คําโปรย

เนืองด้ วยถูกมารดาเลียงกลันแกล้ ง ทําให้

เสินเวย ผู้ทีมีร่างกายอ่อนแอต้ องตายลงด้ วยความ
น่าเวทนา ทว่าด้ วยเหตุผลนีจึงทําให้ ทหารสาวใน
ยุคปั จจุบันทะลุมิติเข้ ามาอยู่ในร่างของหญิงสาวผู้ที
มีชือแซ่เดียวกันกับตนเอง

เมือถูกมารดาเลียงวางแผนกลันแกล้ ง
เนรเทศตนเองมาอยู่ในสถานทีรกร้ างห่างไกล โดย
ให้ เหตุผลว่าต้ องการให้ นาง ‘รักษาตัว’ คิดหรือว่า
นางจะยอมแพ้ ต่อความร้ ายกาจของมารดาเลียงผู้
นี? ไม่เป็ นไร ในเมือไล่นางออกมา นางก็จะใช้ หนึง
สมองและสองมือของตนนีพลิกฟื นพัฒนาครอบ
ครัวของนางให้ กลับมาเชิดหน้ าชูตาได้ อีกครัง!

1
 ตอนที 1 ข้าจะกินเนือ

ในฤดูเหมันต์ ถึงแม้อากาศจะหนาวเย็น แต่เพราะดวง

อาทิตย์ ทําให้ผคู้ นรูส้ กึ อบอุน่ และมีความหวัง

ในลานทีไม่ใหญ่มากนัก ไม่มีทิวทัศน์สีสนั สดใส

ของดอกไม้นานาพันธุเ์ หมือนอย่างทุกที แม้แต่ตน้ ไผ่รมิ
กําแพงก็เปลียนเป็ นสีเหลือง ยิงทําให้บรรยากาศภายใน
ลานดูทรุดโทรมมากขึนไปอีก

เสินเวยกําลังเอนตัวอยูบ่ นเก้าอีโยกตัวเก่า ขาออกแรง

กดและผ่อนแรงเป็ นจังหวะจนเสียงเสียดสีดงั มาจาก
1
เก้าอี หญิงสาวหรีตานอนอาบแดด เรือนผมสีดาํ ขลับ
พลิวไหวไปในอากาศตามการเคลือนไหวของร่างกาย
จิตใจผ่อนคลายเป็ นอย่างมาก

ข้างกายของนางยังมีเด็กผูห้ ญิงคนหนึง อายุประมาณ

เจ็ดแปดขวบ เกล้ามวยผมเหนือศีรษะ กําลังนังยองๆ
ด้วยท่านังม้า มือยกโม่หินไว้ ปากขยับนับเลขเสียงเบา

ใช่แล้ว! ไม่ได้มองผิดไป นันก็คือโม่หินจริงๆ! ถึงแม้จะ

มีขนาดเล็ก แต่ก็หนักหลายสิบจิน ใครทีได้เห็นภาพนี
ล้วนจะต้องตกตะลึงกับแรงกายของเด็กผูน้ ี

"คุณหนู ถือไว้อย่างนีทุกวัน เรียวแรงจะมีมากขึนหรือ

เจ้าคะ" ใบหน้าของเด็กหญิงแดงกํา หน้าผากมีเม็ด
2
เหงือเกาะพราวอยูเ่ ต็มไปหมด

"เรืองนันแน่นอนอยูแ่ ล้ว ข้าเคยหลอกเจ้าเมือไหร่กนั "

เสินเวยอารมณ์ดีมาก อยูๆ่ ก็มาโผล่ในสถานทีบ้าๆ เช่น
นี อีกทังยังรับช่วงร่างกายอ่อนแอของคนอืนมาใช้ตอ่ รอ
เมือนางจัดระเบียบความทรงจําทีแสนวุน่ วายในสมอง
เรียบร้อยแล้ว ก็รูว้ า่ ตนคงไม่หวังทีจะมีอนาคตทีสวย
งามอีกแล้ว

เวลานีนางมีชีวิตอยูใ่ นยุคทีชือว่าต้ายง แม่นางน้อยทีมี

นามว่าเสินเวยเช่นเดียวกันนีมีชีวิตทีทุกข์ระทม นางมี
ชีวิตอันแสนสันแค่สบิ สองปี เสียแม่บงั เกิดเกล้าไปตังแต่
อายุยงั น้อย แม่เลียงก็ไม่ใช่คนดีอะไร พ่อทีไม่เอาไหนก็
ไม่แยแส ถูกน้องสาวต่างมารดากลันแกล้งจนตัวตาย

3
ถึงแม้พอ่ ของนางไม่ได้มีตาํ แหน่งใหญ่โตนักแต่ก็เป็ นขุน
นางขันสีในเมืองหลวง แต่แม่นางผูน้ ีกลับมีชีวิตแร้นแค้น
ยิงกว่าสาวใช้ ถูกแม่เลียงรังแกจนกลายเป็ นคนขีขลาด

ไม่เพียงเท่านี ในวันทีอากาศหนาวเย็นมากวันหนึง นาง

ถูกน้องสาวต่างแม่ผลักลงไปในสระนํา พวกเขาไม่แม้แต่
จะเชิญท่านหมอมาดูอาการ นางก็ถกู แม่เลียงส่งมาทิง
ไว้ทีบ้านเดิมของบรรพบุรุษอันอยูห่ า่ งไกล ตังอยูใ่ นหมู่
บ้านทางเหนือทีชือว่าบ้านสกุลเสิน โดยอ้างว่าเพือให้
นางรักษาตัว หมูบ่ า้ นแถบชานก็มีแต่ไม่ยอมส่งไป แต่
กลับเลือกส่งนางมายังบ้านเดิมของบรรพบุรุษทีอยูห่ า่ ง
ไกลเช่นนี แม่เลียงก็คงเกลียดชังนางมากจริงๆ!

เงินก็ไม่มี ส่วนคนก็มีแค่คนตัวเล็กๆ สองสามคน มีแม่

4
นมทีดูแลนางตังแต่ยงั เด็ก เด็กผูห้ ญิงอายุแปดขวบที
ชอบนังเหม่อ และชายชราทีรับหน้าทีเฝ้าประตูอีกคน
ทําให้เสินเวยทีเพิงมาถึงโลกใบนีก็นกึ อยากตายเสีย
เดียวนัน

หลังจากทีต้องทนดืมยาขมๆ มาเป็ นแรมเดือน ในทีสุด

เสินเวยก็มีแรงลุกจากเตียง นางก็ยอมรับชะตากรรมได้
แล้ว รูว้ า่ ตัวเองคงไม่มีทางทีจะกลับไปได้อีก แต่วา่ นาง
เสินเวยผูน้ ีเป็ นใครกัน? จะยอมทนมีชีวิตทียากลําบาก
ได้อย่างไร โจ๊กข้าวกล้องนันนางก็กินมามากพอแล้ว
ปากทีคุน้ ชินกับอาหารโอชะ ไม่ได้กินของดีๆ มันก็แทบ
จะไม่รูร้ สชาติเสียแล้ว

ทําอย่างไรถึงจะมีเงินล่ะ? เมือยอมรับชะตากรรมของ

5
ตัวเองได้ เสินเวยก็เริมคิดหาหนทางยังชีพ เมืออารมณ์
ความรูส้ กึ เปลียนไป เพียงไม่นานก็จะค้นพบอะไรใหม่ๆ
ข้างกายนางมีแค่เสียวเฉ่า ไม่ใช่สิ เถาฮวา เดิมทีเด็กคน
นีชือว่าเสียวเฉ่า แต่นางรูส้ กึ ว่าไม่ไพเราะ เช่นนันจึง
เปลียนชือนางเป็ นเถาฮวา

เรืองก็เป็ นเช่นนี วันนันเสินเวยออกมาเดินเล่น เมือมอง

ไปก็ได้เห็นร่างผอมบางของเถาฮวากําลังใช้ขวานเล่ม
ใหญ่ผา่ ฟื น มีเสียงท่อนไม้ถกู ผ่าออกเป็ นสองท่อนดังมา
ให้ได้ยินเป็ นครังคราว หญิงสาวอ้าปากค้างด้วยความ
ตกตะลึง ไม่น่าเชือ! นีมันหญิงแกร่งชัดๆ! เด็กคนนีก็มี
ฝี มือทีเดียว หากสอนอีกหน่อย วันหน้านางจะ
ต้องกลายเป็ นยอดฝี มือของยุทธภพแน่!

6
ด้วยเหตุนีเอง ชีวิตทียากลําบากของนางจึงมีสีสนั ขึนมา
แล้ว

"คุณหนู หากวันนีข้ายกได้ครบห้าสิบครังจะมีเนือกิน
แล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ" เถาฮวามองคุณหนูของตัวเอง
ด้วยดวงตาเป็ นประกาย ถึงแม้วา่ การยกหินหนักๆ จะ
เป็ นเรืองทีเหนือยมาก แต่อีกเดียวก็จะมีเนือกินเชียว
นะ! นานมากๆ แล้วทีนางไม่ได้กินเนือ เมือปี ทีแล้วตอน
วันเกิดคุณหนู ท่านก็แอบมอบเนือตุน๋ นําแดงให้นางหนึง
ชิน มันรสชาติดีมากเสียจนนางแทบจะเผลอกลืนลินลง
ท้องไปเลยล่ะ

“กินเนือ?” ขาทีแกว่งไกวของเสินเวยพลันหยุดชะงัก
"ระ...เรืองนันแน่นอนอยูแ่ ล้วสิ คําพูดของคุณหนูเช่น
7
ข้าก็เชือถือได้นะ" เสินเวยตบอกยืนยัน แต่ในใจไม่รูส้ กึ
ดีนกั กินเนือ! เจ้ากินเนือ! ข้าก็อยากกินเหมือนกัน!
อย่าว่าแต่กินเนือเลย แม้แต่โจ๊กข้าวกล้องก็จะไม่มีให้กิน
แล้ว อย่าคิดว่านางไม่รูน้ ะว่าแม่นมกูก้ บั เถาฮวาก็กินแต่
ผักชุบไข่ทอด

"คุณหนู คุณหนู ครบแล้วเจ้าค่ะ! ข้านับถึงห้าสิบแล้ว

ไม่ขาดไปแม้แต่นิดเดียว" ในขณะทีเสินเวยกําลังครุน่
คิดอยูน่ นั เสียวเถาฮวาก็โยนโม่หินทิงไป ก่อนจะมองมา
ทีนาง ดวงตาสีดาํ กลมโตสะท้อนความใสซือของนาง

เสินเวยถอนหายใจ ก่อนจะลุกยืนขึน "ไปเถอะ!"

“อ้อ" เถาฮวาไม่คิดจะถามสิงใดอีก เพียงแต่ติดตามไป

8
ด้านหลังด้วยความตืนเต้นยินดี

ลมหนาวครังนีแทบจะคร่าชีวิตของเสินเวยเสียแล้ว หรือ
หากจะพูดให้ถกู ก็คือมันได้พรากชีวิตของหญิงอาภัพผู้
นันไปแล้ว นอกจากเงินสิบสองตําลึงทีแม่เลียงมอบให้
เพือรักษาหน้าตัวเอง นางก็แทบจะไม่มีทรัพย์สนิ อย่าง
อืนเลย นอกจากเสือผ้าไม่กีชินทีซักจนซีด ปิ นปั กผม
สามสีชินทีแม้แต่สาวใช้ขนสองในจวนก็
ั ไม่เห็นค่าถูกนํา
มาใช้แลกเป็ นค่าหมอกับค่ายา ในมือของเสินเวยไม่มี
เงินเหลือสักแดงเดียว แล้วจะมีเนือกินได้อย่างไร

นางรูส้ กึ ว้าวุน่ ใจ! เผลอเดินออกมาจากบ้านโดยไม่รูต้ วั

แม่นมกูไ้ ปซือด้ายทีตลาดยังไม่กลับมา ส่วนท่านลุงฝูที
ทําหน้าทีเฝ้าประตูลนล้
ื มเมือหลายวันก่อน เสินเวยจึงให้

9
เขานอกพักอยูท่ ีห้อง ตอนนีนางจึงออกจากบ้านได้อย่าง
สะดวก

เมือเดินออกจากบ้านสกุลเสินไปทางตะวันออกหนึงลีก็
เป็ นภูเขาแล้ว เพราะบ้านหลังนีตังอยูท่ างตะวันออกสุด
ของหมูบ่ า้ น จึงไม่พบชาวบ้านคนอืนๆ ระหว่างทีเดินมา

บนภูเขาในช่วงฤดูหนาว นอกจากต้นไม้ก็เป็ นก้อนหิน

และหญ้าแห้ง เสินเวยพาเถาฮวาเดินไปตามทางสาย
เล็กมุง่ หน้าไปยังภูเขา มองหาสิงทีจะสามารถเปลียน
เป็ นเงินได้ ไหนๆ นางก็พดู ออกไปแล้ว ไม่วา่ อย่างไร
นางก็จะต้องหาเนือมาให้เด็กคนนีกินให้จงได้

เดินมาได้หนึงชัวยามก็ไม่พบอะไร แม้แต่ผลไม้แห้งก็ไม่
10
มี ในตอนทีเสินเวยกําลังสินหวังนัน กระต่ายป่ าตัวสีเทา
ก็กระโดดพรวดออกมาจากด้านข้าง หญิงสาวตาเป็ น
ประกายในทันที นีก็คือเนือไม่ใช่หรือ? ในเมือบนภูเขามี
กระต่ายป่ า เช่นนันก็ตอ้ งมีพวกไก่ป่าด้วยสิ หากจับไป
ขายก็พอมีเงินแล้ว

เสินเวยมองซ้ายทีขวาที ก่อนจะก้มลงเก็บหินขึนมาโยน
ขึนโยนลงเพือกะจังหวะ แล้วขว้างไปยังต้นไม้ใหญ่ที
ห่างออกไปสิบก้าว บนเปลือกไม้ปรากฏเป็ นรอยบาก
เพียงตืนๆ เท่านัน นางรูส้ กึ ผิดหวังเล็กน้อย ก้มหน้ามอง
ข้อมือเล็กๆ ของตัวเอง พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ
ร่างนีก็ช่างอ่อนแอเสียจริง คิดถึงตอนทีนางเป็ นถึง
กุหลาบเหล็กผูค้ รําหวอดอยูใ่ นโลกของทหารรับจ้างแล้ว
แค่ปืนไรเฟิ ลกระบอกเดียวก็สาดยิงไอ้พวกเลวได้เป็ น

11
สิบๆ

หญิงสาวส่ายหน้าหยุดความคิดของตัวเอง ก่อนจะเก็บ
ก้อนหินขึนมาลองอีกสามสีครัง เถาฮวามองตาไม่
กะพริบ "คุณหนูเก่งจริงๆ เลยเจ้าค่ะ"

เมือพบกระต่ายป่ า พวกนางก็เริมมีความหวัง หลังจาก

ใช้เวลาสามชัวยามในตอนเช้าไปกับการล่าสัตว์ เสินเวย
ก็ได้กระต่ายป่ ากับไก่ป่ามาอีกสองตัว นีก็ถือว่านางไม่
ได้มาเสียเทียว

ส่วนเถาฮวานันก็เกาะเสือของหญิงสาวอย่างมีความสุข
"คุณหนู ข้าอยากฝึ กอันนี" หากฝึ กสําเร็จก็จะมีเนือกิน
กระต่ายตัวอวบอ้วนอย่างนี ไก่ป่าตัวใหญ่ขนาดนี มีเนือ
12
เยอะเลย!”

เสินเวยรับปากอย่างอารมณ์ดี "ได้สิ รอเมือเจ้ายกโม่

หินได้ครบร้อยก่อนนะแล้วข้าจะสอนเจ้า"

เสียวเถาฮวาทีอยากกินเนือพยักหน้าหงึกๆ ไม่ยอมหยุด
หิวกระต่ายและไก่ป่าตามคุณหนูของตนไปด้านหลัง
มองกระต่ายที ลูบไก่ป่าที ก่อนจะแย้มยิมอย่างดีใจ

เมือมาถึงบ้าน แม่นมกูก้ ลับมาถึงก่อนแล้ว เมือหญิงวัย

กลางคนในชุดสีครามเรียบง่ายมองเห็นเสินเวย ความ
กังวลในสายตาจึงเลือนหายไป รีบพุง่ เข้ามาจับมือคุณ
หนูของตนไว้ สายตากวาดมองอย่างสํารวจด้วยกลัวว่า
จะพลาดตรงไหนไป "คุณหนูไปทีไหนมาเจ้าคะ บ่าว
13
ตกใจหมด"

เสินเวยคลียิมบาง "ก็แค่ออกไปเดินเล่นข้างนอกเท่านัน
น่ะ แม่นม ข้าไม่เป็ นไรหรอก" หนึงเดือนมานีหญิงวัย
กลางคนผูน้ ีก็ดแู ลนางทังยามกลางวันและกลางคืน
คอยเช็ดตัว คอยป้อนยา พูดนันพูดนีอยูข่ า้ งหูนาง
เสินเวยก็รูส้ กึ ดีกบั นางมาก

"แม่นม กินเนือ" เถาฮวาทีอยูด่ า้ นหลังยกกระต่ายและ

ไก่ป่าในมือให้แม่นมกูด้ พู ลางยิมตาหยี

หญิงวัยกลางคนประหลาดใจมาก "ได้มาจากทีไหนกัน
คุณหนูขนไปบนเขาหรื
ึ อเจ้าคะ นีก็ขนไปไม่
ึ ได้นะเจ้า
คะ" แม่นมกูต้ ืนตระหนกขึนมา "บนภูเขมีสตั ว์รา้ ยมาก
14
มาย เมือปี ก่อนนายท่านเจ็ดของตระกูลทางฝังตะวันตก
ก็ถกู หมีทาํ ร้ายจนขาขาด เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด คุณ
หนูเจ้าคะ ท่านเป็ นคุณหนูตระกูลใหญ่ เป็ นทายาทสาย
ตรงของสกุลเสินแห่งเมืองจิงเฉิง หากเกิดอะไรขึนกับ
ท่าน ข้าจะชดใช้ให้กบั ฮูหยินผูล้ ว่ งลับได้อย่างไรกัน"

แม่นมกูส้ ะอึกสะอืน ดวงตาแดงกํา ใช้แขนเสือซับนําตา

"คุณหนูอย่าทําให้บา่ วตกใจนะเจ้าคะ โธ่ ไม่มีทา่ นแม่ก็
ลําบากอยูแ่ ล้ว พวกคนเลวใจจืดใจดํา คราแรกสาบาน
ต่อฟ้าดินว่าจะเมตตาคุณหนู เพิงจะผ่านไปไม่กีปี ก็สง่
คุณหนูมายังชนบท น่าสงสารนายน้อยห้าก็ไม่รูว้ า่
ถูกกลันแกล้งอย่างไรบ้าง"

นายน้อยห้าเป็ นน้องชายร่วมมารดาของเสินเวย ชือว่า

15
เสินเจวีย อายุนอ้ ยกว่าเสินเวยสีปี มารดาของพวกเขา
เป็ นคนสกุลหร่วน นางได้รบั บาดเจ็บตอนทีคลอดเฉินเจ
วีย ไม่ถงึ ครึงปี ก็ตายจากไป ทิงเสินเวยทีอายุเพียงสีขวบ
และน้องชายของนางทียังไม่ครบขวบปี ไว้

"แม่นม ข้าก็แค่เดินเล่นอยูด่ า้ นนอกเท่านัน ไม่ได้เข้าไป

ด้านในเสียหน่อย" หญิงสาวปลอบอีกฝ่ ายเสียงเบา แม่
นมทีคอยพึงพออาศัยกันเป็ นเพียงคนเดียวทีดีกบั นาง
"แม่นม ถึงตอนนีแล้ว ข้าก็ไม่ใช่คณ
ุ หนูผสู้ งู ศักดิอีกแล้ว
นะ สิงทีสําคัญทีสุดในตอนนีคือพวกเราต้องมีชีวิตทีดี
ยังจะต้องสนใจกฎระเบียบอะไรอีก แม่นม ข้าโตแล้ว"

เสียงของเสินเวยไม่ดงั นัก แต่แฝงความหนักแน่นเอาไว้

นางต้องอาศัยโอกาสนีทําให้แม่นมกูย้ อมรับการเปลียน
16
แปลงของนางให้ได้โดยเร็ว เช่นนีนางจึงจะสามารถทํา
เรืองต่างๆ ได้โดยไม่ตอ้ งกังวล

เป็ นดังทีคาด หญิงวัยกลางคนนิงชะงักไป ก่อนจะนําตา

รืนขึนมาอีกครัง “คุณหนูโตแล้ว เข้าใจสิงต่างๆ แล้ว"
แววตาของนางฉายความชืนชมมาก ในความอ่อนโยน
นันเจือความรักใคร่ไว้ดว้ ย

หลายวันมานีความเปลียนแปลงของคุณหนูลว้ นอยูใ่ น
สายตาของนาง เด็กขีกลัวคนนัน แม้จะต้องกินยารสขม
หรือกินโจ๊กข้าวกล้องทีกลืนยากก็ไม่มีนาตาสั
ํ กหยด
หญิงวัยกลางคนคลียิมบาง เหมือนกับท่านแม่ผลู้ ว่ งลับ
ของนางไม่มีผิด ฮูหยินเจ้าคะ เป็ นเพราะบ่าวไม่เอาไหน
ไม่อาจปกป้องคุณหนูได้ ทําให้นางต้องทุกข์ยากตังแต่

17
ยังเล็ก

“แม่นม กินเนือ!" เถาฮวาไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ ายปวดใจ

เรืองอะไร "คุณหนูรบั ปากว่าจะให้ขา้ กินเนือ"
นางกอดกระต่ายกับไก่ป่าไว้แน่นด้วยกลัวว่าแม่นมกูจ้ ะ
ไม่ให้นางกิน

“กิน กิน เจ้าก็รูจ้ กั แต่เรืองกินเท่านัน!" แม่นมกูเ้ กรียว

กราดขึนมาในทันที ชีหน้าผากของเถาฮวา ราวกับว่าอีก
ฝ่ ายทําตัวไม่ได้ดงใจ
ั "เจ้าก็ระวังกิรยิ าไว้บา้ งเถอะ ข้า
เคยบอกเจ้ากีครังแล้ว พูดกับเจ้านายเสียงต้องเบาและ
ไพเราะ ใครจะเหมือนเจ้าทีพูดจากระโชกโฮกฮาก? เจ้า
อย่างนัน ข้าอย่างนี ต้องแทนตัวเองว่าบ่าว ถ้าหากเจ้า
แสดงกิรยิ าอย่างนีในจวนก็คงถูกตีจนตายแล้วโยนศพไว้
18
ในสุสานไร้ญาติเสียตังนานแล้ว เพราะคุณหนูของเรา
จิตใจดีมีเมตตาต่อเจ้า หากไม่ใช่คณ
ุ หนู ก็ไม่แน่วา่ เจ้า
อาจจะถูกพ่อผีพนันนําไปขายซ่องแล้วก็ได้ บอกว่า
อยากกินเนือมิใช่หรือ แล้วยังไม่รบี ไปผ่าฟื นในครัวอีก!"

เถาฮวายูป่ ากอย่างขุ่นเคือง ทําให้แม่นมกูโ้ มโหจนนึก

อยากดึงนางกลับมาด่าสักยก

"พอแล้วแม่นม เถาฮวายังเด็ก วันนีพวกเรากินเนือก็

แล้วกัน ข้าเองก็อยากกิน" เสินเวยโอบกอดหญิงกลาง
คนไว้ ท่าทีออดอ้อนอีกฝ่ าย นางรูว้ า่ แม่นมกูป้ ากร้ายแต่
จิตใจดี ปกติก็ดีกบั เถาฮวามาก

คุณหนูอยากกินเนือ ก็ตอ้ งเป็ นเช่นนัน แม้จะตอบรับ

19
แต่แม่นมกูก้ ็ไม่ลืมบ่นอีกหน่อย "คุณหนูอย่าตามใจเด็ก
คนนันเกินไปนะเจ้าคะ นางไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้ว ควรจะ
เรียนรูก้ ฎระเบียบได้แล้ว"

"รูแ้ ล้ว ข้ารูแ้ ล้ว" หญิงสาวตอบรับอย่างขอไปที

ทว่าแม่นมกูผ้ หู้ ลักแหลมกลับลืมถามไปเสียว่ากระต่าย

กับไก่ป่าได้มาจากไหน จนกระทังตอนทีเก็บจานเพิงจะ
นึกขึนมาได้ จึงเอ่ยถามออกไป แต่เสินเวยกลับโยนไป
ให้เถาฮวาแทน

หญิงกลางคนคิดว่า ถึงแม้เถาฮวาจะยังเล็ก แต่ก็มีเรียว

แรงมากพอตัว ไม่แน่วา่ แมวตาบอดอาจจะโชคดีไปพบ

20
เสือตายก็เป็ นได้ เช่นนันจึงไม่คิดสงสัยอะไรอีก

ตอนที 2 แข็งแกร่งขึนจึงเป็ นเหตุผลทีจริงแท้

ในทีสุดวันนีเสียวเถาฮวาก็ได้กินเนือ นางมีความสุขมาก
จนตามติดเสินเวยไม่ยอมห่างไปไหนสักวินาที แม่นมกู้

21
นําตะกร้าเข็มกับด้ายสําหรับทํางานเย็บปั กออกมา
เสินเวยคอยช่วยแบ่งด้ายอยูข่ า้ งๆ แม่นมกูม้ ีฝีมือเย็บปั ก
ประณีตมาก ครึงเดือนตืนมาทํางานตังแต่เช้าจนดึกดืน
ได้เงินเพียงแค่สามร้อยกว่าอีแปะ ซือด้ายไหมกับธัญพืช
ก็เหลือไม่เท่าไรแล้ว หากพึงพาแค่แม่นมกูแ้ ค่คนเดียว
ต้องไม่ไหวแน่

"งานปั กของคุณหนูกา้ วหน้าขึนไม่นอ้ ยเลยนะเจ้าคะ"

แม่นมกูม้ องผ้าเช็ดหน้าปั กในมือของเสินเวย แววตาเต็ม
ไปด้วยความชืนชม

มือของเสินเวยทีถือเข็มพลันหยุดชะงักไปครูห่ นึง เรืองนี

ไม่ได้เกียวข้องอะไรกับนางมากมาย เจ้าของเดิมของร่าง
กายนีมีฝีมือดีอยูแ่ ล้ว นางก็แค่อาศัยความสามารถเดิม

22
ทีมีอยู่ รวมกับสายตาของนางในตอนนี รวมกับการจับคู่
สีและโครงสร้างแบบใหม่ก็เหมือนกับก้าวหน้าขึนกว่าแต่
ก่อนแล้วไม่ใช่หรือ

แต่วา่ นางก็ไม่คิดจะอาศัยสิงนีเลียงชีพไปตลอดชีวิต
งานเย็บปั กหากทําติดต่อกันนานๆ จะไม่ดีตอ่ สายตา
และรายได้ก็ไม่เพียงพอทีจะทําให้เสินเวยมีชีวิตทีสุข
สบาย แต่ตอนนีอยูใ่ นสถานการณ์คบั ขัน

.จะหาเงินได้อย่างไรล่ะ สําหรับเสินเวยแล้วเรืองนีไม่ได้
ยากเย็นอะไร สิงทีนางหวันวิตกคือจะทําอย่างไรให้แม่
นมกูย้ อมรับการเปลียนแปลงของนางได้ หาเงินให้ได้
มากมาย มีชีวิตทีมีความสุขและสุขสบายโดยทีไม่ทาํ ให้
ความลับเปิ ดเผย

23
ในระหว่างทีเสินเวยกําลังสับสนวุน่ วายหาทางแก้ไม่ได้
อยูน่ นั วันเวลาก็เคลือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงไม่
นานก็ผา่ นไปอีกครึงเดือนแล้ว นับตังแต่ออกไปเมือครัง
ก่อน หญิงสาวก็เดินออกไปดูรอบๆ บ่อยครัง จนค่อยๆ
คุน้ เคยกับบ้านสกุลเสิน

บ้านสกุลเสินไม่ได้มีขนาดใหญ่มากมาย มีสมาชิกเพียง
ไม่กีสิบคนเท่านัน ส่วนใหญ่แล้วจะใช้แซ่เสิน แต่
ละครอบครัวเกียวข้องกันด้วยความสัมพันธ์บางอย่าง
เสินเวยเป็ นลูกหลานลําดับทีสีของสกุลเสิน

ปู่ ของนางผูเ้ ป็ นจงอูโ่ หวกับผูน้ าํ ตระกูลคนปั จจุบนั ทีเป็ น

ทายาทสายหลักเป็ นลูกพีลูกน้องกัน ดูเหมือนความ

24
สัมพันธ์ของพวกเขาไม่คอ่ ยดีนกั ดูได้จากเรือนตะวัน
ออกในคฤหาสน์ตระกูลเสินทีตังอยูเ่ พียงลําพังในหมู่
บ้าน ความขัดแย้งภายในหากพูดขึนมาแล้วจะมาก
ความ

ในวัยเยาว์ เสินผิงหยวน ปู่ ของนางมีชีวิตทีค่อนข้างยาก

ลําบาก เมืออายุได้สามขวบก็ไม่เหลือบิดา จึงมีชีวิตที
ยากลําบากขึนเรือยๆ มารดาของเขาครองตนเป็ นโสด
อดทนตรากตรําเลียงดูเขาจนถึงเจ็ดขวบ ในช่วงสามสีปี
ทีดินสิบหมูห่ ดตัวลงมากกว่าครึง มารดาของเขาไม่
อาจอดทนถูกคนในตระกูลข่มเหงจึงแต่งงานใหม่ออกไป
ทีดินสีหมูซ่ งเป็
ึ นทีตังของบ้านถูกตระกูลยึดกลับไป
เหลือไว้ให้เพียงแค่กระท่อมสภาพทรุดโทรมขนาดสอง
ห้องเท่านัน แม้แต่เก้าอีสภาพยังดีอยูบ่ า้ งก็ไม่รูถ้ กู ใคร

25
หยิบไป เสินผิงหยวนน้อย อ่อ ไม่สิ ในตอนนันท่านปู่
เสินยังไม่มีชือยิงใหญ่เช่นนี ชือเล่นของเขาเรียบง่ายมาก
ชือว่าโก่วจือ[1] นับจากนันมาเสินโก่วจือต้องดํารงชีพ
ด้วยการกินอาหารทีเหลือจากคนอืน วันนีกินข้าวบ้านนี
พรุง่ นีกินข้าวอีกบ้านหนึง ยิงทําให้เขาอดอยากมากขึน
ทังยังถูกรังแกบ่อยครัง

หลังจากอดทนตรากตรํามาสามสีปี เสินโก่วจือก็อายุสบิ
สามปี รูปโฉมของเขางดงาม ร่างกายแข็งแรงกํายํา
เหมือนกับคนหนุ่ม เพราะมีชีวิตอดอยาก จึงถูกชนชัน
สูงคนอืนๆ ต่อต้าน ไปทีใดก็ไม่มีใครพูดด้วย เพราะสิง
เหล่านีเขาจึงตัดสินใจเข้าร่วมกับกองทัพ เพราะอย่าง
น้อยก็มีขา้ วกิน

26
เสินโกวเป็ นคนแข็งแกร่ง ต่อสูเ้ พือความยุติธรรม เขา
สนิทสนมกับนายทหารตําแหน่งใหญ่ สายตาแหลมคม
มีความปราดเปรืองแยกแยะได้ดี ทังยังเป็ นคนทีมีความ
อดทน เหมาะทีจะฝึ กฝนเป็ นยอดฝี มือ มีความสามารถ
โดดเด่นเข้าตาสวีเซินหัวหน้ากองทัพแดงในตอนนัน ผูซ้ งึ
เป็ นฮ่องเต้ผกู้ ่อตังราชวงศ์ตา้ หย่งในเวลานี จนเขาได้
เลือนขันเป็ นองครักษ์คนสนิท ประทานนามให้วา่ ผิง
หยวน เสินผิงหยวน เป็ นผูก้ ล้าในสนามรบ ช่วยนายไว้
หลายครัง ประสบความสําเร็จมากมาย

หลังจากก่อตังราชวงศ์ สวีเซินรูส้ กึ ถึงความภักดีของเขา

จึงแต่ตงเป็
ั นจงอูโ่ หว[2] รับหน้าทีปกป้องดินแดนทาง
ตะวันตก

27
เมือข่าวเรืองทีเสินหยวนรบชนะและได้รบั การแต่งตังเป็ น
ขุนนางแพร่กระจายกลับมายังหมูบ่ า้ นตระกูลเสิน จน
พากันตืนเต้นยินดีทงหมู
ั บ่ า้ น ในสายตาของชาวบ้านทัว
ไปมองว่า หัวหน้าหมูบ่ า้ นได้เป็ นขุนนางตําแหน่งใหญ่
แล้ว จงอูโ่ หวเป็ นขุนนางระดับใดกันเล่า ได้ยินว่า
สามารถเข้าเฝ้าฮ่องเต้ได้ทกุ วัน ทังหมูบ่ า้ นตระกูลเสินพ
ลอยรูส้ กึ ภาคภูมิใจไปด้วย เหล่าเครือญาติเมือเดินออก
ไปละแวกใกล้เคียงก็จะยืดอกตัวตรง

แต่ละคนเหมือนได้รบั อานิสงส์ไปด้วย บางคนถึงขนาด

คํานวณว่าตนเองจะได้รบั ผลประโยชน์เท่าไรแน่นอนว่า
มีคนบางกลุม่ เช่นเดียวกันทีไม่พอใจ

แต่วา่ เสินผิงหยวนมีทา่ ทีเย็นชามาก เขาเพียงแค่กลับ

28
มากราบไหว้บิดา สร้างสุสานขึนใหม่ มอบเงินทองให้
มารดาทีแต่งงานใหม่ออกไป สร้างคฤหาสน์เรียบง่ายขึน
แทนคฤหาสน์ของบรรพบุรุษทีผุพงั แล้ว และรับญาติ
ฝ่ ายบิดาเข้าไปอยูอ่ าศัย

ซือทีดินสําหรับกราบไหว้บรรพชนหนึงร้อยหมู[่ 3] มอบ
ให้ผนู้ าํ ตระกูลดูแล ทังยังเปิ ดสถานศึกษาสําหรับลูก
หลานตระกูลเสิน ส่วนคําขอทีมากกว่านัน ไม่จาํ เป็ น
ต้องคิดอีก เพียงแค่สนผิ
ิ งหยวนแผ่ความอํามหิตออกมา
ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อหน้าเขาแล้ว แม้จะมีความคิด
อะไรก็ทาํ ได้แค่กกั เก็บไว้ในใจ

เสินเวยรูส้ กึ ดีกบั ท่านปู่ ผนู้ ่าเกรงขามท่านนีมาก แต่ใน

ความทรงจําของเจ้าของร่างเดิมกลับไม่มีเงาของท่านปู่

29
อยูเ่ ลย

ในคืนนีหญิงสาวมีเรืองบางอย่างต้องทํา รอเมือแม่นมกู้
และเถาฮวานอนหลับแล้ว นางก็แอบออกไปฝึ กวรยุทธ์
ร่างกายนีอ่อนแอเกินไป แค่เดินก็เหนือยแล้ว ทําให้นาง
ไม่สามารถทําอะไรได้ดงใจ
ั เมือเวลาผ่านไปค่อยๆ รูส้ กึ
ว่าแขนเริมมีเรียวแรงขึนมาบ้าง ขาทีเดินขึนเขาก็ไม่ปวด
แล้ว ถึงแม้จะอ่อนด้อยกว่าร่างกายในโลกเดิมของนาง
มาก แต่วนั เวลายังอีกยาวไกล นางยังคงมีเวลา

วันนี แม่นมกูจ้ ะไปส่งงานปั กในเมืองอีกแล้ว เสินเวย

ต้องสรรหาเหตุผลร้อยแปดกว่าอีกฝ่ ายจะยาอมให้นาง
ตามไปด้วย

30
ทังสามคนออกเดินทางตังแต่เช้าตรู ่ ถึงแม้เสินเวยจะ
อายุสบิ สองปี แล้ว แต่เพราะขาดสารอาหารเป็ นเวลา
นานจึงทําให้รา่ งกายผอมบาง ดูบริสทุ ธิและใสซือ อีก
ทังเมือต้องมาเจ็บป่ วยครังใหญ่ ทําให้สีหน้าก็ไม่สดู้ ี
มองแล้วไม่สะดุดตานัก แต่วา่ เสิยเวยพูดออดอ้อนออก
มา แม่นมก็หา้ มนางไม่ได้แล้ว

บ้านสกุลเสินตังอยูค่ อ่ นข้างใกล้กบั ตัวเมือง ห่างกัน

ประมาณสิบลี พวกนางออกเดินทางค่อนข้างเช้า จึงไม่
พบใครระหว่างทาง เถาฮวาน้อยเห็นอะไรก็รูส้ กึ
ประหลาดใจไปหมด กระโดดโลดเต้นอยูค่ รูห่ นึงก็วิงออก
มาไกลแล้ว หลังจากนันจึงวิงกลับมารอเสินเวยและแม่
นมกู้ ปากคลียิมกว้างอย่างร่างเริง

31
ขาของเสินเวยค่อยๆ หนักขึน หน้าผากมีเหงือบางๆ ซึม
ออกมา ในทีสุดก็มาถึงตัวเมืองเสียที นางกําหมัดแน่น
ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ

แม่นมกูใ้ ช้ผา้ เช็ดหน้าซับเหงือให้นาง พลางบ่นว่า "ตัว

เมืองมีอะไรน่าดูนกั หรือเจ้าคะ คุณหนูถงึ ได้ดือดึงจะมา
ให้ได้เช่นนี ดูสิ เหนือยใช่หรือไม่เจ้าคะ!" มือของ
นางอบอุน่ มา เมือแนบกับใบหน้าจึงรูส้ กึ สบายมาก
เสินเวยยกยิมมุมปาก “แม่นม แม่นม อีกเดียวท่านต้อง
ซือของอร่อยให้ขา้ นะ" นางออดอ้อนอย่างร่าเริง

“ซือเจ้าค่ะ ซือ จะซือให้คณ

ุ หนูแน่นอนเจ้าค่ะ" แม่นมกู้
ตอบรับต่อเนือง มองหญิงสาวน่าทะนุถนอมตรงหน้า
ในแววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่ นีคือเด็กทีนางอุม้ ชูขนึ
32
มาเองกับมือ! นางไม่มีคนรักคนอืนแล้ว คุณหนูเป็ นทัง
หมดของนาง เพือคุณหนูแล้ว ให้นางทําสิงใดนางล้วน
เต็มใจ

แม่นมกูไ้ ปส่งงานปั กก่อน เพราะทําออกมาได้ดี เถ้าแก่

เนียร้านขายงานปั กจึงยินดีจะให้ราคายุติธรรมปั ดเป็ นสี
ร้อยห้าสิบอีแปะ "กระเป๋ าเงินใบเล็กยีสิบสามใบ ใบละ
สิบสองอีแปะ เท่ากับสองร้อยเจ็ดสิบหกอีแปะ ผ้าเช็ด
หน้าสิบเจ็ดผืน ผืนละสิบอีแปะ เท่ากับหนึงร้อยเจ็ดสิบ
อีแปะ" เถ้าแก่เนียดีดลูกคิด "รวมกันแล้วเท่ากันสีร้อยสี
สิบหกอีแปะ ปั ดเป็ นสีร้อยห้าสิบอีแปะ ป้ากู้ เจ้าดูวา่ ถูก
หรือไม่" เถ้าแก่เนียแย้มยิมสดใส

“ถูก ถูกแล้วเจ้าค่ะ ขอบคุณเถ้าแก่เนียทีดูแล" แม่นมกู้

33
พอใจมาก "เถ้าแก่เนียใจกว้างจริงๆ มิน่าเล่ากิจการ
ของท่านจึงขายดิบขายดีเช่นนี"

แม่นมกูป้ ระจบประแจงเถ้าแก่เนียอย่างไม่กระดากอาย
สําหรับคนทีเคยรับใช้อยูใ่ นจวนมาก่อนอย่างแม่นมกูถ้ ือ
เป็ นเรืองง่ายดายมาก

รอยยิมของเถ้าแก่เนียขยายกว้างมากขึน "เด็กสาวสอง
คนนีเป็ นลูกสาวของเจ้าหรือ หน้าตางดงามสดใสยิง
นัก" นางมองไปยังเสินเวยและเถาฮวาทียืนอยูด่ า้ นหลัง
แม่นมกูส้ ายตาชะงักอยูท่ ีเสินเวยครูห่ นึง ในใจรูส้ กึ ว่า
เด็กสาวผูน้ ีมีสง่าราศีจริงๆ

ถึงแม้เสินเวยจะยังไม่เติบโตเป็ นผูใ้ หญ่เต็มตัว แต่บนตัว

34
ของนางก็มีความสง่างามน่าเกรงขามอยากบอกไม่ถกู
ย่อมหลบไม่พน้ สายตาหลักแหลมของคนทีทําการค้ามา
นานปี อย่างเถ้าแก่เนีย นางรูส้ กึ ว่าหญิงสาวผูน้ ีสง่างาม
กว่าเหล่าคุณหนูสงู ศักดิทีมักจะซือสินค้าทีร้านเสียอีก
ส่วนเถาฮวาทีตัวเล็กกว่านัน นางไม่สนใจสักนิด

"อ่ะ ไม่ใช่..." แม่นมกูน้ ิงชะงักไป ก่อนจะรีบร้อน

ปฏิเสธ แต่เสินเวยตาเป็ นประกายรีบชิงพูดขึนเสียก่อน
"ไม่ใช่เจ้าค่ะ นีคือท่านป้าของข้าเอง" สถานทีเล็กๆ
เช่นนีทําวางตัวตําต้อยสักหน่อยจะดีกว่า

ถึงแม้แม่นมกูจ้ ะปฏิเสธก็ไม่ทนั เสียแล้ว ถึงแม้ภายในใจ

จะนึกสงสัย แต่สดุ ท้ายก็นิงเงียบยอมรับ

35
เมือออกมาจากร้านขายของเย็บปั ก แม่นมกูก้ ็เอ่ยปาก
บ่นในทันที "คุณหนู บ่าวเป็ นคนระดับใดเจ้าคะ จะเป็ น
ญาติผใู้ หญ่ของคุณหนูได้อย่างไร คุณหนูก่อเรืองวุน่ วาย
เกินไปแล้ว หากใครได้ยินเข้า แล้วบ่าวจะมีชีวิตอยูไ่ ด้
อย่างไรเจ้าคะ" คนทีเป็ นบ่าวต้องรักษาระยะห่าง ต้องรู ้
ว่าสิงใดควรสิงใดไม่ควร แม้เจ้านายจะยังเด็ก แต่ก็ได้
ชือว่าเป็ นนาย

"แม่นม" เสินเวยเอ่ยขัดคําพูดของอีกฝ่ าย "แม่นม

เวลานีข้าพึงพางานเย็บปั กของท่านเพือเลียงชีพ จะถือ
ว่าเป็ นคุณหนูได้อย่างไร ถึงแม้เมืองหลินอันแห่งนีไม่ได้
มีขนาดเล็ก แต่ก็ไม่ได้ใหญ่โตนัก ผูค้ นทีอยูใ่ กล้เคียงก็

36
ไม่รูว้ า่ ใครเป็ นใคร ถึงแม้สกุลหลิวจะไร้ความปรานี แต่
ข้าจะทําให้ชือเสียงของตระกูลเสินเสียหายไม่ได้"

เสินเวยกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง แฝงความน่าเกรงขามของ
ผูส้ งู ศักดิ จนทําให้แม่นมกูน้ ิงอึงไปครูห่ นึง ราวกับว่า
เด็กหญิงตัวน้อยทีนางโอบกอดไว้ในอ้อมแขนเมือวาน
วันนีได้เติบใหญ่ขนแล้
ึ ว

"คุณหนูกล่าวถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ ต้องโทษทีบ่าวไม่เอา
ไหน" หญิงวัยกลางคนรูส้ กึ สับสนเป็ นอย่างยิง แต่นาง
ต้องยอมรับว่าสิงทีคุณหนูกล่าวเป็ นความจริงๆ

"เอาเถิดแม่นม ชีวิตของพวกเราจะต้องดีขน"
ึ เสินเวย
เห็นอีกฝ่ ายรูส้ กึ เศร้าหมองจึงรีบปลอบใจ แม้แต่เถาฮวา
37
ก็พยัหน้าแรงๆ "จะต้องดีขนึ กินเนือ"

เพียงไม่นานก็ถกู ทังสองคนทําให้ยมได้
ิ "เจ้านีนะ เป็ น
จอมตะกละจริงๆ" แม่นมกูถ้ ลึงตาใส่เถาฮวาอย่างระอา
ใจ ในตอนนีได้ลืมความผิดหวังเมือครูไ่ ปเสียแล้ว

พวกนางเดินทางมาครังนีต้องไปซือธัญพืชกับเครืองปรุง
ด้วย อีกไม่นานก็จะปี ใหม่แล้ว แม่นมกูค้ ิดจะตัดเย็บ
เครืองแต่งกายชุดใหม่ให้คณ
ุ หนู ถึงแม้จะเทียบวัสดุใน
จวนไม่ได้ แต่ถงึ อย่างไรก็เป็ นของใหม่

แม่นมกูเ้ ป็ นกังวลว่าคุณหนูจะเดินเหนือย นางจึงล้วง

เอาเงินสิบอีแปะออกมามอบให้นางและเถาฮวาไปนังพัก

38
ทีร้านชาริมถนน

ตอนนีเป็ นเวลาสายแล้ว เสินเวยจึงรูส้ กึ กระหายนิด

หน่อย นางหาโต๊ะนังจ่ายเงินหนึงอีแปะซือชาร้อนสอง
ชามใหญ่ สองมือยกประคองจิบชาเข้าไปทีละคําๆ

"นี สหาย เจ้าได้ยินหรือไม่วา่ บ้านนายผูเ้ ฒ่าฉางถูก

ปล้นแล้ว" เสียงกระซิบกระซาบจากโต๊ะข้างพูดอย่างมี
ลับลมคมใน

"จริงหรือ ตังแต่เมือใดกัน ข้าเพิงจะไปส่งฟื นให้เขา ก็

ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินี" ชายวัยกลางคนแขนเสือมีรอย
ปะชุนกล่าวขึน

39
"ไอหยา น้องสามแซ่จู อย่างเจ้าจะมองอะไรออกกัน ดู
ความสามารถของเจ้าเสียก่อนเถอะ" นําเสียงเต็มไป
ด้วยความเย้ยหยัน "ลูกพีลูกน้องของน้องเขยข้าทํางาน
ในราชสํานัก บอกว่าเป็ นคดีทีเกิดขึนเมือวันก่อน ใน
ตอนนันขุนนางปกครองเมืองสังคนออกไป ก็ไม่รูว้ า่
สมบัติอะไรทีหายไป ตามหาอยูส่ ามสีวันแล้ว" นําเสียง
แฝงความอิจฉา

"แม้จะเป็ นสมบัติลาค่
ํ าเพียงใดก็ไม่มีสว่ นของเจ้าสัก
หน่อย" นีเป็ นคําพูดของอีกคนหนึง "เจ้าไม่เห็นต้อง
เดือดร้อนด้วยนี" เพราะคําพูดนีทําให้อีกสามสีคนพา
กันหัวเราะร่วน

40
"พวกเจ้าคิดว่าเรืองนีเป็ นฝี มือของพวกเขาหรือไม่"
เสียงนันแฝงความสงสัย ลดระดับเสียงลงตํา เสินเวย
สังเกตเห็นว่ามือของคนผูน้ นดู
ั เหมือนจะชีไปทางตะวัน
ออก

หญิงสาวหัวใจกระตุกวูบ พลันรูส้ กึ สนใจขึนมา ทันใด

นันสีหน้าของพวกเขาก็เปลียนไป "พูดอะไรกัน เจ้า
อยากตายหรือ?" ท่าทีหวาดกลัวเป็ นอย่างมาก
เสียงกระซิบกระซาบหยุดลง เพียงอึดใจเดียวก็แยกตัว
ออกไป

เสินเวยเอียงคอครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงก็รูส้ กึ ว่าทีนีจะต้องมี

ความลับบางอย่างซ่อนอยู่

41
------

[1] โกวจือ (狗子) แปลว่า สุนขั

[2] จงอูโ่ หว บรรดาศักดิชันสูงของฝ่ ายทหาร

[3] หมู่ เป็ นหน่วยมาตราวัดของจีน โดยทีหนึงหมูเ่ ท่า

กับ 166.5 ตารางวา หรือ 666 ตารางเมตร

42
ตอนที 3 เงินก้อนแรก

ตอนทีแม่นมกูก้ ลับมาในตะกร้าก็เต็มไปด้วยข้าวของ
แล้ว นอกจากของใช้ในชีวิตประจําวัน นางยังซือผ้าสีชม
พูให้เสินเวยด้วย เนือผ้านันย้อมสีอย่างสมําเสมอ
43
สําหรับพวกเขาในตอนนีก็ถือเป็ นของหรูหรามาก

แน่นอนว่ายังมีขนมกุย้ ฮวาอีกหนึงห่อ เสินเวยหยิบขึน

มาชิมหนึงชิน เพราะรสชาติหวานไปนิดจึงไม่ถกู ปาก
แต่นางก็ยงั กินเข้าไปอย่างเอร็ดอร่อย

ระหว่างทางกลับนัน พวกนางเดินผ่านคฤหาสน์ใหญ่โต
โอ่อา่ หลังหนึง กําแพงทําจากอิฐหิน มีบานประตูสงู รูป
ปั นสิงโตขนาดใหญ่สองข้างดูน่าเกรงขามเป็ นอย่างมาก
คฤหาสน์ใหญ่โตโดดเด่นท่ามกลางบ้านเรือนขนาดย่อม
ทีแท้นีก็คือจวนตระกูลฉาง โอ้อวดฐานะปานนี มิน่าเล่า
จึงได้ถกู ปล้น

เสินเวยกวาดตามองรอบๆ ด้วยสายตาราบเรียบ ภาย

44
ในใจกําลังครุน่ คิดบางอย่าง

ตอนทีกลับถึงหมูบ่ า้ นสกุลเสินก็เป็ นเวลาเทียงวันแล้ว

ลุงฝูผทู้ าํ หน้าทีเฝ้ายามกําลังยืนพิงประตูอาบแดด เมือ
เห็นพวกนางกลับมาแล้วก็รบี ใช้ไม้เท้าพยุงตัว ก้าวออก
มาต้อนรับ “กลับมาแล้วหรือขอรับ เพราะตาแก่อย่าง
ข้าไร้ความสามารถไม่ได้ความ แม้แต่รถม้าก็ขบั ไม่ไหว
ทําให้คณ
ุ หนูกบั แม่นมต้องลําบากเดินทางไกลแล้ว" เขา
ถูมือไปมา ในแววตาเต็มไปด้วยความกังวลและรูส้ กึ ผิด

ท่านลุงฝูเป็ นผูท้ ีปู่ ของเสินเวยให้คอยดูแลบ้าน นามว่า

เสินฝู เดิมทีเป็ นนายทหารใหญ่ทีคอยติดตามจงอูโ่ หว
แต่เพราะได้รบั บาดเจ็บในสงครามทําให้เสียแขนไปข้าง
หนึง ถึงแม้ไม่กระทบต่อชีวิตประจําวัน แต่ก็ทาํ งานหนัก

45
ไม่ได้ เขาเป็ นคนทีนี ไม่ยอมจากชนบทและย้ายไปเมือง
หลวง ทังบ้านจึงเหลือแค่เขาเพียงคนเดียว จงอูโ่ หวจึง
ให้เขาช่วยเฝ้าบ้านของบรรพบุรุษ พูดให้ถกู คือลุงฝูเป็ น
สมาชิกในตระกูล ไม่ถือว่าเป็ นบ่าวรับใช้ของสกุลเสิน

หลายปี มานีเหล่าเจ้านายเล็กใหญ่ในสกุลเสินได้ยา้ ยไป

พํานักทีเมืองหลวงอันห่างไกล ไม่บอ่ ยนักทีจะมีคนกลับ
มา แม้จะกลับมากราบไหว้บรรพบุรุษก็พกั อยูเ่ พียงสาม
สีวันก็รบี ร้อนกลับไปแล้ว ดังนันลุงฝูจงึ เฝ้าบ้านอยูเ่ พียง
ลําพัง แม้จะเงียบเหงาบ้าง แต่ก็มีชีวิตอย่างอิสระ

หลังจากทีคุณหนูเวยหลานสาวของนายผูเ้ ฒ่าสามกลับ
มารักษาอาการป่ วยอย่างกะทันหัน ต่อมาเขาก็หกล้ม
ไม่เพียงช่วยเหลืออะไรไม่ได้แล้ว ทังยังต้องให้คนอืน

46
ดูแล เรืองนีทําให้ลงุ ฝูผซู้ ือสัตย์รูส้ กึ ไม่สบายใจนัก

หญิงสาวแสร้งทําเหมือนมองไม่เห็นท่าทีไม่สบายใจของ
อีกฝ่ าย สีหน้าแสดงความดีใจ "ลุงฝู ท่านลุงลุกจาก
เตียงเดินเหินได้แล้วหรือ ดีจริงๆ เลย หากมีเวลาจะได้
สอนกระบวนท่าให้เถาฮวา รอเมือนางใช้เป็ นแล้ว ต่อไป
ไม่วา่ ใครก็ไม่กล้ารังแกข้า" สีหน้าของเสินเวยเต็มไป
ด้วยความพอใจ แววตาเป็ นประกาย

เถาฮวาเองแววตาก็เป็ นประกายเช่นกัน "ข้าจะต้อง

เรียนให้เก่ง" คุณหนูบอกแล้ว หากนางเรียนวรยุทธ์จาก
ลุงฝู เมือเก่งแล้วก็จะได้กินเนือ

"ไอหยาๆ ดีๆ!" ลุงฝูตอบรับอย่างกระตือรือร้น ดวงตา

47
แดงระเรือ คุณหนูเวยช่างเป็ นคนดี เป็ นคนดีเหมือนกับ
ท่านโหว

เสินเวยผูถ้ กู ยกย่องเป็ นคนดีกลับนอนไม่หลับสักนิด ใน

สมองมักจะปรากฏภาพของคฤหาสน์หรูหราโอ่อา่ ของ
จวนตระกูลฉาง ความคิดหนึงผุดขึนมาอย่างห้ามไม่อยู่
มันหยังรากลึกจนอยากจะลืมก็ลืมไม่ลง ไม่วา่ เสินเวยจะ
พลิกตัวอย่างไรก็นอนไม่หลับ

ในทีสุดนางก็ตดั สินใจทีจะทําตามความคิดในใจ เด็ก

สาวสวมเสือผ้าและลุกออกจากเตียง เปิ ดประตูอย่าง
เบามือ ก่อนจะเดินมายังกําแพง เห็นนางถอยหลังสาม
สีก้าว พร้อมสูดลมหายใจเข้าลึก ปี นป่ ายอยูค่ รูห่ นึงก็ขนึ
มาอยูบ่ นกําแพง เมือกระโดดอีกครังก็ออกมานอก

48
กําแพงแล้ว การเคลือนไหวนีเงียบเชียบไร้เสียง เสินเวย
ผ่อนลมหายใจ ก่อนจะมุง่ หน้าไปยังในตัวเมือง ครังนี
นางใช้ความเร็วมากทีสุดเท่าทีจะทําได้ ครังนีใช้เวลา
น้อยกว่าครึงหนึงของเมือเช้าก็มาถึงตัวเมืองแล้ว

เด็กหญิงยืนอยูข่ า้ งกําแพงของจวนตระกูลฉาง หยิบ

ก้อนหินขึนมาหนึงก้อนโยนเข้าไปด้านใน เมือไม่ได้ยิน
ความเคลือนไหวใดๆ จึงอาศัยต้นไม้ใหญ่ขา้ งกําแพงปี น
เข้าไป แนบตัวกับกําแพงเพือตรวจดู ก่อนจะมุง่ หน้าไป
ยังทิศทางทีน่าจะเป็ นทีตังจองเรือนหลัก

ระหว่างทางพบกับหญิงรับใช้สคนที
ี รับหน้าทีตอนกลาง
คืน เสินเวยหลบอย่างระมัดระวัง

49
รอบบริเวณล้วนตกอยูใ่ นความมืดมิด ห้องหนึงของเรือน
หลักยังมีแสงตะเกียงอยู่ เสินเวยลูบด้านล่างหน้าต่างๆ
อย่างระมัดระวัง นิวมือแทงทะลุกระดาษหน้าต่างเข้าไป
ด้านใน มองลอดเข้าไปเห็นนายและบ่าวกําลังตรวจสอบ
บัญชี

"ไท่ไท่ เดือนนีน้อยกว่าเดือนก่อนสามสิบสองตําลึงเจ้า
ค่ะ" เด็กรับใช้สวมชุดคลุมสีถวเขี
ั ยวพูดพลางดีดลูกคิด
ไปพลาง

ผูท้ ีถูกเรียกว่าไท่ไท่คาดว่าน่าจะเป็ นฮูหยินของนายผู้

เฒ่าฉาง อายุประมาณสีสิบปี ปิ นระย้าบนศีรษะส่ายไป
มาภายใต้แสงไฟ คิวเรียวทังสองข้างตวัดขึนแสดงถึง
ความหลักแหลมของคนผูน้ ี

50
เมือมองไปก็เห็นนางกําลังหยิบบัญชีบนโต๊ะขึนมาเปิ ดดู
“เป็ นเพราะเก่อต้าไม่รอบคอบล่ะสิ” นําเสียงราบเรียบ
สบายๆ กลับทําให้รูส้ กึ หวาดหวันอยูภ่ ายในใจ หรือว่า
ไท่ไท่จะทราบว่าพีเก่อต้ากับนางมาจากหมูบ่ า้ นเดียว
กัน?

"เรืองนีไม่เกียวกับผูด้ แู ลเก่อเจ้าค่ะ" สาวใช้ตอบกลับ

อย่างนอบน้อม "เขาบอกว่าบุตรชายคนโตของตระกู
ลหลีเจ้าของร้านขายผ้าตรงหัวมุมตะวันตกทีถนนด้าน
หลัง ตอนทีนําสินค้าไปส่งเกิดเหตุเรือพลิกควํา สินค้า
เสียหาย คนก็ได้รบั บาดเจ็บ ต้องใช้เงินจํานวนมากกอบ
กูส้ ถานการณ์ของครอบครัว จึงฝากคนมาถามว่าจะ
สามารถผ่อนผันไปก่อนได้หรือไม่ รอเมือมีเงินสักก้อน

51
แล้วจะนํามาคืนพวกเราเจ้าค่ะ ผูด้ แู ลเก่อฝากให้บา่ วขอ
คําแนะนําจากไท่ไท่ตงนานแล้
ั วเจ้าค่ะ แต่บา่ วมัวแต่คิด
บัญชีทงวั
ั น จนเกือบจะลืมไปแล้ว ไท่ไท่ ท่านคิดว่า..."

"หมายถึงลูกชายคนโตของตระกูลหลีทีดูแลน้องๆ
ตังแต่อายุสบิ ขวบคนนันหรือ ข้าจําได้วา่ เหมือนเขาจะมี
น้องสาวหนึงคน ชืออะไรนะ" ฉางไท่ไท่เลิกคิวถามกลับ
ไป

สาวใช้รบี ตอบกลับไปว่า "ชือเสียวหม่านเจ้าค่ะ นาง

เป็ นเด็กทีคล่องแคล่วมาก ยังเคยมาส่งดอกไม้ทีจวน
ด้วยเจ้าค่ะ ไท่ไท่ ท่านยังเคยมอบขนมหนึงกล่องเป็ น
รางวัลแก่นางไม่ใช่หรือเจ้าคะ?" สาวใช้ลงั เลอยูค่ รูห่ นึง
ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า "ในบรรดาน้องชายน้องสาวทังสี
52
คน คนเล็กเพิงอายุได้สามขวบเจ้าค่ะ" ใครได้เห็นก็ตอ้ ง
รูส้ กึ เวทนา

ฉางไท่ไท่พยักหน้า "น่าสงสารจริงๆ ช่างเถิด ข้าเองก็ไม่

ใช่คนใจจืดใจดําอะไร จะผ่อนผันให้สกั ครังแล้วกัน แต่
ว่า..." ก่อนจะเอ่ยต่อไปด้วยนําเสียงจริงจังว่า "ถ้าหาก
เดือนหน้ายังไม่มีเงินมาจ่ายอีก ก็อย่าหวังว่าใครจะช่วย
ออกหน้าให้ได้นะ" อาจเป็ นเพราะรูส้ กึ ว่านําเสียงดุดนั
เกินไป นางจึงค่อยๆ ถอนหายใจออกมา "อายุปนู นี
แล้ว ใครมีชีวิตทีดีบา้ ง อย่างจวนของเรา คนนอกก็มอง
คฤหาสน์หลังใหญ่ทีเราอาศัย มองผ้าไหมแพรพรรณที
สวมใส่ ก็พากันอิจฉาอย่างกับอะไร แต่ใครจะรูบ้ า้ งว่า
ภายในเป็ นอย่างไร นายผูเ้ ฒ่าของเจ้าไม่สนใจงานการ
หลายสิบปากท้องภายในบ้านล้วนเป็ นข้าเพียงคนเดียว

53
ทีจัดการดูแล แต่เขากลับมือเติบ วันนีซือนก พรุง่ นีซือ
ภาพเขียน หากจัดสรรปั นส่วนให้นอ้ ยก็พาลมาทะเลาะ
กับข้า เขาคิดว่าลมหอบเอาเงินมาให้หรือไร มีใครรับรู ้
ถึงความลําบากของข้าบ้าง" จู่ๆ นางก็รูส้ กึ ปวดใจขึนมา

สาวใช้รบี พูดปลอบใจว่า "ไท่ไท่ คุณงามความดีของ

ท่าน นายผูเ้ ฒ่าล้วนเห็นอยูใ่ นสายตาเจ้าค่ะ เขาเคารพ
ท่านมากทีสุด และดีกบั นายน้อยใหญ่ของพวกเราทีสุด"

"หึ เจียเอ๋อร์มีพรสวรรค์ในการเรียน นายผูเ้ ฒ่าของเจ้า

ก็เลยแนะให้เขาสอบจินซือ[1]" ฉางไท่ไท่กลับไม่รูส้ กึ
ยินดี อยูๆ่ ก็เหมือนนึกอะไรขึนมาได้จงึ กัดฟั นแน่น “ข้า
ก็บอกแล้วว่าตาเฒ่านันไม่ใช่คนดีอะไร อายุก็ปนู นีแล้ว
ยังรับนางจิงจอกเข้ามาในจวนอีก ข้าก็บอกแล้วว่านาง
54
จิงจอกนันเกียวข้องกับพวกกุ๊ยข้างถนน แต่เขาก็ไม่ยอม
ฟั ง ดูเอาเถิดตอนนีเรืองก็เกิดขึนแล้ว นางหนีตามคนอืน
ไปแล้ว ข้าต้องเป็ นเดือดเป็ นร้อนแทนเขา แต่เขายังมี
หน้ามาหาข้า ข้าก็อยากจะให้คนนอกรูน้ กั ว่าอนุภรรยา
ในจวนตระกูลฉางถูกลักพาตัวไปแล้ว?" นําเสียงนัน
เกลือนไปด้วยความปรีดาในความทุกข์ยากของคนอืน

เสินเวยทีอยูด่ า้ นล่างหน้าต่างก็เข้าใจในทันที อ๋อ ทีแท้

จวนตระกูลฉางก็ไม่ได้ถกู ขโมยเงิน แต่กลับถูกขโมยคน
และฟั งจากบทสนทนาของนายบ่าวคูน่ ีแล้วดูเหมือนว่า
พวกนางกําลังปล่อยเงินกู้ ในยุคสมัยนีการปล่อยเงินกู้
นันมีโทษฉกรรจ์ ดูแล้วจวนตระกูลฉางแห่งนีก็ไม่ได้ดีเด่
อะไร ก่อนหน้านีเสินเวยยังลังเลอยูบ่ า้ ง แต่ตอนนีนาง
ตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดแล้ว นางจะทํา! คนทีหาเงิน

55
ด้วยวิธีการทีไม่ถกู ต้องเช่นนี นางก็ถือเสียว่าปล้นคนรวย
ช่วยคนจนก็แล้วกัน

เสินเวยรอพวกนางนอนหลับอย่างอดทน เดินผ่านประตู
ตรงไปยังทีเก็บเงินอย่างง่ายดาย ยัดตัวเงินและเงิน
จํานวนหนึงเข้าไปในอกเสือในทันทีโดยไม่แม้แต่จะนับ
ในตอนทีจะหลบหนีออกไปนัน ฝี เท้ากลับหยุดชะงัก ดึง
ปิ นออกมาจากศีรษะขีดเขียนข้อความทิงไว้บนผนังห้อง
‘ยืมเงินสกปรกไปใช้สกั หน่อย’ เชือว่าพรุง่ นีเมือฮูหยิน
ฉางพบว่าเงินไม่อยูจ่ ะต้องไม่กล้ากระโตกกระตากออก
ไปแน่

จับเงินทีตุงอยูใ่ นอกเสือทําให้เสินเวยตืนเต้นไปตลอด
ทาง เมือไม่มีจงึ จะรูจ้ กั ถนอมเอาไว้ ทรัพย์สนิ ของนางใน

56
ยุคปั จจุบนั มีมากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว และนางไม่
เคยใส่ใจสิงเหล่านีมากมาย แต่เวลานีหัวใจของนางเต้น
เร็วมาก

เสินเวยกลับมาทีห้อง นางจุดตะเกียง แล้วล้วงเอาราย

รับทีได้มาในคืนนีออกมาวางบนเตียงแล้วนับจํานวน
กองตัวเงินทังหมดล้วนเป็ นเงินใบละหนึงร้อยตําลึง มี
มากถึงสิบสองใบ ส่วนทีเหลืออีกสีสิบห้าสิบตําลึง นีเป็ น
เงินกว่าหนึงพันสองร้อยตําลึง คิดเป็ นค่าเงินหยวน
ปั จจุบนั ก็คือสองแสนหยวนกว่าๆ สินค้าในยุคโบราณมี
ราคาตํา เงินมากมายเช่นนีสามารถทําอะไรได้ไม่นอ้ ย

หูยงั คงฟั งเสียงหายใจสมําเสมอของเถาฮวา ในใจของ

หญิงสาวพึงพอใจผิดจากทุกที ดีจริงๆ! ตอนนีนางมีเงิน

57
แล้ว เมือมีเงินในมือ ในใจก็ไม่ตอ้ งหวันวิตกใดๆ เพียง
ไม่นานก็เข้าสูห่ ว้ งแห่งความฝัน

เช้าวันต่อมา แม่นมกูเ้ ข้ามาปลุกเสินเวย ก็พบว่าคุณหนู

ตืนอยูก่ ่อนแล้ว นางกําลังนังเอนกายพิงกับหัวเตียง ใน
ขณะทีเด็กรับใช้อย่างเถาฮวาทีควรจะตืนแต่เช้า กลับยัง
นอนกรนเป็ นหมูอยูเ่ ลย ในพริบตาต่อมาโทสะก็ปะทุขนึ
หญิงวัยกลางคนก้าวฉับๆ ไปดึงหูเด็กหญิง "ยังจะนอน
อีกหรือ? เจ้าคิดจะเป็ นหมู แล้วรอให้แม่นมอย่างข้า
ปรนนิบตั ิหรืออย่างไร?" ช่างเป็ นเด็กรับใช้ทีไม่ตงใจ
ั
จริงๆ หากอยูใ่ นจวนไม่ถกู ตีวนั ละแปดรอบหรือ

เถาฮวาทีกําลังฝันหวาน เมือถูกดึงหูก็รอ้ งโอดโอยออก

มาอย่างกับหมูถกู เชือดในทันที "อ๊ะ เจ็บๆ เจ็บ!"
58
เพราะเสียงร้องดังลันทําให้แม่นมกูต้ อ้ งปิ ดปากของนาง
ไว้

เมือแม่นมกูท้ าํ อย่างนัน แรงดินของเด็กหญิงเกือบจะทํา

ให้นางล้มถลาไปด้านหนึง ยันมือกับเตียง ก่อนจะก่นด่า
ออกมาว่า “นางเด็กสมควรตาย! เหตุใดจะต้องรุนแรง
ด้วย" เถาฮวาอําอึงไม่กล้าพูดอะไรออกมา

ภาพเหตุการณ์ทีเถาฮวานอนหลับอยูใ่ นห้องของเสินเวย
ฉายซําทุกเช้า แม่นมกูม้ กั จะโมโหทุกครัง และเด็กสาวก็
จะมึนงงไม่รูเ้ รืองรูร้ าวทุกครัง เสินเวยก็คนุ้ ชินเสียแล้ว

หญิงกลางคนสังให้เถาฮวาไปยกนํามา ส่วนตนก็เดินมา

59
หาเสินเวย ช่วยนางสวมเสือผ้า

“แม่นม เมือคืนข้าฝันถึงท่านแม่" อยูๆ่ หญิงสาวก็เอ่ย

ปากขึน

แม่นมกูบ้ ีบมืออยูค่ รูห่ นึง “คุณหนูคิดถึงท่านแม่หรือ

เจ้าคะ" ช่างน่าสงสารจริงๆ อายุยงั น้อยก็เสียมารดาไป
เสียแล้ว

"ท่านแม่บอกให้ขา้ มีชีวิตทีดี ดูแลน้องชายให้ดี แล้วยัง

บอกอีกว่าได้ทิงของส่วนหนึงไว้ให้ขา้ และถามถึงตุ๊กตา
กระต่ายทีนางทําให้ขา้ กับมือด้วย" เสินเวยเรียบเรียงคํา
พูดมาก่อนแล้ว “แม่นม ตุ๊กตากระต่ายของข้าล่ะ”

60
สีหน้าของหญิงวัยกลางคนเปลียนไป "ฮูหยินคงจะเป็ น
ห่วงคุณหนูกบั นายน้อยห้า ตอนนีคุณหนูตอ้ งมาอยูใ่ น
ชนบท ส่วนนายน้อยห้าก็ไม่รูเ้ ป็ นอย่างไรบ้าง มิน่าเล่า
ฮูหยินจึงมาเข้าฝันคุณหนู"

"ตุ๊กตากระต่ายของข้านํามาด้วยหรือไม่" มุมปากของ
เสินเวยยกขึนน้อยๆ ถึงแม้นางรูว้ า่ การอ้างชือฮูหยินผู้
ล่วงลับมาเป็ นข้ออ้างเป็ นการไม่ให้เกียรติ แต่วา่ ข้าอ้างนี
ใช้การได้ดี แม่นมกูไ้ ม่รูส้ กึ สงสัยสักนิด

"นํามาเจ้าค่ะ บ่าวเก็บไว้ในกล่อง จะไปหยิบมาให้นะ

เจ้าคะ" คุณหนูคลอดปี กระต่าย ฮูหยินจึงใช้ต๊กุ ตาตัวนี
มาหลอกล่อให้คณ
ุ หนูดีใจ หลังจากนางจากไปแล้ว คุณ
61
หูก็นอนกอดตุ๊กตาผ้าตัวนีเสมอ ใช้เวลาเกือบจะสองปี
จึงดีขนึ ตอนนีคุณหนูคงจะคิดถึงท่านแม่อีกแล้ว

ตุ๊กตาตัวนีขนาดเท่าครึงหนึงของความสูงของคน สภาพ
เก่าจนมองไม่ออกแล้วว่าเนือผ้าเดิมเป็ นสีอะไร เสินเวย
รับมาตบดู ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของแม่นมกู้ นาง
ก็ดงึ ปิ นปั กผมออกมากรีดด้ายให้ขาดออก ล้วงเอาตัว
เงินและเงินก้อนทีได้มาเมือคืนออกมาจากด้านใน

"นะ...นี?" หญิงกลางคนประหลาดใจยิงนัก "เหตุใด

จึงมีเงินมากมายเช่นนีเจ้าคะ"

"นีล้วนเป็ นเงินทีท่านแม่ทิงไว้ให้ขา้ ในตอนนันข้ายังเล็ก

ท่านแม่จงึ ยัดเงินไว้ในตุ๊กตา" เสินเวยพูดโกหกได้หน้า
62
ตาเฉย

"ฮูหยินช่างจิตใจดีจริงๆ! คุณหนูเจ้าคะ ฮูหยินจะต้อง

ทราบว่าท่านจะต้องพบกับความยากลําบากเป็ นแน่!"
แม่นมกูห้ ลังนําตาออกมา นางเคยเป็ นสาวใช้ประจําตัว
ของฮูหยินจากสกุลหร่วน ติดตามอยูข่ า้ งกายฮูหยิน
ตังแต่อายุเจ็ดแปดขวบ ก่อเกิดเป็ นความสัมพันธ์ทีดี
ระหว่างนายบ่าว "เป็ นเพราะพระพุทธองค์ช่วยคุม้ ครอง
จริงๆ ไม่ได้แล้ว ข้าต้องไปจุดธูปกราบไหว้ทา่ น ขอให้
ช่วยคุม้ ครองคุณหนูกบั นายน้อยห้าให้ปลอดภัย"

แม่นมกูร้ บี ออกไปจุดธูปในทันที ในทีสุดเสินเวยก็ถอน

หายใจออกมาอย่างโล่งอก เฮ้อ ในทีสุดก็หาทางอธิบาย
ทีมาของเงินเหล่านีได้เสียที
63
------

[1] จินซือ การสอบเข้ารับราชการ

64
 ตอนที 4 เยียมเยือนคนในตระกูล

เมือมีเงิน แผนการทังหมดจึงเริมวางกําหนดการ อย่าง

แรกคือซ่อมแซมเรือนทีพักอาศัยเสียก่อน ดูจาก
สถานการณ์ในปั จจุบนั แล้ว ไม่วา่ นางจะยอมหรือไม่ ถึง
อย่างไรก็ตอ้ งใช้ชีวิตอยูท่ ีนีอีกนาน คิดว่าก่อนจะแต่ง
งาน แม่เลียงคนดีคงไม่นกึ ถึงนางแน่ เพือให้พกั ทีนีได้
อย่างสะดวกสบาย จึงจําเป็ นต้องซ่อมแซมเรือนหลังนี
ให้ดี

65
ถึงแม้คฤหาสน์ของบรรพบุรุษจะเป็ นเรือนคู่ แต่เพราะใน
ครังนันสร้างขึนอย่างเร่งรีบ และสมาชิกส่วนใหญ่ก็อยู่
ในเมืองหลวง ดังนันจึงสร้างแค่หอ้ งหลัก ห้องปลีกย่อย
ต่างๆ ไม่ได้สร้าง ในเมือเวลานีต้องอยูท่ ีนีระยะยาว เช่น
นันก็ตอ้ งทําให้ดีสกั หน่อย ทีเห็นตอนนีมีแค่เจ้านายหนึง
บ่าวรับใช้สามคน รวมลุงฝูดว้ ย แต่ตอ่ ไปอาจจะมีคน
มากขึน ถึงแม้ในชนบทจะสุขสงบ แต่พวกนางมีแค่เด็ก
และคนแก่จงึ ไม่ปลอดภัยนัก

แต่วา่ ก่อนทีจะซ่อมแซมคฤหาสน์ ยังมีเรืองสําคัญอีก

อย่างทีจะต้องทํา นันคือการไปคารวะญาติผใู้ หญ่ใน
ตระกูล ถึงแม้คนในตระกูลไม่ได้แยแสต่อการมาของ
นางนัก ทว่าถึงอย่างไรนางก็เป็ นผูน้ อ้ ย หากไม่ไปพบ
เยียมเยือนก็จะเสียมารยาท ถ้าหากจะถามว่าเหตุใดจึง

66
ไม่ไปพบก่อนหน้านี นันก็เป็ นเพราะก่อนหน้านีพวกนาง
ยากไร้จนแทบไม่มีขา้ วจะกิน อีกอย่างนางเพิงจะฟื น
จากอาการป่ วยไม่ใช่หรือ? นีก็มีเหตุผลดีๆ ตังมาก
มาย!

วันนีเสินเวยเปลียนเครืองแต่งกายชุดใหม่ พร้อมทังจัด
เตรียมของกํานัลสีสนั สดใสเดินไปยังเรือนของผูน้ าํ
ตระกูลซึงตังอยูท่ างหัวมุมตะวันตก

ในหมูบ่ า้ น นอกจากเรือนของเสินเวยแล้ว เรือนของผูน้ าํ

ตระกูลเป็ นหลังเดียวทีทําจากอิฐหินและกระเบือง มี
ลานกว้าง ดูแล้วคงมีชีวิตทีสุขสบายไม่นอ้ ย แม่นมกู้
ขยับเข้าไปเรียกตรงประตู คนทีเปิ ดประตูเป็ นหญิงสาวที
น่าจะแต่งงานแล้วสวมชุดกระโปรงทรงสูงสีชมพู เมือ

67
นางเห็นพวกเสินเวยก็นิงชะงักไปชัวอึดใจ "พวกเจ้า?”
เสินเวยจึงรูใ้ นทันทีวา่ อีกฝ่ ายย่อมรูแ้ น่วา่ พวกนางเป็ น
ใคร

แม่นมกูจ้ บั มืออีกฝ่ ายไว้อย่างเป็ นกันเอง ยัดกระเป๋ าเงิน

ใบเล็กน่ารักลงไปในมือของอีกฝ่ าย

"ท่านคงจะเป็ นนายหญิงน้อยจวินสินะเจ้าคะ? บ่าว

เป็ นคนของจวนท่านโหวแห่งเรือนตะวันออก ท่านนีคือ
คุณหนูของพวกเรา บุตรสาวของนายท่านสาม ทายาท
อันดับสี ฮูหยินของพวกเราเป็ นห่วงคุณหนูทีร่างกาย
อ่อนแอ ประกอบกับได้ยินว่าชนบทเงียบสงบ จึงตังใจ
ส่งคุณหนูกลับมารักษาอาการเจ็บป่ วยทีนี เดิมทีควรจะ
มาคารวะผูอ้ าวุโสเสียตังนานแล้ว แต่จนปั ญญาจริงๆ

68
เพราะร่างกายของคุณหนูออ่ นแอ ระหว่างทางก็ตอ้ งลม
หนาวจนป่ วยไข้ จนกระทังเมือสามสีวันก่อนอาการเพิง
จะดีขนบ้
ึ าง" แม่นมกูพ้ ดู อธิบายอย่างกระจ่าง ไม่ใช่
พวกเราไม่รูธ้ รรมเนียม แต่เป็ นเพราะคุณหนูป่วยทําให้
มาไม่ได้

"พอฟื นจากอาการป่ วย คุณหนูก็รบเร้าจะมาคารวะ

บอกว่าในฐานะทีเป็ นผูเ้ ยาว์ไม่ได้มาคารวะตังแต่ครัง
แรกทีมาถึงก็เสียมารยาทมากพอแล้ว บ่าวจึงต้องพามา
เจ้าค่ะ"

เสินเวยก้าวออกมาคารวะด้วยสีหน้ายิมแย้ม "คารวะพี
สะใภ้จวินเจ้าค่ะ” ก่อนจะมานางได้เตรียมพร้อมมาก่อน
แล้ว รูว้ า่ หญิงสาวตรงหน้าก็คือหลีซือ[1] หลานสะใภ้
69
คนใหม่ทีเพิงแต่เข้ามาในบ้านของผูน้ าํ ตระกูล

หลีซือบีบถุงเงินใบเล็กในมือ ดวงตาพลันเป็ นประกาย

ขึนมา ใบหน้าก็ประดับด้วยรอยยิม "นีคงจะเป็ นน้อง
เว่ยสินะ หน้าตามีสง่าราศีจริงๆ เป็ นคนในครอบครัว
เดียวกันทังนัน จําปฏิบตั ิตวั เป็ นคนนอกไปไย? รีบเข้า
มาเร็วเถิด" สายตาจับจ้องไปยังของกํานัลทีอยูใ่ นมือ
เถาฮวา รอยยิมก็ยิงขยายกว้างขึนอีกหลายส่วน

"ท่านย่า น้องเว่ยแห่งเรือนตะวันออกมาเยียมท่านเจ้า
ค่ะ" เมือหลีซือเข้าไปในลานก็ตะโกนบอกเสียงดัง ใน
ขณะเดียวกันก็นาํ ทางพวกเสินเวยเข้าไปยังห้องหลัก

หญิงชราผูห้ นึงสวมเสือสีกรมออกมาจากห้องหลัก บน
70
ใบหน้าเต็มไปด้วยริวรอยเ**◌่ ยวย่น ดูเป็ นคนใจดีมี
เมตตาไม่นอ้ ย “นีคงจะเป็ นหลานเวย บุตรสาวของเจ้า
หรงกระมัง โตขนาดนีแล้วหรือ มาๆ ให้ยา่ ดูหน่อย"

เสินเวยใช้โอกาสนีก้าวเข้าไปหา ก่อนจะคารวะอีกฝ่ าย
"คารวะท่านย่าเจ้าค่ะ" ในขณะทีแม่นมกูก้ บั เถาฮวารีบ
คุกเข่าลงคํานับตาม "คารวะเหล่าไท่ไท่" พลางยืนของ
กํานัลไปให้อีกฝ่ าย

เมือกลุม่ คนเดินเข้ามาในห้อง เหล่าไท่ไท่ก็คว้ามือ

เสินเวยมาจับไว้พร้อมชืนชมไม่ขาดปาก "ทีแท้ก็คณ
ุ หนู
จากเมืองหลวงนีเอง งามสง่าจริงๆ ร่างกายดีขนแล้
ึ ว
หรือ ดูหน้าขาวจิมลิมนีสิ น่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง ถ้าหาก
เจ้ามีเวลาว่างต้องหมันมาหาย่าบ่อยๆ นะ ย่าจะดูแล
71
เจ้าเอง หน้าหนาวทีนีอากาศหนาวนัก เจ้าคงไม่ชินใช่
หรือไม่ หากมีสงใดไม่
ิ เข้าใจก็มาถามย่าได้ หากไม่ระวัง
ตังแต่เด็ก โตไปจะแย่"

หญิงชราพูดรําไรเป็ นคุน้ เป็ นแคว ในขณะทีเสินเวยก็

พยักหน้าลงอย่างว่าง่าย สุดท้าย เหล่าไท่ไท่ก็เรียกคน
ทังบ้านออกมาพบหน้ากัน

เหล่าไท่ไท่มีบตุ รชายทังหมดสามคน บุตรสาวสองคน

ทุกคนล้วนออกเรือนมีครอบครัวกันหมดแล้ว บุตรชาย
คนโตและภรรยามีบตุ รสาวสามคน แต่กลับมีบตุ รชาย
เพียงหนึงคน เพราะอย่างนันจึงแบ่งห้องให้สะใภ้รออุม้
หลานนานแล้ว นันก็หลีซือทีเปิ ดประตูให้เสินเวยนันเอง
ส่วนบุตรสาวสามคน สองคนแต่งออกไปแล้ว เหลืออีก

72
คนทียังอยูด่ ว้ ย ชือว่าเสินเถา อายุมากกว่าเสินเวยสอง
ปี นางอายุสบิ สีปี แล้ว แต่สงู กว่าเสินเวยมาก ดวง
ตากลมโต ผิวออกคลํา พูดไม่ได้วา่ ดูดี แต่ก็ไม่ได้น่า
เกลียด

ครอบครัวของบุตรชายคนรองเปิ ดร้านขายของชําอยูใ่ น
เมือง จึงไม่เห็นทีนี บุตรชายคนทีสามมีลกู สามคน อายุ
ยังน้อย บุตรชายคนโตอายุแค่สบิ สามปี คนกลางเป็ น
บุตรสาว ชือว่าเสินซิง อายุสบิ เอ็ดปี บุตรชายคนเล็ก
อายุแค่หา้ ขวบเท่านัน ส่วนนายผูเ้ ฒ่าผูน้ าํ ตระกูลออก
ไปเยียมบ้านสหาย จึงไม่อยูท่ ีบ้านในเวลานี

แต่วา่ เสินเวยไม่คอ่ ยชอบบุตรชายคนทีสามนัก ไม่ตอ้ ง

พูดถึงเรืองทีนับตังแต่เสินซิงเข้าห้องมา สายตาก็จบั

73
จ้องอยูท่ ีศีรษะของนาง หรือสายตาทีเต็มไปด้วยความ
ละโมบของจางซือผูเ้ ป็ นมารดาของเสินซิงในคําพูดก็แฝง
ไว้ดว้ ยความนัยทีบอกว่าเสินเวยเป็ นพีก็ควรมอบของ
ขวัญแรกพบหน้าแก่นอ้ งๆ ไม่คาํ นึงถึงเรืองทีว่าท่านปู่
ของนางกับผูน้ าํ ตระกูลเป็ นแค่ลกู พีลูกน้องกันเท่านัน
ความสัมพันธ์ในรุน่ ของนางถือว่าห่างไกลกันมากแล้ว
ในชนบทนีมีใครบ้างทีไปเป็ นแขกแล้วยังมอบของกํานัล
แก่เจ้าบ้าน? แต่ถงึ อย่างไรนางก็ได้มอบของกํานัลให้
แล้ว ไม่เห็นหรือ?

ไม่วา่ แม่ของเสินซิงจะแอบส่งสัญญาณอย่างไร เสินเวย

ก็ยงั คงแย้มยิม แสร้งทําเหมือนไม่เข้าใจ ถึงอย่างไรนาง
ก็ยงั เป็ นเด็ก เป็ นเด็กทีกําลังโต แม่นมกูน้ นเข้
ั าใจดี แต่
นางนันเป็ นบ่าว เรืองของนายไม่ใช่สงที
ิ บ่าวจะเอ่ยปาก

74
วิจารณ์ได้

นังพูดคุยกว่าครึงชัวยาม เมือปล่อยข่าวเรืองทีตนจะ
ซ่อมแซมเรือนพัก หญิงสาวก็อา้ งเรืองต้องกลับไปกินยา
จึงถือโอกาสบอกลา เมือเหล่าไท่ไท่สง่ เสินเวยกลับแล้วก็
เห็นสะใภ้สามกําลังแกะของกํานัลออกดู สีหน้าของ
หญิงชราจึงเคร่งขรึมขึนมา "ทําอะไรหรือจางซือ"

จางซือชักมือกลับมาอย่างกระอักกระอ่วน “ข้ากําลัง
ช่วยท่านแม่ดวู า่ มีอะไรบ้างเจ้าค่ะ" เห็นกล่องใบนีทําขึน
อย่างสวยงาม ในกล่องจะต้องบรรจุของลําค่ามีราคา
นางต้องมองไว้ให้ดี ท่านแม่มกั จะลําเอียง จะปล่อยให้
ครอบครัวพีใหญ่และพีรองได้ไปทังหมดไม่ได้

75
เหล่าไท่ไท่รูจ้ กั ลูกสะใภ้สามของตนเองดี ไม่ตอ้ งมองก็รู ้
ว่าอีกฝ่ ายกําลังคิดสิงใด สะใภ้คนนีไม่ได้มีอะไรยําแย่
มากมาย เพียงแค่ละโมบอยากได้อยากมีก็เท่านัน บุตร
สาวทีดีถกู นางสังสอนจนกลายเป็ นคนใจแคบตระหนีไป
เสียแล้ว เหล่าไท่ไท่มองหลานสาวทีจับจ้องห่อของขวัญ
ตาเป็ นประกายก็นกึ ถอนใจ นีก็อายุสบิ เอ็ดปี แล้ว ยังจะ
แก้ไขได้หรือ

ก่อนจะหันไปมองหลานสาวคนโตทียืนนิงเงียบอยูข่ า้ ง
สะใภ้ใหญ่ เหตุใดจึงแตกต่างกันมากนัก ไฟโทสะก็ปะทุ
ขึนมากอีกครัง "เจ้าจะดูอะไรหนักหนา ข้ายังไม่แก่จน
มองอะไรไม่ชดั ทําความสะอาดเล้าไก่เสร็จแล้วหรือ
หาบนํามาเติมเต็มแล้ว? นีกีโมงกียามแล้ว ข้าวไม่ตอ้ ง
กินกันแล้วหรืออย่างไร เจ้าใหญ่ออกไปดูสวิ า่ พ่อของเจ้า

76
อยูท่ ีใด เรียกเขากลับมาได้แล้ว คนอืนๆ มีอะไรก็ไปทํา
เสีย จะมารวมกันอยูท่ ีนีเพืออะไรกัน" เมือเห็นสะใภ้
สามยังไม่ยอมเลิกรา จึงหยิบขนมมาสองห่อสําหรับทัง
ครอบครัว และให้อีกฝ่ ายหนึงห่อ "วางใจเถิด ไม่ขาด
ส่วนของเจ้าหรอก" เหล่าไท่ไท่ถลึงตาใส่นาเสี
ํ ยงขุ่น

จางซือลากตัวบุตรสาวออกไปด้วยท่าทีไม่เต็มใจนักทัง
คนแม่และลูก ในห้องจึงเหลือแค่เหล่าไท่ไท่เพียงคน
เดียว นางผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนจะตรวจดูของ
กํานัลทีเสินเวยมอบให้

ขนมสีห่อ ผ้าสีห่อ ยังมีกล่องทีด้านในบรรจุเครือง

ประดับไว้เต็ม ถึงแม้ทงหมดจะทํ
ั าจากเงิน แต่ก็เป็ นงาน
ทีละเอียดประณีต รูปแบบก็งดงาม แค่เครืองประดับใน

77
กล่องก็มีคา่ มากกว่าสิบตําลึงแล้ว เหล่าไท่ไท่พลันตก
ตะลึง ถึงแม้นางจะมีชีวิตทีดี แต่เคยได้เห็นของกํานัลลํา
ค่าอย่างนีเสียทีไหน ในเวลานันนางทังรูส้ กึ ตืนตระหนก
และยินดี

ยามคํา ชายหญิงชราสองคนนอนอยูบ่ นเตียงพูดถึงเรือง

ตอนกลางวัน เหล่าไท่ไท่กล่าวว่า "ข้าว่านางหนูเวยแห่ง
เรือนตะวันออกผูน้ ีเป็ นคนเฉลียวฉลาด น่ารัก หน้าตาก็
ดี พูดจาฉะฉาน ยิมแย้มแจ่มใส แค่เห็นก็รูส้ กึ ว่าน่าคบ
หา อายุก็ไล่เลียกับหลานสองคน พอจะเล่นด้วยกันได้"
เหล่าไท่ไท่วางแผนไว้เป็ นอย่างดี เด็กสาวสามคนใกล้ชิด
กันบ่อยๆ หลานสองคนของตนก็จะได้เรียนรูจ้ ากคุณหนู
ผูส้ งู ศักดิ แม้จะเรียนรูม้ าเพียงน้อยนิด ก็เพียงพอแล้วที
จะใช้ในชนบท

78
“ก็ไม่แน่วา่ จะเป็ นเช่นนัน” นายผูเ้ ฒ่า ผูเ้ ป็ นผูน้ าํ
ตระกูลพูดอย่างไม่วางใจ

“หมายความว่าอย่างไร” เหล่าไท่ไท่ไม่เข้าใจ

"เจ้าหยุดคิดเสียก่อนเถอะ” นายผูเ้ ฒ่ารูเ้ ท่าทันความคิด

ของภรรยา "เท่าทีข้ามอง นางหนูเวยผูน้ ีไม่ธรรมดา
เลย"

"ไม่น่าจะเป็ นไปได้กระมัง?" เหล่าไท่ไท่ไม่เชือ แค่ลม

พัดก็ลม้ อย่างนัน มีตรงไหนไม่ธรรมดากัน?

79
นายผูเ้ ฒ่าแค่นเสียงเยาะ "ยังไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองทีพวก
เราไม่ได้สนิทชิดเชือกัน พูดแค่ของกํานัลทีนํามาในวันนี
เด็กคนนันอายุเท่าไหร่กนั ? เจ้าดูเถิดของกํานัลของ
นางกลับพร้อมสรรพ ด้านในยังมีกาํ ไลเงินของสร้อยของ
ทารก เห็นได้ชดั ว่าต้องการจะมอบให้กบั หลานคนเล็ก
ของครอบครัวลูกรอง ครอบครัวของพวกเขาไม่ได้อาศัย
อยูก่ บั พวกเรา นางสืบความมาละเอียดอย่างนี จะ
ธรรมดาได้อย่างไร"

“ท่านคงคิดมากไป?” เหล่าไท่ไท่ยงั ไม่เชือว่าเสินเวยจะ

เป็ นคนร้ายกาจ เป็ นเพราะนางประทับใจต่อเด็กสาว
มาก ผูค้ นมากจะหลงเชือในสิงทีตาเห็นได้ง่ายๆ “พวก
เด็กสาวเล่นด้วยกันคงไม่เป็ นไรหรอก?” เหล่าไท่ไท่ยงั
ไม่ยอมตัดใจ แม่หนูเถายังดี นิสยั กับรูปร่างหน้าตาล้วน

80
ดีหมด เหลือแค่แม่หนูซงิ ถ้าหากยังไม่รูจ้ กั ปรับตัวก็จะ
เป็ นตัวถ่วง

"ค่อยดูกนั ไปเถอะ!" นายผูเ้ ฒ่าก็รูน้ ิสยั ของหลานสาวดี

"นางต้องการซ่อมแซมเรือนหรือ? พรุง่ นีข้าจะลองหา
คนให้ เจ้าก็บอกกับหลานสองคนก็แล้วกันว่าให้ลองคบ
หากันดู" ในก้นบึงของหัวใจ คนในครอบครัวตัวเอง
สําคัญทีสุด

ในเรือนย่อย บุตรชายคนทีสามและภรรยาก็นอนไม่หลับ
เช่นกัน "เจ้าไม่เห็นหรือผ้านันเป็ นผ้าไหม จับแล้วนิมมือ
มาก สีก็สวยจริง จุ๊ๆ หากให้ลกู สาวของเราได้สวม ด้วย
รูปร่างของลูกเราก็ไม่ได้ดอ้ ยกว่าเด็กเวยนันแน่" ในใจ
ของจางซือเต็มไปด้วยความริษยา ปิ นทีปั กอยูบ่ นศีรษะ
81
ของเด็กเวยเมือกลางวัน แม้แต่นางก็ยงั ไม่เคยเห็นมา
ก่อน แม้แต่เด็กรับใช้ก็แต่งกายดีกว่านาง “เครืองแต่ง
กายทังชุดของเด็กเวยก็มีคา่ หนึงตําลึงแล้ว อ่ะ ไม่สิ
สองตําลึง ข้าคิดว่าน่าจะมีคา่ ถึงสองตําลึง” จางซือพูด
ด้วยนําเสียงขุ่นเคือง

ทีจริงแล้วมันมีคา่ มากกว่าสองตําลึง เพราะเมือก่อนไม่มี

เงินก็เท่านัน เวลานีในมือของพวกนางถือเงินจํานวน
มาก ด้วยนิสยั ของแม่นมกูจ้ งึ อยากให้คณ
ุ หนูได้ใช้ของที
ดีทีสุด เขาจะจัดแจงเครืองแต่งกายให้เสินเวยเพียงแค่
สองตําลึงหรือ

บุตรชายคนทีสามก็สนใจเช่นกัน "จริงด้วย เช่นนันก็ดี

ไปเลย เด็กคนนันรํารวยจริงๆ!" ถ้าหากแบ่งให้เขาสัก

82
หน่อยจะดีมาก

"นางเป็ นคุณหนูแห่งจวนท่านโหว ชาวนาอย่างเจ้าจะ

เทียบได้หรือ? เจ้าคิดว่าในมือของคนสูงศักดิเหล่านันจะ
มีเงินแค่สองตําลึงแค่นนหรื
ั อ" จางซือดูแคลน "ท่านแม่
ของท่านลําเอียง ไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองงานทีท่านเป็ นคนทํา
ต่างก็เป็ นหลานเหมือนกัน เส้าจวินลูกบ้านพีใหญ่ก็แต่ง
งานแล้วยังเรียนหนังสืออยูเ่ ลย เส้าหย่ง ลูกของเราอายุ
เพิงจะสิบสามก็ตอ้ งออกไปทํางานกับท่านแล้ว ข้าก็ตอ้ ง
ยุง่ งานบ้านทุกวันตังแต่เช้าจนฟ้ามืดก็ยงั พูดอะไรไม่ได้
หรือว่าท่านยอมได้"

กล่าวถึงจางซือผูน้ ี ในใจเต็มไปด้วยความอิจฉา มักจะ

รูส้ กึ ว่าครอบครัวของตัวเองเสียเปรียบ ไม่ได้มองเห็นสัก
83
นิดว่าเมือลูกชายของตนเข้าไปยังสํานักศึกษาก็สปั หงก
เสียแล้ว ยอมไปปลูกผักบนเขาดีกว่าไปเรียนหนังสือ
นางยุง่ ตังแต่เช้าจรดคํางานทีสะใภ้ใหญ่ใช้เวลาทําแค่
ครึงวัน แต่นางต้องทังวันจึงจะเสร็จ แม่สามีไม่ดา่ นางก็
ดีแล้ว ยังต้องการสิงใดอีก

"พอที เจ้าก็พดู ให้นอ้ ยลงหน่อยเถอะ" นายท่านสาม

รูส้ กึ ไม่พอใจ ฟั งเรืองพวกนีทุกวัน เบือจะตายอยูแ่ ล้ว

"ก็ได้ๆๆ ถือว่าเจ้าเป็ นลูกกตัญ "ู ฮูหยินจางบันดาล

โทสะออกมา พูดเสียงสูงว่า "นายท่านสาม ข้าจะบอก
เจ้าให้นะ แม้เจ้าจะไยดีลกู ๆ แต่ขา้ ต้องคิดเพือพวกเขา
ข้าคิดว่าเด็กเวยนันก็เป็ นคนทีน่าคบหา พรุง่ นีข้าจะให้
ซิงเอ๋อร์ของเราไปเล่นกับนาง ลูกซิงเอ๋อร์ของพวกเรา

84
นิสยั ร่าเริง จะต้องเข้ากับนางได้แน่ เมือถึงตอนนัน เศษ
เงินทีตกหล่นจากมือเด็กคนนันก็เพียงพอจะทีพวกเราจะ
ดํารงชีพอยูไ่ ด้ถงึ สองปี ถึงแม้จะยากลําบากบ้างก็ตาม
ข้าหมายถึงอย่างแย่ทีสุด พรุง่ นีใครก็ขวางข้าไม่ได้ พวก
เจ้าแต่ละคนมันก็เย่อหยิงด้วยกันทังนัน แต่ขา้ ไม่สน ข้า
แค่อยากให้ลกู ๆ ของข้ามีชีวิตทีดีเท่านัน"

"พอแล้ว พอที พูดอะไรอย่างนี ใครขวางเจ้ากัน" เมือ

เห็นว่าฮูหยินจางเริมไร้เหตุผล นายท่านสามจึงเป็ นฝ่ าย
ยอมโอนอ่อนพูดพึมพําสองคําก็พลิกตัวเตรียมจะนอน

"ใครจะขวางล่ะ ถ้าไม่ใช่พีใหญ่กบั พีสะใภ้คนดีของเจ้า

ราวกับว่าทังโลกนี เขามีเหตุผลอยูเ่ พียงคนเดียว" ฮูห
ยินจางผลักสามีอย่างขุ่นเคือง เมือเห็นเขาแกล้งนอน
85
หลับจึงทําได้แค่ยอมนอนลง

ไม่เพียงแค่ปากท้องของครอบครัวผูน้ าํ ตระกูลเท่านันที
นางใส่ใจ วันต่อมาเสินเวยนําของกํานัลไปคารวะครอบ
ครัวของท่านปู่ เจ็ด ซึงเป็ นลูกพีลูกน้องของจงอูโ่ หว พวก
เขาไม่ได้สนิทสนมกัน จึงไม่มีเหตุผลทีต้องลําเอียงอาทร
ฝ่ ายใดมากกว่า

------

[1] ซือ เป็ นคําทีใช้เรียกตามหลังสกุลเดิมของหญิงสาว

86
ทีแต่งงานแล้ว

ตอนที 5 ช่วยคนถูกรังแก

87
มีผนู้ าํ ตระกูลเป็ นหัวเรียวหัวแรงช่วยจัดหาคนให้ รวมกับ
เงินทีเสินเวยเต็มใจจ่าย เสนอเงินให้มากถึงวันละสาม
สิบอีแปะ กลางฤดูหนาวไม่มีงานทํา ผูค้ นต่างขดตัว
ว่างอยูใ่ นบ้าน เวลานีไม่ตอ้ งเดินทางออกจากบ้านไปที
ไกลๆ ก็มีงานดีๆ ทําแล้ว จะมีใครบ้างเล่าทีไม่อยากทํา
เพราะอย่างนันแค่ผนู้ าํ ตระกูลป่ าวประกาศก็มีชาวบ้านสี
สิบกว่าคนมาทํางาน

เสินเวยออกมาอธิบายแบบทีตนเองวาดไว้ให้ทกุ คนฟั ง
ในวันแรกเท่านัน ส่วนทีเหลือแม่นมกูก้ ็คอยรับหน้า
ประสานงานให้ ทีจริงแล้วมีนายผูเ้ ฒ่าผูน้ าํ ตระกูลคอยดู
งานย่อมไม่มีปัญหาใดๆ สิงทีแม่นมกูท้ าํ ได้ก็แค่ตม้ นํา
เท่านัน ในขณะทีเสินเวยหลบอยูเ่ รือนปี กหลังดูลงุ ฝูชี

88
แนะเถาฮวาฝึ กวรยุทธ์

เถาฮวาเป็ นวัตถุดิบทีเหมาะจะใช้ฝึกวรยุทธ์จริงๆ ถึงแม้

สมองของนางจะไม่ได้ปราดเปรืองนัก แต่เป็ นคนทีเชือ
ฟั ง ให้ทาํ อะไรก็ทาํ สิงนัน ให้ยอ่ ตัวนานเท่าไหร่ก็จะทํา
อย่างนัน กัดฟั นย่อตัวต่อไปจนกว่าจะครบกําหนดเวลา
เด็กวัยนีก็สามารถอดทนได้ปานนีแล้ว มีอาจารย์คนใด
บ้างจะไม่ชอบ

เวลานีลุงฝูดีกบั เถาฮวามาก เสินเวยมาเห็นกีครังก็พบว่า

เขาแอบซือขนมให้เถาฮวากิน บางครังเสินเวยก็ยอ่ ตัว
ท่านังม้าด้วยกัน ขยับมือเท้า เรืองนีลุงฝูไม่ได้คดั ค้าน
ทังยังเห็นดีเห็นงามด้วยเสียด้วยซํา คุณหนูรา่ งกาย
อ่อนแอ ออกกําลังกายมากๆ ถึงจะดี อีกอย่างมีคณ
ุ หนู

89
มาเปรียบเทียบ เถาฮวายิงขยันขันแข็งมากขึน

ในขณะทีแม่นมกูค้ ดั ค้านไม่เห็นด้วย หญิงทีดีมีฐานะ

เป็ นถึงคุณหนูจะฝึ กวรยุทธได้อย่างไร หากฝึ กจนมือเท้า
หยาบจะทําอย่างไร สิงทีสําคัญทีสุดของสตรีก็คือสุภาพ
และเยือกเย็น จะไปแกว่งทวนต่อยหมัดได้อย่างไรกัน
แม่นมกูเ้ ป็ นกังวลเรืองนิสยั ทีเปลียนแปลงไปของคุณหนู
แต่เมือหญิงสาวยืนกรานจะฝึ ก นางก็จนปั ญญา จําได้
แค่พดู ถึงอยูท่ กุ วัน หวังว่าจะทําให้อีกฝ่ ายเปลียนใจได้
แต่วา่ หนึงเดือนต่อมาก็ได้เห็นนางเจริญอาหารมากขึน
ใบหน้าก็เปล่งปลังสีแดงระเรือ ตัวก็สงู ขึนหนึงคืบ นาง
จึงหยุดบ่น และยอมรับเงียบๆ

รักจะฝึ กก็ฝึกเถอะ อย่างน้อยร่างกายของคุณหนูก็แข็ง

90
แรง เมือก่อนตอนทีอยูใ่ นจวน เมือถึงฤดูหนาว คุณหนู
มักจะเจ็บป่ วยบ่อยครัง ไอทังวัน เวลานีอย่าพูดเรือง
ป่ วยเลย แม้แต่เสียงไอก็ไม่ได้ยินสักครังเดียว

สองพีน้องเสินเถาและเสินซิงเคยมาหาเสินเวยสามสีครัง
คราแรกเสินเวยต้อนรับอย่างให้เกียรติ แต่น่าเสียดายที
ไม่มีเรืองทีจะพูดคุยกัน เสินเถายังดี นิสยั อ่อนโยนรู ้
กาลเทศะ ท่าทีซือสัตย์ ในขณะทีเสินซิงกิรยิ าใช้การไม่
ได้ พูดจาห้วนเหมือนมะนาวไม่มีนาํ สายตามักจะจับ
จ้องข้าวของในห้องของนาง ทังยังชอบหยิบยืมเครือง
ประดับของนางจนเสินเวยรูส้ กึ เอือมระอา

หลังจากนันสามสีครังเสินเวยก็รูส้ กึ รําคาญใจ นางมี

เรืองต้องทําตังมากมาย จะมีเวลาว่างทีไหนไปสนทนา

91
กับพวกนางกัน

ครังต่อไปเมือพวกนางมาหา จึงให้แม่นมกูอ้ อกมารับ

หน้า เหตุผลก็มีพร้อม คุณหนูสขุ ภาพไม่แข็งแรง จําต้อง
พักผ่อน เดิมทีทกุ คนก็รูอ้ ยูแ่ ล้วว่านางมาทีนีเพือรักษา
อาการป่ วย จึงไม่เกิดความเข้าใจผิดใดๆ หลังจากสอง
ครังเสินเถาก็ไม่มาอีก แต่เสินซิงกลับหน้าหนา แทบจะ
มาหาวันเว้นวัน เมือข้ออ้างนีไม่ได้ผล ภายหลังเสินเวย
จึงคิดวิธีได้ เมือเสินซิงมาหานางก็ทาํ งานเย็บปั ก ไม่วา่
อีกฝ่ ายจะพูดอะไรนางก็ไม่สนใจ เสินซิงจะอดทนนังเฝ้า
นางเย็บปั กได้อย่างไร ดังนันหลายครังต่อมาไม่วา่ จาง
ซือจะก่นด่าอย่างไร นางก็ไม่มาอีกเลย เสินเวยจึง
หายใจปลอดโปร่งขึน

92
มีกาํ ลังคนมากก็ทาํ งานได้ง่ายขึน ไม่ถงึ ยีสิบวัน
คฤหาสน์ก็ซอ่ มแซมเสร็จเรียบร้อย เสินเวยให้แม่นมกู้
จ่ายค่าแรงให้ทกุ คน ทังยังให้เงินพิเศษเป็ นค่าเหล้าอีก
คนละยีสิบอีแปะ ทุกคนรับเงินค่าแรงกลับบ้านด้วย
ความยินดี พร้อมทังชืนชมคุณหนูเสินไม่ขาดปากว่านาง
เป็ นคนดี

ครอบครัวของนายผูเ้ ฒ่าผูน้ าํ ตระกูลส่งคนงานมาช่วย

อีกสามคน แต่ยืนกรานไม่ยอมรับค่าแรง บอกว่าคนใน
บ้านจะรับเงินลูกหลานได้อย่างไร นีก็เหมือนกับการตบ
หน้าตัวเอง ปู่ เจ็ดเห็นเหตุการณ์แล้วก็ไม่ยอมรับเงินเช่น
กัน เสินเวยก็ไม่บงั คับอีก ต่อมาภายหลังจึงส่งหมูให้
ครอบครัวละหนึงซีก กับบะหมีขาวห้าสิบจิน[1] เหลือ
เวลาไม่ถงึ หนึงเดือนก็จะปี ใหม่แล้ว ถือเป็ นการมอบของ

93
กํานัลล่วงหน้า

อุปนิสยั ของเสินเวยนันไม่ยอมขาดทุน แต่ก็ไม่ชอบเอา

เปรียบผูอ้ ืน เจ้าดี ข้าก็ดี ทุกคนก็มีแต่ได้

อากาศยิงหนาวมากขึนเรือยๆ สายลมทีพัดโกรกใส่หน้า
เป็ นราวกับใบมีด เสินเวยหมกตัวอยูใ่ นห้องทีจุดเตาถ่าน
กําลังฝึ กเขียนหนังสือ แม่นมกูก้ าํ ลังตัดเย็บเสือผ้าให้
นางอยูข่ า้ งๆ ปากก็รายงานว่าการซ่อมคฤหาสน์ครังนีใช้
เงินไปเท่าไร ซือของกํานัลไปเท่าไร ในระยะนีใช้จ่ายไป
เท่าไรบ้าง ในมือเหลือเงินอีกเท่าไร ก่อนจะอธิบายแผน
การทีจะซือเครืองแต่งกายและเครืองประดับให้คณ
ุ หนู
อย่างกระตือรือร้น นางแย้มยิมทังใบหน้า ทําให้เจ้าตัวดู
อ่อนโยนขึนอีกหลายส่วน

94
เสินเวยไม่ได้มองโลกในแง่ดีถงึ เพียงนัน หนึงพันตําลึง
กว่าๆ หากฟั งดูแล้วคิดว่ามาก แต่เมือใช้จ่ายจริงกลับได้
ไม่เท่าไหร่ ให้เกาะสมบัติเก่ากินนอนเพียงอย่างเดียวคง
จะไม่ได้ จะให้ตดั ค่าใช้จ่ายทีไม่จาํ เป็ นออกก็ไม่ได้ เช่น
นันก็มีแต่ตอ้ งหาทางเพิมรายได้ ในตอนนีเสินเวยกําลัง
ครุน่ คิดว่าจะทําการค้าอะไรดี แม้จะมีลทู่ างหาเงิน ส่วน
จะทําอะไรนัน นางยังตัดสินใจไม่ได้

เช้าวันนีเสินเวยกําลังประลองฝี มือกับลุงฝู แม่นมกูก้ ็มา

รายงานว่า "คุณหนู นายน้อยเส้าอูข่ องบ้านนายผูเ้ ฒ่า
เจ็ดมาแล้วเจ้าค่ะ”

เสินเวยหยักหน้าหยุดมือจากการประลองฝี มือ ก่อนจะ

95
รับผ้ามาจากแม่นมกูใ้ ช้ซบั เหงือทีหน้าผาก เอ่ยตอบไป
ว่า "พอแล้ว วันนีก็ฝึกแค่เท่านีก็แล้วกัน อีกเดียวกิน
ข้าวเสร็จ เถาฮวาตามข้าเข้าเมือง" นางหันมาบอกแม่
นมกูว้ า่ "ช่วยเชิญพีเส้าอูเ่ ข้ามากินข้าวเช้ากับข้าด้วย"
เห็นแม่นมกูส้ ีหน้าไม่เห็นด้วย จึงเลิกคิวขึน "ในชนบท
แห่งนีไม่มีกฎระเบียบมากมายขนาดนันเสียหน่อย"

แม่นมกูอ้ ะไรก็ดีหมด เพียงแต่เคร่งกฎระเบียบเกินไป

ทังคฤหาสน์มีอยูส่ คน
ี แต่แยกกันกินข้าวสามที ไม่วา่
เสินเวยจะชักชวนอย่างไร นางก็ไม่ยอมกินข้าวกับผูเ้ ป็ น
นาย เสินเวยก็หน่ายใจเสียแล้ว

เสินเส้าอูเ่ ป็ นหลานชายคนโตของบ้านปู่ เจ็ด เมือสองปี

ก่อนท่านลุงจงไปล่าสัตว์บนเขาทําให้ขาได้รบั บาดเจ็บ
96
ร่างกายจึงไม่แข็งแรง จึงทํางานอะไรไม่ได้ เมือเสาหลัก
ของครอบครัวล้มลง ความเป็ นอยูใ่ นบ้านจึงยําแย่ลง
ทุกที เมือหลายวันก่อนเสินเวยไปเยียมก็พบว่าภรรยา
ของท่านลุงจงกําลังเจ็บท้องคลอด แต่เด็กไม่ออกมาเสีย
ที เห็นว่าแม่และเด็กไม่ไหวแล้วทุกคนก็พากันร้อนใจจน
ทําอะไรไม่ถกู เป็ นเสินเวยทีช่วยออกเงินเชิญท่านหมอ
จากในเมืองมาตรวจดูอาการ จึงช่วยชีวิตสองแม่ลกู คูน่ ี
ไว้ได้

"น้อยเวย" ชายหนุ่มวัยสิบห้าปี รูปร่างสูงใหญ่ แต่เมือ

อยูต่ อ่ หน้าเสินเวยกลับทําตัวลีบ "น้องเวย ข้า ข้ากินมา
จากทีบ้านแล้ว" เมือได้ยืนอยูใ่ นห้องโถงทีงดงามดัง
ภาพวาด เสินเส้าอูก่ ็ไม่รูจ้ ะวางมือเท้าไว้ทีใดดี แม้แต่
เสียงพูดก็ลดระดับลง ด้วยกลัวว่าจะทําให้นอ้ งสาวทีเพิง

97
มาจากเมืองหลวงตกใจ

เสินเส้าอูร่ ูส้ กึ ขอบคุณน้องสาวผูง้ ดงามดุจเทพธิดาผูน้ ี

มาก หากไม่ใช่เพราะนางออกเงินเชิญหมอจากในเมือง
มาดูอาการ แม่และน้องสาวของเขาคงไม่อยูแ่ ล้ว และ
โชคดีทีได้เนือและเส้นทีนางมอบให้ ไม่อย่างนันครอบ
ครัวของเขาคงไม่มีอะไรกิน

ดังนันเมือได้ยินว่าน้องสาวผูน้ ีต้องการไปเดินเทียวใน
เมือง ท่านแม่ของเขาจึงเร่งให้เขามาทีนีตังแต่เช้า ทังยัง
กําชับให้ดแู ลน้องสาวเป็ นอย่างดี

"เช่นนันก็กินอีกรอบเถอะ" เสินเวยทําราวกับไม่ได้เห็น
ท่าทีอดึ อัดใจของเขา "แม่นม ตักโจ๊กให้พีเส้าอูส่ กั ถ้วย
98
แล้วเอาหมันโถวมาเพิมอีกหกลูก อ้อ วันนีก็ให้เถาฮวา
กินข้าวด้วยกันกับข้าเสียเลย"

เถาฮวานังลงด้วยความยินดี นางอยากกินข้าวกับคุณ
หนูมานานแล้ว เพราะแม่นมกูค้ อยห้ามไว้ ทําให้นางอด
กินของดีๆ ไปตังหลายอย่าง

"พีเส้าอูน่ งลงเถอะ
ั ท่านไม่ตอ้ งเกรงใจเช่นนัน วันนีข้า
ยังต้องพึงพาท่านพาข้าไปเดินเทียวอีกนะเจ้าคะ"
เสินเวยเคียงคอกล่าวด้วยรอยยิม เห็นได้ชดั ว่าฉลาดพูด
ไม่นอ้ ย

"ได้ ได้ส"ิ ไม่ทนั รูเ้ นือรูต้ วั เสินเส้าอูก่ ็หน้าแดงเสียแล้ว

99
เขานังลงตัวเกร็ง ยืดหลังตรง

เสินเวยเห็นดังนันก็ไม่สนใจเขาอีก ลงมือกินอาหารส่วน
ของตัวเอง เพราะได้ออกแรงตอนเช้า ทําให้เจริญอาหาร
มากขึน กินโจ๊กข้าวฟ่ างหนึงถ้วย ซาลาเปาฮัวจวนอีก
สองลูก

เมือกินอิม ทังสามคนก็ออกเดินทาง เสินเส้าอูข่ บั เกวียน

เสินเวยและเถาฮวานังอยูด่ า้ นบน แม่นมกูย้ งั เตรียมผ้า
นวมมาคลุมตัวทําให้เสินเวยไม่หนาวสักนิด

เมือมาถึงในเมือง เสินเส้าอูก่ ็นาํ เกวียนไปฝากให้คนรูจ้ กั

ดูแลให้ ส่วนตนเองก็พาเสินเวยและเถาฮวาเดินเข้าไป
ด้านใน เขาไม่พดู อะไรมากมาย แต่แววตาเป็ นประกาย
100
เมือใดทีสายตาของเสินเวยกวาดตามองร้านใด เขาก็จะ
แนะนําร้านนันให้ นีทําให้เสินเวยรูส้ กึ แปลกใจในตัวเขา
มาก

"น้องเว่ย นีเป็ นร้านหนังสือเพียงร้านเดียวในเมืองของ

พวกเรา ถ้าหากน้องอยากซือเครืองเขียนก็พอมีครบ"
เสินเส้าอูเ่ ห็นเสินเวยหยุดหน้าร้านขายหนังสือ เข้าใจว่า
นางต้องการซือพวกกระดาษเพิมเติม

หญิงสาวพยักหน้าลงก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน ภายใน
ร้านไม่ได้มีขนาดใหญ่นกั นางหยิบหนังสือบนชันมาเปิ ด
ดูก็พบว่าส่วนใหญ่เป็ นพวกตําราบทอาขยานกับคัมภีร ์
ตรีอกั ษรทีเป็ นความรูพ้ ืนฐานทัวไป มีบนั ทึกการเดินทาง
เพียงไม่กีเล่มเท่านัน มันเปื อนไปด้วยคราบฝุ่ น ดูแล้ว

101
ทางร้านคงไม่สนใจดูแลนัก แต่ดีกว่าไม่มีอะไรเลย เพียง
แต่ไม่มีตาํ ราประวัติศาสตร์ทีเสินเวยต้องการอยูเ่ ลย ดู
แล้วคงต้องเข้าไปซือในเมืองใหญ่

เสินเวยซือบันทึกการเดินทางสามสีเล่มเท่านัน คิดดูแล้ว
จึงซือคัมภีรต์ รีอกั ษรอีกหนึงเล่ม พูก่ นั สองแท่ง กระดาษ
เซวียนจือคุณภาพตําทีสุดสองพับ ทังหมดคิดเป็ นเงินห้า
อีแปะ แต่ความรูก้ ็คือทรัพย์สมบัต!ิ

เสินเส้าอูห่ อบกระดาษและพูก่ นั นําทางเสินเวยเดินเทียว

ต่อไป เมืองหลินอันไม่ถือว่ามีขนาดใหญ่นกั แค่ครึงชัว
ยามกว่าๆ ก็เดินจนทัวแล้ว ครังนีทําให้เสินเวยเข้าใจ
โครงสร้างของเมืองและราคาสินค้าในปั จจุบนั มากขึน

102
เมือเลียวมายังถนนอีกสายหนึงก็ได้ยินเสียงทะเลาะและ
ร้องไห้ดงั มา เสินเวยหันไปมองก็เห็นร้านหนึงมีคนเต็ม
หน้าร้าน ฝ่ ายหนึงเป็ นคุณชายวัยหนุ่ม ด้านข้างมีบา่ ว
รับใช้อยูใ่ กล้ๆ ในขณะทีอีกฝ่ ายอยูใ่ นสภาพทียําแย่ ดู
เหมือนคุณชายผูน้ นยื
ั นมือออกไปดึงตัวหญิงสาวทีชาย
หนุ่มถือไม้เท้าอีกคนปกป้องไว้ดา้ นหลัง บนพืนยังมีเด็ก
ส่งเสียงร้องไห้จา้

โอ้ นีก็คือการปล้นสตรีไม่ใช่หรือ? เสินเวยไม่ใช่คนที

ชอบยุง่ เรืองของคนอืน แต่ในยามทีกําลังจะหมุนกาย
จากไปนันกลับได้ยินเสียงเคียดแค้นดังขึน “ฉางจวินสี
เจ้าอย่างรังแกกันเกินไปนัก ข้าติดหนีเจ้าแค่สบิ ห้าตําลึง
เงินเท่านัน เหตุใดต้องคืนถึงแปดสิบตําลึง”

103
สกุลฉาง? เสินเวยนิงชะงักไปครูห่ นึง ก่อนจะได้ยินเสียง
หยอกเย้าดังขึน “หลีต้าหย่ง เจ้าอย่ามาทําหน้าหนา
ติดหนีก็ตอ้ งใช้คืนเป็ นหลักการทัวไปทีเปลียนแปลงไม่ได้
พูดให้ใครฟั งก็ตอ้ งบอกว่าข้ามีเหตุผล ไม่มีเงินหรือ?
เรืองนีก็ง่ายดายนัก! เจ้าก็แค่ยกร้านหรือไม่ก็นอ้ งสาว
ของเจ้าให้ขา้ ”

เสินเวยตัดสินใจหมุนตัวไปทันที โบกมือให้เสินเส้าอูท่ ีสี

หน้าเต็มไปด้วยความกังวลและคิดห้ามปรามนาง ดีจริง
นางลืมเรืองทียืมเงินมาจากจวนตระกูลฉางไปแล้ว คิด
ไม่ถงึ ว่าจะได้พบตระกูลฉางมาตามทวงหนีบนถนน
และอีกฝ่ ายก็ยงั เป็ นคนคุน้ เคยกันอีกด้วย หลีต้าหย่งก็
คือคนทีนางได้ยินชือในคืนนันไม่ใช่หรือ

104
“คนงาม ยอมไปกับข้าเสียแต่โดยดีเถอะนะ หากเจ้าไป
กับข้า ข้ารับรองว่าเจ้าจะมีคืนวันทีมังคัง" ฉางจวินสี
นายน้อยรองแห่งจวนฉางเชยคางหญิงสาวขึน ก่อนจะ
หรีตามองอย่างเบิกบาน เสินเวยเกือบจะหลุดขําออกมา
แล้ว คําพูดนีก็ช่างคุน้ หูนกั ดูเหมือนพวกชนชันสูงเวลา
เกียวหญิงสาวก็มกั จะพูดอย่างนี

หญิงสาวผูน้ นปั
ั ดมือของเขาออกไป ใบหน้าซีดเซียว
เปื อนคราบนําตา ขบกัดริมฝี ปากแน่นอย่างดือรัน ดวง
ตากลมโตเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“โอ้ เจ้าแง่แสนงอนจริงๆ นะ แต่ไม่เป็ นไร ข้าก็ชอบคน

ปากร้ายอย่างนี พาตัวไป!” ฉางจวินสีหรีตาโบกมือสัง
บ่าวรับใช้
105
“พี...” หญิงสาวตกใจจนสีหน้าเผือดสี

“ใครกล้า?” หลีต้าหย่งทีขาเป๋ ยกไม้เท้าขึนขวางตรง

หน้าอก ปกป้องน้องสาวไว้ “ออกไป ออกไปให้หมด
อย่ามาแตะน้องสาวของข้า" เขากวัดแกว่งไม้เท้าในมือ
จนพวกบ่าวรับใช้ไม่กล้าเข้าใกล้

ฉางจวินสีเห็นดังนันก็โกรธจนสีหน้าเขียวคลํา "พูดดีๆ
ไม่ยอมฟั ง คงอยากให้ขา้ ใช้ไม้แข็งสินะ? พาตัวไป!"

ผูค้ นรอบๆ พากันกระซิบกระซาบกัน คนทีรูร้ ายละเอียด

ต่างก็รูส้ กึ สงสารหลีต้าหย่งและน้องสาว คนชราบางคน

106
ถึงกับส่ายหน้าถอนใจ "นีมันโกงกันชัดๆ! เช่นนีก็เป็ น
การทําลายชีวิตกันไม่ใช่หรือ"

ฉางจวินสีได้ยินเสียงวิจารณ์นนสี
ั หน้าก็ยงแข็
ิ งกร้าว "ผู้
เฒ่าจางอย่ายืนพูดอยูเ่ ลย ไม่ปวดเอวหรือไร เขาก็
เหมือนจะไม่ได้ติดค้างเงินเจ้าเสียหน่อย ในเมือเจ้าเป็ น
คนดีมีเมตตาธรรมก็ช่วยคืนเงินแปดสิบตําลึงแทนตระกู
ลหลีเสียสิ?” เมือเห็นคนอืนๆ ไม่กล้าพูดอะไร เขาก็
แค่นเสียงเย็นออกมา "มีหรือไม่ ขอเพียงมีคนใช้หนี
แทนตระกูลหลี ข้าก็จะไม่คดั ค้านสิงใด และจะยอม
กลับไปแต่โดยดี! มีหรือไม่ มีหรือไม่เล่า?" เขาตะโกน
เสียงดัง สีหน้าค่อยๆ เผยความสะใจออกมา

“มี!” เสินเวยส่งเสียงตะโกนออกไป
107
รอบข้างพลันตกอยูใ่ นความเงียบงัน

------

[1] จิน เป็ นหน่วยมาตราวัดของจีน โดยทีหนึงจินเท่า

กับ 0.5 กิโลกรัม

108
ตอนที 6 อํานาจของคุณหนู

ฉางจวินสีเมือได้ยินว่ายังมีคนไม่กลัวตายอีกก็พลันนิง
ชะงักไปครูห่ นึง นึกฉงนอยูภ่ ายในใจ ในตําบลหลินอัน
แห่งนี ตระกูลฉางของเขามีอิทธิพลมาก มีแค่ไม่กี
ตระกูลเท่านันทีพวกเขาแตะต้องไม่ได้ เขาเคยชินกับ
การวางอํานาจบาตรใหญ่เสียแล้ว คิดไม่ถงึ ว่าวันนีจะ
109
พบกับพวกอวดดี จึงเผลอถกแขนเสือขึน พร้อมจะมี
เรือง "ใคร? ออกมา" กล้าท้าทายอํานาจของเขา คง
ไม่อยากมีชีวิตอยูแ่ ล้วกระมัง

เมือเขาเห็นแม่นางน้อยผูห้ นึงเดินเข้ามาก็นกึ สนุก "โอ้

สาวงามอีกนางมาแล้ว ดูแล้ววันนีข้าคงมีความสุขไม่
น้อย?”

ดวงตาของฉางจวินสีเป็ นประกาย แม่นางตรงหน้าอายุ

ประมาณสิบสองสิบสามปี ศีรษะมวยผมสองข้าง
ประดับด้วยดอกผีเสือทําจากไข่มกุ สีชมพู คิวเรียวราว
กับกิงเหมย งดงามดูเป็ นธรรมชาติ ดวงตาสุขมุ เยือก
เย็นราวกับหยดนํา ในขณะเดียวก็เปล่งประกายมีเสน่ห ์
ดวงหน้าขนาดเท่าฝ่ ามือ ริมฝี ปากสีแดงสด ตอนนีอายุ

110
ยังน้อย หากเติบใหญ่อีกสามสีปี คงจะต้องเป็ นสาวงาม
ทีโดดเด่น ในทางกลับกันบุตรสาวคนโตตระกูลหลีทีมี
กิรยิ างดงามกลับดูจืดจางไร้เสน่หเ์ มือนางปรากฏตัว

ฉางจวินสีจิตใจเบิกบานในทันที นําลายไหลออกมา ลูก

กวางน้อยยอมข้าเสียแต่โดยดีเถิด แล้วข้าจะเชยชมเจ้า
ให้สมใจ!

"ผูน้ อ้ ยฉางจวินสี แห่งตระกูลฉางทีมังคังเป็ นอันดับ

ต้นๆ ในตําบลอันหลิง อายุสบิ แปดปี ยังไม่แต่งงาน มิ
ทราบว่าแม่นางเป็ นคุณหนูจากตระกูลใดหรือ ชือแซ่วา่
อะไร" ฉางจวินสีไพล่สองมือไว้ดา้ นหลัง แผ่นหลังยืด
ตรง วางท่าสง่างาม

111
เสินเวยกวาดตามองฉางจวินสีก็รูว้ า่ คนผูน้ ีลุม่ หลงใน
ตัณหา นางล้วงเอาตัวเงินออกมาจากกระเป๋ าเงิน "หนึง
ร้อยตําลึง เอาไป อย่าลืมทอนเงินด้วย" เสินเส้าอูท่ ีคอย
ปกป้องอยูข่ า้ งกายนางด้วยความตระหนก รับตัวเงินมา
จากนางและยืนไปให้ฉางจวินสีเสียเอง เสินเวยสังเกต
เห็นว่าในแววตาของบุตรสาวตระกูลหลีทอประกายด้วย
ความหวัง

“อะไรนะ” ฉางจวินสีชะงักไปครูห่ นึง ไม่เข้าใจเจตนา

ของอีกฝ่ าย

“หนีของตระกูลหลี ข้าชดใช้แทนให้ เมือครูเ่ จ้าพูดเอง

ไม่ใช่หรือว่าขอเพียงมีใครยอมใช้หนีแทนพวกเขา เจ้าจะ
ยอมกลับไปแต่โดยดี สิงทีพูดเมือครูล่ ืมไปแล้วหรือ? แต่
112
ทุกคนยังจําได้เลยนะ" เด็กสาวพูดเสียงใส ในใจไม่
อยากสนทนากับคนผูน้ ีมากมายนัก หากอยูใ่ นยุค
ปั จจุบนั นางคงจัดการเขาไปนานแล้ว

ฉางจวิสีแม้จะถูกเสินเวยหักหน้าก็ไม่รูส้ กึ โกรธเคือง
"สาวงามต้องการเดือดร้อนไปด้วยหรือ เจ้าคงไม่ใช่คน
ของตําบลหลินอันสินะ? จงรูไ้ ว้เถอะว่าตระกูลฉางของ
ข้า..."

“หยุด" ชัวอึดใจต่อมาเด็กสาวก็ขดั คําพูดของเขา "ข้า

ไม่สนว่าตระกูลฉางของเจ้าจะเป็ นเช่นไร ข้ารูเ้ พียงว่า
คุณหนูอย่างข้าคงไม่ตกใจเท่าไร เถาฮวา แสดงฝี มือให้
เขาดูหน่อย”

113
เถาฮวารับคําแล้วก็กา้ วออกมา กวาดตามองซ้ายขวา
ก่อนจะพุง่ ไปหาบ่าวรับใช้คนทีดูเหมือนแข็งแกร่งทีสุด
สองมือจับสะโพกของเขาก่อนจะออกแรงยกร่างของเขา
ขึน หมุนหลายรอบก่อนจะโยนลงพืน บ่าวผูน้ นพลั
ั นตืน
ตระหนก รูต้ วั อีกทีก็กองอยูบ่ นพืนเสียแล้ว

จางจวินสีและชาวบ้านทีมุงดูอยูร่ อบๆ ก็พากันตก

ตะลึง เมือครูพ่ วกเขายังเป็ นห่วงแม่นางน้อยผูน้ ีอยูเ่ ลย
คิดไม่ถงึ ว่านางจะมีความสามารถจริงๆ ฉางจวินสีคิดไม่
ถึงว่าตัวเองจะเจอตอ ความอับอายแปรเปลียนเป็ น
โทสะ ผ่านไปชัวขณะหนึงก็ยงั ไม่มีทีทา่ ว่าจะลดลง สี
หน้าเขียวคลํา เขากัดฟั นแน่น ก่อนจะตะโกนออกไปว่า
“พวกเจ้าจัดการนาง! ข้าไม่เชือหรอกว่านางจะทําอะไร
ได้ หญิงโคมเขียวชันตําไร้ยางอายเช่นนาง ดูกนั ว่าข้าจะ

114
จัดการเจ้าอย่างไร!”

เสินเวยสีหน้าดุดนั ขึนในทันที “เถาฮวา” หากไม่ใช่

เพราะคํานึงถึงยุคสมัยในตอนนี เสินเวยคงบุกไป
ตะลุมบอนกับอีกฝ่ ายนานแล้ว สองชาติของนางสิงทีชิง
ชังทีสุดคือพวกทีปากสกปรก

มองไปเห็นเถาฮวายกม้านังขึนก็สามารถล้มบ่าวรับใช้สี
คนไปกองกับพืนได้อย่างง่ายดาย ชาวบ้านทีมองอยู่
รอบๆ ก็พากันโห่รอ้ งเสียงดัง พวกเขาเกลียดชังคนผูน้ ี
อยูก่ ่อนแล้ว เวลานีเห็นอีกฝ่ ายโชคร้าย ในใจของทุกคน
จึงรูส้ กึ เบิกบานเป็ นทีสุด

เสินเส้าอูท่ ีหวันวิตกมาตลอดก็วางใจลงได้ พลางพูดเร่ง

115
อีกฝ่ าย “รีบทอนเงินเร็วเข้า แล้วก็คืนหลักฐานยืมเงิน
มาด้วย” ภายในใจรูส้ กึ ละอายใจเป็ นอย่างมาก ตนเอง
ช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด แต่เป็ นเด็กสาวคนนีทีกลับ
ออกหน้าแทน

ฉางจวินสีมองไปยังบ่าวรับใช้ทีร้องโอดโอยอยูบ่ นพืน สี
หน้าเขียวทีมว่ งที แต่ก็รูว้ า่ วันนีเขาไม่มีจดุ จบทีดี จึงล้วง
เอาเงินและหลักฐานยืมเงินโยนไปบนพืนก่อนจะหมุนตัว
เดินจากไป คิดจะกลับไปนํากําลังทหารมาเพิม

เสินเวยรูเ้ ท่าทันความคิดของเขา จึงขวางไว้ “ข้าแซ่เสิน

พักอยูท่ ีคฤหาสน์ฝังตะวันออกของหมูบ่ า้ นตระกูลเสิน
บิดาเป็ นขุนนางขันสี ท่านปู่ ได้รบั พระราชทานทินนาม
ให้เป็ นจงอูโ่ หว"

116
นําเสียงเยือกเย็นกลับทําให้ฉางจวินสีรูส้ กึ เหมือนดิงลง
เหว แข้งขาอ่อนแรงจนเกือบจะล้มพับลงไปบนพืน เด็ก
สาวผูน้ ีเป็ นถึงคุณหนูในตระกูลขุนนาง ถ้าหากท่านพ่อรู ้
ว่าเขาก่อเรืองครังใหญ่ ไม่ทบุ ตีเขาจนขาหักหรือ? ฉาง
จวินสีสีหน้าขาวซีด ความเ**◌้ยมโหดมลายหายไปสิน

สายตาทีเหล่าชาวบ้านใช้มองเสินเวยแปรเปลียนไปใน
ทันที มันถูกแทนทีด้วยเกรงกลัว พวกเขาหันมอง
กระซิบกระซาบกัน เพียงพริบตาเดียวก็แยกไปจนหมด
เสินเวยเก็บเงินบนพืนขึนมายัดลงกระเป๋ า คิดจะเดิน
จากไป "ไปเถอะ ควรจะไปกันได้แล้ว" จบเรืองแล้ว
นางจะอยูต่ อ่ ไปเพืออะไร รอคนเลียงข้าวหรือ?
เหตุการณ์ตรงหน้าเต็มไปด้วยความวุน่ วาย นางไม่คิด

117
ว่าเจ้าบ้านจะมีใจทําอาหารให้

บุตรสาวตระกูลหลีกลับรังนางไว้ “ขอบคุณคุณหนู
ความเมตตาของท่านครอบครัวของเราจะไม่มีวนั ลืมไป
ชัวชีวิต” ชัวอึดใจต่อมานางคุกเข่าลงตรงหน้าเสินเวยก้ม
คํานับนาง “คุณหนูวางใจได้ เงินจํานวนนีพวกเราจะ
ต้องคืนอย่างแน่นอน” สีหน้าของหญิงผูน้ ีเผยให้เห็นถึง
ความเด็ดเดียว

หลีต้าหย่งฝื นก้มลงเก็บหลักฐานยืมเงินยืนไปตรงหน้า
เสินเวย "พวกเราจะต้องหาเงินมาคืนคุณหนูแน่นอนขอ
รับ" ทังยังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น ใบหน้าเกลือนไป
ด้วยความขอบคุณ ก่อนท่านแม่จะจากไปได้กาํ ชับเขา
ว่าให้ดแู ลน้องๆ ให้ดี แต่เพราะเขาไม่เอาไหน ทําให้นอ้ ง
118
สาวเกือบจะถูกฉุดไปแล้ว คิดถึงชีวิตในวันหน้า เขายัง
คงสับสนงงงวย แต่อย่างน้อยทังครอบครัวก็ยงั ได้อยู่
ด้วยกัน ดังนันเขาจึงรูส้ กึ ขอบคุณหนูทา่ นนีเป็ นอย่าง
มาก ช่างเป็ นคนทีจิตใจดีจริงๆ!

เสินเวยมองพีน้องในครอบครัวทีช่วยกันประคับประคอง
กันขึน ครุน่ คิดแล้วจึงรับหลักฐานการยืมเงินมา “เอา
เถอะ ข้าจะรับไว้ก่อน เงินมีเมือไหร่ก็คอ่ ยคืน ไม่รบี ”
เด็กสาวยอมรับว่าตนเองไม่ใช่คนจิตใจดีอะไร ในโลกนีมี
คนน่าสงสารมากมาย แล้วนางจะช่วยทังหมดได้หรือ?
แต่วา่ ในเมือพบแล้ว ช่วยสักครังก็ยงั พอได้

เมือแยกออกมาแล้ว เสินเส้าอูก่ ็พดู กับเสินเวยอย่างไม่

เห็นด้วยนัก “เมือครูน่ อ้ งเวยวูว่ ามเกินไป ถึงอย่างไรเขา
119
ก็มีคนมากกว่า หากเขาทําร้ายเจ้าจะทําอย่างไร” เมือครู ่
ฝ่ ามือของเขามีแค่เหงือ เตรียมตัวเตรียมใจถูกสละตัว
เอง แม้จะถูกตีจนเกือบตายก็จะไม่ยอมให้นอ้ งสาวถูก
ทําร้ายแม้แต่ปลายเส้นผม

เสินเวยยังไม่ทนั ได้เอ่ยสิงใด เถาฮวาก็ข่นุ เคืองเสียแล้ว

“นายน้อยเส้าอู่ ข้าย่อมต้องปกป้องคุณหนูเป็ นอย่างดี”
แม่นมกูบ้ อกกับนางว่า ขอเพียงนางปกป้องคุณหนูเป็ น
อย่างดีก็จะให้นางกินเนือ ลุงฝูบอกว่าเวลานีนาง
เก่งกาจแล้ว นายน้อยเส้าอูด่ ถู กู นางเพราะคิดจะขวางไม่
ให้นางได้กินเนือหรือ?

เสินเวยหยิกแก้มเถาฮวาทีกําลังปั นสีหน้าบึงตึง กล่าว

กับเสินเส้าอูว่ า่ "ตอนนีก็ไม่เป็ นไรแล้วไม่ใช่หรือ เจ้า

120
อย่ามองว่าเถาฮวายังเด็ก ผูใ้ หญ่ถืออาวุธสามหรือห้า
คนล้วนไม่ใช่คตู่ อ่ สูข้ องนาง" นึกถึงพละกําลังทีแปลก
ประหลาดของเด็กตัวเล็กๆ อย่างเถาฮวาแล้ว ใบหน้า
ของเสินเวยก็กระตุก “วางใจเถอะ ถึงอย่างไรข้าก็เป็ น
คุณหนูในจวนท่านโหว แม้จวนตระกูลฉางจะมีอาํ นาจ
อย่างไรก็ไม่กล้าระรานพวกเรา"

เมือเสินเส้าอูล่ องครุน่ คิดดูแล้วก็เห็นจริงดังนัน จึงไม่

รูส้ กึ หวันวิตกอีกต่อไป

ไม่ถงึ หนึงชัวยามข่าวทีจอมอันธพาลถูกล้มล้างก็แพร่
กระจายไปทัวทังตําบล หากถามว่าเทพเซียนองค์ใดที
สามารถกําราบจอมอันธพาลตระกูลฉางผูม้ ีอาํ นาจกว้าง
ขวางได้ คําตอบนันก็สามารถทําให้เจ้าตาค้าง ได้ยินว่า

121
จอมอันธพาลลงมือเพียงครังเดียวก็ถกู เด็กรับใช้อายุเจ็ด
แปดขวบจัดการเสียหมดท่า อะไรกัน ไม่เชือหรือ? ข้า
เห็นกับตาตัวเองจะโกหกเจ้าได้อย่างไร

คนผูห้ นึงทีอยูใ่ นเหตุการณ์เล่าเรืองทีเกิดขึนอย่าง

ภาคภูมิใจ เมือเห็นทุกคนมีทา่ ทีสนใจและรูส้ กึ ลุน้ ระทึก
จึงแสร้งทําเหมือนกําลังเล่าเรืองลึกลับบางอย่าง “อย่า
มองว่าเด็กรับใช้ยงั เล็ก แต่นางก็มีกาํ ลังมาก! คุณหนู
ท่านนันก็คือหลานสาวของจงอูโ่ หว เสือสาวแห่งจวนแม่
ทัพ แม้แต่เด็กรับใช้ก็ฝึกวรยุทธ์" เขากล่าวชืนชมเสียง
เบา ท่าทีเหมือนรูส้ กึ เป็ นเกียรติทีได้เห็นเหตุการณ์ทีเกิด
ขึน

เรืองบังเอิญก็คือ ขณะทีคนผูน้ ีกําลังเล่าเรืองทีเกิดขึนอยู่

122
ทีชันล่างอย่างตังอกตังใจ บิดาของจอมอันธพาล นาย
ท่านฉางก็กาํ ลังนังดืมเหล้ากับสหายอยูใ่ นห้องรับรองชัน
บน เขาทังตกใจทังเดือดดาล สีหน้าเปลียนไปในทันที
แม้แต่เหล้าก็ไม่ดืม ผลุนผลันออกไปจากห้องโดยพลัน

“นายน้อยรองเล่า” นายท่านฉางกลับมาทีจวนด้วย
อารมณ์ฉนุ เฉียว “ลากตัวเจ้าเดรัจฉานนันกลับมาให้
ข้า!”

เหล่าบ่าวรับใช้หนั มองหน้ากัน รูว้ า่ นายน้อยออกไปก่อน

เรืองข้างนอกอีกแล้ว และครังนีนายท่านก็โกรธมาก ครัง
นีไม่ใช่เรืองเล็กน้อย แต่นายหญิงรักใคร่นายน้อยรอง
มาก ถ้าหากรูว้ า่ นายน้อยรองถูกลงโทษ พวกเขาจะต้อง
เดือดร้อนอย่างแน่นอน

123
"ชักช้าอยูท่ าํ ไม ยังไม่รบี ไปอีก! หรือว่านายท่านอย่าง
ข้าออกคําสังกับพวกเจ้าไม่ได้แล้ว!" นายท่านฉางเห็น
ดังนันก็ยงโกรธเกรี
ิ ยว "แม่ให้ทา้ ยจนเสียคน ไม่วา่ อย่าง
ไรวันนีก็ตอ้ งสังสอนเจ้าเดรัจฉานนันให้รูส้ าํ นึก" เขากัด
ฟั นพูดพลาง เส้นเอ็นบนหน้าผากก็กระตุกพลาง

เหล่าบ่าวรับใช้เห็นนายท่านบันดาลโทสะก็ทาํ อะไรไม่ถกู
รีบออกไปตามตัวนายน้อยรองในทันที

เพียงไม่นาน ฉางจวินสีก็มา "ท่านพ่อ ท่านเรียกหาข้า

หรือขอรับ" อย่ามองว่าอยูข่ า้ งนอกเขาแล้ววางอํานาจ
บาตรใหญ่ แต่ทีจริงแล้วเกรงกลัวบิดาเป็ นอย่างมาก
เมืออยูต่ อ่ หน้าบิดาเขาเชืองราวกับลูกแมว
124
“ยังรออะไรอีก ยังไม่รบี จับมันมัดอีก!" นายท่านฉางสี
หน้าถมึงทึง เหล่าบ่าวรับใช้จาํ ต้องขยับเข้าไป "นาย
น้อยรองล่วงเกินแล้ว"

ฉางจวินสีพลันตืนตระหนก "ท่านพ่อ ท่านพ่อ เกิดอะไร

ขึน เหตุใดต้องมัดข้าด้วยล่ะขอรับ"

นายท่านฉางไม่พดู ไม่จาก็ฟาดแซ่ใส่รา่ งของบุตรชาย

"ข้าสังสอนเจ้าไม่ดี ปล่อยให้เจ้าสร้างเรืองเดือดร้อน ข้า
จะตีเจ้าให้ตายเจ้าเดรัจฉาน" เขานึกถึงการกระทําของ
บุตรชายในแต่ละวันก็ยงฟาดก็
ิ ยงโมโห
ิ ยิงฟาดก็ยงหนั
ิ ก
มือมากขึน

125
ฉางจวินสีเมือโดนฟาดก็รอ้ งออกมาด้วยความเจ็บปวด
"ท่านพ่อ ไม่กล้าแล้ว ท่านละเว้นข้าเถอะขอรับ! ท่าน
พ่อ ข้าสํานึกผิดแล้ว ท่านอย่าตีอีกเลย ท่านพ่อ เจ็บขอ
รับ! ท่านแม่ ท่านรีบมาช่วยลูกที" เสียงร้องเริมเบาลง
ทุกที เหล่าบ่าวรับใช้ทีอยูอ่ ีกด้านพลันตกใจจนตืน
ตระหนก

“ตอนนีก็เจ็บเป็ นแล้วรึ แล้วก่อนหน้านีไปทําอะไร ดู

อย่างพีใหญ่ของเจ้า แล้วย้อนมองสภาพของเจ้าสิ!"
นายท่านฉางผิดหวังในตัวบุตรชายคนนีเป็ นทีสุด

“หยุดเดียวนี" เมือได้รูข้ ่าว ในทีสุดนายหญิงฉางก็มา

"นายท่าน เหตุใดอยูๆ่ ก็มาทุบตีลกู เช่นนี ท่านจะตีเขา
126
ให้ตายหรืออย่างไร! เขาทําอะไรให้ทา่ นอีก เพราะท่าน
เห็นเขาแล้วรูส้ กึ ขัดหูขดั ตาใช่หรือไม่" เมือเห็นบุตรชาย
ถูกตีจนชําเลือดเป็ นริวๆ นายหญิงฉางก็รูส้ กึ ปวดใจยิง
นัก

แต่นายท่านฉางกลับผลักนางออกไปอีกด้าน "ถอยไป!
เพราะเจ้าคอยให้ทา้ ย หากไม่ลงโทษเขาอย่างจริงจัง
เขาจะต้องก่อเรืองใหญ่" แค่นกึ ถึงเรืองทีเจ้าระยําผูน้ ีก่อ
ขึน หัวใจของเขาก็สนระรั
ั วเสียแล้ว อีกฝ่ ายเป็ นถึงคุณ
หนูแห่งจวนท่านโหว แม้ตระกูลฉางของเขาจะมังมีเงิน
ทองอย่างไรแต่ก็เป็ นแค่พอ่ ค้า หากอีกฝ่ ายคิดจะฆ่า
พวกเขาให้ตายก็ง่ายดายเหมือนกับบดบีมดปลวก

“ลูกชายของข้าจะก่อเรืองได้อย่างไร อย่างมากก็แค่กิน
127
เหล้ากับสหาย และชอบมองหญิงงามก็เท่านัน" นาย
หญิงฉางโผเข้าไปโอบกอดร่างบุตรชายอย่างไม่แยแสต่อ
สิงใด "ท่านเห็นเขาแล้วรูส้ กึ ขัดหูขดั ตาจึงคิดจะตีเขาให้
ตายใช่หรือไม่ เสือร้ายยังไม่กินลูกตัวเอง เช่นนันท่านก็ตี
พวกเราสองแม่ลกู ให้ตายไปเลยสิ" ตอนทีตังท้องบุตร
ชายคนนี เขาก็อนุภรรยาของบิดาวางแผนทําร้าย ทําให้
คลอดก่อนกําหนด บุตรทีคลอดออกมาร่างกายอ่อนแอ
ทําให้นางค่อนข้างตามใจเขา เคยถูกลงโทษรุนแรงเช่นนี
เมือไหร่กนั นําตาของนายหญิงฉางหลังริน "ลูกแม่ ลูก
ทีน่าสงสารของข้า"

นายท่านฉางย่อมไม่อาจตีตอ่ ไปได้อีก เขาโยนแส้ทิง

ด้วยความกราดเกรียว "เจ้าปกป้องเขาเข้าไปเถิด เรียน
หนังสือก็ไม่ได้เรือง ทําการค้าก็ไม่เป็ น ทังวันก็สมุ หัวอยู่

128
กับพวกสหายชันเลว ไม่ชา้ ก็เร็วต้องสร้างเรืองเดือดร้อน
ครังใหญ่แน่" นายท่านฉางทิงตัวลงบนเก้าอี
อย่างกระฟั ดกระเฟี ยด เล่าเรืองดีทีบุตรชายก่อไว้ให้ฮหู
ยินฟั ง "ดูเถิด นีคือผลจากการทีเจ้าคอยให้ทา้ ยเขา"

“อะไรนะ? ลูกชายของข้าล่วงเกินคุณหนูของจวนท่าน
โหว? เป็ นไปไม่ได้! ทีนีจะมีคณ
ุ หนูจวนท่านโหวอยูไ่ ด้
อย่างไรกัน" นายหญิงฉางไม่ยอมเชือ

“เจ้าก็ลืมบ้านตระกูลเสินแล้วหรือ คุณหนูของตระกูล
นันกลับมาเพือพักฟื นทีนี" นายท่านฉางกล่าวเตือน
อย่างขุ่นเคือง

129
“นะ...นะ...นีจะทําอย่างไรดีละ่ เจ้าคะ" นายหญิงฉาง
พลันตืนตระหนกขึนมาบ้าง รูส้ กึ เป็ นห่วงบุตรชายทีถูก
ทุบตีจนสะบักสะบอม

“ทําอย่างไรน่ะหรือ? แน่นอนว่าต้องไปนําของกํานัลไป
ชดใช้ความผิดน่ะสิ เร็วเข้า เตรียมของกํานัล ข้าจะพา
เจ้าสัตว์เดรัจฉานไปคํานับคุณหนูทา่ นนันด้วยตัวเอง!"
แม้จะไม่เอาไหนอย่างไร แต่ก็เป็ นเลือดเนือเชือไขของตัว
เอง ก็ได้แต่หวังว่าคุณหนูทา่ นนันจะมีจิตใจกว้างขวาง
ไม่ถือสาหาความเจ้าเดรัจฉานตัวนี

130
ตอนที 7 หาเงินก้อนใหญ่อีกครัง

เสินเวยเพิงกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลเสินได้ไม่นาน
นายท่านฉางก็พาบุตรชายมาถึงแล้ว ตอนทีลุงฝูเข้ามา
รายงาน นางก็กาํ ลังยืนให้อาหารนกอยูท่ ีระเบียง นก
ฮวยบีสีเขียวมรกตตัวหนึง ดวงตากลมโตราวกับเม็ดถัว
ดําเต็มไปด้วยจิตวิญญาณ เสินเวยถือเม็ดข้าวหลอกล่อ
มัน หัวของมันขยับไปตามการเคลือนไหวของมือของ
เด็กสาว สนุกจริงๆ

131
เสินเวยไม่ให้พวกเขาพบ แต่ก็รบั ของกํานัลไว้ นายท่าน
ฉางแอบถอนหายใจเบาๆ ขอบคุณยกใหญ่ก่อนจะกลับ
ไป ในใจแอบคิดว่าตนทําถูกแล้วทีไม่ไปพบผูน้ าํ ตระกูล
ก่อน สมัยทีเขาเป็ นหนุ่มเคยได้ยินบิดาทียังมีชีวิตอยูเ่ ล่า
ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างจงอูโ่ หวกับผูน้ าํ ตระกูลนันไม่
ค่อยดีนกั ดูแล้วคงเป็ นจริงดังนัน เขาตัดสินใจแล้วว่าจะ
ต้องสังสอนบุตรชายให้ดี จะปล่อยปละละเลยอย่างนีไม่
ได้อีกแล้ว

แม่นมกูร้ ูถ้ งึ ต้นสายปลายเหตุของเรืองก็บน่ เสียยกใหญ่

แต่เสินเวยชินเสียแล้ว นางไม่ได้เก็บมาใส่ใจ หลังจาก
ได้เห็นวิถีชีวิตในตําบลหลินอัน เสินเวยจึงตัดสินใจทีจะ
เปิ ดร้านค้า ส่วนจะค้าขายอะไรนัน นางยังใคร่ครวญอยู่
แต่วา่ ในวันทีสอง การมาของพีน้องตระกูลหลีก็ช่วยไข

132
ปั ญหานี

เจตนาของพีน้องตระกูลหลีชัดเจนมาก นันคือต้องการ
พึงพาเสินเวย ยอมลงนามในสัญญาขายตัวเป็ นบ่าว
ด้วยความเต็มใจ โดยเฉพาะบุตรสาวคนโต หลีเสียว
หม่านทีมีทา่ ทีมงุ่ มันเป็ นอย่างมาก บอกว่าถ้าหากตนถูก
พาตัวเข้าไปในตระกูลฉาง ชีวิตของนางคงถึงจุดจบแน่
นอน ชีวิตนีได้คณ
ุ หนูช่วยไว้ จะต้องเป็ นวัวเป็ นม้าคอย
รับใช้อยูข่ า้ งกายเพือทดแทนบุญคุณ

ทีจริงก่อนหน้านีหลีต้าหย่งใคร่ครวญอยูน่ านแล้ว ถึงแม้

เป็ นบ่าวรับใช้จะสูญเสียฐานะพลเมืองไป แต่วา่ บ้าน
ของพวกเขาก็เหลือแค่รา้ นเปล่าแล้ว ไม่มีเงินซือหา
สินค้าเข้าร้าน และไม่มีทีดิน เขาก็บาดเจ็บทํางานไม่ได้

133
น้องคนโตก็เป็ นผูห้ ญิง แสดงให้เห็นว่าพวกเขาสองคนพี
น้องไม่อาจเลียงน้องๆ ทังห้าคนได้ และพวกเขายังมีหนี
ก้อนโตต้องรับผิดชอบ จําต้องฝื นใจขายตัวเองให้กบั คุณ
หนูแห่งจวนท่านโหว นางอายุยงั น้อยก็สามารถช่วย
เหลือพวกเขาได้ ทังยังยอมช่วยโดยทีไม่เคยรูจ้ กั กันมา
ก่อน เห็นได้ชดั ว่านางจะต้องเป็ นคนทีจิตใจดี หาก
ติดตามเจ้านายเช่นนีจะต้องมีชีวิตทีดีแน่

ถึงอย่างไรเสินเวยก็เป็ นดวงวิญญาณจากยุคสมัย
ปั จจุบนั ทําใจยอมรับเรืองการซือขายคนไม่คอ่ ยได้ นาง
จึงไม่ลงนามซือขายทาส แค่ลงนามสัญญาณจ้างงาน
แทน พวกเขาทํางานให้นาง นางจ่ายค่าจ้างให้พวกเขา
แต่กลับถูกหลีต้าหย่งปฏิเสธกลับมาในทันที เจ้านายที
ใคร่ครวญถึงพวกเขา ยังมีสงใดไม่
ิ น่าไว้วางใจอีกล่ะ สิง

134
ทีเกิดขึนในอีกสามสีปี ตอ่ มาแสดงให้หลีต้าหย่งเห็นว่า
ตนเองได้เลือกถูกแล้ว และเขาจะรูส้ กึ ภาคภูมิใจในสิงที
ตัวเองเลือกอยูบ่ อ่ ยครัง

หนังสือสัญญาขายตัวเองเป็ นทาสห้าแผ่นถูกส่งมา
พร้อมกับหนังสือสัญญาจํานองร้านในตําบลหลินอัน
เสินเวยเผาหลักฐานการยืมเงินทีมีมลู ค่าถึงแปดสิบ
ตําลึงต่อหน้าสองพีน้องตระกูลหลี หลังจากทีนางได้
สนทนากับหลีต้าหย่งครูห่ นึงก็พบว่าคนผูน้ ีมีสติปัญญา
ปราดเปรือง มีพรสวรรค์ในการทําการค้าเป็ นอย่างมาก
จึงตัดสินใจทําการค้าผ้าไหมแพรต่อไป แต่วา่ ตอนนียัง
ขาดกําลังคน บาดแผลของหลีต้าหย่งอย่างน้อยต้องพัก
ฟื นอีกสองสามเดือน เช่นนันรอเมือถึงฤดูใบไม้ผลิคอ่ ย
ว่ากันอีกที

135
ไม่มีใครสังเกตว่าภายในใจของเสินเวยกําลังรูส้ กึ ร้อนรน
ไม่ใช่เพราะสาเหตุอืนใด หากแต่เป็ นเพราะเรืองเงิน เงิน
ทีมีอยูน่ อ้ ยเกินไป แต่มีรายจ่ายเป็ นจํานวนมาก
คฤหาสน์หลังใหญ่ปานนีมีทงเด็
ั ก คนแก่ คนป่ วย เพือ
ความปลอดภัยต้องจ้างคนคุม้ กันคฤหาสน์หรือไม่นะ?
ไหนจะต้องปั ดกวาดแต่ละเรือน ดูแลสวน ขับรถม้า
ล้วนต้องใช้แรงงานคน สิงเหล่านีล้วนต้องใช้เงินทังนัน!
อีกอย่างจะเปิ ดร้านในฤดูใบไม้ผลิก็ตอ้ งใช้เงินลงทุน

มองคนตระกูลหลีมาแล้วห้าคน ทีพอจะทํางานได้มีแค่
หลีเสียวหม่านกับหลีเอ้อหย่งวัยสิบสีปี บุตรสาวคนที
สองเพิงจะอายุหกขวบเท่านัน ซานหย่งยิงเด็กกว่านัน
เขาอายุเพียงสามขวบเท่านัน บุตรสาวคนทีสองช่วย

136
ดูแลซานหย่งได้ก็ดีหนักหนาแล้ว

เวลานีเสินเวยต้องเร่งหาเงินจํานวนมาก ดังนันเสินเวย
จึงให้ความสนใจกับเขาหัวไก่

เขาหัวไก่อยูห่ า่ งจากหมูบ่ า้ นตระกูลเสินไปหกสิบลี ได้

ยินว่าบนภูเขามีโจรป่ ากลุม่ หนึงมักจะดักปล้นผูค้ นทีเดิน
ทางผ่านไปมา กลายเป็ นภัยร้ายต่อชาวบ้าน ผูป้ กครอง
ตําบลออกปราบปรามอยูห่ ลายครังก็ไม่สาํ เร็จ ถึงอย่าง
ไรเงินทองทีพวกเขามีอยูก่ ็ไม่ได้หามาได้ดว้ ยความสุจริต
นางไปแย่งเงินนันมาก็ถือโอกาสกวาดล้างโจรกลุม่ นีไป
ด้วย ถือเป็ นการช่วยขจัดภัยร้ายแก่ชาวบ้านก็แล้วกัน

ใช่ นีถือเป็ นการทําเรืองดี อืม ทําอย่างนีก็แล้วกัน!

137
เสินเวยสร้างขวัญกําลังใจให้ตวั เอง ยิงคิดเลือดในกายก็
ยิงเดือดพล่าน สอดมีดสันเข้าไปในรองเท้าอย่างฮึกเหิม

เขาหัวไก่มีรูปร่างคล้ายกับหัวไก่ มีอาณาเขตมากถึงร้อย
ลี เส้นทางบนภูเขาสูงชัน เดินทางลําบาก หากไม่มีคน
นําทางอาจจะหลงก็ได้ เสินเวยพาเถาฮวาเดินวนรอบๆ
อยูน่ านครึงวัน ทังเหนือยทังหิว "เถาฮวา พักก่อนเถิด"
ทังสองคนนังกินอาหารบนพืนและดืมนํา พักผ่อนครู ่
หนึงเสินเวยจึงลุกขึนอีกครังเพือแยกแยะทิศทาง

ในยุคปั จจุบนั เสินเวยเคยฝึ กใช้ชีวิตในป่ ามาก่อน

สถานการณ์ตรงหน้าจึงไม่เป็ นอุปสรรคสําหรับนาง ใน
ระหว่างทีเดินทาง นางก็คอยชีแนะวิธีการค้นหาศัตรูและ
อําพรางร่องรอยของตัวเองแก่เถาฮวา เมือล่วงเข้าสูย่ าม

138
พลบคํา ในทีสุดก็หารังของพวกโจรพบ มองจากทีไกลๆ
เห็นหลังคาก่อตัวอยูท่ า่ มกลางแสงโพล้เพล้ เสินเวยยืด
ตัวขึนบิดขีเกียจ

เข้าไปในนีไม่ได้ ถึงอย่างไรก็ตอ้ งรอให้มืดคําเสียก่อน

โบราณว่า คืนเดือนมืด เหมาะจะฆ่าคน ฮ่าๆ!

“วิดพืนอีกรอบ นับเอาเอง อย่านับผิดล่ะ" ระหว่างทีรอ

โอกาสเหมาะมีเวลาว่าง เสินเวยจึงหาเรืองสนุกให้ตวั
เอง

“ต่อจากสีสิบเก้าคือเท่าไหร่ หกสิบรึ? ทําไมเจ้าไม่นบั

เก้าสิบไปเล่า เอาใหม่ ทําใหม่ สีสิบเก้า ยีสิบ นับต่อ

139
ไป"

“อันนีใช้ไม่ได้ แขนไม่งอลงมา ทําใหม่หา้ ครัง สอนเจ้า

กีครังแล้วทําไมยังทําไม่ได้อีก ทําไมเจ้าถึงโง่อย่างนีนะ
เอะ? เมือครูท่ าํ ได้เท่าไหร่แล้ว สามสิบหกใช่ไหม”

“ข้าทําถึงสามสิบหกตังนานแล้ว"

“ตอนไหน ทําไมข้าไม่ได้ยิน"

“ข้านับสามสิบหกมาสามรอบแล้ว" เถาฮวาทําหน้ามุย่
อย่างไม่พอใจ หูของคุณหนูจะต้องมีปัญหาแน่

140
“เจ้าจะต้องนับผิดแน่ๆ"

“ข้าไม่ได้นบั ผิดเสียหน่อย"

“เจ้าเป็ นคุณหนู หรือว่าข้าเป็ นคุณหนู? เจ้าเป็ นคน

ตัดสินใจหรือข้าเป็ นคนตัดสินใจ? รีบทําต่อไปได้แล้ว
ทําไม่ครบหนึงร้อยอย่างหวังว่าจะได้กินเนือ"

เจ้านายใจร้ายบางคนกําลังสนุกกับการรังแกเถาฮวา!

“พอแล้วเถาฮวา ลุกขึนได้แล้ว เร็วเข้า พวกเราต้องไป

แล้ว" เสินเวยเห็นว่าเวลาล่วงไปมากแล้ว เด็กหญิงก็ลกุ
ขึนมาด้วยแววตาสดใสเป็ นประกาย เสินเวยเห็นแล้วอ้า

141
ปากหวอ เด็กบ้านีวิดพืนตังนานขนาดนัน ยังกระปรี
กระเปร่ากว่านางเสียอีก?

เสินเวยพาเถาฮวาคลําทางไปอย่างระมัดระวัง ไม่ได้เข้า
ทางประตูใหญ่ แต่ปีนข้ามกําแพงไป เสินเวยครุน่ คิด
หากจะจับโจรก็ตอ้ งจับตัวหัวหน้า คุมตัวหัวหน้าโจรให้
ได้เสียก่อน สมุนตัวเล็กๆ ทีเหลือจะได้จดั การได้ง่ายๆ
แต่ใครจะรูว้ า่ หัวหน้าโจรพักอยูห่ อ้ งไหน ต้องถามจาก
ใครสักคน? แต่วา่ รอบๆ เงียบเป็ นเป่ าสาก แม้แต่ผีสกั
ตัวก็ไม่มี

ในขณะทีกําลังกลัดกลุม้ อยูน่ นเอง

ั ก็เห็นคนผูห้ นึงเดิน
ซวนเซมาทางเชิงกําแพงฝังตะวันตก ได้กลินเหล้าฉุนมา
จากทีไกลๆ เสินเวยตาเป็ นประกาย พุง่ เข้าไปหาอีกฝ่ าย

142
"นี พีชาย หัวหน้าเป็ นอย่างไรบ้าง"

คิดว่าเป็ นเพราะคนผูน้ นกํ

ั าลังเมา เขายกมือชีไป ก่อน
จะพูดด้วยลินแข็งๆ ว่า "นอนแล้ว" ก่อนจะเดินโซซัดโซ
เซ อ้อมผ่านเสินเวยเข้าไปยังห้องหนึง

เสินเวยลูบคางครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง ก่อนจะคลําทางไปยัง

ทิศทางทีคนผูน้ นชี
ั ประตูไม่ได้ลงกลอน แค่ผลักเบาๆ ก็
เปิ ดออกแล้ว

เสินเวยเดินย่องเข้าไปด้านใน ในความมืดร่างของใคร
บางคนกําลังนอนกรนอยูบ่ นเตียง นางเตะเถาฮวาเบาๆ
เด็กหญิงก็รบี พุง่ ไปทีเตียงทันทีราวกับเสือตะครุบเหยือ

143
“ใคร? พวกเจ้าเป็ นใคร อ๊ะ!" ตามมาด้วยเสียงร้อง
ท่ามกลางความมืด เสียงกระแทกประตูให้เปิ ดออกและ
เสียงฝี เท้าเตาะแตะดังขึน

แสงไฟสว่างขึน สมุนโจรทีพุง่ เข้ามาพบว่าภายในห้อง

ของหัวหน้ามีหญิงสาวผูห้ นึงกําลังนังอยู่ ไม่สิ พูดให้ถกู
คือยังไม่เป็ นสาว ดวงหน้าเรียวเล็กขนาดเท่าฝ่ ามือ
เกลือนไปด้วยความสง่างาม เวลานีกําลังเท้าคางมอง
ทุกคนอย่างสนใจ ทุกคนพากันตืนตระหนก "จะ เจ้า
เป็ นใคร" หน้าตางดงามเช่นนี หรือว่าเป็ นภูตผีในภูเขา
ลูกนี

“น้องรอง น้องสาม ช่วยข้าที!" เฉียนเป้า ผูเ้ ป็ นหัวหน้า

144
ร้องให้ช่วยเสียงดัง เขายังสับสนมึนงงอยูเ่ ลย เหตุใด
กําลังนอนหลับอยูด่ ีๆ ก็มีมีดสันมาจ่อคอได้ ตอนนีเขา
ไม่กล้าขยับตัวเลยสักนิด

“พีใหญ่!” สมุนโจรสามสีคนร้องออกมาอย่างตกใจ
เมือครูเ่ สินเวยความรูส้ กึ ไวมาก พวกเขาเพิงจะเห็นพี
ใหญ่ของตัวเองถูกเด็กหญิงอีกคนจับเป็ นตัวประกัน มีด
สันคมกริบพาดอยูท่ ีคอของเขา “พวกเจ้าเป็ นใคร รีบ
ปล่อยตัวพีใหญ่เดียวนี!" พวกเขาคิดจะขยับเข้าไป แต่
ลังเลไม่กล้าเข้าไป "พวกเจ้าเป็ นใครกันแน่" เหตุใดกอง
โจรของพวกเขาจึงมีเด็กสองคนลอบเข้ามาดึกๆ ดืนๆ
ช่างเป็ นเหตุการณ์ทีแปลกประหลาดจริงๆ

เสินเวยปั นหน้ายิม ให้เถาฮวาคุมตัวหัวหน้าโจรขยับมา

145
อยูด่ า้ นหลังนาง ก่อนจะตอบกลับไปอย่างเชืองช้า
"พวกข้าเป็ นใครไม่สาํ คัญ ทีสําคัญคือข้ามาเพือหยิบยืม
ของบางอย่างจากพวกเจ้า"

“รีบปล่อยตัวพีใหญ่ของข้า ไม่อย่างนัน..."

“ไม่อย่างนันจะทําไม ฆ่าข้าหรือ? ข้าล่ะกลัวจริงๆ”

เสินเวยเหลือบมองสมุนโจรทีเอ่ยปากพูด อยูๆ่ สีหน้าก็ดุ
ดันขึน “เช่นนันก็ตอ้ งดูวา่ มีดของใครจะไวกว่ากัน เร็ว
เข้า จะให้หรือไม่ให้ เด็กของบ้านข้าอายุยงั น้อย มือมี
เรียวแรงไม่พอ ถ้าหากมือสันอาจจะเฉือนโดนเนือ ถึง
เวลานันก็อย่าโทษคนอืนก็แล้วกัน" เถาฮวาก็ให้ความ
ร่วมมือเป็ นอย่างดี นางเชิดศีรษะของหัวหน้าโจรขึนด้วย
มือเพียงข้างเดียว
146
หัวหน้าโจรรูส้ กึ อกสันขวัญแขวน “ให้! ให้! พวกเจ้า
ต้องการสิงใด พวกเราจะยอมยกให้ทกุ อย่าง!" ชีวิต
ของตนตกอยูใ่ นกํามือของอีกฝ่ ายแล้ว เขายังจะทําอะไร
ได้อีก สวรรค์! นีเป็ นดาวมรณะจากทีใดกัน? เขาตัว
แข็งทือ ไม่กล้าขยับอีก ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ ายจะตัดคอตัว
เอง

เสินเวยพึงพอใจเป็ นอย่างมาก นางเลิกคิวใส่สมุนโจร

สามสีคนทีเข้ามา "คําพูดของหัวหน้า พวกเจ้าได้ยิน
หรือไม่" เดิมทีคิดว่าต้องต่อสูก้ นั สักครังก่อน ติดไม่ถงึ
ว่าทุกอย่างจะราบรืนเพียงนี ไม่ตอ้ งลงแรงมากมายก็จบั
ตัวหัวหน้ามาไว้ในกํามือได้แล้ว เสินเวยรูส้ กึ ดีใจมาก

147
สมุนโจรหันมองหน้ากัน ชายร่างสูงใหญ่ผหู้ นึงเอ่ยขึนว่า
"ขอถามหน่อยว่า แม่นางต้องการสิงใดหรือ"

“เงิน!" เสินเวยตอบไปตามตรง ถึงอย่างไรก็เป็ นเงิน

ร้อน นางช่วยพวกเขาใช้จ่ายสักหน่อยจะเป็ นไรไป

เมือคําพูดนีถูกกล่าวออกไปก็เห็นคนผูน้ นแสดงสี
ั หน้า
แปลกประหลาด นันทําให้สีหน้าของเสินเวยเปลียนไป
เช่นกัน "ว่าอย่างไรเล่า ตัดใจไม่ได้หรือ" นางหันกลับ
มาเยาะเย้ยหัวหน้าโจรว่า "ข้าก็บอกแล้วคนเราจะได้
เห็นนําใสใจจริงก็ตอนตกทุกข์นีล่ะ ชีวิตของเจ้าไม่มี
ราคาเลยหรือ ดูแล้วพีน้องของเจ้าคงไม่ได้เป็ นนําหนึงใจ
เดียวกับเจ้า" เสินเวยลากเสียงถาม แฝงไว้ดว้ ยความ
หมายลึกซึง
148
ใครจะคิดว่าหัวหน้าโจรจะไม่ได้โกรธเคืองเลยสักนิด สี
หน้าแปลกประหลาดเหมือนกับคนเมือครู ่ เสินเวยจึงรูว้ า่
จะต้องมีความลับอะไรบางอย่าง พลันตืนตัวขึนมาอีก
หลายสิบเท่า สีหน้าเต็มไปด้วยความระแวดระวัง
"ตกลงจะให้หรือไม่"

“น้องรอง น้องสาม พาพวกนางไปดูเถอะ" หัวหน้าโจร

สังความด้วยรอยยิมขมขืน คนอืนๆ หันมาสบตากันครู ่
หนึงก่อนจะพร้อมใจกันพยักหน้ารับคํา

ในใจของเสินเวยรูส้ กึ เบิกบาน เงิน กองเงินขาวโพลน

กองรวมกันเป็ นภูเขา ของข้า เป็ นของข้าทังหมด เมือมี
เงิน พวกเราก็จะ ซือทีดิน ทําร้าน จ้างสาวงาม อ่ะ ไม่
149
ใช่สิ ต้องเรียกว่าบ่าวรับใช้ ฮ่าๆ ชีวิตทีสุขสบายกําลัง
โบกมือทักทายอยูไ่ ม่ไกลแล้ว

ตอนที 8 ความวุน่ วายครังใหญ่

150
เสินเวยโกรธมาก โกรธมากๆ นางมองสีหน้าสมใจของ
เฉียนเป้าทียืนอยูข่ า้ งๆ รถม้า นึกอยากจะซัดเขาสักหมัด

ไร้ยางอาย! ไร้ยางอายเกินไปแล้ว! เขาหัวไก่ทงหมดไร้

ั
ยางอายทังนัน! เสินเวยโมโหจนอยากจะทุบพืนดิน

ใครจะคิดว่าในโกดังของรังโจรทีมีชือเสียงดังกระฉ่อนจะ
สะอาดเอียมจนแม้แต่หนูก็ไม่สนใจ ใครจะคิดว่าโจรป่ า
ทีเล่าลือกันว่าจิตใจเ**◌้ยมโหดฆ่าคนเหมือนทํากับผัก
ปลา ทีแท้กลับกินผักป่ าชุบแป้งทอดหรือไม่ก็ผกั ดอง
ใครจะคิดว่าชายฉกรรจ์รา่ งสูงใหญ่แต่ละคนกลับใช้วิธี
การคดโกงเพือให้ตวั เองได้กินเนือ

151
เสินเวยวางแผนตังนาน แต่วา่ เงินสักครึงอีแปะก็หาไม่ได้
ถ้าหากแค่มาเสียเทียว เสินเวยก็คงไม่โกรธเช่นนี ที
สําคัญคือไม่เพียงไม่ได้เงิน แต่ทงยั
ั งต้องแบกรับความ
วุน่ วายครังใหญ่

ต้องโทษทีเถาฮวาปากมาก เห็นโกดังทีว่างเปล่าก็พดู
ออกมาอย่างตกตะลึงว่า "ยากจนจริงๆ! คุณหนูของ
พวกเรายังมีเงินมากกว่าอีก"

เห็นพวกเขาต้องกินผักป่ าชุบแป้งทอด จึงหลุดปากพูด

ออกมาว่า "น่าสงสารจริงๆ ข้าได้กินเนือทุกวัน" เมือถูก
กุนซือผูป้ ราดเปรืองรูเ้ ท่านัน โจรสามสีคนต่างเห็นพ้อง
ต้องกัน พวกเขาจะไม่เป็ นโจรป่ าอีกแล้ว แต่ดงึ ดันจะพึง
พาเสินเวย

152
แล้วเสินเวยจะปฏิเสธได้หรือ? เห็นชายฉกรรจ์แต่ละคน
มองมาทีนางอย่างมีความหวัง ใบหน้าซีดเซียวเพราะ
ขาดสารอาหาร เสินเวยจะบอกปฏิเสธได้หรือ? ช่าง
เถอะ ถึงอย่างไรก็คือคิดจะหาคนมาพยาบาลอยูแ่ ล้ว
ตรงหน้ามียีสิบกว่าคน ถึงแม้จะมากไปสักหน่อย แต่ยงั
พอกัดฟั นเลียงดูไว้ได้

นีมันหลอกกันชัดๆ! ใครบอกกับนางได้บา้ งว่าเด็ก คน

แก่และคนป่ วยสีห้าสิบคนในภูเขาด้านหลังนีคือเรืองบ้า
อะไรกัน ร่างกายผอมแห้ง ผิวซีดออกเหลืองสวมเสือผ้า
ขาดๆ เก่าๆ ยามต้องลมหนาวมันจะสันเทาราวกับใบไม้
ใบสุดท้ายในปลายฤดูใบไม้รว่ ง เด็กชายทีผมยุง่ ราวกับ
ฟางข้าวถึงขนาดไล่เลียงถามนางด้วยสีหน้าทีเต็มไป

153
ด้วยความตืนเต้นว่า ถ้าหากไปกับนางจะได้กินเนือจริงๆ
หรือ

ในหมูค่ นเหล่านียังมีคนชราผมขาว หลังค่อม ใบหน้า

เต็มไปด้วยริวรอยลึกราวกับใช้มีแกะสลัก มีผหู้ ญิงในวัย
ทีแต่งงานแล้วท่าทีออ่ นแรง ใบหน้าซีดเซียว ส่งเสียงไอ
อยูต่ ลอดเวลา แค่มองก็รูว้ า่ ร่างกายเจ็บป่ วยเป็ นเวลา
นานแล้ว ยังมีเด็กเล็กๆ ทียังไม่รูค้ วาม เนือตัวสกปรก
มอมแมมราวกับผูล้ ภัี ยในทวีปแอฟริกา

เสินเวยไม่ใช่คนดีอะไร แต่นางตัดใจบอกปฏิเสธไม่ลง
จริงๆ เพราะกําลังการผลิตมีนอ้ ย นางรูม้ าตลอดว่าใน
ยุคโบราณชาวบ้านระดับล่างมีชีวิตทียากลําบาก แต่
ตอนทีได้เห็นกับตาตัวเองจริงๆ นางกลับรูส้ กึ ตกใจยิง

154
กว่า

ต้องเลียงดูกลุม่ คนทีเป็ นภาระเช่นนี ไม่แปลกใจเลยว่า

พวกเขาจะมีชีวิตอย่างไร แต่เมือคิดขึนมาได้วา่ นับจากนี
ไปภาระเหล่านีจะตกมาทีตัวเอง จิตใจของเสินเวยก็รูส้ กึ
ห่อเ**◌่ ยวลง ลองคิดดูวา่ ต้องเลียงดูคนสามสีสิบปาก
ท้องต้องใช้เงินเท่าไหร่ นางรูส้ กึ เหนือยใจจริงๆ!

เมือเทียบกับเสินเวยทีกําลังว้าวุน่ ใจ หัวหน้ากลุม่ อย่าง

เฉียนเป้ากลับรูส้ กึ เบิกบานราวกับจะบินได้ ฮ่าๆ ถือว่า
เขาเฉลียวฉลาดพอตัว ดูเถิด เวลานีพวกเขาประจบ
ประแจงคนมีอาํ นาจได้แล้วไม่ใช่หรือ ทีผ่านมาพวกเขา
ต้องออกปล้นอย่างยากลําบาก พ่อค้าเหล่านันก็เจ้าเล่ห ์
เพทุบาย ทุกครังต้องขอร้องอ้อนวอนจนน่าสงสาร ทําให้

155
เขาใจอ่อนและเก็บเงินค่าผ่านทางเพียงเล็กน้อย ทําให้
ชีวิตบนเขายากลําบากขึนทุกที เขาเป็ นทุกข์จนผมร่วง
ทุกวัน

โชคดีทีเขาปราดเปรือง สามารถหาลูท่ างทีดีให้กบั ทุกคน

ได้ หึๆ พวกเขาสามารถยึดครองเขาหัวไก่แห่งนีได้ ล้วน
อาศัยความคุน้ เคยทีมีตอ่ ลักษณะของภูเขาแห่งนี เมือ
ทหารมา พวกเขาก็หนีเสีย ถึงอย่างไรทีนีก็กว้างใหญ่
รอเมือทหารไปแล้ว พวกเขาก็คอ่ ยกลับมาใหม่ ใช้ชีวิต
อย่างนีมาตลอด ไม่อย่างนันอาศัยแค่คนยีสิบสามสิบ
คนจะอยูร่ อดไม่ได้หรือ

แม้แต่ทหารก็อบั จนหนทางจะจัดการกับพวกเขา แต่เด็ก

สาวสองคนนีกลับคลําทางมาถึงทีนีได้อย่างเงียบเชียบ

156
ทังยังจับเขาเป็ นตัวประกันได้ดว้ ย เจ็บใจก็เจ็บใจ แต่ก็
มองออกว่าพวกนางมีความสามารถจริงๆ โดยเฉพาะ
เด็กสาวทีโตกว่าคนนัน แค่นางชายตามองเพียงพริบตา
เดียวก็ทาํ ให้รูส้ กึ ใจสัน เดิมทีเขาคิดว่าเป็ นหัวหน้ากลุม่
คนบนภูเขา คิดไม่ถงึ ว่านางจะมีฐานะสูงส่งกว่านัน ทัง
ยังเป็ นถึงคุณหนูในตระกูลขุนนาง ผูอ้ าวุโสในตระกูลก็
เป็ นผูบ้ ญ
ั ชาการทหาร มิน่าเล่านางจึงมีความสามารถ
เพียงนี

เคยได้ยินว่าค่าจ้างของคนคุม้ กันคฤหาสน์มากถึงสอง
ตําลึงเชียวนะ เป็ นคนคุม้ กันคฤหาสน์มีอนาคตมากกว่า
เป็ นโจรเสียอีก และสาวใช้คนนันก็บอกว่า นางได้กิน
เนือทุกวัน ตอนทีเขาเป็ นคนคุม้ กันยังไม่ได้กินเนือทุกวัน
เลย ระยําจริงๆ เจ้าหนุ่มหน้าขาวซูหย่วนจือกล้าหยอก

157
ล้อเขา เหอะ อย่าคิดว่าเขามองไม่ออกว่าเจ้าหนุ่มนัน
คิดแผนไว้ก่อนแล้ว พวกบัณฑิตมักจะเสแสร้ง ไม่มี
ความจริงใจสักนิด

บางทีอาจจะเป็ นเพราะมองเห็นความหวัง สิบคนทีติด

ตามเสินเวยไปเป็ นกลุม่ แรกก้าวเดินอย่างกระฉับกระเฉง
ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความตืนเต้น

เสินเวยเพิงจะเข้ามาในหมูบ่ า้ น แม่นมกูก้ ็ออกมาต้อน

รับแล้ว "คุณหนูกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ คงจะเหนือยแย่
เลย? เมือคืนนอนหลับดีหรือไม่เจ้าคะ เงินทีเตรียมไว้ทาํ
บุญหมดแล้วหรือเจ้าคะ เอ๊ะ เหตุใดคุณหนูจงึ พาคน
มากมายกลับมาล่ะเจ้าคะ" เสินเวยอ้างว่าไปทําบุญที
วัดเพือออกไปจากบ้าน เพราะวัดตังอยูไ่ กล จึงต้องค้าง

158
แรมหนึงคืน

"แม่นม คนเหล่านีเป็ นคนทีข้าจ้างมาพยาบาล อีกเดียว

ท่านให้ลงุ ฝูจดั แจงห้องพักให้พวกเขาที" เสินเวยพูดด้วย
ท่าทีออ่ นแรง

แม่นมกูเ้ ข้าใจว่าเป็ นเพราะนางเหนือยล้า จึงลูบขาของ

นางอย่างห่วงใย

คนทังสิบทีติดตามเสินเวยกลับมา นอกจากเฉียนเป้าที
เป็ นหัวหน้าใหญ่แล้ว ยังมีจางสงหัวหน้าสาม และ
ซูหย่วนจือผูเ้ ป็ นกุนซือ ในบรรดาคนทังหมด ผูท้ ีทําให้
เสินเวยรูส้ กึ ประหลาดใจมากทีสุดก็คือซูหย่วนจือ คือคน
ทีจับคําพูดของเถาฮวาได้ ดูแล้วอายุประมาณสามสิบปี
159
เมือสมัยทียังเด็กเคยได้เรียนหนังสือ คิดไม่ถงึ ว่าจะเป็ น
ผูท้ ีมีความสามารถคนหนึง เหตุใดจึงกลายมาเป็ นโจรไป
เสียได้ละ่

เสินเวยล้มตัวลงบนเตียง นึกถึงอีกสามสีสิบคนทียังอยู่
บนภูเขา นางก็อยากตายจริงๆ

เงิน เงินทีรักของข้า รีบประเคนมาที!

เสินเวยรูส้ กึ เหมือนตัวเองกําลังจะบ้าแล้ว บ้าเพราะ

ความจน!

คฤหาสน์ตระกูลเสินครึกครืนขึนมา คนบนเขาหาข้ออ้าง

160
นันนีเพือย้ายมาอยูก่ บั นาง ทําให้เรือนของเสินเวยมีคน
ปรนนิบตั ิสบิ กว่าคน นอกจากเรืองทีไม่ชอบใจกิรยิ า
มารยาทของคนเหล่านี แม่นมกูก้ ็ไม่ได้วา่ อะไรอีก นาง
ยังเคยนึกเดือดเนือร้อนใจทีเรือนของคุณหนูมีคนอยูน่ อ้ ย
นึกถึงตอนทีฮูหยินอยูใ่ นห้องนอนรอคนมาสูข่ อ นางมี
สาวใช้คอยปรนนิบตั ิถงึ แปดคน นันจึงจะเรียกว่ามีคน
ปรนนิบตั ิไม่ขาดตกบกพร่อง จึงจะสมกับเป็ นวิถีชีวิต
ของคุณหนูตระกูลขุนนาง

ต้องลําบากคุณหนูของนางจริงๆ! เมือคิดได้ดงั นีแม่นมกู้

ก็เกิดแรงฮึดขึนมา ใช้วิธีการเข้มงวดเพืออบรมเหล่าสาว
ใช้ทีรับเข้ามาใหม่ พวกนางจะต้องรักษากิรยิ าและคํา
พูดให้ถกู ต้องตามกฎระเบียบ เพือไม่ให้คณ
ุ หนูตอ้ งขาย
หน้า

161
“คุณหนู บ่าวกลับมาแล้วเจ้าค่ะ นีคือผักดองทีแม่ของ
บ่าวทําเจ้าค่ะ ไม่ใช่ของดีอะไร แต่อยากให้คณ
ุ หนูได้
เปลียนรสชาติบา้ งเจ้าค่ะ" หลีฮวาวางของลงก็รบี เก็บ
กวาดห้องอย่างคล่องแคล่ว

เสินเวยกําลังอ่านหนังสือ ได้ยินดังนันก็พยักหน้ารับคํา
ก่อนจะเอ่ยถามกลับไปว่า "อาการป่ วยของท่านแม่ของ
เจ้าเป็ นอย่างไรบ้างแล้ว"

หลีฮวามาจากภูเขาด้านหลังเขาหัวไก่ ตอนนีอายุสบิ หก
ปี มีแม่ชราทีนอนป่ วยติดเตียงมาแรมปี พูดขึนมาแล้ว
สองแม่ลกู คูน่ ีช่างอาภัพนัก เดิมทีหลีฮวาแซ่จาง นามว่า
ชิงเหยียน พ่อของนางเคยเป็ นนายอําเภอในเมืองเล็กๆ
162
ทีอยูห่ า่ งไกลทางภาคเหนือ เพราะเขาต้องมาตายใน
หน้าที ภรรยาและลูกของเขาจึงย้ายกลับบ้านเกิด แต่
ระหว่างทางถูกโจรปล้น ทําให้บา่ วรับใช้ในบ้านทังหมด
ถูกฆ่าตาย โชคดีทีสองแม่ลกู หนีรอดมาได้ จับพลัดจับ
ผลูมาถึงเขาหัวไก่ แม่ของหลีฮวาสูญเสียสามี ทังยัง
ตกใจจนเสียขวัญ ภายหลังจึงล้มป่ วย ในเวลานันพวก
นางสูญเสียทรัพย์สนิ ไปหมด จะมีเงินทีไหนไปเชิญหมอ
มาดูอาการ เพราะปล่อยไว้อย่างนี กระดูกจึงยําแย่ลง
เรือยๆ

หลีฮวาเคยเรียนหนังสือมาตังแต่เล็ก ทังยังได้รบั
การอบรมมาอย่างดี นางจึงเป็ นคนทีโดดเด่นทีสุดใน
บรรดากลุม่ คนทีมาจากภูเขาด้านหลังทังหมด ทังยังเข้า
ตาแม่นมกูต้ งแต่
ั แวบแรก จึงได้รบั เลือกให้มาคอยรับใช้

163
ข้างกายคุณหนู และยังอนุญาตให้แม่ของหลีฮซามาพัก
อยูท่ ีเรือนด้านข้างเป็ นกรณีพิเศษ ทังยังเชิญหมอมาดู
อาการ นีทําให้สองแม่ลกู ทีเคยผ่านชีวิตทียากลําบาก
รูส้ กึ ซาบซึงเป็ นอย่างยิง

"ดีขนมากแล้
ึ วเจ้าค่ะ เมือวานยังออกมาอาบแดดข้าง
นอกได้ครูห่ นึง กลางคืนก็ไอน้อยลง ท่านหมอยังบอก
อีกว่าให้ดืมยาอีกครึงเดือนก็สามารถทํางานเบาๆ ได้
แล้วเจ้าค่ะ" หลีฮวาสีหน้าเต็มไปด้วยความขอบคุณ
หากไม่ใช่เพราะความเมตตาของคุณหนู แม่คงต้องทน
ทรมานจากความเจ็บป่ วยต่อไป

เสินเวยวางหนังสือลง "เช่นนันก็ดี ให้แม่ของเจ้าพักฟื น

ให้ดี เรืองงานไม่ตอ้ งรีบร้อน" โรคภัยถาโถมเข้ามาราว
164
กับภูเขาถล่ม แต่หายไปช้าราวกับปั นด้าย แม่ของหลี
ฮวาป่ วยมานานหลายปี จะหายได้ภายในช่วงเวลาสันๆ
ได้อย่างไร

รอยยิมบางแต่งแต้มซีกแก้มของหลีฮวา ดวงหน้างามยิง
เปล่งปลังมากขึน “บ่าวก็บอกเช่นนีแล้ว แต่ทา่ นแม่ไม่
ยอมฟั ง บอกว่าจะให้คณ
ุ หนูเลียงไว้เสียเปล่าไม่ได้"
นางบอกแล้วว่าคุณหนูใจดี ให้ทา่ นแม่พกั จนหายดีแล้ว
ค่อยสังงาน แต่ทา่ นแม่ไม่ฟัง อาการป่ วยเพิงจะทุเลาลง
หน่อยก็ยืนกรานจะช่วยทําเครืองแต่งกายให้คณ
ุ หนู

ทีจริงแล้วความกังวลของมารดานันหลีฮวาเข้าใจดี นาง
กลัวว่าจะถูกคุณหนูผลักไสกลับไป พลอยทําให้บตุ ร
สาวอย่างนางต้องตกระกําลําบากไปด้วย คนทีเคย

165
สัมผัสกับความเย็นชาและความอบอุน่ ของผูค้ นมาก่อน
อย่างพวกนางรูด้ ีวา่ วันเวลาทีสุขสงบลําค่าเพียงใด มี
เสือผ้าสวมใส่ให้ความอบอุน่ มีขา้ วให้กินอิมท้อง มีหมอ
มาดูอาการ วันเวลาเหล่านีราวกับเป็ นความฝัน พวก
นางกลัวว่าหากรูส้ กึ ตัวตืน ทุกอย่างจะวนกลับมาทีเดิม
แค่คิดก็รูส้ กึ เหน็บหนาวไปทังตัวแล้ว

"ท่านแม่ของเจ้ากังวลมากเกินไปแล้ว เช่นนีไม่ดีกบั
การพักรักษาตัว อีกเดียวเจ้ากลับไปอีกรอบ บอกไปว่า
ข้ามีขอ้ แลกเปลียน ให้นางพักรักษาตัวอย่างวางใจ นาง
มีฝีมืองานเย็บปั ก ต่อไปงานเย็บปั กในจวนจะมอบ
หมายให้นางดูแล" เสียเงินไปแล้วจํานวนมาก ยังต้อง
ใส่ใจเงินเล็กน้อยอีกหรือ อีกอย่างหลีฮวาก็ทาํ งานได้ดี
จัดการเรืองทีเกียวกับตัวนางได้อย่างเป็ นระเบียบเรียบ

166
ร้อย นางไม่ตอ้ งกังวลสักนิด แม้แต่แม่นมกูท้ ีพิถีพิถนั อยู่
เป็ นนิจก็ยงั เอ่ยชมอยูห่ ลายครัง

"เฮ้อ บ่าวยอมแพ้แล้วเจ้าค่ะ" หลีฮวาตอบเสียงใส

แอบตัดสินใจเงียบๆ จะต้องรับใช้คณ
ุ หนูให้ดี จะทําให้
คุณหนูมีชีวิตทีสุขสบาย

ตอนนีข้างกายเสินเวยมีสาวใช้สคน
ี ได้แก่เถาฮวา หลี
ฮวา เหอฮวาและเยวียจี ถึงแม้เถาฮวาอายุนอ้ ยทีสุด แต่
ได้ชือว่าเป็ นหัวหน้าสาวใช้ สําหรับเรืองนีไม่มีใครคัด
ค้าน ถึงอย่างไรเสียในบรรดาพวกนาง ก็มีแค่เถาฮวา
เท่านันทีติดตามคุณหนูมาตังแต่เล็ก มีความสนิทสนม
กับคุณหนูมากทีสุด ถึงแม้งานอะไรนางก็ไม่ทาํ แต่ทกุ
คนก็ยงั รักใคร่นางเหมือนกับน้องเล็กของตัวเอง ข้อดี

167
ของเถาฮวาเป็ นสิงทีไม่มีใครเทียบได้

เหอฮวาเป็ นบุตรสาวคนโตของตระกูลหลี เดิมทีนางมาที

นีเพือทดแทนบุญคุณ กระฉับกระเฉง ขยันขันแข็งและมี
ความภักดี แม่นมกูพ้ อใจในตัวนางมากเช่นกัน

เยวียจีก็เป็ นคนคุน้ เคยกัน นึกไม่ถงึ ว่านางก็คือคนทีถูก

นายท่านฉางชิงตัวไปทีจวน บ้านของนางอยูใ่ นตําบล
ข้างเคียง ในบ้านเปิ ดร้านขายของชําร่วย นางเป็ นลูก
สาวคนเดียวของตระกูล จึงเป็ นทีรักใครของทังครอบ
ครัว นางคิดจะครองตัวเป็ นโสด ดูแลพ่อแม่จนแก่ชรา
เพราะไม่มีพีน้อง ทําให้นางถูกเลียงให้กลายเป็ นคนปาก
ร้าย มักจะออกมาช่วยดูแลร้านเป็ นประจํา จึงไปสะดุด
ตานายท่านฉางทีมาตรวจดูกิจการตังแต่แวบแรกทีได้

168
เห็น เขาหาวิธีมาชิงตัวนางกลับจวน แต่เยวียจีนิสยั แข็ง
กระด้าง จะยอมปลงใจได้อย่างไร นางตัดสินใจพุง่ ชน
กําแพงตามประสาคนใจเด็ด เพราะความอับอายแปร
เปลียนเป็ นโทสะ นายท่านฉางจึงจับนางขังไว้ในโรงเก็บ
ฟื นเพือดัดนิสยั ของนาง แต่ใครจะคิดว่าเมือผ่านคืนนัน
ไปแล้ว จะไม่เห็นนางอีก ประตูโรงเก็บฟื นก็เปิ ดทิงไว้

เดิมทีเยวียจีผูน้ ีกับจางสง หัวหน้าสามของเขาหัวไก่เป็ น

ญาติหา่ งๆ กัน หลังจากเยวียจีถูกชิงตัวไปแล้ว สองตา
ยายอับจนหนทางแล้วจริงๆ แต่นกึ ขึนมาได้วา่ ยังมี
หลานชายทีเป็ นโจรป่ าอยูค่ นหนึง จึงไปตามหาเขา ใน
คืนนันจางสงจึงพาคนไปช่วยเยวียจีออกมา พวกเขารูว้ า่
นางไม่อาจอยูท่ ีบ้านได้อีก ทังครอบครัวจึงต้องติดตาม
จางสงมายังเขาหัวไก่

169
เดิมทีเสินเวยคิดจะให้เยวียจีชือซิงฮวา แต่นกึ ขึนมาได้
ว่าเรือนตะวันตกมีเสินซิงแล้วไม่ใช่หรือ นางจึงเปลียน
เป็ นเยวียจี ถ้าหากพูดว่าเช่นนีเถาฮวาก็ชือเหมือนกับ
เสินเถาไม่ใช่หรือ เพราะก่อนหน้านีนางไม่รูจ้ กั เสินเถาไม่
ใช่หรือ ชือก็ตงไปแล้
ั ว นางไม่อยากเปลียนอีก อีกอย่าง
ในใจของนาง เถาฮวาสําคัญกว่าเสินเถามาก นางจะตัด
ใจทําให้เด็กน้อยของตัวเองต้องลําบากได้อย่างไรล่ะ

170
ตอนที 9 ไปหาเงินมาให้คณ
ุ หนูผนู้ ี

“น้องสาม เร็วเข้า ตบหน้าข้าที" คนสามสีคนกําลังนัง

อยูใ่ นห้องหนึง อยูๆ่ เฉียนเป้าก็เอ่ยปากขึน จวบจนถึง
ตอนนีเขายังคงตกตะลึง ไม่กล้าเชือว่านีเป็ นความจริง

จางสงตืนตระหนกขึนมา “เหตุใดหรือ พีใหญ่?" ดูแล้ว

ก็ยงั ปกติดี ยังไม่ได้ป่วยตรงไหน เขาหันกลับไปมองพี
รองทีพาคุณหนูเข้าไปในอําเภอด้วยกันกับพีใหญ่ ก็เห็น
พีรองกําลังมองตาค้าง ท่าทีตกตะลึงเช่นกัน "พีใหญ่ พี
รอง พวกท่านเป็ นอะไรหรือ" หรือไปเจอเรืองน่ากลัวมา
171
"พีซูทา่ นรีบไปดูพีใหญ่กบั พีรองเถอะ พวกเขาเป็ นอะไร
ไป"

เสียงเรียกทําให้เฉียนเป้าได้สติกลับมา ทังสองคนสบตา
กัน ต่างก็รูส้ กึ เหลือเชือ

"น้องรอง นันคือคุณหนูของพวกเราจริงๆ หรือ" นํา

เสียงของเฉียนเป้าแหบพร่าไปบ้าง ถึงอย่างไรเขาก็ไม่
อยากจะเชือว่าสตรีทีปลอมเป็ นบุรุษทีกําลังเอาชนะนัก
พนันคนอืนในโรงพนันคือคุณหนู ผูเ้ ป็ นทีพึงพิงของพวก
เขา เหตุใดแม่นางทีเคยดูบอบบาง เมือเปลียนเสือผ้า
แล้วกลับดูเปลียนไปเป็ นคนละคน กลอุบายทีร้ายกาจ
นัน แม้แต่เขาทีคลุกคลีกบั เรืองเหล่านีมานานก็ยงั รูส้ กึ
ว่าตนเองเทียบนางไม่ได้

172
"พีใหญ่ คุณหนูชนะหนึงหมืนตําลึงแล้ว ตังหนึงหมืน
ตําลึงเลยนะ!” เหยาทงพลันรูส้ กึ ตืนเต้นขึนมา ชาย
ฉกรรจ์วยั กลางคนทีดูซือสัตย์มากคนหนึง ในตอนนีเขา
กําลังถูไม้ถมู ือ ใบหน้าแดงกํา

"ใช่ๆๆ หนึงหมืนตําลึง หนึงหมืนตําลึงเชียว!" เฉียน

เป้าเพิงจะนึกขึนมาได้วา่ เมือคืนวานคุณหนูของพวกเขา
ชนะหนึงหมืนตําลึงจากโรงพนันซือไห่ นีถ้าหากแลกเป็ น
เหรียญทองแดงก็จะกองรวมกันเป็ นภูเขาเชียวนะ!
"ฮ่าๆ เพราะข้า เหล่าเฉียนมีสติปัญญาเฉลียวฉลาด
น้องซูขา้ จะบอกเจ้าให้นะ คุณหนูของเราผูน้ ีไม่ใช่คน
ธรรมดา เจ้าไม่รูห้ รอกว่าแค่คณ
ุ หนูเดินไปนังทีโต๊ะพนัน
ก็กลายเป็ นเทพเจ้าแห่งโชคลาภแล้ว ชนะทุกครังที

173
เดิมพัน" เฉียนเป้ายอมศิโรราบแก่เสินเวยอย่างสินเชิง
พูดเต็มปากเต็มคําว่าคุณหนูอย่างนันอย่างนี

"ใช่ๆ เจ้ามือเกือบจะร้องไห้แล้ว ต่อมาเปลียนเป็ นอีก

คนก็ไร้ประโยชน์ นันทําให้คณ
ุ หนูของเราชนะหนึงหมืน
ตําลึง" เหยายงคอยสําทับอยูข่ า้ งๆ

ซูหย่วนจือกับจางสงสบตากันครูห่ นึง นีพูดเรืองอะไร

กัน? ไม่ใช่คาํ พูดเพ้อฝันแน่หรือ ซูหย่วนจือครุน่ คิด "เห
ล่าเฉียน ท่านเล่าให้พวกเราฟั งอย่างละเอียดหน่อยเถิด
ตกลงเกิดเรืองอะไรขึนกันแน่ พวกท่านพาคุณหนูไป
เทียวในตัวอําเภอไม่ใช่หรือ" เหตุใดจึงเข้าโรงพนันได้ละ่
คุณหนูเป็ นถึงกุลสตรีจากเมืองหลวงจะไปสถานทีเช่น
นันได้อย่างไร จะหลอกกันหรือ?
174
เฉียนเป้าตบศีรษะตัวเอง "จริงด้วย พวกเราพาคุณหนู
ไปเทียว คุณหนูเทียวอยูส่ ามวัน ทังยังซือข้าวของกลับ
มามากมาย เมือถึงตอนคําคุณหนูก็พาพวกเราออกมา
จากโรงเตียม แล้วเปลียนมาสวมเครืองแต่งกายของ
บุรุษ เจ้าไม่ได้เห็นคุณหนูของพวกเราแต่งกายเป็ นบุรุษ
ได้เหมือนมาก มีสง่าราศีมากกว่าคุณชายของบ้านนาย
ผูเ้ ฒ่าเสียอีก" พูดพลางคลียิมออกมา

"ข้าเล่าเองๆ" เหยาทงทีอยูข่ า้ งๆ แย่งพูดเสีย

เองอย่างอดใจไม่ไหว "เดิมทีขา้ คิดว่าคุณหนูมีเรือง
สําคัญอะไรต้องทําเสียอีก คิดไม่ถงึ ว่าคุณหนูจะพาข้า
กับพีใหญ่เข้าโรงพนันซีอไห่ ข้ากับพีใหญ่ก็ตกใจกันใหญ่
กว่าจะดึงสติกลับมาได้ คุณหนูก็เข้าไปเล่นเสียแล้ว โชค

175
ของคุณหนูดีมาก เล่นชนะทุกครัง ชนะจนเจ้ามือเหงือ
ตก ข้ากับพีใหญ่นบั เงินจนเมือยมือ" นําเสียงของเขา
เต็มไปด้วยความตืนเต้น

"ชนะหนึงหมืนตําลึงจริงๆ หรือ?" จางสงทีไม่ได้ตามไป

ด้วยรูส้ กึ เสียดายมาก

"หรือว่าคุณหนูของเราจะเป็ นเทพธิดาแห่งโชคลาภ?"
ไม่อย่างนันเหตุใดเมือวานจึงทําเงินได้มากมาถึงเพียง
นันเล่า พวกเขาลืมเลือนทีจะสนใจว่าเรืองทีว่าดรุณีใน
เรือนทองของขุนนางมีทกั ษะการพนันลําเลิศนันไม่ใช่
เรืองปกติ

เฉียนเป้ากับพีน้องอีกสองคนไม่ได้ใคร่ครวญสิงใดมาก
176
มาย แต่ซหู ย่วนจือไม่มีทางทีจะไม่สงสัย "พวกเจ้าแน่
ใจหรือว่าคุณหนูชนะทุกครัง"

"เรืองนันแน่นอนอยูแ่ ล้วสิ ข้ากับพีใหญ่เห็นกับตาตัว

เอง" เหยาทงตอบอย่างมันใจ

ซูหย่วนจือขมวดคิว ถ้าหากชนะมากกว่าแพ้อาจจะพูด
ได้วา่ โชคดี แต่ถา้ ชนะทุกครัง เช่นนันก็เกียวกับกลอุบาย
ถึงแม้จะรูส้ กึ แปลกประหลาดอยูบ่ า้ ง แต่ซหู ย่วนจือต้อง
ยอมรับว่าคุณหนูเสินผูม้ ารักษาอาการป่ วยทีบ้านนอกผู้
นีไม่เพียงเล่นพนันเป็ นเท่านัน แต่ทงยั
ั งมีทกั ษะพนันที
ยอดเยียมเสียด้วย

เรืองเช่นนีจะเป็ นไปได้อย่างไร? หรือว่าเขาจากเมือง

177
หลวงมานานจนเวลานีบุตรสาวขุนนางเชียวชาญทักษะ
พนันไปแล้วหรือ คงเป็ นไปไม่ได้หรอก?

"พวกเจ้าชนะมากมายอย่างนี เจ้ามือก็ปล่อยพวกเจ้า
ออกมาง่ายๆ อย่างนีหรือ" ซูหย่วนจือถามต่อ

"จะเป็ นไปได้อย่างไร!" พูดถึงเรืองนีขึนมาแล้ว เฉียน

เป้าก็โมโหขึนมา "ใครจะคิดว่าไอ้พวกชัวจะเลวทราม
ปานนัน ก็แค่ชนะนิดหน่อยเท่านันมิใช่หรือ? แต่กลับส่ง
คนแอบตามมาได้ โชคดีทีข้าเหล่าเฉียนรูต้ วั เร็ว ดักรอที
ซอกแคบๆ ซัดพวกมันสามสีคนจนหมอบแล้วเอาไปโยน
ไว้ในซอย" เจ้าตัวลืมไปเสียแล้วว่าเขากับน้องรองมัวแต่
ดีใจ จะมีใจทีไหนมาคอยระวังรอบๆ แต่เป็ นคุณหนูที
เอ่ยเตือน พวกเขาจึงรูต้ วั ว่าถูกสะกดรอยตาม
178
ทีจริงแล้วเรืองนีจะโทษเฉียนเป้าก็ไม่ได้ ถึงแม้เขากับเห
ยาทงจะเป็ นคนคุม้ กันมาสิบกว่าปี แต่ก็คลุกคลีในยุทธ
ภพครึงหนึงเท่านัน บางครังก็ไปเล่นในโรงพนัน ตอนที
มือขึน ชนะแค่สามสีตําลึงก็ดีใจหนักหนาแล้ว จะรูห้ รือ
ว่าข้างในมีการเล่นไม่ซือ ในทางกลับกันเสินเวยทีคุน้ ชิน
กับยุคปั จจุบนั รูเ้ รืองเช่นนีเป็ นอย่างดี

ซูหย่วนจือครุน่ คิดทบทวน ช่วงเวลาทีผ่านมานีเขาเฝ้า

สังเกตคุณหนูเสินผูน้ ีมาตลอด กลับพบว่าตนยิงมองอีก
ฝ่ ายไม่ออกมากขึนทุกที หากจะกล่าวว่านางจิตใจดี แต่
นางก็สามารถปล้นคนอืนได้ หากจะกล่าวว่านางโหด
ร้าย นางก็ยอมรับชาวบ้านจากเขาหัวไก่หลายสิบคนไว้
ทังยังจัดหาทีอยูใ่ ห้อย่างดี ไม่เห็นนางบ่นสักคํา อายุยงั

179
น้อยก็เด็ดเดียวปานนี ดวงตาลึกลํายากจะคาดเดา บาง
ทีแม่นางผูน้ ีอาจจะเป็ นเจ้านายทีไม่เลว อยูๆ่ เขาก็เกิด
ความคิดทีจะอยูร่ อดูตอ่ ไป เขาอยากจะรูว้ า่ คุณหนูทีไม่
ธรรมดาอย่างนางจะเดินไปได้ไกลแค่ไหน

"เหล่าเฉียน ถึงแม้คณ
ุ หนูจะอายุยงั น้อย แต่ก็เป็ นคนที
มีสติปัญญาปราดเปรือง พวกท่านต้องรับใช้อย่าง
ตังใจ" ซูหย่วนจือเอ่ยเตือนพวกเขาสามคน อายุปนู นีได้
พบกับเจ้านายทีทังสามารถพึงพาได้และรูจ้ กั เห็นอกเห็น
ใจบ่าวรับใช้นนไม่
ั ใช่เรืองง่ายเลย

"เรืองนียังต้องให้เจ้าบอกอีกหรือ!" ชีวิตของพวกเขาใน
ตอนนีดีกว่าเมือก่อนร้อยเท่า ได้กินเนือ ได้สวมเสือผ้า
ใหม่ๆ ทังยังได้รบั เงินค่าจ้างทุกเดือน ถึงแม้เขา เหล่า

180
เฉียนจะเป็ นคนหยาบกระด้าง แต่ก็ไม่ได้โง่ เจ้านายดี
กับพวกเขาปานนี พวกเขาย่อมต้องรับใช้ดว้ ยความ
ตังใจ ปกป้องคุณหนูให้ดี ปกป้องคฤหาสน์เสินให้ดี

เพราะมีความสุขกับเงินหนึงหมืนตําลึงทีหามาได้ ในที
สุดเสินเวยก็นอนหลับสนิทเสียที นางสูดลมหายใจเข้า
ลึก รูส้ กึ สดชืนไปทังตัว "ไปเชิญคุณชายซูมา หลีฮวา
เจ้าไปด้วยตัวเอง"

เรืองทีซูหย่วนจือกําลังสังเกตตนเองอยู่ เสินเวยจะไม่
สังเกตเขาได้อย่างไร เพราะซูหย่วนจือเคยเรียนหนังสือ
มาก่อน นางจึงมอบหมายเรืองติดต่อกับภายนอกของ
คฤหาสน์เสินให้เขาดูแล ทุกเรืองเขาทําได้ดีมาก โดย
เฉพาะเรืองความสัมพันธ์กบั คฤหาสน์ฝังตะวันตก รักษา

181
ความสัมพันธ์ไว้ได้ดี เสินเวยรูส้ กึ ว่าคนผูน้ ีไม่ใช่แค่มี
ความสามารถโดดเด่นเท่านัน เช่นนันจึงอดรูส้ กึ ชืนชม
อีกฝ่ ายไม่ได้ ในช่วงเวลาทีผ่านมานี สิงทีเขาน่าจะมอง
ก็ได้เห็นแล้ว เชือว่าเขาคงตัดสินใจได้แล้ว เสินเวยคิดว่า
ถึงเวลาทีจะเจรจากันแล้ว

"คุณหนูเรียกหาบ่าวมีสงใดจะรั
ิ บสังหรือขอรับ" ซูหย่วน
จือมาเร็วมาก

เสินเวยกวาดตามองเพียงครังเดียว หลีฮวาก็นาํ ทุกคน

ถอยออกไปอย่างรูห้ น้าที "เชิญนัง คุณชายไม่ตอ้ งเกรง
ใจ" กล่าวจบดังนัน เสินเวยก็ไม่สนใจเขาอีก นางหันมา
จดจ่อกับเครืองชาตรงหน้า มือขาวเรียวเคลือนไหวคล่อง
แคล่ว เห็นเพียงสายนําไหลผ่านอากาศลงมา ตกสูถ่ ว้ ย

182
ชาจนเกิดเสียง ผ่านไปครูห่ นึงเสียงจึงหยุดลง นําชา
เสมอปากถ้วย ขอบถ้วยด้านนอกไม่มีหยดนําอยูเ่ ลย

ซูหย่วนจือแสดงสีหน้าชืนชมอย่างไม่ปิดบัง เขายกถ้วย
ชาขึน แง้มฝาออกเบาๆ ค่อยๆ จิบหนึงคํา ก่อนจะพยัก
หน้าชม "ชาดี ใช่ชาหน่อไม้มว่ งเขากูจ้ ่หู รือไม่ขอรับ!"
นานมากแล้วทีไม่ได้กินชาดีเช่นนี ซูหย่วนจือจิบอีกคํา
ค่อยๆ ลิมรสกลินหอมทีคละคลุง้ ในปาก "คุณหนูเรียก
หาบ่าวด้วยเรืองใดหรือ" ถึงแม้จะกําลังเอร็ดอร่อย แต่
ซูหย่วนจือก็ยงั ไม่ลืมเรืองงาน

เสินเวยพยักหน้าเบาๆ ยิงแน่ใจว่าฐานะของคนผูน้ ีไม่

ธรรมดาเลย อีกทังยังเกิดความคิดอยากหยอกล้ออีก
ฝ่ ายเล่น "หากคุณชายไม่รงั เกียจลองคาดเดาดูเถิด"
183
ว่าพลางกะพริบตา เหมือนกับเด็กซนคนหนึง

แต่ซหู ย่วนจือกลับไม่เล่นด้วย "บ่าวโง่เขลา ขอคุณหนู

โปรดชีแนะด้วย"

เหลียมจัดจริงๆ! เสินเวยแค่นเสียงเยาะอยูภ่ ายในใจ

พูดหยอกล้อกลับไปว่า "คุณชายมอบปั ญหายุง่ ยากแก่
เด็กสาวเช่นข้าแล้ว หรือว่าจะท่านจะนิงดูดาย" อย่าคิด
ว่านางมองไม่ออก ถึงแม้บนเขาหัวไก่ เฉียนเป้าจะเป็ น
หัวหน้ากลุม่ แต่เรืองมากมายเขาล้วนหารือกับซูหย่วน
จือ หากจะพูดให้ถกู คือซูหย่วนจือเป็ นทีปรึกษาของ
เฉียนเป้า เหมือนอย่างครังนีเด็ก คนแก่ คนเจ็บหลาย
สิบคนได้พงพิ
ึ งนาง คนหยาบกระด้างเช่นเฉียนเป้าจะ
คิดออกมาได้อย่างไร จะต้องเป็ นคิดของคนผูน้ ีอย่างแน่
184
นอน

มองสีหน้าทีแสดงเจตนาอย่างชัดเจนไม่คิดปิ ดบัง ผิว

หน้าของซูหย่วนจือก็กระตุก เฮ้อ เขายอมรับว่าปล่อยให้
ภาระทีหนักหนาเช่นนีตกอยูบ่ นบ่าของแม่นางน้อยเป็ น
เรืองทีไม่สมควรนัก แต่เขาก็ทาํ เพือหาทางรอดแก่ทกุ
คน! อาศัยแค่พวกเฉียนเป้าคนใจอ่อนอย่างนันจะเป็ น
โจรได้อย่างไร หลายปี มานีหากไม่ใช่เพราะเขาคอย
บงการอยูเ่ บืองหลัง คนในภูเขาด้านหลังคงอดตายไป
นานแล้ว

"คุณหนูเพิงจะได้เงินมาหนึงหมืนตําลึงไม่ใช่หรือขอรับ"
ซูหย่วนจือไม่ยอมหลงกลง่ายๆ

185
เสินเวยนึกด่าเขาเป็ นสุนขั จิงจอกอยูภ่ ายในใจเบาๆ
"เงินหนึงหมืนตําลึงมากมายนักหรือ" เท่านีเพียงพอแค่
นางซือเครืองประดับสักชินเท่านัน

ซูหย่วนจือคิดแล้วก็รูส้ กึ ว่าไม่สมเหตุสมผล เมือก่อนเขา

ซือปิ นให้ภรรยาก็จ่ายไปแปดพันตําลึง เขาจึงตอบกลับ
ไปอย่างจริงใจ "เงินทองมากมายทีคุณหนูตอ้ งการ
เรืองนีบ่าวสามารถจัดหาให้ได้ตามประสงค์" ในเมือ
ตัดสินใจทีจะอยูต่ อ่ ไป ซูหย่วนจือจึงไม่เล่นตัวอีกต่อไป

สิงทีต้องการก็คือคําพูดนีของเจ้า! เสินเวยคลียิมอย่าง
พอใจ ล้วนเอาหนังสือแผนการทีเขียนไว้ก่อนแล้วออก
มาจากแขนเสือ ก่อนจะยืนไปให้อีกฝ่ าย "นีคือความคิด
ของข้าส่วนหนึง คุณชายนํากลับไปพิจารณาดู"
186
นางรําคาญคนทีวิงวุน่ ไปมาอยูใ่ ต้ตามานานแล้ว รีบไป
หาเงินให้นางได้แล้ว หลีต้าหย่งอะไรนัน อีกไม่นานก็จะ
ถึงฤดูใบไม้ผลิแล้ว ยังไม่รบี จัดร้านเตรียมนําของเข้ามา
ขายอีก?

ส่วนเฉียนเป้า คฤหาสน์หลังเล็กของเรา ไม่จาํ เป็ นต้อง

ใช้คนดูแลถึงสามสิบกว่าคน เจ้าเคยเป็ นคนคุม้ กันมา
ก่อนมิใช่หรือ พวกเราหารือกันสักหน่อยแล้วแบ่งคนครึง
หนึงไปเปิ ดสํานักคุม้ กัน อาจจะพอทําเงินได้สามสีตําลึง
มาจุนเจือในบ้าน

โอ้ ลุงหลีหรือ? ท่านเป็ นชาวนา พรุง่ นีข้าจะซือหมูบ่ า้ น

ใหญ่ๆ สักแห่ง ท่านพาลูกหลานไปทําไร่ทาํ นาเถอะ เช่น
187
นันพืชผักทีพวกเรากินก็ไม่ตอ้ งจ่ายเงินซือแล้ว พอจะ
ประหยัดได้สกั หน่อย

เหอฮวา เจ้ามานี เจ้าได้ยินว่าเจ้าดูแลดอกไม้ได้ดี ข้าจะ

ให้ลงุ หลีแบ่งทีดินให้เจ้าเพาะลูกสองหมู?่ เมือถึงเวลา
นันพวกเรามาดูกนั ว่าจะเปิ ดร้านขายแป้งผัดหน้าได้หรือ
ไม่ เงินของสตรีช่วงชิงมาได้ง่ายทีสุดแล้ว เมือได้เงินมา
ก้อนโต คุณหนูจะตอบรางวัลให้เจ้าด้วยชายหนุ่มรูปงาม

ส่วนพวกเด็กๆ เหล่านี ไว้ก่อนแล้วกัน ไปฝึ กกําลังกับลุง

ฝูก่อนเถอะ

เร็วๆ เร็วเข้า ทุกคนรีบขยับได้แล้ว ไปหาเงินมาให้คณ

ุ
หนูผนู้ ี จะบอกพวกเจ้า ข้าไม่เลียงดูคนว่างงาน
188
ตอนที 10 เทศกาลแขวนโคม

189
อําเภอผิงหยาง โรงพนันซือไห่

คนทีสามารถเปิ ดโรงพนันได้ยอ่ มต้องมีคนคอยให้ความ

สนับสนุนและพึงพา เถ้าแก่ตวั จริงของโรงพนันซือไห่ก็
คือเจียงเฉิน นายน้อยสามแห่งตระกูลเจียงซึงตังอยูท่ าง
ตะวันออกของเมือง ตระกูลเจียงรุง่ เรืองขึนมาได้จาก
การค้าขายข้าว ร้านขายข้าวในเมืองหลีจิวในอําเภอผิง
หยางเป็ นของตระกูลพวกเขา

"คนผูน้ นยั
ั งหาตัวไม่พบอีกหรือ" เจียงเฉินนังอยูบ่ นเก้า
อีไท่ซือเอ่ยถามขึนเสียงเรียบ เท้าข้างหนึงของเขาพาด
อยูบ่ นโต๊ะ ในอกอุม้ แมวสีขาวบริสทุ ธิ เขาผ่อนคลาย
อารมณ์ไม่มีทา่ ทีจริงจัง

190
ฟู่ ไป๋ ชวนยืนอยูเ่ บืองล่าง ศีรษะเต็มไปด้วยหยาดเหงือ
"เรียนนายน้อยสาม ยังขอรับ" เมือกล่าวคํานีออกไป
แล้ว หัวใจของเขาสันระรัว

ในฐานะทีเป็ นบ่าวรับใช้คนสนิทของนายน้อยสามแห่ง
ตระกูลเจียง ฟู่ ไป๋ ชวนรูถ้ งึ วิธีการของเจ้านายเป็ นอย่างดี
ในตระกูลเจียง ถึงแม้นายน้อยใหญ่จะเป็ นทายาททีแท้
จริง แต่ไม่มีใครกล้าล่วงเกินนายน้อยสาม แม้แต่นาย
น้อยใหญ่ก็ตอ้ งให้เกียรตินายน้อยสาม เพราะนายน้อย
สามเลือดเย็น เขาโหดเ**◌้ยมกับทุกคน กับตัวเองก็
เช่นกัน

"สมุนของเจ้าเหล่านันกินอะไรเป็ นอาหาร หรือว่าลืมกฎ

ของข้าไปเสียแล้ว" ใบหน้าของเจียงเฉินเผยให้เห็น
191
ความดุดนั ในอําเภอผิงหยางแห่งนีไม่มีใครรูว้ า่ โรงพนัน
ซือไห่เป็ นกิจการของเขา แต่ตอนนีเขาถูกใครบางคนเชิด
เงินไปหนึงหมืนตําลึงอย่างไร้วีแวว แต่เขายังควานหาตัว
คนผูน้ นไม่
ั พบ นีก็เหมือนกับตบหน้าเขาไม่ใช่หรือ

"ข้าน้อยได้สง่ คนออกไปหาแล้ว คงจะได้ข่าวในอีกไม่

นานขอรับ" ฟู่ ไป๋ ชวนค้อมกายลงตํามากขึน น่องของ
เขาเป็ นตะคริวหมดแล้ว อย่ามองว่าเขาอยูข่ า้ งนอกเป็ น
หัวหน้า มีคนติดตามห้าหกคนดูมีอาํ นาจ แต่ทีจริงแล้วก็
เป็ นแค่คนดูแลเท่านัน เพราะได้รบั ความไว้วางใจจาก
นายน้อย ท่านจึงมอบโรงพนันซือไห่ให้เขาดําเนินกิจการ
แต่เขากลับทําเรืองบกพร่องครังใหญ่เช่นนัน เศษสวะ
พวกนันไม่ได้ความจริงๆ ไม่เพียงแต่ปล่อยให้มนั หนีรอด
ไปได้ อีกทังยังถูกพวกมันตีจนสลบแล้วโยนไว้ในซอย

192
ขายหน้า ขายหน้าจริงๆ!

"ไม่ตอ้ งหาแล้ว" มือเรียวยาวของเจียงเฉินลูบหัวของ

แมว หามาสามวันยังหาไม่พบ เช่นนันคงหาไม่พบ
แล้วกระมัง พวกถังข้าวสารไร้ประโยชน์ทงนั
ั น ต้องถูกตี
ถูกด่าก่อนจึงจะเชือฟั ง แมวยังดีเสียกว่า

ถึงแม้ฟไป๋ ู่ ชวนจะไม่เข้าใจเจตนาของอีกฝ่ าย แต่ก็ทาํ

ตามการตัดสินใจของเจ้านาย เมือออกมาจากประตู
คฤหาสน์ตระกูลเจียง จนขึนนังบนรถม้าแล้ว ฟู่ ไป๋ ชวน
จึงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก ตัดสินใจว่าจะกลับไปสัง
สอนเจ้าเศษสวะพวกนันสักหน่อย

ในขณะทีเจียงเฉินทียังอยูใ่ นห้องกลับยกยิมมุมปาก สี
193
หน้าครุน่ คิด "น่าสนใจไม่นอ้ ย" อําเภอผิงหยางมีคนที
น่าสนใจเช่นนีตังแต่เมือไหร่กนั ? ถึงขนาดเอาเงินของ
เขาไปหนึงหมืนตําลึงแล้วยังรอดกลับไปอย่างปลอดภัย
ทังยังตีคนทีสะกดรอยตามไปโดยทีคนผูน้ นไม่
ั ทนั ตังตัว
ฮะๆ ไม่ได้พบคนทีน่าสนใจอย่างนีนานแล้ว ถึงอย่างไรก็
อยากจะรูจ้ กั สักหน่อย แววตาของเขาฉายไปด้วยความ
ตืนเต้นรางๆ

เสินเวยยังไม่รูว้ า่ ตนถูกใครอีกคนจดจําเสียแล้ว ในตอน

นีนางกําลังฟั งแม่นมกูบ้ น่

"คุณหนูเจ้าคะ ท่านคิดว่าควรจะเชิญคุณชายสักท่าน
มาใช่หรือไม่เจ้าคะ"

194
"แม่นม พวกเรามีคณ
ุ ชายแล้ว คุณชายซูทาํ งานได้ดี
มากแล้ว ข้าคิดว่าพวกเราน่าจะจ้างแม่ครัวสักคน" คํา
พูดนีเต็มไปด้วยความต้องการ เมือก่อนตอนทีกินโจ๊ก
นางไม่ได้รูส้ กึ ว่ามันกลืนยากมาก่อนเลย ตอนนี
มาตรฐานชีวิตตีขนปากเสี
ึ ยแล้ว เมือนึกถึงว่าตอนทีอยู่
ในยุคปั จจุบนั ได้กินอาหารรสเลิศ เสินเวยก็นกึ ขุ่นเคือง
ขึนมา แม่ครัว แม่ครัว จะต้องหาแม่ครัวทีสามารถลอก
เลียนอาหารยุคปั จจุบนั ได้!

"คุณหนู" แม่นมกูไ้ ม่ชอบใจการพูดเพือตัดปั ญหาของ

คุณหนู "แม่นมหมายถึงบัณฑิตเจ้าค่ะ คุณหนู พวกเรา
อยูใ่ นชนบท ถึงอย่างไรก็เทียบในจวนไม่ได้ คุณหนูแต่
ละท่านล้วนมีบณ
ั ฑิตเลืองชือคอยชีแนะ การเรียนรูจ้ ะ
ต้องก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว บ่าวไม่ได้ขอให้คณ
ุ หนู

195
สามารถเรียนได้ดีกว่าพวกนาง แต่ถงึ อย่างไรก็อย่าให้
ด้อยกว่ามากมายนัก" นีเป็ นสิงทีแม่นมกูเ้ ป็ นกังวลมาก
ทีสุด

กฎของจวนท่านโหวคือ เมือครบหกปี เต็มจะต้องเริม

ศึกษาเล่าเรียนขันพืนฐาน ถึงแม้เสินเวยจะไม่เป็ นทีรัก
ใครนัก แต่ก็ได้ศกึ ษาเล่าเรียนอยูภ่ ายในจวนเป็ นเวลาสี
ปี แต่เพราะนางเป็ นคนขีขลาด บัณฑิตจึงไม่สนใจนาง
อีกทังยังเจ็บป่ วยอยูบ่ อ่ ยครัง จึงไม่ได้เรียนรูส้ งใดมาก
ิ
มายนัก

แต่แม่นมกูไ้ ม่ได้คิดเช่นนี ในใจของหญิงวัยกลางคนผูน้ ี

คุณหนูของนางเฉลียวฉลาดทีสุด แม้จะเฉลียวฉลาด
อย่างไรแต่ก็ถกู จํากัดด้วยเงือนไข เวลานียังเห็นไม่ชดั

196
แต่อีกไม่กีปี ขา้ งหน้าระยะห่างจะต้องชัดเจนขึน เมือถึง
เวลานันคุณหนูในจวนแต่ละคนก็จะโดดเด่นด้วยกิรยิ า
สง่างาม ในหัวเต็มไปด้วยหนังสือบทกวี ในขณะทีคุณ
หนูของนางจะกลายเป็ นสาวบ้านนอก นางจะขอโทษฮูห
ยินผูล้ ว่ งลับได้อย่างไร!

ดังนัน แม่นมกูจ้ งึ ชอบมองคุณหนูอา่ นหนังสือ ฝึ กเขียน

เป็ นทีสุด ทางทีดีคือมีความรูก้ ว้างขวาง เก่งจนคุณหนู
ในจวนเทียบไม่ได้

“อีกอย่าง คุณหนูในจวนเมือโตเป็ นสาวก็จะเชิญแม่นม

ในวังหลวงมาชีแนะกฎระเบียบ" แม่นมกูน้ กึ ถึงเรืองนีก็
ยิงหวันวิตก ในชนบทแห่งนีจะจ้างแม่นมอย่างนันมาได้
อย่างไรกัน

197
แม่นมกูร้ ูส้ กึ ร้อนใจ ในขณะทีเสินเวยกลับไม่ใส่ใจ ระดับ
ของเจ้าของร่างเดิมไม่ได้ดีอะไร แต่วา่ ตอนนีกลายเป็ น
นางแล้วไม่ใช่หรือ? นางฝึ กเขียนอักษร เรียนวาดรูปกับ
คุณตาตังแต่เด็ก ความพยายามตลอดยีสิบกว่าปี ทาํ ให้
นางเขียนได้ไม่เลว ส่วนภาพวาดก็ทาํ ได้ดี ส่วนความ
สามารถด้านอืนๆ ในยุคปั จจุบนั มีเด็กคนไหนบ้างไม่ได้
เรียนเสริมมาตังแต่เล็ก มีใครบ้างทีไม่มีความสามารถ
พิเศษอืนๆ? ส่วนกฎระเบียบ ฮ่า นางก็คือแบบอย่าง
แต่ไหนแต่ไรมามีแค่นางเท่านันทีเป็ นคนกําหนดกฎ
ระเบียบ

แต่วา่ ความรูส้ กึ ของแม่นมกูเ้ ป็ นสิงทีนางต้องใส่ใจ "เอา

เถอะ ข้าจะให้คณ
ุ ชายซูลองสอบถามดู ทีไหนมีบณ
ั ฑิต

198
ทีดีบา้ ง พวกเราจะเชิญเขามา" ถึงอย่างไรนางก็ไม่มี
อะไรทํามากมาย ก็เรียนๆ ไปเถอะ จะได้เข้าใจยุคสมัย
นีด้วย

"แม่นมกู้ ท่านอย่าได้คิดมากไปเลย ข้าโตแล้ว ท่านก็มี

ความสุขร่วมกับข้าเถอะ ท่านแค่คอยดูแลคฤหาสน์หลัง
นีก็พอ มีเรืองอะไรก็มอบให้พวกนางไปทํา" เสินเวยจับ
มือแม่นมกูอ้ ย่างออดอ้อน

แม่นมกูร้ ะบายยิม แววตาเปล่งประกาย "ได้เจ้าค่ะ แม่

นมจะมีความสุขกับคุณหนู" แม้จะเอ่ยออกไปเช่นนี แต่
นางจะวางใจได้อย่างไรกัน นีคือเด็กทีนางอุม้ ชูขนมา
ึ
เพียงคนเดียว เติบโตจนกลายเป็ นทีพึงของนางได้แล้ว
ฮูหยินเจ้าคะ ดวงวิญญาณของท่านบนสวรรค์ จะต้อง
199
ปกป้องคุณหนูให้ปลอดภัยนะเจ้าคะ!

หาตัวบัณฑิตไม่ใช่เรืองทีจะสามารถทําให้ลลุ ว่ งได้ภาย
ในเวลาเพียงอันสัน จะต้องเลือกเฟ้นอย่างรอบคอบ แค่
ชัวพริบตาก็ถงึ เทศกาลแขวนโคมแล้ว ยุคโบราณนีก็ไม่
ได้มีกิจกรรมบันเทิงอะไรมากนัก เสินเวยจึงคิดจะไปชม
โคมในตัวตําบล ทีจริงนางอยากไปดูในตัวเมืองใน
อําเภอ หนึงวันก่อนหน้านีไปหาโรงเตียมพักหนึงคืน แต่
น่าเสียดายทีแม่นมกูไ้ ม่วางใจ พ่อบ้านใหญ่ซกู ็ไม่เห็น
ด้วยเช่นกัน นางเพิงจะหอบเอาเงินหนึงหมืนตําลึงของ
คนอืนมาจากตัวเมืองในอําเภอ ถ้าหากถูกจําหน้าได้เล่า
จะทําอย่างไร ถึงแม้วา่ เรืองเช่นนีจะเป็ นไปได้นอ้ ยมาก
แต่เพือความปลอดภัย ไม่ไปทีนันจะดีกว่า

200
ทังสองคมร่วมมือกันต่อต้าน เสินเวยจึงไม่มีทางเลือกอืน
จําต้องไปชมโคมในตําบลแทน แม่นมกูจ้ งึ เห็นด้วยในที
สุด แต่มีขอ้ แม้วา่ ต้องพาคนไปมากพอ แต่วา่ จะพาไป
หมดก็ไม่ได้ สาวใช้อย่างมากทีสุดพาไปได้แค่สองคน
หลีฮวาเป็ นคนทีแม่นมกูแ้ นะนํา นางระมัดระวังและแน่ว
แน่เด็ดขาด ส่วนเถาฮวานันต้องพาไปด้วยอยูแ่ ล้ว นีเป็ น
สิงทีทุกคนรูด้ ี เพียงเท่านีสองชือนีก็ครบแล้ว มองไปเห็น
แววตารอคอยของทุกคน เสินเวยจึงโบกมือครังใหญ่ ซือ
โคมไฟ คนทีเหลือก็ฉลองเทศกาลแขวนโคมในคฤหาสน์
ก็แล้วกัน

เวลานีทุกคนต่างดีใจมาก ซือโคมไฟ แขวนโคมไฟ

หากระดาษแดงเขียนปริศนาโคมไฟ ทําขนม เตรียม
เครืองเซ่นไหว้ แม้จะยุง่ วุน่ วายแต่ก็มีความสุข บนใบ

201
หน้าของทุกคนแต่งแต้มรอยยิม เด็กสามสีคนวิงไป
มารอบๆ คฤหาสน์ "อ่อๆ ชมโคมไฟ!” แม่ของหลีฮวา
ทีอายุมากแล้วกับลุงหลียืนชีนันนีอยูท่ ีระเบียง ริวรอย
บนใบหน้าดูจางลง

มีคนมากก็จดั การได้ง่าย เมือถึงเวลาพลบคํา โคมถูก

ทังหมดถูกนําไปประดับตกแต่งแล้ว คนคุม้ กันคฤหาสน์
เหยียบขึนไปบนทีสูง ชูคบไฟเข้าไปจุดโคมทีละดวง

ยามสายัณห์มาถึงอย่างช้าๆ ทังคฤหาสน์ประดับตกแต่ง
ด้วยโคมไฟให้แสงสว่าง มีทงแบบหนึ
ั งชัน และสองชัน
มีทงแบบนิ
ั งไม่ขยับ และแบบทีหมุนเป็ นวงกลม มีรูป
ทิวทัศน์รูปคน และมีรูปดอกไม้และรูปสัตว์ มีสีสนั หลาก
หลาย ส่องแสงแพรวพราว งดงามมาก เด็กหญิงชายใน

202
คฤหาสน์กระโดดโลดเต้นพลางแหงนหน้ามอง เสินเวย
พลันรูส้ กึ ตกตะลึง ราวกับได้ยอ้ นกลับไปยังมุมหนึงบน
ถนนสายยาวในยุคปั จจุบนั ทีเต็มไปด้วยความครึกครืน
ความงดงามของมันทําให้นางลังเลทีจะไปในตัวตําบล

เพราะอยูใ่ กล้กบั ตัวตําบล เสินเวยจึงออกเดินทางใน

ตอนพลบคํา

นอกจาเถาฮวาและหลีฮวาฮวาแล้ว นางยังพาคนคุม้
ครองคฤหาสน์อีกสองคนมาด้วย คือจางสงและต้าติง
รวมกับคนขับรถม้าอีกคน

แต่ทีนีก็มีคนมากมายจริงๆ! ยังไม่ถงึ ตัวตําบล รถม้าก็

เดินไม่ได้แล้ว เสินเวยลงจากรถเดินเท้าเข้าไป ถนนสอง
203
ข้างทางแขวนโคมไฟหลากหลายสีสนั ไปทัวทุกที มอง
จากทีไกลๆ ราวกับเมืองตลอดบนสวรรค์ มีแผงลอย
มากมาย ขายอาหารกินเล่น ขายของเล่น มีสนิ ค้าครบ
ครัน

เสินเวยเดินดูทีละร้านๆ ด้วยความตืนเต้น อย่างนัน

อย่างนี ซือข้าวของไปมากมาย ของเหล่านีพูดไม่ได้วา่
ประณีต จนเรียกได้วา่ เป็ นงานหยาบ ส่วนใหญ่จะดู
เรียบง่ายธรรมดา นางตังใจจะซือกลับไปแบ่งให้ทกุ คน
เชือว่าพวกเด็กสาวจะต้องดีใจ

ด้านหน้าของแต่ละร้าน มีผคู้ นมากมายรุมล้อมทาย

ปริศนา เสินเวยก็เข้าไปร่วมสนุกด้วย ด้วยคําชีชวนหลี
ฮวาจึงลองคาดเดาสามสีอัน เมือชนะก็ได้โคมไฟหลาย

204
ใบ เถาฮวาถือโคมด้วยมือข้างเดียว ยิมมีความสุขจนตา
หยี แม้แต่ในมือของคนคุม้ ครองสองคนก็ถือโคมไฟรูป
หมูน่าเกลียดไว้คนละใบ โคมไฟเหล่านีทําออกมาง่ายๆ
มีบางใบทีเทียบโคมทีแขวนในคฤหาสน์ของนางไม่ได้
ในใจของเสินเวยรูส้ กึ เบิกบานเป็ นอย่างยิง บางทีนีอาจ
เป็ นความแตกต่างระหว่างการใช้เงินซือกับการชนะได้
มา

ก่อนทีจะมาเสินเวยตังใจไม่กินข้าวมาก่อน เพือเก็บท้อง
ไว้รอกินของอร่อย ได้กลินหอมลอยมาในอากาศ จู่ๆ
นางก็รูส้ กึ หิวขึนมา นางก้าวเท้าเดินไปยังแผงขายเกียว
"ท่านลุง เอาเกียวห้าถ้วย" ก่อนจะนังลงอย่างไม่
รังเกียจ

205
มีแค่เถาฮวาเท่านันทีนังลงข้างกายเสินเวยอย่างเบิก
บาน ในขณะทีอีกสามคนยังคงมีทา่ ทีลงั เล แม้คณ
ุ หนู
จะใจกว้างอย่างไรแต่ก็เป็ นเจ้านาย แล้วจะให้นงกั
ั บเจ้า
นายได้อย่างไรกัน? กฎข้อนีไม่ใช่แค่แม่นมกูเ้ ท่านันที
เคยสอน พ่อบ้านซูก็กาํ ชับกับพวกเขาเช่นกัน

"รีบนังลงเถอะ กินเสร็จแล้วพวกเราก็เดินเทียวกันต่อ"
เสินเวยเร่ง ทังสามคนนังลงอย่างลังเล

เจ้าของแผงขายเกียวเป็ นชายหญิงชราคูห่ นึงกับหลาน

สาววัยแปดเก้าขวบ ชายชราปากตอบรับ มือก็ขยับ
อย่างรวดเร็ว "อ๊ะ มาแล้วๆ คุณหนูรอสักครูข่ อรับ ครู ่
เดียวก็เสร็จแล้ว" ในใจพลันตกตะลึง นีเป็ นคุณหนูจาก
ตระกูลใดกัน รูปโฉมงดงามราวกับเทพธิดา
206
เพียงไม่นานเกียวก็ถกู ส่งมา ในนําแกงใสมีตวั เกียวอ้วน
ขาวลอยอยู่ เสินเวยก้มลงดมกลิน หอมจริงๆ! ทันในนัน
ก็รูส้ กึ หิวขึนมาในทันที นางถือช้อนตักขึนมาหนึงชิน ยก
ขึนเป่ า แล้วกัดเข้าไปอย่างระมัดระวัง ทันใดนันดวงตา
เป็ นประกาย อืม อร่อยจริงๆ ด้วย

"เถาฮวา อร่อยหรือไม่ คุณหนูดีกบั เจ้าใช่ไหม" แม้จะ

กําลังกินอยู่ แต่เสินเวยก็ไม่ลืมสังสอนทัศนคติทีดีของ
เถาฮวา

เถาฮวากินจนริมฝี ปากเปื อนนํามันวาว พยักหน้าอย่าง

แสดงความภักดี "อืมๆ คุณหนูดีทีสุด! ข้าจะเชือฟั งคุณ
หนูแน่นอน ติดตามคุณหนูจะมีเนือกิน"
207
เสินเวยพอใจมาก แต่อยูๆ่ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะมาจาก
ด้านหลัง เสินเวยหันกลับไปมองตามสัญชาตญาณ
กลับเห็นว่าเป็ นชายหนุ่มสองคนสวมชุดคลุมยาว ดูแล้ว
เป็ นคนมีการศึกษา อีกทังยังเป็ นคนมีการศึกษาทีมี
ฐานะไม่เลว ถ้าหากเสินเวยไม่ได้มองผิดไป ปิ นปั กผม
ของชายหนุ่มทีกําลังแย้มยิมน่าจะเป็ นหยกสีขาวนวล
ดวงตาเรียวยาว จมูกเชิดขึน ริมฝี ปากบาง ทังร่างดู
มืดมน ในขณะทีอีกคนกลับสีหน้าสดใสเบิกบาน แค่
มองก็รูว้ า่ เป็ นคนเปิ ดเผย สองคนทีนิสยั แตกต่างกันเช่น
นีกลับเป็ นเพือนกัน ช่างแปลกประหลาดเสียจริง

ทังสองคนนันไม่ได้มีเจตนาทีจะแอบฟั ง เพียงแต่รูส้ กึ ว่า

น่าสนใจ เวลานีถูกคุณหนูผนู้ นจั
ั บได้เสียแล้วก็ อดไม่ได้

208
ทีจะรูส้ กึ ผิดขึนมากะทันหัน ชายหนุ่มผูส้ ดใสเบิกบาน
เอ่ยขอโทษอย่างจริงใจ "ต้องขอโทษจริงๆ สหายผูน้ ี
ของข้าไม่ได้เจตนา หวังว่าคุณหนูจะอภัย คุณหนูโต๊ะนี
ให้พวกเราเป็ นคนจ่ายเองเถอะ"

ถ้าหากไม่มีคาํ พูดสุดท้ายนี เสินเวยคงไม่ถือสาอย่างใจ

กว้าง ถึงแม้นางก็รูว้ า่ คนผูน้ นขอโทษอย่
ั างจริงใจ แต่ใน
ใจกลับรูส้ กึ ไม่สบายใจนัก ราวกับพวกนางขาดแคลน
เงินไม่กีอีแปะนี นางวางถ้วยลงบนโต๊ะ "หลีฮวาจ่าย
เงิน"

ทันใดนันก็ได้ยินเสียงหัวเราะของชายหนุ่มผูเ้ คร่งขรึมอีก
ครัง เสินเวยพลันเดือดดาลขึนมา พลางถลึงตาใส่เขา
หัวเราะอะไร? หัวเราะให้จกุ อกตายไปเลย ชือหลีฮวา
209
แล้วอย่างไร ก็นางชอบดอกไม้ทีบานสะพรังเต็ม
คฤหาสน์ แล้วเจ้ายุง่ อะไรด้วย ปี นีดวงตกจริงๆ เหตุใด
ต้องมาพบกับพวกโรคจิตด้วย

ตอนที 11 บังเอิญพบกัน

210
"แม่นางน้อยผูน้ ีอารมณ์รอ้ นไม่นอ้ ย" มองตามหลัง
เสินเวย ชายหนุ่มผูเ้ คร่งขรึมเลิกคิว ตอนทีโกรธ ถลึงตา
ออกกว้าง ราวกับแมวตัวนันของเขา

"เพราะพีเจียงชอบยัวโมโหเกินไป" ชายหนุ่มผูเ้ บิก

บานกล่าวอย่างเอือมระอา "แม่นางกําลังแสดงความใจ
กว้างของตัวเอง แต่ทา่ นกลับหัวเราะนางต่อหน้า นางไม่
ต่อยท่านสักหมัดก็ดีแค่ไหนแล้ว" แม่นางน้อยก็ดทู า่ ไม่
เลวเลย เจอพวกปากเปราะอย่างนัน นึกอยากจะต่อย
สักที ไม่เห็นคนคุม้ กันทีนางพามาด้วยหรือ

"ข้าแค่เห็นว่าเด็กคนนันน่าสนใจก็เท่านัน" เขาไม่ยอม
211
รับว่าตนเองนิสยั ไม่ดี คนผูน้ ีก็คือเจียงเฉิน นายน้อย
สามแห่งตระกูลเจียงผูค้ า้ ข้าวรายใหญ่ทีสุดในเมืองผิง
หยาง และคนทีมากับเขาก็คือจ้าวเฮ่อเสียง ผูเ้ ป็ นสหาย
ร่วมชันเรียนของเขา

"การสอบขุนนางท้องถินปี นี พีเจียงจะไม่เตรียมเข้า
ร่วมจริงหรือ" นําเสียงของจ้าวเฮ่อเสียงเกลือนไปด้วย
ความเสียดาย สหายของเขาผูน้ ีถึงแม้จะเกิดในตระกูล
รํารวย ทว่าในเส้นทางการศึกษาเล่าเรียนกลับมีความ
เพียรพยายามเป็ นอย่างมาก วิชาเรียนก็ทาํ ได้ไม่เลว
เข้าใจเรืองการสอบรับราชการระดับชนบทอยูห่ ลายส่วน
หากปี นีละทิงก็ตอ้ งรอไปอีกสามปี น่าเสียดาย น่า
เสียดายจริงๆ! แต่ใครจะรูส้ ามปี หลังจากนีจะเป็ นอย่าง
ไร

212
เจียงเฉินเหยียดยิมมุมปาก ท่าทางเหมือนจะยิม "เรือง
นีมีอะไรน่าเสียดายกัน? ข้ายังหนุ่ม เวลาสามปี ข้ารอ
ได้" เวลาแค่สามปี เท่านัน เขาจะไม่มีทางปล่อยให้พวก
มันได้สมหวัง! นึกถึงคนเลวในตระกูลเหล่านันแล้ว ดวง
ตาเรียวยาวของเจียงเฉินก็เผยให้เห็นความดุดนั ต้องมี
สักวันทีเขาจะเหยียบพวกมันไว้ใต้เท้า

เสินเวยออกไปจากร้านเกียวด้วยความกระฟั ดกระเฟี ยด
หลีฮวาคอยปลอบเสียงเบาอยูข่ า้ งๆ จางสงกับต้าติงก็
ตามไปปลอบด้วยเช่นกัน "หรือจะให้พวกเราไปต่อยเขา
ระบายแค้นให้คณ
ุ หนูดีขอรับ"

เมือได้ยินว่าจะมีเรือง ใบหน้าเล็กของเถาฮวาก็เต็มไป
213
ด้วยความกระตือรือร้น "ใช่ๆ ระบายแค้นให้คณ
ุ หนู!"

ความอายเข้ามาแทนทีโทสะ "ช่างเถอะ! พวกเราไป

เดินเทียวกันต่อ" เผลอคิดทบทวนว่า เหตุใดตนเองยิง
อยูก่ ็ยงทํ
ิ าตัวเป็ นเด็ก ก็แค่ถกู หัวเราะเยาะเท่านันมิใช่
หรือ เหตุใดนางกลับต้องโกรธมากมายเช่นนี? ความ
สุขมุ เยือกเย็นทีเคยมีก่อนหน้านีหายไปไหนหมด ไม่ดีๆ

เมือคิดได้เสินเวยก็ดีใจขึนมา ขนมนําตาลปั น ตุ๊กตาดิน

เผา กังสดาลไม้แกะสลัก มากมายเสียจนเสินเวยตา
ลาย ก้อนความสุขบีบตัวขึนมาจากก้นบึงของหัวใจทีละ
ระลอกๆ นานแล้วทีนางไม่ได้เดินเทียวให้เต็มทีเช่นนี

หลังจากอายุสบิ หกปี ในทุกวันชีวิตของนางต้องดู

214
รายงานทีไม่จบสิน พยายามศึกษาเรียนรูว้ า่ จะทําอย่าง
ไรจึงจะสามารถบริหารจัดการบริษัททีตาทิงไว้ให้ดี พ่อ
กับแม่หย่ากัน แม่เป็ นคนอ่อนแอ พ่อไม่สนใจแม่อีก
นางจะไม่สนใจแม่ไม่ได้ นางจึงเข้มงวดกับตัวเอง เพราะ
อยากเติบโตเป็ นทีพึงของแม่โดยเร็ว ทําให้ผชู้ ายคนนันที
ทอดทิงพวกนางไปได้เห็นว่าไม่มีเขา พวกนางก็สามารถ
มีชีวิตทีดีได้

"เอ๋? นันไม่ใช่พีเวยหรอกหรือ พีเวย ทางนีเจ้าค่ะ ทาง

นี พวกเราอยูต่ รงนี!" เสินเวยเหมือนได้ยินใครบางคน
กําลังเรียกนางจากด้านหน้า จึงเพ่งมอง ทีแท้ก็คนคุน้
เคยกัน แม่นางน้อยทีกําลังโบกมือให้นางก็คือเสินซิงไม่
ใช่หรือ?

215
เสินเวยอยากจะทําเป็ นไม่ได้ยินจริงๆ แต่น่าเสียดายที
ฟ้าไม่เป็ นใจ กลุม่ ของเสินซิงแทรกผ่านฝูงคนเดินมาหา
นางแล้ว ทังยังมาเป็ นกลุม่ ใหญ่ นอกจากเสินซิงแล้ว ยัง
มีพีน้องเสินเส้าจวินและเสินเถา เสินเส้าหย่งพีชายของ
เสินซิงก็อยูด่ ว้ ย เสินเส้าอู่ หลานชายของครอบครัวของ
ท่านปู่ เจ็ดก็มาด้วย ยังมีคนอีกสามสีคนทีนางไม่รูจ้ กั
เสินเวยกล่าวทักทายพวกเขาทีละคน

"พีเวยก็มาชมโคมไฟด้วยหรือเจ้าคะ หากรูแ้ ต่แรกพวก

เราจะได้มาด้วยกัน" เสินซิงเห็นโคมแดงทีเสินเวยถือไว้
ในมือ ดวงตาก็เป็ นประกายในทันที "โคมไฟนีสวยจริงๆ
พีเวยยกให้ขา้ เถอะนะเจ้าคะ" นางร้องขอโดยไร้ความ
เกรงใจ

216
"ซิงเอ๋อร์!" เสินเส้าอูท่ ีมาด้วยกันร้องออกมาอย่างไม่
เห็นด้วย

ทว่าเสินซิงนันกลับไม่สนใจ "พีเวยมีโคมแดงตังหลาย
อัน ข้าขอสักอันจะเป็ นไรไป" ก็แค่โคมไฟแดง เหตุใด
ต้องขีเหนียวปานนันด้วย นางยูป่ ากอย่างไม่พอใจ

เสินเส้าจวินมองเสินเวยด้วยความอับอาย "น้องเวย
ซิงเอ๋อร์ยงั เด็ก เจ้าอย่าได้ใส่ใจเลยนะ" ไม่รูว้ า่ เพราะ
เหตุใด เมืออยูต่ อ่ หน้าน้องสามทีอายุนอ้ ยกว่าเขามาก
เขามักจะรูส้ กึ อึดอัด หายใจไม่ออก

เสินเวยคลียิม แค่โคมไฟแดงอันเดียว นางไม่ใส่ใจ ใน

ตอนทีกําลังจะส่งโคมไฟให้อีกฝ่ าย หลีฮวาก็ชิงส่งโคม
217
ไฟในมือตัวเองไปให้เสียก่อน "บ่าวเอาโคมของบ่าว
มอบให้คณ
ุ หนูซงเองเจ้
ิ าค่ะ" จางสงกับต้าติงก็มอบโคม
ไฟในมือตัวเองให้เสินเถากับเด็กสาวอีกคนเช่นกัน

เสินซิงมองโคมไฟทีถูกยืนมาให้แล้ว ก่อนจะมองอันทีอยู่
ในมือของเสินเวย แอบเปรียบเทียบอยูใ่ นใจ ก็รูส้ กึ ว่าไม่
แตกต่างกันมากจึงยอมรับมา "ชีวิตของพีเวยดีจริงๆ มี
สาวใช้ทีหน้าตาสะสวยเช่นนี" นางอิจฉาจนตาร้อน ทัง
ทีแซ่เสินเหมือนกัน แต่เสินเวยมีสทิ ธิอะไรจึงมีคนมาก
มายอย่างนีคอยปรนนิบตั ิ ในขณะทีนางจะกินขนม
หวานกลินหอมสักชินก็ตอ้ งโม่แป้งกับท่านแม่ตงนาน
ั

"บ่าวขอบคุณคุณหนูซงที
ิ กล่าวชมเจ้าค่ะ" หลีฮวาตอบ
รับอย่างใจกว้าง ในขณะทีเสินเวยก็ทาํ เป็ นไม่ได้ยิน
218
แม้จะรูส้ กึ ขัดใจอย่างไร แต่เสินเวยก็จะจําต้องไปด้วย
กัน เพียงแต่ชวครู
ั น่ นั ความสนุกของเสินเวยก็ไม่เหลือ
แล้ว นางเดินเทียวคนเดียวกับเดินเทียวกับคนอืนแตก
ต่างกันอย่างสินเชิง ทังยังต้องเดินกับคนทีไม่คนุ้ เคยกัน
เลยสักนิด สิงทีเจ้าสนใจ ก็ไม่แน่วา่ นางจะสนใจ สิงที
นางสนใจ เจ้าอาจจะไม่ชอบก็ได้

เมือเดินเทียวไปมากแล้ว เสินเวยจึงเอ่ยปากจะขอตัว
กลับ พวกเสินเส้าจวินปรึกษากันก็คิดว่าดึกมากแล้ว
สมควรจะกลับกันได้แล้วเช่นกัน แต่วา่ ตอนนีปั ญหาใหม่
ก็เกิดขึนแล้ว

เสินเวยนันนังรถม้ามา แต่พวกเส้าจวินเดินเท้ามา และ

219
ก็คงจะไม่ดีนกั ถ้าหากขากลับตนเองจะนังรถม้ากลับ
และปล่อยให้พวกเขาเดินกลับมิใช่หรือ? พวกเสินเส้าจวิ
นนันไม่เป็ นไร แต่เสินเถา เสินซิงกับเด็กสาวอีกสามสี
คนนันจัดการได้ไม่ง่าย จะให้นงรถม้
ั าทังหมดก็ไม่
สะดวก

เมือคิดได้เช่นนันแล้ว เสินเวยจึงให้จางสงไปจ้างรถอีก
สองคัน โชคดีทีในเทศกาลโคมไฟมีคนทํากิจการนีไม่
น้อย เพียงไม่นานจางสงก็นาํ รถเทียมวัวเข้ามา

"คุณหนูเวย ข้านังรถเป็ นเพือนท่านดีหรือไม่" มีรถม้าที

กว้างขวาง เสินซิงจะยอมนังรถเทียมวัวได้อย่างไรกัน
นางรังแขนเสินเวยเอาไว้ แย้มยิมอย่างไร้เดียงสา

220
เสินเถาทีอยูข่ า้ งๆ พลันหน้าแดงขึนมา คว้าชายเสือของ
เสินซิงไว้ พยายามดึงนางกลับมา "ซิงเอ๋อร์ มาเร็ว
พวกเรานังรถเทียมวัวกัน"

เสินซิงจะยินยอมได้อย่างไรกัน "ท่านก็ไปนังเองสิ ข้าจะ

คุยเป็ นเพือนพีเวย" รถเทียมวัวโกโรโกโสอย่างนัน ใคร
อยากนังก็นงไป
ั เสินซิงรูส้ กึ รังเกียจมาก กลับลืมไปว่า
ปกติแล้วแม้แต่รถเทียมวัวโกโรโกโส ตนเองก็ไม่คอ่ ยมี
โอกาสได้นงั

เสินเถาถูกเสินซิงผลักจนถอยไปด้านหลังครึงก้าว หน้าก็
ยิงแดง จนถึงขนาดรูส้ กึ อับอาย เหตุใดซิงเอ๋อร์จงึ ทําเช่น
นี? ท่านแม่มกั จะบอกกับนางว่าเป็ นคนต้องรูจ้ กั พอ
ต้องพัฒนาตัวเองไปทีละก้าวๆ ด้วยแรงกําลังของตัวเอง
221
จะอิจฉาในของคนอืนไม่ได้ นางรูส้ กึ อับอายกับการ
กระทําของญาติผนู้ อ้ งผูน้ ีมาก

"พีเวย พวกเรารีบไปเถอะ" เสินซิงเร่งเร้าอย่างดีใจ รถ

ม้าทีหรูหราเพียงนี นางเพิงจะเคยได้นงเป็
ั นครังแรก จะ
ต้องสบายมากๆ แน่

แต่เสินเวยกลับไม่ยอมขยับ นางดึงแขนของตัวเองออก
มาอย่างนิมนวล พร้อมรอยยิมไม่กล่าววาจา เถาฮวา
รูส้ กึ ขุ่นเคือง เมือเบียดตัวเข้ามาได้ก็ผลักเสินซิงออกไป
“เจ้าขึนไปไม่ได้ รถม้าจุได้แค่พวกเราสามคนเท่านัน ข้า
กับพีหลีฮวาต้องปรนนิบตั ิคณ
ุ หนู เรืองนีเจ้าก็ทาํ ไม่ได้
เจ้าไปนังรถเทียมวัวเลยไป" ครังนีเถาฮวาปราดเปรือง
ขึนมาอย่างหาได้ยากนัก

222
เสินเวยฉวยโอกาสจับมือเถาฮวาขึนรถม้า ก่อนจะไป
นางก็ได้มอบของทีซือมาให้กบั พวกเสินเส้าจวินห่อใหญ่
คนขับสะบัดแส้ รถม้าก็พงุ่ ทะยานไปด้านหน้าในทันที

มองตามรถม้าทีค่อยๆ เคลือนตัวไกลออกไป เสินซิงก็

กระทืบเท้าด้วยโทสะ ทําได้แค่ปีนขึนรถเทียบวัวอย่าง
ขุ่นเคือง

ทีจริงแล้ว ไม่เพียงแค่เสินซิงเท่านันทีอิจฉารถม้าของ
เสินเวย เหล่าเด็กหนุ่มทีอยูใ่ นเหตุการณ์ตา่ งก็อิจฉาม้า
สูงใหญ่ทีจางสงและต้าติงได้บงั คับ ทุกคนล้วนอยาก
ลองขีสักครัง หรือไม่ก็ลบู สักหน่อยก็ยงั ดี แต่เพราะพวก
เขาอายุมากกว่า อีกทังยังรูส้ กึ เกรงกลัวคนทังสอง จึงไม่

223
กล้าเข้าไปยุง่ วุน่ วายกับอีกฝ่ าย

"พีสาม พีเวยก็ขีงกจริงๆ เลย รถม้าใหญ่เพียงนัน เหตุ

ใดจะนังไม่พอ เหอะ ข้าว่านะ ท่านแม่ของข้าก็พดู ถูก
แล้ว พีเวยดูถกู พวกเราทีเป็ นคนบ้านนอก" เสินซิง
บ่นออกมาอย่างไม่พอใจ ในใจยิงรูส้ กึ ขุ่นเคือง นางมี
อะไรทีสูไ้ ม่ได้กนั คุณหนูผสู้ งู ศักดิก็ตอ้ งระเห็จระเหินมา
อยูใ่ นชนบทเหมือนกันนันแหละ

"ซิงเอ๋อร์หา้ มพูดจาเหลวไหล" ตอนนีแม้แต่เสินเส้าจวิ

นก็ทนมองต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาพูดตําหนิเสียงเบา "พี
เวยของเจ้าไม่ใช่คนเช่นนัน" ภาพลักษณ์ของเสินเวยใน
ตระกูลเสินไม่เลวเลย ถึงแม้นางจะออกมาไม่บอ่ ย แต่
ว่าหากบังเอิญได้พบกัน นางก็จะทักทายอย่างเป็ นกัน
224
เอง ไม่ได้วางอํานาจแต่อย่างใด โดยปกติไม่วา่ ครอบ
ครัวของใครมีปัญหา หากมาขอร้อง นางก็ยืนมือเข้า
ช่วย

เสินเถาเองก็รบี ช่วยพูดอีกแรง "ใช่ รถคันนันแม้จะดู

ใหญ่โต แต่ทีจริงแล้วนังได้แค่สามคน ไม่อย่างนันพีเวย
ของเจ้าจะพาแค่หลีฮวากับเถาฮวาขึนไปหรือ พวกนาง
เป็ นสาวใช้ก็ตอ้ งคอยปรนนิบตั ิเจ้านาย แล้วเจ้าจะไป
แก่งแย่งอะไรกับพวกนางกัน" ข้างกายของเสินเวยมี
สาวใช้ทงหมดสี
ั คน เรืองนีทุกคนต่างรูด้ ี สายตาของเสิน
เถาเบนมาตกทีข้าวของห่อใหญ่ทีเสิวเวยให้ไว้ "พีเวย
ของเจ้าดูถกู เจ้าตรงไหน หากนางดูถกู เจ้า นางจะมอบ
ข้าวของให้มากมายอย่างนีหรือ" ห่อของทีพองโตก็ไม่รู ้
ว่าข้างในบรรจุอะไรไว้บา้ ง

225
ชัวอึดใจต่อมาความสนใจของเสินซิงก็เคลือนมาทีห่อ
ของ นางยืนมือมาแกะห่อผ้าออกในทันที เสินเถาเองก็
ไม่ได้ขดั ขวางนาง

"อ๊ะ เป็ นหวีทีสวยมาก!" เสินซิงร้องอุทานออกมา เสิน

เถามองไปตามเสียงก็ได้เห็นญาติผนู้ อ้ งกําลังนําหวีใน
มือส่องมองกับแสงจันทร์ "ลวดลายด้านบนช่างสวย
จริงๆ" ดีกว่าหวีของท่านแม่ทีฟั นหวีหักไปสามซีเสียอีก

"โห ยังมีกระจกด้วย!" เสียงของเสินซิงยิงเต็มไปด้วย

ความประหลาดใจ "กระจกชินนีเป็ นของข้าแล้วนะ พี
สามจะแย่งกับข้าไม่ได้!" นางยัดของเข้าไปในอกเสือ
ทันที ด้วยกลัวว่าจะถูกคนอืนแย่งไป จงรูไ้ ว้เถอะ
226
กระจกชินนีเป็ นของลําค่า ในบ้านของพวกนางมีแค่เห
ล่าไท่ไท่เท่านันทีมีกระจก

"รีบดูเร็วเข้ายังมีอะไรอีก" มีแม่นางคนใดบ้างทีจะไม่รกั
สวยรักงาม เสินเถารูส้ กึ ตืนเต้นขึนมาบ้างแล้ว

ทังสองคนตรวจดูในห่อผ้า ด้านในมีตา่ งหู ปิ นไม้ ผ้าเช็ด

หน้า ดอกไม้ผา้ ตุ๊กตาดินเผา มีแม้กระทังแป้งผัดหน้า
สามสีกล่อง ทังสองคนจิตใจเบิกบานด้วยความดีใจ
ของดีๆ มากมายเช่นนี เสินเวยก็มอบให้พวกนางง่ายๆ
ในเวลานีเสินซิงจึงหลงลืมความโกรธก่อนหน้านีไปหมด
สินแล้ว ในใจรูส้ กึ ว่าพีเวยช่างใจกว้างเสียจริง!

เหล่าเด็กหนุ่มก็กาํ ลังพูดถึงม้าสูงใหญ่สองตัวนันอย่าง
227
ครึกครืน จางจูจ้ ือขยับเข้ามาหาเสินเส้าอูเ่ งียบๆ เอ่ย
ถามเสียงเบาว่า "พีเส้าอู่ ท่านว่าคุณหนูของบ้านท่านผู้
นันจะยังต้องการคนหรือไม่"

เสินเส้าอูน่ ิงชะงักไป ก่อนจะตอบกลับมาว่า "จูจ้ ือ เจ้า

อยากทํางานให้นางอย่างนันหรือ" เขารูส้ กึ ตกใจกับ
ความคิดของจูจ้ างจือ ถึงแม้จจู้ ือจะมีชีวิตทีลําบากไปสัก
หน่อย แต่ก็ไม่ถงึ ขนาดต้องไปบ่าวรับใช้!

จางจูจ้ ือพยักหน้า "พีเส้าอู่ สถานการณ์ของข้า ท่าน

เองก็ทราบ ท่านอาของข้าคงจะดูแลข้าไม่ไหวแน่ ข้า
อายุสบิ ห้าปี แล้ว แต่ในมือไม่มีเงินสักอีแปะ แล้วเมือไหร่
จะสูข่ อภรรยาได้กนั ? ข้าสืบมาแล้ว คุณหนูเสินเป็ นคน
ดี เป็ นบ่าวรับใช้ของนางก็ไม่น่าอายเท่าไรนัก คฤหาสน์
228
ตระกูลเสินมีคนคุม้ กันคฤหาสน์มากมายเพียงนัน ข้าก็
ไม่กลัวลําบาก ฝึ กฝนวรยุทธ์สกั หน่อยก็พอใช้การได้
หรือไม่ก็ไปเป็ นลูกจ้างในร้าน เรียนรูส้ กั สามสีปี ไม่แน่วา่
อาจจะได้เป็ นคนดูแลร้านก็ได้ ขอเพียงข้ามีใจภักดี คุณ
หนูคงไม่เอาเปรียบข้า และข้าก็มนใจว่
ั าจะต้องสูข่ อ
ภรรยาได้แน่ ก่อนท่านพ่อจะจากไป ท่านก็ได้สงข้
ั าไว้วา่
อย่างปล่อยให้วงศ์ตระกูลไร้ทายาทสืบทอด ข้าไม่อาจ
ทําให้ทา่ นพ่อทีอยูใ่ นโลงไม่สบายใจได้"

เสินเส้าอูอ่ า้ ปากค้าง แต่สดุ ท้ายก็ไม่ได้เอ่ยคําพูดคัด

ค้านออกมา "เอาเถิด ข้าจะช่วยถามให้เจ้าแล้วกัน" จู้
จือกับเขาเติบโตมาด้วยกัน ทังสองคนสนิทสนมกัน ไม่
ว่าอะไรจูจ้ ือก็ดีไปเสียหมด ยกเว้นชะตาชีวิตทีไม่ดีนกั
อายุเจ็ดแปดปี พ่อแม่ก็จากไปแล้ว อาศัยอยูก่ บั อาและ

229
อาสะใภ้ ครอบครัวของท่านอามีบตุ รชายสามคน
แล้วจะมาสนใจเขาได้อย่างไร อาสะใภ้ก็เย็นชากับเขา
นัก ไม่วา่ งานอะไรก็ให้จจู้ ือทํา แต่ไม่ยอมให้เขาได้กิน
อิม เด็กหนุ่มทีเติบใหญ่เพียงนี แม้แต่เสือผ้าดีๆ ก็ไม่มี
ใส่ เมือหลายปี ก่อนครอบครัวของตนมีฐานะดีอยูบ่ า้ ง
ยังพอช่วยเหลือเขาได้ แต่เวลานีแม้ตนอยากจะช่วย
เหลืออีกฝ่ ายอย่างไรก็อบั จนหนทาง

"ได้ขอรับ เช่นนันก็ขอบคุณพีเส้าอูล่ ว่ งหน้า" จางจูจ้ ือ

ลูบศีรษะ แย้มยิมท่าทีซือๆ ท่านอาทังสองพึงพาไม่ได้
เขาก็ตอ้ งหาหนทางให้ตวั เอง เขาก็มีความคิดเช่นนี
ตังแต่ก่อนหน้านีแล้ว วันนีได้พบคุณเสินผูน้ ี เขาก็ตดั สิน
ใจได้อย่างเด็ดขาดในทันที ถึงแม้เป็ นบ่าว แต่จางจูจ้ ือก็
ต้องรักษาเกียรติของตัวเองไว้!

230
 ตอนที 12 ปากเปราะเป็ นนิสยั เสีย ต้องปรับปรุง!

เดือนสองย่างเดือนสามในฤดูใบไม้ผลิ ใบหญ้าและผืน
นําสีเขียวชอุม่ เหมือนกัน

231
อากาศอบอุน่ ขึน ในทีสุดเสินเวยก็ไม่อดุ อูห้ ลบหนาวอยู่
ในห้องเป็ นแมวอีก นางขีม้าได้แล้ว กําลังคึกเต็มที ทุก
วันจะต้องพากลุม่ คนตวัดแส้ควบทะยานม้าออกไป ทํา
ให้พวกเด็กๆ ในคฤหาสน์มองตามตาเป็ นมัน ทุกคนต่าง
พูดว่าคุณหนูมีสง่าราศีของกุลสตรีชนสู
ั ง

ร้านผ้าได้เปิ ดแล้ว ร้านยังคงเป็ นร้านเดิม คนดูแลร้านยัง

คงเป็ นหลีต้าหย่ง เพียงแต่เปลียนป้ายชือร้าน จากก่อน
หน้านีทีชือหลีจีกลายเป็ นเสินจี คนส่วนหนึงทีได้เห็น
เหตุการณ์ก่อนหน้านีต่างรูว้ า่ เกิดอะไรขึน นายท่านฉาง
ถึงขนาดส่งของกํานัลมาร่วมยินดี

ทีดินก็ซือแล้ว ทีหมูบ่ า้ นข้างๆ มีขนาดแปดสิบกว่าหมู่

232
ล้วนเป็ นทีนาชันดี หลายวันนีลุงหลีพาคนไปสร้างบ้านที
นัน เตรียมจะย้ายไปอยูท่ ีนันเพือคอยดูแลใกล้ๆ

สํานักคุม้ กันก็มีเปิ ดทําการแล้ว ตังอยูไ่ ม่ไกลจากร้าน

เสินจีนัก มีชืออันไพเราะว่าสํานักคุม้ กันหยางเวย เพราะ
เพิงก่อตัง จึงทําแค่งานทียุคปั จจุบนั เรียกว่าบริการส่ง
พัสดุดว่ น มีเฉียนเป้ากับเหยาทงพาคนกลุม่ หนึงไปดูแล
กิจการ

ทุกคนต่างทํางานของตัวเอง ขยันขันแข็งหาเงิน ในทีสุด

เสินเวยก็มีวนั เวลาทีสุขสงบเสียที ตอนเช้าเรียนกับพ่อ
บ้านใหญ่ซู เพราะยังหาบัณฑิตทีมีความรูก้ ว้างขวางไม่
ได้ จึงมีซหู ยวนจือรับหน้าทีนีไปก่อน หลังจากเรียนได้
สามสีวัน ทังสองต่างรูส้ กึ พอใจในตัวอีกฝ่ าย ส่วนเรือง

233
หาบัณฑิตก็หยุดพักไว้แค่นี ส่วนตอนบ่ายเรียนเย็บปั ก
ถักร้อยกับแม่นมกู้ สําหรับเรืองนีเสินเวยเองก็ไม่ได้คดั
ค้านแต่อย่างใด ในเมือต้องการมีชีวิตอยูใ่ นยุคสมัยนี
เสินเวยก็ไม่คิดจะท้าทายขนบธรรมเนียมของยุคนี งาน
เย็บปั กถักร้อยสามารถทําให้จิตใจของนางสงบลง เป็ น
ประโยชน์ตอ่ การครุน่ คิดทบทวน อีกทังได้เห็นงานที
ประณีตเช่นนีออกมาจากมือของตัวเอง ก็ทาํ ให้เสินเวย
รูส้ กึ ภูมิใจมาก

วันนีเสินเวยต้องการไปเซ่นไหว้ฮหู ยินหร่วนผูล้ ว่ งลับทีวัด

ตงซาน เมือสถานการณ์ของพวกนางดีขนบ้
ึ างเสินเวยจึง
ไปจุดโคมไฟอมตะแก่ฮหู ยินหร่วนทีวันตงซาน ในเมือ
ครอบครองร่างของคนอืน เสินเวยก็ยินดีทีจะทําสิงทีเป็ น
ประโยชน์แก่เจ้าของร่างเดิม

234
เสินเวยนังรถม้าไป ถึงแม้จะเข้าสูฤ่ ดูใบไม้ผลิแล้ว แต่
เป็ นต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศยังคงหนาวเย็น เมือวันก่อน
เสินเวยไอแค่สองครัง แม่นมกูก้ ็ตกอกตกใจจนสีหน้า
เปลียนสี ถึงอย่างไรก็ไม่ยอมให้นางขีม้า

“คุณหนู วัดตงซานยังอยูอ่ ีกไกล ท่านเอนหลังพักผ่อน

เสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ" หลีฮวาคลีเสือคลุมตัวเสินเวยไว้
เมือเห็นสีหน้าซีดเซียวของคุณหนูแล้ว ในใจก็รูส้ กึ หวัน
วิตกขึนหลายส่วน

เสินเวยปิ ดปากหาวพลางพยักหน้า "ก็ได้ ถึงแล้วเจ้า

ค่อยเรียกข้าก็แล้วกัน" เมือหันกลับไปก็เห็นสีหน้าบึงตึง
ของเถาฮวา จึงบอกอย่างอ่อนโยนว่า "เถาฮวา เจ้า
235
ตามจางสงขีม้าไปเถอะ"

พลันได้เห็นสีหน้าของเสินเวยเป็ นประกาย ก็รบี ร้อนเปิ ด

ประตูรถม้า ก่อนจะกระโดดลงไป "คุณหนู เถาฮวาจะ
ไปสํารวจเส้นทางให้ทา่ นก่อน"

ฟั งเสียงหัวเราะด้วยความดีใจของเถาฮวาทีอยูด่ า้ นนอก
เสินเวยทีกําลังหลับตาฟื นฟูจิตใจเผลอยิมออกมา เด็ก
คนนีน่ากลัวกว่าคนหนุ่มเสียอีก เมือได้ยินว่าจะมีเรืองก็
รูส้ กึ กระตือรือร้นขึนมา มิน่าเล่า แม่นมกูจ้ งึ บ่นทังวัน
หากไม่ใช่เพราะเถาฮวาฟั งคําพูดของนาง แม่นมกูค้ งส่ง
นางไปเป็ นคนทําความสะอาดตังนานแล้ว

วัดตงซานอยูบ่ นเขาตงซาน วัดนีเป็ นวัดเพียงแห่งเดียว

236
ในรัศมีรอ้ ยลี จึงมีธูปสักการะมากมาย เมือมาถึงตีนเขา
รถม้าจึงหยุดลง "คุณหนู ถึงแล้วขอรับ" จางสงควบม้า
เข้ามา เส้นทางหลังจากนีต้องเดินเท้าขึนไป รถไม่อาจ
ผ่านไปได้

หลีฮวากระโดดลงจากรถม้าก่อน หลังจากนันก็คอ้ มตัว

ประคองเสินเวยออกมาจากด้านใน ก่อนจะหยิบผ้าคลุม
มาจากในรถใช้คลุมไหล่บาง พันทีคออย่างระมัดระวัง

“ไปเถอะ" เสินเวยมองขึนไปบนเขา ก่อนจะเดินนําขึน

ไป ระหว่างได้พบกับชาวบ้านทีมาแก้บน เมือเดินมาได้
ประมาณชาสองจอกก็มาถึงหน้าวัด จางสงก้าวเข้ามา
ด้านหน้า เพียงไม่นานก็มีไต้ซือออกมาต้อนรับ "โยม
เสิน เชิญด้านในเถิด"
237
เสินเวยตามไต้ซือเข้าไปในวัน เพราะต้องการพักค้างคืน
ทีวัดหนึงคืน เมือมาถึงเสินเวยก็ไปจัดการเรืองห้องพัก
ก่อน เมือจัดการเสร็จก็เป็ นเวลาเทียงวันแล้ว จึงกิน
อาหารเจกับพวกนักบวช อาหารเจของวัดตงซานมีชือ
เสียงเลืองลือ เสินเวยชอบกินมาก แม้แต่เถาฮวาทีชอบ
กินเนือเป็ นชีวิตจิตใจก็กินจนเกลียง

เมือได้หลับพักผ่อนในตอนเทียง เสินเวยก็ไปไหว้พระที
โถงใหญ่ บริจาคเงินให้วดั เพือซือธูปและตะเกียงนํามัน
สิบตําลึง เสินเวยคุกเข่าบนฟูกด้วยศรัทธาเต็มหัวใจ
ความทรงจําทีเจ้าของร่างเดิมมีตอ่ ฮูหยินสกุลหร่วนนันมี
ไม่มากนัก เสินเวยรูเ้ พียงแค่วา่ คนผูน้ นเป็
ั นหญิงทีสุภาพ
เยือกเย็น อ่อนโยนและจิตใจดีอยูเ่ สมอ ไม่เคยโต้เถียง

238
กับใคร

เสินเวยเผลอคิดถึงมารดาของตัวเองขึนมา ท่านเป็ น
ผูห้ ญิงตัวเล็กๆ ทีอ่อนโยนและบริสทุ ธิ ยินยอมถูกผูอ้ ืน
บงการชัวชีวิต เรืองแต่งงานมีพอ่ แม่เป็ นผูก้ าํ หนด เมือ
แต่งงานแล้วก็เชือฟั งสามี แม้วา่ จะหย่าร้างแต่ก็มีบตุ ร
สาวทีเด็ดเดียวและดือรันคอยคําจุน แค่ได้เล่นเปี ยโนตัว
โปรดก็พอแล้ว เวลานีตนข้ามภพมาทีนี ก็ไม่รูว้ า่ ท่าน
เป็ นอย่างไรบ้าง อาเจียงเหรินก็น่าจะดีกบั ท่าน? เด็กใน
ท้องของท่านก็น่าจะคลอดออกมาแล้ว ไม่รูว้ า่ เป็ นเด็ก
ผูช้ ายหรือผูห้ ญิง

เมือออกมาจากอุโบสถ จิตใจของเสินเวยรูส้ กึ ห่อ

เ**◌่ ยว หลีฮวาลูบมือของนาง พลันอุทานออกมา

239
"เหตุใดมือของคุณหนูจงึ เย็นอย่างนีล่ะเจ้าคะ ท่านรอ
ก่อนนะเจ้าคะ บ่าวจะไปนําเตาอุน่ มือมาให้" ถ้าหากแม่
นมกูร้ ูว้ า่ นางดูแลคุณหนูไม่ดี จะต้องไม่ยอมให้นาง
ติดตามคุณหนูอีก คุณหนูมีพระคุณกับนางมาก นาง
ตัดสินใจแล้วว่าชีวิตนีจะไม่ยอมไหนทังนัน จะขอ
ติดตามคุณหนูไปชัวชีวิต

หลีฮวารีบเดินไปยังห้องพัก เสินเวยพาเถาฮวาเดินทาง
ไปภูเขาด้านหลัง ภูเขาด้านหลังปลูกดอกท้อไว้มากมาย
กําลังเต่งตูมรอผลิบาน คิดว่าผ่านไปอีกสามสีวันก็น่าจะ
บานแล้ว

"คุณหนู เถาฮวาโง่มากใช่หรือไม่เจ้าคะ" เสินเวยกําลัง

เงยหน้ามองดอกตูมบนต้นไม้ก็ได้ยินเสียงเศร้าหมอง

240
ของเถาฮวา

เสินเวยอดสงสัยไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรมาเด็กคนนีไม่ใช่คน
คิดอะไรลึกซึง จะถามคําถามทีลึกลําเช่นนีได้อย่างไร มี
คนรังแกนางหรือ?

แววตาของเสินเวยทอแววดุดนั "ใครว่าเจ้าโง่กนั ?” ถึง

แม้เถาฮวาไม่ได้เฉลียวฉลาดมีความสามารถอย่างพวก
หลีฮวา แต่นางก็แตกต่างออกไป ครังแรกทีเสินเวยลืม
ตาขึนมา คนแรกทีเห็นก็คือแม่นมกูก้ บั เถาฮวาสองคน
ดังนันเถาฮวาเป็ นคนในครอบครัว เป็ นเหมือนน้องสาว
ของนาง

เถาฮวาส่ายหน้า "เปล่าเจ้าค่ะ” นางขมวดคิวมุน่ ท่าที

241
ยุง่ ยากใจ "ข้าได้ยินพวกป้าพูดกันว่าทุกคนต่างก็ชอบ
หญิงสาวอย่างพีหลีฮวา หน้าตาสะสวย รูอ้ กั ษร กิรยิ า
มารยาทก็ดี ยังมีพีเยวียจี ทังฉลาดทังเด็ดเดียว พีเห
อฮวาก็ดี อายุยงั น้อยก็ดแู ลน้องๆ ได้แล้ว"

"พวกพีหลีฮวาของเจ้าดีมากจริงๆ แต่วา่ เรืองนีเกียว

อะไรกับทีบอกว่าเจ้าโง่หรือไม่โง่" เสินเวยไม่เข้าใจ

เมือเอ่ยถามออกไปอย่างนี สีหน้าของเถาฮวาก็หอ่
เ**◌่ ยวลงในทันที "แต่ขา้ คิดว่า ข้ากับพวกนางไม่
เหมือนกันสักนิด ข้าหน้าตาก็ไม่ดี ไม่รูอ้ กั ษร นอกจาก
ฝึ กวรยุทธ์แล้วก็ทาํ อย่างอืนไม่เป็ นเลย แม่นมมักจะพูด
ว่าข้าโง่ มักจะบ่นทุกวันว่าข้าไม่รูแ้ ม้กระทังกฎระเบียบ
ข้าจึงรูส้ กึ ว่าตัวเองเหมือนจะโง่มากจริงๆ" ถึงแม้คณ
ุ หนู
242
ไม่เคยรังเกียจนาง ทังยังแบ่งเนือให้นางกิน แต่วา่ นาง
รูส้ กึ แย่มากจริงๆ!

ในอึดใจต่อมาเสินเวยก็นกึ สนุกขึนมา นางมองเถาฮวาที

กําลังสับสนด้วยรอยยิมขบขัน พลันรูส้ กึ อารมณ์ดีขนมา
ึ
นางพูดอย่างหนักแน่นว่า "ใครว่าเจ้าโง่ เถาฮวาของเรา
ไม่โง่เสียหน่อย! เถาฮวาฉลาด วรยุทธ์ทียากเช่นนัน
เรียนแค่ครูเ่ ดียวเถาฮวาก็เป็ นแล้ว พวกหลีฮวาต่างก็ทาํ
ไม่ได้ เถาฮวาไม่จาํ เป็ นต้องเหมือนพวกนาง ขอเพียงเจ้า
ตังใจฝึ กวรยุทธ์ ปกป้องคุณหนูก็พอ เราสองคนต่างหาก
ทีเป็ นพีน้องกัน เถาฮวา เจ้าจะบอกใครไม่ได้เด็ดขาดว่า
คุณหนูของเจ้ามีวรยุทธ์" เสินเวยกะพริบตาให้เด็กหญิง

“ไม่บอก ข้าไม่บอกใครอย่างแน่นอน" ดวงตาของเถา

243
ฮวาเป็ นประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า หน้าแดง
ด้วยความตืนเต้น "ข้าจะต้องตังใจฝึ กวรยุทธ์ ปกป้อง
คุณหนูเจ้าค่ะ!" เขายืนยันเสียงดัง ในใจดีใจเป็ นอย่าง
มาก ข้าไม่ได้โง่เสียหน่อย คุณหนูบอกว่าข้าฉลาด อืม
ต่อไปข้าจะต้องเชือฟั งคําพูดของคุณหนู เชือฟั งแค่คณ
ุ
หนูเท่านัน

นายบ่าวเดินเข้าไปในป่ าท้ออย่างร่าเริง อยูๆ่ เสินเวยก็

นิงชะงักไป รีบดึงเถาฮวาไว้ นิวชีวางทีริมฝี ปาก ทํา
เสียง ชู่ว! เถาฮวาเงียบเสียงในทันที ดวงตาสองข้าง
เบิกกว้าง เต็มไปด้วยความระแวดระวัง

เสินเวยค่อยๆ ก้าวไปด้านหน้าสองก้าว นางไม่ได้ฟังผิด

ไป นีเป็ นเสียงคนกําลังสูร้ บกันจริงๆ ทีราบระหว่างภูเขา

244
ด้านหน้า ห่างออกไปไม่ถงึ สิบเมตรจากทีเสินเวยยืนอยู่
เสินเวยยืนอยูบ่ นทีสูง สามารถมองเห็นเหตุการณ์ดา้ น
ล่างได้อย่างชัดเจน แต่คนด้านล่างกลับเห็นเสินเวยได้
อยาก ดังนันนางจึงเฝ้ามองได้อย่างวางใจ

ด้านล่างมีคนสองกลุม่ กลุม่ หนึงมีคนมากกว่า มี

ประมาณเจ็ดแปดคนได้ ส่วนอีกกลุม่ มีแค่สามคน หนึง
ในนันมีคนหนึงทีมองก็รูว้ า่ เป็ นเจ้านาย ถูกอีกสองคนปก
ป้องไว้ดา้ นหลัง ถึงแม้ทงสองคนจะมี
ั วรยุทธ์สงู ส่ง แต่
น่าเสียดาย นําน้อยย่อมแพ้ไฟ ทังยังต้องปกป้องอีกคน
ทีไม่มีวรยุทธ์ เพียงไม่นานก็ถกู บีบจนเห็นจุดเสียเปรียบ
อย่างชัดเจน ผูเ้ ป็ นนายขยับตัวหลบอย่างน่าหวาดเสียว
แขนของเขาถูกฟั นสองครังแล้ว กลับไม่รอ้ งออกมาสัก
คํา นันทําให้เสินเวยอดรูส้ กึ นับถือในความอดทนของ

245
เขาไม่ได้

เพียงแค่พริบตาเดียว สถานการณ์ดา้ นล่างก็เปลียนไป

ในเสียววินาทีทีดาบนันกําลังจะฟั นถูกร่างของชายผูเ้ ป็ น
นายของกลุม่ เหรียญทองแดงปั ดคมมีดออกไป ช่วย
ชีวิตคนผูน้ นไว้
ั ในตอนทีกลุม่ คนเหล่านันยังไม่ทนั ตังตัว
เสินเวยชักกระบีอ่อนส่งให้เถาฮวา "เด็กดี ใช้แก้ขดั ไป
ก่อน กลับไปข้าจะทําอาวุธเหมาะมือให้เจ้า ไปเถอะ"

เดิมทีเถาฮวารังเกียจกระบีอ่อนทีงอไปงอมา นางใช้ไม่
ถนัดมือ แต่เมือได้ยินคํามันของคุณหนู จึงร้อง
ตะโกนออกมาก่อนจะพุง่ ออกไป

มีกาํ ลังเสริมทีแข็งแกร่งอย่างเถาฮวาเข้าร่วม ช่วยแบ่ง

246
เบาความกดดันทีทังสองคนได้รบั ลงมาก อีกฝ่ ายพลัน
ตืนตระหนก แต่เมือเห็นคนทีพุง่ ออกมาเป็ นแค่เด็กจึง
โล่งใจ แต่เพียงไม่นาน พวกเขาก็เคร่งเครียดขึนมา เหตุ
ใดเด็กคนนีจึงเก่งกาจเกินกว่าเด็กทัวไป เหตุใดพละ
กําลังจึงมากมายเพียงนี!

ถึงอย่างไรเถาฮวาก็เป็ นเพียงแค่เด็ก นางยังขาด

ประสบการณ์ตอ่ สู้ แรกเริมก็เสียเปรียบมากแล้ว ยังดีที
มีเสินเวยคอยดูอยูด่ า้ นบนจึงไม่ได้รบั บาดเจ็บ เถาฮวา
สมองทึบอยูบ่ า้ ง แต่คนโง่โดยทัวไปมักจะไม่รูจ้ กั เกรง
กลัว แม้ดาบจะฟั นลงมาแต่ยงั กล้าบุกเข้าไป เพียงแค่
นางใช้ศีรษะกระแทกก็ทาํ ให้กระดูกของอีกฝ่ ายหักเป็ น
สองท่อนได้แล้ว ยิงกว่านัน ในบางครังนางก็โยนฝ่ าย
ศัตรูออกไป เพียงไม่สถานการณ์ก็กลับมาเป็ นฝ่ ายได้

247
เปรียบอีกครัง

อีกฝ่ ายตังสติกลับมาได้ เด็กคนนียากจะรับมือจริงๆ

ด้านบนยังมีอีกคนทีแข็งแกร่งยิงกว่าซ่อนตัวอยู่ ดูแล้ว
วันนีคงไม่สาํ เร็จแล้ว ไม่อย่างนันจะเป็ นฝ่ ายเพลียงพลํา
เสียเอง พวกเขาต่างส่งสายตาให้กนั ก่อนจะพากันล่า
ถอยไป

ไม่รูว้ า่ เถาฮวาพูดอะไร จึงเห็นหนึงนายและบ่าวสองเงย

หน้ามองขึนไป ผูเ้ ป็ นนายนิงอึงไป "เจ้านันเอง!"

เสินเวยกลอกตา "ข้าน่ะสิ จุ๊ๆ เหตุใดเจ้าจึงตกอยูใ่ น

สภาพนี ปากเปราะเป็ นนิสยั เสีย ต้องปรับปรุง!"
เสินเวยลากเสียงยาว รูส้ กึ สุขใจในความทุกข์ยากของผู้
248
อืน

ตอนที 13 ช่างเป็ นชีวิตทีมีสีสนั เสียจริง!

เจ้านายผูน้ ีก็คือชายหนุ่มผูเ้ คร่งขรึม คนทีหัวเราะเยาะ

เสินเวยในงานแขวนโคมครังก่อน เมือครูน่ างจับปิ นหยก
บนศีรษะของเขาได้ตงแต่
ั พริบตาแรก ไม่อย่างนันคงไม่

249
ช่วยเขาไว้

เจียงเฉินเมือได้ยินเสียงก็ชกั สีหน้า เหลือบมองอยูค่ รู ่

หนึง ก่อนจะนึกขึนมาได้ "ข้าน้อยเจียงเฉิน บุญคุณที
แม่นางช่วยชีวิต ข้าจะจดจําไปชัวชีวิต หวังว่าคุณหนูจะ
ทิงนามและทีอยูไ่ ว้ เพือให้ผนู้ อ้ ยตอบแทนบุญคุณ" ถึง
แม้เจียงเฉินไม่ใช่คนใจกว้าง แต่ถงึ อย่างไรแม่นางน้อยผู้
นีก็ช่วยชีวิตตนเอาไว้ เขาก็ไม่ใช่คนเนรคุณอะไร

ต้าอูก่ บั เสียวอูท่ ีอยูเ่ คียงข้างเจียงเฉินมาตังแต่เล็กนัน

กลับรูส้ กึ ตกตะลึงขึนมา คิดไม่ถงึ ว่าจะมีใครกล้าพูดจา
เช่นนีกับเจ้านาย และนายท่านเองก็ไม่ได้โกรธเคือง ทัง
ยังต้องการตอบแทนบุญคุณของอีกฝ่ าย เจ้านายเปลียน
เป็ นคนจิตใจดีตงแต่
ั เมือไหร่กนั

250
เสินเวยกลอกตามอง ก่อนจะยืนมือไปตรงหน้า "หนึง
หมืนตําลึง"

"อะไรนะ?" เจียงเฉินนิงอึงไป

เสินเวยจ้องมองเสินเวย พูดอย่างอารมณ์ไม่ดี "เจ้าต้อง

การตอบแทนข้าไม่ใช่หรือ ข้าต้องการหนึงหมืนตําลึง
หรือว่าชีวิตของเจ้าไม่มีคา่ เทียบเท่าหนึงหมืนตําลึง?"
สายตาของนางกวาดมองไปบนศีรษะของเขาอย่างมี
ความนัย

"ก็ได้" เจียงเฉินรับปากในทันที ชีวิตของเขาไม่ได้มีคา่

251
แค่หนึงหมืนตําลึง ไม่วา่ สิบตําลึง หรือแสนตําลึงล้วนมี
ค่าน้อยกว่าชีวิตของเขา "แต่วา่ ผูน้ อ้ ยไม่มีเงินติดตัว
มากมายเช่นนัน เมือกลับไปแล้วผูน้ อ้ ยจะต้องมอบให้
ครบตามจํานวน ไม่ทราบว่าจะให้สง่ ไปทีใด" ไม่รูเ้ พราะ
อะไร เจียงเฉินก็ไม่ได้รูส้ กึ เกลียดชังแม่นางนิสยั ไม่ดีจอม
ขีงกผูน้ ีเลยสักนิด

เสินเวยกลอกตามองอีกครัง "ข้าแซ่เสิน คนคุม้ กันของ

ข้าอยูใ่ นวัด เจ้าไปพูดกับพวกเขาเถิด อีกอย่างบาดแผล
บนร่างกายของเจ้าจําเป็ นต้องรักษาสักหน่อย อย่าพิการ
เสียล่ะ" กล่าวจบดังนันก็พาเถาฮวาหมุนกายเดินกลับ
ไป

"นายน้อย!" ต้าอูก่ บั เสียวอูร่ ูส้ กึ ขุ่นเคือง แม่นางผูน้ ีเป็ น

252
บุตรสาวจากตระกูลใดกัน เหตุใดจึงพูดจาไร้มารยาท
เช่นนี ถึงแม้อีกฝ่ ายจะช่วยเหลือพวกเขาไว้ แต่กระนัน
ต้าอูแ่ ละเสียวอูก่ ็อดรูส้ กึ โมโหไม่ได้

เจียงเฉินหรีตามอง ต้าอูแ่ ละเสียวอูจ่ งึ คลายโทสะใน

ทันที นายน้อยของพวกเขาเป็ นคนเคร่งขรึม อารมณ์ไม่
แน่นอน

ยังแว่วเสียงของเสินเวยและบ่าวของนางดังมาตามสาย
ลมว่า "เถาฮวา ดูสิ คุณหนูของเจ้าเก่งกาจใช่หรือไม่
เพียงพริบตาเดียวก็หาเงินได้หนึงหมืนตําลึงแล้ว กลับไป
เจ้าอยากกินเนือเท่าไหร่ก็ยอ่ มได้"

253
"อืม อืม คุณหนูเก่งทีสุดแล้ว"

"ใช่ไหมๆ ติดตามคุณหนูดีหรือใช่ไหม"

"ปกป้องคุณหนู ติดตามคุณหนูมีเนือกิน"

อยูๆ่ เจียงเฉินก็คลียิมออกมา ดวงตาลึกลําฉาบทับไป

ด้วยความอบอุน่ เล็กน้อย ตัวเขาดูหล่อเขาจนเกินกว่าจะ
มีใครเทียบได้ ต้าอูแ่ ละเสียวอูพ่ ากันตกตะลึงตาค้าง

หลีฮวาถือทีไปนําเสือคลุมมาอย่างรีบร้อนกลับไม่ได้รูส้ กั
นิดว่าคุณหนูของตนเพิงจะเข้าร่วมการต่อสู้ เพราะเหตุ
วุน่ วายทีเกิดขึน เสินเวยทีเคยคิดจะค้างคืนทีนีสักคืน

254
เวลานีได้เปลียนความคิดเสียแล้ว นางตัดสินใจจะกลับ
วันนี มืดคําสักหน่อยก็ไม่เป็ นไร ถึงอย่างไรก็มีคนมาก

ไม่ตอ้ งพูดถึงเสินเวย เจียงเฉินเองก็กลับตระกูลเจียงไป

ทังทีบาดเจ็บ เมือเขากลับไปถึงก็พลันเกิดความตืน
ตระหนกทังตระกูล แต่เมือเห็นสีหน้ากระหายเลือดของ
เจียงเฉินแล้ว กลับไม่มีใครกล้าเอ่ยถามสิงใดออกมา

เจียงเฉินเก็บตัวอยูใ่ นห้องหนังสือ สายตาจับจ้องอยูท่ ี

แขนของตัวเอง เขารูด้ ีแก่ใจว่าใครเป็ นคนส่งคนเหล่านัน
ไป นอกจากพีใหญ่แล้ว ยังจะมีใครอยากให้เขาตายอีก
อีกทังคนเหล่านันก็จอ้ งแต่จะลงมือกับแขนขวาของเขา
อีกฝ่ ายคิดจะทําให้เขาเสียมือขวาไป ตัดอนาคตขุนนาง
ของเขา!

255
ดี! ดีมาก! เจียงเฉินยกยิม คิดไม่ถงึ ว่าพีใหญ่คนดีของ
เขากลับมีแผนการเช่นนีได้! เสียแรงทีเขาเตรียมจะถอย
ไม่เข้าร่วมการสอบขุนนางท้องถินในปี นี ในเมือเจ้าเป็ น
ฝ่ ายเริมก่อน เช่นนันก็อย่าโทษทีข้าสนองกลับไป การ
สอบขุนนางท้องถินในปี นี เขาจะต้องเข้าร่วมอย่างแน่
นอน ไม่เพียงเข้าร่วมเท่านัน จะต้องสอบติดด้วย

"นายน้อยสาม บ่าวรับคําสังของไท่ไท่นาํ นําแกงบํารุง

มาให้ทา่ นเจ้าค่ะ" หญิงรับใช้ถกู เสียวอูข่ วางไว้นอก
ประตูตะโกนเสียงดัง

"ไสหัวไป!" เดิมทีคิดว่าหากอ้างชือของไท่ไท่แล้ว นาย

น้อยสามจะให้ตนเข้าไป กลับคิดไม่ถงึ ว่าจะถูกปฏิเสธ
256
อย่างไม่ไว้หน้าเช่นนี หญิงรับใช้ทีเหมือนถูกตบหน้ายัง
คิดจะพูดบางอย่างด้วยท่าทีลาํ บากใจ แต่ก็ถกู เสียวอู่
ถลึงตาใส่ "นายน้อยให้เจ้าไสหัวไป เจ้ายังไม่รบี ไปอีก
หรือ หรือเจ้าอยากทําให้นายน้อยโกรธ?"

ชัวอึดใจต่อมา หญิงรับใช้ก็พลันนึกถึงอุปนิสยั ของนาย

ท่านสามขึนมาได้ เมือปี ก่อน เป็ นเพราะไม่ทนั ระวัง จวี
เซียงจึงทําถ้วยชาหกรดเสือผ้าของนายน้อยสาม เพียง
เพราะเหตุนีก็ถกู กดไว้บนม้านัง โดนทุบตีจนตาย นีคือ
ยมบาลทีสามารถเอาชีวิตคนอืนได้ในชัวพริบตา หญิง
รับใช้รูส้ กึ หวันวิตกขึนมา ก่อนจะถอยกลับไปด้วยใบ
หน้าขาวซีด

"ไปแล้วหรือ" เสียงราบเรียบของเจ้านายดังมาจากใน

257
ห้อง

เสียวอูต่ อบกลับไปด้วยท่าทีนอบน้อม "ขอรับ นายน้อย

สาม"

ภายในห้องมีเสียงเยาะหยันของเจียงเฉินดังขึน เขา
กวาดข้าวลงจากโต๊ะอย่างหงุดหงิด เสียงดังมากจน
เสียวอูท่ ีอยูด่ า้ นนอกเผลอตืนตระหนก เฮ้อ นายน้อยก็
บันดาลโทสะอีกแล้ว ทังหมดนีต้องโทษคนเลวสมควร
ตายเหล่านัน ทังๆ ทีรูว้ า่ นายน้อยสามอารมณ์ไม่ดีก็ยงั
จะส่งนําแกงบํารุงมาให้อีก

เจียงเฉินไม่เข้าใจเลยว่า ทังๆ ทีเป็ นลูกชายเหมือนกัน

เหตุใดท่าทีทีพ่อแม่ปฏิบตั ิตอ่ พวกเขาช่างแตกต่างกันนัก
258
พีใหญ่อายุเจ็ดขวบเพิงจะย้ายออกไปอยูเ่ รือนด้านนอก
เขาอายุสามขวบก็ตอ้ งแยกออกไปอยูอ่ ีกเรือน เสือผ้า
ของพีใหญ่ ท่านแม่ลว้ นตัดเย็บด้วยตัวเอง ในขณะทีเสือ
ผ้าของเขามาจากห้องตัดเย็บ ตอนเป็ นเด็กเขาก็เคย
ร้องไห้เคยซุกซน แต่แลกมาได้เพียงแค่คาํ ตําหนิของ
ท่านพ่อและท่าทีเย็นชาของท่านแม่

ในคราแรกเขาเคยสงสัยว่าตนเองไม่ใช่ลกู แท้ๆ ของพวก

เขาหรือไม่ หลังจากแอบสืบได้ไม่นาน แม่นมของเขาก็
กอดเขาไว้พร้อมกับเช็ดนําตาให้ สาบานต่อสวรรค์วา่
เขาเป็ นลูกชายแท้ๆ ของพวกเขา นางเห็นเขาคลอดมา
กับตาตัวเอง ลึกๆ เขามองออกว่าแม่นมรูส้ าเหตุ ยังไม่
ทันทีเขาจะได้ถาม แม่นมก็ตายไปเสียแล้ว ตัวนางลอย
อยูใ่ นนํา ร่างอืดไปทังตัว เขาตกใจจนฝันร้ายอยูค่ รึง

259
เดือน นับจากนันมาก็ไม่กล้าสืบอีก

เมือไปสํานักศึกษา เขาคิดเพียงแต่วา่ จะต้องขยันเรียน

เรียนให้ดีกว่าพีใหญ่ ท่านพ่อท่านแม่จะต้องชอบเขา ใน
คราแรกพ่อแม่กล่าวชมเชยเขาสามสีคํา ในตอนนันเขา
ตืนเต้นดีใจอยูน่ าน ภายหลังจึงพยายามมากขึนเรือยๆ

ทว่าเมือเวลาผ่านไป เขาทีแสดงพรสวรรค์และความ
สามารถในการเรียนออกมามากขึนเรือยๆ สายตาทีท่าน
แม่มองเขาก็เปลียนแปลงไป สายตานันมีความเกลียด
ชังอย่างไม่ปิดบังจนทําให้เขาสงสัย อีกทังยังมีสายตา
ของพีใหญ่ทีมีความเกลียดชังด้วยเช่นเดียวกัน หากไม่
ใช่เพราะเขาบังเอิญไปได้ยินท่านแม่พดู คุยกับพีใหญ่
ป่ านนีเขาก็คงยังไม่รูอ้ ะไร

260
วันนันหลังจากทีคารวะท่านแม่เสร็จแล้ว กําลังจะไป
สํานักเรียน แต่ในระหว่างทางนึกขึนมาได้วา่ ลืมของไว้
จึงย้อนกลับมา เขาจึงได้ยินพีใหญ่กาํ ลังบ่นกับท่านแม่
ว่า "เมือวานอาจารย์ชมเชยน้องสามอีกแล้ว บอกว่าข้า
ด้อยกว่าน้องสามมาก"

หลังจากนันก็เป็ นเสียงรักใคร่ของท่านแม่ "ลูกชายของ

แม่ไม่ตอ้ งกังวล แม้เขาจะเรียนดีอย่างไร ตระกูลเจียงก็
ไม่มีสว่ นของเขา ต่อไปตระกูลเจียงทังหมดล้วนเป็ นของ
ลูกชายของแม่"

"แต่วา่ สหายร่วมชันเรียกต่างก็หวั เราะข้า" พีใหญ่ข่นุ

เคืองเป็ นอย่างมาก
261
ท่านแม่รบี ร้อนปลอบโยน "เอาเถิดๆ กลับไปแม่จะให้
สาวใช้สง่ นําแกงบํารุงไปให้เขา ให้พกั อยูใ่ นบ้านสิบวัน
หรือครึงเดือน"

"หึๆ ข้าก็รูอ้ ยูแ่ ล้วว่าท่านแม่รกั ลูกทีสุด"

เมือเทียบกับความอบอุน่ ภายในห้อง เจียงเฉินทีอยูด่ า้ น

นอกนันกลับรูส้ กึ เหน็บหนาวเหมือนตกลงไปในเหวลึก
เขาอายุไม่นอ้ ยแล้ว ตอนนันเขาอายุได้สบิ ขวบ หลายๆ
เรืองก็พอจะเข้าใจบ้างแล้ว เพือไม่ให้เขาแย่งชิงความ
โดดเด่นกับพีใหญ่ ท่านแม่โหดเ**◌้ยมจนถึงขนาดวาง
ยาเขาได้ลงคอ เขาทําเรืองชัวร้ายอะไรไว้จงึ ทําให้ทา่ น
พ่อท่านแม่เกลียดชังเขาเพียงนี?
262
เจียงเฉินก็ไม่รูว้ า่ ตัวเองไปทีสํานักเรียนอย่างไร จนเมือ
เขากลับมาจากสํานักศึกษาก็เห็นหญิงรับใช้ประจําตัว
ของท่านแม่นาํ นําแกงบํารุงมาส่ง หัวใจของเขาปวด
หนึบไปเสียหมด เขาจึงฝื นดืมนําแกงเข้าไป ในคืนวันนัน
ก็มีไข้สงู ท่ามกลางความสะลึมสะลือ เขาก็คิดว่าตนเอง
ตายไปแล้วหรือ ตายแล้วจริงๆ หรือ ในเมือเกลียดชังตัว
เขาเช่นนี เช่นนันเขาก็จะตายให้สมใจพวกเขาก็แล้วกัน
ทว่าก้นบึงในหัวใจเขากลับยังไม่อยากยอมแพ้ ข้าทํา
อะไรผิด มีสทิ ธิอะไรมาทํากับข้าเช่นนี มีสทิ ธิอะไรๆ

เพราะหัวใจทีไม่ยอมแพ้ เจียงเฉินจึงได้สติขนมา
ึ พักฟื น
อยูห่ นึงเดือนอาการจึงดีขนึ ตัวเขาผอมบางเสียจนตัว
แทบปลิวเพียงแค่ลมพัด ในหนึงเดือนนีท่านพ่อท่านแม่

263
ไม่มาดูเขาแม้แต่ครังเดียว หากไม่ใช่เพราะชุนอวี สาว
ใช้ทีดูแลเขามาตังแต่เล็ก ก็ไม่แน่วา่ เขาอาจจะตายไป
แล้วจริงๆ ก็เป็ นได้

เจียงเฉินเมืออาการดีขนมาได้
ึ นิสยั ก็แปรเปลียนไป เขา
กลายเป็ นคนดุดนั เพียงแค่บา่ วรับใช้ทาํ ผิดเพียงเล็ก
น้อยก็ถกู ดุดา่ ทันที ไม่วอนขอความรักจากพ่อแม่อีก เขา
ยังคงเรียนได้ดีเช่นเดิม เมืออายุมากขึนแม้จะถูกท่านพ่อ
ทุบตีอย่างไรก็ไม่อาจทําให้เขา ‘เชือฟั ง’ ขึนมาได้ หลัง
จากทีเสียชีวิตไปครึงหนึง เขาก็ตอ้ งเอาคืนพีใหญ่ทีเคย
รังแกเขา สายตาทีพ่อแม่มองเขาราวกับมองเด็กเลว
ระยําเพียงมด พีใหญ่ยงหวั
ิ นเกรงเขามากขึน

เมือถึงวัยทีจะออกเรือน พีสะใภ้เป็ นสตรีตระกูลใหญ่ที

264
ท่านแม่ทมุ่ เทแรงกายแรงใจไปมากมาย เพือสูข่ อเข้า
ตระกูล ถึงแม้จะเป็ นเพียงลูกสาวของภรรยารอง แต่
ตระกูลเจียงก็ได้สานสัมพันธ์กบั ตระกูลทีมีฐานะทาง
สังคมสูงกว่า ในขณะทีตัวเขา เพือจะบีบเขาท่านพ่อ
ท่านแม่กลับหมันหมายญาติผนู้ อ้ งทีเป็ นบุตรสาวของน้า
ชายให้ นางนันทังโง่เขลา หยาบคายและเห็นแก่ตวั มี
สิทธิอะไรทีให้เขาแต่งกับนางกัน? เขาไม่มีทางยอม พี
ใหญ่คนดีของเขาจึงให้ทา่ นแม่ยืนข้อเสนอว่าเขาจะไม่
แต่งกับญาติผนู้ อ้ งก็ได้ แต่วา่ สอบขุนนางท้องถินในปี นี
ห้ามเขาเข้าร่วม

ส่วนลึกในจิตใจของเขายังคํานึงถึงสายสัมพันธ์ในครอบ
ครัวอยูบ่ า้ งหรือไม่? คิดดูแล้วช้าไปอีกสามปี ก็ดี เขาจะ
ได้อาศัยโอกาสนีสร้างกิจการของตัวเอง ถึงอย่างไรเสีย

265
ภายภาคหน้าการจะเดินไปในเส้นทางอาชีพขุนนางก็
ต้องเตรียมความพร้อม เจียงเฉินมองออกตังแต่แรกแล้ว
ว่าแม้ภายนอกท่านปู่ ดเู หมือนเป็ นคนยุติธรรม แต่ความ
จริงแล้วท่านลําเอียงเข้าข้างพีใหญ่ แม้ทา่ นปู่ จะหวังว่า
เขาจะสามารถสอบขุนนางได้และเป็ นแรงสนับสนุนแก่
ตระกูล แต่ก็กงั วลว่าเมือเขาได้เป็ นขุนนาง เมือไม่ถกู
ควบคุมแล้วจะกลับมาแก้แค้นพีใหญ่ ดังนันท่านจึงยอม
ปล่อยให้ทา่ นพ่อท่านแม่ทาํ ตามใจ การทีหวังจะให้
ตระกูลออกเงินเพือให้เขาใช้เตรียมตัว นันเป็ นเรืองทีเป็ น
ไปไม่ได้

ในเมือพีใหญ่คิดจะทําลายเขา เช่นนันเขายังต้องคํานึง
ถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือดอะไรอีก? เส้นทางเบือง
หน้าจะยากเย็นเพียงใด เขาก็จะต้องก้าวออกมาจาก

266
เส้นทางแห่งสายเลือดให้จงได้

...

"หนึงร้อยตําลึง สองร้อยตําลึง สามร้อยตําลึง สีร้อย

ตําลึง ห้าร้อยตําลึง..." เสินเวยนับตัวเงินอย่างปริม
เปรม เงินหนึงหมืนตําลึงทีเจียงเฉินเพิงจะส่งมานัน ทัง
หมดล้วนเป็ นตัวเงินหนึงร้อยตําลึง ทังหมดหนึงร้อยใบ
นับจนเมือยมือไปหมด!

"เจ้าหนุ่มผูน้ นก็
ั รกั ษาคําพูดทีเดียว" ทังยังมีเงินมาก
เงินหนึงหมืนตําลึงไม่ใช่นอ้ ยๆ เลย แต่เขากลับยอมส่ง
มาให้ง่ายๆ เสินเวยนึกเสียใจทีนางร้องขอน้อยไปหน่อย

267
“ทายาทของเศรษฐี ช่างสุขสบายเสียจริง”

จะเหมือนนางได้อย่างไร ทังสองชาติลว้ นต้องมีชีวิตที

ยากลําบาก

"คุณหนูกล่าวผิดแล้ว" คุณชายซูทีอยูข่ า้ งๆ เอ่ยปากขึน

"อะไร ยังมีเรืองภายในอะไรอีกหรือ" ทันใดนันเสินเวย

ก็เกิดสนใจขึนมา

คุณชายซูก็ไม่เล่นลิน กล่าวออกมาว่า "ตระกูลเจียง

268
ลําเอียง รักแต่บตุ รชายคนโต เจียงเฉินกลับถูกปฏิบตั ิมา
ไม่ดี" เขาเล่าสถานการณ์ของเจียงเฉินให้นางฟั ง

“นีมีอะไรเข้าใจผิดไปหรือไม่? เจียงเฉินผูน้ ีเป็ นบุตรแท้ๆ

ของพวกเขาไม่ใช่หรือ" เสินเวยไม่เชือ ทังๆ ทีเป็ นบุตร
ของตัวเอง มีพอ่ แม่ทีแปลกประหลาดเช่นนีด้วยหรือ
อย่างไร

คุณชายซูสา่ ยหน้าให้กบั คําว่า ‘เป็ นบุตรแท้ๆ’ หลังจาก

ทีครังก่อนคุณหนูชนะพนันหนึงหมืนตําลึงทีโรงพนันซือ
ไห่ หลังจากทีเขาสืบจนรูว้ า่ เจียงเฉินเป็ นเจ้าของโรง
พนันแห่งนันจึงถือโอกาสสืบเรืองของเขาด้วย เมือพูดขึน
มาแล้ว คุณหนูก็ได้เอาเงินอีกฝ่ ายมาสองหมืนตําลึงแล้ว
ถ้าหากเจียงเฉินรูเ้ รืองนีเขาจะต้องโมโหไม่นอ้ ย
269
"อ้อ ทีแท้โรงพนันซือไห่เป็ นของเขานีเอง คนกันเองต้อง
มาปะทะกันเองแท้ๆ ถ้าหากรูแ้ ต่แรกจะชนะให้นอ้ ยสัก
หน่อย" สีหน้าของเสินเวยดูกาํ ลังยินดีปรีดาในความ
ทุกข์ของอีกฝ่ าย "เจ้าหนุ่มผูน้ ีมีชะตาชีวิตทียากลําบาก
มิน่าเล่านิสยั ของเขาจึงไม่น่าคบหาด้วย” ช่างเป็ นพ่อ
หนุ่มคนซือ แต่คนทีแปลกก็คือท่านแม่ของพ่อหนุ่มคน
ซือคนนัน มีโชคอยูก่ บั ตัวแท้ๆ กลับส่งมาให้นางเสียได้

เสินเวยมองตัวเงินพับใหญ่ สุขใจจนแทบบ้า โอ้ พ่อ

บ้านซู พวกเรามีเงินอีกแล้ว รีบซือร้านค้ามาค้าขายเถิด
หาเงินให้ได้มากๆ ให้ตาย ชีวิตนีช่างมีสีสนั เสียจริง!

270
 ตอนที 14 สนามฝึ กวรยุทธ์

กิจการเป็ นไปด้วยดี แต่คนงานกลับมีไม่พอ อย่ามองว่า

มีหลายคนสิบทีมาจากเขาหัวไก่ แต่มีเพียงแค่ไม่กีคน
เท่านันทีทําการค้าขายเป็ น บังเอิญว่าเสินเส้าอูม่ าแจ้ง
ความต้องการของเขาอย่างตะกุกตะกัก ด้วยสีหน้าแดง
กํา อ่อ ทีแท้ก็ถกู ไหว้วานมาเพราะอยากจะมาขอพึงพิง
แน่นอนว่าเสินเวยย่อมต้องเห็นแก่หน้าเสินเส้าอู่ เรียก
271
จางจูจ้ ือเข้ามาพูดคุยสองสามคํา อืม เป็ นคนทีในใจวาง
แผนไว้ก่อนแล้ว เสินเวยรับปากอย่างเบิกบาน และไม่
ต้องลงนามขายตัวเองเป็ นบ่าวแต่ให้เขียนสัญญาจ้าง
งานก็พอ

เสินเวยรูส้ กึ ว่าตนเมตตาอีกฝ่ ายมากแล้ว แต่จางจูจ้ ือ

กลับยืนกรานไม่ยอมตกลง จะลงนามสัญญาขายตัวเอง
เป็ นบ่าวให้ได้ เสินเวยนึกฉงนใจ เหตุใดคนเหล่านีจึงมี
ความสุขทีได้เป็ นบ่าวไพร่นะ? นางไม่เข้าใจความคิด
ของจางจูจือเลยว่ามีเพียงการขายตัวเองเป็ นบ่าวเท่านัน
จึงจะได้เป็ นคนของนาง เจ้านายจึงจะใช้งานเจ้าได้อย่าง
วางใจ จึงจะบ่มเพาะเลียงดูเจ้า

ถึงแม้วา่ จะขาดคน แต่เสินเวยก็ไม่ได้วางตัวจางจูจ้ ือให้

272
ทํางานในร้าน กลับให้มาติดตามพ่อบ้านซูแทน หนึงคือ
จะได้สามารถเรียนรูก้ ารแสดงออกทางสีหน้า สองคือ
ปลูกฝังความจงรักภักดี นางเคยคิดมานานแล้ว ยอมให้
ร้านทําเงินได้นอ้ ยลงหน่อย แต่จะไม่ยอมให้ใครทีไหนก็
ไม่รูเ้ ข้าไปมัวๆ คนทีมาใหม่จะต้องได้รบั การฝึ กอบรมใน
คฤหาสน์ตระกูลเสินอย่างน้อยครึงปี จงึ จะย้ายไปทํางาน
ในร้าน เช่นนีจึงจะมันใจในความจงรักภักดีได้

เสินเวยกําลังพะวักพะวนเพราะขาดคน นางขาดคนดูแล
ร้าน ร้านจะเปิ ดมากขึนเรือยๆ นางขาดหัวหน้าใหญ่ที
มารับหน้าทีดูแลร้านทังหมด เสินเวยกําลังกลัดกลุม้ ทัน
ใดนันเองก็ได้ยินหลีฮวาเข้ามารายงานว่า "คุณหนู นาย
ผูเ้ ฒ่าเรือนใหญ่มาเจ้าค่ะ"

273
เสินเวยลุกขึนแล้วรีบเดินออกไปในทันที เมือมาถึงลาน
ด้านนอก ก็เห็นคุณชายซูกาํ ลังสนทนากับนายผูเ้ ฒ่า
เสินเวยก้าวออกไปคารวะ "คารวะท่านปู่ เจ้าค่ะ ท่านปู่
มีเรืองอะไรให้ซงเอ๋
ิ อร์มาเรียกหลานไปก็ได้ เหตุใดจะ
ต้องให้ทา่ นลําบากมาด้วยตัวเองเล่าเจ้าคะ" ถึงอย่างไร
ตนเองก็เป็ นผูน้ อ้ ย การเคารพผูใ้ หญ่เมตตาเด็กเป็ นสิงที
ปลูกฝังอยูใ่ นกระดูก

ผูน้ าํ ตระกูลรูส้ กึ พึงพอใจต่อกิรยิ าของเสินเวยเป็ นอย่าง

มาก เดิมทีเขารูส้ กึ ว่าเด็กคนนีมีจิตใจลึกลํา เท่าทีดูใน
ตอนนีก็เป็ นดังทีเขารูส้ กึ ไม่ใช่หรือ? ดูเถอะ คําพูดนีทํา
ให้คนฟั งรูส้ กึ สบายใจแค่ไหน!

ใบหน้าทีเคยจริงจังอยูเ่ ป็ นนิจในเวลานีกลับเป็ นกันเอง

274
ขึนมาก “แค่เดินก้าวสองก้าวเท่านัน ไม่ใช่เรืองใหญ่
อะไรหรอก" คนในชนบทไม่ได้ยดึ ถือกฎระเบียบมาก
มายปานนัน มีเรืองอะไรแค่ยกเท้าก็ถงึ แล้ว

เสินเวยคลียิมออกมา "สุขภาพของท่านย่าเป็ นอย่างไร

บ้างเจ้าคะ เมือหลายวันก่อนข้าไม่ระวังจึงเป็ นหวัด ไม่
อย่างนันข้าจะต้องไปดูทา่ นจึงจะถูก"

สีหน้าของผูน้ าํ ตระกูลยิงอ่อนโยนมากขึน "หึ เป็ นแค่ไข้

เล็กน้อยเท่านัน คนในชนบทไม่ได้ออ่ นแอบอบบางเพียง
นันหรอก แค่นอนคลุมโปงสักคืนให้เหงือออกก็ดีขนแล้
ึ ว
ของมีคา่ อย่างเช่นโสม เจ้าก็เก็บไว้บาํ รุงร่างกายเถิด สิน
เปลืองเสียเปล่าๆ" ถึงแม้เสินเวยจะไม่ได้ไปดู แต่นางก็
ฝากฝังแม่นมกูไ้ ป นอกจากของกํานัลตามปกติแล้ว ยัง
275
มีโสมขนาดเท่านิวโป้ง ในชนบทนีถือเป็ นของกํานัลลํา
ค่า

"ท่านกับท่านปู่ อายุมากแล้ว จะไม่ใส่ใจไม่ได้นะเจ้าคะ

แม้ของจะลําค่าอย่างไร แต่จะลําค่าไปกว่าคนได้อย่างไร
กัน ร่างกายของท่านทังสองแข็งแรง พวกเราจึงจะวาง
ใจเจ้าค่ะ"

คําพูดของเสินเวยสร้างความประทับใจแก่นายผูเ้ ฒ่า
เป็ นอย่างมาก เขาลูบเคราพลางเอ่ยว่า "ลําบากเจ้า
แล้ว ข้ามาวันนีเพราะมีเรืองอยากหารือกับเจ้าสัก
หน่อย"

"มีเรืองอะไร ท่านสังความมาได้เลยเจ้าค่ะ" เสินเวย

276
แย้มยิมหวาน

"คืออย่างนี ข้าเห็นคนคุม้ กันคฤหาสน์ของพวกเจ้า

ฝึ กฝนร่างกายตอนเช้าทุกวัน ลูกหลานตระกูลเสินของ
เราอยากฝึ กด้วย ถึงแม้ไม่อาจเรียนรูส้ งใดได้
ิ มากมาย
แต่ก็ทาํ ให้รา่ งกายแข็งแรง" ผูน้ าํ ตระกูลบอกถึงจุด
ประสงค์ในการมาเยือน เรืองนีเส้าหย่งบุตรชายคนที
สามพูดกับเขาหลายครังแล้ว เมือเขาไตร่ตรองอย่าง
รอบคอบ ทําให้เขาคิดประโยชน์จากเรืองนีออกมาได้

"ได้ ได้แน่นอนเจ้าค่ะ" เสินเวยรับปากอย่างเบิกบาน

ทันใดนันก็เปลียนหัวข้อสนทนา "แต่วา่ มีสภุ าษิ ตหนึง
กล่าวไว้ได้ดี ไม่มีกฎระเบียบย่อมไม่ได้อาจทําสิงใด
สําเร็จ ในเมือยอมมาฝึ กด้วยกัน เช่นนันก็ตอ้ งเชือฟั งคํา
277
พูดของอาจารย์จาง" การฝึ กครึงชัวยามของตอนเช้า
ของทุกวันมีจางสงเป็ นคนนํา

"เรืองนันแน่นอนอยูแ่ ล้วๆ หากใครไม่เชือฟั ง เจ้าบอกปู่

ดูวา่ ข้าจะจัดการอย่างไร"

เมือพูดธุระจบแล้ว นายผูเ้ ฒ่าก็บอกลา เสินเวยไม่อาจ

รังได้ จึงให้เขาแบ่งสัตว์ทีล่าได้เมือวานกลับไปครึงหนึง
แต่นายผูเ้ ฒ่าไม่ยอมรับไว้ เสินเวยจึงให้จางจูจ้ ือนําไป
ส่งทีเรือน

ในเวลานีสนามฝึ กวรยุทธ์เริมก่อสร้างได้แล้ว เมือข่าว

แพร่ออกไป เหล่าคนหนุ่มพากันมาช่วยหลายสิบคน ไม่
เพียงไม่ตอ้ งการค่าจ้าง ทังยังยินดีขายแรงกายให้
278
กระตือรือร้นทํางานอย่างทีไม่เคยมีมาก่อน เสินเวยอด
ไม่ได้ทีจะถอนหายใจออกมา ไม่วา่ เมือไหร่ผชู้ ายก็เทิด
ทูนวรยุทธ์

ในเมือไม่ตอ้ งการค่าแรง เช่นนันก็ดแู ลเรืองอาหารก็แล้ว

กัน ดูแลอาหารทังสามมือ ฤดูหนาวกักตุนเนือรมควันไว้
เพียงพอจะนําไปใช้ ทุกชินเป็ นเนือรมควันชินใหญ่ หมัน
โถวสีขาวขนาดเท่าฝ่ ามือจัดเตรียมไว้อย่างเพียงพอ ทัง
ยังมีเนือต้มกลินหอมฉุยกับข้าวต้มรสชาติถกู ปาก ทุก
คนต่างพูดว่ามันคุม้ ค่ากว่าให้เงินค่าจ้างเสียอีก สิบวัน
ต่อมาสนามฝึ กวรยุทธ์ก็สร้างเสร็จ ทุกคนไม่เพียงไม่ผอม
โทรม กลับมีสีหน้าสดใสเบิกบาน

สนามฝึ กวรยุทธ์สร้างขึนลานด้านนอก มีขนาดใหญ่มาก

279
ทังยังเทียบได้กบั สนามกีฬาของโรงเรียนยุคปั จจุบนั วัน
แรกของการฝึ กก็มีคนมาร่วมห้าสิบกว่าคนแล้ว ไม่เพียง
คนของสกุลเสินเท่านัน ทังยังมีลกู หลานแซ่จางและแซ่
หลีด้วย และก็ไม่ได้มีเพียงแค่เด็กหนุ่มวัยสิบห้าสิบหก
เท่านัน ยังมีเด็กกําลังโตอายุประมาณสิบขวบมาร่วมฝึ ก
ด้วย ทุกคนต่างกระตือรือร้นทีจะลองทํา

เสินเวยเห็นดังนันจึงสังให้อาจารย์หนึงคนรับผิดชอบ
ฝึ กฝนเด็กกําลังโตกลุม่ นีโดยเฉพาะ ทังเข้าแถว วิงวน
นังท่านังม้า ฝึ กมวย เสียงตะโกนดังทําลายความสงบใน
ตอนเช้า ช่วยเติมเต็มความมีชีวิตชีวาและพลังแก่ชีวิต
หมูบ่ า้ นบนภูเขาแห่งนีอีกหลายส่วน เสินเวยเดินวนดู
รอบๆ ก่อนจะกลับไปยังคฤหาสน์ดา้ นหลัง นางยังต้อง
ไปกํากับเถาฮวาฝึ กมวยอีก

280
นับตังแต่วนั นันเป็ นต้นมา หมูบ่ า้ นตระกูลเสินก็ได้ก่อตัง
กลุม่ ฝึ กวรยุทธ์ขนึ แต่ละคนต่างภูมิใจทีตนเองสามารถ
ใช้วรยุทธ์ได้แม้จะแค่สองกระบวนท่าก็ตาม ในขณะที
ฐานะของลูกหลานตระกูลเสินขยับสูงขึนอย่างทีไม่เคยมี
มาก่อน พวกเขายืดอกสูงท่ามกลางสายตาอิจฉาของลูก
หลานตระกูลอืน

ในขณะทีเสินเวยผูอ้ ยูเ่ บืองหลังทังหมดนีกลับพาเหล่า

สาวใช้ไปเปิ ดหูเปิ ดตาทีเมืองในตัวอําเภอ สาวใช้สามสี
คนนังอยูเ่ ต็มรถม้า กระซิบกระซาบอยูข่ า้ งกายเสินเวย

"คุณหนู อําเภอผิงหยางใหญ่แค่ไหนหรือเจ้าคะ ใหญ่

เป็ นสองเท่าของตําบลหลินอันใช่หรือไม่เจ้าคะ" เห
281
อฮวาอดไม่ได้ทีจะเอ่ยถาม นางโตเพียงนีแต่ไม่เคยไปที
อืนนอกเขตตําบาลหลินอันเลย ในสายตาของนาง
ตําบลหลินอันก็ใหญ่มากแล้ว อําเภอผิงเป็ นเมืองระดับ
อําเภอ จะต้องใหญ่กว่าตําบลหลินอันอย่างแน่นอน

"จะเป็ นไปได้อย่างไร อําเภอผิงอันเป็ นเมืองระดับ

อําเภอ ถึงอย่างไรก็ตอ้ งมีขนาดใหญ่กว่าตําบลหลินอัน
สามเท่า" เยวียจีโต้แย้ง เมือเทียบกับเหอฮวาแล้ว
ความรอบรูข้ องเยวียจีมีมากกว่าเล็กน้อย แต่วา่ นางก็ไม่
เคยไปเมืองระดับอําเภอเช่นกัน "คุณหนู สิงทีเรียกว่า
เมืองระดับอําเภอดีมากใช่หรือไม่เจ้าคะ คนก็มีมากเป็ น
พิเศษ?" สีหน้าเต็มไปด้วยความปรารถนา

หลีฮวาเป็ นเพียงคนเดียวทีเคยเห็นโลกภายนอกมาก่อน
282
แต่เพราะพลัดถินไปหลายปี ชีวิตในอดีตเป็ นเหมือน
ความฝันฉากหนึงราวกับไม่ใช่ความจริง แม่นางผูท้ ีเคย
สุขมุ เยือกเย็น เวลานีแววตาของนางกลับเต็มไปด้วย
ความตืนเต้น "เรืองนันแน่นอนอยูแ่ ล้ว ในตัวอําเภอมี
คนมา ของก็ดี แต่ราคาแพง"

เยวียจีกับเหอฮวาก็มองไปยังเสินเวย เจ้าตัวจึงพยักหน้า
ตอบ "หลีฮวากล่าวถูกต้องแล้ว แต่วา่ พวกเจ้าวางใจ
เถอะ คุณหนูมีเงินเพียงพอจะให้พวกเจ้าใช้จ่าย"
เสินเวยรับปากอย่างมือเติบ เดิมทีก็คิดจะมาเทียวเล่น
อยูแ่ ล้ว ย่อมต้องมีความสุข เด็กสามสีคนนีจะจ่ายสัก
เท่าไหร่เชียว นางชอบเห็นสาวใช้ขา้ งกายแต่งตัวสะสวย

ในตอนทีภาพประตูเมืองปรากฏแก่สายตา เหล่าสาวใช้
283
ก็พากันตกตะลึง "สูงจริงๆ! รีบมาดูเร็วๆ เข้า เด็กหนุ่ม
ทีประตูคนนันน่าเกรงขามกว่าพีจางสงเสียอีก" หัวใจ
ของแม่นางทังหลายเผลอสันไหว

เถาฮวายูป่ าก "นีไม่ได้สงู อะไรเลย นันเป็ นเพราะพวก

เจ้ายังไม่เคยไปเมืองหลวงต่างหาก" อย่างมองว่าเถา
ฮวาไม่ได้มีสติปัญญาปราดเปรือง แต่นางก็เคยเห็นโลก
ภายนอกมาก่อน ถึงแม้นางไม่อาจบรรยายความสง่า
งามและความยิงใหญ่ของประตูเมืองหลวงได้ แต่พวก
หลีฮวากลับชือสนิทใจ ทุกคนรูว้ า่ นางติดตามคุณหนูมา
จากเมืองหลวง จึงเข้าไปล้อมถามนันถามนีจากนาง ใน
สมองของเถาฮวามีแค่เนือเท่านัน ย่อมต้องบอกอะไรไม่
ได้แน่ พวกหลีฮวาก็ไม่ผิดหวัง ชีไปทีประตูเมือง พากัน
พูดเป็ นตุเป็ นตะ

284
เมือจ่ายเงินแล้วก็เข้าไปในเมือง เสินเวยตรงไปยังร้าน
ขายแป้งผัดหน้าชือ ‘ลัวเสียฟาง’ เป็ นร้านแรก คนงาน
ในร้านตาเป็ นประกาย เข้ามาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น
"คารวะคุณหนู คารวะพีสาวทังหลาย ร้านของเราเป็ น
ร้านเก่าแก่อายุรอ้ ยปี แป้งผัดหน้าล้วนเป็ นของชันดี"

เสินเวยตอบกลับไปด้วยท่าทีนิงเฉย "ดียงนั
ิ ก เช่นนัน
นําสินค้าทุกแบบมาให้พวกเราดูหน่อย ถ้าหากเป็ นของ
ดีจริง เจ้าย่อมได้ประโยชน์ไปด้วย"

คนงานรูว้ า่ ครังนีได้พบกับลูกค้าผูม้ งคั

ั งเข้าแล้ว เขาจึง
ยิงเอาใจใส่มากขึน "ขอรับ คุณหนูโปรดรอสักครู"่ คน
งานว่าพลางวิงไปหน้าโต๊ะเก็บเงิน พูดบางอย่างเสียง
285
เบา คนดูแลร้านมองมายังพวกนางก่อนจะตามคนงานผู้
นันมา ทังสองคนนําตลับเล็กทีจัดวางบนชันมาวางบน
โต๊ะเก็บเงินอย่างระมัดระวัง ก่อนจะแนะนําทีละชิน

พวกเหอฮวาได้ยินว่าแป้งผัดหน้าตลับเล็กนันราคาสิบ
ตําลึง ก็พลันสูดลมเย็นๆ อย่างตกใจ หดมือไม่กล้าแตะ
ต้อง เงินตังสิบตําลึงเชียวนะ! สวรรค์! นีมันหลอกกัน
ชัดๆ พวกนางสบตากันก่อนจะฉุดดึงชายเสือของ
เสินเวย ด้วยกลัวว่าคุณหนูจะถูกหลอก

คนดูแลร้านมีสายตาแหลมคม แล้วเขาจะมองไม่เห็น
การกระทําเล็กๆ ของพวกนางได้อย่างไร "แป้งผัดหน้า
ของร้านเรามีชือเสียงเลืองลือ เหล่าฮูหยินหรือคุณหนูใน
ตระกูลเจียง ตระกูลเฉิน ตระกูลสวีลองแล้วต่างก็

286
บอกว่าใช้ดีขอรับ"

เสินเวยเลิกคิว หยิบตลับทีวาดลายดอกท้อขึนมาเปิ ดดม

ใช้เล็บมือเจียดแป้งออกมาเล็กน้อย ก่อนจะวางบนหลัง
มือลองเกลียดูดว้ ยท่าทีไม่รบี ร้อน นางขมวดคิวเล็กน้อย
ก่อนจะลองอีกสามสีตลับ ในอึดใจต่อมาคนดูแลร้านก็
รูส้ กึ หนักใจขึนมา ยืนรออยูด่ า้ นข้างอย่างอดทนด้วยท่า
ทีนอบน้อม ผ่านไปนานเสินเวยจึงเงยหน้าขึน "ไม่เลวที
เดียว ทีเป็ นรูปดอกท้อเอาสองตลับ ตลับไม้ทางด้านนี
ทุกแบบ เอามาอย่างละสามตลับ" เสินเวยรูว้ า่ ตลับละ
สิบตําลึงนันพวกนางไม่กล้าใช้ ดังนันจึงซือตลับทีเป็ นไม้
ให้ เท่าทีดูเมือครู ่ คุณภาพใช้ได้ทีเดียว

คนดูแลร้านผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เขาลงมือบรรจุ

287
ห่อด้วยตัวเอง เสินเวยส่งสัญญาณให้หลีฮวาจ่ายเงิน
เมือเห็นสีหน้าเจ็บชําของหลีฮวาก็นกึ ขบขัน ก็แค่เงิน
สามสิบกว่าตําลึงเท่านัน ต้องเป็ นถึงขนาดนันเชียวหรือ

เมือออกมาจากร้าน หลีฮวาก็บน่ ขึนว่า "ของราคาแพง

เช่นนัน เหตุใดคุณหนูตอ้ งซือมากมายอย่างนีเจ้าคะ
นํามันเช็ดหน้าตลับละสามสิบอีแปะในตําบลของพวก
เรา บ่าวคิดว่ามันก็ใช้ดีนะเจ้าคะ"

"ใช่เจ้าค่ะๆ" เยวียจีและเหอฮวาพยักหน้าสําทับอย่าง
พร้อมเพรียง

"ชินทีจะให้พวกเจ้าไม่ใช่ตลับละสิบตําลึง แต่เป็ นแบบที

รองลงมา ราคาไม่แพง" เมือเทียบกับเครืองสําอางของ
288
ผูห้ ญิงยุคปั จจุบนั ทีแค่นิดหน่อยก็ราคาหลายพันหลาย
หมืนแล้ว เวลานีจ่ายเงินแค่สามสิบตําลึงซือได้สบิ กว่า
ตลับถือว่าได้ราคาดีมากแล้ว

"แบบทีรองลงมาก็ตอ้ งจ่ายถึงหนึงตําลึงเชียวนะเจ้าคะ"
ลีฮวายังรูส้ กึ เจ็บชําอยูบ่ า้ ง พวกนางเคยใช้ของราคา
แพงเช่นนีทีไหนกัน แม้แค่นามั
ํ นเช็ดหน้าตลับละสามสิบ
อีแปะ มีเงินซือก็ตงแต่
ั ทีมารับใช้ขา้ งกายคุณหนู ก่อน
หน้านีแม้จะหนาวจนมือแตกก็ตดั ใจซือไม่ลง

"เอาล่ะๆ หากเจ้าไม่อยากได้เช่นนันก็ให้พวกเหอฮวาไป
แบ่งกัน" เสินเวยหยอกล้อนางเล่น

ตอนนีหลีฮวาเป็ นเดือดเป็ นร้อนขึนมาแทน "ทําอย่าง

289
นันไม่ได้นะเจ้าคะ ในเมือคุณหนูซือให้ก็ตอ้ งมีสว่ นของ
บ่าว อีกอย่างเงินทีจ่ายก็มาจากมือของบ่าวนะเจ้าคะ"
หลีฮวาเชิดคางขึน กอดตลับในอกไว้แน่น

"เช่นนันก็ตามข้าไปใช้จ่ายเงินกันต่อเถอะ!" เสินเวย
โบกมืออย่างทระนง เดินนําไปเบืองหน้า หาเงินมาก็เพือ
ใช้จ่าย ถ้าหาเงินเพียงอย่างเดียว แต่ไม่ยอมใช้จ่ายก็จะ
กลายเป็ นคนตระหนี หากแม้แต่เงินก็ใช้จ่ายไม่เป็ น ชีวิต
จะสนุกได้อย่างไร

290
 ตอนที 15 พบหน้ากันอีกครัง

สถานทีทีสองคือหมูบ่ า้ นผ้าไหมแพร ถึงแม้ตระกูลของ

ตนก็มีรา้ นผ้าไหมแพร แต่วา่ ลวดลายและคุณภาพยัง
เทียบในตัวอําเภอไม่ได้ ตอนนีเป็ นฤดูใบไม้ผลิแล้ว ถึง
เวลาทีต้องซือเครืองแต่งกายสําหรับฤดูใบไม้ผลิเสียที
เสินเวยเลือกผ้าทีมีสีสนั สดใสหลายผืนให้สาวใช้ประจํา
ตัว พวกนางแต่งตัวสวยๆ ก็ทาํ ให้นางเจริญหูเจริญตา
ไปด้วยไม่ใช่หรือ? แน่นอนว่าเสินเวยไม่ได้หลงลืมตัวเอง

291
เมือออกมาจากร้านผ้าก็เป็ นเวลาเทียงแล้ว และเสินเวย
เองก็หิวแล้วเช่นกัน ครังก่อนทีนางมากินทีหอเซียงหมัน
นัน ขาหมูเย็นจานนันก็ทาํ ให้จดจําไม่ลืม ตอนนีจึง
อยากจะไปลิมรสอีกสักครัง

กิจการของหอเซียงหมันคึกคักเป็ นอย่างมาก ยิงตอนนี

เป็ นเวลาอาหารด้วยแล้ว แขกยิงมีมาก โชคดีทีเสินเวย
สังให้คนมาจองห้องไว้ก่อนแล้ว ไม่อย่างนันคงไม่ได้กิน

จางสงเดินมาหาคนดูแลร้าน แสดงป้ายหมายเลขในมือ
ออกไป คนผูน้ นหั
ั นมามองเสินเวย ก่อนจะยกมือตะโกน
เรียกเสียวเอ้อร์ เอ่ยกําชับว่า "แขกชันบนห้องทีสองฝัง
ตะวันออก รับรองให้ดี" แม่นางน้อยผูเ้ ป็ นหัวหน้ากลุม่
สวมใส่เสือผ้าอาจจะดูธรรมดา แต่ความจริงแล้วมันมี

292
ค่ามาก มีเงินใช่วา่ จะซือหาได้ทกุ คน เมือมองดูอากัป
กิรยิ านันอีกครัง เพียงแค่ยืนด้วยท่วงท่าสบายๆ แต่กลับ
ทําให้ผคู้ นอดรูส้ กึ ยําเกรงไม่ได้ ครอบครัวมังคังทัวไปก็
ไม่มีทางเลียงดูออกมาได้ดีเช่นนีแน่ แม่นางผูน้ ีเกรงว่า
จะมีฐานะสูงส่ง คนดูแลร้านจึงไม่กล้าจะอืดอาด ไม่
เพียงให้เสียวเอ้อร์ทีกระฉับกระเฉงทีสุดและมีสายตา
เฉียบแหลมทีสุดมารับรอง แต่เขาก็ยงั รูส้ กึ ไม่วางใจ จึง
เอ่ยเตือนอีกสามสีประโยค

เสินเวยถูกนําทางเข้ามายังห้องทีประดับตกแต่งอย่าง
หรูหรา จางสงคิดจะเฝ้าอยูท่ ีหน้าประตู แต่ถกู นางไล่ลง
มากินอาหารทีชันล่าง มีเถาฮวาอยูใ่ ครจะทําอะไรนาง
ได้ อีกอย่างก็แค่กินข้าวมือนึงเท่านัน ไม่จาํ เป็ นต้องทํา
ให้เอิกเกริก

293
"คุณหนู เชิญท่านดืมชารอสักครู ่ อีกเดียวอาหารก็จะ
มาแล้ว" เสียวเอ้อร์รบั รองพร้อมรอยยิมอย่างเอาใจใส่
เขาค้อมตัวให้ก่อนจะถอยออกไป เสินเวยรูส้ กึ กระหาย
อยูบ่ า้ งจึงยกชาขึนจิบสองสามอึก ก่อนจะสํารวจรอบๆ

ห้องรับรองตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่สวยงาม ทีผนังห้อง
แขวนอักษรภาพไว้สามสีชุด ด้านบนวาดรูปดอกเหม
ย ดอกกล้วยไม้ ต้นไผ่และเบญจมาศ ดูงามสง่ามาก
วางกําบังลมเท่าความสูงของคน ด้านบนปั กรูปผูห้ ญิง
ตรงมุมสูงวางหญ้าหลานเฉ่าไว้ ถึงแม่ไม่ใช่ของมีชือ
เสียง แต่สีเขียวมรกตก็ทาํ ให้คนชืนชอบ

เพียงไม่นานอาหารก็ถกู ยกมาจัดวางเต็มโต๊ะใหญ่ "คุณ

294
หนูโปรดทานให้อร่อย ผูน้ อ้ ยคอยรับรองอยูด่ า้ นนอก
หากมีสงใดต้
ิ องการโปรดเรียกได้เลยขอรับ" เสียวเอ้อร์
ถอยออกไปเงียบๆ

"นังสิ ยืนอยูท่ าํ ไมกัน" เสินเวยมองเสาสีต้นทียืนนิงไม่

ยอมขยับ

"บ่าวจะปรนนิบตั ิคณ
ุ หนูทานอาหารเจ้าค่ะ" เวลานีหลี
ฮวาพลันรังแขนเสือขึน เยวียจีกับเหอฮวาก็ทาํ ตามนัน

เสินเวยเผลอกระตุกมุมปาก นางกินคนเดียว แต่ดา้ น

หลังมีคนอีกสีคนคอยปรนนิบตั ิ นีก็แทบจะเรียกได้วา่
เป็ นความบันเทิงระดับห้าดาว แต่วา่ มีดวงตาสีคูจ่ บั

295
จ้องอยูเ่ ช่นนี หากนางยังกินข้าวลงสิถงึ จะเรียกว่าแปลก

"ในนีไม่มีคนนอก พวกเจ้านังลงกินข้าวเถอะ อีกเดียว

กับข้าวจะเย็นเสียก่อน"

"คุณหนู กฎระเบียบทําลายไม่ได้เจ้าค่ะ เดิมทีบา่ วควร

จะปรนนิบตั ิคณ
ุ หนูเช่นนี รอเมือคุณหนูทานเสร็จแล้ว
พวกบ่าวถึงค่อยกินเจ้าคะ" พวกหลีฮวาไม่ยอมขยับ
พวกนางรูว้ า่ ภายหน้าตนจะต้องติดตามคุณหนูกลับ
เมืองหลวง จากคําบอกเล่าของแม่นมกู้ คุณหนูไม่เป็ นที
โปรดปรานของคนในจวน

พวกนางเทียบข้ารับใช้ทีคลอดในตระกูลและเรียนรูก้ ฎ
ระเบียบมาตังแต่เล็กไม่ได้ เช่นนนันจึงต้องเข้มงวดกับ
296
ตัวเองมากขึน จะทําให้คณ
ุ หนูขายหน้าไม่ได้

สุดท้ายก็หมดหนทาง จําต้องคิดหาวิธีก็ตอ้ งคิดถึงประนี

ประนอม เสินเวยมีหลีฮวาคอยปรนนิบตั ิระหว่างกินข้าว
สาวใช้สามคนทีเหลือยกอาหารสามสีอย่างมากินทีโต๊ะ
ข้างๆ เสินเวยกินไปพลางก็ถอนหายใจออกมา นางไม่
ได้ตอ้ งการท้าทายสิทธิมนุษยชนในสังคม และวางตัว
เป็ นพีน้องทีดีกบั สาวใช้ ตัวนางก็รูส้ กึ เพลิดเพลินทีมีพวก
นางคอยปรนนิบตั ิ ข้อเสนอแนะเมือครูก่ ็ทาํ ไปเพือต้อง
การประหยัดเวลาก็เท่านัน

เสินเวยเข้าใจดีวา่ ยุคสมัยใดๆ ล้วนมีความไม่เท่าเทียม

เช่นนีอยู่ สิงทีนางพอจะทําได้ก็คือทําให้คนข้างกายตัว
เองเหล่านีมีชีวิตทีดีสกั หน่อย มากกว่านีนางก็จน

297
ปั ญญาแล้ว

ในตอนทีกําลังกินอยูน่ นก็
ั ได้ยินเสียงทะเลาะดังมาจาก
ด้านนอก

"พีเฉิน ท่านพาข้าไปร้านขายอัญมณีได้หรือไม่เจ้าคะ
ร้านขายอัญมณีออกแบบลวดลายใหม่ ข้าอยากจะสัง
จองไว้ก่อน" นีเป็ นเสียงทีหวานหยดย้อยมาก

"ไม่วา่ ง ให้อวีซิงพาเจ้าไปเถอะ" เขาปฏิเสธอย่างรวด

เร็ว

"พีเฉิน ท่านน้าบอกว่าให้ทา่ นออกมาเป็ นเพือนข้า

298
ไม่ได้นะเจ้าคะ ท่านต้องไปเป็ นเพือนข้า ไม่อย่างนันข้า
จะบอกท่านน้า" นําเสียงหวานหยาดเยิมแสดงความดือ
รัน

"เช่นนันเจ้าก็ให้นางไปเป็ นเพือนเจ้าสิ" เขาไม่ยอมลง

ให้แม้แต่นอ้ ย ในนําเสียงเกลือนไปด้วยความรําคาญใจ

ทันใดนันเสินเวยก็หวั เราะออกมา คนเราจะมีทีใดไม่พบ

กันบ้าง แม้แต่ตอนกินข้าวก็ยงั บังเอิญพบกับ 'ดาวนํา
โชค' ก็ไม่รูว้ า่ ครังนีจะมีเงินมาให้นางอีกหรือไม่

"เถาฮวา ไปเชิญพวกเขาเข้ามา" เสินเวยสังความ ใน

บรรดาสาวใช้ของนางทังหมดมีแค่เถาฮวาเท่านันทีเคย

299
พบหน้าเจียงเฉิน

เถาฮวาเพิงจะออกไป อยูๆ่ เสินเวยก็ได้ยินเสียงหวาน

หยดย้อยดังแหลมเสียดหูขนมา
ึ "ดีนี มิน่าเล่าถึงไม่ยอม
พาข้าไป ทีแท้ก็ลอบนัดพบกับนางจิงจอก ข้า..ข้าจะ
บอกท่านน้า" ปากพูดแต่เท้าไม่ยอมขยับ หันหน้ามอง
มายังด้านใน

เดิมทีเเจียงเฉินก็นดั พบกับสหาย ใครจะคิดว่าจะถูก

ญาติผนู้ อ้ งตามติดไม่ยอมปล่อย จําต้องส่งสัญญาณ
บอกสหายค่อยพบกันวันหลัง ในใจเริมเกิดโทสะ แต่
ญาติผนู้ อ้ งกลับไม่รูค้ วาม ยังจะอ้างท่านแม่ของเขาอีก
ไฟโทสะก็ยิงเดือดพล่านมากขึน อีกทังยังถูกแม่นางน้อย
มาเห็นภาพน่าอายนีอีก เจียงเฉินพลันนึกเดือดดาลขึน

300
มา "ไสหัวไป! อย่าให้ขา้ พูดอีกเป็ นครังทีสอง อวีซิง
ดูแลคุณหนูของเจ้าให้ดี"

คําพูดสุดท้ายเกลือนไปด้วยความคุกคาม สาวใช้เจ้า
ของนามอวีซิงรูส้ กึ เหน็บหนาวไปทังใจ ประคองแขนเจ้า
นายของตนเองไว้ พลางเกลียกล่อมเสียงเบา "คุณหนู
พวกเรากลับไปขอความเป็ นธรรมจากท่านน้าเถอะเจ้า
ค่ะ"

เกลียกล่อมคุณหนูไปก่อนค่อยว่ากัน หากยังก่อเรืองต่อ
ไป นายน้อยเฉินจะต้องลงดาบกับนางเป็ นแน่ นายน้อย
เฉินไม่ใช่เจ้านายทีมีจิตใจดี

ญาติผนู้ อ้ งถูกสาวใช้ทงเกลี
ั ยกล่อมทังลากกลับไป ชาย
301
หนุ่มก็สดู ลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเข้าไปในห้องหรู
และประสานมือคารวะเสินเวย "ทําให้คณ
ุ หนูเสินเห็น
ภาพน่าอายแล้ว" เหล่าสาวใช้ทีล้อมวงกันกินข้าวลุกยืน
ขึน

เสินเวยกวาดสายตามองเขา พูดด้วยท่าทีเหมือนจะยิม
แต่ก็ไม่เชิงยิม "โอ้ เบิกบานมากทีเดียว ยังไม่พิการอีก
นะ!" ทันใดนันนางก็เชิดคางขึน มุมปากเผยรอยยิม
ประชดประชัน “ภาพน่าอายของนายน้อยเฉิน ใช่วา่ ข้า
เพิงจะเคยเห็นแค่ครังสองครังเสียหน่อย" โดยเฉพาะ
ชีวิตทีแสนรันทดของเขายิงทําให้เสินเวยรูส้ กึ สนุกมาก
ขึนไปอีก นีจะโทษว่านางไร้ความเมตตาไม่ได้ เป็ น
เพราะเขาล่วงเกินนางก่อน นางเป็ นคนจิตใจคับแคบ ยิง
กว่านันเขาเป็ นคนหยาบกระด้าง ก็ไม่จาํ เป็ นต้องให้นาง

302
สงสารเห็นใจ

สีหน้าของเจียงเฉินดุดนั ขึนในทันที เสินเวยหรีตามอง

ความประชดประชันบนใบหน้ายิงกระจ่างชัด "เป็ น
อะไรไปเล่า เจ้าจะแตกหักกับข้าหรือ อย่าลืมสิวา่ ข้าเคย
ช่วยชีวิตเจ้าไว้ครังหนึงเชียวนะ เจ้าคงไม่คิดจริงๆ หรอก
นะว่าเราหายกันเพียงเพราะเงินแค่หนึงหมืนตําลึง?"
เดิมทีก็คิดจะหายกัน แต่เวลานีเสินเวยก็ไม่คิดเช่นนัน
แล้ว หากเขากล้าแตกหักกับนาง นางก็จะข่มขู่เขาอีก
ครังให้ได้ เหอะ พูดดีๆ ไม่ยอมฟั ง พอข่มขู่เข้าหน่อยก็
ลนลาน คนเช่นนี ในตอนนันนางก็เคยพบเห็นมามาก
แล้ว

เจียงเฉินสีหน้าละอาย ไฟโทสะภายในใจมอดดับจน

303
หมด ช่างเป็ นเด็กนิสยั เสียจริงๆ! ได้ผลประโยชน์ไปแล้ว
แต่ก็ไม่ยอมรามือง่ายๆ นีก็คงเป็ นนิสยั ของนาง

"ใช่ๆ บุญคุณทีคุณหนูเสินช่วยชีวิตต้องจดจําไปชัวชีวิต
ในเมือคุณหนูมาเยือนถึงตัวอําเภอแล้ว เช่นนันก็ให้
ผูน้ อ้ ยทําหน้าทีเจ้าบ้านสักครัง" เจียงเฉินก็เป็ นคนเรียบ
ง่ายเช่นกัน เขาก้มหน้าคารวะเสินเวย สําหรับแม่นางที
งดงามปานนี เขาก็โกรธไม่ลง อีกทังยังเป็ นแม่นางทีมี
บุญคุณ เคยช่วยชีวิตเขาไว้ ภาพน่าอายก็ให้นางหัวเราะ
เยาะไปเถิด ถึงอย่างไรเสียคนทีหัวเราะเยาะเขาลับหลัง
ก็ไม่ได้มีแค่คนสองคน

เสินเวยแค่นเสียงเยาะ "นันไม่จาํ เป็ น คุณหนูเช่นข้าไม่

ได้ขาดแคลนเงินทอง"
304
นางชายตามองเขา ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า "เจ้ายังไม่กิน
ข้าวใช่หรือไม่ เช่นนันข้าเลียงเจ้า หลีฮวา ออกไปบอก
เสียวเอ้อร์ให้เก็บโต๊ะนี แล้วยกอาหารใหม่ชดุ ใหม่มา"
หลีฮวารับคําแล้วก็ออกไปจัดการ

"เช่นนีก็ตอ้ งขอบคุณคุณหนูเสินแล้ว" เจียงเฉิน

ประสานมือคารวะเสินเวย ก่อนจะทิงกายลงนัง

เสินเวยวางศอกลงระหว่างช่องว่างของจานอาหาร ยก
มือเท้าคาง พลางซักไซ้ไล่เลียงกับเจียงเฉิน

"คนเมือครูก่ ็คือว่าทีภรรยาทีเจียงฮูหยินหามาให้เจ้า

305
หรือ?" ก่อนหน้านีนางมองผ่านช่องประตูออกไปดูแล้ว
รูปโฉมไม่เลวเลยทีเดียว เพียงแต่รสนิยมยําแย่ไปเสีย
หน่อย ทังศีรษะเต็มไปด้วยลูกปั ดแวววาวชวนให้ตาลาย
เรืองไร้รสนิยมยังไม่ใช่สงที
ิ สําคัญทีสุด ทว่าแม่นางผูน้ ี
ดือด้านเอาแต่ใจไม่พอ ทังยังจิตใจคับแคบ ทังทีรูด้ ีอยู่
แล้วว่าแม่ลกู ไม่ลงรอยกัน นางก็ยงั ใช้ทา่ นแม่ของเขามา
ข่มขู่เขาอีก เจียงเฉินชอบนางลงสิถงึ จะเป็ นเรืองแปลก

สูข่ อสตรีเช่นนีแก่เจียงเฉิน คิดจะทําให้ครอบครัวของเขา

ไม่มีความสงบ แม้เจียงเฉินจะมีความสามารถเพียงใดก็
ไปได้ไม่ไกล เจียงฮูหยินผูน้ ีก็น่าสนใจจริงๆ นีเป็ น
เหมือนแม่กบั ลูกทีไหนกัน เป็ นศัตรูกนั ชัดๆ! ช่างเป็ น
เด็กน้อยทีน่าสงสาร แววตาของเสินเวยฉาบทับด้วย
ความสุขใจทีเห็นความโชคร้ายของผูอ้ ืน

306
เจียงเฉินอับจนหนทางเป็ นอย่างมาก "คุณหนูปากคอ
เราะร้าย ไม่ไว้หน้าใครเลยจริงๆ" ภายในใจนึกประเมิน
ฐานะของแม่นางปากจัดผูน้ ีใหม่ ถึงแม้ทา่ นพ่อท่านแม่
ไม่รกั ใคร่เขานัก แต่ภายนอกก็แสร้งทําเป็ นไม่มีอะไร
นอกจากผูอ้ าวุโสและญาติสนิทในตระกูลไม่กีคนเท่านัน
คนนอกต่างคิดว่าเขามีฐานะเป็ นทียําเกรง เรืองทีท่าน
แม่ตอ้ งการหมันหมายญาติผนู้ อ้ งแก่เขาไม่ได้ถกู เผย
แพร่ออกไป แต่แม่นางผูน้ ีกลับรูด้ ีทกุ อย่าง ดูจากท่าที
ของนาง คิดว่าจะต้องสืบเรืองของเขามาอย่างชัดเจน
แล้ว! แม่นางผูน้ ีร้ายกาจกว่าทีเขาคิด มิน่าเล่าจึง
สามารถควบคุมคนคุม้ กันกลุม่ ใหญ่ได้ เมือเทียบกับนาง
แล้ว ผูช้ ายอกสามศอกอย่างตนกลับมีชีวิตตําต้อยเพียง
นี

307
เมือนึกถึงเรืองนี เจียงเฉินก็รูส้ กึ ร้อนผ่าวทีใบหน้า จํา
ต้องฝื นความละอาย "ใช่แล้วขอรับ คุณหนูเสินเวยพอ
จะมีหนทางช่วยแก้ไขเรืองทุกข์ยากของผูน้ อ้ ยหรือไม่"

เดิมทีเขาแค่ถามไปตามปากเท่านัน คิดไม่ถงึ ว่าเสินเวย

จะพยักหน้า "ได้สิ วันนีข้าอารมณ์ดีจะช่วยคิดวิธีช่วย
เจ้า ถ่วงเวลาไว้"

เสินเวยเชิดใบหน้าอมชมพูดขึนอย่างพอใจ ดวงตาคู่
สวยใสบริสทุ ธิราวกับหยดนํา "ถ่วงเวลาไปก่อน รอเมือ
เจ้าได้รบั รับคัดเลือกเป็ นขุนนางแล้ว คิดจะทําอย่างไร
กับนางก็ขนอยู
ึ ก่ บั การตัดสินใจของเจ้าแล้วมิใช่หรือ"
ช่องว่างความแตกต่างระหว่างขุนนางและพ่อค้าไม่ใช่
308
น้อยๆ เมือเจียงเฉินได้รบั คิดเลือกย่อมมีอาํ นาจมากขึน
อย่างอืนไม่ตอ้ งพูดถึง ท่านปู่ ของเขาก็ไม่มีทางทนมอง
เขาแต่งงานกับหญิงทีเป็ นตัวถ่วง

"แต่งงานเป็ นเรืองใหญ่ พ่อแม่เป็ นคนจัดการ แม่สอื

เป็ นคนดําเนินการ" ถ้าหากท่านแม่กาํ หนดเรืองงานแต่ง
งานของเขาโดยไม่แยแสต่อสิงใด เช่นนันแล้วเขาจะทํา
อย่างไรล่ะ?

เสินเวยชายตามองเขาอย่างดูแคลน "เจ้าเป็ นคนมี

ความอดทนสูงไม่ใช่หรือ แค่เวลาสามสีเดือนเจ้าก็ถ่วง
เวลาไว้ไม่ได้หรืออย่างไร เจ้าไปขอความเป็ นธรรมจาก
ท่านปู่ ของเจ้าไม่ได้ร"ึ ผูห้ ญิงไม่อยากแต่งงานนันเป็ น
เรืองยาก แต่ผชู้ ายไม่อยากสูข่ อมีหรือจะไม่มีทางได้?
309
ดวงตาของเจียงเฉินเป็ นประกายในทันที จริงสิ ถึงแม้
ท่านปู่ จะลําเอียงเข้าข้างพีใหญ่ แต่ทา่ นก็คาดหวังมา
ตลอดว่าตระกูลเจียงจะสามารถเปลียนประตูบา้ นได้ ถ้า
หากตนเองยืนยันและมันใจว่าจะได้รบั คัดเลือก ท่านปู่
จะต้องไม่ปล่อยให้ทา่ นพ่อท่านแม่มารบกวนเขาอย่าง
แน่นอน

"บุญคุณยิงใหญ่ไม่สนสุ
ิ ดเพียงคําขอบคุณ ต่อไปวัน
หน้าหากคุณหนูเสินมีสงใดให้
ิ รบั ใช้ เป็ นตายอย่างไรข้า
เจียงเฉินจะไม่ตดั รอนอย่างแน่นอน" เจียงเฉินยกมือ
คารวะให้คาํ มันหนักแน่น

เสินเวยโบกมือ ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เจียงเฉินผูน้ ีมี

310
พรสวรรค์อีกทังยังเฉลียวฉลาด ไม่เป็ นคนโอ้อวดวิชา ดู
แล้วก็ไม่น่าชังนัก หากสามารถผูกมิตรได้ก็ผกู มิตรไว้
ก่อน แต่เสินเวยชอบพึงพาตัวเองมากกว่า

ตอนที 16 ข้าต้องการขาของเขา

311
มาเยือนเมืองในตัวอําเภอครังนี เสินเวยก็ซือข้าวของติด
ไม้ติดมือกลับบ้านมากมาย ทุกคนดีใจกันยกใหญ่ เมือ
กลับไปถึงคฤหาสน์ตระกูลเสินก็แบ่งข้าวของกันอย่าง
ตืนเต้น แม่นมกูจ้ บั ผ้าไหมสีแดงผืนใหญ่ ยิมจนตาหยี
"สีนีช่างสวยจริงๆ เจ้าค่ะ คุณหนูผิวขาว สวมสีแดง
เหมาะสมทีสุดแล้วเจ้าค่ะ" ในใจตัดสินใจแล้วว่าจะตัด
กระโปรงทับทิมให้คณ
ุ หนู อากาศเริมร้อนขึนแล้ว หาก
คุณหนูสวมมันจะต้องงดงามจับตาเป็ นทีสุด

ทุกคนในคฤหาสน์ตระกูลเสินล้วนมีสว่ นแบ่ง แม้แต่จาง

จูจ้ ือทีเพิงเข้ามาก็ได้รบั เสือผ้าชุดใหม่ เขารีบเปลียนใน
ตอนนันเลย วิงไปโอ้อวดกับสหายเก่า ทังยังตังมันว่าจะ
ตังใจทํางาน

312
ในวันทีอากาศสดใส ในอากาศมีกลินหอมสดชืน
ของดอกไม้ใบหญ้าคละคลุง้ ในช่วงเวลานีเหมาะกับการ
เทียวชมธรรมชาติเป็ นทีสุด เสินเวยยังจดจําป่ าท้อใน
ภูเขาด้านหลังของวันตงซานได้ดี เวลานีดอกท้อกําลัง
บานสะพรัง ทิวทัศน์จะต้องงดงามมากเป็ นแน่

ใจอยากไปไม่สเู้ ดินทางไป เสินเวยจึงพาเหล่าสาวใช้ไป

เทียวชมทิวทัศน์ในฤดูใบไม้ผลิ แม่นมกูก้ ็ไม่ได้ทดั ทาน
สตรีสงู ศักดิในเมืองหลวงมักจะชักชวนเพือนฝูงไปเทียว
ชมด้านนอกเช่นกัน เพียงแค่กาํ ชับพวกหลีฮวาให้คอย
รับใช้อย่างดี

หากจะไปป่ าท้อก็ตอ้ งไปทีวัดตงซานเสียก่อน เสินเวยนํา

313
พุทธคัมภีรท์ ีคัดลอกด้วยตัวเองไปอุทิศไว้หน้าป้าย
วิญญาณของฮูหยินสกุลหร่วน เมือบอกกล่าวกับเจ้า
อาวาสแล้วจึงพาคนมุง่ หน้าไปยังภูเขาด้านหลัง มอง
จากทีไกลๆ ก็เห็นเมฆสีแดงตรงขอบฟ้า เมือเดินเข้าไป
ใกล้ก็เห็นดอกท้อบานสะพรังเต็มกิงไม้ เป็ นประกายสด
ใส ทังยังส่งกลินหอมจางๆ

เสินเวยเดินไปชมไป บางครังก็เงยหน้าสูดกลินดอกท้อ
บนกิง แสงอาทิตย์สอ่ งกระทบนวลปรางขาวผ่อง ช่าง
เป็ นเหมือนกับรูปโฉมของนางกับดอกท้อสะท้อนภาพซึง
กันและกัน เหอฮวาแตะมือหลีฮวา กล่าวเสียงเบาว่า
"ดูสิ คุณหนูงดงามจริงๆ" งดงามกว่าใครทีนางเคย
พบพานมา

314
หลีฮวาไม่กล่าวสิงใด เพียงแค่แย้มยิมออกมาเท่านัน ใช่
แล้ว คุณหนูงดงามเป็ นทีสุด ภายในใจของนางคุณหนู
งดงามเป็ นหนึงไร้ผใู้ ดทัดเทียม

สีหน้าแต่งแต้มรอยยิมของเสินเวยไม่เพียงตกอยูใ่ นสาย
ตาของเหอฮวาและหลีฮวาเท่านัน ทังยังตกอยูใ่ นสายตา
ของคนอีกกลุม่ หนึง

คุณชายจากตระกูลผูม้ งคั
ั งสามคนพาบ่าวรับใช้ออกมา
จากทางด้านหนึง แววตาเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ
อย่างชัดเจน "คุณหนูช่างงดงามนัก!" ผูท้ ีเดินนํามา
ด้านหน้าเป็ นบุรุษสวมชุดสีฟา้ หม่น สะโพกแขวนหยก
315
ชินงาม สองมือไพล่หลังแสร้งท่าทีสขุ มุ ชายทางด้าน
ซ้ายสวมชุดสีมว่ ง มือกําลังโบกพัด ทางด้านขวาเป็ นคน
ทีคุน้ เคยกันดี จอมอันธพาลฉางจวินสีนันเอง เขาสบตา
กับเสินเวย ร่างกายดูหดเกร็งลงอย่างเห็นได้ชดั นึก
อยากจะชักชวนญาติผพู้ ีให้ไปจากทีนี แต่ไม่รูจ้ ะเอ่ย
ปากอย่างไรดี

เสินเวยหรีตาลงครุน่ คิดจึงรูว้ า่ คนเหล่านีมาจากเขาอีก

ด้านหนึง ถ้าหากมาจากวัดตงซาน เจ้าอาวาสจะต้อง
เตือนนางแล้ว ในเมือเจ้าอาวาสไม่ได้บอกสิงใด เช่นนัน
แม้แต่ทา่ นก็น่าจะไม่รูค้ นเหล่านีอยูบ่ นภูเขาด้านหลัง

พวกหลีฮวารีบกลับมาอยูข่ า้ งกายเสินเวยในทันที รีบ

ขวางไว้เบืองหน้าเสินเวยอย่างระมัดระวัง คนเหล่านีแค่

316
มองก็รูแ้ ล้วว่าไม่ใช่คนดีอะไร จะปล่อยให้พวกเขาบุก
เข้ามาหาคุณหนูไม่ได้ นึกรูส้ กึ ผิดอยูใ่ นใจทีไม่ได้ให้จาง
สงพาคนติดตามมาด้วย

ถึงแม้พวกหลีฮวาจะเทียบเสินเวยไม่ได้ แต่พวกนางก็งด
งามมีเอกลักษณ์แตกต่างกันไป ยิงเสินเวยยินดีทีจะ
เสริมแต่งให้พวกนางด้วยแล้ว แต่ละนางก็ดสู ดใสราวกับ
บัวหลังฝน ใครได้มองดวงตาย่อมเป็ นประกาย

"พีฉาง มีสาวงามในสถานทีชนบทเช่นนีนับว่าหาได้ยาก
นัก" ชายผูเ้ ป็ นหัวหน้ากลุม่ กล่าวกับคนทางด้านซ้าย
สายตาจับจ้องอยูท่ ีใบหน้าของเสินเวยตลอดเวลา งด
งาม งดงามจริงๆ งดงามกว่าอนุภรรยาทีเขาเพิงรับมา
เมือเดือนทีแล้วเสียอีก ในใจเผลอรูส้ กึ คันขึนมา "ได้พบ

317
กันเพราะมีวาสนาร่วมกัน ข้าน้อยอยูเ่ ป็ นเพือนคุณหนู
เทียวชมป่ าท้อดีหรือไม่"

เสินเวยในร่างนีอายุสบิ สามปี แล้ว ผนวกกับได้รบั สาร

อาหารครบสมบูรณ์ตลอดหลายเดือนทีผ่านมา ทังยัง
ออกกําลังกายไม่ขาด ร่างกายจึงมีสดั ส่วนมากขึน ใบ
หน้าผุดผ่องกว่าเมือก่อนนัก คิวและดวงตางดงามราว
กับภาพวาด สะโพกผายแลดูนิมนวล จนจ้าวเหย้าจู่ไม่
อาจละสายตาไปทีใดได้

"ชายหญิงมิควรใกล้ชิดกัน ขอคุณชายโปรดสงวน
กิรยิ า" เฮงซวย เฮงซวยมันจริงๆ! มาเทียวป่ าดอกท้อ
กลับต้องมาพบกับเศษสวะเหล่านีอีก น่าผิดหวังยิงนัก!
อยากจะควักดวงตาน่าขยะแขยงสองคูน่ นออกมา
ั
318
เหยียบเล่นให้เหมือนกับถุงลมปลาเสียจริง

เสิยเวยหมุนกาย หมายจะเดินจากไป แต่ใครอีกคน

กลับกางพัดขวางไว้ตรงหน้าเสินเวย

"ข้าไม่ทาํ !" ชายหนุ่มในชุดสีมว่ งสะบัดผม แสร้งทําท่า

ทีสขุ มุ พลางกลัวหัวเราะกับชายชุดสีฟา้ หม่น "คุณหนู
ยอมรับปากเสียจะดีกว่า อย่าทําให้เสียบรรยากาศดีๆ
เช่นนีเลย ฮ่าๆ" คําพูดแฝงความคุกคาม ก่อนจะ
หัวเราะเสียงดังอีกครัง

เสินเวยคลียิม ดูงดงามราวกับดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิที
เบ่งบานเป็ นครังแรก จ้าวเหย้าจู่ในชุดสีฟา้ หม่นลม
หายใจถีกระชัน วิงเวียนศีรษะ ยืนมือออกไปผลักหลี
319
ฮวาและเหอฮวาทีขวางอยูเ่ บืองหน้าให้ออกไป หมายจะ
กระชากเสินเวยเข้ามากอด

"คนงาม คนงามตัวน้อยของข้า ให้พีชายเอ็นดูเจ้า

หน่อยเถอะนะ" ท่าทีกะลิมกะเลียนันทําให้เสินเวยนึก
อยากจะถีบเขาออกไปยิงนัก

เสินเวยเบียงตัวหลบไปด้านข้าง แววตาเผยความดุดนั
สีหน้าแสดงความเย็นชา "ฮะๆ รูห้ รือไม่วา่ คนทีพูดจา
เช่นนีคนก่อนอยูท่ ีใด นายน้อยฉาง แส้นนรสชาติ
ั ดีหรือ
ไม่?"

รอยยิมของเสินเวยงดงามยิงนัก แต่เมือตกอยูใ่ นสายตา

ของฉางจวินสีแล้วก็ราวกับเขามองเห็นผีอย่างไรอย่าง
320
นัน เขารีบเข้ามารังตัวญาติผพู้ ีไว้ ชีมาทีเสินเวยพลาง
พูดบอกบางอย่างด้วยท่าทีรบี ร้อน และนึกบ่นญาติผพู้ ี
อยูภ่ ายในใจ ตัวเขามาด้วยก็เกินพอแล้ว เหตุใดต้องพา
คนผูน้ ีมาด้วย คนผูน้ ีเป็ นถึงคุณชายของจวนเจ้าเมือง
แม้เขาจะไม่เอาไหน แต่อย่างไรเสียก็รูด้ ีวา่ หากเกิดอะไร
ขึนกับคุณชายแห่งจวนเจ้าเมืองทีนี ตระกูลฉางจะต้อง
ไม่พบจุดจบทีดีแน่ นับตังแต่ถกู บิดาทุบตีเกือบตายครัง
ก่อน เขาก็กลายเป็ นคนขลาดกลัวไปเสียแล้ว

ญาติผพู้ ีของฉางจวินสี นามว่าฉางจ้งเฉียว เขาก็เป็ น

หลานชายแท้ๆ ของฉางไท่ไท่ ชายหนุ่มมองเสินเวยอ
ย่างสงสัย เพราะแรงกระตุน้ จากญาติผนู้ อ้ ง ในทีสุดเขา

321
ก็ยอมห้ามปรามจ้าวเหย้าจู่

เหอะ ถือว่าเจ้ายังรูจ้ กั คิดอยูบ่ า้ ง! เสินเวยถลึงตาใส่ฉาง

จวินสีก่อนจะอาศัยโอกาสนีเดินจากไป

เดิมทีเดินทางมาครังนีตังใจว่าจะปล่อยว่าว ย่างเนือ
ทว่าแผนการทังหมดเป็ นอันต้องล่มไป และเสินเวยก็ไม่
มีกะจิตกะใจจะเทียวเล่นอีกแล้ว จําต้องกลับไปทังอย่าง
นัน

"คุณหนู เหตุใดเมือครูต่ อ้ งห้ามข้าด้วยล่ะเจ้าคะ"

เสินเวยถามอย่างขุ่นเคือง พวกคนเลวนันกล้าขวางคุณ
หนู คุณหนูคือคนทีพวกมันแตะต้องได้หรือ?

322
เสินเวยนิงเงียบครุน่ คิด ไม่ได้สนใจเถาฮวา จัดการคน
เหล่านันง่ายดายมาก แต่สถานทีนันไม่เหมาะ ถ้าหาก
นางทําร้ายคนบนภูเขาด้านหลัง หากทางวัดทราบเรือง
เข้าจะมองนางอย่างไร แต่ถา้ หากปล่อยไปทังอย่างนีใน
ใจของนางก็ไม่สงบ ไม่ได้แล้ว จะให้เรืองจบลงทังอย่าง
นีไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรมาเสินเวยก็ไม่ใช่คนทีจดจําความ
แค้น หากมีแค้นจะต้องสะสางเดียวนัน

"เถาฮวา ไปเรียกจางสงมา" เสินเวยสังพลางจับกําปั น

ของเสินเวย

เพียงไม่นานจางสงก็รบี ร้อนเข้ามา บางทีเถาฮวาอาจจะ

บอกอะไรเขาก่อนแล้ว เจ้าตัวจึงได้มีทา่ ทีตืนตระหนก
323
เช่นนัน จนกระทังเมือเห็นเสินเวยไม่เป็ นไรจึงวางใจลง
ได้ "คุณหนูมีสงใดจะสั
ิ งหรือขอรับ" พีใหญ่กาํ ชับเขาให้
เชือฟั งคําสังของคุณหนู

"เจ้ามาแล้วหรือ!" เสินเวยเล่าเรืองทีเกิดขึนเมือครูเ่ สียง

เบา "ข้าต้องการขาของเขา!" เสียงของเสินเวยทังเยือก
เย็นทังกระหายเลือด

จางสงใจสัน เพียงไม่นานก็คิดถึงคําคืนนันบนเขาหัวไก่
ได้ จริงสิ เดิมทีคณ
ุ หนูของพวกเขาก็ไม่ใช่หญิงสาว
ธรรมดา ทําอะไรเด็ดขาดต่างหากทีเป็ นธาตุแท้ของนาง
จางสงกระปรีกระเปร่าขึนมาในทันใด พยักหน้าอย่าง
เคร่งขรึม "ขอรับ บ่าวทราบแล้ว"

324
เก็บของเตรียมจะกลับจวน ในตูโ้ ดยสารเห็นได้ชดั ว่า
พวกหลีฮวาตกใจจนเสียขวัญ แต่ละคนนิงเงียบไม่พดู จา
เสินเวยก็ไม่มีใจจะปลอบโยนพวกนาง นางเอนตัวพิงกับ
ผนังตูโ้ ดยสาร นิงเงียบฟั งเสียงเคลือนไหวด้านนอก

ในตอนทีพวกนางกําลังจะกลับถึงตระกูลเสินนัน จางสง
ก็ตามมาทันพอดี เขาขีม้ามากระซิบบอกข้างรถ "คุณ
หนู สําเร็จแล้วขอรับ"

เสินเวยตอบรับสันๆ ก่อนจะมีทา่ ทีผอ่ นคลายลง ถ้าหาก

ตังใจมองดีๆ จะพบว่าทีมุมปากของนางยกสูงขึน นี
แสดงให้เห็นว่าเวลานีนางกําลังอารมณ์ดีเป็ นอย่างมาก

เมือกลับไปแล้ว จางสงจึงรายงานอย่างละเอียด "ตาม

325
คําสังของคุณหนู พวกเราปลอมตัวเป็ นโจรไปดักปล้น
บ่าวไม่ได้เปิ ดเผยใบหน้า เหมิงจือกับเสียวลิวจัดการ
พวกเขาทังหมด"

ในขณะทีเสินเวยกําลังอารมณ์ดี นายท่านฉางก็กลับ
ร้อนใจจนแทบคลัง

"ท่านหมอ ขาของคุณชายจ้าวนี?" ตอนเทียงบุตรชาย

และหลานของภรรยาทีพาคุณชายของจวนเจ้าเมืองไป
เทียวชมทัศนียภาพของฤดูใบไม้ผลิกลับมาด้วยท่าทีตืน
ตระหนก คุณชายของจวนเจ้าเมืองกลับถูกหามกลับมา
กอดขาของตนร้องครวญครางมาตลอดทาง เขาตกใจ
จนสีหน้าซีดเผือด ให้คนไปเชิญท่านหมอผูป้ ราดเปรือง
มาดูอาการ พลางสังให้คนนําจดหมายไปแจ้งทีจวนใน

326
เมือง

เช่นนันจึงเห็นท่านหมอส่ายหน้า "กระดูกภายในหัก
หมดแล้ว ข้ารักษาได้แค่บาดแผลภายนอกเท่านัน นาย
ท่านฉางเชิญท่านหมอทีปราดเปรืองกว่านีมาเถิด"

นายท่านฉางใจหายวูบ เขามองคุณชายจ้าวทียังร้อง
โอดครวญไม่หยุด พลันหารือกับท่านหมอว่า "หากจะ
หาท่านหมอคนอืนก็จาํ เป็ นต้องใช้เวลา ท่านดูแล้วควร
จะรักษาเบืองต้นก่อนใช่หรือไม่ ถึงอย่างไรก็ตอ้ งทําให้
เขาหายเจ็บก่อน" เขาโบกมือสังให้คนกลุม่ หนึงไปแจ้ง
เหตุทีในเมือง และตามหาหมอคนอืน

ทําให้หายเจ็บนันง่ายดายมาก ท่านหมอพยักหน้าตอบ
327
รับก่อนจะออกไปสังยา

นายท่านฉางเดินไปเดินมาอย่างร้อนใจ นีจะทําอย่างไร
กันดี? มาเกิดเรืองกับคุณชายในระหว่างทีพํานักอยูท่ ี
คฤหาสน์ของเขา สามคนไปด้วยกัน บุตรและหลานชาย
ของเขาปลอดภัยดี แต่คณ
ุ ชายจ้าวกลับขาหัก แล้วเช่น
นีจะอธิบายกับเจ้าเมืองจ้าวอย่างไร คุณชายจ้าวมีฐานะ
เป็ นอันดับสองในตระกูล และเป็ นทายาทเพียงหนึงเดียว
ถ้าหากขาของคุณชายรักษาไม่หาย ไม่ตอ้ งถึงมือเจ้า
เมืองจ้าวหรอก เพียงแค่จา้ วฮูหยินก็สามารถฉีกเขาเป็ น
ชินๆ ได้แล้ว!

"เจ้าเล่าเหตุการณ์ทีเกิดขึนให้ขา้ ฟั งที" อยูๆ่ นายท่าน

จ้าวก็หยุดเดินหันไปมองบุตรและหลานชายทียืนตัว

328
ลีบอยูด่ า้ นหนึง เมือฟั งจบแววตาก็ทอประกายวาบ

"เจ้าบอกว่าพวกเจ้าบังเอิญพบกับคุณหนูเสิน ทังยัง
กระทํากิรยิ าล่วงเกินนาง?!"

"ลูกไหนเลยจะกล้า" ฉางจวินสีร้องออกมาอย่างคับ
ข้องใจ นันเป็ นหัวหน้าปี ศาจ เขาจะหลบก็หลบไม่ทนั
"ขอรับ เป็ นเพราะญาติผพู้ ีกับ...." เขาชําเลืองมอง
จ้าวเหย้าจู่ทีกําลังร้องครวญคราง พร้อมทังกล่าวเสียง
เบาลง

ไหนเลยนายท่านฉางจะไม่เข้าใจความหมายของบุตร
ชาย บุตรชายของตนไม่กล้าล่วงเกินคุณหนูเสินอีก นีจะ
ต้องเป็ นเพราะคุณชายจ้าวเห็นนางหน้าตาสะสวยจึง
329
เผลอไปล่วงเกินเข้า เมือคิดได้เช่นนีก็เผลอนึกโกรธเคือง
หลานชายขึนมา เหตุใดจึงพาตัวหายนะผูน้ ีมาทีนี หลง
ลืมความยินดีตอ่ การมาเยือนของคุณชายจ้าวไปหมด

"คุณหนูเสินไม่ได้กล่าวสิงใดก็จากไปแล้วหรือ" นาย
ท่านฉางเอ่ยถามบุตรชายต่อไป

ฉางจวินสีเอียงคอครุน่ คิด ก่อนจะส่ายหน้าตอบไปว่า

"ขอรับ ลูกกับญาติผพู้ ีกําลังห้ามคุณชายจ้าวไว้ คุณหนู
เสินก็จากไปเลย" จางจ้งเฉียวทีอยูอ่ ีกด้านแม้จะฟั งไม่
เข้าใจก็พยักหน้าตาม

นายท่านฉางลูบเคราอย่างครุน่ คิด ดูเหมือนเขาแน่ใจ

แล้วว่าขาของคุณชายจ้าวจะต้องเกียวข้องกับคุณหนู
330
เสินแน่ กลางวันแสกๆ เช่นนีจะมีโจรปล้นได้อย่างไร?
แต่วา่ แม้ไม่ใช่โจรก็ตอ้ งบอกว่าใช่ เขาไม่กล้าล่วงเกิน
จวนตระกูลจ้าว และยิงกว่านันก็ไม่กล้าล่วงเกินคุณหนู
เสิน เขารูด้ ีวา่ ในมือของนางมีกาํ ลังคนอยูก่ ลุม่ หนึง แต่
ละคนร่างกํายําลําสัน เหมือนทหารกล้าในค่ายทหาร ได้
ยินว่ามีการฝึ กซ้อมตอนเช้าทุกวัน ถ้าหากล่วงเกินคุณ
หนูเสิน พวกเขาทังบ้านถูกลอบฆ่าปิ ดปากเมือไหร่ก็ไม่มี
ใครรู ้

มุง่ หาผลประโยชน์ หลีกเลียงอันตรายเป็ นธรรมชาติของ

มนุษย์ ทันใดนันนายท่านฉางก็ตดั สินใจได้ เขากัดฟั น
ไปแจ้งความกับศาลาว่าการด้วยตัวเอง คุณชายจ้าว
แห่งจวนเจ้าเมืองถูกโจรปล้น นีเป็ นคดีใหญ่เชียวนะ!

331
 ตอนที 17 ติดตาม

เดิมทีเสินเวยไม่รูส้ กั นิดว่าคนทีนางส่งคนไปจัดการก็คือ
คุณชายจ้าวแห่งจวนเจ้าเมือง แม้จะรูแ้ ล้วแต่ก็เก็บกวาด
อย่างไร้รอ่ งรอย นางกังวลแค่วา่ สองคนทีออกหน้าไม่ได้
เปิ ดเผยหน้าตา ไม่ปล่อยให้ใครจําได้และแพร่งพราย
332
เรืองนีออกไป เวลานีเสินเวยกําลังสนใจสิงใหม่ นาง
กําลังสนใจชีวประวัติศาสตร์เป็ นอย่างมาก โดยเฉพาะ
ฮองเฮาจิงเสียงในรัชสมัยของอดีตฮ่องเต้ นางเก็บรวบ
รวมตําราประวัติศาสตร์พงศาวดารกองใหญ่ หลังจากที
ได้อา่ นแล้ว เสินเวยแน่ใจว่าฮองเฮาจิงเสียของอดีต
ฮ่องเต้ของรัชกาลก่อนเป็ นผูท้ ีข้ามเวลามา

เพียงแต่ฮองเฮาจิงเสียงก็ยอดเยียมมาก เคียงข้างชาย
ของตัวเองจนสามารถครอบครองบัลลังก์ฮ่องเต้ได้สาํ เร็จ
จนถูกเรียกขานว่าเป็ นคูบ่ ญ
ุ บารมี เสินเวยได้อา่ นอัต
ชีวประวัติของหญิงผูน้ นแล้
ั วก็รูส้ กึ ตืนเต้น แต่นางไม่ได้มี
ความทะเยอทะยานยิงใหญ่ปานนัน ในชาติก่อนนาง
ต้องบริหารบริษัทขนาดใหญ่เพียงลําพัง ทังยังโลด
แล่นอยูใ่ นโลกของทหารรับจ้าง เวทีทียิงใหญ่กว่านีนาง

333
ก็เคยยืนมาแล้ว อํานาจทียิงใหญ่กว่านีนางก็เคยสัมผัส
มาแล้ว ชีวิตนีนางแค่อยากอยูว่ า่ งๆ มองดอกไม้รว่ งที
ลานหน้าคฤหาสน์ ได้เพลิดเพลินไปกับชีวิต

เสินเวยไม่สนใจ แต่คณ
ุ ชายซูไม่สนใจไม่ได้ ในฐานะพ่อ
บ้านทียอดเยียม เขาจะต้องทําทุกเรืองให้กระจ่าง กําจัด
ทุกภัยร้ายทีอาจเกิดขึนได้ตงแต่
ั ตอนทีมันเริมแตกหน่อ
ดังนันข่าวการมาถึงเมืองหลินอันของคูส่ ามีภรรยาจ้าว
แห่งจวนเจ้าเมือง เขาได้รูใ้ นทันที

จ้าวฮูหยินจากสกุลหลูเมือรูว้ า่ บุตรชายถูกโจรปล้น จึง

รูส้ กึ หวันวิตกมาโดยตลอด เมือลงจากเกียวก็ตรงไปยัง
ห้องรับรองในทันที "เหย้าจู่ เหย้าจู่ของแม่!" พริบตา
แรกทีเห็นบุตรชายนังพิงหัวเตียงร้องเรียกอยู่ ในใจรูส้ กึ

334
เจ็บปวดยิง "ลูกจ๋า เจ้าเป็ นอะไรไป ขาเจ็บหรือ หมอ
หมอล่ะ?" นางล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าซับเหงือให้บตุ รชายที
หน้าผาก

"ท่านแม่ ท่านแม่ขอรับ ขาของข้า ขาของข้าหักแล้ว

เจ็บ ข้าเจ็บจะตายอยูแ่ ล้ว ข้าไม่อยากเป็ นคนขาเป๋ ไม่
อยากเป็ น" จ้าวเหย้าจู่เหมือนได้เจอทีพึง ก็จบั มือฮูหยิน
สกุลหลูไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ฮูหยินนําตาตกในทันที "ท่านหมอเทวดา ใช่ หมอ

เทวดาลัวรีบมาดูขาของลูกข้า" เหมือนนางเพิงนึกขึนมา
ได้ จึงหันไปมองด้านหลัง แววตาเต็มไปด้วยความหวัง

ทีด้านหลัง เจ้าเมืองจ้าวกับชายวัยกลางคนแบกกล่อง
335
ยาไว้บนหลังก้าวข้ามธรณีประตูมาด้วยกัน ถึงแม้ฝีเท้า
ของเจ้าเมืองจ้าวจะมันคง แต่สีหน้าเกลือนไปด้วยความ
ร้อนรน เขาประสานมือคารวะแล้วเอ่ยว่า "รบกวนหมอ
เทวดาลัวแล้ว"

"ท่านเจ้าเมืองจ้าวเกรงใจแล้ว" หมอเทวดาคารวะกลับ
ไป ก่อนหันกลับไปตรวจดูอาการบาดเจ็บแก่จา้ วเหย้าจู่
มือของเขาเพิงจะแตะโดนขาของชายหนุ่ม เจ้าตัวก็รอ้ ง
ครวญครางออกมาแล้ว "อย่า อย่าแตะ เจ็บ เจ็บอ่า!"
ตังแต่เมือวานเขาก็รอ้ งโอดโอยทังคืนจนถึงวันนี ลําคอ
ของเขาก็แหบแห้งเสียแล้ว

"คุณชายอดทนหน่อยนะขอรับ ข้าจะพยายามเบามือ"
หมอเทวดาไม่ทกุ ข์รอ้ น สองมือกดไปทีขาข้างทีเจ็บของ
336
จ้าวเหย้าจู่อย่างไม่เกรงใจ ท่ามกลางเสียงครวญคราง
ราวกับผีสาว คิวค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน ฮูหยินสกุลหลู
ปาดนําตาด้วยความสงสาร "ลูก ลูกจ๋า อดทนหน่อย
นะ ให้หมอเทวดาลัวได้รกั ษาเจ้าเถอะ รักษาจนหาย
แล้วจะได้ไม่เจ็บอีก" นางคลอดบุตรสาวสีคนจึงได้บตุ ร
ชายคนนีมา เพราะได้บตุ รชายคนนีมา ฐานะของนางใน
ตระกูลจ้าวจึงมันคงขึน สําหรับบุตรชายคนนีนางก็
ประคบประหงมจนเสียนิสยั ไม่วา่ เขาต้องการสิงใดนาง
จะหามาประเคนให้ เคยได้รบั ความทุกข์ยากเมือไหร่กนั

เจ้าเมืองจ้าวก็หวันวิตกขึนมาเช่นกัน "ท่านหมอเทวดา
ขาของเจ้าลูกคนนีเป็ นอย่างไร” ใบหน้าของเขาเต็มไป
ด้วยความกังวล ถึงแม้เขาจะมีลกู ชายสีคน แต่มีทายาท
ทีเกิดจากฮูหยินแค่คนเดียวเท่านัน บุตรสาวคนโตทีเป็ น

337
ฮูหยินในจวนขององค์ชายกงรักใคร่นอ้ งชายร่วมอุทรคน
นีทีสุด หากรูว้ า่ เขาต้องเสียขา เช่นนันผลทีตามมาเขา
ไม่กล้าคิดจริงๆ ดังนันสายตาของเขาทีมองไปยังหมอ
เทวดาลัวล้วนแฝงไว้ดว้ ยความหวัง

หมอเทวดาชักมือกลับมา ก่อนจะยกมือเท้าสะเอวส่าย
หน้าให้เจ้าเมืองจ้าว "กระดูกขาของคุณชายหัก ข้า
วินิจฉัยว่าน่าจะเคยถูกทําร้ายด้วยอาวุธคม"

จ้าวเหย้าจู่ทีกําลังกรีดร้องพยักหน้ารัว "ใช่ๆ โจรคนนัน

มันใช้ทอ่ นทวนเหล็กทับขาของลูก ขาของลูกขยับไม่ได้
แล้ว"

เจ้าเมืองจ้าวขมวดคิวแน่น ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจวิชา
338
แพทย์ แต่ก็พอมีความรูท้ วไปอยู
ั บ่ า้ ง กระดูกหักเป็ น
เรืองใหญ่ "ท่านหมอเทวดาพอจะมีทางรักษาหรือไม่"
ปู่ ของหมอเทวดาลัวเคยเป็ นหมอหลวง แตกฉานในการ
รักษาบาดแผลภายนอกเป็ นอย่างมาก หมอเทวดาลัว
เป็ นคนรุน่ หลังทีปราดเปรืองกว่ารุน่ เก่า เป็ นท่านหมอที
เก่งทีสุดในเมือง ครังนีอีกฝ่ ายติดตามตนเองมายังตําบล
หลินอันได้ถือว่ามีบญ
ุ คุณต่อเขามากแล้ว

หมอเทวดาครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงก่อนจะเอ่ยว่า "ต่อกระดูก

ข้าน้อยจะลองดูสกั ครัง แต่ทียากคือการพักฟื นหลังจาก
นี

ฮูหยินสกุลหลูเมือได้ยินว่าขาของบุตรชายยังมีทางรักษา
จึงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก นางมีทายาทเพียงคน

339
เดียว ทุกอย่างในตระกูลจ้าวล้วนเป็ นของบุตรชายของ
นาง หากบุตรชายต้องเสียขาไปเช่นนันไม่กลายเป็ น
โอกาสดีทีพวกอกตัญ ทู ีมีสายเลือดตระกูลจ้าวจะได้
ยึดครองผลประโยชน์หรือ

เมือนึกถึงลูกนอกสมรสเหล่านัน นางก็รูส้ กึ ชิงชังขึนมา

หากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านีนางตังครรภ์บตุ รสาวทังสีคน
นางจะยอมปล่อยให้พวกลูกนอกสมรสพวกนันคลอด
ออกมาได้หรือ? เวลานีไม่เป็ นไรแล้ว ขาของบุตรชายมี
ทางช่วยแล้ว ตระกูลจ้าวยังเป็ นของลูกชายของนาง
ต้องขอบคุณสิงศักดิสิทธิทีคุม้ ครอง ในใจของฮูหยินสกุล
หลูทอ่ งอมิตตาพุทธอยูต่ ลอดเวลา

คนทีรูส้ กึ โล่งอกยังมีสองสามีภรรยาตระกูลฉาง ไอ้หยา!

340
ระยําเอ๊ย ตกใจแทบตาย! รักษาได้ก็ดีแล้ว ตอนนี
ตระกูลฉางถือว่าปลอดภัยแล้ว ต้องขอบคุณเหล่า
เทพเจ้าจริงๆ นายท่านฉางเช็ดเหงือทีหน้าผาก แผ่น
หลังยืดตรงขึนมาโดยไม่รูต้ วั

แต่เจ้าเมืองจ้าวกลับไม่รูส้ กึ สุขใจเช่นนัน หันมาถามกับ

หมอเทวดาลัวว่า "การพักฟื นหลังจากนีต้องทําอย่าง
ไร" เขาไม่ได้ละเลยต่อสีหน้าหวันวิตกของอีกฝ่ าย
"ต้องการสิงใด เชิญหมอเทวดาลัวบอกมาตามตรง
หากจวนตระกูลจ้าวไม่มี ข้ายังสามารถไปร้องขอจาก
ท่านกงอ๋องได้ ถึงอย่างไรก็ตอ้ งรักษาของลูกข้าให้หาย”

สีหน้าของหมอเทวดาจึงคลายกังวลลง "ไม่ใช่เช่นนัน
โบราณว่ากล้ามเนือและกระดูกต้องใช้เวลาหนึงร้อยวัน
341
ในการรักษา หลังจากทําให้ขาของคุณชายต่อกันแล้วจะ
ต้องอยูน่ ิงห้ามขยับ ไม่เช่นนันหากกระดูกเคลือนไปผิด
ตําแหน่งก็จะฟื นฟูไม่ได้อีก"

"เรืองนีจะยากอะไรกัน ให้สาวใช้บา่ วรับใช้กลุม่ ใหญ่

คอยปรนนิบตั ิก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ หมอเทวดาลัวท่านรีบ
ต่อกระดูกเถอะ" เดิมทีฮหู ยินสกุลหลูคิดว่ายากเย็นมาก
คิดไม่ถงึ ว่าแค่ให้อยูน่ ิงห้ามขยับเท่านัน อย่าว่าแค่หนึง
ร้อยวันเลย ทังปี ก็ยงั ได้

หมอเทวดามองเจ้าเมืองจ้าวก็เห็นว่ามีทา่ ทีไม่ทกุ ข์รอ้ น

เช่นกัน เขาอ้าปากจะพูดบางอย่างแต่สดุ ท้ายก็ไม่พดู
อะไรอีก ถึงอย่างไรเสียเรืองทีควรเตือนก็เอ่ยเตือนไป
แล้ว พูดมากไปอีกฝ่ ายอาจจะคิดว่าเขาจงใจหลอกให้

342
กลัวก็เป็ นได้

เมือขาของบุตรชายมีทางช่วยแล้ว สองสามีภรรยา
ตระกูลจ้าวจึงมีเวลาถามเรืองโจรปล้น

"พวกโจรสมควรตายพวกนันเหตุใดจึงโอหังเพียงนี!
นายอําเภอทําอะไรกันอยู่ จับตัวคนร้ายได้หรือยัง" ฮูห
ยินสกุลหลูเปลียนท่าทีออ่ นโยน ยกตนข่มขู่

นายอําเภออูท่ ียืนสงบเสงียมอยูแ่ ข้งขาอ่อนแรงโดยไม่รู ้

ตัว รีบออกมาขออภัยในทันที "ผูน้ อ้ ยไร้ความสามารถ
หวังว่าฮูหยินจะอภัย เมือได้รบั ข่าวสายสืบหลีก็นาํ คนไป
ปราบปรามโจรทีเขาหัวไก่ เชือว่าอีกไม่นานจะต้องตาม

343
จับตัวได้อย่างแน่นอนขอรับ"

ฮูหยินสกุลหลูแค่นเสียงเยาะด้วยความไม่พอใจเป็ น
อย่างมาก "ยังจับตัวคนร้ายไม่ได้อีก? หากเจ้าทําไม่ได้
สามีของข้าจะส่งทหารไปเอง" นางตบโต๊ะท่าทีเหิมเกริม
ไม่หวันเกรงผูใ้ ด ไม่วา่ จะต้องพลิกแผ่นดินก็ตอ้ งจับตัว
โจรทีทําร้ายบุตรชายของนางมาให้จงได้

"เอ่อ...คือ..." นายอําเภออูห๋ น้าผากมีเหงือซึมออกมา

ถ้าหากให้เจ้าเมืองส่งทหารไป เช่นนันตําแหน่งของเขาก็
จบสินแล้ว

เจ้าเมืองจ้าวส่งสายตาปรามฮูหยิน แสร้งตําหนิวา่ "ฮูห

ยินเช่นเจ้าจะเข้าใจอะไร ห้ามพูดส่งเดช" ก่อนจะกล่าว
344
กับนายอําเภออูด๋ ว้ ยใบหน้าอ่อนโยนยิมแย้มว่า "ฮูหยิน
เป็ นห่วงบุตรชายเกินไป ขอนายอําเภออูอ๋ ย่าได้ตาํ หนิ"

"ไม่ตาํ หนิ ไม่ตาํ หนิขอรับ เป็ นเพราะผูน้ อ้ ยทํางานไม่ได้

เรือง" นายอําเภออูต๋ อบรับต่อเนือง นึกตัดสินใจเงียบๆ
ว่าเมือกลับไปแล้วเขาจะนํากําลังคนไปยังเขาหัวไก่ดว้ ย
ตัวเอง ก่อนหน้านีไม่สนใจพวกเขา เวลานีกลับไม่รูจ้ กั ที
ตําทีสูงล่วงเกินท่านเจ้าเมือง นีไม่เท่ากับรนหาทีตาย
หรือ? เขาจําต้องทําเรืองนีให้เรียบร้อย ท่านเจ้าเมืองจะ
ต้องจดจําผลงานของเขา เมือคิดได้ดงั นี นายอําเภออูก๋ ็
รูส้ กึ จิตใจเบิกบานยิง

หลังจากทีนายอําเภออูอ๋ อกไปแล้ว เจ้าเมืองจ้าวก็เรียก

ฉางจวินสีกับจางจ้งเฉียวเข้ามาสอบถามอย่างละเอียด
345
เดิมทีฉางจวินสีเป็ นคนขีขลาดอยูก่ ่อนแล้ว จึงเล่าความ
จริงทังหมดออกมาด้วยเสียงตะกุกตะกัก เจ้าเมืองจ้าว
ไม่ได้สนใจเหตุการณ์ตอนทีบุตรชายพบกับเสินเวยสัก
นิด เพราะคิดว่าบุตรชายแค่เกียวพาสาวงามเท่านัน แม้
งดงาม แต่วา่ หญิงในเขตทุรกันดารเช่นนีจะงามได้สกั แค่
ไหนกัน?

ในขณะทีจ้าวฮูหยิน คิดว่าแม่นางผูน้ นยั

ั วยวนบุตรชาย
ของนางเพือโอ้อวด ไม่เช่นนันด้วยสายตาของบุตรชายมี
หรือจะชายตาแลเด็กสาวบ้านนอก?

ต้องยอมรับว่าสองสามีภรรยาคูน่ ี แม้จะมีมมุ มองต่าง

กัน แต่ก็มีพืนเพนิสยั เหมือนกัน

346
ดังนันเจ้าเมืองจ้าวจึงโทษว่าเรืองทีบุตรชายขาหักเป็ น
ความผิดของโจรป่ า ส่วนเรืองทีเหตุใดกลุม่ คนสามสีคน
ทีเดินทางไปด้วยกัน กลับมีแค่บตุ รชายของตนเองทีถูก
ทําร้าย ข้อนีเขาก็ไม่เข้าใจ สุดท้ายคิดไปเองว่าเป็ น
เพราะบุตรของตนโชคร้าย

เดิมทีคิดว่าอีกไม่นานคงจับตัวคนร้ายได้ แต่ผา่ นไปสาม

วันก็ยงั ไม่พบแม้แต่เงา เจ้าเมืองจ้าวจึงกราดเกรียวขึน
มา สังทหารไปจับด้วยตัวเอง ตามหาจนทัวเขาหัวไก่ก็
ยังจับไม่ได้สกั คน หรือว่าพวกโจรเหาะขึนฟ้าหรือมุดดิน
ได้ ด้วยโทสะเจ้าเมืองจ้าวจึงก่นด่านายอําเภออูเ๋ สียยก
ใหญ่

ในเวลานี นายอําเภออูเ๋ ลิกคิดจะสร้างผลงานมานาน

347
แล้ว ขอแค่สามารถรักษาหมวกขุนนางไว้ได้ก็ขอบคุณ
ท่านเทพแล้ว ถูกเจ้าเมืองจ้าวเร่งวันละครัง เขาก็ยิงกด
ดันมากขึน ความไม่พอใจทีมีตอ่ เจ้าเมืองจ้าวนับวันก็ยงิ
มีมากขึน ก็แค่มีบตุ รสาวทีรูปโฉมเข้าตาท่านอ๋องกงจึง
ได้เลือนตําแหน่งขุนนาง ไม่อย่างนันปานนีก็ยงั เป็ นแค่
นายอําเภอเหมือนกับเขาไม่ใช่หรือ

ดังนันเรืองปราบโจรไม่ตอ้ งกังวลแล้ว ผ่านไปอีกเจ็ด

แปดวันค่อยหาแพะรับบาปก็เท่านัน

348
 ตอนที 18 แผนการของจ้าวเหย้าจู่

เสินเวยทีอยูใ่ นคฤหาสน์ตระกูลเสินกลับไม่รูว้ า่ มีคน

กําลังมุง่ ร้ายต่อตัวนาง แม้จะรูก้ ็เกรงว่านางคงไม่ใส่ใจ

เรืองนีต้องให้จา้ วเหย้าจู่เป็ นฝ่ ายลงมือก่อน ชายผูน้ นั

เป็ นคนทีลุม่ หลงในตัณหา อายุแค่สบิ สีปี ก็เชยชมสาวใช้
ในห้องเสียแล้ว เวลานีให้เขานอนรักษาตัวอยูบ่ นเตียง

349
อย่างเดียว เขาหมกมุน่ จนเคยชิน จะทนรับได้อย่างไร

จ้าวฮูหยินแห่งสกุลหลูก็รูน้ ิสยั ของบุตรชายดี ตระหนัก

ขึนได้วา่ เวลานีอยูใ่ นตระกูลฉาง จึงไล่หญิงรับใช้ออกไป
เหลือแค่บา่ วรับใช้ประจําตัวคอยปรนนิบตั ิ

จ้าวเหย้าจู่กลับไม่เข้าใจถึงความลําบากของฮูหยินสกุล
หลู หนึงสองวันยังพอทน เมือสามวันผ่านไป จ้าวเหย้า
จู่ทีเคยชินกับการเชยชมสตรีก็รูส้ กึ อึดอัดราวกับหัวใจ
ถูกกรงเล็บแมวบีบคัน อึดอัดจนแทบทนไม่ไหว อารมณ์
ร้ายมากขึนทุกวัน ทังก่นด่า โยนข้าวของ ปั ดถ้วยยา ทํา
ให้พวกบ่าวรับใช้ลาํ บากจนพูดไม่ออก

ถ้าหากระบายอารมณ์กบั คนในปกครองก็เกินพอแล้ว
350
จ้าวเหย้าจู่ยงั ดือแพ่งไม่ยอมกินยา เรืองนีทําให้ฮหู ยิน
สกุลหลูไม่อาจทนนิงเฉยอยูไ่ ด้ นางรบมาทีห้องบุตรชาย
มองเห็นเศษถ้วยและยาทีหกอยูบ่ นพืน จึงโบกมือสังให้
บ่าวรับใช้ไปต้มยามาใหม่ ส่วนตนเองก็เดินไปนังทีข้าง
เตียงบุตรชาย เกลียกล่อมอย่างอดทนว่า "พวกเขารับ
ใช้ลกู ไม่ดี แม่จะเปลียนคนให้เจ้า แต่จะละเลยร่างกาย
ไม่ได้"

จ้าวเหย้าจู่โกรธจนสีหน้าบิดเบียว "เปลียน! เปลียนให้

หมด! แต่ละคนมือหนักปานนัน ลูกอยากได้พีเฉียว
เหลียน คนของท่านแม่มาปรนนิบตั "ิ เมือพูดถึงเฉียว
เหลียน ร่างอันยัวยวนของเฉียวเหลียนก็ปรากฏตรงหน้า
ชายหนุ่ม ร่างกายบางจุดหดเกร็งจนรูส้ กึ เจ็บ

351
"ท่านแม่ขอรับ ท่านเมตตาลูก มอบพีเฉียวเหลียนให้ลกู
เถอะนะขอรับ ลูกสัญญาว่าจะดืมยารักษาอาการป่ วย
อย่างดี" จ้าวเหย้าจู่ออดอ้อนร้องขอ สายตาเหลือบ
ชําเลืองมองเฉียวเหลียนอยูต่ ลอดเวลา

เฉียวเหลียนทีกําลังคุกเข่าเก็บของอยูบ่ นพืนรูส้ กึ หวัน

วิตก มือชะงักไปครูห่ นึง ก่อนจะรีบขยับตัว หลังจาก
ถอยออกมาจากห้องแล้วจึงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก

ฮูหยินสกุลหลูไม่ได้ผอ่ นปรนเหมือนอย่างทีผ่านมา
"เหย้าจู่เอ๋ย หากเป็ นตอนปกติ อย่าว่าแค่เฉียวเหลียน
เลย แม้แต่เฉียวเย่วท์ ีเป็ นสาวใช้ประจําตัวของแม่ แม่ก็
ตัดใจยกให้เจ้าได้ แต่เวลานีขาของเจ้ากําลังเจ็บ คําสัง
ของหมอเทวดาลัวใช่วา่ เจ้าจะไม่ได้ยิน แม่อนุญาตไม่

352
ได้"

เฉียวเย่วเ์ ป็ นสาวใหญ่ทีรับใช้ประจําตัวฮูหยินสกุลหลู
นางทํางานได้ดงใจที
ั สุด รูปโฉมไม่ได้งดงามอย่างเฉียว
เหลียน แต่เป็ นคนสุขมุ จงรักภักดีและมีความสามารถ
หากไม่ใช่เพราะเป็ นคนสนิท ฮูหยินคงส่งนางไปยังห้อง
ของบุตรชายนานแล้ว เป็ นการดีทีจะให้นางช่วยดูแล
บุตรชายนิสยั หยาบ เฉียวเย่วส์ ขุ มุ เยือกเย็น มีนางคอยชี
นํา บุตรชายจะต้องก้าวหน้าขึนบ้าง

เห็นบุตรชายไม่มีความสุข ในใจของฮูหยินก็รูส้ กึ เจ็บ

ปวดขึนมา ก่อนจะปลอบใจว่า "เหย้าจู่เอ๋ย เจ้าก็อายุ
ไม่นอ้ ยแล้ว ควรรําเรียนให้กา้ วหน้าสักหน่อย เพราะ
เรืองครังนีก็ทาํ ให้ทา่ นพ่อของเจ้าโกรธมาก เจ้าอย่าได้

353
ทําให้เขาโมโหอีกเลยนะ พีใหญ่ของเจ้าทุม่ เทตังมาก
มายจึงได้เข้าสํานักศึกษากัวจือเจียน เหย้าหมิงของ
ครอบครัวอารองของเจ้าเลยพลอยได้ประโยชน์ไปด้วย"
แม้ฮหู ยินจะโกรธเคืองอย่างไร เหย้าหมิงได้ประโยชน์ก็ดี
กว่าพวกลูกเมียน้อยได้ประโยชน์ อย่างมากนางแค่หงุด
หงิดบ้างก็เท่านัน

"เจ้ารักษาตัวให้ดี เชือฟั งพ่อแม่ พีใหญ่ของเจ้าบอก

แล้วว่าขอเพียงเจ้าสามารถสอบผ่าน นางจะต้องหา
ตระกูลพ่อตาแม่ยายทีมีอาํ นาจ เจ้าชอบสาวงามไม่ใช่
หรือ? เมือถึงเวลานันให้พีใหญ่จะเลือกสาวงามให้เจ้า"
ฮูหยินสกุลหลูให้คาํ มันแก่บตุ รชาย

จ้าวเหย้าจู่ดวงตาเป็ นประกายในทันที "จริงหรือขอรับ!

354
พีใหญ่บอกเช่นนีจริงหรือ!" ชายหนุ่มรูส้ กึ ยินดียงนั
ิ ก
หลงลืมสิงสําคัญทีต้องทําทีฮูหยินบอกก่อนหน้านีไปจน
หมด เรียนหนังสือมีอะไรดีกนั ? เรือนกายของสตรีตา่ ง
หากทีเป็ นสุขทีน่าเสพย์ทีสุดในโลกหล้า เขาเบนสายตา
มองมารดา พลางกล่าวกับนางว่า "ได้ขอรับ ลูกจะทํา
ตามคําของท่านแม่ ยอมดืมยารักษาตัวให้ดี แต่ทา่ นแม่
ต้องรับปากลูกเรืองหนึง"

ฮูหู ยินรูส้ กึ ยินดี "เรืองใดหรือ"

เวลานีนางขอแค่ให้บตุ รชายรักษาตัวอย่างสบายใจเท่า
นัน แม้เขาต้องการดวงจันทร์บนท้องฟ้า นางก็จะคิดหา
ทางสอยลงมาจนได้

355
“ลูกออกมาเทียวครังนีบังเอิญได้พบกับแม่นางผูห้ นึง
ลูกชอบนางจริงๆ ขอร้องท่านแม่ตามนางมาให้ลกู ได้
หรือไม่ขอรับ" จ้าวเหย้าจู่บอกความต้องการของตัวเอง

ในคราแรกฮูหยินไม่ยอมตกลง แต่นางก็ทนต่อแรงอ้อน
วอนของบุตรชายไม่ได้ จําต้องพยักหน้าลงตอบตกลงใน
ทีสุด ช่างเถิดๆ ก็แค่เด็กบ้านนอกคนหนึงเท่านัน ในเมือ
ลูกชอบนาง เช่นนันก็ให้นางมาปรนนิบตั ิก็แล้วกัน เมือ
ถึงเวลานันค่อยยกให้นางเป็ นสาวใช้ในห้องนอนถือเป็ น
วาสนาของนางแล้ว

ฮูหยินสกุลหลูสง่ คนไปสืบจนรูว้ า่ เด็กสาวบ้านนอกนาง

นันกลับเป็ นถึงคุณหนูแห่งจวนท่านโหว เพิงจะอายุสบิ
สองย่างสิบสามปี ยังไม่เป็ นสาวเต็มตัว ฮูหยินพลันรูส้ กึ

356
หงุดหงิดงุ่นง่าน

"เหย้าจู่ เด็กคนนีนับวันยิงเหลวไหลขึนทุกที" นางบ่น

กับเฉียวเย่วส์ าวใช้ยกใหญ่ เมือได้รูเ้ ช่นนีจึงไม่สนใจคํา
ขอของบุตรชายอีก

แน่นอนว่าชายหนุ่มไม่ยอมจบ แค่เพียงพริบตาเดียวก็
ครุน่ คิดสิงหนึงขึนมาได้ "ท่านแม่ พีใหญ่จะเป็ นธุระ
เรืองงานแต่งงานของข้าไม่ใช่หรือขอรับ ข้าคิดว่าไม่ตอ้ ง
หาแล้ว คุณหนูเสินเหมาะสมมากแล้ว รูปโฉมงดงาม
ฐานะก็สงู ส่ง ท่านแม่ ลูกต้องการคุณหนูเสินขอรับ" แค่
คิดถึงใบหน้าเล็กจิมลิมนัน เขาก็ลาํ คอแห้งผาก รูส้ กึ ไม่
สบายตัวไปหมด

357
เมือได้ยินบุตรชายกล่าวเช่นนี ฮูหยินสกุลหลูก็รูส้ กึ คล้อย
ตาม ฐานะถือว่าเหมาะสมกับบุตรชาย แต่อายุนีสิ?
นางเริมรูส้ กึ ลังเล "คุณหนูเสินผูน้ นเพิ
ั งจะอายุสบิ สามปี
เท่านัน ไม่เด็กไปหน่อยหรือ?" เมือเทียบกับอายุของ
นาง ก็ถือเป็ นหลานของนางได้ แล้วเมือไรนางจะได้อมุ้
หลานเล่า คุณหนูผนู้ นเพิ
ั งจะอายุสบิ สามปี กีปี กีเดือน
นางจึงจะได้อมุ้ หลานล่ะ

"เรืองนีไม่ใช่ปัญหาขอรับ อีกแค่สองปี ก็ถงึ วัยปั กปิ น

แล้ว ลูกอาศัยโอกาสนีตังใจเรียนหนังสือสองปี ก็
สามารถสอบผ่านแล้ว ท่านแม่ ขอเพียงท่านรับปากลูก
ว่าจะสูข่ อคุณหนูเสินให้ ลูกจะเชือฟั งท่านทุกอย่าง ท่าน
แม่ ท่านแม่ขอรับ" จ้าวเหย้าจู่ทงออดอ้
ั อนทังสาบาน
ให้คาํ มันอย่างมุง่ มัน

358
"ก็ได้ แม่รบั ปากเจ้า เจ้าจําไว้ตอ้ งตังใจพัฒนาตัวเอง
ล่ะ!" นางสงสารบุตรชาย จึงยอมรับปากในทีสุด

ใครจะรูว้ า่ เมือนางบอกเรืองนีกับสามี เจ้าเมืองจ้าวกลับ

เดือดดาลขึนมา "เจ้ากล้าคิดได้อย่างไรหา! เจ้าไม่รูจ้ กั
มองสารรูปของลูกเจ้าบ้าง!" ผูห้ ญิงมีความรูน้ อ้ ย รูแ้ ต่
เรืองภายในเรือนของตัวเอง เขาไม่ลืมว่าจวนเจ้าเมือง
ของตนได้มาอย่างไร นางเป็ นถึงคุณหนูแห่งจวนท่าน
โหว ตระกูลจ้าวของเขาจะคิดฝันได้อย่างไร ยิงกว่านัน
เหย้าจู่ยงั ตัวเปล่า แม้แต่ซวไฉ[1]ก็
ิ ไม่ใช่

ฮูหยินมึนงงในคราวแรก ก่อนจะบังเกิดโทสะขึนมา "ลูก

ชายของข้าเป็ นอย่างไร ลูกของข้าเป็ นยอดคน ความคิด
359
ซือตรง ไม่เหมือนพวกเจ้าเล่หห์ น้าอย่างหลังอย่างเหล่า
นัน นายท่าน ท่านก็เป็ นเจ้าของจวนผูย้ งใหญ่
ิ บุตรชาย
ของข้าจะไม่คคู่ วรได้อย่างไรเจ้าคะ"

ในใจของนางบุตรชายดีเป็ นพันเท่าหมืนเท่า ส่วนนิสยั ที

ลุม่ หลงในตัณหา นันก็ไม่ใช่ขอ้ ด้อยสักนิด ในโลกนีมี
ชายใดบ้างทีไม่ลมุ่ หลงในตัณหา แม้แต่สามีของนาง
เรือนปี กหลังก็มีนางเล็กๆ มากมาย

คุณหนูเสิน หากพูดให้ดดู ีสกั หน่อยก็เป็ นคุณหนูผสู้ งู

ศักดิแห่งจวนท่านโหว รอเมือจวนท่านโหวแยกเรือนก็
ต้องนับตามศักดิ? นางยังคงรังเกียจว่าคุณหนูเสินไม่คู่
ควรกับบุตรชายของนาง

360
"หุบปาก! ต่อไปอย่าได้พดู ถึงเรืองนีอีก" เจ้าเมืองจ้าว
พูดด้วยสีหน้าขึงขัง เมือเห็นฮูหยินตกใจจนนิงเงียบไป
นึกขึนมาได้วา่ ถึงอย่างไรก็เป็ นสามีภรรยากัน สีหน้าจึง
อ่อนโยนขึนเล็กน้อย อธิบายไปว่า

"จงอูโ่ หวเป็ นทีโปรดปรานของฮ่องเต้ แม้แต่จวนองค์

ชายกงก็ตอ้ งให้ความยําเกรง คุณหนูเสินผูน้ ีอายุเพิงสิบ
สามปี เท่านัน หากเจ้าอาจหาญเสนอเรืองนีขึนมา นันไม่
ใช่การเกียวดอง แต่เป็ นการผูกความแค้น เจ้าจะก่อ
เรืองยุง่ ยากไม่ได้ เดิมทีหรุย่ เอ๋อร์อยูใ่ นจวนองค์ชายกงก็
ไม่ใช่เรืองง่ายแล้ว อย่าได้สร้างปั ญหาให้นางอีกเลย"
ในท้ายทีสุดจึงเอ่ยเตือนอีกฝ่ ายออกไป

ถึงแม้ฮหู ยินจะไม่เข้าใจว่าการเกียวดองกับตระกูลเสิน

361
จะเป็ นการผูกความแค้นอย่างไร แต่นางก็เชือถือคําพูด
ของสามีเป็ นอย่างมาก ยิงเขาพูดถึงหรุย่ เอ๋อร์ บุตรสาว
คนโตสุดทีรักของตนเองด้วยแล้ว นางจะก่อเรืองเดือด
ร้อนแก่บตุ รสาวไม่ได้

นางครุน่ คิดก่อนจะไปยังเรือนของบุตรชาย บอกเล่าคํา

พูดของสามีแก่บตุ รชายอีกครัง ใจความสําคัญก็คือ
เรืองคุณหนูเสินอย่างได้คิดอีกเลย รักษาตัวเองอย่าง
สบายใจเถิด ผ่านไปอีกสองวันเมืออาการบาดเจ็บมันคง
แล้วก็จะเดินทางกลับจวน จ้าวเหย้าจู่ขอร้องอ้อน
วอนอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ นางสงสารบุตรชาย แต่ก็
สงสารบุตรสาวเช่นกัน! โดยเฉพาะบุตรสาวคนโตทีเข้า
จวนองค์ชายกงตังนานแล้ว

362
------

[1] ซิวไฉ เป็ นชือเรียกคุณวุฒิของผูท้ ีสามารถสอบผ่าน

การสอบคัดเลือกระดับท้องถินรอบทีหนึง ซึงการสอบ
ครังนีจะเรียกว่า “การสอบซิวไฉ”

363
 ตอนที 19 สร้างเรืองรนหาทีตาย

จ้าวเหย้าจู่ยงั ไม่ยอมตัดใจ ทุกวันจะต้องส่งเสียงโวยวาย

แต่ครังนีฮูหยินกลับไม่ยอมตามใจเขา จ้าวหู่ บ่าวคน
สนิทของชายหนุ่มเห็นเจ้านายอารมณ์ไม่ดี ในพริบตา
ต่อมาเขาก็เสนอแผนการหนึงขึน "นายน้อย พรุง่ นีพวก
เราก็จะกลับจวนแล้ว หากท่านพอใจคุณหนูเสินผูน้ นั
จริงๆ บ่าวมีสหายในยุทธภพอยูจ่ าํ นวนหนึง รอเมือถึง
ตอนคําจะลักพาตัวนางไปด้วย เมือถึงตอนนัน
ข้าวสารกลายเป็ นข้าวสุก แม้จวนท่านโหวจะไม่ยินยอม
อย่างไรแต่ก็ตอ้ งรับท่านเป็ นเขย

364
จ้าวหูเ่ ป็ นบุตรชายของพ่อบ้าน เขาติดตามจ้าวเหย้าจู่
ตังแต่เล็ก เขารูใ้ จเจ้านายหนุ่มเป็ นอย่างดี จึงได้รบั
ความไว้วางใจเป็ นอย่างมาก พูดได้วา่ เก้าในสิบส่วนที
จ้าวเหย้าจู่เคยกระทําล้วนเป็ นแผนการทีบ่าวผูน้ ีคิดขึน

"จริงสิ เหตุใดข้าจึงนึกไม่ถงึ นะ" จ้าวเหย้าจู่ตบขาฉาด

ใหญ่อย่างตืนเต้น แม้จะเจ็บจนต้องกัดปากข่มฟั นเขาก็
ไม่สนใจแล้ว "ถือว่าเจ้าปราดเปรือง ขอเพียงเจ้าทํา
เรืองนีได้สาํ เร็จ ข้าจะตกรางวัลให้อย่างงาม ข้าสัญญา
เงินสิบตําลึงนี เจ้านําไปใช้จ่ายก่อน" เขายืนมือไปแกะ
ถุงเงินออก ก่อนจะโยนไปให้อีกฝ่ าย

จ้าวหูย่ มเจ้
ิ าเล่ห ์ "บ่าวขอบคุณนายน้อยทีชมเชย ท่าน
365
รอดูเถิด บ่าวจะต้องทําเรืองนีให้สาํ เร็จงดงาม"

น่าเสียดายทีเรืองไม่เป็ นดังใจหวัง จ้าวหูเ่ พิงจะพาสหาย

อันธพาลสามสีคนปี นเข้าไปยังกําแพงคฤหาสน์ก็ถกู จาง
สงทีรับหน้าทีลาดตระเวนยามคํานําคนไปจับตัวไว้ได้
ดาบคมกริบจ่อมาทีตัว จ้าวหูต่ กใจกลัวตนจนขาสัน
หลุดปากสารภาพความจริงไปจนหมดราวกับเทถัว

จางสงได้ยินดังนัน ก็โกรธจนควันออกหู ขาหักแล้วยังไม่

เลิกคิดชัว ดูแล้วครังก่อนคงจัดการเบามือเกินไป เมือ
นําเรืองไปรายงานแก่พอ่ บ้านซู เขาลูบปลายคางก่อนจะ
สังความไปว่า "ดึกมากแล้ว ไม่ตอ้ งรบกวนคุณหนู มัด
ไว้แล้วเอาไปขังในโรงเก็บฟื น พรุง่ นีค่อยให้คณ
ุ หนู
ตัดสิน" พลางย้อนคิดไปว่าเรืองเจ้าเมืองจ้าวจะรูเ้ ห็นกับ

366
เรืองนีด้วยหรือไม่

เช้าวันต่อมา เมือเสินเวยรับรูเ้ รืองทีเกิดขึนเมือคืน จึงนิง

อึงไป อะไรนะ? คิดไม่ถงึ ว่าจะมีคนเลวคิดจะลักพาตัว
นาง? รนหาทีตายชัดๆ จากนันก็นกึ ขึนมาได้วา่ นีไม่ใช่
ยุคปั จจุบนั ทีนางควบคุมอํานาจทุกอย่าง จึงเผลอลูบ
จมูก นึกถอนใจเงียบๆ นางไม่อยากกลายเป็ นหัวหน้า
มารร้ายจริงๆ นางอยากเป็ นหญิงสาวผูบ้ อบบางทีงาม
หยาดเยิม แต่เจ้าคนตาตําหมายความว่าอย่างไร ต้อง
การบีบให้นางสําแดงฤทธิเดชหรือ? คิดจะบีบให้นาง
เดินบนเส้นทางของหัวหน้ามารร้ายหรือ เสินเวยเริม
อารมณ์คกุ รุน่

"ความหมายของคุณหนูคือ?" พ่อบ้านซูเอ่ยถาม
367
"ฆ่าเสีย" เสิยเวยไม่ได้เงยหน้ามองสักนิด นําเสียงราว
กับกําลังพูดเรืองดินฟ้าอากาศ

"หืม?" พ่อบ้านซูไม่แน่ใจ หลงนึกไปว่าตนเองได้ยินผิด

ไป

"หากไม่ฆา่ ทิง จะเก็บไว้เลียงข้าวหรืออย่างไร" เสิยเว้ย

ย้อนถามกลับไปอย่างขุ่นเคือง

เป็ นคราวของพ่อบ้านซูทีต้องตืนตระหนก เขารูม้ าตลอด

ว่าเจ้านายผูน้ ีไม่ใช่หญิงธรรมดา วันนีทําให้เขาได้รูจ้ กั
นางในอีกด้านหนึง เหตุใดเด็กหญิงวัยสิบกว่าปี จงึ พูด

368
เรืองฆ่าคนได้ง่ายดายราวกับฆ่าไก่อย่างไรอย่างนัน?

ฆ่าก็ฆา่ ลอบเข้ามาลักพาตัวคนถึงคฤหาสน์ได้ก็ไม่ใช่
คนดีอะไร ไม่แน่วา่ อาจจะมีคดีฆา่ คนติดตัวก็ได้ "ขอรับ
บ่าวจะสังให้จางสงฆ่าให้หมด"

เสินเวยพยักหน้าเผยรอยยิมพอใจ อยูๆ่ ก็ลกุ ขึน แววตา

เป็ นประกาย "เรียกรวมพล ตามข้าออกไปข้างนอก"

ถึงอย่างไรนางก็จะไม่ยอมถูกมุง่ ร้ายโดยเสียเปล่า นาง

จะต้องไปพูดกับเจ้าเมืองจ้าวเสียหน่อย ถึงอย่างไรก็ตอ้ ง
ได้คา่ ทําขวัญกลับมา

369
ในขณะทีพ่อบ้านซูเมือได้ยินแผนการของเสินเวยก็พดู
อะไรไม่ออก แต่ปฏิเสธไม่ได้วา่ ดวงตาของเขาเป็ น
ประกายขึนอีกหลายส่วน วัยเลือดร้อนเอ๋ย ดูเหมือนเขา
ก็เคยผ่านช่วงเวลานี

นับตังแต่ออกจากตําบลหลินอัน จ้าวเหย้าจู่ก็เริมอยูไ่ ม่
สุข จ้าวฮูหยินคิดว่าเพราะเขาเจ็บขาขึนมาอีกแล้ว จึง
เรียกบ่าวรับใช้มาตําหนิยกใหญ่ "ไม่มีตาเสียจริง
ปรนนิบตั ิอย่างไรหา! จ้าวหูไ่ ปไหนแล้ว"

นางไม่พอในบ่าวรับใช้ตรงหน้าเป็ นอย่างมาก เจ้าหนุ่มหู่

ของครอบครัวซิวเอ๋อร์เฉลียวฉลาดกว่าอีก ซิวเอ๋อร์เคย
เป็ นสาวใช้ทีติดตามนางแต่งงานออกเรือนจากสกุลหลู
ถูกยกให้พอ่ บ้านตระกูลจ้าวในเวลานี และเป็ นแม่ของ

370
จ้าวหู่

จ้าวเหย้าจู่ตืนตระหนก รีบโกหกออกไปในทันที "ตาม

ตามมาด้านหลังขอรับ ลูกมีของรักของหวงจํานวนหนึง
จ้าวหูก่ ระฉับกระเฉง ลูกจึงให้เขาคอยดูแลของเหล่านัน
ขอรับ" ฮูหยินสกุลหลูพยักหน้ารับรู ้ ไม่คิดสิงใดอีก

ยังไม่ถงึ ถนนสายหลัก ถนนเป็ นทางขรุขระ รถม้าเคลือน

ไปอย่างช้าๆ ทันใดนันก็มีคนกลุม่ หนึงพุง่ ออกมาจาก
สองข้างทาง โลงศพสามสีหลังวางขวางอยูก่ ลางถนน

ทหารด้านหน้าพลันตืนตระหนก กระชากบังเ**ยนอ
ย่างแรง ด้านหลังไม่รูส้ ถานการณ์ดา้ นหน้า เกือบจะชน
กับคนด้านหน้า รถม้าของเจ้าเมืองจ้าวก็เช่นกัน เขา
371
ขมวดคิวแหวกผ้าม่านของตัวรถออก แสดงสีหน้าเดือด
ดาล "เกิดอะไรขึน" คนสนิทประจําตัวรีบไปตรวจดูดา้ น
หน้าทันที

สถานการณ์ตรงหน้าเกิดความเปลียนแปลง นอกจาก
โลงศพสามสีหลังทีขวางอยูก่ ลางถนนยังมีรถม้าเพิมขึน
มาอีกคัน ความงดงามของมันแลดูแปลกตาเมืออยูใ่ น
ถินทุรกันดารทีรกร้างนี และยิงทําให้รูส้ กึ ประหลาดใจ
มากขึน ข้างรถม้ามีชายฉกรรจ์ยีสิบกว่าคนยืนอยู่ สวม
ชุดสีดาํ ล้วน ในมือถืออาวุธนานาชนิด แต่ละคนดูแข็ง
แกร่งทรงพลัง คนทียืนอยูด่ า้ นหน้าสุดเป็ นชายวัยกลาง
คนสวมชุดคลุมยาวสีคราม เรือนผมเกล้าขึนและใช้ปิน
ไม้ปักไว้ คิวเรียวยาวตวัดขึนสูง แววตาราบเรียบราวกับ
บ่อนําเก่าแก่ ใบหน้ามีเจือร่องรอยของวัยและความใจ

372
กว้าง เขายืนสงวนท่าทีอยูข่ า้ งรถม้า แสดงถึงความ
สัมพันธ์นายบ่าวอย่างชัดเจน

"ถอยไป! เป็ นคนชันตํากลับโอหังนัก รบกวนรถม้าของ

ท่านเจ้าเมืองจะรับโทษอย่างไร"

หัวหน้าทหารคุม้ กันควบม้าออกมาด้านหน้าพลาง
ตะคอกเสียงกร้าว เขาหยิงผยองจนเคยชิน ไม่ได้เห็นคน
ตรงหน้าอยูใ่ นสายตาแม้แต่นอ้ ย ก็แค่พวกกําเริบ
เสิบสานเท่านัน จะเทียบตนเองทีเป็ นทหารประจําจวน
ได้อย่างไร

ผูท้ ีตอบคําถามเขาก็คือชายวัยกลางคนท่าทีสขุ มุ มือชัก

อาวุธออกมาเตรียมพร้อม พูดเสียงจริงจังวางท่าราวกับ
373
เป็ นบัณฑิต "เชิญท่านเจ้าเมืองออกมาสนทนากัน"

"บังอาจ! ท่านเจ้าเมืองเป็ นผูท้ ีคนชันตําเช่นเจ้าอยาก

พบก็พบได้หรือ ยังไม่รบี ถอยไปอีก!” หัวหน้าทหารคุม้
กันตะคอกเสียงกร้าวสีหน้าดุดนั

ชายวัยกลางคนยังคงสงวนท่าที ไม่ได้แสดงโทสะออก
มาแม้แต่นอ้ ย "โปรดเชิญท่านเจ้าเมืองมาสนทนากัน"

คนสนิทข่มความประหลาดใจ รีบเดินกลับไปทีข้างรถม้า
กระซิบพูดบางอย่างตรงหน้าต่างของตัวรถ ในชัวอึดใจ
ต่อมาเจ้าเมืองจ้าวก็ลงมาจากรถม้า ตามคนสนิทมา
ด้านหน้า เมือเห็นสถานการณ์เบืองหน้า ประกายสว่าง
วาบในแววตา ก่อนจะกล่าวด้วยนําเสียงสุภาพ "ชายผู้
374
นีตามหาข้ามีเรืองทุกข์รอ้ นใดหรือ" เขานึกว่าคนเหล่านี
มีเรืองมาร้องเรียนกับเขา จึงวางใจลงได้ครึงหนึง

"ผูน้ อ้ ยซูหย่วนจือ เป็ นพ่อบ้านของคุณหนูเสินแห่งหมู่

บ้านตระกูลเสินในตําบลหลินอัน" ซูหย่วนจือประสาน
มือคารวะ กล่าวด้วยท่าทีสภุ าพ

เจ้าเมืองจ้าวรูส้ กึ ประหลาดใจ คนผูน้ ีท่าทีสภุ าพมีสง่า

รูปลักษณ์โดดเด่น ไม่เหมือนพ่อบ้านสักนิด อย่างน้อย
พ่อบ้านในจวนของเขาก็ไม่ได้บคุ ลิกเช่นนี เสิน? เขา
ชําเลืองมองรถม้าคันงาม ผูท้ ีอยูด่ า้ นในคือคุณหนูเสิน
หรือ คุณหนูเสินผูส้ งู ส่งแห่งตระกูลท่านโหวทีฮูหยินของ
เขาพูดถึงคนนันหรือ เพียงแต่วา่ โลงศพสามสีหลังนี
หมายความว่าอะไร
375
ขณะทีกําลังครุน่ คิดอยูน่ นั อยูๆ่ ก็ได้ยินนําเสียงสุภาพ
ของซูหย่วนจือดังขึน "ใต้เท้าจ้าวไม่ลองดูในโลงนีหน่อย
หรือขอรับ ได้ยินว่าเป็ นบ่าวรับใช้ในจวนของท่าน"

คําพูดนีเพิงจะดังขึน โลงศพทีวางอยูด่ า้ นหน้าสุดก็ถกู

จางสงถีบไปตรงหน้าเจ้าเมืองจ้าว แรงกระแทกนันทําให้
ฝาโลงกระเด็นออกมาอย่างเหมาะเจาะ

"บังอาจ! เจ้า...." หัวหน้าทหารตะคอกอย่างเดือด

ดาล ดึงดาบออก หมายจะพุง่ ไปด้านหน้า แต่จางสง
เดินตรงกลับมาโดยไม่สนใจแม้แต่นอ้ ย

เจ้าเมืองจ้าวไม่ทนั ตังตัว เมือเผชิญหน้ากับใบหน้าของ

376
ศพในโลงจึงตกใจถอยหลังไปสองก้าว คลืนเ**ยนตีขนึ
ในลําคอ แต่ในใจเดือดดาลถึงขีดสุด เป็ นแค่พอ่ บ้าน
เล็กแต่กล้าดูหมินเขาถึงเพียงนี!

ตอนที 20 หัวหน้ามารร้ายหลอกหลอน

377
เพียงแค่พริบตาเดียวก็เพียงพอทีจะทําให้เจ้าเมืองจ้าว
จําฐานะของศพในโลงได้ ศพทีเปื อนคราบเลือดนันก็คือ
บ่าวคนสนิทของบุตรชายของเขา จ้าวหูบ่ ตุ รชายของพ่อ
บ้านใหญ่ เหตุใดเขาจึงตายในเงือมมือของคุณหนูตระกู
ลเสิน เมือครุน่ คิดเล็กน้อยจึงเข้าใจว่าเรืองนีน่าจะเกียว
ข้องกับบุตรชายของตน แต่สถานการณ์ตรงหน้า เขาจะ
ยอมรับไม่ได้เด็ดขาด

"ดูแล้ว ใต้เท้าน่าจะรูจ้ กั คนผูน้ ีจริงๆ" แววตาของ

ซูหย่วนจือเหมือนขบขัน

ภายในใจเจ้าเมืองจ้าวนึกก่นด่าบุตรชายอย่างสาดเสีย
เทเสีย แต่นาเสี
ํ ยงกลับเรียบเฉย "อ่อ คนผูน้ ีเป็ นบ่าวใน
378
จวนของข้าจริงๆ เพียงแต่เมือหลายวันก่อนเขาขโมย
ทรัพย์สนิ ของข้าและหลบหนีไป เหตุใดจึงตกอยูใ่ นกํามือ
ของคุณหนูเสินได้เล่า หรือว่าเขาขโมยของคุณหนูเสิน
เหมือนกันหรือ" ใบหน้าเกลือนไปด้วยความห่วงใย แต่
คําพูดกลับไร้ไมตรี

ซูหย่วนจือแสร้งทําราวกับฟั งความนัยทีซ่อนอยูใ่ นคําพูด

นันไม่ออก นําเสียงของชายวัยกลางคนยังคงอ่อนโยนดัง
เดิม "อ้อ ผูน้ อ้ ยคงเข้าใจใต้เท้าผิดไป"

ท่าทีจริงใจจนแม้แต่เจ้าเมืองจ้าวก็มองไม่ออกว่าเขาเส
แสร้ง แต่คาํ พูดต่อมาของเขาก็ทาํ ให้ในใจของเจ้าเมือง
จ้าวนึกหวันวิตกขึนมา "แต่วา่ คนผูน้ ีไม่ได้บอกผูน้ อ้ ย
เช่นนี เขารับสารภาพว่าคุณชายในจวนของท่านสังให้

379
มาขโมยของทีคฤหาสน์ตระกูลเสิน แต่เขาขโมยของของ
ผูน้ อ้ ย ผูน้ อ้ ยยังมีคาํ รับสารภาพของเขาด้วย ใต้เท้าต้อง
การดูหรือไม่ขอรับ" เขาล้วงเอากระดาษแผ่นหนึงจาก
ในอกเสือออกมากาง

ทังๆ ทีกําลังพูดถึงเรืองการขโมยเหมือนกัน แต่ความ

หมายในคําพูดของทังสองคนกลับแตกต่างกันอย่างสิน
เชิง เจ้าเมืองจ้าวเกือบจะอกแตกตาย มีคนทีหน้าไม่
อายอย่างนีด้วยหรือ? เจ้าเป็ นแค่พอ่ บ้าน เป็ นผูน้ อ้ ย มี
ของสิงใดทีมีคา่ มากพอให้ขโมย แต่เมือมองตัวอักษรสี
ดําและรอยประทับฝ่ ามือสีแดงสดบนกระดาษแผ่นนัน
เขายังพูดอะไรได้อีก

ถ้าหากชิงคํารับสารภาพมาได้เช่นนีก็จะไร้หลักฐานแล้ว

380
ไม่ใช่หรือ ถึงแม้อีกฝ่ ายจะมีกาํ ลังคนมาก แต่คนข้าง
กายของตนก็มีคนอยูไ่ ม่นอ้ ย ฝ่ ายไหนจะเพลียงพลําก็
ยังไม่แน่ ความคิดมากมายผุดขึนในสมองของเขาอย่าง
รวดเร็ว

"ใต้เท้าจ้าว เจ้าคิดว่าทหารมือฉกาจของท่านปู่ ของข้า

เทียบกับทหารในจวนของท่านแล้วเป็ นอย่างไร" เจ้า
เมืองจ้าวเกือบจะออกสังแล้ว แต่ขา้ งหูกลับได้ยินเสียง
เอือยเฉือยไม่รบี ร้อน ทังยังเกลือนไปด้วยอันตรายสิบ
สองเท่า ราวกับถูกนําเย็นจัดราดใส่ศีรษะหนึงกะละมัง
ทันใดนันเจ้าเมืองจ้าวก็ได้สติขนมา
ึ

จริงด้วย ทหารในจวนของเขาจะเทียบทหารทีผ่านการ
ต่อสูใ้ นสนามสงครามของจริงได้อย่างไร? แค่ยืนเฉยๆ

381
บารมีของนางก็เหนือกว่าเขามากแล้ว ผูค้ นต่างพูดกัน
ว่าท่านเสินโหวใช้ทหารได้ยอดเยียมราวกับเทพ ดูแล้ว
คําเล่าลือนันคงไม่ใช่แค่ข่าวลือ อีกอย่างท่านเสินโหวส่ง
ทหารมาคุม้ ครองหลานสาวผูน้ ี เห็นได้วา่ ความรักความ
เอ็นดูทีมีตอ่ หลานสาวผูน้ ีไม่ใช่ธรรมดา นีเป็ นเรืองทีเขา
หวันวิตกทีสุด ต้องพูดว่าเสินเวยรูเ้ ท่าทันความคิดของ
เจ้าเมืองจ้าวเป็ นอย่างดี เขารูเ้ สียทีไหนว่าเสินเวยแค่หม่
หนังเสือตบตาเขาเท่านัน ท่านเสินโหวไม่เคยพบหน้า
เสินเวยสักครัง ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองความรักความเอ็นดู
แล้วอย่างไรละก็เจ้าเมืองจ้าวไม่รูเ้ สียอย่าง

แต่เจ้าเมืองจ้าวก็สามารถปรับตัวได้ทกุ สถานการณ์ เขา

กลัวหัวเราะเสียงดัง "เข้าใจผิด จะต้องเป็ นเรืองเข้าใจ
ผิดแน่ๆ จ้าวหู่ บ่าวทรยศผูน้ ีจะต้องจงใจสร้างเรืองใส่

382
ร้ายเพราะความเกลียดชัง คุณหนูเสินอย่าได้ถกู เขา
หลอก" เจ้าเมืองจ้าวโยนความผิดทังหมดไปให้จา้ วหู่
ถึงอย่างไรคนตายก็พดู ไม่ได้ ขอเพียงเขายืนกรานไม่
ยอมรับผิด นางจะทําอะไรเขาได้ เจ้าเมืองจ้าวคิดว่าตน
เองเฉลียวฉลาดมากแล้วจึงรูส้ กึ หยิงทะนงในตัวเอง

เสินเวยไม่อยากทุม่ เถียงกับเขา "จ้าวหูผ่ นู้ ีเป็ นบ่าวใน

จวนของท่าน เขาแอบกระโดดข้ามกําแพง ทําให้
กระถางดอกไม้เสียหายหลายชิน เจ้าชดใช้ดอกไม้ของ
บ้านข้า เรืองระหว่างเราก็ถือว่าเลิกแล้วต่อกัน ส่วนเรือง
ทีว่าจ้าวหูถ่ กู คนอืนบงการ หรือสร้างเรืองใส่รา้ ยเพราะ
ความเกลียดชังก็ช่าง ถึงอย่างไรก็ไม่ได้เกียวข้องกับเงิน
ทองของข้า จ้าวเมืองจ้าวเข้าใจหรือไม่"

383
เข้าใจ ต้องเข้าใจ ก็แค่ตอ้ งชดใช้ไม่ใช่หรือ เหตุใดต้อง
สร้างเรืองใหญ่โตเพียงนี เรืองต้นไม้สามสีกระถาง ตัว
เขาเป็ นคนตระหนีเพียงนันเชียวหรือ พวกเด็กสาวต่างก็
ชอบทําอะไรมีลบั ลมคมใน เจ้าเมืองจ้าวอารมณ์เดียวดี
เดียวร้าย "ก็ได้ ดอกไม้ ในจวนของข้าอยูส่ ามสีกระถาง
เมือกลับไปแล้วจะใช้รถลากมาส่ง"

เสินเวยบุกมาทีนีเพียงเพือดอกไม้สามสีกระถางเสียที
ไหน ได้ยินเพียงเสียงเหนือยหน่ายดังต่อไปว่า "ดอกไม้
ทีถูกทําแตก หนึงในนันมีดอกไม้ทีถูกขนานนามว่าสิบ
แปดบัณฑิตหนึงกระถาง เมือเดือนทีแล้วข้าเพิงจ่ายสาม
พันตําลึงซือมา ยังมีดอกกล้วยไม้อีกหนึงกระถางเป็ น
ดอกกล้วยไม้จินจุ่ยโม่ ทังยังเป็ นต้นโปรดของท่านปู่
ท่านมอบให้ขา้ เมือปี ก่อน" เสินเวยพูดโกหกไปเรือย

384
รีดไถ! นีเป็ นการรีดไถอย่างชัดเจนไม่ใช่หรือ?! ในเมือ
สิบแปดบัณฑิตกับดอกกล้วยไม้จินจุ่ยโม่ลาค่
ํ าปานนัน
ใครจะกล้านํามาวางข้างกําแพง เจ้าเมืองจ้าวเหมือนถูก
ข่มเหง ถูกข่มเหงจนสีหน้าเขียวคลํา

"ความหมายของคุณหนูเสินคือ?” ให้ตาย รีบบอก

จํานวนมาเถอะ เขามองออกแล้ว คุณหนูเสินผูน้ ีเป็ นแค่
คนเขลาเบาปั ญญา เขาไม่ควรเอาพิมเสนไปแลกกับ
เกลือ เรืองทีสามารถใช้เงินสะสางได้ก็ไม่ใช่ปัญหา

ซูหย่วนจือยกนิวขึนมา พลางส่ายไปมา "หนึงหมืน

ตําลึง?" ต้องไม่ใช่หนึงพันตําลึงแน่ ไม่ได้ยินอีกฝ่ าย
บอกว่าต้นสิบแปดบัณฑิตมีคา่ ถึงสามพันตําลึงหรือ
385
"คุณหนูเสินไม่ได้รูส้ กึ ว่ามากไปหน่อยหรืออย่างไร" ค่า
ใช้จ่ายภายในจวนยังไม่ถงึ หนึงหมืนตําลึง เงินในบ้าน
ของเขาก็ไม่ใช่ลมพัดมาให้ นีแค่รมิ ฝี ปากแตะกันก็
บอกว่าต้องการหนึงหมืนตําลึง เหตุใดนางไม่ไปปล้นโรง
รับฝากเงินเสียเลยล่ะ

"มากไปหรือ? เงินหนึงหมืนตําลึงนีเห็นแก่หน้าของหรุย่
ฮูหยินแห่งจวนองค์ชายกง ไม่อย่างนัน ถึงอย่างไรก็ตอ้ ง
ชดใช้สองเท่า" เสินเวยพูดราวกับเป็ นเรืองง่าย

"ใต้เท้าจ้าวจะไม่จ่ายก็ได้ สิงทีคุณหนูอย่างข้ามีก็คือ
เวลา ไม่ได้ยงุ่ ยากอะไร ก็แค่นาํ โลงศพกับคํารับ
สารภาพไปทีจวนองค์ชายกง เพือขอความเป็ นธรรมจาก
386
ท่านอ๋องและชายาเอก"

จ่าย! ถึงอย่างไรก็ตอ้ งจ่าย! เจ้าเมืองจ้าวมองไปทีคน

สนิทสีหน้าไม่เห็นด้วย เอ่ยว่า "ใต้เท้า เดินทางมา
กะทันหัน ทีบ่าวมีเงินอยูแ่ ค่หา้ พันตําลึง" ห้าพันตําลึงนี
เตรียมมาเผือเหตุฉกุ ละหุกเท่านัน

"คุณหนูเสิน เจ้าก็ได้ยินแล้ว ข้ามีเงินติดตัวเพียงแค่หา้

พันตําลึงเท่านัน"

"เช่นนันก็จ่ายมาก่อนห้าพันตําลึง ส่วนอีกห้าพันตําลึงที
เหลือกลับไปแล้วค่อยจ่าย ใต้เท้าจ้าวคงไม่เบียวใช่หรือ
ไม่" ทันใดนันเสินเวยก็ยอ้ นถามกลับไป

387
ซูหย่วนจือรับตัวเงินมา ก่อนจะถามกลับไปว่า "คุณหนู
วางใจเถอะขอรับ ก็แค่เงินห้าพันตําลึงเท่านัน เมือเทียบ
กับตรอกเม่าเอ๋อร์ยงั ห่างไกลกันอยูม่ าก” กล่าวจบดังนัน
เขาก็สง่ ยิมแฝงความนัยให้เจ้าเมืองจ้าว

ในเวลานีเจ้าเมืองจ้าวไม่มีแก่ใจจะครุน่ คิดสิงใดสักนิด
ภายในใจรูส้ กึ เหน็บหนาว ซอยเม่าเอ๋อร์ นึกไม่ถงึ ว่าแม้
แต่ตรอกเม่าเอ๋อร์ อีกฝ่ ายก็รูเ้ รืองเหล่านันของเขา? เจ้า
เมืองจ้าวไม่กล้าคิดต่อ "ไม่มีทางๆ เมือกลับไปถึงจะส่ง
มาให้ทา่ นอย่างแน่นอน" ท่าทีแตกต่างจากเมือครูอ่ ย่าง
สินเชิง โดยเนือแท้แล้วเจ้าเมืองจ้าวเป็ นคนขีขลาดทีรัก
ตัวกลัวตาย หากกําจุดอ่อนของเขาไว้ในมือก็สามารถ
สยบเขาได้แล้ว

388
“เช่นนันก็ได้ พ่อบ้านซู อาจารย์จาง พวกเรากลับกัน
เถอะ" เสินเวยสังความ

เพียงอึดใจเดียว กลุม่ คนก็หมุนกาย เดินหายไปอย่าง

รวดเร็วเหมือนกับตอนมา เหลือไว้เพียงแค่โลงศพที
วางอยูก่ ลางถนน

“ใต้เท้า นี?” หัวหน้าคนคุม้ กันชีมาทีโลงศพพลางเอ่ย

ถาม

เจ้าเมืองจ้าวปรายตามอง "ทําอย่างไรยังต้องให้ขา้ สอน

เจ้าด้วยหรือ" เขาเอามือไพล่พลังก่อนจะเดินกลับไปที

389
รถม้า

“มองอะไร ยังไม่รบี ดันโลงศพลงไปในคูนาอี

ํ ก!” หัว
หน้าคนคุม้ กันตะคอกใส่ลกู สมุน

เพียงไม่นานถนนก็โล่ง ขบวนรถม้าเคลือนไปไกลอย่าง
รวดเร็ว หากไม่ใช่เพราะโลงศพในคูนาํ มองไม่ออกสัก
นิดว่าเมือครูเ่ กิดการเผชิญหน้ากันทีนี

และในพุม่ ไม้หา่ งออกไปไม่ไกลมีชายชราสองคนซุม่ อยูท่ ี

นัน หนึงในนันแต่งตัวเหมือนเป็ นนักบวชพูดจาสัพยอก
ชายชราอีกคนว่า "ผูน้ อ้ ยติดตามท่านโหวมาหลายสิบปี
ไม่เคยรูเ้ ลยว่าท่านโหวมีงานอดิเรกทีสุนทรียเ์ ช่นนี"
เงียบไปครูห่ นึงก่อนจะกล่าวต่อไปว่า "ลูกหลานผูน้ ีของ
390
ท่านโหวมีสง่าราศีเหมือนท่านโหวทีเดียว ไม่ทราบว่า
เป็ นคุณหนูเรือนใด" คนรุน่ หลังเก่งกาจกว่าคนรุน่ ก่อน
จริงๆ ความเจ้าเล่หน์ นสื
ั บทอดมาจากท่านโหวชัดๆ แวว
ตาของเขาเต็มไปด้วยความตืนเต้น การเดินทางไปเมือง
หลวงครังนี เขารูส้ กึ รอคอยเป็ นอย่างมาก

391
 ตอนที 21 ไปปล้นท่านโหว

ในคืนนันมีแขกไม่ได้รบั เชิญมาเยือนตระกูลเสิน ในตอน

ทีเสินเวยมาถึงก็เห็นคนสองกลุม่ กําลังเผชิญหน้ากัน
กลุม่ คนทีนอนอยูบ่ นพืนทังหมดล้วนเป็ นคนคุม้ กัน
คฤหาสน์ เสินเวยรูส้ กึ ประหลาดใจไม่นอ้ ย นางรูร้ ะดับ
วรยุทธ์ของคนคุม้ กันในเรือนของตัวเองเป็ นอย่างดี ถึง
แม้พวกเขาไม่ประสบความสําเร็จในการเป็ นโจรป่ า แต่
ทักษะวรยุทธ์ของแต่ละคนก็ไม่ธรรมดา รวมกับคําชีแนะ
ทีนางตังใจมอบให้ ทุกคนจึงก้าวหน้าขึนมาก
บรรยากาศรอบตัวของพวกเขาก็เปลียนไป เพียงแค่ยืน
นิงๆ ก็ทาํ ให้รูส้ กึ เหน็บหนาวจนขนหัวลุกได้แล้ว และนีก็

392
เป็ นสาเหตุทีเสินเวยให้พวกเขาสวมรอยเป็ นทหารในกอง
ทัพจนทําให้เจ้าเมืองจ้าวหลงเชือสนิทใจ

เวลานีคนคุม้ กันคฤหาสน์ของนางถูกสยบจนไร้ทางเอา
คืน คนทีบุกมาครังนีเป็ นยอดฝี มือ เสินเวยหันไปมองคน
ทีถูกล้อมไว้ นียิงทําให้นางตกตะลึงมากขึนไปอีก คนที
ถูกล้อมไว้ตรงกลางเป็ นแค่ชายชราสองคน คนหนึงแต่ง
กายเหมือนนักบวช แต่คนทีดึงความสนใจจากเสินเวย
ไปได้กลับเป็ นชายชราทีสวมใส่เสือผ้าสีคราม เส้นผม
และหนวดเคราเป็ นสีขาวโพลน ดวงตาคมกริบดุจนก
อินทรี ราวกับสามารถมองเห็นถึงก้นบึงของจิตใจผูค้ น
สองมือไพล่หลัง ท่าทีสขุ มุ เยือกเย็นมีบารมีน่าเกรงขาม
เพียงแค่พริบตาแรกก็รูไ้ ด้ทนั ทีวา่ เป็ นผูท้ ีมีฐานะสูงส่ง

393
แววตาของเสินเวยเป็ นประกายวาววาบ นึกไม่ถงึ ว่า
เรือนเล็กๆ ของตนจะมีโอกาสได้ตอ้ นรับท่านเทพผูย้ งิ
ใหญ่ทา่ นนี ดังนันนางจึงโบกมือสังให้พวกจางสงถอยไป
เบนสายตามองตําพร้อมก้าวออกไปคารวะอีกฝ่ าย

"ผูน้ อ้ ยขอคารวะ มิทราบว่าท่านทังสองมาเยือนในยาม

วิกาลเช่นนีมิทราบว่ามีเรืองใด หรือว่ามาผิดที?" ไม่รูว้ า่
เสินเวยรูส้ กึ ไปเองหรือไม่ เหมือนนางจะเห็นความชืนชม
ทีฉายในแววตาของชายชราผูน้ นแวบหนึ
ั ง

"เจ้าเป็ นลูกหลานเรือนใดกัน" ชายชราลอบสังเกต

เสินเวย เด็กคนนีอายุไม่น่าจะเกินสิบสองสิบสามปี แต่
นางกลับไม่เหมือนบุตรชายคนใดของเขา ทว่าเกิดมา
มีดวงตาเรียวเหมือนเขา เขานึกพอใจอยูส่ ามส่วน โดย

394
เฉพาะความสุขมุ ทีหาได้ยากนัน เขาประจําการอยูใ่ น
กองทัพเป็ นปี ๆ มีบารมีน่าเกรงขามจนแม้แต่บตุ รชาย
สามสีคนพากันเกรงกลัว แต่เด็กสาวตรงหน้ากลับมีทา่ ที
เยือกเย็น ไม่ได้มีทา่ ทีตืนกลัวหรือหวันวิตกแม้แต่นอ้ ย นี
ก็ยงทํ
ิ าให้เขาพอใจมากขึนอีกหลายส่วน ความดุดนั ใน
แววตาค่อยๆ เลือนหายไป

เสินเวยเมือได้ยินดังนัน แววตาก็เป็ นประกายขึนมาอีก

ครัง โอ้ นีก็เป็ นคนคุน้ เคยไม่ใช่หรือ ในสมองครุน่ คิด
อย่างรวดเร็ว คําตอบกําลังจะผุดขึน แต่ทนั ใดนันก็ได้
ยินเสียงตืนเต้นของลุงฝูเสียก่อน

"ท่านโหว! ท่านโหว ท่านมาแล้วหรือขอรับ! ท่าน

โหว!" ลุงฝูพงุ่ เข้ามาคุกเข่าคํานับศีรษะจรดพืน นําตา

395
เอ่อคลอ "บ่าวคิดไม่ถงึ ว่าจะได้พบท่านโหวอีก!"

ทีแท้ก็เป็ นท่านปู่ หรอกหรือ เสินเวยครุน่ คิดก่อนจะ

ตัดสินใจในเสียววินาที นางคุกเข่าลงคํานับ "หลาน
เสินเวยคารวะท่านปู่ เจ้าค่ะ" เงียบไปครูห่ นึง ก่อนจะ
กล่าวต่อไปว่า "บิดาของหลานคือบุตรชายคนทีสาม
มารดาจากสกุลหร่วน" นีเป็ นขาใหญ่ นางต้องเกาะไว้
ให้แน่น

ท่านเสินโหวพยักหน้า ทีแท้นางก็คือหลานสาวของเขา
ฮูหยินสกุลหร่วน? ภรรยาของบุตรชายคนทีสามทีตาย
จากไปนานแล้วคนนัน? สายตาทีมองไปยังเสินเวยเผย
ความรูส้ กึ ออกมาเพิมขึนอีกหลายส่วน เด็กคนนีก็เฉลียว
ฉลาดจริงๆ! เสินเวยเผชิญหน้ากับสายตาสังเกตของ
396
ท่านปู่ อย่างไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยความ
เคารพ ในขณะทีเสินโหวใบหน้ากระตุก เพียงไม่นานก็
นึกถึงเรืองทีเด็กสาวรีดไถเงินจากเจ้าเมืองจ้าวก่อนหน้า
นีหนึงหมืนตําลึง

ในเมือเจ้าของคฤหาสน์ตระกูลเสินมาถึงแล้ว ก็ควรต้อง
เชิญเข้าบ้าน หลังจากล้างหน้าล้างตาแล้วก็ควรต้อนรับ
ด้วยชาหอม ท่านเสินโหวกวาดตามองการประดับ
ตกแต่งภายในห้อง ก่อนหน้านีเขาได้ฟังเสินฝูเล่าว่า
เพราะคุณหนูเวยมาทีนี คฤหาสน์แห่งนีจึงเกิดการ
เปลียนแปลง ทังยังสร้างลานฝึ กวรยุทธ์ นําเสียงของ
เสินฝูเกลือนไปด้วยความภูมิใจเกินกว่าใคร หน้าตายิม
แย้ม เรียกคุณหนูอย่างสนิทสนม! ท่านเสินโหวไม่ยอม
รับว่าในก้นบึงของจิตใจมีความริษยาอยูบ่ า้ ง

397
เสินเวยก็รูว้ า่ คนทีติดตามข้างกายท่านปู่ แซ่ผงั เป็ น
เสนาธิการของท่านปู่ ติดตามท่านปู่ มาหลายสิบปี แล้ว
ท่านปู่ ให้ความสําคัญกับเขามาก

“หลานเวยขาดแคลนเงินทองมากหรือ" ท่านเสินโหว
เบนสายตาลงมองตํา ใช้ฝาถ้วยปาดควันไอนําจากถ้วย
ชา

เสินเวยชะงักไปครูห่ นึง "ท่านปู่ หมายความว่าอย่างไร

เจ้าคะ" หรือว่าท่านปู่ จะให้เงินนาง? เมือคิดถึงความ
เป็ นไปได้ขอ้ นี เสินเวยก็มองไปทีชายชราอย่างสนิทสนม

เมือมองเห็นแววตาเป็ นประกายของหลานสาว เสินโหว

398
ก็พลันรูส้ กึ ร้อนๆ หนาวๆ ขึนมาในทันใด ท่านผังทีอยู่
ข้างๆ เอ่ยเตือนอย่างหวังดี "เมือวานตอนเทียงบ่าวกับ
ท่านโหวเพิงจะเข้าเมืองหลินอันก็เห็นเหตุการณ์สนุกๆ"

ท่านผัง ท่านแน่ใจหรือว่าหวังดี ไม่ใช่กาํ ลังมีความสุข

บนความทุกข์ของคนอืน? เสินเวยนึกอยากกลอกตา
มอง ทีแท้เหตุการณ์ตอนทีนางไปทวงให้เจ้าเมืองจ้าวชด
ใช้ถกู ท่านปู่ เห็นเข้าพอดี! เสินเวยไม่ได้ตืนตระหนก
เพราะถูกรูเ้ ท่าทัน กลับปั นหน้ายิมพลางกล่าวว่า
"หลานเดินทางมายังหมูบ่ า้ นสกุลเสิน แม่เลียงให้เงิน
ติดตัวมาสิบตําลึง นับตังแต่เดือนสิบปี ทีแล้วจวบจนถึง
วันนี หลานยังไม่เห็นเงินในจวนสักอีแปะ ส่วนเรืองทีว่า
เหตุใดหลานต้องอยูท่ ีหมูบ่ า้ นตระกูลเสิน พูดอย่างเป็ น
ทางการคือหลานร่างกายอ่อนแอเจ็บป่ วยมาตังแต่เล็ก

399
แม่เลียงเมตตาปรานี ไม่ได้นิงดูดาย ส่งหลานกลับมา
รักษาอาการเจ็บป่ วยทีหมูบ่ า้ นตระกูลเสินทีมีบรรยากาศ
ดี ภูเขาสวยนําใส มีเสียงนกร้องและดอกไม้หอม ส่วน
ความจริงนัน ท่านปู่ ท่านนํากําลังทหารมาหลายปี
ย่อมต้องไตร่ตรองด้วยตัวเองได้ คงไม่เป็ นต้องให้หลาน
เล่าโดยละเอียดหรอกใช่หรือไม่เจ้าคะ”

ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงจึงกล่าวเพิมเติมไปว่า "ตอนทีออก

เดินทางมา หลานหมดสติไป ระหว่างทางได้สติขนมา
ึ
บ้างเป็ นบางครัง แต่วา่ หมูบ่ า้ นตระกูลเสินช่างเป็ นสถาน
ทีพักฟื นทีดีมาก เพียงแค่หนึงเดือนอาการป่ วยของ
หลานก็หายดี กินได้นอนหลับ อีกทังยังสูงขึนอีกสามสี
กงเฟิ น [1]ดังนันหลานจึงคิดว่า หากต้องพํานักอยูท่ ี
หมูบ่ า้ นตระกูลเสินต่อไป ไม่ตอ้ งกลับไปเมืองหลวงก็ดี

400
เหมือนกัน"

เสินเวยเงยหน้าเป็ นปกติ พูดเสียงเรียบไร้ความประชด

ประชันใดๆ แต่ทา่ นเสินโหวกลับรูส้ กึ คับข้องใจจนแทบ
จะสําลักเลือดออกมา ผ่านมากีปี แล้วทีไม่มีใครกล้าพูด
จาแดกดันต่อหน้า ฟั งดูเถอะว่าเด็กคนนีพูดอะไร ทังยัง
ประชดประชันว่ามีบรรยากาศดี ภูเขาสวยนําใส มีเสียง
นกร้องและดอกไม้หอม สถานทีอย่างหมูบ่ า้ นตระกู
ลเสินไม่ได้ถกู เรียกว่าเป็ นรกร้างทุรกันดารก็ดีเพียงใด
แล้ว มีใครบ้างทีจะฟั งไม่ออกว่าในคําพูดของนางแฝง
ความประชดประชันไว้ ไม่ใช่วา่ นางกําลังร้องทุกข์กบั เขา
อยูห่ รือ ไม่ใช่เพราะแม่เลียงปฏิบตั ิไม่ดีกบั นางหรือ หาก
เป็ นเด็กชายตัวเล็กๆ เขาจะต้องตีเข้าสักที แต่เด็กคนนีดู
บอบบางน่าสงสารเห็นใจ ท่านเสินโหวจึงจําต้องยอมทน

401
ขมขืน

ท่านเสินโหวไม่เพียงไม่แต่โกรธทังยังแย้มยิม "ถือว่าเจ้า
อาจหาญไม่นอ้ ย" นีเป็ นจุดทีเขาชืนชมมากทีสุด มี
กําลังคนแค่ยีสิบกว่าคนยังกล้าขวางกองเกียรติยศของ
เจ้าเมือง ควรจะด่านางว่าใจกล้าคลุมฟ้า หรือชืนชม
นางว่าลูกวัวเพิงคลอดไม่เกรงกลัวพญาเสือดีเล่า? ทัง
ยังสามารถรีดไถอีกฝ่ ายสําเร็จ เป็ นเพราะเจ้าเมืองผูน้ นั
ใจเสาะ หรือวิธีการของนางร้ายกาจกันแน่

พูดตามจริงแล้ว ตอนทีได้ฟังหลานสาวผูน้ ีพูดจาข่มขู่อีก

ฝ่ าย ส่วนลึกในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความภูมิใจ เป็ น
เมล็ดพันธุข์ องตระกูลเสินของเขา เป็ นเหมือนเขา ไม่
อย่างนันเด็กกําพร้าอย่างเขาจะไขว่คว้าความมังคังล้น

402
ฟ้านีมาได้หรือ ลูกๆ ของเขากลับไม่มีความองอาจ
หลายปี มานีเขารักษาการอยูข่ า้ งนอก ก็ไม่รูว้ า่ หลานๆ
จะมีนิสยั เช่นไร

เสินเวยสบตากับท่านปู่ ดว้ ยท่าทีสงบนิง ไม่หลบไม่ถอย

หนี กล่าวอย่างจริงจังว่า "กลัวแล้วจะมีประโยชน์หรือ
เจ้าคะ หลังจากรอดจากประตูยมโลกมาได้หลานก็เข้า
ใจแล้ว มีเพียงแต่ตอ้ งฆ่าข้าให้ตาย ไม่อย่างนันหากใคร
ทําไม่ดีกบั ข้าเพียงครังเดียว ข้าก็จะให้มนั ไม่ได้อยูส่ ขุ ทัง
ชาติ!" เสินเวยชนกับอีกฝ่ ายตรงๆ นางไม่คิดจะซ่อน
หรือปิ ดบัง มีเพียงเอาชนะใจท่านปู่ ได้ ชีวิตของนางจึง
จะดีขนึ

คําพูดของเสินเวยในยุคสมัยนีถือว่าอุกอาจเป็ นอย่าง

403
มาก แต่เสินโหวเป็ นใครกัน? เขานํากําลังทหารรบชนะ
มาหลายปี มือของเขาคร่าชีวิตคนมาแล้วเป็ นหมืน เป็ น
คนหัวสมัยใหม่เสียทีไหน มองไปเห็นเสินโหวนิงชะงักไป
ครูห่ นึง ก่อนจะตามมาด้วยความชืนชม ลูกๆ ใช้การไม่
ได้ อย่างน้อยก็มีหลานสาวทีได้ดงใจ
ั นีทําให้เขานึกคาด
หวังในตัวหลานสาวขึนมา ช้าก่อน เด็กคนนีเหมือนจะมี
น้องชายร่วมอุทรอีกคน รอเมือกลับไปทีจวนต้องจับตา
มองให้ดี

เสินเวยเห็นสีหน้าของปู่ ก็รูว้ า่ ตัวเองพนันชนะแล้ว มุม

ปากเผลอกระตุกอย่างไม่รูต้ วั ดวงตาเป็ นประกายพลาง
เอ่ยว่า "เมือครูท่ า่ นปู่ ถามหลานว่าขาดแคลนเงินทอง
หรือไม่ หลานขาดแคลนเจ้าค่ะ ขาดแคลนเป็ นประจํา
ท่านปู่ จะมอบให้หลานสักเล็กน้อยใช่หรือไม่เจ้าคะ" แม่

404
ทัพเป็ นผูท้ ีมังคังทีสุด เสินเวยเชือว่าหากเงินร่วง
ออกระหว่างนิวมือสักเล็กน้อยก็เพียงพอจะทําให้นางมี
ชีวิตทีดีขนอี
ึ กสามสีปี

ทันใดนัน เมือเสินโหวได้ยินหลานสาวถามถึงเงินทอง
ของตัวเองก็พลันตกตะลึง ในขณะทีท่านผังหัวเราะออก
มาเสียงดังอย่างไม่เกรงใจ "ท่านโหวขอรับ คุณหนูเสิน
ขอเงินใช้จ่าย ท่านก็ควรจะเมตตาหลานสาวใช่หรือไม่
ขอรับ" เขาจดจ้องมาทีเสินโหว เขาติดตามสหายเก่าผูน้ ี
มาหลายสิบปี น้อยครังมากทีจะได้เห็นอีกฝ่ ายมีทา่ ที
กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี ก่อนทีชายชราจะหัวเราะ
ออกมาอีกครัง

"อาศัยอะไร" เสินโหวโต้กลับไปอย่างขุ่นเคือง เด็กคนนี

405
ชอบปล้นจนติดเป็ นนิสยั เวลานีก็หนั มาปล้นปู่ ของตัว
เองแล้ว

จึงได้ยินเสินเวยตอบกลับมาเสียงดังฟั งชัด "เลียงดูแต่

ไม่สงสอน
ั ถือเป็ นความผิดของพ่อแม่" สือความนัยว่า
เพราะลูกชายของท่านมองคนไม่ออก ปล่อยให้ลกู สาว
แท้ๆ ถูกเมียใหม่ทรมาน ต้นสายปลายเหตุก็เป็ นเพราะ
ท่านไม่ได้สงสอนลู
ั กให้ดี ดังนันผลทีตามมาก็ควรเป็ น
ท่านทีรับกรรม

ในตอนนีแม้แต่ทา่ นผังเองก็ยมไม่
ิ ออก เมือไตร่ตรองดีๆ
คําพูดนีก็ถกู ในใจรูส้ กึ ให้ความเกียรติเสินเวยมากขึน

"ตกลง เจ้าต้องการเท่าไหร่" เสินโหวรูส้ กึ สุขใจไม่นอ้ ย

406
เป็ นจริงอย่างทีเสินเวยคิด ในมือของแม่ทพั คนใดบ้างไม่
มีเงินทอง อีกอย่างเงินทองส่วนนีก็ไม่ได้ตกอยูใ่ นมือของ
คนอืน ถือว่ามอบให้หลานสาวใช้จ่าย

ดวงตาของเสินเวยพลันเป็ นประกายแวววาว "ท่านปู่

แล้วแต่ทา่ นจะเมตตาเจ้าค่ะ" ดีทีสุดคือให้มากๆ หน่อย
สามพันห้าพัน นางก็ไม่รงั เกียจ

แล้วแต่จะเมตตา? หลานสาวคนนีช่างหลงใหลในเงิน
ทองจริงๆ ถ้าหากเขาให้นอ้ ย นางก็อาจจะโกรธเขาขึน
มาก็ได้ เสินโหวล้วงเอาตัวเงินปึ กหนาออกมาจากในอก
เสือ "นี หนึงหมืนตําลึง จงรับไป" เขาจงใจเน้นคําว่า
หนึงหมืนตําลึง ครุน่ คิดครูห่ นึงจึงปลดป้ายหยกทีผูกอยู่
ทีตัวยืนให้ "ของขวัญพบหน้า" ความประหลาดใจฉาย
407
ในแววตาของท่านผังครูห่ นึง ป้ายหยกนีท่านโหวพกติด
ตัวมายีสิบกว่าปี แม้แต่ผสู้ ืบทอดในจวนก็ไม่ได้ แต่เวลา
นีกลับมอบให้คณ
ุ หนูเวย เห็นได้ชดั ว่าท่านโหวให้ความ
สําคัญกับคุณหนูเวยมาก

เสินเวยยิมสดใสราวกับดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ ก้าวออก
ไปเบืองหน้าแล้วคารวะอย่างมีแบบแผน "หลานขอบ
คุณท่านปู่ ทีให้รางวัล โธ่ นีหลายก็ทาํ ให้ทา่ นปู่ สนเปลื
ิ อง
แล้ว" ปากพูดว่าสินเปลือง แต่มือเล็กกับคว้าตัวเงินและ
ป้ายหยกไปกําไว้แน่น ฮ่าๆ มีรายรับเพิมขึนอีกหนึงหมืน
ตําลึง ป้ายหยกนีก็เย็นมือดี คิดว่าราคาน่าจะมากกว่า
ตัวเงินปึ กนีเสียอีก ฮ่าๆ ได้กาํ ไรแล้ว เหตุใดวาทศิลป์
ของนางดีอย่างนีนะ

408
ช่างเถอะ ถือว่าซือความสนิทสนม "ข้าให้เจ้าก็รบั ไว้
เถอะ" เสินโหวเหลือบมองเสินเวยชัวพริบตา เขาไม่ให้
ได้หรือ แค่กระถางต้นไม้แตกสามสีกระถางก็สามารถรีด
ไถเงินจากเจ้าเมืองมาได้หนึงหมืนตําลึง ปู่ อย่างเขาจะ
ให้นอ้ ยกว่าได้หรืออย่างไร

คิดถึงเรืองนีแล้ว ทันใดนันเสินโหวก็คิดเรืองหนึงขึนมา
ได้ มองไปยังเสินเวยพลางถามว่า "เจ้าเมืองจ้าวผูน้ นั
ยังต้องจ่ายให้เจ้าอีกห้าพันตําลึงไม่ใช่หรือ ต้องการให้ปู่
ช่วยหรือไม่"

"ไม่ตอ้ งเจ้าค่ะ หลานมีวิธีของหลาน" เสินเวยเต็มไป

ด้วยความมันใจ นางส่งคนไปจับตามองทีตรอกเม่าเอ๋อร์
นานแล้ว หากเจ้าเมืองจ้าวพาตัวอนุภรรยาทีอาศัยอยูท่ ี
409
นันไป นางก็จะรูท้ นั ที

เสินโหวใคร่ครวญอยูค่ รูห่ นึง ก่อนจะเอ่ยว่า "ข้าจะให้

ทิงขุนพลจางไว้ให้เจ้า”

“ขอบคุณท่านปู่ " เสินเวยเต็มไปด้วยความปี ติยินดี มี

ขุนพลของท่านปู่ ทาํ ให้เรืองต่างๆ ง่ายขึนมา ด้วยความ
ดีใจ เสินเวยจึงพูดเรืองในคฤหาสน์ออกมา "ท่านปู่ เจ้า
คะ หลานเรียนท่านตามตรง คนคุม้ กันคฤหาสน์เหล่านี
ล้วนเป็ นโจรป่ าจากเขาหัวไก่ ท่านไม่รูว้ า่ ตอนทีเหลาน
เห็นพวกเขารูส้ กึ สงสารมากๆ..."

นางเล่าเรืองทังหมดออกมาเป็ นต่อยหอย เสินเวย

ไตร่ตรองมาก่อนแล้ว ถึงอย่างไรก็ปกปิ ดไว้ไม่ได้ ไม่สู้
410
อธิบายเรืองทังหมดให้อีกฝ่ ายฟั งเสียเอง สร้างความ
ประทับใจให้ทา่ นปู่

เป็ นดังคาด เสินโหวลูบเคราพลางพยักหน้าเอ่ยไปว่า

"เวลานีพวกเขาเป็ นคนของเจ้าแล้ว เจ้าต้องควบคุม
พวกเขาให้ดี ก็ถือว่าทําเรืองดี พ่อบ้านของเจ้าเป็ นใคร
ดูจากท่าทีแล้วไม่เหมือนคนสามัญทัวไป ไม่ธรรมดา
เลย" เสินโหวนึกถึงสง่าราศีของคนผูน้ นั แววตาเผย
ความสงสัย

"ท่านปู่ หมายถึงท่านซูหรือ หลานก็คิดเช่นนีเจ้าค่ะ แต่

ว่าขอท่านปู่ โปรดวางใจ ในเมือหลานกล้าใช้เขา หลาน
ย่อมมีวิธีควบคุมเขา" นัยน์ตาของเสินเวยเกลือนไปด้วย
ความหมายลึกลํา เมือเปลียนหัวข้อสนทนาจึงเอ่ยว่า
411
“อีกอย่าง หลานเป็ นแค่คณ
ุ หนูในจวนขุนนาง ไม่ได้
เกียวข้องกับเรืองราชสํานัก ท่านปู่ ไม่จาํ เป็ นต้องยุง่ ยาก
ใจ”

"เจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว" เสินโหวพยักหน้าอย่างพอใจ ทัง

สองคนยิมแย้มให้กนั ท่านผังเหมือนเห็นสุนขั จิงจอก
สองตัว หนึงตัวเป็ นจิงจอกเฒ่า อีกตัวเป็ นจิงจอกเด็ก

"ไปเถอะ แม่นมกูข้ องเจ้าติดตามมาด้วยไม่ใช่หรือ

เรียกนางมา ข้ามีเรืองจะถามนางสักหน่อย"

เสินเวยจึงขอตัวลากลับมานับเงินทีห้อง

412
------

[1] กงเฟิ น (公分) หมายถึงหน่วยเซนติเมตร

413
 ตอนที 22 ผูท้ ีมาจากชายแดนตะวันตก

เช้าวันต่อมา เมือเสินเวยตืนขึนมามีแค่แม่นมกูน้ งร้

ั องไห้
อยูข่ า้ งเตียง พูดไม่หยุดปากว่า "ท่านเสินโหวเป็ นคนดี"
และท่านเสินโหวคนดีทีนางกล่าวถึงจากไปนานแล้ว อีก
ทังยังสังให้คนในคฤหาสน์ปิดปาก ห้ามทุกคนแพร่ง
พรายเรืองทีเสินโหวเคยกลับมา เสินเวยจึงคาดเดาว่า
ท่านปู่ ของนางกลับเมืองหลวงครังนีจะต้องเป็ นความลับ
แต่วา่ เรืองนีไม่เกียวอะไรกับนางมากมาย เสินเวยครุน่
414
คิดอยูว่ า่ ตัวนางได้กลายเป็ นหลานสาวคนโปรดของท่าน
ปู่ แล้ว ต่อไปแม้จะกลับเมืองหลวงนางก็ไม่มีสงใดต้
ิ อง
กังวลเรืองใดอีก เด็กสาวจึงรูส้ กึ อารมณ์ดีขนมา
ึ

เสินเวยทีกําลังอารมณ์ดีไปทีสนามฝึ ก บรรยากาศกําลัง
คึกคัก เสียงโห่รอ้ งเสียงประลองดังเป็ นระลอก ลูกหลาน
ของหมูบ่ า้ นตระกูลเสินกลุม่ นีฝึ กฝนได้เหมือนต้นแบบ
แม้แต่เด็กทีกําลังโตเหล่านันก็จริงจังเป็ นอย่างมาก
อากาศในช่วงต้นเดือนเมษายน แต่ละคนมีหยาดเหงือ
เกาะทีหน้าผาก เสินเวยพยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนจะ
ออกมาโดยไม่รบกวนพวกเขา ความคิดคลุมเครือ
บางอย่างค่อยๆ ก่อตัวขึน

ความคิดนียิงเด่นชัดขึนเมือครึงเดือนหลังจากได้เห็น

415
ทหารกลุม่ หนึงจากชายแดนตะวันตกรับคําสังให้มา
จากทังเจ็ดคนนี ผูท้ ีนํามาด้านหน้าขีม้าเร็ว ท่าทีเหนือย
ล้าจากการเดินทางไกล เป็ นชายหนุ่มมีรอยแผลเป็ นยาว
น่ากลัวบนใบหน้าซีกขวา อายุประมาณยีสิบกว่าปี รวม
กับดาบสันทีเพิงชักออกจากฝัก ถูกลุงฝูนาํ ทางเข้ามา

"คุณหนู นีคือคนทีท่านโหวส่งมาคุม้ ครองท่าน เขามี

นามว่าโอวหยางไน่ ทหารกลุม่ นีมีเขาเป็ นผูค้ วบคุม
ดูแล" มองออกว่าลุงฝูชืนชมคนผูน้ ีมาก ดวงตาเต็มไป
ด้วยความยกย่อง

"โอวหยางไน่รบั บัญชาท่านโหวมาคุม้ ครองคุณหนู โอ

วหยางไน่คารวะคุณหนู" นําเสียงและท่าทีของเขาเย็น
ชาเหมือนกัน ถึงแม้เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านโหวจึงส่ง
416
เขามาคุม้ ครองคุณหนูผหู้ นึง ทว่าขอเพียงเป็ นคําสังของ
ท่านโหว เขาก็ตอ้ งปฏิบตั ิอย่างเคร่งครัด ทุกอย่างทีเขา
มีลว้ นเป็ นสิงทีท่านโหวมอบให้ แม้ทา่ นจะต้องการชีวิต
ของเขา ตัวเขาก็จะยกให้อย่างไม่ลงั เล

ในขณะทีเสินเวยก็ไม่ได้ใส่ใจต่อกิรยิ าของเขา พูดอย่าง

ใจกว้างว่า "ในเมือเป็ นคนทีท่านปู่ สง่ มา เช่นนันก็พกั
อยูท่ ีนีอย่างสบายใจเถอะ ลุงฝู ท่านจัดเตรียมทีพักให้
พวกเขาหน่อย พักผ่อนก่อนสักสองวันแล้วค่อยมอบ
หมายงานให้"

คนเหล่านันเมือตามลุงฝูออกมาทีลานด้านนอกก็จบั
กลุม่ กัน "พีใหญ่ คุณหนูเสินรูปโฉมงดงามเสียจริง ข้า
ไม่เคยพบคนทีงดงามเช่นนีมาก่อนเลย ราวกับเทพธิดา

417
ในภาพวาดแน่ะ" คนทีเตียทีสุดพูดอย่างตืนเต้น ใน
เวลานีเขาหลงลืมความไม่พอใจทีต้องมาทีนีไปเสียแล้ว

คนทีหน้าอ่อนเยาว์หน่อยผลักเขาออกไป "ไสหัวไปเลย!
เจ้าเคยพบหน้ากีคนกัน ครังก่อนเจ้ายังบอกว่าลูกสาว
ของหัวหน้าหมูบ่ า้ นหน้าตาสะสวย หญิงผูน้ ีเป็ นคุณหนู
ในจวนโหว เป็ นหลานสาวของท่านโหวของพวกเรา
ย่อมต้องรูปโฉมงดงามเป็ นธรรมดา" เขาพูดอย่างภูมิอก
ภูมิใจ วางตัวเป็ นผูร้ อบรู ้

"คุณหนูในจวนโหวอะไรกัน ถึงได้มาอยูใ่ นชนบทเช่นนี"

คนตัวเตียถามออกไปอย่างไม่ยอมลดราวาศอก

“เอ่อ...เอ่อ...” คนหน้าอ่อนเยาว์ตอบไม่ได้ เขาเป็ น

418
แค่ทหารยศตําจะรูเ้ รืองของคุณในจวนโหวได้อย่างไรกัน
หากไม่ใช่เพราะติดตามพีใหญ่มา เขาจะได้พบหน้าคุณ
หนูในจวนโหวเสียทีไหนเล่า แต่ก็ไม่ยอมแพ้ ยืดคอแข็ง
พลางเอ่ยว่า "เจ้ายุง่ อะไรด้วย"

เมือมองไปเห็นสองคนกําลังจะทะเลาะกัน โอวหยางไน่
ก็รบี ปรามเสียงเรียบ "พอได้แล้ว ในเมือมาแล้วก็ทาํ
หน้าทีให้ดี อย่าผิดต่อความไว้วางใจของท่านโหว"

ทังสองคนพลันหยุดโต้เถียงกันในทันที พร้อมทังตอบรับ
อย่างพร้อมเพรียงว่า "ขอรับ" ด้วยเสียงกระเสาะ
กระแสะ โอวหยางไน่ก็เข้าใจดีวา่ พวกเขาเป็ นเดือนเป็ น
ร้อนแทนเขา อยูในกองทัพมีอนาคตทีดี แต่กลับถูกส่ง
ในคุม้ ครองคุณหนูในจวนขุนนาง ในส่วนลึกของจิตใจ
419
ของโอวหยางไน่ก็รูส้ กึ ไม่ยินดีเช่นกัน แต่เมือนึกถึงคุณ
หนูผนู้ นแล้
ั ว ความฉงนก็ปรากฏขึนในใจของเขา เขารู ้
ว่ารอยแผลเป็ นบนใบหน้าของตนเองน่ากลัวมาก แต่
คุณหนูกลับไม่มีทา่ ทีตกใจเลยสักนิด ราวกับมองไม่เห็น
ช่างกล้าหาญเสียจริง

ในเวลานีเสินเวยกําลังสนทนากับท่านซูในห้องหนังสือ
"ท่านปู่ สง่ คนมาให้ขา้ หัวหน้ากลุม่ ชือว่าโอวหยางไน่
ใบหน้ามีรอยแผลเป็ นยาวมาก ดูแล้วน่าจะมีความ
สามารถไม่นอ้ ย"

โอวหยางไน่ทาํ ให้นางรูส้ กึ คุน้ เคยเป็ นอย่างมาก เมือ

ก่อนพวกพ้องของนางก็เป็ นเช่นนี

420
"บ่าวยินดีกบั คุณหนูดว้ ยขอรับ" ท่านซูโบกพัด พลาง
คลียิมบางๆ ท่านเสินโหว นับวันยิงแข็งแกร่งมากขึน
ทุกที! ตระกูลเสินมีเข็มเทพใต้ทะเลอยูไ่ ม่มีทางพ่ายแพ้

"ข้ากลัวว่าพวกเขาจะไม่ยอมทําตามคําสัง จึงได้เรียก
ท่านมาช่วยคิดหาวิธีอย่างไรเล่า" เสินเวยขยับตัวบน
เก้าอี หาท่วงท่าทีสบายทีสุด ใครก็มองออกว่าในสาย
ตาของคนเหล่านันเกลือนไปด้วยความไม่พอใจ หากอยู่
ในกองทัพ ด้วยความสามารถของโอวหยางไน่ไม่ชา้ ก็เร็ว
จะต้องก้าวหน้าได้แน่ หากติดตามอยูข่ า้ งกายนางจะมี
อนาคตได้อย่างไร หากเป็ นนาง นางก็คงไม่พอใจเช่น
กัน

"ไม่ทาํ ตามคําสังหรือ? เรืองนันไม่มีทางเป็ นไปได้ อย่าง

421
มากก็แค่ไม่ตงใจทํ
ั างาน" ดูเหมือนท่านซูชืนชมสีหน้ายุง่
ยากใจบนใบหน้าของเด็กสาวมาก "เชือว่าด้วยความ
สามารถของคุณหนูแล้วจะต้องแก้ไขปั ญหานีได้อย่างแน่
นอนขอรับ"

เหตุใดคําพูดนีฟั งอย่างไรจึงแฝงไว้ดว้ ยความสุขในความ

ทุกข์ของคนอืนเล่า นางทอดมองท่านซูดว้ ยดวงตาเผย
รอยยิม "ท่านปู่ บอกกับข้าว่าท่านมีสง่าราศี เป็ นคนทีมี
ความสามารถ"

ในชัวอึดใจนัน ท่านซูก็เกือบจะสําลักนําลายออกมา
"บ่าวจะเป็ นคนมีความสามารถได้อย่างไร แค่คนแก่
เรียนทีทําสิงใดก็ไม่ประสบความสําเร็จเท่านัน" ครัง
ก่อนท่านเสินโหวคงไม่ได้เห็นเขาหรอกใช่หรือไม่ เขา
422
ขมวดคิวครุน่ คิด

ในใจของเสินเวยรูส้ กึ พอใจมาก หึ ปล่อยให้เจ้าเห็นข้า

อับอาย! แสดงความร้ายกาจต่อไป "ท่านปู่ ยงั กังวลว่า
ข้าจะสยบท่านไม่ได้ ข้าบอกกับเขาแล้ว ในเมือกล้าใช้
ท่านข้าย่อมต้องมีวิธีควบคุมท่าน"

ทันใดนันท่านซูพลันตืนตระหนกขึนมา พลันเอ่ย
ถามอย่างกังวลว่า "วิธีการใดหรือขอรับ"

จึงได้เห็นเสินเวยเผยรอยยิมประหลาด นางดึงปิ นปั กผม

บนศีรษะออกมา ยกมือขึนตวัด ท่านซูมองตามสายตา
ไป เห็นเพียงตุ๊กแกตัวหนึงถูกปิ นปั กผมปั กคาอยูบ่ นคาน

423
"ด้วยความสามารถของคุณหนูเช่นข้า ทําลายท่านก็
ง่ายดายเหมือนฆ่าไก่" เสินเวยเลิกคิว ท่าทีเยือกเย็นไม้
สะทกสะท้าน

เหลือเกินจริงๆ! มุมปากของท่านซูกระตุก พูดอย่าง

เคารพว่า "คุณหนูโปรดวางใจ ความภักดีทีมีตอ่ คุณหนู
ฟ้าดินรับรู!้ " ไม่ภกั ดีได้หรือ? นีคิดจะปิ ดปากกันหรือ
อย่างไร "เป็ นหญิง ไม่ควรพูดเรืองการฆ่าฟั นจะดีกว่า
นะขอรับ" เขาแนะนําอย่างหวังดี

เสินเวยกะพริบตาด้วยท่าทีใสซือ "ทีนีไม่มีคนนอกไม่ใช่
หรือ ข้าแค่พดู ให้ทา่ นฟั งก็เท่านัน" เงียบไปครูห่ นึงจึง
เอ่ยว่า "อาจารย์คือผูท้ ีถ่ายทอดความจริง ให้ความรู ้
424
และอธิบายถึงปั ญหาทียากจะเข้าใจ ท่านมีฐานะเป็ น
อาจารย์ของข้า ช่วยนักเรียนคิดหาวิธีอนั ชาญฉลาดจะดี
กว่า" เผยรอยยิมก่อนจะเดินตรงออกไป ท่านซูทีถูกทิง
ไว้ตามลําพังไม่รูจ้ ะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แม่เจ้าประคุณ!
ผ่านไปนาน เขาจึงระบายยิมออกมา เขาเลือกถูกแล้ว
นับวันเขายิงชอบแม่นางน้อยผูน้ ี

สองวันก็คือสองวัน เช้าตรูใ่ นวันทีสาม โอวหยางไน่ถกู

ตามให้ไปทีสนามฝึ ก เขาพาพีน้องออกไปด้วยท่าทีสขุ มุ
เมือเดินเข้าไปก็เห็นคนมากมายกําลังยืนเรียงแถวกันอยู่
เต็มในนัน แววตาทีมองมาทีตนเต็มไปด้วยความเอาจริง
เอาจังและความยกย่อง คุณหนูผทู้ ีตนมาคุม้ ครองนังอยู่
ทีเก้าอีตรงกลาง

425
นีหมายความว่าอะไรกัน? โอวหยางไน่เดินไปหยุดตรง
หน้าเสินเวยอย่างสุขมุ "โอวหยางไน่คารวะคุณหนู มิ
ทราบว่าคุณหนูเรียกพบด้วยเรืองใด"

มุมปากของเสินเวยยกขึน เป็ นอย่างทีคิดไว้ เขาไม่ได้มี

ความเคารพเท่าไหร่! แต่วา่ นางไม่ถือสา ยิงเป็ นคนมี
ความสามารถ ก็ยงเป็
ิ นคนทีชืนชมแค่คนแข็งแกร่ง เชือ
ว่าเมือเวลาผ่านไปนางจะต้องสยบโอวหยางไน่ได้อย่าง
แน่นอน คนทีนางชืนชอบมากทีสุดก็คือคนมีความ
สามารถ

"โอวหยางไน่ พวกเจ้าเป็ นคนทีท่านปู่ สง่ มาให้ขา้ คิดว่า

คงมีฝีมือดีไม่นอ้ ย คนเหล่านีเป็ นคนคุม้ กันคฤหาสน์ของ
ข้า" นางพเยิดหน้าไปทางจางสงกับพวกแล้วกล่าวต่อ
426
ไปว่า "พวกเขายกย่องอาจารย์จางสงเป็ นหัวหน้า พวก
เขาได้ยินว่าพวกเจ้ามาจากกองทัพ จึงอยากให้ชีแนะสัก
สามสีกระบวนท่า เจ้าคิดเห็นเช่นไร"

โอวหยางไน่พยักหน้า เข้าใจแล้ว นีเป็ นการแสดง

อํานาจของนาง เขาคุน้ เคยดี ในค่ายทหารมักจะใช้มา
ต้อนรับทหารใหม่ "สุดแล้วแต่คณ
ุ หนูจะบัญชาขอรับ"
เมือกล่าวออกมาดังนันก็เห็นชายหนุ่มใบหน้าเยาว์วยั
ก้าวออกมา "พีใหญ่ ข้าเริมก่อนเอง"

โอวหยางไน่ปรามเขาไว้ "ไม่ตอ้ ง" ก่อนจะก้าวออก

มากลางลานอย่างมันคง ประสานมือคารวะจางสง
พร้อมเอ่ยว่า "โปรดชีแนะด้วย"

427
จางสางประสานมือคารวะอีกฝ่ ายเช่นกัน ทังสองคน
ต่อสูข้ บั เคียวกันจนถึงจุดหนึง ออกหมัดยาว กระโดดถีบ
เตะด้านข้าง เจ้าจู่โจมเข้ามา ข้าก็สวนกลับช่างคึกคัก
เสียจริง ทุกคนทีกําลังเฝ้ามองเหตุการณ์รูส้ กึ เดือดพล่าน
เกินกว่าจะข่มอารมณ์ไว้ได้จงึ พากันส่งเสียโห่รอ้ ง

ทีจริงแล้ว คนสายตาแหลมคมอย่างเสินเวยมองออกอยู่
ก่อนแล้วว่าจางสงถูกโอวหยางไน่ข่มตังแต่แรก ดูเหมือน
ชายหนุ่มสามารถคาดเดาการโจมตีของจางสงได้
ทุกกระบวนท่า หลังจากนันก็สามารถรับมือได้อย่าง
สมบูรณ์แบบ จนกระทังคาดเดากลยุทธ์ของจางสงได้
เกือบทังหมดแล้วก็เป็ นเวลาทีจางสงจะต้องพ่ายแพ้ เป็ น
จริงดังคาด เพียงแค่ยีสิบกว่ากระบวนท่า จางสงก็ถกู ซัด
จนกระเด็นออกไปด้านนอก

428
ทุกคนหันมองหน้ากัน จางสงฝึ กวรยุทธ์ตงแต่
ั เล็ก เป็ น
คนทีมีวรยุทธ์เก่งกาจทีสุดในบรรดาพวกเขา ในคราว
แรกเขามีฐานะเป็ นอันดับสามในบรรดาบ่าวรับใช้ทงั
หมด เป็ นเพราะอายุ แต่ไม่ใช่เพราะระดับวรยุทธ์ เวลา
นีแม้แต่เขาไม่อาจรับมือกับสมุนของโอวหยางไน่ได้ถงึ
สามสิบกระบวนท่า ยังจะมีใครกล้ารับประลองอีก

"โอวหยางไน่ วรยุทธ์ของเจ้าเป็ นทีนับถือของทุกคน

มาก" เสินเวยค่อยๆ ลุกขึน "ต่อไปโอวหยางไน่จะเป็ น
หัวหน้าคนคุม้ กันในคฤหาสน์ตระกูลเสิน จางสง เจ้า
ยอมรับหรือไม่" เสินเวยมองไปยังจางสง

จางสงเองก็ไม่ใช่คนโง่ เขาตอบรับออกไปเสียงดังด้วย
429
ความชืนชม "ยอมรับขอรับ! จางสงยอมรับอาจารย์โอ
วหยางเป็ นหัวหน้า!"

เสินเวยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเงยหน้า
มองไปยังทุกคนในคฤหาสน์ "พวกเจ้ายอมรับหรือไม่"

"ยอมรับขอรับ!" เหล่าคนคุม้ กันหันมาสบตากันก่อนจะ

ประสานเสียงตอบ แน่นอนว่าต้องยอมรับ แม้แต่
อาจารย์จางสงก็ยอมรับ พวกเขาจะไม่ยอมรับได้หรือ

"เสียงดัง ไม่ได้ยิน พูดเสียงดังๆ สามครัง!" เสียงของ

เสินเวยดังขึน

430
"ยอมรับ! ยอมรับ! ยอมรับ!" ครังนีไม่เพียงแค่คนคุม้
กันเท่านัน แม้แต่ลกู หลานของหมูบ่ า้ นตระกูลเสินก็
ตะโกนออกมาเสียงดังสะนัน สะท้อนให้ได้ยินอยูน่ าน

นีจึงทําให้เสินเวยคลียิมอย่างพอใจ ก่อนจะหันไป
มองโอวหยางไน่ แย้มยิมทังนุ่มนวลและสดใส "โอ
วหยางไน่ ต่อไปความปลอดภัยในคฤหาสน์ตระกูลเสิน
ต้องลําบากเจ้าแล้ว"

"โอวหยางไน่รบั บัญชา" ดวงตาของเขาฉายความ

ประหลาดใจ หรือว่าเขาคิดผิดไป นีไม่ใช่การแสดง
อํานาจแต่ให้เขาได้สร้างบารมี? ก่อนจะหันไปมองจาง
สงทียืนอยูข่ า้ งเด็กสาว ในตอนนันเขาจึงได้เข้าใจ คุณ
หนูผนู้ ีช่างน่าสนใจเสียจริง
431
เป็ นอย่างทีโอวหยางไน่คิด นีไม่ใช่การบางอํานาจ มีแค่
เจ้านายไม่เอาไหนเท่านันทีใช้วิธีการนี เสินเวยใช้การ
ประลองนี ประการแรกเพือให้ชายหนุ่มได้สร้างบารมี
เขาเป็ นคนทีท่านปู่ สง่ มาให้นาง ย่อมต้องน่าเชือถือมาก
พอทีจะให้ทาํ งานสําคัญ เมือเขาแสดงความสามารถ
คนเบืองล่างจึงยอมสยบแก่เขา ประการทีสองเพือให้
เกียรติจางสง ถ้าหากไม่มีการประลอง และนางให้โอ
วหยางไน่รบั ตําแหน่งทีสูงกว่าจางสง อย่าว่าแต่จางสง
ไม่สบายใจเลย แม้แต่ในใจของคนเบืองล่างย่อมต้องคิด
ไปต่างๆ นานา เวลานีดีแล้ว ทังหมดพูดกันด้วยความ
สามารถ จางสงความสามารถเทียบอีกฝ่ ายไม่ได้ เช่น
นันต้องตัดใจยอมแพ้ ต่อไปก็จะไม่มีใครพูดถึงเรืองนีอีก

432
เสินเวยมองไปทีทุกคน ก่อนจะพูดเสียงดังว่า "ต่อไปมี
อาจารย์โอวหยางไน่นาํ ทุกคนฝึ กฝนเพิมอีกคน ทุกคน
ต่างรูด้ ีวา่ พวกเขามาจากกองทัพ เคยผ่านการฝึ กอย่าง
เป็ นทางการมาแล้ว ขอเพียงทุกคนตังใจฝึ กฝน จะต้อง
สร้างอนาคตทีดีให้กบั ตัวเองได้แน่" ในคําพูดของนาง
เต็มไปด้วยการจูงใจ

ทันใดนันก็พลันเกิดความโหวกเหวกขึนในกลุม่ คน นีเป็ น
ความประสงค์ของท่านเสินโหว! ใช่ จะต้องเป็ นความ
ประสงค์ของเสินโหวแน่! เมือคิดได้วา่ ตนก็มีโอกาสทีจะ
ได้ลืมตาอ้าปาก แต่ละคนจึงพากันตืนเต้นยินดีจนหน้า
แดงกํา สายตาทีมองไปยังโอวหยางได้และพวกยิงเพิม
ความเอาจริงเอาจัง

433
เสินเวยคลียิมอย่างสบายใจ นีก็คือสิงทีนางต้องการ
ขาดแคลนกําลังคนไม่ใช่หรือ? เหล่านีก็คือกําลังคนไม่
ใช่หรืออย่างไร

ตอนที 23 ความตืนตระหนกทีเกิดจากข่าวเดียว

434
นับตังแต่เช้าวันทีทําให้ทกุ คนตืนตระหนก เป้าหมายใน
การฝึ กของลูกหลานในหมูบ่ า้ นตระกูลเสินก็เปลียนไป
เดิมทีหวังแค่ให้รา่ งกายแข็งแรงจึงรําเรียนให้รูแ้ ค่สอง
สามกระบวนเท่านัน แต่เวลานีเป้าหมายของพวกเขา
เพือสร้างอนาคตทีดี คุณหนูเสินบอกว่าจะเลือกคนทีมี
ความสามารถโดดเด่นเพือเป็ นกําลังแก่กองทัพ ไม่แน่วา่
อาจจะได้เป็ นขุนนางเล็กๆ ก็ได้ ไม่เพียงสามารถเปลียน
ป้ายประตูบา้ นได้ ทังครอบครัวก็จะได้เสวยสุขไปด้วย
แม้จะไม่ได้เข้าร่วมกองทัพ แต่คณ
ุ หนูเสินยังมอบอีกทาง
เลือกหนึงให้ทกุ คน หยางเวยสํานักคุม้ กันยังขาดคนอยู่
ค่าแรงก็สงู มาก ขอเพียงตังใจทํางาน ทังบ้านก็จะได้อยู่
สุขสบาย

435
อะไร? เจ้าบอกว่าอันตรายหรือ ทําอะไรแล้วไม่อนั ตราย
บ้าง ไปล่าสัตว์บนเขาอาจจะถูกสัตว์ป่าทําร้ายก็เป็ นได้
หรือไม่ก็เผลอไปกินผลไม้อาจจะถูกพิษจนตายก็เป็ นได้
วันเวลาทีอันตรายก็คิดจะไม่ขวนขวายแล้วหรือ? ความ
เสียงของผูม้ งคั
ั งใครจะเข้าใจ

สรุปก็คือความกระตือรือร้นในการฝึ กวรยุทธ์ของหมูบ่ า้ น
ตระกูลเสินเพิมมากขึนอีกขันหนึง จนถึงขนาดมีคนมา
ถามว่าญาติจากหมูบ่ า้ นอืนมาร่วมด้วยได้หรือไม่
เสินเวยก็ยินดี เพียงแต่ตอ้ งผ่านการตรวจสอบเสียก่อน
พวกนิสยั ไม่ได้ ก้าวก่ายเรืองของคนอืน ละเลยภาระ
งานของตัวเอง คนเหล่านีนางไม่รบั นางรับแค่คนซือ
ตรง สุขมุ และอดทนต่อความยากลําบาก

436
นายผูเ้ ฒ่าของสกุลเสินออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลเสิน
ด้วยท่าทีเหม่อลอย จับจดหมายในอกเสืออย่างทะนุ
ถนอมอยูต่ ลอดเวลา แววตาเกลือนไปด้วยความรูส้ กึ
หลากหลาย ทังตืนเต้น ดีใจ ประหลาดใจ และไม่อยาก
เชือ โก่วจือ โก่วจือเคยกลับมา? ทังยังทิงจดหมายไว้ให้
เขาด้วย ให้เขาช่วยดูแลหลานเวย โก่วจือให้เขาเคียว
กรําลูกหลานในตระกูลให้กา้ วหน้า ในทีสุดโก่วจือยอม
ช่วยประคับประคองคนในตระกูลเสิน! สวรรค์มีตา ในที
สุดวันทีเขารอคอยก็มาถึง ในทีสุดครอบครัวสกุลเสินใน
มือของเขาก็กาํ ลังจะได้ลืมตาอ้าปากแล้ว ในทีสุดเขาก็
ไม่ผิดต่อบรรพบุรุษสกุลเสินแล้ว!

นายผูเ้ ฒ่าเงยหน้ามองท้องฟ้า ก่อนจะผ่อนลมหายใจ

ออกมายืดยาว หอบเอาความกดดันทีทนแบกรับมาทัง

437
ชีวิตออกมา นําตาเกือบจะนองหน้า ในเวลาต่อมาฝี เท้า
ทีกําลังมุง่ หน้ากลับบ้านเพิมความเร็วมากขึน

ในวันเดียวกันนี นายผูเ้ ฒ่าก็ดืมเหล้าจนเมาหัวรานํา

เดียวร้องไห้เดียวหัวเราะ ปากก็พมึ พําว่าต้องเคียวกรํา
ให้หลานคนโตตังใจเรียนพัฒนาตัวเอง คนในบ้านไม่มี
ใครรูว้ า่ นายผูเ้ ฒ่าเป็ นอะไร รูเ้ พียงแค่วา่ หลังจากทีกลับ
มาจากเรือนตะวันออกก็เป็ นอย่างนีแล้ว ยังคิดว่ามีเรือง
อะไรมากระทบจิตใจเสียอีก

นายผูเ้ ฒ่าหลับลึก เวลาล่วงมาถึงตอนพลบคํา เมือตืน

ขึนมาสิงแรกทีเขาทําก็คือล้วงเข้าในหน้าอก ยังดี
จดหมายยังอยู่ เขาจึงวางใจลงได้ ใบหน้าเผยรอยยิมสุข
ใจ

438
ในสวนฮุหู ยินจากสกุลจางกําลังตําหนิบตุ รชาย "ฝึ กๆ
แต่ละวันก็กระโดดไปกระโดดมา มีประโยชน์อะไรกัน
บ้าพลังมาก ไม่มีทีลงก็ไปกระโดดนําโน่น! ไม่เห็นหรือ
ว่าแม่ของเจ้าเหนือยจนสายตัวแทบขาดแล้ว" ในมือ
ของนางถือไม้เขียถ่านสะบัดใส่บตุ รชาย ในไร่ยงั มีงาน
กองอยูอ่ ีกมาก เมือก่อนมีบตุ รชายให้คอยเรียกใช้แรง
งาน แต่ตอนนีเขาไม่สนใจการงานขึนมา นีทําให้นางไม่
พอใจมาก

เสินเส้าหย่งหลบหลีกซ้ายขวา ตะโกนกลับไปอย่างไม่
ยอม "ท่านแม่ ข้าทํางานนะขอรับ ท่านไม่เข้าใจก็อย่า
ขวางความก้าวหน้าของข้า ท่านไม่ได้ยินคนในหมูบ่ า้ น
พูดหรือขอรับ? รอเมือลูกฝึ กจนมีวรยุทธ์แข็งแกร่งก็จะ

439
ได้เป็ นแม่ทพั เมือถึงตอนนันท่านก็จะได้เป็ นท่านแม่ของ
แม่ทพั ท่านก็จะมีความสุขมากกว่าตอนนี" ใบหน้าของ
เสินเส้าหย่งเต็มไปด้วยความมุง่ มัน เขาอายุสบิ สีปี แล้ว
อย่ามองว่าเขาเรียนไม่เอาไหน แต่ไม่ได้โง่เขลา ขอเพียง
มีสมั พันธ์ทีดีกบั น้องเวย ขอให้นางช่วยพูดกับเสินโหวให้
รวมกับกระตือรือร้นของเขา จะต้องได้เป็ นขุนนางสัก
ตําแหน่ง

ดังนันเมือมีเวลาว่างเขาก็จะแล่นไปทีเรือนตะวันออก
ช่วยทําโน่นทํานี เพือสร้างความประทับใจแก่นอ้ งเวย
เขาไม่ได้สายตาสันเหมือนกับท่านแม่และน้องสาว ทีคิด
ถึงแค่ประโยชน์เพียงเล็กน้อย พวกผูห้ ญิงก็เป็ นอย่างนี
วิสยั ทัศน์ใช้การไม่ได้! เสินเส้าหย่งถอนหายใจออกมา
อย่างเบือหน่าย

440
คําพูดนีทําให้ฮหุู ยินสกุลจางเดือดดาลขึนมา "แม่ทพั ?
เจ้าเป็ นแม่ทพั เพือมาถอนหัวไชเท้าในดินหรือ! ไม่แหก
ตาดูเสียบ้างว่าบรรพบุรุษของเจ้าไม่ใช่ขนุ นําขุนนาง
ใหญ่โต นางแค่พดู ไปอย่างนันเจ้าก็เชือเป็ นจริงเป็ นจัง
มีของสิงนันบนคอของเจ้าเพือความสวยงามหรืออย่าง
ไร"

เสินเส้าหย่งกระทืบเท้ายอกย้อนกลับไปว่า "ใครบอกว่า
ข้าทําไม่ได้? ท่านปู่ ของน้องเวยยังได้รบั การแต่งตังเป็ น
เสินโหว พวกเชือพระวงศ์ขนุ นางชันสูงเหล่านันไม่ใช่
เมล็ดพันธุจ์ ากสวรรค์!” เพราะความรีบร้อนเขายังเก็บ
ไว้อีกหนึงประโยค

441
ฮูหยินสกุลจางไม่สนใจเรืองเหล่านี ถึงอย่างไรเสียนางก็
ไม่เคยพบเสินโหวผูน้ นั นับตังแต่นางแต่งเข้ามาในตระกู
ลเสินก็ตอ้ งทําไร่ทาํ นาหลังขดหลังแข็ง "เจ้าเทียบคนอืน
ได้หรือ? เจ้ามีวาสนาอย่างนันหรือ เหตุใดไม่ขนฟ้
ึ าไป
เลยล่ะ เจ้าช่วยท่านพ่อของเจ้าทํานาได้ดีก็ไม่เลวแล้ว
อย่าเอาแต่เพ้อฝันกับสิงทีไม่เป็ นความจริง"

"ไม่ ข้าไม่ทาํ อย่างนัน ข้าจะฝึ กวรยุทธ์" เสินเส้าหย่งดือ

รันขึนมา "ท่านแม่ แม้ทา่ นจะตีขา้ ให้ตายข้าก็จะฝึ ก
วรยุทธ์"

เสียงโต้เถียงทําให้คนอืนๆ ตกอกตกใจ พากันเข้ามา

ห้ามปราม บุตรชายคนโตกับบุตรชายคนทีสามทีไปปลูก
ข้าวก็กลับมาแล้ว พวกเขาเข้ามาช่วยห้ามปรามอีกแรง
442
"หยุดทะเลาะกันได้แล้ว เข้ามาพบข้าเดียวนี" นายผู้
เฒ่าปรากฏตัวทีหน้าประตู สังความด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เพราะเขามีอาํ นาจเด็ดขาดในตระกูล ทุกคนจึงเงียบ
เสียงลงและยอมเดินตามเข้ามาในห้องแต่โดยดี

นายผูเ้ ฒ่ากวาดตามองคนในครอบครัว ก่อนจะเบนสาย

ตามาตกอยูบ่ นใบหน้าของบุตรชายสองคน ก่อนจะล้วง
เอาจดหมายทีถูกซุกไว้ในอกเสือจนอุน่ ค่อยๆ วางลงบน
โต๊ะอย่างระมัดระวัง

"อาผิงหยวนแห่งเรือนตะวันออกของพวกเจ้าส่ง
จดหมายมาให้ขา้ พูดเรืองช่องทางของลูกหลานในสกุล
เสินของพวกเรา" พูดถึงตรงนี เขาก็นิงเงียบไปครูห่ นึง
443
มองไปเห็นสีหน้าตกตะลึงของทุกคน มุมปากคลียิม
"อาผิงหยวนของพวกเจ้าเป็ นห่วงลูกหลานในตระกูล
มาก หากถามถึงการเรียนในตระกูล เจตนาของข้ากับ
อาผิงหยวนของพวกเจ้าก็เหมือนกัน ถ้าหากลูกหลานใน
ตระกูลมีอนาคตรุง่ เรือง สุกลเสินของพวกเราจึงจะยิง
ใหญ่ขนมาได้
ึ "

นายผูเ้ ฒ่าสีหน้าเคร่งขรึมมากขึน ทุกคนจึงได้เข้าใจ เขา

ดืมเหล้าจนเมามายเพราะเรืองนี แต่วา่ นีเป็ นเรืองน่า
ยินดี เรืองน่ายินดีทีสุด ทุกคนอดไม่ได้ทีจะตืนเต้นขึนมา

"ท่านพ่อ ท่านบอกให้ทาํ อย่างไรก็ทาํ อย่างนันเถอะขอ

รับ? ลูกเชือฟั งท่าน" บุตรชายคนโตถูไม้ถมู ือขึนมา ใน
สมองตีกนั ยุง่ พอนึกถึงว่าเส้าจวินบุตรชายของตัวเอง
444
เรียนหนังสือไม่เลว ขอเพียงได้รบั เลือกในฤดูใบไม้รว่ งปี
นี ต่อไปก็ไม่ตอ้ งกังวลกับอนาคตในวันหน้าอีก ฮูหยิน
สกุลหวังและสามีตา่ งรูใ้ จกันดี แววตาสดใสมองบุตร
ชายด้วยความรักใคร่

"เส้าจวินมีพรสวรรค์เรืองการเรียน นับจากพรุง่ นีเป็ นต้น

ไปไม่ตอ้ งทําอย่างอืนแล้ว ขยันศึกษาเล่าเรียนก็พอ มุง่
มันสอบขุนนางท้องถินในฤดูใบไม้รว่ งปี นีให้ผา่ น น้อง
เวยของเจ้าบอกแล้ว ท่านปู่ ของนางกับหัวหน้าสํานัก
ศึกษาเขาชิงซานเป็ นสหายทีดีตอ่ กัน จะช่วยเขียน
จดหมายแนะนําให้เจ้า" นายผูเ้ ฒ่าหันไปกล่าวกับ
หลานชายคนโต ในบรรดาหลานทังหมดเขาพอใจหลาน
คนโตทีสุด หนึงคือเป็ นหลานคนโต สองคือหลานคนนี
เชือฟั งผูใ้ หญ่มาตังแต่เล็ก ทังยังเรียนดี บุตรชายทังสาม

445
คนไม่เอาไหน เขาจึงฝากความหวังไว้ทีหลานชายคนโต

"ท่านปู่ จริงหรือขอรับ?" เสินเส้าจวินเผลอกําหมัด

แน่น โอ้สวรรค์! นันคือสํานักศึกษาเขาชิงชานเชียวนะ!
สํานักศึกษาทีดีทีสุดในแคว้น! ในการสอบคัดเลือกขุน
นางทุกครังจะต้องมีชือของนักเรียนสํานักศึกษาเขาชิง
ชานเจ็ดในสิบส่วน เขา…เขามีโอกาสเข้าเรียนทีนันจริง
หรือ? เรืองน่ายินดีนีมาเร็วเสียจริง ไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่

ฮูหยินของบุตรชายคนโตและภรรยาของบุตรชายจาก
สกุลหลีดีใจมากกว่าหมืนเท่า ในตอนทีเห็นนายผูเ้ ฒ่า
พยักหน้า ทังสองคนอดไม่ได้ทีจะหลังนําตา

ทันใดนัน เสียงของฮูหยินสกุลจางก็พลันดังขึน "ท่าน

446
พ่อ เส้าหย่งของพวกเราล่ะเจ้าคะ เส้าหย่งจะทําอย่าง
ไร" นางถลึงตาใส่สามีของตัวเอง เส้าหย่งไม่ได้เรียนเก่ง
เหมือนเส้าจวิน เขาจะพลอยดีใจไปด้วยเพืออะไร? ดี
จริงๆ ของดีถกู ครอบครัวของพีใหญ่แย่งไปเสียแล้ว
ครอบครัวของนางยังต้องทนทํางานเหน็ดเหนือยสนับ
สนุนเส้าจวินได้เรียนหนังสือ มีสทิ ธิอะไรกัน ทันใดนัน
ฮูหยินสกุลจางพลันรูส้ กึ ไม่พอใจขึนมา

ความรูส้ กึ ภายในใจของนางแสดงออกมาทางสีหน้า เห
ล่าไท่ไท่ไม่ชอบใจ ถลึงตาใส่นางพร้อมสังสอนไปว่า
"เจ้าจะโวยวายอะไร? เส้าหย่งก็ไม่ใช่หลานของพวกเรา
หรือ ไม่ใส่ใจได้หรือ?" เหล่าไท่ไท่ไม่ชอบสะใภ้คนนี
มาก คนเกิดปี หนู มองเห็นแค่ทีดินขนาดใหญ่เท่าฝ่ ามือ
ตรงหน้าก็เท่านัน

447
ฮูหยินสกุลจางบ่นพึมพําแต่ไม่กล้าพูดอะไรอีก สีหน้าขัด
เคือง บ่นอยูใ่ นใจว่าพ่อแม่สามีลาํ เอียง

นายผูเ้ ฒ่าหันมองฮูหยินของบุตรชายคนทีสาม ก่อนจะ

เอ่ยขึนว่า "พวกเจ้ายังไม่เข้าใจเส้าหย่งเด็กคนนี เส้น
ทางข้างหน้าของเส้าหย่งก็รูช้ ดั อยูแ่ ล้วไม่ใช่หรือ? เขา
เรียนไม่เก่ง เช่นนันก็เลือกเดินในเส้นทางของวรยุทธ์
เส้นสายของอาผิงหยวนมีอยูใ่ นกองทัพแล้ว พวกเจ้ายัง
กลัวว่าเส้าหย่งจะไม่ได้ลืมตาอ้าปากอีกหรือ?" นายผู้
เฒ่าแค่นเสียงเยาะ เห็นฮูหยินของบุตรชายคนทีสามใจ
เย็นลงแล้วจึงเอ่ยว่า "พรุง่ นีข้าจะไปพูดกับหลานเวย ดู
ว่าพอจะให้อาจารย์โอวหยางไน่ทีมาจากกองทัพช่วย
ฝึ กฝนเส้าหย่งเป็ นพิเศษได้หรือไม่ แต่วา่ ..." เขาสีหน้า

448
เคร่งขรึมขึน "เส้าหย่ง เจ้าจะแอบเกียจคร้านไม่ได้ หาก
ข้ารูก้ ็ดเู ถิดว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร"

"ขอบคุณท่านปู่ ท่านปู่ ข้าจะไม่แอบเกียจคร้านแน่

นอนขอรับ ข้าจะต้องตังใจเล่าเรียน!" เสินเส้าหย่ง
กําหมัดพร้อมรับปากเสียงดัง บิดาของเขาช่วยสําทับอีก
คน

"ท่านพ่อวางใจเถอะขอรับ ลูกจะคอยดูแลเขา จะไม่

ปล่อยให้เขาแอบเกียจคร้านอย่างแน่นอน"

ฮูหยินสกุลจางก็ช่วยพูดอีกคน "ใช่เจ้าค่ะท่านพ่อ ลูกก็

ช่วยดูแลเขาอีกคน" นางได้หลงลืมไปหมดแล้วว่าก่อน

449
หน้านียังห้ามบุตรชายไม่ให้ฝึกวรยุทธ์อยูเ่ ลย

เพราะมองเห็นความหวัง ทุกคนจึงรูส้ กึ ว่าร่างกายมีเรียว

แรงขึนมา เสินเส้าจวินไปทบทวนบทเรียน เสินเส้าหย่ง
ไปฝึ กมวยทีสวน เหล่าไท่ไท่พาลูกสะใภ้และหลานสะใภ้
เข้าครัวทําอาหาร บุตรชายคนโตและบุตรชายคนทีสาม
สนทนาเป็ นเพือนบิดา สีหน้าของทุกคนเกลือนไปด้วย
รอยยิมสดใส

ทีจริงแล้วเสินเวยยอมแสดงนําใจต่อนายผูเ้ ฒ่าก็เพือ
ความสะดวกแก่ตวั เอง นางต้องการใช้สอยลูกหลานใน
หมูบ่ า้ น คงไม่ดีนกั หากจะทําอะไรข้ามหน้าข้ามตาเขา
การกระทําทีโปร่งใสถึงจะเป็ นวิธีการทีดี ส่วนผล
ประโยชน์ทีมอบให้ นางก็มีทา่ นปู่ คอยสนับสนุนอยูเ่ บือง

450
หลังไม่ใช่หรือ? ในยุคสมัยนีให้ความสําคัญกับกําลัง
ของคนในตระกูล ไม้งามเพียงกิงเดียวไม่อาจกลายเป็ น
ผืนป่ า มวลไม้นบั หมืนเขียวขจีจงึ กลายเป็ นฤดูใบไม้ผลิ
แม้จวนของจงอูโ่ หวจะรุง่ เรือง แต่มิอาจยืนต้นเพียง
ลําพัง สกุลเสินก็ถงึ เวลาทีจะบ่มเพาะคนมีความ
สามารถแล้ว ส่วนความโกรธแค้นเก่าก่อน จมลงไปใน
แม่นาตามกาลเวลานานแล้
ํ ว ใครจะจดจําได้ชวชี
ั วิตเล่า

451
ตอนที 24 เกิดเรืองแล้ว

โอวหยางไน่พาพีน้องหกคนเข้ารับตําแหน่งงานใหม่ เขา
จัดแบ่งกําลังคนใหม่ และจัดตําแหน่งหน้าทีกลางวัน
กลางคืน มันใจได้วา่ เมืออยูใ่ นคฤหาสน์ตระกูลเสินจะ
อยูใ่ นความควบคุมของเขาตลอดสิบสองชัวยาม เขาไม่
ได้ผอ่ นคลายเพียงเพราะอยูใ่ นชนบท นิสยั ทีทํางาน
รอบคอบและจริงจังของเขาเอาชนะใจเสินเวยได้ หลัง
จากดูอยูห่ ลายวัน เสินเวยจึงปล่อยให้โอวหยางไน่รบั
หน้าทีนีได้อย่างวางใจ จะหยิงทระนงสักหน่อยก็ไม่
เป็ นไร ขอเพียงมีความสามารถก็พอ

452
จวบจนถึงตอนนีโอวหยางไน่ก็รูส้ กึ พอใจคุณหนูเสินเวยผู้
นีไม่นอ้ ย นางไม่ได้มีนิสยั เอาแต่ใจเหมือนคุณหนูทวไป
ั
และไม่ได้ชีไม้ชีมือสังให้เขาทําโน่นทํานี ทังยังให้ความ
ร่วมมือกับเงือนไขและข้อเสนอของเขา เป็ นเจ้านายทีไร้
ความกังวลใด แต่ชายหนุ่มก็ยงั ไม่เข้าใจถึงเจตนาของ
เสินโหวอยูด่ ี เขาเป็ นทหารคนสนิททีรับใช้อยูข่ า้ งกาย
เสินโหว ส่งเขามาปกป้องคุณหนูผบู้ อบบางอ่อนแอเช่น
นี นีก็ไม่เป็ นการขีช้างจับตักแตนไปหน่อยหรือ?

แต่เพียงไม่นาน เขาก็เข้าใจถึงสาเหตุทีเสินโหวส่งเขา
มาปกป้องคุณหนูทา่ นนีแล้ว นางก็ช่างชอบรนหาเรือง
เสียจริงๆ

453
คืนหนึงในครึงเดือนต่อมา เสินเวยถูกปลุกให้ตืนจากฝัน
เมือเห็นใบหน้าซีดจางของหลีฮวาจึงรูไ้ ด้ในทันทีวา่ เกิด
เรืองขึนแล้ว นางแหวกผ้าห่มออกพลางขยับลงจากเตียง
"เกิดเรืองอะไรขึน"

"คุณหนู สํานักคุม้ กัน...สํานักคุม้ กันเกิดเรืองแล้วเจ้า

ค่ะ! ต้าติง ต้าติงเนือตัวเต็มไปด้วยเลือด" หลีฮวาละลํา
ละลัก ริมฝี ปากสันเทา เมือนึกถึงตอนทีต้าติงกลับมา
ด้วยเนือตัวโชกเลือด นางก็รูส้ กึ เย็นวาบไปทังตัว อดไม่
ได้ทีจะตัวสันขึนมา "คุณหนู รีบไปช่วย...ช่วยท่านอา
เฉียนเถอะเจ้าค่ะ จริงด้วย อาจารย์โอวหยาง ท่าน
อาจารย์โอวหยางเก่งกาจเพียงนันจะต้องช่วยท่านอา
เฉียนออกมาได้แน่"

454
เกิดเรืองกับเฉียนเป้า? เมือวันก่อนเขาเพิงจะรับงานคุม้
กันไปทางใต้ไม่ใช่หรือ ยังรายงานกับนางเลยว่าจะได้คา่
จ้างราคางาม นีเพิงไปได้แค่สองสามวันก็เกิดเรืองเสีย
แล้ว?

"อย่าตืนตระหนกไป เจ้าค่อยๆ เล่ามา" เสินเวยปลอบ

หลีฮวา เห็นนางทังหวาดกลัวทังตืนตระหนกอย่างนัน ก็
เกรงว่าจะพูดไม่ชดั เจน จึงเอ่ยว่า "ช่างเถิด ข้าจะไปดู
เอง ต้าติงอยูท่ ีใด" กล่าวจบก็สาวเท้าออกไปด้านนอก

ลานด้านนอกโคมไฟสว่างไสว เมือเสินเวยปรากฏตัวขึน
ต้าติงก็ถลาลงไปบนพืน "คุณหนู บ่าวไร้ความสามารถ
ไม่เพียงคุม้ กันล้มเหลว พีเฉียนกับพีน้องก็ตกหลุมพราง
ของศัตรู บ่าวสูต้ ายหนีออกมา รูส้ กึ ละอายจริงๆ ทีต้อง
455
มาพบคุณหนูในสภาพเช่นนี" ชายฉกรรจ์สงู เจ็ดฉือกลับ
พูดด้วยเสียงสันเครือ

เสินเวยถูกต้าติงทําให้ตกใจ ทังใบหน้าทังร่างกายเต็มไป
ด้วยเลือด ราวกับเพิงปี นขึนมาจากสระเลือด มิน่าเล่า
หลีฮวาจึงหวาดกลัวเช่นนัน "เอาล่ะๆ ข้ารูแ้ ล้ว เจ้าวาง
ใจเถอะ ข้าจะต้องช่วยพวกพีน้องออกมาได้แน่ เจ้าไป
ทําแผลเสียก่อน เปลียนเสือผ้าให้เรียบร้อยแล้วค่อยกลับ
มาเล่าให้ขา้ ฟั งอย่างละเอียด"

เสินเวยชีชวนอย่างอ่อนโยน เวลานีต้าติงอารมณ์ออ่ น
ไหว ให้เล่าก็คงเล่าไม่ละเอียด อีกอย่างกลินคาวเลือดก็
ฉุนจนน่าคลืนไส้

456
แต่ตา้ ติงกลับไม่ยินยอม สีหน้าดูรอ้ นรน "คุณหนู ข้าไม่
ได้รบั บาดเจ็บแต่อย่างใด มีเพียงแค่บาดแผลภายนอก
เท่านัน เลือดเหล่านีล้วนเป็ นของคนอืน ใช้หลอกคนเท่า
นัน กลับมาพักฟื นสามสีวันก็หายแล้วขอรับ พีเฉียนต่าง
หากทีบาดเจ็บสาหัส ซีโครงด้านขวามีบาดแผลยาว
ขนาดนี" เขาออกมือวาด "คุณหนู พวกเรารีบไปดีกว่า
ขอรับ บ่าวเกรงว่าหากไปช้า บางทีชีวิตของพีเฉียนอาจ
จะรักษาไว้ไม่ได้"

"ไม่รบี เจ้าไปจัดการตัวเองเสียก่อน ข้าให้คนไปเชิญ

ท่านซูกบั อาจารย์โอวหยางไน่มาแล้ว" เสินเวยสังให้
บ่าวประคองต้าติงออกไป ส่วนตัวนางก็ทิงตัวลงนังบน
เก้าอีครุน่ คิดทบทวน

457
เพียงไม่นาน ท่านซูกบั โอหยางไน่ก็มา ต้าติงก็เปลียนมา
สวมเสือผ้าสะอาดแล้ว บาดแผลก็ได้รบั การรักษาเบือง
ต้นแล้ว "ต้าติง เจ้าเล่าสถานการณ์มา" เสินเวยพเยิด
หน้าให้ตา้ ติง

"คุณหนู เรืองเป็ นเช่นนีขอรับ เมือวันก่อนสํานักคุม้ กัน

รับงานหนึงมา นันคือคุม้ กันสินค้าจํานวนหนึงไปจวนเซ
วียนหมิงทีทางใต้ สิบกว่ากล่องถูกปิ ดผนึกไว้อย่างดี
ค่อนข้างหนัก บรรทุกใส่รถม้าสามคันรถ ก็ไม่รูว้ า่ ข้างใน
บรรจุอะไรเอาไว้ การจ้างงานไม่ได้ระบุกฎระเบียบเป็ น
ลายลักษณ์อกั ษร พวกเราจึงไม่สะดวกทีจะถามมาก
พวกเขาก็จ่ายค่าคุม้ กันในราคาสูง ไปครังเดียวก็ได้เงิน
หนึงร้อยกว่าตําลึง นีเป็ นการค้าราคาสูงทีสุดนับตังแต่
สํานักคุม้ กันหยางเวยเปิ ดกิจการมา พีเฉียนดีใจมาก

458
ทุกคนก็ดีใจมากเช่นกัน เพือความปลอดภัยพีเฉียน
ตัดสินใจเดินทางไปคุม้ กันด้วยตัวเอง ทังยังเลือกมือดี
อีกสามสีคนในสํานักคุม้ กันให้ติดตามไปด้วย ใครจะคิด
ว่าเดินทางไปได้สองวันก็เกิดเรืองเสียแล้ว"

เมือพูดถึงตรงนี เขาก็กลืนนําลายอึกหนึง "ตอนเทียง

ของวันนีพวกเราเดินทางไปถึงสถานทีหนึงทีชือว่าสันเขา
เฟยหลวน ทีนีมีโจรป่ ากลุม่ หนึง ก่อนหน้านีพีเฉียนเคย
ติดต่อสัมพันธ์กบั พวกเขามาก่อน เป็ นพีน้องร่วมสาบาน
กับอันดับสามของพวกเขา พีเฉียนก็พาข้าแบกของ
กํานัลลําค่าไปเยียมเยือนด้วยตัวเองอันดับสามคนนัน
ตอนทีได้พบพีเฉียนยังดีใจอยูเ่ ลย ทังยังรับปากยอมให้
พวกเราผ่านทาง แต่ผา่ นไปครูห่ นึง พีใหญ่ของพวกเขา
ก็มา บอกว่าอยากได้ของคุม้ กันของพวกเรา ข้ากับพี

459
เฉียนย่อมไม่อาจยินยอม ทังยังขอให้อนั ดับสามช่วยพูด
อีกแรง ใครจะคิดว่าอันดับสามจะกลับคําพูด เกลีย
กล่อมให้พวกเรายอมเสียทรัพย์เพือยุติความขัดแย้ง
บอกอีกว่าสมุนของพีใหญ่ของเขาปล้นสินค้ามาหมด
แล้ว ทันใดนันพีเฉียนก็เดือดดาลขึนจึงตัดขาดความ
สัมพันธ์กบั อันดับสามทันที เพียงแต่ตะโกนใส่เท่านัน
ไม่ได้ลงมือ ต่อมาอยูๆ่ พีเฉียนก็ชีไปทีคนงานคนหนึง
ถามเขาว่ามาอยูท่ ีนีได้อย่างไร หลังจากนันก็ตอ่ สูก้ นั
แน่วา่ พวกเราไม่ใช่ศตั รูของพวกมัน พีเฉียนพยายามคุม้
กันข้าให้ขา้ หนีออกมาจนถูกแทง ตอนนีก็ไม่รูว้ า่ พวกเขา
เป็ นอย่างไรบ้าง" ยิงพูดเขาก็รูส้ กึ อ่อนไหวขึนมา

“สันเขาเฟยหลวนอยูท่ ีใด" เสินเวยนําแผนทีมากางบน

โต๊ะ เพือให้ได้แผนทีฉบับนีมา นางต้องลงทุนลงแรงไป

460
ไม่นอ้ ย ใครจะคาดคิดว่าแผนทีมีคา่ เพียงหนึงหยวนใน
ยุคปั จจุบนั ในยุคสมัยนีมีแค่ขนุ นางระดับสูงบางกลุม่
เท่านันทีมีสทิ ธิจะครอบครอง ไม่อย่างนันจะมีความผิด
ร้ายแรง

โอวหยางไน่มองเห็นแผนที ดวงตาก็พลันเป็ นประกาย

ขึน แววตาเผยความประหลาดใจ แต่ยงั คงปฏิบตั ิหน้าที
อย่างเคร่งครัด ชีไปยังตําแหน่งหนึง "อยูท่ ีนีขอรับ"

เสินเวยมองไปยังตําแหน่งมือของเขา ก่อนทีจะพยัก
หน้า หูก็ฟังท่านซูอธิบายอย่างตังใจ "สันเขาเฟยหลวน
เป็ นจุดเชือมต่อระหว่างอําเภอซินมูแ่ ละอําเภอผิงหยาง
ห่างจากทีนีประมาณสองร้อยลี หากใช้มา้ เร็วกับใช้แส้
เร่งความเร็วคิดว่าน่าจะใช้เวลาประมาณครึงวันขอรับ

461
สันเขาเฟยหลวนพูดว่าเป็ นสันเขา แต่ทีจริงแล้วเป็ น
ภูเขาลูกหนึง มีขนาดใหญ่กว่าเขาหัวไก่สองเท่า ล้อม
รอบด้วยภูเขาทังสามด้าน ด้านหนึงเป็ นหน้าผา คน
ธรรมดาไม่อาจปี นขึนไปได้เลย เพราะเป็ นพืนทีรอยต่อ
อําเภอผิงหยางกับอําเภอซินมูจ่ งึ ไม่ได้ใส่ใจดูแล และไม่
ได้สง่ คนไปปราบโจร ดังนันโจรป่ าในสันเขาเฟยหลวนจึง
เหิมเกริมเป็ นอย่างมาก" พ่อบ้านคนหนึงกลับรูล้ ะเพียง
ปานนี? โอวหยางไน่อดไม่ได้ทีจะเหลือบมองท่านซู

เสินเวยพยักหน้ารับรู ้ ถามต้าติงว่า "บนสันเขาเฟยหล

วนมีโจรมากแค่ไหน"

“ประมาณสองสามร้อย?” ต้าติงสงสัยอยูค่ รูห่ นึงก่อน

จะตอบออกไป
462
“แน่ใจ?” นางถาม

เขาส่ายหน้า "ไม่แน่ใจขอรับ สองสามร้อยคนทีพีเฉีย

นบอกกับบ่าวนันเป็ นจํานวนเมือเจ็ดแปดปี ก่อน คิดว่า
ตอนนีคงเพิมจํานวนขึนแล้ว"

นิวของเคาะโต๊ะอย่างเหม่อลอย เลิกคิวขึนเล็กน้อย
ก่อนจะเงยหน้ามองโอวหยางไน่ "ในคฤหาสน์มีกาํ ลัง
คนเท่าไร"

โอวหยางไน่รบั ตอบไปว่า "รวมพวกข้าเจ็ดคน ทังหมดก็

ยีสิบสีคนขอรับ"

463
"สํานักคุม้ กันในตําบลมีสบิ สามคนขอรับ" ต้าติงรีบ
เสริมในทันที

"รวมกันแล้วก็ไม่ถงึ สีสิบคน น้อยเกินไป" ท่านซูสีหน้า

เคร่งเครียด เขารูว้ า่ คุณหนูตดั สินใจจะไปช่วยคน แต่
ต้องทําอย่างไรจึงจะสามารถมันใจได้วา่ สามารถปกป้อง
คุณหนูไว้ได้ ทังยังสามารถช่วยทุกคนออกมาได้เช่นกัน
"อาจารย์โอวหยางไน่มนใจหรื
ั อไม่" เขามองไปทีชาย
หนุ่มอย่างมีความหวัง

แต่ผลสุดท้ายก็ตอ้ งผิดหวัง โอวหยางไน่สา่ ยหน้า ตอบ

ไปว่า "ไม่มนใจ"
ั สีสิบคนกับสองสามร้อยคนมันต่าง
กันเกินไป เขาไม่มนใจว่
ั าจะชนะได้ แต่วา่ หากจําเป็ น
464
เขาก็ยินดีจะสู้

"เช่นนันก็มีแต่ตอ้ งบุกจู่โจมโดยไม่ให้อีกฝ่ ายได้ทนั ระวัง

ตัว ถ้าจับโจรก็ตอ้ งจับตัวหัวหน้าให้ได้เสียก่อน"

เสินเวยกําหนดกลยุทธ์โดยไร้ความลังเล ก่อนจะเริมแบ่ง
หน้าที "หลีฮวา ไปแจ้งห้องครัวให้รบี จัดเตรียมเสบียง
ไม่ตอ้ งพิถีพิถนั มากนัก แค่ทาํ ให้อิมท้องได้ก็พอ จางสง
เจ้าไปเรียกรวมกําลังคนทีสํานักคุม้ กันในตําบล ไม่
ต้องกลับมาแล้ว ให้รออยูท่ ีนัน โอวหยางไน่ เจ้าไปเรียก
รวมคนคุม้ กันในคฤหาสน์ ให้พวกเขารีบเตรียมอาวุธให้
พร้อม ท่านซู ท่านไปสังให้บา่ วเตรียมม้าไว้ จะต้องให้
อาหารให้อิม ต้าติงหากเจ้าไม่บาดเจ็บอะไรมากก็เดิน
ทางไปกับพวกเราอีกรอบ ข้าต้องการให้เจ้านําทาง"
465
"ไม่เป็ นไรๆ ขอรับ คุณหนู บ่าวไม่เป็ นไรเลยสักนิด"
ต้าติงรีบตบอกยืนยัน เขาจะต้องไปช่วยพีเฉียนให้จงได้

"เช่นนันก็ดี ตอนนีทุกคนไปทําหน้าทีของตัวเองให้ดี อีก

ครึงชัวยามออกเดินทาง! ใครผิดเวลาจะลงโทษด้วยไม้
ตะบอง" คําพูดของเสินเวยเสียงดังฟั งชัดทังยังเต็มไป
ด้วยพลัง แสดงอํานาจทีเด็ดขาด นีก็เหมือนเด็กสาววัย
สิบกว่าขวบทีไหน? นีคือแม่ทพั หญิงผูช้ าญฉลาดชัดๆ!
แม้แต่โอวหยางไน่ก็ไปทําตามคําสังอย่างเชือฟั ง

466
ตอนที 25 สันเขาเฟยหลวนในยามคํา

เมือผ่านไปครึงชัวยาม เสินเวยแต่งกายเป็ นบุรุษในชุดสี

ดําทังตัว ข้างกายมีรา่ งเล็กของเถาฮวาทีแต่งกายในชุด
เดียวกัน ในมือยังถือพลองเหล็กสูงเท่ากับตัวนาง ทัง
สองคนกําลังเดินเข้ามา มุมปากของโอวหยางไน่กระตุก
467
คงไม่เป็ นเช่นนันหรอกใช่หรือไม่ คุณหนูทา่ นนีก็จะไป
ด้วย? ในห้องหนังสือเมือครูน่ างปฏิบตั ิตวั ได้ดี แต่นนก็
ั
เป็ นแค่การพูดเท่านัน สนทนาการรบบบนกระดาษถึง
อย่างไรก็ไม่ใช่การต่อสูท้ ีแท้จริง กระบีไม่มีตา เมือถึง
ตอนนันเขายังต้องแบ่งใจมาดูแลนางอีก

"คุณหนู พวกบ่าวไปกันเองก็พอแล้ว" ยังมีอีกครึง

ประโยคทีเขาไม่ได้กล่าวออกไป ...ท่านอยูท่ ีบ้านรักษา
ตัวให้ดี อย่าไปเป็ นตัวถ่วงเลย ถึงแม้ไม่ได้พดู ออกมา
แต่ความหมายนีเสินเวยจะไม่เข้าใจได้หรือ

เสินเวยเหลือมองเขา ก่อนจะตรงไปกระโดดขึนม้า ฟาด

แส้มา้ แล้วกล่าวว่า "เดินทาง!" แล้วควบทะยานม้านํา
ไป ...ข้าเป็ นตัวถ่วงหรือ? หึ เมือถึงตอนนันก็ยงั ไม่แน่
468
ว่าใครจะเป็ นตัวถ่วง? คิดว่างนางอยากไปนักหรืออย่าง
ไร เวลาเทียงคืนเช่นนีนางก็อยากจะนอนหลับสบายๆ
อยูบ่ นเตียง แต่เป็ นเพราะพวกเขาไม่ไหวไม่ใช่หรือ คนสี
สิบคนต้องสูก้ บั ศัตรูทีมีหลายร้อยคน นอกจากนางทีเป็ น
ขาใหญ่ในโลกของทหารรับจ้าง มีใครบ้างทีมันใจว่า
สามารถช่วยคนออกมาได้? ก็นางอย่างไร!

โอวหยางไน่พดู อะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ จําต้องกระโดด

ขึนหลังม้ารีบตามไป ในใจคิดว่า...คุณหนูเชียวชาญ
การขีม้าเพียงนี น่าจะดูแลตัวเองได้หรือไม่

เสินเวยทีกําลังควบม้าไปในยามคําคืน ในสมองก็ครุน่
คิดอย่างรวดเร็ว! นางจะต้องไปถึงสันเขาเฟยหลวนก่อน
เช้าวันใหม่! พวกมันรูว้ า่ ต้าติงหนีออกมา แต่คงไม่คาด
469
คิดว่าพวกนางจะย้อนกลับมาภายในเวลาสันๆ เช่นนี
คืนนีพวกมันคงไม่มีการป้องกัน นางจะอาศัยโอกาสนี
จัดการกับพวกมันจนรับมือไม่ทนั

เวลายิงดึกดืนมากขึนเรือยๆ เพราะห่อกีบม้าด้วยผ้า
ท่ามกลางความมืดมองเห็นเพียงก้อนทะมึนวิงผ่านไป
อย่างรวดเร็ว แต่การเคลือนไหวนีแทบจะไม่มีเสียงเล็ด
ลอดออกมาเลย

"คุณหนู ทีนีก็คือสันเขาเฟยหลวนแล้วขอรับ" ขบวนคน

ดึงบังเ**ยน ต้าติงกระซิบบอกเสินเวยเสียงเบา "คุณ
หนู ด้านนีเป็ นหน้าผาสูงชัน ปี นขึนไปได้ยาก ตอนกลาง
วันพีเฉียนพาบ่าวขึนไปทางฝังตะวันออก"

470
เสินเวยพยักหน้ารับรู ้ กวักมือเรียกโอวหยางไน่และจาง
สง ก่อนจะเอ่ยว่า "ทําตามแผนทีวางไว้ระหว่างทาง
เจ้า จางสงและต้าติง สามคนพาคนขึนไปจากทางอีก
สามด้าน ระวังอย่าให้อีกฝ่ ายรูต้ วั ซุม่ อยูท่ ีทางลงเขา ใช้
พลุสง่ สัญญาณ เมือเห็นสัญญาณพวกเจ้าก็บกุ ขึนไป
อย่าปล่อยให้ปลาสักตัวหนีรอดไปได้" เสินเวยพูดพลาง
เดินตรงไปทีหน้าผาพลาง

โอวหยางไน่นิงชะงักไป หรือว่าคุณหนูไม่ไปกับพวก
เขา? จะทําเช่นนันได้อย่างไร "คุณหนู ท่านอยูข่ า้ งกาย
บ่าวจะดีกว่านะขอรับ" โอวหยางไน่เสนอขึน ท่านโหว
ส่งเขามาคุม้ ครองคุณหนู หากนางอยูข่ า้ งกายเขา เขา
มันใจว่าสามารถคุม้ ครองนางได้

471
"ไม่ตอ้ ง ข้ากับเถาฮวาจะขึนไปทางนี" เสินเวยโบกมือ
โดยไม่หนั กลับมามอง คลําหาเชือกตรงสะโพก มือหนึง
ผูกกับสะโพกตัวเอง ส่วนปลายอีกด้านโยนให้เถาฮวา
"เถาฮวา จับให้แน่น ข้าจะพาเจ้าขึนไป"

โอวหยางไน่ไม่รูจ้ ะพูดอย่างไรดี หน้าผานีเขาก็ไม่มนใจ

ั
ว่าจะขึนไปได้ คุณหนูบอบบางผูน้ ีไม่เพียงจะขึนไปเอง
ทังยังคิดจะพาสาวใช้อีกคนขึนไปด้วย นีไม่ใช่เรืองล้อ
เล่นหรอกหรือ?

แต่ในวินาทีตอ่ มาเขาก็ตอ้ งตกตะลึงตาค้าง ด้วยเห็นร่าง

ของนางผอมเพรียวปี นหน้าผาขึนไปอย่างรวดเร็ว เพียง
พริบตาเดียวก็ปีนขึนไปมากกว่าสามจังแล้ว ยังมีรา่ งเล็ก
อีกคนตามนางไปด้านหลังติดๆ

472
"ทักษะยอดเยียมจริงๆ!" มีคนร้องอุทานออกมาเสียง
เบา

ใบหน้าของโอวหยางไน่เรียบเฉย แต่ในใจเหมือนมีคลืน
ถาโถมใส่อย่างบ้าคลัง ในทีสุดก็เข้าใจแจ่มแจ้งว่าเหตุใด
ท่านโหวถึงส่งเขามาให้คณ
ุ หนูผนู้ ีโดยไม่บอกสิงใด ทีแท้
คุณหนูไม่เพียงมีสติปัญญาเฉียบแหลม แต่วรยุทธ์ก็
พิสดารจนยากจะคาดเดาเพียงนี มิน่าเล่าท่านโหวจึงให้
ความสําคัญกับนาง

"ไปเถอะ" จางสงบอกเสียงเบา ราวกับล่วงรูถ้ งึ จิตใจ

ของโอวหยางไน่ ในใจของเขารูส้ กึ ภาคภูมิใจยิง หาก
คุณหนูเป็ นเพียงคนธรรมดา ชายฉกรรจ์อย่างพวกเขา
473
จะยอมทําตามคําสังของนางอย่างเคร่งครัดหรือ
"ติดตามคุณหนูนานวันเข้า เจ้าก็จะเข้าใจถึงความ
ร้ายกาจของคุณหนูเอง นีเป็ นเพียงแค่ดา้ นเดียวเท่านัน
อาจารย์โอวหยาง ไปเถอะ อนาคตยังอีกยาวไกล" คํา
พูดนีฟั งแล้ว เหตุใดจึงรูส้ กึ ว่ามีความหมายลึกลําเล่า?

ไม่ตอ้ งพูดถึงความตกตะลึงของพวกโอวหยางไน่ ฝัง

เสินเวยเองก็มีปัญหายุง่ ยากเช่นกัน ปี นไปได้สบิ ห้านาที
หน้าผากของนางก็มีเหงือออกแล้ว มือก็ปวดแสบปวด
ร้อนไปหมด ไม่ได้ ต้องเพิมความเร็ว เป็ นอย่างทีคิด วัน
พักผ่อนทําให้นางผ่อนคลาย ระดับความสามารถของ
นางในตอนนีไม่ถงึ หนึงในสามของยามทีร่างกายพร้อมที
สุด ในยุคสมัยปั จจุบนั แม้ตอ้ งปี นหน้าผาแนวตังเก้าสิบ
องศา มือของนางก็ไม่เคยได้รบั บาดเจ็บ เพราะนางคุน้

474
ชินแล้ว!

เสินเวยให้กาํ ลังใจตัวเองอย่างเงียบๆ พยายาม

พยายาม พยายามต่อไป ผ่านด่านนีไปได้ วันเวลาทีดีก็
จะมาแล้ว! สยบโอวหยางไน่ได้ นางก็จะสบายขึนมาก!
อาศัยพลังนี ความเร็วของเสินเวยจึงเพิมขึนมา เพราะ
อาศัยมีมีดสันช่วย นางจึงพาเถาฮวาปี นขึนไปได้อย่าง
รวดเร็ว

จนกระทังปี นขึนมาถึงยอดเขาจึงผ่อนลมหายใจออกมา
อย่างโล่งอก สองวินาทีตอ่ มาจึงลากเถาฮวาขึนมา นาง
แยกแยะทิศทางท่ามกลางความมืด แอบเข้าไปใกล้รงั
โจรอย่างเงียบเชียบ เพราะเคยมีประสบการณ์จากเขา
หัวไก่ เสินเวยจึงมาถึงรัวของพวกโจร สิงก่อนสร้างสีดาํ

475
ขนาดใหญ่ น่ายําเกรงมากกว่าเขาหัวไก่หลายขุม

“เจ้าหาทีหลบก่อน ข้าจะเข้าไปสังเกตการณ์สกั หน่อย

หากมีคนวิงออกมาด้านนอก เจ้าก็ออกแรงสักหน่อย ให้
ทุบเข้าไปทีขาโดนเฉพาะ” เสินเวยมอบหมายงานให้เถา
ฮวา เด็กหญิงกําพลองเหล็กในมือแน่น พร้อมพยักหน้า
ลงอย่างเชือฟั ง

เพราะด้านนีเป็ นหน้าผา พวกโจรจึงไม่ได้จดั เวรยามเฝ้า

ระวัง เสินเวยจึงแทรกตัวผ่านรัวเข้าไปด้านในได้อย่าง
ง่ายดาย นางเริมลอบสังหารไปทีละห้องๆ โดยเริมจาก
ห้องทีอยูด่ า้ นนอกสุด ลอบสังหารเป็ นงานทีต้องมีทกั ษะ
เฉพาะ มีเพียงแค่เสินเวยทีมีทกั ด้านนีเท่านันจึงจะ
สามารถทําได้ นีก็คือเหตุผลทีนางให้เถาฮวาซ่อนตัวอยู่

476
ด้านนอก แม้เถาฮวากล้าหาญและมีพละกําลังแต่ไม่
อาจทํางานทีละเอียดเช่นนีได้

เมือเปิ ดประตู เข้ามาให้หอ้ ง คมดาบสันส่องประกาย

แวววาว พวกโจรต้องจบชีวิตทังทีกําลังหลับฝัน เสินเวย
เอือมมือไปปิ ดประตูหอ้ งด้วย นางนับจํานวนในใจ เท้าก็
เคลือนไหวอย่างรวดเร็ว บนสันเขาเฟยหลวนมีโจรสามสี
ร้อยคน นางต้องการลอบสังหารให้ได้มากทีสุด หากทํา
เช่นนีพวกโอวหยางไน่ก็ไม่ตอ้ งรับศึกหนักจนเกินไป
เลือดกระเซ็นโดนใบหน้า แต่นางก็ไม่ใส่ใจ

ในความมืดดวงตาของนางเป็ นประกายราวกับดวงดาว
บนท้องฟ้า เหมือนกับแมวป่ าทีอันตราย สองมือทีคล่อง
แคล่วฆ่าไปได้เจ็ดสิบกว่าคนภายในเวลาชัวครู ่ ในตอนที

477
เสินเวยเพิงจะกําจัดอีกคนทิงไปได้สาํ เร็จนัน อยูๆ่ ก็ได้
ยินเสียตืนตระหนกดังขึนในความมืดทีเปล่าเปลียว
"ช่วยด้วยๆ มีคนตาย ทหารบุกเข้ามาแล้ว!"

หัวใจของเสินเวยกระตุกวูบ เสียงห้าวร้องตามมา "รีบ

หนีเร็ว ทหารบุกแล้ว ฆ่าพีน้องไปร้อยกว่าคนแล้ว รีบ
หน้าเร็ว หากช้าคงไม่รอด! รีบหนีเร็ว!" ยกมือขึนส่ง
สัญญาณออกไป

พลุขยายตัวในชัวพริบตา เสียงร้องเสียงตะโกนดังระงม
เหล่าหัวหน้าตะโกนอย่างไรก็หยุดไม่อยู่ เสินเวยอาศัยที
สถานการณ์ตกอยูใ่ นความวุน่ วาย ฆ่าไปสิบกว่าคน
รูส้ กึ ยินดีอยูภ่ ายในใจ

478
นางเดินหาทีซ่อนของเถาฮวาเงียบๆ ก็เห็นว่าเด็กคนนัน
กับพลองเหล็กของนางเป็ นเหมือนเสือmujติดปี ก ที
เท้ามีคนล้มอยูก่ องหนึง บางคนไร้ซงลมหายใจ
ึ บางคน
ก็รอ้ งครวญคราง เสินเวยชืนชมนางเพียงหนึงคํา เชือฟั ง
จริงๆ บอกให้นางทุบเข้าไปทีขา ก็จงใจทุบไปตีขาเป็ น
พิเศษ

เถาฮวาเห็นแววตาของเสินเวยเป็ นประกาย ก็ใช้พลอง

เหล็กทุบคนสุดท้ายกระเด็นออกไป “คุณหนู พลองด้าม
นีใช้ดีจริงๆ" นางกํามือพลองเหล็กในมือไว้อย่างหวง
แหนราวกับเป็ นสมบัติลาค่
ํ า ใบหน้าเต็มไปด้วยความ
ดีใจ ไม่ได้มีทา่ ทีหวาดกลัวหลังจากฆ่าคนเลยสักนิด
เสียแรงทีก่อนหน้านีเสินเวยนึกห่วงใยนาง ช่างมี
พรสวรรค์ทีแปลกประหลาดเสียจริง!

479
"เอาล่ะ ตามข้ามา ทางนันมีคนอยูม่ าก" นําเสียงของ
เสินเวยอ่อนโยนมาก เวลานีในสายตาของนางเห็นเถา
ฮวาเป็ นสมบัติลาค่
ํ า เถาฮวารับคําอย่างดีใจ นางยกมือ
ขึนก่อนจะใช้พลองเหล็กตีซาลงไปอี
ํ กสามสีครัง ไม่ลืม
อธิบายแก่เสินเวยว่า "ขายังไม่หกั " มุมปากของนาย
สาวกระตุก ไม่รูว้ า่ ควรจะพูดอย่างไรดี

480
 ตอนที 26 จุดจบของคนทีต่อกรกับหัวหน้ามารร้าย

เมือมาถึงจุดทีพวกโจรรวมกันอยูม่ าก เถาฮวาก็กลาย
เป็ นกําลังหลัก อย่าได้ดถู กู พลองเหล็กในมือของนาง นี
ก็เป็ นอาวุธทีเสินเวยตังใจทําขึน อย่ามองว่าเถาฮวาใช้
ได้อย่างคล่องแคล่ว ทีจริงแล้วพลองนีหนักห้าหกสิบจิ
น[1]

พลองเหล็กสูงเท่ากับขนาดตัวของคน เมือกวัดแกว่ง
กระแทกกับร่างของใคร แม้ไม่ตายก็ตอ้ งบาดเจ็บสาหัส
481
ส่วนปลาทีหลุดลอดออกมาได้ก็ตอ้ งสินฤทธิภายใต้
กระบีอ่อนของเสินเวย หัวหน้ากลุม่ โจรทีเสียดวงตาไป
ข้างหนึงร้องเรียกให้คนช่วยอย่างเอาเป็ นเอาตาย แต่คน
ทีมาช่วยกลับมีไม่มาก เพราะก่อนหน้านีถูกเสินเวยลอบ
สังหารไปเกือบร้อยคนแล้ว กลุม่ โจรทีล้อมอยูด่ า้ นนอก
ยังไม่รูส้ ถานการณ์ทีแน่ชดั ก็พากันตืนตระหนกไปก่อน
แล้ว คิดว่าทหารบุกขึนมาบนเขาแล้วจริงๆ จึงพากันหนี
ลงเขาไป โจรจํานวนหนึงสินชีพในกํามือของเถาฮวา
โจรทีหนีไปได้ ยังมีพวกโอวหยางไน่ดกั รออยูท่ งสามทาง
ั
ดังนันเวลานีบนเขามีสมุนโจรเหลืออยูไ่ ม่มาก พวกมัน
ร้อนรนจนตาแดง จับตะบองในมือก่อนจะกระโจนเข้าใส่
เสินเวยและเถาฮวา

กระบีอ่อนของเสินเวยเสียเปรียบเป็ นอย่างมาก ในใจ

482
ของเด็กสาวกําลังคิดว่าหากนําหอกยาวติดตัวมาด้วยก็
คงจะดี โอวหยางไน่นาํ กําลังคนบุกขึนมาพอดี หอกด้าม
หนึงต้านตะบองไว้ เสินเวยรูส้ กึ ยินดี "มอบให้เจ้าแล้ว
ข้าจะพักสักหน่อย"

โอวหยางไน่มองสมุนโจรทีกลุม่ อยูบ่ นพืน ก่อนจะหันไป

มองเถาฮวาทีกําลังเพลิดเพลินกับการปลิดชีพศัตรู ในใจ
ก็รูส้ กึ มึนงงไปหมด นีเป็ นเด็กสาวบอบบางแน่หรือ?
เห็นได้ชดั ว่าเป็ นหัวหน้ามารร้ายทีฆ่าคนได้โดยไม่
กะพริบตา!

ถึงอย่างไรชายหนุ่มก็มาจากค่ายทหาร หอกยาวสําแดง
เดชได้อย่างยอดเยียม ทังยังมีเหล่าพีน้องคอยสนับสนุน
เพียงแค่ยีสิบกว่าเพลงยุทธ์ก็สามารถปราบหัวหน้าใหญ่
483
ตาเดียวได้อย่างราบคาบ เวลานีเหล่าสมุนโจรยิงไม่กล้า
ถอย “แย่แล้ว หัวหน้าถูกฆ่าตายแล้ว ต้องแก้แค้นให้
หัวหน้า!"

แม้ปากจะตะโกนดังก้อง แต่ใครจะกล้าเข้าไปเล่า? หัว

หน้าใหญ่ถกู พวกมันฆ่าตายแล้ว ตนบุกเข้าไปก็มีแต่จะ
ตายเปล่า หนีดีกว่า! พากันลงเขาไป แต่ตอ้ งปะทะกับ
พวกจางสงและต้าติงทีกําลังขึนมา เมือถูกโจมตีทงสอง
ั
ด้านทําให้ถกู ฆ่าอยูฝ่ ่ ายเดียว

เมือผ่านไปครึงชัวยาม การต่อสูจ้ งึ สินสุดลง ฟ้าก็สว่าง

แล้ว โอวหยางไน่นาํ คนเก็บกวาดสนามสงคราม คนที
ตายก็โยนไว้กองหนึง คนทียังมีชีวิตอยูก่ ็มดั มือมัดเท้า
รวมไว้กองหนึง คนทีกําลังจะตายก็โยนไว้กองหนึง
484
โอวหยางไน่มองศพแต่ละร่างทีถูกหามออกมาจากใน
ห้อง ในใจก็รูส้ กึ สันสะท้านยิงนัก ลําคอตีบตัน แต่สีหน้า
ไม่ได้เปลียนแปลงไป ยังคงราบเรียบดังเดิม

“พีใหญ่ ไม่มีรอ่ งรอยการต่อสู้ ทังหมดตายภายในดาบ

เดียว" กัวซวีชิง สหายคนสนิทของโอวหยางไน่พดู เสียง
เบา ใบหน้าของเขาเผยความตระหนกออกมาเช่นกัน
เดิมทีคิดว่าเป็ นการต่อสูท้ ียากลําบาก จะรอดกลับไปได้
หรือไม่ก็ยงั ไม่แน่ แต่นกึ ไม่ถงึ ว่าพวกเขาแค่มาเก็บกวาด
เท่านัน โจรแห่งสันเขาเฟยหลวนครึงหนึงบาดเจ็บล้ม
ตายภายใต้เงือมมือของคุณหนูและเด็กรับใช้คนนันแล้ว
แม้เขาจะรูส้ กึ ตกตะลึง แต่ในขณะเดียวกันก็รูส้ กึ ขุ่นเคือง
ผูช้ ายอกสามศอกอย่างพวกเขากลับเทียบเด็กสาวสอง

485
คนไม่ได้

โอวหยางไน่เข้าใจความรูส้ กึ ของสหายรัก ตบไหล่อีก

ฝ่ ายพลางเอ่ยว่า "นีเป็ นเรืองดีไม่ใช่หรือ" เจ้านายมี
ความสามารถ สําหรับพวกเขาแล้วถือเป็ นโชคดี เขาเงย
หน้ามองไปยังร่างบางทียืนอยูก่ ลางห้องโถง มีความรูส้ กึ
ทังเกรงกลัวทังนับถือ

“คุณหนู ช่วยพีเฉียนออกมาได้แล้วขอรับ" ต้าติงประ

คองเฉียนเป้าเข้ามา ร่างกายของชายวัยกลางคนทํา
แผลเรียบร้อยแล้ว ด้านหลังยังมีเหล่าพีน้องทีถูกพวก
โจรจับตัวไว้

เสินเวยเดินเข้ามา "ไม่เป็ นไรใช่หรือไม่เหล่าเฉียน ทุก

486
คน ทุกคนไม่มีใครเป็ นอะไรใช่ไหม" นางมองไปด้าน
หลัง เมือเห็นว่าไม่มีใครได้รบั บาดเจ็บจึงวางใจ

เฉียนเป้ารูส้ กึ ซาบซึงเป็ นอย่างมาก "คุณหนูขอรับ เป็ น

เพราะเหล่าเฉียนไร้ความสามารถถึงได้หลงกลของพวก
มัน ทังยังลําบากคุณหนูตอ้ งมาช่วย เหล่าเฉียนอับอาย
จริงๆ! โอ๊ย..."

บาดแผลถูกกระทบกระเทือน เฉียนเป้าเจ็บจนต้องกัด
ฟั นแน่น "ระยํา! เจ็บจริงๆ! สวีซานล่ะ? เศษสวะ
เนรคุณคน ไม่ได้การ ข้าเหล่าเฉียนต้องแก้แค้นครังนี
โอ๊ยๆ" เขาสะบัดมือของต้าติง ยังไม่ทนั เดินได้สกั ก้าวก็
เจ็บจนร้องออกมา

487
“เร็ว! รีบประคองเหล่าเฉียนมานังทีเก้าอีเร็ว" เสินเวย
สังความ "เรืองแก้แค้นไม่ตอ้ งรีบ ศัตรูก็จบั ตัวไว้ให้ทา่ น
แล้ว ตอนนีเล่ามาก่อนว่าเกิดเรืองอะไรขึน" เสินเวยอ
ยากรูค้ วามจริงเป็ นอย่างมาก เพราะในคราวแรกหัวหน้า
สามก็ยอมให้ผา่ นทางแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดภายหลังจึง
กลับคําพูด อันดับสามคนนันกับเฉียนเป้าเป็ นมิตรทีดี
ต่อกัน เหตุใดจึงลงมือกับเขา

ไม่พดู ถึงเรืองนีก็ดี เมือพูดถึง เฉียนเป้าก็เดือดดาลขึน

มาอีกครัง "คุณหนู ท่านทายว่าข้าเห็นใครทีสันเขา
เฟยหลวนแห่งนี บ่าวรับใช้ของเจ้าของสินค้าคุม้ กันครัง
นี! ตอนนันเจ้าบอดตาเดียวทีเป็ นหัวหน้ากําลังส่ง
แขกกลับ บ่าวคนนีอยูข่ า้ งกายแขกผูน้ นั ถึงแม้เขาจะ
เปลียนเสือผ้า แต่ขา้ จําเขาได้ตงแต่
ั พริบตาแรก ในตอน

488
นันข้าก็รูส้ กึ ผิดปกติแล้ว จึงถามไปว่าเหตุใดเขาจึงอยูท่ ี
นี เขาอําอึง บอกว่าข้าจําคนผิด ข้าไปรังตัวเขา เจ้า
บอดตาเดียวขวางข้าไว้ ต่อมาก็เริมปะทะกัน" ครุน่ คิด
ครูห่ นึงก่อนทีเขาจะกล่าวต่อไปว่า "คุณหนู ข้าคิดไป
คิดมาก็รูส้ กึ ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เกรงว่าเรืองนีอาจจะ
มีลบั ลมคมในบางอย่าง"

เสินเวยครุน่ คิด คงไม่ใช่อาจจะ แต่ตอ้ งมีลบั ลมคมใน

บางอย่างแน่นอน ทันใดนันพวกโอวหยางไน่ก็เดินเข้ามา
เด็กสาวจึงเอ่ยว่า "นอกจากหัวหน้าใหญ่แล้ว พวก
อันดับสองอันดับสามจับตัวไว้ได้หรือยัง เค้นถามพวก
มันว่าเรืองเป็ นมาอย่างไร เรืองนีโอวหยางไน่จะเชียว
ชาญ เจ้าพาคนไปถาม"

489
โอวหยางไน่ยงั ไม่ทนั ได้ยืนนิงก็ตอ้ งถอยออกไปอีกครัง
เสินเวยส่งสายตาเรียกจางสง กระซิบบอกเขาเสียงเบา
สามสีประโยค จางสงพยักหน้าก่อนจะพาคนออกไป

โอวหยางไน่ก็มีความสามารถจริงๆ เพียงแค่ครึงชัวยาม
ก็สะสางงานเรียบร้อย ทีแท้ลกู ค้าทีจ้างให้เราคุม้ กัน
สมคบคิดกับโจรบนสันเขาเฟยหลวน งานคุม้ กันครังนี
นันเป็ นการปล้นสินค้าคุม้ กัน หากทําเช่นนีก็จะได้เงินชด
เชยหลายเท่า ไม่ตอ้ งลงแรงมากมายก็ทาํ เงินได้
มหาศาล ต่างได้รบั ผลประโยชน์ดว้ ยกันทังสองฝ่ าย คน
ทีซวยก็คือสํานักคุม้ กัน แต่ครังนีเป็ นพวกมันทีโชคร้าย
กลับกล้ามาล่วงเกินหัวหน้ามารร้าย รังของพวกโจรย่อม
ต้องพินาศย่อยยับ

490
"คุณหนู คนเหล่านีจะจัดการอย่างไรดีขอรับ" โอ
วหยางไน่เรียกขานผูเ้ ป็ นนายอย่างจริงใจ คนอืนๆ ต่างก็
มองมาทีเสินเวย

"พวกหัวหน้าฆ่าให้หมด สมุนทีเคยฆ่าคนทําเรืองเลว
ทรามฆ่าให้หมด คนทีไม่เคยฆ่าใครก็ปล่อยพวกเขาลง
เขาไป หากไม่ไปก็รบั ไว้ทีสํานักคุม้ กันกับทีลุงหลียงั ขาด
กําลังคน" เสินเวยไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้ว สันเขา
เฟยหลวนแห่งนีมีโจรป่ าสีร้อยกว่าคน ตายในเงือมมือ
ของนางมากกว่าหนึงร้อยคน รวมกับทีเถาฮวาฆ่าด้วยก็
ยิงมากไปอีก ยังมีคนทีถูกพวกโอวหยางไน่จดั การอีก
ตอนนีก็ฆา่ พวกทีทําบาปหนาอีกจํานวนหนึง สมุนโจรที
เหลืออยูอ่ ย่างมากก็แค่สามสีสิบคน สําหรับนางในตอน
นีไม่ได้ถือว่าเป็ นภาระแต่อย่างใด

491
ทียากจะจัดการก็คือผูห้ ญิงทีถูกฉุดขึนมาบนเขา พวก
นางแต่ละคนมีทา่ ทีหวาดกลัว หรือไม่ก็ตืนตระหนก
พวกนางยืนตัวสันเทาราวกับต้นอ้อท่ามกลางพายุฝน
เสินเวยสอบถามพวกนางอย่างอดทน บอกว่าจะส่งพวก
นางกลับบ้าน ในคราวแรกพวกนางตาเป็ นประกาย แต่
ในเวลาต่อมาก็หม่นแสงลง ไม่มีใครยอมกลับบ้าน พวก
นางถูกโจรป่ าฉุดมาบนเขา สูญเสียความบริสทุ ธิไปนาน
แล้ว แล้วจะมีหน้ากลับไปพบคนทีบ้านได้อย่างไร กลับ
ไปก็ตอ้ งเผชิญหน้ากับคําตําหนิติเตียนของผูค้ น? พวก
นางไม่มีบา้ นแล้ว!

ในใจของเสินเวยรูส้ กึ ไม่สบายใจเป็ นอย่างมาก แต่ไม่

อาจแก้ไขสถานการณ์เช่นนีได้ พวกนางเป็ นผูเ้ คราะห์

492
ร้าย ไม่เหมือนกับสมุนโจรทีเลวระยําเหล่านัน หากทอด
ทิงไม่แยแสพวกนาง เสินเวยก็ทาํ ไม่ลง เพราะในโลกนี
พวกนางไม่มีทางรอดแล้ว หากไม่ถกู พวกนักต้มตุน๋
หลอกไปก็ตอ้ งไปเป็ นนางคณิกาในหอโคมเขียว เช่นนัน
เสินเวยช่วยพวกนางไว้แล้วจะมีประโยชน์อะไร ช่าง
เถอะๆ ตนรับพวกนางไว้ก็แล้วกัน เมือถึงตอนนันหางาน
ง่ายๆ ให้พวกนางทําก็ได้ ถือว่าทําบุญสร้างกุศล

------

[1] จิน (斤) คือหน่วยวัดนําหนักของจีน นําหนัก

ประมาณ 500กรัม
493
ตอนที 27 รํารวยแล้ว

ยังดีทีภายหลังจางสงนําข่าวดีมาปลอบใจเสินเวย ก่อน
หน้านีนางสังให้เขาไปหาคลังเก็บของสําหรับเก็บของ
ของพวกโจรทีออกปล้น นางไม่มีทางลืม คราวแรกบ่ม
เพาะเขาหัวไก่ ครังนีก็ตอ้ งขนผลตอบแทนมากมายกลับ

494
ไปเหมือนกัน

เมือเห็นคลังเก็บของทีมีขา้ วของบรรจุอยูเ่ ต็มไปหมด

เสินเวยก็ยมจนตาหยี
ิ เหมือนดวงจันทร์เสียว พลางโบก
มือสัง ขนไป ขนไป ขนไปให้หมด! ฮ่าๆ ทังหมดนีเป็ น
ของข้า! โดยเฉพาะทองสิบกว่า**บทีรวมอยูด่ ว้ ย ตอน
นีนางไม่ตอ้ งดินรนหลายสิบปี ก็อยูไ่ ด้แล้ว คนอืนๆ ต่าง
ก็ดีใจมากเช่นกัน ไม่ตอ้ งรอให้เสินเวยสังก็ไปหารถมา
ขนทันที

โจรกลุม่ นียึดครองสันเขาเฟยหลวนมายีสิบปี ย่อมต้อง

สะสมสมบัติมหาศาลไว้ นอกจากเงินทองและอัญมณี
ลําค่า ยังมีธญ
ั พืชและเกลือไว้สาํ หรับทําอาหาร พอรวม
กันแล้วก็มากพอทีจะเลียงขุนพลชันยอดได้หนึงหมืน

495
นาย

ข้าวของมากมายอย่างนีหากขนกลับหมูบ่ า้ นตระกูลเสิน
จะเป็ นปั ญหา เช่นนันควรจะย้ายไปเก็บไว้ทีไหนดีนะ?
หากขนกลับไปเก็บไว้ในคฤหาสน์อย่างโจ่งแจ้งอาจจะ
เป็ นทีหมายตาของพวกโจรได้? เมือความดีใจผ่านพ้น
ไปแล้ว เสินเวยก็คอ่ ยๆ ใจเย็นลง นางครุน่ คิดจนหัว
สมองแทบระเบิด หากท่านซูอยูด่ ว้ ยก็คงดี เรืองเปลือง
สมองเหล่านีจะได้โยนให้เขาทํา พอเวลานีเขาไม่อยู่
นางจึงจําต้องเค้นสมองอย่างหนักเพือคิดหาวิธีการ

จนสุดท้ายก็ตดั สินใจได้วา่ เสินเวยจะอยูบ่ ญ

ั ชาการทีสัน
เขาเฟยหลวนด้วยตัวเอง จางสงพาคนสิบคันรถกลับไป
ก่อน ต้าติงกับเฉียนเป้าก็ติดรถกลับไปพักรักษาตัวด้วย

496
เล่าสถานการณ์ทีเกิดขึนทีนีให้ทา่ นซูฟัง เขาย่อมรูว้ า่
ต้องทําอะไร

โอวหยางไน่ละ่ ? เวลานีเขามีเรืองต้องทํา นันคือการคุม้

กันสินค้าไปส่ง เสินเวยให้คนเปิ ดดูแล้ว ทังหมดเป็ น
เกลือสีขาวราวกับหิมะ นึกไม่ถงึ ว่าคนผูน้ ีไม่เพียงแต่
สมคบคิดกับพวกโจร อีกทังยังลักลอบซือขายเกลือกัน
เอง ในสังคมทีราชสํานักเป็ นผูข้ ายเกลือแต่เพียงฝ่ าย
เดียว ความผิดนีอาจจะมีโทษถึงประหาร! เสินเวยจึง
ตัดสินใจคุม้ กันสินค้าครังนีไปส่งทีจวนเซวียนหมิง ดูวา่
จะลากคอผูท้ ีบงการอยูเ่ บืองหลังออกมาได้หรือไม่ หาก
ทําเรืองนีได้ดีก็จะถือเป็ นความดีความชอบ ถึงแม้จะไม่
ตกถึงหัวนาง แต่ทา่ นปู่ ก็คงไม่เอาเปรียบนาง
หรอกกระมัง? ดังนันคนคุม้ กันของจึงไม่มีใครทีเหมาะ

497
สมไปกว่าโอวหยางไน่แล้ว แน่นอนว่าเสินเวยต้องเขียน
จดหมายไปแจ้งท่านปู่ ของนางด้วย บอกเล่าเรืองของสัน
เขาเฟยหลวน และได้ทาํ ทีเป็ นเสนอสมบัติครึงหนึงให้
ท่านปู่ ไว้เลียงทหาร ไม่วา่ ท่านปู่ จะต้องการหรือไม่ แต่
นางก็ทาํ เพือแสดงถึงความรูก้ าลเทศะและความกตัญ ู
ของตนไม่ใช่หรือ? หากท่านปู่ ไม่ตอ้ งการ นันก็ยงเป็
ิ น
เรืองดี

หลังจากทีโอวหยางไน่และจางสงออกเดินทาง เสินเวยก็
ไม่ได้มีเวลาว่างนัก นางหาสถานทีลับตา ขนย้ายเงิน
ทองในคลังมาเก็บไว้ครึงหนึง นีก็เป็ นเหตุผลสําคัญที
นางเลือกใช้โอวหยางไน่ไปคุม้ กันสินค้า ถึงแม้วา่ ตอนนี
นางสยบเขาได้แล้ว แต่ถงึ อย่างไรชายหนุ่มก็เป็ นคนของ
ท่านปู่ นางไม่ตอ้ งการทีจะหงายไพ่ทงหมดต่
ั อหน้าท่าน

498
ปู่ และถือเป็ นการเหลือหนทางสุดท้ายไว้ให้ตวั เองด้วย

จางสงกับเหยาทงแบ่งออกเป็ นสองกลุม่ ขนย้ายของถึง

สิบรอบจึงจะเสร็จ หลังจากผ่านไปครึงเดือน ในทีสุดก็
กลับจวนได้เสียที เสินเวยรูส้ กึ ตืนเต้นและดีใจ ตอนที
จางสงกลับมารอบทีสองก็พาหลีฮวากับเยวียจีมาด้วย
แม้จะทําเช่นนีก็ยงั ถูกแม่นมกูบ้ น่ ตังนาน แต่ก็ได้ขา้ ว
ของนันนีกลับมากับรถม้าหนึงคัน

เพราะบนเขายังมีผหู้ ญิงบอบบางอีกยีสิบกว่าคน จางสง

จึงตังใจจัดเตรียมรถม้าสามสีคันเพือพวกนางโดยเฉพาะ
ก่อนทีจะลงจากเขา จางสงก็เรียกรวมพลเพืออบรมสัง
สอน "มาช่วยคนครังนีใครเป็ นกําลังสําคัญ"

499
ทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียง "คุณหนู!"

"คุณหนูหรือ?" จางสงถลึงตาใส่ ทุกคนจึงหันมองหน้า

กัน ก็ไม่ใช่คณ
ุ หนูหรืออย่างไร? ฝี มือและวิธีการฆ่าคน
ของคุณหนู พวกเขาก็ลว้ นเห็นกับตาตัวเอง! หรือว่าไม่
ใช่เล่า?

จางสงจึงค่อยๆ พูดชักจูงว่า “คุณหนูเป็ นเพียงสตรีบอบ

บาง ท่านจะกล้าทําหรือจับต้องอาวุธได้อย่างไรกัน พวก
เจ้าลองคิดดูอีกครัง"

ทุกคนพากันนิงชะงัก คุณหนูเป็ นสตรีบอบบาง? มี

สตรีบอบบางทีน่ากลัวปานนันด้วยหรือ? นีจางสงกําลัง

500
ทําอะไร แต่เมือมองดูคณ
ุ หนูก็ยงั เห็นว่านางยืนยิม
หวานอยูอ่ ีกด้านหนึง ไม่ได้มีทา่ ทีโกรธเคืองสักนิด

หากใครทีพอจะฉลาดบ้างก็จะเข้าใจ เมือจางสงถามขึน
อีกครังว่าใครเป็ นกําลังสําคัญ พวกเขาจึงตอบกลับไป
เสียงดังว่า "อาจารย์โอวหยาง! วรยุทธ์ของอาจารย์โอ
วหยางยอดเยียมมาก เป็ นทหารฝี มือฉกาจทีล้มศัตรูนบั
พันได้ในคราวเดียว”

ไม่ใช่แค่โจรป่ ากลุม่ นี ยังมีศตั รูนบั พัน มุมปากของจาง

สงกระตุก ยิมให้คนทีพูดอย่างพอใจ "ถูกต้อง เป็ น
อาจารย์โอวหยาง ทุกคนต่างรูด้ ีวา่ อาจารย์โอวหยางเป็ น
ทหารคนสนิทของท่านโหวของพวกเรา ท่านเป็ นผูท้ ีเคย
ฆ่าล้างเหล่าศัตรูทา่ มกลางกองทัพนับหมืนของพวกมัน

501
มาแล้ว จัดการกับโจรป่ าไม่กีคนเช่นนีก็ง่ายดายราวกับ
ปอกกล้วยเข้าปาก หัวหน้าโจรตาเดียวผูน้ ีแค่ถกู เขาแทง
ด้วยหอกทีเดียวก็ตายแล้ว ดังนันทุกคนจงจําไว้ เป็ นผล
งานของอาจารย์โอวหยาง เข้าใจหรือไม่!"

ครังนีทุกคนตอบอย่างรวดเร็ว "เข้าใจขอรับ! ทังหมด

เป็ นผลงานของแม่ทพั โอวหยางขอรับ" กล่าวจบก็
เหลือบมองไปทีเสินเวย เมือเห็นนางยังคงแย้มยิมจึงวาง
ใจ นึกถึงหอกยาวของอาจารย์โอวหยางแล้ว จึงรูส้ กึ
จริงๆ ว่าเป็ นผลงานของอาจารย์โอวหยางไน่มากทีสุด
เมือมองไปทีคุณหนูอีกครัง ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ ามือ
สะโพกทีใช้แค่สองมือก็กาํ รอบ ดาบก็ถือไม่ไหว ยิงไม่
ต้องพูดถึงเรืองฆ่าคนเลย เมือคืนจะต้องตาลายแน่ๆ
ใช่! จะต้องเป็ นอย่างนันแน่! จะต้องมองเถาฮวาเป็ น

502
คุณหนู

"แล้วครังนีพวกเราบุกสันเขาเฟยหลวนได้อะไรกลับไป
บ้างล่ะ" เสียงของจางสงดังขึนอีกครัง

ครังนีไม่ตอ้ งรอให้จางสงชีแนะ "หึ จะได้อะไรล่ะ สัน

เขาเฟยหลวนแห่งนีกับเขาหัวไก่ของพวกเราจนเหมือน
กัน ไม่มีอะไรสักอย่าง" แต่ละคนพูดโกหกตาไม่กะพริบ
ทีจริงแล้วตอนนันคนทีเขาไปในคลังเก็บของมีแค่สว่ น
หนึงเท่านัน และทีหามออกมาก็เป็ นแค่กล่องทีลงกลอน
ไว้ ทุกคนสนใจธัญญาหารมากกว่ากล่องเสียอีก

จางสงพยักหน้าอย่างพอใจ "ใช่ เป็ นดังนี เป็ นโจรป่ า

จะมีสมบัติอะไร?" ต้องพูดว่าความสามารถในการชัก
503
จูงคนยอดเยียมมาก มีคณ
ุ สมบัติทีจะเป็ นนักการเมือง

เสินเวยก้าวออกไปเบืองหน้า แสดงความน่าเกรงขาม
นําเสียงเยือกเย็นดังขึน "ทุกคนจงจดจําคําพูดทังหมด
วันนีไว้ให้ดี ถ้าหากเจ้าดูแลปากของตัวเองไม่ได้ก็ลืม
เรืองในวันนีไปเสียให้หมด! ไม่อย่างนันก็อย่าหาว่าข้าไม่
เกรงใจ!" ความดุดนั ทอแววในดวงตาของนาง ทุกคน
หวาดกลัวจนขนหัวลุก ดวงตาของเสินเวยฉายความพอ
ใจ ก่อนจะเปลียนหัวข้อสนทนา "ติดตามข้า พวกเจ้า
จะมีชีวิตทีดี ไม่เพียงกินอิมนอนหลับ ลูกของพวกเจ้ายัง
ได้เรียนหนังสือ หากมีความสามารถโดดเด่นก็จะสอบ
ผ่านได้เป็ นขุนนาง หากมีความสามารถทัวไปก็จะได้
เป็ นสมุหบ์ ญ
ั ชีหรืออาจารย์สอนหนังสือ" เสินเวยชักจูง
พวกเขาด้วยภาพชีวิตทีดีในอนาคตทีงดงาม ทําให้ทกุ

504
คนคล้อยตามได้จริงๆ

นีก็คือสิงทีเรียกว่าใช้ทงความเมตตาและความน่
ั ายํา
เกรงไปพร้อมกัน หรือเรียกว่าใช้ทงไม้
ั ออ่ นและไม้แข็งไป
พร้อมกัน แต่วา่ ได้ผลดีมาก ทุกคนรูส้ กึ ตืนเต้นขึนมา
ทันที โบกกําปั นตะโกนเสียงดัง "ติดตามคุณหนู
ติดตามคุณหนู!"

"เอาเถิด นีก็สายมากแล้ว ออกเดินทาง" เสินเวยเดิน

ไปทีรถม้าของตัวเอง วิธีการและความร้ายกาจของนาง
ตนเองรูอ้ ยูแ่ ก่ใจก็พอ ในเมือมีชีวิตอยูท่ ีนีก็ตอ้ งทําตาม
กฎเกณฑ์ของทีนี สําหรับสตรีในจวนขุนนาง การอ่อน
น้อมจึงเป็ นวิธีการของคนฉลาด สุภาพ เยือกเย็นและ
เคารพกฎระเบียบจึงจะเป็ นเส้นทางทีถูกต้อง การฆ่าฟั น

505
หรือฝึ กปื นผาหน้าไม้ลว้ นเป็ นของเล่นของบุรุษ ตอนนี
เสินเวยต้องการเป็ นเพียงสตรีบอบบางตัวเล็กๆ คนหนึง

"คุณหนู จะทําอย่างไรกับพวกเขาสองคนดีเจ้าคะ" หลี

ฮวาชีไปทีสองพีน้องคูห่ นึงทีปะปนอยูก่ บั กลุม่ ผูห้ ญิง

เสินเวยเลิกคิวขึนเล็กน้อย สองพีน้องคูน่ ีก็ถกู ฉุดมาบน

เขา ได้ยินว่าครึงเดือนแล้ว พีชายอายุประมาณสิบสาม
สิบสีปี นิสยั ดือรันมาก น้องสาวเพิงจะห้าหกขวบ ถูกพี
ชายอุม้ ไว้ในอ้อมแขน ตามองอย่างหวาดกลัว ร่างเล็ก
ซ่อนอยูใ่ นอ้อมกอดของพีชาย ไม่วา่ จะถามอะไร พีชาย
ก็ปิดปากเงียบ ในขณะทีน้องสาวก็ตวั สันเทา ดูจากเสือ
ทีพวกเขาใส่ แม้จะเก่าและฉีกขาดไปบ้าง แต่ทาํ มาจาก
วัสดุทีดี โดยเฉพาะน้องสาว ถึงแม้ยงั เล็ก แต่ก็

506
มองออกว่าเป็ นหญิงงามคนหนึง

"ให้ขา้ ส่งคนพาพวกเจ้ากลับบ้าน หรือจะไปกับข้า"

เสินเวยถอนหายใจก่อนจะเอ่ยถามอีกครัง

เด็กหนุ่มไม่ตอบ ยืนนิงเงียบอยูก่ บั ที สายตาทอดมองไป

เบืองหน้าอย่างเหม่อลอย แต่กระชับกอดน้องสาวแน่น
ขึน

"คูณหนู พาพวกเขาไปด้วยเถอะเจ้าค่ะ บางทีครอบ

ครัวของพวกเขาอาจจะไม่อยูแ่ ล้ว" หญิงคนหนึงในกลุม่
รวบรวมความกล้าพูดออกมา ก่อนทีอีกสามสีคนจะช่วย
พูดอีกแรง อยูร่ ว่ มกันมาครึงปี จึงรูส้ กึ เห็นอกเห็นใจกัน

507
"ก็ได้ พวกเจ้าสองคนก็ตามมาเถอะ" เสินเวยหมุน
กายกลับไป ขณะทีนังอยูใ่ นรถม้า นางก็ลบู หน้าของตัว
เอง รูส้ กึ ผิวหยาบกระด้างลงมาก ก่อนจะมองมือตัวเอง
ก็รูส้ กึ ตัวเองโทรมลงมาก เร็วเข้า กลับบ้าน กลับไป
แล้วจะต้องบํารุงตัวเองให้ดี นางจะต้องงดงามดังเดิม

ตอนที 28 เดินทางกลับจวน

508
ตอนขามาอาศัยม้าเร็วและใช้แส้ช่วย แต่ขากลับไม่ได้
เร่งรีบ เดินทางสองวันเต็มๆ ขบวนรถม้าจึงมาถึงหมู่
บ้านตระกูลเสินในยามคํา เมือเสินเวยลงจากรถม้าก็ถกู
แม่นมกูจ้ บั มือไว้ "ผอมลง ดําลง" เสินเวยกําลังคิดจะ
ออดอ้อน แต่คาํ พูดต่อมาของแม่นมกูก้ ลับฉีกหน้านาง
เสียยับเยิน "คุณหนูลาํ บากมากจริงๆ!" ราวกับเสินเว
ยออกไปทํางานหนัก นางนึกถึงชีวิตครึงเดือนทีผ่านมา
ทุกวันนอกจากกินกับนอนก็ชืนชมทิวทัศน์ ลําบากอะไร
กัน

แม่นมกูส้ ะอึกสะอืนด้วยความสงสาร ครึงเดือนมานีนาง

509
กินไม่ได้นอนไม่หลับ มักจะสะดุง้ ตืนขึนมาตอนกลางดึก
ด้วยกลัวว่าคุณหนูทีอยูข่ า้ งนอกจะได้รบั ความลําบาก
หลีฮวากับกับเยวียจีปรนนิบตั ิอย่างไร แม่นมกูม้ องหญิง
สาวทังสองอย่างดุๆ

เสินเวยรีบประคองแขนของแม่นมกูไ้ ว้ "ลําบากเสียที
ไหนละเจ้าคะ แม่นมไม่รูจ้ กั ข้าหรือ? ข้าก็เกียจคร้านที
สุด รักความสบายทีสุด! หลีฮวากับเยวียจีแทบจะป้อน
ข้าวข้าอยูแ่ ล้ว" เสินเวยประคองแม่นมกูเ้ ข้าไปใน
คฤหาสน์พลางพูดจ้อไปด้วย ทังยังไม่ลืมส่งสายตาให้
หลีฮวากับเยวียจี

แต่แม่นมกูก้ ลับไม่เห็นด้วยกะบคําพูดของนาง "คุณหนู

เกียจคร้านเสียทีไหนกันล่ะเจ้าคะ คุณหนูเป็ นเด็กดีทีสุด
510
แล้ว เขียนหนังสือก็ดี อ่านหนังสือก็ดี งานเย็บปั กก็ทาํ
ได้ดี" ในสายตาของแม่นมกู้ คุณหนูของนางเป็ นเด็กทีดี
ทีสุดในใต้หล้า แม้แต่องค์หญิงในวังก็ยงั เทียบไม่ได้

"คุณหนูเจ้าคะ ต่อไปอย่าทําให้แม่นมตกใจอย่างนีอีก
นะเจ้าคะ เรืองข้างนอกก็ให้พวกโอวหยางไน่ไปทํา ท่าน
ค่อยๆ โตขึนแล้ว สตรีออกไปนอกบ้านบ่อยๆ ไม่ดีนะ
เจ้าคะ" แม่นมกูเ้ กลียกล่อมอย่างหวังดี ครึงเดือนมานี
นางกังวลใจเป็ นอย่างมาก ท่านโหวสังให้นางดูแลคุณ
หนูให้ดี ทว่านางทําให้ทา่ นโหวต้องผิดหวังเสียแล้ว!

"แม่นม ท่านรูห้ รือไม่วา่ ครังนีพวกเราได้ของกลับมาเท่า

ไหร่" เสินเวยขยับเข้าไปบอกความลับกับแม่นม "มี
อัญมณียีสิบกล่อง มีเงินทองมากมายนับไม่ถว้ นเชียว
511
นะ"

"หา?! มากมายปานนี!" แม่นมกูส้ ะดุง้ ตกใจ โอ้

สวรรค์ นีคิดเป็ นเงินเท่าไหร่กนั !

"ใช่แล้ว ท่านกังวลมาตลอดไม่ใช่หรือว่าฮูหยินสกุลหลิว
จะไม่ยอมมอบสินเดิมสําหรับแต่งงานให้ขา้ ตอนนีก็มี
ทุกอย่างแล้ว แม้แต่เงินให้นอ้ งชายเรียนหนังสือหรือสูข่ อ
ภรรยาก็มีแล้ว" เสินเวยแสดงท่าทีจริงจัง "เงินมาก
มายอย่างนี ข้าไม่ไปควบคุมดูแลด้วยตัวเองได้หรือ
เวลานีทรัพย์สมบัติทงหมดเก็
ั บอยูใ่ นห้องลับของพวกเรา
แล้ว แม่นมกูอ้ ย่าได้พดู ออกไปให้คนนอกรูน้ ะเจ้าคะ"

512
"ไม่พดู ไม่พดู เจ้าค่ะ แม้จะเอาชีวิตบ่าวไป บ่าวก็จะไม่
พูดออกไปเด็ดขาดเจ้าคะ!" แม่นมกูย้ กมือให้คาํ มัน
เมือนึกถึงนายน้อยทียังอยูใ่ นจวน ดวงตาก็แดงกําขึนมา
"ดี ดีเจ้าค่ะ เช่นนีแม่นมก็วางใจแล้ว" คุณหนูก็ช่างน่า
สงสารจริงๆ! พึงพาใครก็ไม่ได้ จําต้องทําตัวเองให้เข้ม
แข็ง เดือนหกนีนางก็เพิงจะอายุสบิ สามปี เต็ม กลับต้อง
ขบคิดเรืองมากมายปานนี คิดแล้วหัวใจของแม่นมกูก้ ็
เจ็บปวดรวดร้าว ราวกับถูกแทงด้วยเข็ม

ในตอนทีทังสองคนกําลังสนทนากันอยูน่ นเอง
ั หลีฮวาก็
เข้ามา "คุณหนูเจ้าคะ ท่านซูขอพบเจ้าคะ" ก่อนหน้านี
ทุกคนเรียกเขาว่าพ่อบ้านซู ภายหลังเขามีฐานะเป็ น
อาจารย์ของคุณหนูดว้ ย ทุกคนจึงเรียกเขาว่าท่านซู

513
เสินเวยย่อมรูว้ า่ เขามาพบนางด้วยเรืองใด แต่ตอนนีนาง
ไม่อยากพบเขา "ไม่พบๆ ข้าเหนือยจะตายอยูแ่ ล้ว ข้า
จะกินข้าว จะอาบนํา จะนอน ให้เขาค่อยมาใหม่พรุง่ นี"

หลีฮวาออกไปจากห้อง แม่นมกูท้ าํ หน้าเศร้าขึนมาใน

ทันที "เป็ นความผิดของบ่าวเอง ชวนคุณหนูสนทนาจน
ลืมไปว่าคุณเหน็ดเหนือยจากการเดินทาง เยวียจี เห
อฮวา รีบไปห้องครัวดูวา่ ทําอาหารเสร็จหรือยัง แล้วยก
นําร้อนมาด้วย แม่นมจะปรนนิบตั ิคณ
ุ หนูอาบนํา"
ประโยคสุดท้ายนางกล่าวกับเสินเวย

สุดท้ายเสินเวยก็ไม่ให้แม่นมกูช้ ่วยอาบนํา ให้หลีฮวามา

ทําแทน หญิงกลางคนก็ไม่ยอมปล่อยตัวเองให้วา่ ง รับ
ไปเก็บข้าวของทีเสินเวยนํากลับมา
514
เสินเวยแช่ตวั เองอยูใ่ นนําทีมีไอร้อน ทอดถอนใจออกมา
อย่างสบาย "อยูท่ ีบ้านสบายกว่าเป็ นไหนๆ!" มิน่าเล่า
จึงได้พดู กันว่ารังเงินรังทองก็ไม่สรู้ งั หญ้าของตัวเอง

หลีฮวาทีอยูด่ า้ นหลังเม้มปากยิม "เพราะคุณหนูคิดถึง

บ้านเจ้าคะ" เมือครูต่ อนทีลงจากรถม้า เห็นท่านแม่
กําลังยืนยิมให้นางจากระเบียง ใจของนางจึงสงบลงใน
ทันที นางปลดเรือนผมของคุณหนู ขยีในนําเบาๆ "ผม
ของคุณหนูสวยจริงๆ เจ้าค่ะ ทังดําและเงางามมาก"
ทําผมทรงไหนก็ดดู ี

เสินเวยตอบรับหนึงคํา ก่อนจะเอนพิงกับถังไม้ หากเป็ น

ยุคปั จจุบนั เส้นผมสลวยนีนางคงตัดทิงไปนานแล้ว
515
ดูแลยากเกินไป แค่สระผมก็วนุ่ วายไปครึงวันแล้ว ยังดีที
ตอนนีมีคนช่วยดูแล ร่างกายจิตใจผ่อนคลาย รวมกับ
ควันร้อนทีอบอวล เสินเวยรูส้ กึ ว่าความเหนือยล้าเกาะ
กุมหัวใจ เผลอหาวออกมา "เถาฮวาล่ะ?" เสินเวย
พลันนึกขึนมาได้

"อยูก่ บั ลุงฝูเจ้าคะ" หลีฮวาตอบเสียงเบา เมือเข้าใน

คฤหาสน์ เถาฮวาก็ไปหาลุงฝูทนั ที คงจะไปอวดสมบัติที
นางเพิงได้มาใหม่

เสินเวยพยักหน้าลง "อีกเดียวเจ้าเรียกนางมากินข้าว"
พูดจบก็กลับตา เพียงไม่นานก็เข้าสูห่ ว้ งความฝัน

เพียงไม่นานหลีฮวาก็พบว่าคุณหนูหลับไปแล้ว และตัด
516
ใจปลุกนางไม่ได้ คุณหนูเหนือยมากแล้ว ให้นางพัก
ผ่อนสักหน่อยแล้วกัน หลีฮวาจึงเคลือนไหวเบามือลง
จนกระทังช่วยคุณหนูอาบนําเสร็จแล้ว จึงเรียกเสียงเบา
"คุณหนูตืนเถอะเจ้าค่ะ นําจะเย็นแล้ว ควรลุกมาสวม
เสือผ้าได้แล้วนะเจ้าคะ" ทีจริงแล้วหลีฮวาอยากให้คณ
ุ
หนูหลับอีกหน่อย แต่วา่ หากนอนต่อไปนางจะหนาว

เสินเวยลืมตาขึนมาอย่างตกใจ "ข้าหลับไปนานเท่า
ไหร่"

"ไม่นานเท่าไหร่เจ้าค่ะ อาหารเพิงจะยกมาเมือครูน่ ี
เอง" หลีฮวาพูดพลางหยิบผ้าแห้งออกมาจากบนชัน
เตรียมเช็ดตัวให้คณ
ุ หนู

517
เสินเวยลุกขึนยืนในถังนํา หลีฮวาขยับเข้าไปช่วยเช็ดตัว
ก่อนจะส่งเสือผ้าให้ เมือจัดการเสร็จแล้วก็หยิบผ้าแห้ง
ให้นางเช็ดผม

หลังจากอาบนําเสินเวยรูส้ กึ สดชืนขึน เมือออกมาจาก

ในห้องก็เห็นเถาฮวารออยูแ่ ล้ว เมือเห็นคุณหนูออกมา
ดวงตาเป็ นประกายในทันที เสินเวยคลียิมในทันที สังไป
ว่า "หยิบถ้วยกับตะเกียบให้เถาฮวา วันนีนางจะกินข้าว
เป็ นเพือนข้า"

ทุกคนต่างรูด้ ีวา่ หลีฮวาสร้างผลงานยอดเยียม แม้แต่แม่

นมกูก้ ็ไม่ได้พดู อะไร ทังยังวางจานหมูนาแดงไว้
ํ ตรงหน้า
เถาฮวา "กินมากๆ จะได้มีแรงมากๆ ต่อไปจะได้คมุ้
ครองคุณหนูได้"
518
"อืมๆ" เถาฮวาจับจ้องไปทีเนือ พยักหน้ารัว ราวกับว่า
ชีวิตนีไม่เคยเห็นเนือมาก่อน แม่นมกูเ้ ห็นแล้วยิมทังโมโห
พูดตามจริง นอกจากเดือนแรกทีเพิงมาถึงทีนี เด็กคนนี
ไม่เคยขาดเนือกินเลยสักครัง แม้จะเป็ นอย่างนี เด็กคน
นีเมือได้เห็นเนือ ตาจะเป็ นประกายไม่สนใจอะไรแล้ว
เพราะคุณหนูเป็ นเจ้านายทีใจดีจงึ เก็บเด็กรับใช้จอม
ตะกละคนนีไว้ แม่นมกูเ้ หลือบมองเถาฮวาอีกครัง เห็น
นางมุดหัวลงไปในถ้วย ความคิดทีจะสังสอนไม่มีแล้ว
กินเนือก็กินเถอะ โชคดีทีเด็กคนนีมีกาํ ลังมาก ในช่วง
เวลาทีสําคัญสามารถช่วยเหลือคุณหนูได้ เมือคิดเช่นนี
แม่นมกูจ้ งึ มองเถาฮวาสบายตามากขึนหลายส่วน

ในระยะนีเสินเวยชอบกินอาหารมังสวิรตั ิ หมูนาแดงนาง
ํ

519
ชิมแค่คาํ เดียวเท่านัน แต่กลับกินผัดผักกาดขาวไปครึง
จาน มือนีกินจนกลินนํามันเต็มศีรษะ ซดนําแกงอีกสอง
ถ้วย เมือกินดืมจนพอใจแล้วเสินเวยก็เอนกายกับหัว
เตียงอย่างเกียจคร้าน รูส้ กึ ว่าชีวิตนีสมบูรณ์พนู สุขแล้ว

"แม่นมกู้ ข้ารูส้ กึ แน่นไปหมดแล้ว” เสินเวยหรีตาลงอ

อดอ้อนแม่นม

แม่นมกูท้ ีกําลังมอบหมายงานจึงละความสนใจจากสิง
อืนในทันที สาวเท้ายาวๆ มาหา "เป็ นอะไรหรือเจ้าคะ
กินจนแน่นท้องแล้วหรือ แม่นมจะลูบให้นะเจ้าคะ" แม่
นมกูน้ งอยู
ั บ่ นหัวเตียงโอบกอดคุณหนูไว้ ให้นางเอนพิง
กับอกของตัวเอง มือขวาลูบเบาๆ ทีท้องของนาง

520
เสินเวยเป็ นเหมือนแมวทีถูกลูบขน ใบหน้าเล็กถูไถกับ
อกของหญิงวัยกลางคน สูดกลินหอมของสมุนไพรจ้าว
เจียว จิตใจรูส้ กึ ผ่อนคลายเป็ นอย่างมาก "ข้าไม่อยูค่ รึง
เดือน ในหมูบ่ า้ นไม่มีเรืองอะไรใช่หรือไม่"

"ไม่มีเจ้าค่ะ นีเป็ นฤดูเพาะปลูก ทุกคนกําลังยุง่ กับการ

ทําไร่ไถนา แต่ลกู หลานของตระกูลเหล่านันก็เคยถามว่า
คนคุม้ กันคฤหาสน์ไปไหนกัน เหยาทงบอกกับพวกเขา
ว่าสํานักคุม้ กันดําเนินกิจการไปได้ดี กําลังคนไม่พอ
ออกไปคุม้ กันสินค้าหมดแล้ว ยังบอกอีกว่ากิจการของ
สํานักคุม้ กันยิงดีมากขึนเรือยๆ ขอเพียงพวกเขามีฝีมือ
ยอดเยียมก็จะมีโอกาสได้เข้าสํานักคุม้ กัน คนหนุ่มเหล่า
นัน เมือเห็นว่าสํานักคุม้ กันขาดแคลนกําลังคนอย่างนัน
จึงตังใจฝึ กฝนมากขึน เพือให้ได้ทาํ งานในสํานักคุม้ กัน"

521
"ครังนีเหยาทงฉลาดจริงๆ"

"ไม่ใช่เพราะเขาฉลาดหรอกเจ้าค่ะ แต่ทา่ นซูเป็ นคน

สอนเขา"

"ฮ่ะๆ" เสินเวยคลียิมบาง ตอนนันนางให้เหยาทงอยูท่ ีนี

ก็เพราะไตร่ตรองถึงเรืองนี เขาเป็ นคนซือตรงเกินไป
หากพูดว่าเฉียนเป้าภายนอกเป็ นคนอารมณ์รอ้ น
บุม่ บ่ามแต่ทาํ งานละเอียดรอบคอบ เหยาทงก็เป็ น
เหมือนทางตรงทีไม่รูจ้ กั ทางโค้ง ทิงเขาไว้ในคฤหาสน์ให้
ท่านซูดแู ลจะปลอดภัยกว่า

522
"แม่นม ท่านแม่ของข้าเป็ นคนอย่างไรหรือ ข้าแทบจะ
จําไม่ได้แล้วว่านางมีรูปโฉมเช่นไร"

"ฮูหยินหรือเจ้าคะ? ฮูหยินเป็ นเจ้านายทีอ่อนโยน แต่

ไหนแต่ไรมาบ่าวไม่เคยเห็นนางเคยโกรธใครมาก่อนเลย
ฮูหยินรูปโฉมงดงาม ในบรรดาเหล่าสตรีผมู้ ีฐานะสูงส่ง
นางมีชือเสียงมากในเมืองหลวง คุณหนูก็รูปโฉมเหมือน
กับฮูหยิน ทังดวงตา จมูกและปากเหมือนกันไม่ผิด
เพียน" ในใจของแม่นมกู้ คุณหนูก็คือตัวแทนของฮูหยิน
เวลาทีนางมองคุณหนูก็จะรูส้ กึ ว่าเหมือนกับฮูหยิน
ทุกอย่าง

สองนายบ่าวสนทนาไปเรือยเปื อย จนกระทังเสินเวย
หลับในอ้อมกอดของแม่นมกู้ หญิงวัยกลางคนวางศีรษะ
523
ของคุณหนูลงบนหมอนเบาๆ ดึงผ้าห่มมาคลุมให้ ริม
ฝี ปากของเด็กสาวทีกําลังหลับใหลแต่งแต้มด้วยรอยยิม
ดวงหน้าแดงระเรือ ดูเป็ นเด็กน้อยน่ารักน่าเอ็นดู แม่นม
กูท้ อดมองสีหน้ายามหลับของนางอยูน่ านโดยไม่ละสาย
ตาไปทีใด

ตอนที 29 ขายของโจรเป็ นงานทีอาศัยกลยุทธ์

524
เช้าวันต่อมา เมือเสินเวยลืมตาขึนก็เห็นผ้าม่านทีหัว
เตียงทีแสนคุน้ ตา จึงนึกขึนมาได้วา่ เวลานีกลับมาอยู่
บ้านแล้ว นางถูใบหน้ากับหมอน เมือนึกถึงสิงทีนํากลับ
มาจากสันเขาเฟยหลวนก็พลันรูส้ กึ สึกว่าชีวิตงดงาม
จริงๆ

เมือกินอาหารเช้าเสร็จ เสินเวยก็ไปพบท่านซูทีห้อง
หนังสือ

ซูหย่วนจือกวาดตามองเด็กสาวตรงหน้าอย่างสํารวจ ไม่
พบกันเพียงครึงเดือน คุณหนูก็ดแู ตกต่างจากเมือก่อน
นัก ไม่ใช่รูปโฉมทีเปลียนไป แต่เป็ นสง่าราศีทีแตกต่าง
525
ไปจากเดิม รูส้ กึ ได้วา่ บนตัวคุณหนูมีบางอย่างเพิมมาก
ขึน ถ้าหากเมือก่อนพูดว่าคุณหนูเป็ นหยกหยาบทียังไม่
ผ่านการเจียระไน ถ้าอย่างนันเวลานีหยกหยาบชินนันก็
ฉายแสงของนางแล้ว ราวกับดาบทีดึงออกจากฝัก คม
มีดส่องประกาย

“ท่านซูลาํ บากท่านแล้ว" เสินเวยกล่าวออกมาอย่างจริง

ใจ นางต้องไปบัญชาการทีสันเขาเฟยหลวน เรืองภาย
ในคฤหาสน์ตอ้ งมอบหมายให้ทา่ นซูดแู ล โดยเฉพาะการ
ขุดห้องลับ ไม่เพียงแต่เลือกสถานทีทีดีเท่านัน ยังต้อง
ซ่อนจากสายตาของคนภายนอกด้วย

“คุณหนูคิดจะตกรางวัลให้บา่ วหรือขอรับ" ซูหย่วนจือ

เผยรอยยิมสง่างามทีมักจะมีให้เห็นอยูบ่ อ่ ยครัง

526
“ทําไมจะไม่ได้ละ่ ? ลําบากท่านแล้ว ข้าจะถือว่าท่าน
เป็ นหัวเรือสําคัญสําหรับผลงานครังนี บอกมาเถิด ต้อง
การสิงใด คฤหาสน์ ร้านค้า เงินหรือว่าหญิงสาว?”
เสินเวยแสดงท่าทีใจกว้าง

มุมปากของท่านซูกระตุก ความขบขันฉายในดวงตา
"คุณหนูช่างใจกว้างเสียจริง! แต่วา่ หัวเรือสําคัญไม่ใช่
โอวหยางไน่หรือขอรับ"

"แหล่งข่าวของท่านช่างรวดเร็วเสียจริงนะ" เสินเวยไม่
ยอมอ่อนข้อให้

527
“วิธีการของคุณหนูยงั คงเยียมยอดเหมือนเคย" คําพูดนี
ไม่ได้ลอ้ เล่นอย่างแน่นอน เด็กสาวทีมีวิธีการทีเฉลียว
ฉลาดนันหาได้ยาก ในเมืองหลวงมีฮหู ยินของจวนใด
บ้างทีไม่ฉลาดหลักแหลม? แต่ทีหาได้ยากคือคุณหนูที
เยาว์วยั เพียงนีก็รูจ้ กั ใช้ลกู ล่อลูกชนแล้ว ความจริงของ
คําพูดทีว่าไม้เด่นเกินไพร ทุกคนต่างรูด้ ี แต่ใช่วา่ ทุกคน
จะสามารถทําได้ ดวงตาของท่านซูเผยความชืนชมออก
มา

“พวกเราเลิกยกยอกันไปมาเถิดขอรับ" แววตาของ
เสินเวยฉายไปด้วยความขบขัน ยิมมีเลศนัยกับท่านซูกนั
สองคน

"คุณหนู เชิญเถอะขอรับ!" ท่านซูยกแผ่นหินบนพืน

528
ออก ปากหลุมทรงสีเหลียมกว้างขนาดหนึงเมตรปรากฏ
ขึนสูส่ ายตา เสินเวยยืนหน้าเข้าไปมองด้านหน้า มันมืด
สนิท มีเพียงแสงสว่างตรงปากถําเท่านัน มีบนั ไดไม้พาด
ไว้ เสินเวยถึงได้รูว้ า่ นีก็คือห้องลับ คิดไม่ถงึ ว่าจะขุดไว้
ใต้หอ้ งหนังสือ

เสินเวยปี นบันไดลงไป ท่านซูถือเชิงเทียนตามติดมา

ด้านหลัง เมือถึงพืนแล้วเสินเวยก็กวาดตามองรอบ
ห้องอย่างสํารวจ ห้องนีสูงประมาณสองเมตร ห้องกว้าง
ใหญ่เพียงนี กล่องขนาดใหญ่จดั เรียงไว้ชิดผนังกินพืนที
ครึงห้อง "เก็บไว้ทีนีทังหมดเลยหรือ" เสินเวยถาม มอง
แล้วรูส้ กึ จํานวนไม่ถกู ต้อง

ท่านซูคลียิมบาง "ทีไหนกันขอรับ คุณหนูเคยได้ยินคํา

529
ว่ากระต่ายเจ้าเล่หม์ ีสามรังหรือไม่" เขาไพล่มือไว้ดา้ น
หลังข้างหนึง ราวกับกุนซือทีคอยบงการทุกอย่างอยูห่ ลัง
ฉาก

เสินเวยขบเม้มริมฝี ปาก ก่อนจะเอ่ยขึนว่า "เรียนถาม

ท่านซู อีกสองรังทีเหลืออยูท่ ีใด" ช่างเป็ นบุรุษทีน่า
นับถือเสียจริง นางคิดได้แค่วา่ ควรขุดห้องลับ แต่เหตุใด
จึงลืมไปว่าไข่ไม่ควรเก็บไว้ในตะกร้าใบเดียวกัน

ท่านซูตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมา "อยูท่ ีเรือนด้าน

หลังขอรับ"

เมือเสินเวยเห็นตําแหน่งทีแน่นอนของอีกสองถํา ความ
เลือมใสทีมีตอ่ ท่านซูก็เพิมมากขึนอีกขันหนึง ทางเข้าถํา
530
แห่งหนึงอยูใ่ ต้กาํ แพงตะวันตกของเรือนพํานักของ
เสินเวย ด้านข้างปลูกดอกไม้ไว้ ไม่สะดุดตาสักนิด ถํา
อีกแห่งหนึงยิงลับตา ทางเข้ากลับอยูใ่ นบ่อนําแห้งแห่ง
หนึง

เมือกลับมายังห้องหนังสือ เสินเวยก็เผลอครุน่ คิดขึนว่า

"ท่านซู ของเหล่านี?" ก่อนหน้านีมัวแต่ดีใจ ตอนนีเมือ
มองก็เห็นถึงปั ญหาแล้ว ของโจรทีนํากลับมาเหล่านีแปด
เปื อน นอกจากเงินทอง อัญมณี และธัญพืชแล้ว ยังมี
ผ้า ยาสมุนไพร หนังสัตว์และข้าวของอืนๆ เงินทองกับ
ธัญพืชยังพอว่า สามารถเก็บไว้ได้ แต่ขา้ วของอืนๆ จะ
จัดการอย่างไรกัน? ยาสมุนไพรกับผ้าเก็บไว้ไม่ได้นาน
เปลียนเป็ นเงินกําไว้ในมือของตัวเอง เช่นนีจึงจะวางใจ

531
เมือพูดถึงปั ญหาขายของโจรขึนมาแล้ว ยาสมุนไพร ผ้า
และหนังสัตว์ไม่มีสญ
ั ลักษณ์สลักไว้ยงั พอจะจัดการได้
แต่เครืองประดับอัญมณีเหล่านันเล่าจะทําอย่างไร หาก
ขายออกไปและมีคนจําได้จะทําอย่างไร ยิงไปเกียวพัน
กับเรืองอืนด้วยจะยิงแย่ไปกันใหญ่ ถึงแม้เสินเวยจะ
โปรดปรานเงินทอง แต่นางก็ไม่ชอบความวุน่ วาย ทว่า
ถ้าให้นางโยนของทีอยูใ่ นมือทิงไป นางก็ตดั ใจไม่ลง นี
จะทําอย่างไรดีละ่

ท่านซูเข้าใจความคิดของคุณหนูดี เขาก็กล่าวขึนด้วยท่า
ทีสขุ มุ "หากคุณหนูเชือใจบ่าว เรืองนีก็มอบให้บา่ ว
จัดการเถอะขอรับ" แม้แต่โอวหยางไน่ทีเพิงมาทีหลังก็
ได้ออกหน้าแล้ว ตนไม่อาจขดตัวอยูแ่ ต่ในคฤหาสน์ได้
เช่นนันก็ควรจะขยับแข้งขยับขาเสียบ้าง!

532
“ท่านซูมีหนทางหรือ?” เสินเวยกระตือรือร้นขึนมาใน
ทันที ดวงตาเป็ นประกาย นางรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าอาจารย์ของ
นางไม่ใช่คนธรรมดา ดูเอาเถิด แม้แต่เรืองขายของโจรก็
ทําได้

ชายวัยกลางคนเพียงแค่ยมไม่
ิ เอ่ยสิงใดออกมา "คุณหนู
รอนับเงินก็พอแล้วขอรับ" เสินเวยแสดงท่าทีเข้าใจขึน
มาในทันที ก่อนจะพึมพําเสียงเบาว่า "เพราะศิษย์ไม่รู ้
กฎระเบียบ" ท่าทีเจ้าเล่หน์ นทํ
ั าให้ทา่ นซูหวั เราะออกมา
ไม่หยุด ก่อนจะนิงเงียบไป ลูกสาวตัวน้อยของเขาหาก
ยังมีชีวิตอยูก่ ็น่าจะอายุเท่านีแล้ว!

เสินเวยสะสางปั ญหาไปได้อย่างหนึงแล้ว ในเวลาต่อมา

533
จึงจัดการเรืองตกรางวัลตามความดีความชอบ ตก
รางวัลและลงโทษต้องแบ่งแยกชัดเจนจึงจะมีความแน่น
แฟ้น สําหรับการล้อมปราบพวกโจรเพือช่วยคนครังนี
เสินเวยพอใจเป็ นอย่างมาก ดังนันนางจึงเตรียมจะตก
รางวัลแก่พวกเขา ทําให้พวกเขารูว้ า่ การติดตามคุณหนู
อย่างนางนันจะมีเงินใช้มากมาย

รางวัลของเสินเวยมีมลู ค่ามาก ดังนันเมือนางเปิ ด

ฝากล่องออกก็เผยให้เห็นเงินสีขาวราวกับกองหิมะ
เหล่าคนคุม้ กันคฤหาสน์ทียืนอยูเ่ บืองล่างดวงตาพลัน
เบิกกว้าง เงินมากมายเพียงนี! ทังหมดเป็ นของพวกเขา
หรือ! ทันใดนันแต่ละคนจึงตืนเต้นเป็ นปลากระดีได้นาํ
หากเจ้าแตะข้า ข้าจะซัดเจ้าให้น่วม รอยยิมในดวงตา
ทําอย่างไรก็ปิดไม่มิด

534
คําพูดสังสอนนันขาดไม่ได้ งานนียังคงเป็ นหน้าทีของ
จางสงเหมือนทีผ่านมา "เหล่าพีน้องทังหลาย พวกเรา
ติดตามรับใช้คณ
ุ หนู คุณหนูยอ่ มไม่มีทางเอาเปรียบ
พวกเรา เห็นแล้วใช่หรือไม่ เงินทองมากมายราวกับ
เกล็ดหิมะ เมือก่อนเจ้าเคยเห็นหรือไม่ คิดถึงชีวิตทีผ่าน
มาของพวกเราสิ ดูชีวิตของพวกเจ้าในตอนนี เวลานี
พวกเจ้ามีชีวิตทีดีหรือไม่!" คําพูดของจางมีอิทธิพลเป็ น
อย่างมาก

“ดี!" เสียงของทุกคนดังก้องกังวาน

"เป็ นคนต้องมีมโนธรรม คุณหนูมอบชีวิตทีดีเช่นนีแก่

พวกเรา พวกเราต้องจดจําบุญคุณของคุณหนู ตังใจทํา
535
งานรับใช้คณ
ุ หนู เอาล่ะ เรืองอืนไม่พดู มากแล้ว มอบ
เงิน" จางสงโบกมือหนึงครังก่อนจะกระโดดลงจากเวที
สูง

อย่างแรกคือมอบเงินให้ทกุ คนยีสิบตําลึง หลังจากนันก็

ตกรางวัลตามความดีความชอบ แต่ละคนตกรางวัลให้
ห้าตําลึง ภารกิจเล็กๆ ให้หนึงเท่า ภารกิจใหญ่ให้สาม
เท่า เหมือนอดีตหัวหน้าโจรแห่งเขาหัวไก่สามสีคนเพิม
ให้สบิ ถึงห้าสิบเท่า หัวหน้ารองหัวหน้าสามสองคนทีรับ
หน้าทีคุม้ กันคฤหาสน์พลันตกตะลึง กอดก้อนเงินสีขาว
ไว้ในอกพลางแย้มยิมอย่าสับสนมึนงง ค่อยq เดินกลับ
เข้าไปท่ามกลางความอิจฉาของทุกคนด้วยท่าทีเหม่อ
ลอยราวกับกําลังเพ้อฝัน

536
นีใช่เงินเสียทีไหน นีคือบ้าน คือภรรยา คือครอบครัว
ต่างหาก!

ทําสิงเดียวกัน แต่เมือนึกถึงชีวิตทีแร้นแค้นบนเขาหัวไก่
และเทียบกับเวลานีแล้ว ไม่ถกู ตี ไม่ถกู ด่าทอ ทุกฤดู
กาลมีเสือผ้าใส่สองชุด ทุกมือมีอาหารกินสมบูรณ์ มี
หมันโถวลูกใหญ่สีขาวให้กินจนอิม คําคืนทีอากาศหนาว
เย็นยังมีนาแกงร้
ํ อนๆ ให้ดืม ทุกเดือนยังมีคา่ แรงสอง
ตําลึง อีกอย่างคุณหนูบอกแล้วว่าต่อไปจะสูข่ อภรรยา
ให้กบั พวกเขา ความเมตตาเช่นนีจะหาได้จากทีใดกัน
และผูท้ ีมอบชีวิตทีดีเช่นนีแก่พวกเขาก็คือคุณหนู เด็ก
สาวตรงหน้าทีมอบเงินจํานวนมากนีแก่พวกเขา

พีจางสงพูดก็ถกู เป็ นคนต้องมีมโนธรรม! พวกเขาเป็ น

537
เพียงชาวบ้านมือเท้าหยาบกร้านในหมูบ่ า้ นเท่านัน มี
ความจําเป็ นใดทีคุณหนูตอ้ งดีกบั พวกเขามากมายเพียง
นี มีเพียงต้องขยันขันแข็งทํางานเท่านัน พวกเขาจึงจะ
สามารถตอบแทนบุญคุณของคุณหนูได้

“ขอบคุณคุณหนูทีตกรางวัล!" เหล่าชายฉกรรจ์ทา่ ทีซือ

ตรงกลุม่ หนึงคุกเข่าลงข้างหนึงอย่างพร้อมเพรียง แสดง
ความซาบซึงและความภักดีของตน

สาวใช้และเหล่าป้าๆ ก็ได้รบั รางวัลเช่นเดียวกัน จ่ายค่า

จ้างเพิมให้หนึงเดือน เสือผ้าหนึงชุด เนือหมูสองจิ
น และแป้งสาลีอีกห้าจิน ทุกคนดีใจเป็ นอย่างมาก แต่
ละคนสีหน้าเกลือนไปด้วยรอยยิม ทุม่ เททํางานมากยิง
ขึน

538
เสินเวยได้มีชีวิตทีมีความสุขอีกครัง กินยาบํารุง ดืมนํา
แกงเพือสุขภาพ แช่สมุนไพร อ่านหนังสือ เล่นหมากรุก
เย็บปั กถักร้อย ถ้าเบือก็ออกไปขีม้ากับเถาฮวา หรือไม่ก็
เรียกเหล่าสาวใช้มาผลัดกันเล่าเรืองตลก มีชีวิต
อิสระราวกับเทพเซียน

วันนีเเสินเวยตืนขึนมาจากการนอนกลางวัน ตอนนีนาง
ก็ไม่ง่วงแล้ว นางสะลึมสะลืออยูค่ รูห่ นึงก็ลกุ ขึน เพิงทิง
ตัวลงนังบนเก้าอีก็เห็นว่าทีประตูมีศีรษะเล็กโผล่เข้ามา
นางก็คือซานนิวของตระกูลหลีนันเอง

"คุณหนู!" นางตะโกนอย่างดีใจ นางมักจะติดตามพี

สาวมาเล่นทีนีโดยไม่รูส้ กึ เกรงกลัว ดวงตากลมโตกวาด
539
มองไปมา น่ารักมาก

เสินเวยกวักมือเรียกนาง เด็กหญิงจึงวิงเข้ามาอย่างชอบ
ใจ วิงมาได้สองก้าวก็หนั หลังกลับไปทีประตูอีกครัง ดึง
เด็กหญิงรุน่ ราวคราวเดียวกับนางอีกคนเข้ามา "เจ้าไม่
ต้องกลัว คุณหนูใจดีมาก"

เมือเสินเวยหันไปมองจึงเห็นว่านางพาเด็กหญิงอีกคน
มาด้วย นางเกล้าผมเป็ นมวย สวมเสือผ้าสีเขียวอ่อน
เนือผ้าธรรมดา แค่มองดูก็รูว้ า่ เพิงเปลียน เด็กหญิงท่าที
กระอักกระอ่วน ในดวงตาโตมีนาตาคลอ
ํ ไม่วา่ ซานนิ
วจะปลอบอย่างไร นางก็เอาแต่หลบอยูด่ า้ นหลังซานนิว

เสินเวยคลียิม หยิบขนมบนโต๊ะแบ่งให้พวกนาง ซานนิ

540
วรับไปอย่างยินดี พลางกล่าวขอบคุณ แต่เด็กอีกคน
กลับก้มหน้าไม่ยอมยืนมือมารับไป

“กินเถิด กินหมดแล้วก็ยงั มีอีก" เสินเวยบอก

นิวมือของเด็กหญิงบิดไปบิดมาไม่ยอมหยุด ซานนิวทน
มองต่อไปไม่ไหว จึงหยิบขนมยัดใส่มือนาง

"รีบกินเข้า ขนมของคุณหนูอร่อยทีสุด เจ้าจะต้องไม่

เคยกินมาก่อนแน่" คําพูดทีไร้เจตนาของซานนิวกลับ
เผยเจตนาของนางออกมา ทีแท้ก็เพราะคิดถึงขนมทีนี
สินะ!

541
เสินเวยขบขันเสียงเบา ซานนิวหันกลับมา "คุณหนู
นางชือว่ามันมัน เป็ นสหายใหม่ของซานนิว" เหมือน
กลัวว่าเสินเวยจะรังเกียจ จึงกล่าวต่อไปว่า "คุณหนู
อย่ามองว่ามันมันขีกลัว ทีจริงนางเก่งกาจมาก นางรู ้
อักษรหลายตัวเลยนะเจ้าคะ แม้แต่ซานนิวก็ไม่รูส้ กั ตัว"
พูดถึงตรงนีพลันรูส้ กึ หดหูล่ ง

"อ้อ อย่างนันหรือ เช่นนันมันมันก็ฉลาดจริงๆ ซานนิ

วดูแลสหายได้ ก็มีความสามารถมากเหมือนกัน"
เสินเวยชืนชม

ดวงหน้าเล็กของซานนิวพลันเบิกบานขึนมา พยักหน้า
รัวๆ "ใช่เจ้าค่ะ ซานนิวช่วยดูแลน้องชายได้ พีสาวก็
บอกว่าซานนิวมีความสามารถ" ใบหน้าเต็มไปด้วย
542
ความภาคภูมิใจ "และพีหลีฮวายังบอกอีกว่า รอเมือ
ซานนิวโตขึนอีกหน่อยจะสอนหนังสือให้ซานนิว"

เพราะซานนิวร่าเริงน่ารัก หลีฮวาและเยียจีต่างก็ชอบ
หยอกล้อนาง แม้แต่เถาฮวาก็เห็นนางเป็ นเหมือนน้อง
สาว

"ถ้าอย่างนันซานนิวก็ตอ้ งตังใจเรียนนะ" เสินเวยให้

กําลังใจ

ซานนิวพยักหน้าหนักๆ ใบหน้าไร้เดียงสาเกลือนไปด้วย
ความจริงจัง "ซานนิวจะตังใจเรียนอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ
รอเมือซานนิวเรียนเสร็จแล้วจะช่วยคุณหนูทาํ งาน" พี
สาวกับพีชายมักจะบอกว่าเพราะคุณหนู พวกเขาจึงมี
543
ข้าวกิน คุณหนูงดงามปานนี ดีกบั พวกเขาเพียงนี ทังยัง
แบ่งขนมให้นางกิน คุณหนูเป็ นคนดีมากจริงๆ เมือโตขึน
นางก็จะช่วยงานคุณหนูเช่นกัน จะสง่างามเหมือนกับพี
หลีฮวากับพวกพีๆ

บางทีอาจเป็ นเพราะความเมตตาและความเป็ นกันเอง

ของเสินเวย ในทีสุดเด็กคนนันก็อดใจต่อความน่ากิน
ของขนมไม่ไหว จึงหยิบขึนมากิน แอบกัดคําหนึงก็แอบ
มองเสินเวยครังหนึง ท่าทีราวกับหนูตวั เล็กๆ เสินเวยนึก
ขบขันอยูภ่ ายในใจ แต่ทาํ ราวกับไม่เห็น ยังคงสนทนา
กับซานนิวต่อไป จนกระทังได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจ
ของเด็กคนนัน

544
 ตอนที 30 สองพีน้องคูน่ นั

“เฮ้อ บ่าวก็วา่ คลาดสายตาไปพริบตาเดียวก็ไม่เห็นเสีย

แล้ว ทีแท้ก็วงมาขอขนมจากคุ
ิ ณหนูนีเอง" เหอฮวาที
เพิงเดินเข้ามาพูดขึน "มันมันก็อยูท่ ีนีด้วยหรือ?
ขนมอร่อยหรือไม่" นางเห็นเด็กขีกลัวทีในระยะนีมักจะ

545
ขลุกอยูก่ บั น้องสาวก็รูส้ กึ แปลกใจอยูบ่ า้ ง

เด็กคนนีคุน้ เคยกับเหอฮวาอยูบ่ า้ ง เมือเห็นเหอฮวาถาม

ขึน ก็ลงั เลอยูค่ รูห่ นึงก่อนจะพยักหน้าลง ตอบเสียงแผ่ว
เบา "อร่อย"

"ขนมก็กินแล้ว ซานนิว เจ้าพามันมันออกไปเล่นด้าน

นอกเถิด อย่าได้รบกวนคุณหนูอีกเลย" เหอฮวาไล่นอ้ ง
สาว คุณหนูจิตใจดี แต่วา่ เป็ นบ่าวก็มิอาจละเมิดกฎ
ระเบียบ

"ข้าไม่ได้รบกวนคุณหนูเสียหน่อย ข้ากําลังสนทนาเป็ น
เพือนคุณหนูตา่ งหาก" ซานนิวไม่ยอม นางรบกวนคุณ
หนูเสียทีไหนกัน คุณหนูก็ชอบสนทนากับนางนี "ใช่
546
หรือไม่เจ้าคะ คุณหนู"

"ใช่ ซานนิวสนทนาเป็ นเพือนข้า" เสินเวยสําทับด้วย

รอยยิม

ซานนิวจึงหันกลับมามองพีสาวของตัวเอง ความหมาย
นันชัดเจนอยูแ่ ล้ว ดูเถิด ข้าก็ไม่ได้โกหก เหอฮวาทังขบ
ขันทังโมโห ชีนิวไปทีหน้าผากซานนิว "พูดมากเสียจริง
นะ รีบกลับไปได้แล้ว ซานหย่งน่าจะตืนแล้ว"

"คุณหนู พรุง่ นีซานนิวค่อยมาสนทนาเป็ นเพือนท่าน

ใหม่นะเจ้าคะ" ซานนิวทําหน้าทะเล้นใส่พีสาว ก่อนจะ
ลากสหายตัวน้อยวิงออกไป เหอฮวาทีกําลังโมโหตะโกน

547
ไล่หลัง "ช้าๆ หน่อย เดียวก็ลม้ หรอก!"

เหอฮวาหันกลับมาขออภัย "เป็ นเพราะบ่าวดูแลซานนิ

วไม่ดี ทําให้คณ
ุ หนูตอ้ งวุน่ วายแล้ว" ในใจแอบคิดว่า
กลับไปจะต้องสอนกฎระเบียบกับน้องสาวเสียบ้าง

เสินเวยโบกมือ ไม่ได้ถือสาอะไรสักนิด ก่อนจะ

ถามอย่างไม่ใส่ใจขึนว่า "เด็กทีอยูก่ บั ซานนิว ชือมันมัน
หรือ?" ไม่ได้พบกันสามสีวัน ดูเหมือนเด็กคนนันจะ
อวบอ้วนขึนเล็กน้อย

เหอฮวาพยักหน้า "ใช่เจ้าค่ะ เด็กคนนันตอนทีเพิงมาถึง

ยังตัวเล็กอยูเ่ ลย ทังวันนางจะจับเสือพีชายของนางไม่
ยอมปล่อย คุณหนูก็ทราบดีวา่ ซานนิวนันมักจะตืนเต้น
548
ดีใจเวลามีคนใหม่ๆ เข้ามา พอเห็นเด็กอายุรุน่ ราวคราว
เดียวกับนางมาอยูท่ ีนีก็ไปเล่นกับนาง ไปๆ มาๆ ก็กลาย
เป็ นเพือนเล่นกันเสียอย่างนัน หลายครังทีบ่าวพบนาง
นางก็กล้าหาญมากขึนกว่าตอนทีเพิงมาถึงเจ้าค่ะ"

เสินเวยครุน่ คิด ก่อนจะถามต่อไปว่า "แล้วพีชายของ

นางเล่า"

"พีชายของนางบ่าวเคยพบครังหนึงเจ้าค่ะ ตอนเย็นวัน
ก่อน เขามารับมันมันทีบ้านของบ่าว ยังขอบคุณบ่าว
ด้วยนะเจ้าคะ เพียงแต่ไม่คอ่ ยพูดจา ดูแล้วเข้าหายาก
สักหน่อย” เหอฮวาขมวดคิวเล็กน้อย มักจะรูส้ กึ ว่าเด็ก
หนุ่มนามว่าเสียวผูค่ อ่ นข้างแตกต่างกับพวกเขา ราวกับ
อยูก่ นั คนละโลก บนร่างของเขามีกระแสบางสิงทีบอก
549
ไม่ถกู เรียกว่าอะไรนะ? ใช่แล้ว น่าจะเรียกว่าหนอน
หนังสือกระมัง เหมือนบนร่างของนายน้อยเส้าจวิน

"เขาช่วยงานในห้องครัว ขยันหมันเพียรมากทีเดียวเจ้า
ค่ะ ทังผ่าฟื น ตักนํา งานอะไรก็มาแย่งทําหมด เพียงแต่
ทําได้ไม่คอ่ ยดีนกั มือคูน่ นแค่
ั มองดูก็รูแ้ ล้วว่าไม่เคยทํา
งานหนักมาก่อน" เหอฮวามักจะเดินไปทัวในคฤหาสน์
ทําให้รูเ้ รืองราวของคนในคฤหาสน์ดี

เสินเวยพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนทีจะไม่สนใจเรืองนี
อีก ในขณะทีอีกด้านหนึง เมือมันมันกลับมาถึงก็วิงไปที
ห้องครัว นางเห็นพีชายของตัวเองกําลังผ่าฟื นก็วงไปหา
ิ
เขาด้วยความดีใจ ก่อนจะกางมือเล็กออก “พีชาย ให้"

550
"ได้มาจากทีใดกัน" เสียวผูม่ องขนมในมือของน้องสาว
ก่อนจะเอ่ยถามกลับไป เขารูว้ า่ น้องสาวชอบไปเล่นกับ
ซานนิว แต่ขนมนีดูแล้วไม่เหมือนของธรรมดา บ้านของ
ซานนิวไม่มีทางซือหามาได้

"คุณหนูให้มาเจ้าค่ะ" มันมันตาเป็ นประกาย คะยัน

คะยอพีชายว่า "น่าจะอร่อยมากทีเดียว พีชายรีบกิน
เถอะเจ้าค่ะ” นานแล้วทีนางไม่ได้กินขนมอร่อยเช่นนี
ขนมชินนีไม่ง่ายเลยทีนางจะเก็บไว้

"คุณหนู? คนทีพาพวกเรากลับมาน่ะหรือ" ในดวงตา

ของเสียวผูฉ่ ายแววบางอย่างครูห่ นึง เห็นว่าน้องสาวแม้
จะยืนมือออกมา แต่แววตาเกลือนไปด้วยความกระหาย
เขาก็ทงรู
ั ส้ กึ ขบขันทังปวดใจ "พีไม่ชอบกิน มันมันกิน
551
เองเถอะ"

"จริงหรือ?" ดวงตาของมันมันเต็มไปด้วยความฉงน
ขนมทีอร่อยเพียงนัน เหตุใดพีชายถึงไม่ชอบกินเล่า หลัง
จากทีเห็นพีชายพยักหน้าแล้ว นางก็รอ้ งออกมาอย่าง
ยินดี ก่อนจะหยิบขนมชินนันใส่ปาก ค่อยๆ เคียว ราว
กับกําลังลิมรส

เสียวผูเ่ ห็นแล้วก็ยงปวดใจ
ิ เขาลูบแก้มผอมตอบของ
น้องสาว เอ่ยขึนว่า "มันมันก็ชอบคุณหนูมากเลยหรือ"
เมือก่อนน้องสาวของเขาตัวอวบอ้วน แขนเล็กเป็ นปล้อง
เหมือนรากบัว ทว่าตอนนีผอมจนไม่เห็นก้อนเนือแล้ว

"อืม" มันมันพยักหน้าลงหนักๆ เอียงคออย่างไร้

552
เดียงสา "คุณหนูงดงาม เมือยิมก็ยิงงดงาม ไม่ก่นด่า
ใคร"

เมือครูน่ างก็อิจฉาซานนิวมาก คุณหนูพดู กับเด็กคนนัน

อย่างอ่อนโยน ในขณะทีนางเป็ นคนขีขลาดเพียงนัน ทํา
ได้แค่แอบมองคุณหนูเท่านัน แต่คณ
ุ หนูไม่ได้หนั มอง
นางเลยสักครัง เมือนึกถึงเรืองนี ในใจของมันมันก็รูส้ กึ
เสียใจ "พีชาย ถ้าหากข้ากล้าหาญกว่านีสักหน่อยก็คง
จะดี ซานนิวพูดคุยกับคุณหนู ท่านไม่ดเุ ลยสักนิด" ไม่
เหมือนฮูหยินคนนันทีมักจะก่นด่านาง

"ไม่เป็ นไร ผ่านไปอีกสามสีวันก็จะกล้าหาญขึน ก็จะ

กล้าพูดคุยกับคุณหนูแล้ว” เสียวผูล่ บู ศีรษะปลอบใจน้อง
สาว
553
เมือก่อนมันมันไม่ได้เป็ นเช่นนี นางชอบพูดชอบยิม
เหมือนนกกระจอกตัวเล็กๆ แต่ตอ่ มานัน... เสียวผูพ่ ลัน
กําหมัด ห้ามไม่ให้ตวั เองหวนนึกถึงเรืองนีอีก เขากลัวว่า
จะเสียอาการจนทําให้นอ้ งสาวตกใจ

“จริงหรือเจ้าคะ? อย่างนันก็ดีเลย!” ในคราวแรกมัน

มันตืนเต้นยินดี ก่อนจะตบมือยิมแย้ม ถึงแม้นางจะดูแล
น้องชายไม่ได้ แต่นางก็รูห้ นังสือนะ ทุกคืนพีชายจะสอน
นาง คุณหนูจะต้องชอบนางแน่ เมือนึกถึงตรงนีนางยิง
แย้มยิมอย่างร่าเริง

“มันมันชอบทีนีมากหรือ” เสียวผูม่ องน้องสาวมีทา่ ทีสด

ใสร่าเริง เขาจึงอารมณ์ดีขนึ
554
มันมันพยักหน้า “ชอบเจ้าค่ะ ทีนีไม่มีคนไม่ดี ซานนิวก็
ดี พีเหอฮวาก็ดี ท่านป้าจ้าวก็ดี ลุงหม่าฝูก็ดี อืม ยังมี
คุณหนูดว้ ย นางใจดีทีสุดแล้ว ทุกคนใจดีหมดเลย”

ได้ยินเสียงเจือยแจ้วน่าเอ็นดูของน้อง เสียวผูก่ ็ฟังเข้าใจ

แล้ว เขามองใบหน้าไร้เดียงสาของน้องสาว ความมุง่ มัน
หยังรากในก้นบึงของจิตใจ เพือตัวเอง ยิงกว่านันคือเพือ
น้องสาว เขาต้องทําอะไรบางอย่าง

เมือมีเวลาว่างเสินเวยก็นกึ ขึนมาได้วา่ ยังไม่ได้เงินห้าพัน

ตําลึงจากเจ้าเมืองจ้าว ถึงแม้เวลานีนางไม่ได้ขดั สนเงิน
ตรา แต่ใครบ้างเล่าจะไม่สนใจเงินก้อนโต เฉียนเป้ากับ
ต้าติงยังพักรักษาตัวอยู่ เรืองนีคงต้องให้จางสงไป
555
สะสาง

เมือพูดถึงเจ้าเมืองจ้าว หลังจากทีกลับมาทีจวนเขาก็
ระเบิดโทสะใส่ภรรยา บ่นว่านางตามใจบุตรชายจนเสีย
นิสยั ฮูหยินสกุลหลูก็ไม่ใช่ตะเกียงไร้นามั
ํ น ทังยังมีบตุ ร
ชายและบุตรสาวคนโตคอยเข้าข้าง นางยืดตัวตรงตอบ
โต้กลับไปว่า "หากข้าไม่ตามใจลูกชายในไส้ของตัวเอง
แล้วจะให้ไปตามใจพวกลูกนอกสมรสอย่างนันหรือ?
ท่านพีขุ่นเคืองมาจากข้างนอก ไม่มีทีระบายก็มาพาลใส่
พวกข้าสองแม่ลกู !"

เจ้าเมืองจ้าวโกรธจนมือไม้สนั "ไร้เหตุผล ไร้เหตุผล"

พูดปาวๆ ว่าเป็ นลูกนอกสมรส นันก็เป็ นลูกชายของเขา
เช่นกัน! เมือคิดถึงเรืองทีทายาทของตนกระทําแล้วก็ยงิ
556
เดือดดาล หากไม่ใช่เพราะจ้าวเหย้าจู่ขาหักอยูก่ ่อนแล้ว
เขานีละทีจะตีอีกฝ่ ายให้ขาหักเอง!

ในเมือบันดาลโทสะออกมาไม่ได้ เจ้าเมืองจ้าวจึงเขวียง
ถ้วยชาของรักของฮูหยินสกุลหลูออกไปทางเรือนของอนุ
ภรรยาสุดทีรัก ด้วยความเดือดดาลฮูหยินก็เขวียงถ้วย
ชาออกไปบ้าง เหล่าบ่าวรับใช้ตกใจจนไม่กล้าหายใจ

ส่วนจ้าวเหย้าจู่น่ะหรือ? ในคราแรกเขาถูกบิดาดุดา่ จน
สงบได้สามสีวัน แต่วา่ แม่นางทีมาดูแลในห้องกลับงด
งามราวดอกไม้ราวชินหยก เขาจะอยูส่ งบได้กีวันเชียว?
ผนวกกับท่านพ่อของเขาขลุกอยูใ่ นเรือนของอนุภรรยา
ท่านแม่ของเขาก็มวั แต่โกรธเคืองท่านพ่อ จึงไม่มีใจมา
ดูแลเขา ความกล้าของเขาก็คอ่ ยๆ เพิมขึน เขาเริมเกาะ

557
แกะสาวใช้คนนัน

เสพสําราญจะไม่ขยับได้หรือ เมือตัณหาครอบงําขาของ
เขาก็ขยับรุนแรง ขาของจ้าวเหย้าจู่ยอ่ มรักษาไม่หาย
ภายในเวลาสันๆ เพียงสิบวัน หมอเทวดาลัวมาดูอาการ
ถึงสามครัง ตักเตือนเขาเสียงเข้ม หากเขาขยับขาอีกก็
จะหมดทางช่วยแล้ว ด้วยโทสะทําให้เจ้าเมืองจ้าวกับฮูห
ยินทะเลาะกันอีกครัง

ตอนทีจางสงมาถึงจวนนัน เจ้าเมืองจ้าวก็กาํ ลังอารมณ์

ไม่ดี “อะไร มีคนมาขอพบ? ไม่พบๆ” ทุกวันต้องมีสาม
สีคนมาประจบสอพลอทีจวนของเขา ล้วนแล้วแต่คิดจะ
กอบโกยผลประโยชน์จากตัวเขาทังนัน หากอารมณ์ดี
เขาก็ให้พบบ้างเป็ นบางครัง ทว่าเวลานีเขาวุน่ วายใจจะ

558
แย่ แล้วจะมีแก่ใจไปพบคนเหล่านันได้อย่างไร

“ท่านเจ้าเมืองจ้าวมีกฎระเบียบมากมายเสียจริง!" จาง
สงทีอยูด่ า้ นนอกตะโกนเสียงดัง

เจ้าเมืองจ้าวพลันตืนตระหนก “เจ้าเป็ นใคร!” เขาถลึง

ตาใส่คนสนิท ทําอะไรกันอยู่ เหตุใดจึงได้ปล่อยให้คน
นอกบุกเข้ามา ถ้าหากเป็ นนักฆ่า เขายังจะมีชีวิตรอด
อยูอ่ ีกหรือ? เมือนึกถึงความเป็ นไปได้ขอ้ นีสายตาทีเจ้า
เมืองเจ้ามองคนสนิทยิงดุดนั มากขึน

“ท่านเจ้าเมืองจ้าวคงไม่ใช่คนขีหลงขีลืมใช่หรือไม่ขอ
รับ” จางสงสาวเท้าเข้ามาประสานมือคารวะด้วยรอยยิม
“ข้าน้อยรับคําสังจากคุณหนูมารับเงิน หวังว่าใต้เท้าจะ
559
ไม่ทาํ ให้ขา้ น้อยต้องลําบากใจ”

เจ้าเมืองจ้าวจําจางสงได้เช่นกัน เพราะจดจําอีกฝ่ ายได้

แววตาของเขาจึงเป็ นประกายขึนมา ครังก่อนตังรับไม่
ทัน เวลานีเขาอยูใ่ นอาณาเขตของตัวเองแล้ว อํานาจก็
ขึนอยูก่ บั เขาไม่ใช่หรือ?

“ใต้เท้าคิดจะเบียวหรือ” ดูเหมือนจางสงจะรูเ้ ท่าทัน

ความคิดของเจ้าเมืองจ้าว เขายังคงสงวนท่าทีสงบนิงไม่
ตืนตระหนก นันกลับทําให้เจ้าเมืองจ้าวเกิดความลังเล
ขึนมาอีกครัง คนผูน้ ีกล้าบุกเข้ามาเพียงลําพัง จะไม่มี
กองหนุนบ้างเลยหรือ เขาไม่แน่ใจ

จางสงก็ไม่ยอมเผยชันเชิง แสดงป้ายชือตรงหน้าอีกฝ่ าย
560
"ใต้เท้าอย่าทําให้ผนู้ อ้ ยลําบากใจจะดีกว่า ไม่อย่างนัน
คงยากจะอธิบายกับท่านโหวนะขอรับ” มุมปากของเขา
เหยียดยิมมีเลศนัย มันทําให้เจ้าเมืองจ้าวพลันรูส้ กึ เหน็บ
หนาวขึนมา เหตุใดเขาจึงหลงลืมท่านเทพองค์นีไปเสีย
ได้ เกือบจะทําความผิดพลาดครังใหญ่ไปเสียแล้ว

ช่างเถิด ถือว่าจ่ายเงินเพือซือความสงบสุข เขาหัวเราะ

ขบขัน ท่าทีแช่มชืนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิพดั
โกรกหน้า “ทีแท้ก็ผกู้ ล้าจางนีเอง เด็กๆ ยกชามา”

ทว่าจางสงไม่ยอมขยับ “นําใจของท่านข้ารับไว้แล้ว
เพียงแต่คณ
ุ หนูของข้าสังให้รบี ไปรีบกลับ” ความหมาย
ของคําพูดนีคือเรืองดืมชาช่างเถอะ เจ้ารีบควักเงินออก
มาดีกว่า

561
เจ้าเมืองจ้าวรูส้ กึ กระอักกระอ่วนใจอยูบ่ า้ ง ใบหน้าของ
เขากระตุก สูดลมหายใจเข้าลึกข่มโทสะในก้นบึงของจิต
ใจ “เมือเป็ นเช่นนี พ่อบ้านก็รบี พาผูก้ ล้าจางไปรับเงิน”
แววตาขุ่นมัว รีบไล่ตวั ซวยกลับไป

จางสงประสานมือคารวะ “ขอบคุณใต้เท้าทีส่งเสริม”
เมือกล่าวจบก็หมุนกายจากไปอย่างรวดเร็ว

เจ้าเมืองจ้าวสีหน้าเขียวคลํา ดวงซวยจริงๆ! ครังก่อนก็

เกินพอแล้ว ครังนียังให้คนมาตามหักหน้าเขาถึงจวน
หากครังก่อนยอมจ่ายให้นางก็คงจบเรืองไปแล้ว ไม่ตอ้ ง
อับอายในภายหลังอีก? เจ้าเมืองจ้าวรูส้ กึ เสียใจใน
ความผิดพลาดของตัวเอง
562
 ตอนที 31 สินเดิมคือศักดิศรีของสตรี

เจ้าเมืองเจ้าจะเสียใจหรือไม่เสินเวยไม่สนใจ นางสนใจ
แค่วา่ เงินของนางจะนํากลับมาได้หรือไม่ วันต่อมาจาง
สงก็นาํ ตัวเงินหนึงก้อนมอบให้พร้อมทังเล่าเรืองซุบซิบใน

563
จวน

นับวันจางสงยิงมีความสามารถมากขึน ทุกวันทํางาน
เสร็จแล้วก็ไม่ลืมทีจะไปพูดคุยกับคนสวน "คุณหนู จาก
ทีบ่าวเห็นนัน ขาของจ้าวเหย้าจู่คงไม่มีทางหายได้แล้ว
ขอรับ" แม้จะรักษาให้หายได้ แต่คนผูน้ นก็
ั ทาํ ให้อาการ
แย่ลงไปอีก จางสงรูส้ กึ ดูแคลนคนผูน้ ียิงนัก คุณหนู
บอกว่าต้องการขาของเขา ใครจะคิดว่าอีกฝ่ ายจะได้พบ
กับหมอเทวดาทีสามารถต่อกระดูกได้ ตอนนีก็ดีแล้ว ใน
ทีสุดเขาก็ไม่ตอ้ งกังวลว่าจะทํางานทีคุณหนูมอบหมาย
ให้ไม่สาํ เร็จ

"เขาสมควรจะได้รบั แล้ว" ทีจริงเสินเวยลืมเรืองนีไป

นานแล้ว ถึงอย่างไรนางก็ได้ระบายความแค้น ส่วนเงิน

564
ก็ได้มาในมือเรียบร้อย ขาของจ้าวเหย้าจู่จะพิการหรือไม่
นันก็ไม่สาํ คัญ ถึงอย่างไรเขาก็ได้รบั โทษของเขาแล้ว
แน่นอนว่าหากขาของเขาพิการเช่นนันก็ยงดี
ิ สําหรับคน
ทีล่วงเกินนาง เสินเวยก็ไม่คิดทีจะปรานี

เมือเงยหน้าขึนมองก็เห็นเยวียจียกชาเข้ามา เสินเวยจึง
เอ่ยขึนอย่างหยอกล้อว่า “จางสง งานมงคลของเจ้ากับ
เยวียจี...”

เพิงจะเปิ ดประเด็นก็ถกู เยวียจีร้องขัดขึนด้วยความขุ่น

เคืองทังเขินอาย “คุณหนู!” นางปิ ดเนือปิ ดตัวใบหน้า
แดงกําจนทําให้หลีฮวากับเหอฮวาปิ ดปากแอบยิม มี
เพียงเถาฮวาทีไม่เข้าใจทังยังถามอีกว่า “คุณหนู พีจาง
สงกับพีเยวียจีเป็ นอะไรหรือเจ้าคะ”
565
เสินเวยกลันหัวเราะ “ก็เรืองทีพีจางสงของเจ้าสูข่ อพีเย
วียจีเป็ นภรรยาอย่างไร”

“คุณหนูทา่ นยังจะพูดอีก!” เยวียจีหน้าแดงมากขึน

ทุกที ราวกับเมฆสีทองทีส่องประกายเรืองรองบนท้อง
ฟ้า แม้แต่จางสงก็รูส้ กึ ว่าหน้าเห่อร้อนไปด้วยจึง
ประสานมือคารวะวอนขอให้ละเว้น “คุณหนูอย่าหยอก
ล้ออีกเลยขอรับ”

หญิงสาวหน้าบาง แม้จะพูดเรืองงานมงคลก็เขินอาย
แต่เสินเวยกลับไม่สะทกสะท้านแต่อย่างไร “เรืองนีมี
อะไรน่าอายกัน ชายหญิงต้องแต่งงานสร้างครอบครัว นี
เป็ นเรืองทีเกิดขึนเป็ นธรรมดา เยวียจี ถือโอกาสทีจางสง
566
ก็อยูด่ ว้ ยเช่นนี เจ้ากับครอบครัวมีเงือนไขสิงใดก็บอกมา
เถิด ข้าจะให้ความเป็ นธรรมแก่เจ้า ส่วนเรืองสินเดิมก็ไม่
ต้องกังวล เจ้ารับใช้ขา้ มาระยะหนึงข้าย่อมไม่เอาเปรียบ
เจ้าแน่”

“คุณหนูทา่ นยังจะพูด...” เยวียจีเขินอายเป็ นอย่างมาก

นางกระทืบเท้าหมุนกายยกมือปิ ดหน้าแล้ววิงออกไป
จางสงมีสีหน้าลําบากใจคิดจะตามไปแต่เป็ นการเสีย
มารยาทหากจะผลุนผลันออกไป

เสินเวยยิมหวาน แต่ทนั ใดนันก็แสดงสีหน้าจริงจัง “จาง

สง ถึงแม้เยวียจีจะรับใช้ขา้ ไม่นาน แต่ถงึ อย่างไรนางก็
เป็ นคนข้างกายของข้า นางเป็ นหญิงทีดี หากข้ารูว้ า่ เจ้า
ดูแลนางไม่ดี...”

567
คําพูดทีเหลือเสินเวยไม่ตอ้ งเอ่ยออกมา จางสงก็เข้าใจ
อยูล่ กึ ๆ ภายในใจเขากลับดีใจแทนเยวียจีทีคุณหนูให้
ความสําคัญกับเยวียจี จึงกล่าวออกมาอย่างจริงใจว่า
“คุณหนูโปรดวางใจขอรับ บ่าวได้แต่งกับเยวียจีถือเป็ น
ความเมตตาของบรรพชน บ่าวจะต้องดูแลนางเป็ น
อย่างดี”

สีหน้าของเสินเวยอ่อนโยนขึนมาบ้าง “จดจําคําทีเจ้า
พูดไว้ในวันนีให้ดี ส่วนวันเวลาพวกเจ้าก็ไปหารือกันเอง
เถิด กําหนดวันได้แล้วก็อย่าลืมบอกข้า ข้าจะให้ทา่ นซู
ช่วยจัดเตรียมงานให้พวกเจ้า”

จางสงยินดียงิ “บ่าวขอบคุณคุณหนูทีเมตตา” ให้ทา่ นซู

568
ช่วยจัดเตรียมงานแต่งงานให้ได้นีเป็ นเพราะคุณหนูให้
เกียรติพวกเขา จางสงพลันเดินตามเยวียจีออกไปอย่าง
ร้อนใจ

เสินเวยมองจางสงทีถอยออกไป เมือหันกลับมาก็เห็น
หลีฮวากับเหอฮวากําลังหารือกันว่าจะมอบของกํานัล
อะไรให้เยวียจีดี เช่นนันจึงเผลอยิมออกมา “พวกเจ้าทัง
สองก็ไม่ตอ้ งอิจฉาเยวียจีหรอก ข้าจะปฏิบตั ิกบั พวกเจ้า
อย่างเท่าเทียม หากพวกเจ้ามีคนทีชอบข้าก็จะเป็ นธุระ
ให้พวกเจ้าเช่นเดียวกัน ให้เงินหนึงร้อยตําลึงเป็ นสินเดิม
เท่ากับเยวียจี”

เหอฮวายังรอได้ แต่หลีฮวากับเยวียจีทีอายุไล่เลียกัน เย
วียจีกําลังจะแต่งงานแล้ว แต่หลีฮวายังไม่ตกลงปล่อง

569
ชินกับใคร เสินเวยจึงรูส้ กึ กังวลอยูบ่ า้ ง

ถึงแม้ในสายตาของเสินเวยจะมองว่าเด็กสาวอายุสบิ หก
สิบเจ็ดปี จะยังไม่โตเป็ นผูใ้ หญ่ ในยุคปั จจุบนั ยังเป็ น
เพียงเด็กมัธยมปลาย แต่ในยุคโบราณทีผูห้ ญิงแต่งงาน
ในวัยสิบห้าปี และเป็ นแม่ในวัยสิบหกปี หญิงสาวอายุ
สิบแปดปี ทียังไม่แต่งงานจะถูกเรียกว่าสาวแก่ เสินเวย
ไม่ใส่ใจต่อเรืองนี แต่วา่ หลีฮวาเป็ นคนของทีนี นางก็ไม่
อยากให้สาวใช้คนสนิทของตนต้องเผชิญกับสายตา
แปลกประหลาดของผูค้ น

ในคราวแรกหลีฮวากับเหอฮวารูส้ กึ เขินอาย แต่เมือได้

ยินคุณหนูพดู ว่าเงินหนึงร้อยตําลึงก็พลันตกใจขึนมา
“ไม่ได้...ไม่ได้เจ้าค่ะ นีก็มากเกินไปนะเจ้าคะคุณหนู”

570
นีแทบจะเท่ากับสินเดิมของหญิงสาวในครอบครัวที
มังคัง งานแต่งงานของชุ่ยยาทีอาศัยอยูท่ างใต้ของหมู่
บ้านมีสนิ เดิมแค่ยีสิบตําลึง ทุกคนก็พากันอิจฉาอยูน่ าน
แล้ว คุณหนูกลับให้พวกนางตังหนึงร้อยตําลึง นียังไม่
รวมเสือผ้าเครืองเรือนและข้าวของอืนๆอีก หากคิดรวม
กันไม่เท่ากับสินเดิมของแม่นางในครอบครัวผูม้ ีฐานะ
หรือไม่ได้ๆ จะให้คณ
ุ หนูสนเปลื
ิ องเช่นนีไม่ได้

เสินเวยโบกมือ ท่าทีราวกับไม่ใส่ใจ "โง่จริง สินเดิมมี

มากจึงจะสมศักดิศรี ฝ่ ายชายจะได้ไม่กล้ารังแก เมือ
ข้ามอบให้พวกเจ้าก็จงรับไว้แต่โดยดี เก็บรักษาไว้ อย่า
ได้โง่เขลามอบให้สามีไปจนหมด เวลานีข้ามีเงินมาก
มาย จะแต่งสาวใช้สกั สามสีคนนันทําได้" เสินเวยหน่าย
จะทนมองท่าทีตืนตระหนกของหลีฮวาและเหอฮวาข้า

571
กําลังส่งเสริมพวกเจ้าอยูร่ ูห้ รือไม่

เหอฮวายังคงโง่เขลา แต่หลีฮวานันเข้าใจดีแล้วและ
เพราะเข้าใจในใจจึงรูส้ กึ ซาบซึง “ถึงอย่างนันก็ไม่จาํ
เป็ นต้องให้มากอย่างนีก็ได้เจ้าค่ะ มีแค่ยีสิบสามสิบ
ตําลึงบ่าวก็พอใจแล้ว อีกอย่างพวกเราแต่งออกไปใน
ฐานะคนของคุณหนู ใครจะกล้ารังแกกันเจ้าคะ" หลี
ฮวาข่มความอายพูดออกมาอย่างจริงจัง

"ใช่ ใช่แล้วเจ้าค่ะ" เหอฮวากล่าวสําทับอีกคน

เมือมองเด็กสาวสองคนทีมีทา่ ทีจริงจัง เช่นนันเสินเวยก็

อับจนปั ญญา ยังมีคนทีไม่อยากได้เงินด้วยหรือ? "เอา
เถิดๆ เรืองนีค่อยพูดกันทีหลัง" เมือถึงเวลานัน ตนยัด
572
เงินใส่กล่องให้พวกนาง พวกนางยังจะส่งกลับมาได้หรือ

"หากรังแกกันก็ตีให้ตาย" จู่ๆ เถาฮวาทีอยูข่ า้ งๆ ก็เอ่ย

ขึน

เสินเวยชะงักไปครูห่ นึง เมือดึงสติกลับมาได้จงึ กล่าวชม

อย่างพอใจ “ใช่ เถาฮวาพูดถูก ใครรักแก พวกเราก็
ต้องตี ตีจนกว่าเขาจะไม่กล้าทําอีก" เถาฮวาอายุยงั
น้อยเพียงนีก็เข้าใจเรืองสิทธิสตรีแล้ว มิน่าเล่าตนจึงรูส้ กึ
ถูกชะตากับนางทีสุดแล้ว

"คุณหนู!" แววตาของหลีฮวาเกลือนไปด้วยความ
หน่ายใจ "เถาฮวาไม่รูเ้ รืองรูร้ าว เหตุใดคุณหนูตอ้ ง
เหลวไหลตามนางด้วยเจ้าคะ" เมือแต่งออกไปก็ตอ้ งเชือ
573
ฟั งสามี มีอย่างทีไหนกันทีเอะอะก็จะฆ่าจะตี นีกลาย
เป็ นอะไรไปแล้ว?

"เรืองนีเหลวไหลตรงไหนกัน หรือว่าหากถูกรังแกแล้วจะ
เอาคืนก็ไม่ได้หรือ หากต้องคับข้องใจเพียงนี ไม่สไู้ ม่
แต่งกับใครเสียดีกว่า" เสินเวยโต้แย้ง เมือเห็นหลีฮวายัง
คิดจะพูดอะไรอีกจึงรับโบกมือ "พอทีๆ ข้ารูแ้ ล้วว่าท่าที
สงบเสงียมเป็ นความงามของสตรี! ข้าจะพาเถาฮวา
ออกไปเดินเล่นในสวน พวกเจ้าสองคนอยูเ่ ตรียมของ
กํานัลในห้องเถิด กลับมาแล้วข้าจะไปพบท่านปู่ ใหญ่"
งานแต่งของเสินเถากําหนดฤกษ์มงคลคือเดือนหก นาง
ในฐานะทีเป็ นน้องสาวย่อมต้องไปแสดงความยินดี

คนทีเสินเถาจะแต่งงานด้วยนันเป็ นคนของหมูบ่ า้ น
574
ตระกูลจาง อยูห่ า่ งจากหมูบ่ า้ นตระกูลเสินไม่ถงึ สิบลี
เด็กหนุ่มผูน้ นมี
ั อายุสบิ เจ็ดปี มีพีสาวสองคน น้องสาว
หนึงคน เขาเป็ นบุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูล
ฐานะของครอบครัวก็ไม่เลวนัก เปิ ดร้านขายของต่างๆ
มีทีดินยีสิบกว่าหมู[่ 1] บิดามารดาเป็ นคนมีเหตุมีผล
และมีความสามารถ

เรืองการแต่งงานครังนีน้องสะใภ้ของฮูหยินสกุลหวังเป็ น
คนเสนอขึน บ้านเกิดของน้องสะใภ้ของนางตังอยูท่ ีหมู่
บ้านตระกูลจาง นางรูว้ า่ ทายาทนามว่าจางเกินเป็ นชาย
หนุ่มทีขยันขันแข็งจึงนึกขึนมาได้วา่ ครอบครัวของพี
สาวสามีมีบตุ รสาวทียังไม่ออกเรือน อีกทังยังถึงวัยที
เหมาะสมจะแต่งงานจึงเอ่ยปากขึน ฮูหยินสกุลหวังยาม
เมืออยูท่ ีบ้านเกิดก็สนิทสนมกับน้องสะใภ้ผนู้ ีเป็ นอย่างดี

575
นางย่อมต้องเชือสิงทีนางแนะนําหลังจากคิดทบทวนอยู่
หลายวันจึงหารือกับสามีของตน ฝ่ ายสามีไม่วางใจจึง
เดินทางไปสอบถามเกียวกับชายหนุ่มผูน้ ีถึงหมูบ่ า้ น
ตระกูลจาง เมือกลับมาจึงตัดสินใจยอมรับการสูข่ อครัง
นี

ฝ่ ายตระกูลจางเมือได้ยินว่าตระกูลเสินตอบตกลงก็รูส้ กึ
ยินดี! ก่อนหน้านีได้ยินว่าปู่ ของหญิงสาวไม่เพียงเป็ นผู้
นําตระกูลเท่านัน อีกทังยังเป็ นหัวหน้าหมูบ่ า้ น ส่วนพี
ชายของนางก็เป็ นซิวไฉ[2] ฤดูใบไม้รว่ งปี นีจะสอบจวี
เหริน[3] แล้ว ได้ยินว่าแม่นางผูน้ ีรูห้ นังสือด้วย นางมีดี
เพียงนีแล้วจะสนใจพวกเขาได้อย่างไร พวกเขาไม่มี
ความหวังอะไรเลย

576
เวลานีเมือได้ยินว่าตระกูลเสินตอบตกลงพวกเขาก็ดีใจ
ราวกับสวรรค์มาโปรด สองสามีภรรยาแพร่กระจายข่าว
ไปทัวไม่ยอมหยุดปาก จางเกินก็พลอยหน้าชืนตาบาน
ไปด้วย สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความยินดี

เมือลองไปสืบความดูกลับพบว่างานแต่งครังนีไม่
ธรรมดาเสียแล้ว ในตระกูลเสินยังมีทา่ นโหวอีกคน เป็ น
ญาติสนิททีสุดกับครอบครัวของแม่นางผูน้ ี หือ ไม่เชือ
หรือ? ก็คณ
ุ หนูของจวนท่านโหวกําลังพํานักอยูท่ ีหมู่
บ้านตระกูลเสินคฤหาสน์หลังนันอย่างไร นางมีสง่าราศี
อย่างมาก

คราวนีตระกูลจางก็ปีติยินดีจนกลายเป็ นความตกตะลึง
ได้ผกู มิตรกับคนใหญ่คนโต บุตรชายของพวกเขาได้ผกู

577
สัมพันธ์กบั คนเหล่านันแล้ว ดังนันสองสามีภรรยาจึง
ตัดสินใจใช้เงินทองทีสะสมมาทังชีวิตเป็ นสินสอด เมือ
สินสอดห้าสิบตําลึงส่องประกายอยูท่ า่ มกลางสายตา
ของชาวบ้านในหมูบ่ า้ นตระกูลเสิน ทุกคนก็ตา่ งพูดกัน
ว่าตระกูลจางเป็ นครอบครัวทีจริงใจมาก นายผูเ้ ฒ่าเสิน
ก็พงึ พอใจมากเช่นกัน ดังนันจึงกําหนดฤกษ์แต่ง
งานอย่างรวดเร็ว

------

[1] หมู่ (亩) คือหน่วยวัดพืนทีของจีน

578
[2] ซิวไฉ (秀才) คือการสอบเข้ารับราชการรอบ
แรก เป็ นการสอบคัดเลือกระดับท้องถิน ผูท้ ีสอบผ่าน
รอบนีเรียกว่า ซิวไฉ

[3] จวีเหริน（举人 ）คือการสอบเข้ารับราชการ

รอบทีสอง เป็ นการสอบคัดเลือกระดับภูมิภาค ผูท้ ีสอบ
ผ่านรอบนีเรียกว่า จวีเหริน

579
 ตอนที 32 คําขอร้องของเสียวผู่

ตอนทีเสินเวยมาถึงเรือนของท่านปู่ ผนู้ าํ ตระกูล ด้านในก็

กําลังยุง่ กับการจัดแต่งเรือน เหล่าหญิงสาวกําลังช่วยกัน
เย็บปั ก ฤกษ์แต่งงานกําหนดจัดขึนในเดือนหก แต่ตอน
นีเดือนทีสีกําลังจะผ่านพ้นไป นับดูแล้วมีเวลาอีกเพียง
แค่หนึงเดือนกว่าๆ ข้าวของชินเล็ก เสินเถาก็จดั เตรียม
ไว้เสร็จแล้ว แต่ขา้ วของจําพวกผ้าห่มต้องให้ผใู้ หญ่ช่วย
ทํา

580
เมือเสินเวยเดินผ่านประตูเข้ามาก็ได้รบั การต้อนรับ
อย่างอบอุน่ ไม่ตอ้ งพูดถึงอย่างอืน เพียงแค่เรืองที
เสินเวยเป็ นคนใจกว้าง ตอนเทศกาลปี ใหม่นางมีของ
กํานัลชินใหญ่ไปมอบให้ แม้แต่เสินเส้าหย่งของเรือน
สามก็ได้ไม่นอ้ ย เพราะอย่างนันฮูหยินสกุลจางจึงยินดี
ต่อการมาเยือนของเสินเวยเป็ นอย่างมาก

"หลานเวยมาแล้วหรือ" ฮูหยินสกุลหวังทักทาย

เสินเวยคารวะทุกคน "ยังไม่ได้แสดงความยินดีกบั ป้า

สะใภ้เลย ยินดีดว้ ยนะเจ้าคะทีพีเถาได้สามีทีดีเพียงนี"
พูดพลางส่งสัญญาณให้หลีฮวานําของกํานัลไปมอบให้
"นีเป็ นของกํานัลแก่พีเถา ขอท่านป้าสะใภ้โปรดรับไว้
เจ้าค่ะ"
581
"ดูเจ้าสิ เจ้ามาเยียมพีเถาของเจ้าก็พอแล้ว ยังจะนํา
ของกํานัลอะไรมาอีก" เหล่าไท่ไท่แย้มยิมเป็ นเชิงตําหนิ
หันกลับเข้าไปในห้อง พลางตะโกนเรียก "เถาเอ๋อร์
น้องเวยของเจ้ามาเยียมน่ะ"

เสินเถารับคํา วางเข็มกับด้ายในมือลงก่อนจะเดินออก
มา "น้องเวยมาแล้วหรือ?" ใบหน้าแดงระเรือ ท่าทาง
ราวกับหญิงสาวทีกําลังจะแต่งงาน

เสินเวยคลียิมยินดี "ยินดีดว้ ยเจ้าค่ะพีเถา"

เสินเถาเองก็ใจกว้างมากทีเดียว "ขอบใจน้องเวยมาก"

582
สีหน้ายิงสดใสมากขึน เสินเวยรูส้ กึ ว่าน่าสนใจมาก

"หลานเวย ของกํานัลนีมีมลู ค่ามากเกินไป ป้าสะใภ้รบั

ไว้ไม่ได้" อยูๆ่ ฮูหยินสกุลหวังก็กล่าวขึน ทุกคนจึงหัน
มามองในทันที ผ้าสีพับ พับทีเป็ นสีแดงสดไม่ตอ้ งใช้มือ
จับ เพียงดูดว้ ยสายตาก็รูว้ า่ ไม่ใช่สงที
ิ สามารถซือหาได้
ในตําบล อีกทังยังมีกาํ ไลเงินทีมีขนาดกว้างเท่ากับ
ขนาดของนิวมือ ปิ นระย้าหนึงชิน รัดเกล้ารูปผีเสือหนึง
คู่ เพียงแค่ปินระย้าชินนีก็มีคา่ เท่ากับสินเดิมทังหมดของ
เถาเอ๋อร์แล้ว แต่น่ากลัวว่าจะมีคา่ มากกว่าสักหน่อย ฮูห
ยินสกุลหวังสะดุง้ ตกใจ ของกํานัลชินนีก็ลาค่
ํ าเกินไป
ไม่อาจรับไว้ได้

"ของกํานัลชินนีมากเกินไป ข้ารับไว้ไม่ได้" ไม่เพียงฮูห

583
ยินสกุลหวังเท่านันทีตกใจ แม้แต่เหล่าไท่ไท่ก็ตกใจเช่น
กัน หลานเวยคนนีมือเติบจริงๆ แต่วา่ ตนจะฮุบเอา
สมบัติของลูกหลานไม่ได้ "หลานเวย เจ้าให้ของกํานัล
จําพวกกระเป๋ าเงินก็พอแล้ว จะสินเปลืองเช่นนีไม่ได้"

"ใช่แล้วๆ ของเหล่านีหลานเวย เจ้าเก็บไว้ใช้

เองเถอะ" ฮูหยินสกุลจางก็ปฏิเสธเช่นกัน แต่สาย
ตากลับจับจ้องไปทีปิ นระย้าไม่ยอมขยับ ช่างเป็ นปิ น
ระย้าทองทีงดงามจริงๆ ถ้าหากให้นางก็คงจะดี

เสินเวยก็หน่ายใจมากเช่นกัน แม้แต่สนิ เดิมของสาวใช้

ประจําตัว นางก็ใจกว้างเพียงนัน ของกํานัลแก่พีสาวใน
ตระกูลจะน้อยกว่าได้หรือ

584
"ท่านย่า ท่านป้าใหญ่ก็รบั ไว้เถิดเจ้าค่ะ พูดตามความ
จริงแล้วข้าก็ไม่ได้ขดั สนสิงเหล่านี" ปิ นระย้าทองนีนาง
เลือกมาจากห้องลับ ไม่ได้จ่ายเงินสักอีแปะเดียว "ได้
ยินพีเขยตระกูลจางบอกว่าสินสอดห้าสิบตําลึง สินเดิม
ของพีเถาจะน้อยไม่ได้ สินเดิมก็คือศักดิศรีของผูห้ ญิง
สินเดิมมากหน่อย พีเถาก็สามารถอยูใ่ นตระกูลสามีได้
อย่างมันคง เดิมทีพีน้องร่วมตระกูลย่อมต้องเกือกูลกัน
เจ้าค่ะ" พูดถึงตรงนีนางก็หนั ไปมองฮูหยินสกุลจาง
ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า "ไม่เพียงแค่พีเถาเท่านัน น้อง
ซิงเอ๋อร์ก็เช่นกัน หากจะแต่งงานข้าก็จะมอบของกํานัล
เช่นเดียวกันเจ้าค่ะ"

คําพูดนีพูดได้ตรงใจของทุกคนนัก มีหญิงสาวคนใดบ้าง
ทีไม่ผา่ นการเป็ นเจ้าสาว ฮูหยินสกุลหวังก็หวังเช่นกันว่า

585
สินเดิมของบุตรสาวจะมีมาก เช่นนีจึงจะอยูใ่ นตระกูล
ของสามีอย่างมีเกียรติ เพียงแต่ฐานะทางบ้านไม่ใคร่ดี
นัก

สุดท้ายเหล่าไท่ไท่จงึ ยอมรับของกํานัลไว้ "เถาเอ๋อร์ เจ้า

ต้องขอบใจน้องเวยของเจ้า จดจํานําใจนีของนางไว้"

เสินเถากล่าวขอบใจเสินเวย ก่อนจะนําของกํานัลไปเก็บ
ไว้ทีห้องของตนเองท่ามกลางสายตาอิจฉาของทุกคน

ฮูหยินสกุลจางชืนชมเสินเวยไม่หยุดปาก "หลานเวย
เป็ นเด็กทีมีคณ
ุ ธรรม ใจกว้าง อาสะใภ้สามขอบใจเจ้า
แทนซิงเอ๋อร์ดว้ ย" ในใจนางคํานวณมูลค่าของของ

586
กํานัลเหล่านี รูส้ กึ เบิกบานเป็ นอย่างยิง

เสินเวยก็ไม่ใส่ใจ สิงเหล่านีไม่ได้มีคา่ อะไรมากมาย ขอ

เพียงไม่สร้างเรืองวุน่ วายให้กบั นางก็พอ นางก็ยินดีจะ
จ่ายเงินเป็ น 'คนโง่ใจกว้าง'

ระหว่างทางทีกลับมา เสินเวยก็ถอนหายใจ เปรยกับหลี

ฮวาว่าสงสารจิตใจของคนเป็ นพ่อแม่ยงนั
ิ ก หลีฮวาจึง
เอ่ยว่า "คุณหนูคิดถึงบ้านหรือเจ้าคะ" คุณหนูตอ้ งจาก
เมืองหลวงมาอยูใ่ นพืนทีชนบทอันห่างไกลนับหมืนลี
เพียงลําพัง ท่านคงคิดถึงบ้านกระมัง? คงจะคิดถึง
ครอบครัวทีอยูท่ ีจวนทีเมืองหลวง แม้คณ
ุ หนูจะแข็ง
แกร่งมีความสามารถอย่างไร แต่นางก็เป็ นเพียงเด็กสาว
อายุยา่ งสิบสามปี เท่านัน หากเป็ นนางก็คงจะคิดถึง

587
ครอบครัวเช่นกัน มิน่าเล่าคุณหนูจงึ ใจกว้างกับครอบ
ครัวของนายผูเ้ ฒ่าปานนัน นีก็คงเป็ นเพราะนางคิดถึง
บ้านแล้ว! หลีฮวาคิดว่าตนรูค้ าํ ตอบทีถูกต้องแล้ว

ถ้าหากเสินเวยรูค้ วามคิดของหลีฮวา นางจะต้องตกใจ

จนสําลักนําแน่! พบก็ไม่เคยพบ แล้วนางจะคิดถึงพวก
เขาได้อย่างไร หากจะคิดถึงก็มีแค่มารดาและเพือนพ้อง
ทีร่วมต่อสูเ้ คียงบ่าเคียงไหล่ในยุคปั จจุบนั ของนางเท่า
นัน

เพราะอย่างนันท่าทีนิงเงียบไม่พดู ไม่จาของเสินเวย เมือ

ตกอยูใ่ นสายตาของหลีฮวาแล้วจึงกลายเป็ นว่านาง
กําลังเหงา แม่พระนางนีในใจกําลังคิดว่าจะทําอย่างไร
ให้คณ
ุ หนูรา่ เริง นีอาจพูดได้วา่ เป็ นความเข้าใจผิดทีงด

588
งามกระมัง?

เรือนทีเสินเวยอาศัยอยูน่ นนางตั
ั งชือให้วา่ เรือนมวลบุ
ปผา ตังมาจากชือของสาวใช้ประจําตัวของนาง ทีมีเถา
ฮวา หลีฮวา เยวียจีและเหอฮวา นอกจากสาวใช้ทงสี
ั
คนนีแล้ว ยังมีโม่ลี เหมยฮวา เฉียงเวย ซุยุ่ เซียน เป็ น
สาวใช้ขนสอง
ั แต่วา่ ทังสีชือนีมีแค่สองคนเท่านัน โม่ลี
กับเฉียงเวยแค่ตงชื
ั อไว้ แต่ยงั ไร้เจ้าของนาม ดอกไม้
มากมายอย่างนีรวมกันก็เป็ นมวลบุปผาแล้ว

เสินเวยมองจากทีไกลๆ ก็เห็นหน้าประตูคฤหาสน์ของ
ตนมีใครบางคนกําลังยืนอยู่ เขาก็คือเสียวผู่ เด็กหนุ่มที
นางพาตัวมาจากสันเขาเฟยหลวน เมือเขาเห็นเสินเวย
แล้วก็ถลาเข้ามาคุกเข่าตรงหน้านาง "ขอคุณหนูได้

589
โปรดช่วยข้าแก้แค้นทีเถิดขอรับ"

เสินเวยเลิกคิวขึน กวาดสายตามองชายหนุ่มทีคุกเข่าอยู่
บนพืน ไม่สิ ควรจะกล่าวว่าเป็ นเด็กหนุ่มคนหนึงน่าจะ
ถูกต้องกว่า ทําอย่างไรชุดสีนาตาลก็
ํ ปกปิ ดสง่าราศีบน
ตัวเขาไม่มิด ดวงตาของเขาเผยความตืนเต้นและเกลียด
ชังออกมา แม้วา่ กําลังคุกเข่า แต่แผ่นหลังของเขายังคง
เหยียดตรง แค่มองก็รูว้ า่ ไม่ใช่บา่ วทีมีกิรยิ าเหมาะสม

"เข้ามาพูดกันด้านในเถอะ" เสินเวยชายตามองเขา
อย่างเหนือกว่า ก่อนจะเดินผ่านร่างของเขาไป จนได้ยิน
เสียงเสียดสีของกระดูกจากการทีเขากําหมัดแน่น เด็ก
สาวเผลอเหยียดยิมมุมปาก แค่ถกู มองเหยียดเพียงเล็ก
น้อยก็ทนรับไม่ไหวเสียแล้ว เช่นนีก็ยงั คิดจะแก้แค้นอีก

590
หรือ?

เสียวผูท่ ีอยูบ่ นพืนก้มหน้าลงกัดฟั นแน่น แต่ก็ยอมเดิน

ตามนางเข้าไปในเรือนมวลบุปผา

เมือเข้ามาในห้องแล้ว เสินเวยนังลงบนเก้าอีสบายของ
ตัวเอง หลีฮวารีบส่งชาหอมกรุน่ ให้อย่างรูใ้ จ เสินเวยจิบ
ชาอย่างครึมอกครึมใจ ก่อนจะพูดขึนอย่างไม่ใส่ใจว่า
"เอาล่ะ เจ้าพูดมาเถิด"

แววตาของเสียวผูห่ ม่นลง กัดฟั นเตรียมจะคุกเข่าลงอีก

ครัง ขอเพียงสามารถแก้แค้นได้ แม้จะถูกดูหมินเหยียด
หยามอย่างไรเขาก็รบั ได้ทงนั
ั น

591
เสินเวยเชิดใบหน้าขึนพร้อมกับห้ามเขาไว้ "เอาล่ะ ใน
เมือคุกเข่าไม่ได้ก็ไม่ตอ้ งทํา เจ้ายืนพูดเถิด" ในเมือหลัง
งอลงไม่ได้ ก็คิดว่าตนจะคุกเข่าได้อย่างถูกต้องหรือ

สีหน้าของเสียวผูเ่ ปลียนแปลงไปชัวครู ่ ก่อนจะปรับ

เปลียนเป็ นปกติในทันที "ข้า...อยากขอร้อง ใหคุณหนู
โปรดช่วยข้าแก้แค้นที!" เขาแทบจะใช้เรียวแรงจากทัง
ร่างจึงจะสามารถเอ่ยคําพูดนีออกมาได้ แต่เมือได้พดู
มันออกมา จู่ๆ เขาก็รูส้ กึ ว่าทังตัวโล่งขึนมาก คําพูดต่อ
ไปก็ยงเอ่
ิ ยปากได้ง่ายขึน "ข้ากับน้องสาวถูกลักพาตัว
มายังสันเขาเฟยหลวน เพราะแผนการของแม่รองใน
ตระกูล"

592
"อ้อ พูดเช่นนีก็หมายความว่าเจ้าเป็ นทายาทของ
ตระกูล?" เสินเวยเหลือบมองเสียวผู่ เห็นเขาพยักหน้า
ลง มุมปากก็ยกขึนในทันที "เจ้าก็ไร้ประโยชน์เสียจริง
ทายาทผูส้ งู ส่งกลับสูอ้ นุภรรยาคนหนึงไม่ได้"

สีหน้าของเสียวผูเ่ ปลียนแปลงไปอีกครัง หมัดข้างตัวกํา

เข้าหากันแน่น ในอดีตเขาโตมากลางกองเงินกองทอง
ไปทีใดก็มีแต่ผคู้ นรายล้อมราวดาวล้อมเดือน เคยถูก
เยาะเย้ยถากถางถึงขันนีเสียทีไหน แต่เขายังยอมอดทน
ไว้ไม่ขยับ "มีเจตนาร้ายแต่แสร้งทําเป็ นแสนดี แม่รอง
แสร้งทําตัวเป็ นแม่ทีจิตใจมีเมตตามาหลอกทุกคน"

ภายนอกแม่รองแสดงได้ดีมาก แม้แต่เขาก็เคยถูกหลอก
คิดว่าน้องสาวได้รบั การดูแลเป็ นอย่างดี ใครจะคิดว่า
593
ภายใต้ทา่ ที ‘ใจดีมีเมตตา’ ของนาง แท้จริงแล้วกลับใจ
ดําอํามหิต

"ข้ออ้าง! แพ้ก็คือแพ้ จะหาข้ออ้างไปเพือสิงใดกัน มี

เพียงคนอ่อนแอเท่านันทีจะหาข้ออ้างให้ตวั เอง น่าขัน
นัก" มุมปากของเสินเวยประดับด้วยรอยยิมเย้ยหยัน
พร้อมทังมองชายหนุ่มตรงๆ

เช่นนันนางจึงได้เห็นเสียวผูถ่ ลึงตาใส่ แววตาปะทุดว้ ย

ไฟโทสะ สีหน้าทังโกรธทังเจ็บแค้น "หากคุณหนูไม่
ยินยอมก็บอกมาตามตรง เหตุใดต้องถากถางข้าเช่น
นี!" หน้าผากของเขามีเส้นเอ็นผุดขึนมา สีหน้ากราด
เกรียว แต่กน้ บึงในหัวใจกลับเหน็บหนาว ความสินหวัง
เป็ นเหมือนกระแสนําทีกวาดต้อนทุกอย่างเข้าไป
594
ตอนที 33 ความแค้น ต้องสะสางด้วยตัวเองเท่านันจึง
จะสลายความแค้นได้

"หยุด!" เสินเวยตะคอก หันกลับมามองเสียวผู่ ก่อน

จะพูดอย่างเย็นชาว่า "เพียงแค่นีเจ้าก็โกรธเสียแล้ว?
595
ถูกดูหมินเพียงเล็กน้อยเท่านันเจ้าก็ทนรับไม่ไหวเสียแล้ว
ความมุง่ มันทีจะแก้แค้นของเจ้าช่างตําเสียจริง"

แต่เสียวผูก่ ็เป็ นคนเฉลียวฉลาดคนหนึง เขารีบคุกเข่าลง

ไปอีกครัง พูดอย่างจริงใจว่า "ขอคุณหนูได้โปรดสอน
ข้าที!"

ปากของเสินเวยกระตุก ถือว่าไม่โง่เขลาเกินไปนัก ไม่ทาํ

ให้นางผิดหวังเสียทังหมด แม้จะคิดเช่นนีแต่สีหน้าของ
นางยังคงนิงเฉย "ข้าเป็ นคนเช่นไร เชือว่าเจ้าคงเห็น
ชัดเจนแล้วตอนทีอยูส่ นั เขาเฟยหลวน เจ้าคูค่ วรให้ขา้
ช่วยแก้แค้นแทนเจ้าอย่างไรเล่า เจ้ามีเบียอะไร หรือเจ้า
สามารถให้อะไรแก่ขา้ ได้ เจ้าก็ไม่กลัวว่าจะกลายเป็ น
การขอหนังจากเสือ[1]หรือ" เสินเวยท่าทีปราดเปรือง
596
สิงทีนางพูดนันก็เป็ นความจริง คนทีไม่เกียวข้องกัน
แล้วมีเหตุผลอะไรทีจะต้องช่วยเหลือ เสินเวยเองก็ไม่ใช่
นักบุญ

ครังนีเสียวผูไ่ ม่โกรธ แต่เขากลับตรึกตรองอย่างจริงจัง

มากขึน ในใจเสินเวยพลันนึกชืนชมเขาเพิมขึนอีกสอง
ส่วน

ผ่านไปเนินนาน เขาจึงเงยหน้าสบตากับนาง แล้วส่าย

หน้าตอบว่า "ไม่มี เวลานีข้าไม่มีเงินติดตัวสักอีแปะ อีก
ทังยังอาศัยคุณหนูเมตตาแบ่งข้าวให้กิน ข้าไม่มีสงใด
ิ
มอบให้คณ
ุ หนูได้ แต่วา่ ..." คําพูดของเขาเปลียนไป
"ขอเพียงคุณหนูช่วยข้าแก้แค้น หลังจากทีข้าได้กลับสู่
ตระกูลแล้วท่านต้องการสิงใดก็ยอ่ มได้"
597
เขาพูดด้วยนําเสียงทีเต็มเปี ยมไปด้วยพลัง เขาคิดว่าขอ
เพียงเปิ ดเผยธาตุแท้ของแม่รองได้ ด้วยฐานะและความ
มังคังของตระกูลเซียแห่งเจียงหนาน มีสงแลกเปลี
ิ ยนใด
บ้างทีเขาจ่ายไม่ได้ ส่วนอีกคําถาม เสียวผูค่ รุน่ คิดก่อน
จะตอบไปตามตรง "มันมันชอบท่านมาก" คุณหนูทาํ
ให้นอ้ งสาวของเขาชืนชอบได้ เช่นนันนางก็น่าจะไม่ใช่
คนเลว?

เสินเวยเมือได้ฟังคําตอบนีก็ไม่รูจ้ ะพูดอย่างไรดี ยังนึก

ว่าเขามาพบนางเพราะคิดทบทวนมาถีถ้วนแล้ว คิดไม่
ถึงว่าเขาอาศัยแค่ความชอบของเด็กคนหนึงเท่านัน
หน้าผากของคนเลวจะสลักบอกไว้หรือ ช่างไร้เดียงสา
เกินไปแล้ว! เสินเวยนึกอยากส่ายหน้า

598
เงือนไขทีเด็กหนุ่มบอกมานันฟั งดูแล้วก็คมุ้ ค่า แต่เสินเว
ยกลับส่ายหน้า มองเขาอย่างครุน่ คิด พลางเอ่ยว่า
"เจ้าไม่เคยคิดบ้างหรือว่าเหตุใดแม่รองของเจ้าจึง
สามารถหลอกลวงคนทังจวนได้ แม่แท้ๆ ของเจ้าคงไม่
อยูแ่ ล้วกระมัง? ในตระกูลเจ้ามีอาํ นาจสิทธิขาดเท่าใด"

เด็กหนุ่มเอ๋ย เจ้าก็เยาว์วยั เกินไป ผ่านความล้มเหลว

เพียงเล็กน้อยก็คิดว่าสามารถมองเห็นเนือแท้ของผูค้ นได้
อย่างทะลุปรุโปร่งเสียแล้ว แต่ไม่รูว้ า่ แท้จริงแล้วในโลกนี
จิตใจมนุษย์เป็ นสิงทียากจะคาดเดาทีสุด มีแม่เลียงได้
ก็ยอ่ มมีพอ่ เลียงได้เช่นกัน เขาจะแน่ใจได้อย่างไรว่าการ
เสแสร้งของแม่รอง บิดาของเขาทีนอนเคียงข้างกันทุก
คืนจะไม่รูส้ กั นิด? หรือมีใครในจวนคอยผสมโรง

599
เป็ นจริงดังคาด สีหน้าของเด็กหนุ่มแปรเปลียนไปอย่าง
สินเชิง แต่เสินเวยกลับไม่สนใจ ทังยังกล่าวต่อไปว่า
"เจ้าคิดจะให้ขา้ ช่วยเจ้าแก้แค้นอย่างไร พาคนบุกไปที
บ้านของเจ้าแล้วฆ่าแม่รองของเจ้าเสีย? แล้วผลทีตาม
มาเล่าจะทําอย่างไร บอกไว้ก่อนว่าข้าเป็ นคนทีเกลียด
ความวุน่ วายทีสุด อีกอย่างเจ้าก็ไม่คิดว่าการแก้แค้น
ด้วยนํามือของตัวเองจึงจะสะสางความแค้นได้หรือ?"
หากเป็ นนาง นางย่อมไม่มีทางให้คนอืนช่วยเหลือ ใน
ความคิดของเสินเวย การให้คนอืนช่วยก็ถือว่าได้แก้แค้น
เพียงครึงหนึงเท่านัน

“แก้แค้นด้วยมือตัวเอง? แต่ขา้ ก็ไม่เคยฝึ กวรยุทธ์"

เสียวผูช่ ะงักไปครูห่ นึง ต้องพูดว่าข้อเสนอของคุณหนูนนั

600
น่าสนใจมากทีเดียว ถ้าหากเขาได้แก้แค้นด้วยมือของ
ตัวเอง ช่วงเวลานันคงรูส้ กึ ตืนเต้นยินดีเป็ นอย่างมาก ใน
เวลาต่อมาเขาก็ตอ้ งหัวเสีย "ฝึ กตอนนีก็ไม่ชา้ ไปหน่อย
หรือ" เขาอายุสบิ สีปี แล้ว กระดูกคงรูปหมดแล้ว ฝึ ก
วรยุทธ์ตงแต่
ั เด็กย่อมถือเป็ นช่วงเวลาทีดีทีสุด

เสินเวยชักสีหน้า นางพูดไปมากมายเช่นนีแล้ว เหตุใด

เขายังเอาแต่คิดเรืองฆ่าฟั นอีก การแก้แค้นไม่ได้มีเพียง
วิธีเดียวเสียหน่อย "เจ้าคิดว่าการแก้แค้นมีแค่การทําให้
อีกฝ่ ายตายเพียงอย่างเดียวหรือ เหตุใดเจ้าไม่ใช้วิธีการ
ทีเจ้าเชียวชาญทีสุดเล่า" เสินเวยถลึงตาใส่เสียวผู่ นึก
โมโหในความไม่เอาไหนของเขา

“สิงทีข้าเชียวชาญทีสุด?" เสียวผูฉ่ งน "นอกจาก

601
ศึกษาเล่าเรียนแล้วก็ไม่มีอย่างอืนทีข้าเชียวชาญ แต่วา่
ศึกษาเล่าเรียนกับการแก้แค้นไม่ได้เกียวข้องกันเสีย
หน่อย!"

“จะไม่เกียวกันได้อย่างไร เกียวข้องกันมากต่างหาก"
เด็กหนุ่ม เจ้าถืออาวุธสังหารทีร้ายแรงไว้ในมือแต่กลับ
ไม่รูต้ วั เหตุใดแม่รองของเจ้าจึงหวันเกรงเจ้าเล่า ถ้าหาก
ไม่ใช่เพราะเจ้ารําเรียนได้ดี มีอนาคตทีกว้างไกลจนขวาง
ทางลูกของนาง? หากไม่กาํ จัดเจ้า ลูกของนางจะลืมตา
อ้าปากได้อย่างไร

เสินเวยค่อยๆ โน้มน้าวต่อ "เจ้ารําเรียนเพือสิงใด เพือ

ให้ได้รบั คัดเลือก? ได้รบั คัดเลือกเพืออะไร เป็ นขุนนาง?
ขอเพียงเจ้าสอบผ่านได้เป็ นขุนนางตําแหน่งใหญ่โต มี
602
ฐานะสูงกว่าทุกคนในตระกูลของเจ้า เมือถึงเวลานันเจ้า
อยากจะแก้แค้นก็ทาํ ได้ง่ายดายแล้วไม่ใช่หรือ อีกทัง
พวกบิดาของเจ้าก็จะยืนข้างเจ้าด้วย เจ้าไม่จาํ เป็ นต้อง
เอ่ยปาก พวกเขาก็จะลงมือตรวจสอบความจริงด้วยตัว
เอง และจะลงโทษแม่รองของเจ้า ในความเป็ นจริง
แผนร้ายทุกอย่างก็เป็ นแค่เสือกระดาษเท่านัน!"

คําพูดสุดท้ายของเสินเวยดังก้องกังวานและเต็มเปี ยมไป
ด้วยพลัง ก่อนจะเผยแววตาเยือกเย็นดุดนั พร้อมเอ่ยว่า
"และทําให้อีกฝ่ ายได้รูว้ า่ ความทุกข์ทรมานไม่ใช่ความ
ตาย เมือตายไปแล้วเรืองทุกอย่างก็จบสิน นันจะเป็ น
การเมตตานางเกินไป หากข้าเป็ นจ้า ข้าจะไม่ฆา่ นาง
ข้าจะให้นางมีชีวิตอยูต่ อ่ มีชีวิตอยูต่ อ่ ไปนานๆ อยูเ่ พือ
เบิกตามองข้าทีค่อยๆ แย่งชิงสิงทีนางปรารถนาไปทีละ

603
น้อย ทําลายความหวังของนาง แรกเริมให้นางได้เห็น
ความหวัง แล้วค่อยทําให้นางสินหวัง ทุกวันมีชีวิตอยู่
ท่ามกลางความทรมาน ทําให้นางรูส้ กึ ว่าการมีชีวิตอยู่
นันเป็ นความทุกข์ทรมานอย่างหนึง อยากตายก็เป็ นแค่
ความเพ้อฝัน! นีต่างหากทีเรียกว่าการแก้แค้น!"

ดวงตาของเสินเวยทอประกายสดใส ในรอยยิมเกียจ
คร้านกลับเต็มไปด้วยความรูส้ กึ กดดันทีน่าหวาดกลัว

คําชีแนะนีทําให้เสียวผูต่ กตะลึง ก่อนทีแววตาของ

เสินเวยจะกลับมาราบเรียบดังเดิม "เด็กหนุ่มเอ๋ย เจ้าที
เป็ นเช่นนีก็ช่างใช้ไม่ได้เลยจริงๆ แค่นีก็ตกใจแล้ว? หาก
เจ้าเป็ นเช่นนีต่อไป แม้ขา้ จะยอมช่วย เจ้าก็เอาชนะแม่
รองของเจ้าไม่ได้หรอก" นําเสียงของเสินเวยเกลือนไป
604
ด้วยความเสียดาย "ยกตัวอย่างคุณหนูอย่างข้า เจ้า
เห็นข้าค่อนข้างเจริญรุง่ เรือง แต่เจ้ารูค้ วามจริงหรือไม่
หลังจากทีถูกน้องสาวผลักตกลงไปในบ่อนํา ข้าก็ถกู แม่
เลียงส่งมาทีนีโดยอ้างว่าเพือพักรักษาตัว มีเงินทองติด
ตัวแค่สบิ ตําลึงเท่านัน"

คําบอกเล่าของเสินเวยทําให้เสียวผูต่ กตะลึงอีกครัง แม้

แต่หลีฮวาก็ตาแดงกํา "คุณหนู!" นางรูแ้ ค่วา่ อยูใ่ นจวน
คุณหนูมีเรืองยากลําบากอยูบ่ า้ ง แต่ทีแท้คณ
ุ หนูตอ้ ง
ประสบกับความยากลําบากถึงเพียงนีหรือ!

เสินเวยตบมือนางอย่างปลอบใจ พลางเอ่ยต่อไปว่า
"พวกเจ้าก็เห็นตอนนีข้าสุขสบายมากไม่ใช่หรือ มีเงินมี
กําลังคนใช้สอย ทังท่านปู่ ยงั ส่งทหารมาคุม้ ครอง เวลานี
605
หากข้ากลับไปยังเมืองหลวง จะมีใครกล้ารังแกข้าอีก
และมีใครทีต้องเดือดร้อนเพราะข้า ดังนันคิดจะตีเหล็กก็
ต้องทําตัวให้แข็งแกร่ง! คนเราจะหมกมุน่ แค่เรืองแก้
แค้นไม่ได้ หากทําเช่นนันเจ้าก็จะพบกับทางตัน มองไม่
เห็นทิวทัศน์งดงามของโลกภายนอก ขุนเขาแม่นากว้
ํ าง
ใหญ่ของต้ายง ควรค่าทีจะเดินไปพลางชืนชมไปพลาง"

เด็กหนุ่มทีคิดแต่จะแก้แค้นผูน้ ีทําให้เสินเวยนึกถึงตัวเอง
ในอดีต หลังจากทีพ่อกับแม่หย่าร้างกัน นางก็คิดว่าถูก
พ่อหักหลัง แบกความโกรธแค้นไว้ในใจ เย็นชากับพ่อ
ของตัวเอง แม้จะลําบากหรือเหน็ดเหนือยอย่างไรตัวเอง
ก็กดั ฟั นฝื นทนไว้ ไม่ไปขอความช่วยเหลือจากพ่อ ภาย
หลังมาคิดดูแล้วน่าขําจริงๆ นีมันก็มีประโยชน์อย่างไร
กัน คนทีต้องดินรนก็มีแต่ตวั เอง ส่วนพ่อของนางก็ยงั คง

606
มีชีวิตทีดีมิใช่หรือ?

ในตอนนัน คุณตาของนางด่วนจากไปเสียก่อน ส่วนแม่

เอาแต่รอ้ งไห้ ไม่มีใครมาเตือนสตินาง แต่เวลานีเหตุใด
เด็กหนุ่มเสียวผูค่ นนีจึงโชคดีได้พบกับนางเล่า!

“พวกเราจะถือเอาความผิดพลาดของคนอืนมาลงโทษ
ตัวเองไม่ได้

ในเวลานีตาของเสียวผูเ่ ป็ นประกาย ในใจเต็มไปด้วย

ความยกย่องและความเลือมใสทีมีตอ่ คุณหนู "ข้ายินดี
เชือฟั งคําสังของคุณหนูขอรับ!" ในทีสุดเขาก็ยอมก้ม
ศีรษะทีหยิงผยองลงด้วยความเต็มใจ เสินเวยคลียิม

607
ออกมา เพือเสียวผู่ และเพือตัวนางเอง

------

[1] ขอหนังจากเสือ เป็ นสํานวนหมายถึง การต่อรอง

กับคนชัว ทําให้ตนเองสูญเสียผลประโยชน์

608
ตอนที 34 เรืองขีผง

เมือเสียวผูอ่ อกไป หลีฮวาก็สะอืนไห้ "คุณหนู!" นาง

มองเด็กสาวด้วยนําตานองหน้า แต่ทาํ อย่างไรก็พดู
ปลอบโยนอีกฝ่ ายออกมาไม่ได้ ถึงแม้นางจะรับใช้ขา้ ง
กายคุณหนูได้ไม่นาน แต่กลับมีความผูกพันลึกซึงต่ออีก
ฝ่ าย เมือก่อนนางมีชีวิตทียากลําบาก จนกระทังได้รบั ใช้
ข้างกายคุณหนูจงึ ได้มีชีวิตทีสงบสุข อาการป่ วยของคุณ
609
หนูจงึ ได้รกั ษาจนหายดี หลีฮวาเป็ นหญิงสาวใสซือ รู ้
บุญคุณ สํานึกในบุญคุณ ปากไม่ได้พดู แต่ภายในใจ
ยกย่องคุณหนูเป็ นผูท้ ีสําคัญทีสุด

นับตังแต่วินาทีทีได้พบกับคุณหนู ชีวิตของนางก็ได้ลืม
ตาอ้าปาก นางคิดไม่ถงึ ว่าในจวนคุณหนูจะถูกรังแกถึง
เพียงนัน มิน่าเล่าท่านป้ากูม้ กั จะเข้มงวดกับพวกเขา
หากใครทําผิดกฎจะต้องถูกลงโทษอย่างรุนแรง เวลานี
นางก็เข้าใจแล้ว ทังหมดทีแม่นมทําไปก็เพราะห่วงใย
คุณหนู กังวลว่าเมือกลับไปทีจวนคุณหนูจะมีชีวิตทียาก
ลําบาก

เสินเวยเมือเห็นนําตาก็พลันรูส้ กึ หน่ายใจ ตังแต่เล็กนาง

เป็ นคนนิสยั ดือรัน ยอมหักไม่ยอมงอ เห็นใครร้องไห้

610
นําตานองไม่ได้จริงๆ แต่ในเวลานีจําต้องข่มอารมณ์
ปลอบโยนอีก "เอาล่ะๆ รอให้เป็ นเรืองใหญ่กว่านีสัก
หน่อยเถิด จึงมีคา่ พอให้เจ้าร้องไห้ นีก็เหมือนแมวไม่มี
ผิด จริงๆ เลยนะ ตัวข้ายังไม่รอ้ งเลย รีบเช็ดนําตาเสีย
หากเยวียจีกับเหอฮวาเข้ามาประเดียวจะเข้าใจไปว่าข้า
ด่าทอเจ้า"

หลีฮวาหยุดร้องไห้ อีกทังยังหลุดขําออกมา "ข้ารูส้ กึ

เศร้าใจเพราะสงสารคุณหนูนีเจ้าคะ" เมือถูก
เสินเวยขัดอารมณ์ หลีฮวาก็รูส้ กึ ดีขนมากแล้
ึ ว ในส่วน
ลึกของจิตใจกลับรูส้ กึ โกรธเคือง คุณหนูดีถงึ เพียงนี แต่
กลับไม่ได้รบั การปฏิบตั ิทีดี ช่างมีตาแต่ไร้แววเสียจริง!
นางนึกตัดสินใจอยูเ่ งียบๆ ภายในใจว่านางจะต้อง
เก่งกว่านี ทําให้คนในจวนไม่กล้ารังแกคุณหนูอีก

611
นับจากนันมาท่านซูก็มีศิษย์เพิมขึนอีกคน ทุกวันนอก
จากเสียวผูจ่ ะรําเรียนกับท่านซูแล้ว งานในครัวเขาก็ไม่
เคยขาด แต่วา่ ทุกคนกลับให้ความเกรงใจต่อเสียวผูข่ นึ
มา เนืองจากผูค้ นในยุคสมัยนีมักให้ความเคารพต่อ
บัณฑิตทีมีความสามารถ

หลายวันต่อมาท่านซูก็กล่าวชืนชมเสียวผูไ่ ม่ขาดปาก
เอ่ยว่า “บทความก็เขียนได้น่าสนใจ หากใช้เวลาขัด
เกลาเสียหน่อยจะต้องกลายเป็ นบัณฑิตทียอดเยียมแน่”

ในฐานะทีเป็ นอาจารย์ ไม่วา่ ใครต่างก็ชืนชอบสังสอน

ศิษย์เช่นนี ท่านซูเองก็เช่นกัน เสินเวยก็เฉลียวฉลาด แต่
นางเป็ นสตรี ไม่สามารถสอบคัดเลือกขุนนาง เพราะ
612
อย่างนันจะเรียนดีหรือไม่ก็ไม่ตา่ งกัน ท่านซูก็เข้าใจ ดัง
นันเขาจึงผ่อนปรนกับเสินเวย นางชอบเรียนอะไรเขาก็
สอนสิงนัน

แต่เสียวผูน่ นไม่
ั เหมือนกัน เขาเป็ นบุรุษ หากต้องการ
เดินบนเส้นทางของการเป็ นขุนนาง ท่านซูก็สามารถฝาก
ความหวังของตัวเองไว้ทีตัวเขาได้ ดังนันจึงเข้มงวดกับ
ชายหนุ่มเป็ นอย่างมาก แน่นอนว่าเสียวผูก่ ็กา้ วหน้าไป
มากเช่นกัน

หลังจากทีท่านซูบน่ เสียดายกับเสินเวยจนพอใจแล้ว ก็
ขอตัวไปกํากับเสียวผูเ่ รียนหนังสือ ส่วนเสินเวยก็ไปหาพี
เสินเส้าจวินทีห้องหนังสือข้างๆ

613
"น้องเวย!" เดิมทีชายหนุ่มหันหลังให้ประตู กําลังมอง
อักษรภาพบนผนัง เมือได้ยินเสียงฝี เท้าจึงรีบหันกลับมา

"พีเส้าจวินมาแล้วหรือเจ้าคะ เมือครูข่ า้ กําลังหารือเรือง

บางอย่างกับท่านซูอยู่ จึงทําให้ลา่ ช้าไปสักหน่อย หวัง
ว่าพีใหญ่จะไม่ตาํ หนิ" เสินเวยเอ่ยปากอธิบาย

เสินเส้าจวินย่อมไม่ตาํ หนินาง เมือครูเ่ ขากําลังชืนชม

อักษรบนผนังไม่ได้รูส้ กึ ขุ่นเคืองเลยสักนิด ตัวเขาเป็ นคน
อ่อนโยน ทังยังเป็ นหลานชายคนโต แต่ไหนแต่ไรมาก็
สมัครรักใคร่กบั เหล่าน้องๆ อีกอย่างน้องสาวคนนีก็ช่วย
เหลือเขาเป็ นอย่างมาก

"น้องเวย พีมาทีนีเพือขอบใจเจ้า คําถามชุดนันทีน้อง

614
สาวส่งไปให้เป็ นประโยชน์กบั พีอย่างมาก พีต้องขอบใจ
น้องสาวมากจริงๆ" พูดพลางเขาก็ลกุ ขึนโค้งคํานับให้
เสินเวย

เสินเวยรีบเบียงตัวหลบ "เหตุใดจึงทําเช่นนีเจ้าคะ คน
ในครอบครัวทังนัน พูดขอบคุณก็เหมือนเห็นเป็ นคนอืน
ไกล นันก็แค่แนวข้อสอบชุดเดียว มีคา่ อะไรให้พีเส้าจวิน
ต้องมาถึงทีนี"

เมือหลายวันก่อน เสินเวยสนทนากับท่านซูเรืองการสอบ
ขุนนางท้องถินในปี นี นางบ่นเรืองความยากของการ
สอบคัดเลือกขุนนางว่ายากกว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัย
เสียอีก ในยุคปั จจุบนั นางคุน้ ชินกับแนวข้อสอบต่างๆ ที
มีให้ฝึกฝนก่อนเข้าสอบจริง จึงพูดขึนว่าถ้าหากมีแนวข้อ

615
สอบให้ฝึกฝนก็คงดี ท่านซูนิงเงียบอยูช่ วครู
ั จ่ งึ เอ่ยว่า
เขาสามารถทําแนวข้อสอบขุนนางท้องถินกับความคิด
เห็นของผูต้ รวจข้อสอบได้

หลังจากทีแนวข้อสอบทําเสร็จแล้ว เสินเวยก็คดั ลอกเป็ น

สองฉบับ ฉบับหนึงส่งให้เสินเส้าจวินทีจะเข้าสอบขุน
นางท้องถินในปี นี ส่วนอีกฉบับมอบให้พีเส้าอู่ ถึงแม้เขา
ไม่ใช่ถงเซิง[1] แต่เขาก็เรียนหนังสือได้ดี ก่อนหน้านีถูก
ครอบครัวละเลย เวลานีฐานะของครอบครัวดีขนแล้
ึ ว
เขาจึงกลับไปเรียนทีสํานักศึกษาของตระกูล เหล่า
อาจารย์ตา่ งก็บอกว่าปี หน้าเขาจะต้องสอบซิวไฉได้แน่

เมือวานพีเส้าอูก่ บั ลุงใหญ่จงถือไม้เท้ามาขอบคุณนาง
ทังยังนําไข่เค็มหนึงตะกร้ามาให้ดว้ ย วันนีพีเส้าจวินก็มา

616
เยือนบ้าง ทีจริงเสินเวยไม่ได้รูส้ กึ ว่าเป็ นเรืองใหญ่เลย
จริงๆ ในความเป็ นจริง ในยุคปั จจุบนั แนวข้อสอบต่างๆ
มีมากมายเต็มไปหมด เงินแค่สบิ กว่าหยวนก็ซือแนวข้อ
สอบเล่มใหญ่ได้แล้วหนึงเล่ม ราคาถูกมาก

แต่นางลืมไปแล้วว่านีเป็ นยุคโบราณ เป็ นยุคสมัยทีใช้

กําลังคนคัดลอกหนังสือ แนวข้อสอบคัดเลือกขุนนาง
ของปี ก่อนๆ ไม่ใช่สงที
ิ มีเงินแล้วสามารถซือหามาได้ ทัง
ยังมีความคิดเห็นของผูต้ รวจข้อสอบด้วย เสินเวยไม่เข้า
ใจ แต่เสินเส้าจวินและเสินเส้าอูท่ ีเป็ นคนในยุคสมัยนีรูด้ ี
เมือพวกเขาเห็นแบบทดสอบทีเป็ นแนวข้อสอบก็ดีใจจน
แทบคลัง พวกเขาถึงขนาดล้างมือเปลียนเสือผ้าก่อนจะ
เปิ ดมันอย่างระมัดระวัง ความรูส้ กึ ซาบซึงทีมีตอ่ เสินเวย
ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงแล้ว

617
เมือส่งเสินเส้าจวินกลับไป เสินเวยจึงไปหาท่านซู ท่าน
ซูอธิบายถึงความลําค่าของตําราในยุคนีให้นางฟั ง
เสินเวยจึงได้รูถ้ งึ มูลค่าของข้อสอบทีนางไม่เห็นอยูใ่ น
สายตา ครุน่ คิดแล้วจึงสังให้คนคัดลอกอีกฉบับส่งไปให้
เจียงเฉิน เด็กทีน่าสงสารคนนันปี นีก็จะเข้าร่วมสอบคัด
เลือกขุนนางท้องถินด้วยเช่นกัน ก็ไม่รูว้ า่ เขาสลัดญาติผู้
น้องคนนันพ้นหรือยัง

ส่งคําถามไปตอนเช้า ช่วงบ่ายต้าอูบ่ า่ วคนสนิทของเจียง

เฉินก็ตามกลับมาด้วย ต้าอูค่ กุ เข่าคํานับเสินเวยอย่าง
จริงจัง "บ่าวคารวะคุณหนูเสิน นายน้อยบอกว่าบุญ
คุณของคุณหนูทา่ นก็จดจําไว้ในใจแล้วขอรับ"

618
ต้าอูเ่ ป็ นคนติดตามของเจียงเฉิน เติบโตมาด้วยกันตังแต่
ยังเล็ก ถึงแม้เขาจะฝึ กวรยุทธ์ แต่เพราะอยูร่ บั ใช้ขา้ ง
กายนายน้อยจึงพอรูห้ นังสืออยูบ่ า้ ง ย่อมต้องรูถ้ งึ คุณค่า
ของข้อสอบชุดนันดี อย่างน้อยก็เป็ นของลําค่าทีนาย
น้อยซือหามาไม่ได้ มีมนั อยู่ นายน้อยก็มนใจมากขึ
ั นอีก
หลายส่วนว่าจะสอบผ่านการคัดเลือก เขาเผลอรูส้ กึ โชค
ดีทีนายน้อยบังเอิญถูกลอบสังหาร ไม่อย่างนันจะ
สามารถผูกมิตรกับคุณหนูเสินได้อย่างไร

"นายน้อยของเจ้าสบายดีหรือไม่" เสินเวยถาม

ต้าอูก่ ม้ หน้าลงตําลง ตอบคําถามอย่างนอบน้อม "นาย

น้อยสบายดีขอรับ ทังวันยุง่ กับการอ่านหนังสือ แนวข้อ
สอบชุดนันทีคุณหนูเสินมอบให้ นายน้อยก็ดีใจมากขอ

619
รับ บอกว่ามันใจมากขึนหลายส่วนว่าจะสอบผ่านขอ
รับ" ต้าอูล่ งั เลอยูช่ วครู
ั ก่ ่อนจะตัดสินใจตอบคําถามตาม
ทีนายน้อยกําชับไว้ ก่อนทีจะมาทีนี นายน้อยสังไว้วา่
หากคุหนูเสินไม่ถามก็แล้วไป แต่ถา้ หากถามถึงเขาขึน
มา ให้ตอบว่าสบายดีทกุ อย่าง

เมือนึกถึงเรืองนี ต้าอูก่ ็พลันนึกโมโหขึนมา นายน้อย

สบายดีเสียทีไหนกัน เขาไม่ได้สบายเลยสักนิด คุณหนูที
เป็ นญาติกนั ท่านันก็ไม่รูว้ า่ ถูกใครยุยงมา มาหานาย
น้อยทีเรือนทุกวัน ใช้งานบ่าวอย่างพวกเขาจนหัวหมุน
ไปหมด วุน่ วายจนนายน้อยไม่มีสมาธิอา่ นหนังสือ หลับ
อยูท่ ีห้องหนังสือข้างนอก นางก็ตามไปได้ บ่าวอย่าง
พวกเขาทนมองต่อไปไม่ไหว พวกเขาไม่เคยเห็นหญิง
นางใดทีไร้ยางอายปานนีมาก่อนเลย ภายหลังนายน้อย

620
ไปทีสํานักศึกษาจึงได้อยูอ่ ย่างสงบสุขบ้าง

เสินเวยเบ้รมิ ฝี ปาก ท่าทางไม่เชือคําพูดของอีก

ฝ่ ายอย่างเห็นได้ชดั พ่อแม่จอมลําเอียงของเจียงเฉินกับ
พีชายและญาติผนู้ อ้ งจอมก่อกวน หากเขาสุขสบายดีสิ
ถึงจะแปลก? แต่วา่ ในเมือเขาบอกว่าสบายดี จะให้นาง
ไปเจ้ากีเจ้าการก็ใช่เรือง

นางถามเพียงสามสีคําก็ยกมือให้ตา้ อูก่ ลับไป พืชผลใน

ชนบทได้มาไม่นอ้ ย แม้แต่ไข่เค็มตะกร้านันของพีเส้าอูก่ ็
แบ่งครึง เสินเวยชอบกินไข่แดงของไข่เค็มมากทีสุด มัน
มีสีเหลือง มีนามั
ํ นฉําวาว กัดสักคํารสชาติดีมาก เมือ
กินกับข้าวต้มกุ๊ย หนึงมือเสินเวยก็กินได้ถงึ สองฟอง

621
สองวันต่อมา ต้าอูก่ ็มาเยือนอีกครัง บอกว่ารับคําสัง
ของนายน้อยให้นาํ ผลไม้มาส่งให้คณ
ุ หนูเสิน ผลไม้นี
ลําเลียงมาจากทางใต้ ให้เสินเวยลองชิมดู

เสินเวยรูส้ กึ ฉงน ผลไม้วิเศษอะไรกัน เจียงเฉินถึงให้ตา้ อู่

เดินทางไกลเพือนนํามามอบให้นาง? เมือตะกร้าถูกยก
มาเสินเวยก็พลันรูส้ กึ สนุกขึนมาแล้ว "นีคือมะม่วงมิใช่
หรือ"

ต้าอูน่ ิงอึงไป ก่อนจะคลียิมในเวลาต่อมา คุณหนูเสินมา

จากเมืองหลวง จะไม่เคยเห็นมะม่วงได้หรือ? ก็เพราะ
นายน้อยของพวกเขาเห็นว่าเป็ นของแปลกจึงส่งมาให้
แต่วา่ เขาต้องช่วยพูดให้เจ้านายของเขาอีกสักหน่อย
"คุณหนูมีความรูก้ ว้างขวางจริงๆ ขอรับ มะม่วงนีปลูกที
622
ทางใต้ เพราะรักษายากจึงขนส่งไม่สะดวกนัก พวกเรา
เห็นว่าเป็ นของหายาก นายน้อยบังเอิญได้มาจํานวน
หนึงจึงอยากส่งมาให้คณ
ุ หนูเสินได้ลองชิมขอรับ"

"ฝากขอบใจนายน้อยของเจ้าแทนข้าด้วย" เสินเวยเห็น
ของอร่อยจึงอารมณ์ดีขนมา
ึ หลังจากให้ตา้ อูก่ ลับไป
แล้วจึงแบ่งมะม่วงกับเหล่าสาวใช้ มะม่วงตะกร้าใหญ่
นางกินคนเดียวไม่หมด ถึงแม้มะม่วงจะอร่อย แต่ถา้ กิน
มากเกินไปจะทําให้ไตทํางานหนัก

"คุณหนู มะม่วงนีกินอย่างไรหรือเจ้าคะ" พวกหลีฮวา

ถือมะม่วงทีรูปทรงคล้ายพระจันทร์เสียวไว้ ไม่ยอมทํา
อะไร ในขณะทีเถาฮวากัดเข้าปากแล้วพ่นออกมาใน
ทันที

623
"ไม่มีความรูพ้ ืนฐานก็ช่างน่ากลัวจริงๆ" เสินเวยรูส้ กึ พึง
พอใจ "ไม่รูล้ ะ่ สิ หลีฮวาเจ้าไปนํามีดมา ข้าจะสอนพวก
เจ้า"

เสินเวยใช้มีดผ่ามะม่วงเป็ นสองส่วน คว้านเมล็ดตรง

กลางออกมา ก่อนจะหยิบขึนมาซีกหนึง ใช้มีดกรีดด้าน
บนในแนวตังสองสามครัง และกรีดแนวขวางอีกสอง
สามครัง เนือมะม่วงถูกตัดเป็ นชินเล็กๆ ก่อนจะแบะ
เปลือกมะม่วงออกจึงกินง่ายขึนมาก

เสินเวยกินมะม่วงด้วยท่วงท่าสง่างาม เอ่ยขึนว่า
"มะม่วงนีมีสารอาหารมาก สตรีกินแล้วจะช่วยบํารุง
ความงาม แต่วา่ จะกินมากไม่ได้ หากกินมากจะไม่ดีกบั
624
ร่างกาย" คําพูดสุดท้าย นางตังใจพูดกับเสินเวย เด็ก
คนนีเป็ นจอมตะกละ ไม่จบั ตามองอย่างใกล้ชิดไม่ได้

วันเวลาคล้อยผ่านไปราวกับสายนํา เพียงพริบตาเดียวก็
ถึงปลายเดือนห้าแล้ว นับไปนับมาพวกโอวหยางไน่ก็
ออกเดินทางไปหนึงเดือนกว่าแล้ว น่าจะถึงจวนเซวี
ยนหมิงแล้ว ไม่รูว้ า่ การเดินทางครังนีราบรืนดีหรือไม่ จะ
หาล่อคนทีบงการอยูเ่ บืองหลังออกมาได้หรือเปล่า

ทีจริงแล้วตอนทีโอวหยางไน่เพิงออกเดินทางไป เสินเวย
ก็รูส้ กึ เสียดายขึนมา ตอนนันคิดแค่จะให้โอวหยางไน่
ออกไป แต่เกลือสามคันรถนันไม่ใช่เงินน้อยๆ เหตุใด
ต้องวุน่ วายหาตัวคนทีบงการอยูเ่ บืองหลังด้วย จะสนใจ
ไปทําไมว่ามันเป็ นใคร ยึดเกลือผิดกฎหมายนันไว้เป็ น

625
ของตัวเองก็สนเรื
ิ องแล้ว เก็บเงินไว้เองจึงจะเรียกว่าได้
ประโยชน์อย่างแท้จริง ดังนันนางจึงไม่หวังว่าการเดิน
ทางของโอวหยางไน่ครังนีจะเป็ นเช่นไร แค่รกั ษาเกลือ
ผิดกฎหมายนันไว้ได้ และกลับมาอย่างปลอดภัยก็พอ
แล้ว เกลือเหล่านันหากจะหลุดมือไปก็ช่าง ถึงอย่างไร
เวลานีนางก็ไม่ได้อยากได้เงินเท่าไรนัก แค่คนของ
นางกลับมาอย่างปลอดภัยสําคัญกว่าสิงใด

ในระยะนีภายในคฤหาสน์กาํ ลังจัดเตรียมการบางอย่าง
นันคือวันครบรอบวันเกิดของเสินเวย นางทีเกิดต้นเดือน
หก อายุก็สบิ สามปี แล้ว ถือเป็ นหญิงสาวเต็มตัว ความ
หมายของแม่นมกูค้ ืออยากจะจัดงานให้นาง หลังจาก
หารือกับเหล่าสาวใช้ก็เริมจัดเตรียมงาน เสินเวยเห็น
พวกนางยุง่ จนมือไม้พนั กัน เมือเอ่ยถามจึงได้รู ้ ในตอน

626
นันนางยังมึนงง วันเกิดของนางคือเดือนเก้า แล้ว
เปลียนเป็ นเดือนหกได้อย่างไร เมือเห็นสายตาตําหนิ
ของแม่นมกูจ้ งึ นึกขึนมาได้วา่ เจ้าของร่างเดิมเกิดเดือน
หก

------

[1] ถงเซิง（童生）เป็ นการสอบคัดเลือกขุนนาง

ท้องถินระดับตําทีสุด ผูท้ ีสอบผ่านจะถูกเรียกว่า ถงเซิง

627
ตอนที 35 วันคล้ายวันเกิด

เช้าวันทีเจ็ด เสินเวยถูกดึงมานังตรงหน้ากระจก แม่นม

กูล้ งมือแต่งตัวให้นางด้วยตนเอง เกล้าผมเป็ นมวยสูง

628
สองข้าง หรือทีเรียกว่าทรงเฟยเซียนจี ไม่ใช้ปินระย้า
แต่ใช้พสู่ ีทองประดับไว้ตรงกลางแทน เสินเวยเกิดมารูป
โฉมงดงาม คิวเป็ นทรงสวยโดยไม่ตอ้ งเขียน ริมฝี ปาก
อวบอิมโดยธรรมชาติ ใช้เครืองประทินโฉมแต่งแต้ม
เพียงน้อย ทังร่างบางก็งดงามเฉิดฉายขึนมาแล้ว เมือ
เสินเวยลุกขึนยืนหมุนตัวรอบหนึง แม่นมก็มองอย่างตก
ตะลึง

ตรงหน้าเป็ นภาพของหญิงเด็กสาวสวมกระโปรงยาวสี
ขาว ปลายกระโปรงปั กลายดอกกุหลาบแคระดอกใหญ่
เอวบางถูกรัดคอด บนแขนพาดด้วยผ้าคลุมไหล่สีมว่ ง
หม่นยาวประมาณหนึงจัง เสิยเวยเงยหน้าขึนแย้มยิม
เมือต้องแสงอาทิตย์ในยามเช้า พูส่ ีทองก็สอ่ งประกาย
พราวระยับ ต่างหูมกุ สีขาวกวัดแกว่งไปมาตามลําคอ

629
ยาวระหง สิงทีงดงามจนไม่อาจละสายตาไปทีใดได้นนั
คือรอยยิมบนใบหน้าของนาง ราวกับว่าเมฆสีดาํ ทีปก
คลุมทัวท้องฟ้าพลันจางหายไปหมด ราวกับฟ้าสว่างใน
เสียววินาที!

"แม่นม ข้างามหรือไม่" เสินเวยเอียงคอ ท่าทีไร้เดียงสา

ราวกับเด็กตัวเล็กๆ

"งามเจ้าค่ะ!" ยิงมอง ก็ไม่รูเ้ พราะเหตุใดภายในใจของ

แม่นมกูจ้ งึ รูส้ กึ ปวดหนึบขึนมา คุณหนูก็งดงามมาก
จริงๆ งดงามมาก!

สาวใช้สามสีคนเดินเข้ามาในห้อง เมือได้เห็นคุณหนูแต่ง
กายงดงามเช่นนัน พวกนางก็พลันตกตะลึง จนกระทัง
630
เถาฮวายืนมือออกไปลูบลายดอกไม้บนกระโปรงอย่าง
ระมัดระวัง เสินเวยจึงระบายยิม หยอกเย้านางไปว่า
"หากเจ้าชอบ ก็ให้แม่นมกูช้ ่วยทําให้เจ้าสักตัว"
กระโปรงหนึงตัว แม่นมกูก้ ็ใช้เวลาหนึงเดือนกว่า

เถาฮวาพยักหน้าอย่างดีใจ แต่เพียงอึดใจต่อมาก็สา่ ย
หน้าอย่างลําบากใจ "ไม่เอาแล้ว ออกหมัดไม่ได้"

"ถือว่าเจ้ารูจ้ กั ตัวเองดี" เยวียจีชีหน้าผากเด็กหญิง

พลางเอ่ยด้วยรอยยิม "เจ้าสวมชุดนีไม่เพียงออกหมัด
ไม่ได้เท่านัน แต่เกรงว่าเจ้าจะสะดุดล้มด้วย"

ทุกคนพากันหัวเราะขบขัน เมือนึกถึงวีรกรรมน่าอาย
ของเถาฮวาเมือหลายวันก่อนแล้ว เสินเวยก็อารมณ์ดี
631
วันนันนางมอบผ้าให้กบั เหล่าสาวใช้ภายในคฤหาสน์
เหล่าสาวผูร้ กั สวยรักงามจึงตัดเย็บเป็ นกระโปรงมาสวม
ใส่ เถาฮวาเห็นดังนันก็อิจฉาตาร้อน อยากจะสวมบ้าง
แต่นางทําไม่เป็ น ทว่านางรูว้ า่ ควรจะไปขอให้คณ
ุ หนู
ช่วย เสินเวยจึงให้คนช่วยทํากระโปรงให้นางหนึงตัว ทัง
ยังปั กรูปดอกท้อเหมือนกับชือของนาง เมือเถาฮวาได้มา
ก็ดีใจเป็ นอย่างมาก แต่เมือลองสวมใส่แล้วกลับพบ
ปั ญหา เด็กหญิงทีเดินเหินรวดเร็วราวกับลมพัดกลับเดิน
ไม่สะดวก เมือเดินก็เหยียบชายกระโปรงจนลืนล้ม ทํา
ให้ทกุ คนขบขันกันยกใหญ่

เสินเวยเห็นเถาฮวาหน้ามุย่ อย่างเป็ นทุกข์ก็รบี พูดขึนว่า

"เอาล่ะๆ พวกเจ้าเป็ นพีสาว ก็อย่าได้หวั เราะนางเลย
เถาฮวาของพวกเราแม้ไม่สวมกระโปรงก็งดงามมากเช่น

632
กัน!"

เสินเวยรังตัวเถาฮวามาข้างกาย หยิบดอกไม้ประดับผม
ทีทําจากไข่มกุ ออกมาจากในกล่องเครืองประดับ แล้ว
ปั กบนศีรษะของเถาฮวา เด็กหญิงมองตัวเองในกระจก
แล้วยกมือลูบบนศีรษะของตัวเองอย่างระมัดระวัง เงย
หน้ามองเสินเวย ริมฝี ปากก็แย้มยิม "คุณหนู ข้าก็สวย
เหมือนกัน"

เสินเวยพยักหน้าตอบด้วยรอยยิม สําหรับเถาฮวา
เสินเวยก็มีความอดทนอย่างทีไม่เคยมีมาก่อน ไม่เพียง
ห่วงใยเรืองความเป็ นอยูข่ องนางเท่านัน แต่หอ้ งหนังสือ
ของเสินเวย เถาฮวาก็สามารถเข้าออกได้ตามใจ ใน
ขณะทีคนอืนต้องรอให้เสินเวยอนุญาตเสียก่อน มีเพียง

633
ด็กหญิงนางนีเท่านันทีไม่จาํ เป็ นต้องทําเช่นนัน เมือเวลา
ผ่านไปเนินนาน ทุกคนจึงรูถ้ งึ ความพิเศษของนาง อย่า
มองว่าภายนอกดูเหมือนคุณหนูจะปฏิบตั ิกบั ทุกคน
อย่างเท่าเทียม แต่ทีจริงแล้วพวกนางทุกคนรวมกันก็
เทียบเถาฮวาเพียงคนเดียวไม่ได้ เพราะอย่างนันโดย
ปกติแล้วจึงไม่มีใครกล้ารังแกเพียงเพราะเห็นว่านางตัว
เล็ก

"มุงกันอยูท่ ีนีด้วยเหตุใด ยังไม่เรียบไปยกอาหารขึนโต๊ะ

อีก" แม่นมกูท้ ีนิงเงียบมาตลอดพลันเอ่ยขึน "คุณหนู
แม่นมทําบะหมีอายุยืนให้ คุณหนูตอ้ งทานให้หมดนะ
เจ้าคะ"

เหล่าสาวใช้ตอ่ แถวกันออกไปเพือยกอาหารขึนโต๊ะ ขยับ

634
เก้าอี ส่งผ้าเช็ดมือ แต่ละคนตังใจทําหน้าทีของตัวเอง
เสินเวยเพิงจะนังลงก็เห็นเหล่าสาวใช้เรียงแถวกันคํานับ
"ขอให้คณ
ุ หนูมีช่วงเวลาทีสวยงาม ขอให้คณ
ุ หนู
สุขภาพสมบูรณ์แข็งแรงตลอดไป" แม่นมกูย้ ืนมองอยู่
ด้านข้างด้วยรอยยิม

เสินเวยดีใจมากเป็ นพิเศษ นางโบกมือพูดอย่างใจกว้าง

ว่า "ตกรางวัล" แม่นมกูร้ บั คําเสียงดัง มอบแหวน
ทองคําให้คนละวง ทําให้หญิงกลางคนใช้จ่ายมือเติบได้
มองไม่ยากเลยว่าวันนีแม่นมกูม้ ีความสุขมากเพียงใด

บะหมีอายุยืนของแม่นมกูท้ าํ อย่างประณีตมาก วางใน

ถ้วยเล็กเต็มถ้วย ดูแล้วเรียกความหิวได้เป็ นอย่างดี
เสินเวยคีบบะหมีเข้าปาก แม่นมกูค้ อยบอกอยูข่ า้ งๆ ว่า

635
จะกัดไม่ได้ ต้องกินให้หมดภายในคําเดียว เด็กสาวใช้
ตะเกียบช่วยคีบเข้าปาก คิดไม่ถงึ ว่าบะหมีทังถ้วยเป็ น
เส้นเดียวเท่านัน

"ดีๆ ดีแล้วเจ้าค่ะ กินบะหมีอายุยืน คุณหนูก็จะมีอายุ

ยืนยาว ไม่เจ็บไม่ไข้" แม่นมกูบ้ อกอย่างมีความสุข
พลางยกถ้วยเล็กมาวางด้านข้าง พลางช่วยเติมข้าวเติม
กับข้าวให้คณ
ุ หนู "ผ่านวันนีไป คุณหนูก็จะโตขึนอีก
หนึงปี อายุสบิ สามก็ถือเป็ นสาวเต็มตัวแล้ว แม่นางใน
เมืองหลวงอายุสบิ สามสิบสีปี ก็ดตู วั แล้ว คบหาดูใจกัน
สองปี จนถึงวัยปั กปิ นก็แต่งงานออกเรือน" แม่นมกูพ้ ดู
ไม่ยอมหยุด

เพิงจะอายุสบิ ห้าปี ก็จะให้แต่งงานแล้ว?! ร่างกายยังไม่

636
เจริญวัยเต็มทีก็แต่งงานแล้วหรือ มิน่าเล่าอัตราการให้
กําเนิดลูกในสมัยโบราณจึงมีอตั ราตําเพียงนัน เสินเวย
ไม่อยากฟั งเรืองเหล่านีแล้ว นางจึงแสร้งทําท่าทีเขินอาย
"แม่นม พูดเรืองเหล่านีด้วยเหตุใดกัน น่าอายจริงๆ"

"เจ้าค่ะๆ บ่าวไม่พดู แล้ว" แม่นมกูย้ งั คงยิมตาหยี ราว

กับว่าใต้หล้านีไม่มีเรืองรบกวนจิตใจ

เมือกินข้าวเสร็จ เสินเวยก็อยากออกไปเดินเล่น ในตอน

ทีเปิ ดประตูออกไปนันก็เห็นท่านซูกบั จางสงพาบริวานใน
คฤหาสน์ยืนต่อแถวทีหน้าประตู เมือเห็นเสินเวยพวกเขา
ก็ประสานมือคารวะ "ขอให้คณ
ุ หนูมีวนั เวลาทีงดงาม
ขอให้ดาํ เนินกิจการทุกอย่างราบรืนสมดังใจ ไร้เรือง
กังวลใจชัวชีวิต!"
637
"คุณหนู นีคือของกํานัลเนืองในวันคล้ายวันเกิดทีทุกคน
มอบให้ทา่ น" ท่านซูชีไปด้านหนึง เมือสายตาของเด็ก
สาวมองตามมือของเขาไป จึงเห็นว่าของกํานัลทีพวก
เขามอบให้ทีแท้คือกวางตัวหนึง ตัวไม่ใหญ่มาก ขนาด
ตัวพอๆ กับสุนขั ทัวไป แค่เห็นก็รูว้ า่ นีเป็ นเพียงลูกกวาง
เท่านัน แต่สงที
ิ ทําให้เสินเวยประหลาดใจก็คือบนตัวของ
ลูกกวางยังคลุมทับด้วยผ้าสีแดงสีเขียว ให้ความรูส้ กึ ถึง
การเฉลิมฉลอง ดูไม่ออกเลยว่าชายฉกรรจ์เหล่านีกลับมี
ความคิดทีพิถีพิถนั ปานนี นีคงไม่ใช่ความคิดของท่าน
ซูหรอกใช่หรือไม่? สายตาของเสินเวยมองไปทีชายวัย
กลางคนอย่างสงสัย

ท่านซูเผลอกระแอมไอออกมา "นีเป็ นความคิดของทุก

638
คนขอรับ ปกติแล้วหญิงสาวทังหลายก็มกั ชอบสิงเหล่านี
มิใช่หรือขอรับ" เขาเสนอขึนเพียงประโยคเดียว ใครจะ
คิดว่าพวกเขากลับแต่งลูกกวางจนกลายเป็ นอย่างนี
พิสดารปานนี!

จริงหรือ? เสินเวยแสดงท่าทีสงสัย แต่วา่ นีไม่ใช่เรือง

สําคัญ เสินเวยพลันเอ่ยว่าตกรางวัลเช่นกัน แม่นมกู้
มอบเงินให้สองสามตําลึง

หลังจากทีได้ยินเสียงอวยพร "ขอให้คณ
ุ หนูมีวนั เวลาที
งดงาม" แม่นมกูก้ ็ตกรางวัลไม่หยุด วันนีไม่รูว้ า่ นางตก
รางวัลให้คนอืนไปมากมายเท่าไหร่แล้ว แต่นางยังคงยิม
แย้มอยูต่ ลอดเวลา เหมือนกับเทพเด็กผูช้ ายมังคัง อ่ะ
ไม่สิ เทพเด็กผูห้ ญิงมังคัง ไม่ใช่สิ เทพหญิงชรามังคัง?
639
ไม่ดีๆ ป้านางฟ้า ใช่ ควรจะเป็ นป้านางฟ้า ป้านางฟ้าผู้
มังคัง!

วันนีเสินเวยได้รบั ของกํานัลเนืองในวันคล้ายวันเกิดมาก
มาย บ่าวในคฤหาสน์มอบกระเป๋ าเงิน รองเท้า เสือผ้า
ให้นาง เหล่าบรรดาญาติๆ ทีอาศัยอยูใ่ นหมูบ่ า้ นตระกู
ลเสินก็มอบไข่ไก่หนึงตะกร้า ผักกาดขาวหนึงตะกร้า ถัว
ลิสงครึงถุง ของต่างๆ ล้วนมีหมด มีบางส่วนทีส่งมา
ตังแต่ตอนบ่ายจนถึงตอนคํา ดูแล้วพวกเขาคงเพิงได้ยิน
ว่าวันนีเป็ นวันคล้ายวันเกิดของนาง

ไม่วา่ จะเป็ นใคร ของกํานัลมากน้อยอย่างไร แม้จะให้

ต้นหอมเพียงต้นเดียว เสินเวยก็มอบของตอบแทนชิน
ใหญ่กลับไป เพราะอย่างนันคนได้รบั ของกํานัลก็ดีใจ

640
คนมอบของกํานัลก็ดีใจ ทุกคนต่างดีใจ ดีจริงๆ!

ตอนที 36 ความทรงจํา

ในคืนนีเสินเวยนอนอยูบ่ นเตียงแต่ทาํ อย่างไรก็นอนไม่

หลับ เธอนึกถึงตัวเองในยุคปั จจุบนั หลายปี มาแล้วที

641
เธอไม่เคยฉลองวันเกิด ช่วงเวลาทีมีความสุขทีสุดคือ
ตอนทีคุณตายังมีชีวิตอยู่ ท่านเป็ นคนฉลาดและมอง
การณ์ไกล ตรากตรําทํางานหนักก็เพือสร้างกิจการ
ขนาดใหญ่ของครอบครัว ท่านมีบตุ รสาวเพียงแค่คน
เดียว นันก็คือแม่ของเสินเวย และแม่ของเธอก็มีเสินเวย
เป็ นลูกแค่คนเดียว ดังนันคุณตาจึงรักเสินเวยมาก รับ
เธอมาเลียงดูดว้ ยตัวเองในฐานะผูส้ ืบทอด ทักษะความ
สามารถทีเธอทําได้ภายหลังส่วนใหญ่เรียนรูม้ าจากผู้
เป็ นตา

ในช่วงเวลานัน ทุกครังทีถึงวันคล้ายวันเกิดของเสินเวย
นอกจากเค้กแล้ว คุณตาจะแอบมอบเงินเหรียญให้เธอ
ด้วย อายุเท่าไหร่ก็ให้เท่านัน อายุเจ็ดขวบก็ให้เจ็ด
เหรียญ อายุสบิ ขวบก็ให้สบิ เหรียญ นีแสดงถึงความรัก

642
ทีคุณตามีตอ่ เธอ เสินเวยเองก็เก็บรักษาเหรียญเหล่านี
ไว้อย่างดี

เมือเธออายุได้สบิ สีปี ตาก็จากโลกนีไป ไม่มีใครให้

เหรียญกับเธอเป็ นของขวัญวันเกิดอีก เมืออายุสบิ หกปี
พ่อกับแม่ก็เลิกรากัน แม่ทีใสซือและอ่อนแอก็เอาแต่
ร้องไห้ แม้แต่ตวั เองเธอก็ยงั ไม่ดแู ลให้ดี แล้วจะดูแลตน
เองทีเป็ นลูกได้อย่างไร นับตังแต่นนมาเธอก็
ั ไม่เคยฉลอง
วันคล้ายวันเกิดอีกเลย

เมือนึกถึงแม่แล้ว ในใจของเสินเวยก็รูส้ กึ ราวกับมีมือ

ปริศนามาบีบไว้ รูส้ กึ เจ็บปวดใจขึนมา

ก่อนเสินเวยอายุสบิ หกขวบเป็ นช่วงเวลาทีมีความสุข มี

643
ครอบครัวทีเต็มไปด้วยความสุขและความสมบูรณ์แบบ
มีพอ่ ทีหล่อเหลาและสง่างามอย่างเสินอีหมิน เมือยัง
หนุ่มยังแน่นก็ได้เป็ นผูบ้ ริหารบริษัทในตลาดหุน้ แม่เป็ น
คนอ่อนโยนหน้าตาสะสวย ท่านเป็ นนักเปี ยโนชือดัง
เพราะอย่างนันเสินเวยจึงเฉลียวฉลาดมาตังแต่เล็ก มี
ความสามารถหลากหลาย โดยเฉพาะฝี มือการเล่น
เปี ยโน เธอก็เล่นได้เก่งยิงกว่าแม่ของเธอเสียอีก ไม่วา่
เธอไปทีใดก็ถกู จับจ้องราวกับเจ้าหญิงผูเ้ ฉิดฉาย

แต่แล้วทุกอย่างก็แตกสลายไปในปี ทีเธออายุสบิ หกปี

พ่อของเธอมีผหู้ ญิงคนอืน เมือผูห้ ญิงคนนันก็กาํ ลังตัง
ท้อง พ่อของเธอจึงต้องการหย่ากับแม่ แม่เป็ นผูห้ ญิง
อ่อนโยน ไม่มีความคิดเป็ นของตัวเอง มีชีวิตอยูใ่ นโลก
ของดนตรีเพียงอย่างเดียว เพราะเรืองนีทําให้ทา่ นเอา

644
แต่รอ้ งไห้

เสินอีหมินกลับเป็ นผูช้ ายทีร้ายกาจมาก เขาจัดการหย่า

ขาดจากภรรยาอย่างรวดเร็ว ถึงอย่างไรพ่อตาก็ไม่มีชีวิต
อยูแ่ ล้ว เขาก็ไม่มีสงใดต้
ิ องกังวล แน่นอนว่าเขายังเป็ น
ผูช้ ายทีใจกว้างมาก เขาจ่ายค่าเลียงดูให้จาํ นวนมาก
ทังยังโอนกิจการของครอบครัวของอดีตพ่อตาให้เป็ นชือ
ของภรรยาเก่า ดังนันคนภายในต่างชืนชมการกระทํา
ของเสินอีหมินเป็ นอย่างมาก ยกย่องว่าเขาเป็ นผูช้ ายทีมี
ความเอืออาทร

การหย่าร้างกันของผูใ้ หญ่ คนทีถูกทําร้ายมากทีสุดก็คือ

ลูก เดิมทีทกุ คนก็คิดว่าเสินเวยจะต้องโวยวายออกมา
แต่เธอไม่ได้ทาํ อย่างนัน เธอสุขมุ เยือกเย็น นับตังแต่เมีย

645
น้อยของพ่อเดินพุงยืนเข้ามาในบ้าน จนกระทังการหย่า
ร้างสินสุดลง เธอก็นิงเงียบมาโดยตลอด จนกระทังพ่อ
ถามเธอว่าจะเลือกอยูก่ บั ใคร เธอจึงเลือกว่าจะอยูก่ บั แม่

เมือได้เผชิญหน้ากับแววตาเจ็บปวดของพ่อ เธอก็
ระบายยิมออกมา นีเป็ นยิมแรกตลอดหลายวันทีผ่านมา
แววตาของเธอก็ไม่ได้มีความอ่อนโยนอยูเ่ ลย เธอ
บอกว่า “พ่อคะ ใครทําอะไรสวรรค์รูด้ ี สวรรค์มีตา ท่าน
ยุติธรรมเสมอ พ่อคะ คนเราจะทําอะไรต้องระวังเทพบน
ศีรษะไว้บา้ ง เป็ นคนต้องรูบ้ ญ
ุ คุณคน บริษัทของพ่อทํา
กิจการใหญ่โตอย่างนัน ความสําเร็จทีพ่อมีในวันนีก็เป็ น
เพราะความช่วยเหลือจากคุณตาไม่ใช่หรือ? พ่อลืมไป
แล้วใช่ไหมคะว่าเคยรับปากกับท่านว่าจะดูแลแม่ไป
ตลอดชีวิต พ่อรูว้ า่ แม่เป็ นคนอย่างไร นอกจากพึงพา

646
อาศัยคนอืนแล้ว ท่านก็ไม่มีทางมีชีวิตอยูไ่ ด้เพียงลําพัง
แต่พอ่ ก็เลือกทีจะทอดทิงท่าน พ่อทําอย่างนีได้ยงั ไง หนู
ทําไม่ได้ ท่านคลอดหนูออกมา เลียงหนูมา หนูมีหน้าที
ดูแลท่าน ในเมือพ่อไม่ดแู ลท่านจนถึงวาระสุดท้าย ถ้า
อย่างนันหนูจะทําเอง ชีวิตนีหนูจะปกป้องท่านเอง เรือง
ของผูใ้ หญ่หนูยงุ่ ไม่ได้ และไม่อยากยุง่ ด้วย หนูไม่
เกลียดพ่อ เพียงแต่วา่ นับจากนีไปหนูไม่มีพอ่ อีกแล้ว”

นับตังแต่นนมาเสิ
ั นเวยก็ไม่เคยกลับไปทีบ้านหลังนันอีก
เลย ในอายุสบิ หกปี เธอเติบโตขึนในชัวข้ามคืน

อายุสบิ หกปี สําหรับเด็กผูห้ ญิงคนอืนๆ นันเป็ นวัยของ

เด็กสาวม.ปลายทีมีความสุขและมีอิสระ แต่เสินเวยไม่
เพียงต้องเป็ นนักเรียนเท่านัน เธอทังยังต้องรับสืบทอด

647
บริษัทภายใต้ชือของแม่ เรียนรูก้ ารจัดการธุรกิจ วันเวลา
เหล่านัน ทุกวันเธอก็นอนแค่สามสีชัวโมงเท่านัน มีบาง
ครังอยูๆ่ ก็ตกใจตืนขึนมา ในสมองเต็มไปด้วยตัวเลข
และข้อมูลรายงาน

แม้จะต้องเผชิญหน้ากับวันเวลาทีเหมือนกับตกนรกเช่น
นี แต่ก็เธอก็ยงั กัดฟั นอดทนต่อไป ทุกครังทีเธอกําลังจะ
อดทนต่อไปไม่ไหว เธอก็มกั จะหยิบภาพครอบครัวทีเก็บ
ไว้กน้ ลินชักออกมานังมองเงียบๆ ในรูปนันเธอกําลังขี
คอของพ่อ มีแม่ทียืนชิดกับท่าน ทังครอบครัวแย้มยิม
เบิกบาน นิวของเธอลูบใบหน้าของพ่อในภาพ พยายาม
กลันนําตาเอาไว้ คนอืนมองเห็นแค่ทา่ ทีเยือกเย็นของ
นาง แต่ใครจะรูบ้ า้ งว่าลึกๆ ภายในใจของเธอโหยหา
ความรักจากพ่อมากมายเพียงใด!

648
สิบปี ผา่ นไปแล้ว เธอเติบโตขึนมาเป็ นผูห้ ญิงทีสง่างาม
มีหน้าตาสะสวย กิรยิ ามารยาทสง่างาม ความสามารถ
ในการบริหารงานทียอดเยียม กิจการทีคุณตาทิงไว้ถกู
เธอบริหารจนเจริญรุง่ เรือง ไม่วา่ เธอไปทีไหนล้วนเป็ นที
จับจ้อง เธอยังคงเป็ นองค์หญิงทีเฉิดฉาย

แต่คนทีต้องปวดใจคือเสินอีหมิน คนทีอยากได้ลกู ชาย

มาตลอด หลังจากชูร้ กั ของตังครรภ์ เขาก็ทอดทิงคูช่ ีวิต
แล้วมาแต่งกับชูร้ กั คนนัน เดิมทีเขาตังความหวังว่า
ภรรยาใหม่จะมีลกู ชายให้กบั เขา แต่ใครจะรูว้ า่ หลังจาก
ทีแต่งงานใหม่ได้ไม่ถงึ เดือน เธอก็แท้งลูกเพราะอุบตั ิเหตุ
นับแต่นนมาไม่
ั วา่ พยายามอย่างไร ภรรยาใหม่ก็ไม่เคย
ตังครรภ์อีกเลย อย่าว่าแต่ลกู ชายเลย แม้แต่ลกู สาวก็ไม่

649
เคยมีให้เขา

ดังนันเสินเวยจึงกลับเป็ นบุตรสาวเพียงคนเดียวของ
เสินอีหมิน และเป็ นลูกหลานตระกูลเสินทียอดเยียมที
สุด อายุคอ่ ยๆ มากขึนเรือยๆ จนล่วงเข้าสูว่ ยั ชรา เสินอี
หมินก็รูส้ กึ สินหวัง ยิงปรารถนาในความรักมากขึน เขา
คิดถึงลูกสาว แต่เมือคิดถึงท่าทีเฉยชาของลูกสาวแล้ว
เสินอีหมินก็รูส้ กึ ปวดใจขึนมา แต่จะมีทางไหนล่ะ เป็ น
บาปทีตัวเองสร้างไว้ ค่อยๆ รับผลไปก็แล้วกัน ความ
ห่างเหินสิบปี นีไม่อาจเชือมสัมพันธ์กนั ได้ภายในคืนเดียว
ค่อยๆ ชดเชยให้เธอไปก็แล้วกัน

เสินเวยมองผมของพ่อทีค่อยๆ เปลียนเป็ นสีขาว ไม่ใช่

ว่าในใจของเธอจะไม่รูส้ กึ ปวดใจ เธอก็อยากอภัยให้เขา

650
เช่นกัน อยากจะออดอ้อนเขาเหมือนอย่างในอดีต พ่อ
ลูกสนิทสนมกลมเกลียวไร้ช่องว่าง แต่วา่ เธอทําไม่ได้
เธอปล่อยวางทิฐิในใจไม่ได้ เธอลืมความใจร้ายทีพ่อมี
ต่อแม่ไม่ได้ บางส่วนในใจไม่ยินยอม พ่อไม่ตอ้ งการหนู
แล้วทําไมหนูตอ้ งอภัยให้พอ่ ด้วย ถ้าอย่างนัน ความยาก
ลําบากของฉันตลอดสิบปี มานีคืออะไรกัน

หลายปี มานีเสินเวยคอยเคียงข้างแม่มาโดยตลอด ท่าน

เป็ นผูห้ ญิงตัวเล็กๆ ทีอ่อนแอ เมือก่อนพึงพาสามี ตอน
นีพึงพาลูกสาว ท่านเล่นเปี ยโนทีตัวเองรัก ผ่านมาไม่
นานจึงพาตัวเองออกมาจากความเศร้าหลังหย่าร้างได้
และเมือสามปี ก่อนก็ได้พบกับความรักครังทีสองของตัว
เอง เป็ นชายวัยกลางคนทีเพิงกลับมาจากต่างประเทศ

651
 เสินเวยเห็นด้วยเป็ นอย่างมากทีแม่ตดั สินใจแต่งงานอีก
ครัง แม่ยงั สาว ท่านมีสทิ ธิจะไขว่คว้าความสุขของตัว
เอง หลังจากทีตรวจสอบประวัติและนิสยั ของลุงเจียง
แฟนใหม่ของแม่ เธอก็เร่งให้แม่แต่งงานออกไป ทังยัง
โอนกิจการในชือของแม่เหล่านันติดตัวท่านไปด้วย เธอ
ลําบากมานานแล้ว ต่อไปก็ให้ลงุ เจียงดูแลต่อแล้วกัน

สําหรับเรืองนี ทังแม่ของเธอและลุงเจียงต่างก็ไม่เห็น
ด้วย โดยเฉพาะลุงเจียง เขาปฏิเสธเด็ดขาด แต่ก็ดือดึง
ไม่เท่าเสินเวย เธอไม่ชอบเงิน และไม่ได้หลงใหลใน
อํานาจ ตอนแรกเธอรับช่วงต่อกิจการเหล่านีเพราะอับ
จนหนทาง ไม่มีทางเลือก ตอนนีมีโอกาสจะวางมือแล้ว

652
จะยอมปล่อยไปได้อย่างไร

แม่สวมผ้าคลุมหน้าสีขาว แต่งงานออกไปด้วยความ
รูส้ กึ ผิดทีมีตอ่ ลูกสาว เสินเวยยิมส่งท่านขึนเครืองบิน ก็
หมุนตัวกลับ ในใจเต็มไปด้วยหดหูเ่ หนือสิงใด นับจากนี
ไปเธอเหลือตัวคนเดียวแล้วจริงๆ

ไม่มีใครรูว้ า่ เสินเวย หญิงสาวผูส้ ง่างามยังมีอีกฐานะ

หนึง คุณตาหาอาจารย์สอนศิลปะการต่อสูท้ ีเคยเป็ นผู้
นําในโลกทหารรับจ้างมาให้เธอ เพือระบายความกดดัน
บางครังเธอก็รบั งานบางอย่าง เมือเวลาผ่านไปก็คอ่ ยๆ
มีชือเสียงขึนมา

ครังสุดท้าย เธอไปลอบสังหารเจ้าหน้าทีรัฐทีทํางาน
653
เกียวกับด้านการเงินคนหนึง เธอตามเขาขึนไปยังชันที
สิบของโรงแรม เดิมทีคิดว่าจะทํางานสําเร็จแล้ว แต่
เพราะต้องการหลีกเลียงเด็กผูห้ ญิงทีอยูๆ่ ก็ปรากฏตัว
ออกมาแผนการจึงสะดุดไปชัวขณะหนึง ทันใดนันเธอก็
ถูกบอดีการ์ดของเจ้าหน้าทีรัฐคนนันจัดการจนรับมือไม่
ทันสุดท้ายก็พลัดตกลงไปชันล่าง

ในเสียววินาทีทีพลัดตกลงมา อยูๆ่ เธอก็รูส้ กึ ผ่อน

คลาย รอยยิมบนใบหน้าของเด็กผูห้ ญิงคนนัน เหมือน
กับเธอในอดีตไม่มีผิด! จิตใต้สาํ นึกของเธอไม่อยากทํา
ร้ายเด็กคนนัน ความเสียใจเพียงอย่างเดียวคือไม่อาจไป
เยียมแม่ได้แล้ว แม่ตงท้
ั อง ดูเหมือนกําลังจะคลอด
แล้ว.....

654
ตอนที 37 เดินทางลงใต้

655
หลังจากผ่านวันคล้ายวันเกิดของเสินเวยไป เพียงไม่
นานก็ถงึ วันทีเสินเถาจะแต่งงาน สินเวยไม่ได้ไปร่วมงาน
เพราะในเวลานีนางไม่ได้อยูใ่ นหมูบ่ า้ นตระกูลเสิน นาง
กําลังอยูร่ ะหว่างทางเดินทางลงใต้

ในคืนหนึงเสินเวยฝันร้าย นางฝันว่าพวกโอวหยางไน่
ตะโกนเรียกให้นางช่วยชีวิต ทังเนือทังตัวเต็มไปด้วย
โลหิต หลังจากตกใจตืนนางก็นอนไม่หลับอีกเลย เมือ
ลองนับดูแล้วโอวหยางไน่ไปได้สองเดือนแล้ว เหตุใดจึง
ไม่สง่ ข่าวใดๆ กลับมา หรือว่าจะเกิดเรืองขึนแล้วจริงๆ
ความเสียใจเหมือนแมลงทีกัดกินอยูใ่ นใจของนาง

เด็กสาวลงจากเตียง กางแผนทีดูอยูน่ าน ก่อนจะตัดสิน

ใจเดินทางไปรับพวกเขา

656
แม่นมกูเ้ ห็นว่าในระยะนีจิตใจของนางห่อเ**◌่ ยวจึงไม่
ได้รงไว้
ั นางจะคิดเสียว่าคุณหนูออกไปผ่อนคลายก็แล้ว
กัน เดิมทีเสินเวยคิดจะเดินทางไปกับเถาฮวาแค่สองคน
แต่แม่นมกูย้ ืนกรานคัดค้าน ถึงอย่างไรก็จะให้จางสงกับ
หลีฮวาติดตามไปด้วย

เถาฮวาเป็ นเด็กซือบือ แม้แต่ตวั เองก็ดแู ลไม่ได้ ไม่แน่วา่

คุณหนูอาจจะต้องมาดูแลนางเสียด้วยซํา ถึงอย่างไรเสีย
ระหว่างทางคุณหนูตอ้ งมีคนปรนนิบตั ิ มีหลีฮวาติดตาม
ไปด้วยตนจึงวางใจ จางสงฉลาดหลักแหลม ระหว่าง
ทางต้องกินต้องพัก ต้องถามทางจะให้คณ
ุ หนูออกหน้า
ไม่ได้ นางเป็ นสตรีทียังไม่เคยออกไปเผชิญกับโลกภาย
นอก แล้วจะเคยรับมือกับคนเลวเสียทีไหน?

657
แม่นมกูค้ ิดได้เช่นนีก็ไม่วางใจทีจะให้คณ
ุ หนูจากไป ถึง
อย่างไรก็ตอ้ งพาคนไปด้วยมากๆ เสินเวยเห็นอย่างนันมี
หรือจะกล้าปล่อยให้นางคิดต่อไป “เอาล่ะๆ แม่นม ข้า
พาพวกเขาไปด้วยยังไม่พอหรือ แต่วา่ เปลียนจากหลี
ฮวาเป็ นเยวียจีก็แล้วกัน” เช่นนีจางสงกับเยียจีก็จะได้มี
เวลาใกล้ชิดกันมากขึน

หญิงวัยกลางคนครุน่ คิดเล็กน้อย เยวียจีก็ทาํ งานได้ดี

เช่นนันจึงได้ยอมตกลง เสินเวยรีบพาคนทังสามออกเดิน
ทางทันที หากช้าอีกนิด แม่นมกูอ้ าจจะให้บา่ วรับใช้ทงั
คฤหาสน์ให้ติดตามนางไปด้วยก็ได้

ถ้าหากมีแค่ตนเองกับเถาฮวาแค่สองคน เสินเวยจะต้อง
658
เลือกขีม้าอย่างแน่นอน เวลานีถึงแม้จะแต่งกายเป็ น
บุรุษ ทว่านางก็ตอ้ งนังรถม้าไป จางสงบังคับรถม้า เถา
ฮวากับเยวียจีอยูเ่ ป็ นเพือนนางในรถ

รถม้าของเสินเวยเปลียนใหม่นานแล้ว ไม่ใช่คนั ทีประดับ

ตกแต่งอย่างงดงามหรูหรา กลับกัน นอกจากรถม้าคันนี
จะใหญ่สกั หน่อย แม้ภายนอกดูธรรมดามาก แต่ดา้ นใน
กลับสะดวกสบาย ถึงขนาดวางฟูกนิมไว้ดว้ ย แต่นีไม่ใช่
สิงสําคัญ สิงทีเสินเวยพอใจทีสุดก็คือผนังกับเพดานของ
รถคันนีทํามาจากไม้มะเกลือ ตรงกลางแทรกด้วยแผ่น
เหล็กกล้าไร้สนิมไว้ชนหนึ
ั ง ดาบปื นฟั นแทงไม่เข้า
ปลอดภัยมาก

ในยุคสมัยนีไม่มีเหล็กกล้าไร้สนิม เสินเวยหาช่างเหล็ก

659
อยูน่ านจึงทําออกมาได้เพียงเล็กน้อย ทังหมดนํามาใช้
กับรถม้าคันนีหมดแล้ว

“คุณหนู พวกเราถึงทีใดแล้วเจ้าคะ” เยวียจีแหวกผ้า

ม่านออก หรีตามองดวงอาทิตย์ขา้ งนอก “คุณหนู เทียง
วันแล้วเจ้าค่ะ”

ถินทุรกันดารแห่งนีไม่มีสถานทีกินข้าว ให้กินอาหารแห้ง
ตลอด คุณหนูจะทนได้อย่างไร ตังแต่มือเทียงวันก่อน
จนถึงตอนนีคุณหนูยงั ไม่ได้กินข้าวร้อนๆ เลย เมือวาน
ทังวันก็อดุ อูอ้ ยูแ่ ต่ในรถม้า ก็ไม่รูว้ า่ นีเป็ นสถานทีพิศวง
อะไร เดินทางมาสองวันแล้วก็ยงั ไม่พบหมูบ่ า้ น

“เจ้าหิวแล้วหรือ ในห่อเสบียงยังมีขนมอยู่ เจ้ากินสัก

660
หน่อยเถอะ” แต่เสินเวยกลับไม่หิว นางเพียงแต่นงอยู
ั ใ่ น
รถม้านานเกินไปจึงรูส้ กึ เมือยล้าขึนมาบ้างเท่านัน

“บ่าวยังไม่หิวเจ้าค่ะ คุณหนูไม่ได้กินอาหารร้อนๆ มา
สองวันแล้ว บ่าวเพียงแค่คิดว่าทําอย่างไรจะให้คณ
ุ หนู
ได้ดืมนําแกงร้อนๆ สักหน่อย” เยวียจีนึกเสียดายทีไม่ได้
นําหม้อมาด้วย หากมีหม้อ บนรถม้ามีเตาใบเล็กก็พอ
จะต้มนําแกงให้คณ
ุ หนูดืมได้สกั ถ้วย

“เดินทางออกมาข้างนอกแล้วจะยุง่ ยากเช่นนันได้อย่าง
ไร” แม้วา่ ปากเสินเวยจะพูดเช่นนี แต่ในใจก็รูส้ กึ
เสียดายเช่นกันทีไม่ได้เตรียมความพร้อมมากพอ

ในตอนทีทังสองคนกําลังเสียใจในความผิดพลาดของตัว
661
เอง อยูๆ่ จางสงก็เอ่ยขึนว่า “คุณหนู ข้างหน้ามีหมู่
บ้านขอรับ”

“ทีไหน” เยวียจีพลันยืดตัวขึน ศีรษะจะกระแทกหรือไม่

นางไม่สนใจแล้ว แหวกผ้าม่านมองออกไปด้านนอก
“จริงด้วย คุณหนู บ่าวเห็นบ้านคนแล้วเจ้าค่ะ” เสียง
ของนางเกลือนไปด้วยความยินดี

เสินเวยตืนเต้นขึนมาบ้าง นางชะโงกหน้าไปมองตามทิศ
ทางทีเยวียจีชี มองเห็นบ้านคนรางๆ ตังอยูห่ า่ งออกไป
ไม่ไกล ทังยังมีควันลอยขึนมาสามสีจุด ยิงรถม้าเคลือน
ไปใกล้ ก็มองเห็นบ้านเรือนเหล่านันชัดเจนขึน

“พีต้าสง เร็วหน่อย พวกเรามาทันมือเทียงพอดี” เยวียจี

662
เร่งอย่างร้อนใจ

“ได้เลย!” จางสงรับคําก็ตวัดแส้ออกไป

“อ่ะ กินข้าวแล้ว!” เถาฮวาทีผล็อยหลับไปก็พลันตกใจ

ตืนขึนมา นางขยีตาตัวเอง ก่อนจะมองเสินเวยอย่าง
สะลึมสะลือ “คุณหนู จะกินข้าวหรือยังเจ้าคะ ข้าหิว
แล้ว”

ทังสามคนพากันหัวเราะออกมา เถาฮวา เด็กคนนีจริงๆ

เลย หลับมาตังแต่เช้าจนเทียง เยวียจีบอกว่าถึงเวลากิน
ข้าวคําเดียว นางก็ตืนขึนมาทันที พอเรืองกินก็หดู ีขนมา
ึ
เชียว!”

663
เสินเวยกลันหัวเราะ เอ่ยว่า “ใช่แล้ว ข้างหน้ามีหมูบ่ า้ น
พวกเราจะได้กินข้าวร้อนๆ แล้ว”

เมือผ่านประตูของหมูบ่ า้ นเข้ามา จางสงก็ลงจากรถม้า

"พวกเจ้าได้ยินเสียงเด็กร้องบ้างหรือไม่" เสินเวยรูส้ กึ ว่า
ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้รางๆ ไม่ได้ดงั ชัดเจน

“ไม่นะเจ้าคะ มีเสียงเด็กร้องทีไหนกัน” เยวียจีตังใจฟั ง

บ้าง แต่ทาํ อย่างไรก็ไม่ได้ยิน เถาฮวาก็บอกว่าไม่ได้ยิน
เสินเวยจึงคิดว่าตนเองได้ยินหูแว่วไปเอง

แต่ผา่ นไปครูห่ นึงเสินเวยก็ยงั รูส้ กึ ว่าตนเองได้ยินเสียง

664
เด็กร้องไห้ “เยวียจีเจ้าไม่ได้ยินจริงหรือ เสียงเด็กร้องไห้
จริงๆ ดังมาจากทางนัน” เสินเวยชีไปด้านหนึง

“คุณหนู บ่าวก็ได้ยินแล้วขอรับ เป็ นเสียงเด็กกําลัง

ร้องไห้จริงๆ ดูเหมือนร้องมานานแล้ว คอแห้งแล้ว” เมือ
เดินออกมาด้านนอก อยูๆ่ จางสงก็เอ่ยขึน

พวกเขาเดินตามเสียงร้องไห้ไป รถม้าจอดไว้หน้าลาน
เล็กของเรือนแห่งหนึง ประตูไม้ลงกลอนไว้ กําแพงทํา
มาจากก้อนดินเหนียว เสียงร้องไห้ดงั มาจากเรือนด้าน
ใน

“พีสะใภ้ทา่ นนี ขอถามหน่อย เจ้าของบ้านหลังนีเป็ น

ใครหรือ เด็กในบ้านของเขาร้องไห้เช่นนีแล้วเหตุใดจึงไม่
665
ตามใต้เท้าผูน้ นกลั
ั บมา” เสินเวยถามหญิงทียืนอยูใ่ ต้รม่
ไม้อย่างมีมารยาท

หญิงผูน้ นไม่
ั ตอบคําถาม แววตาสันไหวก่อนจะหายไป
อย่างรวดเร็ว เสินเวยขมวดคิวอยูค่ รูห่ นึง ก่อนจะหันไป
ถามชายฉกรรจ์วยั กลางคนทีแบกเครืองมือทําเกษตรไว้
บนไหล่ ชายผูน้ นก็
ั แววตาตืนตระหนก อ้าปากแต่สดุ
ท้ายก็ไม่พดู สิงใดออกมา

เสินเวยมึนงง มองชาวบ้านทีปิ ดปากไม่ยอมพูดจา หรือ

ว่าครอบครัวนีมีเรืองลับลมคมในอะไร

"คุณหนู เรืองนีน่าสงสัยจริงๆ" จางสงก็มองเห็นความ

ผิดปกติ "คุณหนู พวกเราไปกันเถอะเจ้าค่ะ" พวกเขา
666
ไม่คนุ้ ชินกับคนทีนี จางสงกลัวจะไปยุง่ เกียวกับเรือง
วุน่ วาย

เสินเวยครุน่ คิดอยูช่ วอึ

ั ดใจ ในตอนทีกําลังจะพยักหน้า
นันก็เห็นท่านลุงหนวดเคราขาวโพลนผูห้ นึงเดินผ่านมา
พูดกับนางอย่างใจดี "สาวน้อย ทีนีคือบ้านของหลีซิวไฉ
เมือสิบวันก่อนเขาเดินทางไปทีจวนเจ้าเมืองร่วมการ
สอบคัดเลือกขุนนางท้องถินในปี นี"

"แล้วภรรยาของเขาเล่า" เสินเวยถาม ฟั งจากเสียงดู

เหมือนเด็กคนนียังเล็กอยู่ เหตุใดจึงทิงเด็กไว้เพียงลําพัง

"ภรรยาของซิวไฉหรือ?" ท่านลุงถอนหายใจ ตอบด้วย

นําเสียงหดหู่ "เมือวานภรรยาของเขาถูกเจ้าหน้าที
667
อาญาจับตัวไปแล้ว"

มุมปากของเสินเวยยกขึน จับตัวไปแล้ว? หรือว่าเด็กคน

นีร้องไห้มาตังแต่เมือวานจนถึงตอนนี "ครอบครัวของ
พวกเขาไม่มีคนอืนแล้วหรืออย่างไร"

ท่านลุงถอนหายใจยืดยาว ก่อนจะส่ายหน้า "ไม่มีแล้ว

เดิมทีหลีซิวไฉย้ายมาจากทีอืน หลังจาหทีพ่อแม่ของเขา
ตายจากไปก็ไม่มีคนในครอบครัวคนอืนอีก"

เขานิงเงียบไปครูห่ นึง ก่อนจะเอ่ยขึนอีกว่า "หลีซิวไฉ

เป็ นคนดี! จิตใจดี มีนาใจกั
ํ บผูอ้ ืน การเรียนก็ดี แต่
เพราะโชคไม่ดี เมือเขาอายุสบิ ห้าสิบหกปี ก็สอบผ่านได้

668
เป็ นซิวไฉแล้ว เพราะอยูใ่ นระหว่างการไว้ทกุ ข์จงึ สอบ
รอบต่อไปยังไม่ได้ ไม่เช่นนันเขาคงเป็ นจวีเหรินไปนาน
แล้ว" ท่านลุงพูด สีหน้าเวทนา

"เหตุใดทางการต้องจับตัวภรรยาของซิวไฉด้วยเล่า"
เด็กสาวเอ่ยถามต่อไป ผูห้ ญิงแต่งงานแล้วอย่างนางจะ
ทําความผิดใหญ่โตอะไรถึงขนาดเจ้าหน้าทีอาญาต้อง
มาจับกุมถึงหมูบ่ า้ น เสินเวยคิดอย่างไรก็รูส้ กึ ว่าจะต้องมี
เรืองลับลมคมในบางอย่างซ่อนอยู่

เช่นนันจึงได้เห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของท่านลุง อีกทัง
ยังมีความคับแค้นปรากฏออกมาด้วย นิงเงียบไปชัวครู ่
จึงเอ่ยขึนเสียงเบา "ว่ากันว่านางลอบคบชู!้ น่ารังเกียจ
ยิงนัก!"
669
 ลอบคบชู?้ เสินเวยรูส้ กึ ประหลาดใจอย่างมาก ยังไม่
ทันไตร่ตรองให้ดี อยูๆ่ ก็เห็นว่าประตูบา้ นข้างๆ ก็เปิ ด
ออก แม่นางตาโตคิวหนาผูห้ นึงพุง่ ออกมา พูดอย่าง
เคืองแค้นว่า "ลอบคบชูอ้ ะไรกัน พีสะใภ้เซียงเหมยไม่
ใช่คนอย่างนันเสียหน่อย! หากไม่ใช่เพราะขุนนางสุนขั
นันหมายตาพีสะใภ้เซียงเหมย อาศัยตอนทีพีหลีไม่อยู่
ฉุดนางไป ท่านปู่ สาม ท่านจะพูดจาทําลายชือเสียงของ
พีสะใภ้เซียงเหมยไม่ได้!”

"ข้าทําลายชือเสียงของภรรยาของซิวไฉเสียทีไหน นัน
เป็ นสิงทีพวกขุนนางพูดกัน เรืองของพวกขุนนางใช่สงที
ิ
ชาวบ้านตัวเล็กๆ อย่างพวกเราจะพูดมากได้ เอ้อร์นี[1]
เจ้าเองก็พดู ให้นอ้ ยหน่อยเถอะ" ท่านลุงพูดพลางก็ถอน

670
หายใจ ก่อนจะเอามือไพล่หลังเดินจากไป

"เอ้อร์นี เจ้าเด็กคนนียังไม่รบี กลับมาอีก ความสามารถ

เดียวของเจ้าก็เรืองพูดมากนีล่ะ" ภายในบ้านมีเสียงดุ
ดันของผูห้ ญิงดังออกมา

------

[1] เอ้อร์นี เป็ นคําเรียกแทนเด็กผูห้ ญิงทีเกิดมาใน

ลําดับที 2 ของครอบครัว

671
 ตอนที 38 ช่วยเด็ก

แม่นางทีถูกเรียกว่าเอ้อร์นีนนอายุ
ั ประมาณสิบสีสิบห้าปี
นางหันกลับไปตอบรับหนึงคําแต่ไม่ได้กลับไป ทว่าหัน
มาสนใจเสินเวยแทน ท่าทีดอู กึ อัก "นายน้อยท่านนี แค่
มองก็รูว้ า่ ท่านเป็ นคนดีมาก ข้าขอร้องท่านหนึงเรือง พี
สะใภ้เซียงเหมยถูกพาตัวไปแล้ว เสียวนิวนิวถูกนางขังไว้
ในห้อง เด็กคนนันร้องไห้มาสองวันแล้ว น่าสงสารยืงนัก
672
แม่ของข้ากลัวจะเดือดร้อนจึงห้ามไม่ให้ขา้ ออกมา แม้
พวกท่านจะไม่ใช่คนของหมูบ่ า้ นเรา แต่ขอร้องท่านช่วย
อุม้ เสียวนิวนิวออกมาทีเถอะ"

เสินเวยเลิกคิวขึน นีเป็ นแม่นางทีมีจิตใจดีทีเดียว แม้ใน

ใจเสินเวยจะยอมช่วยแล้วแต่ก็ไม่ยอมแสดงออกมาทาง
สีหน้า "อุม้ ออกมาแล้ว บ้านของเจ้าจะเลียงได้หรือ"

"บ้านของข้า!?” ทันใดนันเอ้อร์นีก็ระเบิดโทสะออกมา
นางอยากเลียง แต่นางจะบังคับพ่อแม่ได้หรือ อย่าว่าแต่
บ้านของพวกนางเลย ทังหมูบ่ า้ นมีใครบ้างทีกล้ายุง่
เกียวกับเรืองนี "แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้หิวตาย นายน้อย
ท่านพาเสียวนิวนิวไปด้วยเถอะ แม้จะให้เป็ นสาวใช้ก็ยงั
ดีกว่าต้องตาย นายน้อย ท่านยอมช่วยสักครังเถอะ!"
673
นางมองเสินเวยอย่างเว้าวอน ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้าน
ไป เดินไปได้หนึงก้าวก็หนั กลับมามองหนึงครัง "นาย
น้อย พ่อของเสียวนิวนิวชือว่าหลีจือหย่วน แม่ชือเซวี
ยเซียงเหมย นายน้อยต้องบอกเสียวนิวนิวด้วย" พูดไป
นําตาก็หลังริน สุดท้ายก็กดั ฟั นปิ ดประตูบา้ น ด้านในมี
เสียงตะคอกดังมา "บอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าไป
ยุง่ ๆ เจ้าเก่งกาจมากนักหรือไร นีเป็ นเรืองคอขาดบาด
ตายเชียวนะ!”

"คุณหนู ทําอย่างไรดีขอรับ" จางสงถามขึน

"คุณหนู เด็กคนนันน่าสงสารมาก" เยวียจีสีหน้าเห็นใจ

"หรือพวกเราจะอุม้ นางออกมาดีเจ้าคะ" หากไม่ช่วย
674
เหลือ เด็กคนนีจะต้องตายแน่ๆ

เสินเวยพยักหน้า "จางสง เปิ ดประตูเถอะ" หากไม่ไปรู ้

ไปเห็นก็แล้วไป แต่ในเมือมารูม้ าเห็นแล้วก็ช่วยสักครังก็
แล้วกัน หากนางนิงดูดาย เด็กคนนีจะต้องหิวตายอย่าง
แน่นอน

จางสงผลักประตูออก แล้วอุม้ เด็กออกมาจากในห้อง

เสินเวยถึงได้เห็นเด็กอายุประมาณสองขวบ สวมชุดสี
แดงสดทังตัว แต่เวลานีมันเปี ยกชุ่มด้วยปั สสาวะ บน
ศีรษะผูกจุกเล็ก มือเล็กคว้าไปมากลางอากาศ ลําคอ
แห้งผากเพราะร้องไห้มานาน

"คุณหนู นางจะต้องหิวแล้วเป็ นแน่" เยวียจีมองปาก

675
เล็กของเด็กทีกําลังอ้าออกน้อยๆ จึงบอกออกมา "คิด
ว่าคงไม่ได้กินอะไรมาตังแต่เมือวานแล้ว" นางอุม้ เด็กไว้
ในอ้อมแขน เช็ดนําตาให้อย่างเวทนา พลางเอ่ยปลอบ
เสียงเบา "เอาล่ะๆ หยุดร้องได้แล้ว เด็กดี"

“เปลียนเสือผ้าให้นางก่อนจะดีกว่า" เสิยเวยเอ่ยปาก
ขึนบ้าง ถึงแม้จะเป็ นเดือนหก แต่จะสวมเสือผ้าเปี ยกชืน
ไม่ได้

เยวียจีรับคําแล้วก็อมุ้ เด็กกลับเข้าไปในห้องอีกครัง ผ่าน

ไปครูห่ นึงก็ออกมา เด็กเปลียนมาสวมเสือผ้าสีเขียวต้น
หอมแล้ว ในมือของเยวียจียังถือเสือผ้าอีกสามสีชิน แค่
มองก็รูว้ า่ เป็ นของเด็ก จางสงปิ ดประตูบา้ น ก่อนทีพวก
เขาจะรีบขึนรถม้าจากไป
676
เดิมทีคิดว่าเข้ามาในหมูบ่ า้ นแล้วจะได้กินอาหารร้อนๆ
แต่คิดไม่ถงึ ว่าพวกเขาต้องกินของแห้งอีกแล้ว ไม่วา่
เสินเวยหรือเยวียจีต่างก็ไม่มีใครบ่นออกมา เมือขึนมา
บนรถม้าเยวียจีเอานําเอาขนมป้อนให้เสียวนิวนิว

เสียวคงนิวนิวหิวแล้วจริงๆ นางกินอย่างตะกละ
ตะกลาม ไม่สนใจจะร้องไห้อีก "ค่อยๆ กินเถิด ยังมีอีก
มาก ค่อยๆ" สีหน้าของเยวียจีเต็มไปด้วยความอ่อน
โยน แผ่รศั มีของความเป็ นมารดา ในขณะทีเถาฮวาจ้อง
มองเด็กคนนีอย่างสนใจ

เสียวนิวนิวเมือได้กินอิมแล้วก็นอนหลับไป เยวียจีอุม้
นางไว้ในอ้อมแขน ตบหลังนางเบาๆ "คุณหนู ดูสเิ จ้า
677
คะ เสียวนิวนิวหน้าตาสะสวยทีเดียว" หญิงสาวบอก
เสียงเบา

เสินเวยชะโงกหน้ามองจึงเห็นจริงดังนัน เมือล้างหน้าจน
สะอาดแล้ว เสียวนิวนิวก็ผิวขาวมากทีเดียว ปากย่น
เล็กๆ จมูกโด่งได้รูป นางไม่ได้หลับอย่างเป็ นสุข คิดว่า
เป็ นเพราะตกใจกับเรืองทีเกิดขึน

เดินทางมากว่าครึงชัวยามเพิงจะถึงอําเภอแห่งหนึงทีชือ
ว่าหนิงผิง หลังจากทีไปสอบถามจากคนทีอยูบ่ ริเวณ
ประตูเมืองแล้ว จางสงก็ตรงไปยังโรงเตียมถงฝู เช่าเรือน
รับรองหลังเล็กทีเงียบสงบ

"คุณหนู ท่านอาบนําสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ" เยวียจีสัง

678
ให้เสียวเอ้อร์ยกนําร้อนเข้ามา พับแขนเสือขึน จะเข้าไป
ช่วยปรนนิบตั ิ แต่ถกู เสินเวยห้ามเอาไว้ "ไม่ตอ้ งหรอก
เจ้าไปดูเสียวนิวนิวเถอะ" ข้างกายเด็กคนนันไม่มีใคร
เลย หากตืนขึนมาจะต้องร้องไห้งอแงแน่ๆ

เยวียจีลังเลอยูค่ รูห่ นึง ก่อนจะยอมออกไปในทีสุด นาง

ไม่วางใจปล่อยเสียวนิวนิวไว้จริงๆ แม้จะมีเถาฮวาคอยดู
อยู่ แต่เถาฮวาจะทําอะไรได้ ก็ไม่รูว้ า่ เป็ นเพราะเหตุใด
แค่พริบตาแรก นางก็หลงรักเด็กคนนีแล้ว บางทีอาจ
เป็ นเพราะนางน่าสงสาร

หลังจากทีได้อาบนําอุน่ ๆ ก็ทาํ ให้รูส้ กึ สบายไปทังตัว

เสินเวยเรียกจางสงมาสังความสามสีคําก็นอนพักผ่อน
บนเตียง เดิมทีไม่ได้ง่วงมาก แต่คิดไม่ถงึ ว่าเพียงแค่ลม้

679
ตัวนอนก็เผลอหลับไป จนกระทังเยวียจีมาปลุกนางจึง
รูส้ กึ ตัวตืน "เวลาใดแล้ว" แสงสว่างในห้องมืดลง

"ยามโหย่ว[1]แล้วเจ้าค่ะ คุณหนูอยากกินอะไรเจ้าคะ
บ่าวจะสังเสียวเอ้อร์ยกมาให้" เยวียจีจุดเชิงเทียนบน
โต๊ะ ก่อนจะมาแหวกมุง้ ออก ช่วยเสินเวยสวมเสือผ้า

"ยกอาหารจืดๆ มาสามสีอย่างก็ได้" เสินเวยขยับคอ

พลางถามขึน "เสียวนิวนิวตืนหรือยัง"

"ตืนนานแล้วเจ้าค่ะ ร้องจะหาแม่ ปลอบกันอยูน่ านถึง

สงบลง ตอนนีเถาฮวากําลังดูอยูเ่ จ้าค่ะ" เยวียจีเคลือน
ไหวคล่องแคล่ว เพียงชัวครูก่ ็แต่งกายให้เสินเวยจนเรียบ

680
ร้อย "คุณหนู โปรดรอสักครูน่ ะเจ้าคะ บ่าวจะไปนํานํา
ร้อนมาให้"

"ได้ เจ้าไปเถอะ อย่าลืมเรียกจางสงมาด้วย" เสินเวย

โบกมือ

หลังจากทีได้ลา้ งหน้าล้างตาอย่างลวกๆ แล้ว จางสงก็

มาถึง "คุณหนู บ่าวไปสืบมาแล้วขอรับ" ครุน่ คิดอยูช่ วั
ครู ่ เขาจึงเอ่ยต่อไปว่า "นายอําเภอของอําเภอหนิงผิง
ชือว่าอูช๋ ือเหริน เป็ นขุนนางทัวไป เพียงแต่เป็ นพวกลุม่
หลงในราคะ โดยเฉพาะสตรีทีแต่งงานแล้ว”

จางสงสีหน้ากระอักกระอ่วน คําพูดเหล่านีพูดส่วนตัว
กับเหล่าพีน้องคงไม่เป็ นไร แต่วา่ หากต้องพูดกับคุณหนู
681
ทียังอยูใ่ นวัยแรกแย้ม ทําให้เขารูส้ กึ เขินอายทีจะพูด
ออกมา แต่เมือเห็นคุณหนูมีทา่ ทีตงใจฟั
ั ง เขาจึงต้องพูด
ต่อไป "สตรีทีถูกเขายํายีมีมากมาย แต่เพราะว่าเขาเป็ น
นายอําเภอ สตรีทีถูกยํายีจงึ เลือกทีจะอดทนข่มความ
แค้นไว้ แต่ก็มีบางคนทีดือดึง เมือกลับบ้านก็มีแต่ไป
ตาย ดังนันลับหลังทุกคนจึงพูดว่าเขาไม่ใช่คน"

จางสงกลืนนําลาย พร้อมเอ่ยว่า "เรืองภรรยาของซิว

ไฉคนนันเป็ นความจริงขอรับ บ่าวใช้เงินซือสายสืบคน
หนึงในทีว่าการอําเภอ อ้างไปว่าเพิงมาทําการค้าในหนิง
ผิง อยากจะสอบถามความชอบของอูช๋ ือเหรินจากเขา
ในคราวแรกสายสืบคนนันไม่ยอมพูดออกมา แต่บา่ ว
คาดเดาได้วา่ เขาต้องการเงิน เมือให้ไปเขาจึงยอมพูด
ทุกอย่าง บอกว่าตอนเทศกาลโคมไฟ ท่านนายอําเภอ

682
ของพวกเขาต้องตาแม่นางผูห้ นึง เมือสืบดูจงึ รูว้ า่ สามี
ของแม่นางผูน้ ีเป็ นซิวไฉ ท่านทีปรึกษาจึงออกความเห็น
ว่าควรรอให้ซวไฉออกจากบ้
ิ าน แล้วให้เจ้าหน้าทีอาญา
มาจับตัว โดยป้ายสีวา่ เป็ นนักโทษคดีลอบคบชู้ ใครก็ไม่
กล้ายุง่ และไม่กล้าโต้แย้ง เวลานีภรรยาของซิวไฉถูกจับ
ขังไว้ในคุกของทีว่าการอําเภอ บอกว่าเพือดัดนิสยั "

เสินเวยพยักหน้าก่อนจะให้จางสงออกไป ทําเป็ นมองไม่

เห็นสีหน้าอยากจะพูดแต่ไม่กล้าพูดของเขา

ในคืนนัน เกราะสามง่ามทีใช้ตีเพือบอกเวลาดังขึน
เสินเวยในชุดสีดาํ พลิกตัวขึนไปบนหลังคาอย่างเงียบ
เชียบ นางใช้วิชาตัวเบา กระโดดไปตามหลังคาราวกับ
แมวป่ า เพียงไม่นานก็มีถงึ บนหลังคาของทีว่าการ

683
อําเภอ

ภายในทีว่าการมีแต่ความมืดมิด ตะเกียงเจ้าพายุที
แขวนบนประตูใหญ่แกว่งไปมาเบาๆท่ามกลางสายลม
ในยามคํา

เสินเวยเกาะบนหลังคา รออยูป่ ระมาณสามสิบนาทีจงึ มี

เจ้าหน้าทีปราบปรามสองคนถือตะเกียงเดินลาดตระเวน
พวกเขาเดินซวนเซ แค่มองก็รูว้ า่ เพิงลุกจากเตียง

เมือเจ้าหน้าทีปราบปรามลาดตระเวนครบหนึงรอบ
เสินเวยจึงคลําทางไปทีคุก ภายในคุกมีแต่เสียงกรน ไม่
ว่านักโทษหรือเจ้าหน้าทีปราบปรามทีคอยเฝ้าอยูต่ า่ งก็
กําลังหลับสนิท
684
เสินเวยดึงปิ นปั กผมออกมา ใช้มนั แทนกุญแจ ขยับไม่กี
ครังก็ไขแม่กญ
ุ แจของประตูคกุ ได้แล้ว ในความมืดที
เงียบสงบเสียงเสียดสีดงั ชัดเจนมาก หัวใจของ
นางกระตุกวูบ เด็กสาวพุง่ ไปหลบด้านข้างอย่างรวดเร็ว
รออยูค่ รูห่ นึงจนเห็นว่าไม่มีการเคลือนไหวใดๆ จึงผลัก
ประตูเข้าไปเบาๆ

------

[1] ยามโหย่ว (酉时) คือช่วงเวลาห้าโมงเย็นถึง

หนึงทุม่
685
ตอนที 39 บุกคุกของทีว่าการอําเภอ

ตะเกียงนํามันบนผนังของห้องขังส่องแสงจืดจาง ภาย
ในคุกมืดสลัว เสินเวยเหมือนวิญญาณดวงหนึง นางหา

686
ทีตังของคุกขังผูห้ ญิงจนพบ ยิงเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่ก็ยงิ
รูส้ กึ เหน็บหนาว คิวของนางขมวดกัน เซวียเซียงเหมยอ
ยูท่ ีใด

“เซวียเซียงเหมย" นางตะโกนเสียงเบา รอบข้างมีแต่

ความเงียบสงบ ไร้เสียงคนตอบรับ เสินเวยตะโกนอีก
ครัง นางก็เตรียมใจไว้แล้ว หากยังไม่ใครตอบรับอีกก็มี
แต่จะทําให้คนอืนรูต้ วั

"ใคร? ใครเรียกข้า" ห้องขังด้านหน้าทางขวามีเงาของ

ใครบางคนขยับตัวลุกขึน

"ใครกัน มาช่วยข้าใช่หรือไม่?" นางพุง่ มาทีประตูคกุ

ท่ามกลางความตืนตระหนกและความฉงนแฝงไว้ดว้ ย
687
ความคาดหวัง

"เจ้าคือเซวียเซียงเหมย? สามีของเจ้าชือหลีจือหย่วน มี
ลูกสาวชือนิวนิวใช่หรือไม่" เสินเวยขยับไปด้านหน้าอีก
สามสีก้าว พร้อมถามขึนเสียงเบา

ร่างบางในความมืดตืนเต้นขึนมา พยักหน้ารัวๆ "ใช่ๆ

ข้าคือเซวียเซียงเหมย สามีของข้าชือหลีจือหย่วน มีลกู
สาวอายุสองขวบชือนิวนิว นิวนิว นิวนิวของข้ายังถูกขัง
อยูใ่ นบ้าน!" ในคราวแรกนางตืนเต้นยินดี แต่เมือนึกขึน
มาได้วา่ ลูกสาวยังถูกตนขังไว้ในบ้านเป็ นเวลาสองวัน
แล้ว เมือคิดถึงตรงนี นางก็รูส้ กึ เหมือนตัวเองตกลงไปใน
เหวลึก "นิวนิว นิวนิวของข้า!"

688
"ชู่ว!" เสินเวยรีบหันมองซ้ายขวา "เงียบ ลูกสาวของ
เจ้ายังสบายดีอยู่ เจ้ารอก่อน ข้าจะช่วยเจ้าออกมา"
เสินเวยพูดจบก็กม้ หน้าปลดกุญแจ

"จริงหรือจอมยุทธ์หญิง ท่านช่วยนิวนิวของข้าแล้ว?"
เซวียเซียงเหมยยินดียงนั
ิ ก ขอบคุณฟ้าดิน ขอเพียงนิวนิ
วไม่เป็ นไรก็ดีแล้ว นางถูกรังแกเช่นนีก็ตดั สินใจจะตาย
มานานแล้ว เหตุผลทียอมทนอยูก่ บั ความอัปยศก็เพราะ
ตัดใจทิงนิวนิวไม่ได้ หากนิวนิวเป็ นอะไรไป หากนาง
ตายไปคงไม่มีหน้าไปพบสามี!

"อืม นิวนิวอยูท่ ีโรงเตียม มีคนดูแลนางอย่างดี เร็วเข้า

ตามข้ามา" เสินเวยเอ่ยเร่งนางเสียงเบา พลางเปิ ด
ประตูหอ้ งขังดึงเซวียเซียงเหมยออกมาข้างนอก
689
เพราะเมือครูม่ วั แต่ตืนเต้น และภายในคุกก็มืดมิดเป็ น
อย่างมาก ในตอนนีเซวียเซียงเหมยจึงได้สงั เกตจอม
ยุทธ์หญิงของนางอย่างละเอียด! ดูแล้วบอบบางกว่าตน
เสียอีก แล้วจะช่วยนางออกไปได้หรือ

ความคิดนีผุดขึนมาเพียงชัวอึดใจก่อนจะหายไปอย่าง
รวดเร็ว เพราะนางไม่มีเวลาไปคิดถึงมัน นางไม่รูว้ า่ ตัว
เองสะดุดอะไร จนเกิดเสียงดังมาก เสียงตะโกนของเจ้า
หน้าทีปราบปรามดังขึนในทันที "เสียงอะไร ใครอยูต่ รง
นัน! อ๊ะ แย่แล้ว มีคนปล้นคุก! รีบตืนเร็วเข้า!"

ซวยแล้ว! เสินเวยนึกก่นด่าในใจ เจ้าหน้าทีปราบปราม

ถือดาบใหญ่สามสีคนล้อมเข้ามา พลางตะโกนขึน
690
"ขโมยทีไหนจึงกล้าบุกเข้ามาในคุกของอําเภอเพียง
ลําพัง ช่างรนหาทีตายจริงๆ เร็วเข้า เร็ว รีบจับพวกเขา
ไว้!"

"จอมยุทธ์หญิง จะทําอย่างไรดีเจ้าคะ" เมือมองเห็น

เจ้าหน้าทีปราบปรามสีหน้าเ**◌้ยมเกรียม เซวียเซียง
เหมยก็ตวั สันเทาขึนมา นางเป็ นเพียงหญิงสาวชนบท มี
ความรูม้ ากกว่าผูห้ ญิงในหมูบ่ า้ นทัวไป แต่นางจะเคย
เผชิญหน้ากับเหตุการณ์เช่นนีเสียทีไหนกัน นางตกใจจน
แข้งขาอ่อนแรงไปหมดแล้ว "จอมยุทธ์หญิง ท่านไม่ตอ้ ง
สนใจข้า รีบหนีไปเถอะเจ้าค่ะ ขอเพียงนิวนิวยัง
ปลอดภัยดี ข้าก็วางใจแล้ว" นางไม่อยากทําให้อีกฝ่ าย
เดือดร้อนไปด้วย

691
"หุบปากนะ!" เสินเวยตวาดออกมาอย่างหงุดหงิด
"ตามข้ามา หากกลัวก็ปิดตาไว้" เสินเวยใช้มือหนึงถือ
กระบีอ่อน ส่วนอีกมือลากเซวียเซียงเหมยวิงไปข้างหน้า
เท้าถีบศัตรูออกไปคนหนึง กระบีอ่อนกําจัดไปคนหนึง
สามคนทียังยืนอยูถ่ อยหนีไปด้านหลังอย่างตืนกลัว พวก
เขาพยามยามล้อมเสินเวยไว้ตรงกลาง วางมาดให้อีก
ฝ่ ายหวาดกลัว

เสินเวยรูว้ า่ จะสูน้ านไม่ได้ นางยังมีภาระอีกคน หาก

ปล่อยให้ยืดยือกําลังเสริมก็จะมาถึง เมือนันพวกนางคง
หนีไปไม่รอดแล้ว

ในขณะทีแววตาเกลือนไปด้วยความร้อนรน เสินเวยก็
คิดอะไรบางอย่างขึนมาได้ นางดึงปิ นปั กผมออก ก่อน

692
จะเขวียงไปทีตะเกียงนํามัน ทําให้มนั ตกลงบนโต๊ะ ไฟ
กองหนึงลุกไหม้ขนในทั
ึ นที ตอนทีมานางสังเกตเห็นไถ
เหล้าตังอยูบ่ นโต๊ะ

"แย่แล้ว ไฟไหม้แล้ว รีบดับไฟเร็วเข้า!" เจ้าหน้าที

ปราบปรามกับนักโทษพากันตะโกนเสียงดัง เวลานีตก
อยูใ่ นวิกฤตพวกเขาไม่อาจแยกร่างเพือทํางานหลาย
อย่างพร้อมกัน จําต้องทําสิงทีสําคัญยิงกว่า นันก็การ
คือดับไฟ เสินเวยดันศัตรูคนหนึงออกไป ก่อนจะฉวย
โอกาสตอนทีเหตุการณ์กาํ ลังโกลาหลลากเซวียเซียงเหม
ยหนีออกไป เมือออกมาทีประตูใหญ่ก็กลับพบกับคน
กลุม่ หนึง "ทีใด ทีใดมีไฟไหม้?"

เสินเวยก็ฉลาดหลักแหลม รีบทําเสียงแหบห้าวตอบไป

693
ว่า "ด้านในไฟไหม้ลกุ ลามใหญ่โต ยังมีคนปล้นคุกด้วย
ข้าจะไปรายงานใต้เท้า เหล่าพีน้องรีบไปช่วยก่อนเถอะ"
คิดไม่ถงึ ว่าจะหนีรอดมาได้เช่นนี

ตอนทีมาเสินเวยอาศัยหลังคา แต่เวลานีมีเซวียเซียงเหม
ยอยูด่ ว้ ยย่อมไม่อาจทําเช่นนันได้ นางทังผลักทังลากจึง
จะพาอีกฝ่ ายปี นข้ามกําแพงมาได้ ในตอนทีคิดจะผ่อน
ลมหายใจอยูน่ นก็
ั พลันต้องจนชะงัก "ใคร?"

"คุณหนู ข้าเองขอรับ" เสินเวยกําลังจะลงมือ แต่เมือได้

ยินเสียงของจางสงจึงกดกระบีอ่อนลง กล่าวอย่างยินดี
ว่า "เจ้ามาได้อย่างไร" เสินเวยรูส้ กึ แปลกใจ นางไม่ได้
บอกแผนการในคืนนีกับจางสง ตอนทีนางออกมา เถา
ฮวายังนอนหลับอุตอุ ยูเ่ ลย
694
"บ่าวคาดเดาเอาเองขอรับ คิดไม่ถงึ ว่าคุณหนูจะมา
จริงๆ บ่าวอยากจะมาช่วยคุณหนูขอรับ" ในนําเสียง
ของจางสงเกลือนไปด้วยความพอใจ "คุณหนู พวกเรา
รีบไปเถอะขอรับ!" เขาเห็นเปลวไฟลุกโหมขึนมาแล้ว

มีจางสงนําทางก็ช่วยได้มากจริงๆ เพียงไม่นานพวกเขา
ก็กลับมาถึงลานด้านข้างของโรงเตียมแล้ว ในเวลานีเถา
ฮวากําลังขยีตา "คุณหนู เหตุใดจึงตืนขึนมาแล้วเล่า"
เด็กซือบือคนนีเมือเห็นคุณหนูก็ไม่ได้สนใจว่าในห้องมี
คนเพิมขึนมาอีกคน

"เถาฮวา ไปเรียกพีเยวียจีของเจ้ามา แล้วอุม้ เสียวนิวนิ

วมาด้วย" เสินเวยบอกกับเถาฮวา ถึงแม้ตอนนีจะดึก
695
มากแล้ว แต่วา่ หากเซวียเซียงเหมยไม่ได้เห็นเสียวนิวนิ
วคงนอนไม่หลับ เห็นนางใจไม่สงบจะนังจะยืนก็ไม่ได้
เช่นนันไม่สอู้ มุ้ เสียวนิวนิวมาให้นางสบายใจดีกว่า

เป็ นอย่างทีคิดไว้ ตังแต่เถาฮวาออกไป เซวียเซียงเหม

ยก็จอ้ งมองไปนอกประตูดว้ ยสีหน้าร้อนใจ เมือได้ยิน
เสียงฝี เท้าพลันลุกยืนขึนมา "นิวนิว!"

เยวียจีทีเพิงเข้ามาสะดุง้ ตกใจ "เจ้าเป็ นใคร มาอยูใ่ น

ห้องของคุณหนูได้อย่างไร" หญิงสาวอุม้ เด็กถอยหนีไป
ด้านหลังหนึงก้าว มองผูห้ ญิงสีหน้าตืนเต้นท่าทีคกุ
คามอย่างระแวดระวัง

"นางเป็ นแม่ของเสียวนิวนิว เยวียจี เจ้าส่งเด็กให้นาง

696
เถอะ" เสียงของเสินเวยดังขึน เยวียจีจึงวางใจในทีสุด
ก่อนจะตืนตระหนกขึนมา "คุณหนู ท่าน?" เมือสายตา
ของนางสังเกตเห็นชุดสีดาํ พรางตัวบนร่างบางแล้วจึงเข้า
ใจในทันที

"คุณหนู ท่านไม่เป็ นไรใช่หรือไม่เจ้าคะ" นางถลาเข้าไป

กวาดมองเด็กสาวอย่างสํารวจ นึกตําหนิจางสงอยูใ่ นใจ
เหตุใดถึงปล่อยให้คณ
ุ หนูไปทําเรืองอันตรายเช่นนัน
หากแม่นมกูท้ ราบเรืองเข้าจะต้องถลกหนังของนางแน่

มุมปากของเสินเวยกระตุก "ข้าไม่เป็ นไร!" ก่อนจะ

หมุนตัวไปเปลียนเสือผ้า เมือนางออกมาก็เห็นเซวียเซียง
เหมยอุม้ ลูกคุกเข่าอยูต่ รงหน้า

697
นางอุม้ นิวนิวคุกเข่าลงตรงหน้าเสินเวย ความซาบซึงที
ไม่อาจพรรณนาได้ดว้ ยคําพูด เสินเวยยกมือห้ามนางไม่
ต้องขอบคุณ พลางเอ่ยถามไปตามตรง "เจ้าคิดจะทํา
อย่างไรต่อไป"

ภายใต้แสงของโคมไฟ ทําให้ได้เห็นรูปโฉมของเซวี
ยเซียงเหมยอย่างชัดเจน ริมฝี ปากสีสด แก้มนวลเปล่ง
ปลัง คิวเรียวได้รูป ผิวขาวราวหิมะ ดวงตาสดใสราวกับ
นําตก อีกทังรูปโฉมของนางยังอรชรอ้อนแอ้น เพราะอยู่
ในสถานการณ์ทียากลําบาก ยิงทําให้นางดูน่าเวทนา
อดไม่ได้ทีจะรูส้ กึ สงสาร มิน่าเล่าเจ้าเดรัจฉานดึงดันจะ
เอาตัวนางไปให้จงได้

เซวียเซียงเหมยสับสนอยูช่ วครู
ั ่ นายอําเภออูผ๋ นู้ นใช้
ั

698
ความผิดฐานลอบคบชูม้ าบีบบังคับนาง เวลานีนางถูก
ช่วยออกมาแล้วก็ถือว่าเป็ นนักโทษหลบหนี กลับไปทีหมู่
บ้านไม่ได้แล้ว จะให้ไปหาสามีทีจวนเจ้าเมืองหรือ? ที
นันใหญ่โตเพียงนันจะตามหาได้ทีใดเล่า นางเป็ นแค่
หญิงสาวอ่อนแอทังยังมีลกู ไปด้วย ไม่มีเงินทองติดตัว
จะไปทีนันได้อย่างไร เพราะก่อนหน้านีนางนึกว่าจอม
ยุทธ์หญิงได้รบั การไหว้วารจากสามีให้มาช่วยตนเอง แต่
เมือครูแ่ ม่นางทีชือว่าเยวียจีบอกนางว่า พวกนางแค่เดิน
ทางผ่านหมูบ่ า้ นแล้วได้ยินเสียงนิวนิวร้องจึงอดไม่ได้ที
จะยืนมือเข้าช่วย แล้วก็มาช่วยนางด้วย ไม่ใช่ญาติไม่ใช่
สหายอย่างนางคงไม่อาจขอให้คณ
ุ หนูไปส่งพวกนางแม่
ลูกกระมัง?

ยิงคิด ความเสียใจก็พลันตีตืนขึนมา นําตาหลังรินออก

699
มาโดยไม่รูต้ วั มันหยดลงบนหน้านวลเนียนของนิวนิ
ว "ขอคุณหนูโปรดรับพวกเราแม่ลกู ไว้ดว้ ยเถอะเจ้าค่ะ
ผูน้ อ้ ยรูห้ นังสือ และพอทํางานเย็บปั กได้บา้ ง ขอแค่คณ
ุ
หนูแบ่งอาหารให้เลียงปากท้องก็พอแล้ว"

เซวียเซียงเหมยรูส้ กึ ตัวเองหน้าแดง แต่วา่ นอกจากขอให้

คุณหนูทา่ นนีช่วยรับไว้ นางยังมีหนทางใดอีก เพราะนิ
วนิวแม้ตอ้ งทุกข์ยากกว่านีนางก็เต็มใจ ส่วนสามี นางก็
ไม่กล้าคาดหวังแล้ว ขอแค่เลียงนิวนิวจนเติบใหญ่ได้
เช่นนีก็ไม่ผิดต่อสามีแล้ว

แววตาของเสินเวยเป็ นประกายวาบ เอ่ยขึนว่า "เอาเช่น

นีเถอะ พวกเราจะไปทีจวนเซวียนหมิงทีตังอยูท่ างใต้ จะ
ต้องเดินทางผ่านเมืองทีเป็ นทีตังของจวนเจ้าเมือง เมือ

700
ถึงเวลานันจะช่วยเจ้าสืบหาทีอยูข่ องสามีเจ้า หากหา
พบก็แล้วไป แต่หากไม่พบ..."

ยังไม่ทนั พูดจบก็ถกู เซวียเซียงเหมยขัดขึน "คุณหนูยอม

ช่วยเหลือผูน้ อ้ ยก็เป็ นพระคุณมากแล้ว หากสืบหาไม่พบ
ก็ถือว่าวาสนาระหว่างผูน้ อ้ ยกับสามีคงมีไม่มากพอ ไม่
ใช่ความผิดของคุณหนู"

อืม เป็ นคนทีมีเหตุผล! คําพูดนีของเซวียเซียงเหมยทํา

ให้สีหน้าของเสินเวยคลายกังวลลงหลายส่วน โบราณว่า
ไม่ยอมช่วยเพียงครังเดียว อีกฝ่ ายจะโกรธแค้นจนลืมหนี
นําใจครังเก่าก่อน นางกลัวว่าจะช่วยตัวภาระมา ตอนนี
เสินเวยจึงวางใจลงได้ "เยวียจี เจ้าพา อืม เจ้าพาพี
สะใภ้เซียงเหมยไปเปลียนเสือผ้า ข้าดูแล้วรูปร่างของ
701
นางก็พอๆ กับเจ้า" นิงเงียบไปครูห่ นึง เสินเวยจึงเรียก
อีกฝ่ ายเหมือนกับทีเอ้อร์นีเรียก

"ได้เจ้าค่ะ คุณหนูวางใจเถอะ พีสะใภ้เซียงเหมยมอบ

ให้บา่ วดูแล เปลียนเสือผ้าเสร็จแล้วก็พกั ห้องเดียวกับ
บ่าวเลย" เยวียจีตอบรับอย่างเต็มใจ เพราะเสียวนิวนิ
ว นางจึงรูส้ กึ ดีตอ่ หญิงนางนี

702
 ตอนที 40 แผนการของเดรัจฉาน

ในขณะทีเสินเวยนอนหลับสนิท ในทีทําการอําเภอ นาย

อําเภออูก๋ ็กาํ ลังเต้นเร่าๆ อย่างเดือดดาลเพราะเรืองที
เกิดขึน "อะไรนะ นางหายไปแล้ว?"

เขาถูกปลุกมาจากผ้าห่มของอนุภรรยา เดิมทีไฟโทสะก็

703
อัดแน่นเต็มอกแล้ว เวลานีได้ยินว่าหญิงงามผูน้ นหายไป
ั
แล้ว ก็เหมือนกับรดนํามันลงไปในกองไฟ

“หายไปแล้วยังไม่รบี ไปหาอีกหรือ ยังจะยืนรออะไรกัน

อยูอ่ ีก?!” ต่างเป็ นพวกสวะไม่เอาไหนทังนัน ไม่ชีแนะก็
ทําประโยชน์อะไรไม่ได้ แค่เรืองนียังต้องให้เขาสอนอีก

“อะไรนะ หาไม่พบ?” ไฟโทสะทีสุมอยูใ่ นอกของนาย

อําเภออูส๋ ามารถเผาห้องนีจนแหลกเป็ นจุณได้ในทันที
“หาไม่พบก็หาต่อไป!”

คุกของทีว่าการอําเภอมีการป้องกันอย่างแน่นหนา
สะใภ้สกุลหลีเป็ นแค่ผหู้ ญิงอ่อนแอแล้วจะบินหนีไปได้
หรืออย่างไร ไม่แน่วา่ นางอาจจะมุดอยูใ่ นรูไหนสักที
704
เมือคิดถึงรูปร่างทีงามเย้ายวนของหญิงผูน้ นแล้
ั ว นาย
อําเภออูก๋ ็ยงรู
ิ ส้ กึ ว่าไฟโทสะในอกของตัวเองยิงเผาไหม้
รุนแรงมากกว่าเดิม

เห็นเจ้าหน้าทีปราบปรามยังยืนนิงไม่ยอมขยับ ไฟโทสะ
ทีเพิงสงบลงบ้างก็พลันปะทุขนมาอี
ึ กครัง "จะยืนนิงต่อ
ไปเพืออะไร เจ้าเป็ นศพหรือ!" เมือได้ฟังเจ้าหน้าที
ปราบปรามรายงานเสียงตะกุกตะกัก นายอําเภออูพ๋ ลัน
รูส้ กึ เดือดดาลขึนมา

"ปล้นคุก? คุกประจําอําเภอเกิดไฟไหม้? เกิดไฟไหม

แล้ว พวกเจ้ายังไม่รบี ไปดับไฟอีกหรือ จะยืนอยูท่ าํ ไม
รอข้าเลียงข้าวหรืออย่างไรกัน!" นายอําเภออูเ๋ ขวียง
จอกชาออกไป "ท่านทีปรึกษาล่ะ? ยังมีสายสืบหวังอีก
705
รีบระดมคนมาดับไฟเสียสิ!"

ถึงแม้นายอําเภออูจ๋ ะลุม่ หลงในโลกีย ์ แต่เขาก็พอจะมี

ความรูอ้ ยูบ่ า้ ง รูว้ า่ หากคุกใหญ่ไฟไหม้เผาเหล่านักโทษ
จนตาย เช่นนันเขาคงมีจดุ จบทีไม่ดี หากผูท้ ีมุง่ ร้ายต่อ
เขารูเ้ รืองนีเข้า นีก็ถือเป็ นเครืองมือทีเหมาะสม หากมี
คนตายมาก เขาทีบกพร่องในหน้าทีอาจจะรักษา
ตําแหน่งไว้ไม่ได้

นายอําเภออูเ๋ ร่งคนให้ช่วยกันดับไฟอย่างร้อนใจ เมือไฟ

ถูกดับลงแล้วจึงได้นบั จํานวนคน มีแค่นกั โทษสองคนที
อยูใ่ กล้เปลวไฟทีสุดถูกไฟลวกมือ คนอืนๆ ไม่มีใครเป็ น
อะไร แต่สะใภ้สกุลหลี หญิงงามผูน้ นกลั
ั บหายตัวไป
แล้ว เป็ นตายอย่างไรไม่มีใครรู ้

706
นายอําเภออูห๋ ลงรักนางหัวปั กหัวปํ า ผ่านมาหลายเดือน
แล้วเขาก็ยงั ไม่สามารถได้นางมาไว้ในครอบครอง เป็ ดที
คาบอยูค่ าปากกลับบินหนีไปเสียแล้ว เขาจะยอมได้
อย่างไรกัน?!

"ค้น! ค้นให้ทวทุ
ั กบ้าน ข้าไม่เชือว่านางจะบินหนีไป
ได้!" เขาสังความอย่างกระหืดกระหอบ

"ใต้เท้าทําเช่นนันไม่ได้นะขอรับ!" ทีปรึกษารีบปราม
เขาไว้ ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของนายอําเภออู๋ เขา
ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบเสียงเบาว่า "ใต้เท้า เมือ
วันก่อนบ่าวได้รบั จดหมายจากสหายในเมืองหลวง แจ้ง
ว่าฝ่ าบาทส่งข้าหลวงใหญ่ผแู้ ทนพระองค์ไปตรวจสอบ
707
เขตเจียงหนาน ลองนับวันดูแล้ว ในช่วงสามสีวันนีใต้
เท้าข้าหลวงใหญ่ผนู้ ีน่าจะเดินทางผ่านเมืองของพวกเรา
พอดี ถ้าหาก..." สิงทีไม่ได้กล่าวออกไป แต่ทงสองคน
ั
ต่างรูด้ ี

ถ้าหากพวกเขาค้นหาคนอย่างเอิกเกริก ใต้เท้าข้าหลวง
ใหญ่อาจจะทราบเรืองเข้า เช่นนันก็ไม่เท่ากับพาตัวเอง
ไปหาคมดาบหรือ

"ข่าวนีเชือถือได้หรือไม่" นายอําเภออูย๋ งั รูส้ กึ เสียดาย

ด้วยสายตาทีเคยคบหาผูค้ นมากมาย สะใภ้สกุลหลีนาง
นันเป็ นของชันดี แค่คิดถึงรสชาติความสุขเหล่านัน ร่าง
กายของเขาเคลิบเคลิมไปแล้วครึงหนึง

708
"จริงแท้แน่นอนขอรับ" ทีปรึกษาจะไม่เข้าใจความคิด
ของนายอําเภออูไ๋ ด้อย่างไร ดวงตาเล็กกวาดมองก่อน
จะพูดอย่างประจบประแจงว่า "ในบ้านของบ่าวมีหลาน
สาวนามว่าเสวียเหลียน เป็ นดอกไม้งามวัยยีสิบปี เพิง
เป็ นหม้าย หน้าตางดงามอยูบ่ า้ ง หากใต้เท้าต้องตา เส
วียเหลียนยินดีปรนนิบตั ิใต้เท้า"

นายอําเภออูต๋ าเป็ นประกาย "จริงหรือ"

รสนิยมของเขาแตกต่างจากผูอ้ ืน ผูอ้ ืนชืนชอบหญิงสาว

วัยแรกแย้ม แต่เขาไม่ใช่ เขาชอบผูห้ ญิงทีผ่านการแต่ง
งานมาแล้ว เพราะนันยิงทําให้เขาเพลิดเพลินกับการ
ร่วมอภิรมย์มากขึน

709
ทีปรึกษาพยักหน้าลง "แน่นอนอยูแ่ ล้วขอรับ งานเลียง
ในบ้านของบ่าวในคําคืนนี เสวียเหลียนจะคอยเติมนํา
ชาให้ หวังว่าใต้เท้าจะให้เกียรติมาร่วมงาน!"

คําพูดนีหมายความว่าอย่างไร นายอําเภออูเ๋ พียงได้ฟังก็

เข้าใจ

"แน่นอนๆ" เขากลัวหัวเราะ สายตาทีมองไปยังที

ปรึกษาเกลือนไปด้วยความชืนชม "ท่านทีปรึกษาช่างรู ้
งาน คอยเป็ นเดือดเป็ นร้อนแทนข้า เป็ นสมองของข้า!"

ทีปรึกษาคลียิมออกมาอย่างเจ้าเล่ห ์ ท่าทีราวกับโจรร้าย
"ช่วยแบ่งเบางานของใต้เท้าเป็ นหน้าทีของบ่าว แต่วา่

710
สะใภ้สกุลหลีผูน้ น..."
ั พูดถึงตรงนีเขาเหลือบมองสีหน้า
ของอีกฝ่ าย

นายอําเภอคิดว่าคืนนีจะได้กอดสาวงามอีกแล้ว เช่นนัน
ก็ยอมข่มความเจ็บใจ พร้อมโบกมือเอ่ยว่า "ช่างเถอะๆ
สะใภ้สกุลหลีชะตาอับโชค ไม่แน่วา่ อาจจะตายอยูท่ ีไหน
แล้วก็ได้ ไม่ตอ้ งหาแล้ว เรียกคนกลับมา"

ตาเล็กของทีปรึกษาเป็ นประกายวาว "ใต้เท้า คนทีบ่าว

พูดถึงก็คือสามีของสะใภ้สกุลหลีผูน้ น"
ั

"หลีซิวไฉ? เขาทําไมหรือ" นายอําเภออูข๋ มวดคิว ไม่

เข้าใจสักนิด

711
ทีปรึกษากล่าวเตือนด้วยรอยยิม "ใต้เท้าจะลืมไม่ได้เด็ด
ขาดว่าหลีซิวไฉจากบ้านไปเพือสอบคัดเลือกขุนนางท้อง
ถิน เมือถึงเวลานัน หากเขาสอบผ่าน เมือกลับมาทีบ้าน
และรูว้ า่ ภรรยาถูกเจ้าหน้าทีอาญาถูกจับตัวไป เช่นนัน
เขาจะไม่มาตามหาคนกับใต้เท้าหรือขอรับ เมือถึงเวลา
นันหากเขาก่อเรืองวุน่ วายขึนมาคงยากจะสะสาง!"

"อืม" นายอําเภออูไ๋ ตร่ตรองแล้วเห็นจริงดังนัน จึงพยัก

หน้าอย่างเห็นด้วย

ถ้าหากหลีซิวไฉเป็ นเพียงชาวบ้านธรรมดาทัวไปเขาย่อม
ไม่เกรงกลัว แต่ถา้ หากหลีซิวไฉได้เป็ นจวีเหรินเล่า? นี
จะต้องเป็ นการสร้างศัตรูให้ตวั เองอย่างไม่ตอ้ งสงสัย!
712
"ทีปรึกษาคิดเห็นเป็ นประการใด" นายอําเภออูเ๋ บนสาย
ตากลับมาตกทีร่างของทีปรึกษา

"ใต้เท้า ข้าน้อยคิดไว้แล้วขอรับ แทนทีจะรอจนเกิดเรือง

วุน่ วาย เช่นนันไม่สพู้ วกเราก็..." ทีปรึกษายกสองนิว
จรดทีลําคอ ก่อนจะวาดนิว ดวงตาฉายแววอํามหิต
"กําจัดหนึงคนสะสางปั ญหานับร้อย ยอมเหนือยเพียง
ครังเดียวแต่สขุ สบายไปตลอดชีวิต ใต้เท้าคิดเห็น
ประการใดขอรับ"

นายอําเภออูเ๋ หลียวมองอีกฝ่ าย เขาก้มหน้าลงครุน่ คิด

อยูค่ รูห่ นึง ก่อนจะค่อยๆ พยักหน้า "ตกลง ทําตามที
เจ้าว่าก็แล้วกัน จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เรืองนีเจ้า
713
สมควรไปทําด้วยตัวเอง"

"อีกเดียวบ่าวจะทําให้ใต้เท้าคลายกังวล"

ทังสองคนสบตากัน เผยรอยยิมกว้าง ทุกอย่างอยูท่ า่ ม

กลางความเงียบ

714
 ตอนที 41 เดินทางมาถึงจวนเซวียนหมิง

เช้าวันต่อมา กลุม่ ของเสินเวยเดินทางออกจาก

เมืองอย่างปลอดภัย จนกระทังเดินทางออกมาไกลแล้ว
เซวียเซียงเหมยจึงวางใจลง เยวียจีสีหน้าไม่อยากเชือ
"คุณหนู เช่นนีพวกเราก็ออกมาได้แล้วหรือเจ้าคะ"

ตอนเช้าได้ยินพีต้าสงบอกจึงได้รูว้ า่ เมือคืนวานเกิดเรือง
ครังใหญ่ เมือครูเ่ ขาตืนเต้นจนแทบแย่ กลัวว่าจะถูก
ยามทีหน้าประตูขวางไว้ ใครจะคิดว่าทหารยามกลับ
ปล่อยตัวออกมาโดยไม่เอ่ยถามสิงใด

1
 เสินเวยก็รูส้ กึ ประหลาดใจเช่นกัน 'เดรัจฉาน' ไม่ได้สง่
คนตามสืบ และไม่ได้สง่ คนมาเฝ้าทีหน้าประตูเมือง
หรือว่าเขายอมรับในความอับโชคของตัวเอง หรือว่าเกิด
เรืองอะไรขึน เสินเวยครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงจะปล่อยวาง ถึง
อย่างไรพวกนางก็ออกมาได้แล้ว ครุน่ คิดต่อไปแล้วจะมี
ประโยชน์อะไร

เดินทางต่อไปทางใต้จงึ มาถึงจวนเซวียนหมิง เงยหน้า

มองซุม้ ประตูเมืองสูงใหญ่ เสินเวยหรีตา ขยับไปด้าน
หน้าตามกลุม่ คนทีกําลังต่อแถวเข้าเมือง ในใจของ
นางกลับรูส้ กึ แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถกู การตรวจ
ค้นของทีนีไม่เข้มงวดเกินไปหน่อยหรือ แม้แต่บนั ทึกซือ
ผักก็ยงั เปิ ดดู ก่อนหน้านีไม่เคยพบเห็นมาก่อนเลย หรือ

2
ว่านีคือความแตกต่างระหว่างเมืองใหญ่และเมืองเล็ก

"นายน้อย ดูเหมือนทีนีมีบางอย่างผิดปกติ" จางสง

เปลียนคําเรียกในทันที เขารูส้ กึ ไม่สบายใจ

จุดหมายทีพวกเขาเดินทางมาในครังนีก็คือจวนเซวี
ยนหมิง เวรยามของจวนเซวียนหมิงเข้มงวดเพียงนี ทํา
ให้ในใจของเขาเกิดความรูส้ กึ ไม่ดี

เสินเวยเปลียนมาขีม้าตังแต่ทีเมืองก่อนหน้านีแล้ว ใน
เมืองของอําเภอหนิงผิง พวกเขาไม่ได้ข่าวคราวของหลี
ซิวไฉ เซวียเซียงเหมยกับลูกจําต้องติดตามเสินเวยเดิน
ทางลงใต้ตอ่ บนรถมีสองแม่ลกู เพิมขึนมา เสินเวยจึง
ต้องแต่งตัวเป็ นบุรุษ และเปลียนมาขีม้าแทน เพราะถ้า
3
หากตกอยูใ่ นสายตาของคนทีมุง่ ร้าย ไม่แน่วา่ อาจจะ
เกิดเรืองวุน่ วาย ในเวลานีเสินเวยอยูบ่ นหลังม้าด้วยสี
หน้าไร้ความรูส้ กึ "ทําตามทีพวกเราพูดกันไว้ก่อนหน้า
นี" จางสงพยักหน้า มองเห็นท่าทีสขุ มุ ของคุณหนู
ความรูส้ กึ วิตกภายในใจสงบลงมาก

เพียงไม่นานก็ถงึ ตาของพวกเขา

"หยุดก่อน ทําอะไร" ทหารยามยืนหอกยาวออกมา

ขวางไว้เบืองหน้าของรถม้า

จางสงเรียบเข้าไปเจรจาทันที "คารวะมือปราบทังสอง
ท่านผูน้ อ้ ยเป็ นชาวอําเภอหนิงผิงขอรับ นีคือนายน้อย
ของพวกเรา ทีนังอยูด่ า้ นในคือคุณหนูของพวกเรา เดิน
4
ทางมายังจวนเซวียนหมิงก็เพือตามหาคน เมือสองปี
ก่อนสามีของคุณหนูเดินทางมาค้าขายทางใต้ เมือไป
แล้วก็ไร้วีแววข่าวคราว เมือเดือนสามมีคนในหมู่
บ้านกลับไปบอกว่าพบเห็นท่านทีนี คุณหนูของเรา ยืน
กรานจะพาลูกมาหาพ่อ นายท่านกับฮูหยินของเราไม่
วางใจจึงให้นายน้อยของเราเดินทางมาด้วย หวังว่ามือ
ปราบจะให้ความสะดวก รอเมือได้พบสามีของคุณหนู
แล้วจะตอบแทนท่านอย่างงาม"

เขาพยักหน้าโค้งตัวให้ พร้อมหัวเราะตามอีกฝ่ าย ใน
ขณะเดียวกันก็ยืนเงินให้คนละสองตําลึง "ใต้เท้า
ลําบากแล้ว นําใจเหล่านีให้พวกท่านดืมเหล้า"

คํากล่าวลานีพวกเขานัดแนะกันไว้ก่อนแล้ว ระหว่างที

5
เดินทางมาก็พดู เช่นนีตลอด และผ่านมาได้ตลอดเช่นกัน

เมือทหารสองคนลองโยนเงินในมือ คาดเดาจํานวนดู
แล้วสีหน้าก็ออ่ นลงมาก "อําเภอหนิงผิง? ไม่ใช่ใกล้
เลยๆ!" หนึงในนันเอ่ยปากขึน สายตากวาดมองในรถ
ม้าทีปิ ดสนิท

จางสงก็รูง้ าน ช่วยแหวกผ้าม่านออกให้ พลาง

ตอบอย่างขุ่นเคืองว่า "ใช่หรือไม่ขอรับ เดินทางมาครึง
เดือนเต็ม ผูใ้ หญ่ยงั ดีสกั หน่อย แต่เด็กต้องรับกรรมไป
ด้วย คุณหนูของพวกเราก็ผอมลงมาก กลับไปไม่รูว้ า่
นายท่านกับฮูหยินจะเป็ นห่วงเพียงใด"

6
เขาแสดงได้อย่างแนบเนียน มองไม่เห็นข้อบกพร่องใดๆ

ทหารยามมองจนแน่ใจแล้วว่าคนทีนังอยูใ่ นรถม้าเป็ น
ผูห้ ญิงจริงๆ เมือลองนับเวลาเดินทางดูแล้วก็ถกู ต้อง
จากอําเภอหนิงผิงมาถึงจวนเซวียนหมิง โดยทัวไปใช้
เวลาสิบสองวัน คนเหล่านีเป็ นผูห้ ญิงและเด็ก หากจะ
เดินทางช้าสักหน่อยก็เป็ นเรืองปกติ รวมกับสินนําใจ
ก่อนหน้านี สีหน้าจึงอ่อนลงหลายส่วน "เอาล่ะ พวก
เจ้าเข้าไปได้แล้ว" พรางโบกมือเป็ นเชิงอนุญาต

รถม้าเคลือนตัวยังไม่ทนั ขยับได้สองก้าว พลันได้ยิน

เสียงยินดีของเถาฮวาดังขึน "พีอูเ๋ อ้อร์"

เสินเวยหันกลับไปมอง จึงเห็นเถาฮวาแหวกผ้าม่านบน
7
รถโบกมือทักทายกับชายผูห้ นึง "พีอูเ๋ อ้อร์ ท่านมาอยูท่ ี
นีได้อย่างไร"

เสียงทีดังก้องทําให้เสินเวยนึกอยากจะกดหัวเล็กกลับ
เข้าไป นางนอนหลับอยูไ่ ม่ใช่หรือ ตืนขึนมาเมือไหร่แล้ว

เห็นทหารยามสองคนนันกําลังจะเดินเข้ามา จางสง
พลันนิงชะงัก เขายืนนิงอยูก่ บั ทีไม่รูจ้ ะขยับอย่างไร

เสินพูดด้วยเสียงประหลาดใจว่า "พีอูเ๋ อ้อร์ ท่านก็อยูท่ ี

จวนเซวียนหมิงหรือ ท่านเดินทางไปชิงโจวแล้วไม่ใช่หรือ
ท่านได้พบพีเขยของข้าบ้างหรือไม่ ท่านไม่ได้กลับไป
สามปี แล้วใช่หรือไม่ รีบกลับไปบ้านเถอะ แม่ของท่าน
คิดถึงตัวท่านจนล้มป่ วยแล้ว เมือฤดูใบไม้ผลิปีทีแล้วพ่อ
8
ของท่านลืนล้มขาหัก ทังบ้านต้องพึงพาสะใภ้รอง
ท่านรีบกลับไปเถอะ" นางสบแววตาตืนตระหนกของ
อูเ๋ อ้อร์ แอบส่งสัญญาณให้เขา

อูเ๋ อ้อร์มีไหวพริบอยูบ่ า้ ง รีบสาวเท้าเข้ามาเอ่ยถามอย่าง

ร้อนใจ "นายน้อยเสิน ท่านพ่อท่านแม่ของข้าไม่เป็ นไร
ใช่หรือไม่ ท่านพ่อลืนล้มได้อย่างไร" ท่านทีรอ้ นใจจน
อดทนรอไม่ได้

เสินเวยจึงตอบไปว่า "พีอูเ๋ อ้อร์ ท่านอย่าเพิง

ตืนตระหนก แม้ทา่ นจะร้อนใจอย่างไรก็ไม่อาจกลับไป
ถึงบ้านในเดียวนี ท่านป้าอูไ๋ ม่เป็ นไร นันเป็ นการป่ วย
ทางใจ เพราะคิดถึงท่านเกินไปเท่านัน แต่ทา่ นลุงอู๋ แม้
จะรักษาขาจนหายแล้ว แต่คงทํางานหนักไม่ไหวแล้ว"
9
"เช่นนันก็ดีๆ" อูเ๋ อ้อร์ตบหน้าอกอย่างโล่งใจ

ยามเฝ้าประตูเห็นพวกเขาเป็ นคนหมูบ่ า้ นเดียวกัน ไม่ได้

มีทา่ ทีเสแสร้ง จึงเบนความสนใจไปทีอืน

จางสงแอบปาดเหงือบนหน้าผากเบาๆ รถม้าจึงได้
เคลือนตัวอีกครัง อูเ๋ อ้อร์เคลือนนังลงบนคานทีเทียบม้า
กับรถ พลางสบตากับจางสง ก่อนจะเบนสายตาไป
อย่างรวดเร็ว ทุกคนรูว้ า่ ตอนนีไม่ใช่เวลาทีเหมาะจะ
สนทนา

จวนเซวียนหมิงถือเป็ นเมืองใหญ่ เมือเทียบกับเมืองอืนๆ

ทีเดินทางผ่านมาก่อนหน้านี ทีนีคึกคักกว่ามาก ถนนทัง
10
สายปูดว้ ยอิฐขาว กว้างขวางมาก รถม้าสีคันเคลือน
ผ่านพร้อมกันยังมีพืนทีเหลือ

ภายใต้การนําทางของอูเ๋ อ้อร์ รถม้าเลียวไปมาหลายโค้ง

มุง่ หน้าไปทางตะวันตกของเมือง ผ่านไปประมาณครึง
ชัวยามจึงมาหยุดทีหน้าบ้านทรุดโทรมหลังเล็ก อูเ๋ อ้อร์
กระโดดลงจากคานรถ "ทีนีขอรับ" เขากวาดมองซ้าย
ขวาอย่างงระมัดระวังก่อนจะยืนมือไปตบประตู

เพียงไม่นานประตูก็ถกู เปิ ดออกมาจากด้านใน "พี

อูเ๋ อ้อร์ ท่านกลับ..." ไม่ทนั ได้พดู จบเขาก็นิงชะงักอยู่
กับที ชีมาทีจางสง ดวงตาเบิกกว้าง

อูเ๋ อ้อร์ปิดปากเขาไว้ในทันที "เสียวปารีบถอยไป คุณ

11
หนูกบั พีจางสงของพวกเรามาแล้ว"

รถม้าเข้าไปในลานบ้าน เมือเข้ามาด้านในจึงเห็นว่ามัน
ทรุดโทรมและคับแคบกว่าทีเห็นภายนอก แค่รถม้าหนึง
คันกับม้าหนึงตัวก็กินพืนทีลานบ้านไปแล้วครึงหนึง มอง
ปราดเดียวก็รูว้ า่ บ้านทังหลังมีเพียงสามห้อง

เมือได้ยินความเคลือนไหวข้างนอก สามสีคนจึงออกมา
ภายในห้อง เสินเวยสีหน้าดุดนั ในทันที นอกจากอูเ๋ อ้อร์
รวมถึงเสียวปาทีเพิงเปิ ดประตูออกมา คนอืนๆ ก็เนือตัว
เต็มไปด้วยบาดแผล บางคนใส่เฝื อก บางคนต้องใช้ไม้
คําเสือผ้าขาดรุย่ ราวกับขอทาน หมดสินความองอาจ
อย่างทีเคยมีเมือตอนทีอยูต่ าํ บลหลินอัน

12
"โอวหยางไน่ละ่ ?" เมือไม่เห็นชายหนุ่มในกลุม่ คนเหล่า
นี นางมีทา่ ทีเคร่งเครียดขึน

คนเหล่านีนีรูจ้ กั จางสง เยวียจีและเถาฮวา แต่ไม่รูว้ า่

เด็กหนุ่มในชุดผ้าไหมและหญิงอีกคนทีอุม้ ลูกไว้เป็ นใคร
แต่เมือได้ยินเสียง นีก็คือเสียงของคุณหนูไม่ใช่หรือ?
หรือว่าหูแว่วไป? พวกเขาแคะหูแรงๆ มองพิจารณาอีก
ครัง อ๊ะ เด็กหนุ่มผูน้ ีคือคุณหนูของพวกเขาไม่ใช่หรือ
แต่ละคนดวงตาแดงกําขึนมา เมือคิดถึงพีใหญ่โอวหยาง
ทีเป็ นตายอย่างไรไม่รูใ้ นตอนนี ก็พากันก้มหน้านิงเงียบ

เห็นท่าทีของพวกเขาเช่นนัน เสินเวยจึงรูไ้ ด้ในทันทีวา่

เกิดเรืองขึนแล้ว เกลือเถือนสามคันรถนันเป็ นไปได้วา่ ถูก
ชิงไปแล้ว

13
"โอวหยางไน่ละ่ ?" โทสะของเสินเวยปะทุขนมาในทั
ึ นที
"เป็ นใบ้เสียแล้ว?" เสินเวยเดือดดาลอย่างมาก นางไม่
ได้โกรธทีพวกเขาทําให้เกลือเถือนหลุดมือไป และไม่ได้
โกรธทีพวกเขาได้รบั บาดเจ็บ แต่นางโกรธทีพวกเขามีทา่
ทีหมดอาลัยตายอยาก สูญเสียความห้าวหาญไปจน
หมด

หลุดมือไปแล้ว ชิงกลับมาก็จบแล้ว! บาดเจ็บแล้ว หาย

ดีก็ไปแก้แค้นก็ได้!

แต่ละคนมีทา่ ทีสนหวั
ิ งเช่นนี หากนางไม่เดินทางมาทีนี
พวกเขาจะไม่เป็ นขอทานไปเลยหรือ แสดงท่าทีหมด
อาลัยตายอยากให้ใครดู
14
"คุณหนู เข้ามาให้หอ้ งก่อนเถอะขอรับ แล้วค่อยพูด
กัน" อูเ๋ อ้อร์เหลือบมองสีหน้าของเสินเวย บอกด้วยท่าที
ระมัดระวัง โดยปกติคนุ้ ชินกับคุณหนูทีจิตใจดี แต่เวลา
นีเมือนางบันดาลโทสะออกมา หัวใจของเขารูส้ กึ สัน
สะท้านขึนมา

15
ตอนที 42 ข่าวคราวของโอวหยางไน่

เสินเวยเม้มปากแน่น สาวเท้าเข้าไปในห้อง "คุณหนู"

บนเตียงยังมีอีกคนนอนอยู่ พยายามจะลุกขึนมา

เสินเวยรีบเดินมากดเขาไว้ "เอาล่ะ เจ้านอนไปเถอะ"

พลางลากเก้าอีเพียงตัวเดียวในห้องมานัง สายตามอง
ไปเห็นถ้วยยาบนโต๊ะพอดี ประกายบางอย่างฉายแวบ
ขึนในดวงตา

"คุณหนู ท่านพักก่อนเถอะขอรับ ครังนีพวกบ่าวทํา

16
งานพลาด ทําให้คณ
ุ หนูผิดหวัง รอเมือช่วยพีโอวหยาง
ไน่ออกมาได้แล้ว พวกข้าน้อยจะยอมรับโทษกับคุณหนู
จะทุบตีจะลงโทษ ข้าน้อยจะไม่ปริปากบ่น" ด้วยความ
ช่วยเหลือของพวกพ้อง กัวซวีลุกขึนนังบนเตียง แต่ลกุ
ลงจากเตียงไม่ไหวจริงๆ จําต้องเอนพิงกับหัวเตียง

"โอวหยางไน่อยูท่ ีใด ถูกใครจับตัวไปทีไหน" เมือครู ่

เสินเวยพอจะคาดเดาได้แล้วว่าเกิดเรืองกับโอวหยางไน่
ในตอนนีจึงไม่ได้ตกใจอะไร

เมือเห็นกัวซวีส่ายหน้า คนอืนๆ ก็สา่ ยหน้าเช่นกัน "ไม่

ทราบขอรับ"

เมือกล่าวจบก็ยงรู
ิ ส้ กึ ละอายใจ เป็ นเพราะพวกเขา
17
ประมาทเกินไป นับตังแต่ปราบกลุม่ โจรบนสันเขา
เฟยหลวนได้พวกเขาก็หยิงผยองขึนมาก เหิมเกริมจนไม่
เจียมตัวเองว่ามีกาํ ลังน้อยกว่า บุม่ บ่ามคุม้ กันสินค้าไป
หาศัตรูถงึ ที เมือเป็ นเช่นนีงานจึงพังไม่เป็ นท่า หากไม่ใช่
เพราะพีโอวหยางยอมสูต้ าย พวกเขาทังหมดคงตกอยู่
ในกํามืออีกฝ่ ายไปนานแล้ว

"อะไรทีเรียกว่าไม่รู"้ เสินเวยโกรธจนคลียิมออกมา

"คุณหนู พวกบ่าวก็ไม่ทราบว่าพีโอวหยางถูกจับตัวไปที
ใด แม้แต่เขาเป็ นตายอย่างไรก็ไม่ทราบขอรับ" เสียว
ปาสอดปากขึน

"โอวหยางไน่ถกู จับตัวไปเมือใด" เสินเวยสูดลมหายใจ

18
เข้าลึกๆ บอกตัวเองว่าไม่โกรธ

"หนึงเดือนแล้วขอรับ"

"ก็หมายความว่าครึงเดือนหลังจากทีพวกเจ้ามาถึงจวน
เซวียนหมิง เพราะสินค้าเหล่านันหรือ" เด็กสาวเอ่ยถาม

กัวซวีพยักหน้า ก่อนจะส่ายหน้าในเวลาต่อมา
“ระหว่างทางภูเขาถล่มลงมาปิ ดทาง ทําให้ตอ้ งเสีย
เวลาเดินอ้อมอยูห่ ลายวัน พวกบ่าวมาถึงจวนเซวียนหมิ
งเมือหนึงเดือนก่อน...”

“นีก็หมายความว่าพวกเจ้าเพิงมาถึงจวนเซวียนหมิงก็

19
ไปตามหาผูร้ บั สินค้าเดียวนันเลย ไม่ได้สืบข่าวคราว
ก่อน? คิดไม่ถงึ ว่าโอวหยางไน่จะเห็นด้วยทีพวกเจ้าทํา
เช่นนี? เขาก็โง่ปานนัน?” เสินเวยแทบจะร้องไห้เพราะ
ความโง่เขลาของคนกลุม่ นี หรือว่านางมองโอวหยางไน่
ผิดไป เขาเป็ นแค่ชายผูก้ ล้าหาญเกรียงไกรทีรูจ้ กั ใช้แค่
กําลังแต่ไร้สมอง?

“พีโอวหยางไม่ได้เห็นด้วยขอรับ แต่พวกบ่าว...” ท่าม

กลางสายตาเดือดดาลของเสินเวย เสียงของกัวซวียิง
เบาลงทุกที ศีรษะก็กม้ ตําลงตามไปด้วย

“เพราะพวกเขาคิดว่าวรยุทธ์ของตัวเองแข็งแกร่งมาก มี
ความสามารถไร้ขีดจํากัด แม้แต่พวกโจรป่ าก็สามารถ
โค่นล้มได้อย่างราบคาบ ไปทีใดก็ไร้ศตั รู จึงได้ทาํ งาน
20
กันอย่างนี?” เสินเวยพูดแทนเขาทังหมด นางคลียิม
เย็น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “พวกเจ้า
เชิดหน้าหยิงผยองได้หรือ? โจรป่ าเหล่านัน พวกเจ้าเป็ น
คนจัดการหรือ เหตุใดจึงไม่ลองคิดดูบา้ งว่าหากข้าไม่พา
เถาฮวาไปกําจัดพวกมันเสียครึงหนึงก่อน และทําให้อีก
ครึงหนึงบาดเจ็บ อาศัยแค่พวกเจ้าไม่กีสิบคนจะรับมือ
กับศัตรูหลายร้อยคนได้หรือ? แม้แต่เป็ นเรียวแรงสําคัญ
ก็ไม่ใช่!”

นําเสียงของเสินเวยเกลือนไปด้วยความดุดนั มัน
กระแทกใส่หวั ใจของทุกคน

ใช่แล้ว เป็ นอย่างทีคุณหนูกล่าว เพราะความหยิงผยอง

ของพวกเขาทีทําลายตัวเอง ยิงกว่านันคือทําลายพีโอ
21
วหยาง

เสินเวยเดือดดาลอยูค่ รูห่ นึง แต่ก็เข้าใจดีวา่ โกรธไปตอน

นีก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้ว
เอ่ยว่า “เรืองเหล่านีไว้คอ่ ยพูดกัน กัวซวีเจ้าเล่าเรืองทัง
หมดมาให้ละเอียด”

ในใจนึกขอบคุณตัวเองทีฉุกคิดขึนมา หากนางไม่เดิน
ทางมาทีนี สิบคนนีทีมีคนทีท่านปู่ มอบให้นางรวมอยู่
ด้วยเจ็ดคนคงจะไม่ได้กลับไป อยูๆ่ นางก็รูส้ กึ ว่าตัว
เองกลายเป็ นทีพึงในยามยากไปเสียแล้ว ช่วยคนนีเสร็จ
ก็ตอ้ งไปช่วยคนนันต่อ!

ตามคําบอกเล่าของกัวซวี เสินเวยจึงได้รูเ้ รืองทีเกิดขึน

22
เมือหนึงเดือนก่อน กลุม่ ของโอวหยางไน่เดินทางมาถึง
จวนเซวียนหมิง หลังจากทีหาโรงเตียมพักผ่อนแล้ว วัน
ต่อมาก็นาํ เกลือเถือนสามคันรถไปยังสถานทีนัดหมาย
เดิมทีชายหนุ่มไม่เห็นด้วยทีจะไปทีนันในทันที เขามีนิสยั
รอบคอบ คิดว่าควรสืบข่าวคราวดูก่อนแล้วค่อยวางแผน
ว่าจะทําอย่างไรกันต่อไป

แต่น่าเสียดายทีทุกคนไม่ยอมรอ ระหว่างทางพวกเขาใช้
เวลาเดินทางหนึงเดือนกว่าแล้ว ทุกคนอยากทํางานนีให้
สําเร็จโดยเร็วจะได้กลับบ้านเสียที และก่อนทีจะเดินทาง
มาทีนีก็ได้ปราบโจรป่ ากลุม่ หนึงได้ แล้วจะเห็นคนขาย
เกลือเถือนเล็กๆ อยูใ่ นสายตาได้อย่างไร

โอวหยางไน่คา้ นทุกคนไม่ได้ จึงตัดสินใจทําเช่นนี

23
เมือพวกเขามาดูสถานทีส่งมอบสินค้าก็พบว่าเป็ นร้าน
ขายโลงศพคนงานหนุ่มผูห้ นึงกําลังยุง่ เห็นมีชายฉกรรจ์
ร่างกํายําหลายคนมาทีร้านก็รูส้ กึ แปลกใจอยูค่ รูห่ นึง

โอวหยางไน่บอกจุดประสงค์ทีมาเยือน ในคราวแรกคน
งานหนุ่มบอกว่าเข้าใจผิด เถ้าแก่ของพวกเขาไม่เคย
บอกเรืองนีมาก่อน แต่ในสัญญาบอกว่าเป็ นทีนี สุดท้าย
คนงานหนุ่มจึงเรียกคนดูแลร้านออกมา

คนดูแลร้านอายุประมาณสีสิบปี ดูแล้วจิตใจดี เมือได้

ยินคําบอกเล่าจากคนงานหนุ่ม จึงเชิญพวกเขาเข้าไป
ดืมชาอย่างมีมารยาท บอกว่านีเป็ นสินค้าทีเถ้าแก่ของ
พวกเขาจ้างวานให้ช่วยคุม้ กันให้จริงๆ จึงจ่ายเงินให้

24
พวกเขาอย่างใจกว้าง ทังยังเพิมให้อีกสิบตําลึงถือว่า
เป็ นค่าลําบาก

โอวหยางไน่จะมอบสินค้าให้อีกฝ่ ายง่ายๆ ได้อย่างไร

เขาบอกอีกฝ่ ายไปว่าจะส่งมอบสินค้าต่อหน้าเจ้าของ
ร้าน คนดูแลร้านจึงบอกว่าเถ้าแก่ออกไปแล้ว จะกลับ
มาพรุง่ นี

พวกโอวหยางไน่หารือกัน คิดว่าแค่รอเพิมอีกหนึงวันเท่า
นัน จึงบอกไปว่าจะมามอบสินค้าให้พรุง่ นี

คนดูแลร้านก็ไม่คดั ค้าน ทังยังชืนชมด้วยว่าสํานักคุม้ กัน

ของพวกเขาให้ความสําคัญกับความน่าเชือถือและมี
ความรับผิดชอบ คนผูน้ นส่
ั งพวกเขากลับไป
25
พวกเขาคิดจะล่อเจ้าของร้านทีบงการอยูเ่ บืองหลังออก
มา ไม่ได้เฉลียวใจสักนิดว่าอีกฝ่ ายกําลังมุง่ ร้ายต่อพวก
เขา

ในคืนนันเรือนรับรองหลังเล็กทีพวกโอวหยางไน่พกั มีคน
ชุดดําปิ ดบังใบหน้ายีสิบกว่าคน โชคดีทีโอวหยางไน่ไม่
วางใจจึงออกมาตรวจดูสนิ ค้า ทําให้เห็นอีกฝ่ ายเข้าโดย
บังเอิญ ไม่อย่างนันพวกเขาคงถูกฆ่าปิ ดปากทังๆ ที
นอนหลับอยู่

โอวหยางไน่มีกาํ ลังคนแค่สบิ คนเท่านัน ในขณะทีอีก

ฝ่ ายมีมากกว่า ทังหมดด้วยเป็ นมือดีทีมีวรยุทธ์สงู ส่ง
เพียงไม่นานพวกโอวหยางไน่ก็ตกเป็ นรอง เขาบาดเจ็บ

26
ไปทังตัว โอวหยางไน่เห็นสถานการณ์ไม่สดู้ ีจงึ ให้ทกุ คน
รีบหนีไป แต่สายไปเสียแล้ว เดิมทีคนชุดดําได้รบั คําสัง
ให้มาปิ ดปาก แล้วจะปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้อย่างไร

คนชุดดํายีสิบกว่าคนล้อมพวกเขาไว้ตรงกลาง นอก
จากโอวหยางไน่ คนอืนๆ ก็เริมต้านไว้ไม่ไหวโดยเฉพาะ
กัวซวีเพือช่วยเสียวปา หน้าอกของเขาถูกแทงทะลุ โอ
วหยางไน่รอ้ นรนจนดวงตาแดงกํา ตะโกนบอกพวกพ้อง
ให้หนี ทังยังพยายามใช้หอกยาวเปิ ดทางให้พวกเขา

“พวกเราจึงหนีออกออกมาทังอย่างนัน แต่พีโอ
วหยางกลับถูกจับตัวไป สินค้าถูกทิงไว้ในโรงเตียม พวก
เขาไม่กลับไปเอามา เงินทีทีพวกเขาพกติดตัวก็มีอยู่
จํากัดนํามารวมกันก็ยงั พอเช่าบ้านหลังนีได้ นอกจากพี

27
อูเ๋ อ้อร์ คนอืนๆ ต่างบาดเจ็บ ซือยารักษาบาดแผลล้วน
ต้องใช้เงิน และไม่กล้าออกไปหาหมอด้วย โชคดีทีทุก
คนร่างกายแข็งแรง ตอนทีอยูใ่ นกองทัพก็มกั จะได้รบั
บาดเจ็บ พวกเขาจึงพอช่วยเหลือตัวเองได้ ในขณะทีกัว
ซวีบาดเจ็บสาหัส ทําให้สลบไปหลายวันจึงจะฟื นขึนมา
ทังหมดต้องโทษข้า พีกัวซวีต้องบาดเจ็บเพราะช่วยข้า
ต้องโทษทีข้าไม่ตงใจฝึ
ั กวรยุทธ์ เป็ นตัวถ่วงของพวกพี
ใหญ่” เด็กหนุ่มเจ้าของนามว่าเสียวปาพูดพลางก้มหน้า
ปาดนําตา ถ้าหากช่วยพีโอวหยางกลับมาไม่ได้ เขาจะ
ต้องเสียใจไปชัวชีวิต

“ภายหลังพวกเราก็เคยไปสืบข่าว แต่รา้ นโลงศพนันปิ ด

ร้าน พวกเราไม่กล้าบุกเข้าไป ยิงไม่กล้าสืบอะไรทังนัน
กลัวว่าจะถูกซุม่ โจมตี โรงเตียมแห่งนันยังคงเปิ ดอยู่ ทุก

28
วันมีคนเข้าออก ราวกับไม่ได้รบั ผลกระทบใดๆ ถึงแม้
มองไม่ออกว่าบนถนนเกิดความเปลียนแปลงใดๆ แต่
พวกเราพบว่าดูเหมือนคนลาดตระเวนมีมากขึน พวกเรา
ยิงไม่กล้าเคลือนไหว หลายวันมานีทุกวันอูเ๋ อ้อร์จะออก
ไปดูลาดเลา คิดว่าอาจจะได้รบั ข่าวคราวของพีโอวหยาง
พวกเราก็อยากส่งข่าวกลับไป แต่หนึงคือไม่มีหนทาง
สองคือไม่มีเงินในมือ เมือห้าวันก่อนเงินทีมีติดตัวพวก
เราก็จ่ายไปเกือบหมดแล้ว แม้แต่เงินจะซือข้าวก็แทบไม่
มี แล้วจะมีเงินไปซือยาได้อย่างไร วันนีอูเ๋ อ้อร์ดวู า่ จะ
ปะปนกับผูค้ นออกนอกเมือง ไปขุดสมุนไพรได้บา้ งหรือ
ไม่” กัวซวีกล่าวเพิมเติม

เสินเวยพยักหน้า นิงเงียบอยูค่ รูห่ นึงจึงสังความไปว่า

“จางสง อีกเดียวเจ้าออกไปข้างนอก ดูวา่ จะเช่าบ้านสัก

29
หลังได้หรือไม่ ไม่ตอ้ งหาหลังทีใหญ่มาก แค่เพียงพอ
สําหรับพักอาศัย ทีสําคัญคือต้องสะอาดและเงียบสงบ
ทางทีดีหาหลังทีไม่สะดุดตา” เสินเวยบอกเงือนไข เรือน
หลังนีเล็กและผุพงั เกินไป ไม่ตอ้ งพูดถึงเรืองทีไม่เพียง
พอสําหรับพักอาศัย แต่ยงั สะดุดตามาก “อูเ๋ อ้อร์ เจ้าก็
ไปด้วย ซือหาอาหารกับเสือผ้าและซือยารักษาแผลมา
ด้วย จําไว้วา่ ต้องแยกกันไปซือ”

จางสงและอูเ๋ อ้อร์รบั คําก่อนจะออกไป เสินเวยเบนสาย

ตามาตกทีคนอืนๆ ในห้อง เห็นทุกคนมีสภาพจิตใจดีขนึ
บ้างแล้วจึงเอ่ยว่า “พวกเรามีคนมากเกินไป พักอยูด่ ว้ ย
กันจะสะดุดตาเกินไป พวกเจ้าก็พกั อยูท่ ีนีต่อไป กัวซวี
ข้าต้องพาไปด้วย เขาบาดเจ็บสาหัสมากต้องหาหมอมา
ดูอากาศ เสียวปาก็จะไปด้วย ให้เจ้าคอยดูแลกัวซวี”

30
เมือเห็นเสียวปาพยักหน้าไม่หยุด เสินเวยจึงกล่าวต่อไป
ว่า “สิงทีต้องรีบทําในตอนนีคือให้พวกเจ้ารักษาอาการ
บาดเจ็บ ข้าจะให้อเู๋ อ้อร์อยูท่ ีนี ไม่มีเรืองอะไร พวกเจ้าก็
ไม่ตอ้ งออกไป หากมีเรืองอะไรให้อเู๋ อ้อร์มาหาจางสง
ส่วนอาจารย์โอวหยาง พวกเจ้าวางใจเถอะ ข้าจะต้อง
คิดหาวิธีสืบหาตัวเขาได้แน่”

“คุณหนู จริงหรือขอรับ? จะหาตัวพีโอวหยางได้จริง

หรือขอรับ” ทุกคนต่างตืนเต้น หลังจากได้รบั การยืนยัน
จากเสินเวยก็รูส้ กึ ตืนเต้นเป็ นอย่างมาก แม้แต่กวั ซวีก็
เผยรอยยิมซีดเซียว

“คุณหนู บ่าวต้มนําร้อนไว้แล้ว ท่านต้องการอาบนํา

31
หรือไม่เจ้าคะ” เยวียจีก้าวเข้ามา ทักทายทุกคนอย่าง
เป็ นมิตร

เสินเวยโบกมือ แม้แต่หอ้ งจะพักก็ไม่มีแล้วจะอาบนําได้

อย่างไร นึกถึงว่าตอนนีเป็ นเวลาเทียงแล้ว “ข้าจําได้วา่
บนรถม้ายังมีอาหารแห้งเหลืออยูไ่ ม่นอ้ ย เจ้าไปนํามา
ต้มให้ทกุ คนรองท้องก่อน ตอนนีกําลังต้มนําร้อนพอดี
ทุกคนฝื นกินไปก่อนก็แล้วกัน”

ตอนบ่ายจางสงก็กลับมา บอกว่าเช่าบ้านแล้ว อยูท่ าง

ตะวันออกของเมือง ผูค้ นทีพักอาศัยอยูท่ ีนันล้วนเป็ นคน
มีเงิน เขาเลือกทีพักบนถนนเส้นนันเพราะเป็ นทีพํานัก
ของพ่อค้าจากเมืองอืน ปกติมกั จะปิ ดบ้านเงียบ น้อย
มากทีจะติดต่อสัมพันธ์กบั เพือนบ้าน เสินเวยพอใจมาก

32
ในคืนนีก็พาพรรคพวกสามสีคนย้ายไปทีบ้านเช่าทาง
ตะวันตกของเมือง

ตอนที 43 สืบสวนและหาหมอ

33
ช่วงเช้าของวันต่อมา หน้าร้านขายโลงศพทางใต้ของ
เมืองทีปิ ดประตูไว้ มีเด็กชายวัยสิบสองสิบสามคนหนึง
วิงมา ผิวดําคลํา หน้าผากมีเหงือเกาะอยู่ สวมชุดแบบ
สันสีนาตาล
ํ ทีแขนเสือมีรอยปะชุน เขาขยับเท้าอยู่
ตลอดเวลา เดินไปเดินมาอยูอ่ ย่างนัน ท่าทีรอ้ นใจเป็ น
อย่างมาก

ทุกคนรูส้ กึ ประหลาดใจ มีคนงานจากร้านข้างๆ ออกมา

ถามไถ่วา่ “น้องชายท่านนีมีเรืองอะไรหรือ”

เด็กชายเมือเห็นว่ามีคนถาม เขาก็ดีใจราวกับเจอดาวนํา
โชค “ท่านอา เหตุใดร้านขายโลงศพแห่งนีจึงปิ ดเล่าขอ
34
รับ พ่อของข้าเพิงตายไปเมือเช้านี หมอดูบอกว่าดวง
ชะตาของท่านพ่อแข็งเกินไป ต้องทําพิธีฝังก่อนเทียง ไม่
อย่างนันจะส่งผลร้ายต่อแม่ของข้า พีชายและตัวข้า
บอกว่าบ้านจะไม่สงบสุขหรืออะไรสักอย่าง ท่านจึงสังให้
ข้ารีบออกมาซือโลง เหตุใดร้านขายโลงศพร้านนีถึงได้
ปิ ดได้เล่า เมือเดือนก่อนข้าผ่านมาแถวนีร้านยังเปิ ดอยู่
เลย ท่านอา ท่านทราบหรือไม่วา่ เถ้าแก่ของร้านไปทีใด
เสียแล้ว นีก็เกือบจะเทียงแล้ว ข้าจะทําอย่างไรดี"

คนงานสีหน้าเห็นใจ “ร้านนีปิ ดมาเดือนกว่าแล้ว เห็น

บอกว่าครอบครัวของเถ้าแก่มีธุระบางอย่าง น้องชาย
เจ้าไปร้านอืนเถอะ จริงสิ! ถ้าเดินตรงไปทางนี เดินไป
จนเห็นต้นหวยต้นใหญ่สองต้นให้เลียวขวา เดินเข้าไปใน
ซอยมีรา้ นขายโลงศพอีกร้าน"

35
เด็กหนุ่มรูส้ กึ ดีใจขึนมา “ขอบคุณท่านอามากจริงๆ”
เมือพูดจบก็สบั เท้าวิงออกไป ราวกับกลัวว่าจะไปไม่ทนั

ทีหัวมุมถนนมีคนสองคนปรากฏตัวขึน พวกเขาเดินตาม
หลังเด็กหนุ่มไปด้านหลัง จนกระทังเห็นเด็กหนุ่มเข้าไป
ในร้านขายโลงศพร้านนันจึงหมุนตัวกลับไปราวกับไม่มี
เรืองอะไร

ทีหน้าต่างในห้องรับรองหรูหราบนชันสองของโรงนําชา
ฝังตรงข้ามร้านโลงศพ จางสงมองเห็นทุกอย่าง ความ
นับถือทีเขามีตอ่ คุณหนูทบทวี เขายอมสยบแก่นางอย่าง
ราบคาบ ทังๆ ทีเป็ นแม่นางทีรูปโฉมงดงาม อาศัยแค่
การแต่งตัวก็กลายเป็ นเด็กชายท่าทีใสซือแล้ว โดย
36
เฉพาะสําเนียงของจวนเซวียนหมิงนันก็เลียนแบบได้
อย่างยอดเยียมมาก

ทุกคนในเรือนหลังเล็กมองโลงสีดาํ มืดมนอย่างฉงน เย
วียจีเอ่ยถามขึนว่า "คุณหนู ท่านลากโลงศพกลับมา
เพืออะไรหรือเจ้าคะ" วางโลงศพไว้กลางห้องเฉยๆ มัน
น่าหวาดกลัวเกินไป

เสินเวยเปลียนมาสวมเครืองแต่งกายสตรี ใช่ เจ้าไม่ได้

มองผิดไป เด็กหนุ่มท่าทีใสซือทีส่งเสียงโหวกเหวกจะขอ
ซือโลงศพทีหน้าร้านเมือครูก่ ็คือเสินเวย ถึงแม้จะสืบไม่
ได้ข่าวอะไรเลย แต่อย่างน้อยๆ ก็แน่ใจได้วา่ ร้านขาย
โลงศพแห่งนันมีคนคอยเฝ้าอยูจ่ ริงๆ

37
เสินเวยซือโลงศพนีกลับมาเพราะต้องการจะดูปฏิกิรยิ า
ของศัตรู นางระมัดระวังมากเช่นกัน เด็กสาวลากโลงศพ
ทีได้มาจากอีกร้านหนึงผ่านหน้าร้านทีเป็ นเป้าหมาย
ชายสองทีซุม่ อยูฐ่ านกําแพง แม้แต่เปลือกตาก็คร้านจะ
ลืมขึนมามอง "ถึงอย่างไรก็ลากกลับมาแล้ว ทิงไว้ก่อน
เถอะ ยังมีหอ้ งว่างอยูอ่ ีกไม่ใช่หรือ”

พูดจบเสินเวยก็กลับไปทีห้อง ยืนขมวดคิวอยูท่ ีหน้าต่าง

ใครกันทีจับตัวโอวหยางไน่ไป เจ้าของเกลือเถือนเหล่า
นันทีอยูเ่ บืองหลังเป็ นใคร จวนเซวียนหมิงแห่งนีมีกลุม่
อํานาจกีกลุม่ สําหรับจวนเซวียนหมิง เสินเวยรูส้ กึ
มืดมนไปหมด ไม่รูอ้ ะไรสักอย่าง ความรูส้ กึ ทีทําอะไรไม่
ถูกทําให้นางรูส้ กึ ไม่สบายใจอย่างยิง

38
นางไม่ได้โง่อย่างพวกโอวหยางไน่ เท่าทีเห็นนับจากการ
ตรวจค้นตอนเข้าเมืองจนถึงวันนี นางคิดว่าคนพ่อค้า
เกลือเถือนจะต้องมีอาํ นาจอย่างมากในจวนเซวียนหมิ
ง ไม่อย่างนันจะสังการเจ้าหน้าทีอาญาได้อย่างไร คิด
ว่าเบืองหลังก็น่าจะมีขนุ นางบงการอยูเ่ บืองหลัง หาก
เป็ นเช่นนีจริง เรืองนีคงยากจะสะสาง แต่วา่ ตอนนีต้อง
คิดก่อนว่าจะเชิญท่านหมอมารักษากัวซวีได้อย่างไร

ตอนนีเป็ นยามเอ้อร์เกิง[1]เทียนแล้ว หลิวชือเฉวียน

เจ้าของหอยาไป่ เฉากําลังตรวจนับสินค้าใต้แสงตะเกียง
มองเงินไม่กีตําลึงในสมุดบัญชีทีน้อยจนน่าเวทนา นึก
ถอนหายใจออกมา

39
นับตังแต่รา้ นราชายามาเปิ ดกิจการฝังตรงข้าม กิจการ
ของหอยาไป่ เฉาของเขาก็ยาแย่
ํ ลงทุกที โดยเฉพาะช่วง
เกือบสามเดือนมานี เพราะหมอประจําร้านคนสุดท้าย
ถูกร้านตรงข้ามซือตัวไปเสียแล้ว ตัวเขาแค่คนเดียวต้อง
ทําทังตรวจอาการและจัดยา โชคดีทีมีคนไข้ไม่มาก ไม่
อย่างนันคงยุง่ จนหัวหมุน

แม้จะทํางานสบายขึน แต่รายได้ก็ลดลงไปครึงหนึง ราย

ได้กาํ ลังจะไม่เพียงพอกับรายจ่ายแล้ว หากเป็ นอย่างนี
ต่อไป ไม่ชา้ ก็เร็วหอยาไป่ เฉาก็ตอ้ งปิ ดกิจการอย่างแน่
นอน

ในขณะทีกิจการของร้านราชายาเจริญรุง่ เรืองขึนเรือยๆ
หลิวซือเฉวียนเป็ นหมอทีมีวิชาแพทย์ดี ทังยังเป็ นคนจิต

40
ใจดี เขาเปิ ดร้านขายยาในพืนทียากจนเช่นนีทําเงินได้
เพียงไม่กีอีแปะเท่านัน เป็ นตาเฒ่าทีขึนชือว่ามีจิตใจดี
ยึดมันว่ามีเรืองน้อยก็ทกุ ข์นอ้ ย แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมี
เรืองขัดแย้งกับใคร แม้จะถูกคนอืนมาเปิ ดกิจการแข่ง
ใกล้ๆ จนกําลังจะต้องเลิกล้มกิจการ แต่เขาก็ไม่กล้าไป
ถามความกับอีกฝ่ าย

หลิวซือเฉวียนกําลังถอนหายใจออกมา แต่จ่ๆู ก็รูส้ กึ ตา

พร่ามัว เมือดึงสติกลับมามีดสันเย็นเยียบเล่มหนึงก็
กําลังจ่ออยูท่ ีคอ เขาตกใจจนแข้งขาอ่อนแรง ก่อนจะ
ร้องขอชีวิตกับฝ่ าย "ท่านจอมยุทธ์ ตาเฒ่าเป็ นแค่หมอ
จนๆ ในบ้านไม่มีทรัพย์สนิ อะไร"

ผูบ้ กุ รุกในชุดดํามีผา้ ปิ ดหน้ากลับไม่ขยับ "ท่านหมอ

41
หลิวโปรดวางใจ พวกข้าไม่ได้มาเพราะเงิน เพียงแต่
อยากขอให้ทา่ นหมอช่วยตรวจดูอาการเท่านัน"

หลิวซือเชวียนเมือได้ยินว่าอีกฝ่ ายต้องการให้เขาตรวจ
อาการป่ วยก็วางใจลงครึงหนึง เขาทําอาชีพหมอมาครึง
ชีวิต ผูค้ นหลากหลายอาชีพเขาก็พบปะมาไม่นอ้ ย หลัง
จากความตระหนกในคราวแรก เขาค่อยๆ สงบลง
"จอมยุทธ์โปรดเอามีดสันออกไปก่อนเถอะ คนป่ วยอยูท่ ี
ใด ตาเฒ่าจะไปหยิบกล่องยา จะตามจอมยุทธไปดู
อากาศเดียวนี"

ผูบ้ กุ รุกเก็บมีดสันกลับไป คารวะอีกฝ่ ายพร้อมเอ่ยว่า

"ได้ยินว่าท่านหมอหลิวเป็ นคนมีเมตตา พวกข้ามา
เพราะเลือมใสในชือเสียงของท่าน เมือครูล่ ว่ งเกินแล้ว
42
ขอท่านหมอหลิวโปรดอย่าได้ถือสา"

"ไม่ถือสาๆ" หลิวซือเฉวียนโบกมือ หมอตัวเล็กๆ อย่าง

เขาจะกล้าตําหนิคนในยุทธภพได้อย่างไร เขาแบกกล่อง
ยาไว้บนหลังมองไปทีคนชุดดํา เมือมองอีกฝ่ ายตรงๆ
เขาก็ตอ้ งตกลง หรือว่าคนผูน้ ีเป็ นจอมยุทธ์หญิง! ถึงแม้
นางจะปกปิ ดใบหน้า แต่รูปร่างของนางก็ปกปิ ดสายตา
คนเป็ นหมออย่างเขาไม่ได้

เสินเวยเองก็มองออกว่าอีกฝ่ ายรูเ้ พศของนางแล้ว "ไม่

ต้องออกไปรักษาข้างนอกหรอก" นางดีดนิวส่ง
สัญญาณ ตะโกนออกไปด้านนอกเสียงเบา "เข้ามา
เถอะ"

43
เช่นนันจึงได้เห็นคนในชุดดําแบบเดียวกันสองคนหาม
คนผูห้ นึงเข้ามา หลิวซือเฉวียนพลันตืนตระหนกขึนมา
อีกครัง เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรสักนิด สามคนนีเข้ามา
เมือไหร่ เขามีทา่ ทีระแวดระวังขึนมา

เสินเวยมองความคิดในใจของอีกฝ่ ายออก "ท่านหมอ

หลิวไม่ตอ้ งกลัว พวกข้ามาเพียงเพือขอให้ช่วยรักษาเท่า
นัน หวังว่าท่านหมอหลิวจะยอมยืนมือช่วย"

หลิวซือเฉวียนมองคนป่ วยหนุ่มทีนังลง ไม่ตอ้ งตรวจ

ชีพจรดูก็รูว้ า่ เขาป่ วยหนัก สีหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด

ลังเลอยูค่ รูห่ นึงเขาก็วางนิวลงบนแขนของคนป่ วย ฝ่ าย

44
ไปนานจึงยกออก "พ่อหนุ่มท่านนีคิดว่าน่าจะได้รบั บาด
เจ็บสาหัส ดูเหมือนยังไม่ได้รบั การรักษาดีๆ เลย" เขา
พูดช้าๆ ตอนนีอาการของพ่อหนุ่มปลอดภัยแล้ว อาการ
บาดเจ็บของคนผูน้ ีไม่เพียงไม่ได้รบั การรักษาทีดี แต่พดู
ได้วา่ ไม่ได้รบั การรักษาเลย เพียงแค่ใช้ยาสมุนไพรรักษา
อาการบาดเจ็บภายนอกเท่านัน ทังหมดอาศัยการอดทน

แววตาของเสินเวยเผยความประหลาดใจออกมา ในใจ
คิดว่าหลิวซือเฉวียนมีความสามารถอยูบ่ า้ ง! แต่ไม่ได้
แสดงออกทางสีหน้า ปากก็เอ่ยว่า "รบกวนท่านหมอ
หลิวแล้ว"

เห็นหลิวซือเฉวียนสีหน้ากระอักกระอ่วน เสินเวยจึงเลิก
คิวขึน "รักษายากมากเลยหรือ"
45
"ก็ใช่วา่ จะรักษาไม่ได้ เพียงแต่ยงุ่ ยากอยูบ่ า้ งก็เท่านัน"
สีหน้าของชายชราไม่สดู้ ีนกั ก่อนจะกัดฟั นพูดออกไปว่า
"อาการบาดเจ็บของพ่อหนุ่มท่านนีต้องใช้เวลานาน
หากจะรักษาให้หายต้องให้ขา้ ฝังเข็ม ห้าวันครัง ต้องทํา
ติดต่อกันทังหมดเจ็ดครัง"

สีหน้าของเสินเวยผ่อนคลายลง "เรืองนีไม่เป็ นปั ญหา

ท่านหมอหลิวเชิญสังยาเถอะ" ห้าวันฝังเข็มหนึงครัง ทัง
หมดเจ็ดครัง ทังหมดสามสิบห้าวัน เวลาอาจจะนานไป
บ้าง แต่ขอเพียงสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของกัวซวี
ได้ เวลาเพียงเท่านันสามารถรอได้ อีกอย่างก็ยงั หาตัว
โอวหยางไน่ไม่พบ ไม่แน่วา่ พวกเขาอาจจะต้องอยูท่ ี
เมืองเซวียนเฉิงสองสามเดือน

46
หลิวซือเฉวียนอยากจะร้องไห้ออกมา เขาจะทัดทาน
อะไรได้ เพียงแค่คิดว่าร้านเล็กๆ ของเขาจะต้องมีพวก
จอมยุทธ์แวะเวียนมาตลอด ก็พลันทําให้หวั ใจของเขา
รูส้ กึ เหน็บหนาว เมือเห็นจอมยุทธ์หญิงกําลังเล่นมีดสัน
คมกริบในมือ นอกจากจัดยาให้แต่โดยดีแล้ว เขายังจะ
เหลือทางเลือกอืนอีกหรือ

เมือได้ยาแล้ว เสินเวยก็จ่ายค่ารักษา โบกมือเป็ น

สัญญาณ คนชุดดําสองคนจึงหามคนเจ็บออกไป นางก็
สาวเท้าออกไปบ้าง แต่เมือเดินไปถึงประตู อยูๆ่ ก็หนั
กลับมาคลียิมบาง "ท่านหมอหลิวเป็ นคนฉลาด เรืองใน
วันนี..." คําพูดทีเหลือนางไม่ได้พดู ออกมา แววตาสือ
ความหมายลึกลํา

47
ในใจของหลิวซือเฉวียนสันสะท้าน พยักหน้าพูดเสียง
ระรัว "ข้าเข้าใจ เข้าใจ คืนนีไม่ได้เกิดเรืองอะไรขึนทัง
นัน ข้านอนหลับอยูบ่ นเตียง"

ร่างของเสินเวยยังไม่ทนั หายไปในความมืด ชายชราก็

ตามออกไป แต่จะมีเงาร่างคนอยูเ่ สียทีไหนเล่า? เขายืน
อยูต่ รงกลางลานอยูน่ าน แต่นอกจากสายลมในยามคํา
ทีปะทะใบหน้า ก็ยงั ได้ยินเสียงหมาหอนจากทีไกลๆ

เขาถอนหายใจอึดใจหนึงก่อนจะกลับไปทีห้อง เงินบน
โต๊ะเตือนเขาถึงเรืองทีเกิดขึนในวันนี เขาเป็ นเพียงชาว
บ้านทัวไป ขายยาเลียงปากเลียงท้องเท่านัน กล้าล่วง
เกินคนในยุทธภพทีไหน แม้จอมยุทธ์หญิงผูน้ นไม่
ั ได้ข่ม
48
ขู่ แต่เขาก็ไม่กล้าพูดเรืองนีออกไป ปิ ดปากเงียบยังดี
เสียกว่า นับจากนีเขามีเรืองวุน่ วายใจเพิมขึนอีกเรือง
แล้ว

------

[1] เอ้อร์เกิงเทียน（二更天）คือช่วงเวลาตังแต่
สามทุม่ ถึงห้าทุม่

49
ตอนที 44 ค้นพบ

50
หลังจากทีกลับมาจากหอยาไป่ เฉาถือว่าเสินเวยขจัด
เรืองหนักใจไปได้เรืองหนึงส่วนเรืองทีต้องฝังเข็มห้าวัน
ครังมีจางสงคอยดูแลนางก็ไม่ตอ้ งห่วงอีก

เหตุผลทีเลือกหอไป่ เฉา เสินเวยก็ไปสืบมาแล้ว นอก

จากกิจการของหอไป่ เฉายําแย่ลง สิงทีสําคัญคือวิชา
แพทย์ของหลิวซือเฉวียนก็ไม่เลวเลย ขีขลาดเช่นนีพวก
เขาจึงจะปลอดภัย

หลังจากทีตรวจสอบมาหลายวันเสินเวยก็พอจะเข้าใจ
คร่าวๆ แล้วว่าจวนเซวียนหมิงมีสกลุ
ี ม่ อํานาจปกครอง
คือเจ้าเมือง ขุนนางฝ่ ายบุน๋ ตําแหน่งยกกระบัตรและผู้
บัญชาการทหารประจําหัวเมือง ภายนอกดูสามัคคีกนั ดี
แต่ในความเป็ นจริงแตกต่างกันอย่างสินเชิงแต่ละกลุม่ มี

51
อํานาจของตัวเอง

นอกจากนีแล้วจวนเซวียนหมิงยังมีตระกูลหู ตระกูลขุน
นางตระกูลใหญ่ทีสืบทอดกันมากว่าร้อยปี หลังจากนาย
ผูเ้ ฒ่าเกษี ยณจากราชการก็ออกจากเมืองหลวงซึงเป็ น
ศูนย์กลางของอํานาจ แต่ในตระกูลยังมีทายาทอีกสามสี
คนทียังรับราชการในทีต่างๆ ตําแหน่งไม่สงู ส่วนใหญ่ก็
ขันหกขันเจ็ด คนทีมีตาํ แหน่งสูงทีสุดก็แค่ขนห้
ั าเท่านัน
แต่ตระกูลขุนนางหยังรากลึกความสัมพันธ์แน่นแฟ้น แม้
แต่ทา่ นเจ้าเมืองก็ตอ้ งให้เกียรติพวกเขา

เสินเวยคิดว่าผูท้ ีสามารถสร้างความปั นป่ วนแก่จวนเซวี

ยนหมิงได้มีแค่สตระกู
ี ลนีเท่านัน ถึงอย่างไรเสียกําลัง
ทหารก็ไม่ใช่สงที
ิ ใครก็สามารถแตะต้องได้ นางยังรู ้

52
อีกว่าเจ้าเมืองของจวนเซวียนหมิงนันมีแซ่หรงนามว่า
อวินเฮ่อ เป็ นคนจากเมืองหลวง ขุนนางฝ่ ายบุน๋ ตําแหน่ง
ยกกระบัตรนามว่าจีซูเสวียน พืนเพเป็ นคนเมืองกว่างหมิ
ง ผูบ้ ญ
ั ชาการทหารประจําหัวเมืองนามว่าฉู่เวย

หากพูดตามหลักเหตุผล ฉู่เวยผูบ้ ญ
ั ชาการทหารนันน่า
สงสัยทีสุด ถึงอย่างไรเสียกําลังทหารทังหมดในจวนเซวี
ยนหมิงเขาก็เป็ นผูค้ วบคุม เขาต้องการทําสิงใดล้วนเป็ น
เรืองง่าย แต่วา่ เมือสองเดือนก่อนฉู่เวยออกไปฝึ กทหาร
ข้างนอก เวลานีเขาไม่ได้อยูใ่ นเมือง ดังนันเสินเวยจึงตัด
เขาทิงไป

เสินเวยจึงพุง่ เป้าไปทีสามตระกูลทีเหลือ ดังนัน

ตอนกลางวันนางจึงแต่งตัวเป็ นขอทาน พอตกกลางคืนก็

53
กลายเป็ นคนชุดดําขุดเอายุทธวิธีสมัยใหม่ออกมาใช้ ทุก
คืนนางจะซุม่ อยูบ่ นคานบ้านของทังสามครอบครัว

ผ่านไปแปดเก้าวันเสินเวยก็ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย เจ้า
เมืองเข้าออกงานตรงเวลา จัดสรรเวลาหลับนอนกับอนุ
ภรรยา ในขณะทีขุนนางยกกระบัตรมีงานอดิเรกเหมือน
กัน แต่เพิมมาอีกอย่างนันคือเขามักจะชืนชมบทกวีและ
ภาพวาดกับบ่าวของเขา ส่วนตระกูลหูก็ไม่มีอะไรผิด
ปกติ

ในตอนทีเสินเวยกําลังสงสัยว่าความคิดของตัวเองอาจ
ผิดพลาดอยูน่ นั อูเ๋ อ้อร์ก็สง่ ข่าวมาว่าร้านขายโลงศพ
แห่งนันเปิ ดประตูรา้ นแล้ว เสินเวยรูส้ กึ ตืนเต้นขึนมา

54
เสินเวยปลอมตัวอีกครัง ครังนีนางปลอมเป็ นสาวใช้หน้า
ตาธรรมดา สวมเสือผ้ากลางเก่ากลางใหม่ไม่สะดุดตา
เมือรวมอยูก่ ลางกลุม่ คน นางทียืนนิงอยูข่ า้ งๆ อูเ๋ อ้อร์มา
นานราวหนึงถ้วยชา จนถึงตอนนีเขาก็ยงั ไม่สงั เกตเห็น
นาง เด็กสาวจึงยกยิมมุมปากอย่างพอใจ

เสินเวยย่อตัวนังลงตรงหน้าเขาทีสวมบทเป็ นพ่อค้า นาง

ก้มหน้าก้มตาเลือกสินค้า

ในขณะทีพ่อค้าหนุ่มนิงชะงักไป ความประหลาดใจก็
ปรากฏขึน เขาเฝ้าอยูท่ ีนีมาสิบวันแล้ว หากมีคนเดินเข้า
มาใกล้ภายในสิบจังเขาจะสังเกตได้ทนั ที แต่แม่นางตรง
ผูน้ ีเขากลับไม่รูต้ วั สักนิด ราวกับอยูๆ่ ก็ปรากฏตัวออก
มา

55
ขณะทีเขากําลังครุน่ คิดอยูน่ นั ใบหน้าของอูเ๋ อ้อร์ก็คลียิม
ออกมา "สินค้าทีนีมีพร้อม ดูนีสิขอรับ ผ้าเช็ดหน้าสวย
มากเลย ลายดอกไม้ลว้ นเป็ นสิงทีพวกคุณหนูชืนชอบ ดู
หวีนีสิขอรับ ประณีตมาก ถ้าหากชอบข้าจะลดราคาให้
แม่นาง" เขาสวมบทเป็ นพ่อค้า พยายามขายสินค้า
อย่างสุดความสามารถ

มองไม่ออกเลยว่าอูเ๋ อ้อร์ก็มีหวั ทางการค้าด้วย ในใจของ

เสินเวยเต็มไปด้วยความพอใจ พูดเสียงเบาขึนว่า
"อูเ๋ อ้อร์ ข้าเอง!"

อูเ๋ อ้อร์ทีกําลังแย้มยิมสดใสพลันนิงชะงักไป ก่อนจะโต้

ตอบกลับไปในทันทีคณ
ุ หนูของเขามาถึงแล้วเขาพูด
56
อย่างหลักแหลมว่า "อะไร เจ้ามาเลือกซือของให้คณ
ุ
หนูหรือ? ได้ๆ หากเจ้าซือจํานวนมากก็จะได้ราคาถูก"

ในนําเสียงเกลือนไปด้วยความยินดี ยืนผ้าเช็ดหน้าทีเย็บ
ปั กอย่างประณีตไปให้พร้อมฉวยโอกาสนีกระซิบเสียง
เบาว่า "เมือครึงชัวยามก่อนร้านขายโลงศพเปิ ดประตู
ร้านคนงานเข้าไปแล้วก่อนจะปิ ดประตูตามหลังบ่าวจับ
ตามองอยูต่ ลอดไม่เห็นใครออกมา"

สายตาเหลือบมองไปด้านหน้าทางขวาอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะเอ่ยว่า "ชายชุดดําสองคนนันคอยเฝ้าไว้"

เสินเวยรีบก้มหน้าลงกระซิบสังให้เขาเฝ้าทีนีต่อไป

57
"แม่นาง ทังหมดสามตําลึงสองอีแปะ ลดให้สองอีแปะ
เจ้าจ่ายมาสามตําลึงก็พอ ครังหน้าต้องมาอุดหนุนร้าน
ของผูน้ อ้ ยอีกนะขอรับ" อูเ๋ อ้อร์แย้มยิม คนอืนจึงคิดว่า
เขาดีใจทีขายสินค้าได้จาํ นวนมาก

เสินเวยจ่ายเงินก่อนจะหอบหิวข้าวของทีซือมาก้มหน้า
เดินออกไปอย่างเร่งรีบ เมือเดินไปได้ระยะหนึงก็เหลือบ
มองซ้ายขวา เมือเห็นว่าไม่มีใครอืนจึงเลียวเข้าไปใน
ซอยหนึง นางเคลือนไหวปราดเปรียว เพียงไม่นานก็
ปรากฏตัวทีด้านหลังของร้านขายโลงศพ

เสินเวยกวาดตามองรอบๆ เมือไม่เห็นอะไรจึงเอียงหูเข้า
ไปใกล้กาํ แพง ด้านในนันเงียบสงบมาก เสินเวยไม่ยอม
58
แพ้ คิดจะปี นเข้าไปดูดา้ นในอีก ทว่าเมือมือเพิงจะกดลง
กับกําแพง ก็ได้ยินเสียงฝี เท้ามาจากด้านใน นางพุง่ ไป
หลบอีกด้านหนึงอย่างรวดเร็ว แผ่นหลังเพิงแนบกับมุม
โค้งตรงกําแพงก็พลันได้ยินเสียงเปิ ดประตู พลันเห็น
ศีรษะของคนผูห้ นึงยืนออกมา

นางไม่กล้ามองอีก พยายามแนบตัวไปด้านหลังแล้ว
กลันลมหายใจ

ในพริบตาต่อมา ร่างของใครบางคนก็ปรากฏในสายตา
ของเสินเวย คนผูน้ นมี
ั ทา่ ทีระแวดระวังเป็ นอย่างมาก
เขามองซ้ายมองขวาอยูต่ ลอดเวลา เมือเดินไปได้สามสี
ก้าวก็หนั กลับมา

59
เสินเวยยืนนิงไม่ยอมขยับ จนเขาเดินไปไกลมากแล้วจึง
ค่อยๆ เดินตามไปด้านหลัง

เดินๆ หยุดๆ ไปตลอดทาง ไม่วา่ คนตรงหน้าเลียวกีครัง

เดินเข้าไปกีซอย เด็กสาวก็ยงั คงเดินตามเขาไปห่างๆ ไม่
มีใครสนใจสาวใช้ทีก้มหน้าก้มตาเดินไปบนถนน นาง
เป็ นเหมือนต้นหญ้าทีงอกขึนข้างถนน ลักษณะธรรมดา
อย่างทีพบเห็นได้บอ่ ยๆ แต่ไม่เป็ นทีจดจํา

ในทีสุดคนผูน้ นก็
ั หยุดลงทีหน้าบ้านหลังหนึง เหลือบ
มองซ้ายขวาก่อนจะหายเข้าไปหลังประตู เสินเวยหยุด
มองจากทีไกลๆ นีเป็ นบ้านธรรมดาทีแบ่งออกเป็ นสอง
เรือนย่อย บ้านสามสีหลังรอบๆ ก็เป็ นเหมือนกัน

60
แม้แต่ประตูใหญ่ก็มีรูปแบบทีคล้ายคลึงกัน ดังนันบ้าน
หลังนีจึงไม่สะดุดตา สิงทีสําคัญทีสุดคือบ้านหลังนีอยู่
ใกล้กบั บ้านหลังเล็กทีเสินเวยเช่าอยู่ คันไว้ดว้ ยหนึงซอย
เท่านัน

เสินเวยไม่ได้รบี ร้อนจะตามไป หากแต่รออยูต่ รงนัน

อย่างอดทน สิบห้านาทีผา่ นไป ครึงชัวยามผ่านไป
เสินเวยก็เป็ นผูล้ า่ ทีซุม่ รออยูอ่ ย่างใจเย็น

ในทีสุดเมือล่วงเข้ายามพลบคํา ก็มีรถม้าคันหนึงขับ
เคลือนออกมาจากประตูดา้ นหลังของเรือนหลังเล็ก
เสินเวยพลันยกยิม

คนขับรถม้าก็คือคนเมือครู ่ รถม้าปกปิ ดมิดชิดจนมองไม่

61
เห็นด้านในสักนิด เสินเวยเองก็ไม่รบี ร้อน ค่อยๆ ตามไป
ด้านหลัง รถม้ามุง่ หน้าไปยังร้านขายโลงศพ เข้าไปทาง
ประตูดา้ นหลังอย่างเงียบเชียบและไม่ได้ออกมาอีก

ในรถม้าเป็ นใคร? และเรือนหลังนันเป็ นบ้านของใคร?

เสินเวยครุน่ คิดแต่ก็ไม่มีความคิดอะไรเลยแม้แต่นอ้ ย
แต่วา่ ร้านขายโลงศพแห่งนีก็เป็ นเงือนงําสําคัญ ขอเพียง
เฝ้าทีนีไว้ นางก็ไม่เชือว่าจะไม่ได้เบาะแสอะไรเลย

ในเวลานันเอง เสินเวยจึงตัดสินใจมุง่ เน้นทีจะสืบ

จากร้านขายโลงศพและเรือนหลังนัน อูเ๋ อ้อร์ยงั คงรับ
หน้าทีจับตามองร้านขายโลงศพ ในขณะทีจางสงไปสืบ
หาตัวเจ้าของเรือนหลังเล็กหลังนัน

62
ตอนที 45 ในทีสุดก็หาพบ

สองวันต่อมา จางสงกลับมารายงานว่า "คุณหนู บ่าว

63
สืบมาชัดเจนแล้วขอรับ เรือนเล็กหลังนันมีหญิงผูห้ นึง
อาศัยอยู่ เป็ นชูร้ กั ของหนิวเอ้อร์ อันธพาลทีมีชือเสียงใน
เมือง หนิวเอ้อร์ผนู้ ีอายุสามสิบต้นๆ อาศัยว่าเคยรํา
เรียนวรยุทธ์มาบ้างจึงรวบรวมสมัครพรรคพวก ก่อตัง
กลุม่ วีรบุรุษอะไรสักอย่าง ทุกวันจะวางตัวกร่างไปทัว
เมืองเพือเรียกเก็บค่าคุม้ ครอง พีชายภรรยาของเขาเป็ น
สายสืบในศาลาว่าการ ภรรยาของเขาเป็ นหญิงทีดุรา้ ย
นางมีลกู ชายให้เขาถึงสามคน ดังนันเขาจึงไม่กล้ารับอนุ
ภรรยาเข้ามาอย่างออกหน้าออกตา จําต้องสร้างรังรักไว้
ข้างนอก

เมือพูดถึงตรงนี เขาก็เงยหน้ามองคุณหนูของตัวเอง
เสินเวยเห็นเป็ นเช่นนันจึงเอ่ยว่า "ยังสืบได้ความอะไร
อีก พูดมาให้หมด"

64
 จางสงลังเลอยูค่ รูห่ นึง "ได้ยินว่ามีคนเห็นพ่อบ้านรอง
ของตระกูลหูเข้าไปในเรือนหลังเล็กหลังนัน คําพูดนี
บัณฑิตผูห้ นึงบอกกับข้า เขาดืมเหล้ากับคนอืน จึงได้ยิน
คนผูน้ นคุ
ั ยโว ดังนันข่าวนีจริงเท็จอย่างไรก็สดุ จะรู"้
เพราะอย่างนันเมือครูเ่ ขาจึงลังเลว่าควรพูดออกไปดีหรือ
ไม่

"ตระกูลหู?" เสินเวยรูส้ กึ ประหลาดใจ มีควันย่อมมีไฟ

ในเมือมีคนพูดเช่นนี ถ้าอย่างนันเรืองนีก็ตอ้ งมีเค้าโครง
อยูบ่ า้ ง ไม่รูว้ า่ หนิวเอ้อร์มีความสัมพันธ์สว่ นตัวกับพ่อ
บ้านคนนัน หรือว่ารับคําสังจากตระกูลหูทีบงการอยู่
เบืองหลังมาอีกที หากเป็ นอย่างประการแรก เช่นนัน
เรืองนีก็ตกอยูท่ ีตัวของหนิวเอ้อร์ แต่เขาเป็ นแค่อนั ธพาล

65
เท่านัน ก็มีอาํ นาจมากจนขนาดสังการกําลังทหารได้
หรือ? หรือว่ายังมีใครทีบงการอยูเ่ บืองหลังเขาอีก จริงสิ
พีชายภรรยาของเอ้อร์หนิวเป็ นสายสืบ หากเป็ นอย่าง
หลัง เช่นนันตระกูลหูจะต้องเกียวข้องกับเรืองนีอย่างแน่
นอน

เมือขอบเขตแคบลงบ้างแล้ว เสินเวยจึงรูส้ กึ ตืนเต้นขึน

มา สังจางสงว่า "สืบเรืองของพีภรรยาของหนิวเอ้อร์
เขาทํางานให้ใคร ปกติแล้วสนิทสนมกับใคร ชอบไป
สถานทีใด สืบมาให้ชดั เจน อีกทังยังมีพอ่ บ้านรองของ
ตระกูลหูคนนันก็ตอ้ งสืบให้ละเอียด"

ไม่รูว้ า่ เพราะเหตุใด ส่วนลึกของหัวใจของเสินเวยก็มีคาํ

ตอบแล้วรางๆ นางรูส้ กึ ตืนเต้นกับคําตอบนี

66
จางสงยังไม่ทนั ได้ออกไป อูเ๋ อ้อร์ก็สง่ คนมารายงาน
บอกว่ามีชายฉกรรจ์หา้ หกคนเข้าไปในร้านขายโลงศพ
หลังจากเข้าไปแล้วก็ไม่ออกมาอีก เขามีกาํ ลังน้อยจึงไม่
กล้าตามไปดู

เสินเวยพลันรูส้ กึ ตืนเต้นขึนมา นางมองแสงเทียนทีกําลัง

พลิวไสว พลางเอ่ยว่า "ไปเถอะ พวกเราไปดูกนั " ภาย
ในร้านแห่งนันจะต้องมีบางอย่างซ่อนอยู่ ไม่อย่างนันจะ
ส่งคนมามากมายไปดูหรือ?

เมือทังสามคนพบหน้ากัน อูเ๋ อ้อร์ก็รายงานเสียงเบาว่า

"คุณหนู บ่าวเฝ้าอยูท่ ีนีตลอด ยังไม่มีใครออกมาขอรับ
ส่วนด้านหลังก็มีซวนจือเฝ้าอยู่ ยังไม่มีใครออกมาเช่น
67
กัน คนเหล่านันจะต้องยังอยูด่ า้ นในแน่ขอรับ"

"เช่นนันก็ดี เจ้าเฝ้าอยูท่ ีนีต่อไป ข้ากับจางสงจะเข้าไปดู

สถานการณ์ หากมีอะไรผิดปกติเจ้าก็หาทีซ่อนก่อน"
เสินเวยสังการ ถ้าหากสถานการณ์ไม่ดี นางกับจางสง
แค่สองคนหนีได้ง่ายกว่า ถ้าหากเพิมขึนอีกสองคนเช่น
นันคงไม่ดีนกั

สายลมยามคําคืนพัดผ่านเข้ามา ดวงจันทร์ซอ่ นตัวอยู่

ในเมฆหนา ดวงดาราทีล่องลอยอยูเ่ ต็มฟ้าส่องแสง
ระยิบระยับ เสินเวยและจางสงปี นเข้าไปในเรือนด้าน
หลังของร้านอย่างเงียบเชียบ รอบๆ บริเวณมืดสนิท มี
เพียงห้องหนึงทีมีแสงไฟสว่าง ได้ยินเสียงพวกเขากําลัง
ดืมเหล้าพูดคุยกัน เสินเวยและจางสงหันมาสบตากัน

68
พวกเขาพร้อมใจกันค่อยๆ ลัดเลาะไปตามผนัง ตรงไป
ยังห้องทียังมีแสงสว่าง จนกระทังได้ยินเสียงสนทนา
ภายในห้องชัดเจนจึงหยุดเคลือนไหว

"พวกเจ้าดืมกันก่อน ข้าจะออกไปดูสกั หน่อย" คนผู้

หนึงเอ่ยขึน

"หึ มีอะไรน่าดู นียามซันเกิง[1]แล้ว คงมีแค่ผีเท่านัน

ล่ะ? ดืมเหล้าเร็วๆ เข้า ถึงตาเจ้าแล้ว จะมาบิดพลิวไม่
ได้!" สหายอีกคนหนึงรังตัวเขาไว้

"ไปดูสกั หน่อยจะได้วางใจ เราจะทําให้งานของนาย

ท่านรองเสียหายไม่ได้" เสียงทีสามดังขึน

69
หลังจากนันก็ได้ยินเสียงลากม้านัง เสียงเปิ ดประตูดงั
ตามมา คนผูห้ นึงก้าวออกมาจากในห้อง เสินเวยและ
จางสงไม่ได้ขยับ กลันลมหายใจ ทําตัวให้กลมกลืนกับ
ความมืด คนผูน้ นกวาดตามองในสวน
ั ก่อนจะเดินไปดู
ทีประตูหลัง เมือเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติจงึ กลับเข้าไป
ในห้อง

"ข้าก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไรใช่หรือไม่ พวกเจ้าก็ระวัง
เกินไป อีกอย่างนายท่านรองของพวกเราก็ระมัดระวัง
มากพอแล้ว ข้ากับซันผีตอ้ งตากแดดอยูข่ า้ งนอกร่วม
เดือน อย่าว่าแต่คนน่าสงสัยเลย แม้แต่ผีสกั ตนก็ไม่มี ที
นีเป็ นร้านขายโลงศพ หากไม่มีเรืองอะไรใครจะมาเยือน
อัปมงคลชัดๆ!" เสียงทีสองบ่นขึน

70
"ระวังไว้ก็ก่อนก็ไม่เสียหาย คนกลุม่ นันยังจับไม่ได้เลย
ได้ยินมาว่านายท่านรองโมโหมาก แม้แต่ทา่ นสายสืบกับ
พวกพีน้องคนอืนๆ ก็ลว้ นถูกลงโทษ ดังนันพวกเราตังใจ
ทํางานดีกว่า จะได้ไม่หาเรืองใส่ตวั " เสียงนีแตกต่าง
จากสามเสียงก่อนหน้านี

"พอทีเถอะ อย่าหาเรืองใส่ตวั เจ้ากําลังยกยอตัวเองอยู่

หรือ พวกเราเทียบท่านสายสืบได้อย่างไร? ได้ยินมาว่า
ทุกคนถูกเฆียนด้วยแส้สบิ ครัง พวกเขาไม่แม้แต่จะขมวด
คิว เจ้าก็ทนได้หรือ เป็ นเจ้าถูกเฆียนแค่สองทีไม่รอ้ ง
เรียกหาพ่อแม่ไปแล้วหรืออย่างไร" เสียงทีสองพูดอย่าง
ดูแคลน "แต่วา่ เจ้าหนุ่มผูน้ นมี
ั ความอดทนจริงๆ ฝี มือ
ของสมุนของท่านสายสืบเหล่านันพวกเราต่างก็รูด้ ี เจ้า

71
หนุ่มผูน้ นต้
ั านพวกเขาทังกลุม่ เพียงลําพัง ไม่อย่างนัน
พวกพ้องของเจ้าหนุ่มคนนันคงหนีไปไม่ได้ แต่ไหนแต่ไร
มาท่านสายสืบไม่เคยเสียหน้าเท่านีมาก่อนเลย ได้ยินว่า
ท่านลงโทษเจ้าหนุ่มคนนันด้วยตัวเอง เฆียนจนหลังของ
เจ้าหนุ่มผูน้ นแทบขาด
ั แต่เขาก็แข็งแกร่งมาก ถูกลง
โทษรุนแรงเช่นนันก็ไม่ยอมปริปากสักคํา" รับรูไ้ ด้ถงึ
ความเลือมใสของเจ้าของคําพูด

เสินเวยและจางสงสบตากัน ต่างเห็นความปี ติยินดีใน

แววตาของอีกฝ่ าย เป็ นไปได้มากว่าเจ้าหนุ่มแข็งแกร่ง
คนนันก็คือโอวหยางไน่ มาถึงจวนเซวียนหมิงเกือบครึง
เดือนแล้ว ในทีสุดก็ได้ยินข่าวคราวของโอวหยางไน่ ดี
จริงๆ!

72
"นายท่านรองสนใจเจ้าหนุ่มคนนันมาก เหตุใดอยูๆ่ ก็
ให้พวกเราส่งตัวเขามาทีนี ในจวนของท่านปลอดภัยกว่า
ไม่ใช่หรือ"

"แค่นีพวกเจ้าก็ไม่เข้าใจแล้ว ก็บอกแล้วว่าใต้เงาของ
แสงไฟเป็ นสถานทีดีทีสุด ใครจะคาดคิดว่าพวกเราจะ
นําคนมาขังไว้ทีนี อีกอย่าง..." เมือพูดถึงตรงนีเสียงก็
เบาลง เสินเวยต้องแนบตัวไปใต้หน้าต่างจึงจะได้ยินชัด
"ได้ยินมาว่าใต้เท้าสักท่านกําลังจะเดินทางมา ในจวน
ไม่ได้ทาํ อะไรได้สะดวกอย่างร้านขายโลงศพ"

"เจ้าหนุ่มนันร้ายกาจมาก เจ้ามัดเขาแน่นหรือไม่ อย่า

ปล่อยให้เขาหนีไปได้ หากพวกเราทําเขาหลุดมือไป
นายท่านรองจะต้องถลกหนังของพวกเราแน่ ไม่ได้ๆ ข้า
73
ต้องไปดูสกั หน่อย" นําเสียงเต็มไปด้วยความหวันวิตก

"หนี? ขยับก็ทาํ ไม่ได้ แล้วจะหนีไปทีใดได้? เจ้าก็ไม่

ต้องไปดูแล้ว เจ้าหาเขาไม่พบหรอก พวกเจ้ารูห้ รือว่าข้า
พาเจ้าหนุ่มนันไปซ่อนไว้ทีใด รับรองได้วา่ พวกเจ้าทาย
ไม่ถกู " เสียงนีเกลือนไปด้วยความพึงพอใจและมีลบั ลม
คมใน

"ซ่อนไว้ทีใด" ทังสามสีคนถามอย่างพร้อมเพรียง

"โลงศพ!" คนผูน้ นตอบออกมา

ั แล้วคลียิมอย่างพึงพอ
ใจ "แม้คนกลุม่ นันมีความสามารถล้นฟ้าหาทีนีพบก็หา
คนไม่พบ"

74
คนอืนๆ พากันยิมตาม "เจ้าหนุ่ม ดีจริงๆ ทีมีเจ้า มิน่า
เล่านายท่านรองจึงบอกว่าเจ้าฉลาดหลักแหลม ตอนนี
วางใจได้แล้ว มาๆ ดืมๆ"

ความรูส้ กึ ในใจของเสินเวยใช้คาํ ว่ายินดีจนแทบคลังมา

พรรณนาได้เลย นางไม่อยากเชือว่านีเป็ นความจริง
ความโชคร้ายทีเป็ นเหมือนเมฆหมอกทีปกคลุมอยูเ่ หนือ
ศีรษะมานาน ในทีสุดก็จางหายไปเสียที นางรูส้ กึ ว่าคํา
คืนนีอากาศปลอดโปร่งเป็ นอย่างมาก! นึกขอบคุณเทพ
บนสวรรค์อยูภ่ ายในใจ

75
------

[1] ยามซันเกิง （三更）ช่วงเวลาประมาณห้า

ทุม่ ถึงตีหนึง

76
 ตอนที 46 ได้เห็นข้า เจ้ารูส้ กึ ซาบซึงมากใช่หรือไม่

ภายในห้องมีหกคน ทังหมดไม่ใช่คนมีฝีมืออะไร อีกทัง

พวกเขาก็ดืมจนเกือบเมาแล้ว เสินเวยและจางสงกําจัด
ทังสามคนได้อย่างง่ายดาย ใช้เวลาแค่หนึงด้วยชาลงมือ
ไม่ปล่อยให้เสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา

เมือกําจัดทีคนทีเฝ้าอยูแ่ ล้ว เสินเวยและจางสงจึงเริม

ตามหาห้องเก็บโลงศพ เมือผลักประตูให้เปิ ดออก
บรรยากาศมืดมนอันน่าพรันพรึงก็กรูเข้ามา โลงศพสีดาํ
77
มืดสิบกว่าโลงวางอยูใ่ นนัน ชวนให้รูส้ กึ หวาดผวา หาก
เป็ นคนขวัญอ่อนจะต้องตกใจจนหนีเตลิด

แต่เสินเวยไม่กลัว นางกล้าจะฆ่าคน แล้วยังจะกลัวโลง

ศพอีกหรือ?

หลังจากเสียเวลาไปมาก เสินเวยก็ตะโกนเรียกชือของโอ
วหยางไน่เสียงเบา จนกระทังตะโกนครังทีสาม โลงศพ
โลงหนึงในมุมก็มีเสียงเคลือนไหวของบางสิงดังออกมา
ให้ได้ยิน

เสินเวยและจางสงพุง่ ไปตรงนัน ก่อนจะช่วยกันออกแรง

ผลักฝาโลงออก "โอวหยางไน่ ได้เห็นข้า เจ้าซาบซึง

78
มากใช่หรือไม่" เด็กสาวพูดอย่างอารมณ์ดี

โอวหยางไน่ทีถูกมัดมือมัดขาไว้ เมือเงยหน้าขึนมองเห็น
คุณหนูของตัวเองก็คลียิมสดใส เขากระตุกมุมปากทีเต็ม
ไปด้วยรอยฟกชํา แววตาเผยรอยยิม ตอบกลับไปด้วย
นําเสียงแหบแห้ง "บ่าวซาบซึงเหลือเกินขอรับ" รับรูไ้ ด้
เช่นกันว่า เขาก็ดีใจมากเช่นกัน

"คุณหนู พวกเราออกไปก่อนเถอะขอรับ" จางสงเมือ

เห็นคุณหนูกบั อาจารย์โอวหยางกําลังรําลึกความหลัง
ครังเก่า จึงรีบเข้าไปขัด

"ก็จริง" เมือใคร่ครวญดูแล้วก็เป็ นจริงอย่างทีอีกฝ่ ายพูด

รีบตัดเชือกทีมือเท้าให้โอวหยางไน่ จางสงพลันเข้าไป
79
ช่วยประคองโอวหยางไน่ทนั ที ทังสามคนก็พากันออกไป
จากห้องเก็บโลงศพ

เมือมาทีลาน ภายใต้แสงหรุบหรูข่ องดวงดาว เสินเวยจึง

ได้เห็นสภาพน่าอนาถของอีกฝ่ ายอย่างชัดเจน ผมยุง่
ราวกับฟางหญ้า เสือผ้าขาดรุง่ ริงราวกับขอทาน อีกทัง
ยังส่งกลินเหม็นฉุน เขาทิงตัวพิงไปกับจางสง หมดคราบ
ของชายหนุ่มผูแ้ ข็งแรงปราดเปรียว

"น่าอนาถจริงๆ!" เสินเวยเบ้ปาก แสดงสีหน้าสงสาร

อีกฝ่ าย

"คุณหนูวางใจได้ขอรับ บ่าวยังตายไม่ได้" แม้จะกําลัง

หนีเอาชีวิตรอดจากความตาย โอวหยางไน่ผสู้ ขุ มุ เยือก
80
เย็นกลับพูดล้อเล่นออกมา

เสินเวยเปิ ดประตูดา้ นหลัง หลังจากจางสงแบกโอ

วหยางไน่ออกไปแล้ว นางจึงปิ ดประตูลงกลอนแล้วค่อย
ปี นกําแพงออกไป เมือทังสามสีคนรวมตัวกัน เห็นโอ
วหยางไน่บนหลังของจางสง พวกเขาก็ดีใจเป็ นอย่าง
มาก โดยเฉพาะซวนจือผูน้ นั เขามาจากค่ายทหาร
พร้อมกับโอวหยางไน่ ความรูส้ กึ ย่อมแตกต่างกัน

"ค่อยๆ กลับไปกันก่อนเถอะ ไปทีหอไป๋ เฉา"

อาการบาดเจ็บบนร่างของโอวหยางไน่จาํ เป็ นต้องไปหา

หมอ ไปหาคนอืนก็ไม่สหู้ าคนทีคุน้ เคย คงต้องรบกวน
หลิวซือเฉวียนอีกครังเสียแล้ว ถือโอกาสนีตอนทีข่าวคน
81
ตายในร้านขายโลงศพยังไม่ทนั แพร่กระจายออกไป ก็รบี
ไปดูอาการก่อนจะดีกว่า หากผ่านคืนนีแล้วไป เกรงว่า
ทัวทังเมืองคงจะมีการลาดตระเวนทีแน่นหนามากขึน
เมือถึงเวลานัน แม้พวกเขาอยากจะออกมาก็คงทําไม่ได้
แล้ว

ไม่พดู ถึงเรืองทีหลิวซือเฉวียนต้องตืนตระหนกอีกครัง
เมือกลุม่ ของเสินเวยเดินทางกลับมาถึงเรือนเล็กทีเช่าอยู่
ก็ผา่ นยามซันเกิงไปแล้ว กัวซวีกับเสียวปายังไม่นอน
เมือได้ยินเสียงเคาะประตู เสียวปาก็เปิ ดประตูในทันที
"คุณหนูกลับมาแล้วหรือขอรับ!" ทันทีทีได้เห็นคนทีจาง
สงแบกไว้บนหลัง ก็พลันเรียกออกมาอย่างตืนเต้น "พี
โอวหยาง? ช่วยพีโอวหยางกลับมาได้แล้วหรือขอรับ!"

82
อูเ๋ อ้อร์ตาํ หนิเสียงเบา "เบาเสียงหน่อย" พลางเหลือบ
มองไปด้านหลังอย่างระแวดระวัง "รีบเข้าไปเถอะ" เขา
ปิ ดประตูอย่างระมัดระวัง

"เป็ นพีโอวหยางจริงๆ!" เสียวปาเมือมองเห็นชัดเจนว่า

คนทีอยูบ่ นหลังของจางสงคือพีโอวหยางทีหายตัวไป
นาน เขาจึงร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

"เสียวปา ข้าไม่เป็ นไร" โอวหยางไน่ฝืนเงยหน้าขึนมา

ปลอบใจเขา

กัวซวีพรวดพราดออกมาจากในห้อง "คุณหนูช่วยพีโอ
วหยางออกมาได้แล้วหรือขอรับ"

83
เขายังนึกว่าตัวเองฝันไป จนกระทังได้เห็นโอวหยางไน่
ตัวจริง เขาจึงยอมเชือว่าเป็ นเรืองจริง "ดีจริงๆ ข้ารูอ้ ยู่
แล้วว่าท่านต้องไม่เป็ นไร" เขายิมกว้างราวกับเด็กตัว
เล็กๆ

เมือเข้ามาในห้อง ได้เห็นบาดแผลบนร่างของโอวหยาง
ไน่ชดั เจน แต่ละคนก็กดั ฟั นแน่นด้วยความเดือดดาล
แต่คนเจ็บกลับไม่ใส่ใจ สามารถรอดชีวิตกลับมาได้ นี
มันก็สาํ คัญกว่าอะไรทังหมด

หลังจากทีถูกจับตัวไปแล้ว เขาก็ไม่มีความหวังอะไรอีก
เขาก็รูว้ า่ ด้วยนิสยั ของพีน้องจะต้องมาช่วยเขาแน่ แต่
พวกเขาจะรูห้ รือว่าตนถูกจับไว้ทีใด แม้วา่ จะหาพบ แต่
84
ด้วยฝี มือของพวกเขา อย่างมากตนก็มีเพือนร่วมตาย
เพิมขึนอีกสามสีคน ดังนันเขาจึงไม่หวังให้พีน้องมาตาย
กับตนเอง

ตอนทีเขานอนอยูใ่ นโลงศพก็ได้ยินเสียงคุณหนูตะโกน
เรียกชือของตน ตอนแรกเขานึกว่าตัวเองหูฝาดไป คุณ
หนูอยูท่ ีหมูบ่ า้ นตระกูลเสินทีอยูห่ า่ งไกลเป็ นพันลี แล้ว
นางจะมาอยูท่ ีจวนเซวียนหมิงได้อย่างไร ตอนทีรอยยิม
สดใสของคุณหนูปรากฏในสายตาของเขา เขาก็ไม่รูจ้ ะ
พรรณนาความรูส้ กึ ของตัวเองในวินาทีนนอย่
ั างไรดี รูแ้ ต่
เพียงว่านับตังแต่ตอนนันเขาก็เป็ นทหารทีภักดีตอ่ คุณ
หนูมากทีสุด คุณหนูเป็ นคนทีเขาต้องจงรักภักดีเพิมขึน
อีกคนแล้ว ถ้าหากพูดว่าปกป้องคุม้ ครองคุณหนูก่อน
หน้านีเป็ นเพราะหน้าที แต่นบั จากนีไปเขาจะปกป้อง

85
คุณหนูเพราะเป็ นภารกิจของชีวิตทีสลักอยูบ่ นกระดูก

โอวหยางไน่ถกู ประคองไปอาบนํา เสินเวยยังไม่ไปนอน

นางอยากถามโอวหยางไน่ให้แน่ใจว่าใครกันแน่ทีบงการ
อยูเ่ บืองหลัง โอวหยางไน่ถกู ช่วยออกมาแล้ว พวกมัน
จะต้องไม่ยอมอยูเ่ ฉยแน่ เป็ นไปได้มากว่าจะตรวจค้นทัง
เมือง ไม่วา่ พืนทีใดๆ ก็จะถูกตรวจตราอย่างเข้มงวดขึน
คนมากมายขนาดนีเดินทางออกมาจากเมืองจะต้อง
สะดุดตา ในเมือตอนนีออกจากเมืองไม่ได้ เช่นนันก็คิด
หาวิธีจะซ่อนตัวจากการตรวจค้นได้อย่างไร

โอวหยางไน่ถกู ประคองเข้ามา เขาผอมลงมาก เดิมที

เขามีรูปร่างพอๆ กับกัวซวี ทว่าตอนนีเสือของกัวซวีที
สวมอยูบ่ นร่างของเขากลับดูหลวมขึนมาก ใบหน้าเต็ม

86
ไปด้วยบาดแผล บวมชําทังสีเขียวสีมว่ งตามทีอูเ๋ อ้อร์เล่า
บาดแผลบนแผ่นหลังน่ากลัวยิงกว่า รอยแส้ซอ้ นทับกัน
หลายรอยจนชําหนอง จินตนาการได้ถงึ ความทรมานที
เขาต้องทนรับทุกวัน

"โอวหยางไน่ เจ้ารูห้ รือไม่วา่ คนทีจับเจ้าไปเป็ นใคร"

เสินเวยเอ่ยถามขึน "พวกเราสืบมาแล้วว่าเรือนหลังที
เจ้าถูกขังไว้เป็ นรังรักของอันธพาลหนิวเอ้อร์ ตอนนีสืบ
จนรูแ้ ล้วว่าพ่อบ้านรองของตระกูลหูก็เคยเข้าออกทีนัน"

แม้โอวหยางไน่จะได้รบั บาดเจ็บ แต่แผ่นหลังของเขายัง

คงเหยียดตรง เขาครุน่ คิดแล้วจึงเอ่ยว่า "หลังจากทีบ่าว
ถูกจับตัวไปก็ถกู ขังไว้ในบ้านหลังหนึง หัวหน้ากลุม่ คน
ชุดดําถูกเรียกว่าท่านสายสืบ สมุนของเขาบาดเจ็บล้ม
87
ตายในมือของบ่าวสิบกว่าคน ดังนันเขาจึงเฆียนบ่าว
ระบายแค้น เขาเค้นถามว่าบ่าวเป็ นใคร บ่าวบอกว่าเป็ น
คนคุม้ กันสินค้ามาส่งทีจวนเซวียนหมิง พวกเจ้าจับผิด
คนใช่หรือไม่ สายสืบผูน้ นมี
ั ความรูก้ ว้างขวางพอควร
จากวิธีการใช้หอก เขาสามารถคาดเดาได้วา่ บ่าวเป็ นคน
ในกองทัพ แต่บา่ วยืนกรานไม่ยอมรับ"

พอเช็ดเหงือแล้ว เขาจึงกล่าวต่อไปว่า "วันทีสองมีชาย

วัยกลางคนมาทีนัน บ่าวไม่รูว้ า่ เขาเป็ นพ่อบ้านรองของ
ตระกูลหูอย่างทีคุณหนูเอ่ยถึงหรือไม่ รูแ้ ต่เพียงว่าคน
อืนๆ เรียกเขาว่านายท่านรอง เขาถามคําถามกับบ่าว
บ่าวก็ตอบไปตามคําแก้ตวั ทีตกลงกันไว้ก่อนหน้านี...

...ผ่านไปอีกสามสีวัน นายท่านรองผูน้ นก็

ั มาอีกครัง
88
ครังนีมีคณ
ุ ชายหนุ่มผูห้ นึงเดินทางมาด้วย นายท่านรอง
ผูน้ นเรี
ั ยกเขาว่านายน้อยเจ็ด ชายหนุ่มผูน้ นคงได้
ั ยินว่า
บ่าวมีวรยุทธ์รา้ ยกาจอยูบ่ า้ ง จึงเริมสนใจในตัวบ่าวอยู่
หลายส่วน คําพูดของเขาสือความว่าต้องการดึงตัวบ่าว
ไปเป็ นพวกอย่างชัดเจน บ่าวแสร้งทําเป็ นไม่เข้าใจ ยืน
กรานหนักแน่นว่าคนเองเป็ นคนคุม้ กัน พวกเขาจับผิด
คน นายน้อยเจ็ดผูน้ นก็
ั ไม่ได้โกรธ ทังยังสังให้คนนํายา
มารักษาให้บา่ ว ภายหลังเขาก็มาอีกสองครัง บ่าวก็อา้ ง
ไปเหมือนเดิม จนกระทังพลบคําเมือสามวันก่อน บ่าว
ถูกคุมตัวขึนรถม้าและย้ายมาทีร้านขายโลงศพ"

89
 ตอนที 47 คนตาย!

เสินเวยได้ยินว่าเมือตอนพลบคําของสามวันก่อนโอ
วหยางไน่ถกู เคลือนย้ายมาทีร้านขายโลงศพ นางก็นกึ
ออกแล้ว รถม้าทีขับผ่านหน้านางไปคันนัน ตอนนันหาก
รูว้ า่ โอวหยางไน่อยูข่ า้ งใน นางคงลงมือชิงตัวเขามาตัง
90
นานแล้ว โอวหยางไน่ก็จะถูกทรมานน้อยลงหลายวัน

"หากเป็ นดังนี ดูแล้วเรืองนีคงจะเกียวข้องกับตระกูลหู

จริงๆ ตระกูลนีช่างอาจหาญจริงๆ ถึงขนาดลักลอบค้า
เกลือเถือนได้" โทษประหารเช่นนี จางสงนึกกลัวแทน
ตระกูลหูจริงๆ ถ้าหากถูกเปิ ดโปง พวกเขาอาจจะพินาศ
ย่อยับทังตระกูลก็เป็ นได้

"ตระกูลหูอาจหาญก็จริง แต่หากพูดว่าพวกเขาเป็ นคน

ทีบงการอยูเ่ บืองหลัง บ่าวคิดว่าอาจจะไม่ใช่" กัวซวีพูด
ความคิดเห็นของตัวเองออกมา ครึงเดือนทีเขาต้อง
นอนอยูบ่ นเตียง ทําให้เขามีเวลาได้คิดทบทวน เขารูส้ กึ
ว่าเรืองนีไม่ได้ง่ายดายเพียงนัน

91
"อะไรทีบอกว่าไม่ใช่ พีกัวซวีหมายความว่างอย่างไร"
อีกสามสีคนกลับไม่เข้าใจ หากไม่ใช่ตระกูลหูแล้วจะเป็ น
ใครเล่า

คนอืนไม่เข้าใจ แต่เสินเวยกลับตาเป็ นประกาย เอ่ยถาม

ขึนว่า "ตระกูลหูสนิทสนมกับใคร เจ้าเมือง ขุนนาง
ยกกระบัตรหรือผูบ้ ญ
ั ชาการทหาร?"

กัวซวีพูดถูกแล้ว ตระกูลหูเป็ นตระกูลขุนนางใหญ่ เส้น

สายก็มี ไม่วา่ จอมยุทธ์หรือกําลังพล พวกเขาก็มีเป็ น
ของตัวเอง เรืองนีเสินเวยเชือ แต่วา่ ตระกูลหูไม่มีลกู
หลานทีรับราชการทีจวนเซวียนหมิง หากพูดว่าพวกเขา
สามารถสังการทหารได้ เสินเวยก็ไม่เชือสักนิด หากเป็ น
เช่นนัน ท่านเจ้าเมืองคงไม่อยูเ่ ฉยแล้ว

92
ดังนันเสินเวยจึงพอจะจับจุดได้แล้ว ตระกูลหูจะต้อง
สมคบคิดกับใครสักคน เพียงแต่วา่ คนผูน้ นเป็
ั นใครกัน
ล่ะ? หรือว่าอีกสามกลุม่ อํานาจใหญ่จะมีสว่ นเกียวข้อง
ด้วย

พวกจางสงหันมาสบตากันก่อนจะพร้อมใจกันส่ายหน้า
พวกเขาพุง่ เป้าไปทีพ่อบ้านรองของตระกูลหู ไม่มีเวลา
ตรวจสอบเรืองอืนเลย

เสิยเวยก็คิดเรืองความน่าจะเป็ นนีได้เช่นกัน จึงเอ่ยว่า

"จางสง พรุง่ นีสืบเรืองของตระกูลหูตอ่ ไป เพียงแต่ตอ้ ง
ระวังมากขึน หากสืบไม่ได้อะไรจริงๆ ก็ไม่เป็ นไร แต่
อย่าให้พวกเขารูต้ วั ก็พอ"
93
เมือคิดขึนมาได้ เมือผ่านพ้นคืนนีไปสถานการณ์จะ
อันตรายมากขึน นิวเรียวเคาะบนโต๊ะเบาๆ "อีกเดียว
อูเ๋ อ้อร์กบั ซวนจือกลับไปได้แล้ว บอกทุกคนว่าให้เก็บตัว
อย่าโผล่หน้าออกมา อูเ๋ อ้อร์ พรุง่ นีเจ้าก็ไปเป็ นพ่อค้า
หาบเร่เหมือนเดิม" ทุกวันเขาจะอยูท่ ีนัน หากพรุง่ นีไม่
อยู่ อีกฝ่ ายจะต้องสงสัย

"ส่วนพวกเราทีนี โอวหยางไน่กบั กัวซวีพักรักษาตัว

นอกจากจางสงแล้วทุกคนห้ามออกไปข้างนอกเด็ดขาด
อีกเดียวเยวียจี เจ้าสอนเถาฮวาให้ดี อย่าให้นางพูดจา
เลอะเทอะ" ทีประตูเมืองครังก่อน หากไม่ใช่เพราะนาง
แก้ไขสถานการณ์ได้ทนั ท่วงที คงจะถูกเด็กคนนันทําให้
เสียเรืองแล้ว ดังนันเสินเวยจึงไม่วางใจเถาฮวามาก

94
"ช่างเถอะ เยวียจีเจ้าไม่ตอ้ งทําแล้ว พรุง่ นีข้าจะไปพูด
กับนางด้วยตัวเอง" เด็กคนนันใสซือ คิดว่าเยวียจีคงพูด
กับนางไม่เข้าใจ

เช้าวันใหม่ ประตูตรงมุมกําแพงของจวนตระกูลหูมีรา่ ง
ของใครบางคนหายเข้าไปอย่างรีบร้อน พ่อบ้านรองที
กําลังดืมชาเมือได้ยินว่ามีคนมาหา เขาก็ยงั นึก
ประหลาดใจอยูค่ รูห่ นึง จนกระทังได้เห็นหน้าคนผูน้ นก็
ั
เข้ามารังตัวอีกฝ่ ายเจ้ามาใกล้ "เหตุใดจึงเป็ นเจ้า? หลี
หย่งไฉ บอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่ามาทีจวน"

"นายท่านรอง เกิดเรืองใหญ่ขนแล้
ึ ว" ผูท้ ีถูกพ่อบ้าน
รองเรียกขานว่าหลีหย่งไฉร้อนใจจนไม่ใส่ใจจะเช็ดเหงือ
95
ทีหน้าผาก

"เกิดเรืองใหญ่อะไรขึน? เจ้าจึงได้ตกใจเป็ นกระต่าย

ตืนตูมเช่นนี" พ่อบ้านรองสีหน้าเคร่งขรึม ท่าทีไม่ทกุ ข์
ร้อน "เจ้ารีบกลับไปดีกว่า หากถูกนายท่านเห็นเข้า
เหอะๆ"

เขาแค่เสียงเยาะออกมา นึกตําหนิคนผูน้ ีอยูใ่ นใจ ก็

บอกแล้วว่าในระยะนีห้ามเขามาทีจวน รอเมือผ่านช่วง
เวลานีไปก่อนค่อยมอบหมายงานดีๆ ให้ นีเพิงผ่านไป
เพียงไม่กีวันก็ใจร้อนเสียแล้ว?

"นายท่านรอง เกิดเรืองแล้วจริงๆ ขอรับ" หลีหย่งไฉ

ร้อนใจจนไม่สนใจอย่างอืนแล้ว เขาขยับไปใกล้อีกฝ่ าย
96
ก่อนจะกระซิบบอกเสียงเบา "เกิดเรืองทีร้านขายโลงศพ
พวกซันผีตายหมดแล้ว เจ้าหนุ่มคนนันก็ไม่อยูแ่ ล้ว"

"อะไรนะ ตายหมดแล้ว?" พ่อบ้านรองนังไม่ติดแล้ว

"ตายได้อย่างไร"

"ตายหมดแล้วจริงๆ ขอรับ ใครจะกล้าโกหกท่าน พอได้

รับข่าวข้าก็รบี มารายงานท่านทันที นายท่านรองคิดว่า
ควรทําอย่างไรดีขอรับ" หลีหย่งไฉคลียิมเจ้าเล่ห ์

ตอนเช้า คนงานไปส่งข้าวเช้าทีร้านแห่งนัน แต่ภายหลัง

วิงกลับมาด้วยสีหน้าตืนตระหนก บอกกับเขาว่ามีคน
ตาย มีคนตายทีร้าน เขาต้องใช้ความอดทนมากกว่าจะ

97
ทําให้คนงานคนนันเล่าออกมาให้ชดั เจน

ตอนเช้าคนงานผูน้ นไปส่
ั งข้าว เขาส่งเสียงเรียกแต่ไม่มี
ใครออกมาเปิ ดประตู จึงหาบันไดปี นเข้าไป เมือผลัก
ประตูหอ้ งจึงเห็นว่าพวกซันผีนอนแน่นิงอยูก่ บั พืน ไม่มี
ลมหายใจมานานแล้ว เพราะความตกใจเขาจึงทิง
อาหารและวิงกลับมา

หลียห่งจีได้ยินดังนันก็สะดุง้ ตกใจ รีบไปทีร้านพร้อมกับ

คนงานผูน้ นั แม้เจ้าโว้ย พืนเต็มไปด้วยเลือด น่ากลัว
จริงๆ พวกซันผีดวงตาเบิกกว้าง ตายตาไม่หลับ คนที
ถูกจับไว้ก็ไม่เห็นแล้ว เขาตืนตระหนกจนขาดสติ รีบวิง
มาแจ้งข่าวทีจวนโดยไม่สนใจคําเตือนของนายท่านรอง

98
"เจ้ากลับไป ข้าต้องไปรายงานเรืองนีกับนายท่าน" พ่อ
บ้านรองก็ตืนตระหนกเช่นกัน เพือสังให้หลีหย่งไฉกลับ
ไปแล้วก็รบี ไปทีเรือนหลักทันที

ถ้าหากพวกโอวหยางไน่อยูท่ ีนีจะต้องจําได้วา่ หลีหย่งไฉ

ผูน้ ีก็คือคนดูแลร้านขายโลงศพแห่งนัน เขาเป็ นญาติ
ห่างๆ ของภรรยาของพ่อบ้านรอง พ่อบ้านรองเห็นเขา
ทํางานคล่องแคล่ว ขยันขันแข็ง จึงมอบหมายให้เขา
ดูแลร้านแห่งนัน ในขณะเดียวกันก็ช่วยเขาส่งข่าวด้วย

เรืองทีเกิดขึนก่อนหน้านีก็เป็ นเขาทีมารายงานได้ทนั ท่วง

ที นายท่านก็ชืนชมเขา ให้เขาซ่อนตัวระยะหนึง รอเมือ
จับตัวคนเหล่านันได้ก็จะมอบหมายงานดีๆ ให้เขาทํา

99
ประมาณเก้าโมงเช้า จางสงก็กลับมา ท่าทีหนักใจมาก
"คุณหนูขอรับ บนถนนมีทหารลาดตระเวนเพิมมากขึน
ตรวจค้นร้านค้าทีละร้านๆ อีกทังยังชายฉกรรจ์เดิน
เพ่นพ่านมากมาย แค่มองก็รูว้ า่ ไม่ใช่คนธรรมดา บ่าวไม่
กล้าอยูข่ า้ งนอกนานจึงกลับมาก่อน"

เสินเวยพยักหน้า "เจ้าไปพักก่อนเถอะ" ถึงอย่างไรเสีย

ในช่วงเวลานีก็ยงั ตรวจค้นมาไม่ถงึ ทีนี เรืองทีต้องรีบทํา
ตอนนีคือคิดหาทางออกจากเมือง

ถ้าหากมีนางแค่คนเดียวก็ไม่มีอะไรต้องกังวล เพราะ
นางมันใจว่าตัวเองสามารถฝ่ าออกไปได้ แต่ทีสําคัญคือ
นางไม่ได้ตวั คนเดียว มีทงผู
ั ห้ ญิง เด็ก คนเจ็บ รวมๆ
กันแล้วก็สบิ กว่าคน จะออกจากเมืองก็ตอ้ งคิดหาวิธีดีๆ

100
"เช่นนันตอนบ่ายบ่าวจะออกไปสืบข่าวอีกครังขอรับ"
จางสงขอตัวออกไป เสินเวยครุน่ คิดอยูน่ านก็ยงั ไม่มีวิธี
ดีๆ เมือคิดไม่ออกก็ไม่คิดอีก นางเรียกเถาฮวามาพบ

"คุณหนู เมือไหร่พวกเราจะได้กลับบ้านเจ้าคะ" เถา

ฮวายูป่ าก ท่าทีไม่รา่ เริง

เสินเวยรูส้ กึ แปลกใจ "เป็ นอะไรไป คิดถึงบ้านแล้ว

หรือ?" แต่ไหนแต่ไรมาเด็กคนนีไม่ใช่คนทีคิดอะไรมาก
มาย ทีไหนๆ นางก็รา่ เริงเสมอ ท่าทีเช่นนีไม่ได้มีให้เห็น
บ่อยนัก

101
เถาฮวาพยักหน้า "ข้าคิดถึงลุงฝูแล้ว คิดถึงทีหลีฮวากับ
พีเหอฮวาด้วย" คิดแล้วจึงเพิมไปอีกประโยค "แล้วก็คิด
ถึงแม่นมกูแ้ ล้ว"

ถึงแม้แม่นมกูจ้ ะชอบตําหนินาง แต่วา่ หลังจากตําหนิ

แล้วก็จะให้นางได้กินเนือ ก็คิดถึงนางสักหน่อยก็แล้วกัน

คําพูดของเถาฮวาก็ทาํ ให้เสินเวยรูส้ กึ คิดถึงบ้านขึนมา

บ้าง นางจากมาหนึงเดือนกว่าแล้ว ไม่รูว้ า่ แม่นมกูอ้ ยู่
บ้านจะเป็ นห่วงนางอย่างไรบ้างแล้ว ยังมีหลีฮวากับเห
อฮวาอีก พวกนางจะต้องกําลังเย็บปั กถักร้อยไปพลาง
บ่นถึงนางไปพลางแน่

เสินเวยลูบใบหน้าเล็กของเถาฮวา พูดเสียงอ่อนโยนว่า
102
"ใกล้แล้ว รออาการบาดเจ็บของอาจารย์โอวหยางดีขนึ
สักหน่อย พวกเราก็จะได้กลับบ้านแล้ว"

เถาฮวาตาเป็ นประกาย "จริงหรือเจ้าคะ? เช่นนันก็ดี

เลย! ข้าจะไปถามเขาว่าจะดีขนเมื
ึ อไหร่" พูดพลางก็จะ
วิงออกไปข้างนอก แต่เสินเวยรังร่างเล็กเอาไว้ "เถาฮวา
ก่อนหน้านีอาจารย์โอวหยางถูกคนชัวจับตัวไป ไม่ง่าย
เลยกว่าทีข้าจะช่วยเขากลับมาได้ เถาฮวาก็ไม่อยากให้
เขาถูกจับตัวไปอีกใช่หรือไม่" เสินเวยพยายามพูดเรืองที
เกิดขึนออกมาให้เข้าใจง่าย

เถาฮวาส่ายหน้า "อาจารย์โอวหยางเป็ นคนดี" ทังยัง

เคยชีแนะเรืองการฝึ กวรยุทธ์ให้นางด้วย

103
เสินเวยกล่าวต่อไปว่า "แต่วา่ คนชัวกําลังตามหา
อาจารย์โอวหยางข้างนอก อีกไม่นานก็จะมาหาพวกเรา
ทีนี เถาฮวารูห้ รือไม่วา่ ควรทําอย่างไร"

"แล้วควรทําอย่างไรล่ะเจ้าคะ?" ใบหน้าเล็กขมวดคิว
"คิดออกแล้ว พวกเราซ่อนตัวเขาไว้!" ดวงตาของนาง
เป็ นประกาย รูส้ กึ ภูมิใจทีตวั เองคิดแผนดีๆ ได้

เสินเวยพยักหน้าเห็นด้วยในทันที "ใช่แล้ว เถาฮวา

ฉลาดจริงๆ พวกเราจะซ่อนอาจารย์โอวหยางไว้ ไม่บอก
ใคร ดีหรือไม่?"

104
เถาฮวาตอบรับเสียงดังในทันที "ดี"

เสินเวยชักจูงต่อไป "ไม่วา่ ใครถาม เจ้าก็หา้ มพูดออกไป

นะ"

"อืม คุณหนู ข้าไม่บอกแน่นอน ข้าจะปิ ดปากเงียบไม่

ยอมบอก" ร่างเล็กรีบให้คาํ มันกับคุณหนูทนั ที

เสินเวยจับมือเล็กไว้ พลางเอ่ยชมว่า "เถาฮวาฉลาด

จริงๆ หากมีคนถาม เจ้าก็ปิดปากไม่พดู เช่นนีคนชัวก็
จะหาอาจารย์โอวหยางไม่พบ พวกกเราก็จะได้กลับบ้าน
เร็วๆ"

105
นางมองเถาฮวา ค่อยๆ สอนทีละประโยค เมือเห็นอีก
ฝ่ ายพยักหน้าหนักแน่นจึงปล่อยนางออกไป "ไปเล่นกับ
เสียวนิวนิวเถอะ ตอนเทียงคุณหนูจะให้เยวียจีทําเนือนํา
แดงให้เจ้ากิน

106
 ตอนที 48 ไปเมืองหลวงกับข้าเถอะ

หลังจากเถาฮวาออกไปแล้ว เสินเวยจึงไปเยียมโอ
วหยางไน่ "เป็ นอย่างไรบ้าง ดีขนบ้
ึ างหรือไม่"

อากาศร้อนมาก บนตัวของโอวหยางไน่มีบาดแผล ใน
ห้องก็ไม่มีอา่ งนําแข็ง เมือเข้าไปก็ปะทะกับมวลความ
ร้อน โอวหยางไน่นอนควําอยูบ่ นเตียง บนตัวมีแค่ผา้ ห่ม
บางคลุมไว้ เขาจึงรูส้ กึ เขินอาย "ดีขนมากแล้
ึ วขอรับ
ขอบคุณคุณหนูทีห่วงใย" คิดว่าเป็ นเพราะอากาศร้อน
เขาจึงไม่ได้สวมเสือผ้า เมือเห็นนางเข้าไปจึงตืน

107
ตระหนกขึนมารีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัว

เสินเวยแสร้งทําเหมือนไม่เห็นท่าทีกระอักกระอ่วนของ
เขา เอ่ยถามเพียงไม่กีประโยคก็ออกไป ชายหนุ่มผ่อน
ลมหายใจอย่างโล่งอก รีบเหวียงผ้าห่มบนตัวออกไปอีก
ด้าน อากาศบ้านีร้อนจริงๆ

หลังจากไปเยียมโอวหยางไน่แล้ว เสินเวยก็มีความคิด
บางอย่างในใจแล้ว อาการบาดเจ็บของคนอืนๆ ดีขนึ
มากแล้ว มีแค่กวั ซวีกับโอวหยางไน่เท่านันทีสาหัสทีสุด
กัวซวีเพิงจะลุกเดินได้สามสีก้าว คืนนีจะฝังเข็มครังที
สาม ในขณะทีโอวหยางไน่ตอ้ งใช้เวลาอย่างน้อยเจ็ดวัน
จึงจะลุกออกจากเตียงได้ พวกนางจะสามารถหลบได้
อย่างปลอดภัยถึงเจ็ดวันหรือ"

108
เสินเวยก็รอ้ นมากเช่นกัน ในห้องของนางมีอา่ งนําแข็ง
แค่อา่ งเดียว ในภาคใต้ทีร้อนอบอ้าวอย่างนีแค่อา่ งเดียว
จะไปพออะไร ต้องเป็ นเยวียจีทีห้ามไม่ให้นาํ มาวางไว้
มากๆ บอกว่าเป็ นคําสังของแม่นมกู.้ .. คุณหนูรา่ งกาย
อ่อนแอ โดนความเย็นไม่ได้... แม้แต่พีสะใภ้เซียงเหม
ยก็ช่วยเยวียจีพูด นางจําต้องย้ายตังมาใกล้กบั หน้าต่าง
พอโดนลมบ้างก็ดีขนมาหน่
ึ อย ผ่านไปไม่นานนางก็
เผลอหลับไป

เยวียจีเดินเข้ามาห่มผ้าผืนบางให้คณ
ุ หนูอย่างเบามือ
เมือเห็นนางหลับอย่างสงบจึงถอยออกไป พีสะใภ้เซียง
เหมยเห็นเยวียจีถอนหายใจจึงเอ่ยถามขึน "เป็ นอะไร
ไป"

109
"คุณหนูผอมลง" นําเสียงเกลือนไปด้วยความกลัดกลุม้
นีเพิงผ่านไปเดือนกว่า ใบหน้าของคุณหนูก็ไม่มีเนือไม่มี
หนังแล้ว เสือผ้าก็หลวมลงสองนิว กลับไปแม่นมกูจ้ ะ
ต้องตําหนิวา่ นางไม่ปรนนิบตั ิคณ
ุ หนูให้ดีแน่

หลายวันมานีความลําบากของคุณหนู นางก็เห็นอยูใ่ น
สายตา เดิมทีอากาศร้อนจนกินอะไรไม่ลงแล้ว ทุกคืน
คุณหนูยงั ต้องออกไปสืบข่าวอีก ไม่ได้นอนหลับพักผ่อน
ดีๆ ส่วนตอนกลางวันก็ตอ้ งคิดหาวิธีไปช่วยอาจารย์โอ
วหยาง

คนนอกอาจจะมองว่าคุณหนูมีชีวิตทีสะดวกสบาย มีแค่
พวกนางทีรับใช้อยูข่ า้ งกายเท่านันทีรูถ้ งึ ความลําบาก
110
ของท่าน ต้องโทษทีนางไร้ประโยชน์ ถ้าหากนางเป็ น
วรยุทธ์ก็จะสามารถแบ่งเบาภาระของคุณหนูได้บา้ ง!
เวลานีนางทําได้แค่รอ้ นใจอยูข่ า้ งๆ แต่ไม่อาจช่วยอะไร
ได้สกั นิด

ความรูส้ กึ ไร้ประโยชน์เช่นนี พีสะใภ้เซียงเหมยเองก็รูส้ กึ

สิงทีได้เห็นได้ยินในระยะนีทําให้นางเข้าใจแล้วว่ากลุม่
คนทีช่วยนางเป็ นใคร เมือเห็นคุณหนูวยั สิบกว่าปี ตอ้ ง
ทําเรืองต่างๆ มากมายอย่างนัน นางก็รูส้ กึ สงสารอีก
ฝ่ ายขึนมา นางช่วยอะไรไม่ได้ จึงพยายามไม่สร้าง
ความวุน่ วายให้ทา่ น คุณหนูชอบแต่งกายเป็ นบุรุษ นาง
ก็ทาํ ชุดสวยๆ ให้

"จริงสิ พีสะใภ้เสียงเหมย หมีเย็นอะไรนันทีท่านทําเมือ

111
วานคุณหนูทานได้ครึงถ้วย ข้ายังทําไม่เป็ นเลย ท่าน
ช่วยสอนข้าอีกครังเถิด" หลายวันมานีคุณหนูไม่คอ่ ย
เจริญอาหาร แต่หมีเย็นทีพีสะใภ้เซียงเหมยสอนนางทํา
เมือวานนี ท่านกินได้ครึงถ้วย

"ได้สิ ในเมือคุณหนูชอบกิน ข้าจะทําให้คณ

ุ หนูกินอีก"
พีสะใภ้เซียงเหมยไปทีห้องครัวกับเยวียจีอย่างเบิกบาน
เวลานีพวกนางทังสองช่วยได้แค่ทาํ อาหารให้กิน ก็หวัง
ให้คณ
ุ หนูกินได้มากๆ

เมือยามซันเกิงผ่านไป จางสงกับเสียวปาจะพากัวซวีไป
ให้หลิวซือเฉวียนฝังเข็มเหมือนอย่างทุกที พวกเขาเดิน
ผ่านประตูออกไปก่อน โดยทีเสินเวยติดตามไปด้านหลัง

112
บนถนนเงียบสงบ จางสงบังคับรถม้าไปตามถนนทีไม่มี
ผูค้ นผ่านไปมา ดูผิดปกติมาก เขาคิดแค่วา่ ต้องไปถึงที
หอไป่ เฉาโดยเร็ว จึงไม่ได้สงั เกตเลยว่ามีคนออกมาจาก
มุมถนนตามไปด้านหลัง

เสินเวยเห็นคนลับๆ ล่อๆ คนนันก็กระโดดเข้าไปทีด้าน

หลังของเขา ปลิดชีพเขาอย่างเงียบเชียบ นางจับร่าง
ของเขาไว้มนั กระโดดอีกสามสีครังก็ปรากฏตัวบนถนน
อีกสายหนึง นางหาตรอกเพือทิงร่างของเขาเข้าไป เมือ
สะสางเรืองนีเรียบร้อยแล้วนางก็ไล่ตามพวกจางสงไป

เสินเวยไม่ได้เข้าไปในหอไป่ เฉา แต่เฝ้าอยูด่ า้ นนอก เมือ

พวกจางสงออกมาแล้ว นางก็ติดตามไปด้านหลังเหมือน
เดิม จนกระทังรถม้าเข้าไปในบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว

113
นางจึงย้อนกลับมาทีหอไป่ เฉา

"ท่านหมอหลิว!" หลิวซือเฉวียนเห็นจอมยุทธ์หญิงที
อยูๆ่ ก็ปรากฏตัวในห้องก็ไม่รูจ้ ะพูดอย่างไรดี "จอม
ยุทธ์หญิง สหายของท่านฝังเข็มเสร็จแล้ว" ในคราวแรก
เขาอาจจะตืนตระหนกและหวาดกลัว แต่ภายหลังเห็น
ว่าพวกเขาแค่มาฝังเข็ม และทุกครังก็จ่ายค่ารักษาให้
จึงคลายความหวาดกลัวลง ถึงแม้ยงั หวันวิตกอยูบ่ า้ ง
แต่ไม่ได้หวาดกลัวแล้ว

"ข้ารู"้ เด็กสาวตอบรับเสียงเรียบ ท่ามกลางสายตา

ประหลาดใจของอีกฝ่ าย นางกลับไม่ได้พดู อะไร แต่
กวาดตามองรอบๆ อย่างสํารวจ ผ่านไปนานจึงเอ่ยว่า
"คืนนีข้ามาเพราะมีเรืองหนึงจะหารือกับท่านหมอหลิว
114
ในเมือหอไป่ เฉาค้าขายในจวนเซวียนหมิงต่อไปไม่ได้
แล้ว ท่านหมอหลิวเคยมีความคิดจะเปลียนสถานทีบ้าง
หรือไม่ อย่างเช่น ไปกับข้า!" เสินเวยชีมาทีตัวเอง วันนี
เห็นบาดแผลบนตัวของโอวหยางไน่ ความคิดนีก็ผดุ ขึน
มา เดินทางกลับครังนียากลําบาก มีหมอติดตามไป
ด้วยจะวางใจได้มาก อีกอย่างกัวซวียังต้องฝังเข็มอีกสี
ครัง เสินเวยจึงพุง่ ความสนใจไปทีหลิวซือเฉวียน

เมือได้ยินคําพูดนี เขาก็นิงอึงไปในทันที อะไรนะ? จอม

ยุทธ์หญิงจะลักพาตัวเขา? ไม่ได้ๆ เขาเกิดและเติบโตที
นี แล้วจะตัดใจจากทีนีไปได้อย่างไรล่ะ ทังยังต้องไป
ข้องเกียวกับพวกคนในยุทธภพ ถึงอย่างไรก็ไม่ได้

"ขอบคุณจอมยุทธ์หญิงทีให้เกียรติขา้ แต่วา่ บ้านเกิด

115
ยากจะจากไป ข้าเป็ นไม้ใกล้ฝังแล้ว ไม่อยากไปทีใด
แล้ว แค่อยากใช้ชีวิตบันปลายทีเหลืออยูด่ แู ลหอไป่ เฉา
แห่งนีต่อไป" หลิวซือเฉวียนปฏิเสธอย่างสุภาพ

เสินเวยยกยิม เลิกคิวพลางเอ่ยว่า "ท่านหมอหลิวอย่า

เพิงรีบปฏิเสธ สถานการณ์ของหอไป่ เฉาข้าพอรูอ้ ยูบ่ า้ ง
โบราณกล่าวไว้ได้ดี 'คนเราหากเปลียนสถานทีก็จะมี
ความหวังใหม่' ท่านหมอหลิวจะทําใจปล่อยวิชาแพทย์
ของตัวเองไร้ประโยชน์เช่นนีได้หรือ? เหมือนข้าจะเคย
ได้ยินว่า บรรพบุรุษของท่านหมอหลิวก็ไม่ใช่คนทีนี"

ได้ยินดังนัน สีหน้าของเขาก็คอ่ ยๆ แปรเปลียนไป แต่ยงั

คงส่ายหน้าปฏิเสธ "บรรพบุรุษของข้าไม่ใช่คนทีนีจริง"
หากจะพูดให้ถกู คือบรรพบุรุษของเขาเป็ นคนเมืองหลวง
116
ท่านปู่ ของเขาเป็ นลูกนอกสมรสทีถูกพีสะใภ้คนโตขับ
ออกจากตระกูล ภายหลังก็ระเหเร่รอ่ นมาถึงจวนเซวี
ยนหมิง จึงตัดสินใจตังหลักปั กฐานทีนี เปิ ดร้านขายยา
เล็กชือหอไป่ เฉา ตังแต่เด็กเขามักจะได้ยินท่านปู่ กบั ท่าน
พ่อพูดถึงเรืองในเมืองหลวง "ขอบคุณคุณหนูทีเล็งเห็น
ความสามารถของตาเฒ่าคนนี แต่วา่ ข้าอายุมากแล้ว
หมดสินความทะเยอทะยานวัยหนุ่มไปนานแล้ว"

แม้จะถูกปฏิเสธ แต่เสินเวยก็ไม่ได้โกรธเคือง ยังคงแย้ม

ยิมออกมา "อยากใช้ชีวิตบันปลายอยูด่ แู ลหอไป่ เฉา
และยอมให้บตุ รสาวทีรักต้องมีชีวิตทีทุกข์ยากด้วยใช่
หรือไม่" เด็กสาวเน้นเสียงตรงคําว่าชีวิตทีทุกข์ยาก รอย
ยิมในดวงตาสือความหมายลึกลํา

117
ครังนีหลิวซือเฉวียนสีหน้าเปลียนไปอย่างสินเชิง สีหน้า
ของเขาดุดนั ขึน กัดฟั นเอ่ยว่า "แม้แต่เรืองนี จอมยุทธ์
หญิงก็รูห้ รือ?"

118
 ตอนที 49 การไตร่ตรองของหลิวซือเฉวียน

ร้านราชายาทีอยูฝ่ ังตรงข้ามแย่งรายได้ของหอไป่ เฉาไป

เช่นนี ก็เพราะสัตว์เดรัจฉานแซ่หวังหมายตาลูกสาวของ
หลิวซือเฉวียน นามว่าหลิวซวี คิดจะให้เขายกนางให้
แต่งเป็ นภรรยาของลูกชายผูโ้ ง่เขลาของตน ทังชีวิตนี
หลิวซือเฉวียนกับภรรยามีลกู สาวเพียงแค่คนเดียว
ตังแต่เล็กเขาก็ประคบประหงมเลียงดูนางจนเติบโตขึน
มาอย่างงดงาม แล้วจะตัดใจให้นางแต่งกับคนโง่ได้
อย่างไร? อีกทังยังเป็ นคนโง่ทีรูแ้ ต่ใช้กาํ ลัง หากไม่พอใจ
ขึนมาก็ใช้กาํ ลังต่อยตี ภรรยาคนก่อนของเขาก็ถกู ซ้อม
จนตาย แล้วเขาจะทนเห็นซวีเอ๋อร์ตกลงไปในกองไฟได้

119
อย่างไร?

เสินเวยเห็นสีหน้าถมึงทึงของอีกฝ่ ายจึงเอ่ยต่อไปว่า
"ท่านหมอหลิวอย่าได้เข้าใจผิด พวกข้าไม่ใช่คนในยุทธ
ภพ บ้านของข้าอยูใ่ นเมืองหลวง ผูอ้ าวุโสในตระกูลพอมี
อํานาจอยูบ่ า้ ง ขอเพียงท่านยอมไปกับข้า ข้าก็ยินดีช่วย
ท่านหมอก่อตังหอไป่ เฉาทีเมืองหลวง เมือถึงตอนนันลูก
สาวของท่านจะแต่งงานให้ใครหรือเลือกสามีคนใดสุด
แล้วแต่ทา่ น ท่านหมอหลิวคิดเห็นอย่างไรเล่า"

"จริงหรือ?" ปฏิเสธไม่ได้วา่ หลิวซือเฉวียนเริมสนใจ

เงือนไขของนางแล้ว โดยเฉพาะเมือได้ยินคําว่าเมือง
หลวง แม้แต่ตอนทีกําลังจะตาย ท่านปู่ กบั ท่านพ่อของ
เขาก็ยงั อยากจะกลับเมืองหลวง ถ้าหากเขาสามารถเปิ ด
120
หอไป่ เฉาในเมืองหลวงได้ พวกท่านทังสองจะต้องดีใจ
เพียงแต่คาํ พูดของจอมยุทธ์หญิงผูน้ ีจะเชือถือได้หรือไม่
เขาเริมลังเลขึนมา

"แน่นอนว่าเป็ นความจริง" เสินเวยมองออกว่าเขายังไม่

มันใจ จึงเอ่ยว่า "ท่านจะลองใคร่ครวญก่อนก็ได้ หรือ
จะหารือกับฮูหยินของท่านก่อนก็ได้ ถ้าหากตกลง ท่าน
ก็ผกู ผ้าสีแดงไว้ทีต้นไม้หน้าประตูรา้ น ถ้าหากไม่ตกลงก็
ผูกผ้าสีฟา้ ไว้ สามวัน ข้ารอท่านได้อย่างมากทีสุดแค่
สามวัน" กล่าวจบเสินเวยก็มองเขาอีกครัง ก่อนจะหาย
ตัวไปในความมืด

คืนนีเสินเวยนอนหลับอย่างเป็ นสุข ในขณะทีหลิวซือ

เฉวียนพลิกตัวอย่างไรก็นอนไม่หลับ อดไม่ได้ทีจะผลัก

121
ฮูหยินปลุกให้นางตืนขึนมา ภรรยาของเขาแซ่ตง่ ฮูหยิน
ต่งกําลังหลับฝันดี เมือถูกสามีรบกวนจึงหงุดหงิดขึนมา
"ทําอะไร มีเรืองอะไรค่อยพูดกันพรุง่ นีไม่ได้หรือ?" นาง
พึมพําพลางพลิกตัวหลับต่อ

"รีบลุกขึนมาก่อน ข้ามีเรืองจะหารือกับเจ้า เกียวกับ

ซวีเอ๋อร์ของเรา" เขาผลักต่อไป

ฮูหยินต่งเมือได้ยินว่าเกียวกับลูกสาวของตนก็ตืนเต็มตา
รีบลุกขึนนังในทันที "เรืองอะไร? ครอบครัวของต้าจง
ยอมมาสูข่ อแล้วใช่หรือไม่?" นําเสียงของเกลือนไปด้วย
ความยินดี "อมิตาพุทธ ข้าก็บอกแล้วว่าต้าจง เด็กคนนี
มีจิตใจดี"

122
"ไม่ใช่" ฝ่ ายสามีมีนาเสี
ํ ยงระอา "เรืองนีไม่เกียวกับ
เด็กคนนัน ครอบครัวของเขาไม่ยอม เรืองนีเจ้าเลิกเพ้อ
ฝันเสียที"

ต้าจงเป็ นศิษย์ของหลิวซือเฉวียน ขยันขันแข็ง มีความ

อดทน นิสยั ดี ภรรยาของหมอหลิวรักเขาเหมือนเป็ นลูก
ชายอีกคน เขากับหลิวซวีเติบโตมาด้วยกัน ถือว่าเป็ นคู่
รักวัยเยาว์ ในใจของฮูหยินต่งมีความคิดว่าถึงอย่างไร
บุตรสาวก็ตอ้ งแต่งงานออกเรือน แทนทีจะแต่งกับใครก็
ไม่รู ้ ไม่สแู้ ต่งกับต้าจงเสียดีกว่า เด็กคนนีเป็ นคนซือสัตย์
และนางก็เห็นเขามาตังแต่เล็ก อีกอย่างคือเขาก็ชอบ
ซวีเอ๋อร์เหมือนกัน ลูกสาวของนางไม่ถกู รังแกอย่างแน่
นอน

123
สองสามีภรรยามีความคิดเช่นนีมาตลอด แต่อยูๆ่ ก็เกิด
เรืองไม่คาดฝันขึน หวังผูเซิงแห่งร้านราชายาถูกใจ
ซวีเอ๋อร์ ต้องการสูข่ อนางไปเป็ นภรรยาของบุตรชายผูโ้ ง่
เขลา เวลานีทําให้ฮหู ยินของหมอหลิวกลัดกลุม้ เป็ น
อย่างมาก ถึงแม้หอไป่ เฉาจะถูกลดทอนรายได้ไป แต่
พวกเขาก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร คิดเพียงว่าครอบครัวของต้า
จงจะต้องมาสูข่ อบุตรสาวของพวกเขาโดยเร็ว หากการ
แต่งงานถูกกําหนดออกมาแล้ว ถึงแม้หวังผูเซิงมีอาํ นาจ
มาเพียงใดก็แย่งภรรยาของคนอืนไม่ได้ แต่ใครจะคิด
เล่าว่าในคราวแรกตกลงกันไว้ดิบดีแล้ว แต่อยูๆ่ ครอบ
ครัวของต้าจงก็กลับเปลียนใจไม่ยอมมาสูข่ อ

ฮูหยินต่งร้อนใจขึนมา "เหตุใดจึงไม่มาสูข่ อแล้ว ต้าจง

124
เด็กคนนัน พวกเราเห็นเขามาตังแต่เล็ก เป็ นคนซือสัตย์
จงรักภักดี ดีกบั ซวีเอ๋อร์ของพวกเรามาก เหมาะสมกัน
มาก แม่ของเขาพอใจลูกของเรามากไม่ใช่หรือ?"

"นันเป็ นเรืองเมือก่อนแล้ว" หลิวซือเฉวียนพูดอย่างขุ่น

เคือง ครอบครัวของต้าจงกลับคําพูดเขาก็โกรธมาก แต่
ตอนทีเห็นศิษย์คกุ เข่าอยูต่ รงหน้าอ้อนวอนให้เขายอมรับ
ปาก เขารูส้ กึ สงสารเด็กหนุ่มผูน้ นมาก
ั เด็กคนนันดีกบั
ซวีเอ๋อร์มาก เรืองนีเขาก็รู ้ แต่ครอบครัวของต้าจงไม่
ยอมตกลง แล้วเขาจะรับปากได้หรือ เขาก็รูว้ า่ เรืองนี
โทษครอบครัวของอีกฝ่ ายไม่ได้ ถึงอย่างไรหวังผูเซิงก็มี
อิทธิพลมาก พวกเขาจึงไม่กล้าขัดแย้งด้วย แต่สว่ นลึก
ในใจกลับไม่สบายใจยิงนัก "ฮูหยิน เจ้าก็อย่าโทษพ่อ
แม่ของต้าจงเลย หวังผูเซิงคนนันมีอาํ นาจมาก ใครจะ

125
กล้าขัดแย้งกับเขา เพียงแต่น่าสงสารต้าจง..." ถึงแม้
หมอหลิวจะไม่สบายใจแต่ก็ยงั ปลอบใจภรรยาของเขา
นางอยูเ่ คียงข้างเขามาครึงชีวิต ไม่เคยได้รบั ความสุข
ใดๆ เวลานีแก่ชราแล้วยังต้องมาหวันวิตกไปกับเขาอีก
เมือคิดแล้วในใจของเขารูส้ กึ ผิดเป็ นอย่างมาก เป็ น
เพราะเขาไร้ประโยชน์ ปกป้องบุตรสาวไม่ได้ ถ้าหากเขา
มีความสามารถอย่างจอมยุทธ์หญิงผูน้ นั เจ้าคนแซ่หวัง
นันจะกล้ารังแกถึงบ้านหรือ

ฮูหยินต่งถอนหายใจออกมา สาปแช่งอย่างชิงชัง "ทัง

หมดเป็ นเพราะหวังผูเซิง เจ้าคนสวมควรตายนัน เหตุใด
เขาไม่ถกู ฟ้าผ่าตายไปเสียที!" เขารักต้าจงไม่นอ้ ยกว่า
สามีของตัวเอง แล้วจะตําหนิเขาลงได้อย่างไร "แล้ว
ซวีเอ๋อร์ของเราจะทําอย่างไร?" จะให้นางแต่งกับเจ้า

126
คนโง่นนไม่
ั ได้ หากทําเช่นนันไม่สผู้ กู คอตายให้รูแ้ ล้วรู ้
รอดเสียดีกว่า

หลิวซือเฉวียนตาเป็ นประกาย จึงเล่าเรืองทีเกิดขึนคืนนี

ให้ฮหู ยินฟั ง นางตกใจมาก "ตาเฒ่า เจ้าไม่ได้รบั ปาก
ใช่หรือไม่?" พวกคนในยุทธภพทีมีวรยุทธร้ายกาจเหล่า
นันใช่จะล่วงเกินได้ง่ายๆ! ตาเฒ่าของนางไปยุง่ เกียวกับ
คนเหล่านีได้อย่างไร

"เปล่า" หลิวซือเฉวียนส่ายหน้า ฮูหยินต่งจึงวางใจ ฟั ง

สามีกล่าวต่อไปว่า "ข้ารูส้ กึ ว่าสิงทีจอมยุทธ์หญิงพูด
เป็ นความจริง บนร่างของนางไม่ได้มีความอํามหิตอย่าง
ทีคนในยุทธภพมี ในทางกลับกัน นางมีมารยาท ทุกครัง
ทีฝังเข็มเสร็จก็จะจ่ายเงินให้ คําพูดคําจาก็สภุ าพ ถ้า
127
หากทําได้เหมือนอย่างทีนางพูด พวกเราติดตามนางไป
เมืองหลวง เมือถึงตอนนันก็คอ่ ยเปิ ดร้านขึนมาอีกครัง
หาสามีดีๆ ให้ซวีเอ๋อร์ พวกเราก็ช่วยพวกเขาเลียงลูก
หากเป็ นเช่นนีก็คงดี" เขาเริมคล้อยตามแล้ว

"แต่คนเราปากอย่างใจอย่าง ใครจะรูว้ า่ คําพูดของนาง

เป็ นจริงหรือเท็จ" ฮูหยินต่งยังคงไม่วางใจ

"แล้วถ้าหากเป็ นความจริงเล่า เช่นนันพวกเราไม่พลาด

โอกาสดีๆ ไปแล้วหรือ ข้าคิดดูแล้ว นางแค่สนใจในวิชา
แพทย์ของข้าเท่านัน ไม่มีคา่ อะไรให้ตอ้ งมาหลอกลวง
พวกเรา อีกอย่าง ถ้าหากเราไม่ไปแล้วซวีเอ๋อร์จะทํา
อย่างไร ถึงอย่างไรก็จะปล่อยให้นางก้าวเข้าไปในกอง
ไฟต่อหน้าต่อตาไม่ได้"
128
เรืองนีหากไม่พดู ฮูหยินต่งก็ไม่ได้ฉกุ คิด "ตาเฒ่า ถ้า
อย่างนันเจ้าคิดว่าควรทําอย่างไรดี ข้ากับซวีเอ๋อร์จะทํา
ตามทีท่านว่า" จะอยูห่ รือจะไป พวกเขาก็จะอยูด่ ว้ ยกัน
ตายก็ตายด้วยกัน

ในเวลานีหลิวซือเฉวียนยังตัดสินใจไม่ได้ เขาสะบัดมือ
อย่างหงุดหงิด ก่อนจะล้มตัวลงนอน "ช่างเถอะๆ พรุง่ นี
ค่อยว่ากัน นอนเถิดๆ ง่วงจะตายอยูแ่ ล้ว" เป็ นเขาที
ปลุกภรรยาขึนมา แต่ตอนนีกลับพลิกตัวไปนอนเสียแล้ว
คราวนีเป็ นคราวของภรรยาบ้างทีนอนไม่หลับ "ตาเฒ่า
เจ้ารีบตัดสินใจเดียวนี รีบลุกขึนมานะ จะนอนอะไร
หา!" นางผลักสามีสองครัง เมือเห็นอีกฝ่ ายไม่ยอมขยับ
ก็ผลักอีก หมอหลิวพึมพําออกมา "นอนเถอะๆ" แต่

129
นางจะนอนหลับลงได้อย่างไร พลิกตัวไปมาจนกระทังไก่
ขันจึงเผลอหลับไป

ตอนที 50 อิทธิพลลดน้อยลง

130
"อะไรนะ ตายแล้ว?! ฝี มือใคร" คนทีพูดอายุประมาณ
สามสิบปี บุคลิกสูงสง่า แววตาสดใส มีบางครังทีทีทอ
ประกาย เขานังจิบชาบนเก้าอีไท่ซือ ฟั งคนสนิทรายงาน
พลางขมวดคิวเล็กน้อย

คนสนิทเผลอกลันลมหายใจ ก่อนจะตอบด้วยสีหน้า
ลําบากใจ "เรียนใต้เท้า ศพพบเมือเช้าทีตรอกซาน
หยาง ทังตัวมีบาดแผลทีลําคอเท่านัน ช่างชันสูตร
บอกว่าปลิดชีพในการโจมตีเพียงครังเดียว ฆาตกรมี
วรยุทธ์สงู มาก ตอนทีพบศพแข็งตัวแล้ว คิดว่าตายมา
แล้วมากกว่าสามชัวยามขอรับ" เขารายงาน
สถานการณ์อย่างละเอียด "บ่าวคิดว่าไม่น่าจะใช่การ
กระทําของคนคุม้ กันกลุม่ นันขอรับ"

131
"โอ้?" มือทีกําลังยกชาขึนจิบพลันชะงักไปครูห่ นึง คน
สนิทรีบตอบไปว่า "เท่าทีบ่าวรู ้ วรยุทธ์ของคนเหล่านัน
เทียบกลุม่ ของสายสืบเจียงไม่ได้ นอกจากเจ้าหนุ่มทีใช้
หอกยาวทียังถือว่ามีความสามารถอยูบ่ า้ ง วิชาตัวเบา
ของสายลับหลีหุยคนทีถูกฆ่าตายไม่มีใครเทียบได้ เขา
เป็ นยอดฝี มือในการสะกดรอยตามและสืบหาข่าว ใน
ยุทธภพเขาถูกจัดให้อยูส่ บิ อันดับต้นๆ บ่าวไม่คิดว่าคน
คุม้ กันกลุม่ นันจะฆ่าเขาได้ ทังยังฆ่าได้อย่างรวดเร็วโดย
ทีเขาไม่ทนั รูต้ วั และบ่าวก็คิดว่าไม่ใช่ฝีมือของเจ้าหนุ่ม
คนทีถูกช่วยออกไปด้วย เกรงว่าไม่ใช่ฝีมือของกลุม่ คน
เหล่านัน" คนสนิทพูดข้อสันนิษฐานของตัวเองออกมา

"ความหมายของเจ้าคือ?" ใต้เท้าเลิกคิวมองอีกฝ่ าย

132
"คนสนิทรีบสาวเท้ามาใกล้ "บ่าวสงสัยว่าท่านข้าหลวง
ผูแ้ ทนอาจจะมาถึงแล้ว?"

เมือสองเดือนก่อนได้รบั ข่าวทีส่งมาจากเมืองหลวง ใน
ราชสํานักมีผตู้ รวจการแผ่นดินถวายฎีกากล่าวโทษกลุม่
ขุนนางทีดูแลเจียงหนาน เพราะควบคุมดูแลเกลือไม่ดี
จนทําให้มีการลักลอบค้าเกลือ ฝ่ าบาททรงกริวมาก ส่ง
ข้าหลวงผูแ้ ทนพระองค์เดินทางมาตรวจสอบทีเจียง
หนาน จวนเซวียนหมิงเป็ นจุดสําคัญในการตรวจสอบ

ใต้เท้าแววตาเป็ นประกายวูบหนึง ก่อนจะส่ายหน้าใน

เวลาต่อมา "ข้าหลวงผูแ้ ทนไม่มีทางเดินทางมารวดเร็ว
ปานนัน คนของเราจับตามองอยูใ่ ช่หรือไม่ อย่างน้อย
ต้องใช้เวลาถึงเจ็ดวันคนผูน้ นจึ
ั งจะเดินทางมาถึงจวนเซวี

133
ยนหมิง หรือว่าสายลับหลีหุยถูกศัตรูในยุทธภพตามมา
แก้แค้น?"

เขาคาดเดา ทีจริงแล้วตังแต่ขา้ หลวงผูแ้ ทนเริมออกเดิน

ทางจากเมืองหลวง ก็มีมือดีคอยจับตามองอยู่ ไม่วา่
เดินทางถึงทีใด ทําอะไร หรือแม้กระทังแต่ละมือกิน
อะไร พวกเขาล้วนรูด้ ี ข้าหลวงผูน้ นไม่
ั มีทางเล็ดลอด
สายตาของพวกเขาและเดินทางมาถึงทีนีโดยทีพวกเขา
ไม่รู ้

"ข้าบอกตังแต่แรกแล้วว่าคนในยุทธภพกลุม่ นีมีทีมาที
ไปลึกลับ เรียกใช้งานให้นอ้ ยสักหน่อยจะดีกว่า ถึงอย่าง
ไรตระกูลหูก็ทาํ งานไม่ได้เรืองจริงๆ" ใต้เท้าส่ายหน้า สี
หน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย ถึงอย่างไรก็เป็ นแค่

134
ตระกูลขุนนางเก่าแก่ ดํารงอยูม่ ามากกว่าร้อยปี คิดไม่
ถึงว่าจะข้องเกียวกับพวกคนในยุทธภพ

หึ นับตังแต่นายผูเ้ ฒ่าเกษี ยณราชการ ตระกูลหูก็ไม่

เหมือนอย่างแต่ก่อน อิทธิพลลดน้อยลงมาก หากไม่ใช่
เพราะเห็นแก่วา่ คุณชายรองพอมีอาํ นาจอยูบ่ า้ ง เขาก็
คร้านจะสนใจพวกเขา

"ใต้เท้าช่างมองการณ์ไกลจริงๆ" คนสนิทรีบประจบ
ประแจงทันที คิดจะพูดบางอย่างอยูๆ่ ก็ได้ยินเสียงบ่าว
รับใช้หน้าประตูรายงานขึนว่า "ใต้เท้า นายท่านสาม
ของตระกูลหูมาขอพบขอรับ"

"ไม่ให้พบ!" ใต้เท้ากําลังไม่พอใจตระกูลหู เขาหันกลับ

135
มาสังกับคนสนิทว่า "เจ้าไปบอกหูยง บอกให้เขาระวัง
ตัวหน่อย อย่าเข้าออกจวนของข้าบ่อยๆ ก่อนทีท่านข้า
หลวงผูแ้ ทนจะเข้าเมืองมา เขาจะต้องจับตัวคนคุม้ กัน
กลุม่ นันให้ได้ ไม่อย่างนันอย่างหาว่าข้าไม่เห็นแก่ความ
สัมพันธ์!"

ถึงแม้วา่ เขาไม่ได้เก็บเรืองเศษสวะทีก่อกวนมาใส่ใจ แต่

ความวุน่ วายทีพวกเขาสร้างไว้ก็ทาํ ให้เขาหงุดหงิดมาก
เช่นกัน อีกอย่างข้าหลวงผูแ้ ทนกําลังจะมาถึงแล้ว ต้อง
รีบกําจัดภัยเงียบให้หมดจะดีกว่า

คนสนิทใจสันขึนมา เขารีบค้อมกายลงรับคํา "บ่าวเข้า

ใจแล้วขอรับ ขอใต้เท้าโปรดวางใจ" หลังจากทีคนสนิท
ถอยออกไป ใต้เท้าก็ถงึ ได้นกึ ถึงจดหมายทีคุณชายรอง
136
เขียนส่งมาด้วยตัวเองจากเมืองหลวง สีหน้าของเขาก็
เคร่งเครียดขึน

ขณะเดียวกันภายในห้องหนังสือในคฤหาสน์อีกหลังหนึง
ของเมือง

"ถูกฆ่าปาดคอในดาบเดียว? โดยไม่ทนั รูต้ วั ?" ใต้เท้า

ในชุดเครืองแบบผูน้ ีอายุประมาณสีสิบปี เขายืนอยูท่ ีโต๊ะ
ทํางานมือถือพูก่ นั ตรวจดูภาพบนโต๊ะ เมือได้ฟังสิงที
บ่าวรายงานจึงหันกลับมาอย่างแปลกใจ

บ่าวพยักหน้า "พบเมือเช้าทีตรอกซานหยาง ช่าง

ชันสูตรตัดสินว่าฆาตกรมีวรยุทธ์สงู ขอรับ"

137
ใต้เท้าแววตาเป็ นประกาย "โอ้ จวนเซวียนเหมืองมียอด
ฝี มือมาเยือนตังแต่เมือไหร่ หลังจากนีคงมีอะไรสนุกให้
ได้ดแู ล้วสินะ" เขาก้มหน้าเขียนบางอย่างบนภาพวาด
อารมณ์เบิกบานยิง

บ่าวผูน้ นมองเจ้
ั านายของตน คิดไม่ถงึ ว่าใต้เท้ายังมีใจ
จะวาดภาพอีก ลังเลอยูค่ รูห่ นึงจึงเอ่ยขึนว่า "ใต้เท้า
ท่านคิดว่าท่านข้าหลวงผูแ้ ทนมาถึงแล้วใช่หรือไม่ขอรับ"

ไม่แปลกทีเขาจะสงสัยเช่นนี เวลาทีเกิดเหตุเหมาะเจาะ
เกินไป ใต้เท้าผูน้ นกํ
ั าลังเดินทางมายังเจียงหนาน จวน
เซวียนหมิงก็มียอดฝี มือลึกลับปรากฏตัวขึน แล้วจะไม่
ให้เขาคิดเช่นนันได้อย่างไร
138
ใต้เท้าส่ายหน้าโดยไม่ตอ้ งใคร่ครวญ "เป็ นไปไม่ได้"

เห็นบ่าวเผยสีหน้าไม่เชือ เขาจึงทําปากยืนไปในทาง
หนึง "ไม่เห็นหรือว่าจวนทางนันไม่มีความเคลือนไหว
ใดๆ" ถ้าหากใต้เท้าผูน้ นมาถึ
ั งแล้วจริงๆ ทางนันจะ
เงียบสงบเช่นนันหรือ

บ่าวผูน้ นจึ
ั งเข้าใจในทันที "บ่าวช่างโง่เขลายิงนัก ใต้
เท้าช่างมองเหตุการณ์ได้ทะลุปรุโปร่ง" บ่าวเลือมใสอีก
ฝ่ ายอย่างจริงใจ

ใต้เท้ายกยิมมุมปาก ก้มหน้าก้มตาวาดภาพต่อไป "สัง

139
ให้คนของเราเก็บตัวเงียบสักหน่อย ท่านข้าหลวงผูแ้ ทน
ใกล้จะมาถึงแล้ว อย่างสร้างปั ญหาให้ขา้ !"

เมือนึกถึงจดหมายลับทีตระกูลส่งมา เขายิงอารมณ์ดี
นับตังแต่เขามารับตําแหน่งทีจวนเซวียนหมิงก็ตกเป็ น
เบียล่างของคนอืน คนผูน้ นอาศั
ั ยว่ามีคนในเมืองหลวง
คอยหนุนหลัง ไม่เห็นเขาอยูใ่ นสายตามาตลอด คิดว่า
การกระทําชัวช้าของมัน เขาไม่รูส้ กั นิด หึ ในเมือเขาได้
นังตําแหน่งนี จวนเซวียนเหมิงมีเรืองอะไรบ้างทีเขาไม่รู ้
เขาก็แค่หลีกเลียงจากความยุง่ ยากเท่านัน ตอนนีเป็ น
โอกาสดี ข้าหลวงผูแ้ ทนมาแล้ว ขอเพียงสืบได้เบาะแส
อะไรสักนิดก็เพียงพอให้เขากินหมากบนกระดานแล้ว
และเขาก็จะได้ถือโอกาสนีระบายแค้นด้วย

140
 ตอนที 51 บุกมาตรวจค้น

เรืองกฎระเบียบเหล่านีเสินเวยไม่รู ้ นางรูแ้ ต่เพียงว่าจวน

ขุนนางเมืองปิ ดประกาศ บอกว่ามีกลุม่ โจรทีร้ายกาจ
ลอบเข้ามาในเมือง พวกมันบุกเข้าปล้นหลายครอบครัว
แล้ว ทังยังทําร้ายคนไปสิบกว่าชีวิต เพือความสงบของ
เมืองและความปลอดภัยของชาวเมือง ทหารต้องเข้า
141
ตรวจค้นบ้านเรือนทุกหลัง หากใครพบเห็นคนน่าสงสัย
ให้มาแจ้งกับจวนขุนนาง จะตกรางวัลให้อย่างงาม

"เปิ ดประตู รีบเปิ ดประตู!" พวกเสินเวยกําลังนังหารือ

กันในห้องก็พลันได้ยินเสียงทุบประตูดงั มาจากด้านนอก
เยวียจีวิงพรวดพราดเข้ามา "คุณหนู ทหารมาตรวจค้น
แล้ว" นางบิดผ้าเช็ดหน้าในมือ จิตใจไม่อยูก่ บั เนือกับ
ตัว "ทําอย่างไรดี ทําอย่างไรดี พวกเขามาตามจับถึงที
แล้ว"

เสินเวยเห็นท่าทีของนางดังนัน สีหน้าของนางจึงเคร่ง
ขรึมขึน "หุบปาก!"

เยียจีถูกคุณหนูดใุ ส่ก็นิงเงียบไป เสินเวยจึงเอ่ยต่อไปว่า

142
"เป็ นแค่การตรวจค้นตามปกติเท่านัน เจ้ากลัวอะไร มี
อะไรทําก็ไปทําเสีย อย่าให้ผิดพลาดเด็ดขาด หากเจ้า
กลัวอีกเดียวก็รอ้ งไห้อย่างเดียวก็พอ"

เห็นเยียจึงสงบใจลงได้แล้ว เด็กสาวก็หนั มองคนอืนๆ

"ทําตามทีพวกเราหารือกันไว้ก่อนหน้านี เร็วหน่อย จาง
สงเจ้าไปเปิ ดประตู"

ทีหน้าประตู ทหารตะโกนเสียงดัง "มีคนอยูห่ รือไม่ ข้า

มาค้นหาตัวคนร้าย รีบเปิ ดประตูเร็วเข้า" เขาทุบประตู
เสียงดังลัน

"มาแล้ว มาแล้วขอรับ มาแล้ว" จางสงตะโกนพลาง

143
เดินออกมาอย่างเชืองช้า

"ท่านทหาร!" จางสงปาดนําตาพลางเปิ ดประตู แต่ถกู

ทหารผลักออก "ถอยไป ถอยไป ตรวจค้นหาคนร้าย"
เพียงไม่นานก็มีอีกเจ็ดแปดคนบุกเข้ามา สายตากวาด
มองรอบๆ

"นี...นีคือ?" เหล่าทหารทังเรือนเต็มไปด้วยผ้าขาว
ห้องใหญ่ถกู ประดับตกแต่งเป็ นหอเซ่นวิญญาณ ทังยังมี
โลงศพสีดาํ ทึบพลันตกตะลึงไป

จางสงรีบเช็ดนําตา ขยับเข้ามาอย่างสะอึกสะอืนตอบว่า
"เรียนท่านทหาร สามีของคุณหนูของเราเสียชีวิต น่า
สงสารทีคุณหนูของเราเดินทางมาไกลนับพันลีเพือมาหา
144
สามี ใครจะคาดคิดว่าเขาจะมาตายเช่นนี คุณหนูของ
เราก็อายุยงั น้อยทังยังมีลกู ต้องเลียงดูอีก" พวกถึงตรงนี
เขาก็พดู ไม่ออกอีก ท่าทีเศร้าเสียใจเป็ นอย่างมาก

เหล่าทหารไม่ได้พดู อะไร พวกเขาหันไปมองหัวหน้า ใน

ใจของหัวหน้ารูส้ กึ อัปมงคล แต่ก็สงความออกไปเสี
ั ยง
ดัง "ถึงอย่างไรก็ตอ้ งตรวจค้น ไม่แน่วา่ คนร้ายอาจจะ
ซ่อนอยูท่ ีนีก็เป็ นได้"

"ใช่ๆ ท่านทหารรีบค้นเถอะขอรับ ผูน้ อ้ ยเข้าใจ ลําบาก

พวกท่านแล้ว คนร้ายกลุม่ นีสมควรสับเป็ นชินๆ ไม่ปิด
บังท่านทหาร สามีของคุณหนูถกู คนเลวฆ่าตาย อายุ
เพียงยีสิบปี เท่านันก็มาตายเสียแล้ว คุณหนูของเราจะมี
ชีวิตต่อไปอย่างไร!" จางสงพูดพลางเช็ดนําตา
145
หัวหน้าทหารส่งสัญญาณให้ทหารคนอืนๆ คนเหล่านัน
จึงแยกกันไปตรวจค้นแต่ละห้อง ในขณะทีตัวเขานําอีก
สองคนเข้าไปในห้องใหญ่

ในห้องใหญ่ไม่ได้มีพืนทีมากนัก พอตังโลงศพหนึงหลัง
แล้วก็ไม่มีพืนทีเหลือมากมาย ข้างๆ โลงศพมีหญิงสาว
แต่งกายในชุดไว้ทกุ ข์กาํ ลังร้องไห้อยู่ "ท่านใจร้าย จาก
มาสามปี ก็ไม่เคยส่งข่าวคราวสักครัง ท่านบอกว่าออก
มาค้าขาย เหตุใดจึงมาจบชีวิตเช่นนี แล้วพวกเราสอง
แม่ลกู จะทําอย่างไร! ท่านใจร้าย ข้าบอกท่านตังแต่แรก
แล้วว่าไม่ตอ้ งความมังคังรํารวย เหตุใดท่านจึงไม่ยอม
ฟั ง เวลานีท่านจากไปแล้ว ข้าจะบอกกับท่านพ่อท่าน
แม่อย่างไร ท่านช่างอาภัพชะตาชีวิตช่างสันนัก"

146
รําไห้พลางพูดพลาง ท่าทีทงปวดใจและสิ
ั นหวัง มือก็
โอบกอดลูกไปด้วย เด็กคนนันก็รอ้ งหาพ่อไปด้วย ด้าน
หลังยังมีสาวใช้อีกสองคนกําลังคุกเข่า คนหนึงอายุ
ประมาณสิบห้าสิบหกปี อีกคนอายุประมาณแปดเก้า
ขวบ กําลังเผากระดาษเงินกระดาษทอง

ด้านข้างของหญิงสาวยังมีเด็กหนุ่มวัยสิบสีปี อีกคน เขา

กําลังปลอบใจนางอยู่ "ญาติผพู้ ี ท่านก็อย่าเสียใจนัก
เลยขอรับ สามีของท่านไม่อยูแ่ ล้ว หากท่านยังร้องไห้ตอ่
ไปอย่างนี เสียวนิวนิวจะพึงใคร”

เห็นทหารเข้ามา เด็กหนุ่มรีบลุกขึนทําความเคารพ
"คารวะท่านทหาร"
147
หัวหน้าทหารเห็นรูปโฉมของหญิงสาวทีกําลังโศกเศร้าก็
พลันตกตะลึง คิดไม่ถงึ ว่าเรือนหลังเล็กธรรมดาๆ กลับมี
หญิงงามซ่อนอยู่ เช่นนันก็พลันจิตใจฟุง้ ซ่านขึนมา แต่
เมือนึกถึงคําสังของผูบ้ งั คับบัญชาแล้ว หัวใจก็พลันสัน
สะท้าน กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า "คนตายไม่อาจฟื น
คืน แม่นางอย่าเสียใจนักเลย พวกเราก็ตอ้ งทําตามกฎ
เปิ ดโลงศพออก" ทหารสองนายด้านหลังขยับเข้ามา
หมายจะเปิ ดโลงศพ

หญิงผูน้ นราวกั
ั บถูกแตะต้องของรักของหวง นางรีบลุก
ขึนพุง่ เข้ามาขวางไว้ดา้ นหน้าโลงศพ "ไม่ได้นะเจ้าคะ
สามีของข้าตายแล้วยังไม่มีทีฝัง เป็ นผีพลัดถิน อย่าได้
รบกวนดวงวิญญาณของเขาอีกเลย ข้าน้อยขอร้องท่าน

148
ทหารโปรดเมตตา ให้สามีของข้าได้อยูอ่ ย่างเป็ นสุขเถอะ
เจ้าค่ะ ขอร้องพวกท่านล่ะ ขอร้องเถอะเจ้าค่ะ..."
นําตาหลังรินเป็ นสาย แต่สีหน้ากลับเด็ดเดียว ราวกับว่า
หากใครกล้าเข้ามานางจะสูต้ ายกับคนผูน้ นั

เผชิญหน้ากับหญิงงามเพียงนี หัวหน้าทหารจึงยอมอด
ทนมากขึนอีกหลายส่วน เกลียกล่อมอย่างหวังดีวา่ "แม่
นาง ถอยไปเถอะ พวกข้าก็ตอ้ งทําตามหน้าที"

หญิงผูน้ นร้
ั องไห้สา่ ยหน้า ขวางอยูห่ น้าโลงศพไม่ยอม
ขยับ หัวหน้าผูน้ นรู
ั ส้ กึ เหมือนโดนฉีกหน้า แววตาหมด
ความอดทน "รีบถอยไปเดียวนี! ดูสกั หน่อยจะเป็ นไรไป
หรือว่าทีอยูข่ า้ งในไม่ใช่สามีของเจ้าแต่เป็ นคนร้าย"

149
"เหตุใดท่านทหารต้องใส่รา้ ยกันด้วย" หญิงผูน้ นทั
ั ง
โกรธเคืองทังเสียใจ ร่างบางโอนเอนเหมือนจะล้ม

ในเวลานีทหารทีตรวจค้นห้องอืนมาแล้ว เขาส่ายหน้าให้
กับหัวหน้า ฝ่ ายหัวหน้าจับจ้องไปยังโลงศพสีหน้าครุน่
คิด แววตาเป็ นประกาย

150
 ตอนที 52 จําเป็ นต้องออกจากเมือง

เมือสถานการณ์ตงึ เครียดขึนเรือยๆ เด็กหนุ่มข้างๆ จึง

ถอนหายใจ ก้าวออกมาด้านหน้า กล่าวว่า "ขายหน้า
ท่านทหารแล้ว ญาติผพู้ ีของข้ากับสามีเป็ นคูร่ กั กันตังแต่
วัยเยาว์ ความผูกพันลึกซึง เมือสามีตายจากไป นางจึง
เสียใจคนยากจะควบคุมตัวเอง ตังแต่พบศพของพีเขย
นางไม่ยอมกินยอมดืมอะไรเลย ยังมีชีวิตอยูไ่ ด้เพราะ
อาศัยลมหายใจเท่านัน น่าเวทนาจริงๆ ขอท่านทหาร
อย่าได้ตาํ หนิ"
151
ก่อนจะหันไปประคองร่างญาติผพู้ ีออกจากหน้าโลงศพ
"ท่านพี พีเขยอับโชคไปคนหนึงแล้ว พวกเราต้องคิดถึง
คนทียังมีชีวิตอยู่ ให้ทา่ นทหารเปิ ดโลงศพดูเถอะขอรับ
พวกเขาก็รบั คําสังมา รอเมือผ่านคืนนีไป พรุง่ นีพวกเรา
ก็จะเดินทางกลับบ้านแล้ว พีเขยก็จะได้หลับอย่างสงบ
โดยเร็ว"

หญิงผูน้ นรํ
ั าไห้นาตานอง
ํ ถูกเด็กหนุ่มประคองไปอีก
ด้าน ทหารสามสีคนเข้าไปเลือนฝาโลงออก เพิงจะเปิ ด
ได้เพียงเล็กน้อยก็ตอ้ งหันหน้าหนีสาํ ลักออกมา กลิน
รุนแรงมาก เหม็นจริงๆ แต่ก็ช่วยไม่ได้ อากาศร้อนปาน
นี จะเก็บศพไว้ทีใดได้ ถึงแม้จะใส่นาแข็
ํ งไว้ในโลงแต่ก็
ช่วยอะไรไม่ได้มากมาย

152
"หัวหน้า ท่านคิดว่า?" ทหารหันไปถามความเห็นของ
หัวหน้า ในใจนึกอยากจะไปจากตรงนีโดยเร็ว

คนทีเป็ นหัวหน้ากลุม่ บีบจมูกยืนหน้าเข้าไปมองผ่านๆ

เมือเห็นในโลงศพมีชายผูห้ นึงสวมชุดสําหรับสวมให้ศพ
นอนอยู่ ใบหน้าเขียวคลํา เป็ นคนตายอย่างไม่ตอ้ ง
สงสัย จึงสะบัดมือสังให้เหล่าสมุนรีบออกไปอย่างรีบ
ร้อน อัปมงคล อัปมงคลจริงๆ!

ทหารสามสีคนตะโกนเสียงดังพลางสาวเท้าออกไป จาง
สงตามไปส่งอยูร่ ูห้ น้าที เขาคลียิมอย่างระมัดระวัง
พลางยัดถุงเงินใส่มือชายทีเป็ นหัวหน้ากลุม่ "ลําบาก
ท่านทหารแล้ว นําใจเล็กน้อยให้พวกท่านดืมเหล้า"
153
คนผูน้ นโยนถุ
ั งเงินในมือดู พอคาดเดาจํานวนได้สีหน้าก็
ดีขนเล็
ึ กน้อย "เอาล่ะ อยูใ่ นบ้านอย่างวางใจ อย่าออก
ไปเพ่นพ่านข้างนอก โจรกลุม่ นันโหดเ**◌้ยมมาก หาก
ถูกฆ่าตายอย่าหาว่าไม่เตือนเจ้า" พูดจบก็โบกมือ
ทหารทีเหลือตามเขากลับไป

"ขอรับๆ ขอบคุณท่านทหาร ขอบคุณมากขอรับ" เขา

ยืนส่งพวกทหารออกไป รอจนกระทังพวกเขาไปไกลแล้ว
จึงปิ ดประตูเรือนอย่างระมัดระวัง

"คุณหนู ไปหมดแล้วขอรับ" จางสงกลับมารายงาน

154
พีสะใภ้เซียงเหมยจึงวางใจ ขาของนางอ่อนแรงซวนเซ
เหมือนจะล้มดีทีเสินเวยประคองนางไว้ทนั

"อ๊ะ แม่เจ้า ตกใจแทบแย่" นางตบหน้าอกด้วยความ

หวาดกลัว สวรรค์รูด้ ีเมือครูร่ า่ งของนางสันเทา หากไม่
ใช่เพราะคุณหนูบงั ไว้ความคงแตกไปแล้ว

เสินเวยพยักหน้า เอ่ยกับคนอืนๆ ว่า "เร็ว รีบประคอง

โอวหยางไน่ออกมา" เขาอยูใ่ นนันมาครึงวันแล้ว อย่า
ได้อาการทรุดหนักกว่าเดิมเลย

สามสีคนรีบเปิ ดโลงศพออกประคองโอวหยางไน่ทีอยู่
ด้านในออกมาโดยไม่แยแสต่อกลินเหม็น "คุณหนู ของ
สิงนีจะทําอย่างไรขอรับ" จางสงชีไปยังถุงปลาเน่าใน
155
โลงศพ

"วางไว้ก่อน ไม่แน่วา่ อาจจะได้ใช้อีก" เสินเวยตอบ

คนเหล่านันพยักหน้า เสินเวยบอกว่าจะได้ใช้อีกก็จะ
เป็ นดังนัน ในคราวแรกทุกคนไม่เข้าใจเหตุใดคุณหนูตอ้ ง
ลากโลงศพมาด้วย ดูเถอะ ตอนนีได้ใช้แล้วไม่ใช่หรือ
คุณหนูฉลาดจริงๆ!

ทีแท้นีก็คือแผนการของพวกเสินเวย โอวหยางไน่ยงั
ลุกออกจากเตียงไม่ได้ก็ให้นอนต่อไป เพียงแต่เปลียน
สถานทีเท่านัน จากเตียงเปลียนมาเป็ นโลงศพ เขาคุน้
ชินกับมันดี ก่อนหน้านีเสินเวยก็ช่วยเขาออกมาจากโลง

156
ศพไม่ใช่หรือ

นอกจากนีเสินเวยยังใช้แป้งผัดหน้าทาให้เขาด้วย ทําให้
ยิงดูเหมือนคนตายมาก เพือความสมจริงจึงนําถุงปลา
เน่ามาวางไว้ในโลงศพด้วย

ส่วนกัวซวี ออกไปปลอมตัวเป็ นขอทานตังแต่เช้าแล้ว

ถึงอย่างไรเสียบาดแผลบนตัวเขาก็เด่นชัดมาก หากสวม
ใส่เสือผ้าให้ดเู หมือนขอทาน ทําผมให้รกรุงรัง ทําให้ใบ
หน้าและมือสกปรก หาตรอกซอยนอนสักแห่งก็ได้แล้ว
วางถ้วยผุๆ ไว้ดา้ นหน้า ก็กลายเป็ นขอทานเต็มด้วยแล้ว

หญิงสาวสวมชุดไว้ทกุ ข์ ผูท้ ีเป็ นตัวละครหลักก็คือพี

สะใภ้เซียงเหมย ในคราวแรกนางมีทา่ ทีขลาดกลัว แม้
157
แต่เสินเวยก็คิดไม่ถงึ ว่านางจะแสดงได้แนบเนียนปานนี
อย่าว่าแต่ทหารเหล่านันเลย หากไม่รูค้ วามจริงอยูก่ ่อน
แม้แต่เสินเวยเองก็หลงเชือว่านีเป็ นเรืองจริง

"พีสะใภ้เซียงเหมยอุม้ นิวนิวออกไปพักก่อนเถอะ"
เสินเวยบอกด้วยสีหน้าอ่อนโยน อากาศร้อนปานนี
ร้องไห้มานานแล้ว ทังเด็กทังผูใ้ หญ่คงเหนือยกันแล้ว

พีสะใภ้เซียงเหมยคารวะก่อนจะถอยออกไป เสินเวยสัง
ความคนทีเหลืออย่างระมัดระวัง "แจ้งอูเ๋ อ้อร์ให้เตรียม
พร้อมไว้ พวกเราจําเป็ นต้องออกจากเมืองโดยเร็ว"

ครังนีหลบได้ แต่ใครจะรับประกันได้วา่ ครังหน้าจะโชคดี

เช่นนีอีก รีบออกจากเมืองโดยเร็วจะดีกว่า! เพิงจะตรวจ
158
ค้นรอบแรกไป ไม่น่าจะค้นรอบทีสองเร็วปานนัน พวก
เขาต้องรีบจัดเตรียมสัมภาระให้พร้อม แต่วา่ จะออกจาก
เมืองอย่างไรยังต้องคิดหาวิธีทีรัดกุมทีสุด

เช้าวันนี อาทิตย์เพิงพ้นขอบฟ้า ทัวทังเมืองเพิงตืนจาก

ความเงียบสงบ ประตูเมืองทีหนักและหนาเพิงจะเปิ ด
ออก เสียงจอแจต่างๆ ค่อยประสานกลายเป็ นเสียง
เดียว

รถม้าสองคันค่อยๆ เคลือนมาทีประตูเมือง ทหารยาม

ขวางไว้ดา้ นหน้า "เป็ นใคร ออกจากเมืองไปทําอะไร!"
เพียงพริบตาเดียวก็มีสบิ กว่าคนเข้ามาล้อมรถม้าไว้

ประตูรถม้าถูกเปิ ดออก ชายชราผูห้ นึงกระโดดลงมา

159
"มือปราบทุกท่าน ข้าขอคารวะ"

"ท่านหมอหลิวนันเอง! นีท่านจะไปทีใดหรือ" คนทีรูจ้ กั

หลิวซือเฉวียนรูส้ กึ แปลกใจอยูบ่ า้ ง รถม้าสองคันของ
ท่านหมอหลิวดูเหมือนกับเขากําลังจะย้ายบ้าน หรือว่า
จะไปทีใด"

หลิวซือเฉวียนถอนหายใจ "ข้าอายุมากแล้ว โรงหมอก็

เปิ ดไม่ไหวแล้ว บรรพบุรุษของข้ามาจากเมืองหลวง ข้า
แก่แล้วก็ควรเป็ นใบไม้คืนถิน ทีบ้านเกิดยังมีหลานอีก
คน ฮูหยินของข้าก็พาลูกสาวกลับบ้านด้วย เช่นนีจะได้
มีลกู หลานสืบทอด” คําพูดของเขาเต็มไปด้วยความผิด
หวังและความหดหู่

160
ทหารเหล่านันแสดงสีหน้าเห็นใจ ในเมืองนีหลิวซือ
เฉวียนพอมีเชือเสียงอยูบ่ า้ ง เขามีวิชาแพทย์พอตัว ค่า
รักษาก็ยตุ ิธรรม ทหารเหล่านีต้องฝึ กซ้อมเป็ นปกติหลีก
เลียงไม่ได้ทีจะบาดเจ็บ และพวกเขาก็ไม่ใช่คนมังมี
ส่วนใหญ่ก็ไปให้หลิวซือเฉวียนช่วยรักษา บางครังขัดสน
ไม่มีให้ หมอหลิวก็ไม่ถือสา มีเมือไหร่ก็คอ่ ยจ่ายเมือนัน
ดังนันคนเหล่านีจึงให้ความเคารพกับเขาไม่นอ้ ย

"กลับบ้านเกิดก็ดีแล้ว หนทางยาวไกล ท่านหมอหลิว

ต้องระวังให้มาก"

เรืองทีหอไป่ เฉาถูกร้านราชายาแย่งลูกค้าไป ทุกคนรูด้ ี

ในใจนึกเห็นใจในความโชคร้ายของเขา แต่วา่ พวกเขาก็
เป็ นแค่ทหารฐานะตําต้อย อยากช่วยแต่ไร้กาํ ลัง เวลานี

161
หลิวซือเฉวียนต้องย้ายบ้านเพือหนีจากภัยร้ายนี ในใจก็
ยิงสงสาร

ไปเสียก็ดี หญิงสาวดีๆจะให้แต่งงานกับเจ้าโง่จริงๆหรือ
แค่คิดก็น่าโมโหแล้ว

หลินซือเฉวียนประสานมือคาราวะ ขอบคุณทุกท่านที
ปลอบใจ "ในรถม้ามีภรรยาและลูกสาวของข้า" เขาพูด
พลางแหวผ้าม่านให้เปิ ดออก ด้านในนอกจากหญิงทัง
สองก็ไม่มีคนอืนอีก

"รถม้าด้านหลังบรรทุกสัมภาระและยาสมุนไพร ทุก
ท่านทราบว่าเปิ ดโรงหมอ ยาสมุนไพรเหล่านีข้าตัดใจ
ขายไม่ลง อยากจะนํากลับบ้านเกิดด้วยเผือจะได้เปิ ด
162
ร้านยาเลียงปากท้อง" เขาเงียบไปครูห่ นึงก่อนจะเอ่ยต่อ
ไปว่า "ข้าก็รูว้ า่ พวกท่านมีหน้าทีต้องทํา เชิญทุกท่าน
ตรวจดูได้ตามใจ เพียงแต่ระวังอย่าให้ยาสมุนไพรเสีย
หายก็พอ"

ทหารสองนายทียืนมือออกมาหมายจะตรวจดูพลันรูส้ กึ
ผิดขึนมา พวกเขาแค่เปิ ดดูเล็กน้อยก็วางมือ "นิสยั ของ
ท่านหมอหลิวพวกเราเชือถือได้ไม่ใช่หรือ หูจ่ ือ ปล่อยให้
ผ่านไป ให้ทา่ นหมอรีบออกเดินทาง ตอนนีอากาศเย็น
สบายรีบออกเดินทาง"

หลิวซือเฉวียนประสานมือคารวะอีกครัง "ขอบคุณมือ
ปราบทุกท่าน" กล่าวจบก็ขนรถม้
ึ าไป

163
รถม้าค่อยๆ เคลือนผ่านประตูออกไป เพียงไม่นานก็
ออกไปไกลแล้ว

ทหารยามเห็นรถม้าไปไกลแล้วจึงเริมถกประเด็น ทหาร
คนแรกเอ่ยว่า "ท่านหมอหลิวเป็ นคนดีมากคนหนึง เหตุ
ใดจึงประสบกับเรืองเช่นนี"

ทหารคนทีสองสําทับ "ใช่ๆ ข้าว่าท่านหมอหลิวชีวิต

อาภัพนัก แม้แต่ลกู ชายก็ไม่มี ลูกสาวก็ถกู คนโง่หมาย
ตา"

"ถูกคนโง่หมายตาเสียทีไหนกัน คนโง่จะไปรูอ้ ะไร ถูก

164
พ่อของคนโง่หมายตาต่างหาก" นีเป็ นเสียงของทหาร
คนทีสาม คําพูดของเขาทําให้ทกุ คนหัวเราะอย่างพร้อม
เพรียง

"พวกเจ้านีจริงๆ เลย แต่ละคนปากคอรอเราะร้ายเสีย

จริง! ท่านหมอหลิวดีกบั พวกเราไม่นอ้ ย เขาไปเช่นนี
พวกเราต้องคิดแล้วว่าต่อไปจะไปหาหมอทีใด" คนทีสี
เอ่ยขึนบ้าง

ทุกคนได้ยินดังนันก็มองหน้ากันอย่างครุน่ คิด ทหาร

เล็กๆ อย่างพวกเขาไม่ได้มีเงินทองมากมาย
ร้านราชายาก็สรู้ าคาไม่ไหว พวกหมอจรแม้จะคิดราคา
ถูก แต่วิชาแพทย์ของพวกเขาไม่น่าเชือถือ เมือคิดได้
อย่างนี ทุกคนรูส้ กึ ทดท้อขึนมา ตอนนีเริมเห็นความ
165
สําคัญของหมอหลิวขึนมาแล้ว

ตอนที 53 เสียงออกจากเมือง

166
ในเวลานีก็มีรถม้าอีกสองคันเคลือนเข้ามา รถคันหน้า
ผูกธงสีขาว ข้างๆ มีเด็กหนุ่มขีม้า ส่วนรถคันด้านหลัง
ลากโลงศพหนึงหลัง รอบๆ มีบา่ วสามสีคนคอยประคอง
โลงศพไว้

ขบวนนีเป็ นกลุม่ ของเสินเวย เด็กหนุ่มทีขีม้าก็คือเสินเวย

คนบังคับรถม้าด้านหน้ายังคงเป็ นจางสง ในรถมีพีสะใภ้
เซียงเหมย เยวียจี เถาฮวาและเสียวนิวนิว

รถม้าค่อยๆ หยุดลงอย่างช้าๆ จางสงมองเห็นทหารยาม

สองคนทีเคยเจอเมือตอนเข้าเมืองตังแต่ไกล เข้าไปทักที
ด้วยท่าทีเคร่งขรึมผิดจากตอนมา "มือปราบทังสองท่าน
บังเอิญจริงๆ!"

167
ทังสองคนจําพวกจางสงได้ จึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจว่า
"ตามหาสามีของคุณหนูพบแล้วหรือ นีคือ...?" สาย
ตามองไปยังธงสีขาวบนรถม้าและโลงศพด้านหลัง

จางสงตบต้นขา ตอบเสียงเศร้าว่า "ก็หาพบอยูห่ รอก

ขอรับ เพียงแต่พบในสภาพทีเป็ นศพ ท่านถูกคนเลวฆ่า
ตาย อายุยงั น้อยก็ตายจากไปเสียแล้ว คุณหนูของเรา
ร้องไห้จนหมดสติไปหลายครังแล้ว" เขาพูดพลางยก
แขนเสือขึนเช็ดหางตา

ผ้าม่านถูกเปิ ดออก เผยให้เห็นหญิงสาวท่าทีเศร้าสร้อย

ในชุดไว้ทกุ ข์ อ้อมแขนโอบกอดลูกไว้ เด็กคนนันสวมชุด
ไว้ทกุ ข์เช่นกัน ข้างๆ มีสาวใช้สองคน แต่งกายเรียบง่าย
ทีเอวผูกผ้าสีขาวไว้ จํานวนก็เท่ากับตอนเข้าเมืองมา

168
ทหารสองคนนันก็รูส้ กึ เห็นใจพวกเขา หอบความหวังมา
แต่ตอ้ งกลับไปพร้อมกับศพ หากเกิดเรืองเช่นนีขึนใคร
จะรับได้

หนึงในทหารสองคนนันหมุนกลับไปพูดกับทหารคนอืนๆ
สามสีประโยค พลางชีมาทีขบวนของเสินเวย ดูเหมือน
ทหารเหล่านันรูส้ กึ ว่าต้องเจอการเคลือนศพตังแต่เช้าตรู ่
ไม่เป็ นมงคล จึงมองแค่ผา่ นๆ ก็ปล่อยไป จางสงขยับ
เข้าไปมอบเงินสินนําใจให้เหมือนอย่างทุกที แต่ครังนี
ทหารผูน้ นไม่
ั ได้เก็บไว้กบั ตัว แต่มอบให้ผเู้ ป็ นหัวหน้า
แทน

เสินเวยกระตุกบังเ**◌้ยน เท้าของม้าเพิงจะยกขึนก็
ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังว่า "หยุดก่อน

169
ห้ามปล่อยผ่าน!"

ทุกคนเมือได้ยินก็หนั ไปมองตามเสียง กลุม่ ชายฉกรรจ์

ในชุดทะมัดทะแมงควบม้าตัวสูงใหญ่เข้ามารวดเร็วราว
กับลมพัด เพียงพริบตาเดียวก็มาหยุดตรงหน้าแล้ว ชาย
ฉกรรจ์ผเู้ ป็ นหัวหน้ากลุม่ ดึงม้าให้หยุด ทหารยามทีรูจ้ กั
คนผูน้ ีก็เข้าไปทักทาย "ท่านสายสืบนีเอง ท่านกําลังจะ
ออกจากเมืองไปทําธุระหรือขอรับ" คําพูดประจบ
ประแจงอีกฝ่ าย

เสินเวยเมือได้ยินว่าคนผูน้ ีก็คือท่านสายสืบ หัวใจพลัน

เต้นผิดจังหวะ แววตาประหลาดฉาบแววเพียงพริบตา
เดียวก็เลือนหายไปอย่างไร้รอ่ งรอย

170
ท่านสายสืบไม่ได้สนใจทหารยามผูน้ นสั
ั กนิด เขาชีไปที
ขบวนของเสินเวย เอ่ยถามขึนว่า "พวกเจ้าเป็ นใคร"

จางสงรีบเข้ามาประจบ เอ่ยคําพูดเมือครูอ่ อกมาอีกรอบ

"ใต้เท้าท่านนี พวกเราเป็ นชาวอําเภอหนิงผิงจริงๆ นะ
ขอรับ เมือหนึงเดือนก่อน ตอนทีพวกเราเข้าเมืองมา มือ
ปราบสองท่านนีก็ทาํ หน้าทีอยู"่

ทหารยามทีถูกเอ่ยถึงก้าวเข้ามา "ท่านสายสืบ คนผูน้ ี

พูดไม่ผิด เมือหนึงเดือนก่อนพวกเขาเข้าเมืองมาเพือ
มาตามหาสามีของคุณหนูของพวกเขา เส้นทางของพวก
เขาพวกเราทังก็ตรวจสอบดูแล้ว ทังหมดเป็ นเรืองจริงขอ
รับ"

171
ท่านสายสืบได้ยินดังนันคิวทีขมวดกันก็คลายออกเล็ก
น้อย แต่สายตายังคงจับจ้องไปทีโลงศพนัน ในใจรูส้ กึ
แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถกู "โลงศพนีพวกเจ้าดู
หรือยัง"

ทหารยามส่ายหน้า กลัวว่าจะถูกอีกฝ่ ายตําหนิจงึ รีบเอ่ย

ว่า "คนตายมีอะไรให้ดลู ะ่ ขอรับ" เรืองอัปมงคลเช่นนี
ใครอยากจะรับเอาความโชคร้ายมาใส่หวั กัน

ท่านสายลืบขมวดคิวอีกครัง "เปิ ดโลงศพออก!" คําพูด

นีเขาพูดกับสมุนทีอยูด่ า้ นหลัง เหล่าทหารยามพลันมีสี
หน้าเคร่งเครียด แต่ยงั คงนิงเงียบไม่พดู อะไร

"ใต้...ใต้เท้า เช่นนีไม่ดีนะขอรับ สามีของคุณ

172
หนู..." จางสงเข้าไปอ้อนวอนอย่างตืนตระหนก ยังไม่
ทันพูดจบก็ถกู ผลักไปอีกด้าน

ฝาโลงศพถูกเลือนให้เปิ ดออก "ท่านสายสืบ ไม่มีคนขอ

รับ!" ชายฉกรรจ์อีกคนตะโกนบอก

ท่านสายสืบแววตาเป็ นประกาย มุมปากยกขึนเหยียด

ยิมร้าย โบกมือสังให้ลอ้ มกลุม่ ของเสินเวยไว้ เหล่าทหาร
ยามก็รูส้ กึ ผิดสังเกตขึนมาบ้าง แต่มองอย่างไรก็มองไม่
ออกว่าคนเหล่านีน่าสงสัย

"ท่าน...พวกท่านจะทําอะไร ใต้เท้า พวกเราเป็ นชาว

อําเภอหนิงผิงจริงๆ นะขอรับ เป็ นชาวบ้านธรรมดา"

173
จางสงทังหวาดกลัวทังตืนตระหนก

ท่านสายสืบผูน้ นกลั
ั บถลึงตาใส่อย่างเหนือกว่า เอ่ย
ปากว่า "คนเล่า? บอกว่าในโลงศพคือสามีของคุณหนู
ไม่ใช่หรือ?" โลงศพว่างเปล่า ช่างพูดโกหกได้หน้าตา
เฉย หึ แสดงได้อย่างแนบเนียนจริงๆ

"ก็อยูด่ า้ นในไม่ใช่หรือ" จางสงรําไห้

"เหลวไหล! ด้านในมีแค่ถงุ ใบหนึงเท่านัน สารภาพ

ความจริงออกมา พวกเจ้าเป็ นใครกันแน่!" คนผูห้ นึงพุง่
เข้ามาตะคอกใส่จางสง

174
"ในถุงใบนันก็คือสามีของคุณหนู" เมือเห็นคนเหล่านัน
ล้อมเข้ามา จางสงก็ตะโกนออกไปเสียงดังลัน "อากาศ
ร้อนเกินไป จะเก็บศพไว้ได้อย่างไร จากจวนเซวียนหมิ
งเดินทางไปอําเภอหนิงผิงใช้เวลาราวครึงเดือน เมือกลับ
ไปถึงศพคงเน่าเปื อยหมดแล้ว ไม่มีทางเลือกอืน นาย
น้อยของเราจึงเผาร่างของท่านเสีย แล้วนํากระดูกกลับ
ไปประกอบพิธี" ทันใดนันเสียงรําไห้ของหญิงสาวดังมา
จากในรถม้าพอดี "ท่านช่างอาภัพนัก ตายไปแล้วก็ไม่
เหลือศพ"

แผนการออกจากเมืองทีพวกเขาหารือกันไว้คือแบ่งเป็ น
สองกลุม่ ออกไป พวกเขาส่วนหนึงแต่งกายเป็ นคนขับรถ
ม้าและบ่าวรับใช้ของหลิวซือเฉวียนออกเดินทางไปก่อน
ส่วนคนทีเหลือแต่งตัวเป็ นคนประคองโลงศพ ส่วนโอ

175
วหยางไน่ ทีจริงแล้วเขาก็อยูใ่ นรถม้า เขานอนอยูใ่ นช่อง
ชันล่างของตัวรถ รถม้าคันนีของเสินเวยมีกลยุทธ์ทียอด
เยียมอยู่

แววตาของท่านสายสืบวูบไหว เชิดคางมองคนในอาณัติ
คนผูน้ นรู
ั ค้ วามจึงก้มลงเปิ ดถึงในโลงศพ หันกลับมา
รายงานว่า "เรียนท่านสายสืบ ด้านในมีหม้อดินเผาใบ
หนึง ด้านในบรรจุเถ้ากระดูกอยูจ่ ริงๆขอรับ"

จางสงตกใจจนล้มก้นจําเบ้า รีบลุกขึนมา พลางเอ่ย

ถามอย่างระมัดระวังว่า "ใต้เท้า พวกเราไปได้แล้วใช่
หรือไม่ขอรับ"

ท่านสายสืบแค่นเสียงเหยาะ สะบัดมือเรียกสมุนกลับมา
176
บังคับม้าให้หนั กลับทางเดิน ก่อนจะควบม้าออกไปโดย
ไม่หนั กลับมามอง ความเร็วของเขาทําให้เกิดฝุ่ น
กระจายจนถนน

จางสงเช็ดเหงือ บ่นงึมงํากับทหารยามเหมือนไม่เจตนา
ว่า "ใต้เท้าท่านนีเป็ นใครกัน ทําให้ตกอกตกใจกันไป
หมด!" พลางปี นขึนรถม้าสะบัดแส้บงั คับม้าออกไป

177
 ตอนที 54 ต่อสู!้ !!

รถม้าเคลือนออกจากเมืองแล้ว จนกระทังเดินทางมาได้
สองลีจางสงจึงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก "คุณหนู ถือ
ว่าพวกเราออกจากเมืองมาได้แล้ว ไม่รูว้ า่ เสียวปากับ
ท่านหมอหลิวเดินทางไปถึงไหนแล้ว"

สามารถออกจากเมืองได้อย่างราบรืนเสินเวยก็ดีใจมาก
เช่นกัน ถึงแม้นางจะเตรียมตัวใช้กาํ ลังฝ่ าออกมาแล้ว
แต่หากไม่ตอ้ งใช้กาํ ลังได้ก็ดีกว่า "พวกเขาจะรอพวกเรา
178
อยูท่ ีทีลาดสิบลี นําโอวหยางไน่ออกมาก่อนเถอะ" ช่อง
ลับพืนทีคับแคบ เขาต้องนอนอยูด่ า้ นในคงอึดอัดไม่นอ้ ย
โอวหยางไน่บาดเจ็บอยูแ่ ล้ว อย่าบาดเจ็บเพิมอีกเลย

มีรถม้าเพียงคัดเดียว มีหญิงสาวนังอยู่ เพือไม่เป็ นที

ครหา โอวหยางไน่จาํ ต้องกลับไปนอนในโลงศพต่อ หึ
ชายหนุ่มผูน้ ีช่างมีวาสนากับโลงศพเสียจริง! เสินเวยม
องใบหน้าดําคลําของโอวหยางไน่ ก่อนจะแอบคิดร้ายๆ
ในใจ

พวกอูเ๋ อ้อร์ดีใจมาก ไม่อยากเชือว่าจะสามารถออกได้

จริงๆ เขายืนมือไปหมายจะดึงธงสีขาวบนรถม้าทิงไป
แต่ถกู เสินเวยห้ามไว้ก่อน "รออีกหน่อย"

179
เมือรถม้าเดินทางได้หา้ หกลีพวกเขาจึงโยนโลงศพทิงไป
ทังยังนําธงขาวและชุดไว้ทกุ ข์ยดั ใส่ไว้ดา้ นใน ทังขบวน
เดินทางต่ออย่างเบิกบาน สําหรับพวกโอวหยางไน่แล้ว
เดินทางมาทางใต้ครังนีกินเวลาสามเดือนกว่า ในทีสุด
ตอนนีก็รอดชีวิตกลับไปแล้ว ทุกคนทังตืนเต้นและฮึก
เหิม เถาฮวาก็ดีในเป็ นพิเศษ นางคิดถึงลุงฝูมานานแล้ว

เพียงไม่นานก็มองเห็นทีลาดสิบลีแล้ว มองเห็นรถม้า
จอดอยูไ่ กลๆ จางสงจึงฟาดแส้เร่งความเร็ว

ทีลาดสิบลี ตังชือตามความหมาย สถานทีแห่งนีอยูห่ า่ ง

จากจวนเซวียนหมิงสิบลี และเป็ นสถานทีรวมตัวทีตกลง
กันไว้ของพวกเสินเวย

180
เมือทังสองกลุม่ ได้พบหน้ากันก็ดีใจเป็ นอย่างมาก
เสินเวยคลียิมคารวะหลิวซือเฉวียน "ลําบากท่านหมอ
หลิวแล้ว"

เมือวันก่อน ต้นไม้หน้าประตูหอไป่ เฉา ผูกผ้าสีแดงไว้

หลิวซือเฉวียนเลือกทีจะมากับนาง นันเป็ นเรืองทีเสียง
มาก ดังนันเสินเวยจึงนับถือเขามาก

"จอม เอ่อ คุณหนูเกรงใจแล้ว" คําว่าจอมยุทธหญิง

กําลังจะออกจากปาก หลิวซือเฉวียนก็นิงชะงักไป ก่อน
จะเรียกขานเสินเวยว่าคุณหนูเหมือนกับพวกจางสง ถึง
แม้พวกเสียวปาไม่ได้อธิบายให้ชดั เจน แต่จากคําพูด
ของพวกเขา เขาก็ฟังออกว่าฐานะของคุณหนูผนู้ ีไม่
ธรรมดา อยูๆ่ เขาก็รูส้ กึ โชคดีทีตัดสินใจเช่นนี

181
กลุม่ คนกําลังดีใจกันอยูๆ่ แต่ทนั ใดนันก็เห็นสีหน้าของ
เสินเวยเปลียนไป

"เป็ นอะไรไปหรือขอรับ คุณหนู?" เพียงไม่นานโอ

วหยางไน่ก็สงั เกตเห็นท่าทีผิดปกติของนาง

"เร็วเข้า ขึนรถออกเดินทาง ด้านหลังมีทหารตามมา

แล้ว" เสินเวยปรายตามองด้านหลังเพียงชัวพริบตาก็
ออกคําสังในทันที

ทุกคนพากันประหลาดใจ หันกลับไปมองด้านหลังอย่าง
พร้อมเพรียงจึงเห็นมีจดุ ดําๆ เล็กๆ สามสีจุด พลันตืน

182
ตระหนกจนสีหน้าเผือดสี "คุณหนู พวกเรารีบไปเร็ว"
เวลานีได้ยินเสียงฝี เท้าของม้าแล้ว พวกเขามีคนมาก มี
ม้าแค่หา้ ตัวเท่านัน ไม่มีทางหนีได้ทนั ทําอย่างไรดีละ่

เสินเวยสุขมุ ดุจนํา สังเสียงเข้มว่า "พวกเจ้าไปกันก่อน

ข้าจะอยูท่ ีนีขวางพวกเขาไว้"

"คุณหนู บ่าวจะอยูช่ ่วยท่านเองขอรับ" จางสงกําลังจะ

กระโดดลงจากรถม้า พวกอูเ๋ อ้อร์ก็กระตือรือร้นจะช่วย
เช่นกัน พวกเขาอยากล้างความอัปยศให้ตวั เอง

เสินเวยโบกมือ "ไม่ตอ้ ง พวกเจ้าล่วงหน้าไปก่อน ปก

ป้องผูห้ ญิง เด็กและคนเจ็บให้ดี"

183
สถานการณ์ฉกุ ละหุกไม่มีเวลาให้ได้พดู อะไร พวกจาง
สงจําต้องจากไปโดยเร็ว "คุณหนู ท่านระวังตัวด้วย
พวกบ่าวจะรอท่านอยูใ่ นอําเภอข้างหน้า" ทุกคนต่าง
เชือมันในความสามารถของนาง จึงไม่คอ่ ยเป็ นกังวล
แต่ครอบครัวของหลิวซือเฉวียนกลับหวันวิตกเป็ นอย่าง
มาก

ทหารทีติดตามมาเข้ามาใกล้มากขึนทุกที เสินเวยจําได้
ว่าเป็ นกลุม่ ของสายสืบผูน้ นั นางถือหอกบนหลังม้าอยู่
ท่ามกลางพืนทีรกร้าง ในใจก็รูส้ กึ ตืนเต้นขึนมา ก่อน
หน้านีมีแต่ใช้กลอุบาย ส่วนลึกภายในใจของ
นางกระหายการต่อสูอ้ ย่างมาก สายสืบผูน้ ีทําให้นางสม
หวังแล้ว

184
เพียงไม่นานสายสืบก็ตามมาทัน จากทีไกลๆ เขามอง
เห็นชายหนุ่มร่างผอมบางรออยูก่ ลาง ดวงตาทอแวว
ประหลาดใจจนปิ ดไม่มิด "พวกเจ้าเป็ นใครกันแน่ เป็ น
พวกเดียวกับกลุม่ คนคุม้ กันเหล่านัน?"

สายสืบทีขีม้ากลับไปยิงคิดก็ยิงรูส้ กึ ว่าผิดปกติ ถึงแม้จะ

ตรวจค้นไม่พบอะไร แต่เขามีลางสังหรณ์วา่ คนเหล่านี
น่าสงสัย ดังนันเขาจึงพาคนตามมาจากประตูเมือง
ตามมาได้หา้ หกลีก็ไม่พบอะไรผิดปกติ แต่เขายังไม่ยอม
ตัดใจ ตามต่อไปอีก เมือตามมาได้เจ็ดแปดลีในทีสุดเขา
ก็พบโลงศพนัน เมือเปิ ดดูก็พบธงขาว ชุดไว้ทกุ ข์ แม้แต่
หม้อดินบรรจุกระดูกก็อยูด่ า้ นใน สายสืบสีหน้าเปลียน
ไปในทันที เขารูต้ วั ว่าหลงกลแล้ว "ตาม!"

185
เสินเวยแย้มยิมเบิกบาน "ในใจของท่านสายสืบมีคาํ
ตอบอยูแ่ ล้วไม่ใช่หรือ"

"ในเมือเป็ นเช่นนีก็อย่าโทษว่าข้าไร้ไมตรี จับมัน!" สาย

สืบผูน้ นยิ
ั มเย็น สังความแก่สมุน

"เช่นนันก็ตอ้ งดูวา่ เจ้ามีความสามารถพอหรือไม่ ตัง

รับ!" เสินเวยถือหอกยาวไว้ในมือกวัดแกว่งกระบวนท่า
หอกยาวสีดาํ ทมิฬด้ามนีถูกวางไว้ในโลงศพ สีของมัน
เหมือนกับโลง หากไม่ตงใจมองก็
ั จะแยกไม่ออก

เสินเวยเคยดูโอวหยางไน่ฝึกซ้อมการใช้หอก อีกทังยัง

186
เคยประลองกับเขาด้วย นางคิดมาตลอดว่าหอกเป็ น
ราชาแห่งอาวุธ เป็ นอาวุธทีดีทีสุดทีใช้ฟาดฟั นกองทัพ
เหล่าศัตรู ในตอนนีนางถือหอกยาวไว้ในมือ ยิงสูก้ ็ยงฮึ
ิ ก
เหิม แทง เสย ฟั น หอกยาวเป็ นเหมือนมังกรเจียวหลงที
พุง่ จากนํา สะท้อนคมหอกแวววาว ราวกับนางเป็ น
วีรบุรุษผูเ้ ก่งกาจเหนือใคร ทุกประสาทสัมผัสทัวร่างร้อง
ตะโกนให้ฆา่ และฆ่า ชายฉกรรจ์ในชุดทะมัดทะแมง
ยีสิบกว่าคนถูกนางปลิดชีพไปหลายคน มีเสียงม้าร้อง สี
คนครําครวญ

คนทียังนังอยูบ่ นหลังม้าพลันรูส้ กึ สันสะท้านขึนมา นีใช่

หนุ่มน้อยบอบบางเสียทีไหนกัน เขาก็เป็ นยมบาลหน้า
หยกทีหลอกล่อวิญญาณชัดๆ เจ้าเห็นเขาใบหน้าเปื อน
ยิมบาง แต่หอกยาวในมือกลับร้ายกาจเหนือใคร ท่าน

187
สายสืบคลุกคลีในยุทธภพมาหลายปี ยังไม่เคยเห็นใครที
ยากจะรับมือเช่นนีมาก่อนเลย มิน่าเล่ายุทธภพจึงได้มี
คํากล่าวว่า ‘โลดแล่นในยุทธภพ หากบังเอิญเจอคนแก่
เด็กและผูห้ ญิงอย่าได้ลว่ งเกินเป็ นอันขาด’ เด็กหนุ่มผูน้ ีดู
แล้วอายุไม่น่าจะเกินสิบห้าปี เป็ นเด็กวัยกําลังโต

ถึงอย่างไรท่านสายสืบก็เป็ นไม้แก่ในยุทธภพเสียแล้ว
แขนข้างหนึงถูกเสินเวยฟั น หอกยาวของเสินเวยกับดาบ
ง้าวของเขาปะทะกัน ไม่อาจตัดสินแพ้ชนะได้ในช่วง
เวลาสันๆ เสินเวยกะพริบตา ใช้ทว่ งท่าหลอกล่ออีกฝ่ าย
นางโถมกายไปด้านหลัง ในตอนทีกําลังจนมุม นางก็
เบียงสะโพกหลบดาบทีฟั นใส่ ในขณะเดียวกันก็แทง
หอกในมือออกไปปั กต้นแขนของอีกฝ่ ายพอดิบพอดี

188
สายลับได้รบั บาดเจ็บ แล้วจะกล้าสูต้ อ่ ได้อย่างไร เด็ก
หนุ่มผูน้ ีช่างร้ายกาจจริงๆ หากสูต้ อ่ ไปเกรงว่าจะรักษา
ชีวิตไว้ไม่ได้ เขาร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ก่อนจะควบ
ม้าและหนีไป เหล่าสมุนเมือเห็นดังนันก็หนีบา้ ง เด็กสาว
ไม่ได้ไล่ตาม นางนังอยูบ่ นหลังม้า มองตามร่างทีหนีไป
ได้ไม่ไกล ก่อนจะเช็ดหอก ควบม้าไล่ตามพวกจางสงไป

บนทีลาดสิบลีมีสบิ กว่าคนทีทิงชีวิตไว้ ศพของพวกเขา

ล้มกองอยูบ่ นพืนระเกะระกะ อีกาสามสีตัวบินเข้ามา
พร้อมเสียงร้อง ร่างสีขาวนวลปรากฏกายขึนกลางกอง
ศพ รูปร่างสูงโปร่ง ภายใต้หมวกสานทีขวางกันคือใบ
หน้าหล่อเหลาทีแม้แต่ทวยเทพก็รษิ ยา เขาทรุดตัวลง
มองบาดแผลบนศพ ก่อนจะลุกยืนขึน สายตาทอดมอง
ไกลออกไปทางด้านหนึงด้วยท่าทีครุน่ คิด ริมฝี ปากสวย

189
ได้รูปยกเหยียดขึน ในแววตาเกลือนไปด้วยความสนใจ

ตอนที 55 เด็กน้อยผูอ้ บั โชค

190
เพียงแค่ครึงชัวยาม เสินเวยก็ตามขบวนใหญ่ทนั ทุกคน
เห็นคุณหนูกลับมาอย่างปลอดภัยจึงดีใจเป็ นอย่างมาก

แต่เสินเวยก็ไม่กล้าชะล่าใจ "สายสืบหนีไปแล้ว รีบไป

เร็ว!" ถ้าหากอีกฝ่ ายนํากําลังเสริมมา พวกนางจะแย่

พวกนางซือม้าและรถม้าในตัวเมืองของอําเภอทีใกล้ที
สุด พวกนางมีคนมาก จึงแบ่งเป็ นสองขบวน ผลัด
เปลียนกันขีม้าและนังรถ หากขีม้าเหนือยแล้วก็มานังพัก
ในรถสักครู ่ รีบเร่งเดินทางสามวันสามคืนติดต่อกันก็ไม่
เห็นว่ามีใครตามมา เสินเวยจึงสังให้หาโรงเตียมพัก
หากเดินทางต่อคนแก่กบั เด็กจะทนไม่ไหว หากล้มป่ วย
อีกจะยิงแย่ไปกันใหญ่

191
เสินเวยจะรูไ้ ด้อย่างไรว่า ใช่วา่ คนบางกลุม่ ในจวนเซวี
ยนหมิงไม่อยากตาม แต่เพราะสามสีวันต่อมาท่านข้า
หลวงผูแ้ ทนมาถึงก่อนกําหนด ฆ่าคนของพวกเขาทีตัง
รับไม่ทนั จะรับมือกับใต้เท้าผูน้ ีก็ทาํ ไม่ทนั จะมีแก่ใจไป
ตามมดปลวกตัวเล็กๆ ได้อย่างไร

ยังมีคณ
ุ ชายผูห้ นึงติดตามท่านข้าหลวงผูแ้ ทนมาด้วย
รูปโฉมของเขางามสง่าไม่เป็ นสองรองใคร ได้ยินว่าเขา
เป็ นคุณชายใหญ่แห่งจวนจินอ๋อง ครังนีจวนเซวียนหมิ
งเจิงตลบอบอวลไปด้วยกลินคาวและฝนเลือด พวกเขา
ฆ่าคนไปกลุม่ หนึง จับไปอีกกลุม่ หนึง ตรวจสอบจวนขุน
นางหลายต่อหลายแห่ง จวนเซวียนหมิง รวมถึงเหล่าขุน
นางทางใต้ทงหมดร้
ั อนรนจนอยูไ่ ม่สขุ แน่นอนว่านีเป็ น
เรืองทีเกิดขึนในภายหลัง

192
บนเตียงให้องรับรองเสินเวยนอนถอนหายใจอย่างสบาย
อกสบายใจ ในเวลานีนางรูส้ กึ ว่าตอนทีเหนือยและง่วง
มากๆ ขอแค่มีเตียงนอนก็มีความสุขมากแล้ว ในระยะนี
ปั จจัยการดํารงชีวิตของนางลดน้อยลงมาก เพียงแค่มี
เตียงนอน มีอาหารร้อนๆ ให้กินก็เพียงพอแล้ว ถ้าหาก
แม่นมกูร้ ูว้ า่ คุณหนูของตนมีความคิดเช่นนี นางจะต้อง
นําตานองเป็ นแน่

ตอนทีเดินทางผ่านอําเภอผิงหยวนเสินเวยถามพีสะใภ้
เซียงเหมยว่าต้องการกลับไปดูบา้ นหรือไม่ สาวงามส่าย
หน้าปฏิเสธ เวลานีนางตกอยูใ่ นสถานการณ์น่าอึดอัดใจ
อย่าโผล่หน้าออกไปสร้างความยุง่ ยากให้คณ
ุ หนูจะดี
กว่า

193
การเดินทางในภายหลังถึงแม้จะลดความเร็วลง แต่ก็เร็ว
กว่าตอนมามาก ดังนันใช้เวลาเพียงแค่ยีสิบวัน พวกเขา
ก็กลับถึงหมูบ่ า้ นตระกูลเสินแล้ว ในตอนนีเข้าสูเ่ ดือน
แปดแล้ว เป็ นเดือนทีอากาศร้อนทีสุดในหนึงปี

นับตังแต่เสินเวยกลับมา แม่นมกูก้ ็ตอ้ งหลังนําตาด้วย

ความรูส้ กึ ผิด ในแต่ละวันนางมีชีวิตหวานชืนและขมขืน
ในเวลาเดียวกัน ตังแต่เช้าจรดคํายีสิบสีชัวยาม นอก
จากออกไปเดินเล่นตอนเช้าครึงชัวยามแล้ว เวลาทีเหลือ
ต้องทนอุดอูอ้ ยูแ่ ต่ในห้อง เพียงแค่นางก้าวเท้าออกไป
ข้างนอกแม้แต่กา้ วเดียว เสียงเข้มงวดของแม่นมกูก้ ็จะ
ดังขึน "คุณหนู ข้างนอกแดดร้อนเกินไป ท่านกลับมา
พักผ่อนในห้องดีกว่าเจ้าค่ะ ท่านชอบอ่านวรรณกรรม

194
เล่มนันไม่ใช่หรือ คุณหนูไปนอนอ่านบนเตียงเถอะนะ
เจ้าคะ บ่าวจะให้หลีฮวาคอยพัดให้”

แดดร้อนเสียทีไหนกัน? วันนีท้องฟ้าก็มืดครึมต่างหาก?
แต่เมือเห็นแววตาตําหนิของอีกฝ่ ายแล้ว เสินเวยจําต้อง
ชักเท้ากลับไปแต่โดยดี

วรรณกรรมนางอ่านเสียจนเอียนตังนานแล้ว เขียน
หนังสือก็ไม่มีอารมณ์ เย็บปั กถักร้อยหรือ? อากาศร้อน
อย่างนี มือมีเหงือ แม้แต่เข็มก็จบั ไม่อยูแ่ ล้วจะทําอย่าง
ไร เสินเวยเดินวนไปทัวห้องราวกับหนูติดจัน

"คุณหนูเลิกเดินไปมาสักทีเถอะเจ้าค่ะ บ่าวตาลาย"
หลีฮวาก็สงสารเด็กสาวเช่นกัน แต่นางไม่กล้าขัดคําสัง
195
ของแม่นมกู้ พูดตามจริง ตอนทีเห็นคุณหนูกลับมา นาง
ก็ตกตะลึงตาค้าง ท่านไม่เพียงแค่ผอมจนน่าตกใจเท่า
นัน อีกทังยังดําลงมาก หากไม่เปล่งเสียงออกมานางก็
ไม่อยากเชือว่านีคือคุณหนู ไม่แปลกใจเลยทีแม่นมกูถ้ งึ
กับร้องไห้อยูต่ รงนัน

“ใช่แล้วเจ้าค่ะคุณหนู ท่านอดทนอีกสามสีวันเถอะเจ้า
ค่ะ แม่นมกูบ้ อกว่าขอเพียงท่านอ้วนสมบูรณ์ได้เหมือน
ดังเดิมก็จะให้ทา่ นออกไป" เหอฮวาก็ช่วยพูดอีกแรง

แม่นมกูม้ อบหมายหน้าทีเฝ้าคุณหนูให้กบั นางและพีหลี

ฮวา ถ้าหากพวกนางสองคนเฝ้าคุณหนูไว้ไม่ได้จะต้องมี
จุดจบน่าอนาถ ไม่เห็นเยียกับเถาฮวาหรือต้องทําความ
สะอาดเรือนทังหลังทุกวัน

196
กลับมาอ้วนสมบูรณ์เหมือนเดิม? เสินเวยกระตุกมุม
ปาก นีเลียงหมูหรือ นางผอมลงเสียทีไหน ในระยะนี
นางกําลังผอมเพรียวต่างหาก แม่นมกูช้ อบทําเรืองเล็ก
ให้เป็ นเรืองใหญ่ ทีน่าชังทีสุดก็คือคนสนิทของนางกลับ
ทิงนางไปเป็ นพวกของแม่นมกูเ้ สียแล้ว หลงลืมของ
กํานัลต่างๆ ทีนางเคยมอบให้ ในช่วงเวลานีเสินเวยรูส้ กึ
ว่าชีวิตตนไม่ได้สขุ สบายอีกแล้ว

"ใกล้จะถึงการรสอบในฤดูใบไม้รว่ งแล้วใช่หรือไม่" อยูๆ่

เสินเวยก็นกึ ขึนมาได้ นางจําได้วา่ การสอบนีจะจัดขึนใน
เดือนทีแปดของทุกปี

เรืองนีหลีฮวาพอรู ้ "อีกห้าวันก็จะถึงแล้วเจ้าค่ะ นาย

197
น้อยเส้าจวินของบ้านนายผูเ้ ฒ่าเดินทางไปในเมืองหนึง
เดือนแล้ว นายท่านใหญ่กบั นายท่านสามพาไปด้วยตัว
เอง บอกว่าหากไปก่อนจะได้หาทีพักสงบๆ จะได้มี
สมาธิทบทวนบทเรียนเจ้าค่ะ"

ก่อนจะไปนายผูเ้ ฒ่ายังพานายน้อยเส้าจวินมาคารวะ
ท่านซูดว้ ย สนทนากันครูใ่ หญ่ วันต่อมานายน้อยก็ออก
เดินทาง

"อ้อ" เสินเวยพยักหน้ารับรู ้ จริงสิ ปี นีเจียงเฉินก็จะเข้า

ร่วมการสอบฤดูใบไม้รว่ ง เวลานีคิดว่าเขาน่าจะไปถึงใน
เมืองแล้ว?

กล่าวกันว่าการสอบคัดเลือกขุนนางในสมัยโบราณมีผู้
198
คนแห่กนั มาเข้าร่วมมากมาย ยากกว่าการสอบเข้า
มหาวิทยาลัยเสียอีก ได้ยินว่านักศึกษามหาวิทยาลัยใน
ยุคปั จจุบนั เทียบเท่ากับซิวไฉในสมัยโบราณเท่านัน
เสินเวยอยากไปดูการสอบในเมืองจริงๆ นางอยากไป
อยากไปจริงๆ! แต่แม่นมกูไ้ ม่ยอม แล้วนางจะมีทางใด
ได้เล่า

คนเราเอาแน่เอานอนไม่ได้ กลางวันเพิงบ่นถึงเจียงเฉิน
ตกคําคนสนิทของเจ้าหนุ่มคนนันก็มาหาถึงที

คนทีมาก็คือฟู่ ไป่ ชวน เมือเห็นเสินเวยก็คกุ เข่าลงกับพืน

อ้อนวอนให้ช่วยชีวิต ถึงแม้เขาจะนึกสงสัยว่าแม่นาง
น้อยตรงหน้าจะทําอะไรได้ แต่จดหมายทีต้าอูส่ ง่ มาบอก
ว่าให้คกุ เข่าขอให้คณ
ุ หนูเสินช่วยชีวิต

199
เสินเวยชะงักไปชัวขณะหนึง ก่อนจะลุกขึนยืน "อะไร
นะ ช่วยชีวิต?"

ไม่ได้ฟังผิดไปใช่หรือไม่ "เจ้านายของเจ้าเป็ นอะไรไป"

ฟู่ ไป่ ชวนส่ายหน้า "เรียนคุณหนู ผูน้ อ้ ยไม่รูเ้ รืองโดย

ละเอียด รูแ้ ต่เพียงว่าดูเหมือนจะเกิดเรืองกับนายท่าน
ต้าอูเ่ สียวอูก่ ็ถกู คุมตัวไว้ ไม่ง่ายเลยกว่าจะขอให้สาวใช้
ทีทํางานปั ดกวาดช่วยส่งข่าวให้ผนู้ อ้ ย หากไม่ใช่เพราะ
ได้รบั ข่าว ผูน้ อ้ ยก็คิดว่านายท่านไปถึงในเมืองนานแล้ว
ขอรับ"

200
ตอนทีได้รบั ข่าว ฟู่ ไป่ ชวนก็แปลกใจมากเช่นกัน เขารูว้ า่
นายท่านต้องเข้าสอบฤดูใบไม้รว่ ง แต่อกั ษรทีเขียนอยู่
บนกระดาษก็เป็ นลายมือของต้าอูจ่ ริงๆ เขากล้าชักช้า
รีบขีม้าออกจากเมืองตอนคําในทันที

ฟู่ ไป่ ชวนรูส้ กึ ประหลาดใจ แต่เสินเวยกลับเข้าใจในทันที

เจียงเฉินเด็กน้อยผูน้ ่าสงสัยคนนันจะต้องถูกกักบริเวณ
ให้อยูแ่ ต่ภายในจวน โชคดีทีนางกลับมาแล้ว หากยังชัก
ช้ากว่านีอีกสามสีวัน การสอบฤดูใบไม้รว่ งปี นีเจียงเฉิน
คงหมดหวังแล้ว

หึ เจ้าหนุ่มผูน้ ีเหตุใดจึงอับโชคเพียงนี? เสินเวยเห็นคน

โชคร้ายกว่าตัวเอง ในใจก็รูส้ กึ เบิกบานขึนมาในทันที
หากไม่ใช่เพราะฟู่ ไป่ ชวนอยูต่ รงหน้านางอยากจะ

201
หัวเราะดังๆ ออกมาสักสามที

“ไปบอกจางสงให้เตรียมรถ อีกเดียวข้าจะออกเดินทาง
ไปในตัวอําเภอ" เสินเวยสังความเสร็จก็เดินเข้าไป
เปลียนเสือผ้าในห้อง นางจิตใจเบิกบานมาก กําลังคิด
ว่าอยากจะไปเทียวชมในเมือง โอกาสก็ลอยมาถึงที ทัง
ยังมีเหตุผลทียิงใหญ่มากด้วย! เจียงเฉินเด็กน้อยผูอ้ บั
โชคช่างเป็ นดาวนําโชคของนางจริงๆ! เสินเวยยอมรับ
ในเรืองนีอีกครัง!

เมือเสินเวยทีแต่งกายเป็ นชายเดินออกมา ฟู่ ไป่ ชวนก็

พลันตกตะลึงตาค้าง "นี? นีใช่?" นีใช่เด็กหนุ่มคนที
ชนะพนันและหอบเงินหนึงหมืนตําลึงหนีไปจากโรงพนัน
จนทําให้เขาถูกนายท่านก่นด่าเสียยกใหญ่ เป็ นคนผูน้ นั
202
ไม่ใช่หรือ

เสินเวยเหลือบมองเขา ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่รบี ร้อนว่า

"นีนันอะไรกัน ก็แค่เงินหนึงหมืนตําลึงเท่านัน นายท่าน
ของเจ้ายังไม่ถือสา แล้วเจ้าจะเดือดร้อนอะไร" ก่อนจะ
หันไปสังหลีฮวาว่า "เรียกเถาฮวากับท่านหมอหลิวมา
ที" เพือเป็ นการป้องกันเหตุรา้ ย พาท่านหมอไปด้วยจะ
วางใจกว่า

เป็ นคุณหนูทา่ นนีจริงๆ ด้วย! ฟู่ ไป่ ชวนดวงตาเบิกกว้าง

มากขึน เขาตามหานางอยูส่ ามเดือน คิดไม่ถงึ ว่าคนผูน้ ี
ยังเป็ นสหายของนายท่านอีกด้วย! แต่วา่ นายท่าน
ทราบหรือไม่

203
"เอาล่ะๆ เจ้าอย่าคิดเล็กคิดน้อยเหมือนพวกผูห้ ญิงเลย
เจ้านายของเจ้ายังมอบเงินให้คณ
ุ หนูของเราอีกหนึงหมืน
ตําลึงด้วย เขามีเงินมากมายไม่ไยดีเงินเพียงเท่านีหรอก
รีบไปช่วยนายท่านของเจ้าจะดีกว่า" เฉียนเป้าโอบไหล่
ของฟู่ ไป่ ชวนไว้ราวกับเป็ นพีน้องทีสนิทสนมกัน

ฟู่ ไป่ ชวนไม่รูจ้ ะพูดอย่างไรดี เขาคิดเล็กคิดน้อยหรือ?

นันเงินหนึงหมืนตําลึงเชียวนะ! ไม่ใช่แค่หนึงตําลึงหรือ
สิบตําลึง เหตุใดเมือเทียบกับคนเหล่านีแล้ว เขารูส้ กึ ว่า
ตัวเองเป็ นกบในกะลา ภายหลังนายท่านยังให้เงินคุณ
หนูเสินอีกหนึงหมืนตําลึง นีหมายความว่าอย่างไร เขา
กะพริบตามึนงง คิดว่าตัวเองเงียบปากไว้จะดีกว่า

ยังไม่ทนั จะออกจากคฤหาสน์ แม่นมกูก้ ็รบี ร้อนเข้ามา

204
"ดึกดืนอย่างนีคุณหนูจะไปทีใดเจ้าคะ" เมือเห็นเสือผ้า
บนร่างบางก็มีลางสังหรณ์บางอย่าง

เสินเวยวางสีหน้าสุขมุ แต่ในใจกลับเบิกบานยิงนัก "แม่

นม ช่วยชีวิตคนก็เหมือนช่วยดับไฟ ข้าต้องรีบไป กลับ
มาแล้วจะเล่าให้ฟัง มีจางสง เฉียนเป้า หมอหลิวไปกับ
ข้าด้วย ยังมีสงใดต้
ิ องกังวลอีก" กล่าวจบก็สาวเท้าเดิน
นําออกไป

แม่นมกูไ้ ด้ฟังก็ยงั ไม่วางใจ แต่วา่ คุณหนูเดินออกไปไกล

แล้ว นางยําเท้าอยูก่ บั ทีอย่างร้อนใจ

บรรพชนน้อยผูน้ ี ตังแต่ออกไปได้ครังหนึง นับวันจะยิง

ได้ใจมากขึนทุกที เป็ นแม่นางอายุสบิ สามปี แล้ว หากไม่
205
สงบเสงียมกว่านีจะเป็ นหญิงทีดีได้อย่างไร นางเคยรับ
ปากฮูหยินว่าจะดูแลคุณหนูอย่างดี

รถม้าสองคัน จางสงและเฉียนเป้ารับหน้าทีเป็ นคนขับ

ฟู่ ไป่ ชวนขีม้าตามมาด้านหลัง พวกเขามุง่ หน้าไปยัง
อําเภอผิงหยางอย่างรีบเร่ง

ในรถม้าเสินเวยบอกกับเด็กหญิงตัวน้อยเสียงเบาว่า
"เถาฮวา คุณหนูจะพาเจ้าไปเทียวชมในเมือง หา
ของอร่อยกิน เจ้าว่าคุณหนูดีกบั เจ้าหรือไม่ ไม่พาคนอืน
พาเจ้ามาแค่คนเดียว" ในใจของเด็กสาวทังดีใจและ
ตืนเต้น ดวงตาเป็ นประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า
ไม่มีอาการง่วงนอนสักนิด

206
เถาฮวาทีเดิมทียงั ง่วงซึม เมือได้ยินว่าจะได้กินของอร่อย
นางก็พลันกระปรีกระเปร่าขึนมาในทันที "กิน
ของอร่อย! คุณหนูใจดีทีสุด!"

ความคิดของสองนายบ่าวไม่เหมือนกัน แต่ทงสองก็
ั ยมิ
เบิกบานราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ!

207
 ตอนที 56 พีสาวก็คือดอกไม้ทีสร้างแรงบันดาลใจ

เพราะรีบเร่งเดินทาง เพียงไม่นานก็มาถึงอําเภอผิงหยาง
ประตูเมืองปิ ดนานแล้ว แต่ฟไป่ ู่ ชวนได้จ่ายเงินก้อนใหญ่
ให้ยามเฝ้าประตูไว้ก่อนแล้ว ดังนันจึงเรียกให้อีกฝ่ าย
เปิ ดประตูให้ได้อย่างง่ายดาย กลุม่ คนผ่านประตูเข้าไป
ตามลําดับ ก่อนจะแฝงตัวในความมืดอีกครัง

ตระกูลเจียงตังอยูท่ างใต้ของเมือง เป็ นคฤหาสน์หลัง

ใหญ่ทีน่าเกรงขาม เสินเวยไม่ได้ลอบเข้าไป นางกับ
208
หมอหลิวและเถาฮวารออยูบ่ นรถม้า ฟู่ ไป่ ชวนนําจางสง
และเฉียนเป้าปี นกําแพงเข้าไป ใช้เวลาไม่นาน ยังไม่ถงึ
ครึงชัวยามก็เห็นจางสงและเฉียนเป้าหามใครคนหนึง
ปี นออกมา ฟู่ ไป่ ชวน ต้าอูแ่ ละเสียวอูต่ ามมาด้านหลัง

"รีบไปเร็ว นายน้อยยังหมดสติอยูเ่ ลย ต้องหาหมอมาดู

อาการ" ต้าอูบ่ อกอย่างรีบร้อน

"รีบประคองขึนรถม้า ฟู่ ไป่ ชวนเจ้าเป็ นเจ้าถิน มีสถานที

ปลอดภัยไปหรือไม่ หากไม่มีพวกเราจะพาเขาไปโรง
เตียม" เสิยเวยกล่าว

เขายังไม่ทนั ได้เอ่ยปาก เสียวอูก่ ็ชิงตอบเสียก่อน "คุณ

หนูเสิน นายน้อยของพวกเรามีบา้ นหลังหนึง นอกจาก
209
ข้าและพีชายก็ไม่มีใครรู"้

"ได้ ไปทีนันกัน นําทางเร็ว!" เด็กสาวตัดสินใจเด็ดขาด

ในทันที ก่อนหน้านีนางพอจะคาดเดาได้วา่ เจียงเฉินน่า
จะถูกกักบริเวณ เพียงแต่คิดไม่ถงึ ว่าจะถูกพิษด้วย ก็ไม่
รูว้ า่ เป็ นพิษชนิดใด มีฤทธิรุนแรงหรือไม่ รีบหาสถานที
ตรวจดูอาการจะดีกว่า

เสียวอูน่ งข้
ั างๆ จางสงคอยบอกทาง ทุกคนรีบมุง่ หน้าไป
ยังบ้านพักส่วนตัวของเจียงเฉิน ครังนีใช้เวลานานสัก
หน่อย ต้องเดินทางครึงชัวยามจึงจะถึงทีหมาย

เมือเข้ามาในบ้าน ต้าอูเ่ สียวอูร่ บี จุดตะเกียงและปูทีนอน

สามสีคนหามชายหนุ่มมาไว้บนเตียง ภายใต้แสงจากตะ
210
เกียงเสินเวยมองเห็นสีหน้าขาวซีดผิดปกติของเจียงเฉิน
แต่รมิ ฝี ปากกลับมีสีสด นางจึงขมวดคิวด้วยความฉงน
"ท่านหมอหลิว ท่านรีบดูอาการของเขาเถอะ" แม้แต่
คนทีไม่รูว้ ิชาแพทย์อย่างนางยังสังเกตเห็นความผิดปกติ
เลย เสินเวยพลันเคร่งเครียดขึนมา

ต้าอูเ่ สียวอูร่ บี หลีกทางให้ หมอหลิวก็ไม่เกียงงอน เขา

นังลงข้างเตียงตรวจชีพจรให้ชายหนุ่ม ผ่านไปชัวครูจ่ งึ
ชักมือกลับมา

"ท่านหมอ นายน้อยของข้าเป็ นอย่างไรบ้าง" เสียวอู่

เอ่ยถามอย่างร้อนใจ ในขณะทีต้าอูถ่ งึ แม้ไม่ได้พดู อะไร
แต่แววตาของเขาก็เผยความร้อนรนเหมือนกัน เด็กสาว
ก็อยากรูอ้ าการของเจียงเฉินเช่นกัน "มีเรืองอะไร ท่าน

211
หมอหลิวบอกมาได้ตามตรง"

สายตาของหลิวซือเฉวียนจับจ้องไปทีริมฝี ปากของเจียง
เฉิน ดวงตาทอแววสงสัย "คุณหนู นายน้อยเฉินท่านนี
ถูกพิษ พิษทีเรียกว่าพิษสีชาด ผูท้ ีถูกพิษชนิดนี ในคราว
แรกจะไม่ทนั สังเกต รูส้ กึ แต่เพียงว่าร่างกายอ่อนเปลีย
เพลียแรง จะค่อยๆ รูส้ กึ อ่อนเพลียมากขึนเรือยๆ เริม
ง่วงซึม สีหน้าซีดเซียว แต่รมิ ฝี ปากยิงมีสีแดงสดมากขึน
ทุกที ราวกับเครืองประทินโฉมทีสีแดงทีสุด ดังนันจึง
เรียกพิษชนิดนีว่าพิษสีชาด ท้ายทีสุดสีหน้าของคนทีถูก
พิษก็จะกลายเป็ นสีเขียวคลํา ทุกวันเวลาทีรูส้ กึ ตัวตืนจะ
ลดน้อยลงเรือยๆ จนกระทังตายไปทังทียังหลับฝัน"

เมือพวกเขาได้ยินสิงทีหมอหลิวกล่าวก็สะดุง้ ตกใจ โดย

212
เฉพาะต้าอูเ่ สียวอู่ สีหน้าของพวกเขาแสดงความหวัน
วิตกออกมาอย่างชัดเจน ชายทังสองคุกเข่าลงกับพืน
เบืองหน้าหลิวซือเฉวียน "ขอร้องท่านหมอโปรดช่วย
นายน้อยของเราด้วย อาการป่ วยของนายน้อยเหมือน
กับทีท่านกล่าวไว้ เมือครึงเดือนก่อน นายน้อยรูส้ กึ
เหนือยล้ามากกว่าทุกที เพียงแต่วนั นันอากาศร้อนมาก
จึงไม่เก็บมาใส่ใจ ผ่านไปอีกสามสีวันนายน้อยรูต้ วั แล้ว
ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็สายไปเสียแล้ว ทุกวันนาย
น้อยมีอาการง่วงซึม เวลารูส้ กึ ตัวตืนก็นอ้ ยลงเรือยๆ ฮูห
ยินอ้างว่านายน้อยป่ วยเพราะข้ากับเสียวอูด่ แู ลไม่ดีจงึ
ลงโทษพวกเรา สังให้พวกเราเฝ้านายน้อยไว้ ห้ามออก
ไปไหนแม้แต่กา้ วเดียว ทังยังหาคนมาเฝ้าประตูเรือนเอา
ไว้ นายน้อยฉวยโอกาสตอนทีรูส้ กึ ตัว แอบสังให้พวกเรา
ทังสองไปหาคุณหนูเสิน แต่พวกเราก็ถกู คุมตัวไว้ อย่า
ว่าแต่ออกไปเลย แม้แต่สง่ ข่าวก็ทาํ ไม่ได้ เมือเห็นว่าการ
213
สอบในฤดูใบไม้รว่ งใกล้จะมาถึงทุกที พวกเราก็ยงร้
ิ อน
ใจ วันนีไม่ง่ายเลยกว่าทีพวกเราจะหาโอกาสแอบออก
ไปพบสาวใช้ทีสนิทกัน ขอให้ช่วยส่งข่าวให้ ขอท่านหมอ
โปรดช่วยนายน้อยด้วยเถอะขอรับ!" ฟู่ ไป่ ชวนแววตา
วูบไหว ก่อนจะคุกเข่าขอร้องอีกคน

หลิวซือเฉวียนนิงเงียบไม่พดู จา เสินเวยจึงเอ่ยถามออก
ไป "ท่านหมอหลิวมีปัญหาอะไรหรือ?" เห็นเขาพูดถึง
พิษชนิดนีได้อย่างละเอียด เขาน่าจะสามารถแก้พิษได้?

คิดไม่ถงึ ว่าพ่อแม่ของเจียงเฉินจะลําเอียงจนถึงขนาด
วางยาพิษลูกในไส้อีกคนได้ลง ช่างน่าประหลาดจริงๆ!
ผืนป่ าช่างกว้างใหญ่ ไม่วา่ นกอะไรล้วนมีอยู่ เป็ นอีกครัง
ทีเสินเวยได้เปิ ดหูเปิ ดตา
214
หลิวซือเฉวียนขมวดคิวแน่น "คุณหนู บ่าวแค่คิดไม่ถงึ
ว่าจะได้เจอพิษชนิดนีทีนี พิษสีชาดสกัดออกมาจาก
หญ้าสีชาด หญ้าชนิดนีเติบโตบนเขาเทียนซานในแถบ
เหมียวอี เก็บมันมาไม่ใช่เรืองง่าย พิษชนิดนีแม้แต่ใน
เหมียวอีก็ไม่ได้เจอบ่อยๆ แม้แต่หมอของจงหยวนก็ไม่
เคยได้ยินชือ บ่าวรูจ้ กั มันเพราะตอนทีท่านพ่อยังเป็ น
หนุ่มเคยไปพํานักอยูท่ ีเหมียวอีระยะหนึง"

หากไม่ใช่เพราะสีรมิ ฝี ปากของเจียงเฉิน เขาก็ไม่มีทาง

คิดว่าเป็ นพิษสีชาด หากพูดตามเหตุผล พิษชนิดนีไม่น่า
จะปรากฏทีจงหยวนถึงจะถูก

"แล้วพิษสีชาดรักษาได้หรือไม่" เสินเวยถามปั ญหาที

215
ทุกคนเป็ นกังวล สนใจทําไมว่ามันหายากหรือไม่ ถอน
พิษให้ได้ก่อนเป็ นเรืองสําคัญกว่า

หลิวซือเฉวียนพยักหน้าช้าๆ "ถึงแม้พิษชนิดนีมีนอ้ ยคน

ทีจะรูจ้ กั แต่การถอนพิษนันไม่ได้ยากเย็นอะไร ตอนที
บ่าวมาได้นาํ สมุนไพรมาด้วยจํานวนหนึง เพียงแต่จะแก้
พิษของมันยังขาดอีกส่วนหนึง"

"ขาดอะไรหรือขอรับ บ่าวจะไปซือ" เสียวอูร่ บี พูอาสา

แววตาของเสินเวยวูบไหว เอ่ยถามต่อไปว่า "มีปัญหา

อะไรหรือ"

216
ท่านหมอเข้าใจความหมายของนาง จึงส่ายหน้า "ไม่มี
ขอรับ เพียงแค่ยาสมุนไพรธรรมดาสีห้าชนิดเท่านัน ร้าน
ขายยาทุกร้านมีขาย"

เสินเวยจึงเอ่ยว่า "จางสง เจ้ากับฟู่ ไป่ ชวนออกไปซือ

ต้าอู่ เจ้าอยูท่ ีนีคอยดูแลเขา ส่วนเสียวอูไ่ ปต้มนําร้อน
ต้มโจ๊ก อีกเดียวนายน้อยของพวกเจ้าฟื นแล้วจะได้กิน"
ส่วนนาง อยูท่ ีนีต่อไปจะมีประโยชน์อะไร ไปนอนดีกว่า

เช้าวันต่อมา เมือเสินเวยตืนขึนมาก็ได้ยินว่าเจียงเฉินฟื น
แล้ว ตอนทีนางไปเยียมก็เป็ นตอนทีเขากําลังจะกินยา
นางเห็นเขาขมวดคิวแน่น แสดงสีหน้ารังเกียจ มีตา้ อู่
เสียวอูค่ อยกล่อมอยูข่ า้ งๆ "นายน้อย ท่านเพิงจะถอน
พิษ ร่างกายยังคงอ่อนแรง จะไม่ดืมยาได้อย่างไรขอรับ
217
ท่านหมอหลิวบอกแล้วว่า ท่านถูกพิษมาเป็ นเวลานาน
ต้องดืมยาสามวันติดต่อกันจึงจะสามารถขจัดพิษทีเหลือ
ได้หมด นายน้อยท่านรีบดืมเถอะนะขอรับ เดียวถ้าเย็น
เสียก่อน ยาจะไม่ได้ผล"

"เหอะ คิดไม่ถงึ ว่าเจ้าจะกลัวการดืมยา!" เสินเวย

เหมือนจับจุดอ่อนของเจียงเฉินได้จงึ หัวเราะเยาะขึน

"ใคร ใครกลัวการดืมยา?!" เจียงเฉินจะยอมรับได้

อย่างไร ท่ามกลางสายตาเหมือนจะขบขันของเด็กสาว
เขาแสร้งวางท่าทีสขุ มุ ยกถ้วยขึนดืมจนหมดในครังเดียว
ก่อนจะส่งถ้วยยาคืนให้ตา้ อูท่ ีอยูข่ า้ งๆ ด้วยสีหน้าราบ
เรียบ "ชายอกสามศอกอย่างข้าจะกลัวการกินยา
หรือ?" ตีให้ตายก็ไม่ยอมรับเด็ดขาด เพียงแต่เหตุใดยา
218
นีจึงได้ขมเพียงนีเล่า เขากัดฟั นแน่นกลันความรูส้ กึ
สะอิดสะเอียนไว้

เมือสบกับแววตาวิงวอนของต้าอู่ เสินเวยจึงไม่พดู เรืองนี

อีก นางกวาดตามองเจียงเฉินอย่างสํารวจ สีหน้ายังคง
ซีดเซียว เพียงแต่เริมมีสีแดงระเรือบางแล้ว สีของริม
ฝี ปากกลับมาเป็ นปกติแล้ว เขาเอนพิงกับหัวเตียง เผย
ภาพหนุ่มรูปงามทีกําลังเจ็บป่ วย

“จุ๊ๆ เจ้าใช้ได้จริงๆ คิดไม่ถงึ ว่าเกือบจะทําให้ตวั เองต้อง

สินชีพเสียแล้ว" เสินเวยเริมแสดงความปากคอเราะราย
ออกมา "ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้อีกแล้ว ว่ามา จะตอบแทน
คุณหนูผนู้ ีอย่างไร"

219
เจียงเฉินยิมข่มขืน พูดทีเล่นทีจริงว่า "ต่อไปวันหน้า ข้า
จะทําตามบัญชาของคุณหนูดีหรือไม่"

เสินเวยรูส้ กึ เหมือนหัวใจของตัวเองเต้นแรงขึนมา นาง

มองอีกฝ่ ายตรงๆ ผ่านไปนานจึงเบ้ปากออก "ชิ ไม่มี
ความจริงใจสักนิด เจ้าเอาเงินให้ขา้ ยังจริงใจมากกว่า"

ครังก่อนแค่ออกแรงช่วยก็เก็บเงินจากเขาได้หนึงหมืน
ตําลึงแล้ว ครังนีทังปี นกําแพงทังถอนพิษ ลงแรงไปมาก
ถึงอย่างไรอย่างน้อยๆ ก็ตอ้ งสองสามหมืนตําลึง

เจียงเฉินใจกว้างเป็ นอย่างมาก "ได้สิ ก่อนหน้านีเจ้า

เอาไปสองหมืนตําลึงแล้ว ยังอยากได้อีกเท่าไหร่ เจ้าไป

220
ทวงกับต้าอู่ เงินของข้า เขาเป็ นคนดูแล"

เสินเวยแสดงสีหน้าเหยียดหยามออกมาในทันที "ฟู่ ไป่

ชวนเอาเรืองนันมาฟ้องเจ้าแล้วหรือ หึ ผูช้ ายอกสาม
ศอกปากมากเสียจริง มิน่าเล่าจางสงจึงได้บอกว่าเขาคิด
เล็กคิดน้อย"

หนึงหมืนตําลึง ถือว่านางไว้ไมตรีแล้ว? ด้วยวิธีการของ

นางไม่ได้พนันจนโรงพนันของเจ้าหมดตัวก็ควรจะดีใจ
แล้ว

เจียงเฉินเองก็ไม่ได้โกรธเคือง เขาเอนพิงเข้ากับหัวเตียง
ด้วยใบหน้าเปื อนยิม สายตาทีต้าอูเ่ สียวอูใ่ ช้มองเสินเวย
ยิงเต็มไปด้วยความซาบซึง กีปี มาแล้วทีนายน้อยของ
221
พวกเขาไม่ได้ยมจริ
ิ งๆ ไม่มีใครใส่ใจเรืองทีฟู่ ไป่ ชวนนํา
มาฟ้อง

อยูเ่ สินเวยก็รูส้ กึ หดหูข่ นมา

ึ ถ้าหากเจียงเฉินไม่ยอม
นางจะพยายามคิดหาทางฉกชิงเงินของเขามา นางชอบ
เห็นคนอืนหวงแหนของรักของหวงเป็ นทีสุด เวลานีเจียง
เฉินยอมมอบให้นางอย่างใจกว้าง เด็กสาวกลับรูส้ กึ น่า
เบือ

"พักรักษาตัวเถอะ ไม่ตอ้ งคิดมาก" เสินเวยเปลียนหัว

ข้อสนทนา นางกําลังปลอบใจอีกฝ่ าย ถึงอย่างไรเจียง
เฉินก็เป็ นสหายคนแรกในชาติภพนี เป็ นสหายกัน ถึงแม้
จะมีไว้รดี ไถ แต่บางครังก็ตอ้ งปลอบใจกันบ้าง

222
"ขอบใจทีเป็ นห่วง แต่วา่ การสอบฤดูใบไม้รว่ งครังนี ข้า
จะเข้าสอบ" แววตาของเขาดุดนั ขึน เขาคิดไม่ถงึ ว่าพ่อ
แม่ของเขา พีชายแท้ๆ ของเขา จะรีบร้อนอยากให้เขา
ตายขนาดนี กล่าวกันว่าลูกคือเลือดเนือทีมารดาคลอด
ออกมา หรือว่าเขาออกมาจากซอกหิน? เขาไม่เพียงผิด
หวัง ทังยังเคียดแค้นมากด้วย เคียดแค้นจนอยาก
ทําลายทุกอย่าง ดังนันเขาร้อนใจอยากเข้าสอบโดยเร็ว
อยากเป็ นทีนับหน้าถือตาโดยเร็ว เขาอยากจะทําให้พวก
เขาเสียใจ ทําให้ชีวิตทีเหลือของพวกเขาติดอยูใ่ นวังวน
ของความชิงชัง

เสินเวยกะพริบตามอง ก่อนจะเผยสีหน้าดูแคลน "เรือง

ใหญ่สกั แค่ไหนเชียว คุม้ ค่าหรือ เพราะความผิดพลาด
ของคนอืน เจ้าจึงทําให้ตวั เองจมอยูใ่ นความเศร้าหมอง

223
ไม่มีความสุข เจ้าโง่หรือ ข้าจะบอกอะไรให้นะเจียงเฉิน
เจ้าเพิงเดินมาได้เท่านี ข้างนอกฟ้าดินกว้างใหญ่ไพศาล
เหตุใดเจ้าต้องมาจมอยูใ่ นบ่อนํานีด้วย เจ้าดูขา้ เจ้าควร
จะตังใจเรียนรูจ้ ากข้า"

ชายหนุ่มมีทา่ ทีประหลาดใจ ในขณะทีเสินเวยเชิดหน้า

ขึนวางท่าเป็ นราชินี "คุณหนูอย่างข้า หากเป็ นทีรักจะ
ถูกส่งมาอยูใ่ นสถานทีทุรกันดารอย่างนีหรือ? แต่ทกุ วัน
ข้าก็ยงั ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่ใช่หรืออย่างไร หากใคร
กล้าขวางทางข้า ข้าก็จะดับชีวิตมันเดียวนัน คนอืนไม่
ล่วงเกินข้า ข้าก็ไม่ลว่ งเกินคนอืน แต่หากใครทําร้ายข้า
แม้จะต้องตามล่าสุดขอบฟ้ามหาสมุทรข้าก็จะทําลาย
มันทังตระกูล! เจ้าคิดว่าตอนนีชีวิตของข้ามีความสุข
มากแค่ไหน เมือเทียบกับการถูกขังไว้เรือนด้านหลัง

224
ขนาดเท่าฝ่ ามือ อยูท่ ีนีสบายกว่าเป็ นไหนๆ ดังนัน เจ้า
ต้องเรียนรูจ้ ากข้า สายตาต้องกว้างไกล อํานาจจึงจะ
กว้างใหญ่ไปด้วย

นีเป็ นครังทีสองแล้วทีเสินเวยนําเรืองของตัวเองมาสอน
คนอืน ใคร่ครวญดูแล้ว นางก็เป็ นดอกไม้สร้างแรง
บันดาลใจจริงๆ! ไม่ยอมสยบ ไม่ยอมแพ้ เติบโตขึน
ท่ามกลางสภาพแวดล้อมทียากลําบาก ทังยังผลิบาน
เป็ นดอกทีงดงาม เสินเวยคิดแล้วก็กระหยิมยิมย่อง

225
 ตอนที 57 สอบคัดเลือกขุนนางไม่ได้มีไว้ให้คนสอบ

เจียงเฉินมีทา่ ทีมงุ่ มันมาก เป็ นตายอย่างไรก็จะไปร่วม

สอบครังนีให้จงได้ ต้าอูเ่ สียวอูเ่ กลียกล่อมจนคอแห้งก็ไม่
ทําให้เขาเปลียนใจ จนบ่าวทังสองต้องมาขอร้องเสินเวย

เสินเวยก็คิดว่าไม่มีอะไรเสียหาย อยากสอบก็สอบสิ
ตอนนันนางเป็ นไข้สงู จนต้องให้นาเกลื
ํ อแต่ยงั ฝื นไปสอบ

226
เข้ามหาวิทยาลัยเลย?

"ในเมือนายน้อยของพวกเจ้าตัดสินใจแล้ว เช่นนันก็ให้
เขาไปสอบเถอะ" เห็นชายทังสองสีหน้าไม่เห็นด้วย จึง
เอ่ยขึนว่า "หรือพวกเจ้าก็อยากเห็นนายน้อยของพวก
เจ้าต้องมีเรืองค้างคาใจถึงสามปี ?"

ด้วยนิสยั ของเจียงเฉินเป็ นไปได้มากว่าจะเป็ นอย่างนัน

คิดว่าเขาคงโทษตัวเองจนตาย

ต้าอูเ่ สียวอูค่ ิดจะค้าน แต่ก็กลืนคําพูดกลับลงไป พวก

เขาเติบโตมาพร้อมกับนายน้อย รูน้ ิสยั อีกฝ่ ายดี เมือคิด
ถึงผลทีตามมาก็ไม่กล้าขวางอีก

227
"แต่การสอบในฤดูใบไม้รว่ งใช้เวลาถึงเก้าวัน ร่างกาย
ของนายน้อยจะทนไหวหรือขอรับ" ต้าอูก่ งั วลเป็ นอย่าง
มาก ไม่สอบนายน้อยก็จะเสียใจ แต่ถา้ เข้าสอบแล้วเกิด
อะไรขึนระหว่างการสอบจะทําอย่างไร ยิงกว่านันคือ
นายน้อยเพิงจะถอนพิษ ร่างกายยังคงอ่อนแออยู่

เมือคิดดูแล้วเสินเวยก็เห็นจริงดังนันจึงไปไถ่ถามกับท่าน
หมอหลิว อีกฝ่ ายได้ฟังก็ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง ก่อนจะเอ่ย
ว่า "ก็ใช่วา่ จะไม่ได้ เพียงแต่ตอ้ งเตรียมตัวไปมากๆ อีก
เดียวบ่าวจะปรุงยาลูกกลอนทีทําให้สดชืนกระปรี
กระเปร่าให้นายน้อยเจียงพกติดตัวไปด้วย" หลิวซือ
เฉวียนก็เคยเรียนหนังสือ เข้าใจความรูส้ กึ ของเจียงเฉินดี

228
พอเถอะ ในเมือตัดสินใจจะเข้าสอบแล้วก็ตอ้ งเตรียมตัว
เดินทางไปในเมือง ยังมีเวลาอีกสีวันจึงจะเริมสอบ เวลา
ไม่คอยท่า!

บอกว่าจะไปก็ตอ้ งไป เพียงไม่นานพวกเขาก็เก็บ

ของออกเดินทางไปยังในเมือง เฉียนเป้ายังถือโอกาส
ตอนทีมีเวลาว่างกลับไปรับหลีฮวามาด้วย คุณหนูจะไป
เทียวในเมืองทีจัดการสอบ ไปครังนีใช้เวลาสิบกว่าวัน
ข้างกายไม่มีคนปรนนิบตั ิไม่ได้

ผูท้ ีเข้าสอบในฤดูใบไม้รว่ งเดินทางมาถึงก่อนแล้วหนึง

เดือน เช่นนีไม่เพียงสะดวกในการติดต่อสือสาร ทังยังได้
หาทีดีๆ พัก บางคนทีอยูห่ า่ งจากตัวเมืองมากเดินทาง
มาก่อนแล้วตังแต่สองเดือนก่อน

229
กลุม่ ของเสินเวยมาถึงตัวเมืองก่อนวันสองแค่สองวัน โรง
เตียมแต่ละแห่งเต็มหมดแล้ว บ้านพักดีๆ ทีอยูใ่ กล้กบั
กับสถานทีสอบถูกจองจนเต็มนานแล้ว เฉียนเป้ากับจาง
สงวนหาอยูค่ รึงวันก็ยงั หาทีพักไม่ได้

"คุณหนู นีก็เทียงแล้ว จางสงจองห้องรับรองไว้ทีหอ

ฝูหมัน รอเมือกินข้าวเทียงเสร็จแล้ว บ่าวกับจางสงจะไป
หาต่อขอรับ" เฉียนเป้ากลับมารายงานด้วยสภาพที
เหงือท่วมหัว

"โรงเตียมทุกแห่งเต็มหมดแล้ว?" แต่เสินเวยไม่เชือ ใน
ยุคปั จจุบนั นางเป็ นนักธุรกิจ นางก็ไม่เชือว่าเจ้าของโรง
เตียมเหล่านันจะไม่สาํ รองทีพักไว้เลย เพียงแต่เป็ นราคา
230
ก็พิเศษก็เท่านัน

เป็ นไปดังคาด แววตาของเฉียนเป้าฉายความลังเลอยูค่ รู ่

หนึง ก่อนจะตอบไปว่า "มีอยูแ่ ห่งหนึงขอรับ เรือนจอ
หงวนมีเรือนเล็กทีว่างอยู่ เพียงแต่ราคาสูงไปสักหน่อย"

แม่เจ้า! คืนละหนึงพันตําลึง เตียงก็ทาํ มาจากทองหรือ

อย่างไร ในสายตาของคนเรียบง่ายอย่างเฉียนเป้า เขา
ไม่มีทางสนใจ แต่ในเมือคุณหนูสนใจเขาก็ตอบไปตาม
ความจริง

"ต้องใช้เงินเท่าไหร่" เด็กสาวเอ่ยถามเสียงเรียบ

231
"คืนละหนึงพันตําลึงขอรับ" เฉียนเป้าคิดว่าเจ้าของ
เรือนจอหงวนอยากได้เงินจนเสียสติไปแล้ว เงินหนึงพัน
ตําลึงสามารถซือเรือนเล็กๆ สภาพไม่เลวได้หนึงหลัง แต่
เรือนแห่งนันกลับเช่าพักได้แค่หนึงคืน มีคนเช่าก็แปลก
แล้ว

"ดี ไม่ตอ้ งไปหาแล้ว พักทีเรือนจอหงวนนันก็แล้วกัน"

เสินเวยตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เมือครูพ่ วกนางก็ผา่ น
เรือนแห่งนันมาแล้ว ทีแห่งนันอยูใ่ กล้กบั สถานทีสอบ
มาก เดินเท้าไม่ถงึ สิบห้าทีก็ถงึ สถานทีทีดีเช่นนีเสินเวย
ย่อมไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไป ส่วนค่าเช่าคืนละหนึง
พันตําลึงนัน ตอนนีนางมีเงินมากมาย และนางก็เดิน
ทางมากับคนทีกําลังจะเข้าสอบ แล้วเจียงเฉินจะยอมให้
นางจ่ายหรือ?

232
เสินเวยเห็นเฉียนเป้ามีทา่ ทีลงั เล ไม่ยอมขยับ อีกทังยังมี
สีหน้าอมทุกข์ จึงเบนสายตามองไปทีเจียงเฉิน

เสินเวยก็รูห้ น้าทีเป็ นอย่างดี เขาวางถ้วยชาในมือลง

ก่อนจะสังความเสียงดัง "อีกเดียวเจ้ากับอาจารย์เฉียน
ไปเช่าเรือนจอหงวน"

เสินเวยเหลือบมองเฉียนเป้า ความหมายนันชัดเจน
ยิง...เห็นหรือยัง มีพอ่ หนุ่มคนซืออยู่ ทําไมพวกเราต้อง
จ่ายเงินด้วย

ไม่วา่ เฉียนเป้าจะเข้าใจหรือไม่ แต่เจียงเฉินกลับเข้าใจ

แจ่มแจ้ง ชายหนุ่มแทบจะพ่นชาออกมา เขาเป็ นพ่อ
233
หนุ่มคนซือหรือ? มีพอ่ หนุ่มคนซือทีไหนสง่างามและ
องอาจปานนันด้วยหรือ?

เรืองทีกลุม่ ของเสินเวยเข้าพักในเรือนหลักของเรือนจอ
หงวนทําให้เกิดความตกตะลึงเล็กๆ ในกลุม่ คน ผูเ้ ข้า
สอบคนอืนๆ ในเรือนจอหวนพากันกระซิบกระซาบกัน
ว่าผูท้ ีมาเช้าเป็ นลูกหลานจากตระกูลใด คนทีอิจฉาก็มี
ริษยาก็มี สลดก็มี ถึงขนาดมีคนหาข้ออ้างถามสอบถาม
กับคนดูแลร้าน แต่อีกฝ่ ายกลับบ่ายเบียงไปมาไม่ยอม
แพร่งพรายสิงใด

ช่างน่าขัน กิจการของเรือนจอหงวนของพวกเขาเจริญ
รุง่ เรือง นันเป็ นเพราะมีชือเสียงดี ชือเสียงดีมาได้อย่าง
ไร หากไม่ใช่เพราะซือสัตย์และเก็บความลับอยู่ จะ

234
แพร่งพรายความลับของแขกได้อย่างไรล่ะ คิดจะล้วง
ความลับจากปากเขาหรือ? อย่าได้ฝัน!

คนดูแลร้านวางท่าสูงส่ง สองมือไพล่หลังเดินเข้าไปใน
ห้อง ในใจนึกถึงคนเหล่านันทีพักอยูใ่ นเรือนหลัก บ่าวที
มาจองเรือนโยนตัวเงินมาให้อย่างหน้าตาเฉย คนคุม้ กัน
ร่างกํายําแลดูน่ากลัวมาก

เมือได้เห็นนายของคนเหล่านัน คนดูแลร้านยิงรูส้ กึ ตก
ตะลึง รูปลักษณ์โดดเด่นเหนือผูค้ นทัวไป แต่ก็ยงั เทียบ
เด็กหนุ่มอีกคนไม่ได้ ตนไม่อาจใช้คาํ พูดพรรณนาถึงรูป
โฉมของอีกฝ่ ายได้ รูส้ กึ เพียงแค่วา่ คุณชายน้อยท่าที
เกียจคร้านผูน้ นกลั
ั บน่าเกรงขามจนไม่อาจสบตาตรงๆ
ได้ ดวงตาของเขาราวกับมองทะลุจิตใจของผูค้ นได้ เขา

235
อยูม่ าครึงชีวิตแล้ว นีเป็ นครังแรกทีได้เห็นคุณชายทีสง่า
งามปานนี มีแค่ตระกูลขุนนางใหญ่ทีสืบทอดมาร้อยปี
เท่านันจึงจะสามารถบ่มเพาะออกมาได้ ตนต้องคอยรับ
ใช้ให้ดี

หลังจากแบ่งหน้าทีกันแล้ว เสียวอูค่ อยอยูร่ บั ใช้ขา้ งกาย

เจียงเฉิน ต้าอูร่ บี ร้อนออกไปจัดเตรียมข้าวของสําหรับใช้
ในการสอบ

สอบคัดเลือกขุนนางในยุคสมัยนีกับสอบเข้า
มหาวิทยาลัยในยุคปั จจุบนั นันแตกต่างกัน การสอบฤดู
ใบไม้รว่ งมีทงหมดสามสนามเก้
ั าวัน เมือเข้าไปแล้วห้อง
ย่อยสําหรับใช้เป็ นทีนังสอบจะถูกลงกลอน แม้จะเกิดไฟ
ไหม้ก็ตอ้ งรอให้การสอบสินสุดลงจึงจะเปิ ดประตูให้ กิน

236
ดืมขับถ่ายนอนล้วนต้องทําภายในนี อากาศร้อนปานนี
สามารถคาดเดาได้วา่ บรรยากาศจะเลวร้ายเพียงใด
เสินเวยคิดถึงภาพนันพลันรูส้ กึ ครันเนือครันตัวขึนมา น่า
กลัวจริงๆ โชคดีทีนางไม่ตอ้ งเข้าสอบ

"เจ้าพักผ่อนเถอะ รําเรียนมาหลายปี แล้ว ความรูค้ งไม่

หายไปเพียงเพราะไม่ได้อา่ นหนังสือสองวันหรอก
เตรียมจิตใจให้พร้อมจะดีกว่า" เสินเวยเห็นร่างผอมบาง
ของเจียงเฉินนังอยูท่ ีโต๊ะอดทนอ่านหนังสืออย่างตังใจก็
อดไม่ได้ทีจะเอ่ยเตือน ทีจริงแล้วอ่านหนังสือตอนนีก็ไม่
สําคัญแล้ว การสอบเข้ามหาวิทยาลัยในยุคปั จจุบนั ปิ ด
ให้นกั เรียนไปเทียวเล่นก็เพือนให้ทกุ คนปลดปล่อยความ
กดดัน เข้าสอบอย่างผ่อนคลาย

237
เสินเวยยอมวางหนังสือแต่โดยดี เขาลูบคิวด้วยรอยยิม
เศร้า "ชินเสียแล้ว ถ้าไม่อา่ นหนังสือก็ไม่รูจ้ ะทําอะไรดี"

ความรูส้ กึ เห็นใจฉายขึนในแววตาของเสินเวย ช่างเป็ น

เด็กทีน่าสงสารจริงๆ! แม้แต่เล่นสนุกก็ทาํ ไม่เป็ น มิน่า
เล่าครอบครัวจึงไม่คอ่ ยใส่ใจ เขาเป็ นพวกหนอนหนังสือ
หรือ

"ให้เจ้าทําอะไรทีไหนล่ะ พักผ่อน ตอนนีสิงทีเจ้าต้อง

การมากทีสุดก็คือการพักผ่อน มองดอกไม้ มองใบหญ้า
นอนหลับ ปล่อยสมองให้โล่ง ไม่ตอ้ งคิดอะไรทังนัน"
เสินเวยถ่ายทอดประสบการณ์ "ถ้าอยากอ่านหนังสือ
จริงๆ ก็อา่ นหนังสือบันทึกการเดินทางจะดีกว่า พวกสี
หนังสือห้าตํารา เจ้าอ่านมาหลายปี แล้ว ยังไม่เบืออีก
238
หรือ"

เสินเวยคลียิม เขารูว้ า่ เสินเวยพูดถูก แต่ความเคยชิน

ตลอดหลายปี มานีจะเปลียนกันได้ในเวลาเพียงชัวครู ่
เชียวหรือ แต่วา่ ได้สนทนาอย่างนีก็ดีเหมือนกัน

แม่นางน้อยผูเ้ ฉลียวฉลาด ปากคอเราะราย อารมณ์รา้ ย

แต่มีคณ
ุ ธรรมผูน้ ี ดูเหมือนมีความสามารถในการพูดชัก
จูงผูอ้ ืน อยูๆ่ เจียงเฉินก็รูส้ กึ ว่าภายในใจของเขาไม่ได้
โกรธแค้นมากมายอย่างนันแล้ว จริงอย่างทีนางว่า เขา
ต้องมีชีวิตทีดีจงึ เป็ นการแก้แค้นทีดีทีสุด

ยามเซิน[1]ต้าอูก่ ็กลับมา เขาซือข้าวของมามากมาย

เสินเวยเหลือบมองเล็กน้อย เห็นขนมถ้วยฟูหอ่ ใหญ่ จึง
239
เอ่ยถามขึนว่า "เจ้าซือขนมถ้วยฟูมาทําไมมากมาย" นี
จะกินมันทังสามมือเลยหรือ?

"เรียนคุณหนู ขนมถ้วยฟูนีเตรียมไว้ให้นายน้อยขอรับ
อากาศร้อน กินอาหารไม่อยูท่ อ้ ง ทุกคนล้วนซือขนม
ถ้วยฟูติดตัวไปด้วยทังนันขอรับ ของสิงนีสามารถเก็บไว้
ได้ ตอนทีจะกินก็ตดั แบ่งมาหนึงชินนึงด้วยนําร้อนก็ได้
แล้วขอรับ" ต้าอูอ่ ธิบาย

"การสอบใช้เวลาเก้าวัน เก้าวันนีก็จะให้กินแต่อนั นี
หรือ" เสินเวยชีไปทีห่อขนมอย่างรูส้ กึ เหลือเชือ นีใช้การ
สอบเสียทีไหน ไปรับโทษชัดๆ!

240
"ใช่เสียทีไหนล่ะขอรับ บ่าวยังเตรียมของกินอย่างอืนไว้
ให้ดว้ ย เพียงแต่อาหารเหล่านันกินแล้วไม่อยูท่ อ้ ง ดังนัน
จึงเตรียมไปน้อยหน่อยสามารถกินได้สกั สองวันแบบนัน
ขอรับ" ต้าอูต่ อบ

เสินเวยแววตาเป็ นประกาย ดึงตะกร้าทีจะนําติดตัวไป

ด้วยในวันสอบมาดูใกล้ๆ "นีใช้ทาํ อะไร" นางชีไปทีผ้า
นํามันพลางเอ่ยถามขึน

"นีคือผ้านํามันขอรับ สําหรับคลุมด้านบนของห้องย่อย
ทีใช้สอบ ใช้กนั แสงแดด ถ้าหากฝนตกก็กนั ฝนได้ดว้ ย
ขอรับ"

"แล้วอันนีล่ะ" เสินเวยชีมาทีขวดลายครามกล่าวถาม
241
ต่อไป

"นีคือนําฮัวเซียง มีสรรพคุณช่วยในการขับถ่าย สลาย

ความชืนและปรับสมดุลของลมปราณ อากาศร้อนเพียง
นี ถ้าหากเป็ นลมแดด ดืมสิงนีสักหน่อยจะช่วยได้มาก
ขอรับ"

"แล้วสิงนีล่ะ" ในกล่องนีบรรจุสงใดไว้
ิ

"นีคือกล่องเครืองปรุง ตอนทีนายน้อยนึงขนมถ้วยฟู ถ้า

หากปรุงรสสักหน่อย รสชาติก็จะดีขนขอรั
ึ บ”

...

242
เสินเวยถามนันนีถึงสิงทีอยูใ่ นตะกร้า สุดท้ายก็ลกุ ขึนยืน
ถอนหายใจยืดยาว รูส้ กึ โชคดียงนั
ิ กทีนางเกิดในยุคสมัย
ปั จจุบนั แม้จะข้ามภพมาก็ยงั เป็ นสตรี ในวินาทีนีนาง
รูส้ กึ นับถือต่อเหล่าบัณฑิตทีเข้าสอบคัดเลือกขุนนาง
เหล่านีเป็ นอย่างมาก

[1] ยามเซิน (申时) คือเวลาบ่ายสามถึงห้าโมงเย็น

243
ตอนที 58 สนามสอบภาคฤดูใบไม้รว่ งและคูแ่ ข่งนับ
หมืน

แค่ชวพริ
ั บตาเดียวก็ถงึ วันเริมสอบแล้ว เจียงเฉินไปสอบ
แค่คนเดียวแต่มีคนมาส่งถึงเจ็ดคน

244
รถม้าทีเดินทางมาไกลสัญจรไปมาหนาแน่นจนแทบขยับ
ไม่ได้ เจียงเฉินจําต้องลงจากรถและเดินไปยังสถานที
สอบ เฉียนเป้าอยูด่ า้ นหน้าคอยเปิ ดทางให้ ต้าอูเ่ สียวอู่
ถือขอบคอยคุม้ กันอยูใ่ กล้ เพียงพริบตาเดียวร่างของคน
ทังสีก็หายเข้าไปในกลุม่ คน

เสินเวยไม่ได้ลงจากรถม้า แต่นงมองฝู
ั งชนผูม้ าเข้า
สอบอยูด่ า้ นใน ร่างบางเผลอถอนหายใจออกมา การ
สอบคัดเลือกขุนนางดึงดูดผูค้ นได้มากมายจริงๆ

ออกไปดูความครึกครืนเพียงครังเดียว เสินเวยก็ไม่สนใจ
อีก เจียงเฉินต้องสอบเก้าวัน นอกจากต้าอูก่ บั เสียวอูท่ ี
คอยเฝ้าอยูด่ า้ นนอกแล้ว คนอืนๆ ก็ตามเสินเวยกลับที
พัก

245
อากาศร้อนปานนีก็ไม่มีใจจะออกไปเทียวชมเมือง
เสินเวยจึงเล่นหมากรุกกับหลิวซือเฉวียนอยูใ่ นทีพักเพือ
ฆ่าเวลา

เสินเวยเล่นหมากรุกได้ดีมาก เป็ นเพราะเคยฝึ กปรือฝี มือ

กับคุณปู่ มาแรมปี หลังจากทีเดินหมากได้เจ็ดแปดตัว
นางก็พบว่าฝี มือการเดินหมากของหลิวซือเฉวียนแค่พอ
ถูไถเท่านัน จึงเปลียนมาเล่นด้วยท่าทีสบายๆ ไม่เคร่ง
เครียด

นางวางหมากสีขาวลงไป "ท่านหมอหลิวคิดจะทําอย่าง
ไรต่อไป รอหลังจากทีกลับไปแล้วข้าจะส่งพวกท่านไป
เมืองหลวง!" เสินเวยยังไม่ลืมคําสัญญาทีให้ไว้กบั อีก
246
ฝ่ าย

หลิวซือเฉวียนยกหมากสีดาํ ขึน พลางขมวดคิวครุน่ คิด

ผ่านไปนานจึงวางลงบนกระดาน พลางตอบไปว่า "ไม่
รีบร้อน"

"เอ๋?" เสินเวยรูส้ กึ ประหลาดใจไม่นอ้ ย ในบรรดา

เงือนไขทังหมดทีเสนอแก่อีกฝ่ ายในคราวแรก ข้อทีดึงดูด
ความสนใจของอีกฝ่ ายได้มากทีสุดก็คือกลับเมืองหลวง
เหตุใดเวลานีจึงไม่รบี ร้อนแล้ว

หลิวซือเฉวียนลูบเคราเอ่ยว่า "บ่าวคิดว่าติดตามรับใช้
คุณหนูอยูท่ ีหมูบ่ า้ นตระกูลเสินก็เป็ นทางเลือกทีไม่เลว
ข้างกายคุณหนูยงั ไม่มีหมอใช่หรือไม่ บ่าวคิดว่าวิชา
247
แพทย์ของตัวเองพอจะใช้การได้ จึงอยากข่มความอาย
ร้องขอสักตําแหน่งจากคุณหนู หวังว่าท่านจะไม่
รังเกียจ"

สิงทีได้เห็นตลอดหลายวันมานีทําให้เขาเข้าใจมากขึน
และได้รูเ้ รืองทีพวกนางทําทีจวนเซวียนหมิง คุณหนูทา่ น
นีดูถกู นางไม่ได้ นางแข็งแรงกว่าบุรุษมาก หากพูดว่า
ระหว่างทีเดินทางมาเขามีความคิดนีอยูใ่ นใจ เช่นนันเขา
ก็ตดั สินใจได้เด็ดขาดก็ตอนทีได้เห็นท่านซูกบั พวกเฉียน
เป้า

เปิ ดหอยาไป่ เฉาทีเมืองหลวงแล้วจะมีประโยชน์อะไร?

ไร้กาํ ลังไร้อาํ นาจก็ยงั ถูกรังแกเช่นเดิม แต่หากติดตาม
คุณหนูทา่ นนีก็ไม่เหมือนกัน มีคณ
ุ หนูผสู้ งู ศักดิแห่งจวน

248
ท่านโหวให้พงพิ
ึ งก็ไม่ตอ้ งกลัวว่าจะถูกใครรังแกอีก และ
คนคุม้ กันในมือของนางก็เป็ นคนหนุ่มทีเอาการเอางาน
เมือถึงเวลานันตนก็เลือกสักคนมาเป็ นลูกเขย ซวีเอ๋อร์ก็
ไม่ตอ้ งแต่งกับคนนอก เขาได้เห็นอยูใ่ นสายตาตลอด
เวลา คุณหนูเมตตาเห็นแก่หน้าเขาคงไม่ปล่อยให้
ซวีเอ๋อร์ถกู เอาเปรียบ ความเป็ นอยูข่ องครอบครัวของ
เขาจะต้องดีขนเรื
ึ อยๆ เช่นนีไม่ดีกว่าการเปิ ดร้านยา
หรอกหรือ?

เสินเวยคิดไม่ถงึ จริงๆ ว่าอีกฝ่ ายจะยอมติดตามนาง แน่

นอนว่านางมีความสุขมาก "ยินดีตอ้ นรับ จะรังเกียจได้
อย่างไรล่ะ"

หลังจากผ่านเรืองของเจียงเฉิน เสินเวยจึงเห็นว่าวิชา

249
แพทย์ของอีกฝ่ ายเก่งกาจกว่าทีนางคาดคิดเอาไว้มาก
คฤหาสน์ตระกูลเสินรวมกันมีหลายสิบชีวิต เป็ นคน
ธรรมดาสามัญจะไม่ป่วยเลย นีจะเป็ นไปได้หรือ? นาง
คงไปเชิญหมอจากในตัวตําบลทุกครังไม่ได้ หากมีหมอ
ในคฤหาสน์ก็จะสะดวกขึนมาก

“เช่นนันครอบครัวของบ่าวฝากฝังกับคุณหนูแล้วขอรับ"
หลิวซือเฉวียนลุกขึนคํานับร่างบาง

เสินเวยไม่ได้หลบเลียง นีไม่ใช่การหยิงทระนง แต่นบั ตัง

แต่เสินเวยข้ามภพมาจนถึงตอนนีก็เกือบจะหนึงปี แล้ว
นางเริมเข้าใจกฎระเบียบบางอย่างของยุคสมัยนีบ้าง
แล้ว ถึงแม้นางจะอายุนอ้ ยอย่างไรแต่ก็เป็ นนาย

250
"ท่านหมอหลิวเกรงใจไปแล้ว นังเถิด พวกเราเดินหมาก
กันต่อเถอะ"

เมือนังลงอีกครังหลิวซือเฉวียนก็มีทา่ เปลียนไป ระมัด

ระวังกิรยิ ามากขึนหลายส่วน แววตาของเสินเวยเผย
ความเข้าใจ มุมปากยกยิมขึน

ยามโหย่ว[1] เสียวอูก่ ลับมาด้วยท่าทีเหม่อลอย

เสินเวยนังอยูใ่ นศาลากลางสวน เขาเดินผ่านไปด้านข้าง
ก็มองไม่เห็นนาง เด็กสาวรูส้ กึ แปลกใจ "เขาเป็ นอะไร
ไป หลีฮวาเจ้าไปถามดูหน่อยสิ" เขากับต้าอูเ่ ฝ้าอยูด่ า้ น
นอกสนามสอบไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงมีทา่ ทีเหม่อลอยเช่น
นี

251
หลีฮวารับคําแล้วจึงตามไป เพียงไม่นานเสียวอูก่ ็เดิน
ตามนางมาด้านหลังด้วยสีหน้าเหม่อลอย "คุณหนูเสิน"

"เจ้าก็ไปเฝ้าอยูน่ อกสนามสอบกับพีชายของเจ้าไม่ใช่
หรือ?" เสินเวยหยิบองุ่นเข้าปาก

“เรียนคุณหนูเสิน บ่าวกับพีชายผลัดกันออกมากินข้าว
บ่าวจึงถือโอกาสตอนทีมีเวลากลับมาเอาเสือกับผ่าห่ม
ขอรับ" ตกคํายังต้องเฝ้าอยูท่ ีนันอีก นําเสือกับผ้าห่มไป
ด้วย เขากับพีชายจะได้ผลัดกันหลับเอาแรง

"เหตุใดเจ้าจึงได้มีทา่ ทีเช่นนี? เกิดเรืองอะไรขึน"

เสินเวยถาม

252
สีหน้าของชายหนุ่มฉายความหวาดกลัวในทันที "คุณ
หนูเสินขอรับ เมือครูก่ ่อนทีบ่าวจะกลับมา คนผูห้ นึงถูก
หามออกมาจากในสนามสอบ ใบหน้าขาวซีด ไม่มีลม
หายใจแล้ว ได้ยินว่าเป็ นลมขอรับ"

นีเพิงจะวันแรก ยังต้องทนอีกแปดวัน ร่างกายของนาย

น้อยจะทนรับไหวหรือ? ถ้าหาก...ถ้าหาก...เสียวอูต่ วั
สันเทา ไม่กล้าคิดต่อไป

เสินเวยก็ตกใจมากเช่นกัน นีเพิงจะวันแรกก็หามคนออก
มาแล้ว กว่าจะครบเก้าวันจะมีคนถูกหามออกมาเท่า
ไหร่กนั

253
"นายน้อยของเจ้านํายาลูกกลอนทีท่านหมอหลิวปรุงขึน
ติดตัวไปด้วย ไม่เป็ นไรหรอก" เด็กสาวเข้าใจความรูส้ กึ
ของอีกฝ่ ายดี เขากับต้าอูต่ ิดตามเสินเวย เจียงเฉินกับ
ครอบครัวของเขาขัดแย้งกันเช่นนี นายไม่เป็ นไรก็ยงั พอ
ปกป้องพวกเขาได้ แต่หากเกิดเรืองกับผูเ้ ป็ นนาย
บ่าวอย่างพวกเขาคงหนีไม่รอด

"ขอบคุณคุณหนูเสินทีปลอบใจขอรับ" ชายหนุ่มฝื นยิม

ครูห่ นึงก็วิตกกังวลอีกครัง "คุณหนูเสิน บ่าวยังต้องไป
เปลียนกับพีชาย พรุง่ นีจะมาคารวะท่านอีกครัง"

"ไปเถอะ เจ้าก็ไม่ตอ้ งกังวลจนเกินไป นายน้อยของเจ้า

เป็ นคนดีสวรรค์จะต้องคุม้ ครอง การสอบของเขาจะต้อง
สําเร็จลุลว่ งไปได้ดว้ ยดี พรุง่ นีข้าจะให้จางสงและเฉียน
254
เป้าไปเปลียนกับพวกเจ้าสองคน" นิงเงียบไปครูห่ นึง
นางจึงเอ่ยต่อไปว่า "พรุง่ นีให้หมอหลิวไปเฝ้าด้วย" ถึง
แม้จะมีเรืองร้ายอะไรก็มีหมอช่วยรักษาได้ทนั ท่วงที

เสียวอูด่ ีใจมาก รีบคุกเข่าลงคํานับ "บ่าวขอบคุณคุณ

หนูทีเมตตา ท่านหมอหลิวก็ไม่ตอ้ งอยูเ่ ฝ้าตลอดเวลา
ไปแค่วนั ละสองครังก็พอแล้วขอรับ"

ชายหนุ่มเดินจากไปด้วยความยินดี แผนการเดินทาง
ของเสินเวยต้องเปลียนแปลงเสียแล้ว เดิมทีนางคิดจะ
กลับหมูบ่ า้ นตระกูลเสินพรุง่ นี แต่เมือได้ฟังคําพูดของ
เสียวอูจ่ งึ ตัดสินใจรอให้เจียงเฉินสอบเสร็จแล้วค่อยกลับ
ไปพร้อมกัน กว่าการสอบครังนีจะสินสุดยังมีเวลาอีก
หลายวัน ถึงอย่างไรก็ตอ้ งหาอะไรทํา
255
วันนีไม่มีแดดเป็ นวันทีหาได้ยาก เสินเวยพาสองสาวใช้
เดินเทียวไปบนถนน นางเคยได้ยินมาว่า ถนนสายหนึง
ทางตะวันตกของเมืองมีรา้ นขายอาวุธเปิ ดกิจการอยู่
เสินเวยจึงอยากเห็นอาวุธสมัยโบราณสักหน่อย

เมือนางเข้าไปในร้านขายอาวุธ ก็มีชายหนุ่มคนหนึงออก
มาต้อนรับ "คุณชายเชิญดูดา้ นในขอรับ”

ชายหนุ่มสีหน้ายิมแย้ม นําอีกฝ่ ายมายังชันวางทางด้าน

ตะวันตกด้วยท่าทีใส่ใจและระมัดระวัง "คุณชายเชิญ
ชมก่อน ดูวา่ มีชินทีถูกใจหรือไม่" เขายืนค้อมกายอยู่
ข้างๆ แต่สายตากลับลอบมองไปยังป้ายหยกทีเสินเวย
ผูกไว้ทีเอว
256
เท่าทีสังเกตตังแต่คณ
ุ ชายน้อยท่านนีเข้ามา เขาก็รูว้ า่ นี
เป็ นลูกค้ารายใหญ่ คุณชายวัยหนุ่มเหล่านีชืนชอบดาบ
หรือกระบีทีตีขนอย่
ึ างงดงามประณีตทีสุด ทังยังใช้จ่าย
ใจกว้าง เงินรางวัลก็มากกว่าค่าแรงของเขาทังเดือนเสีย
อีก

เสินเวยมองกระบีเล่มงามประดับอัญมณีทีวางอยูบ่ นชัน
มุมปากก็กระตุกขึน พูดอย่างหวานหูวา่ "สิงทีข้าต้อง
การดูคืออาวุธทีแท้จริง" ไม่ใช่ของประดับทีแขวนบน
กําแพงเหล่านี

"นีก็คืออาวุธขอรับ" ชายหนุ่มไม่เข้าใจ เหตุใดคุณชาย

น้อยท่านนีก็ดเู หมือนไม่คอ่ ยพอใจ? ก่อนหน้านีเหล่า
257
คุณชายผูม้ งคั
ั งเหล่านันเมือเห็นอาวุธเหล่านีก็จะดีใจ
มาก "อาวุธทีดีทีสุดในร้านของเราล้วนอยูท่ ีนีหมดแล้ว
ขอรับ คุณชายหลายท่านล้วนชืนชอบมัน"

เสินเวยเบ้ปาก คิดว่าชายหนุ่มผูน้ ีคงเห็นตนเองเป็ น

ทายาทตระกูลมังคังกระมัง ในตอนทีเสินเวยกําลังลังเล
ว่าจะเปลียนร้านดีหรือไม่ ทันใดนันคนดูแลร้านก็เข้ามา
"คุณชายเชิญดูทางด้านนีเถอะขอรับ"

เขาถลึงตาใส่ชายหนุ่ม ปกติก็ดเู ฉลียวฉลาดอยูบ่ า้ ง เหตุ

ใดจึงทําเรืองโง่ๆ เช่นนี คุณชายท่านนีแตกต่างกับคุณ
ชายเหล่านัน คุณชายท่านนีถึงแม้อายุยงั น้อย แต่จาก
ท่าทางการยืน เขาก็รูแ้ ล้วว่าแตกต่างกัน คุณชายท่านนี
มีวรยุทธ์ติดตัว มีฝีมือไม่เลวทีเดียว

258
คนดูแลร้านทํางานมานานกว่าชายหนุ่มสิบกว่าปี สาย
ตาจึงหลักแหลมกว่ามาก

เสินเวยตามอีกฝ่ ายมาหยุดหน้าชันวางด้านใน แสงแวว

วาวจากคมอาวุธนานาชนิดกรูเ่ ข้ามา ความตืนเต้นปะทุ
ขึนมาจากก้นบึงของหัวใจ ราวกับมีเสียงหนึงกําลังเรียก
นางอยู่ สายตาของนางกวาดมองอาวุธทีส่องประกายที
ละชินบนชันวาง สุดท้ายสายตาของนางก็มาตกทีดาบ
ง้าวบนชันด้านบนสุด แทบไม่ตอ้ งเสียเวลาครุน่ คิด นาง
หยิบมันมาไว้ในมือทันที

ดาบง้าวเล่มนีภายนอกดูเก่า ฝักดาบมีสนิมเกาะ จับ

แล้วรูส้ กึ หนักมือ เมือชักออกมา เสินเวยก็พลันนิงชะงัก

259
ไป ตัวดาบสีดาํ เงา อีกทังยังยาวและกว้าง แต่ไม่มีคม
ดาบ ราวกับเป็ นแค่เศษเหล็ก แววตาแปลกประหลาด
ฉายขึนในแววตาของนาง

"คนดูแล ดาบเล่มนีขายอย่างไร" เสินเวยถามเสียงขรึม

คนดูแลร้านคิดไม่ถงึ ว่าคุณชายท่านนีจะสนใจดาบง้าวที
ไร้คนใส่ใจเล่มนีจริงๆ แววตาเผยความผิดหวังออกมา
แต่ยงั ตอบกลับไปอย่างใส่ใจ "ดาบง้าวเล่มนีวางอยูใ่ น
ร้านมาเกือบสามสิบปี แล้ว เพราะไม่มีคมดาบเลยไม่มี
ใครสนใจ แม้บางครังจะมีคนถามแต่ก็ตดั ใจเพราะราคา
ของมัน"

พูดถึงตรงนีใบหน้าของเขาเกลือนไปด้วยความระอา
260
"ดาบเล่มนีบิดาของเจ้าของร้านส่งมา ต้องขายในราคา
หนึงร้อยตําลึงเท่านัน"

ใครจะยอมจ่ายเงินหนึงร้อยตําลึงเพือซือดาบง้าวขึน
สนิมกัน? ราคานีบิดาของเจ้าของร้านเป็ นผูก้ าํ หนด แม้
แต่เจ้าของร้านก็ไม่กล้าคัดค้าน ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงคนดูแล
ร้านฐานะตําต้อยอย่างเขา

ในตอนทีคนดูแลคิดว่าเสินเวยจะยอมตัดใจ ทันใดนันก็
ได้ยินคําพูดของเสินเวยดังขึน นางเอ่ยยว่า "หลีฮวา
เอาเงินหนึงร้อยตําลึงให้เขา ดาบเล่มนีข้าซือแล้ว"

อะไรนะ?! คนดูแลไม่กล้าเชือหูของตัวเอง จนกระทังตัว

เงินหนึงจํานวนร้อยตําลึงถูกยืนมาตรงหน้าเขาจึงดึงสติ
261
กลับมาได้ ความยินดีประเดประดังเข้ามา รีบห่อดาบ
ง้าวลงกล่องให้อย่างกระตือรือร้น "คุณชายน้อย นีคือ
ดาบของท่าน เชิญรับไปเถิด"

เสินเวยเมือซือดาบง้าวมาแล้วก็ไม่สนใจดูอย่างอืนอีก
คนดูแลร้านออกมาส่งนางถึงหน้าประตู เมือหมุนตัว
กลับเข้าไป รอยยิมบนใบหน้าก็ยงั ไม่เลือนหาย คนงาม
หนุ่มรีบเข้ามาประจบในทันที "คนดูแล ท่านว่าคุณชาย
น้อยท่านนันโง่หรือไม่" หากไม่ใช่คนโง่แล้วจะยอมจ่าย
เงินหนึงร้อยตําลึงซือเศษเหล็กหรือ?

คนดูแลยืนมือออกมาตบหน้าอีกฝ่ าย "เขาจะโง่หรือไม่
เจ้าจะยุง่ อะไรด้วย รีบไปรับแขกให้ขา้ ไป!" ใครจะสน
ว่าคนผูน้ นโง่
ั หรือไม่ ทีสําคัญคือดาบเหล็กเล่มนัน
262
ขายออกแล้ว ทังยังขายได้หนึงร้อยตําลึงจริงๆ อืม เขา
ต้องแจ้งข่าวดีนีแก่บิดาของเจ้าของร้าน ท่านจะต้องดีใจ
แน่ๆ

[1] ยามโหย่ว (酉时) คือช่วงเวลาตังแต่หา้ โมงเย็น

ถึงหนึงทุม่

263
 ตอนที 59 สอบเสร็จกลับบ้าน

หลีฮวาก็สงสัยเช่นเดียวกับคนดูแลร้าน "คุณหนู เหตุใด

ท่านจึงจ่ายเงินหนึงร้อยตําลึงซือเศษเหล็กล่ะเจ้าคะ"
นางคิดเช่นนีตังแต่อยูใ่ นร้านแล้ว แต่กลัวว่าคุณหนูจะไม่
พอใจจึงเก็บงําความสงสัยไว้

เสินเวยยกนิวขึนบอกอีกฝ่ ายให้เงียบ พูดเสียงเบาด้วย

ท่าทีลกึ ลับ "หลีฮวาเอ๋ย อย่าได้ดถู กู ดาบเหล็กเล่มนี
เด็ดขาด ครังนีพวกเราได้มาในราคาถูกมากแล้ว ไปๆ
264
รีบกลับกันเร็ว"

นีใช่ดาบขึนสนิมเสียทีไหนล่ะ? นีก็คือดาบหมืนโลหิตใน
ตํานานชัดๆ! ได้ของดีขนาดนีมาแล้ว ยังจะมองหาสิงใด
อีก รีบกลับทีพักดีกว่า

อะไรนะ? ดาบสนิมเขรอะเล่มนีคือสมบัติหรือ หลีฮวา

ไม่เข้าใจ นางตามคุณหนูกลับเรือนจอหงวนอย่างสับสน
มึนงง

เมือกลับไปถึงทีพัก เสินเวยก็เรียกเถียนเป้ากับจางสงมา
โอ้อวดอย่างดีใจว่า "ดูสิ ข้าซือสมบัติกลับมาชินหนึง"
นางเปิ ดกล่องหยิบดาบง้าวออกมาวางบนโต๊ะ

265
เดิมทีเฉียนเป้าและจางสงก็รูส้ กึ ตืนเต้น แต่เมือเห็นดาบ
สนิมเขรอะบนโต๊ะแล้ว ความผิดหวังก็ผดุ ขึนมาแทนที
จางสงแววตาวูบไหว ชัวขณะหนึงทีเขาไม่ได้เอ่ยสิงใด
แต่เฉียนเป้าทีทังปากไวและปากตรงกับใจเอ่ยขึนว่า
"คุณหนู นีก็เป็ นแค่ดาบสนิมเขรอะเล่มหนึงไม่ใช่หรือขอ
รับ ใช่สมบัติเสียทีไหนกัน? ซือมาในราคาเท่าไหร่หรือ
ขอรับ คงไม่ได้ถกู หลอกใช่หรือไม่ขอรับ" แม้แค่คมดาบ
ก็ไม่มี แม้แต่เชือดไก่ก็ยงั ทําไม่ได้ แล้วจะเป็ นสมบัติได้
อย่างไร

"หนึงร้อยตําลึง" เสินเวยยกนิวขึนส่ายไปมา เฉียนเป้า

ไม่รูค้ ณ
ุ ค่าของมัน นางจึงไม่โกรธสักนิด ถ้าหากดาบ
หมืนโลหิตดูออกได้ง่ายคงถูกคนอืนซือตัดหน้าไปนาน

266
แล้ว จะเหลือมาถึงนางได้หรือ?

"อะไรนะ หนึงร้อยตําลึง?!" เฉียนเป้าสะดุง้ เหมือน

แมวโดนเหยียบหาง "คุณหนู ซือทีร้านใดขอรับ นีจะ
ต้องถูกหลอกแน่ๆ ไปเถอะ พวกเราไปหาเขากัน"

หึ จะต้องเห็นว่าคุณหนูอายุยงั น้อยก็เลยพูดจาหลอก
ลวงนาง บอกว่าเศษเหล็กชินนีเป็ นสมบัติทีนํามาขาย
พ่อค้าหน้าเลือดเอ๊ย พวกเขาต้องไปหาตัวมัน หากไม่
ยอมคืนเงินจะพังร้านมันเสียเลย เขา พีเฉียนผูน้ ีไม่ใช่
คนทีจะมาล่วงเกินกันได้ง่ายๆ!

จางสงรังตัวเฉียนเป้าทีกําลังเดือดดาลเพราะเจ้านายถูก

267
เอาเปรียบ "พีใหญ่อย่าเพิงใจร้อน ฟั งคุณหนูก่อน"

เขาไม่เชือว่าคุณหนูจะถูกหลอก มีแต่นางทีจะไปหลอก
คนอืนเสียมากกว่า? ใครจะหลอกนางได้ ในเมือคุณหนู
บอกว่านีเป็ นสมบัติ เช่นนันนางก็ตอ้ งมีเหตุผลของนาง
เขาหันมองดาบง้าวเล่มนันอีกครัง มองซ้ายมองขวา แต่
ก็ไม่ได้เห็นอะไรทีแตกต่างไปจากเดิม

"บ่าวประสบการณ์นอ้ ย คุณหนูโปรดชีแนะด้วยขอรับ"
จางสงขอคําชีแนะอย่างถ่อมตัว

เสินเวยเลิกคิว "มองไม่ออกใช่หรือไม่ คุณหนูจะบอกให้

นะ นีก็ไม่ใช่ดาบง้าวธรรมดา นีคือดาบหมืนโลหิต”

268
ดาบหมืนโลหิตเล่มนี เสินเวยเคยได้ยินอาจารย์ของนาง
เล่าให้ฟัง ตอนทีอาจารย์ชีแนะความรูเ้ กียวกับอาวุธ
ต่างๆ แก่นางก็เคยพูดถึงดาบหมืนโลหิตนี ดาบเล่มนี
หากไม่เปื อนเลือดคนจะเป็ นเหมือนเศษเหล็ก มีเพียงได้
ดืมเลือดคนนับหมืนจึงจะเผยความอหังการของมันออก
มา จากตัวดาบสีดาํ ขลับจะส่องประกายเจิดจรัส

“ดาบหมืนโลหิต?” เฉียนเป้ากับจางสงร้องออกมา
อย่างตกใจ มันนันเอง? มันคือดาบหมืนโลหิต? ดาบ
ในตํานานทีตัดหัวคนได้โดยไม่เปื อนเลือด แววตาของทัง
สองเผยความฉงน

"ไม่เชือหรือ?" เสินเวยเลิกคิวขึน "ไปเถอะ คุณหนูจะ

269
ให้พวกเจ้าได้เห็นถึงอานุภาพของมัน" นางถือดาบเดิน
ผ่านประตูไปในสวน เฉียนเป้ากับจางสงติดตามมาด้าน
หลัง

"ดูให้ดีละ่ " เสินเวยแยกเท้าออกเป็ นท่านังม้า สองมือ

ตวัดดาบขึนสูง ออกแรงฟั นต้นไม้ใหญ่ตรงมุมกําแพง
ได้ยินเสียงเสียดสีเพียงครังเดียว ต้นไม้ใหญ่ก็ถกู ฟั นจน
โค่นล้มลงมา "เป็ นอย่างไรบ้าง เสินเวยยกดาบขึนอย่าง
พอใจ

ชายทังสองตาเบิกกว้าง ปากอ้าค้างด้วยความตกตะลึง
ขยับไปใช้มือลืบรอยฟั นบนต้นไม้ เรียบเลือยมาก! ช่าง
เป็ นดาบทีรวดเร็วจริงๆ! มิน่าเล่าจึงได้ยินคําเล่าลือว่าผู้
ทีถูกดาบหมืนโลหิตตัดหัวจะไม่รูส้ กึ ถึงความเจ็บปวด
270
“ดาบหมืนโลหิตจริงๆ ด้วย!" พวกเขามองไปยังดาบ
ในมือของเด็กสาว แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉาและ
ความคลังไคล้ มีชายคนใดบ้างทีไม่ชอบอาวุธ โดย
เฉพาะอาวุธทีมีชือ เหตุใดดาบทีร้ายกาจเช่นนีพวกตน
จึงหาไม่พบ เมือสองวันก่อนพวกเขาก็เคยเดินดูรา้ น
อาวุธบนถนนเส้นนัน เหตุใดจึงไม่เห็นดาบเล่มนีนะ ใน
ใจของเฉียนเป้าและจางสงเต็มไปด้วยความเสียดาย ใน
ขณะเดียวกันก็ดีใจกับคุณหนูดว้ ย

"คุณหนู คุณหนูขอรับ ให้ขา้ น้อยลองหน่อยเถอะขอ

รับ" เฉียนเป้าจับต้องไปยังตัวดาบดําขลับอยากจะลอง
ใช้ดู ทังๆ ทีไม่มีคมมีด ทําไมถึงคมเช่นนีล่ะ

271
เสินเวยส่งดาบไปให้ดว้ ยรอยยิม เฉียนเป้ารับมาดูอย่าง
ละเอียด ทังยังใช้มือลูบดู เสินเวยยังไม่ทนั บอกให้ระวัง
เฉียนเป้าก็รอ้ งอุทานออกมาแล้ว นิวชีมีเลือดไหลออก
มา ในวินาทีทีหยกลงบนตัวมีดก็ไม่เห็นแล้ว เฉียนเป้า
รูส้ กึ เหมือนมีแสงสีแดงส่องประกายวูบวาบ ราวกับตัว
ดาบทีดําขลับส่องสว่างมากขึน

"ไม่เป็ นไรใช่ไหม ดาบหมืนโลหิต ไม่ใช่ไม่มีคมดาบ มัน

แค่ดทู ือเท่านัน หากมันได้ดืมเลือดสด คมมีดก็จะ
ปรากฏออกมา" เด็กสาวกล่าว

"ไม่เป็ นไรขอรับ ไม่เป็ นไร แค่โดนบาดเล็กน้อยเท่านัน"

เฉียนเป้าบอกอย่างไม่ใส่ใจ เขาจับทางซ้าย ตากวาดดู
ทางขวา ยังคงกวัดแกว่งไม่หยุด

272
เสินเวยเห็นเขากําลังสนุกจึงหมุนกายเดินกลับห้อง แต่
เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากในสวน นัน
เป็ นเสียงต้นไม้ลม้ ไม่ตอ้ งมองก็รูว้ า่ เฉียนเป้ากําลังฟั น
ต้นไม้

เสินเวยยกยิมมุมปาก หันมาเอ่ยกับหลีฮวาว่า "ไปบอก

เฉียนเป้าว่า อย่าฟั นต้นไม้เสียหมด ขากลับโรงเตียม
อาจจะให้พวกเราชดใช้เงิน" คิดว่าตอนนีคงต้องชดใช้
เงินแล้ว นางได้ยินเสียฟั นเจ็ดแปดครังแล้ว ชดใช้ก็ชดใช้
เถอะ ใครใช้ให้วนั นีนางอารมณ์ดีละ่

เพียงพริบตาเดียวก็ผา่ นไปแล้วเก้าวัน วันสุดท้าย

เสินเวยก็ไปรับเจียงเฉินด้วย หน้าก้งเยวียนซึงเป็ นสถาน
273
ทีสอบคัดเลือกขุนนางระดับท้องถินเต็มไปด้วยกลุม่ คนที
มารอ ทุกคนมีสีหน้าร้อนใจและรอคอย

สัญญาณเสร็จสินการสอบดังขึน ประตูใหญ่ของก้งเยวีย
ทีปิ ดตายมาเก้าวัน ในทีสุดก็เปิ ดออก "ออกมาแล้ว
ออกมาแล้ว" ผูค้ นกรูเ่ ข้าไปด้านหน้า

ต้าอูเ่ สียวอูเ่ ขย่งเท้า มองไปยังประตูใหญ่ รอคอยนาย

น้อยของตัวเองอย่างร้อนใจ ออกมาสิบกว่าคนแล้วยังไม่
เห็นนายน้อยเลย เสียวอูร่ ูส้ กึ ร้อนรน รีบปี นขึนไปยืนบน
รถม้า มองหาเจียงเฉิน ต้าอูเ่ ห็นดังนันก็เอาอย่าง

ผูเ้ ข้าสอบเดินเข้าไปอย่างฮึกเหิม แต่กลับออกมาใน

สภาพสีหน้ายุง่ เหยิง ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ฝี เท้าซวน
274
เซอย่างอ่อนแรง ผ่านไปครึงชัวยาม เจียงเฉินก็ยงั ไม่
ออกมา ชายทังสองต่างร้อนใจมาก "เหตุใดนายน้อยยัง
ไม่ออกมาอีกล่ะ ไม่ได้ บ่าวจะไปหาข้างหน้า ไม่แน่วา่
ท่านออกมาแล้วแต่พวกเราอาจจะมองไม่เห็น" พวกเขา
กระโดดลงจากรถม้าพุง่ เข้าไปในกลุม่ คน เพียงไม่กีอึด
ใจก็มองไม่เห็นพวกเขาอีก

ผ่านไปอีกประมาณครึงชัวยามจึงเห็นต้าอูเ่ สียอูป่ ระคอง

เจียงเฉินออกมา เจียงเฉินมีสภาพไม่ตา่ งจากูเ้ ข้าสอบ
คนอืน สีหน้าซีดเซียว ดวงตาเลือนลอย ผมเผ้ารกรุงรัง
เสือผ้ายับย่นราวกับสาหร่ายทะเล สีขาวหม่นแทบจะ
กลายเป็ นสีดาํ อยูใ่ กล้ๆ ยังได้ยินกลินฉุน

"ยังไหวใช่ไหม" เป็ นอีกครังทีเสินเวยรูส้ กึ ว่าโชคดีทีตน

275
เองเป็ นสตรี ไม่ตอ้ งเข้าสอบ

ถึงแม้ชายหนุ่มจะมีสภาพยําแย่ แต่จิตใจเบิกบานยิง
"โชคดีทีไม่ทาํ ให้ทกุ คนผิดหวัง"

เก้าวันเจ็ดคืนนีราวกับฝันร้ายฉากหนึง เขาก็คิดไม่ถงึ ว่า

ตนเองจะอดทนมาผ่านมาได้ ทังยังสามารถทําข้อสอบ
ได้อย่างราบรืน

เสินเวยเห็นเขาพูดไปหาวไป จึงรีบเอ่ยว่า "รีบกลับไป

พักทีโรงเตียมเถอะ รอเจ้าพักผ่อนแล้วค่อยพูดกัน"

เจียงเฉินก็ทงเหนื
ั อยทังง่วง จึงยอมพยักหน้าและขึนรถ

276
ม้าแต่โดยดี กลุม่ คนกลับถึงโรงเตียม ระหว่างทางต้าอู่
เสียวอูร่ ูส้ กึ ไม่วางใจ ยังขอให้หลิวซือเฉวียนช่วยตรวจดู
ชีพจรให้ชายหนุ่มด้วย เมือแน่ใจแล้วว่าไม่เป็ นไรจึงวาง
ใจ

เจียงเฉินหลับถึงเทียงของอีกวัน หลังจากอาบนํา กิน

ข้าวกลางวันจึงรูส้ กึ เหมือนตัวเองมีชีวิตขึนมาอีกครัง
รูส้ กึ ว่าความอึดอัดมากมายราวกับทังฝื นฟ้าทีกดทับ
หน้าออกของเขาหมดไปแล้ว แม้แต่กระถางต้นสุย่ เซียน
ทีวางไว้ในมุม ดูแล้วสบายตากว่าเมือก่อนมาก

เสินเวยมาบอกลาเจียงเฉิน นางออกมานานแล้ว หาก

ยังไม่กลับไปแม่นมจะเป็ นห่วง

277
ชายหนุ่มคิดจะกลับไปพร้อมกับนาง แต่ถกู เสินเวยห้าม
ไว้

การสอบช่วงฤดูรอ้ นเสร็จสินลงแล้ว แต่ผลการสอบยัง

ต้องรออีกหลายวันจึงจะประกาศออกมา เจียงเฉินอยูท่ ี
นีรอดูผลจะสะดวกมากกว่า ทังยังสามารถอาศัยโอกาส
นีทําความรูจ้ กั กับสหายใหม่ๆ นีเป็ นสิงทีสําคัญต่อ
อนาคตในวันหน้าของเขา เจียงเฉินครุน่ คิดแล้วจึงตอบ
ตกลง

เมือเสินเวยกลับมาถึงหมูบ่ า้ นตระกูลเสิน ก็ถกู แม่นมกู้

ดึงไปตําหนิยกใหญ่ แต่นางก็ไม่ได้รูส้ กึ ขุ่นเคือง แค่เขย่า
แขนแม่นมกูแ้ ล้วพูดจาออดอ้อนอีกเล็กน้อย หญิงวัย
กลางคนก็ใจอ่อนยวบเป็ นนําแล้ว เห็นแววตารักใคร่ของ

278
อีกฝ่ าย เสินเวยนึกกระหยิมยิมย่องอยูใ่ นใจ นางรูอ้ ยู่
แล้วว่าอีกฝ่ ายมักจะพ่ายแพ้แก่อบุ ายนี

"คุณหนูเจ้าคะ ต่อไปจะทําเช่นนีไม่ได้แล้วนะคะ ท่าน

เป็ นแม่นางวัยสิบสามปี แล้ว ชายหญิงอายุเจ็ดแปดปี ก็
ไม่ควรใกล้ชิดกันแล้ว ถึงอย่างไรเจียงเฉินอะไรนันก็เป็ น
บุรุษ จะทําให้ทา่ นต้องเสือมเสียชือเสียงไม่ได้เด็ดขาด"
แม่นมกูเ้ ป็ นกังวลมาก นางรูว้ า่ คุณหนูของนางบริสทุ ธิใจ
อีกฝ่ ายมาขอให้ช่วยถึงประตูเรือน คุณหนูยอ่ มไม่นิง
ดูดาย ช่วยเหลือสุดกําลัง แต่คนอืนไม่รู ้ หากคุณหนู
ต้องเสือมเสียชือเสียแล้วจะทําอย่างไรดี

เสินเวยพยักหน้าอย่างว่าง่าย ท่าทีเชือฟั งมาก "อืมๆ

แม่นม ข้ารูแ้ ล้ว ต่อไปจะไม่ทาํ เช่นนีอีก" ตอนนีต้อง
279
เอาใจแม่นมกูก้ ่อน ส่วนหลังจากนี? ก็คอ่ ยว่ากันทีหลัง

"แม่นม ท่านไม่รูห้ รอกว่าครังนีข้าตกใจแทบแย่ เดิมที

ข้าคิดว่าเจียงเฉินถูกครอบครัวกักบริเวณ ใครจะรูว้ า่ เขา
ถูกวางยา โอ๊ย แม่เจ้า! ตอนทีหามออกมา เขาก็หมด
สติ หน้าซีดราวกับผี น่ากลัวมาก!

“แม่นม ท่านว่ามีพอ่ แม่ทีไหนทําเช่นนีกับลูกของตัวเอง

อํามหิตมากใช่ไหม" เสินเวยตบหน้าอกท่าทีหวาดกลัว
แม้เหตุการณ์นนจะผ่
ั านไปแล้ว ร่างบางโผเข้าไปในอ้อม
กอดของแม่นมอ้อนให้อีกฝ่ ายปลอบใจ

ภาพตรงหน้านีหากพวกโอวหยางไน่ได้มาเห็นจะต้องตก

280
ตะลึงจนอ้าปากค้าง คุณหนูกลัวเป็ นด้วยหรือ? นางคน
เดียวลอบฆ่าคนได้หลายสิบคน สีหน้าไม่ได้เปลียนไป
สักนิด

เป็ นไปดังคาด แม่นมกูร้ ูส้ กึ สงสารขึนมา รังตัวคุณหนู

มากอดไว้ พลางลูบแผ่นหลังอย่างปลอบโยน ในใจนึก
บ่นจางสงและเฉียนเป้า เหตุใดจึงปล่อยให้คณ
ุ หนูตอ้ ง
ไปพบเจอกับเรืองทีน่าหวาดกลัวเช่นนันล่ะ

ในเวลาต่อมา ความกังวลก็ปรากฏขึนในแววตา คุณหนู

เป็ นเด็กสาวจิตใจดีจะรูเ้ รืองสกปรกในคฤหาสน์ใหญ่ๆ
ได้อย่างไร เรืองของเจียงเฉินจะสักเท่าไหร่ เรืองชัวร้าย
ในครอบครัวของผูค้ นในเมืองหลวงมีมากกว่านีอีก ไม่มี
เรืองอะไรทีพวกเขาทําไม่ได้

281
โดยเฉพาะเรืองส่วนในเรือนหลัง แม้คณ
ุ หนูจะเฉลียว
ฉลาดอย่างไรก็เป็ นแค่แม่นางวัยสิบสามปี ทังยังไม่เคย
พบเจอวิธีการของเรือนหลังเหล่านัน หากต่อไปถูกรังแก
จะทําอย่างไร

ตอนที 60 ผลการทดสอบและสองปี ตอ่ มา

282
 วันประกาศผลคือครึงเดือนต่อมา ข่าวส่ง
มาถึงหมูบ่ า้ นตระกูลเสินช้าสักหน่อย สิงทีทําให้ทกุ คน
ยินดีคือทังเจียงเฉินและเสินเส้าจวินต่างมีรายนามในนัน
ทังคู่ เจียงเฉินติดอันดับแรก เขาได้ลาํ ดับทีเก้า เสินเส้า
จวินก็ได้อนั ดับไม่เลวเลย เขาได้ลาํ ดับทีห้าสิบสอง

ในเวลานีหลายข่าวลืออึกทึกคึกโครมไปทัวหมูบ่ า้ นตระกู
ลเสิน เสินเส้าจวินยังไม่ทนั กลับมาถึงบ้าน ทุกวันก็มีคน
มาเยียมไม่ขาดสาย นันก็คือท่านจวีเหรินเชียวนะ แต่
ไหนแต่ไรมาหมูบ่ า้ นตระกูลเสินยังไม่เคยมีจวีเหรินมา
ก่อนสักคน ทังยังเป็ นท่านจวีเหรินทียังหนุ่ม อนาคตข้าง
หน้ายังอีกยาวไกล ใครบ้างจะไม่คิดอยากผูกสัมพันธ์
ด้วย อาศัยโอกาสนีเกาะวาสนาไปด้วย

283
นายผูเ้ ฒ่า ผูน้ าํ ตระกูลเสินตืนเต้นจนนอนไม่หลับ แสร้ง
ทําสีหน้าเรียบเฉย สังในบ้านให้ฆา่ หมูฆา่ แกะจัดเตรียม
ให้เต็มโต๊ะรอต้อนรับเพือนบ้านทีอยูใ่ กล้เคียงจากทังหมู่
บ้าน

ทุกคนในครอบครัวเดินหน้าเชิดแผ่หลังตรงออกไป แม้
แต่ฮหู ยินจางทีชอบคิดเล็กคิดน้อยก็พลอยมีสีหน้ายิม
แย้มไปด้วย อย่ามองว่านางจิตใจคับแคบ แต่นางคิด
การณ์รอบคอบ ตอนนีพวกเขายังไม่ได้แยกเรือน ถือว่า
เป็ นคนในครอบครัวเดียวกัน เส้าจวินเป็ นพีใหญ่ของ
บ้าน เมือเขาเจริญก้าวหน้าจะไม่ช่วยฉุดรังเส้าหย่งได้
หรือ?

284
ลูกพีลูกน้องกับจวีเหริน ไม่วา่ เส้าหย่งหรือซิงเอ๋อร์ก็จะมี
ฐานะสูงขึนไม่นอ้ ย ฮูหยินสกุลจางจะไม่ดีใจได้หรือ รีบ
ช่วยพีสะใภ้ใหญ่จดั เตรียมงานโดยไม่เกียงงอน

เสินเวยก็สง่ ของกํานัลไปแสดงความยินดีเช่นกัน สิงทีส่ง

มาด้วยกันก็คือจดหมายหนึงฉบับ เสินเวยรับปากว่าจะ
ช่วยเขียนจดหมายแนะนําให้เสินเส้าจวินไปเรียนทีสํานัก
ศึกษาเขาชิงซาน แต่วา่ นีไม่ใช่จดหมายทีท่านปู่ ของนาง
เขียนขึน แต่เป็ นฝี มือของซู

ก่อนหน้านีนางไม่ได้โกหกนายผูเ้ ฒ่า นางแค่เคยได้ยิน

แม่นมกูพ้ ดู ว่า ท่านปู่ ของนางสนิทสนมกับหัวหน้าสํานัก
ศึกษาเขาชิงซาน แต่วา่ หมูบ่ า้ นตระกูลเสินกับเมือง
หลวงอยูห่ า่ งไกลกันมาก ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปี อยูๆ่

285
จะให้บกุ ไปขอจดหมายแนะนําถึงทีก็คงไม่คอ่ ยเหมาะ
เสินเวยจึงคิดหาทางอืน ท่านซูออกเสนอตัวช่วยสะสาง
เรืองทุกข์รอ้ นให้ บังเอิญว่าเขาก็รูจ้ กั กับหัวหน้าสํานัก
ศึกษาเช่นกัน

ตอนทีท่านซูพดู เสินเวยเผลอหย่นปาก บังเอิญอะไร

ล่ะ? ท่านลองสร้างเรืองบังเอิญให้ขา้ ดูหน่อย เห็นได้ชดั
ว่าคนผูน้ ีจงใจปิ ดบังฐานะไว้ นางคุน้ ชินในความ
สามารถร้อยแปดของเขา เช่นนีนางก็ได้มีขอ้ อ้างให้แอบ
อูเ้ สียหน่อย!

เจียงเฉินก็ยงุ่ มากเช่นกัน นีเป็ นสิงทีนางตัดสินจากคํา

พูดของต้าอู่

286
จวีเหรินทีเพิมผ่านการคัดเลือกเหล่านี นอกจากจะต้อง
ร่วมงานเลียงฉลองผ่านการคัดเลือกทีเจ้าเมืองจัดขึน
แล้ว ยังต้องร่วมงานเลียงและงานประชันบทกวีทีสําคัญ
ต่างๆ ด้วย แลกเปลียนความรู ้ สนทนา ผูกความ
สัมพันธ์กบั ขุนนางต่างๆ

จนกระทังหนึงเดือนต่อมา เจียงเฉินจึงกลับมาอย่างรีบ
ร้อน แม้จะยุง่ กับการคบค้าสมาคมกับคนนันๆ แต่ยงั หา
เวลามาเยียมเสินเวยทีหมูบ่ า้ นตระกูลเสินครังหนึง ใน
เวลานีเสินเส้าจวินได้ถือจดหมายแนะนําออกเดินทางไป
ยังสํานักศึกษาเขาชิงซานแล้ว

คําพูดซาบซึงทีเจียงเฉินคิดจะเอ่ยออกไป เมือสบกับแวว
ตาสดใสของเสินเวย เขาจึงกลืนมันกลับลงคอ อยูๆ่ เขา

287
ก็รูส้ กึ ว่าคําพูดใดก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีแม่นางน้อยตรงหน้า
เขาคงกลายเป็ นคนไร้อนาคตทีรูแ้ ต่ประชดชีวิตเท่านัน
แม้แต่รกั ษาชีวิตไว้ได้ แต่ชวชี
ั วิตนีเขาคงจมอยูใ่ นบ่อ
โคลน หากเป็ นเช่นนัน ไม่สรู้ บี ตายไปเสียดีกว่า

บุรุษยอมตายได้เพือสหายทีรูใ้ จ ถึงแม้ตวั เขาไม่ใช่สภุ าพ

บุรุษ แต่จะยอมอุทิศกําลังทังหมดเพือความสุขของแม่
นางน้อยผูน้ ี! เจียงเฉินออกเดินทางไปเมืองหลวง มุง่ มัน
ในการสอบคัดเลือกขุนนางด้วยความรูส้ กึ ขอบคุณและ
ความทะเยอทะยาน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนีก็ผา่ นไปอีกสองปี

เสินเวยก็อายุสบิ ห้าปี แล้ว นางสูงขึนกว่าเมือสองปี ก่อน
มาก โตเป็ นสาวเต็มตัวแล้ว ดวงหน้าเล็กงดงามละเอียด

288
ลออ สง่างามและสดใส โดยเฉพาะดวงตาเรียวคูน่ นั มี
เสน่หแ์ ละหลักแหลม แตกต่างจากเด็กสาวผอมเกร็งใบ
หน้าซีดเหลืองตอนทีเพิงข้ามเวลามาราวกับคนละคน

เป็ นช่วงฤดูใบไม้ผลิอีกครัง เสินเวยสวมชุดสีแดงระเรือ

กําลังยืนหยอกล้อนกแก้วอยูท่ ีระเบียง "เสียวลีว์ พูดว่า
ดี" นางหยิบเมล็ดสนจ่อตรงปากของมัน แต่ไม่ให้มนั คิด
"พูดว่าดี แล้วจะได้กิน"

นกแก้วตัวนี เมือหลายวันก่อนเจียงเฉินส่งมาจากเมือง
หลวงไว้ให้เสินเวยเล่น หญิงสาวเห็นว่ามันมีสีเขียวทังตัว
จึงตังชือให้มนั ว่าเสียวลีว์ มันแสนรูเ้ ป็ นมาก เพียงสามสี
วันก็คนุ้ เคยกับเสินเวย ทังยังพูดคําว่าดีได้ เหล่าสาวใช้
ต่างก็รูส้ กึ ตืนตาตืนใจ พวกนางชอบมันมาก มักจะเอา

289
อาหารมาล่อให้มนั พูด

เสียวลีว์ตามจิกมือเสินเวยสามสีครังก็ไม่ได้กินเมล็ดสน
จําต้องเอ่ยปากอย่างขุ่นเคือง "หมูนาแดง
ํ หมูนาแดง
ํ
จะกินหมูนาแดง!"
ํ

เสินเวยนิงชะงักไป ก่อนจะคลียิมออกมา "เจ้าก็อยาก

กินหมูนาแดง?
ํ ดูเถิด เจ้าอ้วนขนาดนีแล้ว! แต่ขา้ อยาก
กินนกแก้วนําแดงมากกว่า"

เถาฮวามักจะบ่นถึงหมูนาแดงต่
ํ อหน้าเสียวลีว์บอ่ ยๆ นี
แค่สามสีวันมันก็พดู ได้แล้ว ดูแล้วเจ้านีก็เป็ นจอม
ตะกละเหมือนกัน

290
ทีระเบียงด้านข้าง เถาฮวากับฉาฮวากําลังชีโน่นนี พลาง
พูดคุยบางอย่างทีหน้ากระถางดอกโบตัน อ่อ จริงสิ
ฉาฮวาก็คือมันมัน เมือสองปี ก่อน คนทีสํานักศึกษาชิง
ซานยังมีเสียวผู่ พีชายของมันมัน หลังจากนันข้างกาย
เสินเวยก็มีสาวใช้เพิมขึนอีกคน ถึงแม้จะเปลียนชือเป็ น
ฉาฮวาแล้ว แต่วา่ ในคฤหาสน์ตา่ งก็รูก้ นั ดีวา่ เสียวผูท่ ีทํา
หน้าทีผ่าฟื นในครัวได้รบั การให้ความสําคัญ เขาถูกส่ง
ไปเรียนทีสํานักศึกษา ต่อไปฉาฮวาน้องสาวของเขาก็จะ
ได้เป็ นคุณหนู ไม่เหมือนกับบ่าวอย่างพวกเขา ไม่เห็น
หรือเขาสอนนางอ่านหนังสือวาดภาพด้วยตัวเอง

ใช่แล้ว นับตังแต่ฉาฮวาเข้ามาในเรือนมวลบุปผา
เสินเวยก็สอนความรูพ้ ืนฐานให้นางด้วยตัวเอง ฝึ กนาง

291
ท่องหนังสือ ถือเป็ นการฆ่าเวลา คนทีเรียนด้วยกันยังมี
เถาฮวาอีกคน เสินเวยไม่ได้หวังว่านางจะเรียนจนรู ้ แต่
สะสมเป็ นเวลานานก็น่าจะจําได้สกั สองประโยค

เถาฮวาและฉาฮวาสนิทสนมกันมาก ทังสองกันมักจะ
กระซิบกระซาบกัน ก็ไม่รูว้ า่ มีเรืองอะไรให้พดู คุยกันมาก
มาย

วันนีอากาศดี เสิเวยสอนฉาฮวาวาดรูป เสินเวยสอน

ง่ายๆ แค่สามสีประโยคก็สงให้
ั ทงสองคนไปสั
ั งเกต
ดอกไม้ทีสวน เสินเวยเห็นทังสองคนมีสมาธิจดจ่ออย่าง
นันก็รูส้ กึ ยินดีมาก ใครจะรู ้ เมือหันไปเงียหูฟัง นางแทบ
จะโมโห

292
"ฉาฮวารีบมาดูเร็ว ตรงนีมีแมลงตัวเล็กๆ อยูด่ ว้ ย"

"ตรงไหนๆ ให้ขา้ ดูหน่อย!"

"นี อยูใ่ นนี"

"จริงหรือ! ข้าเห็นแล้ว มีสีดาํ มันตัวเล็กจริงๆ"

"ชู่ อย่าพูด มันคลานไปแล้ว มันปี นขึนไปข้างบนแล้ว"

เสินเวยทนฟั งต่อไปไม่ไหว จึงกระแอมไอออกมา "ดู

อะไรอยูห่ รือ ตืนเต้นขนาดนันเชียว"

293
ฉาฮวาหันกลับมาด้านหลังด้วยความตกใจ เมือเห็นอีก
ฝ่ าย สีหน้าเผยความตระหนกแอบกระตุกเสือผ้าของเถา
ฮวาโดยไม่พดู อะไร

แต่เถาฮวาไม่สนใจสักนิด ทังยังชักชวนอีกฝ่ ายอย่างดีใจ

"รีบมาดูเร็วเจ้าค่ะ ตรงนีมีหนอน" แววตาชอบใจเต็ม
ไปด้วยความเชือใจและสนิทสนม

เมือสบกับสายตาคูน่ ี ไม่วา่ อย่างไรเสินเวยก็ไม่อาจ

บันดาลโทสะออกมา นางค้อมกายลงดู "อ๊ะ มีหนอน
ตัวเล็กจริงๆ ด้วย! เอาล่ะ ดูกนั มานานแล้ว มาเร็ว ข้า
จะสอนพวกเจ้าวาดภาพ"

294
ฉาฮวาลุกยืนในทันที ในขณะทีเถาฮวาแม้จะยังอยากดู
ต่อ แต่วา่ นางเชือฟั งคุณหนูมาตลอด จึงยอมลุกขึนแต่
โดยดี

เสินเวยคลียิมออกมา รังตัวเล็กน้อยทังสองกลับไปทีโต๊ะ
นางหยิบพูก่ นั ขึนมาจุ่มลงในสี แล้วจรดลงบนกระดาษ
ซวนจือสีขาว ตวัดพูก่ นั สามสีครัง ดอกโบตันทีพวกนาง
เห็นเมือครูก่ ็ปรากฏอยูบ่ นม้วนกระดาษซวนจือ แม้แต่
แมลงตัวนันก็เห็นได้อย่างชัดเจน

เถาฮวาตบมืออย่างดีใจ "เหมือนมาก เหมือนจริงๆ"

ฉาฮวาก็เงยหน้ามองด้วยความเทิดทูน เสินเวยลูบู ศีรษะ

295
ของนางแล้วเอ่ยว่า "ขอเพียงตังใจสังเกตมากๆ ฉาฮวา
ก็สามารถวาดได้ดีเช่นนีเหมือนกัน"

ฉาฮวานึกถึงเรืองทีเมือครูต่ นเองแอบไปเล่นกับเถา
ฮวาตรงนัน ใบหน้าเกลือนไปด้วยความรูส้ กึ ผิด แต่ยงั คง
พยักหน้ารับอย่างมุง่ มัน "ฉาฮวาจะตังใจเรียนเจ้าค่ะ"

ก่อนทีพีชายจะออกเดินทางไป บอกให้นางเชืองฟั ง
มากๆ ถึงแม้นางจะอายุยงั น้อย แต่สามารถรับรูไ้ ด้ถงึ
ความหวังดีทีคุณหนูมีตอ่ ตนเอง นางจะไม่ทาํ ให้คณ
ุ หนู
ผิดหวัง

เสินเวยคลียิม ลูบศีรษะของนาง กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า

"เอาล่ะ ไปเล่นเถอะ ตอนบ่ายทังสองคนต้องฝึ กสิบ
296
แผ่น"

พวกนางยังเป็ นเด็ก ชอบเล่นสนุกเป็ นธรรมชาติของพวก

นาง เสินเวยไม่อยากเข้มงวดกับพวกนางเกินไป

297
 ตอนที 61 การเปลียนแปลง

ทังสองคนเมือได้ยินว่าไปเล่นได้แล้ว ส่งเสียงร้องด้วย
ความดีใจราวกับนกร้อยบินออกจากกรง แม่นมกูท้ ีเพิง
กลับมาจากข้างนอกมาเห็นเข้าพอดี หญิงวัยกลางคน
ย่อมรูส้ กึ ขัดตา "วิงอะไรกัน รูจ้ กั กฎระเบียบกันบ้างหรือ
ไม่”

"รูแ้ ล้วเจ้าคะ แม่นม" เถาฮวาตอบกลับไปทันควัน

ฝี เท้าก็ชา้ ลง ลากฉาฮวาหนีหายไปด้วยกันอย่างรวดเร็ว

1
แม่นมกูห้ นั มาบ่นกับเจ้านายของเรือน "เถาฮวาอายุสบิ
เอ็ดปี แล้ว แต่ยงั ทําตัวเหมือนเป็ นเด็ก เช่นนีต่อไปจะใช้
ได้อย่างไรกัน" นางเห็นเถาฮวามาตังแต่เล็ก แม้ปากจะ
ดุดา่ ว่ากล่าวอย่างไร แต่ก็อดเป็ นห่วงอนาคตของเด็กคน
นันไม่ได้

เสินเวยเลิกคิวทังสองข้างขึน ท่าทีไม่ทกุ ข์รอ้ น "มีขา้ อยู่

ทังคน" ถึงแม้เถาฮวาจะไม่แต่งงาน มีนางอยูจ่ ะปกป้อง
เด็กคนนันไม่ได้เชียวหรือ

คิดแล้วแม่นมกูก้ ็รูส้ กึ โล่งใจ โตแล้ว ในมือมีเงินมีกาํ ลัง

คน แม้จะกลับเมืองหลวงก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

สองปี มานี แม่นมกูก้ ็รูว้ า่ กิจการข้างนอกเจริญรุง่ เรืองขึน

2
เรือยๆ โดยเฉพาะร้านค้าเปิ ดไปแล้วไม่นอ้ ยกว่ายีสิบ
ร้าน ทุกปี มีเงินเข้ากองคลังเป็ นหมืนตําลึง นับนวันนาง
จึงวางใจมากขึนทําให้นางกลายเป็ นคนใจกว้างขึน ร่าง
กายก็อวบอ้วนขึนด้วย อ้วนกว่าเมือสองปี ก่อนมาก ดูมี
สง่าราศีมาก หากพูดว่านางเป็ นฮูหยินในครอบครัวผู้
มังคังก็ไม่มีใครสงสัย

"จดหมายทีบ่าวส่งไปทีจวนท่านโหวยังไม่ตอบกลับมา
เลยเจ้าค่ะ" แม่นมกูว้ ิตกกังวลอย่างชัดเจน นีเป็ น
เหตุผลสําคัญทีนางมาหาหญิงสาว

"บางทีอาจจะเกิดความล่าช้าระหว่างทาง แม่นมอย่าได้
วิตกไปเลย" แม้ปากจะปลอบใจอีกฝ่ าย แต่ในใจหวังไม่
ให้มีจดหมายตอบกลับมา
3
เรืองทีแม่นมกูส้ ง่ จดหมายไปยังจวนท่านโหวทีเมือง
หลวง เสินเวยเพิงมาทราบเรืองทีหลัง แม่นมคิดว่าคุณ
หนูของนางอายุสบิ ห้าปี แล้ว อีกไม่นานก็จะถึงวัยปั กปิ น
แล้ว จึงอยากกลับไปยังจวนโหวเพือนจัดพิธีปักปิ นให้
อย่างยิงใหญ่ แต่วา่ ทีจวนไม่สง่ คนมารับ พวกนางก็ไม่
เหมาะนักทีจะกลับไปเอง หลายปี มานีทีจวนก็ไม่ถามไถ่
แต่นางก็รูว้ า่ ต้องมีสกั วันทีต้องกลับจวน นางคิดว่าก่อน
วันปั กปิ น จวนจะต้องส่งคนมารับ แต่วา่ นางรอจนถึง
เดือนสามแล้วก็ยงั ไม่มีใครมา วันปั กปิ นจะมีขนในเดื
ึ อน
หก ดังนันนางทนต่อไปไม่ไหวถึงได้สง่ จดหมายไปทีจวน
ในจดหมายไม่ได้เขียนอะไรมากมาย เพียงแค่บอกว่า
อาการป่ วยของคุณหนูหายแล้ว หวังว่านายท่านทีจวน
จะคิดถึงคุณหนูทีอยูห่ า่ งไกล

4
แต่วา่ จดหมายส่งไปเกือบสองเดือนแล้ว น่าจะถึงเมือง
หลวงตังนานแล้ว หากทีจวนจะส่งคนมารับก็น่าจะถึง
แล้วสิ! แต่เหตุใดป่ านนีแล้วยังไร้วีแวว

แม่นมกูร้ อ้ นใจเป็ นไฟลน สําหรับสตรีแล้ว พิธีนีถือเป็ น

วันทีสําคัญมาก แสดงให้เห็นว่าหญิงสาวได้เติบโตเป็ น
ผูใ้ หญ่พร้อมทีจะออกเรือนแล้ว จากเมืองหลวงมาสามปี
มีฮหู ยินสักกีจวนทียังจําได้ หากสามารถจัดพิธีปักปิ นให้
ใหญ่โตทีจวนโหวได้ เหล่าฮูหยินในเมืองหลวงก็จะจําได้
อย่างรวดเร็ว ช่วยให้ได้รวมเข้าเป็ นทองแผ่นเดียวกับ
ตระกูลมังคังในเมืองหลวง

สําหรับเรืองนีเสินเวยไม่ได้เห็นถึงความจําเป็ น นางยัง
5
อยากให้คนในจวนลืมนางไปเลย วันเวลาทีอยูค่ ฤหาสน์
ตระกูลเสินสบายใจมากกว่าอีก! มีนางเป็ นเจ้านาย
เพียงคนเดียว นางต้องการอย่างไรก็เป็ นไปตามนัน แม้
จะนอนจนตะวันสายโด่งก็ไม่มีใครมาตําหนิ

แต่ในจวนไม่เหมือนกัน ไม่พดู เรืองทีต้องคารวะบิดา

มารดาเช้าคํานัน แม้กระทังอยากจะออกจากจวนก็ตอ้ ง
ไปแจ้งกับหัวหน้าทหาร ได้รบั อนุญาตแล้วจึงจะออกไป
ได้ วันเวลาทีน่าอึดอัดเหล่านัน เสินเวยไม่อยากกลับไป
ใช้ชีวิตเช่นนัน

แม่นมกูต้ อ้ งผิดหวังแน่แล้ว นีก็ถงึ กลางเดือนห้าแล้ว ถึง

แม้จวนจะส่งคนมารับตอนนี เสินเวยก็กลับเมืองหลวง
ไม่ทนั แล้ว

6
แม่นมกูผ้ ิดหวังอยูห่ ลายวัน หลังจากนันก็ไปจัดเตรียม
พิธีปักปิ นอย่างกระตือรือร้นทุกวัน นางถอนหายใจออก
มา ในเมือกลับเมืองหลวงไม่ได้ก็ตอ้ งจัดงานนีอย่างยิง
ใหญ่ให้ได้

สองปี นี เสินเวยไม่รูว้ า่ หาเงินได้มากเท่าไหร่แล้ว แค่รา้ น

ค้าก็ยีสิบสีร้านแล้ว มีชวีไห่เป็ นคนดูแลใหญ่

ชวีไห่ผนู้ ีอายุประมาณสีสิบปี หลักแหลมและมีความ

สามารถ ก่อนหน้านีเคยเป็ นคนดูแลร้านของครอบครัว
ของเจียงเฉิน เพราะไม่มีใครหนุนหลัง ถูกสาวใช้ประจํา
ตัวของพีสะใภ้ใหญ่ของเจียงเฉินแย่งงานไป เขาพา
ภรรยาและลูกชายกลับบ้านเดิมด้วยความสินหวัง ใคร

7
จะรู ้ เพราะเขายุง่ กับการดูแลกิจการในร้านทําให้หลงลืม
ทีจะอบรมสังสอนลูกชาย ลูกชายติดพนันตามพวก
อันธพาลข้างถนน ทําให้ติดเงินโรงพนันก้อนใหญ่

ชวีไห่มีลกู ชายแค่คนเดียว หลังจากความโกรธหายไป

เขาจําต้องคิดหาวิธีช่วยลูกชายหาเงินไปคืนหนีพนัน ถึง
แม้เขาจะมีเงินสะสมอยูบ่ า้ ง แต่ก็ไม่ได้มากมายขนาด
นัน เมืออับจนหนทาง เขาจําต้องไปขอร้องเจ้านายเก่า
แต่ถกู ไล่ออกมา ด้วยความตืนตระหนกเขาก็พบกับเจียง
เฉินทีกําลังกลับจวน

เจียงเฉินจึงแนะนําเขาให้แก่เสินเวย เสินเวยช่วยลูกชาย
ของชวีไห่จ่ายหนีพนัน แล้วให้ชวีเหวินทํางานในสํานัก
คุม้ กัน ให้โอวหยางไน่เป็ นผูด้ แู ล ชวีไห่ผเู้ ป็ นบิดาจึง

8
ตัดสินใจว่าจะมุง่ มุน่ ช่วยดูแลกิจการให้เสินเวยอย่างเต็ม
ที

เขามีลกู ชายแค่คนเดียว เด็กคนนันเป็ นความหวังของ

เขา ขอเพียงช่วยเขาอบรมลูกชายให้ดีได้ ให้ทาํ อะไรเขา
ก็ยอม ทังยังได้รบั การปฏิบตั ิอย่างดี มากกว่าตระกูล
เจียงไม่ใช่แค่หนึงเท่า นกน้อยยังรูจ้ กั เลือกไม้ดีทาํ รัง ดัง
นันชวีไห่จงึ ทํางานด้วยความตังอกตังใจ ตังแต่รูเ้ รืองพิธี
ปั กปิ นในเดือนหก สามสีเดือนนีเขาออกไปเลือกซือข้าว
ของนานาชนิดไปทุกที ฉากกันห้องทําจากไม้การบูร
ปะการังสําหรับประดับ ของเซ่นไหว้ พัด ข้าวของเหล่า
นีถูกขนมายังคฤหาสน์ตระกูลเสินราวกับนําหลาก แม่
นมกูพ้ งึ พอใจมาก ชมว่าเขาทํางานดี

9
สํานักคุม้ กันหยางเวยก็ไปเปิ ดในเมืองแล้ว จางสงคน
เดียวดูแลไม่ไหว เสินเวยจึงส่งจางสงไปทําหน้าทีหัวหน้า
คนคุม้ กัน เฉียนเป้าเป็ นคนใจกว้างไม่คิดเล็กคิดน้อย ได้
อยูภ่ ายใต้จางสงทําให้เขารูส้ กึ โล่งใจมากขึน ถ้าหากให้
เขาเลือก เขายินดีจะเป็ นแค่ลกู สมุนคอยทําตามคําสังก็
พอ ทังยังได้ฝึกฝนวรยุทธ์กบั โอวหยางไน่ดว้ ย ดีจริง!
แต่วา่ กําลังคนไม่เพียงพอ เขาจําต้องช่วยแบ่งเบาภาระ

จางสงและเยวียจีแต่งงานกันเมือสองปี ก่อน ลูกชายของ

พวกเขาอายุได้หกเดือนแล้ว เสินเวยเคยพบครังหนึง
อ้วนจํามํา น่ารักมาก

เดิมทีเสินเวยให้เยวียจีและจางสงย้ายไปอยูใ่ นเมือง
และให้พาพ่อแม่ของเยวียจีไปช่วยดูแลหลาน แต่ไม่วา่

10
จางสงหรือเยวียจีต่างก็ปฏิเสธ โดยเฉพาะเยวียจี ลูก
ชายอายุได้สามเดือนก็กลับมาทํางานแล้ว บอกว่าเจ้า
นายดีกบั นาง นันเป็ นเพราะความเมตตาของท่าน เป็ น
บ่าวจะเหิมเกริมจนหลงลืมฐานะของตัวเองไม่ได้ ไม่เช่น
นันจะถูกฟ้าผ่า

โอวหยางไน่ หลังจากบาดแผลหายดีแล้วก็กลายเป็ น
องครักษ์ขา้ งกายเสินเวย หากนางจะออกไปข้างนอก
เขาจะต้องติดตามไปด้วย เวลาทีว่างเว้นจากงานเขาก็
มาคอยเฝ้าทีระเบียงห้องของเสินเวย ยืนกอดหอกยาว
สีหน้าไร้ความรูส้ กึ ราวกับเสาไม้

เสินเวยเคยคัดค้านแล้ว แต่โอวหยางไน่ก็ยืนกรานทีจะ
ทําเช่นนี เมือเวลาผ่านไปนานวันเข้าทุกคนก็คนุ้ ชินทีมี

11
คนผูน้ ีอยูน่ อกห้อง

ส่วนเจียงเฉิน เขาก็โชคดีไม่นอ้ ยทีสอบได้เป็ นอันดับหนึง

ของกลุม่ สองในการสอบส่วนกลาง ตอนทีสอบหน้าพระ
ทีนัง เขาก็ได้รบั การแต่งตังจากฮ่องเต้ให้เป็ นทันฮวา คือ
ผูท้ ีสอบได้เป็ นอันดับสามของทังแผ่นดิน ตอนนีเขา
พํานักอยูท่ ีสํานักราชบัณฑิตในเมืองหลวง ถึงแม้จะไม่
ได้กลับมา แต่เขามักจะให้ตา้ อูเ่ สียวอูส่ ง่ ของเล่นทีกําลัง
เป็ นทีนิยมมาให้เสินเวยแก้เบือ แม้แต่แม่นมกูก้ ็พดู ว่า
ชายหนุ่มผูน้ ีเป็ นคนกตัญ ู ไม่เสียแรงทีช่วยเขาไว้

อ่อ อีกอย่าง ได้ยินว่าเกิดความเปลียนแปลงขึนใน

ตระกูลเจียง พีชายคนโตของเจียงเฉินหล่นจากหลังม้า
ตอนทีออกไปข้างนอก หมดสติอยูส่ ามวันจึงจะฟื นขึน

12
มา แต่ไม่อาจยืนได้อีก ชีวิตทีเหลือจําต้องนอนอยูบ่ น
เตียง พ่อแม่ของเจียงเฉินไม่รูว้ า่ ทําผิดอะไรร้ายแรง จึง
ถูกนายผูเ้ ฒ่าเจียงส่งไปกักตัวทีเรือนอืน กินดืมมีไม่ขาด
แต่ออกจากทีนันไม่ได้ เวลานีนายผูเ้ ฒ่าเจียงกําลังลง
ทุนลงแรงอบรมหลานชายคนรองของเขา ซึงก็คือพีชาย
คนรองของเจียงเฉิน

ตอนที 62 พิธีปักปิ น

13
เพียงพริบตาเดียวก็ถงึ วันพิธีปักปิ นของเสินเวยแล้ว แม่
นมกูห้ มายจะปฏิบตั ิตามธรรมเนียมโบราณ หลังจากที
ฟั งท่านซูอธิบายพิธีการทียุง่ ยาก หญิงสาวก็ปฏิเสธ
อย่างเด็ดขาด ในชนบทเช่นนีจะจัดพิธีใหญ่โตขนาดนัน
ให้ใครดูกนั ใครจะเข้าใจ ไม่มีความจําเป็ นเลยสักนิด!

แม่นมกูข้ ดั คุณหนูไม่ได้ สุดท้ายพิธีปักปิ นจึงจัดขึนอย่าง

ง่ายดาย แต่งกายตามศักดิออกมาให้แขกคนสําคัญปั ก
ปิ นให้ก็ถือว่าเสร็จสินพิธีแล้ว

แขกคนสําคัญทีเชิญมาก็คือท่านย่าใหญ่ ภรรยาของผู้
นําตระกูล ประการแรกคือเป็ นญาติผใู้ หญ่ทีอาวุโสทีสุด
14
ประการทีสองคือนางมีบตุ รชายสามคนและบุตรสาว
สองคน ถือเป็ นคนทีมีความสุขมากทีสุด

ผูช้ ่วยแขกคนสําคัญก็งดเว้น เสินเวยไม่มีผา้ เช็ดดีๆ จะ

มอบให้ ถ้าหากหาแม่นางสักคนในหมูบ่ า้ นมาปั กปิ นให้
คิดว่าแม่นมกูค้ งไม่ยอม ส่วนผูอ้ าวุโสทีตังชือรองให้ก็ให้
ท่านซูรบั หน้าทีนัน ถึงอย่างไรก็ได้ชือว่าเป็ นศิษย์
อาจารย์กนั

เช้าวันนีเสินเวยถูกลากลงจากเตียง อาบนํา แต่งตัว

หลังจากนันก็นงรอฤกษ์
ั มงคลในห้อง บ่าวในคฤหาสน์
ตระกูลเสินก็เปลียนมาสวมเสือผ้าชุดใหม่ ทุกคนต่างมี
หน้าทีของตัวเอง

15
"ฤกษ์มงคลมาถึงแล้ว เชิญออกมาทําพิธีปักปิ น" เสียง
ของแม่นมกูด้ งั มาจากนอกประตู เสินเวยค่อยๆ ลุกขึน
ยืน สูดลมหายใจเข้าลึก นางก้าวออกไปด้านนอกโดยมี
หลีฮวาและเหอฮวาคอยประคองอยูข่ า้ งๆ อยูๆ่ ความ
รูส้ กึ สุขมุ ก็ผดุ ขึนในก้นบึงของหัวใจ

ด้านนอกกําลังมีแสงแดด นกน้อยกําลังส่งเสียงร้อง
อย่างร่าเริงบนกิงไม้ การปรากฏตัวของเสินเวยทําให้
เสียงจอแจของแขกเงียบลง สายตาของทุกคนจับจ้องไป
ทีร่างของเสินเวย แววตาเกลือนไปด้วยความตกตะลึง
และอัศจรรย์ใจ

หญิงสาวบนระเบียงยาวแต่งกายด้วยชุดพิธีการ ร่าง
ระหงดูผอมเพรียว เอวคอดยิงโดดเด่นมากขึน

16
นางค่อยๆ ก้าวอย่างสง่างาม คลียิมหวาน ราวกับหญิง
ชันสูงทีหลุดออกมาจากภาพวาด สูงส่งสง่างาม
ทุกอย่างก้าวราวกับยําอยูบ่ นหัวใจของทุกคน

เหล่าไท่ไท่และแขกในพิธีเคยเห็นเสินเวยแต่งกายเต็ม
ศักดิเสียทีไหนกัน แต่ละคนจึงพากันตกตะลึง ในขณะที
แม่นมกูต้ าแดงเรือด้วยความภูมิใจ ในทีสุดคุณหนูของ
นางก็โตเป็ นผูใ้ หญ่แล้ว อีกทังยังมีหน้าตาสะสวยมาก
ด้วย!

เสินเวยเดินไปถึงลานพิธี ค่อยๆ คุกเข่าไปทางเมือง

หลวง แม่กนู้ มกูเ้ ขย่าแขนเหล่าไท่ไท่ หญิงชราจึงดึงสติ
กลับมาได้ แม่เจ้า อยูม่ านานขนาดนีแล้ววันนีถือว่าวันนี
17
ได้เปิ ดหูเปิ ดตาแล้ว หลานเวยงดงามกว่านางฟ้าเสียอีก

นางยืนมือไปหยิบปิ นทองบนถาด ขณะทีกําลังจะปั กลง

ไปในเรือนผมของเสินเวย อยูๆ่ ก็ได้ยินเสียงคนตะโกน
ขึน "ช้าก่อน!" มือของนางชะงักค้าง ปิ นทองเกือบจะ
ร่วงลงพืน

ทุกคนหันไปมองตามเสียง จึงเห็นคนสองคนเข้ามาด้วย
ท่าทีเหนือยอ่อน หนึงในนันเป็ นคนทีเสินเวยรูจ้ กั เขาคือ
ท่านผังคนสนิทของท่านปู่ นางจึงรูส้ กึ ประหลาดใจขึน
มา ท่านผังมาได้อย่างไรกัน? แล้วท่านปู่ มาด้วยหรือ
ไม่? เสินเวยเบียงตัวมองไปด้านหลังของเขา แต่ก็ไม่พบ
ร่างสูง่ ใหญ่ของชายชรา ในใจอดไม่ได้ทีจะรูส้ กึ ผิดหวัง
อยูบ่ า้ ง

18
"ท่านผังมาได้อย่างไร" ท่านซูและแม่นมกูอ้ อกไปต้อน
รับด้วยกัน แววตาของทังสองคนเกลือนไปด้วยความ
ฉงน

ท่านผังหันมาประสานมือคารวะแก่ทกุ คน ก่อนจะเอ่ยว่า
"ท่านโหวทราบว่าวันนีเป็ นวันปั กปิ นของคุณหนู ท่านมี
งานยุง่ จนไม่อาจปลีกตัวมาได้ จึงตังใจส่งบ่าวมาร่วม
งาน"

เขาไม่พลาดความผิดหวังในแววตาของเสินเวย จึงคลี
ยิมบางๆ ล้วงเอากล่องออกมาจากในอกเสือ ก่อนจะ
เปิ ดมันออก สองมือประคองออกไปตรงหน้าของทุกคน
"นีคือของกํานัลพิธีปักปิ นทีท่านโหวเตรียมไว้ให้คณ
ุ
19
หนู"

แม่นมกูเ้ ห็นแล้วก็เข้าใจ นีเป็ นปิ นหยก มีสีเขียวมรกต

ส่องประกายแวววาว แค่มองก็รูว้ า่ มีราคาสูงลิบ ท่าน
โหวก็เอ็นดูคณ
ุ หนูมากจริงๆ! หญิงกลางคนดีใจมาก
นางรับปิ นหยกมาวางบนถาดแทนทีปิ นทองทีเตรียมไว้
ก่อนหน้านี

ถึงแม้เหล่าไท่ไท่จะความรูน้ อ้ ย แต่ก็เคยได้ยินคนพูดว่า
‘ทองคํามีคา่ มาก แต่หยกประเมินค่าไม่ได้' นางรูว้ า่ ปิ น
หยกชินนีลําค่ากว่าปิ นทองมากมายนัก อีกทังท่านปู่ ของ
หลานเวยยังส่งคนเดินทางมาไกลนับพันลี ความสําคัญ
ทีเสินโหวมีตอ่ หลานสาวผูน้ ีไม่อาจละเลยได้ง่ายๆ นาง
ตัดสินใจว่าเมือกลับไปแล้วจะต้องเล่าเรืองนีให้สามีได้รู ้

20
"หลานเวยอย่าได้ผิดต่อความรักความเอ็นดูของท่านปู่
เจ้าเลย!" เหล่าไท่ไท่คลียิมอย่างเมตตา หยิบปิ นหยก
ขึนมาปั กผมให้เสินเวย

เสินเวยคุกเข่าลงคาวะตามธรรมเนียม หลังจากนันหลี
ฮวาก็ประคองนางขึนมา ท่านซูทีเพิงจะขยับเข้ามาก็ได้
ยินท่านผังเอ่ยปากขึนว่า "ท่านโหวตังชือรองให้คณ
ุ หนู
ว่า จัวหวา"

เอาล่ะ ตอนนีหน้าทีของท่านซูถกู แย่งไปเสียแล้ว

จัวหวา ท้อแผ่กิงไพศาล ดอกเถาแบ่งกลีบผลิบาน บุตร

21
สาวออกเรือนสร้างเหย้า สร้างเกียรติสวู่ งตระกูล

จัวหวา สองคํานีตังมากจากบทกวี ท่านปู่ ของนางมี

ความสามารถนีด้วยหรือ? เสินเวยแสดงท่าทีฉงน ท่าน
ปู่ มีจดุ ประสงค์อะไรกันแน่ หวังให้นางแต่งงานเป็ น
ภรรยาและแม่ทีดี อย่างนันหรือ?

สามวันหลังจากพิธีปักปิ น คนทีมารับเสินเวยจากเมือง
หลวงก็มาถึง คนเหล่านันเพิงจะเหยียบแผ่นดินอําเภอ
หลินอัน เสินเวยก็ได้รบั ข่าวแล้ว

ในขณะทีแม่นมกูส้ ีหน้าถมึงทึง แต่เสินเวยกลับยิมแย้ม

นางแน่ใจว่าในกลุม่ คนทีมารับจะต้องมีคนของฮูหยิน
สกุลหลิว แม่เลียงของนางอยูด่ ว้ ย และหญิงผูน้ นจะต้
ั อง
22
เกียวข้องกับเรืองนีด้วย ไม่อย่างนันจะบังเอิญขนาดนี
เชียวหรือ? พิธีปักปิ นของนางเพิงจะผ่านไป พวกเขาก็
มาถึงแล้ว การเดินทางทีล่าช้าครังนีช่างบังเอิญจริงๆ

"คุณหนูยงั ยิมได้อีกหรือเจ้าคะ" แม่นมกูร้ ูส้ กึ ขุ่นเคืองใจ

อย่างมาก นางโมโหจะตายอยูแ่ ล้ว ยิงรูว้ า่ ในกลุม่ คนที
มารับมีแม่นมหลีอยูด่ ว้ ย นางก็รูใ้ นทันทีวา่ เกิดอะไรขึน

จวนท่านโหวในเวลานีมีฮหู ยินใหญ่เป็ นผูด้ แู ลการกินอยู่

ท่านเป็ นคนยุติธรรม ดีกบั น้องสะใภ้คนอืนๆ นางก็คิด
อยูแ่ ล้วเชียวว่าทีจวนจะไม่สง่ คนมารับได้อย่างไร จะ
ต้องเป็ นแผนชัวของฮูหยินสกุลหลิว แม่นมกูก้ ดั ฟั นอย่าง
แค้นเคือง

23
"แล้วคนทีเดินทางมาเหล่านัน?" แม่นมกูเ้ งยหน้ามอง
เจ้านายสาว เอ่ยถามว่าจะจัดการอย่างไรกับคนทีมา
จากเมืองหลวง

เสินเวยหัวเราะเสียงเบา เอนกายพิงกับเก้าอี เอ่ยอย่าง

ไม่ใส่ใจว่า "ถ้าหากพวกนางรูจ้ กั ขอบเขตก็รบั รองอย่าง
ดี หากลําเส้น ข้าก็ไม่สนว่าพวกนางเป็ นใคร หากใคร
เหยียบหน้าข้าข้าจะเอาคืนสองเท่า!" เสินเวยเค้นเสียง
พูด

"เจ้าค่ะ บ่าวเข้าใจแล้ว" แม่นมกูเ้ ดินตัวตรงออกไป

ทันที หมายจะออกไปสังสอนกลุม่ คนทีเพิงมาถึง หลีชุ่ย
หลัน นางเศษสวะ ดูวา่ แม่จะจัดการเจ้าอย่างไร!

24
แม่นมกูเ้ ต็มไปด้วยความดุดนั ราวกับเจอคูป่ รับทีสมนํา
สมเนือแล้ว

ตอนที 63 คนทีมาจากเมืองหลวง

คนทีมาจากจวนโหวมีแม่นมสองคน พ่อบ้านหนึงคน
สาวใช้อีกสองคนและบ่าวรับใช้อีกหนึงคืน แม่นมคน

25
หนึงแซ่เซีย อีกคนแซ่หลี พ่อบ้านแซ่จาง

กลุม่ คนเดินทางมาถึงตําบลหลินอันในช่วงยามซือ แม่

นมหลีอ้างว่าคอแห้งต้องการพักก่อน โต้วลีว์ สาวใช้ขา้ ง
กายแม่นมเซียบ่นพึมพําอย่างไม่พอใจว่า "เมือสิบห้า
นาทีก่อนเพิงจะดืมนํา ตอนนีคอแห้งอีกแล้ว? อีก
ประเดียวคงปวดเบาสินะ”

แม่นมเซียเหลีวมองนางด้วยสายตาราบเรียบ โต้วลีว์จงึ
หุบปากทันที แต่ในใจยังคงไม่พอใจแม่นมหลี

ตังแต่ออกเดินทางจางเมืองหลวง แม่นมหลีก็ไม่ยอม
หยุด เดียวปวดเอว เดียวปวดหลัง เดียวก็หิว เดียวก็
ป่ วย ออกฤทธิออกเดชต่างๆ นานา ทําให้ลา่ ช้ามา
26
ตลอดทาง ทังๆ ทีควรจะมาถึงหมูบ่ า้ นตระกูลเสินตังแต่
ยีสิบกว่าวันก่อนแล้ว แต่พวกนางกลับใช้เวลาหนึงเดือน
กว่า

ก่อนทีจะเดินทางมา ฮูหยินก็สงความไว้
ั แล้ว พวกนาง
เดินทางมาครังนีก็เพือรับคุณหนูสกลั
ี บจวนไปทําพิธีปัก
ปิ น เวลานีวันปั กปิ นของคุณหนูได้ผา่ นไปแล้ว พวกนาง
ยังไม่ถงึ หมูบ่ า้ นตระกูลเสิน กลับไปจะอธิบายกับฮูหยิน
อย่างไร

เวลานีพวกนางนังอยูใ่ นรถม้า แม้เสียงของโต้วลีว์จะเบา

อย่างไร แม่นมหลีก็ได้ยิน นางมองปรายตามองแม่นม
เซียเหมือนจะยิมแต่ก็ไม่ ก่อนจะเบนสายตามาตกทีร่าง
ของโต้วลีว์ พูดอย่างประชดประชันว่า "เช่นนันก็ตอ้ งขอ

27
ให้แม่นางโต้วลีว์ช่วยดูแลหน่อยแล้ว คนอายุมากย่อม
ต้องมากเรืองเป็ นธรรมดา ใช่หรือไม่แม่นมเซีย"

ฝ่ ายแม่นมเซียไม่ได้สนใจอีกฝ่ าย แค่เอ่ยกับสาวใช้เสียง
เรียบว่า "โต้วลีว์ แม่นมหลีของเจ้าอายุมากแล้ว เจ้าก็
ดูแลนางมากๆ หน่อย ขอโทษนางให้จบเรืองไป"

โต้วลีว์ก็หลักแหลมไม่นอ้ ย จึงเอ่ยปากตอบไปว่า "แม่

นมหลีอย่าได้ตาํ หนิเลย โต้วลีว์อายุยงั น้อยไม่รูเ้ รืองรูร้ าว
ข้าขอโทษท่านก็ได้" คําขอโทษทีไม่มีความจริงใจแม้แต่
น้อยทําให้แม่นมหลีถึงกับอ้าปากค้าง แต่โต้วลีว์นกึ
สะใจ นังเฒ่านี! อาศัยว่าว่าตัวเองอายุมาก วางตัวเป็ น
ผูอ้ าวุโสมาระรานคนอืน ระหว่างทางก็ใช้งานนางตัง
หลายอย่าง
28
ถึงแม้แม่นมเซียจะมีสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจก็ไม่ชอบใจ
แม่นมหลี สาเหตุทีหญิงผูน้ ีสร้างเรืองมาตลอดทาง นาง
รูด้ ีอยูแ่ ก่ใจ จะเป็ นอืนไปได้อย่างไร นอกจากไม่อยากให้
คุณหนูสกลั
ี บไปทําพิธีปักปิ นเทีเมืองหลวง ความคิดของ
ฮูหยินสามมีใครไม่รูบ้ า้ ง? แต่วา่ นังเฒ่าคนนีก็รา้ ยกาจ
ใส่นางไม่นอ้ ย ถึงขนาดอ้างว่าป่ วยสิบกว่าวัน ไม่อย่าง
นันป่ านนีแล้วพวกนางเพิงจะมาถึงตําบลหลินอันหรือ

พูดถึงคุณหนูสแล้
ี วก็น่าสงสาร อายุแค่สามสีขวบก็สญ
ู
เสียมารดาไปเสียแล้ว ฮูหยินสกุลหลิวทีมารับตําแห่งฮูห
ยินสามคนใหม่ก็ใจร้ายกับนาง ชีวิตของคุณหนูยาก
ลําบากกว่าลูกอนุเสียอีก คุณหนูสอ่ี อนน้อม ยอมคน ไม่
ประสีประสา แม้จะเป็ นเช่นนันแต่ก็ยงั ถูกฮูหยินสกุล

29
หลิวหาข้ออ้างส่งนางมายังบ้านเกิดของบรรพบุรุษ

นีก็ผา่ นไปสามปี แล้ว หากไม่ใช่เพราะฮูหยินของตนเห็น

แก่นอ้ งสะใภ้อย่างฮูหยินสกุลหร่วนส่งคนมารับ ไม่แน่วา่
คุณหนูสคงถู
ี กกีดกัน เฮ้อ ก็ไม่รูว้ า่ คุณหนูอยูท่ ีนีจะ
ลําบากเท่าไหร่

ในใจของแม่นมเซียเต็มไปด้วยความสงสารเห็นใจ แต่ก็
ทําได้เท่านี ถึงอย่างไรนางก็เป็ นคนของเรือนใหญ่ เรือง
ของเรือนสาม ฮูหยินใหญ่ไม่สะดวกจะจัดการมากนัก

เวลาล่วงมาถึงยามเซิน รถม้าจึงค่อยๆ เคลือนเข้าสูห่ มู่

บ้านตระกูลเสิน และในเวลานีเสินเวยกําลังรูส้ กึ ว้าวุน่ ใจ
เมือครูน่ างเพิงรูว้ า่ ตนเองมีคหู่ มันทีอายุมากกว่านางสอง
30
ปี

คูห่ มัน? แม่เจ้า! นีมันเรืองบ้าอะไรกัน แม่นมกูบ้ อกกับ

นางด้วยสีหน้าตืนเต้นดีใจว่าเมือกลับไปถึงเมืองหลวง
แล้วให้เตรียมตัวแต่งงาน

เตรียมตัวแต่งงาน? แต่งงานบ้าอะไรกัน ร่างนีเพิงจะ

อายุสบิ ห้าปี เองนะ?

แม่นมกูบ้ อกว่าคูห่ มันของนางคือทายาทผูส้ ืบทอดจวน

หย่งหนิงโหว นามว่าเว่ยจินอวี จวนหย่งหนิงโหวแตก
ต่างจากจวนจงอูโ่ หว จวนจงอูโ่ หวได้รบั การแต่งตังเป็ น
โหวเพราะความสามารถในการสูร้ บ ในขณะทีจวนหย่ง
หนิงโหวได้รบั การแต่งตังจากความสามารถด้านการ
31
ปกครอง ถึงแม้จะเป็ นจวนโหวเหมือนกัน แต่จวนหย่ง
หนิงโหวกลับมีฐานะด้อยกว่าจวนจงอูโ่ หวขันหนึง

หากถามว่าสัญญาหมันหมายนีมาได้อย่างไร คงต้อง
เริมเล่าจากท่านแม่ของเสินเวย ฮูหยินสกุลหร่วนกับฮูห
ยินสกุลอวี หรือท่านแม่ของเว่ยจินอวีเป็ นสหายทีสนิท
สนมกันมาก ตอนทีฮูหยินหร่วนตังครรภ์ ทังสองคนหยก
ล้อกันว่าหากเป็ นลูกสาว จะให้ลกู ของทังคูแ่ ต่งงานกัน
ภายหลังฮูหยินหร่วนคลอดลูกสาวจริงๆ นันก็คือเสินเวย
จนเมือนางอายุได้สามขวบ ฮูหยินสกุลอวีจึงมาทวง
สัญญา ฮูหยินสกุลหร่วนไตร่ตรองแล้วจึงตอบตกลง

ถึงแม้อาํ นาจของจวนหย่งหนิงโหวจะเทียบจวนจงอูโ่ หว
ไม่ได้ แต่ฮหู ยินสกุลหร่วนไม่ใช่คนทีลุม่ หลงในอํานาจ

32
นางไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้ว ประการแรกคือนาง
ชอบเว่ยจินอวีมาก เด็กคนนันอายุเพียงห้าขวบก็รู ้
หนังสือแล้ว สามารถท่องคัมภีรต์ รีอกั ษรจบแล้ว เฉียว
ฉลาดเป็ นอย่างมาก ประการทีสองคือตนกับฮูหยินสกุล
อวีเป็ นสหายทีสนิทสนมกัน หากอีกฝ่ ายเป็ นแม่สามีของ
เสินเวย แน่นอนว่าจะต้องดีกบั ลูกสาวของนาง ทีสําคัญ
คือจวนจงอูโ่ หวมีอาํ นาจมาก เช่นนีแม้ลกู สาวของนาง
จะแต่งตัวกับคนทีฐานะตํากว่า แต่ไม่วา่ เรืองใดก็จะมี
ตระกูลคอยปกป้อง

ดังนันงานแต่งงานครังนีจึงได้ถกู กําหนดขึน ทังยังมอบ

สิงของแทนคํามันกันแล้ว แม่นมกูม้ อบป้ายหยกทีใสดุจ
นําแก่เสินเวย "ก่อนหน้านีคุณหนูยงั เล็ก ฮูหยินกลัวว่า
ป้ายหยกจะตกอยูใ่ นมือคนอืนจึงสังให้บา่ วเก็บรักษาไว้

33
ให้ดี รอเมือคุณหนูโตแล้วค่อยมอบให้ทา่ นเจ้าค่ะ" แม่
นมอธิบายความ

เสินเวยเบ้ปาก มิน่าเล่านางถึงไม่เคยเห็นมาก่อน หาก

ตกอยูใ่ นมือเจ้าของร่างคนก่อนคงได้ถกู คนอืนชิงไปเสีย
นานแล้ว นีจําต้องพูดว่าฮูหยินสกุลหร่วนช่างปราด
เปรืองยิงนัก

ถึงแม้หญิงวัยกลางคนจะชืนชมเว่ยจินอวีว่าดีพร้อม
อย่างไร แต่เสินเวยยังคงต่อต้าน ในแผนการชีวิตของ
นางไม่มีเรืองการแต่งงานอยูเ่ ลย นางมีเงินทองมากมาย
ไม่ตอ้ งพึงใครก็มีชิวิตอย่างสุขสบาย ส่วนเรืองทีว่าตาย
ไปแล้วจะไม่มีคนทําศพให้นนั นางตายไปแล้วก็คงไม่รบั
รูอ้ ะไรทังนัน แล้วจะห่วงศพตัวเองไปทําไมกัน นาง

34
สนใจแค่วา่ ตอนมีชีวิตได้อยูอ่ ย่างสุขสบายและมีอิสระก็
พอ

ไม่วา่ เสินเวยจะขัดใจอย่างไร แต่ในทีสุดกลุม่ ของแม่นม

เซียก็มาถึงคฤหาสน์ตระกูลเสินแล้ว พวกนางดวงตาเบิก
กว้างอย่างตกตะลึง คฤหาสน์ตระกูลเสินก็มีสภาพทรุด
โทรมไม่ใช่หรือ? แต่คฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้าก็ไม่มี
ร่องรอยความทรุดโทรมเลยสักนิด

เป็ นพ่อบ้านจางทีได้สติกลับมาได้ก่อน เขาจัดแจงเสือ

ผ้าก่อนจะขยับเข้าไปเรียกทีประตู

ประตูบานเล็กข้างๆ ประตูบานใหญ่สีดาํ เงาเปิ ดออก

เด็กหนุ่มในชุดสีนาตาลก้
ํ าวออกมา เขามองแขกทีมา
35
เยือนอย่างฉงน "เจ้ามาหาใคร"

ิ
พ่อบ้านจางคลียิมอย่างเป็ นมิตร "หนุ่มน้อย ทีนีใช่
คฤหาสน์บรรพบุรุษของจวนจงอูโ่ หวหรือไม่"

"ใช่ เจ้าเป็ นใคร แล้วมาทําอะไรทีนี" แววตาของเด็ก

หนุ่มเผยความระแวดระวังในทันที คนผูน้ ีคือจางจูจ้ ือ
เขาติดตามท่านซูมาตลอด ได้เรียนรูห้ ลายๆ อย่าง
หลายวันก่อนหน้านีเพราะทําผิดบางอย่าง จึงถูกท่าน
ซูลงโทษให้มาเฝ้าประตูเพือขัดเกลานิสยั

"พวกข้ามาจากเมืองหลวง เป็ นบ่าวในจวนโหว ได้รบั

คําสังจากเจ้านายให้มารับคุณหนูสกลั
ี บเมืองหลวง

36
หนุ่มน้อยช่วยไปรายงานให้หน่อยเถอะ"

จางจูจ้ ือกวาดตามองอีกฝ่ าย ก่อนจะหันไปมองกลุม่ คน

ทียืนอยูข่ า้ งรถม้า ก่อนจะบอกไปว่า "รอก่อน" พูดจบก็
ปิ ดประตูตามหลัง

พ่อบ้านจางไม่ทนั ตังตัวจึงสะดุง้ ด้วยความตกใจ เดิมที

เขาคิดว่าอีกฝ่ ายจะเชิญเขาเข้าไปพักด้านใน แต่คิดไม่
ถึงว่าจะปิ ดประตูใส่หน้าเขาเช่นนี ในเมืองหลวง เขา
จางจินไฉผูน้ ี หากเดินอยูใ่ นเมืองหลวง มีบา้ นใดบ้างที
ไม่เต็มใจต้อนรับเขา เคยถูกปิ ดประตูใส่หน้าเสียเมือไหร่
กัน เช่นนันจึงรูส้ กึ ขุ่นเคืองอยูบ่ า้ ง แต่เมือขบคิดขึนมาได้
ว่าชนบทเช่นนีจะมีกฎระเบียบได้อย่างไร มีคา่ ให้เขา
โกรธเคืองเสียทีไหน

37
คนทีมีความคิดเช่นเดียวกันยังมีแม่นมเซียและแม่นมหลี
แม่นมเซียไม่ได้เอ่ยสิงใด แต่แม่นมหลีกลับเบ้ปาก
กล่าววา "ไม่มีกฎระเบียบ”

38
 ตอนที 64 กําหนดการเดินทาง

เพียงไม่นานประตูดา้ นข้างก็เปิ ดออกอีกครัง คนทีออก

มาไม่ใช่เด็กหนุ่มคนก่อนแล้ว แต่เป็ นหญิงกลางคนท่าที
สุภาพเรียบร้อย สวมใส่ชดุ สีฟา้ คราม ศีรษะปั กปิ นไข่มกุ
สองอัน ใบหน้าขาวนวลไร้รวรอยใดๆ
ิ

พ่อบ้านจางกําลังสงสัยว่าคนผูน้ ีเป็ นใคร ก็พลันได้ยินอีก

ฝ่ ายเอ่ยขึนว่า "โอ้ นีพ่อบ้านจางไม่ใช่หรือ นายท่านส่ง
เจ้ามารับพวกเราหรือ"

39
เมือมองตรงไปด้านหน้า ก็พลันแย้มยิมออกมา "นีแม่
นมเซียกับแม่นมหลีใช่หรือไม่ พีสาวทังสองก็มารับพวก
เราด้วยหรือ ช่างบังเอิญจริงๆ พิธีปักปิ นของเราเพิงจะ
ผ่านไปเมือวันก่อนนีเอง หากมาเร็วกว่านีสักสองสามวัน
พวกเจ้าก็จะได้รว่ มพิธีดว้ ย พวกเจ้าคงไม่รูใ้ ช่หรือไม่วา่
ท่านโหวส่งม้าเร็วมาจากชายแดนตะวันตกนําของขวัญ
พิธีปักปิ นมาให้คณ
ุ หนู ท่านผังยังไม่ได้กลับไป เวลานี
กําลังเล่นหมากรุกกับท่านซูบณ
ั ฑิตของเราในห้อง
หนังสือ พ่อบ้านจางอยากไปร่วมสนุกด้วยหรือไม่เล่า"

คําพูดทีแฝงความนัยนีทําให้ทงสามสี
ั คนมีสีหน้าตก
ตะลึง เพิงจะเห็นชัดๆ ว่าหญิงวัยกลางคนตรงหน้าก็คือ
แม่นมกูค้ นสนิทของคุณหนูสี ไม่ได้เจอหน้ากันสามสีปี

40
นางไม่เพียงแต่ไม่ชราลงอีกทังยังดูสาวขึนด้วย นีเกิด
อะไรขึน แม่นมเซียและแม่นมหลีสบตากัน ต่างรูส้ กึ
แปลกใจ

ยิงได้ยินว่าท่านโหวส่งของขวัญให้คณ
ุ หนูสด้ี วยก็ยงตก
ิ
ตะลึง คุณหนูใหญ่ในจวนก็ไม่เคยได้รบั ของขวัญในวัน
ปั กปิ นจากท่านโหวเลย แล้วคุณหนูสได้
ี รบั ความสนใจ
จากท่านโหวตังแต่เมือไหร่กนั ?

หนึงในนัน คนทีตกตะลึงมากทีสุดก็คือพ่อบ้านจาง เขา

เป็ นพ่อบ้านเรือนนอก ต้องติดต่อกับผูค้ นมากหน้าหลาย
ตา ทําให้รูเ้ รืองราวมากมาย ท่านผังผูน้ นไม่
ั ใช่คนงาน
ธรรมดา ในจวนแม้แต่ซือจือ[1]ก็ตอ้ งให้ความเกรงใจ
แก่อีกฝ่ าย ถึงขนาดทําให้ทา่ นโหวส่งท่านผังให้นาํ ของ

41
ขวัญเนืองในวันปั กปิ นมาให้ได้ จะไม่ให้ความเคารพต่อ
คุณหนูสได้
ี หรือ? เขาตัดสินใจแล้ว อีกประเดียวตอนที
เข้าพบคุณหนูสี จะต้องให้ความเคารพต่อนาง ให้ความ
เคารพมากๆ

"เชิญเถอะ กําลังรออยูเ่ ลย" แม่นมกูเ้ ชิดหน้าขึน หมุน

กายไปอย่างสง่างาม

แขกทีเดินทางมาตามแม่นมกูเ้ ข้าประตูบานใหญ่ไปด้าน
หลัง ยิงเดินเข้าไปด้านในมากเท่าไหร่ก็ยงรู
ิ ส้ กึ อัศจรรย์
ใจ ซุม้ ศาลา บ่อนํา ลานขนาดไม่ใหญ่แต่ดแู ลอย่าง
ประณีตในทุกจุด ไม่ได้ดอ้ ยกว่าคฤหาสน์ในเมืองหลวง
นีก็เป็ นสิงทีท่านโหวสร้างให้คณ
ุ หนูสอย่
ี างนันหรือ? เช่น
นันท่านโหวก็ให้ความสําคัญกับคุณหนูสมากยิ
ี งนัก!
42
ภายในใจของคนเหล่านันแฝงไว้ดว้ ยความหวาดหวัน

เมือเข้ามาในเรือนมวลบุปผาก็ได้พบกับสาวใช้มากมาย
พวกนางสวมใส่เสือผ้าสีสนั สดใส สีหน้าแดงระเรือ แลดู
อ่อนโยน เมือเห็นแม่นมกูค้ ารวะแล้วถอยไปด้าน
ข้างอย่างถูกระเบียบ ไม่ได้ดอ้ ยกว่าสาวใช้ในจวนแม้แต่
น้อย พวกเขาก็ยงรู
ิ ส้ กึ หวาดหวันมากขึนอีกหลายส่วน

เมือเดินมาถึงระเบียงทางเดิน ทังสามสีคนก็หยุดลง แม้

แต่แม่นมหลีทีออกฤทธิออกเดชมาตลอดทางก็ยอมรอ
แต่โดยดี แม่นมกูแ้ อบเหลือบมองนางก่อนจะเข้าไป
รายงานในห้อง

ครูต่ อ่ มา นําเสียงใสก็ดงั มาจากในห้อง "เข้ามาเถอะ"

43
พ่อบ้านจางและแม่นมทังสองจึงรวบมือและก้าวเข้าไป
ในห้องอย่างสงวนกิรยิ า ในขณะทีบ่าวและสาวใช้รออยู่
ด้านนอก

"คารวะคุณหนูส"ี ทังสามคนแสดงความเคารพต่อ
เสินเวย แม่นมหลีเงยมองก็เห็นสาวงามเอนกายอยูบ่ น
เก้าอี ตกตะลึงจนแทบจะอุทานออกมา นี...นีคือฮูหยิน
สกุลหร่วน ฮูหยินสามคนก่อนใช่หรือไม่ ฮูหยินสกุล
หร่วนเคยเป็ นหญิงงามเลืองชือในเมืองหลวง รูปโฉม
ของคุณหนูสเหนื
ี อกว่ามารดาของนางสามส่วน หากอยู่
ในจวนรูปโฉมของนางจะโดดเด่นเป็ นทีสุด มิน่าเล่าฮูห
ยินจึงไม่วางใจ

44
"ลุกขึนเถอะ" เสินเวยทําราวกับว่ามองไม่เห็นท่าที
เสียอาการของแม่นมหลี นําเสียงใสราบเรียบกล่าวขึน
ว่า "ทังสามท่านคงเป็ นคนทีท่านย่ากับท่านป้าสะใภ้
ใหญ่สง่ มารับข้าสินะ? ระหว่างทางคงลําบากไม่นอ้ ย
เลย ข้าไม่ได้อยูท่ ีจวนตังแต่เล็ก จึงไม่คอ่ ยรูจ้ กั ทังสาม
ท่าน พวกท่านทํางานส่วนใดของจวนหรือ"

คําถามเพิงจะเอ่ยออกไป แม่นมหลีก็ชิงตอบกลับมา
อย่างประชดประชันว่า "บ่าวแซ่หลี ทํางานรับใช้ฮหู ยิน
สาม มารดาของคุณหนูสี เมือก่อนบ่าวเคยเปลียนเสือ
ผ้าให้ คุณหนูสคงจํ
ี าไม่ได้แล้ว"

แม่นมหลีมองไปยังหญิงสาวบนเก้าอี จงใจเน้นเสียง
หมายจะทําให้นางจดจําตนเองได้
45
ในความทรงจําของนาง คุณหนูสผูี น้ ีไร้ประโยชน์ทีสุด
แล้ว ต่อหน้าฮูหยิน เด็กสาวผูน้ ีเชืองราวกับลูกแมว ไม่
กล้าแสดงโทสะ แม้แต่สาวใช้ระดับสองก็ไม่เห็นนางอยู่
ในสายตา นางไม่เชือเด็ดขาดว่าเวลาแค่สามสีปี จะทํา
ให้นิสยั เปลียนแปลงไปได้ แม้จะนิสยั จะเปลียนไป แต่
ถึงอย่างไรนางก็ตอ้ งจับเด็กสาวผูน้ ีมาไว้ในกํามือให้จง
ได้ เช่นนีก็จะสามารถสร้างความวางใจแก่ฮหู ยินได้

ก็แค่เด็กสาวอายุสบิ กว่าปี เท่านัน เติบโตในสถานที

ชนบทเช่นนี แล้วจะมีความรูอ้ ะไรได้ คิดจะบีบก็ง่าย
ดายเหมือนกํามือ ดูการตกแต่งในห้องนี ดูจากเสือผ้า
เครืองแต่งกายบนตัวคุณหนูสี ท่านโหวคงหมดเงินกับ
หลานสาวผูน้ ีไปไม่นอ้ ย รอให้นางบีบเด็กคนนีไว้ใน

46
กํามือได้เสียก่อนเถิด ของดีๆ เหล่านีก็จะตกเป็ นของ
นางทังหมดไม่ใช่หรือ แววตาของแม่นมหลีเผยความ
ละโมบ

เสินเวยสังเกตสีหน้าของอีกฝ่ าย ก่อนจะเบนสายตาลง
มองมือเล็บของตัวเองทีเพิงย้อมมาใหม่...อืม สียงั แดง
ไม่พอ ยังเงาไม่พอ ต้องปรับแต่งอีกหน่อย...

"แซ่หลี? มีความทรงจําเลือนรางนัก ข้าจําได้วา่ แม่นม

ทีชอบบิดแขนสาวใช้ในเรือนของฮูหยินก็แซ่หลีเช่นกัน
คงไม่ใช่แม่นมหลีหรอกใช่หรือไม่?"

สบกับแววตาเหมือนจะยิมแต่ก็ไม่ยมิ ทําให้ผิวหน้า
หนาๆ ของแม่นมหลีชาเป็ นแถบ "คุณหนูสล้ี อเล่นเก่ง
47
จริงๆ เจ้าค่ะ บ่าวทําเช่นนันเพราะต้องการสังสอนกฎ
ระเบียบแก่นางเท่านัน คุณหนูสคงไม่
ี ทราบ สาวใช้คน
นันเป็ นบ่าวชันตํา หากไม่ตีก็จะไม่กา้ วหน้า”

นางเหลือบมองเถาฮวาและฉาฮวาทียืนอยูข่ า้ งกาย
เสินเวย รูส้ กึ ว่าคุณหนูผนู้ ีคุน้ ชินกับการมีสาวใช้อยูด่ ว้ ย
ช่างไม่รูก้ ฎระเบียบเสียเหลือเกิน แค่สาวใช้เล็กๆ แต่
กลับแต่งกายดีกว่านางเสียอีก แม่นมหลีรูส้ กึ อิจฉาขึน
มาลึกๆ "ถ้าหากคุณหนูสต้ี องการอบรมสาวใช้ บ่าว
ยินดีช่วยเจ้าค่ะ" แม่นมหลีแม้จะถูกประจานซึงหน้า แต่
ก็ยงั สรรหาเหตุผลมาอ้างได้ เห็นได้วา่ ความหนาของผิว
หน้าไม่ใช่ธรรมดา

"เรืองนันไม่จาํ เป็ น คนของข้า ข้าก็ชอบอบรมด้วยตัว

48
เอง" มุมปากของเสินเวยเผยรอยยิมทีแฝงความนัยลึก
ลํา ก่อนจะเบนสายตาไปมองพ่อบ้านจางและแม่นมเซีย
ทีอยูด่ า้ นข้าง "สองท่านนีเล่า?

พ่อบ้านจางรีบขยับเข้าไปตอบด้วยความเคารพ "บ่าว
แซ่จาง เป็ นบ่าวรับใช้ขา้ งกายซือจือขอรับ"

เขาติดตามรับใช้ซือจือจึงมีไหวพริบมากกว่าแม่นมหลีที
รับใช้อยูเ่ รือนหลัง จากคําพูดของคุณหนูสเมื
ี อครู ่ เขาก็
แน่ใจว่าคุณหนูทา่ นนีไม่ได้ออ่ นแอขีขลาดตามคําเล่าลือ
ภายในจวน ดังนันเขาจึงก้มศีรษะลงตํามากขึนอีกหลาย
ส่วน ไม่กล้าแสดงสีหน้าล่วงเกินแม้แต่นอ้ ย

เสินเวยค่อยๆ พยักหน้าลง "อ่อ เป็ นคนข้างกายของ

49
ท่านลุงใหญ่นีเอง มิน่าเล่าจึงได้มีความสามารถเช่นนี
เถาฮวา เจ้าพาพ่อบ้านจางไปสนทนากับท่านซูและท่าน
ผังทีห้องหนังสือเถอะ"

พ่อบ้านจางใจสัน หรือว่าคุณหนูสรูี อ้ ะไรจึงเอาใจเขา

เช่นนี เมือได้ยินคําพูดสุดท้าย จึงทําให้เขาวางใจลงได้
สีหน้าเผยความซาบซึง "คุณหนูสี บ่าวขอตัวก่อน"

ไม่ตอ้ งขอบคุณคุณหนูสได้
ี หรือ? ในยามปกติ ท่านผัง
ใช่คนทีเขาจะมีโอกาสได้พบหรือ เวลานีคุณหนูสให้
ี
โอกาส เขาย่อมรูส้ กึ สํานึกในบุญคุณ

เสินเวยโบกมือเบาๆ พ่อบ้านจางจึงติดตามเถาฮวาไปที
ห้องหนังสือ "ควรเรียกขานแม่นมท่านนีว่าอย่างไรดี"
50
เสินเวยมองไปยังแม่นมเซียทีก้มหน้ามองตํายืนอยูอ่ ีก
ด้าน

แม่นมเซียมีกฎระเบียบมากกว่าแม่นมหลีมาก นาง
เคารพแต่ไม่นอบน้อม "เรียนคุณหนูสี บ่าวแซ่เซีย เป็ น
บ่าวทีติดตามฮูหยินของซือจือออกเรือนมาเจ้าค่ะ เวลา
นียังคงรับใช้ในเรือนของฮูหยิน"

มิน่าเล่า ทีแท้ก็เป็ นคนของป้าสะใภ้ใหญ่ เสินเวยรูด้ ีแก่

ใจ ป้าสะใภ้ใหญ่เป็ นคุณหนูของจวนเสนาบดี กิรยิ า
มารยาทและความสามารถย่อมไม่ใช่ผทู้ ีฮูหยินสกุลหลิว
ทีตําต้อยจะเทียบได้ แม้แต่บา่ วรับใช้ขา้ งกายก็มีความ
ฉลาดหลักแหลม คิดขึนมาได้วา่ ป้าสะใภ้ใหญ่เป็ นผูด้ แู ล
ภายในจวน สีหน้าทีเสินเวยมีตอ่ แม่นมเซียจึงอ่อนลง

51
มาก

"เจตนาในการมาของพวกเจ้า แม่นมกูบ้ อกกับข้าแล้ว

จะกลับเมืองหลวงไม่ใช่จะทําได้ง่ายๆ เพียงชัวครู ่ ถึง
อย่างไรก็ตอ้ งเก็บของกลับไปด้วย ห้าวันหลังจากนี อีก
ห้าวันพวกเราจะออกเดินทาง ว่าอย่างไร"

เสินเวยกําหนดวันกลับเมืองหลวงด้วยท่าทีสบายใจ นี
ทําให้แม่นมเซียผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก ในขณะ
เดียวกันก็คอ่ ยๆ เกิดความรูส้ กึ ดีตอ่ คุณหนูสผูี น้ ีขึนมา
เดินทางออกมาเกือบจะสองเดือนแล้ว ถึงแม้นางจะส่ง
จดหมายกลับเมืองหลวงนานแล้ว แต่ก็ยากจะรับรองว่า
นายท่านจะไม่ตาํ หนิ "ทังหมดแล้วแต่คณ
ุ หนูสจะ
ี
จัดการเจ้าค่ะ”

52
"เอาล่ะ แม่นมทังสองเดินทางมาคงเหน็ดเหนือย ไป
อาบนําพักผ่อนก่อนเถอะ แม่นมกู้ ท่านพาแม่นมทังสอง
ไปพักทีเรือนรับรองแขกเถอะ" เสินเวยสังความ

เมือคนเหล่านันถอยออกไป เสินเวยก็ยกมือนวดคลึงหัว
คิว นับตังแต่วนั ทีข้ามเวลามา นางก็รูแ้ ล้วว่าต้องมีสกั
วันทีตัวเองต้องกลับจวนโหว เพียงแต่วา่ เมือวันนีมาถึง
จริงๆ ในใจของนางรูส้ กึ ตัดใจไม่ได้ขนมา
ึ ตัดใจจากวัน
เวลาทีสุขสบายทีชนบทแห่งนีไม่ได้

ในจวนไม่มีวนั เวลาทีสงบสุข แม้ตน้ ไม้จะปรารถนา

ความเงียบสงบ แต่สายลมไม่เคยหยุดพัก ถึงแม้นางจะ
อยูอ่ ย่างสงบไม่ยงุ่ วุน่ วายกับใคร แต่แม่เลียงของนาง
53
น้องต่างแม่ของนาง อนุภรรยาของบิดาเหล่านันไม่มีทาง
ทีจะปล่อยให้นางได้อยูอ่ ย่างสงบสุข! แค่คิดถึงเรือง
วุน่ วายบ้าบอเหล่านัน เสินเวยก็รูส้ กึ ว้าวุน่ ใจขึนมา

ตอนมาไร้ขา้ วของติดกาย แต่เวลากลับต้องวางแผนให้ดี

ครอบครัวของนางทังหมดล้วนอยูท่ ีนี บางทีจากไปครังนี
อาจจะไม่มีโอกาสได้กลับมาอีกแล้ว มองเครืองเรือน
ภายในห้อง ต้นไม้ใบหญ้าในสวน เสินเวยรูส้ กึ เศร้าใจไม่
น้อย อยากจะหอบทุกอย่างกลับไปด้วย

ข้าวของเป็ นของตาย ถ้าหากจะพาไปด้วยก็ไม่ใช่ปัญหา

ยุง่ ยาก แต่คนนีสิ? คนทีติดตามนางเหล่านีล่ะ? ร้านค้า
ไร่นาของนางเหล่านันจะทําอย่างไรเล่า จะต้องหารือกับ
ท่านซูก่อน ตอนนีนางรูส้ กึ เสียใจทีให้เวลาน้อยเกินไป

54
เวลาห้าวันจะเพียงพอได้อย่างไร

[1] ซือจือ (世子 ) หมายถึง บุตรชายผูจ้ ะสืบทอด

บรรดาศักดิของบิดา

55
ตอนที 65 เตรียมตัวเข้าเมืองหลวง

หลายวันมานี พ่อบ้านจางว่างเว้นจากงานจึงพาบ่าวรับ
ใช้ออกไปเดินดูรอบๆ หมูบ่ า้ นตระกูลเสิน ชาวบ้านใน
ชนบทต่างซือสัตย์และจริงใจ รูว้ า่ พ่อบ้านจางมาจาก
จวนโหวในเมืองหลวง แต่งกายดูดีมีสง่า และดูเป็ นมิตร
ทุกคนจึงให้ความเกรงใจแก่เขา ยอมพูดคุยด้วย

พ่อบ้านจางพยายามพูดถึงเรืองของเสินเวยอยูต่ ลอด
56
เวลา ชาวบ้านต่างชืนชมไม่ขาดปาก "ถ้าจะพูดถึงคุณ
หนูเสินหรือ? นางเป็ นแม่นางทีดี แม่ของข้าไอเพราะโรค
คนแก่ เป็ นอย่างนีมาหลายสิบปี แล้ว ถ้าอาการไอกําเริบ
ก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอนทังคืน เพราะหลานเสินให้คาํ แนะ
นํา ให้ใช้ใบผีผาต้มกับนําตาลกรวดต้มนําดืม ดืมแค่ครึง
เดือนก็เห็นผลแล้ว นอกจากไอเล็กน้อยตอนทีอากาศ
หนาว เวลาอืนๆ ก็ไม่มีอาการอีกเลย"

"ใช่ๆ คุณหนูเสินเป็ นหญิงสาวทีมีจิตใจดี เห็นหรือไม่

เด็กหนุ่มจูจ้ ือทีเฝ้าหน้าประตูนนน่
ั ะ? เขาเป็ นลูกหลาน
ตระกูลจาง พ่อแม่ตายจากไปหมดแล้ว อยูก่ บั อาและอา
สะใภ้ มีชีวิตยากลําบาก จูจ้ ือขอร้องตรงหน้าคุณหนูเสิน
คุณหนูจงึ ให้งานเขาทํา ได้ยินว่าเวลานีเก็บเงินได้
สิบกว่าตําลึงแล้ว ทังยังได้ศกึ ษาเล่าเรียนด้วย"

57
"ไม่เพียงแค่นนั ลูกชายคนทีสามของบ้านลุงสุย่ ทีอยู่
ทางเหนือสุดของหมูบ่ า้ นถูกงูพิษกัด เป็ นคุณหนูเสินทีส่ง
ท่านหมอหลิวมาช่วยถอนพิษให้ จึงช่วยชีวิตไว้ได้ ไม่
อย่างนันป้าสุย่ ไม่รูจ้ ะเสียใจมากขนาดไหน"

"ยังมีอีกนะ...ยังมีอีก...ภรรยาของหวังเหล่าซือคลอด
ยาก แต่ก็ได้ทา่ นหมอหลิวช่วยชีวิตไม่ใช่หรือ ไม่อย่าง
นันคงต้องตายทังแม่และลูก ครอบครัวของเขามีลกู สาว
ห้าคน ลูกชายหนึงคน เวลานีเด็กคนนันอ้วนถ้วน
สมบูรณ์ อายุเกือบสองขวบแล้ว หวังเหล่าซือประกาศ
ว่า หากใครกล้าพูดจาดูหมินคุณหนูเสิน เขาจะใช้มีดฆ่า
หมูเฉือนเนือของมัน"

58
"พวกเราคนหมูบ่ า้ นตระกูลเสิน มีครอบครัวไหนบ้างที
ยังไม่ได้รบั ความช่วยเหลือจากคุณหนู ขอเพียงมีเรือง
ยากลําบากจริงๆ แล้วไปขอร้องคุณหนู นางก็จะช่วย
เหลือโดยทีไม่ปริปากบ่น คุณหนูเสินเป็ นนางฟ้าทีลงมา
ยังโลกมนุษย์เพือช่วยเหลือพวกเรา"

คําพูดเช่นนีไม่ใช่แค่คนสองคนทีพูดเท่านัน แต่ทกุ คนใน

หมูบ่ า้ นตระกูลเสินล้วนพูดเช่นนี คนแก่ คนหนุ่ม วัย
กลางคน หญิงทีเพิงแต่งงาน หรือแม้แต่เด็กอายุสามสี
ขวบ เมือพูดถึงเสินเวยล้วนมีแค่คาํ ชม ล้วนเต็มใจปก
ป้องนาง

ในใจของพ่อบ้านจางใคร่ครวญแล้วว่า ต้องสงวนกิรยิ า
ให้นอบน้อมมากขึน เขายังไปคารวะนายผูเ้ ฒ่าผูน้ าํ

59
ตระกูล นําผลิตผลพิเศษทีขนมาจากเมืองหลวงไปมอบ
ให้

แม่นมหลีทีอาศัยอยูใ่ นเรือนรับรองแขกของคฤหาสน์ตระ
กูลเสินยังไม่ยอมรามือ นางรังตัวสาวใช้ในเรือนรับรอง
มาไถ่ถามเรืองของเสินเวย แต่สาวใช้ทีถูกส่งมาล้วนถูก
แม่นมกูส้ งความไว้
ั แล้ว แม้ไม่ได้ถกู สังไว้ก็ไม่มีใครยอม
บอกเรืองของเจ้านายแก่คนภายนอก ไม่วา่ แม่นมหลีจะ
พยายามหลอกล่ออย่างไร สาวใช้ก็เพียงแค่ยมไม่
ิ ยอม
ตอบ หากซักไซ้มากๆ เข้าก็บอกไปว่าต้องรีบกลับไปหา
แม่นมกู้

แม่นมหลีโมโหมาก บ่นกับเถาจือสาวใช้ทีติดตามมา
ด้วยว่า “นังเด็กเจ้าเล่ห!์ รอให้กลับถึงจวนก่อนเถอะ ดู

60
สิวา่ ข้าจะจัดการพวกนางอย่างไร"

"หากโมโหจะไม่ดีตอ่ ร่างกาย แม่นมดืมชาดับอารมณ์

ก่อนเถอะเจ้าคะ เหตุใดต้องใส่ใจพวกนางด้วย" เถาจือ
รูใ้ จอีกฝ่ ายเป็ นอย่างดี นางรูว้ า่ ควรจะประจบประแจง
อีกฝ่ ายอย่างไร ไม่อย่างนันในบรรดาสาวใช้มากมาย
เช่นนัน เหตุใดต้องพานางมา เพียงแต่ในใจของนางก็มี
แผนการของตัวเองอยูเ่ ช่นกัน

แม่นมหลีคิดแล้วก็เห็นจริงดังนัน ก็แค่พวกบ้าน
นอกกลุม่ หนึงเท่านัน นางยกชาขึนดืม ก่อนจะสําลัก
ออกมาในทันที กระแทกถ้วยชาลงบนโต๊ะอย่างขุ่นเคือง
"ใครก็ได้ ใครอยูข่ า้ งนอก นีชาอะไร รสชาติแย่จริงๆ"
รสชาติยาแย่
ํ มาก นีก็ขนราหรื
ึ อ?”
61
"เกิดอะไรขึน เกิดอะไรขึนหรือ" ซุยุ่ เซียนทียืนอยูด่ า้ น
นอกรีบผลักประตูเข้ามาทันที เมือเห็นใบชาทีหกอยูบ่ น
พืนก็เข้าใจในทันที แต่เอ่ยปากถามไปว่า "แม่นมหลี
เกิดเรืองอะไรขึนหรือ"

ท่าทีใสซือยิงทําให้แม่นมหลีเดือดดาลมากขึน ตะคอก
ถามเสียงแหลม "เกิดเรืองอะไรขึน? ข้าถามหน่อย ใบ
ชานีมันอะไรกัน"

"ใบชาทําไมหรือเจ้าคะ? นีเป็ นใบชาใหม่ทีบ่าวเพิง

เก็บมา ทําไมหรือ หรือว่าไม่ถกู ปากแม่นมหลี? ก็ใช่ แม่
นมคุน้ ชินกับชาดีในเมืองหลวง ย่อมไม่ชินกับชาบ้าน
นอกของพวกเรา นีเป็ นเรืองทีช่วยไม่ได้ คงต้องขอให้แม่
62
นมหลีอดทนสักหน่อย"

คําพูดถากถางนีทําให้แม่นมหลีสีหน้าเขียวคลํา "เจ้า...
เจ้า...ข้าถามเจ้าหน่อย ในเรือนของคุณหนูสดืี มชาชนิด
นีหรือ" เห็นได้ชดั ว่าเป็ นแผนการของสาวใช้คนนี จาก
ข้าวของตกแต่งในห้องของคุณหนูสจะดื
ี มชาแย่ๆ ชนิดนี
หรือ

สุย่ เซียนเป็ นคนหลักแหลม ชานีแม่นมกูต้ งใจส่

ั งมารับ
แขกโดยเฉพาะ นางจึงไม่เกรงกลัวอีกฝ่ าย "แน่นอนว่า
คุณหนูไม่ได้ดืมชาชนิดนีเจ้าค่ะ ใบชาชนิดนีเป็ นสิงที
บ่าวอย่างพวกเราดืม หรือว่าแม่นมหลีต้องการดืมชาที
เจ้านายดืมอย่างนันหรือเจ้าคะ" แววตาของสุย่ เซียน
เกลือนไปด้วยความเย้ยหยัน ก่อนจะหมุนกายเดินออก
63
ไป

แม่นมหลีโกรธจนคว้าถ้วยชาเขวียงลงพืน เถาจือมือไว้
รีบคว้าไว้ได้ทนั "แม่นม ทําเช่นนีไม่ได้นะเจ้าคะ"

ถ้าหากถ้วยชาตกแตก จะต้องถูกรายงานให้คณ
ุ หนู
สีทราบ ถ้าหากคุณหนูสโกรธขึ
ี นมา นางก็ตอ้ งรับโทษไป
ด้วย เมือได้เห็นเครืองแต่งกายของเหล่าสาวใช้ขา้ งกาย
คุณหนูสแล้
ี ว ในใจของนางก็เกิดความคิดหนึงขึนมา
นางคิดจะไปรับใช้ขา้ งกายคุณหนู ถึงแม้ขา้ งกายคุณหนู
มีสาวใช้มากมาย แต่เมือกลับไปทีจวน สถานการณ์ก็
เปลียนไปแล้ว คุณหนูสไม่
ี รูเ้ รืองภายในจวน เช่นนีข้อดี
ของนางก็ปรากฏออกมาแล้ว นางเป็ นลูกของบ่าวใน
จวน คนทีคุน้ เคยกับเรืองในจวนมีแค่นางคนเดียว แล้ว

64
คุณหนูจะไม่เห็นความสําคัญของนางหรือ เมือถึงเวลา
นันนางก็จะเป็ นสาวใช้คนสําคัญของคุณหนู

ดังนันเวลานีต้องปลอบแม่นมหลีก่อน จะปล่อยให้นาง
ก่อเรืองวุน่ วายไม่ได้ และต้องทําให้คณ
ุ หนูสเห็
ี นความ
สามารถของนาง

ความเคลือนไหวฝังนีย่อมไม่อาจปิ ดบังแม่นมเซียและโต้
วลีว์ทีอยูห่ อ้ งข้างๆ สาวใช้ปิดปาก แววตาเกลือนไปด้วย
ความสุขในความทุกข์ของอีกฝ่ าย นางเฒ่าอาศัยว่ามี
อํานาจของฮูหยินสามคุม้ หัวชอบทําตัวกร่างในจวน ไม่
ก่นด่าก็ทบุ ตีเหล่าสาวใช้ ชุนหวันทีโตมาด้วยกันกับนาง
ถูกส่งไปทีเรือนฮูหยินสาม ถูกแม่นมหลีทําร้ายอยูบ่ อ่ ย
ครัง แขนเต็มไปด้วยรอยเขียวชํา น่ากลัวมาก ชุนหวัน

65
เป็ นคนขีกลัว รูแ้ ต่รอ้ งไห้ หากเป็ นนางคงไปขอความ
เป็ นธรรมจากนายท่านตังนานแล้ว ดังนันเวลานีเห็นแม่
นมผูน้ นโดนกลั
ั นแกล้ง นางรูส้ กึ มีความสุขมาก

"เจ้านีล่ะ! หากแม่เจ้าอยูด่ ว้ ยละก็จะต้องบิดหูเจ้าแน่"

ใบหน้าของแม่นมเซียเผยความเอือมระอา โต้วลีว์เป็ น
เด็กดีคนหนึง แต่นิสยั นีน่าปวดหัวจริงๆ พูดให้น่าฟั ง
หน่อยก็รกั และเกลียดแบ่งแยกอย่างจริงจัง ทีจริงแล้ว
เป็ นเหมือนประทัดทีหุนหันพลันแล่น อารมณ์รอ้ น

มารับคุณหนูสครั
ี งนี แม่ของโต้วลีว์มาขอร้องตรงหน้า
บอกว่าอยากให้โต้วลีว์มาเรียนรู ้ นางกับท่านแม่ของโต้
วลีว์เติบโตมาด้วยกัน ส่วนเด็กคนนีนางก็เห็นมาตังแต่
เล็ก ย่อมต้องหวังว่านางจะมีชีวิตทีดี แต่วา่ หากระหว่าง

66
ทางไม่มีนางคอยดูอยู่ นางก็ไม่รูว้ า่ เด็กคนนีกับเถาจือ
ตบกันไปแล้วกีครัง

"แม่นม ท่านอย่าบอกท่านแม่ของข้านะเจ้าคะ" โต้วลีว์

ขอร้องแม่นมเซีย นางก็รูว้ า่ ตัวเองใจร้อน แต่คงเปลียน
ไม่ได้แล้ว "แม่นม ท่านไม่รูส้ กึ ว่าอารมณ์ปลอดโปร่งขึน
หรือเจ้าคะ ข้าล่ะอยากให้นางก่อเรืองจริงๆ ก่อเรืองจน
คุณหนูสจัี ดการกับนาง"

นางเฒ่าคนนีไม่ได้รงั แกแค่สาวใช้เท่านัน ทังยังไม่คอ่ ย

ให้ความเคารพต่อฮูหยินของพวกนาง "แม่นมเจ้าคะ
ท่านว่าคุณหนูสจะจั
ี ดการนางได้หรือไม่เจ้าคะ ในจวน
ต่างพูดกันว่าคุณหนูสขีี ขลาดและไม่ได้ความทีสุด" โต้
วลีว์นกึ ถึงคํานินทาในจวน ใบหน้าเผยความหวันวิตก
67
แม่นมเซียยกยิมมุมปาก ชีแนะอย่างใจเย็นว่า "โต้วลีว์
ท่านแม่ของเจ้าไม่เคยสอนหรือว่า พูดให้นอ้ ย ฟั งให้มาก
คุณหนูสกัี บแม่นมหลีด้วยเป็ นคนของเรือนสาม ไม่ได้
เกียวข้องอะไรมากมายกับพวกเราเรือนใหญ่ พวกเรา
เดินทางมาครังนีแค่รบั คุณหนูสกลั
ี บไปทีจวนโหว หน้าที
ของพวกเราก็เสร็จสินแล้ว"

โต้วลีว์ตอบรับอย่างว่าง่าย เพียงไม่นานก็เอ่ยต่อไปว่า
"แม่นม คุณหนูสงดงามมากใช่
ี หรือไม่ พวกเขาต่างพูด
กันว่าฮูหยินสามคนก่อนรูปโฉมงดงามมาก!”

มองแววตาสนอกสนใจของโต้วลีว์ แม่นมเซียก็เผลอ
พยักหน้าตอบ ในสมองของนางปรากฏใบหน้างดงาม
68
ของคุณหนูสี ท่าทางมีชีวิตชีวาเต็มไปด้วยความหวัง ยัง
มีดวงตาเรียวราวกับพญาหงส์ทีเหมือนกับดวงตาของ
ท่านโหว แค่กวาดมองเพียงปราดเดียวก็ทาํ ให้รูส้ กึ เย็น
วาบไปทังกาย

ผิดแล้ว คนในจวนคิดผิดแล้ว คุณหนูสทีี เป็ นเช่นนีจะ

อ่อนแอขีขลาดได้อย่างไร นางกําลังปกปิ ดความ
สามารถของตัวเองไว้ตา่ งหาก อายุยงั น้อยก็เฉลียว
ฉลาดปานนี คุณหนูสจะรั
ี งแกกันได้ง่ายๆ ปานนันหรือ
ขอเพียงนางคิด จะจัดการกับแม่นมเฒ่าจะทําไม่ได้เชียว
หรือ

ความเคลือนไหวในเรือนรับรอง รวมถึงความเคลือนไหว
ของพ่อบ้านจาง เสินเวยล้วนรับรู ้ แต่เวลานีนางกําลังยุง่

69
ยุง่ กับการเรียกพบคนดูแลเรือน ยุง่ กับการสังสาวใช้เก็บ
ของ ยุง่ กับการจัดการเรืองคนทีจะติดตามนางไปเมือง
หลวง และคนทีจะอยูท่ ีนีต่อไป

หลังจากหารือกันสามวัน คนทีจะไปเมืองหลวง ส่วน

ใหญ่กาํ หนดแน่ชดั แล้ว คนทีอยากจะติดตามไปด้วย
เสินเวยก็จะพาไป

ลุงฝูบอกว่า เขาอายุมากแล้ว เขาไม่อยากไปผจญความ

วุน่ วายในเมืองหลวงอีก เขาจะอยูเ่ ฝ้าคฤหาสน์ตระกู
ลเสินให้ทา่ นโหว

เฉียนเป้ากับจางสงเอ่ยว่า เดิมทีพวกเขาเป็ นคนติดตาม

สํานักคุม้ กันทีไหนก็เปิ ดกิจการได้ พวกเขาย้ายสํานักคุม้
70
กันหยางเวยไปเปิ ดในเมืองหลวงก็ได้

ลุงหลีบอกว่า เขาก็ไม่ไป เขาชรามากแล้ว อยูเ่ ป็ น

เพีอนพีฝูดีกว่า วางใจได้ ไร่นา ข้าจะคอยดูแลให้ทา่ น
เอง

ท่านซูบอกว่า ได้ยินว่าเมืองหลวงทิวทัศน์งดงาม คุม้ ค่า

ทีจะไปเทียวชม ในเมือข้าได้ชือว่าเป็ นอาจารย์ เช่นนัน
ชีวิตบันปลายก็กาํ หนดไว้แล้ว!

โอวหยางไน่วา่ คุณหนูอยูท่ ีใด บ่าวก็อยูท่ ีนัน!

ชวีไห่วา่ ระหว่างทางระวังด้วย บ่าวกับอาจารย์เฉียน

71
และอาจารย์จางจะล่วงหน้าไปก่อน บ่าวจะไปซือเรือน
ทําร้าน หากจวนโหวอยูแ่ ล้วไม่สบายใจก็ยงั สามารถ
ออกมาผ่อนคลายได้บา้ ง

ท่านผังว่า บ่าวกับท่านซูสนิทสนมกันตังแต่ในคราวแรก
ราวกับเป็ นสหายเก่า ท่านโหวยุง่ กับกิจการทหาร ข้า
เป็ นคนว่างงาน ให้ขา้ ส่งพวกท่านกลับเมืองหลวงเถอะ
ระหว่างทางจะได้ดืมเหล้าสนทนาแลกเปลียนวิชาหมาก
รุกกับท่านซูไปด้วย

ห้าวันต่อมา เสินเวยก็นาํ ขบวนคนเดินทางกลับเมือง

หลวงอย่างยิงใหญ่

72
 ตอนที 66 อําลา

วันทีเสินเวยออกเดินทาง ชาวบ้านในหมูบ่ า้ นตระกูลเสิน

ล้วนออกมาส่ง เมือต้องส่งสหายร่วมหมูบ่ า้ นเดินทาง
ไกล แต่ละคนก็ตา่ งรูส้ กึ อาลัยอาวรณ์
73
เสินเวยต้องหยุด และบอกกับพวกเขาว่า "กลับไปเถอะ
ทุกคนล้วนเป็ นผูอ้ าวุโสของผูน้ อ้ ย วันนีต้องกลับเมือง
หลวง ต้องลําบากผูอ้ าวุโสทุกท่านมาส่ง ผูน้ อ้ ยก็รูส้ กึ
ซาบซึงมาก หากวันใดทีเดินทางไปเมืองหลวง อย่าลืม
ไปเยียมข้าทีจวนนะ"

พูดตามตรงแล้วเมือเห็นชาวบ้านมาส่งเช่นนี เสินเวยก็
รูส้ กึ ตกตะลึงไม่นอ้ ย นางแค่ช่วยเหลือพวกเขาเล็กน้อย
เท่านัน แต่เหล่าชาวบ้านผูซ้ ือตรงกลับจดจําได้ฝังใจ
นางมีดีอะไรจึงทําให้ผคู้ นมาส่งมากมายเช่นนีกันนะ

"กลับไปเถอะเจ้าค่ะ ต่อไปหากมีเรืองทุกข์รอ้ นอะไรก็ไป

บอกกับลุงฝูทีเรือนได้ หากลุงฝูสะสางไม่ได้ เขาก็จะส่ง
74
ข่าวมาเมืองหลวง ข้าเสินเวยลูกหลานหมูบ่ า้ นตระกู
ลเสิน ไม่วา่ ไปทีก็จะไม่ลืมกําพืดของตัวเองแน่" เสินเว
ยกล่าวขึนอย่างซาบซึง ในใจแอบรูส้ กึ เสียดาย นางควร
จะทําดีกบั ชาวบ้านเหล่านีให้มากกว่านีสักหน่อย

หญิงชราผมขาวลงมาจากแผ่นหลังของหลาน ก่อนจะ
ขยับเข้ามาจับมือเสินเวยไว้อย่างเงอะๆ งะๆ "ไปเถอะๆ
แม่นางทีดีเช่นนี ไม่ควรต้องมาเสียเวลาอยูท่ ีนี กลับไป
เมืองหลวงแต่งกับชายทีดี มีชีวิตทีดี"

มือของนางทังดํากระด่างและหยาบกร้าน แต่เสินเวยก
ลับรูส้ กึ อบอุน่ อย่างประหลาด "ท่านยายวางใจเถอะ
ผูน้ อ้ ยจะกลับไปอยูท่ ีเมืองหลวงอย่างมีความสุข"

75
"เช่นนันก็ดี ดีแล้ว" หญิงชราเช็ดนําตา พลางพยักหน้า
หันกลับไปบอกกับทุกคนว่า "พวกเรากลับกันเถอะ
อย่าทําให้หลานเวยเสียเวลาเลย" พูดจบก็เดินนํากลับ
ไป

เหล่าชาวบ้านพากันหมุนกายกลับไป เพียงไม่นานก็
เหลือแค่ปใู่ หญ่กบั ปู่ เจ็ดแค่สองคน

เสินเวยมองไปยังพวกเขา ก่อนจะสบกับสายตาจดจ่อ
ของอาสะใภ้สาม ฮูหยินจาง นางคลียิมอย่างเข้าใจ หัน
กลับมาสังกับหลีฮวาทีอยูข่ า้ งๆ สาวใช้พยักหน้าก่อนจะ
ขึนไปบนรถม้า

เพียงไม่นาน หลีฮวาก็ถือกล่องผ้าสองกล่องติดมือมา
76
เสินเวยยิมบางๆ "ข้าคงรอให้นอ้ งซิงเอ๋อร์โตเป็ นสาวไม่
ไหว เช่นนันจึงขอส่งของขวัญแต่งงานให้ก่อน"

หลีฮวายืนกล่องผ้าไปตรงหน้าฮูหยินสกุลจางทันที "ขอ
ฮูหยินสามโปรดรับไว้"

"เจ้าดูหลานเวยคนนีสิ ช่างเป็ นเด็กกตัญ จู ริงๆ นีจะ

เดินทางอยูแ่ ล้วยังนึกถึงซิงเอ๋อร์ของเราอีก หลานเวย
อาสะใภ้สามไม่เกรงใจเจ้าแล้วนะ" นางถือกล่องผ้าไว้
แน่น สีหน้าแย้มยิม

"ฟั งอาสะใภ้สามพูดสิเจ้าคะ ยังจะเกรงใจอะไรอีก เกรง

อกเกรงใจราวกับเป็ นคนอืนไปได้?" เสินเวยรูน้ ิสยั ของ

77
อีกฝ่ ายดี อีกอย่างตอนนีก็กาํ ลังจะออกเดินทางแล้ว
นางกลับรูส้ กึ ว่าอีกฝ่ ายเป็ นเช่นนีก็ดี ดีกว่าพวกทีต่อ
หน้ายิมให้นาง แต่กลับแทงข้างหลังนาง

แต่นายผูเ้ ฒ่ากลับมีสีหน้าไม่ดีนกั ทว่าไม่เหมาะสมหาก

จะสังสอนลูกสะใภ้ตอ่ หน้าผูค้ นมากมายเช่นนี

เสินเวยรับอีกกล่องยืนไปให้ปเู่ จ็ด ป้าจงอุม้ หูน่ ิวไว้ใน

อ้อมแขน "ส่วนอันนีมอบให้หนู่ ิว"

ป้าจงปฏิเสธไม่ยอมรับ แต่เสินเวยก็เอ่ยว่า "รับไปเถอะ

เจ้าค่ะ พีน้องของข้าทียังไม่แต่งงานก็มีแค่นอ้ งซิงเอ๋อร์
กับน้องหูน่ ิว ท่านช่วยรับไว้แทนหูน่ ิวเถอะนะเจ้าคะ ถือ
ว่าเป็ นของดูตา่ งหน้า รอเมือหูน่ ิวโตขึนแล้วค่อยมอบให้
78
นาง หูน่ ิวจะได้ไม่ลืมพีสาวคนนี"

ป้าจงได้ยินเสินเวยเอ่ยดังนัน ดวงตาก็แดงกํา ในตอน

นันหากไม่ได้หลานเวย พวกนางสองแม่ลกู ยังจะมีชีวิต
อยูอ่ ีกหรือ? นางไม่ได้ปฏิเสธอีกต่อไป พูดกับลูกสาวใน
อ้อมแขนว่า "นิวนิว รีบของคุณพีเวยเร็วเข้า"

"ขอบคุณพีเวยเจ้าค่ะ" หูน่ ิวบอกเสียงเบา เมือพูดจบก็

ซุกหน้าในอกของมารดา เสินเวยคลียิม ลูบศีรษะนาง
แล้วเอ่ยว่า "เด็กดี!"

สุดท้ายเสินเวยก็เดินมาหยุดตรงหน้าปู่ ใหญ่และปู่ เจ็ด

คารวะชายชราทังสอง "หลานขอบคุณท่านลุงใหญ่และ
ท่านปู่ เจ็ดทีดูแลหลานมาตลอดสามปี มานี วันนีหลาน
79
ต้องกลับเมืองหลวงแล้ว ท่านปู่ ทงสองต้
ั องดูแลตัวเอง
ดีๆ นะเจ้าคะ! การสอบในฤดูใบไม้ผลิปลายปี พีใหญ่
เส้าจวินเข้าเมืองหลวงอย่างวางใจ เมือถึงตอนนันก็ให้
เขาไปพํานักในจวนโหว" เงียบไปครูห่ นึง ก่อนจะเอ่ยต่อ
ไปว่า "พีเส้าอูก่ ็ตอ้ งตังใจเรียนหนังสือ ข้าจะรอพวก
ท่านทีเมืองหลวง"

ทังสองคนมีสีหน้ายินดี คําพูดนับหมืนนับพันในใจกลับ
หลงเหลือแค่คาํ พูดเดียว "ขอให้เดินทางปลอดภัย หาก
ถูกรังแกก็สง่ จดหมายกลับมา พวกเราจะยอมสละชีวิต
ทวงความเป็ นธรรมให้เจ้าเอง!"

เสินเวยคารวะอีกครัง ก่อนจะหมุนกายขึนรถม้าไป

80
จากกันครังนี ภูเขาสูงแม่นาสายยาว
ํ จากกันไกลไร้
กําหนด

จากกันครังนี นางกําลังจะพุง่ เข้าสูส่ นามสงครามของตัว

เอง เกียรติและความอัปยศทังหมดสลักอยู่ ณ แห่งนี

จากกันครังนี เนินนานแรมปี เวลาเคลือนผ่านราวกับ

สายนําทีมิอาจหวนกลับ

ตอนมามีแค่รถม้าเรียบง่ายเพียงคันเดียว ทว่าเวลากลับ
แค่เสือผ้าและข้าวของเครืองใช้ของเสินเวยก็ใช้รถม้าตัง
สีคันแล้ว แม่นมหลีตกใจจนพูดไม่ออก ในใจกําลังครุน่
คิดว่าคุณหนูสจะต้
ี องมีเงินไม่นอ้ ย นางเขย่งปลายเท้า
หันไปมองด้านหลัง หมายจะนับจํานวนรถม้า
81
เถาจือขยับไปประคองแขนของนางไว้ "แม่นมระวังเจ้า
ค่ะ บ่าวจะประคองท่านขึนรถม้า ข้างหน้าออกเดินทาง
กันหมดแล้ว"

แม่นมหลีเห็นรถม้าข้างหน้าออกเดินทางแล้ว จึงจําต้อง
ขึนรถม้าอย่างขัดเคือง "โอ้อวดยิงกว่าคุณหนูหา้ เสีย
อีก"

หลายวันมานี นางก็คิดหาวิธีทีจะจัดการคุณหนูสไว้
ี ใน
กํามือ แต่ไม่วา่ นางจะก่อเรืองอย่างไรก็ไม่ได้เห็นแม้แต่
หน้าของอีกฝ่ าย สุย่ เซียน สาวใช้ในเรือนรับรองพูดแค่
ว่า "คุณหนูกาํ ลังยุง่ ไม่มีเวลาพบท่าน"

82
เวลาห้าวันเต็มๆ อย่าว่าแต่จะพบคุณหนูเลย แม้แต่แม่
นมกูค้ นสนิทก็ไม่เห็น ทังยังถูกสุย่ เซียนพูดจากเยาะเย้ย
ถากถาง โมโหจนอกแทบระเบิด

ผ่านไปห้าวัน ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้พบหญิงสาว แต่คณ

ุ
หนูสกลั
ี บถูกกลุม่ คนล้อมไว้ นางยืนนิงอยูข่ า้ งๆ เนิน
นาน แต่สายตาของอีกฝ่ ายก็ไม่แม้แต่จะชายตาแล ใน
ใจของแม่นมหลีอัดแน่นไปด้วยความโกรธ กําลังคิดว่า
เมือกลับถึงจวนนางจะไปฟ้องฮูหยินสาม...ฮูหยินสาม
เป็ นฮูหยินใหญ่ในเรือนสาม จัดการกับบุตรสาวในสมรส
ของสามีทีไม่เป็ นทีโปรดปราน ฮูหยินย่อมมีวิธี เมือถึง
ตอนนันคุณหนูสก็ี จะได้รบั ผลจากความอวดดีของนาง!
ข้าจะปล่อยให้เจ้าโอหังไปก่อน!...

83
 ตอนที 67 ความคิดของเถาจือ

เมือคิดได้ดงั นี แม่นมหลีก็ยงอยากรู
ิ ว้ า่ คุณหนูสนํี าข้าว
ของกลับไปเท่าไหร่ นางแหวกม่านมองไปด้านหลัง แต่ก็

84
มองไม่เห็นอะไร นางเหลือบมองเถาจือทีอยูข่ า้ งๆ ทันใด
นันก็เกิดความคิดบางอย่าง “เถาจือ ระหว่างทางเจ้าหัว
ไวหน่อย พูดคุยกับพวกสาวใช้ของคุณหนูสให้
ี มาก หา
โอกาสหลอกถามพวกนางว่าคุณหนูขนอะไรกลับไป ข้า
เห็นในรถคันนันมีขา้ วของอยูไ่ ม่นอ้ ย”

“เจ้าค่ะ บ่าวจะจําไว้ บ่าวคิดจะทํารองเท้าให้คณ

ุ หนูสี
อีกประเดียวจะไปถามแบบจากหลีฮวา” เถาจือรับคํา
อย่างสุขใจ รีบหาข้ออ้างทันที เมือได้รบั สายตาพึงพอใจ
จากแม่นมหลี แววตาของหญิงสาวก็เป็ นประกาย ก่อน
จะเอ่ยขึนว่า “คุณหนูสจะมี
ี ของดีอะไรกัน ตอนทีขน
ของขึนรถเมือครู ่ บ่าวเดินไปดูแล้ว ก็แค่ขา้ วของจําพวก
ผ้าห่มและเสือผ้าเท่านัน คุณหนูสช่ี างตระหนีจริงๆ แม้
แต่เครืองใช้ภายในห้องก็นาํ กลับไปด้วย”

85
แม่นมหลีจึงคลายความสงสัย “ข้าก็คิดเช่นนัน ในมือ
ของคุณหนูทีไม่เป็ นทีโปรดปรานจะมีของดีอะไรได้ แล้ว
ยังจะแสร้งทําตัวเป็ นหมาป่ าอวดหางอีก!” แววตาของ
เกลือนไปด้วยความเย้ยหยัน

เถาจือเห็นดังนันก็ลอบถอนลมหายใจ รูส้ กึ พึงพอใจไม่

น้อย

เถาจือเป็ นคนเฉลียวฉลาดและเด็ดขาด หากตัดสินใจ

แล้วก็จะไม่ลงั เลอีก หนึงวันก่อนเดินทาง นางไปขอพบ
เสินเวย ราวกับอีกฝ่ ายรูอ้ ยูก่ ่อนแล้วว่านางจะมา จึงให้
หลีฮวาพานางเข้าไปทันที

86
เมือเข้ามาในห้อง เถาจือก็พลันตกตะลึงไปชัวขณะหนึง
คุณหนูสเอนกายกั
ี บเบาะนุ่มอย่างสงบ นางรูส้ กึ เหมือน
ถูกอีกฝ่ ายมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ในใจก็พลันรูส้ กึ
หวาดหวันขึนมา

ในเมือเดินมาถึงจุดนีแล้วก็ตอ้ งฝื นก้าวต่อไป ไม่แน่วา่

เบืองหน้าอาจจะเป็ นถนนสายใหญ่ก็เป็ นได้

ในเวลานีความเด็ดเดียวในตัวของเถาจือได้แสดงออกมา
แล้ว นางทิงตัวคุกเข่าลงไปบนพืน “บ่าวมาขอรับใช้ขา้ ง
กายคุณหนูสเจ้
ี าค่ะ”

“อ้อ” เสินเวยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง ราวกับรูอ้ ยูก่ ่อน

87
แล้วว่านางจะพูดเช่นนี

ในใจของเถาจือรูส้ กึ สินหวังลงทุกที ทังยังเกิดความกลัว

ขึนมา ถ้าหาก...ถ้าหากคุณหนูสนํี าเรืองนีไปบอกแม่นม
หลี ไม่ตอ้ งรอให้กลับถึงจวนหรอก แม่นมคงจะต้องฉีก
นางเป็ นชินๆ แน่ ไม่..ไม่ได้...จะให้แม่นมหลีรูเ้ รืองนีไม่
ได้

เถาจือกําหมัดแน่น ฝื นพูดต่อไปว่า “บ่าวเป็ นลูกของ

บ่าวรับใช้ในจวน แม่อยูใ่ นห้องซักล้าง พ่ออยูท่ ีหอประตู
เรืองภายในจวนบ่าวทราบดี ในระยะแรกทีคุณหนูกลับ
ไปทีจวนมีเรืองมากมายทีคุณหนูไม่รูแ้ น่ชดั บ่าวก็ยินดี
เป็ นหมูเป็ นหมารับใช้คณ
ุ หนูเจ้าค่ะ”

88
เห็นเสินเวยยังไม่เอ่ยสิงใด นางจึงกัดปากเอ่ยต่อไปว่า
“ระหว่างทีเดินทางกลับ แม่นมหลีจะต้องมีแผนการ
อะไรอีกแน่ บ่าวสามารถเกลียกล่อมนางได้ บ่าวจะช่วย
คุณหนูจบั ตาดูนาง ไม่ปล่อยให้นางก่อเรืองได้เจ้าค่ะ”

ครังนี เสินเวยเริมสนใจขึนมาบ้างแล้ว แม่นมหลีก็เป็ น

แค่ตวั ปั ญหาทีดีแต่วิงเต้นไปมา หากตัวปั ญหาผูน้ ีอยู่
อย่างสงบ นางก็จะสบายใจมากขึน

เสินเวยตอบรับคําขอของเถาจือ “ขอเพียงเจ้าไม่เปลียน
ใจทีหลัง ข้าก็จะให้เจ้าเป็ นสาวใช้คนสนิท การเดินทาง
ครังนีข้าจะดูผลงานของเจ้า” คําพูดนีสือความนัยลึกลํา
ก่อนจะส่งสัญญาณให้หลีฮวามอบแหวนทองคําให้เถา
จือ

89
เถาจือดีใจมาก “ขอบคุณเจ้าค่ะ บ่าวจะไม่ทาํ ให้ผิด
หวัง” นางแสดงความเกรงใจแก่หลีฮวา “พีหลีฮวา ต่อ
ไปต้องขอให้ทา่ นดูแลแล้ว”

หลีฮวาเองก็ใจกว้าง “ควรเป็ นข้าทีต้องขอให้เจ้าช่วย

ดูแล เรืองภายในจวนข้าก็ไม่รูอ้ ะไรนัก หากมีเวลาว่าง
น้องเถาจือต้องชีแนะข้าด้วย”

เพียงแค่ไม่กีคํานัน ทังสองคนก็สนิทสนมกันราวกับเป็ น
พีน้องทีรูจ้ กั กันมานาน หลังจากทีเถาจือถอยออกไปแล้ว
ความหวันวิตกก็ปรากฏขึนบนใบหน้าของหลีฮวา “จะ
รับเถาจือมาอยูด่ ว้ ยจริงๆ หรือเจ้าคะ”

90
“เมือครูเ่ จ้าไม่ได้ยินหรือ?”

“แต่วา่ นางเป็ นคนของฮูหยินสาม” หากปล่อยให้คนที

เป็ นหูเป็ นตาให้ฮหู ยินสามจับจ้องความเคลือนไหวของ
พวกนาง เช่นนันอีกฝ่ ายก็จะไม่รูค้ วามเป็ นไปของพวก
นางทังหมดหรือ

เสินเวยยิมเจ้าเล่ห ์ “ไม่ เมือนางเข้ามาในเรือนของพวก

เราแล้ว นางก็จะกลายเป็ นคนของข้า”

เสินเวยเข้าใจความกังวลของหลีฮวา เช่นนันจึงอธิบาย
กับนางว่า “เถาจือเป็ นคนทะเยอทะยาน และเป็ นคน

91
ฉลาด ย่อมรูว้ า่ ทําอย่างไรจึงจะดีกบั ตัวเองทีสุด อีก
อย่างหลังจากทีพวกเรากลับไปถึงจวน แม่เลียงคนดีของ
ข้าจะไม่สง่ สาวใช้มาเลยหรือ? เทียบกับคนทีไม่รูต้ ืนลึก
หนาบางแล้ว ก็ไม่สใู้ ห้เถาจือมาจะดีกว่า ขอเพียงข้าให้
ประโยชน์กบั นาง ทําให้นางมีความหวัง นางก็จะไม่หกั
หลังพวกเราง่ายๆ แม้วา่ นางคิดจะหักหลังจริงๆ ข้าจะ
จัดการสาวใช้คนเดียวไม่ได้เชียวหรือ”

หลีฮวาคิดแล้วก็เห็นจริงดังนัน จึงวางใจ

ทีจริงแล้วเถาจือก็ไม่ได้โกหกแม่นมหลี เสินเวยก็ขน
เครืองเรือนมาด้วยจริงๆ แต่ไม่ใช่ทงหมด
ั นางเลือก
เฉพาะชินทีตนชอบเท่านัน และทีมีรถม้าหลายคันก็
เพราะเสินเวยขนเงินทองส่วนหนึงจากในห้องลับมาด้วย

92
ภายนอกดูเหมือนในกล่องบรรจุผา้ ไหมแพรพรรณไว้ แต่
ทีจริงแล้วมันห่อก้อนเงินก้อนทองไว้

หลังจากทีเดินทางได้หา้ วัน คนนําทางกลับมารายงาน

ว่ามีดินถล่มปิ ดทาง ต้องรอซ่อมซ่อมแซมอีกสิบกว่าวัน
พ่อบ้านจางจึงมาหารือกับเสินเวยว่าจะเปลียนไปเดิน
ทางทางนํา เสินเวยคิดแล้วจึงตอบตกลง

พ่อบ้านจางจองเรือลําใหญ่สองลํา ลําหนึงบรรทุกคน
อีกลําหนึงบรรจุขา้ วของ

บนเรือกว้างขวางเป็ นอย่างมาก เก็บกวาดสะอาด

สะอ้าน เสินเวยกับเถาฮวา หลีฮวาและฉาฮวาพักห้องที
ใหญ่ทีสุด ส่วนแม่นมกับสาวใช้อีกสามสีคนพักอยูห่ อ้ ง
93
ทางซ้ายของเสินเวย เหอฮวา เยวียจีกับสาวใช้อีกสอง
คนอยูห่ อ้ งติดกันทางขวา ถัดจากนันเป็ นห้องของพวก
แม่นมเซีย เหลือห้องเล็กทีสุดแค่หอ้ งเดียว จึงตกเป็ น
ของแม่นมหลี

แน่นอนว่าแม่นมหลีไม่ยินยอม แต่ในตอนทีจะบันดาล
โทสะกลับถูกเถาจือทีมือเร็วตาไวลากเข้าไปในห้อง

แม่นมหลีผลักเถาจือออกไป แล้วตะคอกว่า “เจ้ามัน

เกลือเป็ นหนอน! คิดจะประจบคุณหนูสใช่
ี หรือไม่ ไม่
รูจ้ กั ดูสารรูปของเจ้าเสียบ้าง แม้แต่สาวใช้พวกนันก็ไม่
เห็นเจ้าอยูใ่ นสายตา แล้วยังหวังสูงหมายจะให้คณ
ุ หนูสี
สนใจอีกหรือ เจ้าก็ฝันไปเถอะ!”

94
ระหว่างทีเดินทางนัน พวกหลีฮวาก็ปฏิบตั ิกบั เถาจือ
อย่างไม่ไว้หน้า นางล้วนเห็นอยูใ่ นสายตา “อย่าคิดว่า
ข้าไม่รูว้ า่ ในใจของเจ้าวางแผนอะไรไว้ เลิกล้มเสียเถอะ
แม้เจ้าจะประจบนางอย่างไร คุณหนูก็ไม่มีวนั แลเจ้า”
นิวของแม่นมหลีจิมไปทีใบหน้าของเถาจือ

เถาจือหดตัวไปด้านหลัง พูดอย่างคับข้องใจว่า “บ่าวมี

แผนการอะไรเสียทีไหนล่ะเจ้าคะ ทีทําไปก็ไม่ใช่เพือแม่
นมหรือเจ้าคะ”

เงียบไปครูห่ นึง นางจึงเอ่ยต่อไปว่า “แม่นม ท่านขัด

แย้งกับสุย่ เซียน ก็ไม่รูว้ า่ นางจะยุอะไรคุณหนูสบ้ี าง
ระหว่างทีเดินทางคุณหนูสแสดงออกชั
ี ดเจนว่าไม่ตอ้ ง
การเห็นหน้าพวกเรา บ่าวไปพูดคุยกับหลีฮวาเพราะหวัง

95
ว่าจะได้รูข้ ่าวอะไรบ้าง และถือโอกาสผูกสัมพันธ์กบั นาง
คุณหนูสจะได้
ี เลิกชิงชังพวกเรา เดิมทีคิดว่าพอจะได้ผล
บ้างแล้ว เวลานีหากแม่นม ท่านก่อเรืองวุน่ วายอีก คุณ
หนูสก็ี จะไม่อยากเห็นหน้าพวกเรามากขึนไปอีกไม่ใช่
หรือเจ้าคะ”

แม่นมหลีเมือได้ยินดังนัน ไฟโทสะในใจก็ลดน้อยลง
แต่สีหน้ายังคงดุดนั “คุณหนูสก็ี ช่างเลอะเลือน ถึงอย่าง
ไรข้าก็เป็ นบ่าวคนสนิทของฮูหยินสาม นางควรจะมอบ
ห้องทีใหญ่ทีสุดให้ขา้ พักไม่ใช่หรือ? ห้องของแม่นมกูข้ า้
ก็มีสทิ ธิจะพักมิใช่หรืออย่างไร แต่เวลานีแม้แต่หอ้ งพัก
ของนังเฒ่าเซียจูเอ๋อร์ก็ยงั ใหญ่กว่าพวกเรา คุณหนูสช่ี าง
ไม่รูเ้ รืองรูร้ าว กลับไปถึงจวนข้าจะรายงานฮูหยินสาม
เป็ นหญิงจะไม่รูก้ ฎระเบียบไม่ได้!”

96
ในเวลานี หากพูดเรืองความกตัญ ู หมูหมากาไก่ของผู้
อาวุโสก็ตอ้ งให้ความเคารพ

ตอนที 68 วิธีการของเถาจือ

97
เถาจือได้ยินว่านางจะกลับไปฟ้องฮูหยินสามก็พลัน
ร้อนรนขึนมา ทําเช่นนันไม่ได้! เวลานีคุณหนูสยัี งเฝ้าดู
ผลงานของนางอยูเ่ ลย แล้วจะปล่อยให้นงั เฒ่าผูน้ ีกลับ
ไปพูดจาเหลวไหลได้อย่างไร

ดังนันเถาจือจึงรีบประคองแม่นมหลีให้นงลง
ั ก่อนจะย่อ
กายลงทุบขาให้อีกฝ่ าย เกลียกล่อมอย่างใจเย็นว่า “แม่
นมเจ้าค่ะ ห้องของแม่นมเซียกับแม่นมกูใ้ หญ่กว่าห้อง
ของพวกเราก็จริง แต่วา่ ห้องของนางมีอยูร่ วมกันสามสี
คน แม้แต่หอ้ งของคุณหนูสก็ี พกั รวมกันตังสีคน ห้อง
ของพวกเราเล็กไปหน่อย แต่วา่ พวกเราอยูก่ นั แค่สองคน

98
ลองคิดดูแล้วพวกเราก็สบายกว่ามากนะเจ้าคะ”

แม่นมหลีใคร่ครวญดูแล้วก็เห็นด้วย ไฟโทสะจึงหายไป
เกือบหมด สังความกับเถาจือว่า “ข้ากระหายแล้ว เจ้า
ไปต้มชามาให้ขา้ ที”

เถาจือลุกขึนแต่โดยดี “แม่นมรอสักครูเ่ จ้าค่ะ บ่าวจะไป

ดูทีพีหลีฮวา ดูวา่ จะหาชาดีๆ มาให้แม่นมได้หรือไม่”

แม่นมหลีพลันรูส้ กึ ซาบซึงขึนมา “ไปเถอะๆ”

ต้องดืมชารสชาติแย่มาหลายวัน ไม่วา่ นางโวยวายอย่าง

ไร สาวใช้ในเรือนรับรองก็ตอบกลับมาแค่ประโยคเดียว

99
“บ่าวดืมชาชนิดนี ชาดีๆ เป็ นของเจ้านาย” โทสะก็
สุมอยูใ่ นอกไม่ได้ระบายออกมา

เถาจือออกมาจากห้องก็ไปหาหลีฮวา อีกฝ่ ายกําลังตระ

เตรียมข้าวของอยูใ่ นครัวเล็กภายในเรือ ไม่ได้รูส้ กึ
ประหลาดใจกับการมาของเถาจือ “เอาใจแม่นมหลี
เสร็จแล้วหรือ”

“พีหลีฮวา!” นางพยักหน้าตอบ เห็นใบหน้าของหลีฮวา

เกลือนไปด้วยความพอใจ ชีไปยังถ้วยบนโต๊ะพร้อมเอ่ย
ว่า “ลําบากเจ้าแล้ว จริงสิ ถ้วยนําแข็งนีมีแค่สาวใช้คน
สนิทเท่านันทีจะมีสว่ นแบ่ง ถ้วยนีคุณหนูมอบให้เจ้า
เจ้าก็ดืมเสียทีนีเถอะ”

100
เถาจือรูส้ กึ ประหลาดใจกับความเมตตาทีได้รบั นางคิด
ไม่ถงึ ว่าคุณหนูสจะให้
ี ความสําคัญกับนางเช่นนี สีหน้า
พลันเต็มไปด้วยความซาบซึง หันไปคารวะไปทางห้อง
พักของเสินเวย “บ่าวขอบคุณสําหรับรางวัล”

เมือยืดตัวตรง ก็หนั ไปค้อมตัวให้หลีฮวา “ขอบคุณพีหลี

ฮวาเช่นกันเจ้าค่ะ” นางยกถ้วยนําแข็งบนโต๊ะกินอย่าง
ระมัดระวัง สิงทีเรียกว่าถ้วยนําแข็งนีก็ไม่รูว้ า่ ทําอย่างไร
เย็นๆ ทังยังหอมกลินนม เมือดืมเข้าไปแล้วรูส้ กึ สบาย
ขึนมาก

“พีหลีฮวา มีใบชาหรือไม่เจ้าคะ” เถาจือเอ่ยถาม เมือ

เห็นอีกฝ่ ายมองตนเองอย่างฉงนจึงรีบอธิบายว่า “ข้าใช้
เรืองนีเป็ นข้ออ้างออกมาเจ้าค่ะ”
101
หลีฮวาจึงเข้าใจ นําใบชากระป๋ องเล็กส่งให้นาง “นีคือ
ใบชาทีข้ากับพวกเหอฮวาดืม เจ้าก็ตม้ ให้ตวั เองเถอะ”
เงียบไปครูห่ นึงจึงเอ่ยต่อไปว่า “ใบชาแย่ๆ เหล่านันเจ้า
ก็ไม่ตอ้ งให้แม่นมหลีดืมแล้ว น้องสาวก็พลอยรับเคราะห์
ไปด้วยใช่หรือไม่” แม่นมหลีดืมชารสชาติแย่ เถาจือคน
ข้างกายก็ยอ่ มต้องดืมไปด้วย

“ขอบคุณพีหลีฮวาเจ้าค่ะ” ในใจของเถาจือรูส้ กึ ยินดีเป็ น

อย่างมาก ในทีสุดก็หลุดพ้นจากนําชารสชาติแย่นนเสี
ั ย
ที! ไม่เพียงแม่นมหลีเท่านัน นางเองก็อดบ่นออกมาไม่
ได้ แต่วา่ ใครใช้ให้นางอยูก่ บั แม่นมหลีเล่า ในวินาทีนีใน
ใจของนางนึกชิงชังแม่นมผูน้ นมากขึ
ั นอีกสามส่วน

102
เถาจือยกชากลับไปทีห้องเพือเอาความดีความชอบกับ
แม่นมหลี เล่าไปว่าไม่ง่ายเลยกว่านางจะขอชาทีคุณหนู
สีดืมจากพีหลีฮวามาได้

แม่นมหลีดืมเข้าไปหนึงอึกก็พลันรูส้ กึ ถึงกลินหอมทีคละ
คลุง้ ไปทัวทังปาก เมือนําชาทังถ้วยไหลลงท้อง ก็รูส้ กึ
เหมือนรูขมุ ขนทังหมดก็ปลอดโปร่ง โล่งสบาย “ไม่เสีย
แรงทีข้าเอ็นดูเจ้า” สายตาทีนางมองหญิงสาวเกลือนไป
ด้วยความพึงพอใจ ลืมเรืองทีเมือครูต่ นเองเกือบจะผลัก
เถาจือไปหมดแล้ว

เถาจือลูบแขนทีรูส้ กึ เจ็บ บอกด้วยนําเสียงอ่อนโยนว่า

“ล้วนเป็ นเพราะแม่นมสังสอนมาดีเจ้าค่ะ” ภายในใจยิง
มุง่ มันจะรับใช้คณ
ุ หนูสี

103
ชาทีนางนํากลับมานีเป็ นชาเหมาเจียนชันยอด คุณหนู
ห้าทีอยูใ่ นจวนก็ดืมชาชนิดนี ดังนันสิงทีนางพูดเมือครู ่
แม่นมหลีจึงไม่รูส้ กึ สงสัยแต่อย่างใด ใครจะเชือว่าสาว
ใช้จะได้ดืมชาทีดีปานนี จะมีเจ้านายบ้านใดให้สาวใช้
ดืมชาทีดีเพียงนี หากไม่ใช่เพราะเห็นกับตาตัวเองนางก็
ไม่เชือเหมือนกัน! เมือคิดว่าตนเองก็จะได้รบั การปฏิบตั ิ
เหมือนกับหลีฮวา ในใจของนางก็รูส้ กึ ตืนเต้นขึนมา

“คุณหนูเจ้าคะ เมือครูบ่ า่ วพบกับเถาจือ” เมือกลับมาที

ห้องพัก หลีฮวาก็รายงานในทันที

เสินเวยกําลังยืนมองแม่นาตรงหน้
ํ าต่าง เมือได้ยินเสียง
ของอีกฝ่ ายจึงหันกลับมา “นางว่าอย่างไร”
104
นางมอบห้องเล็กนันให้กบั แม่นมหลีก็เพราะห้องนันอยู่
ห่างจากห้องใหญ่ เสินเวยไม่อยากเห็นแม่นมผูน้ ี เพียง
แค่เห็นนางก็นกึ ถึงเรืองวุน่ วายทีจะต้องเผชิญเมือกลับไป
ถึงจวนแล้ว มันก็มีผลต่ออารมณ์ของนาง จึงได้จดั ให้คน
ผูน้ นไปอยู
ั ไ่ กลๆ

ด้วยนิสยั ของยายเฒ่าผูน้ นก็

ั ไม่รูว้ า่ จะก่อเรืองอะไรบ้าง
“นางไม่โวยวายหรือ”

หลีฮวาแย้มยิม นิสยั อวดเบ่งอํานาจของแม่นมหลี พวก

นางเคยได้ยินสุย่ เซียนเล่าให้ฟังแล้ว ไม่ได้รูส้ กึ ดีตอ่ อีก
ฝ่ ายเลยสักนิด “แน่นอนว่าต้องโวยวายเจ้าค่ะ แต่เถา
จือคอยเกลียกล่อมไว้”
105
คิดแล้วจึงเอ่ยอีกว่า “บ่าวมอบถ้วยนําแข็งหนึงชินให้
เถาจือโดยไม่ได้รบั อนุญาต ทังยังมอบใบชาทีพวกบ่าว
ดืมให้นางด้วยหนึงกระป๋ อง หลายวันมานีบ่าวเห็นเถา
จือทําตามคําสัง คิดว่าควรมอบรางวัลให้นางสักหน่อย
บ่าวตัดสินใจพลการโดยไม่ได้รบั อนุญาตจากคุณหนู ขอ
คุณหนูโปรดลงโทษด้วยเจ้าค่ะ”

พูดพลางหลีฮวาก็คกุ เข่าลง จุดเริมต้นคือนางหวังดีคิด

จะมอบรางวัลให้เถาจือเพือซือใจของสาวใช้ผนู้ นั แต่
เวลานีเพิงจะคิดขึนมาได้วา่ คุณหนูยงั ไม่ได้สงั
นางกระทําไปโดยพลการ นีก็ถือเป็ นความผิดร้ายแรง
สําหรับคนเป็ นบ่าว เมือใคร่ครวญถึงเรืองนีนางจึงรู ้
ความผิดของตัวเอง

106
แต่เสินเวยกลับไม่ถือสา “ลุกขึนเถอะ ครังหน้าระวังให้
มากก็พอแล้ว”

ให้แล้วก็ให้ไปเถอะ เดิมทีแผนการของนางก็คิดจะให้
มอบรางวัลเล็กๆ น้อยๆ ให้สาวใช้ผนู้ นอยู
ั แ่ ล้ว คิดจะใช้
งานม้าแต่ไม่ให้มนั กินหญ้าก็คงไม่ได้ ตราบใดทียาย
เฒ่าแซ่หลียอมอยูอ่ ย่างสงบในห้อง นางก็ไม่ได้ใจร้าย
ขนาดนัน แต่กลัวว่ายายเฒ่าผูน้ นจะรี
ั บร้อนรนหาทีตาย
เสียเอง

“ขอบคุณเจ้าค่ะ คุณหนู” หลีฮวาลุกขึนอย่างดีใจ ในใจ

แอบเตือนตัวเองว่าความผิดเช่นนี ตนเองจะทําอีกไม่ได้

107
“แม่นมกูเ้ ป็ นอย่างไรบ้างแล้ว” เสินเวยถาม

แม่นมกูเ้ มาเรืออาการหนักมาก ผ่านไปแค่ครึงวันนางก็

มีสภาพเหมือนคนป่ วยหนัก สีหน้าเหลืองซีด ร่างกาย
อ่อนแรง เสินเวยเป็ นห่วงนางมาก จึงสังให้สาวใช้สอง
คนคอยรับใช้อยูข่ า้ ง เพียงเท่านียังไม่วางใจ ยังสังให้คน
ไปตามหมอหลิวทีอยูบ่ นเรืออีกลํามาดูอาการ

“ดืมยาของท่านหมอหลิวอาการก็ดีขนมากแล้
ึ วเจ้าค่ะ
เมือครูบ่ า่ วเพิงไปดู ท่านกําลังนอนหลับ บ่าวจึงสังให้สยุ่
เซียนคอยปรนนิบตั ิให้ดี” หลีฮวากล่าวเสียงเบา นางรูว้ า่
คุณหนูเคารพแม่นมกูม้ าก กฎระเบียบต่างๆ แม่นมกูก้ ็
เป็ นคนสอนพวกเขา นางเองก็เป็ นห่วงแม่นมมากเช่นกัน
ถึงอย่างไรท่านก็อายุมากแล้ว ร่างกายไม่ได้แข็ง

108
แรงอย่างคนหนุ่มคนสาว มีสาวใช้หลายคนทีเมาเรือแต่
ไม่ได้อาการหนักเหมือนแม่นมกู้ ดืมยาสักหน่อยอาการ
ก็ดีขนมากแล้
ึ ว

“เจ้าใส่ใจให้มาก หมันไปดูบอ่ ยๆ หากแม่นมอยากกิน

อะไรก็ให้หอ้ งครัวรีบทําให้” เสินเวยสังความ คิดแล้วยัง
ไม่วางใจ จึงสังต่อไปว่า “แม้แต่อาหารของข้าก็จดั
เตรียมหลังของแม่นมกู”้

“เจ้าค่ะ” ใจของหลีฮวารูส้ กึ สันไหว ตัดสินใจว่าอีก

ประเดียวจะไปดูแม่นมกูด้ ว้ ยตัวเองอีกครัง แล้วแวะไป
ถ่ายทอดคําสังทีห้องครัว ท่านป้าสามสีท่านในห้องครัว
ล้วนเป็ นคนทีมาจากเขาหัวไก่เหมือนกับนาง จะทําผิด
พลาดไม่ได้เด็ดขาด!
109
ตอนที 69 ก่อความวุน่ วาย

วันต่อมา คนทีเมาเรือมีจาํ นวนเพิมมากขึน แม้แต่ฉาฮ

วาทีรับใช้ขา้ งกายเสินเวยเองก็เมาเรือด้วย ดวงหน้าเล็ก
ซีดเซียว กินอะไรก็อาเจียนออกมา นอนหมกตัวไร้เรียว
แรง น่าสงสารเป็ นอย่างมาก เถาฮวาจับมือนางอย่าง
110
ตืนตระหนก ประเดียวก็คอยถามว่าเจ้าทรมานมากหรือ
ไม่

แม่นมหลีก็เป็ นหนึงในนัน พูดไปก็ดา่ ไป เดียวก็อยาก

กินนี เดียวก็อยากกินนัน ใช้งานเถาจือจนหัวหมุน หาก
ชักช้าไปสักนิดก็จะเรียกว่าก่นด่าสาดเสียเทเสีย แค่ครึง
วันเถาจือก็ผมเพ้ารกรุงรัง ลําบากจนพูดไม่ออก

“เถาจือ! เถาจือ! นางเด็กโง่ไปแอบอูอ้ ยูท่ ีไหนอีก

แล้ว!” เถาจือทียกถ้วยชาเข้ามาได้ยินเสียงด่าของแม่
นมหลีลอดออกมาจากทีไกลๆ เมือคิดถึงสายตา
ประหลาดของพวกสาวใช้ระหว่างทางทีเดินมา ก็ทาํ ให้
นางหน้าเห่อร้อนขึน อยากจะโยนถ้วยชาทิงลงแม่นาเสี
ํ ย
เดียวนีจริงๆ แต่จาํ ต้องกัดฟั นอดทนเอาไว้

111
“แม่นม ชามาแล้วเจ้าค่ะ” นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ก่อนจะผลักประตูเข้าไปเมือปะทะกับลมทีกรูเ่ ข้ามา เถา
จือเอียงศีรษะหลบ สิงนันเฉียดแก้มของนางไปกระแทก
กับพืนไม้อย่างแรก ถ้วยชาในมือของนางหกเลอะเทอะ
นําชาร้อนๆ ราดรดบนมือของนาง แผลพุพองนูนขึนมา
ในทันที

“อ่ะ!” เถาจือร้องอุทานออกมาด้วยความปวดแสบปวด
ร้อน ทว่าคนทีเป็ นต้นเหตุทีทําให้นางบาดเจ็บกลับไม่
แยแส ยังคงเอนกายก่นด่านางอยูบ่ นเตียง “เจ้ามันไม่
ได้เรือง! แม้แต่ยกชาก็ทาํ หก เจ้ายังมีประโยชน์อะไรอีก
แหกปากร้องทําไมกัน ก็แค่มีแผลพุพองจุดสองจุดไม่ใช่
หรือ? จะทําให้คนตายได้เลยเชียวหรืออย่างไร ข้าบอก

112
ให้เจ้าไปเอาถ้วยนําแข็งมา?”

เถาจือลูบมือทีบาดเจ็บ นําตาเอ่อคลอในดวงตา แต่อด

กลันไว้จงึ ไม่หยดลงมา “ห้องครัว พีสะใภ้เฉินเป็ นผูด้ แู ล
บ่าวไม่คนุ้ เคยกับนาง จะขอถ้วยนําแข็งมาได้อย่างไร”
หญิงสาวพูดอย่างคับข้องใจ

“เจ้าสนิทสนมกับเด็กหลีฮวานันไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงไม่
ไปขอจากนาง ปกติเจ้าเป็ นคนมีไหวพริบ เหตุใดในเวลา
ทีสําคัญเช่นนีกลับไร้ประโยชน์ เจ้าอยากจะเห็นข้าเมา
เรือจนตายหรือ!”

“แต่วา่ ถ้วยนําแข็งนันเป็ นอาหารของคุณหนู หลีฮวาก็

ไม่มีสทิ ธิจะยกให้ใคร” เถาจือไม่ตอ้ งการให้แม่นมหลีได้
113
กินถ้วยนําแข็งสมใจ นังเฒ่าคนนันก่อเรืองวุน่ วายก่อ
กวนนางจะตายแล้ว นางยังจะต้องไปขอถ้วยนําแข็งให้
อีกหรือ เห็นนางโง่หรืออย่างไร?!

“นางแพศยา แล้วนางแซ่กนู้ นเป็

ั นเจ้านายหรืออย่าง
ไร!” แม่นมหลีถ่มนําลายออกมาจนเกือบจะไปโดนหน้า
ของเถาจือ คิดว่านางไม่รูอ้ ย่างนันหรือ นางก็เห็นแล้วว่า
แต่ละวันนางแซ่กไู้ ด้กินถ้วยนําแข็งตังสองถ้วย มันมี
กลินหอมอบอวลขนาดนัน แม้จะอยูไ่ กลนางก็ได้กลิน

“แม้จะอยูต่ รงหน้าคุณหนูสี ข้าก็ไม่กลัว ข้าไม่เชือว่า

นางจะไม่แบ่งให้ขา้ !” นางเป็ นคนเก่าแก่ทีรับใช้ขา้ งกาย
ฮูหยินแห่งเรือนสาม สิงทีนางหมายตาไว้ นางก็ตอ้ งได้
แม้แต่คณ
ุ หนูสามและคุณหนูแปดต่างก็พยายามช่วย
114
นางเย็บรองเท้าเลย

“หากจะไป แม่นม ท่านก็ไปคนเดียวเถอะ บ่าวไม่ได้

หน้าใหญ่ปานนัน” ถูกอีกฝ่ ายก่นด่าเช่นนีแล้ว เถาจือก็
รูส้ กึ โกรธเคืองขึนมาบ้าง นางมองเห็นชัดเจนแล้วว่าสิงที
แม่นมหลีโยนมาเมือครูค่ ืออะไร นันเป็ นไม้เกาหลัง หาก
เมือครูน่ างไม่ได้ขยับหลบ แล้วมันกระแทกหน้าของนาง
จริงๆ เช่นนันจะต้องเสียโฉมอย่างแน่นอน หากเป็ นเช่น
นันนางจะยังมีอนาคตอะไรอีก ชีวิตนีก็คงจบสินกันแล้ว

“เจ้าคิดว่าข้าลุกไม่ไหวหรือ?! จะบอกเจ้าให้นะ วันนี

ข้าจะไปทวงความเป็ นธรรมกับคุณหนูสี มีสทิ ธิอะไร
ปฏิบตั ิกบั นังเฒ่าแซ่กดู้ ีกว่าข้า!” แม่นมหลีตะเกียก
ตะกายลุกขึนมา หมายจะเดินออกไปด้านนอกจริงๆ

115
เวลานีในใจของเถาจือเต็มไปด้วยความชิงชังทีมีตอ่ แม่
นมหลี...ไม่แน่วา่ หากนังเฒ่าก่อเรืองวุน่ วายขึนมาอาจ
จะถูกคุณหนูสจัี ดการก็ได้... รอเมือแม่นมหลีเดินผ่าน
ประตูออกไปแล้ว นางจึงแสร้งทําเป็ นตามไปรังไว้ “แม่
นม อย่าก่อเรืองเลยนะเจ้าคะ การตัดสินใจของคุณหนู
ไม่ใช่สงที
ิ บ่าวอย่างพวกเราจะก้าวก่ายได้ ให้ขา้ ประคอง
ท่านกลับไปพักผ่อนดีกว่าเจ้าค่ะ”

แม่นมหลีคิดว่าเถาจือเกรงกลัวตนเอง เช่นนันก็ยงได้
ิ ใจ
นางออกแรงผลักเถาจือออกไป ก่อนจะเดินตรงไปยัง
ห้องพักใหญ่ ปากก็ตะโกนเสียงดัง “เจ้าปล่อยข้า! วันนี
ข้าจะต้องทวงความเป็ นธรรมจากคุณหนูสให้
ี จงได้!”

116
เถาจือจะกล้าไปปล่อยไปได้อย่างไร นางอดทนต่อความ
เจ็บพยายามดึงเสือผ้าของแม่นมหลี เมือใคร่ครวญดู
แล้ว... ถึงอย่างไรข้าก็ควรต้องเกลียกล่อมนาง หาก
เกลียกล่อมไม่เป็ นผลจริงก็ช่วยไม่ได้ เช่นนันคุณหนูสก็ี
คงไม่ตาํ หนิ...

ถึงแม้แม่นมหลีจะเมาเรือ แต่นางเป็ นคนรูปร่างสูงใหญ่

อีกทังยังอวบอ้วน ย่อมต้องแข็งแรงกว่าเถาจือทีร่างกาย
ผอมบาง เพียงไม่นานก็นางก็กลายเป็ นฝ่ ายดึงเถาจือ
เดินไปด้านหน้า

แม้หอ้ งพักของทังสองคนจะอยูห่ า่ งจากห้องใหญ่ แต่วา่

ห่างกันแค่ไม่กีก้าวเท่านัน ด้านนอกมีเสียงโหวกเหวก
โวยวายดังขนาดนัน แน่นอนว่าเสินเวยย่อมต้องได้ยิน

117
หญิงสาวทีกําลังอ่านหนังสือพลันขมวดคิวขึนมา

หลีฮวาเห็นดังนันจึงเอ่ยขึนว่า “บ่าวจะออกไปดูเจ้าค่ะ”
ในใจของนางนึกแปลกใจว่าเหตุใดเถาจือจึงไม่ขวางแม่
นมผูน้ นไว้
ั

“ไปด้วยกันเถอะ” ถึงอย่างไรก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
เสินเวยลุกขึนเดินออกไปด้านนอกพร้อมกับหลีฮวา เมือ
ออกมาก็เห็นแม่นมหลีกําลังกระทืบเท้าก่นด่าเสียงดัง
เถาจือกําลังพยายามรังตัวนางไปด้านหลัง แต่สาวใช้
กลับถูกลากไปด้านหน้าเสียเอง

เสินเวยกวาดตามองก็เห็นรอยพุพองบนมือของเถาจือ

118
เช่นนันนางก็เข้าใจในทันที แววตายิงเผยความเย็นชา

หลีฮวาเห็นเหตุการณ์ก็พลันเดือดดาลขึนมา รีบตะโกน
เสียงดังว่า “หยุด! ต่อหน้าเจ้านายยังจะ
ฉุดกระชากลากถูกกันอยูอ่ ีก ไม่รูจ้ กั สงวนกิรยิ าเสียบ้าง
นีก็ใช้ได้หรือ?” สาวใช้คนสนิทอย่างหลีฮวาตําหนิอย่าง
มีขอบเขต

แม่นมหลีเห็นคุณหนูสออกมาก็
ี รูส้ กึ ได้ใจ ...คอยดูเถอะ
ถือว่าแผนการของนางใช้ได้ผล หากนางโวยมายขึนมา
คุณหนูสก็ี ตอ้ งยอมออกมาแต่โดยดี

“คุณหนูสเจ้
ี าคะ ท่านต้องให้ความเป็ นธรรมกับข้านะ
เจ้าคะ เถาจือ นางเด็กร้ายกาจผูน้ ีไม่เชือฟั งคําสังสักนิด
119
ข้าเมาเรืออยากกินถ้วยนําแข็งให้อาการทุเลาลง แต่เถา
จือนางเด็กคนนีกลับบอกว่าไม่มี จะไม่มีได้อย่างไรกัน
ล่ะ แม่นมกูก้ ็เพิงจะกินไปเมือเช้านี ไม่แน่วา่ นางเด็กคน
นีอาจจะแอบกินเสียแล้ว คุณหนูสต้ี องให้ความเป็ น
ธรรมกับบ่าวนะเจ้าคะ!” นางคุกเข่าลงไปแทบเท้า
เสินเวย ตบต้นขาอย่างปวดร้าว นําตานํามูกเปื อนเต็ม
หน้า เสินเวยขมวดคิวพลางขยับหนีไปด้านข้าง

แน่นอนว่าเถาจือไม่ยอมทนอยูเ่ ฉย ปล่อยให้แม่นมหลี
ใส่รา้ ยนางเช่นนี จึงโต้แย้งออกไปว่า “ไม่จริงนะเจ้าคะ
บ่าวไม่ได้แอบกิน คุณหนูสี บ่าวบอกกับแม่นมหลีแล้ว
ว่าถ้วยนําแข็งนันเป็ นอาหารของเจ้านาย แต่นางไม่ยอม
เชือ บอกว่าบ่าวโกหก...” เมือสบกับสายตาของ
เสินเวย สายตาคูน่ นราวกั
ั บมองความคิดของ

120
นางออกอย่างทะลุปรุโปร่ง เสียงของเถาจือยิงเบาลง
ทุกที ก่อนจะก้มหน้าลง ในใจรูส้ กึ หวาดหวัน

“ดูสิ เจ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่หรือไม่” แม่นมหลียิงได้

ใจ “คุณหนูสต้ี องให้ความเป็ นธรรมกับข้านะเจ้าคะ”

เสินเวยเลิกคิวขึน “เจ้าจะให้ขา้ ให้ความเป็ นธรรมกับ

เจ้าอย่างไร ตีนางหรือด่านาง? หรือว่าหักเงินเดือนของ
นาง? หากเถาจือบาดเจ็บจะไม่มีใครคอยปรนนิบตั ิแม่
นมแล้ว เจ้าแน่ใจหรือว่าจะให้ขา้ ทําเช่นนัน”

แม่นมหลีอ้าปากแต่ยงั ไม่ทนั ได้เอ่ยปากออกมาก็ถกู

เสินเวยขัดขึนเสียก่อน นางกวาดมองแม่นมหลีก่อนจะ
กล่าวต่อไปว่า “เถาจือพูดถูกแล้ว ของกินราคา
121
แพงอย่างถ้วยนําแข็งไม่ใช่สงที
ิ จะให้บา่ วกินได้ แม่นม
หลีคิดว่าตัวเองมีสทิ ธิอะไรกัน”

“บ่าวจะไม่มีสทิ ธิได้อย่างไร” แม่นมหลีโต้ตอบกลับไป

ในทันที

เสินเวยคลียิม เหล่าสาวใช้รอบๆ พากันก้มหน้าลง “แม่

นมคิดจะทําตัวเป็ นนายหรือ? แม่นมเป็ นคนเก่าแก่ของ
ฮูหยิน ก็คงคุน้ เคยกับกฎระเบียบดี เช่นนันแม่นมบอก
ข้ามา สําหรับบ่าวทีจิตใจร้ายกาจเช่นนี ควรจะจัดการ
อย่างไรดี โยนแม่นาให้
ํ ปลากิน หรือฆ่าทิงเสีย?”

ในนําเสียงเอือยเฉือยแต่หญิงชรากลับรับรูถ้ งึ จิตสังหาร
พลันรูส้ กึ หวาดกลัวขึนมา ตอนนีนางเพิงจะรูต้ วั หาก
122
คุณหนูสคิี ดจะฆ่านางจริงๆ บนเรือก็ลว้ นแต่เป็ นคนของ
คุณหนูสี หญิงสาวว่าอย่างไรย่อมต้องเป็ นเช่นนัน
หากกลับไปทีจวนและบอกว่านางไม่ระวังทําให้ตกนําก็
ไม่มีใครกล้าสอบสวน

“ในเมือรูว้ า่ ไม่มีใครชอบตัวเอง เช่นนันก็จงอยูอ่ ย่างสงบ

หากก่อกวนข้าอีก หึ” ถึงแม้เสินเวยไม่ได้พดู จบ แต่แม่
นมหลีก็เข้าใจความหมายของนางอย่างแจ่มชัด พลัน
รูส้ กึ หวาดกลัวขึนมา ทรุดตัวลงบนพืนไม่กล้าส่งเสียงอีก

เสินเวยเหยียดยิมมุมปากอย่างพอใจ หมุนกายจากไป
ก่อนจะจากไปสายตาเหลียวมองมือของเถาจือเพียงชัว
พริบตา “ไปขอยาทาจากท่านหมอหลิวให้เถาจือ หญิง
สาว หากมีรอแผลจะไม่น่ามอง”

123
เถาจือรูส้ กึ เหมือนเสียงนันเคาะลงทีหัวใจของนาง ขา
อ่อนแรง ทรุดอยูก่ บั พืน

ทุกคนแยกย้ายกันไป บนเรือเหลือแค่แม่นมหลีและเถา
จือทียังนังอยูต่ รงนัน เป็ นหญิงสาวทีดึงสติกลับมาได้
ก่อน นางตะเกียกตะกายขึนมาแล้วขยับเข้าไปประคอง
แม่นมหลี “แม่นม พวกเรากลับห้องกันเถอะเจ้าค่ะ” ใน
ใจของนางรูส้ กึ เสียใจ นางไม่ควรปล่อยให้แม่นมหลีก่อ
เรืองขึนมาเลย นางไม่ควรราดนํามันบนกองเพลิง
กระตุน้ ให้โทสะของแม่นมหลี เวลานีคุณหนูสจะต้
ี องผิด
หวังในตัวนางมาก แล้วเช่นนีจะยังใช้งานนางอยูห่ รือไม่
เมือคิดขึนมาดังนี บาดแผลทีมือก็ไม่รูส้ กึ เจ็บแล้ว

124
จนกระทังหลีฮวานํายาทามาให้ นางจึงผ่อนลงหายใจ
อย่างโล่งอก ดูแล้วคุณหนูสยัี งยอมให้โอกาสนางอยู่
เช่นนันก็ดี เช่นนันก็ดี! ในใจของนางรูส้ กึ ยินดี นึก
ตัดสินใจว่า ถึงแม้แม่นมหลีจะทุบตีนางจนเกือบตายก็
จะไม่ปล่อยให้นางออกไปรบกวนคุณหนูสอีี ก

แต่วา่ หลังจากนันแม่นมหลีก็ไม่ได้ก่อเรืองอะไรอีก ทังยัง

ยอมสงบเสงียมผิดจากทุกที เป็ นเพราะในคืนนันมีโจร
สลัดบุกขึนมา

125
 ตอนที 70 โจรสลัด (1)

เถาฮวาเป็ นคนสังเกตเห็นโจรสลัดก่อนใคร ในคืนนัน

นางได้ยินความเคลือนไหวในความมืด นางเป็ นคนกล้า
หาญจึงติดตามไป แล้วก็เห็นร่างทะมึนของใครบางคนที
กราบเรือ เพียงไม่นานก็มีอีกคนปี นขึนมาจากนํา นางได้
ยินเสียงคนแรกเอ่ยขึนเบาๆ ว่า “ยังมีพีน้องอีกกีคน”
คนทีเพิงขึนมาตอบว่า “ยังมีอีกสีคน พวกเราแบ่งเป็ น
กลุม่ ละห้าคน มากันทังหมดยีสิบกว่าคน ก็ไม่รูว้ า่ ตอนนี
ขึนมาแล้วกีคน”

126
นานๆ ครัง เถาฮวาจะหลักแหลมขึนมาบ้าง นางนึกถึง
เรืองโจรสลัดปล้นเรือสินค้าทีเล่ากันเมือตอนกลางวัน
นางก็ตืนตัวขึนมาทันที ยกมือขึนตามความเคยชิน กลับ
พบว่าไม่ได้หยิบพลองเหล็กติดมือมาด้วย นางกวาด
มองซ้ายขวาก็ไม่เจออะไรทีพอจะเป็ นอาวุธถนัดมือได้
เลย

เมือหันไปมองอีกครังก็พบว่ามีอีกคนขึนเรือมาแล้ว เด็ก
หญิงร้อนใจมาก ก่อนจะตัดสินใจพุง่ เข้าไปราวกับสาย
ลม ยกเท้าขึนถีบหนึงคนลงนํา ก่อนจะใช้อีกเท้าถีบอีก
คนตามลงไป หนึงคนทีเหลือเห็นสถานการณ์ไม่สดู้ ีจงึ
หันกายวิงไปในเรือ เถาฮวาสับเท้าวิงตามไป พลาง
ตะโกนไปด้วย “มีโจรสลัด มีโจรสลัดปล้นเรือ! รีบออก
มาเร็ว โจรสลัดทีท่านว่าบุกมาแล้ว!”

127
เถาฮวาลําคอใหญ่มาก ท่ามกลางยามคําคืนทีเงียบสงบ
เสียงของนางดังก้องไปทัวทังลําเรือ คนอืนๆ ทีกําลัง
หลับสนิทพลันตกใจตืนขึนมา เมือได้ยินว่ามีโจรสลัดบุก
ก็ตืนตระหนกจนทําอะไรไม่ถกู แม่นมกู้ เยวียจี เหอฮวา
และคนอืนๆ ข่มความหวาดกลัว เปิ ดประตูหอ้ งออกมา
แล้วพุง่ ไปทีห้องใหญ่ ...อย่าได้เกิดเรืองร้ายขึนเลย!...

เสินเวยรูส้ กึ ตัวตังแต่ประโยคแรกทีเถาฮวาตะโกนออก
มา หลังจากได้ยินประโยคสุดท้าย ขาของนางก็ออ่ นแรง
ขึนมาเกือบจะล้มลงไป เถาฮวาเด็กคนนี โจรสลัดบุกมา
แล้วจะให้นางไปต้อนรับหรือ!

“คุณหนู ท่านอย่าออกไปนะเจ้าคะ บ่าวจะออกไปดู

128
เอง” หลีฮวารังเอาไว้ หญิงสาวไม่ทนั ได้สวมรองเท้าก็รบี
ลุกลงมาจากเตียง

“เจ้าอยูใ่ นห้อง คอยดูฉาฮวาไว้” เสินเวยเดินผ่านร่าง

ของนางไปเปิ ดประตูหอ้ งแล้วเดินออกไป

“!” หลีฮวาตามออกมา นางจะหลบอยูใ่ นห้องปล่อยให้

เจ้านายเสียงอันตรายได้อย่างไรกัน

“กลับไป!” เสินเวยสังเสียงเข้ม “ดูฉาฮวาไว้ให้ดี ปิ ด

ประตูไว้ไม่ตอ้ งออกมา” ยังไม่รูว้ า่ มีโจรสลัดบุกมาเท่า
ไหร่ สาวใช้ขา้ งกายนางนอกจากเถาฮวาแล้ว ส่วนใหญ่
ก็ไม่มีวรยุทธ์ เก็บตัวอยูใ่ นห้องจะปลอดภัยมากกว่า

129
หลีฮวาตกใจกับนําเสียงดุดนั พลันรีบกลับเข้าไปในทันที
ปิ ดประตู ลงกลอน เมือวางมือจากประตูก็ได้สติกลับมา
ก่อนจะรูส้ กึ หงุดหงิดใจ เหตุใดตนเองจึงถอยกลับมาล่ะ
เมือคิดจะเปิ ดประตูออกไปอีกครังก็คิดถึงฉาฮวาทียังอยู่
ข้างในขึนมาได้ พลันรูส้ กึ ลังเลขึนมา

“พีหลีฮวา เกิดอะไรขึนหรือเจ้าคะ เหตุใดข้างนอกจึง

โหวกเหวกโวยวายเช่นนัน แล้วพีเถาฮวาล่ะเจ้าคะ” ฉาฮ
วาขยีตา เดินเข้ามาอย่างสะลึมสะลือ

หลีฮวากกัดฟั น ตัดสินใจทําตามคําสัง นางรังตัวฉาฮวา

เข้ามาใกล้ กระซิบบอกเสียงเบาว่า “มีโจรสลัดบุกขึน
มาบนเรือ เถาฮวากําลังสูก้ บั พวกมันอยูด่ า้ นนอก พวก
130
เราไม่มีวรยุทธ์ซอ่ นอยูใ่ นห้องเงียบๆจะดีกว่า อย่าออก
ไปเพ่นพ่านเลย”

สีหน้าของฉาฮวาเผยความหวาดกลัวขึนมาในทันที นาง
โผเข้าไปในอ้อมกอดของหลีฮวา ร่างเล็กพลันสันเทา
“พีหลีฮวา คุณหนูกบั พีเถาฮวาจะไม่เป็ นไรใช่หรือไม่เจ้า
คะ” นางกับพีชายถูกโจรป่ าจับตัวไปบนเขา ข้ารับใช้ใน
ครอบครัวทีติดตามมาด้วยล้วนตายหมดแล้ว

“ไม่เป็ นไร ไม่เป็ นไร ฉาฮวาไม่ตอ้ งกลัวนะ” หลีฮวากอด

ปลอบเด็กหญิงไว้ “พีเถาฮวาของเจ้าเก่งกาจมาก มี
นางคอยปกป้องพวกเราจะไม่เป็ นไร”

คําพูดนีนางทังปลอบใจเถาฮวาและปลอบใจตัวเอง
131
อาจารย์โอวหยางไน่ อาจารย์เหยาทง อีกทังยังมีทา่ นซู
และท่านผังล้วนอยูใ่ นเรืออีกลํา เรือทังสองลําใกล้กนั
เพียงนี พวกเขาจะต้องรีบมา! ไม่เป็ นไรแน่

บนเรือจุดไฟแล้ว ภายใต้แสงไฟทีสาดส่อง โจรสลัดสาม

สีคนในชุดดํานํากําลังเคลือนไหว พวกมันยกดาบขึนสูง
เมือเห็นใครก็ฟันทันที

“คุณหนู ออกมาได้อย่างไรเจ้าคะ” แม่นมกูก้ บั เยวียจี

ประคองกันไปหาเสินเวย ทีด้านหลังพวกนางโจรสลัด
คนหนึงกําลังง้างดาบเล่มใหญ่ขนสู
ึ ง สีหน้าเต็มไปด้วย
ความเ**◌้ยมโหด ท่ามกลางแสงไฟคมมีดสะท้อน
ความแสงวาววาบ มันกําลังจะสับดาบลงบนร่างของแม่
นมกูโ้ ดยทีหญิงกลางคนไม่รูต้ วั สักนิด

132
เสินเวยขยับเท้าอย่างรวดเร็ว ยกพลองเหล็กในมือรังรับ
ไว้ จนเสียง เคร้ง ดังขึน ดาบใหญ่ฟันลงบนพลองเหล็ก
เกิดประกายไฟกระเด็นไปทัว โจรผูน้ นขากรรไกรสั
ั นจน
เจ็บไปหมด ดูเหมือนมันกําลังจะจับดาบไว้ไม่ไหวแล้ว

เสินเวยใช้พลองเหล็กกระแทกดาบออกไปด้านหลัง ทํา
ให้โจรร้ายถอยร่นไปด้านหลังหลายก้าว ในใจตืน
ตระหนก เมือครูม่ นั ยังได้ใจเพราะคิดว่าตนเองโชคดี คิด
ว่าสามารถจัดการสาวงามผูน้ ีได้อย่างง่ายดาย พีใหญ่
จะต้องมอบรางวัลให้อย่างงาม คิดไม่ถงึ ว่าเด็กสาวร่าง
บางอ้อนแอ้นผูน้ ีฝึ กวรยุทธ์ดว้ ย ในใจจึงรูส้ กึ หวาดกลัว
ขึนมา คิดจะหันหลังหนีไป

133
ทว่าเสินเวยจะยอมปล่อยให้มนั หนีไปหรือ? นางย่อตัว
กระโจมเข้าใส่ ได้ยินเพียงเสียงร้องของโจรร้าย หญิง
สาวกระโดดถีบมันตกนํา หากไม่ใช่เพราะแม่นมกูแ้ ละเย
วียจีอยูใ่ นเหตุการณ์ดว้ ย นางคงฟั นหัวมันแบะไปเสีย
นานแล้ว

“แม่นม พวกท่านไม่เป็ นไรใช่หรือไม่” เสินเวยหัน

กายกลับมา ก่อนจะเดินไปหาคนทังสองทีตกใจจนเสีย
ขวัญ “ข้างนอกนีอันตรายเกินไป เยวียจีเจ้าประคองแม่
นมกลับห้องไป ลงกลอนให้ดี”

“คุณหนูกลับเข้าไปพร้อมกับบ่าวเถอะเจ้าค่ะ ช่างเป็ น
โจรชัวทีนรกส่งมาเกิดจริงๆ!” แม่นมกูก้ ่นด่า สองมือลูบ
เนือตัวของหญิงสาว เมือแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ ายไม่ได้รบั
134
บาดเจ็บแต่อย่างใดจึงผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก
“กลับไปด้วยกันนะเจ้าค่ะ ข้างนอกยังมีคนคุม้ กันอยู”่

ขอบคุณฟ้าดินทีไม่เกิดเรืองร้ายขึน เวลานีแม่นมกูร้ ูส้ กึ

โชคดีทีคุณหนูศกึ ษาวรยุทธ์จากลุงฝู ไม่อย่างนันเมือครู ่
ดาบนันคงคร่าชีวิตของนางไปแล้ว ครังนีนางได้เรียนรู ้
แล้ว คุณหนูไม่เพียงปกป้องตัวเองได้ทงยั
ั งปกป้องยังปก
ป้องนางได้ดว้ ย เพราะเหตุการณ์หวิดตายเมือครู ่ เวลานี
พูดอะไรนางก็ไม่กล้าเสียงอันตรายอีกแล้ว

ในระหว่างทีพูดคุยกันอยูน่ นั เสินเวยเห็นเถาฮวาติดตาม
คนผูห้ นึงมาทางนี หญิงสาวแววตาเป็ นประกาย ก่อน
จะตะโกนเสียงดังว่า “เถาฮวา รับพลอง!” เหวียงมือ
ออกไป พลองเหล็กก็ลอยไปหาเถาฮวา

135
เถาฮวาเห็นพลองของตัวเองก็ดีใจ รับได้อย่างแม่นยํา
ราวกับจับวาง วิงไปได้สามสีก้าวก็ดกั หน้าโจรสลัดได้
แล้ว นางกวัดแกว่งพลองเพียงครังเดียว โจรผูน้ นก็
ั ลม้
ลงไป ส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เถาฮวาตีซาลง
ํ
ไปอีกสองครัง โจรสลัดไม่แม้แต่จะได้รอ้ งออกมา มันสิน
ลมตรงนันแล้ว

“คุณหนู นีเป็ นโจรสลัดทีข้าเจอคนแรก เหมือนกับเรือง

ทีท่านเล่าให้ฟัง โผล่ขนมาจากนํ
ึ า พวกมันบอกว่ามี
พรรคพวกยีสิบกว่าคน” เถาฮวาแสดงฝี มืออย่างชอบใจ

เสินเวยลูบศีรษะของนาง พร้อมกล่าวชมว่า “อืม เถา

ฮวาฉลาดจริงๆ!” แล้วจึงหันมาเอ่ยกับแม่นมกูว้ า่ “แม่
136
นมก็เห็นแล้วมีเถาฮวาอยูข่ า้ งกายไม่มีใครทําอะไรข้าได้
สถานการณ์ดา้ นนอกข้าต้องดูแลด้วยตัวเอง”

หญิงวัยกลางคนยังคงลังเล แต่เมือใคร่ครวญดูแล้วจึง
คิดว่า ผูป้ กครองเรือทังสองลําก็คือคุณหนู หากไม่โผล่
หน้าออกไป บ่าวเบืองล่างอาจจะรูส้ กึ ผิดหวังก็เป็ นได้

เอาเถอะๆ ตอนนีก็ยงุ่ ยากพอแล้ว ตนก็อย่าสร้างความ

วุน่ วายอีกเลย

“เช่นนันก็ได้เจ้าค่ะ บ่าวจะกลับห้องเดียวนีเลยเจ้าค่ะ
ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง เถาฮวา เจ้าคุม้ ครองคุณหนูให้ดี รอเพือ
ไล่พวกโจรสลัดไปได้แล้ว แม่นมจะทําหมูนาแดงให้
ํ เจ้า
กิน”
137
“เจ้าค่ะ เถาฮวารูแ้ ล้ว” เด็กหญิงได้ยินคําว่าหมูนาแดง
ํ
ดวงตาเป็ นประกายขึนมา “ข้าจะคุม้ ครองคุณหนู!”
นางขยับมายืนด้านหน้า ตวัดพลองเหล็กขวางไว้ วางท่า
เป็ นผูพ้ ิทกั ษ์

ตอนที 71 โจรสลัด (2)

138
เพราะเรือลําทีเสินเวยโดยสารอยูส่ ว่ นใหญ่เป็ นผูห้ ญิง
นอกจากคนคุม้ กันสีคนแล้ว ก็มีแค่บา่ วสองคนเท่านันที
เป็ นผูช้ ายในเวลานีเมือต้องประจันหน้ากับโจรสลัดยีสิบ
กว่าคนจึงเป็ นเรืองทียากจะรับมือ ต้องใช้เรียวแรงอย่าง
มาก เสินเวยเห็นโจรหลายคนกําลังบุกไปยังห้องพัก
รอบๆ มีแต่เสียงกรีดร้อง

หญิงสาวเคร่งเครียดขึนมา รีบสังให้เถาฮวาไปช่วย ใน
ขณะทีตนเองก็พงุ่ ไปฆ่าโจรทีบุกไปทางห้องหนึง เวลานี
นางไม่ยงมื
ั ออีกแล้ว ทุกครังทีตวัดกระบีอ่อนจะต้องมีคน
จบชีวิต ร่างบางกระโดดอย่างปราดเปรียวแปลกตา
ระหว่างทีเคลือนไหวสามารถกําจัดฝ่ ายศัตรูไปได้หา้ คน

139
เมือเสินเวยกลับมาถึงดาดฟ้าเรือ โอวหยางไน่พาคน
กระโดดจากเรือลําหลังมาพอดี “ไม่เป็ นไรใช่หรือไม่ขอ
รับ” หากรูก้ ่อนว่าจะมีโจรสลัด เป็ นตายอย่างไรเขาจะไม่
ยอมโดยสารเรืออีกลําตามคําสัง เขาควรจะคุม้ กันอยู่
ข้างกาย

“เหตุใดจึงช้าเพียงนี” เรือสองลําอยูใ่ กล้กนั มาก บนเรือ

ลําหลังก็มีแสงไฟและเสียงต่อสู้ จะต้องมีโจรสลัดบุกขึน
เรือไปด้วย เพียงแต่วา่ พวกโอวหยางไน่มีกาํ ลังคนมาก
มายเช่นนันต้องใช้เวลานานขนาดนีจึงจะจัดการพวกมัน
ได้หมด? เป็ นเพราะสมุนโจรมีมากเกินไป หรือว่าพวกมัน
มีวรยุทธ์สงู ส่ง?

“เกิดเหตุบางอย่างขึนขอรับ มีคนของพวกมันปลอมตัว
140
ขึนมาบนเรือ แล้ววางยาลงในนําชา มีพีน้องสิบกว่าคน
หลงกลของพวกมัน” โอวหยางไน่รายงานสถานการณ์ไป
พลางโบกมือสังให้คนในบัญชารีบไปช่วย ส่วนตัวเขายืน
อย่างมันคงอยูต่ รงหน้าเสินเวย สงบนิงราวเทพองค์หนึง

มีกาํ ลังคนทีโอวหยางไน่พามา สถานการณ์จงึ เปลียนไป

ในทันที เพียงสิบห้านาที พวกโจรนอกจากถูกฆ่าตาย
หรือตกลงไปในแม่นาในสภาพสะบั
ํ กสะบอมแล้ว คนที
เหลือก็ถกู จับกุมตัวไว้

แน่นอนว่าเรืองทรมานเพือรีดไถความลับกับการเก็บ
กวาดไม่ตอ้ งให้เสินเวยจัดการ นางจึงกลับห้องพัก ใน
ขณะทีเถาฮวากลับไปมุงดูการรีดไถความลับอย่าง
ตืนเต้น หญิงสาวคลียิม แต่ไม่ได้เอ่ยสิงใดออกมา
141
ยังไม่ถงึ ห้องพัก แม่นมกูก้ ็ออกมารับ เมือเห็นโอวหยาง
ไน่คอยคุม้ กันอยูข่ า้ งกายหญิงสาวจึงผ่อนลมหายใจออก
มาอย่างโล่งอก "อมิตาพุทธเจ้า พระพุทธองค์คมุ้ ครอง!"

“แม่นม ไม่เป็ นไรแล้ว โจรสลัดทังหมดจับตัวได้แล้ว ท่าน

ยังเมาเรืออยูห่ รือไม่ กลับไปพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ” เสินเว
ยกล่าวกับหญิงวัยกลางคน ก่อนจะหันไปสังความกับเย
วียจี “ยามคําคืนจงระวังให้มาก ดูแลแม่นมกูใ้ ห้ดี”

หลีฮวาได้ยินเสียงสนทนาด้านนอก จึงย้ายโต๊ะทีใช้ดนั
ประตูออกไป ก่อนจะเปิ ดประตูออกมา “คุณหนู” นาง
โอบฉาฮวาออกมาต้อนรับ

142
“เอาล่ะๆ ไม่เป็ นไรแล้ว ฉาฮวาเด็กดี ไม่ตอ้ งกลัว อีก
เดียวจะให้พีหลีฮวาพาเจ้าเข้านอน” เสินเวยเห็นฉาหวา
เบิกตากว้างอย่างหวาดกลัว จึงรีบปลอบเสียงอ่อนโยน
เด็กน้อยน่าสงสารคนนีจะต้องเสียขวัญ

เด็กหญิงจึงส่งเสียงร้องออกมา โผเข้ามากอดเอวเสินเวย
ไว้ “ไม่เป็ นไร ดีแล้ว”

เสินเวยรูส้ กึ ถึงแรงกอดรัดทีสะโพก พลันนิงชะงักไป ก่อน

จะนึกไปถึงความโชคร้ายทีเด็กคนนีเคยเผชิญในอดีต
แววตาจึงอ่อนโยนขึนมา นางลูบศีรษะนิม พลางเอ่ยว่า
“เก่งกาจขนาดนี จะเกิดเรืองได้อย่างไร เด็กดี อย่าร้อง

143
เลย”

ฉาฮวาสะอึกสะอืนอยูเ่ นินนานก่อนจะผละออกไป เมือ

เห็นว่าเสือผ้าของอีกฝ่ ายเปื อนคราบนําตาของตัวเอง
เป็ นวงใหญ่ จึงก้มหน้าลงอย่างรูส้ กึ ผิด

เพียงไม่นานกัวซวีก็มารายงานว่า “บ่าวสอบสวนแล้ว
โจรสลัดกลุม่ นีเป็ นคนของทงเจียงไจ้ ทงเจียงไจ้เป็ นรัง
โจรสลัดทีใหญ่ทีสุดของทีนี มีสมุนสองร้อยกว่าคน มีเรือ
ร้อยกว่าลํา ผูท้ ีนําพรรคพวกมาปล้นครังนีเป็ นหัวหน้า
รองของพวกมัน ยกพลกันมาแปดสิบกว่าคน เล่าว่าพวก
มันหมายตาของพวกเราตังแต่ทา่ เทียบเรือแล้ว ท้องเรือ
ของเราจมลงไปในลึกมาก บนเรือจะต้องมีทรัพย์สนิ มีคา่
อยูแ่ น่ พวกมันใช้คนปลอมตัวเป็ นบ่าวรับใช้แทรกซึมเข้า
144
มา ทําตัวกลมกลืนมาตลอดทางเพือหาโอกาสลงมือดัง
นันเหตุผลทีเลือกลงมือวันนีเพราะบ่าวคนนันหาโอกาส
วางยาในนําได้แล้ว”

ยังมีอีกประโยคทีกัวซวีไม่ได้พดู ออกไป นันก็คือหัวหน้า

รองของกลุม่ โจรสลัดทงเจียงไจ้หมายตาสาวงาม คิดจะ
จับตัวกลับไปเป็ นเมีย เพียงแต่วา่ คําพูดนีสกปรกเกินไป
เรืองนีอย่าให้รูจ้ ะดีกว่า

ดังนันหัวหน้ารองของกลุม่ โจรไม่ได้ใส่ใจเรือของพวกนาง
มากมายนัก คิดว่าถ้าได้ก็ดี พีน้องยีสิบกว่าคนจะจัดการ
หญิงสาวธรรมดาไม่ได้เชียวหรือ ใครจะรูแ้ ผนการของ
พวกมันกลับล่มไม่เป็ นท่า ทังยังมาทิงชีวิตไว้ทีนีอีก "หัว
หน้ารองคนนันถูกเถาฮวาฟาดจนตายแล้วขอรับ" กัวซวี
145
กระตุกมุมปาก เตือนตัวเองว่าอย่าได้ลว่ งเกินเถาฮวา
เด็ดขาด ชายอกสามศอกอย่างเขาเห็นคนตายยังรูส้ กึ
พรันพรึงไม่นอ้ ย แต่เถาฮวาเป็ นแม่นางตัวเล็กๆ ไม่เพียง
หน้าไม่เปลียนสี ทังยังแย้มยิมอีกต่างหาก

เมือรูถ้ งึ ต้นสายปลายเหตุ เสินเวยก็แค่นเสียงออกมา

“นําตัวพวกมันไปขังไว้ทีท้องเรือ รอฟ้าสว่างให้ทา่ นผังนํา
พวกมันไปมอบให้ทางการท้องถิน” เงียบไปครูห่ นึงจึง
กล่าวต่อไปว่า “พวกเราไม่มีใครบาดเจ็บใช่หรือไม่”

“มีเจ็ดแปดคนทีบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ไม่มีใครบาดเจ็บ
สาหัสขอรับ” พูดถึงตรงนีกัวซวีขมวดคิว “มีแม่นางสอง
คนวิงออกมาโดนฟั น โชคดีทีไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง ท่าน
หมอหลิวมาดูอาการแล้วขอรับ”
146
เสินเวยพยักหน้ารับ “ดี เจ้าก็ไปพักผ่อนเถอะ จัดคนเฝ้า
ไว้ให้ดี อย่าให้พวกมันหนีไปได้”

“ขอรับ บ่าวทราบแล้ว” กัวซวีประสานมือคารวะก่อนจะ

ถอยออกไป ตัดสินใจว่าจะเฝ้าพวกโจรไว้ดว้ ยตัวเอง

คําคืนกลับสูค่ วามสงบอีกครัง แต่บางคนกลับนอนไม่

หลับ ทังพ่อบ้านจาง แม่นมเซีย และแม่นมหลี

ประเมินคุณหนูสตํี าเกินไป เดิมทีบา่ วรับใช้คณ

ุ หนูดู
เหมือนเป็ นแค่ชายฉกรรจ์ปกติทวไป
ั ไม่มีอะไรแปลก
ประหลาด คิดไม่ถงึ ว่าแต่ละคนฝี มือไม่ธรรมดาทังนัน

147
โดยเฉพาะชายหนุ่มนามว่าโอวหยางไน่คนนัน ใช้หอก
ยาวแค่ดา้ มเดียวก็สามารถจัดการศัตรูได้ตงเจ็
ั ดแปดคน
ในชัวพริบตาเดียว หลังจากเรืองนี พ่อบ้านจางจึงได้รูว้ า่
นีคือทหารคนสนิทของท่านโหว ท่านโหวถึงขนาดส่ง
ทหารคนสนิทมาให้คณ
ุ หนูสใช้
ี งาน เห็นได้วา่ ความรัก
ความเมตตาทีท่านมีตอ่ คุณหนูสไม่
ี ธรรมดาเลย อืม เมือ
กลับไปทีจวนเขาจะต้องรายงานเรืองนีแก่นายท่านใหญ่

แม่นมเซียได้ยินเสียงคนร้องว่ามีโจรสลัดบุกขึนมาบนเรือ
จึงรีบลงกลอนประตู เปิ ดหน้าต่างออก เตรียมพร้อมว่า
หากตกอยูใ่ นสถานการณ์คบั ขัน จะพาโต้วลวีกระโดดลง
แม่นาํ จะสามารถเอาชีวิตรอดได้หรือไม่ขนอยู
ึ ก่ บั ลิขิต
สวรรค์แล้ว อย่างน้อยก็ดีกว่าถูกพวกโจรสลัดยํายี

148
แต่ไม่นานก็มีคนมาบอกว่าไม่เป็ นไรแล้ว พวกโจรสลัด
ถูกจับตัวได้หมดแล้ว นางไม่ชือจึงออกไปดู สถานการณ์
ด้านนอกเงียบสงบ ราวกับไม่เคยมีโจรสลัดบุกมาก่อน

นางแสร้งทําเป็ นไม่แยแส สอบถามกับคนทีมาแจ้งข่าว

คนผูน้ นก็
ั ไม่ปิดปั ง บอกว่าอาจารย์โอวหยางไน่อยูท่ งคน
ั
มีโจรสลัดบุกมามากมายเพียงใดก็ไม่กลัว อาจารย์โอ
วหยางไน่เป็ นทหารคนสนิทของท่านโหวสามารถประจน
หน้ากับศัตรูนบั หมืนนับพันได้ราวกับเทพสงคราม

แม่นมเซียพลันตกตะลึงในทันที “อะไรนะ?! ข้างกายคุณ

หนูสยัี งมีทหารคนสนิทของท่านโหว” แม้แต่ในจวนไม่มี
คนสนิทของท่านโหวแม้แต่คนเดียว

149
คนผูน้ นจึ
ั งแสดงท่าทีดแู คลน “จะสักแค่ไหนเชียว พวก
เราไม่ได้มีแค่อาจารย์โอวหยางไน่คนเดียว เวลานันท่าน
โหวส่งคนมาคุม้ กันถึงเจ็ดคน พวกเราร้ายกาจมากนะขอ
รับ”

คําพูดหลังจากนันแม่นมเซียก็ไม่ได้รบั รูอ้ ีก ในสมองของ

นางคิดแค่วา่ ท่านโหวส่งทหารคนสนิทถึงเจ็ดคนมาคุม้
ครองคุณหนูสี ท่านให้ความสําคัญกับคุณหนูสมากมาย
ี
เพียงนี? ไม่ได้ เมือกลับไปถึงจวนนางจะต้องแจ้งเรืองนี
แก่ฮหู ยินใหญ่ คุณหนูสหากสามารถผู
ี กมิตรได้ก็ควรผู้
มิตรไว้จะเป็ นการดี

ฝ่ ายแม่นมหลีเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เด็กรับใช้ขา้ ง
150
กายคุณหนูสคนนั
ี นชือเถาฮวาใช่หรือไม่ ตนเคยล่วงเกิน
นางหรือไม่ เมือนึกถึงภาพเหตุการณ์เมือครูแ่ ล้ว แม่นม
หลีก็รูส้ กึ เสียขวัญ

คิดดูเถอะว่าเมือครูน่ างเห็นอะไร นางเห็นเถาฮวาใช้

พลองเหล็กยาวฟาดใส่หวั ของโจรสลัด กระทังไขสมอง
ระเบิดออกมาแล้วเด็กคนนันก็ยงั ไม่หยุดมือ ยังฟาดต่อ
อีกสองครัง

แม่นมหลีขดตัวอย่างเหน็บหนาว ไม่กล้าแล้ว นางไม่กล้า

อีกแล้ว นางไม่กล้าล่วงเกินคุณหนูสอีี กแล้ว ถ้าหากเถา
ฮวาฟาดใส่นางเข้าสักที นางจะยังมีชีวิตรอดอยูห่ รือ

151
ดังนัน ระหว่างทางจนกระทังลงจากเรือ แม่นมหลีก็ยอม
เก็บตัวอยูใ่ นห้องพักแต่โดยดี ไม่กล้าตีววั กระทบคราด
อีก ยิงไม่กล้าทําตัวมากเรืองอีก

ตอนที 72 การกลับมาของบุตรสาวสายตรง

152
เดิมทีระยะทางแค่สบิ วัน แต่เสินเวยกลับใช้เวลาเดินทาง
ถึงหนึงเดือนเต็ม ทุกครังทีเดินทางมาถึงท่าเรือหนึง
หญิงสาวจะต้องขึนฝังพาโอวหยางไน่ เถาฮวา หลีฮวา
และเหล่าสาวใช้กบั คนคุม้ กันเดินเทียวชมหาของอร่อย
กิน ซือของดีของแต่ละท่าเรือทีจอดมาเป็ นกล่อง

ทุกคนบนเรือตืนเต้นดีใจเป็ นอย่างมาก ทุกวันพูดคุยกัน

ว่าจะได้เห็นสิงแปลกใหม่อะไรอีก จะได้กินอะไรทียังไม่
เคยกินหรือเคยเห็นมาก่อน ทุกครังทีเรือใกล้จะเทียบฝัง
พวกเขาก็ดีใจยิงกว่าเสินเวยเสียอีก

153
พ่อบ้านจางคิดจะเร่งให้รบี ออกเดินทาง แต่เมือเห็นท่าน
ผังและท่านซูเทียวชมทิวทัศน์ตา่ งๆ อย่างเบิกบาน เขาก็
ต้องกลืนคําพูดกลับลงคอ

วันทีสิบสองเดือนเจ็ด เสินเวยก็มาถึงเมืองหลวงแล้ว นีก็

ใหญ่กว่าเมืองอืนทีผ่านมาหลายเท่า ท่าเรือเจริญรุง่ เรือง
มากกว่าทีผ่านมาสามสีเท่า เถาฮวาและพวกสาวใช้ตบ
มืออย่างดีใจ กลุม่ คนประคับประคองกันขึนมาบนฝัง

เมือขึนมาบนฝัง พ่อบ้านจางมองหาอยูน่ านก็ไม่เห็นคน

ทีจวนส่งมารับจึงรูส้ กึ ร้อนใจขึนมา สิบวันก่อนเขาก็แจ้ง
วันทีจะกลับถึงเมืองหลวงกลับไปแล้ว เหตุใดทีจวนถึงยัง
ไม่สง่ คนมารับ หรือมีเรืองอะไรทําให้ลา่ ช้า เขามองไปยัง
คนกลุม่ ใหญ่ทียืนรวมกันอยูก่ บั ข้าวของทีวางบนพืน
154
หน้าผากยิงมีเหงือซึมออกมามากขึน

“คุณหนูสี ท่านโปรดรอสักครู ่ รถม้าของจวนน่าจะอยู่

ระหว่างทางแล้ว” พ่อบ้านจางเผชิญหน้ากับเสินเวยอ
ย่างคร้ามเกรง ถึงแม้ปากจะพูดเช่นนี แต่ในใจกลับรูส้ กึ
หวาดหวัน

หากมีคนมารับก็ตอ้ งมารออยูก่ ่อนแล้วไม่ใช่หรือ? นีก็

เกือบเทียงแล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงา คิดว่าคงไม่มีใครมา
รับเสียมากกว่า

หญิงสาวมองอีกฝ่ ายเหมือนจะยิมให้ มุมปากเหยียดขึน

“นีก็เกือบเทียงแล้ว อยูร่ วมกันตรงนีคงไม่เหมาะนัก เอา

155
อย่างนีเถอะ พ่อบ้านจางพาท่านซูและอาจารย์เหยาไป
จ้างรถม้า พวกเรากลับจวนกันก่อนแล้วค่อยว่ากัน” ผูค้ น
รอบๆ พากันชีไม้ชีมือมาทีพวกนางแล้ว เสินเวยไม่อยาก
ตากแดดอยูท่ ีนีต่อไป

คําพูดนีทําให้พอ่ บ้านจางถึงหน้าเห่อร้อน รีบรับคําใน

ทันที “สมควรทําเช่นนันขอรับ สมควรแล้ว ไม่จาํ เป็ นต้อง
รบกวนท่านซูและอาจารย์เหยาหรอกขอรับ บ่าวไปคน
เดียวก็พอ”

เสินเวยก็ไม่ได้ตอบรับสิงใด ท่านซูเดินเข้ามา โบกพัดขน

นกในมือ แย้มยิมอย่างนอบน้อม ”บ่าวติดตามพ่อบ้าน
จางไปด้วยดีกว่าขอรับ จะได้เปิ ดหูเปิ ดตาด้วย ต่อไป
ออกจากเรือนก็จะได้หาสถานทีเช่ารถได้”
156
พ่อบ้านจางยิงหน้าร้อนมากขึน พูดอะไรไม่ออกอีก เพียง
แค่สาํ ทับอย่างกระอักกระอ่วนว่า “ขอรับๆ เดินตรงไป
ทางนีขอรับ” ในใจนึกก่นด่าไปถึงบรรพบุรุษของใครบาง
คนในจวนไปเรียบร้อยแล้ว

เดือนทีเจ็ดอากาศร้อนราวกับไฟเผา โดยเฉพาะยามซือ
แสงอาทิตย์รุนแรงเป็ นอย่างมาก ถึงแม้วา่ มีหลีฮวาคอย
กางร่มกระดาษให้ แต่เสินเวยก็ยงั รูส้ กึ ถึงความร้อนทีพุง่
เข้ามาปะทะใบหน้า ทําให้หายใจไม่ออก เพียงไม่นาน
ดวงหน้าเล็กก็แดงระเรือ แม่นมกูใ้ ช้ผา้ เช็ดหน้าพัดให้
อย่างห่วงใย พลางบ่นพวกบ่าวในเรืองว่าทํางานไม่ได้
เรือง

157
แม่นมเซียขบเม้มริมฝี ปากไม่พดู ไม่จา ส่วนแม่นมหลีนัง
ลงบนกล่องสัมภาระแสร้งทําเป็ นคนหูหนวก แต่ก็นกึ
บ่นอยูใ่ นใจเช่นกัน อากาศร้อนอย่างนีใครอยากจะยืน
ตากแดดกัน

สิบห้านาทีตอ่ มา พ่อบ้านจางและท่านซูก็นาํ ขบวนรถม้า

มา หน้าต่างของรถม้าคันแรกสุดแขวนผ้าระบายสีฟา้ ทัง
สีมุมแขวนกระดิงอันเล็ก แค่มองก็รูว้ า่ นีเป็ นรถม้าสําหรับ
ขุนนางใช้โดยสาร

“คุณหนูสเชิ
ี ญขึนรถขอรับ จากทีนีพวกเราต้องใช้เวลา
ครึงชัวยามจึงจะถึงจวนขอรับ ไม่แน่วา่ อาจจะกลับไปทัน
มือเทียง” พ่อบ้านจางบอกอย่างกระตือรือร้น

158
เสินเวยจึงต้องรีบกลับจวน ไม่เอ่ยสิงใดร่างบางก็ขนรถ
ึ
ม้าไป ตามมาด้วยแม่นมกู้ เถาฮวาและฉาฮวา หลีฮวา
เยวียจีและคนอืนๆ ทีขึนคันหลัง ดังนันแค่เพียงชัวครูก่ ็
ขนข้าวของทุกอย่างขึนรถเสร็จเรียบร้อย กําลังคนมาก
ทํางานกันว่องไว แค่พริบตาเดียวก็จดั การเรียบร้อยแล้ว

รถม้าเคลือนตัวออกจากท่าเรือ ผ่านไปประมาณสิบห้าที
ก็มาถึงประตูเมือง เสินเวยแหวกผ้าม่านมองลอดออกไป
ด้านนอก เห็นเพียงคําว่า ‘เมืองเยียนจิง’ สลักอยูบ่ นบาน
ประตูสงู ใหญ่โอ่อา่ ทีทังแข็งแรง เก่าแก่และเรียบง่าย
กลินอายของประวัติศาสตร์ทีสะสมมานานกรูเ่ ข้ามา

ในใจของเสินเวยรูส้ กึ ตืนเต้นขึนมา เมืองหลวง ข้ามา

159
แล้ว! เมืองเยียนจิง ข้าเสินเวยมาแล้ว!

รถม้าหยุดลง พ่อบ้านจางก้าวออกมาเจรจากับทหาร
ยาม คิดว่าอิทธิพลของจวนจงอูโ่ หวคงใช้การได้ดีไม่นอ้ ย
พวกเขาจึงยอมปล่อยเข้าเมืองมาง่ายๆ

รถม้ากําลังเคลือนตัวไปบนถนนของเมืองหลวง ด้าน
นอกมีเสียงจอแจต่างๆ เสินเวยสีหน้าสุขมุ ดุจนํา ในขณะ
ทีเถาฮวาและฉาฮวาทีนันตรงข้ามกลับใบหน้าเป็ นเบิก
บานด้วยความตืนเต้น หากไม่ใช่เพราะแม่นมกูค้ อย
มองอยูข่ า้ งๆ คิดว่าพวกนางคงแหวกม่านหน้าต่างดูตงั
นานแล้ว

160
เดินทางอีกครูใ่ หญ่ ในทีสุดรถม้าก็หยุดลง ได้ยินเสียง
ของพ่อบ้านจางมาจากด้านนอก “ถึงแล้วขอรับ” เสินเวย
ทราบดีวา่ เวลานีเดินทางมาถึงจวนโหวแล้ว เป็ นบ้าน
ของเจ้าของร่างเดิม

“โอ้ นีพ่อบ้านจางไม่ใช่หรือ ในทีสุดท่านก็กลับมาแล้ว”

ชายหนุ่มคนหนึงวิงเหยาะๆ ออกมาจากหอประตู หัน
มองรถม้าทีประดับด้วยกระดิงทังสีด้าน “รับคุณหนูสี
กลับมาแล้วหรือ รีบเข้าไปเถอะขอรับ ฮูหยินของพวกเรา
รออยูน่ านแล้ว” เขาเปิ ดประตูเล็กด้านข้าง

พ่อบ้านจางขมวดคิว “เฮยผี ทีจวนไม่ได้รบั จดหมายหรือ

เหตุใดถึงไม่สง่ คนไปรับ”

161
ชายหนุ่มเจ้าของนามเฮยผีนิงชะงักไป ดวงตาเป็ น
ประกายวาบ ก่อนจะคลียิม “ไปรับแล้วขอรับ ไปรับตัง
นานแล้ว บ่าวเป็ นคนไปส่ง พ่อบ้านโจวไปรับขอรับ ไม่ได้
พบกันหรือขอรับ หรือว่าสวนทางกัน”

พ่อบ้านจางเมือได้ยินว่าพ่อบ้านโจวไปรับ ในใจก็เกิด
ลางสังหรณ์ทีไม่คอ่ ยดีหลายส่วน ไม่มีเหตุผลอืนใด แต่
เป็ นเพราะพ่อบ้านโจวและเฮยผีลว้ นเป็ นคนของเรือน
สาม

“อ๊ะ คุณหนูสมาถึ
ี งแล้วหรือเจ้าคะ!” พ่อบ้านจางกําลัง
จะเอ่ยปากพูดก็พลันได้ยินเสียงของแม่นมดังออกมา
จากประตู เมือก้าวออกมาก็พงุ่ ไปหาคุณหนูสี “คุณหนูสี
162
โตเป็ นสาวเต็มตัวแล้ว หน้าตาสะสวยจริงๆ ตังแต่ฮหู ยิน
ได้รบั จดหมายก็จาํ ได้ขนใจ
ึ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ นับวัน
รอคุณหนูทีกลับมา ตามหลักแล้วควรจะถึงตังนานแล้ว
เหตุใดตอนนีเพิงมาถึงล่ะเจ้าคะ ระหว่างทางเกิดเรือง
อะไรขึนหรือ” แม่นมแสดงสีหน้าจริงใจและห่วงใย

แม่นมกูท้ ีอยูข่ า้ งๆ กัดฟั นแน่น นังเฒ่าจางเยวียหลันไม่

ได้หวังดี ยังไม่ทนั เข้าจวน นางก็ถากถางว่าอกตัญ ู
ภายนอกดูเหมือนห่วงใยว่าจะเกิดเรืองไม่ดี แต่ความจริง
นางกําลังประชดประชันว่า ...คุณหนูสรูี ว้ า่ ผูอ้ าวุโสใน
เรือนกําลังรอ แต่กลับเสียเวลาอยูร่ ะหว่างทาง ทําให้ผู้
อาวุโสเป็ นกังวล ช่างอกตัญ จู ริงๆ... ใส่รา้ ยกันเช่นนี
แม่นมกูน้ กึ อยากจะกระโจมเข้าไปกัดอีกฝ่ ายจริงๆ

163
เสินเวยกดมือของแม่นมกูไ้ ว้ “ขอบคุณฮูหยินทีห่วงใย ข้า
ก็ระลึกถึงฮูหยินเช่นกัน จริงๆ ข้าก็อยากจะกลับจวนโดย
เร็ว แต่ใครใช้ให้รา่ งกายของแม่นมหลีบอบบางเล่า
ระหว่างทีเดินทางไปนางเกิดเจ็บป่ วยขึนมา ครึงเดือนจึง
จะเดินทางไปถึงทีนัน ระหว่างทางกลับก็เมาเรือ แม่นม
หลีเป็ นคนรับใช้ขา้ งกายฮูหยิน หมาแมวของผูอ้ าวุโสมี
เกียรติกว่าผูน้ อ้ ยอย่างพวกเรามาก แน่นอนว่าข้าย่อม
ต้องใส่ใจร่างกายของแม่นมหลี จึงทําให้เสียเวลาไป
หลายวัน อีกเดียวข้าจะไปขอรับโทษกับฮูหยินด้วยตัว
เอง”

ไม่ตอ้ งรอให้เสินเวยเอ่ยปาก แม่นมหลีก็กา้ วออกมา

“ท่านพี เป็ นเพราะร่างกายของน้องไม่แข็งแรง ทําให้คณ
ุ
หนูสต้ี องเสียเวลา” นางมีสีหน้ายําแย่ ดูเหมือนนางแก่

164
ชราลงหลายปี แต่ก็ไม่มีใครสงสัยคําพูดของนาง

แม่นมจางพลันตกตะลึง คุณหนูสทีี แสนจะขีขลาดกลาย

เป็ นคนปากคอคมคายตังแต่เมือไรกัน ไม่ได้ ต้องรีบไป
แจ้งข่าวนีแก่ฮหู ยิน

ถึงอย่างไรนางก็เป็ นคนสุขมุ รูจ้ กั เก็บซ่อนความคิดของ

ตัวเองเอาไว้ สงวนกิรยิ าได้อย่างรวดเร็ว “ข้าก็บอกแล้ว
คุณหนูสของพวกเรากตั
ี ญ รู ูเ้ รืองรูร้ าวทีสุด ฮูหยินกําลัง
รออยูใ่ นจวน พวกเราก็เข้าไปเถอะ” พูดพลางก็ขยับเข้า
มาหมายจะจับมือหญิงสาว

เสินเวยไม่ขยับ เถาฮวาก้าวเข้ามาผลักแม่นมจางออกไป

165
ก่อนจะถลึงตาใส่ “ทําอะไร หลีกไป! เจ้าอย่าแตะคุณหนู
ของข้า”

แม่นมจางไม่ทนั ได้ตงตั
ั วจึงถูกผลักกระเด็นออกไปอีก
ด้าน สาวใช้ดา้ นหลังประคองไว้จงึ ไม่ลม้ ลงไป สีหน้า
ถมึงทึงขึนมา “คุณหนูสี บ่าวเข้ามาประคองท่านด้วย
เจตนาดี เจ้าช่างไม่รูม้ ารยาท!”

เสินเวยแอบยกนิวให้เถาฮวาอยูใ่ นใจ เด็กดี! ทุกคนต่าง

พูดว่าตนลําเอียงรักเถาฮวา เห็นหรือยังว่าในเวลาที
สําคัญก็มีแค่เถาฮวาทีได้เรืองทีสุด!

“แม่นมจางอย่าได้โมโห ทุกคนต่างรูด้ ีวา่ สาวใช้คนนีของ

166
ข้าเป็ นคนซือบือ ไม่เข้าใจหลักทํานองคลองธรรม แต่มี
ความภักดีตอ่ ข้ามาก หากแม่นมจางไม่เชือก็ลองถามพ่อ
บ้านจางและแม่นมทังสองได้ พวกเขารูด้ ี แม่นมจาง เจ้า
เป็ นผูใ้ หญ่ คงไม่ถือสาเด็กโง่คนหนึงใช่หรือไม่ อีกเดียว
ข้าจะพูดกับนางเอง”

แม่นมจางเห็นแม่นมเซียและแม่นมหลีต่างพยักหน้าให้
จึงรูว้ า่ เด็กคนนีโง่จริงๆ ในใจก็รูส้ กึ ขุ่นเคืองในความอับ
โชคของตนเอง นางเหยียดปาก แล้วพูดอย่างเสแสร้งว่า
“บ่าวคงรับคําขอโทษจากคุณหนูสไม่
ี ไหว เชิญในจวน
เถอะเจ้าค่ะ” ครังนีนางไม่กล้าดึงหญิงสาวอีก หากแต่
เบียงตัวไปยืนด้านข้างแทน

เสินเวยยังไม่ยอมขยับ ดวงตาคูส่ วยทอแวววูบไหว ก่อน

167
จะคลียิมแหวานให้

“แม่นมจาง เจ้าคงไม่คิดจะให้ขา้ เข้าประตูดา้ นข้างหรอก

ใช่หรือไม่” นําเสียงเอือยเฉือย ท่าทีไม่ทกุ ข์รอ้ น

แม่นมจางดุดนั ขึนมา ใคร่ครวญแล้วว่าอีกฝ่ ายก็เป็ นแค่

เด็กสาวทีเติบโตในชนบทจะเข้าใจอะไร “ใช่แล้วเจ้าค่ะ
ปกติแล้วจะเข้าออกประตูดา้ นข้างกัน” นางแสดงสีหน้า
เยือกเย็น

“ทุกคนทีเจ้าพูดถึงนันรวมถึงท่านย่าด้วยหรือไม่ รวมป้า
สะใภ้ใหญ่ ป้าสะใภ้รองกับฮูหยินด้วยหรือ รวมถึงพวกพี
น้องของข้าด้วยหรือ คงไม่รวมหรอกใช่หรือไม่ แม่นมจาง

168
คิดจะให้ขา้ ทีเป็ นบุตรสาวสายตรงของเรือนสามเข้าออก
ประตูเดียวกับบ่าวหรือ? หรือว่าบุตรสาวสายตรงทีเติบ
โตอยูข่ า้ งนอกอย่างข้าไม่มีสทิ ธิจะเข้าทางประตูใหญ่
พ่อบ้านจาง แม่นมเซีย แม่นมหลี เป็ นเช่นนีหรือ?”
เสินเวยเหยียดยิมประชดประชัน นําเสียงยังคงเอือย
เฉือย ราวกับแม่นางน้อยทีอ่อนแอบอบบางกําลังร้องขอ
เม็ดนําตาลจากผูใ้ หญ่

เหล่าคนทังสามเมือถูกสายตาของเสินเวยกวาดมองสี
หน้าจึงเผยความกระอักกระอ่วนออกมา พวกเขาคิดว่า
เมือกลับมาถึงจวน หน้าทีของพวกเขาก็เสร็จสินแล้ว แม่
นมจางกับคุณหนูสล้ี วนเป็ นคนของเรือนสาม เรืองของ
เรือนสาม บ่าวเรือนใหญ่อย่างพวกเขาไม่สะดวกจะก้าว
ก่าย

169
“แม่นมจาง จิตใจของท่านช่างร้ายกาจ พวกเราเคยล่วง
เกินเจ้าเมือใดกัน แต่เจ้ากลับกลันแกล้งพวกเราเพียงนี”
แม่นมกูท้ นไม่ไหวอีกต่อไป จึงเอ่ยออกมาอย่างเคืองแค้น
แววตาลุกโชนไปด้วยไฟโทสะ ราวนางแมวแก่กาํ ลังปก
ป้องลูกแมว

แม้จะถูกว่ากล่าวซึงๆ หน้า แต่แม่นมจางก็ไม่แยแส

"เรืองนีทําไปเพราะต้องการประหยัดเวลา สิงต่างๆ
สามารถปรับเปลียนได้ตามสถานการณ์ไม่ใช่หรือ"
นางกล่าวเช่นนีและไม่สงให้
ั เปิ ดประตูใหญ่ตรงกลาง

เสินเวยก็ไม่โกรธ สังความกับโอวหยางไน่อย่างเกียจ
คร้าน “ไปสิ พาคนสองคนไปด้วย หรือว่าประตูใหญ่ไม่
170
ได้เปิ ดมาแรมปี สนิทคงเกาะเสียแล้ว พวกเจ้าไปช่วย
หน่อย ข้าก็ไม่รงั เกียจจะปรับเปลียนตามสถานการณ์ ถึง
อย่างไรเสียท่านผังก็ติดตามท่านปู่ มาหลายปี ไม่เหมาะ
จะให้ทา่ นใช้ประตูดา้ นข้าง”

แววตาของชายชราฉายความขบขัน เดินเข้ามาช้าๆ
“ลําบากคุณหนูสแล้
ี วขอรับ”

เสินเวยเชิดหน้าขึน “ท่านเกรงใจเกินไปแล้ว ท่านคุม้

ครองข้ามาตลอดทาง ข้ายังไม่ได้ขอบคุณเลย”

ทันใดนันโอวหยางไน่ก็พาสมุนพุง่ เข้าไปเตะต่อยบ่าวใน
จวนทียืนอยูด่ า้ นข้างๆ แค่สองสามครังก็สามารถเปิ ด

171
ประตูตรงกลางได้แล้ว จากนันชายหนุ่มก็ขยับไปยืนด้าน
ข้าง “เชิญขอรับ”

คนคุม้ กันเรือนทีติดตามเสินเวยมาด้วยวิงเหยาะๆ เข้าไป

อย่างรูห้ น้าที พวกเขาตังแถวสองข้างของประตูอย่าง
เป็ นระเบียบ ยืดตัวตรง ก่อนจะกล่าวอย่างพร้อมเพรียง
"เชิญเข้าจวนขอรับ"

เหล่าบ่าวรับใช้ทีรับหน้าทีอยูท่ ีหอประตูพากันตกตะลึง

เสินเวยคลียิมบาง ดวงตาพราวระยับ ท่วงท่าสง่างามจับ

ตา ”ท่านผัง เชิญท่านก่อน!”

172
ท่านผังคลียิม ขยับออกไปด้านข้างครึงก้าว “เชิญคุณหนู
สีก่อนขอรับ”

เสินเวยเข้าใจในเจตนาของอีกฝ่ าย จึงไม่บา่ ยเบียงอีก

หญิงสาวก้าวเท้าอย่างมันคงราวกับฮองเฮาทีกําลังเสด็จ
เข้าไปในจวน กลุม่ คนด้านหลังติดตามมาไม่หา่ ง ยิงทํา
ให้เสินเวยดูสงู สง่าและน่าเกรงขามท่ามกลางกําลังคนที
มีมากมาย

แม่นมจางตกตะลึงราวกับถูกฟ้าผ่าไปนานแล้ว เหตุใด
จึงไม่มีใครบอกนางว่าท่านผังก็อยูก่ บั คุณหนูสด้ี วย? คน
ผูน้ ีคือท่านผังเชียวนะ เขาเป็ นถึงคนสนิทของท่านโหว!
ไม่ได้ นางจะต้องรีบไปรายงานแก่ฮหู ยิน แม่นมหลี นาง
โง่! ไม่สง่ ข่าวกลับมาบ้างเลย
173
“แม่นมจาง นีจะไปทีใดหรือ” เสินเวยจะปล่อยให้นางสม
ใจได้อย่างไร “ลืมถามแม่นม ฮูหยินจัดให้ขา้ พักทีใดหรือ
ไม่ได้กลับมาสามปี จวนแห่งนีกลายเป็ นสถานทีแปลก
ตาไปเสียแล้ว คงต้องลําบากแม่นมจางนําทางสัก
หน่อย”

174
ตอนที 73 แสดงอํานาจ

ฮูหยินสกุลหลิวหวังอยากจะให้ลกู เลียงคนนีไม่ตอ้ งกลับ

มาอีกตลอดไป เช่นนีแล้วจะจัดเรือนไว้ให้นางได้อย่างไร
ดังนันสถานทีทีแม่นมจางนําเสินเวยไปก็คือเรือนเฟิ งฮวา
เรือนทีฮูหยินคนก่อนพัก และเป็ นเรือนเล็กทีอยูไ่ กลหูไกล
ตาผูค้ นมากทีสุดในเรือนสาม

“คุณหนูสรอสั
ี กครู ่ บ่าวจะไปเอากุญแจเจ้าค่ะ” เห็นแม่
กุญแจทีมีสนิทเขรอะ แม่นมจางก็มีสีหน้าหวาดหวัน
หลายส่วน นึกเสียใจทีไม่ได้เก็บกวาดเรือนนีก่อน จาก

175
การกระทําของคุณหนูสทีี หน้าประตูจวน ครังนีคุณหนู
ต้องไม่ละเว้นนางแน่

หัวใจของนางเต้นระสํา เตรียมรับความเจ็บปวดจากการ
ทีถูกอีกฝ่ ายสังสอน แต่ใครจะคิดว่าคุณหนูสกลั
ี บ
บอกปั ดเสียงเบา “ถึงอย่างไรเสีย ทังประตู ทังแม่กญ
ุ แจ
ก็ถงึ เวลาต้องเปลียนแล้ว ก็ไม่ตอ้ งเปลืองแรงไปเอา
กุญแจหรอก เถาฮวา เจ้ามา! ถีบประตูให้เปิ ดออก”

“ได้เลยเจ้าค่ะ!” เด็กหญิงผอมบางยกเท้าขึนถีบ พลัน

เกิดเสียงโครม! มีเสียงกระแทกดังขึนก่อนทีประตูจะล้ม
ลง

176
ทุกคนร้องอุทานออกมาเสียงดัง เถาฮวากลับเบ้
ปากอย่างไม่พอใจนัก “ประตูนีไม่แข็งแรงเลย ข้าเพิง
ออกแรงแค่ครึงเดียวเอง”

เสินเวยเหลือบมองแม่นมจางทีกําลังตกตะลึง เอ่ยขึนว่า
“เด็กคนนีถึงแม้จะซือบือ แต่มีพละกําลังไม่นอ้ ย ข้าเพิง
จะกลับถึงจวน รอเก็บกวาดเสร็จแล้วค่อยไปคารวะฮูห
ยิน ไม่เชิญแม่นมจางเข้าไปนังด้านในแล้ว” กล่าวจบ
หญิงสาวก็เดินนํากลุม่ คนผ่านร่างของหญิงชราไป

เมือเข้ามาในเรือน ทุกคนก็พลันตกตะลึงตาค้าง ต้น

หญ้าสูงถึงเข่า นกตัวใหญ่บินพราดพราดออกมาจากพง
หญ้า ตามมาด้วยกระต่ายอีกตัว

177
โอ้ นีก็คือสวนสัตว์หรืออย่างไร! ดูแล้วเรือนหลังนีหลัง
จากทีเจ้าของเดิมตายจากไปก็ไม่มีใครสนใจอีก ไม่อย่าง
นันสัตว์เล็กๆ คงไม่ทาํ รังอยูท่ ีนีอย่างสงบสุข

จวนโหวมีเรือนทีชํารุดทรุดโทรมปานนีด้วย? ไม่ได้แตก
ต่างอะไรกับคฤหาสน์ผีสงิ เลย เมือเทียบกับเรือนในหมู่
บ้านตระกูลเสินก็ยาแย่
ํ กว่าหลายหมืนหลายพันเท่า จวน
โหวจะให้คณ
ุ หนูพกั อยูใ่ นเรือนทีมีสภาพเช่นนีหรือ มิน่า
เล่าคุณหนูถงึ ไม่อยากกลับมา

ทุกคนจึงเข้าใจในทันที ราวกับว่าได้คาํ ตอบในข้อสงสัย

ของตนเองแล้ว

178
แม่นมกูม้ าขวางไว้ดา้ นหน้าคุณหนู “ทําเกินไปแล้ว
บ่าวจะไปหาเหล่าไท่จวิน!” นางโกรธจนเนือตัวสัน นีคือ
บ้านทีนางรอคอยทีจะกลับมาหรือ? หากรูว้ า่ เป็ นเช่นนี
ตังแต่แรก ไม่วา่ อย่างไรนางก็จะไม่ให้คณ
ุ หนูกลับมาเด็ด
ขาด ในเวลานีภายในใจของนางเต็มไปด้วยความเสียใจ

เสินเวยรังตัวหญิงกลางคนไว้ พร้อมส่ายหน้าให้

แม่นมกูก้ ็รูว้ า่ ทําเช่นนีไม่เหมาะสม พวกนางมีเหตุผลทีดี

แต่วา่ เพิงจะกลับถึงจวนก็ก่อเรืองแล้ว เหล่านายท่านจะ
ดีใจหรือ อดทนไว้ก่อนเถอะ! นางหลับตาลง “เช่นนันก็
รอก่อน!” ใครจะรูว้ า่ ในโพรงหญ้ายังมีอะไรอีก นกหรือ
กระต่ายไม่กลัวหรอก แต่ถา้ หากเป็ นงูพิษหรือแมงป่ อง
179
จะทําอย่างไร ถูกกัดสักครังคงไม่ใช่เรืองตลกขับขัน

“อาจารย์โอวหยางไน่ รีบพาคนเข้าไปสํารวจ อย่าให้มีงู

หรือสัตว์รา้ ยอะไร”

โอวหยางไน่นาํ บ่าวรับใช้กบั คนคุม้ กันใช้กระบองฟาดไป

ทีพงหญ้าเพือไล่พวกสัตว์ทีหลบซ่อนอยู่ เปิ ดทางให้พวก
ผูห้ ญิงเข้าไปในห้องก่อน อากาศร้อนเกินไป หากยืนอยู่
ข้างนอกนานๆ จะไม่ดี

เมือเปิ ดประตูหอ้ งแล้ว กลินเหม็นอับก็กรูเข้ามา บนพืน

เต็มไปด้วยฝุ่ นหนาเป็ นชัน จนหลีฮวาไอออกมา ดวงตา
ของนางแดงกําพูดอย่างโกรธเคืองว่า “นีก็รงั แกกันเกิน

180
ไปแล้ว! พวกเรากลับกันเถอะ พวกเรากลับหมูบ่ า้ นตระกู
ลเสินกัน”

“ใช่ พวกเรากลับกันเถอะ ใครอยากจะอยูเ่ รือนโกโรโกโส

ของพวกเขากัน!” สาวใช้คนอืนๆ พากันสําทับ

ความแตกต่างมันมากเกินไป อยูห่ มูบ่ า้ นตระกูลเสินได้

กินดีอยูด่ ี สวมใส่ชดุ สวยๆ แต่เมือกลับมายังจวน
โหวกลับต้องมาอยูใ่ นเรือนเล็กทังแคบทังเก่า สภาพก็น่า
กลัว พวกนางเป็ นห่วงคุณหนู

“พูดอะไรเหลวไหล กลับหมูบ่ า้ นตระกูลเสินอะไร ทีนีต่าง

หากคือบ้าน” แม่นมกูถ้ ลึงตาใส่พวกสาวใช้ แม้วา่ ภายใน

181
ใจของนางจะโกรธมากก็ตามแต่ ถึงอย่างไรนางก็เป็ น
ผูใ้ หญ่ นางไม่เหมือนกับสาวใช้เหล่านี เมือโทสะผ่านพ้น
ไปแล้วก็ไม่ใส่อารมณ์กบั เรืองงาน

“จวนโหวใหญ่เพียงนัน ทังยังรํารวยเงินทอง แต่กลับให้

พวกเราพักเรือนเก่าๆ นี เห็นได้ชดั ว่าตังใจจะกลันแกล้ง
กัน แล้วเหตุใดจึงกลับหมูบ่ า้ นตระกูลเสินไม่ได้ละ่ เจ้า
คะ” หากในยามปกติหลีฮวาคงไม่กล้ายอกย้อนแม่นมกู้
แต่เวลานีนางกลับคัดค้านคอแข็ง

“นีๆ แม่เจ้าประคุณ ครังนีใช่วา่ จะกลับหมูบ่ า้ นตระกู

ลเสินกันได้ง่ายๆ เจ้าอย่าราดนํามันลงบนกองไฟเลย”
แม่นมกูร้ ูด้ ีวา่ หลีฮวาคับแค้นใจแทนคุณหนูของพวกนาง

182
“เอาล่ะ พูดให้นอ้ ยหน่อยเถอะ เจตนาของพวกเจ้าข้าก็
เข้าใจดี” เสินเวยเอ่ยขึน “หากเรืองยากแค่นีก็ทาํ ให้พวก
เจ้าตกใจจนอยากจะกลับหมูบ่ า้ นตระกูลเสินแล้ว เรือง
อืนก็ไม่ตอ้ งพูดแล้ว ข้าเสินเวย ในเมือยอมกลับมายัง
จวนโหว ก็ไม่ได้มาเพือพักอยูใ่ นเรือนเก่าๆ นี พวกเจ้า
วางใจเถอะ คุณหนูของพวกเจ้า ใครก็รงั แกได้ง่ายๆ
หรือ?”

เสินเวยมองเหล่าสาวใช้ทีตาเป็ นประกายอย่างขบขัน
เมือครูย่ งั ขุ่นเคืองทีถูกรังแกอยูเ่ ลย “เก็บกวาดห้องกัน
ก่อน ไม่ตอ้ งพิถีพิถนั มาก แค่อยูไ่ ด้ก็พอ ถึงอย่างไรเสีย
พวกเราก็พกั ไม่กีวันเท่านัน” หญิงสาวเอ่ยอย่างมีเลศนัย

183
เหล่าสาวใช้จงึ ตืนเต้นขึนมา พวกนางช่วยกันเก็บกวาด
อย่างมีระเบียบ

หลีฮวาใช้ผา้ เช็ดหน้าเช็ดบนเก้าอี เพียงครังเดียวผ้าเช็ด

หน้าก็กลายเป็ นสีดาํ นางขมวดคิวแล้วโยนผ้าลงไปใน
อ่างนํา สายตาสอดส่องในห้อง สีหน้าฉายแววรังเกียจ
ก่อนจะหันไปสังเถาฮวาว่า “ไป ยกเก้าอีตัวนีเข้ามา”

นียังเรียกว่าจวนโหวอีกหรือ แม้แต่เก้าอีสภาพดีก็ยงั ไม่

ได้ หลีฮวารูส้ กึ โมโหยิงนัก

เก้าอีไม้ไผ่นางสนมถูกเถาฮวายกเข้าไปด้วยมือเดียว หลี
ฮวาใช้ผา้ เช็ดหน้าอีกผืนเช็ดอีกรอบก่อนจะประคอ

184
งเสินเวยให้นงลง
ั “คุณหนู ท่านนังพักก่อนเถอะเจ้าค่ะ
เหอฮวา ไปเอาขนมทีพวกเราซือมาระหว่างทางมาให้
คุณหนูรองท้องก่อน สุย่ เซียนไปไหนแล้ว เจ้าต้มชาแล้ว
ยกเข้ามาหน่อย” ตอนนีเลยเวลาเทียงมาแล้ว เกรงว่า
คุณหนูจะหิวแย่แล้ว

เสินเวยนิงชะงักไปเพราะท่าทีเด็ดขาดของหลีฮวา ก่อน
จะคิดต่อไปว่าทีนีคือจวนโหว นีคือท่าทีของสาวใช้คน
สนิท หากไม่มีวิธีการควบคุมคนก็รอถูกแย่งตําแหน่งไป
และตนเองก็กลายเป็ นแค่คนไร้ประโยชน์

“พวกเจ้าก็กินด้วยเถอะ มือนีทนกินรองท้องไปก่อน ไป
บอกกับโอวหยางไน่ทีอยูข่ า้ งนอกว่า กินให้อิมก่อนแล้ว
ค่อยทํางาน” นางคาดเดาสถานการณ์เช่นนีได้อยูก่ ่อน
185
แล้ว ระหว่างทางจึงซือของกินติดมือมาด้วย

หลีฮวาออกไปถ่ายทอดคําสัง ตอนทีกลับเข้ามาอีกครัง
ข้างกายก็มีคนเพิมมาด้วยหนึงคน นันคือเถาจือ ในมือ
ของนางถือกล่องบรรจุอาหารสีแดง นันทําให้เสินเวย
ประหลาดใจอยูบ่ า้ ง

นางคารวะเสินเวย “บ่าวคิดว่าท่านน่าจะยังไม่กินมือ
เทียง จึงไปทีโรงครัวขอกับข้าวสองอย่างมาจากพีสาวที
สนิทสนมกันเจ้าค่ะ”

กล่องอาหารเปิ ดออก เป็ นกับข้าวสองอย่างจริงๆ จาน

หนึงคือต้นหอมผัดไข่ อีกจานเป็ นผัดผักกาดขาว ยังมี

186
ข้าวถ้วยเล็กกับนําแกงอีกถ้วย

เถาจือมองสีสนั ของอาหารทีถูกยกออกมา สีหน้าปรากฏ

ความอับอาย “ความสามารถบ่าวมีจาํ กัด จึงหามาได้แค่
อาหารง่ายๆ เหล่านีเท่านันเจ้าค่ะ” อาหารเหล่านีนาง
ต้องใช้เงินถึงยีสิบอีแปะ ทังยังต้องขอร้องอยูน่ านราวครึง
วันจึงจะได้มา

เสินเวยไม่รงั เกียจเลยสักนิด “อากาศร้อน ข้าก็กาํ ลัง

อยากกินอาหารอ่อนๆ อยูพ่ อดี” เสินเวยคีบผักกาดขาว
เข้าปาก แล้วจึงพยักหน้าให้เถาจือเบาๆ “เจ้า นีช่างดี
นัก”

187
เถาจือยินดีมาก รูส้ กึ โล่งอก ถือว่าเงินยีสิบอีแปะไม่ได้
เสียเปล่า “ขอบคุณทีชมเจ้าค่ะ ท่านกินก่อนเถอะเจ้าค่ะ
บ่าวขอตัวลา ถึงอย่างไรบ่าวก็ยงั ....” คําพูดทีเหลือเถา
จือไม่ได้พดู แต่เสินเวยและหลีฮวาก็เข้าใจ

หญิงสาวเห็นคุณหนูสคลี
ี ยิมไม่เอ่ยสิงใด จึงแน่ใจว่ามี
ความเป็ นไปได้มากว่าตนเองจะสมหวัง จึงถอยออกไป
ด้วยความยินดี หญิงสาวก้าวออกมาจากประตูเรือน เมือ
เดินออกมาไกลแล้วจึงหยุดคลํากําไลทีซ่อนอยูใ่ นแขน
เสือ นีเป็ นสิงทีคุณหนูสมอบให้
ี เป็ นรางวัลแก่นางตอนที
อยูบ่ นเรือ รูปแบบของมันเป็ นทีนิยมมากทีสุดในเมือง
หลวง กําไลหยกชินนีมีคา่ เท่ากับเงินเดือนของนางสองปี
เลยทีเดียว เมือคิดว่าอีกไม่นานตนจะได้สวมใส่เงินทอง
เหมือนกับหลีฮวาก็รูส้ กึ ตืนเต้นยินดี

188
ตอนที 74 พบหน้าคนในครอบครัวเป็ นครังแรก

หลังจากทีกินอาหารกลางวันเสร็จ เสินเวยก็เปลียนเสือ
ผ้า พาแม่นมกูแ้ ละหลีฮวาไปคารวะท่านย่าทีเรือนใหญ่

189
ความคิดของเสินเวยคือหลังจากกินมือเทียงเสร็จแล้ว
ค่อยไปคารวะ แต่แม่นมกูบ้ อกว่าเช่นนีไม่ดี ควรจะไป
คารวะเหล่าไท่จวินตังแต่ทีเข้าจวนมา

ยุคสมัยโบราณบอกว่าเช่นนีไม่ดี แม้ญาติผใู้ หญ่จะนอน

หลับยังไม่ตืน แต่เจ้าก็ตอ้ งไปคารวะ ถึงแม้ไม่ได้พบก็
ต้องไปยืนรออยูท่ ีเรือนของญาติผใู้ หญ่ ไม่อย่างนันจะถูก
ตําหนิวา่ อกตัญ ู ในยุคสมัยนีการอกตัญ ถู ือเป็ น
ความผิดร้ายแรง ชายจะไม่ได้รบั คัดเลือกให้รบั ราชการ
ส่วนหญิงสาวจะไม่ได้แต่งงาน

เรือนของเสินเวยตังอยูใ่ นทีลับตา อยูไ่ กลจากเรือนหลัก

มาก ต้องใช้เวลาเดินนานมากจึงจะมาถึงเรือนซงเฮ่อที
190
เหล่าไท่จวินอาศัยอยู่ แม้จะกางร่มแล้ว แต่ใบหน้าก็มี
เหงือซึมออกมา

ได้ยินเสียงหัวเราะดังลอดออกมาจากห้องใหญ่ตงแต่
ั
ไกล เสินเวยเลิกคิวขึน ในใจคิดว่า ดูแล้วทุกคนกําลังรวม
ตัวกันอยู่ พวกเขากําลังรอนางอยู่

“แม่นางฮว่าเหมย นีคือคุณหนูสของพวกเรา
ี เพิงจะกลับ
มาถึงจวนวันนีตอนเทียง จะมาคารวะเหล่าไท่จวิ
น รบกวนแม้นางช่วยแจ้งสักหน่อย” แม่นมหลีกล่าวกับ
สาวใช้ทีมีดวงตาคูส่ วยด้วยรอยยิม ส่วนมือก็ยดั ถุงเงิน
ไปให้อีกฝ่ าย

191
สาวใช้ผนู้ นรั
ั บถุงเงินมา ก่อนจะหันมองเสินเวยชัวครู ่
แล้วเอ่ยว่า “คุณหนูสโปรดรอสั
ี กครู”่ นางหมุนกายเข้าไป
ในห้อง

เพียงไม่นาน ก็มีแม่นมสวมชุดเสือคลุมยาวสีครามออก
มาจากข้างใน “คุณหนูสมาแล้
ี วหรือเจ้าคะ! รีบเข้ามา
เถอะเจ้าค่ะ เหล่าไท่จวินกําลังรออยูด่ า้ นในเจ้าค่ะ” คนผู้
นีดูเหมือนเจ้าระเบียบ แต่พดู จาเป็ นกันเอง

แม่นมกูร้ ูส้ กึ ยินดีมาก “แม่นมฉิน เหตุใดท่านจึงออกมา

ด้วยตัวเองล่ะเจ้าคะ” แม่นมฉินเป็ นคนสนิทข้างกาย
อันดับหนึงของเหล่าไท่จวิน นายท่านใหญ่กบั นายท่าน
สามล้วนเป็ นคนทีนางเลียงดูมา แม้แต่ทา่ นโหวก็ให้
เกียรตินาง
192
“เหล่าไท่ไท่คิดถึงหลานสาว จึงสังให้บา่ วออกมาต้อนรับ
ไม่ได้พบกันนาน แม่นมกูจ้ ิตใจเบิกบานขึนมากนะ” แม่
นมฉินไม่ได้โกหก แม่นมกูจ้ ากไปสามปี แต่ดอู อ่ นวัยขึน
กว่าเมือก่อนมาก สายตาของนางเลือนมาตกอยูท่ ีร่าง
ของเสินเวย ในใจรูส้ กึ อัศจรรย์

เมือเสินเวยเข้ามาในห้องก็เห็นหญิงชราอากัปกิรยิ าสง่า
งามนังในตําแหน่งอาวุโสทีสุด ผมสีขาวถูกรวบไว้อย่าง
เรียบร้อย ไม่มีปอยผมยุง่ แม้แต่เส้นเดียว ศีรษะคาดด้วย
ผ้าคาดหน้าผาก ตรงกลางประดับด้วยอัญมณีขนาดเท่า
ไข่นกพิราบ บนใบหน้ามีรอยย่นเด่นชัด เบ้าตาลึก ดวง
ตาสีนาตาลเข้
ํ มคูน่ นเกลื
ั อนไปด้วยความน่าเกรงขาม
และความเมตตา

193
โบราณว่าเข้าเมืองตาหลิว ต้องหลิวตาตาม เสินเวยคุก
เข่าลง คํานับสามครังอย่างจริงจัง ก่อนจะคลานเข่ายืน
หน้าไปวางบนขาของเหล่าไท่จวิน “หลานอกตัญ ู
คารวะท่านย่า หลานกลับมาแล้วเจ้าค่ะ หลายปี นีหลาน
คิดถึงท่านย่ามาก ท่านย่าสบายดีหรือไม่เจ้าคะ” ในเมือ
คิดจะทําแล้วก็ตอ้ งทําให้สดุ เสินเวยแสดงสีหน้า
นอบน้อม

เหล่าไท่จวินก็รูส้ กึ ซาบซึงมาก นางลูบศีรษะของเสินเวย

กลืนก้อนสะอืนลงไปก่อนจะเอ่ยว่า “ดี ดี กลับมาก็ดี
แล้ว!” ถึงแม้หลานสาวเป็ นคนเก็บเนือเก็บตัว ไม่ถกู ตน
เองให้ความสําคัญ แต่ถงึ อย่างไรก็เป็ นหลานในไส้!

194
แต่วา่ เด็กคนนีรูจ้ กั พูดจาเช่นนีออกมา ก็ถือว่ามีความ
ก้าวหน้า อีกอย่างนางกวาดตามองเพียงพริบตาเดียว
เวยเจียเอ๋อร์[1]ก็มีรูปโฉมงดงามโดดเด่น

ช่างเถอะๆ ขอเพียงเด็กคนนีรูปโฉมไม่แย่ เมือถึงตอนนัน

แค่แต่งงานออกเรือนไปก็พอแล้ว

“เวยเจียเอ๋อร์ ร่างกายหายดีแล้วใช่หรือไม่” แววตาของ

เหล่าไท่จวินเกลือนไปด้วยความรักและเอ็นดู เด็กผูห้ ญิง
นอกจากรูปโฉมแล้ว ร่างกายก็ตอ้ งแข็งแรง สามารถให้
กําเนิดบุตรได้จงึ จะสามารถอยูใ่ นเรือนของสามีได้อย่าง

195
มันคง

ใบหน้าของเสินเวยแดงระเรือ พูดอย่างเอียงอายว่า “ดี

ขึนมากแล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่ตอนเปลียนฤดูตอ้ งระวังให้
มาก” เสินเวยไม่อาจพูดว่าหายดีทงหมดแล้
ั ว เช่นนันจะ
ทําให้คนอืนชิงชังมิใช่หรือ?

“เช่นนันก็ดี ในจวนของเรามียาสมุนไพรดีๆ มากมาย

หากต้องการอะไรเจ้าก็ขอจากท่านแม่ของเจ้าหรือท่าน
ป้าก็ได้ เด็กผูห้ ญิงน่ะ น่ากลัวทีสุดคือเจ็บป่ วยจนล้ม
หมอนนอนเสือ" เหล่าไท่จวินตบหลังมือ ก่อนจะเอ่ยต่อ
ไปว่า “ไปคารวะท่านแม่กบั ท่านป้าของเจ้าเถอะ โดย
เฉพาะท่านแม่ของเจ้า ตังกีวันมาแล้วทีคิดถึงเจ้า”

196
“เจ้าค่ะ!” เสินเวยขยับเข้าไปคารวะป้าสะใภ้ใหญ่ ฮูหยิน
สวี ป้าสะใภ้รองฮูหยินจ้าว และแม่เลียงของนาง ฮูหยิน
จากสกุลหลิวอย่างว่าง่าย “เสินเวยคารวะท่านป้าใหญ่
ท่านป้ารอง และฮูหยินจ้าวค่ะ” อากัปกิรยิ าของเสินเวย
ถูกต้องตามธรรมเนียมและสง่างามมาก นางกวาดมอง
เพียงพริบตาเดียวก็สามารถจดจํารูปโฉมของทังสามคน
ได้แม่นยํา

ป้าสะใภ้ใหญ่ ฮูหยินจากสกุลสวี อายุประมาณสีสิบปี

เพราะดูแลร่างกายเป็ นอย่างดีทาํ ให้ดเู หมือนคนอายุ
สามสิบกว่าปี เรือนผมรวบเป็ นทรงมวยตกหลังม้า บน
ศีรษะปั กปิ นระย้าทอง อากัปกิรยิ าเพียงเล็กน้อยก็แสดง
ให้เห็นถึงความน่าเกรงขามและความสง่างาม

197
ป้าสะใภ้รอง ฮูหยินจากสกุลจ้าวรูปโฉมโดดเด่นทีสุดใน
สามคน สวมใส่เสือผ้าสวยงาม ศีรษะประดับด้วยปิ น
ทองสามชิน เหมาะสมกับฐานะของบุตรสาวตระกูลพ่อ
ค้า

แม่เลียงของนาง ฮูหยินจากสกุลหลิว ดูเหมือนอายุ

ประมาณยีสิบปี แต่ทีจริงแล้วอายุเลยสามสิบไปแล้ว
เสินเสวีย คุณหนูหา้ ผูเ้ ป็ นบุตรสาวของนาง อายุนอ้ ย
กว่าเสินเวยแค่สามสีเดือนเท่านัน ผิวพรรณขาวผ่อง ดวง
ตาใสราวหยดนํา แฝงความหวานซึงราวกับพูดได้ หาง
ตายกขึน แสดงถึงความหลักแหลมของคนผูน้ ี

เมือได้ยินว่าเวยเจียเอ๋อร์ไม่ได้เรียกฮูหยินสกุลหลิวว่า
198
ท่านแม่ หากแต่เรียกว่าฮูหยิน ในแววตาของฮูหยินสวีผู้
เป็ นภรรยาของซือจือก็ทอแววขบขัน เวยเจียเอ๋อร์เปลียน
ไปราวกับคนละคนเหมือนกับทีแม่นมเซียบอกจริงๆ นาง
เหลือบมองฮูหยินสกุลหลิว ก่อนจะกล่าวกับเสินเวยด้วย
เสียงอ่อนโยนว่า “กลับมาก็ดีแล้ว พีน้องในจวนต่างก็คิด
ถึงเจ้า หากขาดแคลนสิงใดก็บอกกับป้าใหญ่ได้”

พูดพลางก็ถอดกําไลหยกออกจากข้อมือตัวเองแล้วสวม
ให้หญิงสาวแทน “กําไลหยกชินนีสีสวยไม่เลว เจ้าเก็บไว้
เถอะ”

ฮูหยินสวีแสดงท่าทีเมตตาต่อเสินเวย ในฐานะทีเป็ นฮูห

ยินผูป้ กครองจวน นางก็ตอ้ งแสดงความใจกว้างและ
ความเมตตาออกมา เสินเวยเป็ นบุตรสาวในสมรสของ
199
เรือนสาม เป็ นหลานสาวแท้ๆ ของนาง นางสมควรให้
ความเมตตาแก่หญิงสาว นอกจากนีนางก็ไม่ชอบฮูหยิน
สกุลหลิวก็เป็ นอีกเหตุผลหนึง

ฮูหยินสกุลหลิวคนนีเป็ นแค่บตุ รสาวของขุนนางขันหก

เท่านัน อาศัยว่าเป็ นหลานสาวในตระกูลเดิมของเหล่า
ไท่จวิน มักจะแข่งขันกับนางอยูเ่ สมอ และมักจะให้รา้ ย
คนอืนต่อหน้ามารดาของสามีอยูบ่ อ่ ยครัง ทังยังคิดจะ
แย่งชิงอํานาจในการปกครองเรือนกับตน กิรยิ ามารยาท
ก็ไม่ดี เทียบกับฮูหยินหร่วนน้องสะใภ้สามคนก่อนยังห่าง
ไกลกันมาก

นึกถึงฮูหยินสกุลหร่วนผูล้ ว่ งลับแล้ว สายตาทีนางมอง

เสินเวยก็ออ่ นโยนขึนอีกสามสีส่วน “พีรองของเจ้าอาศัย
200
อยูท่ ีเรือนทิงเฟิ ง หากเวยเจียเอ๋อร์วา่ งก็ไปนังได้ พวกเจ้า
พีน้องจะได้พดู คุยสร้างความสนิทสนมกัน” เวยเจียเอ๋อร์
คนนีเป็ นเด็กน่าสงสาร นางเสียมารดาไปตังแต่เล็ก

“จริงสิๆ วันมงคลของพีรองของเจ้ากําหนดไว้แล้ว นาง

จะอยูท่ ีนีอีกแค่สามสีเดือนเท่านัน หากมีเวลาพวกเจ้าพี
น้องต้องไปมาหาสูก่ นั บ่อยๆ แต่งงานออกเรือนไปแล้วก็
ต้องช่วยเหลือซึงกันและกัน” เหล่าไท่จวินกล่าวสําทับอีก
คน

เสินเวยคุกเข่ารับคํา ป้าสะใภ้รองสีหน้าเต็มไปด้วยความ
พอใจ กล่าวกับเสินเวยอย่างเป็ นกันเองว่า “ยังมีเซวี
ยนเจียเอ๋อร์ของพวกเราอีกคน นางเป็ นคนรักพีน้องมาก
เวยเจียเอ๋อร์จะต้องมาเล่นทีเรือนของป้ารองบ่อยๆ”
201
นางเหลือบไปเห็นฮูหยินสกุลหลิวกําลังตาร้อน ในใจก็
รูส้ กึ ดูแคลนยิง อีกฝ่ ายเหมือนจมูกหมูโดนยัดด้วยต้น
หอม ยังจะเสแสร้งอยูไ่ ด้ แต่ละวันทีฮูหยินสกุลหลิวผูน้ ี
แสร้งทําตัวเป็ นคนอ่อนโยนบอบบาง คิดว่าใครก็มองเนือ
แท้ของตนเองไม่ออกหรือ ก็หลอกได้แค่นายท่านสามคน
ซือเท่านัน

“เวยเจียเอ๋อร์ออกไปเติบโตข้างนอก แต่รูปโฉมช่างงด
งาม เหมือนกับท่านแม่ของเจ้า จริงสิ ปิ นทองชินนีป้า
รองมอบให้เจ้าเป็ นของขวัญพบหน้า” ฮูหยินสกุลจ้าวจับ
มือเสินเวยชืนชมอย่างเป็ นกันเอง ก่อนจะดึงปิ นจาก
ศีรษะของตัวเองยัดใส่มือของเสินเวย นางชิงชังการเส
แสร้งของฮูหยินสกุลหลิวทีสุดแล้ว เวลานีได้โอกาสจะไม่

202
พูดจาถากถางอีกฝ่ ายหน่อยหรือ

ฮูหยินสกุลหลิวไม่เคยคิดจะให้ของขวัญพบหน้าแก่ลกู
เลียงคนนี จึงไม่ได้เตรียมไว้ เวลานีทังเรือนใหญ่และ
เรือนรองต่างให้ของขวัญพบหน้า ในฐานะทีนางเป็ นฮูห
ยินใหญ่แห่งเรือนสามจะไม่ให้ได้หรือ จะน้อยหน้าฮูหยิน
คนอืนได้หรือ นางถอดกําไลหยกจากข้อมือส่งให้เสินเวย
แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความเสียดาย นีเป็ นกําไลหยกที
นางชอบมาก แม้แต่เสวียเจียเอ๋อร์ขอ นางก็ยงั ไม่ยอม
มอบให้

“สะใภ้รองพูดเรืองเหล่านีด้วยเหตุใด เวยเจียเอ๋อร์เพิงจะ
กลับมา เจ้าคิดจะทําให้นางรูส้ กึ ชําใจหรือ” ฮูหยินสกุล
หลิวตาแดง นําเสียงสันเครือติดสะอืน มองเสินเวยอย่าง
203
รักใคร่ราวกับเด็กสาวเป็ นลูกในไส้ของตัวเอง

[1] เวยเจียเอ๋อร์ (薇姐儿) ชือตามด้วยคําว่า

เจียเอ๋อร์ ใช้เรียกลูกผูห้ ญิงในบ้าน

204
ตอนที 75 โต้เถียง

เหล่าไท่จวินได้ยินฮูหยินจ้าวพูดถึงฮูหยินหร่วนก็ไม่พอใจ
“คนในครอบครัว ไม่พดู ก็ไม่มีใครหาว่าเจ้าเป็ นใบ้ วันดีๆ
เช่นนีจะพูดถึงเรืองเศร้าเพืออะไรกัน”

เหตุใดเมือครูจ่ งึ ไม่ได้สงั เกต มองดีๆ แล้วเวยเจียเอ๋อร์ก็มี

รูปโฉมเหมือนกับฮูหยิหร่วน สะใภ้สามคนก่อนอยูห่ ลาย
ส่วน ในใจของเหล่าไท่จวินก็รูส้ กึ ไม่ยินดีขนมาหลายส่
ึ วน
205
"เพราะสนทนากันไปเรือยเปื อยจนมาถึงเรืองนีไม่ใช่หรือ
เจ้าคะ" ฮูหยินจ้าวแม้จะถูกผูอ้ าวุโสตําหนิซงหน้
ึ า สีหน้า
ยังคงขุ่นเคืองอยูบ่ า้ ง แต่ไม่กล้าโต้แย้งมารดาของสามี
ในใจนึกชิงชังฮูหยินสกุลหลิวจนแทบคลัง

เสินเวยเบนสายตาลงตํา สีหน้าเผยทังความรูส้ กึ ซาบซึง

และความอ้างว้าง แต่ในก้นบึงของหัวใจผิดหวังแทนเจ้า
ของร่างเดิมและมารดาของนาง ถึงอย่างไรก็เป็ นแม่สามี
กับลูกสะใภ้กนั แต่เวลานีพูดถึงก็ทาํ ไม่ได้

ฮูหยินหลิวเหลือบมองสะใภ้รองทีก้มหน้าสลด ในใจรูส้ กึ
สะใจมาก คิดจะสูก้ บั ข้า อาศัยคนโง่อย่างเจ้า ล้มเลิก

206
เสียดีกว่า!

“เวยเจียเอ๋อร์เหตุใดจึงใช้เวลาเดินทางนานเช่นนี พ่อ
บ้านออกเดินทางกลางเดือนสี ข้าคํานวณดูแล้ว อย่างช้า
ทีสุดกลางเดือนห้าก็น่าจะกลับมาแล้ว เหตุใดจึงเลยมา
ถึงเดือนเจ็ดได้ละ่ ” ฮูหยินหลิวสีหน้าเกลือนไปด้วยความ
ร้อนรน วางท่าเป็ นแม่ผมู้ ีเมตตา

เสินเวยกะพริบตาอย่างใสซือ “ฮูหยิน เรืองนีจะโทษข้า

ไม่ได้นะเจ้าคะ แม่นมกูส้ ง่ จดหมายมาทีจวนตังแต่เดือน
ทีสามแล้ว รอแล้วรอเล่า รอจนคอยาวคนทีจวนก็ไม่มา
เสียที ท่านว่าบังเอิญหรือไม่ วันครบรอบวันเกิดของข้า
เพิงจะผ่านพ้นไป พ่อบ้านจาง แม่นมเซียและแม่นมหลีก็
มาถึง เมือสอบถามจึงได้รูว้ า่ แม่นมหลีเจ็บป่ วยระหว่าง
207
ทาง ทําให้การเดินทางล่าช้า”

“เมือข้าได้ยินว่ามารับข้ากลับจวนก็ไม่มวั รีรอแม้แต่
วินาที รีบเก็บข้าวของเดินทางกลับมาทันที แต่ใครจะรูว้ า่
แม่นมหลีกลับเมาเรืออีก ก่อนหน้านีตอนทีข้าอยูท่ ีจวน
ฮูหยินมักจะสอนข้าว่า สิงของข้างกายผูอ้ าวุโส แม้แต่นก
ตัวหนึงก็ยงั มีขา้ มากกว่าบุตรสาวในสมรสอย่างข้า แม่
นมหลีเป็ นบ่าวคนเก่าคนแก่ทีคอยรับใช้ฮหู ยิน ข้าย่อม
ต้องให้ความเคารพแก่นาง เมือล่าช้าไปเรือยก็ลว่ งเลย
มาถึงเดือนเจ็ด ฮูหยิน ท่านก็เห็นแก่ทีข้าให้ความเคารพ
ต่อท่านอย่าได้ตาํ หนิแม่นมหลีเลยเจ้าค่ะ”

คําพูดไร้เดียงสาของเสินเวยทําให้ฮหู ยินหลิวถึงกับตีสี
หน้าต่อไปไม่ไหว มือทีอยูข่ า้ งลําตัวกําเข้าหากันแน่น
208
"แม่นมหลี ยายเฒ่าคนนันก่อเรืองวุน่ วาย คอยดูวา่ กลับ
ไปข้าจะลงโทษนางอย่างไร เวยเจียเอ๋อร์กลับมาก็ดีแล้ว
ข้าก็จะได้วางใจ เหตุใดข้างจึงได้ยินแม่นมหลีบอกว่า
เจียเอ๋อร์พาบ่าวรับใช้ทีไม่รูห้ วั นอนปลายเท้ากลับมาตัง
หลายคน ทังยังให้เข้ามาในเรือนด้วย เวยเจียเอ๋อร์ เจ้า
ไม่อยูท่ ีจวนหลายปี คงไม่รูว้ า่ บ่าวผูช้ ายห้ามเข้าออก
เรือนหลังตามใจ รีบไล่ไปเถอะ" เมือแผนแรกไม่ได้ผล ฮูห
ยินหลิวก็เริมแผนใหม่

“เวยเจียเอ๋อร์ มีเรืองเช่นนีด้วยหรือ” เหล่าไท่จวินสีหน้า

เคร่งขรึมขึน เมือครูเ่ พิงจะรูส้ กึ ว่าหลานสาวคนนีก้าว
หน้าขึนแล้ว แต่ถงึ อย่างไรก็เติบโตข้างนอก ยังไม่คอ่ ยรู ้
กฎระเบียบ

209
เสินเวยขยับเข้าไปตอบอย่างไม่รบี ร้อนว่า “ดีทีท่านป้า
กับฮูหยินทราบแล้ว ข้ากําลังจะพูดเรืองนีพอดีเจ้าค่ะ”

เงียบไปครูห่ นึง ก่อนทีนางจะมองไปยังฮูหยินหลิวอย่าง

จริงใจ “บางทีฮหู ยินอาจจะมีงานยุง่ จึงไม่มีเวลาเตรียมที
พักให้ขา้ แม้แต่กลอนประตูทีเรือนเฟิ งฮวาก็ขนสนิ
ึ มแล้ว
ต้องพังประตูเข้าไป หญ้าในเรือนสูงเท่าเอว มีสตั ว์มาก
มายมาทํารัง ในห้องก็มีฝนุ่ หนาเตอะ ลายฉลุบน
หน้าต่างก็เสียแล้ว ทังยังส่งกลินเหม็น ข้าก็ทราบว่าบ่าว
ผูช้ ายห้ามเข้ามาในเรือนด้านหลัง แต่ทาํ อย่างไรได้เจ้า
คะ ตอนทีข้ามาทีนี คนคุม้ กันเรือนกับพวกบ่าวกําลังยุง่
กับการถอนหญ้าและซ่อมแซมห้อง งานเหล่านีเกรงว่า
สาวใช้คงทําไม่ไหว ดังนันข้าจําต้องเรียนรูจ้ ากแม่นมจาง
นางเรียกข้าว่าเป็ นคุณหนูของเรือน แต่ให้เข้าจวนทาง

210
ประตูดา้ นข้าง นางบอกว่ากฎระเบียบสามารถเปลียน
แปลงได้ตามสถานการณ์ ดังนันข้าจําต้องให้คนคุม้ กัน
เรือนและบ่าวรับใช้เข้ามาช่วยในเรือน คิดว่างานเหล่านี
คงไม่สามารถทําเสร็จได้ภายในเวลาชัวครู ่ ข้ากําลังคิด
ว่าจะขอให้ทา่ นป้าใหญ่และฮูหยินส่งคนไปช่วยได้หรือ
ไม่ อีกอย่างคนของข้าเหล่านันใช่วา่ จะไม่รูห้ วั นอนปลาย
เท้า ล้วนเป็ นคนทีท่านปู่ สง่ มาให้ขา้ ทังนัน"

เสินเวยไม่ยอมให้ฮหู ยินหลิวได้สมใจ เดิมทีนางคิดแค่วา่

จะมาคารวะผูอ้ าวุโสเท่านัน แต่เวลานี ...ในเมือเจ้าคิด
จะโจมตีขา้ เช่นนันข้าก็จะประจานเรืองทีเจ้าทําทังหมด
ออกมา

“อะไรกัน! มีเรืองเช่นนีด้วยหรือ ฮูหยินสวี เจ้าดูแล

211
เรือนอย่างไร” เหล่าไท่จวินพลันเดือดดาลขึนมา เรือน
ของจวนโหวกลับไร้กฎระเบียบเช่นนี หากเรืองนีแพร่ออก
ไป จวนจงอูโ่ หวยังจะรักษาหน้าไว้ได้อีกหรือ แต่ไหนแต่
ไรมาสะใภ้ใหญ่จดั การเรืองต่างๆ ได้อย่างเหมาะสม เหตุ
ใดจึงมีเรืองสับเพร่าเช่นนีได้

ฮูหยินสวีโกรธจนยิมประชดประชันออกมา นางเป็ นผู้

ดูแลความเป็ นอยูใ่ นเรือนจริงๆ แต่ไม่อาจจัดการกับเรือน
สามได้! ฮูหยินสวีเข้าใจว่ามารดาของสามีกาํ ลังโกรธ
นางก็ชินชาเสียแล้ว

“เรียนท่านแม่ เรืองนีลูกได้พดู ขึนมาตังแต่เมือสองเดือน

ก่อนแล้ว แต่นอ้ งสะใภ้สามบอกว่าเวยเจียเอ๋อร์เป็ นบุตร
ในเรือนสาม นางจะเป็ นผูด้ แู ลเรืองนีเองเจ้าค่ะ” ฮูหยิน
212
สวีอธิบายอย่างนอบน้อม

สายตาดุดนั ของเหล่าไท่จวินหันไปหามองฮูหยินหลิวใน
ทันที เจ้าตัวไม่รอให้หญิงชราเอ่ยปาก รีบยอมรับผิดใน
ทันที “ท่านแม่เจ้าคะ ลูกได้มอบหมายเรืองนีให้แม่นม
จางไปตังนานแล้ว เวยเจียเอ๋อร์เป็ นบุตรสาวสายตรงของ
พวกเราเรือนสาม เรืองของนาง ลูกจะไม่ใส่ใจได้หรือเจ้า
คะ? นังเฒ่าจอมขีเกียจนันจะต้องลืมไปแล้วแน่ๆ เวย
เจียเอ๋อร์ แม่ผิดต่อเจ้าแล้ว หรือจะให้แม่บอกให้เส
วียเอ๋อร์ยกเรือนให้เจ้าอยู่ เด็กคนนันผิวหยาบเนือหนา
นอนทีไหนก็ได้” นางทังรูส้ กึ ผิดทังร้อนใจ พลางมอง
เสินเวยอย่างจริงใจ

แม่นมกูข้ บกัดริมฝี ปากอย่างเคืองแค้น เลือดแทบจะไหล

213
ออกมา ฮูหยินหลิวช่างร้ายกาจนัก! ถึงเวลานีแล้วยังไม่
ลืมขุดหลุมพรางไว้ หากเข้าไปพักในเรือนของคุณหนูหา้
จริงๆ เช่นนันคนอืนก็จะพูดได้วา่ คุณหนูหยิงผยองและ
เผด็จการ เพิงจะกลับจวนมาก็แย่งเรือนของน้องสาวเสีย
แล้ว

“ข้าจะแย่งเรือนของน้องห้าได้อย่างไร เรือนเฟิ งฮวาแม้

จะเล็กไปสักหน่อย รกร้างไปบ้าง ห่างไกลผูค้ นไปบ้าง
แต่จดั การสักหน่อยก็พออยูไ่ ด้เจ้าค่ะ เมือก่อนต้องอยูท่ ี
หมูบ่ า้ นตระกูลเสิน มีลมพัดผ่านทุกด้านข้ายังไม่กลัว แต่
เวลานีเรือนเฟิ งฮวาแข็งแรงกว่าเรือนของบรรพบุรุษทีหมู่
บ้านตระกูลเสินมาก” ใบหน้าของเสินเวยเต็มไปด้วย
ความจริงใจ

214
ฮูหยินหลิวเคียดแค้นจนแทบกระอักเลือดออกมา แต่ยงั
คงต้องปั นหน้าเป็ นมารดาผูม้ ีเมตตา นางแพศยาคนนีจะ
ต้องคิดจะมาเป็ นปรปั กษ์กบั นาง! ตอนทีแม่นมจางกับ
แม่นมหลีพูด นางยังไม่เชือ ยังคิดว่าจะเปลียนไปสักเท่า
ไหร่เชียว ถึงอย่างไรก็ตอ้ งถูกนางบีบไว้ในกํามืออยูด่ ี ใคร
จะรูว้ า่ นางแพศยาจะปากคอคมคายเช่นนี!

แววตาของฮูหยินสวีทีอยูข่ า้ งๆ เผยความขบขันขึน เวย

เจียเอ๋อร์ในตอนนีไม่ได้รงั แกกันได้ง่ายๆ แล้ว แค่คาํ พูด
เดียวก็โต้ตอบกลับไปอย่างไม่มีช่องโหว่ ต่อไปเรือนสาม
คงมีอะไรสนุกๆ แล้ว

ฮูหยินสวีอยากให้ฮหู ยินโชคร้าย เห็นอีกฝ่ ายยังคงฝื นยิม

ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุขใจ
215
"เอาล่ะ ถึงอย่างไรเสวียเจียเอ๋อร์ก็อยูท่ ีนันแล้ว จะย้าย
เข้าย้ายออกก็วนุ่ วาย ซ่อมแซมเรือนเฟิ งฮวาจะง่ายกว่า
สะใภ้ใหญ่ เจ้าก็สง่ คนไปรีบซ่อมเรือนให้เสร็จโดยเร็ว"
สุดท้ายเหล่าไท่จวินก็ตดั สินใจเด็ดขาด เมือเทียบกันแล้ว
นางรักเสวียเจียเอ๋อร์มากกว่า เสินเวยย่อมต้องมาทีหลัง
นางจะไม่ยอมให้เสวียเจียเอ๋อร์ตอ้ งย้ายออกจากเรือน

"แม่นมฉิน เจ้าไปเลือกเครืองประดับจากกล่องเครือง
แต่งกายของข้ามาให้เวยเจียเอ๋อร์สกั สามสีอย่าง เป็ น
สตรี หากแต่งตัวเรียบง่ายเกินไปจะไม่น่ามอง" เหล่า
ไท่จวินสังความบ่าวคนสนิท

"ขอบคุณท่านย่าทีเมตตาเจ้าค่ะ!" นีก็คือตบหัวแล้วลูบ
216
หลังอย่างทีโบราณว่าหรือ? เสินเวยแสดงท่าทีเรียบเฉย
ทีจริงแล้วสําหรับเรืองเช่นนีนางก็คนุ้ เคยเป็ นอย่างดี ใน
ขณะเดียวกันนางก็คารวะฮูหยินสวี "ขอบคุณท่านป้า
ใหญ่เช่นกันเจ้าค่ะ"

กล่าวถึงตรงนีเสินเวยก็คลียิมออกมา ใบหน้าเผยความ
เขินอาย เสียงเบาลง "ตังแต่ขา้ เข้าจวนมาตนถึงตอนนีก็
ยังไม่ได้กินข้าวเลย เดิมทีคิดจะมาทานกับท่านย่าสัก
มือ..." นําเสียงเบาลงทุกทีจนเหมือนกับเสียงยุงบิน

ความเมตาสงสารทีเหล่าไท่จวินมีตอ่ เสินเวยเมือครู ่
เลือนหายไปในทันที เหตุใดเวยเจียเอ๋อร์คนนีจึงมากเรือง
เช่นนี หญิงสาวควรจะอ่อนโยน เชือฟั งผูใ้ หญ่ถงึ จะดี ไม่
ว่าเมือก่อนหรือตอนนี เวยเจียเอ๋อร์ก็ไม่มีนิสยั ออดอ้อน
217
น่าเอ็นดู เหล่าไท่จวินจึงหมดคําจะพูดในทันที

"ฮว่าเหมย ไปทีห้องครัวสังให้ทาํ อาหารสามสีอย่างส่งไป

ทีเรือนสี" หญิงชราโบกมือไล่เสินเวยออกไป

มาคารวะครังนี เสินเวยได้รบั ข้าวของกลับไปหลายอย่าง

เมือออกมาจากเรือนซงเฮ่อแล้ว หลีฮวาก็เอ่ยถามถึงสิงที
คาใจ "ท่านกินแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ" นางมองออกว่าเรือง
นีทําให้เหล่าไท่จวินไม่พอใจมาก แล้วเหตุใดต้องทําให้
อีกฝ่ ายไม่พอใจเพราะเรืองอาหารด้วยเล่า

เสินเวยขบขันเสียงเบา "ใครบอกว่าข้ากินแล้ว ห้องครัว

ยังไม่นาํ อาหารมาส่งแล้วข้าจะกินได้อย่างไร" สายตา

218
ของนางจับจ้องไปเบืองหน้า "หลีฮวา เจ้าต้องจําไว้นะ
หากถูกรังแกก็ตอ้ งพูดออกมา หากเจ้าไม่พดู ออกมาใคร
จะรู?้ เมือนานวันเข้า พวกนางก็จะคิดว่าเจ้าเป็ นเด็กอม
มือ ใครจะบีบขยีเจ้าอย่างไรก็ยอ่ มได้"

"เจ้าค่ะ บ่าวจะจําไว้" หลีฮวาเป็ นคนฉลาด แค่ชีแนะ

เพียงเล็กน้อยก็เข้าใจ

"คุณหนู ท่านจะอยูท่ ีเรือนเฟิ งฮวาจริงๆ หรือเจ้าคะ" แต่

ว่ามีขา้ รับใช้ติดตามมาด้วยไม่นอ้ ย จะอยูไ่ ด้อย่างไร

"อยูส่ !ิ " สายตาของหญิงสาวมองตรงไปข้างหน้า ทีนันมี

นกตัวหนึงบินผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในใจของนางรูส้ กึ

219
อิจฉาขึนมา

เรือนเฟิ งฮวาทังเล็กทังทรุดโทรม นันเป็ นเพราะก่อนหน้า

นีนางไม่ได้กลับมา! แต่เวลานางกลับมาแล้ว เรือนเฟิ งฮ
วาจะเล็กจะทรุดโทรมได้หรือ คิดว่านางรังแกกันได้ง่ายๆ
หรืออย่างไร หึ บางทีนางควรจะทําให้คนเหล่านีรูว้ า่
เสินเวยไม่ใช่คนทีจะรังแกได้ง่ายๆ

220
ตอนที 76 คุณหนูสี ท่านยังไร้ยางอายได้มากกว่านีหรือ
ไม่

"ท่านผังเป็ นคนฉลาด ย่อมเข้าใจความหมายของข้า"

เสินเวยเบนสายตาลงตํา มือคูส่ วยราวกับชินหยกยกกา
นําชาขึนแล้วเทลงในถ้วยอย่างใจเย็น ในใจแอบด่าอีก
ฝ่ ายว่าเป็ นตาเฒ่าเจ้าเล่ห ์ เห็นนางต้องเผชิญกับความ
วุน่ วาย สนุกมากใช่หรือไม่

221
ท่านผังลูบเครายาวทีจัดแต่งอย่างสวยงาม วางตัวผ่อน
คลายไร้เรืองกังวล "ข้าโง่เขลา คุณหนูโปรดอธิบายด้วย"

ใช่ ท่านโหวได้สงความกั
ั บเขาว่าให้ช่วยคุณหนูสสัี ก
หน่อย เพียงแต่เขาอยากดูอีกสักหน่อย อยากรูว้ า่ คุณหนู
สีจะรับมืออย่างไร

ถึงแม้เวลานีคุณหนูสดูี เหมือนจะยอมเชือฟั งอย่างว่าง่าย

แต่เขาก็รูถ้ งึ ความเด็ดขาดของนางดี สําหรับคนทีฆ่าคน
ได้โดยไม่กะพริบตา ช่างเหมือนกับหญิงสาวในชายแดน
ตะวันตกจริงๆ เขาอยากจะรูน้ กั ว่าคนฉลาดเช่นคุณหนูสี
จะรับมือกับความริษยาและการแก่งแย่งชิงดีในเรือน
หลังอย่างไร

222
"จริงหรือ" เสินเวยไม่เชือสักนิด "ท่านผัง ท่านพํานักอยูใ่ น
ค่ายทหารมาตลอด ส่วนข้าก็เป็ นคนตรงไปตรงมา เช่น
นันจะไม่ขออ้อมค้อมก็แล้วกัน ท่านบอกมาตามตรงเถิด
ว่าท่านปู่ สงอะไรท่
ั านไว้"

ชายชราติดตามนางกลับมาเมืองหลวงจะต้องเป็ นเพราะ
ท่านปู่ ได้สงงานบางอย่
ั างแก่เขา แต่ดจู ากทีเขาเทียวเล่น
ชมนกชมไม้มาตลอดทาง ไม่มีทา่ ทีเร่งรีบแต่อย่างใด แน่
นอนว่าจะต้องไม่ใช่เรืองสําคัญอะไร มีความเป็ นไปได้
มากว่าเกียวข้องกับนาง

ถึงแม้นางจะคาดเดาผิดก็ไม่เป็ นไร เวลานีนางต้องอาศัย

ความน่าเกรงขามของท่านปู่ ดังนันไม่วา่ อย่างไรนางจะ
223
ไม่ยอมปล่อยให้คนผูน้ ีนังมองเฉยๆ โดยไม่ช่วยอะไร

ท่านผังยกชาขึนจิบ ดืมเข้าไปแล้วรสชาติกลมกล่อม รส
ชาติติดในลําคอไม่มีทีสินสุด ชาดี! อยูข่ า้ งกายคุณหนูสี
มักจะได้ดืมชาดี มิน่าเล่าทําอย่างไรซูหย่วนจือคนนีก็ไม่
ยอมติดตามเขาไปทีค่ายทหาร เขาเหลือบมองเจ้าตัวที
นิงเงียบไม่พดู ไม่จาอยูด่ า้ นข้าง พูดได้หรือว่าทีจริงแล้ว
เขาริษยามาก

"ท่านโหวได้สงความบางอย่
ั างไว้กบั บ่าว แต่วา่
บ่าวอยากทราบว่าคุณหนูคิดจะทําอย่างไรต่อไป" ในแวว
ตาของท่านผังฉายความหยอกเย้า ความหมายนัน
ชัดเจนมาก ท่านโหวให้ขา้ มาช่วยท่าน แต่ทา่ นต้องแสดง
วิธีการของตัวเองให้ขา้ ดูก่อน
224
ดูเถอะ นางบอกแล้วว่าท่านผังไม่ใช่เบียทีดี! ท่านปู่ สงให้
ั
เขามาช่วยนาง แต่เขาไม่เพียงไม่ยอมช่วย ทังยังรอดู
เรืองสนุกอยูห่ า่ งๆ ช่างจิตใจคับแคบเสียจริง!

"ท่านผังอยากรูแ้ ผนการของข้า?" เสินเวยไม่รูส้ กึ รําคาญ

เลยสักนิด แววตาเผยความขบขันออกมา "เกรงว่าหลัก
การของข้า ท่านผังคงลืมไปแล้ว? ข้ายินดีจะทบทวน
อีกรอบ ข้าเป็ นแค่หญิงสาวตัวเล็กๆ เรืองของแว่นแคว้น
หรือเรืองของครอบครัว เกียรติยศศักดิศรีอะไรนันไม่
เกียวอะไรกับข้ามากมาย หากใครทําให้ขา้ ขุ่นเคือง แม้
ต้องทําให้จวนโหวแห่งนีเกิดความโกลาหล ข้าก็ตอ้ งเอา
คืนให้จงได้" สายตากวาดมองไปมา มุมปากของเสินเวย
ก็เกลือนไปด้วยรอยยิมเย็น หากล่วงเกินนาง ไม่วา่ เรือง

225
อะไรนางก็ทาํ ได้ทงนั
ั น

ในตอนทีท่านผังกําลังอ้าปากค้าง รอยยิมของนางก็ยงิ
เยือกเย็นมากขึน "อ่อ ข้ายังสามารถพาคนไปชายแดน
ตะวันตก ไปขอพึงพิงท่านปู่ ได้ ชายแดนตะวันตกพืนที
กว้างใหญ่ คิดว่าท่านปู่ คงมีเรือนให้ขา้ พัก"

เสินเวยเลิกคิว สีหน้าไม่ทกุ ข์รอ้ นของนางทําให้ชายชรารู ้

ว่าหญิงสาวไม่ได้พดู ไปตามลมปาก แต่นางพูดได้ทาํ ได้

ใบหน้าของท่าผังเผยรอยยิมขมขืน เหตุใดเขาจึงลืมไปได้
เล่าว่าคุณหนูสเป็
ี นคนกล้าหาญมาก เมือสองปี ก่อนนาง
อายุแค่สบิ สองสิบสามปี ก็กล้าทีจะขู่กรรโชกขุนนางใน

226
ราชสํานักแล้ว ทังยังกล้านํากําลังคนขึนเขาไปจับโจร
แล้วจะตกอยูใ่ นกํามือของคนอืนง่ายๆ ได้อย่างไร

"ได้ยินว่าทิวทัศน์ในชายแดนตะวันตกงดงามไม่เลว
ผูน้ อ้ ยอยากไปเทียวชมมาตลอด!" อยูๆ่ หย่วนจือทีนิง
เงียบไม่พดู ไม่จามาตลอดก็เอ่ยปากขึน

ท่านผังแทบจะพ่นนําชาออกมา เขาถลึงตาใส่อีกฝ่ าย
สหายชัว ช่างเป็ นสหายทีชัวจริงๆ!

"คุณหนูสต้ี องการให้บา่ วทําอะไร เชิญสังมาได้เลยขอ

รับ!" คุณหนูสสามารถไถเงิ
ี นจากท่านโหวมาได้หนึงหมืน
ตําลึง เขาโดนเช่นนีก็ไม่ขายหน้าแล้ว?

227
เสินเวยพอใจในความหัวไวของท่านผัง "ท่านผังไม่รูส้ กึ
ว่าเรือนเฟิ งฮวานันเล็กและเก่าเกินไปหน่อยหรือ ท่านปู่ ก็
ไม่ได้สงให้
ั ซอ่ มเรือนให้ขา้ หรือ" คําพูดของเสินเวยแฝง
ความนัยไว้ นางตรวจดูแล้ว ถึงแม้เรือนเฟิ งฮวาจะ
เปลียวไปสักหน่อย แต่รอบๆ ทังสีด้านมีพืนทีว่างอยูพ่ อ
ควร หากขยายเรือนออกไปก็ใช้ได้แล้ว เพียงแต่วา่ ก่อ
สร้างในจวนต้องผ่านความเห็นของผูอ้ าวุโสก่อน หาก
นางเอ่ยปากเองก็ไม่มีประโยชน์ เรืองนีคงต้องให้ทา่ นผัง
ออกหน้า

สบกับสายตาราบเรียบของคุณหนูสี ชายชราจึงพยัก
หน้ารับ "บ่าวเข้าใจแล้ว คืนนีบ่าวจะไปหาซือจือ"

228
"เช่นนันก็ตอ้ งขอบคุณท่านผังแล้ว มา เชิญท่านผังดืม
ชา" เมือได้สมดังใจแล้ว เสินเวยก็แย้มยิมเบิกบานราว
กับดอกไม้ "ส่วนเรืองเงินทีใช้ตอ่ เติม..."

"เรืองนีคุณหนูสไม่
ี ตอ้ งกังวล ตอนทีมาท่านโหวมอบตัว
เงินให้บา่ วไม่นอ้ ย สร้างเรือนยังพอไหว" ไม่รอให้เสินเวย
เอ่ยปาก ท่านผังก็รบี บอกขึนก่อน นิสยั รักความรํารวย
ของคุณหนูสเขาจํ
ี าได้ขนใจ
ึ ดูแล้วท่านโหวก็จาํ ได้ขนใจ
ึ
เช่นกัน ไม่อย่างนันคงไม่ให้ตวเงิ
ั นมากมายขนาดนันมา
ด้วย คุณหนูสี ท่านยังไร้ยางอายได้มากกว่านีหรือไม่

เสินเวยรูส้ กึ แปลกใจ เมือครูน่ างจะพูดว่าเงินค่าต่อเติม

เรือนนางจะเป็ นคนออกเอง แต่วา่ ในเมือท่านปู่ ยอมจ่าย
เช่นนันก็ยงดี
ิ นกั ถึงอย่างไรเสีย จ่ายเงินน้อยสักหน่อยก็
229
ถือว่าประหยัดได้มากขึน

"เช่นนันคงต้องขอบคุณท่านปู่ แล้ว" เสินเวยดีใจมาก

"และขอบคุณท่านผังด้วย ได้ยินว่าท่านผังชอบภาพวาด
ของหวังข่ายจือของราชวงศ์ก่อน บังเอิญว่าทีข้าก็มีอยู่
ภาพหนึง อีกเดียวจะให้คนนําไปมอบให้ทา่ นผัง" เมือสม
ดังใจ ทังยังประหยัดเงินก้อนโต เสินเวยจึงแสดงความใจ
กว้างแก่อีกฝ่ าย ถึงอย่างไรเสียภาพวาดเหล่านันก็นาํ มา
จากรังโจรป่ า มอบให้คนอืนก็ไม่เสียดาย

ถึงแม้วา่ สองปี ก่อนเคยเห็นนิสยั ของคุณหนูผนู้ ีมาก่อน

แล้ว แต่ทา่ นผังกลับถูกวิธีการทีเริมต้นด้วยความหยิง
ผยอง แต่จบด้วยความนอบน้อมจนทําให้เขากลืนไม่เข้า
คายไม่ออก แต่วา่ เรืองอย่างเดียวกัน แต่คณ
ุ หนูสทํี าแล้ว
230
ไม่เพียงแต่ไม่น่าชัง อีกทังยังทําให้ผคู้ นเอ็นดู

คืนนันท่านผังและซือจือ เสินหงเหวิน หารือกันในห้อง

หนังสืออยูน่ าน วันต่อมาทีเรือนเฟิ งฮวาก็เริมงานในทันที

เมือข่าวนีแพร่ออกไป ก็ทาํ ให้เกิดความตืนตระหนกทัว

ทังจวน

ผูท้ ีได้รบั ข่าวนีเร็วทีสุดก็คือฮูหยินหลิว ผูป้ กครองเรือน

สาม ถึงอย่างไรเสียทีนีก็เป็ นพืนทีในความดูแลของเรือน
สาม ข้ารับใช้ลว้ นเชือฟั งฮูหยินหลิวทังนัน แม้มีข่าวอะไร
เพียงเล็กน้อย นางย่อมรูก้ ่อนใคร

231
"อะไรนะ! เรือนเฟิ งฮวาจะต่อเติมเรือน ซือจือสังด้วยตัว
เอง?" ฮูหยินหลิวปั ดถ้วยชาบนโต๊ะจนควําอย่างตกตะลึง
สาวใช้ทีด้านข้างรีบเข้ามาเก็บกวาด

"เรืองนีเป็ นไปไม่ได้ ท่านลุงใหญ่จะยอมให้นางแพศยา

นันต่อเติมเรือนได้อย่างไร!" เสียงแหลมของเสินเสวียดัง
ขึน หากถามว่านางเกลียดใครมากทีสุด ไม่ตอ้ งสงสัย
เลยว่าย่อมเป็ นพีสาวอย่างเสินเวย ในเวลานันนางยัง
เป็ นแค่บตุ รสาวอนุ ทําได้แค่มองพีสาวได้สวมเสือผ้าดีๆ
สวมเครืองประดับทีงดงามประณีต แม้ภายหลังท่านแม่
ของนางจะถูกยกให้เป็ นภรรยาเอก และนางก็ได้เป็ นบุตร
ในสมรสแล้ว แต่พีสาวคนนีก็ยงั คงเป็ นคนทีนางเกลียด
เพราะนางเป็ นได้แค่บตุ รสาวคนรองตลอดไป ดังนันนาง
จึงพยายามทุกวิถีทางเพือรังแกอีกฝ่ าย มักจะคิดอยู่

232
เสมอว่า หากพีสาวคนนีตายไปก็คงดี

เวลานีพีสาวคนนีไม่เพียงไม่ตาย อีกทังยังกลับมาแล้ว
ได้ยินมาว่านิสยั ของนางเปลียนไปแล้ว นางกําลังคิดจะ
ไปดู แต่ใครจะรูว้ า่ อยูๆ่ ก็มีคนมารายงานว่าท่านลุงใหญ่
ต่อเติมเรือนให้นางแพศยานัน นางจึงเดือดดาลขึนมา มี
สิทธิอะไรกัน ทังๆ ทีเป็ นแค่นางแพศยาทีไม่ถกู ยกย่อง
แล้วจะคูค่ วรกับเรือนดีๆ ได้อย่างไร

"เสวียเจียเอ๋อร์หบุ ปาก! เวยเจียเอ๋อร์เป็ นพีสาวของเจ้า"

ฮูหยินหลิวถลึงตาใส่บตุ รสาว ถึงแม้นางก็เกลียดชังลูก
เลียงผูน้ ี แต่สงที
ิ ต้องแสดงออกก็ตอ้ งทํา เสวียเจียเอ๋อร์ก็
กําลังจะถึงวัยปั กปิ นแล้ว นางจะพูดจาพลังปากเช่นนีไม่
ได้ โชคดีทีอยูใ่ นห้องของตน ไม่แพร่ออกไปข้างนอก
233
"นางไม่คคู่ วรจะเป็ นพีสาวของข้าสักนิด นางก็เป็ นแค่
นางแพศยาไม่มีการศึกษาเท่านัน!" เสินเสวียเมือถูก
มารดาตําหนิก็ไม่พอใจ นางเอาแต่ใจจนชิน จึงโต้
แย้งออกไป

"เสวียเจียเอ๋อร์!" ฮูหยินหลิวสีหน้าเคร่งขรึมขึน เมือเห็น

บุตรสาวหมุนกายไปอีกทาง เม้มปากอย่างไม่พอใจ ก็
รูส้ กึ สงสารขึนมา เพียงแต่มีบา่ วมากมายมองอยูน่ างไม่
อาจพูดอะไรได้มาก

"ข่าวนีเชือได้หรือไม่" นางถามกับหญิงชราทีกําลังก้ม
หน้าคุกเข่า

234
"เชือได้ เชือได้เจ้าค่ะ หากเชือถือไม่ได้ บ่าวก็ไม่กล้ามา
รายงานกับฮูหยินเจ้าค่ะ" หญิงชราผูน้ นเผยรอยยิ
ั ม
ประจบประแจง "พ่อบ้านใหญ่นาํ คนไปทํางานทีนันด้วย
ตัวเองเจ้าค่ะ บ่าวได้สอบถามกับเด็กหนุ่มทีรับใช้ขา้ ง
กายเขา จึงได้รูว้ า่ ซือจือเป็ นคนสังให้ตอ่ เติมเรือนให้คณ
ุ
หนูสี บ่าวสังเกตดูแล้วต่อเติมออกไปกว้างมากเจ้าค่ะ" สี
หน้าของนางเต็มไปด้วยความอิจฉา หากเรือนเฟิ งฮวา
ต่อเติมออกไปคงไม่พืนทีไม่นอ้ ยกว่าเรือนหลัก

ฮูหยินหลิวตาเป็ นประกาย "เอาล่ะ เจ้าทําได้ดีมาก แม่

นมจางตกรางวัลให้นางหนึงตําลึง"

"ขอบคุณฮูหยินทีเมตตาเจ้าค่ะ" หญิงชราดีใจมาก รับ

235
เงินมากแล้วเดินจากไปอย่างยินดี เงินหนึงตําลึงมีคา่ เท่า
กับเงินเดือนของนางมากกว่าสามเดือน

เมือหญิงชราออกไปแล้ว เสินเสวียก็ตะคอกออกมาอย่าง
ทนรอไม่ไหว "ท่านแม่ ข้าไม่เชือ เหตุใดท่านลุงใหญ่ตอ้ ง
ต่อเติมเรือนให้นางด้วยเล่า" จะต้องมีอะไรผิดพลาด

ฮูหยินหลิวรังตัวบุตรสาวมาใกล้ สังสอนอย่างใจเย็น "เส

วียเจียเอ๋อร์ แม่มกั จะพูดกับเจ้าว่าอย่างไร ลืมไปหมด
แล้วหรือ สิงทีสําคัญทีสุดสําหรับสตรีคืออ่อนโยนและ
สงบเสงียม มีอะไรก็พดู กันดีๆ โวยวายอะไร แล้วคําว่า
นางแพศยาอีก ถึงอย่างไรนางก็เป็ นพีสาวของเจ้า แม้วา่
ในใจของนางเจ้าจะเกลียดนางมากเท่าใดก็อย่า
แสดงออกมา เจ้าไม่กลัวคนอืนจะรูเ้ ท่าทันความคิดของ
236
เจ้าหรือ"

เสินเสวียหน้าตาสะสวย นางทุม่ เทแรงกายแรงใจไปมาก

กับบุตรสาวคนนี เสินเสวียก็มีเสน่หโ์ ดดเด่น ไม่เพียงมี
กิรยิ างดงาม ทังยังเรียนดี เป็ นหญิงเก่งมีชือในเมือง
หลวง มีแต่คนตามรักตามชอบ ฮูหยินหลิวยังหวังให้นาง
ได้แต่งเข้าตระกูลดีๆ เพือเป็ นทีพึงพิงให้ตนเองและบุตร
ชาย

"เจ้าค่ะ ลูกผิดไปแล้ว ข้าเพียงแค่โมโหก็เท่านัน อีกอย่าง

ทีนีก็เป็ นห้องของท่านแม่ ล้วนเป็ นคนกันเอง พวกนาง
ใครกล้าแพร่งพรายเรืองนีออกไป?" เสินเสวียเป็ นคน
ฉลาด สายตาเยือกเย็นกวาดตามองเหล่าสาวใช้ในห้อง
เมือเห็นพวกนางพากันก้มหัวหลบก็คลีิยิมอย่างพอใจ
237
"ท่านแม่ ท่านอย่างใส่ใจลูกเลยเจ้าค่ะ ท่านรีบคิดหาวิธี
เถอะ ลูกไม่อยากแพ้นาง ถูกนางกดขี อ่อ จริงสิ ท่านแม่
เหตุใดนางไม่มาคารวะท่านล่ะเจ้าคะ"

ทันใดนัน ดวงตาของหญิงสาวเป็ นประกายขึนมา ผ่าน

ไปครูห่ นึงก็มีความคิดดีๆ แล้ว ไม่มาคารวะผูอ้ าวุโส มี
โทษร้ายแรง ...ฮ่าๆ เสินเวยนะเสินเวย ข้านึกว่าเจ้าจะ
ฉลาดขึนแล้ว แต่ก็ยงั โง่เหมือนเมือก่อนไม่มีผิด

"ข้าเป็ นคนไม่ให้นางมา ท่านย่าของเจ้าเห็นใจนาง เห็น

ว่าเพิงจะกลับถึงจวน จึงงดเว้นให้นางเจ็ดวัน แม่จงึ งด
เว้นให้นางด้วย"

238
รอยยิมบนใบหน้าของเสินเสวียนิงค้าง เอ่ยถามอย่างขุ่น
เคือง "แล้วตอนนีจะทําอย่างไรดีเจ้าคะ ถึงอย่างไรลูกก็
ไม่ยอมให้นางสมหวัง"

ฮูหยินหลิวมองดวงหน้างดงามราวดอกไม้ของบุตรสาว
คิดขึนได้วา่ ดูเหมือนลูกเลียงจะงดงามกว่าบุตรสาวของ
นาง ในใจก็รูส้ กึ ขัดเคืองเป็ นอย่างมาก "พวกเราไป
คารวะท่านย่าของเจ้ากันเถอะ"

"อ่ะ จริงด้วย พวกเราไปบอกท่านย่าก็ได้ ท่านย่าจะต้อง

ไม่รูเ้ รืองนีแน่" เสินเสวียตบมือแล้วยกยิม ท่าทีสะใจมาก
จะให้ทา่ นย่าไปจัดการเจ้า! ถึงอย่างไรท่านลุงใหญ่ก็ตอ้ ง
เชือฟั งท่านย่า

239
เหล่าไท่จวินยังไม่รูเ้ รืองนีจริงๆ เมือได้ยินเสินเสวียพูดก็
รีบเรียกฮูหยินใหญ่ทีรับหน้าทีดูแลเรือนมาทันที

ตอนที 77 แม่ลกู สกุลหลิว

240
ฮูหยินสกุลสวีก็รูเ้ รืองนี เมือท่านซือจือกลับมาทีเรือนก็
บอกเรืองนีกับนางแล้ว ถึงแม้นางจะรูส้ กึ ประหลาดใจอยู่
บ้าง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยสิงใด ถึงอย่างไรนีก็เป็ นความ
ประสงค์ขอท่านโหว ท่านโหวให้ความสําคัญกับเวย
เจียเอ๋อร์ ยินดีซอ่ มแซมเรือนให้นาง ใครจะคัดค้านสิงใด
ได้

เรือนเฟิ งฮวาหลังนัน นางก็รู ้ ทังเล็กทังทรุดโทรมและอยู่

ห่างไกลผูค้ น ถึงอย่างไรก็ไม่อาจพักอาศัยอยูท่ ีนันได้ ใน
ความคิดของนางก็เห็นสมควรทีจะซ่อมแซมเรือนนันตัง
นานแล้ว เวลานีท่านโหวออกเงินซ่อมเรือนให้เวย
เจียเอ๋อร์ นางย่อมต้องยินดีทีจะให้เรืองนีสําเร็จลุลว่ ง ถึง
241
อย่างไรการกระทํานีก็ไม่ได้เป็ นการตบหน้านาง

สิงทีทําให้นางประหลาดใจก็คือความสําคัญทีท่านโหวมี
ให้เวยเจียเอ๋อร์ ท่านโหว บิดาของสามีผนู้ ีเป็ นคนทีนาง
ให้ความเคารพมากทีสุด และเพราะมีทา่ นอยู่ จวนโหว
จึงเจริญรุง่ เรืองเช่นนี

ฮูหยินสกุลสวีเป็ นบุตรสาวคนโตของจวนเสนาบดี ท่าน

โหวมาสูข่ อนางเป็ นสะใภ้ดว้ ยตัวเอง ถือเป็ นการได้รบั
เกียรติอย่างมาก นางรูว้ า่ ถึงแม้สามีของนางจะมีความ
สามารถ แต่ก็ยงั ห่างชันกว่าบิดาของสามีมาก ทังยังไม่
เคยนําทัพ ไม่อาจดูแลจวนจงอูโ่ หวได้ บุตรชายก็ยงั ไม่โต
เป็ นหนุ่ม นางจึงหวังว่าท่านโหวจะมีอายุยืนยาวนับร้อย
ปี เพือปูเส้นทางให้บตุ รชายของนาง
242
เมือนึกถึงคําประเมินทีบิดามีตอ่ บิดาของสามี ฮูหยินสวี
คิดว่าได้รบั ความสําคัญจากท่านโหว เวยเจียเอ๋อร์จะ
ต้องไม่ธรรมดา อืม กลับไปจะต้องสังให้ซวงเอ๋อร์ไปมา
หาสูก่ บั เวยเจียเอ๋อร์บอ่ ยๆ

ดังนันเมือเห็นว่าเหล่าไท่จวินส่งคนมาเชิญ นางก็รูใ้ น
ทันทีวา่ เรืองอะไร สังความกับบ่าวในเรือนสองสามคําก็
ทีเรือนซงเฮ่อ

“สะใภ้ใหญ่ เหตุใดข้าจึงไม่เคยได้ยินว่าเรือนของเวย
เจียเอ๋อร์มีการต่อเติมให้ใหญ่ขนึ นีเกิดเรืองอะไรขึน”

243
ฮูหยินสวีเห็นฮูหยินหลิวทีนังอยูด่ า้ นข้างกับเสวีย
เจียเอ๋อร์ทีกับอิงแอบอยูใ่ นอ้อมอกของหญิงชรายังจะมี
เรืองอะไรได้อีก จึงตอบกลับไปด้วยรอยยิม “ท่านแม่
เรืองนีลูกเพิงได้ยินจากซือจือเมือคืน กําลังจะมารายงาน
ท่านแม่พอดี คืออย่างนีเจ้าค่ะ ท่านผังรับคําสังจากท่าน
โหวมาส่งเวยเจียเอ๋อร์กลับเมืองหลวง เขาเห็นว่าเรือน
เฟิ งฮวาคับแคบเกินไป คงให้เวยเจียเอ๋อร์พกั อยูใ่ นสภาพ
เช่นนันไม่ได้ และเห็นว่ารอบๆ เรือนเฟิ งฮวามีทีว่างขนาด
ใหญ่ จึงหารือกับซือจือว่าสามารถขยายเรือนของหลาน
เวยได้หรือไม่ ถึงอย่างไรก็จดั ให้นางอาศัยทีเรือนนันแล้ว
ค่าใช้จ่ายก็ไม่ตอ้ งให้ในจวนออกเงิน ท่านโหวจะดูแล
เรืองนีเองเจ้าค่ะ”

244
“เช่นนีก็หมายความว่าเป็ นความต้องการของท่านโหว?”
เหล่าไท่จวินรูส้ กึ ประหลาดใจอยูบ่ า้ ง ท่านโหวเคยพบ
เวยเจียเอ๋อร์ตงแต่
ั เมือไรกัน ถึงแม้จะแปลกใจ แต่หญิง
ชราก็ไม่ได้สงสัย เพราะท่านโหวมีความสัมพันธ์ทีดีกบั
ท่านตาของเวยเจียเอ๋อร์ จะห่วงใยหลานเวยมากสัก
หน่อยก็เป็ นไปได้

เสินเสวียเห็นสีหน้าของท่านย่า จึงเอ่ยปากขึนว่า “ท่าน

ย่า ท่านปู่ ประจําการอยูท่ ีชายแดนตะวันตกมาตลอดมิ
ใช่หรือ แล้วจะเคยพบพีสาวเมือไหร่กนั เจ้าคะ ทุกคนต่าง
พูดว่าท่านปู่ เก่งกาจมาก เป็ นเทพสงครามผูย้ งใหญ่
ิ ของ
พวกเรา แม้แต่หลานก็ไม่เคยพบท่านปู่ มาก่อนเลย”

245
ใบหน้าใสซือบริสทุ ธิ นําเสียงทีออดอ้อน มุมปากของ
ฮูหยินสวียกขึนเล็กน้อย บอกแล้วว่าเสวียเจียเอ๋อร์เป็ น
เด็กเฉลียวฉลาดคนหนึง แล้วก็เป็ นจริงดังนัน!

เหล่าไท่จวินดีใจมาก ตบหลังเสินเสวียอย่างรักใคร่
“ท่านปู่ ของเจ้าหรือ ทังดูแลกิจการทหารทังการต่อสู้ เขา
เป็ นยอดฝี มือ ท่านพ่อของเจ้ากับท่านลุงใหญ่ของเจ้าก็
ไม่มีความสามารถอย่างเขา ดังนันฝ่ าบาทจึงวางใจมอบ
ให้เขาเป็ นผูด้ แู ล้ชายแดนตะวันตก”

เพราะท่านโหว จวนจงอูโ่ หวจึงรุง่ เรืองและแข็งแกร่ง หาก

มีอะไรบ้างทีไม่ดี นันก็คือท่านโหวต้องประจําการอยูข่ า้ ง
นอกไม่อาจกลับเมืองหลวงมาอยูพ่ ร้อมหน้าพร้อมตากับ
ครอบครัว เหล่าหลานๆ ในจวนแทบจะไม่เคยพบหน้า
246
ท่านปู่ มาก่อนเลย อ๊ะ จริงสิ เช่นนันแล้วท่านโหวรูจ้ กั เวย
เจียเอ๋อร์ได้อย่างไร

เหล่าไท่จวินก็คิดเช่นนี จึงเอ่ยถามออกไป “ท่านโหวเคย

พบเวยเจียเอ๋อร์เมือใดกัน” ทังยังสังให้ทา่ นผังส่ง
นางกลับเมืองหลวง เห็นได้วา่ เขารักใคร่เอ็นดูหลานสาว
ผูน้ ีอยูม่ าก คิดแล้วในใจของหญิงชราก็รูส้ กึ ฉงนขึนมา ...
เหมือนกับมารดาผูล้ ว่ งลับของนาง อายุยงั น้อยก็ยวยวน
ั
ผูค้ นเป็ นแล้ว...

ฮูหยินสวีกวาดตามองหลานสาวผูเ้ ฉลียวฉลาด ก่อนจะ

เอ่ยเตือนความจําของมารดาสามีวา่ “ท่านแม่ลืมเรือง
เมือสองปี ก่อนแล้วหรือเจ้าคะ ท่านโหวรับบัญชาจากฝ่ า
บาทให้เข้าเมืองมาอย่างลับๆ จึงต้องเดินทางผ่านหมู่
247
บ้านตระกูลเสิน”

สองปี ก่อนท่านโหวเข้าเมืองหลวงมาอย่างลับๆ เขาเรียก

หลานชายในจวนมาทดสอบตรงหน้า ก่อนจะเผยสีหน้า
ผิดหวัง หลังจากนันจึงเรียกตัวบุตรชายทังสามเข้าไปใน
ห้องหนังสือก่นด่าเสียยกใหญ่ สองปี นีฮูหยินสวีจึงเคียว
เข็ญบุตรชายอย่างหนัก เพราะเสินเชียน บุตรชายคน
โตกลับมาเล่าว่า ในตอนนันท่านปู่ พมึ พําว่า ...มีหลาน
ชายมากมายขนาดนีแต่ไม่มีสกั คนทีเหมือนเขา เทียบกับ
เด็กสาวคนนันไม่ได้

หรือว่าเด็กสาวทีเอ่ยถึงก็คือเวยเจียเอ๋อร์ คงไม่ใช่
หรอกกระมัง? เวลานันเวยเจียเอ๋อร์เพิงจะอายุเท่าไหร่
แค่สบิ สองสิบสามปี เท่านัน แล้วนางจะรูอ้ ะไรเล่า จะโดด
248
เด่นกว่าเชียนเกอเอ๋อร์[1]ตังแต่อายุยงั น้อยหรือ? นางคง
คิดมากไปเอง! ฮูหยินสวีกดความฉงนให้จมลงไปในก้น
บึงของใจ

“เป็ นไปได้มากว่าจะพบกันในตอนนัน” เหล่าไท่จวินพยัก

หน้าตอบ ก่อนจะหันมาสังกับฮูหยินสวีว่า “ในเมือเป็ น
เจตนาของท่านโหว เช่นนันเจ้าก็คอยจับตามองให้ดี
อย่าให้เกิดปั ญหาอะไรขึนอีก” จะซ่อมก็ซอ่ ม ถึงอย่างไร
เวยเจียเอ๋อร์ก็เป็ นบุตรสาวในสมรส ไม่ใช่บตุ รนอกสมรส
ทีจะให้ยดั อยูใ่ นเรือนใดก็ได้ ถ้าหากข้างนอกรูว้ า่ เรือน
ของบุตรสาวในสมรสของจวนโหวต้องอยูอ่ ย่างแร้นแค้น
เช่นนันจวนโหวจะเอาหน้าไปไว้ทีไหน

แม้เหล่าไท่จวินจะไม่ใส่ใจ แต่แม่ลกู สกุลหลิวยังคงขุ่น

249
เคืองไม่ยอมสงบ

“เสวียเจียเอ๋อร์ เจ้าต้องสงบอารมณ์ตวั เอง เจ้าดูตวั เอง

ในตอนนีเถอะ ลืมคําพูดของแม่ไปหมดแล้วหรือ” ฮูหยิน
หลิวมองบุตรสาวทีเดินไปเดินมาด้วยสีหน้าเอือมระอา
แต่ไหนแต่ไรมาเสวียเจียเอ๋อร์เป็ นคนสุขมุ ใจกว้าง ฮูหยิน
แต่ละจวนก็ชมว่ากิรยิ างดงาม เหตุใดเมือนางเด็ก
สมควรตายนันกลับมา บุตรสาวของนางจึงเปลียนเป็ น
คนอารมณ์รอ้ นเช่นนีเล่า หากรูว้ า่ นางเด็กนันจะส่งผลต่อ
บุตรสาวมากมายเช่นนี ระหว่างทางนางคงจะ... ฮูหยิน
หลิวเบนสายตาลงตําแววตาทอความอํามหิต

“ท่านแม่ ข้าทนความแค้นใจครังนีไม่ได้” เสินเสวียทํา

ปากบิดปากเบียวอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน ท่านแม่ ท่านไม่รู ้
250
หรอก ไปดูทีเรือนอีชุ่ยของข้า พืนทีรอบๆ เรือนเฟิ งฮ
วากว้างมาก เมือสร้างเสร็จแล้วจะต้องใหญ่กว่าเรือน
ของข้าครึงหนึง นางมีสทิ ธิอะไรถึงได้อยูด่ ีกินดีกว่าข้า”

ตนเองเป็ นบุตรสาวในสมรสทีเป็ นทีโปรดปรานมากทีสุด

ในเรือนสาม เสินเวยเป็ นแค่นงั เด็กกําพร้าขีโรคเท่านัน
ในเมืองหลวงมีใครบ้างรูจ้ กั นาง หากพูดถึงบุตรสาวใน
กฎหมายของจวนโหว นอกจากพีรองก็คือนาง

“ปล่อยวางไม่ได้ก็ตอ้ งอดทนไว้!” อยูๆ่ ฮูหยินหลิวก็พดู

เสียงดัง เมือเห็นท่าทีเศร้าหมองของบุตรสาวก็ใจอ่อนลง
“ก็แค่เรือนหลังหนึงเท่านัน แม้จะสร้างให้ดีอย่างไร นาง
จะได้อยูใ่ นจวนชัวชีวิตหรือ อีกอย่าง ถึงแม้จะสร้างเสร็จ
แล้วก็ไม่รูว้ า่ นางจะได้อยูอ่ ย่างสงบสุขหรือไม่” มุมปาก
251
ของฮูหยินหลิวเหยียดยิมเย็นอย่างมีเลศนัย

เสินเสวียทิงตัวลงนังในทันที “ท่านแม่ ท่านมีความคิด

อะไรหรือเจ้าคะ”

เมือเห็นแววตาตืนเต้นดีใจของบุตรสาว ฮูหยินหลิวจึง
พยักหน้ารับ เรือนสามอยูใ่ นกํามือของนาง ในเรือนแห่ง
นีกําจัดเด็กสาวสักคนไม่ง่ายดายเหมือนพลิกฝ่ ามือหรือ

“ท่านแม่ ท่านดีจริงๆ!” เสินเสวียฝังศีรษะลงไปในอ้อม

กอดจองมารดาอย่างดีใจ

ฮูหยินหลิวเคาะหน้าผากของบุตรสาว “เจ้าน่ะช่าง
252
ร้ายกาจเสียจริง!” นางนิงเงียบไปครูห่ นึงก่อนจะเอ่ยต่อ
ไปว่า “เรืองจัดการกับเด็กคนนันแม่จะเป็ นคนจัดการเอง
เจ้าเป็ นน้องสาวของนาง จะขัดแย้งกับนางไม่ได้ ใน
ทางกลับกันเจ้าต้องอ่อนโยนใจดี สงบเสงียม ท่านพ่อ
ของเจ้าหวังเป็ นอย่างยิงว่าพวกเราพีน้องจะรักใคร่กนั ”
นางพรําสอนบุตรสาวอย่างใจเย็น

“ท่านแม่ ลูกเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” เสินเวยตอบรับในทันที

[1] เชียนเกอเอ๋อร์ (谦哥儿 ) ชือตามด้วยคําว่าเก

อเอ๋อร์ ใช้เรียกลูกผูช้ ายในบ้าน

253
ตอนที 78 พีน้องพบหน้า

ตอนบ่าย เสินเวยเพิงตืนจากนอนกลางวันก็ได้ยินหลี

254
ฮวาเข้ามาแจ้งเรืองทีสุย่ เซียนฝากมาเรียน “มีคณ
ุ หนู
สามสีท่านมาเยียมคุณหนูเจ้าค่ะ”

เสินเวยรูส้ กึ ประหลาดใจอยูบ่ า้ ง แต่ก็สงความไปว่

ั า “รีบ
เชิญเข้ามา” พลางขยับตัวลุกขึนหมายจะออกไปต้อนรับ

แต่เพิงจะก้าวข้ามธรณีประตูออกไปก็เห็นหญิงสาวสาม
สีคนมาถึงแล้ว ผูท้ ีนํามาก็คือเสินซวง คุณหนูรองกับ
เสินเสวียคุณหนูหา้ “อากาศร้อนปานนีลําบากพีน้องทุก
ท่านมาเยียมเสินเวยแล้ว ลําบากพวกท่านแล้วจริงๆ เร็ว
เข้า เชิญในห้องเถิดเจ้าค่ะ”

เมือเห็นดังนัน เสินซวงจึงแย้มยิม “น้องสีไม่พบกันหลาย

255
ปี เดิมทีควรมาเยียมตังแต่เมือวานแล้ว แต่คิดว่าน้อง
สาวกําลังยุง่ กับการจัดข้าวของจึงมาวันนีแทน หวังว่าจะ
ไม่รบกวนน้องสาว” เงียบไปครูห่ นึงก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า
“พีสามของเจ้าบังเอิญเป็ นไข้ ฝากข้าขอโทษเจ้ามาด้วย
รอเมือนางอาการดีขนแล้
ึ วจะมาเยียมเจ้า”

เสินซวงกับเสินเวยอายุหา่ งกันสองปี ย่อมคุน้ เคยกันเป็ น

อย่างดี เสินซวงจําได้วา่ น้องสีคนนีขีกลัวและอ่อนแอที
สุด ทังวันเอาแต่กม้ หน้าไม่พดู จา เทียบกับหญิงสาว
เฉลียวฉลาดและใจกว้างตรงหน้าผูน้ ีไม่ได้เลยสักนิด

“พีรองพูดเล่นหรือเจ้าคะ น้องกลับรูส้ กึ ซาบซึงเสีย

มากกว่า” เสินเวยตอบรับด้วยรอยยิม ก่อนจะนําแขก
เหล่านันเข้าไปในห้อง พลางพูดอย่างเขินอายว่า “เรือนนี
256
ประดับตกแต่งอย่างเรียบง่าย หวังว่าพีน้องจะไม่ตาํ หนิ
ว่าเสินเวยรับรองไม่ดี หลีฮวา เร็วเข้า รีบยกชามาให้ทงสี
ั
ท่าน” คนทีบังเอิญเป็ นไข้ไม่ได้มาในวันนีก็คือเสินอิงหรือ
พีสาวคนทีสาม เสินเวยเดาว่านางไม่ได้บงั เอิญเป็ นไข้
แต่แค่ไม่อยากมาเยียมนางเสียมากกว่า แต่เสินเวยไม่ได้
เก็บมาใส่ใจสักนิด หากมาเยือน นางก็ตอ้ นรับด้วยความ
ยินดี ไม่มา นางก็ไม่ข่นุ เคือง

เหล่าหญิงสาวผูเ้ ป็ นแขกกําลังยุง่ กับการมองสํารวจ

เครืองเรือนในห้อง สีหน้าของแต่ละคนเผยความตก
ตะลึงแตกต่างกัน

เพราะเรือนเฟิ งฮวากําลังต่อเติม ดังนันตอนทีหญิงสาว

เหล่านีมาเยียมจึงเห็นพืนทีมีขา้ วของวางระเกะระกะ
257
เดิมทีคิดว่าในห้องจะเหมือนกับด้านนอก โดยเฉพาะ
เสินเสวียทีเตรียมคําพูดถากถางมาพร้อมแล้ว

แต่ผลสุดท้ายกลับทําให้พวกนางตกตะลึงไปตามๆ กัน
ถึงแม้วา่ ห้องของเสินเวยจะไม่กว้างขวาง แต่ก็เก็บกวาด
อย่างสะอาดและมีระเบียบ เครืองเรือนแต่ละชนิดดูแล้ว
ไม่ธรรมดา กล่าวกันว่าคุณหนูสก็ี ยากจนมากไม่ใช่หรือ
จากทีได้ยินข่าวลือเกียวกับเสินเวย ในใจก็มีความคิด
มากมาย

“มา พีน้องทุกท่านดืมชาก่อน! นีเป็ นใบชาจากข้างนอก

เทียบไม่ได้กบั ใบชาลําค่าในจวน ทุกท่านอย่าได้รงั เกียจ
เลยนะเจ้าคะ!” เสินเวยโบกมือสังให้สาวใช้ยกชามาให้
แขกอย่างใจกว้าง
258
เสินซวงอายุมากทีสุด จึงยกชาให้นางก่อน “น้องสาวคิด
มากเกินไปแล้ว จะรังเกียจได้อย่างไรกัน” นางลองจิบ
เข้าไปหนึงอึก ก่อนทีความตกตะลึงบางอย่างจะปรากฏ
ขึน “ชาดี นีใช่กจู้ ่จู ือสุน่ ทีโด่งดังใช่หรือไม่”

“พีรองช่างมีความรูก้ ว้างขวางนัก เพียงจิบแค่ครังเดียวก็

รูแ้ ล้ว” สายตาของเสินเวยเผยความชืนชม ก่อนจะแสดง
สีหน้าอับอายออกมา “ทุกคนรูจ้ กั ข้าดี แล้วจะรูเ้ รืองการ
ชิมชาเสียทีไหน? ข้าแค่รูส้ กึ ว่าดืมแล้วคล่องคอ ท่านปู่
ทราบจึงให้ทา่ นผังนํามาให้ขา้ จํานวนหนึง หากพีรอง
ชอบ น้องจะแบ่งให้ทา่ นหนึงตําลึง”

เสินซวงเป็ นคนชอบดืมชาจึงไม่ปฏิเสธ “เช่นนันก็ขอบใจ

259
น้องสีแล้ว” ความชืนชมในแววตาเพิมขึนอีกหลายส่วน

กูจ้ ่จู ือสุน่ ปลูกในเขตภูเขากูจ้ ู่ เพราะหายากดังนันจึงเป็ น

ของลําค่า ทุกปี ในวังหลวงก็มีแค่หนึงชังเท่านัน เมือปี ที
แล้วท่านพ่อของนางสร้างผลงานมีความดีความชอบ ฝ่ า
บาทจึงประทานให้ครึงตําลึง ท่านพ่อของนางหวงแหน
มันราวกับเป็ นของลําค่า นางออดอ้อนท่านแทบตายยัง
ได้แค่สองหยิบมือ แต่นอ้ งสีกลับแบ่งให้นางหนึงตําลึง นี
ก็ใจกว้างยิงกว่าฝ่ าบาทเสียอีก!

หญิงสาวคนอืนๆ เมือได้ยินว่าเป็ นกูจ้ ่จู ือสุน่ ก็พากันยก

ชาขึนชิมรส ก่อนจะพยักหน้าชืนชมว่าเป็ นชาดี เสิยเซวี
ยน คุณหนูหกในชุดสีสม้ อ่อนเอ่ยขึนบ้าง “พีสีจะลําเอียง
ไมได้นะเจ้าคะ ใบชาดีๆ เช่นนีจะแบ่งให้พีรองคนเดียว
260
ไม่ได้นะเจ้าคะ ก็ตอ้ งแบ่งให้ขา้ ด้วย พีน้องว่าใช่หรือไม่”

คนอืนๆ รีบสําทับทันที น่าขันนัก กูจ้ ่จู ือสุน่ มีแค่กยุ้ เหริน

ในวังหลวงเท่านันจึงจะได้ดืมชาชนิดนี มีใครบ้างทีไม่
อยากได้

เสินเวยตอบตกลงอย่างไม่ทกุ ข์รอ้ น “ได้ แต่วา่ ข้าก็มีไม่

มาก หนึงตําลึงคงไม่พอ เอาอย่างนีเถอะ คนละครึง
ตําลึงได้หรือไม่”

แน่นอนว่าทุกคนย่อมต้องตกลง มีคนละครึงตําลึงก็ถือ
ว่าได้รบั เกียรติมากแล้ว เสินเยวียทีอายุนอ้ ยทีสุดยิม
หวานให้เสินเวย “พีสีดีจริงๆ”

261
ฝ่ ายเสินเสวียในใจก็เต็มไปด้วยความริษยา กูจ้ ่จู ือสุน่
นางเคยได้ยินแค่ชือเท่านัน แต่เสินเวยกลับสามารถแบ่ง
ให้คนอืนตังหนึงตําลึงครึงตําลึง นางมีสทิ ธิอะไรกัน

“ชีวิตของพีสาวช่างดีจริงๆ ได้รบั ความรักความเอ็นดูจาก

ท่านปู่ เหมือนกับพวกเราพีน้องเสียทีไหน แม้แต่หน้า
ของท่านปู่ ก็ยงั ไม่เคยเห็น” เสินเสวียพูดเสียงเศร้า แต่ใน
คําพูดแฝงความยัวยุ

เมือเสินเสวียกล่าวออกมาดังนัน ภายในห้องก็พลันตก
อยูใ่ นความเงียบ หญิงสาวสามสีคนมองไปยังเสินเวย
ด้วยแววตาวาววาบ

262
เสินเวยคลียิมบาง พูดอย่างจริงจังว่า “น้องห้าพูดถูก ข้า
ก็รูส้ กึ ว่าตัวเองโชคดี ไม่อย่างนันหมูบ่ า้ นแถบชานเมืองมี
มากมาย เหตุใดข้าจึงได้ไปพักรักษาตัวทีนันล่ะ เพราะ
เรืองนีทําให้ขา้ ได้พบกับท่านปู่ ”

คนอืนๆ พลันนึกถึงเรืองทีเกิดขึนเมือหลายปี ก่อน เช่น

นันก็พากันรูส้ กึ เห็นใจเสินเวยขึนมา ความริษยาภายใน
ใจหายไปจนหมด เสินเสวียเห็นดังนันก็โมโหจนแทบคลัง

“น้องสี หลายปี มานีเจ้าไม่ได้อยูท่ ีจวน คงจําพวกเราพี

น้องไม่ได้แล้ว มา ข้าจะแนะนําให้เจ้ารูจ้ กั อีกครัง” เสินซ
วงรีบเปลียนหัวข้อสนทนาในทันที “ตัวข้าคงไม่ตอ้ งแนะ
นําแล้ว น้องห้าก็ไม่ตอ้ ง สวมชุดสีเขียวผูน้ ีก็คือน้องหก
263
ชือเสินเซวียน นีคือเสินปิ ง น้องเจ็ด นันเสินเยวีย น้อง
แปด”

เสินเวยมองตามทีเสินซวงแนะนํา บางทีอาจเป็ นเพราะ

รูปโฉมทีสืบทอดกันมา พีน้องในโจวเสินโหวจึงรูปโฉมไม่
เลวหมดทุกคน โดยเฉพาะน้องเจ็ด เสินปิ ง ทีมีรูปโฉมงด
งามดุจดอกไม้และจันทรา

เหล่าพีน้องสนทนากันอย่างครึกครืนอยูค่ รูห่ นึงก่อนที

พวกนางจะขอตัวกลับ เสินเวยส่งพวกนางออกจากเรือน
ไป เสินเวยกําลังคิดจะกลับเข้าไปในเรือนก็เห็นบ่าวรับใช้
ผูห้ นึงวิงมาจากทีไกลๆ วิงพลางตะโกนพลาง “คุณหนูสี
เร็วเข้า รีบไปช่วยนายน้อยห้าทีขอรับ นายท่านจะตีนาย
น้อยห้าจนตายแล้ว!”
264
ตอนที 79 เสินเจวีย น้องชายร่วมอุทร

265
เสินเวยสีหน้าไร้ความรูส้ กึ หลีฮวาจึงตะคอกออกไปใน
ทันที "โวยวายอะไรกัน มีเรืองอะไรค่อยๆ พูด"

บ่าวผูน้ นท่
ั าทีลนลานเป็ นอย่างมาก ทีหน้าผากมีบาด
แผล มุมปากเขียวคลํา "คุณหนูสี ท่านรีบไปช่วยนาย
น้อยห้าเถอะขอรับ หากว่าช้ากว่านีจะไม่ทนั การ!" ไม่
เพียงเสียงของเขาไม่ลดระดับลง แต่กลับมีทา่ ทีรอ้ นรน
มากขึนไปอีก ดึงดูดความสนใจของบ่าวทีกําลังทํา
งานอยูใ่ ห้ละแวกนันให้มองมา

เสินเวยยังคงไม่แยแส ในขณะทีบ่าวผูน้ นร้

ั อนใจมาก เขา

266
คุกเข่าลงคํานับ "บ่าวมีนามว่าซือสี เป็ นบ่าวรับใช้ขา้ ง
กายนายน้อยห้า บ่าวขอร้องคุณหนูละ่ ขอรับ นายท่าน
จะต้องตีนายน้อยจนตายแน่!"

"โอ้ จริงหรือ" เสียงราบเรียบของเสินเวยดังขึน

บ่าวผูน้ นรี
ั บพยักหน้าทันที "ใช่ๆ ใช่แล้วขอรับ นายน้อย
ห้ามีเรืองกับคุณชายของจวนเสนาบดีฉินเพราะแม่นม
คนหนึง นายน้อยทําอีกฝ่ ายหัวแตก จวนเสนาบดีมาเอา
เรืองถึงจวน นายท่านโกรธมาก จะตีนายน้อยห้าให้ตาย"

เขาอธิบายสาเหตุและผลอย่างเสียงดังฟั งชัด เสินเวยจึง

เห็นพวกบ่าวรอบๆ แสดงสีหน้าดูแคลน หญิงสาวดวงตา

267
วาว "นายน้อยห้าทําผิด ท่านพ่ออบรมสังสอนเขาก็เป็ น
เรืองทีสมควร"

บ่าวผูน้ นเมื
ั อได้หยินคุณหนูสกล่
ี าวเช่นนันแล้วก็รอ้ นใจ
มากขึน เขาเหลือบมองหญิงสาวอย่างกล้าๆ กลัวๆ เมือ
เห็นอีกฝ่ ายไม่มีทา่ ทีรอ้ นใจสักนิด ในใจก็รูส้ กึ หวันไหว
ขึนมา

คุณหนูสกัี บนายน้อยห้าเป็ นพีน้องร่วมอุทรไม่ใช่หรือ?

เมือได้ยินว่านายน้อยห้าถูกตีแล้ว เหตุใดคุณหนูจงึ ไม่
รูส้ กึ ทุกข์รอ้ นเลยแม้แต่นอ้ ย เช่นนันในใจก็รูส้ กึ เศร้าขึน
มา เหมือนกับคิดบางอย่างขึนมาได้ สีหน้าเผยความ
หวาดกลัว เขากัดฟั นรวบรวมความกล้า ไม่วา่ อย่างไร
วันนีก็ตอ้ งเชิญคุณหนูสไปให้
ี จงได้!
268
"คุณหนูสี ท่านไปช่วยขอร้องแทนนายน้อยห้าเถอะขอรับ
หากช้ากว่านีจะสายไป" ซือสีโขกศีรษะลงกับพืน
เสียงกระแทกดังชัดเจน

"อะไร นายท่านจะตีนายน้อยให้ตาย? แย่แล้ว ท่านรีบไป

ช่วยขอร้องเถอะเจ้าค่ะ!" แม่นมกูเ้ มือได้ยินว่านายท่าน
จะตีนายน้อยห้าให้ตาย แล้วยังจะใจเย็นอยูไ่ ด้หรือ?
นางตืนตระหนกขึนมา ขอร้องให้หญิงสาวไปช่วยชาย
หนุ่มทังนําตา

เสินเวยนึกอยากถอนหายใจ ส่งสัญญาณให้หลีฮวา
ประคองแม่นมกูข้ นมา
ึ "แม่นมวางใจเถอะ ข้าจะไปดู
เดียวนี" เสินเวยยังไม่เคยพบหน้าบิดาท่านนีมาก่อน
269
เวลานีจะไปสร้างความขุ่นเคืองให้กบั เขา เหตุใดวันนีจึง
มีแต่ความวุน่ วายไม่หยุดหย่อนเล่า?

"ขอบคุณขอรับ ขอบคุณคุณหนูขอรับ!" ซือสีดีใจมาก ใน

ใจรูส้ กึ สึกโล่งอก

"หุบปากสุนขั ของเจ้า! คุณหนูเป็ นพีน้องร่วมอุทรของ

นายน้อยห้า เหตุใดจะต้องให้บา่ วอย่างเจ้ามาขอบคุณ"
หลีฮวาถลึงตาใส่เขา บ่าวคนสนิทของนายน้อยห้าไม่เอา
ไหนเสียจริง ช่างเลอะเลือนยิงนัก

"ใช่ๆ พีสาวสังสอนถูกต้องแล้ว บ่าวช่างสับเพร่านัก" ซือ

สียิมตาม พลางตบปากตัวเองเบาๆ "เพราะปากเหม็นโฉ่

270
นีทีพูดไม่เป็ น!" ตบปากไปพลางแอบมองสีหน้าของคุณ
หนูสี

"พอแล้ว รีบนําทางไปเถอะ!" หลีฮวาตําหนิขนมาอี

ึ กครัง

เมือเดินผ่านประตูเรือนนอกเข้าไปก็ได้ยินเสียงกราด
เกรียวของชายผูห้ นึง "เจ้าลูกอกตัญ !ู ไม่ตงใจเรี
ั ยน
หนังสือ วันทังวันก็รูแ้ ต่สร้างเรือง ข้าจะตีเจ้าให้ตายเลย!"

จากนันก็ตามมาด้วยเสียงของเด็กหนุ่มอีกคน "ท่านพ่อ
ขอรับ ข้าไม่ได้เป็ นคนลงมือก่อนจริงๆ นะขอรับ ฉิน
มูห่ รานนันสมควรโดนต่อย เขาลวนลามผูห้ ญิง..."

271
"เจ้าคิดว่าตัวเองทําถูกแล้วใช่หรือไม่ วันนีเจ้าต้องไป
เรียนทีสํานักศึกษาไม่ใช่หรือ แล้วถ่อไปบนถนนด้วยเหตุ
ใด ข้าจะตีเจ้าให้ตาย ตีให้ตาย!

ต่อมาเสินเวยก็ได้ยินเสียงร้องอุทานของฮูหยินหลิว
"ท่านพี! อย่านะเจ้าคะ! เจวียเอ๋อร์ยงั เล็ก ทําผิดท่านก็
พูดกับเขาดีๆ หากตีจนเขาเป็ นอะไรแล้วจะทําอย่างไรล่ะ
เจ้าคะ"

"เจ้าถอยไป วันนีข้าจะต้องสังสอนเขาให้จงได้" นายท่าน

สามยิงเดือดดาลมากขึน "ยังเล็กหรือ? อายุสบิ เอ็ดปี แล้ว
แม้แต่คมั ภีรต์ รีอกั ษรก็ยงั ท่องไม่ได้ อีเกอเอ๋อร์ยงั เล็กกว่า
เขายังรูเ้ รืองรูร้ าวมากกว่าเขาเสียอีก!"

272
เสินเวยเผลอเร่งฝี เท้าขึน เมือไปถึงก็เห็นชายวัยกลางคน
สวมชุดสีฟา้ มรกตในมือถือแส้ตามหวดเด็กหนุ่ม ในขณะ
ทีฮูหยินหลิวก็ตามไปขวางไว้

เด็กหนุ่มสภาพน่าสลด ผมเผ้ารุงรัง ใบหน้ามีเลือดไหล

กําลังจับศีรษะหลบไปรอบๆ

"นายน้อย!" ซือสีรีบโผเข้าไป "บ่าวเชิญคุณหนูสมาแล้

ี ว
ขอรับ"

เด็กหนุ่มผูน้ นไม่
ั ซาบซึงเลยสักนิด อีกทังยังถีบเขาออก
ไป "ใครให้เจ้ามายุง่ "

273
เพราะการมาของเสินเวย ทําให้นายท่านสามไม่ไล่ตีลกู
ชายอีก "เจ้ามาได้อย่างไร" ในนําเสียงนันเกลือนไปด้วย
ความขุ่นเคือง

เสินเวยก้าวเข้าไปทําความเคารพอย่างสุขมุ "ลูกคารวะ
ท่านพ่อกับฮูหยิน"

นายท่านสาม เสินหงเซวียนขมวดคิวอยูค่ รูห่ นึง ก่อนจะ

ตอบรับออกไปเพียงคําเดียวก็ไม่เอ่ยคําใดอีก ทันใดนัน
ฮูหยินหลิวก็เอ่ยปากเกลียกล่อม "นายท่าน เวยเจ
วียเอ๋อร์เพิงจะกลับมาถึงจวน พวกเขาสองคนพีน้องไม่
ได้พบกันมาสามปี แล้ว ท่านก็คลายโทสะ ละเว้นเจ
วียเกอเอ๋อร์สกั ครังเถอะ ก็แค่เด็กสาวจนๆ คนหนึงเท่า
274
นัน จะมีคา่ เทียบเท่ากับเจียเกอเอ๋อร์ของพวกเราได้อย่าง
ไร" ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยกับเสินเจียอย่างรักใคร่วา่ "เจ
วียเกอเอ๋อร์ เจ้ารีบยอมรับผิดกับท่านพ่อเสีย!"

เด็กหนุ่มกลับทําคอแข็ง ท่าทีดือแพ่งไม่ยอมเปลียน
ความคิด "ไม่! ข้าไม่ได้ทาํ ผิด ฉินมูห่ รานหาเรืองข้าก่อน"

"เจ้าเด็กเหลือขอ!" นายท่านสามเดือดดาลขึนมาอีกครัง
"ไม่ตีไม่ได้! เขาอายุเท่าไหร่ก็รูจ้ กั แย่งผูห้ ญิงกับคนอืน
แล้ว คิดว่าโตแล้วทําอะไรก็ได้หรือ"

เขาตวัดแส้ขนหมายจะตี
ึ ออกไป แต่ฮหู ยินหลิวจับแขน
ของเขาไว้ "ท่านพีเจ้าคะ ตีไม่ได้นะเจ้าคะ! หากท่านตี

275
เขา แล้วข้าจะอธิบายกับพีสาวอย่างไรเจ้าคะ" ยิงพูด
เสียงของนางก็ติดก้อนสะอืน "เจวียเกอเอ๋อร์ เจ้าก็กม้
หน้าสํานึกผิดกับท่านพ่อของเจ้าเถอะ ยอมรับผิดแล้ว
ท่านก็จะไม่ตีเจ้าแล้ว"

เสินเจวียเม้มปากแน่นไม่ยอมเอ่ยปาก แต่แววตาเผย
ความลังเล

โอ้ หากทําเช่นนันเขาก็จะกลายเป็ นคนผิด! เช่นนันก็ไม่

ได้! จะปล่อยให้ฮหู ยินหลิวสมหวังได้อย่างไร

"ความหวังดีของฮูหยิน ข้าและน้องชายต่างซาบซึงใจ
เพียงแต่ขา้ คิดว่าควรถามไถ่เรืองนีให้กระจ่างเสียก่อน

276
ถึงอย่างไรก็เกียวข้องกับจวนเสนาบดี ท่านพ่อจะได้มี
เหตุผลดีๆ ไปขอโทษกับพวกเขา" เสียงเยือกเย็นของ
เสินเวยดังขึน

นายท่านสามคิดแล้วก็เห็นจริงดังนัน คิวทีขมวดเข้าหา
กันจึงคลายออก เขาถลึงตาใส่บตุ รชายพร้อมตะคอก
เสียงกร้าว "ยังไม่รบี อธิบายเรืองทีเกิดขึนอีก!"

เด็กหนุ่มถูกด่าจนคอหด อธิบายเรืองทีเกิดขึนเสียงเบา
ไม่มนคง
ั เสินเวยจึงได้รูร้ ายละเอียดเพิมขึน

เดิมทีวนั นีเสินเจวียเรียนหนังสืออยูท่ ีสํานักศึกษา แต่

เพราะทําการบ้านของเมือวานไม่เสร็จ เช่นนันจึงถูก

277
อาจารย์ตีมือเป็ นการลงโทษ และสังให้เขาออกมายืน
ทบทวนตัวเองอยูน่ อกอาคารเรียน

เด็กหนุ่มเป็ นคนอารมณ์รอ้ น ด้วยโทสะเขาจึงออกไป

เทียวเล่นบนถนน ทีโรงเตียมบังเอิญพบกับฉินมูห่ รา
น ลูกหลงของจวนเสนาบดีฉินกําลังลวนลามนักร้องสาว
คนผูน้ ีเป็ นหัวกลุม่ อันธพาลเลืองชือในเมืองหลวง อาศัย
ว่าบิดามีตาํ แหน่งเสนาบดีในราชสํานัก ทังยังมีซเู ฟยซึง
เป็ นพีสาวร่วมอุทรคอยปกป้อง มักจะทําตัวกร่างอํานาจ
รังแกผูช้ ายข่มเหงสตรี

เสินเจวียก็ไม่ใช่คนดีอะไร แต่เขาก็ทนเห็นการกระทํา
ของฉินมูห่ รานไม่ได้ หญิงนักร้องผูน้ นก็
ั น่าสงสารมาก
และตัวเขาก็เทิดทูนความเป็ นวีรบุรุษจึงพาตัวเองเข้าไป
278
ยุง่ กับเรืองนี

ฉินมูห่ รานจะยอมเชือฟั งคนอืนได้อย่างไร ไม่พดู ไม่จา

เขาก็เขวียงจอกเหล้าใส่หน้าเสินเจวียทันที เสินเจวียก็ไม่
ใช่คนยอมใคร เพราะอิทธิพลของจวนจงอูโ่ หว อย่ามอง
ว่าเขาอายุยงั น้อย เมือไปทีใดก็มีแต่ผคู้ นเรียกขานว่าเป็ น
น้อย เคยถูกดูหมินเช่นนีหรือ เขาสบถออกมาก่อนจะพุง่
เข้าไปปะทะกับอีกฝ่ าย!

ถึงแม้เสินเจวียจะอายุนอ้ ยกว่าฉินมูห่ รานสองปี แต่เขาก็

ฝึ กวรยุทธ์มาตังแต่เล็ก ย่อมต้องแข็งแรงกว่าฉินมูห่ รา
นมาก แม้บา่ วของเขาจะฉุดจะรังไว้ เขาก็ทาํ ให้อีกฝ่ าย
หัวแตกได้ แน่นอนว่าท่ามกลางความชุลมุน เขาก็ไม่ได้มี
สภาพดีไปกว่ากัน ไม่รูว้ า่ ใครใช้ถว้ ยฟาดศีรษะของเขา
279
จนเลือดไหลเปื อนใบหน้า

ฉินมูห่ รานเป็ นบุตรของเสนาบดีฉิน เป็ นทีรักใคร่ของคน

ในตระกูล แต่ไหนแต่ไรมามีแต่เขารังแกคนอืน แต่เวลานี
กลับถูกเสินเจวียทําให้หวั แตก ทําให้เกิดความตืน
ตระหนกไปทังจวน แม้แต่เหล่าไท่จวินของตระกูลฉินก็
พลอยกราดเกรียวไปด้วย โอบกอดฉินมูห่ รานอย่างรัก
ใคร่ปานดวงใจ พลางตะโกนโวยวายว่าจะต้องลงโทษ
คนทีทําร้ายหลานชายให้หนัก

เสินเจวียยังไม่ทนั กลับถึงจวนโหว พ่อบ้านตระกูลฉินก็

มาถึงเรือนแล้ว ในคราวแรกซือจือ เสินหงเหวิน ยังรูส้ กึ
แปลกใจ ถึงอย่างไรเสียเสนาบดีฉินก็เป็ นขุนนางฝ่ าบบุน๋
แม้จะเป็ นขุนนางฐานะเดียวกัน แต่ทงสองตระกู
ั ลก็ไม่ได้
280
ไปมาหาสูก่ นั บ่อยๆ

เสินหงเซวียนก็อยูท่ ีนันด้วย เขากําลังหารือเรือง

บางอย่างกับพีใหญ่ เมือได้ยินเรืองทีพ่อบ้านตระกูลฉิน
นํามาฟ้อง ไฟโทสะก็ปะทุขนมาในทั
ึ นที เขาถือแส้ออก
มาทีเรือนนอกมารอจัดการกับบุตรชายทีก่อเรือง

"ลูกกล้าทําในสิงทีถูกต้อง ถึงแม้อยูเ่ บืองหน้าท่าน

เสนาบดีฉิน ข้าก็ไม่ผิด" เสินเจวียเป็ นคนดือรันมาก

"อ๊ะ เจวียเกอเอ๋อร์ของข้า แม้เจ้าจะมีเหตุผลของตัวเอง

แต่ไม่ควรทําร้ายคุณชายฉิน ได้ยินว่าเหล่าไท่จวินของ
ตระกูลฉินรักหลานคนนีมากทีสุด แล้วจะทําอย่างไรดีละ่

281
เจวียเกอเอ๋อร์ เจ้ายอมอดทนไปยอมรับผิดกับจวนฉินจะ
ดีกว่า มีทา่ นพ่อของเจ้าช่วยพูดอีกแรง บางทีพวกเขา
อาจจะไม่ทาํ อะไรเจ้า ท่านพีเจ้าคะ ท่านว่าใช่หรือไม่"
ฮูหยินหลิวแสดงท่าทีเป็ นกังวลไม่คลาย

เมือได้ยินนางกล่าวเช่นนี สีหน้าของนายท่านสาวเผย
ความลังเล เสินเวยเห็นดังนันจึงรีบเอ่ยปากขึนทันที "ฮูห
ยิน คําพูดนีดูเหมือนไม่ถกู นัก เจวียเกอเอ๋อร์ไม่ได้ทาํ
อะไรผิดเหตุใดต้องไปขอโทษพวกเขา เพราะจวนฉินมี
อํานาจมานักหรือ"

"เวยเจียเอ๋อร์ เจ้ายังเด็ก ไม่เข้าใจถึงความร้ายแรงของ

เรืองนี คุณชายฉินท่านนีเป็ นบุตรชายทีฮูหยินฉินเพิงจะ
ให้กาํ เนิดตอนนางอายุสามสิบปี เป็ นลูกหลงของ
282
เสนาบดีฉิน ทังตระกูลรักใคร่เด็กคนนีมาก อีกอย่างพี
สาวร่วมอุทรของเขาก็คือพระสนมซูเฟยทีเป็ นทีโปรด
ปรานของฝ่ าบาท ล่วงเกินคุณชายฉินก็เหมือนกับล่วง
เกินพระสนม!" ฮูหยินหลิวคาดเดาถึงผลกระทบทีเกิดขึน
อย่างใจเย็น แม้แต่นายท่านสามก็พยักหน้าคล้อยตาม
"ท่านแม่ของพวกเจ้ากล่าวถูกต้องแล้ว พวกเราล่วงเกิน
พระสนมไม่ได้"

เสินเวยกวาดตามองสีหน้าดีใจของน้องชาย ไม่รูเ้ พราะ

เหตุใด อยูๆ่ ในใจก็รูส้ กึ ขุ่นเคืองขึนมา นางมองตรงไปยัง
นายท่านสาม พลางเอ่ยว่า "อํานาจของจวนเสนาบดีฉิน
จวนจงอูโ่ หวของเราด้อยกว่าหรือ ท่านปู่ ประจําการชาย
แดนตะวันตก หากท่านไปขอโทษจวนฉินจริงๆ นีก็ไม่เท่า
กับตบหน้าท่านปู่ หรือเจ้าคะ แค่เด็กสองคนทะเลาะกัน

283
คุณชายฉินหัวแตก หรือว่าเจวียเกอร์เอ๋อร์ก็มีสภาพดีไป
กว่ากันหรือ ผูใ้ หญ่ของทังสองตระกูลพูดคุยกันก็พอแล้ว
หรือว่าท่านเสนาบดีฉินกับพระสนมซูเฟยจะถือสาเด็ก
คนหนึง หากไม่เห็นแก่นกั บวชก็น่าจะเห็นแก่พระ
พุทธองค์"

เสินเวยกล่าวเสียงขรึม เห็นบิดานิงเงียบครุน่ คิด จึงกล่าว

ต่อไปว่า "ท่านพ่อเจ้าคะ เรืองนีท่านลองหารือกับท่านลุง
ทังสองก่อนเถอะเจ้าค่ะ อ้อ จริงสิ ท่านผังก็พาํ นักอยูท่ ี
จวน เขาเป็ นคนสนิททีท่านปู่ ให้ความสําคัญ หากสะดวก
ท่านก็ลองรับฟั งความคิดเห็นของเขาเถอะเจ้าค่ะ"

เมือพูดถึงตรงนี นางก็คอ่ ยๆ ลุกขึน "ท่านพ่อ ศีรษะของ

น้องยังมีเลือดไหลอยู่ ลูกจะพาเขากลับไปทําแผลเจ้า
284
ค่ะ"

นายท่านสามเพิงจะคิดขึนได้ จึงหันไปมองบุตรชาย เมือ

เห็นเลือดจากศีรษะไหลเปื อนใบหน้าของเด็กหนุ่มไปครึง
หนึงก็รูส้ กึ สงสารขึนมา เขาโบกมือพร้อมเอ่ยว่า "ไป
เถอะๆ เจ้าไปหาหมอดีๆ มาดูอาการของเขา" คําพูดสุด
ท้ายเขากล่าวกับฮูหยินหลิว

เสินเวยคารวะก่อนจะพาน้องชายออกไป คล้อยหลังนาง
เสินหงเซวียนก็เผยสีหน้าชืนชม "เวยเจียเอ๋อร์เป็ นผูใ้ หญ่
แล้ว รูเ้ รืองรูร้ าวแล้ว" ท่าทีเหมือนกับฮูหยินหร่วนมากขึน
ทุกที

285
มองไปยังสามีทีกําลังหวนนึกถึงความหลัง ใบหน้าของ
ฮูหยินหลิวก็เผยความอํามหิตออกมา แต่เพียงแค่พริบ
ตาเดียวก็หายไปแล้ว มันถูกแทนทีด้วยรอยยิม พร้อม
สําทับว่า "ใช่แล้วเจ้าค่ะ รูปโฉมของเวยเจียเอ๋อร์ยงิ
ดงามมากขึนทุกวัน"

เสินหงเซวียนพยักหน้าชืนชม แววตาทีมองไปยังฮูหยิน
หลิวอ่อนโยนมากขึน "ถึงอย่างไรเสียนางก็ไม่ได้อยูใ่ น
จวนหลายปี เจ้าเป็ นแม่ของนาง ต้องสังสอนกฎระเบียบ
แก่นาง"

"น้องทราบแล้วเจ้าค่ะ" ฮูหยินหลิวตอบรับอย่างจริงจัง

286
ตอนที 80 คนเลวในเรือน (1)

287
เมือออกประตูเรือนมา เสินเจวียก็ถีบซือสีทีประคองเขา
อยูอ่ อกไป “บ่าวสุนขั ไม่มีตาสักนิด ยังไปรีบไสหัวกลับ
เรือนไปเตรียมยาทาแผลให้ขา้ อีก ยังอยูท่ ีนีทําอะไร!”

ซือสีถูกถีบก็ไม่โกรธ รีบลุกขึนมาแย้มยิมอย่างประจบ
ประแจง ก่อนจะเข้าไปประคองเด็กหนุ่มอีกครัง “บ่าวยัง
อยูท่ ีนีก็ไม่ใช่เพราะเป็ นห่วงนายน้อยหรือขอรับ นาย
น้อย ท่านช้าหน่อย”

เสินเจวียไม่ได้รูส้ กึ ซาบซึงเลยแม้แต่นอ้ ย ทังยังถีบเขา

ออกไปอีกครัง “ข้าไม่เป็ นไรเสียหน่อย ยังต้องให้เจ้า
ประคองอีกหรือ ไสหัวไป! รีบไสหัวไปเดียวนี!”

288
“นายน้อย ท่านระวังบาดแผลด้วยขอรับ อย่า…อย่า
โมโหเกินไปนักเลยขอรับ ข้าไปก็พอแล้วใช่ไหมขอรับ”
ซือสีเห็นนายน้อยโกรธแล้วจริงๆ จึงแอบมองคุณหนูสี
เมือเห็นนางไม่คิดจะใส่ใจ จึงตัดสินใจกลับไปแจ้งทีเรือน
ก่อนดีกว่า “นายน้อยขอรับ บ่าวจะกลับไปแจ้งทีเรือน
ก่อน ท่านเดินช้าๆ นะขอรับ ระวังบาดแผลด้วย”

เสินเวยเข้าใจว่าน้องชายคนนีไล่ซือสีไปเพราะมีเรืองจะ
พูดกับนาง ใครจะคิดว่าเขาจะเอ่ยปากบ่น “ต่อไปเรือง
ของข้า ท่านไม่ตอ้ งยุง่ อีก ดูแล้วตัวเองให้ดีก็พอ”

หากไม่ใช่เพราะได้ยินคําพึมพําสุดท้ายของเขาว่า “หาก
ท่านมีเรืองข้าก็ตอ้ งไปช่วยท่าน” เสินเวยก็คิดจะหันหลัง
289
เดินจากไปแล้วจริงๆ ถึงแม้เสินเจวียจะเป็ นน้องชายของ
เจ้าของร่างนี แล้วเกียวอะไรกับนางด้วย? หากมี
อัธยาศัยดี นางก็ไม่รงั เกียจจะคบหากันอย่างเพือนหรือ
น้องชาย แต่ถา้ หากไม่รกั ดี เช่นนันคงต้องขออภัย นาง
ไม่คิดจะไยดี!

แต่วา่ เท่าทีดูจากตอนนี ถึงแม้เสินเจวียผูน้ ีจะอารมณ์

ร้อน ชอบวูว่ ามไปบ้าง แต่เขาก็รูจ้ กั ห่วงใยพีสาวอยูบ่ า้ ง

หญิงสาวจึงเบ้ปาก “เจ้าคิดว่าข้าอยากมานักหรือ? นี
เป็ นเพราะบ่าวของเจ้ามาขอร้องข้าต่างหาก”

เช่นนันเสินเจวียก็ยิงโมโห “เช่นนันเจ้าก็รบี ไปเลย ข้าจะ

290
กลับเรือนแล้ว” พูดจบเขาก็วิงเยาะไปออกไปอย่างหัว
ฟั ดหัวเหวียง

เสินเวยยืนมือออกไปเหวียงเขากลับมา “เจ้าใจเย็น
หน่อยได้หรือไม่” พลางหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเลือดบน
ใบหน้าให้เขา เช็ดไปพลางขมวดคิวไปพลาง “เจ้าโง่
หรือ? เหตุใดจึงไม่ไปทําแผลทีโรงหมอข้างนอกก่อนแล้ว
ค่อยกลับมา” ช่างไม่มีหวั คิดจริงๆ

“อ๊ะๆ ท่านทําอะไรเนีย ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน ท่าน

ปล่อยข้านะ” ชายหนุ่มร้องออกมา

เสินเวยทําราวกับไม่ได้ยิน ก่อนจะบิดหูเขา “หุบปาก ข้า

291
เป็ นพีสาวของเจ้า” บาดแผลอยูท่ ีหน้าผากพอดี ยาว
ประมาณสามสีกงเฟิ น[1]

“เจ็บ ข้าเจ็บ! พอแล้ว!” เสินเจวียร้องออกมาเสียงดัง น่า

แปลกทีเขาไม่ได้ผลักร่างบางออกไป

เสินเวยโต้ตอบกลับไปอย่างโมโหว่า “เจ็บก็ถกู แล้ว ดูสวิ า่

เจ้าจะตีกบั คนอืนได้อีกหรือไม่” แม้ปากจะพูดเช่นนันแต่
นําหนักมือก็ผอ่ นแรงลงมาก มือหนึงเปลียนผ้าสะอาด
อีกผืนมาซับไว้ทีบาดแผล “เจ้าจับไว้ อย่าให้โดนลม”

“พวกผูห้ ญิงก็น่ารําคาญจริงๆ” ชายหนุ่มพึมพําเสียงเบา

แต่ยกมือขึนปิ ดทีศีรษะแต่โดยดี มุมปากสวยยกขึนเล็ก

292
น้อย

เมือก้าวเข้ามาในเรือนของชายหนุ่มก็มีบา่ วรับใช้คนหนึง
ถูกคนประคองออกมาต้อนรับ “นายน้อย ท่านกลับมา
แล้ว ท่านไม่เป็ นไรใช่หรือไม่ขอรับ นายท่านตีทา่ นหรือ
ไม่ บ่าวบาดเจ็บสาหัส ไม่อย่างนันจะยอมถูกตีแทนนาย
น้อยแล้ว”

คนผูน้ ีสภาพน่าอนาถจริงๆ ขากะเผลก ทีศีรษะมีผา้ ขาว

พันไว้ บนผ้าขาวมีเลือดสีแดงซึมออกมา จมูกเขียวหน้า
ชํา แค่เห็นก็รูว้ า่ บาดเจ็บสาหัสมาก

ไม่วา่ ใครต่างก็ตอ้ งรูส้ กึ ซาบซึง เสินเจวียก็เช่นกัน เขา

293
ตอบรับอย่างใจกว้าง “เจ้ารูว้ า่ เจ้าเป็ นคนภักดี เอาล่ะ
เจ้าไปพักรักษาตัวเถอะ ข้าไม่ลืมเจ้าแน่”

“บ่าวขอบคุณนายน้อยขอรับ บ่าวยังทนไหว บ่าวอยาก

เห็นนายน้อยทําแผลเสร็จแล้วค่อยไปพักผ่อน” ซันสีพูด
อย่างภักดี “นายน้อย ท่านหมอรออยูท่ ีห้องรับรองแล้ว
ขอรับ”

“บ่าวทีดี!” ชายหนุ่มกล่าวชมเสียงดัง ก่อนจะเหลือบมอง

พีสาวของตัวเอง แล้วอดไม่ได้ทีจะยกยิมอย่างได้ใจ ดู
เถอะๆ ตนก็มีคนทีจงรักภักดี

เมือเข้ามาในห้อง หมอทีไว้หนวดสองข้างผูห้ นึง

294
แบกกล่องยาเข้ามา “คารวะนายน้อย” เมือวางกล่องยา
ลงก็คิดจะดึงผ้าเช็ดหน้าบนศีรษะของเสินเจวียออก
“ผูน้ อ้ ยจะดูแผลให้นายน้อยก่อนขอรับ”

“ช้าก่อน!” เสินเวยตะโกนขึน “หมอคนนีเชิญมาจากทีใด

ในจวนก็มีหมอไม่ใช่หรือ” ตระกูลใหญ่จะไม่มีหมอใน
จวนได้อย่างไร จงอูโ่ หวเป็ นแม่ทพั ในจวนยิงต้องมีหมอ
เตรียมไว้ และไม่ใช่แค่คนเดียวแน่

“คุณหนูสี คุณหนูสขอรั
ี บ” ซือสีตืนตระหนกขึนมา แต่ถกู
ซันสีทีบาดเจ็บหนักแย่งพูดขึนมาเสียก่อน “เรียนคุณหนู
สี หมอท่านนีเชิญมาจากโรงหมอข้างนอก ฮูหยินกลัวว่า
ท่านหมอในจวนจะไม่ชาํ นาญ จึงเชิญท่านหมอทีเชียว
ชาญการรักษาบาดแผลภายนอกมาจากโรงหมอขอรับ”
295
ตามคําตอบของซันสี หมอผูน้ นก็
ั เชิดหน้าขึนสูง วางท่า
เหมือนเป็ นคนชันสูง พูดอย่างไม่เกรงใจว่า จวนเชิญ
ผูน้ อ้ ยมาดูแผล นันเป็ นเพราะเห็นในความสามารถของ
ผูน้ อ้ ย ในเมือท่านไม่เชือในความสามารถของผูน้ อ้ ย เช่น
นันก็เชิญหมอทีปราดเปรืองกว่านีมาเถอะ” วางท่าเสร็จ
แล้วก็สะพายกระเป๋ ายาคิดจะจากไป

ซันสีซือสีร้อนใจมาก รีบรังไว้ “ท่านหมอ ท่านหมอ นาย

น้อยของพวกเรากําลังรอให้ทา่ นช่วยชีวิตอยูน่ ะขอรับ
ท่านจะไปได้อย่างไรล่ะ คุณหนูสี นีเป็ นท่านหมอมีชือ
จริงๆ นะขอรับ รีบให้เขาดูอาการให้นายน้อยจะดีกว่า
นายน้อย ท่านว่าอย่างไรขอรับ” ทังสองคนแสดงท่าที
เป็ นบ่าวผูจ้ งรักภักดีทีหาได้ยาก ในขณะเดียวกันก็

296
พยายามชีให้เห็นถึงความป่ าเถือนไร้เหตุผลของเสินเวย

เดิมทีเสินเจวียก็ไม่มีความอดทนอะไรอยูแ่ ล้ว จึงโบกมือ

อย่างหมดความอดทน “เอาเถอะๆ แค่ทาํ แผลให้เสร็จๆ
ไปก็พอ เหตุใดต้องวุน่ วายปานนัน ก็เป็ นหมอเหมือนกัน
หมดไม่ใช่หรือ” เขารูส้ กึ ว่าพีสาวทําเรืองเล็กให้เป็ นเรือง
ใหญ่ พวกผูห้ ญิงชอบคิดเล็กคิดน้อย

แต่เสินเวยไม่แยแส กวาดตามองบ่าวสองคนทีทําตัว
โอหังอย่างเย็นชา ก่อนจะกล่าวออกไปด้วยเสียงเย็น “ข้า
ไม่รูม้ าก่อนเลยว่าหมอชาวบ้านทีพามาจากข้างนอกจะ
เก่งกาจกว่าหมอในจวนจงอูโ่ หว? ในเมือฮูหยินรังเกียจ
กันเช่นนี หลีฮวาอีกเดียวเจ้าไปแจ้งกับท่านหมอกงสัก
หน่อย บอกไปว่าฮูหยินของพวกเรารังเกียจว่าวิชาแพทย์
297
ของเขาไม่ดี ต่อไปเรืองของฮูหยินไม่รบกวนเขาแล้ว”

“เจ้าค่ะ เดียวบ่าวจะไป” หลีฮวารับคําเสียงใส

ซันสีซือสีพลันตืนตระหนกขึนมา “นี...นี...พวกบ่าว
รังเกียจท่านหมอกงทีไหนล่ะขอรับ ทําเช่นนีเพราะท่าน
หมอจากโรงหมอผูน้ ีดีกว่าหน่อยไม่ใช่หรือขอรับ” พวก
เขายังคิดจะเล่นลิน หากฮูหยินรูว้ า่ พวกเขาทําให้เสีย
เรือง จะต้องไม่ละเว้นพวกเขาแน่

ดังนันจึงรีบคุกเข่าตรงหน้านายน้อยของตน “นายน้อย
จิตใจของบ่าว วันคืนทีรับใช้ทา่ นมาสามารถพิสจู น์ได้
บ่าวทําไปเพราะหวังดีกบั นายน้อยจริงๆ นะขอรับ!”

298
นําตาไหลพราก รําร้องครวญครางกับฟ้าดิน

เสินเจวียรูส้ กึ ไม่พอใจในตัวพีสาว ในตอนทีคิดจะเอ่ย

ปากก็ได้ยินสาวใช้ขา้ งกายพีสาวโต้ตอบกลับมา
“บังอาจ! คุณหนูเป็ นพีสาวแท้ๆ ของนายน้อยห้า จะคิด
ร้ายกับท่านได้หรือ”

เสินเจวียใคร่ครวญดูแลก็เห็นจริงดังนัน จึงกลืนคํา
พูดกลับลงคอ ภาพของพีสาวในความทรงจํากระจ่างชัด
ขึนมา พีสาวของเขาคนนีเป็ นคนขีกลัว แต่ดีกบั เขามาก
ไม่วา่ มีของอร่อยอะไรจะต้องเก็บไว้ให้เขา แต่ดเู หมือน
เวลานีพีสาวกลายเป็ นคนใจกล้าขึนแล้ว ถึงขนาดกล้า
บิดหูเขา!

299
“แต่วา่ ข้าอยากรูว้ า่ หมอคนนีเชิญมาจากทีใด พวกเขา
หาข้ออ้างตังมากมาย เพราะมีแผนร้ายอยูใ่ นใจใช่หรือ
ไม่” หลีฮวาติดตามเสินเวยมานานก็เริมมีความน่าเกรง
ขามขึนบ้างแล้ว คําพูดนีทําให้ซนั สีซือสีถึงกับพูดไม่ออก
ทําได้แค่รอ้ งตะโกนว่าภักดีตอ่ นายน้อย

“ท่านหมอผูเ้ ก่งกาจท่านนีตกลงว่าเป็ นคนของโรงหมอที

ใดกันแน่ บังเอิญทีข้าก็พาหมอท่านหนึงมาด้วย ให้คน
ไปเชิญแล้ว อีกเดียวจะมาขอความรูจ้ ากหมอท่านนี” ใบ
หน้าของเสินเวยเกลือนไปด้วยรอยยิมราบเรียบ ก่อนจะ
หันไปมองน้องชายเหมือนจะยิมให้ “น้องชาย พีสาวของ
เจ้ามาถึงเกือบครึงวันแล้ว แม้แต่ชาสักถ้วยก็ยงั ไม่ได้ดืม
คนอืนทีไม่รูจ้ ะคิดว่าน้องชายรับรองพีสาวอย่างข้าไม่ดี

300
กฎระเบียบของสาวใช้ในเรือนของน้องชายช่างแย่มาก”

[1] กงเฟิ น เซนติเมตร

301
บทที่ 81 คนเลวในเรื อน (2)

ไม่ใช่แค่ไม่คอ่ ยดีเท่านัน้ แต่มนั แย่มาก เมื่อเข้ ามาใน

เรื อนก็ไม่เห็นคนรับใช้ มากมาย มีแค่บา่ วแค่สองสามคนกาลัง
ถือไม้ กวาดอย่างเกียจคร้ าน เมื่อเข้ ามาในห้ องก็ไม่มีสาวใช้
อยู่เลย นางนัง่ อยู่ตงนานก็
ั้ ไม่มีใครยกชามาให้

เสิ่นเจวี๋ยรู้สกึ แค่ว่าใบหน้ าเห่อร้ อนด้ วยไฟโทสะที่อดกลันไว้

้
ไม่อยู่ “เฉินอวี๋กบั ลัว่ เยี่ยนล่ะ ไปตายที่ไหนกันหมดแล้ ว” เขา
ยกเท้ าถีบเก้ าอี ้ออกไปไกล “พวกเจ้ าสองคนเป็ นศพหรื อ ยัง
ไม่รีบไปชงชาอีก”

ซื่อสี่รีบลุกขึ ้นมา วิ่งเหยาะๆ ไปตามสาวใช้ ซันสี่ร้องครวญ

ครางอยูใ่ นใจ ถ้ าหากเมื่อครู่เขาไม่โผล่หน้ าออกมาให้ นาย
น้ อยเห็น ความหายนะนี ้?
ท่านหมอที่ยืนอยู่ตรงนันก็
้ ยงั ไปไหนไม่ได้ แต่จะให้ อยู่ต่อไปก็
ใช่เรื่ อง กระอักกระอ่วนจะแย่

ทันใดนัน้ จางจู้จือก็นาทางท่านหมอหลิ่วมา “ข้ าน้ อยคารวะ

นายน้ อยห้ า”

เสิ่นเวยพยักหน้ าเล็กน้ อย “หมอหลิว่ บาดแผลของนายน้ อย

ต้ องรบกวนท่านแล้ ว จริ งสิ หมอท่านนี ้เป็ นคนที่แม่เลี ้ยงคนดี
ของข้ าเชิญมา ได้ ยินว่าวิชาแพทย์เปรื่ องมาก พวกท่านทา
อาชีพเดียวกัน หากไม่รังเกียจก็ลองแลกเปลี่ยนความรู้กนั ดู”

หลิ่วซื่อชวนเป็ นคนหลักแหลม จึงเข้ าใจความหมายในทันที

เขาคารวะอย่างนอบน้ อม “ข้ ามีความรู้แค่งๆู ปลาๆ ต้ อง
รบกวนหมอเทวดาท่านนี ้ชี ้แนะด้ วย”
คนผู้นนสี
ั ้ หน้ าเชียวคล ้า เดือดดาลจนแทบคลัง่ “จาเป็ น
อย่างไรต้ องดูหมิ่นผู้น้อยถึงเพียงนี ้ ในเมื่อจวนของท่านได้
เชิญหมอมาแล้ ว เช่นนันผู ้ ้ น้อยขอลา” กล่าวจบก็สะบัดแขน
เสื ้อ สาวเท้ าเดินฉับๆ ออกไป

“นี่?” หลิ่วซื่อเชวียนมองตามหลังอีกฝ่ ายไป สีหน้ าตกตะลึง ”

เป็ นเพราะข้ าไม่เอาไหน”

“ก็แค่หมอในยุทธภพเท่านันยั ้ งกล้ ามาหลอกลวงคนในจวน

ช่างโอหังยิ่งนัก!” เสิ่นเวยปรายตามองซันสี่ ในเวลานี ้เขาขด
ตัวอยู่ด้านข้ างไม่กล้ าพูดอะไรอีก

“ท่านหมอหลิ่ว รี บดูอาการให้ นายน้ อยห้ าเถอะ” ชักช้ ามา

นานราวครึ่งวันก็ไม่ร้ ูวา่ จะบาดเจ็บรุนแรงหรื อไม่
หลิ่วซื่อเชวียนรักษาบาดแผลให้ เสิ่นเจวี๋ย มีเสียงใสดังมาจาก
หน้ าประตู เด็กสาวสองคนวิ่งเหยาะๆ เข้ ามาในห้ อง คารวะ
เสิ่นเวยอย่างขอไปที ก่อนจะเข้ าไปล้ อมเสิ่นเจวี๋ย

“นายน้ อย ท่านบาดเจ็บได้ อย่างไร ตอนที่ออกไปเมื่อเช้ ายัง

ดีๆ อยู่เลย” เด็กสาวดวงตากลมโต แก้ มแดงเปล่งปลัง่ สวม
ชุดสีชมพู แววตาของนางเต็มไปด้ วยความกังวล

ส่วนอีกคนสวมชุดสีเหลือง หน้ าเรี ยวเหมือนเมล็ดแดง นางก็

ไม่ยอมน้ อยหน้ า ปิ ดปากเล็กอย่างตกใจ "บาดแผลน่ากลัว
จริ งๆ นายน้ อยจะต้ องเจ็บมากแน่ๆ ใช่หรื อไม่เจ้ าคะ เจ้ า
อันธพาลไม่มีตาที่ไหนเจ้ าคะที่ทาให้ นายน้ อยเป็ นเช่นนี ้ ซันสี่
ซื่อสี่ทาอะไรกันอยู่ หา!" นางถลึงตาใส่ แลดูน่ากลัวเกรงอยู่
บ้ าง
เสิ่นเวยจับจ้ องไปที่หญิงสาวทังสอง ้ ดูแล้ วพวกนางน่าจะอายุ
ประมาณสิบห้ าสิบหกปี รูปร่างเป็ นสัดส่วน รูปโฉมก็งดงาม
แต่งตัวไม่ธรรมดา งดงามกว่าบุตรสาวในครอบครัวเล็กๆ เสีย
อีก ยิ่งได้ ยินชื่อของสาวใช้ ทงสอง
ั ้ เฉินอวี่ ลัว่ เยี่ยน ฮูหยินหลิว
ส่งหญิงงามทังสองมาไว้
้ ที่นี่ มีเจตนาใดกันแน่

เสิ่นเวยนิ่งมอง ก็ไม่เห็นถ้ วยชาในมือใครสักคน นิ ้วเรี ยวเคาะ

ลงบนโต๊ ะ พลางคลี่ยิ ้มออกมา “ดูแล้ ววันนี ้พี่สาวคงไม่ได้ ดื่ม
ชาของน้ องชายแล้ ว เอาล่ะ แผลก็ทาเสร็ จแล้ ว เช่นนันเจ้้ า
รักษาตัวเองดีๆ พี่สาวกลับไปดื่มชาที่เรื อนเฟิ งฮวาก็ได้ ”

เสิ่นเจวี๋ยราคาญเสียงโต้ เถียงของสาวใช้ สองคนนี ้อยู่ก่อนแล้ ว

เมื่อได้ ยินพี่สาวเอ่ยเช่นนันก็
้ หมดความอดทน บอกอย่างโกรธ
เคืองว่า “แล้ วชาล่ะ ให้ พวกเจ้ าไปต้ มชาไม่ใช่หรื อ เหตุใดบน
ตัวถึงมีกลิ่นเหม็นขนาดนี ้ ถอยออกไปๆ”

เสิ่นเจวี๋ยเพิ่งสิบเอ็ดปี ไม่ร้ ูเรื่ องชู้สาว พวกนางสองคนจึงเสีย

แรงเปล่า ทังยั ้ งถูกนายน้ อยรังเกียจก็ร้ ูสกึ คับข้ องหมองใจ
ขึ ้นมา “นายน้ อย เพราะบ่าวเป็ นห่วงท่าน คุณหนูสี่จะต้ อง
อภัยให้ ” ทังสองคนช่
้ วยกันพูด แต่ไม่มีใครหันมองเสิ่นเวยสัก
นิด ก็ใช่ เมื่อสามปี ก่อน เสิ่นเวยเป็ นเหมือนอากาศธาตุ ใครก็
สามารถรังแกนางได้

เสิ่นเวยคิดว่าสิ่งที่ควรดูก็ดแู ล้ ว สิ่งที่ควรรู้ก็ร้ ูแล้ ว ก็ไม่คิดจะ

อยู่ต่อไป นางหันมองหลีฮวา สาวใช้ คนสนิทก็เข้ าใจ ก้ าว
ออกมาด้ านหน้ าแล้ วเอ่ยว่า “พวกเจ้ าออกไปก่อน คุณหนูมี
เรื่ องจะพูดกับนายน้ อยห้ า”
ซันสี่กบั ซื่อสี่เพิ่งจะถูกสัง่ สอนเมื่อครู่ จึงรี บตรงดิ่งออกไป สาว
งามบ่าวรับใช้ สองคนกลับดื ้อดึงไม่ยอมออกไป เสิ่นเวยก็ไม่
โกรธ เพียงแค่ชายตามองเจ้ าของเรื อน

เสิ่นเจวี๋ยถูกมองจนตีสีหน้ าไม่ถกู “ไม่ได้ ยินหรื อ! ให้ พวกเจ้ า

ออกไป ไป ไสหัวออกไป!”

สาวใช้ ทงสองจึ
ั้ งยอมถอยออกไปอย่างไม่เต็มใจ เดินไปได้
หนึง่ ก้ าวก็หนั กลับมามองหนึง่ ครัง้ ท่าทีราวกับอาลัยอาวรณ์
เป็ นอย่างยิ่ง กิริยานี ้ทาให้ เสิ่นเวยคลี่ยิ ้มออกมา

“เวลานี ้เจ้ าโตแล้ ว รู้เรื่ องรู้ราวแล้ ว เรื่ องอื่นข้ าไม่สนใจ

เพียงแต่เรื อนของเจ้ าต้ องปกครองให้ ดี บ่าวแต่ละคนวางตัว
เหนือนาย ช่างไร้ กฎระเบียบ” เสิ่นเวยเข้ าเรื่ องทันที
เสิ่นเจวี๋ยหน้ าม้ าน ถูกพี่สาวมองออกแล้ ว เขารู้สกึ อายมาก
“ซันสี่ซื่อสี่ก็ดีนะ!” บ่าวสองคนนี ้รับใช้ ข้างกายเขามาหลายปี
แล้ ว ถึงแม้ จะกลับกลอกไปบ้ าง แต่ก็ภกั ดีตอ่ เขามาก คนที่
เข้ าใจความคิดของเขาหาได้ ยาก ใช้ สอยอะไรก็คล่องมือ

เสิ่ยเวยขบขันเสียงเย็น “คนที่ข้าจะพูดก็คือบ่าวสองคนนี ้
บาดแผลของคนที่ชื่อซันสี่ไม่ได้ สาหัสขนาดนัน้ ขาของเขา
เป็ นปกติดี บนศีรษะทาเลือดไก่ มีแค่บาดแผลบนใบหน้ า
เท่านันที
้ ่เป็ นของจริ ง” กวาดตามองแค่ครัง้ เดียวเสิ่นเวยก็มอง
ออกแล้ ว คนอื่นอาจจะแยกเลือดคนกับเลือดไก่ไม่ออก แต่นกั
ฆ่าอย่างนางจะแยกไม่ออกเชียวหรื อ

“เป็ นไปไม่ได้ ! พี่สาวจะต้ องเข้ าใจผิด ตอนที่มีเรื่ องต่อยตี

กันซันสี่ก็ปกป้องข้ ามาตลอด” เสิ่นเจวี๋ยไม่เชื่อ และรู้สกึ ไม่
พอใจที่พี่สาวสงสัยในความภักดีของบ่าวรับใช้ ของตน ตอนที่
มีเรื่ องกันซันสี่ประคองร่างเขาไว้ ยอมถูกต่อยแทนเขาตัง้
หลายที แล้ วจะเป็ นการเสแสร้ งได้ อย่างไร พี่สาวจะต้ องพูดไร้
สาระ

“เชื่อหรื อไม่ก็แล้ วแต่เจ้ า ข้ าก็ทาได้ แค่พดู ความจริ งเป็ นเช่นไร

เจ้ าก็สงั เกตด้ วยตัวเอง ต่อไปภายหน้ าจะได้ ไม่ถกู เอาเปรี ยบ
จริ งสิ ข้ าจาได้ วา่ เจ้ ามีแม่นมอยูค่ นหนึง่ เหตุใดจึงไม่เห็นล่ะ”
เสิ่นเวยนึกถึงคาพูดของแม่นมกู้ จึงรู้วา่ น้ องชายก็มีแม่นม
คอยดูแล

“ท่านพี่หมายถึงแม่นมเหว่ยหรื อ เมื่อสามปี ก่อนนางลื่นล้ มจน

ขาเจ็บ ลูกชายมารับกลับหมู่บ้านไปดูแลแล้ ว”
 สามปี ก่อนอีกแล้ ว เหตุใดจึงบังเอิญเช่นนี ้ เสิ่นเวยแววตาวาว
วาบ “ถึงอย่างไรเสียเจ้ าก็อย่าถูกเอาเปรี ยบก็พอ ส่วนเรื่ อง
เรี ยนของเจ้ า รอเมื่อแผลบนหัวของเจ้ าหายดีแล้ วค่อยว่ากัน”

เสิ่นเวยกลับไปนานแล้ ว เสิ่นเจวี๋ยยังนัง่ นิ่งไม่ยอมขยับ ถึงแม้

เขาไม่เชื่อคาพูดของพี่สาว แต่พืชพันธุ์แห่งความสงสัยได้ แตก
หน่อในใจของเขาแล้ ว!
บทที่ 82 ท่าทีของแต่ละคน (1)

เมื่อเสิ่นเวยกลับมาที่เรื อนก็เห็นแม่นมกู้กาลังเดินไปเดิน
มาอยูท่ ี่ระเบียง ในใจของหญิงสาวพลันรู้สกึ อ่อนโยนขึ ้นมา
นางรี บสาวเท้ าไปหา พร้ อมเรี ยกเบา “แม่นม” ตังแต่้ กลับชาติ
มาเกินในโลกที่แตกต่าง หญิงผู้นี ้ทาให้ นางรู้สกึ อบอุน่ แก่นาง

“กลับมาแล้ วหรื อเจ้ าคะ!” แม่นมกู้หมุนกายกลับมา สีหน้ า

เกลื่อนไปด้ วยความยินดี เพียงไม่นานก็ร้ ู สกึ กังวลขึ ้นมา
“นายน้ อยห้ าไม่เป็ นไรใช่ไหมเจ้ าคะ นายท่านตีเขาหรื อไม่เจ้ า
คะ”

แม่นมกู้ไม่มีลกู ชีวิตนี ้คนที่นางห่วงใยที่สดุ ก็คือบุตรชายและ

บุตรสาวของฮูหยินหร่วน ได้ ยินว่าคุณชายห้ าก่อเรื่ องข้ างนอก
ถูกนายท่านตี นางตกในจนแข้ งขาอ่อน นายท่านก็จริ งๆ เลย
นายน้ อยห้ ายังเล็ก ทาสิ่งใดผิดไปสัง่ สอนตักเตือนกันก็
พอแล้ ว เหตุใดจึงต้ องตีกนั ด้ วยแส้ ด้วย ทุบตีไปแล้ วจะได้
อะไรขึ ้นมา

ฮูหยินหลิวคนนันก็
้ ช่างร้ ายกาจ เหตุใดจึงไม่ห้ามนายท่าน ถึง
อย่างไรนางก็ไม่ได้ คลอดออกมาจึงรักไม่เท่ากัน หากเป็ นนาย
น้ อยหก ดูวา่ นางจะร้ อนใจหรื อไม่

ก็ไม่ร้ ูวา่ คุณหนูไปจะช่วยขอร้ องได้ หรื อไม่ หากทาให้ นายท่าน

โกรธเคืองคุณหนูไปด้ วย เช่นนันจะท้ าอย่างไรกันดี

แค่เพียงชัว่ ครู่ ในใจของแม่นมกู้ก็คิดฟุง้ ซ่านไปมากมาย ทัง้

กังวลแทนนายน้ อยห้ า ทังกั้ งวลแทนคุณหนูสี่ แต่เมื่อเห็น
คุณหนูกลับมาอย่างปลอดภัย นางก็โล่งใจ ยังดีที่ไม่เป็ นไร
เมื่อสบกับแววตารักใคร่ของอีกฝ่ าย หญิงสาวจึงระบายยิ ้ม
ออกมา “แม่นมวางใจได้ น้ องชายซุกซนมาตังแต่ ้ เล็ก แค่ทา่ น
พ่อหยิบแส้ ขึ ้นมาเขาก็หลบไปไกลแล้ ว เพียงไม่นานท่านพ่อก็
ล้ มเลิกไปเอง เพราะเขาไปมีเรื่ องข้ างนอกจนหัวแตก แต่ไม่ได้
เป็ นอะไรมาก ท่านหมอหลิ่วไปดูอาการแล้ ว รักษาให้ ดีก็ไม่
เหลือรอยแผลแล้ ว” เสิ่นเวยอธิบายง่ายๆ

“ขอบคุณฟ้าดิน พระโพธิสตั ว์ค้ มุ ครอง” แม่นมกู้ได้ ยินว่าไม่ได้

ถูกตีก็ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก แต่เมื่อได้ ยินว่าถูกตีจนหัว
แตกก็ตื่นตระหนกขึ ้นมาอีกครัง้ “หัวแตก? เลือดที่ศีรษะ
สาคัญที่สดุ ไม่แน่วา่ อาจจะมีเลือดคัง่ อยู่ก็ได้ นะเจ้ าคะ ท่าน
หมอหลิ่วบอกว่าไม่เป็ นไรจริ งๆ หรื อเจ้ าคะ ไม่ได้ บ่าวต้ องไป
ถามเขาว่ากินอะไรจะบารุงเลือดที่สดุ ”
ท่ามกลางความตื่นตระหนก หญิงวัยกลางคนก็คิดจะไปหา
ท่านหมอหลิ่ว แต่ถกู เสิ่นเวยรัง้ แขนไว้ เสียก่อน “แม่นม ท่าน
ฟั งข้ าให้ จบก่อน บาดแผลของน้ องชายไม่ร้ายแรง เพียงแต่ใน
เรื อนของเขามีคนไม่ดีแฝงตัวอยู่ ข้ ารับใช้ เจ้ าเล่ห์เพทุบาย
หลบเลี่ยงงานไม่มีกฎระเบียบ บ่าวที่รับใช้ ข้างกายท่าทาง
เหมือนเป็ นขโมยไว้ ใจไม่ได้ แค่มองก็ร้ ูวา่ ไม่ใช่คนดี สาวใช้
ใหญ่สองคนก็แสดงกิริยายัว่ ยวนเจ้ านาย ล้ วนไม่มีวิสยั ของ
บ่าวที่ดี ข้ าไปถึงที่นนั่ ตังนานแล้
้ ว แม้ แต่คนยกชาก็ไม่มี ไม่ร้ ู
ว่าในเวลาปกติน้องชายได้ รับความลาบากอย่างไรบ้ าง”

ด้ วยนิสยั หุนหันพลันแล่นของเสิ่นเจวี๋ยจะถูกรังแกได้ อย่างไร

แต่วา่ เสิน่ เวยกลับเล่าสถานการณ์ของเขาให้ ดนู ่าสงสาร
เพราะนางพบว่าสองสามวันมานี ้แม่นมกู้มีทา่ ทีง่นุ ง่าน มักจะ
หวัน่ วิตกอยู่เสมอ เสิ่นเวยคิดว่านอกจากตัวเองแล้ ว คงมีแค่
เสิ่นเจวี๋ยที่ทาให้ นางเป็ นเช่นนี ้ได้ เทียบกับการปล่อยให้ นาง
กังวลเช่นนี ้ไม่ส้ หู างานให้ นางทาดีกว่า
แม่นมกู้ร้อนใจขึ ้นมาในทันที “มีเรื่ องเช่นนี ้ด้ วยหรื อ จะต้ อง
เป็ นฝี มือของคนแซ่หลิวนัน่ แน่ อยู่กนั อย่างสงบไม่ได้ นี่คิดจะ
สอนให้ นายน้ อยห้ าทาเรื่ องไม่ดีจิตใจช่างร้ ายกาจจริ งๆ นาย
น้ อยห้ าเพิ่งจะอายุเท่าไหร่ เหตุใดใจของนางช่างโหดเ**้้ยม
เพียงนี ้” พูดพลางก็น ้าตาเอ่อคลอขึ ้นมา

เสิ่นเวยจึงเอ่ยว่า “แม่นมเว่ยที่รับใช้ ข้างกายน้ องชายก็ถกู ไล่

ไปแล้ ว ในเรื อนของเขา แม้ แต่ผ้ อู าวุโสที่จะพึง่ พาได้ ก็ไม่มี
ดังนันข้
้ าอยากให้ แม่นมไปคอยปกป้องน้ องชายที่เรื อน ดูแล
เขาพักฟื น้ ให้ หายดีมีเรื่ องอะไรก็บอกให้ ข้ารู้ทนั ที”

“เจ้ าค่ะ บ่าวจะไป บ่าวจะไปเดี๋ยวนี ้ วางใจเถอะเจ้ าค่ะ บ่าว

จะดูแลนายน้ อยห้ าให้ ดี” แม่นมกู้ตอบรับอย่างสุขใจ ความ
ฮึกเหิมพลุง่ พล่านทัว่ ทังร่้ างอีกครัง้ “แต่วา่ ยังต้ องรออีกสามสี่
วัน รอให้ จดั การทางนี ้เรี ยบร้ อยก่อนแล้ วบ่าวจะไปเจ้ าค่ะ”
นางเป็ นบ่าวรับใช้ สงู สุดในเรื อนนี ้ต้ องจัดการให้ เรี ยบร้ อยก่อน
จึงจะไปได้

เสิ่นเวยมีข้าวของไม่น้อย ต้ องใช้ ถงึ สามห้ องในการเก็บ แต่

นอนว่านี่เป็ นเพียงแค่สว่ นหนึง่ ยังมีอีกส่วนหนึง่ ถึงส่งไปเก็บ
ไว้ อีกสถานที่หนึง่ ตังแต่
้ ผ่านประตูเมืองเข้ ามาแล้ ว

ตังแต่
้ ที่หมู่บ้านตระกูลเสิ่น นางก็ไม่คิดจะขนย้ ายข้ าวของ
ทังหมดเข้
้ าจวนโหว ถึงอย่างไรเสียสิ่งเหล่านี ้นัน้ เข้ าง่ายออก
ยาก โดยเฉพาะพวกเงินทองเป็ นกล่อง ดังนันนางจึ ้ งสัง่ ให้
พวกจางสงและชวีไห่เดินทางมายังเมืองหลวงก่อน ดังนัน้
ระหว่างทางนางจึงพยายามถ่วงเวลาให้ ลา่ ช้ า เพราะซื ้อเวลา
ให้ พวกเขา ถึงอย่างไรเสียการซึ ้งเรื อนสร้ างกิจการใช่จะทาได้
ในวันสองวัน
ตอนที่อยู่ท่าเรื อ เสิน่ เวยเห็นจางสง เฉียนเป้า และชวีไห่อยู่ใน
กลุม่ คน พวกเขาพยักหน้ าให้ นาง นางก็เข้ าใจในทันทีวา่ พวก
เขาทางานเรี ยบร้ อยแล้ ว จึงพยักหน้ าตอบกลับไป สื่อความ
ว่าดาเนินการทุกอย่างตามแผน

แม้ จะเป็ นเช่นนี ้ แต่ข้าวของที่เสิ่นเวยนาติดตัวเข้ ามาในจวนก็

ยังต้ องใช้ เวลาจัดเก็บถึงสามวันห้ าวัน

หลังจากคุณหนูทงสามสี
ั้ ่ทา่ นกลับไปแล้ ว เสิ่นซวงก็ตรงไปยัง
เรื อนของมารดาในทันที ฮูหยินสวี่กาลังพูดคุยกับแม่นมคน
สนิทเห็นบุตรสาวมาหาก็ดีใจมาก “ซวงเจี่ยเอ๋อร์ กลับมาแล้ ว
หรื อ ไปเยี่ยมน้ องสี่ของเจ้ ามาแล้ วหรื อ”
เสิ่นซวงพยักหน้ า “ท่านแม่ น้ องสี่เป็ นคนดีมาก” หน้ าสะสวย
ไม่เสแสร้ ง ไม่เจ้ าเล่ห์เพทุบาย เสิ่นซวงเป็ นซื่อสัตย์และมี
เกียรติ ไม่ชอบคนเจ้ าเล่ห์เพทุบายที่สดุ

“โอ้ ? พบกันแค่ครัง้ เดียวเจ้ าก็ชอบนางแล้ วหรื อ” ฮูหยินสวี่

รู้สกึ แปลกใจ หาได้ ยากที่บตุ รสาวจะชอบใครสักคน

เสิ่นซวยพยักหน้ าตอบอีกครัง้ “ท่านแม่ น้ องสี่เป็ นคนฉลาด

ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเลยสักนิด” จากนันนางก็ ้ เล่าเรื่ องที่
เกิดขึ ้นที่เรื อนเฟิ งฮวาให้ มารดาได้ ฟัง “น้ องสี่เป็ นคนใจกว้ าง
เป็ นคนอัธยาศัยดี” ทาให้ เสิ่นซวงประเมินเช่นนี ้ได้ หากได้
ยากมาก
ฮูหยินสวี่เลิกคิ ้ว “แค่ใบชาเพียงเล็กน้ อยก็ซื ้อเจ้ าได้ แล้ วหรื อ”
ฝ่ ายมารดามองบุตรสาวอย่างขบขัน“แม่ละเลยเจ้ าหรื อเลี ้ยงดู
เจ้ าไม่ดีพอ?”

แน่วา่ คาพูดสุดท้ ายเต็มไปด้ วยความหยอกเย้ า สินเดิมของฮู

หยินสวี่มีมากมาย อีกทังยั ้ งเก่งเรื่ องการค้ า ในมือของนางไม่
ขาดแคลนเงินทอง ดังนันการกิ ้ นอยู่ของบุตรสาวจึงประณีต
พิถีพิถนั ที่สดุ เสิ่นซวงเป็ นบุตรสาวคนสุดท้ อง ฮูหยินสวี่จงึ รัก
นางมากกว่าบุตรคนอื่นๆ ทุกปี แค่เครื่ องประดับก็จดั เตรี ยมให้
สิบกว่าชุด

“ท่านแม่ ชาเพียงเล็กน้ อยเสียที่ไหนกันเจ้ าคะ กู้จ่จู ื๋อสุน่ ทัง้

ล ้าค่าและหาได้ ยาก น้ องสี่แบ่งให้ ข้าตังหนึ
้ ง่ ตาลึงเชียวนะเจ้ า
คะ” บุตรสาวโต้ แย้ ง “รอท่านพ่อกลับมาแล้ วข้ าจะต้ องข่ม
ท่านให้ ได้ ใครใช้ ให้ ทา่ นขี ้งกเช่นนัน”
้ เสิ่นซวงยังบ่นถึงบิดา
ฮูหยินสวี่จงึ หลุดยิ ้มออกมา ชี ้นิ ้วไปที่หน้ าผากของบุตรสาว
“เจ้ านี่นะ กาลังจะแต่งงานออกเรื อนแล้ วยังทาตัวเป็ นเด็กอีก”

เสิ่นซวงย่นจมูกอย่างขุ่นเคือง “ถึงอย่างไรญาติผ้ พู ี่ก็ไม่มีทาง

รังเกียจข้ า”

ครอบครัวของคูห่ มันของเสิ
้ ่นซวงก็คือตระกูลเดิมของฮู
หยินสวี่ ว่าที่บตุ รเขยเป็ นบุตรชายของลูกพี่ลกู น้ องคนรองที่
เป็ นบุตรชายของลุงใหญ่ เด็กทังสองคนโตมาด้
้ วยกัน เป็ น
คูร่ ักตังแต่
้ วยั เยาว์ ความรักความผูกพันก็ไม่เลว ที่สาคัญที่สดุ
ก็คือทังสองคนรั
้ กการอ่านหนังสือและรักการดื่มชาเหมือนกัน
พูดคุยกันถูกคอ
ฮูหยินสวี่คิดแล้ วก็เห็นจริ งดังนัน้ หรงเกอเอ๋อร์ มีนิสยั เอื ้ออาทร
ที่สดุ ฮูหยินพอใจกับงานมงคลครัง้ นี ้มาก เดิมทีนางก็สนิท
สนมกับพี่สะใภ้ ใหญ่ ได้ ผ้ ทู ี่มีฐานะเป็ นป้ามาเป็ นแม่สามี
จะต้ องมารังแกบุตรสาของตนแน่ หรงเกอเอ๋อร์ ก็เป็ นคนที่ตน
เห็นมาตังแต่
้ เล็ก นิสยั ก็ดีเหมาะสมกับบุตรสาวที่สดุ แล้ ว

บุตรสาวของตนเป็ นคนฉลาด เพียงแต่รักความถูกต้ องมากไป

หน่อย ผิดพลังไปสั้ กนิดก็ไม่ได้ ไม่เหมาะที่จะแต่งเป็ นภรรยา
ใหญ่ที่ต้องอยู่ร่วมกับอนุภรรยาคนอื่นๆ แต่งกับคนที่มีฐานะ
เป็ นบุตรชายคนรองดีที่สดุ แล้ ว ได้ มีชีวิตที่อิสระ ฮูหยินสวี่
ไม่ใช่คนที่ม่งุ หวังในอานาจ เพียงแต่นางหวังว่าบุตรสาวจะมี
ชีวิตที่ดี
“เวยเจี่ยเอ๋อร์ เป็ นคนฉลาด เจ้ าก็ไปมาหาสูก่ บั นางมากๆ หาก
นางมีเรื่ องอะไร ถ้ าไม่ลาบากเจ้ าก็ช่วยนางสักหน่อย ข้ าดูแล้ ว
เด็กคนนันเป็
้ นคนจิตใจดี”

“ทราบแล้ วเจ้ าค่ะ ท่านแม่” เสิ่นซวงพยักหน้ าอย่างว่าง่าย พิง

ศีรษะกับไหล่ของมารดา ฮูหยินสวี่ลบู ผมของนาง ในใจคิดว่า
อีกแค่สามสี่เดือนบุตรสาวก็จะออกเรื อนแล้ ว ถึงแม้ จะแต่งกับ
ครอบครัวเดิมของนาง แต่นางก็ยงั อาลัยอาวรณ์อยูด่ ี!
บทที่ 83 ท่าทีของแต่ละคน (2)

เสิ่นเซวียนแห่งเรื อนสองเมื่อเข้ าเรื อนมาก็ถกู มารดารัง้ ไว้

“ในมือถือสิ่งใดไว้ หรื อ” แววตาของนางคมกริ บ เห็นบุตรสาว
ถือกล่องในมือไว้ อย่างทะนุถนอม สิ่งที่ไม่ยอมให้ สาวใช้ ถือให้
จะต้ องเป็ นของดีแน่ ดวงตาก็พลันเป็ นประกายขึ ้นมา

เสิ่นเซวียนรู้จกั นิสยั ของมารดาดี เช่นนันจึ

้ งตอบอย่าง
เอือมระอาว่า “เป็ นใบชาที่น้องสี่มอบให้ ข้า”

ฮูหยินจ้ าวเมื่อได้ ยินว่าเป็ นใบชา เช่นนันก็

้ เบ้ ปากทันที พูด
อย่างไม่พอใจว่า “เวยเจี่ยเอ๋อร์ ช่างตระหนี่เสียจริ ง ให้ ใบชาแก่
เจ้ าเพียงเท่านี ้ เมื่อวานข้ ายังมอบปิ่ นทองแก่นางเลย”
“กู้จ่จู ื๋อสุน่ !”

“อะไรนะ?! เจ้ าพูดว่าอะไร กู้อะไร” ฮูหยินจ้ าวไม่สนใจจะฟั ง

ไม่ร้ ูวา่ บุตรสาวกาลังพูดอะไร

เสิ่นเซวียนถอนหายใจ เหตุใดท่านแม่ของคนอื่นจึงมีกิริยา
สง่างาม ในขณะที่มารดาของนางกลับชื่นชอบเงินทองเพียงนี ้
เล่า ชื่นชอบเงินทองไม่ใช่เรื่ องที่ผิด แต่อย่าได้ พดู ถึงแต่เรื่ อง
เงินตังแต่
้ เช้ าจรดค่าได้ หรื อไม่!

“ข้ าบอกว่าชาที่น้องสี่ให้ ข้าคือชากู้จ่จู ื๋อสุน่ ใบชาชนิดนี ้หาได้

ยาก มีคา่ กว่าเงินทองของท่านมาก”

“จริ งหรื อ?” ถึงแม้ ฮหู ยินจ้ าวไม่มีความรู้ แต่วา่ ตระกูลเดิมของ

นางก็ทาการค้ า สาหรับกู้จ่จู ื๋อสุน่ นางพอจะรู้จกั “ใบชานี ้เป็ น
ของล ้าค่า หลานเวยได้ มาจากที่ใด” ในชัว่ อึดใจต่อมานางก็
ถามถึงประเด็นสาคัญ

“ท่านปู่ มอบให้ นาง” เสิ่นเซวียนตอบอย่างไม่ใส่ใจ

ฝ่ ายมารดาเมื่อได้ ยินว่าท่านโหวมอบให้ นาง ในใจก็ไม่ร้ ูสกึ ดี

ใจ ทังที
้ ่เป็ นหลานเหมือนกัน เหตุใดถึงลาเอียงเช่นนี ้
ความคิดนี ้ก่อตัวขึ ้นในใจของนาง “เซวียนเจี่ยเอ๋อร์ เจ้ าต้ อง
ไปมาหาสูก่ บั เวยเจี่ยเอ๋อร์ มากๆ ไม่แน่ว่านางอาจจะยังมีของ
ดีๆ อีกมากที่ทา่ นปู่ ของเจ้ ามอบให้ หากเจ้ าสนิทสนมกับนาง
จะต้ องพลอยได้ ผลประโยชน์ไปด้ วย”

เสิ่นเซวียนกาลังจะพยักหน้ าก็พลันได้ ยินแผนการของมารดา

หญิงสาวพลันรู้สกึ ขุ่นเคืองขึ ้นมา “ท่านแม่ ท่านพักผ่อนมากๆ
ลูกยังมีกระเป๋ าเงินที่ยงั ทาไม่เสร็ จ ขอตัวก่อนเจ้ าค่ะ”
ไม่รอให้ มารดาตอบรับสิง่ ใด นางก็พาสาวใช้ กลับเรื อนทันที
ทิ ้งให้ ฮหู ยินจ้ าวกระทืบเท้ าหัวฟั ดหัวเหวี่ยง “เจ้ าเด็กน่าชังคน
นี ้ นับวันยิ่งไม่เชื่อฟั ง ข้ าทาไปไม่ใช่เพราะหวังดีกบั เจ้ าหรื อ
แต่ละคนต่างก็รังเกียจผ้ าขี ้ริ ว้ ห่อทองของข้ า หากไม่ทาตัวเป็ น
ผ้ าขี ้ริ ว้ ห่อทอง พวกเจ้ าจะกินจะดื่มอะไร"

แม่นมคนสนิทจึงขยับเข้ าไปปลอบใจ “คุณหนูยงั เล็ก รอเมื่อ

โตกว่านี ้คุณหนูจะต้ องเข้ าใจถึงความลาบากของฮูหยินเจ้ า
ค่ะ”

ฮูหยินจ้ าวยังคงขุ่นเคือง แต่ในใจกลับมีความคิดบางอย่าง

วันนี ้ปิ งเจี่ยเอ๋อร์ ก็ไปที่เรื อนเฟิ งฮวาจะต้ องได้ ก้ จู ่จู ื๋อสุน่ กลับ
มาด้ วยแน่ ก็แค่ลกู สาวนอกสมรสคูค่ วรอะไรจึงได้ ดื่มชาดี
ปานนัน้ เดี๋ยวต้ องไปยึดมา
แน่นอนว่า เมื่อเสิ่นเสวี่ยกลับไปก็บนั ดาลโทสะอย่างฉุนเฉียว
นางกวาดข้ าวของในห้ องลงพื ้น สาวใช้ ทงเรื
ั ้ อนพากันตกใจตัว
สัน่

เสิ่นเยวี่ยเป็ นบุตรนอกสมรส มารดาของนางเป็ นบุตรสาวของ

ซิ่วไฉ่ผ้ ยู ากจน นายท่านสามออกไปท่องเที่ยวจึงรับนางเข้ า
จวน ยกย่องให้ เป็ นอี๋เหนียง นางเป็ นคนสงบเสงี่ยมเจียมตัว
จึงมีบตุ รสาว เสิ่นเยวี่ยแค่คนเดียว

เมื่อเวลาผ่านไป ซิ่วอี๋เหนียง[1]ไม่ได้ มีรูปโฉมเหมือนวันวาน

ความรักความโปรดปรานจึงไม่เหมือนแต่ก่อน บุตรสาวจึง
เป็ นเหตุผลในการมีชีวิตอยู่ของนาง เพราะไม่แย่งชิงกับใคร ฮู
หยินหลิวจึงไม่ระรานนาง
“เยวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ กลับมาแล้ วหรื อ!” ซิ่วอี๋เหนียงกาลังเย็บปั ก
เสื ้อผ้ าให้ บตุ รสาว เมื่อเห็นนางกลับมาก็รีบกวักมือเรี ยก “มา
ลองดู นี่เป็ นแบบใหญ่ที่กาลังนิยมในปี นี ้ เยวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ สวม
แล้ วจะต้ องสวยมากแน่ๆ” สีหน้ าเต็มไปด้ วยความรักใคร่

ซิ่วอี๋เหนียงรู้วา่ บุตรสาวเป็ นคนรักสวยรักงาม แต่ตนเองเป็ น

แค่อนุภรรยาทังยั ้ งไม่เป็ นที่โปรดปราน ในมือก็ไม่ได้ มีเงินทอง
มากมายจึงอาศัยเขียนบทกวีหาเงินเพิ่มเติม เพื่อนามาใช้ ตดั
เย็บเสื ้อผ้ าออกมาให้ ประณีตที่สดุ

เสิ่นเยวี่ยที่เคยชอบลองเสื ้อผ้ า ในเวลานี ้กลับมีทา่ ทีบดู บึ ้ง

นางมองไปยังกระโปรงในมือของมารดา พื ้นสีฟ้าปั กลาย
ดอกไม้ อย่างประณีต ช่วยขับสีผิวของนาง แต่วา่ วัสดุที่ใช้ เป็ น
แค่ผ้าธรรมดา
นางนึกถึงกระโปรงยาวที่สวมบนตัวพี่สี่ เป็ นผ้ าไหมนุ่ม
คุณภาพดีปักเป็ นรูปดอกหลีฮวา[2]สีครามคู่ เนื ้อผ้ าบางเบา
สวมแล้ วไม่ร้ ูสกึ หนัก ทังสวยและสง่
้ างาม

เมื่อเทียบกันแล้ ว กระโปรงสีฟ้าของนางชุดนี ้ดูหม่นแสงลง

ทันที เด็กสาวเขวี ้ยงกระโปรงทิ ้งอย่างกราดเกรี ย้ ว "สวมอะไร
กัน ไม่สวยสักนิด"

้ ที่เป็ นบุตรสาวร่วมบิดาเดียวกัน พี่สี่มีสทิ ธิ์อะไรถึงได้

ทังๆ
สวมใส่เสื ้อผ้ าดีๆ อีกทังยั
้ งมีเครื่ องเรื อนเหล่านันอี
้ ก สิ่งของ
เครื่ องใช้ ในชีวิตประจาวันเพียงชิ ้นเดียวก็มีคา่ มากกว่าข้ าว
ของทังหมดของนางเสี
้ ยอีก มีสทิ ธิ์อะไร เพราะได้ รับความรัก
จากท่านปู่ หรื อ เมื่อก่อนพี่สี่มีความเป็ นอยู่ย่าแย่กว่านางเสีย
อีก
"เยวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ เกิดอะไรขึ ้น" ซิ่วอี๋เหนียงถูกบุตรสาวบันดาล
โทสะใส่ก็ตกอกตกใจขึ ้นมา "หรื อว่าเจ้ าถูกพี่ห้าของเจ้ ารังแก
มาอีกแล้ ว เยวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ แม่เคยสอนเจ้ าแล้ ว คุณหนูห้าเป็ น
บุตรสาวในสมรส เจ้ าจะแข่งขันกับนางไม่ได้ งานมงคลของ
เจ้ ายังอยู่ในมือฮูหยิน อดทนไว้ เดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ ว เด็กดี เชื่อ
แม่นะ เดี๋ยวคืนนี ้แม่จะทาของอร่อยให้ เจ้ ากิน"

ความยากลาบากของซิ่วอี๋เหนียง เสิ่นเยวี่ยไม่เคยสัมผัส นาง

จึงระเบิดโทสะออกมาในทันที "อดทนๆ นอกจากสอนให้ ข้า
อดทนแล้ ว ท่านยังมีประโยชน์อะไรอีก! นี่ก็กลัว นัน่ ก็กลัว
ทังหมดเป็
้ นเพราะท่าน ทังหมดเป็
้ นเพราะท่าน! หากท่านรู้จกั
แย่งชิงความรักของท่านพ่อมา ข้ าจะมีชีวิตที่ทกุ ข์ยากเช่นนี ้
หรื อ เทียบพี่ห้าไม่ได้ ข้ ายังพอรับได้ แต่เวลานี ้แม้ แต่พี่สี่ข้าก็
เทียบนางไม่ได้ ทังหมดเป็
้ นเพราะท่าน ทังหมดเป็
้ นเพราะ
ท่าน!"
เสิ่นเยวี่ยตะคอกเสียงกร้ าว วิ่งกลับห้ องของตัวเองด้ วยน ้าตา
นอง

"เยวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ !" เสียงของซิ่วอี๋เหนียงตีบตันอยูใ่ นลาคอ นาง

นิ่งมองไปยังทิศทางที่บตุ รสาววิ่งหายไป หยาดน ้าตาหลัง่ ริ น
ลงมาเป็ นสายราวกับสายน ้า "เยวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ โกรธข้ า นางโกรธ
ที่ข้าไม่มีประโยชน์"

ยังมีอะไรที่เจ็บปวดมากกว่าถูกบุตรสาวในไส้ รังเกียจ
เดียดฉันท์อีกหรื อ

ซี่หลิ่ว สาวใช้ คนสนิทรี บปลอบโยน "อี๋เหนียงอย่าร้ องไห้ นะ

เจ้ าคะ ระวังจะปวดตา คุณหนูแปดยังเล็ก ผ่านไปอีกสองปี ก็
จะเข้ าใจถึงความลาบากของอี๋เหนียงเจ้ าค่ะ"
ซี่หลิ่วรับใช้ ข้างกายซิ่วอี๋เหนียงมาห้ าหกปี แล้ ว ความสัมพันธ์
ระหว่างนายบ่าวแน่นแฟ้น เวลานี ้นางนึกตาหนิเสิ่นเยวี่ยอยู่
ในใจ ...คุณหนูแปดช่างไม่ร้ ูเรื่ องรู้ราว เงินเดือนของอี๋เหนียงก็
ให้ นางใช้ แล้ ว หลายปี แล้ วที่นางไม่ได้ ทาชุดใหม่ให้ ตวั เอง มี
ของอะไรดีหน่อยก็เก็บไว้ ให้ บตุ รสาวหมด มาตอนนี ้ คุณหนู
แปดยังรังเกียจอี๋เหนียงว่าไม่มีประโยชน์ คิดว่าเรื อนหลังแห่ง
นี ้อยู่สขุ สบายนักหรื อ อี๋เหนียงไม่มีที่พงึ่ หากไม่สงบเสงี่ยม
เจียมตัว ด้ วยนิสยั ของฮูหยิน เกรงว่าแม้ แต่ชีวิตก็รักษาไว้
ไม่ได้

"ความคิดของเยวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ ไม่ดีเลย อาจจะเกิดเรื่ อง" เพราะ

อย่างนี ้ ซิ่วอี๋เหนียงจึงอดไม่ได้ ที่จะเป็ นห่วงบุตรสาว ใบหน้ า
ของนางเต็มไปด้ วยความเศร้ าหมอง ในใจมีแต่ความกังวล!
[1] ซิ่วอี๋เหนียง (秀姨娘) หมายถึงอนุภรรยาแซ่ซิ่ว
[2] ดอกหลีฮวา ดอกแพร์
บทที่ 84 กินข้ าวยังให้ ผ้ ใู หญ่รอ

แม่นมกู้ไม่รอให้ จดั การเรื อนของเสิ่นเวยเรี ยบร้ อย วัน

ต่อมาเมื่อไปที่เรื อนของนายน้ อยห้ ากลับมาก็ตดั สินใจเก็บ
ข้ าวเก็บของย้ ายไปทันที

ที่แท้ เป็ นเพราะแม่นมกู้ไม่วางใจจึงไปเยี่ยมที่เรื อนของชาย

หนุ่ม แต่แค่พริ บตาเดียวก็แทบจะลมจับ นายน้ อยห้ าที่
บาดเจ็บที่ศีรษะกาลังกินดื่มอยู่ในห้ องอย่างสุขสาราญ บน
โต๊ ะมีทงปลาทั
ั้ งเนื
้ ้อ ทังยั
้ งมีอาหารทะเลอีกสามสี่อย่าง

ท่านหมอหลิ่วสัง่ ไว้ แล้ ว ในระยะนี ้ต้ องกินอาหารอ่อนๆ สิ่งที่

ต้ องระวังมากที่สดุ ก็คืออาหารที่มีเนื ้อสัตว์และอาหารรสเผ็ด
กินอาหารธาตุร้อนจะทาให้ บาดแผลสมานตัวได้ ยาก และ
อาจทาให้ เกิดรอย
บ่าวรับใช้ ข้างกายนายน้ อยห้ ายังพูดปาวๆ ว่านายน้ อยห้ า
ได้ รับบาดเจ็บ ต้ องบารุงมากๆ

สวรรค์ หากปล่อยให้ บารุงอย่างนี ้ต่อไป อาการบาดเจ็บของ

นายน้ อยอย่าหวังว่าจะหายดี แม่นมกู้จงึ ตัดสินใจในทันที
ไม่ได้ นางรับตัดสินใจจะย้ ายมาจับตามองชายหนุ่ม
ไม่อย่างนันจะวางใจได้
้ อย่างไร

คล้ อยหลังแม่นมกู้ สาวใช้ ใหญ่คนสนิทของฮูหยินหลิวก็มาที่

เรื อนเฟิ งฮวา

“ตายจริ ง ลมอะไรหอบพี่สาวมา เชิญเข้ ามาด้ านในก่อนเจ้ า

ค่ะ” หลีฮวาออกไปต้ อนรับอย่างเป็ นกันเอง
คนผู้นนคลี
ั ้ ่ยิ ้ม “มิน่าเล่า ต่างพูดกันว่าสาวใช้ ข้างกายคุณหนู
สี่งดงามโดดเด่นมาก วันนี ้ได้ พบน้ องหลีฮวา ข้ าเชื่อแล้ ว” นาง
กวาดตามองหญิงสาว แววตาเต็มไปด้ วยความสนอกสนใจ

“มีพี่สาวที่งดงามปานนี ้ เมื่อเทียบกันแล้ ว น้ องสาวก็เป็ นแค่

หญิงบ้ านนอกเท่านัน” ้ หลีฮวาทักทายอีกฝ่ ายอย่างเชี่ยวชาญ
“จริ งสิ พี่สาวมีงานยุ่งปานนัน้ เหตุใดวันนี ้จึงมีเวลามาเยือน
เรื อนเฟิ งฮวาของพวกเราได้ เล่า”

แววตาหงซิ่วเป็ นประกายเล็กน้ อย หลีฮวาคนนี ้หลักแหลม

จริ งๆ “ไม่ปิดบังน้ องสาว ข้ าน่ะ วันนี ้มาแจ้ งคาพูดของฮูหยิน
แก่คณ ุ หนูสี่”

พูดพลางก็เข้ าไปในห้ อง “บ่าวคารวะคุณหนูสี่ บ่าวมาแจ้ ง

คาพูดของฮูหยินเจ้ าค่ะ วันนี ้เชิญคุณหนูสี่ไปทานอาหารค่าที่
เรื อนของฮูหยินเจ้ าค่ะ” ถึงแม้ วา่ ไม่ใช่ครัง้ แรกที่พบคุณหนูสี่
ท่านนี ้ แต่นางยังรู้สกึ ว่าบนร่างของอีกฝ่ ายมีความน่าเกรง
ขามบางอย่างที่ทาให้ ผ้ คู นหวาดหวัน่ ทังๆ ้ ที่คณุ หนูสี่แค่เอน
กายพิงกับเก้ าอี ้อย่างผ่อนคลาย แต่นางก็ยงั ไม่กล้ าเงยหน้ า
มอง

“รู้แล้ ว ฝากขอบคุณฮูหยินแทนข้ าด้ วย ข้ าจะต้ องไปถึงตรง

เวลาแน่นอน” สายตาของเสิ่นเวยไม่ได้ เงยขึ ้นมาจากหนังสือ
ในมือแม้ แต่น้อย “หลีฮวา เจ้ าเชิญพี่สาวของเจ้ าดื่มชาที่เรื อน
ของพวกเราก่อนเถอะ” สายตายังคงจดจ่ออยูก่ บั สิ่งเดิม

หงซิ่วกลับไม่ได้ ร้ ูสกึ ว่าตนเองถูกละเลยเลยสักนิด ราวกับว่า

มันสมควรเป็ นเช่นนี ้อยู่แล้ ว “ขอบคุณคุณหนูสี่ที่มอบชาให้
แต่บา่ วคงไม่ดื่มแล้ ว ฮูหยินกาลังรอบ่าวกลับไปอยู่เจ้ าค่ะ”
“เช่นนันก็
้ ได้ หลีฮวาเจ้ าส่งนางกลับไปเถอะ อ้ อ แบ่งผ้ าที่พวก
เรานากลับมาด้ วยให้ นางสักผืน”

“บ่าวขอบคุณคุณหนูสี่” คารวะเสร็ จก็เดินตามหลีฮวาออกไป

จนถึงตอนนี ้สายตาของเสิ่นเวยก็ยงั จับจ้ องอยู่ที่หนังสือ วันที่

อากาศร้ อนเช่นนี ้ นอกจากอ่านหนังสืออยู่ในห้ อง นางก็ไม่
อยากทาอะไรทังนั้ น้

เพียงไม่นานหลีฮวาก็กลับมา

เสิ่นเวยวางหนังสือลง “ไปแล้ ว?” นางยกมือขึ ้นนวดคลึงดัง้

จมูก
หลีฮวาพยักหน้ ารับ ก่อนจะเดินไปด้ านหลัง มือคูน่ นช่ ั ้ วยบีบ
นวดไหล่ของเสิ่นเวยอย่างเบามือ “ท่านว่าฮูหยินคิดจะทา
อะไรเจ้ าคะ” ทังๆ
้ ที่ไม่ชอบกัน ยังจะเชิญไปกินข้ าวอีก หรื อ
ว่ามีเจตนาร้ ายอะไร หลีฮวารู้สกึ หวัน่ วิตกขึ ้นมาบ้ างแล้ ว

เสิ่นเวยรู้สกึ ว่าน่าขัน ก็แค่กินข้ าวมื ้อหนึง่ เท่านัน้ หลีฮวาเด็ก

คนนี ้ทาราวกับเป็ นเรื่ องคอขาดบาดตาย เสิ่นเวยรู้วา่ หลังจาก
วันที่กลับมาจากไปคารวะผู้อาวุโสที่เรื อนซงเฮ่อ วันนัน้ หลีฮ
วาก็เรี ยกทุกคนที่ติดตามมาจากหมู่บ้านตระกูลเสิ่นมาสัง่
สอนอย่างพร้ อมหน้ า บอกให้ พยายามอดทน หรื อไม่ก็พดู ว่า
ในใจของบ่าวทุกคนที่ติดตามคุณหนูมาล้ วนมีความอดทน

“ก็แค่กินข้ าวมื ้อเดียว เจ้ าไม่ต้องกังวล คืนนี ้ให้ เหอฮวาไปกับ

ข้ า สองวันนี ้เจ้ าเหนื่อยมามากแล้ ว อยูพ่ กั ผ่อนที่เรื อนเถอะ”
 หลีฮวาได้ ยินดังนันก็
้ ร้อนใจขึ ้นมา “ทาเช่นนันได้้ อย่างไรเจ้ า
คะ เหอฮวาเด็กคนนันนิ ้ สยั ใจร้ อนอยู่บ้าง ให้ บา่ วไปกับ
คุณหนูดีกว่าเจ้ าคะ” นางไม่วางใจเลยสักนิด

แต่เสิ่นเวยกลับไม่คิดว่าเป็ นเรื่ องใหญ่อะไร “ก็เพราะนางนิสยั

ใจร้ อนจึงต้ องฝึ กให้ มากๆ หากมีเรื่ องอะไรก็ให้ เจ้ ารับผิดชอบ
แต่เพียงผู้เดียว ต่อให้ ร่างกายหลอมมาจากเหล็กก็คงทนไม่
ไหว”

หลีฮวาคิดแล้ วก็คล้ อยตาม เพียงแต่ยงั ลังเลอยู่บ้าง ในตอนที่

คิดจะเอ่ยปากกลับถูกเหอฮวาที่เข้ ามาจากด้ านนอกแย่งพูด
เสียก่อน “ใช่แล้ วๆ พี่หลีฮวา ท่านวางใจเถอะ ข้ าจะต้ อง
ปรนนิบตั ิคณ
ุ หนูอย่างดีแน่นอน”
เมื่ออีกฝ่ ายกล่าวออกมาเช่นนี ้แล้ ว หลีฮวาก็ไม่อาจคัดค้ าน
ต่อไปได้ อีก “เช่นนันก็
้ ได้ คืนนี ้เจ้ าหัวไวสักหน่อย นัน่ เป็ นเรื อน
ของฮูหยิน ถึงแม้ ไม่ได้ อยู่ซงึ่ หน้ า แต่เจ้ าจะละเลยกฎระเบียบ
ไม่ได้ ” นางกาชับอย่างไม่วางใจ

เหอฮวาจับแขนอีกฝ่ าย เชิดหน้ าขึ ้นอย่างมัน่ ใจ “กิริยาของข้ า

ท่านยังไม่วางใจอีกหรื อ แม่นมกู้ชมว่าข้ าเรี ยนรู้ได้ ดีเชียวนะ”

หลีฮวาคิดแล้ วก็เห็นจริ งดังนันจึ

้ งวางใจลงครึ่งหนึง่ ยื่นมือ
ออกไปจิ ้มที่หน้ าผากของอีกฝ่ าย “แค่นี ้ก็ทาได้ ใจ”

เหอฮวาแย้ มยิ ้มออดอ้ อน “ตอนนี ้อยู่เบื ้องหน้ าท่านกับคุณหนู

ไม่ใช่หรื อ”
มุมปากของเสิ่นเวยแต้ มรอยยิ ้มอ่อนโยน มองหญิงสาวทัง้
สองโต้ เถียงกันไปมา นางคิดว่าวันเวลาเช่นนี ้ช่างดีจริ งๆ

ยังไม่ถงึ ยามเซิน เสิ่นเวยก็พาเหอฮวามายังเรื อนของหฮู

หยินหลิว คนที่ออกมาต้ อนรับก็คือหงเซียง สาวใช้ ข้างกายฮู
หยินหลิวอีกคนหนึง่ “คุณหนูสี่มาแล้ ว นายท่านกับฮูหยิน
กาลังรออยู่เจ้ าค่ะ”

เสิ่นเวยนึกขบขันอยู่ภายในใจ พลางตามหงเซียงเข้ ามาใน

เรื อน เพิ่งจะเข้ าไปฮูหยินหลิวผู้เป็ นแม่เลี ้ยงก็กล่าวทักทาย
อย่างอบอุน่ “เวยเจี่ยเอ๋อร์ มาแล้ วหรื อ รี บนัง่ เร็ ว อาหารยกมา
สักครู่แล้ ว” ท่าทีราวกับโล่งใจอย่างนัน้

แต่นายท่านสามกลับมีสีหน้ าถมึงทึง “เหตุใดจึงมาสายเช่นนี ้”

เวยเจี่ยเอ๋อร์ ช่างไม่ร้ ูมารยาท กินข้ าวยังให้ ผ้ อู าวุโสรอนาง
บทที่ 85 ชัยชนะเล็กๆ

สีหน้ าของเสิ่นเวยแฝงไปด้ วยความแปลกใจ "คารวะท่าน

พ่อและฮูหยิน เอ๋ บอกว่ายามเซินมิใช่หรื อเจ้ าคะ ตอนนี ้ยังไม่
ถึงเวลาเลย หรื อว่าหงซิ่วจะแจ้ งเวลาข้ าผิด หงซิ่วเล่า"

เสิ่นเวยกวาดตามองซ้ ายขวา แต่ไม่เห็นแม้ แต่เงาของสาวใช้ ผ้ ู

นัน้ หึ คิดจะสาดโคลนใส่นางหรื อ ไม่มีทางเสียหรอก อย่า
แม้ แต่จะหวัง

นายท่านสามจึงหันไปมองฮูหยินหลิว สีหน้ าของนางปรากฏ

อารมณ์บางอย่างวาบผ่านไป ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยรอยยิ ้ม
อ่อนโยน "ไม่อาจโทษเวยเจี่ยเอ๋อร์ บางทีเด็กคนนันอาจจะไป
้
แจ้ งเวลาผิด มาๆ มา อาหารจะเย็นหมดแล้ ว รี บนัง่ เถอะ"
เสิ่นเวยมองเหตุการณ์ตรงหน้ าก่อนจะยิ ้มออกมา ที่โต๊ ะ
อาหาร ท่านพ่อของนางนัง่ ที่หวั โต๊ ะ ฮูหยินหลิวนัง่ ทาง
ด้ านซ้ ายของเขา เสิ่นเสวี่ยนัง่ ทางด้ านขวา เสิน่ อี ้นัง่ ถัดจากฮู
หยินหลิว เหลือที่นงั่ ที่ต่าต้ อยที่สดุ ที่ยงั ว่างอยู่ นี่จะให้ นงั่
ตรงไหน และเสิน่ เจวี๋ยน้ องชายของนางก็ไม่ได้ อยู่ร่วมโต๊ ะด้ วย
บอกว่าจะกินข้ าวพร้ อมหน้ าพร้ อมตากันทังครอบครั ้ วไม่ใช่
หรื อ

พอเห็นเสิ่นเวยไม่ยอมขยับ นายท่านสามก็เริ่ มโมโหขึ ้นมา

"ยังไม่นงั่ กินข้ าวอีก ยังรออะไรอีก"

เสิ่นเวยจึงตอบด้ วยเสียงอ่อนโยนว่า "ลูกแค่ร้ ูสกึ แปลกใจว่า

เหตุใดเสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ กบั อี ้เกอเอ๋อร์ ตา่ งก็อยู่ที่นี่ เหตุใดเจวี๋ย
เกอเอ๋อร์ กลับไม่อยู่ หรื อว่าเขาทาสิ่งใดผิดไป"
นายท่านสามมองแล้ วเห็นจริ งดังนัน้ เขาไม่ได้ สงั เกตสักนิดว่า
เจวี๋ยเกอเอ๋อร์ ไม่ได้ อยูด่ ้ วย แต่ไหนแต่ไรมาคนที่กินข้ าวกับ
เขามีแค่เสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ กบั อี ้เกอเอ๋อร์ เท่านัน้ เวลานี ้เมื่อถูก
บุตรสาวคนโตถามขึ ้นเขาจึงพบว่าหลายปี แล้ วที่ไม่ได้ กินข้ าว
กับเจวี๋ยเกอเอ๋อร์ สีหน้ าเผยความกระอักกระอ่วนขึ ้นมา

ฮูหยินหลิวเห็นดังนันจึ ้ งรี บเอ่ยว่า "เวยเจี่ยเอ๋อร์ ปรักปราท่านพี่

แล้ ว ข้ าไม่ให้ เจวี๋ยเกอเอ๋อร์ มาเอง ศีรษะของเขามีแผล
เดินเหินไม่คอ่ ยสะดวกนัก รอเขาหายดีแล้ ว พวกเราคอยกิน
ข้ าวพร้ อมกันทังครอบครั
้ ว"

คาพูดนี ้กล่าวอย่างสมเหตุสมผล ไม่เพียงช่วยรักษาหน้ าของ

นายท่านสาม ทังยั้ งแสดงความอาทรของนางออกมาเช่นกัน
 แต่เสิ่นเวยยังไม่นงั่ ลง นางมองไปยังบิดาก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า
"วันนี ้ลูกอ่านหนังสือ อ่านถึงท่อนหนึง่ ที่เป็ นบทสนทนา
ของจื่อลู่ กล่าวว่า...การไม่รับราชการเป็ นสิ่งที่ผิด ในเมื่อธรรม
เนียมที่ผ้ นู ้ อยต้ องเคารพผู้อาวุโสมิอาจละเลย ธรรมเนียม
ระหว่างผู้ปกครองและข้ าแผ่นดินจะละเว้ นได้ หรื อ...ลูกไม่
เข้ าใจความหมายของมัน หวังว่าท่านพ่อจะช่วยชี ้แนะ"

นายท่านสามเป็ นบัณฑิต ถึงแม้ จะกาเนิดในตระกูลแม่ทพั

แต่เขาก็ชอบอ่านหนังสือมาตังแค่ ้ เล็ก ทังยั
้ งเคยสอบคัดเลือก
ขุนนางจนได้ เป็ นจิ ้นซื่อ เห็นบุตรสาวขอคาชี ้แนะจากตนเอง
ทังยั
้ งสามารถท่องเนื ้อหาส่วนหนึง่ ในตาราหลุนอวี่ได้ สีหน้ า
ของเขาจึงเผยความชื่นชมออกมา

"เวยเจี่ยเอ๋อร์ ชอบอ่านหนังสือเป็ นเรื่ องที่ดี รู้หรื อไม่วา่ คาพูด

ท่อนนี ้ปรากฏในตาราใด" เขาแสดงท่าทีเป็ นกันเอง
"ทราบเจ้ าค่ะ มาจากตาราหลุนอวี่”

นายท่านสามพยักหน้ ารับ "ใช่แล้ ว คาพูดท่อนนี ้มาจากตารา

หลุนอวี่เวยจื่อ เป็ นโต้ เถียงกันระหว่างลูจ่ ื่อกับสวี่โหยวว่า
จาเป็ นรับราชการหรื อไม่ กล่าวไว้ วา่ ...การไม่รับราชการเป็ น
สิ่งที่ผิด ในเมื่อธรรมเนียมที่ผ้ นู ้ อยต้ องเคารพผู้อาวุโสมิอาจ
ละเลย ธรรมเนียมระหว่างผู้ปกครองและข้ าแผ่นดินจะละเว้ น
ได้ หรื อ ต้ องการรักษาความบริ สทุ ธิ์สว่ นตน แต่ปล่อยให้ เกิด
ความวุน่ วายแก่สว่ นรวม ปั ญญาชนรับราชการ เพื่อผดุง
คุณธรรม การใดมิสมควรประพฤติ ย่อมรู้อยูแ่ ก่ใจ..." เขาท่อง
ออกมาอย่างไหลลื่น อ่านต่อที่โนเวลลัค๊ กี ้ดอทคอม

เห็นบุตรสาวฟั งอย่างตังใจ
้ สีหน้ าของเขาเผยความพอใจ
ออกมาอย่างไม่ร้ ูตวั "ความหมายก็คือไม่รับราชการเป็ นเรื่ อง
ไม่สมควร ธรรมเนียมปฏิบตั ิระหว่างผู้น้อยและผู้อาวุโสละ
เว้ นไม่ได้ แม้ แต่อย่างเดียว เช่นนี ้แล้ วธรรมเนียมปฏิบตั ิ
ระหว่างผู้ปกครองและข้ าราชบริ พารจะละเว้ นได้ หรื อ คนคน
หนึง่ คิดอยากรักษาความบริ สทุ ธิ์แก่ตนเอง แต่ทาให้ เกิดความ
วุน่ วายแก่สว่ นรวม ปั ญญาชนรับราชการเพื่อดารงไว้ ซงึ่
คุณธรรม"

"เวยเจี่ยเอ๋อร์ เข้ าใจหรื อไม่" นายท่านสามเอ่ยถาม

เสิ่นเสวี่ยที่นงั่ อยู่ข้างๆ ย่นปากอย่างไม่พอใจ ออดอ้ อนว่า

"ท่านพ่อ ลูกหิวจะตายอยู่แล้ ว"

เสิ่นเวยตอบคาบิดาเสียงใส "ท่านพ่อ ลูกเข้ าใจแล้ วเจ้ าค่ะ"

ก่อนจะสาวเท้ าไปหาเสิ่นเสวี่ย บอกอย่างอ่อนโยนว่า "น้ องห้ า
ช่วยสละที่นงั่ ตรงนี ้ให้ พี่เถอะ"
ได้ ยินดังนัน้ ฮูหยินหลิวก็สงั หรณ์ใจไม่ดีขึ ้นมา ยังไม่ทนั
ใคร่ครวญสิ่งใดก็ได้ ยินเสียงของบุตรสาวตัวเองดังขึ ้น "ท่านพี่
มาช้ าที่สดุ ก็ต้องนัง่ เก้ าอี ้ที่เหลือสิเจ้ าคะ"

เสิ่นเวยคลี่ยิ ้ม แววตาสดใสวาววาบ "น้ องสาวไม่ได้ ยินที่ทา่ น

พ่อกล่าวหรื อ ธรรมเนียมที่ผ้ นู ้ อยต้ องเคารพผู้อาวุโสมิอาจ
ละเลย พี่สาวเป็ นผู้ใหญ่ น้ องสาวเป็ นผู้น้อย พี่สาวสมควรได้
นัง่ ตรงนี ้ ถึงแม้ พวกเราจะเป็ นตระกูลแม่ทพั แต่ไม่อาจไม่
เคารพกฎระเบียบได้ ท่านพ่อ ท่านคิดว่าลูกกล่าวถูกต้ อง
หรื อไม่เจ้ าคะ"

นายท่านสามคลี่ยิ ้มชื่นชม พร้ อมพยักหน้ าตอบ "เวยเจี่ยเอ๋

อร์ กล่าวถูกต้ องแล้ ว พวกเราจงอูโ่ หวก็เป็ นครอบครัวที่มี
กฎระเบียบ เสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ ยกที่นงั่ ให้ พี่สาวของเจ้ าเถอะ"
เสิ่นเสวี่ยจะยอมยกให้ ได้ อย่างไร "นัง่ ตรงไหนก็เหมือนกัน
ไม่ใช่หรื อ ท่านพี่ น้ องอยากนัง่ ข้ างๆ ท่านพ่อ ท่านก็ยอมให้
น้ องสมหวังสักครัง้ เถอะเจ้ าค่ะ" นางแสดงท่าทีไร้ เดียงสา

เสิ่นเวยไม่แยแส เอ่ยอย่างอ่อนโยนแต่หนักแน่น "กฎระเบียบ

จะละเลยไม่ได้ รบกวนน้ องสาวเปลี่ยนที่นงั่ ด้ วย”

นายท่านสามก็มองเสิ่นเสวี่ยอย่างไม่เห็นด้ วย หญิงสาวจึง
กราดเกรี ย้ วขึ ้นมา นางถลึงตาใส่เสิ่นเวย ดวงตาดุดนั ราวกับ
จะพ่นไฟออกมาได้ คาพูดร้ ายกาจกาลังจะพูดออกจากปากก็
ถูกฮูหยินหลิวปรามไว้ เสียก่อน "เสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ อย่าดื ้อ ยังไม่
รี บยกที่นงั่ ให้ พี่สาวของเจ้ าอีก เจ้ านี่จริ งๆ เลย โตขนาดนี ้แล้ ว
ยังชอบออดอ้ อนท่านพ่ออีก ไม่กลัวคนอื่นจะหัวเราะหรื อ" พูด
พลางก็ถลึงตาให้ บตุ รสาวตาแทบถลน
เมื่อมารดากล่าวออกมาเช่นนัน้ กริ ยาของเสิ่นเสวี่ยก็
เปลี่ยนเป็ นว่าง่ายในทันที นายท่านสามนึกขึ ้นได้ วา่ บุตรสาว
คนนี ้ชอบออดอ้ อนตนเองมาตังแต่้ เล็ก เมื่อครู่แค่อยากนัง่ ข้ าง
ตนเท่านัน้ สายตาที่ใช้ มองบุตรสาวคนรองจึงพลันอ่อนโยน
ขึ ้น

เสิ่นเสวี่ยเห็นดังนันจ
้ าต้ องยอมลุกขึ ้นและเปลี่ยนไปนัง่ ใน
ตาแหน่งสุดท้ าย มุมปากของเสิ่นเวยยกขึ ้น หญิงสาวนัง่ ลง
ด้ วยท่วงท่าสง่างาม "ขอบคุณน้ องสาว"

อาหารมื ้อนี ้ สองแม่ลกู หลิวกลับไม่มีความอยากอาหาร นึก

เสียใจที่เชิญนางแพศยาคนนี ้มาหยามหน้ าตัวเองถึงที่ เดิมที
คิดจะแสดงความใจกว้ างของตัวเองต่อหน้ าสามี ผลสุดท้ าย
กลับต้ องโมโหเสียเอง
ในขณะที่เสิ่นเวยกินอาหารอย่างเอร็ ดอร่อย อย่างอื่นยังพอว่า
แต่อาหารในเรื อนของฮูหยินหลิวรสชาติไม่เลวจริ งๆ เสิ่นเวย
กับเหอฮวา นายบ่าวคูน่ ี ้ร่วมมือกันอย่างดี เสิ่นเวยแค่กวาด
ตาเพียงเล็กน้ อย ตะเกียบของเหอฮวาก็ยื่นไปทางนัน้ ทังยั ้ ง
เอ่ยปากชี ้ชวนเสียงเบา "ท่านลองชิมอันนี ้ดูเจ้ าค่ะ” ประเดี๋ยว
ก็ “ท่านดื่มน ้าแกงสักหน่อยนะเจ้ าคะ"

เห็นเสิน่ เวยเจริ ญอาหารเพียงนัน้ สองแม่ลกู ก็ยิ่งไม่

อยากอาหาร โดยเฉพาะเสิ่นเสวี่ยที่กินแค่สามสี่คาก็วาง
ตะเกียบแล้ ว ทาให้ นายท่านสามคิดว่านางมีไข้ เสียอีก "เสวี่ย
เจี่ยเอ๋อร์ ต้องเรี ยนรู้จากพี่สาวของเจ้ าให้ มาก กินให้ มากๆ
ร่างกายจะได้ แข็งแรง ดีกว่ากินของบารุงอื่นๆ" เขาขัดหูขดั ตา
เหล่าหญิงสาวชนชันสู ้ งในวังหลวงที่กินอาหารราวกับแมวดม
เป็ นอย่างมาก
เสิ่นเสวี่ยสบกับสายตาสื่อความนัยของเสิ่นเวยก็แทบจะโยน
ตะเกียบทิ ้ง
บทที่ 86 ลมข้ างหมอน

เมื่อล่วงมาถึงตอนค่า นายท่านสาม เสิ่นหงเซวียนเข้ ามา

ในห้ องก็เห็นว่าเห็นฮูหยินหลิวกาลังนัง่ ปาดน ้าตาอยูท่ ี่หวั
เตียง "เป็ นอะไรไปหรื อ" เสิ่นหงเซวียนรู้สกึ แปลกใจ ก่อนหน้ า
นี ้ยังดีๆ อยู่เลยไม่ใช่หรื อ

"ไม่ ไม่มีอะไรเจ้ าค่ะ" ฮูหยินหลิวหันหลังเช็ดน ้าตาอย่างตื่น

ตระหนก ก่อนจะหันมายิ ้มให้ สามี "ไม่มีอะไรจริ งๆ เจ้ าค่ะ
น้ องแค่นกึ สะท้ อนใจขึ ้นมาเท่านัน้ เห็นเวยเจี่ยเอ๋อร์ ก็คิดถึง
เมื่อก่อน เฮ้ อ ดูข้าสิ อายุก็ปนู นี ้แล้ วยังคิดมากอีก ขายหน้ า
ท่านพี่แล้ ว"

เสิ่นหงเซวียนได้ ยินดังนันก็
้ วางใจ เขาทิ ้งตัวลงนัง่ พิงหัวเตียง
ถัดจากฮูหยินหลิว เอ่ยปลงว่า "ใช่แล้ ว แค่พริ บตาเดียวก็ผ่าน
มาหลายปี แล้ ว เวยเจี่ยเอ๋อร์ อายุสิบห้ าปี แล้ ว ข้ าเองก็แก่แล้ ว"
กลายเป็ นท่านพ่อของลูกๆ หลายคนแล้ ว เยวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ ที่อายุ
น้ อยที่สดุ ปี นี ้ก็อายุสิบปี แล้ ว

"ท่านพี่ไม่ได้ แก่สกั หน่อย ปี นี ้ท่านพี่ลว่ งเข้ าสูว่ ยั กลางคน น้ อง

ต่างหากที่แก่แล้ ว" ฮูหยินหลิวพิงศีรษะกับไหล่ของสามี
น ้าเสียงปวดร้ าว

คาพูดนี ้เป็ นความจริ ง เสิ่นหงเซวียนอายุสามสิบแล้ ว บุรุษวัย

นี ้จะมีความสุขมุ และความเยือกเย็นเพิ่มขึ ้น และตัวเขาก็เป็ น
คนชอบอ่านหนังสือ ความสง่างามและอ่อนโยนบนตัวเขายิ่ง
ตราตรึงยากจะลืมเลือน

ในขณะที่สตรี ในวัยเดียวกันนี ้จะแก่ชราลง เมื่อเลยวัยสามสิบ

ก็จะกลายเป็ นสตรี วยั กลางคนแล้ ว หากบารุงดีๆ ก็ยงั คง
ความงามไว้ ได้ แต่ถงึ อย่างไรก็เทียบกับหญิงสาววัยสิบเจ็ด
สิบแปดที่ออ่ นโยนและสดใสไม่ได้

เสิ่นหงเซวียนจึงหลุดยิ ้มออกมา "เจ้ ายังอายุน้อยกว่าข้ าตัง้

สองปี อีกอย่าง เจ้ าแก่ที่ไหนเล่า ดวงหน้ ารูปไข่ มือเรี ยวยัง
เรี ยบเนียนเหมือนเมื่อก่อน" เขาหยอกเย้ า ขยับมือบีบเค้ นบน
ร่างของฮูหยินหลิวอย่างรุ่มร่าม ทาให้ นางร้ องอุทานออกมา
เบาๆ

"ท่านพี่!" นางทาท่ากระเง้ ากระงอด น ้าเสียงอ่อนนุ่ม ดวงตา

หยาดเยิ ้ม ทาให้ เสิ่นหงเซวียนร้ อนรุ่มขึ ้นมา

ฮูหยินหลิวพึงพอใจ ก่อนจะขมวดคิ ้ว เหมือนกับคิดอะไร

ขึ ้นมาได้ จงึ เอ่ยว่า "ท่านพี่ ท่านว่าเวยเจี่ยเอ๋อร์ เกลียดชังในตัว
น้ องใช่ไหมเจ้ าคะ"
 ฝ่ ายสามีพลันนิ่งชะงักไป "เหตุใดจึงเอ่ยเช่นนี ้ หรื อว่าเวยเจี่ย
เอ๋อร์ พดู อะไร" สีหน้ าของเขาเคร่งขรึมขึ ้นมา

ฮูหยินหลิวตอบเสียงเบา "บางทีน้องอาจจะคิดมากเกินไป
แต่วา่ ...." นางลังเลอยู่ชวั่ ครู่ก่อนจะเอ่ยว่า "น้ องมักจะรู้สกึ ว่า
เวยเจี่ยเอ๋อร์ กลับมาครัง้ นี ้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน นางไม่เรี ยก
น้ องว่าแม่แม้ แต่คาเดียว นางจะต้ องโกรธแค้ นน้ องที่สง่ นางไป
รักษาตัวที่บ้านเกิดของบรรพบุรุษเป็ นแน่"

ยิ่งพูดเสียงของฮูหยินก่อนเบาลงเรื่ อยๆ ทังยั้ งสัน่ เครื อเจือ

สะอื ้น "ต้ องโทษน้ อง หากน้ องไม่เชื่อคาพูดของนักบวช บางที
ตอนนันน้้ องควรส่งเสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ ไป"
 เรื่ องเมื่อสามปี ก่อน เสิ่นหงเซวียนก็ทราบเรื่ อง ในคราวนัน้
ไม่ร้ ูเพราะอะไรเวยเจี่ยเอ๋อร์ กบั เสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ มีไข้ สงู ไม่ได้ สติ
ฮูหยินร้ อนรนกระวนกระวายจึงเชิญนักบวชมาทานาย คนผู้
นันบอกว่
้ าเด็กสาวทังสองไปลบหลู
้ ส่ ิ่งชัว่ ร้ ายบางอย่าง หาก
อยากรักษาชีวิตไว้ จะต้ องส่งหนึง่ คนออกไป เสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์
อายุยงั น้ อย จึงส่งเวยเจี่ยเอ๋อร์ ไปพานักที่บ้านเกิดของบรรพ
บุรุษ เรื่ องนี ้เขาก็เห็นด้ วย

"เวยเจี่ยเอ๋อร์ เป็ นเด็กรู้เรื่ องรู้ราว จะต้ องเข้ าใจถึงความ

ยากลาบากของเจ้ าแน่ นางเป็ นพี่ เสียสละให้ น้องถือเป็ นสิ่งที่
สมควร" เสิ่นหงเซวียนเอ่ยปลอบภรรยา

ส่วนเรื่ องที่วา่ เมื่อก่อนเวยเจี่ยเอ๋อร์ เป็ นเช่นนี ้ เขาจาไม่ได้ สกั

นิด ในเวลานันเขาก็ ้ ย่งุ มาก ในหนึง่ ปี จะได้ พบหน้ าบุตรสาว
สักครัง้ เป็ นเรื่ องยากมาก ส่วนคาถามสุดท้ าย เสิ่นหงเซวียน
ใคร่ครวญแล้ วก็เห็นจริ ง เวยเจี่ยเอ๋อร์ เรี ยกเขาว่าท่านพ่อ
เรี ยกฮูหยินหลิวว่าฮูหยิน ให้ ความเคารพ แต่ไม่สนิทสนมด้ วย

“เวยเจี่ยเอ๋อร์ ยงั เล็ก เจ้ าดีกบั นางให้ มาก นางจะต้ องเข้ าใจ
แน่" เป็ นผู้หญิงย่อมต้ องคิดเล็กคิดน้ อยเป็ นธรรมดา แต่ไม่ได้
เป็ นปั ญหาร้ ายแรงอะไร เมื่อเวลาผ่านไป ความโกรธในใจได้
ระบายออกมาก็จะดีขึ ้นเอง เสิ่นหงเซวียนไม่เห็นเป็ นเรื่ อง
ใหญ่สกั นิด

"เรื่ องนี ้ยังต้ องให้ ทา่ นพี่บอกหรื อเจ้ าคะ" ฮูหยินหลิวหลิว่ ตา

มองสามีอย่างกระเง้ ากระงอด "ความจริ งใจที่น้องมีตอ่ เวย
เจี่ยเอ๋อร์ กบั เจวี๋ยเกอเอ๋อร์ ท่านพี่ยงั ไม่ร้ ูอีกหรื อเจ้ าค่ะ น้ อง
บอกได้ อย่างไม่อายเลยว่า แม้ แต่เสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ กบั อี ้เกอเอ๋อร์
ก็เทียบพวกเขาสองคนไม่ได้ แค่น้องคิดว่าพี่หร่วนจากไปเร็ ว
ก็อดไม่ได้ ที่จะสงสารเด็กสองนี ้มากขึ ้น" พูดพลางก็ก้มหน้ า
เช็ดน ้าตา

"เช่นนันแล้
้ วเหตุใดจึงพูดเสียงอ่อนเสียงหวานว่าเป็ นแค่
ภรรยาผู้ต่าต้ อยของข้ าเล่า จริ งสิ เวยเจี่ยเอ๋อร์ ผ่านพิธีปักปิ่ น
มากแล้ ว เรื่ องการแต่งงานก็ควรจะเริ่ มจัดเตรี ยมได้ แล้ ว
ตระกูลเว่ยยังไม่มาเยือนอีกหรื อ" เสิ่นหงเซวียนก็พอใจงาน
มงคลครัง้ นี ้มากเช่นกัน ตระกูลฝ่ ายชายฐานะสูงส่ง เว่ยจิ่นอวี๋
ก็มีสง่าราศี มีชื่อเสียงในเมืองหลวง พึง่ พาอาศัยได้

ฮูหยินหลิวกลับหลุบสายตาแพรวพราวของตนเองลงต่า "ไม่
เจ้ าค่ะ น้ องก็กาลังสงสัย หรื อว่าตระกูลเว่ยไม่ร้ ูวา่ เวยเจี่ยเอ๋
อร์ กลับมาแล้ ว" เงียบไปครู่หนึง่ จึงเอ่ยต่อไปว่า "ท่านพี่วางใจ
พรุ่งนี ้น้ องจะส่งเทียบเชิญไปที่ตระกูลเว่ย แจ้ งข่าวนี ้แก่ฮหู ยิน"
 โดยปกติแล้ วฝ่ ายชายต้ องมาเยือนตระกูลของฝ่ ายหญิง
เช่นนี ้จึงจะแสดงถึงศักดิ์ศรี ของฝ่ ายหญิง แต่เวลานี ้เพื่องาน
มงคลของเวยเจี่ยเอ๋อร์ ฮูหยินหลิวยอมขายหน้ า เป็ นฝ่ าย
ติดต่อหาตระกูลของฝ่ ายชายก่อน เสิ่นหงเซวียนจึงรู้สกึ
ซาบซึ ้งขึ ้นมา จับมือนางกล่าวอย่างซึ ้งใจว่า "ลาบากเจ้ าแล้ ว
ขอบใจฮูหยินแทนเวยเจี่ยเอ๋อร์ ด้วย"

แม่เลี ้ยงนันเป็
้ นยาก แต่หลายปี นี ้ฮูหยินหลิวช่วยเขาปกครอง
เรื อนหลังอย่างอ่อนโยนและมีคณุ ธรรม ทาให้ เขาไม่ต้องกังวล
ลาบากนางแล้ วจริ งๆ

"ที่น้องทาไปไม่ใช่เพื่อญาติผ้ พู ี่หรื อเจ้ าคะ" ฮูหยินหลิวหลิว่ ตา

มองเสิ่นหงเซวียนอย่างเอียงอาย ดวงตาหวานฉ่า คิ ้วตรงสวย
มีเสน่ห์
คาว่าญาติผ้ พู ี่ทาให้ เสิ่นหงเซวียนหวนนึกถึงความทรงจา
สวยงามมากมาย เขายิ ้มร้ าย รัง้ ฮูหยินหลิวเข้ ามาในอ้ อมแขน
เอ่ยอย่างสื่อความนัยว่า "เช่นนันคื ้ นนี ้พี่จะขอบใจน้ องอย่าง
งามเลย"

ม่านคลุมเตียงสัน่ ไหว โบกสะบัดไปมา แสงจันทร์ นอก

หน้ าต่างหลบอยู่ในชันเมฆราวกั
้ บกาลังเขินอาย
บทที่ 87 เสิ่นเวยยิ ้มแล้ ว

เสิ่นเวยกลับมาถึงเรื อนเฟิ งฮวา หลีฮวาก็รีบออกมารับ

ทันที "คุณหนูไม่เป็ นไรใช่ไหมเจ้ าคะ"

เหอฮวาชิงตอบกลับไปว่า "ก็ต้องไม่เป็ นไรสิ พี่หลีฮวา ท่าน

วางใจเถอะ ข้ าปรนนิบตั ิคณ
ุ หนูอย่างดี ใช่ไหมเจ้ าคะ"

เสิ่นเวยยิ ้มพลางพยักหน้ าให้ ก่อนจะเอ่ยคาชมอย่างหาได้

ยาก "ถูกต้ อง วันนี ้เหอฮวาทางานได้ ดี ก้ าวหน้ าขึ ้นมาก พรุ่งนี ้
จะปล่อยให้ เจ้ าพักหนึง่ วัน เจ้ ากลับไปดูน้องๆ เถอะ"

เหอฮวาได้ ยินดังนันก็ ้ ดีใจ "ขอบคุณเจ้ าคะ" ก่อนจะหันไปเล่า

เรื่ องที่เกิดขึ ้นให้ หลีฮวาฟั งอย่างเบิกบาน พร้ อมเลียนแบบ
ท่าทีและน ้าเสียงของเสิ่นเสวี่ยและฮูหยินหลิวให้ อีกฝ่ ายดู ทา
ให้ หลีฮวาหลุดหัวเราะออกมา "เจ้ ามันเหลือเกินจริ งๆ"

เพราะตอนที่พวกนางมาถึงจวน เรื อนเฟิ งฮวาเป็ นแค่เรื อน

ร้ าง ไม่มีบา่ วอยู่เลย หลังจากที่เสิ่นเวยเข้ ามาพัก นางจึงไม่
ต้ องการบ่าวในจวนเลยแม้ แต่คนเดียว ดังนันทั ้ งเรื
้ อนจึงเมีแต่
คนของนางทังหมด ้ ไม่ต้องกังวลว่าสิ่งที่พดู กันจะล่วงรู้ไปถึง
คนนอก

หลีฮวากับเหอฮวาหัวเราะดังลัน่ จนกระทัง่ เห็นเถาฮวา

เดินเข้ ามาอย่างเบื่อหน่าย ไม่พดู อะไรก็หมอบลงที่ขาของเสิ่น
เวย

"เป็ นอะไรไปหรื อ" เสิ่นเวยลูบศีรษะของนาง ในใจรู้สกึ ฉงน

 "คุณหนู เมื่อไหร่พวกเราจะกลับหมู่บ้านตระกูลเสิ่นล่ะเจ้ า
คะ" เถาฮวาซบศีรษะลงบนเข่าของเสิ่นเวย นางชอบให้ มีคน
มาลูบหลังมากๆ นางรู้สกึ ว่าช่วงเวลานี ้ดีที่สดุ สาหรับนาง แต่
ว่านับตังแต่้ กลับมาที่จวนโหวอะไรนี่ คุณหนูไม่มีเวลาพูดกับ
นางเลย และไม่มีเวลาควบคุมนางฝึ กวรยุทธ์ด้วย นางไม่ชอบ
ที่นี่สกั นิด

"เถาฮวาไม่ชอบที่นี่หรื อ" เสิ่นเวยถามเสียงเบา

เถาฮวาตอบ "ไม่ชอบเจ้ าค่ะ ที่นี่ไม่ดีสกั นิด ไม่มีที่ขี่ม้า ไม่มี

ลานฝึ กวรยุทธ์ ทังยั ้ งยุ่งมาก พวกนางต่างบอกว่าข้ าโง่" เถาฮ
วารู้สกึ หดหูเ่ ป็ นอย่างมาก ที่หมู่บ้านตระกูลเสิ่นทุกคนต่าง
ชอบนาง แต่คนที่นี่ตา่ งชี ้มาที่นางและเรี ยกนางว่านางโง่ นาง
เสียใจมาก ทังๆ ้ ที่บอกแล้ วว่านางไม่ได้ โง่เสียหน่อย
ในใจของเสิ่นเวยรู้สกึ เสียใจ ตังแต่
้ นางตื่นขึ ้นมาก็มีเถาฮวา
คอยเคียงข้ างมาตลอด ทังยั ้ งร่วมต่อสู้ไปพร้ อมกับนาง แต่
นางกลับละเลยเถาฮวา ทังๆ ้ ที่ร้ ูวา่ เด็กคนนี ้ไม่เหมือนกับคน
ทัว่ ไป เมื่อได้ ยินคาพูดสุดท้ ายของเถาฮวา ท่าทีของเสิ่นเวยก็
เปลี่ยนไป แววตาที่เคยสงบถูกแทนที่ด้วยพายุโทสะ ทังดุ ้ ดนั
และเย็นชา แม้ แต่บรรยากาศในห้ องก็เหมือนจะเย็นลงด้ วย

หลีฮวากับเถาฮวาสบตากัน เป็ นอีกครัง้ ที่ทาให้ พวกนาง

แน่ใจว่าในใจของคุณหนู เถาฮวาสาคัญจนไม่มีใครสามารถ
แทนที่ได้

"ใครพูดว่าเจ้ าโง่" เสิ่นเวยถามเด็กหญิงอย่างอดทน

เถาฮวาไม่ร้ ูสกึ ถึงความเปลี่ยนแปลงของเสิ่นเวยสักนิด นาง
ยังคงจมอยู่กบั ความเสียใจ "คนในห้ องครัวใหญ่ ข้ าหิวจึงไป
หาของกิน พวกเขาไม่ให้ ทังยั้ งด่าว่าข้ าโง่"

เสิ่นเวยสูดลมหายใจเข้ าลึก มือซ้ ายที่กาแน่นจึงคลายออก

"อย่าไปฟั งพวกเขาพูดเหลวไหล เถาฮวาเป็ นคนฉลาด พวก
เขาต่างหากที่โง่ เถาฮวาอยากกินเนื ้อใช่หรื อไม่ ให้ อาจารย์
โอวหยางออกไปซื ้อเนื ้อให้ เจ้ าที่หอสุรา รับรองว่าจะต้ องอร่อย
กว่าของในห้ องครัวใหญ่แน่นอน"

"จริ งหรื อ" เถาฮวาเงยหน้ าขึ ้นอย่างดีใจ

มุมปากของเสิน่ เวยยกขึ ้น ถึงอย่างไรเถาฮวาที่สดใสร่าเริ งก็

น่ารักกว่า "แน่นอว่าเป็ นเรื่ องจริ ง เคยหลอกเจ้ าเมื่อไหร่กนั
หลีฮวา เจ้ าไปบอกกับอาจารย์โอวหยางที ให้ เขาไปซื ้อขา
หมูน ้าแดงให้ เถาฮวาด้ วยตัวเอง" ก่อนจะหันมารับปากกับ
เด็กหญิงว่า "รออีกไม่กี่วนั ให้ อากาศไม่ร้อนขนาดนี ้แล้ ว จะ
พาเจ้ าออกไปขี่ม้า ตกเที่ยงพวกเราก็ออกไปกินข้ าที่หอสุรา
ข้ างนอก สัง่ ทุกอย่างที่เถาฮวาชอบ”

"คุณหนูทา่ นช่างดีจริ งๆ!" เถาฮวากระโดดขึ ้นมาอย่างดีใจ

ความเสียใจหายไปจนหมด "ข้ าจะไปบอกฉาฮวา นางจะต้ อง
ดีใจแน่ๆ" ไม่รอคาตอบรับใดๆ ร่างเล็กก็วิ่งออกไปทันที

เสิ่นเวยมองตามหลังไปด้ วยรอยยิ ้ม ผ่านไปนานจึงจะละ

สายตากลับมา

"คุณหนู จะอ่านหนังสือหรื อไม่เจ้ าคะ" เหอฮวาเอ่ยถามอย่าง

กล้ าๆ กลัวๆ พวกนางเคยชินกับการอ่านหนังสือก่อนนอน
แล้ ว
 "วันนี ้ไม่อ่านแล้ ว" เสิ่นเวยไม่มีแก่ใจจะอ่านหนังสือ มอง
นาฬิกาทราย ยังไม่ดกึ ไม่ง่วงสักนิด อืม ไปที่เรื อนของเสิ่น
เจวี๋ยสักหน่อยดีกว่า ไปดูแม่นมกู้ จะได้ ถือโอกาสดูเจ้ าเด็กคน
นันไปด้
้ วย

เสิ่นเวยพาเหอฮวากับสุย่ เซียนถือตะเกียงออกจากเรื อน
เฟิ งฮวา เมื่อไปถึงประตูชนที
ั ้ ่สองก็เรี ยกหญิงที่ทาหน้ าที่เฝ้า
ประตู "ป้าเฉิน พวกเราจะไปดูนายน้ อยห้ าที่เรื อนนอก รบกวน
ท่านเปิ ดประตูให้ หน่อย" เหอฮวาส่งถุงเงินไปให้ อย่างเกรงใจ

ป้าเฉินผู้นนถื
ั ้ อตะเกียงหรี่ ตามองเสิ่นเวยกับบ่าว "ตายจริ ง
คุณหนูสี่ไม่ใช่หรื อ บ่าวคราวะคุณหนูสี่"
 ปากพูดว่าคารวะ แต่ร่างกายไม่ยอมขยับ ดวงตาฝ้าฟาง
ของหญิงชราทอประกายแวววาว นางไม่ได้ เข้ าไปรับถุงเงิน
จากมือของเหอฮวา แต่วางสีหน้ าเคร่งขรึม "ฮูหยินกาหนดไว้
ว่า เมื่อถึงเวลาให้ ลงกลอนประตูชนสอง
ั้ คุณหนูสี่ บ่าวต้ องขอ
โทษจริ งๆ หากจะเปิ ดประตูก็ต้องมีคาสัง่ ของฮูหยิน"

นางเหลือบมองเหอฮวากับสุย่ เซียนอย่างมีเลศนัย คิดว่า...

สาวใช้ ของคุณหนูสี่สองคนนี ้งดงามและมีเสน่ห์จริ งๆ คุณหนู
สี่ไม่เอาไหน ขอเพียงตนตังใจช่
้ วยงานฮูหยิน เมื่อถึงเวลานัน้
นางจะขอสาวใช้ เหล่านี ้กับฮูหยิน ขอพวกนางกลับไปเป็ น
ภรรยาให้ ลกู ชาย เขาจะต้ องดีใจมากแน่ เมื่อคิดได้ ดงั นี ้ นางก็
ยืดตัวตรง แสร้ งทาท่าทีเป็ นจริ งเป็ นจัง

เหอฮวาเมื่อถูกรังแกเช่นนี ้ก็คิดจะบันดาลโทสะ แต่สยุ่ เซียนที่

อยู่ด้านหลังชิงลงมือก่อน นางตวัดมือฟาดใส่หน้ าของป้าเฉิน
"ให้ เจ้ าเปิ ดประตูก็จงเปิ ดแต่โดยดี พูดจาเหลวไหลเพื่ออะไร
นางเฒ่าช่างกาเริ บทาตัวเป็ นนายว่าขี ้ข้ าพลอย นายน้ อยหก
เพิ่งจะผ่านประตูนี ้ออกไป เหตุใดเจ้ าจึงไม่บอกกับเขาว่าต้ อง
มีคาสัง่ ของฮูหยิน คิดว่าพวกเรารังแกได้ ง่ายๆ หรื อ เจ้ าไม่เปิ ด
ใช่ไหม เอากุญแจมา ข้ าเปิ ดเอง”

สุย่ เซียนที่อารมณ์ร้อนฉวยโอกาสตอนที่ปา้ เฉินยังตกตะลึง

เพราะถูกตบหน้ าเข้ าไปปลดกุญแจจากสะโพกของนางมา
อย่างง่ายดาย แค่อดึ ใจเดียวก็เปิ ดประตูได้ แล้ ว หลังจากนัน้
หญิงสาวก็ขยับถอยไปด้ านข้ างอย่างนอบน้ อม "เชิญเจ้ าค่ะ"

เสิ่นเวยก้ าวข้ ามธรณีประตูไปโดยไม่แม้ แต่จะชายตาแลหญิง

ผู้นนั ้ สุย่ เซียนเห็นคุณหนูเดินผ่านไปแล้ วจึงโยนกุญแจไปที่
ร่างของป้าเฉิน "คราวหน้ าหัดเบิกตาให้ กว้ าง เห็นพวกเราต้ อง
นอบน้ อมให้ มาก หากอารมณ์ดีจะไม่ถือสาพวกเจ้ า ข้ าไม่ใช่
คนที่จะล่วงเกินได้ ง่ายหรอกนะ" หญิงสาวเชิดหน้ าขึ ้น ชาย
มองอย่างเหนือกว่า

มุมปากของเสิ่นเวยยกขึ ้น หัวเราะอย่างไร้ เสียง

บทที่ 88 ไม่ใช่ปัญหา

ป้าเฉินจับใบหน้ าตัวเอง สีหน้ าตกตะลึงไม่อยากเชื่อ

สาวใช้ ของคุณหนูสี่กล้ าตบนาง สาวใช้ ของคนขี ้ขลาอย่าง

คุณหนูสี่ถงึ ขนาดกล้ าตบหน้ านาง ทังยั
้ งแย่งกุญแจไปเปิ ด
ประตูเอง

ผ่านไปนานราวครึ่งวันป้าเฉินจึงดึงสติกลับมาได้ ความตื่น
ตระหนกค่อยๆ หายไป นางเหลือบมองประตูที่เปิ ดอยู่ แววตา
แข็งกร้ าว

ดีจริ งๆ คุณหนูสี่ ครัง้ นี ้ถือว่าเจ้ ารนหาเรื่ องเอง อย่างโทษว่า

ข้ าแล้ งน ้าใจก็แล้ วกัน นางถีบประตูให้ ปิดก่อนจะหมุนตัวเดิน
ไปทางเรื อนของฮูหยินหลิว
 ระหว่างนางนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่สยุ่ เซียนตบนาง
ในใจก็เคืองแค้ นไม่ยอมคลาย เดิมทีคิดจะขอสาวใช้ เหล่านัน้
จากฮูหยิน แต่เวลานี ้นางเปลี่ยนใจแล้ ว

"นางแพศยาสมควรตาย ให้ เจ้ าเหิมเกริ มไปก่อนเถอะ ดูวา่

เมื่อเจ้ าตกอยูใ่ นกามือของข้ า ข้ าจะจัดการเจ้ าอย่างไร" เวลา
นี ้นางเลือกสุย่ เซียนมาเป็ นสะใภ้ ของนางแล้ ว

สุย่ เซียนเดินตามมา เหอฮวาจึงเอ่ยชมว่า "สุย่ เซียนทาได้ ดี ใน

เมื่อใช้ ไม้ ออ่ นแล้ วไม่ยอมฟั งก็ต้องใช้ ไม้ แข็ง สมควรถูกสัง่
สอนแล้ ว" ดูวา่ ต่อไปยังจะกล้ าดูแคลนพวกเราอีกหรื อไม่

แต่ในใจของสุย่ เซียนรู้สกึ กังวลอยู่บ้าง "คุณหนูเจ้ าคะ ยาย

เฒ่าคนนันจะไปฟ้
้ องฮูหยินหรื อไม่เจ้ าคะ" หากฮูหยินสอบ
สวนขึ ้นมา ถึงแม้ นางไม่ห่วงตัวเอง แต่ก็ไม่อยากทาให้ คณ
ุ หนู
ต้ องเดือดร้ อน

มีสาวใช้ ใหญ่ที่รับใช้ ข้างกายสี่คน เถาฮวาเป็ นหนึง่ ในนัน้ พี่

เยวี่ยจี ้แต่งงานแล้ ว เช่นนี ้ก็จะว่างลงหนึง่ ตาแหน่ง นาง
อยากจะแย่งชิงตาแหน่งนี ้ สาวใช้ ใหญ่ของบุตรในสมรสของ
จวนโหว ต่อไปภายหน้ า แม้ จะถูกปล่อยออกไปหรื อเป็ นคน
ดูแลเรื อนก็จะเป็ นที่นบั หน้ าถือตาอย่างมาก

เท่าที่นางารู้ ในเรื อนมีสาวใช้ หลายคนที่จบั จ้ องตาแหน่งนี ้ ยัง

มีเถาจืออะไรนัน่ ก็หมายตาตาแหน่งนี ้ด้ วย นางไม่ได้ เฉลียว
ฉลาดอย่างพี่หลีฮวา ไม่ได้ เก่งเหมือนพี่เหอฮวา มีแต่ความ
อารมณ์ร้อนไม่ยอมใครเท่านัน้ ถึงอย่างไรข้ างกายคุณหนูก็
จาเป็ นต้ องมีคนร้ ายกาจเช่นนางเอาไว้ บ้างไม่ไหม
เสิ่นเวยเหลือบมองสุย่ เซียน หญิงสาวรู้สกึ เหมือนคุณหนูมอง
ความคิดของตัวเองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง จึงรู้สกึ กระวน
กระวายขึ ้นมา "คุณหนู บ่าวทาให้ คณุ หนูเดือดร้ อนใช่ไหมเจ้ า
คะ" นางเอ่ยปากเสียงแผ่ว ในใจรู้สกึ เคร่งเครี ยดขึ ้นมา

เสิ่นเวยขบขันเสียงเบา เอ่ยว่า "ไม่เป็ นไร"

ถึงแม้ ปา้ เฉินอะไรนัน่ จะไปฟ้องแล้ วจะทาอะไรนางได้ ถึง

อย่างไรเสียนางก็เติบโตมาจากข้ างสนอก ไม่เคยเรี ยนรู้
กฎระเบียบ อีกอย่างนี ้ก็ยงั ไม่ถึงเวลาลงกลอน ถึงแม้ จะถึง
เวลาแล้ ว กฎนัน่ ก็ใช้ เพื่อควบคุมบ่าวในเรื อนเท่านัน้ มี
เจ้ านายคนใดบ้ าง เมื่อมีเรื่ องร้ อนแล้ วไม่อาจผ่านประตูชนั ้
สองออกไป
สุย่ เซียนจึงวางใจลงได้ บ้าง แต่ยงั คงกังวล นึกไตร่ตรองอยู่ใน
ใจว่า ต่อไปจะต้ องปรนนิบตั ิคณุ หนูให้ ดี ไม่กล้ าคิดเล็กคิด
น้ อยอีกต่อไป

เมื่อมาถึงเรื อนของเสิ่นเจวี๋ย หญิงกลางคนที่ทาหน้ าที่เฝ้า

ประตูต้องเรี ยกอยู่นานราวครึ่งวันกว่าจะมาเปิ ดประตู เมื่อ
เห็นคุณหนูสี่จงึ นิ่งชะงักไป ก่อนจะปั น้ หน้ ายิ ้ม "ดึกดื่นขนาดนี ้
แล้ ว เหตุใดคุณหนูสี่จงึ มีเวลามาเยือนเรื อนนี ้ล่ะเจ้ าคะ
คุณหนูสี่รอสักครู่ บ่าวจะไปเรี ยนนายน้ อย"

ในตอนที่คิดจะหมุนกายเดินไปก็ถกู เหอฮวาเรี ยกไว้ เสียก่อน

"มาดูนายน้ อยจาเป็ นต้ องเรี ยนด้ วยหรื อ" ก่อนจะประคองเสิ่น
เวยเดินผ่านหญิงผู้นนเข้
ั ้ าไปด้ านใน
สุย่ เซียนที่อยู่ด้านหลังเห็นคนผู้นนคิ
ั ้ ดจะตามไปด้ วย จึงเอ่ย
ด้ วยรอยยิ ้มว่า "คุณหนูของพวกเรากับนายน้ อยห้ าเป็ นพี่น้อง
ร่วมอุทร"

จากที่ยกเท้ าขึ ้นหมายจะตามไปก็ต้องชักกลับมา สุย่ เซียน

แค่นเสียงอย่างพอใจ ก่อนจะล่วงเอาถึงเงินส่งให้ "รับเอาไว้ นี่
เป็ นรางวัลให้ เจ้ าดื่มชา ต่อไปตอนที่พวกเรามาที่นี่เจ้ าต้ อง
กระฉับกระเฉงกว่านี ้"

นายน้ อยห้ าไม่คอ่ ยเป็ นที่โปรดปราน บ่าวในเรื อนจึงไม่เคย

ได้ รับรางวัลใดๆ หญิงกลางคนผู้นนเมืั ้ ่อเห็นถึงเงินก็ตาเป็ น
ประกาย เอ่ยอย่างยินดีวา่ “ขอบคุณคุณหนูสี่ ขอบคุณแม่
นาง”
 แม้ จะเป็ นเงินแค่ไม่กี่อีแปะแต่ก็ดีมากแล้ ว จนกระทัง่ นางเปิ ด
ถุงเงินออก ก้ มมองก้ อนเงินประณีตด้ านในก็ต้องตกใจอ้ า
ปากค้ าง นี่ นี่ นี่เท่ากับเงินเดือนของนางทังเดื
้ อน คุณหนูสี่
ช่างใจกว้ างจริ งๆ! มิน่าเล่าจึงได้ ยินว่าคุณหนูได้ รับความ
เอ็นดูจากท่านโหว ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนสักนิด

นางหยิบก้ อนเงินขึ ้นมากัด ก่อนจะแย้ มยิ ้มอย่างดีใจ ใน

ใจตัดสินใจว่าต่อไปเมื่อคุณหนูสี่มา นางจะต้ องปรนนิบตั ิ
อย่างกระตือรื อร้ น คุณหนูสี่กบั นายน้ อยของนางเป็ นพี่น้อง
ร่วมมารดา เรื่ องนี ้ใครก็พดู อะไรไม่ได้

เสิ่นเวยเดินเข้ ามาอย่างเงียบเชียบไม่ให้ คนอื่นรู้ตวั จนกระทัง่

มาถึงห้ องของเสิ่นเจวี๋ย เมื่อขยับไปใกล้ ก็ได้ ยินเสียงอ่าน
หนังสือดังมาจากด้ านใน
เหอฮวากล่าวขึ ้นอย่างดีใจ “คุณหนูเจ้ าคะ นายน้ อยพึง่ พาได้
จริ งๆ” ท่านรู้จกั ที่จะพัฒนาตัวเอง เหอฮวาดีใจแทนจริ งๆ

มุมปากของเสิ่นเวยยกขึ ้นแต่ไม่ได้ เอ่ยสิ่งใด เหลือบมองสุย่

เซียนเพียงชัว่ พริ บตา อีกฝ่ ายก็เข้ าใจ จึงตะโกนขึ ้นเสียงดัง
“นายน้ อยห้ า พวกเรามาดูทา่ นแล้ วเจ้ าค่ะ”

จึงได้ ยินเสียงอุทานจากในห้ อง ก่อนจะมีเสียง ปั ง ดัง

ขึ ้น ผ่านไปครู่หนึง่ จึงได้ ยินเสียงของเสิ่นเจวี๋ย “บ่าวอย่างเจ้ า
ช่างไม่เอาไหนจริ งๆ ไปเปิ ดประตูก็เอาศีรษะไปกระแทกประตู
เสียได้ ยังไม่รีบเปิ ดประตูให้ ทา่ นพี่อีก”

มุมปากของเสิ่นเวยยกขึ ้น ดวงตาทอแววบางอย่าง
 “คุณหนูสี่ มาแล้ วหรื อขอรับ!” ใบหน้ าของซื่อสี่เกลื่อน
ไปด้ วยความประจบประแจงอยู่หลายส่วน แต่ในใจกาลังท่อง
...อมิตาภพุทธ ท่านแม่ของข้ ามาแล้ ว เหตุใดคุณหนูสี่จงึ
แตกต่างจากเมื่อก่อน ราวกับเปลี่ยนไปเป็ นคนละคน แค่ถกู
ปรายตามองก็แข้ งขาอ่อนแรงหมดแล้ ว ยังมีแม่นางหลีฮวา
คนนันอี ้ ก ก็เป็ นคนที่ร้ายกาจ... เมื่อเห็นนางไม่ได้ มาด้ วย ซื่อ
สี่จงึ โล่งอก

เมื่อสบกับแววตาที่เหมือนเข้ าใจทุกอย่างของคุณหนู
สี่ ในใจของซื่อสี่ก็หวัน่ วิตกขึ ้นมา “คุณหนูสี่ เชิญด้ านในขอรับ
บ่าวจะไปชงชามาให้ ” ในใจกาลังคิดว่า หากคุณหนูสี่ร้ ูวา่ เขา
ชี ้ชวนให้ นายน้ อยห้ าทาเรื่ องเหล่านัน้ จะต้ องไม่ละเว้ นเขา
แน่ๆ เขาไม่เหมือนกับซานสี่ อีกฝ่ ายเป็ นคนที่ฮหู ยินพาตัวมา
จากตระกูลเดิม แม้ จะทาอะไร ฮูหยินก็จะปกป้องเขา
 แต่ตวั เขาไม่เหมือนกัน เป็ นแค่ลกู ของบ่าวในเรื อน
เท่านัน้ ไม่เกี่ยวข้ องกับใคร ไม่มีใครคอยคุ้มกะลาหัว ทังยั ้ งขี ้
ขลาด จึงไม่กล้ าคัดค้ านฮูหยิน และไม่กล้ าทาอะไรเด็ดขาด
อย่างมากเขาก็ช่วยนายน้ อยทาการบ้ าน ช่วยหาหนังสือละคร
ให้ เท่านัน้ ส่วนเรื่ องที่ชี ้ชวนนายน้ อยเล่นสนุกล้ วนเป็ น
ความคิดของซานสี่ทงนั ั ้ น้ ซานสี่มกั จะก่นด่าเขาว่าขี ้ขลาดตา
ขาว สมควรแล้ วที่ชีวิตนี ้จะไม่ได้ ลืมตาอ้ าปาก
บทที่ 89 ท่องหนังสือ

เมื่อเสิ่นเวยเข้ ามาในห้ องก็เห็นเสิน่ เจวี๋ยกาลังเอนพิงกับ

หัวเตียง ในมือถือตาราหลุนอวี่ ดูกาลังเพลิดเพลินอย่างมาก
เมื่อเห็นพี่สาวเข้ ามาในห้ องจึงเงยหน้ าขึ ้น บ่นพึมพาอย่างไม่
พอใจว่า "ดึกดื่นขนาดนี ้แล้ ว ท่านมาทาอะไร รบกวนข้ าท่อง
หนังสือ"

เสิ่นเวยเลิกคิ ้ว เหอะ เจ้ าเด็กคนนี ้รังเกียจนางหรื อ นางนัง่ ลง

ข้ างเตียงแย่งหนังสือในมือของเขามาเปิ ดดูโดยไม่พดู ไม่จา
"กาลังอ่านตาราหลุนอวี่อยู่หรื อ เมื่อครู่ข้าอยู่ด้านนอก เหมือน
จะได้ ยินเจ้ าอ่านอย่างอื่นที่ไม่ใช่เล่มนี ้"

สีหน้ าของเสิ่นเจวี๋ยเกลื่อนไปด้ วยความลนลานและแววตา

ตื่นตระหนก แต่ปากยังแข็ง "ที่ไหนเล่า ข้ าอ่านตาราหลุนอวี่อ
ยู่ตลอด หากไม่เชื่อท่านก็ถามซื่อสี่ก็ได้ ท่านอยู่ข้างนอก
จะต้ องได้ ยินผิดไปแน่"

‘เสิ่นนึกขบขันอยู่ภายในใจ เจ้ าเด็กน้ อย คิดว่าคนอื่นเขาจะไม่

รู้หรื อว่าเจ้ ายัดหนังสือไว้ ใต้ หมอน’ พลันเกิดความคิดที่จะ
หยอกเย้ าอีกฝ่ ายขึ ้นมา

"เป็ นไปไม่ได้ ข้ าได้ ยินชัดเจนว่าเจ้ าอ่าน ‘ศัตรูผ้ นู นใช้

ั ้ ทวนตี
ม้ าพุง่ เข้ าใส่เสิ่นโหว ท่านเสิ่นโหวเบิกตากว้ างด้ วยโทสะ ถือ
อาวุธเข้ าประจันหน้ าตังรั้ บอีกฝ่ าย’ ดูเหมือนว่านี ้ไม่ได้ เป็ น
เนื ้อหาในตาราหลุนอวี่เลย"

สีหน้ าของเด็กหนุ่มเผยความตระหนก นึกด่าบ่าวในเรื อนอยู่

ในใจ แต่ละคนเป็ นศพไปหมดแล้ วหรื อ ท่านพี่เข้ ามาในห้ องก็
ไม่มีใครมาแจ้ ง ทาให้ เรื่ องที่เขากาลังอ่านละครเกือบจะถูก
จับได้ โชคดีที่เขาว่องไวยัดหนังสือไว้ ใต้ หมอนได้ ทนั

"ท่านจะต้ องได้ ยินผิดไปแน่ วันนี ้ทังวั

้ นข้ าอ่านหนังสืออยู่ใน
ห้ อง" เสิ่นเจวี๋ยยังคงไม่ยอมรับ น่าขัน เขาไม่ได้ โง่เสียหน่อย
จะยอมรับได้ อย่างไรล่ะ

เสิ่นเวยแสร้ งทาราวกับว่ายอมจนมุมกับคาพูดของเขา "อ้ อ

บางทีข้าอาจจะฟั งผิดไป ในเมื่อเจ้ ากาลังอ่านตาราหลุนอวี่
เช่นนันพี
้ ่สาวจะทดสอบเจ้ าสักหน่อย ดูวา่ เจ้ าเรี ยนไปถึงไหน
แล้ ว"

เสิ่นเวยไม่ต้องดูหนังสือก็ถามคาถามออกมาได้ เสิ่นเจวี๋ยสี
หน้ ากระอักกระอวน ตอบไม่ได้
"อ้ อ ยากเกินไปใช่หรื อไม่ ถ้ าอย่างนันเปลี
้ ่ยนเป็ นคาถามง่าย
กว่านี ้สักหน่อย" เสิ่นเวยจึงถามสิ่งที่คอ่ นข้ างง่าย แต่ฝ่าย
น้ องชายก็ยงั ตอบไม่ได้ ถามไปเจ็ดแปดข้ อแล้ วก็ยงั เป็ นเช่นนี ้

หญิงสาวมองเสิ่นเจวี๋ยที่กาลังคอตกก็ไม่โกรธ แค่เอ่ยขึ ้นเสียง

เรี ยบ "เช่นนันเจ้
้ าลองท่องตาราหลุนอวี่ให้ ข้าฟั งสักรอบ"

ครัง้ นี ้เด็กหนุ่มอ้ าปากค้ าง "ขงจื๊อกล่าวว่า เรี ยนแล้ วรู้จกั

ทบทวนและฝึ กฝนอยู่เสมอ ย่อมต้ องเพลิดเพลินมิใช่หรื อ มี
สหายมาเยือนจากแดนไหล ย่อมต้ องยินดีมิใช่หรื อ แม้ คนอื่น
ไม่เข้ าใจ แต่ตวั เราไม่เก็บมาใส่ใจ เป็ นวิถีของปั ญญาชนมิใช่
หรื อ โหย่วจื่อกล่าวว่า..." ในคราวแรกเขาท่องได้ อย่าง
คล่องแคล่ว แต่ผ่านไปเล็กน้ อยก็เริ่ มตะกุกตะกัก "จื่อก้ งกล่าว
ว่า 'หากคน…หากคนผู้หนึง่ สามารถทาประโยชน์ให้ ชาว
ประชาได้ ทัง…ทั ้ งยั ้ งช่วยให้ คนอื่นมีชีวิตที่ดีขึ ้น คนเช่นนี ้…
คนเช่นนี ้เป็ นคนอย่างไร..." เสียงของเขาเบาลงทุกที
จนกระทัง่ ท่องออกมาไม่ได้ สกั คาเดียว

เด็กผู้ชายในจวนเริ่ มศึกษาเล่าเรี ยนตังแค่ ้ อายุห้าขวบ ปี นี ้เสิ่น

เจวี๋ยอายุสิบเอ็ดปี แล้ ว แม้ แต่ตาราหลุนอวี่สกั บทก็ทอ่ งไม่ได้
แค่คิดก็ร้ ูแล้ วว่าหลายปี นี ้เขาเรี ยนเป็ นอย่างไรบ้ าง

เสิ่นเวยก็ไม่โกรธ แค่ปรายตามองเขาเท่านัน้ แต่นี่ก็ทาให้

น้ องชายขุ่นเคียงขึ ้นมาเพราะความอับอาย แต่ยงั คงทาคอ
แข็งตะคอกว่า "ตัวหนังสือตังมากมายขนาดนั
้ น้ ใครจะท่องได้
ท่านปู่ คงไม่ได้ เป็ นแม่ทพั ใหญ่ที่ชนะศึกสงครามมากมาย
เพียงเพราะท่องตาราหลุนอวี่หรอกนะ"
ในใจของเด็กผู้ชายทุกคนล้ วนมีความฝันที่จะเป็ นแม่ทพั ผู้
ยิ่งใหญ่ เสิ่นเจวี๋ยก็เช่นกัน หากพูดว่าใครเป็ นคนที่เขายกย่อง
ที่สดุ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนผู้นนก็
ั ้ คือท่านปู่ ของเขา

ท่านปู่ ของพวกเขามีชาติกาเนิดที่ต่าต้ อย แต่สามารถ

บัญชาการทหารราวกับเทพ ช่วยเหลือผู้เป็ นนายในยามคับ
ขันนับครัง้ ไม่ถ้วน เรื่ องที่ราวที่เป็ นตานานของเขาถูกนับมา
เล่าขานเป็ นบทละคร หัวมุมถนนในเมืองต่างก็เล่าลือถึงเรื่ อง
นี ้ นักเหล่าเรื่ องเหล่านันก็
้ ชอบเล่าเรื่ องราวของเสิ่นโหวที่สดุ
เสิ่นเจวี๋ยฟั งเป็ นร้ อยรอบก็ไม่เบื่อ ทุกครัง้ ที่ได้ ยินจะรู้สกึ
ภาคภูมิใจ ปฏิญาณตนว่าจะต้ องเป็ นแม่ทพั ใหญ่เหมือนกับ
ท่านปู่ ให้ จงได้ ด้ วยการชี ้ชวนของบ่าวคนสนิท เสิ่นเจวี๋ยจึง
ชอบฝึ กฝนวรยุทธ์มากเป็ นพิเศษ และเขาไม่ชอบอ่านหนังสือ
ที่สดุ แค่เริ่ มอ่านก็ง่วงแล้ ว ส่วนการบ้ านก็ให้ บา่ วคนสนิททา
แทน
ท่ามกลางสายตาโกรธเคืองของเสิ่นเจวี๋ย เสิ่นเวยท่องเสียงดัง
ฟั งชัด "จื่อก้ งกล่าวว่า 'หากคนผู้หนึง่ สามารถทาประโยชน์ให้
ชาวประชาได้ ทังยั ้ งช่วยให้ คนอื่นมีชีวิตที่ดีขึ ้น คนเช่นนี ้เป็ น
คนอย่างไร เรี ยกได้ วา่ มีคณ ุ ธรรมใช่หรื อไม่' ขงจื๊อกล่าวว่า
'ไม่ใช่แค่มีคณ ุ ธรรม แต่เรี ยกได้ วา่ มีคณ
ุ ธรรมสูงส่ง แม้ แต่
เหยาซุน่ ก็ทาไม่ได้ คนที่เรี ยกว่ามีคณ ุ ธรรมจะช่วยเหลือคนอื่น
ให้ ประสบความสาเร็ จในยามที่คิดว่าตนเองประสบ
ความสาเร็ จแล้ วเท่านัน้ แต่คนที่เสียสละช่วยเหลือคนอื่นให้
ประสบความสาเร็ จก่อนตนเองจึงจะเรี ยกว่ามีคณ ุ ธรรมสูงส่ง
เป็ นแรงผลักให้ คน ถือเป็ นวิธีการรักษาคุณธรรม'"

เสียงราบเรี ยบฟั งชัดดังขึ ้นในหูของทุกคน เสิ่นเวยท่องขัด

คาพูดของเสิ่นเจวี๋ยจนจบ "ยากมากหรื อ แค่ไม่กี่คาเท่านี ้ยาก
มากนักหรื อ หรื อเจ้ ายอมรับแล้ วว่าตัวเองโง่ แม้ แต่ผ้ หู ญิง
อย่างข้ าเจ้ าก็เทียบไม่ได้ " น ้าเสียงของเสิ่นเวยเรี ยบนิ่งมัน่ คง
เสิ่นเจวี๋ยกัดริ มฝี ปาก ลมหายใจถี่กระชัน้ อ้ าปากคิดจะพูด
บางอย่าง แต่ผินหน้ าไปอีกทางอย่างโกรธเคือง

เสียงของเสิ่นเวยดังขึ ้นอีกครัง้ "ท่านปู่ ทอ่ งหลุนอวี่ไม่เป็ น

เพราะท่านไม่มีโอกาสนัน้ แต่เจ้ ารู้ได้ อย่างไรว่าเวลานี ้ท่าน
ท่องไม่เป็ น ไม่แน่วา่ หนังสือที่ทา่ นปู่ เคยอ่านมีมากกว่าท่าน
พ่อก็ได้ "

เสิ่นเจวี๋ยอ้ าปากคิดจะโต้ แย้ งว่าเป็ นไปไม่ได้ ท่านปู่ ไม่ได้ รับ

การศึกษา จะอ่านหนังสือมากกว่าท่านพ่อได้ อย่างไร เมื่อ
สบตากับพี่สาว เด็กหนุ่มเบือนหน้ านี ้อย่างขุ่นเคืองอีกครัง้
หนอนหนังสือจะมีอะไรดี อ่อนแอไม่สง่าผ่าเผย ไม่คคู่ วรกับ
หมัดของเขา นอกจากเหล่านันแล้ ้ ว ยังมีประโยชน์อะไรอีก
"เจ้ าคิดว่านากองทัพทหารไปสู้รบง่ายดายมากหรื อ แม้ แต่
ตาราพิชยั ยุทธ์ก็อา่ นไม่ออก จะเอาชนะได้ อย่างไร"

"ข้ ารู้หนังสือนะ!" เสิ่นเจวี๋ยไม่ทกุ ข์ร้อน เขาแค่ทอ่ งตาราไร้

ประโยชน์เหล่านันไม่้ ได้ ไม่ใช่วา่ อ่านหนังสือไม่ออกเสียหน่อย

"แล้ วความหมายล่ะ แค่ร้ ูหนังสือก็พอแล้ วหรื อ" เสิ่นเวยย้ อน

ถาม เห็นน้ องชายยังไม่ยอมสยบให้ หญิงสาวก็ร้ ูสกึ โกรธ
ขึ ้นมาบ้ างแล้ ว เจ้ าโง่นี่ แค่เห็นก็ร้ ูแล้ วว่าถูกฮูหยินหลิวเลี ้ยง
มาให้ เสียคน นางจะไม่ยอมให้ หญิงผู้นนได้ ั ้ สมใจ แม้ จะบิด
เบี ้ยวจริ งๆ นางก็จะดัดใหม่ให้ ตรงเอง "หนังสือละครใต้ หมอน
ของเจ้ า ข้ าจะทาเป็ นไม่เห็น ก่อนหน้ านี ้เจ้ าจะเป็ นแค่คนโง่ก็ดี
ไม่ร้ ูวิชาก็ช่าง จงเลิกนิสยั เช่นนันให้
้ หมด ตังแต่ ้ พรุ่งนี ้เป็ นต้ น
ไปข้ าจะมาดูเจ้ าอ่านหนังสือด้ วยตัวเอง อาศัยช่วงที่เจ้ ากาลัง
พักรักษามาทบทวนบทเรี ยน คืนนี ้ดึกมากแล้ ว เจ้ าพักผ่อน
เถอะ พรุ่งนี ้ยามเหม่า[1]ข้ าจะมาตรงเวลา" กล่าวจบก็พาสาว
ใช้ สองคนเดินจากไป ส่วนแม่นมกู้นนั ้ นางไม่มีใจจะไปเยี่ยม
แล้ ว

เสิ่นเจวี๋ยมองตามผ่านหลังของพี่สาว อ้ าปากอ ้าอึ ้งพูดไม่

ออก นาง นางรู้ได้ อย่างไรว่าเขาซ่อนหนังสือละครไว้ ใต้ หมอน
ก่อนจะคิดขึ ้นมาได้ วา่ พี่สาวจะมาจับตาดูเขาอ่านหนังสือก็
นึกคร่ าครวญ ในใจคิดว่า...ท่านพี่อยู่ข้างนอกก็ดีอยูแ่ ล้ ว จะ
กลับมาทาไม ยุ่งวุน่ วายไม่เข้ าเรื่ อง น่าราคาญจริ งๆ...

[1] ยามเหม่า (卯时) คือตีห้าถึงเจ็ดโมงเช้ า

บทที่ 90 เสียแผน

ป้าเฉินรออยู่ที่เรื อนของฮูหยินนานราวครึ่งวันจึงเห็นหงเซียง
สาวใช้ รุ่นใหญ่ของฮูหยินออกมาอย่างหงุดหงิด "ดึกดื่นขนาด
นี ้แล้ วเจ้ ามาทาอะไร มีเรื่ องอะไรค่อยรายงานพรุ่งนี ้ไม่ได้ เชียว
หรื อ"

ป้าเฉินรู้วา่ หงเซียงเป็ นคนสนิทของฮูหยิน ทังยั้ ง

หน้ าตาสะสวย ไม่แน่ว่าวันไหนอาจจะต้ องตานายท่านถูกยก
เป็ นอี๋เหนียง ถือว่าเป็ นเจ้ านายไปครึ่งหนึง่ แล้ ว จะสวมเงินใส่
ทองไม่ต้องกังวลอะไร

"แม่นางหงเซียงอยู่เวรกลางคืนหรื อ" ป้าเฉินขยับเดิน

ไปใกล้ อย่างประจบประแจง พอเห็นอีกฝ่ ายขมวดคิ ้วถอยหนี
ไปด้ านหลัง นางจึงหยุดอยู่กบั ที่อย่างกระอักกระอ่วน" แม่
นางหงเซียงก็ทราบดี หากไม่มีเรื่ องอะไร บ่าวไหนเลยจะกล้ า
มารบกวนฮูหยิน แต่เป็ นเพราะคุณหนูสี่..." พูดถึงตรงนี ้นางก็
นิ่งชะงักไปครู่หนึง่ "รบกวนแม่นางเข้ าไปเรี ยนฮูหยินทีวา่ บ่าว
มีเรื่ องจะรายงาน"

วันนี ้เป็ นคราวของหงเซียงที่ต้องอยู่ดกึ นางถูกเสียงใน

ห้ องรบกวนจนหงุดหงิด ไหนเลยจะมีแก่ใจอดทนฟั งสิ่งที่ปา้
เฉินจะพูด อีกอย่างป้าต้ องการพบฮูหยิน นางก็ไม่กล้ าไป
เรี ยน

"มีเรื่ องอะไรเจ้ าก็พดู มา ฮูหยินหลับไปแล้ ว" เดิมทีหง

เซียงคิดจะไล่ปา้ เฉินไป แต่กลัวว่าหากอีกฝ่ ายมีเรื่ องอะไร
จริ งๆ หากฮูหยินตาหนิลงมา นางจะพลอยเดือดร้ อนไปด้ วย
 ป้าเฉินคิดว่าหงเซียงจะเล่นลูกไม้ ไม่ยอมไปแจ้ งให้ นาง
จึงรี บขอร้ องว่า "แม่นางโปรดช่วยยายเฒ่าสักครัง้ เถอะ"

หงเซียงเริ่ มโกรธ คิ ้วเรี ยวราวกิ่งเหมยขมวดมุ่น "วันนี ้

นายท่านนอนที่เรื อนของฮูหยิน อย่าว่าแต่เจ้ าเลย แม้ นาย
น้ อยมาก็ไม่ได้ พบฮูหยิน”

ป้าเฉินได้ ยินว่านายท่านก็อยู่ที่นี่ด้วยจึงขมวดคิ ้ว
ในทันที ไหล่ของนางลูล่ ง ยิ ้มเจื่อนพลางเอ่ยว่า “แม่นาง
หงเซียงอย่าได้ มีโทสะ ล้ วนเป็ นเพราะข้ าไม่ดีเอง” นางยกมือ
ขึ ้นตบปากของตัวเอง “แม่นางหงเซียงเป็ นคนสนิทของฮูหยิน
เรื่ องนี ้พูดกับแม่นางก็เหมือนกัน พรุ่งนี ้หากฮูหยินมีเวลาว่าง
แม่นางอย่าลืมแจ้ งแก่ฮหู ยินแทนยายเฒ่าก็พอแล้ ว”
 หงเซียงถูกป้าเฉินประจบประแจงก็พอใจ เอ่ยถาม
กลับไปอย่างเอื่อยเฉื่อย “มีเรื่ องอะไร เจ้ าบอกมาเถอะ”

ป้าเฉินรี บเล่าเรื่ องที่คณ

ุ หนูสี่ออกไปนอกเรื อน รวมถึง
เรื่ องที่สาวใช้ ของนางจบหน้ าของนางด้ วย ในตอนท้ ายนาง
เอ่ยอย่างโกรธเคืองว่า “คุณหนูสี่คนนี ้ช่างไร้ เหตุผล ถึงแม้ ข้า
ไม่ใช่คนมีฐานะอะไร แต่ถงึ อย่างไรก็เป็ นคนของฮูหยิน
คุณหนูสี่ตบหน้ าข้ าเช่นนี ้ไม่เท่ากับไม่เคารพฮูหยินหรื อ ทังยั
้ ง
โอหังเกินไปใช่หรื อไม่ ถึงอย่างไรก็เติบโตข้ างนอก จะเทียบ
คุณหนูห้าของเราที่ทงมี ั ้ ความรู้และมีเหตุผลได้ อย่างไร” นาง
ให้ ร้ายเสิ่นเวย ในขณะเดียวกันก็ไม่ลืมชื่นชมคุณหนูห้าไป
ด้ วย
 หงเซียงได้ ยินแล้ วก็กวาดตาไปมา เมื่อเห็นป้าเฉินจะ
พูดต่อไปอีกก็ร้ ูสกึ ราคาญจึงโบกมือขัดขึ ้น “เอาล่ะ เรื่ องนี ้ข้ ารู้
แล้ ว พรุ่งนี ้จะแจ้ งแก่ฮหู ยิน เจ้ ารี บกลับไปเถอะ”

แม้ หญิงวัยกลางคนไม่ยินยอมอย่างไรก็จาต้ องหุบ

ปากกลับไปแต่โดยดี “เช่นนันทุ
้ กอย่างก็ขอไหว้ วานแม่นางหง
เซียงแล้ ว” ก่อนจะออกไปจากเรื อนอย่างอาลัยอาวรณ์
ระหว่างทางกลับนางรู้สกึ สะใจมาก ดูวา่ พรุ่งนี ้ฮูหยินจะ
จัดการเจ้ าอย่างไร

เช้ าวันต่อมา ฮูหยินหลิวกาลังนัง่ มงรูปโฉมงดงามของ

ตัวเองอยู่หน้ ากระจก ดูแล้ วก็เผลอแย้ มยิ ้มออกมาอย่างเบิก
บาน ผู้หญิงก็เหมือนกับดอกไม้ ต้ องรดน ้าเป็ นประจา
ไม่อย่างนันจะเ**่่
้ ยวแห้ ง
สาวใช้ ยกน ้าร้ อนกับข้ าวของเครื่ องใช้ อาบน ้าเข้ ามา ปรนนิบตั ิ
สองสามีภรรยาอาบน ้าแต่งตัว ก่อนที่หงเซียงจะเดินเข้ ามา
กระซิบข้ างหูฮหู ยินหลิวสามสีค่ า

ฮูหยินหลิวรู้สกึ ประหลาดใจอยู่บ้าง “มีเรื่ องเช่นนี ้ด้ วย

หรื อ”

หงเซียงพยักหน้ า "จริ งแท้ แน่นอนเจ้ าค่ะ ป้าเฉินที่ดแู ล

ประตูชนที
ั ้ ่สองมารายงานด้ วยตัวเองตังแต่
้ เมื่อคืน" นางมอง
ไปยังฮูหยิน รอคาสัง่ ต่อไป

มุมปากของฮูหยินหลิวยกขึ ้น นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึง่ จึง

กวักมือเรี ยกหงเซียง สาวใช้ ก็เข้ าใจความ จึงขยับเข้ าไปใกล้
"ฮูหยินเชิญสัง่ มาได้ เลยเจ้ าค่ะ"
 ฮูหยินหลิวจึงกระซิบเสียงเบาอย่างรวดเร็ วเพียงไม่กี่
คา หญิงสาวพยักหน้ าก่อนจะถอยออกไปเงียบๆ

เสิ่นหงเซวียน นายท่านสามเดินออกมาจากใน
ห้ องนอนด้ วยสีหน้ าแช่มชื่น

"ท่านพี่ อาหารเช้ าเตรี ยมไว้ แล้ ว ออกไปกินข้ าวกัน

เถอะเจ้ าค่ะ!" ฮูหยินจัดคอเสื ้อให้ เขาอย่างอาทร

เสิ่นหงเซวียนจึงพยักหน้ า ทังสองคนจึ
้ งก้ าวออกไปที่
ห้ องโถงด้ านนอก

เป็ นสามีภรรยากันมาหลายปี ฮูหยินหลิวรู้รสชาติ

อาหารที่สามีโปรดปรานเป็ นอย่างดี ดังนันมื
้ ้อนี ้เสิ่นหงเซวียน
จึงกินอย่างอิ่มหนาสาราญ และเพราะคาเชิญชวนของฮู
หยินหลิว เขายังเติมโจ๊ กเพิ่มอีกถ้ วย

ทันใดนันมี
้ เสียงร้ องโวยวายดังมาจากในสวน นาย
ท่านสามขมวดคิ ้วในทันที ฝ่ ายฮูหยินหลิวเห็นดังนันจึ
้ งรี บสัง่
ความกับสาวใช้ คนสนิทด้ านหลัง "หงเซียงออกไปดูที เอะอะ
โวยวายอะไรกันแต่เช้ า ช่างไม่มีกฎระเบียบเสียจริ ง”

ก่อนจะผินหน้ าไปขอโทษสามี "จะต้ องเป็ นพวกบ่าวที่

ทาตัวซุกซนแน่ๆ เจ้ าค่ะ ทังหมดเป็
้ นความผิดของน้ อง ทาให้
มีเรื่ องรบกวนจิตใจท่านพี่"

เสิ่นหงเซวียนกวาดมองสีหน้ ารู้สกึ ผิดของฮูหยิน นึกถึง

ร่างบางที่อิงแอบอยู่ใต้ ร่างเมื่อคืน คิ ้วที่ขมวดกันจึงคลายออก
"ไม่เป็ นไร นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้ า"
 กาลังจะเอ่ยปากต่อไป แต่หงเซียงเข้ ามาเสียก่อน
หญิงสาวคารวะคนทังสอง ้ "เรี ยนนายท่านฮูหยิน ป้าเฉินที่
ดูแลประตูชนที
ั ้ ่สอง ร้ องไห้ ตะโกนขอให้ ฮหู ยินให้ ช่วยเจ้ าค่ะ
บอกว่า บอกว่าเกี่ยวกับคุณหนูสี่" นางลอบมองสีหน้ าของ
นายท่านสาม ถึงอย่างไรก็ไม่กล้ าเอ่ยคาพูดของป้าเฉิน
ออกมา

"หืม เกี่ยวกับคุณหนูสี่หรื อ" ฮูหยินหลิวรู้สกึ ประหลาด

ใจ สีหน้ าเต็มไปด้ วยโทสะ "ยายเฒ่าคนนี ้จะต้ องพูดจา
เหลวไหล คุณหนูสี่เพิ่งจะกลับมาได้ สองวัน จะมีเรื่ องอะไรที่
เกี่ยวกับนาง ไล่ออกไปๆ"

"ช้ าก่อน เรื่ องนี ้ควรไถ่ถามให้ ชดั เจน" เสิ่นหงเซวียน

ห้ ามภรรยาไว้ ในใจของเขาก็โกรธมากเช่นกัน เวยเจี่ยเอ๋อร์
เพิ่งจะกลับมา บ่าวไร้ สานึกคนนี ้กลับใส่ร้ายป้ายสีนาง หาก
ไม่ถามต้ นสายปลายเหตุให้ ชดั เจนแล้ วไล่ออกไป ไม่แน่วา่
บ่าวคนนันอาจจะไปพู
้ ดจาเหลวไหลข้ างนอกจนทาให้ เวยเจี่ย
เอ๋อร์ เสื่อมเสียชื่อเสียงก็เป็ นได้

“ไม่ได้ ยินคาของนายท่านหรื อ ยังไม่รีบเรี ยกนางเข้ ามา

อีก ข้ าก็อยากจะรู้นกั ว่านางจะพูดอะไรออกมา" ฮูหยินหลิว
แสร้ งทากราดเกรี ย้ ว ร้ อนถึงฝ่ ายสามีต้องรี บตบมือของนาง
เพื่อปลอบโยน ทังที ้ ่ในใจของฮูหยินหลิวกาลังพึงพอใจมาก

เพียงไม่นาน ป้าเฉินก็ถลาเข้ ามาด้ วยท่าทีลนลาน

คุกเข่าลงพลางร้ องตะโกนออกมา "ฮูหยินเจ้ าคะ นายท่านเจ้ า
คะ ท่านต้ องช่วยบ่าวนะเจ้ าคะ! เมื่อคืนบ่าวทาหน้ าที่ดแู ล
ประตูชนทีั ้ ่สอง แต่คณ
ุ หนูสี่ต้องการจะออกไป บ่าวแจ้ งฮูหยิน
ดีๆ ว่าเลยเวลาลงกลอนประตูแล้ ว ไม่อาจเปิ ดประตูได้ อีก แต่
คุณหนูสี่ไม่ยอมรับฟั ง ต้ องการจะออกไปให้ ได้ ไม่เพียงแย่ง
กุญแจไป ทังยั ้ งตบหน้ าบ่าวด้ วย ฮูหยินเจ้ าคะ ท่านคงเห็น
แล้ ว ฮือ บ่าวหนังหยาบเนื ้อหนา โดนตบแค่ครัง้ เดียวไม่เป็ นไร
เพียงแต่กลัวว่าจะทาให้ คณ ุ หนูสี่ไม่พอใจ ฮูหยินโปรดช่วย
บ่าวด้ วย ได้ โปรดเชิญคุณหนูสี่มาที่นี่ บ่าวจะคุกเข่าคานับ
เพื่อขอโทษนาง" เฮ้ อ เกือบลืมคาที่แม่นางหงเซียงให้ พดู เสีย
แล้ วสิ

"ป้าเฉิน สิ่งที่เจ้ าพูดเป็ นเรื่ องจริ งหรื อ เจ้ าเป็ นคน

เก่าแก่ในจวน หากข้ ารู้วา่ เจ้ าใส่ร้ายคุณหนูสี่ อย่าโทษว่าข้ า
ไม่เห็นแก่หน้ าเจ้ า" ฮูหยินหลิวตะคอกด้ วยสีหน้ าเคร่งขรึม

ป้าเฉินจึงรี บเอียงซีกหน้ าด้ านขวาขึ ้นมา ร้ องไห้ สาบาน

ว่า “ฮูหยิน แม้ จะอาจหาญอย่างไรบ่าวก็ไม่กล้ าใส่ร้ายคุณหนู
สี่เจ้ าค่ะ ท่านดูรอยมือบนใบหน้ าของบ่าว หากบ่าวพูดโกหกก็
ขอให้ บา่ วไม่ตายดี" ซีกหน้ าของนางมีรอยฝ่ ามือสีแดงจริ งๆ

ฮูหยินหลิวดูแล้ ว แววตาเผยความเมตตา "ช่างน่า

สงสารจริ งๆ เหตุใดจึงไม่ประคบเย็น หงเซียง รี บพาป้าเฉินไป
หาน ้าแข็งประคบใบหน้ า" นางไม่พดู ถึงเสิ่นเวยแม้ แต่คาเดียว
ราวกับว่าเรื่ องนี ้ไม่เกี่ยวข้ องกับหญิงสาวเลย

เสิ่นหงเซวียนข่มโทสะ สัง่ ความเสียงเข้ ม "ไปเชิญ

คุณหนูสี่มา" เวยเจี่ยเอ๋อร์ คนนี ้ เขาเพิ่งจะชมว่านางรู้เรื่ องรู้
ราว แต่เวลานี ้กลับก่อเรื่ องเช่นนี ้ สัง่ สอนบ่าวนันท
้ าได้ แต่มี
ใครกระทารุนแรงอย่างนางบ้ าง บ่าวคนนันใบหน้ ้ าบวมเป่ งไป
ครึ่งซีกแล้ ว
 "ท่านพี่ เช่นนี ้คงไม่ดีนะเจ้ าคะ" แววตาของฮูหยินหลิว
เผยความกังวล คิดจะห้ ามปรามก็กลัวสามีจะโกรธเคืองจึง
แสดงท่าทีร้อนรุ่มกระสับกระส่าย

เสิ่นหงเซวียนเอ่ยว่า "มีอะไรไม่ดี ไม่วา่ ใครหากทาผิดก็

ต้ องรับผิดชอบ รี บไป เชิญคุณหนูสี่มา" เขาตะคอกเสียงกร้ าว

ฮูหยินหลิวเป็ นเขาโกรธแล้ ว จึงรี บเอ่ยกับหงเซียงว่า

"รี บไปเชิญคุณหนูมา!" ก่อนจะหันมาเกลี่ยกล่อมสามีวา่
"ท่านพี่เจ้ าค่ะ เวยเจี่ยเอ๋อร์ ก็เป็ นสตรี ถึงอย่างไรท่านก็ต้องไว้
หน้ านางบ้ าง อีกเดี๋ยวท่านจะบันดาลโทสะไม่ได้ นะเจ้ าคะ พูด
กับเวยเจี่ยเอ๋อร์ ดีๆ นางยังเล็ก ย่อมต้ องพลาดพลังท ้ าผิดไป
บ้ าง แค่ปรับปรุงก็ได้ แล้ ว ท่านอย่าตาหนินางเสียงดังเลยนะ
เจ้ าคะ"
 ฝ่ ายสามีเห็นนางเป็ นกังวลแทนบุตรสาวก็ร้ ูสกึ ละอาย
ใจขึ ้นมา "ลาบากเจ้ าแล้ ว"

ฮูหยินหลัวตาแดง "ขอเพียงท่านพี่เข้ าใจน้ อง น้ องก็ไม่

ลาบากแล้ ว"

เดิมทีปา้ เฉินจะออกไปยังประตูหน้ า เมื่อได้ ยินคาของ

นายท่านสามจึงขยับไปยืนด้ านข้ าง มุมปากยกยิ ้มพอใจ
ดวงตาหลุบลงต่า มองตรงไปด้ านหน้ า คุณหนูสี่ อีกเดี๋ยวเจ้ า
ได้ เห็นดีกนั แน่

ตอนที่หงเซียงมาถึงเรื อนเฟิ งฮวาก็เห็นเสิน่ เวยกาลัง

กินข้ าวเช้ า นางเหลือบมองอาหารบนโต๊ ะ จึงเหยียดยิ ้มดู
แคลน ก่อนจะคานับอย่างลวกๆ "คุณหนูสี่ นายท่านให้ มา
เชิญท่านไปพบเจ้ าค่ะ"
 เสิ่นเวยพอจะคาดเดาได้ วา่ เป็ นเรื่ องอะไร ตอบรับแค่
คาเดียวก็กินข้ าวต่อ สุย่ เซียนที่อยู่ด้านหลังสีหน้ าเผยความ
กังวล เพียงแต่มีหงเซียงอยู่ที่นนั่ ด้ วยจึงไม่เหมาะจะเอ่ยสิ่งใด

เดิมทีหงเซียงไม่เห็นเสิ่นเวยอยู่ในสายตาอยู่แล้ ว
ตอนนี ้เห็นนางไม่ขยับก็ยิ่งรู้สกึ ไม่พอใจ จึงเอ่ยปากเร่ง
"คุณหนูสี่ ท่านรี บไปเถอะ นายท่านกับฮูหยินกาลังรออยู่"

เสิ่นเวยไม่แม้ แต่จะเงยหน้ ามองนาง แค่ตอบกลับไป

เสียงเรี ยบ "เจ้ ารี บร้ อนอะไร ท่านพ่อสัง่ หรื อว่าไม่อนุญาตให้
ข้ ากินข้ าวเช้ าให้ เสร็ จก่อน"

หงเซียงหายใจฮึดฮัด ก่อนจะเอ่ยว่า "บ่าวไม่ได้ รีบ แต่

ว่าอีกเดี๋ยวนายท่านต้ องไปที่วา่ การเมือง” ความดูแคลนใน
ใจก็ยิ่งเพิ่มทวี คุณหนูคนนี ้ กฎระเบียบก็ไม่ร้ ู เทียบกับบ่าว
อย่างข้ าไม่ได้ เลยสักนิด

"จริ งหรื อ เจ้ าช่างใส่ใจจริ งๆ ฮูหยินรู้หรื อไม่" เสิ่นเวย

เงยหน้ ามองนาง แววตาสื่อความนัย แต่ยงั คงกินข้ าวอย่าง
ช้ าๆ อย่างไม่รีบร้ อน

เมื่อถูกอีกฝ่ ายกวาดตามอง หงเซียงรู้สกึ เหน็บหนาวไป

ทังตั
้ ว จนร่างกายขยับไม่ได้ ชัว่ ครู่หนึง่ จึงจะดึงสติกลับมาได้
เมื่อคิดถึงคาพูดของคุณหนูสี่ ในใจพลันตื่นตระหนกขึ ้นมา
หากฮูหยินล่วงรู้ถงึ ความคิดของนาง จะไม่ฉีกนางเป็ นชิ ้นๆ
หรื อ ดังนันหญิ
้ งสาวจึงขยับไปยืนด้ านข้ างแต่โดยดี ไม่กล้ า
เอ่ยปากเร่งอีก
 เสิ่นเวยส่ายหน้ าอย่างเอือมระอา หงเซียงอ่อนด้ อย
กว่าหงซิ่วมากจริ งๆ ไม่วา่ อะไรก็แสดงออกมาทางสีหน้ าจน
หมด ดูออกง่าย ดูออกง่ายเกินไป สาวใช้ ในเรื อนหลังที่รูปโฉม
งดงามเช่นนี ้ ทังยั
้ งมักใหญ่ใฝ่ สงู แต่ไม่มีสมอง จะมีจดุ จบเช่น
ไรก็พอจะคาดเดาได้

ใช้ เวลาหนึง่ ถ้ วยชาเสิ่นเวยจึงวางตะเกียบแล้ วรับน ้า

มาบ้ วนปากอย่างไม่ทกุ ข์ร้อน ก่อนจะลุกขึ ้นและเอ่ยว่า "ไป
เถอะ" แล้ วตะโกนเสียงดัง "เถาฮวา ฉาฮวาไปเปิ ดหูเปิ ดตากับ
ข้ า"

เมื่อคาพูดนี ้ถูกเอ่ยออกมาจึงเห็นเด็กหญิงอายุ
ประมาณสิบปี สองคนวิ่งออกมา คนที่โตกว่านันหงเซี ้ ยงจาได้
เมื่อก่อนเด็กคนนี ้เคยเป็ นสาวใช้ ขนสามในเรื
ั้ อนคุณหนูสี่ เป็ น
เด็กโง่ที่ไม่มีใครต้ องการ ส่วนคนที่ตวั เล็กกว่าสวมชุดสีแดง
อ่อน มวยผมสองข้ าง ดวงหน้ างดงามละเอียดลออ เมื่อโตขึ ้น
จะต้ องเป็ นหญิงงามแน่ เมื่อความคิดนี ้ผุดขึ ้น หงเซียงก็นกึ
โมโหขึ ้นมา
บทที่ 91 คำกล่ ำวหำของเสิ่นเวย

เมื่อเข้ ามาในเรื อนของฮูหยินหลิวก็มีสาวใช้ อีกคน

ออกมารับ "พี่หงเซียงเหตุใดจึงไปนานนักเจ้ าคะ นายท่าน
กับฮูหยินรอนานแล้ ว"

มุมปากของเสิ่นเวยยกขึ ้น นางแค่กินข้ าวที่เหลืออีกครึ่งให้

หมดใช้ เวลานานแค่ไหนกันเชียว บ่าวในเรื อนของฮูหยินหลิว
ช่างเหมือนกันหมด

เมื่อเข้ ามายังห้ องโถง เสิ่นกวาดตามองก็เห็นป้าเฉินยืนอยู่อีก

ด้ าน แววตาของหญิงชราเผยความสะใจ ซีกหน้ าอีกข้ างบวม
ช ้ามาก หญิงสาวรู้สกึ แปลกใจ ก่อนจะเข้ าใจในเวลาต่อมาจึง
อดรู้สกึ ขบขันไม่ได้ คาพูดที่วา่ อยู่ดีไม่วา่ ดี ชอบหาเรื่ องใส่ตวั
คงจะหมายถึงคนอย่างป้าเฉินสินะ
"คารวะท่านพ่อและฮูหยิน ไม่ทราบว่าท่านพ่อเรี ยกลูกมาด้ วย
เรื่ องใดหรื อเจ้ าคะ" เสิ่นเวยค่อยๆคานับ

เสิ่นหงเซวียนปรายตามองฮูหยินหลิวที่อยู่ข้างกัน นางจึงเอ่ย
อย่างมีเมตตาว่า "ก็ไม่ใช่เรื่ องใหญ่อะไร เพียงแค่ปา้ เฉิน บ่าว
ที่ดแู ลประตูชนที
ั ้ ่สองบอกว่าเมื่อคืนเจ้ าจะออกไปเรื อนนอก
ทังยั
้ งตบนางด้ วย ท่านพ่อเรี ยกเจ้ ามาเพื่อไถ่ถามความให้
กระจ่าง เผื่อว่าบ่าวคนนี ้จะปรักปราเจ้ า"

หญิงสาวเลิกคิ ้วขึ ้น ตอบกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้ านว่า "มี

เรื่ องเช่นนี ้จริ งๆ เมื่อคืนลูกออกไปเรื อนนอก บ่าวผู้นี ้ไม่ยอม
เปิ ดประตูให้ ลูกจึงตบสัง่ สอนนาง หรื อว่านางนาเรื่ องนันมา ้
ฟ้องท่านพ่อ" น ้าเสียงเสิ่นเวยราบเรี ยบ ไม่ได้ เห็นเป็ นเรื่ องคอ
ขาดบาดตาย
ในที่สดุ เสิ่นหงเซวียนก็หาเหตุผลที่จะบันดาลโทสะได้ แล้ ว
"เวยเจี่ยเอ๋อร์ เหตุใดเจ้ าจึงใจคอโหดเ**้้ยมเช่นนี ้ ช่างทาให้
พ่อผิดหวังจริ งๆ"

"โหดเ**้้ยม? ท่านพ่อพูดว่าลูกใจคอโหดเ**้้ยม เพียงเพราะ

ลูกตบหน้ าบ่าวผู้นี ้หรื อเจ้ าคะ" แววตาของหญิงสาวเต็มไป
ด้ วยความเหลือเชื่อ

ฝ่ ายบิดายิ่งเดือดดาล มือที่ชี ้ไปที่เสิ่นเวยสัน่ เทา "เจ้ า เจ้ า

เวยเจี่ยเอ๋อร์ เจ้ าทาความผิดยังไม่ร้ ูจกั สานึก แค่ตบหน้ าเพียง
ครัง้ เดียวอย่างนันหรื
้ อ เจ้ าดูหน้ าของบ่าวคนนัน้ ผ่านมาหนึง่
คืนแล้ วก็ยงั บวมช ้า เจ้ าเป็ นสตรี เหตุใดจึงลงมือรุนแรงเช่นนี ้
ไม่เรี ยกว่าโหดเ**้้ยมแล้ วจะเรี ยกว่าอะไร" ความอ่อนโยน
และสงบเสงี่ยมเป็ นความงามของสตรี เขาไม่ชอบสตรี ที่
โหดเ**้้ยมและยโสโอหังที่สดุ

เสิ่นเวยมองไปยังป้าเฉิน กวาดตามองอย่างสารวจ ก่อนจะ

หลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะหันมากล่าวกับบิดาที่วางสีหน้ า
เคร่งเครี ยด “ท่านพ่อ ท่านไม่เคยคิดบ้ างหรื อว่า ลูกเป็ นหญิง
จะมีเรี่ ยวแรงมากสักแค่ไหน แค่ฝ่ามือเดียวก็ทาให้ นาง
กลายเป็ นเช่นนี ้เชียวหรื อ อีกอย่างลูกจาได้ แม่นว่าลูกตบหน้ า
ด้ านซ้ ายของนาง เหตุใดด้ านซ้ ายจึงไม่เป็ นไร แต่ซีกหน้ า
ด้ านขวากลับบวมช ้าได้ เล่าเจ้ าคะ"

เห็นบ่าวผู้นนคิ
ั ้ ดจะเอ่ยปากแก้ ตวั เสิ่นเวยจึงมองอย่างเย็นชา
"เจ้ าอย่าได้ พดู ว่าข้ าจาผิด ตอนนันข้
้ ายืนอยู่ตรงหน้ าเจ้ า มือ
ขวาของข้ าตบได้ แค่ใบหน้ าข้ างซ้ ายของเจ้ าเท่านัน้ และอย่า
พูดว่าข้ าใช้ มือซ้ าย เพราะมือซ้ ายของข้ าได้ รับบาดเจ็บก่อน
หน้ านี ้ จึงออกแรงไม่ได้ "

ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยกับบิดาว่า "ท่านพ่อ เรื่ องนี ้ชัดเจนอยู่

แล้ วว่าป้าเฉินใส่ร้ายป้ายสีลกู เรื่ องสกปรกในเรื อนหลัง
เหล่านี ้ท่านไม่เข้ าใจ แต่ฮหู ยินคงรู้ดี เหตุใดเล่ห์อบุ าย
กระจอกๆ เช่นนี ้จึงปิ ดบังสายตาแหลมคมของนางได้ ฮูหยิน
ไม่ได้ เตือนท่านพ่อสักคาหรื อ หรื อว่าฮูหยินไม่ชอบหน้ าข้ า จึง
คิดจะทาให้ ข้าต้ องโชคร้ าย"

ดวงตาสีดาขลับของเสิ่นเวยมองไปยังฮูหยินหลิว อีกฝ่ ายรู้สกึ

ว่าคาพูดมากมายในใจกาลังอุดตันอยูใ่ นลาคอ เสิ่นเวยไม่คิด
จะเปิ ดโอกาสให้ นางจึงตะคอกใส่ปา้ เฉินที่กาลังลนลานร้ อง
ว่าถูกปรักปรา "เจ้ าหุบปาก เจ้ าไม่มีสทิ ธิ์จะเอ่ยปากที่นี่
ปรักปราหรื อไม่เจ้ ารู้ดีแก่ใจ แน่นอนว่า ฮูหยินก็ร้ ูดีเช่นกัน"
"ท่านพ่อเจ้ าคะ ท่านพูดว่าลูกทาให้ ทา่ นผิดหวัง แต่ทา่ นรู้ถงึ
ความผิดหวังในใจของลูกบ้ างหรื อไม่ นับตังแต่ ้ ลกู กลับจวน
มา ครัง้ แรกที่ได้ พบท่านพ่อ ท่านกาลังทุบตีน้องชาย เมื่อพบ
หน้ าครัง้ ที่สอง ท่านชี ้หน้ าตาหนิลกู ว่าจิตใจเ**้้ยมโหด ท่าน
ไม่ไถ่ถามหาเหตุผลก็ตดั สินว่าลูกเป็ นคนผิด ท่านเชื่อคาพูด
ของบ่าวแต่ไม่เชื่อคาของลูก ท่านพ่อทราบหรื อไม่วา่ ในใจของ
ลูกเจ็บปวดเพียงใด" เสิน่ เวยน ้าตารื น้ ขึ ้นมา น ้าเสียงสัน่ เครื อ

นางกัดริ มฝี ปากให้ น ้าตาไหลกลับไป ก่อนจะค่อยๆ เชิดหน้ า

ขึ ้น ท่าทีหยิ่งทะนงไม่ยอมใคร "ท่านพ่อ ท่านมีงานต้ องทา
มากมาก ทาให้ ไม่มีเวลามาอบรมสัง่ สอนน้ องชาย และตัวลูก
ก็ไม่ได้ อยู่ในจวนหลายปี เมื่อกลับมาก็พบว่าการเรี ยนของ
น้ องกาลังแย่ ลูกกลัวว่าเขาจะทาให้ ทา่ นขายหน้ า คิดว่าลูก
เป็ นบุตรคนโตของท่าน ต้ องดูแลน้ องชายอ่านหนังสือ อาศัย
ตอนที่เขากาลังพักรักษาตัวช่วยทบทวนบทเรี ยนให้ เขา เมื่อ
กลับไปเรี ยนอีกครัง้ จะได้ มีความก้ าวหน้ า ทาเช่นนี ้ลูกมี
ความผิดหรื อเจ้ าคะ"

เสิ่นเวยชี ้ไปที่ปา้ เฉิน "บ่าวผู้นี ้ จงใจสร้ างเรื่ องเดือดร้ อนแก่ลกู

ทังๆ
้ ที่ยงั ไม่ถงึ เวลาลงกลอนประตูแต่ไม่ยอมเปิ ดประตูให้ ทัง้
ยังอ้ างถึงฮูหยินด้ วย ลูกตบนางเป็ นการสัง่ สอน เป็ นเรื่ องที่ผิด
หรื อเจ้ าคะ"

หยาดน ้าตาเอ่อคลออยูใ่ นดวงตาของนาง หญิงสาวเงยหน้ า

ขึ ้นไม่ยอมให้ มนั ไหลลงมา "เพียงเพื่อเรื่ องเล็กน้ อยแค่นี ้ ท่าน
พ่อ ท่านถึงกับเรี ยกลูกมาถามอย่างเอิกเกริ ก ทังยั ้ งเข้ าข้ าง
นาง เช่นนี ้แล้ วจะให้ บา่ วในจวนคนอื่นๆ มองลูกอย่างไร ลูก
ยังมีเกียรติอยูอ่ ีกหรื อ ลูกรู้วา่ ท่านแม่ของพวกเราด่วนจากไป
พวกเราสองคนอยู่ในจวนก็มีแต่คนชิงชัง แต่ แต่ แต่ทา่ นเป็ น
บิดาของพวกลูกนะเจ้ าคะ"
เสิ่นเวยไม่อาจพูดออกไปได้ อีก นางก้ มหน้ ายกมือปิ ดปาก
และวิ่งหนีไป

"เวยเจี่ยเอ๋อร์ ..." นายท่านสามฟั งคากล่าวหาขอบุตรสาวก็

รู้สกึ ผิดในใจ

ใช่แล้ ว เขามักจะรังเกียจว่าเจวี๋ยเกอเอ๋อร์ ไม่เอาไหน ไม่ตงใจ

ั้
เรี ยนหนังสือ แต่วา่ ตังแต่
้ เล็กจนโตเขาเคยอบรมสัง่ สอน
บุตรชายหรื อ

ยังมีเวยเจี่ยเอ๋อร์ นางถูกส่งไปพานักที่บ้านเกิดของบรรพบุรุษ
ที่อยู่ห่างไกลนับพันลี ้ตังแต่
้ อายุยงั น้ อย เขาเคยคิดบ้ างหรื อไม่
ว่านางอาจจะกลัว อาจจะคิดถึงบ้ าน และเรื่ องในวันนี ้ เขามัว
แต่โกรธเคือง เคยคิดถึงจิตใจของนางหรื อ
มองตามร่างบุตรสาวที่วิ่งหนีไปอย่างเสียใจ ในใจของเสิ่นหง
เซวียนรู้สกึ สับสน นางเป็ นบุตรสาวในสมรสของเขา และเป็ น
ลูกคนแรก ถึงแม้ ไม่ใช่ลกู ชาย แต่ตอนที่นางคลอดออกมาเขา
ดีใจมาก

เสิน่ เวยในตอนเด็ก ดวงตากลมโตพร่างพราว ฉ่าวาว บริ สทุ ธิ์

สดใส แค่หยอกล้ อนางก็ยิ ้มแล้ ว ในเวลานันฮู ้ หยินหร่วน
ภรรยาร่วมผูกผมของเขายังมีชีวิตอยู่ เขาอุ้มลูกสาว ส่วน
ภรรยาที่เย็บปั กถักร้ อยอยู่ข้างๆ ก็ยิ ้มมองพวกเขา ในเวลานัน้
ครอบครัวของพวกเขามีความสุขมาก

เมื่อไหร่กนั ที่เขาเริ่ มห่างเหินกับลูกสาวคนนี ้ เสิ่นหงเซวียน

ใคร่ครวญ แต่คิดอย่างไรก็นกึ รูปลักษณ์ของเวยเจี่ยเอ๋อร์ ตอน
อายุห้าขวบไม่ออก คนที่ตราตรึงอยูใ่ นความทรงจาของเขา
มากที่สดุ ก็คือภาพที่เสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ ออดอ้ อน ขอโน่นขอนี่จาก
เขา จากนันเขาก็
้ คิดถึงเรื่ องในวันนี ้ เขาไม่ใช่คนโง่ ถึงตอนนี ้
แล้ วเหตุใดจะไม่เข้ าใจถึงเล่ห์อบุ ายของเรื่ องที่เกิดขึ ้นในวันนี ้

สายตาที่เขามองฮูหยินหลิวเกลื่อนไปด้ วยความซับซ้ อน "เป็ น

แค่บา่ วแต่กลับให้ ร้ายเจ้ านาย ฮูหยินหลิว เจ้ าดูแลเรื อน
อย่างไร" เขาถลึงตาใส่บา่ วรนหาที่ตายผู้นนั ้ ก่อนจะสะบัด
แขนเสื ้อแล้ วเดินจากไป

ฮูหยินหลิวลนลานขึ ้นมา “ท่านพี่” นางยื่นมือออกไปหมายจะ

จับแขนเสื ้อของอีกฝ่ าย แต่คว้ าไว้ ได้ แค่ความว่างเปล่า

เดิมทีนางคิดจะอาศัยโอกาสนี ้ทาลายความประทับใจที่สามีมี
ต่อลูกเลี ้ยง และถือโอกาสนี ้ตอกหน้ าเสิ่นเวยไปด้ วย แต่ใคร
จะรู้วา่ ก้ อนหินที่ยกขึ ้นจะทับใส่เท้ าตัวเอง ครัง้ นี ้กลับทาให้
สามีไม่พอใจนางเสียเอง หากรู้วา่ จะเป็ นอย่างนี ้ตังแต่
้ แรก ไม่
ว่าอย่างไรนางก็จะไม่ปล่อยให้ ปา้ เฉินเข้ ามา

ฮูหยินหลิวเกลียดชังลูกเลี ้ยงมากขึ ้น ในขณะเดียวกันก็มอง

ป้าเฉิน ตัวต้ นเหตุของเรื่ องทังหมดด้
้ วยแววตาแข็งกร้ าว
"ทังหมดเป็
้ นแผนการของนางเฒ่าคนนี ้ ลากออกไปโบยสิบ
ไม้ "

"ฮูหยิน ถูกปรักปรา! บ่าวถูกปรักปรา บ่าวทาตามคาสัง่ ของ

ท่านตามที่แม่นางหงเซียงมากบอกนะเจ้ าคะ!" ป้าเฉินเมื่อได้
ยินว่าจะถูกตีก็ร้องออกมาราวกับหมูถกู เชือด นางอายุมาก
ขนาดนี ้แล้ ว ตีสิบทีคงตายไปแล้ วครึ่งหนึง่

แค่นี ้จะพอได้ อย่างไร ฮูหยินหลิวทังโกรธทั

้ งร้้ อนใจ “กล้ าใส่
ร้ ายเจ้ านาย ตี ตีให้ หนัก อุดปากมันไว้ ”
ในเรื อนได้ ยินแค่เสียงทุบตีเท่านัน้ มันดังจนครบสิบครัง้ แต่
ป้าเฉินก็เหลือเพียงลมหายใจรวยริ นไปนานแล้ ว
บทที่ 92 อบรมสั่งสอน

เสิ่นเวยที่วิ่งออกมาจากเรื อนผ่อนลมหายใจออกมา หาก

ยังแสดงต่อไปก็จะเผยพิรุธออกมา ถึงอย่างไรนางก็ชอบแค้ น
ชาระด้ วยแค้ นมากกว่า ให้ แสดงบทรันทดไม่ใช่วิธีการของ
นางจริ งๆ เสิ่นเวยเช็ดน ้าตาที่ไม่เคยมีอยู่ พาเถาฮวากับฉาฮ
วาไปที่เรื อนของเสิ่นเจวี๋ยอย่างเบิกบาน

"ผิดแล้ ว ท่องใหม่!"

"ไม่ใช่ เริ่ มใหม่!"

"ผิดอีกแล้ ว ท่องใหม่!"
ในมือของเสิ่นเวยถือไม้ บรรทัด เม้ มริ มฝี ปากแน่น ก่อนจะก่น
ด่าออกมาอย่างไม่ไว้ หน้ า ฝ่ ายเสิ่นเจวี๋ยก็โกรธจนแทบคลัง่
เขานอนหลับอยู่ดีๆ ท่านพี่กลับบังคับให้ เขาตื่นมาอ่าน
หนังสือ เขาเป็ นคนหนุ่มอายุสิบเอ็ดปี แล้ ว ยังต้ องท่องคัมภีร์
ตรี อกั ษร นี่เป็ นหนังสือที่ให้ เด็กอ่าน นางลืมไปหมดแล้ วว่าเขา
อายุสิบเอ็ดปี แล้ ว ให้ กลับมาท่องคัมภีร์ตรี อกั ษรใหม่ ใครจะ
จาได้

ไม่ใช่แค่ต้องท่องเท่านัน้ หากท่องผิดก็จะถูกตี ตีจริ งๆ ผิดหนึง่

คาก็ตีหนึง่ ครัง้ ไม้ บรรทัดตีลงกลางฝ่ ามือ เจ็บมากๆ เพียงไม่
นานมือของเสิ่นเจวี๋ยก็แดงและบวมราวกับหมัน่ โถว

เสิ่นเจวี๋ยเคยถูกลงโทษเช่นนี ้หรื อ หลังจากที่ถกู พี่สาวสัง่ ให้

ท่องใหม่ครัง้ แล้ วครัง้ เล่า เขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เด็กหนุ่ม
โยนหนังสือลงบนโต๊ ะ "นายน้ อยอย่างข้ าไม่ทอ่ งแล้ ว" ตลอด
ช่วงเช้ าเขาท่องไปหลายสิบรอบแล้ ว ต้ องทรมานกันอย่างนี ้
ด้ วยหรื อ ตังแต่
้ เล็กจนโต เขาเคยถูกใครตีหรื อ แค่ครัง้ สองครัง้
ข้ ายังพอทน แต่นางไม่ยอมหยุด แม้ เป็ นพี่สาวแท้ ๆ ก็ไม่ได้

"เจ้ าเป็ นนายน้ อยของใคร" เสิ่นเวยสีหน้ าสุขมุ ดุจสายน ้า "อีก

อย่าง หยิบหนังสือขึ ้นมา"

เสิน่ เจวี๋ยไม่ยอมทา "ท่านมีสทิ ธิ์อะไรมาอบรมข้ า ท่านพ่อยัง

ไม่ทาเลย ท่านมีสทิ ธิ์อะไร" เขาเชิดหน้ าขึ ้น ราวกับสัตว์ตวั เล็ก
ที่ดื ้อรัน้

"มีสทิ ธิ์อะไรมาอบรมเจ้ า เจ้ าว่าข้ ามีสทิ ธิ์อะไร"

สายตาของเสิ่นเวยเย็นชาขึ ้นมา ราวกับทะเลสาบลึกที่เหน็บ

หนาว "เดิมทีข้านึกว่าเจ้ าจะถูกฮูหยินหลิวเลี ้ยงดูจนหลงผิด
ไปบ้ างก็เท่านัน้ แต่คิดไม่ถงึ ว่าที่แท้ เจ้ าก็เป็ นแค่คนโง่เท่านัน!
้
เหตุใดข้ าต้ องมาเปลืองแรงอยูท่ ี่นี่ด้วย ปล่อยให้ เป็ นเรื่ องของ
เจ้ าก็พอแล้ ว แม้ เจ้ าจะเกียจคร้ านจนเน่าเปื่ อยในบ่อโคลน
กลายเป็ นหมาขี ้เรื อ้ น แล้ วเกี่ยวอะไรกับข้ า" คาที่เอ่ยออกมา
ทังไร้
้ หวั ใจและเย็นชา

“ท่าน!" เสิ่นเจวี๋ยสหน้ าเปลี่ยนไป เส้ นเอ็นที่ลาคอปรากฏ

ออกมา ตะคอกเสียงดังพร้ อมถีบเก้ าอี ้ออกไปไกล มันไถลไป
กระแทกกับผนังจนหักกระเด็นไปทัว่ "ข้ าไม่ใช่หมาขี ้เรื อ้ นเสีย
หน่อย ข้ าไม่ได้ เน่าในบ่อโคลนด้ วย”

เขาผลักโต๊ ะให้ ล้มลง ถีบฉากกัน้ เวลานี ้เสิ่นเจวี๋ยเหมือนสัตว์

ป่ าตัวเล็กๆ ที่ถกู ยัว่ ยุจนบันดาลโทสะออกมา
"อย่างไร เจ้ าคิดจะตีข้าหรื อ" เสิ่นเวยมองเขาอย่างเย็นชา
สายตาเต็มไปด้ วยความเย้ ยหยัน

เสิ่นเจวี๋ยพลันนิ่งชะงัก ก่อนจะฟาดกาปั น้ กับผนังอย่างแรง

แล้ วหันหน้ าหนี หมายจะวิ่งออกไป

เสิ่นเวยตะโกนขึ ้น "เถาฮวา จับตัวเขากลับมา"

เท้ าของเสิ่นเจวี๋ยยังไม่ทนั ก้ าวข้ าวธรณีประตูก็ถกู เถาฮวาจับ

หิ ้วกลับมา "นายน้ อยห้ า พวกเราไม่ให้ ทา่ นไป"

"ปล่อย ปล่อยข้ า เด็กบ้ ารี บปล่อยข้ าเดี๋ยวนี ้" เด็กหนุ่มออก

แรงดิ ้นจนหน้ าแดงก่าก็ไม่หลุดออกมา
"คุณหนู" เถาฮวาปล่อยเสิ่นเจวี๋ยตรงหน้ าเสิ่นเวย เมื่อเห็น
นายสาวพยักหน้ าให้ อย่างชื่นชมก็ดีใจมาก

เสิ่นเจวี๋ยยังคิดจะหนีไป เสิ่นเวยจึงสัง่ เสียงเข้ ม "เสิ่นเจวี๋ย

วันนี ้หากเจ้ ากล้ าออกไปจากห้ องนี ้ เชื่อหรื อไม่วา่ ข้ าตัดขาเจ้ า
ได้ "

น ้าเสียงเหนื่อยล้ าเต็มที แต่ก็ไม่ร้ ูจะทาอย่างไรดี เด็กหนุ่มผู้ไม่

เคยกลัวฟ้ากลัวดินพลันนิ่งชะงักอยู่กบั ที่ เขาไม่กล้ ายกเท้ าขึ ้น
แม้ แต่ก้าวเดียว

เสิ่นเวยเห็นดังนันก็
้ ร้ ูสกึ ดีขึ ้นมาบ้ าง ก่อนจะค่อยๆ เอ่ยว่า
"เมื่อครู่เจ้ าถามข้ าไม่ใช่หรื อว่า ข้ ามีสทิ ธิ์อะไรมาอบรมเจ้ า ข้ า
จะบอกเจ้ าเดี๋ยวนี ้ สิทธิ์ที่ข้าเป็ นพี่สาวของเจ้ า สิทธิ์ที่ข้ากับ
เจ้ าเป็ นพี่น้องร่วมมารดา สิทธิ์ที่ทา่ นแม่ของเจ้ ากับข้ าคือห
ร่วนเยียนหราน"

คาพูดสุดท้ าย เสิ่นเวยพูดอย่างหนักแน่น นางรู้สกึ เสียใจ

แทนหร่วนเยียนหราน สตรี ที่งดงามปานนัน้ กลับมีจดุ จบที่น่า
สลด บุตรสองคนของนาง บุตรสาวตายไปแล้ ว บุตรชายเพียง
คนเดียวที่เหลืออยู่ก็ถกู ฮูหยินหลิวเลี ้ยงดูจนเสียนิสยั ตน
อาศัยร่างของบุตรสาวของนางจึงอยากทาอะไรเพื่อสตรี ผ้ นู นั ้
บ้ าง

เสิ่นเจวี๋ยยังคงหันหลังให้ เสิ่นเวยสังเกตเห็นว่าไหล่ของเขาสัน่
เทา นางจึงค่อยๆ เอ่ยว่า "เจวี๋ยเกอร์ เอ๋อร์ มานี่"
เด็กหนุ่มยังไม่ยอมขยับ ฝ่ ายพี่สาวก็รออย่างอดทน ผ่านไป
นานราวครึ่งวันเขาจึงค่อยๆ หันกลับมา หยิบหนังสือบนพื ้น
ขึ ้นมาวางบนโต๊ ะ แล้ วยืนก้ มหน้ าตรงหน้ าเสิ่นเวย

มุมปากของเสิ่นเวยยกขึ ้น เอ่ยด้ วยเสียงอ่อนโยนว่า "เอาล่ะ

พวกเรามาท่องคัมภีร์ตรี อกั ษรกันต่อเถอะ"

ครัง้ นี ้เสิ่นเจวี๋ยตังใจขึ
้ ้นอย่างชัดเจน ไม่ค่อยผิดแล้ ว เสิ่นเวยก็
รู้จกั ที่จะเข้ มงวดและยืดหยุ่น ให้ เขาท่องแค่สองชัว่ ยามก็หยุด
แล้ ว "เอาล่ะ วันนี ้พอเท่านี ้ก่อน ต่อไป เช้ าของทุกวันข้ าจะมา
ดูเจ้ าท่องหนังสือหนึง่ ชัว่ ยาม จนกว่าอาการบาดเจ็บของเจ้ า
จะหายดีและกลับไปเรี ยนที่สานักศึกษาเหมือนเดิม"

กล่าวจนดังนันเสิ
้ ่นเวยก็ไม่ได้ เอ่ยสิ่งใดอีก เมื่อออกจากห้ อง
มา ด้ านนอกแม่นมกู้เข้ ามารับด้ วยสีหน้ าเป็ นกังวล "คุณหนู
เจ้ าคะ นายน้ อยห้ ายังเล็ก ท่านค่อยๆ สัง่ สอนเขา เขาจะต้ อง
เข้ าใจแน่เจ้ าค่ะ" เมื่อครู่ในห้ องมีทงเสี
ั ้ ยงโต๊ ะล้ ม เสียง
กระแทกเก้ าอี ้ นางตกใจแทบแย่

"แม่นมวางใจเถอะ ข้ าก็มีขอบเขตของข้ า ดูเหมือนแผลที่มือ

ของเจวี๋ยเกอร์ เอ๋อร์ จะอักเสบแล้ ว อีกเดี๋ยวแม่นมช่วยใส่ยาให้
เขาสักหน่อยเถอะค่ะ" เสิ่นเวยเปลี่ยนหัวข้ อสนทนา

"แผลอักเสบ? ร้ ายแรงมากหรื อเจ้ าคะ" แม่นมกู้ร้องอุทาน

อย่างตกใจ ยกเท้ าขึ ้นหมายจะวิ่งเข้ าไปในห้ อง พลันคิดขึ ้นมา
ได้ วา่ ก็ย้อนกลับมาอีก "คุณหนู นายน้ อยห้ าก็น่าสงสาร ท่าน
อย่าได้ ถือสาเขาเลยนะเจ้ าคะ" นางกลัวจริ งๆ ว่าหากนาย
น้ อยห้ าดื ้อดึงขึ ้นมา จะหน้ ามือหลังมือก็เนื ้อ ไม่วา่ คนไหนนาง
ก็ตดั ใจไม่ลง ในใจพลันสาปแช่งฮูหยินหลิวขึ ้นมา
บทที่ 93 ยุให้ รำตำให้ ร่ ั ว

นับตังแต่
้ นนมาเสิ
ั้ ่นเจวี๋ยก็มีชีวิตอย่างย่างลาบาก ท่อง
หนังสือ คัดอักษร คัดอักษร ท่องหนังสือ ผิดก็โดนตี ไม้ บรรทัด
ยาวตีลงกลางฝ่ ามือ ความเจ็บปวดบาดลึกถึงใจ

ซานสี่คกุ เข่าบนพื ้น รายงานสถานการณ์ของนายน้ อยแก่ฮู

หยินหลัว "คุณหนูสี่ตีจริ งๆ ขอรับ ใช้ ไม้ บรรทัดตีเพี๊ยะๆ ที่มือ
จริ ง บ่าวเห็นแล้ วยังรู้สกึ เจ็บแทน" เขานึกถึงภาพที่นายน้ อย
ถูกคุณหนูสี่ตีอย่างโหดร้ ายเช่นนัน้ ในใจรู้สกึ สงสารนายน้ อย
ห้ าขึ ้นมา คุณหนูสี่ช่างโหดร้ ายจริ งๆ

"จริ งหรื อ เจวี๋ยเกอเอ๋อร์ ก็ยอมปล่อยให้ นางตีหรื อ" ฮูหยินหลิว

ไม่อยากเชื่อนัก นายน้ อยห้ ามีนิสยั เผด็จการ มีแต่เขาที่ทบุ ตี
คนอื่น จะยอมให้ คนอื่นตีได้ อย่างไร เมื่อคิดได้ ดงั นันจึ
้ งปราย
ตามองบนพื ้น "คงไม่ใช่ว่าเจ้ าพูดโกหกหรอกนะ"
"บ่าวไหนเลยจะกล้ า แม้ บา่ วจะกล้ าหาญอย่างไรก็ไม่กล้ า
ปิ ดบังฮูหยิน" ซานซี่ร้องว่าถูกปรักปรา "ฮูหยิน ท่านคงไม่
ทราบ นางเด็กเหลือขอข้ างกายคุณหนูสี่มีพลังเหลือล้ น นาย
น้ อยขยับเพียงนิดเดียว มือเดียวของนางก็สามารถยกร่างของ
นายน้ อยขึ ้นมาได้ แล้ ว" ยกขึ ้นมาราวกับนกตัวเล็กๆ แม้ นาย
น้ อยจะขัดขืนอย่างไรก็ทาไม่ได้ ! น่าสงสารจริ งๆ!

"มีเรื่ องเช่นนี ้ด้ วยหรื อ" แววตาของฮูหยินหลิวเผยความ

ประหลาดใจ "เวยเจี่ยเอ๋อร์ ก็ช่างเหลวไหล เจวี๋ยเกอเอ๋อร์ อายุ
ยังน้ อย จะถูกตีรุนแรงเช่นนันได้ ้ อย่างไร ช่างเถอะๆ ไว้ ข้าค่อย
พูดกับเวยเจี่ยเอ๋อร์ เจตนาดี แต่จะเลยเถิดไม่ได้ น่าสงสาร
จริ งๆ เจวี๋ยเกอเอ๋อร์ ก็พลอยรับเคราะห์ไปด้ วย" นางก้ มหน้ าลง
ใช้ ผ้าเช็ดหน้ าเช็ดที่หางตา
ซานสี่จงึ สาทับว่า "ไม่ไหมเล่าขอรับ มือของนายน้ อยบวมจน
จับหนังสือไม่ไหว ท่านผอมลงไปตังเยอะ"
้

สีหน้ าของฮูหยินหลิวยิ่งแสดงความเจ็บปวดออกมามากขึ ้น
สัง่ ความกับซานสี่ว่า "อีกเดี๋ยวเจ้ านาของบารุงกลับไปสัก
หน่อย จะได้ บารุงนายน้ อยของพวกเจ้ า เจ้ าเป็ นบ่าวคนสนิท
ที่ร้ ูใจของนายน้ อยห้ า จะต้ องพูดชี ้นาเขามากๆ เวยเจี่ยเอ๋อร์ ก็
ทาไปเพราะหวังตี เจวี๋ยเกอเอ๋อร์ จะขัดแย้ งกับนางไม่ได้
เข้ าใจหรื อไม่? หืม"

'หืม' คานี ้สื่อความนัยน์ลกึ ล ้า ซานสี่เข้ าใจความนัน้ จึงตอบ

รับอย่างนอบน้ อมว่า "ฮูหยินวางใจเถอะขอรับ บ่าวจะตังใจ ้
ชี ้นานายน้ อย"
ฮูหยินหลิวพอใจเป็ นอย่างมาก นางพยักหน้ าพร้ อมเอ่ยว่า
"เช่นนันก็
้ ดี ตังใจปรนนิ
้ บตั ินายน้ อยของพวกเจ้ าให้ ดี ย่อมมี
ความดีความชอบในส่วนของเจ้ า"

"ขอรับๆ บ่าวจะจดจาความเมตตาของฮูหยินไว้ " ซานสี่ไม่ลืม

ประจบประแจงฮูหยินหลิว นางจึงคลี่ยิ ้มอย่างพอใจ

แม่นมกู้นวดมือที่บวมเป่ งราวกับกีบเท้ าหมูของเสิ่นเจวี๋ย

สงสารจนน ้าตาไหล ปาดน ้าตาไปพลาง ช่วยเขาทายาไป
พลาง "นายน้ อยเจ้ าคะ ท่านอย่าได้ คิดแค้ นเลยนะเจ้ าคะ
คุณหนูทาไปก็เพราะหวังดีกบั ท่าน เพราะนางเป็ นพี่น้องแท้ ๆ
ของท่านจึงเข้ มงวดกับท่าน ในจวนมีนายน้ อยมากมาย
เช่นนัน้ ท่านเห็นนางสนใจใครหรื อไม่ นายน้ อยเจ้ าคะ เพราะ
คุณหนูอยากให้ ทา่ นเรี ยนได้ ดี ท่านก็ต้องตังใจอ่
้ านหนังสือนะ
เจ้ าคะ หากทาเช่นนันคุ
้ ณหนูก็จะตีทา่ นน้ อยลง..." นางพูด
พึมพา ด้ วยกลัวว่านายน้ อยจะคิดโกรธเคืองพี่สาวด้ วยเรื่ องนี ้

เสิ่นเจวี๋ยเจ็บจนต้ องสูดปาก "แม่นม ข้ ารู้แล้ ว" เขาไม่ได้ โง่เสีย

หน่อย จะไม่ร้ ูได้ อย่างไรว่าพี่สาวทาไปเพราะหวังดีกบั เขา

"นายน้ อยเจ้ าใจเจตนางของคุณหนูก็ดีแล้ วเจ้ าคะ" แม่นมกู้

ชื่นชม ความห่วงใยของคุณหนูจะได้ ไม่สญู เปล่า

แม่นมกู้กล่าวเช่นนี ้ แต่ซานสี่ไม่ได้ พดู เช่นนี ้ เขาปรนนิบตั ิ

นายน้ อยไปพลาง บ่นไปพลาง "นายน้ อยขอรับ คุณหนูสี่ไม่
จาเป็ นต้ องโหดร้ ายเกิน ใช่หรื อไม่ขอรับ ดูสิ ตีนายน้ อยจนมือ
บวมไปหมดแล้ ว มือนี ้ต้ องใช้ เวลาสิบวันสิบห้ าวันจึงจะหายดี"
คาพูดนี ้กล่าวเกินไป ในคราวแรกมือของเสิ่นเจวี๋ยน่าตกใจ
มาก แต่วา่ ทายาสองวันก็ทเุ ลาลงมากแล้ ว

"นายน้ อย คุณหนูสี่มีสทิ ธิ์อะไรจึงตีทา่ น แม้ แต่นายท่านกับฮู

หยินก็ยงั ตัดใจตีทา่ นไม่ลงเลย นายน้ อย..."

"หุบปาก!" เสิ่นเจวี๋ยถลึงตาใส่ซานสี่อย่างโกรธเคือง "เจ้ าช่าง

โอหังนัก บังอาจตาหนิเจ้ านาย!"

ซานสี่รีบอ้ อนวอนขอความเมตตา "นายน้ อยขอรับ บ่าวทาไป

เพราะหวังดีกบั ท่านไม่ใช่หรื อขอรับ" เขารู้สกึ คับข้ องใจเป็ น
อย่างมาก "บ่าวเห็นคุณหนูสี่ตีทา่ นเช่นนัน้ บ่าวรู้สกึ สงสาร
ท่านขอรับ!" เขาก้ มหน้ าเช็ดน ้าตา แสดงท่าทีหวังดีตอ่
เจ้ านาย
สีหน้ าโกรธเคืองของเด็กหนุ่มจึงสงบลงบ้ าง "ข้ ารู้วา่ เจ้ าภักดี
แต่จะตาหนิเจ้ านายไม่ได้ " เขาก็ร้ ูผิดชอบชัว่ ดี ถึงแม้ พี่สาวจะ
ตีเขารุนแรง แต่หลังจากที่ตีแล้ วก็สง่ ยาทามาให้ เขา เมื่อทาไป
ครู่หนึง่ ก็ไม่เจ็บแล้ ว

ซานสี่เหลือบมองสีหน้ าของเด็กหนุ่ม มีคาพูดพูดมากมายก็

ไม่กล้ าปากมากอีก

ที่จริ งแล้ วเสิ่นเจวี๋ยก็อยากต่อต้ าน หรื อดื ้อแพ่งไม่ยอมเรี ยน

แต่เขาไม่กล้ า เถาฮวา เด็กบ้ านัน่ จับจ้ องเขาอยู่ด้านข้ าง นาง
ไม่ร้ ูจกั เบามือสักนิด แค่เตะเพียงครัง้ เดียว ต้ นไม้ ใหญ่ก็หกั
โค่นลงมา หากเตะใส่ร่างของเขา กระดูกของเขาจะไม่แหลก
ละเอียดหรื อ
อีกอย่างตังแต่
้ ที่ได้ เห็นวรยุทธ์ของเถาฮวา เขาก็เกิดความคิด
บางอย่าง เขาอยากได้ เถาฮวามารับใช้ ข้างกาย ต่อไปหาพา
เด็กคนนี ้ออกไปจะต้ องน่าเกรงขามมากแน่ๆ หากมีเรื่ องต่อย
ตีก็ไม่มีใครเป็ นคูต่ อ่ สู้ของเขา เด็กหนุ่มครุ่นคิดอย่างพอใจ

แต่ดเู หมือนพี่สาวจะให้ ความสาคัญกับเด็กเถาฮวามาก ทา

อย่างไรพี่สาวจึงจะยอมตกลง เสิ่นเจวี๋ยครุ่นคิดอยู่นานราว
ครึ่งวัน ดูเหมือนนางจะเข้ มงวดกับการเรี ยนของเขามาก หาก
เขาตังใจท่
้ องหนังสือ หากนางดีใจจะต้ องยอมตกลงยกเด็ก
คนนันให้
้ เขาแน่

ดังนันไม่
้ วา่ จะเกียจคร้ านอย่างไร เสิ่นเจวี๋ยก็อดทนตังใจท่
้ อง
หนังสือคัดอักษร เพียงแต่วา่ เขาเป็ นคนหุนหันพลันแล่น จะ
ทนนิ่งเฉยอยู่ได้ หรื อ แค่เวลาสองวันก็ร้อนใจจนอยู่ไม่สขุ แล้ ว
เขาอยากจะหายจากอาการบาดเจ็บและกลับไปเรี ยนที่สานัก
ศึกษาเสียที อย่างน้ อยอาจารย์ที่นนั่ ก็ไม่ได้ เข้ มงวดเหมือนที่
สาว

นายท่านสามเสิ่นหงเซวียนและพี่ชายคนโตหารื อเรื่ องที่เสิ่น

เจวี๋ยก่อไว้ ในห้ องหนังสือนานราวครึ่งชัว่ ยาม วันต่อมาเทียบ
ขอไปเยี่ยมเยือนก็ถกู ส่งไปยังจวนเสนาบดีฉิน ไม่ใช่เพื่อขอ
โทษ แต่เพื่อพูดคุยเรื่ องที่เกิดขึ ้นให้ เกิดความกระจ่างแก่ทงั ้
สองฝ่ าย จะปล่อยให้ เรื่ องทะเลาะวิวาทของเด็กสองคน
กระทบความสัมพันธ์ของทังสองจวนไม่
้ ได้

ท่านเสนาบดีฉินก็เป็ นคนมีเหตุผล เขาตาหนิบตุ รชายของ

ตัวเองก่อน ก่อนจะเอ่ยถามถึงอาการบาดเจ็บของเสิ่นเจวี๋ยอ
ย่างห่วงใย ไม่ได้ คิดตาหนิสกั นิด
สองพี่น้องจึงโล่งใจ นึกในใจว่า มิน่าเล่าเสนาบดีฉินจึงถูกยก
ย่องว่าเป็ นเสนาบดีผ้ มู ีเมตตา ตัวจริ งไม่ผิดจากนันเลยจริ
้ งๆ
สองพี่น้องรู้สกึ ประทับใจอีกฝ่ ายไม่น้อย

ทังสองฝ่
้ ายสนทนากันอย่างเพลิดเพลิน ตอนที่สองพี่น้องขอ
ตัวลา เสนาบดีฉินยังออกมาส่งที่หน้ าประตู ใครที่เห็นจะต้ อง
คิดว่าทังสองจวนมี
้ ความสัมพันธ์ที่ดีตอ่ กัน ที่ไหนได้ นี่เป็ น
การไปมาหาสูก่ นั ครัง้ แรก
บทที่ 94 ความคิดของเสิ่นเสวี่ย

เสนาบดีฉินส่งสองพี่น้องตระกูลเสิ่นกลับไปก็กลับเข้ ามา
ที่ห้องหนังสือในเรื อนนอก ฝ่ ายฮูหยินเมื่อได้ รับข่าวก็รีบร้ อย
มาหาสามี “ท่านพี่ ตระกูลเสิ่นสองคนนันมาท ้ าอะไรเจ้ าคะ”
สีหน้ าของน้ องเกลื่อนไปด้ วยความขุ่นเคือง

ทุบตีหรานเกอร์ เอ๋อร์ เป็ นอย่างนันแล้

้ วยังมีหน้ ามาเยือนถึง
บ้ านอีก ตระกูลของพวกทหาร จิตใจช่างร้ ายกาจ หากเป็ น
นางคงไล่พวกมันกลับไปแล้ ว ท่านพี่ก็เหลือเกิน ไม่เพียง
ต้ อนรับอย่างให้ เกียรติ ได้ ยินว่าเขายังพูดคุยกับพวกมันอย่าง
เพลิดเพลิน กับคนหยาบสองคนนันมี ้ อะไรน่าพูดคุยกัน น่า
โมโหจริ งๆ

เสนาบดีฉินรู้ถงึ จิตใจของฮูหยินดี จึงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจว่า “ก็

แค่เด็กสองคนทะเลาะกันเท่านัน้ มีอะไรร้ ายแรง พวกเขาก็มา
ขอโทษถึงเรื อนแล้ ว เรื่ องนี ้ก็ควรจะหยุดแค่ตรงนี ้ เข้ าก็อย่าคิด
แค้ นไม่เลิกรา ท่านแม่อายุมากแล้ ว เจ้ าก็กล่อมท่านให้ คลาย
โทสะลงด้ วย”

เขาไม่ได้ เห็นเป็ นเรื่ องใหญ่จริ งๆ ก็แค่ทะเลาะกันไม่ใช่หรื อ มี

เด็กชายคนใดบ้ างไม่เคยทะเลาะเบาะแว้ งกับคนอื่น ในวัย
หนุ่มเขาไม่เคยมีเรื่ องทะเลาะวิวาทหรื อ ถึงแม้ บตุ รชายของ
เขาจะหัวแตก แต่ได้ ยินว่าเจ้ าหนุ่มตระกูลเสิ่นก็ได้ รับบาดเจ็บ
เช่นกัน พักรักษาตัวอยู่ที่จวนไม่ได้ ไปเรี ยน

ฮูหยินต่งได้ ยินก็ไม่พอใจ “นี่ไม่ใช่เรื่ องใหญ่หรื อเจ้ าคะ เหตุใด

จิตใจของท่านพี่จงึ กว้ างขวางเช่นนี ้ เหตุใดท่านจึงไม่ดแู ผล
บนศีรษะของหรานเกอเอ๋อร์ ละ่ เจ้ าคะ เลือดไหลออกมาตัง้
ถ้ วยใหญ่ หรานเกอเอ๋อร์ ที่น่าสงสารของข้ า! ทะเลาะกันต้ อง
ลงมือรุนแรงอย่างนี ้ด้ วยหรื อ อายุน้อยเท่านี ้เหตุใดจิตใจจึง
ร้ ายกาจนัก! หากไม่ใช่เพราะพวกบ่าวปกป้องไว้ ได้ ทนั ไม่แน่
ว่าแม้ แต่ชีวิตของหรานเกอเอ๋อร์ ก็ไม่เหลือแล้ ว ท่านยังพูดอีก
หรื อเจ้ าคะว่านี่เป็ นเรื่ องเล็ก ทาราวกับว่าเขาไม่ใช่ลกู ของ
ท่าน” ฮูหยินต่งเช็ดน ้าตา ท่าทีไม่ยินยอม

เสนาบดีฉินถูกฮูหยินก่อกวนจนโมโหขึ ้นมา “เจ้ ายังมีหน้ ามา

พูดอีกหรื อ หรานเกอเอ๋อร์ เป็ นเช่นนี ้ไม่ใช้ เพราะเจ้ าเลี ้ยงดูเขา
จนเสียนิสยั หรื อ อายุสิบสามปี แล้ ว อะไรก็ทาไม่เป็ นสักอย่าง
รู้จกั แต่เล่นเท่านัน้ ตอนที่หยวนเกอเอ๋อร์ อายุเท่าเขาก็สอบ
ผ่านได้ เป็ นซิ่วไฉแล้ ว”

พูดถึงบุตรชายคนโตที่มีความสามารถรอบด้ าน เสนาบดีฉิน
เผยสีหน้ าภูมิใจ หยวนเกอเอ๋อร์ ร้ ูความมาตังแต่ ้ เล็ก อายุสาม
ปี ก็เริ่ มศึกษาเล่าเรี ยน อายุห้าปี ก็ทอ่ งตาราหลุนอวี่ได้ แล้ ว
อายุสิบสามปี ได้ เป็ นซิ่วไฉ อายุยงั ไม่ถึงยี่สิบปี ก็สอบผ่าน
คัดเลือกได้ เป็ นบัณฑิตทดลองปฏิบตั ิงานประจาสานักราช
บัณฑิต ไม่เคยทาให้ เขากังวลใจเลย

ในขณะที่บตุ รคนเล็กช่างเหลือเกินจริ งๆ เริ่ มหัดอ่านหัดเขียน

ก็อายุหกขวบแล้ ว ที่สานักศึกษาก็ไม่ตงใจเล่
ั ้ าเรี ยน มันจะก่อ
เรื่ องวุน่ วาย ทังยั
้ งทาตัวเกเรกับอาจารย์ อายุสิบสามปี แล้ ว
ลายมือยังเหมือนไก่เขี่ย แม้ แต่เด็กเล็กๆ ที่เริ่ มหักเขียนยังดี
เสียกว่า มีเดือนไหนบ้ างที่อาจารย์ไม่มารายงานเรื่ องกิริยาที่
ไม่เหมาะสม

ทุกครัง้ ที่เขาสัง่ สอนอย่างรุนแรง แต่ฮหู ยินกับท่านแม่ก็

ปกป้องอย่างเอาเป็ นเอาตาย โดยเฉพาะท่านแม่ของเขา
โวยวายว่าหากใครกล้ าแตะต้ องหลานรักของท่านจะสู้ตาย
กับคนผู้นนั ้ ต้ องเผชิญหน้ ากับมารดาที่คดั ค้ านเอาเป็ นเอา
ตาย เขาจะไม่ยอมได้ หรื อ
เมื่อเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี ้หลายครัง้ เขาก็คร้ านจะสนใจ
คิดว่าถึงอย่างไรจวนเสนาบดีก็มีหยวนเกอเอ๋อร์ ให้ พงึ่ พอ
หรานเกอเอ๋อร์ จะไม่เอาไหนก็ปล่อยไปเถอะ พี่ชายแท้ ๆ อย่าง
หรานเกอเอ๋อร์ คอยดูแล ถึงอย่างไรบุตรคนเล็กก็คงได้ อยู่
อย่างสุขสบายไปชัว่ ชีวิต ใครจะคิดว่านับวันหรานเกอเอ๋อร์ จะ
เกเรมากขึ ้นทุกที รู้จกั ข่มเหงสตรี แล้ ว เรื่ องนี ้ทาให้ เสนาบดีฉิน
โกรธมาก

ฮูหยินต่งก็ภมู ิใจในตัวบุตรชายคนโต แต่วา่ นางรักและเอ็นดู

บุตรชายคนเล็กมากกว่า นี่เป็ นลูกหลงที่นางต้ องเสี่ยงชีวิต
กว่าจะได้ มา นางรักใคร่และหวงแหนบุตรชายคนนี ้มาก ฟูม
ฟั กเขามาอย่างดี
“หรานเกอเอ๋อร์ เป็ นอย่างไรหรื อเจ้ าคะ เหตุใดท่านจึงรังเกียจ
เขาเช่นนี ้ หรานเกอเอ๋อร์ ของข้ าเป็ นเด็กดี รู้เรื่ องรู้ราว กตัญญู
จิตใจบริ สทุ ธิ์ จวนเสนาบดีฉินมัง่ คัง่ เช่นนี ้ เหตุใดต้ องให้ หราน
เกอเอ๋อร์ ลาบากอ่านหนังสือเพื่อแย่งชิงกับคนอื่นเป็ นยอด
บัณฑิตด้ วย มีหยวนเกอเอ๋อร์ กบั ท่านแม่คอยดูแล หรานเกอ
เอ๋อร์ ของข้ ามีชีวิตที่สงบสุขก็พอ” ฮูหยินต่งจะตัดใจให้
บุตรชายคนเล็กลาบากหนังสือเหมือนกับบุตรชายคนโตได้
อย่างไร ทุกวันต้ องตื่นขึ ้นมาท่องตารากลางดึก จนร่างกาย
ผอมลงไปมาก นางปล่อยให้ บตุ รชายคนเล็กต้ องลาบาก
อย่างนันไม่
้ ได้

สองสามีภรรยาคิดไปถึงไหนต่อไหน เพียงแต่ฮหู ยินต่งรู้จกั

บุตรชายของตัวเองดีจริ งๆ หรื อ คนที่ทาเรื่ องข่มเหงสตรี ได้ ลง
จะเรี ยกว่าจิตใจบริ สทุ ธิ์ได้ หรื อ มิน่าเล่าผู้คนจึงได้ พดู ว่า หาก
เป็ นลูกชายหัวแก้ วหัวแหวนของตัวเองอะไรก็ดีไปหมด
“ถึงอย่างไรข้ าก็ไม่สน หรานเกอเอ๋อร์ ของข้ าจะได้ รับความ
ยากลาบากทังที ้ ่ตนเองไม่ได้ ทาผิดอะไรไม่ได้ ท่านพี่ ตัวท่าน
เป็ นถึงเสนาบดีของราชสานักจะระบายแค้ นแทนบุตรชาย
ไม่ได้ เลยหรื อเจ้ าคะ” ฮูหยินต่งไม่พอใจในตัวสามีเป็ นอย่าง
มา ทิ ้งตัวลงนัง่ บนเก้ าอี ้อย่างขุ่นเคือง

เสนาบดีฉินได้ ยินดังนันสี ้ หน้ าเคร่งขรึมมา เขาวางถ้ วยชาล

งบนโต๊ ะ กล่าวอย่างจริ งจังว่า “ข้ าจะบอกอีกครัง้ เรื่ องนี ้ให้ ยตุ ิ
เพียงแค่นี ้ เจ้ ามีฐานะเป็ นฮูหยินของจวน อยู่แต่เรื อนหลังไม่ร้ ู
เรื่ องราวข้ างนอก ข้ าไม่ตาหนิเจ้ า แต่เจ้ าคิดว่าจวนจงอูโ่ หว
เป็ นแค่ขนุ นางเล็กๆ ที่เจ้ าจะบีบเมื่อไหร่ก็ได้ หรื อ ยังไม่ได้ พดู
ถึงนายท่านเสิ่น เสิ่นอูโ่ หว เขาเป็ นคนที่ฝ่าบาทให้
ความสาคัญและไว้ วางใจ ในใจของฝ่ าบาทเขามีความสาคัญ
มากกว่าข้ าเสียอีก เราต้ องมีความสัมพันธ์ที่ดีกบั จวนจงอูโ่ หว
อย่าได้ ลว่ งเกินเด็ดขาด” เขาเป็ นเสนาบดี เข้ าใจพระทัยของ
ฝ่ าบาทดี ย่อมต้ องรู้ถงึ ความสาคัญของจวนจงอูโ่ หว
เห็นฮูหยินแสดงสีหน้ าไม่ทกุ ข์ร้อน เสนาบดีพลันเดือดดาลจน
กระแทกถ้ วยชาลงบนโต๊ ะ พูดอย่างดุดนั ว่า “สิ่งที่ข้าพูดเจ้ าได้
ยินหรื อยัง หรื อว่าเจ้ าอยากสร้ างปั ญหาให้ หยวนเกอเอ๋อร์ กบั
พระสนม” พระสนมต้ องใช้ ชีวิตอยู่ในวังก็ไม่ใช่เรื่ องง่ายแล้ ว
เขาจะไม่ยอมให้ คนในตระกูลเป็ นตัวถ่วงของนางบุตรสาวอีก

ฮูหยินต่งตกใจสีหน้ าแข็งกร้ าวของสามีจงึ ได้ สติขึ ้นมา พึมพา

ว่า “รู้แล้ วๆ ข้ าไม่ได้ หหู นวกเสียหน่อย ท่านจะเสียงดังทาไม”
ถึงแม้ ฮหู ยินต่งมีลกู ชายลูกสาวคอยปกป้อง แต่ยามที่สามี
โกรธขึ ้นมาจริ งๆ นางก็ร้ ูสกึ กลัว แม้ ปากจะพูดว่ารู้แล้ ว แต่ใน
ใจยังคงนึกเกลียดชังจวนจงอูโ่ หว
 “ท่านแม่ ท่านจะไปจวนหย่งหนิงโหวจริ งหรื อเจ้ าคะ” เสิน่
เสวี่ยรี บร้ อนเข้ ามาในเรื อนของฮูหยินหลิว ไม่รอให้ สาวใช้ เข้ า
มาแจ้ งแก่ฮหู ยิน นางก็ถือวิสาสะบุกเข้ ามาเอง

ฮูหยินหลิวกาลังพิงกับหัวเตียงเพราะอาการปวดศีรษะ ตังแต่ ้
วันที่สามีสะบัดแขนเสื ้อเดินจากไปก็ไม่มาที่เรื อนของนางอีก
เลย นางคิดว่าเขากาลังโกรธ รออีกสองวันให้ คลายโทสะก่อน
แล้ วค่อยไปหา อีกอย่างเขาก็ไปพักอยูท่ ี่เรื อนนอก นางจึง
วางใจขึ ้นมาก

ใครจะรู้วา่ จะถูกจืออี๋เหนียงฉวยโอกาสมาแทรกกลาง จืออี๋

เหนียงเป็ นคนที่ทา่ นโหวได้ รับพระราชทานเป็ นความดี
ความชอบร่างกายเย้ ายวนมีเสน่ห์ หน้ าตาสะสวย ทังยั้ งรู้
หนังสือ นับตังแต่
้ เข้ าจวนมาก็เป็ นที่โปรดปราณ ถึงแม้ คณ
ุ หนู
สาม บุตรสาวของนางอายุสิบหกปี แล้ ว แต่รูปโฉมของจืออี๋
เหนียงไม่ได้ แก่ชราลงเลย นี่เป็ นเรื่ องที่ทาให้ นางชิงชังอีกฝ่ าย
มาก

เมื่อคืนวาน จืออี๋เหนียงแต่งกายฉูดฉาด ยกน ้าแกงบารุง

ร่างกายไปที่เรื อนนอก ผ่านไปครึ่งชัว่ ยาม นายท่านสามก็
ตามนางกลับไปที่เรื อน ในคืนนันยั
้ งต้ องการอาบน ้าถึงสอง
ครัง้

พอได้ ยินบ่าวรายกลับมารายงาน ฮูหยินหลิวก็แทบจะฉีก

ผ้ าเช็ดหน้ าออกเป็ นชิ ้นๆ ก่นด่าสาปแช่งจืออี๋เหนียงอยูน่ าน
บุตรสาวก็อายุสิบหกสิบเจ็ดปี แล้ ว ยังจะแต่งกายเช่นนี ้อีก ไร้
ยางอายเสียจริ ง!

ฮูหยินหลิวโกรธจนนอนไม่หลับ จนกระทัง่ ไก่ขนั สะลึมสะลือ

อยู่ครู่หนึง่ ก็ไปคารวะเหล่าไท่จวินตังแต่
้ เช้ า จืออี๋เหนียงมา
สาย ทังยั
้ งแสดงกิริยาหยิ่งผยอง ทังยั
้ งบ่นอีกว่าปรนนิบตั ิทา่ น
พี่จนอ่อนเพลีย ยัว่ ยุโทสะของนางจนแทบจะระเบิดออกมาจึง
รี บไล่คนออกไป พาตัวเองขึ ้นเตียงนอน แม้ แต่อาหารเช้ าก็ไม่
มีแก่ใจจะกินแล้ ว

“ท่านแม่ ท่านเป็ นอะไรไปเจ้ าคะ” เสิ่นเสวี่ยเห็นมารดามีทา่ ที

อ่อนเพลียก็คิดว่าเป็ นไข้ “ท่านไม่สบายตรงไหนคะ หงซิว่ ยัง
ไม่รีบไปเชิญท่านหมอกงมาอีก"

หงซิว่ ไม่ขยับ สายตามองไปยังฮูหยิน

ฮูหยินหลิวยกมือห้ าม “ไม่ต้อง ข้ าไม่เป็ นไร แค่เหนื่อยเท่านัน้

พักสักหน่อยก็ดีขึ ้น เสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ มาหาแม่มีเรื่ องอะไรหรื อ”
เสิ่นเสวี่ยได้ ยินมารดาถามขึ ้นจึงนึกถึงเจตนาในการมาของ
ตนเอง นางย่นปากเอ่ยว่า “ท่านแม่ ข้ าได้ ยินว่าพวกนางบอก
ว่าท่านจะส่งเทียบไปที่จวนหย่งหนิงโหว ใช่หรื อไม่เจ้ าคะ”

ฮูหยินหลิวพยักหน้ า “ใช่แล้ ว พรุ่งนี ้แม่จะไปคารวะฮูหยินเว่ย

ที่จวนหย่งหนิงโหว เจ้ าก็ร้ ู เวยเจี่ยเอ๋อร์ กบั คุณชายใหญ่ของ
จวนนันมี ้ สญั ญาหมันหมายต่
้ อกัน เวยเจี่ยเอ๋อร์ ก็กลับมา
หลายวัน จวนหย่งหนิงโหวก็ไม่มีใครมาถามไถ่ ท่านพ่อของ
เจ้ าร้ อนใจมาก ให้ แม่ไปดูที่จวนของพวกเขา เวยเจี่ยเอ๋อร์ ผ่าน
พิธีปักปิ่ นแล้ ว พวกเขาจะตัดสินใจอย่างไร” ฮูหยินหลิวไม่ได้
ปิ ดบังบุตรสาว นางคิดว่าบุตรสาวโตแล้ ว รู้ให้ มากหน่อยก็จะ
ดี

หากไม่ใช่เพราะทาให้ สามีไม่พอใจ นางคงไม่รีบร้ อนสะสาง

เรื่ องนี ้ แต่เวลานี ้ถูกจืออี๋เหนียงมาแทรกกลาง นางจึงอยากรี บ
สะสางให้ เรื่ องนี ้เพื่อใช้ เรื่ องนี ้คืนดีกบั สามี ส่วนจืออี๋เหนียง รอ
ก่อนเถอะ สะสางเรื่ องนี ้เสร็ จแล้ วจะถึงเวลากาจัดนาง

“ท่านแม่ เรื่ องงานมงคลของนาง เหตุใดท่านต้ องวุน่ วายใจ

เช่นนี ้เจ้ าคะ” เสิน่ เสวี่ยไม่อยากให้ มารดาไปที่จวนหย่งหนิง
โหวสักนิด “คนต่าต้ อยอย่างนางจะคูค่ วรกับพี่เว่ยได้ อย่างไร”

เว่ยจิ่นอวี๋เป็ นบัณฑิตมีชื่อในเมืองหลวง ทังยั

้ งมีชาติกาเนิดที่
ดี นิสยั สุภาพอ่อนโยน เป็ นที่ชื่นชมของเหล่าหญิงสาว
มากมาย เสิ่นเสวี่ยก็เช่นกัน นับตังแต่
้ ได้ พบกันในปี นนั ้ ในใจ
ในสายตาของนางก็มีแค่เขา แต่เมื่อคิดว่าพี่สาวคนที่ไม่มี
อะไรเทียบนางได้ มีสญ ั ญาหมันหมายกั
้ บคนที่ตนเองรักก็ร้ ูสกึ
ริ ษยาจนแทบคลัง่ นางอยากให้ จวนหย่งหนิงโหวไม่ต้องมาสู่
ขอเสิ่นเวยตลอดไป
 “เสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ !” ฮูหยินหลิวตะคอกใส่บตุ รสาว นางอาบน ้า
ร้ อนมาก่อน ย่อมต้ องรับรู้ถงึ ความคิดของบุตรสาว “เสวี่ยจี่ย
เอ๋อร์ เวยซื่อจื่อของจวนหย่งหนิงเป็ นคูห่ มันของเวยเจี
้ ่ยเอ๋อร์
แม่ไม่อนุญาตให้ เจ้ าคิดอะไรเหลวไหล”

เว่ยซื่อจื่อเป็ นชายที่ดี แต่วา่ มีสญ

ั ญาหมันหมายกั
้ บเวยเจี่ย
เอ๋อร์ มาตังแต่
้ เล็ก น้ องสาวอย่าได้ คิดจะแย่งชิงคูห่ มันของ
้
พี่สาว จวนโหวไม่ยอมให้ เรื่ องบัดสีเช่นนี ้เกิดขึ ้น ท่านพี่จะต้ อง
ตีเสวี่ยเจี่ยเอ๋อร์ ตายแน่ เพื่อตัวบุตรสาว ฮูหยินหลิวคิดว่า
จะต้ องตัดไฟแต่ต้นลม

อาจเป็ นเพราะน ้าเสียงของฮูหยินหลิวดุดนั จนเกินไป เสิ่น

เสวี่ยตกใจจนมึนงงไป ฮูหยินหลิวเห็นดังนันก็ ้ สงสาร “เสวี่ย
เจี่ยเอ๋อร์ วางใจเถอะ แม่จะต้ องหาสามีที่ดีกว่าเว่ยซื่อจื่อให้
เจ้ าแน่” บุตรสาวของตนยอดเยี่ยมเช่นนี ้ ย่อมต้ องคูค่ วรกับ
คนที่ดีกว่า ซื่อจื่อของจวนหย่งหนิงโหวยอดเยี่ยมก็จริ ง แต่วา่
ฐานะของตระกูลต่าต้ อยไปสักหน่อย

“ท่านแม่” เสิ่นเสวี่ยซบอกของมารดา รู้สกึ คับข้ องใจยิ่งนัก

นางไม่ยอม ในความคิดของนาง ไม่มีใครดีกว่าพี่จิ่นอวี๋แล้ ว
ใครก็เทียบพี่จิ่นอวี๋ของนางไม่ได้ แต่เพราะท่าทีของท่านแม่
นางจึงไม่กล้ าพูดอะไรอีก
บทที่ 95 เจ้ ามีสิทธิ์อะไรไม่ ยนิ ยอม

เรื อนเฟิ งฮวา

เสิ่นเวยมองบอนไซปะการังแดงที่บา่ วของบิดานามาส่ง มุม

ปากยกขึ ้น นี่หมายความว่าอย่างไร ตบหัวแล้ วลูบหลังหรื อ
ถึงอย่างไรก็ต้องยอมรับไว้ หรื อไร แต่วา่ ได้ ยินว่าปะการังแดงนี ้
มีราคามาก ในเมื่อท่านพ่อส่งมาให้ นาง เช่นนันนางก็้ จะ
ยอมรับไว้ ด้วยความยินดี

“รบกวนพ่อบ้ านหลี่กลับไปเรี ยนท่านพ่อด้ วยว่า ลูกสาวชอบ

ของขวัญที่ท่านพ่อส่งมามาก” เสิ่นเวยกล่าวกับพ่อบ้ านวัย
กลางคนที่ยืนอยู่ด้วยท่าทีนอบน้ อม
 พ่อบ้ านหลี่ไม่กล้ าบังอาจ “คุณหนูสี่กล่าวเกินไปแล้ ว ช่วย
แบ่งเบาภาระงานของเจ้ านายเป็ นหน้ าที่ของบ่าวขอรับ
คาพูดของคุณหนู บ่าวจะนาไปเรี ยนนายท่านให้ เองขอรับ”
เขากับพ่อบ้ านจางของเรื อนใหญ่สนิทสนมกัน ย่อมไม่กล้ าดู
ถูกคุณหนูสี่

“คุณหนู นี่คือปะการังแดงหรื อเจ้ าคะ ช่างงดงามจริ ง!”

หลังจากพ่อบ้ านหลี่กบั ไปแล้ ว เหล่าสาวใช้ ขยับเข้ ามาล้ อม ชี ้
ไปที่บอนไซปะการังแดงอย่างสนอกสนใจ

เสิ่นเวยพยักหน้ า แบ่งปั นความรู้เรื่ องปะการัง “ปะการัง หรื อ

เรี ยกอีกอย่างหนึง่ ว่าแมลงปะการัง เติบโตในมหาสมุทร
ดังนันที
้ ่พวกเราอาศัยอยู่จงึ ไม่คอ่ ยพบเห็นบ่อยนัก” ดังนันจึ
้ ง
มีคา่ มาก
โดยปกติปะการังมีสีชมพู สีส้มแดงเป็ นส่วนใหญ่ ปะการังสี
แดงเข้ มตรงหน้ า เสิ่นเวยก็เพิ่งจะเคยเห็นเหมือนกัน สามารถ
คาดเดาได้ ถงึ ราคาคงที่สงู ของมัน เห็นได้ ถงึ ความรู้สกึ ผิด
มากมายที่บิดามีตอ่ นาง

ฮ่ะ ฮ่ะ นี่เป็ นเรื่ องที่ดีจริ งๆ! เสิ่นเวยคลี่ยิ ้มอย่างเบิกบาน

“อะไรนะเจ้ าคะ นี่คือแมลง?” เหล่าสาวใช้ กาลังจะยื่นมือ

ออกไปลูบพลันตกใจจนถอยหนีไปด้ านหลัง ก่อนจะรู้สกึ สงใส
ขึ ้นมา “คุณหนู แต่วา่ มันไม่ขยับ หรื อว่ากาลังหลับอยู่” ยื่นมือ
ออกไปอีกครัง้ จะลองจับดู แต่ก็เกิดกลัวขึ ้นมา

เสิ่นเวยชะงักไป กาลังนอนหลับหรื อ พวกนางช่างคิดจริ งๆ

นางจึงตอบเสียงเรี ยบ “ตายแล้ ว” หรื อว่านางต้ องอธิบาย
ปะการังเป็ นเปลือกที่แมลงปะการังสร้ างขึ ้นเพื่อห่อหุ้มตัวเอง
หากพวกนางฟั งเข้ าใจสิคงจะเป็ นเรื่ องแปลก

“ที่แท้ ก็ตายแล้ ว! มิน่าเล่าจึงขยับไม่ได้ ” เหล่าสาวใช้ ตบอก

อย่างเข้ าใจ

เสิ่นเวยยกมือตบหน้ าผาก ความแตกต่างระหว่างวัยของนาง

กับสาวใช้ เหล่านี ้ห่างไกลกันพอๆ กับความกว้ างของ
มหาสมุทรแปซิฟิก

ข่าวคราวของคุณหนูสามเสิ่นอิงนันว่ ้ องไวมาก ไม่เพียงรู้เรื่ อง

ที่ตี๋หมู่[1] ยังรู้ด้วยว่าบิดาได้ สง่ บ่อนไซปะการังแดงที่มีคา่
มากกว่าทองคาไปให้ น้องสี่ทาให้ นางโกรธจนเขวี ้ยงกระจกทิ ้ง
ปะการังแดงนัน้ ท่านพ่อต้ องใช้ เงินจานวนมากซื ้อหามา
ทังหมดมี
้ สองถาด ถาดที่ใหญ่กว่าถูกส่งไปที่เรื อนของท่านย่า
ถาดที่เล็กกว่าวางประดับไว้ ในห้ องหนังสือของท่านพ่อ นาง
อยากได้ มานานแล้ ว แต่ไม่กล้ าเอ่ยปากขอ คิดไม่ถงึ ว่าท่าน
พ่อจะมอบให้ กบั น้ องสี่ ใจของนางพลันรู้สกึ ขุ่นเคืองขึ ้นมา

มีสทิ ธิ์อะไร นางต่างหากที่เป็ นบุตรคนโตของท่านพ่อ ของดีๆ

ควรเป็ นนางที่ได้ เลือกก่อน คนไร้ ประโยชน์อย่างน้ องสี่มีสทิ ธิ์
อะไรจึงได้ บอ่ นไซปะการังแดงนันไป้

นางไม่เห็นน้ องสาวคนผู้นี ้อยู่ในสายตาสักนิด ตอนเด็กนาง

ร่วมมือกับเสิ่นเสวี่ยรังแกเสิ่นเวยอยู่บอ่ ยครัง้ ทังยั
้ งเคยแย่ง
เครื่ องประดับของอีกฝ่ ายมา
นี่ก็เป็ นอีกสาเหตุหนึง่ ที่ทาให้ เสิ่นอิงเกลียดชังเสิ่นเวย คนที่
เคยถูกตนรังแกจนกลัวตัวสัน่ มาตลอด เวลานี ้กลายเป็ นคนที่
ตนไม่อาจทาอะไรได้ ยิ่งกว่านันคื ้ อนางยังมีรูปโฉมงดงามกว่า
คนเสียอีก นัน่ ยิ่งทาให้ เสิ่นอิงเกลียดชังเสิ่นเวยมากขึ ้นไปอีก

“ข้ าบอกเจ้ ากี่ครัง้ แล้ ว อย่าเขวี ้ยงข้ าวของ นี่เป็ นนิสยั ที่ไม่ดี”
จืออี๋เหนียงเดินเข้ ามาในห้ องก็เห็นกระจกทองแดงตกอยู่บน
พื ้น คิ ้วเรี ยวที่ตดั แต่งอย่างงดงามเลิกขึ ้น “เฝิ่ นหง ยังไม่รีบ
เก็บอีก”

“อี๋เหนียง ข้ าไม่ยอม” เสิน่ อิงกัดริ มฝี ปาก

“ไม่ยอม? เจ้ ามีสทิ ธิ์อะไรไม่ยินยอม” จืออี๋เหนียงเลิกคิ ้วย้ อน

ถาม “นางเป็ นบุตรสาวในสมรส เจ้ าเป็ นแค่ลกู เมียรอง นาง
เป็ นบุตรสาวที่กาเนิดจากฮูหยิน แต่เจ้ าคลานออกมาจากท้ อง
อี๋เหนียง เมื่อนางแต่งออกไปแล้ วก็มีนายน้ อยห้ า น้ องชาย
แท้ ๆ เป็ นที่พงึ่ ส่วนเจ้ าเมื่อแต่งออกไปก็เหมือนกับน ้าที่ถกู
สาดออกไป เจ้ ามีสทิ ธิ์อะไรไม่ยินยอม”

“อี๋เหนียง” เสิ่นอิงถูกอี๋เหนียงสัง่ สอนจนน ้าตารื น้ เอ่ยเสียง

เบาว่า “ข้ า ถึงอย่างไรข้ าก็เป็ นบุตรสาวคนโตของท่านพ่อ มี
ลาดับความอาวุโส”

จืออี๋เหนียงถอนหายใจออกมา เหตุใดนางจึงให้ กาเนิด

บุตรสาวที่โง่เขลาเช่นนี ้ ปกตินางก็เป็ นคนหลักแหลม เหตุใด
แค่จดุ นี ้ก็มองไม่ออก

“ใช่ มีลาดับความอาวุโส คาพูดนี ้กล่าวถูกต้ องแล้ ว แต่เจ้ า

อย่าลืมว่าบุตรในสมรสและนอกสมรสนันแตกต่้ างกัน เจ้ าเคย
เห็นบุตรในและนอกสมรสจวนใดถูกปฏิบตั ิเหมือนกัน เจ้ าก็
มักจะออกไปข้ างนอกบ่อยครัง้ ในจวนที่มีกฎระเบียบเข้ มงวด
เหล่านัน้ เกิดอะไรกับบุตรนอกสมรส เจ้ าไม่เคยเห็นเลยหรื อ”

หากเป็ นคนอื่น จืออี๋เหนียงก็คร้ านจะสนใจ แต่วา่ อิงเจี่ยเอ๋อร์

เป็ นบุตรสาวแท้ ๆ ของตัวเอง เป็ นที่พงึ่ ในบันปลายชี
้ วิตของ
นาง แม้ จะผิดหวังอย่างไรนางก็ต้องสนใจ

“อิงเจี่ยเอ๋อร์ อี๋เหนียงเคยบอกเจ้ าแล้ ว อย่าแก่งแย่งกับ

คุณหนูสี่ เจ้ ามีอะไรต้ องแย่งชิงกับนาง งานมงคลของนางได้
กาหนดไว้ แล้ ว สินเดิมของนาง ฮูหยินคนก่อนเก็บไว้ ให้ แล้ ว
อีกอย่างคุณหนูในจวนแต่งออกไปย่อมมีการมอบสินเดิมให้
ตามสัดส่วน นางไม่ได้ มีเรื่ องขัดแย้ งกับนาง มีอะไรให้ เจ้ าต้ อง
แย่งชิงกับนางหนักหนา” จืออี๋เหนียงเกลี่ยกล่อมบุตรสาว
อย่างเหนื่อยหน่าย
 “ไม่เพียงต้ องไม่แก่งแย่งกับนางเท่านัน้ เจ้ าต้ องเป็ นฝ่ ายผูก
สัมพันธ์กบั นางก่อน อี๋เหนียงคิดว่าหลายปี นี ้ คุณหนูสี่
ก้ าวหน้ าขึ ้นมาก แม้ แต่ฮหู ยินก็ต้องพ่ายแพ้ ในเงื ้อมมือของ
นาง ด้ วยวิธีการของนางในตอนนี ้ แต่งเข้ าตระกูลใดก็
สามารถหยัดยืนได้ อย่างมัน่ คง หากเจ้ าสนิทสนมกับนางย่อม
ต้ องได้ รับประโยชน์ ยิ่งกว่านันยั
้ งมีนายน้ อยห้ า” ยิ่งพูดจืออี๋
เหนียงก็ยิ่งรู้สกึ เศร้ าใจ ตนไม่อาจมีน้องชายให้ อิงเจี่ยเอ๋อร์
พึง่ พิง อนาคตของอิงเจี่ยเอ๋อร์ หากถูกตระกูลของสามีรังแก
จะทาอย่างไร

จืออี๋เหนียงรู้เรื่ องที่ฮหู ยินทาให้ นายท่านขุ่นเคืองจึงอาศัย

โอกาสนี ้แทรกกลางระหว่างคนทังสอง ้ รัง้ ตัวนายท่านสามไว้
ที่ห้องของนาง คุณหนูสี่แค่ร้องไห้ กล่าวหาเพียงไม่กี่คาก็ทาให้
นายท่านสามไม่พอใจในตัวฮูหยินได้ แล้ ว เห็นได้ วา่ คนผู้นี ้ร้ าย
กาจมาก อีกอย่าง ทันทีที่นางกลับมาถึงก็สามารถทาให้
ซื่อจื่อยอมขยายเรื อนให้ นางได้ จากเรื่ องนี ้นางจึงไม่กล้ าดูถกู
คุณหนูสี่ในตอนนี ้

“อี๋เหนียง ท่านคิดมากเกินไปแล้ ว น้ องห้ าเป็ นคนไร้

ความสามารถ แม้ แต่ตาราหลุนอวี่ก็ทอ่ งไม่หมด ด้ อยกว่าน้ อง
หกมากนัก” เสิ่นอิงไม่เดือดเนื ้อร้ อนใจ

“นัน่ เป็ นเรื่ องในอดีต” มุมปากของจืออี๋เหนียงยกขึ ้นเผย

รอยยิ ้มเย้ ยหยัน

บ่าวและสาวใช้ ข้างกายนายน้ อยห้ าล้ วนเป็ นคนที่ฮหู ยิน

จัดหามา มีคนใดบ้ างไม่พยายามชักชวนเขาเล่นสนุก จะยอม
ปล่อยให้ เขาได้ ศกึ ษาเล่าเรี ยนหรื อ
วิธีการชัว่ ร้ ายของสตรี ในเรื อนหลัง จืออี๋เหนียงก็ร้ ูดี ฮูหยิน
ตังใจจะเลี
้ ้ยงดูนายน้ อยห้ าให้ เสียคน เช่นนี ้นายน้ อยหก
บุตรชายแท้ ๆ ของนางจึงจะมีโอกาส

หากไม่มีคณ ุ หนูสี่ หรื อนางกลับจวนมาช้ ากว่านี ้อีกสองปี ไม่

แน่วา่ ฮูหยินอาจจะทาสาเร็ จ แต่วา่ เวลานี ้คุณหนูสี่กลับ
มาแล้ ว เมื่อกลับมาก็เข้ มงวดกับการศึกษาเล่าเรี ยนของนาย
น้ อยห้ ามากขึ ้น ไม่ร้ ูวา่ ในเวลานี ้ฮูหยินกาลังโมโหอย่างไรบ้ าง

“ก่อนหน้ านี ้นายน้ อยห้ าไร้ ความสามารถ นัน่ เป็ นเพราะไม่มี

ใครเข้ มงวดกับเขา แต่เวลาคุณหนูสี่กลับจวนมาแล้ ว ทุก
อย่างย่อมแตกต่างออกไป ได้ ยินว่าทุกวันคุณหนูสี่จะไป
ควบคุมนายน้ อยห้ าอ่านหนังสือ หากไม่ตงใจก็ ั ้ จะทุบตี สอง
วันมานี ้นายน้ อยห้ าก้ าวหน้ าขึ ้นมาก แม้ แต่ทา่ นพี่ก็ชื่นชม
คุณหนูสี่วา่ ทาหน้ าที่พี่สาวได้ ดี หากปล่อยให้ เป็ นเช่นนี ้ต่อไป
ใครจะมีความสามารถโดดเด่นกว่ากันก็ยงั ไม่แน่”

คาพูดของจืออี๋เหนียงมีแต่ชื่นชมคุณหนูสี่ เห็นบุตรสาวยังคง
มีสีหน้ าไม่สะทกสะท้ าน น ้าเสียงของนางจึงดุดนั ขึ ้น “อิงเจี่ย
เอ๋อร์ เจ้ าจาไว้ ให้ ดี อี๋เหนียงไม่ได้ โกหกเจ้ า เจ้ าเป็ นลูกนอก
สมรส แต่งกับคนที่ดีจงึ จะเป็ นเรื่ องที่ถกู ต้ อง แม้ ครอบครัว
ของคนผู้นนจะยากจนสั
ั้ กหน่อยก็ไม่เป็ นไร แค่ร้ ูจกั ทาให้
ตัวเองก้ าวหน้ าก็พอ ที่สาคัญที่สดุ คือต้ องเป็ นเรื อนใหญ่ให้ ได้
อย่าได้ เดินเส้ นทางเดียวกับอี๋เหนียง เป็ นอนุภรรยา มีฐานะ
ต่าต้ อยกว่าคนอื่น แม้ แต่บตุ รชายบุตรสาวที่ให้ กาเนิดก็เป็ น
บุตรนอกสมรส อิงเจี่ยเอ๋อร์ อี๋เหนียงเป็ นปรปั กษ์ กบั ฮูหยิน
นางไม่มีวนั ให้ เจ้ าได้ แต่งกับคนที่ดี ดังนันอี
้ ๋เหนียงจึงฝาก
ความหวังไว้ ที่ท่านพ่อของเจ้ า หวังให้ เขาถามไถ่ถงึ การ
แต่งงานของเจ้ า แต่ถกู ฮูหยินขัดขวาง เจ้ าอายุสิบหกปี แล้ ว
ไม่อาจชักช้ ากว่านี ้ได้ อีกแล้ ว ตังแต่
้ พรุ่งนี ้เป็ นต้ นไป เจ้ าห้ าม
ไปที่ไหนทังนั
้ น้ เก็บตัวทางานเย็บปั กในเรื อน” นางกลัวจริ งๆ
ว่าบุตรสาวจะก่อเรื่ องขึ ้นมาอีก ถึงแม้ นายท่านสามจะโปรด
ปรานนาง แต่ถงึ อย่างไรนางก็เป็ นแค่อนุภรรยาเท่านัน้

“เจ้ าค่ะ ลูกทราบแล้ ว” เสิ่นอิงเห็นมารดาเริ่ มโกรธขึ ้นมาบ้ าง

แล้ วก็รีบตกปากรับคา แต่ในใจยังคงรู้สกึ ขุ่นเคือง

จืออี๋เหนียงเห็นบุตรสาวปากไม่ตรงกับใจเช่นนันก็ ้ นกึ หน่ายใจ

คิดว่าต่อไปนางจะต้ องรัง้ ตัวเสิ่นอิงให้ อยู่แต่ในเรื อน เช่นนี ้จะ
ได้ ไม่เกิดเรื่ อง

[1] ตี๋หมู่ (嫡母) คือคาที่บตุ รนอกสมรสใช้ เรี ยกภรรยาของ

บิดาที่สมรสอย่างถูกกฎหมาย