พระโอรสทุกพระองค์เมื่อเริ่ มเป็ นผูใ้ หญ่

ตอนที่ 843 มิใช่พี่นอ้ งท้องเดียวกัน จะมีความรักมาจากที่ไหน

‚นี่ ข้าจะบอกให้ ในบ้านแต่งภรรยาแค่คนเดียวน่ะดีแล้ว คนมาก ลูกก็มาก นัน่ จะวุน่ วาย
แล้ว ‛

มีคนพูดไปพูดมาแล้วก็มองไปทางขุนนางที่เพิ่งเข้าขั้นสี่ ตรงหน้าประตูคนหนึ่ง ‚พวกเจ้าดู

อย่างผูอ้ ื่นเขา ในบ้านราชบัณฑิตหวัง มีแค่ภรรยาเดียวลูกสองคน แต่สงบสุขยิง่ นัก‛

วาจานี้พูดอย่างมีช้ นั เชิงลึกซึ้ง เบื้องหน้ากําลังชื่นชมราชบัณฑิตหวัง ในความเป็ นจริ งกําลัง

กล่าวว่าจ้าวเซิงกับรัชทายาทแท้จริ งแล้วมิใช่พี่นอ้ งท้องเดียวกัน จะมีความรักฉันท์
ครอบครัวที่แท้จริ งมาจากไหน?

จ้าวเซิงที่ระบายความอัดอั้นตันใจแล้วรอบหนึ่งบัดนี้ในใจวังเวงหาใดเปรี ยบ ไม่ ควรจะ

บอกว่าสงบนิ่งไร้คลื่นแล้ว เขายังเพ้อฝันอะไรอยู?่ ยังมีอะไรให้น่าคาดหวัง?
ไม่นานนักจักรพรรดิกห็ น้าถมึงทึงกลับมาพร้อมกันกับองค์รัชทายาท เวลาเดียวกันนั้นใน
มือของขันทีผตู ้ ิดตามหลังยังหอบราชโองการไว้สองฉบับ

พระราชโองการองค์จกั รพรรดิ: สายสกุลเจิ้นกัว๋ เจียงจวินปกปักษ์รักษาชายแดน คุณูปการ

งานศึกสงครามใหญ่หลวง พระราชทานป้ายสดุดีทรงพระอักษร เปี่ ยมล้นเกียรติภูมิ

พระราชโองการองค์จกั รพรรดิ: ด้วยพระราชโองการข้างต้นจึงพระราชทานให้บุตรคน

รองของจวนฉุนชินอ๋ องรับต่อเป็ นทายาทสื บสกุลของจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวิน

หลังประกาศพระราชโองการจบ หมู่ขนุ นางราชสํานักพากันส่ายศีรษะ แม้นรู ้วา่ องค์จกั

พรรดิกบั รัชทายาททรงทําเช่นนี้มิถูกต้องสมควรอย่างแท้จริ ง ทว่าครั้นสถานการณ์เป็ น
แบบนี้กจ็ าํ ต้องเป็ นเช่นนี้แล้ว
บุตรคนรองของฉุนชินอ๋ องเป็ นบุตรของภรรยาเอก นอกจากนี้บรรพบุรุษทั้งตระกูลยังมี
ฐานะ พระราชทานเขาเป็ นซื่อจื่อสื บสกุลก็มินบั ว่าไม่เป็ นธรรม เพียงแต่น่าสงสารอ๋ อง
สงครามแล้ว นอนกลางดินกินกลางทรายตรากตรําอยูช่ ายแดน ถึงสุดท้ายแล้วแม้กระทัง่
ภรรยากับลูกของตนยังถูกคนปองร้าย!

เป็ นโอรสของจักรพรรดิยงั ได้รับการปฏิบตั ิตอบแทนเช่นนี้ นับประสาอะไรกับพวกเขาที่

เป็ นเพียงขุนนางคนนอก

กระต่ายตายหมายต้มสุนขั [1] ผูอ้ ื่นทํางานเป็ นลาลากโม่ยงั ถูกคนจ้องกินเนื้อ จะมิให้คน

หวาดหวัน่ มิให้คนหดหู่ใจได้อย่างไร

นี่เป็ นอํานาจของกษัตริ ย…
์ .
มุมปากจ้าวเซิงยกยิม้ สลด เยื้องย่างไปทางนอกพระตําหนักทีละก้าวอย่างมัน่ คง ในมือเขา
ยังบีบตราทหารคู่น้ นั ไว้ เพราะบีบจนแน่นเกินไปจึงถูกส่วนมุมคมของตราทหารบาดมือ
เข้า เลือดสดแต่ละหยดนั้นไหลหยดไปตามรายทางท้องพระโรง เป็ นที่น่าสยดสยองของผู ้
พบเห็น

เขาในตอนนี้ไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว เขาแค่อยากกลับไปอยูเ่ ป็ นเพื่อนซูเซียง

รอนางฟื้ นขึ้นมา ถ้านางบอกว่าจะกลับไป เขาก็จะกลับไปเป็ นเพื่อนนาง ถ้านางยืนหยัดถึง

ตายก็ตอ้ งแก้แค้นให้ลูก แม้เขาต้องก่อกวนจนราชสํานักและใต้หล้าฟ้าพลิกแผ่นดินควํ่า ก็
ไม่มีทางปล่อยให้ภรรยารับความไม่ยตุ ิธรรมเด็ดขาด
จักพรรดิกบั รัชทายาทบนท้องพระโรงเห็นท่าทางของจ้าวเซิงในตอนนี้ใจก็พลันสัน่ ระทึก
ราวกับมีใครหยิบค้อนมาทุบหัวใจของพวกเขา เจ็บจนทั้งกายปวดชา มีความรู ้สึกมายา
ชนิดหนึ่งขึ้นฉับพลัน เหมือนพวกเขาสูญเสี ยของลํ้าค่าสําคัญบางอย่างไปแล้ว

ในพระทัยรัชทายาทลนลานคิดอยากเข้าไปขวาง แต่ถูกขุนนางตรวจการอาวุโสหลายคน
คว้าจับกอดขาไว้ ‚องค์รัชทายาท ขอความเมตตาพระองค์แล้ว ปล่อยท่านอ๋ องไปเถิดพ่ะย่ะ
ค่ะ…‛

‚ขอความเมตตาพระองค์แล้ว อย่าได้สร้างความลําบากใจให้ท่านอ๋ องอีกเลย อย่างไรพวก

ท่านก็เป็ นพี่นอ้ งร่ วมสายโลหิ ต…‛

ฟังถึงประโยคนี้ รัชทายาทชะงัก ไหวเอนล้มมิลม้ แหล่

ความไม่พอใจบนหน้าและในใจสายเดียวนั้น ในวินาทีน้ ีมนั ถูกโจมตีแตกละเอียด ใช่แล้ว
พวกเขาเป็ นพี่นอ้ งร่ วมสายเลือด ลูกของน้องชายเขาไม่มีแล้ว ตั้งแต่ตน้ เขาไม่เคยเอ่ยคํา
ปลอบใจสักประโยคเดียวซํ้ายังตําหนิเขาว่าทําเกินกว่าเหตุ…

องค์จกั รพรรดิบนบัลลังก์พระพักตร์ซีดขาวยิง่ กว่า วินาทีน้ ี เขารู ้ซ้ ึงแล้วว่าตนได้สูญเสี ยลูก

ชายคนนี้ไปแล้ว แต่ใครใช้ให้เจ้าลูกชายคนนี้ไม่เชื่อฟังเล่า ใต้หล้ามีสตรี ต้งั มากมายไม่เอา
ซูยว่ นเสี้ ยนจู่ผนู ้ ้ นั ก็ดีมากทีเดียว แต่หญิงชั้นตํ่านัน่ ดันทําให้ระหว่างพวกเขาพ่อลูกห่างเหิน
กัน

‚ลูกอกตัญํู ลูกอกตัญํูจริ งๆ!‛ จักรพรรดิตบโต๊ะอย่างเดือดดาล

น่าเสี ยดาย ไม่มีใครสนใจเขา

นอกประตูตวนอู่ ขันทีอ่านพระราชโองการสามรอบแล้ว องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยยังคงยืนกราน
คุกเข่าอยูต่ รงนั้นไม่หือไม่อือ ลมหนาวสะท้านพัดเป่ าร่ างโดดเดี่ยวของนาง ชายผ้าโบก
สะบัดพึ่บพับ่ เกศาสามพันหมึกปลิวสยาย รู ปร่ างที่พอเห็นได้วา่ ตัวเล็กอ้วนป้อมนั้น บัดนี้
ยึดแน่นอยูต่ รงนั้นเหมือนกับหมุดตัวหนึ่ง ไม่ขยับเขยื้อน ทรหดและแน่วแน่

ทีแรกขันทีผปู ้ ระกาศราชโองการยังรู ้สึกว่าองค์จกั รพรรดทรงมีพระมหากรุ ณาธิคุณ

พระราชทานลงมาให้อย่างมีเกียรติถึงเพียงนี้ ทว่าบัดนี้เห็นอากัปกิริยาขององค์หญิงเต๋ อฮุ่ย
ในใจถึงกับก่อเกิดความเศร้าสลดไม่มีที่สิ้นสุดอย่างไม่มีที่มาที่ไป

——
[1] กระต่ายตายหมายต้มสุนขั (狡兔死，走狗烹) หมายถึงเมื่อหมดประโยชน์
แล้วก็กาํ จัดทิ้ง เหมือนกินกระต่ายตายหมด หมาล่าเนื้อก็ตอ้ งถูกจับต้มกิน ตรงกับสํานวน
ไทยที่วา่ ‘เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล’

ตอนที่ 844 องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยชักดาบเชือดคอ

ราชโองการสองฉบับนั้น บัดนี้ของอยูใ่ นมือเขาเหมือนเผือกร้อนลวกมือ

ขันทีทนมิได้อย่างแท้จริ ง พยายามยัดมอบราชโองการให้องค์หญิงเต๋ อฮุ่ย ‚องค์หญิง
พระองค์รับราชโองการเถิดพ่ะย่ะค่ะ นี่เป็ น(เกียรติ)…‛

ขันทีพูดไม่ทนั จบ องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยกลับลุกขึ้นกะทันหัน ปัดราชโองการสองฉบับนั้นร่ วง

ลงพื้นเสี ยงดังผัวะ

ในขณะที่ขนั ทียงั ไม่ได้สติกลับมา องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยพุ่งไปทางด้านข้างขององครักษ์อย่าง

รวดเร็ว คว้าดาบขึ้นได้ ไม่พูดพรํ่าก็พาดบนคอของตน ปาดลงไปอย่างรุ นแรง

องครักษ์ที่สามารถคุม้ กันเขตพระราชฐานได้ยอ่ มมิใช่พวกไก่อ่อน กอรปกับองครักษ์นาย

นี้เคยร่ วมอาบเลือดติดตามจ้าวเซิงออกรบ แต่เนื่องด้วยได้รับบาดเจ็บจึงกลับมา ระดับการ
ตอบสนองของเขาฉับไวกว่าคนอื่นมาก
ภายใต้สถานการณ์คบั ขันเช่นนี้เขาไม่สนใจเรื่ องชายหญิงแตกต่างอะไรแล้ว คว้าแขนจับ
องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยไว้ ยึดดาบกระชากลงมา

ทว่าองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยไม่คิดมีชีวิตอยูต่ ้งั แต่แรก ดาบนั้นจึงกรี ดลงบนคอทั้งรวดเร็วทั้ง

รุ นแรง แม้นถูกองครักษ์ขวางปัดลงมา บนพระศอก็ยงั ถูกบาดเป็ นรอยหนึ่ง เลือดสดไหล
ออกมาทันตา

ขันทีผเู ้ ชิญราชโองการทั้งหลายพากันตกใจกลัวล้มก้นจํ้าเบ้าลงกับพื้น

หลังองครักษ์นายนั้นช่วยชีวิตองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยได้แล้วก็รีบกดจุดเลือดลมบนร่ างพระนาง

ทันที พยายามควบคุมการไหลเวียนโลหิ ต ตะคอกเสี ยงดัง ‚ยังยืนบื้อทําอะไร? เรี ยกหมอ
หลวงสิ ! !‛
ขันทีผเู ้ ชิญราชโองการถึงค่อยได้สติกลับมาจากความตะลึงงัน คุกเข่าหมอบคลานไปทาง
องค์หญิงเต๋ อฮุ่ย ในปากร้องตะโกน ‚รี บเรี ยกหมอหลวง! เรี ยกหมอหลวง! เรี ยกหมอหลวง
สิ …‛

ความเคลื่อนไหวด้านนอกแว่วถึงในวังอย่างรวดเร็ว เหตุการณ์วนุ่ วายเช่นนี้เลวร้ายถึงที่สุด

ทั้งราชสํานักเหมือนหม้อทอดกับนํ้าต้มเดือด

รัชทายาทเองไม่รู้วา่ เพราะเหตุใด มือทั้งคู่ที่กมุ ไว้ในแขนเสื้ อสัน่ ไหวไม่หยุด ถามตัวเองใน

ใจซํ้าแล้วซํ้าเล่า ‚ทําไมถึงเป็ นเช่นนี้ ทําไมถึงเป็ นเช่นนี้!‛

กลับกันจักรพรรดิทรงเดือดดาล ตบโต๊ะกล่าว ‚บังอาจ! นางสวมชุดไว้ทุกข์เข้าวัง เจิ้นยัง

ไม่ลงโทษนางซํ้ายังพระราชทานเกียรติยศถึงเพียงนี้ นี่จะใช้ความดีความชอบทางการ
ทหารของตระกูลสวามีนางมาข่มขู่เจิ้น บังอาจ! บังอาจนัก! อย่าลืมว่าใครเป็ นประมุขของ
ใต้หล้าแห่งนี้!‛
เหล่าอํามาตย์เห็นจักรพรรดทรงพิโรธแล้ว ต่างพากันคุกเข่าลงขอร้อง ‚ฝ่ าบาททรงระงับ
โทสะ ฝ่ าบาททรงระงับโทสะ‛

หลายคนแม้เบื้องหน้าขอร้องเช่นนี้ ทว่าข้างในกลับไม่พอใจมากทีเดียว ท่านเป็ นเจ้าของ

ใต้หล้าแล้วเก่งกาจนักรึ จวนแม่ทพั เจิ้นกัว๋ เจียงจวินเขาสื บสายสกุลหลัง่ เลือดสังหารศัตรู
ปกป้องชายแดนมานานปี เจ็บตายนับไม่ถว้ น ทายาทอนุชนเยาว์วยั ตายสิ้นแล้ว กระทัง่
บุตรี เพียงคนเดียวขององค์หญิงยังสละชีวิตเพื่อลอบสังหารขุนพลฝ่ ายศัตรู ยังต้องการ
อะไรจากผูอ้ ื่นอีก!

หากไม่มีนกั รบเหล่านี้คอยต่อสูเ้ ลือดอาบ เอาศีรษะเข้าเสี่ ยง โลหิ ตร้อนสาดกระเซ็นอยูต่ รง

ชายแดน ไหนเลยจะมีพระองค์ท่านจักรพรรดินงั่ บนบัลลังก์มงั กรอันสูงส่ง เสวยสุขความ
สงบรุ่ งโรจน์!
มีประโยคหนึ่งกล่าวว่าไว้ กษัตริ ยใ์ ห้ขนุ นางตาย ขุนนางมิตายมิได้ ที่ประทับสูงบน
บัลลังก์มงั กรนั้นเป็ นผูส้ ูงสุดของใต้หล้า เป็ นจักรพรรดิของพวกเขา แม้นเขาทําไม่ถูก ก็
จําต้องถูก

เหอะๆ …

จักรพรรดิทรงกริ้ วขว้างปาสิ่ งของ ทว่ากลับมิกล้ากระทําอันใดกับองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยและ

จวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินจริ งๆ ผูอ้ ื่นกดดันอยูซ่ ่ ึงหน้า เขาจะทําอะไรได้? ถ้าไม่มีสายสกุลของ
จวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินคุม้ กันชายแดน เขาต้องใช้พลังกายพลังใจมากเพียงใดมาควบคุม
สถานการณ์ความสงบ?

รัชทายาทเลอะเลือนไปก่อนนานแล้ว ในใจมีเพียงเสี ยงเดียว ฆ่าผูห้ ญิงคนนั้น! ต้องฆ่า

หญิงแพศยาคนนั้น! ถ้ามิใช่หญิงชัว่ คนนั้น มิใช่กาลกณี เภทภัยบ้านเมืองคนนั้น ไฉนจะ
ตกตํ่ามาถึงขั้นอย่างทุกวันนี้?!
ต้องสังหารนาง…

พระพันปี อยูเ่ ฝ้าข้างกายซูเซียงตลอดทั้งคืนไม่หลับตาบรรทม บัดนี้ได้ยนิ เรื่ องขององค์

หญิงเต๋ อฮุ่ยซํ้าอีก โกรธกริ้ วจนหน้าถอดสี ซีดขาว ทั้งพระวรกายกําลังสัน่ ไหว

แม่นมข้างกายรี บเกลี้ยกล่อม ‚ พระพันปี พระองค์ถนอมพระวรกาย ถนอมพระวรกายเพ

คะ! หม่อมฉันหยิบเสื้ อคลุมให้พระองค์ เรารี บไปเยีย่ มดูองค์หญิง‛

พระพันปี เดิมทีทรงกริ้ วสุดจะทน ครั้นได้วาจาของแม่นมก็พยักหน้าตามจิตใต้สาํ นึก พระ

พักตร์กงั วลร้อนใจ ‚ถูกๆ อายเจียห้ามโกรธ อายเจียต้องไปดูฮุ่ยเอ๋ อร์ อายเจียโกรธไม่ได้
เวลาแบบนี้ถา้ อายเจียป่ วยไป ไม่ระวังตัว ลูกอกตัญํูคนนั้นต้องทําให้ราชสํานักใต้หล้า
ปั่นป่ วนโกลาหลแน่! อายเจียห้ามโกรธ…‛

ตอนที่ 845 เลือดแดงสดสะท้อนตาสะเทือนใจ

เห็นว่าในที่สุดก็ปลอบพระพันปี ลงได้แล้ว แม่นมระบายลมหายใจเฮือกใหญ่อยูใ่ นใจ รี บ
หยิบเสื้ อผ้าสวมคลุมให้สมเด็จพระพันปี ประคองพระนางเดินโงนเงนเร่ งไปทางตําหนัก
ชิงหลินนอกประตูอู่เหมินทิศประจิม

ตําหนักชิงหลิน นอกประตูอู่เหมินทิศประจิมยามปกติใช้เป็ นตําหนักสําหรับสตรี สูงศักดิ์

ชั้นเก้ามิ่ง[1] โดยเฉพาะ

เวลานี้ หมอหลวงปาดเหงื่อเย็นที่เต็มศีรษะ เปลี่ยนผ้าพันแผลให้องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยรอบแล้ว

รอบเล่า แต่ผา้ ขาวนั้นยังไม่ทนั พันยึดดีกถ็ ูกเลือดซึมทะลุ เลือดแดงฉาน สะท้อนตา
สะเทือนใจ
ด้านในกําลังยื้อช่วยชีวติ แม้เป็ นพระพันปี ก็เข้าไปไม่ได้ ทําได้เพียงเดินวนไปมาอย่างร้อน
ใจอยูด่ า้ นนอก แม่นมที่อยูข่ า้ งๆ เห็นเจ้านายดูราวกับแก่ลงไปสิ บกว่าปี ในเวลาเพียงวัน
เดียว ในใจก็เจ็บปวดคันยิบ

‚พี่อวี่ ท่านมาคุกเข่าทําอะไรตรงนี้ รี บลุกขึ้นเร็ว‛ พระพันปี เห็นแม่นมที่องค์หญิงเต๋ อฮุ่

ยส่งไปดูแลซูเซียงคนนั้นคุกเข่าอยูต่ รงหน้าประตูอย่างเหม่อลอย ก็เข้าไปดึงนาง

แม่นมที่เรี ยกว่าพี่อวี่ท่านนี้ เป็ นพี่นอ้ งแท้ๆ กับแม่นมที่ติดตามข้างกายพระพันปี ครานั้นก็

เป็ นพระพันปี พระราชทานนางเข้าจวนดูแลองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยด้วยพระองค์เอง บัดนี้เห็น
สภาพท้อแท้หมดอาลัยเช่นนี้ของนาง ใจคิดสังหารคนของพระพันปี อาวุโสก็มีข้ ึนแล้ว

‚……‛ คนที่คุกเข่าบนพื้นยังไม่ปริ ปากพูดสักประโยค มองเห็นพระพันปี กระทัง่ ถวาย

บังคมทักทายก็ยงั ไม่รู้จกั เสี ยแล้ว
พระพันปี ทั้งโกรธทั้งร้อนใจ ปลอบอยูพ่ กั ใหญ่ ในตอนที่พระพันปี กําลังจะยืน่ มือไป
ประคองนางอีกหน คนบนพื้นก็ร้องไห้โฮ ผุดลุกขึ้นแล้วมุ่งไปชนขอบประตู

สาวใช้คนหนึ่งเข้าขวางอย่างรวดเร็ว ทว่ากลับถูกชนจนตาลายเห็นดาว ส่ายไปส่ายมาสอง

ครั้งแล้วล้มลงไป

พระพันปี ตกใจสะดุง้ โหยง ยังไม่ทนั ได้เอ่ย แม่นมคนนั้นก็ร้องไห้ข้ ึนมา ‚นายหญิงเพคะ

หม่อมฉันผิดต่อพระองค์แล้ว มิได้ดูแลองค์หญิงให้ดี มิได้ดูแลซื่อจื่อให้ดี ฮือ ฮือ ฮือ…
นายหญิงเพคะ…‛

เสี ยงรํ่าไห้แหบแห้งโรยแรง สะทกสะท้อนให้พระพันปี ชรารู ้สึกชาทั้งสรรพางค์กาย ซวน

เซจะล้มมิลม้ แหล่เช่นกัน
‚น้องเล็ก! พูดจาเหลวไหลอันใด พระองค์หญิงกับซื่อจื่อล้วนยังอยูด่ ี! รี บลุกขึ้น อย่าทําให้
นายหญิงตกใจกลัวสิ !‛ แม่นมของพระพันปี รี บเอ็ด

‚แอ๊ด‛ ในที่สุดประตูกเ็ ปิ ดออก เด็กช่วยงานเตรี ยมยาสองคนหิ้วปี กหมอหลวงชราท่าน

หนึ่งเดินโงนเงนออกมา ทั้งใบหน้าซีดเผือด บนหน้าผากล้วนเป็ นเหงื่อเย็น

หมอหลวงชราเห็นพระพันปี ก็คุกเข่าลงดังตึงตังทันที ขณะที่พระพันปี หนาวจับใจใกล้

สลบลงบัดเดี๋ยวนั้น กลับได้ยนิ เสี ยงเหนื่อยล้าของหมอหลวงชราดังขึ้น ‚เทพเจ้าคุม้ ครอง
จริ งแท้ เทพเจ้าคุม้ ครองจริ งแท้ ช่วยกลับมาได้แล้ว ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยง…‛

หมอหลวงพูดไม่ทนั จบสองตาก็ปิดสนิทสลบไปด้วยเหนื่อยล้าเต็มที
‚เร็วๆ รี บพาไปพักผ่อน‛ แม่นมข้างกายพระพันปี รับสัง่ การทันที

แม่นมบนพื้นท่านนั้นพึมพําเป็ นพรวนแล้วก็ลุกขึ้นวิ่งมุ่งเข้าไปในห้อง พอดีหมอหญิงท่าน

หนึ่งออกมา ถูกชนเข้าจนคนล้มหงายหลัง สองคนต่างล้มลงบนพื้น

หมอหญิงไม่พอใจมาก นี่อยูใ่ นวังหลวง ทะเล่อทะล่าเข้ามาได้อย่างไร ขณะะที่กาํ ลังจะเอ่ย

ปากตําหนิ ก็เห็นพระพันปี เสด็จเข้ามา ข่มความไม่พอใจไว้ขา้ งใน ลุกขึ้นกราบทูลทันที ‚
ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยง ช่วยชีวิตองค์หญิงกลับมาได้แล้วเพคะ เพียงแต่เสี ยเลือดมาก
จําเป็ นต้องดูแลอย่างดี ‛

พระพันปี พยักหน้า ตรัสเพียงหนึ่งประโยค ‚ขอบใจมาก ปูนบําเหน็จ ‛ จากนั้นก็วิ่งไปข้าง

เตียงอย่างรวดเร็ว ขาชราภาพย่างก้าวรวดเร็วมาก นางคิดว่าจะไม่ได้เห็นคนเป็ นๆ เสี ยแล้ว
หมอหญิงคนนั้น ไม่ประจบไม่อวดดี ถวายความเคารพให้แผ่นหลังของพระพันปี
‚เช่นนั้นหม่อมฉันทูลลา‛ พูดจบก็ยนื่ มือรับของกํานัลที่แม่นมส่งมาแล้วออกไป

ในแคว้นต้าหรง ฐานะของหมอหญิงค่อนข้างสูง ในยุคสมัยที่ยดึ หลักประโยคที่วา่ สตรี ไร้

ความสามารถคือสตรี มีจรรยา สตรี เหล่านี้ไม่เพียงแต่รู้หนังสื อเป็ นอักษร ทั้งยังมี
ความสามารถส่วนตัวรักษาโรคช่วยชีวติ คนได้

กอรปกับหมอหญิงท่านนี้ยงั เป็ นหมอหลวงขั้นสามชั้นเอก แม้เดินออกไปแล้ว เหล่ามหา

เสนาบดีลว้ นต้องมีมารยาทต่อนางสามส่วน อย่างไรเสี ยมีสตรี บา้ นใดบ้างไม่เจ็บไม่ไข้?
ทั้งคํานึงถึงชายหญิงแตกต่าง หมอหลวงก็มิค่อยสะดวกนัก

เห็นสตรี บนเตียงสี หน้าซีดขาว บนคอพันผ้าพันแผลหนาตึบ นอนอยูต่ รงนั้นไม่เปล่งเสี ยง

ด้านนอกผ้าพันแผลขาวบริ สุทธิ์ปรากฎคราบเลือดแดงคลํ้าดวงใหญ่ น่าสะเทือนใจยิง่ นัก
เหมือนกันกับซูเซียงเมื่อคืน
——

[1] สตรี สูงศักดิ์ช้ นั เก้ามิ่ง (外诰命妇) เป็ นไว่มิ่งฝู (外命妇）แปลว่าสตรี

บรรดาศักดิ์ขา้ งนอก หมายถึงภรรยาของขุนนางขั้น 1 ถึง5 เรี ยกว่าชั้นเก้ามิ่ง (诰命）
ส่วนในขั้น 6 ถึง9 เรี ยกว่าชื่อมิ่ง (敕命）

ตอนที่ 846 คนดีๆ ไยคุกเข่าไปคุกเข่ามา

พระพันปี ประทับตรงข้างเตียงไม่เปล่งวาจา ไม่มีผใู ้ ดรู ้วา่ ตอนนี้ในพระทัยนางกําลังคิด
อะไรอยู่ กลับเป็ นแม่นมขององค์หญิงเต๋ อฮุ่ยฟุบตรงข้างเตียงรํ่าไห้ร้องไม่เป็ นภาษา ร้อง
เรี ยกทีละประโยค ‚องค์หญิง พระองค์ตื่นเถิดเพคะ องค์หญิง…‛

เดิมทีหมอหญิงคนนั้นออกไปแล้ว ทว่าได้ยนิ เสี ยงร้องรํ่าทางนี้กพ็ ลิกร่ างวกกลับมา ผลัก

ประตูเข้ามา เห็นหญิงชราที่ชนตัวเองเมื่อครู่ กาํ ลังร้องไห้มืดฟ้ามัวดินอยูต่ รงนั้นก็พลันไม่
พอใจ ‚หมัวมัวท่านนี้ รบกวนท่านเงียบเสี ยงหน่อยได้หรื อไม่? คนป่ วยจําเป็ นต้องพักผ่อน
‛

แม่นมหยุดเสี ยงร้องไห้โดยพลัน หันศีรษะมองผูผ้ ลักประตูเข้ามาด้วยความแปลกใจ ริ ม

ฝี ปากพลันปิ ดแนบสนิทไม่กล้าส่งเสี ยงอีก
ดรุ ณีท่านนี้นางหาเรื่ องด้วยไม่ได้ นี่เป็ นแพทย์หลวงขั้นสามอันดับหนึ่งของแคว้นต้าหรง
ยังมีอีกหนึ่งสถานะ คนอื่นไม่รู้ ทว่านางเป็ นคนสนิทของพระพันปี ย่อมรู ้ดี

ถ้าเป็ นผูอ้ ื่นย่อมไม่กล้าไร้มารยาทต่อหน้าพระพันปี เช่นนี้ ทว่านางเป็ นใคร นางสื บทอด

วิชาของเตี๋ยอีเซียนกู่ （หมอผีเสื้ อแห่งหุบเขาเซียน）นางเติบโตในสภาพแวดล้อมเปิ ด
กว้างมีอิสระ เชื่อว่าคนทุกคนควรเท่าเทียมกัน ในสายตานางแบ่งแยกเพียงคนสุขภาพดีกบั
คนป่ วย สําหรับเรื่ องก้มหัวคํานับให้คนในราชวงศ์เหล่านี้ ก็แค่ไว้หน้าให้กเ็ ท่านั้น อันที่
จริ งในใจนางก็มิได้แยแส คนดีๆ ทําไมคุกเข่าเข่าไปคุกเข่ามา ยังไม่ตายเสี ยหน่อย

หมอหญิงเห็นแม่นมหยุดร้องแล้ว ยังอารมณ์ไม่ดี ‚พอแล้ว พอแล้ว คนไม่มีหน้าที่

เกี่ยวข้องออกไปให้หมด‛ ‚ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยง คนป่ วยต้องพักฟื้ น ขอพระองค์ทรงกรุ ณา
เสด็จเช่นกันเพคะ ‛
เหล่านางข้าหลวงในพระตําหนักชิงหลินเห็นกิริยาวาจาเช่นนี้ของนาง พลันตกใจกลัวจน
หน้ามืด ตายแล้ว แม่เจ้า เคยเห็นคนหาที่ตายแต่ไม่เคยเห็นใครรนหาที่ตายถึงเพียงนี้ สร้าง
มาตรฐานใหม่แล้วจริ งๆ

ขณะที่ทุกคนกําลังคิดว่าพระพันปี ทรงกริ้ วจนขึ้นสมองหาทางจัดการลงโทษหมอหญิง

อย่างไรดี คาดไม่ถึง พระพันปี กลับยืนขึ้น พับมุมผ้าห่มให้องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยบนเตียง จากนั้น
พยักหน้ากล่าวกับหมอหญิงคนนั้น ‚ได้ เช่นนั้นอายเจียจะออกไปก่อน ทางนี้ รบกวนเจ้า
ช่วยดูแลมากหน่อยแล้ว‛

‚อืม‛ หมอหญิงพยักหน้าอย่างเฉยชา ขานรับอืมหนึ่งเสี ยงเบาๆ แล้วก็ ‚เชิญ‛ คนทั้งกลุ่ม

ออกไป

นางข้าหลวงและขันทีในพระตําหนักชิงหลินงุนงงเต็มหน้า มีเส้นสี ดาํ เต็มหัว สายตาที่มอง

หมอหญิงคนนี้อดมิได้ที่จะแปลกประหลาดขึ้นมา คนผูน้ ้ ีแท้จริ งแล้วฐานะเช่นไร แม้แต่
พระพันปี ยังต้องไว้หน้านาง
หลังผ่านไปสองวัน องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยฟื้ นขึ้นก่อน เห็นพระพันปี เฝ้าไข้อยูข่ า้ งกาย เพียง
เรี ยกว่าท่านป้าคําเดียว นํ้าตาก็ไหลริ น และพูดอะไรไม่ออกอีก

พระพันปี เองก็ไม่รู้วา่ ควรพูดอะไรดี ตบมือของนางพลางกล่าว ‚เดี๋ยวก็ดีข้ ึน เดี๋ยวก็ดี

ขึ้น…‛

พูดไปพูดมานํ้าตาของตนก็กลิ้งไหลร่ วง เด็กคนนั้นแม้ถูกผูว้ ิเศษลึกลับอุม้ ไปแล้ว ฟังจาก

เสี ยงนั้นน่าจะเป็ นท่านหมอเตี๋ย ทว่าเด็กคนนั้นเกิดมาก็ไม่มีลมหายใจแล้ว หมอเตี๋ยแม้เป็ น
หมอวิเศษอัศจรรย์ แต่นนั่ คงมิอาจปลุกคนตายให้ฟ้ื นคืนชีชีพ วัตถุประสงค์ที่พูดประโยค
นี้กเ็ พียงเพื่อปลอบใจองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเท่านั้น
ขณะที่สองคนกําลังก้มหน้าสะอึกสะอื้น แม่นมของพระพันปี ก็วงิ่ หน้าตั้งเข้ามา ‚นายหญิง
นายหญิงเพคะ จ้านหวังเฟยฟื้ นแล้วเพคะ เร็วเข้า…‛

พระพันปี ครั้นสดับตาพลันสว่าง ในที่สุดแม่หนูคนนั้นก็ฟ้ื นแล้ว หากซูเซียงไม่ฟ้ื นขึ้นมา

ล่ะก็ นางไม่กล้าคิดว่าจะวุน่ วายจนกลายเป็ นเช่นไร

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยได้ยนิ ว่าซูเซียงฟื้ นแล้ว บนหน้าพยายามแย้มยิม้ ออกมา ‚ท่านป้า รี บไปดู

แม่หนูคนนั้นเถิด โถ แม่หนูผนู ้ ่าสงสาร…‛ พูดไปพูดมาตัวเองซุกในผ้าห่มร้องไห้งอแง
ขึ้นมา

พระพันปี ห่วงกังวลทั้งสองฝั่งดัง่ มดบนหม้อร้อน ทั้งดวงใจหมุนพันยุง่ เหยิง ทว่าพยายาม

ควบคุมกดเอาไว้ ตบๆ คนที่ซุกตัวอยูใ่ นผ้าห่ม ‚เช่นนั้นก็ได้ เช่นนั้นป้าไปดูแม่หนูก่อน
เจ้ารับปากกับป้า ดูแลตัวเองดีๆ ห้ามทําเรื่ องโง่งมอีก‛
องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเลิกมุมผ้าห่ม มองพระพันปี นิ่งเหม่ออยูห่ ลายวินาทีแล้วค่อยปริ ปากกล่าว
‚ท่านป้า เรื่ องนี้ฮุ่ยเอ๋ อร์ไม่อาจยอมยุติเลิกรา‛

ตอนที่ 847 หย่ากับข้าเถอะ

พระพันปี ชะงัก ตามด้วยสี หน้าอ่อนลงมาทันที นางกังวลมาตลอดว่าหลังองค์หญิงเต๋ อฮุ่ย

ฟื้ นแล้วจะกระทําเรื่ องโง่เขลา บัดนี้ดูท่าว่าคงไม่เกิดขึ้นแล้ว ลูบๆเส้นผมยุง่ เหยิงของนาง
พลางกล่าว ‚ฮุ่ยเอ๋ อร์วางใจ ป้าเองก็ไม่ยอมปล่อยวางรามือ เด็กคนนั้นเป็ นเลือดเนื้อเชื้อไข
ของป้าเหมือนกัน‛

สองคนมองตากัน พระพันปี ลุกขึ้นโดยไม่ลงั เล รุ ดหน้าเร่ งไปทางซูเซียง

จ้าวเซิงในตอนนี้นงั่ ทําตัวไม่ถูกอยูต่ รงหน้าเตียง ไม่วา่ เขาถามอะไร ซูเซียงก็เอาแต่เหม่อ

มองเพดาน สักคําก็ไม่พูด สี หน้าสักนิดก็ไม่มี ราวกับคนตายทั้งเป็ น
‚เซียงเอ๋ อร์ เซียงเอ๋ อร์ เจ้าพูดสิ เจ้าอยากจัดการอย่างไร? ขอเพียงเจ้าบอก ข้าสามีลว้ นตก
ลงรับปากเจ้าทั้งหมด ตกลงหรื อไม่ เซียงเอ๋ อร์…‛

แต่ซูเซียงไม่พูดจา ในดวงตาไม่มีจุดสนใจใดๆ ผูค้ นล้วนคิดว่าตอนนั้นนางสลบไปไม่

รู ้สึกตัวโดยสมบูรณ์ แต่หลังลูกออกมาแล้วตาย นางกลับรับรู ้อย่างชัดเจน

เมื่อครู่ ในฝันของนางทั้งหมดล้วนเป็ นเด็กคนนั้น เสี ยงยิม้ หัวเราะร้องเรี ยกนางว่าแม่ เด็ก

คนนี้ยงั เล่นซุกซน ทําให้ท้ งั ตัวเปรอะเปื้ อนดินโคลนเพราะจับจิ้งหรี ด กลับมาทําออดอ้อน
น่ารัก นางถือแส้แต่ใจอ่อน ตีลงไปอย่างนิ่มนวลเบามือ

ผ่านไปเนิ่นนาน ซูเซียงจึงปริ ปากพูดด้วยเสี ยงแหบแห้ง เพียงโพล่งออกมาอย่างเฉยชา

หนึ่งประโยค ‚เจ้าหย่าข้าเถอะ ปล่อยข้าไป‛
ในศตวรรษที่ยสี่ ิ บเอ็ด แม้รัฐบาลก็มิได้ใสสะอาดเต็มร้อย อาจมีคนกลุ่มน้อยทุจริ ตติด
สิ นบน อาจมีปกป้องคนชัว่ รู ้เห็นเป็ นใจคนเลว ทว่าสุดท้ายแล้วยังมีศาลยุติธรรม ยังมี
สํานักงานอัยการ ไม่ไหวแล้วก็ยงั เขียนจดหมายถึงผูน้ าํ ประเทศได้ ไม่เชื่อว่าไม่มีสถานที่ที่
พูดคุยกันด้วยเหตุผล

แต่ที่นี่น่ะหรื อ เป็ นยุคโบราณที่อาํ นาจจักรพรรดิเป็ นที่ต้งั สูงสุด อย่าว่าแต่ยวั่ โทสะ

จักรพรรดิ แม้กระทัง่ กับขุนนางชั้นสูงทัว่ ไปคนหนึ่ง นางซึ่งเป็ นแค่ชาวบ้านตาดําๆก็ยงั หา
เรื่ องด้วยไม่ได้ ราษฎรคนอื่นยิง่ ไม่อาจต่อต้านจักรพรรดิได้อย่างเปิ ดเผย นี่มิใช่แค่รนหาที่
ตาย ถึงขั้นนําพาคนเก้าชัว่ อายุไปตายด้วย

นางแค่อยากมีชีวติ มัน่ คงปลอดภัย มีรายได้เล็กๆน้อยๆ ใช้ชีวิตกับคนในบ้านอย่างมี

ความสุข ต่อมานางพบเจอจ้าวเซิง ชมชอบเขา คิดว่าระหว่างสามีภรรยาควรร่ วมทุกข์ร่วม
สุขกัน แต่ถึงปลายทางแล้วนางเพิ่งค้นพบว่าตัวเองผิดไป สามีที่นางอยากร่ วมทุกข์ดว้ ย
มิใช่คนธรรมดาสามัญ แต่เป็ นลูกชายของจักรพรรดิ เป็ นองค์ชายมีตาํ แหน่งอํานาจสูงส่ง
เป็ นท่านอ๋ องสงครามผูส้ ูงศักดิ์ของแคว้นต้าหรง
ส่วนนางหรื อ ก็แค่วิญญาณทะลุมิติมาในโลกแปลกประหลาด จะหน้าตางดงามก็ไม่
งดงาม จะรู ปร่ างดีกไ็ ม่ดี อีกทั้งก่อนนางแต่งให้จา้ วเซิง เรื อนร่ างของเจ้าของเดิมเปื้ อน
มลทินแล้ว ทั้งยังเคยคลอดลูก ในศตวรรษที่ยสี่ ิ บเอ็ดเองก็นบั ว่าเป็ นผูห้ ญิงแต่งงานซํ้าสอง
แล้ว

หญิงชาวนาแต่งงานใหม่ ในยุคปัจจุบนั แม้คิดจะแต่งให้ลูกชายนายอําเภอนัน่ ก็ยงั เป็ น

ความคิดเพ้อฝัน นับประสาอะไรกับผูช้ ายตรงหน้านี้เป็ นถึงลูกชายของผูป้ กครองสูงสุด
ของแคว้น นางชมชอบ แต่ครอบครองไม่ได้

จ้าวเซิงเคยคิดว่าซูเซียงคงร้องไห้โวยวาย คิดว่านางคงร้องตะโกนต้องการแก้แค้นให้ลูก
คิดว่านางคงเรี ยกร้องให้ตนตัดขาดสัมพันธ์กบั ราชวงศ์แล้วพานางจากไป…เคยคิดไป
มากมาย แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่าสุดท้ายซูเซียงจะละทิ้งเขา
อีกทั้งแม้แต่จากกันด้วยดีนางก็ยงั ไม่ตอ้ งการ พอเอ่ยปากก็บอกว่าต้องการหนังสื อหย่า
ทันที ในใจของนาง ต้องสิ้นหวังมากเพียงใด…

หัวใจทั้งดวงของจ้าวเซิงพังทลายลงในชัว่ พริ บตานั้น แต่เดิมนัง่ บนเตียงเพียงครึ่ งก้น บัดนี้

เพราะทั้งกายไร้เรี่ ยวแรง ร่ วงตกพื้นดังปัง ล้มลงกระดูกสะบ้าและข้อมือเสี ยงดังกร๊ อบ

พระพันปี รี บเร่ งเข้ามา เพิ่งก้าวข้ามประตูใหญ่กไ็ ด้ยนิ ประโยคนี้ของซูเซียง พลันชะงักค้าง

อยูก่ บั ที่

ทันใดนั้น มวลความโกรธมหาศาลโหมพุ่งขึ้นกบาล

หลานชายดีๆของนาง หลานสะใภ้ดีๆของนาง ยังมีเด็กที่ไม่ได้เกิดมาคนนั้น ทั้งหมดล้วน

ถูกลูกชายโง่เขลาเนรคุณนัน่ ทําลาย! ยอมไม่ได้ ยอมไม่ได้เด็ดขาด!
พระพันปี หมุนกายคิดจะเดินไป แม่นมคิดว่านางเคืองคําพูดซูเซียง รี บร้อนมาเกลี้ยกล่อม
‚นายหญิง จ้านหวังเฟยเองก็จนใจ จ้านหวังเฟยเองก็เดือดดาล พระองค์อย่าทรงกริ้ ว…‛

ตอนที่ 848 ไม่อยากให้ครอบครัวติดร่ างแห

พระพันปี ถลึงตาใส่แม่นมข้างกาย ‚เจ้าคิดว่าอายเจียเลอะเลือนถึงเพียงนี้หรื อ! อายเจียย่อม

มิใช่โมโหเซียงเอ๋ อร์ แต่เป็ นลูกอตัญํูนนั่ ! กับครอบครัวตัวเองยังถึงเพียงนี้ นับประสา
อะไรกับราษฎร! ครานี้อายเจียต้องเฉดหัวเขาไปให้ได้!‛
‚…‛ คนข้างกายเหงื่อตกอยูใ่ นใจ นายหญิง พระองค์หา้ วหาญเช่นนี้จกั พรรดิองค์ก่อนรู ้
หรื อไม่เพคะ…

‚พระองค์ท่าน ระงับโทสะ ระงับโทสะ‛ แม่นมโล่งใจ ขอเพียงพระพันปี ไม่เอาความจ้าน

หวังเฟยก็ดีแล้ว แม้เมื่อวานอยูร่ ่ วมกันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แม่นมก็ชื่นชอบจ้านหวังเฟยคน
นี้แล้ว อ่อนโยนจิตใจดีท้งั ไม่วางมาด ทําให้คนอยากใกล้ชิดสนิทสนม

พระพันปี สูดลมหายใจเข้าลึกๆหลายเฮือก เดินเข้าข้างหน้า เตะจ้าวเซิงหลีกออกไป ‚ไสหัว

ไปทางโน้นเลย ภรรยาตัวเองยังปกป้องไว้ไม่ได้ สิ่ งของไร้ประโยชน์!‛

แม่นมโอดครวญอยูใ่ นใจ โธ่เอ๋ ยไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงของข้า เรื่ องนี้มนั เกี่ยวอันใดกับท่าน

อ๋ องเล่า…
วิจารณ์ในใจก็ส่วนวิจารณ์ในใจยังเร่ งข้าไปประคองจ้าวเซิงที่ถูกเตะนอนราบกับพื้น ‚ท่าน
อ๋ องรี บลุกขึ้นเถิดเพคะ ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงมิได้โมโหพระองค์…มีพระพันปี อยู่ จะไม่
เป็ นไรเพคะ จะไม่เป็ นไร…‛

ซูเซี ยงเห็นพระพันปี มาแล้ว สายตาวูบไหวเล็กน้อย มากน้อยก็ยงั เห็นได้ในระยะสายตา

พระพันปี ดึงมือของซูเซียง ไม่ทนั พูดก็สะอื้นก่อน ‚เด็กน้อยน่าสงสาร…‛

ซูเซียงเงียบงันไม่เปล่งเสี ยง พระพันปี เห็นสี หน้าท่าทางของนางหัวใจก็เต้นตึกตัก เปลี่ยน

ใจเล็กน้อยแล้วรี บกล่าว ‚เจ้าดูสิ เมื่อกี้ขา้ จัดการสัง่ สอนตัวไม่ได้เรื่ องผูน้ ้ ีแล้ว เจ้าอย่าโกรธ
เคือง ระหว่างสามีภรรยามีเรื่ องอันใดแก้ไขไม่ได้ พูดอีกอย่าง เรื่ องนี้มิใช่ความผิดของเซิง
เอ๋ อร์ท้งั หมด เจ้าวางใจ อายเจียจักจัดการให้คาํ ตอบแก่เจ้า!‛
เปลือกตาซูเซียงปิ ดลง แล้วยกขึ้นอีกครั้ง สายตาเย็นเยือกและเด็ดเดี่ยว ‚ขอบพระทัยไท่
โฮ่วเหนียงเนี่ยงปรารถนาดี หม่อมฉันตัดสิ นใจแล้ว เสี ยบุตรนับว่าหม่อมฉันอาภัพ ข้าซู
เซียงชีวิตนี้ถือศีลกินเจเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้ลูก แต่ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยง หม่อมฉันไม่อยาก
ทําร้ายให้ครอบครัวติดร่ างแห ขอพระองค์ทรงช่วยเกลี้ยกล่อมท่านอ๋ อง รี บเขียนหนังสื อ
หย่าร้าง ปล่อยหม่อมฉันไปเถิดเพคะ‛

ไม่อยากให้ครอบครัวติดร่ างแห…ประโยคนี้ไยพระพันปี จะไม่เข้าใจ แต่เพราะเข้าใจ จึง

เจ็บปวดผิดหวังในตัวจักรพรรดิรัชทายาท

หัวใจพระพันปี ดิ่งจมลงทีละนิด ราวกับตกสู่หว้ งเหวนํ้าแข็งพันปี ลึกหมื่นจั้ง เป็ นเมื่อวาน

นี้เอง สาวน้อยคนนี้ยงั จับมือของตนอย่างดีอกดีใจ เรี ยกเสี ยงอ่อนนุ่มนวลว่า‛เสด็จย่า‛
บัดนี้กลับแก้คาํ เรี ยกเป็ นไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงเสี ยแล้ว
เมื่อก่อนนางรู ้สึกว่าคําเรี ยกขานว่าไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงนี้คือการเคารพนับถือ ทว่าบัดนี้ครั้น
ฟังแล้วกลับถากถางและเย็นชา ไม่มีความอบอุ่นแม้แต่นอ้ ย

จ้าวเซิงที่ได้แม่นามพยุงขึ้นกําลังจะนัง่ บนม้านัง่ พอได้ยนิ คําพูดประโยคนี้ของซูเซียงก็ทน

ไม่ไหว มือบีบเก้าอี้ เสี ยงไม้ปริ แตกดังแคร๊ ก ทั้งตัวเขาหล่นลงบนพื้นอีกหน

มองดูหลานสะใภ้บนที่เตียงใบหน้าเย็นชา เด็ดเดี่ยว ซีดขาว และหลานชายท้อแท้หมด

อาลัยบนพื้น แม้แต่หายใจก็ยงั แทบทําไม่ได้ พระพันปี เดือดดาลจนคนทั้งคนใกล้จะระเบิด
อยูแ่ ล้ว
พระพันปี บีบกําปั้นเกร็งแน่นอยูใ่ นแขนเสื้ อ จิกจนเลือดสดเต็มมือ บนพระพักตร์กลับเค้น
ยิม้ อบอุ่นอ่อนโยนสายหนึ่ง ‚เซียงเอ๋ อร์ เด็กดี ร่ างกายเจ้าตอนนี้ยงั ไม่เหมาะขยับตัวตามใจ
ชอบ รอให้หายดีก่อนเราค่อยว่ากัน ตกลงไหม?‛

ซูเซียงปิ ดเปลือกตา เบือนศีรษะไปอีกด้าน ไม่พูดอะไรอีก นางรู ้วา่ พระพันปี ปรารถนาดี

ทว่าวังหลวงแห่งนี้แค่เพียงวันเดียวนางก็ไม่อยากรั้งอยูต่ ่อ

พระพันปี ไม่รู้วา่ ซูเซียงไร้คาํ ตอบจึงพลิกตัวไม่พูดจา ยังคิดว่านางยอมรับโดยปริ ยายแล้ว

ในใจมีความหวังสายหนึ่งแวบผ่าน กล่าวกับแม่นมของตน ‚นับแต่วนั นี้เป็ นต้นไป เจ้าอยู่
ที่นี่คอยดูแลจ้านหวังเฟยมิให้ห่างย่างก้าว เรื่ องที่เหลือข้าจะจัดการให้เรี ยบร้อย!‛

พระตําหนักบรรทมของจักรพรรดิ
ฮ่องเต้เองก็ทราบข่าวว่าซูเซียงฟื้ นแล้ว โกรธกริ้ วจนโผล่งปากผรุ สวาจา ‚คนสารเลว! นาง
หญิงชัว่ ช้า! คนดีอายุส้ นั คนชัว่ อยูย่ งคงกระพัน! ทําไมไม่ตายตามผลผลิตนอกคอกนัน่ ไป
เสี ย! ไยถึงไม่ตายไป…‛

พระพันปี ผูซ้ ่ ึงโทสะพลุ่งพล่านอยูก่ ่อนแล้วเร่ งรุ ดหน้าเข้ามาคิดบัญชีกบั องค์จกั รพรรดิ

บังเอิญอยูห่ น้าประตูกไ็ ด้ยนิ วาจาอํามหิตเลวรามเช่นนี้เข้าพอดี

ตอนที่ 849 ศิษย์หมอเตี๋ยแผลงฤทธิ์

ทันใดนั้นพลันรู ้สึกเหมือนลูกเกาทัณฑ์แหลมทิ่มแทงหัวใจของตน ขั้วหัวใจปวดแปลบ

คอหอยมีรสหวาน ‚พร่ วด‛เลือดสดใหม่คาํ ใหญ่พ่นออกมา

มือที่กาํ ลังสัน่ ชี้ประตู ไม่ทนั เอื้อนเอ่ยสักประโยค ร่ างกายก็โอนเอน สองตาพลิกสลบไป

‚ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยง ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยง! ใครก็ได้ รี บไปตามหมอหลวง…‛

‚ฝ่ าบาท ฝ่ าบาท ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงล้มสลบอยูต่ รงหน้าประตูพ่ะย่ะค่ะ ฝ่ าบาท…‛

‚พวกลูกสัตว์เดรัจฉาน ยังยืนบื้อทําอะไรอยูเ่ ล่า…‛

‚……‛

นอกพระตําหนักบรรทมของจักรพรรดิชุลมุนโกลาหล ฝ่ าบาทเดิมทีพรํ่าด่าไม่คลายโทสะ
อยูด่ า้ นใน จู่ๆได้ยนิ เสี ยงวุน่ วายข้างนอกก็วิ่งออกมา เห็นพระมารดาของตนนอนอยูบ่ น
พื้นเย็นเยียบ พระโอษฐ์ พระวรกายล้วนเป็ นแอ่งเลือดแดงกํ่า พลันตะลึงงันทันใด นี่มนั
สถานการณ์อะไร?!
สมเด็จพระพันปี ทรงประชวรหนัก ราชสํานักอลม่าน เหล่าหมอหลวงหมอหญิงเข้าๆ
ออกๆตําหนักโซ่วอัน แม้กระทัง่ หมอหญิงท่านนั้นที่ดูแลอาการบาดเจ็บองค์หญิงเต๋ อฮุ่
ยก่อนหน้านี้สีหน้ายังเย็นเยือกจนกลัน่ เป็ นเกล็ดนํ้าแข็งได้

นางเข้าวังเป็ นหมอหญิง เดิมทีเห็นแก่พระพักตร์พระพันปี บัดนี้ลูกศิษย์ชะตาลิขิตของ

อาจารย์นางถูกจักรพรรดิสุนขั ตรงหน้าทําร้ายจนมิรู้เป็ นตาย พระพันปี ยังถูกกระตุน้ โทสะ
จนเป็ นสภาพนี้ นางไหนเลยยังจะทนไหว?!

ช่างหัวเป็ นจักรพรรดิหรื อรัชทายาทปะไร? ควงไม้ทุบยาตรงเข้าขวางตรงประตูใหญ่ด่าไฟ

แลบ ‚ไสหัวไป! ไสหัวไปให้แม่ท้งั หมด! ฆ่าเด็กกับหญิงท้องยังไม่นบั แม้กระทัง่ มารดา
ของตัวเองก็คิดจะทําร้ายถึงตาย ข้าอยูม่ าร้อยแปดสิ บปี แล้วยังไม่เคยพบเจอลูกทรพีเช่นนี้
ไป! ไสหัวไปให้ขา้ ทั้งหมด!‛
จักรพรรดิบนั ดาลโทสะไม่เบา ตั้งแต่หญิงชัว่ ช้านัน่ ปรากฎตัวเขาก็ไม่ได้ชีวิตสงบสุขเลย
สักวัน! บัดนี้ดีเสี ยนี่กะไร จักรพรรดิผสู ้ ูงศักดิ์ ถึงกับถูกหมอหญิงตัวเล็กๆด่าสาดเสี ยเท
เสี ย! ภาพลักษณ์ของกษัตริ ยเ์ ยีย่ งเขายังต้องมีอีกหรื อไม่?!

ยกพระหัตถ์ทนั ที ตะคอกกับองครักษ์รับใช้ขา้ งหลัง ‚ทหาร! จับคนสารเลวผูน้ ้ ีให้เจิ้น! ลง

ดาบประหาร!‛

‚ลงดาบประหาร?! เหอะๆ ด้วยลูกอกตัญํูเยีย่ งเจ้าน่ะหรื อ! ต่อให้ขา้ ถูกหมากัดตายก็ไม่มี

ทางถูกสิ่ งของสูเ้ ดรัจฉานมิได้เยีย่ งเจ้าลงดาบประหารหรอก!‛

‚ข้าเป็ นศิษย์คนรองของหมอเทวดาเตี๋ยกู่ ถ้าเจ้าไม่กลัวล่วงเกินผูร้ ักษาของใต้หล้า เจ้าก็ให้

คนมาจับข้าไปประหาร เจ้าลองประหารให้แม่ดูสิ! มาสิ คอข้ามันยืน่ ออกมาแล้ว มาสิ ตัด
สิ !‛
หมอหญิงคนนั้นเอ่ยพลางยืดคอของตัวเองไปข้างหน้า เห็นท่าทางตะลึงงันอึ้งค้างของทุก
คน เยาะเย้ยหนึ่งเสี ยง ล้วงป้ายหยกขาวแผ่นหนึ่งออกมาจากในอก ‚เห็นชัดหรื อยัง บนนี้
เขียนตัวอักษรอะไร!‛

จักรพรรดิจุกตันหัวใจ เขานึกว่านางเป็ นแค่หมอหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น คิดไม่ถึงว่า

ในวังแห่งนี้ถึงกับมีผสู ้ ื บทอดของหมอเทพเตี๋ยกู่ ทั้งยังถือครองป้ายหยกของท่านหมอ
เตี๋ย…

นอกพระตําหนักโซ่วอัน ไม่วา่ เป็ นคนของพระพันปี คนของจักรพรรดิรัชทายาทล้วน

สะเทือนขวัญไม่มีที่สิ้นสุด หมอหญิงที่ดูแล้วมีอายุสิบกว่าเกือบยีส่ ิ บปี ถึงกับกล้าแทน
ตัวเองว่าแม่ ซํ้าบอกว่าตัวเองอายุร้อยแปดสิ บปี แล้ว ทั้งยังกล้าป่ าวประกาศท้าทาย
จักรพรรดิและรัชทายาท
สวรรค์ พวกเขาได้ยนิ สิ่ งใด พบเห็นสิ่งใด…

จักรพรรดิโกรธจนแทบทําลายฟ้าทลายแผ่นดิน ทว่าต่อหน้าหมอหญิงคนนี้แม้แต่ผายลมก็
ยังไม่กล้า ฆ่าหมอหญิงคนหนึ่งเป็ นเรื่ องเล็ก แต่หาเรื่ องเตี๋ยกู่นนั่ ก็ยงุ่ ยากแล้ว

‚เสด็จพ่อ เราไปกันก่อนเถิด‛ รัชทายาทที่อยูข่ า้ งๆเองก็อดสัน่ สะท้านมิได้ หลายปี มานี้

ชายแดนไม่ขาดเรื่ องสงคราม ได้เตี๋ยกู่ช่วยเหลือไว้ไม่นอ้ ย แม้ไม่มีปัจจัยเรื่ องนี้ แต่ใครเล่า
จะกล้าบุ่มบ่ามล่วงเกินหมอเทวดาของใต้หล้า นี่มิใช่ตวั เองรนหาทางตายหรอกรึ !

พระพันปี อัดอั้นตันใจ ซํ้าโทสะโจมตีหวั ใจ จึงกระอักเลือดล้มสลบ โชคดีมีหมอหญิงท่าน

นี้อยูด่ ว้ ย มิเช่นนั้นทั้งสํานักหมอหลวงคงมืดมนจับทางไม่ถูกแล้ว
แต่ถึงอย่างนี้ หมอหญิงเฝ้าอยูใ่ นห้องบรรทมของพระพันปี ไม่หลับไม่นอนแล้วสาม
วัน พระพันปี ถึงค่อยนับว่าทุเลาลงในที่สุด ระหว่างนี้รัชทายาทมาเยีย่ มอีกครั้ง ก็ถูกหมอ
หญิงผูอ้ ิดโรยถือสากตํายาไล่ออกไป เพียงแต่ดีกว่ากิริยาที่ปฎิบตั ิต่อจักรพรรดิ อย่างน้อยก็
ดีกว่าหน่อยนึง อย่างไรก็ยงั ทิ้งไว้หนึ่งประโยค ‚รี บไสหัวไป ยัว่ โทสะอีกล่ะก็ขา้ ไม่ช่วย
รักษาแล้ว!‛

รัชทายาทเองมิใช่คนโง่ ย่อมฟังออกว่าเสด็จย่าของเขาไม่เป็ นไรแล้ว ในที่สุดศิลาก้อน

ใหญ่ในใจก็ร่วงลงพื้น นี่ยงั ต้องรี บไปควบคุมสถานการณ์ พระพันปี ประชวรหนัก
กะทันหัน บนราชสํานักบัดนี้ไม่วา่ คําพูดใดล้วนมีหมด

ตอนที่ 850 ทุกคนล้วนแสร้งโง่มึนงง

ถึงขั้นยังมีข่าวลือกล่าวทํานองว่า จักรพรรดิลอบทําร้ายแม้กระทัง่ หลานผูบ้ ริ สุทธิ์ของ
ตัวเอง นับประสาอะไรกับพระพันปี อาวุโสที่คอยควบคุมจํากัดเขาทุกเรื่ องเล่า!

ข่าวลือนี้น่าสนใจแล้ว เหตุใดจักรพรรดิทาํ เช่นนี้น่ะหรื อ? ง่ายมาก คิดว่าตัวเองใหญ่คบั ฟ้า

คับดิน ไม่ยนิ ยอมถูกคนควบคุมน่ะสิ พูดให้ลงลึกอีก พระพันปี ประชวรได้อย่างไร เหอะๆ
เรื่ องราวภายในรั้วกระเบื้องแดงกําแพงสูง ผูใ้ ดเล่าจะบอกได้ชดั เจน…

แม้ข่าวลือเหล่านี้แท้จริ งแล้วใส่ความจักรพรรดิ แต่ใครจะรู ้ในก้นบึ้งหัวใจเขามีความคิดนี้

อยูห่ รื อไม่? อย่างไรตั้งแต่หลังเกิดเรื่ องอี้เมิ่งกุย้ เฟยคราก่อน แม้บดั นี้คนตาสว่างแล้ว ทว่า
พฤติกรรมนับวันกลับไม่ปกติลงเรื่ อยๆ
สองวันนี้หมู่ขนุ นางราชสํานักล้วนรวมตัวไม่แยก กิริยาท่าทางเหมือนหูหนวกตาบอด
ครั้นฮ่องเต้ทรงกริ้ วแล้วก็คุกเข่าร้องตะโกนสองประโยค ‚ฝ่ าบาทโปรดระงับโทสะ‛ หลัง
ลุกยืนแล้วก็กลับไปเป็ นหุ่นไม้ ไม่พดู อะไรอีก

พวกเขารู ้วา่ จักรพรรดิทาํ เกินไป แต่นนั่ แล้วอย่างไร ผูอ้ ื่นเป็ นกษัตริ ยน์ ี่! ตัวเองไหนจะใจ
กล้ากระด้างกระเดื่องเปิ ดเผย ทว่ากิริยาท่าทางในตอนนี้กเ็ ป็ นการประท้วงโดยไม่ตอ้ งพูด
แล้ว ถึงกับมีขนุ นางอาวุโสหลายคน อัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย พร้อมใจกันลาหยุดไม่เข้าราช
สํานัก ถามว่าเป็ นอะไรไป ข่าวคราวที่ส่งมาบอกว่ากลางคืนฝันร้ายตกใจปวดหัวจนหัว
แทบแตก ลุกขึ้นไม่ไหวอย่างแท้จริ ง

ล้วนกล่าวกันว่าคนมโนธรรมไม่สงบจะฝันร้าย…

จักรพรรดิโมโหจนอยากฆ่าคนเหล่านี้ให้หมดสิ้นใจจะขาด ทว่าขุนนางอาวุโสหลายคนนี้
ล้วนเป็ นขุนนางเปรี ยบเหมือนกระดูกต้นแขน กอรปกับตอนนี้แม้แต่ในหมู่ชาวบ้านก็มี
ข่าวลือว่าจักรพรรดิกลัวขุนนางอํานาจสูงกลบนาย มีเจตนาสังหารทายาทของตระกูลขุน
นางผูม้ ีความดีความชอบ

พระพันปี อาเจียนเลือดแล้ว แม่นมเดิมทีไม่คิดอยากนําเรื่ องขุ่นข้องหมองใจพวกนี้ไปสร้าง

ความหนักพระทัย ทว่าจนใจข่าวลือข้างนอกหนาหูข้ ึนทุกวัน ราชสํานักเองก็นบั วัน
ระสํ่าระสาย นางเองคิดมานานแล้วว่าเรื่ องนี้ไม่อาจปกปิ ดได้อีกต่อไป

ฉะนั้นจึงอาศัยจังหวะพระพันปี ดื่มยาหมดแล้ว นางค่อยพูดขึ้นอํ้าๆอึ้งๆ ‚นายหญิง ข้าง

นอกมีข่าวลือไม่ใคร่ ดีนกั หม่อมฉัน หม่อมฉันกลัวว่า…‛

ฟังถึงตรงนี้ พระพันปี ยังมีอนั ใดไม่เข้าใจ? มองไปยังแม่นม ‚เจ้าพูดมาเลย อายเจียยังมี

อะไรให้รับไม่ไหวอีก?! ‛
แม่นมจึงถ่ายทอดคําพูดเกี่ยวกับข่าวลือในราชสํานักและนอกวังเหล่านั้นให้แก่พระพันปี
แม้นคําไม่น่าฟังเหลือรับเหล่านั้นนางตัดออกไปกว่าครึ่ งแล้ว แต่ยงั ทําให้พระพันปี ทรง
กริ้ วไม่นอ้ ย

‚ลูกทรพี! ลูกทรพีจริ งๆ!‛

‚นายหญิง พระองค์ใจเย็นระงับโทสะ ในสภาพการณ์เช่นนี้ ถ้าพระองค์เกิดเป็ นอะไรขึ้น

บ้านเมืองต้องโกลาหลเป็ นแน่เพคะ‛

ตอนแม่นมเอ่ยประโยคนี้ในใจก็เต้นตึกตักหนึ่งเสี ยง นางรู ้ตวั เองพูดเช่นนี้มีโทษฐานทรยศ

แม้ประหารล้างตระกูลเก้าชัว่ โคตรนัน่ ก็มิได้เกินไป แต่นางเป็ นห่วงจริ งๆ
โชคดีที่พระพันปี มิได้ถือสาเรื่ องพวกนี้ กลับกันคําพูดของแม่นมยิง่ เสริ มให้ได้ยนิ หัวใจ
ส่วนลึก ครุ่ นคิดอยูค่ รึ่ งค่อนวันในที่สุดก็กล่าวว่า ‚ถือตรามังกรของจักรพรรดิองค์ก่อน
แถลงราชโองการต่อใต้หล้า อายเจียจะว่าราชการหลังม่าน!‛

แม่นมแม้ประหวัน่ พรั่นพรึ งเล็กน้อย แต่ยงั รับบัญชาอย่างรวดเร็ว อีกทั้งสอดผ้าห่มให้พระ

พันปี พลางกล่าว ‚นายหญิงวางพระทัย เรื่ องเหล่านี้หม่อมฉันจะไปจัดการให้เรี ยบร้อย
พระองค์ทรงพักผ่อนสงบใจ ทางจ้านหวังเฟยนั้นหม่อมฉันก็จะไปดูสกั เที่ยว พระองค์ตื่น
แล้วค่อยไปเยีย่ มดูสกั หน่อย‛

พระพันปี พยักหน้า ต่อให้นางเป็ นห่วงซูเซียงกว่านี้กฝ็ ื นตัวเองไม่ไหวลุกไม่ข้ ึนอย่าง

แท้จริ ง ในตอนที่แม่นมกําลังจะออกประตูยงั กําชับอีกหนึ่งประโยค ‚เข้าพบคนแล้วอย่า
เรี ยกว่าจ้านหวังเฟยอีก เรี ยกนางว่าจวิน้ จู่เถอะ‛

ฝี เท้าของแม่นมชะงักเล็กน้อย ลอบทอดถอนใจ สุดท้ายขาน ‚เพคะ‛หนึ่งเสี ยง นับว่าตกลง

แล้ว นางติดตามพระพันปี หลายปี ขนาดนี้มีหรื อจะไม่รู้ความคิดที่แฝงอยูใ่ นนี้? แม่นางคน
นั้นก็เป็ นคนหัวแข็ง นี่กห็ า้ หกวันแล้วยังนิ่งเงียบไม่พูดกับท่านอ๋ องแม้แต่ครึ่ งคํา กระทัง่
เหลือบมองสักสายตายังไม่ยนิ ดี ทําเอาหลายวันนี้ท้งั ร่ างกายของท่านอ๋ องกลายเป็ นก้อน
นํ้าแข็ง เดินไปไหนก็มีไอเย็นแผ่ฟู่ออกมา

เรื่ องพระพันปี มีราชโองการประสงค์วา่ ราชการหลังม่านมิใช่เรื่ องที่จะจัดการเรี ยบร้อย

ภายในวันสองวัน แม้นอย่างไรจักรพรรดินบั ว่าไม่ตามครรลองอยูบ่ า้ ง ทว่าคนฝ่ าย
สนับสนุนจักรพรรดิเหล่านั้นก็ไม่ยนิ ดีเสี ยผลประโยชน์สกั เท่าใด ต้องการรักษาความชอบ
ธรรมของผูส้ ื บสันติวงศ์อะไรทํานองนั้น คนสองฝั่งฉุดยื้อกันอยูน่ าน สุดท้ายเนื่องด้วย
จักรพรรดิกระทําไม่สมควรจริ ง คนฝ่ ายขวาเหล่านั้นเองก็ไร้วาจาแก้ต่าง จําต้องหลับตา
ข้างลืมตาข้างว่าอย่างไรก็ตามนั้น เตรี ยมการเรื่ องว่าราชการหลังม่าน

ตอนที่ 851 พี่นอ้ งราชบุตรเขยบุกพระราชตําหนัก

เดิมคิดว่าพระพันปี ว่าราชการหลังม่านแล้วเรื่ องราวคงคลี่คลายลงบ้าง ทว่ากลับเกิด

เหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น
พระพันปี ทางนี้กาํ ลังแต่งพระองค์เตรี ยมขึ้นราชสํานักว่าราชกิจ ผลกลับได้ยนิ รายงานด่วน

ม้าเร็วแปดร้อยลี้ แจ้งว่าทหารชายแดนเคลื่อนพล บุตรภรรยารองทั้งสองของจวนแม่

ทัพเจิ้นกัว๋ เจียงจวินและเป็ นน้องชายทั้งสองของราชบุตรเขย นํากองกําลังเข้าเมืองหลวง

ภายใต้สถานการณ์คลุมเครื อ ทั้งเนื่องด้วยทราบข่าวช้าไป ไม่นานเกรงว่าคนคงมาถึงแล้ว

มือของแม่นมที่ช่วยสวมเฟิ่ งกวาน（มงกุฏหงส์）ให้พระพันปี อาวุโสสัน่ งกจนเกือบทํา

เฟิ่ งกวานร่ วงลงพื้น

พระพันปี มิได้ติดใจถือโทษ ให้แม่นมรี บสวมให้นางทันที จากนั้นก็เร่ งมุ่งหน้าไปยังท้อง

พระโรง

พระพันปี เพิ่งประทับมัน่ คง ด้านนอกก็ส่งรายงานด่วนเข้ามา กราบทูลว่าน้องชายต่าง

มารดาทั้งสองของราชบุตรเขยยกขบวนมาถึงหน้าประตูวงั แล้ว วาจาดุเดือดยิง่ นัก

‚บังอาจ! บังอาจยิง่ นัก! ทหาร ไปจับผูท้ รยศสองคนนั้นมา ลงดาบประหาร! ‛ จักรพรรดิ

ตบโต๊ะมังกร ตวาดสุรเสี ยงกึกก้อง

จักรพรรดิในตอนนี้ทรงพิโรธจนแทบเสี ยสติแล้ว ก็แค่สตรี คนหนึ่งกับเด็กที่ยงั ไม่ลืมตาดู

โลกคนหนึ่งมิใช่หรื อ? จะเป็ นจะตายถึงกับเป็ นเรื่ องใหญ่โตจนทุกคนไม่เลิกราจบสิ้นกับ

เขา!

กราบบังคมทูล…ฮู่กวั๋ [1]โหว[2]ขอเข้าเฝ้า!
 กราบบังคมทูล…ฮู่กวั๋ เจียงจวิน[3]ขอเข้าเฝ้า!

ตามด้วยเสี ยงร้องขานรายงานยาวเหยียดสองเสี ยง คนของจักรพรรดิไม่ทนั ส่งออกไป

น้องชายทั้งสองของเจิ้นกัว๋ เจียงจวินก็เหน็บดาบ สวมชุดเกราะ สาวเท้าตรงเข้ามาทางท้อง

พระโรง
และด้วยฐานะและคุณูปการต่อบ้านเมืองของพวกเขา เหล่าองครักษ์แม้ขวางกั้น ทว่าไม่

กล้าทําร้ายคนจริ งๆ ถึงกับมีองครักษ์บางคนลอบส่งสายตาบอกพรรคพวกว่าแค่แกล้งทํา

ท่าทางพอสมควรก็พอแล้ว ผูอ้ ื่นไม่ได้รับความเป็ นธรรมก็ควรมาทวงความยุติธรรมมิใช่

หรื อ

จักรพรรดิพลันตระหนก ‚ทหาร รี บจับตัวคนทรยศไว้ เจิ้นพระราชทานยศว่านฮู่โหวให้

รี บจับกบฏไว้! จับไว้! ‛
ทว่า บัดนี้แม้เป็ นกลุ่มคนผูส้ นับสนุนจักรพรรดิต่างก็พากันไม่ขยับ เบือนศีรษะไปอีกทาง

ทําราวกับไม่ได้ยนิ คําที่ฮ่องเต้พูด ยิง่ ไปกว่านั้น ยังเบี่ยงสายตามุ่งไปทางพระพันปี ที่อยู่

หลังม่าน เอ่ยขอความกรุ ณา ‚ขอไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงทรงวินิจฉัย! ‛

บัดนี้จกั รพรรดิตะลึงงันถึงที่สุด ไหนจะเหลือกิริยาที่กษัตริ ยแ์ ห่งแคว้นควรมี ร้องตะโกน

โหวกเหวกเหมือนกับตัวตลกกระโดดโหยงเหยงอยูต่ รงนั้น ‚บังอาจ! บังอาจ เจิ้นต่างหาก

เป็ นฮ่องเต้ เจิ้นต่างหากเป็ นประมุขของใต้หล้า พวกเจ้ามันกบฏ เจิ้นเป็ นจักรพรรดิ แม่ไก่

มาขันตอนเช้า สตรี ปกครองเป็ นเภทภัยต่อบ้านเมืองราษฎร…‛

 จักรพรรดิไม่โวยวายเช่นนี้คงดีกว่า แต่ไรมาต้าหรงยึดหลักกตัญํูปกครองใต้หล้า

จักรพรรดิเอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมานัน่ คือไม่จงรักไม่กตัญํูแล้ว

ด่ามารดาของตัวเองว่าเป็ นแม่ไก่ขนั ยามเช้า เป็ นเภทภัยทําลายบ้านชานเมืองและราษฎร

แหย่รังแตนเข้าแล้ว!
บัดนี้แม้แต่ฝ่ายสนับสนุนจักรพรรดิเหล่านั้นยังพากันส่ายหน้า คุกเข่าให้พระพันปี กราบ

บังคมทูลพระกรุ ณา ‚ขอไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงทรงวินิจฉัย ขอไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงทรง

วินิจฉัย…‛

‚เข้ามา แจ้งราชโองการของอายเจีย ให้ฮู่กวั๋ โหวและฮู่กวั๋ เจียงจวินเข้าเฝ้าในท้องพระ

โรง… ‛
 แม่ทพั ทั้งสองเดิมทีคิดว่าการเข้าพระตําหนักต้องเป็ นเรื่ องใหญ่มาก ถึงขั้นเคยคิดว่าแม้สู้

จนตัวตายไร้ศพ วันนี้พวกเขาก็ตอ้ งก่อการณ์ให้พลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน!

กลับเหนือความคาดหมาย เพิ่งเดินถึงหน้าประตูกไ็ ด้ยนิ รับสัง่ ของพระพันปี ความโกรธใน

ใจพอจะลดลงไปบ้าง สองคนมองตากัน จึงค่อยวางดาบในมือไว้ตรงประตูพระตําหนัก

ใหญ่ สาวเท้าก้าวเข้ามา
ทว่าอารมณ์บนใบหน้ายังคงดูไม่ดีดงั เดิม ไม่เหมือนกับจ้าวเซิงที่เป็ นประเภทปล่อยความ

เย็นชาออกมาจากก้นบึ้งในใจ บัดนี้บนหน้าพวกเขาล้วนเปี่ ยมด้วยด้วยความเคียดแค้น

หลังสองคนเข้ามาแล้วก็คุกเข่าลงบนพื้นดังปึ ง เอ่ยปากพูดทันที ‚จวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินของ

ข้าบนล่างสี่ ชวั่ อายุลว้ นภักดีต่อบ้านเมือง หลานชายและหลานสาวสองคนของบ้านพี่ชาย

ล้วนพลีชีพเพื่อชาติ กระหม่อมสองพี่นอ้ งแม้เป็ นบุตรอนุ ช่วงเวลาพิเศษหากมีทายาทก็

สามารถสื บสกุลได้ ทว่าบุตรในบ้านกระหม่อมกับน้องเล็กทั้งสี่ คนเข้าสู่สนามรบล้วนมิ

อาจกลับมา กระหม่อมทั้งสอง คนหนึ่งร่ างกายบาดเจ็บ คนหนึ่งถูกพิษทําร้ายถึงร่ างกาย

ล้วนมิอาจมีบุตรได้อีก วันนี้กระหม่อมนําพี่นอ้ งรุ ดหน้ามา ไม่มีอื่นใด เพียงอยากถามฝ่ า

บาทหนึ่งประโยค เรื่ องนี้พระองค์ต้งั ใจจะอธิบายกับเราว่าอย่างไร?!‛

 ——

[1] ฮู่กวั๋ หมายถึง พิทกั ษ์บา้ นเมือง

[2] บรรดาศักดิ์ช้ นั โหว เรี ยงจากบรรดาศักดิ์ท้งั ห้าจากสูงไปตํ่า ได้แก่ กง โหว ปั๋ว จื่อ

หนาน

[3] เจียงจวิน คือ ตําแหน่งแม่ทพั ขุนพล

ตอนที่ 852 มนุษย์ดินปั้นยังมีอารมณ์สามส่วน
คําพูดนี้นบั ว่าแทงใจดําองค์จกั พรรดิแล้ว คนหนึ่งท่อนล่างถูกฟันเสี ยหายในสนามรบ คน

ไม่รู้ยงั คิดว่าตัวเขาประสบอุบตั ิเหตุบาดเจ็บเอง ส่วนอีกคน สุราพิษจอกนั้นลงสู่ทอ้ งได้

อย่างไร ย่อมไม่มีใครรู ้ชดั ไปกว่าพวกเขาแล้ว

พูดตรงๆก็คือกลัวขุนนางมีผลงานเหนือกว่า กลัวจวนแม่ทพั เจิ้นกัว๋ จะมีทายาทสื บสกุล

แท้จริ งแล้วเรื่ องโสมมเช่นนี้ลว้ นมีทุกยุคทุกสมัย เพียงแต่ทุกคนมิได้หยิบยกขึ้นมาพูดในที่

สว่างก็เท่านั้น อีกอย่าง กษัตริ ยท์ ี่กระทําเกินขอบเขตเหมือนจักพรรดิองค์น้ ี อดีตนั้นไม่เคย

ปรากฎ อนาคตไม่มีใครกระทําอย่างแท้จริ ง
ลองคิดดู คนทั้งตระกูลสูเ้ อาเป็ นเอาตายอยูใ่ นสนามรบ ยังต้องประสบเจ้าประมุขมุ่งร้าย

แม้เป็ นมนุษย์ดินปั้นก็ยงั มีอารมณ์อยูส่ ามส่วนกระมัง?!

จักรพรรดิเดิมทีทรงกริ้ วเพราะทุกคนไม่ฟังคําเขาแต่กลับไปฟังพระพันปี บัดนี้เห็นบุตร

อนุของจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินสองคนยังกล้าข่มขู่เขาอย่างเปิ ดเผยกลางท้องพระโรง โทสะก็

เดือดดาลพุ่งพล่าน
 ‚อธิบาย? อธิบายอะไร! เจิ้นเป็ นเจ้าครองแคว้น ขุนนางราษฎรทั้งใต้หล้าล้วนเป็ น

ลูกหลานเจิ้น เจิ้นอยากตีกต็ ี อยากฆ่าก็ฆ่า ยังจําเป็ นต้องอธิบายอะไรอีก?!‛

ประโยคนี้เอ่ยมาอย่าว่าแต่กระตุน้ โทสะของแม่ทพั ทั้งสองท่าน กระทัง่ ผูค้ นในท้องพระ

โรงต่างลุกฮือขึ้นมา
 พระพันปี เลิกม่านเดินตรงเข้ามายังพระที่นงั่ ทันที มือชี้จกั รพรรดิกล่าวบริ ภาษ ‚เจ้าลูก

ทรพี ใต้หล้าเป็ นของผูค้ นทั้งใต้หล้า มิใช่ใต้หล้าของเจ้าคนเดียว! ถ้าไม่มีราษฎร จะมี

จักรพรรดิหลงตัวเองคิดว่าตนสูงส่งเช่นเจ้ามาจากไหน?! ‛

ทีแรกแม่ทพั ทั้งสองที่คุกเข่าอยูบ่ นพื้นลุกขึ้นเตรี ยมออกไปนอกพระตําหนักหยิบศาสตรา

วุธของพวกเขา คิดสังหารจักรพรรดิองค์น้ ีเสี ยให้สิ้นเรื่ อง แต่คิดไม่ถึงว่าเวลานี้เองพระพัน

ปี กลับออกมาตรัสเช่นนี้ ในที่สุดสองคนก็ฟ้ื นสติกลับมาเล็กน้อย

ถ้าไม่ถึงคราวเลวร้ายสุดวิสยั แล้วพวกเขาเองก็ไม่ยนิ ดีแบกโทษประหารเก้าชัว่ อายุคน แต่

ถ้าข่มเหงรังแกคนจนเหลือรับได้ พวกเขาเองก็ไม่มีทางเลือก อย่างไรเสี ยก็ไร้บุตรขาด

หลานแล้ว แทนที่ท้งั ครอบครัวจะใช้ชีวิตเอาตัวรอดไปวันๆ มิสูเ้ ปลี่ยนกษัตริ ยผ์ ปู ้ รี ชาชาญ

เพื่อคนทั้งใต้หล้าดีกว่า!

ดีที่พระพันปี ยังรู ้เรื่ องรู ้ราวอยูค่ นหนึ่ง ถ้าไม่ถึงจุดเลี้ยวโค้งสุดท้าย พวกเขาเองก็ไม่ยนิ ดีนาํ

ชีวิตคนทั้งตระกูลไปเดินบนเส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับมาได้หรอก
พระพันปี ตะคอกตําหนิจบ ก็ไม่รอให้จกั รพรรดิเอื้อนเอ่ยอันใด เจิ้นกัว๋ เจียงจวินและผูเ้ ป็ น

น้องสามของราชบุตรเขย ทูลต่อจักรพรรดิทนั ที ‚จวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินใจเดียวภักดีต่อ

บ้านเมือง มิเคยปรากฏคนทรยศสองใจ ฝ่ าบาททรงหวัน่ เกรงขุนนางงานสูงกลบนายก

ระมัง? ครานั้นพี่ใหญ่สิ้นชีพเยีย่ งไร แท้จริ งในใจทุกล้วนกระจ่างชัดราวกระจกใส ล้วน

เป็ นภูตผี ไยต้องคลุมหนังมนุษย์แสแสร้งแกล้งทํา คนเห็นมันขยะแขยง! ‛

บุตรเขยรับคําเสริ มต่อทันที ‚ในเมื่อพระองค์หวัน่ เกรงไยจําต้องมอบอํานาจทางการทหาร

ให้เรามากถึงเพียงนี้? แค่ทรงมีพระราชโองการประหารตัดหัวจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินทั้ง

ตระกูลก็ยอ่ มได้ มีแค้นมีเคืองอันใดท่านก็มาลงที่พวกกระหม่อม เด็กไม่รู้เรื่ องด้วย เขายัง

ไม่ทนั ได้ลืมตาดูโลกใบนี้ดว้ ยซํ้า มีพยาบาทอันใดกับท่าน? จําต้องกําจัดเขาให้ตายเชียว

หรื อ!‛

เดิมทีทุกคนก่อเกิดกลุ่มก้อนความโกรธต่อพฤติกรรมของจักรพรรดิ หนําซํ้าบัดได้ฟัง

คําพูดเหล่านี้ของน้องชายราชบุตรเขยทั้งสองท่าน ก็พลันสะท้านหนาวจับใจ
 จักรพรรดิองค์น้ ีแม้ก่อนหน้าไม่มีวีรกรรมใหญ่โตอันใด ข้อเสี ยจุกจิกก็มีไม่นอ้ ย แต่เป็ น

คนขยันพากเพียร ทว่าหลังประสบเรื่ องอี้เมิ่งกุย้ เฟย พระจริ ยวัตรก็ยงิ่ ไม่ถูกครรลองขึ้นทุก

วัน บัดนี้ทุกคนไม่รู้เลยว่าแท้จริ งแล้วในพระทัยฝ่ าบาทกําลังคิดอะไรอยูก่ นั แน่

ริ มฝี ปากรัชทายาทอํ้าอึ้ง คิดอยากอ้าปากเกลี้ยกล่อมสองสามประโยค แต่คาํ มาจ่ออยูต่ รง

พระโอษฐ์แล้วกลับไร้หนทางพูดออกมา
 เรื่ องเหล่านี้แม้เขามิได้มีบทบาท อีกทั้งตอนนั้นตัวเขาก็ยงั เด็ก แต่อย่างไรเขาก็เป็ นรัช

ทายาท รู ้เรื่ องราวภายในไม่นอ้ ย ไยจะไม่รู้เลยว่าแท้จริ งแล้วเสด็จพ่อของเขาทําเรื่ อง

เหลวไหลอะไรไว้บา้ ง? บัดนี้ให้เขาอ้าปากกล่าวโทษสายสกุลจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวิน เขาก็

ละอายใจจนพูดไม่ออกอย่างแท้จริ ง

‚บังอาจ พวกเจ้าจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินวันนี้ตอ้ งการก่อกบฎใช่หรื อไม่!? ทหาร! จับโจร

กบฏพวกนี้เอาไว้ ประหารทั้งตระกูล!‛ จักรพรรดิตวาดสุรเสี ยงดังทั้งยังคว้าราชโองการ

ขาวโล่งฉบับหนึ่งตั้งท่าจะเขียนลงไป

ตอนที่ 853 เปิ ดหอบรรพชน แม่จะเฉดหัวเจ้าให้

พระพันปี เองก็ไม่เคยคาดคิดว่าจะลุกลามมาถึงขั้นนี้ รู ้วา่ แม่ทพั ทั้งสองมาเพื่อทวงความ
ยุติธรรม ขอเพียงนางผดุงความยุติธรรม ตําหนิองค์จกั รพรรดิ ก็น่าจะไม่มีปัญหาร้ายแรง
อะไร

กลับกันมิใช่บอกว่านางลําเอียงจักรพรรดิ กระทําเรื่ องผิดแล้วยังเข้าข้าง แท้จริ งเพราะลูก

ชายของตนมิใช่คนธรรมสามัญ หากก่อเรื่ องใหญ่โต บ้านเมืองก็ไม่สงบมัน่ คง

ทว่าจักพรรดิกลับมิได้รับรู ้ถึงความทุกข์ใจของพระนาง ตราบถึงบัดนี้ยงั ไม่สาํ นึกผิด ยัง

คิดโวยวายก่อเรื่ อง

หากปล่อยให้จกั รพรรดิเขียนราชโองการจริ ง สัง่ ประหารจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินทั้งตระกูล

เช่นนั้นจะยํา่ แย่เพียงใด?
พระพันปี ร้อนพระทัย ข้ามไปข้างหน้าก้าวใหญ่ ไม่สนว่าในมือจักรพรรดิถือพู่กนั จุ่มนํ้า
หมึกแล้วหรื อไม่ ฝ่ ามือตรงเข้าโบกให้คนล้มลงกับพื้น พู่กนั หมึกร่ วงหล่นบนหน้าบนตัว
ของจักรพรรดิ ทําเอาเปรอะเปื้ อนดําปี๋

ฝ่ ามือนี้ของพระพันปี เกือบจะเรี ยกได้วา่ ใช้พลังทั้งหมดในกายนาง ตบเสร็จมือก็ชา ตาลาย

โงนเงนสองหน ไม่ง่ายนักกว่าจะมีคนช่วยประคองจับโต๊ะมังกรได้อย่างมัน่ คง แต่กลับ
พ่น ‚พรวด‛ อาเจียนเลือดสดออกมา

‚ลูกทรพี! ลูกทรพี!‛

‚ทหาร เปิ ดหอบรรพชน อายเจียจักเฉดหัวจักรพรรดิไร้เมตตาไร้คุณธรรมผูน้ ้ ี ออกไป!‛

บัดนี้พระพันปี ชราเองก็ถูกกระตุน้ โทสะจนเวียนหัวตาลาย เช็ดคราบเลือดตรงข้างริ ม
ฝี ปากแล้วรับสัง่ ทันที
ผูค้ นเห็นเรื่ องลุกลามใหญ่โตจนถึงขั้นนี้ ต่างพากันขึ้นหน้าเกลี้ยกล่อมพระพันปี บ้านเมือง
ไม่อาจไร้กษัตริ ยแ์ ม้แต่วนั เดียว เปลี่ยนประมุขเป็ นเรื่ องใหญ่ของใต้หล้า

อีกฝ่ ายก็ไปเกลี้ยกล่อมจักรพรรดิ ให้เขารี บสํานึกผิด ยอมถอยลงมาให้จวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวิน

มังกรตัวนั้นของเขา เขาเป็ นถึงจักรพรรดิผสู ้ ูงศักดิ์ จะยอมอ่อนข้อให้จวนแม่ทพั แห่งหนึ่ง

ได้อย่างไร นี่มิใช่กาํ ลังตบหน้าเขาอยูห่ รื อ ภายภาคหน้าจะปกครองบ้านเมืองอย่างไร!!

น้องชายทั้งสองของราชบุตรเขยเดิมทีกไ็ ม่คิดอยากมีชีวิตอยูน่ านนัก จะอาละวาดใหญ่โต

แค่ไหนก็ได้ ต่อให้ถูกประหารทั้งตระกูลพวกเขาเองก็ไม่นึกเสี ยดาย ไม่วา่ อย่างไรจะต้อง
ทวงคืนความยุติธรรมให้ได้!
ครั้นเห็นสภาพเช่นนี้ของพระพันปี พวกเขาก็ใจอ่อนลง ดีร้ายอย่างไรพระพันปี ก็ยงั มีสติ
เข้าใจเหตุผล พูดอีกอย่าง ทะเลาะกันก็บาดเจ็บทั้งสองฝ่ าย ต่อให้พวกเขาทวงคืนความ
ยุติธรรมได้ แต่กท็ าํ ให้ศตั รู เบิกบานใจแล้ว

ในที่สุดทั้งสองก็ใจเย็นลง ในใจอัดแน่นความคับแค้นไว้เต็มท้อง แต่กลับเดินขึ้นหน้ายก

กําปั้นคารวะต่อพระพันปี ‚ขอไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงทรงระงับโทสะ พวกกระหม่อมเพียง
ร้องขอความยุติธรรม มิ มิได้มีเจตนาเช่นนั้น ขอไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงทรงระงับโทสะ‛

‚พวกท่านล้วนเป็ นขุนนางดีงาม แต่เป็ นลูกทรพีผนู ้ ้ ีเลอะเลือนผีสิง วางใจ อายเจียจักให้

ความยุติธรรมแก่พวกท่านแน่นอน! วันนี้อายเจียจะเปิ ดหอบรรพชน แม่จะเฉดให้เขาไส
หัวไป!‛ พระพันปี ตรัสแล้วก็ข้ ึนหน้าคว้าคอเสื้อด้านหลังของจักรพรรดิคิดจะลากลงมา
จากบัลลังก์

ฝูงชนอลม่านอีกระลอก ขึ้นหน้าเข้ามาไกล่เกลี่ย
พวกเขาต่างรู ้ดีวา่ มารดาของพระพันปี พระองค์น้ ีเป็ นสามัญชน ดังนั้นพระพันปี เองก็ติด
นิสยั ของสามัญชนมาไม่นอ้ ย ครานั้นตอนจักรพรรดิองค์ก่อนยังอยู่ พระพันปี ก็ก่อเรื่ อง
หลายครั้ง แต่เพราะจักรพรรดิองค์ก่อนไม่พดู อันใด ทั้งยังมีราชโองการว่าผูใ้ ดดูแคลนพระ
นางลับหลังจะไม่ทรงปรานีให้เด็ดขาด ฉะนั้นจึงไม่มีคาํ พูดไม่น่าฟังอะไรเผยแพร่ ออกไป

คิดไม่ถึงว่าพระพันปี อายุอานามนี้แล้วกลับยังเผ็ดร้อนถึงเพียงนี้ อ้าปากหุบปากก็ ‚ไสหัว

ไป‛ บ้าง ‚แม่[1]‛บ้าง แม้ฟังแล้วไม่เข้าหูนกั แต่กลับทําให้ทุกคนรู ้สึกสะใจอย่างบอกไม่
ถูก รู ้สึกได้สาแก่ใจอย่างหาใดเปรี ยบ!

‚พวกกระหม่อมจะรอข่าวอยูท่ ี่จุดพักม้า กระหม่อมทูลลา‛ แม่ทพั ทั้งสองเห็นว่าลุกลาม

ใหญ่โตแล้วก็ไม่อยากรั้งอยูต่ ่อนาน เพียงทําความเคารพทูลลาพระพันปี แล้วออกไป
พระพันปี ในตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจสนใจแม่ทพั สองคนนี้ ทั้งหัวจิตหัวใจล้วนมีแต่ตอ้ งการ
ปลดลูกชายโง่งมคนนี้ลงจากบัลลังก์ ไม่ยอมให้เขาเหยียบยํา่ ขุนนางราษฎรอีกเด็ดขาด

‚ไปเถิดๆ‛ พระพันปี ตรัสพลางโบกพระหัตถ์ และไม่สนว่าคนเดินจะไปแล้วหรื อไม่ พระ

นางตรงเข้าคว้าคอเสื้ อของจักรพรรดิจะลากออกไปด้านนอกท่าเดียว ใครห้ามก็ไม่ฟัง

โถงราชสํานักทางนี้ทะเลาะกันเผ็ดร้อน ทางซูเซียงเองก็มิได้พน้ กันไปไหนไกล

เพียงแต่ซูเซียงกลับไม่ได้ทะเลาะกันเสี ยงดังแต่อย่างใด แต่แววตาสงบนิ่งไร้คลื่นแบบนั้น

ทําให้จา้ วเซิงเกิดเพลิงโทสะลุกโหม
แม้หลายวันนี้ซูเซียงไม่สนใจเขา แต่ทุกวันจ้าวเซิงก็ยงั เสนอหน้าไปเยีย่ มซูเซียงวันละสอง
สามครั้ง โจ๊กตุ๋นนํ้าแกงโสมไก่ที่เขาเพิ่งส่งให้ซูเซียงเมื่อครู่ ซูเซี ยงเองก็มิได้โวยวายอันใด
ยกขึ้นดื่มได้ครึ่ งชามก็วางตรงหัวเตียง ไม่เปล่งวาจาแม้แต่คาํ เดียว

——

[1] แม่ หรื อเหล่าเหนียง ในที่น้ ีเป็ นคําแทนตัวของผูห้ ญิง ยกตัวเองว่าเป็ นมารดาคนอื่น ใช้
ในเชิงหยาบคาย ตรงกับคําว่า กู ในภาษาไทย
ตอนที่ 854 หนึ่งคําเรี ยกขาน หนึ่งความรู ้สึก

เขากลับยินดีให้ซูเซียงเอะอะโวยวายสักครั้ง จะตีจะด่าเขาก็ได้ แต่ท่าทางเรี ยบร้อยตอนนี้

ของซูเซียง กลับทําให้เขายิง่ รู ้สึกแย่

หลายวันก่อนซูเซียงยังเคยพูดกับพระพันปี ว่าต้องการเลิกรา ให้จา้ วเซิงรี บมอบหนังสื อ

หย่าโดยสมัครใจให้นาง หรื อจะเป็ นหนังสื อฟ้องหย่าก็ได้ ตอนนั้นจ้าวเซิงได้ยนิ คําที่
ถ่ายทอดมานํ้าตาก็เอ่อท่วมขอบตา หมัดหนึ่งทุบบนกําแพง เลือดสดสาดกระเซ็น จนถึง
ตอนนี้มือขวาของเขายังคงพันผ้าพันแผลหนาตึบ
ความเคลื่อนไหววุน่ วายใหญ่โตบนท้องพระโรงเมื่อครู่ จ้าวเซิงไม่ใช่ไม่รู้ เพียงแต่เขาไม่มี
จิตใจคิดอยากสนใจอย่างแท้จริ ง ปล่อยให้พวกเขาทะเลาะกันเองเถอะ อยากทําอะไรก็ทาํ
ไป เขาไม่คิดอยากสนใจแม้แต่นิดเดียว

ซูเซียงแม้บอกว่าต้องการหนังสื อหย่าซํ้าแล้วซํ้าเล่า ทว่าถึงที่สุดแล้วในใจของนางก็รัก

ชอบบุรุษคนนี้ เห็นจ้าวเซิงไม่มาพูดเจื้อยแจ้วข้างหูนางเหมือนวันปกติ แต่นงั่ อยูต่ รงขอบ
เตียง ก้มหน้าคอตกไม่เปล่งเสี ยง ในใจนางก็อดมิได้ที่จะเกิดคําถาม

แต่นางในตอนนี้คิดแค่อยากดูแลรักษาร่ างกายให้หายดีแล้วรี บออกไปจากสถานที่เฮงซวย

แห่งนี้ เรื่ องอื่นนางเองก็คร้านจะสนใจ

คิดไม่ถึงเวลานี้จา้ วเซิงกลับเปิ ดปากเอ่ยขึ้นกะทันหัน ‚ที่รัก เรากลับไปกันเถิด ท่านพ่อ

ท่านแม่อยูใ่ นบ้านคงรอจนร้อนใจแล้ว‛
ที่เขาเรี ยกขานมิใช่หวังเฟย มิใช่ภรรยา แต่เป็ นคําที่คนชนบทเรี ยกขานภรรยาของตน

คําเรี ยกขานอย่างหนึ่ง มักให้ความรู ้สึกชนิดหนึ่ ง

ถึงแม้ตอนนี้หวั ใจซูเซียงจมดิ่งดุจวารี กลับยังก่อเกิดระลอกคลื่นเล็กๆเพราะคําว่า ‚ที่รัก‛

คํานี้ของเขา

หลังพูดประโยคนี้จบจ้าวเซิงมองซูเซียงเงียบๆสองสายตา สุดท้ายก็ถอนหายใจเดินออก
จากห้องไป
ทีแรกในใจซูเซียงมากน้อยก็ยงั ดีใจอยูบ่ า้ ง คิดว่าบุรุษคนนี้อยากกลับชนบทกับนางจากใจ
จริ ง แต่คิดไม่ถึงว่าเขากลับไม่มีความอดทนสักนิด ตนยังไม่ทนั ตอบเขาก็เดินออกไปแล้ว

ในใจรู ้สึกแย่ เบือนหน้าบึ้งตึง ทว่าพลันได้ยนิ เสี ยงตะโกนเอะอะ คนเดินไปเดินมาด้าน

นอก

‚เร็วหน่อยๆ ท่านอ๋ องสงครามมีคาํ สัง่ แล้ว รี บเก็บข้าวของสัมภาระ!‛

‚นี่ๆ ของพวกนี้ไม่ตอ้ งทําแล้ว พวกเจ้าสนใจจัดการแค่ปูฟูกในรถม้าให้มากชั้นหน่อย ให้

จวิน้ จู่นอนสบายก็เป็ นอันได้ ท่านอ๋ องบอกแล้วว่า เวลาไม่มาก อย่ามัวพิร้ ี พิไร เสี ยเวลา
เปลืองนํ้าหมึก ‛
‚นี่ เจ้าหก เจ้าเซ่อมัวยืนบื้ออยูท่ าํ อะไรน่ะ! ไปหยิบเตาไฟ จวิน้ เหนียงเนี่ ยงร่ างกาย
บาดเจ็บ ห้ามให้หนาวเด็ดขาด!‛

……

ซูเซียงในตอนนี้ในใจบอกไม่ถูกว่ารู ้สึกอย่างไร พยายามเม้มริ มฝี ปาก ไม่ให้ตวั เองเหยียด

ยิม้ ออกมา ทว่าในใจนางมากน้อยก็ยงั ได้รับการปลอบโยน ผูช้ ายคนนี้รู้จกั เอาใจภรรยา รู ้
ว่าตัวเองไม่ได้รับความเป็ นธรรมยังยินดีเข้าหานาง แค่น้ ีกด็ ีมากแล้ว นางไม่ควรเรี ยกร้อง
มากเกินไปจริ งๆ

นางเองก็รู้อยูแ่ ก่ใจ ที่เสี ยลูกไปมิอาจโทษว่าเป็ นความผิดจ้าวเซิงโดยสิ้นเชิง แต่จนใจนาง

ไม่สามารถก้าวข้ามหลุมในใจนี้ไปได้ คิดว่าเพราะฐานะองค์ชายของจ้าวเซิงจึงทําให้เสี ย
ลูกไป ทําให้นางได้รับโทษทัณฑ์น้ ี ในใจจึงนึกเคืองแค้น
‚ช่างเถอะ ช่างเถอะ…‛ ซูเซียงพึมพําคนเดียว

บุรุษยอมทิ้งอํานาจทางทหาร ถอดยศตําแหน่ง ยอมกลับไปใช้ชีวิตสงบเงียบกับนาง นาง

เองก็จะให้โอกาสอีกครั้ง

โถงราชสํานักทางนั้นวุน่ วายอลหม่าน สุดท้ายไม่รู้ผใู ้ ดเกลี้ยกล่อมพระพันปี ลงได้ จึงไม่

ปลดจักรพรรดิลง เพียงแต่กกั บริ เวณจักรพรรดิไว้ที่พระตําหนักหมิงชิง ภายในสามเดือน
ห้ามว่าราชกิจ ให้พระพันปี ว่าราชการหลังม่าน

แต่เรื่ องพวกนี้จา้ วเซิงขี้เกียจจะใส่ใจแล้วอย่างแท้จริ ง ไม่ถึงหนึ่งชัว่ ยาม ทุกสิ่ งทุกอย่างก็

จัดการเสร็จเรี ยบร้อย
จ้าวเซิงนําตราทหารวางลงบนโต๊ะของพระพันปี พูดขึ้นตามตรง ‚เสด็จย่า เป็ นหลาน
อกตัญํู ไม่อาจปรนนิบตั ิรับใช้ขา้ งกายท่าน แต่หลานเองก็เป็ นสามีของผูอ้ ื่น เป็ นบิดาของ
ผูอ้ ื่น ตอนนี้หลานอยากพาภรรยาออกไป ขอเสด็จย่าทรงอนุญาต!‛

เดิมพระพันปี ไม่อยากให้จา้ วเซิงไป แต่เรื่ องเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว หากจ้าวเซิงยังรั้งอยูใ่ น

เมืองหลวง เกรงว่าอาจก่อเกิดคลื่นลมอะไรบางอย่าง ไม่เป็ นผลดีต่อชาติบา้ นเมือง

พระพันปี ทําได้เพียงถอนพระทัย หยิบราชเสาวนียอ์ อกมา ‚อายเจียจัดการถอดถอนยศชิน

อ๋ องให้เจ้า รับตราทหารคืน ทีน้ ีเจ้าก็พาเซียงเอ๋ อร์ไปเถิด อายเจียรู ้วา่ เจ้ากับเซียงเอ๋ อร์ไม่ได้
รับความเป็ นธรรม ทว่าเพื่อบ้านเมือง… ‛

ตอนที่ 855 สองสามีภรรยาออกจากวังหลวง

พระพันปี ตรัสถึงตรงนี้กม็ ิได้เอ่ยอะไรต่อ นางเองก็รู้สึกละอายใจ แต่ยงั ทําอันใดได้?

หากนางตีจกั พรรดิให้ตายเสี ยเรื่ องราวก็คงพอแก้ไขได้ นางสามารถอัดลูกทรพีผนู ้ ้ นั ให้
ตายโดยไม่กะพริ บตาได้จริ งๆ

จ้าวเซิงรับราชโองการอย่างสงบเสงี่ยมแล้วโขกศีรษะคํานับให้พระพันปี รี บเร่ งกลับไปยัง

ห้องนอนของซูเซียง

‚เสด็จย่ารับอํานาจทางทหารคืน ลดขั้นบรรดาศักดิ์ของข้าแล้ว ที่รัก เรากลับบ้านได้แล้ว‛

จ้าวเซิงจูงมือซูเซียงเอ่ยเสี ยงแผ่ว ในนํ้าเสี ยงยังเจือด้วยความวิงวอนหนึ่งส่วน

แท้จริ งสิ บกว่าวันมานี้เขาคิดอยากพาซูเซียงออกไปนานแล้ว แต่หนึ่งเพราะร่ างกายซูเซียง

ยังรับการสัน่ โคลงไม่ไหว สองเพราะยังอยากเรี ยกร้องความยุติธรรมให้ซูเซียงและลูก
ตอนนี้จะยุติธรรมหรื อไม่ยตุ ิธรรมเขาก็ไม่อยากนึกถึงอีกแล้ว ร่ างกายของซูเซียงแม้ยงั แบก
รับความเหนื่อยล้าสัน่ โคลงเป็ นเวลานานไม่ไหว แต่ระวังใส่ใจให้มากขึ้นหน่อย ดีกว่าให้
ภรรยาทุกข์ใจอยูใ่ นวังหลวง ร่ างกายยิง่ หายยาก

ซูเซียงมองเขาอยูส่ กั พัก เห็นบนหน้าเขาเต็มเปี่ ยมด้วยความจริ งใจ อยากลับไปใช้ชีวิตอย่าง

สงบที่ชนบทกับตนจริ งๆ ในที่สุดก็พยักหน้า หยดนํ้าตาใสกลิ้งออกจากขอบตา

นํ้าตาหยดหนึ่งพาให้ข้วั หัวใจของจ้าวเซิงเจ็บปวด เขาแอบปฏิญาณไว้ในใจ ต่อไปนี้จะไม่

ยอมให้ซูเซียงได้รับความไม่เป็ นธรรมอีก เรื่ องราวในครั้งนี้เขาจะใช้ท้ งั ชีวิตมาชดเชย

เห็นซูเซียงตกลงแล้ว จ้าวเซิงปลอบอีกสักพักแล้วค่อยให้คนนํารถม้ามายังสถานที่นดั
หมาย สุดท้ายคลุมผ้าห่มให้ซูเซียงทั้งตัวอุม้ ไว้ในอ้อมแขนแล้วสาวเท้าออกไป
จักรพรรดิแม้ถูกกักบริ เวณแล้ว แต่เพลิงโทสะในใจยังท่วมท้นแทบเผาทั้งวังหลวงได้ ร้อง
ตะโกนโวยววายอยูใ่ นห้องบรรทม ขอเพียงเป็ นของที่ทุบได้ โยนได้ ฉีกได้ ทั้งหมดล้วน
ถูกเขาฟาดผัวะผะจนหมดเกลี้ยง

‚กาลกิณี! กาลกิณี! หญิงชัว่ นัน่ มันเป็ นกาลกิณี! เจิ้นต้องฆ่านาง ฆ่านาง!‛

จักรพรรดิโมโหกระหืดกระหอบ เขาคิดว่าซูเซียงต้องเป็ นกาลกิณีบา้ นเมืองอย่างแน่แท้

เป็ นปี ศาจจิ้งจอกสิ งร่ าง เป็ นเพียงพอนบๅลกลับชาติมาเกิด มิเช่นนั้นเรื่ องที่เขาผูเ้ ป็ น
จักรพรรดิสูงศักดิ์แห่งแคว้นยังทําไม่ได้ นางซึ่งเป็ นเพียงสตรี คนหนึ่งสามารถรักษาความ
สงบมัน่ คงของมณฑลหนึ่งได้อย่างไร? แม้กระทัง่ เกิดโรคระบาด ที่นนั่ ยังเป็ นสถานที่ที่คน
ตายน้อยที่สุด ถ้ามิใช่ปีศาจใช้กลอุบายที่คนมองไม่เห็นอะไรล่ะก็ จะจัดการได้อย่างไร?

อีกอย่างถ้านางไม่ใช่ปีศาจกาลกิณี เสด็จแม่จะแตกหักกับตนได้อย่างไร ยังมีคนมากมาย

คอยปกป้องอีก?! หญิงแพศยาคนนั้น ยังมีเด็กเวรที่ตายตั้งแต่ยงั ไม่เกิดนัน่ อีก ทั้งหมดล้วน
เป็ นปี ศาจทั้งสิ้น!
‚ปี ศาจจิ้งจอก! ปี ศาจชัว่ ร้าย! เจิ้นจะฆ่านาง พวกเจ้าทุกคนอย่ามาขวางเจิ้น เจิ้นจะฆ่า
นาง!‛ จักรพรรดิดึงกระบี่อาญาสิ ทธิ์หลงหยิน(มังกรขับขาน)ของเขาออก ราวกับมาร
บันดล ท่าทางโหดเ**้้ยมทําท่าจะพุง่ ออกไปนอกพระตําหนัก

เหล่านางกํานัลขันทีหวาดกลัวพากันคุกเข่าลงกับพื้น กอดขาขององค์จกั รพรรดิไม่ยอม

ปล่อย

ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงมีราชโองการลงมาแล้ว หากปล่อยให้จกั รพรรดิออกไปจากตําหนัก

บรรทมแม้แต่ครึ่ งก้าว เช่นนั้นพวกเขาทั้งหมดจะถูกโบย อีกทั้งใครบ้างไม่รู้วา่ บัดนี้องค์
จักรพรรดิถูกมารสิงไปแล้ว
จักรพรรดิไหนเลยจะรับฟังคําเตือนของคนข้างๆ อย่าว่าแต่ขนั ทีนางกํานัลเลย แม้กระทัง่
ราชเลขาผูต้ รวจการเขาก็ยงั ฟาดล้มไปหลายคน เลือดสดนองพื้น กระทัง่ บนพระแท่น
มังกรยังสาดกระจายด้วยคราบเลือดด่างดวง

ทางด้านพระพันปี ลําพังได้ยนิ ว่าหลังจ้าวเซิงรับราชโองการของนางก็อุม้ ซูเซียงออกจาก

วังทันที ในพระทัยก็โทมนัสมากแล้ว คิดไม่ถึงกลับมีคนเข้ามารายงานอีกว่าจักรพรรดิ
สังหารราชเลขา

อีกทั้งทางรัชทายาทก็ไม่สงบ ได้ข่าวรัชทายาทด่าทอซูเซียงยกใหญ่อยูใ่ นวังบูรพา ซํ้ายัง

พูดจาใหญ่โตว่าตนน่าจะจัดการหญิงชัว่ ช้าคนนี้ทิ้งเสี ยตั้งแต่แรก พูดไปพูดมาล้วน
กล่าวโทษซูเซียง เป็ นเพราะหญิงแพศยาคนนี้ราชสํานักจึงวุน่ วายโกลาหล

หลังพระพันปี สดับแล้ว ก็เลี่ยงมิได้ที่จะกระอักเลือดสดคําหนึ่งออกมาอีกครั้ง พระพักตร์

ซีดเผือด
หากบอกว่าเพราะเรื่ องที่อ้ ีเมิ่งกุย้ เฟยวางยาจักรพรรดิสมองของพระองค์จึงไม่แจ่มใสแล้ว
แต่หลานชายคนนี้ของนางน่าจะสติดีอยูส่ ิ บัดนี้เหตุใดถึงได้…

พระพันปี ไม่มีทางเลือกอย่างแท้จริ ง จําต้องเพียงหยิบตรามังกรของจักรพรรดิองค์ก่อน

ออกมาลงราชโองการให้กกั บริ เวณรัชทายาทในตําหนักบูรพาเช่นเดียวกัน และยังไล่นาง
กํานัลและขันทีอออกไปกว่าครึ่ ง นอกจากคนที่คอยส่งอาหาร ซักเสื้ อผ้าให้เขาทุกวันแล้ว
ก็หา้ มใครเข้าใกล้เขาเด็ดขาด

——
[1] เพียงพอน (黄鼠狼) มีตาํ นานพื้นบ้านทางตะวันออกเฉียงเหนือของจีนเชื่อว่าเพียง
พอนสามารถยึดร่ างคน ครอบงําจิตใจให้เลอะเลือนสับสน มีพฤติกรรมแปลกประหลาด
บางท้องที่นบั ถือเป็ นเทพ เรี ยกว่าหวงต้าเซียน (黄大仙) เพราะเพียงพอนเป็ นสัตว์
ฉลาดแสนรู ้ ปราดเปรี ยวว่องไว จึงมักปรากฏในลักษณะเป็ นสัตว์เทพกลายร่ างหรื อสัตว์
ปี ศาจกลายร่ างในวรรณกรรมท้องถิ่น

ตอนที่ 856 บิดามารดาบุญธรรมซูเซียงได้รับพระราชทานแต่งตั้ง

กอรปกับหลังราชเลขาถูกฆ่า ราชสํานักอื้ออึง ขุนนางชั้นผูใ้ หญ่ทยอยกันถวายฎีกา

เรี ยกร้องให้จกั รพรรดิมีราชโองการตําหนิโทษตัวเองและปรับปรุ งตัวใหม่
แน่นอนว่าลับหลังก็มีคนพูดว่าแม้จกั รพรรดิกบั รัชทายาททําเกินกว่าเหตุไปหน่อย แต่ก่อน
หน้านี้พระพันปี กักขังจักรพรรดิแล้ว บัดนี้ยงั กักบริ เวณรัชทายาทอีก ไม่แน่วา่ อาจเพื่อแย่ง
ชิงอํานาจอะไรบางอย่าง

อย่างไรเสี ยไม่วา่ คําพูดใดล้วนมีหมด ชาวบ้านเองก็โวยวายฮือฮา ทว่าจ้าวเซิงกับซูเซียงใน

เวลานี้ออกจากเมืองหลวงไปนานแล้ว

จ้าวเซิงกับซูเซียงไม่ทนั กลับถึงชิงโจว ราชโองการของพระพันปี ก็ส่งมา ปรับยศจ้าวเซิง

เป็ นจวิน้ อ๋ อง ริ บอํานาจทางการทหารคืน พระราชทานชิงโจวให้เป็ นดินแดนศักดินาของ
สองสามีภรรยา อีกทั้งมีพระบัญชาเด็ดขาดแน่ชดั หากไม่เรี ยกตัวไม่ตอ้ งเข้าเมืองหลวง

สองคนกําลังพักแรมอยูใ่ นเคหาสน์ของผูว้ า่ ราชการฉางประจําชิงโจว ก็ได้ยนิ ราชโองการ

แจ้งประกาศทัว่ ใต้หล้า
จ้าวเซิงกับซูเซียงต่างมิได้กล่าวอันใด แต่ผวู ้ า่ ฉางนั้นต่างไป เขาถูมือรออยูน่ อกประตู เดิน
วนไปมา หลังเห็นจ้าวเซิงออกมาแล้วก็รีบร้อนเข้ามารับ ‚ท่านอ๋ อง ท่านอ๋ อง นี่มนั เรื่ อง
อะไรกันขอรับ? เห็นอยูช่ ดั ๆว่าหวังเฟยไม่ได้รับความเป็ นธรรม ทําไมยัง…‛

จ้าวเซิงได้รับพระราชเสาวนียข์ องพระพันปี ตั้งแต่อยูใ่ นวังแล้ว มิได้เหนื อความคาดหมาย

แม้แต่เสี้ ยวเดียว แต่ผวู ้ า่ ราชการฉางกลับวนไปวนมาเหมือนมดบนหม้อร้อน เป็ นเดือดเป็ น
ร้อนรู ้สึกไม่ยตุ ิธรรมแทนพวกเขาจากใจจริ ง

‚องค์ชาย ท่านปกปักคุม้ ครองชาติบา้ นเมืองมานานหลายปี ลําบากถึงเพียงนี้ พระพันปี กับ

ฝ่ าบาทไย ไยถึงได้…‛
รังสี เย็นชาบนตัวจ้าวเซิงจางไปเล็กน้อย ถึงขั้นเป็ นฝ่ ายยืน่ มือตบๆไหล่ของผูว้ า่ ราชการฉาง
พลางกล่าว ‚ท่านเองก็มิตอ้ งร้อนใจ เรื่ องนี้ขา้ องค์ชายกับภรรยาทูลขอเอง ไม่มีของ
จอมปลอมพวกนั้นก็ดีแล้ว จะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข‛

‚เฮ้อ เฮ้อ…‛

ผูว้ า่ ฉางถอนหายใจเป็ นชุด ขณะที่กาํ ลังคิดจะไปทําของกินอร่ อยๆให้ซูเซียง ก็ได้ยนิ ผูส้ ่ง

ราชโองการรอบที่สองเข้ามา

หนนี้ยงั คงเป็ นพระราชเสาวนียข์ องพระพันปี แต่งตั้งบิดาบุญธรรมของซูเซียง ซึ่งก็คือผู ้

เฒ่าหวัง ให้มีบรรดาศักดิ์ปั๋วแบบสื บทอดสายสกุล และรับสัง่ ให้บุตรธิดาก่อนหน้านี้ของซู
เซียงสามารถเลี้ยงดูในนามของผูเ้ ฒ่าหวังได้ อีกทั้งให้สืบทอดตําแหน่งบรรดาศักดิ์ช้ นั ปั๋ว
ได้ สิ่ งนี้สามารถพูดได้วา่ เป็ นพระมหากรุ ณาธิคุณอันยิง่ ใหญ่
นี่ยงั ไม่จบ ยังแต่งตั้งหวังต้าเหนียงมารดาบุญธรรมของซูเซียงเป็ นเก้ามิ่งฟูเหริ น[1]ขั้นสาม
พระราชทานนาดีพนั หมู่ยงั มีแก้วแหวนเงินทองอีกจํานวนมาก และบ่าวปรนนิบตั ิรับใช้

ทุกคนคิดว่านี่เป็ นพระมหากรุ ณาธิคุณเป็ นล้นพ้นแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าหลังขันทีอ่านพระ

ราชเสาวนียท์ ้งั สองฉบับจบ ก็มีบุรุษสตรี รูปร่ างเพรี ยวสูง สุขมุ จริ งจังเจ็ดแปดคนออกมา
จากรถม้าผ้าสี คราม

บนตัวของพวกเขาสวมเสื้ อผ้าสี ลว้ นแบบเดียวกัน ดูแล้วเรี ยบง่ายเป็ นระเบียบยิง่ นัก แต่คน

ตาแหลมแค่มองย่อมรู ้วา่ วัสดุผา้ มิได้เรี ยบง่าย นัน่ เป็ นไหมฟ้าด้ายเมฆามูลค่าดัง่ ทองพันชัง่
เกรงว่าแม้แต่เหล่าจวิน้ จู่กงจู่ชีวิตนี้กย็ งั มีให้ใส่แค่ไม่กี่ตวั กระมัง

สตรี ผเู ้ ป็ นหัวหน้าอายุราวสามสิ บกว่าปี คนหนึ่งเดินเข้ามา กําปั้นคารวะให้จา้ วเซิงกล่าวว่า

‚ท่านอ๋ องสงคราม เหล่าข้าน้อยเป็ นองครักษ์ลบั ของพระพันปี ไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยงทรงส่ง
พวกข้าน้อยมาดูแลความปลอดภัยของเซียงหรงจวิน้ จู่ นับแต่น้ ีเป็ นต้นไปพวกข้าน้อยถือ
เป็ นคนของเซียงหรงจวิน้ จู่แล้ว ‛ สตรี ท่านนั้นก็หยิบป้ายแผ่นหนึ่งออกมา

จ้าวเซิงคิดจะยืน่ มือไปรับ ทว่าสตรี คนนั้นกลับชักป้ายกลับไป กล่าวอย่างเคารพทว่าไม่นบ

น้อม ‚พระพันปี มีราชโองการ ต่อแต่น้ ีพวกข้าน้อยเป็ นคนของเซียงหรงจวิน้ จู่ ฉะนั้นป้าย
แผ่นนี้ขา้ น้อยต้องมอบให้เซียงหรงจวิน้ จู่ดว้ ยมือตัวเอง ขอท่านอ๋ องทรงอภัย‛

เดิมทีจา้ วเซิงมิได้รู้สึกดีต่อการมาถึงของคนเหล่านี้มากนัก เมื่อเป็ นคนที่เสด็จย่าส่งมา นัน่

ก็หมายถึงเป็ นคนในวังหลวง เขาไม่ค่อยสบายใจนัก ไม่ยนิ ดีขอ้ งแวะกับในวังแม้แต่นิด
เดียว แต่หลังเห็นสตรี มีกิริยาวาจาเช่นนี้ ในใจเขาก็ผอ่ นคลายลงมากอย่างไม่มีเหตุผล พยัก
หน้ากล่าว ‚จวิน้ จู่กาํ ลังพักผ่อนอยูข่ า้ งใน ตอนนี้เจ้าสามารถเข้าไปได้เลย‛

จ้าวเซิงพูดว่าจวิน้ จู่แทนที่จะเป็ นหวังเฟย มิใช่เพราะเขาไม่ยอมรับฐานะของซูเซียง แต่เขา

เข้าใจเจตนาของพระพันปี เพราะหลังเกิดเรื่ องนั้นในวังหลวง ซูเซียงก็มีความรู ้สึกต่อต้าน
กับชื่อเรี ยก‚หวังเฟย‛คํานี้อย่างยิง่ เขาไม่อาจไม่เตือนสติเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งประโยค เลี่ยงมิให้
ซูเซียงไม่พอใจ

เดิมทีมีคนมากมายรู ้สึกไม่ยตุ ิธรรมแทนจ้าวเซิงกับซูเซียง โดยเฉพาะคนที่อยูใ่ นมณฑล

อําเภอที่ซูเซียงอาศัยอยู่ ชาวบ้านต่างพากันร้องตะโกนจะเขียนฎีกาหมื่นราษฎร[2] แต่คิด
ไม่ถึงว่าพระราชเสาวนียล์ งมาติดต่อกันอีกสองสามฉบับ ไม่เพียงแต่แต่งตั้งยศบรรดาศักดิ์
ให้พ่อแม่บุญธรรมของซูเซียง ยังพระราชทานสิ่ งของจํานวนมาก เช่นนี้จึงทําให้ทุกคน
พอจะรู ้สึกดีข้ ึนมาบ้าง

ช่วงหลายวันนี้นายอําเภอเสิ่ นงานยุง่ หัวแทบไหม้ ทั้งหมดก็เพื่อปลอบขวัญราษฎรเหล่านี้

คอยบอกว่าไม่วา่ อย่างไรก็รอให้องค์ชายกับหวังเฟยกลับมาก่อนแล้วค่อยถามสถานการณ์
ให้แน่ชดั ทุกคนไม่อาจก่อความวุน่ วายเพิ่ม พูดดีแล้วพูดร้ายแล้ว ในที่สุดก็สามารถ
ควบคุมความโทสะของชาวบ้านให้อยูใ่ นขอบเขตได้
——

[1] เก้ามิ่งฟูเหริ น (诰命夫人) ตําแหน่งภรรยาของขุนนางขั้นหนึ่งถึงขั้นห้า

[2] ฎีกาหมื่นราษฎร (万民书) หมายถึงหนังสื อรวบรวมรายชื่อของราษฎรจํานวนมาก

เพื่อเสนอความคิดเห็นเรื่ องสําคัญของชาติต่อราชสํานักและจักรพรรดิ แม้ชื่อว่าหมื่น
ราษฎรแต่รายชื่อที่รวบรวมไม่จาํ เป็ นต้องหมื่นคนขึ้นไป แต่ใช้ในความหมายว่าคนจํานวน
มาก

ตอนที่ 857 ขวัญกําลังใจของทหารชายแดนสัน่ คลอน

ทีแรกจ้าวเซิงยังกลัวว่าซูเซียงจะไม่ชอบองครักษ์คนใหม่ที่พระพันปี มอบให้นาง แต่ผดิ

คาดตอนเขาพลิกตัวกลับไปก็เห็นซูเซียงกําลังสนทนากับองครักษ์หญิงคนนั้น ดูออกว่า
ยอมรับแล้ว
 ‚นายหญิงวางใจ ต่อไปพวกข้าน้อยเป็ นคนของนายหญิงแล้ว ไม่มีทางมีใจเป็ นอื่น
เด็ดขาด‛

ซูเซียงพยักหน้า ‚ในเมื่อเป็ นคนของเสด็จย่าข้าก็จะรับพวกเจ้าไว้ ต่อไปข้ากินหนึ่งคํา พวก

เจ้าก็กินหนึ่งคํา ข้าไม่ยดึ ติดแนวคิดใครนายใครบ่าว ต่อไปทุกคนล้วนเป็ นญาติพี่นอ้ งกัน
ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน‛

ก่อนองครักษ์ลบั คนนี้จะมา พระพันปี ได้บอกเล่าเรื่ องราวมากมายของซูเซียงให้นางฟัง

แล้ว ดังนั้นแม้ไม่ค่อยเห็นด้วยกับที่ซูเซียงบอกว่าจะยึดถือพวกนางเป็ นญาติพี่นอ้ ง แต่กลับ
ยังอบอุ่นหัวใจ พยักหน้ากล่าว ‚นับแต่น้ ีเป็ นต้นไปพวกข้าน้อยจะปกป้องนายหญิงสุดชีวิต
ไม่ยอมให้นายหญิงถูกลอบทําร้ายเช่นนั้นเด็ดขาด ‛
ประโยคนี้แม้พูดอย่างคลุมเครื อ แต่ซูเซียงก็ฟังเข้าใจ ต่อให้นางกับจ้าวเซิงกลับถึงชนบท
แล้ว เบื้องหน้าจักรพรรดิกบั รัชทายาทไม่ก่อการณ์อะไร แต่ลบั หลังมีคนถ่อยที่ตอ้ งการ
ประจบเอาใจพวกเขาเหล่านั้นก็มิใช่นอ้ ย หรื อพูดได้วา่ ภาวะการณ์ของพวกเขามิได้
ปลอดภัยมากนัก

ซูเซียงพยักหน้า ‚เช่นนั้นภายหน้าก็ลาํ บากพวกเจ้าแล้ว‛

องครักษ์หญิงฝื นยิม้ ๆ ยกโจ๊กตุ๋นด้านข้างป้อนให้ซูเซียงดื่มทีละคําเล็ก ปากพยายามพูดเอา

ใจทุกวิถีทางเพื่อปลอบโยนซูเซียง

ซูเซียงฟังออกว่าสตรี นางนี้เพื่อสรรหาคําพูดน่าฟังมาปลอบนางต้องรี ดเค้นสมองมาก

ทีเดียว ในหัวใจก่อเกิดความอบอุ่น
พักแรมอยูใ่ นจวนของผูว้ า่ ราชการฉางสองวัน ซูเซียงและจ้าวเซิงทั้งขบวนก็เร่ งเดินทางไป
หมู่บา้ นสกุลซ่ง

ตอนกลับถึงบ้าน พระราชเสาวนียฉ์ บับที่สามของพระพันปี ก็แพร่ กระจายไปทัว่ แล้ว

คหบดีทอ้ งถิ่นหลายแห่งไปจนถึงขุนนางท้องที่อื่นต่างทยอยกันมาแสดงความยินดีกบั ผู ้
เฒ่าหวังและหวังต้าเหนียง พูดจาไพเราะน่าฟัง ประจบเอาใจ แต่ผเู ้ ฒ่าหวังกับหวังต้า
เหนียงกลับดีใจไม่ออกอย่างสิ้นเชิง

ลูกสาวของพวกเขาอยูใ่ นเมืองหลวงประสบเคราะห์ใหญ่หลวง หลานที่นบั วันตั้งตารอก็

ไม่มีเสี ยแล้ว พวกเขาโมโหจนคิดอยากทําร้ายคน ถ้ามิใช่กลัวว่าจะลากลูกสาวให้พลอย
ลําบากและเห็นแก่คนทั้งครอบครัวใหญ่แล้ว พวกเขาสองสามีภรรยาอยากโยนพระราช
เสาวนียบ์ า้ บออะไรนัน่ ทิ้งลงกองปฏิกลู ไปเสี ยให้พน้

ถ้าลูกสาวบ้านตัวเองแต่งให้ชายหนุ่มหมู่บา้ นข้างเคียงแล้วเกิดเรื่ องแบบนี้ข้ ึนล่ะก็พวกเขา

สองผัวเมียคงบุกไปเผาบ้านของผูอ้ ื่นแล้ว แต่ใครใช้ให้ลูกสาวบ้านตัวเองไม่แต่งกับหนุ่ม
ชนบทบ้านนาทัว่ ไป แต่ไปแต่งกับลูกชายของฮ่องเต้เล่า เลยต้องกลํ้ากลืนฝื นทนกินความ
อัดอั้นตันใจอยูแ่ บบนี้

‚ตาแก่เจ้าอย่าโมโหไปเลย ประเดี๋ยวลูกสาวกลับมาเห็นสภาพนี้ของเจ้าแล้วจะปวดใจอีก‛
หวังต้าเหนียงคอยกล่อมอยูข่ า้ งๆ แต่ในใจตัวเองก็ยงั มีความคับแค้นอยูเ่ ต็มท้อง

‚รอให้ไอ้หนุ่มนัน่ กลับมาข้าต้องต่อยเขาสักยกให้จงได้ แม้แต่ภรรยากับลูกตัวเองยัง

ปกป้องไว้ไม่ได้ เป็ นผูช้ ายประสาอะไรของมัน?! ‛ ผูเ้ ฒ่าหวังโมโหมากแล้ว แม้แต่คาํ
หยาบคายก็ลว้ นพูดออกมา พ่นยาสูบควันฉุยหนึ่งคํา เคาะกล้องยากับขอบประตูดงั แกร๊ งๆ

ได้ยนิ ความเคลื่อนไหวในลานบ้าน ภูตผีปีศาจทุกสารทิศที่พากันเข้าประตูมาประจบก็ไม่

กล้าเดินเข้ามาด้านใน รวมถึงพวกชิงเหมยชิงหลานก็มิใช่ตวั ละครที่หาเรื่ องด้วยได้ เห็น
นายท่านนายหญิงอาวุโสบ้านตัวเองปล่อยโทสะแล้ว พวกนางไหนเลยจะกล้าปล่อยให้คน
ผูใ้ ดเข้ามา ไม่ทนั ไรก็ชกั มีดยืนอยูต่ รงหน้าประตู หน้าตาเย็นชาราวกับพญายม
ต่อมาพระพันปี ก็มีพระราชเสาวนียล์ งมาอีก รับองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเป็ นธิดาบุญธรรม แต่งตั้ง
เป็ นองค์หญิงกูห้ ลุนฮู่กวั๋ เป็ นกรณี พิเศษ

แต่พระราชเสาวนียท์ ี่พระพันปี ประกาศลงมาทางจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินไม่รับ จวนองค์หญิง

เองก็ไม่รับ ส่งกลับไปแบบปิ ดผนึกดังเดิม และน้องชายทั้งสองขอราชบุตรเขยก็มิได้กลับ
จวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวิน แต่ตรงไปอยูท่ ี่จุดพักม้า เดิมทีพระพันปี อยากให้พวกเขากลับไปดูแล
ชายแดนก่อน หลังจากนี้ไม่นานจะให้คาํ ตอบเป็ นที่พึงพอใจแก่ทุกคน แต่สองคนปฎิเสธ
รับราชโองการ บอกว่าถ้าไม่ได้คาํ ตอบก็ไม่กลับชายแดน

เนื่องด้วยทั้งสองอยูใ่ นเมืองหลวงระยะเวลานานแล้วยังไม่ได้ตามคําขอ สถานการณ์ทาง

ชายแดนก็ยงิ่ บีบคั้น นายทหารจํานวนมากทยอยกันส่งคําร้องคืนอํานาจทางทหาร ลากลับ
บ้านเกิด
ทุกคนต่างรู ้สึกว่าในเมื่อกองทัพของตัวเองสูร้ บหลัง่ เลือดในสมรภูมิตา้ นภัยต่างแคว้น แต่
มิอาจยับยั้งความคลุม้ คลัง่ ของจักรพรรดิแคว้นตัวเองได้ มิสูถ้ ือโอกาสตอนมีชีวติ อยู่
กลับไปกอดลูกเมียที่บา้ นใช้ชีวติ อย่างสงบสุขสักสองวันเล่า ถึงเวลาก็ตายไปอย่างเต็มใจ
มิใช่หรื อ?

ตอนที่ 858 ราชสํานักโกลาหล ชายแดนปั่นป่ วน

อย่างที่รู้กนั ว่าขวัญกําลังใจของทหารสัน่ คลอนเป็ นปัญหาใหญ่อยูแ่ ล้วเป็ นทุนเดิม

ประกอบกับในใจทุกคนถึงกับมีความคิดแบบนี้จึงเป็ นเหตุให้สถานการณ์ยงิ่ วุน่ วาย
โกลาหล
ทว่าจักรพรรดิกบั รัชทายาทดันไม่สาํ นึกผิด วันๆเอาแต่อาละวาดด่าทออยูใ่ นตําหนัก
บรรทม

ไม่รู้เรื่ องเป็ นมาอย่างไร ว่ากันว่าจักรพรรดิกบั รัชทายาทลักลอบออกจากพระตําหนักตอน

กลางคืน กระทําเรื่ องโง่เง่าอะไรบางอย่างจนพระพันปี ทรงกริ้ ว ตรงเข้าถือตรามังกรของ
จักรพรรดิองค์ก่อนขึ้นราชสํานัก ประณามจักรพรรดิขาดคุณสมบัติปกครองบ้านเมือง ให้
เขาลงจากตําแหน่ง อีกทั้งรัชทายาทใช้วิธีการชัว่ ร้ายไม่คู่ควรกับวังบูรพา จะลดขั้นเขาเป็ น
ชินอ๋ อง

ราชสํานักโกลาหล ขุนนางวอนขอ ด้านหนึ่งประณามจักรพรรดิ ด้านหนึ่งขอร้องพระพัน

ปี คํานึงถึงประชาราษฎร์ให้ทรงถอนคําสัง่

อย่างไรก็ตามไม่รู้วา่ คืนนั้นรัชทายาทกับจักรพรรดิกระทําเรื่ องโง่เขลาอันใด แต่พอจะมอง

ออกว่าพวกเขากระทําขาดหลักคุณธรรม ดังนั้นไม่วา่ พระพันปี รับสัง่ อะไร จักรพรรดิกบั
รัชทายาทล้วนไร้ทางโต้แย้ง จักรพรรดิกบั รัชทายาททําได้เพียงเผชิญหน้าทุกคนกลางท้อง
พระโรง ให้คาํ มัน่ ว่าต่อไปจะไม่ก่อกวนคู่สามีภรรยาจ้าวเซิงอีก

ภายใต้ท่าทีแข็งกร้าวใบหน้าเย็นชาของพระพันปี จักรพรรดิยงั ถูกบังคับใก้ออกราช

โองการตําหนิตวั เอง โบยชุดคลุมมังกร แต่พระพันปี ไม่ยอม ให้คนโบยจักรพรรดิยสี่ ิ บไม้

จักรพรรดิถูกโบย เรื่ องนี้ไม่เคยประสบพบเจอในประวัติศาสตร์ราชวงศ์ แต่ครานี้ทุกคน

ต่างทําเป็ นหูหนวกตาบอดหันหน้าไปอีกทาง

จักรพรรดิโดนโบยแล้ว รัชทายาทก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน ถูกทําโทษให้คุกเข่าคัดคัมภีร์อยูใ่ น

หอบรรพชน ไม่อนุญาตไม่ออกมาเป็ นเวลาครึ่ งปี ทั้งยังใช้กองกําลังทหารเฝ้าดูอย่าง
เข้มงวด
ไม่มีลูกชายที่คอยออกความคิดกําหนดแผนการอยูข่ า้ งกายตลอด จักรพรรดิกริ่ งเกรงพระ
พันปี ย่อมไม่กล้าก่อความวุน่ วายอีก แต่ในใจกลับท่องด่าซูเซียง เกลียดชังแทบตาย เขา
สาบานเลยว่าถ้ามีโอกาสเขาจักต้องจัดการคนชัว่ ผูน้ ้ นั ให้ตายไร้หลุมฝังร่ าง! ยังมีบิดามาร
บุญธรรมอะไรนัน่ ของนาง คิดเป็ นฮูหยินขุนนาง คิดเป็ นท่านปั๋วเชียวรึ ไม่มีทาง!
แม้กระทัง่ คนในมณฑลอําเภอนัน่ ก็สมควรตายทั้งหมด เขาจะไม่ยอมปล่อยไปแม้แต่คน
เดียว!

หึ หึ อย่างไรก็เคยเกิดขึ้นแล้ว

สถานที่เกิดโรคระบาด ให้โรคมัน ‚ระบาดซํ้า‛อีกครั้ง มิใช่เรื่ องเรื่ องใหญ่เปลืองแรงอะไร

ถึงเวลาเขาก็ส่งหมอหลวงที่ไม่ชอบหน้าสองสามคนตามลงไปก่อกวน สุดท้ายค่อยใช้
ข้ออ้างว่าเพือ่ ป้องกันไม่ให้โรคแพร่ ระบาดไปยังมณฑลอําเภอข้างเคียง สัง่ ปิ ดประตูเมือง
แล้วค่อยสุมไฟกองใหญ่เผาให้เกลี้ยง!
‚คนชัว่ สมควรตาย! ปล่อยให้ได้ใจไป! ปล่อยให้เจ้าได้ใจไป!‛ จักรพรรดิคลุม้ คลัง่ อยูใ่ น
ตําหนักบรรทม

ไม่วา่ จะพูดเช่นไร เนื่องด้วยวิธีการแข็งกร้าวของพระพันปี เรื่ องในครานี้จึงนับว่าควบคุม

ลงได้

เพราะจักรพรรดิถูกโบย รัชทายาทถูกกักบริ เวณ และนับว่าเป็ นการระบายอารมณ์โกรธ

ของจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินโดยทางอ้อมแล้ว ดังนั้นน้องชายของราชบุตรเขยทั้งสองคนแม้
ไม่พอใจอย่างมากที่สูญเสี ยทายาทสื บสกุล แต่กร็ ับคําสัง่ กลับไปประจําชายแดน

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเองก็เศร้าโศกจนตัวคนผอมลงไปมากทีเดียว เดิมทีกไ็ ม่สูงอยูแ่ ล้ว บัดนี้

ผอมลงอีก ราวกับถูกลมพัดก็ลม้ ได้แล้วอย่างไรอย่างนั้น ทว่านางยังรับราชโองการของ
พระพันปี ที่แต่งตั้งนางเป็ นฮู่กวั๋ กงจู่ นับเป็ นการแสดงออกว่าไม่สืบสาวเรื่ องนี้แล้ว
แต่ถึงแก่นแล้วเพราะสูญเสี ยทายาทสื บสกุล ในใจทุกคนล้วนรู ้สึกยํา่ แย่ และการบาดเจ็บ
ของซูเซียงครานี้กส็ าหัสยิง่ นัก หมอหลวงกล่าวแล้วว่านับแต่น้ ีเกรงว่าซูเซียงคงไม่อาจมี
บุตรได้อีก ดังนั้นเพียงชัว่ ขณะเดียวองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยจึงเหมือนกับชราลงไปสิ บปี พระ
พักตร์เปี่ ยมความโดดเดี่ยวโศกา ทุกวันนัง่ คุกเข่าในห้องพระ ถือศีลกินเจ ไม่วา่ อย่างไรก็
ไม่ยอมออกมา

น้องชายทั้งสองของราชบุตรเขยแม้กลับชายแดนแล้วจะนับว่าควบคุมเรื่ องราวลงได้ แม้น

สองคนมิได้เอ่ยอันใด ทว่าเหล่าทหารชายแดนถึงที่สุดแล้วก็ยงั ไม่รู้สึกยินดี ขวัญกําลังใจก็
มิได้สูงนัก ดังนั้นในสองศึกที่ผา่ นมาทุกคนจึงไม่ได้ต้งั ใจออกไปรบ ไม่เพียงแต่เสี ยอําเภอ
เล็กๆไปอําเภอหนึ่ง แม้กระทัง่ ข้าวของสมบัติกถ็ ูกชิงไปไม่นอ้ ย คนบาดเจ็บล้มตายนับไม่
ถ้วน อีกทั้งค่ายบัญชาการใหญ่ที่ประจําการก็ถอยร่ นไปสิ บกว่าลี้ สองสมรภูมิน้ ีนบั ได้วา่
พ่ายแพ้ยบั เยิน

รายงาน…เสี ยอําเภอหยางชา กองกําลังของเราถอยทัพสิ บลี้

รายงาน…เสี ยจังหวัดอี๋ กองกําลังของเราถอยทัพสิ บลี้

รายงาน…ขุนพลนายกองฝ่ ายซ้ายสิ้นชีพ ขอกําลังขุนพลไปเสริ ม

รายงาน…

หลายวันติดต่อกัน เรื่ องที่ตกสู่พระกรรณของพระพันปี ล้วนเป็ นข่าวร้ายเหล่านี้ ทําให้

แม้กระทัง่ ยามราตรี นางยังไม่กล้าหลับตา

‚พระองค์ท่าน เกรงว่าฝ่ ายตรงข้ามทราบเรื่ องท่านอ๋ องสงครามแล้ว นี่ นี่จะทําเช่นไรกันดี

เพคะ?‛ แม่นมที่สุขมุ หนักแน่นมาตลอด เวลานี้ยงั เดินวนไปวนมาอยูข่ า้ งๆ ด้วยจิตใจว้าวุน่
ตอนที่ 859 ในที่สุดก็กลับถึงบ้าน

นับตั้งแต่จา้ วเซิงถอดบรรดาศักดิ์อ๋องสงครามคืนอํานาจทางทหาร เหล่าทหารนายพลของ

ฝ่ ายศัตรู กด็ ีอกดีใจกันยกใหญ่ ขาดพญายมผูน้ ่านับถือไปคนหนึ่ง ศึกครานี้พวกเขาคงตี
พ่ายได้มากแล้ว

ภายในค่ายบัญชาการใหญ่ของศัตรู เหล่าแม่ทพั คนสําคัญทั้งหลายกําลังกินดื่มฉลองกัน

สนุกเฮฮา มิใช่น่าปิ ติยนิ ดีหรอกหรื อ

‘’มาๆ ทุกท่านร่ วมชนแก้วกันหน่อย พรุ่ งนี้ตีพวกเขาให้รับมือไม่ทนั ไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!‛

‚นี่ พี่ใหญ่ ท่านว่าฮ่องเต้ตา้ หรงผูน้ ้ นั นํ้าเข้าสมองหรื อว่าถูกขี้อุดสมองไว้กนั แน่? ลูกชายมี
ความสามารถเช่นนี้ไม่เก็บรักษาไว้ ไปรังแกลูกเมียผูอ้ ื่นเขา ยังริ บอํานาจทหารผูอ้ ื่นอีก นี่
มิใช่หาเรื่ องใส่ตวั หรอกรึ …‛

‚ไอ้โง่ อยากให้ดาวหายนะนัน่ ยังอยูห่ รื อไร?!‛

‚หามิได้ๆ เขาไม่อยูย่ อ่ มดี! ฮ่าๆฮ่าๆ พี่ใหญ่ คืนนี้เรากินดื่มให้อิ่มหนําพรุ่ งนี้ทาํ การศึก

ใหญ่ บุกทะลวงเมืองหลวงต้าหรง ฮ่าๆ ฮ่าๆ!‛

‚ถูกต้องๆ บุกทะลวงเมืองหลวงต้าหรง เปิ ดอาณาเขตขยายดินแดน ถึงเวลาเราก็จะได้เป็ น

วีบุรุษแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า… ‛
ในค่ายศัตรู ร้องรําทําเพลง แต่พระพันปี ทางเมืองหลวงหลายวันนี้เกศาดําขรับที่เหลืออยู่
เพียงครึ่ งเสี้ ยวล้วนขาวโพลนหมดแล้ว ราวกับเผลอแป๊ บเดียวก็ชราลงไปกว่าสิ บปี แล้ว

แม่นมเห็นพระพันปี เอาแต่ประทับนิ่งเหมือนเขาไท่ซาน ไม่เอ่ยเอื้อนวาจา ก็กงั วลร้อนใจ

สุดท้ายก็ไม่สนใจเรี่ องนายบ่าวแบ่งแยกอะไรแล้ว เข้าไปดึงแขนฉลองพระองค์ของพระ
พันปี ‚นายหญิง นายหญิงเพคะ พระองค์เรี ยกสติกลับมา ตอนนี้พระองค์จะนัง่ เหม่อไม่ได้
นะเพคะ นี่ตอ้ งทําเช่นไร พระองค์ตอ้ งแสดงออกมาเพคะ!‛

เมื่อครู่ พระพันปี เหม่อลอย กําลังคิดถึงจ้าวเซิง ขอเพียงแค่ส่งอ๋ องสงครามชื่อนี้ออกไปรบ

รู ้ดีวา่ ให้จา้ นอ๋ องนําทัพ ข้าศึกไม่ทนั รบก็ข้ ีขลาดตาขาวไปก่อนแล้วสามส่วน แต่ตอนนี้
เฮ้อ ทั้งหมดต้องโทษลูกโง่กบั หลานโง่ใช้การไม่ได้พวกนั้น มิเช่นนั้นไยบ้านเมืองจะ
ประสบภัยหนักหนาเช่นนี้ !
 ‚นายหญิง หรื อไม่ลองเขียนจดหมายลับปิ ดผนึกให้ท่านอ๋ องสงคราม? ท่านอ๋ องแม้โกรธ
เคือง แต่ถูกผิดสําคัญเขาย่อมเข้าใจ…‛ แม่นมคิดอยูค่ รึ่ งวัน ก็คิดวิธีการไม่ออกจริ งๆ
จําต้องเสนอความคิดนี้ข้ ึนมา

แม้กล่าวว่าวังหลังไม่ยงุ่ ราชกิจ ยิง่ แม่นมเป็ นนางข้าหลวงคนหนึ่ง ตามหลักการแล้วเรื่ อง

เหล่านี้นางไม่ควรก้าวก่าย ทว่าพระพันปี ไว้ใจนาง ภายในห้องก็ไม่มีคนอื่น พูดไปก็ไม่
เป็ นไร อีกทั้งนางเองก็เป็ นห่วงจากใจริ ง

สถานการณ์ดาํ เนินมาเช่นนี้ขอแค่มีจา้ วเซิงออกหน้าถึงจะสามารถสงบอารมณ์ของทหาร

ศึกชายแดนได้ มิเช่นนั้นล่ะก็ ให้ขนุ พลและเหล่าทหารนําพาภาวะอารมณ์น้ ีออกรบ
อย่างไรก็รบได้ไม่ดี

คิดไม่ถึงว่าพระพันปี นิ่งเงียบไตร่ ตรองครึ่ งวัน สุดท้ายกลับส่ายหน้า ‚พวกเขาสองสามี

ภรรยาประสบเรื่ องสาหัสเช่นนี้ ให้พวกเขาชีวิตอย่างสบายใจเถอะ อย่าไปรบกวนเลย‛
‚แต่วา่ นายหญิงเพคะ…‛

‚ไม่ตอ้ งพูดแล้ว ประกาศราชเสาวนียข์ องอายเจียไป ชนะศึกครานี้ได้ ขุนพลทุกคนได้

เลื่อนขั้นหนึ่งชั้น พลทหารทั้งหมดได้เพิ่มเบี้ยหวัด ‛

นี่เป็ นวิธีการที่พระพันปี หมดวิธีแล้วเช่นกัน ทําได้เพียงใช้ชื่อเสี ยงเงินทองมาซื้อใจขุนพล

นายทหารชายแดน หวังแค่ให้พวกเขาเห็นแก่ตาํ แหน่ง เห็นแก่เงินทอง พยายามเพิ่มขึ้นอีก
หน่อย อย่าให้ถึงกับบ้านเมืองต้องสูญสิ้ น

ช่วงเวลานี้เป็ นฤดูเก็บเกี่ยวถัว่ ลิสงกับสมุนไพรพอดี ดังนั้นสามีภรรยาผูเ้ ฒ่าหวังก็ตอ้ ง

กลับมาตรวจดูสกั หน่อย
ตอนจ้าวเซิงกับซูเซียงเพิ่งกลับมาถึง ก็เห็นในลานบ้านกําลังชุลมุนกับการตากสมุนไพร
ตากถัว่ ลิสง มีหวังต้าเหนียงกําลังนัง่ ยองคัดถัว่ ลิสงบนพื้น มีผเู ้ ฒ่าหวังพิงขอบประตูเคาะ
กล้องยาสูบส่งเสี ยงถอนหายใจ

ในวินาทีน้ ีเอง นํ้าตาของซูเซียงก็เอ่อล้นออกมา

นางแสนเกลียดวังหลวงนัน่ แสนชิงชังสถานที่ดาํ มืดเลวร้ายนัน่ จริ งๆ ได้รับความทรมาน

ขนาดนี้ ตอนนี้ในที่สุดก็ได้กลับมาพบหน้าพ่อแม่ของตัวเองแล้ว อดมิได้ที่จะสะทก
สะท้อนใจ

‚ท่านพ่อ ท่านแม่…‛ ซูเซียงเรี ยกแค่น้ ีกร็ ้องไห้พูดไม่เป็ นภาษา อารามตื่นเต้น พอร้องไห้

ก็ลม้ พับไป
จ้าวเซิงตกใจแทบแย่ เป็ นผูเ้ ฒ่าหวังรี บจับชีพให้ซูเซียง บอกว่าเพราะอารมณ์ผนั ผวนมาก
เกินไป ประกอบกับร่ างกายไม่แข็งแรงจึงเป็ นลมสลบไป มิใช่เรื่ องใหญ่

‚แม่ เจ้ามัวนิ่งอยูท่ าํ ไม รี บเก็บกวาดห้องต้มนํ้าร้อนให้ลูกสาวสิ ‛ ผูเ้ ฒ่าหวังตะโกนไปทาง

หวังต้าเหนียงที่ยนื นิ่งตื่นกังวลจนมือสัน่ อยูข่ า้ งๆ

ตอนที่ 860 ความปวดใจของเขาเกินกว่าบรรยาย

‚อ้อ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้…‛ หวังต้าเหนียงพูดแล้วก็วิ่งไปทางห้องที่ซูเซียงอยูก่ ่อน
หน้านี้ บอกว่าเก็บกวาด แท้ที่จริ งก็มิได้ยงุ่ ยากอะไร สตรี ท้งั หลายในบ้านปัดกวาดห้อง
ของซูเซียงกับจ้าวเซิงสะอาดสะอ้านทุกวันอยูแ่ ล้ว

จ้าวเซิงช้อนตัวซูเซียงอุม้ ทันที ใบหน้าเย็นชา สาวเท้าเก้าใหญ่เข้าไปในห้อง

วางซูเซียงลงบนเตียงอย่างระวังเบามือ คลุมเสื้ อผ้าให้นางเรี ยบร้อยแล้วค่อยจับมือซูเซียง

เอาไว้ ใบหน้าหนาวเย็นปานนํ้าแข็ง

สองสามีภรรยาสกุลหวังรู ้แล้วว่าเรื่ องเป็ นมาอย่างไร บัดนี้เห็นสี หน้าเย็นเฉียบของจ้าว

เซียงก็ไม่อยากถามอะไรมาก ด้วยกลัวจะกระตุน้ ความเศร้าในใจของซูเซียงกับลูกเขย
แต่พวกเขาไม่อาจถาม จําต้องกลั้นคําพูดเอาไว้ในใจ ผูอ้ าวุโสทั้งสองย่อมสี หน้าไม่ดี
สวรรค์รู้ดีหลายวันมานี้พวกเขาเสี ยใจมากเพียงใด เป็ นห่วงมากเพียงใด ไม่วา่ คนในบ้าน
จะปลอบโยนอย่างไร ดูแลดีอย่างไร คนทั้งสองก็ผอมแห้งลงไปมาก

ยังมียา่ ของซูเซียง แม่เฒ่าสกุลซูโมโหจนล้มป่ วย เมื่อวานเพิ่งได้หายใจหายคอ โชคดีที่

เวลานี้ผอู ้ าวุโสนางพักฟื้ นอยูท่ ี่จวนจวิน้ จู่ ไม่อย่างนั้นเห็นเหตุการณ์น้ ีเข้าคงไม่พน้ ล้มป่ วย
อีกรอบ

จ้าวเซิงบิดผ้าชุบนํ้าอุ่นเช็ดหน้าให้ซูเซียงพลางเอ่ยเสี ยงแผ่ว ‚ที่รัก เรากลับบ้านแล้ว เจอ

หน้าท่านพ่อท่านแม่แล้ว เจ้าพักผ่อนได้อย่างสบายใจ…‛

ลูกผูช้ ายอกสามศอก ตอนที่เอ่ยประโยคนี้ดว้ ยสี หน้าเย็นชาจบขอบตาก็แดงผ่าวแล้ว นํ้าตา

หยดหนึ่งร่ วงแหมะบนหลังมือของซูเซียง จากนั้นทั้งตัวคนก็เอนซบลงบนไหล่ของซูเซียง
ร้องไห้โฮออกมาอย่างโศกเศร้าอ้างว้าง อย่างอับจนและเจ็บปวดหัวใจ
สามีภรรยาสกุลหวังเดิมรออยูด่ า้ นนอกอย่างร้อนใจ ได้ยนิ เสี ยงร้องไห้อดั อั้นของลูกเขย
ในหัวใจคนทั้งสองก็รู้สึกแย่เหลือเกิน

‚แม่ ไปตุ๋นไก่ให้ลูกสาวสักตัว ต้องบํารุ งร่ างกายหน่อย‛

ตอนซูเซียงกลับมาถึงแล้วเป็ นลมไป กล้องยาสูบของผูเ้ ฒ่าหวังก็โยนลงพื้นไปแล้ว ตอนนี้

สัง่ งานหวังต้าเหนียงจบ ก็หนั ร่ างไปหน้าประตูหยิบกล้องยาสูบของเขา ทั้งใบหน้าเต็มไป
ด้วยความโศกเศร้าและกังวล

อย่าว่าแต่ผเู ้ ฒ่าหวัง แม้กระทัง่ หวังต้าเหนียงที่ต๋ ุนไก่ให้ซูเซียงอยูใ่ นครัวยังอดมิได้ที่จะตบ

ริ มฝี ปากทั้งคู่ของตัวเอง ผูเ้ ฒ่าหวังเข้าห้องครัวมาเห็นฉากนี้พอดีกร็ ี บร้อนถาม ‚ภรรยา นี่
เจ้าทําอะไรอยูน่ ่ะ?!‛
หวังต้าเหนียงขอบตาแดง นํ้าเสี ยงห่อเ**้่ยว ‚พ่อ ตอนนั้นเราไม่น่าตอบตกลงเรื่ อง
แต่งงานนี้เลย ถ้า ถ้าเลือกหนุ่มชาวนาเอาการเอางานสักคนคงดีกว่านี้มาก หากมีเรื่ องเรายัง
พอระบายความโกรธกับเขาได้บา้ ง บัดนี้ลูกเขยเป็ นโอรสของฮ่องเต้ เรากลับพูดอะไร
ไม่ได้แม้แต่คาํ เดียว อึดอัดเหลือเกิน… ‛

เมื่อครู่ ผเู ้ ฒ่าหวังก็คิดเช่นนี้ แต่เรื่ องเป็ นมาถึงขั้นนี้แล้ว นึกเสี ยใจทีหลังก็ไม่มีประโยชน์

ทําได้เพียงเอ่ยปลอบ ‚แม่ อย่าคิดฟุ้งซ่านไปเลย รี บทําอาหาร เดี๋ยวลูกสาวตื่นมาจะได้กิน
คําพูดพวกนี้ต่อไปก็อย่าพูดต่อหน้าลูกเขยเลย ลูกเขยเองก็เป็ นคนดี เป็ นคนรู ้จกั เอาใจใส่
เฮ้อ….‛

หวังต้าเหนียงทอดถอนใจหนึ่งเสี ยง แม้ความอึดอัดเต็มท้อง แต่นึกถึงเสี ยงร้องไห้อดั อั้น

ภายในห้องที่ได้ยนิ เมื่อครู่ กใ็ จอ่อน ไม่วา่ ลูกเขยคนนี้จะเป็ นลูกชายของฮ่องเต้หรื อไม่ ถึง
ที่สุดแล้วก็เป็ นลูกเขยของพวกเขา เป็ นคนที่รักลูกสาวสุดหัวใจ ไม่อย่างนั้นทําไมถึงยอม
ทิ้งแม้กระทัง่ ยศถาบรรดาศักดิ์และอํานาจทางการทหาร เพียงเพื่อกลับชนบทมาด้วยกันกับ
ลูกสาว
ในห้องเหลือเพียงซูเซียงที่นอนสลบไปกับจ้าวเซิงที่กลัดกลุม้ ไม่พูดจา บรรยากาศเงียบ
เชียบ อึดอัดและอ้างว้างยิง่ นัก

ในใจจ้าวเซิงขมฝาดอย่างบรรยายไม่ออก ตอนกระพรวนน้อยกับก้อนแป้งน้อยเกิดเขาก็
ไม่ได้อยูเ่ คียงข้างภรรยาและลูก ไม่ได้อยูด่ ูแลลูกทั้งสองเติบโตนัน่ เป็ นความเสี ยใจตลอด
ชีวิตของเขาแล้ว แต่ตอนนี้แม้กระทัง่ เลือดเนื้อเชื้อไขตัวเองยังปกป้องไว้ไม่ได้ ลูกน้อยตัว
เล็กแค่น้ นั ยังไม่ทนั ได้ร้องเสี ยงอ่อนเรี ยกเขาว่าท่านพ่อสักคํา ยังไม่ทนั ลืมตาดูโลกใบนี้
ด้วยซํ้า ก็ไม่อยูเ่ สี ยแล้ว….

แม้มิใช่ลูกสาวขาวผ่องเป็ นยองใยที่เขานับวันเฝ้ารอคอย แต่เป็ นลูกชายเขาก็ชอบ

เหมือนกัน มาถูกทําร้ายจนเสี ยไปเช่นนี้เขาปวดใจจนมิอาจเติมซํ้าได้อีก แต่กลับไม่กล้า
เปิ ดเผยต่อหน้าผูค้ นแม้แต่นิดเดียว โดยเฉพาะต่อหน้าซูเซียง เขากลัวตัวเองไม่ทนั ระวังจะ
กระตุน้ ให้ซูเซียงเสี ยใจ ดังนั้นจําต้องข่มมันไว้ กดทับมันไว้

ตอนที่ 861 อ๋ องสงครามตกห้วงคนคลัง่ รักภรรยา

แท้ที่จริ งหัวใจเขาเจ็บปวดไม่นอ้ ยไปกว่าซูเซียง แต่เขาเป็ นบุรุษ ยังมีภรรยากับลูกที่โตแล้ว
สองคนต้องดูแล เขาจําเป็ นต้องเข้มแข็ง

หลังผ่านไปหนึ่งชัว่ ยามนํ้าแกงไก่กเ็ คี่ยวได้ที่แล้ว หวังต้าเหนียงกับผูเ้ ฒ่าหวังสามีภรรยาก็

หันกายกลับมาอีกครั้ง เห็นซูเซียงยังหลับลึก ลูกเขยบ้านตนกุมมือของลูกสาวไว้ไม่ยอม
ปล่อย ทั้งสองคนก็ทอดถอนใจ

‚พ่อ ให้ลูกสาวพักอีกหน่อยเถอะ ในใจลูกเขยเองก็คงเสี ยใจเหมือนกัน ให้เขาระบาย

หน่อย เราอย่าไปกวนเลย‛

เวลากลางดึกซูเซียงถึงค่อยตื่นขึ้น จ้าวเซิงรี บไปยกนํ้าแกงไก่อุ่นร้อนให้นาง คะยั้นคะยอ

ให้ดื่มแล้วจึงประคองคนเอนกายกลับลงไป
‚ภรรยา ไม่สบายตรงไหนหรื อไม่?‛ จ้าวเซิงเอ่ยถามอย่างค่อนข้างกังวล

ซูเซียงส่ายหน้าเบาๆ บนหน้าไม่มีอารมณ์ใดๆ เอียงหน้าไปอีกทางแล้วก็หลับตา แม้นอน

ไม่หลับแต่นางไม่อยากพูดคุยกับใครทั้งนั้น โดยเฉพาะกับผูช้ ายที่อยูข่ า้ งกายคนนี้ แค่เห็น
เขา นางก็นึกถึงลูกของตนที่เกิดมาก็ไร้ลมหายใจคนนั้นแล้ว

จ้าวเซิงเองไม่ถือโทษ จัดการตัวเองนัง่ อยูข่ า้ งเตียง พูดพึมพําไปเรื่ อยเปื่ อย บอกว่าไม่กี่วนั

ข้าวโพดน่าจะเก็บเกี่ยวได้แล้ว รากป่ านหลานที่ปลูกเจริ ญเติบโตดีมาก ถัว่ ลิสงยังเหลืออีก
สองหมู่ ยังบอกอีกว่านาดีร้อยกว่าหมู่ที่พระพันปี พระราชทานให้ ตอนนี้พวกหลี่ปั๋วหมิงก็
กําลังจัดการอย่างดี ทั้งหมดปลูกสมุนไพรตามที่นางต้องการ…

พูดจ้อเป็ นครึ่ งค่อนวัน แต่ซูเซียงก็ยงั ไม่ลืมตาเหลือบมองเขาสักสายตา แม้แต่เสี ยงตอบอืม

สักเสี ยงยังไม่มี เพียงแต่ขนตาขยับเล็กน้อย บอกได้วา่ นางไม่ได้หลับ
วันถัดมา องครักษ์มงั กรทางชายแดนเห็นสถานการณ์ท่าไม่ดีแล้วจริ งๆ ไม่อาจไม่ส่งข่าว
มาให้จา้ วเซิง บอกว่าชายแดนใกล้เสี ยการรักษา เหล่าทหารศึกในใจมีโทสะ ทําศึกได้ไม่ดี

ตอนจ้าวเซิงรับพิราบส่งสารทีแรกยังหลบเลี่ยงซูเซียง ด้วยกลัวเรื่ องน่าเคืองใจเหล่านี้จะ

กระตุน้ ให้นางรู ้สึกไม่ดีอีก แต่คิดไม่ถึง ซูเซียงกลับเป็ นคนไปเรี ยกนกพิราบตัวนั้นเข้ามา
เอง ซํ้ายังล้วงหยิบเม็ดข้าวจากในเอี๊ยมออกมาป้อนอย่างคล่องมือเหมือนอย่างที่เคยชินมา
ตลอด

จ้าวเซิงยังไม่ทนั ได้อ่านจดหมาย ซูเซียงก็เปิ ดออกก่อนแล้ว หลังเหลือบมองเสร็จแล้วก็ยดั

ลงในมือจ้าวเซิง หมุนตัวเดินไปไม่เปล่งวาจา
‚เซียงเอ๋ อร์? ที่รัก…‛ หน้าจ้าวเซิงค่อนข้างมึนงง ภรรยาเขาหมายความว่าอย่างไร ดูเสร็จ
แล้วไม่พูด หรื อว่าไม่พอใจ?

จ้าวเซิงร้องเรี ยกสองเสี ยงแล้วซูเซียงยังไม่สนใจเขา มุ่งตรงกลับเข้าในห้อง คลุมเสื้ อคลุม

ตัวใหญ่ จากนั้นออกประตูหยิบเคียว หิ้วตะกร้าเดินไปทางนอกบ้าน

ซูเซียงพักอยูใ่ นวังหลวงกว่าครึ่ งเดือน ตอนเดินทางจ้าวเซิงก็คอยระมัดระวังทุกเวลาทุก

วินาที เวลาระหว่างการเดินทางรอบนี้รวมที่แวะพักผ่อนตามจวนมณฑลต่างๆนับไปนับ
มารวมแล้วก็เป็ นยีส่ ิ บสามสิ บวัน แม้ซูเซียงพักฟื้ นอยูไ่ ฟไม่สงบมากนัก แต่อย่างไรก็เป็ น
เวลาเกือบสี่ สิบกว่าวันแล้ว มากน้อยก็ยงั พอเดินขยับได้บา้ งเล็กน้อย

เห็นซูเซียงสวมเสื้ อแล้วถือตะกร้าเดินไปทางนอกประตู ในใจจ้าวเซิงแม้นึกสงสัยทว่ายัง

ปลาบปลื้มยินดี อย่างน้อยภรรยาก็รู้จกั ดูแลร่ างกายของตัวเอง ดีกว่าท่าทางในตอนแรกที่
ไม่กิน ไม่ดื่ม ไม่พดู จาตั้งเยอะ
‚ที่รัก ที่รัก เจ้าจะไปไหนหรื อ? ข้าสามีไปเป็ นเพื่อนนะ‛ จ้าวเซิงเสนอหน้าตามไปอยู่
ข้างๆ เขาไม่กล้าบอกให้ซูเซียงรี บกลับไปพักผ่อน กลัวขัดใจนางแล้วจะอารมณ์ไม่ดี

จ้าวเซิงช่วงนี้น่าสงสารมาก กลายเป็ นคนคลัง่ รักภรรยาอย่างสมบูรณ์แบบ กิริยาวาจาล้วน

ระมัดระวัง ด้วยกลัวจะทําให้ซูเซียงไม่พอใจ

ซูเซียงหันหน้ามองเขาหนึ่งสายตา ไม่พดู อะไรสักคํา หิ้วตะกร้าเดินไปข้างหน้าต่อ เพียงแต่

ฝี เท้ากลับช้าลงเล็กน้อย แค่นิดเดียวเท่านั้น ให้จา้ วเซิงไล่ตามมาทัน

‚ที่รัก มาข้าช่วยถือ นี่เจ้าจะไปทําอะไรหรื อ?‛ จ้าวเซิงใบหน้ามีสีสนั ขึ้นทันที ขึ้นหน้าเข้า

มารับตะกร้าในมือซูเซียงไว้ กลัวเหลือเกินว่าสิ่ งของมีกิ่งมีกา้ นพวกนี้จะบาดมือของนาง
เห็นซูเซียงหยิบผ้าเช็ดหน้าสี ขาวสองผืนออกมาจากเสื้ อตัวใน และไม่ใช่ผา้ ซับเหงื่อทัว่ ไป
แต่ทาํ รู ปทรงเหมือนรู ปนิ้วมือ ของสิ่ งนี้เขาเคยเห็นมาก่อน ก็คือสิ่ งที่ภรรยาเขาเรี ยกว่า
อะไรนะ อืม ดูเหมือนจะเรี ยกว่าถุงมือ ทํานองนั้น

ตอนที่ 862 พวกเขาไม่คู่ควรครอบครองความสุ ข

ทุกครั้งที่ซูเซียงสวมถุงมือคู่น้ ีโดยพื้นฐานแล้วจะใช้จดั การกับสมุนไพร จ้าวคิดในใจ คง

มิใช่ภรรยาคิดจะไปเก็บสมุนไพรลํ้าค่าอะไรหรอกนะ
ซูเซียงยังคงไม่สนใจเขาเหมือนเดิม จัดการหยิบถุงมือใส่ให้ตวั เองเรี ยบร้อยแล้ว ดวงตาทั้ง
คู่กวาดมองไปรอบๆคันนา แต่เดินไปเรื่ อยๆสิ บกว่าคันนาแล้วก็ยงั ไม่เห็นของที่ตวั เอง
ต้องการ

แม้นางพักฟื้ นหลังคลอดดีมากแล้ว แต่เดินไกลขนาดนี้กย็ งั รู ้สึกเหนื่อยล้า ดังนั้นจึงหัน

กลับมาโพล่งถามบุรุษผูเ้ หมือนสุนขั ภักดีขา้ งกาย ‚วิชาตัวเบาเจ้าดีไหม? เราขึ้นภูเขาสัก
เที่ยว?‛

จ้าวเซิงพยักหน้าทันที นําตะกร้ากับเคียวให้ซูเซียงถือแล้วอุม้ ตัวคนขึ้นมา หนําซํ้ายังเป็ น

การอุม้ ท่าเจ้าหญิงประเภทนั้น พาให้ซูเซียงทนไม่ไหวขวยเขินอยูบ่ า้ ง

จ้าวเซิ งเห็นท่าทางของซูเซียงก็อบอุ่นในหัวใจ นํ้าเสี ยงอ่อนลงหลายส่วนอย่างอดมิได้

‚ภรรยาอยากไปที่ไหนเราก็ไปที่นนั่ ‛
ซูเซียงแค่นเสี ยงมิได้รับถ้อยคําของเขา ผูช้ ายเย็นชาเป็ นนํ้าแข็งคนนี้ เดี๋ยวนี้ถึงกับรู ้จกั
พูดจาน่าฟังเอาใจคนแล้ว หายากจริ งๆ แต่เพราะเรื่ องของลูกยังเป็ นหนามยอกอกนาง
อย่างไรก็เหยียดยิม้ ไม่ออก พูดเพียงหนึ่งประโยค ‚ไปดูตรงที่ปลูกต้นหลิวหน่อย ข้าจะหา
ของบางอย่าง‛

จ้าวเซิงอุม้ ซูเซียงไปยังบริ เวณที่ปลูกต้นหลิวซึงก็คือริ มฝั่งแม่น้ าํ สายนั้น

ซูเซียงหาดูอย่างละเอียดรอบหนึ่ง ในที่สุดก็พบพืชพุ่มใหญ่ที่ตวั เองต้องการ พยักหน้าอย่าง

พึงพอใจ พูดอย่างมัน่ อกมัน่ ใจกับจ้าวเซิง ‚ไป ขุดของนัน่ ขึ้นมาให้ขา้ เอารากที่อยู่
ข้างล่าง‛ พูดแล้วก็หยิบถุงมือสองข้างยัดลงใส่มือจ้าวเซิง ‚เจ้าระวังหน่อย สวมถุงมือไว้
อย่าโดนใบกับเหง้าที่ขาดออก ระวังเจ้าจะคันแทบตาย‛
จ้าวเซิงมองดูของสิ่ งนั้นอย่างละเอียดแล้วตามด้วยตอบสนองกลับมาทันที ครานั้นตอน
พวกเขากําลังจัดการพื้นที่ภูเขาผืนนี้กม็ ีคนงานเผลอชนเข้ากับพืชชนิดนี้ กลับไปคันอยูส่ าม
วันสามคืน ถ้าไม่ได้ยาสมุนไพรของซูเซียงทันเวลา กลัวว่าคงเกาจนทั้งตัวยับเยิน คิดมาถึง
ตรงนี้ จ้าวเซิงผูซ้ ่ ึงเป็ นลูกผูช้ ายองอาจไม่เกรงฟ้าไม่กลัวดินก็ขนพองสยองเกล้าขึ้นมาทั้ง
ร่ างกาย

ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว สภาพคันคะเยอของบุรุษคนนั้นยังติดตาอยูจ่ นถึงทุกวันนี้ ฉะนั้น

เขาไปมีทางไปโดนใบนัน่ เด็ดขาด

แม้จะประหลาดใจว่าภรรยาบ้านเขาจะเอาสิ่งที่ทาํ ให้คนคันจนเกือบตายได้น้ ีไปทําอะไร

แต่ดีร้ายนี่กเ็ ป็ นครั้งแรกในรอบหนึ่งเดือนกว่าที่ซูเซียงเรี ยกใช้งานเขา ไม่วา่ อย่างไรก็ตาม
จะต้องทํางานนี้ให้ดี ทําให้ภรรยามีความสุ ข
ดังนั้นจึงรี บรับถุงมือทันที พยักหน้า ‚อื้ม เช่นนั้นที่รักรออยูต่ รงนี้สกั ประเดี๋ยว ข้าจะลงไป
จัดการให้เจ้าเดี๋ยวนี้‛

ก่อนจ้าวเซิงลงไปยังถอดเสื้ อคลุมตัวนอกของตนปูรองบนก้อนหิน เลี่ยงมิให้ไอเย็นบน

ก้อนหิ นส่งถึงภายในร่ างกายของซูเซียง อย่างไรนางก็เพิ่งผ่านช่วงอยูไ่ ฟมา รับความเย็น
ไม่ไหว

หลังทําทั้งหมดนี้เสร็จ จึงคว้าตะกร้าถือมีด ไปตะลุมบอนกับพืชที่ทาํ ให้คนคันแทบตาย

ซูเซียงนัง่ บนหิ นรองเสื้อคลุมก้อนนั้นอย่างว่าง่าย สายตาจ้องจับผิดจ้าวเซิง เมื่อก่อนผูช้ าย

คนนี้ชอบเรี ยกนางว่าเซียงเอ๋ อร์ไม่กภ็ รรยา บัดนี้เปลี่ยนคําเรี ยกขานเรี ยกนางว่าที่รักทุกที
ซูเซียงรู ้ เพราะตัวเองชอบฟังคําว่า ‚ที่รัก‛ คํานี้จา้ วเซิงจึงเรี ยกเช่นนี้ ถ้าจะบอกว่าในใจไม่
รู ้สึกหวัน่ ไหว นัน่ คงโกหกแล้ว

เห็นบุรุษผูส้ งั หารศัตรู อย่างห้าวหาญยามอยูใ่ นสนามรบ แข็งแกร่ งกระดูกเหล็ก บัดนี้กาํ ลัง

ขดตัวเป็ นนกกระทาอยูต่ รงซอกมุมตรงนั้นขุดของให้ตวั เองอย่างระวังเต็มอัตรา กระแส
อุ่นสายหนึ่งในใจซูเซียงแผ่ซ่านทัว่ ร่ างกาย นางถึงกับคิดว่า ถ้าครานั้นพวกเขาไม่ได้เข้าวัง
จะดีมากเพียงใด เด็กคนนั้นคงไม่ตอ้ งจากไปอย่างไม่ยตุ ิธรรม เช่นนั้นนางกับจ้าวเซิงจะมี
ความสุขมากขนาดไหน?

แต่บดั นี้ พวกเขาซึ่งเป็ นบิดามารดาไม่อาจดูแลลูกให้ดี พวกเขาไม่คู่ควรให้มีความสุข!

โดยรวดเร็ว จ้าวเซิงขุดสิ่ งของที่นางอยากได้ข้ ึนมา เหมือนกันกับเผือกแดงนัน่ หัวใหญ่

มากทีเดียว ส่วนที่ไม่ระวังเผลอทําให้ปริ แตกเล็กน้อยขาวโพลนราวกับหิ มะ
เพราะนึกสงสัย จ้าวเซิงใช้นิ้วที่สวมถุงมือ ลูบเบาๆตรงส่วนที่แตกออก เนื้อสัมผัสลื่นๆ
มันๆ แต่ไม่ทนั รอให้เขาได้พดู อะไร บนนิ้วมือก็มีความปวดแปลบแหลมคมระลอกหนึ่ง
ส่งผ่านเข้ามา ตามด้วยอาการคันยุบยิบ

ตอนที่ 863 ภรรยายังห่วงใยเขา

ไม่มีความลําบากใดที่เขาไม่เคยพบเจอ ไม่มีความเจ็บปวดใดที่เขาไม่เคยประสบ แต่บดั นี้

ความคันทะลุหวั ใจนี้ทาํ เอาเขาแทบตกลงไปในนํ้า ตะกร้าในมือลื่นลงมา ไหลไปตาม
กระแสนํ้า เขาทะยานตัวเหิ นขึ้นทันที ร่ วงตกลงบริ เวณพื้นที่แห้ง

ซูเซียงเห็นดังนี้ ในใจร้อนรนกระโดดเข้าไปหาเขา ดึงแขนเขาไว้แล้วพูดอย่างฉุนเฉียว

‚เจ้าลาโง่ ทําอะไรเนี่ย บอกเจ้าแล้วใช่ไหมว่าอย่าจับ อย่าจับ! ทําไมเจ้าไม่ระวังเลย เดี๋ยว
เจ้าก็ได้ตายเพราะโง่หรอก!‛
พูดตามตรง ทั้งชีวิตจ้าวเซิงไม่เคยคันคะเยอแปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน คันจนเขาอยาก
หยิบมีดมาตัดนิ้วทิ้งใจจะขาด

แต่เห็นซูเซียงนั้นพองแก้มเหมือนกบน้อยอบรมเขา หัวใจก็อบอุ่นขึ้นเป็ นระลอก

บุรุษที่หน้านิ่งเย็นชามาตลอด บัดนี้กลับฉีกยิม้ โง่งมยิง่ นัก ‚ฮี่ๆ ไม่เป็ นไรที่รัก ไม่คนั ไม่

คันเลย…‛

ซูเซียงตีเขาทีหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์ ‚ดูท่าทางโง่เง่าของเจ้าสิ นนั่ ยังบอกว่าไม่คนั คันจะ

ตายอยูแ่ ล้วนัน่ น่ะ!‛

ซูเซียงแม้ด่าก็ส่วนด่า แต่ยงั เป็ นห่วงมากอยูด่ ี ดึงมือของเขาพลางกล่าว ‚ ไป รี บกลับบ้าน

โชคดีที่ในบ้านยังมียาอยูน่ ิดหน่อย ไม่อย่างนั้นมือข้างนี้ของเจ้าคงใช้ไม่ได้แล้ว!‛
 จ้าวเซิงกลัวของบนมือจะเปื้ อนติดร่ างกายซูเซียง รี บเอามือข้างนั้นไพล่ไว้ดา้ นหลัง
กอดรัดซูเซียงไว้ในรักแร้ เหาะกลับบ้านอย่างระมัดระวัง

ซูเซียงกลับมาแล้วก็ตะโกนเข้าไปในเรื อน ‚ชุ่ยหลิ่ว ชุ่ยหลิ่ว รี บหยิบกล่องยามาให้ขา้ !‛

ชุ่ยหลิ่วเดิมทีให้อาหารไก่อยูใ่ นสวนหลังบ้าน ได้ยนิ เสี ยงตะโกนของซูเซียงก็ใจเต้นตูม

ตาม คงไม่มีใครบาดเจ็บมากระมัง? ทันใดนั้นก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว โยนถาดอาหารไก่
ออกไป ไม่รู้ดว้ ยซํ้าว่าถาดกลิ้งไปถึงไหน วิง่ เข้าห้องซูเซียงรวดเร็วปานลมปานไฟ หิ้ว**
บยาออกมา
ครั้นเห็นว่ามิใช่ซูเซียงบาดเจ็บ ชุ่ยหลิ่วถึงค่อยตบๆหน้าอก แต่ลมหายใจนี้ของนางยังไม่
ทันคลายลงก็เห็นนิ้วมือสองนิ้วที่บวมเหมือนกับกีบเท้าหมูของจ้าวเซิง พลันตกใจจน
กรามแทบหลุด

‚ท่านเขย ท่านเป็ นอะไรไปนี่ ?!‛ ชุ่ยหลิ่วประหลาดใจถามเสี ยงตื่น

หลังจากกลับมาจ้าวเซิงก็กาํ ชับทุกคนไม่ให้เรี ยกเขาว่าองค์ชายอีก ดังนั้นพวกชุ่ยหลิ่วจึงถือ

โอกาสเปลี่ยนคําเรี ยกจ้าวเซิงเป็ น ‚ท่านเขย‛

ซูเซียงไม่ทนั มองชุ่ยหลิ่วสักสายตา รี บพลิกห่อยาใบเล็กออกมาจาก**บยาชั้นล่างสุด ยา

ห่อนี้เป็ นยาที่เหลือจากให้คนงานเตรี ยมสมุนไพรเมื่อคราวนั้น
ซูเซียงเปิ ดห่อยาออกทันที จากนั้นพลิกเหล้าล้างแผลด้านบน ผสมมันเข้ากันเป็ นเนื้อเหลว
ข้นแล้วทาลงบนนิ้วทั้งสองของจ้าวเซิง จากนั้นหยิบผ้าขาวมาพันไว้

‚อวดเก่งนักนะ! บอกเจ้าแล้วว่าของสิ่ งนี้หา้ มสัมผัส เดี๋ยวเจ้าจะคันตายเอา อยากเห็นข้า

เป็ นห่วงเจ้าใช่ไหม?!‛

ซูเซียงพูดพลางดึงแถบผ้าผืนนั้นเข้ามาพันหลายรอบแล้วผูกเป็ นเงื่อนผีเสื้ อ จากนั้นฮึดฮัด

งึมงําอยูใ่ นปาก แสร้งทําเป็ นไม่สนใจไปเก็บ**บยาของนาง เพียงแต่สายตาเหลือบมอง
มายังนิ้วมือของจ้าวเซิงอยูบ่ ่อยครั้ง

จ้าวเซิงเห็นซูเซียงแอบมองเขาแบบนี้ ในใจก็หวานฉํ่าปานได้กินนํ้าผึ้ง ภรรยาคนนี้ของเขา

แม้ตีหน้าเย็นชา บอกว่าไม่ห่วงเขา บอกว่าเห็นเขาน่ารําคาญ แต่แท้จริ งแล้วก็ยงั วางเขาไว้
ในหัวใจ
ก็เป็ นเช่นนี้ จ้าวเซิงแบกมือเหมือนหมูคากิน้ นั ส่ายไปส่ายมาอยูใ่ นบ้านหลายวัน ซูเซียงแม้
ตาขวางเย็นชาใส่เขาทุกวัน แต่กย็ งั เปลี่ยนยาให้เขาตามเวลา

ของที่จา้ วเซิงขุดเมื่อวันก่อนไม่ได้นาํ กลับมา ต่อมาซูเซียงจึงสัง่ ให้หลงฉีไปจัดการของสิ่ ง

นั้นกลับมาอย่างระมัดระวัง ทั้งยังกําชับให้ใส่ถุงมือหนังหัน่ หัวเผือกนั้นออกเป็ นแว่น วาง
ไว้บนหม้อใบใหญ่อบให้แห้ง จากนั้นบดเป็ นผงอย่างระมัดระวัง เพียงแต่หม้อใบใหญ่ที่
เคยใช้อบของสิ่ งนี้แล้วต่อไปก็ไม่อาจใช้งานได้อีก

เพราะมีซูเซียงคอยเป็ นผูก้ าํ กับอยูข่ า้ งๆหลงฉีกบั พวกชุ่ยหลิ่ว ทุกคนจึงเคลื่อนไหวอย่าง

ระมัดระวัง ไม่ได้บาดเจ็บถึงตัวเองและคนอื่นๆ

โดยรวดเร็ว เวลาสั้นๆเพียงประมาณสามวัน ซูเซียงก็นาํ ของทั้งหมดที่บดเป็ นผงแล้วบรรจุ

ลงในกระบอกไม้ไผ่ที่นางจัดทําพิเศษ กระบอกไม้ไผ่สี่สิบกว่าแท่ง นับดูแล้วน่าจะมี
ประมาณยีส่ ิ บสามสิ บชัง่
ลองคิดดู ของที่เพียงแค่แตะนิดเดียวยังคันคะเยอหาใดเปรี ยบ ถ้าติดตามตัวจํานวนมาก
ขนาดนี้ โอย ไม่กล้าจะคิดต่อ…

ตอนที่ 864 รัชทายาทกับจักพรรดิผสู ้ ูงส่ งกําลังทําอะไรกันอยู่

รอจนทําทั้งหมดนี้เสร็จสิ้นแล้วซูเซียงจึงค่อยเรี ยกจ้าวเซิงเข้ามา ชี้สิ่งที่อยูบ่ นรถม้าพลาง

กล่าวว่า ‚เจ้ารี บให้คนหวดแส้เร่ งม้าเร็วส่งไปยังชายแดน ที่ประจําการของฝ่ ายศัตรู ยอ่ ม
ต้องมีแหล่งนํ้า พวกเจ้าคิดหาวิธีนาํ ของสิ่ งนี้ท้งั หมดปล่อยลงในนํ้า ถึงเวลาไม่วา่ จะดื่ม
หรื อลูบตัวล้วนเกิดปัญหา เออใช่ ระวังหน่อย อย่าใช้มากเกินไป ข้าทําของสิ่ งนี้เป็ นแค่
แผนรับมือชัว่ คราว ไม่อยากสร้างบาปฆ่าคน โดยเฉพาะถเบาดเจ็บถึงชาวบ้านผูบ้ ริ สุทธิ์
เข้าใจแล้วหรื อยัง?!‛

จ้าวเซิงยังตื่นตะลึงไม่ได้สติกลับมา เห็นแค่ริมฝี ปากภรรยาบ้านตนอ้าๆหุบๆพ่นถ้อยคํา

ออกมา ในใจเขาอึ้งตะลึงถึงที่สุด

สองวันนี้แม้เขาตัวติดกับซูเซียงตลอด แต่ยงั ไม่วางใจคิดหาสารพัดวิธี แอบใช้นามของ

ตัวเองเขียนจดหมายไปให้ขนุ พลทั้งหลาย ให้พวกเขารับศึกดีๆ แต่ถึงที่สุดก็รู้ดีวา่ นี้มิใช่
การรักษาที่ตน้ ตอ

คิดไม่ถึง ตอนนั้นภรรยาบ้านเขายัดแผ่นกระดาษลงบนมือเขา ไม่พูดพรํ่าก็ออกไปขุดของ

ที่ทาํ ให้คนยุบยิบ ที่แท้ท้งั หมดก็ทาํ เพื่อเขา
อันที่จริ งเป็ นจ้าวเซิงคิดมากไปแล้ว ซูเซียงไม่ได้ทาํ เพื่อเขาทั้งหมดโดยสิ้นเชิง แต่ทาํ เพื่อ
ราษฎรของบ้านเมือง มีประโยคหนึ่งกล่าวไว้ได้ดี รังควํ่ามีหรื อไข่สมบูรณ์ ถ้าบ้านเมือง
เสี ยหาย ชาวบ้านราษฎรยังจะอยูด่ ีหรื อ? ถึงเวลาคนบาดเจ็บล้มตายจะต้องมากกว่าอุบายนี้
ของนางพันล้านเท่าแน่

จ้าวเซิงราวกับได้รับของลํ้าค่า สายตาที่มองซูเซียงต่างออกไป สุดท้ายถึงกับหอมแก้มซู

เซียงภายใต้ดวงตาเบิกกว้างของธารกํานัล แล้วค่อยสาวเท้าเดินไปด้วยสี หน้าอบอุ่น

ซูเซียงยืน่ มือลูบใบหน้าบริ เวณที่ถูกจ้าวเซิงจูบ ใจเต้นเล็กน้อย ดวงหน้าพลันขึ้นสี แดง

‚ตาบ้า‛ ซูเซียงงึมงําหนึ่งคํา หมุนตัวกลับเข้าไปในห้องอย่างเขินอาย

ทีแรกสามีภรรยาสกุลหวังยังเป็ นห่วงอยูว่ า่ คู่สามีภรรยาหนุ่มสาวทะเลาะเบาะแว้งกัน
ภายหลังจะเกิดปัญหาอะไรหรื อไม่ หลังเห็นฉากนี้กน็ บั ว่าวางใจลงได้แล้ว

หวังต้าเหนียงซึมอยูห่ ลายวันเพราะเสี ยหลานไปทั้งยังเป็ นห่วงลูกสาว ในที่สุดตอนนี้บน

ใบหน้าก็พอมีรอยยิม้ ขึ้นบ้างเล็กน้อย ผูเ้ ฒ่าหวังที่มองดูอยูก่ โ็ ล่งใจลงไปมาก

เขาตรวจชีพจรให้ซูเซียงเรี ยบร้อยแล้ว แม้กล่าวว่าครั้งนี้ร่างกายนางบาดเจ็บสาหัสจริ ง ไม่

อาจมีบุตรได้ในชัว่ ครู่ ชวั่ ยาม แต่ถา้ ดูแลรักษาให้ดีล่ะก็ พวกเขายังเยาว์วยั ผ่านไปสักเจ็ด
แปดปี ก็ยงั ไม่หมดหวังเสี ยทีเดียว

แต่คาํ เหล่านี้เขารู ้แค่ในใจไม่เคยบอกใครคนใด กลัวว่ายิง่ หวังมากก็จะยิง่ ผิดหวังมาก

ทางชายแดน เพราะมีจดหมายลับส่วนตัวของจ้าวเซิงส่งไป ขวัญกําลังใจของเหล่าขุนพล
จึงนับว่าดีข้ ึนมาหน่อย ต่อมายังทําตามแผนของจ้าวเซิงไปเผาเสบียงของฝ่ ายศัตรู ส่วนหนึ่ง
ในที่สุดเวลานี้เหล่าพลทหารชั้นประทวนก็มีใจฮึดสูข้ ้ ึนมาบ้างแล้ว

แม้จา้ วเซิงไม่ได้ลงสนามด้วยตัวเอง แต่กลับส่งองครักษ์มงั กรมีความสามารถเหล่านั้นไป

ด้วยกําลังความร่ วมมือช่วยเหลือของจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินกับกําลังของเขา หลังรบชนะ
ติดต่อกันสองสมรภูมิ ผงคันคะเยออันนั้นของซูเซียงก็ส่งไปถึงแล้ว

พวกเขาลักลอบใส่ลงในนํ้าบริ เวณค่ายพักแรมของศัตรู บัดนี้นบั ว่าชุลมุนฟ้าพลิกแล้ว

ทัพศัตรู แม้มิได้รับพิษหมดทุกคน แต่มีมากว่าห้าส่วนประสบทุกข์ครั้งใหญ่ เนื้อตัวคันยิบ

เหลือทน ผูใ้ ดโดนเข้าคนผูน้ ้ นั ก็โชคร้าย แม้กระทัง่ แพทย์ทหารที่ดูแลพวกเขาก็ยงั ติดไป
ด้วย เป็ นเพราะจัดการไม่ถูกวิธีทวั่ ทั้งร่ างกายจึงคันยับเยิน
นอกจากนี้วตั ถุดิบตั้งต้นของผงคันยุบยิบนี้กม็ ีแค่ในพื้นที่ภูมิอากาศกึ่งร้อนชื้นแถบมรสุม
และบริ เวณชุ่มนํ้า ผูท้ ี่ทาํ ศึกกับต้าหรงครานี้พอดีเป็ นชนเผ่าทุ่งหญ้า เครี ยดให้ตายพวกเขา
ก็ไม่รู้วา่ สิ่ งนี้มนั เป็ นของผีบา้ อะไร เรื่ องแก้พิษยิง่ ไม่ตอ้ งพูดถึง

ศึกครานี้ยอ่ มไร้หนทางสูร้ บต่อไปได้ ศัตรู เป็ นอันถอยทัพไปในที่สุด พระพันปี ที่อยูใ่ นวัง

หลวงก็ได้รับข่าวทันที ย่อมมีสายข่าวยิบย่อยส่งมาเช่นกัน ทราบว่าเป็ นความช่วยเหลือ
ของจ้าวเซิง และทราบว่าผงคันคะเยอนั้นเป็ นผลงานที่ซูเซียงสรรค์สร้างขึ้น

แต่พระนางไม่ทนั ได้โล่งพระทัย ก็ได้ข่าวแว่วมาว่าทางรัชทายาทกับจักรพรรดิก่อเรื่ อง

อาละวาด โทสะนางพลันพลุ่งจนเจ็บตับไตไส้พุง
ทุกผูท้ ุกคนต่างวิตกกังวลเรื่ องทางชายแดนเหลือคณา แม้กระทัง่ สตรี คนหนึ่งยังรู ้จกั คิดหา
วิธีการ แต่จกั รพรรดิกบั รัชทายาทผูส้ ูงส่งกําลังทําอะไรกันอยู?่ !

ตอนที่ 865 อย่ากินทิ้งกินขว้าง

ทั้งวันรู ้จกั แต่ด่าทอคนอื่นชัว่ ช้าเป็ นปี ศาจจิ้งจอก ถูกขังอยูใ่ นอยูใ่ นห้องยังเที่ยวกระทืบเท้า

โครมคราม มีที่ไหนประมุขกับยุพราชของบ้านเมืองมีกิริยาวาจาเช่นนี้

แต่ในเมื่อเรี่ องนี้เป็ นเรี่ องที่จา้ วเซิงกับซูเซียงแอบกระทําโดยลับ นางย่อมไม่อาจสาธยาย

สรรเสริ ญเอิกเกริ กได้ เพียงแต่นบั วันยิง่ เห็นจักพรรดิกบั รัชทายาทแล้วรําคาญลูกตา
ประเดี๋ยวส่งพุทธคัมภีร์ให้รัชทายาทอีกหลายสิ บเล่ม ให้เขาอ่านสงบจิตสงบใจ

จักรพรรดิน้ นั นางยิง่ ไม่รอมชอม ข้าวของในห้องพังเสี ยหายก็ให้กวาดออกไป คิดจะให้

ตกแต่งเข้าไปใหม่รึ? หึ ไม่มีทาง!
ยามภัยสงครามของบ้านเมืองคับขัน แทนที่จะสิ้นเปลืองกับของพรรค์น้ ี มิสูป้ ระหยัดเงิน
ไว้เป็ นเสบียงกองทัพดีกว่า

ดังนั้นจักรพรรดิจึงขมขื่นยิง่ นัก จากเริ่ มแรกสํารับอาหารยีส่ ิ บสี่ จานทุกมื้อถูกลดลงเหลือ

สิ บสองจาน ต่อก็มีแค่กบั ข้าวสองอย่างนํ้าแกงหนึ่งอย่าง บัดนี้ยงิ่ ดีเข้าไปใหญ่ ที่ส่งเข้าไปมี
เพียงข้าวต้มขาวหนึ่งชาม ซํ้ายังเป็ นประเภทใสโจ๋ งเห็นข้าวไม่กี่เม็ด

ใช้คาํ พูดของพระพันปี มาพูดก็คือ ในเมื่อมีเรี่ ยวแรงขนาดนั้นยังต้องกินข้าวอะไรอีก

สิ้นเปลืองอาหาร!

สําหรับพวกเสื้ อผ้าอาภรณ์ หึ หึ กระชากขาดก็ขาดไป อยูใ่ นตําหนักบรรทมใคร่ จะใส่

หรื อไม่ใส่กไ็ ม่เป็ นปัญหา ไม่อย่างนั้นเสื้ อผ้าเก่าก็ยงั มีอยูเ่ ยอะนี่ ไปหยิบมาใส่ได้ตามใจ
ชอบ อย่างไรก็มิได้ไปพบเจอใคร
จ้าวเซิงทางนี้ต้งั แต่กลับมาก็ประกาศต่อสาธารณชนแล้วว่านับแต่น้ ีเขาไม่ใช่อ๋องสงคราม
อีกต่อไปแล้ว แต่เป็ นจวิน้ หม่าของเซียงหรงจวิน้ จู่ ตอนแรกสุดทุกคนยังตกตะลึงมาก ยัง
เคยเกลี้ยกล่อมเขา ต่อมาก็ค่อยๆยอมรับได้อย่างช้าๆ

สุดท้ายแล้วประสบเรื่ องบอบชํ้าจิตใจเช่นนั้นมา สองสามีภรรยาสามารถใช้ชีวิตได้อย่าง

สงบสุขสบายใจก็ดีมากกว่าสิ่ งใดแล้ว ส่วนเรี ยกคําเรี ยกขานนั้น จะเรี ยกหรื อไม่เรี ยกทุก
คนเองก็มิได้สนใจมากนัก

แม้แต่ตอนจ้าวเซิงไปหานายอําเภอเสิ่ นอีกครั้ง นายอําเภอเสิ่ นก็ไม่ได้เรี ยกเขาว่าองค์ชาย

แต่เปลี่ยนมาเรี ยกว่าจวิน้ หม่าแทน นี่ยงิ่ ทําให้จา้ วเซิงให้ความสําคัญกับเขาเพิ่มขึ้น
หลังการศึกทหารทางชายแดนหยุดรบชัว่ คราว หิ นก้อนใหญ่ในใจซูเซียงก็ร่วงลงพื้น เข้าสู่
โลกกิจการโรงเตี๊ยมและสมุนไพรทันที

ซูเซียงอยากให้ตวั เองยุง่ เข้าไว้ ยุง่ ขึ้นอีกหน่อย แบบนี้จะได้ไม่มีเวลาไปคิดถึงลูกที่เสี ยไป

โดยไม่ทนั ได้มองสักครั้ง

ทางด้านโรงเตี๊ยมย่อมได้หลี่ฮ่าวช่วยเหลือดูแลงานให้ ส่วนสมุนไพรนางก็มาจัดการด้วย
ตัวเอง

พระพันปี พระราชทานนาดีพนั หมู่ให้หวังต้าเหนียง คงไม่อาจปล่อยให้ที่ดินเสี ยเปล่า

หลายวันนี้ซูเซียงแปะประกาศไปทัว่ รับสมัครชาวบ้านในเขตอําเภอที่มีเวลาว่างมาทํางาน
เป็ นสตรี กไ็ ม่รังเกียจ เพียงแต่ค่าแรงตํ่ากว่าพวกชายฉกรรจ์เล็กน้อย
เนื่องด้วยก่อนหน้านี้ซูเซียงทําประโยชน์ให้ท้งั อําเภอไว้มากมาย พอรู ้วา่ ซูเซียงกําลังหา
คนงาน มีบุรุษกับแม่สามีบางบ้านร้องตะโกนให้ลูกสะใภ้บา้ นตัวเองรี บมาทํางาน แม้
ไม่ได้เงินค่าแรงก็เป็ นการช่วยเสริ มแรงมิใช่หรื อ

ด้วยเหตุน้ ี โรงเตี๊ยมของซูเซียงรุ่ งเรื องขึ้นทุกวัน ภายใต้การร่ วมมือช่วยเหลือของหลี่ฮ่าว

กิจการค่อยๆขยับขยายออกข้างนอก นางเองก็คิดค้นอาหารจานเด็ดของร้านจํานวนมาก
โดยพื้นฐานแล้วอาหารแนวใหม่ทุกเดือน ย่อมดึงดูดความสนใจลูกค้า

ทางด้านนาดีที่ได้รับพระราชทาน พวกผูช้ ายช่วยกันขุดดินถอนหญ้า พวกผูห้ ญิงก็ช่วยกัน

จัดระเบียบต้นและเมล็ดพันธุ์ของสมุนไพร

แม้วา่ ซูเซียงจะแสดงออกอย่างสุภาพอ่อนโยน แต่ไม่มีรอยยิม้ ความสดใสเหมือนอย่าง

ก่อน และทุกคืนเมื่อถึงยามราตรี เวลาสงบ นางมักจะนัง่ บนก้อนหิ นตรงด้านนอกทอดมอง
ท้องฟ้าอย่างเงียบเชียบ
ซูเซียงประสบทุกข์หนักหนา ร่ างกายเดิมก็รับไม่ไหวอยูแ่ ล้ว กอรปกับเหน็ดเหนี่ยทั้งวัน
ทั้งคืน คนในบ้านต่างก็เป็ นห่วง เคยเตือนอยูห่ ลายครั้ง

หวังต้าเหนียงเองก็แอบลากซูเซียงเข้าในห้อง เกลี้ยกล่อมเสี ยงเบา ‚ลูกสาวเอ๋ ย เจ้ายุง่ ง่วน

ทั้งวันทั้งคืนนี้ไม่ใช่เรื่ องเลย อย่าลากสังขารตัวเอง เจ้ามีงานอะไรจะทําก็ให้แม่ไปทําแทน
เจ้าได้ไหม?‛

ซูเซียงกลับส่ายหน้า ได้ยนิ วาจาอบอุ่นนิ่มนวลของมารดาบ้านตน นางก็ทนไม่ไหวตาแดง

ร้อน สุดท้ายก็กม้ หน้าเอ่ยคําที่ควักออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ ‚ท่านแม่ ข้าแค่อยากทําตัวให้ยงุ่
เข้าไว้ ไม่อยากไปคิดถึงเรื่ องก่อนหน้านี้อีก ข้าอยากปลูกสมุนไพรเยอะๆ ช่วยคนให้มาก
ขึ้น เช่นนี้จึงนับว่าเป็ นการแผ่บุญกุศลให้ลูก…ท่านแม่ ท่านปล่อยให้ขา้ ทําเถิด ไม่อย่างนั้น
หัวใจข้าไม่สงบ… ‛
ตอนที่ 866 ไปหรื อไม่ไปดี

หวังต้าเหนียงเดิมทีเตรี ยมคํามาโน้มน้าวไว้เต็มขบวนรถ แต่พอได้ยนิ ซูเซียงเอ่ยเช่นนี้

คําพูดทั้งหมดของนางก็จุกอยูต่ รงลําคอ ทําอย่างไรก็พดู ไม่ออก สุดท้ายได้แต่ถอนหายใจ
ยืดยาว ‚แม่เองก็สนับสนุนเจ้า ทําเรื่ องเรื่ องดีงามเพื่อลูกที่ถูกรังแก แต่เจ้าเองก็ตอ้ งดูแล
สุขภาพร่ างกายของตน หากตัวเจ้าล้ม ก็ทาํ เรื่ องดีงามเหล่านั้นไม่ได้แล้ว‛

แม้ซูเซียงทราบว่าลูกถูกผูว้ ิเศษลึกลับอุม้ ไป และก็เป็ นไปได้มากว่าจะเป็ นท่านหมอเตี๋ย

และเสี ยงอวิ๋นนักพรตกํามะลอคนนั้น แต่ผา่ นไปนานขนาดนี้แล้ว ถ้าสามารถช่วยชีวิตเด็ก
ไว้ได้กค็ งกลับมานานแล้ว ถึงไม่ราบรื่ นก็น่าจะให้คนมาบอกกล่าวกันบ้าง ข่าวคราวอะไร
ก็ไม่มีมา กลัวแต่วา่ …
สองแม่ลูกนัง่ คุยกันเงียบเชียบอยูภ่ ายในห้อง จ้าวเซิงที่อยูบ่ นหลังคาก็ยอ่ มได้ยนิ หมดแล้ว
เวลานี้เขายืนสงบนิ่งอยูต่ รงนั้น มองดูดวงดาวดารดาษกลางท้องฟ้ายามราตรี สี หน้าแววตา
ลุ่มลึก ไม่รู้เหมือนกันว่าแท้จริ งแล้วเขากําลังคิดอะไรอยู่

เดิมทีมากน้อยเขาก็รู้สึกน้อยใจอยูบ่ า้ ง เวลานานขนาดนี้แล้วภรรยากก็ยงั ไม่สนใจเขา ทว่า

บัดนี้หลังได้ฟังวาจาเช่นนี้ของซูเซียง นอกจากความละอายใจเข้มข้นแล้ว ก็ดูเหมือนจะมี
ความรู ้สึกบางอย่างที่ต่างออกไปแผ่ขยายขึ้นในใจ

นับแต่น้ นั มา ไม่วา่ ซูเซียงอยากทําอะไร เขาก็คอยตามเคียงข้างไม่ห่างแม้แต่กา้ วเดียว

เหมือนกับสุนขั ผูซ้ ื่อสัตย์ตวั หนึ่ง แน่นอนว่า นี่ยอ่ มเป็ นเรื่ องในภายหลังแล้ว

โดยรวดเร็ว สตรี ที่มาทํางานยิง่ มากขึ้นเรื่ อยๆ เพราะที่นาค่อนข้างกว้างขว้าง ก็พนั หมู่นี่

นะ ย่อมต้องการคนงานไม่นอ้ ย ซูเซียงกลัวว่าในนั้นจะมีคนแฝงตัวมาก่อกวน จึงให้พวก
ชิงหลานคอยลอบสังเกตการณ์
ที่เหนือความคาดหมายเลยก็คือ ดูเหมือนทุกคนล้วนขยันตั้งใจทํางานอย่างยิง่ ใกล้จะเข้า
หน้าหนาวแล้วก็ยงั ออกแรงจนเหงื่อท่วมศีรษะ ซํ้าไม่สนใจจะเช็ดด้วยซํ้า

ซูเซียงค่อยๆวางใจลง วันนี้เป็ นวันกําหนดจ่ายเงินค่าแรง มีสตรี หลายคนมาเพราะบุรุษ

บ้านตัวเองทํางานอยูท่ ี่นี่ ก่อนหน้านี้กเ็ คยได้รับนํ้าใจจากซูเซียง แม่สามีจึงให้พวกนางรี บ
มาช่วยทํางาน ฉะนั้นจึงไม่เคยคิดต้องการเงินค่าแรงอยูแ่ ล้วตั้งแต่ตน้

ได้ยนิ เสี ยงเคาะฆ้องตีกลองรวมพล ทุกคนก็รู้วา่ ถึงเวลาจ่ายเงินค่าแรงแล้ว ดังนั้นพวกบุรุษ

จึงจัดระเบียบเสื้ อผ้ารี บมาถึงสถานที่นดั หมาย แต่สตรี เหล่านั้นกลับไม่ได้ขยับตัว ก่อนอื่น
คิดว่าตัวเองเป็ นผูห้ ญิงคงทํางานไม่ดม้ ากเท่าไหร่ ยังจะให้เอาเงินของผูม้ ีพระคุณก็รู้สึกไม่
สบายใจ จึงมิได้ขยับตัว
ไหนจะคิดถึง เวลานี้ชุ่ยหลิ่วถือกลองทองเหลืองตีข้ ึนอีกครั้ง ‚ท่านป้า ท่านน้า พี่สาวทุก
ท่านมารวมตัวกันทางนี้ จ่ายค่าแรงเจ้าคะ‛

หลังทุกคนได้ยนิ ก็สลับกันมองหน้า ข้ามองเจ้า เจ้ามองข้า บางคนเพราะครอบครัวยากจน

อย่างแท้จริ งคิดว่าได้เงินบ้างเล็กน้อยก็ยงั ดีจึงทยอยไปยังสถานที่ที่ชุ่ยหลิ่วบอก ทว่าก็สตรี
ไม่นอ้ ยรู ้สึกละอายใจ ถึงขั้นคิดจะแอบย่องหนีอย่างลับๆ

แต่คิดไม่ถึงว่าทั้งหมดนี้ถูกซูเซียงคาดการณ์ไว้แล้วตั้งแต่แรก นางเคยบอกกับชุ่ยหลิ่วไว้
ก่อนแล้ว ชุ่ยหลิ่วเห็นสถานกาณ์เช่นนี้กถ็ อนหายใจอยูใ่ นใจ เคาะฆ้องแรงๆขึ้นอีกหน
‚อย่าชักช้าเสี ยเวลากันเลย คนของเราล้วนมีรายชื่อจํานวนชัดเจน ขาดไปคนหนึ่งก็ตอ้ ง
เสี ยเวลาหา จะยุง่ ยากหลายเรื่ อง นี่จะลากเวลาเพาะปลูกให้เลื่อนออกไป‛

ฟังคําของชุ่ยหลิ่ว สตรี แม่บา้ นที่กาํ ลังแอบย่องหนีเหล่านั้นพลันจิตใจปั่นป่ วน นี่ จะเดินก็

ไม่ใช่ หยุดเดินก็ไม่เชิง หรื อพวกนางต้องไปเอาเงินค่าแรงจริ งๆ? แต่ถา้ แอบหนีไป ถึงเวลา
คงสร้างความยุง่ ยากให้จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงเพิ่มอีก
‚พี่หญิงรอง ทําอย่างไรกันดี เราจะไปหรื อไม่ไปดี? ‛

‚นี่ นี่…‛

ไปเถอะ เดี๋ยวจะเพิ่มความลําบากให้ผอู ้ ื่น อย่าไปเลย เอาเงินค่าแรงก็รู้สึกละอายใจอีก ทุก

คนไม่รู้วา่ จะควรทําอย่างไรดี แต่สุดท้ายภายใต้การคะยั้นคะยอของชุ่ยหลิ่วก็ไปยังสถานที่
นัดหมาย เพราะเข้าใจสิ่งชุ่ยหลิ่วพูดดี ถ้าขาดไปคนหนึ่งเงินค่าแรงก็จ่ายไปไม่ได้ เสี ยเวลา
ผูอ้ ื่น ยังทําให้งานในนาล่าช้าอีก

ทุกคนต่างรู ้ดี ตอนนี้เป็ นช่วงที่ตอ้ งแข่งกับเวลาแล้ว จําเป็ นต้องใช้โอกาสจัดการที่ดินให้

เรี ยบร้อยก่อนหิ มะตกหนักในหน้าหนาว ฤดูใบไม้ผลิจะได้หว่านเมล็ดดีๆ ถ้าเสี ยเวลาก็จะ
ยุง่ ยากมากแล้ว ดังนั้นแต่ละคนล้วนยืนอยูต่ รงสถานที่นดั หมายด้วยจิตใจลังเลอยูไ่ ม่สุข
ตอนที่ 867 หัวใจไร้ที่ยึดเหนี่ยวดวงหนึ่ ง

เป็ นเพราะซูเซียงเตรี ยมพร้อมไว้ก่อนแล้ว ดังนั้นเงินค่าแรงจึงแจกจ่ายอย่างรวดเร็ว ย่อม

จ่ายให้เหล่าบุรุษก่อน แต่ละคนรับเงินกันอย่างดีอกดีใจ

ตอนนั้นซูเซียงตกลงกับพวกเขาไว้ที่วนั ละห้าสิ บอีแปะ แต่วนั นี้กลับจ่ายให้หกสิ บอีแปะ

ย่อมทําให้ทุกคนหน้าชื่นตาบาน

แต่ทางฝั่งสตรี น้ นั ตอนจ่ายเงินค่าแรงมีหลายคนเกรงใจไม่กล้ารับ แม้รับแล้วก็ยงั กล่าว

ขอบคุณซาบซึ้งบุญคุณหรื อไม่กร็ ับไปเพียงหนึ่งส่วนแล้วตั้งท่าถอยหลังกลับไป
สุดท้ายยังเป็ นชุ่ยหลิ่วพูดยืนกราน เงินที่จ่ายให้ทุกคนพูดตกลงกันดีแล้ว ถ้าบ้านหนึ่งไม่รับ
ทุกคนก็ตอ้ งทิ้งไว้ร้ ังรออยูท่ ี่นี่ ดังนั้นสตรี ท้งั หลายจึงไม่กล้าปฏิเสธอีก รับเงินไปอย่างว่า
ง่าย แต่ละคนกล่าวขอบคุณซาบซึ้งบุญคุณ สัญญาว่าต่อไปจะตั้งใจทํางานอย่างดีแน่นอน

ที่ทุกคนคิดไม่ถึงเลยก็คือ พวกเด็กๆที่มาทํางานกับพ่อแม่เหล่านั้นก็มีค่าแรงให้ท้งั หมด แม้

เพียงสิ บกว่าอีแปะหรื อเด็กเล็กหน่อยก็ยงั ได้สองสามอีแปะ แต่พวกเด็กๆต่างก็ดีใจจนยิม้
ตาหยีเห็นฟัน

ทัว่ ทุกแห่งล้วนได้ยนิ เสี ยงสตรี เอ็ดลูกน้อย ‚เจ้าเด็กคนนี้นี่ ใครให้พวกเจ้ารับเงิน รี บเอาไป

คืนเลย!‛

‚ท่านอาซูเซียงให้มา ให้เราเอาไปซื้อลูกอมกิน ฮี่ๆ! ‛

‚เดี๋ยวแม่ตีเจ้าเลย รี บเอาเงินไปคืน เจ้าเด็กนิสยั ไม่ดี ครานั้นหากไม่ได้จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยง
ไหนเลยจะมีชีวิตหนูนอ้ ยอย่างเจ้า!‛

‚แง ท่านอาซูเซียงบอกว่าถ้าเราไม่รับไปดีๆก็จะไม่ให้เรามาทํางานแล้ว อาเป่ าอยากมา

ช่วยท่านอาทํางาน ไม่อยากโตแล้วเป็ นบุรุษขี้เกียจเอ้อระเหยลอยชาย ท่านแม่ ท่านอาซูเซีย
งบอกว่าบุรุษเกียจคร้านจะไม่ได้แต่งภรรยา ท่านแม่ไม่อยากอุม้ หลานหรื อขอรับ…‛

วาจาเช่นนี้พูดออกมาจากปากของเด็กน้อยอายุหกเจ็ดขวบแล้วทําให้ทุกคนทั้งโกรธทั้งขํา
สุดท้ายมารดาอดไม่ได้บิดหูเขาไปสองครั้งแล้วเตะไปสองที ไล่เขาให้รีบไปทํางาน มีอย่าง
ที่ไหนรับเงินค่าแรงผูอ้ ื่นมามากขนาดนั้นแล้วยังแอบอูง้ าน!

พวกเด็กๆเดิมทีตามพ่อแม่มาทํางาน มีคนเต็มใจ ก็ยอ่ มมีคนไม่เต็มใจ แต่ซูเซียงดีต่อพวก

เขามาก สอนพวกเขาว่าต้องทํางานถึงจะได้เงินค่าแรง สร้างทัศนคติเกี่ยวกับชีวิตและ
คุณค่าที่ดีงามให้แก่พวกเขา
เด็กที่เคยเกรกมะเหรกเกเร ลงแม่น้ าํ จับปลา ไปจนถึงแอบหยิบจับสิ่ งของผูอ้ ื่นพวกนั้น
บัดนี้ลว้ นปรับปรุ งตัว อย่างเช่นอาเป่ าเมื่อครู่ ก่อนหน้านี้กเ็ ป็ นหัวโจกตัวน้อยในหมู่บา้ น
ของพวกเขา บัดนี้ถึงกับรู ้จกั ทํางานหาเงิน ไม่เป็ นพวกขี้แพ้มีมือเสี ยของเปล่า อนาคตจะได้
แต่งภรรยาดีๆ

ด้วยเหตุน้ ีเด็กๆจึงยิง่ รู ้ความขึ้นทุกวัน ซูเซียงเองก็ไปช่วยสอนอยูบ่ ่อยครั้ง เห็นลูกแมวบ้าน

ตัวเองเชื่อฟังขึ้นทุกวัน แม้บางครั้งยังทะเล้นซุกซน แต่กไ็ ม่มีท่าทางเกเรแบบนั้นอีกแล้ว
คนเป็ นบิดามารดาย่อมมีความสุขมาก

ทุกคนรับเงินค่าแรงแล้วก็เก็บระมัดระวังอย่างดี จากนั้นปฏิบตั ิตามระเบียบข้อบังคับการ

ลาพักร้อน คนงานส่วนหนึ่งต้องนําเงินส่งกลับบ้าน คนที่ตอ้ งทํางานต่อก็ให้เพื่อนร่ วม
หมู่บา้ นช่วยนําเงินกลับไปให้
คนที่ตอ้ งทํางานเหล่านั้นซูเซียงก็ให้เวลาพักพวกเขาครึ่ งชัว่ ยาม เพื่อให้พวกเขารี บนําเงิน
และสิ่ งของฝากคนในหมู่บา้ นช่วยนําไปให้ จะได้ไม่เสี ยเวลาทํางาน

กําหนดให้เป็ นเช่นนี้ แต่ในใจทุกคนล้วนคํานวณไว้แล้ว กอรปกับเพิง่ ได้รับเงินค่าแรง

จํานวนมาก ย่อมเต็มใจจะเอื่อยเฉื่อย บอกว่าครึ่ งชัว่ ยาม แท้จริ งแล้วก็เวลาประมาณหนึ่ง
ก้านธูป ทุกคนปรึ กษาธุระเรี ยบร้อยเสร็จสรรพแล้วแต่ละคนก็ถือเครื่ องมือทํางานกลับมา
ตรงตําแหน่งของตัวเองแล้วทํางานต่อ

ซูเซียงยืนอยูบ่ นสนามแข่ง มองทุกคนยุง่ เต็มกําลัง ตกอยูใ่ นภวังค์เงียบเชียบ ไม่รู้วา่ กําลัง

คิดอะไรอยู่

‚ ที่รัก…‛ เสี ยงของจ้าวเซิงแว่วมาข้างหู บนไหล่ถูกคลุมด้วยเสื้ อคลุมกันลมขนปุยตัวหนึ่ง

ซูเซียงเอียงหน้ามองเขาหนึ่งสายตา ฝื นยิม้ ให้ จ้าวเซิงเองก็ไม่ได้พูดอันใดอีก สองสามี
ภรรยายืนอยูต่ รงนั้นพยายามปรองดองถึงที่สุด มองดูทุ่งนาที่แทบจะเรี ยกได้วา่ สุดลุกหูลูก
ตาแห่งนี้

ทุ่งนาปลายสารทต้นเหมันต์ หญ้าแห้งใบเหลือง แลดูหดหู่อย่างยากจะเลี่ยง เฉกเช่นจิตใจ

ของซูเซียงในตอนนี้

เป็ นฤดูกาลแห่งการเก็บเกี่ยว เวลาที่ควรยิม้ แย้มเบิกบานแท้ๆ ทว่าหัวใจดวงนี้ดนั แช่มชื่น

ไม่ออก กลับกลายเป็ นใบไม้ร่วงที่ล่องลอยตามสายลม หมุนเคว้งกลางสายลม ไร้ที่ยดึ
เหนี่ยว…
ตอนที่ 868 ช่วยชีวิตแม่ลูกคู่หนึ่ ง

‚มีคนตาย มีคนตาย กรี๊ ด กรี๊ ด มีคนตายแล้ว…‛

‚ว๊าย มีคนตาย…‛

ขณะที่สามีภรรยาทั้งสองกําลังยืนอยูข่ า้ งทุ่งนาอย่างเงียบสงบ ก็ได้ยนิ เสี ยงหวีดร้องตกใจ

กลัวของสตรี หลายคน

ทุกคนทยอยกันข้ามไปตรงสถานที่เกิดเหตุ จ้าวเซิงก็ประคองซูเซียงเร่ งฝี เท้าเข้าไปเช่นกัน

ในตอนที่พวกเขารี บเร่ งมาถึงก็เห็นสตรี อายุสามสิ บกว่าคนหนึ่งนอนอยูบ่ นพื้น ข้างๆยังมี
เด็กน้อยตาปรื อหายใจรวยริ นอีกหนึ่งคน

ตอนซูเซียงกับจ้าวเซิงรุ ดหน้าเข้ามา คนใจกล้าคนหนึ่งก็นาํ ตัวเด็กน้อยอุม้ ไว้ในอ้อมแขน

แต่สตรี ที่นอนอยูบ่ นพื้นไม่ขยับเขยื้อนแล้ว และไม่เห็นว่ากําลังหายใจ ทุกคนจึงไม่กล้าเข้า
ไปแตะต้อง

ซูเซียงย่อตัวลงตรวจอาการให้สตรี คนนั้นทันที พบว่ายังมีชีวติ อยู่ ‚มานี่สองคน รี บส่งเข้า

ไปในบ้าน เอ้อร์โก่วจื่อ รี บไปตามตัวพ่อข้ากลับมา!‛

‚ชุ่ยหลิ่ว รี บกลับไปต้มนํ้าแกงโสม แล้วต้มนํ้าร้อนสักหน่อย ต้องเร่ งมือแล้ว! ไม่ๆ เคี่ยว

นํ้าแกงโสมไม่ทนั แล้ว รี บกลับไปเอาผงโสมที่ขา้ บดไว้มา เอาโสมโลหิ ตอันนั้น เร็ว
หน่อย… ‛
ซูเซียงสัง่ งานพลางชักเข็มเงินที่พกติดตัวมา ฝังลงไปตามจุดชีพจรบนร่ างของสตรี ผนู ้ ้ นั

เรื่ องเกี่ยวพันถึงชีวิตคน มีหญิงแต่งงานแล้วสองคนผลักบุรุษบ้านตน ‚รี บเข้าไปช่วยจวิน้ จู่

เหนียงเนี่ยงหามคนสิ ยังมัวยืนทําอะไรอยู?่ !‛

เดิมทีบุรุษสองคนนั้นกังวลการระวังตัวระหว่างเรื่ องชายหญิง ไม่กล้าขยับบุ่มบ่าม แต่เห็น

ภรรยาบ้านตนให้คาํ แล้ว แต่ละคนก็เป็ นคนกลัวเมีย ไม่กล้าไม่ทาํ ตาม รี บเข้าไปช่วยซูเซียง
ยกสตรี คนนั้นหามเดิน

อย่างไรแล้วจ้าวเซิงก็เอาใจถนอมซูเซียง เคารพซูเซียง เรื่ องเหล่านี้ ทุกคนล้วนเห็นอยูฏ่ ฐํ

สายตา เรื่ องที่ท่านอ๋ องผูส้ ูงศักดิ์กระทําย่อมเป็ นสิ่ งถูกต้อง ซึ่งนัน่ ก็คือ บุรุษควรเอาใจ
ถนอมภรรยา ไม่วา่ ภรรยาพูดอะไรก็ควรว่าตามอย่างนั้น
เวลานี้อาสะใภ้ที่อยูข่ า้ งๆจึงค่อยเอ่ยขึ้น ‚จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงรี บดูอาการเด็กเถิดเจ้าค่ะ อยู่
ด้วยกันกับสตรี คนนี้ ท่านดูหน่อย ใกล้จะไม่หายใจแล้ว…‛

เนื่องจากตอนที่ซูเซียงกับจ้าวเซิงเร่ งเข้ามา เด็กก็ถูกอาสะใภ้อุม้ ขึ้นมาก่อนแล้ว ดังนั้นพวก

เขาจึงไม่ทนั สังเกต เวลานี้ได้ยนิ อาสะใภ้เอ่ยเช่นนี้ ซูเซียงก็รีบขึ้นหน้าตรวจอาการให้เด็ก
ทันที

พบว่าเด็กคนนี้ที่จริ งแล้วอดยากหิ วโหย ผอมหนังหุม้ กระดูก หายใจรวยริ นอย่างแท้จริ ง จึง

รี บสัง่ การให้ไปต้มโจ๊กนมแพะมา ‚อย่าเคี่ยวให้แห้งเกิน ให้ใสหน่อย ไม่อยากนั้นเด็กจะ
กลืนไม่ลง‛
หลังส่งคนไปบ้านแล้ว ผูเ้ ฒ่าหวังก็รีบร้อนถือ**บยาวิ่งกลับมา เช้าตรู่ วนั นี้ หนุ่มชาวนาที่
บ้านอยูไ่ ม่ไกลออกไปมาคุกเข่าอยูน่ อกประตูจวนจวิน้ จู่ บอกว่ามารดาชราในบ้านป่ วยไข้
หมอระแวกใกล้เคียงสี่ล้ ีแปดหมู่บา้ นล้วนเชิญมาหมดแล้ว แต่ไร้ทางรักษาอย่างแท้จริ ง ได้
ยินมาว่าจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงกับท่านหมอหลี่วิชาแพทย์สูงส่งผูน้ ้ นั สนิทกัน จึงมาขอความ
ช่วยเหลือ

นี่ กลับมิใช่หมอหลี่ไม่ยนิ ดีไปดูไข้ให้ชาวบ้านยากจน แต่ไปออกหน่วยตรวจรักษาให้

หมู่บา้ นห่างไกลที่อื่นสองหมู่บา้ น กลับมาไม่ทนั ในเวลาชัว่ ครู่ ชวั่ ยาม หนุ่มคนนี้เองก็
กังวลร้อนใจถึงได้มาขอร้องถึงจวนจวิน้ จู่

ซูเซียงเองก็ไปตรวจดูมาแล้ว จนกระทัง่ เห็นว่าไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วจึงทิ้งผูเ้ ฒ่าหวังให้อยู่

ดูแลต่อ ตอนซูเซียงให้คนไปเชิญผูเ้ ฒ่าหวัง เขาก็หิ้ว**บยากลับมาได้ครึ่ งทางแล้ว
ผูเ้ ฒ่าหวังรับผิดชอบตรวจรักษาสตรี ที่อาการหนักคนนั้นให้ซูเซียง กลัวว่าจะเกิดอะไรไม่
คาดฝันจึงไปเชิญท่านปู่ ที่ค่อนข้างสนิทกับหลี่ปั๋วหมิงมาช่วยดูแลด้วยกันอีกคน ส่วนซู
เซียงกับหวังต้าเหนียงไปช่วยดูแลเด็ก ป้อนโจ๊กนมแพะให้เขาทีละคําเล็ก

เด็กหิ วมากอย่างเห็นได้ชดั แม้เจียนตายแล้ว แต่พอได้กลิ่นนมก็ยงั สูดจมูกเล็กน้อย

่ ‛ อาสะใภ้ที่อุม้ เด็กคนนั้นยืนอยูด่ า้ นข้างตื่นตันใจ

‚โอ้ เด็กคนนี้ยงั ช่วยได้ ยังช่วยได้อยู…
จนหยดนํ้ากลิ้งไหลออกมา

โถเด็กน้อยชีวติ รันทด ไยประสบทุกข์ยากถึงเพียงนี้ คิดถึงลูกสาวบ้านนาง ตอนสองสาม

ขวบยังปื นป่ ายออดอ้อนพวกนางอยูเ่ ลย ครอบครัวนางแม้ยากจนแต่เลี้ยงดูบุตรอย่างดียงิ่
สะดุดหกล้มนิดหน่อย พวกเขาสามีภรรยายังปวดใจอยูเ่ ป็ นครึ่ งวัน ยิง่ ไม่ตอ้ งพูดถึงสภาพ
เช่นนี้….

ตอนที่ 869 ความไม่พอใจของพ่อบ้านชรา

ซูเซียงเห็นจมูกเล็กของเด็กขยับ ปากเล็กทําหมุบหมิบก็โล่งใจ เมื่อครู่ นางกระตุน้ เข็มให้
เด็กเรี ยบร้อยแล้ว ยังฝื นนับว่ารักษาชีวิตเอาไว้ได้ แต่ถา้ เด็กยังไม่ดื่มโจ๊กลงไปล่ะก็นนั่ คง
เปล่าประโยชน์แล้ว นี่เป็ นยุคโบราณถอยหลังมิใช่ศตวรรษที่ยสี่ ิ บเอ็ดที่จะสามารถให้
สารอาหารให้น้ าํ เกลืออะไรได้

เนื่องด้วยเด็กน้อยหิ วจัด ครั้งนี้ซูเซียงไม่กล้าให้นางกินอะไรมากเกินไป หลังตักให้นาง

สองสามช้อนแล้วก็ไม่ได้ป้อนต่ออีก

เด็กดูเหมือนเพราะกินไม่อิ่มจึงร้องท้วงอยูบ่ า้ ง แต่ร่างกายเล็กๆของนางกับเสี ยงร้องไห้

เหมือนลูกแมวทําให้คนฟังทรมานใจ
ตอนพลบคํ่าสตรี คนนั้นก็ฟ้ื นขึ้นมา ผ่านการบอกเล่าเคล้านํ้าตากระท่อนกระแท่นของนาง
แล้วจึงรู ้วา่ เป็ นเพราะนางให้กาํ เนิดลูกสาว ภายหลังบาดเจ็บจนร่ างกายไม่สามารถตั้งครรภ์
ได้อีกจึงถูกบ้านสามีขบั ไล่ออกมา

ทีแรกนางอุม้ ลูกตั้งใจจะกระโดดแม่น้ าํ แล้ว แต่บงั เอิญได้ยนิ หญิงซักผ้าหลายคนพูดกัน

ว่าเซียงหรงจวิน้ จู่ทางมณฑลชิงเหอใจดี ที่ใดมีเซียงกรงจิ้นจู่ ที่นนั่ ชาวบ้านก็มีทางรอด

นางคิดว่าตัวเองตายไปก็ไม่เป็ นไร แต่เห็นลูกสาวตัวน้อยในอ้อมอกที่ร้องไห้แทบขาดใจ

นางก็ทาํ ใจร้ายไม่ลง จึงหอบลูกมาด้วยความหวังเพียงเส้นเดียว ต้องการขอเพียงทางรอด
ชีวิตทางเดียว

ผูห้ ญิงคนหนึ่งไม่เคยออกจากบ้านเดินทางไกล อุม้ เด็กหญิงตัวน้อยอายุสองขวบกว่าคน

หนึ่ง เดินทางนับร้อยลี้ ความยากลําบากนี้ไม่ตอ้ งบอกก็รู้
ไม่ง่ายนักกว่าจะมีคนชี้ทางให้นาง บอกว่าทางนี้เป็ นที่นาของครอบครัวเซียงหรงจวิน้ จู่
พอดีนางได้ยนิ เสี ยงเคาะฆ้องตีกลองทางนี้ ได้ยนิ เสี ยงคนคึกคักก็อาศัยแรงเฮือกสุดท้าย
อยากเข้ามาดูวา่ เซียงหรงจวิน้ จู่ที่นี่หรื อไม่

แต่เรี่ ยวแรงในร่ างกายนางถูกสูบไปหมดสิ้นแล้ว เดินได้ไม่นาน เห็นฝูงชนเสี ยงดังคึกคัก

ทว่าขานางกลับก้าวไม่ออกแล้ว กอดลูกสาวตัวน้อยไว้แล้วล้มลงไปบนทุ่งนา

นางคิดว่าตัวเองจะตายเสี ยแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังมีเวลาได้ลืมตา โดยเฉพาะได้เห็นลูกน้อย

บ้านตนยังมีชีวิตอยู่ ซํ้ายังขยับปากหมุบหมิบกินอาหารได้ นางไม่รู้วา่ ตัวเองมีความสุขมาก
เพียงใด

‚ขอบพระคุณจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยง ขอบพระคุณจวิน้ หม่า ฮึก ฮือๆ…พวกท่านเป็ นพระ

โพธิสตั ว์ตวั เป็ นๆจริ งแท้…‛ สตรี คนนั้นกล่าวพลางทําท่าจะลงไปโขกศีรษะให้ซูเซียง
ชุ่ยหลิ่วรี บมาห้ามนางไว้ ‚อาสะใภ้ท่านนี้ ตอนนี้ร่างกายท่านอ่อนแอมาก ไม่ตอ้ งมากพิธี
ถึงเวลาเป็ นลมเป็ นแล้ง ยังจะลําบากจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงบ้านข้า…‛

สตรี คนนั้นเดิมทียงั อยากพูดแย้งอะไรบางอย่าง แต่ถูกประโยคนี้ของชุ่ยหลิวขวางกลับไป

กลืนนํ้าลาย มองดูซูเซียง กลัวเหลือเกินว่าซูเซียงจะโกรธ แต่กลับเห็นคนแย้มยิม้ พอใจ
นางพลันรู ้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก

ด้วยเหตุน้ ี สตรี นามว่าเฉิงยวนผูน้ ้ นั จึงอาศัยอยูใ่ นบ้านซูเซียง ตอนแรกเริ่ ม ซูเซียงแค่ให้

นางช่วยทํางานจิปาถะภายในบ้าน หรื อไม่กไ็ ปทํางานในทุ่งนาเหมือนสตรี คนอื่นๆ
เพราะซาบซึ้งในบุญคุณซูเซียงช่วยชีวิตนาง รวมกับเดิมทีเฉิงยวนก็เป็ นคนซื่อสัตย์จริ งใจ
ทําการทํางานยิง่ ขยันขันแข็ง ช่วยเหลือจัดการงานทั้งในบ้านนอกบ้านเป็ นระเบียบ
เรี ยบร้อย มีเวลาว่างนิดหน่อยก็ไปช่วยงานในนา

มีหลายครั้งหลายคราวที่ซูเซียงสัง่ แกมบังคับให้นางกลับไปดูแลลูก อย่างไรเด็กหญิงคน

นั้นก็เพิ่งสองสามขวบ ซํ้ายังพบเจอความลําบากมาขนาดนั้น แม้อยูใ่ นบ้านจะเลี้ยงดูเอาใจ
เหมือนคุณหนูทองพันชัง่ ก็จริ ง แต่ร่างกายมักจะมีบางอย่างไม่เข้าที่นกั ย่อมไม่อาจขาด
มารดาอยูข่ า้ งกาย

จนกระทัง่ ไม่นาน พ่อบ้านก็มาคุยกับนางว่าสตรี ที่ชื่อเฉิงยวนคนนั้นไม่ยอมให้พวกเขาเข้า

ไปในแปลงกวาโหลว[1] ยืนกรานว่าต้องรออีกสองสามวันถึงจะเก็บได้

ซูเซียงเองก็รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่ องใหญ่อะไรจึงโบกมือกล่าวกับพ่อบ้านคนนั้น ‚ในเมื่อทุกคน

ออกความเห็น เช่นนั้นก็รออีกสองสามวันเถอะ…‛
สําหรับเรื่ องนี้ซูเซียงกลับมิได้รับมาใส่ใจ จากนั้นไม่นานเฉิงยวนกับพ่อบ้านชราถึงกับ
ทะเลาะกันขึ้นมา

‚ผูห้ ญิงคนนี้นี่ ผูห้ ญิงคนนี้นี่ ข้าไม่คุยกับเจ้าแล้ว ข้าจะไปหาจวิน้ จู่เหนี ยงเนี่ยง…‛

พ่อบ้านชราเดือดดาลอย่างแท้จริ ง ตั้งแต่สตรี ชื่อเฉิงยวนนี่มาอยู่ ก็เที่ยวเจ้ากี้เจ้าการ แม้แต่
ในจวนฆ่าไก่ลม้ แพะตัวเดียวนางก็เป็ นอันต้องได้เอาตัวเองเข้ามาสอดปากสักหน่อย

——
[1] กวาโหลว (瓜篓) หรื อกวยลู ้ เป็ นพืชตระกูลแตง (Cucurbitaceae) มีสรรพคุณละลาย
เสมหะ ขับร้อน หล่อลื่นลําไส้ ช่วยระบาย รสชาติหวานปนขมเล็กน้อย

ตอนที่ 870 ความเป็ นมาของเฉิงยวน

ทุกครั้งที่คุยที่ทะเลาะกับนาง ผูอ้ ื่นก็จะมีเหตุผลมาเป็ นกองใหญ่ บอกว่าจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยง

ช่วยชีวิตนางไว้ จวิน้ จู่เหนียงบอกแล้วว่าบ้านหลังนี้เป็ นครอบครัวของนางแล้ว เรื่ องใน
บ้านตัวเองนางจะไม่สนใจจัดการได้หรื อ?
ตอนซูเซียงเข้ามาก็ทนั ได้ยนิ เฉิงยวนกําลังพูดไม่รู้เรื่ องลงรอยกันอยูต่ รงนั้น ‚ก็ขา้ บอกว่า
ต้องตากให้แห้งอีกหน่อย ตากอีกหน่อย ท่านก็ไม่ฟัง ถึงเวลาเก็บไว้นานเกิดขึ้นราขึ้นมา
นัน่ ก็เห็นชีวิตคนเป็ นต้นหญ้า[1]น่ะสิ …‛

‚นางหญิงปากร้าย เห็นชีวิตคนเป็ นต้นหญ้าอะไรกัน ข้ามิได้ทาํ ร้ายคนเสี ยหน่อย ไยถึง

เห็นชีวิตคนเป็ นต้นหญ้าแล้ว?!‛ พ่อบ้านอาวุโสตอกกลับอย่างไม่พอใจ

‚สตรี ผนู ้ อ้ ยมิได้บอกว่าท่านเห็นชีวติ คนเป็ นต้นหญ้า เพียงแค่บอกว่าสมุนไพรนี้ตอ้ งตาก

แดดอีกหน่อย นํ้าในนี้ยงั ไม่แห้งดี รสยาก็ไม่ถูกต้อง ถึงเวลาเก็บไว้จะขึ้นรา ท่านเอาของ
ขึ้นราให้คนป่ วยกินนัน่ มิใช่เห็นชีวติ คนเป็ นต้นหญ้าหรอกหรื อ? โอย ทําไมข้าคุยกับท่าน
ไม่รู้เรื่ องเลย ข้ามิได้ด่าท่านเสี ยหน่อย ใจเย็นๆเถิด…‛

‚ใจเย็น? ข้าไม่เย็นบ้าเย็นบออะไรทั้งนั้น ข้าไม่บอกว่าตัวเองเป็ นคนเก่าแก่ที่จวนองค์หญิง

เต๋ อฮุ่ยส่งมา แต่ตลอดชีวิตนี้ขา้ เป็ นคนขยันตั้งใจ รับผิดชอบในหน้าที่ แต่ไหนแต่ไรไม่เคย
ทําเรื่ องเลวร้ายผิดศีลธรรม เจ้าสตรี ผนู ้ ้ ีเปิ ดปากปิ ดปากก็เอาแต่พูดว่าเห็นชีวิตคนเป็ น
ต้นหญ้า ข้ารับข้อกล่าวหานี้ไม่ได้! วันนี้เจ้าต้องพูดกับข้าให้รู้เรื่ อง ไม่อย่างนั้นก็ให้จวิน้ จู่
เหนียงเนี่ยงตัดสิ นความ…‛ พ่อบ้านชราผูส้ ุภาพอ่อนโยนเสมอมาโมโหแทบแย่แล้ว

‚โอ๊ย โอ๊ย..‛ เฉิงยวนกุมขมับโอดครวญ ‚เรื่ องเล็กน้อยขนไก่เปลือกกระเทียมเช่นนี้ไย

ต้องไปลําบากรบกวนจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยง จวิน้ จู่เหนียงเนียงนางอารมณ์ไม่สูด้ ีอยูท่ ่านไม่รู้
หรื อ?‛

‚เฮอะ จวินจู่เหนียงเนี่ยงอารมณ์ไม่ดี แล้วเจ้าจะมาวางท่าดูหมิ่นชื่อเสี ยงข้าได้หรื อ? ข้า

เป็ นคนที่ขาข้างหนึ่งเหยียบเข้าประตูผแี ล้ว เจ้ายังกล้าใส่ร้ายว่าข้าเห็นชีวิตคนเป็ นต้นหญ้า
นี่จะใช้ชีวิตอยูต่ ่อได้อย่างไรเล่า… ‛

ตอนซูเซียงเข้ามา ก็ได้ยนิ คนทั้งสองกําลังทะเลาะกันอึกทึกอยูต่ รงนั้น พ่อบ้านชราเดือด

ดาลกระทืบเท้า ส่วนเฉิงยวนกลับหงุดหงิดจนปัญญา
‚พอแล้ว อย่าทะเลาะกันแล้ว รอบบ้านห้าลี้ลว้ นได้ยนิ เสี ยงของพวกท่านหมดแล้ว บอกมา
สิ ทะเลาะเรื่ องอะไรกัน?‛ ซูเซียงเดินเข้าไป เอ่ยปากพูดไม่หนักไม่เบา

อันที่จริ งนางยืนอยูต่ รงนี้นานแล้ว สองคนทะเลาะกันไปทะเลาะกันมา แต่คนทั้งสองก็

ทะเลาะกันวนเวียนอยูท่ ี่เรื่ องเห็นชีวิตคนเป็ นต้นหญ้า แม้นางได้ฟังมาบ้างแล้ว แต่ไม่ค่อย
กระจ่างนัก ยังอยากฟังคนทั้งสองพูดสักหน่อย ถ้าใครมีจิตใจคิดคดนางเองก็ไม่อาจเก็บไว้
แม้เป็ นคนที่มารดาส่งมา นัน่ ก็ไม่ละเว้น

ผลคือท่ามกลางเสี ยงถกเถียงของคนทั้งสองอื้ออึงในหูสองข้างของนาง ในที่สุดก็จบั ต้น

สายปลายเหตุของเรื่ องราวได้กระจ่างชัดแล้ว

ที่แท้ทะเลาะกันอยูค่ รึ่ งค่อนวันก็เพราะทั้งสองคนล้วนหวังดีต่อครอบครัวตัวเอง พ่อบ้าน

ชรารู ้สึกว่าสมุนไพรตากได้ที่แล้วจึงรี บจัดเก็บจะได้ตากของรอบใหม่ ส่วนเฉิงยวนกลับ
บอกว่าสมุนไพรนี้ยงั แห้งไม่สนิท โดยเฉพาะรากป่ านหลาน มีรสชาติไม่ถูกต้อง
พ่อบ้านชราไม่เข้าใจ สมุนไพรตากอยูด่ ีๆไยจะรสชาติไม่ถูกต้อง? นี่มิใช่กาํ ลังบอกว่าเขา
ปลอมปนของเดิมนี้หรอกหรื อ? หม้อดํานี่เขาไม่อาจแบกรับได้!

มิน่าเล่า ลงเอยที่สองคนทะเลาะกันขึ้นมา

ซูเซียงเองก็กมุ หน้าผากค่อนข้างจะปวดหัว กล่าวกับจ้าวเซิงที่อยูข่ า้ งๆ ‚ไปเถอะ เราไปดู

รากป่ านหลานนัน่ ด้วยกันหน่อย‛

สองสามีภรรยาไปยังบริ เวณที่พ่อบ้านชราต้องการจะเก็บแต่เฉิงยวนไม่ยอมให้เก็บ ซูเซียง

ตรวจสอบดูอย่างละเอียดแล้ว ที่จริ งก็ยงั มีน้ าํ อยูน่ ิดหน่อยยังต้องรอให้ระเหย ตากแห้งต่อ
อีกวันประสิ ทธิภาพก็ยงิ่ ดีข้ ึนและไม่ข้ ึนราง่าย
ซูเซียงค่อนข้างสงสัย รายละเอียดเล็กๆน้อยๆนี้ที่แม้แต่ตวั นางเองถ้าไม่ใส่ใจก็อาจยัง
ละเลยได้ แต่เฉิงยวนเป็ นหญิงชนบทคนหนึ่งทําไมถึงเข้าใจเรื่ องเหล่านี้ ?

เห็นซูเซียงสงสัยในตัวนางเล็กน้อย เฉิงยวนก็รีบคุกเข่าลงพื้นดังปึ ง โขกศีรษะสองครั้ง

แล้วกล่าวขึ้นว่า ‚จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงอย่าเข้าใจผิด อย่าเข้าใจผิดนะเจ้าคะ สตรี ผนู ้ อ้ ยเคยเป็ น
เด็กรับใช้ขา้ งกายคุณหนูตระกูลแพทย์ ต่อมาคุณหนูเมตตาให้ขา้ กลับบ้านออกเรื อน แต่
ไหนจะรู ้ ไหนจะรู ้…‛

เฉิงยวนพูดไปพูดมาก็เริ่ มปาดนํ้าตา ถ้ารู ้ก่อนว่าคนที่แต่งด้วยจะเป็ นสิ่งของใจคอ

โหดเ**้้ยม ตอนนั้นนางน่าจะอยูป่ รนนิบตั ิรับใช้ขา้ งกายคุณหนู เข้าเมืองหลวงด้วยกัน
กับคุณหนู
——

[1] เห็นชีวิตคนเป็ นต้นหญ้า หมายถึงไม่เห็นคุณค่าคน เทียบได้กบั สํานวนไทย เห็นคน

เป็ นผักปลา

ตอนที่ 871 ตรวจสอบคนมาใหม่

แม้ไม่อาจเพลิดพลินพรั่งพร้อมเกียรติยศเงินทอง แต่อย่างน้อยที่สุดคุณหนูกด็ ีต่อนาง อยู่

ข้างกายคุณหนูตลอดชีวิตนี้กินอยูไ่ ม่อดยาก ตอนนั้นคุณหนูยงั เคยบอกว่า ถ้านางยินดี ยัง
สามารถเป็ นนางต้นห้องของคุณหนูได้ เป็ นพี่สาวน้องสาวช่วยดูแลซึ่งกันและกันตลอด
ชีวิต ทั้งหมดต้องโทษที่นางเลอะเลือนเหมือนกินนํ้ามันหมูอุดตันหัวใจ เห็นผูช้ ายคนนั้น
ดีกว่า
ซูเซียงมองประเมินเฉิงยวนสักพัก หลายปี มานี้ซูเซียงเองก็กินความลําบากมาไม่นอ้ ย เห็น
คนมาก็ไม่หน่อย กอรปกับสายตาจริ งใจของเฉิงยวน แป๊ บเดียวก็พอมองออกว่านางไม่ใช่
คนประเภทเจ้าเล่ห์เพทุบาย

ซูเซียงถอนหายใจ ‚เจ้าลุกขึ้นเถิด เรื่ องแบบนี้เจ้าควรบอกข้าให้ชดั เจนตั้งแต่แรก ในเมื่อมี

พรสวรรค์ดีถึงเพียงนี้เราก็ไม่อาจฝังกลบไว้ ไว้เดี๋ยวข้าจะเชิญอาจารย์มาช่วยชี้แนะสอน
วิชาให้เจ้าดีๆสักเที่ยว

เฉิงหยวนไหนเลยจะยอม รู ้สึกว่าตัวเองหอบลูกสาวตัวน้อยมาขออาศัยจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงก็

โชคดีใหญ่หลวงแล้ว ไหนเลยยังจะรบกวนจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงเชิญอาจารย์ให้นางอีก นี่มิใช่
กําลังลดอายุขยั [1]หรอกหรื อ?
นางรี บบอกปัด ‚ไม่ ไม่เจ้าค่ะ ขอบพระคุณจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยง สตรี ผนู ้ อ้ ยได้อาศัยอยูใ่ นที่
แห่งนี้ของท่าน ขอข้าวประทังชีวติ เลี้ยงดูลูกสาวก็นบั เป็ นโชคดีใหญ่หลวงแล้ว นี่รับไว้
ไม่ได้ รับไว้ไม่ได้เจ้าค่ะ…‛

ซูเซียงพยุงนางขึ้นมา กล่าวอย่างสุภาพอ่อนโยนว่ากิจการสมุนไพรของนางอย่างไรก็ตอ้ ง
ทําการใหญ่โตอยูแ่ ล้ว ถึงเวลาเรื่ องจําพวกรับส่งเมล็ดพันธุ์สมุนไพรคงไม่อาจมาจัดการได้
เองทุกเรื่ อง อยากได้คนเป็ นงานสักคนมาช่วยเป็ นลูกมืออยูข่ า้ งกาย

เฉิงยวนคิดอยูน่ าน รู ้สึกว่าที่ซูเซียงพูดมาก็มีเหตุผล ตนได้บุญคุณผูอ้ ื่นช่วยชีวิตไว้ ซํ้ายัง

เลี้ยงดูแม่ลูกสองคน บุญคุณครั้งนี้ตอ้ งตอบแทน ในเมื่อนี่เป็ นความต้องการของจวิน้ จู่
เหนียงเนี่ยง นางก็ยนิ ยอมอุทิศชีวิต ดังนั้นจึงตอบตกลง

แม้ซูเซียงไม่ค่อยปลื้มกับความดื้อรั้นหัวชนฝาของพ่อบ่านชรา แต่ผอู ้ ื่นก็เจตนาดี รวมถึง

เป็ นคนที่ทางมารดาส่งมา ย่อมต้องไว้หน้าให้สามส่วน
ดังนั้นซูเซียงจึงยืนตรงหน้าพ่อบ้านชรา ‚ท่านลุงต้าหนิว ท่านลุกขึ้นเถิด เราตกลงกันดีแล้ว
ในบ้านไม่ยดึ ติดกฎเกณฑ์พวกนี้ เรื่ องในวันนี้กไ็ ม่นบั ว่าเป็ นความผิดของท่าน มิตอ้ งใส่ใจ
ต่อไปควรเป็ นเช่นไรก็ให้เป็ นเช่นนั้นเถิด‛

ทีแรกพ่อบ้านชรานึกว่าซูเซียงจะโกรธเขา ก็เห็นซูเซียงดีต่อเฉิงยวนเสี ยขนาดนั้น ทั้งจะ

เชิญอาจารย์ให้ ทั้งพรํ่าสอนกวดขัน มากน้อยก็ยงั น้อยใจอยูบ่ า้ ง คิดว่าเรื่ องที่ตนทําคงไม่ดี
ต่อทุกคน…

คิดไม่ถึงซูเซียงกลับทําตรงกันข้ามเข้ามาปลอบเขา ทําให้พ่อบ้านชราเบาใจลงไม่นอ้ ย
กอรปกับเฉิงยวนเองก็รู้ตวั ว่าตนเป็ นอนุชนกระตุน้ โทสะผูอ้ าวุโสนั้นไม่ถูกต้อง จึงรี บขอ
โทษขออภัย บัดนี้พอ่ บ้านชราจึงอารมณ์ดีแล้ว
โดยรวดเร็วช่วงเวลาหว่านเมล็ดพันธุ์ฤดูใบผลิของปี ใหม่กม็ าถึง ซูเซียงเตรี ยมเมล็ดพันธุ์
ต้นกล้าสมุนไพรไว้เรี ยบร้อยตั้งแต่เนิ่นแล้ว สมุนไพรบางอย่างที่ตอ้ งเพาะเลี้ยงต้นอ่อน ซู
เซียงก็ใช้โรงเรื อนเพาะเอาไว้ก่อนนานแล้ว แต่ละต้นเจริ ญเติบโตแข็งแรง

และในช่วงเวลานี้เอง นางก็ร่วมมือกับหลี่ปั๋วหมิงเปิ ดสํานักศึกษาให้ความรู ้แห่งหนึ่ง ด้าน

หนึ่งสอนหนังสื อเด็กๆให้อ่านออกเขียนได้ และอีกด้านหนึ่งก็รับศิษย์สอนวิชาแพทย์และ
เนื้อหาเกี่ยวกับการบริ หารจัดการ

เรื่ องนี้อนั ที่จริ งมิใช่ซูเซียงเป็ นผูค้ ิดขึ้นก่อน แต่เป็ นเฉิงยวนเสนอกับนาง กล่าวว่าในเมื่อ

ภายในบ้านขาดแคลนคนเช่นนี้ มิสูต้ วั เองจัดตั้งสํานักศึกษาฝึ กอบรมคน อย่างไรก็เป็ นคน
ที่ตวั เองไว้ใจได้ ใช้งานก็สบายใจขึ้นมาก

ที่จริ งตอนแรกที่มอบงานสําคัญให้กบั เฉิงยวน ในใจซูเซียงมากน้อยก็ยงั หวัน่ ๆอยูบ่ า้ ง ซํ้า

ยังเคยหารื อกับจ้าวเซิง
คําพูดดั้งเดิมของจ้าวเซิงในตอนนั้นคือ ‚ก่อนอื่นอย่างเพิ่งส่งมอบเรื่ องที่เป็ นความลับให้
นาง ดูๆไปก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะ‛

ซูเซียงเองก็คิดเช่นนี้ สุดท้ายแล้วกาลเวลาพิสูจน์คน ประโยคนี้มีมาแต่โบราณย่อมต้องมี

เหตุผลมิใช่หรื อ?

แต่คิดไม่ถึงว่าเฉิงยวนจะเสนอความคิดเช่นนี้กบั นาง บอกว่าต่อไปในบ้านให้มีคนที่มี

ความสามารถด้านการบริ หารจัดการมากหน่อย ไม่วา่ จะช่วยเหลือคนก็ดี เปิ ดโรงหมอขาย
ยาก็ดี หรื อขยายกิจการไปทัว่ แคว้นก็ดี ทั้งหมดนี้ลว้ นเป็ นเรื่ องดีมีประโยชน์ต่อบ้านเมือง
ต่อราษฎร
ตอนนั้นซูเซียงยังถามนางว่า ‚ถึงเวลามีคนมากความสามารถเพิ่มขึ้น ไม่แน่วา่ ตําแหน่ง
ของเจ้าอาจจะรักษาไว้ไม่อยู?่ ‛

——

[1] มีความเชื่อว่าถ้าได้รับความโปรดปรานมากเกินไปหรื อโชคดีมากเกินไปอายุขยั ก็จะ

ลดลง
ตอนที่ 872 ไยเจ้าคิดอยูแ่ ค่น้ ี

หลังเฉิงยวนฟังจบก็อ้ ึงก่อนเล็กน้อย ตามมาด้วยเสี ยงหัวเราะ ‚ได้รับความกรุ ณาจากจวิน้ จู่

เหนียงเนี่ยงเห็นความสําคัญให้ขา้ ดูแลจัดการเรื่ องเหล่านี้ แต่วา่ กันแล้ว ข้าเป็ นเพียงสตรี
คนหนึ่ง รวมถึงยังต้องเลี้ยงดูเด็กหญิง แท้จริ งแล้วกําลังมีจาํ กัด หากภายหลังมีตวั แทน
ทํางานได้ดีกว่านัน่ ย่อมดีที่สุด ข้าก็ติดตามข้างกายจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยง คอยยกนํ้ายกชา หยิบ
จัดเสื้ อผ้าให้ท่าน สบายใจกว่าตั้งเยอะมิใช่หรื อ ‛

ซูเซียงถูกนางขบขันใส่กท็ าํ เสี ยงดุ ‚เจ้านี่นะ ไยคิดอยูแ่ ค่น้ ี! ผูอ้ ื่นเขาโลภทรัพย์โลภสิ น เจ้า

ไม่อยากก้าวหน้ากับเขาหน่อยหรื อ?‛

คิดไม่ถึงว่าสี หน้าของของเฉิงยวนกลับเข้มลง แล้วยิม้ กล่าวอย่างไม่ทุกข์ร้อน ‚คนเรานี้

ต้องเข้าใจรู ้จกั พอ โชควาสนาที่เทพสวรรค์มอบให้เรานั้นกําหนดมาชัดเจน ถูกเราใช้จน
หมดก็ไร้สิ้นแล้ว…‛
วาจาเหล่านี้ของเฉิงยวนย่อมเข้าหู ของซูเซียงและจ้าวเซิง ตอนกลางคืนสองสามีภรรยาก็
หารื อกันถึงเรื่ องนี้รอบหนึ่ ง

คราแรกจ้าวเซิงเองไม่ค่อยเห็นด้วยที่จะบุ่มบ่ามใช้งานเฉิงยวนเช่นนี้ แต่หลังผ่านเรื่ องคราว

นี้ความคิดของจ้าวเซิงก็คือ หลังจากนี้อะไรที่นางทําได้กม็ อบหมายให้นางทําไปเถิด

ไม่วา่ จะในตัวเมืองในอําเภอ หรื อกระทัง่ ในหมู่บา้ นใหญ่ๆก็ลว้ นมีสาํ นักศึกษา แต่การ

สอนอบรมนั้นล้วนเป็ นสี่ ตาํ ราห้าคัมภีร์[1] แต่สาํ นักศึกษาที่เปิ ดสอนวิชาแพทย์เช่นของ
พวกซูเซียงนี้สร้างเป็ นที่แรกในประวัติการณ์
ถ้าพูดถึงการรับสมัครผูศ้ ึกษา นัน่ ก็หาง่ายทีเดียว เด็กในบ้านสามีภรรยาที่มาทํางาน
เหล่านั้นก็มีมิใช่นอ้ ย บางคนช่วยทํางานในทุ่งนาน่ารักน่าเชื่อฟังมากทีเดียว เด็กบางคนก็
ช่างทะเล้นซุกซนอย่างแท้จริ ง

การจัดตั้งสํานักศึกษาเดิมทีกเ็ ป็ นเรื่ องดีงามเรื่ องหนึ่ง รวมทั้งยังช่วยแก้ปัญหาเด็กซนกลุ่ม

ใหญ่น้ ีได้ ในทุ่งนาเองก็เงียบสงบลงไม่นอ้ ย

ความคิดในตอนแรกของจ้าวเซิงคือ อย่างไรในบ้านก็มีเงิน ให้เด็กๆเหล่านี้ร่ าํ เรี ยนโดยไม่

ต้องเสี ยเงินแล้วกัน เห็นว่าคนไหนมีแววก็ค่อยอบรมเลี้ยงดูเพิ่มมากขึ้นหน่อย

แต่ซูเซียงกลับรู ้สึกว่าการทําบุญด้วยข้าวก็สร้างแค้นด้วยข้าว ตัวนางเองไม่อยากเป็ น

เจ้าหนี้ทุกคน แม้เงินทองในบ้านนางมีมาก ยินดีจะหยิบออกมาทําเรื่ องการกุศล แต่กไ็ ม่
อาจเอามาใช้ให้ทา้ ยจนเด็กสร้างกองทัพคนโตแต่ตวั ที่ช่างแม่งทุกอย่างในโลกนี้ ไม่วา่ ใคร
ก็ตอ้ งเอาใจทําดีดว้ ย ทัศนคติไม่ดีแบบนี้หา้ มเอามาใช้เลี้ยงเด็กเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นต่อให้มี
ความรู ้มากก็เปล่าประโยชน์!
อย่าว่าแต่ค่าเล่าเรี ยนเลย แม้แต่เครื่ องเขียนให้ลูกใช้กย็ งั ซื้อไม่ไหว อีกทั้งเด็กบางคนช่วย
ทํางานแล้วอย่างไรก็ยงั ได้เงินเล็กน้อยแค่สองสามอีแปะเท่านั้น

เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาปวดสมองบางอย่าง ซูเซียงจึงประกาศใช้นโยบายสองข้อ

ข้อแรกคือ ผูเ้ ข้าเรี ยนเป็ นเด็กอายุหกปี ถึงสิ บสองปี จ่ายแค่ค่าเครื่ องเขียนเดือนละห้าสิ บ

เหรี ยญทองแดง อันที่จริ งก็ทาํ ไปอย่างนั้น ทุกคนล้วนอยูแ่ ล้วว่า แค่ราคาแผ่นกระดาษก็
มิใช่แค่หา้ สิ บเหรี ยญทองแดงแล้ว ข้อสอง แบ่งเด็กห้องละห้าสิ บคน ถ้าสอบได้หา้ อันดับ
แรกก็จะได้รับทุนการศึกษา และหากผลคะแนนอยูล่ าํ ดับต้นๆของโรงเรี ยนทุนการศึกษาก็
ยิง่ เพิ่มมากขึ้น ถึงขั้นมากกว่าหนึ่งพันตําลึงเงิน
แม้ในนี้มีหลายครอบครัวทีเดียวที่ยงั ไม่เข้าใจ คิดว่าบรรพบุรุษล้วนเท้ายํา่ โคลน ไม่รู้
หนังสื อก็ยงั มีชีวิตอยูถ่ ึงแก่เฒ่า ไยต้องจ่ายเงินรํ่าเรี ยนหนังสื อ?

ต่อมาได้คนในบ้านเกลี้ยกล่อมว่านี่เป็ นประสงค์ของจวิน้ จู่เหนี่ยงเนี่ยง นอกจากนี้ค่าเล่า

เรี ยนก็ไม่แพง ให้ลูกไปเรี ยนหนังสื อหน่อยก็ดี แม้นอนาคตมิได้มีความสามารถใหญ่โต
อะไร ดีเลวอย่างไรพอออกนอกบ้านไปอ่านหนังสื อเห็นโฉนดก็ไม่ถูกคนเขาหลอก เรี ยน
วิชาแพทย์ไว้บา้ ง ในบ้านเกิดมีคนเจ็บป่ วยเล็กๆน้อย ก็สามารถช่วยดูแลให้ได้มิใช่หรื อ

อีกทั้งระบบมอบทุนการศึกษาของซูเซียงนี้ แม้โอกาสที่เด็กเป็ นพันคนจะสามารถเอาที่

หนึ่งที่สองมาได้จะมีนอ้ ยมาก ทุกคนเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไร แต่มิใช่กล่าวว่าห้องละห้า
สิ บคน ห้าอันดับแรกของแต่ละห้อง ล้วนมีทุนการศึกษาให้หรอกรึ ? อย่างน้อยนัน่ ก็สิบ
กว่าตําลึงเงินเชียวล่ะ

ดังนั้นทุกคนต่างให้การตอบรับสํานักศึกษาวิชาแพทย์สมุนไพรที่ซูเซียงเปิ ดอย่างมาก หลัง

เปิ ดสํานักสอนได้สองเดือนกว่าๆยังมีปราชญ์ชาวบ้านจํานวนมากมาขอคําแนะนํา/ขอ
เรี ยน ถึงขั้นทิ้งลูกศิษย์ที่มีความสามารถของตัวเองไว้หรื อไม่กล็ งสนามเข้าร่ วมการเรี ยน
การสอนด้วยตัวเอง อีกทั้งล้วนเป็ นอาสาสมัครสอนแบบไม่เอาเงิน สําคัญคือเพื่อ
แลกเปลี่ยนความรู ้กบั ทุกคน

เดิมทีชื่อเสี ยงของซูเซียงกับหลี่ปั๋วหมิงก็ดีมากอยูแ่ ล้ว หลี่ปั๋วหมิงเป็ นถึงผูย้ งิ่ ใหญ่ใน

วงการแพทย์คนหนึ่ง บัดนี้ไปมาหาสู่กบั ปราชญ์ชาวบ้านต่างๆเพิ่มอีก บ้านที่ยงั ลังเลอยู่
เหล่านั้นก็ส่งลูกเข้ามาเรี ยนทันที

——
[1] สี่ ตาํ ราห้าคัมภีร์ (四书五经) ตําราทั้งสี่ เล่ม ประกอบด้วย 1. ตําราต้าเสวีย大学
(อุดมศึกษา มหาบุรุษ) 2. ตําราจงยง中庸 (ทางสายกลาง) 3.ตําราหลุนอี่ว์ 论语 (ตํารา
บันทึกคําสอนระหว่างขงจื่อกับศิษย์) 4.ตําราเมิ่งจื่อ 孟子 (ตําราบันทึกคําสอนระหวาง
เมิ่งจื่อกับศิษย์) ส่วนคัมภีร์ท้งั ห้า ประกอบด้วย 1.คัมภีร์อ้ ีจิง (易经) เกี่ยวกับ
โหราศาสตร์และการเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติ 2.คัมภีร์ซือจิง (诗经) เกี่ยวกับลํานํา
บทกวี 3. ซูจิง (书经) เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ 4.คัมภีร์หลี่จ้ ี (礼记) เกี่ยวกับจารี ต
ประเพณี 5.คัมภีร์ชุนชิว (春秋) บันทึกพงศาวดาร เหตุการณ์สาํ คัญ

ตอนที่ 873 หัวหน้าโจรป่ าปล้นสะดมชาวบ้าน

แม้กระทัง่ พี่ป้าน้าอาอําเภอข้างเคียงยังมาเลียบๆเคียงๆหยัง่ เชิงถามชื่อเสี ยง ดูวา่ จะส่ง

ลูกหลานบ้านตัวเองมาได้หรื อไม่

แต่หลังรับสมัครนักเรี ยนครบแปดร้อยคนแล้ว เด็กคนอื่นๆล้วนต้องตรวจประเมินก่อน

เด็กรู ้ความเข้าใจมารยาทจะได้สิทธิ์ก่อน เด็กทะเล้นซุกซนรองลงมา เด็กพฤติกรรมยํา่ แย่ก็
ไม่รับไปเลย ยังต้องถามคําถามเด็กๆหลายข้อ ไม่อนุญาตให้ผใู ้ หญ่พดู แทรก ตอบได้น่าพึง
พอใจจึงจะรับเข้าศึกษา
เนื่องด้วยมีระบบนี้ แม้ยงั มีเด็กเส้นส่งเข้ามามากมายไม่ขาดสาย เด็กชายเด็กหญิงล้วนมี
หมด แต่หลังซูเซียงประกาศใช้กฎโรงเรี ยนอันใหม่ แม้คนมีแต่เพิ่มไม่มีลด แต่กไ็ ม่ชุลมุน
วุน่ วายมือเท้าพันกันอีกต่อไปแล้ว

เพราะทางนี้ก่อตั้งสํานักศึกษา เรื่ องประสานงานจัดหาครู ผสู ้ อนต่างๆจึงค่อนข้างยุง่ ดังนั้น

ซูเซียงจึงมอบอํานาจในการจัดการสมุนไพรทั้งหมดนี้ให้แก่พอ่ บ้านชราและเฉิงยวน

ทั้งสองคนแม้เคยทะเลาะมีปากเสี ยงกัน แต่หลังแก้ไขความเข้าใจผิดแล้วก็ร่วมมือร่ วมใจ

กันทํางาน เฉิงยวนไม่เข้าใจการบริ หารจัดการ และพอดีเป็ นความถนัดของพ่อบ้านชรา
พ่อบ้านไม่เข้าใจเรื่ องสมุนไพรว่าแบบไหนถึงดีที่สุด แต่นี่เป็ นจุดแข็งของเฉิงยวน ดังนั้น
สองคนรวมกันสามารถเรี ยกได้วา่ รวมพลังสายแข็ง บริ หารกิจการด้านยาสมุนไพรจน
เจริ ญรุ่ งเรื อง
ตอนหว่านเมล็ดพันธุ์ยงั เกิดเรื่ องขึ้น นัน่ ก็คือชายฉกรรจ์ใจนักเลงคนหนึ่งนามว่าหวังต้า
หมาจื่อมานอนพับเลือดอาบอยูต่ รงคันนา

ผ่านการสอบถามมารอบหนึ่ง ที่แท้ผชู ้ ายคนนี้กเ็ ป็ นโจรท้องถิ่นคนหนึ่ง ทว่ากลับมิใช่พวก

โจรไร้คุณธรรมทุบบ้านปล้นสะดมจําพวกนั้น แต่เป็ นโจรปล้นคนรวยช่วยคนจน มากกว่า
ครึ่ งที่พวกเขาปล้นล้วนเป็ นพวกขุนนางทุจริ ตกินสิ นบน หลังปล้นแล้วก็จะหาทางแจกจ่าย
ให้คนยากคนจน

ทว่าโชคไม่ดีนกั ยอดเขาลูกข้างๆมีขนุ โจรเจ้าภูเขาอีกกลุ่มหนึ่ง หาว่าหวังต้าหมาจื่อช่วงชิง

กิจการของพวกเขา นําคนบุกเข้าทลายยอดเขาของหวังต้ามาจื่อ เพื่อปกป้องพี่นอ้ งของ
ตัวเองหวังต้าหมาจื่อจึงได้รับเจ็บหนักขนาดนี้ ล้มสลบอยูใ่ นที่นาของซูเซียง

ผ่านการสื บถามรอบหนึ่งซูเซียงรู ้สึกว่านิสยั เขาเที่ยงตรง อีกทั้งเขาถึงกับสนใจต่อเลขอา

รบิกที่ซูเซียงสร้างขึ้นโดยเฉพาะเป็ นอย่างมาก การตอบสนองก็วอ่ งไวยิง่ นัก เหมาะมาก
กับการจัดการบัญชี
ซูเซียงตั้งใจจะรับเลี้ยงเขาไว้ ทว่าทุกคนไม่เห็นด้วย บอกว่าโจรป่ าเป็ นคนไม่ดี แม้เป็ นโจร
ปล้นคนรวยช่วยคนจน นัน่ ก็ยงั เป็ นโจรอยูว่ นั ยังคํ่า!

ตอนแรกจ้าวเซิงเองก็เคยเตือน แต่เพราะซูเซียงนิ่งเฉยกับเขาตลอด ไม่ชอบเสวนาชอบ

หัวเราะเหมือนอย่างเคย ทั้งวันเอาแต่กินเจไม่พดู จา ถ้าไม่พอใจก็ขงั ตัวเองอยูใ่ นห้องพระ
เขาเองก็กลัวๆ

เพื่อหลีกเลี่ยงพูดมากก็ผดิ มากทําให้ภรรยาอารมณ์ไม่ดี เขาเพียงแค่แอบให้พวกหลงฉีไป

สื บถามดูหลายครั้ง ข่าวที่ส่งกลับมาล้วนบอกว่าหวังต้าหมาจื่อแท้จริ งแล้วเป็ นคนไม่เลว
ยึดหลักธรรมยุทธภพ มีน้ าํ ใจจต่อมิตรสหายมาก ปฏิบตั ิกบั พี่นอ้ งใต้บงั คับบัญชาอย่างดี
ชาวบ้านเหล่าที่เคยได้รับอุปการะคุณจากเขายังแอบบอกเล่าเหตุการณ์กบั พวกหลง
ฉี ดังนั้นหวังต้าหมาจื่อจึงรับรายการบัญชีสาํ คัญไปส่วนหนึ่ง อาจเพราะซูเซียงสูญเสี ยลูก
ไปแล้วจิตใจจึงยํา่ แย่ ช่วงนี้ยงั วุน่ อยูก่ บั เรื่ องโรงเรี ยนแพทย์อีก สภาพจิตใจของคนจึงไม่ดี
มากนัก
มีหลายครั้งจ้าวเซิงเห็นแล้วก็เป็ นห่วง พอถามหลงฉี เจ้าโง่นนั่ ถึงกับบอกว่า ‚นายท่าน ถ้า
ไม่ไหวแล้วจริ งๆเราก็ใช้กาํ ยานเถิด ทําให้ฮูหยินมึนงงสลบไปนางก็ได้นอนหลับสนิทแล้ว
ขอรับ…‛

ทีแรกจ้าวเซิงยังถลึงตาใส่หลงฉีอยูห่ ลายหน ต่อมาก็คิดว่าวิธีการนี้ถือเป็ นวิธีที่หมดวิธีแล้ว

จึงใช้ไปหลายครั้ง หลังทําให้ซูเซียงหลับสนิทติดต่อกันได้หลายวัน สีหน้าจึงค่อยๆ
กลับมาดีข้ ึน

ต่อมาซูเซียงซึ่งเป็ นคนอยูน่ ิ่งไม่ได้คนหนึ่ง เดี๋ยวเดียวก็หมกหมุ่นอยูก่ บั การสร้างเหลาสุรา

ต่อ
เหลาสุราของซูเซียงเดินไปในสายเศรษฐีมงั่ คัง่ กับคนธรรมดาควบคู่กนั ทั้งยังพัฒนา
อาหารสเลิศและขนมกินเล่นจํานวนมาก

ด้วยการบอกต่อกันก่อนมีภยั แล้ง และมีการช่วยเหลือจากทางด้านองค์หญิงเต๋ อฮุ่ย เวลา

สามปี กว่าก็ขยายธุรกิจให้ใหญ่โตได้แล้ว

พระพันปี เพียงรับสัง่ ว่าถ้าไม่เรี ยกตัวก็ไม่ให้พวกเขาเข้าเมืองหลวง แต่มิได้บอกว่าห้าม

พวกเขาขยายกิจการเข้าไปในเมืองหลวงนี่นา
ตอนที่ 874 ปมในใจของซูเซียง

ซูเซียงกับจ้าวเซิงหารื อกันแล้วจึงส่งจดหมายไปปรึ กษากับองค์หญิงเต๋ อฮุ่ย ทางนั้นจึงเปิ ด

เหลาสุราในนามของจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินหลายแห่ง แต่ผถู ้ ือสิ ทธิ์ตัวจริ งก็คือซูเซียง

กิจการเหลาสุราก็ไม่ตอ้ งพูดถึงแล้ว สําคัญเลยคือสมุนไพรหลากชนิดของซูเซียง

โดยเฉพาะหวงฉี เทียนหมาและโสมคน สมุนไพรลํ้าค่าเหล่านี้เพาะปลูกได้สาํ เร็จ ไม่ทนั
รู ้ตวั ซูเซียงก็เป็ นเศรษฐีมงั่ คัง่ อย่างรวดเร็ ว

และด้วยเพราะมีสมุนไพรลํ้าค่าหายากพวกนี้แล้วจึงไม่จาํ เป็ นต้องนําเข้าจากแคว้นอื่นอีก

ท้องพระคลังเองก็คลายความกดดันลงได้เกือบสามระดับ
รู ้ไหมว่าหลายปี มานี้แคว้นต้าหรงต้องจ่ายเงินรับซื้อสมุนไพรจากแคว้นเพื่อนบ้านรอบข้าง
เป็ นเงินมากเพียงใด? มีบางครั้งฝ่ ายตรงข้ามเห็นว่าเจ้าขาดแคลนต้องการเร่ งด่วนแล้วจริ งๆ
ก็จะขึ้นราคาถี่เอาๆ โดยเฉพาะหวงฉี เจ้าคิดจะซื้อสักต้นเขาก็สามารถเปิ ดขายให้เจ้าได้ใน
ราคาถึงหนึ่งพันตําลึงเงิน

แต่ใครใช้ให้แคว้นตัวเองไม่มีเล่า ไม่อาจไม่ซ้ือกลับมา ชาวบ้านอย่างพวกเขาไม่ตอ้ งพูดถึง

ในราชวงศ์ถา้ มีชนชั้นสูงเกิดป่ วยทางนี้ข้ ึน ไม่กินยาก็ไม่ได้ เงินหนึ่งพันตําลึงเจ้าก็ตอ้ งยอม
จ่าย!

คนมีความสามารถที่ทางซูเซียงอบรมรับเลี้ยงเพิ่มมากขึ้นทุกวัน กิจการเองก็ยงิ่ ขยายใหญ่

ขึ้นทุกวัน สํานักศึกษาแพทย์ยงิ่ โด่งดัง ถึงขั้นที่พระพันปี ยังพระราชทานป้ายคําขวัญให้แก่
สํานักศึกษาแพทย์ : ทําประโยชน์ต่อชาติราษฎร

แต่มีคนเก่งมีความสามารถมากแล้ว งานที่ซูเซียงสามารถทําได้กน็ อ้ ยลง เห็นตัว๋ เงินเป็ น

ปึ กและเงินขาวแวววาวเหล่านั้นแล้วนางก็มิได้สดชื่นอะไรขึ้นมา โดยเฉพาะหลายวันนี้
นางมักจะฝันถึงลูกที่ไม่ได้เกิดมาคนนั้นสวมกางเกงเปิ ดเป้า วิ่งเตาะแตะมาทางนาง ร้อง
เรี ยกว่า ‚ท่านแม่ ท่านแม่‛ หัวใจของนางจุกแน่นเจ็บปวดอยูเ่ นืองนิ จ

ล้วนกล่าวกันว่าเวลาเป็ นยารักษาแผลที่ดีที่สุด ทว่าความเจ็บปวดบางอย่างก็ตกตะกอนตาม

กาลเวลาเฉกเช่นสุราเก่าแก่ ปล่อยให้ระเหยได้เพียงส่วนที่เป็ นนํ้า ที่หลงเหลือเต็มเปี่ ยม
ล้วนเป็ นความเจ็บปวด

‚นายท่าน เมื่อเช้าฮูหยินไม่ได้ทานมื้อเช้า ท่านดูสิขอรับตอนนี้กี่โมงยามแล้ว ปล่อย

ร่ างกายทรุ ดโทรมเช่นนี้จะแย่นะขอรับ…‛

จ้าวเซิงเพิ่งกลับมาจากจัดการธุระเสร็จก็ได้ยนิ หลงฉีบ่นไม่หยุดปากอยูข่ า้ งหูเขา ทว่า

คําพูดตอนท้ายเขาเมินมันไปอย่างอัตโนมัติแล้ว ได้ยนิ ถึงแค่ประโยคที่วา่ ตอนเช้าซูเซียง
ไม่กินข้าว นี่กใ็ กล้จะตกบ่ายแล้ว ถ้าฝื นต่อไปเช่นนี้ ต่อให้ร่างกายตีข้ นึ จากเหล็กก็ยงั แบก
รับไม่ไหว
จ้าวเซิงร้อนใจเดินกลับเข้าลานบ้านก็เห็นซูเซียงนัง่ อยูค่ นเดียวบนหิ นก้อนใหญ่เย็นเยียบ
ทั้งดวงหน้าเศร้าหมอง ทอดมองท้องฟ้าด้วยสายตาเหม่อลอย

หัวใจของจ้าวเซิงเองก็จุกแน่นเจ็บปวดมาเป็ นระลอก ถ้ามันทําให้ซูเซียงมีความสุขได้ล่ะก็

เขายินดีให้ซูเซียงแทงเขาสักสองดาบ ทั้งหมดต้องโทษเขาที่ไร้สามารถ บุรุษคนหนึ่ง
ปกป้องลูกเมียตัวเองไว้ไม่ได้ เขามีชีวิตอยูย่ งั จะมีประโยชน์อะไร?!

แต่เขาไม่อาจทําตัวขี้ขลาด เคยผิดพลาดมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่อาจผิดซํ้าสองได้อีก! แม้ลูก

ชายตัวน้อยเขาไม่อาจปกป้องไว้ได้ แต่เขายังมีลูกชายคนโตกับลูกสาวคนโตอยูไ่ ม่ใช่
หรื อ? ยังมีภรรยาที่เขาเองต้องดูแล มิเช่นนั้นตอนอารมณ์อ่อนไหวเมื่อครานั้น ไม่แน่วา่ เขา
อาจปาดคอตัวเองกลางท้องพระโรงก็เป็ นได้

สามปี กว่าแล้ว ไม่มีสกั วันเดียวที่ซูเซียงสุขสันต์เบิกบานจากใจจริ ง ตอนทํางานยุง่ นางก็

พอได้ลืมเรื่ องลูกคนนั้นไปได้ชวั่ คราว แต่พอมีเวลาว่างก็…
‚ที่รัก‛ จ้าวเซิงนิ่งเงียบเนิ่นนาน พยายามขุดรอยยิม้ เส้นหนึ่งขึ้นบนใบหน้าแล้วเดินเข้าไป
เอ่ยเรี ยกเบาๆ

ซูเซียงได้ยนิ เสี ยงของจ้าวเซิงก็หนั หน้ามาห่ ฝื นยิม้ ให้เขา แต่ตอนจ้าวเซิงใช้ให้นางกลับไป

กินข้าว นางกลับโบกมือกล่าว ‚ข้าไม่หิว จะไปสวดมนต์ที่หอ้ งพระก่อน อุทิศส่วนบุญให้
เด็กคนนั้น ตอนเย็นยังมีนดั เถ้าแก่สองสามคนมาพูดคุยด้วยน่ะ‛

เห็นการย่างก้าวของซูเซียงค่อนข้างซวนเซ เงาร่ างเปล่าเปลี่ยว จ้าวเซิงยืนอยูต่ รงที่เดิมเนิ่น

นานไม่เปล่งวาจาแม้แต่คาํ เดียว นํ้าตาเอ่อล้นออกมาตรงขอบตา
‚นายท่านรี บตามไปสิ ขอรับ นี่กค็ รึ่ งวันแล้วฮูหยินยังไม่ได้กินอะไรเลย…‛ หลงฉีที่อยู่
ข้างๆร้อนอกร้อนใจ กระทืบเท้าปึ งปัง โทษก็แต่เจ้านายบ้านตัวเองเป็ นรากไม้ กระทัง่ ง้อ
ภรรยายังไม่ได้เรื่ อง!

ท่านเป็ นลูกผูช้ ายตัวใหญ่คนหนึ่ง เจอเรื่ องนิดเดียวก็ร้องไห้ปาดนํ้าตาอยูต่ รงนี้มนั จะมี

ประโยชน์อะไร?!

จ้าวเซิงกลับยิม้ ขมขื่นพลางส่ายหน้า แล้วค่อยกล่าวกับหลงฉี ‚ยังไม่ได้ข่าวจากพวกท่าน

หมอเตี๋ยหรื อ? เด็กจะตายจะรอดพวกเขาก็น่ามาบอกกันสักคําสิ …‛

หลงฉีพยักหน้าส่งเสี ยง ‚อืม‛ แล้วกล่าวต่อ ‚เดี๋ยวข้าน้อยจะไปเร่ งอีกรอบ ให้คนเบื้องล่าง

ทุ่มกําลังตามหา‛

ตอนที่ 875 กลัวจะทําร้ายหัวใจโดยใช่เหตุ

สี หน้าของหลงฉียา่ ํ แย่ แท้จริ งแล้วในใจทุกคนล้วนเข้าใจดี ด้วยนิสยั ของพวกหมอเตี๋ย ถ้า
ช่วยชีวิตเด็กไว้ได้คงส่งข่าวมาบอกแต่เนิ่นๆ ไม่ตอ้ งรี รอจนถึงวันนี้ ที่ไม่มาบอกกล่าวเกรง
ว่าคงกลัวทําให้คนเจ็บปวดเสี ยใจอีกกระมัง

ทว่าในเมื่อหมอเตี๋ยและเสี ยงอวิ๋นนั้นไม่มีข่าวคราว ก็ไม่แน่วา่ นัน่ อาจเป็ นข่าวที่ดีที่สุด แม้

มีโอกาสเพียงหนึ่งในหมื่นพวกเขาก็ไม่อาจปล่อยผ่าน ดังนั้นหลังหลงฉีรับคําแล้วรี บสัง่
การให้เสริ มกําลังคนออกไปค้นหาร่ องรอยของพวกหมอผีเสื้ อทันที

ในเวลาสามปี กว่า พระพันปี เองก็ถือโอกาสนี้กมุ อํานาจไว้อย่างมัน่ คง โดยพื้นฐานว่า

ควบคุมอํานาจของจักรพรรดิได้แล้ว

ด้วยมีความมานะบากบัน่ แทบรากเลือดของพระพันปี แม้ไม่มีผลงานใหญ่เปิ ดอาณาเขต

ขยายดินแดนอะไร แต่ดีที่ราชสํานักค่อยๆมัน่ คง ทางชายแดนก็เช่นกัน แม้ยงั มีปัญหา
เล็กๆน้อยๆบ้างเป็ นครั้งคราวแต่พอฝื นนับได้วา่ สงบสุ ข
ส่วนจักรพรรดิกบั รัชทายาททางนั้น ในพระทัยย่อมไม่ยนิ ดี แต่แล้วทําอะไรได้? ทําเสี ยง
ดังจนพระพันปี ทรงรําคาญ โยนทิ้งไว้เพียงหนึ่งประโยค ‚ไม่พอใจรึ เจ้ากัดข้าสิ !‛

ล้วนกันว่าคนโง่เขลากลัวคนสับสน คนสับสนกลัวคนทําตามใจชอบ ส่วนพระพันปี น่ะ

หรื อ เอ่อ…พอดีเป็ นคนทําตามใจชอบ ซํ้ายังเป็ นประเภทตามใจตัวเองเป็ นพิเศษ มารดา
ของผูอ้ ื่นเกิดจากสามัญชน บิดาล้วนเคยชินแล้ว ตนแต่งให้จกั พรรดิองค์ก่อน อดีตจัก
พรรดิกย็ งั ชินบ้างไม่ชินบ้าง

แท้จริ งประโยคนนี้มีเรื่ องเล่าเล็กน้อย นัน่ เป็ นตอนที่ซูเซียงเข้าเฝ้าพระพันปี แล้วเล่นมุก

หยอกล้อผูช้ ราให้มีความสุข พระพันปี จําได้ บัดนี้หยิบยกขึ้นมาใช้แล้วช่างเหมาะเหม็ง ทํา
เอาจักรพรรดิกบั รัชทายาทโกรธกริ้ วเสวยอาหารไม่ลงไปสามมื้อ
ตอนนางข้าหลวงมากราบทูลรายงานพระพันปี ว่าฝ่ าบาทกับองค์รัชทายาทไม่เสวยกระยา
หาร โกรธกริ้ วจนหน้าซีดขาว พระพันปี กลับแค่นเสี ยงฮึหนึ่งเสี ยงแล้วตรัสว่า ‚นึกถึงครา
นั้นที่ทาํ ให้ขา้ กระอักเลือด บัดนี้คงได้ลิ้มรสบ้างแล้วกระมัง พอแล้วๆ อย่าไปสนใจไอ้ลูก
กระต่ายสองตัวนั้นเลย เชิญซ่งอ้ายชิง[1]มาพบอายเจีย อายเจียมีเรื่ องจะหารื อกับเขา

‚พระพันปี …‛ นางกํานัลรับใช้ผนู ้ ้ นั เดิมทียงั อยากช่วยขอร้องให้จกั รพรรดิกบั รัชทายาท ดี

ร้ายก็ให้พระพันปี เอ่ยคํานุ่มนวลสักประโยคสองประโยค เกิดจักรพรรดิกบั รัชทายาทเป็ น
อะไรขึ้นมาเช่นนั้นแล้วจะดีหรื อ?

พระพันปี มีหรื อจะไม่รับรู ้เจตนาดีของนางกํานัลรับใช้ ทว่าตอนนี้นางกําลังยุง่ อยู่ จะมีกะ

จิตกะใจที่ไหนไปสนใจลูกกระต่ายเหลือขอสองตัวนั้น

‚เอาเถิด ไปเถิด จับตาดูหน่อยก็แล้วกัน อย่าให้พวกเขาสร้างปัญหาอีก ส่วนเรื่ องข้าว จะ

กินหรื อไม่กินก็แล้วแต่ สํารับที่ยกเข้าไปถ้ากินไม่หมดไม่ตอ้ งยกออกมา ประหยัดเสบียง
อาหาร เซียงเอ๋ อร์เคยพูดไว้ สิ้นเปลืองอาหารต้องถูกสวรรค์ลงทัณฑ์!‛
พระพันปี ทางหนึ่งก็บ่นพึมพํา ทางหนึ่งก็ให้นางกํานัลติดตามข้างกายสวมฉลองพระองค์
ให้นาง เตรี ยมออกไปพบขุนนางใหญ่หารื อราชกิจ

นางกํานัลรับใช้ท่านนั้นเห็นท่าทางเช่นนี้ของพระพันปี อ้าปากจะพูดอยูส่ องครั้ง สุดท้ายก็

ปิ ดลง ช่างเถอะๆ ใครใช้ให้จกั รพรรดิกบั รัชทายาททําเรื่ องไม่ถูกคลองธรรมเล่า ไม่แปลก
ที่พระพันปี จะทรงกริ้ ว แท้จริ งแล้วในใจทุกคนต่างไม่มีความสุข

สําหรับเรื่ องที่พระพันปี รับสัง่ ว่าพระกระยาหารที่ยกเข้าไปถ้าเสวยไม่หมดก็ไม่ตอ้ งยก

ออกมาอะไรนัน่ พวกเขากลับมิอาจทําเช่นนั้นได้ อย่างมากที่สุดยกออกมาแล้วก็กินเสี ยเอง
ไม่นบั ว่าสิ้นเปลือง แต่จกั รพรรดิกบั รัชทายาทนั้นอย่างไรก็ตอ้ งจัดสํารับอาหารสดใหม่
รัชทายาทแม้กกั บริ เวณเพียงครึ่ งปี ก็ได้รับการปล่อยออกมาจากศาลตระกูลแล้ว แต่พระพัน
ปี กลับไม่มอบสิ ทธิ์อํานาจใดๆให้เขาถือครอง ขังให้อยูใ่ นวังบูรพาทั้งวัน

ต่อมามีขนุ นางทัดทานกราบทูลต่อพันปี ว่า คนเป็ นบุตร ทั้งยังอยูใ่ นเมืองหลวง นานวัน

แล้วจะไม่เข้าเฝ้าถวายพระพรให้พระราชบิดาของตนเองได้อย่างไร ยังต้องเคารพปฏิบตั ิ
ตามหลักกตัญํู

หลังนั้นมาพระพันปี เห็นรัชทายาทหลายหนแล้ว รู ้สึกว่าเด็กคนนี้มากน้อยก็ยงั มีความ

สํานึกผิด จึงโบกพระหัตถ์กว้าง ให้เขาไปเข้าเฝ้าจักรพรรดิ

ผลก็อย่างที่เห็น เหอะ ดูกร็ ู ้วา่ เกิดเรื่ องแล้ว แต่เรื่ องนี้มีเพียงรัชทายาทกับจักรพรรดิที่รู้

แม้กระทัง่ กงกงผูถ้ วายงานรับใช้จกั รพรรดิคนหนึ่งก็ยงั ถูกรัชทายาทปิ ดปาก
นัน่ ก็คือจักรพรรดิทรงพิโรธเดือดดาล หลังพบหน้ากชายก็พน่ ระบายความทุกข์ไหลเป็ น
แม่น้ าํ ถึงกับตรัสอย่างชิงชังว่า ยายแก่พระพันปี นัน่ ตายไปเสี ยก็ดี

รัชทายสดับวาจาเช่นนี้ยอ่ มตื่นตะลึงหน้าถอดสี รี บคุกเข่าโขกคํานับให้พระบิดา ขอให้เขา

ไม่เอ่ยวาจานี้อีก จักรพรรดิดูเหมือนก็รู้ตวั ว่าพูดผิดไปแล้วจึงปิ ดพระโอษฐ์อย่างกระดาก
อาย

เพราะเรื่ องนี้มีคนทราบไม่มาก รัชทายาทยังปิ ดปากรวดเร็วไม่มีเล็ดลอดออกไป มิเช่นนั้น

ล่ะก็ พระพันปี คงจัดการพ่อลูกคู่น้ ีอย่างสาสมสักหนึ่งยกเป็ นแน่!
——

[1] อ้ายชิง (爱卿) แปลว่าขุนนางที่รัก เป็ นคําเรี ยกที่กษัตริ ยใ์ ช้เรี ยกขุนนางชั้นผูใ้ หญ่

ตอนที่ 876 เด็กลึกลับ

ในสามปี นี้ รัชทายาทเองก็เขียนจดหมายให้จา้ วเซิงหลายครั้งมาก บอกว่าต่อไปจะไม่ฝืน
บังคับเขาอีก บอกว่าเรื่ องที่ซูเซียงก่อกวนทําลายราชสํานักก็จะไม่ถือสา เพียงแต่ให้วาง
ฐานันดรศักดิ์ของซูเซียงไว้ตรงนั้น มากสุดให้เป็ นได้แค่เช่อเฟย จากนั้นยังบอกอีกว่าซู
ย่วนรักจ้าวเซิงลึกซึ้งมากเพียงใด คะนึงหาจ้าวเซิงมากแค่ไหน

จ้าวเซิงกลัวว่าจะเกิดเรื่ องอะไรจริ งจัง ฉะนั้นจึงเปิ ดแผ่นสารออกดูทุกครั้ง แต่ทุกครั้งที่

อ่านก็อารมณ์บูดบึ้งทุกที สี หน้าเฉยชา ตามด้วยฉีกแผ่นกระดาษเป็ นเศษซาก

มีครั้งหนึ่งซูเซียงเพิ่งเก็บข้าวของออกมาจากห้องกําลังเตรี ยมตัวไปทุ่งนา ก็เห็นจ้าวเซิงรับ

นกพิราบตัวนั้นอีกแล้ว สําหรับจดหมายระหว่างรัชทายาทกับจ้าวเซิงซูเซียงรู ้อยูแ่ ล้ว แค่ข้ ี
เกียจจะเอ่ยถาม
ไม่วา่ จะกล่าวอย่างไรตอนนั้นจ้าวเซิงสามารถเติบโตได้อย่างสงบสุข รัชทายาทผูเ้ ป็ น
พี่ชายคนนี้กท็ าํ ตนเหมาะสมกับตําแหน่ง สําหรับองค์ชายที่ไม่มีพระมารดา ยิง่ ไม่มีตระกูล
ของมารดาสนมคอยหนุนหลัง คิดจะใช้ชีวิตอยูใ่ นวังหลวงลึกลํ้ากินคนไม่คายกระดูก
เช่นนั้นคงไม่ง่ายดายนัก

อีกทั้งจ้าวยังเพียบพร้อมทั้งบุ๋นและบู๊ ถ้าจะบอกว่านี่มิใช่รัชทายาทสนับสนุนอยูเ่ บื้องหลัง

เต็มกําลัง ตัวซูเซียงเองก็ยงั ไม่เชื่อ

ผูอ้ ื่นมีสายสัมพันธ์ฉนั ท์พี่นอ้ งนานหลายปี และจ้าวเซิงเองก็พดู ชัดเจนแล้วว่าผูท้ ี่ทาํ ร้ายลูก

ในท้องนางไม่มีทางเป็ นรัชทายาท ดังนั้นต่อให้ซูเซียงไม่ชอบใจราชวงศ์ยงิ่ กว่านี้ มาก
ที่สุดก็ทาํ ได้แค่ไม่สนใจ ตาไม่เห็นใจย่อมไม่ราํ คาญก็เป็ นอันได้แล้ว

จ้าวเซิงรับกระดาษมาแล้วยังไม่ทนั เปิ ดอ่านก็เห็นซูเซียงออกมาแล้ว เขาจึงชูมือขึ้นสะบัด

กระดาษแผ่นนั้นจนกลายเป็ นผุยผง ส่ายก้นดุ๊กดิ๊กเข้ามา ‚ที่รัก เจ้าสวมชุดแบบนี้จะลงดิน
หรื อ?‛
‚อืม จะไปดูหน่อยว่ามีอะไรพอช่วยได้บา้ ง เออใช่ เมื่อวานลุงฮวาขอลาพักกลับบ้าน บอก
ว่าพรุ่ งนี้ถึงจะมา นี่คงต้องรดนํ้าช้าไปอีกวันหนึ่ง‛ ซูเซียงจัดระเบียบเสื้ อผ้าเล็กน้อย เอ่ย
อย่างราบเรี ยบ บนหน้าไม่มีความรู ้สึกอะไรมาก ไม่ได้ยมิ้ แย้ม และก็ไม่ได้นบั ว่าโมโห

เพียงแต่สีหน้าท่าทางเช่นนี้จา้ วเซิงเห็นเข้าทุกวันก็เกิดความรู ้สึกเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน

ถ้าไม่ใช่ตวั เองไม่ได้เรื่ อง รักษาลูกไว้ไม่ได้ ภรรยาคงไม่ถึงกับกลายเป็ นสภาพนี้

รดนํ้าที่ซูเซียงพูดถึงนี้มิใช่สูบนํ้ามารด แต่หาบปุ๋ ยมูลไปรดในนา ยุคโบราณไม่ดีตรงส่วน

นี้ ไม่มีปุ๋ยคุณภาพดีหลากหลายชนิดให้มาบํารุ งดิน จําต้องเลือกปฎิกลู มาใช้
‚ไยพูดเช่นนี้เล่า ยังมีขา้ สามีกบั หลงฉีอยูส่ องคนมิใช่รึ? หาบปุ๋ ยได้เร็วกว่าลุงฮวาอีกแห
นะ‛ จ้าวเซิงเห็นท่าทีซูเซียงวันนี้คงต้องพูดกับเขามากกว่าสองประโยค ก็รีบอาสาแสดง
ความภักดี พูดพลางก็หนั หันหน้าไปจ้องหลงฉีเขม็ง

หลงฉีแม้ไม่ยนิ ดีไปหาบปุ๋ ย รู ้สึกได้วา่ สิ่ งของเหม็นคละคลุง้ นัน่ คงติดตัวไปสามวันสาม

คืนก็ยงั ล้างไม่ออก ทว่าเห็นท่าทางเช่นนี้ของเจ้านายบ้านตนเขาก็ใจแข็งปฎิเสธไม่ลง จึง
ตอบว่า ‚ใช่ขอรับๆ ฮูหยิน เราสองคนแข็งแรงกว่าลุงฮวาคนเดียวเสี ยอีก ไป ไปๆ รี บไป
หาบปุ๋ ย อย่าให้เสี ยเวลาเพาะปลูกเลย…‛

เดิมทีท้งั หมดสงบเรี ยบร้อยดี แต่คิดไม่ถึงว่าในฤดูใบไม้ร่วงปี ที่สามหลังซูเซียงออกจาก

เมืองหลวง จู่ๆจวนองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยก็มีผอู ้ าวุโสลึกลับคนหนึ่งมาเยือน ยัดเด็กใส่มือองค์
หญิงเต๋ อฮุ่ยแล้วก็หมุนกายหายไปอย่างเบาหวิว
ผูอ้ าวุโสท่านนี้ไม่ใช่หมอเตี๋ยและก็มิใช่เสี ยงอวิ๋น เส้นผมและหนวดเคราล้วนขาวโพลน
ราวกับหิ มะ ดูท่าทางแล้วอายุน่าจะราวร้อยกว่าปี ทว่าการเคลื่อนไหววรยุทธ์ของผูอ้ ื่นนั้น
กลับลื่นไหลดุจสายนํ้า ราวกับขนนก เหาะเหินได้ดงั่ ใจคิด

รอจนถึงตอนองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยตอบสนองกลับมาคิดจะตามคนไป ชายเสื้ อของผูอ้ ื่นก็ไม่อยู่

แล้ว นางอุม้ เด็กในมืออย่างงงงวย ทําตัวไม่ถูก

แม่นมคนที่เคยถูกส่งมาดูแลซูเซียงและเด็กที่เสี ยไปเมื่อคราอยูใ่ นวังหลวง เห็นเทพเซียน

ชราเปี่ ยมราศีเทพอมตะคนหนึ่งทําไมถึงอุม้ เด็กเข้ามาในจวนองค์หญิงของพวกเขา ซํ้ายัง
วางลงในมือขององค์หญิงด้วยตัวเอง?

ทันใดนั้น แววตานางสว่างวาบ สาวเท้าขึ้นหน้าทันที ไม่สนใจนายบ่าวอะไรทั้งนั้น แหวก

ผ้าบนหน้าอกเด็กออกทันที
ดังคาด เห็นปานรู ปจันทร์เสี้ ยวรอยหนึ่งบนนั้น ต่อมาก็เห็นถุงผ้าห่อหนึ่งบนร่ างของเด็ก
คนนั้น เปิ ดออกดูเห็นเป็ นผ้าชิ้นน้อยที่ซื่อจื่อน้อยสวมใส่ตอนถูกอุม้ ออกไปเมื่อปี นั้น

นี่เป็ นสิ่ งที่นางสวมให้เด็กด้วยมือของนางเอง ตลอดทั้งชีวิตนี้นางไม่มีวนั ลืม!

ตอนที่ 877 ทายาทกลับมาโดยสวัสดิภาพ

แม่นมชราตื่นตะลึงอยูน่ าน ตามด้วยคุกเข่าลงบนพื้นดังปึ ง ร้องไห้น้ าํ ตาเปื้ อนหน้า ‚องค์

หญิงเพคะ องค์หญิงเพคะ เป็ นซื่อจื่อ ท่านซื่อจื่อกับมาแล้ว…ฮือ ฮือ บ่าวชรานับว่ามี
คําอธิบายแล้ว ท่านซื่อจื่อ…ฮือๆ… ‛

องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเชื่อถือแม่นมชราผูน้ ้ ี ตอนเซียนอาวุโสอุม้ เด็กมาให้นางในใจนางเองก็มีขอ้

สันนิษฐานอยูก่ ่อนแล้ว บัดนี้ได้ยนิ แม่นมร้องรํ่าเช่นนี้ ก็มนั่ ใจแล้ว ทว่าความโศกเศร้าพุ่ง
ขึ้นมาจากหัวใจ ล้มคุกเข่าอยูบ่ นพื้นเช่นเดียวกัน คนทั้งสองกอดเด็กน้อยรํ่าไห้กนั ยกใหญ่
‚ท่านย่า หมัวมัว ไม่ร้องนะ ฉุนเอ๋ อร์จะเป็ นเด็กดี จะเป็ นเด็กกตัญํู…‛ เด็กที่เพิ่งสาม
เดือนกว่าเล็กน้อยกําลังเช็ดนํ้าตาให้คนทั้งสองพลางเอ่ยปลอบอย่างรู ้ความ

ไม่ปลอบยังดีกว่า ฉุนเอ๋ อร์พดู จาฉะฉานเช่นนี้ สองคนก็ยงิ่ ร้องไห้จนแทบขาดใจ

คนเก่าคนแก่ผจู ้ งรักภักดีของจวนองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยพอเห็นซื่อจื่อกลับมาแล้ว แต่ละคนก็ท้งั

ยิม้ ทั้งร้องไห้มือเท้าพันกัน ไม่รู้ควรทําอะไรก่อนดี

มีบางคนรี บไปต้มนํ้าให้ซื่อจื่อมาไล่ลมล้างฝุ่ น บางคนรี บไปจัดหาเสื้ อผ้าให้ซื่อจื่อ บางคน

เตรี ยมข้าวของใช้เซ่นไหว้ ทายาทสื บสกุลกลับมาแล้วต้องบอกกล่าววิญญาณบรรพบุรุษผู ้
ล่วงลับ
เจ้าชนข้า ข้าชนเจ้า อลเวงกันอย่างมีความสุ ข

หลังร้องไห้ไปรอบใหญ่แล้ว องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยถึงค่อยเช็ดนํ้าตากล่าว ‚รี บส่งจดหมายเข้าวัง

แจ้งท่านป้า ซื่อจื่อกลับมาแล้ว เขากลับมาอย่างดี…ส่งสารไปบอกชายแดน ให้ลุงรอง
กลับมาเป็ นประธานทําพิธีกราบไหว้บรรพชน… ‛

เดิมทีคนเซ่นไหว้ตอ้ งเป็ นผูอ้ าวุโสของตระกูล ทว่าจวนแม่ทพั เจิ้นกัว๋ บัดนี้ผทู ้ ี่อาวุโสที่สุด

ก็มีเพียงแค่นอ้ งชายทั้งสองของพระสวามีนาง อนุชนรุ่ นหลังก็มีแค่เด็กหญิงที่ลุงสามรับ
กลับมาเลี้ยงเพียงคนเดียว ผูอ้ าวุโสรุ่ นพ่อไม่ตอ้ งพูดถึง แม้กระทัง่ ผูอ้ าวุโสทางแม่กย็ งั ไม่มี
สักคน

พระพันปี เดิมทีหลายวันนี้พระวรกายซูบผอมด้วยกลัดกลุม้ งานราชกิจ ครั้นได้ยนิ ข่าว

สะเทือนฟ้าเช่นนี้ พระนางตกตะลึงจนแทบล้มลงจากเตียงเตี้ย ถ้ามิใช่นางกํานัลรวดเร็ว
พระนางคงล้มควํ่าเป็ นแน่
‚อะไรนะ? เจ้าพูดว่าอะไร? เด็กคนนั้นกลับมาแล้ว เด็กคนนั้นยังไม่ตาย…‛

‚เพคะไท่โฮ่วเหนียงเนี่ยง มีเซียนอาวุโสท่านหนึ่งส่งซื่อจื่อกลับตําหนักองค์หญิง แม่นม

เจี้ยวหยิน่ กัวส่งข่าวมาบอก ท่านซื่อจื่อสบายดี หน้าตาผิวพรรณขาวอวบอิ่ม ร่ างกาย
แข็งแรงเพคะ ยังฉลาดรู ้ความมีมารยาทยิง่ นักเพคะ…‛ นางกํานัลผูก้ ราบทูลคนนั้นดีใจจน
หน้าบาน

แม้นางมิใช่คนสนิทใกล้ชิดข้างกายพระพันปี แต่ดูแลพระพันปี มานานหลายปี ความรู ้สึกนี้

ย่อมมิใช่ของปลอม

พระพันปี เองก็ทรงโสมนัส มีรับสัง่ ‚เร็ว รี บไปเชิญเซียงเอ๋ อร์เข้าเมืองหลวง!‛

พระพันปี ดีใจเป็ นล้นพ้น ทว่าถูกนางกํานัลด้านข้างฉุดรั้งไว้เล็กน้อย ส่ายหน้าเบาๆให้พระ
นาง พระพันปี ถึงค่อยรู ้ตวั ว่าทรงตัดสิ นใจเช่นนี้ไม่เหมาะสม รี บแก้คาํ ทันที ‚รี บให้องค์
หญิงเต๋ อฮุ่ยอุม้ เด็กไปทําความรู ้จกั กับเซียงหรงจวิน้ จู่ เพื่อดูแลเด็กแล้วพํานักอยูท่ ี่เซียงหรง
ทางนั้นหลายวันก็ไม่เป็ นไร ไม่จาํ เป็ นต้องรี บกลับเมืองหลวง‛

ต่อมาก็เอ่ยต่อด้วยความตื่นเต้น ‚อีกอย่าง ประกาศราชโองการของอายเจีย เซียงหรงจวิน้ จู่

ให้กาํ เกิดทายาทจวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวิน สร้างขวัญกําลังใจให้ทหารชายแดนมีคุณูปการใหญ่
หลวง อายเจียในนามถือครองตรามังกรของอดีตจักรพรรดิรับนางเป็ นพระราชนัดดาบุญ
ธรรม พระราชแต่งตั้งเป็ นเซียงหรงตวนฮุ่ยเหอซัว่ กงจู่[1]!‛

‚พระองค์ท่าน…‛ นางกํานัลข้างกายส่ายศีรษะให้พระนางอีกครั้ง
พระพันปี พลันตระหนักขึ้นได้ หลานสาวบุญธรรมของนางกับอดีตจักรพรรดิไม่สามารถ
แต่งให้หลานชายได้! มองสี หน้าแววตานางกํานัลอีกครั้ง เกือบไปแล้ว… ในพระทัยสัน่
สะท้าน เกือบหาเรื่ องวุน่ วายให้ซูเซียงเสี ยแล้ว

ไม่วา่ ราชสํานักหรื อราษฎรล้วนทราบโดยทัว่ กันว่าพระพันปี บาดหมางกับจักรพรรดิรัช

ทายาทด้วยเรื่ องของเซียงหรงจวิน้ จู่ แม้ทุกคนต่างรู ้ดีวา่ เป็ นจักรพรรดิกบั รัชทายาทกระทํา
เกินเลยไม่ถูกครรลอง ทว่าในช่วงเวลาอ่อนไหวเช่นนี้ พระพันปี ยังแต่งตั้งซูเซียงใหญ่โต
เอิกเกริ กอีก คําพูดของชาวบ้านนั้น จากหนึ่งเป็ นสิ บ จากสิ บเป็ นร้อย ถึงเวลาไม่รู้จะเล่าลือ
ออกไปจนกลายเป็ นเช่นไร!

หากมีคนเจตนาชัว่ ยุยง…

‚เช่น เช่นนั้นพระราชทานของกํานัลธรรมดา ส่งผ้าเนื้อนุ่มเหมาะกับเด็กไปให้ จําว่าต้อง

เลือกสรรอย่างดี มีชื่อเสี ยงราคาแพงหรื อไม่ไม่สาํ คัญ สําคัญคือเด็กต้องสวมใส่สบาย
เหลนน้อยของอายเจียไม่ตอ้ งไปสนใจพวกของสูงค่ามีชื่อเสี ยงกลวงเปล่าพวกนั้น
หรอก…‛

——

[1] เหอซัว่ กงจู่ (和碩公主) หรื อองค์หญิงเหอซัว่ เป็ นตําแหน่งธิดาของพระสนมใน

สมัยราชวงศ์ชิง หรื อเป็ นพระธิดาบุญธรรมในจักรพรรดิ หรื อจักพรรดินี บรรดาศักดิ์
เทียบเท่าจวิน้ อ๋ อง
ตอนที่ 878 โอรสองค์โตของจักรพรรดิถึงจะได้สิทธิ์นี้

นางกํานัลผูน้ ้ นั ย่อมรับคําสัง่ ออกไปอย่างชื่นมื่นเบิกบาน

ในพระตําหนักของพระพันปี รํ่าไห้ดว้ ยความปิ ติยนิ ดี นางกํานัลข้างกายเองก็ปาดนํ้าตา

เกลี้ยกล่อมไปพลางทั้งร้องทั้งยิม้ ‚พระองค์ท่านถนอมพระวรกายเพคะ ไม่นานพระองค์ก็
ได้ทอดพระเนตรเหลนตัวน้อยแล้ว นี่เป็ นพระราชปนัดดาคนแรกของพระองค์เลยนะเพ
คะ แม้เพื่อเขาแล้ว พระองค์เองก็ตอ้ งถนอมพระวรกายนะเพคะ… ‛
พระพันปี โดนเตือนแล้วก็ยงั มีความสุขอยู่ แม้ท้งั พระวรกายตื่นเต้นจนสัน่ ไหว แต่อย่างไร
ก็ยงั ประคองมัน่ คงอยู่

ก่อนอื่นให้นางกํานัลส่งสารไป ต่อมาก็รู้สึกว่าแค่ส่งสารไปคงไม่เหมาะสม กลัวระหว่าง

ทางจะเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรขึ้น จึงใช้พระราชเสาวนียป์ ระกาศต่อใต้หล้าว่า ซื่อจื่อมา
กด้วยมหาสิ ริมงคล สรรพสิ่ งทั้งปวงคุม้ ครอง จึงพระราชทานอภัยโทษทัว่ ใต้หล้า ให้ลด
เบี้ยส่วยราษฎรลงครึ่ งหนึ่งห้าปี เป็ นที่รู้กนั ว่านี่เป็ นสิ ทธิ์ที่มีเพียงโอรสคนโตของ
จักรพรรดิถึงจะได้รับ ปกติเหตุการณ์เช่นนี้ลว้ นจัดเตรี ยมเพื่อแต่งตั้งตําแหน่งองค์รัช
ทายาท

และมีพระบัญชาให้องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยอุม้ ทายาทออกเดินทางเพื่อไปเข้าพบคู่สามีภรรยาซู

เซียง ทันที

เดิมทียงั มีพวกคนถ่อยเลวทรามอยากเดินทางสายชัว่ คิดประจบเอาใจรัชทายาทและจัก

พรรดิคิดจะลงมือทําอะไรบางอย่างระหว่างทาง ทว่าพระพันปี แถลงการณ์ชดั เจน พวกเขา
ก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวบุ่มบ่าม ที่สุดแล้วพระพันปี ทรงประกาศพระราชเสาวนียเ์ ช่นนี้เพื่อ
อะไร ทุกคนล้วนรู ้แจ้งอยูแ่ ก่ใจ มิใช่คนโง่

ลาภยศสรรเสริ ญย่อมสําคัญแน่นอน มีบุญได้จบั เงิน นัน่ ก็ตอ้ งมีชีวิตไว้ใช้เงินด้วย!

อีกด้านหนึ่ง เพราะพระราชเสาวนี ยล์ งมาเช่นนี้ ทําให้จกั รพรรดิกบั รัชทายาทตกสู่วงล้อ

วิพากษ์วิจารณ์ใหม่อีกรอบ พากันพูดว่ารัชทายาทกับจักรพรรดิทาํ เกินไปอย่างแท้จริ ง
บัดนี้เด็กคนนั้นตามหากลับมาได้แล้ว พระพันปี ก็ไม่ให้พวกซูเซียงเข้าวังและมิให้เลี้ยงดู
ซื่อจื่อในเมืองหลวง ถึงขั้นให้ตาํ หนักองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยหอบเด็กไป นี่ตอ้ งชังนํ้าหน้า
จักรพรรดิกบั รัชทายาทมากแค่ไหน!

ซูเซียงกอดเด็กเฉลียวฉลาดรู ้จกั เรี ยกนางว่าท่านแม่ พลันร้องไห้ไม่เป็ นภาษา จ้าวเซิงเองก็

ตื่นเต้นตื้นตันอยูข่ า้ งๆ แม้กระทัง่ ใบหน้าเย็นชาที่เขาเป็ นมาตลอดยังแสร้งทําต่อไปไม่ไหว
องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยก็รับพระบัญชาของพระพันปี อยูเ่ ป็ นเพื่อนซูเซียงกับลูกในจวนเซียงหรง
จวิน้ จู่ ทั้งครอบครัวสุขสันต์หาใดเปรี ยบ เป็ นเพราะเด็กกลับมาแล้ว ปมในใจทุกคนจึง
คลายออก สี หน้าขององค์หญิงเต๋ อฮุ่ยกับซูเซียงดีข้ ึนมาก มีน้ าํ มีนวลขึ้นมาบ้างแล้ว ดูไม่
ซูบเซียวอย่างที่เคยเป็ น

เดือนสิ บเอ็ดปี เดียวกัน การสอบชิวเหวย[1]ติดประกาศ ก้อนแป้งน้อยที่อายุเพียงสิ บปี สอบ

ผ่านเป็ นจวี่เหริ น แม้ได้ลาํ ดับสุดท้าย นัน่ ก็ถือว่าสอบติด สร้างความตื่นตะลึงไปทัว่ บ้าน
ทัว่ เมืองทันใด

ทีแรกจ้าวเซิงยังเคยคิดว่ารอให้กอ้ นแป้งน้อยสอบติดจวี่เหริ นก่อนแล้วค่อยประกาศฐานะ

ซื่อจื่อจวนอ๋ องของเขาต่อสาธารณ แต่บดั นี้ตวั เขามิใช่ท่านอ๋ องแล้วยังต้องป่ าวประกาศทํา
ผีอะไร! พูดอีกอย่าง ตอนนี้ครอบครัวพวกเขาไม่อยากข้องแวะกับราชวงศ์แม้แต่ครึ่ งเสี้ ยว
สตางค์
สองสามีภรรยาพูดคุยตกลงกับก้อนแป้งน้อยแล้วรอบหนึ่ง ก้อนแป้งน้อยเองก็แสดงออก
ว่าเขาไม่สนใจลาภยศไม่จีรังพวกนั้น คิดแค่อยากกระทําตนให้ดี ไม่วา่ จะเป็ นทายาทของ
จวนอ๋ องหรื อไม่ เขากับน้องสาวน้องชายก็ยงั เป็ นลูกของท่านพ่อท่านแม่ สิ่ งนี้ไม่มีทาง
เปลี่ยนแปลง

หลังวีรกรรมอันยิง่ ใหญ่สะเทือนฟ้าสะเทือนดินของก้อนแป้งน้อย ในบ้านซูเซียงก็มีเรื่ องดี

งามอีกเรื่ องมาเยือน นัน่ ก็คือสํานักศึกษาวิชาแพทย์ในสังกัดที่นาํ โดยซูเซียงและหลี่ปั๋ว
หมิงร่ วมมือกับปราชญ์ชาวบ้านผูเ้ ชี่ยวชาญวิชาแพทย์วิจยั พัฒนาสมุนไพรและวิธีรักษา
อาการกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบ กล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดและโรคหัวใจอย่างต่อเนื่องจน
ได้รับการยอมรับ ช่วยเหลือคนได้จาํ นวนมากในเวลานี้

สํานักวิจยั โรคเฉพาะแผนกหัวใจเปิ ดขึ้นครั้งแรก อย่างเป็ นทางการ ดึงดูดความสนใจผู ้

เชี่ยวในสาขานี้มาจํานวนมาก แม้กระทัง่ หมอชาวบ้านที่ได้รับการสื บทอดภายในตระกูล
ยังสามัคคีกนั เข้าร่ วม นอกจากนี้ยงั มีอาจารย์ที่ถ่ายทอดวิชาสู่ศิษย์บางคนส่งลูกศิษย์ผมู ้ ี
ความสามารถมาเข้าร่ วมด้วย
แรกเริ่ มนั้น เลี่ยงไม่ได้ที่ฝ่ายตรงข้ามจะหยัง่ เชิง กลัววิชาตัวเองจะถูกหลอกเอาไป นี่เป็ น
เรื่ องสามัญของมนุษย์ ทว่าผ่านไประยะหนึ่ง มัน่ ใจแล้วว่าพวกซูเซียงเผยหมดเปลือกอย่าง
แท้จริ ง ไม่วา่ สูตรลับอะไร ผูอ้ ื่นก็ลว้ นยินดีหยิบยกออกมาสื บค้นศึกษากับทุกคนและรับ
ฟังความคิดเห็นอย่างถ่อมตน

ต่อมาคนเหล่านี้ทยอยกันส่งข่าวไปให้คนในตระกูลและอาจารย์ของสํานัก ที่จริ งแล้วผู ้

อาวุโสเหล่านี้ส่งอนุชนมาก็เพื่อทดสอบหยัง่ เชิง สังเกตการณ์ยงั สถานที่จริ งและร่ วมกัน
ปรึ กษาหารื อ ผ่านการทํางานร่ วมกันเป็ นเวลานานแล้วก็ไม่มีปัญหา

——
[1] การสอบชิวเหวย (秋围) หมายถึงการสอบระดับมณฑล หรื อระดับภูมิภาค หรื อเซีย
งซื่อ (乡试) จัดสอบทุกสามปี มักจัดสอบในช่วงฤดูใบร่ วงจึงเรี ยกอีกอย่างว่า ชิวเหวย
หมายถึง สนามสอบประจําฤดูใบไม้ร่วง

ตอนที่ 879 เรื่ องมงคลมาเยือนต่อเนื่อง

สุดท้ายลูกศิษย์ที่ส่งมาก็มิใช่ลูกศิษย์ธรรมดาแต่เป็ นศิษย์เอก ศิษย์กน้ กุฎิสืบทอดบาตรไตร

จีวร ถึงขั้นมีอาจารย์ผอู ้ าวุโสของสํานักมาด้วยตนเอง

เดิมทีลว้ นเป็ นวิชามรดกตกทอด ทุกคนต่างปิ ดผนึกไว้แน่นหนา ทว่าเห็นพวกซูเซียง

เดินหน้าไม่ยดึ ติด ขอรับคําสอนอย่างถ่อมตน ห่วงใยเพื่อนมนุษย์ ผูอ้ าวุโสเหล่านี้กอ็ ดมิได้
ที่จะแอบปาดนํ้าตา บอกว่าตัวเองอายุเยอะปูนนี้แล้วยังใจกว้างสูผ้ อู ้ ื่นเป็ นดรุ ณีนอ้ ยคน
หนึ่งไม่ได้ น่าละอาย!
ต่อมาก็ทยอยนําวิธีการและข้อมูลลํ้าค่าที่แต่ละตระกูล แต่ละสํานักบ่มเพาะมาอย่างดีออก
มาร่ วมสมทบ ให้ทุกคนร่ วมวิจยั ศึกษาด้วยกัน

ระบบที่ซูเซียงใช้กค็ ือระบบแยกสาขาเฉพาะทาง หากท่านต้องการรักษากระดูกก็ศึกษาเวช

กรรมกระดูก ต้องการรักษาอายุกรรมก็เรี ยนอายุรศาสตร์ ไม่ผสมปนเปกัน ไม่อย่างนั้นแม้
มีความรู ้มาก ทว่าท่านไม่ถนัดสักด้าน เกิดเจอโรคหายากอะไรขึ้นมาจริ งท่านก็คงจับต้น
ชนปลายไม่ถูก รักษาไม่หายแล้วผูอ้ ื่นยังพูดว่าท่านไม่มีจรรยาบรรณแพทย์จงใจทําคนตาย
เช่นนั้นไปพบท่านยมบาลแล้วก็ยงั ไม่ได้รับความเป็ นธรรมจนตาย

แผนงานชุดนี้ของซูเซียง ตอนแรกเริ่ มทุกคนยังวางตัวเป็ นกลางแต่สุดท้ายก็ได้รับการ

พิสูจน์ผา่ นการปฏิบตั ิจริ งครั้งแล้วครั้งเล่า บัดนี้ซูเซียงจัดตั้งแผนกเฉพาะทางแห่งแรกขึ้น
ไม่นานอาจมีแผนกกระดูกและแผนกวิจยั อื่นๆ ตามมา

วันนี้สาํ นักวิจยั โรคหัวใจของพวกเขาจัดตั้งขึ้นอย่างเป็ นทางการ ชีวิตความเป็ นอยูข่ อง

ชาวบ้านราษฎรดีข้ ึนล้วนซาบซึ้งนํ้าใจของพวกซูเซียง และมีหลายคนที่ครอบครัวได้รับ
การช่วยเหลือทางสังคมและตัวเองก็ได้รับการช่วยชีวิต ต่างทยอยกันมาอวยพรให้ซูเซียง
แพรแดงผืนใหญ่ ผ้าลายดอกผืนกว้าง ประทัดชุดใหญ่ จุดโคมไฟเชิดระบําสิ งโต ครึ กครื้ น
รื่ นเริ ง

‚ฉุนเอ๋ อร์อยากกินอะไร ให้ท่านพ่อซื้อให้เจ้าหมดเลยดีไหม?‛ ซูเซียงแซวเด็กน้อยที่อุม้ อยู่

ในมือจ้าวเซิ ง

แม้ลูกแยกจากพวกเขาสองสามีภรรยาไปตั้งแต่แรกเกิด ทว่าเด็กไม่เขินอายคนแปลกหน้า
แม้แต่นอ้ ย น่ารักว่านอนสอนง่ายอย่างยิง่ คําก็เรี ยกท่านพ่อ คําก็เรี ยกท่านแม่ ยังมีท่านย่า
อีก ทําเอาหัวใจคนอ่อนยวบ

โดยเฉพาะช่วงนี้ กระพรวนน้อยไม่ติดหนึบกับชิงสื อแล้ว ทั้งวันเอาแต่เล่นกับน้องชายคน

นี้ไม่ยอมปล่อยมือ ทําเอาชิงสื อสี หน้ามืดครึ้ มไปหลายวัน สิ่ งนี้ทาํ ให้คู่สามีภรรยาจับ
สังเกตเห็นอ ที่จริ งจ้าวเซิงไม่ค่อยพอใจนัก รู ้สึกว่าฐานะชิงสื อต้อยตํ่าไปหน่อย
ซูเซียงจึงถามว่า ‚ความสุขของลูกสําคัญกว่าหรื อหน้าตาสําคัญกว่า?‛

ต่อมาจ้าวเซิงก็เป็ นใบ้ไปเสี ยดื้อๆ สองสามีภรรยาเองก็ปรึ กษากันแล้วว่าลูกยังเด็ก ค่อยๆดู

กันไปก่อน ไม่ต่อต้านและมิได้สนับสนุนชัดเจนเปิ ดเผย ทั้งหมดล้วนขึ้นอยูก่ บั โชคชะตา

‚โอ๊ะ จวิน้ จู่จวิน้ หม่าพาคุณชายน้อยมาเที่ยวชมตลาดหรื อขอรับ มาๆ คุณชายน้อยกินถังหู

ลู่สกั ไม้ ถังหูลู่ที่ปู่ทํานี่อร่ อยมากเชียวล่ะ‛ ชายชราคนหนึ่งที่ภรรยาเคยป่ วยเป็ นโรคหัวใจ
อักเสบ อับจนหนทางแล้วจึงมาขอความช่วยเหลือจากซูเซียง เห็นพวกซูเซียงอุม้ ลูกมาเดิน
เที่ยวตลาดก็รีบเข้ามาทักทาย

ฉุนเอ๋ อร์เองก็มิได้กลัวคนแปลกหน้าแม้แต่นอ้ ย รับถังหูลู่ที่ชายชราคนนั้นส่งมาให้ ยิม้

หวานเอ่ยหนึ่งเสี ยง ‚ขอบคุณขอรับท่านปู่ ‛ เลียถังหูลู่หนึ่งคําแล้วยิม้ ตาหยีกล่าว ‚ท่านปู่
ถังหูลู่ของท่านหวานดีจริ งๆ‛
ไม่ใช่เด็กไม่เคยกินของดีอะไร ครานั้นตอนพวกหมอเตี๋ยอุม้ เขาไปก็ปกป้องเลี้ยงดูประคม
ประหงม แม้เป็ นของที่จกั รพรรดิรัชทายาทยังไม่มีวาสนาได้กิน ฉุนเอ๋ อร๋ กม็ ีมิได้ขาด

กอรปกับกลับมาหลายวันนี้องค์หญิงเต๋ อฮุ่ยกับซูเซียงย่อมห่วงแหนเขาเหมือนแก้วตา
ดวงใจ ไม่วา่ ของดีอะไรล้วนได้กิน ทว่าฉุนเอ๋ อร์เป็ นเด็กดีรู้ประสาคนหนึ่ง รู ้วา่ ผูอ้ ื่นมี
นํ้าใจ เขาก็ขอบคุณอย่างรู ้ความมีมารยาท เห็นได้วา่ คราแรกนั้นพวกหมอเตี๋ยเลี้ยงดูเด็กได้
ดีมากเพียงใด

ทีแรกบนหน้าชายชรายังแขวนความกังวลใจอยูบ่ า้ ง ด้วยกลัวว่าสิ่ งของข้างทางของตนจะ

ไม่อยูใ่ นสายตาของคุณชายน้อยเขา กลับคิดไม่ถึงว่าคุณชายน้อยรับไปอย่างดีอกดีใจ ซํ้ายัง
กล่าวขอบคุณ จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงและชนชั้นสูงข้างกายหลายคนล้วนยิม้ แย้มให้เขา
สิ่ งนี้ทาํ ให้บุรุษชราปลาบปลื้มดีใจ ผูค้ นกล่าวขานว่า จวิน้ จู่กบั จวิน้ หม่าเป็ นกันเองเข้ากับ
คนง่าย

ลับหลังยังมีบางคนซุบซิบบ้างเป็ นครั้งคราว ‚นี่ คิดไม่ถึงเลยว่าบุรุษที่คราแรกนั้นเย็นชา

อย่างกับพญายม ตอนนี้ถึงกับรู ้จกั พูดรู ้จกั ยิม้ เป็ นแล้ว‛

ตอนที่ 880 มองดูลูกชายโง่เง่าแล้วอายุส้ นั

‚ตาทึ่ม ตอนแรกเจ้าก็เป็ นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ อย่างกับหุ่นไม้ ตีแล้วก็ยงั ไม่ผายลม
สักแอะ‛

‚ฮิฮิ ที่รัก ข้าก็พดู ไปอย่างไรนั้นแหละ อีกอย่างข้าตีแล้วไม่ผายลมเมื่อใดกัน เจ้าไม่ตีลมนัน่

ก็ออกมาได้… ‛

ภรรยาสาวคนนั้นถลึงตาดุบุรุษของตน ‚ชิ่ว ไสหัวไปเลยไป!‛

และมีบางคนยังวิจารณ์ลบั หลังอย่างปลงอนิจจัง ไม่วา่ บุรุษแกร่ งกระดูกแข็งเป็ นเหล็ก

อย่างไรได้พบเจอคนแสนดีอย่างจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงคงมีหลอมละลายอ่อนยวบได้บา้ งล่ะนะ
พระพันปี เห็นว่าในที่สุดลูกชายโง่เง่าของตนก็ยอมรามือแล้ว รวมถึงจารี ตการสื บสันติวงศ์
บ้านเมือง บุตรชายเป็ นคนอายุหา้ สิ บกว่าแล้ว นางคงไม่อาจว่าราชการหลังม่านได้ตลอด
หรอกกระมัง?

กอรปกับช่วงนี้จกั รพรรดิกบั รัชทายาททําตัวดีมากทีเดียว ไม่ได้ก่อเรื่ องออกอุบายอะไร

จักรพรรดิถึงกับยังเขียนจดหมายมาขอโทษกับพระองค์ ถ้อยคําจริ งจังตั้งใจ พระพันปี เองก็
รับรู ้ได้วา่ ในที่สุดเจ้าลูกโง่งมก็ตื่นรู ้ได้สติกลับมาแล้ว มากน้อยก็ยงั พอโอบอุม้ ความหวัง
ไว้ได้บา้ ง

อีกทั้งคนฝ่ ายนิยมจักรพรรดิเหล่านั้น เหตุดว้ ยจักรพรรดิเปลี่ยนแปลงทัศนคติทาํ ให้พวก

เขารู ้สึกพึงพอใจ ดังนั้นจึงกดดันทางพระพันปี ให้ส่งมอบอํานาจคืน

ถึงที่สุดแล้วตอนนั้นจักรพรรดิกบั รัชทายาทกระทําไม่ถูกต้อง พระพันปี ริ บอํานาจกลับไป

ย่อมเป็ นการสมควร มิเช่นนั้นบ้านเมืองคงวุน่ วาย ทว่าบัดนี้องค์จกั รพรรดิทรงสํานึกผิด
แล้ว เปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่แล้ว รัชทายาทเองก็ถูกปล่อยออกมาจากศาลบรรพชนแล้ว
สงบเสงี่ยมเรี ยบร้อยไม่เกิดเหตุใดอีก พระองค์เป็ นพระพันปี ชราคงไม่อาจกุมอํานาจไปได้
ตลอดหรอกกระมัง แม่ไก่ขนั ยามเช้าสวรรค์จะลงทัณฑ์!

ดังนั้นพระพันปี จึงเรี ยกจักรพรรดิเข้าเฝ้าในตําหนักบรรทมของตน คืนอํานาจกว่าครึ่ งกลับ

ลงในมือเขา ทั้งยังตบไหล่ของเขาชี้แนะอย่างจริ งจังจริ งใจ ‚ลูกเอ๋ ย อย่าได้ตาํ หนิแม่ใจร้าย
ถึงเพียงนี้ บัดนี้เจ้ารู ้ผดิ แล้ว เช่นนั้นแม่เองย่อมไม่กล่าวโทษเจ้าแล้ว ล้วนกล่าวกันว่าไม่มี
สิ่ งใดดีกว่ารู ้ผดิ แล้วแก้ไข หลายๆเรื่ องแม่ไม่ให้เล่าลือไปถึงราษฎร มิได้ส่งผลต่อชื่อเสี ยง
เจ้ามากนัก รวมถึงเวลาก็ผา่ นมานานมากแล้ว ขอเพียงเจ้าขยันหมัน่ เพียรก็จะไม่เป็ นไร…‛

‚ลูกเอ๋ ย เจ้าต้องเชื่อฟังนะ อย่าทําเรื่ องโง่งมเช่นนั้นอีก ในมือแม่ยงั ถืออํานาจเกือบครึ่ งหนึ่ง

ของเจ้าไว้ ขอเพียงในปี สองปี นี้เจ้าอยูใ่ นโอวาท ปฏิบตั ิราชกิจเพื่อชาติเพื่อปวงชนอย่าง
แท้จริ ง ไม่นานก็จะมอบคืนให้เจ้าทั้งหมด แม่ชราแล้ว มิได้คิดอยากสะสางเรื่ องไร้สาระ
พวกนี้ ฉะนั้นเจ้าต้องสูพ้ ิสูจน์ตวั เอง… ‛
จักรพรรดิคุกเข่าโขกศีรษะคํานับด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนยิง่ นัก ขอบพระทัยพระพันปี
ทรงเมตตาเขา และรับอํานาจเหล่านั้นกลับมา ‚พ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่ ลูกรู ้ผดิ แล้ว ภายภาคหน้า
ลูกจะปรับปรุ งตัวใหม่ ไม่ทาํ เรื่ องโง่เขลาเช่นนั้นอีก‛

‚เฮ้อ ไปเถิด ไปเถิด อายเจียเองก็เหนื่อยแล้ว ราชกิจรัดตัว ต่อไปห้าวันมาถวายบังคมทีก็

ได้‛ พระพันปี ตรัสแล้วก็โบกมือ

ก่อนหน้านี้นางไม่ยอมให้จกั รพรรดิมาเข้าถวายบังคมมาโดยตลอดเพราะไม่อยากเห็นหน้า
ลูกชายโง่เง่าคนนี้ เห็นหน้าลูกชายโง่คนนี้ทีไรแล้วรู ้สึกอายุส้ นั ทุกที เฮ้อ ลูกชายตัวดี
นับตั้งแต่เกิดเรื่ องอี้เมิ่งกุย้ เฟย สติสตังนับวันยิง่ ไม่เข้าที่เข้าทาง

ตอนนี้เห็นจักรพรรดิเชื่อฟังทําตามซํ้ายังรู ้วา่ ตัวเองผิดไปแล้ว นางผูเ้ ป็ นมารดาย่อมปลาบ

ปลื้มยินดี ยอมผ่อนปรนให้จกั รพรรดิเข้าถวายบังคมนางทุกๆห้าวัน แม้ตนเห็นว่าลูกชาย
คนนี้ยงั ดูไม่เข้ารู ปเข้ารอยนัก ทว่าคงไม่อาจปล่อยให้ประชาชนติฉินนินทาออกไปว่า
จักรพรรดิไม่เคารพหลักกตัญํูหรอกกระมัง?
‚พ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่ ลูกทูลลา‛ จักรพรรดิรับสิ่ งของเหล่านั้นมาแล้วก็โขกคํานับลาพระพันปี

เพียงแต่รอจนกระทัง่ ถึงตําหนักบรรทมของตัวเองแล้วสี หน้าก็เปลี่ยนผัน ‚ยายแก่น่าตาย

บังอาจช่วงชิงอํานาจของเจิ้น ไม่ดูตวั เองบ้างแก่จะลงโลงอยูแ่ ล้ว หนังเหนียวจริ งๆ…‛

คราก่อนจักรพรรดิกบั รัชทายาทเอ่ยคําไม่สมควรในพระตําหนัก ขันทีผนู ้ ้ นั ก็ถูกรัชทายาท

ปิ ดปากตั้งแต่แรกเริ่ ม ต่อมาจักรพรรดิคิดว่ามีแต่คนตายเท่านั้นที่พูดไม่ได้ ดังนั้นการปิ ด
ปากจึงเปลี่ยนเป็ นการฆ่าปิ ดปาก

เรื่ องนี้เหล่าคนสนิทข้างกายจักรพรรดิยอ่ มทราบดี ดังนั้นแม้บดั นี้ฮ่องเต้ตรัสวาจาเนรคุณ

เช่นนี้พวกเขาก็เพียงก้มหน้าแสร้งทําหูหนวกเป็ นใบ้ หากบนหน้าเกิดปรากฏความรู ้สึก
เพียงครึ่ งส่วน ก็ไม่แน่วา่ อาจรักษาชีวิตของตัวเองไว้ไม่ได้
ตอนที่ 881 ตัก๊ แตนจับจักจัน่ นกขมิ้นอยูด่ า้ นหลัง

ใบไม้ผลิปีที่สี่ ทางชายแดนสองแคว้นรวมหัวกันปลุกสงคราม จักรพรรดิมีราชโองการให้

จ้าวเซิงกลับวังนําทัพ จ้าวเซิงไม่รับ บอกว่าเขามิใช่อ๋องแห่งสงครามแล้ว

จักรพรรดิมีความแค้นต่อจ้าวเซิงกับซูเซียงดํารงอยูใ่ นใจเป็ นทุนเดิมแล้ว เพียงแต่ติดที่พระ

พันปี หนังเหนียวยังอยู่ เขาเลยไม่กล้าเล่นตุกติกอะไรก็เท่านั้น ตอนนี้ประกอบกับร้อนใจ
โรคเลยกําเริ บขึ้นมาอีกครั้ง ขว้างปาข้าวของแจกันในพระตําหนักเฉียนชิง[1]

‚ลูกทรพีสมควรตาย ไอ้เด็กนอกคอกนัน่ ก็ยงั ไม่ตายนี่ ยังจะทําตัวยุง่ ยากอะไรอีก ต้องเป็ น

นางหญิงชัว่ นัน่ ยุยงแน่ หญิงชัว่ สมควรตาย นางจิ้งจอกสมควรตาย…‛
‚ไม่รู้เจ้าเด็กเซิงนัน่ ไปโดนนํ้ายาลุ่มหลงอะไรมา หญิงแพศยาปี ศาจจิ้งจอกสมควรตาย
คนนั้รไม่ทนั แต่งเข้าประตูกเ็ คยคลอดลูกมาแล้ว ตัวชั้นตํ่า หญิงแพศยาพันคนคร่ อมหมื่น
คนร่ วมหมอน…‛

แต่เขาก็ได้แค่ด่า ด่าจนสาแก่ใจแล้วทําอะไรได้? ตอนนี้เขาไม่มีวิธีจดั การซูเซียงอย่าง

แท้จริ ง

ก่อนอื่นไม่ตอ้ งพูดถึงข้างกายซูเซียงมีชุ่ยหลิ่วมีองครักษ์มงั กรเพวกนี้อยู่ รวมกับพระพันปี

ยังส่งคนสนิทไวใจได้ของตนให้ซูเซียงหลายคน คนเหล่านั้นลองจับออกมาสักคนล้วน
ต้านรับราชองครักษ์ท้งั กลุ่มได้

พูดถึงเรื่ องนี้ข้ ึนมาในพระทัยจักรพรรดิกเ็ กิดไฟโทสะ เขาเพิ่งพ้นข้อห้ามได้ไม่กี่วนั ไม่ง่าย

นักกว่าจะแอบส่งคนกลุ่มหนึ่งออกไปลอบฆ่าซูเซียง ที่ส่งไปนั้นเป็ นล้วนยอดฝี มือในแต่
ละด้าน เขาถึงขั้นออกเงินมหาศาลเชิญยอดฝี มือในยุทธจักรมาจํานวนหนึ่ง แต่ไม่มีใคร
กลับมาสักคนไม่พอ สุดท้ายแล้วแม้แต่ใบหน้าของซูเซียงชั้นตํ่านัน่ ก็ยงั ไม่ได้เห็น เสี ยทั้งฮู
หยินและรี้ พล[2]

ตอนนั้นเขายังคิดอยูใ่ นใจว่าแม้สูญเสี ยล้มตายก็ไม่อาจปล่อยซูเซียงไปง่ายๆ ไม่พูดถึง

สังหารนางได้ในชัว่ อึดใจ แต่กรี ดนางได้สกั สองดาบก็คงทําได้กระมัง? หรื อไม่กว็ างยาใน
นํ้าอะไรก็ได้ อย่างไรคนในยุทธจักรเหล่านั้นคงมีเล่ห์เหลี่ยมต่างๆนานา เพื่อให้บรรลุ
เป้าหมายไม่เลือกวิธีการ ขอเพียงเขาให้เงินมากพอ ไม่วา่ เรื่ องใดก็ทาํ ได้มิใช่รึ?!

ทว่ามีคาํ กล่าวหนึ่งว่าไว้ได้ดี นํ้าประคองเรื อได้ แต่กค็ วํ่าเรื อได้เช่นกัน หากใต้หล้าไม่มี

ประชาชน แล้วจะมีกษัตริ ยผ์ ปู ้ กครองมาจากที่ไหน? ราษฎรสนับสนุนคนใด คนนั้นถึงจะ
ได้เป็ นแผ่นฟ้าของพวกเขา

คนสิ บกว่าคนนั้นที่เขาส่งไปกําลังปรึ กษากันอย่างลับๆ ทําอย่างไรถึงจะฆ่าซูเซียงได้โดย

ไม่รู้ตวั หรื อเริ่ มลงมืออย่างไรถึงจะมีโอกาสชนะ
ผลลัพธ์น่ะหรื อ บังเอิ๊ญบังเอิญ เอ่อ ก็ไม่อาจนับได้วา่ บังเอิญหรอก สุดท้ายแล้ว มนุษย์
กําลังกระทําสวรรค์กาํ ลังดู เทพสวรรค์กไ็ ม่ได้กินเปล่า

มีสุภาพสตีรสองคน เดิมทีบา้ นก็อยูท่ างนี้ พอดีกลับจากไปซื้อผักอีกตรอกหนึ่งก็ได้ยนิ คน

ทางนี้กาํ ลังหารื ออะไรกันอยู่ เดิมทีกเ็ ป็ นสตรี ช่างคุย แอบฟังสักสองสามประโยคตรงมุม
กําแพงก็ไม่ใช่เรื่ องแปลก แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้ยนิ ข่าวใหญ่สะเทือนฟ้าแบบนี้ !

‚พี่ใหญ่ ความคิดของน้องเล็กคือวางยาเถอะ ข้างกายคนชั้นตํ่านัน่ มีองครักษ์มงั กรคุม้ กัน

อยู่ นางยังเป็ นพระแม่โพธิสตั ว์ประจําใจผูค้ น หากเราลงมือโจ่งแจ้งในเขตคนคึกคัก ยาก
จะรับรองว่าชาวบ้านโง่ๆพวกนั้นจะไม่สร้างปัญหา‛

‚ใช่แล้วพี่ใหญ่ เราเลือกเดินบนทางที่ปลอดภัยดีกว่า ถ้าถูกจับได้ ท่านบนฟ้าผูน้ ้ นั …

เช่นนั้นเราไม่มีทางแก้ตวั นะพี่‛
‚ใช่แล้วพี่ใหญ่ ใช้ยาพิษเถอะ ท่านบนฟ้าผูน้ ้ นั บอกแล้ว ต่อให้เราทําให้คนชัว่ นัน่ บาดเจ็บ
แค่ดาบเดียวก็นบั ว่าสําเร็จแล้ว แต่ขา้ งกายคนชัว่ นัน่ มีคนรายล้อมมากขนาดนั้น เราทั้งหมด
ไม่กลัวตาย แต่ถา้ ทําให้คนชัว่ นัน่ บาดเจ็บไม่ได้ กลัวว่าคนในบ้านคงพลอยติดร่ างแหไป
ด้วย…‛

พี่ใหญ่เห็นลูกน้องร้องโวยก็วางมาดเข้มปริ ปากกล่าว ‚อืม พวกเจ้าคนอื่นๆล่ะคิดว่า

อย่างไร?‛

‚วางยาพิษอะไรกัน ข้าเป็ นคนในยุทธจักร อย่างมากพ่ายแพ้สิบแปดปี ให้หลังก็ยงั เป็ น

ลูกผูช้ าย ทําเรื่ องเล่นแง่ออกอุบายพรรค์น้ ี หยามเกียรติสุภาพบุรุษ!‛
‚สุภาพบุรุษผีอะไร! เจ้าอยูใ่ นยุทธภพฆ่าคนไปตั้งเท่าไรแล้ว เจ้ากล้าพูดหรื อว่าตัวเองไม่
เคยเป็ นโจรเด็ดดอกไม้[3] ไม่เคยแตะต้องดรุ ณีบา้ นตระกูลดีเหล่านั้น ไม่ได้ดีไปกว่ากัน
นักหรอก ไม่อายบ้างหรื อไร?!‛

‚เฮ้ย! ข้าไม่เคยข่มเหงดรุ ณีตระกูลดีเหล่านั้น ถ้าเจ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ข้าจะลงดาบ

เจ้าให้!‛ ผูก้ ล้าแห่งยุทธภพคนนั้นโบกดาบใหญ่ข้ ึนอย่างไม่พอใจ หน้าเขียวหน้าแดง
ถลึงตาใส่คนตรงหน้า

สายตาเห็นว่าเริ่ มทะเลาะกันขึ้นมาแล้ว พี่ใหญ่คนนั้นก็รีบโบกมือ ‚พอแล้วๆ ทุกคนล้วน

หวังเงินทั้งนั้น ปรองดองก่อเกิดทรัพย์ไว้เถิด ทุกคนฟังข้าหน่อย หรื อไม่เราแบ่งเป็ นสอง
ทาง ฝ่ ายหนึ่งไปวางยาพิษ ฝ่ ายหนึ่งไปลอบฆ่า คงมีทางใดทางหนึ่งสําเร็จ ‛

ทุกคนเห็นด้วยกับแผนของพี่ใหญ่ จึงแบ่งออกเป็ นสองฝั่ง ตกลงกันเงียบๆว่าจะพาซูเซียง

มาที่นี่อย่างไร ทําอย่างไรถึงจะฆ่าผลผลิตนอกคอกนัน่ ด้วยได้!
——

[1] พระตําหนักเฉียนชิง (乾清宫) หรื อ พระตําหนักสุทไธสวรรค์ เป็ นพระตําหนัก

หลังใหญ่ที่สุดในบรรดาพระตําหนักสามหลังแห่งฝ่ ายใน ใช้เป็ นสถานที่ประทับบรรทม
ของจักพรรดิ จนถึงสมัยของจักพรรดิยงเจิ้งแห่งราชวงศ์ชิง เปลี่ยนมาใช้เป็ นท้องพระโรง
ว่าราชการ

[2] เสี ยทั้งฮูหยินและรี้ พล (赔了夫人又折兵) เป็ นสํานวนจากเรื่ องสามก๊ก อุปมา

ว่าเสี ยสองอย่างในคราวเดียว มาจากตอนการแต่งงานของเล่าปี่ และซุนฮูหยิน เรื่ องคือจิวยี่
เสนอแผนสาวงามให้ซุนกวนในการยึดครองแคว้นเกงจิ๋วจากเล่าปี่ ต้องการลวงเล่าปี่ มา
กังตัง๋ โดยอ้างว่าจะให้แต่งงานกับซุนหยินเพื่อเชื่อมสัมพันธ์แล้วจากนั้นจะจับเล่าปี่ เป็ นตัว
ประกันเพื่อแลกเปลี่ยนกับแคว้นเกงจิ๋ว ขงเบ้งรู ้ทนั อุบายจึงซ้อนกลทําให้การแต่งงาน
เกิดขึ้นจริ ง ทั้งทําให้เล่าปี่ กลับมาเกงจิ๋วอย่างปลอดภัยพร้อมซุนฮูหยิน จิวยีน่ าํ ทหารไล่
ตามแต่ถูกทหารเล่าปี่ ซุ่มโจมตี จากนั้นทหารเล่าปี่ ก็ตะโกนเยาะเย้ยว่า ‚อุบายจิวยีแ่ สนแยบ
ยล เสี ยทั้งฮูหยินและรี้ พล‛

[3] โจรเด็ดดอกไม้ หมายถึงโจรบ้ากาม ชอบข่มเหงกระทําชําเราสตรี

ตอนที่ 882 นายท่านเช่นข้ามาโปรดเจ้า

สตรี สองคนฟังอยูต่ รงมุมกําแพงทีแรกแค่มาดูชมเรื่ องครึ กครื้ น ซุบซิบนินทา นึกว่าแม่นาง
น้อยบ้านใดอยากเป็ นอนุนางบําเรอ อย่างไรเสี ยเรื่ องพวกนี้กเ็ ห็นได้ไม่นอ้ ยตามบ้าน
ตระกูลใหญ่ พวกเมียน้อยเมียหลวงตระกูลรํ่ารวย ทําทุกอย่างเพื่อขึ้นสู่ตาํ แหน่ง ไม่วา่
วิธีการสกปรกอะไรก็เอามามาใช้ได้ท้งั นั้น ไหนเลยจะคาดคิดว่าจะได้ยนิ ข่าวสะเทือนฟ้า
สะท้านดินเช่นนี้เข้า

สตรี ท้งั สองคนมองตากัน วิ่งกลับบ้านตัวเองอย่างเร็วรี่ ตามหาบุรุษบ้านตัวเอง

บุรุษในบ้านสตรี ท้งั สองคนนั้นได้ยนิ ว่าวันนี้มีคนคิดลงมือกับซูเซียงและเด็กคนนั้น ไหน

เลยยังใจเย็นไหว? เรี ยกสมัครพรรค์พวกของตัวเองทันที ฉวยเครื่ องมือในบ้านกับ
กระสอบ คนสามสิ บกว่าคนกระโดดลงไปจากรั้วกําแพงที่ไม่สูงนักอันนั้น

ถ้าปะทะหน้าต่อสูด้ ว้ ยดาบจริ งปื นจริ งขึ้นมา พวกเขาคงไม่สามารถเอาชนะยอดฝี มือใน

ยุทธจักรและคนในวังเหล่านี้ได้แน่ แต่ถา้ ดักทุบหัวก็ยอ่ มได้อยู่
พวกเขาทั้งหมดเขย่งเท้าอยูบ่ นมุมกําแพง จ้องรอจังหวะ นับหนึ่ง สอง สาม แล้วกระโดด
ลงไปพร้อมกัน คนพวกนั้นกําลังตกลงแผนการ สุม้ เสี ยงก็ไม่ได้เบา ส่วนไหนที่เห็นไม่
ตรงกันก็ร้องโวยวาย บุรุษชาวบ้านเหล่านี้มือเบาเท้าเบาด้วยแล้ว พวกนั้นจึงมิได้พบสังเกต

พวกเขาเองก็ไม่พูดพรํ่า ทันทีที่กระโดดลงไปก็ยกท่อนไม้ข้ ึนทุบลงไปบนหัวผูอ้ ื่น ไม่วา่

เขาจะตายหรื อไม่ตาย ขอทุบก่อนแล้วค่อยว่ากัน

คนสิ บกว่าคนนั้นแม้ลว้ นเป็ นผูฝ้ ึ กฝน ปฏิกิริยาตอบสนองก็รวดเร็ว ทว่าไหนเลยจะเคย

ประลองกับการเคลื่อนไหวของคนเหล่านี้ คนพวกนี้ลงมือในที่ลบั ภายใต้สถานการณ์
ป้องกันไม่ได้เช่นนี้จึงตกเป็ นรองแล้ว

บุรุษเหล่านี้กฉ็ ลาด เพื่อหลีกเลี่ยงมิให้พวกจอมยุทธและคนในวังจําหน้าตาของพวกเขาได้

แล้วมาคิดบัญชีทีหลัง พอทุบเสร็จแล้วอีกคนก็ปราดเข้ามาเอากระสอบคลุมหัวคนไว้
จากนั้นก็รุมสกรัมหนึ่งยก เตะต่อยจนคนเหล่านั้นร้องโอดโอย ถึงสุดท้ายจนคนร้องแทบ
ไม่ออกแล้ว บุรุษเหล่านั้นก็รู้สึกว่าจะทุบคนตายก็ไม่ค่อยดีนกั จึงทําให้คนพวกนี้เวียนหัว
แล้วโยนออกไปตรงถนนใหญ่ตรงปากตรอก

จํานวนคนมากถูกทําร้าย ซํ้ายังคลุมกระสอบดําย่อมดึงดูดความสนใจของทางการ นาย

อําเภอเสิ่ นนําคนเข้ามา ครั้นตรวจสอบแล้วถึงกับพบว่าเป็ นคนของในวัง จึงแจ้งข่าวให้แก่
พวกซูเซียง

หลังจักรพรรดิได้รับข่าวก็ทรงพิโรธหนัก โชคดีที่เขาปิ ดปาดเร็ว มิเช่นนั้นถูกพระพันปี

ล่วงรู ้เข้าก็สุดจะรู ้วา่ จะเป็ นเช่นไร ดังนั้นจึงทําได้เพียงกัดฟันกลืนเลือด

ทว่าครั้งนี้ไม่ได้การ เขาต้องจัดการหญิงชัว่ นัน่ ให้ตาย ไม่อย่างนั้นโอรสผูห้ า้ วหาญ

เชี่ยวชาญการรบคนนั้นของเขาต้องเสี ยการเสี ยงานเอาแต่อยูก่ บั นางปี ศาจจิ้งจอกข้างนอก
นัน่ !
ในความคิดของจักรพรรดิ ขอเพียงแค่ฆ่าซูเซียงได้ จ้าวเซิงถึงจะเป็ นอยูใ่ นโอวาท เดี๋ยวก็
กลับมาข้างกายเขา ทุ่มเทแรงกายแรงใจทํางานแทนเขา สูร้ บรักษาแผ่นดินนี้ไว้ให้เขา

แต่เขาไม่รู้ บนโลกนี้ที่ไหนจะมีเรื่ องดีขนาดนั้น? ท่านเกือบฆ่าบุตรชายของผูอ้ ื่น ยัง

คาดหวังให้ผอู ้ ื่นกลับมาปกป้องแผ่นดินให้ท่าน ปกป้องตําแหน่งของท่าน งีบหลับฝันเอา
เถิด

แต่จกั รพรรดิกต็ อ้ งเครี ยดจนหัวขาวจริ งๆ หลายปี มานี้เหลาสุรา สํานักแพทย์สมุนไพรของ

ซูเซียง การผลิตกระดาษ พู่กนั นํ้าหมึกเอยไรเอย โดยพื้นฐานก็ควบคุมชีพจรเศรษฐกิจไว้
กว่าครึ่ งแคว้นแล้ว แตะต้องไม่ได้ง่ายๆ

รัชทายาทเองก็ราํ คาญใจ คิดว่าถ้าตัวเองมีความสามารถเหมือนจ้าวเซิงตัวเขาคงเข้าสู่สนาม

รบด้วยตัวเองไปแล้ว ไยต้องไปลําบากพูดปากเปี ยกปากแฉะ น้องชายโง่เง่าคนนั้นก็ดนั
เลอะเลือน ไม่เชื่อฟังแม้แต่นอ้ ย ไยไม่เข้าใจความหวังดีของเขาบ้างเลย!
‚เฮ้อ…‛ พอคิดถึงเรื่ องนี้รัชทายาทก็ถอนหายใจอยูใ่ นตําหนักของตัวเอง

‚องค์รัชทายาท ชายแดนมีรายงานด่วน!‛ ทหารพกดาบคนหนึ่งรี บเร่ งเข้ามา นําม้วนไม้ไผ่

ส่งลงในมือรัชทายาท

รัชทายาทรับมา โบกพระหัตถ์ ‚เจ้ารออยูน่ อกประตูก่อน‛

รัชทายาทเปิ ดม้วนสารไม้ไผ่ออก ยิง่ อ่านหัวคิว้ ก็ยงิ่ ขมวดแน่น สายตาเห็นการศึกยิง่ ติดพัน

ขึ้นทุกวัน เขาเองก็ขดั เคืองใจยิง่ นัก
จักรพรรดิมีราชโองการลงมาอีกครั้ง สัง่ การให้จา้ วเซิงเข้าเมืองหลวงโดยเร็ว รับราช
โองการแต่งตั้งเขาเป็ นอ๋ องสงครามใหม่ นําตราทหารเร่ งมุ่งไปชายแดน

ทว่าจ้าวเซิงไม่รับราชโองการ ซูเซียงนําราชโองการฉบับนั้นเคาะหน้าผากของกงกงคน
นั้นจนหัวโน ‚ไป ไสหัวไปได้ไกลแค่ไหนก็ไกลแค่น้ นั ! ข้ากับสามีไม่สนใจหรอก!‛

‚ใครก็ได้ เอาออกไปที!‛ จ้าวเซิงเห็นภรรยาตัวเองเดือดดาล เขาก็โล่งใจ อย่างน้อยภรรยาก็

แยกได้วา่ เป็ นความผิดของใคร ไม่ตาํ หนิเขาทั้งหมดก็ถือเป็ นเรื่ องดี ดังนั้นจึงตะโกนเสี ยง
เรี ยกพวกองครักษ์มงั กรของตน

พูดไปแล้วก็สมนํ้าหน้ากงกงคนนี้ รู ้อยูช่ ดั ๆว่าจ้าวเซิงกับซูเซียงเป็ นคนหาเรื่ องด้วยไม่ได้

เจ้าพูดจาให้มนั น่าฟังหน่อย อ่อนโยนหน่อยไม่ได้หรื อไร ไม่ตอ้ งทําท่ายโสโอหัง ทําตัว
เป็ นนายท่านเช่นอุตส่ามาโปรดเจ้าแบบนั้นน่ะ
ซูเซียงเป็ นแบบอย่างของคนกินอ่อนไม่กินแข็งก็จริ ง แต่กไ็ ม่ใช่จะมากระตุน้ โทสะของซู
เซียงได้หรอกนะ!

ตอนที่ 883 สุดท้ายแล้วก็ยงั เป็ นห่วงน้องชาย

ถ้าไม่ใช่เพราะจักรพรรดิเป็ นประมุขแห่งแคว้น เป็ นบิดาผูใ้ ห้กาํ เนิดจ้าวเซิง อาศัยแค่เรื่ องที่

เขาทําร้ายลูกชายของตนจนเกือบตายซูเซียงก็สามารถฆ่าเขาได้แปดตลบแล้ว! ยังจะสัง่ ให้
รับบัญชาเขา ยังจะให้กลับไปปกป้องใต้หล้าให้เขา! ฝันไปเถอะ!

ขันทีกระฟัดกระเฟี ยดจากไป กลับไปย่อมใส่สีตีไข่เพิ่มไม่นอ้ ย

‚เสด็จพ่อ อย่าพ่ะย่ะค่ะ น้องเล็กแม้ไม่เชื่อฟังแต่นนั่ เป็ นโอรสของพระองค์ เป็ นน้องชาย

แท้ๆของลูก เสด็จพ่อ…‛
หลังรัชทายาทเห็นราชโองการของจักรพรรดิบนโต๊ะมังกรฉบับนั้นแล้ว ก็ตกใจคุกเข่าลง
บนพื้นดังปึ ง

แม้ในใจเคืองโกรธที่นอ้ งชายของตัวเองไม่เชื่อฟัง ทะเลาะกับบิดาและพี่ชายบ้านตัวเอง

เพียงเพราะนางจิ้งจอกข้างนอกคนหนึ่ง หลายปี มานี้กไ็ ม่เคยเอ่ยปากจะกลับมาเยีย่ มเยือน
บ้าง จริ งๆเลย อีกอย่าง เด็กคนนั้นก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ก็ดีแล้วนี่ ทําไมยังโกรธ ไม่ฟัง
กันบ้างเลย

ทว่าไฟสุมทรวงส่วนสุมทรวง แต่นนั่ เป็ นน้องชายที่เขาเลี้ยงดูมาเองตั้งแต่เด็กจนโต จะ

ปล่อยให้ราชโองการฉบับนี้ของเสด็จพ่อลดขั้นเขาเป็ นสามัญชนจับเขาขังคุกโทษประหาร
ได้อย่างไร

โชคดีที่ราชโองการฉบับนี้ยงั ไม่ได้ประทับลัญจกรหยกของจักรพรรดิ ไม่อย่างนั้นคงมีผล

บังคับใช้จริ ง
รัชทายาทเห็นจักรพรรดิทาํ ท่าจะไปหยิบลัญจกรหยกมาเขาก็เสื อกตัวหยิบลัญจกรอันนั้น
มากอดแน่นไว้ในอ้อมอก โขกศีรษะติดต่อกัน ‚เสด็จพ่อ อย่าเลยพ่ะย่ะค่ะ อย่าเลย! น้อง
เล็กเขาจะต้องสํานึกผิด ลูกจะเขียนจดหมายไปอบรมเขาสักเที่ยว เขาต้องเชื่อฟังกลับมา
อย่างแน่นอน เสด็จอย่าทรงกริ้ วไปเลย เขาถูกปี ศาจจิ้งจอกทําเสน่ห์ใส่ ตัวเขาเองมิได้มี
ความผิดร้ายแรงอันใดพ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ ท่านให้เวลาเขาอีกหน่อยเถิด ดีหรื อไม่ ขอร้อง
พระองค์แล้ว เสด็จพ่อ…‛

รัชทายาททั้งโขกศีรษะขอความเมตตาจนหน้าผากห้อเลือด จักรพรรดิเห็นแล้วรําคาญ
โบกมือใหญ่แล้วขว้างราชโองการใส่หน้าผากรัชทายาท ‚ไป รี บไสหัวไป เห็นพวกโง่งม
เช่นเจ้าแล้วโมโห ออกไป!‛

บัดนี้รัชทายาทไหนเลยยังกล้าพูดอะไรอีก รี บวางลัญจกรหยกไว้บนโต๊ะ หยิบราชโองการ

ที่ยงั ไม่ได้ประทับตราขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็วแล้วรี บวิ่งกลับเข้าตําหนัก จากนั้นจุดไฟเผา
มันจนมอดไหม้ เขากลัวว่าเสด็จพ่อจะทรงกริ้ วจนประทับลัญจกรหยกลงไปบนราช
โองการนัน่ จริ งๆ เช่นนั้นทุกอย่างคงจบสิ้นแล้ว
ทว่าจักพรพรรดิกบั รัชทายาทนับวันยิง่ รู ้สึกรําคาญใจ ทั้งหมดเป็ นเพราะซูเซียงหญิงชัว่ นัน่
คนเดียว

ฮ่องเต้ไม่เพียงแต่รู้สึกว่าซูเซียงแย่งความดีความชอบของเขายังแย่งชื่อเสี ยงของเขาอีกด้วย
เขาอยากกําจัดนางให้ตายเสี ย ทว่ารัชทายาทนั้นมิใช่ คิดว่าขอเพียงซูเซียงยอมว่าง่ายเป็ นแค่
เช่อเฟยคนหนึ่งดีๆ อยูใ่ นวังหลังอย่างสงบเสงี่ยมไม่ยนื่ มือเข้ามายุง่ เขาก็ยนิ ดีเห็นแก่
น้องชายและเสด็จย่าช่วยละเว้นชีวิตนาง

แต่ใครจะรู ้ สตรี คนนี้ไม่เชื่อฟัง ไม่วา่ ง่าย พวกเขาจะทําอะไรได้?!

สองพ่อลูกจึงปรึ กษากันว่าจะใช้สมุนไพรที่นาํ เข้าวังมาสร้างความลําบากให้ซูเซียง ทว่า

ทุกครั้งที่ส่งสมุนไพรเข้าวังล้วนเป็ นเฉิงยวนคัดเลือกด้วยตนเอง นางทราบว่าในวัง
ซับซ้อน ระหว่างทางเปลี่ยนหลายสถานที่ จากนั้นยังมีกงกงมารับไปอีกทอดหนึ่ง นางไร้
หนทางตามสมุนไพรเข้าไปในวังด้วย

แม้นางไม่เคยอยูใ่ นวัง แต่ในบ้านตระกูลแพทย์ที่เคยอยูม่ าก่อนนั้น ในเคหาสน์กม็ ีพวก

อนุภรรยาเช่นกัน แม้สงบสุขกว่าตระกูลใหญ่หลายๆตระกูลมาก แต่เรื่ องขัดเคืองใจพวก
นั้นก็ไม่นอ้ ย มากน้อยนางเองก็พบเห็นมาบ้าง ย่อมรู ้ซ้ ึงหลักการหนึ่ง นัน่ ก็คือ ‚ไม่ควร
คิดร้ายใคร แต่พึงระวังคนคิดร้ายเรา‛ พูดอีกอย่างนี่เป็ นสิ่ งของที่นาํ เข้าวัง หากเกิด
ข้อผิดพลาดขึ้นมาไม่เพียงนางจะรักษาชีวติ ไว้ไม่ได้ แม้กระทัง่ จวิน้ จู่จวิน้ หม่าเองก็อาจติด
ร่ างแหไปด้วย

ฉะนั้นก่อนสมุนไพรเข้าวังอย่างเป็ นทางการนางยังขอตรวจสอบอีกรอบ กงกงคนนั้น

ประหม่ายิง่ นัก ขัดขวางอยูห่ ลายครั้ง เฉิงยวนเองมิได้เอะใจ แค่นึกว่าคงกลัวเสี ยเวลา ยังยิม้
ให้กงกงท่านนั้นแล้วยัดแท่งเงินให้แท่งหนึ่ง ‚กงกงผ่อนปรนหน่อยเถิด สตรี ผนู ้ อ้ ยแค่
ตรวจดูรอบเดียว เร็วยิง่ ไม่รบกวนงานท่าน‛
กงกงคนนั้นจะพูดอะไรได้อีก ผูอ้ ื่นตื๊อขอจะตรวจท่าเดียว เงินนัน่ เขาย่อมไม่กล้ารับ
อย่างไรเขาก็เป็ นคนของจักพรรดิ ถ้ารับเงินกลับไปชีวิตคงหาไม่เป็ นแน่

ตอนที่ 884 โจรตะโกนให้จบั โจร

เขาจึงส่งเงินคืนไป พึมพําอยูใ่ นใจ เขาแค่ผสมของบางอย่างลงไปในสมุนไพร รสชาติ

ใกล้เคียงกับสมุนไพรเหล่านี้มาก พวกเขาระมัดระวังมาก สตรี นอ้ ยมาจากบ้านนอกคน
หนึ่งจะรู ้เรื่ องอะไร?
แต่ไหนเลยจะคิดถึง เฉิงยวนแค่เปิ ดถุงออกดู ยืน่ จมูกดมดูเล็กน้อยสี หน้าก็แปรเปลี่ยน
ฉับพลัน ชี้นิ้วพูดกับคนขนของทันที ‚นี่มนั เรื่ องอะไรกัน? ของที่พวกท่านผสมลงในนี้มี
พิษ นี่เป็ นสมุนไพรที่ตอ้ งถวายให้ฝ่าบาทพระพันปี กินแล้วเกิดปัญหาพวกท่านจะ
รับผิดชอบไหวหรื อ? พูดมา! เป็ นไส้ศึกที่แคว้นศัตรู ส่งมาใช่หรื อไม่?!‛

ที่จริ งเมื่อครู่ ตอนได้กลิ่นสมุนไพรแปลกไปเฉิงยวนก็พอเดาได้แล้วว่าเรื่ องเป็ นมาอย่างไร

ต้องเป็ นทางจักรพรรดิกบั รัชทายาทเล่นพิเรนทร์แน่

ทว่านางเปลี่ยนใจ ถ้าจะพูดคงพูดแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเกิดพูดออกไปโต้งๆว่าเป็ นอุบายของ

จักรพรรดิกบั รัชทายาท อย่าว่าแต่เรื่ องจะไม่จบ ชีวิตน้อยๆของนางก็คงรักษาไว้ไม่ได้
ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนทิศทาง บอกว่ามีไส้ศึกอยูใ่ นกลุ่มกงกงกับคนส่งของ คิดวางแผนจะใช้
สมุนไพรลอบปลงพระชนม์จกั พรรดิกบั พระพันปี

วาจานี้เอ่ยออกมา บรรยากาศก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว
เดิมทีกงกงคนนั้นกับผูค้ ุม้ กันสิ่ งของสองสามคนยังเคยคิดว่า ถ้าถูกจับได้กจ็ ะกัดไม่ปล่อย
บีบให้หญิงชาวบ้านคนนี้พูดทํานองว่าเป็ นคําสัง่ ของจักรพรรดิ พอถึงเวลาก็จะต้องโทษให้
ร้ายเบื้องสูง เพียงพอให้ประหารนางทั้งตระกูลแล้ว ถึงตอนนั้นทางซูเซียงก็ตอ้ งถูกลากไป
เกี่ยวด้วย ภารกิจของพวกเขาก็จะนับว่าสําเร็ จ

แต่ทว่า ฮึ่ย! ใครจะคิดว่าสตรี บา้ นนอกคนหนึ่งจะรู ้เรื่ องรู ้ราวมากขนาดนี้ ดูจากคําพูดของ

ผูอ้ ื่นแล้วนํ้าไม่รั่วสักหยด[1] อะไรคือไส้ศึกแคว้นศัตรู อะไรคือลอบปลงพระชนม์? พวก
เขาคนกันเองจะสังหารฮ่องเต้หรื อ? น่าขํานัก!

แต่น่าขันก็ส่วนน่าขัน พวกเขาจะพูดได้อย่างไรเล่า!

ทําได้เพียงขอโทษขอโพยไม่หยุด บอกว่าอาจมีคนวางแผนชัว่ อะไรบางอย่างมาก่อกวน

ต่อไปนี้พวกเขาจะตรวจตราให้เข้มงวด และยังบอกว่าสมุนไพรเหล่านี้ถือเป็ นหลักฐาน
ต้องการส่งเข้าวังให้ฝ่าบาทตรวจดู
ในใจเฉิงยวนพุง่ ปรี๊ ดขึ้นอีกครั้ง ตรวจดู? สมุนไพรมากมายขนาดนี้ตรวจดูกบั ผีสิ! ส่งเข้า
วังเป็ นหลักฐานแน่ล่ะ! ถึงเวลาจักรพรรดิกจ็ ะบอกว่าไม่เคยเกิดเรื่ องตรวจสอบยาตรง
ประตูวงั สมุนไพรที่คนของซูเซียงส่งมามีพิษ คิดทําร้ายสังหารจักรพรรดิกบั พระพันปี ถึง
ตอนนั้นใครจะพูดได้เต็มปาก อย่างไรที่นี่กเ็ ป็ นเขตอิทธิพลของผูอ้ ื่น

เฉิงยวนจึงพูดขึ้นอีกครั้ง ‚นี่ไม่ได้ เจ้านายของเรามีคาํ สัง่ ว่าหากสมุนไพรเกิดปัญหาต้อง

ทําลายทิ้งทันที!‛ แท้จริ งแล้วไม่มีคาํ สัง่ นี้ แต่เวลานี้นางเองก็ทาํ ได้เพียงถือขนไก่เป็ นลูก
เกาทัณฑ์ อย่างไรเสี ยซูเซียงเองก็เคยพูดไว้แล้ว ขุนพลอยูน่ อกด่านไม่จาํ เป็ นต้องรอคําสัง่
กษัตริ ย ์ ให้นางตัดสิ นใจได้เอง

‚แต่เฉิงฮูหยิน ไม่มีสมุนไพรเหล่านี้พวกข้าจะเอาหลักฐานที่ไหนไปหาตัวผูอ้ ยูเ่ บื้องหลัง

เล่า?‛ กงกงคนหนึ่งรี บพูดขึ้น สมุนไพรนี้จะทําลายไม่ได้ ต้องขนเข้าวังทั้งหมด
ไม่อย่างนั้นล่ะก็ภารกิจของพวกเขาก็ลม้ เหลวน่ะสิ
เวลานี้ มีเหล่าคุณหนูฮูหยินหลายคนเตรี ยมเข้าประตูขา้ งไปเยีย่ มเยือนชนชั้นสูงในบ้าน ได้
ยินความเคลื่อนไหวทางนี้ศีรษะก็ยนื่ เข้ามา ตอนนี้พวกเขาก็ยงิ่ เป็ นฝ่ ายถูกต้อนแล้ว!

ถ้ารู ้แต่แรกพวกเขาน่าจะรอให้เข้าวังก่อนแล้วค่อยลงมือ แต่จกั รพรรดิทรงตรัสไว้วา่ หลัง

เข้ามาในวังอย่างเป็ นทางการแล้วสายตาของพระพันปี มีค่อนข้างมาก ถึงเวลาลงมือแล้วจะ
ยุง่ ยาก ดังนั้นจึงให้ลงมือตรงประตูวงั ไหนจะรู ้วา่ สตรี คนนี้ช่างจมูกสุนขั จริ งแท้!

เฉิงยวนตีหน้าซื่อ ‚ของที่ผสมอยูใ่ นสมุนไพรพวกนี้ขา้ สามารถแยกออกมาได้ รบกวน

พวกท่านวิง่ เข้าไปในวังสักเที่ยว เชิญหมอหลวงมีชื่อคุณธรรมสูงส่งมาสองท่าน เราร่ วม
ตรวจสอบด้วยกันเพื่อเป็ นการพิสูจน์ หลังตรวจสอบกระจ่างแล้วจําเป็ นต้องทําลายทิ้ง
ตรงที่เกิดเหตุ‛

เฉิงยวนเห็นสายตาลําบากใจของพวกเขาก็เยาะเย้ยอยูใ่ นใจ เห็นมีสาวน้อยกุลสตรี ชะเง้อ

มองมาทางนี้ ก็จงใจใช้เสี ยงพูดให้ดงั ขึ้นมาก
ขันทีเห็นว่าต้องไปเชิญหมอหลวงในวังก็พลันลนลาน กอรปกับเห็นเกี้ยวหลายคันทางนั้น
แม้เป็ นครอบครัวของเฉินเฟย[2] เป็ นคนของจักรพรรดิ แต่ยากจะรับรองว่าจะไม่เกิด
ปัญหา

ที่ตอ้ งรู ้ไว้คือเรื่ องนี้จกั รพรรดิบอกให้ปกปิ ดเป็ นความลับ ห้ามให้พระพันปี ทรงทราบก่อน

ยืนยันตัดสิ นโทษ มิเช่นนั้นล่ะก็ ศีรษะของพวกเขาที่จดั การเรื่ องเหล่านี้กค็ งไม่ตอ้ งเอามัน
ไว้แล้ว!

แต่ถา้ สะเทือนไปถึงหมอหลวงผูม้ ีชื่อคุณธรรมสูงส่ง อย่าว่าแต่หมอหลวงชราเหล่านั้น

แม้กระทัง่ ไปเชิญหมอชั้นผูน้ อ้ ยสองคนก็ยงั กระทบถึงสายพระเนตรของพระพันปี
ขันทีคนนั้นกล่าวทันที ‚ไม่ตอ้ งแล้ว พวกข้าเชื่อใจท่าน ท่านตรวจสอบเถิด ตรวจแล้วออก
ใบรายการให้พวกข้าก็เป็ นอันได้‛ ในใจขันทีคิดคํานวณ แม้ไม่มีสมุนไพรแล้ว ส่งใบ
รายการเข้าไปก็เหมือนกัน สุดท้ายแล้วก็เป็ นหลักฐานยืนยันได้วา่ ซูเซียงส่งสมุนไพรมีพิษ
เข้าวังหลวงมิใช่หรื อ? ถึงเวลา แม้ฝ่าบาทไม่พอพระทัยการทํางานของพวกเขา อย่างน้อย
ที่สุดก็ยงั สามารถรักษาศีรษะนี้เอาไว้ได้

——

[1] นํ้าไม่รั่วสักหยด อุปมาหมายถึงไม่รั่วไหล ไม่มีช่องโหว่

[2] เฉินเฟย (宸妃) แปลว่า พระชายาผูเ้ ป็ นขององค์จกั รพรรดิ แต่งตั้งขึ้นเป็ นพิเศษใน
สมัยถังเกาจง พระราชทานให้แก่พระชายาคนโปรด เหนือกว่าขั้นเฟยทั้งสี่ คือ กุย้ เฟย ซู่เฟย
เต๋ อเฟยและเสี ยนเฟย

ตอนที่ 885 หญิงชนบทไม่ได้หลอกง่ายขนาดนั้น

ก่อนหน้านี้เฉิงยวนแค่สงสัย แต่ตอนนี้ได้เห็นท่าทางของคนเหล่านี้ มีหรื อจะไม่รู้วา่ เกิด

เรื่ องอะไรขึ้น?

มุมปากยกขึ้นเยียบเย็น ในใจหัวเราะเยาะสองเสี ยง ทว่าสี หน้าท่าทางกลับเป็ นธรรมชาติ

‚สิ่ งของในยาสมุนไพรนี้สตรี ผนู ้ อ้ ยย่อมต้องเขียน และต้องเขียนสองฉบับ ด้านล่างมี
ลายมือชื่อของผูน้ อ้ ยเป็ นหลักฐานรับรอง ฉบับหนึ่งส่งเข้าวัง ฉบับหนึ่งแปะไว้ตรงกําแพง
ประตูตรงนี้ ให้ทุกคนเห็นโดยทัว่ กัน สมุนไพรนี้เกิดปัญหา สตรี ผนู ้ อ้ ยต้องการตรวจสอบ
ออกมาด้วยตนเอง มิได้ส่งเข้าวังหลวง ขอให้ทุกท่านเป็ นพยานให้กบั สตรี ผนู ้ อ้ ยและผูเ้ ป็ น
นายในบ้าน อย่าให้ถึงเวลาแล้วถูกคนป้ายสี …‛
ขันทีได้ยนิ ถึงว่าเดี๋ยวจะส่งเข้าวัง ในใจยังตื่นเต้นยินดี สุดท้ายก็เป็ นแค่สตรี โง่เง่ามาจาก
บ้านนอกจะจัดการเรื่ องอันใดได้? ผลกลับได้ยนิ เฉิงยวนบอกต่อว่าต้องติดประกาศตรง
ประตูกาํ แพงด้วย ให้ตายเถอะ ตอนนี้เขารู ้สึกหน้าผากโป่ งนูนขึ้นมาแล้ว!

นี่จะเป็ นหลักฐานพิสูจน์ได้หรื อไม่ได้ไม่สาํ คัญ สําคัญคือการแปะกระดาษแผ่นใหญ่

อล่างฉ่างตรงหน้าประตูแบบนี้ สายตาของพระพันปี ย่อมรู ้เข้าน่ะสิ !

ดังนั้นขันทีจึงรี บกล่าวขึ้นอีกหน ‚ขออภัย ขออภัย เฉิงฮูหยิน แท้จริ งเป็ นเราขันทีจดั การไม่

ดีจนเกิดเรื่ องเข้าใจผิดกันเช่นนี้! ท่านวางใจ ต่อไปเราจะตรวจสอบให้ชดั เจนอย่างแน่นอน
สมุนไพรนี้ สมุนไพรนี้ท่านกทําลายเสี ยที่นี่เถิด ‛

แท้จริ งแล้วในหัวใจเฉิงยวนกําลังหลัง่ เลือด สมุนไพรมากมายขนาดนี้ อีกทั้งของที่ส่งเข้า

วังย่อมเป็ นของที่ดีที่สุด น่าเสี ยดายเหลือเกิน เฮ้อ บาปกรรมจริ งๆ เลย…
แต่จะทําอะไรได้ ในสมุนไพรพวกนี้ถูกของอื่นปนเปื้ อนแล้ว ต่อให้ลา้ งแล้วล้างอีกก็ไม่
สามารถใช้เป็ นยาได้อีกแล้ว

ดังนั้นจึงแข็งใจ หยิบแท่งจุดไฟ เผาสมุนไพรทั้งหมดจนเกลี้ยงตรงนั้น รวมถึงโสมโลหิต

อายุเกือบห้าร้อยปี อีกสองรากด้านในก็กลายเป็ นขี้เถ้าไปเช่นเดียวกัน

บัดนี้ไม่เพียงแต่เฉิงยวน แม้กระทัง่ ขันทีสองสามคนนั้นก็ยงั ปวดใจหัวคิ้วกระตุก ของดีๆ

ทั้งนั้น อย่าว่าแต่โสมโลหิ ตห้าร้อยปี เลย โสมธรรมดาอายุสิบกว่าปี ตัดแค่รากฝอยมายัง
ขายได้หลายตําลึงเงินเชียวล่ะ…

ทว่าเฉิงยวนเป็ นคนใจถึงคนหนึ่ง แม้คบั แค้นก็ส่วนคับแค้น ปวดใจก็ปวดใจ แต่ยงั จุดไฟ

เผาจนเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว แม้กระทัง่ เถ้าถ่านตอนสุดท้ายก็ถูกนางบดขยี้เป็ น
ผุยผง สําหรับส่วนที่ไม่ติดไฟเหล่านั้น นางยังดึงดาบใหญ่ของผูอ้ ื่นออกมาสับฉับๆ จน
ทั้งหมดเละเป็ นโคลน!
เห็นนางถือดาบใหญ่ดว้ ยท่าทางฮึกเหิ มห้าวหาญ เหล่าขันทีแต่ละคนก็อกสัน่ ขวัญหาย แม่
เจ้า สมแล้วที่เป็ นหญิงชาวป่ ามาจากบ้านนอก ดูกิริยาป่ าเถื่อนของนางนัน่ สิ มันช่าง จิ๊ๆ …

เฉิงยวนเองก็ถูกยัว่ โทสะเข้าแล้ว อันที่จริ งยามปกตินางเป็ นคนอบอุ่นน่ารักคนหนึ่ง แต่

เพราะติดตามซูเซียงนานวันเข้า มากน้อยก็ได้เรี ยนรู ้การระบายอารมณ์ ในเมื่อเจ้าไม่เมตตา
ก็อย่ามาหาว่าข้าไม่ปรานี อีกอย่างสิ่ งของเหล่านี้อย่างไรก็ไม่ได้ใช้งานแล้ว มิสูก้ าํ จัดให้สิ้น
ซาก จะได้ไม่เกิดปัญหาอีก!

คิดอยากจับจุดอ่อน ก็ดูดว้ ยว่าตัวเองมีปัญญาหรื อไม่ หึ !

สําหรับเรื่ องนี้ฮ่องเต้เองก็ทาํ อะไรไม่ได้อย่างแท้จริ ง ทําได้เพียงจับแพะรับบาปอยูห่ ลาย
ครั้ง บอกว่าเป็ นไส้ศึกที่แคว้นศัตรู ส่งมาให้ใส่ของปลอมปนลงในนั้น เรื่ องนี้จึงนับว่าฝื น
จบลงได้

แต่เฉิงยวนก็มิใช่คนโง่ เบื้องหน้าแม้ไม่พดู อะไร เบื้องหลังกลับเขียนจดหมายลับไปให้

พวกซูเซียงแล้ว

จดหมายนี้ใช้เลขอารบิกเขียน ซึ่งถอดตามหลักหนังสื อที่ซูเซียงกําหนดไว้โดยเฉพาะ

ตัวอย่างเช่น 1224 ก็คือหน้าที่หนึ่ง บรรทัดที่สอง คําที่ยสี่ ิ บสี่ ของหนังสื อเล่มนั้น ต่อให้คน
ที่ทะลุมิติมาเหมือนกันจะรู ้ความหมายของตัวเลข แต่ใครจะรู ้วา่ ถอดความตามหนังสื อ
อะไร?

เพราะจักรพรรดิยบั ยั้งอย่างเข้มงวด ทั้งยังลอบฆ่าปิ ดปาก ดังนั้นเรื่ องนี้ทางพระพันปี จึง

ได้รับเพียงข่าวลือเล็กๆ น้อยๆ ถึงที่สุดแล้วก็จบั ไม่ได้ และมิได้เกิดเรื่ อง นางเองก็พูดอะไร
มากไม่ได้
การกระทําครั้งนี้รัชทายาทก็มีส่วนร่ วมด้วยเช่นกัน แม้รัชทายาทไม่เคยคิดจัดการซูเซียงถึง
ตาย แต่คิดว่าคราวนี้ตาํ แหน่งเช่อเฟยเองก็คงให้ไม่ได้แล้ว ถึงเวลาสุดวิสยั ทางด้านเสด็จพ่อ
นั้นเขาค่อยขอร้องอีกครั้ง ไม่ไหวแล้วจริ งๆ ก็ใช้แมวดาวสับเปลี่ยนองค์ชาย[1] จับตัวซู
เซียงแล้วส่งไปสถานที่ห่างไกลก็ได้แล้ว

แต่ไหนเลยจะคิดถึงว่าเฉิงยวนคนนี้ฉลาดมีไหวพริ บ แป๊ บเดียวก็อ่านเกมพวกเขาออก ไม่

แน่วา่ ทางพวกซูเซียงเองก็คงนึกเอะใจเอาไว้แล้ว!

เรื่ องในวังพวกเขาจัดการแล้ว แต่ถา้ ซูเซียงเกิดสงสัยแล้วกราบทูลพระพันปี …

——

[1] แมวดาวสับเปลี่ยนองค์ชาย (狸猫换太子) มาจากนิทานพื้นบ้านเรื่ องแมวดาว

สับเปลี่ยนองค์ชายและถูกนํามาสร้างในละครเปาปุ้นจิ้น เรื่ องราวเกิดขึ้นในสมัยจักรพรรดิ
ซ่งเจินจงแห่งราชวงศ์ซ่งเหนือ สนมหลิวและสนมหลี่ต้งั ครรภ์ไล่เลี่ยกัน สนมหลิวจึง
วางแผนทําร้ายสนมหลี่เพื่อให้โอรสของตนเป็ นใหญ่ สัง่ การให้ขนั ทีคนสนิทแอบนําแมว
ดาวถลกหนังไปสับเปลี่ยนตัวกับโอรสของสนมหลี่ ใส่ร้ายว่าสนมหลี่ให้กาํ เนิดสัตว์
ประหลาดจนสนมหลี่ตอ้ งถูกขังในตําหนักเย็น แต่โอรสของสนมหลี่ได้นางกํานัลและ
ขันทีใจบุญช่วยไว้แอบส่งไปยังจวนท่านอ๋ องแปด ต่อมาเรื่ องราวผ่านไปกว่าสิ บปี เปาปุ้น
จิ้นได้พบสนมหลี่ที่หลบหนี ออกมาจึงเริ่ มสื บสวนคืนความยุติธรรมให้สนมหลี่ สํานวน
แมวดาวสับเปลี่ยนองค์ชายจึงใช้หมายถึงการสับเปลี่ยนแทนที่อะไรบางอย่าง การสลับตัว
ตอนที่ 886 คนหนุนหลังข้าคือฮ่องเต้

หลายวันนี้ รัชทายาทกําลังว้าวุน่ ใจอยูใ่ นตําหนักบูรพาของตนเอง ด้วยกลัวว่าวันใดวัน

หนึ่งจะถูกเสด็จย่าเรี ยกเข้าตําหนักไปตําหนิเขารอบใหญ่

แต่หลังซูเซียงได้รับจดหมายแล้วก็ไม่ได้โมโห เพียงแค่กาํ ชับอย่างเรี ยบเฉย ‚ต่อไปไม่

จําเป็ นต้องส่งสมุนไพรเข้าวังหลวงแล้ว ถ้าพระพันปี ขอมาค่อยให้คนของเราส่งเข้าไปให้
โดยตรงก็พอ‛

และไม่รู้วา่ เป็ นใครปล่อยข่าวลือ ภายในเวลาเพียงสองสามเดือน ทัว่ แว่นแคว้นล้วนทราบ

กันว่าซูเซียงไม่ยนิ ดีติดต่อสัมพันธ์กบั ราชวงศ์ ยินดีถวายสมุนไพรให้แค่พระพันปี
ผูค้ นพากันวิพากษ์วิจารณ์ข้ ึนอีกครั้ง บอกว่าเรื่ องนี้ตอ้ งมีลบั ลมคมในอะไรเป็ นแน่
ไม่อย่างนั้นก่อนหน้านี้ยงั ดีๆ กันอยู่ ไฉนเกิดเหตุขดั ใจกันอีกแล้ว?

ชาวบ้านวิจารณ์กนั อยูล่ บั หลัง

‚ที่เคยได้ยนิ มาก่อนหน้าบางทีอาจไม่ใช่ขา่ วลือก็ได้ ดูเถิดจวิน้ จู่เหนียงเนี่ ยงเป็ นคนจิตใจดี

คนหนึ่ง ถ้ามิใช่คนในวังทําเกินขอบเขต แล้วจะเป็ นไปได้อย่างไร?‛

‚ใช่แล้ว ซื่อจื่อท่านนี้กต็ ามหากลับมาได้แล้ว จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงเองก็ลดไฟโทสะลงแล้ว

เจ้าดู ผูอ้ ื่นไม่ติดใจหาความแล้ว ทั้งยังเทียวส่งยาสมุนไพรให้กองทัพโดยไม่คิดเงิน จัดหา
แพทย์หมอ ยังต้องการอะไรอีก?‛
‚คนเราหนอ ต้องรู ้จกั พอบ้าง…‛

คําที่แพร่ เข้าถึงวังหลวงยังเป็ นคําที่ดีหน่อย ส่วนคําที่ฟังไม่รื่นหูเหล่านั้น ย่อมไม่มีใครกล้า

เล่าถึงพระกรรณจักรพรรดิ มิเช่นนั้นจักรพรรดิทรงพิโรธเดือดดาลขึ้นมาคนเล่าข่าวนี่
แหละที่จะปกป้องศีรษะไว้ไม่ได้ ใครมันจะยอมเอาหัวไปเสี่ ยง!

ดังนั้นฮ่องเต้จึงมิได้ตระหนักถึงความร้ายแรงแท้จริ งของปัญหานี้ มิได้ตระหนักว่าตนได้

สูญเสี ยศรัทธาจากราษฎรไปแล้ว

เอาแต่โมโหคิดว่าซูเซียงคนชัว่ ผูน้ ้ ีกแ็ ค่โชคดี ครั้งนี้ไม่ได้ เขาก็ตอ้ งจัดการครั้งต่อไป เขา

ไม่เชื่อว่าพระพุทธโพธิสตั ว์จะคอยคุม้ ครองนางได้ตลอดเวลา
ครานี้ฮ่องเต้ถึงกับปิ ดบังรัชทายาท ใช้ยาลูกกลอนตันเซินที่ส่งออกไปช่วยชีวิตราชวงศ์
แคว้นหลินมาเป็ นอุบาย

ใครจะรู ้ เดิมทีเรื่ องจัดการไว้เรี ยบร้อยดีแล้ว ผลคือเฉิงยวนกับหวังต้าหมาจื่อคนนั้นไม่รู้

เป็ นวิญญาณตามติดมาอย่างไร พวกเขามาถึงเมืองหน้าด่านสุดท้ายแล้วจึงค่อยลงมือ ผล
กลับถูกสองคนนี้จบั ได้

พอกันที เฉิงยวนหมดความอดทนแล้ว! จวิน้ จู่บา้ นนางยุง่ ทั้งวันทั้งคืนก็เพื่อให้ช่วยเหลือ

คนได้มากขึ้น แต่จกั รพรรดิน้ าํ เข้าหัวสมองไปแล้วหรื อไร ยาดีแท้ๆ ประเดี๋ยวก็จะได้ใช้
ช่วยชีวิตคนแล้ว กลับถูกเขามาทําลาย!

สมควรรู ้ไว้วา่ ผูม้ ีความจําเป็ นต้องใช้ยาครั้งนี้เป็ นฮองเฮาของแคว้นหลิน ก่อนอื่นไม่ตอ้ ง

พูดถึงผูอ้ ื่นมีความสัมพันธ์ทางการค้ากับท่าน แม้นไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด การ
ช่วยเหลือชีวติ คนคนหนึ่ง ได้บุญยิง่ กว่าสร้างเจดียเ์ จ็ดชั้นมิใช่หรื อ?
ผูอ้ ื่นใช้ยาเม็ดของแคว้นท่านรักษาประคองชีวิต ราชวงศ์ผอู ้ ื่นย่อมยอมถอยเท้าก้าวใหญ่ให้
ท่านในหลายสถานการณ์ ไม่วา่ จะเศรษฐกิจการค้าหรื อการนําเข้าส่ งออก คงได้
ผลประโยชน์กลับมาเล็กน้อย

ท่านไม่อยากผูกมิตรก็แล้วไป ท่านยังจงจงใจก่อกวนผูกศัตรู นี่มิใช่น้ าํ เข้าสมอง ประตู

หนีบหัวแล้วจะเป็ นอะไรไปได้!

ตอนนี้เฉิงยวนไม่ทนแล้ว ร้องโวยขึ้นมาทันที ‚พวกเจ้าต้องการอะไรกันแน่? สมุนไพรที่

ส่งเข้าวังคราก่อนพวกเจ้าก็เข้ามาแส่ สตรี ผนู ้ อ้ ยเห็นแก่เป็ นสายเลือดของจวิน้ หม่าก็เลยไม่
พูดอะไร พวกเจ้าทําเกินไปไหม?! ฮองเฮาแคว้นหลินนางมีแค้นพยาบาทอะไรกับพวกเจ้า
หรื อ? เจ้าถึงต้องการให้ผอู ้ ื่นถึงแก่ความตาย!‛

‚พูดมาสิ ! วันนี้ไม่พดู ให้รู้เรื่ อง อย่าคิดว่าแม่จะปล่อยให้ผา่ นด่านนี้ไปได้!‛

‚เจ้าเป็ นผูห้ ญิง ข้าเตือนเจ้าให้หุบปากเสี ยดีกว่า! นายผูห้ นุนหลังข้าคือท่านบนฟ้าผูน้ ้ นั เจ้า
หาเรื่ องด้วยได้รึ!‛ หัวหน้าคนจัดการงานผูน้ ้ นั ไม่พกสมองมาด้วยอย่างแท้จริ ง เขากําหมัด
คารวะไปทางทิศตะวันออก บนหน้าแสนภาคภูมิใจ รู จมูกแทบจะชี้ข้ นึ ฟ้าแล้ว

ข่มขู่! ข่มขู่กนั ชัดๆ !

เจตนาของผูอ้ ื่นก็คือบอกว่าเจ้านายที่หนุนหลังตนเป็ นองค์จกั รพรรดิ ต่อให้ไม่เป็ นธรรม

แล้วเจ้าจะทําอะไรได้?!

แม้กล่าวเช่นนี้ไม่ผดิ แต่ท่านเล่นใหญ่พดู ออกมาโจ่งแจ้งมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ!

‚ฮ่องเต้แล้วอย่างไร ฮ่องเต้เองก็ตอ้ งมีคุณธรรม! ฮ่องเต้เองก็ไม่อาจเห็นชีวิตคนเป็ น
ต้นหญ้า! พูดอีกอย่าง นี่กม็ ิใช่คนของแคว้นท่านนี่ มือของพวกท่านมันยืน่ ออกมายาวไป
หน่อยไหม!‛ ในใจเฉิงยวนมากน้อยก็ยงั มีสติอยูส่ ่วนหนึ่ง คิดอยากพูดกับคนด้วยเหตุผล
อย่างไรคนที่อยูเ่ บื้องหลังก็เป็ นจักรพรรดิ นางไม่อาจทําเกินไปได้

ใครจะรู ้ ผูอ้ ื่นไม่ยนิ ดีเปลืองนํ้าลายด้วย!

‚ใครก็ได้ รุ มสาดดาบให้ขา้ ที พล่ามจ๊อกแจ๊กน่ารําคาญ ผูห้ ญิงแม่งเหมือนกับเป็ ด…‛

หัวหน้าคนนั้นเห็นเฉิงยวนยังพูดไม่รู้จกั ถอยก็สงั่ การคนด้านข้างทันที

ตอนที่ 887 จักรพรรดิจุดชนวนโทสะปวงชน

แต่ภายใต้การรับรองของฮ่องเต้น้ นั ถ้าเขาจัดการเรื่ องนี้ไม่ดีล่ะก็ อย่าว่าแต่ศีรษะของเขา

เลย แม้แต่หวั ของตระกูลเขาก็เป็ นอันต้องย้ายบ้าน!
อีกทั้งฝ่ าบาทรับสัง่ กับเขาแล้วว่าในสถานการณ์สุดวิสยั ต่อให้ฆ่าคนก็ไม่เป็ นไร ค่อยบอก
กับขุนนางท้องที่สกั คําว่าเป็ นโจรท้องถิ่น ไม่จาํ เป็ นต้องรายงานเบื้องหน้า

ดังนั้นหัวหน้าคนนี้ถึงได้ทาํ ตัวกร่ าง หน้าตาโอหังจะได้เห็นคนตายอยูเ่ ช่นนี้

ลูกน้องที่อยูด่ า้ นหลังได้รับสัญญาณจากหัวหน้า ก็ชกั ดาบคิดจะเข้ามาสังหารเฉิงยวนทันที

หวังต้าหมาจื่อเห็นสถานการณ์ไม่ดี ก็ข้ ึนหน้ามาช่วยรับไว้ทนั ที ถูกดาบบาดเข้าที่แขน

เฉิงยวนคิดว่าฝ่ ายตรงข้ามแค่จะขู่นาง ไหนจะคาดคิดว่าพวกเขากล้าฆ่าคนจริ งๆ ล้วนกล่าว
กันว่ามนุษย์ดินปั้นยังมีอารมณ์สามส่วน นับประสาอะไรกับนางที่ติดตามซูเซียงมาหลายปี
ทั้งยังวิง่ ทําการค้าข้างนอกอยูบ่ ่อยครั้ง มากน้อยก็ยงั ได้ฝึกฝนการระบายอารมณ์ออกมาบ้าง

รวมกับเรื่ องตรงหน้าประตูวงั เมื่อหลายวันก่อน ความอัดอั้นตันใจก้อนหนึ่งที่สุมทรวงนาง

ก็ยงั ไม่ได้ระบายออกมา

บัดนี้เห็นหวังต้าหมาจื่อบาดเจ็บเพราะช่วยชีวติ ตน นางไหนเลยยังจะทนไหว! หนึ่งเท้าถีบ

ผูช้ ายด้านข้างคนหนึ่งล้มลง ดึงดาบในมือเขาขึ้นมา จากนั้นทําท่าทางห้าวหาญดุดนั ‚มาสิ
มาสิ มาฆ่าข้าเลย! วันนี้ต่อให้ขา้ ต้องละทิ้งชีวติ นี้ ก็ตอ้ งให้ทุกคนได้รับรู ้วา่ ฮ่องเต้เป็ น
สิ่ งของอะไร!‛

เห็นว่าเกิดการต่อสูก้ นั ขึ้นมาแล้ว แน่นอนว่าหวังต้าหมาจื่อกับคนของตัวเองต้องขึ้นหน้า

เข้ามาช่วย โดยรวดเร็วคนทั้งฝ่ ายก็ต่อสูต้ ะลุมบอน ย่อมเห็นเลือดไม่นอ้ ย
ชาวบ้านเหล่านี้แม้เป็ นผูช้ มอยูด่ า้ นข้าง ทว่าเพราะแคว้นหลินกับต้าหรงมีสมั พันธไมตรี มา
รุ่ นสู่รุ่น ชายแดนสงบสุขเสมอมา ไหนเลยจะเคยพบเจอเรื่ องหลัง่ เลือดใหญ่โตขนาดนี้ แต่
ละคนล้วนตื่นกลัว

เฉิงยวนด้านหนึ่งใช้ดาบฟาดฟันอย่างดุดนั ด้านหนึ่งก็ร้องตะโกนเสี ยงดัง ‚พี่นอ้ งชาวบ้าน

ทั้งหลายดูไว้เถิด นี่เป็ นเขี้ยวเล็บในมือจักรพรรดิ ฮองเฮาของแคว้นหลินประชวร จวิน้ จู่
เหนียงเนี่ยงบ้านข้าลําบากทั้งวันทั้งคืนเพื่อคิดค้นยาสมุนไพรออกมาช่วยชีวิตคน ฮ่องเต้
แสนดีของเรากลับใส่ยาพิษลงในยาสมุนไพรนี้ คิดจะจัดการฮองเฮาแคว้นหลินถึงแก่ความ
ตาย นี่จะผูกอาฆาตให้บา้ นเมืองเราแล้ว!‛

‚ท่านลุงท่านป้าทุกท่าน ทุกคนล้วนเข้าใจเหตุผลของเรื่ องราว จักรพรรดิเป็ นเยีย่ งไรทุก

ท่านล้วนเคยได้ยนิ มา วันนี้สตรี ผนู ้ อ้ ยไม่กลัวที่จะบอกพวกท่าน ทั้งหมดนี้เป็ นความจริ ง!
เรื่ องที่พวกท่านรู ้มายังไม่เท่าขนเส้นเดียวด้วยซํ้า! เรื่ องทําลายชาติทาํ ร้ายราษฎรที่
จักรพรรดิตวั ดีของพวกท่านทําไว้ จิ๊ๆ เขาไม่ละอายที่จะทํา แต่ขา้ ละอายที่จะพูด!‛
‚ทุกท่านล้วนเป็ นราษฎรชายแดน หากสองแคว้นเกิดสงคราม คนแรกที่เสี ยหายจะเป็ น
ใครเล่า…จักรพรรดิตวั ดีของพวกเรา เพียงเพื่อใส่ร้ายยัดของกลางให้จวิน้ จู่ของพวกข้า เขา
ไม่สนใจแม้แต่ความปลอดภัยของราษฏร ไม่สนใจความปลอดภัยของบ้านเมือง…เรื่ องอื่น
ไม่รู้วา่ ทําอะไรลงไปอีกบ้าง! ‛

เฉิงยวนผูน้ ้ ีเป็ นคนฉลาดพูด แต่ละคําแต่ละประโยคแทงใจดําเข้ารุ นแรง ไม่เพียงแต่บอก

ว่าระหว่างแคว้นหลินกับแคว้นต้าหรงไม่เคยขัดแย้งกัน ยาสมุนไพรที่ส่งไปก็เพื่อรักษา
อาการประชวรของฮองเฮาผูอ้ ื่น นี่เป็ นการสร้างความสัมพันธ์อนั ดี

จากนั้นยังบอกว่าเรื่ องที่เล่าลือถึงหูของชาวบ้านก่อนหน้านี้ลว้ นเป็ นจักรพรรดิกระทําด้วย

ตัวเอง อีกทั้งที่เล่าลือออกมายังแค่เล้กน้อยไม่เท่าเส้นขนเดียวของวัวเก้าตัว

ต่อมายังเปิ ดเผยชัดเจนว่าจักรพรรดิคิดสังหารอัครมเหสี ของแคว้นอื่น ชักนําสงครามมาสู่

สองแคว้น
ถ้าพูดแค่ขา้ งหน้าสองสามประโยคพวกชาวบ้านก็คงฟังผ่านๆ ไป หรื อไม่กค็ งโมโหด่าทอ
สองสามประโยค พูดทํานองว่าจักรพรรดิไร้เมตตาไร้คุณธรรม ทว่าพอฟังถึงประโยค
หลังๆ แล้ว ใครยังจะทนไหว?

อย่างไรนี่กเ็ กี่ยวพันถึงผลประโยชน์ใกล้ตวั เกี่ยวข้องกับชีวิตความเป็ นอยูข่ องตัวเอง ถ้าเกิด

สองแคว้นก่อสงคราม คนที่ทุกข์ยากคนที่ลาํ บากมิใช่ชาวบ้านตามชายแดนอย่างพวกเขา
หรอกหรื อ!

รวมกับก่อนหน้านี้ทุกคนก็เคยได้ยนิ มาว่าจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงทําคุณประโยชน์เพื่อประเทศ

เพื่อประชาชนตั้งเท่าไร ตอนภัยแล้งปกป้องราษฎรมากแค่ไหน หลายปี มานี้ส่งเสบียง
กองทัพมากเพียงใด ช่วยเหลือคนยากคนจนมาเท่าไหร่
บัดนี้กลับมาได้ยนิ ว่าจักรพรรดิไม่เพียงแต่ใช้วิธีการตํ่าทรามทําร้ายสังหารจวิน้ จู่เหนียง
เนี่ยง ยังตั้งใจให้สองแคว้นเกิดสงคราม ชาวบ้านย่อมเดือดดาลลุกฮือ ถือจอบ ถือเคียว ถือ
ไม้กระบอง ถึงขั้นถือตะหลิวพุง่ เข้าไปทางคนของจักรพรรดิพวกนั้น

นี่เป็ นการจุดชนวนโทสะของราษฎรแล้ว!

ตอนที่ 888 รังแกคนมิใช่ทาํ กันแบบนี้

หัวหน้าคนนั้นเดิมทีได้รับบัญชาจากฮ่องเต้ ขอเพียงแค่เป็ นคนของซูเซียงอยากจะฆ่าก็ฆ่า
ได้เลย อย่างแย่กอ็ า้ งว่าเป็ นโจรท้องถิ่นจัดการ แต่คนเหล่านี้เป็ นชาวบ้านธรรมดา พวกเขา
ไม่กล้าลงมือ

คนเหล่านี้ในใจหวัน่ เกรง กอรปกับชาวบ้านไม่ลงมือก็ไม่ไว้หน้า แต่ละคนถ้าไม่ถูกฟัน

ตายก็ถูกฟันบาดเจ็บ หัวแตกเลือดไหลหนีไป

เฉิงยวนโมโหสุดขีด แม้นางรู ้ดีวา่ การกล่าวถึงจักพรรดิอย่างเปิ ดเผยท้าทายเช่นนี้คงต้องถูก

ตัดหัว แต่นนั่ แล้วอย่างไร ต่อให้ตนกับลูกสาวถูกฆ่า นางก็ไม่อาจยอมให้จวิน้ จู่เหนียง
เนี่ยงต้องเสี ยเปรี ยบ และไม่อาจยอมให้ชาวบ้านต้องประสบเคราะห์!

เรื่ องนี้ถึงหูราชวงศ์แคว้นหลินอย่างรวดเร็ว จักรพรรดิผอู ้ ื่นย่อมทั้งร้อนใจทั้งโมโห ปกติ

ไม่มีเรื่ องก็หาเรื่ องเสี ยเองยังพอแล้วไป แต่รังแกคนก็มิใช่ทาํ กันแบบนี้!
แคว้นแห่งนี้ต่างกับต้าหรง พวกเขายึดหลักปฏิบตั ิสามีภรรยาเดียว หากฝ่ ายหญิงอายุ
สามสิ บแล้วยังไร้บุตร ถึงจะให้วงศ์ตระกูลจัดการด้วยการรับญาติเป็ นบุตรบุญธรรม
หรื อไม่กห็ าทาสขุนนางอุม้ บุญทายาท แต่สตรี น้ นั ต้องอยูร่ ่ วมกันในตระกูล ฐานะ
อนุภรรยาหรื อนางข้างห้องนั้นไม่อาจมี

ฮ่องเต้จึงมีเพียงพระอัครมเหสี พระองค์น้ ีพระองค์เดียว อีกทั้งเป็ นภรรยาที่ชอบพอกันมา

ตั้งแต่เด็ก กําเนิดรัชทายาทกับองค์หญิงใหญ่ให้เขา เป็ นสามีภรรยารักใคร่ ลึกซึ้ ง

บัดนี้อุตส่าห์ตามหายาช่วยชีวิตภรรยาที่รักได้แล้ว กลับถูกจักรพรรดิของแคว้นต้าหรงมา
ทําลายเช่นนี้ โชคดีที่พวกเฉิงยวนหยุดยั้งยาเอาไว้ได้ ไม่อย่างนั้นภรรยาของตนเผลอกิน
เข้าไป ชีวิตไม่ถึงแก่ความตายหรอกหรื อ?!

แต่ถึงอย่างนั้น ยาช่วยชีวิตนี้กเ็ สี ยหายไปแล้ว เช่นนั้นชีวิตของภรรยาเขา…

ฮองเฮาของผูอ้ ื่นป่ วยหนัก ภายใต้สถานการณ์จาํ เป็ นเร่ งด่วนต้องการยาบํารุ งหัวใจมา
ช่วยชีวิต กลับถูกฮ่องเต้ตา้ หรงก่อการณ์เช่นนี้ ใครมันจะไม่โมโห?!

พูดอีกอย่าง ผูอ้ ื่นกับต้าหรงไม่เคยมีการติดต่อทางการทหาร ไม่มีการแย่งชิงดินแดน ท่าน

บอกว่าดินแดนตรงนี้เป็ นของท่าน ยอมปาดให้ท่านเล็กน้อยก็เป็ นอันได้ ยามปกติ
เสี ยเปรี ยบบ้างยังพออภัย แต่ฮองเฮาผูอ้ ื่นป่ วย ทุ่มเงินขอปันยามาเล็กน้อยคงไม่เหลือบ่า
กว่าแรงกระมัง? ซํ้ายังมิได้ทาํ อะไรท่าน นี่ท่านมิใช่กาํ ลังฆ่าคนทางอ้อมอยูห่ รื อ?

ทว่าที่โชคดีคือ หวังต้าหมาจื่อเป็ นคนมีสมองเฉลียวฉลาด เพราะทราบว่ายาเม็ดคราวนี้

ต้องส่งไปให้ฮองเฮาของแคว้นหลินใช้ เขาจึงพกติดตัวมาด้วยจํานวนหนึ่ ง
แม้นาํ มาเพียงเล็กน้อยไม่พอใช้ ประสิ ทธิผลก็ไม่ดีเท่ายาที่ซูเซียงลงมือผลิตออกมาด้วย
ตนเอง แต่พอสามารถใช้แก้ขดั ในเวลาฉุกเฉินได้ เขาจึงให้ลูกน้องคนสนิทของตนถือป้าย
ของซูเซียงหวดแส้เร่ งม้านํายาไปส่งทันที

จักรพรรดิแคว้นหลินที่เพิ่งได้ยนิ ว่ายาถูกทําลายกําลังพิโรธเดือดดาล ก็เห็นคนของ

แคว้นต้าหรงถือป้ายเซียงหรงจวิน้ จู่รีบร้อนเข้ามาถวายยาสมุนไพรให้ บอกว่ายานี้แม้
ประสิ ทธิผลไม่ดีเท่ายาที่ถูกทําลายทิ้งไปแล้ว แต่สามารถใช้ในยามฉุกเฉินได้ พวกเขาส่ง
สารนกพิราบฉบับบหนึ่งให้จวิน้ จู่แล้ว ยาจะตามมาสมทบโดยเร็ ว

บ่ายวันเดียวกัน หวังต้าหมาจื่อก็รีบเร่ งนําหมอเทวดาชื่อดังของท้องถิ่นเข้ามาในราชสํานัก

แคว้นหลิน

หมอเทวดาคนที่หวังต้าหมาจื่อพาเข้าไปคนนี้กม็ ีไมตรี อนั ดีต่อกันกับซูเซียง ถึงขั้นยังรับ

หน้าที่สอนวิชาในสํานักศึกษาของซูเซียงกว่าหนึ่งปี ครึ่ ง หากมิใช่เพราะมารดาเฒ่าป่ วยไข้
ล่ะก็เขาคงไม่รีบร้อนกลับมาชายแดนแบบนี้
ประจวบเหมาะเขาเรี ยนเฉพาะทางด้านหัวใจพอดี ดังนั้นการส่งเขาเข้าไปจึงนับว่า
ช่วยเหลือได้มาก และยังลดไฟโทสะในใจของราชสํานักแคว้นหลินได้ดว้ ย

‚ดีนกั ฮ่องเต้ตา้ หรง ถ้ามเหสี ของเจิ้นเกิดมีอาการผิดพลาดอันใด เจิ้นจะเหยียบยํา่ ทําลาย

บ้านเมืองของเจ้าให้จงได้!‛ จักรพรรดิแคว้นหลินโมโหตบโต๊ะ

แต่ตอ้ งเห็นแก่ซูเซียงที่ท้งั ส่งคนส่งยามาให้ เห็นแก่หมอเทวดาชราคนนั้นกับหวังต้า

หมาจื่อ พวกเฉิงยวนที่ใช้คาํ พูดดีๆ โน้มน้าว กอรปกับฮองเฮามีอาการดีข้ ึน เขาจึงดับไฟใน
เตาลงไปได้ไม่นอ้ ย แต่ยงั มีพระราชสาส์นฉบับหนึ่งส่งถึงต้าหรง

แคว้นหลินมีราชสาส์นมา เรื่ องใหญ่เช่นนี้ถา้ พระพันปี ยังไม่รู้อีกล่ะก็คงหูหนวกตาบอด

แล้ว
เรื่ องก่อนหน้านี้จึงถูกเปิ ดโปงออกมาด้วยเช่นกัน พระพันปี เกรี้ ยวกราดเดือดดาล ตําหนิ
จักรพรรดิรัชทายาทให้ยตุ ิแต่พอควร เป็ นถึงกษัตริ ยแ์ ละยุพราชผูส้ ูงศักดิ์ กระทําเรื่ องเช่นนี้
อับอายขายขี้หน้าหรื อไม่!

ทว่าจักรพรรดิกลับไม่สาํ นึก บอกว่าซูเซียงคนชัว่ ผูน้ ้ นั ก่อกวนทําให้ราชวงศ์ไม่สงบสุข ถ้า

ไม่ใช่เพราะคนชัว่ ผูน้ ้ นั จ้าวเซิงคงกลับมาอย่างว่าง่าย

รัชทายาทเองก็โน้มน้าวอยูข่ า้ งๆ ก็แค่หญิงหญิงชาวบ้านป่ าเถื่อนคนเดียว ซูยว่ นนางไม่ดี

ตรงไหน ต่อให้ไม่ชอบซูยว่ น อนาคตค่อยรับเช่อเฟยโฉมงามให้เขาสักสองสามคนก็ได้นี่
นา ไยต้องเอาหญิงบ้านนอกเคยแต่งงานแล้วคนหนึ่งด้วย!

ตอนที่ 889 พระพันปี สวรรคต

พระพันปี ทรงกริ้ วจนกระอักเลือดตรงนั้น ด้วยความเหนื่อยล้าและขุ่นเคืองพระทัยตลอด
หลายปี ครานี้จึงล้มประชวรอย่างแท้จริ ง พระพันปี ลงราชโองการเรี ยกตัวซูเซียงเข้าวังและ
มอบป้ายอาญาสิ ทธิ์อํานาจของตนให้แก่ซูเซียงอย่างเงียบๆ ยังแอบจัดการให้หวั หน้ากลุ่ม
อํานาจของตนได้พบปะกับซูเซียง

คล้อยหลังคนเหล่านั้น พระพันปี ก็ทรุ ดตัวลงบนตัง่ นุ่ม

บัดนี้นางเป็ นตะเกียงไร้น้ าํ มันแล้ว โชคดีที่ซูเซียงเข้าเมืองหลวงมาเร็ว หากไม่ใช้โอกาส

ตอนนางยังมีแสงไฟริ บรี่ อยูน่ ้ ี เกรงว่าธุระมากมายคงจัดการไม่ทนั แล้ว

สุดท้ายพระโอษฐ์ของพระพันปี สัน่ เทา ดึงมือซูเซียงไว้เอ่ยคําหนักแน่นจริ งใจ ‚เซียงเอ๋ อร์

ทั้งหมดเป็ นเพราะย่าไม่ดีเอง หน้ามือหลังมือนี้ลว้ นเป็ นเนื้อทั้งนั้น เฮ้อ คนโง่นนั่ …เฮ้อ
เห็นแก่เซิงเอ๋ อร์กบั เจ้าโง่นนั่ เป็ นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกัน ทนได้กท็ นเถิด ถ้าทํากันเกินไป
ข่มขู่ถึงแก่ชีวิต เฮ้อ…เช่นนั้นเจ้าก็ตดั สิ นใจเองเถิดว่าควรจัดการอย่างไร…‛
‚ลูกหลานย่อมมีชะตากรรมของลูกหลาน อายเจียไร้กาํ ลังแล้ว จัดการมิได้แล้ว…‛

‚ลูกหลานอกตัญํู ลูกหลานอกตัญํู…‛ หลังพระพันปี เอ่ยวาจานี้จบ พระเนตรก็ปิดลง

นํ้าใสหยดหนึ่งกลิ้งลงมาจากหางตา ลาลับโลกไปเช่นนี้

แม้กระทัง่ ลมหายใจสุดท้ายก็ยงั ไม่เห็นหน้าจักรพรรดิกบั รัชทายาท

พระพันปี ทิ้งคําสัง่ เสี ยไว้สองประการ ประการแรกคือหลังนางสวรรคต ตราบใดที่ซูเซียง

มิได้สมคบศัตรู ก่อกบฎกระทําผิดมหันต์ตอ้ งโทษร้ายแรงสิ บประการ ไม่วา่ คนผูใ้ ดก็ไม่มี
สิ ทธิ์คุกคามชีวิตของนาง มิเช่นนั้นไม่วา่ เป็ นใครก็ตาม อํานาจที่นางเหลือทิ้งไว้จะขุดราก
ถอนโคนสิ่ งกีดขวางทั้งหมดให้ซูเซียง
คําสัง่ เสี ยฉบับนี้สามารถพูดได้วา่ ค่อนข้างไม่สมเหตุสมผล ล้วนกล่าวกันว่าโอรสวรรค์รับ
โทษเท่าเทียมกับปวงประชา พระพันปี กลับบอกว่า ขอเพียงแค่ซูเซียงไม่สมคบศัตรู ก่อ
กบฏ ก็ไม่อนุญาตให้ใครคุกคามชีวิตนาง นี่เป็ นการลําเอียงปกป้องกันอย่างชัดเจน

แต่นนั่ แล้วอย่างไร? ผูอ้ ื่นเป็ นพระพันปี ซูเซียงเป็ นทั้งผูม้ ีคุณูปการต่อบ้านเมือง เป็ นคนดีมี
คุณธรรม ยามปกติช่วยชีวิตคนตั้งมากมาย ต่อให้มีความผิดใหญ่โต ก็เอามาหักลบกันได้
แค่คนสองคน

อีกอย่าง ทุกคนต่างรู ้สึกว่าด้วยสติสมั ปชัญญะของซูเซียง อย่าว่าแต่สมคบคิดศัตรู เลย ให้

วางแผนทําร้ายสังหารคนหนึ่งคนนางก็ยงั ไม่ยนิ ยอม

นอกจากนี้ยงั มีคาํ สัง่ เสียอีกหนึ่งประการคือหลังนางสวรรคตแล้ว ป้ายวิญญาณของนางให้

จ้าวเซิงเป็ นคนถือ โลงศพของนางให้ซูเซียงมาประคอง รัชทายาทกับจักรพรรดิหา้ มสอด
มือแม้แต่ปลายนิ้ว มิเช่นนั้นวิญญาณหลังความตายของนางจะไม่สงบ!
ถ้าบอกว่าคําสัง่ เสี ยก่อนหน้านั้นทําให้ทุกคนขบคิดอยูใ่ นใจ เช่นนั้นเมื่อประการสุดท้ายนี้
ออกมา ราชสํานักและราษฎรก็ตื่นตะลึงแล้ว

มีที่ไหนลูกชายแท้ๆ ยังมีชีวิตอยู่ แต่ให้สตรี คนหนึ่งมาช่วยประคองโลงศพให้นาง?

อีกอย่าง การถือป้ายวิญญาณนั้นเป็ นเรื่ องของจักรพรรดิ และต่อให้จกั รพรรดิผมู ้ ีฐานะเป็ น

กษัตริ ยแ์ ห่งแคว้นมีขอ้ ห้ามเหล่านี้ เช่นนั้นก็ควรให้รัชทายาทมาถือ ไฉนตกไปถึงมือ
หลานชายที่บดั นี้มีตาํ แหน่งเหลือแค่จวิน้ อ๋ อง?

หลายปี นี้ โดยเฉพาะช่วงหลายวันมานี้ ไม่วา่ เป็ นราชสํานักหรื อชาวบ้านสามัญชน ล้วนมี

คําวิจารณ์ต่อทุกการกระทําของจักรพรรดิกบั รัชทายาทมากทีเดียว
รัชทายาทยังดีหน่อย ผูค้ นเพียงบอกว่าเขากตัญํูอย่างโง่เขลา ไม่แยกแยะถูกผิด อย่างไร
เสี ยมีหลายเรื่ องที่เขามิได้เป็ นคนกระทํา

แม้เรื่ องของซูยว่ นเสี้ ยนจู่น้ นั เล่าลือไปถึงราษฏรแล้ว แต่ทุกคนเพียงถือเป็ นเรื่ องขําขันฟัง

จบก็แล้วกันไป คิดว่าคนเป็ นพี่ชายผูน้ ้ ีห่วงใยน้องชาย แม้วิธีการไม่ถูกต้อง แต่กร็ ัก
น้องชายจากใจจริ ง

ดังนั้นแม้รัชทายาทยังคงมีขอ้ เสี ยเล็กๆ น้อยๆ อยูม่ าก แต่ดว้ ยพลังพี่นอ้ งเคารพปรองดอง

ทุกคนจึงยกโทษให้เขาไปสามส่วน พุ่งเป้าวิจารณ์แค่จกั รพรรดิ

พระพันปี สิ้นพระชนม์แล้ว แม้กระทัง่ ป้ายวิญญาณรัชทายาทยังไม่ได้ถือ โลงศพก็ยงั ไม่ได้

ประคอง เขาจึงค่อยตระหนักได้วา่ บางทีตนอาจทําผิดพลาดลงไปตรงไหนแล้วจริ งๆ ?
ถ้าไม่ใช่แบบนี้ เหตุใดแม้แต่หลานชายคนนี้เสด็จย่ายังไม่อยากยอมรับเล่า?!

แม้แต่ไรมาเสด็จย่าค่อนข้างดุ พูดจาก็ไม่ค่อยน่าฟังอยูบ่ า้ ง แต่ปฏิบตั ิกบั พวกเขาอย่างดียงิ่

ถ้าต้องลําเอียง เสด็จย่าก็ควรช่วยเขาซึ่งเป็ นหลานชายคนโตก่อนสิ ทําไมไม่วา่ เรื่ องใดก็เอา
แต่ปกป้องจ้าวเซิงกับคนชัว่ คนนั้นเล่า?

ต้องเป็ นเพราะตัวเองทําผิดตรงไหนแน่ เป็ นเช่นนี้แน่…

ตอนที่ 890 อย่างไรถึงจะเรี ยกว่าหน้าไม่อาย

เพราะมีคาํ สัง่ เสี ยของพระพันปี กอรปกับกลุ่มอํานาจของพระพันปี เหล่านั้นแน่วแน่ไม่
ยอมให้ฮ่องเต้กบั รัชทายาทเข้าโถงเซ่นไหว้ ต่อให้พวกเขาคุกเข่าอยูต่ รงนอกประตูกย็ งั ถูก
ไล่ออกไป

รัชทายาททําได้เพียงสวมชุดไว้ทุกข์ นัง่ ราบอยูก่ ลางตําหนักบูรพาของตัวเอง คิดร้อยตลบ

ก็ยงั ไม่เข้าใจ

แต่จกั รพรรดิมิได้คิดเช่นนี้น่ะสิ เขาคิดว่าเป็ นเพราะซูเซียงทําให้พระชนนีสิ้นพระชนม์ ยัง

ทําให้เขาผูเ้ ป็ นจักรพรรดิแบกชื่อว่าอกตัญํูไว้บนหลัง คงต้องให้บทเรี ยนนางสักหน่อย
แล้ว ในเมื่อฆ่าไม่ได้ เช่นนั้นขังนางไว้วงั หลวงตลอดชีวติ ก็ได้

ขอเพียงอยูใ่ ต้หนังตาของตน หึ หึ!

ดังนั้นจึงอาศัยช่วงเวลาที่กาํ ลังเฝ้าพระศพของพระพันปี ฮ่องเต้ถึงกับมีราชโองการแต่งตั้ง
ซูเซียงเป็ นนางกํานัลผูช้ ่วยห้องเครื่ องขั้นสอง หลังจัดการงานส่งวิญญาณพระพันปี เสร็จ
สิ้นแล้วให้รับตําแหน่งในห้องเครื่ องทันที

พูดให้น่าฟังก็คือเป็ นนางข้าหลวงขั้นสองคนหนึ่ง พูดตามจริ งแล้วก็คือเป็ นแม่ครัว อีกทั้งมี

กฎบัญญัติไว้วา่ นางกํานัลไม่สามารถแต่งงานกับลูกหลานเชื้อพระวงศ์ได้

ตอนขันทีอ่านราชโองการจบแล้วมองซูเซียงด้วยรอยยิม้ เยาะเหยียด ซูเซียงกลับลุกขึ้นจาก

พื้น เหมือนดัง่ เบญจมาศฤดูสารทที่ยนื ตระหง่านทระนงท่ามกลางลมใบไม้ร่วง เปิ ดปาก
เอ่ยอย่างเรี ยบเฉย ‚รบกวนกงกงกลับไปกราบทูลฝ่ าบาท ราชโองการฉบับนี้ขา้ หญิง
ชาวบ้านกับสามีไม่อาจรับไว้ ขอฝ่ าบาททรงถอนราชโองการ‛
กงกงคนนั้นไหนเลยจะคาดคิดว่าซูเซียงกําเริ บเสิ บสานเช่นนี้ กล่าวตําหนิเสี ยงแหลม ‚นาง
หญิงป่ าเถื่อน บังอาจไม่รับราชโองการ วันนี้ขา้ จะต้องเอาชีวิตเจ้าให้ได้!‛

ขันทีท่านนี้ได้รับบัญชาจากองค์จกั รพรรดิ วันนี้ถา้ ซูเซียงไม่รับราชโองการอยูใ่ นวังหลวง

อย่างโดดเดี่ยวจนแก่ตาย ก็ตอ้ งตาย ณ ตรงนั้น ไม่วา่ จะเป็ นแบบใด ทั้งชีวิตของนางก็อย่า
คิดออกจากวังหลวง อย่าคิดแย่งชิงความดีความชอบกับตน ฮ่าฮ่า!

ก่อนหน้านี้น่ะหรื อ เขายังหวาดกลัวซูเซียงอยูส่ ามส่วน ทว่าตอนส่งพระศพของพระพันปี

เขาแอบส่งคนลักลอบเข้าไปในตําหนักบรรทมของพระพันปี อย่างที่คิด ใต้ไม้กระดาน
แผ่นหนึ่งปรากฎตรามังกรวางอยู่

ตรามังกรของเสด็จพ่ออยูใ่ นมือเขาแล้ว พระพันปี สวรรคตแล้ว ซูเซียงยังจะมีภูผาที่ไหน

ให้พ่ ึงพิง แน่นอนว่าแผ่นฟ้ากว้างพสุธาใหญ่ เขาผูเ้ ป็ นจักรพรรดิยงิ่ ใหญ่ที่สุด!
‚กงกง เป็ นเช่นนี้ ราชโองการนั้นจวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงของเรามิอาจรับไว้ได้แน่นอน เชิญท่าน
ถอยกลับไปและแถลงไขต่อฝ่ าบาท‛ เวลานี้นางกํานัลรับใช้ขา้ งกายพระพันปี ลุกออกมา

‚บ่าวชราท่านรี บถอยเสี ยดีกว่า หรื อไม่กเ็ กลี้ยกล่อมคนชัว่ ผูน้ ้ ีให้รีบรับราชโองการ ข้าเอง

จะได้กลับไปกราบทูลรายงานจักรพรรรดิโดยดี‛ กงกงคนนั้นยามพูดจาคิ้วกระตุก ตา
กะพริ บ แค่เห็นก็รู้วา่ มิใช่ของดีอะไร

ล้วนกล่าวว่าบ่าวทาสนิสยั อย่างไรเจ้านายก็นิสยั อย่างนั้น บัดนี้ซูเซียงนับว่าเข้าใจแล้ว

เดิมทีในใจมากน้อยก็ยงั โอบอุม้ ความหวังไว้เส้นหนึ่ง คนเป็ นพ่อแม่ต่อให้ผดิ อย่างไร ทํา

เกินไปอย่างไร อย่างน้อยก็คงนึกถึงใจสามีนางที่เป็ นลูกชายบ้างกระมัง? แต่ไหนจะ
คาดคิด เหอะๆ ผูอ้ ื่นเห็นเจ้าเป็ นแค่เครื่ องมือทําสงครามเท่านั้น ถ้าเจ้าสูร้ บไม่ได้ จะ
นับเป็ นเงินสตางค์เดียวก็ยงั ไม่ใช่!
ซูเซียงยังคงเอ่ยประโยคนี้อย่างเรี ยบเอื่อย ‚เชิญกงกงกลับไปรายงานฝ่ าพระบาท ราช
โองการนี้ขา้ หญิงสามัญชนไม่อาจรับ อีกอย่าง เรี ยนกงกงกลับไปเชิญหมัวมัวผูอ้ บรมมา
สอนสัง่ รํ่าเรี ยนกฎระเบียบให้ดีอีกหน หญิงสามัญชน แม้เรี ยกตัวเองว่าว่าหญิงสามัญชน
ทว่าบนตัวอย่างไรก็มียศเป็ นเก้ามิ่ง กงกง ท่านเป็ นเพียงบ่าวรับใช้คนหนึ่ง มิใช่คนที่พออ้า
ปากแล้วจะเรี ยกข้าว่าหญิงชัว่ ร้ายป่ าเถื่อนได้ เช่นนี้จะแลดูเหมือนท่านกับเจ้าบ้านของท่าน
ไม่ได้รับการสัง่ สอน!‛

เดิมกงกงได้รับบัญชาของจักรพรรดิกไ็ ม่เกรงกลัวถือว่ามีคนหนุนหลัง บัดนี้เห็นซูเซียงยัง

จองหองถึงเพียงนี้ ด่าว่าเขากับเจ้านายบ้านตนไม่ได้รับการสัง่ สอน ตัวเขานั้นยังแล้วไป
แต่นี่มิใช่กาํ ลังด่าว่าจักพรรดิไม่ได้รับการสัง่ สอนหรอกหรื อ นี่พระพันปี เพิ่งลาโลกไป
เชียวนะ

กงกงหมดทําอะไรไม่ได้อย่างแท้จริ ง ราชโองการก็ไม่อาจโยนทิ้งไว้บนพื้น จําต้องหิ้ว

ศีรษะกลับไปรายงานองค์จกั รพรรดิ
ฮ่องเต้แม้ทรงกริ้ ว สัง่ โบยเขาไปหนึ่งยก แต่ยงั คงให้เขาดําเนินการต่อไป ให้เขาเร่ งออก
จากวังไปตามหาคน ถือโอกาสที่ลูกทรพีจา้ วเซิงยังจัดการธุระอยูข่ า้ งนอกไม่รู้เรื่ องรู ้ราว
จับคนในครอบครัวซูเซียงมาฆ่าให้หมดแล้วโยนเข้าป่ าลึกไปเป็ นอาหารหมาป่ า หรื อไม่ก็
ตั้งหม้อต้มเป็ นอาหารสุนขั

ทางหนึ่งจักรพรรดิส่งคนไปจัดการเรื่ อง ทางหนึ่งก็ให้คนเข้ามาขู่เตือนซูเซียงว่าทางที่ดี
ที่สุดอย่าทําลายวันครบรอบของพระพันปี มิเช่นนั้นนางจะได้เป็ นคนบาปแห่งยุค ต้องถูก
ประหารเก้าชัว่ คน

ตอนที่ 891 ท่านไม่รําคาญจะพูดแต่เจ๊รําคาญจะฟัง

ซูเซียงเพียงหัวเราะเย็นชาสองเสี ยง ไม่ได้พดู อันใด

แม้ในใจนางยังมีความกังวลอยูบ่ า้ ง ที่ห่วงไม่ใช่ชีวิตของตัวเอง แต่ดูจากท่าทางของ
จักรพรรดิ เป็ นไปได้วา่ อาจคุกคามไปถึงคนในครอบครัวนาง?

ยังมีคนข้างกายเหล่านี้ อย่างไรก็เป็ นคนสนิทของเสด็จย่า นางก็อยากรับเป็ นญาติพี่นอ้ ง

ของตน หรื อไม่กเ็ ลี้ยงดูพวกเขาไปจนแก่เฒ่าล่วงลับ แต่ไม่ใช่มาเสี ยสละอย่างเปล่า
ประโยชน์ในสถานการณ์เช่นนี้!

ขณะที่ซูเซียงกําลังคิดหาหนทาง จักพรรดิกลับรอไม่ไหว ไม่รู้มุดออกมาจากรอยแยกไหน

มายืนยืน่ มือชี้หน้าซูเซียงเหมือนพวกหญิงปากร้าย ‚นางคนชัว่ บังอาจให้วิชาปี ศาจมา
ล่อลวงโอรสของเจิ้น วันนี้เจิ้นจักสับเจ้าออกเป็ นพันชิ้นหมื่นชิ้น จากนั้นก็จะประหาร
ครอบครัวเจ้าเก้าชัว่ โคตร นางปี ศาจจิ้งจอก คนชัว่ ช้าสมควรตาย…‛

หัวคิว้ ซูเซียงขมวดแล้วชูนิ้วแคะๆ หู หญิงร้ายกาจเอย ปี ศาจจิ้งจอกเอย ประหารเก้าชัว่

โคตรเอย คําพวกนี้นางได้ยนิ จนหูงอกรังไหมได้มาตั้งนานแล้ว
พอได้ยนิ เข้าหูอีกครั้งจากปากฮ่องเต้เอง นางแค่รู้สึกว่าตลกดี ท่านไม่รําคาญจะพูด แต่เจ๊
รําคาญจะฟังแล้ว!

ทุกคนมัวแต่สนใจจักพรรดิกบั ซูเซียงทะเลาะกันทางนี้ ไม่ได้สงั เกตเลยว่าข้าหลวงคนหนึ่ง

ที่เฝ้าวิญญาณให้พระพันปี ถอยออกไปทางมุมประตูเล็กๆ อย่างเงียบเชียบ

คนผูน้ ้ ีมิใช่ใครอื่น พอดีเป็ นบัณฑิตโง่เง่าที่พวกซูเซียงช่วยกลับมาเมื่อครานั้น ซ่งมู่

เมื่อแรกเริ่ ม เขาสอบติดแค่จวี่เหริ น ต่อมาก็สอบเข้าได้เป็ นจิ้นซื่อ เขาอยากกลับมาตอบ

แทนบุญคุณ แต่เห็นสถานการณ์ในบ้านของพวกซูเซียงนับวันยิง่ ดีข้ ึน อีกทั้งความสัมพันธ์
ของพระพันปี กับซูเซียงก็ดี ถ้าตอนนี้เขาตามติดขึ้นมาอีกก็คงมีความคิดผิดๆ หน้าไม่อาย
ประเภทหนึ่ง ดังนั้นจึงแค่ส่งคนในอิทธิพลของตนเข้ามาแอบคุม้ กัน หรื อไม่กบ็ อกเล่าส่ง
ต่อความดีของซูเซียงกับชาวบ้านเท่านั้น
บัดนี้เห็นสถานการณ์ไม่ถูกต้อง แม้ไม่เคยเห็นจักพรรดิกี่ครั้ง แต่เพราะซูเซียงเคยสอนเรื่ อง
ต่างๆ ให้เขาไม่นอ้ ย และด้วยเข้าเมืองหลวงมาสอบพบเจอเรื่ องราวมามาก ขึ้นลงวง
ราชการก็หลายปี เขาย่อมมองความไม่ชอบมาพากลในเรื่ องนี้ออก

ซ่งมู่รู้สึกว่าสถานการณ์ท่าไม่ดี จึงแอบเปลี่ยนชุดเครื่ องแต่งกายของขันที มุ่งออกจากวังส่ง

คนไปแจ้งข่าวให้จา้ วเซิง และยังแอบไปจวนองค์หญิงเต๋ อฮุ่ย ให้กองหนุนเหล่านั้นแจ้ง
รายงาน

โดยรวดเร็ว คนในครอบครัวซูเซียงที่เข้าเมืองหลวงทั้งหมดนี้กถ็ ูกเคลื่อนย้ายอย่างลับๆ

ซ่อนตัวอยูใ่ นเส้นทางลับ จวนองค์หญิงเต๋ อฮุ่ยเองก็โยกย้ายกําลังทหารประจําการ
ชาวบ้านเองก็เห็นท่าไม่ดี พากันส่ายหน้า พูดว่าคงเป็ นทรราชนัน่ ชักใยอยูเ่ บื้องหลังอีกเป็ น
แน่
ประกอบกับการเข้าเมืองหลวงของสามีภรรยาสกุลหวังครั้งนี้เป็ นความลับ มีเพียงองค์
หญิงเต๋ อฮุ่ยที่กลับมาอย่างโจ่งแจ้งและหลีกเลี่ยงสายตาของจักรพรรดิได้ ดังนั้นจึงช่วงชิง
เวลาได้ไม่นอ้ ย

อีกด้านหนึ่ง ซ่งมู่ยงั ส่งคนไปบ้านเก่าของซูเซียงที่มณฑลชิงเหอ รับญาติคนอื่นในบ้าน

ของซูเซียงอย่างเช่นพวกแม่เฒ่าซูมาหลบซ่อนอย่างดี ดังนั้นกว่าที่คนของฮ่องเต้จะไปถึง
จวนเซียงหรงจวิน้ จู่และบ้านเก่าของซูเซียงในหมู่บา้ นตระกูลซ่งก็วา่ งเปล่า แม้กระทัง่
พ่อบ้านสาวรับใช้กย็ งั ไม่มี

คนของจักพรรดิยอ่ มไม่พอใจ ออกค้นทุกสารทิศ ทว่าชาวบ้านไม่ได้โง่เขลา จักรพรรดิ

เป็ นคนเช่นไร ส่วนซูเซียงช่วยเหลือทุกคนอย่างไร ไม่วา่ ในใจของผูใ้ ดก็ลว้ นมีคนั ชัง่
แม้กระทัง่ คนในหมู่บา้ นตระกูลซ่งพวกนั้นยังถูกกล่าวเตือนไว้ก่อนแล้วว่าถ้าผูใ้ ดเปิ ดเผย
ความลับ คนของจักรพรรดิไม่ฆ่าพวกเขา หรื อต่อให้จวิน้ จู่ไม่กลับมา แต่คนของจวิน้ จู่ก็
ไม่ปล่อยพวกเขาไปเด็ดขาด
ดังนั้นแม้คนของจักพรรดิยดั เงินให้พวกเขา ก็ไม่มีคนกล้ารับ หรื อไม่กท็ าํ หน้าทะเล้นรับ
มาแล้วแกล้งทําโง่เง่าหัวเราะฮี่ฮี่ฮ่าฮ่า สุดท้ายแล้วแม้แต่หญิงรับใช้ในบ้านซูเซียงสักคน
พวกเขาก็ยงั หาไม่เจอ

แต่วา่ เรื่ องนี้ลว้ นกล่าวถึงในภายหลัง มาพูดถึงทางนี้ จักรพรรดิกบั ซูเซียงทะเลาะกัน

ใหญ่โตแล้ว

ทีแรกซูเซียงยังคิดจะถอยให้หนึ่งก้าว ตนกับจ้าวเซิงลดขั้นเป็ นสามัญชน ออกจากเมือง

หลวงไปก็ได้

ใครจะรู ้ จักรพรรดิตอ้ งการฆ่านาง ไม่เพียงเท่านั้น ยังขู่วา่ เขาส่งคนไปมณฑลชิงเหอไล่ฆ่า

บิดามารดาลูกหลานญาติพี่นอ้ งของนางแล้วด้วย
ล้วนกล่าวกันว่า โทษไม่ทนั ผูอ้ าวุโส ภัยไม่ถึงเด็กน้อย การกระทําครานี้ของจักรพรรดิซู
เซียงได้แต่ส่ายหัวไม่เปิ ดปาก คนของทางพระพันปี นั้นโกรธจนพองขนแล้ว

‚ฝ่ าบาท เราเคารพพระองค์ในฐานะโอรสของพระพันปี จึงยอมอดยอมทน แต่ก่อน

สิ้นพระชนม์พระพันปี มีราชโองการลับ เราจําเป็ นต้องคุม้ ครองความปลอดภัยของเซียง
หรงจวิน้ จู่ แม้เป็ นพระองค์… ‛

ตอนที่ 892 ความขัดแย้งเพิ่มระดับอีกขั้น

คนสนิทของพระพันปี ยังพูดไม่ทนั จบ ฮ่องเต้กพ็ ุ่งพล่านทันที ‚เจ้านับเป็ นสิ่ งของอะไรกัน
เจิ้นเป็ นมังกรโอรสสวรรค์ เป็ นเจ้าของใต้หล้าแห่งนี้! เจิ้นพูดอะไรก็เป็ นตามนั้น ราษฎร
กระจ้อยร่ อยอย่างเจ้าไม่มีสิทธิมาพูด! เหอะๆ พวกเจ้ายังไม่รู้กระมัง ตรามังกรที่ไท่โฮ่ว
เหนียงเนี่ยงซ่อนไว้น้ นั อยูใ่ นมือเจิ้นแล้ว ฮ่าๆ พวกเจ้ายังจะทําอะไรได้?‛

‚ขอเตือนพวกเจ้าให้สาํ เนียกหน่อย รี บส่งคนชัว่ ผูน้ ้ ีออกมา ไม่แน่วา่ เจิ้นอาจยังพอเห็นแก่ที่

พวกเจ้ารับใช้เสด็จแม่มานานหลายปี จะเหลือศพพวกเจ้าไว้ให้ครบทั้งร่ าง!‛

จบกัน ประโยคนี้แหย่รังแตนเข้าแล้ว!

คนสองฝ่ ายลากบทสนทนาอยูส่ องสามประโยค สุดท้ายจักรพรรดิสงั่ การพลธนูให้ระดม

ยิงคนของพระพันปี รวมถึงซูเซียงให้ตาย
เดิมทีคนของพระพันปี ยังซ่อนตัวอยูใ่ นเส้นทางลับ บัดนี้เห็นท่าไม่ดี ทันใดนั้นคนกว่า
หนึ่งพันคนก็ออกมาจากเส้นทางลับ ลมหายใจมากมายขนาดนี้หลบซ่อนอยูใ่ นวังหลวง
จักรพรรดิกลับไม่คน้ พบ

เห็นคนพุง่ ออกมาเป็ นฝูงผึ้ง ในมือแต่ละคนถืออาวุธชั้นยอด บนร่ างล้วนสวมเกราะถักเส้น

ไยทองคําหลายชั้น จักรพรรดิพลันหัวใจเต้นระทึก

แต่ตอนนี้ลูกธนูพาดขึ้นสายแล้ว ไม่ปล่อยไม่ได้ เขาต้องสัง่ การคนของตนให้ลงมือ

กลายเป็ นพายุฝนคาวโลหิ ตห่าหนึ่ง คนของจักพรรดิเข้าปะทะกับคนของพระพันปี และยัง

ปะทะกันในเวลาที่พระพันปี เพิ่งลาโลก และปะทะกันตรงนอกโถงพิธีศพ นี่มนั น่าขําขัน
สะเทือนโลกหล้าแล้ว!
รัชทายาทอยูน่ ิ่งในวังบูรพาต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เขาผูเ้ ป็ นหลานชายคนนี้ก่อนสิ้นมิได้
เคารพกตัญํูให้ดี เป็ นต้นเหตุให้เสด็จย่าเหนื่อยหน่ายระอาใจก็เป็ นความอกตัญํูอนั ใหญ่
หลวงแล้ว บัดนี้เสด็จย่าลาโลกไปแล้ว เขาจะทําตัวไม่เคารพหลักกตัญํูต่อพระองค์เฉก
เช่นก่อนหน้าได้อย่างไร?

ทว่า ตอนที่เขาเลี้ยวพ้นรั้วล้อมแถวหนึ่งก็ได้ยนิ เสี ยงเลือนรางแว่วๆ ตรงหลังภูเขาจําลอง

เสี ยงนั้นฟังดูคุน้ มาก เหมือนกับ เหมือนกับ…

รัชทายาทยิง่ ฟังยิง่ ชอบกล เข้าไปใกล้อย่างเงียบเชียบ จึงได้ยนิ บทสนทนาเช่นนี้เข้า

‚ท่านแม่ ท่านว่าฝ่ าบาทจะฆ่านางคนชัว่ นัน่ ได้จริ งไหม ถ้าคนชัว่ นัน่ ตายแล้ว ท่านพี่เซิงจะ
แต่งกับข้าไหม?‛
‚เด็กดี เจ้าวางใจเถิด หลายปี นี้เจ้าล่อลวงรัชทายาทจนลุ่มหลงไม่เป็ นผูเ้ ป็ นคนแล้ว ขอเพียง
ไม่มีนางคนชัว่ ซูเซียงนัน่ อยู่ มีรัชทายาทคอยช่วยเจ้า มีหรื อจะแต่งเข้าจวนอ๋ องสงคราม
ไม่ได้?‛

‚อื้มอื้ม ตัวโง่เง่าพรรค์น้ นั ยังคิดจะเป็ นกษัตริ ยค์ รองแคว้น เหอะๆ ลูกแค่กระดิกนิ้วก็วิ่ง

ส่ายก้นดุ๊กดิ๊กมาแล้ว‛

‚เขายังชอบพอลูกอีกแหนะ คราก่อนตอนอยูใ่ นตําหนักของเขา ลูกเกือบทําเรื่ องแบบนั้น

กับอ๋ องสงครามแล้ว เขาก็ยงั เฝ้าอยูต่ รงประตู ท่านแม่ ท่านว่าเจ้าคนโง่นนั่ ซื่อบื้อหรื อไม่?!‛

‚พอแล้วๆ อย่าพูดมาก คนในวังสายตาซับซ้อน ระวังกําแพงมีหู วันนี้คนชัว่ ซูเซียงผูน้ ้ นั มี

อันเป็ นไปแน่แล้ว ต่อไปก็ไม่ตอ้ งเค้นหัวสมองหาทางใส่ยาหยอดตา[1]ให้รัชทายาทโง่เง่า
นัน่ แล้ว แต่หลังจากนี้เจ้าต้องใช้มารยาสักหน่อย ล่อลวงรัชทายาทไว้ให้ดีๆ ขอเพียงมีรัช
ทายาทคอยช่วยเจ้าคิดอยากจะทําอะไรก็ยอ่ มได้ เฮ้อ ข้าว่าเจ้านี่กโ็ ง่เง่า ไท่จื่อเฟยไม่เป็ น
ฮองเฮาไม่เป็ น อยากเป็ นแต่จา้ นหวังเฟยอะไรนัน่ ‛
‚ท่านแม่ ก็ลูกชอบท่านอ๋ องนี่นา ครานั้นลูกได้เห็นเรื อนร่ างของเขาแล้ว กล้ามเป็ นหมัดๆ
เชียวล่ะ ฮิฮิ ชั้นเชิงทางด้านนั้นคงไม่เลวแน่ อนาคตถ้ามีโอกาสจะให้ท่านแม่ได้ลอง ขอ
เพียงท่านแม่ใช้งานได้ดี ภายภาคหน้าก็ไว้ชีวติ เขาหน่อยแล้วกัน‛

‚ดีอย่างที่เจ้าพูดจริ งหรื อ?‛

‚แน่นอนอยูแ่ ล้ว ลูกเคยหลอกท่านเมื่อใดกัน? นายบําเรอที่มอบให้ท่านคราก่อนก็เป็ นลูก

เคยลองมาแล้วกับตัว รู ้สึกว่าไม่เลว ท่านแม่เองก็ใช้สาํ ราญดีมิใช่หรื อ? ได้ข่าวว่าเขา
ปรนนิบตั ิท่านสุขสบายทีเดียว เมื่อไรจะให้เขากลับมาปรนนิบตั ิลูกบ้าง…‛
‚เจ้านี่มนั ไม่รู้จกั เด็กรู ้จกั ผูใ้ หญ่ ยังคิดหมายปองคนของแม่ เอาเถิด เรื่ องเล็กๆ น้อยๆ เจ้า
อยากเอากลับไปก็ได้ เออใช่ เรื่ องที่พูดกับเจ้าคราก่อนจัดการเป็ นอย่างไรบ้างแล้ว? ได้ข่าว
ว่าความลับนัน่ เคลื่อนย้ายถึงมือรัชทายาทแล้ว เจ้าคงรู ้ทางไปแล้ว?‛

‚หลายวันนี้ปั่นป่ วนวุน่ วาย ท่านเองก็ไม่ใช่วา่ ไม่รู้ ใครจะมาสนใจเรื่ องพวกนี้เล่า? พูดอีก

อย่าง รัชทายาทโง่เง่านัน่ ต่อให้เขาชอบลูกยิง่ กว่านี้กค็ งไม่นาํ ความลับของบ้านเมืองมา
บอกลูกหรอกกระมัง? ไม่ตอ้ งรี บร้อน ลูกจะค่อยๆ หาทาง‛

——

[1] ใส่ยาหยอดตา (上眼药) หมายถึง ใส่เสริ มเติมแต่ง แสดงละครต่อหน้าเพื่อประจบ

เอาใจหรื อวางแผนชัว่ ร้าย
ตอนที่ 893 ที่แท้ความจริ งเป็ นเช่นนี้

‚อือ เจ้าเองก็เร่ งมือหน่อย เห็นว่าสถานการณ์ทางชายแดนไม่มนั่ คงแล้ว ถึงเวลามีแผนที่

ลับเราก็สามารถร่ วมมือกับพวกเขาได้ ตอนนั้นก็จะให้เจ้าขึ้นเป็ นองค์หญิงรัชทายาท
สมใจ…‛

สองแม่ลูกทางนี้กาํ ลังพูดคุยกันอย่างออกรส รัชทายาทที่อยูด่ า้ นหลังภูเขาจําลองราวกับถูก

ฟ้าผ่า

วินาทีน้ นั เขาถึงค่อยรับรู ้วา่ ตัวเองผิดไปไกลโข คนงามบริ สุทธ์ผดุ ผ่องอะไรกัน นัน่ เป็ น

รองเท้าเก่าผุที่ไม่รู้ผอู ้ ื่นเคยสวมใส่มาแล้วกี่ครั้ง! ภักดีรักชาติอะไรกัน พวกเขาถึงกับคิด
เรื่ องร่ วมมือกับแคว้นศัตรู ตัวเองจะขึ้นครองใต้หล้านี้ เหอะๆ เหอะๆ…
ถ้าอย่างนั้นที่เขาเคยว่ากล่าวซูเซียงพวกนั้น….เหอะๆ…

เวลานี้ถา้ มิใช่รัชทายาทกลัวว่าพวกซูยว่ นเสี้ ยนจู่สองแม่ลูกจะรู ้ตวั เขาคงตบริ มฝี ปากทั้งคู่

ของตัวเองแรงๆไปแล้ว

ทว่าในวินาทีน้ นั เอง เขาพลันนึกเรื่ องหนึ่งขึ้นมาได้ นัน่ ก็คือเสด็จพ่อส่งคนไปมณฑลชิง

เหอลอบสังหารบิดามารดาบุญธรรมของซูเซียงทั้งตระกูล

เวลานี้เอง เขาได้ยนิ เสี ยงทะเลาะและเสี ยงศาสตราวุธปะทะกันดังแว่วมาจากที่ไม่ไกล เขา

มิได้โง่เขลา ย่อมรู ้วา่ เป็ นคนของจักพรรดิกบั คนของพระพันปี เผชิญหน้ากันแล้ว

ตอนนี้ต่อให้เขาเข้าไปไกล่เกลี่ยก็ไม่ทนั แล้ว รวมถึงเขาเชื่อมัน่ ว่าไม่วา่ อย่างไรคนของ

เสด็จย่าก็สามารถปกป้องซูเซียงได้ แต่ทางมณฑลชิงเหอนัน่ ไม่แน่
ดังนั้นรัชทายาทจึงใช้วรยุทธ์ที่เขาไม่เคยเปิ ดเผยมาก่อนแม้แต่นอ้ ย ขยับมือเท้าออกมาอย่าง
แผ่วเบากลับถึงวังบูรพาอย่างรวดเร็ว จากนั้นสัง่ การคนออกไปช่วยครอบครัวของซูเซียง
ทันที

ทว่าข่าวที่คนรับภารกิจส่งกลับมากลับบอกว่าคนหายไปทั้งบ้านแล้ว แต่นี่เป็ นเรื่ องตอน

บ่ายของสองวันให้หลังแล้ว เวลานั้นเขาไม่ได้เป็ นรัชทายาท แต่เป็ นจักรพรรดิอย่าง
ถูกต้องชอบธรรมแล้ว

คนของฮ่องเต้กบั คนของพระพันปี ต่อสูก้ นั ขึ้นมา แต่เพราะอยูต่ ่อหน้าวิญญาณของพระพัน

ปี จึงไม่กล้ากระทําเกินเลยนัก สองฝ่ ายมากน้อยก็ยงั เกรงๆกันอยูบ่ า้ ง ไม่ได้ฆ่าคนจริ งๆ แต่
เลือดกลับสาดกระเซ็นเต็มพื้น
ขณะที่จกั รพรรดิกาํ ลังพิโรธ คนของพระพันปี ก็กาํ ลังคิดอยูใ่ นใจว่าควรโค่นจักรพรรดิองค์
นี้ลงแล้วเปลี่ยนรัชกาลใหม่ดีหรื อไม่ อย่างไรเสี ยตอนพระพันปี จากไปก็เคยพูดเรื่ องเช่นนี้
กับพวกเขา ภายใต้สถานการณ์เลวร้ายสุดวิสยั ก็จาํ เป็ นต้องปกป้องซูเซียง ปกป้องราษฎร
ทั้งใต้หล้า

ในภาวะชะงักงันนี้เอง เจ้าอาวาสวัดไท่ฉางซึ่งก็คือหลวงพ่อที่ซูเซียงเคยส่งโสมพันปี ต้น

นั้นไปให้กร็ ี บเร่ งเข้ามา

‚โยมผูอ้ ุปถัมภ์เป็ นอะไรหรื อไม่?‛ เจ้าอาวาสเข้ามาก็รีบร้อนไปถามไถ่ซูเซียงด้วยความ

เป็ นห่วง กวาดสายตามองประเมิน

‚ขอบพระคุณพระอาจารย์ห่วงใย ‛ ซูเซียงพูดแล้วก็พนมมือไหว้เจ้าอาวาส
แม้ในยุคปัจจุบนั ซูเซียงไม่เชื่อในพุทธะหรื อพระเจ้า แต่ดว้ ยหลังประสบเรื่ องทะลุมิตินาง
เองก็เริ่ มเชื่อเรื่ องพวกนี้ รวมกับครานั้นคิดว่าเสียลูกไปแล้วคิดอยากทําบุญอุทิศส่วนกุศล
ให้เขา ดังนั้นนางจึงสวดมนต์ไม่นอ้ ย

ตอนแรกเริ่ มนางแค่อยากทําบุญให้ลูกจึงอ่านคัมภีร์พุทธเหล่านั้น ทว่าต่อมายิง่ ศึกษามาก

ขึ้นก็ยงิ่ ลึกซึ้ง รับรู ้ถึงความเมตตาและเวทนาของพุทธศาสนา

ฉะนั้นการไหว้เจ้าอาวาสของนางครั้งนี้จึงกระทําด้วยความจริ งจังและจริ งใจ มิใช่เพราะ

เวลานี้มีคนเข้าหานาง จึงกระทําอย่างหวังผล

เป็ นเพราะซูเซียงส่งโสมพันปี ต้นนั้นไปให้ท่านเจ้าอาวาสจึงรอดชีวิตกลับมา และเพราะ

พระพันปี เอ็นดูเซียงหรงจวิน้ จู่คนนี้ ดังนั้นวันนี้พอพลวงพ่อได้รับข่าวก็รีบมาหาทันที
เดิมทีแค่อยากตอบแทนบุญคุณ และเห็นแก่มิตรภาพของพระพันปี แต่คิดไม่ถึงว่าพอพบ
เจอซูเซียงครั้งแรกก็เอ็นดูเด็กรู ้ความรู ้มารยาทคนนี้เลย

มองดูคิว้ ตาของนาง เกิดมาดีจริ งๆ เปี่ ยมเมตตา มีกิริยาท่าทางอย่างพุทธศาสนิกชน

และแม้อยูภ่ ายใต้สถานการณ์วนุ่ วายเช่นนี้ สี หน้าของนางขรึ มลงเล็กน้อยทว่ากลับไม่มี

ความตื่นตระหนกและลนลานใดๆ ช่างเป็ นเด็กดี โธ่…

‚เจ้าลาแก่หวั โล้น ทางที่ดีไสหัวไปได้ไกลเท่าไรก็ไปให้ไกลเท่านั้น มิใช่บอกว่าเป็ นคน

ของพุทธะหรอกหรื อ? มาแส่เรื่ องชาวบ้านทําไม!‛ จักรพรรดิเห็นมีคนมาช่วยซูเซียงก็ไม่
พอใจอย่างมาก
นึกถึงตัวเองที่เป็ นจักรพรรดิมาสามสิ บกว่าปี แล้ว ทํางานวิริยอุตสาหะมาโดยตลอดยังไม่
เคยมีคนเข้าข้างตนมากถึงเพียงนี้ มีสิทธิ์อะไรที่คนชัว่ อย่างซูเซียงถึงมีคนเข้าข้างนางมาก
ขนาดนี้? บัดนี้ยงั ปกป้องนางอย่างไม่นึกเสี ยดายชีวิตอีก มีสิทธิ์อะไร!

จักรพรรดิยงิ่ คิดยิง่ ไม่พอพระทัย บริ ภาษคนโดยไม่ย้งั คิดแม้แต่นอ้ ย

ตอนที่ 894 ไม่คู่ควรเป็ นกษัตริ ยป์ กครองแคว้น

อย่างไรก็ตามศาสนาพุทธถือเป็ นศาสนาประจําชาติตา้ หรง รวมถึงเจ้าอาวาสท่านนี้ยงั เป็ น
สหายสนิทกับมารดาของตนที่เพิ่งลาโลกไป เอ่ยวาจาเช่นนี้ต่อหน้าดวงวิญญาณของพระ
พันปี ได้อย่างไร?!

แต่จกั รพรรดิที่โมโหจนสมองบวมลืมสิ้นทั้งหมดทั้งมวล ชี้นิ้วด่าทอท่านเจ้าอาวาสอย่าง

เจ็บแสบ บอกว่าคนเป็ นลาแก่หวั ล้าน ออกบวชก็ออกบวชแล้วยังมายุม่ ย่ามเรื่ องทางโลก
ทําไม ไล่คนให้ไสหัวไปอะไรทํานองนั้น

เดิมทีวนั นี้เจ้าอาวาสเพียงคิดเข้ามาพาซูเซียงออกไปเท่านั้น สําหรับจักรพรรดิองค์น้ ีพลาด

พลั้งทําผิดอย่างไรก็เป็ นบุตรชายแท้ๆของสหายที่เพิ่งลาโลกไปของตน เขาเองก็ไม่อยาก
ทําให้เรื่ องเกินเลยใหญ่โต

ฉะนั้นตอนฮ่องเต้ด่าทอเขาเขาจึงอดทนไว้ เพียงท่องอมิตาพุทธมิได้เปล่งวาจา จนกระทัง่

จักรพรรดิตรัสขึ้นว่า ‚เจ้าลาแก่หวั โล้น ถ้ายังไม่ไสหัวไป เจิ้นจะฆ่าภิกษุท้งั ใต้หล้าให้
หมด! เจิ้นเป็ นจักรพรรดิ อยากฆ่าใครก็ได้! ใครใช้ให้เจ้ามาแส่เรื่ องชาวบ้าน ถึงเวลาเข้าวัง
พญายม นัน่ ล้วนเป็ นเจ้าทําร้ายพวกเขาให้ตาย ไม่ใช่เรื่ องของเจิ้น ฮ่าฮ่า!‛

ฟังถึงตรงนี้ เจ้าอาวาสก็ถอนหายใจส่ายหน้า

ตอนที่เขามองไปยังจักรพรรดิอีกครั้งหนึ่งกลับไม่มีความเมตตาเช่นก่อนหน้า และเปิ ดปาก

กล่าวด้วยสี หน้าเคร่ งขรึ ม ‚ตัวท่านเป็ นจักรพรรดิ เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว ถูกอํานาจ
วาสนามอมเมาสายตา ไม่สนใจความปลอดภัยของราษฎรและบ้านเมือง มิคู่ควรเป็ น
กษัตริ ยป์ กครองแคว้น!‛

เจ้าอาวาสพูดถึงตรงนี้ดูเหมือนเริ่ มทนไม่ไหวแล้ว เหลือบมองไปทางโถงเซ่นไหว้หนึ่ง

สายตาแล้วขบฟัน ต่อให้เป็ นลูกของสหายเก่าแก่กไ็ ม่อาจปล่อยไว้ได้ มิเช่นนั้นล่ะก็ คนที่
เสี ยหายจะเป็ นราษฎรทั้งใต้หล้า!
ดังนั้นเจ้าอาวาสจึงหยิบของชิ้นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้ อกว้าง น่าตื่นตกใจว่าถึงกับเป็ นตรา
มังกร

จักรพรรดิครั้นเห็นของที่เขาหยิบออกมา ก็ตื่นตะลึงตกใจ พูดลนลาน ‚เป็ นไปไม่ได้

เป็ นไปไม่ได้ พวกเจ้าลักลอบสร้างตรามังกรของจักรพรรดิองค์ก่อน นี่มนั ก่อกบฏ ทหาร
ทหารมาจับพวกโจรก่อกวนราชสํานักพวกนี้ไว้!‛

จักรพรรดิร้อนรุ่ มยิง่ นัก ร้องตะโกนให้คนของเขาลงมือ

คราวนี้เจ้าอาวาสเจ็บปวดสิ้นหวัง ถอนหายใจกล่าว ‚ท่านเป็ นโอรสของจักรพรรดิองค์

ก่อน แม้แต่สมบัติของจักพรรดิองค์ก่อนก็ยงั จําไม่ได้เชียว? ถือครองของปลอมเลียนแบบ
ไว้อนั หนึ่งก็นึกว่าตัวเองเป็ นหนึ่งในปฐพีแล้วหรื อ? ไม่มีราษฎรแล้วจะมีกษัตริ ยม์ าจาก
ไหน? ไม่มีกษัตริ ยแ์ ล้วจะมีตรามังกรมาจากไหน? แม้แต่ความสัมพันธ์ภายในเจ้ายังไม่
แจ่มแจ้ง นับประสาอะไรกับเป็ นผูป้ กครองแคว้น!‛
จักรพรรดิในเวลานี้ร้อนรนแล้ว เรื่ องตรามังกรไม่อาจหยิบมาล้อเล่นได้เป็ นอันขาด อีกทั้ง
เมื่อครู่ ตนยังข่มขู่ลาหัวโล้นผูน้ ้ ีวา่ ตนจะฆ่าภิกษุสงฆ์ท้งั ใต้หล้า เพื่อปกป้องสงฆ์ท้งั ใต้หล้า
แล้วเขาไม่มีทางหลอกลวงตนแน่ ถ้าอย่างนั้น อย่างนั้น…

ในพระทัยฮ่องเต้ค่อนข้างวิตก หยิบตรามังกรอันนั้นออกมาจากแขนเสื้ อ คิดไม่ถึงว่ากลับ

มือสัน่ ทําหล่นลงพื้นดังเพล้ง กระแทกเข้ากับก้อนหิ นพอดี แตกออกเป็ นสองซี ก

ฮ่องเต้ถึงค่อยตื่นตะลึงครั้งใหญ่ ตรามังกรของจักรพรรดิองค์ก่อนตีดว้ ยทองคําบริ สุทธิ์

เป็ นไปได้หรื อที่ร่วงลงบนก้อนหิ นแล้วจะแตกออก?!

เขาส่ายหน้าไม่หยุด นิ้วมือสัน่ ชี้ฝงู ชนตรงหน้า ร้องโวยวายเหมือนพวกหญิงปากร้าย‛

เป็ นไปไม่ได้ เป็ นไปไม่ได้ พวกเจ้ามันโจรสมคบศัตรู ก่อกบฏ พวกเจ้ามันกบฏก่อกวนราช
สํานัก ทหาร ทหาร จัดการให้เจิ้นทั้งหมด! ถ้าผูใ้ ดฆ่าลาแก่หวั ล้านกับหญิงชัว่ คนนั้นได้ ข้า
ให้รางวัลแต่งตั้งเขาเป็ นว่านฮู่โหว! ‛

รางวัลใหญ่ยอ่ มมีผกู ้ ล้า แม้มีหลายคนมองออกว่าสถานการณ์ไม่เอื้อให้จกั รพรรดิ แต่กค็ ิด

อยากมียศเป็ นโหวหมื่นครัว จึงมีคนส่วนน้อยคิดลงมือทําเรื่ องโง่เขลา

ในตอนที่กาํ ลังจะเกิดการต่อสูข้ ้ ึนอีกครั้ง เงาร่ างสายหนึ่งก็มาถึงอย่างปราดเปรี ยวฉับไว

เคราขาวลอยพลิ้ว พัดพาไอเซียนอมตะ คนผูน้ ้ ีกค็ ือตาแก่ที่เพิ่งออกจากด่านฝึ กวิชา ราชครู

ของแคว้นต้าหรง

หลังเขามาถึงเพียงกวาดสายตามองหาซูเซียงแล้วหยิบสัมภาระของตัวเองออกมานัง่ ลงกับ
พื้น เริ่ มร่ ายคาถาพยากรณ์
จากนั้นเขาก็กระอักเลือดสดออกมาคําหนึ่ง มวลอากาศสัน่ กระเพื่อมเล็กน้อย จู่ๆกลาง
อากาศก็มีสายฟ้าตกลงมาหลายสาย กระทบลงรอบตัวองค์จกั รพรรดิพอดิบพอดี ถึงขั้นยัง
มีกระแสไฟฟ้าสายเล็กสายหนึ่งระเบิดจนเกศาของจักรพรรดิช้ ีต้งั ขึ้นมา เมฆทะมึนปก
คลุมท้องฟ้าทันใด มวลหนาหนักยิง่ กว่าอากาศมืดครึ้ มเมื่อครู่

ตอนที่ 895 ราชครู ทาํ นายดวงชะตา สถาปนากษัตริ ยอ์ งค์ใหม่

หลังราชครู ลุกขึ้นแล้วก็ยนื ข้างกายเจ้าอาวาสทันที ชูตรามังกรขึ้นพร้อมกันกับเขา เปิ ดปาก

กล่าวด้วยสุรเสี ยงอันดัง ‚เพื่อปกปักรักษาปวงประชาทั้งใต้หล้า ตัวข้าราชครู และท่านเจ้า
อาวาสถือตรามังกรของจักรพรรดิองค์ก่อน ปลดตําแหน่งจักรพรรดิ อันเชิญองค์รัชทายาท
ขึ้นนัง่ บัลลังก์ทนั ที!‛

หลังชายชราวางตรามังกรลงแล้วจึงกล่าวเสริ มว่า ‚ข้าเริ่ มพิธีทาํ นายชะตาชีพจรมังกรเพียง

หนึ่งเดียวของชาติน้ ีไปแล้ว สูญเสี ยพลังแทบหมดสิ้น ดังนั้นนับแต่วนั ที่ฮ่องเต้องค์ใหม่ข้ ึน
ครองราชย์ ข้าก็ขออําลาตําแหน่งราชครู ‛
กว่าจ้าวเซิงจะได้รับข่าวแล้วเร่ งกลับมาฝุ่ นผงส่วนใหญ่กต็ กตะกอนแล้ว เพราะมีตรามังกร
ในมือท่านเจ้าอาวาส ทั้งยังมีการเสี่ ยงดวงชะตาบ้านเมืองและการรับรองเป็ นเอกฉันท์ของ
ฝ่ ายอํานาจพระพันปี ตําแหน่งจักรพรรดิของคนนี้จึงมิอาจดํารงต่อไปได้อีกอย่างแน่นอน

‚ที่รัก เจ้าไม่เป็ นไรใช่ไหม‛ จ้าวเซิงเร่ งมา สายตาสํารวจซูเซียงขึ้นๆลงๆ

เห็นว่านอกจากสี หน้าซูเซียงที่ดูไม่ดีแล้วก็ไม่มีส่วนไหนได้รับบาดเจ็บ เขาจึงค่อยวางหิ น

ก้อนใหญ่ที่ถือไว้ในใจลงได้

เขาก็วา่ เหตุใดอยูด่ ีๆเสด็จย่าถึงส่งเขาไปเก็บส่วยอะไรนัน่ ที่เจียงหนาน? ในระหว่างทาง

เขายิง่ เดินทางก็ยงิ่ รู ้สึกเอะใจ จนกระทัง่ พบเข้ากับซ่งมู่และคนในสายของเขาส่งข่าวมาให้
เขาถึงค่อยตื่นตะลึงพบความจริ ง พระราชเสาวนียข์ องเสด็จย่าเป็ นเท็จ
เขาแทบไม่ตอ้ งคิด นี่ตอ้ งเป็ นฝี มือของเสด็จสุดที่รักของเขาเป็ นแน่! ส่วนเหตุใดจึงทํา
เช่นนี้…

สําหรับผลที่ตามมา จ้าวเซิงไม่กล้าแม้แต่จะคิด เขาหวดแส้เร่ งม้าเร็วกลับเมืองหลวงทันที

ทว่าพอเข้ามากลับพบว่าบรรยากาศไม่ถูกต้องนัก กลิ่นคาวโลหิ ตสายหนึ่งโชยมากระทบ
แต่ไกล ในใจเขาเต้นตึกตัก โชคดีที่ตอนเขารี บกลับมา ชายชรากับเจ้าอาวาสกําลังคุม้ ครอง
ภรรยาบ้านเขาอยู่ ไม่อย่างนั้นล่ะก็…

ทว่า โถงไหว้วิญญาณนั้น…เสด็จย่านาง….

‚ข้าไม่เป็ นไร เจ้าวางใจเถิด มีท่านเจ้าอาวาสกับราชครู อยู่ ยังมีพวกกูก[ู 1]อยูด่ ว้ ย ข้า

สบายดี‛ ซูเซียงพยักหน้าเล็กน้อย เอ่ยเพียงแค่น้ ี
นางเองก็มิได้บอกให้ต่อไปจ้าวเซิงต้องตอบแทนคนเหล่านี้ นี่มิใช่กาํ ลังแบ่งเป็ นก๊กเป็ น
หมู่อย่างโจ้งแจ้งไม่สนสายตาหรอกหรื อ แม้จกั รพรรดิเสี ยอํานาจไปแล้ว แต่กส็ ามารถขุด
หลุมพลางออกมาให้คนหล่นลงไปได้เหมือนกัน

ยังมีเรื่ องเกี่ยวกับตัวตนของราชครู นางไม่ได้บอกว่าเป็ นอาจารย์ของตัวเอง ไม่อย่างนั้นล่ะ

ก็ บางทีคนสติไม่ดีพวกนั้นอาจทึกทักไปว่าราชครู เห็นแก่ที่ตนเป็ นลูกศิษย์ยอมทิ้งแม้แต่
ชีวิตชราของตัวเอง คงพูดกันไปเรื่ อยเปื่ อย

จ้าวเซิงเห็นซูเซียงไม่เป็ นไรแล้วจริ งๆ จึงหันหน้ามองไปยังฮ่องเต้ที่สบั สนเต็มหน้า

หัวเราะอย่างเย็นชาสองเสี ยง
เวลานี้รัชทายาทเองก็รีบเร่ งเข้ามา ทว่าในตอนที่เขายังไม่ทนั ได้เปิ ดปากพูด จ้าวเซิงก็กล่าว
ขึ้นว่า ‚มีบางเรื่ องเคยรู ้สึกว่าอับอายคน บัดนี้กลับรู ้สึกว่าเป็ นโชคดีที่สุดของชีวิตนี้ ตอน
นั้นตัวข้าองค์ชายถูกคนชัว่ ลอบทําร้ายวางยาลุ่มหลงปลุกอารมณ์ ต่อมาในป่ ากลางภูเขา…
มีลูกสองคน แต่หลายปี นั้นข้าองค์ชายรู ้สึกอับอาย กลับมิได้ออกตามหา และไม่รับรู ้ถึง
การมีอยูข่ องเด็กทั้งสอง จนกระทัง่ ต่อมาได้พบเจอภรรยาและลูก บัดนี้เด็กทั้งสองคน นาม
ว่าหวังเฮ่าและหวังเสวีย่ ใช้แซ่ตามพ่อตา

‚วันนี้ขา้ องค์ชายเอ่ยถึงอดีตขึ้นมามิได้มีเจตนาอื่นใด เพียงอยากบอกผูค้ นทั้งใต้หล้าว่าเด็ก

สองคนนั้นเป็ นเลือดเนื้อเชื้อไขของข้า ภรรยาบ้านข้าตอนอยูก่ บั ข้าก็ซื่อสัตย์บริ สุทธิ์ ไม่
อาจทนรับวาจาว่าร้ายของผูอ้ ื่น!‛

‚นอกจากนี้ วันนี้ขา้ ขอถอนตัวออกจากราชวงศ์ดว้ ยตัวเอง ข้าไม่ยอมละทิ้งภรรยาและลูก

ไปเช่นนี้อีกเด็ดขาด‛
แม้กระทัง่ ตราพยัคฆ์ที่เพิ่งส่งมอบถึงมือจ้าวเซิงเมื่อครู่ จ้าวเซิงก็วางมันลงตรงนั้นและปลด
กวานหยกบนศีรษะ ดึงซูเซียงคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้น ‛ขอฮ่องเต้องค์ใหม่ทรงเห็นแก่
มิตรภาพพี่นอ้ งตลอดหลายปี ของเรา ให้นอ้ งชายออกจากราชพงศาวลี!‛

หน้านี้ตอนไม่รู้เรื่ องเบื้องหลังความสกปรกโสมมของซูยว่ นเสี้ ยนจู่พวกนั้น เขายืนกราน

ไม่เห็นด้วย ไม่ตอ้ งพูดถึงบัดนี้เขารู ้เรื่ องทั้งหมดแล้ว และรู ้ดว้ ยว่าซูเซียงบริ สุทธิ์ไร้มลทิน
แต่ตนกลับเกือบสังหารหลานชายหลานสาวแท้ๆของตัวเองไปหลายครั้ง นี่มิใช่เลวทราม
ยิง่ กว่าเดรัจฉานหรื อไร?!

แต่ไม่วา่ รัชทายาทเหนี่ยวรั้งอย่างไร จ้าวเซิงก็ขอร้องครบสามครั้งแล้ว เนื่องจากราชวงศ์มี

กฎว่า หลังการขอร้องด้วยตัวเองครบสามครั้งแม้วนั นั้นไม่ได้รับการยินยอม แต่กม็ ีผล
บังคับใช้แล้ว
——

[1] กูกู เป็ นสรรพนามเรี ยกนางกํานัลอาวุโส ทํางานรับใช้ในวังมานาน

ตอนที่ 896 เหนี่ยวรั้งไร้ผล ความผูกผันร้องเตือน

รัชทายาทยังเหนี่ยวรั้งครั้งที่สาม บอกว่าต่อไปจะไม่กา้ วก่ายชีวิตคู่ของพวกเขาอีกแล้ว
ยอมรับให้ซูเซียงและเด็กทั้งสองเข้าราชวงศ์และให้เปลี่ยนจากหวังเฮ่าเป็ นจ้าวเฮ่า เป็ น
บุตรคนโตของจวนอ๋ องและซื่อจื่อผูส้ ื บทอด แต่งตั้งเสวี่ยเอ๋ อร์เป็ นกงจู่ (องค์หญิง) กรณี
พิเศษ แต่งตั้งจ้าวเซิงเป็ นอ๋ องเคียงไหล่[1] ซูเซี ยงเป็ นเจิ้นกัว๋ ฟูเหริ น[2]

รัชทายาทเดิมทีคิดว่าตนยอมถอยมาแล้ว ถึงขั้นค้อมเอวคํานับให้จา้ วเซิงขอร้องอยูห่ ลาย

ครั้ง มากน้อยจ้าวเซิงคงเห็นแก่ความรักฉันท์พี่นอ้ งตอบตกลงเขา อีกทั้งตัวเขาเองก็สาํ นึก
ผิดแล้วอย่างแท้จริ ง

ทว่าคิดไม่ถึง จ้าวเซิงกับซูเซียงถอดใจตั้งแต่แรกแล้ว ซูเซียงไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตานิ่ง

สงบไร้คลื่นดูแล้วกลับยิง่ ทําให้หวั ใจคนหวาดหวัน่

จ้าวเซิงมองรัชทายาทหนึ่งสายตา มองคนข้างหลังเขาแล้วมองซูเซียง ชักดาบข้างกาย

ออกมาพาดบนคอตัวเองอย่างเด็ดเดี่ยว ‚ขอจักรพรรดิองค์ใหม่ทรงพระราชทานอนุญาต
ให้กระหม่อมพาภรรยาและครอบครัวจากไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ!‛
ทําถึงขั้นนี้แล้ว รัชทายาทยังจะพูดอะไรได้?

ในใจคิดทบทวน รู ้สึกได้วา่ วันนี้จา้ วเซิงโมโหขึ้นสมองแล้ว พูดเรื่ องเช่นนี้ออกมาใครบ้าง

ไม่โมโห ขอเวลาสักหน่อยคงพอทุเลาลงบ้าง

เขาเป็ นรัชทายาทมานานปี ขนาดนี้แล้วก็ไม่ได้สูญเปล่า ทบทวนแล้วจึงเอ่ยเสี ยงอ่อน

‚เช่นนั้นข้าเป็ นตัวแทนเสด็จพ่อถอนคืนบรรดาศักดิ์อ๋องสงครามที่ให้เจ้าเมื่อหลายวันก่อน
เจ้ายังคงเป็ นจวิน้ อ๋ อง ตราทหารจะส่งมาก็ได้ ดินแดนศักดินาเจ้าสามารถเลือกได้เอง เช่นนี้
ถือว่าได้แล้วกระมัง? ‛

ไม่พูดไม่ได้ นี่เป็ นการยอมถอยให้กา้ วใหญ่ที่สุดและพิจารณาอย่างดีที่สุดแล้ว เขาตั้งใจไว้

แล้ว ไม่วา่ จ้าวเซิงจะโกรธเคืองอย่างไร ที่สุดแล้วก็เป็ นพี่นอ้ งกับเขามาหลายปี คงมีความ
ผูกผันกันอยูบ่ า้ ง ขอเพียงจ้าวเซิงเลือกพื้นที่ใกล้นนั่ ย่อมดี พวกเขายังพอมีโอกาสกอบกู้
ความสัมพันธ์กลับมาบ้าง

แต่ที่คิดไม่ถึงคือ หลังจ้าวเซิงกับซูเซียงมองตากันแล้ว ซูเซียงก็เปิ ดพูดเอื่อยๆ ‚ ในเมื่อ

จักรพรรดิองค์ใหม่ไว้หน้าเราสามีภรรยา เราเองก็ไม่อาจไม่ให้เกียรติ เป็ นจวิน้ อ๋ องก็จวิ
นอ๋ องเถิด แต่เราเลือกซาโจวเป็ นเขตดินแกนศักดินา ขอจักรพรรดิองค์ใหม่ทรงเห็นชอบ
ด้วย‛

‚ซาโจว…‛

พอได้ยนิ ถึงชื่อนี้ ทุกคนในลานเหตุการณ์ รวมถึงคนของฝ่ ายพระพันปี ล้วนตื่นตะลึงเหลือ

ประมาณ
ซาโจวนัน่ มันที่ไหนกัน? สถานที่กนั ดารทางชายแดน พายุทรายห่มคลุมฟ้า แม้แต่ตน้ ไม้ยงั
ไม่รอด แยกตัวไปอยูใ่ นสถานที่แบบนั้นมิใช่ลงโทษชีวิตหรอกหรื อ?

แต่ยงั ไม่จบแค่น้ ี รัชทายาทยังไม่ทนั ได้พดู อะไรซูเซียงก็กล่าวขึ้นอีกครั้ง ‚ในเมื่อราชวงศ์

ใส่ใจกิจการสมุนไพรของบ้านเราขนาดนี้ เช่นนั้นก็ขอมอบให้พวกท่านด้วยแล้วกัน ยัง
ช่วยลดเรื่ องมีคนลอบระแวง‛

หลังพูดจบ ซูเซียงก็เป็ นฝ่ ายเข้ามาจูงมือจ้าวเซิงก่อนแล้วพยักหน้าเป็ นสัญญาณให้คนอื่นๆ

จากนั้นคนทั้งขบวนก็ออกไปจากวังหลวงอย่างยิง่ ใหญ่ เขาคิดจะไล่ตามก็ตามไม่ทนั

อีกทั้งไม่กล้าทําเช่นนั้น ถ้าเขาตามไป ไม่สนใจว่าเขาเป็ นรัชทายาทหรื อจักรพรรดิองค์

ใหม่ คนทางฝั่งพระพันปี พวกนั้นก็พร้อมชักดาบมาทางเขาทันที
โธ่เว้ย เขาขึ้นเป็ นจักรพรรดิองค์ใหม่ช่างลําบากเสี ยจริ ง…

เนื่องด้วยตอนนั้นราชครู กบั เจ้าอาวาสชูตรามังกรลงราชโองการให้ถอดถอน มิใช่สละราช

บัลลังก์ ดังนั้นจักรพรรดิจึงเป็ นเพียงเจ้าบ้านชราคนหนึ่งที่พาํ นักอย่างดีอยูใ่ นวังหลวง

ส่วนที่วา่ พํานักอย่างดีน้ นั ก็ เหอะๆ… จัดหาสํารับเครื่ องเสวยให้อย่างดี ทุกอย่างล้วนเป็ น

ของที่ดีที่สุด แต่ทว่าไม่มีคนพูดคุยกับเขา ไม่มีใครสนใจเขาอีกแล้ว และไม่สามารถออก
นอกประตูใหญ่บานนั้นได้

สําหรับสิ่ งของภายในห้อง เขาอยากขว้างปาอย่างไรก็ขว้างไป ถึงอย่างไรก็เคยแจ้งไว้ก่อน

แล้วว่าเครื่ องใช้ภายตําหนักสามารถเปลี่ยนได้แค่สามชุด หลังเปลี่ยนครบสามชุดแล้วท่าน
ก็รอใช้โต๊ะผุๆเก่าอี้พงั ๆไปเถิด
แท้จริ งแล้วบัดนี้การสงครามตึงเครี ยด พระคลังว่างโล่ง จําเป็ นต้องประหยัดเสบียงกองทัพ
มิใช่หรื อ? ยุงนั้นต่อให้ตวั เล็กก็เป็ นเนื้อเหมือนกัน นับประสาอะไรกับสิ่ งของที่ให้
จักรพรรดิใช้ ยังแย่ได้มากกว่านั้นอีก

รัชทายาทเป็ นห่วงเสด็จพ่อของเขา คิดแอบส่งของไปให้หลายครั้ง ผลคือราชครู บอกว่า

เรื่ องอื่นผูช้ ราอย่างพวกเขาจะไม่ถามถึง มีเพียงเรื่ องนี้เรื่ องเดียวที่จะไม่ยอมให้เด็ดขาด!

ราชครู กบั เจ้าอาวาสมิใคร่ ชอบรัชทายาทมากนัก แต่ผา่ นพิธีทาํ นายดวงชะตา ผูอ้ ื่นเป็ น

มังกรโอรสสวรรค์ เขาเองก็พดู อะไรอีกไม่ได้ แม้หลายเรื่ องรัชทายาททําไม่ถูก แต่มิได้
ทําลายมโนธรรม

ไม่นาน รัชทายาทก็นงั่ บัลลังก์อย่างรวดเร็วภายใต้การสนับสนุนของราชครู และเจ้าอาวาส

เนื่องด้วยเดิมทีเป็ นรัชทายาทอยูแ่ ล้ว การขึ้นครองราชย์จึงถูกต้องชอบธรรม
——

[1] อ๋ องเคียงไหล่ (一字并肩王) หรื ออ๋ องหนึ่งอักษรเคียงไหล่ คือขั้นสูงสุดของยศ

อ๋ องเทียบเท่ากับจักรพรรดิ ในยุคก่อนรวมแผ่นดินคําว่าอ๋ องใช้กบั กษัตริ ยผ์ คู ้ รองแคว้น
สมัยโบราณ เช่น หานอ๋ อง (กษัตริ ยค์ รองแคว้นหาน) ฉีอ๋อง (กษัตริ ยค์ รองแคว้นฉี) ต่อมา
อ๋ องหนึ่งตัวอักษรใช้เพื่อแสดงความสูงศักดิ์มากกว่าอ๋ องสองตัวอักษร โดยทัว่ ไปมักใช้
อ๋ องพยางค์เดียวกับชินอ๋ อง และอ๋ องสองพยางค์กบั จวิน้ อ๋ อง

[2] เจิ้นกัว๋ ฟูเหริ น (镇国夫人) ตําแหน่งสูงสุดของเก้ามิ่งฟูเหริ น โดยปกติฟูเหริ น

หรื อฮูหยินเป็ นตําแหน่งของภรรยาขุนนางชั้นสูง เจิ้นกัว๋ เป็ นราชทินนามยกย่อง
ตอนที่ 897 กอบกูส้ ถานการณ์สุดกําลัง

จักรพรรดิผเู ้ พิ่งลงจากตําแหน่งพระองค์น้ ีแท้จริ งแล้วกระทําเรื่ องโง่เขลาไว้มากเพียงใดใน

ใจทุกคนล้วนรู ้ชดั กระจ่างแจ้ง ฉะนั้นราชสํานักจึงมิได้ปั่นป่ วน ไม่วา่ จะเป็ นฝ่ ายสนับสนุน
จักพรรดิ ฝ่ ายสายกลางหรื อฝ่ ายที่เอนเอียงไปทางจ้าวเซิงนั้น ต่างทยอยกันแสดงออกว่า
สนับสนุนหรื อไม่กม็ ีความเห็นเป็ นกลาง

กอรปกับภายในราชสํานักได้เถียนเฉิงรุ่ ยและจ้าวชิงเฟิ งร่ วมมือกันช่วยควบคุมสถานการณ์

สนับสนุนการสถาปนากษัตริ ยอ์ งค์ใหม่ ราชสํานักจึงสงบลงได้อย่างรวดเร็ว สถานการณ์
นับว่าค่อนข้างมัน่ คง ไม่เกิดปัญหาอะไรขึ้น

ภายหลังเขาถึงค่อยสื บรู ้วา่ เรื่ องราวต่างๆ แท้จริ งแล้วทั้งหมดทั้งสิ้นเป็ นความผิดของเขากับ

เสด็จพ่อ ซูเซียงช่วยเหลือพวกเขาไว้มากมายจริ งๆ
อีกทั้งในตอนที่เขาจัดเก็บสิ่ งของที่พระพันปี ทิ้งไว้ยงั พบสมุดพับจํานวนมาก อ่านดูอย่าง
ละเอียดรอบหนึ่งถึงกับพบว่าเป็ นข้อเสนอแนะที่ซูเซียงเคยใช้ป้องกันและบรรเทาภัยแล้ง
ไปจนถึงนโยบายในบางพื้นที่

เห็นได้วา่ สิ่ งของเหล่านี้ผา่ นการจัดการใส่ใจอย่างรอบคอบของเสด็จย่า ทว่าเพราะตนกับ

เสด็จพ่อไม่ได้เรื่ อง กลับต้องทําให้เสด็จย่าเหนื่อยยาก ไม่เพียงแต่ตอ้ งวุน่ วายเพราะงาน
ราชกิจยังต้องกังวลใจลูกหลานอกตัญํูอย่างพวกเขาทําเรื่ องเหลวไหลลับหลัง

คําแนะนําที่นาํ พาไปสู่สิ่งที่ดีเหล่านี้ยงั ไม่ทนั ได้ใช้จริ ง มันช่าง…

บัดนี้แม้รัชทายาทประทับบนตําแหน่งจักรพรรดิเรี ยบร้อยแล้ว นี่เป็ นตําแหน่งที่คนทั้งใต้

หล้าเฝ้าฝันปรารถนา ทว่าเขากลับนัง่ อย่างไม่มีความสุขแม้แต่นอ้ ย
ก่อนอื่นไม่พูดถึงเดิมทีเขาก็ไม่ได้มีความสนใจต่อตําแหน่งฮ่องเต้น้ ีมากนัก บัดนี้เป็ น
เพราะความผิดพลาดของตัวเอง ถูกคนงามล่อลวง ไม่ได้หา้ มปรามเสด็จพ่อให้ดีจนบัดนี้
เสด็จพ่อถูกส่งเข้าศาลบรรพชน ออกมาไม่ได้ตลอดชีวิต น้องชายแท้ๆ ที่เติบโตด้วยกันมา
บัดนี้ยงั เอาใจออกห่างเขายอมที่จะพาภรรยาและลูกไปยังสถานที่ห่างไกล ไม่ยอมไปมาหา
สู่กบั เขาอีก

รัชทายาทนึกเสี ยใจอย่างแท้จริ ง แต่เสี ยใจอย่างไรตอนนี้กส็ ายไปเสี ยแล้ว ทําได้เพียง

พยายามไปกอบกู้ ไปชดเชยอย่างเต็มกําลัง

รัชทายาทจึงเรี ยกขุนนางชั้นผูใ้ หญ่เข้าพบ ใช้เวลากว่าห้าเดือนเต็มๆ นําข้อเสนอแนะ

เหล่านี้ของซูเซียงมาปรับปรุ งแก้ไขรวบรวมพิมพ์เป็ นหนังสื อ แจกจ่ายไปยังแต่ละจวนว่า
การมณฑล ให้ทุกคนร่ วมกันหารื อเตรี ยมพร้อมป้องกันภัยแล้ง ภัยพิบตั ิท้งั ทางธรรมชาติ
และมนุษย์สร้าง รวมถึงการเปลี่ยนแปลงทางการทหารในอนาคต
แม้เป้าหมายของซูเซียงในตอนนั้นเป็ นเรื่ องป้องกันภัยแล้ง แต่ความคิดเห็นหลายข้อ
วิธีการหลายๆ วิธีในนั้นก็เหมาะกับช่วงลาโกลาหล ไม่วา่ จะเป็ นแผ่นดินไหวเอย นํ้าท่วม
เอย หรื อกล่าวถึงเรื่ องการเปลี่ยนแปลงกองทัพเหล่านั้นก็ลว้ นสอดคล้อง

และตามข้อเสนอแนะที่ซูเซียงทิ้งไว้ ให้นกั โทษแต่ละพื้นที่ที่ยงั ไม่ถูกตัดสิ นลดขั้นเป็ น

ทาสทั้งหมดเข้าร่ วมทํางาน ผลผลิตที่ได้ท้งั หมดให้ใช้กบั การศึกษาของเด็กยากไร้ในพื้นที่
นั้น

จักรพรรดิทุกพระองค์ข้ ึนครองราชย์ลว้ นพระราชทานอภัยโทษทัว่ ใต้หล้า สิ่ งนี้แม้มิใช่

กฎระเบียบที่ระบุไว้ชดั เจนอะไร แต่ทุกคนล้วนกระทําเช่นนี้ ทว่าเป็ นเพราะก่อนหน้านี้ไม่
นาน จวนเจิ้นกัว๋ เจียงจวินตามหาทายาทผูส้ ื บทอดกลับมาได้ พระพันปี จึงมีพระราช
เสาวนียพ์ ระราชทานอภัยโทษและให้ลดส่วยทางการเกษตรแล้ว

แต่เขาเป็ นขุนนางใหม่ไฟแรงต้องการพิสูจน์ตวั เอง รวมถึงเรื่ องเหลวไหลของเขา

กับเสด็จพ่อพวกนั้น คงต้องทําผลงานหยิบอะไรออกมาปลอบขวัญราษฎรบ้าง
เวลานี้ตอ้ งขอบคุณที่ซูเซียงทิ้งสิ่ งเหล่านี้เอาไว้ เขายึดตามคําแนะนําของซูเซียง บัญญัติ
นโยบายใหม่จาํ นวมาก ทั้งหมดล้วนเป็ นคุณต่อบ้านเมืองเป็ นประโยชน์ต่อประชาชน

โดยเฉพาะข้อหนึ่งในนั้น เขาส่งเสริ มการศึกษาภายในหมู่บา้ น การศึกษาท้องถิ่นพื้นบ้าน

และยังออกนโยบายส่งเสริ มอย่างต่อเนื่อง ถึงขั้นที่หมู่บา้ นใด ตระกูลใดต้องการจัดตั้ง
สํานักศึกษาทางการก็จะช่วยออกเงินให้ส่วนหนึ่งและสําหรับเด็กที่เรี ยนหนังสื อ ขอเพียง
สอบติดถงเซิงก็จะได้รับการลดหรื อยกเว้นส่วยภาษี ยกเว้นการเกณฑ์แรงงาน

แต่เดิมมีเพียงสอบเป็ นซิ่วไฉถึงจะได้รับการงดเว้นเช่นนี้ ทว่าซิ่วไฉมิได้สอบง่ายขนาดนั้น

แต่ถงเซิงนั้นต่างไป อย่างน้อยก็ง่ายกว่าการสอบซิ่วไฉมาก เป็ นการเพิ่มความหวังให้ทุก
คนได้ไม่นอ้ ย
ซูเซียงกับจ้าวเซิงแม้เบื้องหน้าไม่ได้สนใจอีกต่อไปแล้ว แต่ในใจจ้าวเซิงมากน้อยก็ยงั มีเขา
ผูเ้ ป็ นพี่ชายคนนี้อยู่ อย่างไรแล้วก็เป็ นครอบครัวที่เติบโตมาด้วยกัน มิใช่เพียงบอกว่าจะตัด
ขาดก็ตดั ขาดได้ รวมถึงพี่ชายรัชทายาททําเรื่ องเลอะเลือนพวกนั้นไปก็เพราะหวังดีต่อเขา
ถึงที่สุดแล้วก็ไม่ได้เกิดความเสี ยหายเป็ นจริ งเป็ นจังอะไร

สําหรับเรื่ องนี้ซูเซียงเองก็ลืมตาข้างปิ ดตาข้าง หลังรัชทายาทประกาศกฎระเบียบใหม่

เหล่านี้ลงมา พวกเขาแม้อยูท่ างชายแดนห่างไกล ทว่าภายในเวลาครึ่ งเดือนก็ได้รับสารส่ง
มาถึง

ตอนที่ 898 นโยบายของฮ่องเต้องค์ใหม่ได้ใจราษฎร

ซูเซียงถือจดหมายถอนหายใจเล็กน้อย ‚ช่างเถอะ ช่างเถอะ เรื่ องที่ผา่ นไปแล้วก็ปล่อยให้
มันผ่านไปเถิด ขอเพียงเขาปฏิบตั ิดีต่อราษฎร ใช้ยาสมุนไพรพวกนั้นของเราในทางที่ถูกที่
ควร ข้าเองก็ไม่มีอะไรให้ตอ้ งแค้นเคืองแล้ว‛

‚ที่รัก ข้าเคยรับปากเจ้าแล้ว ถ้าเจ้าไม่ยนิ ดี ข้ายืนยันว่าจะไม่ไปมาหาสู่ใดๆ กับราชวงศ์อีก

เราอยูท่ ี่นี่แม้พายุทรายแรงไปหน่อย พืชพรรณปลูกยากไปหน่อย แต่ขา้ เชื่อมัน่ ว่าภรรยา
จะต้องทําให้ชีวติ ของทุกคนเจริ ญรุ่ งเรื องเหมือนอย่างที่เคยเป็ นมา‛ จ้าวเซิงนัง่ ข้างซูเซีย
งกุมมือไว้แล้วตบเบาๆ

หลังรัชทายาทขึ้นครองราชย์ ทรงประกาศนโยบายใหม่ชุดนี้ลงมา พร้อมทั้งให้ตีพิมพ์

ทั้งหมดรวมเป็ นหนังสือ มอบให้เจ้าหน้าที่ทอ้ งถิ่นอ่านให้ชาวบ้านฟังทีละคําทีละประโยค
ทั้งยังบอกอย่างชัดเจนว่าเป็ นนโยบายที่ซูเซียงเสนอและร่ วมหารื อกับอ๋ องสงคราม ราช
สํานักเพียงแค่ดาํ เนินการต่อประกาศแจ้งลงมา
ราษฎรในใต้หล้าย่อมซาบซึ้งในบุญคุณของซูเซียงกับจ้าวเซิง ขณะเดียวกันพวกเขาก็
เปลี่ยนความคิดต่อจักรพรรดิองค์ใหม่ไปไม่มากก็นอ้ ย

ล้วนกล่าวกันว่า ‚เกิดเป็ นมนุษย์ ใครเล่าไม่เคยพลาดพลั้ง?‛ เมื่อรัชทายาทรู ้จกั ปรับปรุ งตัว

เป็ นคนใหม่แล้วก็นบั เป็ นเรื่ องดี

สุดท้ายแล้วจักรพรรดิเมตตาการุ ณา มีความสัมพันธ์อนั ดีกบั เหล่าเชื้อพระวงศ์ ก็นบั เป็ น

โชคดีของพวกเขาราษฎร ดังนั้นทุกคนจึงตอบรับในทางที่ดี

เพราะมีฐานมวลชนดี รัชทายาทจึงออกราชโองการแต่งตั้งจ้าวเซิงเป็ นอ๋ องเคียงไหล่และ

แต่งตั้งซูเซียงเป็ นเจิ้นกัว๋ ฟูเหริ นขั้นหนึ่งอย่างเป็ นทางการ แต่งตั้งกระพรวนน้อยหรื อ
ตอนนี้กค็ ือหวังเสวี่ยให้เป็ นกูห้ ลุ่นกูก้ วั๋ กงจู่เป็ นกรณี พิเศษ แต่งตั้งก้อนแป้งน้อยหรื อก็คือ
หวังเฮ่าเป็ นองค์รัชทายาท
น่าเสี ยดาย ราชโองการถูกส่งกลับโดยไม่ผา่ นการแตะต้อง รางวัลพระราชทานใดๆ จ้าว
เซิงกับซูเซียงล้วนไม่รับไว้ อีกทั้งยังแจ้งกับกงกงผูม้ าประกาศราชโองการอย่างจริ งจัง ‚เฮ่า
เฮ่าบ้านข้าแซ่หวัง ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับราชวงศ์ ไม่เป็ นรัชทายาทเด็ดขาด! พวกข้าก็
ไม่ใช่ของแปลกอย่างอ๋ องเคียงไหล่เจิ้นกัว๋ ฟูเหริ นน่ารําคาญอะไรนัน่ ขอแค่หวั ใจยังยืน
หยัดปรารถนาดีต่อราษฎร พวกข้าสามีภรรยาก็ซาบซึ้งขอบพระคุณมากแล้ว‛

แม้ราชโองการถูกส่งกลับไปในสภาพปิ ดผนึกดังเดิม แต่ราชโองการลงมา รับไม่รับก็

ประกาศทัว่ ทั้งใต้หล้าแล้ว

สถานที่ใหม่ที่สองสามีภรรยามาถึง สมแล้วที่เป็ นซาโจว(ดินแดนทะเลทราย) ทรายเหลือง

ฟุ้งทัว่ ฟ้าอย่างแท้จริ ง

เซียงซูเซียงผ่านการพิจารณามาเป็ นขั้นตอนแล้ว คิดว่าสถานที่แห่งนี้ยงั ปรับปรุ งให้ดีข้ ึน

ได้อีกมาก ไม่ร้ายแรงเหมือนกับที่นางจิตนาการไว้
เนื่องด้วยซูเซียงไม่กลับไปมณฑลชิงเหอแล้ว ดังนั้นชาวบ้านในมณฑลชิงเหอและมณฑล
ใกล้เคียงหลายคนก็ลากคนในครอบครัวถึงขั้นย้ายบ้านตามมายังซาโจว

เพราะหลายปี นี้พวกเขาอยูใ่ ต้ปีกของซูเซียงมาโดยตลอด รู ้สึกได้วา่ ชีวิตอยูด่ ีกินดี ดังนั้นซู

เซียงอยูท่ ี่ไหนพวกเขาก็ยนิ ดีตามไปที่นนั่ แม้วา่ สถานที่เหล่านั้นเป็ นดินแดนแร้นแค้นใน
สายตาผูอ้ ื่น นัน่ ก็ไม่เห็นเป็ นไร

นอกจากนี้ ทุกคนล้วนเคยได้รับนํ้าใจจากซูเซียง รู ้วา่ ซูเซียงกับจ้าวเซิงถูกลดขั้นไปยัง

สถานที่ห่างไกลแบบนั้นคงไม่มีกาํ ลังคนของตัวเอง ไม่วา่ จะเป็ นการเพาะปลูกหรื ออย่าง
อื่น ล้วนต้องการกําลังคน กําลังสิ่ งของจํานวนมาก
พวกเขาไม่มีทรัพย์สินมากมาย แต่พวกเขามีคน! พวกเขาไปด้วยหลายคน มากน้อยก็
สามารถช่วยทํางานได้มิใช่หรื อ?

ทีแรกซูเซียงกับจ้าวเซิงยังกังวลอยูบ่ า้ ง อย่างไรเสี ยในสถานที่แบบนี้ คิดจะก่อตั้งขุมกําลัง

ขึ้นอีกครั้ง การจะคุม้ ครองความปลอดภัยของบ้านตัวเองนั้นไม่ง่ายนัก ใครจะรู ้จกั รพรรดิ
ชราที่ถูกปลดไปแล้วนั้นอาจยังมีคนสนิทบางคน บางทีอาจสร้างปัญหาอะไรให้พวกเขา
อีก เช่นนั้นคงตั้งรับไม่ไหว!

แต่เพราะมีคนเหล่านี้เข้าร่ วม ชาวบ้านในพื้นที่เองก็ทราบกิตติศพั ท์ของซูเซียงกับจ้าวเซิง

ย่อมทยอยกันเข้ามาหา

อย่างไรพื้นที่พวกนี้ปลูกอะไรก็ไม่ค่อยรอด จวิน้ จู่เหนียงเนี่ยงบอกให้ปลูกอะไรพวกเขาก็

ปลูกตาม อย่างแย่กแ็ ค่ไม่รอด ไม่มีอะไรต่างจากปกติ ก็แค่เปลืองแรงกายนิดหน่อย
เรื่ องที่เหนือความคาดหมายก็คือภายในเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่งปี ข้าวโพด ถัว่ ลิสง มันเทศ
มันฝรั่งที่พวกเขาปลูกไว้เหล่านี้ลว้ นให้ผลผลิตสูงมาก แม้ไม่มีขา้ วที่กินแล้วรสชาติดี
เหล่านั้น แต่กไ็ ม่ตอ้ งทนท้องหิ วอีกต่อไป

ซูเซียงใช้วิธีการพิเศษปรับปรุ งคุณภาพดิน อาทิเช่นการชักนํ้าชลประทาน การทุ่มกําลังคน

กําลังของจํานวนมากไปเพาะปลูกต้นไม้และสมุนไพรทนแดดทนแล้ง

ปี ที่สอง เถียนเฉิงรุ่ ยกับจ้าวชิงเฟิ งเจ้าทึ่มทั้งสองคนถึงขั้นขอพระราชาอนุญาตองค์

จักรพรรดิ วิง่ ส่ายก้นมาทางนี้ พูดเป็ นมัน่ เป็ นเหมาะว่าต้องการการสร้างเรื อนอยูข่ า้ งบ้านซู
เซียง

จ้าวเซิงเห็นท่าทางหน้าด้านหน้าทนของพวกเขาทุกวันก็อยากจะพ่นไฟโทสะ เขาคิดว่าถ้า
ไม่มีเจ้าทึ่มสองคนนี้ชีวติ คงจะสมบูรณ์แบบ!
ตอนที่ 899 สามีภรรยารุ ดหน้าไปสนามรบ

แปดปี ต่อมา สถานที่ที่เคยแร้นแค้นท่ามกลางพายุทรายค่อยๆ กลับกลายเป็ นโอเอซิส และ

อาณาเขตของพื้นที่สีเขียวนี้กแ็ ผ่กว้างออกไปทีละนิดๆ

ซูเซียงยังขุดทะเลสาบเทียมขนาดใหญ่หลายแห่ง ชักนํ้าทําชลประทานเข้าไร่ การเกษตร

ชีวิตของทุกคนค่อยๆ ดีข้ ึน อัตราการรอดของพืชสมุนไพรก็ไต่สูงขึ้นเรื่ อยๆ

พวกเขายังเปิ ดเหลาสุราและโรงผลิตกระดาษขึ้นมา วิทยาเขตแยกแห่งแรกของสํานักศึกษา

แพทย์กเ็ ปิ ดขึ้นแล้วที่ซาโจว อีกทั้งยังก่อตั้งสํานักเฉพาะทางด้านกระดูก สํานักเฉพาะทาง
ประสาทวิทยา ศูนย์ดูแลผูป้ ่ วยชราระยะสุดท้าย ยังมีสาํ นักเฉพาะทางบุรุษเวชศาสตร์และ
นรี เวชศาสตร์
สิ่ งที่ซูเซียงประชาสัมพันธ์กบั ทุกคนอยูเ่ สมอก็คือถ้ามีโรคก็ตอ้ งรักษา อย่าอายที่จะเอ่ยปาก
อย่าปล่อยให้การเจ็บป่ วยเล็กน้อยลุกลามเป็ นโรคร้ายแรง

นอกจากนี้ซูเซียงเองก็รู้กฎธรรมเนียมของคนสมัยโบราณ ไม่อาจให้หมอผูช้ ายมาตรวจ

ทางนรี เวชได้เด็ดขาด ดังนั้นนางจึงอบรมหมอหญิงจํานวนมากเพื่อรักษาด้านสูตินรี เวช
โดยเฉพาะ เช่นนี้เมื่อทุกคนล้วนเป็ นสตรี จึงไม่มีความเกรงใจขัดเขินอันใด

ชีวิตของทุกคนอยูด่ ีกินดี ร่ างกายก็แข็งแรง ย่อมยิง่ เอนเอียงเข้าหาซูเซียง

กระพรวนน้อยแต่งเป็ นภรรยาให้ชิงสื อ เป็ นข่าวเลื่องลือชื่นชมทัว่ ท้องถิ่น ชาวบ้านปิ ด

เมืองเฉลิมฉลอง ทุกครัวเรื อนแขวนโคมแดงจุดลุกประทัด ร้องเต้นเล่นละคร สนุกสนาน
ครื้ นเครง
หลายปี นี้กอ้ นแป้งน้อยติดต่อค้าขายเส้นทางโพ้นทะเล ยังพาองค์หญิงต่างแดนผมทองตา
นํ้าข้าวกลับมาด้วยคนหนึ่ ง

ไม่วา่ ไปที่ใดก็ได้ยนิ เสี ยงเยินยอของชาวบ้าน ‚คุณชายน้อยของเรานี่เก่งกาจจริ งเชียว แม่

นางที่พากลับมาคนนั้นดวงตานี่เป็ นสี น้ าํ เงิน เส้นผมนี่หยักศกเหลืองทอง โฉมงามเลยล่ะ!‛

‚ได้ยนิ มาว่ายังเป็ นองค์หญิงด้วยนี่ ไม่รู้วา่ เป็ นองค์หญิงแคว้นใดกันหนอ?‛

‚หื อ? อันนี้ขา้ ไม่รู้แล้ว แต่วนั ก่อนข้ายังเห็นองค์หญิงคนนั้นซื้อขนมอยูต่ รงร้านข้างๆ

พูดจาไม่ค่อยคล่องนัก แต่ผอู ้ ื่นพูดไปยิม้ ไป ดูแล้วน่ารักน่าเข้าใกล้‛
‚นัน่ ก็แน่อยูแ่ ล้ว คุณชายน้อยของเรายอดเยีย่ มขนาดนั้น องค์หญิงที่พากลับมาย่อมต้องดี
ที่สุด!‛

ชีวิตก็ผา่ นพ้นไปแต่ละวันเช่นนี้ วันนี้ซูเซียงกับจ้าวเซิงนัง่ บนยอดเขา มองพื้นที่สีเขียวที่

ตัวเองสร้างขึ้นกับมือ

รอยยิม้ บนใบหน้าซูเซียงสดใสเจิดจ้า กุมมือของจ้าวเซิงไว้ ‚ท่านพี่ เจ้าคงเคยนึกเสี ยใจ?‛

จ้าวเซิงพลิกมือมากุมมือขของซูเซียงไว้ ยิม้ กล่าวอย่างแน่วแน่ ‚โชคดีที่ตอนนั้นไม่ได้ทาํ

อะไรโง่ๆ ไม่พลาดพลั้งจากภรรยาแสนดีเช่นนี้ ข้ายินดีใช้ชีวิตในนาสวนด้วยกันกับเจ้า
มองดูลูกๆ ค่อยๆ เติบโตทีละนิด…‛
แต่ในเวลานี้ ซ่งมู่กบั องครักษ์มงั กรส่งข่าวมาพร้อมกันว่ากองทัพที่จกั รพรรดิองค์ปัจจุบนั
นําทัพด้วยตัวเองกําลังจนมุม

หลายปี นี้แม้จา้ วเซิงไม่สนใจงานของราชสํานัก และมิได้ไปมาหาสู่กบั รัชทายาท ทว่า

สุดท้ายแล้วก็เป็ นพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง เรื่ องภายในเขาไม่อาจสอดมือ แต่ขา้ งนอกเขาก็
ต้องช่วยดูหน่อย

พอรู ้วา่ พี่ชายของตนนําทัพด้วยตัวเองแล้วถูกปิ ดล้อม เขาก็พลันตื่นตระหนกขึ้นมา คว้ามือ

ของซูเซียงไว้ ‚ที่รัก…‛

แม้ซูเซียงเคยพูดว่าไม่กล่าวโทษรัชทายาทอีกแล้ว แต่การไปครั้งนี้อนั ตรายยิง่ นัก ซูเซียง

อาจจะไม่เห็นด้วย ถ้าซูเซียงไม่ตอบตกลงแล้วเขาจะทําอย่างไรดี?
คิดไม่ถึงว่าซูเซียงทําหน้าตาจริ งจังทันที ‚นี่มนั เวลาไหนแล้วยังมาพิร้ ี พิไรเพ้อเจ้อเรื่ องพวก
นี้ เร็วสิ ป้ายสี ดาํ อันนั้นของเจ้าแขวนไว้ที่ไหนแล้ว? โอ๊ย แขวนไว้ไหนเนี่ย? ทําไมนึกไม่
ออก…ใช่แล้วๆ ไม่มีป้ายดําก็ไม่เป็ นไร ในมือข้ายังมีคาํ สัง่ ลับของพระพันปี เร็วเข้า…‛

ซูเซียงยิง่ พูดก็ยงิ่ ร้อนรน เริ่ มคลําหาตามตัว กําป้ายอาญาสิ ทธิ์ที่พระพันปี มอบให้นางไว้

ก่อนสิ้นพระชนม์ไว้ในมือแน่น มีสิ่งนี้ไว้อย่างน้อยก็อุ่นใจ

จ้าวเซิงกลับไปหยิบป้ายคําสัง่ สี ดาํ ทันที พาซูเซียงรุ ดหน้าไปสนามรบ

ทหารทั้งสามทัพ[1]เห็นอ๋ องสงครามและชายามาถึง ก็ไม่รีรอ ให้ความร่ วมมือเต็มกําลัง

รัชทายาทถูกช่วยออกมาได้ เวลาล่วงเลยมากว่าสิ บสองปี สองพี่นอ้ งพบหน้ากันอีกครั้ง
ท่ามกลางภูเขาศพทะเลเลือด เพียงยิม้ เดียวก็ลืมสิ้นความแค้น

แผนการโฉดชัว่ ของต้าจ่างกงจู่และฮู่กวั๋ กงถูกเปิ ดโปง ตัวการถูกประหารตัดหัว คนอื่นๆ

ถูกเนรเทศสามพันลี้ แต่ระหว่างทางถูกฝูงชนผูโ้ กรธเกรี้ ยวกระหนํ่าดาบจนตาย โดย
เฉพาะซูยว่ น ชื่นชอบบุรุษนักมิใช่หรื อ สุดท้ายทําชัว่ ได้ชวั่ ถูกผูช้ ายสิ บกว่าคนหมุนเวียน
ทรมาน ครึ่ งปี เต็มๆ ถึงค่อยหลับตาลงในที่สุด

กัว๋ กงจู่กบั พระสวามีเมตตากรุ ณา รับช่วงต่อกิจการพืชผลเกษตรและสมุนไพรทํา

ประโยชน์เพื่อบ้านเมืองและประชาชน ก้อนแป้งน้อยปฎิเสธการแต่งตั้งของรัชทายาท
อย่างสุภาพแล้วไปยังโพ้นทะเล นับแต่น้ นั มาสองประเทศก็แลกเปลี่ยนสิ นค้า ไปมาหาสู่
ด้านอาวุธการทหาร เชื่อมสัมพันธไมตรี แน่นแฟ้น
เดือนหนึ่งปี ถัดมา ซูเซียงตั้งครรภ์อีกครั้ง หลังเก้าเดือนแล้วก็ให้กาํ เนิดลูกแฝดหงส์คู่มงั กร
[2] ตั้งชื่อเล่นให้วา่ ‘ลูกชิ้น (ถวนจื่อ)’ กับ ‘ลูกแป้ง (หยวนจื่อ)’ แฝงความหมายว่า
ครอบครัวหวนกลับมาอยูพ่ ร้อมหน้า[3]

เดือนสิ บสองปี เดียวกันลูกชิ้นได้รับพระราชทานนามจากจักรพรรดิวา่ ‘จ้าวฉือ’ ประการ

หนึ่งคือหวังให้เขาเป็ นพหูสูตมากความสามารถเหมือนดัง่ พจนานุกรม (ฉือเตี่ยน) อีก
ประการก็คือหมายถึงมาช้า (ฉือไหล)

ผ่านไปอีกสิ บสองปี ระหว่างทางซูเซียงยังคลอดลูกชายให้จา้ วเซิงอีกหนึ่ งคน รับตําแหน่ง

ซื่อจื่อสื บทอดจวนอ๋ อง

จักรพรรดิกบั พระอัครมเหสี ครองคู่สามีภรรยาเดียว พระอัครมเหสี ประสูติพระธิดาองค์โต

พระวรกายเสี ยหาย จึงรับจ้าวฉือไว้ในนาม พระราชทานแต่งตั้งเป็ นองค์รัชทายาท
-จบบริ บูรณ์-

[1] ทหารสาทัพ หมายถึง ทัพหน้า ทัพหลวง และทัพหลัง

[2] หงส์คู่มงั กร หมายถึงแฝดชายหญิง

[3] เมื่อนําชื่อของถวนจื่อกับหยวนจื่อมารวมกันจะได้เป็ นคําว่าถวนหยวน (团圆)
หมายถึง หวนกลับมาอยูพ่ ร้อมหน้าพร้อมตา