พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ เล่ม 1

คํานํา
มิใช่เพียงเพราะสัญญาหมันหมาย หากแต่เป็ นเพราะเขา

กับนางรักกันมาก รักกันมานาน ทว่าภาพทีเห็นคืออันใด
1
น้องสาวแสนดีกบั ชายคนรักกําลังเดินจูงมือกันอย่าง
หวานชืน และหายไปทางเรือนแห่งหนึง หลังจากลอบ
ติดตามและแอบมองเนินนาน เห็นพวกเขาอยูด่ ว้ ยกันใน
สภาพเสือผ้าหลุดลุย่ ก็ยงไม่
ิ เข้าใจ พวกเขาทําอะไร?
นันคือคูห่ มันอันเป็ นทีรักของนางกับน้องสาวผูแ้ สนดี

พวกเขาคงเจอกันโดยบังเอิญ แล้วทักทายกันตาม
ประสา
นางมิอาจคิดการไม่บงั ควรกับพวกเขา...
“ช้าก่อน!”
2
ซานซานตวาดก้อง
“นีข้าต้องเป็ นวิญญาณสิงร่างนางโง่งมผูน้ ีอย่างนันหรือ?

คูห่ มันตัวเองกําลังขย่มกับน้องสาวก็ยงั ไม่เข้าใจ ข้าจะ
บ้าตาย ขอลงนรกแทนได้ไหม?”
“ไม่ได้!”
“...!?”
3
อารัมภบท
ดินแดนใต้หล้าแบ่งแยกหลากแคว้นหลายชนเผ่า
ปกครองด้วยผูน้ าํ ของแต่ละพืนทีตามแบบวิถีของตนเอง
แผ่นดินใหญ่ทีมีอาํ นาจเหนือกว่ามักปกครองโดยบุคคล
อันถูกเรียกขานว่าฮ่องเต้ ได้รบั การยกย่องว่าเป็ นโอรส
สวรรค์ ส่วนแผ่นดินผืนเล็กผืนน้อยมักจะปกครองกันเอง
4
ด้วยหัวหน้าเผ่าหรืออ๋องศักดินา แต่ยงั คงขึนตรงกับ
ฮ่องเต้ของแผ่นดินใหญ่ทีแข็งแกร่งกว่า
ทว่านอกเหนือจากอํานาจราชศักดิและระบบการ
ปกครองต่างๆ เหล่านัน ยังมีชาวยุทธ์ยอดฝี มือแฝงตัวไป
ทัวหล้า ก่อตังสํานักต่างๆ ทํางานให้ชนชันสูงอยูเ่ งียบๆ
รับเงินเป็ นกอบเป็ นกําเพือดํารงชีพ หนึงในนันคือ สํานัก
เซียนหย่งสือ เป็ นสํานักทีมีนกั ฆ่าเดนตายมากมาย ทํา
งานลึกลับฝังตัวซ่อนเร้นให้องค์กรใต้ดินมาช้านาน
เจ้าสํานักแห่งนีคือประมุขหญิงผูย้ งใหญ่
ิ แห่งใต้หล้า
นามว่าซานซาน
5
หญิงสาวผูน้ ีได้รบั การขนานนามว่าเป็ นนางมารร้าย
บาดแผลตามร่างกายล้วนบ่งบอกได้ดีวา่ ผ่านการนอง
เลือดมามากมายปานใด กระทังใบหน้ายังไม่เหลือส่วน
ใดให้เรียกว่าอิสตรี
ดวงตาของนางมืดดํามีเส้นเลือดแดงกําราวปี ศาจมีแผล
เป็ นบวมเป่ งดุจตะขาบพาดผ่านตังแต่หน้าผากลากยาว
ลงมาถึงปลายคาง ริมฝี ปากแหว่งเว้า จมูกบิดเบียวเสีย
รูปทรง
ซานซานมีฝีมือล่าสังหารฉกาจ นอกจากมีความสามารถ
พลิกแพลงทุกสิงรอบตัวเป็ นอาวุธร้ายได้ตามแต่ใจ ยัง
ฝึ กทุกสรรพวิชาจนสําเร็จได้โดยง่าย นิสยั รักสวยรักงาม
6
ใดๆ นางไม่เคยสน
นอกจากเป็ นเจ้าของเคล็ดวิชาฝ่ ามือมรณะยังลอบฝึ ก

วิชาหมืนพิษ วิชาไอมาร ปราณเทพสังหาร เคล็ดวิชานารี
พิฆาต ไสยเวทย์มนต์ดาํ อํามหิต
เรียกได้วา่ วิชามารอันชัวร้ายทังหลายนางล้วนแตกฉานมี
ความสามารถไร้ขีดจํากัด ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นใน
พริบตา
ทว่าน่าเสียดาย ถึงแม้วา่ จะเก่งกาจปานใด หากแต่ใจยัง

เป็ นหญิงสาวผูอ้ อ่ นไหว ทีผ่านมาด้วยเพราะไม่เคยรูจ้ กั
คําว่ารัก จึงฝักใฝ่ เพียงการฝึ กวิชาและเข่นฆ่าล่าสังหาร
7
กระทังวันหนึงมีชายงามส่งยิมให้
ซานซานผูไ้ ม่เคยมีผใู้ ดส่งยิมให้กลับได้รบั รอยยิมนันจาก

บุรุษหนุ่มผูห้ นึงโดยบังเอิญ ทําให้นางเกิดรักแรกพบ ทัง
หลงใหลจนไม่ลืมหูลืมตา ทว่าเขากลับมีภรรยาอันเป็ นที
รักอยูแ่ ล้วหนึงคน กระนันซานซานไม่สนใจ นางไม่ไยดี
ต่อศีลธรรม ปราศจากความละอายต่อฟ้าดิน คิดแย่งชิง
ชายคนนันมาครอบครองให้จงได้
ซานซานวางแผนชัวร้ายหมายมาดให้ภรรยาเข้าใจสามี
ผิดมหันต์ คิดจับตัวบุรุษมากักขัง และคิดสังหารภรรยา
ให้ตายตก
8
เรียกได้วา่ เป็ นนางมารตําทรามจิตใจอํามหิตโดยแท้แค่
คิดอย่างเดียวยังโฉดชัวปานนัน
ทว่าเหนือฟ้ายังมีฟา้ เหนือเมฆายังมีดวงตะวันสาดแสง
อันร้อนแรงแผดกล้า เมือเรืองตําช้าของซานซานถูก
อาจารย์ลว่ งรูเ้ ข้าผ่านดวงจิตทีพวกเขาสือถึงกัน
ท่านปรมาจารย์เซียนหย่งสือ คืออาจารย์ของซานซาน
เขาคือผูล้ ะแล้วซึงเส้นทางนองเลือดของยุทธภพ หลุด

พ้นจากเส้นทางสายมาร หันเหไปเลือกหนทางแห่งเซียน
บําเพ็ญเพียรตบะสูงส่ง จึงมอบสํานักให้ซานซานดูแล
9
ท่านผูน้ ีคือภูผาทีแข็งแกร่งผงาดกล้าในใต้หล้า ยิงกว่า
ภูเขาเช่นซานซาน และยิงโหดร้ายกว่าผูใ้ ดทังหมด
ท้ายทีสุด นอกจากซานซานจักมิได้บรุ ุษมาครอบครอง

ทังยังมิทนั พรากสามีจากภรรยา นางก็ถกู อาจารย์จดั การ
ก่อนแล้ว
ชีวิตก็ยงั มิอาจรักษา...
ศิษย์โหดเ**◌้ยม มีหรืออาจารย์จกั ใจดี
ด้วยวิชาดูดวิญญาณของอาจารย์เซียนหย่งสือ
วิญญาณของซานซานจึงถูกกระชากออกจากร่าง ได้ยิน
10
เพียงประโยคยามสินชีพจากอาจารย์ดงั ก้องกังวานว่า
“จงชดใช้กรรมเสียดีๆ ชีวิตนีจักได้ไม่สญ
ู เปล่า”
นับเป็ นจอมมารผูก้ ลับตัวเป็ นเทพเซียนโดยแท้จริง...
เพราะต้องชดใช้กรรม นําคุณธรรมคําจุนโลกา
เป็ นนางมารกลับใจ สร้างคุณงามความดีชดเชยความ

ผิด
11
ทําให้ซานซานต้องไปสิงร่างของสตรีนางน้อยผูห้ นึง ซึงโง่
งมเหลือเกิน ชีวิตอัปยศอดสูทีสุด
ดูเถิด! ท่านอาจารย์ช่างลงทัณฑ์ขา้ …นางมารผูน้ ี!
12
1 หานชิงหลินผูอ้ อ่ นแอ 1
แคว้นต้าถังนับได้วา่ มีพืนทีกว้างใหญ่ไพศาลเป็ นอันดับ

ต้นๆ ของทุกดินแดนในใต้หล้า
มีเมืองเล็กเมืองน้อยกระจายไปทัว ทังอาณาเขตห่างไกล
ระหว่างชายแดนกับเมืองหลวง ทังทีมีภเู ขาสูงชันสลับ
ซับซ้อน
13
ภูเขารายล้อมรอบด้านแห่งหนึง ด้านในมีหมูบ่ า้ นอันห่าง
ไกลความเจริญ ซึงถูกเรียกขานว่า ผิงเหยียน
ผูค้ นทีอาศัยในหมูบ่ า้ นแห่งนีมีฐานะหลากหลาย ตังแต่

คหบดีจนถึงยาจกเร่รอ่ น
บุรุษกับกิเลสตัณหาเป็ นของคูก่ นั อยูท่ ีว่าจักสามารถเติม

เต็มให้ตนเองได้หรือไม่
แม้เป็ นเพียงพ่อค้ามิใช่ขนุ นางใหญ่โตอันใด แต่หากพอมี

เงินมากสักหน่อย ประเมินตนเองแล้วคิดว่าดูแลได้ไม่ขดั
สนก็มกั จะรับสตรีหลังเรือนเพิมความสําราญยามคําคืน
ไม่เว้นแม้แต่ผคู้ นในหมูบ่ า้ นผิงเหยียนทีห่างไกลความ
14
เจริญแห่งนี
ทางทิศใต้ของหมูบ่ า้ นมีบา้ นเรือนหลายหลังตังเรียงราย

ละแวกนันมีบา้ นของสกุลหนึงอาศัยอยู่ ผูน้ าํ ครอบครัว
เป็ นพ่อค้า มีภรรยาสองคน มีลกู สามคน
ชิงหลิน เป็ นบุตรสาวคนโตของบ้าน มีใบหน้าอ่อนหวาน

นิสยั อ่อนโยน แม้มิอาจเทียบเคียงกับคุณหนูสงู ศักดิใน
เมืองหลวง แต่ระดับหมูบ่ า้ นชาวผิงเหยียนแห่งนีก็นบั
เป็ นหญิงสะคราญโฉมผูห้ นึง ทว่าน่าเสียดาย ชิงหลิน
กลับเป็ นสตรีออ่ นแอแลดูไร้คา่ เพราะโง่เขลาเบาปั ญญา
ในทุกเรืองราว เสียงเบา พูดช้า กิรยิ านุ่มนวลค่อนไปทาง
เนิบนาบ ท่วงท่าเชืองช้า พาให้บางคนมองแล้วรูส้ กึ ขัด
ตา เนืองจากมารดามีโรครุมเร้ายามตังครรภ์
15
มารดาของชิงหลินมีนามว่าเจียหรู ๋
เมือสามีเปรียบดังท้องฟ้า
คือทุกอย่างของสตรีผเู้ ป็ นภรรยา
เจียหรูจ๋ งึ รักสามีมาก เคารพเทิดทูนเหนือทุกสิง ยินยอม

สามีทกุ อย่าง มองเขาสูงส่งยิงกว่าเทวดาบนสวรรค์
ทีแย่ยงกว่
ิ านันคือไม่รกั ชิงหลินสักเท่าใด เหตุผลเพราะ
ยามตังครรภ์นางได้รบั ความทรมานมาก เจ็บป่ วยเสียจน
แทบจะทนไม่ไหว ยามคลอดยังเกือบตาย
16
บุตรสาวนามชิงหลินทํามารดาอย่างเจียหรูแ๋ ทบจะเอา
ชีวิตไม่รอด อีกทังยังทําให้สามีทีอยากได้บตุ รชายต้อง
ผิดหวัง
ซําร้ายระหว่างทีเจียหรูต๋ งครรภ์
ั ชิงหลิน สามียงั เอาใจ
ออกห่าง ไม่ดแู ลทะนุถนอมเท่าใด ห่วงแต่กิจการวาณิช
นอกบ้าน เดินทางค้าขายไม่เว้นวัน
กระทังพาอนุเข้าเรือนมาด้วยหนึงคน
ยามเจียหรูอ๋ ยูไ่ ฟ สามียงั ขลุกอยูแ่ ต่เรือนอนุนานนับ

เดือน
17
สตรีผหู้ นึงซึงเป็ นเพียงหญิงชาวบ้านธรรมดา มิได้ราํ
เรียนเขียนอ่าน มิได้ฝึกสติปัญญาให้ฉลาดปราดเปรือง
ทังมิได้มีจิตใจอันสูงส่ง จิตสํานึกใดๆ ไม่เคยขัดเกลา
สัญชาตญาณทีมีจงึ ตําตม ทังชีวิตขึนอยูก่ บั สามี เจียหรู ๋
จึงคิดว่าความผิดทังหมดล้วนเป็ นเพราะชิงหลิน นางชํา
ใจยิงนัก นึกรักธิดาคนนีไม่ลงเลยสักนิด
เพราะนอกจากจะตังครรภ์อย่างทรมาน ยังเปิ ดช่องว่าง

ให้สามีนอกใจ
เจียหรูค๋ ิดว่า หากนางตังครรภ์แล้วไม่ออ่ นแอจนเกินไป

กระทังร่างกายเจ็บป่ วยทรุดโทรมหมดความงามหลาย
18
ส่วนเช่นนี สามีคงไม่เบือหน่ายกันง่ายๆ เป็ นแน่
และทีสําคัญ หากนางคลอดบุตรชาย ชีวิตหลังแต่งงาน

คงไม่กลายเป็ นเช่นนี
บุตรชายย่อมดีกว่าบุตรสาว...
เมือเป็ นเช่นนัน บุตรชายอีกคนของเจียหรูท๋ ีคลอดทีหลัง

จึงได้รบั ความรักความใส่ใจไปเต็มเปี ยม ชิงหลินทีเป็ น
บุตรสาวซึงไร้ความหมายอยูแ่ ล้ว จึงถูกละเลยกลายเป็ น
ส่วนเกินทันที
ทังนี ตังแต่ชิงหลินเกิดมา ครอบครัวมักจะเกิดปั ญหา

19
การค้าต่างๆ อย่างไม่น่าจะเป็ นไปได้ เด็กคนนีทํามารดา
ร่างกายอ่อนแอยังไม่พอ ยังทําให้การเงินบิดาขัดสนไม่
คล่องมือ ติดต่อการค้ายังสะดุดไม่ราบรืน แต่พอมีบตุ ร
ชายอีกคน การเงินก็ดีขนึ
บิดาของชิงหลินมีนามว่าหานอีซวน
หานอีซวนเป็ นบุรุษให้ความสําคัญกับบุตรชายผูส้ ืบทอด

มากกว่าบุตรสาวทีต้องแต่งงานออกไปคล้ายสาดนํา
ครังทีเจรจาการค้า บังเกิดการคุยถูกคอกับสหายผูห้ นึง

จึงเอ่ยปากยกบุตรสาวให้อย่างง่ายดาย
20
เป้าหมายคือสร้างเส้นสายการค้าทีกว้างขึน เพิมช่อง
ทางทําเงินให้ตนเอง
สหายผูน้ นมี
ั บตุ รชายนามว่าจางฉวน
หลังจากตกลงกันแล้วจึงอนุญาตให้คหู่ มันได้เจอหน้าพูด
คุยกันบ่อยครังตังแต่เยาว์วยั
ทังชิงหลินและจางฉวนจึงสนิทสนมรักใคร่กนั นัดพบกัน
ทุกวัน รอเพียงถึงเวลาอันเหมาะสมก็แต่งงานสร้างครอบ
ครัว
21
22
บ้านสกุลหาน ภายในโถงรับรองของเรือนไผ่หยก
“อ๊ะ! พีฉวน” เสียงแผ่วหวานของดรุณีนอ้ ยดังเล็ดลอด

ออกมาจากริมฝี ปากจิมลิมเมือพวงแก้มถูกปลายจมูก
โด่งสันฉกด้วยการหอมไปหนึงที
สาวน้อยเอียงหน้าหนี “ไม่เอาเจ้าค่ะ มันไม่งาม”
“จะเป็ นไรไปเล่า?”
เสียงทุม้ ตําฟั งดูออู้ ีอยูร่ มิ หู พร้อมลมหายใจร้อนกรุน่ ริน

รดยามริมฝี ปากหยอกเอิน “ขอข้ามองเจ้าใกล้ๆ นะ”
23
“อ๊ะ!” ชิงหลินหดคอบ่ายเบียง รูส้ กึ ร้อนวูบวาบอับอาย
จางฉวนเอ่ยอย่างเอาแต่ใจกับคูห่ มันของตน “ในเมือ

ภายหน้าเราสองคนต้องแต่งงานกันอย่างไม่อาจหลีก
เลียง จะช้าจะเร็ว เจ้าย่อมเป็ นของข้า วันนีหากสม
ปรารถนา ไยมิใช่สมควรแล้ว”
นําเสียงเข้มหนักดังพร้อมกับเสียงขยับริมฝี ปากกดจูบที
ลําคอระหง และเสียงเสือผ้าเสียดสี
“มาเถิด ข้าต้องการเจ้า...”
บนเก้าอีตัวยาวหลังโต๊ะภายในห้องรับรองทีปลอดผูค้ น
24
ชิงหลินพยายามเบียงกายหลบเลียงฝ่ ามือร้อนผ่าวที
แสนซุกซน ปลายลินร้อนลวกทีแสนเอาแต่ใจ นางรีบ
ถอยอย่างลนลาน
ฝ่ ามือหนึงรีบยกขึนมาดันแผงอกหนา อีกมือหนึงยัง
พยายามยับยังเรียวนิวของคนรักทีกําลังจะกระตุกสาย
คาดเอวของนางเพือล้วงเข้ามาหาเนินอกกลมกลึงเพือ
คลึงเล่น
หญิงสาวพยายามเอ่ยเตือนสติคหู่ มัน ด้วยนําเสียงละลํา

ละลักว่า “แต่วา่ เรายังมิทนั ได้แต่งงานกันนะ ท่านควรให้
เกียรติขา้ จนกว่าจะถึงยามส่งตัวเข้าหอ...”
25
สินคํานัน จางฉวนจึงหยุดชะงัก ได้สติกลับคืน
ชายหนุ่มถอนริมฝี ปากออกจากซอกคอและดึงมือออก
จากสาบเสืออีกฝ่ าย
ใช้เวลาครูห่ นึงเพือหยุดอารมณ์ปรารถนา ถอยหลังไป

นังอย่างสงบ เก็บสายตาร้อนแรงกลับมาแล้วเสมองไป
ทางอืน
รอบด้านพลันอึมครึมมัวหม่น มิใช่บรรยากาศของคูร่ กั
อีกต่อไป
“เจ้าพูดมาก็ถกู ...”
26
ระหว่างทีจางฉวนเอ่ยพึมพําเบาๆ ปราศจากคําขอโทษ
อันใด ชิงหลินได้แต่กม้ หน้าหลุบตาค้อมศีรษะ บนใบ
หน้าแดงกําแฝงความขลาดอาย รูส้ กึ กระวนกระวายและ
ลังเลต่อเหตุการณ์ตรงหน้า
หญิงสาวรีบจัดเสือผ้าของตนด้วยมืออันสันเทา ท่าทาง
ตืนกลัว ลอบมองหน้าของชายคนรัก ในใจคิดเพียงว่า
นางชอบใบหน้าหล่อเหลาของคูห่ มันเป็ นอย่างมาก ยิง
อยูใ่ กล้ก็ยงชอบ
ิ เพียงแต่นางยังไม่พร้อม ความมันใจ
ใดๆ ก็ไม่มี หน้าอกหรือก็ยงั ไม่ใหญ่เท่าใด กลินกายก็ไม่
แน่วา่ จะหมดความหอมไปนานแล้ว มันน่าอายเกินไป
จริงๆ สิงเหล่านีทําให้รูส้ กึ ขลาดเขลาไม่นอ้ ย
27
เดิมทีชิงหลินมักจะนัดพบกับจางฉวนในศาลากลางสวน
ทีไร้ซงกํ
ึ าแพงปิ ดกันสายตาทังยังเปิ ดเผยรอบทิศ มิอาจ
ทําการล่วงลําเกินเลยอันใดต่อกันแม้แต่นอ้ ย
ทว่าวันนียามเดินทอดน่องกลับคุยกันเพลิดเพลินมากนัก
รูต้ วั อีกทีก็เข้ามานังในห้องรับรองของเรือนตัวเอง
ถัดจากห้องนีไม่ไกลก็คือห้องนอน หากนางไม่อาจยับยัง
เกรงว่าคงทําผิดประเพณีอย่างมหันต์แล้ว
หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกหนึงอย่างตระหนก
ตบอกตนเองเบาๆ ให้หวั ใจเต้นช้าลง สีหน้าเอียงอาย
มากล้น พวงแก้มทังสองแดงกํา ท่าทางกล้าๆ กลัวๆ
28
ช้อนสายตาขึนมองคูห่ มันอย่างเชืองช้า เก็บกดความ
รูส้ กึ เสียดายเอาไว้ให้ลกึ สุดใจ
ทว่ากลับเห็นเขาลุกขึนยืนอย่างรวดเร็วคล้ายโกรธกรุน่
พริบตานันจางฉวนก็หนั มาก้มหน้ามองด้วยสายตาทีดู
ไม่ออกว่ากําลังคิดอะไร เขาคลียิมมุมปากไม่แน่ชดั ว่าอยู่
ในอารมณ์ใด ก่อนเอ่ยเสียงทุม้ นุ่มน่าฟั งว่า
“วันนี ข้าต้องกลับก่อน แล้วจะมาหาเจ้าใหม่”
จบคําก็เดินจากไปอย่างเฉยเมย ไม่มองคนรักอีกเลย
ชัวขณะนัน ใบหน้าชิงหลินพลันซีดเผือด มองจางฉวน

29
อย่างรูส้ กึ ผิดทันที
ในห้องทีเคยมีเสียงคุยหยอกล้อก่อนหน้านีพลันเงียบงัน
คงเหลือสตรีผหู้ นึงนังโง่งม
ครูใ่ หญ่ชิงหลินจึงคิดได้วา่ ควรไปขอโทษจางฉวน นางรีบ

ลุกขึนอย่างร้อนรนแล้ววิงออกจากเรือนอย่างเร็ว ในใจ
ยังคิดว่าควรเร่งรัดเรืองการแต่งงานเสียที ปี นีอายุนางก็
ใกล้สบิ หกปี แล้ว
เมือปลายเท้าวิงมาหยุดอยูก่ ลางลานหน้าเรือน หญิง

สาวมองไปจนทัว กลับไม่เห็นชายคนรัก ชิงหลินให้รูส้ กึ
เจ็บปวดใจนัก
30
นางไม่ควรปฏิเสธเขา…
31
หลังจากเหตุการณ์นนก็
ั ผา่ นมานานถึงหนึงเดือนเต็ม
แล้ว
หากนับตามจริง อารมณ์โกรธเคืองควรหมดสินภายใน
สามวัน หรือไม่ควรเกิดขึนเลยด้วยซํา จะอย่างไรเสียก็
คนรักกัน
ทว่าจางฉวนกลับเงียบหายไป ไม่มาหาเพือคุยหยอกล้อ
32
เหมือนเก่า ในใจของชิงหลินให้รูส้ กึ กระวนกระวาย
ยากระงับ ใบหน้าเผยความหม่นเศร้า แต่กลับไม่กล้าเอ่ย
ปากกับผูใ้ ด หรือต่อให้ปรึกษามารดา ก็เกรงว่าจะได้รบั
เพียงคําตําหนิ เพราะจางฉวนคือบุตรชายของคูค่ า้ บิดา
ไม่อาจผิดใจกันได้
บ่ายวันหนึง ชิงหลินเริมทนไม่ไหว หัวใจร้อนรนดังต้อง

ไฟ นางออกจากบ้านเพือเดินทางไปหาจางฉวน หมาย
มาดบอกกล่าวกับเขาอย่างจริงใจ ว่านางมิได้รงั เกียจเขา
และนางก็พร้อมจะขอโทษเขาอย่างลึกซึง หากต้องการ
สิงใดนางยอมทังนัน
บ้านของชิงหลินกับจางฉวนห่างกันแค่คนละหัวมุมเมือง
บิดาของจางฉวนเป็ นสหายต่างถินของบิดาชิงหลิน หลัง
33
จากเจรจาร่วมการค้าเสร็จสิน จึงซือเรือนหลังโตเอาไว้ใน
หมูบ่ า้ นนี
มิคาดว่ายังไม่ทนั ถึงทีหมาย ระหว่างทางผ่านสวน

ดอกไม้ทีเป็ นชายป่ า ห่างสายตาผูค้ น เบืองหน้าของชิง
หลินในระยะหลายจังกลับเห็นแผ่นหลังของจางฉวน
เขากําลังเดินจับมือกับสตรีผหู้ นึง
นัยน์ตาสาวน้อยเบิกกว้าง ในใจคิดว่าคงเป็ นสหายของคู่

หมันกระมัง ทว่าท่าทางของพวกเขาสนิทสนมกันเหลือ
เกิน
34
ในใจของชิงหลินบังเกิดความคิดสับสน นางเพียงเลือก
หลบเร้นตัวตนลงไปนังข้างทางทีมีพมุ่ ไม้บงั ตา ความ
รูส้ กึ ชาหนึบเกาะกินในโพรงอกทันทีทีมองเห็นฝ่ ายสตรี
ชัดเจน
ชิงลี!
หญิงสาวอุทานในใจ นิงค้างอึงงันในบัดดล
ชิงลีคือน้องสาวต่างมารดาของชิงหลิน ซึงเกิดจากอนุ
ภรรยาของบิดา อายุหา่ งกับนางแค่หนึงปี
ระยะทางทีจางฉวนเดินจูงมือกับชิงลีห่างจากชิงหลิน
35
หลังพุม่ ไม้ไกลอยูห่ ลายจัง แต่กระนันภาพทีเห็นกลับเด่น
ชัดในครรลองสายตา และกลินอายเฉกเช่นคนรักยิง
ชัดเจนในความรูส้ กึ
ทว่าชิงหลินกลับปฏิเสธความกระจ่างแจ้งนัน
หญิงสาวกะพริบตา มองอย่างโง่งม กลีบปากเม้มแน่น

ส่ายหน้าเบาๆ
นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดจางฉวนกับชิงลีถึงมาอยูด่ ว้ ยกัน
ในสวนพฤกษาชายป่ าเยียงนี ทังๆ ทีจางฉวนคือคูห่ มัน
ของนาง และชิงลีก็คือน้องสาวของนาง
36
นับแต่ทา่ นพ่อหมันหมายนางกับเขา ชิงลีแสดงความ
ยินดีมาโดยตลอด ทังยังสนับสนุนให้นางได้เจอกับจาง
ฉวนบ่อยๆ จะได้รกั ใคร่สมัครสมานต่อกัน
ชิงหลินครุน่ คิดด้วยหัวใจทีหนักอึง หรือว่าทีผ่านมาชิงลี

ต้องการเจอหน้าจางฉวนจึงคะยันคะยอให้นางนัดเขามา
ทีบ้าน
คิดไปคิดมาท้ายทีสุดหญิงสาวก็โคลงศีรษะถอนหายใจ
แล้วสรุปในแง่ดี
จะเป็ นไปได้อย่างไร?
37
นันคือคูห่ มันอันเป็ นทีรักของนางกับน้องสาวผูแ้ สนดี
พวกเขาคงเจอกันโดยบังเอิญ แล้วทักทายกันตาม
ประสา
เพราะฝ่ ายหนึงคือว่าทีพีเขยและอีกฝ่ ายคือน้องสาวของ

ว่าทีภรรยา ทุกคนล้วนเป็ นครอบครัวเดียวกัน
หญิงสาวค่อยๆ ลุกขึนยืน แล้วเดินออกจากหลังพุม่ ไม้

เป้าหมายคือเข้าไปหาชายหญิงทังสองทีเดินอยูไ่ กลๆ
เบืองหน้า เพือถามไถ่อย่างบริสทุ ธ์ใจ มิให้เคลือบแคลง
ต่อกัน
ทว่ากลับเห็นสองคนนันเดินเลียวไปทางหนึง เมือชิงหลิน
38
ลอบติดตาม นานครูใ่ หญ่ทีเพ่งมองก็เห็นเป็ นเรือนหลัง
น้อยตังอยูส่ ดุ ทาง เรือนนันรายล้อมด้วยมวลบุปผาบาน
สะพรัง รอบด้านมีตน้ ไม้ งดงามมากนัก
ชิงหลินขมวดคิว จําได้วา่ ครังหนึงจางฉวนเคยบอกว่า

เขามีเรือนส่วนตัวอยูร่ มิ ชายป่ าอันเป็ นอาณาเขตบ้าน
ของเขา ซึงกําลังปลูกสร้าง หากเสร็จแล้วจะพานางมา
ชม
เรือนนีคือหนึงในหลายเรือนของสองเราในอนาคต
สุดท้าย ...นางกับเขากลับมีปัญหากันเสียก่อน
39
มือของชิงหลินกําแน่นทีกระโปรง ตัดสินใจแน่วแน่วา่
ต้องเข้าไปขอโทษคนรักของตนโดยเร็ว ส่วนเรืองทีเขาอยู่
กับชิงลีได้อย่างไรนัน จําต้องสะกดกลันอารมณ์ออ่ นไหว
เอาไว้ก่อน
ถึงแม้จะยากเย็นมากนักก็ตาม
เมือคิดได้เช่นนันจึงค่อยๆ เดินตามคนทังคูท่ ีบัดนีหาย

ลับเข้าไปในเรือนหลังนันแล้ว
หัวใจของชิงหลินชาวาบเนือตัวสะบัดร้อนสะบัดหนาว
ราวกับจะเป็ นไข้
40
พวกเขาเข้าเรือนไปสองต่อสอง มือทีจับกันยังไม่ยอม
ปล่อยเลยแม้ช่วงเวลาเดียว
เนืองจากชิงหลินทิงระยะห่างอยูห่ ลายก้าว กว่าจะตาม

มาทันจนถึงตัวเรือนจึงใช้เวลาพอควร
หญิงสาวพยายามมองเข้าไปด้านในผ่านช่องเล็กๆ ของ
ประตู ทําท่าจะยกมือขึนเคาะเพือร้องเรียกคนด้านใน แต่
ยังไม่ทนั ทีมือจะแตะต้องบานประตู หูของนางพลันได้
ยินเสียงเล็ดลอดออกมาก่อน
“อือ...ท่านพีฉวน อ๊ะ...”
41
42
“อือ...ท่านพีฉวน อ๊ะ...”
เสียงแว่วหวานนันเป็ นของชิงลี ฟั งดูแล้วให้รูส้ กึ วาบหวิว

หวามไหวในอกยิงนัก ทําเอามือเล็กๆ ของชิงหลินต้องนิง
ค้างอยูก่ ลางอากาศ ไม่อาจเคาะหรือร้องเรียกผูใ้ ด
“อา...ลีเอ๋อร์”
อีกเสียงทีดังผสานคือจางฉวน ทังแหบตําทังสันพร่า
43
“อืม...พีฉวน ข้าเจ็บเจ้าค่ะ” เสียงของชิงลีเริมสะอืนไห้
จางฉวนยิงส่งเสียงทุม้ นุ่มสันกระเส่า “ข้าจะทําเบาๆ”
“อืม...”
“เจ้าช่างงดงามนัก ไร้ทีติยง”
ิ
“แต่ขา้ ยังไม่เติบโตเต็มทีเลยนะ อ๊ะ!”
“ข้าจะทําให้เจ้าโตเองกับมือ”
44
เสียงเสียดสีแว่วดังเป็ นระลอก ผสานเสียงครางก่อนที
ฝ่ ายสตรีจะเอ่ยปากถามด้วยนําเสียงสันเครือ
“อืม...ของลีเอ๋อร์โตกว่าของพีหญิงหลินหรือไม่”
“ตอนนียัง ...แต่ตอ่ ไปไม่แน่”
สินคํานี เสียงเอียดอ๊าดพลันหยุดชะงัก แต่เสียงของชิงลี

คล้ายเข้มขึน
“พีฉวนพูดเช่นนี เคยเห็นของพีหลินแล้วรึ?”
จางฉวนแค่นเสียงไม่พอใจ “เจ้าจะพูดถึงหลินเอ๋อร์ทาํ ไม
45
ใครใหญ่กว่าสําคัญทีใด ในเมือเจ้ายอมข้า เจ้าสาวของ
ข้าย่อมเป็ นเจ้า หาใช่สตรีทีแสดงท่าทีรงั เกียจข้าไม่”
หลังสินประโยคของบุรุษ ฝ่ ายสตรีจงึ หัวเราะคิก
“จริงหรือ?”
“ย่อมใช่!”
จากนันสรรพสําเนียงวาบหวามของชายหญิงทีสอด
ประสานอันทําให้ผแู้ อบฟั งนอกเรือนต้องหวามไหวพลัน
ดังขึนต่อไป
46
ชิงหลินให้รูส้ กึ หนาวสะท้านในหัวใจ ทัวร่างชาหนึบ ทว่า
เจ็บแปลบถึงไขกระดูก เหงือเย็นไหลอาบ
นางไม่อาจเชือในสิงทีได้ยิน จึงเดินอ้อมไปทางข้างเรือน
เป้าหมายคือช่องเล็กของซอกหน้าต่าง เมือเจอแล้วก็
กะพริบตา พาใบหน้าเข้าใกล้ช่องแคบนัน
ชิงหลินแอบมองคูห่ มันของตนกับน้องสาวหนึงเดียวด้วย
ดวงตาทีเริมพร่ามัว หัวใจเต้นระสําแทบทะลุออกมานอก
อก
หญิงสาวแอบมองเนินนาน ด้านในห้องมีโต๊ะนําชาทรง
เตียและตังตัวยาวคล้ายเตียงเล็กๆ ตังอยูม่ มุ หนึง
47
บนเตียงมีเงาของคนสองคนซ้อนทับกันในสภาพเสือผ้า
หลุดลุย่ เผยผิวขาวเนียน ทังแขนและขาเกียวกระหวัด
รัดรึง มองเห็นรําไรว่าเป็ นบุรุษทับสตรี เรือนร่างของพวก
เขาโยกโยนสอดประสาน ส่งเสียงหอบครางไม่หยุด ลํา
ตัวยังขยับไม่ยงั
ท่ามกลางเสียงครวญกระเส่าด้านใน ทีไม่อาจได้ยินเสียง
อืนใดจากด้านนอก สาวน้อยผูแ้ อบฟั งพยายามกลัน
หายใจสุดกําลัง ทัวร่างหนาวเหน็บเย็นจัด ทว่าดวง
ตากลับร้อนผะผ่าว ความเจ็บปวดรวดร้าวสายหนึง
กระแทกเข้ากลางใจอย่างแรง ประหนึงสายฟ้าฟาดผ่า
แสกหน้า
48
ชิงหลินไม่เข้าใจ พวกเขาทําอะไร?
หญิงสาวหมุนตัววิงออกจากทีแห่งนันทันที สะอืนไห้ไป
ตามทางทีมีมวลบุปผารายรอบ นําตาไหลรินเป็ นสายดุจ
พิรุณ
ระยะทางจากเรือนอันร้อนเร่าห่างออกมาเท่าใดมิรูไ้ ด้
เรือนร่างบอบบางถึงกับหอบเหนือยทรุดกายฮวบลงตรง
ริมลําธาร
ไม่หรอก ไม่ใช่!
คูห่ มันยังคงรักนาง น้องสาวยังคงแสนดี

49
นางมิอาจคิดการไม่บงั ควร...
ชิงหลินไม่อาจทําใจ ทังไม่อาจยอมรับ ทังมึนงงสับสน

และไม่ตอ้ งการเข้าใจอะไรทังนัน
นางทําได้เพียงรําไห้แล้ววิงหนีออกมา
การเผชิญหน้าตรงๆ ไม่เคยอยูใ่ นความคิด
นางกําลังกลัว...
50
หญิงสาวไม่รูว้ า่ ตนเองกําลังกลัวสิงใด อาจเป็ นความจริง
ทีไม่ตอ้ งการยอมรับว่าชายคนรักได้เปลียนใจจาก
นางอย่างไร้ซงเยื
ึ อใย ไร้ปรานีใดๆ
จางฉวนมิได้รกั นางแล้ว...
ชิงหลินสะอึกสะอืนร้องไห้จนตัวโยนเช่นนันครูใ่ หญ่ รูส้ กึ

เหน็ดเหนือยเหลือเกิน
มิรูว้ า่ เมือครูว่ ิงอยูน่ านเท่าใด หางตาพลันเหลือบไปเห็น

ศาลาริมทาง จึงพยายามพยุงร่างอ่อนแรงลุกขึน ค่อยๆ
เดินไปทางนัน
51
ศาลาแห่งนีมักใช้จดั งานประจําปี ตามเทศกาลต่างๆ ของ
หมูบ่ า้ น โดยเฉพาะเทศกาลจงหยวน ทีชาวบ้านมักจะ
พากันมารวมตัวเพือลอยฟั งเหอเติง[1] ทว่าช่วงนีไม่มี
เทศกาลอันใด จึงไม่มีใครย่างกรายเข้ามา ทําให้ศาลา
สงบไม่นอ้ ย
ชิงหลินนังซึมเศร้าอยูใ่ นศาลาริมบึง มองไปเบืองหน้า

แบบไร้ทิศทางอย่างเหม่อลอยผ่านม่านนําตา
นางนังร้องไห้อยูเ่ ช่นนัน เรือนกายสันเทาไม่หยุด มีนาตา

ํ
สีใสอาบสองข้างแก้มไหลนองเป็ นทาง
หลายวันก่อนทีเฝ้ารอคูห่ มันมาหา นางกินข้าวไม่ลง และ
52
วันนีก็ยงั ไม่มีอะไรตกถึงท้อง ซําร้ายยังวิงแบบลืมตัว
ร่างกายจึงเริมทนไม่ไหว
ชัวจังหวะกําลังเผลอไผลให้กบั ความเศร้าโศกสุดระงับ
ร่างระหงก็เริมโอนเอน ความหม่นเศร้าทีกําลังจู่โจมแปร
เปลียนเป็ นความเหน็ดเหนือยอ่อนล้าสุดทานทน ลม
หายใจสะดุดติดขัด รูส้ กึ หายใจลําบาก คล้ายสัญญาณ
ชีพใกล้ดบั สูญ สาวน้อยรูส้ กึ สินไร้เรียวแรง ราวกลีบบุ
ปผาโรยรา
ไม่ชา้ ...เรือนร่างบอบบางพลันพลัดตกจากตังริมศาลา
เสียงตูมจากลําธารเพราะเรือนร่างกระแทกนําซ่านเซ็น
53
จึงเกิดขึนชัวพริบตา ทุกสิงในห้วงความคิดจึงมืดสนิท ชิง
หลินสติดบั ทันใด
**********
[1] โคมประทีป รูปทรงโคมอาจเป็ นรูปดอกบัว โคมไฟ

บ้านเล็กๆ หรือลักษณะอืน ๆ ข้างในมีเทียนหรือประทีป
54
จุดไฟสว่างไสวสําหรับลอยนําบูชาเทพเจ้าตีกวน
55
5 หานชิงหลินผูโ้ ง่เขลา 1
ม่านราตรีผา่ นพ้น
ร่างของชิงหลินลอยมากับกระแสนําทีพัดพา รูส้ กึ ได้วา่

ลอยมาไกลแสนไกล สุดท้ายถูกค้นพบโดยชาวบ้านผู้
หนึง ซึงกําลังดํานําจับปลาอยูใ่ นลําธารเพือทําอาหาร
ประทังชีวิต
ทันทีทีรูส้ กึ ตัว ชิงหลินกําลังนอนนิงอยูร่ มิ ลําธาร เมือ

ปรับสายตาพร่ามัวจนเข้าทีก็ได้เห็นชายผูห้ นึงนังเอน
หลังพิงต้นไม้ ท่าทีเกียจคร้าน ท่าทางน่ากลัว จึงผวา
ตกใจ แข็งทือไปทังร่าง
56
เขามีรูปร่างใหญ่โตประหนึงวัวตัวผู้ แลดูน่ากลัว ใบหน้า
ดําคลํามีรอยแผลเป็ นน่าเกลียดวาดผ่านเต็มไปหมด
หนวดเคราเขียวครึมน่าครันคร้ามเป็ นอย่างมาก สายตา
ทีเย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความแข็งกระด้าง คล้าย
อํามหิตคิดฆ่าคนเช่นผักปลา
ถึงแม้ชิงหลินจะพอจําได้เลือนรางยามสติลอ่ งลอย ว่า

เขาคือผูช้ ่วยนางจากม่านนํา ทว่าด้วยรูปลักษณ์อนั น่า
เกลียดของเขาต่อให้อยากขอบคุณแต่กลับไม่กล้าเอ่ย
ปากสักคํา
ซํายังคิดได้แต่แง่รา้ ย...
57
เขาไม่น่าเข้าใกล้สกั นิด ไม่น่าเสวนาด้วยเลย
ชิงหลินนอนนิงไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายนิว ท่าทีเต็มไป
ด้วยความตระหนก หวาดกลัวเป็ นทีสุด ร่างบอบบางไร้
ซึงเรียวแรง หากแต่กลับสันเทามากนักเพราะตืนกลัว
อย่างยิง
เนินนานผ่านพ้น กระทังอีกคนคล้ายกับรูต้ วั ว่า

ถูกรังเกียจจึงลุกขึนแล้วเดินจากไปอย่างเงียบงัน
ชิงหลินเห็นเช่นนันก็พรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก
พยายามลุกขึนนัง ชําเลืองมองคนผูน้ นอย่
ั างหวาดผวา
58
ไม่ชา้ ...ก็เริมออกแรงขยับตัวได้ นางลุกขึนยืนแล้วเดิน
จากมาเงียบเชียบ ไม่คิดเข้าไปขอบคุณผูม้ ีพระคุณแต่
อย่างใด
เขาน่าเกลียดน่ากลัวเกินไป...
หลังจากพลัดตกนําแล้วสลบไปหนึงคืนเต็ม ชิงหลินจึง
พาร่างกายบอบบาง จิตใจบอบชํากลับเข้าบ้าน
นางรูส้ กึ ว่าร่างกายร้อนผ่าวราวกับจะเป็ นไข้ ทว่าเมือ

59
กลับมาถึงก็ได้เจอจางฉวนยืนอยูก่ ลางลานหน้าเรือน
หลัก อาการเจ็บป่ วยก็คล้ายกับจะหายเป็ นปลิดทิง
เขาสวมชุดสีครามแลดูสง่างามไม่แปรเปลียน เขาคงมา
ขอพบนางแล้วยืนรออยูต่ รงนีเหมือนเช่นเคย
หญิงสาวรูส้ กึ ตืนเต้นระคนดีใจทีได้เจอคูห่ มันของตน ทัง

ภาพบัดสีและเส้นเสียงรัญจวนเมือวานพลันอันตรธาน
หายไป
ในขณะกําลังเดินเข้าหาชายคนรัก กลับเห็นเขาแค่น
เสียงในลําคออย่างไม่สบอารมณ์ แล้วสะบัดชายผ้าหมุน
ตัวเดินเข้าโถงเรือนไป ไม่พดู ไม่จา ไม่ทกั ทายสักคํา
60
ชิงหลินเบิกตาตกใจ รีบตามจางฉวนเข้าเรือนทันที
เมือพ้นขอบประตูก็ได้เห็นบิดามารดานังอยูพ่ ร้อมหน้า
อีกฝังยังมีอนุของบิดาและชิงลีนังอยูด่ ว้ ย
น้องชายคนสําคัญ คงออกไปวิงเล่นจึงมิได้อยูท่ ีนี
ส่วนจางฉวนนังทางฝังหนึงห่างออกไป สายตาของเขา
คล้ายเหยียดหยัน
อีกฝังตรงข้ามมีชาวบ้านแปลกหน้าสองคน นังอยูด่ ว้ ย
ท่าทางหลุกหลิก สีหน้าแปลกประหลาด
61
หญิงสาวมองอย่างไม่เข้าใจ
พวกเขาเป็ นใครชิงหลินไม่รูจ้ กั หากแต่ไม่นานกลับ

ประจักษ์แจ้งว่าพวกเขามาทําไม
“ข้าก็พดู ไปตามทีเห็นทังหมดแล้ว เหตุใดต้องพาข้ามา

ยืนยันถึงทีนีด้วยเล่า”
หนึงในชาวบ้านทังสองบ่นออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
เขาเป็ นหญิงวัยกลางคนรูปร่างค่อนข้างอ้วน ท่าทางหงุด
หงิดง่าย ทว่าคําตอบทีได้รบั กลับเป็ นสายตากดดันของ
คนบ้านหาน ทําให้ผพู้ ดู ต้องก้มหน้าลงตํา หุบปากทันที
62
หลังจากยืนโง่งมอยูค่ รูใ่ หญ่ ชิงหลินจึงเริมสังเกตเห็น
สายตาของทุกคนทีมองมาทางนาง เผยความเย็นเยียบ
ผิดปกติ ยามนันพลันได้ยินเสียงชิงลีเอ่ยขึนว่า
“พีใหญ่ เหตุใดท่านถึงได้ทาํ ตัวเยียงนี พีมีคหู่ มันแล้วนะ

หายตัวไปกับชายอืนทังคืนได้อย่างไร”
จบคําก็ทาํ สีหน้าหม่นคลํา สายตาเผยความผิดหวัง

สาหัส
ชิงหลินยิงไม่เข้าใจ น้องสาวพูดอะไร?
63
64
“พีใหญ่ เหตุใดท่านถึงได้ทาํ ตัวเยียงนี พีมีคหู่ มันแล้วนะ
หายตัวไปกับชายอืนทังคืนได้อย่างไร”
จบคําก็ทาํ สีหน้าหม่นคลํา สายตาเผยความผิดหวัง

สาหัส
ชิงหลินยิงไม่เข้าใจ น้องสาวพูดอะไร?
ระหว่างนันชายหญิงแปลกหน้าคูน่ ีก็กล่าวถ้อยวาจาออก
มาว่าเป็ นพยานเห็นชิงหลินอยูก่ บั ชายผูห้ นึงทีริมลําธาร
และเหตุทีนางหายตัวไปหนึงคืนเต็มๆ ล้วนเป็ นเพราะนัด
พบกับชายผูน้ นั
65
ชิงหลินได้ฟังพลันตัวชาวาบ สมองขาวโพลน สองหูอือ
อึง เริมเข้าใจขึนมาบางส่วน
“ผูใ้ ด?” หานอีซวนถามเสียงดัง สีหน้าเผยความโกรธ

กรุน่
หญิงตัวอ้วนรีบตอบ “เป็ นเจ้ากงหนิว[1]ท้ายหมูบ่ า้ นเจ้า

ค่ะ ข้าเห็นกับตา”
“ใครกันกงหนิว แค่ชือก็ไม่น่าคบหา”
ชายอีกคนช่วยอธิบายเสียงดัง “ชายอัปลักษณ์ประจํา
66
หมูบ่ า้ นผิงเหยียนของเราอย่างไรเล่าขอรับ นายท่านอาจ
ไม่รูจ้ กั แต่พวกยากจนท้ายหมูบ่ า้ นล้วนรูจ้ กั ชายผูน้ ี
อาศัยอยูร่ มิ ลําธาร ลักษณะตัวสูงใหญ่ หนวดเครารุงรัง
ทังใบหน้ามีแต่รอยแผลเป็ น น่าเกลียดมาก ทีสําคัญเป็ น
ใบ้พดู ไม่ได้ แผ่นหลังยังโค้งงอ แลดูน่ากลัว ลักษณะ
คล้ายวัวตัวผูใ้ นร่างมนุษย์ ชาวบ้านจึงเรียกเขาว่ากงหนิ
วขอรับ”
ทุกคนบ้านหานได้ฟังก็ตกใจ
ชิงหลินยิงตืนตระหนกกว่าผูใ้ ด
เมือร่ายวาจาครบถ้วนแล้ว พยานชายหญิงคูน่ ีจึงถูกอนุ
67
ของบิดาพาตัวออกจากห้อง มอบเงินให้แล้วเชิญกลับไป
พยานชายหญิงจากไปแล้ว ภายในห้องโถงยังคงอบอวล
ไปด้วยบรรยากาศอึมครึมดําทะมึนและอึดอัดกดดันเต็ม
ส่วน
ชิงหลินยามนีเริมมีพิษไข้รุมเร้าอย่างรุนแรงเสียแล้ว จึง
ทําให้ไร้เรียวแรง ทังสติยงั เริมพร่าเลือน
นางใช้พละกําลังทังหมดทีมีพยายามอธิบาย ทว่ากลับ
พูดจาติดขัดเปล่งเสียงไม่ออกสักคํา
“ขะ...ข้า...ข้าไม่ได้...”
68
หญิงสาวกําลังสับสน คิดการณ์ไม่ทนั ผูใ้ ดทังนัน
นางมักเป็ นสตรีเช่นนี อึกอักอําอึงไม่มีความมันใจ ทําผู้

คนรอบข้างนึกรําคาญไม่นอ้ ย
ชัวขณะนันเสียงของจางฉวนก็ตวาดก้อง ไม่ปล่อย
โอกาสให้ชิงหลินได้เอ่ยอันใด
“อะไรกัน!? หลินเอ๋อร์!”
ชิงหลินพลันผวาเฮือกเนือตัวสันเทาราวกับลูกนกต้องฝน
69
นางมิใช่สตรีฉะฉานเหมือนใครเขา จึงทําได้แค่เม้มปาก
แน่น ก้มหน้ามิกล้าเงย
จางฉวนโกรธเกรียวบันดาลโทสะออกมา
“เจ้าทําตัวเหลวไหลถึงเพียงนีได้อย่างไรกัน เสียท่าให้กบั
ชายอัปลักษณ์ทีพิการหลังค่อมเช่นนัน นับว่าตัวข้าทีเป็ น
ชายปกติได้รบั ความอัปยศอดสูอย่างทีสุด ข้าจะถอน
หมันเดียวนี”
เมือได้ยินคําพูดประโยคสุดท้าย หานอีซวนและเจียหรู ๋
พลันแตกตืนเบิกตาโพลง
70
เรืองนีนับเป็ นเรืองใหญ่ หมายถึงชือเสียงของตระกูล
ย่อมเสือมเสีย แค่ธิดาเสียบริสทุ ธิให้ชายหยาบช้าก็ยาแย่
ํ
มากแล้ว คูห่ มันยังถอนสัญญาผูกสกุลยิงยําแย่ยงกว่
ิ า
ใบหน้าของหานอีซวนดําคลํา ถลึงตามองชิงหลินอย่าง
คาดโทษ เจียหรูย๋ กมือขึนทาบอกอย่างตกใจ กลัวแต่วา่
สามีจะพาลโกรธนางไปด้วยจึงไม่กล้าเอ่ยคําใดทังนัน
นางส่งสายตามองชิงหลินอย่างผิดหวังทีมีบตุ รสาวน่าชัง
เยียงนี
ผูถ้ กู จ้องมองด้วยสายตาหลากหลายยังคงมึนงงไม่ทนั
แผนการของใคร แม้รูอ้ ยูแ่ ก่ใจว่าไม่เป็ นความจริง
71
ชายอัปลักษณ์ผนู้ นมิ
ั ได้แตะต้องนางมากไปกว่าช่วย
ลากนางขึนจากนํามาวางแผ่อยูร่ มิ ตลิง กระทังเสือผ้า
ของนางยังอยูเ่ ช่นเดิมมิได้ผลัดเปลียนด้วยซํา แต่นางก็
ยังเถียงไม่ออกสักครึงคํา
เพราะการหายตัวไปทังคืนและอยูก่ บั ชายอืนเช่นนันคือ
ความจริงทีไม่อาจปฏิเสธ อีกทังพยานสองปากยังกล่าว
ได้อย่างขึงขังฉะฉานเหลือเกิน ว่าเห็นชิงหลินอยูก่ บั กง
หนิวทังคืนจริงแท้แน่นอน ไม่เชือก็ให้ฟา้ ดินลงทัณฑ์
และทุกคนย่อมเชือเช่นนัน ไม่มีใครเว้นช่องว่างให้ชิง
หลินได้เอ่ยคําแก้ตวั
72
หญิงสาวทําได้แค่ยืนนิงแข็งทือ ไม่กล้าแม้ขยับกาย ใบ
หน้าโศกสลด แสนทุกข์ระทม อีกทังในใจยังกลัวคูห่ มัน
หนุ่มจะหมดรักในตัวนางเหลือเกิน จึงไม่กล้าผลีผลาม
บุม่ บ่ามอันใด
กระทังตัวนางเองยังลืมไปเสียสิน ว่าจางฉวนต่างหากที
เป็ นฝ่ ายนัดพบสตรีอืนไปพลอดรักกัน
และสตรีนางนันยังเป็ นน้องสาว...
ชิงหลินมองไปทางชิงลี เห็นอีกฝ่ ายยกผ้าเช็ดหน้าขึนซับ

นําตาอย่างน่าสงสาร ท่าทางเสียใจสุดแสน รําไห้เอ่ย
73
ปากด้วยเสียงสันเครือขอให้ผใู้ หญ่ใจเย็น ได้โปรดอย่า
ทําโทษพีใหญ่
ยามนีทุกคนเห็นชิงลีเสมือนนางฟ้าผูอ้ อ่ นหวานเปี ยม
เมตตา ทว่าชิงหลินกลับเหมือนนางมารทําเรืองเสือม
ทรามประจานวงศ์ตระกูล
จางฉวนยืนยันเฉียบขาดดังลัน “ข้าต้องการถอนหมัน!”
ทุกคนบ้านหานพลันตาเบิกโพลง ชิงหลินถึงกับทรุดฮวบ
นังกองอยูก่ บั พืนห้อง
*********
74
[1] 公牛 กงหนิว แปลว่า วัวตัวผู้
75
ครอบครัวของจางฉวนฐานะดีกว่าครอบครัวบ้านหาน
การค้ายังต้องพึงพากันไปอีกนาน หานอีซวนจึงเกรงอก
เกรงใจเขาระดับหนึง การถอนหมันนับว่าเป็ นเรืองร้าย
แรง และไม่ควรเกิดขึน
“อาฉวน เจ้าใจเย็นก่อนเถิด” หานอีซวนลุกขึนยืน เอ่ย

กับจางฉวนด้วยเสียงทุม้ นุ่มอีกว่า “เรามาปรึกษากันสัก
ครูด่ ีหรือไม่?”
76
ห้องหนังสือของหานอีซวนอยูเ่ ยืองไปทางด้านหลังของ
โถงรับรอง จางฉวนถูกพาเข้าไปในห้องนัน แล้วหาย
เงียบไป
นานครูใ่ หญ่ ท่ามกลางความเงียบงัน บรรยากาศอึ

มครึมเสียยิงกว่ามีหมอกดําทะมึนลอยตํา ชิงหลินนัง
หน้าซีดเผือดปราศจากวาจาอยูก่ ลางโถงกว้าง โดยมีชิง
ลีนังมองด้วยใบหน้าเปื อนนําตา ลอบยกยิมเหยียดหยัน
ไร้ใครสังเกตเห็น
ไม่นาน...หานอีซวนก็ออกจากห้องหนังสือมากับจาง
ฉวน พร้อมคําสังให้เตรียมงานแต่งทันที ระหว่างนีชิง
หลินควรอยูแ่ ต่ในเรือนห้ามออกไปทีใด ห้ามก่อเรืองน่า
อับอายอันใดทังสิน
77
หญิงสาวให้นกึ แปลกใจทีเรืองราวกลายเป็ นเช่นนี ทังยัง
ดีใจหลายส่วน เพราะว่าจางฉวนมิได้เอ่ยเรืองถอนหมัน
อีก
หานอีซวนกําชับชิงหลินเสียงเข้ม “เพืออาฉวน เจ้าทําได้

หรือไม่? หลินเอ๋อร์”
“หมายความว่า พีฉวนจะไม่ถอนหมันแล้วหรือเจ้าคะ”
ชิงหลินถามอย่างตืนเต้น มองไปทางจางฉวนด้วยแววตา
เปล่งประกาย
78
ชายหนุ่มมีสีหน้าเคร่งขรึม มองสบตาชิงหลินโดยไม่
ปฏิเสธ เพียงเอ่ยเสียงตํา “ข้าไม่ถอนหมันแล้ว เจ้าเตรียม
ตัวเป็ นเจ้าสาวเถอะ”
จบคําก็สะบัดชายผ้าเดินจากไปอย่างขุ่นเคือง
หลังจากนัน งานแต่งจึงถูกตระเตรียมอย่างพร้อมเพรียง
โดยชิงหลินต้องรักษาเนือรักษาตัวอยูแ่ ต่ในเรือน
ห้ามออกไปทีใด รอสวมชุดแดงอย่างเดียวเท่านัน
ระหว่างทีรอเป็ นเจ้าสาวในอีกไม่กีวันข้างหน้า ชิงหลินที

หายป่ วยดีแล้วจึงได้มีโอกาสอธิบายกับบิดามารดา ว่า
แท้จริงแล้วนางเดินเล่นจนเป็ นลมพลัดตกนํา ได้กงหนิ
79
วช่วยเหลือ นางยังคงบริสทุ ธิผุดผ่อง มิได้พลาดพลังแต่
อย่างใด
ชิงหลินอธิบายแค่นนั โดยตังใจปกปิ ดความสัมพันธ์ของ

คูห่ มันกับน้องสาว ด้วยกลัวเหลือเกินว่าเรืองราวจะพลิก
ผัน กลัวว่าจางฉวนต้องรับผิดชอบชิงลีก่อนจะได้แต่งกับ
นาง
“ข้ากับกงหนิวไม่มีความสัมพันธ์ตอ่ กันจริงๆ นะเจ้าคะ”
บิดามารดาพยักหน้าเข้าใจ ไม่ตอ่ ว่านางอีก...
เมือได้อธิบายตามความจริงแล้ว ชิงหลินจึงสบายใจมาก
80
เฝ้ามองการเตรียมงานมงคลทีพร้อมแล้วถึงเก้าส่วนอยู่
เงียบๆ อย่างมีความสุข…
81
8 หานชิงหลินสินชีพ 1
คืนวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว งานแต่งทีถูกจัดอย่างเร่งรีบก็
ใกล้ถงึ เวลาเต็มที
จางฉวนโกรธชิงหลินย่อมสมควรแล้ว เพราะนางอยูก่ บั
กงหนิวผูน้ นทั
ั งคืนจริงๆ แต่จางฉวนก็ยงั ยอมแต่งงาน
เพือปกป้องชือเสียงของนาง
ชิงหลินจึงคิดว่าเรืองของเขากับน้องสาว นางพร้อมให้
อภัยอีกฝ่ ายเช่นกัน ทังยังคิดเอาไว้วา่ จะยินยอมให้เขา
แต่งชิงลีเป็ นอนุอีกด้วย เพือความสุขของสามี นางต้อง
ทนทุกข์ก็ไม่เป็ นไร
82
แค่เขาพึงพอใจไม่รงั เกียจนาง...
ชิงหลินคิดอย่างใจกว้าง เป็ นสตรีจิตใจงดงาม มองทุกสิง

ในแง่ดี ไม่มีความคิดเป็ นอืนกับบิดามารดาและน้องสาว
ตลอดจนชายคนรัก
พิธีแต่งงานเกิดขึนไม่กีวันถัดมา ชิงหลินในชุดเจ้าสาว
คลุมหน้าด้วยผ้ามงคลปกปิ ดใบหน้าสีชาดอมยิมอย่างมี
ความสุข
ขบวนงานแต่งไม่ใหญ่มากนัก ผูค้ นทีมาร่วมคือชาวบ้าน

ทีพร้อมใจกันมาเป็ นพยาน
83
ชิงหลินมองเห็นรอบทิศไม่ชดั เจน เพราะมีผา้ คลุมหน้า
บดบังสายตาตลอดเวลา อีกทังหลังจากจิบชาหอมไป
หลายถ้วยเพือลดอาการตืนเต้นก็รูส้ กึ มึนงงไม่นอ้ ย
พิธีการดําเนินไป เสียงเซ็งแซ่แสดงความยินดีดงั ระงมอยู่

รอบกายไม่ขาดสาย ชิงหลินรูส้ กึ สองหูอืออึง สมองขาว
โพลน รับรูส้ งใดไม่
ิ ชดั เจนสักเท่าใด
กระทังถูกมารดาและน้องสาวพาไปนังยังห้องหอทีรูส้ กึ
ว่าไม่คนุ้ เคยเอาเสียเลย แปลกประหลาดเหลือเกิน
ทว่ายังไม่ทนั ทําความเข้าใจอันใดมากนัก เสียงพูดคุยไม่
84
กีประโยคของคนรอบข้างก็สนสุ
ิ ดลง เจ้าบ่าวเดินเข้ามา
ทุกคนออกไปคงเหลือเพียงเจ้าสาว
ชิงหลินนังตืนเต้นอยูบ่ นเตียงมงคล ได้กลินเหล้าคละ

คลุง้ ก็อมยิมขัดเขิน จางฉวนคงถูกกลันแกล้งไม่ใช่นอ้ ย
เมือเอียงหูฟังยังได้ยินผูค้ นยืนอยูน่ อกห้องหอเต็มไป
หมด
ธรรมเนียมของหมูบ่ า้ นผิงเหยียนในคืนเข้าหอ ทุกคนที

เกียวข้องกับครอบครัว ล้วนเฝ้าอยูร่ ายรอบเพือเป็ น
พยานต่อคูร่ กั ให้ผา่ นคืนวสันต์ไปอย่างราบรืน
ชิงหลินยิงใจเต้นระสํารุนแรง
85
วันนีนางพร้อมแล้วทีจะมอบทุกสิงทุกอย่างให้จางฉวน
จะไม่เกียงงอนบ่ายเบียงแม้แต่นิดเดียว
ทว่าสวรรค์ช่างไร้เมตตา เมือผ้าคลุมหน้าถูกเปิ ดออก

ท่ามกลางความมืดสลัวยามราตรี เจ้าบ่าวทีชิงหลินได้
เห็นกลับมิใช่ชายคนรักทีรอคอย
บุรุษชุดแดงตรงหน้ามิใช่จางฉวน
แต่เขาคือ กงหนิว
เป็ นชายผูช้ ่วยชีวิตนางจากการตกนํา

86
ทัวร่างระหงแข็งทือเป็ นท่อนไม้ ปากอ้าตาค้าง พริบตาก็
เผยความรังเกียจฉายชัดเต็มดวงหน้า
ต้องไม่ใช่!
เจ้าบ่าวของนางคือจางฉวนเท่านัน!
ชิงหลินไม่เคยมีแม้แต่เศษเสียวความคิดทีจะได้บรุ ุษ
อัปลักษณ์ผนู้ ีเป็ นสามี
นางจึงตกใจมาก ยังไม่ทนั เอ่ยปากอุทานก็เห็นบุรุษตัวโต

สูงใหญ่ น่าเกลียดน่ากลัวดูไม่ได้ กําลังแนบชิดเข้ามา
87
ทังรวดเร็วและรวบรัด
สายตาของเขาร้อนแรง ลักษณะเป็ นชายกักขฬะชัดเจน

ท่าทางยิงน่ากลัว ประหนึงภูตผีจากปรภพกระนัน ใบ
หน้าภายใต้หนวดเคราเขียวครึมแดงกําจนกลายเป็ นดํา
คลําไม่น่ามอง
เขาไม่ตา่ งจากพวกป่ าเถือนหรือโจรชัวปล้นชิงเลยสักนิด

และทีสําคัญ ยามนียังมีกิรยิ าไม่ตา่ งจากผูร้ า้ ยฆ่าข่มขืน
แรกเริมชิงหลินเบิกตากว้าง อึดใจก็แตกตืนผวาเฮือก
เพราะได้ยินเสียงหอบหายใจฟื ดฟาดจากชายตรงหน้า
88
รับรูไ้ ด้ถงึ ลมหายใจหอบหนักท่าทางหืนกระหาย คล้าย
เสือร้ายผูห้ ิวโหยทีอดอยากปากแห้งมาเนินนาน
ไม่ชา้ ...ฝ่ ามือหนาก็ตะปบเข้ามาทีเอว ดวงตาบุรุษภาย

ใต้แสงเทียนสีแดงคล้ายมีเปลวเพลิงพร้อมแผดเผา
ชิงหลินเห็นไฟราคะลุกโชนอยูใ่ นนัน ความร้อนเร่าพลัน

ครอบคลุมรอบกายนาง
ชิงหลินรับรูค้ วามหยาบกร้านของฝ่ ามือร้อนกรุน่ คูน่ นที

ั
ล้วงเข้ามาในสาบเสือ บีบเคล้นเนินอกอย่างหยาบคาย
อึดใจก็กระชากจนขาดวินอย่างป่ าเถือนโหดร้าย
89
เสียงแคว่กๆ ติดต่อกันไม่กีครา เนือนางก็เปล่าเปลือย
เอียมตัวเล็กอันเป็ นปราการสุดท้ายพลันหลุดลอยไปไกล
ชิงหลินรูส้ กึ ว่าหน้าอกเย็นวาบ จากนันก็มี

กายหยาบกระด้างทาบทับลงมา เนือตัวของกงหนิวร้อน
มาก แทบจะลวกผิวของนางให้มอดไหม้ เขามีลาํ ตัวหนา
ใหญ่และหนักมาก
ครูต่ อ่ มาขาเล็กของชิงหลินก็ถกู บังคับให้แยกออกด้วย

ท่อนขาใหญ่แข็งแรงของกงหนิว พริบตาจากนันความ
ร้อนแข็งขึงก็สอดแทรกเบียดเสียดเข้ามาในกายสาว
ชิงหลินกรีดร้องลันด้วยความขยะแขยง นางรูส้ กึ เจ็บมาก
90
นําตาไหลพรากอาบสองแก้มราวห่าฝน ทว่ากงหนิวก็ยงั
ไร้วีแววว่าจะหยุดยัง เขายังคงกระทําสิงทีเรียกว่า
กระหนําอย่างเอาแต่ใจ ทังป่ าเถือนรุนแรงและโหดร้าย
ภายในห้องคับแคบ บนเตียงมงคล เสียงครางแหบตําดัง

ผสานเสียงครวญสะอืนไห้
ชายร่างหนาถอนแท่งเหล็กร้อนผ่าวกลางกายสาวออก
ไปแล้วแทงเข้ามาใหม่ เข้าออกอยูเ่ ช่นนันโดยไม่สนใจ
คนใต้รา่ งทีพยายามดินพล่าน
มือใหญ่ของเขาจับตรึงสองมือเล็กนุ่มของนางเอาไว้
เหนือศีรษะอย่างแน่นหนา ยึดสะโพกงามด้วยการสะบัด
91
เอวสอบโจนจ้วงตอกตรึงอย่างหยาบคาย
เคลือนไหวบนร่างนางอย่างดุดนั
เดิมทีชิงหลินหายใจไม่ออกทีถูกทาบทับ ทว่ายามนี
นางกลับหายใจกระชันถีแรงเร็ว บางจังหวะยังหายใจไม่
ทัน ทําได้เพียงครางกระเส่าดังลัน
คําว่าแทบขาดใจกําลังเกิดขึนอย่างทรมานแสนสาหัส ได้
ยินเพียงเสียงครางแหบตําจากชายใจหยาบกลบเสียง
รําไห้ของตนจนสิน สาวน้อยสัมผัสได้ถงึ ความกลัวและ
รังเกียจทีสุดในชีวิต
92
บุรุษอัปลักษณ์ทีกําลังขับเคลือนตัวตนบนกายนาง
คือเสือร้ายผูห้ ยาบคายหิวกระหายอย่างแท้จริง
มันผูน้ ีตักตวงจากนางอย่างไร้ซงความปรานี
ึ บางทีคาํ ว่า
ขืนใจยังน้อยไป
ราตรียืดยาว วสันต์แสนสัน ชิงหลินล้วนคิดว่าผิดมหันต์

อันทีจริงควรเป็ นราตรียืนยาว นรกนิรนั ดร์
เพราะว่านางกําลังถูกเสือร้ายขยําทังคืน
93
9 หานชิงหลินสินชีพ 2
94
ยามสายวันต่อมา
บนเตียงนอนสีแดงทีคลุมทับด้วยผ้าสีขาว มีรา่ งอรชร

เปล่าเปลือยนอนอย่างเดียวดาย ไร้รา่ งสามีเคียงข้าง ทัว
เรือนกายนางเต็มไปด้วยริวสีแดงเป็ นจําและรอยฟั นขบ
กัด
ชิงหลินตืนขึนมานานแล้วแต่ก็ยงั รําไห้ไม่หยุด เรือนร่าง

สันสะท้านอย่างสินหวัง สีหน้าซีดเผือดราวกับเลือดใน
กายถูกนําวนในทะเลสาบนําแข็งดูดกลืน
ภาพของชายทีครอบครองนางอย่างทารุณยังคงติดตา
95
ความเดียดฉันท์ชิงชังยังคงติดตรึงฝังแน่นในจิตใจ
แทนทีจะได้เข้าหอกับบุรุษหล่อเหลาซึงเขาคือคนทีชอบ
แต่กลับต้องเข้าหอกับบุรุษน่าเกลียดปานนัน
นางรังเกียจกงหนิวยิงนัก
ขยะแขยงสินดี
ท้ายทีสุดสิงทีทําให้ความรูส้ กึ ของตนเองยําแย่ยงกว่
ิ าคือ
ความจริงทีครอบครัวและชายคนรักกระทํา
ก่อนหน้านีทังบิดามารดารวมถึงน้องสาวล้วนบอกกล่าว
96
แก่นางว่าให้รอเป็ นเจ้าสาวของพีจางฉวน เขามิได้คิดจะ
ถอนหมันแต่อย่างใด ให้นางรออยูใ่ นเรือนอย่าออกไป
ไหน
เดิมทีนางลองถามถึงความสัมพันธ์อนั ซ่อนร้อนของคู่
หมันกับน้องสาวแล้ว ทว่าชิงลีกลับตอบกลับว่า
‘พีสาวคงตาฝาดไปเองแล้วเจ้าค่ะ’
แน่นอนว่านางไม่อาจเชือ ทว่าชิงลีกลับร้องห่มร้องไห้จน
เรืองราวบานปลาย เรียกร้องสายตาตําหนิจากทุกคนใน
บ้าน ยามนันชิงลียังเอ่ยฉะฉานว่า
97
‘ข้าไม่มีสว่ นใดเกียวข้องกับคุณชายจางฉวน และไม่มี
ทางทําเช่นนันแน่นอน พีสาวคือพีของข้านะ ข้าจะเฉือน
ใจพีได้อย่างไร ขอให้พีสบายใจ เตรียมตัวเป็ นภรรยา
แสนดีให้สามีเท่านัน อย่าคิดฟุง้ ซ่านในเรืองทีเป็ นไปมิได้
เชียว’
สีหน้าจริงจังวาจาหนักแน่นแววตาน่าเชือถือของชิงลี ทํา
ให้ทกุ คนคิดว่าชิงหลินงีเง่าไร้สาระหึงหวงบุรุษกับน้อง
สาวได้อย่างน่าอาย บังเกิดความกดดันให้ชิงหลินต้อง
เชือชิงลีจนหมดใจ
ต่อมาทุกคนยังช่วยปลอบประโลมด้วยประโยคทีว่าจะ
ได้แต่งงานกับจางฉวนอยูแ่ ล้ว ไม่ควรคิดเล็กคิดน้อย
อะไรทังนัน
98
ยามนียิงคิดยิงสะอืนไห้ ความเสียใจเข้าถาโถมกระแทก
ห้วงอารมณ์คล้ายคลืนลูกใหญ่มว้ นตัวสูงแล้วโหมซัด
อย่างรุนแรง
นางถูกหลอก! ทุกคนหลอกนาง...
ในสมองมีแต่คาํ ถามว่าทําไมซําๆ เหตุใดทุกคนถึงใจดํา

กับนางถึงเพียงนี ทําไมต้องทําร้ายกัน ทําไม?
หญิงสาวชําใจแทบกระอักเลือด แล้วสรุปได้ถงึ ความ

เลือดเย็นของโชคชะตา ท้ายทีสุดก็นกึ เกลียดตนเอง
99
เกลียดทีตนเองโง่เง่าไร้นายา
ํ เกลียดทีตนเองเกิดมาก็
เป็ นชิงหลิน เป็ นสตรีทีสมควรตายๆ ไปเสีย
ในเมือโลกนีไม่ยตุ ิธรรม นางควรยุติมนั เอง!
นางไม่อาจอยูไ่ ด้อีกต่อไป ความอัปยศอดสูนีนางไม่ขอ

แบกรับเอาไว้ ความแค้นใดๆ นางล้วนไม่ยินดีรบั มัน
ในเมืออดีตมิอาจแก้ไข อนาคตมิอาจก้าวเดินได้ไหว
พอกันที! ชีวิตอันแสนบัดซบ
ชีวิตทีมีแต่ความเจ็บปวดตอบแทนความโง่เขลาเบา
100
ปั ญญา
ชิงหลินสบถหลายประโยคและคิดสันๆ ได้แค่นนั ก่อน

ปิ ดเปลือกตาลงช้าๆ ใบหน้าขมขืนสุดจะทน กลํากลืน
ความทรมานอันตกตะกอนเป็ นลิมเลือดหนาทึบอัดแน่น
ไว้ในอก
ไม่นาน ...ผ้าปูเตียงผืนยาวสีขาวกับคานเรือนจึงบรรจบ
พร้อมปล่อยร่างระหงให้ลลู่ งตามนําหนักตัว
ชิงหลินสินลมหายใจในเวลาต่อมา…
101
บนคานเรือนในห้องหอ
มีรา่ งระหงเปล่าเปลือยแขวนคอค้างเติง แน่นิงไม่ขยับ

ทว่าเพียงอึดใจ ทังร่างนันกลับกระตุกเฮือก
ทันทีทีลืมตาอีกครา ซานซานรูส้ กึ หายใจไม่ออกจนลิน

แน่นจุกปาก ผ้าขาวยิงรัดรึงทีลําคอ พลันนันก็รูส้ กึ ตัว
และได้สติ
หญิงสาวออกแรงเฮือกหนึง เสือกมือทังสองข้างขึนเหนือ
ศีรษะ จับผ้าเอาไว้มนั แล้วดันร่างตีลงั กาขึน ใช้เรียวขา
เกียวกับขือคาน ไขว้เท้าทังสองข้างคล้องเอาไว้แน่น
102
ขยับมือแก้ปมผ้าทีลําคอโดยไว ก่อนจะทิงร่างดิงลง
มากระแทกพืนห้องเสียงดังตุบ้
ซานซานถึงกับจุก ร้องไม่ออก
นอกจากจุกทีท้อง ยังปวดตุบๆ ทีส่วนสงวนของกายสาว
หญิงสาวขมวดคิวโกรธกรุน่ นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดเจ้า
ของร่างไม่ฆา่ ตัวตายก่อนเข้าหอเล่า!
ให้ตายเถอะ!
103
104
10 หานชิงหลินคนใหม่ 1
บัดนี...สตรีทา่ ทางอ่อนแอ ใบหน้าอ่อนหวานแต่คล้าย

กับอมโรคร้ายตลอดเวลาได้เปลียนไป
ซานซานในร่างของชิงหลินกําลังนังนิงด้วยสีหน้าเคร่ง
เครียด แววตาทอประกายชัวร้าย ระลึกถึงเรืองราวทัง
หมดทีเจ้าของร่างจดจําได้อยูเ่ งียบๆ
ก่อนหน้านันสตรีผชู้ วช้
ั าอํามหิตอย่างนาง ถูกท่าน
อาจารย์ผชู้ วร้
ั ายโหดเ**◌้ยมยิงกว่า ลงทัณฑ์ดว้ ยวิชา
มารขันสูง ชดใช้ความผิดทีคิดแย่งชิงคนรักผูอ้ ืน
105
หึ! ทังๆ ทียังทําไม่สาํ เร็จด้วยซํา วิญญาณของนางก็หลุด
จากร่างเดิมแล้ว
อาจารย์นะอาจารย์ ท่านช่างเห็นแก่วิถีเซียนเหลือเกิน…
เรียวนิวขาวผ่องถูกยกขึนปาดนําตาทีหลงเหลืออยูเ่ ต็ม
สองข้างแก้มซึงยังไหลอาบไม่ทนั เหือดหาย
เจ้าของร่างเดิมสินใจตาย แล้วนางก็เข้าร่างมา
บัดนีซานซานยังคงจดจําความรูส้ กึ ทุกข์ระทมของเจ้า
ของร่างเดิมได้เป็ นอย่างดีเลยทีเดียว
106
ไม่วา่ จะเป็ นความรูส้ กึ เจ็บร้าวทีถูกหญิงแพศยาแย่งชิง
ชายคนรัก ความรูส้ กึ เศร้าหนักทีถูกกระทําอย่างยําแย่
และความรูส้ กึ สินหวังทีถาโถม
ทรมานยิง!
ซานซานได้รบั รูค้ วามจริงถึงความรูส้ กึ ทุกข์ระทมของการ

ถูกแย่งชิงก็ครานี ในใจได้รูซ้ งและสํ
ึ านึกผิดทันที
นางในยามนีได้เห็นทุกความทรงจําตังแต่ชิงหลินยังเป็ น
เด็กน้อยกระทังเติบโต มีคหู่ มัน พูดคุยหยอกล้อกัน แอบ
เห็นคูห่ มันเดินจับมือกับน้องสาว ลอบมองพวกนัน
107
พลอดรักกันในเรือนบุปผาหลังหนึงอย่างเจ็บปวด จาก
นันก็รอ้ งไห้วิงหนีจนเป็ นลมตกนํา มีชายคนหนึงช่วย
เหลือ กลับบ้านไปเจอครอบครัวต่อว่า
ซานซานหลับตาครุน่ คิดในสิงทีนางรูด้ ียงกว่

ิ าเจ้าของร่าง
วิญญาณร้ายของนางถูกท่านอาจารย์สง่ มาก่อนหน้านัน
ไม่นาน และกําลังลอยไปลอยมาเพือรอเข้าร่างทันทีทีชิง
หลินตาย
สาเหตุทีต้องเป็ นสตรีนางนี ก็เพราะจะได้รูซ้ งถึ

ึ งการถูก
แย่งชิงคนรัก รูส้ กึ ถึงการถูกกระทําอย่างแสนสาหัส
108
ซานซานสบถในใจ
หึ! ท่านอาจารย์ช่างร้ายกาจนัก สอนสังศิษย์ได้แสบสัน

ยิง ศิษย์รบั รูค้ วามเจ็บแปลบในหัวใจจนนําตาไหลไม่
หยุดแล้ว
มือหนึงของหญิงสาวยกขึนปาดนําตาอีกครัง ส่วนอีกมือ
กําขยุม้ อยูท่ ีอกเสือด้านซ้าย รับรูถ้ งึ หัวใจทีแหลกสลาย
เจียนตาย
ชิงหลินคนเก่ารูส้ กึ เช่นไร ชิงหลินคนใหม่เช่นซานซานก็

กําลังรูส้ กึ เช่นกัน
109
ทว่าทีมียงกว่
ิ าคือความเคียดแค้นชิงชัง
ถึงแม้เจ้าของร่างเดิมจะเลือกหนทางตายเพือหลีกหนี
ความเจ็บปวดเหล่านีอย่างโง่เง่า เลือกวิธีปลิดชีพตนเพือ
จบความรวดร้าวเยียงคนขลาดเขลา หากแต่ซาน
ซานกลับมิใช่
เพราะทุกอย่างกําลังจะเริมต้นขึนนับจากนี
ซานซานกัดฟั นกรอด กดเก็บความทุกข์ทนในใจลงไป

ระลึกถึงเรืองเลวร้ายในช่วงก่อนหน้าโดยละเอียด
วันนันทีชิงหลินกลับเข้าบ้านด้วยสภาพบอบชําเพราะ
110
เพิงผ่านการจมนํามา แล้วถูกครอบครัวรุมประณาม มี
พยานใส่รา้ ยว่าแอบนัดพบกับชายอืน และนํามาซึงการ
แต่งงานกับกงหนิว
เหตุการณ์ตา่ งๆ มีช่องโหว่มากมาย ทว่าชิงหลินผูโ้ ง่

เขลากลับไม่อาจคาดเดา หากแต่ซานซานย่อมล่วงรูไ้ ด้
ไม่ยากเย็น
จางฉวนไม่พอใจชิงหลินทีปฏิเสธเขาจนรูส้ กึ เสียหน้า
ส่วนชิงลีทีริษยาพีสาวเพราะแอบชอบคูห่ มันอีกฝ่ ายมา
โดยตลอดจึงเสียบแทนอย่างง่ายดาย
วันนันชิงหลินวิงร้องไห้หนีไป ส่วนชิงลีกับจางฉวนเสร็จ
111
กิจก็แยกย้าย เมือชิงลีกลับบ้านมาพบว่าชิงหลินมิได้อยู่
ในเรือน จนคํามืดก็ยงั ไม่กลับมา แทนทีจะออกตาหา
เพือช่วยเหลือกลับปล่อยไปเช่นนัน รอเวลาทีเหมาะสมก็
รีบเอ่ยปากบอกบิดามารดาว่าชิงหลินน่าจะอยูก่ บั จาง
ฉวน พวกเขาเป็ นคูห่ มันคูห่ มายย่อมกระทําได้
ถึงแม้จะรูว้ า่ ผิดประเพณี ทว่าหานอีซวนกลับเห็นหนทาง

เร่งงานแต่ง ร่วมสัมพันธ์การค้าเร็วขึน จึงปล่อยไปเช่น
นัน
ในขณะทีเจียหรูเ๋ องก็ไม่กล้าขัดสามี
112
11 หานชิงหลินคนใหม่ 2
คืนนันชิงลีแอบมาหาจางฉวนแล้วบอกกล่าวเรืองราว
ทังสองจึงแอบตามหาชิงหลินอย่างเงียบเชียบ ใช้เวลา
เพียงไม่นาน ก็บงั เอิญเห็นไกลๆ ว่าชิงหลินอยูก่ บั กงหนิ
วทีริมธาร
คูห่ มันบัดซบกับนังน้องสาวแพศยาจึงสบโอกาสเหมาะที
จะผลักไสชิงหลินให้พน้ ตัวอย่างหมดจดงดงาม
พวกมันว่าจ้างพยานมาบีบคันชิงหลินเรืองกงหนิว
1
วันนันจางฉวนทําทีเป็ นโกรธกรุน่ หึงหวงไม่ฟังความ ทํา
ให้ชิงหลินทีพูดช้าเสียงเบาไม่อาจทัดทาน เพือให้หานอี
ซวนเรียกคุย หมายยุติเรืองราวมิให้ใหญ่โตบานปลาย
เสือมเสียชือเสียง
เมือเข้าห้องหนังสือกับหานอีซวน จางฉวนทําทียอมสงบ
สติอารมณ์
เอ่ยปากยินยอมว่าไม่ถอนหมัน เพือเป็ นการปกป้องมิให้

บ้านหานเสือมเกียรติก็ยอ่ มได้ หากแต่เจ้าสาวของเขา
ต้องมิใช่สตรีทีลักลอบมีสมั พันธ์กบั ชายอืนอย่างชิงหลิน
นันจึงทําให้บิดาลอบเปลียนสถานะคูห่ มันของคนพีเป็ น
2
ของคนน้องทันที เพือทีจะได้ไม่กระทบต่อแวดวงการค้า
ของเขา
ส่วนมารดาผูร้ กั สามีเหลือเกินล้วนรูเ้ ห็นเป็ นใจมิกล้าขัด
ในขณะทีชิงลียังปลอบประโลมชิงหลินไม่หา่ งกาย
บอกอย่างอ่อนโยนด้วยนําเสียงอ่อนหวานไร้เดียงสาว่า
เรืองเลวร้ายจะผ่านไป จางฉวนย่อมให้อภัย และแต่ง
งานแน่นอน
จากนันคนทังหมด ก็ช่วยจัดการงานแต่งนีให้แก่ชิงหลิน
จางฉวนยังคงทําตัวเป็ นคูห่ มันแสนดี น้องสาวอย่างชิงลี

3
ยังคงสดใสไร้เดียงสาต่อเนือง ทุกคนทําเหมือนไม่เคย
เกิดอะไรขึน
การแต่งงานผ่านพ้นราบรืนด้วยดี เพราะชิงหลินดืมชาที
ต้มจากหญ้าเมามาย ทําให้สมองมึนงง ยิงคลุมหน้าพา
มาทําพิธีก็ยงเห็
ิ นภาพไม่กระจ่าง กระทังถูกพาตัวเดิน
เข้ามาทีบ้านหลังนี ก็ยงั จับสังเกตมิได้
ซานซานเหลือบตามองกราดไปทัวบ้านทรุดโทรมหลังนี
ทีเมือคืนชิงหลินเห็นไม่ถนัด หากแต่เวลานีกลับชัดเจน
ยิงนัก
นางเห็นมีรอ่ งรอยการถูกเผาไหม้บางส่วนทีได้รบั การ
4
ซ่อมแซมแล้ว ซึงก็คาดเดาสถานการณ์ได้ไม่ยาก
แผนขู่บงั คับชายผูม้ ีพระคุณย่อมเกิดขึน
บ้านหานพาคนบุกบ้านหลังนีอย่างเอิกเกริกอุกอาจ
ทังยังข่มขู่คาํ รามก้องใส่หน้ากงหนิวว่า หากไม่ยอมรับชิง

หลินเป็ นเจ้าสาวจะไปแจ้งทางการ ให้มาจับ โทษฐาน
ล่วงเกินฝ่ ายหญิงแล้วปฏิเสธความรับผิดชอบ ให้เรือง
ราวใหญ่โตโด่งดังไปทังเมือง
ชายพิการหลังค่อมผูห้ นึง จะไม่ยินยอมได้อย่างไร
5
เพือการค้าไม่เสียหายของบิดา เพือความรักทีเห็นแก่ตวั
ของมารดา เพือทีน้องสาวจักแย่งชิงคูห่ มันของพีสาว
เพือสลัดสตรีน่ารําคาญออกจากชีวิตของจางฉวน เรือง
ราวจึงเป็ นเช่นนี
ชิงหลินผูโ้ ง่เขลาต้องถูกกระทําอย่างมิอาจเลียงได้
ดูเถิดว่าผูท้ ีช่วยเหลือชิงหลินจากการตกนํากลับกลาย
เป็ นหมากให้ชายโฉดหญิงชัวไปเสียได้ กระทังชาวบ้าน
ยังถูกทําให้กลายเป็ นเครืองมืออย่างง่ายดาย
กงหนิวถูกชาวบ้านรุมด่า ถูกข่มขู่สารพัด ถึงขันมาสาด

นํามันสนเผาบ้านจนเกือบจะมอดไหม้ ยังดีทียับยังได้ทนั
6
จากนันพวกชาวบ้านก็ยดั เยียดชิงหลินให้กบั เขา
การแต่งงานจึงเกิดขึนเช่นนี
ทุกสิงล้วนเป็ นเพราะชายหญิงตําช้าคูน่ นั
พอคิดถึงกงหนิว ซานซานพลันขมวดคิว
ถึงแม้จะนางเป็ นจอมยุทธ์ทีฝึ กวิชาเลวทรามกว่าผูใ้ ด

ความเมตตาเปี ยมคุณธรรมไม่เคยเผย ทว่าความคิดใน
แง่เหตุและผลยังคงมี
7
ศึกบนเตียงนอนเมือคืนย่อมไม่อาจโกรธเคืองเขา
นางรูด้ ีวา่ ชายผูท้ ีได้ชือว่าเป็ นสามีเมือคําคืนทีผ่านมามิ

ได้มีความผิดอันใด และตัวเขาก็กลายเป็ นเพียงเครือง
มือให้จางฉวนกับชิงลีเช่นกัน
ทีสําคัญการเข้าหอในคืนแต่งงานล้วนต้องกระทําอยูแ่ ล้ว
อีกอย่าง…ในความรูส้ กึ ของซานซานนัน ชายผูน้ ีก็หาได้

น่าเกลียดน่ากลัวตามความรูส้ กึ ของสตรีผมู้ ีสายตาคับ
แคบดังเช่นชิงหลินไม่ ตรงกันข้าม...ซานซานกลับรูส้ กึ ว่า
เขามีเสน่หเ์ ร้าใจ รูปร่างหรือก็สงู ใหญ่ ลําสันน่าขยํายิง
8
แค่มีแผลเป็ นบนใบหน้าเท่านันเอง ชาติทีแล้วก่อนตาย
นางก็มีเช่นกัน ไม่นบั ว่าเป็ นอันใด
ถึงแม้วา่ ใบหน้าจะมีแผลเป็ นและหนวดเคราสากระคาย

แต่นนกลั
ั บมิใช่เรืองใหญ่ เรืองราวอันน่ารังเกียจเกียวกับ
ชายผูน้ ีมีเรืองเดียว คือเข้าหออย่างอุกอาจจนเกินไป
หากต้องร่วมเตียงครังหน้า นางต้องบอกให้เขานุ่มนวล
กว่านี จะได้ไม่ฝากความเจ็บระบมให้รา่ งนีมากนัก ควร
มีเพียงความเสียวซ่านมากสักหน่อยก็พอ...
ซานซานปิ ดเปลือกตาลงช้าๆ ยอมรับชะตากรรมนีแต่

โดยดี นางยันกายลุกขึน เดินไปยัง**บเสือผ้าทีตังอยูก่ บั
9
สินเจ้าสาว หลังจากมองอยูค่ รูห่ นึง จึงสังเกตได้วา่ สิน
เดิมเหล่านีช่างน้อยนิดประหนึงแค่ยา้ ยบ้านเท่านัน
คนบ้านหานช่างตระหนีเสียนีกระไร!
เมือหาชุดมาใส่จนเรียบร้อย เกล้าผมเรียบง่าย ปั กปิ นไม้

หนึงอัน ก็หยิบคันฉ่องขึนมามองดวงหน้าของตนเนิน
นาน
ชิงหลินผูน้ ีงดงามไม่เบา ดวงหน้าอ่อนหวาน คิวโก่งสวย

ดวงตาดําขลับ จมูกโค้งงามรับกับริมฝี ปากชุ่มชืนสีแดง
ระเรือ ผิดกับซานซานคนเดิมทีอัปลักษณ์อย่างสินเชิง
10
อา...สตรีตรงหน้าคือนางจริงรึ?
ซานซานเอียงหน้าซ้ายขวา นําตาปริมๆ ด้วยความ

ตืนตัน ในใจหายโกรธเคืองอาจารย์ทีลงทัณฑ์ในบัดดล
ชัวขณะทีกําลังขอบคุณอาจารย์ทีฆ่ากันให้ตายจน
วิญญาณกระเด็นออกมาเข้าร่างสตรีอาภัพผูง้ ดงาม ซาน
ซานก็เหลือบตามองสภาพอันยับย่นบนเตียงแวบหนึง
เห็นมีคราบเลือดสีแดงบนผ้าขาวก็กะพริบตาเบาๆ ในใจ
นึกเสียดายไม่นอ้ ย ทีไม่อาจรับรูค้ วามรูส้ กึ เสียวซ่านแห่ง
การเข้าหอ เพราะร่างนีทิงไว้เพียงความเจ็บหน่วงช่วง
กลางลําตัว
11
เฮ้อ!
หญิงสาวถอนหายใจเสียดายมาก จากนันก็เดินสํารวจ
ภายในบ้านอย่างใจเย็น เห็นมีรอ่ งรอยการถูกไฟเผาไหม้
เต็มไปหมดก็ให้รูส้ กึ ผิดต่อผูม้ ีพระคุณของชิงหลิน ทีบัดนี
กลายเป็ นสามีของนางแล้ว
12
12 กงหนิว
หลังพุม่ ไม้รมิ ลําธาร ซึงห่างออกมาไกลพอควรจากตัว

บ้านไม้ไผ่ทีมีรอยถูกไฟไหม้เสียหายไปหลายส่วน
สายนําเย็นใสไหลเอือยเฉือยสะท้อนแสงตะวันแผดกล้า
บุรุษหนุ่มหลังค่อมสวมเสือผ้าเนือหยาบทังเก่าทังขาด
นังตกปลาอย่างเงียบงัน ท่าทางเคร่งขรึมเย็นชา แผ่กลิน
13
อายแห่งราชันย์ออกมา
เยืองไปทางข้างกายด้านซ้ายของเขา คือชายชุดดํากําลัง
ค้อมศีรษะ ประสานมือ คุกเข่าหนึงข้างอยูอ่ ย่างเงียบ
เชียบ
ภายใต้หนวดเครารุงรังเต็มไปด้วยริวรอยแผลเป็ นอันปิ ด
บังรูปโฉมหล่อเหลาจนเผยเพียงความน่าเกลียดน่ากลัว
ออกมา กําลังมีแววตาเย็นเยียบทวีความหงุดหงิดอย่าง
รุนแรง สืบเนืองจากเรืองราวอันแสนจะอัปยศเมือคืน
วาน
ถังจ้าวเหว่ย คือนามทีแท้จริงของเขา
14
นําเสียงแหบพร่าฟั งดูแปล่งหูทว่ากลับแฝงความทรง
อํานาจเอาไว้ เริมเอ่ยคําออกมาจากริมฝี ปากได้รูปทีถูก
หนวดสากระคายปกคลุมจนมิด
“เมือคืนข้าถูกวางยาปลุกกําหนัด หาไม่คงมิทาํ เรือง

หยาบช้าเช่นนันกับนางเป็ นแน่!”
บุรุษชุดดําสะดุง้ สุดตัว นึกตระหนกกับความผิดของตน

ทีเจ้านายถูกวางยาแต่ไม่อาจช่วยเหลือ เขาเอ่ยอย่าง
นอบน้อมว่า
“เพือความแนบเนียนในการซ่อนเร้นตัวตนทีแท้จริงของ
15
พระองค์ กระหม่อมจึงไม่อาจขัดขวางแผนการบ้านหาน
พ่ะย่ะค่ะ”
จ้าวเหว่ยปรายตามองอย่างเยือกเย็น แม้วา่ รูปร่างยามนี

จักมีกระดูกโค้งงอผิดรูปจนอัปลักษณ์ หากแต่สายตาคม
กล้าภายใต้เรียวคิวกระบีเข้มหนากลับแผ่บารมีกดข่ม
รุนแรงออกมา
ชายชุดดําข่มกลันอาการไหล่สนหนาวสะท้
ั าน ค่อยๆ
เหลือบตามองเจ้านายหนุ่ม เอ่ยอย่างระมัดระวังอีกว่า
“ยามนีพระองค์จาํ ต้องเป็ นกงหนิว ชายอัปลักษณ์พิการ

หลังค่อมแสนโง่เขลาทีผูค้ นคุน้ ชินไปก่อน ใช้ชีวิตสามัญ
16
มิอาจแตกต่างจากคนทังหมูบ่ า้ น ทังไม่อาจให้เรืองราวไร้
สาระลุกลามใหญ่โตไปถึงทางการ อันอาจจะนําพาให้
คนร้ายล่วงรูต้ วั ตนพระองค์ งานแต่งนียังมีพยานเป็ น
ชาวบ้านมากมาย ทังยังไม่แน่วา่ อาจมีสายลับแฝงตัวมา
ด้วย หลายคนยังยืนอยูร่ อบห้องหอตามประเพณี การ
หยุดยังมิอาจกระทํา”
เขากลืนนําลายลงคอหนึงอึก กลันใจเอ่ยต่อ
“อีกอย่าง...หากกล่าวกันตามจริง แค่รบั สตรีอนุ่ เตียงสัก

คนมิใช่เรืองใหญ่ ได้แต่งงานด้วยซํานับเป็ นเรืองดี สตรี
นางนันก็เป็ นคนของพระองค์แล้ว แค่หญิงชาวบ้านผู้
หนึง ไม่นบั ว่าเป็ นอะไร การปรนนิบตั ิรบั ใช้ยงสมควร
ิ ได้
ปลดปล่อยตัวตนไม่ตา่ งจากครังอยูใ่ นวังบูรพา พระองค์
17
จะได้ไม่ตอ้ งเสียเวลาเข้าหอคณิกา นางเองก็งดงามมิใช่
น้อยนะพ่ะย่ะค่ะ”
จบคําก็ยกยิมเอาใจนายเหนือหัว คิดว่าตนเองคงได้
รางวัลทีรูใ้ จเป็ นแน่แท้
ทว่านอกจากมิได้คาํ ชมจากปากบุรุษตรงหน้า ยังได้เห็น

เพียงสายตาเย็นชา สีหน้าเย็นเยียบ และปราณอันตราย
แผ่ซา่ น องครักษ์อเู๋ จียคนสนิทรีบก้มหน้าหยุดวาจาทันที
อันทีจริง ...เขาพยายามปลอบใจองค์รชั ทายาทผูส้ งู ส่ง

หยิงทะนงอย่างสุดความสามารถ หาใช่ดแู คลนหญิงชาว
บ้านไม่
18
เพราะสายตารังเกียจของสตรีนางนันต่างหากทีเป็ น
ปั ญหา มิใช่ศกึ บนเตียงนอนยามเข้าหอเพราะถูกวางยา
ชายชุดดํากําลังรําไห้อยูใ่ นอก คล้ายมีนรกอยูใ่ นใจ ผ่าน

ไปครูใ่ หญ่เขาจึงเอ่ยเสียงเบาอย่างไม่คอ่ ยมันใจว่า
“แม่นางชิงหลินก็ไม่เลวนะพ่ะย่ะค่ะ ผ่านไปซักพักนางคง
ทําใจได้ กิรยิ าเยียงนันย่อมไม่เกิดขึนอีก นางต้องชอบ
พระองค์แน่นอน” ยิงพูดเสียงยิงเบา หากเขาเงียบไปน่า
จะดีกว่านี
จ้าวเหว่ยเอ่ยเสียงเย็น “ข้ามิได้ชอบนาง และการทีนาง
19
รังเกียจข้าย่อมสมควรแล้ว”
ครานีองครักษ์อเู๋ จียเผยสีหน้าเจ็บปวด ดังถูกคมมีดกรีด

เฉือนไปทัวหัวใจ
เขาอยูข่ า้ งกายองค์ชายมาตังแต่ยงั ทรงพระเยาว์

พระองค์รูปงามสมบูรแบบดังเทพสวรรค์ลงมาจุติยากหา
ใครเทียม รัศมีแห่งเอกบุรุษแผ่กาํ จายไปทัวไม่วา่ จะเยือง
กรายไปทางใด ใบหน้ายิงงดงามราวเทพเซียนจําแลง
ทุกสารทิศทีองค์ชายปรากฏกายล้วนเป็ นทีหมายปอง
ของอิสตรี ใครเห็นต่างชมชอบพร้อมพลีกายทังสิน หาก
แต่ยามนีกลับต้องถูกสายตาดูแคลนถึงเพียงนัน ถูกสตรี
สามัญนางหนึงแสดงท่าทีขยะแขยงกันถึงเพียงนี เขาทํา
ใจมิได้จริงๆ
20
อูเ๋ จียยิงคิดยิงรวดร้าว ใบหน้าบิดเบียวจนยับย่น
ทว่าสีหน้าจ้าวเหว่ยยังคงเย็นชา เขาเอ่ยเสียงเนิบช้า
“จงไปเสีย ข้าอยากอยูเ่ งียบๆ”
องครักษ์ได้แต่กม้ หน้าล่าถอย พริบตาก็หายวับไปอย่าง

ไร้รอ่ งรอย
เมืออยูค่ นเดียว จ้าวเหว่ยจึงค่อยๆ ปิ ดเปลือกตาลงอย่าง

เชืองช้านึกระอาในโชคชะตาของตนไม่นอ้ ย
21
ริมลําธารห่างจากบ้านไม้ไผ่ ท่ามกลางแสงแดดแผดเผา
ยอดหญ้าโอนเอน มีบรุ ุษอัปลักษณ์นงตกปลาอยู
ั อ่ ย่าง
เดียวดาย
แท้จริงชายร่างใหญ่หลังค่อมผูน้ ีมิได้พิการกระดูกส่วนใด
ทังยังมิได้เป็ นใบ้ และทีสําคัญยังเป็ นถึงองค์รชั ทายาท
แห่งต้าถัง ผูเ้ ร้นกายจากศึกภายในราชวงศ์ ตามรับสัง
พระบิดา
จ้าวเหว่ยนับเป็ นเอกบุรุษผูห้ ล่อเหลาสง่างามและสูงส่ง

ยามเยืองย่างปรากฏโฉมไปทางใด ล้วนแล้วแต่ทาํ ให้ผู้
คนทังหลายต้องใจเต้นระสํา ทว่ายามนีกลับไม่เหลือเค้า
โครงของหนุ่มเจ้าเสน่หแ์ ม้แต่นอ้ ย ทังยังถูกสายตา
22
เหยียดหยันดูแคลนอย่างเหลือร้ายส่งให้
เดิมทีเขามีรูปร่างสูงใหญ่ตามเชือสายแห่งองค์ราชันย์
รูปลักษณ์สมบูรณ์พร้อมตามแบบฉบับเชือสายพระวงศ์
ผูเ้ ป็ นว่าทีโอรสแห่งสวรรค์ ยามนีแม้วา่ เขาอายุเพียงสิบ
แปดปี เท่านัน แต่กลับโดดเด่นสะดุดตานับเป็ นยอดบุรุษ
แล้ว
เพียงแต่ตอ่ มาตัวเขากลับถูกลอบทําร้ายอย่างแสนสาหัส
วรยุทธ์ถกู ทําลายจนสิน ความทรงพลังทีมีจงึ อันตรธาน
หายไป ความงามสง่าไม่มีเหลือ กระทังกระดูกโก่งโค้งงอ
ข้อเคลือนเสียรูปดูไม่ได้ ยามเดินเหินจึงงุม้ ไหล่งอตัวก้ม
หน้าด้วยท่วงท่าทึมทือไปเช่นนัน
23
ส่วนเรืองอาการเบือใบ้เป็ นเพราะถูกยาพิษทําลายลําคอ
จนเสียหาย แม้ยงั คงพูดได้แต่ทว่านําเสียงกลับแหบพร่า
น่าเกลียด เขาจึงคล้ายกับกลายเป็ นคนใบ้ไป และด้วย
ไม่จาํ เป็ นต้องเสวนากับใครจึงปล่อยไปเช่นนี ไม่คิดแก้
ต่าง
ทุกสิงทัวร่าง มีเพียงริวรอยแผลเป็ นเท่านันทีจ้าวเหว่ยจง

ใจทําขึน เพืออําพรางรูปโฉมงดงาม หนวดเคราก็เช่นกัน
ล้วนต้องการบดบังใบหน้าทีแท้จริงจนสิน
ส่วนนามกงหนิวก็เป็ นชาวบ้านทีตังชือให้ตามอําเภอใจ
24
ทังหมดล้วนเกิดจากการลอบสังหารครังล่าสุดจนต้อง
ระหกระเหินมาเร้นกายแถบนี นานร่วมปี แล้ว
จากเหตุการณ์ครังนัน จ้าวเหว่ยจึงกลายเป็ นคนทีไม่ตา่ ง

จากชายพิการอย่างแท้จริง จําต้องหลบซ่อนอย่างน่า
ละอาย
หนึงปี มาแล้วทีราชวังต้าถังตกอยูใ่ นภาวะเลวร้าย
หลังจากจ้าวเหว่ยได้รบั การแต่งตังขึนเป็ นรัชทายาท

เพียงไม่นานก็ถกู ลอบสังหารจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด
ต้องเสียท่าอย่างไม่น่าให้อภัย
25
ฮ่องเต้ตา้ ถังผูร้ บั รูเ้ รืองราวของโอรสเป็ นอย่างดี จึงออก
คําสังผ่านองครักษ์เงาว่าให้เขาเร้นกายรังอยูใ่ นสถานที
ปลอดภัยไปก่อน จนกว่าเรืองวุน่ วายจะคลีคลาย
ตําแหน่งผูค้ รองตําหนักบูรพาของจ้าวเหว่ยคล้ายราบรืน
ทว่าเรืองกลับไม่ง่ายนัก เส้นทางแห่งบัลลังก์ทองของตัว
เขาทีเป็ นองค์รชั ทายาทโดยสมบูรณ์ในยามนียิงไม่ง่าย
ดายเช่นกัน
การคงอยูด่ ว้ ยตัวตนอันอัปลักษณ์นามว่ากงหนิวจึงจํา
ต้องดําเนินต่อไป อย่างไร้ทางเลือก
26
13 เรียกข้าว่าซานซาน 1
สตรีชดุ ครามค่อยๆ เดินก้าวขาอย่างยากลําบาก
27
ร่างกายของชิงหลินเป็ นสตรีนางน้อยทีแสนจะธรรมดา
กําลังวังชาอันใดก็ไม่มี ถูกสามีเคียวกรําเมือคืนจึงอ่อน
ปวกเปี ยกไปหมด ซานซานจึงเดินไปสูดปากไป เจ็บตรง
หว่างขาไม่เบา
หลังจากสํารวจภายในห้องและตัวเรือนจนทัวก็ตดั สินใจ
เดินออกมาด้านนอก
บ้านหลังนีปลูกสร้างด้วยไม้ไผ่ ตังอยูท่ า้ ยสุดของหมูบ่ า้ น

ด้านขวาของตัวบ้านติดกับลําธาร ด้านซ้ายติดชายป่ า
ด้านหน้าเป็ นลานกว้าง เต็มไปด้วยต้นหญ้ารกทึบ เว้น
ทางไว้เดินเล็กน้อย
28
หญิงสาวออกมาทีลานหน้าบ้าน เดินเยืองไปทางขวาอีก
หลายก้าว เห็นสามีหมาดๆ กําลังนังตกปลาอยูร่ มิ ลําธาร
นางหรีตามอง ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปหา
เมือซานซานเดินมาถึงร่างโค้งงอทีนังตกปลาเงียบเชียบ
จึงได้สงั เกตเขาชัดเจน
ประสบการณ์อนั โชกโชนของนางก่อนตายด้วยฝี มือของ

อาจารย์ ทําให้สงั เกตความผิดปกติบางประการจากสามี
กระดูกทีผิดรูปของเขา มีบางอย่างไม่ถกู ต้อง!

29
การทีซานซานสามารถฝึ กวิชามารจนแตกฉานเมือชาติที
แล้วได้นนั ความรูพ้ ืนฐานเกียวกับทุกส่วนของร่างกายจึง
ไม่ดอ้ ย
ถึงแม้นางจะมาเข้าสิงร่างของชิงหลินทีไม่เคยฝึ กวิชา
ยุทธ์ใดๆ หากแต่สมองของนางล้วนจดจําเคล็ดวิชาได้ทงั
หมด สายตายังคงมีความเฉียบคมในเรืองเล็กน้อยเกียว
กับโครงสร้างร่างกายของผูฝ้ ึ กยุทธ์ ในใจจึงคิดอีกว่า
สามีของนางมิได้พิการนีนาแค่อปั ลักษณ์ไปหน่อยเท่า
นันเอง หึห!ึ
30
หญิงสาวหัวเราะในใจ ก่อนจะย่อกายก้มมองชายผูเ้ ป็ น
สามี เห็นเขาเหลือบสายตามองมาอย่างเย็นชาก็หาได้
นําพาไม่ เพียงนังลงช้าๆ ทีข้างกายเขา
สังเกตเห็นสีหน้าของเขาเรียบเฉย ทว่าใบหูกลับแดงกํา
นัยน์ตายังมีแววละอายเจือจางอยู่ ก็ยงจ้
ิ องมองไม่มีเกรง
ใจ
ซานซานพินิจสามีเพียงครูก่ ็ดงึ สายตากลับแล้วมองไป

ทางลําธารอย่างใช้ความคิด
นางควรปลอบใจสามีเสียหน่อย ทีเขาเสียความบริสทุ ธิ
ให้นางเมือคืน
31
ครูห่ นึงจึงช้อนตามองชายข้างกาย เห็นสีหน้าคล้าย
ละอายแก่ใจของเขาเช่นนี จึงเอ่ยอย่างผ่าเผยเยียงชาว
ยุทธ์วา่
“ท่านอย่าได้กงั วลใจ ตัวข้าไม่เป็ นอะไรมาก แค่เจ็บตรง

หว่างขาเล็กน้อย แต่เลือดออกมากหน่อยก็เท่านัน”
จ้าวเหว่ยได้ฟังพลันชะงัก สีหน้าตะลึงงันชัดเจน
ซานซานยังเอ่ยต่ออย่างไม่ละอายต่อฟ้าดิน
“ข้าจะบอกอะไรให้ ท่านไม่ควรบังคับขืนใจสตรีเช่นนัน
32
และยิงไม่ควรมีความสุขคนเดียว เรืองแบบนีต้องแบ่งปั น
ท่านสุขข้าสุขพร้อมกันถึงจะถูกต้อง ต่อไปหากต้องการ
ร่วมเตียงยังต้องทําอย่างนุ่มนวลเอาใจใส่ แล้วข้าก็จะให้
ความร่วมมือท่านเต็มที เข้าใจไหม? ไม่ตอ้ งข่มเหงกัน
เช่นนี”
คนฟั งประโยคนีถึงกับสําลักลมหายใจ ก่อนขมวดคิว

ปรายตามองสตรีขา้ งกายนิงๆ รอฟั งว่านางจะพูดอะไร
กันแน่
ซานซานยกยิมแล้วกล่าวอีกครา “ข้าขอให้ทา่ นรูเ้ อาไว้

ว่าต่อแต่นีไปท่านเป็ นคนของข้าแล้ว ข้าย่อมต้องดูแลคน
ของตัวเองเป็ นอย่างดี”
33
ก่อนตายแล้ววิญญาณมาสิงร่างนี นางมีสมุนในอาณัติ
ให้ปกครองมากมาย สมุนของนางล้วนอัปลักษณ์เยียงนี
การดูแลคนเพียงหนึงเดียวทังยังเป็ นสามี ย่อมง่ายดาย
ยิงกว่ามากนัก
ยามเอ่ยวาจาฝ่ ามือน้อยๆ ยังยกขึนมาตบเบาๆ ทีหน้า

อกตนเอง แสดงออกอย่างสง่างามผ่าเผย มันใจมาก
ซานซานสําทับอีกประโยคว่า “โปรดเชือใจข้า”
จ้าวเหว่ยมองสตรีตรงหน้าอึงงันด้วยคาดไม่ถงึ
เมือคืนนางแสดงออกว่ารังเกียจกันมากมายปานนัน
34
ทว่าวันนีกลับไม่เหลือเค้าความรูส้ กึ เดิม สายตา
เดียดฉันท์เปลียนเป็ นกระจ่างใส ยังมีรอยยิมจริงใจเปิ ด
เผย
นอกจากนางจะไม่แสดงออกว่ารังเกียจเขาเยียงเมือคืน
ยังไม่ถือสาหาความทีถูกเขาขืนใจ
ดวงตาบุรุษฉายแววประหลาดใจ
ซานซานกล่าวเช่นนี โดยไม่รูต้ วั เลยว่าทําบุรุษหนุ่มถึงกับ

เงียบงันกลายเป็ นคนใบ้ไปแล้วจริงๆ ทังยังไม่รูต้ วั ว่า
ร่างบอบบางของตนทีถูกห่อหุม้ ด้วยอาภรณ์สีคราม เผย
ผิวพรรณขาวละเอียดนวลเนียนทีพ้นสาบเสือตรงบริเวณ
35
ลําคอมีรวรอยฝากรั
ิ กเป็ นจําๆ รอบลําคอยังมีสีมว่ งชํา
แลดูน่าสงสารไม่เบา
ดวงตาบุรุษพลันไหววูบ
เมือคืนเขาถึงขันบีบคอนางเชียวหรือ?
พริบตานัน เสมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางศีรษะ มิคาด

ว่าฤทธิของยาปลุกกําหนัดทําสุภาพชนกลายเป็ นปี ศาจ
เช่นนี
36
14 เรียกข้าว่าซานซาน 2
หลังจากตกอยูใ่ นภาวะตะลึงเนินนาน จ้าวเหว่ยจึงเอ่ย
37
ด้วยเสียงสันพร่าแหบตําว่า
“ข้าอาจจะเป็ นแค่ตวั ตลกให้ผคู้ นหัวเราะเยาะ แต่ในเมือ

แต่งเจ้าเพือเป็ นการแก้ปัญหาให้แล้ว ย่อมต้องได้รบั ผล
ตอบแทนอย่างสาสม จะอย่างไรข้ายังเป็ นบุรุษ เมือมี
เนือเข้าปากย่อมต้องเคียวแล้วกลืนให้อิมหนํา”
ถึงแม้จะอยูใ่ นสภาพยําแย่ทว่าความหยิงยโสทะนงตน
ยังคงมีตามวิสยั ชายหนุ่มจึงเอ่ยเช่นนี เพราะชัวชีวิตของ
เขาทีผ่านมา มีสตรีนบั ร้อยทีอยากให้เขาครอบครอง
อีกอย่าง...ยามนีพวกเขาทังสองคือสามีภรรยากันแล้ว
การพูดจาเยียงนีไม่นบั เป็ นอะไร
38
ซานซานได้ยินประโยคยาวเหยียดจากสามีถงึ กับตกใจ
“หา! ท่านพูดได้หรือ?”
หากจําไม่ผิด ชาวบ้านต่างบอกว่าเขาเป็ นใบ้นีนา อืม...
อีกคราทีซานซานจ้องมองสามีอย่างพิจารณา
จ้าวเหว่ยหรีตามองสตรีตรงหน้าอย่างตําหนิทีนาง
บังอาจจ้องเขาอย่างถือวิสาสะเช่นนัน ทว่าอึดใจพลัน
ตระหนักว่าสถานะของตนยามนีมิใช่องค์รชั ทายาทผูส้ งู
ส่ง จึงเอ่ยปากตามตรง
39
“อันทีจริง ข้าต้องขอโทษเจ้า เมือคืนข้าถูกยามอมเมา
กระตุน้ เร้า จึงไม่อาจยังกาย...”
เขาเงียบไปชัวครูแ่ ล้วเอ่ยต่อด้วยนําเสียงแหบแห้งสัน
พร่าหากแต่แววตากลับสงบนิงเผยความสุขมุ ออกมา
“ถึงแม้จะฟั งดูเป็ นคําแก้ตวั ทีใช้ไม่ได้ แต่ตวั ข้าจักรับผิด

ชอบเจ้าตลอดไป”
ครานีเป็ นซานซานบ้างทีกะพริบตาปริบๆ พลางพึมพํา
“ควรเป็ นข้า ทีต้องรับผิดชอบท่านถึงจะถูก”

40
จ้าวเหว่ยได้ฟังยิงมองนางตรงหน้าฉงน โทสะสายหนึงที
มีก่อนหน้าค่อยๆ ผ่อนคลายลง พลางเอ่ยเสียงเบา
“ย่อมเป็ นข้าทีต้องรับผิดชอบ ข้าเป็ นบุรุษ เจ้าเป็ นสตรี”
ซานซานส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่! ย่อมเป็ นข้า”
เรียวคิวคมขมวดวูบ ถามเสียงเครียด “อะไรของเจ้า?”
หญิงสาวเลิกคิวสูง เอ่ยอย่างไม่ยินยอมว่า “ท่านฟั งข้า

นะ ท่านคือผูม้ ีพระคุณแต่กลับถูกครอบครัวของข้าใช้
เป็ นเครืองมือเพือกําจัดข้า และตอนนีก็เป็ นสามีของข้า
41
อย่างไม่อาจปฏิเสธ สองสิงนีก็มากพอแล้วทีท่านต้อง
ยินยอมให้ขา้ ได้ดแู ลท่าน”
ถึงแม้จะแปลกใจทีสตรีตรงหน้ากล้าเอ่ยวาจาเช่นนี หาก
แต่จา้ วเหว่ยก็ทาํ เพียงมองอย่างเย็นชา ส่ายหน้าเอือม
ระอา ไม่ปรารถนาต่อคําใดอีก จึงปฏิเสธด้วยใบหน้าไร้
อารมณ์ ใช้ความเงียบสยบนางแทน
ซานซานเห็นเขาเงียบไป จึงคิดว่าสามีเต็มใจยินยอมเป็ น
คนของนางแล้ว จึงกระหยิมยิมย่อง ลําพองใจยิง
นางกล่าวอีกว่า
“ชาวบ้านเรียกท่านว่ากงหนิว เพราะเห็นว่าท่านทึมทือ
42
ไม่ตา่ งจากวัวตัวผู้ หากแต่ขา้ กลับเห็นต่าง”
จ้าวเหว่ยเพียงตกปลาในลําธารอย่างเฉยชา แท้จริงกลับ
นิงฟั งฝี ปากอันจัดจ้านของใครบางคน
ใครคนนันทําท่าขบคิดอย่างลึกซึงแล้วเอ่ยอีกว่า “แต่วา่
เมือคืนท่านร้อนแรงนัก ข้าว่านามกงหนิวไม่เหมาะกับ
ท่านหรอก”
ผูถ้ กู วิจารณ์วา่ ร้อนแรงถึงกับสําลักลมหายใจอีกครัง

ปรายตามองอย่างตําหนิ
นางช่างกล้า!
43
ซานซานหาได้นาํ พาสายตาตําหนิจากสามีไม่ แต่กลับ
ตบมือเสียงดังหนึงครังคล้ายนึกอะไรขึนมาได้
“เอาอย่างนี ต่อไปข้าเรียกท่านว่า เหย่หนิว[1] ดีหรือ

ไม่?”
จ้าวเหว่ยได้ฟังหางตาพลันกระตุก
ซานซานหัวเราะเสียงกังวานแล้วกล่าวอีกครัง “ส่วนท่าน
ก็เรียกชือเล่นข้าว่าซานซานนะ เรียกกันแค่สองเรา ตกลง
ไหม?”
44
ชายหนุ่มหรีตามองไม่ตอบรับใดๆ
หญิงสาวลุกขึนยืนกอดอก ทําท่าใหญ่โตโอ้อวดพร้อม
แนะนําตัวว่า “ข้าคือผูย้ งใหญ่
ิ ปานภูเขา สูงส่งเฉียดน่าน
ฟ้า”
“...”
จ้าวเหว่ยเลิกคิววูบ
นีเขาแต่งงานกับสตรีแบบใด?
ท่ามกลางแสงแดดยามสาย สตรีชดุ ครามยืนตระหง่าน

45
แผ่นหลังตังตรงสะท้อนเงาทอดยาวไปตามยอดหญ้าแล
ดูงามตาจนน่าแปลกใจ
จ้าวเหว่ยจําได้ ครังแรกทีเจอสตรีนางนีแล้วได้ช่วยเหลือ
ทีริมนํา นางฟื นขึนมาก็ทาํ ได้แค่นอนกะพริบตาเนือตัว
สันเทา ท่าทางตืนกลัวจนน่าสมเพชตลอดเวลา ไม่พดู ไม่
จาไม่ขอบคุณแม้ครึงคํา
กระทังเขาตัดสินใจลุกขึนแล้วเดินจากมา นางยัง
ตระหนกลนลานรีบร้อนจากไปประหนึงเสียขวัญ ราวกับ
เห็นเขาเป็ นภูตผี นางในยามนันช่างไร้เสน่ห ์ เป็ นสตรีที
ไม่น่าเสวนา
46
แล้วเหตุใดยามนี...
บุรุษหนุ่มต้องหรีตามองพินิจสตรีชดุ ครามเงียบงัน
เนืองจากได้รบั ความชุ่มชืนจากสามีเมือคําคืนทีผ่านมา
สตรีนางน้อยจึงมีนามี
ํ นวลขึนมาก ความเอิบอิมทีเพิม
ขึนมานี ฝ่ ายสตรีมิได้รูส้ กึ ตัวสักเท่าใด มีเพียงฝ่ ายบุรุษที
สังเกตเห็นได้ กอปรกับท่าทางองอาจผึงผายเกินสตรีชาว
บ้านธรรมดาและกิรยิ าเปิ ดเผยจริงใจ ผิดจากครังแรกที
ได้เจอกัน
ยิงผิดแผกแปลกตายิงเสริมความงดงามแต่เดิมให้เพิม
เสน่หล์ กึ ลําอีกมากโข ดวงหน้าอ่อนหวาน แววตากระ
47
จ่างใส รอยยิมจริงใจ ตรงไปตรงมา สง่าผ่าเผย
จ้าวเหว่ยถึงกับพลังเผลอพิศมองซานซานนิงนาน ในใจ
บังเกิดคําถามมากมาย หนึงในนันคือ
เขาแต่งงานกับสตรีแบบใด?
ส่วนซานซานยังคงยืนนิงยกยิมมุมปากอย่างสาสมใจ
ในทีสุดข้าก็มีสามีเป็ นของตัวเอง ไม่ตอ้ งแย่งใคร หึห!ึ
48
**********
[1] 野牛 เหย่หนิว หมายถึง วัวกระทิง
49
50
15 ไม่เข้าใจ 1
อาหารเช้านีคือปลาทีสามีกาํ ลังนังตกอย่างเฉยชา
ซานซานมิได้ถือสาท่าทีเย็นชานัน มีอะไรให้กินก็กินได้
ทังนัน ระหว่างรออาหารนางก็เดินสํารวจรอบบ้านอย่าง
ใจเย็น เห็นเรือนเป็ นไม้ไผ่ทงหลั
ั งก็ชงใจว่
ั าควรต่อเติม
เพิมความเข็งแรงอย่างไรดี เผือว่าสามีบงั เกิดความรัก
ใคร่ภรรยาร้อนแรงยิงกว่านีบ้านอาจจะพังเอาได้
ในจังหวะทีเดินวนกลับมาทีหน้าเรือนอีกครัง พลันได้ยิน
เสียงหนึงดังขึนทางเบืองหลัง ซานซานหันหน้าไปมอง ก็
51
เห็นเป็ นเจียหรูก๋ บั อนุจแู ละชิงลี ยังมีเพือนบ้านทีเป็ นสตรี
อีกสีคนติดตามมาด้วย พวกเขาเดินตรงเข้ามาที
ลานกว้างหน้าเรือน
ชาวบ้านผิงเหยียนปลูกเรือนตามฐานะ หากยากจนย่อม
ไม่มีกาํ แพง บางบ้านกระทังรัวไม้เตียๆ ก็ไม่มี
ทีนีก็เช่นกัน หากมีแขกมาย่อมเข้ามาหาได้โดยสะดวก
ทังนีเรือนไม้ไผ่อยูห่ า่ งไกลอย่างโดดเดียวและกงหนิวก็
ไม่เคยมีใครมาหามาก่อน หากนับครังแรกทีผูค้ นพากัน
มาเผาบ้าน ครังนีก็คือครังสองทีมีคนพากันมาเป็ นกลุม่
จ้าวเหว่ยกําลังเดินมาทางเรือน หิวปลามาด้วยหลายตัว
52
เขาเพียงยืนนิงหรีตามองอย่างเย็นชา ปกปิ ดกลินอายสูง
ศักดิอันน่าเกรงขามและตัวตนทีแท้จริงเอาไว้ดว้ ยใบหน้า
อัปลักษณ์และเรือนร่างงุม้ ค่อม ผูม้ าเยือนทังหลายมอง
เขาเป็ นเพียงชายพิการทึมทือเบือใบ้ก็เท่านัน
ซานซานยืนมองผูม้ าเยือนอย่างเย็นชาเช่นกัน เพียงครู ่

เท่านันก็ปรับสีหน้าเป็ นปกติ เผยเพียงความเรียบเฉยไร้
พิษสง
เจียหรูค๋ ือมารดาของชิงหลิน ซานซานระลึกได้จงึ เอ่ย

ทักทายด้วยนําเสียงอ่อนหวาน “ท่านแม่”
เจียหรูพ๋ ยักหน้าให้บตุ รสาวก่อนออกคําสังกับอนุของ
53
สามีวา่ “เจ้าพาคนรออยูด่ า้ นนอกสักครู”่
“เจ้าค่ะ แม่ใหญ่” เสียงนีคือชิงลี ทีตอบรับแทนมารดา

ตน
เมือได้ยินคําตอบรับ เจียหรูก๋ ็เดินเข้าเรือนไม้ไผ่ไปอย่าง

ถือวิสาสะ
ชิงลีเดินมาทางพีสาว มองอย่างมีเลศนัย แล้วส่งยิมให้
ซานซานเลิกคิวเล็กน้อยแต่ไม่วา่ อะไร
เพียงครูเ่ ท่านัน เจียหรูก๋ ็เดินออกมาพร้อมถือผ้าปูเตียง สี

54
ขาวทีมีคราบเลือดพรหมจรรย์ติดอยู่
เสียงปลาหลุดจากมือจ้าวเหว่ยจนกระแทกพืนดินดังตุบ
ในขณะทีซานซานเบิกตากว้าง ใบหน้าแดงกํา ถามอย่าง
อับอาย
“ท่านแม่ทาํ อะไร?”
ของแบบนีเอามาเปิ ดเผยต่อหน้าผูค้ นได้ร?ึ นันเลือดของ

นางผสมนําพิสทุ ธิของสามีเชียวนะ นางหวงแหนมาก
ด้วย
เจียหรูไ๋ ม่ตอบบุตรสาว แต่เดินไปทางอนุจแู ละสตรีอีกสี

55
คนทียืนจับกลุม่ กัน เอ่ยเสียงตืนเต้นว่า
“พวกเจ้าต้องร่วมเป็ นพยานให้ขา้ พากันไปกระจายให้

ทัวหมูบ่ า้ นด้วย ว่าบุตรสาวของข้ารักนวลสงวนตัว
รอกระทังเข้าหอ พวกเขาคบหากันอย่างบริสทุ ธิใจ มิได้
ทําตัวเสือมเสียแม้แต่นอ้ ย”
ซานซานพลันกะพริบตามองมารดาของชิงหลินอย่าง
รูส้ กึ ดีขนมาทั
ึ นที อย่างน้อยสตรีนางนียังคงมีใจปกป้อง
บุตรสาวสินะ
สินประโยคยาวเหยียดนัน ชิงลีทียืนด้านข้างพลันกระซิบ
เสียงเบาเล่าว่า “พีหลินของข้าถูกชาวบ้านนินทาว่าร้าย
56
มากมายเหลือเกิน แทนทีแต่งงานแล้วจะจบ ทว่ายังมี
พวกปากมากนําเรืองของพีไปนินทาไม่หยุดหย่อน พวก
เขาหาว่าพีไม่รกั ศักดิศรีลอบมีสมั พันธ์ลกึ ซึงกับกงหนิ
วจนต้องแต่งงานปานฟ้าฟาด ข้าจึงเสนอความคิดช่วย
เหลือเช่นนี พีสาวไม่ตอ้ งขอบคุณข้าหรอกนะเจ้าคะ แค่
รักสามีให้มากๆ รักกันยืนยาว ไม่กลับไปหาพีฉวนก็พอ”
ซานซานหรีตามองชิงลีทียืนคลียิมงดงามอยูด่ า้ นข้าง
พลางทําความเข้าใจได้ไม่ยาก
นีคือการตอกยําว่าชิงหลินมีสามีแล้วจริงๆ
เพือทีจางฉวนจะได้ไม่กลับมาหาชิงหลินอีก
57
เป็ นการผลักไสให้หา่ งไกลจากอดีตคูห่ มันชนิดไม่เห็นฝุ่ น
เป็ นการตอกยําว่านางเป็ นภรรยาของชายอัปลักษณ์โดย
สมบูรณ์
ซานซานขมวดคิว คิดในใจ
หากชิงหลินตัวจริงยังอยู่ จักปวดใจสักปานใด
58
แน่นอนว่าคนทีวางแผนบีบคันกงหนิวให้รบั ผิดชอบแต่ง
งานกับชิงหลิน ย่อมต้องเป็ นจางฉวนกับชิงลีรวมหัวกัน
หมายกําจัดชิงหลินออกจากชีวิต โดยทีพวกเขาไม่ตอ้ ง
59
แบกรับความผิดอันตําทรามทีร่วมกันหักหลังอีกฝ่ าย
เพียงแต่การแต่งงานครังนี ยังคงมีคาํ ครหาทีเสือมเสีย

ต่อคนบ้านหานตามมาอย่างช่วยไม่ได้ ว่านางเสียความ
บริสทุ ธิไปแล้วหรือไม่ ในคืนทีหายตัวไป
เจียหรูจ๋ งึ ไม่อาจนิงดูดาย กระทังออกโรงปกป้องชิงหลิน

ด้วยตนเองเช่นนี
เมือซานซานคิดให้ดีอีกทีก็นบั ว่าสมควรแล้ว ถือเสียว่า

ช่วยล้างมลทินให้เจ้าของร่างก็แล้วกัน นางกระซิบตอบ
ชิงลีทันที
60
“ในเมือคําว่าร้ายทังหลายต้นสายปลายเหตุลว้ นเป็ น
เพราะเจ้า ก็สมควรแล้วทีเจ้าจะต้องแก้ไข ข้าต้องขอบ
คุณด้วยรึ?”
ประโยคนีทํารอยยิมชิงลีแข็งค้างทันใด แววตายังวูบ
วาบสันไหวคล้ายไม่แน่ใจกับคนตรงหน้า
ซานซานจึงกระตุกมุมปากแสยะยิมแลดูเยือกเย็นเพิม
ความสับสนให้อีกฝ่ ายอย่างต่อเนือง
ครานีชิงลีพลันผวาเฮือก จ้องมองพีสาวอย่างตืนตะลึง
เห็นรอยยิมชวนสะพรึงก็นกึ แปลกใจ นางส่ายหน้าเล็ก
น้อย ท่าทางไม่เชือในสิงทีเห็น พลางเอ่ยพึมพํา “ข้าหวัง
61
ดีและนับว่ามีบญ
ุ คุณกับพีนะ เหตุใดมองกันเช่นนี”
ชิงลีเอ่ยคําตัดพ้อ นําตาปริมๆ จะไหลก็ไม่ไหล ช่างเป็ น

การแสดงนําใจอันเสแสร้งได้น่าปาดคอยิง
ซานซานยิงหรีตามอง พยายามสะกดกลันใจมิให้ตน
เอือมมือขึนมาบีบคอนังน้องสาวอสรพิษให้แดดิน
จังหวะนันได้ยินเจียหรูเ๋ อ่ยอีกว่า “ครานีพวกเจ้าก็รูแ้ ล้ว

ว่าท่านพีหานของข้ามิได้ละเลยบุตรสาวผูน้ ีแม้แต่นิด
เดียว ถึงแม้วา่ นางจะมีคหู่ มันคูห่ มายแล้ว แต่กระนัน
ความรูส้ กึ ของหลินเอ๋อร์ยอ่ มสําคัญเหนือสิงใด คุณชาย
จางเองเห็นใจพวกเขา มิได้เพิกเฉยหรือโกรธกรุน่ ครอบ
62
ครัวจางกับครอบครัวหานยังคงมีสายสัมพันธ์อนั ดีตอ่ กัน
ไม่มีใครผิดสัญญาหมันหมายทังนัน พวกเจ้าห้ามพูดจา
ส่งเดชทําให้สามีขา้ ต้องเป็ นกังวลอีก อ้อ! อีกอย่าง...
หากคิดจะให้คณ
ุ ชายจางถอนหมันแล้วเสนอบุตรสาวตน
เองแทรกกลางก็เลิกคิดได้เลยนะ”
“ถูกต้องเจ้าค่ะ ฮูหยินทังสี พวกท่านต้องให้ความเป็ น

ธรรมกับคนบ้านหาน ให้ความร่วมมือกับพีหญิงของข้า
ในฐานะมารดาของหลินเอ๋อร์พีหญิงเจียไม่สบายใจเอา
เสียเลย”
อนุจชู ่วยพูดเสริมอีกหลายประโยคเพือแสดงนําใจและ
เพิมความน่าเชือถือต่อภรรยาเอกอย่างเจียหรูไ๋ ด้อย่าง
เหนือชัน
63
ซานซานได้ฟังก็เลิกคิวมอง พลันร้องอ้อในใจ
หลังจากประมวลผลได้รวดเร็ว จึงพอคาดเดาได้ไม่
ยากว่าเหตุการณ์ตรงหน้าคืออันใด
เจียหรูม๋ ีใจปกป้องชิงหลินก็นบั ว่าสมควรแล้ว
เพียงแต่ประโยคทีเอ่ยออกมากลับเห็นได้ชดั ว่าทุกคน
ล้วนทําเพือหานอีซวนทังสิน
ทีเป็ นเช่นนีคงเพราะมีใครสักคนสงสัยในตัวหานอีซวน
ว่าไร้ความคิดทียกบุตรสาวให้กบั ชายพิการ ควบคูก่ บั คํา
64
ติฉินนินทาว่าชิงหลินไม่รกั นวลสงวนตัวลอบคบหากับกง
หนิวจนลึกซึงถึงได้แต่งงานปานฟ้าฟาด ส่งผลต่อคน
สกุลหานทังบ้าน
เจียหรูร๋ กั หานอีซวนมาก ประโยคของนางตบหน้าพวกที

นินทาได้อย่างแสบสัน ทังยังครอบคลุมเรืองอือฉาวได้
ทุกประเด็น
ไม่วา่ จะเป็ นปกป้องสามีอนั เป็ นทีรักได้อย่างดีเยียมเกียว

กับการเลือกลูกเขยตําตม แสดงให้เห็นว่าไม่เคยดูถกู ดู
แคลนผูท้ ีด้อยกว่าอย่างกงหนิว และทุกคําล้วนชัดเจนว่า
บุตรสาวทิงคูห่ มันไปคบหาชายอืนด้วยตนเอง
65
อีกประเด็นคงเกียวกับคุณชายรูปงามเช่นจางฉวนทีมี
สตรีอืนหมายปองรอรับหมันต่อทังหมูบ่ า้ น แต่เขาก็ยงั คง
รักษาความเป็ นสุภาพชนเอาไว้ได้อย่างไร้ทีติ เสน่หบ์ รุ ุษ
ยิงเพิมพูน ถึงแม้จะเปลียนใจจากพีสาวมาเป็ นน้องสาว
ก็ตาม เพราะทุกฝ่ ายล้วนเห็นใจในความรักของชิงหลิน
สัญญาหมันหมายเปลียนจากพีเป็ นน้องได้อย่างไม่น่า
เกลียด ทังคนบ้านหานและจางฉวนจึงยังคงรักษาคํามัน
ต่อกันได้อย่างน่าชืนชม
มีเพียงชิงหลินเท่านันทีไร้ยางอาย
เช่นนีหานอีซวนจึงรักษาหน้าตาทางสังคมเอาไว้ได้และ
ไม่ตอ้ งเสียเส้นสายการค้าไป ชิงลีไม่ตอ้ งเสียจางฉวนให้
ใคร เจียหรูไ๋ ด้ทาํ หน้าทีมารดาไม่ตอ้ งแบกรับความรูส้ กึ
66
ผิดอันใด อนุจยู อ่ มต้องทําตัวเป็ นน้องสาวแสนดีของ
ภรรยาเอกตามหน้าทีไม่คิดขัดคําใดทังนัน และแน่นอน
ว่าคงแอบส่งเสริมบุตรสาวให้แย่งชิงเต็มขัน ส่วนบุรุษ
จางฉวนผูน้ นไม่
ั เสียประโยชน์อะไรทังสิน!
ซานซานเข้าใจทุกคนเป็ นอย่างดี นางยกยิมเยือกเย็น จด

บัญชีแค้นไว้ในใจ
67
ท่ามกลางเหล่าสตรีทีลานบ้าน จ้าวเหว่ยเห็นว่าฉากงิว
ตรงหน้าช่างไร้สาระ จึงก้มลงหยิบปลาแล้วเดินตัดผ่าน
ลานบ้านเข้าเรือนด้วยท่าทางเรียบเฉย ใบหน้านิงสงบ
68
ทุกกิรยิ าล้วนไร้อารมณ์ คล้ายว่าทุกคนไม่มีตวั ตนและไม่
มีคา่ พอให้ใส่ใจ
ชิงลีลอบมองพีสาวหลายครา นัยน์ตาคล้ายสับสนระคน
ไม่แน่ใจในอะไรบางอย่าง นางถามเสียงเบาอย่างเอือ
อาทร
“พีหลินเป็ นอะไรหรือ? ไม่สบายหรือเปล่า? พีดูผิดปกติ

ไปนะ ข้ารูส้ กึ เป็ นห่วง...”
น้องสาวช่างแสดงออกอย่างมีนาใจได้
ํ อย่างล้นเหลือ คํา
พูดคําจาเปี ยมไปด้วยความเป็ นห่วงเป็ นใยอย่างเหลือ
เฟื อ ทังยังมีเมตตาปรานีตอ่ พีสาวเต็มที
69
แต่ซานซานกลับตอบเสียงเย็น “มารยาสาไถยยิง!”
“...!?”
อีกครังทีชิงลีต้องผงะ
ซานซานหรีตากระซิบตอกหน้าน้องสาวอีกว่า “เสแสร้ง
ให้นอ้ ยลงหน่อยเถิด ไม่เหนือยหรือไร ข้าแค่มองยัง
เหนือยแทน”
“พะ...พีหลิน!” ชิงลีรูส้ กึ เหมือนเจอผี นางถึงกับพูดจาติด

ขัดไม่ชดั ถ้อยชัดคํา “พีเป็ นอะไรไป? ไยพูดจาเยียงนี เมือ
70
ก่อนพีไม่เคย...”
ซานซานเลิกคิวกระตุกมุมปากยกยิมยียวนพลางปราย
หางตามองไปทางพวกฮูหยินทีกําลังส่งเสียงคุยกัน เห็น
ไม่มีใครสนใจพวกนางสองพีน้องทังนัน จึงลอบเอือมมือ
ไปหยิกชิงลีหนึงที
“โอ๊ย! พีหลินทําอะไร?”
“หยิกเจ้าอย่างไรเล่า นังโง่!”
ซานซานตอบเสียงลอดไรฟั นแล้วหยิกแรงๆ อีกหนึงที

ครานีชิงลีกรีดร้องสุดเสียง เรียกร้องความสนใจจากทุก
71
คน
“กรีด!”
และมันก็ได้ผล ทังเจียหรู ๋ อนุจแู ละฮูหยินทุกคนพากัน

หันหน้ามาทางสองพีน้องทันที
ชิงลีรีบเปิ ดแขนเสือให้เจียหรูด๋ ู พร้อมร้องไห้โวยวายว่า
“แม่ใหญ่ ท่านแม่ พีหลินหยิกข้าเจ้าค่ะ”
ท่าทางของนางน่าสงสารมาก ทีแขนมีรอยแดงชํา ใบ
72
หน้าก็แดงกํา นําตาไหลนอง
ทําเอาเจียหรู ๋ อนุจแู ละบรรดาฮูหยินต่างพากันมองต้น

เหตุอย่างพร้อมเพรียง สายตาตําหนิรุนแรง
ซานซานจึงทําตัวเป็ นชิงหลินคนเก่า ลําตัวสันเทา กัด

กลีบปากแน่น ก่อนเผยอออกแล้วเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก
ว่า
“ท่านแม่...ข้าไหนเลยจักกล้าทําเช่นนัน เพียงแต่เมือครู ่
ข้าเห็นน้องลีมีรวรอยแดงชํ
ิ า ข้าตกใจมากก็เลยดึงแขน
นางมาดู ตรงไหล่ก็มี ทีหน้าอกก็มี รอยแดงเป็ นจําๆ
แปลกมาก แปลกทีสุด”
73
สีหน้าคนพูดตืนตระหนกลนลานมาก ทุกคนพร้อมเชือ
เพราะแต่ไหนแต่ไรมาชิงหลินทังอ่อนแอและโง่เขลา
โกหกไม่เป็ น ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงการทําร้ายผูอ้ ืน แม้แต่มด
นางยังไม่เคยตีกระมัง
ทุกคนจึงมองชิงลีอย่างสงสัยว่าเป็ นอันใดถึงมีรวรอย
ิ
อนุจไู ด้ยินดังนันก็ตกใจ จึงรีบเปิ ดเสือชิงลีอย่างลืมตัว

หมายดูรอยทีว่านันอย่างเป็ นห่วง
ชิงลีได้แต่เบิกตากว้างอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถงึ
74
กระทังสาบเสือถูกเปิ ดออก เกือบเห็นริวรอยฝากรักจาก
จางฉวนเมือวันก่อน จึงได้สติกลับคืน รีบแก้ตวั ว่า
“ท่านแม่ ข้ามิได้เป็ นไรเจ้าค่ะ”
“หืม...อะไรกัน?” อนุจมู องชิงลีอย่างงุนงง “เจ้าเจ็บตรง

ไหน มีรอยแดงชําอะไร เผือว่าเจ็บป่ วยจะได้แก้ไขทัน”
“ไม่มีเจ้าค่ะ เมือครูข่ า้ แค่ลอ้ พีหลินเล่นเท่านัน”
ซานซานรีบเอ่ยอย่างร้อนรน “เจ้าล้อพีเล่นเยียงนีมิได้นะ
ท่านแม่รองรีบดูแลน้องลีเถิดเจ้าค่ะ ข้าเป็ นห่วงน้อง
เหลือเกิน เผือนางเป็ นโรคร้าย จะได้ไม่แพร่กระจาย”
75
โดยทีไม่มีใครสังเกต เจียหรูแ๋ ละฮูหยินทังสีพลันตืนตะลึง
ถลึงตามองชิงลี เผยสีหน้ารังเกียจทันใดเพราะกลัวจะ
ติดโรคร้าย
ส่วนอนุจยู งเร่
ิ งมือพยายามเปิ ดเสือของชิงลีเพือมองหา
รอยแดงอย่างเป็ นกังวล
“อือ...ไม่มีเจ้าค่ะ ไม่มีๆ ข้าอยากกลับบ้านแล้ว”
ชิงลีรีบดึงเสือปิ ดอย่างรีบร้อนก่อนวิงหนีทนั ที ท่าทาง

ตระหนกคล้ายเจอผี ทําเอาทุกคนได้แต่มองตามอย่าง
งุนงง บางคนลอบถอยห่างจากอนุจอู ย่างระแวง มอง
76
ด้วยสายตาเดียดฉันท์ สงสัยว่าอาจมีเชือโรคลอยวนอยู่
ในอากาศ
อนุจหู นั มามองบุตรสาวคนโตของภรรยาเอกแวบหนึง
ดวงตาฉายแววโกรธกรุน่ มากนัก ไร้ทา่ ทางสงบเสงียม
เช่นคราแรก ก่อนจะสะบัดชายผ้าวิงตามบุตรสาวของ
ตนไป
77
หลังจากนัน เจียหรูก๋ ็พดู คุยกับบุตรสาวอีกหลายประโยค

สอนสังเรืองการครองเรือน ปิ ดท้ายด้วยการกําชับว่า
ต้องกลับไปยกนําชาตามประเพณี แสดงความกตัญ ู
อย่าได้ละเลย
ไม่นาน...เจียหรูก๋ ็พาฮูหยินผูเ้ ป็ นพยานทังสีจากไป

78
ซานซานยืนมองทุกคนอย่างเย็นชา ในใจให้รูส้ กึ หงุด
หงิดไม่เบาทีไม่อาจฆ่าใครได้ง่ายดายเหมือนกาลก่อน
พวกมันถึงได้เข้ามายุม่ ย่ามน่ารําคาญเช่นนี
ชัวขณะทีกําลังโกรธกรุน่ ในใจพลันบังเกิดความรูส้ กึ หนึง
ซานซานรับรูไ้ ด้วา่ ร่างนียังคงมีความเจ็บปวดฝังแน่น
ชิงหลินคนเก่ารักคูห่ มันนามจางฉวนมาก นางเสียใจ

มากทีถูกชายคนรักหักหลัง และทีตัดสินใจปลิดชีพตนก็
เพราะระลึกได้วา่ ทุกสิงทีถูกกระทําล้วนเป็ นเพราะคนใน
ครอบครัวรวมหัวกัน
79
ฝ่ ามือเรียวเล็กยกขึนมากอบกุมทีหน้าอกด้านซ้าย เรียว
คิวงามขมวดมุน่ หัวใจของซานซานกําลังปวดแปลบ
ยากระงับ
วิญญาณของนางเข้าร่างชิงหลิน แม้ความคิดสติปัญญา
จะเป็ นของนาง หากแต่ความรูส้ กึ แท้จริงของชิงหลินยัง
คงไหลวน
ซานซานในยามนีเป็ นชิงหลินอย่างไม่อาจปฏิเสธได้
กาลก่อนเรืองราวเลวร้ายอันใดล้วนไม่เคยอยูใ่ นสายตา
ของซานซาน หากแต่ยามนีเรืองยิบย่อยเท่าฝุ่ นผงกลับ
80
สะกิดบาดแผลในใจของชิงหลินได้อย่างง่ายดาย และ
มันกําลังรบกวนสมองของซานซานอย่างไม่น่าให้อภัย
หญิงสาวหลับตา ระบายลมหายใจออกช้าๆ กําหนดจิต

ใจให้สงบเยือกเย็น อึดใจก็เดินเข้าเรือน มองหากระดาษ
กับหมึกและพูก่ นั
ซานซานเดินไปมาอยูห่ ลายก้าว หาอยูน่ านก็ยงั ไม่เจอ

จึงฉุกคิดได้วา่ เจ้าของเรือนเป็ นเพียงชายหนุ่มยากจน
แถมพิการ จะมีสงของเหล่
ิ านันได้อย่างไร มิใช่บา้ น
บัณฑิตสักหน่อย
หญิงสาวจึงล้มเลิกการหากระดาษ แล้วมองหาไม้ไผ่
81
แทน ทว่าลําปล้องทีเรียบลืนยังต้องใช้นาหมึ
ํ กกับพูก่ นั
อยูด่ ี
ในเมือไม่มีก็ลม้ เลิกความคิดอีกครังแล้วเดินเข้าไปใน
ห้องครัว เห็นสามีกาํ ลังทํากับข้าวด้วยตนเอง นางคลียิม
ให้เขาก่อนเข้าไปทีเตาไฟ เขียถ่านออกมา รอให้เย็นตัว
ระหว่างทีรอก็มองหาแผ่นไม้เนือหยาบหน้ากว้าง เมือได้
มาแล้วก็ปัดมือไล่ฝนุ่ จากนันก็ใช้ถ่านสีดาํ นังเขียนอะไร
ยุกยิกลงบนแผ่นไม้เนินนาน
จ้าวเหว่ยมองตามการกระทําอันแปลกประหลาดนันนิงๆ
แววตาคมดําราบเรียบไร้ระลอกคลืนเคลือนไหว ไม่เผย
ตัวตนว่าอยูใ่ นอารมณ์ใด ไม่ทกั ไม่ถาม เพียงเห็นนางขีด
เขียนเส้นตาราง ลากเส้นระโยงระยาง มีแผนผัง
82
บางอย่าง เนินนานก็มิได้เอ่ยสิงใด รอจนอีกฝ่ ายหยุด
เขียน ก็ได้ยินเสียงนางเอ่ยว่า
“เสร็จแล้ว ค่ายแปดทิศขจัดมารของข้า”
ค่ายกลนีคือหนึงในกับดักมิให้ศตั รูกลํากรายเข้าใกล้
สํานักของซานซานเมือชาติก่อน
หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มแล้วคลียิมร้ายกาจพลาง
เปิ ดปากอธิบายอย่างฉะฉานว่า
“เหย่หนิวของข้าไม่ตอ้ งห่วง ไม่วา่ ผูใ้ ดก็ไม่อาจเข้ามา

วุน่ วายกับพวกเราสองสามีภรรยาถึงทีเรือนได้อีก หาก
83
มันผูน้ นกล้
ั าก้าวเท้าเข้ามา รับรองได้วา่ แขนขาต้องขาด
จนเลือดสาดแน่”
กล่าวจบก็ยกยิมชัวร้ายแวบหนึงก่อนลุกขึนแล้วเดินออก
นอกเรือนหายตัววับไป
อีกครังทีจ้าวเหว่ยได้แต่มองตามอย่างไม่เข้าใจ
นีเขาแต่งงานกับสตรีแบบใด?
84
19 ดูแลสามี 1
ถึงแม้ไม่มีวรยุทธ์หรือวิชามารอันใดเหมือนร่างเดิม
85
หากแต่ซานซานในร่างชิงหลินยังคงมีความทรงจําเกียว
กับเคล็ดวิชามารทุกอย่างกระทังการจัดทําค่ายกลทุก
ค่าย ยามนีค่ายกลแบบง่าย นางจึงสร้างขึนมาได้ไม่
ยาก
ชาติทีแล้ว ซานซานคือจอมยุทธ์หญิงทีมีฝีมือร้ายกาจ
ได้รบั ฉายาว่านางมารอย่างช่วยไม่ได้
พอมาชาตินีถึงแม้จะอ่อนแอไปหน่อย หากแต่ออกแรง
มากๆ ก็เท่ากับได้ฝึกฝน มือเท้าของร่างกายนียังมีครบ
ไม่มีอะไรต้องกังวล ทังนีการสร้างค่ายกลยังนับเป็ นการ
ฝึ กวิชาเบืองต้น ซานซานทีชอบฝึ กยุทธ์เป็ นทุนเดิมจึง
แช่มชืนในการทําเรืองเหล่านี
86
หญิงสาวมีความคิดทีจะเริมต้นฝึ กยุทธใหม่อีกครัง ทํา
เหมือนเมือก่อนทีเริมจับกระบีฟั นดาบตังแต่จาํ ความได้
เพียงแต่แรกเริมทีพยายามออกแรงทํางาน ซานซานถึง
กับหมดพลังล้มลง หลังจากพักจนหายเหนือย ก็เริมทํา
ใหม่ เมือไม่ไหวก็หยุดก่อน พอมีแรงขึนมาก็ทาํ ใหม่ วน
เวียนไปเช่นนัน
ยามนีนางกําลังเดินไปเดินมาระหว่างบ้านกับริมลําธาร
ทังยังเดินขึนลงระหว่างลานหน้าบ้านกับเชิงเขาไม่หยุด
หย่อน จากเช้าจรดเย็น เย็นจรดคํา กระทังทําค่ายกลพืน
ฐานเสร็จในหลายวันต่อมา จนร่างกายทีเคยอ่อนแอเริม
แข็งแรงทีละน้อย กําลังวังชาก็มีเพิมขึนมา ข้อมือข้อแขน
87
ก็เริมมีพลังขึนมาก
จ้าวเหว่ยมองการกระทําของซานซานอยูเ่ งียบๆ ไม่คิด

สอบถามหรือห้ามปรามอันใด นัยน์ตาคมดํายังคงลึกลํา
ดุจห้วงมหาสมุทรไร้กน้ บึง ในใจคิดเพียงว่า นางอยาก
ทําสิงใดในบ้านของเขาก็ตามใจเถิด แต่อย่ามายุง่ กับเขา
ก็พอ
ทว่าชายหนุ่มกลับคิดผิดไป เมือคืนหนึงมาเยือน ใน
จังหวะทีกําลังจะเข้านอน ซานซานพลันใช้รา่ งเล็กของ
ตนตะครุบร่างใหญ่ของเขาเอาไว้บนเตียง จับข้อมือหนา
มาพลิกก่อนตรวจชีพจรอย่างรวดเร็ว
88
“เจ้าจะทําอะไร?” จ้าวเหว่ยถามเสียงเข้ม สีหน้าไม่พอใจ
“อยูน่ ิงๆ” ซานซานหลับตาฟั งเส้นสายโลหิตของอีกฝ่ าย
เนืองจากพวกเขาเป็ นสามีภรรยาทีเคยเข้าหอกันแล้ว
และทังบ้านก็มีเพียงเตียงเดียว แม้มิได้ทาํ กิจกรรมเคาะ
จังหวะอันแสนจะรัญจวนระหว่างชายหญิง แต่ยงั ต้อง
นอนด้วยกันอยูด่ ี
กอปรกับคืนนีว่างจากงานค่ายกลแล้ว ซานซานจึงมี
เวลาให้ชายผูเ้ ป็ นสามีเต็มที
ภายใต้แสงเทียนทีสาดส่องในห้อง ใบหน้าของหญิงสาว
89
จริงจังมาก แววตาแน่วนิง ขึงขังเป็ นพิเศษ ราวกับกําลัง
จะทําเรืองทีต้องใส่ใจทีสุดในใต้หล้า มิอาจทําพลาดได้
แม้แต่นิดเดียว
จ้าวเหว่ยหรีตามองอย่างงุนงง ขมวดคิวแน่น
ซานซานเปลียนจากจับชีพจรตรงข้อมือ มาจับชีพจรตรง
ลําคอ แล้วเลือนปลายนิวไปตามร่างกายของคนตัวสูง
ไล้แผ่วเบาตามแนวกระดูก
“อะไรของเจ้า?”
จ้าวเหว่ยถามเสียงขรึม สร้างบรรยากาศให้เคร่งเครียด
90
สะกดความรูส้ กึ ร้อนวูบวาบจากสัมผัสของปลายนิวนาง
“ทีแท้เหย่หนิวของข้าก็ถกู ทําลายวรยุทธ์มา”
ซานซานเอ่ยอย่างแปลกใจ คล้ายกับเจอเรืองประหลาด
ทว่ากิรยิ ากลับสงบนิง
“เจ้า...”
ครานีเป็ นจ้าวเหว่ยทีนึกแปลกใจมองนางตรงหน้าด้วย
แววตาตะลึงงัน
อันทีจริง นางก็ทาํ ตัวแปลกประหลาดตังแต่วิงไปวิงมา

91
วิงขึนลงภูเขาแล้วสร้างกับดัก ทว่าเขาเพียงมองอยูห่ า่ งๆ
คิดว่านางแค่เล่นสนุกก็เท่านัน แต่ยามนีนางกลับมิใช่
สตรีอย่างทีเห็น
นางมิใช่ชิงหลินผูโ้ ง่เขลา
เป็ นทีแน่นอนว่าจ้าวเหว่ยไม่อาจล่วงรู ้ ว่าซานซานเคย

สําเร็จวิชามารสารพัด ฝึ กศาสตร์แห่งยุทธ์มาทุกแขนง
การจับเส้นชีพจรแค่นีย่อมล่วงรูไ้ ด้ไม่ยาก ทังยังสามารถ
รักษาได้อีกด้วย
คนผูห้ นึงซึงเคยเป็ นจ้าวสํานักอันยิงใหญ่ทงยั

ั งปกครอง
สมุนมากมาย เรืองเล็กน้อยเท่านี หากไม่รู ้ คงดูแลลูก
92
สมุนทีเสียงตายเพือนางมิได้แล้ว
บางคนยังถูกนางหักกระดูกแล้วจับมาต่อเองด้วยซํา เส้น
เอ็นทังหลายนางยังสะบันกับมือแล้วจับต่อเองกับมือ
วิชายึดเส้นต่อกระดูกเปลียนเอ็นเป็ นความรูพ้ ืนฐานของ

วิชาฝ่ ามือมรณะทีซานซานเคยฝึ กสําเร็จเมือชาติทีแล้ว
ถึงแม้วา่ ยามนียังมิทนั ได้เริมฝึ กฝนวิชายุทธ์ ทว่าทุกสิง

ยังอยูค่ รบภายในสมองของนาง การงัดมาใช้กบั สามี
ย่อมดีแน่นอน
ซานซานในชาติก่อนนัน มักจะสร้างศัตรูไปทัว นําภัยเข้า

93
สํานักเสมอ ทําให้ลกู น้องต้องต่อสูจ้ นบาดเจ็บเกือบตาย
มากมาย
นางจึงต้องดูแลจนหายดี จะได้ออกไปกรําศึกทําเรือง
ชัวๆ เพือนางตลอดไป
มิรูว้ า่ เจ้าพวกนันจะร้องไห้หรือหัวเราะทีนางตายเสียแล้ว
นานครูใ่ หญ่ทีเรียวนิวของซานซานเพียงไล้แผ่วไปตาม
กล้ามเนือตึงแน่นของจ้าวเหว่ย
เบาราวปี กภมรบินผ่าน คล้ายหยอกเย้ามวลบุปผา
94
ทําเอาชายหนุ่มเกือบเคลิมตาม ทว่าพริบตาพลันได้ยิน
เสียงกระดูกลันดังกร๊อบ!
“อ๊า...”
คําคืนมืดมิดรอบด้านวังเวงบ้านไม้ไผ่อนั โดดเดียวริมธาร
พลันมีเส้นเสียงแหบพร่าถูกเปล่งออกมาจากลําคอหนา
แกร่ง ฟั งออกว่าเจ็บปวดสุดแสน ดังจนทะลุเรือนออกมา
ไกลโข
คืนนันทังคืน ไม่มีใครล่วงรูว้ า่ กําลังมีชายชุดดําผูห้ นึง

นามว่าอูเ๋ จีย ต้องใช้ความพยายามเป็ นอย่างมากในการ
เข้าไปช่วยองค์รชั ทายาทของเขา
95
ทว่าการฝ่ าด่านค่ายกลแปดทิศขจัดมารไม่ง่ายดาย
องครักษ์หนุ่มถึงกับบาดเจ็บสาหัสเลือดท่วมโทรมกาย
หมดเรียวหมดแรงลอยไปกับสายนํา
“อะ...องค์ชาย กระหม่อมมิอาจปกป้องท่านได้...”
เสียงนันแผ่วเบาไม่อาจดังไปกว่าเสียงลมราตรี
96
97
แสงแดดรุง่ อรุณสาดส่อง ส่งความสว่างลอดผ่านลําไม้
ไผ่ ทะลุทะลวงไปทัวห้องนอน
เรือนร่างสูงใหญ่ของจ้าวเหว่ยนอนควําหน้ายาวเหยียด
อยูบ่ นเตียงนอนราวกับปลาตาย ไม่อาจขยับเขยือนได้
แม้แต่นอ้ ย ความปวดร้าวแผ่ซา่ นไปทัวร่างหนา
ความระบมแทรกซึมลึกลําถึงไขกระดูก ทรมานเจียน
ตาย
ทว่าจากทีต้องนอนงอตัวเพราะกระดูกผิดรูปมาเนินนาน
บัดนีชายหนุ่มกลับนอนได้ตวั ตรงนัก เห็นได้ชดั ว่ากระดูก
ของเขาเริมจะเข้าทีดีแล้ว รอเพียงฟื นตัวเท่านัน
98
อันทีจริง ตัวเขาสามารถหาหมอทีเก่งทีสุดมารักษาให้ได้
ทว่ากลับมิอาจทํา เพราะมันเสียงเกินไป หากมีข่าวเล็ด
ลอดออกไปเกียวกับการพาท่านหมอฝี มือสูงส่งมารักษา
ชายหลังค่อมทีผิงเหยียน คนอืนย่อมล่วงรูท้ ีซ่อนตัวของ
เขา อาจนํามาซึงอันตราย มิสรู้ อจนเรืองวุน่ วายเงียบ
สงบ ตัวเขาค่อยกลับไปรักษาทีวังหลวงก็ยงั ไม่สาย
แต่ใครจักคาดคิดว่าเขาจะได้แต่งงานกับสตรีประหลาด
ยามนีสตรีประหลาดของจ้าวเหว่ยมิได้อยูใ่ นห้อง
นางออกจากเรือนเพือเดินทางขึนเขาไปตังนานแล้ว
99
ซานซานเคยฝึ กวิชาหมืนพิษ รูจ้ กั สมุนไพรหลายชนิด ทัง
ทีมีคณ
ุ และโทษนางล้วนจําได้ จึงคิดจะนํามาเคียวทํายา
รักษาสามีอย่างต่อเนือง
อุตส่าห์ได้สามีเป็ นของตนเองทังทีตอ้ งดูแลให้ดีสกั หน่อย
หญิงสาวใช้เวลาหาสมุนไพรทีต้องการอยูเ่ ป็ นนาน เมือ

ได้ตามทีต้องการก็ลงเขากลับเรือน นังต้มแล้วเคียวอีก
ครูใ่ หญ่ ระหว่างนันเห็นเนือตัวตนเองสกปรกมอมแมม
มาก จึงคิดจะอาบนํา
ทว่าเรือนก็เล็กเท่านี มิได้มีหอ้ งอาบนําแยกออกไปจาก
100
ห้องนอน การจะลงไปแช่นาในลํ
ํ าธารยามกลางวันก็ออก
จะโจ่งแจ้งเกินไป
ซานซานจึงลากถังไม้เปล่ามาไว้ในห้องนอน ก่อนจะยก
นํามาใส่คอ่ นถัง แล้วอาบต่อหน้าคนตัวโตทีนอนยาว
เหยียดบนเตียงเสียเลย
เดิมทีชาวบ้านธรรมดาไม่คอ่ ยนิยมอาบนําทุกวัน มีเพียง

สองสามีภรรยาคูน่ ีเท่านันทีอาบนําบ่อยโดยมิได้นดั
หมาย เป็ นความชอบทีเหมือนกันโดยไม่รูต้ วั
เพียงแต่ก่อนหน้านัน ทังสองแยกกันอาบนําในยามคํา
คืนทีท้องฟ้ารอบทิศมืดมิดหมดแล้ว ทังยังมิได้เข้าหอกัน
101
อีกเลยนับตังแต่วนั แต่ง
เพราะชายหนุ่มเว้นระยะห่างจากหญิงสาวชัดเจน เมือ
ไม่มียาปลุกกําหนัดมากระตุน้ เร้า เขาจึงไม่คิดแตะต้อง
นางอีก
ส่วนซานซานทีมัวแต่วนุ่ วายกับงานค่ายกลตลอดวัน จึง

ใช้พลังงานไปมากโข คํามาก็หมดเรียวหมดแรงหลับเป็ น
ตาย
ทังคูน่ บั ว่าเป็ นสามีภรรยาทีมีความสัมพันธ์แปลก

ประหลาดสักหน่อย จะว่าใกล้ชิดก็มิใช่ ห่างเหินก็ไม่เชิง
102
ยามนีซานซานกําลังเปลือยร่างขาวผ่องเนียนนุ่มอาบนํา
อยูใ่ นอ่างไม้ภายในห้องเดียวกับจ้าวเหว่ยทีนอนนิงอยู่
บนเตียง
หญิงสาวนึกชมชอบร่างนีมากนัก เนือเนียนละเอียดนุ่ม
นวลผุดผาด สัมผัสเรียบลืน ริวรอยแผลเป็ นสักนิดก็ไม่มี
งดงามเหลือเกิน
ชาติก่อนผิวของซานซานทังแห้งและหยาบกร้าน ผิวสี
นําตาลมิได้ขาวดุจหยกเสลาเยียงนี ใบหน้าหรือก็
อัปลักษณ์ ทัวตัวมีแต่รอยแผลเป็ นขรุขระ เมือเทียบกับ
ชาตินีช่างห่างกันราวฟ้ากับเหว
103
นางจึงลูบไล้แขนขาเรียวยาวอย่างเชืองช้า กรีดนิวลาก
ยาวขึนมาคลึงเนินเนือกลมนูนนุ่มนิม ไล้วนอย่าง
หลงใหลได้ปลืมในรูปโฉมของตนเอง
ดวงหน้าประดับรอยยิมพริมเพรา พวงแก้มอมชมพูระ
เรือ ปากแดงฉําชืน
แลดูยวยวนยิ
ั งนัก
จ้าวเหว่ยได้แต่นอนมองซานซานจนลําตัวแข็งเกร็ง เลือด
ลมพลุง่ พล่าน ปวดหนึบไปหมด ในใจนึกเข่นเขียวเคียว
ฟั น คิดว่านางกําลังกลันแกล้งเขาแน่นอน
104
หลังจากคํานวณเวลาคิดว่ายาทีเคียวทิงไว้คงได้ทีแล้ว
ซานซานจึงค่อยๆ ลุกขึนจากถังไม้ เผยเรือนร่างเย้ายวน
ทังตัวต่อสายตาใครบางคน ปล่อยหยาดนํากลิงไปตาม
ส่วนเว้าส่วนโค้ง แลดูพร่างพราวราวดาราระยับตา แล้ว
เดินกรีดกรายไปทางชันผ้า จากนันก็แต่งตัวด้วยกิรยิ า
เรียบเรือย ท่าทางปกติเนิบนาบล้อสายตา เห็นได้ชดั ว่ามิ
ได้ยวยวนใครทั
ั งสิน คนผูน้ นล้
ั วนคิดไปเอง
จ้าวเหว่ยขบกรามแน่น
105
สามีภรรยาย่อมช่วยเหลือกันโดยไร้เงือนไข มอบให้โดย
ไม่คาํ นึงถึงถูกผิด ยิงไม่หวังผลตอบแทนกลับมา
ประโยคนีไม่ผิดแต่ประการใด ซานซานจึงดูแลป้อนยา
ให้สามีเป็ นอย่างดี ทังดัดกระดูก ยืดเส้นเอ็น กดจุดชีพจร
และเช็ดทําความสะอาดร่างกาย ทําเอาจ้าวเหว่ยต้องอับ
อายใบหูแดงกํา เพราะซานซานเน้นทําความสะอาด
บริเวณนันมากเป็ นพิเศษ จนมันร้อนผะผ่าวแข็งขึงตัง
ผงาดมิอาจควบคุมเอาไว้ได้
และทีสําคัญ นางยังนังจ้องมองเขม็งประหนึงเจอสิง
1
มหัศจรรย์ทีสุดในใต้หล้า
เป็ นครังทีเท่าไหร่มิอาจทราบ ทีรัชทายาทหนุ่มต้องรํา

ร้องหาสวรรค์อยูใ่ นใจ นึกอับอายทีสุดนับแต่เกิดมา
นอกจากดูแลอย่างใกล้ชิดสนิทสนมโดยไม่สนใจอาการ
ไม่สมยอมของชายหนุ่ม หญิงสาวยังเดินทางขึนลงหุบ
เขาเพือออกหาสมุนไพรมาต้มยาติดต่อกันนานถึงเจ็ดวัน
นางทําซําๆ อย่างสมําเสมอเช่นนัน โดยไม่ถามไถ่ความ
สมัครใจของสามี
แน่นอนว่าจ้าวเหว่ยไม่อาจปฏิเสธได้ เพราะทังตัวแทบ
แหลกเหลวด้วยนํามือนาง จึงทําได้เพียงนอนนิงไร้หน
2
ทางขยับ
คืนนีคือยาหม้อสุดท้ายสําหรับด่านแรกในการรักษา
ซานซานจึงค่อยๆ บรรจงป้อนจ้าวเหว่ยอย่างใจเย็นทีละ
ถ้วย
ชายหนุ่มกินยารสขมจนแสบคอไปหมด ทรมานสินดี
เพราะว่าหญิงผูน้ ีป้อนเขาทีละถ้วย ไม่ใช่ทีละช้อน…
“ช้าก่อน!”
จ้าวเหว่ยเอ่ยปากในทีสุดหลังกลืนยาอึกสุดท้าย
3
“อันใดรึ?”
ซานซานมองหน้าสามีอย่างงุนงง ฝ่ ามือเล็กทีกําลังลูบไล้
บางสิงพลันชะงัก
ชายหนุ่มกระแอมเสียงหนักแล้วกดเสียงตําถามว่า
“เหตุใดต้องเปลืองผ้าข้า”
หญิงสาวตอบเสียงเรียบเรือย “เพราะว่าท่านไม่สามารถ
ขยับเองได้ และกําลังอยูใ่ นขันตอนของการรักษา
สมานกระดูก ย่อมต้องเป็ นข้าทีเปลืองผ้าท่าน”
4
“นันมิใช่ประเด็น และเจ้าก็ไม่จาํ เป็ นต้องแก้ผา้ ของข้า”
“ได้อย่างไร? หากท่านไม่แก้ผา้ แล้วข้าจะมองเห็นให้ทวั

เรือนร่างของท่านได้รึ มันสําคัญมากนะ กระดูกตรงไหน
ควรเป็ นเช่นใด ยังมีเส้นเอ็นแล้วก็กล้ามเนือ ทุกส่วนล้วน
สัมพันธ์กนั ไม่ควรมีเสือผ้ากางกันทังนัน เข้าใจไหม?”
ทุกคําคือเหตุผลทีแท้จริง ไม่อาจปฏิเสธได้เพียงนิด
ทว่าจ้าวเหว่ยกลับถอนหายใจลึกยาว กล่าวเสียงเย็นว่า
“แต่เจ้าไม่ควรรักษาบริเวณท้องน้อยนานเกินไป”
5
ซานซานกะพริบตา ก้มหน้ากระซิบใส่ใบหูจา้ วเหว่ยว่า
“ถึงแม้วา่ ส่วนนีไม่มีกระดูก แต่มนั มีเส้นเอ็นและกล้าม

เนือทีสําคัญมากๆ”
นางลากเสียงยาวชวนหวาดเสียว เมือกล่าวจบก็ยกยิม
แบบมีนยั ลึกลํา ขยับปลายนิวหยอกเย้าอย่างต่อเนือง
สามีของนางมีรา่ งกายทีสมบูรณ์ทรงเสน่หเ์ ป็ นอย่างมาก

แม้วา่ ใบหน้าจะมีรอยแผลเป็ นและหนวดเครารุงรังน่า
เกลียด หากแต่ผิวพรรณตึงแน่นภายใต้เสือผ้ากลับเนียน
ละเอียดลออ
6
บางสิงยังยิงใหญ่แปลกประหลาด ยิงขยํายิงพองโตแลดู
ทรงพลังอย่างมาก
เมือลูบไล้จนพอใจ ซานซานก็ลม้ ตัวลงนอนเคียงข้าง

สามี ศีรษะนางหนุนแขนแข็งแรง ลําตัวพาดบนกล้าม
เนือหนันแน่น เบียดเสียดเรือนร่างซุกซบอกอุน่ แล้วหลับ
ไปอย่างสบายอารมณ์ทีสุดในใต้หล้า
เป็ นครังทีเท่าไหร่มิอาจนับทีจ้าวเหว่ยต้องขบกรามแน่น
การรักษาของซานซานยังคงเต็มไปด้วยกลินอายแปลก
7
ประหลาด
จนในทีสุดชายหนุ่มก็มีโครงร่างเป็ นปกติ ตัวโตสูงใหญ่

ยืดหลังได้ตงตรงสง่
ั างามยิงนัก
เหลือเพียงเส้นเสียงทียังแหบพร่าฟั งดูน่าเกลียดอยูม่ าก
เพราะลําคอยังต้องค่อยๆ รักษาไปเรือยๆ
ส่วนใบหน้าทีมีแผลเป็ นกับหนวดเครารุงรังยังคงปล่อย
ไปเช่นนัน เพราะจ้าวเหว่ยไม่ประสงค์ให้แตะต้อง
ซานซานจึงปล่อยผ่าน หาได้ใส่ใจให้ความสําคัญไม่ นาง

คิดว่าสามีอปั ลักษณ์ก็ดี จะได้ไม่มีสตรีทีใดมาแย่ง!
8
9
22 หาอะไรทํา 1
ริมลําธารข้างเรือนไม้ไผ่ในวันนีอากาศเย็นสบาย ยอด
หญ้าพลิวไหวโอนเอียงตามลม
จ้าวเหว่ยยังคงนังตกปลาอย่างเย็นชา ทําตัวธรรมดา
เหมือนเช่นเคย ชุดของเขายังคงเป็ นผ้าเนือหยาบสีหม่น
เส้นเสียงยังคงแหบพร่าน่าเกลียด ใบหน้ายังคงมีรวรอย
ิ
แผลเป็ นเช่นเดิม
แต่ทีไม่เหมือนเดิมคือแผ่นหลังทีเคยงอไหล่งมุ้ กลับตัง
ตรงงามสง่า พาให้ผแู้ อบมองต้องขยีเบ้าตาอย่างไม่อาจ
10
เชือ
ชายชุดดําผูเ้ ป็ นองครักษ์ลบั ของรัชทายาทหนุ่มลอบมอง

แล้วมองอีกอยูเ่ ป็ นนาน ก่อนตัดสินใจส่งสัญญาณบาง
ประการจากริมลําธารอีกฝัง
เพราะว่าอูเ๋ จียยังไม่สามารถข้ามค่ายกลมรณะเข้าไปได้
ถึงแม้รา่ งกายก่อนหน้านีทีถูกไม้แหลมของกับดักทิมแทง
จะรักษาจนหายดีแล้วก็ตาม
จ้าวเหว่ยเห็นธนูดอกเล็กสีแดงสดถูกยิงมาตกทีปลาย
เท้า ก็เข้าใจได้ทนั ที เขาจึงหรีตาเพ่งมองไปยังต้นทาง
11
ของลูกธนู เห็นอูเ๋ จียอยูไ่ กลๆ ในทิศตรงกันข้าม กําลังยืน
โบกมือประหนึงเห็นสวรรค์ อ้าปากพะงาบๆ อ่านได้วา่
‘ช่วยด้วย! กระหม่อมเข้าไปมิได้’
ชายหนุ่มนิงคิดชัวครูก่ ็เข้าใจได้ในเวลาต่อมา
เขาปรายสายตามองไปรอบบ้าน เห็นมีลาํ ไผ่ไขว้กนั ใน

แนวราบ ท่อนไม้ตงชั
ั นเรียงราย เถาวัลย์พนั เกียวยุง่ เหยิง
ยังมีแท่นหินคมกริบ แท่งไม้แหลมคม และอาวุธลับมาก
มาย
ทังทีซ่อนอยูแ่ ละเปิ ดเผยระโยงระยางไปทัว ทุกสิงพร้อม

12
ทิมแทงหากมีใครกล้าเข้ามา
มุมปากใต้เคราพลันยกยิมบางเบาโดยไม่รูต้ วั
จ้าวเหว่ยนึกถึงแผนผังบนแผ่นไม้ทีซานซานเขียนขึนมา
จากปลายถ่านดําก่อนทีจะถูกเผาไฟเพือทําลาย
หลังจากวิเคราะห์โดยละเอียดด้วยตนเอง จ้าวเหว่ยพบ
ว่าอย่าให้อเู๋ จียเข้ามาดีกว่า ควรเป็ นเขาทีเป็ นฝ่ ายออก
ไป
เมือคิดได้ดงั นันจึงกระโจนตัวลงนําแล้วว่ายข้ามไปอีกฝัง
หลบหลีกอาวุธลับใต้ธาราได้อย่างง่ายดาย เพราะว่าเขา
13
ได้เห็นแผนค่ายกลทังหมดแล้วจนกระจ่างชัด
ทันทีทีจ้าวเหว่ยมาถึงตัวชายชุดดํา พลันพากันหายตัว
ไปทางหลังพุม่ ไม้ ได้ยินเสียงกระซิบถามอย่างร้อนรน
จากอีกฝ่ ายว่า
“องค์ชาย! เกิดสิงใดขึน? เหตุใดบ้านพระองค์จงึ รุกลําได้

ยากเย็นเช่นนี”
เขาตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่เผยความจริง
“เกียวอันใดกับเจ้า”
14
“...!?”
อูเ๋ จียตะลึงวูบขมวดคิวมุน่ เงียบงันไปไม่กล้าถามต่อ หลัง

จากใคร่ครวญอย่างละเอียดรอบหนึงก็ระลึกได้วา่ หลาย
วันก่อนเห็นคนบ้านหานเข้ามาอย่างอุกอาจไร้มารยาท
นายเหนือหัวผูร้ กั สันโดษคงรําคาญจึงเป็ นคนสร้างค่าย
กลขึนมาด้วยตนเอง
เมือความสงสัยประการแรกได้รบั คําตอบ สายตาพลัน

สังเกตเห็นความเปลียนแปลงของเจ้านาย อูเ๋ จียถามอีก
“องค์ชาย เหตุใดแผ่นหลังของท่าน...”
15
จ้าวเหว่ยหรีตา “เรืองนันช่างมันเถิด”
“...!?”
ครานีองครักษ์คนสนิทยิงงงหนักเบิกตาโพลงอ้าปากจะ
ถามต่อ พลันได้ยินจ้าวเหว่ยถามกลับด้วยเสียงเยือกเย็น
“สตรีทีข้าแต่งงานด้วยไม่ธรรมดา นางใช่บตุ รสาวพ่อค้า

ในหมูบ่ า้ นอันห่างไกลความเจริญแห่งนีจริงหรือ?”
อูเ๋ จียได้ยินดังนันยิงฉงนขันสุด เขารีบตอบกลับอย่างมัน

ใจว่า “ชิงหลินนางนีคือธิดาของหานอีซวนไม่ผิดแน่พะ่
ย่ะค่ะ ตังแต่เล็กจนโต นางไม่เป็ นทีรัก ถูกคูห่ มันหักหลัง
16
น้องสาวชิงชัง บิดามารดาละเลย แม้งดงามแต่นิสยั ใจ
คออ่อนแอโง่เขลา ทังยังหลอกง่าย นางถูกลวงให้แต่ง
งานกับกงหนิว”
“เหย่หนิว!”
จู่ๆ จ้าวเหว่ยพลันเอ่ยขัด ทําคนสนิทต้องกะพริบตา

มองอย่างไม่เข้าใจ
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ “นางเรียกข้าว่าเหย่หนิว”
ถึงแม้จะยังงุนงง แต่อเู๋ จียก็ตอบกลับไปอย่างเอาใจ
17
“วัวกระทิงเลยหรือ? …ฟั งดูรอ้ นแรงขึนนะพ่ะย่ะค่ะ”
จ้าวเหว่ยแค่นเสียงหยัน “ดีกว่ากงหนิวทีชาวบ้านเรียก”
อูเ๋ จียยิมแห้งๆ พลางพยักหน้าเห็นด้วย แล้วรายงานต่อ
“ชิงหลินนางนี น่าเห็นใจมากนัก ถูกใส่รา้ ยก็เอาแต่

ร้องไห้ ยามทีน้องสาวกลันแกล้งก็เพียงก้มหน้า ไม่เอ่ย
วาจา เถียงใครก็ไม่เป็ น ยามพูดคุยก็ปากคอสัน ไม่มนใจ
ั
ในตนเอง เสียงเบา พูดช้า เป็ นสตรีทียอมรับชะตากรรม
จนน่าเวทนา ท่าทางไม่ประสีประสาต่อโลกหล้า ไร้เสน่ห ์
เชือคนง่าย...”
18
อูเ๋ จียสาธยายสิงทีรูม้ าเกียวกับชิงหลินทังหมด ทุกคํา
ล้วนจริงใจต่อเจ้านาย ไม่มีความคิดทีจะโกหก เขากล่าว
เสียงแผ่วอย่างตรงไปตรงมาอีกว่า “อันทีจริง ชิงหลินผูน้ ี
ไม่มีคา่ คูค่ วรกับองค์ชายเลยแม้แต่นอ้ ย ไม่อาจเทียบ
สาวใช้อนุ่ เตียงได้เลยด้วยซํา นับจากคําคืนเข้าหอ นาง
ได้อยูร่ ว่ มกับพระองค์ นับว่าเกินฝันยิง”
องครักษ์หนุ่มเอ่ยอย่างดูแคลน โดยมิได้สงั เกตสายตา

ของเจ้านายเลยสักนิด ว่ากําลังทอประกายลึกลําปานใด
19
ทางด้านอีกฝังหนึงของริมลําธาร หญิงสาวทีกําลัง
ถูกกล่าวถึงกําลังนังนิงอยูภ่ ายในเรือนไม้ไผ่
20
ซานซานยามนีกําลังลอบฝึ กลมปราณอยูบ่ นเตียงตังแต่
ขันแรก นางในชาติก่อนมีวรยุทธ์ลาเลิ
ํ ศ ผงาดกล้า
สะเทือนฟ้าสะเทือนดิน ไม่กลัวนรกไม่เกรงสวรรค์
แต่นางในชาตินีทีถูกอาจารย์ลงทัณฑ์ ไม่มีดีอนั ใดเลย มี

แค่หน้าตาทีงดงามหมดจด และมีเพียงสิงนีสิงเดียวเท่า
นัน
มนุษย์ผหู้ นึงจะมีดีแค่หน้าตาได้อย่างไร ซานซานรูส้ กึ ไม่

พึงพอใจเอาเสียเลย นางโลภมากยากระงับ ทังยัง
ทะยานอยากในวิชามารเช่นกาลก่อน นิสยั โฉดชัวยังคง
ติดตัวฝังร่างหยังลึกในจิตวิญญาณ เมือร่างกายนีไม่
พร้อม นางย่อมทําให้พร้อมด้วยตนเอง
21
อาจารย์! ขอบคุณทีไม่ทาํ ลายเคล็ดวิชามารในสมองข้า
ต่อไปศิษย์ขอสัญญาว่าจะไม่แย่งชิงคนรักผูอ้ ืนให้เสือม
เกียรติอีก
นีคือปณิธานของซานซานในชาตินี
ระหว่างทีกําลังเริมต้นฝึ กทุกสิงใหม่ตงแต่
ั ตน้ อย่างขยัน
ขันแข็ง ในใจพลันคิดไปถึงสามี
นางและเขาคล้ายแตกต่างแต่กลับเหมือนกันอย่างไม่น่า
จะเป็ นไปได้
22
ตัวนางต้องการฝึ กยุทธ์แต่รา่ งกายนีกลับไม่มีกระทังลม
ปราณ
ส่วนสามีสดั ส่วนพืนฐานดียงิ แต่ถกู ทําลายวรยุทธ์ไปสิน
เช่นนันเราสองสามีภรรยาควรฝึ กฝนไปพร้อมกันถึงจะ
ถูก ภายภาคหน้าอาจจะกลายเป็ นคูร่ กั ผูส้ นสะเทื
ั อนน่าน
ฟ้าก็เป็ นได้
ซานซานลุกขึนพรวดพราดออกจากเรือนทันที มองหา
สามีทนั ใด เห็นเขากําลังว่ายนํากลับมาทางฝังนี ก็คิดว่า
คงกําลังหาปลา จึงตะโกนว่า
23
“เหย่หนิว ไม่ตอ้ งหาแล้ว เข้าเรือนเถิด ข้ามีแผนใหม่!”
ยามทีได้ยิน จ้าวเหว่ยก็ขนนํ
ึ ามาแล้ว
ใบหน้าไร้อารมณ์ของเขามีเรียวคิวขมวดวูบ
นางช่างวุน่ วาย...
ซานซานยามนีเป็ นสตรีทีวุน่ วายจริงๆ
24
เพราะถ้าหากนางไม่ทาํ ตัววุน่ วาย นางต้องกลายเป็ นคน
ฟุง้ ซ่านแน่ๆ เนืองจากวิญญาณของร่างคือซานซาน ทว่า
ร่างกายสามสิบสองประการยังเป็ นชิงหลินผูอ้ อ่ นแอ
ถึงแม้จะมิได้โง่เขลาเหมือนเก่า แต่ความรูส้ กึ เศร้าสลด

ยังคงกัดกินจิตใจ นับว่ารบกวนซานซานอย่างยิง
หญิงสาวจึงอยูน่ ิงมิได้จริงๆ ต้องหาอะไรทําตลอดมา

ตังแต่สร้างค่ายกลขจัดมารเพือมิให้ครอบครัวหานมา
รุกราน ต่อมาฟื นฟูความรูใ้ นสมองตนแล้วรักษากระดูก
สามี กระทังออกหาสมุนไพรให้เขาได้ดืมกินติดต่อกันจน
สภาพของเขาเริมเข้าที และยามนียังคิดจะฝึ กวิชามาร
ทังหลายพร้อมกับเขา ทุกสิงล้วนส่งเสริมกันอย่างมี
เหตุผล
25
หากซานซานในชาตินีจักกลายเป็ นจอมยุทธ์หญิงอีกครัง
ในคราบชิงหลินก็นบั ว่าสมควรแล้ว
26
ยามถูกเรียกขาน จ้าวเหว่ยมิได้เข้าเรือนในทันที
เขาพาร่างเปี ยกชืนเดินไปเปลียนเสือผ้าทางฝังหนึงซึง
ห่างจากห้องนอนเล็กน้อย ท่าทางของเขาเฉยชา ไม่
สนใจภรรยาผูเ้ รียกหา ไม่นานก็พาร่างสูงใหญ่ในชุดที
แห้งสนิทแต่เก่าครําเช่นเดิมเข้ามาในห้อง เห็นอีกฝ่ ายมิ
ได้มองเขาเลยแม้แต่นอ้ ย
เรียวคิวบุรุษพลันขมวดวูบ ใบหน้าบึงตึงโดยไม่รูต้ วั
27
ทางด้านซานซาน นางมิได้สนใจจ้าวเหว่ย แต่กาํ ลังใช้
ถ่านไม้สีดาํ นังเขียนอะไรบางอย่างลงบนแผ่นไม้หน้า
กว้าง ขยุกขยิกไม่หยุด ท่าทางลําบากไม่เบา
ชายหนุ่มยิงขมวดคิวมุน่ หรีตาจ้องมอง
โดยทีไม่รูต้ วั จ้าวเหว่ยกําลังคิดว่า เขาควรหากระดาษ

กับพูก่ นั มาติดบ้านหลังนีสักหน่อย
หมูบ่ า้ นผิงเหยียนแห่งนีหากเป็ นชาวบ้านชันตํา ย่อมไม่รู ้

หนังสือ และเพือความแนบเนียน จ้าวเหว่ยจึงมิได้สรรหา
มาไว้ แม้แต่มว้ นไม้ไผ่ก็ยงั ไม่มี
28
จึงนับว่าไม่แปลกหากจะหากระดาษหมึกพูก่ นั ในบ้าน
หลังนีไม่ได้
แต่ถา้ จะมีก็ถือว่าไม่แปลกอยูด่ ี
เพราะยามนีกงหนิวผูท้ มทื
ึ อได้แต่งภรรยาทีรูห้ นังสือแล้ว
เพียงแต่ราคาของมันค่อนข้างแพงไปสักหน่อย สําหรับ
ชายพิการทีไม่มีงานทํา วันๆ เอาแต่หากินกับอาหารป่ า
เช่นนี จะเอาเงินทีใดไปซือหา
ร่างสูงยืนมุน่ คิว ครุน่ คิดเคร่งเครียด
29
สิงทีซานซานกําลังเขียน คือเคล็ดวิชาสยบมารขันพืน
ฐานทีคิดจะร่วมฝึ กฝนกับสามี เมือเขียนเสร็จก็เงยหน้า
ขึน กําลังจะเอ่ยคําแต่กลับไม่มีคนฟั งเสียแล้ว
เหย่หนิวของนางหายไปตังแต่เมือใดมิอาจทราบ ทังๆ ที
ก่อนหน้าเขายังยืนอยูต่ รงนี
หญิงสาวได้แต่มองกลางห้องอย่างงุนงง นังรอชายหนุ่ม
อยูเ่ ช่นนัน เนินนานผ่านพ้น ในทีสุดเขาก็กลับมา ได้ยิน
เสียงคล้ายสัตว์ป่ากําลังร้องระงมอยูไ่ ม่ไกล
ซานซานให้นกึ แปลกใจจึงรีบออกมาดู เห็นคนตัวใหญ่

กําลังจัดการมัดไก่ป่าและกระต่ายป่ าอย่างแน่นหนา
30
แล้วออกปากสังการมาทางนาง “เจ้านําไปขาย!”
“หา!”
ยังไม่ทนั ทีซานซานเอ่ยปากถามก็ได้ยินเขาสังอีกครัง
“ได้เงินแล้วก็ซือกระดาษพร้อมเครืองเขียนมา”
หญิงสาวกะพริบตางุนงง อึดใจก็หนั หน้าไปมองแผ่นไม้

ทีเขียนด้วยถ่านสีดาํ อย่างยากลําบาก “อ้อ...เข้าใจแล้ว”
ซานซานรีบวิงออกมารับสัตว์ป่าแบกขึนไหล่อย่างทุลกั
31
ทุเล ทว่าไม่บน่ สักครึงคํา จากนันก็รบี ร้อนเดินจากไป
ในใจคิดว่าแม้การใช้ชีวิตเป็ นหญิงชาวบ้านไม่ง่าย แต่ก็

ไม่ยากจนเกินกําลังทีจะเริมต้นใหม่ คิดแค่วา่ ท่าน
อาจารย์สอนสังศิษย์ผโู้ ง่เขลาได้ดียงิ
ไม่วา่ ซานซานจะชัวช้าเลวทรามเพียงใด ก็ยงั มีทา่ น

ปรมาจารย์เซียนหย่งสือทีเอาอยู่
หญิงสาวเมือชาติทีแล้วเป็ นเด็กกําพร้าทีถูกทิงไม่ตา่ ง
จากเดรัจฉาน เกือบตายไปแล้วด้วยเขียวหมาป่ า ได้รบั
การช่วยเหลือจากเซียนหย่งสือในเสียวเวลา ยือชีวิตนาง
เอาไว้จนรอดตายอยูห่ ลายครา ท่านเลียงดูซานซานจน
32
เติบใหญ่ สอนสังทุกสิงไม่มีหวงแหน
เป็ นทังบิดาเป็ นทังอาจารย์และเจ้าชีวิต เมือศิษย์ทาํ ผิด

การลงโทษย่อมสมควรแล้ว
คล้อยหลังซานซาน
จ้าวเหว่ยทีเช็ดเนือตัวทําความสะอาดอีกรอบเสร็จสินก็
เดินเข้าเรือน เห็นแผ่นไม้ทีถูกเขียนด้วยถ่านวางอยู่
เขายืนมองอย่างสงบเยือกเย็น ทว่าชัวครูต่ อ่ มาพลันใจ

33
เต้นรัว
บนแผ่นไม้นีมีตวั อักษรเล็กน้อยอธิบายเพียงสองประโยค
ซึงเป็ นอักษรโบราณอ่านยาก ทว่ามีภาพวาดชัดเจน
กระบวนท่าทีหนึงยืดหดเส้นเอ็นและกระบวนท่าทีสอง
ล้างพิษเพิมไขกระดูก
ชายหนุ่มถึงกับเบิกตากว้าง
นีมิใช่ตาํ รายืดหดเส้นเอ็น[1] ในตํานานหรอกหรือไร?
34
******
[1] "ตํารายืดหดเส้นเอ็น" นี ท่านตักม้อโจวซือ (พระโพธิ

ธรรมมหาเถระ) เป็ นผูน้ าํ มาจากชมพูทวีป
35
25 อดีตคูห่ มัน 1
36
ภายในตลาดกลางหมูบ่ า้ นผิงเหยียน
ซานซานนําสัตว์ป่ามาขายกับเถ้าแก่ขายเนือรายหนึง ได้
เงินมาเล็กน้อยแค่พอซือกระดาษไม่กีแผ่น กับหมึกและ
พูก่ นั เท่านัน สร้างความไม่พอใจให้นางอย่างยิง
หญิงสาวจึงเดินกลับบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิดตลอด
ทาง ในใจยังคิดว่าควรหาวิธีชวๆ
ั ทําเงินดีกว่า น่าจะได้
มากกว่านี
ระหว่างทางกลับบ้านไม้ไผ่รมิ ธารซึงอยูห่ า่ งไกลจากบ้าน

เรือนอืนๆ สองข้างถนนยามนีคือชายป่ า มีดอกไม้
ประดับประดากับต้นไม้ตน้ หญ้าทังสองฝัง เบืองหลังของ
37
ซานซานพลันมีเสียงเรียกขาน
“พีใหญ่”
เสียงนันฟั งดูสดใสร่าเริง นางคือชิงลี
ซานซานในร่างชิงหลินเพียงหันมองอย่างเฉยชา
นางเห็นน้องสาวผูน้ ่ารักของชิงหลินกําลังเดินเคียงข้าง
มากับบุรุษหนุ่มผูห้ นึง เขาเป็ นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา
โดดเด่น ผิวพรรณดังหยก สวมชุดสีขาวสะอาดราวกับ
บัณฑิตผูท้ รงภูมิ องคาพยพทังห้ารวมกันอย่างลงตัว
ดวงตาดอกท้อสะกดใจสตรี
38
เขาคืออดีตคูห่ มันของชิงหลิน และปั จจุบนั ก็คือคูห่ มัน
ของน้องสาว
จางฉวน...
ทังสองแสดงออกชัดเจนเปิ ดเผยโดยไม่ปิดบังอีกต่อไป
แล้วว่าสถานะของทังคูค่ ืออะไร
ในเมือพีสาวเป็ นฝ่ ายออกเรือนไปก่อนกับชายอืนเช่นนัน

อดีตคูห่ มันกับน้องสาวจะเกียวดองกันย่อมไม่ผิดอยูแ่ ล้ว
ซานซานมองคูย่ วนยางตรงหน้านิงๆ แววตาไร้อารมณ์

39
หากคิดไม่ผิด น้องสาวแพศยาผูน้ ี ไม่จาํ เป็ นต้องทักทาย
นางทีเดินหันหลังให้ก็ยอ่ มได้ แต่กลับเรียกเพือรังเอาไว้ก็
เพราะต้องการตอกยําถึงความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา
คงอยากเห็นชิงหลินเจ็บปวด...
ซานซานยิงหรีตามอง สีหน้าเย็นเยียบ สายตาเยือกเย็น

กิรยิ าสงบนิง รอบกายยังเผยความเย่อหยิงจองหองออก
มาด้วย
ชิงลีสังเกตเห็นท่าทางของพีสาวทีมองดูแล้วให้รูส้ กึ ถึง
ความยโสโอหังผิดไปจากเดิม มุมปากบางพลันกระตุก
40
รอยยิมแข็งค้างทันควัน ทว่าชัววูบเดียวเท่านัน นางก็
กลับมายิมได้น่ารักไร้เดียงสาเช่นเดิม กิรยิ ายังคงน่า
เอ็นดู เพราะข้างกายมีจางฉวนมาด้วยหนึงคน จึงมิอาจ
หลุดจริตได้
“พีหลินไปตลาดซือกระดาษมาหรือ?”
ชิงลีเอ่ยถามพีสาวด้วยนําเสียงแว่วหวานเปี ยมมิตรไมตรี
ฉันพีน้องทีรักใคร่กลมเกลียว นางยกมือขึนปิ ดปาก
หัวเราะเล็กน้อยเอ่ยอีกว่า “ไม่น่าเชือ ปกติพีหลินมิใคร่
ชอบคัดอักษรนี”
นางมองกระดาษในอ้อมแขนของชิงหลินด้วยสายตา
41
เหยียดหยาม สือความนัยว่าชิงหลินโง่เง่าจะเอา
กระดาษไปทําไม เพราะทีผ่านมาพีสาวของนางรําเรียน
เขียนอ่านไม่ได้เรืองสักอย่าง ประโยคทักทายนีจึงเป็ น
การตอกยําอีกฝ่ ายว่าไร้ฝีมือในการเขียนแต่กลับซือ
กระดาษมากมาย ช่างน่าขัน...
แต่แล้วชิงลีถึงกับชะงักงันเมือได้ยินพีสาวตอบกลับว่า
“ในเมือใจคนยังเปลียนได้ เหตุใดข้าทีไม่ชอบเรียนจะ
เปลียนมาชอบเขียนหนังสือมิได้เล่า?”
ความหมายชัดเจนว่าชายหญิงตรงหน้าเองก็เปลียนไป
42
จบคําก็ปรายตามองชิงลีแล้วตวัดสายตามองจางฉวน
ความหมายล้วนชัดเจนถึงแววเดียดฉันท์ ถามอีกว่า
“ข้าแค่เปลียนมาชอบเขียนแล้วพวกเจ้าเล่าเปลียนอัน
ใด”
หนังหน้าชิงลีพลันกระตุก
ส่วนจางฉวนกําลังมองประเมินชิงหลินอย่างเงียบเชียบ
ท่ามกลางทางเดินทีเป็ นชายป่ า รอบด้านเป็ นธรรมชาติ

อันร่มรืน จวงฉวนมองใบหน้าและท่าทางของชิงหลิน
อย่างพินิจพิจารณา หลายวันทีมิได้เจอหน้า ชายหนุ่ม
43
พบว่าอดีตคูห่ มันคล้ายเปลียนไป
มิรูไ้ ด้วา่ เขาคิดไปเองหรือไม่? ว่านางในวันนีดูไม่เหมือน

เช่นวันวาน เหตุใดจึงดูสวยสง่ายิงกว่าเดิม
สายลมเย็นพัดมาวูบหนึง พาอาภรณ์สีฟา้ สะบัดพลิว

แนบกายระหงทีเคยอ่อนแอแม้แต่ทา่ ยืนยังไม่มนใจ
ั ทว่า
ชิงหลินในวันนีกลับยืนอย่างมันคง ลําตัวทีตังตรงแลดู
สง่างาม ท่าทางยังสุขมุ นุ่มลึกสงบนิงเยือกเย็น แตกต่าง
จากวันวานอย่างสินเชิง สายตาทีมองมาทังเฉยชาและ
ห่างเหิน ไม่หลบหลีกไม่วอกแวก ไม่แม้แต่จะก้มหน้า
อย่างเอียงอายหรือขลาดเขลาอย่างทีเคย
44
และทีสําคัญในแววตานางไม่มีเยือใยใดๆ ต่อเขาเลย
ความหลงใหลอย่างโง่งมยิงไม่มีให้เห็นแม้แต่นอ้ ย
จางฉวนพบว่า หัวใจของเขาคล้ายกับเต้นผิดจังหวะ
เมืออดีตคูห่ มันไม่เหมือนเดิมอย่างทีควรเป็ น
นางเปลียนไป...
แววตาลึกลํา สีหน้าเย่อหยิง ท่วงท่างดงามผ่าเผยเช่นนัน

ไม่เคยปรากฏมาก่อนเช่นนี
เดิมทีจะต้องมีอาการตกประหม่า เผยสีหน้าหวาดกลัว
45
ไม่มนใจในตนเองตลอดเวลา
ั ทว่ายามนี กิรยิ าล้วนเด็ด
เดียว มีทา่ ทีมงุ่ มัน เข้มแข็งทรงพลัง มันคงเฉียบขาด
เรียวตาคมวูบไหว บุรุษหนุ่มรูส้ กึ เสมือนได้เจอรักแรกพบ

กับอดีตคูห่ มันอย่างไรอย่างนัน
เขานึกแปลกใจไม่เบาทีเห็นชิงหลินแปลกตาไปจากเดิม
เส้นเสียงของนางยังคงอ่อนหวานเช่นเดิม ทว่ากลับ
กังวานใสอย่างประหลาด แววตาของนางทีเคยมองเขา
อย่างหยาดเยิมหลงใหลล้วนเปลียนไป ไม่มีแม้รวรอย
ิ
แห่งความรักใคร่อยูใ่ นนันเลยแม้แต่นอ้ ย มีแต่ความ
เฉลียวฉลาดอันน่าประทับใจ นางคล้ายมีเสน่หด์ งึ ดูดผิด
46
ไปจากเดิมมากโข
ชายหนุ่มให้รูส้ กึ ว่าสิงของจืดชืดไร้ราคาทีเคยเป็ นของตน

เองกําลังมีสีสนั จนแสบตาและหลุดมือเขาไปอย่างน่า
เสียดาย
47
26 อดีตคูห่ มัน 2
ชัวจังหวะทีจางฉวนกําลังตกอยูใ่ นภวังค์อนั เนินนาน

เสียงของชิงลีก็ดงั แทรก
“ข้าเข้าใจแล้ว พีหลินกําลังปรับปรุงตัวเองอยูใ่ ช่หรือไม่

เพราะได้แต่งงานกับสามียาจกอัปลักษณ์ พีจึงต้อง
พัฒนาตนเองเพือสามี ผูอ้ ืนจะได้ไม่ดถู กู ไปมากกว่านี
ช่างดียงิ พีหลิน ข้ารูส้ กึ ภูมิใจในตัวพีมากเลย พีคงรักกง
หนิวมากสินะ”
48
กล่าวจบยังยกยิมน่ารัก ตอกยําเด่นชัดว่าชิงหลินตกตํา
มีสามีตาตม
ํ ต้องเร่งพัฒนาตนเองให้ผดุ ขึนจากดินโคลน
ซานซานตอบรับเสียงเย็น “เรืองของข้ากับสามีไม่ตอ้ งให้

ใครมาบอก ข้าย่อมรักและถนอมเขายิงกว่าผูใ้ ดอยูแ่ ล้ว”
เรียวคิวคมจึงขมวดวูบ จางฉวนพลันรูส้ กึ ไม่ชอบใจ
แต่ชิงลีได้ฟังยิงแช่มชืน นางหันไปส่งยิมให้จางฉวนอย่าง
ไร้เดียงสา เพือเป็ นการดึงสติชายข้างกายกลับมา ก่อน
หันไปมองชิงหลินอีกครัง ส่งเสียงสดใสอย่างต่อเนือง
อีกว่า
49
“พีหลินทําเช่นนีนับว่าดีแล้วเจ้าค่ะ เดิมทีขา้ เองก็เป็ น
ห่วงพีอยูม่ าก ก่อนหน้านีพีทําผิดกับพีฉวนเอาไว้ ต่อไปพี
ต้องทําดีกบั กงหนิวให้มาก จะได้เป็ นการชดเชย”
กล่าวจบก็สง่ ยิมสว่างไสว ดวงหน้าเรียวเล็กมีแต่ความ

จริงใจ เต็มเปี ยมไปด้วยความห่วงใย แต่ความหมาย
ล้วนชัดเจน ว่าชิงหลินทําผิดกับจางฉวนแต่กลับทําเพือ
กงหนิว ช่างไร้ยางอาย
เป้าหมายของชิงลีคือให้จางฉวนตระหนักในข้อนี
สตรีตรงหน้ามีสามีแล้ว ชิงหลินถูกกงหนิวกลืนกินไป
แล้ว
50
ยามนีจางฉวนพลันมีแววตาดําคลํา สีหน้าบึงตึงทันใด
นึกเสียดายอดีตคูห่ มันขึนมาทันที
ชิงลีหาได้ลว่ งรูห้ วั ใจบุรุษไม่ ยังเอ่ยต่ออย่างย่ามใจว่า
“พีหลินต้องรักกงหนิวให้มากๆ นะเจ้าคะ อย่าได้ทาํ ผิด

ต่อสามีเชียว”
ประโยคนียิงทําให้หางคิวของจางฉวนกระตุกไม่หยุด
ซานซานหาใช่สตรีผชู้ มชอบภาษาดอกไม้ นางคร้านจะ

ฟั งคําไร้สาระตรงหน้าจึงตอกกลับตรงๆ ว่า “เจ้าจะยุง่
51
กับข้าไปไย ในเมือข้าก็แต่งกับกงหนิวตามแผนการของ
พวกเจ้าแล้ว”
สินประโยคนัน ทุกสิงคล้ายหยุดชะงักไร้สรรพสําเนียง
ชิงลีกับจางฉวนพลันนิงเงียบไป
ชิงลีเป็ นฝ่ ายดึงสติกลับมาได้ก่อน จึงไม่คิดเชือหูตวั เอง

นางไม่เชือหรอกว่าพีสาวผูโ้ ง่เขลาจะรูอ้ นั ใดมากไปกว่าที
ตนหลอกลวงเอาไว้ ท่าทางทีเปลียนไปเช่นนีคงถูกสามี
อัปลักษณ์ทรมานจนสติหลุดกระมัง นางจึงยิมหยอกเย้า
ซ่อนนัยเยาะเย้ยว่า
52
“พีสาวคงล้อเล่นแล้ว พีอย่าได้พดู จาโป้ปดโทษฟ้าดิน
สร้างเรืองให้นอ้ งเสียหายเช่นนีเลย ชีวิตทีลําบากยาก
เข็ญเป็ นพีสาวทีเลือกเอง จักโทษใครไม่ได้ ขอเพียงทํา
ตัวให้ดี บางทีมลทินทีมีอาจลบล้างได้ ข้าย่อมช่วยลบคํา
สบประมาทนัน ขอแค่พีอย่าพูดจาเลอะเทอะเชียว”
นับได้วา่ เป็ นการกําราบพีสาวได้อย่างเหลือร้ายอยูห่ มัด

ชิงลีบอกว่าสิงทีชิงหลินพูดก่อนหน้าไม่มีทงพยานและ
ั
หลักฐาน
ซานซานหรีตามองหน้าชิงลีนิงๆ ก่อนเลือนสายตาลงตํา
มองตรงลําคอทีพ้นสาบเสือของอีกฝ่ าย ซึงมีรอยแดง
รําไร
53
เห็นได้ชดั ว่าชายหญิงตรงหน้าคงเพิงเสร็จกิจมา
หลักฐานเต็มสองตายังกล้าตลบตะแลงสะบัดลินไปเรือย
หญิงสาวนึกรําคาญการต่อคําอันไร้สาระกับสตรี เห็นที
คุยกับบุรุษน่าจะดีกว่า จึงเบนสายตาไปสนใจอดีตคู่
หมันแทน
“พีฉวนไยไม่รบี แต่งงานกับน้องสาวข้าเสีย ท่านเพียร

อุตส่าห์ลอบคบหากันเนินนาน บัดนีมิใช่สมควรพลอดรัก
ได้เปิ ดเผยหรอกหรือ” นางเว้นจังหวะเล็กน้อยแล้วเอ่ย
ต่อทีละคําอย่างไม่ไว้หน้า
54
“อ้อ...ข้าต้องขออภัยทีกล่าวผิดไป เห็นอยูเ่ ต็มสองตาว่า
พวกท่านกําลังเดินพลอดรักกันไปทัวหมูบ่ า้ น ทังยังสง่า
ผ่าเผยยิง อา...แล้วเหตุใดไม่แต่งน้องสาวข้าเสียทีเล่า
แล้วเยียงนีคําครหาทังหลาย จักลบล้างได้เยียงไร ในเมือ
พีสาวก็ทาํ ชือเสียงของสกุลด่างพร้อยไปแล้วคนหนึง
น้องสาวข้าไฉนยังปล่อยเนือปล่อยตัวให้บรุ ุษเชยชมผิด
ประเพณี”
ซานซานกล่าวยาวเหยียดทําเอาจางฉวนได้ฟังพลัน
ชะงัก ส่วนชิงลีเบิกตาโพลง
เดิมทีซานซานก็มิได้คิดจะเสวนากับอสรพิษทังสองนาน
55
เยียงนี แต่นอ้ งสาวแสนดีเริมก่อนจึงช่วยไม่ได้
แม้วา่ ใบหน้ายังคงราบเรียบไร้คลืนอารมณ์ แต่ซาน

ซานกลับเอ่ยด้วยนําเสียงเนิบช้าอย่างกดดันต่อเนืองว่า
“อันทีจริง ตัวข้าเองก็รูถ้ งึ ความจําเป็ นของพวกเจ้าดี

เพราะหมูบ่ า้ นของเรา น้องสาวไม่อาจแต่งก่อนพีสาวได้
ถึงแม้พวกเจ้าจักรักกันลึกซึงถึงขันได้เสียแต่ยงั ต้องรอพี
คนนีแต่งก่อน ทว่าท้ายทีสุดเมือแผนการผลักไสข้าได้
เสร็จสินอย่างสวยงามเช่นนีแล้ว เหตุใดพวกเจ้ายังไม่รบี
ตบแต่งเสียเล่า”
นางหรีตาส่งเสียงเหยียด “หรือบุรุษชอบกินเล่นไปเรือยๆ
56
ส่วนสตรียงชอบเผื
ิ อแผ่ไปอย่างนี อืม...เน่าเมือใดค่อยว่า
กัน”
ชายหญิงตรงหน้ายิงอึงตะลึงค้าง
ซานซานยังไม่หยุด นางว่าต่อ “ในเมือข้าเปิ ดทางให้แล้ว

พวกเจ้าย่อมพร้อมแต่งได้ทกุ เมืออย่างไม่ตอ้ งรูส้ กึ ผิดอัน
ใด แต่อย่าลืมเสียเล่า ต่อให้ผคู้ นทังหลายมีดวงตามืด
บอด ทว่าฟ้ารูด้ ินรู ้ ว่าเรืองราวทังหมดเป็ นเช่นไร พวก
เจ้าย่อมรูด้ ีกว่าใคร ละอายใจบ้างก็ดี ยามตายเป็ นผีจะ
ได้ไม่ถกู นรกสูบ”
จบคําก็แสยะยิมมุมปาก แววตาคมกริบ
57
ได้เป็ นสตรีบา้ นป่ าเมืองเถือนช่างดีกว่าสตรีชนสู
ั งจริงๆ
ไม่ตอ้ งรักษาจริต ระวังวาจา สะใจยิง!
ชิงลีได้ฟังยิงหน้าเขียวคลํา โทสะลุกโชนในแววตา ไม่คิด

ว่าพีสาวผูข้ ลาดเขลาไร้ปากเสียงมาตลอด กลับมีวาจา
ร้ายกาจเยียงนี นางจึงหันไปทางจางฉวน เห็นเขาเพียง
ยืนเงียบงัน ไม่เอ่ยวาจาสักคํา สองตายังมองชิงหลิน
อย่างตืนตะลึง คล้ายกับได้เจอสิงอันน่าประทับใจ
แววตาของชิงลียิงฉายแววชิงชังต่อชิงหลิน
58
ส่วนจางฉวนนัน ยามนีกําลังอึงงัน เขาคาดไม่ถงึ จริงๆ
ว่าถ้อยคําทีได้ฟัง จักเกิดจากสตรีตรงหน้า ซึงเป็ นอดีตคู่
หมันผูโ้ ง่งมของเขา นางเผ็ดร้อนเยียงนีตังแต่เมือใด
อา...ช่างถูกใจ
คนเราเมืออ่อนแอจนถึงระดับหนึง พอเจอกับเรืองที
กระทบกระเทือนจิตใจอย่างทีสุด ก็สามารถเติบโตเป็ น
ผูใ้ หญ่ และหลุดพ้นจากความขลาดเขลาได้ภายในคืน
เดียว
เมือทําความเข้าใจได้ จางฉวนจึงผ่านพ้นภาวะตกตะลึง
มุมปากผุดรอยยิมบางเบา นําพาความหล่อเหลาเพิม
59
หลายส่วน เขาคลียิมอบอุน่ ส่งให้สตรีตรงหน้าอย่างจงใจ
ด้วยรูด้ ีกว่าใคร ว่ามันได้ผลเสมอ
ชิงหลินมักมองเหม่อเขาไม่วางตา…
ทว่าทุกสิงพลันเปลียนไป เมือสตรีตรงหน้าแค่นเสียงออก
มาคําหนึง ก่อนยกยิมเยียบเย็น แล้วเอ่ยเนิบช้าอย่างเย็น
ชา “เก็บรอยยิมหลอกลวงของท่านเอาไว้ใช้กบั สตรีโง่งม
คนอืนเถิด ข้าเห็นแล้วอยากอาเจียนยิง”
จบคําก็จากไป ปล่อยให้คชู่ ายหญิงทําหน้าราวกับเห็นผี
60
27 สตรีตรงหน้ากับทีเขารําลือ 1
61
ซานซานกลับเข้าบ้านมาพร้อมม้วนกระดาษหมึกพูก่ นั
ครบครันก็ลงมือวาดภาพร่ายอักษรทันที
ภายในห้องหับอันคับแคบของเรือนไม้ไผ่ทีทรุดโทรม มี
สตรีรา่ งอรชรอ้อนแอ้นปล่อยผมดําขลับแผ่สยายเคลีย
ไหล่ กําลังนังเขียนอักษรด้วยท่าทางขึงขัง เรียวนิวจับ
พูก่ นั อย่างมันคง ท่วงท่าทรงพลัง ทว่ายามสะบัดพูก่ นั
กลับพลิวสบายคล้ายริวคลืนของสายนําทีรินไหล ดวงตา
ทีหลุบลงเห็นเพียงแพขนตางามงอนบนดวงหน้าอ่อน
หวาน แต่กระนันกลับเผยให้เห็นถึงความเด็ดเดียวเฉียบ
คมเด่นชัด กลีบปากสีแดงเรือทีเม้มแน่นบ่งบอกได้วา่
นางจริงจังปานใด
มุมห้องห่างออกมาเล็กน้อยมีบรุ ุษร่างใหญ่ยืนมอง
62
นางอย่างเย็นชา สายตาคล้ายจับผิดตลอดเวลา ใบหน้า
ไร้อารมณ์
จ้าวเหว่ยกอดอกมองซานซานอย่างเยือกเย็น สังเกตเห็น
อีกฝ่ ายตังใจเขียนอักษรประหนึงจะไปสอบจอหงวน จึง
อดใจมิได้ สุดท้ายก็ถามเสียงตํา
“เจ้าเป็ นใครกันแน่?”
“หืม...”
ชายหนุ่มแผ่กลินอายกดดัน แววตาทอประกายคมกริบ
เอ่ยถามอีกครา
63
“เห็นได้ชดั ว่าเจ้ามิใช่ชิงหลิน” เขาหรีตา “ใครส่งเจ้ามา?”
“หา”
“ทีแท้มีเจตนาอะไร?”
“...”
ซานซานได้ยินก็ชะงักนิง กะพริบตาปริบๆ อึงงันครูใ่ หญ่
จ้าวเหว่ยจับสังเกตนางทุกกิรยิ า
64
เนินนานทีเดียวกว่าซานซานจะได้สติ แต่แทนทีจะ
ตระหนก นางกลับมีสีหน้าสงบ เอ่ยปากเนิบช้าว่า
“ฟ้าดินกว้างใหญ่ มีเรืองราวเหลือเชือนับหมืนนับพัน
หนึงในเรืองเหล่านันก็คือเรืองของข้า”
ยามเอ่ยยังจรดพูก่ นั เขียนอักษรไปด้วยท่วงท่าเบาสบาย
ไม่มีวีแววตืนลนหรือกระวนกระวายแม้แต่นอ้ ย ความ
สุขมุ นุ่มลึกนี คือนิสยั ของซานซาน
จ้าวเหว่ยยิงเพ่งพินิจแน่วนิง แววตาลึกลําขึนเรือยๆ
65
เดิมทีเขามิใช่คนทีนิยมพูดจามากมายกับใครง่ายๆ ยิงมี
เส้นเสียงแหบพร่าเพราะลําคอถูกทําลายก็ยิงทําตัว
คล้ายกับเป็ นใบ้ไปเช่นนี แต่กบั ซานซาน เขากําลังรูส้ กึ
แตกต่าง จึงเอ่ยอีกว่า
“เจ้าเป็ นแค่หญิงชาวบ้านธรรมดา ทังยังไม่ประสีประสา

ใครๆ ต่างก็มองว่าเจ้าเป็ นตัวโง่งมประจําหมูบ่ า้ น หรือที
ผ่านมา เจ้าแค่เสแสร้งแกล้งทํา ให้ผคู้ นดูแคลน เพือเอา
ตัวรอดไปวันๆ”
ซานซานได้ฟังถึงกับหลุดยิม แต่มือยังเขียนอักษร พลาง

เอ่ยคําเรียบเรือย “เหย่หนิวของข้ารูปร่างสูงใหญ่สง่างาม
เป็ นเอก เคยมีฝีมือเชิงยุทธ์สงู ส่งแต่กลับถูกทําลาย
วรยุทธ์ไปสิน จนต้องมาหลบเร้นซ่อนกายทีนี”
66
ประโยคนีทําเอาจ้าวเหว่ยขมวดคิววูบ
หญิงสาววางพูก่ นั ยกกระดาษขึนเป่ าเพือให้นาหมึ

ํ กแห้ง
แล้ววางเอาไว้เบืองหน้าแผ่วเบา หยิบกระดาษแผ่นใหม่
ขึนมาจรดพูก่ นั เขียนต่อ ยังไม่ลืมช้อนสายตามองสามี
แวบหนึง ก่อนส่งเสียงออดอ้อนว่า
“ตัวข้าไม่มีสงใดปกปิ
ิ ดและก็ไม่มีสงใดจะบอกกล่
ิ าว ใน
เมือท่านเองยังมีเรืองราวมิอาจเผย และข้าก็ไม่คิดถาม
เหตุใดเราสองไม่ลืมทุกอย่างในอดีตไปเสีย แล้วอยูร่ ว่ ม
กันด้วยดีเล่า”
67
ถ้อยวาจาของซานซานแทนทีจะทําให้จา้ วเหว่ยโกรธกรุน่
แต่เขากลับนึกขัน ถึงแม้ใบหน้าทีเต็มไปด้วยรอยแผล
เป็ นยังคงราบเรียบไร้คลืนอารมณ์ หากแต่ในอกกลับ
รูส้ กึ พึงพอใจไม่เบา
เขาจึงไม่คิดถามอีก เพียงขยับกายเตรียมเดินจากไปด้วย
ท่าทางเรียบนิง พลางเอ่ย “เจ้าคงหิวแล้วกระมัง”
หญิงสาวได้ยินพลันชะงักเล็กน้อย นางกําลังสัมผัสได้วา่
สามีทีแสนจะเย็นชา เริมเปลียนไปแล้ว
“อืม...ข้าอยากกินโจ๊กปลา”
68
“วันนีไม่มีปลา มีแต่เนือกวาง”
“หือ...เนือกวางเชียวรึ?” ซานซานตาโต “ยามบ่ายท่านพี

ให้ขา้ ไปขายไก่กบั กระต่าย ทีแท้ก็เหลือเนือกวางไว้ร?ึ ”
จ้าวเหว่ยไม่ตอบแต่สงเสี
ั ยงเย็น “เจ้าไปก่อไฟ”
“อา...ได้เลยๆ”
หญิงสาววางพูก่ นั แล้วลุกขึน เดินตามแผ่นหลังสามีทนั ที
“เหย่หนิวของข้าช่างรูใ้ จเหลือเกิน ข้าเบือปลาจะแย่ ได้

กินเนือเสียบ้างจะได้เพิมกําลังวังชา” กล่าวจบก็หวั เราะ
69
เสียงใส เบิกบานใจยิง
ชายหนุ่มมิได้ตอ่ คํา เพียงเดินออกมายังลานหน้าบ้าน

แล้วจัดการกับเนือกวางด้วยท่าทางเรียบเฉย คล้ายไม่ใส่
ใจกับใครอีกเลย มีเพียงอีกฝ่ ายทีเจือยแจ้วไม่หยุด
“เหย่หนิว ท่านก็ควรกินให้มาก”
“เจ้าคงไม่คิดวางยาพิษข้ากระมัง”
“โอว...ทุกเจตนาของข้า ล้วนดีแน่นอน”
โดยทีไม่มีใครรูต้ วั ว่าบัดนีเรือนไม้ไผ่เก่าครํา คล้ายกับมี

70
เส้นสายสีรุง้ แสนหวานกําลังถักทออยูเ่ ต็มพืนที
นัยน์ตาคมดําทีเคยเฉยชาไร้เงาร่างสตรีใดของบุรุษหนุ่ม
ค่อยๆ มีเงาร่างของสตรีนางหนึงซึมลึกอยูด่ า้ นใน ไม่รู ้
ตังแต่เมือใด ทีเขามองนางด้วยสายตาเฉกเช่นสามีมอง
ภรรยา...
ยิงดึกลมราตรียงพั
ิ ดพลิว ให้รูส้ กึ ถึงความเย็นฉํา
เนืองจากวุน่ วายทังวัน ตกเย็นยังกินเนือเสียจนแน่นท้อง

พอพลบคํามาหนังตาจึงหนักอึง ซานซานยามนีจึงหลับ
71
ใหลประดุจตายไปแล้ว
บนเตียงเย็นเยียบทีมีผา้ ห่มเพียงหนึงผืน กําลังมีสตรี

นอนพริมตาคล้ายสินสติ โดยมีบรุ ุษนอนขมวดคิวจ้อง
มอง
“เจ้าตัวยุง่ !”
จ้าวเหว่ยบ่นออกมาคําหนึง ก่อนเอือมมือดึงผ้าห่มขึนมา
ปรกเนินอกของซานซาน ปล่อยนางได้หนุนท่อนแขน ซุก
ซบอกอุน่ ของเขาไปเช่นนัน
บนเตียงไม่เล็กไม่ใหญ่จงึ มีภรรยากําลังนอนกอดก่าย
72
สามีแล้วหลับฝันดีทีสุดในใต้หล้า หญิงสาวไม่รูห้ รอกว่า
แววตาทีมองนาง กําลังเต็มไปด้วยรอยยิม
ชายผูห้ นึงซึงสูงส่งตังแต่เกิด เป็ นโอรสแห่งองค์จกั รพรรดิ

ไม่เพียงมีทรัพย์สมบัติ แต่ยงั มีรูปโฉมทีลําเลิศงดงามเป็ น
เอก แต่ไหนแต่ไรมา มีสตรีนบั ไม่ถว้ นอยากชิดใกล้ อยาก
สนิทสนม อยากแม้กระทังถูกครอบครอง
ทว่าเมือต้องปลอมตัวซ่อนกาย แปลงโฉมเป็ นชาย

อัปลักษณ์ อย่าว่าแต่ตีสนิทเพือแนบชิดเลย แม้แต่หาง
ตาพวกนางยังไม่เหลียวมอง
สําหรับคูช่ ีวิตทีสามารถยืนหยัดประคับประคองกันไป
73
ตลอดรอดฝังกระทังแก่เฒ่า พวกเขาล้วนต้องยอมรับกัน
และกันได้หมดทุกสิง ไม่วา่ ด้านดีหรือเลว งดงามหรือน่า
เกลียด ตกตําหรือสูงศักดิ มากฝี มือหรือไร้ความสามารถ
ซึงไม่ง่ายเลยทีจักพบพาน ทว่ารัชทายาทหนุ่มรูปงาม
แห่งต้าถัง ทีจําต้องอําพรางตัวตนจนน่าเกลียด
ปราศจากเสน่หเ์ ลิศลําทีเคยมี กําลังพบเจอใครบางคนที
น่าสนใจ
ดวงตาเรียวคมของจ้าวเหว่ยพินิจแน่นิงทีสตรีตรงหน้า
พลางนึกถึงคํารายงานจากองครักษ์คนสนิท
ถ้อยวาจาของอูเ่ จียทีเอ่ยออกมามีแต่ความสัตย์ซือจริง
74
ใจ
ทังยังเน้นยําว่าชิงหลินเป็ นสตรีทีแย่ทีสุดบนแผ่นดิน ควร

หลีกห่างปานใด เป็ นหญิงทีไร้เสน่หแ์ ค่ไหน ทังยังไม่น่า
คบหาเลยแม้แต่นอ้ ย เมือคิดไปคิดมา มุมปากใต้หนวด
เคราเขียวครึมก็ยกยิมบางเบาอย่างนึกขัน ในใจใคร่
ครวญลึกซึง
ภรรยาของเขานางนี...ช่างสมคํารําลือ...
75
28 สตรีตรงหน้ากับทีเขารําลือ 2
76
ยามรุง่ สาง อากาศยังเย็นอยูม่ าก
ซานซานจึงคร้านจะลืมตา เพียงเอือมฝ่ ามือขึนควานหา

ไออุน่ ของสามี ทว่ากลับไม่พบผูใ้ ด
หญิงสาวสะลึมสะลือปรือตาขึนมองไปทัวเตียง ก่อนลุก
ขึนนัง จัดระเบียบเสือผ้าจนเรียบร้อย แล้วเดินไปทาง
โต๊ะมุมห้อง เห็นกระดาษทีเขียนค้างเอาไว้เมือวาน ก็คิด
ว่าควรเขียนทุกกระบวนท่าต่อให้เสร็จสิน จากนันก็
ฝึ กฝนวันละหกชัวยาม...
ระหว่างทีคิด ยังมองไปทางเตียงทีแสนจะเย็นเยียบ
กวาดสายตามองไปทัวห้องทีโล่งโปร่ง ซึงมีลมเย็นแทรก
77
ซึมไปทัว ในใจฉุกคิดได้อีกหนึงประการ
หากจะฝึ กวิชาให้สาํ เร็จเร็วๆ ลมปราณนับเป็ นสิงสําคัญ
นางอยากได้เตียงอรหันต์กบั แผ่นไม้กนลมมาช่
ั วยฝึ กฝน
เช่นนันควรหาเงินให้มากสักหน่อย อืม...หาจากไหนดี
ซานซานเดินไปคิดไป กระทังออกมานอกเรือน เจอถังไม้

ทีมีนาอยู
ํ เ่ ต็ม จึงใช้กระบวยตักนําขึนมา ใส่อา่ งเล็กด้าน
ข้าง ประคองไปอีกฝัง เจอผ้าผืนน้อยพับอยูบ่ นชันไม้
หญิงสาวใช้ผา้ ชุบนําแล้วบิดพอหมาด นํามาซับบนใบ

หน้า สายตาพลันเหลือบไปเห็นสามีกาํ ลังนํานําในถังไม้
78
เดียวกันไปต้มยังห้องครัวอีกด้าน
ซานซานกลอกตาตลบหนึง คิดวิธีหาเงินได้ทนั ที
หญิงสาวรีบกลับเรือนอย่างเร็ว แล้วเขียนกระบวนท่ายืด
หดเส้นเอ็นจนเสร็จ นําไปยืนให้ชายหนุ่มในครัวพลาง
เอ่ยว่า “เหย่หนิว ท่านฝึ กตามนีนะ รับรองว่าร่างกายจะ
กลับมาหายดี พละกําลังแข็งแกร่งดุจเดิม แล้วเราค่อย
มาเริมฝึ กวิชาอืนๆกัน”
ระหว่างทีพูดยังหมุนตัวหยิบตะกร้าไผ่สาน สังการเพิม
ว่า
79
“ท่านควรแบกนําตุนไว้ให้มากหน่อย หลายวันนีงดอาบ
นํา ใช้แค่กินกับล้างหน้าพอ”
จบคําก็เดินจากไป ไม่เหลียวหลังกลับมา
จ้าวเหว่ยเพียงมองตามนิงๆ ไม่คิดถามไถ่อนั ใดทังสิน

ในใจเพียงพรําบ่นอย่างเอือมระอาว่า
หากนางหยุดวุน่ วายในยามกลางวัน เลิกหลับเป็ นตาย

ในยามกลางคืน จักดีสกั เพียงใด?
80
ซานซานมีเคล็ดวิชาอยูเ่ ต็มสมอง ต้องลองเลือกสัก
อย่างออกมาฝึ กปรือเพือหาเงิน
ฝ่ ามือมรณะ ไอมารสะกดวิญญาณ ปราณเทพสังหาร

นารีพิฆาต ล้วนต้องใช้เวลาบ่มเพาะร่างกายให้แข็ง
แรงกว่านีก่อน ทังยังต้องฝึ กออกกระบวนท่า ฝึ กพลังลม
ปราณ ยาวนานมิใช่นอ้ ย
หญิงสาวจึงคิดถึงวิชาหมืนพิษก่อน ตัดสินใจเดินขึนเขา
เพือเฟ้นหาสมุนไพรมาทํายาพิษ
ทุกสิงในใต้หล้าล้วนแล้วแต่มีสองด้าน มีทงคุ
ั ณและโทษ
ทังประโยชน์และเภทภัย สมุนไพรแต่ละชนิดก็เช่นกัน
81
หากนํามาสกัดแล้วปรุงอย่างชัวช้า ย่อมให้ผลทีตําทราม
ไม่ยากเย็น
เมือซานซานได้สมุนไพรบางอย่างมาไว้ในกํามือจนพอ
ใจ ก็รบี ลงเขานํายามาเคียวจนข้น รอมันเย็นตัวแล้วผสม
แป้งลงไป ขึนรูปเป็ นเม็ดกลมเกลียงรอไว้
ยามรุง่ เช้าอีกวันก็นาํ ออกไปตากกลางแดดแรง เมือแห้ง

ได้ทีก็นาํ มาทุบจนแหลกเหลวกลายเป็ นผุยผง
จากนันก็นาํ ไปโรยลงต้นนําทีไหลสูท่ ีตําไปยังทิศทางของ

หมูบ่ า้ นผิงเหยียน
82
สายลมหอบหนึงพัดกิงไม้ไหว ดอกหญ้าทิงตัวโปรย
ปรายลงตํา ร่วงหล่นโรยราไปกับผิวนําทีรินไหล ริมตลิง
ต้นสายธารายามสายัณห์ พลันมีสตรีรา่ งระหงอ้อนแอ้น
ท่าทางไร้พิษสงผูห้ นึง กําลังยืนแสยะยิมเยือกเย็น...
ยามสายของวันต่อมา
เริมมีชาวบ้านเจ็บป่ วยเฉียบพลัน อีกหนึงวันต่อมาพบว่า

หลายคนเริมมีอาการเดียวกันจนน่าตกใจ
83
สามวันให้หลังชาวบ้านเหล่านันก็พากันไปหาหมอ
ประจําหมูบ่ า้ นอย่างคับคังหนาตา ท่านหมอสันนิษฐาน
ว่า น่าจะเกิดโรคระบาดชนิดเฉียบพลัน ทว่าไม่อาจระบุ
ได้วา่ เป็ นโรคใด เพราะไม่เคยพบเห็นมาก่อน
ล่วงเข้าวันทีสี ไม่วา่ ท่านหมอจะจัดยาเทียบใดให้คนป่ วย

ก็ลว้ นไร้ผล พวกเขาไม่ดีขนเลย
ึ
เป็ นเช่นนันกระทังล่วงเข้าวันทีเจ็ด พลันปรากฏว่ามีสตรี

ผูห้ นึงปรากฏกาย นางสวมชุดสีขาวราวเทพเซียน สวม
หมวกไผ่สานทีมีผา้ โปร่งคลุมทังศีรษะ ใบหน้าคาดผ้า
ขาวปกปิ ดเอาไว้มิดชิด เผยเพียงดวงตาดําสนิททีแสนจะ
เย็นชา มองไม่ออกว่างดงามปานใด ท่วงท่ายามก้าวเดิน
84
พลิวไหวราวกับเทพธิดาจําแลง
นางเดินทางมาจากทิศใดมิอาจทราบ ทว่ากลับเสนอตัว
ว่าสามารถรักษาโรคประหลาดนีได้
แรกเริมชาวบ้านผิงเหยียนไม่มีใครเชือ แต่ไม่ลองก็ไม่รู ้
จึงมีผหู้ นึงทนไม่ไหว เอ่ยปากว่าหากไม่หายก็ขอตายดี
กว่า ถ้ารักษาได้ เขาพร้อมมอบเงินให้อย่างงาม
คนผูน้ นเสนอตั
ั วออกมารับเม็ดยาจากสตรีปริศนา กลืน
กินเข้าไปเพียงเม็ดเดียว แค่ครึงก้านธูปก็หายดีเป็ นปลิด
ทิง ริวรอยผดผืนตามเนือหนังทีคันคะเยอถูกเกาจนเกือบ
เน่าก็หายดี
85
พริบตาเดียวพวกชาวบ้านพลันฮือฮา พากันมารวมตัวที
ลานกว้างกลางหมูบ่ า้ นผิงเหยียน เข้าแถวซือยาจากสตรี
ปริศนากันอย่างล้นหลาม
ภายใต้หมวกไผ่สานทีมีผา้ โปร่งชันหนึงครอบศีรษะและ
มีผา้ ขาวปิ ดกัน ใบหน้าในนันกําลังเผยรอยยิมเยียบเย็น
ผุดขึนตรงมุมปาก ดวงตาของนางดําขลับนิงสงบสุดจะ
หยัง นางคือเทพธิดาชุดขาวทีขายยาจากสวรรค์ ไม่ชา้
นางก็หอบเงินเป็ นกอบเป็ นกําเดินทางจากไปอย่างเงียบ
งัน
ตังแต่ตน้ จนจบไม่มีใครได้เห็นใบหน้าของหมอหญิง
เทวดาเลยสักคน ยามนางจากไปเบืองหลังยังมีบรรดา
86
ชาวบ้านทีหายป่ วยพากันส่งเสียงฮือฮาสรรเสริญอย่าง
ยินดี
ทีเป็ นเช่นนีทังหมดล้วนเป็ นแผนการของซานซาน
นางเลือกทําพิษชนิดอ่อนไปวางยาชาวบ้าน ด้วยวิธี
ปล่อยลงต้นสายของแม่นาที
ํ ทุกครัวเรือนผิงเหยียนใช้ดืม
กิน
จากนันก็ปรุงยาแก้พิษรอเอาไว้ ทิงระยะเวลาให้คนป่ วย
เพิมจํานวนมากหน่อย ก่อนจะปลอมตัวเป็ นหมอเทวดา
ไม่เปิ ดเผยโฉมหน้า แล้วนํายาแก้พิษไปขายให้พวกเขา
เมือได้เงินจนพอใจก็จากลาไร้รอ่ งรอย
87
เหตุทีซานซานต้องปิ ดบังใบหน้าปลอมตัวก็เพราะชิง
หลินเป็ นสตรีนางน้อยในห้องหอ ทังยังโง่เขลาเบา
ปั ญญา เป็ นบุคคลทีชาวบ้านรูจ้ กั มาเนินนาน
การเสนอตัวช่วยเหลือด้วยใบหน้าแท้จริงย่อมมิอาจทํา
ได้
นางจึงจําเป็ นต้องอําพรางรูปโฉมขณะขายยา เพือความ

น่าเชือถือและป้องกันปั ญหาทีอาจจะตามมาภายหลัง
88
ยามราตรีอนั มืดมิด มีเพียงแสงตะเกียงลอดผ่านทางช่อง
ลมของเรือนไม้ไผ่
จ้าวเหว่ยยืนกอดอกมองซานซานทีกําลังนังนับก้อนเงิน
อยูต่ รงโต๊ะมุมห้อง เห็นสายตานางทอประกายแวววาว
ราวดวงดาราพร่างพราวบนฟากฟ้า จึงเอ่ยเสียงเย็น
“เจ้าหาเงินได้มากมายภายในเวลาแค่ไม่กีวัน เกรงว่าคง
คิดทําลายบ้านเดิมของข้าแล้วสร้างคฤหาสน์ในไม่ชา้ นี
กระมัง”
นําเสียงนันฟั งออกชัดเจนว่าไม่ตอ้ งการให้มนั เกิดขึน
89
หญิงสาวจึงชะงักเล็กน้อย ช้อนตามองผูพ้ ดู แวบหนึง
แล้วเอ่ยเสียงเบา
“ด้านนอกของตัวบ้านเราคงสภาพทรุดโทรมไว้เช่นเดิมก็
แล้วกันนะ จะได้ไม่มีโจรผูร้ า้ ยมาปล้นชิง ส่วนด้านในก็
ค่อยๆ เพิมเครืองเรือนลําค่า”
“เจ้าต้องการสิงใดกันแน่?”
ชายหนุ่มถามเสียงขรึม รูส้ กึ ไม่พอใจอยูม่ าก หากภรรยา

อยากได้สงใด
ิ ไยไม่บอกเขาทีเป็ นสามี
สําหรับจ้าวเหว่ย เรืองเงินมิใช่ปัญหา วิธีการชัวช้าก็มิใช่

90
ประเด็น เขาเพียงเป็ นห่วงความปลอดภัยของซานซาน
เท่านัน ไยนางต้องเสียงทําเรืองอันตรายเช่นนี
ชายหนุ่มนึกเคืองเรืองนีไม่เบา
แต่ซานซานกลับเข้าใจผิดคิดไปว่าสามีกาํ ลังโกรธตน
เรืองทีวางยาพิษคนทังหมูบ่ า้ นแล้วหลอกขายยาจึง
รีบกลบเกลือนความผิดโดยการหาวคราหนึง ทําตาปรือ
พึมพําว่า
“ข้าง่วงแล้ว..ขอนอนก่อนนะ”
กล่าวจบก็รบี เก็บเงินใส่**บแล้วปี นขึนเตียงทันที

91
ชายหนุ่มพลันชะงักก่อนถามเสียงเครียดอย่างไม่ยินยอม
“เราสองไยมิใช่ควรคุยกันก่อน”
“ไม่ไหวแล้ว ข้าเหนือยเหลือเกิน”
สินเสียงอ่อนแรง ฝ่ ายภรรยาก็หลับเป็ นตาย นับเป็ นการ

กระทําทีปล่อยให้ชายผูเ้ ป็ นสามีตอ้ งทนเดียวดายจนพ้น
ราตรี...
อีกแล้ว...
92
จ้าวเหว่ยหรีตามองซานซานเงียบงัน กดเก็บอารมณ์โดย
ธรรมชาติของบุรุษเอาไว้ ก่อนถอนหายใจเช่นคนปลงตก
หลายวันมานีเขาเองก็ฝึกวิชายืดหดเส้นเอ็นอย่างหนัก
นับว่าใช้เรียวแรงไปไม่นอ้ ย ควรพักผ่อนให้มากเช่นกัน
เมือคิดได้เช่นนันจึงขึนเตียงแล้วล้มตัวลงนอน เอือมมือ
สะกิดคนด้านข้าง เอ่ยสังเสียงตํา
“นอนดีๆ”
คํานีทําเอาสตรีทีนอนชิดกําแพงรีบพลิกตัวกลับมาหนุน
93
ท่อนแขนกํายําแล้วซุกซบอกอุน่ ทันที
รอยยิมบางพลันปรากฏตรงมุมปากบุรุษ
มือหนึงของจ้าวเหว่ยโอบไหล่กลมมนของซานซาน อีก
มือหนึงกระชับผ้าห่มปรกเนินอกให้อย่างเบามือ ก่อนยก
ขึนไปรองท้ายทอยของตนเอง
หมอนหนุนบุรุษอาจไม่ดีเท่าของสตรี แต่กระนันยังคง
หลับได้สบายจนพ้นราตรีอย่างน่าแปลกใจในทุกคําคืน
จ้าวเหว่ยถอนหายใจหนักอก ค่อยๆ ปิ ดเปลือกตาลงช้าๆ

ก่อนเข้าสูน่ ิทราในใจยังตรึกตรองโดยละเอียดว่า
94
สตรีนางนีไม่ควรปล่อยให้ไกลตาเลยจริงๆ
95
29 เข้าหออีกครา 1
เช้าวันต่อมา
ซานซานแต่งกายด้วยชุดสีชมพูออ่ นหวาน เตรียมตัว

ออกนอกบ้านเพือไปตลาด เป้าหมายคือติดต่อช่างไม้
ให้ประกอบเครืองเรือนตามต้องการ เงินทีได้มาเมือวาน
ยังเหลือไว้ซือเครืองเงินบางอย่าง ทีมิใช่เครืองประดับ
แต่กลับนํามาทําเป็ นอาวุธลับทีทรงพลัง
ยามครุน่ คิด ดวงตาหญิงสาวทอประกายชัวร้ายแวบหนึง

96
ชัวจังหวะนัน พลันถูกนิวดีดหน้าผาก “อ่ะ!”
“คิดจะทําอะไรอีก?” จ้าวเหว่ยถามเสียงเรียบ ลดมือตน

ทีเคาะหน้าผากมนของซานซานเมือครูล่ งมาบีบแก้มอีก
หนึงที
“อ๊ะ!” เจ้าของแก้มอุทานเล็กน้อย เอ่ยตอบอูอ้ ี “ข้าจะไป

สังทําเตียงอรหันต์ กับฉากไม้กนลม
ั แล้วก็เดินซือของ
หลายอย่าง”
ชายหนุ่มเลิกคิวหรีตามอง “เจ้าควรเว้นระยะสักหลายวัน
ให้เรืองหมอหญิงปริศนาซาลงก่อน แล้วค่อยไปใช้จ่าย
97
ฟุ่ มเฟื อย น่าจะปลอดภัยมากกว่า”
เขาปล่อยนิวจากแก้มนวลแล้วสังเสียงเย็น
“ระหว่างนีควรละลายยาแก้พิษทังหมดใส่ตน้ นําอีกครัง
เพือป้องกันมิให้ผใู้ ดเกิดโดนพิษขึนมาอีก เข้าใจหรือ
ไม่?”
ซานซานได้ฟังถึงกับเบิกตาส่งยิมแห้ง “อ้อ...ข้าลืมไป”
จ้าวเหว่ยทําเสียงดุ “นึกได้แล้วก็ไปจัดการเสียเดียวนี”
98
“รูแ้ ล้ว...”
ชายหนุ่มยังสัง “เสร็จแล้วก็มากินข้าว”
“อืม..”
“วันนีไม่ตอ้ งไปไหนทังนัน พักผ่อนอยูบ่ า้ น”
“หืม?”
“ตามนัน!”
99
จบคําก็หมุนกายสูงใหญ่เดินหายไปในครัว ปล่อยคนตัว
เล็กมองตามอย่างงุนงง
หลังจากปรุงยาแก้พิษไปโรยต้นนําแล้วเสร็จ
วันทังวันซานซานจึงถูกจ้าวเหว่ยกักตัวเอาไว้ทีบ้าน สัง
ว่าห้ามวุน่ วาย ให้นงเฉยๆ
ั ไม่ตอ้ งทําอะไรเลย นางจึง
ว่างมาก หากไม่กินก็นอน แม้วา่ จะไม่มีขนมกินเล่นเช่น
คุณหนูสงู ส่งในจวนขุนนาง แต่อาหารมือหลักทังสามก็
หนักท้องไม่นอ้ ย
100
ไม่รูว้ า่ คิดไปเองหรือไม่ แต่นางก็อดคิดไม่ได้วา่ ตนเอง
คล้ายลูกหมูกาํ ลังถูกนายพรานขุนให้อว้ นเพือเตรียม
พร้อมขึนเขียงให้เขากลืนกินอย่างไรอย่างนัน
หลังอิมจากอาหารกลางวัน ซานซานก็เริมง่วงนอน จึง

เอนกายอิงต้นไม้ขา้ งลานหญ้าหน้าบ้าน ยามนีนางกําลัง
นังมองสามีฝึกกล้ามเนือด้วยวิชายืดหดเส้นเอ็น มองไป
มองมาก็คล้ายกับถูกกระบวนท่าองอาจขับกล่อม หลับ
ไปเช่นนัน
ตืนมาอีกครังก็พลบคําแล้ว เห็นอาหารเย็นวางเอาไว้
พร้อมแล้วทีโต๊ะมุมห้อง ซานซานจึงรูว้ า่ ตนเองนอนอยู่
บนเตียง
101
หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ นางมานอนในห้องได้อย่าง
ไร?
ขณะสงสัยพลันได้ยินเสียงบุรุษตรงโต๊ะ “มากินข้าว”
หลับไปนาน ตืนมาก็หิว ซานซานจึงไม่มีรงรอ

ั รีบลงจาก
เตียงไปนังกินข้าวกับสามี ได้ยินเขาถามว่า
“ปกติยามว่างของสตรีทวไป
ั หากมิใช่ปักผ้า เดินหมากก็
จะร่ายรําหรือบรรเลงพิณ เจ้าไม่คิดเช่นนันหรือ?”
ผูถ้ กู ถามย่นคิวเล็กน้อยขยับตะเกียบคีบผักใส่ปากด้วย
102
ท่าทางหิวมาก เคียวสักพักก็กลืนลงคอ ก่อนตอบเสียง
เรียบว่า
“อืม...ข้าก็พอทําได้อยูน่ ะ”
จ้าวเหว่ยหรีตาคีบเนือใส่ถว้ ยของซานซานแล้วเอ่ยอีกว่า
“น่าแปลกทีข้าคิดภาพเจ้า ยามนังสงบปั กผ้ามิได้เลย

เห็นแต่หญิงสาวบ้านป่ าฝันเฟื องจ้องแต่จะฝึ กวิชาเยียง
ชาวยุทธ์”
ผูถ้ กู ปรามาสช้อนตามองสามีดว้ ยสีหน้าแง่งอนแวบหนึง
103
104
ผูถ้ กู ปรามาสช้อนตามองสามีดว้ ยสีหน้าแง่งอนแวบหนึง
“เหย่หนิวมองข้าได้ทะลุปรุโปร่งยิง ข้าไม่อาจนังอย่าง
สงบเสงียมได้จริงๆ”
จ้าวเหว่ยได้ฟังก็เริมทําความเข้าใจสตรีตรงหน้าทีละขัน
เขาแค่ตอ้ งการถามหยังเชิงเพือตระเตรียมซานซานเอา
ไว้แต่เนินๆ คิดจะให้นางเริมฝึ กเรืองเหล่านีไปทีละน้อย
105
“การฝึ กวรยุทธ์จาํ ต้องมีอาจารย์สอนสัง แต่เจ้ากลับใจ
เร็วผิดขันตอน อีกอย่างสตรีทีมีสามีแล้ว มิใช่ควรนุ่มนวล
รึ?”
เพราะไม่วา่ อย่างไร ในภายภาคหน้าเขาย่อมต้องกลับ

เข้าวังหลวง คืนฐานันดรสูงส่งเป็ นองค์รชั ทายาทดังเดิม
ส่วนนางแต่งงานและเข้าหอกับเขาแล้ว ย่อมต้องติดตาม
เข้าวังด้วย คุณสมบัติพืนฐานของสตรีชาววังนัน นับว่า
จําเป็ นไม่นอ้ ย
ซานซานมีสีหน้าเศร้าสลดเอ่ยอย่างน่าสงสาร
“หากไม่ฝึกวิชาหรือหาอะไรทํา ข้าก็ไม่ตา่ งจากไร้ชีวิต
106
ท่านอย่าได้บงั คับให้ขา้ เป็ นเพียงสตรีหลังเรือนเลย มัน
ยากเกิน”
“ข้าย่อมไม่อาจไม่บงั คับเจ้า ในเมือเราเป็ นสามีภรรยา

กัน แต่งกับไก่เป็ นไก่ แต่งกับสุนขั ย่อมเป็ นสุนขั วันหน้า
ไม่วา่ ข้าจะกลายเป็ นใคร เจ้าเป็ นภรรยา ย่อมต้อง
เปลียนตามสามีเช่นข้า”
จ้าวเหว่ยบอกกล่าวตามตรง ซ่อนความนัยลึกลํา
ซานซานมุน่ คิวครุน่ คิด “อืม...หากภรรยาต้องปรับ

เปลียนตามสามี เช่นนันงานพืนฐานของสตรีขา้ จะ
พยายามทําก็ยอ่ มได้ เพียงแต่ขอผสานตัวตนแท้จริงของ
107
ข้าเข้าไปด้วยได้หรือไม่?”
ชายหนุ่มเลิกคิวเป็ นเชิงคําถาม
หญิงสาวจึงพูดต่อด้วยกิรยิ าเบาสบายคล้ายเป็ นเรืองทัว

ไปสามารถกระทําได้ไม่ยากเย็น
“การปั กผ้าหากให้ดีควรอาบยาพิษลงในลวดลายพร้อม
ฝี เข็มให้ผสู้ วมใส่ผิวหนังเน่าเปื อยจนตาย การเดินหมาก
ยังเป็ นวิธีหลอกศัตรูมาสังหารได้ซงหน้
ึ า อาศัยจังหวะ
ครุน่ คิดดีดหมากทะลุเบ้าตา การร่ายรํายังใช้ผืนผ้าต่าง
อาวุธเด็ดหัวผูค้ นรายรอบหลุดกระเด็น ยิงบรรเลงเพลง
พิณยังใส่ทว่ งทํานองสังหาร สะกดโสตประสาทผูฟ้ ั งให้
108
เคลิบเคลิมตกบ่วง ยามดีดเส้นสายยังลอบปล่อยเข็มพิษ
ปลิดชีวิตผูค้ น” กล่าวจบก็ถามอย่างตืนเต้น “ได้หรือ
ไม่?”
จ้าวเหว่ยพลันสําลักนําแกง
หลังจากกินข้าวจนอิมหนํา ซานซานทีนอนมาทังวันก็ตืน
ตัวเต็มที ยิงดึกยิงสว่างกระจ่างตา ทําตัวราวกับค้าง
คาวออกหากินกลางคืน
ซานซานพาจ้าวเหว่ยมานังนับดาวอยูร่ มิ ธาร บรรยากาศ

นับว่าดีไม่นอ้ ย เหมาะสําหรับคูส่ ามีภรรยาให้พากันดืม
ดําคําคืนแสนหวาน ร่วมชืนชมจันทรางดงาม
109
ภายใต้ทอ้ งฟ้ายามราตรีกาล มีเพียงแสงดาวพร่างพราว
ดวงจันทร์กระจ่างกลางนภากว้าง สีเงินยวงสาดแสงลง
มากระทบเรือนร่างบุรุษและสตรีทีนังเคียงข้างกัน เกิด
เป็ นเงาสองสายทอดยาวไปตามพืนหญ้า
พวกเขาต่างก็มีความลับซ่อนเร้น หากแต่การแสดงออก
ซึงหน้ากลับไม่จาํ เป็ นต้องปกปิ ดตัวตนทีแท้จริง ทังกิรยิ า
วาจาล้วนเปิ ดเผยและจริงใจ นับเป็ นสัมพันธ์ทีดีทีสุดอีก
รูปแบบหนึง
ซานซานนังมองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย บนนันมีจนั ทร์

เสียวคล้ายดาบโค้ง หนึงในศาสตราวุธทีทรงพลานุภาพ
110
ของนางในชาติทีแล้ว
“เหย่หนิวรูจ้ กั ดาบแสงจันทร์หรือไม่?” หญิงสาวพึมพํา
“ดาบแสงจันทร์หรือ?”
“อืม...ยังมีดาบวงเดือน แส้หนังโลหิต กระบีสุรยิ า กําไล

เข็มพิษ วงแหวนพิฆาต ง้าวเหล็กจันทร์เสียว กระบีสาย
รัดเอว”
อันทีจริงยังมีอีกมาก ชาติก่อนซานซานสามารถเปลียน
สิงของรอบกายให้กลายเป็ นอาวุธร้ายได้ไม่ยากเย็น นาง
ถามบุรุษข้างกายอีกว่า “เหย่หนิวเคยรูจ้ กั อาวุธเหล่านัน
111
หรือไม่?”
“อืม...ไม่ขอปิ ดบัง ข้าเคยได้อา่ นในคัมภีรแ์ ห่งตํานาน

ปรมาจารย์เซียนหย่งสือ ท่านมีศิษย์เอกผูห้ นึง”
ประโยคนีทําซานซานต้องหันมองจ้าวเหว่ยด้วยดวงตา
ทอประกายระยิบระยับยิงกว่าดาวบนท้องฟ้า นางเอ่ย
อย่างตืนเต้นว่า “ทีแท้เหย่หนิวของข้าเป็ นบัณฑิตชอบ
ศึกษาหาความรู”้
จ้าวเหว่ยยกยิมบางเบาอยูใ่ ต้หนวดเครา เอ่ยเสียงเรียบ
“เรืองราวในใต้หล้าล้วนน่าสนใจ โดยเฉพาะเรืองราวของ
112
จอมยุทธ์หญิงฝี มือสูงส่งทีถูกบันทึกลงหน้าประวัติ
ศาสตร์”
หญิงสาวยิงแตกตืนในแววตา ถามอีกว่า
“แล้วกระบีไร้เงาเล่า รูจ้ กั หรือไม่?”
“อืม...”
จ้าวเหว่ยทอดสายตามองม่านหมึกยามราตรีเบืองหน้า
ไม่ใส่ใจต่อความมืดมิดทีบดบังพลางตอบคําเรียบเรือย
“ข้าเคยอ่านเจอในตํารา บอกว่ากระบีไร้เงายากต่อกร
113
เหนือศาสตราวุธทังมวลของจอมยุทธ์หญิงผูน้ นั ยังมี
กระบวนท่าเมฆาเคลือนคล้อย สูงเฉียดนภา ตําใต้ธารา
เบาดุจสายลม เร็วดุจสายฟ้า ฆ่าคนไม่กะพริบตา มีตวั
ตนคล้ายไม่มีตวั ตน ไม่อาจจับต้องได้ กระบีไร้นามเจ้า
ของยิงไร้นาม รูปโฉมโดดเด่น”
ซานซานได้ฟังพลันตาโต “รูปโฉมโดดเด่นรึ?”
“อืม...”
จ้าวเหว่ยตอบในลําคอ ใบหน้าเฉยชา หากแต่แวว

ตากลับทอประกายชืนชม เป็ นบุรุษย่อมนิยมผูเ้ ยียมยุทธ์
ไม่เกียงว่าเพศใด เขาเอ่ยอีกว่า
114
“ในตํานานบอกว่าสตรีผนู้ นั มีใบหน้าอัปลักษณ์ นิสยั
อํามหิต ลงมือแต่ละครังอย่าได้เสียเวลาร้องขอชีวิต เป็ น
นักฆ่าเหนือนักฆ่าทังปวง เป็ นนางมารโฉดชัว ผูค้ นต่าง
เกรงกลัวไม่เว้นแม้แต่ฮ่องเต้”
แม้วา่ เส้นเสียงของผูพ้ ดู จะยังแหบพร่าฟั งดูแปล่งหูอยู่

มากเพราะยังรักษาลําคอไม่หาย ทว่าเมือสินประโยคนัน
ซานซานถึงกับหลุดหัวเราะเสียงใส จิตใจเบิกบาน นาง
เอียงศีรษะซบไหล่ของจ้าวเหว่ย โอบแขนเขาแน่น เอ่ย
อย่างตืนตัน “ขอบคุณทีชม”
ชายหนุ่มมุน่ คิว รูส้ กึ งุนงง “อะไรของเจ้า?”
115
หญิงสาวไม่ตอบ เพียงหลับตาอิงไหล่หนาอยูเ่ ช่นนัน
นางไม่รูว้ า่ ตนเองถูกท่านอาจารย์สง่ มาในห้วงเวลาใด

แต่คงห่างไกลหลายร้อยปี เลยกระมัง กระทังตัวนางใน
ชาติก่อนกลายเป็ นเพียงตํานาน ถูกบันทึกในตําราไป
เสียได้
ซานซานพริมตาซบไหล่หนาของจ้าวเหว่ยอยูเ่ งียบๆ
เบียดกายแนบชิดสนิทสนม
ชายหนุ่มจึงเอือมวงแขนโอบรัดเอวนางเอาไว้ แผ่ซา่ น
ความอบอุน่ จากกายหนุ่มสูก่ ายสาว ท่วงท่านีไม่ตา่ งจาก
116
ยามนอนหลับร่วมเตียงกันทุกคืน
ทังสองนังคุยกันเรือยเปื อย มีเสียงแหบตําของบุรุษสลับ
กับเสียงสดใสของสตรีดงั ฝ่ าสายลมเย็นยามราตรีเนิน
นาน พาให้รอบด้านมีกลินอายของคูร่ กั ปรากฏขึน
ไม่มีเรืองต้องกังวล ไม่ตอ้ งห่วงหน้าพะวงหลัง ไม่มีภาระ

ไร้พนั ธนาการ ใช้ชีวิตได้อย่างสุขสําราญ ถึงแม้รอบด้าน
จะมีเพียงบ้านเก่าทรุดโทรม ไม่มีเรือนใหญ่โตโอ่อา่
ปราศจากสิงของลําค่า ไม่มีอาภรณ์ชนสู
ั ง แต่กลับไม่มี
ผลอันใดกับพวกเขา
แผ่นฟ้ายังคงมืดสลัว ยิงนานยิงล่วงเข้ายามดึก นําค้าง
117
พร่างพรม สายลมเย็นจัด ทว่ากลับให้ความรูส้ กึ อบอุน่
อย่างประหลาด พาจิตใจหวันไหวอย่างทีสุด
ซานซานยังคงเบียดกายแนบชิดเจ้าของกายแกร่งไม่
ขยับ มือของเขาทีกําลังโอบเอวนางมีความร้อนทีอุน่ ซ่าน
ไปทัวร่าง ให้ความรูส้ กึ ทีดีมาก นางในยามนีชอบ
บรรยากาศยามนียิงนัก หลายคืนผ่านมาสามีของนาง
เย็นชาอยูม่ าก ยามนอนก็ตา่ งคนต่างหลับ ไม่มีอะไรเกิด
ขึนมากไปกว่าการนอนเตียงเดียวกันและหลับสนิทไป
ด้วยกัน เมือคิดมาถึงตรงนี เรียวคิวโก่งพลันขมวด
นัยน์ตาเหม่อมองล่องลอย นางกําลังสงสัยว่า ถ้าต้อง
การเข้าหออีกครังในคืนนีจะได้ไหมหนอ
118
เพราะว่าวันนีทังวันยังมิได้ออกแรงทําอะไรเลย ไม่
เหนือย ไม่เพลีย ไม่ง่วงนอน และทีสําคัญครังก่อนคนที
เข้าหอกับสามี มิใช่นางทีเป็ นซานซาน แต่เป็ นชิงหลิน
ก่อนตายต่างหาก
“คิดอะไรอยู?่ ”
เสียงแหบพร่านันคล้ายกับดังมาจากสวรรค์ ฟั งแล้วให้
รูส้ กึ ทุม้ นุ่มน่าฟั งอย่างประหลาด
ซานซานจึงตอบกลับอย่างเผลอไผล
1
“ข้ากําลังคิดว่าอยากเข้าหอกับท่านอีกครังจะได้ไหม?”
สินคําถาม พลันได้ยินคล้ายเสียงหัวเราะในลําคอ
“ทีแท้เจ้าก็คิดเช่นนี”
ซานซานพยักหน้าถีๆ ดังนกกระสา ฉับพลันก็รูส้ กึ ว่าเอว

ถูกรัดแน่น เห็นดวงตาของจ้าวเหว่ยชัดเจนนัก
แม้วา่ ใบหน้าเขาจักอัปลักษณ์ ทว่าดวงตากลับเรียวคม

ทรงพลัง แฝงไปด้วยเสน่หม์ นต์มารอันร้อนแรงทีแสนจะ
เย้ายวน ยามมองสบสายตายิงชวนประหวันพรันพรึง
2
และหลงใหลได้ในเวลาเดียวกัน
โดยทีไม่รูต้ วั กลีบปากนางพลันถูกแตะแต้มแผ่วเบา
ซานซานเผลอไผลกระทังกลีบปากเขาขบเม้มเนินนานก็
ยังไม่รูต้ วั
สายลมราตรีพดั ผ่าน ฝากความเย็นเยียบเอาไว้รอบทิศ

ทว่ากายสาวกลับรูส้ กึ ร้อนผะผ่าวยากระงับ
ริมฝี ปากทีขยับแนบชิดยิงนานยิงดุดนั และร้อนกรุน่ ขึน

เรือยๆ ลมหายใจรินรดยิงร้อนระอุไม่ตา่ ง
จากหยอกเย้าเริมแปรเปลียนเป็ นเผด็จการ ปลายลิน

3
ร้อนยิงเกียวพันลึกซึง อ้อมแขนยิงนานยิงโอบเกียว
กระหวัดรัดรึง
ซานซานรูส้ กึ สมองมึนงง หน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็ นลม
ชัวอึดใจต่อมาเรือนกายก็หมุนเคว้งคล้ายกับลอยตัวได้
ขณะกําลังสับสนประหนึงคนละเมอกึงหลับกึงตืน แผ่น
หลังทีเปลือยเปล่าเมือใดมิอาจทราบ ก็รูส้ กึ เย็นวาบ นาง
ถูกจัดท่าให้นอนราบบนเตียง เหนือร่างคือคนตัวใหญ่ที
เปล่าเปลือยเช่นกันกําลังทาบทับลงมาตังแต่เมือใดไม่
อาจรู ้
4
“อ๊ะ! เหย่หนิว”
หญิงสาวอุทานเสียงหนึง คืนสติได้ยามทีเรียวขาถูกแยก
รับรูถ้ งึ สิงหนึงทีร้อนระอุประดุจไฟตรงกลางลําตัว กําลัง
บดเบียดความแข็งแกร่งใหญ่โตเข้าหาความอ่อนนุ่มของ
นาง เขาดุนดันแทรกตัวตนเข้ามาอย่างเชืองช้า แล้วฝัง
กายอยูเ่ ช่นนัน
สองมือเล็กรีบยกขึนปิ ดบังหน้าอกตนตามสัญชาตญาณ
ร่างบางสันสะท้านน้อยๆ โดยธรรมชาติ
ซานซานในชาติก่อนเอาแต่ฝึกวิชาเข่นฆ่าล่าสังหาร เรือง
กามารมณ์จงึ ห่างไกล นับได้วา่ เป็ นหญิงสาวพรหมจรรย์
5
ยังไม่เคยถูกชายใดรุกลําทังสิน
เมือวิญญาณเข้าร่างของชิงหลินมา ยังผ่านพ้นช่วง
สําคัญไปแล้ว หลงเหลือเพียงความเจ็บหน่วงเท่านัน
รสสัมผัสระหว่างร่วมรัก ไหนเลยจะประจักษ์ชดั
หญิงสาวกะพริบตาถีๆ ตัวเกร็งแข็งทือ กลายร่างเป็ น

เพียงแม่นางน้อยไม่ประสา ไม่เป็ นตัวของตัวเองไปเสีย
แล้ว
“จงลืมคืนแรกของเราไปเสีย คืนนีข้าย่อมถนอมเจ้า”
6
จ้าวเหว่ยเอ่ยเสียงเบา พลางโอบกระชับเอวบางแนบ
แน่น ก้มหน้าลงจุมพิตกลีบปากอุน่ นุ่ม ใช้เรียวปากร้อน
ผ่าวคลายความตืนเต้นให้คนใต้รา่ งอย่างใจเย็น ไล้เลีย
ปลายลินร้อนพรมจูบไปเรือยทีลําคอขาว สัมผัสแผ่วเบา
ราวขนนกลงมาทีเนินเนือหยุน่ นุ่ม ใช้ความอบอุน่ จาก
อ้อมแขนตึงแน่นช่วยโอบล้อมผสานการปลอบประโลม
ให้นางอย่างอ่อนโยน
สัมผัสละมุนละไมทีบังเกิดจากชายเหนือร่าง ทําซาน
ซานค่อยๆ ผ่อนคลายได้ไม่ยาก จากนันก็แปรเปลียน
ความตืนเต้นเป็ นตืนตันใจ รับรูไ้ ด้ถงึ กระแสอารมณ์ชนิด
หนึง ซึงทํานางร้อนรุม่ ยากจะทานทน วาบหวิวเสียวซ่าน
เลือดลมพลุง่ พล่านสูบฉีดทัวร่าง
7
ความรูส้ กึ แปลกประหลาดยากระงับทํารอยยิมงาม
ปรากฏบนใบหน้า เผยความอ่อนหวานออกมามากล้น
ดวงตาทีเดิมทีซกุ ซนพลันทอประกายหวามไหว
นางบอกอย่างจริงใจคล้ายคนละเมอ
“คืนแรกเป็ นเช่นไร ข้าจําไม่ได้เลย”
จ้าวเหว่ยหัวเราะในลําคอ “ย่อมดี...”
หญิงสาวยิมกริมพริมตาเอือมวงแขนโอบลําคอแกร่ง
แววตาชายหนุ่มทอประกายอ่อนโยนก่อนจะร้อนแรงขึน
ตามลําดับเมือขยับกายขับเคลือนตามอารมณ์ทีก่อเกิด
8
โน้มตัวลงมอบความรัญจวนให้แก่นาง
ราตรียืดยาว วสันต์แสนสัน ไม่นาน...หยาดนําค้างก็

พร่างพรม แสงอรุณเริมมาเยือน
ซานซานยังคงซุกตัวอยูใ่ นแผงอกอุน่ กําซาบซ่านทรวง

ไม่เสือมคลาย เมือคืนถูกประทับตราเสียหลายหน จดจํา
ได้ขนใจ
ึ ความรูส้ กึ หวามไหวยามร่วมหอกับสามีอย่าง
ลึกลํานําพาความลึกซึงในห้วงคํานึงตรึงอารมณ์เพียงใด
บัดนีนางรูแ้ ล้ว
9
ในเมือสามีอตุ ส่าห์สละหยดเหงือหยาดนําเพือสอนสัง
อย่างเหน็ดเหนือย นางย่อมตอบแทน
หญิงสาวผงกหัวขึนจากหน้าอกชายหนุ่มคล้ายลูกนก
เตรียมออกหากินแล้วเอือมมือควานหาเสือผ้า ทําท่าจะ
ลุกขึน
จ้าวเหว่ยทียังหลับตาอยูพ่ ลันดึงแขนนาง ถามเสียงตํา
“จะวุน่ วายอะไรอีกไม่ทราบ”
“หือ...”
10
“นอน!”
ช่างเฉียบขาดเผด็จการ ซานซานจึงล้มตัวลงซบอกต่อ
จ้าวเหว่ยกระชับวงแขนแน่นขึน ตรึงนางไว้นิง การ

กระทําเช่นนี หากไม่เรียกว่าหวงแหนก็ไม่รูจ้ ะเรียกว่า
อะไร
หญิงสาวถึงกับอมยิมชอบใจ ครูห่ นึงจึงเอ่ยเสียงหวาน
“เหย่หนิว”
11
“หืม...”
“ท่านชอบให้สตรีประจบเอาใจหรือไม่?”
จ้าวเหว่ยลืมตาเลิกคิวมอง ไม่ตอบอะไร
ซานซานถามอีก “ท่านชอบสตรีออ่ นหวานหรือไม่? ชอบ

ให้สตรีมารยาเข้าใส่เพือความสุขของท่านหรือเปล่า?”
ครานีจ้าวเหว่ยขมวดคิว “เจ้าถามทําไม?”
หญิงสาวคลียิมซุกซน “ข้าก็แค่อยากประจบเอาใจท่าน
ทําตัวอ่อนหวานเป็ นสตรีจอมมารยาเพือท่านบ้างประ
12
ไร?”
ภายใต้หนวดเครา มุมปากบุรุษยกยิมบางเบา ถึงแม้จะ

มองไม่เห็น ทว่ากลับส่งถึงดวงตา พาใบหน้าเย็นชาทีไร้
อารมณ์ตลอดเวลาจนแข็งกระด้างปานหินผาทอ
ประกายอ่อนโยนขึนมาก เขาลูบผมเรียบลืนของ
นางอย่างถนอม เอ่ยเสียงแหบตํา
“หากเจ้าทําได้ขา้ ย่อมชอบแต่ยามนียังไม่จาํ เป็ น”
ซานซานกะพริบตาปริบๆ มองอย่างไม่เข้าใจ ได้ยินเสียง

เขาเอ่ยเรียบเรือยว่า “อันทีจริง หลายวันมานี เจ้าทําแล้ว
ทังหมด”
13
“หืม” หญิงสาวขมวดคิว “ข้าทํามารยาใส่ทา่ นเมือใด?”
ชายหนุ่มหรีตาเรียวยาวมองนิง พลางม้วนผมนางเล่น
“เจ้าคงไม่รูต้ วั หรอกกระมัง”
“ท่านล้อเล่นแล้ว ข้ายังไม่ทนั ทําอะไรเลยนะ”
“เจ้าทํา”
“ข้ายัง...”
14
“แน่นอนว่ามารยาของเจ้าไม่เหมือนสตรีใดในใต้หล้า
ช่างเถอะ! หากเจ้ายังมีเรียวแรงอยูม่ าก เช่นนันเรามาทํา
ต่อเถิด” จบคําร่างใหญ่พลันพลิกกายคร่อมร่างเล็ก
“หือ!” ซานซานได้ยินเสียงหัวเราะในลําคอของสามี จาก

นันไม่นานก็ได้ยินแค่เสียงครางของตนเอง
15
32 ความสุขยากจีรงั 1
เดือนห้า หลังหยาดพิรุณร่วงโรย ท้องฟ้าก็สดใส บุปผา
16
ยิงบานสะพรัง หยดนําบนยอดหญ้าล้วนพร่างพราว
ดุจดวงดาวเฉิดฉายยามกลางวัน
ถนนดินทีเคยแห้งแดงแตกระแหง บัดนีคล้ายสีทองอร่าม
โชยกลินอายแห่งชนบทของหมูบ่ า้ นผิงเหยียนเต็มเปี ยม
เรือนไม้ไผ่โดดเดียวท้ายหมูบ่ า้ น ทีเคยแห้งกร้านขาด
ความสดชืน ยามนีมีสวนผักอยูด่ า้ นข้าง เติบโตอวบอ้วน
ยิงช่วงหลังฝนซาฟ้าโปร่ง ยิงเผยความชุ่มฉําคล้ายมีชีวิต
ชีวา ดึงดูดให้ผคู้ นเก็บกิน
อีกฟากหนึงเป็ นลําธารใสกระจ่าง ผิวนําดุจคันฉ่องต้อง

แสงตะวัน ส่องประกายระยิบระยับทอดยาวไปไกลลิบ
17
หมูป่ ลาหลากสีแหวกว่าย ล่อตาล่อใจ คล้ายภาพมายา
ให้ผคู้ นจ้องมอง
ภายใต้บรรยากาศเรียบง่ายอันใสซือ ทันใดนัน ไม้ไผ่

ปลายแหลมพลันพุง่ พรวด รวดเดียวก็ปักทะลุลาํ ตัวปลา
ได้นบั สิบ
ซานซานเดินลงนํามาหยิบไม้ทอ่ นนันแล้วยกขึนสูงเหนือ
ศีรษะเพือโอ้อวดใครบางคนบนริมฝังพลางส่งยิมเบิก
บาน
จ้าวเหว่ยยืนกอดอกมองอยูร่ มิ ตลิง เอ่ยเสียงเรียบอย่าง

ไม่ถือสา “เจ้าใจร้อนเกินไป”
18
หญิงสาวขมวดคิวมุน่ “ข้าเห็นท่านนังตกอยูเ่ ป็ นนาน ได้
แค่ไม่กีตัวนี” กล่าวพลางขึนจากนํายืนไม้ให้อีกฝ่ าย
ชายหนุ่มรับไม้จากมือนางมาถือไว้เอง ปากยังเอ่ยว่า
“ข้ามิได้ตกปลาเพือคร่าชีวิต เพียงแค่อยากนังทําสมาธิก็
เท่านัน”
“อ้อ...” ซานซานพยักหน้าเล็กน้อยอย่างเห็นด้วย ก่อน

นังลงบนพืนหญ้าแล้วเท้าคางมองสามี ดวงตาวาววับ
จ้าวเหว่ยเห็นสายตาทอประกายแวววาวของซานซานจึง
นึกขันแต่แสร้งถามเสียงขรึม “มีอะไร?”
19
หญิงสาวคลียิมสดใส ตอบว่า “ครังก่อนข้าขึนเขาไปเก็บ
สมุนไพรอยูค่ รึงวัน กลับบ้านมาก็เจอเตียงอรหันต์ ไม้กนั
สามชันวางเอาไว้เรียบร้อย ยังมีรองเท้าและเสือผ้าชุด
ใหม่ของข้า แต่ไม่มีของท่าน ข้าจึงอยากได้ผา้ พับสักผืน
คิดจะตัดเย็บแล้วปั กให้ทา่ น”
ชายหนุ่มหันหลังเดินเข้าบ้านพร้อมปลาเต็มไม้ดว้ ยท่า
ทางเรียบเฉย พลางคิดในใจว่าเสือผ้าของเขาใช่จะให้
หญิงใดปั กโดยง่าย แต่หากได้เห็นใครบางคนนังสงบนิง
เพือปั กผ้าใต้แสงเทียนคงจะดีไม่นอ้ ย ภาพนันย่อมมิได้
พบเห็นโดยง่ายเช่นกัน
ขณะคิดยังถามหญิงสาวทีเดินตามมา “ข้าอยากให้เจ้า
20
ปั กลายมังกรคูห่ งส์ ทําได้หรือไม่เล่า?”
ซานซานได้ยินพลันเบิกตาเอ่ยอย่างตกใจ “เกินไปแล้ว
แค่งกู บั ไก่ก็พอกระมัง”
“...”
ยามบ่ายหลังอาหารมือกลางวันจบลง
จ้าวเหว่ยบังคับซานซานให้อยูน่ ิงๆ โดยการนังเล่นด้วย

กันอยูร่ มิ ลําธาร ร่างสูงของเขานังอิงต้นไม้ ตรงหน้าตัก
21
ถูกภรรยาหนุนนอนอย่างไม่อาจปฏิเสธได้
สองแขนของซานซานกอดท่อนขาสามีเอาไว้แน่น หลับ
ตาพริมซุกศีรษะกับตักอุน่ เหยียดกายไปกับพืนหญ้า
อ่อนนุ่ม รูส้ กึ สบายตัวเหลือเกิน
“ข้าชอบแบบนี” นางเอ่ยเสียงใส
จ้าวเหว่ยเอ่ยเสียงเย็น “ชอบก็ดี จะได้อยูอ่ ย่างสงบบ้าง”
หญิงสาวอมยิมอารมณ์ดี ใบหน้าฝังตรงท้องน้อยตึงแน่น
กลิงขลุกขลักอย่างต้องการกลันแกล้งสามี จนอีกฝ่ าย
รูส้ กึ เสียวซ่านแล่นปราด เกรงว่าบางสิงจะตืนผงาดจึงรีบ
22
เอือมมือขึนมาจับตรึงขมับนาง พลางเอ่ยเสียงเครียด
“เจ้า...ทําอะไร?”
ซานซานยิมกริมทังทียังหลับตา “หามุมสบาย”
จ้าวเหว่ยเลิกคิวสูง “ขนาดนียังไม่สบายอีกหรือ?”
“ยัง...”
หญิงสาวตอบพลางเอือมมือขึนล้วงเข้าไปในสาบเสือ
ของชายหนุ่มแล้วลูบแผงอกไล้ปลายนิวหยอกเย้า
กล้ามเนือของจ้าวเหว่ยพลันกระตุก ใบหูแดงกํา บางสิง

23
ใต้ขอบกางเกงผ้าเริมแข็งขึงขึนมา
“ยังไม่สบายใช่หรือไม่?”
“หือ...”
ซานซานยังไม่ทนั ลืมตาก็รูส้ กึ ว่าเรือนร่างลอยหวือก่อน

ถูกอุม้ เข้าเรือนรวดเร็ว
“อ๊ะ! ช้าก่อน ฟ้ายังไม่มืดเลยนะ”
จ้าวเหว่ยทาบทับลงมาไม่ปล่อยโอกาสให้นางโต้แย้ง
24
สุม้ เสียงชนิดหนึงจึงดังเล็ดลอดออกมาจากเรือนไม้ไผ่
อย่างไม่มีออมแรง ไม่สนใจสักนิดว่าแสงแดดจักเสียด
แทงปานใด
พลบคําสายลมเย็นฉํากว่ายามกลางวัน
ซานซานจึงบังคับจ้าวเหว่ยให้นงดื
ั มดํากับชาทีนางชง
อย่างบรรจงตรงโต๊ะมุมห้อง
“นีคือชาดอกไม้ป่า ผสมนําผึงลงไป แรกเริมทีดืมจะรูส้ กึ

25
ขมฝาดสักนิด แต่ยามกลืน รสชาติจะหวานติดลิน กลิน
ยังติดจมูกเนินนานค่อนราตรี”
ยามอธิบายยังกรีดเรียวนิวชงชาอย่างมีจริต หลุบตาลง
ก้มหน้าพองาม ท่วงท่าแช่มช้อยเชืองช้า แลดูสง่างามใช่
ย่อย
ท่ามกลางแสงเทียนสีทอง จ้าวเหว่ยนังอยูอ่ ีกฝังมอง

นางอยูเ่ งียบๆ ได้ยินเสียงกังวานใสบรรยายเรียบเรือย
“นําชากานีข้าทําเพือท่าน สรรพคุณของมันจะช่วยรักษา
ลําคอทีบาดเจ็บให้คอ่ ยๆ กลับมาหายดี”
26
มุมปากบุรุษยกโค้งเกิดรอยยิมอบอุน่ มาตังนานแล้ว
เพียงแต่มีหนวดบดบังจึงมองไม่เห็น ทว่าดวงตากลับสือ
ความนัยลึกลํา
“มีภรรยารูใ้ จเช่นเจ้าเห็นทีคืนนีคงต้อง ‘ปรนนิบตั ิอย่างดี’

เป็ นการตอบแทน”
วาจาของสามีทาํ สตรีทีไม่เคยเขินอายพลันหน้าแดงซ่าน
ซานซานให้รูส้ กึ เลือดลมสูบฉีดพลุง่ พล่าน ขยับกลีบปาก
สีชมพูออ่ นนุ่มอย่างเดือดดาล
“พูดอะไรของท่าน?”
27
จ้าวเหว่ยแค่นเสียงหยอกเอิน “ทําเป็ นไม่ชิน”
“ดืมชาเดียวนีเลยนะ!”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ในลําคอพลางยกชาขึนจิบอึก
หนึง
“เหย่หนิวของข้า ท่านควรดืมดํากับกลินกรุน่ ก่อนประไร

ไยรีบดืมนักเล่า”
“ก็เจ้าบอกให้ขา้ ดืม”
28
“ท่านแกล้งข้าแล้ว”
เสียงหัวเราะแหบตําของบุรุษกับเสียงโวยวายของสตรีดงั
อยูเ่ ช่นนันจนค่อนราตรี จากนันไม่นานก็ถกู แทนทีด้วย
เสียงหอบครางดังผสานของสองชายหญิง
คืนวันของสามีภรรยาผ่านพ้นไปอย่างสงบ มีชีวิตดังภาพ
ฝันอันยาวนาน คล้ายไร้จดุ สินสุดแห่งความสุข
หลังผ่านความเร่าร้อนมาครึงค่อนราตรี ฟ้ายังไม่ทนั
สว่าง เสียงสตรีก็แหบแห้งเสียแล้ว ทว่าความร้อนแรง
29
แห่งไฟพิศวาสในแววตากลับไม่ลดทอนลงเลย
“อา...เหย่หนิว”
ซานซานแหงนหน้าส่งเสียงหวิวแผ่ว ฝ่ ามือเรียวเลือน
จากเอวสอบขึนมาลูบไล้ทีแผ่นหลังกว้าง สัมผัสหยาด
เหงือพราวพร่างทีกําลังสะท้อนแสงจันทร์ซงลอดผ่
ึ าน
ช่องลมเข้ามาในห้องนอน
“หืม...” จ้าวเหว่ยพรมจูบดวงหน้าแดงเรืออย่างอ่อนโยน
ขบเม้มลงตําไปเรือยๆ ทีลําคอระหงและหน้าอกกลมกลึง
ฝ่ ามือยังกอบกุมทีเอวคอดกิวอย่างถนอม ขยับกลางลํา
ตัวอย่างนุ่มนวล มิให้เสียจังหวะรัญจวนเลยแม้นิดเดียว
30
“ไยท่านถึงมีเรียวแรงเยอะนัก หายดีแล้วหรือไร?”
บุรุษเหนือร่างไม่ตอบ เพียงถอนใบหน้าออกจากซอกคอ
ขาวผ่อง ทอดมองนางด้วยแววตาชวนหวามไหว แล้วก้ม
ลงจุมพิตกลีบปากอุน่ นุ่ม ตวัดปลายลินร้อนชืนหยุด
วาจานาง
สตรีใต้รา่ งทําได้เพียงพริมตา ตอบรับเพลิงปรารถนาที

สามีเป็ นผูม้ อบให้
เสียงกดจูบของกลีบปากจึงดังผสานกับเสียงบดเบียด
สอดประสานกลางลําตัว
31
32
ซานซานไม่คาดคิดเลยว่า ในชีวิตจะได้มีโอกาสสนิท
สนมกับใครได้แนบแน่นถึงเพียงนี
ตลอดทังคืนนางไม่ได้พดู อะไรเลย อีกฝ่ ายก็เช่นกัน เขา

ไม่พดู สักคํา เอาแต่แสดงออกด้วยการกระทําทีดุดนั แต่
ลึกซึงไม่หยุดหย่อน ทังยังไม่มีผอ่ นปรนต่อร่างนุ่มนิมของ
นางเลยสักหน ตังแต่พลบคําจนถึงบัดนี ความทรงพลัง
ทังหมดทีเขามี กําลังส่งมอบให้นางอย่างบ้าคลัง เรียกได้
33
ว่าเติมเต็มจนล้นปรี
หญิงสาวกําลังคิดว่าความร้อนเร่าของเขาทีมอบให้
คล้ายคลืนพายุทีโหมซัดแบบไร้ทิศทาง เต็มเปี ยมไปด้วย
ความอ่อนโยน
ความแข็งแกร่งดุดนั ของเขามากไปด้วยพละกําลัง
มหาศาล ชนิดทีนางไม่เคยได้พบพาน
ความซาบซ่านยิงไม่ตอ้ งพูดถึง มันทะลุทะลวงถึงกลาง

ใจ
ทังๆ ทีนางมิใช่สตรีออ่ นแอ แต่กลับทําได้เพียงปล่อยเนือ

34
ตัวอันนุ่มละมุนให้เขาขยําอยูใ่ ต้ฝ่ามือเยียงสตรีโง่งมทีไร้
เรียวแรงต่อกรกับทุกสรรพสิง
นางทําอันใดมิได้เลย นอกจากรําร้องครางครวญอย่าง
ระโหยโรยแรง เรือนร่างอ่อนระทวยแทบหลอมละลาย
ปล่อยเขาจับพลิกจับหงาย เปลียนลีลาท่าทางแล้วแต่
อารมณ์กระสันจะพาไป
สองแขนนางเกาะเกียวบ่ากว้าง สองมือลูบไล้แผ่นหลัง
ชืนเหงือ เรียวขาเนียนยังกอดกระหวัดรัดรึงเอวสอบเสีย
แนบแน่น นางแอ่นอกยกเอวตอบรับจังหวะร้อนแรงหนัก
หน่วงเนินนาน ครวญครางประสานกับเสียงหอบหายใจ
35
แหบตําอยูเ่ ช่นนัน
ท่ามกลางสติอนั พร่าเลือนคล้ายพร่างพราวด้วยดวงดาว
ซานซานรับรูถ้ งึ ความสุขสมแห่งสรวงสรรค์บนชันทีสูงที
สุด
นางกรีดร้องคล้ายรําไห้ ทว่าเสียงนันไม่อาจดังไปกว่า
เสียงหอบหายใจหนักหน่วงของคนเหนือร่างแต่อย่างใด
เพียงไม่นาน ....เสียงหอบครางหวานซ่านช่วงก่อนหน้าก็
ถูกแทนทีด้วยลมหายใจถีรัว ก่อนจะค่อยๆ สงบลงใน
เวลาต่อมา
36
ยามคลืนลูกใหญ่ผา่ นพ้น คนสองคนเพียงนอนกอดก่าย
ในท่วงท่าซ้อนหลัง ซานซานเหน็ดเหนือยหมดสินเรียว
แรงจนหลับสนิทไปแล้ว แต่กลีบบุปผาอุน่ นุ่มยังคงโอบ
อุม้ ตัวตนร้อนผ่าวของจ้าวเหว่ยไว้เช่นนัน
อ้อมแขนอบอุน่ ของชายหนุ่มยังคงโอบกอดหญิงสาว
จากด้านหลัง แผ่ซา่ นกลินอายหลังร่วมรักเนินนาน
ฝ่ ามือร้อนลวกข้างหนึงกอบกุมเคล้นคลึงเนินเนือหยุน่
นุ่มไม่คิดปล่อย ฝ่ ามืออีกข้างลูบไล้หน้าท้องแบนราบ
เรียบลืนของนางอย่างต้องการปลอบประโลม จ้าวเหว่
ยจรดริมฝี ปากแตะแต้มพวงแก้มเนียนนุ่มอย่างถนอม
ค่อยๆ ถอนตัวตนออกจากความร้อนชืนของเนือสาวที
ห่อหุม้ แนบสนิทชิดใกล้อีกครูห่ นึงแล้วลุกขึนนัง ดึงผ้า
37
ขึนมาห่มให้ซานซาน ดูแลนางอย่างนุ่มนวลเอาใจใส่ ใช้
ปลายนิวปั ดปอยผมทีชืนเหงือให้ ไล้เกลียแก้มขาว เลือน
ลงมาคลึงเล่นทีกลีบปากแดงชํา ก่อนจะก้มลงประทับ
จุมพิตแผ่วเบาทีริมฝี ปากนันอีกหนึงครัง
ท่ามกลางรัตติกาลอันเงียบงันหลังพายุอารมณ์ผา่ นพ้น
ชายหนุ่มเพ่งพินิจหญิงสาวอย่างใจเย็น ดวงตาเรียวคม
สะท้อนภาพดวงหน้านางนิงนาน
ในห้วงอารมณ์ทีก่อนหน้ารุม่ ร้อนเพราะเปลวเพลิง
ปรารถนาคุกรุน่ ลุกโชน แนบชิดสนิทสนมถึงเพียงนัน บัด
นีกลับแปรเปลียนเป็ นความคะนึงหาสุดพรรณนา
ประหนึงกําลังจะห่างจากกันไกลแสนไกล
38
ครูห่ นึงความโหยหาในแววตาพลันอันตรธานหายไปสิน
จ้าวเหว่ยตัดสินใจลุกขึนใส่เสือผ้าแล้วเดินออกจากห้อง
ไป
หลังจากกล่อมภรรยาให้หลับใหลด้วยชันเชิงแห่งบุรุษที
ได้ชือว่าสามี ไม่ชา้ ...ร่างสูงเพียงปล่อยให้มา่ นดํามืดแห่ง
คําคืนกลืนกินจนไม่เห็นแม้เงา
ห่างจากเรือนไม้ไผ่ไกลลิบ อูเ๋ จียยืนก้มหน้านิงขึง เอ่ย

ปากด้วยนําเสียงร้อนรน
39
“องค์ชายโปรดพิจารณา หากพระองค์ยงั ยืออยูเ่ ช่นนี
พวกนักฆ่าตามมาจนเจอย่อมอันตรายถึงชีวิต การพา
นางไปด้วยยิงมิใช่ผลดี ชิงหลินผูน้ ีมิได้มีคา่ ให้พระองค์
ใส่ใจ นางคือตัวถ่วง”
“องครักษ์อ.ู๋ ..”
นําเสียงเย็นเยียบพร้อมปราณสังหารหนาวสะท้านเช่นนี
อูเ๋ จียไม่คอ่ ยได้พบเจอบ่อยนัก จึงสงบปากทันที
จ้าวเหว่ยยืนหันหลังให้องครักษ์คนสนิท เหม่อมองออก
ไปยังม่านมืดของราตรีอนั ไกลโพ้น นับหลายพันลีจากจุด
40
นีคือวังหลวงอันวุน่ วายร้อนระอุ เป็ นสถานทีทีไม่ควรก้าว
ย่างเข้าไป แต่จาํ ต้องเหยียบยํามิอาจถอนเท้าหรือถอย
หลังแม้ครึงก้าว
เป็ นความจริงทีไม่อาจปฏิเสธว่าหากกงหนิวผูอ้ ปั ลักษณ์

ถูกค้นพบตัวตนทีแท้จริง การตามล่าย่อมมีมาอย่างช่วย
มิได้
ชายหนุ่มหลุบตาครุน่ คิด หลายวันมานีร่างกายอ่อนแอ

ของเขาเริมแข็งแรงขึนมาก กําลังวังชายิงปรับสมดุล
ผสานลมปราณได้ดี อีกไม่นานย่อมฝึ กฝนเพลงยุทธ์
เหนือชันได้ไม่ยาก
41
‘เหย่หนิว ท่านฝึ กตามนีนะ รับรองว่าร่างกายจะกลับมา
หายดี พละกําลังแข็งแกร่งดุจเดิม แล้วเราค่อยมาเริมฝึ ก
วิชากัน’
เสียงของซานซานยังคงสะท้อนก้องให้หว้ งโสต
จ้าวเหว่ยมิได้ตอบรับประโยคนางในวันนัน แต่กลับลอบ
สัญญาเอาไว้ในใจว่าเขาจักเป็ นผูฝ้ ึ กฝนเชิงยุทธ์ให้นาง
ด้วยตนเอง
ขอแค่รา่ งกายปรับสภาพให้พร้อมกว่านีเท่านัน เขาก็

พร้อมจะฟื นฟูและพัฒนาฝี มือตนเองให้เก่งกล้าดุจเดิม
42
หากมีเวลามากกว่านีสามียอ่ มได้ฝึกกับภรรยา
ทว่าวันเวลากลับไม่รอคอยใคร มันไม่เคยปรานีตอ่ ผูใ้ ด
ช่วงภาวะตกอยูใ่ นห้องภวังค์ เสียงของอูเ๋ จียก็ดงั แทรก

อีก
“กระหม่อมขอบังอาจ” เขาชําเลืองมองเจ้านายอย่าง
หวาดหวัน ค่อยๆ เอ่ยทีละคํา
“ฝ่ าบาททรงมีรบั สังให้พระองค์กลับไปผูเ้ ดียว ทังเน้นยํา

ว่าแม่นางชิงหลินก็แค่หญิงชาวบ้านชันตํา การได้ครอบ
ครองก็แค่เหตุสดุ วิสยั ไม่ตา่ งอันใดกับบ่าวอุน่ เตียง ไม่
43
นับเป็ นตัวอะไรทังสิน นางยังเป็ นเพียงบุตรสาวพ่อค้าใน
หมูบ่ า้ นผิงเหยียน ไม่ควรนําพาเข้าวังให้เสือมเสียเกียรติ
เอ่อ...”
ครันเห็นสายตาพิฆาตของนายเหนือหัวก็หบุ ปากทันที
จ้าวเหว่ยปรายหางตามองคนสนิท สะบัดแขนเสือ
หมายกลับเข้าเรือนอย่างหงุดหงิด โดยไม่เอ่ยคําใด
อูเ๋ จียเห็นเช่นนัน ในใจคล้ายกับมีไฟลน รีบขอร้อง
“องค์ชายรีบเสด็จกลับวังหลวงตามรับสังของฝ่ าบาทเถิด
ในเมือเรืองราววุน่ วายคลีคลายแล้ว และตําหนักบูรพาก็
44
ต้องการองค์รชั ทายาทพ่ะย่ะค่ะ”
จ้าวเหว่ยตอบกลับเสียงเย็น “จนกว่าเสด็จพ่อจะยอมรับ
สตรีของข้า”
แต่อเู๋ จียยังไม่ยอม “โธ่เอ๋ย...องค์เหนือหัวของกระหม่อม

ช่วงอายุสบิ แปดผูใ้ ดบ้างไม่รอ้ นรุม่ เลือดลมใครไม่พลุง่
พล่าน อีกทังกําลังตกบ่วงความรักลึกซึงเช่นนี ไหนเลย
จะประจักษ์แจ้ง ในภายภาคหน้าพระองค์ยงั ได้เจอสตรี
งดงามสะพรังอีกมากมายจนนับไม่ถว้ น ทังสูงส่งทังเลิศ
ลํา ชิงหลินผูน้ นไม่
ั มีคา่ ให้พระองค์ตอ้ งแลกเลยนะพ่ะย่ะ
ค่ะ”
45
“องครักษ์อ”ู๋ จ้าวเหว่ยเรียกเสียงเครียด “หากบ่าวเช่น
เจ้ายังไม่หยุดพล่ามเหมือนขันทีเยียงนี ข้าจะตัดลินให้
ปลากินเสีย”
“...”
อูเ๋ จียหมดแรงไม่กล้าเผยอปากอีก
46
เมือจ้าวเหว่ยเดินกลับเข้าห้อง
47
สักพักก็จดุ เทียนก่อนมานังลงบนเตียงนอน เห็นซานซาน
เริมขยับกายเล็กน้อยก่อนสะลึมสะลือปรือตามอง
ภายใต้แสงเรืองรองตัดความมืดสลัวก่อนหน้า ผ้าห่ม
เคลือนออกจากร่างอ้อนแอ้นอรชร เผยให้เห็นผิวเนียน
อ่อนนุ่มขาวผ่องทุกอณูนาง เกิดเป็ นภาพฝังแน่นมิอาจ
เลือน
ซานซานถามอย่างสงสัย
“ท่านจุดเทียนทําไม ไม่นอนหรือ?”
48
จ้าวเหว่ยไม่ตอบ เขาเอือมมือเลิกผ้าห่มแล้วปั ดออกไป
จากนันขึนคร่อมเหนือตัวนาง พลางปลดชุดคลุมของตน
ซานซานพลันตืนเต็มตา ยกเรียวแขนโอบรอบคอแกร่ง
“เหย่หนิวของข้า กําลังถูกปี ศาจราคะสิงร่างเสียแล้ว”
จ้าวเหว่ยยังคงกิรยิ าสงบนิง ปราศจากความหืนกระหาย

เขาก้มหน้าลงขบติงหูนางแผ่วเบา ตามด้วยพรม
จูบอย่างนุ่มนวลไปเรือยๆ ทีปลายคางและซอกคอ
ประทับสัมผัสอันตราตรึงลงตํามาถึงยอดถัน ดูดดันอยู่
เช่นนันเนินนาน ก่อนค่อยๆ เคลือนใบหน้าลงไปถึงท้อง
น้อย ทิงริวรอยแห่งเสน่หาหวานลํา
49
การกระทําอันละมุนละไมนีคล้ายต้องการตอกยําความ
เป็ นเจ้าของ และยิงคล้ายการจองจําด้วยพันธนาการที
มองไม่เห็น
ซานซานแม้งนุ งงกับชายเหนือร่าง แต่นางก็ทาํ ได้เพียง

ครางเสียงแผ่วหวาน
จากนันก็ไม่รบั รูอ้ ะไรอีกแล้ว นอกจากความสุขสมทีสามี

บรรจงมอบให้
50
ฝนตกติดต่อกันนานหลายวัน ในทีสุดเช้านีท้องฟ้าก็
ปลอดโปร่ง หมูเ่ มฆเร้นหาย ตะวันแผดแสงแรงกล้า
ขณะทีซานซานกําลังนังสางผมอยูห่ น้าคันฉ่อง พลันมี

มือหนึงยืนมาแย่งหวีแล้วสางผมให้อย่างเบามือ
หญิงสาวมองผ่านกระจกตรงหน้า เห็นชายหนุ่มผูเ้ ป็ น
สามีกาํ ลังม้วนผมแล้วปั กปิ นให้ ได้ยินเสียงเขากล่าวว่า
“ปิ นไม้นีอาจไม่งาม แต่ขา้ ทําเองกับมือ เจ้าชอบหรือ

ไม่?”
ปิ นสลักด้วยมือรูปดาราเร้นจันทร์ปีนเกลียว ซานซาน
51
เอียงหน้ามองปิ นไม้ในกระจกพลางคลียิมรับ “อืม...ชอบ
มาก”
จ้าวเหว่ยเอ่ยอีก “วันหน้าข้าย่อมทําปิ นหยกมอบให้เจ้า”
ซานซานลุกขึนยืนแล้วยืดตัวหอมสันกรามสามีหนึงที
พร้อมคลียิมละมุนตา “ขอบคุณท่านพี”
เรียวตาคมวูบไหวบางเบายามมองภรรยา มุมปากใต้
หนวดเครายกยิมเล็กน้อย ปลายนิวไล้เกลียปอยผมที
ข้างแก้มให้ซานซานอย่างนุ่มนวล จ้าวเหว่ยอดใจไม่ไหว
ก้มหน้าจรดริมฝี ปากกับหน้าผากมน แตะแต้มจุมพิตลง
มาทีแก้มเนียนแล้วจูบนางตรงกลีบปากอุน่ นุ่มเนินนาน
52
ปรารถนาได้แนบชิดนางเช่นนีตลอดไป
ซานซานหลับตาพริมปล่อยให้สามีได้กระทําตามใจ
ครูใ่ หญ่ทีเดียวกว่าริมฝี ปากแดงฉําจักได้รบั อิสระ
“ยามบ่ายวันนีอากาศสดใสไม่เบา ข้าจะเข้าไปในหมู่
บ้าน หาซือผ้ามาปั กให้ทา่ นดีไหม?”
ชายหนุ่มเลิกคิวนึกกังขาในใจ แต่ปากกลับเอ่ยเสียง
เรียบ “ย่อมดี ข้าเพียงหวังว่าเจ้าคงไม่ปักลวดลายงูกบั ไก่
ให้”
53
ซานซานหลุดหัวเราะสดใสราวดอกไม้บาน “นันก็ไม่แน่!”
ถึงแม้วา่ ชาวบ้านแถบนีจักมิใคร่ใส่ผา้ ปั กลายกัน แต่ไม่

ใช่เรืองแปลกหากภรรยาจะทําให้สามีเอาไว้ใส่ใน
เทศกาลสําคัญ
ร่มกระดาษสีแดงถูกกางออกยามทีหญิงสาวเดินจากไป
เรือนร่างอรชรในชุดกระโปรงสีขาวตัดกับสีของร่มในมือ
นางได้อย่างลงตัว แลดูงดงามท่ามกลางต้นหญ้าเขียว
ขจี
ร่มคันนีด้ามเป็ นลําไม้ไผ่สีเขียวสดผิวเรียบลืน กระดาษสี

แดงจัดจ้านเคลือบไขยังเป็ นจ้าวเหว่ยตัดให้ซานซานกับ
54
มือ ตังแต่วนั แรกทีฤดูฝนมาเยือน
นางเป็ นสตรีทีไม่เคยหยุดนิง ฝนตกแดดออกก็ยงั ไม่หยุด

มือหยิบจับงานจนวุน่ วาย เขาเกรงว่านางจะป่ วยไข้จงึ
ทําร่มให้
จ้าวเหว่ยยืนมองเงาร่างของซานซานทีค่อยๆ เคลือนตัว
เอือยเฉือย กระทังเห็นเป็ นเพียงจุดสีแดงเล็กๆ อยูบ่ น
ปลายถนนทีทอดยาวจนไกลลับตา
แววตาบุรุษพลันสันไหว ทอประกายเวิงว้างรําไร
แรกเริมเขาจําใจต้องหลบเร้นซ่อนกายใช้ชีวิตเป็ นกงหนิ
55
ว ไม่อาจหลีกเลียง ทว่าเมือได้แต่งงานกับสตรีนางน้อย
ผูด้ า่ งพร้อยประจําหมูบ่ า้ น การเป็ นกงหนิวกลับมิได้เลว
ร้ายอีกต่อไป
เดิมทีตาํ แหน่งองค์รชั ทายาทเป็ นสิงทีภาคภูมิใจเสมอมา

ทว่าบัดนีฐานะอันสูงส่งเบืองหลังกําลังทําร้ายบุรุษเช่น
เขาอย่างไม่น่าให้อภัย
ชายหนุ่มถอนหายใจหนึงครา ก่อนหันกลับมาสนใจกับ
เนือตากแห้งตรงหน้า และเตรียมนําขิงเอาไว้สาํ หรับ
ภรรยา
อากาศฤดูฝนยามฟ้าโปร่งนับได้วา่ สดใสไม่เบา แสงแดด
56
ทีแผดกล้านําพาความสว่างไสวไปทัวผืนหญ้ารอบเรือน
ไม้ไผ่
ทว่าในใจของจ้าวเหว่ยกลับมืดมนสินดี ยามคิดถึงรับสัง
ของพระบิดาทีต้องการให้เขากลับเข้าวังโดยการทิงสตรี
ของตนไว้เบืองหลัง ให้กลายเป็ นเพียงฝันหนึงตืน
แล้วเขาจะทําเช่นนันหรือ?
คําตอบแน่ชดั อยูแ่ ล้วว่า ไม่!
บุรุษผูห้ นึงซึงกําลังอยูใ่ นช่วงตกตําทีสุดของชีวิตกลับได้

พบพานสตรีเช่นซานซาน มิใช่เรืองง่าย
57
คนเราเมือได้รบั ย่อมตอบกลับอย่างสาสม
สตรีของเขาหาใช่ตาตมดั
ํ งทีใครว่า
นางนับเป็ นสตรีลาค่
ํ า ไม่เพียงไม่รงั เกียจกัน แต่ยงั จริงใจ
อย่างทีไม่เคยมีสตรีนางใดปรากฏ
เขาไม่ตอ้ งการปล่อยนางไป
ดวงตาเรียวคมทีแสนเย็นชาปรายมององครักษ์คนสนิทที
กําลังทําหน้าเศร้าอยูห่ ลังพุม่ ไม้ไกลลิบ
58
อูเ๋ จียยังคงคุกเข่าอยูเ่ ช่นนันเพือขอร้องให้เขาทําตามรับ
สังแห่งองค์จกั รพรรดิตา้ ถัง
จ้าวเหว่ยถอนสายตากลับ เดินเข้าบ้านไป ไม่สนใจอีก
ท่ามกลางความดึงดันของบุรุษหนุ่มทีไม่อาจปล่อยให้
ภาพสตรีของเขาต้องกลายเป็ นแค่ฝันทีสลายไปมิอาจ
หวนคืน และภายใต้ภาวะกดดันขององครักษ์ทีไม่อาจ
จํายอมให้นายเหนือหัวต้องแลก ภายใต้ภาวะเหล่านัน
ท้องฟ้าทีเดิมสดใสสว่างจ้าพลันแปรเปลียนเป็ นมืดครึม
ฉับพลัน
59
มิใช่ฝนตกหรือเมฆาเคลือนตัวบดบังแสงตะวัน ทว่ากลับ
มีควันสีดาํ อันเกิดจากเปลวไฟทีกําลังเผาไหม้ทาํ ลาย
ค่ายกลมรณะจนย่อยยับ และเงาคนชุดดํานับสิบ
อําพรางตัววูบไหว เคลือนกายอยูร่ อบทิศเหนือเรือนไม้
ไผ่
ทังจ้าวเหว่ยและอูเ๋ จีย ไม่มีใครคาดคิดว่า จักเกิดเรือง

ร้ายแรงขึนในวันนี
กลางหมูบ่ า้ นผิงเหยียนมีตลาดเพียงแห่งเดียว
60
ซานซานเดินเทียวอย่างใจเย็น ระหว่างทางเจอเพือน
บ้านทักทายมาก็สง่ ยิมนอบน้อมกล่าวทักทายกลับ ทํา
ตัวกลมกลืนเยียงชิงหลินได้ดีเยียม เหตุนีท่านป้าท่านลุง
จึงยืนของกํานัลให้ตลอดทาง เห็นได้ชดั ว่าชิงหลินได้รบั
ความเอ็นดูหรือไม่ก็ถกู มองว่าน่าสมเพชเวทนาไม่นอ้ ย
จากผูค้ นในหมูบ่ า้ น
แน่นอนว่าซานซานไม่จาํ เป็ นต้องปฏิเสธ นางยินดีรบั สิน

นําใจทังหมดโดยไม่ตอ้ งร้องขอ ไม่ตอ้ งเสียเงิน
เดิมทีในความคิดแรกเริมของหญิงสาวมีแต่เรืองการ
ฝึ กฝนเคล็ดวิชาเฉกเช่นชาติปางก่อน ทว่านางรอเวลา
อย่างใจเย็น ให้รา่ งกายของเหย่หนิวแข็งแรงกว่านีเสีย
ก่อนเท่านัน ส่วนตัวนางก็คอ่ ยๆ ฝึ กกล้ามเนือพืนฐาน
61
โดยการออกแรงทํางานต่างๆ เช่นนี ไม่กีปี หลังจากมี
กําลังวังชาเพิมมากขึนค่อยท่องยุทธ์ก็ยงั ไม่สาย
ไม่ตอ้ งใช้คมั ภีร ์ ไม่ตอ้ งแผ่ตาํ รา เพราะทุกสรรพวิชาล้วน

ถูกจดจําอยูใ่ นสมอง ขอเพียงได้หมันฝึ กฝนซําอีกครา ใต้
หล้านีจะไปไหนเสียเล่า
เมือได้ผา้ ทีต้องการมาแล้วซานซานก็เดินเทียวตลาดอีก
ครูใ่ หญ่เพือมองหาเครืองประดับสักชินสองชิน ระหว่าง
นันยังครุน่ คิดถึงสามี
หลายวันมานีไม่รูว้ า่ นางคิดไปเองหรือไม่ นางคิดสงสัย

ว่าเหย่หนิวแปลกไป เขาคงกําลังมีเรืองไม่สบายใจอยู่
62
เป็ นแน่
ด้วยนิสยั ของซานซานทีมิใคร่ละเอียดอ่อนกับเรืองเล็ก
น้อย ยิงไม่คิดก่อกวนถามจุกจิกรําคาญใจ นางจึงปล่อย
ไปเช่นนี หากรอไปสักพักคิดว่าเขาคงจะบอกด้วยตนเอง
ในสักวัน
ในเมือยามนีเขายังไม่รบี แล้วนางจะบีบคันเพืออันใด?
ทว่าเมือคิดให้ดีอีกที ซานซานเห็นเขาอยากได้ชดุ ใหม่

อาจเป็ นไปได้วา่ ต้องการเป็ นทียอมรับ ใบหน้าที
อัปลักษณ์อาจจะกําลังเป็ นอุปสรรคขึนมาอย่างช่วยไม่
ได้
63
บุรุษผูห้ นึงซึงกําลังหลงรักภรรยามากล้น จึงเริมจะทนไม่
ได้ทีสตรีของตนต้องถูกดูแคลน
อา...คงเป็ นเช่นนัน
64
35 ความทุกข์ไม่ยงยื
ั น1
ระหว่างเดินซือของ
ซานซานขมวดคิวหรีตาครุน่ คิดลึกซึง ท้ายทีสุดก็ตดั สิน

ใจว่าจะขึนเขาไปเฟ้นหาหญ้าพิษชนิดหนึงชือว่า จันทรา
แดง ซึงหาไม่ยากขอแค่รูจ้ กั และรูแ้ หล่งทีอาศัยเติบใหญ่
หญ้าพิษชนิดนีจะหุบกิงเก็บใบคล้ายหลับใหลในยาม
ทิวา แต่จะผงาดกล้าในยามราตรี ลําต้นเรียวเล็ก ขึนอิง
65
แอบกับต้นไม้ใหญ่ ยามสะท้อนแสงจันทร์จะมองเห็น
เป็ นสีแดงอ่อนจางรําไร หากว่าไม่สงั เกตดีๆ ย่อมไม่เห็น
โดยง่าย
พิษของมันใช้สลายเนือเยือบริเวณผิวหนังมนุษย์
ซานซานคิดจะใช้หญ้าตัวนีสลายเนือเยือแผลเป็ นบนใบ
หน้าของสามี ก่อนจะใช้วา่ นโลหิตซึงเป็ นพิษอีกชนิดหนึง
ผสานผิวหนังอีกครัง เรียกได้วา่ พิษล้างพิษ
ขณะกําลังคิด พลันได้ยินเสียงหนึงตะโกนก้อง
“ไฟไหม้ ไฟไหม้”
66
เสียงนันเป็ นเสียงของเด็กน้อยอายุแปดเก้าขวบมีจาํ นวน
ประมาณสีห้าคน วิงไปตะโกนไป ฟั งดูตืนตระหนก
ลนลานมากนัก เด็กๆ กลุม่ นีมักจะชอบไปเล่นนําที
ลําธารท้ายหมูบ่ า้ น
พวกเขาช่วยกันกู่กอ้ งประสานเสียงไปทัวตลาดไม่หยุด
“มีไฟไหม้ มีไฟไหม้ ไปช่วยกันดับเร็ว”
ชาวบ้านทีได้ยินก็รบี ถาม “ทีใด? ไฟไหม้ทีใด?”
พวกเด็กๆ รีบแย่งกันตอบ “ทีเรือนไม้ไผ่ทา้ ยหมูบ่ า้ น”

67
ซานซานได้ยินคิวพลันขมวดวูบ เห็นเด็กน้อยยืนยันอีก
ว่า
“บ้านของกงหนิว ไฟไหม้ ไฟไหม้”
ครานีดวงตานางเบิกกว้าง ทังเสือผ้าและเครืองประดับ
หลุดมือร่วงตกพืนดินกระจาย
“ไปพวกเรา ไปช่วยดับไฟ” ผูค้ นพากันแตกตืนโกลาหล

รีบวิงเข้าบ้านไปหยิบถังไม้แล้วรีบเร่งไปทางทิศท้ายหมู่
บ้านทันที
68
ชาวบ้านผิงเหยียนอันห่างไกลความเจริญแห่งนี มีดีที
นําใจ ร่วมกําลังสมัครสมานมาแต่ไหนแต่ไร
ไม่วา่ บ้านใดเดือดเนือร้อนใจหรือได้รบั ความอยุติธรรม

พวกเขาก็พร้อมจะลุกขึน เรียกคืนความเป็ นธรรมให้โดย
ไม่ลงั เล
ตัวอย่างก็มีให้เห็นเมือครังทีชิงหลินกับกงหนิวทีลําธาร
ครังนันถูกชิงลีแอบป่ าวประกาศว่ากงหนิวอยูก่ บั ชิงหลิน
ทังคืน แต่กลับนิงเฉยไม่รบั ผิดชอบ ทําให้ชิงหลินไม่กล้า
ออกจากเรือน
ชาวบ้านหลายคนยังไปช่วยคนสกุลหานกดดันกงหนิ
69
ว จนทังสองได้แต่งงานกัน
หลังจากผูค้ นตะโกนก้องเซ็งแซ่แจ้งข่าวกันเป็ นทอดๆ ก็

ยกขบวนวิงกรูไปช่วยดับไฟอย่างล้นหลาม
ซานซานวิงไล่ตามอยูท่ างด้านหลัง มีบรรดาท่านป้าวิง

ปลอบใจอยูข่ า้ งๆ ถามไถ่อย่างเป็ นห่วงตลอดทาง
“อาหลิน สามีเจ้าอยูใ่ นบ้านหรือไม่ จะเป็ นเช่นไรบ้าง”
“ทําใจดีๆ นะอาหลิน”
70
“ไม่เป็ นไรนะ ต้องไม่เป็ นไร”
ทว่าซานซานไม่สนใจฟั งแล้ว นางวิงนําหน้าไปไกลลิบ

ปล่อยท่านป้าทังหลายให้วิงเหนือยหอบอยูท่ างด้านหลัง
เรือนไม้ไผ่ทา้ ยหมูบ่ า้ น
ท่ามกลางแสงแดดสว่างไสว กําลังมีควันพวยพุง่ มีเปลว

ไฟลุกไหม้อย่างร้อนแรง พริบตานัน ...ฟ้าดินพลันเปลียน
เป็ นหมองหม่นน่าสะพรึง ซานซานวิงมาทันเห็นชาวบ้าน
ต่างรีบร้อนช่วยกันดับไฟอย่างอลหม่านวุน่ วาย
71
พวกเขาแต่ละคนถือถังไม้วิงไปทีลําธาร ตักนําขึนมา
แบกขึนหน้า วิงปรีเร็วรีแล้วสาดโครมไปทีเปลวเพลิงร้อน
ฉ่า
ตังแต่ตน้ ทางเดินอันเล็กแคบไปถึงลานหน้าบ้านไม้ไผ่
ล้วนมีไฟไหม้โหม ผูค้ นตะโกนก้องดังลันให้เร่งมือดับไฟ
ยกใหญ่
ผ่านไปหนึงชัวยามแต่คล้ายชัวกัปชัวกัลป์ ในความรูส้ กึ
ท้ายหมูบ่ า้ นทีเคยมีเรือนไม้ไผ่รมิ ลําธารตังอยู่ บัดนีเหลือ
เพียงเศษซากปรักหักพัง รอบด้านเต็มไปด้วยเถ้าถ่านสี
ดํา ต้นไม้ดอกไม้และพืชผักราบคาบเป็ นหน้ากลอง
72
ท่ามกลางกลุม่ ชาวบ้านทีช่วยกันดับไฟวุน่ วายก่อนหน้า
บัดนีกําลังยืนนิงมองศพของผูห้ นึงด้วยสีหน้าตะลึงลาน
แววตาเต็มไปด้วยความพรันพรึง
ชัววูบนัน เหมือนฟ้าฟาดลงมากลางหน้าผากซานซาน
หญิงสาวเดินแหวกกลุม่ คนเข้ามาด้วยความหวาดหวัน
เบืองหน้า บนเถ้าถ่านสีดาํ คลุมผืนดิน บุรุษหนุ่มตัวใหญ่

ใบหน้ามีแผล นอนทอดกายยาวเหยียด ไร้ลมหายใจ ใน
สภาพถูกไฟคลอกจนตาย
73
ศพในซากเรือนไม้ยามนีจักเป็ นใครไปมิได้
“กงหนิว” เสียงชาวบ้านคนหนึงร้องดังลัน “ไม่ผิดแน่!”
ทุกสายตาพากันมองมาทีซานซาน สลับกับศพทีพืนดิน
ถึงแม้รา่ งกายผูต้ ายจะถูกไฟเผาไหม้เสียหายหลายส่วน

ทว่าใบหน้าและเสือผ้ายังคงชัดเจน
ทุกสิงยืนยันกระจ่างชัดโดยไม่ตอ้ งสืบ
สายลมหวีดหวิว สองหูอืออึง ซานซานรูส้ กึ ได้วา่ ขอบตา

ของตนร้อนผ่าว สองแก้มขาวมีหยาดนําไหลรินเมือใดมิ
74
อาจทราบ
นันคือเหย่หนิวของนาง ไม่ผิดแน่!
ยามเทียงวัน หยาดฝนโปรย พืนดินฉําชืน สายลมเย็น

เยียบโชยผ่านข้างแก้ม เจ็บแปลบดุจมีดบาด
ทว่าผิวหน้าของสตรีนางหนึงกลับด้านชา ถึงแม้เรือน
กายภายใต้รม่ สีแดงจะกําลังไหวสะท้านยามถูกละออง
ฝนโอบล้อม นางก็ยงั ยืนนิงอยูห่ น้าหลุมฝังศพของสามี
ไม่ใส่ใจต่ออากาศหนาวเย็นเสียดแทงกระดูก
75
บนดวงหน้าซีดขาว นําตาหญิงสาวเหือดแห้งไปนานแล้ว
การรําไห้ฟมู ฟายมิใช่นิสยั ของซานซาน แต่ความอาลัย
อาวรณ์กลับติดตรึงฝังแน่นอย่างช่วยไม่ได้
วันก่อนไฟไหม้บา้ นจนเหลือแต่ซาก สามวันแล้วทีสามี

ตายจากไม่หวนกลับมา
ทว่าซานซานกลับไม่อาจเชือ
มันรวดเร็วเกินไป...
ในใจนางพลันครุน่ คิดลึกลําถึงโทษทัณฑ์ทีได้รบั
76
ความทุกข์ของชายหญิงมิใช่การถูกแย่งชิงคนรัก แต่กลับ
เป็ นการพลัดพรากต่างหากทีทรมานแสนสาหัส
หากคูร่ กั ถูกแทรกกลาง ทว่าฝ่ ายชายยังคงอยูด่ จุ เดิม

ฝ่ ายหญิงแม้ถกู แบ่งปั นความรักจนบันทอนจิตใจ อย่าง
น้อยก็ยงั ได้เห็นหน้าชายคนรักเช่นเดิม
ทว่านางในชาติก่อนมิได้คิดจะแทรกกลางคูร่ กั อย่าง
เดียว แต่กลับทําทุกวิถีทางให้ภรรยาเข้าใจสามีผิดมหันต์
กระทังจับตัวบุรุษมากักขัง และคิดสังหารสตรีให้ตายตก
ให้ทงสองต้
ั องแยกจากมิอาจพานพบ ต้องทุกข์ทนเดียว
ดายตลอดกาล
77
เช่นนันความเจ็บปวดชนิดนีซานซานจึงได้รูซ้ งแล้
ึ ว
หญิงสาวหลับตาลงช้าๆ ปรับลมหายใจทีอ่อนแรง รับรู ้

สิงทีเรียกได้วา่ เจ็บลึกถึงหัวใจ เย็นเยียบเฉียดใกล้จดุ
เยือกแข็ง
มิใช่ผา่ นห้วงคํานึงของชิงหลิน แต่ลว้ นเป็ นซานซาน
ผ่านไปเนินนาน นางจึงลืมตาขึนอีกครัง แหงนหน้ามอง

เบืองบน ท้องฟ้ายามนีมืดลงอีกแล้ว
78
ลมบนเขายามคําคืนหนาวเหน็บยิง ซานซานนําศพของ
เหย่หนิวมาฝังบนภูเขาเพราะอยากให้เขาได้มองผูค้ น
จากเบืองสูง
เนืองจากอีกฝ่ ายไม่มีญาติ ชาวบ้านและคนสกุลหานจึง

แสดงนําใจช่วยทําพิธีฝังศพให้เป็ นอย่างดีในระดับหนึง
มุมปากพลันยกยิมบางเบา นางทําให้สามีได้เท่านีจริงๆ
79
36 ความทุกข์ไม่ยงยื
ั น2
สายฝนซาไปนานแล้ว เหลือเพียงลมเย็นโชยวูบผ่านครัง
แล้วครังเล่า ซานซานรูส้ กึ หนาวสะท้าน จึงวางร่มลงกับ
พืนดิน ยอบกายนังลงกอดเข่าตนเอง แนบแผ่นหลังอิง
80
แอบกับป้ายสุสาน ทอดสายตาฝ่ าความมืดสลัวอันอ้าง
ว้างเย็นชืด มองออกไปไกลแสนไกล ในใจยังครุน่ คิดลึก
ซึงอย่างสงสัย
อาจารย์ลงโทษศิษย์หนักเกินไปหรือไม่ ศิษย์แค่ทาํ ชัว

ทางความคิดเรืองพรากสามีภรรยา ทว่ายังไม่ทนั สําเร็จ
ด้วยซํา แต่อาจารย์กลับส่งศิษย์มาเข้าร่างหญิงอ่อนแอ
ถูกแย่งชายคูห่ มัน ถูกเหยียดหยันสารพัด กระทังแต่ง
งานกับชายอัปลักษณ์
และทังๆ ทียอมรับชะตากรรมแล้วทุกสิง หลงรักสามีแล้ว

จากใจจริง มอบให้ไม่คาํ นึงถูกผิด ยิมสูช้ ีวิตไปเช่นนัน[1]
81
แต่เหตุใดถึงต้องให้ขา้ เป็ นม่าย สามีตายเช่นนีด้วยเล่า!
ท่ามกลางลมภูเขา ซานซานนังเงียบงัน แหงนหน้าซ่อน

เร้นหยาดนําทีเกาะพราวขอบตา
ผืนป่ าเงียบสงัด ยินเสียงต้นไผ่เสียดสีพลิวแผ่วคลอเคล้า

คล้ายท่วงทํานองแห่งดนตรี เพียงครูห่ ญิงสาวก็ลกุ ขึนยืน
เริมขยับปลายเท้า ยกเรียวแขนสะบัดชายผ้าพลิว นาง
หลับตา กรีดนิวไปกลางอากาศ เริมร่ายรําทอดอาลัย มี
เพียงผืนไพรทีรับฟั ง
พระจันทร์กลมสวย ผ่านคืนหนาวเหน็บ
82
เวียนพบแสงตะวัน มวลบุปผาสะพรัง
กระทังจันทร์เด่นอีกครัง ทว่าเขาก็ยงั ไม่กลับมา...
แม้เอือมสุดมือ แต่ไกลสุดฟ้า มิอาจคว้าไว้
หวนไห้คะนึง อ้อมกอดรัดรึง หยอกเย้าออดอ้อน
มองยอดไผ่ออ่ น คล้ายเงาสะท้อน ทับซ้อนห้วงฝัน
เสมือนเขายังอยูต่ รงนัน ทว่าตรงนีข้ายังคงเดียวดาย...
83
คืนวันหมุนเวียนบรรจบ แสงแดดเจิดจ้า สะท้อนทุก
สรรพสิงบนผืนดิน
สายลมยังคงไล้ผา่ น ทว่าซานซานกลับไร้การเคลือนไหว
กระทังตะวันคล้อยตําบ่งบอกว่าใกล้คาํ นางยังนิงไม่
เปลียนกิรยิ า
ภายใต้รม่ สีแดงคันเดิม เรือนร่างในอาภรณ์สีขาวยังคง

ยืนหน้าหลุมศพอย่างสงบเงียบงัน ทังวังเวงและเวิงว้าง
สุดจะหยัง
84
แววตาหญิงสาวเหม่อลอย ดวงหน้าซีดขาวราวกระดาษ
จ้องนิงเพียงจุดเดียว คือเนินดินตรงหน้า
หลุมศพของเหย่หนิว
หลายวันแล้วทีซานซานรับรูแ้ ค่ความเวิงว้างไร้จดุ สินสุด

โดดเดียวสุดแสน ไม่มีพลังแห่งชีวิตหลงเหลือ
นางอยูเ่ พียงลําพัง ตังแต่เช้าจรดเย็น เห็นเพียงความ

เงียบเหงาวังเวงบนป้ายสุสาน เนินนานก็ยงั ไม่เห็นสิงใด
นอกจากความมืดมนในใจ ทังอับจนหนทาง
หญิงสาวหลับตาลง ปรับลมหายใจอีกครัง ก่อนลืมตา

85
ขึนช้าๆ แล้วหมุนกายเดินเอือยเฉือยลงจากเขา
ริมลําธารยามนีมีเพิงเล็กๆ แค่อาศัยซุกตัวนอนเท่านัน
ทังๆ ทีเรือนไม้ไผ่เหลือแต่ซากเป็ นนานแล้ว แต่ซานซาน
ก็ยงั เฝ้าวนเวียนอยูท่ ีแห่งนีมิได้ไปไหน นางอยูก่ บั ความ
หวังอันริบหรีว่าบางทีเหย่หนิวอาจกลับมา
ฉับพลันนัน ซานซานบังเกิดความคิดนีขึนกะทันหัน
นางกําลังรอเขา กระนันหรือ?
เมือคิดได้เยียงนัน แววตาหม่นเศร้าพลันแปรเปลียนเป็ น
แข็งกร้าว ซานซานหมุนกายวิงกลับไปทีสุสานเบืองหลัง
86
เมือมาถึง นางยืนนิงเพ่งมองไปทีแผ่นป้ายเนินนาน ท้าย
ทีสุดก็กดข่มอารมณ์พลุง่ พล่าน ใช้สองมือขุดหลุมศพ
อย่างรุนแรง ไม่ใส่ใจต่อความเจ็บแสบทีบังเกิดกับเรียว
นิวและอุง้ มือ
เนินดินถูกขุดอย่างบ้าคลัง จวบจนโลงไม้เบืองล่าง
ปรากฏสูค่ รรลองสายตา ซานซานปั ดเศษดินออกอย่าง
ไม่ไยดี เรียวแรงมากมายมิรูไ้ ด้วา่ มาจากทีใด นางกระทุง้
87
แผ่นไม้ดว้ ยฝ่ าเท้าน้อยๆ ทังเร็วและแรง
ไม่ชา้ ...ร่างไร้วิญญาณทีเริมเน่าเปื อยก็ถกู เปิ ดเผยต่อ

แสงจันทรา ศพอยูใ่ นสภาพนอนสงบแน่นิง ไร้การไหวติง
และแน่นอนว่ามิอาจต่อต้านทุกความสงสัยในแววตา
หญิงสาวนังพิจารณาซากตรงหน้าโดยละเอียด นัยน์ตา
เย็นเยียบลงเรือยๆ ปล่อยหยาดเหงือไหลรินข้างขมับ
หัวใจของนางสงบนิงเข้าสูภ่ าวะเยือกเย็น สติครบถ้วน
สุขมุ นุ่มลึก ไม่สนใจสิงอืนใด ดวงตาทีแต่เดิมต้องซ่อน
เร้นตัวตนอันร้ายกาจเผยเพียงความกระจ่างใส บัดนีทอ
ประกายคมกริบสาดแสงแรงกล้าเผยตัวตนอันเฉียบคมที
88
แท้จริงออกมา
เบืองหน้าของซานซานคือซากศพบุรุษผูม้ ีโครงหน้าและ
รูปร่างเหมือนสามีของนางทุกประการ
ชัวขณะหนึงนางพลันนึกถึงวิชาแปลงโฉม…
วิชายุทธ์ทีครังหนึงนางไม่เคยแยแสเพราะมองไม่เห็น
ประโยชน์ของมันในการฝึ กฝน
นอกจากไม่สามารถสังหารใคร ยังไม่มีความภูมิใจอันใด
เพราะผูเ้ ยียมยุทธ์ยอ่ มพึงใจในรูปโฉมตน ความเกรียง
ไกรไยต้องซ่อนเร้นใบหน้า ผูก้ ล้าย่อมปรากฏกายอย่าง
89
สง่าผ่าเผย
แม้วา่ ซานซานมิได้ฝึก ทว่าก็มิใช่วา่ ไม่รูจ้ กั
แววตาเฉียบคมเพ่งมองศพในโลงไม้ พินิจโดยละเอียด
หากมิใช่เริมเน่า แต่รอยแผลเป็ นยังคงอยู่
หากมิใช่ถกู ไฟเผา จนโครงกระดูกแทงทะลุเนือหนัง
หากมิใช่แนบชิดเพียงเขา การสัมผัสคงไม่รูส้ กึ แตกต่าง
90
เรียวคิวขมวดวูบ ม่านตาดําพลันหรีแคบ
ช่วงแรกๆ นางยังจมดิงอยูก่ บั การตายจึงเอาแต่เสียใจ

คิดการณ์อนั ใดไม่ออกทังสิน หลังจากคนของทางการมา
ตรวจสอบแล้วไม่พบความผิดปกติอนั ใด ก่อนสรุปว่า
เหตุไฟไหม้เกิดจากการหุงต้มอันประมาทเลินเล่อ นางจึง
ปล่อยให้ชาวบ้านช่วยกันฝังศพตามพิธี ไม่ตอ้ งการเห็น
หรือเฉียดใกล้
ท้ายทีสุดเมือนางเริมมีสติเพ่งพินิจจึงได้ครุน่ คิดลึกซึง
กระทังวิเคราะห์โดยละเอียดจนบัดนี
เดิมทีเหย่หนิวของนางถูกทําลายวรยุทธ์ เห็นได้ชดั ว่า
91
กําลังหลบหนีเร้นกาย อีกทังการตายของเขายังน่าสงสัย
สามเดือนทีได้อยูร่ ว่ มกัน เขาฝึ กวิชายืดหดเส้นเอ็นจน

กลับมาแข็งแรงดีแล้ว กระทังนางในร่างของชิงหลินยังมี
กําลังวังชาขึนมาก แล้วเขาทีเป็ นบุรุษเคยฝึ กวรยุทธ์จกั
ถูกสังหารได้ง่ายดายปานนันเชียวหรือ? ตายอย่างอนาถ
คาซากเรือนไม้กระนันหรือ? แม้ทะยานกายหลบหนียงั
ทํามิได้หรืออย่างไร?
เมือความจริงได้ประจักษ์ ซานซานเพียงหลับตาลงช้าๆ
สองมือเปื อนดินโคลนกําแน่นจนสันระริก พยายามสงบ
จิตใจทีกําลังเดือดระอุให้หยุดฟุง้ ซ่าน ก่อนลืมตาขึนมา
อีกครา แววตาสงบนิงลึกลําดุจห้วงอเวจี นางค่อยๆ
จัดการฝังศพลงหลุมดังเดิม ไม่รูส้ กึ รูส้ าต่อกลินเหม็นเน่า
92
ลอยคลุง้ ในใจตระหนักจนระลึกได้
ยุทธภพล้วนซับซ้อน คนผูห้ นึงอาจจําต้องลีภัยไปก่อน

การแสร้งตายหมายอําพรางนักฆ่าทีตามล่ามิใช่วา่ ไม่
เคยมีใครทํา
ไม่แน่...เขาอาจจะกลับมา
ซานซานสรุปให้ตนเอง ว่านางควรรอเขา
ทว่าการรอคอยมักยาวนานเสมอ ยาวไกลเกินไป
รอแล้วรอเล่า จากเช้าจรดเย็น พลบคํายันฟ้าสว่าง

93
กระทังร่างของนางเริมทนไม่ไหว อ่อนแอไร้เรียวแรงลง
ทุกที
รุง่ อรุณในสองเดือนต่อมา พลันปรากฏร่างของหญิงสาว

ชุดขาวเปื อนดินนอนสลบไสลมิได้สติอยูใ่ นเพิงไม้
ราตรีทีพ้นผ่านช่างแสนสัน
ช่วงเวลาทีควรยาวนาน สุดท้ายกลับมิใช่
94
วัฏจักรแห่งชีวิตไหนเลยจักยังยืน สุดท้ายโรยราดับสูญ
การพบพานคือความตายทีได้ถกู ลิขิตไว้
แท้จริงช่างห่างไกลคําว่าตลอดกาล
หวังหยัดยืนเคียงข้างท่านจนนําแข็งค้างกลายเป็ น
ลําธาร
ท้ายทีสุดกลับเป็ นเพียงหลับตาแล้วฝันไป
การพลัดพรากคือหนึงบทเรียนแห่งการลงทัณฑ์
95
ชาตินีเราไม่จาํ เป็ นต้องเจอกันในยามทีรุง่ เรือง
********
96
[1] แปลงบางท่อนของเพลง 等待的沉默
97
37 ถังจ้าวเหว่ย 1
ทิศบูรพาห่างไกลจากหมูบ่ า้ นผิงเหยียนหลายพันลี คือ

เมืองหลวงหมิงเวยอันเจริญรุง่ เรืองของแคว้นต้าถัง
เมืองกว้างใหญ่แห่งนี อุดมสมบูรณ์พร้อมพรัง มีทงจวน

ั
และคฤหาสน์ตงตระหง่
ั านทัวสารทิศ ชาวประชารํารวย
98
มังคัง
กลางเมืองคือพระราชวังหรูหราอลังการ ล้อมรอบด้วย
กําแพงสีแดงสูงตระหง่าน ด้านหลังกําแพงมีวงั รโหฐาน
มีตาํ หนักมากมาย หนึงในนันคือตําหนักบูรพาทีเคยขาด
รัชทายาทผูเ้ ป็ นเจ้าของ บัดนีคนผูน้ นได้
ั กลับมาแล้ว
ตําหนักวิจิตรขนาดใหญ่ ได้รบั การตกแต่งพิถีพิถนั งด

งามตระการตา ในห้องประดับประดาสิงของมงคล
เครืองเรือนทุกชินล้วนลําค่า บนเตียงหรูหราล้อมผ้าม่าน
โปร่งระย้า มีรา่ งสูงสง่านอนหลับใหลด้วยอาการบาด
เจ็บยังไม่หายดี ถึงแม้จะนอนนิงเพราะเจ็บป่ วย แต่
กระนันกลับสง่างามหาใครเปรียบ
99
เพราะวิชาแปลงโฉมให้อปั ลักษณ์มิให้ใครจําได้ถกู ปลด
ออกแล้วจนสิน จึงเผยรูปโฉมแท้จริง เป็ นบุรุษหนุ่มหล่อ
เหลา สันกรามเรียวคม ผิวหน้าเนียนละเอียด เรียวคิวดัง
หมึกวาด จมูกโด่งเป็ นสัน ริมผีปากได้รูปสมบูรณ์แบบ
แม้เปลือกตาปิ ดสนิท แต่เครืองหน้ากลับงดงามเป็ นเอก

โดดเด่นปานนัน ริวรอยแผลเป็ นล้วนอันตรธานหายไป
จ้าวเหว่ยถูกพาตัวกลับวังโดยนักรบผูห้ นึง ผูซ้ งเป็

ึ นถึงหัว
หน้าองครักษ์ประจําวังหลวง ทังยังเป็ นอาจารย์ดา้ น
วรยุทธ์แห่งองค์รชั ทายาท นามของเขาคือ เจียนจือ
หย่วน
100
เหตุการณ์เผาเรือนไม้ไผ่ทีหมูบ่ า้ นผิงเหยียนล้วนเป็ นฝี
มือของจือหย่วน ศพปลอมหน้าเหมือนจ้าวเหว่ยล้วนเป็ น
วิชาแปลงโฉมประจําตัวเขาทีสามารถทําได้เพียงหนึง
เดียวโดยไม่มีใครรู ้
จือหย่วนได้รบั คําสังให้ไปพาตัวองค์รชั ทายาทกลับวัง

กระทังเจอตัวกลับถูกปฏิเสธอย่างแข็งกร้าว ขัดรับสัง
โอรสสวรรค์อย่างดึงดัน การต่อสูจ้ งึ เกิดขึนอย่างไม่อาจ
หลีกเลียงได้
การประมือกันระหว่าง ฝ่ ายหนึงซึงมากประสบการณ์
อายุสามสิบกว่าปี มีฐานะเป็ นถึงอาจารย์ กับอีกฝ่ ายทีมี
อายุเพียงสิบแปดปี ถึงแม้วา่ จะมีฐานะเป็ นถึงองค์
101
รัชทายาท ทว่าก็เป็ นเพียงศิษย์ของอาจารย์ ทังก่อนหน้า
ยังถูกทําลายวรยุทธ์ไปสิน กําลังภายในทีฟื นฟูยงั ไม่แข็ง
แกร่งพอ สูไ้ ด้แค่ไม่กีกระบวนท่าก็แพ้พา่ ยจนถูกจับตัว
จ้าวเหว่ยจึงบาดเจ็บไม่ได้สติ ถูกพากลับต้าถังได้อย่าง
ง่ายดาย
“ท่านหัวหน้าองครักษ์เจียน เหตุใดท่านต้องทําศพปลอม
ด้วยไม่ทราบขอรับ”
เจ้าของคําถามคืออูเ๋ จีย เขาอยูภ่ ายในห้องนอนของ

ตําหนักรัชทายาทกับจือหย่วน เพือเฝ้าดูอาการของนาย
เหนือหัวอย่างใกล้ชิด
102
รอบด้านปราศจากผูใ้ ด จึงทําใจกล้าถามออกไป
“แค่พาองค์ชายกลับมาไม่ได้หรือไร?”
บุรุษร่างแกร่งสูงใหญ่ ยืนเอามือไพล่หลัง มองบุรุษหนุ่ม

บนเตียงนอนด้วยดวงตาราบเรียบ ใบหน้าไร้คลืน
อารมณ์
อูเ๋ จียเห็นจือหย่วนยังคงเฉยชา ปราศจากวาจาแม้สกั คํา

จึงขวัญเทียมฟ้า ถือวิสาสะคาดการณ์วา่ “เป็ นไปได้วา่ นี
คือแผนอําพรางนักฆ่า ทีอาจจะล่วงรูท้ ีซ่อนตัวขององค์
ชาย” เขาทําสีหน้าเคร่งเครียดถามอีก “แสดงว่าผูร้ า้ ยยัง
103
คงตามล่าสังหารรัชทายาทไม่ลดละ พระราชวังมิใช่
จัดการปั ญหาเรียบร้อยแล้วหรือ?”
หลังจากปล่อยให้องครักษ์เสมือนขันทีนามอูเ๋ จียพล่าม
ยาวเหยียด ในทีสุดจือหย่วนก็เอ่ยเสียงเย็นว่า
“ไม่ผิด! พวกทีเผาค่ายกลล้วนเป็ นคนร้ายตัวจริง ข้าจึง

ซ้อนแผนพวกมันอีกชันหนึง ผลลัพธ์ก็อย่างทีเห็น เพียง
แต่รบั สังฝ่ าบาทให้ขา้ ไปรับตัวองค์รชั ทายาทกลับมาผู้
เดียว ต้องไม่มีหญิงชันตําติดตาม แต่องค์ชายทรงดึงดัน
หนักแน่นว่าต้องการพานางกลับมา ทังยังประสงค์จะยก
ฐานะให้ เห็นได้ชดั ว่ากล้าขัดรับสังโอรสสวรรค์ ข้าใน
ฐานะอาจารย์ ย่อมไม่อาจปล่อยให้ศิษย์ทาํ ตัวเหลวไหล
หมินเบืองสูง ท้าทายอํานาจฮ่องเต้ จนต้องโทษทัณฑ์
104
และในฐานะขุนนาง ยิงไม่อาจยอมให้วา่ ทีจักรพรรดิ
ประพฤติในทางมิชอบ ลดเกียรติแห่งตน จนถูกผูค้ น
ประณาม”
อูเ๋ จียพยักหน้าเข้าใจ “ตําหนักบูรพาอันสูงส่ง มิใช่จกั ให้

สตรีเช่นนันเหยียบย่างเข้ามาได้ กระทังอนุชายายังต้อง
มาจากตระกูลขุนนาง สามารถคําชูอาํ นาจอยูเ่ บืองหลัง”
ก่อนกระซิบถามเสียงเบา “แต่วา่ ...แค่รบั เข้ามาเป็ นสาว
ใช้อนุ่ เตียงก็ไม่ได้ร?ึ จะอย่างไรเสีย นางก็เคยปรนนิบตั ิ
องค์ชายยามอยูท่ ีนัน ตําแหน่งชายาเอกหรือชายารอง
ย่อมเกินฝัน นางคงเข้าใจได้ไม่ยากหรอก”
ดวงตาคมกล้าของจือหย่วนเพียงมองนิงทีร่างสูงบน
เตียง เห็นจ้าวเหว่ยยังคงหลับสนิท จึงตอบกลับอูเ๋ จียอ
105
ย่างใจเย็น
“ความรักลึกซึงคืออาวุธร้ายแรงแห่งองค์ราชันย์ ฝ่ าบาท
ทรงตระหนักในเรืองนีดีกว่าผูใ้ ด พระองค์ไม่ประสงค์ให้
โอรสคนสําคัญต้องเสียง การรับสตรีผนู้ นมา
ั ไม่วา่ องค์
ชายหรือตัวนางเอง ย่อมไม่ปลอดภัย เครืองมือทีเรียกว่า
หัวใจล้วนอันตรายแท้จริง”
อูเ๋ จียกัดปากขมวดคิว ครุน่ คิดจนหน้าย่น ในทีสุดก็เอ่ย

“แต่ขา้ ก็ยงั ไม่เห็นความจําเป็ นทีจะต้องเผาเรือนเพือทํา
ศพปลอม”
ยิงพูดองครักษ์หนุ่มยิงแง่งอนแสดงอาการขันทีออกมา
106
จือหย่วนย่อมคุน้ ชินกับบ่าวคนสนิทของจ้าวเหว่ยทีดูแล
รับใช้ขา้ งกายจนถูกส่งให้ฝึกวรยุทธ์ดว้ ยกันกับองค์ชาย
ตังแต่ยงั เยาว์วยั เขาถอนหายใจก่อนเอ่ยตามตรงด้วย
สุม้ เสียงเย็นชา
“แท้จริงนัน รับสังคือให้ฆา่ สตรี แล้วพาบุรุษกลับมา”
“หา!” อูเ๋ จียตกใจ “ปานนันเลยรึ?”
จือหย่วนปรายตามองอีกฝ่ ายทีแตกตืนเกินงามแวบหนึง
ก่อนดึงสายตากลับมามองจ้าวเหว่ยแล้วกล่าวอีกว่า
107
“องค์ชายอายุยงั น้อย ใต้หล้ากว้างใหญ่ หนทางยาวไกล
ยังมีเรืองราวอีกมากมายบนถนนแห่งชีวิตรอให้ประสบ
พบเจอ การคงอยูข่ องนางอาจจะกลายเป็ นขวากหนาม
ขัดขวางหนทางเบืองหน้าอันรุง่ โรจน์ของเขา ตําแหน่ง
รัชทายาทนี ข้ายังไม่เห็นผูใ้ ดเหมาะสมยิงกว่าเขา”
จือหย่วนถอนหายใจหนักอก กล่าวอีกว่า
“ข้ายอมรับว่าไม่อาจตัดใจฆ่าคนสําคัญของศิษย์ตนเอง
จึงยอมเสียงแบกรับความผิดเอาไว้แต่เพียงผูเ้ ดียว ศพ
ปลอมทําขึนเพือตบตาศัตรูนนไม่
ั ผิด แต่ประเด็นสําคัญ
คือสตรีขององค์ชาย ต้องเข้าใจว่าสามีตาย ตัดขาดจาก
กันชัวนิรนั ทร์ เช่นนันนางจึงจะรักษาชีวิตเอาไว้ได้ การไม่
พบหน้ากัน ย่อมไม่ได้รบั อันตราย”
108
เขาหันกายไปอีกด้าน ทําท่าเดินออกจากห้อง แต่ก่อน
ก้าวเท้ายังกล่าวเสียงเรียบกับอูเ๋ จีย
“ทีนีเจ้าคงเข้าใจอะไรดีขนมากแล้
ึ ว ไม่นานองค์ชายย่อม
ลืมเลือน แต่ขา้ ขอเตือนเจ้าสักประโยค หากองค์ชายยัง
ติดต่อกับสตรีนางนัน ชีวิตของนางคงยากจะรักษา แน่
นอนว่าข้าไม่อาจรับประกันความปลอดภัย เพราะบางที
ครังหน้าฝ่ าบาทอาจส่งคนอืนไป หากมิใช่ขา้ เรืองคงไม่
ง่ายเช่นนี ดูแลองค์ชายของเจ้าให้ดี”
จบประโยคเฉียบขาดก็เดินออกไป ปล่อยองครักษ์อเู๋ จีย

ให้ตอ้ งยืนตัวเกร็งแข็งค้างไปทังร่างแต่เพียงผูเ้ ดียว
109
110
38 ถังจ้าวเหว่ย 2
บนเตียงนอน ร่างสูงยังคงนอนนิง ทว่าใบหน้าเรียบเฉย

กลับเผยดวงตาเรียวคมทีกําลังทอประกายไหววูบ
จ้าวเหว่ยหลับตาลงอีกคราแล้วลืมขึนใหม่อย่างเชืองช้า
ปรับอารมณ์ข่นุ เคืองให้กลับมาเป็ นปกติ ก่อนค่อยๆ ยัน
กายลุกขึนนัง ข่มกลันอาการบาดเจ็บทัวร่าง เขาสังเสียง
เรียบกับอูเ๋ จีย
“เจ้า! มานี”
111
อูเ๋ จียได้ยินพลันสะดุง้ หันหน้าไปตามเสียงก็เห็นนาย
เหนือหัวกําลังนังเป็ นสง่าอยูบ่ นเตียง หาได้หลับใหลเช่น
เดิมไม่
“องค์ชาย! ท่านตืนเมือใด”
“เจ้า! มานี”
อูเ๋ จียได้ยินพลันสะดุง้ หันหน้าไปตามเสียงก็เห็นนาย

เหนือหัวกําลังนังเป็ นสง่าอยูบ่ นเตียง หาได้หลับใหลเช่น
112
เดิมไม่
“องค์ชาย! ท่านตืนเมือใด”
ชายหนุ่มตอบเสียงเย็น “ทันได้ยินทุกประโยค”
“ไอ่หยา” อูเ๋ จียอุทานเล็กน้อย แล้วรีบเดินเข้าหาเจ้านาย

พลางถามเสียงสัน “เหนือหัวของกระหม่อม พระองค์ทรง
คิดจะทําอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมกลัวพระทัยท่าน
เหลือเกิน”
เจ้าของวงหน้าหล่อเหลาเพียงแค่นเสียงในลําคอเบาๆ
แต่ฟังดูเย้ยหยันเต็มที
113
“คนไร้ความสามารถเยียงข้า จะทําอะไรได้”
อูเ๋ จียได้ฟัง ฝ่ ามือก็เย็นเฉียบ เหงือเย็นฉําชืนซึมแผ่นหลัง
“องค์ชายแค่บาดเจ็บเท่านัน มิใช่บรุ ุษไร้ความสามารถ

พ่ะย่ะค่ะ” เขาสืบเท้าเข้าใกล้บรุ ุษบนเตียงอีกนิด กล่าว
ต่อเนือง
“อีกอย่าง...หากองค์ชายกลับมาแข็งแกร่งดุจเดิม ทุกสิง
ย่อมจัดการได้ง่ายดาย ศึกทีแคว้นหนาน ศึกทีหน้าด่าน
เฟยเฉิง แม้แต่นาํ ทัพออกรบกับฉีเป่ ย ทุกทีล้วนถูก
กําราบภายใต้คมดาบของพระองค์ กระทังได้ครอบครอง
114
ตําแหน่งรัชทายาท หากไม่เกิดเหตุวนุ่ วายภายในราช
สํานักจนสบโอกาสให้ถกู ปองร้ายหมายแย่งชิงตําแหน่ง
สูงส่ง คงไม่เกิดเรืองเช่นนีหรอกพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าปลอบใจข้าพอหรือยัง?”
เส้นเสียงเย็นชาของจ้าวเหว่ยทําอูเ๋ จียหยุดพล่ามทันที
ดวงตาคมของบุรุษสูงศักดิทอประกายเยาะหยันวูบหนึง
ทุกศึกเหล่านัน มิใช่เพราะพีน้องของเขากับเหล่าขุนนาง
พากันยุแยงทังทีลับและทีแจ้งหรอกหรือ?
115
คิดกําจัดเขาโดยการเสนอชือออกรบให้ตายตกใน
สมรภูมิ
แต่คนพวกนันย่อมไม่มีใครคิดว่าเขาจะเสนอรางวัลแห่ง
ชัยชนะเป็ นตําแหน่งรัชทายาท
และเขาก็ชนะทุกการศึกได้รบั ราชโองการแต่งตังจาก
ฮ่องเต้ทนั ที
ทว่าสุดท้าย ด้วยความประมาทหลังจากได้อาํ นาจ กลับ

ทําให้เขาพลาดพลังเกือบเอาชีวิตไม่รอด
จ้าวเหว่ยหลับตา ขมวดคิววูบ สีหน้าเคร่งเครียดฉับพลัน

116
ในห้วงความคิดชัวขณะนีนัน เขากําลังนึกถึงใครบางคน
จึงเอ่ยถามเสียงขรึมไปทางอูเ๋ จีย
“ระหว่างทีข้าหมดสติ เจ้าได้ไปสืบดูหรือเปล่า ว่านาง

กําลังวุน่ วายทําสิงใด?”
จ้าวเหว่ยแน่ใจว่าคนฉลาดเยียงซานซาน ย่อมดูออกได้
ไม่ยาก ว่านันคือศพปลอม
และนิสยั ไม่ชอบอยูเ่ ฉยของนาง บางทีอาจจะกําลังออก

ตามหาเขา ถึงขันติดประกาศตามหาสามีจนเรืองราว
บานปลาย ต้องเสียงอันตรายเกินรับมือ
117
ระหว่างครุน่ คิด เสียงอูเ๋ จียพลันดังแทรก
“ทูลองค์ชาย กระหม่อมย่อมรูพ้ ระทัย ช่วงทีพระองค์ทรง

หลับใหลมิได้สติ กระหม่อมหาได้ใจเย็นไม่ จึงออกไปสืบ
ข่าวของแม่นางชิงหลินโดยตลอด เพือรอรายงานพ่ะย่ะ
ค่ะ”
จบคําก็ยมกริ
ิ มภาคภูมิใจยิง ทว่าสิงทีได้กลับมาคือสาย
ตาคมกริบ คล้ายใบมีดจ่อคอหอย อันบอกเป็ นนัยจาก
นายเหนือหัวว่า จงรีบเล่ามาอย่ามัวพล่ามไร้สาระ
อูเ๋ จียจึงกระแอมหนึงที แล้วรีบรายงาน
118
“นับแต่เกิดเรืองแม่นางชิงหลินก็เสียใจสุดทานทน ร่ายรํา
ทังนําตา หลังจากนันก็เฝ้าหลุมศพไม่ผละจาก ปลูกเพิง
อยูอ่ าศัยริมลําธารไม่ยอมไปไหน มิได้วนุ่ วายอันใดด้วย
พ่ะย่ะค่ะ”
จ้าวเหว่ยรับฟั งเงียบเชียบ เม้มปากสนิท สองมือกําแน่น

นัยน์ตาคมดําทอประกายลึกลํา ได้ยินคนสนิทเอ่ยอีกว่า
“จวบจนกระทังวันหนึง ไม่รูว้ า่ นางคิดอะไรได้ จ้องมอง

หลุมศพเนินนาน ก่อนขุดศพด้วยมือเปล่า จับซากเน่า
เปื อยนันพลิกไปพลิกมา แล้วก็ฝังกลับทีเดิมพ่ะย่ะค่ะ”
119
เรียวคิวจ้าวเหว่ยขมวดวูบ นางรูแ้ ล้ว...
หัวใจบุรุษกระตุกแทบทะลุอก เอ่ยถามเสียงแหบตําว่า
“แล้วอย่างไรต่อ?”
เขาเกรงนางจะเข้าใจผิดคิดโกรธเคือง ทีถูกสามีตีจาก
โดยไม่ลาลา
ํ
อูเ๋ จียกล่าวอีก “กระหม่อมคิดว่านางคงรูแ้ ล้วเรืองศพนัน

เป็ นผูอ้ ืน เพราะเห็นนางลงเขามาด้วยท่าทางครุน่ คิด
เคร่งเครียด และไม่ไปเฝ้าหน้าหลุมศพอีกเลย คล้ายกับ
นังรอใครอยูท่ ีเพิง” เขากลอกตาครุน่ คิดชัวครูก่ ่อนเอ่ยอีก
120
ว่า
“กระหม่อมคิดว่านางทําคล้ายภรรยารอสามีไปออกรบ
รอคอยอย่างสงบ เสร็จศึกสามียอ่ มกลับมา”
ครานีจ้าวเหว่ยอึงงันไปทันที
ไม่นาน...ใบหน้าหล่อเหลาเป็ นเอก พลันมีรอยยิมปรากฏ

ตรงมุมปาก
นางฉลาดกว่าทีเขาคิดเอาไว้
และแน่นอนว่า เขาจําต้องออกรบจริงๆ ขอเพียงจัดการ

121
เรืองราวในราชสํานักให้เรียบร้อย รวบอํานาจเบ็ดเสร็จไว้
ในมือ เรืองระหว่างเขากับนางคงไม่ยากเย็น
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบอีกครัง
“แค่เจ้า...ข้าไว้ใจแค่เจ้า อูเ๋ จีย”
“พ่ะย่ะค่ะ”
“จับตาดูนางไว้ คอยดูแลลับๆ สืบข่าวนางให้ขา้ อีกอย่าง

นางชอบเงินอย่างมาก ในสวนดงไผ่หา่ งจากต้นสน
โบราณสิบก้าว นางฝัง**บเงินเอาไว้ อย่าลืมไปเติมให้
นาง”
122
อูเ๋ จียได้ฟังก็กะพริบตาปริบๆ สีหน้าเหลอหลา ได้ยินคํา
สังจากนายเหนือหัวอีกว่า
“เจ้าออกไปจัดการให้เรียบร้อย อย่าชักช้า”
“หา...อ่อ...พ่ะย่ะค่ะ”
อูเ่ จียประสานมือเคารพด้วยท่าทางขึงขังสีหน้าจริงจัง
แล้วรีบออกจากห้องทันที ไม่มีรงรอ
ั
คล้อยหลังองครักษ์หนุ่ม ภายในห้องจึงตกอยูใ่ นความ

เงียบงัน
123
เงียบเสียจนคนอยูใ่ นนี รูส้ กึ เหงาขึนมา
ภาพของสตรีผวู้ ิงวุน่ ไปทัวเรือนและหุบเขา นางผูช้ วนคุย

และหยอกเย้าไม่ขาดสาย หญิงสาวทีหัวเราะอย่างเบิก
บานยามเคียงข้างกาย
บัดนี ...ล้วนอันตรธานหายไป
จ้าวเหว่ยค่อยๆ หยัดกายลุกขึนยืน พาร่างสูงเดินไปที

โต๊ะตัวหนึง บนนันมีกระดาษวางอยู่ เขาเอือมมือหยิบ
พูก่ นั ทําท่าจุ่มนําหมึก ในใจพลางคิดไปว่า ควรเขียน
จดหมายบอกความจริงทังหมด หวังเพียงสตรีผซู้ กุ ซนจัก
124
รอเขาอย่างใจเย็น ไม่ใจร้อนวูว่ ามไปทางใด
ทว่าแค่อดึ ใจเท่านัน ฝ่ ามือพลันชะงัก ร่างสง่ายืนนิง
ผ่านไปไม่นาน ท้ายทีสุดจ้าวเหว่ยก็ตระหนักขึนมาได้วา่
การส่งจดหมายติดต่อกัน ย่อมทิงร่องรอยเอาไว้ให้สืบ
สาวโดยง่าย อาจนําพาซึงอันตรายไปสูน่ าง
ชายหนุ่มวางพูก่ นั กลับทีเดิม ยืนเคว้งอยูก่ บั ที
ใบหน้าหล่อเหลามีเรียวคิวทีขมวดมุน่ เรือนกายสูงส่ง
เงียบขรึมไม่ขยับเขยือน
125
บุรุษสูงศักดิผูเ้ คยสุขมุ เยือกเย็น พยายามเหลือเกินกับ
การข่มกลันความกระวนกระวายในใจลง
เนินนานทีเดียวกว่าจะสงบได้
ภายในห้องหรูหรา ม่านโปร่งสีทองพลิวไหว บาน

หน้าต่างหนึงเปิ ดอ้าไม่กว้างเท่าไหร่ ทว่ากลับดึงดูดบุรุษ
หนุ่มได้ไม่ยาก
จ้าวเหว่ยผินวงหน้าเบนสายตาเงียบงัน ร่างสูงส่งงาม
สง่ามองนิงอยูเ่ ช่นนัน
เบืองหน้าจากนีหลายพันลี คือหมูบ่ า้ นผิงเหยียนอันห่าง

126
ไกล
ซานซานจะรอเขาได้หรือไม่?
คําถามในใจไร้ซงคํ
ึ าตอบ
รัชทายาทหนุ่มไม่อาจล่วงรูไ้ ด้วา่ แท้จริงแล้วสตรีมิใช่

ฝ่ ายรอเสมอไปและยิงเป็ นคนอย่างซานซาน
นางไม่เคยชืนชอบการรอคอย...
127
39 กลับสกุลเดิม 1
128
บนเตียงนอนขนาดกลางภายในเรือนหลังหนึงของ
บ้านหาน มีสตรีชดุ ขาวนอนทอดกายยาวเหยียดหลับ
ใหล
ซานซานถูกเด็กหนุ่มนามชิงหลิวพาตัวกลับมาบ้านเดิม
อยูภ่ ายในเรือนไผ่หยกหลังเดิม อันเป็ นสถานทีทีชิงหลิน
เคยอาศัยอยูต่ งแต่
ั เกิดจนถึงก่อนแต่งงาน
ชิงหลิว เป็ นน้องชายแท้ๆ ของชิงหลิน
ยามนีชิงหลิวอายุสบิ สามปี แล้ว ถึงแม้จะเป็ นทีรักของ

บิดาและมารดา แต่กลับมีนิสยั คล้ายพีสาวอยูไ่ ม่นอ้ ย
129
ชิงหลินเป็ นสตรีขีขลาดอ่อนแอ ชิงหลิวจึงเป็ นบุรุษขีอาย
พูดน้อย
ภายในห้องนอนของเรือนไผ่หยก ชิงหลิวนังเฝ้าพีสาวอยู่
เงียบๆ ทีโต๊ะมุมห้อง สายตามองอีกฝ่ ายอย่างห่วงใย ใน
ใจคิดว่าโชคดีเหลือเกินทีเขาชวนมารดาเดินทางไปเยียม
พีสาว จึงได้เห็นนางนอนสลบไสลอยูใ่ นเพิงไม้ไผ่
การแต่งงานอันรวบรัดของพีสาวกับกงหนิวท้ายหมูบ่ า้ น
ตัวเขาทีเป็ นน้องชายกลับไม่คอ่ ยรูเ้ รืองราวสักเท่าไหร่
หากเอ่ยตามจริงก็รูพ้ อๆ กับพีสาวไม่มากไปกว่ากัน แต่
กระนันเขาก็มิได้นกึ สงสัยอันใด เพราะบุรุษทีล่วงเกิน
130
สตรียอ่ มต้องรับผิดชอบแต่งเข้าบ้านอยูแ่ ล้ว
กงหนิวผูน้ นกั
ั บพีสาวของเขาหายไปด้วยกันหนึงคืนเชียว
หากมองข้ามเรืองผลประโยชน์ทางการค้าทีหานอีซวน
ให้ความสําคัญเหนือสิงใด คนของหมูบ่ า้ นผิงเหยียนแห่ง
นี กลับมิได้คาํ นึงถึงฐานะหรือชาติตระกูลทีสมนําสมเนือ
เป็ นทีตังเหมือนคนของเมืองหลวง มีเพียงความรับผิด
ชอบระหว่างชายหญิงเท่านันทีควรใส่ใจ
ต่อให้อปั ลักษณ์หรือยากจนไปบ้างก็หาใช่เรืองใหญ่โต
ไม่ ขอเพียงหลังจากแต่งงานก็ช่วยกันทํามาหากินไป
ตามกําลัง ส่งเสริมให้ครองคูก่ นั ไปจนแก่เฒ่า
131
ทว่าใครจะไปคาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์รา้ ยแรงขึนกับ
สามีภรรยาคูน่ ี ทีแต่งงานกันได้แค่ไม่กีเดือนเท่านัน
“เป็ นอย่างไรบ้างเจ้าคะท่านหมอ”
เสียงของเจียหรูเ๋ อ่ยปากขึนมาทางหมอชราทีกําลังตรวจ
จับชีพจรให้บตุ รสาวบนเตียงนอน
ในนําเสียงนัน ฟั งออกว่าเจียหรูน๋ กึ ห่วงใยชิงหลินไม่นอ้ ย

ถึงแม้จะมิได้รกั ใคร่บตุ รสาวมากเท่าสามีและบุตรชาย
ทว่าจะอย่างไรเสียก็คือเลือดเนือเชือไข อีกอย่าง ...ใคร
จะไปคิดว่าจะเกิดเหตุสะเทือนขวัญถึงเพียงนัน
132
เป็ นความจริงทีไม่อาจปฏิเสธว่าในฐานะภรรยาของสามี
เจียหรูย๋ อ่ มไม่อาจขัดคําสังของอีกฝ่ าย สามีคือท้องฟ้า
ของภรรยา เป็ นเจ้าชีวิต เป็ นทุกสิงของภรรยา
แต่ในฐานะมารดา นางจึงอดเสียใจในอกลึกๆ มิได้
แค่จดั ฉากแต่งงานก็นบั ว่ามากพอแล้วกับความรูส้ กึ ผิด

แล้วทําไมต้องให้ชิงหลินเป็ นม่ายสามีตายกะทันหันด้วย
ระหว่างสํานึกเสียใจ ได้ยินท่านหมอตอบกลับด้วยนํา
เสียงเนิบช้า ทว่าเจือแววตืนเต้นมากนัก
133
“ยินดีกบั หานฮูหยิน บุตรสาวของท่านตังครรภ์ได้สอง
เดือนแล้วขอรับ”
“หา!”
เสียงอุทานนันเกิดขึนจากสตรีบนเตียงนอนทีไม่รูว้ า่ ตืน
ขึนมาตังแต่เมือใด ส่วนชิงหลิวและเจียหรูก๋ าํ ลังนังอึง
เงียบงัน
ซานซานกะพริบตาถีๆ เรียกสติของตนให้กลับมาอย่าง
รวดเร็ว “ข้าตังครรภ์จริงๆ หรือท่านหมอ”
หมอชราคลียิมอบอุน่ “ไม่ผิดแน่นอน เรืองมงคลเช่นนี

134
ตัวข้าผูเ้ ป็ นหมอย่อมไม่กล้าพูดจาส่งเดช”
เรืองทีสามีตายกะทันหันโดยทิงภรรยาทีกําลังตังครรภ์ มิ
ใช่วา่ ไม่เคยเกิดขึนกับสตรีบา้ นอืน หมอชราล้วนชาชิน
และรูง้ าน จึงคลียิมอบอุน่ แล้วเอ่ยอีกว่า
“เด็กคนนีนับว่าฟ้าส่งมาจุติโดยแท้ เขาคือเทพเซียนตัว
น้อยทีจักช่วยพยุงมารดาให้มีชีวิตได้ตอ่ ไป มีคืนวันทีดีรอ
อยูข่ า้ งหน้าไม่สนสุ
ิ ด เสียไปหนึงแต่ได้ตอบแทนมาหนึง
สวรรค์ลว้ นยุติธรรมต่อทุกสรรพสิงเสมอ”
ประหนึงได้ยินเสียงอาจารย์พรําสอนมาจากดินแดนลีลับ
ซานซานพลันมีนาตาเอ่
ํ อคลอ คิดได้ทนั ที
135
“ขอบคุณท่านหมอ” นางเอ่ยเสียงสัน
“เป็ นหน้าทีของข้าอยูแ่ ล้ว” หมอชรายังคงยิมละมุนละไม

ก่อนหันหน้าไปทางเจียหรูแ๋ ล้วสําทับว่า
“ข้าจะเขียนเทียบยาบํารุงให้ หานฮูหยินอย่าได้กงั วล
ร่างกายของบุตรสาวท่านแข็งแรงดี เด็กในครรภ์ก็แข็ง
แรงเช่นกัน”
บรรยากาศอึดอัดและเศร้าสลดในช่วงก่อนหน้านับได้วา่
ลดหายไปกว่าครึง เมือผลการตรวจออกมาเช่นนี
136
บรรยากาศอึดอัดและเศร้าสลดในช่วงก่อนหน้านับได้วา่
ลดหายไปกว่าครึง เมือผลการตรวจออกมาเช่นนี
เจียหรูล๋ กุ จากโต๊ะเดินมาทางหมอชรา เอ่ยอย่างยินดี

“ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ” พลางหันไปสังชิงหลิว
“หลิวเอ๋อร์ฝากเจ้าไปส่งท่านหมอ แม่จะอยูก่ บั พีสาวเจ้า”
“ขอรับ” ชิงหลิวรับคําแล้วลุกขึนยืนก่อนเชือเชิญหมอชรา
ให้เดินจากไปพร้อมกัน
ภายในห้องจึงตกอยูใ่ นความเงียบสงบอีกครัง เหลือ

137
เพียงสตรีสองคน คือเจียหรูแ๋ ละซานซาน
พวกนางพูดอะไรไม่ออกสักคํา ด้วยกําลังตกอยูใ่ นภวังค์

ครุน่ คิดไปคนละอย่าง
เจียหรูค๋ ิดว่า เวรกรรมแท้ๆ สามีตายทิงลูกไว้ในครรภ์ให้

เป็ นภาระต้องดูแลเพียงลําพัง นีคือโชคร้ายมหันต์
ในขณะทีซานซานกลับดีใจแทบคลัง นีคือตัวแทนของ
สามีโดยแท้ นางในชาตินีได้มีโอกาสเป็ นแม่คน ช่างโชค
ดียงนั
ิ ก
เมือหันไปเจอสายตาของผูเ้ ป็ นมารดาทีเผยความนัยว่า
138
บุตรสาวตรงหน้ามีชีวิตทีน่าสมเพชเวทนา ซานซานพลัน
หรีตา เอ่ยเสียงเย็นว่า
“ท่านแม่ออกไปก่อนเถิด ข้าอยากอยูค่ นเดียว”
นางกําลังจะมีลกู เป็ นของตนเอง มีอนั ใดอนาถกันรึ?
เจียหรูไ๋ ด้ยินเช่นนัน คิวโก่งก็ขมวดวูบ นึกสงสัยกับนํา

เสียงห่างเหินไม่เหมือนเดิมของบุตรสาว แววตายังแข็ง
กร้าว ทังยังกล้าไล่นางออกจากห้อง
เจียหรูย๋ ืนอึงครูห่ นึง จึงเอ่ยถามตามตรง “เจ้าโกรธแม่

เรืองทีส่งเสริมให้แต่งงานกับกงหนิวหรือ?”
139
ซานซานไม่ตอบกลับคําถามนันเพียงเอ่ยเสียงเรียบ
“ขอบคุณท่านแม่ทีเป็ นห่วง ข้าคิดได้แล้วเจ้าค่ะ”
แม้ยงั รูส้ กึ ฉงนกับความเปลียนแปลงนี แต่เจียหรูก๋ ็ทาํ ได้

แค่ถอนหายใจโล่งอก “อืม...เช่นนันย่อมดี เจ้าพักผ่อน
เถอะ อย่าได้ฟงุ้ ซ่านจนเกินไป”
นางเอ่ยอย่างจนใจ ก่อนหมุนกายเดินจากไป ในใจคิดว่า

บุตรสาวคงเจอเรืองสะเทือนขวัญจนนิสยั เปลียนไป
แล้วกระมัง
140
40 กลับสกุลเดิม 2
141
เมือได้อยูเ่ พียงลําพัง
ซานซานจึงค่อยๆหยัดกายลุกขึนนัง ปรับลมหายใจครู ่
หนึงก็ยืนขึน แล้วเดินไปทีหน้าต่าง รับสายลมและแสง
แดด เรียกสติสมั ปชัญญะทังหมดกลับคืนให้แก่ตนเอง
ไม่วา่ จะจากเป็ นหรือจากตาย แต่เหย่หนิวของนางก็นบั

ได้วา่ จากไปแล้ว
ถึงแม้จะไม่อาจตัดใจแต่ก็ไม่อาจเว้าวอน นางอาทรมา
มากพอแล้ว บางทีอาจมีความสุขอยูอ่ ย่างหนึง คือการ
รอคอยในความเงียบงันกระมัง
142
มีอยูป่ ระโยคทีซานซานเริมคิดได้หลังจากได้รบั โทษ
ทัณฑ์ทีอาจารย์บรรจงมอบให้อย่างสาสมในภพชาตินี
รักไม่จาํ เป็ นต้องครอบครองและอาจจะตลอดไปทีต้อง

รอ
รักทีไม่ควรร้องขอ เพียงแค่รออย่างไร้เสียงไปเช่นนัน[1]
หลังจากผ่านช่วงเสียใจทีสุด กระทังได้รูค้ วามจริงบาง

ประการ ว่าสามีของนางกําลังลีภัย มีความจําเป็ นต้อง
อันตรธาน เร้นกายหายไปอย่างไร้รอ่ งรอย
ซานซานในยามนี คล้ายกับกลายร่างเป็ นเซียนสาว ผู้

143
บรรลุแจ้งแห่งสัจธรรมไปเสียแล้ว
นางยืนอิงขอบหน้าต่าง ยกฝ่ ามือขึนลูบหน้าท้องแผ่วเบา

ในใจรูส้ กึ อบอุน่ ขึนมาทีละน้อย
เหย่หนิวจะรูห้ รือไม่ ว่าเขากําลังจะมีลกู
ซานซานหลับตา สัญญาในใจ
หากเด็กคนนีเกิดมาลืมตาดูโลก แต่ทา่ นยังเงียบหายไป

ไม่ยอมกลับมาดูแล ก็ไม่แน่วา่ ข้าจะรอ...
144
เมือตังครรภ์ ซานซานจึงทําตัวเป็ นสัตว์จาํ ศีล
นางเก็บตัวสงบเสงียมอยูแ่ ต่ในเรือน ไม่สงุ สิงกับใครทัง

สิน บํารุงร่างกายตนเองอย่างไม่มีตกหล่น
เดิมทีซานซานไม่มีความคิดทีจะกลับมาอยูร่ ว่ มชายคา
กับคนบ้านหาน ทว่าเมือมีอีกหนึงชีวิตกําลังอยูใ่ นท้อง
นางจึงต้องคิดการณ์เสียใหม่ อาศัยว่าเป็ นชิงหลินผูน้ ่า
สมเพชเวทนาไปเช่นนัน ทําตัวน่าสงสารทีถูกชะตากรรม
เล่นงาน อันเป็ นผลพวงมาจากคนบ้านนีได้อย่างแนบ
เนียน
145
ยามทีท่านลุงท่านป้าทีเป็ นเพือนบ้านมาเยียมเยือนตาม
อัธยาศัย ซานซานจึงทําตัวอ่อนแอปวกเปี ยกรําไห้
กระซิกๆ ตัวสัน บังเกิดภาพทีเรียกได้วา่ สุดแสนจะรันทด
เกินพรรณนา นําพาให้คนบ้านหานมีสีหน้าหม่นคลําไม่
น่ามองอย่างทีสุด
ซึงเดิมที ชิงหลินไม่เคยแสดงออกมากมายถึงเพียงนี
อย่างมากก็แค่กม้ หน้าหลุบตาไม่กล้าต่อปากต่อคํา แต่
ครานีนางกลับรําไห้เสียงดังไม่หยุด ทังยังตัดพ้อโชค
ชะตาเสียหลายประโยค
สตรีนางน้อยผูห้ นึง ซึงแต่งงานออกเรือนแค่ไม่นาน ท้าย

ทีสุดกลับเกิดเหตุสดุ สลดชนิดฟ้าฟาด ต้องอยูล่ าํ พัง
146
อย่างเดียวดายตรอมตรม ทังยังตังครรภ์
หากบ้านเดิมไม่คิดช่วยเหลือและดูแลประคบประหงม
เอาใจใส่ให้มากกว่าเดิมอีกหลายเท่า เกรงว่าชาวบ้านผิง
เหยียนคงรวมตัวกันประณามไม่เว้นวัน
ทังนีครอบครัวหานยังมีเรือนหลายหลังตามฐานะพ่อค้า
ทีมีอนั จะกิน มีบา่ วไพร่พอประมาณไม่นอ้ ยหน้าคหบดี
บ้านอืน
คนทีมีบา่ วชายประจําตัวคือหานอีซวนคนเดียวเท่านัน
ส่วนคนอืนๆ ในบ้านไม่มีบา่ วประจําตัวก็จริง แต่บา่ วรับ
ใช้จิปาถะในบ้าน เจ้านายล้วนเรียกหาได้ทกุ คน
147
โรงครัวมีแม่ครัวฝี มือดีและลูกมือประจําอยู่ เรือนแต่ละ
หลังยังมีสาวใช้คอยปั ดกวาดเช็ดถูให้
นับว่าสบายไม่นอ้ ย
ซานซานจึงมีชีวิตทีดีในระดับหนึง แม้วา่ มิได้เลอเลิศ

อะไร แต่ก็มีอาหารครบ ยาบํารุงต้มให้พร้อม
ในช่วงคําคืนหนึง
148
หานอีซวนกลับจากไปค้าขายต่างถินพร้อมคณะเดินทาง
ทีมีบา่ วไพร่สห้ี าคน
ในจํานวนนัน มีสตรีงดงามติดตามกลับมาด้วย ท่าทาง

ของหานอีซวนบ่งบอกได้วา่ กําลังหลงใหลติดใจยิงนัก
ทุกคืนต่อมา เขามักจะค้างแรมกับสตรีผนู้ นไม่

ั วา่ งเว้น
ยามกลางวันยังอยูด่ ว้ ยกันไม่หา่ งกาย
ทําตัวประหนึงคูร่ กั ในวัยแรกแย้มกระนัน
อนุใหม่นางนีมีนามว่า จีเหยา
149
จีเหยาเป็ นสตรีทีมีเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น ระเหิดระหง
สมส่วน กิรยิ านุ่มนวลอ่อนช้อย ท่วงท่ากรีดกรายงดงาม
หยาดเยิม เรียวคิวดวงตาทรงเสน่หต์ ราตรึง ริมฝี ปาก
อวบอิมแดงจัด พวงแก้มชมพูระเรือ ดวงหน้าจิมลิมชวน
เอ็นดู ยามยิมยังหวานหยดลึกซึงติดตรึงใจ ชวนคะนึง
ฝันหาเพียงแรกพบประสบพักตร์
ไม่รูว้ า่ หานอีซวนไปเจอจีเหยาในหอคณิกาเมืองใด
เจียหรูแ๋ ม้เจ็บปวดใจ แต่ก็ทาํ ได้เพียงจําทน ทําตัวเป็ น

ภรรยาเอกทีดี ดูแลทังสามีและอนุภรรยาตามหน้าที ไม่
ขาดตกบกพร่อง ในขณะทีอนุจกู ลับเดือดร้อนแทน
150
เนืองจากแต่ไหนแต่ไรมา อนุจเู ป็ นคนทีหานอีซวนรักใคร่
มาโดยตลอด ได้ครอบครองหานอีซวนมากกว่าเจียหรู ๋
เนินนาน บัดนีกลับมีสตรีอืนมาแย่งชิงความโปรดปราน
อนุจทู ีเคยนุ่มนวลอ่อนหวาน จึงเปลียนไป นางดินเร่าๆ

เร่งหาพวกพ้องหนุนหลัง ประหนึงสนมในวังกระนัน
คนแรกทียืนข้างเดียวกันคือชิงลีผูเ้ ป็ นบุตรสาว คนต่อมา

ทีอนุจตู อ้ งพาเข้าพวกด้วยคือชิงหลินผูต้ งครรภ์
ั มีหลาน
ตัวน้อยเป็ นอาวุธอยูใ่ นท้อง
หานอีซวนผูไ้ ม่เคยเห็นความสําคัญของชิงหลินมาก่อน
151
บัดนีเมือรูต้ วั ว่ากําลังจะมีหลาน ก็นกึ เอ็นดูชิงหลินขึนมา
ไม่นอ้ ย ด้วยความหวังว่าจะได้หลานชาย
“เจ้าจะทนนิงดูดาย ละเลยมารดาของตนเองจนตกตํา
ถูกเหยียบยําให้จมอยูใ่ ต้ฝ่าเท้าของนังปี ศาจเจ้าเล่หเ์ จ้า
มารยาผูน้ นไปเช่
ั นนีหรือไร เหตุใดไม่ลกุ ขึนมาปกป้อง”
อนุจเู อ่ยกับซานซานทันทีทีเข้ามาให้เรือนไผ่หยก แล้วนัง

ลงยังโต๊ะรับแขกโดยเจ้าของยังมิได้เชือเชิญ
152
ความหมายในประโยคคือ ชิงหลินไม่สนใจเจียหรูผ๋ เู้ ป็ น
มารดา ปล่อยให้อนุคนใหม่ชคู อผยองกล้า ทําตัวข้าม
หน้าข้ามตามารดาผูเ้ ป็ นภรรยาเอก
ซานซานเพียงนิงฟั ง นังลูบหน้าท้องตนเองอย่างเฉยชา
อนุจทู าํ เป็ นยกเอาเจียหรูม๋ าอ้าง ให้ชิงหลินออกหน้าแทน

หากเกิดเหตุผิดพลาดขึนมา คนทีได้รบั โทษทัณฑ์จาก
หานอีซวน ย่อมมิใช่อนุจู แต่เป็ นชิงหลินกับเจียหรู ๋
อาจเรียกว่า หมายกําจัดคนผูห้ นึง หากไม่สาํ เร็จยังได้

กําจัดอีกคนหนึง มีแต่ได้กบั ได้ ไม่มีเสีย
153
ชิงลีทีติดตามมารดาเข้ามาร่วมปั นหัวด้วย รีบเอ่ยปากว่า
“ข้ารูว้ า่ พีใหญ่เปลียนไปแล้ว ท่านมิได้โง่เขลาเช่นเก่า

ก่อน ฝี ปากของท่าน น้องสาวเช่นข้าได้ประจักษ์แล้วเมือ
ไม่นานมานี ท่านควรไปจัดการนังอนุจีเหยานันให้แดดิน
สินซาก”
ครานีซานซานถึงกับเลิกคิวสูง สีหน้าเยือกเย็น ยาม

กล่าวทีละคํา “น้องลีจะให้พีไปฆ่าบันคอนางเชียวรึ โหด
ร้ายเกินไปไหม”
ประโยคนีทําสองแม่ลกู หางตากระตุก มิคาดว่าสตรีเช่น
154
ชิงหลินจักกล้าพูดคําว่า ‘ฆ่าบันคอ’ ได้ง่ายดาย
วาจาน่ากลัวปานนี กลับพูดได้สงบนิงยิงนัก และที

สําคัญ หากใครมาได้ยินเข้า มิถกู จับส่งทางการกันหมด
นีหรอกหรือไร?
***************
[1] แปลงจากบางท่อนของเพลง 等待的沉默
155
41 เร่งงานแต่ง 1
“ไยพีใหญ่ถงึ ได้...”
ชิงลีเอ่ยไม่ทนั จบประโยค ซานซานก็ตดั บทว่า
“หากพวกเจ้าแม่ลกู ทนไม่ได้ ก็ยา้ ยตัวเองออกจากบ้านนี

ไปเสีย” นางทําท่าทางคล้ายนึกอะไรออกมา
“อ้อ...หากน้องลีแต่งออกไปกับคุณชายจางฉวนผูร้ ารวย
ํ
อยูใ่ นจวนเศรษฐี อนั มังคัง ก็พามารดาไปด้วยได้นี แค่อนุ
ผูห้ นึง จะอยูห่ รือไป ไม่สาํ คัญอะไรต่อทีนีสักนิด คนสกุล
จางย่อมเลียงได้ และเจ้า ...น้องรอง เจ้าก็ควรเลียงดู
1
มารดาตลอดไป จริงหรือไม่?”
ยิงฟั งยิงตะลึงอึงงัน สองแม่ลกู บัดนีโง่งมไปแล้ว
“เจ้า...”
ชิงลีได้สติก่อน นางลุกขึนยืนแล้วชีนิวใส่หน้าซาน
ซานอย่างเดือดดาล
“เจ้ากล้า...”
ซานซานยังคงสงบเยือกเย็น เอ่ยเสียงเนิบช้า
2
“ข้าย่อมช่วยเจ้าให้ได้แต่งงานกับจางฉวนเร็วขึน ดีไหม”
ประโยคนี ทําชิงลีชะงักทันที
ซานซานยังเน้นทีละคําไปทางชิงลี “อันดับแรก ...เจ้า

ควรไปขอร้องให้ทา่ นพ่อยกเจ้าเป็ นบุตรสาวของภรรยา
เอกเสียก่อน บอกท่านพ่อว่า เมือฐานะเพิมสินสอดจะได้
เพิมขึนมามากหน่อย”
ชิงลีได้ฟังพลันเบิกตา “หา!”
ซานซานคลียิมละมุน “เห็นหรือไม่ ว่าข้าย่อมช่วยเจ้า”

3
ชิงลีกลายเป็ นเบือใบ้ ไม่กล่าวสิงใดอีก
อนุจมู องดรุณีทงสองตาปริ
ั บๆ
ครานีซานซานหันมาทางอนุจบู า้ ง นางกล่าวอย่างมี
เหตุผลอันน่าเชือถือให้อนุจฟู ั งว่า
“ท่านแม่รองลองตรองดูเถิด นานวันท่านก็ยงโรยรา
ิ หมด
เสน่หา ความงามยากย้อนคืน ต่อให้ไม่มีจีเหยา ก็ตอ้ งมี
สตรีอืน บุรุษนันแม้อายุมากขึน นําพิสทุ ธิของพวกเขามี
ตลอดจนตัวตาย แค่สตรีฝ่ายเดียวทีไม่อาจคงความ
เปล่งประกายมีนามี
ํ นวลคําฟ้า ถึงเวลาก็ตอ้ งแห้งเ**◌่ ยว
4
ในขณะทีอีกฝ่ ายมีสตรีเคียงข้างได้ตลอดไปไม่จบไม่สนิ
มิสแู้ ม่รองหาหนทางยืนหยัดด้วยตัวเอง อาศัยช่วงนีที
บ้านหานยังมีเงินทองมากมาย เอ่ยปากขอตามไปดูแล
บุตรสาวสุดทีรักออกเรือน ท่านพ่อย่อมต้องมอบ
ทรัพย์สนิ ให้ทา่ นไปตังตัว แต่หากท่านยังรังอยูไ่ ม่ยอมไป
ไหน ใจเย็นดังแม่นาไหลเอื
ํ อยเฉือย รอจนนําแห้งเหือด
แม้หิวกระหายก็ไม่มีให้ดืมกิน ไม่แน่วา่ บ้านหานอาจล่ม
จมเพราะสตรีนางใดสักคน ถึงยามนัน เงินเพียงเล็กน้อย
ผ้าพับสักผืน ท่านก็อย่าหวัง”
ประโยคยาวเหยียดทีได้ฟัง ทําเอาอนุจพู ลันกระจ่างแจ้ง
ตัวนางอายุมากแล้วจริงๆ สิบกว่าปี ทีผ่านมานี ยิงไม่ตอ้ ง

พูดถึงว่าสามีมาหาสักกีหัน แต่ตวั นางเองนัน อารมณ์
5
กระสันก็ลดน้อยถอยลง บางครังยามร่วมอภิรมย์ยงั ฝื ด
เคืองทีบริเวณนัน รูส้ กึ ไม่สบายตัวเอาเสียเลย
ดวงตาอนุจเู ริมแปรเปลียน นางคล้อยตามได้ไม่ยากเย็น
ส่วนชิงลีนัน ยิงไม่ตอ้ งพูดถึงว่าจะยกฐานะนางให้เป็ น

บุตรสาวภรรยาเอก แต่นางเห็นด้วยตังแต่ประโยคทีว่า
จะช่วยให้ได้แต่งงานกับจางฉวนโดยเร็วนันแล้ว
เรียกได้วา่ ถูกซานซานซือใจโดยสมบูรณ์...
6
หลังเทียงวันของฤดูใบไม้ผลิอนั งดงามจับตา ต้นไม้รม่ รืน
บุปผาบานสะพรัง
ซานซานกินอาหารมือกลางวันจนอิมหนําก็ออกมาเดิน
เล่นรับลมอยูใ่ นสวนดอกไม้ซงเป็
ึ นส่วนกลางของคนทัง
บ้าน ให้ได้ชืนชมธรรมชาติอนั งามตาอย่างทัวถึง
ขณะกําลังเยืองกรายแช่มช้าเพราะไม่ตอ้ งการให้กระทบ
กระเทือนต่อลูกน้อยในครรภ์ พลันได้ยินเสียงทุม้ นุ่มเอ่ย
ทักทายอย่างสนิทสนม
“ทีแท้หลินเอ๋อร์ก็ออกจากห้องได้แล้ว”
7
เจ้าของเสียงคือบุรุษชุดฟ้าผูม้ ีเรือนร่างเพรียวลมสง่างาม
วงหน้าหล่อเหลาราวบัณฑิตเจ้าสําราญ
“ข้าคิดว่าเจ้าจะอยูใ่ นห้องไม่ออกมาเสียอีก คงหายเศร้า

แล้วกระมัง” เขาเอ่ยพลางเดินเข้ามาทางด้านซ้าย ห่าง
ไปไม่กีก้าว
กลินอายบุรุษผูห้ ล่อเหลายามได้ชิดใกล้ ย่อมทําสตรี

สะเทินอายยากต่อกร จวงฉวนไม่เคยไม่มนใจในเสน่
ั ห์
ของตนเอง ถึงแม้จะทําผิดต่อนางอย่างมหันต์ไปแล้วก็
ตาม
ท่าทางเจ้าชูก้ รุม่ กริมเช่นนี จางฉวนเคยกระทําต่อชิง
8
หลินนับครังไม่ถว้ น ยามทียังเป็ นคูห่ มันกัน กระทังถูกอีก
ฝ่ ายปฏิเสธไม่ยอมพลีกายก่อนแต่ง ตนจึงหันมาสนใจชิง
ลีผูง้ ่ายดายแทน
จางฉวนยอมรับว่าติดใจชิงลีมากนัก จึงเย็นชากับชิง
หลินทันที จากนันยังร่วมมือปั ดกวาดชิงหลินออกจาก
ฐานะคูห่ มันเสียสะอาดหมดจด
กระทังได้เจอนางอีกครัง ระหว่างทางของหมูบ่ า้ น จึงได้

เห็นความเปลียนแปลงบางอย่าง
นางงดงามขึนมาก ทังยังเก่งกาจขึนด้วย
9
จางฉวนมองอดีตคูห่ มันอย่างเหม่อลอย นึกอยากได้นาง
คืนมาใจจะขาด
ซานซานหรีตามองนิง ใบหน้าไม่สะท้อนห้วงอารมณ์ใด
ชิงหลินกาลก่อนงดงามอยูแ่ ล้ว เพียงแต่ขาดเสน่หท์ ีควร

มี ทว่าชิงหลินในยามนีทีมีซานซานสวมร่างอยูก่ ลับต่าง
ออกไป
เรือนร่างบอบบางทีเคยงอไหล่กม้ หน้าไม่เคยมีความมัน
ใจ บัดนีเชิดหน้าไหล่ชนั หลังตรง แผ่ซา่ นกลินอายเยือก
เย็นแต่กลับมองเห็นเป็ นความเร่าร้อนพร้อมแผดเผาผู้
คนให้มอดไหม้
10
และเนืองจากอายุครรภ์ยงั น้อย หน้าท้องของซานซาน
ยังคงไม่กลมนูนออกมาสักเท่าใด ทว่าเนือเนียนกลับอิม
เอิบมีนามี
ํ นวลเปล่งปลังไปทังตัว ผิวพรรณอมชมพูระ
เรือน่าหลงใหล
ยิงสวมชุดขาวกรุยกรายยืนสงบนิงต้องแสงตะวันสว่าง
จ้า ยิงเจิดจรัสเลิศลําหนักหนา กอปรกับท่วงท่ากิรยิ าที
เปลียนไปจากเดิมมากโข สีหน้าไม่หยาดยิมไม่เย็นชา
แต่กลับสุขมุ นุ่มลึกเป็ นเอกลักษณ์ แลดูงดงามไปอีก
แบบ สง่างามเหนือสตรีทวไปหลายระดั
ั บ ดวงตาเป็ น
ประกายระยับ ทังนิงสงบและดูลกึ ลับน่าค้นหา
จางฉวนยิมกริมเอ่ยปากขึนอีกว่า “ให้ขา้ เดินเล่นเป็ น

11
เพือนดีหรือไม่? ข้าพร้อมเดินกับเจ้าตลอดไป”
ชายหนุ่มคิดว่าได้ผล เพราะชิงหลินไร้สามีให้พงพิ
ึ งแล้ว
ควรหันมาซบอกเขาถึงจะถูก
ทว่าผูถ้ กู ชักชวนกับเงียบงันไร้ซงวาจา
ึ เรือนกายนาง
คล้ายกับแผ่ซา่ นความเย็นเยียบหนาวยะเยือกออกมา
นางปฏิเสธอย่างเย็นชาด้วยกิรยิ าแสนเรียบนิง
ซานซานยามนีปรายหางตามองจางฉวนอย่างเฉยเมย
ไม่มีความคุน้ เคยให้เลยสักนิด สีหน้ายังเผยความหงุด
หงิดออกมา ปราศจากความหลงใหลแม้เพียงเสียว สาย
ตายังฉายแววรําคาญมากอีกด้วย
12
จางฉวนผงะไปเล็กน้อย ดวงตาคมทอประกายสันไหว
ความมันใจในรูปโฉมของตนลดลงไปกึงหนึง
เขากระแอมหนึงที แก้อาการเก้อกระดากทีกําลังบังเกิด
ก่อนเดินเข้าใกล้อีกนิด กระซิบถามเสียงตําทรงเสน่หล์ าํ
ลึก
“เป็ นไรไป ไยทําตัวห่างเหินเหลือเกิน เมือก่อนไม่เห็น

เป็ นเช่นนี มิใช่วา่ เราไม่เคยเดินด้วยกัน ทําอะไร
บางอย่างด้วยกัน”
ช่างไม่สาํ นึกตัวว่าทําชัวอันใดไว้ หน้าหนาเกินไปแล้ว
13
14
42 เร่งงานแต่ง 2
ซานซานสบถในใจ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ขอบคุณพีฉวนที

เป็ นห่วงเป็ นใย แต่ขา้ อยากอยูก่ บั ลูกเพียงสองต่อสอง”
คําพูดนีคล้ายสายฟ้าฟาดกลางกระหม่อม เพราะความ
งามบังตาโดยแท้ จางฉวนจึงลืมเสียสนิทว่าอีกฝ่ ายกําลัง
ตังครรภ์ลกู ของชายอืนอยูใ่ นท้อง
เขากระแอมไออีกหนึงครา เพือลดความหน้าหนาของตน
เองลง พลันนันก็ได้ยินเสียงแว่วหวานดังจากทางเบือง
15
หลัง
“พีใหญ่อยูน่ ีนันเอง ข้านํานําแกงบํารุงครรภ์มาให้เจ้า

ค่ะ”
เสียงนีคือชิงลี ผูแ้ ปรเปลียนมาดูแลชิงหลินอย่างดีเยียม

นางเดินเข้ามาพร้อมนําแกงดังวาจา ยังมีขนมในถาด
หนึงจาน เป้าหมายคือให้พีสาวคลอดลูกปลอดภัย เติบ
ใหญ่แข็งแรง
นางจะได้ไร้กงั วลว่าใครบางคนจะคิดไม่ซือ
ซานซานย่อมเข้าใจในเจตนาอันไร้สาระของอีกฝ่ าย
16
เพราะหมูบ่ า้ นแห่งนี พีสาวน้องสาวสามารถใช้สามีรว่ ม
กันได้ หรือหากบุรุษจะแต่งสตรีมา่ ยก็ยอ่ มได้ ยิงถ้าสตรีผู้
นันเป็ นพีน้องกับภรรยาของตน ก็ยิงเสริมให้ฝ่ายบุรุษ
กลายเป็ นสุภาพชนดีงาม มีนาใจ
ํ เปี ยมเมตตาคุณธรรม
ให้ความสําคัญศีลธรรมอันสูงส่ง น่ายกย่องอย่างทีสุด
เพียงแต่ฝ่ายบุรุษนัน หากจะรับสตรีมานอนกอดสักคน
แต่ตอ้ งพ่วงภาระอันเป็ นบุตรของชายอืนมาให้ดแู ล
ตลอดชีวิต เช่นนี ...จึงต้องคิดมากสักหน่อย
จางฉวนนัน ชัวขณะนีกําลังคิดไปถึงขันทีว่าตัวเขาใน
ฐานะพ่อเลียงช่วงแก่เฒ่า อาจถูกลูกเลียงลอบสังหารได้
ทุกเมือ
17
นําลายอึกใหญ่ถกู กลืนลงคออย่างเงียบงัน
เสียดายก็เสียดาย แต่ความปลอดภัยย่อมมาก่อน
ชิงลีเห็นจางฉวนยังคงยืนมองชิงหลินอยูเ่ ช่นนัน ไม่รูว้ า่

กําลังคิดอันใด จึงดึงแขนชิงหลินออกห่างจากจางฉวน
เก็บซ่อนอาการหึงหวงเอาไว้แนบเนียน มิทาํ ให้บรุ ุษตืน
ตระหนกก่อนแต่ง แล้วพาพีสาวไปนังในศาลา รักษา
กิรยิ าน่ารัก เอ่ยปากเสียงใสว่า
“มาเถิด พีหลินดืมเสีย กําลังร้อนๆ หลานข้าจะได้แข็ง

แรง เติบโตทรงพลัง”
18
ซานซานรับนําแกงมาดืมอึกหนึง “ขอบใจเจ้ามาก”
ชิงลีตอบเสียงหวาน ทําท่าทางน่าเอ็นดู เพือให้จางฉวน

ได้ชืนชม หาได้จริงใจต่อใครไม่ “ไม่เป็ นไรเลย ย่อมเป็ น
หน้าทีข้า”
ซานซานยกยิม ไม่ถือสาว่าอีกฝ่ ายเสแสร้งต่อหน้าตน

เพือเผยเสน่หเ์ ลอเลิศให้ตอ้ งตาบุรุษ “พูดได้ดี น้องพีนับ
เป็ นสตรีชนยอด
ั หากชายใดได้ไปครอง ถือว่าวาสนาสูง
ส่งโดยแท้”
ชิงลีคลียิมหยาดเยิม บิดชายผ้าตนแทบขาด เอียงอาย
19
แทบม้วนตัว “พีหลินชมเกินไปแล้ว”
“ไม่เกินไปแม้แต่นอ้ ย...”
“อ้อ...น้องมีขนมด้วยนะเจ้าคะ”
“ดีจริง น้องพีกินด้วยกันเถิด” ซานซานกล่าวพลางหยิบ

ขนมให้ชิงลีอย่างใจดี
“ขอบคุณพีสาว” ชิงลีรับขนมอย่างนอบน้อม ดูดีทกุ กิรยิ า
“ไม่เป็ นไร”
20
ทังสองพูดคุยกันโดยไม่สนใจบุรุษผูห้ ล่อเหลา ประหนึง
เขาคือวิญญาณ จนกระทังได้ยินประโยคต่อมา
“น้องลีควรแต่งงานเสียที พีฉวนคงอยากอุม้ ลูกมาก

แล้วกระมัง”
ประโยคของซานซานทําจางฉวนหางคิวกระตุก
แต่ชิงลียิงป้อนนําแกงให้พีสาวถึงปากอย่างเอาอกเอาใจ
กินขนมทีพีสาวยืนให้อย่างเอร็ดอร่อย จิตใจเบิกบานยิง
เข้าเรืองแล้ว อย่าหยุดเชียว
21
นางเร่งรัดพีสาวในใจ ส่งสายตากดดันเข้มข้น
ซานซานทําท่าครุน่ คิดลึกซึง ครูห่ นึงจึงเอ่ยปากอีกครัง

ด้วยสีหน้าตืนเต้นอย่างมาก
“ไม่แน่วา่ ในท้องลีเอ๋อร์ยามนี อาจมีเจ้าก้อนแป้งแล้ว”
สินวาจานี ประหนึงฝนฟ้าคะนอง มีเสียงฟ้าผ่าเปรียะๆ
ทําเอาจวงฉวนและชิงลีผงะ
22
ทว่าเพียงอึดใจเท่านัน ก็กลับมาเป็ นปกติ
ชิงลีเอ่ยว่า “พีหลินล้อข้าเล่นแล้ว”
ซานซานเพียงยกยิมไร้วาจา เผยสีหน้าเจ้าเล่หแ์ วบหนึง

จากนันก็นงชมนกชมไม้
ั เหม่อมองทิวทัศน์เรือยเปื อย
เพือรอเวลา
แท้จริงแล้ว ชิงลีถูกบังคับว่าต้องดืมยาห้ามครรภ์ทกุ ครัง

หลังเสร็จกิจกับจางฉวน เพือมิให้เกิดเหตุผิดพลาดใดๆ
เนืองจากพวกเขายังมิได้แต่งงานกัน
ทว่าอารมณ์กระสันไหนเลยจักหักห้ามได้ ในเมือยังไม่
23
พร้อมแต่งด้วยเหตุผลของผูใ้ หญ่ฝ่ายชาย พวกเขาจึง
ลักลอบสืบพันธุก์ นั อย่างรืนรมย์ โดยป้องกันเอาไว้อย่าง
ดี
ทว่าวันนีไม่เหมือนวันวาน ซานซานแอบใส่ยาชนิดหนึง
ลงไปในขนมทีชิงลีถือมา และชิงลีก็กินไปเสียหลายคํา
เวลาไม่ถงึ ครึงถ้วยชา ชิงลีพลันมีอาการผิดปกติ
“อ๊ะ...อุ๊บ”
หญิงสาวอุทานเสียงหนึง ก่อนยกมือขึนปิ ดปาก ทําท่า

คล้ายอยากคลืนไส้ หลังจากสะกดกลันเอาไว้ไม่ไหว ชิง
24
ลีก็ลกุ ขึนพรวดพราดออกจากศาลาไปอาเจียนอยูต่ รง
พุม่ ไม้
ท่าทางของนางทรมานเป็ นอย่างมาก เมืออาเจียนจน

เหนือย ก็นงลงตรงพื
ั นหญ้า
หลังจากจางฉวนได้สติก็รบี เข้าไปลูบแผ่นหลังให้นาง
พลางถามอย่างสงสัย “เจ้าเป็ นอันใดรึ?”
ชิงลีไหนเลยจะมีแรงตอบ นางส่ายหน้าทังนําตา
กลับเป็ นซานซานทีตอบเสียเอง “อาการน้องลีเหมือนข้า

ทีแพ้ทอ้ งช่วงก่อนหน้าไม่ผิดเพียน”
25
“หา!”
หลังจากนัน เรืองวุน่ วายพลันบังเกิด เมือผลการตรวจ

จากท่านหมอปรากฏว่าชิงลีตังครรภ์
เรืองนีเป็ นเพราะซานซานเสนอความคิดอย่างใจกว้าง
ว่าให้จางฉวนแอบพาชิงลีไปตรวจทีโรงหมอ อีกทังนาง
ยังคุยแบบเปิ ดอกว่าจะไม่บอกใคร โดยเฉพาะเรืองทีทัง
สองลอบคบหากันจนตังครรภ์ แต่ขออย่างเดียวเท่านัน
ว่ารีบแต่งกันไปเสีย อย่ามาวุน่ วายกับนางอีก
26
เดิมทีจางฉวนยังไม่อยากแต่งงานสักเท่าไหร่ เขาชอบ
ลักลอบมีสมั พันธ์แบบนีมากกว่า ไม่เปลืองเงินทอง ทัง
ยังตืนเต้นเร้าใจ เสริมอรรถรสยามเริงสวาทยิงนัก
หากว่าชิงหลินเป็ นสตรีโง่เขลา ชิงลีนันกลับโง่เง่ายิงกว่า

ไม่เช่นนันคงไม่ยอมพลีกายให้ชายเชยชมง่ายดายเช่นนี
แน่
และซานซานย่อมต้องช่วยส่งเสริมให้คยู่ วนยางดุจนรก
ส่งมาเกิดคูน่ ีให้สมหวัง ครองรักกันตลอดกาล
นางเลือกทีจะบอกกล่าวเรืองราวแก่หานอีซวน
27
แรกเริมหานอีซวนโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ ทว่าเมือซานซาน
พูดจาเรืองหมันหมายทียาวนานเกินไป ควรเกิดการแต่ง
งานกับคนบ้านจางให้เป็ นเรืองเป็ นราวเสียที ก่อนที
เหตุการณ์จะพลิกผันไปมากกว่านี
ทังยังไม่ลืมทําตัวเป็ นพีสาวแสนดี เสนอความคิดให้ยก

ชิงลีเป็ นบุตรสาวภรรยาเอก เพือเพิมจํานวนสินสอดตาม
ฐานะ อีกทังความผิดรุนแรงฐานล่วงลํายังเพิมนําหนัก
ขึนมา
ชายผูห้ นึงหากล่วงเกินลูกอนุ ค่าเสียหายย่อมน้อยกว่า

การล่วงเกินลูกภรรยาเอก
28
เรืองนีเป็ นมารยาทพืนฐานของผูค้ นทัวเมือง ไม่เว้นแม้
แต่หมูบ่ า้ นอันห่างไกลอย่างผิงเหยียน ไม่แปลกหากจะ
นํามาใช้บา้ ง
ในเมือเกิดเรืองน่าอายถึงเพียงนี หากฝ่ ายชายไม่ยอมรับ

ผิดชอบ ย่อมถึงขันขึนโรงขึนศาล ตัดเส้นสายทํามาหา
กินไปจนวันตาย
หานอีซวนจึงคล้ายเห็นทางสว่างทีจะได้สานสัมพันธ์การ
ค้าทีต้องการเสียที
หลังจากทีฝ่ ายสกุลจางใจเย็นมานานปี เขาเดินทางเข้า
29
พบกับนายท่านจางทันที และเพือมิให้เสียชือเสียงทาง
การค้าของทังสองฝ่ าย พวกเขาจึงแอบคุยกันลับๆ มิให้
เป็ นการประจาน
การแต่งงานจึงเกิดขึนง่ายดายทังรวดเร็วรวบรัดเสียยิง
กว่างานแต่งของชิงหลินกับกงหนิวเสียอีก
และแน่นอนว่า อนุจยู อ่ มเอ่ยปากกับหานอีซวนเรืองขอ

ติดตามบุตรสาวออกเรือน เพือไปดูแลแบบใกล้ชิดยาม
ตังครรภ์ ทังยังต้องการช่วยเลียงหลานจนเติบใหญ่ ดูแล
ชิงลีตลอดไป
หากว่าหานอีซวนมิได้รบั อนุคนใหม่ทีตรึงใจเลิศลําอย่าง
30
จีเหยาเข้ามา ก็คงไม่อนุญาตง่ายดาย
ทว่าบัดนีกลับไม่ใช่ ของเก่ามีรวรอยหรื
ิ อจะสูข้ องสดใหม่
กลมกลึงตึงแน่นเปล่งปลัง อนุจไู ร้ซงเสน่
ึ หด์ งึ ดูด
ปราศจากความน่าหลงใหลตังนานแล้ว
สตรีนบั เป็ นสมบัติของบุรุษมาช้านาน จะทิงจะขว้างหรือ

จะโยกย้ายไปทางใดล้วนสามัญ
บุตรสาวจึงแต่งงานไปอย่างเอิกเกริกสมฐานะบุตรสาว
ภรรยาเอก โดยมีมารดาแท้ๆ ทีเป็ นเพียงอนุของบิดา
ติดตามไปกับขบวนสินเดิมของเจ้าสาวในฐานะคนสนิท
ข้างกาย
31
หมากตานี ซานซานเพียงต้องการให้หานอีซวนปลดอนุจู
อย่างแนบเนียนก็เท่านัน
ส่วนชิงลีก็แค่รอเวลาเหมาะสม ค่อยๆ รับกรรมก็ไม่สาย
32
43 เจรจาไกล่เกลีย 1
ต้นเหมันต์ อากาศเย็นลงอย่างเห็นได้ชดั
ทุกคําคืนผูค้ นบ้านหานต้องทนหนาว ทว่ามีเพียงสองคน

ทียังคงอบอุน่ ลึกซึง
33
ท่ามกลางลมราตรีโชยแผ่ว ทีศาลากลางสวนดอกไม้
หานอีซวนยืนโอบเอวอ้อนแอ้นของจีเหยาอย่างถนอม
พูดคุยหยอกเย้าอย่างรักใคร่ ครูห่ นึงจึงพากันเดินหายไป
ในเรือนนอน เกิดเป็ นเงาสะท้อนคลอเคลียแนบชิดก่อน
ดับเทียน
ไม่ตอ้ งคาดเดาก็พอรู ้ ว่าเตียงนอนจักเร่าร้อนปานใด

เสียงครวญครางจักหอบกระเส่าแค่ไหน
ซานซานเลิกคิวมองอย่างเย็นชา ข้างกายคือมารดากับ
น้องชาย
34
หลังจากกินอาหารเย็นจนอิมท้องตามด้วยดืมยาบํารุง
ซานซานจึงออกมาเดินเล่นก่อนกลับเข้านอน เจอชิงหลิว
ทียืนแอบมองเจียหรูอ๋ ยูต่ รงทางระหว่างเรือน จึงเข้ามา
สมทบ พบว่าเจียหรูก๋ าํ ลังลอบมองหานอีซวนกับจีเหยา
อยูแ่ ล้วเป็ นนาน
ชิงหลิวเคยแอบเห็นเจียหรูร๋ อ้ งไห้นาตาหลั
ํ งริน สีหน้าเผย
ความเจ็บชําปวดใจเหลือเกินกับการกระทําของหานอี
ซวน
หนุ่มน้อยย่อมเห็นใจมารดา แต่ตวั เขาก็ไม่อาจทําสิงใด

ได้มากไปกว่าการแอบมองอยูเ่ งียบๆ มาโดยตลอด
35
จีเหยาผูน้ ีอายุนอ้ ย รูปร่างยัวยวน งดงามปานเทพธิดา
ทําหานอีซวนหลงใหลแทบคลัง เห็นได้ชดั ว่าหลงรักหัว
ปั กหัวปํ า
ยามนีเจียหรูจ๋ งึ มีสีหน้ายําแย่มาก
แต่นางก็ทาํ อันใดมิได้ นอกจากทําใจจํายอมอย่างอดทน

เหมือนเมือสิบกว่าปี ก่อน ยามทีสามีพาอนุจเู ข้าบ้านมา
ทว่าหลังจากทีเจียหรูใ๋ ห้กาํ เนิดบุตรชายคือชิงหลิว นางก็

กลับมามีความสําคัญต่อหานอีซวนดังเดิม
ครอบครัวสามีหนึง ภรรยาสอง และลูกๆ อีกสามคนจึง

36
อยูก่ นั อย่างราบรืน ไร้ระลอกคลืนริษยาโหมใส่
เพราะเจียหรูร๋ กั หานอีซวนมาก ไม่เคยบ่นไม่เคยว่า ดูแล

ทังสามีและอนุภรรยาอย่างดี ทําทุกวิธีมิให้หานอีซวนขัด
เคืองใจ
ยามนีก็เช่นกัน นางย่อมใส่ใจดูแลมิให้ขาดตกบกพร่อง
ทังสามีและสตรีคนใหม่ ยอมตรอมตรมเพียงผูเ้ ดียว
ซานซานลอบกลอกตา นึกเอือมระอาไม่เบา
ถึงแม้วา่ เจียหรูจ๋ ะไม่รกั ชิงหลินสักเท่าใด แต่บญ

ุ คุณตัง
ครรภ์กบั เลียงดูจนเติบใหญ่ จะอย่างไรก็ไม่อาจละเลย
37
ซานซานจึงลูบหน้าท้องกลมนูนของตนอย่างเอือเอ็นดู
พลางกระตุกมุมปากยกยิมเยียบเย็น
ยามสายหลังอาหารเช้า
“พีจะไปเดินเล่นเพือออกกําลังสักหน่อย” ซานซานเอ่ย
กับชิงหลิว ก่อนค่อยๆ ลุกขึนยืน ยืนแขนให้นอ้ งชายช่วย
จับประคอง
ชิงหลิวเป็ นหนุ่มน้อยอายุสบิ สามปี ความสูงเกือบเท่ากับ

38
พีสาวแล้ว จึงช่วยประคองเดินได้อย่างพอเหมาะ ไม่
ลําบากเท่าใด
เมือเดินมาถึงกลางสวนดอกไม้ มองไปทางศาลาก็เห็นมี
สตรีรูปร่างเย้ายวนทรวดทรงอ้อนแอ้นบอบบางกําลังยืน
ออดอ้อนหานอีซวนอยูอ่ ย่างฉอเลาะเป็ นทีสุด
ได้ยินหานอีซวนปลอบนางว่า “เด็กดี ข้าเดินทางไปทํา

การค้าแค่ไม่กีวันเท่านัน รออยูท่ ีนี อย่าดือเชียว”
เสียงทุม้ นุ่มนวลเข้าขันหวานเลียนจนวิกฤตเลยทีเดียว
ซานซานกับชิงหลิวกําลังยืนอยูก่ ลังพุม่ ไม้ ได้ยินจีเหยา

39
เอ่ยอย่างกระเง้ากระงอดอีกว่า “นายท่านรีบไปรีบกลับ
นะเจ้าคะ หาไม่ขา้ คงถูกฮูหยินใหญ่รงั แกเป็ นแน่แท้”
หานอีซวนบีบจมูกโด่งรันอย่างเอ็นดู กล่าวเสียงตําว่า
“นางไม่มีทางรังแกเจ้า หากนางกล้า เจ้าแค่บอกข้า อย่า
ได้กงั วล”
จีเหยาซบแผงอกอีกฝ่ าย ใบหน้างดงามคล้ายมีนาตา
ํ
ปริมๆ “ต่อหน้านายท่าน พีหญิงอาจกําลังเก็บอาการ แต่
ลับหลังก็ไม่แน่นะเจ้าคะ ข้าเห็นนางแอบมองข้าด้วยสาย
ตาริษยาอยูบ่ อ่ ยๆ ช่างน่ากลัวเหลือเกิน”
หานอีซวนแค่นเสียงเย็น “หากเจ้าไม่สบายใจ ระหว่างที
40
ข้าไม่อยู่ ข้าจะสังให้นางอยูแ่ ต่ในเรือน ห้ามออกมา ดี
หรือไม่?”
จีเหยาลอบแสยะยิมมุมปากอย่างสาสมใจ ก่อนเงยหน้า
ขึนจากแผงอก แล้วบรรจงทําสีหน้าไร้เดียงสา ปราศจาก
พิษสง แต่ปากกลับตอบรับเสียงน่ารักว่า “ย่อมดีเจ้าค่ะ”
สองพีน้องเลิกคิวสูงลอบมองตากันแวบหนึง รับรูท้ นั ทีวา่

มารดาย่อมถูกบิดาสังขังหลายวันแน่
หลังจากรําลาอ้อยอิงครูใ่ หญ่
41
หานอีซวนก็เดินจากไป คงเหลือไว้เพียงจีเหยานังกรีดนิว
กินขนมอยูใ่ นศาลา แว่วยินเสียงสังการจากนาย
ท่านหานว่า ห้ามมิให้เจียหรูอ๋ อกนอกเรือนจนกว่าเขาจะ
กลับมา
ซานซานกับชิงหลิวค่อยๆ เดินออกมาจากหลังพุม่ ไม้

เมือสองพีน้องปรากฏกาย สายตาของจีเหยาก็เหลือบ
เห็นทันที นอกจากไม่ลกุ ขึนทักทายตามฐานะอนุอนั พึง
มีตอ่ บุตรภรรยาเอก นางกลับนังกินขนมต่อ แม้แต่สาย
ตายังไม่เหลือบแล
ชัวจังหวะนัน เสียงราบเรียบของซานซานก็ดงั ขึนแผ่วเบา

“แดดแรงเกินไป พีอยากนังชมดอกไม้ในศาลา พาพีเข้า
42
ไปหน่อย”
ชิงหลิวขมวดคิวเล็กน้อย ด้วยไม่พอใจความหยิง
จองหองของสตรีทีนังอยูใ่ นศาลา แต่ก็อดตามใจพีสาวมิ
ได้ จึงพานางไปนังในศาลา ทางฝังตรงกันข้ามกับจีเหยา
อีกฝ่ ายเมือเห็นแขกไม่ได้รบั เชิญมานังลงตรงหน้า จึงเอ่ย

ปากเสียงเหยียดว่า
“ทีแท้ก็คณ
ุ หนูใหญ่กบั คุณชายเล็กนีเอง ไม่มีทีไปหรือไร
ถึงได้มานังทีนี”
ความหมายคือ ชิงหลินเป็ นสตรีชนตํ

ั า ไร้คา่ ไม่มีทีไป
43
เป็ นแค่นาที
ํ สาดออกแล้ว เปื อนดินแล้ว ไยกล้าเสนอหน้า
กลับมา
นับว่าสามหาวไม่เลว ซานซานเลิกคิวมอง สีหน้าเฉยชา

ไม่รูส้ กึ รูส้ ากับสายตาดูแคลนและประโยคเสียดแทงจาก
จีเหยา
เรืองราวของคุณหนูใหญ่บา้ นหานอย่างชิงหลินทีมีนิสยั
ขลาดเขลา แต่งงานกับสามียาจกอัปลักษณ์ กลายเป็ น
ม่ายสามีตาย ต้องกลับบ้านเดิมพร้อมเด็กในครรภ์
ลักษณะไร้ทีพึง ปราศจากซึงหนทางไป ต้องทําตัวเยียง
เต่าหดหัวอยูใ่ นเรือนทุกวัน
44
ทุกสิงนีใช่วา่ จีเหยาจะล่วงรูไ้ ด้ยากเย็นอะไร เมือได้รูย้ งิ
ทะนงตน และไม่เห็นหัวผูใ้ ด
กอปรกับเจียหรูย๋ งั เป็ นภรรยาเอกผูส้ งบเสงียมอยูใ่ น

โอวาทสามี และคุณชายคนเล็กยังอายุนอ้ ย ขีอาย ไม่
ประสา สงบปากสงบคํายิง
จีเหยาจึงหยิงผยองพองขน ถึงแม้จะเข้ามาอยูไ่ ด้ไม่นาน

แต่ได้รบั ความโปรดปรานอย่างยิงยวด ลับหลังหานอี
ซวนจึงเป็ นเช่นทีเห็น คําพูดคําจาทีหลุดจากเรียวปาก
อ่อนนุ่มทําคนฟั งรูส้ กึ คันมืออยูบ่ า้ ง
ช่างน่าปาดคอ ฉีกปาก แล้วกระชากหัวทีมีใบหน้างด
45
งามมาเหยียบให้แหลกเละคาฝ่ าเท้า
ภายใต้ความคิดชัวช้า ซานซานเพียงคลียิมบาง นังนิง

มองจีเหยาอย่างเงียบงัน ปราศจากวาจา
คิดไปคิดมา หญิงสาวพลันสรุปให้ตนเองใจเย็นลง
เพราะว่าใบหน้าหยาดเยิมของจีเหยายังมีประโยชน์ไม่
เบา
ภายใต้หลังคาเดียวกัน บุคคลทังสามนังร่วมศาลาคล้าย
มิใช่มิตรและมิใช่ศตั รู
ซานซานละสายตาจากจีเหยาแล้วมองเพียงดอกไม้นอก
46
ศาลา กิรยิ าสงบเสงียม ไร้ปากเสียง
ชิงหลิวยิงไม่คิดเสวนากับอีกฝ่ าย แค่นงเป็
ั นเพือนพีสาว
ส่วนจีเหยาเห็นสองพีน้องบ้านหานไร้นายาแม้
ํ แต่ถก
เถียงก็แค่นเสียงหยันแล้วกินขนมต่ออย่างไม่ยีหระต่อ
ฐานะของตนกับอีกสองคนตรงหน้า
47
ชิงลีแต่งงานกับจางฉวนนับว่าวาสนาดีไม่นอ้ ย
48
นางนังๆ นอนๆ สุขสบายราวกับองค์หญิง มีบา่ วรับใช้
ประจําตัว ในใจนึกหยามเหยียดบ้านเดิมขึนมาไม่เบาทีมิ
ได้หรูหราเท่านี สุขสบายเยียงนี
บางครังยังคิดเยาะหยันชิงหลินผูเ้ ป็ นพีสาว
ตัวนางสุขสําราญย่อมสมควรแล้ว ไม่จาํ เป็ นต้องขอบ

คุณอีกฝ่ ายเลยแม้แต่นอ้ ย ทีช่วยสนับสนุนเลือนฐานะ
ยามแต่งออก
นอกจากบังเกิดความคิดเช่นนีแล้ว ชิงลียังแอบด่าทอว่า
ชิงหลินโง่เขลาทีสุดในใต้หล้า ทําเป็ นเสนอหน้าเรือง
ต่างๆ ให้นางอย่างนันอย่างนี ทว่าแท้ทีจริงแค่อยากทํา
49
ตัวโดดเด่นหมายดึงความรักความสนใจจากบิดาอย่าง
หานอีซวน
ช่างไร้สาระ!
คนอย่างชิงลีจะอย่างไรเสียย่อมได้ดีวา่ ชิงหลินอยูแ่ ล้ว มิ

ต้องให้ใครมายืนมือช่วยทังสิน
สามีก็รูปงามกว่ามากๆ รํารวยมังคัง มิใช่ยาจก

อัปลักษณ์
ทุกวันอันแสนสุข ชิงลีคิดหลงตัวเองได้เช่นนัน กระทังถึง

วันทีนัดตรวจครรภ์อีกครัง ท่านหมอก็เดินทางมาหาถึง
50
เรือนนอน
หลังจากจับชีพจรเป็ นนาน ท่านหมอก็เผยสีหน้างุนงง

ก่อนเอ่ยปากอย่างแน่ใจว่าชิงลีมิได้ตงครรภ์
ั
แน่นอนว่าแรกเริมไม่มีใครเชือ นายท่านจางจึงเชิญหมอ
คนใหม่มาตรวจ ผลปรากฏว่าชิงลีมิได้ตงครรภ์
ั จริงๆ
จากนันยังเชิญหมอมาอีกสองท่าน ผลการตรวจล้วน
เหมือนกัน คือในครรภ์ของชิงลีช่างว่างเปล่า ไร้กอ้ นเนือ
อาศัยอยู่
เรืองนีทําให้จางฉวนโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ ด่าทอชิงลีแบบ

51
ไม่ไว้หน้า ว่าเป็ นนังใจกล้า เจ้าแผนการ หมายจับเขาให้
แต่งงานด้วยวิธีการไร้ยางอาย
ชิงลีแม้ตกใจแทบสินสติในคราแรก แต่ดว้ ยนิสยั ของนาง

มีหรือจะยอมให้จางฉวนด่ากราดฝ่ ายเดียว
ทังสองคนจึงกลายเป็ นคูส่ ามีภรรยาทีครองเรือนได้รอ้ น

แรงคล้ายไฟโหมทําลายล้างในทุกเมือเชือวัน
แน่นอนว่ามิใช่รกั กัน แต่กลับเกลียดกันได้อย่างเดือด

ระอุ
จูซวหรื
ิ ออดีตอนุจขู องหานอีซวนย่อมไม่มีสทิ ธิออกเสียง
52
ทําได้เพียงเฝ้ามองอย่างไม่อาจช่วยเหลืออันใด
ขณะกําลังนังฟั งชีวิตหลังแต่งงานของชิงลีจากชิงหลิว
ซานซานเพียงนังสงบนิงอยูใ่ นห้องส่วนตัว สีหน้าเยือก
เย็น แววตาลึกลํา เรือนกายแผ่ซา่ นกลินอายความเลือด
เย็นออกมามากล้น
เนืองจากยังตังครรภ์อยู่ จึงต้องคํานึงถึงลูกน้อยให้มาก
มิอาจทําการใดรุนแรง
นางแค่ใส่ยาบางอย่างในขนมให้ชิงลีกินในศาลาวันนัน
ส่งผลให้อีกฝ่ ายมีอาการคล้ายตังครรภ์ทกุ ประการ
53
กระทังท่านหมอยังตรวจเจอชีพจรมงคลคู่ นางประสงค์
ให้ชิงลีได้อยูใ่ นตําแหน่งภรรยาเอก เพือให้อีกฝ่ ายมีทาง
เลือก
หากปรับปรุงตัวได้และอยูเ่ ป็ น ย่อมเป็ นสุขกายสบายใจ
แต่ถา้ ไม่! ก็แค่รอรับผลไปตามกรรม...
ทังหมดเป็ นการปั ดกวาดตัวน่ารําคาญออกไปจากบ้าน

เท่านัน แผนการนีนับได้วา่ ซานซานใจดีมีเมตตามาก
มายนัก
54
หลายวันมาแล้ว
นับตังแต่ความจริงเรืองชิงลีถูกเปิ ดเผย การทะเลาะกัน

ระหว่างจางฉวนกับชิงลีจึงเกิดขึนทุกวัน การโกหกว่ามี
ครรภ์เพือทีจะได้แต่งงาน ทําให้ครอบครัวจางบังเกิด
ความรูส้ กึ เสียหน้า จึงคิดจะส่งตัวทังชิงลีและอนุจคู ืน
ครอบครัวหาน
ซานซานได้ข่าวก็ขมวดคิวเล็กน้อย ไม่รอให้สตรีทงสอง
ั
ถูกส่งตัวกลับมา นางแอบเสนอความคิดผ่านชิงหลิว
ทันที
55
เมือหานอีซวนได้ฟังความทังหมดจากชิงหลิวก็เห็นด้วย
แบบไร้เงือนไขต่อบุตรชายคนโปรด
ไม่นาน...จึงยกขบวนครอบครัวบ้านหานเดินทางไปยัง
บ้านจางอย่างไม่มีรงรอ
ั
เป้าหมายคือเจรจาไกล่เกลียด้วยสันติวิธี
ผูค้ นในขบวนมีหลายคนยิงนัก ไม่วา่ จะเป็ นหานอีซวนซึง

เป็ นผูน้ าํ ตระกูล เจียหรูผ๋ เู้ ป็ นฮูหยินใหญ่ ชิงหลินบุตร
สาวคนโต ชิงหลิวบุตรชายคนเล็ก บ่าวรับใช้ติดตาม
ประมาณสีห้าคน และบุคคลพิเศษเป็ นชาวบ้านอีกถึงสิบ
คน
56
นายท่านจางกับจางฮูหยิน รวมทังจางฉวนและชิงลีพลัน
เบิกตาโพลงเมือเห็นคนบ้านหานยกขบวนมามากมาย
เช่นนัน กระทังคนท้องอย่างชิงหลินก็ยงั มา
“แค่มารับตัวบุตรสาวกลับไป ไยต้องยกผูค้ นมาถึงเพียง

นี มิเป็ นการประจานตัวเองไปสักหน่อยหรือไร?” นาย
ท่านจางเอ่ยเสียงเยาะเย้ยมาทางหานอีซวน
อีกฝ่ ายแค่นเสียงหยัน “ในเมือท่านคิดจะส่งตัวบุตรสาว

ของข้ากลับคืน ก็เห็นชัดแล้วว่าสายสัมพันธ์การค้า
ระหว่างเราทีข้าเพียรเฝ้าถนอมได้สะบันไปแล้ว”
57
นายท่านจางร้องเฮอะ แล้วถามเสียงดัง “นับแต่รูว้ า่ บุตร
สาวของท่านโกหกว่าท้อง เรายังต้องเกียวดองอันใดอีก”
หานอีซวนกล่าวเสียงกร้าว “หากไม่ตอ้ งการเกียวดอง

เช่นนันท่านก็บอกมา ว่าเหตุใดบุตรชายของท่านต้อง
ล่วงเกินบุตรสาวของข้า ทีเรือนบุปผาเขาทําระยํากับนาง
กีครัง ผูค้ นทีมากับข้าในวันนีล้วนเป็ นพยานได้”
เมือประโยครุนแรงเช่นนีดังขึน ใบหน้านายท่านจางพลัน
หม่นคลํา จางฮูหยินก็ไม่ตา่ ง ใบหน้ารูปงามของจางฉวน
ยิงมืดดํา ได้ยินเสียงหานอีซวนเอ่ยคําคล้ายตบหน้าอีก
ว่า
58
“หากไม่ใช่เพราะร่างกายลีเอ๋อร์ทีถูกบุตรชายของเจ้า
บังคับให้กินยาห้ามครรภ์จนเกิดผิดปกติขนมา
ึ กระทัง
ท่านหมอยังตรวจผิด ส่วนข้ายังเข้าใจผิดจนต้องออก
หน้าจํายอมให้นางแต่งงานอย่างรวดเร็วเกินไป เช่นนัน
นายท่านจางจงบอกแก่ขา้ มา ว่าเมือใดจะเกิดงานแต่ง
สินสอดเมือไหร่จะจ่าย ความเสียหายทีเกิดขึนล้วน
ประเมินค่ามิได้ แทนทีจะส่งตัวบุตรสาวคืนให้ขา้ มิสู้
มอบโรงนําชา ร้านขายผ้า และกิจการทดแทนอีกสักสอง
แห่ง”
ชัวจังหวะนันพลันมีเสียงท่านป้าคนหนึงเอ่ยแทรก “ใช่ๆ
ข้าเคยเห็นคุณชายจางพาคุณหนูหานหายไปทางเรือน
หลังหนึง”
59
ท่านน้าอีกคนรีบกล่าว “คุณชายจางล่วงเกินคุณหนูหาน
ถึงเพียงนัน ย่อมต้องจ่ายค่าตอบแทน”
ท่านลุงอีกคนรีบเอ่ยบ้าง “ถูกต้อง ข้าขอร่วมเป็ นพยาน”
ท่านป้าอีกคนรีบช่วยผสาน “ข้ายังเคยไปแอบดู อุ๊บ!”

นางปิ ดปากเกือบไม่ทนั รีบแก้ตา่ งว่า “ข้าเห็นว่าควร
มอบสินนําใจ มิใช่สง่ คืนเช่นนี หยามเกียรติสตรีเกินไป
แล้ว”
นางทําท่าปั นปึ งขึงขังแข็งกร้าว เรียกพวกพ้องให้เออออ
“ใช่ๆ” ชาวบ้านอีกหกคนจึงรีบพยักหน้าประสานเสียง
60
จางฉวนกับชิงลียามนีมีใบหน้าแดงกํา อับอายจนแทบ
จะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนี พวกเขาแน่ใจว่าทุกครังที
ลอบมีสมั พันธ์ รอบด้านไม่มีใคร รอบทิศมีแต่สวน
ดอกไม้ ห่างออกไปยังร้างผูค้ น
แล้วพยานในวันนีคืออันใด?
“ท่านพ่อ ไม่เป็ นความจริงนะขอรับ” จางฉวนรีบแก้ตวั
“อะไรกันพีฉวน” ชิงลีไม่ยอม “อะไรทีบอกว่าไม่จริง”
จางฉวนหันมาตอบอย่างหงุดหงิด “ก็ทกุ ครังทีเราแอบ

61
ทํา ไม่มีชาวบ้านเห็นสักคน พยานพวกนีจะมากดดันอัน
ใด?”
“...!?”
นายท่านจางกับจางฮูหยินพลันสะอึกก้อนลึกลับในลํา
คอ พวกเขาไม่มีใครคาดคิดว่าเรืองราวจะกลายเป็ นเช่น
นี
เดิมทีก่อนจัดงานแต่งก็มิใช่วา่ ไม่เคยคุยกันในประเด็นนี
เพียงแต่ยามนันทังสองดีใจมากทีจะได้อมุ้ หลาน ทังยัง
สนทนากันอย่างถนอมนําใจ เป็ นลักษณะแอบปรึกษา
หารือ หาทางลงร่วมกัน เพือทีจะได้ไม่เป็ นการประจาน
62
จนเสียชือเสียงทางการค้า
และเพราะหานอีซวนขยับฐานะของชิงลีจากลูกอนุเป็ น
ลูกภรรยาเอก บ่งบอกว่าให้เกียรติจางฉวนล้นเหลือ เห็น
แก่หน้าตาคนบ้านจางไม่นอ้ ย ทีไม่ตอ้ งแต่งแค่ลกู อนุให้
บุตรชาย พวกเขาจึงยินยอมพร้อมใจทันที
แต่พอรูว้ า่ ลูกสะใภ้หลอกลวงเรืองตังครรภ์ ก็อดมิได้ทีจะ

เดือดดาล นึกเสียดายสินสอดขึนมา อีกทังชิงลียังพาแม่
มาอยูด่ ว้ ย ทําท่าเป็ นเจ้านายอีกคนของบ้าน ก็ยิงนึก
ระอา นายท่านจางจึงต้องการส่งคืนสตรีไร้คา่ ทังสองคน
นีไปให้ไกลๆ
63
มิคาดว่าจะถูกหานอีซวนทีเป็ นฝ่ ายยอมถอยให้ตนโดย
ตลอดจะเกิดฉลาดขึนมา ทังยังกล้าพาพยานมามาก
มาย หากไม่ยินยอมเรืองคงถึงทางการเป็ นแน่แท้
โทษทัณฑ์ตามกฎหมายมิใช่รา้ ยแรงยิงกว่าหรอกหรือ?
64
“ว่าอย่างไร?”
หานอีซวนถามเสียงเย็น “จะส่งลีเอ๋อร์คืนแล้วรอมือ
ปราบมาจับกุมไปรับโทษจําคุกสักห้าปี หรือจ่ายค่าตอบ
แทนเป็ นโรงนําชา ร้านขายผ้า ร้านค้าอีกสักสองแห่ง
ท่านจะเอาอย่างใด?”
65
แน่นอนว่าคําตอบย่อมต้องเป็ นการจ่ายค่าตอบแทนคืน
เพียงแต่ตอ่ รองว่าแค่ยกโรงนําชากับร้ายขายผ้าเล็กให้
เท่านัน ส่วนนําทีสาดออกจากบ้านแล้วไม่อาจย้อนกลับ
ลูกสะใภ้นางนีนับว่ามีคา่ มากเกินไปแล้ว
ทังนีทางสกุลจางยังต้องจ่ายค่าปิ ดปากให้ชาวบ้านทีมา
เป็ นพยานอีกนับสิบคน เมือขอให้ยตุ ิ มิให้เรืองราวแพร่ง
พรายอีก
เมือการเจรจาเป็ นผล หานอีซวนยอมรับร้านค้าเล็กๆ

สองแห่งนันเอาไว้อย่างยินดีลน้ เหลือ
66
ไม่ประสงค์รบั ตัวชิงลีกับอนุจคู ืนแม้แต่นอ้ ย
ก่อนออกจากบ้านสกุลจาง ซานซานผูเ้ งียบเชียบรอแค่

ชมงิวมาโดยตลอด อาศัยจังหวะทีขบวนผูค้ นบ้านหาน
พากันเตรียมตัวเดินทางกลับ เดินเข้าไปทักทายใครบาง
คนอย่างมีนาใจ
ํ
“นีคือยาบํารุง ช่วยลดทอนพิษทีตกค้างจากยาห้ามครรภ์
รับรองว่าลีเอ๋อร์จะตังท้องได้ในไม่ชา้ ”
“จริงหรือ?” อนุจเู ชือครึงไม่เชือครึง แต่ก็ยงั รับมา
ซานซานเอ่ยเสียงเนิบช้า “ไม่ลองไม่รู ้ แต่ก็ยงั ดีกว่า

67
ปล่อยให้ทอ้ งว่างอยูเ่ ช่นนี ลีเอ๋อร์แต่งออกมาหาใช่ใน
ฐานะลูกอนุไม่ ตําแหน่งในบ้านจางจะอย่างไรก็คือ
ภรรยาเอก มิอาจหย่าร้างโดยง่ายตามใจ แม้วา่ ความรัก
ระหว่างพวกเขาจะเปราะบางแตกร้าวไปแล้ว อยูร่ ว่ มกัน
ลําบากเพราะไม่เหมือนเดิม หากแต่การคลอดหลานให้
นายท่านจางสักคน สามารถยึดตําแหน่งลูกสะใภ้เอาไว้
ด้วยทายาท ย่อมดีแน่นอน”
สินคําซานซาน อนุจจู งึ พยักหน้ารับอย่างไร้หนทางอืน

เพราะเท่าทีฟั งดู คือผลดีทงสิ
ั น มองไม่เห็นผลเสียอันใด
สาวใช้กลางคนรอซานซานอยูท่ างฝังหนึงเพือจับ
ประคอง
68
ทว่าชิงหลิวผูเ้ ป็ นน้องชายซึงยามนีดูแลพีสาวประหนึง
เป็ นศิษย์เอกของอาจารย์ผยู้ งใหญ่
ิ กลับแย่งหน้าทีนันไป
หนุ่มน้อยตรงเข้ามาช่วยจับประคองพีสาวทีหน้าท้อง
ใหญ่โตให้เดินตามหลังบิดามารดา
ส่วนเจียหรูเ๋ ดินเคียงข้างอยูก่ บั หานอีซวนไม่หา่ งกาย
ทังสีคนเดินเกาะกลุม่ จากไป เกิดเป็ นภาพครอบครัว

อบอุน่ จนอนุจนู กึ อิจฉา แต่นางไม่อาจทําอันใดได้อีกต่อ
ไปแล้ว นอกจากคิดในใจอย่างเหยียดหยัน
69
ครังหนึงนางเคยแทรกกลางระหว่างหานอีซวนกับเจียหรู ๋
และครอบครองความรักใคร่เอาไว้เนินนาน
บัดนีนางออกมาแล้วคนหนึง ก็ใช่วา่ พวกมันจะสงบสุข

เสียเมือไหร่ ถึงอย่างไรก็ยงั มีนงั อนุจีเหยาอีกหนึงนาง
และดูทา่ ว่านายท่านหานจะถูกครอบงําจนโง่หวั ไม่ขนึ
เฮอะ! ครอบครัวอบอุน่ กระนันหรือ? ช่างเพ้อฝันสินดี!
ข้าจะรอสมเพชพวกเจ้าอยูท่ ีนีก็แล้วกัน...
เมือคณะเดินทางบ้านหานจากไป อนุจกู ็เดินกลับ

เรือนอย่างไม่รูส้ กึ สํานึกบุญคุณใดๆ
70
ทว่าไม่รูว้ า่ ใครจะรอสมเพชใครกันแน่ เพราะเรืองราวยัง
ไม่จบเพียงเท่านี ถึงแม้วา่ ยาทีซานซานมอบให้ จักเป็ น
ยาแก้พิษยาห้ามครรภ์จริงดังวาจา ขอเพียงชิงลีตังครรภ์
และปรับปรุงนิสยั ชีวิตความเป็ นอยูใ่ นสกุลจางย่อมดีขนึ
เรืองราวในวันนีย่อมได้รบั การให้อภัยโดยง่าย
ทว่าบุรุษเจ้าสําราญอย่างจางฉวน จะทนได้กระนันหรือ
ยามทีไม่อาจได้รบั การปรนนิบตั ิอย่างสุขสมจากภรรยา
ตามฐานะทีมีอนั จะกินเข้าขันเศรษฐี ไม่นานคงแต่งอนุ

เข้ามาสักหลายคน เพือแบ่งเบาหน้าทีบนเตียงอุน่ แต่
เพิมภาระหนักอึงหลังเรือนให้กบั ภรรยาเอกอย่างชิงลีแน่
71
นอน
เคยแย่งเขา แล้วถูกแย่งบ้าง ย่อมน่าสมเพชไม่ตา่ ง
มารดาย่อมต้องมองเห็นภาพบุตรสาว แล้วมองย้อนกลับ
เข้าตัวเองได้ไม่ยาก...
รถม้าสกุลหานค่อยๆ เคลือนตัวไปตามทาง
เนืองจากมีสตรีตงครรภ์
ั มาด้วย สารถีจงึ บังคับม้าให้เดิน
เหยาะๆ ไม่เร่งรีบทังขาไปและขากลับ จึงใช้เวลาเดินทาง
72
ยาวนานยิงนัก ชาวบ้านผิงเหยียนส่วนใหญ่ชอบการเดิน
เท้า ขบวนผูค้ นจึงทอดยาวมาตามไหล่ทาง
พวกเขาเดินตามรถม้าด้วยใบหน้าเบิกบานยิงกว่าหมวก
ไผ่สานใบใหญ่
เพราะดีใจทีได้เงินค่าจ้างไปเป็ นพยานเท็จจากสกุลหาน
ทังยังได้เงินค่าปิ ดปากจากสกุลจาง
รายได้สองทางสบายๆ เยียงนี ทําพวกเขาแทบโบยบิน
ถึงแม้วา่ จะไม่มีใครเห็นเรืองบัดสีของจางฉวนกับชิงลี
ทว่าความจริงก็คือความจริง ต่อให้เป็ นพยานเท็จ สอง
73
คนนันก็ไม่อาจปฏิเสธได้อยูแ่ ล้ว
ซานซานยังจดจําได้ดี เมือครังทีเกิดเรืองระหว่างชิงหลิน
กับกงหนิว ครานันมีพยานชีเป้าแค่สองคน เห็นได้ชดั ว่า
จางฉวนตระหนียิงนัก ครังนีนางจึงใจกว้างมาก ให้ชิง
หลิวจ้างตังสิบคน
“แผนการของเจ้าไม่เลวเลยนะ หลิวเอ๋อร์” หานอีซวนเอ่ย

ชืนชมบุตรชายไม่ขาดปาก สีหน้าภาคภูมิใจมาก
ชิงหลิวยิมรับ “เพราะได้ทา่ นพ่อคอยสอนสังขอรับ”
หานอีซวนหัวเราะเสียงดังลัน ตบเข่าฉาดใหญ่
74
เจียหรูย๋ งยิ
ิ มแย้มแช่มชืน ทีบุตรชายทําให้บิดาพึงพอใจ
มีเพียงซานซานทีนังนิงมองทุกคนไม่เอ่ยวาจา ลูบ
ท้องกลมโตของตนเองแผ่วเบา ทําท่าทางอ่อนเพลีย
อย่างยิง
“พีใหญ่ ไม่สบายตัวหรือ?”
ชิงหลิวเอ่ยอย่างเป็ นห่วง เห็นอีกฝ่ ายมีใบหน้าซีดเซียว

จึงตะโกนสังสารถี “เจ้าช้าลงหน่อย อย่าได้เร่งรีบจนเกิน
ไป”
75
รถม้าทีเคลือนตัวช้าอยูแ่ ล้ว จึงยิงช้าเข้าไปใหญ่ ถึงขันที
สารภีตอ้ งหยุดกระตุน้ ม้า เก็บแส้มิดชิด แล้วลงมาเดินจูง
คอม้า ค่อยๆ เหยาะเท้าไปด้วยกันเลยทีเดียว
อันทีจริง สตรีตงครรภ์
ั เช่นซานซานไม่ตอ้ งติดตามมาก็
ย่อมได้ เพียงแต่วนั นี นางให้เหตุผลอย่างมีนาใจมากล้
ํ น
เปี ยมไปด้วยความกตัญ วู า่ ต้องการมาช่วยเป็ นพยาน
ให้นอ้ งสาว เพือเรียกคืนความยุติธรรมแก่สกุลหาน
เพราะคนมากยิงอุน่ ใจมาก เพือครอบครัวแล้ว ต่อให้
ลําบากยิงกว่านีพันเท่าหมืนเท่าก็ตอ้ งมาร่วมให้ได้
ทุกคนพอได้ฟังก็ตืนตันใจ ไม่มีใครคิดฝันว่าชิงหลินจะ
กล้าเอ่ยคําได้ดีถงึ เพียงนี ลึกซึงกินใจปานนัน
76
ครอบครัวหานจึงพากันเดินทางพร้อมหน้า คงเหลือเพียง
จีเหยาทีอยูเ่ ฝ้าเรือนไม่อาจร่วมขบวนได้ เพระว่านาง
นอนป่ วยอยูใ่ นห้องมาหลายวันแล้ว
หานอีซวนทีเพิงกลับจากติดต่อการค้า พอกลับมายังมัว
แต่ยงุ่ กับเรืองของชิงลีจึงยังไม่ทนั ได้ไปเยียมเลยสักครา
77
46 เพราะคิดถึง 1
เนืองจากมีคนท้องอ่อนแอปวกเปี ยก รถม้าจึงเคลือนตัว
เชืองช้าอย่างทีสุด ครึงค่อนวันทีเดียวกว่าจะถึง
เมือเข้าประตูบา้ น คนแรกทีนายท่านหานคิดถึงสุดหัวใจ
78
หลังเรืองวุน่ วายจบลง จึงเป็ นอนุคนงามนามจีเหยา
เขาทําท่าจะเดินไปทางเรือนของนาง โดยไม่สนใจภรรยา
และบุตรสาวบุตรชายทีเดินตามหลัง ในจังหวะนันสาว
ใช้กลางคนผูห้ นึงพลันวิงกระหืดกระหอบรําไห้เข้ามา
“แย่แล้วเจ้าค่ะนายท่าน แย่แล้ว”
หานอีซวนขมวดคิวไม่พอใจ “มีอนั ใด?”
สาวใช้คนนีรูปร่างอวบอัด ยืนพักเพือหายใจหอบครูห่ นึง

จึงละลําละลักเอ่ยปาก “ในห้องหนังสือ ตู.้ ..ตูเ้ ก็บเงินถูก
งัดเจ้าค่ะ ของมีคา่ ถูกกวาดไปเกลียงไม่มีเหลือเลยเจ้า
79
ค่ะ”
สินคําสาวใช้ ดวงตาหานอีซวนพลันเบิกโพลง เจียหรูเ๋ อง

ก็ตกใจ ซานซานกับชิงหลิวมองหน้ากัน
สาวใช้ยงั พูดต่อ “แม่นางจีเหยาก็หนีไปแล้วเจ้าค่ะ”
ครานีดวงตานายท่านหานถึงกับปูนโปนแทบทะลุเบ้าตา
เขาถามเสียงตระหนก “หมายความว่าอย่างไร?”
สาวใช้รบี ตอบ “มีคนเห็นขโมย ทีแท้เป็ นอนุจีเหยาเจ้าค่ะ

แม้จะปิ ดบังใบหน้า แต่ก็ยงั พอจําได้แม่นยําเจ้าค่ะ”
80
ครานีเจียหรูถ๋ ามบ้าง “เห็นหรือ? แล้วเหตุใดไม่ตามจับ”
สาวใช้รา่ งอวบปาดนําตา แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเกิด

เหตุการณ์เยียงนี แค่ตกใจแล้วอุทานตอนรูเ้ รืองยังทําไม่
ทันเลย นางค่อยๆ เอ่ย “บ่าวขอเรียนตามจริง คนทีเห็น
ขโมยเป็ นเพียงสาวใช้ตวั เล็กบอบบาง ขาสันยิงนัก กว่า
จะได้สติตะโกนบอกทุกคนให้ช่วยกันแล้ววิงตาม ก็ไม่ทนั
แล้วเจ้าค่ะ แล้วอีกอย่าง...วันนีนายท่านพาพวกบ่าวชาย
จากบ้านไปมากมายนัก ทีเหลืออยูม่ ีคนแก่แค่สองคน ที
สําคัญ...ไม่มีใครคาดคิดว่าอาการป่ วยของนางจักเป็ น
การเสแสร้งแกล้งทําเพือตบตา อีกทังหญิงผูน้ นใช้
ั ทาง
ลัดด้านหลังได้คล่องยิง นางวิงหนีได้เร็วมาก คล้ายกับ
เตรียมการมานานแล้วเจ้าค่ะ”
81
ประโยคยาวเหยียดเพิงจะกล่าวจบ หานอีซวนก็ลม้ ลง
ร่างกระแทกพืนเสียงดังอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ท่านพี!”
“นายท่าน!”
เสียงตกใจของเจียหรูก๋ บั บ่าวไพร่ดงั ลันเซ็งแซ่ผสมปนเป

ความอลหม่านวุน่ วายพลันบังเกิด
หานอีซวนถูกบ่าวชายช่วยกันหามเข้าเรือนหลักอย่าง
ทุลกั ทุเล ท่านหมอถูกเชิญตัวมาตรวจอาการอย่างรวด
เร็ว
82
ระหว่างนันเจียหรูก๋ ็เอาแต่ราไห้
ํ อยูข่ า้ งเตียงของสามี
บรรดาบ่าวรับใช้ทีมีไม่มากก็ทาํ ได้เพียงยืนตัวสัน ไม่รูจ้ ะ
ทําเช่นไร
คงเหลือเพียงซานซานกับชิงหลิวทียังพอมีสติครบครัน
ทังสองบอกกับเจียหรูว๋ า่ จะไปแจ้งความกับทางการให้
มาตรวจสอบ จบคําก็พากันจากไปอย่างเงียบงัน
สองพีน้องเดินทางคล้ายเร่งรีบเป็ นอย่างมาก
ทว่าพอพ้นประตูบา้ นกลับใจเย็นเป็ นทีสุด

83
สถานทีอันเป็ นความทรงจําของซานซานกับกงหนิว คือ
เรือนไม้ไผ่รมิ ลําธาร ห่างไกลจากตัวหมูบ่ า้ น
สถานนีแห่งนีร้างผูค้ น ไม่มีใครสัญจรมานานแล้ว
ซานซานกับชิงหลิวเดินทางมายังสถานทีแห่งนีแทนทีจะ
ไปจวนว่าการ
แม้จะตังครรภ์จนท้องกลมโต แต่ซานซานยังคงเดินเหิน
ได้คล่องแคล่วนัก
84
เนืองจากยามทีอาศัยอยูก่ บั สามีทีเรือนไม้ไผ่รมิ นํา นาง
ได้ฝึกกล้ามเนือติดต่อกันทุกวัน กําลังวังชาจึงไม่ดอ้ ย
ทว่าเหตุทีช่วงก่อนหน้าทําเป็ นอ่อนแอปวกเปี ยกยามเดิน
ทางไปบ้านสกุลจาง ก็แค่อยากถ่วงเวลาให้ใครบางคนก็
เท่านัน
และใครบางคนทีว่าก็กาํ ลังซ่อนตัวอยูท่ ีเพิงไม้เก่าครํา
นางคือจีเหยา
สตรีผมู้ ีรูปโฉมงดงาม รูปร่างทรงเสน่หย์ วยวน

ั ใบหน้า
หวานลําหยาดเยิมปานเทพธิดา บัดนีคล้ายตัว
85
ประหลาดก็ไม่ปาน
เนือตัวทีเคยนวลเนียนอ่อนนุ่ม บัดนีมีผืนขึนจนแดงเถือก
บางจุดยังเป็ นตุม่ เป็ นหนอง บางตําแหน่งของเนือหนังยัง
เริมเน่า ใบหน้าทีเคยขาวนวลผ่องผาด บัดนีดําคลํา ผิว
หลุดลอกออกจนเสียโฉมไปกว่าครึง ต้องใช้ผา้ ปิ ดบังใบ
หน้าเอาไว้ตลอดเวลา
ทันทีทีซานซานกับชิงหลิวเดินมาถึง จีเหยาก็รบี คุกเข่า

โขกศีรษะกับพืนดินเสียงดังสนันหวันไหว รําไห้พร่างพรู
ว่า
“ข้าขโมยของมาแล้ว ทังตัวเงิน โฉนดทีดิน สัญญาเช่า
86
สัญญาซือขาย อะไรทีมีคา่ และเอามาได้ ข้าล้วนนํามา
ให้ทงสิ
ั น ได้โปรด ช่วยข้า ถอนพิษให้ขา้ ”
ซานซานไม่เอ่ยวาจา เพียนยืนนิงตระหง่านอยูเ่ บืองหน้า

จีเหยา ปลายเท้าอยูต่ รงศีรษะของอีกฝ่ ายทีกําลังโขกพืน
ดิน สายตาของนางเย็นเยียบปานนําแข็งพันปี ใบหน้า
เย็นชายิงกว่าศิลาตกผลึก
ส่วนชิงหลิวได้แต่ยืนอยูเ่ บืองหลังพีสาว สองมือกําแน่น

เหงือเย็นซึมแผ่นหลัง ไม่เอ่ยปากแม้ครึงคํา
เหตุการณ์ทงหลายของบ้
ั านหานล้วนเป็ นแผนการของ
ซานซาน ทังเรืองขโมยก็เช่นกัน นางสังให้ชิงหลิว
87
บอกกล่าวกับหานอีซวนเรืองยกขบวนผูค้ นไปบ้านจาง
หมายใช้คนมากกดดันคนน้อย แท้จริงก็เพือทีจะเหลือ
เพียงบ่าวรับใช้ทีไม่อาจตัดสินใจเรืองในบ้านได้ จากนัน
ตัวนางยังขอติดตาม แล้วทําตัวอ่อนแอยืดเวลาเดินทาง
ให้เชืองช้าทังขาไปและขากลับ เพือทีจีเหยาจะได้มีเวลา
ขโมยสมบัติลาค่
ํ าและหนีออกมา
หลายเดือนเกือบปี มานี แม้จะฝึ กพลังลมปราณพืนฐาน

ได้แล้ว แต่เพราะตังครรภ์เสียก่อนจึงยังมิสามารถฝึ ก
กําลังภายในมากนัก แต่กระนันวิชาหมืนพิษกลับแตก
ฉานได้ในเวลาอันสัน เนืองจากเป็ นการฝึ กซําจากทีเคย
บรรลุแจ้งมาแล้วจึงง่ายดายยิง
สภาพน่าเกลียดไม่เหลือเค้าความงามจนต้องร้องขอยา
88
แก้พิษของจีเหยายามนี ล้วนเป็ นเพราะถูกยาพิษของ
ซานซานในวันทีนังในศาลาเดียวกัน
เป็ นวันทีจีเหยาเย่อหยิงจองหองและเหยียดหยันดูแคลน
สองพีน้องบ้านหาน
นับแต่นนั พิษก็คอ่ ยๆ แทรกซึม กัดกร่อนผิวหนังทีละ

น้อยในทุกวันโดยทีไม่รูต้ วั
เมือรูส้ กึ ได้ถงึ ความผิดปกติ ยังเข้าใจผิดคิดว่าตนเองเป็ น

โรคร้ายทีหญิงนางโลมนิยมเป็ นกัน ทําให้จีเหยาไม่กล้าสู้
หน้าผูใ้ ด ต้องแกล้งป่ วยนอนซมหลายวัน
89
แน่นอนว่าคนงามอย่างจีเหยานัน รูปโฉมสําคัญทีสุด
และความเจ็บปวดชนิดนีไม่วา่ ผูใ้ ดล้วนไม่ตอ้ งการ การ
เจรจาต่อรองและบีบบังคับให้ปฏิบตั ิตามจึงบังเกิด
หากกล้าปฏิเสธก็แค่ตายคาเรือนอนุไปอย่างช้าๆ
ทรมานร่างกายจนชีพสินสลายไปอย่างง่ายดาย
จีเหยาจึงมีแต่ตอ้ งตอบรับเท่านัน
ส่วนเรืองทีว่าของมีคา่ มีสงใดบ้
ิ าง ทังหมดถูกเก็บไว้ทีใด
กุญแจอยูห่ นใด ชิงหลิวผูเ้ ป็ นบุตรชายคนโปรด เคยได้
เข้าห้องหนังสือของหานอีซวนบ่อยครังย่อมรูด้ ี การขโมย
90
ครังนีมีคนในซึงเป็ นถึงว่าทีผูส้ ืบทอด ไหนเลยจะยากเย็น
91
ซานซานปล่อยให้จีเหยาโขกศีรษะจนเลือดไหลอาบเต็ม
หน้าผากก็รูส้ กึ พอใจ จึงโยนขวดยาขนาดเล็กลงบนพืน
ดินอย่างไม่ไยดี ให้อีกฝ่ ายลนลานหยิบเอง จากนันก็สงั
ชิงหลิว
“น้องพี มอบตัวเงินให้นางสักหน่อย ถือเสียว่าตกรางวัล”
ชิงหลิวจึงเดินเข้าไปในเพิงไม้ไผ่ รือห่อผ้าอยูช่ วอึ

ั ดใจก็
ดึงตัวเงินออกมาจํานวนหนึงยืนให้จีเหยา
92
อีกฝ่ ายรีบรับเอาไว้ดว้ ยมืออันสันเทา ดวงตาเผยแวว
หวาดกลัวสุดหัวใจ
ซานซานเอ่ยเสียงเยือกเย็นฟั งดูอาํ มหิต “จงไปให้ไกล

อย่าได้กลับมา หากไม่อยากตาย”
แม้แต่ชิงหลิวยังหนาวสะท้าน จีเหยายิงหนาวเหน็บเจ็บ
แปลบไปถึงไขกระดูก รีบลุกขึนแล้ววิงหนีไปราวกับมี
ปี ศาจไล่ตาม
คล้อยหลังจีเหยา ชิงหลิวเอ่ยถามพีสาวเสียงเบา
93
“นางจะกลับมาเอาผิดพวกเราหรือไม่?”
ซานซานตอบเสียงเรียบ “หากนางกล้า คงต้องดูวา่ คน

ของทางการจะเชือใคร ระหว่างสตรีโง่งมขลาดเขลาทัง
ยังตังครรภ์เช่นข้า กับสตรีเปี ยมเสน่หห์ ตู าแพรวพราวแล
ดูเจ้าเล่หท์ ีมีอาการคล้ายเป็ นโรคร้ายเพราะเริงรมย์มาก
ไป”
อุตส่าห์ให้โอกาสหนีแล้วยังกล้ากลับมาก็คงโง่บดั ซบ!
ซานซานนับเป็ นสตรีจิตใจงามยิง
นางเอ่ยอีกว่า “แท้จริงแล้ว พีไม่แน่ใจ ท่านพ่อประสงค์

94
ให้แจ้งความหรือไม่ เพราะหลงมัวเมาอนุจนเกิดเรือง คง
อับอายอยู”่
ชิงหลิวไม่ตอ่ คํา เพียงยืนนิงมองพีสาว เนินนานทีเดียว

จึงค่อยๆ ถามอย่างถนอมนําใจ
“พีใหญ่ ข้าขอพูดอะไรสักประโยคได้หรือไม่?”
ซานซานเลิกคิวมอง “ว่ามา”
หนุ่มน้อยกลืนนําลายลงคอเรียกความมันใจ ครูห่ นึงจึง

เอ่ยเสียงเบา ”ท่านเปลียนไปมาก ท่านกําลังทําข้าตกใจ
ยิงนัก”
95
ทังๆ ทีตกใจ แต่กลับร่วมมืออย่างดีไม่มีบน่ สักคํา ทําเอา
ซานซานนึกขันเด็กหนุ่มตรงหน้า จึงยกยิมแล้วเอ่ยเสียง
เรียบว่า
“น้องพี เจ้าไยมิใช่เปลียนแปลงได้เช่นกัน พีสาวผูโ้ ง่เขลา

ของเจ้าเบือเต็มทนกับเรืองเดิมๆ เจอเรืองเลวร้ายมาก
มายย่อมต้องเข้มแข็ง หากไม่ลกุ ขึนในวันนี รออีกกีปี จงึ
จะพ้นชะตากรรม”
นางเอือมมือขึนตบบ่าทีเริมกว้างเพราะแตกเนือหนุ่มของ
อีกฝ่ าย แล้วพรําสอนอย่างใจเย็น
96
“เจ้าควรโตเป็ นผูใ้ หญ่ได้แล้ว ผูน้ าํ ตระกูลหานจะอย่างไร
เจ้าก็หนีไม่พน้ มิสยู้ ดึ เอามาเป็ นของตนเสียวันนีเลย
แล้วจัดการแทนท่านพ่อให้ดี อย่าให้ทา่ นแม่ตอ้ งทนปวด
ใจกับการกระทําของท่านพ่ออีก ทรัพย์สนิ เงินทองที
ขโมยมาวันนี ก็จดั สรรให้รอบคอบ นําพาครอบครัวอย่าง
มีสติ อย่าหลงมัวเมากับอิสตรีก็พอแล้ว”
ชิงหลิวก้มหน้าเงียบงัน ตอบรับงึมงําในลําคอ ท่าทางยัง

คงไม่มนใจอยู
ั ห่ ลายส่วน
ซานซานจึงเอ่ยเสียงเนิบช้าแบบเน้นคําหนักแน่น
“ใต้หล้ากว้างใหญ่ ผูค้ นมากมายต้องดินรนตังแต่เกิด
97
บางคนต้องเข่นฆ่าตังแต่จาํ ความได้เพือให้อยูร่ อด
ฮ่องเต้บางสมัยต้องนังบัลลังก์มงั กรตังแต่อายุยงั น้อยนํา
พาราษฎรทังแคว้น ชายผูห้ นึงยังเป็ นแม่ทพั ปกป้องดิน
แดนได้ตงแต่
ั อายุแค่สบิ สามปี เจ้าเองก็อายุเท่ากัน ไฉน
ถึงไม่กล้าเป็ นผูน้ าํ ตระกูลของตนเองเล่า”
คําพูดนีคล้ายปลุกใจให้ฮกึ เหิม คนเหมือนกันแต่กลับทํา

เรืองยิงใหญ่ได้ปานนัน ชิงหลิวพลันคิดได้วา่ เรืองเล็ก
น้อยเพียงแค่นาํ พาครอบครัวค้าขายต่อไป ทําไมเขาจะ
ทําไม่ได้
เด็กหนุ่มหมดความสงสัยในตัวพีสาว พลางกล่าวคําด้วย
นําเสียงอันหนักแน่นกว่าเดิม
98
“ขอรับ ขอบคุณพีใหญ่ทีชีแนะ”
ซานซานยิมรับ
ชิงหลิวยังถาม “จริงสิ พีใหญ่ แล้วท่านพ่อเล่า”
ซานซานเดินเข้าไปในเพิงไม้ เปิ ดห่อผ้าตรวจตราดูของที

จีเหยาขโมยมาพลางเอ่ย “ท่านพ่อย่อมหายดี ทังยังเข็ด
หลาบเรืองพาสตรีแปลกหน้าเข้าบ้าน ทีสําคัญยังสํานึก
ผิดต่อท่านแม่ ระหว่างนีเพือฟื นฟูครอบครัว เขาย่อม
สอนสังเรืองการค้าให้เจ้า แต่จะไม่สามารถออกไปหาอนุ
ภรรยามาเพิมหลังเรือนอีก แค่ตอ้ งอยูใ่ นสายตาของท่าน
99
แม่เท่านัน”
ชิงหลิวพยักหน้า เห็นด้วยอย่างยิงทีจะให้ทา่ นพ่อได้พกั

ผ่อน เขานังลงจัดเก็บของมีคา่ ในห่อผ้าเพือเตรียมเอาไป
ซ่อนในทีทีไม่มีใครรู ้ โดยไม่พดู อะไรอีก
เรืองทีหานอีซวนล้มลงนัน ล้วนเป็ นฝี มือซานซานเช่นกัน

เข็มพิษทีสาดซัดทําให้ชายผูน้ ีตัวชา ยากขยับเขยือน ทํา
ได้เพียงนอนเล่นบนเตียงไปอีกนาน ส่วนเจียหรูย๋ อ่ มดูแล
สามีอนั เป็ นทีรักอย่างดีเยียม ไม่น่าห่วงเลยสักนิด
ซานซานเดินออกจากเพิงไม้ กวาดสายตามองรอบทิศ
ทอดอารมณ์อาวรณ์ไปตามภาพทีเห็น ยกมือขึนลูบท้อง
100
ของตนยามคะนึงถึงใครบางคน
ลมหนาวโชยพลิว แสงแดดตกกระทบ ส่องสะท้อนภาพ

ริมลําธารสายเดิม ทีบัดนีมีเพียงพืนดินอันเวิงว้าง ไร้สงิ
ปลูกสร้าง หญ้าแห้งปกคลุม ท่ามกลางเศษซากเรือนไม้
ไผ่ทีถูกเผาทําลาย เจ้าของเรือนกายทีมีหน้าท้องกลม
ใหญ่ ทําได้เพียงทอดอาลัยถึงสามีผลู้ ภัี ยไปทางใดมิอาจ
ทราบ
นางไม่อาจไม่คิดถึง จึงต้องหาอะไรทําระหว่างรอเขา
ทังจางฉวน ชิงลี จูซวิ จีเหยา หานอีซวน ทุกคนล้วนได้

รับผลกระทบจากการทีซานซานไม่ตอ้ งการปล่อยตนเอง
101
ให้วา่ งจนเกินไป กระทังคิดถึงเหย่หนิวอย่างไม่อาจห้าม
ใจ
เหย่หนิวของนางกําลังทําอะไรอยูห่ นอ เขาจะรูห้ รือไม่วา่

การปล่อยให้นางรอ ทําให้นางต้องหาอะไรทําเพือมิให้
ฟุง้ ซ่านเพราะคิดถึงเพียงเขา
วสันต์แสนสัน คําคืนยาวนาน
เรืองราวผันผ่าน ยังหวนคํานึง
ครุน่ คิดลึกซึง ด้วยหัวใจนําแข็งค้าง
102
แม้มิอาจเลือนราง แต่ไม่แน่วา่ ควรลืมเลือน
เมืองหลวงหมิงเวยแคว้นต้าถัง
ความรุง่ เรืองมังคังนําพาความงดงามดุจอาศัยบนดิน
แดนแห่งสรวงสวรรค์ในทุกวัน และวันนียิงรืนเริงดัง
สวรรค์เสก
งานร้อยบุปผาในพระราชวังช่างชวนให้ผคู้ นลุม่ หลงโดย

103
ง่าย มัวเมาไม่จบสิน
สาวงามเคลือนกายแช่มช้อย ท่วงท่าพราวเสน่หต์ ราตรึง

หูตาแพรวพราว กรีดกรายยัวเย้า คลียิมยัวยวน
สตรีชนสู
ั งหลากสกุล ทีมิได้มีดีเพียงรูปโฉมงดงามชวน
ตะลึง แต่คงไว้ซงความสามารถอั
ึ นโดดเด่นมากกว่าหนึง
ทังกาพย์ กลอน หมากพิณ วาดภาพ ร่ายรํา ทุกนาง

กําลังกระทําการแสดงเพือเผยความเป็ นเอกอยูบ่ นลาน
พิธี หมายมาดให้ราชนิกลุ แห่งต้าถังได้ยล
บนแท่นประทับสีทองอร่ามบนสุดคือฮ่องเต้ เคียงข้างคือ
104
ฮองเฮา ลดหลันไปตามลําดับของตําแหน่งพระสนม ยัง
มีองค์ชายและองค์หญิง เต็มสองฝัง เบืองล่างคือบรรดา
ขุนนางผูภ้ กั ดี
รอบด้านตกแต่งอย่างวิจิตรบรรจง ประดับประดาด้วย
โคมไฟหลากสีสนั แผ่กลินอายแห่งความสุขสันท่วมท้น
พร้อมให้เสพสมไม่สนสุ
ิ ด
กลางลานพิธียงั คงรืนเริงประหนึงห้วงฝัน บุปผางามยัง

คงวนเวียนมอบความสําราญสุดความสามารถ
ทุกนางต่างเผยทุกความโดดเด่นเพือให้ถกู พระทัยเป็ น
พิเศษ คล้ายชันสวรรค์ทีมีนางฟ้าโบยบินไม่ขาดสาย
105
106
โอรสแห่งราชวงศ์ตา้ ถังในวัยหนุ่มแน่น ต่างชืนชมอย่าง
พึงพอใจ หากสตรีนางใดต้องตาต้องใจ คงได้เข้าไปเป็ น
หนึงในสนมชายาทังหลายหลังตําหนัก
เบืองบนใกล้แท่นประทับของโอรสสวรรค์คือตําแหน่ง
ของรัชทายาททีเคยว่างเว้นไปเกือบสองปี บัดนีมีเจ้า
ของกลับมานัง งานร้อยบุปผาจึงยิงใหญ่มากกว่าปี ก่อน
ยิงนัก
บรรดาสตรีทีเข้าประชันขันแข่งอวดโฉมยิงงดงามจับตา
พาให้หวั ใจของผูช้ มรอบด้านแกว่งไกวสันไหว สองตายัง
ร้อนระอุปลุกไฟราคะคุกรุน่
107
แน่นอนว่าเป้าหมายของบรรดาหญิงงามหาใช่ดวงตา
ของชายอืนใด หากแต่เพือดึงดูดความสนใจจากองค์
รัชทายาทเท่านัน
จ้าวเหว่ยอยูใ่ นอาภรณ์สีมว่ งปั กลายพยับเมฆาขลิบทอง

ทังสูงส่งทังสง่างามเป็ นเอก ทัวเรือนกายอันน่าหลงใหล
แผ่ซา่ นความสุภาพของปั ญญาชนออกมา
แววตาเรียวคมสีดาํ เข้มดุจห้วงราตรีเหมันต์ แม้เย็นชา

ห่างเหินทว่าใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิมแตะแต้มบางเบา
ประดับตรงมุมปาก ทําให้สามารถรักษาระยะห่างจากผู้
คนในระดับทีพอเหมาะ มิให้ถกู มองข้ามแต่ก็ไม่อาจก้าว
108
ลําล่วงเกิน
ความหยิงยโสและทะนงองอาจผสานความเป็ นสุภาพ
ชนเยียงบัณฑิตผูเ้ ปี ยมมิตรไมตรีได้อย่างลงตัว
ภายใต้แววตาลําลึกดุจก้นบึงของมหาสมุทรทีทอดมอง
สาวงามตามมารยาทในพิธี นิวเรียวขาวเนียนกําลังไล้วน
อยูบ่ นจอกสุรา เนินนานมิได้ยกดืมสักครา เขากําลังเบือ
หน่ายเต็มทน รอจนงานร้อยบุปผาล่วงพ้น คนหลัง
ตําหนักคงเพิมขึนอีกมากโข
จ้าวเหว่ยอดมิได้ทีจะเบนสายตามองไปทางฮ่องเต้ตา้ ถัง
ผูเ้ ป็ นพระบิดา สลับกับพระสนมหลีกุย้ เฟย ผูเ้ ป็ นพระ
109
มารดา
มารดาของเขาเป็ นสตรีทีรักยิงของบิดา ตัวเขาจึงได้รบั

ความโปรดปรานเต็มเปี ยมเช่นกัน แต่มนั ก็คงแค่ช่วงนี
เท่านัน เพราะในบรรดาโอรสทังหลายผูท้ ีเหมาะสมต่อ
ตําแหน่งรัชทายาททีสุดย่อมเป็ นเขา เพียงเพราะเขาคือ
บุตรของสตรีอนั เป็ นทีรักยิง ทียังคงรักษาชีวิตเอาไว้ได้
แท้จริงแล้วกาลก่อนฮ่องเต้ทรงมีรกั ปั กใจกับสตรีนางอืน
แต่เพราะรักจึงมิอาจรักษา สตรีนางนันตายไปพร้อมลูก
ในครรภ์
ต่อมาพระองค์จงึ พบรักกับสตรีอีกนาง กระทังคลอด
110
ทายาทมังกรถวาย แต่โอรสน้อยกลับจบชีวิตตังแต่ทรง
พระเยาว์ สนมนางนันจึงตรอมใจตาย
ด้วยมีสนมชายาจนเต็มวังหลังตังแต่ยงั เป็ นรัชทายาท

ต่อมาจึงได้พบรักกับสตรีอีกนางและอีกนางเรือยมา ทว่า
ฝ่ ายสตรีกลับให้กาํ เนิดบุตรเป็ นพระธิดา
จนกระทังฮ่องเต้ได้พบรักแท้จริงอีกครังกับหลีฮุ่ยเยียน
และให้กาํ เนิดเลือดเนือเชือไขเป็ นโอรสสมใจปรารถนา
ต่อมายังมอบตําแหน่งกุย้ เฟยอันสูงส่งเป็ นหลักประกัน
เมือขึนครองราชย์
และแน่นอนว่าหลีกุย้ เฟยผูเ้ ป็ นมารดาของจ้าวเหว่ยผูน้ ี
111
ไม่ธรรมดา เขาจึงรักษาชีวิตได้กระทังครองตําแหน่ง
รัชทายาท
เพียงแต่ ...คลืนลูกใหม่ลว้ นกลบรัศมีคลืนลูกเก่าได้เสมอ
และกระแสนําทีซัดสาดล้วนเป็ นเพราะคลืนลมแห่ง
ปรารถนาทีไม่อาจต้านทานทังสิน
นอกจากองค์ชายใหญ่อย่างจ้าวเหว่ยทีเป็ นโอรสคน
สําคัญแล้ว ยังมีพีสาวทีเป็ นองค์หญิงถึงสีคน และยังมี
น้องชายเกิดตามมาอีกหลายคน อายุยงั ไล่เลียกับเขา
องค์ชายทุกพระองค์ลว้ นมีความสามารถ สันคลอน

112
ตําแหน่งรัชทายาทของจ้าวเหว่ยตลอดมา
หวังเพียงว่าคําคืนแห่งงานร้อยบุปผา พระบิดาคงมิทรง
ประสบพบเจอรักแท้กบั สตรีนางน้อยคนใด จนอาจจะ
กลายเป็ นเพิมศัตรูให้เขากับเสด็จแม่
ทว่าจ้าวเหว่ยกลับคิดผิดไป เมือสินสุดการร่ายรําชุดหนึง
จากสาวงามสกุลฟู่ ฮ่องเต้แย้มสรวลพึงพอใจ เรียกมหา
ขันทีมาถามไถ่ ไม่นานสตรีนางนันก็ถกู เรียกตัวเอาไว้
พอล่วงเข้ายามดึก งานเลียงยังไม่ทนั สินสุด ฮ่องเต้ก็หาย

ไปกับสตรีแซ่ฟู่
113
ซึงคาดว่าคงเป็ นรักแรกพบในวัยเกือบห้าสิบชันษา
จ้าวเหว่ยจึงถือโอกาสนีกลับตําหนักของตนโดยไม่สนใจ
ผูใ้ ดอีกต่อไป แม้มีขนุ นางหลายคนพยายามพาคุณหนู
หยาดเยิมวัยสะพรังเข้ามาพูดคุย หวังสานไมตรีเชือม
วาสนา ชายหนุ่มก็เพียงยกยิมบาง แล้วโบกมือเบาๆ ไร้
ซึงถ้อยวาจา ไม่ปรารถนาตอบรับนําใจ ก่อนพาร่างสูง
สง่าเดินหายไปกับม่านราตรี
เมือกลับมาถึงตําหนักส่วนตัว ฝี เท้าทีเยืองย่างมาใน
จังหวะปกติก็เร่งรีบเข้าห้องด้านในทันที เพราะเบืองหลัง
ฉากฉลุกนลม
ั อูเ๋ จียยืนค้อมศีรษะรอจ้าวเหว่ยอยูแ่ ล้ว
เป็ นนาน
114
ครันเห็นนายเหนือหัวเข้ามาแล้ว องครักษ์หนุ่มก็ไม่รอช้า
รีบรายงานทันทีเช่นกัน
“แม่นางชิงหลินหายโศกเศร้าเป็ นปลิดทิงทังยังสุขสบาย
ดีทกุ ประการพ่ะย่ะค่ะ หลายเดือนมานีนางกลับมาอาศัย
บ้านเดิม เก็บเนือเก็บตัว ยังไม่ลืมเก็บกวาดบ้านเรือนจน
สะอาดเ**◌้ยนเตียน ทังน้องสาว ทังอนุคนเก่าและอนุ
คนใหม่ของบิดา ไม่มีใครได้อยูร่ ว่ มสกุลสักคนพ่ะย่ะค่ะ”
จ้าวเหว่ยเลิกคิวน้อยๆ รูส้ กึ พอใจกับข่าวทีได้ฟัง จึงนังลง

ทีเก้าอี ท่าทางใจเย็นยิงกว่าตอนเข้าห้องมา เขารินนําชา
ให้ตนเองพลางถามเสียงเรียบ
115
“แล้วหานอีซวนเล่า คงไม่พาอนุคนใหม่เข้ามาให้นาง
ต้องเหน็ดเหนือยอีกกระมัง”
อูเ๋ จียรีบตอบ “คงยากพ่ะย่ะค่ะ เพราะยามนีทรัพย์สนิ ทัง

หมดของบ้านหาน แม่นางชิงหลินยึดมาแล้วทังหมด
ส่วนตัวของนายท่านหานยังทําได้แค่นอนอยูบ่ นเตียง
คอยชีแนะบุตรชายเรืองการค้าในแต่ละวัน”
“อ้อ...” จ้าวเหว่ยกระตุกยิมขบขันอย่างอดใจเอาไว้มิได้
นับว่านางโชคดีทีมีบิดารับอนุแค่สองคน มิใช่สามพัน
116
หลังจากฟั งคําจากองครักษ์คนสนิทอีกหลายประโยค
เกียวกับการกินอยูแ่ ละเวลาเข้านอนของซานซาน จ้าว
เหว่ยจึงถามเสียงเย็นคล้ายไม่แน่ใจในอะไรบางอย่าง
“เจ้ารายงานข้าครบถ้วนดีหรือไม่?”
อูเ๋ จียยังคงมีสีหน้าสงบนิง แววตาไร้ระลอกคลืนสันไหว

เขากล่าวคําหนักแน่น “ครบถ้วนไม่มีตกหล่นเลยพ่ะย่ะ
ค่ะ”
จ้าวเหว่ยเพียงหรีตา คิดไม่ออกว่ามีสว่ นใดทีไม่ถกู ต้อง

แต่ดว้ ยความไว้วางใจ จึงโบกมือให้อีกฝ่ ายออกไปได้
117
อูเ๋ จียเห็นสัญญาณมือก็ให้รูส้ กึ ดังสวรรค์โปรด จึงรีบค้อม
ศีรษะล่าถอยออกจากห้องอย่างเร็ว เพราะในใจเขาแทบ
จะหลังนําตาเป็ นสายเลือดอยูแ่ ล้ว
กระหม่อมสมควรตายเป็ นหมืนเป็ นพันครัง แต่ไม่

อาจบอกเรืองเด็กในครรภ์แก่พระองค์ได้ มิเช่นนัน ต่อให้
ม้าศึกนับร้อยมาฉุดรังเอาไว้ เหนือหัวของกระหม่อมย่อม
ต้องไปหานางแน่นอน
ท่ามกลางราตรีอนั เยียบเย็น บนเตียงในเรือนพักของ

องครักษ์หนุ่ม เขานอนปากสันกัดผ้าเช็ดหน้า ส่ายหัวไป
มาทังคืน
118
119
49 ชีวิตใหม่ 1
หลายเดือนแล้วทีซานซานได้อยูอ่ ย่างสงบเตรียมตัว
คลอดบุตรอย่างสบายอารมณ์
เพราะคนทังบ้านไม่มีใครมาวุน่ วายให้ราํ คาญใจ
หานอีซวนไม่สามารถลุกขึนจากเตียง ทังมิอาจหาอนุ
เพิม เจียหรูด๋ แู ลหลังเรือนพร้อมกับดูแลสามี แม้ลาํ บาก
แต่ก็เหมาะแล้ว
ชิงหลิวเรียนรูก้ ารค้าแบบเต็มกําลัง ได้รบั การชีแนะและ

สอนสังจากบิดาเต็มทีไม่มีหมกเม็ด ทังยังได้รบั การสนับ
120
สนุนจากคูค่ า้ ด้วยเหตุผลทีว่าเป็ นบุตรชายยอดกตัญ ผู ู้
ลุกขึนสูแ้ ทนบิดาทีป่ วยหนักกะทันหัน ยามเจรจาค้าขาย
จึงได้รบั ความไว้วางใจถึงแปดส่วน
อีกสองส่วนล้วนเป็ นเพราะสายเลือดวาณิชตังแต่เกิด จึง

สานต่อได้ไม่ยากเย็น
เดือนต่อมาครอบครัวหานทีสงบสุขพลันเกิดเหตุวนุ่ วาย
ด้วยเรืองมงคล
บนเตียงฉําชืนด้วยนําครําทีแตกพลักจากร่างของสตรี
121
ไหลนองแดงฉาน คนทังบ้านพากันวิงวุน่ ออกไปตาม
หมอตําแย ต้มนํา เตรียมผ้า เตรียมหยูกยาอลหม่าน ใน
ขณะทีซานซานทําได้เพียงร้องโอดครวญอยูใ่ นห้องนอน
การเจ็บท้องคลอดบุตรทีสตรีมีครรภ์ตอ้ งเจอ นับได้วา่

เป็ นการเสียงตายชนิดหนึง ซึงหากโชคดียอ่ มอยูร่ อด
ปลอดภัยทังแม่และเด็ก
แต่หากโชคร้ายย่อมไม่อาจรักษาชีวิตเอาไว้ได้
การเผชิญชะตากรรมเช่นนีคือการเสียงอย่างไม่อาจหลีก
เลียง นับได้หา้ ในสิบส่วนเสมอ และซานซานก็กาํ ลังได้
เจอความทรมานแสนสาหัสในแบบทีไม่เคยเป็ น
122
การคลอดลูกทําเอานางไร้หนทางรับมือ ทังยากจะต่อกร
ผ่านไปหลายชัวยามแล้วทีหญิงสาวต้องอดทนกับความ
เจ็บปวดรวดร้าว ราวร่างกายจะแตกสลายหายไปได้ทกุ
เมือ
และคนทีนางคิดถึงแทบขาดใจ ย่อมไม่พน้ พ่อของลูก
เมืองหลวงหมิงเวย
123
ตําหนักหยางซินยังคงปกคลุมไปด้วยม่านราตรีมืดดํา
ท้องฟ้าไร้หมูด่ าว ปราศจากความพร่างพราวทีเคยมี
กระทังจันทร์ยงั ถูกเมฆเคลือนบดบังจนสิน
บนเตียงนอนหรูหรา ภายใต้มา่ นโปร่งระย้า ร่างบุรุษ

หนุ่มผูห้ ลับใหลพลันตืนเต็มตา ใบหน้าหล่อเหลาขาว
เนียนเต็มไปด้วยหยาดเหงือผุดพราย
อากาศเย็นปานนัน แต่รา่ งกายกลับร้อนรุม่ ดังไฟสุม
เรียวคิวของจ้าวเหว่ยขมวดมุน่ รูส้ กึ กระสับกระส่ายอย่าง

ไร้สาเหตุ ทําอย่างไรก็ไม่อาจข่มตาหลับได้ จึงลุกขึนจาก
124
เตียง สวมเพียงชุดคลุมสีนาเงิ
ํ นเข้มแล้วเดินออกจาก
ห้องนอนไปทีลานฝึ กวรยุทธ์ทางด้านหลังของตําหนัก ไม่
ใส่ใจต่ออากาศหนาวเย็นทีกําลังกัดกร่อนเนือหนัง
ยามดึกเงียบสงัด จึงมีเสียงฟั นดาบออกกระบวนท่าดัง

สวบๆ แหวกอากาศจวบจนรุง่ สาง
กระทังอูเ๋ จียทีคอยอารักขาอยูต่ รงมุมมืดยังนึกตระหนก

อกสันไม่เบา หลังจากครุน่ คิดหนักหน่วงพลางยกนิวขึน
นับจํานวนเดือนในใจ ไม่ชา้ พลันกระจ่างแจ้งแจ่มชัด
นีมิใช่อาการกระสับกระส่ายของสามี ยามภรรยาคลอด
บุตรหรือไร?
125
เมือคิดได้ดงั นัน องครักษ์หนุ่มจึงประกบมือวิงวอนต่อ
เบืองบนไม่หยุด
สวรรค์! ได้โปรดคุม้ ครองแม่นางชิงหลินกับบุตรคนแรก

ขององค์รชั ทายาทด้วยเถิด
บนเตียงนอนยังคงฉําชืนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน
ใบหน้าขาวซีดของซานซานเต็มไปด้วยหยาดเหงือเกาะ
พราว นําตาสองสายไหลบ่าราวกับเขือนกันนําพังทลาย
126
ในโพรงอกด้านซ้ายคล้ายกับหัวใจกําลังจะหลุดออกมา
โชคดีทีมันยังเต้นได้อยู่ ทังยังเต้นได้แรงนัก ผิดกับร่าง

กายทีเริมไร้เรียวแรงลงทุกที คล้ายกับวิญญาณกําลังจะ
ถูกสูบออกไปก็ไม่ปาน
ซานซานรูส้ กึ เหมือนจะตายเสียให้ได้ การให้กาํ เนิด

ทายาทไม่ง่ายเลยจริงๆ
“เบ่งอีกเจ้าค่ะ เบ่งอีก” เสียงของหมอตําแยสังเสียงดัง

หมายปลุกสติให้สตรีผเู้ ป็ นมารดาฟื นคืน “อย่าหลับเจ้า
ค่ะ”
127
ซานซานจึงเบิกตาโพลง อดทนต่อความเจ็บปวดแสบสัน
แล้วเบ่งสุดกําลัง
“อือ...”
กลีบปากถูกฟั นบนขบกัดจนเลือดซึม สองมือกําแน่นตรง

ข้อเท้าของตนเอง จนเล็บจิกเข้าเนือ เลือดไหลก็ยงั ไม่รู ้
ตัว
“เบ่งอีกเจ้าค่ะ เบ่ง”
การเบ่งคลอดแต่ละครังให้รูส้ กึ ทรมานสุดแสน เรือนกาย

คล้ายปริแตกแยกออกกระจัดกระจาย ซานซานพยายาม
128
รวบรวมเรียวแรงทีเหลือน้อยนิดเบ่งคลอดอย่างยาก
ลําบาก
“ออกแล้วเจ้าค่ะ มาแล้ว”
สินเสียงหมอตําแย ก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้งอแง
ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่จากสาวใช้ทีคอย
เป็ นลูกมืออยูร่ อบเตียง
ยามนีซานซานกําลังนอนหายใจรวยริน ให้รูส้ กึ เหมือน

ตายแล้วเกิดใหม่
ฉับพลันนัน ภายในอกคล้ายกับมีปราณเย็นไหลวน
129
ปะทะกับปราณร้อนอย่างบ้าคลัง ทัวทังร่างสันสะท้าน
หญิงสาวให้รูส้ กึ เสมือนมีพลังบางอย่างในตัวทีถูกผนึก
เอาไว้เนินนาน แต่กาํ ลังจะถูกปลดปล่อยและคลาย
พันธนาการให้ออกมา
ดวงจิตเสมือนแตกซ่านแต่ไม่แตกดับ ดวงตาแม้พร่ามัว
มองทุกสิงเป็ นสีเทา ทว่ากลับแจ่มชัดยิงนัก สองหูทีอือ
อึงกลับได้ยินเสียงชัดเจน เนือเนียนทีซีดเซียวเริมมีสีแดง
เรือ เลือดทีไหลหลังออกจากร่างยามคลอดบุตร บัดนี
คล้ายกับกําลังก่อเกิดสายโลหิตระลอกใหม่ ทัวร่างอาบ
ไล้ไปด้วยปราณอบอุน่ อันเร่าร้อนผสานความเย็นฉํา
ละมุนละไมในคราวเดียวกัน
130
ซานซานหลับตา ควบคุมพลังทีกําลังก่อเกิด ก่อนลืมตา
ขึนมาใหม่ชา้ ๆ จังหวะนันก็ได้ยินเสียงหมอตําแยเอ่ย
ปากว่า
“ดีใจด้วยเจ้าค่ะ ท่านได้บตุ รสาว”
ทารกน้อยถูกยืนส่งให้ทงห่
ั อผ้า เห็นเพียงเนือยับย่น
โผล่ออกมายามแม่นางน้อยยกแขนตีขาร้องไห้จา้
ซานซานค่อยๆ เอือมมือขึนรับลูกมากอดแนบอก นําตา

สายหนึงหยาดรินออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ แค่มองลูก
แวบแรกหัวใจก็แทบละลาย รอยยิมจึงตีวงโค้งตรงมุม
131
ปากได้กว้างนัก
หลังจากนัน ทังเจียหรูแ๋ ละชิงหลิวก็พากันเดินเข้าห้องมา

ทังสองต่างอวยพรให้หลานสาวและกล่าวขอบคุณ
สวรรค์ไม่หยุด
หลังจากคลอดบุตรสาว
ซานซานรักษาร่างกายตามคําสังท่านหมอทุกประการ
ทําตัวดีอยูใ่ นโอวาททุกเรืองราว ดูแลบุตรสาวด้วยตนเอง
132
ระหว่างอยูไ่ ฟ นางยังสัมผัสได้ถงึ ขุมกําลังมหาศาลทีไหล
วนทัวตัว กระทังบุตรสาวอายุครบร้อยวัน พลังปราณใน
ร่างยิงโคจรเด่นชัด
คืนหนึง...หลังจากซานซานให้นมลูกน้อยและส่งเข้านอน
จึงลองนังขัดสมาธิกาํ หนดจิตใจขับเคลือนพลังวัตร พบ
ว่าระดับลมปราณแข็งแกร่งขึนมาก พร้อมฝึ กวิทยายุทธ
ได้ทกุ กระบวนท่า
ไม่ตอ้ งเสียเวลาฝึ กฝนขันพืนฐานด้วยซํา น่าแปลกยิง
ความประหลาดใจพลันบังเกิดแต่กระนันไม่อาจเทียบ
เท่ากับความดีใจแทบบ้า นางอยากฝึ กวิชามารจะแย่อยู่
133
แล้ว
สายตาคูง่ ามพลันเหลือบไปทางเตียงนอนมอง
บุตรสาวตัวน้อย ทียามนีคล้ายก้อนแป้งทังอ้วนทังกลม
และขาวผ่องกระจ่างใส น่ารักน่าชังเป็ นทีสุด
ในใจนางพลันได้รบั คําตอบจากเรืองทีสงสัย
พลังปราณทีได้คืน คงเป็ นของขวัญจากอาจารย์กระมัง
ซานซานประกบมือค้อมศีรษะคารวะไปรอบทิศ ในใจ
ขอบคุณท่านปรมาจารย์เซียนหย่งสือไม่หยุด
134
50 ชีวิตใหม่ 2
135
แน่นอนว่ายามฝึ กลมปราณย่อมต้องนังทําสมาธิสาํ รวม
จิตใจในห้องหับปิ ดสนิทของเรือนส่วนตัว
แต่ยามฝึ กออกกระบวนท่าฟาดดาบสาดอาวุธย่อม
ต้องออกไปฝึ กนอกสถานทีอันโล่งกว้าง ซานซานจึงไม่
คิดทิงบุตรสาวเอาไว้ทีบ้าน นางตัดสินใจหอบลูกไปฝึ ก
ยุทธด้วย
ทุกวันจากนัน หญิงสาวจึงห่อตัวบุตรสาวด้วยผ้าฝ้ายไว้
บนแผ่นหลัง ลอบออกจากบ้านหานไปริมลําธาร
ซานซานทําท่านังตกปลาบ้าง ทําเป็ นนังนิงหน้าเศร้าคิด
136
ถึงสามีบา้ ง เมือปลอดสายตาจากผูอ้ ืนทีมาหาปลาอยู่
ไกลๆ ก็จะแอบไปฝึ กฝนร่างกายอย่างร่าเริงภายในหุบ
เขาลึก
ชาวบ้านทีเห็นนางล้วนเข้าใจว่าพาบุตรสาวไปเยียมศพ
สามีหาได้มีเหตุผลอืนใดไม่
สาเหตุทีซานซานแอบฝึ กในป่ าลึกมิให้ผใู้ ดสังเกตเห็นก็

เพราะสตรีนามชิงหลินทีชาวบ้านรูจ้ กั เป็ นเพียงคน
อ่อนแอผูห้ นึง จู่ๆ ลุกขึนมาฝึ กวิทยายุทธย่อมเรียกร้อง
ความสนใจสงสัยและเคลือบแคลงใจหรือทีแย่ยงกว่
ิ า
อาจถูกหวาดระแวงอย่างบ้าคลัง
137
หญิงสาวจึงตัดไฟแต่ตน้ ลม ป้องกันปั ญหาทีอาจจะเกิด
ขึน เมือไร้ผคู้ น้ พบ ย่อมปราศจากเรืองยุง่ ยากรําคาญใจ
ซานซานจึงฝึ กหนักในป่ าใหญ่ได้อย่างโล่งสบายหายห่วง

ยิงยามยกแขนฟาดขาตีลงั กาแล้วหันหน้าไปเจอ
บุตรสาวตัวน้อยกําลังมองมาทางตน พร้อมหัวเราะเสียง
ใส ตบมือแปะๆ คล้ายพบเจอเรืองแปลกใหม่ก็ยงเบิ
ิ ก
บานใจในการฝึ กฝน ชัวขณะนันนางพลันลืมสามีทีเฝ้า
คะนึงหาไปสิน ซานซานในยามนีรูส้ กึ ว่าเป็ นสตรีผมู้ ี
ความสุขทีสุดในใต้หล้า
รอยยิมของบุตรสาวไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
138
วังหลวงยังคงเยียบเย็นดังเช่นปกติ ทว่าการประชุมยาม
เช้าในท้องพระโรงกลับเดือดระอุไม่เว้นสักวัน
คนนันยืนฎีกาแจ้งเหตุ คนนียืนฎีกาฟ้องร้อง ฮ่องเต้โบก

พระหัตถ์เบาๆ ให้ทกุ ฝ่ ายหยุดวาจา ก่อนตรัสถามความ
เห็นของขุนนางแต่ละคน ยังไม่ลืมให้โอรสแต่ละองค์
แสดงความสามารถ และทีโดดเด่นทีสุดยังคงเป็ นจ้าว
เหว่ยผูค้ รองตําแหน่งรัชทายาท
“กระหม่อมขออาสาออกไปปั ดเป่ าบรรเทาทุกข์ภยั ของ

ชาวประชา ทังเรืองนําท่วมและแผ่นดินไหว พ่ะย่ะค่ะ”
เมือประโยคนีของบุรุษหนุ่มหลุดออกมา นําพาให้เหล่า
139
ข้าราชบริพารพากันสนอกสนใจจ้าวเหว่ยเป็ นพิเศษ
เพราะก่อนหน้านีแว่วได้ข่าวมาว่า ฮ่องเต้มีพระประสงค์
จะผูกสัมพันธ์กบั คุณหนูตระกูลหนึงผ่านองค์รชั ทายาท
เพียงแต่เรืองสานไมตรียงั ไม่ทนั ได้ดาํ เนินการ กลับมีฎีกา
ร้องเรียนถึงความทุกข์ยากของประชาราษฎร์เข้ามามาก
มายไม่ขาดสาย
แน่นอนว่าคนเป็ นเชือพระวงศ์ยอ่ มไม่อาจนิงดูดายต่อ

ชาวประชา
ความเป็ นอยูข่ องไพร่ฟา้ ย่อมสําคัญยิงกว่าเรืองบนเตียง
140
หลังการประชุมสินสุด จ้าวเหว่ยก็เร่งกลับเข้าตําหนัก
เพือเตรียมตัวเดินทางไกลประหนึงลีภัย
ไม่มีใครรูว้ า่ ฎีกาเหล่านันล้วนเป็ นฝี มือของจ้าวเหว่ย ที

ต้องการปฏิเสธวิถีสานไมตรีกบั คุณหนูของพระบิดา
ชายหนุ่มเลือกทีจะออกนอกวังไปดูแลประชาชนดีกว่า
ถูกจับแต่งงานกับเหล่าสตรี
ระหว่างทางเดินผ่านตําหนักในทีตกแต่งอย่างประณีต
วิจิตร ร่างสูงพลันชะงักเมือมีสาวงามสองนางพุง่ ร่าง
ระหงอ้อนแอ้นออกมาตรงหน้า
141
คนหนึงคือคุณหนูสงู ส่งของตระกูลขุนนางทีได้รบั
อภิสทิ ธิเข้ามาเป็ นเพือนเล่นกับราชนิกลุ กับอีกหนึงคือ
องค์หญิงผูเ้ ป็ นน้องสาวต่างมารดา
จ้าวเหว่ยพลันหรีตา ใบหน้าไร้อารมณ์ สายตาเผยความ

เย็นชา ไว้เนือถือตัว ทังกดข่มผูค้ น มิให้เข้าใกล้
คุณหนูผเู้ ผยโฉมเบืองหน้าเขาอย่างหาญกล้ากําลังทํา
ท่าคล้ายถูกรังแก นางก้มหน้าเขินอาย พวงแก้มแดงระ
เรือเปล่งปลังราวผลท้อสุก เรือนร่างอรชรงามงอนสวม
ชุดสีออ่ นสุภาพ ทว่ากลับเผยลําคอเว้าลึกเย้ายวน เห็น
เนินอกรําไร
142
องค์หญิงทีมาด้วยรีบเอ่ย “พีใหญ่ น้องมีสหายผูง้ ดงาม
แนะนําให้รูจ้ กั เพคะ นางมีนามว่า...”
ไม่รอให้ใครพูดจบ จ้าวเหว่ยก็เบียงกายออก หลบฉาก

ด้วยตนเอง แล้วเดินจากไป ไร้ซงเยื
ึ อใยแม้เพียงบางเบา
องค์หญิงตกใจชะงักค้าง จากนันพลันสะบัดกระโปรง
ฮึดฮัดไม่พอใจ “พีชายข้าช่างเย่อหยิงถือตัวนัก แม้แต่
ชายผ้ายังยากจะเข้าถึง”
คุณหนูคนเดิมเม้มกลีบปากจนแดงชํา ผ้าเช็ดหน้าในมือ
ถูกบิดเป็ นเกลียวแน่นจนนิวเปลียนสี นางเอ่ยเสียงเบา
ราวแมลงบินผ่านด้วยความอับอาย “องค์หญิงทรงตัง
143
ความหวังกับข้ามากเกินไป เกรงว่าจะทําให้พระสนม
จางผินผิดหวังแล้ว”
องค์หญิงสะบัดเสียง “เฮอะ! ทําเป็ นอ้างเสด็จแม่ เจ้ามิ

ใช่หลงใหลพีชายผูห้ ล่อเหลาสง่างามเพียงแรกพบหรอก
รึ? หากไม่พยายามเข้าหา แล้วเมือใดจะได้เคียงข้างเล่า”
“แต่วา่ ...”
“ไปเถิด ตามรัชทายาทไป อย่าให้คลาดสายตา”
“ไม่เอา...”
144
“อายทําไมเล่า”
“ไม่...” แม้ปากปฏิเสธ แต่เท้ากลับก้าวเดินเร็วรี
นางกํานัลติดตามขมวดคิวแน่น ค่อยๆ เดินออกมาเบือง

หน้าเจ้านายสาว ทําทีขดั ขวางแบบแนบเนียน ในใจนึก
อยากเอาตําราสอนหญิงให้แม่นางทังสองคนไปคัดสัก
สามร้อยจบเหลือเกิน
เมือถูกนางกํานัลยืนเกะกะขวางทาง สตรีทงสองนางจึ
ั ง
ตามจ้าวเหว่ยไม่ทนั ได้แต่นกึ ขัดใจทําอันใดมิได้มากกว่า
นัน
145
เมือจ้าวเหว่ยกลับเข้าห้องด้านในตําหนักส่วนตัว ดวงตา
คูค่ มก็เห็นอูเ๋ จียโผล่หน้าออกจากฉากกันมุมเดิม
“เหนือหัวของกระหม่อม”
“รายงานมา”
จ้าวเหว่ยถามขึน พลางเดินไปนังยังโต๊ะมุมห้อง รินนําชา

แล้วยกขึนจิบ ท่าทางใจเย็นยิงกว่าช่วงก่อนหน้า มีเพียง
เรืองของภรรยาเท่านัน ทีทําให้เขาสงบลงได้
146
อูเ๋ จียมีหรือจะช้า รีบเอ่ยว่า “แม่นางชิงหลินออกจาก
บ้านมานังตกปลาและคิดถึงองค์ชายทุกวัน จากนันก็ไป
ฝึ กวิทยายุทธทีป่ าลึกห่างไกลผูค้ น ฝี มือรุดหน้าขึนมาก
นางยังสร้างเรือนไผ่หลังน้อยขึนมาทดแทนเรือนไผ่หลัง
เก่า เมือเหน็ดเหนือยจากการฝึ กยุทธยังเอาไว้หลับพัก
ผ่อนยามกลางวันพ่ะย่ะค่ะ”
เสียงขององครักษ์หนุ่ม ทังเรียบนิง ทังหนักแน่น ไร้พิรุธ

ทุกสิง เขาบอกกล่าวถึงชีวิตประจําวันของซานซานโดย
ละเอียด เพียงแต่เว้นเอาไว้เฉพาะเรืองของเจ้าก้อนแป้ง
ทีต้องนอนหลับกลางวัน เรือนไผ่นอ้ ยหลังนัน ล้วนสร้าง
ขึนมาเพือเจ้าตัวนุ่มนิม
ยามเอ่ยวาจา ในใจของอูเ๋ จียหลังเลือดแทนนําตาไม่

147
หยุด
148
51 จดหมายรัก 1
เมือรายงานจนหมด จึงบังเกิดความสงสัยแคลงใจอย่าง
ล้นเหลือ ว่าสตรีธรรมดาเหตุใดจึงลุกขึนมาฝึ กกระบีฟาด
ดาบได้ หรือว่าคิดถึงสามีจนเกินไป แล้วบังเอิญพบเจอ
คัมภีรฝ์ ึ กยุทธ์เข้า
อืม...ย่อมเป็ นได้
เมือได้ขอ้ สรุปให้ตนเอง อูเ๋ จียจึงบังอาจเสนอความคิด

กับเจ้านาย “ในเมือนางสุขสบายไร้กงั วล ทังเปี ยมกําลัง
วังชาปานนัน องค์ชายย่อมปฏิบตั ิราชกิจได้อย่างไร้
กังวลเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”
149
ปลายนิวเรียวยาวของบุรุษหนุ่มไล้วนทีขอบถ้วยนําชา
อย่างใช้ความคิด จ้าวเหว่ยพลันหรีตา เอ่ยเสียงเนิบช้า
“พีน้องของข้าแต่ละคน ต่างพากันแต่งงานเชือมสัมพันธ์
กับตระกูลน้อยใหญ่ไม่ขาดสาย เดินหมากกับขัวอํานาจ
อย่างสนุกสนาน แต่ขา้ ไม่ประสงค์จะลงเล่นด้วย การใช้
อํานาจจากสตรีมิใช่วิสยั ของข้า มีเพียงต้องเข้าถึงพลัง
ประชาชนเท่านันถึงจะพอยืนหยัดในทีสว่างได้ ไพร่ฟา้
ย่อมต้องจดจําข้า และยิงต้องจารึกในจิตใจว่าข้าคือองค์
รัชทายาท เป็ นผูส้ ืบทอดบัลลังก์มงั กรทีแท้จริง หากใคร
คิดโค่นล้มย่อมต้องผ่านความเห็นชอบของพวกเขาก่อน”
อูเ๋ จียรับฟั งอย่างสงบ นึกยอมรับความสามารถของเจ้า

150
นายอยูเ่ งียบๆ ทังยังนับถือนําพระทัยอันมีคา่ ของอีกฝ่ าย
จากใจจริง คิดไปคิดมาก็อยากจะเป็ นแม่นางชิงหลิน
แทนเสียแล้ว
หลังจากได้รบั อนุญาตจากเจ้านายให้ออกมาเตรียมตัว
ติดตามออกไปช่วยเหลือชาวบ้าน อูเ๋ จียจึงเดินมาตาม
ทางริมระเบียงอย่างกระตือรือร้นและขยันขันแข็งยิง แต่
ก่อนเข้าห้องส่วนตัว สายตาพลันเหลือบเห็นองครักษ์
เจียนจือหย่วน
สังเกตจากแววตาเคร่งขรึมอึมครึมของอีกฝ่ าย อูเ๋ จียก็อด

มิได้ทีจะนึกประหวันในใจอย่างไร้สาเหตุ
151
เมือถูกดึงเข้ามุมมืดราวตุ๊กตาผ้า องครักษ์หนุ่มจึงได้ยิน
เสียงเย็นเยียบจากองครักษ์วยั กลางคนกล่าวอย่างเคร่ง
เครียดว่า
“สตรีผนู้ นั ไม่เชือเรืองศพและเฝ้ารอองค์ชายทุกวัน”
อูเ๋ จียเบิกตาโพลง ยังได้ยินจือหย่วนเอ่ยเสียงกดตํา
“นางฉลาดเกินไป ถูกต้องหรือไม่?”
ครันได้ยินคําถาม อูเ๋ จียพลันกลืนนําลายลงคอดังเอือ

ก ไม่กล้าตอบอันใด
152
จือหย่วนประชิดอูเ๋ จีย บีบบ่ากว้างแน่น “การทีองค์
ชายกล้าเสียงถึงเพียงนีก็เพราะนาง”
เจ้าของบ่าเจ็บแปลบ ยังคงปราศจากซึงวาจา
จือหย่วนบีบแน่นยิงกว่าเดิม แค่นเสียงทีละคํา
“ข้างนอกย่อมอันตรายกว่าในวัง ทีสว่างโล่งแจ้งยิงยาก
ต่อการป้องกัน เจ้ามีกีชีวิตก็มิอาจชดเชยให้องค์
รัชทายาทได้”
อูเ๋ จียก้มหน้านิง ใช้ความเงียบสยบทุกความเคลือนไหว
153
จือหย่วนเห็นเช่นนันจึงคลายฝ่ ามือแล้วถอนหายใจกล่าว
“เจ้าโง่! เหตุใดข้าจึงมีศิษย์โง่เง่าเช่นเจ้า”
แววตาของเขารวดร้าว คล้ายบิดาห่วงใยต่อบุตรชาย ผู้

เกเรดือด้านไม่รกั ตัวกลัวตาย
“แล้วท่านจะให้ขา้ ทําเช่นใดเล่า!” อูเ๋ จียอึดอัดใจนัก

อํานาจก็สาํ คัญ ความรูส้ กึ คนก็สาํ คัญ แล้วจะให้ทาํ
อย่างไร?
องครักษ์หนุ่มสับสน คิดเครียดแทนเจ้านายตน
จือหย่วนขมวดคิวแน่น เร่งใช้ความคิดหนักหน่วง
154
อูเ๋ จียก้มหน้าหลุบตามองพืนเงียบๆ
แท้จริงแล้ว จือหย่วนมิได้ออกจากวังหลวงไปตามสืบ
ด้วยตนเอง
เขาในฐานะอาจารย์ของรัชทายาทจ้าวเหว่ยกับองครักษ์
อูเ๋ จีย ทําเพียงแอบฟั งลูกศิษย์ทงสองคุ
ั ยกันในห้องลับ
แล้วจับใจความได้เอง
ซึงแน่นอนว่าเรืองทีเขารูก้ ็มีเพียงถ้อยวาจาทีอูเ๋ จีย

รายงาน
155
ส่วนตืนลึกหนาบางจือหย่วนไม่รูท้ งสิ
ั น
โดยเฉพาะเรืองสําคัญทีสุด เรืองของทายาทตัวน้อย...
ภายในมุมมืดอันอึดอัด บุรุษทังสองยืนนิงเคร่งเครียด
ด้วยหัวใจบีบรัด นึกห่วงใยเพียงองค์รชั ทายาท
หลังจากใคร่ครวญลึกซึงครูใ่ หญ่จือหย่วนจึงตัดสินใจ
เอ่ย
“ช่วงนีเจ้าสมควรติดตามองค์รชั ทายาทไปบรรเทาทุกข์
ให้ชาวบ้าน ปกป้องพระองค์ให้ดี อย่าให้เภทภัยกลํา
กลาย จากนันหากพระองค์ทรงให้เจ้าไปสืบข่าวของนาง
156
อีกครา ก็เขียนจดหมายสะบันสัมพันธ์สกั ฉบับ บอกว่า
สามีหมดรักภรรยาแล้ว และจะไม่กลับไปหาอีก บอก
นางว่าไม่ตอ้ งรอคอยให้เสียเวลาชีวิต หาสามีใหม่แล้ว
แต่งงานไปเสีย”
“...!?”
อูเ๋ จียทําได้เพียงรําไห้แต่ไร้นาตา
ํ
เหมันต์ผา่ นมาอีกครัง ยามนีบุตรสาวอายุครบปี แล้ว
157
“หลิงเอ๋อร์ ชอบให้แม่ใช้วิชาตัวเบาลอยขึนไปหรือไม่?”
สินคําถาม เด็กน้อยก็หยักหน้าตบมือยิมกว้างจนเห็นฟั น
ซีเล็กๆ กับลินสีชมพูน่ารัก นางกอดคอมารดาแนบแน่น
ซานซานอดใจมิได้ทีจะหอมแก้มกลมๆ ขาวๆ ของลู่

หลิง[1]หนักๆ อย่างเอือเอ็นดู จนเด็กน้อยหัวเราะเสียง
ดังกังวานสดใส
หญิงสาวสะกิดปลายเท้ากับยอดหญ้า แล้วทะยานกาย
ว่องไวแต่พลิวไหวดังสายลม ลอยละลิวไปตามยอดไม้
ทัวหุบเขา ล้อเล่นกับแสงแดดทีเสียดแทงหมูเ่ มฆาลงมา
ไม่ขาดสาย
158
เด็กสาวตัวน้อยไม่เคยกลัวความสูง แต่กลับชอบใจ
หัวเราะเสียงดังยิงกว่าเก่า สองแขนยกขึนสองมือ
กางออกตีลมอย่างสนุกสนาน ซานซานกอดลูกไว้แนบ
อก พุง่ ทะยานราวอินทรียผ์ ยองเกล้าผงาดกล้า
วันเวลาผันผ่านไปอย่างรวดเร็วจากหนึงปี เป็ นสองปี
นับตังแต่ซานซานคลอดบุตรสาว ได้ยินเสียงอ้อแอ้สดใส
เสนาะโสต ได้เฝ้ามองแม่นางน้อยเติบใหญ่ในทุกวัน ได้
ป้อนนมป้อนข้าว ได้หยอกล้อทุกเช้าคํา ความเหงาเดียว
159
ดายจึงมลายหายไปสิน
ทังนี นางยังฝึ กวิชามารสมใจปรารถนา คิดว่าใช้เวลา

เพียงไม่นานเท่านันก็คงสําเร็จโดยง่าย
ไม่รูว้ า่ กําลังภายในเลิศลําทีโคจรทัวร่างเสมือนตายแล้ว
เกิดใหม่ตงแต่
ั คลอดลูกเกิดขึนได้อย่างไร แต่ในเมือมัน
เกิดขึนแล้วอย่างไม่อาจหลีกเลียงได้ ย่อมไม่ปล่อย
โอกาสงามๆ ไปแน่นอน
ทีริมลําธารสายเดิม ลูห่ ลิงในวัยเกือบสองขวบปี กําลัง

เล่นตีนาอย่
ํ างร่าเริง ฝูงปลาแหวกว่ายหนีหายกระจัด
กระจาย ซานซานฝึ กวิชานารีพิฆาตเหนือน่านนําอยูไ่ กล
160
ลิบ
กลางแผ่นนําผืนใหญ่ ผิวราบเรียบ ร่างระหงลอยตัววูบ

ไว แทบไม่เกิดระลอกคลืนใดๆ กระทังปลายเท้าสัมผัส
ผิวนําแผ่วเบา ยังสามารถหยัดยืนอย่างมันคง คล้ายกับ
ตัวนางกลายสภาพเป็ นเพียงขนนกไปแล้วกระนัน เนิน
นานผ่านไปก็เริมแปรเปลียนกระบวนท่า
นางหมุนตัวอ่อนพลิวคล้ายร่ายรําเหนือผิวนํา ชัวครูก่ ็สง่

ตัวทะยานขึนเหินเวหาอย่างดุดนั พริบตาก็พลิกตลบ
ม้วนตัวดิงกายตรงมุง่ สูน่ ่านนํา เสียงตุม้ เกิดขึน นํา
กระจาย
161
ชัวอึดใจพลันเกิดคลืนโหมจากก้นบึงแม่นาํ แผ่ขยายเป็ น
วงกว้าง สาดซัดกระทบฝังเสียงดังครืน
ลําธารสายนีปกติไหลเอือยอ่อนโยน บัดนีกลับพิโรธราว
กับมีชีวิตสัตว์ประหลาดแหวกว่ายอย่างโกรธเกรียวอยูใ่ ต้
ธารลึก พลังมหาศาลม้วนตลบภายในนําไม่หยุด ชัวลม
หายใจเดียวทุกสิงอันเดือดดาลพลันหยุดชะงัก คล้ายไม่
เคยเกิดอะไร
*********
162
[1] 璐岭 ลูห่ ลิง เทือกเขาหยก
163
เพียงพริบตาต่อมา ซานซานก็มาโผล่ตรงต้นไม้รมิ ลําธาร

เห็นเด็กน้อยลูห่ ลิงถูกพายุวารีเมือครูห่ อบขึนไปแขวน
ค้างเติงบนยอดไม้โน่นแล้ว
“ท่านแม่ เอาอีกๆ”
แม่นางน้อยนอกจากไม่กลัวยังชอบใจยกใหญ่ มือขาว
อวบตบแปะๆ ปราศจากความสนใจต่อเสือผ้าขาดวิน
164
เปี ยกชืน
“พอแล้ว” ซานซานตวัดฝ่ ามือส่งออกไป พลันมีผา้ สีขาว

ยาวยืนไปรัดตัวเด็กน้อยแล้วประคองลงมา รวดเร็วฉับไว
ทว่ากลับนุ่มนวลอ่อนโยน นางกระทําเช่นนันพลางเอ่ย
กับลูกน้อย
“วันนีแม่จะพาไปซือชุดใหม่ในตลาด”
ลูห่ ลิงลงมาสูอ่ อ้ มอกมารดาอย่างปลอดภัย ไม่มีรวรอย

ิ
บาดแผลแม้แต่ขีดเดียว พลางกล่าวเสียงใส
“ชุดใหม่ๆ อยากได้ๆ” แม่นางน้อยพูดได้หลายคําทีเดียว

165
บุตรสาวของซานซานเป็ นเด็กทีหูตาฉับไว ฉลาดเป็ นเลิศ
เริมเดินได้โดยทียังไม่ทนั คลานด้วยซํา พอเริมกระดืบก็
เกาะทุกสิงทีขวางหน้าแล้วลุกขึนตังไข่ สามวันจากนันยัง
เดินหลายก้าวแล้วเริมวิงซน ส่งเสียงอ้อแอ้ราวแก้ว
เจียระไนกระทบหยกเป็ นคําตังแต่เก้าเดือน พออายุหนึง
ขวบก็พดู คุยรูเ้ รืองหมดแล้ว
ซานซานอุม้ ลูกเอาไว้อย่างถนอม แล้วทะยานกายไปยัง

สวนดงไผ่หา่ งจากต้นสนโบราณสิบก้าว ซึงนางฝัง**
บเงินเอาไว้
ใช้เวลาไม่นานก็เปิ ดปากหลุมออกจนเจอตัวเงินมากมาย
ในหลุมนีราวกับมีเงินและของมีคา่ งอกออกมาจากใต้ดิน
166
ได้
หญิงสาวยกยิมมุมปากแช่มชืน ไม่เคยถามหาสาเหตุ
และยิงไม่เคยปฏิเสธ นางหยิบเงินเท่าทีต้องการ แล้วทํา
ท่าจะปิ ดกลบฝังแน่นดังเดิม ทันใดนันสายตาพลัน
เหลือบเห็นกระดาษสีเปลือกไข่แผ่นน้อยซ่อนอยูก่ บั ตัว
เงิน
เรียวคิวงามขมวดเข้าหากันน้อยๆ นางค่อยๆ หยิบ

กระดาษขึนมาคลีออกอ่านอย่างเบามือ
ทันทีทีเห็น ดวงตาพลันเบิกกว้าง ข้อความมีเพียงไม่กี

ประโยค แต่ซานซานกลับใช้เวลาอ่านเสียเนินนาน
167
จํายอมรับเมือเดินหนีจากเจ้ามา
ตัดปั ญหาคาใจไร้ทกุ ข์ตรม
เลิกประคองไม่หวังพบจบความขม
ร้างเยือใยหยุดชืนชมสะบันใจ...
ซานซานนิงอึงหลังอ่านเป็ นรอบทีสิบ ฝ่ ามือพลันบีบแน่น

ม่านตาดําพลันหดแคบ ความเจ็บแปลบสายหนึงพุง่
ปราดขึนมาจากก้นบึงของหัวใจ
168
ซานซานนิงอึงหลังอ่านเป็ นรอบทีสิบ ฝ่ ามือพลันบีบแน่น
ม่านตาดําพลันหดแคบ ความเจ็บแปลบสายหนึงพุง่
ปราดขึนมาจากก้นบึงของหัวใจ
หญิงสาวไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า จะมีศาสตราวุธ
ใดในใต้หล้าทีจะทําร้ายกันได้ฉบั พลันถึงเพียงนี
ทังแปลกใหม่และร้อนระอุสนดี
ิ
ถ้อยวาจาตัดสัมพันธ์ไม่กีประโยคในกระดาษ เหตุใดถึง
169
บาดใจผูค้ นจนปวดหนึบชาวาบ ลมหนาวทีพัดผ่านราว
กับกําลังกรีดลงบนใบหน้า พอยกมือขึนปาดถึงได้รูว้ า่
สองข้างแก้มมีนาตาเปรอะเปื
ํ อนเสียแล้ว
สายลมนันโชยแผ่ว ทังอ่อนจางและบางเบา ทว่ากลับ

สะท้านสะเทือนเหน็บหนาวราวกับยืนเคว้งบนยอดภูเขา
นําแข็ง
ซานซานรูส้ กึ อ่อนแรงเป็ นครังแรก โดดเดียวเดียวดายสุด

ประมาณ ความรูส้ กึ สินหวังนี ร้ายแรงยิงกว่าครังทีคิดว่า
สามีตาย
แน่นอนว่าเมือนางรูว้ า่ แท้จริงเขามิได้ตาย ตลอดเวลา
170
เกือบสามปี นางจึงรอคอยเขาให้กลับมา
นางพาลูกน้อยเฝ้ารอเขาเงียบๆ อย่างยินดี...
แต่ยามนี...
จดหมายสะบันรักนี!
เนินนานทีเดียวกับการพยายามระงับใจมิให้เต้นแรงหรือ
สันไหวจนเกินไป เพียงปล่อยให้ความเจ็บปวดแปร
เปลียนเป็ นนําตาสายหนึงอย่างเรียบง่าย
171
หญิงสาวก้มมองหลุมตรงหน้า พิจารณาเงียบงัน
นีคือทีซ่อนเงินของนาง มีเพียงคนเดียวทีรูค้ ือเหย่หนิว
นางเงยหน้า กวาดสายตามองรอบด้าน ทุกทิศเงียบสงบ

ปราศจากผูค้ น ร้างผูใ้ ด เพราะห่างไกลจากบ้านเรือน
หลังอืนมาก
เจ้าของถ้อยคําตัดสัมพันธ์สะบันใจในกระดาษแผ่นนี
หากมิใช่สามีของนางแล้วจักเป็ นใครไปได้
หญิงสาวค่อยๆ หลับตา ปรับอารมณ์สะเทือนใจ ระงับ

สองไหล่ทีสันไหว หยุดฝ่ ามือทีสันเทา นางกํากระดาษ
172
เอาไว้แน่น แล้วลืมตาขึนช้าๆ มองใบหน้าบุตรสาวตัว
น้อยนิงๆ
ลูห่ ลิงกะพริบตาปริบๆ สบมองมารดา ทว่าไม่นานก็มอง

ไปทัวอย่างสนุกสนาน คลียิมไม่ประสาอยูใ่ นอ้อม
แขนอย่างร่าเริง ปราศจากความสนใจต่อสิงใดนานเกิน
ไป
ใบหน้ากลมเล็กขาวเนียนผ่องผาดมีความกระจ่างใสจน
สามารถมองเห็นเส้นเลือดฝาด มีดวงตาอันเฉลียวฉลาด
คูห่ นึง กลีบปากจิมลิมสีแดงสดคลียิมแล้วหัวเราะอยูค่ น
เดียว
173
ทังน่ารักน่าชังและไร้เดียงสา อ่อนต่อโลกหล้ายิงนัก
มีบตุ รสาวงดงามถึงเพียงนี เหตุใดจึงไม่เป็ นทีต้องการ
ในใจของซานซานครุน่ คิดอย่างรวดร้าว นางเฝ้าวนเวียน

อยูร่ มิ ธารไม่หา่ ง สังเกตว่าหลุมเก็บเงินมักจะเพิมของมี
ค่าตลอด
นางแน่ใจว่า แม้เขาไม่สะดวกพบหน้าเพราะกําลังลีภัย
หากแต่เรืองทีนางท้องแล้วคลอดบุตรสาว เขาย่อมรับรู ้
ได้
แต่กระนันสามีกลับไม่เคยปรากฏกายให้เห็นสักครา
174
ท้ายทีสุดกลับมีกระดาษสะบันรักแผ่นหนึงตอบมา
รอยยิมขมขืนระบายเต็มวงหน้า ซานซานปิ ดปากหลุม

ซ่อนเงินไว้ดงั เดิม อุม้ ลูกแนบอกแล้วค่อยๆ ลุกขึนยืน
ครานีแม่นางน้อยลูห่ ลิงคล้ายกับสังเกตเห็นความผิด
ปกติของมารดา นางแหงนหน้าจนคอตัง กะพริบตาจน
กลมโตทังบริสทุ ธิและไร้เดียงสาจ้องมองซานซานนิง
นาน
ฝ่ ามือเล็กกลมอวบอิมค่อยๆ เอือมขึนมาลูบใบหน้าของ
มารดาแผ่วเบา เช็ดนําทีเปรอะเปื อนให้อย่างอ่อนโยน
175
เสียงเล็กใสเรียกขานอย่างระมัดระวัง
“ท่านแม่...”
ซานซานได้ยินเสียงของบุตรสาวพลันได้สติกลับคืน
พลางคลียิมอบอุน่ ก้มหน้าหอมแก้มกลมแดงเบาๆ
กระชับอ้อมแขนกอดลูกไว้แน่น ฝ่ ามือลูบแผ่นหลังเล็ก
อย่างถนอม ส่งผ่านความรักลึกซึงละมุนละไมให้บตุ ร
สาว
ลูห่ ลิงเอนกายนุ่มนิมซุกซบอ้อมอกมารดา แนบพวงแก้ม

กับหน้าอกอุน่ นุ่มแล้วถูไถไปมา สักพักดวงตาก็เริมหรี
ปรือ
176
ซานซานลูบหลังปลอบประโลมแม่นางน้อยคล้ายปลอบ
ใจตนเอง ยังไม่ลืมตบก้นลูห่ ลิงเบาๆ เป็ นการกล่อมหลับ
เพือปรับอารมณ์โศกเศร้าแห่งตน
เจ้าก้อนแป้งหาวแค่ครังเดียวก็หลับไปอย่างง่ายดาย
ใต้ตน้ สนโบราณ แผ่นหลังบางของซานซานเหยียดตรง

ยามย่างเท้ายังก้าวอย่างหนักแน่นมันคง หาได้ไหวโยก
โอนเอนตามแรงอารมณ์สะเทือนใจไม่
เนินนานทีเดียวหลังจากเรือนร่างระหงเดินจากไปไกลลิบ
หลังพุม่ ไม้พลันกระเพือมเบาๆ อูเ๋ จียแอบมองซานซาน
177
ทังนําตา ในใจโศกเศร้าสุดพรรณนา
แต่เพือองค์รชั ทายาท เพือเส้นทางทีควรเดิน เพือมิให้

ใครมาฉุดรัง เขาไม่อาจไม่กระทํา...
เพราะสามปี ทีผ่านมา เพือเร่งรัดการยืนหยัดอย่างมันคง

องค์รชั ทายาทต้องทรงงานหนัก ต้องออกหน้าจัดการทุก
ราชกิจ ต้องแลกกับการไม่ตอ้ งเชือมสัมพันธ์กบั สตรีอืน
ด้วยการออกรบ ต้องอดทนต่อร่างบาดเจ็บนับครังไม่
ถ้วนเพราะการต่อสูแ้ ต่ละศึก ต้องเสียงอันตรายถึงชีวิต
เพือภรรยาทีเป็ นแค่หญิงชาวบ้านผูห้ นึง
หลังจากทีอูเ๋ จียลอบสืบข่าวและรายงานความสุขสบาย
178
ของซานซานให้จา้ วเหว่ยรับรูอ้ ย่างไร้พิรุธมาโดยตลอด
ท้ายทีสุดเขาก็รวบรวมความกล้าทีจะส่งจดหมายอันโหด
ร้ายฉบับนี…
179
บนถนนดินดํา สองข้างทางมีดอกไม้บานสะพรัง สลับกับ

ต้นไม้รม่ รืน
ความสดชืนสองข้างทางยังคงดุจเดิม ทว่าซานซานกลับ
รูส้ กึ อึมครึมอย่างประหลาด รอบด้านคล้ายมีเมฆดํามืด
ปกคลุม
180
หญิงสาวห่อหุม้ ลูกน้อยด้วยผ้าฝ้ายอบอุน่ ไว้บนแผ่นหลัง
พาแม่นางน้อยเดินกลับบ้านหานภายใต้รม่ กระดาษสี
แดงคันเก่า ซึงบัดนีด้ามทีเคยเขียวสดแปรเปลียนเป็ นสี
เหลืองทองแห้งกร้าน เส้นผมม้วนเอาไว้แบบสตรีออก
เรือน ปั กเพียงปิ นไม้อนั เดิมทีสามีมอบให้ หากแต่ความ
รูส้ กึ ของนางยามนีไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ท่ามกลางทางเดินทอดยาว สองฝังเงียบสงัด ห่างไกล

บ้านเรือนผูค้ น เด็กน้อยลูห่ ลิงหลับนิงอยูต่ รงแผ่นหลัง
ซานซานย่างเดินด้วยฝี เท้าเงียบกริบ แววตานิงสงบ

ราวทะเลลึก ทังราบเรียบทังเร้นลับ พลันนันก็ได้ยินเสียง
ทุม้ นุ่มเอ่ยทักทาย
181
“หลินเอ๋อร์...”
ผูถ้ กู เรียกขานเพียงปรายหางตามอง เห็นเป็ นบุรุษหนุ่ม

ผูห้ ล่อเหลาในอาภรณ์ขาวพิสทุ ธิดุจบัณฑิตเจ้าสําราญ
เขาคือจางฉวน
กําลังเดินมากับสตรีงดงามนางหนึง ซึงมิใช่ชิงลี
สามปี มานี จางฉวนรับอนุเข้าบ้านถึงสีคน และคนทีเดิน

เคียงข้างเขายามนีคงเป็ นคนทีห้า
182
ระยะเวลาตลอดมาชิงลีตังครรภ์ให้จางฉวนแล้วสามครัง
ทว่ากลับแท้งเสียทุกครัง เหตุเพราะจางฉวนรับอนุเข้า
เรือนมาในขณะทีภรรยาอย่างชิงลีตังครรภ์ ไม่อาจตอบ
สนองความต้องการทางอารมณ์ได้
ชิงลีแม้ตงท้
ั องลูกน้อย ก็ยงั ตามหึงหวงโวยวายใส่สตรี
ของจางฉวนจนตกเลือด แต่กระนันความกราดเกรียว
กลับไม่เคยลดน้อยถอยลง มีแต่เพิมมากขึน ไม่วา่ จะ
ท้องอีกกีครังก็ยงั คงแท้งทุกครังไป และเมือนางแท้ง สตรี
อืนมีหรือจะได้ตงท้
ั องอย่างปลอดภัยไร้อปุ สรรค จูซวเฝ้
ิ า
มองบุตรสาวทังนําตาอย่างไม่อาจทัดทานได้ ในขณะที
จางฉวนก็ยงั คงหาภรรยาเพิมหลังเรือนอย่างไม่สะทก
สะท้านอันใดทังสิน เขาหวังเพียงผสมพันธุห์ ากแต่มิได้
183
ตังใจสืบพันธุอ์ ย่างแท้จริง มีภรรยาหลายคนแต่ยงั ไร้
วีแววทายาท
“หลินเอ๋อร์ของข้า เหตุใดชอบเดินคนเดียวนัก ไม่เหงา

บ้างหรือไร? สนใจมาเดินเคียงข้างข้าไหมเล่า?”
ประโยคนีจางฉวนมักจะเอ่ยกับชิงหลินทุกครังทีบังเอิญ
ได้พบหน้า ทังยังทําท่าทางเจ้าชูก้ รุม้ กริม หมายสาน
สัมพันธ์ให้เป็ นอนุอีกคน
สองชายหญิงเดินมาหยุดยืนประชิดเบืองหน้าซานซาน
หญิงสาวขมวดคิววูบ แววตาราบเรียบเริมหรีแคบ ได้ยิน

184
เสียงฉอเลาะของสตรีทีมากับจางฉวนเปิ ดปากว่า
“อะไรกันเจ้าคะพีฉวน นางผูน้ ีมีลกู แล้วนะ ยังจะเอารึ?”
กล่าวจบก็หวั เราะเสียงใส นัยน์ตาหยามหยัน
ดวงตาพราวระยับของจางฉวนมองซานซาน แต่
ปากกลับตอบคําของสตรีขา้ งกาย
“ทําไมจะเอามิได้ ในเมือนางขายไม่ออกแล้ว”
จบคําก็หวั เราะในลําคอ ท่าทางเป็ นต่ออย่างคนเหนือ

กว่า เพราะสตรีทีเหมือนเศษผ้าไร้ราคา บุรุษใดอ้าแขน
185
รับนับว่าใจกว้างยิง
ซานซานเดิมทีก็อารมณ์ไม่ดีเรืองสามีอยูแ่ ล้ว ยังต้องมา

เจอเดรัจฉานสองตัวเห่าหอนไม่มองสีหน้า รบกวนการ
หลับอย่างเป็ นสุขของบุตรสาวสุดทีรัก
ชัวพริบตานัน ปราศจากวาจาตอบกลับ มีเพียงสายตา

เย็นเยียบยากระงับ พลันได้ยินเสียงดังพลัก
“อ๊าก”
“กรีด”
186
จางฉวนล้มตึงนอนแผ่ ขาหักสองท่อน สองตาเบิกถลน
ส่วนสตรีอีกคนนอนสลบเลือดกบปาก ท่าอนาถหมด
ความงาม
มีเพียงซานซานทียังยืนนิงตระหง่าน มองสองชายหญิง
บนพืนหญ้าอย่างเย็นชา
บุรุษก็เท่านี มากรัก ได้ใหม่ลืมเก่า ทิงลูกทิงเมีย
หญิงสาวยกเท้าขึนเตะใส่ใบหน้าหล่อเหลาของจางฉวน
เสียงดังโพละ กระทืบยอดอกอีกหนึงครัง เหยียบแรงๆ ที
กลางลําตัวอีกหนึงที เหยียดปลายเท้าขยีจนอวัยวะสืบ
187
พันธุช์ าหนั
ํ ก ชายหนุ่มสะท้านเฮือกกระอักเลือดกระฉูด
แน่นิงไป
เกรงว่าเมือตืนมาใหม่ คงไม่อาจหาภรรยาเพิมได้อีกแล้ว
เหมันต์หนาวเหน็บ แต่หวั ใจกลับเย็นเยียบยิงกว่า
คืนนันซานซานตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด ว่าจักท่องหล้า
พร้อมฝึ กวิชาเหมือนทีชอบทํา
รวดเร็วรวบรัด เดินทางฉับไว ปราศจากถ้อยคําอําลาใคร

188
กระทังคนบ้านหานยังไม่มีใครรูส้ กั คน
หากจางฉวนฟื นคืนสติขนมาแล้
ึ ววิงโร่ไปแจ้งทางการ
หมายให้มือปราบมาจับกุมซานซาน ก็คงไม่ทนั กาลแล้ว
ริมลําธารแห่งเดิม ใต้ตน้ สนโบราณ
ร่างอรชรอ้อนแอ้นของซานซาน กําลังยืนนิงขรึมเด็ด
เดียวมันคง ด้านหลังมีเด็กน้อยในห่อผ้าสะพายหลัง
แขนหนึงสะพายห่อผ้าของมีคา่ และตัวเงินเอาไว้ มือข้าง
หนึงถือร่มกระดาษสีแดง
189
ชัวอึดใจร่มคันนันก็ถกู หักดังกร๊อบทิงลงบนพืน ตามด้วย
กระทืบซําอย่างโหดร้าย ปิ นไม้ทีปั กผมยังถูกดึงออกจาก
เรือนผมอย่างไม่ไยดี หักเป็ นสองท่อน สินเยือใยไร้ไมตรี
ซานซานจัดการสิงของแทนใจอย่างโหดเ**◌้ยมอํามหิต
ปลายเท้าบดขยีจนแหลกเหลว แล้วจากไปอย่างเงียบงัน
ไร้ซงคํ
ึ าตัดพ้อใดๆ
แม่นางน้อยลูห่ ลิงกะพริบตามองมารดาอย่างไม่เข้าใจ
นางเพียงอ้าปากเล็กๆ หาวสองครัง แล้วคอพับพริมตา
หลับไป
190
เนินนานผันผ่าน กระทังแน่ใจว่าสองแม่ลกู ลับตาไกล
แล้ว
อูเ๋ จียจึงค่อยๆ โผล่หวั ออกมา เขาคุกเข่าก้มหน้าเอือมมือ

อันสันเทาเก็บซากร่มสีแดงและปิ นไม้ทงนํ
ั าตา สีหน้า
ทุกข์ระทมอย่างทีสุด ในใจพรําขออภัยไม่หยุด จากนันก็
เร่งรุดเดินทางกลับเมืองหลวงหมิงเวย
ดวงตาคูค่ มของจ้าวเหว่ยเบิกกว้างทันทีทีเห็นร่ม
กระดาษสีแดงและปิ นไม้ดาราเร้นจันทร์ปีนเกลียว
191
ถึงแม้วา่ จะเหลือแค่ซาก หากแต่เขาย่อมจําได้ดี
นีคือสิงของแทนใจจากสามีให้ภรรยา…
ทันทีทีองค์รชั ทายาทหนุ่มได้ข่าวว่าฮ่องเต้จะตรัสเรือง
สมรสพระราชทานระหว่างเขากับคุณหนูตระกูลไป๋ เขาก็
ตัดสินใจเสนอตัวออกรบกับทหารสามแสนเพือยึดครอง
ดินแดนสามเมืองของแคว้นตงเป่ ย
แน่นอนว่าสามเมืองเชือมต่อเขตแดนย่อมมีคา่ มากกว่า
สมรสพระราชทานทีเป็ นแค่การเพิมภรรยาให้บตุ รชาย
ฮ่องเต้จงึ ทรงออกราชโองการเคลือนพลแด่จอมทัพอย่าง
เกษมสําราญทันที
192
จ้าวเหว่ยรับพระบัญชาแล้วพาตัวเองแยกออกจากความ
ตึงเครียดของราชสํานัก หมายเข้าห้องส่วนตัวมาฟั งเรือง
เล่าต่างๆ ของภรรยาให้ใจเย็นลง
ทว่าประโยคทีได้ยินช่างสาหัสนัก
“แม่นางชิงหลินต้องการสะบันสัมพันธ์กบั พระองค์แล้ว
พ่ะย่ะค่ะ นางพรําบอกว่าไม่อาจรอได้นานกว่านี นาง
เบือเต็มที นางต้องการมีสามีใหม่ แล้วหายตัวไปพ่ะย่ะ
ค่ะ”
จ้าวเหว่ยเพียงนิงฟั งถ้อยวาจาจากอูเ๋ จียอย่างสงบนิง
193
ร่างสูงสง่านิงขรึม ใบหน้าหล่อเหลาราบเรียบไร้คลืน
อารมณ์ใด ทว่าแววตาทีทอดมองเศษซากของแทนใจใน
มือกลับทอประกายรวดร้าวสันไหวไม่หยุด
แท้จริงแล้วรัชทายาทหนุ่มก็พอจะคาดเดาได้วา่ สตรีเช่น
ซานซานมิใช่ภรรยาธรรมดาทีจักอดทนรอสามีทีทอดทิง
ไปเยียงคนโง่เขลา
หากนางไม่ออกตามหาเขาด้วยตนเองก็อาจจะเปลียนใจ
มีสามีใหม่อย่างทีอูเ๋ จียรายงานจริงๆ
แน่นอนว่าคนผิดหาใช่ภรรยาอย่างซานซาน แต่เป็ น
เพราะตัวเขาเองทีเป็ นสามีไร้ความสามารถเกินไป
194
เกิดเป็ นราชนิกลุ สูงศักดิแบกภาระหนักอึงจึงไม่อาจอยู่
ข้างกายนางดังใจหมาย อันตรายรอบด้านยิงไม่
ต้องกล่าวถึง
เนินนานเลยทีเดียว กว่าริมฝี ปากสีแดงจะขยับแค่น

เสียงออกมาได้ “ทังๆ ทีรอข้าอย่างสงบสุข จู่ๆ กลับหาย
ตัวไปหรือ?” จ้าวเหว่ยหรีตาเอ่ยอย่างเย็นชา “ทังยัง
อยากมีสามีใหม่อีกด้วย”
อูเ๋ จียคุกเข่าหนึงข้างประสานมือค้อมศีรษะตอบรับ
“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมควานหาตัวนางอยูเ่ ป็ นนาน ก็ยงั ไม่
195
อาจพบพาน ก่อนกลับมารายงานต่อท่านยังออกตามหา
อยูท่ กุ วัน ไม่หลับไม่นอน กระทังร้อนใจกลับมารายงาน
องค์ชายก่อน”
ยิงเอ่ยเสียงก็ยิงเบา ลําตัวสันเทานัก อูเ๋ จียอยากจะกัด

ลินตัวเองให้แดดินสินใจตาย
ห้องหรูหราสุดวิจิตรพลันตกอยูใ่ นความเงียบสงัดประดุจ
สุสาน หลังจากนิงเงียบเป็ นนาน บุรุษสูงศักดิจึงเริมมี
ปฏิกิรยิ า
แววตาของจ้าวเหว่ยค่อยๆ แปรเปลียนจากสุขมุ นุ่มลึก

เป็ นแข็งกร้าว ก่อนจะมืดทะมึนชวนผวา ปานผาแตก
196
ศิลาร้าว พาเอาองครักษ์คนสนิทต้องสะท้านเยือก
รัชทายาทหนุ่มหรีตาครุน่ คิด เอาเถิด ...หากรอจนจบ

เรืองวุน่ วายต่างๆ ยังไม่แน่วา่ ภรรยาอาจหนีหายไปไกล
เกินเอือมคว้า มิสกู้ ดั ฟั นขัดรับสังเสด็จพ่อแอบรับนางมา
อยูใ่ กล้ตา แล้วค่อยเดินหมากการเมืองต่อ
ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีมว่ งขลิบทองเริมขยับลุกขึนยืน
พลางแค่นเสียงเย็นเยียบหนาวเหน็บไปถึงไขกระดูก
“สามีของนางคือข้าเท่านัน ชายใดไม่มีสทิ ธิทังสิน”
อูเ๋ จียพลันแตกตืน “องค์ชาย หมายความว่าอย่างไร?”

197
จ้าวเหว่ยยิงหรีตา เอ่ยเสียงเย็นยะเยือก
“ยึดเมืองคืนนาง สินศึกเข้าครองสามเมืองครานี ข้าจะ

พลิกแผ่นดินตามหาภรรยา แล้วแต่งตังเป็ นชายาเอก
ของข้า”
“หา!”
รัชทายาทหนุ่มยืนนิงกํามือแน่น
การตามหาตัวซานซานคงไม่ยาก ทียากอาจเป็ นการ

กล่อมนางให้กลับมา หากกล่อมไม่สาํ เร็จ ไม่วา่ ลักลอบ
198
แย่งชิงล่อลวงขืนใจ ในฐานะสามี เขาล้วนทําได้ทงสิ
ั น
แผนการอันหวังดีของอูเ๋ จียกับจือหย่วนทีหมายตัดสาย
ใยระหว่างภรรยาสามัญทีถ่วงชีวิตอันรุง่ โรจน์กบั สามีสงู
ศักดิล้วนผิดพลาดไปหมด
ไม่มีใครสักคนล่วงรูว้ า่ จดหมายสะบันสัมพันธ์ฉบับนัน
จักกลายเป็ นจุดเริมต้นของตํานานรักอันลึกซึงทีสุดในใต้
หล้า
199
(โปรดติดตามต่อเล่ม 2)
200

พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ เล่ม 1

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

พยัคฆ์สาวจ้าวดวงใจ เล่ม 1

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

คํานํา

มิใช่เพียงเพราะสัญญาหมันหมาย หากแต่เป็ นเพราะเขา

นันคือคูห่ มันอันเป็ นทีรักของนางกับน้องสาวผูแ้ สนดี

“นีข้าต้องเป็ นวิญญาณสิงร่างนางโง่งมผูน้ ีอย่างนันหรือ?

นอกจากเป็ นเจ้าของเคล็ดวิชาฝ่ ามือมรณะยังลอบฝึ ก

ทว่าน่าเสียดาย ถึงแม้วา่ จะเก่งกาจปานใด หากแต่ใจยัง

ซานซานผูไ้ ม่เคยมีผใู้ ดส่งยิมให้กลับได้รบั รอยยิมนันจาก

เขาคือผูล้ ะแล้วซึงเส้นทางนองเลือดของยุทธภพ หลุด

ท้ายทีสุด นอกจากซานซานจักมิได้บรุ ุษมาครอบครอง

ศิษย์โหดเ**◌้ยม มีหรืออาจารย์จกั ใจดี

นับเป็ นจอมมารผูก้ ลับตัวเป็ นเทพเซียนโดยแท้จริง...

เป็ นนางมารกลับใจ สร้างคุณงามความดีชดเชยความ

ดูเถิด! ท่านอาจารย์ช่างลงทัณฑ์ขา้ …นางมารผูน้ ี!

แคว้นต้าถังนับได้วา่ มีพืนทีกว้างใหญ่ไพศาลเป็ นอันดับ

ผูค้ นทีอาศัยในหมูบ่ า้ นแห่งนีมีฐานะหลากหลาย ตังแต่

บุรุษกับกิเลสตัณหาเป็ นของคูก่ นั อยูท่ ีว่าจักสามารถเติม

แม้เป็ นเพียงพ่อค้ามิใช่ขนุ นางใหญ่โตอันใด แต่หากพอมี

ทางทิศใต้ของหมูบ่ า้ นมีบา้ นเรือนหลายหลังตังเรียงราย

ชิงหลิน เป็ นบุตรสาวคนโตของบ้าน มีใบหน้าอ่อนหวาน

เจียหรูจ๋ งึ รักสามีมาก เคารพเทิดทูนเหนือทุกสิง ยินยอม

ยามเจียหรูอ๋ ยูไ่ ฟ สามียงั ขลุกอยูแ่ ต่เรือนอนุนานนับ

เพราะนอกจากจะตังครรภ์อย่างทรมาน ยังเปิ ดช่องว่าง

เจียหรูค๋ ิดว่า หากนางตังครรภ์แล้วไม่ออ่ นแอจนเกินไป

และทีสําคัญ หากนางคลอดบุตรชาย ชีวิตหลังแต่งงาน

เมือเป็ นเช่นนัน บุตรชายอีกคนของเจียหรูท๋ ีคลอดทีหลัง

ทังนี ตังแต่ชิงหลินเกิดมา ครอบครัวมักจะเกิดปั ญหา

หานอีซวนเป็ นบุรุษให้ความสําคัญกับบุตรชายผูส้ ืบทอด

ครังทีเจรจาการค้า บังเกิดการคุยถูกคอกับสหายผูห้ นึง

“อ๊ะ! พีฉวน” เสียงแผ่วหวานของดรุณีนอ้ ยดังเล็ดลอด

สาวน้อยเอียงหน้าหนี “ไม่เอาเจ้าค่ะ มันไม่งาม”

เสียงทุม้ ตําฟั งดูออู้ ีอยูร่ มิ หู พร้อมลมหายใจร้อนกรุน่ ริน

จางฉวนเอ่ยอย่างเอาแต่ใจกับคูห่ มันของตน “ในเมือ

หญิงสาวพยายามเอ่ยเตือนสติคหู่ มัน ด้วยนําเสียงละลํา

ใช้เวลาครูห่ นึงเพือหยุดอารมณ์ปรารถนา ถอยหลังไป

“วันนี ข้าต้องกลับก่อน แล้วจะมาหาเจ้าใหม่”

ชัวขณะนัน ใบหน้าชิงหลินพลันซีดเผือด มองจางฉวน

ครูใ่ หญ่ชิงหลินจึงคิดได้วา่ ควรไปขอโทษจางฉวน นางรีบ

เมือปลายเท้าวิงมาหยุดอยูก่ ลางลานหน้าเรือน หญิง

บ่ายวันหนึง ชิงหลินเริมทนไม่ไหว หัวใจร้อนรนดังต้อง

มิคาดว่ายังไม่ทนั ถึงทีหมาย ระหว่างทางผ่านสวน

นัยน์ตาสาวน้อยเบิกกว้าง ในใจคิดว่าคงเป็ นสหายของคู่

หญิงสาวกะพริบตา มองอย่างโง่งม กลีบปากเม้มแน่น

ชิงหลินครุน่ คิดด้วยหัวใจทีหนักอึง หรือว่าทีผ่านมาชิงลี

เพราะฝ่ ายหนึงคือว่าทีพีเขยและอีกฝ่ ายคือน้องสาวของ

หญิงสาวค่อยๆ ลุกขึนยืน แล้วเดินออกจากหลังพุม่ ไม้

ชิงหลินขมวดคิว จําได้วา่ ครังหนึงจางฉวนเคยบอกว่า

เมือคิดได้เช่นนันจึงค่อยๆ เดินตามคนทังคูท่ ีบัดนีหาย

เนืองจากชิงหลินทิงระยะห่างอยูห่ ลายก้าว กว่าจะตาม

เสียงแว่วหวานนันเป็ นของชิงลี ฟั งดูแล้วให้รูส้ กึ วาบหวิว

จางฉวนยิงส่งเสียงทุม้ นุ่มสันกระเส่า “ข้าจะทําเบาๆ”

“แต่ขา้ ยังไม่เติบโตเต็มทีเลยนะ อ๊ะ!”

“ตอนนียัง ...แต่ตอ่ ไปไม่แน่”

สินคํานี เสียงเอียดอ๊าดพลันหยุดชะงัก แต่เสียงของชิงลี

หลังสินประโยคของบุรุษ ฝ่ ายสตรีจงึ หัวเราะคิก

คูห่ มันยังคงรักนาง น้องสาวยังคงแสนดี

ชิงหลินไม่อาจทําใจ ทังไม่อาจยอมรับ ทังมึนงงสับสน

การเผชิญหน้าตรงๆ ไม่เคยอยูใ่ นความคิด

ชิงหลินสะอึกสะอืนร้องไห้จนตัวโยนเช่นนันครูใ่ หญ่ รูส้ กึ

มิรูว้ า่ เมือครูว่ ิงอยูน่ านเท่าใด หางตาพลันเหลือบไปเห็น

ชิงหลินนังซึมเศร้าอยูใ่ นศาลาริมบึง มองไปเบืองหน้า

นางนังร้องไห้อยูเ่ ช่นนัน เรือนกายสันเทาไม่หยุด มีนาตา

หลายวันก่อนทีเฝ้ารอคูห่ มันมาหา นางกินข้าวไม่ลง และ

[1] โคมประทีป รูปทรงโคมอาจเป็ นรูปดอกบัว โคมไฟ

ร่างของชิงหลินลอยมากับกระแสนําทีพัดพา รูส้ กึ ได้วา่